AMLEOTA. ALGOLOGIDA / OBSERVATIONES DE SPECIEBUS ALGARUM MINUS COGNITIS EARUMQUE DISPOSITIONE. AUCTORE v J. (54 AGARDH. LLL CONTINUATIO IV. LUNDZE MDCCCXCVII. TYPÍS EXPRESSIT E. MALMSTRÓM. 372981 Mp : Ak. I. De Generibus quibusdam Floridearum, quorum affinitates hucusque male intellectas putarem. Inde ab illo tempore, quo intelligere incoeperunt Algologi Ceramia veterum Auctorum cum Zlorideis proxima affinitate juncta esse, prima quoque conamina ad systematicam quandam dispositionem Generum deducere licet. Alii structure ana- tomieze frondis, qua ducente antea Ceramieas et Florideas dignoscere consueverant, uimiam tribuentes vim, fructificationis diversas formas parum curarunt (Kützing), alii formis spherosporarum earumque divisionibus alio modo in aliis factis fidentes, his systema Floridearum innitendum putarunt (Juprecht); alios denique capsulis sic dictis Floridearum, quarum diversas formas nominibus diversis designare incoeperant, insistendum voluerunt, aut, diversis his characteribus conjunctis, nec certis quibus- dam characteribus prevalentibus, dispositionem Floridearum instituendam putarunt. Mihi quidem, quum incerta manu et non sine multis dubiis primas lineas syste- matis cujusdam Floridearum exarare auderem, adparuit omnibus istis conjunctis characteribus insistere opportere. Aliis autem characteribus aliam esse vim et signi- hicationem, expressis verbis sequentibus contendere ausus sum: »admodum dispares esse posse fructus Floridearum in simillimo et habitu et frondis structura. Possunt etiam in externa quamvis magna similitudine fructuum nuclei vel ipsa gemmidia, semina ut ita dicam, immane quantum discrepare. Itaque hodie trita illa antehac vestigia relinquens sic statuo: similem frondis structuram [fructusque similem formam aut dispositionem analogiam habere, nec affinitatem. Hanc vero nullam esse, nisi sit in nucleis fructuum, quos capsulares dixerunt, congruentia. Sic mihi videntur fa- milie Ceramiearum, Gloiocladearum, Gastrocarpearum, Spongiocarpearum, Cocco- carpearum ita tantum recte ab Algologis institutze, si gradus quosdam perfectionis, sive sit in evolutione frondium, sive in forma aut dispositione fructuum, non affini- tates herbarum significatas his nominibus volunt. Ut in reliquis plantarum familiis, sic in Florideis adparet quum summa forms simplicitas, tum a simplicitate ascen- siones, existuntque alie aliis complicatiores perfectioresque; idque ita ut a diversis formarum principiis orientes per series et ad exitus abeant diversos. Quam ob rem in unaquaque serie, si non invenirentur cogitari certe possent Ceramieze, Gloiocladez, Gastrocarpes, et quz sunt relique». J. Ag. Prefat. Spec. Alg. Vol. II. pars 1. 2 . J. G. Agardh. Mihi hoc modo diversitatem inter analogias habituales et tiypicam. indolem indi- care olim conanti, hec verba repetenda videntur hodie, quum demonstrare conatus sum iria Genera, qui habitu suadente quam maxime dissimilia adpareant, revera esse quasi emanationes ejusdem typi, et hinc revera invicem juncta esse affinitate proxima. Vidi nimirum hee Genera, si rite examinantur, congruere evolutionis modo et forma Gemmidiorum, quibus characteribus summam fidem in affinitate di- judicanda tribuere ausus sum; quamquam hzc ipsa Genera quam maxime diversa adpareant non tantum quoad habitum, et eam structuram frondis, cui summam fidem üribuerunt alii, sed etiam quoad modum, quo ipsas partes fructificationis gestant alie species. Sin in eodem Genere ejusmodi differentias obvenire viderim, patere putarem, quibus characteribus potissimum insistere opportet. Hinc majoris putarem momenti h:ec Genera rite intellecta fieri, quare quoque de structura rite intelligenda uberius seorsim dixi. Perpendenti vero quam parum cognitam revera penitiorem structuram nuclei in multis Florideis considerare opporteat, multa in dispositione systematica emen- danda restare, mihi quoque hodie concedendum, quin immo urgendum adparuit. Primas igitur lineas dispositionis systematicze Floridearum, quas jam in introductione operis exarandas putavi — ut intelligeretur quibusnam characteribus primariis dis- positio niteretur — nullo modo reddere systema quoddam detinitum, aut familias quales limitibus et characteribus rite circumscriptas definiendas suspicarer. Quin immo sub editione ipsius operis varia mutanda me agnovisse comparanti adpareat. Et dein multas formas, antea ignotas aut male intellectas, ad affinitates Floridearum rite intelligendas contulisse, certe non is sum qui negarem. Mihi vero de affinitate nonnullorum Generum hodie aliter judicanti dixisse quoque opportet, me nulla hucusque dubia habuisse de ipsis principiis, aut de rela- tivo valore characterum, quibus dispositionem Floridearum instituendam esse, olim assumere ausus sum. Ubieumque vero structuram male aut minus rite intellectam fuisse, quoque dispositionem aliam assumendam putavi. Patet vero mihi, de struc- tura penitiore nuclei in longe plurimis Generibus proprio Marte inquirenti, haud pauca obscura, alia dubia adparuisse. Quod vero, si de ipsa structura explicanda quam observare credidi valeat, magis adhuc id jure quodam assumendum putarem, ubicumque quiestio fuerit dijudicare utrum structuram quandam abludentem, aut magis ad unum, an ad alterum typum propius adproximandam esset. Structuram igitur, quam uno tempore forman quandam abludentem unius typi, sub altero novis formis intermediis observatis, ad aliam regionem systematis pertinere, vix quispiam contra 1psa fundamenta dispositionis argumentum sistere, jure quodam argueret. Ex iis, quz attuli, quoque sequi videretur dubias affinitates vix obvenire debere inter eas familias, qus suis characteribus invicem evidentius diverse adpareant. Sunt potissimum intermedie quidam familie, de quarum limitibus exules quaedam quasi ambigere videntur de affinitate. Inter has, nonnullis jam antea sedes certas indicare molitus sum; de aliis hae loco pauca infra afferam. Analecta Algologica. o Il. De structura nucle! et affinitate Cystoclonii. Accuratius structuram hujus plant: ad oras Europeas frequenter obvenientis, examinanti mirum sane adpareat quam parum illam intellectam fuisse patet. A nemine, quod seio, structuram ceystocarpli maturescentis rite redditam dicerem; ne carpostomium quidem, sat conspicuum in medio latere priegnantis rami, memoratum vidi. Harvey, qui in. Phycologica. Britannica ejusdem iconem dedit (Tab. 116) struc- turam fructus vix melius reddidit, quam hanc jam a Lyngbye illustratam videbis ; ipsam plantam ut speciem Zypnmee attulit. Kützing, qui novum Genus Cystoclonii creavit et ejusdem iconem dedit, cui posteriores omnes fidem habuisse videntur, novam Generi creavit familiam Cvstocloniearum, cui Dasyphl:eam et Hypneas retulit. Ipse agnoto Generi Kützingiano locum in systemate inter Gigartineas, Callophyllidi proximum paravi; quo loco a Crouan et Hauch quoque retinetur, nulla ut videtur de aberrantia structurze facta mentione. Schmitz sub nomine Cystocloniearum pro- pram quandam familiam retinuit, in qua Cystoclonium inter Rissoellam et Cate- nellam dispositam video; et adjectis aliis Generibus, quie quoad structuram cysto- carplorum mihi admodum diversa adparuerunt. In structuram, ita ut videbatur diverso modo intellectam, hodie inquirenti mihi adparuit hane alio prorsus modo interpretandam esse. Nucleum revera vidi inter- jacentibus quibusdam filis in nucleolos quosdam divisum, hos autem, ni fallor, pro evolutionis stadio, juniore aut senili, adspectu paulisper diversos. Ut structura rite intelligatur. meminisse placet fasciculum axilem filorum longitudinalium totam fron- dem percurrere; horum transmutatione quadam ita facta, ut plures nucleoli circum- cirea dispositi, et extrorsum porrecti generarentur, singulis filis sparsioribus invicem disjuneti; hzc fila sterilia tum inter nucleos magis lateraliter exeurrentia, tum ex- troreum abeunt in adparatum nucleolos cireumambientem, eujus cellule ultime stratum | periphericum, cellulis directione tangentis elongatis contextum eireumcirca abeunt, unico autem latere pericarpii in cellulas radiatim dispositas abeunt. carpo- stomium ita formantes, quale in speciebus Rhodophyllidis carpostomium sepius for- matum vidi. In fasciculo fertili gemimidia plurima adparent sat evidenter fascicu- latim radiantia, quasi fasciculo denso filorum orta, quorum articuli inferiores steriles et non transmutati sustinerent gemmidia densius congesta, quoad formam invicem sat diversa, aliis magis elongatis, subpyriformibus, aliis (plerumque exterioribus) magis angulatis et brevioribus, quasi iterata divisione ortis, et magis irregulariter conglobatis. Quamquam igitur in dispositione partium quandam analogiam obser- 'are licet cum structura Rhodophyllidis, tamen typicam quandam differentiam inter cystocarpia utriusque Generis assumendam credidi. Pr:eter fila nimirum, quz de- scribere conatus sum, alia quedam vidi, in evstoearpio juniore at rite evoluto pau- cissima, qus vero in senili, post evacuationem gemmidiorum primariam, novam generationem przeparante mihi multo magis conspieua obvenerunt. In his nimirum q J. G. Agardh. observavi tum gemmidia quaedam antecedentis generationis, tum fila placentaria crassiuscula haud pauca at sparsa, et quasi partes disjunctas filorumn. quie. dissolve- rentur constituentia, tum alia fila adparenter juniora, fasciculatim a prioribus exe- untia, multo tenuiora, et fere moniliformia dicenda, quorum articuli oblongi alii integri, alii quasi in partes transversali divisione dilapsas facilius crederes. His filis junioribus fascieulatim a partibus senilium provenientibus novam generationem gem- midiorum parari vix dubium mihi adparuit, et his ita indicari proprium quendam modum formationis nuclei, cujus exempla pauca at admodum conspicua vidi in Generibus, quibus Dwudresnayeas et. Dumontiaceas ut. Ordines sui juris proponere ausus sum. Peculiarem hanc structuram illustrantes icones dedi in Zorid. Morph. Tab. XVI «& Tab. XVII, ad quas hoc loco relegasse placet. Quum igitur his indi- cari proprie cujusdam structure indicium, lubenter conjicerem Cystoclonium in systemate Floridearum ad. Dumontiaceas ante alias esse adproximandum. Generibus autem horum paucis et revera adhuc parum cognitis, difficilius dicitur ceuinam horum proximum disponeretur. l$uropsis Generibus horum Cystoclonium quoad evolutio- nem cystocarplorum evideuter superius, lubenter putarem. ll. De structura et affinitate Spyridiearum; nec non de dispositione specierum pauca adnotanda. Inter formas magis cognitas Floridearum vix est Genus, de cujus vera affini- tate opiniones magis invicem diversas hodie professas video quam de ea Spyridice, Formam quam olim crediderunt Ceramaceis proximam, eam quoque hodie ut Genus quoddam a Typo paulisper abludens plures hodierni considerare videntur; quod vero nec egomet olim assumsi, nec hodie agnoscere vellem. Spyridieas constituere familiam sui juris, a Ceramiaceis remotam, revera jamdudum demonstratum credidi. Inquirendum vero me judice manet, quonam loco Systematis hsc familia dispo- neretur. Ut nimirum Polysiphonis:e, eum (Generibus Rhodomelearum, fronde aliter evoluta insignibus conveniant, ut Ceramie:w et Wrangeli:e suls qu:eque familiis supe- rioribus proxim:e considerantur, ita quoque lubenter concluderem formas illas ad Spyridie Genus hodiedum relatas sistere typum, cujus ali: essent form:e, frondis evolutione superiore distinetze. Assumere ausus sum consimilem evolutionem frondis potius analogiam quandam structure, quam certum indicare affinitatis indicium. Qu:ie vero si ita essent, qusritur euinam alie familie Spyridieas proximas dispo- nere opporteret. Qua in re judieanda primum animadvertere placet typum Spyridie a formis ilis ad oras Europsas obvenientibus, quas unieam speciem sistere considerant Algo- logi hodierni, varias ob causas minus evidentem mihi adparuisse, quam illum in aliis formis evolutum provenire putarem. Comparanti formas diversas hodie ad PLUR RE - ) ^ Analecta Algologiea. Spyridiam relatas mihi adparuerunt non tantum evolutione frondis, sed etiam struc- turze et fructificationis characteribus ita diversas, ut ejusmodi adnuentibus in aliis Familiis Genera diversa creare vix dubitaverint. Potius fere hoc modo Spyridiam dicerem familiam sui juris, quam Genus quoddam aberrans Ceramiacearum. Quod primum attinet habituales notas, quibus opinionem de affinitate cum Ceramieis potissimum fundatam conjieerem. animadvertere placet ad oras Australie existere species, suo adspectu et magnitudine frondis, atque majore evolutione strati corticalis potius validam quandam Gracilariam referrentes quam plantam rite Ceramiaceam. Iis, quibus structura frondis in affinitate judicanda majoris momenti videretur, animadvertere placet Spyridiam, hoc respectu, pari jure, si non majore, cum Poly- siphonia congruentem videri. Sunt nimirum species Spyridie nonnulle, in quibus rachides superiores ramorum ramulorumque strato illo cortieali carent, quo caules ramique inferiores in specie Europrea densius corticati obveniant. In ejusmodi spe- ciebus (Sp. breviarticulata, Sp. bliannulata) tum articuli ipsi ramorum (adhue eocorti- eati) cineti adparent siphonibus numerosis, modo diceres Polysiphoni: articulum interiorem cingentes, tum genicula annulo consimili at conspicue breviore cincta adpareant. Hane structuram et normalem et Spyridie speciebus omnibus characteri- stieam putarem; eandem quoque in partibus superioribus Spyr. filamentos: obve- nire jamjam indicavi (Zlorid. Morph. tab. XVI. fig. 1. (icone hae a Kützingii Phy- ecologia mutuata) quamquam ab aliis de his plantis scriptoribus vix verbo memo- ratam. Sectione facta transversali superioris ramuli — nondum cortice obducti — articulum interiorem vidi siphonibus plurimis (circiter 20 numeravi) cinctum, sin- gulis siphonibus cireumcirca sua membrana cinetis et endochromate suo colorato farctis. In parte corticata frondis cellulete primarie subdivise adparent, et corticem efficiunt magis evolutum, cellularum seriebus pluribus superpositis — intimis con- spicue majoribus, extimis minoribus formam cylindraceam servantibus, contextum. Quod ita in nonnullis speciebus sat conspicuum adest stratum exterius polysipho- neum, id in plurimis speciebus, quas magis corticatas dicerem, obsolescere patet, nec vero hane ob causam, ipsam indolem structure inquirenti preetermittendum. De speciebus Polysiphonise satis inter omnes constat ipsa genicula obvenire ecorti- cata, et hine omnes siphonum quasi annuli invicem squales obveniunt; in spe- ciebus Spyridie siphonum annuli quasi duplicis generis formantur, alii geniculis, alii articulis superpositi; his plerumque conspicue longioribus. In ramis ultimi ordinis, quos ramellos dictos voluerim, ipsos articulos in longe plurimis speciebus obvenire ecorticatos, genicula vero quamquam brevissima, semper zona ista celluarum minutissimarum esse cincta, id quoque eum indole indicata structure cohaerere putarem. In longe plurimis speciebus hse zona corticalis ra- mellorum parum conspicua permanet; in paucis cum setate paulisper latior evadit (Spyr. insignis) nunc in specie huie proxima (Sp. Cupressoides) stratum hoc corticale ipsos articulos ramellorum quoque obducere vidi. 6 J. G. Agaxdh. Quod hoc modo proprio genicula strato cellularum cincta formantur, id cum aliis. structure. characteribus cohzerere, animadvertendum quoque videtur. Ramos nimirum cujuscumque ordinis sint (»ramellos, ramulos et ramos») semper geniculis superpositos 'nasci, pro certo statuere licet. Eosdem vero ita natos, et plerumque admodum patentes, ex eodem genieulo nunc singulos, nune geminos, et sepe probe oppositos, quin immo in rachide quarundam compressa distichos, nunc plures et adparenter verticilatos provenire, id cum structura dicta geniculorum. quodammodo coh:rere lubenter suspicarer — si quoque hane dispositionem diversis speciebus plus minus characteristicam quoque dicere liceat. Sunt quoque cellulie istte. geniculorum minute, typo Generis ita characteristics, que nunc singuli, nune plures in eodem geniculo, in sphszerosporam transmutatze generantur. Quum vero cellulis his in geniculo sterili minutissimis, ne dicam in strato tenuissimo vix percipiendis, spatium evolutioni sufficiens deficere videretur, singulze. preegnantes immense tument, et extra genicula prominentes, pro diversitate specierum nune ad geniculum singuli, nune plures ex eodem genieulo exteriores et nud:& adpareant. Quin immo aliquando interiore latere ramelli quasi secundatze obveniant. 5i ob conformitatem in structura frondis, Spyridieas Rhodomeleis pro- xime disponendas esse quis conjecerit, meminisse plaeet sphzerosporas in Rhodo- meleis longe plurimis internas et ssepe in partibus proprio modo transformatis gene- rari, a quo charactere igitur Spyridieas quam maxime differre patet. De antheridiis Spyridi&e mentionem quandam hucusque factam fuisse vix me-, mini. Hine de his, qualia eadem in Sp. opposita observavi, pauca adferre placuit. [In specimine hujus paulisper denudato, ramellis nimirum in inferiore parte ramorum delapsis, in superiore vero eorum parte densioribus, utpote ramellos adproximatos gerentibus, observavi quasi fasciculos minutos, modo proprio quasi deformatos. Ejusmodi fasciculos vidi paucos sparsos, stipite brevi, basem ramelli zemulante suf- fultos; preter unum aut alterum ramellum non transformatum, alios plures obser- vavi, curvatos et corymbulos minutos formantes dicerem. Ramelli ita transmutati, crassitie steriles vix superantes, teretes et oblongo-cylindracei, fere intestiniformes et colore albescentes, globulis minutissimis contexti mihi adparuerunt; majore aug- mento adhibito in illis dignoscere licuit axem interiorem, pluribus articulis super- positis monosiphoneis contextum, cireumcirca filis minutissimis verticalibus densis- sime obtectum. Fila hzc globulo parum majore terminata. Singula antheridia suo stipite non transformate suffulta; totum corymbulum quasi bractea suffultum dicerem. Quod denique attinet cystocarpia, animadvertere placet eadem forsan parcius in speciminibus Spyridiearum evoluta fieri; saltim rarius eadem in speciminibus herbariorum obvenientia putarem. Nec igitur eadem hucusque ita descripta vidi, ut de typica horum organorum structura certius, me judice, statuere liceat. Quse adsunt icones, structuram cystocarpii illustrantes, et pauca et qus adsunt ita in- vicem dissimiles, ut his comparatis typum structure omnino diversum facilius quis supposuerit. Ut vero frondes Spyridie non tantum pro diversitate specierum invi- cem admodum dissimiles formantur, sed etiam pro setate et evolutionis stadio sub Ü "m Analecta Algologica. [ aliis formis obvenire adpareant, earundem tamen formas et structuras diversas, rite intelleetas ad eundem typum referre liceat, ita forsan quoque conjiciendum vide- retur, eystoearpia Spyridie, si rite observata, et situ et structura et evolutionis modo invieem convenientia demonstrare licere. Quod primum attinet ipsum situm cystocarpiorum, eadem semper geniculis anteposita obvenire patet, utpote transformatione aut ramelli aut ramuli orta statuere liceat; qualia quoque eadem sita delineavi (J"lorideern. Morph. tab. XVI. fig. 11). Paulo diffieilius dijudieatur utrum transformatione vramell? aut ram? (quibus strueturam plerumque diversam tribuere supra ausus sum) cystocarpia orta vide- rentur. Ex icone a Harvey data (in. PAyc. austr. tab. CLVIII.) eystocarpia in Spyr. opposita in ramello inferne non transmutato terminalia obvenirent. Ex icone vero ab eodem data in JPyeologia | Britannica. eystocarpla Spyr. filamentose à. ramulo transformata potius crederes; qualiter quoque orta putares, comparata icone a Farlow data, quam postea ad structuram Generis illustrandam mutuavit Hauch. Structuram eystoearpii simplicissimam, quam ipse vidi, comparanti mihi adparuit cystocarpia semper transformatione ram (nec ramelli) generari. Quod dein attinet ipsam structuram cystocarpii, hane nusquam ita redditam putarem, ut certius quoddam) de typiea ejusdem structura judicium ferre liceret. Quod inter Florideas certe sat insolitum putares, pericarpium externum obvenire in plures lobos subdivisum, id siecis ut dicam pedibus a systematicis transitum fuisse, primum animadvertere placet. In singulis his pericarpii lobis nucleum im- mersum et quasi sui juris depictum putares. Quomodo ejusmodi structura orta fuisset non liquet. Nec cujus forms gemmidia essent, quomodo disposita et affixa .Si quis quizreret, hoe vix ex l1conibus datis quispiam certius coneluderet. Structu- ram interiorem cystocarpli, qualem ipse l. c. delineare conatus sum, ab icone a Farlow data, quam postea adoptavit Hauch, ita diversam facilius putares, ut struc- turam ejusdem plante utroque loco delineatam fuisse, vix quispiam supposuisset. Ut igitur de affinitate Spyridizte certum quoddam judicium ferre liceat, ulterius inquirendum mihi adparuit non tantum quznam sit typica, ut ita dicam, structura cystocarpii, quonam modo oriatur et quasnam sub evolutione subeat mutationes; utrum in diversis speciebus consimilis adpareat, an in aliis speciebus diversa obve- niret; denique quomodo structura ejusdem rite explicaretur; utrum h:iee familiam sui juris indicaret, an cuinam alie potissimum conveniret. Ut de his omnibus cer- tius quid statuere liceret, ipsam structuram cystocarpi, tum saltim in specie, quam hoe respectu simplicissimam, tum in aliis, quas evidenter structuram magis com- positam offerre vidi, ulterius examinandam putavi. En qu: his didici: Forms illius Nove. Hollandiz, quam ut speciem sui juris, nomine Sp. bianne- laíe descripsi, quoad habitum cum Sp. filamentosa proxime. convenientem, plura specimina habui cystocarpiis uberius instructa. Hec cystocarpia vidi subglobosa (nec in lobos plures externos subdivisa) in ramo brevi terminalia, infra pericarpium suum externum ramellis paucis non transmutatis, quasi involucrantibus suffulta. Segmento longitudinali tenui per mediam partem hujus cystocarpii facto, vidi in ima Acta Reg. Soc. Physiogr. Lund. "T. VIIL 2) 8 J. G. Agardh. parte stipitem externum (intra ipsum pericarpium) continuatum apiculo prolongato, quem iufra medium cystocarpii sensim obsoleseere dicerem. Hunc apieulum in ima sua parte articulatum, articulis brevissimis et conspicue polysiphoneis (sua structura partem Polvsiphonizee eujusdam mire referentibus); tum ex his artieulis, tum ex apice apieuli evanescentis fila tenuissima plurima, inferne cylindracea et longius articulata, apice moniliformia, nempe articulis paucis ovalibus terminata, exeuntia observavi. His filis tenuissimis et elongatis quoquoversum porrectis, infimis basem versus, me- diis peripheriam, terminalibus apicem versus cystocarpii tendentibus, totam exterio- rem partem cystocarpii impletam «dicerem, ipsis apicibus filorum superficiem cysto- earpii constituentibus. Circa apieuli interioris partem supremam, quam ipsam sen- sim sursum obsolescere dixi, observavi corpuscula quzdam firmiora, quorum suprema potius globulis minutissimis congestis formata, quam organisatione distincta predita dicerem; alia ejusdem generis corpuscula paulo majora, quoad formam evidentius laneoidea, interioribus globulis verrucosis subarticulatim junctis repleta; alia denique probe articulata, artieulos monosiphoneos brevissimos monstrantes; ulterioribus factis sectionibus transversalibus eystocarpii, hsec corpuscula cirea apieculum interiorem cireumicirea. disposita, una cum filis tenuissimis ab illis egredientibus fascieulos mi- nutos formantia observavi, quie pignora credidi ramulorum juniorum, aut postea obsoleseentium, aut serius forsan in fasciculos gemmidiorum transniutatos. — Prg- terea. intra ipsum cystocarpium, at prope basem ejusdem dignoscere putavi reliquias ramuli non: evoluti. Totam hane compositionem ceomparanti mihi adparuit stipitem ipsum sistere inferiorem partem rami non transmutati, eujus superiorem partem cum suis ramulis in placentares partes gemmidia sustinentes transmutatam finxi, ramellis exteriores partes pericarpli formantibus !). In evstocarpio ita a me observato, quod stadium magis juvenile sistere forsan quis putaverit, geemmidia mihi adparuerunt rite evoluta, utpote et majuscula et for- manm eandem definitam obovatam omnia servantia, atque proprio quasi modo, an- gustiore suo apice affixa; eadem vero primo intuitu, quasi inter fila pericarpii magis sparsa, et ad ipsa fila extrorsum radiantia affixa. Segmentis vero transversalibus quoque faetis eystocarpii adparuit et gemmidia ipsa, et fila, quibus affixa viderentur, cirea axilem. quandam regionem fasciculatim disposita obvenire; singulisque his fascieulis suam esse regionem axilem, cirea quam tun gemmidia quodammodo longi- iudinaliter seriata, tum alia fila sterilia extrorsum radiantia observare putavi. Sin- gula hzc gemumnidia quoque adeuratius observanti, mihi adparuerunt nunc adfixa ad 5 Quomodo rite expliearentur fila illa tenuissima, quibus totum pericarpium quasi ab initio impletum dixi, cuidam dubium forsan adpareat. i jure quodam assumere liceret totum cystocar- pium a ramo iransmutato oriri, lorsan quoque sequi videretur, ut fila ista tenuia ab ipsis ramellis, quos in, Spyridia obvenire novimus, transmutata considerarentur. Quod quoque lubenter conelude- rem ex adparentia, quam in icone a me olim data (7orid. Morph. tab. XVI fig. 15) depinxi, ubi ipsa genicula horum filorum quasi adparatu quodam proprio nodosa mihi adparuerunt. Hane ad- parentiam in fructu magis senili Sp. filamentose hodie observato quoque vidi. Attamen contra ejus- modi explicationem meminisse placet ramellos plantze sterilis in omnibus speciebus Spyridi:e sim- plices obvenire, dum fila pericarpium formantia evidenter et quasi typice dichotoma mihi adparuerunt. Analecta Algologica. , adparatum quendam, ipsis filis vix crassiorem at magis vage et subalterne divisum, nec eodem prorsus modo articulatum. | Ex hoc quasi axili adparatu :egrius distin- guendo tum gemmidia singula, suo pedicello suffulta, tum fila elongata pericarpil exeuntia observare credidi. Finxi esse hujus adparatus partes, quas in fructu magis evoluto Spyrid. filamentose olim. depinxi ('lorid. Morph. tab. XVI fig. 12 et 13). In alia specie partes hujus adparatus, magis invieem distinctas observare credidi, alis filis ejusdem anastomosantibus, :aliis proprio suo modo ramosis. Fila (in ea specie) anastomosantia magis limites constituere inter nucleolos diversos; et his ad- juvantibus in maturo fructu nucleolos diversos invicem disjunctos fieri et ad gem- midia expellenda forsan conducere; fila contra quse ramosa dicerem, ab initio saltim ad gemmidia sustinenda magis proprie conferre. Ipsam vero dispositionem — quasi fascieulis pluribus in orbem dispositis ortam, nexu quodam cohzrere cum corpus- eulis a me supra descriptis, que ramulorum abortientium partes juveniles sistere conjeci, nec segre egomet suspicarer. Quale pericarpium externum in JSpyr. biannulata observavi, tale hoc nulla membrana propria tectum observavi. Tota sua conformatione illud Whrangeliam quandam referre facile dicerem. Dum vero in Wrangeliis multis depinguntur cysto- carpia in apice rami magis terminalia, involucrantibus ramellis sursum plus minus hiantibue aperta; dispositionem ipsam partium in dicta Spyridiwe specie, pluribus quasi fasciculis — qui in apice rami generantis circumcirca dispositi obvenirent, ortam lubenter dicerem — eadem quasi dispositionis differentia, quam inter Jorste- nium et Morwm obvenire novimus. Quod vero ad hane dispositionis congruentiam quam maxime conferre videretur, in eo positum putares, quod in Wrangelia !) cysto- carpium proprium vix evolutum adest. sed in apice rami non transmutati ea organa conjuncta obveniunt, quie in multis aliis Florideis intra organa propria, et proprio modo generata obvenire novimus. Nec aliter cystocarpium ita dietum Spyridie bi- annulate interpretandum putarem. Aliis comparatis Spyridice speciebus forsan dicere opportet non esse unicum ejusmodi ramum, sed plures, quorum conniventibus par- tübus cystocarpium sic dictum oritur, quodque in aliis speciebus insuper magis transformatum et pericarpio proprio inclusum obvenit, et hinc carpostomio suo pro- prio quoque iustructum. In Spyridia filamentosa et quomodo sub maxime juvenili stadio cystocarpium ortum vidi (Fig. 16 éf 17) tum quale posterius, introrsum nucleolos plures filis ste- rilibus separatos generat et extrorsum pericarpio proprio cingitur (Z'ig. 12—125) iconibus in Flor. Morph. tab. XVI datis describere conatus sum. | Adultiorem fruc- tum, ne dicam senilem, hodie observanti mihi, nullum carpostomium observare con- 7" »In Wrangeliis ::que ac in Chondrieis et Rhodomeleis cystocarpium a ramulo transformato oritur. Prout vero ramulus fertilis fuerit aut magis aut minus transformatus, fructus plus minus diversi formantur: in Wrangelieis inferioribus nuclei sunt adparenter nudi et partibus constant nunc minus, nunc magis transmutatis; in Chondrieis et Rhodomeleis, evolutione superioribus, nu- cleus consimili structura ccterum donatus pericarpio proprio cingitur.» JJ. Agardh, Sp. Algar. Vol. Ill. 2. p. 275. 10 J. G. Agardh. ügit.. Membranam exteriorem in gelatinam sensim dissolutam fieri, ex iis qus vidi, facilius revera conjecissem. Nec enim a Farlow in eadem specie, nec in aliis spe- ciebus carpostomium quoddam in Spyridie speciebus descriptum novi. Spyr. oppositam, quam 1cone eximia illustravit Harvey, hodie quoque com- parare placuit. Hane speciem et ramifieatione opposita et substantia ipsa frondis a formis ilis Spyridie filamentoss vicinis sat diversam obvenire constat. COysto- 'arpia ejusdem dixit Harvey inu apice ramellorum subglobosa generari, nullo invo- lucro suffulta eadem esse 3-loba et 3-fasciculos gemmidiorum foventia. Hec quo- que hodie comparanti mihi adparuit eadem esse pedicello suffulta; ex structura vero hujus non ramellum sed ramum in eo recognoscere credidi; proprium quod- dam involucrum non vidi, sed infra ipsum pericarpium ramellum, at vix trans- mutatum. Ipsum cystocarpium vidi membrana evidente et quin immo fere sub- cartilaginea cinctum ; cellulas hujus membranze rotundatas, quin immo interne sub- divisas seepe vidi, partibus suls ut crediderim in novas cellulas abeuntibus, si spatium interius deficeret. gemmidiorum fasciculis excrescentibus. Quin immo membranam cystocarpli circumcirca inspicenti mihi quoque observare contigit carpostomium rotundatum, ore non prominulo, at evidenter perforato. Sectione facta transversali structuram typicam eandem, quam supra in Sp. biannulata describere conatus sum, recognoscere credidi; at fila interiora, quz admodum mollia et tenuissima vidi in Sp. biannulata, multo firmiora vidi et ipsa fere cartilaginea dicenda; in inferiore sua parte subcylindracea, et longioribus articulis constituta, superne brevioribus elhpsoideis, terminalibus rotundatis in cellulas. membranam exteriorem formantes abeuntibus. Hec fila ab ima parte eystocarpii provenientia et ibidem in fasciculum densiorem basalem conjuncta et erectiuscula, sursum magis magisque subdivisa (dichotomiis densioribus), plures quasi fasciculos formantia, quos inter gemmidiorum nodos magis coarctatos dicerem, supra hos vero quasi in scopas dilatatas, totam peripheriam cystocarpli quasi sustinentes. Formam gemmidiorum obovatam vidi; eorumque dispositionem magis botryoideam, qualem sub certo evolutionis stadio omnibus speciebus typicam putarem. Lobos exteriores, quos ternos depinxit Harvey, in bae specie indicare fructum quasi tribus coalescentibus ortum, mihi quidem vix suspicandum. adparuit; utpote fasciculos gemmidiorum non semper ternos, sed nunc quin immo plures observare credidi; et his omnibus, si quidem hoc rite observavi, carpostomium unicum omnibus sufficere. Denique in specie, quam evolutione strati corticalis czeteris omnibus. Spyvridisee speciebus quasi perfectiorem facilius quis putaverit, structuram cystocarpii paulo accuratius describere placuit. In Spyridia cupressima, quam evolutione strati corti- ealis multo magis perducta ab aliis omnibus admodum diversam putares, quoque quoad strueturam cystocarpii admodum diversam obvenire, primo intuitu facilius quis putaverit. Cystocarpium nimirum hujus, quod supra stipitem brevem et con- spieue distinetum vidi validum, basi quoque ramello non transmutato bracteatum fere reniforme et in lobos geminos sat conspicue distinctos expansum, singulis lobis 'arpostomio suo hiante. at parum prominulo superatis. Sectione facta transversali Analecta Algologica. 11 infra verticem, ita ut per carpostomium interius cystocarpii inspicere liceret, fila sterilia plurima, quasi a centrali quadam regione provenientia et extrorsum quoquo- versum radiantia vidi, quie terminalibus suis articulis ipsam membranam exteriorem cystocarpii formantia putarem; qualiter hoc in juvenili fructu Spyridice filamentosce olim deseripsi. A superficie observatum ipsum pericarpium [fere gelatinosum dice- rem, cellulis minutis rotundatis contextum, quasi interstitiis minus coloratis invicem conjunctis. Leviter compresso pericarpio (superposita vitri tenui lamellula) ipsam tenuem membranam exteriorem ruüptam vidi, et nucleos gemmidiorum geminos vali- dos denudatos, singulos ex ima basi sui lobi adscendentes et erectiusculos, quos supra basem latam fere ovatos dicerem, et botryoideos, gemmidiis circumcirca. ab interiore extrorsum porrectis et dense conjunctis ut videretur formatos; nucleos ita denudatos nec singulos, nec utrosque conjunctim vidi filis quibusdam circum-am- bientibus cohibitos, nec muco quodam obtectos; sed ut videretur ab interiore quo- dam adparatu gemmidia sustinente sulfultos; gemmidiis vero extrorsum radiantibus interiorem nuclei structuram velantibus. Segmento vero facto longitudinali tenuiore, adparuerunt interiora fila elongata placentaria, a basi cystocarpii adscendentia, ips hyalina, inferne cylindracea et articulis longioribus constituta, infima subumbellatim ramosa. dein brevioribus articulis et apice ramis paucioribus (4—3.—2) instructa, supremisque suis articulis filiformibus gemmidia singula susünentibus. Ipsa gem- midia maturescentia obovata dicerem, tenulore sua basi affixa, in ultimo articulo florum placentarium terminalia. Fila placentaria fasciculos plures formantia vidi; interiores et centrales nuclei longiores, exteriores breviores, omnes vero, ut mature- scere videntur plus minus ramosos et consimili modo gemmidia singula ad apicem articuli supremi (quasi pedicello) sustinentes. Hoc modo gemmidia terminalia, cir- «umcirca extrorsum radiantia totum adparatum placentarem omnino obtegentia vidi; et totum nucleum, nullis adhue gemmidiis emissis assumere adspectum thyrsoideum aut botryoideum, quem nucleo Sp. filamentose in icone data tribuit Farlow facilius concipere liceat. Sub sectionibus a me factis pluribus contigit quoque observare nucleum, ut putarem longius :etate provectum, at a me unilateraliter lesum ; in hoc observavi fila quzdam quasi diversi generis, longius articulata et anastomosibus juneta, quibus sensim sese extendentibus et inu alias directiones distractis, ipsum nucleum quoque diffluere vidi. Finxi hsc fila anastomosantia fuisse magis limi- tanea et certum in finem creata; lubenter conjicerem et horum forsan ope gem- midia fasciculorum maturescentium sensim expulsa fieri, ut spatium patesceret suf- fidens gemmidiis nondum rite maturis. Si plures hoe modo assumere liceret geni midiorum evacuationes sub maturescentia factos, explicarentur facilius et diversitates, qua in dispositione gemmmidiorum aut coarctata aut laxiore, et in numero gemmi- diorum, quae nunc innumer: nunc pauciores adpareant intra cystocarpia Spyri- diearum diversa, ubieumque accuratius observantur. Quin immo ex presentia hujus adparatus filo:um anastomosantium conjiciendum finxi quomodo explicare liceret nucleos gennuidiorum plures (quin immo in cystocarpio in plures lobos exeunte intra divereos hos lobos seorsim sese evolventes) ex unico formato carpostomio de- 12 J. G. Agardh. mum emitterentar. Ut olim de cystocarpiis aliorum Generum (in Zodomeneis et Ceramieis) statuere ausus sim, — infra nucleum maturescentem sepe obvenire alium inchoantem, — ita quoque in Spyridia opposita nucleos alios superiores, majores et magis maturescentes, alios (parum inferiores) minores. et gemmidiis minus ut putavi evolutos constantes, observavi. Coniparatis iis, quie tum de evolutione frondis supra dixi, quem in diversis speciebus alium habitum induere hodie novimus; tum de struetura Generi propria, quam potius Polysiphoneam quam Ceramieam :emulari lubenter dicerem; tum de structura. Cystocarpiorum, ut forsan cuidam in diversis speciebus videretur variante, in omnibus vero a favella Ceramiorum diversa, concludere auderem veram quan- dam affinitatem cum Ceramieis haud assumendam esse; si suadente structura fron- dis quoddam de affinitate judicium [erre liceret, potius Spyridieas Rhodomeleis accedere dicerem. Ex structura cystocarpii, —- comparatis precipue adparatu pla- centar| et forma gemmidiorum in specie, cujus cystocarpia aute ea aliarum specie- rum rite evoluta vidi —, Spvridieas offerre typum cum Rhodomeleis potissimum convenientem putarem. Hunc autem typum intra ipsam Genus Spyridi:e, quale hodie intelleetum aut adhuc intelligendum voluerim, evolutione sua in aliis speciebus aliter perducta varium, conjeci. Ut in. Wrangelia cystocarpia, quae dieuntur, in apice ranmo- rum terminalia, constare videntur elementis iis adproximatis (gemmidis et partibus bracteantibus) at non proprie transmutatis et concretis, quz in cystocarpio rite trans- mutato Rhodomelearum iu cystocarpium proprium conjuncta obveniunt; ita cysto- carpium quod dicitur Spyridiarum (in aliis speciebus) nunc offert gemmam quan- dam terminalem apertam, partibus lis disjunetis, quas in aliis concretas et in cysto- 'arpium proprium connexas dicerem. [ta explicata structura patet diversitatem in diversis speciebus magis a transmutationis gradu plus minus perducto quam a typica quadam structure diversitate pendere. Inu infimis speciebus hinc nec bracteales partes conjunctas esse, nec iis apertis carpostomio opus esse; in supremis, bractea- libus partibus concretis, et oritur membrana propria pericarpii, et carpostomium adest, proprio suo modo evolutum. Analogam quandam evolutionem et disposi- tionem partium in omnibus his consimilem putarem; omnesque has in systemate adproximandas esse, quamquam non ad unam eandemque familiam conjungendas. Spyridieas igitur putarem Wrangeliis superiores, Rhodomeleis inferiores; inter has lamilias intermedias easdem lubenter dicerem. Species hodie cognitas, sat numerosas, sequenti modo disponendas putarem: I Fronde teretiuscula quoquoversum ramosa, inferne et sursum longius corticata; ra- mellis adparenter. ecorticatis, supra genicula plus minus evidenter fascia cellularuwm corticalium, sepius minwutissimarum, cinctis. * TRrBUS SPYR. FILAMENTOS;E. Ramellis sime ordine conspicuo egredientibus, basi vix conspicue incrassatis, apice acumine simplici terminalis. Analecta Algologica. 13 1l. SPrRiD1A B1ANNULATA J. Ag. Epicr. p. 267. Ut intelligatur structura (Generis et rite dignoscantur species divers:e, hiec ante alias con- sulenda. In hac enim tota superior pars frondis articulata manet, Polysiphoniam :emulans articulis suis invicem «distinctis, siphonibusque suis aliis ipsos articulos, aliis genicula investientibus; sipho- nibus genieula investientibus annulo angustiore, siphonibus articulorum apnulo fere duplo latiore cingentibus. Genieulis antepositi ramelli generantur; hine quoque ramos iisdem antepositos gene- rari patet. Ramelli elongati incurvi, basi vix incrassata filiformes «dicendi; articulis horum «dia- metro sesqui-duplo longioribus. In ipsa fronde articulata et incrassata articuli mox ita breves ut binz series siphonum articuli (exterioris) una eum siphonibus genieulorum interjacentibus articulum interiorem longitudine :equent. 2. GSP. BREVIARTICULATA J. Ág. l.c.' In hae siphones articulorum et geniculorum minus invicem distant quam in Sp. biannulata ; hine articuli minus conspiciantur.quam in ^p. biannulata. Rami ita subito attenuati ut fere spini- formes obveniant. Ipsi articuli breves ut in antecedente. Ramelli tenues et filiformes articulos gerunt diametro circiter duplo longiores. 3. SP. FILAMENTOSA J. Ag. l. c. Qualem hanc quoad structuram [frondis et cystocarpiorum vidi, talem in Plorideern. Morphol. Tab. XVI fig. 11—17 reddere conatus sum. Nusquam nec apud Harvey, nec apud Hauch pecu. liarem indolem structurze ex analysibus datis concipere liceat. Utrum inter species multas, a Küt- zing «distinctas, quas in unum conjunxit Hauch, ejusmodi differentiee adsint ut icones a Hauch date in certam quandam formam quadrarent, in qua annuli siphonum, qui geniculis et articulis superpositi adsint, revera longitudine :equales sint, quales eosdem pinxit Hauch, decidere equidem non auderem; in forma vero, quam depinxi, hoc respectu differentiam esse facilius patet. 4. Sr. CrRaurorpgs J. 4g. Amal. Alg. Cont. I. p. 123. Nescio anne hanc formam 'Tribum sui juris constituere putarem. Tenuitate frondis initiali ad formas mollissimas Generis pertinens; rachides gerit incrassatos inferne evolutione strati pecu- liaris filorum decurrentium, quibus articuli primarii sensim obteguntur, paulisper laxius dispositis. Ipsi articuli frondis lere diametrum longitudine sequant et fiunt conspicue doliiformes, supra me- diam partem ventricosi, geniculis conspicue contractis. Plures alias formas ex India occidentali revera habui; de quibus vero hodie certius judicare non auderem. Z2) *k "TRIBUS SPYR. SPINELLZE. Réemellis sime ordine conspicuo egredientibus, a basi conspicue dncrassata. sursum: sensim. attenuatis, acumine simplici, nunc uno «ut altero recurvato auctis. 0. SP. SsPINELLA GSond. J. Ag. Epicr. p. 269. 8i quoque parum conspicua differentia hzc a Sp. filamentosa differre videretur, tamen specie diversam agnoscere vix dubitarem. Ejusdem quoque plures esse formas, alias tenuiores, alias ro- bustiores, quas habitu invicem quoque sat diversas vidi, monuisse placet. Hane differentiam habi- tualem quoque in speciminibus ex Nova Hollandia oriundis vidi. Prseterea vero quoque specimina ex insulis Sandwich habui, qu:z& convenientia putarem. Quod igitur de Sp. filamentosa assumse- runt, hanc subdiversis formis obvenire, id quoque de hac specie lubenter assumerem. 6. Sr. coumPLANATA J. Ag. Epier. p. 271. Speciem hane Indi: occidentalis antecedenti proximam putarem. 14 J. G. Agardh. *** "RIBUS SevRrDLE oPPosrTX. Ramellis a rachide demum (evolutione conti- muata strati corticalis) validissima plus minus. denmudata et adparenter. con- tinua, ab initio geminis geniculo oppositis, demum. wnc abortu singulis, munc pluribus subverticillatis, ipsis articulis ramellorum.ecorticatis. Species, :quie. hujus sunt typi hucusque cognit:ie, tantum ad oras Nov:e Hollandi:ze provenire videntur. Omnes rami usque ad apices strato corticali subcontinuo obducti, ramellis ipso geniculo antepositis fere intra corticem emergentibus, articulis ramellorum ecorticatis, ipsis- geniculis tenuis- sima zona cellularum corticalium minutissimarum obductis. &5ub senili stadio caules frondium denu dati adcrescunt et nunc durissimi potius Gacilariam quam plantam Ceramieis comparandam referunt, (. SP. oPPOSITA Zarv. J. Ag. Epicr. p. 270. Speciem hanc sat vulgarem, et ex plurimis locis tum Novze Hollandize tum Nove Zelandise in Phyc. australi, ubi eandem icone reportatam, spheerosporiferam nondum observatam fuisse eximia illustravit lIlarvey, expressis verbis dicitur, se sph:erosporiferam nondum vidisse — nec mihi Epicrisin scribenti planta, sphzerosporis instructa cognita fuit. Hinc hodie pauca de ea addere plaeuit. In specimine ramellis plurimis denudato, superne autem ramellis densioribus quasi race- moso, observavi inter ramellos normales simpliciusculos, alios breviores intermixtos, quos decom- positos ramellis brevioribus et-s:epe truncatis fere corymbosos dicerem. In his sph:erosporas nume- rosas, ut in aliis speciebus ommnino emergentes; in nonnullis, ramellorum superiore parte dejecta, partes inferiores corymbi fertilis sphierosporis densius obtectas observavi. 8. Sr. prnoLIFERA Zarv. J. Ag. Epicr. p. 969. Ex icone Harveyana ideam de hac specie claram vix concipere liceat. Illa enim sistit sti- pites plante» adultioris, a quibus lateraliter emergunt ramuli prolifieantes novi anni adhuc juveniles. Ejusmodi stipites omnino denudatos, quin etiam multo validiores quoque haud paucos vidi, multo potius Gracilariam giganteam quam plantam Ceramieis comparandam referentes. Antea vero quam ejusmodi stadium senile attingit planta, habitum pr:zbet non parum diversum, nimirum supra caulescentes partes inferiores — nunc durissimas et fere ligneas — frondem ramis ramulisque de- compositam, alias Spyridias habitu referentem observare liceat. In partibus frondis incrassatze, evolutionem proprii strati corticalis validissimam, exigua cellula axili in medio segmenti transver- salis dignoscenda, stratum axile referente. Dispositione initiali ramorum h:zec species eum Sp. opposita convenire videretur. Dum vero in Sp. opposita ramelli semini adpareant magis regulariter oppositi et breviores, eosdem videre licet in Sp. prolifera nunc verticillatos; aliquando uno aut altero obsolescente aut in ramum excrescente quasi paulisper magis irregulariter dispositos. In ramis siphones artieulorum et egeniculorum diu dignoscere liceat, utpote siphones genicula obte- gentes fere duplo breviores quam illi quibus articuli obteguntur. Utrisque his conjunctis sua longi- tudine cerassitiem rami junioris squant. Ramelli elongati, a basi paulisper crassiore longe acumi- nati, articulis diametro :equalibus — aut usque duplo longioribus. Ramelli s:epius bifariam dispositi. In apice supremo nunc ramellos plures, basi siliquose incrassatos, inferne quasi contentu pulveraceo instructos observavi; an in his antheridiorum initia suspicari liceret ? In 8p. opposita et Sp. prolifera ramos usque ad apices corticatos dicerem, ramellis oppositis quasi intra corticem eeneratis. In ramellis ipsi articuli nudi, eenieulis ramellorum obduetis tenuis- simo strato corticali, eujus cellulas minutas vix nisi magnopere auct:e discernere liceat. TniBUs SPvmip. PLUMOS;E. Ftamellis a vachide. distiche -decomposita cervicor- miler ramosa, demum validissima, àn partibus junioribus secundatis, in adultio- ribus oppositis, im. acumen simplex desimentibus, articulis ramellorum | ipsis ecorticatis. P4 9. Sr. PLUMOSA Schm. Speciem hane capensem, omnium fere elegantissimam, typum sui juris constituere putarem, ramellorum structura ad Spyridiam oppositam proximum, evolutione stipitis dense corticati cum alis speciebus Capensibus comparandam, dispositione ramellorum in partibus junioribus secundata, Analecta | Algologica. 15 in adultiorum rachide complanata utrumque marginem occupante ab omnibus aliis speciebus hodie mihi cognitis diversum. Ramellorum suadente structura speciem ad Spyr. oppositam proximam suspicarer. II. Fronde teretiuscula quoquoversum | ramosa. inferne. et sursum longius corficata, va- mellis nunc. tantum supra genicula evidentiori fascia cellularum. corticalium. munitis, mwnc fotis corficatis, a basi conspicue latiore sensim acuminatis, apice aculeis plu- ribus retrorsum. wncinatis armato. 10. Se. AcunEATA J. Ag. Epicr. p. 271. Fronde teretiuscula, ramis quoqueversum egredientibus, ramulisque a basi evidenter crassiore sensim attenuatis h:ec species ex una parte ad Spyr. spinellam accedit, apicibus vero ramellorum pluribus aeuleis retrorsum uncinatis ad aliam sectionem Generis pertinens. In planta juvenili, quam ad hane speciem referrendam putavi, apices ramorum quin immo cireinnatim incurvos et nudiusceulos vidi; Adultior vero mox multo firmior evadit, ramellis cum iis Sp. spinellee magis con- oeruentibus, a basi conspicue latiore attenuatis, articulis brevioribus diametrum longitudine non ad- modum superantibus et priecipue armatura apicis ad sequentes species evidentius accedens. ll. Sr. monmRipULA Schm. Hane speciem, Capensem sub diversis nominibus insignitam habui; qualem rite determinatam suspicor, speciem puto Sp. aculeatee proximam, at magis rigidam, ramis magis fasciculatim con- junctis densioribus, articulis ramellorum suo diametro fere duplo brevioribus et uncinis terminalibus longioribus, sat conspicue diversam. Nunc ramellos ad basem paulisper angustiores et ad rachides paulisper complanatos magis bilateraliter dispositos observare credidi, at hoc non ita evidenter, ut ad Sp. complanatam speciem adproximandam esse assumerem. 12. S». iwsiewis J. Ag. Epicr. p. 272. Dum in proxime antecedentibus articuli ipsi ramellorum ecorticati obveniunt, geniculis tenui fascia corticali instructis, corticale stratum in Spyrid. insigni inchoatur angustum, supra genicula juniora expansum; fit vero sensim latius in Spyr. insignis partibus adultioribus, ita ut demum supra membranam ipsius articuli plus minus expansum, angustiore fascia ecortieata articuli singuli sub- hyalini notati adpareant. In Sp. Cwupressia Harv. h:zee fascia ecortieata ramellorum fit quoque ob- tecta, et ramelli toti corticati, tantum translucente lumine artieulati conspiciantur. 13. Sr. cuPnzssiNA Harv. J. Ag. Epicr. p. 272. III. Frondis dense corticate ramis ramulisque basi contractis, apiceque acuminatis, quasi in frondem grosse articulatam conjunctis, ramellis adparenter ecorticatis supra. geni- cula plus minus evidenter fascia cellularum: | corticaliwum, sepius. minutissimarum cinctis ; acumine simplici terminatis. * TRIBUS SPYRIDLE CLAVATZE fronde compressa, ramis ramellisque a. submargine distiche exeuntibus. 14. Sr. cnaAvaTA Küte. J. Ag. Epir. p. 271. Speciem hane Oceani Atlantici facilius distinctam putavi fronde evidentius distiche pinnatim decomposita ramis ramellisque a submargine probe exeuntibus. Characteres, quos huie Seetioni Generis hodie adscripsi, nempe ramos ramulosque quasi in frondem grosse articulatam conjunetas esse, hzc quidem species minus evidentes monstrat, utpote rami ramulique basi parum constrieti et apice magis obtuso terminantur; speciem vero ita evidenter sequenti proximam judicavi, ut hac nova ducente, modo hodie adoptato «disponendam putavi. Ramos igitur magis clavatos dicerem quam ambitu laucoldeos; ramellos conspicue breviores probe distiehos et oppositos acumine sim- plici terminatos, et articulos eorum breviores, diametro vix duplo longiores, plerumque endochro- mate magis coloratos, Acta Reg. Soc, Physiogr. Lund, T. VIIL ) 3 HE J. G. Agardh. 15. Srevmrp. Wirsowrs J. Ag. mscr. frondis: compresse, a margine decomposito- pinnate?e pinnulis lancoideis supra pedicelluni eonspieue attenuatum sublinea- ribus, suprema parte iterum acuminats, totis dense corticatis, secus totam longitudinem sparsius ramelliferis, ramellis elongatis filiformibus in acumen simplex exeurrentibus, articulis horum diametro plus duplo longioribus. Hab. ad oras Nove Hollandize australes (sub n:o 8 mihi a Wilson 1887 missa). Frondis inferioris partes incrassat:e fere teretiuscul:e adpareant, at revera compress:e et di- stiche decomposito-pinnatzs, pinnis à submargine egredientibus, ultimi ordinis supra pedicellum conspicue attenuatum laucoideis, totis corticatis, articulis earum translucentibus diametro frondis triplo brevioribus, ramellis verticillatis filiformibus longe articulatis acumine simplici terminatis. ** '""RIBUS SP. SQUALID/E fronde feretiuscula ramis cirewmcirca vacemose dispositis, ramulis ultimi ordinis subincurvatis, interiore, latere ramellifero piloso et demum spherosporas quasi in fasciam latiorem longitudinalem: collectas gerente. 16. Sr. squaLIDA J. Ag. Epicr. p. 270. De hae specie admodum singulari ad deseriptionem antea datam refero. Ex habitu cum Hypnea valida. (J. Ag. Amal.) nostram potius quam eum speciebus Spyridiz:e congruentem facilius quis putaverit. HI. De structura et affinitate Furcellariae. "i modo mox supra indicato structuram Spyridiearum, 1n speciebus diversis adparenter diversam. explicare contigerit, inquirendum mihi adparuit anne quoque alite essent structurze Floridearum, quas evolutionis gradu invicem admodum dissi- miles diceres, et tamen ejusdem structur:e typice:e forsan revera sisterent evolutiones diversas. Nescio equidem anne ejusmodi exemplum in Generibus illis diutius eog- nitis. Furcellariee et. Polyidis haberemus. Satis revera constat, quam proxime PFurcellariam et Polvidem affinitate junctas assumserunt Algologi veteres ommes. Quamquam characteribus a fructificationis partibus deductis magis quam plurima alia Genera Floridearum differre viderentur, eadem tamen et habitu et structura frondis ita proxima adparuisse patet, ut quin immo a Kützingio, species Algarum scribente, in idem Genus cogerentur. Lubenter confiteor me ipsum considerasse hzee Genera ita invicem diversa, ut eadem ad om- nino diversas regiones systematis relegare ausus sim. Utrumque vero Genus ab aliis proxime dispositis tamen ita diversum consideravi, ut singulis ordinem sui juris ereandum putaverim; quorum unum inter Florideas (ut mihi adparuit) infe- riores, alterum inter superiores disposui. JSehewíz quoque in diversis sui syste- matis Floridearum locis hse Genera disposuisse constat; lPurcellariam Halarach- neis, quie sectionem Nemastomacearum, Polyidem vero familie Rhizophyllidearum adnumeravit. Analecta Algologica. 1 Suspiceandum forsan videretur opiniones ita contrarias obvenire debere, quum aul partes quibus nituntur, non rite explicantur, aut agitur de singulis Generibus, qua a Typis majoribus quasi aberrantia dicuntur. De his facilius fieri putares, ut opiniones proveniant diverse, utpote nulla cum aliis facta comparatione, opiniones aliorum varias difficilius corrigere liceat. Quo magis hoc generatim valeat, eo magis opus esse putarem, ut ejusmodi quasi monotypica Genera, quoad proprias suas partes rite descripta fierent. Et hoc respectu de utroque Genere pauca animad- vertenda putarem. | Qualem frondem fructiferam | Furcellarize delineavit, et structuram nucleorum in icone Suppl. PAycol. Brit. tab. 357 dedit Harvey, talem in plurimis rite redditam lubenter agnoscerem. Patet certas esse partes frondis, qu: fructiferee evadunt, certis suis locis gemumidiorum nucleos in interiore evolventes, extrorsum quoque forma paulisper mutata frondis dignoscend:. Partes has fructiferas nomine recepta- culorum a veteribus Algologis denominatas fuisse, meminisse placet; easdemque nec cum cystocarpio proprio, nec cum ramo non transmutato, gemmidiorum nucleum unum vel alterum includente, jure comparandas esse, me judice patet. Ut stichi- dium dignoseatur a ramo sphsrosporifero non transmutato, ita receptaculum Fur- cellarize transmutatum, nucleos gemmidiorum plurimos fovens, dignoscere voluerim. Ejusmodi receptaculum in nulla alia Floridea me observasse puto; structuram vero, quam. huie quodammodo comparandam putarem, offerunt Spyridize species nonnullz, nucleis suis pluribus intra receptaculum minus compositum dignoseend:z; aliis spe- ciebus Spyridie hoc receptaculum in cystocarplum proprium mutantibus. Ex icone Harveyana mox citata patet nucleos gemmidiorum validos circa re- gionem quandam axilem in orbem dispositos obvenire, et plurimos ejusmodi super- positos, ab initio invicem distinctos, demum et prout ambitu inerescunt sensim fere confluentes fieri, quales in fig. 2 Tab. 357 Phye. Brit. depictos videas. Fila revera plurima, quz in axili regione receptaculi longitudinaliter excurrentia vidi, quoque "amos, areuatim superficiem versus deflexos, emittunt. Alia horum fertilia gemmi- diorum fasciculos densos sustinentia, alia sterilia manent, et fascieulatim dense con- gesta inter nucleos et supra hos extrorsum magis expansa, ipsos nucleos suis api- cibus paulisper magis divergentibus obtegunt. Ipsos nucleos gemmidiorum botryoi- deos dicerem, genmidiis pyriformibus aut obovatis, a filis placentaribus interioribus quoquoversum radiantibus. Patet compositionem nuclei hujus structurte haud. bene intelligendam esse, nisi contigerit segmento tenui facto ipsam centralem (axilem) nuclei regionem observare. Ejusmodi segmento per medianam regionem fasciculi feliciter ducto, vidi singulis nucleis sua esse fila placentaria, intima rite ab axili regione extrorsum radiantia, et gemmidia a horum ramellis formata rite pyriformia ; mieriora secus fila placentaria magis longitudinaliter disposita extrorsum radiantia, quo exteriora (in singulis nucleis) eo magis divergentia et quoquoversum radiantia, tum pressione mutua magis difformia. Structuram igitur nuclei, qualem illam vidi et interpretandam putavi, talem ex icone Harveyana vix rite conspicuam fieri, dixisse placet. Nec placentationis modum, nec formam gemmidiorum, nunc (qualia 18 J. G. Agardh. juniora) magis pyriformem, nunc (qualia exteriora) magis obovatam monstrant, rite concipere licet. Partem nuclei quam in /ig. 9 delineavit Harvey, transversalem sectionem nuclei exterioris reddere, forsan dicere liceat, at ex ejusmodi segmento facilius quispiam. deduceret erroneam illam suspicionem de convenientia nuclei cum favella», qualem hane in alüs familiis adesse novimus; et ejusmodi idze:am de structura nuclei sibi quoque revera finxit. Harvey. Qualem. typicam. structuram nuclei in. Furcellaria. observare credidi, et qualem totam compositionem receptaculi sie dieti Furcellarise interpretandam putarem, com- paratis quoque lis, quie ex diversis speciebus Spyridiearum didici, ipsum hoc recepta- eulum. validum Furcellari. potissimum comparareu cum »fruetu» plurilobo in non- nullis speciebus Spyridie obveniente; sua vero forma elongata et suis multo nume- rosioribus nucleis Gemmidiorum, nucleisque alio modo dispositis quoad. characteres exteriores admodum diversum lubentissimus concederem. Adparatum filorum steri- lium, quibus separantur nuclei in. Spyridia opposita et in. Furcellaria — sive formam florum, sive dispositionem nucleos cireumambientem comparaverim — vix magis diversum dicerem, quam eandem obvenire vidi in diversis speciebus Spyridise. Nucleis in. Furcellaria. numerosioribus et in receptaculo quoad formam admodum diverso haud nimiam vim tribuendam putarem, utpote utroque respectu hoc in fructu. diversarum specierum Spyridiee variare vidi. Quod vero attinet characteres, quos egomet summi momenti in affinitate judicanda judicavi — puto structuram nucleorum, placentationem et ipsam formam gemmidiorum — (Genera hee a me comparata, lubenter affinitate propinqua, conjicerem. Min vero assumere ausus sum ipsa illa organa, quz in nonnullis speciebus Spyridie vix magis evoluta aut alio modo nucleos gemmidiorum disposita generant — quam eadem in receptaculo Furcellari:te. obvenientia observavi —, haec eadem organa in aliis speclebus Spyridiee transmutata obvenire in cystocarpium probe evo- lutum, periearpio suo proprio obtectum, et carpostomio rite evoluto apertum, nec non adparatu placentar, qualem in supremis Florideis obvenire novimus instructum — nonne jure quodam concludere opporteret congruentias, quse in partibus majoris momenti adesse videntur indicare typlcam affinitatem; differentias vero indicare modos diversos aut gradus, quibus ab inferioribus ad superiores adscendit formas typica eadem structura ? Mihi hac trutina structuras comparanti, quas in Spyridia et Furcellaria hodie dignoscere putavi, memoria quoque repetenti quomodo quoque alii Floridearum typi secedere videntur tum in formas alias, quas arfticulatas denominare consuevimus — nomine a preterlapso jamdudum tempore mutuato — tum in eas, quas marticulatas olim adpellarunt; adparuit supponere forsan licere consimilem differentiam in sua serie quadam alia, eujus inter formas articulatas Spyridieas dispositas vellem, iuter inarticulatas vero Z'wreellarieas et forsan. Spongtocarpeas ? De affinitate proxima Polyidis admodum: dissentire systematicos quoque hodi- ernos satis constat; organa ejusdem fructifera ita ab omnibus aliis Generibus Flori- dearum recedere ut jam Grevilleo adparuit Polyidem sistere ordinem proprium à Analecta Algologica. 19 Florideis distinctum, quem Furcellarieis in eadem Tabula juxtapositum, iconibus pro suo tempore eximiis illustravit. Postea splendidissimis in. Nof. Algol. a. Thuret et Bornet. datis, aliisque a me in. Florid. Morph. Tab. X X XII fig. 4—9 ad proprias observationes delineatis, structura fructificationis ita quidem hodie cognita Algologis videretur, ut et de typica ejusdem structura nulla restarent dubia — nec quomodo hee struetura explicaretur, nec cum quibus aliis Generibus affinitatem proximam systematicam indicaret. Dissentientes vero systematicorum opiniones quum viderim, alio modo hoe vix explicandum putarem, quam aut ob structuram non rite intel- leetam, aut quia de valore charaeterum, quibus inniteretur systematica dispositio, invieem dissentiant. Has ultimas ob rationes concipere liceat Polyidem a Thuret et Bornet ad Dudresnajam proxime aecedentem consideratum fuisse; mihi vero majorem vim eharaeteribus ab ipsa forma et dispositionis norma gemmidiorum de- ductis tribuenti, Polyidem inter Corynospermeas disponendum esse. Evidentissimum revera mihi adparuit gemmidiorum formam in Polvide ita cum aliis Corynospermeis congruentem esse, et suo formationis modo quoque a Dudresnaja ita recedere, ut de affinitate horum Generum opinionem meam omnino contrariam hodie quoque retinere auderem. Rationes-quasdam generales his hodie adhuc addere placet. Si ex similitudine partium certum quoddam de congruentia judieium deducendum concederem, postu- landum videretur easdem partes quoque comparatas fuisse. Quid sub nomine genm- midii intelligendum videretur, id ipsis eorum functionibus a natura determinatum lubenter dicerem. Quomodo autem generantur gemmidia, quibus locis nata, quo- modo disposita, nunc singula nunc vario modo conjuncta, in parte vix transmutata, aut in organis vario modo et plus minus transmutatis obvenientia, id rite concipere systematicorum opus dicerem. In plurimis quidem facilius intelligitur quomodo pars gemmidia continens interpretanda sit. in aliis non item. De Spyridis: speciebus demonstrare conatus sum, gemmidia in nonnullis speciebus, quas lubenter superiores dicerem, obvenire intra organa quz cystocarpiis plurimarum analoga esse vix quis- piam dubitaret; dum in alüs speciebus gemmidiorum nuclei plures jta disponuntur. ut organa eosdem continentia, vix nomine cystocarpii proprii denominanda vide- rentur. In Furcellaria mihi quidem suboluit structuram consimilem, at multo magis perduetam, obvenire; quod olim ut receptaculum Furcellarie designarunt veteres Algologi, id sine dubio est pars quedam fructifera transformata, quam vero vix quispiam nomine cystocarpii designatam vellet. Hoc autem receptaculum proxime convenire cum fructibus plurilobis, qui in nonnullis speciebus Spyridie obveniant, id egomet lubenter assumerem. His vero ita positis quzritur quid sit spongiola ista Polyidis, ab omnibus aliis Typis Floridearum quam evidentissime abludens. Vix quispiam diceret hanc esse formam quandam abnormem eystocarpli, utpote nucleos gemmidiorum innumeros continentem; nonne multo potius eam cum receptaculo Furcellari:te analogam, suo modo vero mutatam. quispiam conjecisset? Dum in nucleo Furcellari:ee structuram favelhe obvenire suspicatus sum, de ejusmodi congruentia in exterioribus fructus 20 J. G. Agardh. partibus parum revera referrendum. credidi. Hodie melius ut sperarem intellecta nuclei structura, ad dictam. comparationem revenire placuit. Antea vero quam de his comparandis rationes quasdam ulterius afferam, placet de evolutione ipsius spongiole fertilis in Polyide observatiunculam addere. "Tum in speeiminibus fertilibus pluribus, qu: vidi, tum in 1eonibus plurimis, quarum plures revera exstant eximis, spongiole depinguntur externe prominul:e, roseo colore facilius dignoscend:e, quasi verrucam constituentes unilateralem, secus longitudinem rami plus minus elongatam, at ita ambitu definitam ut facile illam crederes quasi membrana externe cohibitam. Patet vero ex iconibus ejusdem datis totam esse constitutam filis ab interiore extrorsum radiantibus, quie quia ejusdem longitudinis, superficiem verructe. reddunt modo dieto :qualem. Quod vero ita in plurimis ob- tinere. videtur stadium depietum, id in paucis vidi ita mutatum, ut primarie ver- ruee superficiem quasi efflorescentem putares, novis minoribus corymbulis, aut elo- bulis minoribus superpositis ineque longis, superficiem superiorem obtegentibus. In specimine (sub hac evolutionis stadio exsiecato) tota spongiola, quasi male et nimium compressa, fere omnino dissoluta adpareat. Ejusmodi corymbulam, quem apieulo solvere contigit, vidi suffultam filo tenuiore (quasi cvlindraceo stipite) hya- lino elongato, quem, majore adhibito augmento, quasi filis interioribus laxius tortis at tenuissimis contextum) dicerem; et circa partem superiorem hujus stipitis vidi nucleolos rotundatos minores plurimos cireumcirca ita dispositos ut omnibus con- junctis corymbus minutus constitueretur. Quz in juniore nucleo Polyidis adparent ut fila steriia nucleos separantia, hrec aut omnino inter nucleos corymbuli defici- entia aut plus minus dissoluta mihi adparuerunt !) Nucleoli plurimi, quos circum- cirea. in corymbulo dispositos vidi, rite maturi mihi obvenerunt, utpote gemmidiis in definitam suam formam evolutis et invicem facilius sese disjungentibus instructi. Quibus omnibus concludere ausus sum stadium. evolutionis a me observatum, nullo modo fortuitum considerandum esse, sed sistere ultimum quoddam evolutionis sta- dium spongiole, monstrans modum sibi proprium, quo nucleis iunumeris gemmi- diorum emissionem demum parat Polyides ?). ' Comparanti mihi stadia juniora, olim a me depicta (Florid. Morph. Tab. XXXIII fig. ? et fig. S) facile conjicerem alios nucleolos inferiores generari, alios superiores in fertili spongiola; et alios fasciculos forsan steriles (fig. 7) permanere, alios magis evolutos (fig. S) demum sistere ejus- modi fasciculos prolongatos, quos hodie describere conatus sum. Lubentius conjecissem, hos filo: rum fasciculos filorum prolongatos in inferiore sua parte invicem contineri filis quibusdam trans- versalibus, at nulla ejusmodi observare contigit. ^? Quoque de prima evolutione spongiole monuisse placet, illam multo minus fortuitam vi- deri, quam ex descriptionibus forsan quis concluderet. In eodem ramorum fascieulo frondis supe- rioris spongiolas omnes subsecundatas dicerem, in ramulo quasi recurvato sursum versas. Credere licet ramum fertilem ipsa forsan expansione spongiole aderescentis fieri deflexum, quare ex media regione cujusque spongiole «deflectitur rami pars superior sterilis. Spongiola hoe modo sursum versu obvenit, initio parum longior quam lata, sensim vero longitudine plures lineas superans, servata unilaterali directione. Esse eadem fila ipsius frondis, qu:e magis excrescentia spongiolam efficiunt, dubitari nequeat; at ex situ spongiole concluderem, tantum esse fila frondis proxima, quie excrescunt spongiolam formantes. * Analecta. Algologica. 21 Ut ipse igitur structuram concipere valeam in tribus illis Typis comparatis Furecllarie, Polyidis et. Spyridie, eandem «dicerem ab aliis omnibus mihi cognitis Florideis eo modo diversum, ut nucleos gemmidiorum dicerem nec in ipsa fronde non mutata generatos, nec in cystocarpiis rite transmutatis evolutos. Hinc nuclei nec nudi in ipsa fronde nidulantur, nec cinguntur proprio quodam pericarpio, sin- eulos nucleos obtegente, nec matura gemmidia per carpostomium proprie ad id evolutum emittunt. Evolvuntur contra in his Generibus quasi proprii indolis or- gana, quasi intermedia, quibus nomen receptaceuli (hoe loeo) retinendum putavi. Dignoseantur hze receptacula ipsa sua forma a sterilibus partibus plus minus di- versa, et suis functionibus, utpote non singulos nucleos, sed plus minus numerosos foventia. Ubi hzc receptacula obveniunt minus transformata, partem frondis ste- riis exteriore sua forma repetunt (J'wrcellaria); ubi vero magis transformata, in eystocarpia aliarum Floridearum, et sua forma et prs;esentia carpostomii, et diminuto nucleorum numero fere transeuntia viderentur (Spyridie species). Ipsa autem Genera fiunt invicem diversa prout eundem typum aut magis aut minus evolutum, aut sibi proprio quodam modo mutatum referant. Icone supra citata Harvevana monstrat nucleos innumeros Fureellarie. collectos in 5 cohortes longitudinaliter totum receptaculum permeantes et hinc gemmidia ab axili strato quoquoversum exeuntia. In Polyide ipsum receptaculum unum ejusmodi tantum cenerat cohortem, et hinc nuclei unifariam dispositi obveniant, at quasi hoe modo nimium congesti, extra limites ipsius receptaculi evolutionem suam ulteriorem con- ficunt. In Spyridia denique, cujus receptaculum ipsa sua forma paucioribus nu- cleolis aptum putares, nucleoli fiunt pauciores quare quoque tota structura recepta- culi formam fere cystocarpii referre, facilius dixeris. e Mihi quidem ita partes comparanti, quas primo intuitu organa quam maxime dissimilia constituere adpareant, si quis objiceret typicam differentiam Generum, quie proxime affinia considerare ausus sum, optime probari ex ipso modo omnino diverso, quo evolvuntur nuclei — intra spongiolam Polyidis, intra receptaculum Fureellari:te, intra cystocarpium Spyridie — dixisse placet similes fere differentias obvenire in modis admodum diversis, quibus evolvuntur sphzerosporge. Sunt Genera plurima in quibus sphsrosporz singule generantur intra frondis partes non trans- mutatas; sunt alia Genera in quibus sphsrospore plurimse colliguntur in soros; sunt Genera in quibus sor ejusmodi proveniant in parte frondis non aliter trans- mutata; sunt alia in quibus sphserospore generantur in parte quadam ipsius frondis suo modo transformata; sunt denique Genera in quibus partes proprie proveniant plus minus transformatse, quas hunc in finem creatas facilius dixeris. Intra unicam quandam familiam ejusmodi differentias in gestatione organorum obvenire posse, quin immc a plurimis econeessum putarem. 2 J. G. Agardh. . IV. Be partibus fructificationis Hydrolapathi, et de affinitate hujus Generis. Jam ex icone, in Phycologia Britannica a Harvey data, concludere liceat utraque organa propagationis in illa diu cognita JDelesseria sanguinea generari modo quodam sibi proprio, et ab aliis, plurimis si non omnibus Speciebus veteris Generis Delesserire diverso. Eodem modo quoque judieasse Kützingium, forsan assumere liceat, utpote sub nomine Jlesserie hanc fere unicam in suo Genere separavit, aliis ad plura Genera diversa separatis. Mihi quoque jam primas lineas systematis cujusdam Flo- - ridearum exaranti Genus Kützingianum Delesserie ab aliis Delesserieis quin immo ita diversum adparuit, ut has plantas ad diversas familias relegandas putarem; et opinionem de diversitate harum plantarum ita expressam quoque in continuatione Operis me postea retinuisse, lubenter dicerem. Hine quoque stupens confiteor me observasse Sehmitzium revenire voluisse ad opinionem, quam jamdudum desertam putaveram. Ad structuram Hydrolapathi, hane precipue ob causam, hodie reve- nire placuit. Utraque organa fructifera in Hydrolapatho in phyllis proprie ad id evolutis generari primum animadvertere opportet; nec easdem esse frondis sterilis partes, quas posterius in partes fructiferas abeunt. Utriusque fructificationis organa a phyllis minutis, ex costa plante evolute prolificantibus, generari, satis revera con- stat. Jure quodam quoque dicere licere, esse foliola minuta, quie certum in finem fiunt transformata; et hinc quoque eadem folioli sterilis quczedam gerere indicia quo- que suspiceandum videretur; et analogias quzerenti quoque ejusmodi adesse adpareat. Atiamen dicere fas est partes in transmutato foliolo revera obvenire ita dissimiles, "ut segre quoque recognoscantur. Dixisse quoque placet tantum esse exteriores par- tes, quales in iconibus hucusque datis depict, fuerunt, quas hoe modo cuidam congruentes adpareant. De structura et indole propria organorum fructifieationis ex leonibus datis judicium quoddam ferre, revera vix lieeat. De his igitur pauca hoe loco adferre placuit. Folium adhue juvenile et tenerum. a superficie observatum, jam instructum videbis costa sua propria, cum lateralibus eostulis ab illa egredientibus, et paren- chymate proprio, costulas separante. Has partes a superficie frondis observatas, ipsa earum structura facilius quoque dignoscere licet; coste costuleque nimirum dignoscantur cellulis elongatis secus harum longitudinem excurrentibus; interstitia vero constant cellulis cubico-angulatis, qu:e varia directione disposita, flabella pul- cherrima, inter costas vario modo disposita :emulantur. Si esdem partes, sectione faeta transversali folii ejusmodi junioris observantur, easdem videbis quoque struc- tura propria dignoscendas; parenchymatosas nimirum partes [facile diceres unica serie eellularum juxtapositarum contextas, nisi intelligere licuisset ex modo, quo in parie a facie observata cellulze. juxtapositze obveniant, easdem esse angulatas, angulis : 35 Analecta Algologiea. 223 in una pagina, facie vero in altera alternantibus, et ita easdem revera sistere du- plicem seriem, at hane cellulis utriusque pagine alternantibus contextam. — Costa autem costulzeque, sectione transversali observatze, adspectum prebent admodum diversum; nodum oblongum, supra utramque paginam :eque et circiter dimidia sua parte prominulum, quoque structura omnino diversa dignoscendum efficere videntur. In hoe nimirum nodo oblongo dignoscere licet cellulam centralem, magnitudine et situ conspieuam, margines versus parenchymatis utrinque cellulis 2 —3 minoribus firmatam; seeus utrumque nodi marginem unicam seriem cellularum corticalium, qui extra nodum in cellulas ipsius parenehymatis excurrunt, et suo modo evidenter docent parenehymatosas partes duplici strato contextas esse. In nodo denique cel- lulas paucas intermedias, stratum axile cum eorticalibus conjungentes, adesse ad- parent. Qualem folii sterilis jam [ere sub infantili stadio structuram vidi, talem quoque obvenire debere in phyllis ejusdem transmutatis facilius quis conjiceret. Quo vero magis hane structuram in phyllis fructiferis mutatam videas, eo majorem vim ejusmodi mutationibus tribuendam esse, facilius suspicarer. Ejusmodi muta- tiones et quoad modum et quoad gradum in diversis Florideis obvenire diversas, id vix mihi hodie dubitandum adparuit. Videamus quomodo et quem ad gradu mutantur partes fructiferee in. Hydrolapatho. Foliola sphsrosporas generantia revera obveniunt et quoad gradum et quoad modum ita transmutata, ut vix in alia Floridea majorem ceomplicationem structurze observaverim. Organa, quie sporophylla denominavit. Harvey, et quorum formam exteriorem obovatam, pedicello tenui suffultam, in fig. 2 l. c. delineavit, et quie a Kützing ut carpoclonia distincta foliacea petiolata ecostata deseribuntur, quoad ad- spectum et formam sat cognita viderentur; nusquam vero nec ab his, nec a me ipso, structuram Generis desceribente, quoad structuram interiorem ita descripta vidi, ut ideam quandam de eorum structura quispiam deduceret. (Qu: vero sit hzc structura, et quomodo intelligatur, id revera nec facile dijudicatur. Jam ex modo, quo provenire videntur sporophylla — in planta quam lamina propria folii senilis detersa diceres, ut folia novella a vetusta costa pullulantia — facilius quispiam concluderet eadem sistere partes easdem aut analogas illis, quas in folio non mutato adesse novimus; et in racemo juniore, uberius sporophyllis instructo, dignoscere liceat plures quasi gradationes, quibus a forma dilatata folii transitus parantur ad formam sporophyllis propriam, in iconibus delineatam, et in quam tendere dicerem sporophylla serius evoluta. Dum vero membrana folii juvenilis est tenuissima, et in exsiecata fragilis adparet, costis costulisque rite distinctis per- eursà. sporophyllum dicerem crassiusculum et gelatinosum, quare non sine diffi- cultate sectiones ejusdem facere liceat, veram illius structuram bene illustrantes. *i vero ejusmodi sectionem facere contigerit, dignoscere liceat tum partem quandam interiorem validam, tum marginem tenuem et cireumcirea ambientem, adspectu ad- modum dissimilem, cellulis minutis et paulo firmius cohserentibus contextum, quem ipsius laminz folii partem sistere persistentem facilius quis supponeret. Interiorem sporophylli partem admodum incrassatam, gelatinosam et adspectu ita mutatam, ut Acla Reg. Soc. Physiogr. Lund. "T. VIII. 4 24 J. G. Agardh. propriam ejusdem indolem difficilius intelligendam lubenter dicerem. Est hsec in- erassata pars sporophylli, quam unicam reddunt ieones datze, pretermisso omnino margine tenui, quen tamen nusquam deficere vidi, quemque ad typicam structuram intelligendam sua conferre putarem. megmento transversali per sporophyllum rite evolutum feliciter ducto, adpareat ipsam incrassatam partem contextam esse cellularum stratis pluribus superpositis, quie externe teguntur unica serie cellularum, quas proprie indolis forsan quispiam supponeret. Cellulas nimirum constituentes ?nferiores polygonas vidi et reticulatim junctas, nodis reticuli poro permeante conspieuo ab uno ad alterum nodum tra- ducto; exteriores autem cellulas sporophylli potius hexagonas dicerem quam poly- gonas, utpote superficiem planam totius sporophylli constituentes. Utpote vero hzee superficies plana efficeretur, et valleculze. (quie inter cellulas revera polygonas obve- nirent) obtegerentur, cellulze superficiales sporophylli secus margines cinctze adpa- rent, cellulis (7?) deplanatis minutissimis, qu:e dupliei serie extrorsum et introrsum verse parietes cellularum exteriorum obtegunt; parte centrali cellulze exterioris hexa- gonze denudata; et ante hanc partem centralem nudam sph:zerosporam interiorem rite antepositam evidentissime vidi. In cellulis infra jacentibus sporophylli, quas polvgonas et retieulatim. junctas dixi, sph:erosporas singulas in media parte cellul:e simili modo nidulantes observavi. (Quum igitur cellulze. h:e. sphzerosporiferze in transmutato sporophyllo plurinze generates fuerint et per plura strata superpositze, facilius quoque patet ipsas sphserosporas immenso fere dicerem numero obve- nire debere. De singulis partibus, qu: ad structuram. peculiarem sporophyllorum producere econducant, seorsim pauca monere placet. Quod primum attinet minutissima illa organa, quz lubenter limitaneas cellulas dicerem, utpote cirea parietes cellularum hexagonalium obvenientes, easdem recognoscere credidi in cellulis, quibus marginem supra deseriptum, sporophyllum totum cingentem, contextum dixi. Has cellulas limitaneas multo magis conspicuas obvenire in cellulis magnitudine admodum auctis sph:zerosporiferis, facilius mihi persuadeam; in cellulis vero tenuem marginem con- stituentibus easdem obvenire minus eonspicuas, et magis invicem confluentes faci- lius assumerem. Cujus sint naturse forsan dubitandum videretur, utpote magis la- mellulas quam cellulas contentu proprio instructas, in cellulis sphserosporiferis semu- lantes. Cellulas minutas, quas in Rhodophylleis quibusdam cellulis majoribus secus margines superpositas observavi, quasque conjunctim rosulatas dixi, sunt partes eum quibus organa limitanea in sporophyllis Hydrolapathi potissimum comparanda putavi. Quod dein attinet structuram interiorem sporophylli et ipsam dispositionis nor- mam spharosporarum, hane a plurimis aliis mihi cognitis Florideis abludentem facilius dicerem. Dum nimirum sphzrospore in longe plurimis Florideis aut in strato corticali proveniunt, in cellulis corticalibus parum mutatis generate, aut ubi in organis peculiaris indolis interiores generantur, easdem ita tamen dispositas di- cerem ut maturescentibus iisdem facilior pateret exitus. Hine sphiserosporas ut or- gana quasi cortiealia, gemmidia vero in strato axili generata, ut huie pertinentia Analecta Algologica. 25 olim assumere ausus sum. [n sporophyllo vero Hydrolapathi, quale supra describere conatus sum, sphierospore in plexu interiore, cellulis reticulatim conjunctis consti- tuto, multiplici serie superpositte disponuntur; modo itaque generatee obveniunt, cui simile me vix observasse confiteor. lance ob dispositionem peculiarem sphzerosporas generar plurimas jam supra animadvertere placuit. Ut vero hsec peculiaris struetura sporophyllorum Hydrolapathi rite intelligatur, meminisse quoque opportet adparatum illum reticuli cireumambientis, quibus cellulze spharosporifere interiores polygonze et exteriores hexagons invicem continentur. Cum hoc adparatu analogias quzrenti mihi in mentem venit quoque alias obvenire Flo- rideas, in quibus cellulze sphzerosporiferze similibus — at quasi transmutatis in fila reti- culi peculiaris paulo longiora et invicem anastomosantia — continentur. De evolutione hujus plexus, nune parum conspicui nunc evidentioris, hoc loco afferre placet, quod alio loco de Chylocladie speciebus scribens dixi: »Evolutionem hujus plexus, in non- nullis speciebus parum conspicuam et quasi intrà membranam vix mutatam strati corticalis retineri; in aliis vero speciebus obvenire magis conspicuam, soros quasi proprios nematheciosos formantem; soros ita formatos nune magis superficiales, quasi nudos nunc quin immo omnino immersos dicerem; eosdem denique in non nullis extra superficiem ramuli sterilis eminentes quoque observare credidi». J. Ag. Anal. Cont. III. p. 82. Ad structuram intelligendam, quam omnino peculiarem et a plurimis aliis Florideis abludentem in Hyvdrolapatho sphzerosporifero adesse putavi, varias formas, que in Chylocladeis obveniunt, potissimum ita consulendas putarem. Organa suo modo nematheciosa dicerem, consimili quadam evolutione partium ambientium; at a typica dispositione diversa forsan provenientia, potius consimilem evolutionis quen- dam gradum probant, quam ejusdem. typi formas diversas. Quomodo oriatur h:ec peculiaris structura sporophvllorum — Hydrolapathi, et quomodo deduceretur a structura quam maxime ut videretur abludente folii sterilis, cum his neutiquam dictum putavi. Ut hsec intelligatur, animadvertere placet race- mum sporophvllorum in icone Harveyana depictum paucis quibusdam et invicem longius distantibus sporophyllis rite transformatis constare. Ut ipse racemum sporo- phyllorum vidi, hunc dicerem plurimis et dense juxta-positis et invicem non parum dissimilibus sporophyllis constare. Alia inter hec sporophylla majora vidi et mar- gine evidentiore, nunc quin immo superne in laminam excurrente, cincta, quie nondum rite transformata facilius quis putaret; alia rite adhuc foliiformia, at magis ovalia et margine angustiore cincta; alia denique in formam quam depingunt icones evidentias transeuntia —- omnia autem ita dense disposita (in racemo ut putarem juniore) et ob gelatinosam indolem in exsiecato specimine ita coh:erentia, ut formas has diversas facilius quis non rite distinxerit. In omnibus vero his eadem organa, quoad formam diversa, prout sub evolutione racemi fructiferi aut in initio minus transformata; aut serius evoluta magis transformata obveniant singula sporophylla; id mihi nullis dubiis vacare adparuit. Sporophylla igitur vidi nunc latiora et magis ovalia;, nunc in formam tendentia, quam iis tribuunt icones date. Nulla vidi, in 26 t J. G. Agardh. quibus marginem sterilem cireumanmibientem, si quoque angustissimum non detegere lieuit. Structuram et dispositionem supra descriptam sphzerosporarum in sporophyllo magis foliiformi transverse secto, me observasse, dixisse placet. Qu:srenti mihi quomodo peculiaris illa sporophylli structura a foliolo sterili deducere liceret, adparuit jam in sporophyllo admodum juvenili structuram prima- riam conspicue mutatam obvenire. Dum in foliolo sterili infantili jam dignoscere lieuit. costam costulasque quoad structuram a parenchymate interjacente diversas, in juvenili sporophyllo nulla fere vidi ejusmodi diversitatis indicia; cellulas earun- dem omnes quasi in cyclades, cellulis paucis constitutas, et invicem spatiis minutis sejunctas dispositas vidi; in interstitiis jam sphsrosporas minutas, colore magis roseo instructas, dignoscere licuit; hinc cyclades cellularum in cellulas cireumpositas mutari facilius concluderem. In inehoante jam sporophyllo crassitiem folioli con- spieue. auctam observare credidi, et lubens crediderim hoc eo modo factum fuisse ut cellulae magis elongate, quibus coste costuleque in juvenili folio sterili instructae videntur, in inchoante sporophyllo mais interiores evolverentur, corticalibus cellulis magis extrorsum dispositis. In sporophyllo. quod inter alia plus minus evoluta, quam maxime juvenile putavi, vidi, supra pedicellum tenuiorem. laminam adhuc minutissimam offerre forman fere siliquie. erassiusculee, in qua cellulas medias pau- lisper longiores forsan dignoscere liceret. In interiore media parte sporophylli rite evoluti, quale illud supra describere molitus sum, quasi iu pluribus superpositis cellularum stratis sphzerosporas maturescentes generante, medianam quandam regio- nem dignoscere putavi, quam vero parietibus magis adproximatis cellularum, quas utrinque proximas vidi, potius ortam dicerem, quam axili quodam strato proprio adhue persistente dignoscendam. Qualem igitur structuram sporophylli Generis Hydrolapathi intelligendam cre- didi, hanc putarem a sporophyllis aliarum Floridearum mihi cognitis ita recedere ut his suadentibus vix certam quandam de affinitate Generis opinionem proferre auderem. Quoad formam, divisionis modum et dispositionem sphzerosporarum quan- dam analogiam cum Chyvlocladia agnoscere putavi; nec vero hanc ob causam affini- tatem. quandam inter Genera alio respectu nimium dissimilia supponere auderem. Nec quia hoc respectu Hydrolapathum et Delesserieas omnes mihi cognitas quam maxime diversas putavi, utrasque invicem longius disjungendas urgere auderem. At si aliis characteribus suadentibus Hydrolapathum a veris Delesserieis longius remotum credidi, hoe judicium certe non infringitur, congruentia quadam hodiedum cognita inter sporophylla Hydrolapathi, et soros sphzrosporiferos Delesseriearum. In affinitatibus Floridearum dijudicandis, habitualibus notis insistere, id vix hodie cuidam in mentem venire putarem. Qu: si ita sint, restat tantum, me judice, characteres qusrere dispositionis systematieze in ipsa structura et evolutionis modo cystocarpiorum. Quod. hos atti- net, lubenter moneam ipsam cystocarpii structuram in Hydrolapatho neutiquam esse facilius percipiendam a fructu maturescente valido et innumeris suis gemmidiis citius disjunctis. Si contigerit cystocarpium juvenile rite evolutum examinare, Analecta Algologica. 21 nucleum hemisphzricum nucleolis pluribus supra adparatum: placentarem in semi- orbem expansis constanteni videbis; alia fila subpaniculatim ramosa nucleolos susti- nent, alia sterilia videntur inter nucleolos ad pericarpium excurrentia. Structuram . et compositionem nuclei hoc modo potissimum congruere cum eo in pluribus Rhody- menieis (Hymenocladia aliisque) obveniente. Fila inter nucleos excurrentia sterilia, forsan quispiam cum filis costularum compararet; Carpostomium modo Rhodophyl- lidis evolutum. His insistens rationibus meam de affinitate Hydrolapathi opinionem protuli (pier. p. 369); et hucusque nullas rationes sane vidi, cur ab ea discederem !). IL De singulis Speciebus et Generibus Floridearum observationes. V. De planta fructifera Balliaa hamulosae. Jam ante aliquot annos hanc plantam sterilem ut novam speciem Ball: describere ausus sum (Anal. Alg. Cont. I), characteribus a ramificatione frondis (ramulis oppositis aut ternis) et armatura ramulorum (nempe ramellorum articulis supremis infra terminalem s:epe apiculis retror- sum subrecurvis armatis) distinctionem speciei sat conspieuam assumens. Postea plures formas a diversis locis natalibus Nov:e Hollandi:re meridionalis habui; — quibus, si quidem ad eandem spe- ciem pertinerent, suadentibus dubia quiedam mihi adesse videbantur, anne in specie, quam ita non admodum infrequentem credere liceret, aliam quandam speciem Harveyanam suspicari opporteret. Exstat revera Wrangelie species, a Harvey sub nomine Wnrangelie mucronate descripta, cujus spe- cimen authenticum nullum vidi; cujus quoque characteres quodam saltem respectu cum nostra congruere facilius cuidam videretur?. Hinc speciem nostram, quam cum JBallia scoparia affinitate proxima junctam dixi, ulterius examinandam judicavi; et quz postea de ea didici ea hodie af- ferre placuit. Balli& speciebus omnibus mihi cognitis id proprium lubenter dicerem, ut alias et s:wpe ad- modum diversas formas sub evolutionis stadiis diversis induantur. Ipsam illam frequentissimam Balliam callitricham ita maxime diversam adparere (B. Hombroniana, B. callitricha, B. crassa) sub stadio admodum juvenili, sub adultiore et senili satis constat; quin immo, si stadia h:ec rite se- lecta juxta-ponereuntur, quoque oculo adsueto facilius fallerent. DBalliam scopariam quoque sub diversis evolutionis stadiis sat diversam obvenire constat; speciem igitur novam, a me descriptam, quoque sub diversis evolutionis stadiis sat diversam obvoenire, facilius quoque conjecissem. In planta sterili, qualem descripsi, ramificationis norma, qu:e in fructifera sat conspicua adest, parum revera eminet: fila inferiora ramellis minus obsita quidem adparent, superioribus evidentius densioribus; hoc vero in fructifera fit multo magis conspicuum: rami in his in inferioribus partibus zerunt ramellos simpliciusculos ad genicula — longioribus articulis sejuncta; superiores vero ramo rum partes, brevioribus articulis sejunct:e, loco ramellorum simplicium, s:epe ramulos simili modo compositos ex uno aut altero ramello ulterius evoluto generant. Ramelli quoque in ipso apice ramuli adhuc inevoluti quasi comosi adsunt, et mollissimi. Quare hac evolutionis norma, in planta " In enumeratione data Generum Floridearum Seumitz p. 11 ad ipsum Genus Delesserize quoque Hydrolapathum refert; et ex syllabo Zngleri Extr. distrib. p. 5 Delesseriam sanguineam una cum D. sinuosa et D. alata ut typicas plantas Delesseri:e enumerat. Diversum modum, quo evolvuntur sphzrosporze his verbis indicat: »Sporangien mit tetraedrisch geordneten Tetrasporen:;. * Wrangeliam mucronatam. esse plantam omnino diversam, tum icone Harveyana comparata, tum specimine, ad eandem certius referendo, postea didici. 28 J. G. Agardh. fructifera eximie conspicua, habitus plant:e fructifer:e. quoque admodum «diversus adpareat:; plantam diceres elongatam, ce:espitulis alternantibus ramulorum obsitam et apice ccespitulo consimili como sam, interstitiis vero ad genicula ramellos simpliciusculos ternos aut oppositos gerentibus. Hoc modo planta sterilis vix nisi ramulis oppositis simpliciusculis apiceque s:epius magis conspicue hamatis a Ballia scoparia differt; fructifera vero, e:espitulis ramulorum alternantibus ramulisque in apice supremo comam minutissimam ramellorum molliorum formantibus instructa, habitum offert quodammodo Callithamnion cruciatum referentem. In planta fructifera utrumque fructum demum observare quoque licuit; utrumque a termi- nali comosa parte plus minus transformata evolutum. In planta sphierosporifera vidi ezespitulos a me descriptos a sterilibus parum diversos, at ut mihi adparuit, ramellis propius conjunctis, quasi invicem conglutinatis constantes: in his, interiore latere ramellorum, vidi sph:erosporas in ramello minutissimo demum paulisper ramelloso (nunc singulas in ramello terminales, nunc paucas, et ut putarem triangule divisas); glomerulos ejusmodi sph:serosporarum ad articulos inferiores ramelli fer- tilis paucos observavi; singulas sph:erosporas membrana tenaci et firma cohibitas dicerem. In planta favellifera vidi comam terminalem multo magis quam in sterili evolutam, extror- sum ramellis horridam et interiores partes, his ramellis circumcirca quasi coalitis obtectas; sectione longitudinali per hanc partem feliciter ducta, vidi favellam validam, globoso-reniformem, filis inti- mis utriuque (infra nucleum) deflexis impositam, et exterioribus supra nucleum sese claudentibus obtectam, intra membranam, ut mihi adparuit tenacissimam et arctius claudentem, gemmidia plu- rima foventem. Gemmidia extima verticaliter posita observare cre.lidi; interiora sine ordine con- spieuo juxtaposita dicerem, at singula paulisper «discreta, quasi invicem disjuncta gelatina solide- scente. Hac suadente structura plantam cum Wrangelia aut Spyridia nullo modo comparandam esse, evidentissime adparuit. VI. De fructibus Thamnocarpi, Generis Harveyani. Raro, ut putarem, exemplo inter Florideas adhue persistit Genus, ante semi- seculum jam creatum, quodque postea pluribus detectis speciebus auctum, cujus tamen fructus usque ad nostra tenipora permanent fere ignoti. Ignota autem fructi- licationis indole, patet characteres Generls a structura quadam propria frondis et notis magis habitualibus ab initio deductos fuisse; ejusmodi tamen characteres sepius fallere multis exemplis docent Floride: ; et ipsos illos characteres, quibus Genus Harveyanum ab initio institutum fuerit, sub diversis evolutionis stadiis non sque conspieuos obvenire, ex ipsa eorum peculiari obvenientia facilius deducere liceret. His denique accedit quod, ignotis fere omnino iis characteribus fructifica- tonis, quibus suadentibus de affinitate Floridearum judicare consuevimus, non nisi ecnjeetura adhue nititur opinio de affinitate specierum, quae Generi Thamnocarpi hucusque relatzte fuerunt. Quis quidem si ita sint, faeilius intelligere liceat avidos fuisse de systemate Floridearum scribentes cognoscere iudolem fructificationis pro- priam, qua eognita demum certius dijudicaretur, quibus Genus Harvevanum affini- tate proximum foret. Dicere fas est structuram, quam Generi novo typicam judicavit Harvev, haud in omnibus ejusdem speciebus sque conspieuam obvenire. In specie typica Generis stadium evolutionis observaverat Harvey, sub quo specimen sterile refert habitum Analecta Algologica. 29 Gigartine cujusdam firmioris; in planta vero fertili, quum a ramulis Gigartinam «mulantibus fasciculos minutissimos Callithamnioideos provenire observaverat, his quidem deducendum credidit, Generi novo typieum esse, ejusmodi offerre frondis .differentias. Quuin vero in alia specie (Callithammion? | penicillatum) consimilem structuram, at multo minus conspleuam, rite observaverit, hane tamen adhuc in Phyec. austr. sub. nomine dieto inter Callithamnia retinuit, dubio tamen allato anne quoque in hoe speciem Thanmmnocarpi dignoscere opporteret. Dum vero inter species dietas summa obvenire videretur habitus differentia, facilius intelligere quidem lice- ret, ejusmodi eonjecturas admodum dubias obvenire debere. Monuisse quoque placet alias quasdam formas Nove Hollandie ad novum Genus 'Thamnocarpi tum ab ipso Harveyo, de Algis Tasmanise scribente, tum à me ipso postea relatas fuisse; Harveyum vero postea de his speciebus aliter judi- casse, ita ut in Sym. Phyc. austr. primariam sp. unicam Generis enumeraverit; Genus, hoe loco Ceramiaceis relatum. inter Dasvphilam et Ptilotam dispositum fuit. Preter quod sphzerosporas in typica specie ad fila callithamnioidea obvenire nudas sphzrieas et triangule divisas, hucusque nihil de fructificationis partibus allatum vidi. Quum igitur mihi demum contigit habere novam speciem, utroque fructu bene instructam, hodie ejusdem dare placuit descriptionem, quam et fidelem speravi et ita completam, ut de charactere et affinitate Generis liceat certius judicare. Spe- ciem hanc eo respectu quoque examinandam lubenter dicerem, quum inter speciem Callithamnioideam, quam ad Thamnoecarpos referre dubitavit Harvey, et magis Gigartinoideas (quas Generi typicas proposuerat) fere intermediam considerare liceat. In Thamnocarpo Griffithsiowde, totam plantam superiorem, vidi habitum referre Callithamnii, pinnatim decompositi, rachidibus superioribus pinnisque alterne pro- venientibus, quoquoversum porrectis, strictiuseulis et ab ima basi articulatis, inferne simplicioribus, sursum densius virgatis, apiceque subfasciculatis, ramulis aliis sim- plieibus a basi latiore in apicem acuminatum sensim attenuatis, plurimis bifidis aut iterum pinnatim ramellosis, terminalibus (demum in favellam abeuntibus) submo- niliformiter contractis, articulis fere omnibus diametro-sesquilongiorlbus. Ad apices subfascieulatos ramuli terminalis pars superior in favellam abit, ab apice ramoso transmutatam. Circa hanc ramelli proximi inferiores incurvantur, involucrum con- stituentes circa ipsum nucleum initio subglobosum, qui hoe modo fere tecto cireum- ambiente obtegitur. Articuli filorum incurvatorum persistunt parum mutati. Ipse nucleus initio rotundatus adparet; paulo serius subdivisum vidi, nimirum compo- situm nucleolis aliis majoribus, aliis minoribus, ab axilibus cellulis supremis 2—3 (parum mutatis) fere quoquoversum porrectis. Singuli nucleoli rotundati, sua mem- brana hyalina tecti, gemmidia plurima in nonnullis, in aliis pauciora sine ordine conspieuo disposita, extima subverticaliter extrorsum porrecta, foventes. Planta sphzerosporifera magis regulariter pinnata adparet, pinnulis plurimis superioribus subdistichis et faleatis; interiore latere horum sunt seriatz? sphzero- sporz, nimirum ad genicula, introrsum leviter prominula, vidi pedicellum brevem, unico articulo breviore et paulo tenuiore (quam ipsa sphzerospora) constitutum, et 30 J. G. Agardh. ad apicem hujus vidi fasciculum minutum, sepius 2—3 sphserosporis sub-globosis formatum, nudum (nee ullo adparatu involucrali cinctum); ipsas sphzerosporas sim- plices vidi et triangule divisas. Quales partes fructiferas observare contigerit, easdem evidentissime, me judice doeuisse patet "lhamnocarpum cum aliis Ceramieis quam proxime eongruere; quin immo his suadentibus haud facile quispiam diceret quomodo ab aliis dignosceretur. Differentiam vero Genericam ex structura frondis deducisse Harveyum facilius in- telligatur. Quo vero modo h:ec differentia oriatur, id paucis quoque explicare co- nabor, suadente structura in specie dicta a me observata !). Pinnam pinnulis obsitam in TAammocarpo Griffithsioide observanti mihi adpa- ruit pinnulas esse :eque simplici adparatu articulorum | contextas ac in plurimis Callithamniorum speciebus easdem constare cuique notissimum est. In rachide contra pinnis obsita mox oritur fasciculus filorum, a basi pinnul:ie aut pinnse de- scendens, intra ipsam membranam rachidis generatus et intra hanc continuo acere- scens, filis suis articulatis et articulis endochromate suo colorato instructis Calli- thamnion quoddam diceres interiorem referentibus. Preeter fila hzc interiora Calli- thamnioidea deorsum ab axillis inferioribus decurrentia, alia consimilia a superioribus axillis. sensim. formata obveniant, quz fiunt circa basem inferioris pinn:&. oblique deflexa, ita ut pinnam Callithamnioideam oriri diceres à rachide filis interioribus contexta. Si accuratius fila hse interiora observantur, eadem ipsa ramosa quoque videbis, ramulis suis novis et sursum et deorsum generatis; hane ramificationem deorsum et sursum porrectam ?) (intra membranam pellucidam nee segre observan- dam) Generi tvpieam putarem; et hae ulterius perducta frondem demum oriri va- lidam, quam Gigartinam quandam (in aliis speciebus) referentem dixerunt, id mihi nec segre explicandum adparuit. Sub stadio dieto totum artieulum, a facie observatum, impletum dicerem filis Callithamnioideis facilius dignoscendis, aliis sursum, aliis deorsum ramosis. Sub " Sunt revera haud pauci typi fructibus nunc congruentibus, nunc plus minus diversis cog- niti, in quibus frondes ab origine articulatim — ut olim dixerunt — subdivisz:e obveniant. Nee hodie inauditum dicere fas est, ejusmodi frondes demum obvenire externe obtectas proprio quodam strato corticali. lloc vero stratum corticale in singulis ejusmodi typis, proprio modo oriri, nec hodie dubitandum mihi videtur. Ejusmodi stratum in Ceramiüo obvenire, omnibus notissimum pu- tarem; quin immo quomodo hoc oriatur in diversis speciebus diversum, nuperius quoque demon- strare conatus sum. Inter Ceramiacearum Genera magis Callithamnioidea ejusmodi stratum obve- nire in Spongoclonio et Lophothamnio, filis a ramis ramulisve decurrentibus (quasi functionibus radi- eularum instruetis) constitutum, hodie quoque meminisse placet. De his autem plantis scribens monui fila ista deecurrentia extra cuticulam secus frondem descendentia obvenire (Amal. Alg. p. 59 et 43). Ejusmodi structuram quoque in aliis Generibus recognoscere licere, id mihi hodie quoque meminisse opportet. ?* Quamquam pinnulas monosiphoneas descripsi, easdem ad articulum basalem in inferiore latere quasi bracteatas s:epe vidi filo a rachide adscendente (articulo hujus inferiore longiore et superiore breviore obtuso). Intra rachidem alia fila sursum, alia deorsum ramosa fieri quoque ob- servare credidi; quamquam artieulos interiores, quos in rachidibus quoque junioribus, observare liceat, filis cireumambientibus omnino obtectos primo intuitu diceres. Ubi vero in superiore pinna ipsi rachidis articuli interiores translucentes adpareant, fila exteriora sat conspicua et deorsum et sursum ramosa mihi adparuerunt. E 9 Analecta Algologica. o continuata evolutione horum filorum sensim eadem novis divisionibus subdivisa fieri patet, quibus demum stratum proprium corticale, cellulis brevibus verticaliter fere positis eontextum oritur, quibus interior structura callithamnioidea omnino obtegitur —— modo lubenter dicerem quo in fronde polvsiphonea artieuli interiores strato cor- ticali obteguntur. Dum dieto modo rachides pinnarum et rami frondis strato exteriorum filorum cireumdantur, ipsi artieuli interiores et primarii intacti persistunt, suo endochromate colorato lareti; hos articulos sua longitudine diametrum rami paulisper superantes dieerem; in rachide, sensim magis magisque adparatu filorum exteriorum incrassata, diametro zequales, aut immo breviores adpareant. 5i comparantur articuli rachidis eum lis pinnularum illos his duplo circiter crassiores facilius diceres; articulos vero pinn;, s] eum articulis filorum cortiealium compararentur, saltim triplo erassiores diceres. Ipsos vero hos filorum corticalium articulos invicem esse paulisper dissi- miles, alios paulisper erassiores alios tenuiores — prout ramos aut ramulos (horum filorum) efficiant, id quoque meminisse placuit. Structuram frondis peculiarem, quam supra describere conatus sum, quoque suo modo adparentem fier] debere sectione facta transversali lrondis adultioris, fa- eiius quidem videretur. Revera, sectione facta transversali frondis inferioris, vidi cellulam centralem validam, et suo endochromate peculiari faretam, pariete suo evlindraceo hyalino a partibus exterioribus facilius distinctam; extra hane vidi fron- dem, quasi in plures fasciculos dispositione partium subdivisam; intra hos fasciculos filum. quoddam centrale primarium. cinctum | minoribus dignoscere licuit, quorum plurima longitudinaliter exeurrentin; aliis vero magis oblique positis formam cylin- draceam in his dignoscere licuit. Patet cellulam centralem ita eonspieuam sistere ipsam cellulam rachidis junioris centralem; et fascieulos filorum, quibus in planta juvenili rachis mox cincta obvenit, quoque in caule principali, si quoque suo modo mutatos, recognoscere liceat. Species alias, ad Genus Thamnoearpi relatas, quas adultiores, utpote habitu Gigartinoideo distinctas, alium typum referre forsan quis- piam credidisset, me hodie quoque comparasse, dixisse placet; eandemque struetu- ram typieam in his obvenire haud :egre assumerem. Fila vero strati interioris ommia non tantum firmiora vidi, sed quoque contentu suo granuloso aliud evolu- tionis stadium indicantia; tum quoque fila corticalia extima, — quorum articulos oblongos diu Callithamnioideos dixi in. T^. Gwriffithsioide, — eadem in Th. Gwnniano et 7. Harreyano, divisione ut putarem repetita, in cellulas breviores et magis angulatas dicerem transmutata. (Quo jure, in aliis pluribus Generibus species alias corticatas, alias ecorticatas congenericas sinere consuevimus, eodem differentiis al- latis vix aliam vim tribuendam censeo. Quod vero attinet speciem illam insignem, nomine Z/Aammocarpi? glomuliferi à me descriptam, paulo infra de structura pecu- liari hujus seorsim dicere placuit. Ex iis quie de fructu utroque in TAamm. Griffithsioide supra dixi, satis patere putarem Genus Thamnocarpi optimo jure Ceramieis relatum fuisse; et ipsum Genus structura sua peculiardi ab aliis Generibus facilius distinetum videri. Ob hane struc- Acta Reg. Soc. Physiogr. Lund. T. VIII. 5 32 J. G. Agardh. turam peculiarem frondis Genus potissimum analogum videri cum /Spongoclonio et Lophothamnio; dum vero in his fila secus frondem decurrentia, extra cutieulam primarie frondis generantur, ita caules sf«posas formantes, a quibus nune quoque ramelli proveniunt quibus frons quin immo inferne hirta adparet —— fila, eontra, ejusmodi decurrentia intra epidermidem in Z'Àamnocarpo generantur caulem suo modo polysiphoneum formantia. Analogiam vero, quam inter JSpongoclomiwm et Thammnocarpum quis forsan inveniret, ex ipsa fructificationis indole vix corroboratam dicerem, utpote in Spongoclonio, velut in aliis Generibus Callithamnioideis sphaero- spore singulie secus ramos generantur; dum in aliis Generibus nonnullis (Grif- fithsia) sphirosporas quodam modo fascieulos minores formantes dicerem. Quo igitur modo Spongoclonium ad Callithamnia accedere videretur, eodem modo 'Tham- nocarpum ut formam quandam superiorem et sepe eximie corticatam Generibus Griffithsioideis forsan. quis conjiceret. Quod preterea attinet. formas. illas 'Thamnocarpi, quas ob caules magis evo- lutas eum Gigartinis comparare. voluerunt, monuisse placet hodie in pluribus Gene- ribus, fronde articulata distinetis, obvenire analogas differentias in fronde vetusta nonnullarum specierum (Spyridia prolifera. et quie sunt alie); quibus quandoquidem nonnullie species ab aliis ejusdem. Generis admodum: conspicue differunt, nec vero eam ob causam heterogenes considerantur. Alia vero mihi adparuit ratio speciei, quam nomine Z/amnocarpi?. glomulifert deserpsi (Algern. System. IV. p. 6—9). Quod jam olim de ea monui, esse diff- cilimum ignotis fructibus ferre judicium de affinitate, id quoque hodie repetere placuit, numerosis postea observatis ejusdem speciminibus, vario modo diversis, at ommibus ad eandem speciem, ut putarem) pertinentibus; aliis nudis, aliis glomuli- feris, glomulis in nonnullis substantia membran:ze. mollibus, in aliis ealeare obduetis frondem exsiccatam quasi globulis albescentibus glomulorum loco instructam. | Quam- quam eandem bhabui tum e Nova Hollandia occidentali, tum ex australi, diversis locis et temporibus lectam, nulla omnino indicia fructificationis hueusque observare contigit. (Quum auteni hodie de structura et affinitate Thamnocarpi scribere ausus sum, placuit meminisse differentiam ipsius structurze frondis, qua ducente lubenter conjicerem speciem dictam sistere "'ypum movi Generis, quod potius ipso Generi Ceramii quam Griffithsiis adproximandum putarem, quamquam facillime fieri posse concederem ut potius Wrangeli:e, aut Spyridiz:,, aut. Asparagopsidi fructus demum detecti Genus affine demonstrarent. Analogia quadam in architectoniea structura frondis ductus speciem ad "Phammnocarpum, rite tamen expressis dubiis, ad interim retuli; quomodo vero ipsius structurze indole a. "'hamnocarpo differre mihi videtur, hoc loco afferre tamen placuit, In Th. Griffithsioide describere conatus sum primariam structuram rami juni- oris quam proxime convenire eum plumula Callithamnii eujusdam, articulis eylin- draceis monosiphoneis, intra membranam pellucidam anhistam endoechroma cocci- neum foventibus. Hane structuram in interiore frondis senilis adhue persistere vidi; endoehroma intra artieulos adesse, et articulum interiorem quoad formam et 2 9 27 o Analecta Algologica. : dimensiones vix couspicue mutatum. Differentias vero, quie in fronde senili sat conspieuze adsunt, oriri evolutione filorum intra ipsam membranam articulorum sur- sum et deorsum exceurrentium ; et hsec fila suo ordine constare facile diceres arti- eulis callithamnioideis oblongis, intra suam membranam endochroma coloratum foventibus. H:ee fila cuin setate. ramificationibus et sursum et deorsum generatis multiplicari; et si sectionem longitudinalem frondis feliciter ductam observare con- ügerit, adpareat hzc fila quoque dissepimenta transversalia, quie inter artieulos pri- marios adsunt, pervadere; hoc modo totus articulus interior cingitur strato filorum evidentissimo, et ut adpareat sensim plus minus incrassato. Structuram hoc modo quandam offere analogiam eum ea Erythrocloniü eujus indicia olim dedi (Anal. Alg. Cont. I. Tab. II. fig. 12) dixisse placet; et hac evolutione filorum intra ipsa geni- cula, hzc sensim cum :etate fieri invicem magis distantia quoque observare credidi. Si cum hae structura comparatur filum articulatum juvenile T7.? glomulifert differentia admodum conspicua adpareat; ipsius fihi junioris consistentia admodum gelatinosa; articuli, qui adsunt sat distineti, nullum endochroma coloratum foventes viderentur; ipsa geniceula contractione quadam conspiciantur distincta, et. Cerami diaphani ad instar cinguntur periscelide filorum tenuissimorum, sursum et deorsum ab ipso geniculo excurrentium. Filum maxime juvenile, quod iu acumen elon- gatum excurrere vidi, fit hoc modo variegatum ipsis articulis hyalinis, diametro sepe duplo longioribus, et geniculis pro :etate angustioribus aut latioribus roseo colore suffusis. lpsa autem hsec genieula contexta vidi duplici zona, una cellulis deorsum tendentibus breviore et quasi pigra; altera contexta filis longioribus sur- sum cum zetate excrescentibus, et his demum cum zona inferiore superioris articuli concrescentibus totus articulus initio hyalinus demum aut citius velatus adparet et coloratus, mediante strato a geniculis excrescente. Patet quam conspicua adest analogia inter structuram Ceramiorum et eam, quam in Th.? glomulifero describere conatus sum. : Si transversali facto segmento structuram Th. glomuliferi accuratius examinare placuerit, totum filum interius vacuum facile diceres. et introrsum strato sat con- "spicuo gelatinoso et hyalino vestitum, et externam faciem consimili at tenulore strato hyalino obtectam. In intermedia parte fila adsunt, quibus stratum coloratum, pro setate plus minus crassum, efficiatur. In filo juvenili mox supra descripto fila genieulorum sursum excrescentia, unicam seriem circumcirca clausam formantia putarem; singula fila simplicia observare credidi. Longitudinali facta sectione fron- dis vidi stratum interius gelatinosum circumcirca continuar] margine suo hyalino quasi paulisper uudulato, et genicula quze adsunt inter articulos, consimili margine sursum et deorsum cum articulis conjuncta. In interiore geniculo canalem angu- stissimum, line: paulisper flexuose ad instar dignoscere putavi. Filorum stratum exterius articuli ante geniculum paulisper introrsum productum vidi at ne minimum florum parietis vestigium ipsum genieulum intrare vidi. Qualem hanc structuram typicam putarem, eandem facile dicerem a structura Thamnocarpi ita diversam, ut formas dictas affinitate quadam propius conjunctas, 94 J. G. Agardh. vix conjicerem. Nec aliam formam mihi cognitum puto, eum qua 7.7? glomuliferum affinitate propius junctam supponere auderem. Hine suadente tantum quadam ana- logia habituali (caules validos et ramellos callithamnioideos comparanti) speciem jamdudum descriptam eodem loco systematis retinere malui quam, nova facta de affinitate conjectura, seque incerto loco speciem insignem disponere. His de characteribus et limitibus Thamnocarpl Generis allatis, species ejusdem sequenti modo disponendas putarem: * Fyonde fere tota articulata. Callithamnioidea. 1. "Pm. rENiCILLATUS (Callith. penicillatun Harv. Alg. exs. et. Phyc. austr. tab. 273). Comparanti mihi hane speciem cum sequente rami ramulique adparuerunt multo tenuiores et magis deconipositi, quare artieulos hujus dicerem suo diametro circiter quadruplo longiores, dum in sequente fila firmiora et articulos multo breviores suo diametro circiter duplo longiores. 2. "Tu. GmgirerrTHsIOIDES J. Ag. mscr. Hab. ad oras Nov:e. Hollandiste australes, mihi a Br. Wilson missa. Hane speciem, habitu Callithamnii speciem majorem (2—35 pollicarem) referentem, at rachi- dibus primariis crassioribus instructam, quoad structuram vero et fructuum indolem diversam, supra uberius descripsi. ** Fronde sterili magis. Gigartinoidea, ramellis penicillatis obsita, his demwm fructi- AAT S ed 3. "Tg. GuwwrANus Harv. à Hook. Icon. tab. 662. J. Ag. Epicr. p. 92. 4. Tn. HanvkvANus J. Ag. Epicr. p. 82. *** Mbecies excludenda: PERISCHELIA Gen. nov.; an ad viciniam Ceramii adproximandum ? l. P. eromuLtrFERA (Thamnocarpus (7?) glomuliferus J. Ag. Didr. Alg. Syst. IV. p. 6). VIL. De speciebus Microcladiae et formis quibusdam, mihi novis. Comparanti icones specierum | jamduduin. cognitarum adpareat inter species hos insignem esse ramificationis differentiam, nimirum in M. glandulosa fere dicho- tomam, ramis superioribus elongatis subcorymbosis; in M. Coulteri vero ramifica- tionem eximie pinnatam, pinnis subdistichis regulariter alternantibus. Cum hac ul- tima specie forme sequentes Nove Zelandie ramificatione quam proxime conve- nire videntur. | 4. M. rivNATA (J. Ag. mscr.) fronde filiformi-compressa, tota dense et quam maxime regulariter pinnata, pinnis secus rachides permeantes alternis distichis decomposito-pinnulatis glabris, pinnulis in acumen longius attenuatis, juvenilibus Analecta Algologica. in pinnula adultiore ad marginem superiorem provenientibus, sensim alter- |! nmantibus patulis, sphzerosporis Hab. ad oras Novas Zelandie, mihi sub n:ris 48 & 55 a Cel. Laing missa. H:ee est species evidenter M. Coulteri proxima, quam ramificationis norma consimili facilius :eandem speciem habuissem, nisi ingente mari disjunctas species cautius comparandas suasisset. Hace faeta comparatione vidi plantam Nov:e Zelandi:e evidentius distiche pinnatam pinnis densio. ribus, medisz frondis demum longioribus ita ut tota frons pr:ebet ambitum lanceolatum ; dum in M. Coulteri, rami superiores s:pe longiores, ad M. glandulosam — fere corymbosam — tendere viderentur. Nec eandem utriusque structuram observare credidi. 6. MrenocnLADiA Nova ZELnANDULE J. Ag. mscr. fronde teretiuscula ramis prima. ris elongatis simpliciusculis, secus totam suam longitudinem tum hirtis — ramellis tenuissimis circumcirca pullulantibus —, tum lateraliter ramulosis, "mulos breves supra stipitem simpliciusculum dense decompositos subceorym- bosos gerentibus, ramellis crassis dichotomo-subpinnatis teretiusculis et quo- quoversum directis, extimis subdivergentibus a basi erassiuscula subito atte- nuatis conicis. Hab. ad oras Nove Zelandie, a St. Clair, mihi a Cel. Laing missa. Heec est speeiles et adspectu et characteribus admodum insignis. Circiter tripollicaris longi- tudine rachidibus simpliciuseulis crassis subito attenuatis tum ramulis suis corymbosis, 2—35 lineas longis, racemose dispositis, tum ramellis simpliciusculis, aliis simplicioribus, aliis in novos corymbos at conspieue breviores properantibus; tota planta exsiccata adspectum pr:ebet quodam modo rudem et incomptum. Quem vero adspectum planta, aqua emollita, omnino quidam mutat; utpote hanc potius gelatinosam «diceres et adspectu suo magis: Gloiosiphoniam quandam breviorem et erassiu- seulam referente; structura vero accuratius examinata patet hane esse cum Microcladia conveni- entem. Ut in aliis speciebus hujus Generis sunt rami superiores evidenter articulati, at articulis brevissimis, geminis articulis conjuncta sua longitudine d:ametrum ipsorum vix superante; hi arti- culi singuli subdivisi adparent cellulis minoribus intra membranam articuli inclusis; et his, in partibus paulo adultioribus, varias formas induentibus articuli minus conspiciantur, et rachides velut rami crassiusculi adpavent et selatinosi, in partibus paulo iuferioribus; apicibus ramulorum vero conicis subito attenuatis, vera structura in his facilius conspiciatur. Segmento transversali facto frondis inferioris, structura vera frondis quoque facilius fit evidens. Articulum aut cellulam centralem ita vidi validam rotundato-oblongam, extra suam membranam spatio vaeuo minore cinc- tam (quod expansione quadam strati exterioris lubenter adseriberem); Extra hoc spatium stratum cellularum quoddam intermedium vidi, cellulis numerosis majoribus in orbem dispositis contextum ; extra has denique cellulzie proprie corticales multo minores et endochromate coloratie monostro- matice. Cellulas corticales 4 ante singulas intermedias dispositas vidi; ipsa cellula axili intermediis plus duplo majore. 4 cellulis corticalibus facile diceres ramellos hirtos provenire. In specimine a me «descripto cystocarpia vidi intra corymbos laterales ramorum lateralia, vix proprie involucrata, at in congerie ramorum ita lateraliter adfixa ut et inferioribus et superioribus facilius obteguntur; pro magnitudine plantz:e minuta dicerem, vix diametro ramum in quo insident superantia, intra periderma hyalinum gemmidia numerosa foventia. Ut aliis Oceanis su:e sunt species Microcladi:ie evidentius distinct:e, ita hane speciem, Oceano australi propriam et eximiis characteribus distinctam, seorsim describere placuit. 956 J. G. Agardh. VII. De charactere Generis Gelinariae, pauca :wdldenda. In Bidr. Aly. Syst. VI. pag. 11 de structura et affinitate Generis GELINARLE meam qualem- cumque opinionem «dixi; postea specimina haud pauca habui, quibus suadentibus hodie pauca ad- dere placuit. De affinitate Generis contra opinionem ibidem professam nihil equidem animadver- tendum mihi videtur. Quoad characteres, quibus Genus ab aliis dignosceretur, addere placet: stratum corticale, quod totam plantam margine sat lato et conspicuo cingit, constituitur in planta cystocarpiifera et sterili, filis radiantibus densissimis et tenuissimis, invicem ita arete coh:erentibus, ut structuram nisi admodum auctam vix rite discernere liceat; in planta vero bene sph:erosporifera, h:ee fila fere baeuliformia excresceunt, invicem sublibera et ut mihi adparuit, vix plus quam duobus artieulis. fere cylindraceis constituta. Artieuli hi nunc invicem similes, suo diametro 3:plo—4:plo longiores, nunc inferior paulo tenuior, quasi pedicellum superiori constituens; supremum nimirum aut cylindraceum aut paulisper obovato-cylindraceum observare credidi; et demum separatum in sphierosporam eruciatim subdivisam abire putarem. Finxi separatione facta articulum supremum cito formam ovatam assumere et subdivisam fieri; plures ejusmodi sph:erosporas liberas et sub- divisas revera vidi; nullam autem adhuc adfixam mihi qu:erenti invenire contigit. Quod dein attinet species geminas, jam a Harvey indicatas, addere cogor me speciem pri- mitus descriptam sub nomine Gelin. Ulvoidee in speciminibus ex Swan River a Clifton lectis (sub n:0 434 A. Harv. Alg. austr. distrib.) et aliis a Jones ibid. inventis tantum habuisse. LH:ec ramentis lateralibus elongatis lanceolato-linearibus, vix conspieue dentatis dignoscantur. Alteram specieni, quam l. e. sub. no vine G. Harveganam designandam proposui, ramificatione magis decomposito- pinnata, pinnis pinnulisque aliis lanceolatis, aliis dentes deltoileos referentibus dignoscendam, a pluribus locis priecipue Novie EHollandi:e australis. habui. Hujus, me judice, du: sunt form:e: quarum wu magis contractam et densius decompositocamosam nomine JNemastomwe? Gelinarioides distribuit Harvey; alteram magis elongatam, sub nomine Gelinarie Ulvoidee (ab ipso tab. LXXXV Phyc. austr. depictzm) vix nisi :etate et evolutionis gradu diversam putarem. Hane a specimine Cliftoniano distributo specie diversam esse, mihi hodie vix dubitandum videretur. IX. CALOPHYLLIS RAMENTACEA J. Ag. mscr. fronde plana latiori lineari-lanceolata, superne sparsius. laciniata, laciniis conformibus, velut prolificationibus a margine ex- crescentibus conformibus, at multo tenuioribus pinnatim fimbriata, phyllis pro- lificantibus angustissimis linearibus sursum sspe incurvatis inferne sterilibus, superne cystocarpiis singulis aut pluribus marginalibus infra apicem sepe supereminentem iustructis. Hab. ad oras australes Nove Hollandise; mihi sub n:ris 2€ & 51 a Br. Wilson missa. Specimina a me observata sunt 6—8 pollicaria, inferne vix lineam latitudine superantia, fiunt in media sua parte conspieue plana, lineas 3—4 latitudine :equantia, in suprema parte sensim an- gustiora, ita ut rachidem lineari.anceolatam dicere liceat. Ipsam hanc rachidem tum in ramos con- similes pauciores, 1—3 pollices longos et paulisper angustiores, tum in fimbrias plurimas angustis- sime lineares, a margine unam supra alteram distantiis 1—3 lineas :equantibus dispositas, subdi- visam vidi. Fimbrie complanate omnes lineares, alie dimidiam lineam latitudine haud :equantes, €)r7 Analecta Algologica. D alie latiores; alite simplices, ali: suo ordine ramulo uno aut altero instruct:e, alizte demum in ramos frondis, quos dixi abeuntes. Fimbrias has omnes, ut excrescunt, sensim introrsum incurvatas di- cerem; mmaxime juveniles lineares et simpliciusculas, paulo adultiores supra stipitem quasi sim- plicem, sursum cystocarpio marginali nunc truncatas, nunc deorsum quasi apiculo geniculatim di- vergente bracteatas; fimbrias autem ad divisionem pronas mox ramulis pluribus instructas et sen- .sim suo ordine pinnatas, et in segmenta frondis abeuntes. Fimbric plurim:e sua longitudine lati- tudinem frondis vix superant. Sectione facta frondis transversali structuram Callophyllidis recognoscere credidi, nempe cel- lulas interiores frondis majores oblongas et facilius tumentes invicem disjunctas vidi filis inter- eellularibus tenuioribus, in stratum cortieale frondis, ni fallor, exeurrentibus. In fronde vero exi- mie complanata cellule istz:e majores secus medianam lineam utrinque fere unica tantum serie a mareine ad marginem ducta disponuntur, quare cavendum ne hane structuram Rhodophyllidis spe- ciem indicare putares. Cavendum quoque ne Cystocarpia marginalia, transversa sectione obser- vanti obveniant quasi in pedicello terminalia; ita nimirum observata eadem globosa vidi, intra suum pericarpium, strato corticali paulisper magis evoluto, et cellulis inter-cellularibus magis elon- eatis in stratum circumnucleare filis anastomosantibus contextum; nucleum centralem pluribus nucleolis constitutum vidi. Nucleoli singuli separantur filis paucis anastomosantibus, supra nucleum densioribus; at nullomodo adparatum carpostomii, speciebus Rhodophyllidis characteristicum «dete- gere valui. Gemmidia ipsa nullo certo ordine intra nucleolos conglobata, oblongo globosa vidi; singulos nucleolos strato filorum anastomosantium invicem disjunctos. Speciem hane, jam sub anno 1883 missam, diu mihi dubiam servavi, utpote fructibus non bene evolutis nescius eui Generi pertineret. Demum specimen habui cystocarplis rite evolutis et structura comparata cum Callophyllidis speciebus affinitatem demonstrans. Qualiter hodie dispo- nantur species hujus Generis, patet conspicuam obvenire differentiam tum quoad habitum frondis, tum quoad situm cystocarpiorum; dum nimirum in nonnullis speciebus frondes obveniunt com- planatze, eystocarpia frondibus immersa gerentes, sunt ali: in quibus frondes admodum decompo- sitz:e. certis. quibusdam locis in cystocarpia quasi magis propria intumescentes. Inter species vero ita quasi extremas ali:te sunt intermediz, quibus speciem hodie descriptam adnumerandam : eredidi. Epierisin scribens ad sectionem Generis III species quasdam IEurop:eas, quas habitu frondis Z/io- diyimenias reterentes dixi, alias vero ad oras australes obvenientes, quas Calliblephariformes descripsi utpote fronde decomposito-pinnata instructas; speciem novam inter has suo modo intermediam, at Calliblephariformibus pertinentem lubenter assumerem. X. De Erythroclonio Muelleri, et formis quibusdam ex habitu difficilius. dignoscendis. Jam ex icone data et ex iis, qu:e de hac specie dixit Harvey, Phyeologiam suam Australem claudens, concludere liceat hane esse speciem rarius observatum et facilius confundendam cum planta australi alia, quam in collectionibus sat frequentem obvenire constat. Revera eam sua ex- teriore forma non tantum cum Zebdonia verficillata ita convenire constat, ut non nisi analysi structurze. facta de distinctione harum specierum certiorem me putaverim; quin immo structuram comparanti aliquando dubium adpareat, anne in ipsa ZLabd. verticillata aliquando cellula. quiedam centralis, a filis ambientibus diversa adesset. Cui vero contigerit ipsam illam plantam observare, quam nomine Zryfhroclomi Muelleri designatam voluit Harvey, ei sane vix dubium videbitur, duas species a Harvey designatas revera admodum diversas esse, quamquam externo habitu simillimas et modo quo sub :etatis stadiis diversis mutantur, sat convenientes. Nee tamen his, quze attuli, dubia omnia, quibus species dietze contaminantur, allata putarem. Exstat revera alia Rhabdoniz species, quam comparato habitu externo Argyfhrocloniwmn. Mwuelleri adhuc magis referentem dicerem, quam nullo nomine designatam sub n:o 392 distribuit. Harvey, 98 J. G. Agardh. quamque ipse postea nomine Zhabd. clavigere designavi. Huic denique simillimam ultimo tempore aliam habui, quam dissectam et structura interiore et fructibus ita diversam stupens observavi, ut hane ad aliam omnino regionem systematis referendam esse, nullis dubiis vacare mihi tjuidem evidentissimum videretur. Multas Algas admodum structura et fructibus diversas obvenire inter eas, quas habitu con- venientes olim sub nomine Ceramii, Halymeni:ze, Gieartin:e, Delesserize et comprehensas fuisse con- stat, il quidem hodie dubitari nequeat. Sunt vero et ii qui adhuc urgere videntur habitus quan- dam congruentiam postulari opportere inter Genera qu:ze in systemate proxima disponuntur. His exempla a me mox citata -— in quibus sub forma magis insolita exteriore, differentias et structure et fruetifieationis obvenire patet — contrariam opinionem sat probantia, mihi quidem consul- tanda esse, videretur. Ut has species habitu simillimas, at revera diversas, facilius dignoscere liceat, pauca de sin- gulis hodie adferre placeat. l. ERYTHROCLONIUM MuELLERI. Ie species in collectionibus mihi ex Australia missis rarior tantum adfuit, priecipue ut putarem ad australes oras obveniens. Planta mihi pennam passe- rinam crassitie vix :zequans, decomposito-diehotoma, aut ssepius ubi rami majores exeunt minoribus paucis illi einguntur, ramificationem quodammodo umbellatam ita precipue in superiore parte repe- fitam monstrans. Rami majores, ita umbellati, cylindracei adparent et inferne, evolutione strati corticalis (cellulis plurimis superpositis ab interiore extrorsum radiantibus constantis) solidi adpa- rent, quasi in caules purpureos mutati; ramuli vero minores a stipite evidenter tenuiore prove- vientes pedicellati adparent dum unico articulo constantes, aut articulis pluribus superpositis arti- culati, articulis infimis cylindraceis intermediis oblongis, terminalibus clavatis. In his clavis sup- remis eystocarpia nunc obveniunt plura, zonam sph:erosporarum diceres referentia, at revera cysto- carpia valida constituentia; quibus evolutis costa in segmento transversali przesens vix conspiciatur, aut in lobus dejecta, aut forsan in placentam ipsam transmutata. Nucleus cystocarpii in planta tenuiore validus dicendus, constituitur filis plurimis evidenter clavatis, articulatim — constrictis, sup- remis cujusque fili rotundatis, et demum solutis fere globosis, infimis magis pyriformibus et mutua pressione angulatis. Fila cireumnuclearia pauea eystocarpiun: ambientia adsunt. Inter umbellas ramorum ramulos minores paucos pullulantes vidi; nec modo Erythrocl. Son- deri aut Rhabdoni: vertieillatze plurimis ejusmodi ramellis frondes obtectas quasi hirtas. 2. HRHABDONIA CLAVIGERA 4. Ag. hujus haud pauca ex diversis locis Novie. Hollandisze spe- cimina vidi, nee habitu nec ramificationis norma ab Erythr. Muelleri ut videretur diversa; et ex habitu judicanti hzc specimina juniorem plantam Erythrocl. Muelleri sistere facilius forsan adpa- reant. Me judice autem has plantas et quoad structuram et quoad fructus indolem «diversas esse certius dicere auderem. Quoad habituales notas una ab altera vix differt planta. In Rh. elavigera magnitudinem, colorem et ramificationis normam eandem fere dicerem, quam in Erythr. Muelleri describere conatus sum; «litfferentias enim, quas vidi, sequentes facilius quispiam evolutionis stadia diversa indicantia putaverit; nimirum [frondes in A. clavigera magis membranaceas et tenuiores in tota planta, ex- cepta tantum infima parte, quie contra mihi paulisper cartilaginea adparuit, ut planta ab infima parte repente et anastomosibus laxioribus in rete conjuncta surgens provenit. Rami ejusdem 2—3:chotomi aut umbellati dein distantiis circiter pollicaribus pioveniunt, internodiis cylindraceis, ipso genieulo prolifero conspieue contracto. Ramulos fere omnes cylindraceos dicerem, terminales nunc clavatos, nune obtusos, nune acuminatos; adultiores supremos nunc pollicem fere :equantes. In dissecta planta nusquam cellulam centralem Erythroclonii observare contigit. line speciem esse Rhabdonis* assumere ausus sum; quod comparato nucleo utriusque plantee hodie quoque con- firmatum putavi. Nuclei nimirum in Erythroclonio plures adproximati, filis brevibus clavatis in glomerulum conjunctis constituti; in Rhabdonia constituuntur nucleo conspicue majore oblongo fere ejusdem structure. quam in Ner. Bor. Amer. Aabdonie tenere tab. XXIII. (»Solieria chordalis») de- pinxit Harv.; filis gemmidiiferis superne in gemmidia plurima invicem libera solutis; stratum tamen cireumnucleare in nostra jam subdissolutum vidi. Plantam igitur, quam habitu vix ab Erythroclonio Muelleri distinguere liceat, esse speciem sui juris et ad Genus diversum pertinere, id hodie dubi- iari nequeat. Analecta. Al gologica. 99 3. COELOCLONIUM CLAVIFERUM. Epicrisin Floridearum seribens, sub nomine Coel. inerassati speciem Coeloclonii Generis descripsi validam, caule crassitie penn:e anserinz et quod superat in- structam, ramis conformibus at duplo tenuioribus pinnatim exeuntibus, primitus paulisper invicem distantibus, dein novis ssepe ad basem priorum pullulantibus, et in speciminibus cystocarpia per- magna generantibus adspeetum fere uveeformem plante, ut videtur admodum gelatinos:e. prieben- tibus. Hujus dein alia specimina habui, utpote nondum :eque cystocarpiis fertilia, adspectum minus ramentis et cystocarplis uv:eformen priebentia, attamen valida, pedalia caule pennam cor- vinam saltim crassitie :equante et ramulis pennan) passerinam crassitie superantibus. Prseter h:ec vero, evidenter ad eandem speciem referenda, quoque pauca habui e Tasmania sub n:o 294 a D:na Meredith et sub n:o 34 a Halloran missa, quie magnitudine partium et toto habitu Rhabdoniam clavigeram ita referunt ut incauto ad hanc speciem fere sine dubio pertinentia viderentur. Utrum hze formam juniorem ejusdem speciei constituant, an speciem sui juris, decidere vix hodie lieeat; in uno autem specimine observavi soros sph:ierosporarum infra apices ramulorum, zonam transversalem more diceres Laurenci: constituentes; quod speciem adultam propriam indicare vide- retur; hane interea nomine Coeloclonii claviferi designare placuit. De his Coeloclonii formis animadvertere placet caules ab initio continuos, nec articulatim constrictos videri, cellulis fere triplicis ordinis contextos, extimis nimirum brevioribus rotundato cubieis, et intima serie axillari, in qua cellulam centralem propriam s:epius dignoscere liceat. Sub stadio evolutionis magis provecto cellulas strati interioris in segmento longitudinali elongatas vidi; et in segmento facto transversali cellulie hse medi: per lineas, a margine ad marginem frondis excurrentes, dispositze mihi adparuerunt. Specimina, quie. sub. nomine C. inerassati primum de- scripsi, habitum admodum diversum, magis cum speciebus typicis Coeloclonii Generis congruentem offerre, dum specimina hodie memorata Rhabdoniam clavigeram multo magis referentia dicerem. Rami ramulique utriusque ad basem contracti, magis clavati in forma angustiore, magis oblongi adpareant in forma incrassata. i ; In uno specimine Coel. incrassati vidi agglomerationes cellularum supra superficiem eminentes, rotundato-oblongas et sat magnas, quas cujus nature essent dubitavi. In mulla alia planta me consimiles observasse memini. Cellulas earum :eque magnas, rotundatas vidi, et nullo eerte ordine dispositas, minores quam superficiales ipsius frondis. An (n his antheridia Generis agnoscenda essent, dubitavi. . : XI. THvsaNOCLADIA ANGUSTIFOLIA (J. Ag. mov. sp.) frondibus a caule ancipite incras- sato planis, opposite pinnatim decompositis, demum in axillis et secus rachi- dem proliferis, pinnis patentissimis rachideque sensim equaliter incrassata enervibus, pinnulis inferne nudiusculis linearibus, a medio pinnulatis, supre- mis apice pinnuliferis, sterilibus pinnis pinnulisque supremis omnibus subu- latis, fertilibus . . Hab. ad ostia fluminis Cygnorum Nov: Hollandi: occidentalis. De Thysanocladivte speciebus olim scribens, duas sectiones Generis assumsi, quarum unam fronde juvenili pinnatim decomposita pinnis oppositis, adultiore in axilla aut secus rachidem pin- nas novas seriatas aut fasciculatas generante distinctam indicavi; alteram vero pinnulis utrinque singulis instructam. Cum hoc charactere ramificationis alium characterem junetum punetarem. In una nimirum frondes in media sua parte plus minus incrassatz, quasi costate et ala decurrente marginatze, quasi pinnatifidze adsunt; in altera ipss rachides cum :etate fiunt inerassatze et nulla ala deeurrente cinguntur, at in his inter pinnas primarias proprias generantur pinnul:e novze; et Acta Reg. Soc. Physiogr. Lund. T. VIII. 6 40 J. G. Agardh. frondes in his proprie pinnatas lubenter dicerem. Hoc charactere ramificationis conveniant species istzte, sat habitu dissimiles, T^. Harveyana et Th. oppositifolia. —- At inter formas has adparenter dissimiles, species hodie descripta mihi omnino intermedia adparet; magnitudine et habitu potis- simum ad Th. Harveyanam accedens; pinnarum pinnularumque forma magis Th. oppositifoliam referens. Fructus in nostris nullos vidi; pinnas vero pinnulasque supremas s:epe truneatas vidi, partibus fructiferis ut putarem dejectis. XII. De planta sphiwrosporifera Areschougiae dumosae. : Inter Genera nova a Harvey, ex Australia redeunte, instituta, fuit Areschougia, tum ex habitu in pluribus speciebus ab ipso delineatis, tum pr:ecipue structura frondis,,in omnibus ut videretur conveniente, facilius dignoscenda. Cystocarpia situ paulisper diversa in pluribus delineaverat; sphzerrosporas tantum in una specie et hae quidem habitu magis ab aliis abludente in Phycologia illustrata vidi; in charactere Generis sphzrosporas zonatim divisas Generi tribuit. Ipse postea, suadente structura cystocarpiorum, '"Typos duos diversos intra limites Harveyani Generis agnoscere putavi, quorum unum Erythroclonio, alterum sub nomine Sfenocladie ad Sphserocoeccoideas juxta Heringiam disponendum putavi. In utroque Typo alias species teretiusculas, alias complanatas obvenire, assumere ausus sum. In speciebus Stenocladize nullam speciem sphzrosporiferam obser- vare mihi contigerat. Quum hodie sph:erosporas vidi in specie illa sat distincta, quam nomine Ze- schougie dwumose sterilem delineavit Harvey, quam vero cystocarpiis cognitis ad Stenocladiam revo- candam esse postea docui — pauca hodie de sph:wrosporis saltim hujus speciei — dum in aliis Ntenocladiis sphzerospor:e lateant — afferre placuit. In speciminibus quibusdam A». dumose, in quibus frondes paulisper magis carnosas et coc- cineas observare credidi, quam in speciminibus plerumque magis cartilagineis et lividis plant: vulgaris, observavi apices in haud paucis ramulis esse paulisper siliquose inflatos. Transversali facta sectiohe horum vidi stratum extimum in cellulas pyriformes mutatum; nempe pedicello tenuissimo hyalino apicem pyriformem, colorato nucleo instructum, sustinente; hine frons quasi strato proprio basi translucente cincta adparuit, cujus in aliis partibus plante nulla indicia observaveram. Qu:e- renti mihi dein partes magis evolutzs contigit observare partes illas supremas a fronde solutas, et intrà membranam hyalinam nucleum coloratum, cruciatim in partes 4 subdivisum. "Totum itaque stratum exterius continuum (in partibus frondis siliquose inflatis) sistere stratum proprium sphzro- sporiferum — modo fere dicerem, quo idem in CGelinaria supra describere conatus sum — ad spheerosporas generandas evolutum. Addere placet sphierosporas ipsas, hoc modo creatas, esse ad. modum minutas ita ut divisionis modum, non nisi sub augmento validiore clare percipere valuerim. XII. De Delesseria? speciebus quibusdam adnotanda. Quamquam Genera olim jam creata Jelesserie et Nitophyllà in longe plurimis speciebus admodum) distincta adpareant, tamen in iisdem nonnullas esse species, qua quoad eharaeteres quasi abnormes, quibus nonnulle induuntur, inter utrumque Genus ambigere euidam forsan viderentur. Ejusmodi exemplum in illa Delesseria Endiriefolia. Harveyi sat cognitum habemus, qui, me judice, sistit speciem | J?fo- phylli. ad. species nempe nonnullas hujus Generis aretius accedens. Sunt alis utriusque Generis species, quz charaetere quodam sibi proprio ita alien: adpareant, Analecta Algologica. 4] ut singule typum sibi proprium Genericum constituere facilius viderentur. Ejus- modi exemplo habemus in Hemneura, quam Harvey typum Genericum consideravit sui juris, ipse autem subgenus constituere Delesserie assumere ausus sum. Aliud ejusmodi exemplum facilius quis putaret formam illam, non parum ab alüs ablu- dentem, quam Harvey sub nomine Neophylli eros? 1cone eximia illustravit. Aliud ejusmodi exemplum prebet inter Delesserias, species illa, a me nomine JD. smmi- lanis descripta, quam Harvey ne specie quidem distinctam putavit a specie ab ipso sub nomine JD. Lyallii designata. Quum denique hodie agitur quzstio de affi- nitate D. sanguinee, de hac D. similante, quam potissimum ad D. sanguineam acce- dere quis putaverit, pauca quoque de hac hoc loco animadvertere placuit. De sin- gulis quibusdam his speciebus, suo proprio modo inter utrumque Genus limitaneis, hinc pauca hoc loco adferre placet. 1. De JDelesseria Quercifolia cum | Nitoph. Gattiano comparata. Speciem dictam Delesseriz, jamdudum distinctam et iconibus illustratam, omnibus numeris cognitam facilius quis credidisset; in icone Boryana de fructiferis partibus nullam mentionem factam fuisse nemo miraret; in icone Harveyana rite depictos soros diceres, in parenchymate inter costas costulasque maculas plurimas rotundato-angulatas formantes. At in speciminibus :etate provectis et parenchymate dilacerato in- structis vidi margines laceros cinctos phyllis minutissimis obcuneatis, in sporophylla propria trans- mutatis; sectione facta transversali vidi sphzerosporas, tum in soro, tum in sporophyllo, duplici serie dispositas, extra costalem regionem, sua structura magis compacta dignoscendam. Utramque formam esse ejusdem speciei mihi haud dubium adparuit; utramque ex eodem loco Californie lec- tam; et qualem hanc dignoscere putavi, talem quoque ex insulis Falkland et Nova Zelandia quoque habui. Cystocarpia vidi in parenchymatosa parte foliorum sparsa, nunc costz vicina, perpendi- eulariter a fronde emergentia, fere hemisphzrica, suprema sua parte mamillariter prominula; carpo- stomium canali proprio apertum et cinctum filis verticalibus, cellularum serie submoniliformi con- textis; pericarpio ipso pluribus seriebus cellularum, quas magis lateraliter expansas dicerem con- stituto; placentam, carpostomio oppositam, supra planum basilare eminentem, et fila innumera zemmidiifera moniliformia sustinentem, qualia Delesserieis characteristica putavi. At preter hanc plantam, quam rite typicam putavi, vidi ex California specimina, qu:ze frondem monstrant fere 6-pollicarem, ambitu obovatam, costis costulisque quasi magis deplanatis et latioribus; ipsas areas inter costas costulasque immenso sororum maeuliformium numero densius obtectas. Hane formam obiter comparanti cum specie Nitophyli, a me sub nomine .N. Gaítyani descripta, utriusque formam fructiferam ad unam eandemque speciem pertinere, facilius videretur. At species has certius di- versas esse, quoque habitum externum accuratius examinanti adpareat. .Vitoph. Gattyamwum. est species multo magis gelatinosa, et sub quoque stadio chartz arctissime adh:eret; nec rumpitur facilius in exsiecata. Margines sxpe undulatissimi evolvuntur; et stipites in planta senili intra folum in nervos planatos validos continuantur in superiore parte folii, spatia mentientes vacua, inter soros rotundatos ipsum parenchyma obtegentes. Folium hoc modo fertile cum forma supra dicta JD. Quercifolie facilius quispiam identicam concluderet. $i vero specimina exsiccata accura- tius comparantur, quoque in his species diversas dignoscere licere, patet: costze nimirum in 7). Quercifolia magis horizontaliter patentes et opposit:e facilius conspiciantur; in XN. Gattyano juniore supra stipitem costatum parum conspieus, fiunt costzs, in adultiore magis venas referentes, et longitudinali directione folium amplum percurrentes; nunc dichotom:e, nune quin immo invicem anastomosi junctze. Cystocarpia in NX. Gaftyano venis, ni fallor, semper imposita: soros minutos rotundatos numerosos parenchyma inter venas occupantes vidi. Specimina XN. Gattyani tum ex Nova Hollandia, tum ex Nova Zelandia a F. de Mueller missa habui. De specie, quam huic pro- ximam supponere ausus sum, .V. erispatum. Hook. et Harv., nihil certius comperi; iconem et ipsam descriptionem a Harvey datam, non bene congruere patet. 2. Jam supra de JJ. sanguinea scribens monui hanc, quamquam cum pluribus speciebus Delesseriz habitu sat convenientem; tamen fructibus admodum diversam mihi jamdudum adparuisse; 42 J. G. Agardh. nee me rationes hodiedum habuisse ab opinione olim de diversitate professa recedere, dicere pla- cuit. Ut vero certius de his rationibus judicium ferre liceat, eas veras Delesserire species com- parandas putarem, quas habitu adnuente JD. sangwinec potissimum proximas quis supposuerit. Ejusmodi speciem puto illam, quam olim cum JD. Lyalli conjunxerunt Hooker et Harvey, quam Exteriore habitu ductus, vix quispiam dubitaret vero ipse sub nomine »J. similans» descripsi. has plantas Australie cum D. sangwinea proxima affinitate junctas esse; sin vero characteribus a fructifieationis indole deductis invicem differant, patet me judice, habituales congruentias in affini- tate dijudicanda multo minus valere, quam ejusmodi congruentiis adscribere olim consuevimus. En 4 qua de structura partium fructificationis in. D. similante observationibus didici : BSporophylla JD. similantis vidi, ciliarum | marginalium ad instar, longa serie margines obdu- centia, crassitie et forma obovato-cuneata facilius dignoscenda. Sectione eorum transversali facta, eadem a foliolo minutissimo transformata diceres, interiore media regione, a margine ad marginem dueta, cellulis minoribus et densius dispositis formata, costalem regionem folioli minuti efficiente ; utroque latere hujus regionis, series camerarum fertilium adest, in quibus singulis singulze sphzero- spore majuseule triangule «divisee nidulantur. Inter cameras fila, quasi articulis minoribus con- texta, a centrali regione exeuntia, superne fascieulatim ramosa exeunt, quasi stratum cortieale sporophylli formantia. (Addere placet, jam hoc loco de his partibus loquens, cellulas corticales extrorsum ubique excurrere in fila verticalia articulata brevissima aciculeformia, quibus D. similans obsita adpareat; quibus vero caret simillima JD. Lyalli.) — COystocarpia in folio majore sparsa facile quispiam «diceret, a nodo quodam costali crassiore formata, interjacente parenchymate adparenter monostromatico, quo respectu analogiam quandam cum JD. sanguinea adesse, monuisse placet. Hine extra medianam regionem folii pericarpium utrinque eminet, inferne et superne triplice saltim serie cellularam. contextum, uno latere (inferiore) placentam, altero (superiore) carpostomium generans. Carpostomium, canali apertum, filis numerosis submoniliformiter articulatis cinctum. Placentam (subbilobanm) fila gemmidiifera plurima, sursum carpostomium versus et lateraliter quoquoversum porrecta, moniliformia et conformia cum iis, quze Delesserie speciebus aliis characteristica putavi; gemmidia moniliformiter conjuncta terminali przecocciore foventia vidi. Una cum his characteribus, quos lubenter Generi proprios dicerem, alium junctum esse, speciei ut putarem rite characteristicum, jam supra memoratum: puto fila illa invicem libera, aci- culzeeformia aut subulata, numerosis articulis brevissimis formata, quibus extrorsum. continuantur cellule. eorticales, sub microscopio habitum omnino proprium huic speciei tribuentes. Eadem vidi zeque conspieua in planta sph:erosporifera ac in speciminibus cystocarpia gerentibus. In ipso cysto- carpio cellalas carpostomii iisdem destitutas observavi; in utroque autem latere segmenti (ex cysto- carpio transverse secto) vidi quasi fruticalum minutum horum filorum. Nullam speciem mihi cog- nitam habeo, in qua simile quid adesse novi, nisi in specie illa, admodum iusigni et. sui juris, quam nomine Nifophylli erosi pulchra icone cognitam reddidit Harvey; eujus in cystocarpio summo consimilis adest filorum adparatus (Harv. Phyc. austr. tab. 94 fig. 3). Nec vero hane ob congruen- tiani specialem, affinitatem certam quandam inter species has indicatam putarem. In specie AN. sinilanti ita proxima ut eandem ne varietatis quidem nomine distinctam putaverit Harvey (D. Lyalli), sporophylla comparavi; hzc latiora vidi at eodem modo sph:erosporifera; attamen nusquam florum corticealium quzdam indicia vidi. Hine concludere ausus sum hunc adparatum peculiarem sistere characterem speciei eximium, at nullo modo ejus indolis, ut proprium typum Genericum presentia hujus indicatum conjicerem. (8. His ita convicto mihi revenire placuit ad formam illam peculiarem, quam nomine JVifo- phyllà erosi. cognitam reddidit Harvey, quamque suo proprio modo ortam, quasi formam quandam exuberantem explicandam credidit. Pauca revera hujus plant: peculiaris specimina hucusque Algo- logis adfuisse conjicerem, hine .quoque parum intellectam lubenter dicerem. Qualem illam mihi hodie cognitum confido, eandem dicerem et quoad formam exteriorem frondis, et totum adspectum plantze sub diversis evolutionis stadiis ita mutari, ut omnino diversas plantas in his stadiis diversis facilius quis supposuisset. Quin immo sub unoquoque stadio eandem ab aliis ita differre, ut neque ex uno, nec ex altero evolutionis stadio de affinitate ejusdem proxima facilius dijudicatur. Plantam sterilem alium habitum offerre jam Harveyum supposuisse videtur; et plura mihi revera adfuerunt specimina, in quibus nulla adparatus cujusdam marginalis indicia observantur; alia, in quibus inchoans adest, fere magis cilia minuta marginalia referens; alia denique in quibus Analecta Algologica. 43 multo magis evolutus adfuit; in his fimbrias breves, a Harvey depictas steriles, transmutatas dice- rem in lacinias, soris numerosis spheerosporarum variegatas; has autem circumcirca fimbriis sui ordinis cinctas. Dum igitur planta Harveyana habitu ZAodophyllidem. Nitophiylloidem ante alias om nes referre diceres, et planta sph:serosporifera vario respectu ad formas quasdam angustas Jeles- serie frondose accedere viderentur, ipsa planta sterilis adspectu potius ad Rhodymeniam quandam accedere videretur. Quamquam habitu Nitophyllorum species invicem admodum diversas novimus, tamen lubenter assumerem ftypicam eorum ramificationis normam esse aut dichotomam, aut palmatifidam ; nec vero rite pinnatam; specimina vero rite evoluta JVif. erosi vidi ab initio sat conspicue pinnatim decom- posita, quo charactere plantam magis cum quibusdam Delesserize speciebus, quale hoc Genus hodie limitibus cireumsceriptum fuit, congruere patet; frondis autem pinnis inferioribus sensim excrescen- tibus primarium ramificationis typum in XN. eroso obsolescere, nune quoque deperditis pinnis haud semper rite conspicuum fieri. Plant: sterilis rite evolutze rachides et pinnas primarias fere ovato- lanceolatas dicerem, media sua parte nunc quoque 6 lineas latitudine :equantes, nullo omnino costze indicio adparente; at in apice summo terminali cellule presentiam, nunc quoque inferius, costalis regionis divisione mox facta, cellularum ejusdem evanescentis indicia, observare credidi. Ubi h:zee indicia evidentiora vidi, cellulas cost:e ternas fere oblongo-rectangulares, suo diametro 1 '/»—3:plo longiores, at invicem subalternas; cellulas vero ipsius lamin: hexagono-angulatas, sectione trans- versali frondis submonostromatieas, ad angulos cellula interstitiali fere jam presente instructas. In fronde adultiore, transversali sectione facta, observavi cellulas interiores subceubicas, cellulis corticalibus utrinque singulis obtectas, omnibus ejusdem longitudinis; ubi sori inchoantur vidi (in sectione transversali) singulas cellulas interiores transversali facta divisione in geminas fieri sub- divisas, et corticales eodem modo in geminas, interioribus paralelas, has autem ulterius intra ipsum sorum novis factis divisionibus cum frondis plano parallelis, abire in series juxtapositas transver- sales, quarum cellulas intimas (geminas) fertiles, et extimas steriles vidi. Ut sub evolutione sphz- rosporarum grandescunt cellule fertiles, ulterius subdividuntur steriles cellule, quare singulis cel- lulis sphzrosporiferis superpositze evadunt steriles multo numerosiores, quasi in fasciculum cellu- larum cameras sph:erosporarum obtegentem transmutatze. Quoque in interstitiis inter cameras fer- tiles vidi cellulas quasdam interstitiales evolutas. Intra singulas cameras, demum subcubicas, sin- gzulas sphzeerosporas, propria sua membrana hyalina cinctas vidi; cellulis obtegentibus demum quasi in soro maturo laxius conjunctis sphzerosporas ejectas fieri, easdemque sub hoc stadio triangule divisas obvenire, evidentissime vidi. Qualem plantam sterilem et adhuc juvenilem descripsi, talem quoque vidi cystocarpiis paucis instructam. dparatum marginis in nostra magis in cilia pauciora, qualia in nonnullis speciebus Delesserize ssepius obveniunt fructifera, evolutum dicerem. In hoc cystocarpio structuram vidi, qualem in icone sua optime reddidit Harvey. Nimirum cystocarpium supra paginam frondis pla- nam hemisph:erice inflatum, pericarpio subtriplici serie cellularum formato; placentam supra ba- salem paginam, numerosioribus cellulis quasi incrassatam; carpostomium superum, et fila gemmi- diifera invicem libera submoniliformia, terminalibus articulis majoribus, et ordine, quo maturescunt gemmidia, suprema sensim emittentibus. Animadvertere vero insuper placet me quoque observasse peculiarem illum fruticulum a Harveyo observatum — quem adparatus filorum marginalium ulti- mum indicium facilius quis conjiceret —, at insuper, ubi supremam cystocarpii partem (segmento transversali facto) rite observare licuit, hanc vidi superne prolongatam et paulisper incurvam, quasi in proboscidem, intra quam observare credidi canalem carpostomii prolongatum excurrere. Ipsa fÜla gemmidiifera, ima sua basi subfasciculata, fasciculis singulis a cellula placent: egredientibus, mox trichotomia separatis in fila invicem libera, et distincta bene vidi. Comparanti mihi omnia, qu:e ita observare credidi, mira mihi adparuit congruentia cum forma illa, quam typum novi Generis olim credidit Harvey, quod sub nomine Hemineure prima vice descripsit, dein vero, ut sub-Genus Delesserise, quod hodie sat cognitum putarem. Inter has congruentias meminisse placet Hemineuram ramificationis norma pinnatifida a plurimis Delesserieis distare; costalem quandam frondis regionem dignoscere quidem licere, at superne fere evanescentem. In Hemineura et Nit. eroso eadem videtur tendentia frondis in lacinias plurimas excrescere; quod hz lacinize in H. frondosa sunt latiores, in N. eroso fiunt angustiores, easdemque hane ob causam sub diversis nominibus descriptas fuisse, vix causam puto cur in affinitate judicanda ad diversa Genera 44 J. G. Avardh. referrerentur h:e species. Harvey in duabus iconibus, diverso tempore datis, cystocarpia Hemi- neure depinxit (in Ner. austr. tab. XLV. et in Phycol. Austr. fab. 179) et utroque loco eystoear- pium depinxit prolongatum in apicem incurvum; et huic omnino consimilem vidi in Afoph. eroso (rite fructifero a me observato). Soros sph:erosporiferos in icone Harveyana AX. eros?, et in iconibus Harveyanis Hemineure admodum dissimiles obvenire lubenter concedam; at observasse placet, soros N. erosi a Harvey depiectos sistere stadium ut ita dicam juvenile, et vix rite evolutum; coram vero habeo specimen ejusdem plant:e uberrime soriferum, soris non in fronde sed in laciniis late- ralibus uberrime evolutis; his laciniis a lacinia Hemineurz uberius sorifera quoad formam vix dignoscendis; dum vero lacinia Heminewre cingitur margine parenchymatoso, lacinis soriferze JN. erosi cinguntur adparatu ilo proprio marginali, huie speciei charaeteristico. Quibus omnibus perpentis lubenter assumerem plantam illam, sub nomine XN. eros? deserip- tam, quam in sua enumeratione specierum Nitophylli primam ante alius species disposuit Harvey, quamque ipse in lILpicr. cum JN. Pristoideo ad Dawsonias retuli, forsan potius ad Delesserias esse referendam, et inter has locum sibi vindicare prope Del. frondosam, cui subgenus proprium JHemi- neurce instituendum jamdudum assumsi. XIV. De structura fructuum Generis Zanardiniae J. 4g. Plantam jam ab Ellisio descriptam, et in maribus plurimis calidioribus obvenien- tem, non ita ac fas fuit cognitam esse, hodie confiteri opportet. Quamquam pluribus iconibus illustratam et descriptionibus quoad formas exteriores, quibus sub evolu- tione induitur, cognitam putares, haud pauca de structura ejusdem mihi dubia re- stare confiteor. Ipsam plantam exteriorem sub aliis vit:e stadiis subire differentiàs insignes, ex comparatis 1conibus, jamdudum datis, satis patet. Eam juniorem obve- nire purpuream, senilem calce obductam et demum fieri albescentem et fragilem; partenr ejusdem superiorem esse complanatam et, ut videretur, cum :etate dejectam, inferiorem autem perennantem teretiusculam, filis artieulatis villosam, jam 1860 icone Harveyana didicimus; et tamen hucusque latere putarem, quid revera sibi valeant mutationes hoc modo cognitz. Fasciculum filorum, quo partem inferiorem teretiuseulam coronatam vidit Clifton (Phyc. austr. Harv. tab. CX XXVI fig. 2 et 3) organa generare propria, quz antheridia sistere putavit Harvey, a nemine postea observatum scio; nee huic consimilem in alia planta observatum. —Cystocarpia, si quid scio, a me primum observata et descripta, a nemine postea quod vidi, ulterius ilustrata. Sphszrosporas in planta, quam ad eandem speciem referre ausus sum, descripsit Zanardini; quales autem has observavit, tales a nemine iterum observatas scio; ut hodie sphsrosporas me vidisse puto, modo prorsus diverso easdem et pro- venientes, et forma sua atque divisionis modo diversas putarem. Rationibus olim allatis insistens, huie plante, quam antea speciem Galaxaurze considerarunt, Genus novum proposui; quod nomine Zanardinie designavi. Postea nostrum Genus sub nomine Brachycladie a Sondero descriptum fuisse docuit Schmitz; Genus vero hoe Sonderianum, ab eo ipso ad Ceramieas relatum, nec a Harveyo, nec a me ipso cognitum, nec quoad descriptionem datam facile recognoseendum — Analecta Algologica. 45 fila interiora (stratum interius constituentia) cincta descripsit »filis verticalibus den- sis abbreviatis subdiehotomis articulo colorato terminatis, stratum periphericum to- mentosum efflieientibus» — quod sane vix quispiam nostram plantam spectare sup- poneret. (Harvey in JSynops. Phye. austr. Brachycladiam ut Genus sibi ignotum inter Haloplegna et Dudresnaiam disposuit; Haloplegmati qnoque proximum, ut Genus mihi ignotum, enumeravi.) De iis, que ita vario respectu dubia mihi adparuerunt, hodie pauca ad- ferre placet: Partem inferiorem teretiuseulam, suis organis instructam, et superiorem com- planatam comparanti mihi adparuit, unam sistere plantam sterilem et perennantem, alteram fertilem et peracta fructificatione dejiciendam. | Hane partem superiorem suo juniore ztatis stadio esse mollem et coccineam, eandem vero sensim fieri calce obductam; eandemque ita mutatam dejectam fierl, et demum dissolutam, partes ip- sos fructiferas spargentem, suspicandum mihi adparuit. Sub hoe ultimo stadio fructificationis partes sequenti modo dispositas vidi: Cystocarpia nimirum globosa, intra stratum frondis cortieale omnino immersa, et sepe ita dense juxtaposita ut in eodem segmento transversali 3 —4 juxtaposita et lere. sese tangentia observare liceat, singula peripherico suo filorum adparatu cincta, et, ut facile videretur, omnino clausa; si vero cohtigerit ejusmodi cystocarpii partem mediam, segmento facto, rite denudatam observare, adpareat carpostomium adesse cellulis numerosis ilezformibus, extra superficiem [frondis eminentem fasciculum admodum conspicuum formantibus; exterioribus horum a basi sua paulisper intror- sum nutantibus, interioribus erectiusculis ipsum carpostomii canalem cingentibus. Has carpostomii cellulas esse formatas a cellulis corticalibus ipsius frondis extror- sum porrectis, ex 1psa earum forma et dimensionibus patet. Sunt nimirum admo- dum valide, crassitie fere cellularum, quibus frondis corticale stratum | formatur, at his longiores, et in apicem obtusiusculum liberum prolongatz; dum fila ipsum cystocarpium globosum circumambientia tenuissima et invicem vix rite dignoscenda lubenter dicerem. Equidem nullam Florideam scio, in qua carpostomium consimile vidi; quale vidi, potissimum cum illis Rhodophyllearum compararem. Quod attinet dispositionem gemmidiorum intra nucleum globosum, fasciculos numerosos, a strato nucleum cireumambiente exeuntes et introrsum versos observavi; singulos hos fasci- culos ramosissimos vidi, et decompositos, ramis minutissimis extimis singula gem- midia minutissima. sustinentibus. Qualem plantam his cystocarpiis instructam vidi, eandem dicerem ealce om- nino obtectam, rigidiusculam et albescentem; interne fructiferam esse, externe vix conspiclatur. Nunc tamen vix eminente prominula parte calcis cystocarpium emi- nens dignoscere putavi. Aliter omnino dispositionem sphizrosporarum observare credidi; has nimirum in planta calce obducta ut maculas minutas purpurascentes conspicuas fieri hodie lubenter describerem. Nimirum ejusmodi macula, transversa sectione frondis ab interiore observata, vidi frondem his locis esse infra superficiem paulisper excavatam, cavernula vix 46 J. G. Agardh. prominula, sed explanata — et initio, ut putarem, vix aperta, demum apertura latius patente; ex parte patente corpuscula intensius colorata eminent, et his a super- ficie observatis macula oritur purpurascens minuta, in fronde (calce grisea obducta). facilius conspicua. ln ipsa cavernula observavi eoloratas partes constare minutis- simis filis clavzeformibus, quarum plurima a fundo medio quasi incrassato prove- nientia; tum alia ab uno aut altero magis lateraliter sito pulvinulo consimili nume- rosa (at singula per se) provenientia; hine, si recte statuerim, cavernulam sensim fieri magis apertam, et fila ipsa tenuia demum magis conspicua fieri lubenter assu- merem. Singula hse fila clavseformia vidi, simplicia, pedicello tenuiore artieulato affixa, nune articulo obovato terminata, nunc hunc quoque divisum, et, si recte observaverim, demum in 4 partes zonatim divisum; partes istas ita separatas fere globosas vidi. Ex 1s. quie vidi. concludere ausus sum, fila minuta clavzeformia sistere spAerosporas Generis, at dispositas modo sibi proprio, cujus alia habemus exempla magis cognita inter plantas Sqwamarieis relatas. In nostra vero planta or- gana dicta nullis paranematibus cincta vidi !). Si in his organis, mox descriptis, sphierosporas veras agnoscere opportet, patet suppositionem, olim a Zanardinio professam de transformatione cellularum cortiea- lium in sphierosporas globosas et alio modo subdivisas ( Zanard. Icon. Tab. X XII B. fig. 3— 3) erroneam fuisse, nisi hac suadente concludere opporteret omnino diversas plantas sub habitu et.forma exteriore simillimas latere; quod vero, si sub habitu paulisper diverso. plures species quoque obvenirent, me judice, vix quispiam hodie assumeret. : Quamquam ea, quiz ita observare credidi, non sine hsesitatione Algologorum observationibus ulterioribus submittere volui, et mihi ipsi a;structura aliarum Flori- dearum ita abnormia adparuerunt, ut certam opinionem de affinitate hujus plante singularis, enuntiare noluerim, tamen sperare ausus sum nostras observationes eon-. ferre debere, ut quoque aliis placeat plantam peculiarem novis observationibus submittere. | XV. De Genere Rhododactylis. Satis inter Algologos constat Harveyum sub nomine Chondrie rubre i Phy-- cologia australi plantam, et admodum conspicuam et quoad affinitates quodammodo dubiam, depinxisse, quam postea ut typicam novi Generis, nomine Zhododactylis, ulterius' describere conatus sum. Dum Harvey suam plantam, ut fert nomen ab eo 7) Epierisin Floridearum scribens partes fructifere, quas hodie diversas assumere ausus sum, eadem sistere organa, sub diversis evolutionis stadiis observata, credidi; quales easdem hodie mihi bj cognitas putavi, in plantis quoque aspectu diversis dignoscendas, et situ intra plantam revera di- verso — si quoque subsimili — obvenientes, errorem a me eommissam, agnoscere debui. Analecta Algologica. 4T datum, Chondrieis retulerit, ipse Genus novum Hypneaceis pertinere demonstrare conatus sum, fide structurze ipsius nuclei, intra Cystocarpium obvenientis. Qualem autem strueturam nuclei observaveram, talem neque habitum plantze nec. formam ipsius pericarpii in aliis Hypneaceis obvenientem indicare, facilius quispiam animad- verteret. Hinc quaecunque ad plante affinitates illustranda conducant ulterius colli- genda viderentur; et ejusmodi pauca hodie afferre placuit. Harvey suam plantam tantum a Olifton lectam memoravit; ipse eandem ex Bunbary et Geographe-bay habui, at sterilem et adspectu sat diversam. Dum planta juvenilis obvenit roseo- coecinea, et magis carnosa, qualem eaim pinxit Harvey, ipse eandem quoque senilem habui, decoloratam et quasi cartilagineam, caule incrassato, pennam ceygneam crasso, instructam, et numerosos ramos, in fasciculos fere scoparios ramulorum setaceorum exceurrentes gerentem. Sub hac forma species quasdam, Rytiphlee et Rhodomel: hodie adseriptas, magnitudine et adspectu fere refert, et ab in- eauto harum quandam formam sistere facilius forsan consideraretur. Nec ex descriptione strueturze frondis in his omnibus certum quoddam judicium de differentia harum plantarum —- quie certius Rhodomeleis pertinent — forsan quispiam elicere contingat; attamen revera diversissimas esse, proprio examine convictus fui. Quod jam iconem lHarveyanam comparanti adpareat, cellulae ma- jores 5, cirea cellulam centralem in orbem dispositz:, sat conspicu:e adsunt; parietibus suis gelati- nosis h:» omnes juxtapositzée et invicem sese tangentes adparent; et extra has stratum quoddam : intermedium, cellulis minoribus vix ordine certo dispositis contextum adest; denique cellulas mar- sginales, adhue minores, dignoscere liceat. In planta a me observata, quam senilem putavi, hanc structuram multo magis perductam dignoscere putavi: cellula centralis et pericentrales 5 sque conspicuz adsunt, sectione transversali fere cylindracez, at non invicem adproximat:ze, sed dis- junctz cellulis interstitialibus minoribus; quin immo centralem cellulam ipsam minoribus faretam nune observare credidi; stratum intermedium vix conspicue mutatum; stratum vero exterius ulte- rius evolutum, cellulis subradiatim dispositis contextum. Quin immo, ob gelatinosam substantiam, hanc structuram admodum conspicuam dicerem; in planta autem senili, caule suo valido instructa, stratum insuper adest proprium corticis cujusdam eximie evolutum, interiorem structuram, quam mox descripsi, circumcirca obtegens. Qualem hane structuram interpretandam putavi, illam in Rytiphlee et Rhodomel: speciebus comparatis admodum diversam mihi obvenisse, dixisse placet; utpote in his structuram ab aliis speciebus magis corticatis Polysiphoni:ze aut Rhodomele:z vix di- versam dicerem. In Rhododactyle vero alium structure typum, nimirum qualem in speciebus Mychode:z et Ectoclinii describere conatus sum, talem quoque in Rhododactyle agnoscendum pu- tarem. Patet quam bene hie structure typus consociatur cum opinione olim a me eonfessa de ' affinitate Rhododactylis cum lI ypneaceis. Denique addere placet me ex Tasmania habuisse plantam, quam'cum Harveyana congene- ricam putarem, multo tenuiorem et in partibus adultioribus complanatam, ramulis a submargine ut videtur exeuntibus capillaceis, aliis rectiusculis, aliis. modo Hypnes incurvatis, cujus vero frag- menta pauca observata hodie describere supersedeo. Hanc multo potius Hypneam agnoscendam esse patet. Ex paucis vero, quze vidi, characteres ejusdem hodie exarare nolui. Preterea autem mihi adsunt plante magis gelatinossze tenerze, forma exteriore conniventes, quas vero nisi fructibus cognitis zegre disponendas putarem. XVI. Dolichoschelis (an Sub-Genus Coeloclonii?). ' CogLocLowivM GRAcILIPES J. Ag. mscr. frondis inferne et superne teretiusculze me- dia parte complanato-dilatata subplana et adparenter costata, ambitu obovato- lancoidea, parte frondis superiore teretiuscula, ramis filiformibus a submargine Acta Reg. Soc. Physiogr. Lund. T. VIII. d — -— P -4— 48 J. G. Agardh. - ) exeuntibus corymbum terminalem fertilem formantibus, infra apicem ramu- lorum eystocarpia singula obovato-globosa subpedicellata gerentibus. Hab. ad Port Elliot Nove Hollandiz australis, sub n:o 468 a Miss Hussey mihi missa. Hujus unicum tantum habui specimen, habitu ab omnibus mihi cognitis Florideis ita diver- sum, ut plantam peculiarem in hoc agnoscere vix quispiam dubitaret. Quo magis vero ab om- nibus mihi cognitis ipsa sua forma abluderet, eo difficilius de affinitate ejusdem certum judicium ' proferre opporteret. Nec vero de hac re, rite perpensa, nimium dubitandum mihi adparuit. Frondem vidi 3—4 pollicarem longitudine, inferne et superne teretiusculam, media parte complanato-dilatatam, subplanam et adparenter costatam, ambitu obovato-lancoideam, nimirum supra partem inferiorem teretiuseulam circiter pollicarem, sensim complanatam vidi et quasi in folium planum, ambitu lineari lancoideum, aut a parte superiore planata deorsum longe attenuatum trans- mutatam. Supra partem foliformem frons iterum teretiuscula continuatur ramis angustioribus, infimis a margine folii exeuntibus, dein a rachide adparenter teretiuscula provenientibus, ipsis fili- formibus, iterum iterumque subpinnatim divisis, fere corymbum ramellis patulis laxum formantibus. Infra apices hi ramuli ultimi generant cystocarpia obovato-sphszerica, pedicello brevi, in quo insi- dent, duplo circiter latiora. Partem dilatatam, folium semulantem, latitudine lineam parum supe- rantem vidi. Sectionem frondis in parte dilatata vidi elongato-ovalem, nimirum supra costalem regionem parum incrassatam marginibus rotundatis instructam. Cavam hane partem haud vidi, sed cellula centrali conspicua, ambitu magis rotundata, instructam, ex qua series cellularum tenuiorum mar- gines versus continuantur; his utrinque singula serie cellularum majorum cincetis. Extra has stra- tum corticale cellulis minoribus, fere duplicem seriem formantibus contextum, adest. Omnibus quasi gelatina immersis. j4H:zc pars frondis plana superne fit ita angustata ut hane partem /eretem lubenter dixerim; et hane quidem partem transversaliter sectam fere teretiusculam vidi, intra lim- bum gelatinosum monstrantem cellulas 6—7, in orbem circa centralem dispositas; his conspicue minores eorticales adsunt, quasi intra marginem hyalinum recepte. Inter cellulas corticales et axil- lares indicia frondis tubulosz observare credidi. Ramos infimos, ex margine frondis planatze exe- untes, facilius ferefes dicerem. — Cystocarpia vidi infra ramulos supremos externa, subglobosa; peri- carpium contextum cellulis cortiealibus, quas inordinatas facile diceres, at intra gelatinam invicem anastomosantibus, superne in carpostomium desinentibus. Placenta basalis, cellulis obovatis ana- stomosantibus sub stadio juvenili, ut videtur, cincta; superne in fila trichotoma abiens, quie superne desinunt in eemmidia valida pyriformia, leviter ut mihi adparuit rugulosa. ; Ex deseriptione data satis patere putarem plantam nostram ;proxime quoad structuram fron- dis et cystocarpii cum Genere Coeloclonii, quale hoe conceperim, congruere; ignotis vero aliis par- tibus fructiferis non facile dijudieatur utrum Genws proprium, suadente forma peculiari frondis, an Subgenus constitueret. Hinc nomine proprio Subgenus instituendum putavi plantze, quam speciem sui juris constituere, cogor. XVII. De modis diversis, quibus species Mychodeae structuram typicam Generis mutant. Quale Genus Harveyanum, characteribus paulisper mutatis adoptavi, tale ad- hue suis characteribus rite cireumseriptum putarem. Species vero Generis tum habitualibus notis invicem diversas, tum quoad structuram invieem paulisper disce- dentes, alio modo ita disponendas, ut characteribus structure majorem vim adtribuere Analecta Algologica. 49 liceat, Species novze plures pluresque detectee urgere viderentur. Dispositionem igitur specierum novam proponere hodie ausus sum. Epierisin. scribens, Sub-Genera 2 assumenda putavi, ducente preecipue structura strati corticalis, quod in nonnullis speciebus minus evolutum, nimirum fere unica serie cellularum radiantium contextum, in aliis vero in fila magis elongata radiantia transmutatum descripsi. Adsunt vero in dispositione cellularum interiorum alise differenti:, quibus cum habitu sat diverso junctis typos diversos melius indicari crederem. His igitar suadentibus dispositionem specierum paulisper mutatam pro- ponere placuit. Patet revera structuram, quam Generi toto characteristicam lubenter dicerem, effii transformatione cellularum, mediam quandam partem frondis constituentium. Tota nimirum frons filis anastomosantibus exstruitur, quorum alia propius conjuncta columnam axilem efficiunt, alia extrorsum tendentia frondem exteriorem filis con- similibus radiantibus quasi implent. Horum vero filorum certe qusedam cellule — pro diversitate specierum alie, atque in diversis speciebus aliter dispositze, nunc pauciores, nunc in alis numerosiores — fiunt transmutatee, nimirum intumescentes in certam formam, pro situ et dispositione in aliis speciebus diversam. Has cel- lulas transmutatas, in exsiccata planta collabentes et parum conspicuas, at aquam adpositam avidissime bibentes, in formam primariam frondis recentis intumescere, facilius patet. Formam igitur primariam frondis recentis Mychodes species recu- perant facilius quam plurim:e alie; et his comparatis facilius patet quam proxime forma exterior frondis et omnes fere habituales notce a dispositione et forma harum cellularum pendeant. Comparanti vero mihi species quoad formam exteriorem subsimiles adparuit eandem exteriorem formam subsimilem obvenire posse in speciebus, quarum struc- turam interiorem evidenter diversam vidi, quod vero neque mirandum adparuit perpendenti eandem formam exteriorem, quam sub nomine CGigartine, Chondri, Halymeniz, Laurenci:, Delesserie indicatam putarunt veteres Algologi, hodie obve- nire posse agnoscunt recentiores in pluribus Floridearum familiis diversis. Intelli- gatur quoque hoe modo formam exteriorem consimilem obvenire posse in eodem Genere, mutatione quadam structurz interioris. Finxi igitur structuram interiorem, quam in diversis speciebus Mychodeze typicam observare credidi, sistere characteres majoris moment; quibus igitur ducentibus species hodie mihi cognitas dispo- nere conabor. Nullam Generis speciem extra oras Australie lectam hodiedum novi. Qu: nomine Mychodeze in Ag. de la Guadeloupe describuntur species, quorum speci- miná a Cel. Mazé mihi benevole missa (sub nomine Mych. pennate Cr.? et M. Gua- deloupensis inscripta) examinare mihi lieuit, ad unam eandemque speciem pertinentia suspicor; hanc autem nullam speciem 7Mychodee, sed potius Ahabdonie speciem sui juris agnoscendam esse putarem. In juniore planta, quam nostra specimina referre suspicor, facilius quis speciem Halymeni:w supposuerit suadente structura utriusque strati; at sphsrosporas zonatim divisas, quamquam paucissimas, observare contigit; 50 J. G. Agardh. et in parte inferiore speciminis paulo adultioris stratum interius Rhabdonis sat conspieuum recognoscere credidi. Hinc inter Rhabdonias complanatas hanc quoque formam speciem constituere sui juris facilius conjecissem. Cum hac tamen ulterius comparandam suspicor plantam, eodem loco descriptam, nomine Hymenocladie di- varicate Harv. var. tropica. Huic habitus fere idem adest et sphsrosporas zonatim divisas, at structurim potius Rhodophyllidis agnoscere credidi. Sequenti modo species Mychodes, hodie mihi cognitas, disponendas credidi: TnrBus I. Mvcnopka cellulis strati medii permagnis, aquam avide bibentibus circa axem. in orbem dispositis, sectione transversali obovatis; filis intercellularibus fere singulas series forman- tibus, cellulas corticales submonostromaticas sustinentibus. * Cystocarpiis terminalibus ramwulos clavatos terminantibus. l. M. mcEeRMINALIS (J. Ag. Epier. p. 2970. Harv. Phyc. austr. tab. 200) fronde paniculatim ramosa, ramis elongatis patulis. 2. M. rowaiPEs (J. Ag. mscr. Gigartina longipes KiüÁtz. Tab. Phyc. IX. tab. 84) fronde pinnatim. ramulosa, ramulis abbreviatis quoquoversum subhorizontaliter egre- dientibus, ramos subthiyrsoideos formantibus. Hab. ad oras australes Nove Hollandie (Br. Wilson!). ** Custocarpiis infra apicem subwlatum persistentem subterminalibus. 5. M. rvsinna (J. Ag. Epicr. p. 271. Acanthococcus pusillus Harv. Phyc. austr. lab. 266). Frondem minutam teretiusculam et quoquoversum ramulosain, ramis superioribus subcorym- bosis et fastigiatis, ramis infra apicem cuspidatum capsuliferis. Cellulas medias aquam avide bi- , bentes hujus minutas vidi et minus evidentes, at modo dicto dispositas putarem. *** Custocarpis in ramis frondium plus minus elongatis lateraliter. provenientibus. 4. MrcH. MEMBRANACEA J. Ag. Epicr. p. 571. ; In dispositione cellularum majorum, aquam avide bibentium, vix a Mygchod. terminali diffe. rentiam video; circa axile stratum hse cellulze in segmento transversali obovate, in orbem dispo , sitze, filis intercellularibus paucis disjunctze. Sphzerosporas zonatim divisas, in strato corticali parum evoluto nidulantes quoque vidi. Ramificationem frondis paniculatam ramis elongatis patulis notis- simam assumsi. 5. Myvcu. RAMULOsA (4J. Ag. mscr.) fronde teretiuscula carnoso-cartilaginea, sub- |ige ramosa ramulisque subulatis subhorizontaliter quoquoversum egredien- tibus densius ramulosa, demum infra apicem subrefractum ramulorum cysto- carplis singulis instructa, strato corticali submonostromatico, cellulis firmioribus ; arctius coalitis contexto. ; Specimina hujus tum ex Nova Hollandia occidentali, tum a meridionali pauciora habui. Specimina hujus juniora fere gelatinosa vidi, ramulis subpinnatim dispositis jam instructa; adultiora et fructifera dura et subcartilaginea. Quoad structuram ab illa M. membranacec vix di- versa; quoad ramificationem cum Mychodea nigrescente convenientem, potissimum dicerem. - Analecta Algologica. 51 TRiBvs IL. LEcirHITES fronde feretiuscula aut. paulisper ovali, cellulis strati medii aquam, avide bi- bentibus circa axem. vir conspicue dilatatwm. iw: orbem. dispositis, nunc per plures series superpositis, intimis majoribus, exterioribus sensim minoribus, filis intercellularibus spar- sim nwmnerosis in stratum. corticale abeuntibus. * Fyondis teretiusculee cellulis corticalibus submonostromaticis, cystocarpis in ramas fron- dium, plus minus elongatis lateraliter erumpentibus. 6. M. canNosA (J. Ag. Epicr. p. 971. Harv. Phyce. austr. (ab. 142). Fronde paniculatim ramosa, ramulis ultimis in acumen productis subdivergentibus h:zec ple- rumque dignoscenda. : ** Fyondis teretiuscule, nunc paulisper ovalis, cellulis corticalibus evidentius in fila radi- antia evolutis, cystocarpiis im ramulis brevioribus lateraliter erwumpentibus scpe acu- mine terminatis. -l MycH. HawmATA J. Ag. Epier. p. 972. Harv. Phyc. austr. tab. 141. (» Acanth. Evingiüi» ). 8. Mrvoen. osrusaANGvLA (Hare. Phyc. austr. Synops. sub n:o 462). 4 Quas sub nomine Mych. hamat:ze obvenit planta, ea mihi magis carnoso-teretiuscula adparuit; adest vero planta, huie me judice proxima, quam ambitu magis ovali frondis transverse sectz di- versam vidi, et in fronde exsiccata linearem facile diceres, costa prominula fere insignem. Ánne hane esse speciem sui juris, facilius quispiam dubitaret. Quamquam specimen plantze Harveyanz dietzee nullum authenticum vidi; tamen de identitate nostre plantze cum Harveyana vix dubitarem. TnrBus III. PraTvpowE frondis ovalis aut complanate cellulis strati medii aquam avide bibentibus secus axem, plus minus conspicue complanatwum. elongatis oblongis, wnicam, aut plures series intra-paginales formantibus. * Frondis complanatee cellulis corticalibus submonostromaticis. 9. MrvcnH. EPISCOPALIS J. Ag. Didr. Alg. Syst. IV. p. 82 (frondis compresse ra- mis flagelliformibus). 10. Meng. Haunvuxewiorpes Zanard. 4. Ag. Bidr. Alg. Syst. IV. p. 82 (frondis decomposito-pinnate pinnis ultimis brevibus sublinearibus). 1l. M»oen. rasrIG1A TA Hav. J. Ag. Epicr. p. 572 (Irondis decomposito-pinnatce pinnis superioribus flabellatim dispositis). Hanc in czspites minutos vix bipollicares evolutam, proxime M. pusillam referre videretur, at planta evidenter complanata et dispositione cellularum aquam avide bibentium evidenter diversa; strato corticali quoque minus evoluto. 12. M. cowrnzssa Harv. J. Ag. Epicr. p. 572. Harv. Phyc. iab. 201. ** Fyondis complanate cellulis corticalibus in fila radiantia evidentius evolutis. 13. ^M. sPINVLIFERA (J. Ag. mscr.) fronde decomposito-pinnata pinnis superioribus adparenter subflabellatim dispositis, superioribus nimirum fastigiatis ramulisque -subulatis spinulosa, cceeterum ssepe superne inarmata, inferne apiculis minutis- simis circumcirca provenientibus nunc quoque totam superficiem obtegentibus horridula, cellulis strati medii secus axem elongatis, strati exterioris in fila radiantia conjunctis. 52 J. G. Agardh. Hab. ad oras australes Nove Hollandie; sub n:o 156 ex Fowlers-bay a Haloran mihi missa. Species hse armatura densa plantze inferioris mihi admodum singularis adparuit, nimirum totam inferiorem frondem obsitam vidi apiculis cylindraceis obtusiusculis, suo diametro 3:plo—4:plo longioribus, ita densis ut in frondis tenuiore segmento 6—8 ejusmodi numerare liceat, cellulis strati corticalis totum interius apiculorum, ut videretur, constituentibus. In inferiore fronde hi apiculi totam superficiem obtegunt; in superiore fronde initia eorum secus ramos àdscen:entia videre credidi. H:ec organa analoga illis in quibusdam Hypne:e speciebus (H. seticulosa) obvenientibus forsan assu- mere opportet, at in Mych. spinulifera ita brevia, ut sua longitudine vix diametrum dimidium rami generantis :equantia dicerem, et ita demum densa ut totam inferiorem frondem obtegentia vide- rentur. Speciem structura frondis inter M. fastigiatam et M. migrescentem intermediam dicerem. Segmentum frondis nimirum vidi oblongo-elongatum, strato centrali axem medium occupante Mychodec instructum ; cellulis aquam avide-bibentibus secus axem dilatatum frondis quasi decum- bentibus oblongo elongatis, utrinque seriem formantibus parallelam, 6—8 cellulis constitutam; his ipsis in sectione transversali suo diametro circiter duplo longioribus; supra has median: paginz consimiles paucas at magis rotundatas vidi, et extra has fila strati corticalis pleiostromatica. Fruc- tus vero nullos observare contigit. 14.. M. wrenzscENs Harv. J. Ag. Epicr. p. 572. : Qualem structuram in M. spinulifera mox supra descripsi, talem quoque in M. nigrescente obvenientem vidi. Fila radiantia strati peripherici in planta juvenili fere immediate ex strato axili provenientia observare credidi; et ita fere quoque structuram persistere in planta fructificationem parante; in parte inferiore frondis cellulae medie intumescentes et aquam avide bibentes secus axem per duas fere series disposit:e obveniunt. Ramuli a submargine ramorum distichi et szpe (non semper) oppositi adparent, plures lineas longi; hos demum fructiferos infra apicem obsoletum fere truncatos vidi et admodum crassos, nunc ipsos compositos. 15. M. nisricHA Havv. Fl. Tasm. IL. iab: 192. J. Ag. Epicr. p. 573. 16. M. ronrosa Harv.; J. Ag. Epicr. p. 573. Gymnog. foliosus Harv. Phyc. austr. tab. 194. Inter M. disticham et M. foliosam differentiam ramificationis ita adesse puto ut illam magis - pinnatim. decompositam, hanc magis «dichotomam superne s:epe flabellatam. Phylla a margine egredientia sunt in .M. foliosa nunc obovata, cystocarpiis singulis infra apicem obtusum immersis instructa, nunc obovato-linearia aut lanceolata, et in his sphzrosporas Generis observavi. Structu- ram omnium, qualem in M. spinulifera descripsi. Formam nanam quoque habui, vix pollicarem, quasi unico articulo oblongo constitutam, intra marginem cystocarplis submarginalibus 3 instructam. XVIII. Endogenia J. Ag. mscr. (anne nov. Genus? vix Sub-Genus Mychodea). Frons teretiuscula carnosa, stratis fere tribus cellularum contexta — omnibus quasi in fila artieulata, secus frondem plus minus longitudinaliter exeurrentia conjunctis; articulis filorum jwnioribus pyriformibus, candelabriformiter super- positis aut quasi lateraliter anastomosantibus, adultioribus sensim magis elon- 5 * £ 9 Q Analecta Algologica. gatis et, eylindraceis; filis adultioribus tum stratum aale magis proprium con- stituentibus, tum ramis suis fere conformibus fila magis oblique excurrentia strati medii — maximam partem frondis interioris constituentis — sustinentia, tum denique abeuntia in stratum periphericum, cellulis ultimis clavato-pyri- formibus, magis verticaliter porrectis contextum; partibus fructiferis Preter species Mychode;: proprias, mox supra enumeratas, aliam ad oras Australi: obvenire plantam, quoad affinitates mihi adhuc dubiam, utpote eandem hueusque tantum sterilem, et in unico specimine mihi adhue tantum obviam, ob- servare lieuerit, quam, certo quodam respectu eum speciebus Mychodex conveni- entem, hoe loco memorandam putavi. Hanc equidem vidi exteriore sua forma fere Gracilariam. | confervoidem magis quam aliam quandam formam rite cognitam refe- rentem. Specimen nimirum, quod hucusque unieum observavi, est ultra pedale, tenuitate frondis, ramificatione nec omnino absimili et toto suo habitu ita speciem dictam referens, ut si ex mari quodam Europao mihi hoe allatum fuisset, hoc ad Gracil. confervoidem. referre vix dubitassem. Quod hoc respectu animadvertere tamen credidi. in eo vidi, quod apices ramorum quasi in partes — foliola invicem sepa- rata referentes, pluribus locis quasi dilapsas observavi, cui nihil comparandum vidi, nisi hoe aut simile quod in forma illa parum cognita existeret, quam nomine Cor- dylecladie irregularis quondam deseripsit Harvey; eujus vero structuram longe aliam observasse memini. Structuram in planta nostra, hoe loco memorata, potius struc- turam versus Mychodese tendere dicerem, quamquam nec bene cum hae conveni- entem. Hine inquirendun: mihi adparuit anne species dicta obveniret inter formas Mychodeze. mihi non antea cognitas, quas nomine similem quodammodo habitum indicante descripserunt alii. Hoe respectu monuisse placet jam Sonderum (in Lin»ea Vol. 25 p. 683) sub nomine Aeamthocoecus Gracilaria. descripsisse plantam, quam ipse Sonder Acantho- cocco aciculari J. Ag. affüimem dixit. Ilse autem species nostra est cum hodierna Muychodea carnosa identica; et Epicrisin seribens, speciem Sonderianam inter species inquirendas Mychodez equidem enumeravi. Harvey vero in Synops. Algar. Austra- liie, aliam quidem speciem, a Sondero eodem loco (pag. 679) sub nomine 7Mychodec Muelleri inscriptam, cum Mych. carnosa identicam declaravit, nullo omnino dubio allato. Hine dubia, quie ipse Sonder attulit de diversitate suse speciei (M. Graci- lari) ab eadem Acanth. Gracilaria sublata fuisse, forsan facilius quis fingeret. In Synopsi Algarum, quam in Phycologia Australi dedit Harvey, unam speciem, a Sondero nomine Mych. Muelleri (.Linnea p. 679) descriptam, cum sua 7Mych. carnosa identicam judicavit; alteram vero speciem Sonderianam (sub nomine 4c. Gracilaria (Linnea p. 683) memoratam, ut speciem sui juris enumeravit. Utrum signo dubii, a Harvey ante nomen Generis adposito, indicare voluerit plantam Sonderianam sibi omnino ignotam, an affinitate dubiam fuisse, id haud liquet. Neque ex eo quod Sonder ex geminis speciebus a se descriptis nee veram (cum specie Harveyana identicam) fuisse supposuerit, identitatem utriusque forms ——- a Sondero descriptze 54 J. G. Agardh. — concludendum putarem. Hine patere forsan videretur formam quandam, a Son- dero nomine 4c. Gracilarie primitus descriptam ad oras Australie obvenire, quam neque a Harvey cognitam, nec a me ipso in Epicrisi, aliter quam inter inquirendas memoratam, suspicari liceret. (Quid sit hsc Ac. Gracilaria Sond. non, nisi novo examine speciminis Sonderi, revera dijudicandum putarem. 1 Ex descriptione a Sondero data hujus Ac. Gracilarie colligere quidem liceat structuram in plurimis cum ea Mychodes congruere et sphaerosporas quoque zona- tim divisas in ea obvenire. Meminisse tamen quoque placet, alia quoque Genera et consimili structura instructa — ut facile euidam observatori videretur — et sphaerosporis consimili modo subdivisis instructa obvenire, quie tamen alio respectu diversa esse, nec omnino exclusum putarem. Quamquam igitur revera van: sint ejusmodi conjeeture, tamen quum de Algis agitur ejusdem regionis, de ejusmodi congruentiis tacere vix liceat. In planta illa a me observata, quam eum .Acanthoc. Gracilaria Sonderi comparandam putavi, sequentia observanda hodie voluerim. In specimine a me observato, quod cum planta.a Sondero nomine Acanthoe. Gracilaria identicum hodie conjeci, facilius quis structuram Mychodez adesse puta- ret, comparato tantum segmento transversali frondis. Cellulas nimirum superficiales frondis minutas et per seriem unicam dispositas, quales has descripsit Sonder, quo- que in nostra vidi; easdem vero cellulas, a superficie frondis observatas, elongatas vidi; easdemque unicam seriem coustituentes forsan jure quodam dicere liceret; dum revera in Myehodesw speciebus multis cellulze. exteriores fila extrorsum radi- antia, ut plurimum sat evidenter pluribus articulis constantia, obveniant. . Quod dein attinet cellulas interiores, monuisse placet has in Mychodea eximie tumentes, stratum quasi proprium circa axile formantes, in segmento transversali mihi adpa- ruisse aut rotundatas aut transversaliter oblongas, quin immo ambitu obovatas et cirea axem in orbem dispositas; ejusmodi vero stratum quasi proprium et his ana- logum in specie nostra, quam sub nomine Acanth. Gracilaria antea descriptam conjeci, frustra qu:zesivi. Cellulas hujus revera omnes, interiores velut exteriores, seeus longitudinem frondis elongatas dicerem; has vero invicem ita obvenire diver- sas, ut alias principales — forma cylindracea cellularum distinctas — alias inter- cellulares, forma obconica cellularum (primo intuitu) admodum diversas. Accuraiius has ultimas comparanti adpareat easdem quasi articulis obovatis aut pyriformibus, candelabriformiter superpositis velut anastomosibus lateralibus conjunctis constitutas esse; singulos hos articulos, dum jwmiores, esse deorsum in pedicellum tenuem atte- nuatos, et a superiore sua et incrassata parte novos articulos 1—3—4 consimiles emittentes; adwlliores vero, sensim magis elongatos, fieri cylindraceos, et in formam cellularum, quas principales dixi abeuntes. Ipsa dispositione cellularum cum j- chodea ita convenire dicere forsan liceret, ut alij» quasi principales in fronde adul- tiore cylindraeeze. adpareant; ali;:, quasi secundari, et a strato axili (cellulis cala- briformiter superpositis constituto) exeuntes, inter cellulas cylindraceas, intercellulare stratum quoddam conficiunt. Omnes autem hz cellulze, cujuseumque forme sint, P Analecta Algologica. 55 hunt directione frondis elongatze; nec ab hae directione abludunt cellul:e corticales, suo ordine elongate. Qua quidem rite comparata et perpensa tvpica harum plantarum structura, jure quodam dicere mihi videor, potius inter easdem quandam existere structurze analogiam, quam eundem structure typum in omnibus obvenire. Cui revera typo prineipali, pertineat nostra planta, quam c. Gracilariam Sonderi constituere putavi, id, me judiee, vix dijudicatur, nisi cognita quoque structura Cystocarpii; ex qua rite cognita ipsa indoles structurz? quoque certius intelligatur. Hine ignotis omnino in hae Ac. Gracilaria eystocarpiis, preematurum censeo de affinitate Generis judi- cium ferre. De planta vero hoe loco mentionem feci, utpote hane plantam potis- simum in vicinia Generis Mychodes a posterioribus Algologis hane plantam quze- rendam esse, supposuerim !). i Structuram plante, quam typum Generis novi sistere finxi, suo modo rite endogeneam lubenter dicerem. Finxi nimirum stratum axile esse quasi primarium, cellulis ejusdem artieulos pyriformes ab angusta basi in clavam superne incrassatos semulantibus contextum; his ab apice incrassato articulos conformes emittentibus, ramificationem oriri magis magisque compositam, quam candelabriformem dixi. Ut rami candelabri inerescere pergunt, eosdem in formam eylindraceam abire; et ejus- modi fila adultiora esse, qus stratum axile constituere putarem. Ut vero ramuli novi a candelabro primario oriuntur, ab his formari putarem fila strati intercellu- laris, initio candelabriformia, demum suo ordine magis cylindracea, et suo ordine novos articulos generatura. Hos articulos, in superiore ramorum parte extrorsum in clavam desinentes observare credidi, quam terminalem partem rami ab axe pro- venientis sistere lubenter putarem. Qualem igitur ramificationis normam putarem in pluribus Florideis monosiphoneis, quas olim articulatas dixerunt, talem in Endo- genia nostra, rarius in aliis Florideis inarticulatis obvenientem, dicerem. Species mihi hodiedum unica novi Generis est: 1l. ExnpocrNiA GRaciLARIA 4. 4g. mscr. (an Acamthococcus | Gracilaria | Sond.. n Linea Vol. 25 p. 683?) Hab. ad oras australes Nov. Hollandie (spec. sub n:o 456 ex Port Elliot a D:na Hussey mihi missum). 7 Me quidem non fugit fuisse Algologos, qui me judice structurze characteribus nimiam vim tribuentes, urgere voluerunt affinitatem inter Genera, qualia Cystoclonium et Mychodea esse agno- scendam. Mihi vero hanc opinionem illis hodie pertinere, de quibus olim dixerunt observandam esse, non vero imifandam. Nuclei cystocarpiorum in Generibus dietis maturescentes et conglobati in speciminibus antea exsiccatis quin immo euidam consimiles adpareant, at revera modo prorsus diverso hi quoque nuclei formari videntur. Fila interiora in utroque typo stratum interius frondis efficiunt; in fructifera vero fronde Mychode: h:ee fila quasi concamerationes efficiunt, inter quas (quasi parietales) singula gemmidia, omnia introrsum versa, et convergentia exeunt. Fila vero axilia Cystoclonii ramulos emittunt numerosos, extrorsum tendentes; alii horum steriles manent et nucle- olos demum separant; alii vero in clavam tument, quam vidi oblique in partes numerosas divisam, quas dein in gemmidia tumentes, sine ordine conspieuo conglobatas dicerem. Hac suadente struc- tura nuclei diversa, Genera Mychodez et Coeloclonii, structura frondis quodammodo analoga puta- rem, nec vero affinia judicavi. Acta heg. bos: Physiogr. Lund. T. VIII. 8 [ 56 J. G. Agardh. Habitum speciei potissimum Gracil. confervoidem referre jam supra indicavi. Structuram vero Genus omnino diversum indicare, supra quoque demonstrare conatus sum. Finxi nimirum stratum axile esse. primarium, cellulis ejusdem articulos pyriformes, ab angusta basi in clavam superne inerassatos, :emulantibus contextum; his ab apice incrassato conformes articulos emitten- tibus ramificationem oriri, in modum «diceres candelabri magis magisque compositum. Ut vero rami candelabri increscere pergunt, eosdem in formam cylindraceam abire, ita cellulas interiores frondis constituentes, modo et evolutionis ordine eodem quo ramulos exteriores juveniles elavatos in multis Algis in cylindraceos ramos abire novimus. Ramis candelabri invicem ut putarem ana- stomosibus conjunctis, cellulas frondis adultioris ut plurimum conjunctas exerescere, assumsi; utrum aliquando ramos candelabri invicem solutos exerescere tenderent — quod forsan quispiam suspi- , caretur ex observatione supra allata — apices frondium nune invicem quasi in foliola sejuncta ex- crescere — id nec contendere nec denegare auderem. XIX. De situ et structura spharosporarum Gulsoniae. Salis inter Algologos constat varlas fuisse de affinitate Generis Gulsonisz opi- niones: Harveyum illud initio Cryptonemiaceis retulisse, demum vero indicasse, se illud Catenellie. proximum considerare; Ipse (in Apicrist) Genus inter Crouaniam et Dasyphilam enumeravi. Schmitz, qui propriam instituerat Crouaniearum familiam, huie Gulsoniam, inter Crouaniam et Gattyam dispositam, retulit. Demum mihi examinare contigit specimen cystocarpiis instruetum, quibus suadentibus Genus Wrangeli:e affinitate proximum hodie statuere ausus sum. Qu:e cum ita fuerunt opiniones diverse, monuisse placet mihi hodie quoque contigisse sph:zerosporis in- structum specimen examinare. Sphzrosporas nimirum vidi in nodis admodum prominulis inferioris partis frondis cireumcirca sparsius dispositas, intra articulos ultimos filorum terminalium, hisque quasi obtectas; juniores in ejusmodi filo eze-. teris breviore terminales et paulisper ovales, adultas fere rite sphsericas et eviden- tissime triangule quadridivisas. Opinionem igitur de affinitate Generis a nie. pro- fessam, hae observatione sphserosporarum nullomodo refutatam fuisse, dixisse placet. XX. De speciebus Dictymeniae earumque characteribus. Quamquam iteratis vicibus de speciebus Diectymenise scribere ausus sim, tamen ad eas, utpote me judice non ita ae fas fuit intellectas, hodie adhue revenire placuit. Quoad habitum species Dietymenise cum iis Vidali:e non parum congruentes videri, satis constat; dum vero Vidalia eum Amansia et Rytiphlaea magis congruere patet, Dietymeniam cum Polysiphonia potissimam comparandam esse, quoque elucet. Quo jure in Polysiphonia dignoscere opportet tubum acilem, siphones eümfer- medios, et stratum corticale (saltim in nonnullis speciebus evolutum); eodem in Dicty- Analecta Algologica. n menia eadem strata obvenire lubenter dicerem. Quia vero frons in Dictymenia generatur plana, ne dicam foliiformis, costa costulisque et interjacente parenchy- mate instructa, cellulas alias «iles, alias énfermedias, alias corticales exspectandas dicerem, easdemque fieri et quoad formam et quoad dispositionem vario modo mutatas. In ipsa costa custulisque cellulie. axiles et intermedi: secus longitudinem costarum elongatz:e' adparent et cylindrace:; in lamin: partibus parenchymatosis cellulae plus minus dilatatze et angulatz: formantur; pro diversitate vero specierum nune majores et rotundato-angulatee plerumque hexagon: adpareant, nunc directione longitudinis lamin: angustiores, et a cellulis costarum cautius dignoscendz. — Corti- cale stratum denique putarem in omnibus speciebus Dictymenisw adesse, cellulis ad- modum minutis contextum supra partes parenchymatosas expansum ; supra adparatum costalem, filis tenuioribus constans, in nonnullis speciebus parum conspicuum, et supra cellulas parenchymatosas rotundato-angulatas translucentes !, facilius pretermissum, supra costalem adparatum adparenter huic quasi pertinens ?); in nonnullis speciebus densius evolutum, et in his demum totam frondem adultiorem strato corticali evi- dentiori obducens. Ut rite dignoscantur species his diversitatibus structure potissimum insisten- dui esse, patet. Sectione facta transversali frondis adultiorís (et inferioris), cellulas frondis origine diversas adhue dignoscere licet; cellulam axilem coste vidi continu- atam in lamina, unica serle cellularum collateralium, utrumque marginem versus; cellulas intermedias parenchymatis, angulatas et majores, a facie observatas nunc translucentes lubenter dicerem, et in diversis speciebus quoad formam paulisper diversas; stratum corticale denique pro diversitate specierum, nunc tenuissimum et cellulis tenuissimis contextum, nunc validum pluriseriatum (in D. Harveyana). Jam ex comparatione iconum duarum, quas dedit Harvey, conspicuam obve- nire structure differentiam in speciebus diversis conjicere liceat. In ieone JD. Son- deri celulas laminse parenchymatos:e interiores translucentes rotundato-hexagonas — reticulum interius menticutes — depinxit; in icone vero data in Ner. Austr. tab. VII speciej, quam a Sondero postea nomine JD. Harveyance designatam novimus, " In fronde paulo juniore transverse secta observare licet cellulam ipsam axilem medize coste, utrinque in lamina cinetam unica serie cellularum margines versus exeurrentem. — Cellulas intermedias extra cellulam axilem (paginas versus) geminis brevioribus obtectam; quia he eum cel- lula axili disponuntur altern:, quoque in lamina cellulas intermedias cum axilibus alternantes ob- servare licet. H:e sua longitudine (aut latitudine in segmento observato) axiles cellulas ipsius la- min:ze zequantes. Hinc has in utraque pagina oppositas obvenire, et admodum turgentes, ex utraque pagina translucentes fieri, adpareat. Has cellulas cum :etate increscere, et in diversis speciebus fieri quoad formam paulisper diversas, animadvertere placuit, utpote hoc modo characterem prebeant distinctionis specierum insignem. ? In speciebus majoribus cellulas costarum plus minus doliiformes vidi, utroque apice pla- nato; et has ita longitudinaliter superpositas ut qu:e diversis articulis pertinent series longitudinales effieiant; quze vero in parenchymate lateralem marginem frondis constituunt, has observare licet in diversis articulis alternantes. Explicatur vero h:ec differentia dispositionis ex eo, quod rami non angulo recto a costa axili exeunt; quia enim sursum adscendunt rami, cellulae sunt diversorum articulorum, quze costalibus cellulis proximze disponuntur. 58 J. G. Agardh. eandem structuram vix quispiam conjiceret. Quales has species hodie mihi cog- nitas putavi, easdem dicerem referre typos duos maxime dissimiles specierum, que. intra limites Dictymenie obveniant; in una nimirum vidi cellulas parenchymatis intermedias (a pagina observatas) rotundato-hexagonas per stratum tenue cortieale translucentes; in altera cellulas intermedias in partibus parenchymatis junioribus paulisper translucentes, at conspicue longiores quam latas, mox vero in quoque parte adultiore obtectas strato corticali admodum conspicuo, quod sensim structuram interiorem frondis a facie observatze. obducit. Hos typos principales, a structura indicatos, corroborari putares characteribus a situ et evolutionis modo stichidiorum petitis. Constat nimirum stichidia in 2. Sonderi et D. tridente in glomerulis pedicellatis supra. paginam emergentibus pro- venire; in specie vero, quam nomine /. Harveyane designavit Sonder, stichidia a denticulis marginalibus transformatis generari. Cuinam igitur characteres earum specierum, quas suis iconibus illustravit Har- vey, comparanti, videretur forsitan Genus Dictymeniw speciebus revera heterogeneis fuisse compositum; hosque diversos typos forsan majori jure fuisse separandos. Jontra ejusmodo vero separationem observasse placuit, species alias intermedias hodie cognitas esse, in quibus structuram, quam uno typo characteristicam putares, conjunctam obvenire videbis cum fructiferis partibus, quales alteri typo charaeteri- sticos diceres. Quod meminisse juvat, sub nostro tempore, in quo de idza Generis et specierum tot divulgantur opiniones diversc. Preterea monuisse hodie placet plures esse rationes, quare difficilius rite digno- scantur species Dictymenis, nisi easdem observare licuerit in specininibus, suis diversis partibus rite instructis; ejusmodi dicerem habituales differentias setatis, ni- mirum modum diversum, quo diverse species sub diversis evolutionis stadiis suas formas exteriores mutant. In plurimis speciebus Generis partes superiores et fructiferas cum partibus inferioribus et sterilibus comparanti adpareat, has partes in eadem specie ita diver- sas obvenire, ut in his species diversas facilius quis agnosceret. Specimina ita plu- rina habui speciei a Harvey in Ner. Australi sub. nomine D. fridentis depictzee, quam nomine D. Hamvgvawa JSonder postea denominatam novimus, numerosis specimi- nibus distributam; hzc specimina a Harvey distributa, caule complanato sat qui- dem firmo et strato corticali proprio instructa observavi; quamquam hae specimina nunc ultra pedalia vidi, eadem tamen omnia sistere plantam, qualem sub eodem anno evolutam putarem; alia nimirum habui specimina, evolutione ulteriore caulis - admodum mutata; evolutione nimirum strati corticalis, in regione ipsius coste in- choante (ita ut hane sectione transversali observatam fere quadri-alatam dicerem) dein utrinque expansa, caulem hujus vidi demum formari validum, alato-teretem, crassitie pennam corvinam subequantem. $i igitur speciem hane rite intellexerim, : Analecta Algologica. 59 eandem putarem perennantem et pro :etate alios characteres offerentem. | Eandem tamen esse speciem suadent tum characteres structurz in partibus superioribus frondis ; tum hoc ex innovationis modo partium fructificantium certius concludere ausus sum. Inter specimina nimirum a Harvey mihi missa adfuerunt nonnulla, nomine iet. Harveyane var. flabelligera. inscripta, in quibus stichidia inchoantia dignoscere puto intra penicilum filorum tenuissimorum evoluta (de quibus ulterius infra dicam). Consimili modo partes fructiferas evolutas fieri in planta, quam perennantem et valido caule instructam dixi D. Harveyane, ex speciminibus ejusdem numerosis didici. Quum nimirum partes suprem:z denuo increscere incipiant, easdem vidi penicilis filorum longis densissimis et mollissimis instructas, quorum eyvolutione continuata formantur pinnse novse consimiles iis, qu: sub priore anno formate plantam juniorem D. Harveyans constituere novimus. 4A facie nimirum hz partes resuscitatete monstrant stratum corticale supra costas costulasque, cellulis suis an- gustis jam striatum, ipsis pinnulis ultimis fere ecorticatis. Cellule subjacentes paren- chymatis sunt elongate, sua latitudine pluries longiores, qua nota D. Harveyanam ab aliis mihi cognitis speciebus dignoscendam esse puto. Inter fila penicillorum tenuissima tum vidi stichidia, qualia speciei characteristica puto (a dente pinnarum initio lanceolato demum toruloso formata), tum (in aliis speciminibus) antheridia valida cylindraceo-siliquzeformia, una cum filis penicillorum quasi corymbum magis patentem formantia. His filis fasciculorum dejectis stichidia adpareant fere qualia eadem a Harvey depicta novimus. De speciebus Dictymenie antea scribens (Z4ig. Syst. IV. p. 104) indicavi D. Harveyanam differre ab aliis speciebus in eo, quod in hac specie dentes omnes for- mati (saltim potentia) in pinnas excrescere tendunt; dum in aliis speciebus alii " dentes inevoluti persistunt inter alias lacinias rite evolutas. Hoc ultimo charactere hodie ulterius insistere placuit; puto revera hoe charactere plures species, invicem sat diversas congruere; de quibus, ne confundantur, pauca ulterius infra afferam. Preter differentias, quas afferunt partes ipse caulescentes sub setatis stadiis diversis, dixisse opportet frondem adhuc foliiformem sub suis evolutionis stadiis in diversis speciebus adparere paulisper diversam, quasi dignoscere opporteret stadium quoddam juvenile, aliud adolescens, et demum aliud fructiferum. In plurimis spe- ciebus, ne dicam in omnibus, vidi juveniles partes, et colore coccineo et majore latitudine frondis, magis Delesserieam referente, sat conspicue diversas ab adultio- ribus; has ultimas vero steriles a fertilibus adhuc magis conspicue differre. Quando- quidem his differentiis species diversas indicari facilius equidem assumere inductus fuissem; quum vero analogas obvenire in diversis speciebus Generis vidissem, iis- dem in speciebus rite dignoscendis haud nimium insistere didici. His in genere dictis, de singulis speciebus pauca hodie addere placuit: 1. D. SoNDERIANA. Comparanti iconem Harveyanam hec species facilius videretur latitu- dine frondis velut ramificationis norma, ab aliis speciebus sat conspicue distincta: frondem illius diceres pinnatifidam laciniis alternantibus oblongo-linearibus pinnatim dispositis, rachidibus laci- niisque costatis margine serratis, costis costulisve alternantibus tum ad lacinias, tum ad serraturas 60 J. G. Agardh. execurrentibus. Suam plantam ex Nova Hollandia occidentali habuit Harvey ; et fere ex iisdem locis haud pauca habui specimina, de quibus lubenter dicerem incertum mihi adparuisse, utrum lacinias eorum dicerem oppositas aut alternantes. Revera plura habui specimina, quibus ducen- tibus pinnas majores rite oppositas facilius quis dixerit; ut vero sub evolutione sensim magis sece- dunt paria pinnarum, serraturas et lacinias velut costas costulasque ad eas excurrentes, rite alternantes descriptas fuisse, vidi. In speciminibus quibusdam, qu:e utpote tenuissima membrana instructa, et colore coccineo suffusa, plantam juvenilem D. Sonderi sistere putarem, vidi rachidis primarie api- cem longa serie pinnarum minutissimarum obsitam, et has omnes pinnas conformes; in parte in- feriore ejusdem speciminis vidi rachides alias ejusmodi pinnis minutis obsitas, interspersis vero nonnullis aliis in lacinias rachidi conformes excrescentibus; in parte denique infima ejusdem spe- ciminis alias vidi in lacinias rite evolutas, suppressis quasi intercedentibus, qu: sub forma dentium permanent. Hinc concludere ausus sum ramificationes omnes initio consimiles nasct et fere rite oppositas; at, ut opportunitalibus locorum satisfaciatur, certas quasdam excerescere in rachides aut lacinias novas, aliis reductis, dentes aut serraturas frondis evolut:e constituentibus. Exigua quoque facta dislocatione, pinnas, qu:e ab initio oppositz:e generantur ita secedere ut s:wepius alternantes adpareant, aut denti plus minus reducto oppositeie permaneant. Sectione facta transversali frondis hujus junioris, vidi ambitum ejusdem magis oblongo-linearem. Dum igitur in D. Harveyana (qualem hane hodie intellectam putarem) pinn:e. pinnulzeque omnes, qui ab initio generantur, consimiles excrescere pergunt; aliam fieri ramificationem D. Son- deri mihi explicare conatus sum ex modo quo in hae specie alite a. pinnis ab initio creatis fiunt suppress:e, aliis in lacinias frondis pinnatifidre exerescentibus. Nimirum in ejusmodi planta, alterne pinnatim decomposita, costas costulasque provenire certo quodam ordine plus minus evolutas — eodem modo quo in fronde tereti articulata rami proveniunt a certis quibusdam articulis, interjectis alis pigris articulis — id ex planta a me observata certius assumere ausus sum. Spatium, inter ramos pinnasve evolutas interjectum, indicari putarem pluribus paucioribusve articulis pigris inter- jacentibus inter articulos, a quibus rami aut coste evolut:e generantur. Utrum hoc spatium am- plius adpareat an magis reductum, id a latitudine rami quodammodo pendere quoque pateat. Mihi hac trutina D. Sonderi et JD. tridentem comparanti adparuit costas costulasque in D. Sonderi ad geniculum quodque secundum, interjecto tantum unico artieulo pigro exire alternantes; in planta vero D. tridentis (quamquam latitudine frondis angustiore) cellulas pigras 3—4 observavi inter eas, a quibus cost: costulreque in hae specie provenientes vidi. 2. D. rRIDENS. Qualem hanc speciem mihi rite cognitam putavi, eandem dicerem et struc- tura frondis et situ stichidiorum ad JD. Sonderi proxime accedentem. Ramificationis norma pinna- 3:fidos reductis JD. tridentem veram cum D. Sonderi congruere constat. Stichidia utriusque speciei supra paginas generari quo- que certum videtur. Dum vero de D. Sonderi certius constare videtur plantam fructiferam et plan- tifida, nempe aliis laciniis in pinnas excerescentibus, aliis ad dentes 2 tam sterilem quoad habitum totius plantie vix diversas obvenire; hoc neutiquam idem dicere auderem de planta fructifera et sterili JD. tridentis. Qualem nimirum hane sferilem vidi, ex Museo Parisiensi ni fallor ab initio divulgatam, eam dicerem membranaceam, circiter duas lineas latam, habitu et structura eum D. Sonderi sat convenientem; specimina vero fructifera, quarum haud pauca habui ex diversis locis et temporibus aliis lecta, semper conspicue angustiora (et hine forsan mihi quoque conspicue firmiora) obvenerunt; eandem ramificationis normam servantia. Glomerulos stichidiorum in his vidi 2—3 conjunctim a pagina emergentia in pedicello proprio terminalia, sti- chidiis plurimis arcte conjunctis constituta; apicibus prominulis stichidiorum glomerulos fructiferos apieulis erinaceo-horridos fere dicerem. Specimina D. tridentis, qu:e senilia putavi, vidi caule valido angulato tereti instructa. Hine hane plantam forsan quoque pefennantem suspicari liceret. Quamquam plantam D: tridentis ita sub omni stadio angustiorem vidi quam D. Sonderi, ta- men cellulas pigras costarum costularumque plures (2—4) interjacentes observavi inter eas, a quibus cost:e costuleque in hae specie proveniunt. / 3. D. awavsTA (J. Ag. mscr.) fronde membranacea areolata, pinnis angustis line- aribus, pinnulisque conspicue tenuioribus alternantibus decomposita, pinnis in planta juniore subflabellatim secedentibus, in adultiore plus minus insquáliter à Analecta Algologica. 61 prolongatis, pinnulis juvenilibus penicillo filorum subcorymboso terminatis, adultioribus alterne pinnellatis; stichidiis . . Hab. ad oras tum occidentales, tum australes Novsee. Hollandisze. Formam, quam ut novam speciem hodie proponere cogor, ad D. tridentem proxime acce- dentem putarem; laciniis lateralibus nimirum aliis excrescentibus, aliis in pinnulas minores reduc- tis, invicem alternantibus. utramque speciem convenire dicerem. Dum vero in D. tridente pinn:e mediz longiores excrescentes, interjectis minoribus, frondes reddunt ambitu lanceolatas, aliam «i- cerem ramificationis normam in D. angusta. In planta juvenili pinn:e elongatze, a basi ad apicem sque anguste lineares, 3—4 pollicares longitudine et lineam vix latc, flabellatim fere secedant et fere omnes fastigiatze desinunt; in planta adultiore singuli flagellorum rami fere sine ordine con- spieuo adhuc magis prolongantur, paucioribus ramis conformibus instructi, at secus totam longi- tudinem obsiti pinnulis innumeris (ut lubenter dicerem) alternantibus, sua longitudine latitudinem rachidis circiter zquantibus. In adultiore planta vidi caulem teretiusculum denudatum, a quo fron- des quasi prolificantes dicerem; flabella lateralia formantes. Dum rachides admodum angust:e per- 5 lineas longas, evidenter pinnatim manent, lineam vix late, pinnulas dicerem plant:ze junioris 2 decompositas, ramis suis inferioribus filiformibus polysiphoneis, juvenilibus in corymbum filorum tenuissimorum .solutis, senilibus pinnulas abruptas et truncatas referentibus. In rachidibus elon- eatis pinnas alternantes ad geniculum quodque quartum exeuntes vidi; articulis pigris saltim 5:bus inter artieulos pinnas gerentibus. Quoad structuram interiorem frondis eandem cum 4J). fridente potissimum convenire vidi; at cellulas intermedias translucentes minus rite rotundato-hexagonas dieerem (sed secus longitudinem pinn:ze paulisper longiores quam latas, costis costulisque simili modo corticatas, at ut mihi adparuit cortice in junioribus partibus citius proveniente) In speci- minibus paucioribus, quie vidi tum ex Geographe-bay tum ex Encounter-bay, fructiferas partes frustra quizesivi; quare nescio utrum has modo D. tridentis in superficie paginarum formarentur, quod suadente structura conjicere liceret, an intra fila corymborum terminalia, quibus pinnulas ter- minatas vidi, more D. Harveyan:e generata supponere opporteret. 4. D. INTERSTINCTA J. Ag. De specie, quam sub hoc nomine olim proponere ausus sum, hodie dixisse placuit, eam mihi adparuisse ab aliis sat distinctam, quamquam nonnullis suis cha- racteribus ad unum, aliis ad alterum Typum Generis tendere dicerem. : Quamquam enim in hae vidi stichidia, more D. arveyane, transformatione dentium maregi- nalium generari, et ipsa stichidia observavi instructa sphzerosporis eximie tumentibus in quoque artieulo singulis, tota sua structura frondis eam multo magis eum JD. fridente convenire dicerem. Cellulze interiores validze rotundato-hexagon:e adpareant in parenchymate rite evoluto et adparenter nud:e, costa costulisque evidentius corticatis. Inter costulas, ad geniculum quodque tertium alterne exeuntes et admodum conspicuas, duos articulos pigros observavi. Hinc structuram multo magis cum typo D. fridentis, quam cum eodem JD. Harveyane congruere patet. Nec quoad ramificationis normam D. Harveyan:e eam ramosam dicerem. Ut olim monui D. Harveyana lis pertinet speciebus, in quibus dentes marginis omnes in novas pinnas excrescere pergunt. In JD. inferstincta (velut in D. Sonderi et D. tridente) alii dentes excrescünt in pinnulas, alis persistentibus inevolutis, aut dentiformibus aut suppressis. In JD. inferstincta — cujus speci- mina vidi alia jwvenilia et fere Nitophyllum quoddam colore et tenuitate frondis referentia, alia adulta, in quibus partem inferiorem sterilem paulo latiorem et superiorem fructiferam dignoscere lieuit (paulisper invicem diversas) alia denique sen?lia in quibus caulem crassum angulato teretiu- seculum obsitum observavi novis frondibus ab eo pullulantibus — nonnullas pinnas vidi rite evo- lutas, interstinctis aliis dentiformibus. i In speciebus, quas (comparata JD. Harveyana) D. tridenti et ID. Sonderi proximas judicavi, characteristicoum monui cellulas parenchymatis a facie observatas, adparere rotundato-hexagonas; et hanc cellularum. parenchymatis formam non tantum in juvenili D. interstincle planta, sed. quo- que in senili vidi. Speciem igitur omnibus structurcee characteribus ad unum 'Typum Generis referendam, quoad vero evolutionem stichidiorum ab hac differre et cum alio typo Generis congruere posse, id inso- lito ut putarem exemplo, I. inferstincfa mihi docuit. 62 J. G. Agardh. LI 5. D. HARVEYANA Sonder. (Quamquam de hae specie jam supra plurima attuli, quze de ea hodie dicenda habui, hoc loco de ea seorsim repetere placuit: Ramificationis norma illam a ceteris cognitis speciebus esse ita diversam ut dum in aliis speciebus marginales dentes alii in lacinias excrescunt rachidibus conformes, aliis sub forma «den- tium persistentibus, in D. Harveyana, contra, dentes marginales omnes in lacinias novas (saltim potentia) exerescere pergunt; et hune characterem monstrant specimina tum senilia, tum. juvenilia. Strueturam hujus speciei ita esse abludentem, ut dum in aliis speciebus cost:e et parenchy- matos:e partes generantur conspicue diverse et hane structuram conspicue diversam servant, eas- dem partes in D. Harveyana jàm in juvenili minus conspicue distinctas et certis suis limitibus minus evidenter cireumsceriptas, et postea sub adultiore eorundem stadio diversitatem magis magis que obsolescere — precipue ob continuatum et supra omnes partes rachidis expansam evolutionem strati corticalis. Ipsas cellulas parenchymaticas — quas in omnibus aliis speciebus rotundato-hexagonas vidi, hine majores et magis conspicue translucentes — dicerem in JD. Harveyana angustiores, et secus longitudinem rachidis elongatas, suo diametro circiter duplo longiores. Has cellulas parenchymatis interiores D. Harveyanze, minus a cellulis costarum jam ab initio minus diversas obvenire; et eas- dem serius, evolutione strati cortiealis, magis supra omnes rachidis partes expansi, extrorsum vix conspieuas fieri, facilius quispiam dixisset. Demum meminisse placet, fructiferas partes in D. Harveyana transformatione ipsius rachidis pinnulee excerescentis generari, dum in D. Sonderi et D. tridenti stichidia vidi in glomerulis, supra ipsam paginam provenientibus evoluta. Ad ea vero, quie jam supra de partibus fructiferis D. Har- veyan:ze dixi, pauca adhuc addere placet: n Hodiernis Algologis satis cognitum putarem Harveyum in Synopsi, quam Phycol. australi adjunxit, propriam formam sub nomine: JD. Harveyana var. flabelligera distinxisse; eujus quoque ab ipso data plura specimina habui. Mihi hzc specimina observanti eadem me judice nullam spe- ciem aut formam propriam sistere, sed evolutionis stadium offerre D Harveyance stichidia parantis. Intra penicillos nimirum filorum tenuissimorum, qu:e constare vidi filis longis grticulatis mono- siphoneis, plura corpuscula, quie teretiuscula pyriformia polysiphonea et brevissime articulata vidi, in quibus stichidia juvenilia recognoscere credidi, at ob tenuitatem et mucosam substantiam peni- cili, exsiecatione ita compressa, ut in planta exsiceata, sub lente observata, fere flabellum minutis- simum constituere viderentur. Comparatis vero pluribus contigit observare alia juniora, qux pyri- formia dicerem, alia apice paulisper prolongato magis acuminata, hinc ambitu magis siliquzeformia, et articulis mediis tum latioribus tum paulisper longioribus instructa; ejusmodi corpuscula intra peni- cillum vidi plura adproximata et invicem parum diversa, singulis vero penicillis filorum minoribus suffulta, quze fere coszetanea putarem; contigit vero quoque unum aut alterum observare magis elon- gatum, ce:zteris paulo inferiorum, in quo mediam partem incrassatam et evidenter intra articulos polysiphoneos sph:zerosporam subtorulose prominulam generantem. Patet igitur h:zec organa revera esse stichidia, adhuc quam maxime juvenilia, suis penicillis cincta, posterius in pinnas (suis pin- nulis instructas) excrescentia; penicillos singulos simplices demum rite evolutos in stichidium abire quale senile illud delineavit Harvey, id quidem vix dubitandum mihi adparuit. Revera alia habui specimina, in quibus stichidia infima rite evoluta adfuerunt, a pinnulis inferioribus transmutata, superiore parte ejusdem pinnze in penicillum tenuiorem desinente. Ipsam structuram frondis plante penicilliferze. Harveyanze quoad characteres structurs?e cum D. Harveyana convenire, quoque dixisse placet. Quomodo stichidia in D. Harveyan: planta annua ita formata vidi, eodem in planta resuscitata tum stichidia inter penicillos consimiles provenientia, tum antheridia in diversis speci- minibus generata, me observasse, jam supra dixi. 6. Dicr. PECTINELLA Harv. De hac specie mihi hodiedum non licuisse certiora quzdam afferre, doleo. In planta originali Harveyana vidi rachidem linearem decompositam ramis aliis sepe rite evolutis, aliis sub forma dentium inevolutis, et s:zepius serraturas simplices :emulantibus; his quoque subregulariter oppositis. Sectione facta transversali, infra stratum corticale validum, cellulis minutis irregulariter pluriseriatim superpositis et in utraque pagina fere squaliter evolutis centrales cellulas paucas permagnas facilius dignoscere licet, unica serie ab ipsa costali regione exeuntes; in ipsa eosta cellulam centralem vidi paginas versus superatam cellulis nonnullis quasi a costa radian- tibus. Sunt nonnulla in his, quibus speciem ad Kützingiam tendere, forsan quis supposuisset. Analecta Algologica. 65 Preter specimen Harveyanum authenticum, quod. mox descripsi, alia quzedam habui, quie quoad ramificationis. normam et habitum cum Harveyano congruentia putares. Sectione vero transversali faeta vidi frondem, preter ipsas laminas subcanaliculatim a costali regione divergentes, esse munitam lamina consimili at duplo angustiore, quasi a dorso cost:ie exeunte. 1n ipsa costa facilius dignoscere putavi siphonem axilem, cellulis 8, quasi a costali radiantibus et ita positis ut 3 paginas versus proprias, una laminam versus eostalem, alteramque huie oppositaun canaliculam versus mediam. Extra hune adparatum axilem, cellulze in lamina duplicem seriem efficiunt cellulis alternantibus. Extra has stratum corticale cellulis minoribus monostromaticis constituitur. At preter has plantas, hodie descriptas, alias simillimas existere patet, de quibus sterilibus nullum de affinitate judicium, egomet auderem. XXI. De charactere proprio Bostrychiae, et de "Typis Sub-genericis diversis, qui intra Generis limites comprehenduntur. Inde a tempore, quo Genus Bostrychise instituit Montagne, illud ab omnibus Algologis receptum fuisse constat, nec quoad characteres alio modo interpretatum, nec quoad limites aliter cireumseriptum, nisi novis detectis speciebus uberius locu- pletatum. Hodie vero, si quis qusreret quibusnam characteribus novum Genus ita institutum dignosceretur, confitendum mihi adparuit species ilius contineri magis consimili modo vivendi — in locis marinis subsalsis et ad exitum fluviorum — quam characteribus propriis a structura et fructu deductis. Saltim ejusmodi cha- racteres nec ab Auctore Generis, nee ab aliis rite indicatos hueusque me vidisse confiteor. Quod Species Algarwm scribens, ipse de structura (Generis dixi, structuram nempe ab illa Polysiphoniee non admodum recedere, id hodie ita tantum verum puto, ut. characterem structure, quem novo Generi proprium considerare opporteret, hune nec: ab auctore Generis, nec ab aliis eum sequentibus rite indicatum fuisse, hodie dicerem. Analogiam quandam structure inter Polysiphoniam et Bostrychiam adesse patet; frondem nimirum in utroque Genere cellulis elongatis, quas siphones nominarunt, proprio modo conjunctis contextam esse; compositionem autem harum cellularum fieri modo prorsus diverso in his duobus Generibus, id mihi quidem sat evidenter adparuit. Dum nimirum in Polysiphonia siphones periphericj, una eum siphone axili, sunt invicem sque longi et in articulos quasi geniculis clausos conjunguntur, et ita dispositi permanent sive articuli exerescunt breves aut lon- giores, sive nudi permanent aut corticati; et hoc modo totius frondis articulos geni- culis ab initio formatis invicem arctius cohzrere patet; typum sane omnino diver- sum in Bostryehiis detegere licet, in ipso modo diverso, quo ad subsimilem com- positionem frondis tendere videatur. In Bostrychiis nimirum typieum mihi adpa- ruit omnes cellulas constituentes demewm fieri plus minus invicem allernantes; hinc axilem siphonem a cseteris omnibus longitudine diversum generari; in speciebus quasi magis compositis, siphones proxime circumdantes fiunt demum axili siphone Acta Reg. Soc. Physiogr. Lund. T. VIII. | 9 64. J. G. Agardh. Rr circiter duplo breviores, et in quaque serie extrorsum insequente siphones exteriores interioribus circiter duplo breviores demum permanent, usque dum in extima serie cellulze corticales scepe fere subeubieze adpareant. Sunt revera alie species, in qui- bus hane siphonum dispositionem minus evidentem, si non omnino diversam facilius quis diceret; in speciebus nimirum, quas sub nomine Sfictosiphonie proprium Sub- Genus constituere putavit Harvey. In his nimirum speciebus, sua simpliciore struc- tura habitum nunc sat diversum induentibus, articuli qui initio formantur increscere pergunt, siphone centrali precipue admodum: elongato, articulis ejusdem przelongis quasi plures diversos verticillos superpositos articulorum breviorum sustinentibus. Articulos vertieillorum, ut in his elongantur, sensim ita subdivisos fieri ut interiores paulo longiores adpareant, exterioribus cellulis sua longitudine diametrum vix supe- rantibus. In his vero (rite evolutis) totam superficiem facile diceres cellulis cubicis (quos stictos nominavit Harvey). evidentissime alternantibus contextam. In speciebus, quarum cellulze. exteriores siphonum ad instar magis rectangulares adparent, struc- turam rite polvsiphoneam facilius quis diceret. At in his quoque accuratius in- speetis, plerumque videas unum aut alterum | siphonem, demum. ceteris non rite antepositum, uno suo apiee alios supereminere; sunt vero in his precipue axiles siphones, qui ab exterioribus differunt; in fronde harum (magis gelatinosa?) ssepe eximie translucente observare licet axilem siphonem angustum prclongis suis arti- culis sustinere vertieillos plures, nune numerosos exteriorum cellularum. Dum in Polysiphonia igitur articuli superpositi invicem conjunguntur et quasi coherent genieulis in. frondem, ipsa hae structura firmiorem, et in eundem forsan finem siphones peripheriei subspiraliter torti in multis speciebus quoque obveniant; aliter 1n Bostrychia, at in eundem finem factum fuisse lubenter conjicerem: siphones in fronde earundem magis gelatinosa nimirum excrescere tum longitudine in:zquales, tum. unaquaque directione invicem alternantes (sursum et deorsum, extrorsum et introrsum). Mihi ita statuenti meminisse quoque placet articulos siphonum, ut plu- rimum admodum conspicue, invicem connexos fieri quasi anastomosibus, non tan- tum inter articulos proximos ejusdem siphonis, sed quoque inter siphones .alter- nantium serierum, si hoc concludere liceat tuin ex structura, quam in segmento tenui longitudinah Helicothamnii vidi, tum in fronde adultiore et magis gelatinosa Stictosiphoni: observare contigit, in qua stictos extimos, ab interioribus solutos, . anastomosibus eohzrere quasi in catenas longas secus longitudinem plantze extensas, Quod dein fructiferas partes attinet, hodie de Cystocarpiis, in paucissimis hu- eusque observatis, nihil afferendum habui. De stichidiis vero, quz in Generibus Rhodomelearum diversis dignoscendis optimos sspius prebent characteres, dicere eogor eadem nee ab auctore Generis, nec ab eum sequentibus Generis illustratori- bus, rite, me judice, interpretata fuisse. De stichidiis dixit Montagne eadem esse siliquseformia, tetrasporas globosas quadrigeminas aut triangule divisas, duplici serie inclusas foventia. Ipse Species Algarum scribens, stiehidia siliquseeformia dixi a ramulo transformata, intra arti- eulos sphsrosporas plures verticilatas triangule divisas foventia. A plurimis se- Analecta Algologica. 62 quentibus eodem fere modo describuutur; sphszerosporas biseriatas plurimos vidisse patet, et ita quoque in Speciebus Algarum easdem dispositas nuncupavit Kützing. In Tab. Phycol. plures tamen species depinxit, in quibus sphzerosporas triplici serie dispositas video. Mihi hodie stichidia in numerosis speciebus observanti, eadem in omnibus a me observatis fere eosdem characteres peculiares servare adparuit. Quum in multis Generibus Rhodomelearum —- iis pr:eecipue, in quibus frondes plus minus complanate obveniant. — sphserospor:e duplici serie dispositte generantur, dixisse placet hanc dispositionem mihi Bostrychiis haud typicam adparuisse. Eodem qui- dem tempore sphwrospore in geminis seriebus longitudinalibus invicem paulisper distantibus sepe quidem maturescere videntur; at inter has, nunc in tertia serie spherosporas evolutas vidi; et extra fertiles serles primarias, alias vidi. quas suo ordine fertiles fieri non segre suspicarer. Stichidia obvenire siliquosa, vix quispiam denegabit; at siliquosa fiunt omnino proprio modo, quem apice sterili subrefracto indicatum, si non testatum dicere vellem. —Obvenit nimirum in multis speciebus ut apices ramulorum steriles plus minus curvati excrescunt; in nonnullis obtinet ut rami, quin immo pinnatim excrescentes, tota sua superiore parte recurvantur; ita unam paginam frondis sursum) versam, alteram deorsum; paginas ita aliter, versas nune quoque alio modo (novis ramellis ex uno latere erumpentibus) diversas fieri constat; et indolem peculiarem ejusmodi signis indicatam forsan quoque in evolu- tone stichidiorum persistere, forsan suspicari liceret; et apicem stichidiorum recur- vatum, quem in multis et omnibus a me observatis stichidiis obvenire novi, non possum quin ejusdem testem considerarem. Ejusmodi vero conjecturam quoque observatione directa probatam puto. In ramulo nimirum bene fructifero JB. fenellce vidi ramulos inferiores (ramorum superiorum) .utroque latere ramelliferos; superiores vero latere deorsum verso rite ramellis secundatis obsitos, latere vero sursum verso ramelis denudatum; ipsam autem rachidem hujus ramuli in stichidium transmu- tatam. Hoc evolutionis ordine comparato, vidi stichidia esse sph:erosporifera eodem? latere, quo in ramulo non transformato ramelli secundati obvenerunt. Paginam hane fertilem demum sursum versam sspe vidi. Ex ns, que ita vidi. concludere ausus sum ipsam formam stiehidiorum, quam in permultis speciebus eandem vidi, characteristieam Generi esse, fere cymbiformem dicerem, sua prora (apiculo terminal) instructam; uno latere, quem ventralem. dixi, quasi inflatam aut /wrgidam, et in hoc plures series juxtapositas et longitudinales cellularum spharosporis preegnantium' generantem; alio latere, quem dorsalem dice- rem, rectiusculam aut recurvatam, et apiculo supereminente formationis modum et | formam peculiarem adhuc indicante. In latere pregnante articulos polysiphoneos dignoscere licet, at transmutatos, et in singulis articulis spheerosporas plures gene- rantes, semiverticilos ita formantes; at in his sphserosporas non omnino contempo- raneas (in duabus seriebus) ssepe evolventes. Articuli singuli stichidiorunm invicem &eplus separantur quasi interjectis geniculorum cellulis minutissimis — in speciebus Generis corticatis; in specie non corticata articulos proximos nullis ejusmodi cellulis 66 J. G. Agardh. distinctos esse observare credidi — at hoc in unica tantum specie, a me observatum fuisse confiteor. Exstat species habitu firmiore et ramificationis norma a plurimis alis (B. ar- buscula) diversa — cujus fructificationis partes, a nemine hucusque quantum novi observatt: —, quam stichidiorum structuram eximie illustrantem dicerem. Stichidia nimirum in hac vidi quoad formam exteriorem fere qualia in B. Montagnei pinxit Harvey; at ob articulos interiores, per stratum corticale magis translucentem struc- turam interiorem melius indicantia. In hoc stichidio articuli, rite clausi, sunt suo diametro circiter duplo breviores; in singulis his sphzrosporas tres fere simul ma- turescentes vidi et ita positas ut mediam supra alias paulisper eminentem, duabus collateralibus paulo inferius dispositas in ventrali pagina. Ejecta sphserospora supe- riore laterales adhuc persistere et collaterales series longitudinales formantes puto. Species Algarum scribens, formas quas ipse observaveram 17 species diversas constituere putavi, et 5 prseterea ab aliis descriptas, a me vero nullo specimine cog- nitas insuper enumeravi. Postea novas. species haud paucas ab alis descriptas (Crouan in Flor. Guadel. aliisque) vidi; et mihi quoque ipsi plures formas, ab alis abludentes at ut species sui juris agnoscendas, comparandas habui. Patet igitur Bostrychiam pertinere iis Rhodomelearum Generibus, quz plurimis repreesentantur speciebus. Si de characteribus ipsius Generis supra monere ausus sim, eosdem hodiedum vix rite intellectos fuisse, facilius fieri posse patet, ut nec de characteribus specierum rite judicaverint descriptores. Patet revera multas species, si non pluri- mas, ex characteribus, quos magis habituales dicerem, dijudicatas fuisse. Quot for- mas ejusmodi differentiis diversas observarunt, tot species diversas creandas puta- ruunt. Inter species numerosas dignoscere typos, ipsa structura frondis diversos, nullum conatum factum fuisse scio, preetermisso illo olim facto Harveyano, Sticto- siphoniam ut Genus sui juris constituente. Ejusmodi vero typos plures dignoscere licere, tum forma et dispositione cellularum constituentium diversos; tum harum partium compositione aut simpliciore aut magis perducta; tum ramificationis norma in diversis varia aut saltim alio modo perducta) accuratius specierum examen me docuisse puto. Ejusmodi characteribus vero neglectis, species habitu aut crescendi modo congruentes invicem magis similes obvenire posse patet; et quo magis auge- atur specierum descriptarum numerus eo difficilius fore species rite diversas probe dignoscere, mihi adparuit evidentissimum. Nescio quoque anne jure quodam assumere auderem, species quasdam Bos- trychie creatas fuisse characteribus, quos fere fictitios dicerem, utpote aut ab evó- lutionis gradu speciminis descripti, aut a modo crescendi, aut vivendi ratione de- duetis. Przetermissis diversitatibus, quas hoc modo ortas putarem, specimina nune descripserunt, qualia observatori obvenérunt sub stadio quodam peculiari evoluta, aut modo quodam peculiari magis fortuito viventia. Hane meam suspicionem ex- plicaturo, paulo ulterius de vivendi ratione Bostrychiarum admonuisse placuit. Bostrychias, saltüm exsiecatas, fragilitate frondis peculiari insignes esse, in pluribus animadvertere credidi, aliis eximie mucosis; utpote in aquis obvenientes, *- Analecta Algologica; 61 in quibus alie Floridee vix degunt, exspectandum putarem easdem quoque proprio quodam modo ad alias plantas aut corpora cireumvaga, tamquam adminicula, ad- niti. Ut igitur de Hypneis monui, alias esse partes, quibus in hunc finem utuntur species alio respectu proxime, ita quoque de Bostrychiis puto, alias species alio modo in eundem finem posse transmutari. Cavendum igitur ne transmutationes in hune finem factas characterem judicaremus, singulis speciebus rite proprium; sit ut in diversis sectionibus Generis hoc fiat proprio quodam modo; sit ut in specie- bus proximis, aut in eadem specie hoc obtineatur pluribus modis diversis; sit de- nique ut in speciminibus Herbariorum diversis alia charactere carere viderentur, quibus alia specimina insigniter characteristica adparuisse docuerint. Ejusmodi cha- ractere fictitio puto designatam fuisse speciem, a Montagne nomine JB. cormigerce descriptam: su: speciei characteristicum dixit: ramos ramulosque alternos esse di- süche pinnulatos, secundarios corniformi reflexos; quod quoque suo modo in icone Kützingiana JB. cormigere redditum putares. Mihi ipsi hanc formam examinanti adparuit in ramo, ramulis alternantibus instructo, pinnulam :/wfimam extrorsum a rachide exeuntem peculiari modo transformatam fuisse; dum enim rami superiores ramulis alterbantibus sensim decompositi fiunt, ramus infimus, quasi dejectis ramulis omnibus superioribus, proprio modo deformatus adparet, nempe plus minus trun- catus rigidus, nunc brevior, cornu :emulans subrecurvatum, nune longior introrsum curvatus, quasi in cirhum tendens, nunc brevior recurvatus, et evidenter proprium in finem. deformatus, qualem in icone a Kützing depictum videas. Comparanti mihi plantas has vidi hsc cornua revera varias offerre formas diversas; vidi non- nulla breviora et rigiduscula, alia elongata, nunc incurva, nunc recurva, breviora apice nunc truncata, nunc apice novis cellulis crassis et obtusiusculis prolificantia, nunc cellulis his extimis evidenter longioribus, in novas partes tendentia. In spe- cimine quodam quoque videre contigit rachidem rami ejusmodi polysiphonei quasi abrupti terminatam geminis stichidiis inferne quasi conuatis juxtapositis et parallelis uno latere (ventrali monstrantibus series longitudinales sphzerosporarum duplo nu- merosiores, superne quasi ope apiculi sterilis terminatis invicem subseparatis. Hanc esse monstrosam quandam deformationem rachidis antea abrupti mihi evidentissi- mum: adparuit. Structuram ipsam ramuli cornuti observanti adpareat eam semper polysiphoneam (nisi cellulis minutis corticatam), nec monosiphoneam (quod ramulis ejusdem frondis normale); hinc patere putarem esse rachidem ipsam truncatanm, quam certum in finem transformatam fuisse facilius concluderem. Hunc in finem, quoque alias obvenire deformationes ipsum specimen depictum Kützingl (fig. f) testatur. Sunt alie species, in quibus ejusmodi partium transmutationes, at alio quo- dam modo factas, obvenire constat. lta in specie illa Chilensi, quam nomine B. Harveyi in Tab. 22 delineavit Kützing, infra basem ramuli cujusque novi papillam truncatam provenire videas, quam certum in finem creatam crederem, utpote late- raliter à rachide erumpentem;. has quoque explicavit Kützing ut papillas ad basem ramulorum obvenientes. Meminisse placet his quoad situm omnino peculiarem ana- 68 J. G. Agardh. logas obvenire in Bostrychia Montagnei, at dicerem modo diverso in eundem finem creatos. Dum igitur in nonnullis speciebus Generis Bostrychie sunt apices ramo- rum principalium, qui in certum [finem eximie incurvati generantur (4Jelicotham- nion); obveniunt in aliis rami quasi peculiaris indolis, juxta basem pinnarum nor- malum lateraliter. evoluti, qui quasi adventitii in eundem finem forsan inserviant (Ptilothamnion); aut in aliis generantur glandul:c, consimili modo dispositc (latera- liter a rachide emergentes (DB. Harveyi chilensis); aut sint (rachides) partes ipsorum ramulorum; qua certum in finem plus minus transmutatae obveniant (B. cormigera). Utrum hi diversi modi singulis speciebus characteristici permanent, an in pluribus in eundem finem obveniant consimiles, id me judice tantum accuratiore formarum comparatione dijudicare liceat. Si quidem jure quodam statuerim obvenire inter species ad Bostrychiam re- latas tum in ipsa structura frondis differentias, non tantum quoad gradum, sed etiam quoad normam dispositionis sat conspicuas; tum in ipsa ramificationis norma, quam in nonnullis quidem ab ipsa interiore structura deducendam forsan quispiam voluerit, quam vero in aliis ab ipsa structura vix dependere putavi; tum denique hos characteres et structure et ramificationis vario modo in diversis complicatos obvenire; facilius patere putarem, his (ante alias) insistere opportere differentiis in speciebus dignoscendis et disponendis. Revera ejusmodi differentiis, quasi prima- riis, Typos diversos indicari; et his Typis rite quoad limites cireumscriptis et suis propris characteribus distinctis, et species facilius recognoscere licere, et dispositio- nem specierum hoc modo magis systematicam fieri, assumere ausus sum. Mihi autein, ita species numerosas Generis ad suas quasque proximas referre conanti, facilius adparuit species, quas uno ducente charactere ad unam Tribum pertinere, nunc alis ducentibus ad aliam potius referendas fuisse; et ejusmodi con- siderationibus dispositionem specierum in Genere admodum naturali Bostrychiz ni- mium complicatam fier] facilius quis putaverit. $i de hac re aliter judicaverim, sufficiat dixisse ita revera esse debere in quaque familia rite naturali: »facies non omnibus una, nec diversa tamen, qualem decet esse sororum». Conatum igitur certos invenire typos, et inter typos diversos invenire charac- teres, et ita singulis speciebus certum quendam dispositionis ordinem, quem pro- prium in usum hodie suscepi, hunc forsan quoque aliorum in usum publici juris facere aüsus sum. Ut jam Species Algarum scribens formas eo tempore cognitas Bostrychie ad duo Subgenera diversa retuli, quibus nomina jam antea data usurpanda credidi; : ita hodie quoque Tribus Generis Bostrychise nuinerosas — quas suadentibus cha- racteribus tum ab ipsa structura interiore frondis, tum a ramificationis norma de- ductis assumendas credidi —, 'TTypos duos quasi principales indicantes credidi, quos ipsis nominibus datis designandos putavi. Satis nimirum inter Algologos constat proprium Genus Stictosiphoniee in Crypto- gamia antarctica creatum fuisse novis quibusdam speciebus; quod vero Genus ipsa forma cellularum exteriorum a Bostrychia precipue dignoscendum putarunt; dein Analecta. Algologica. 69 vero novis inventis speciebus, quas ipso charactere dato intermedias observaverat Harvey, Genus novum ab ipso abolitum fuisse. Missis vero characteribus, quibus Genus hoe designatum crediderunt, typum tamen proprium et ab illo Bostrychia- rum, quale hoe Genus ab initio creatum fuisse novimus, diversum, his speciebus designari posse putavi. Dum nimirum frondem in Bostrychiis propriis quasi con- textam dicerem /asciculo siphonum longitudinalium, quem fere semper aliis sipho- num exteriorum seriebus obtectum observavi, omnesque hos et proprio modo invi- eem conjunetos et quasi definita artieulorum longitudine invicem ad structuram peeuliarem creandam predispositos; in Stictosiphoniis. contra, qualem horum struc- turam peculiarem intelligendam credidi, totam compagem frondis magis gelatinosse contineri dicerem w»?c0 siphone axillarj, cujus singuli articuli prelongi sustinent quasi verticillos cellularum superpositos plures, quarum cellule conspicue breviores — quas sensim in eundem finem discedere lubenter dicerem —, demum mature- scentes et invicem alternantes nune fere cubic: adparent, quales Stietyosiphoniis pro- pris tribuerunt Generis auctores, nune magis adspectu rectangulares, apicibus vero siphonum aliis alios supereminentibus. Typos igitur hae diversa dispositione siphonum aut cellularum constituentium indicatos primarios credidi; et in speciebus disponendis sistere clavem dispositionis precipuum, quocumque modo Tribus diversas, aliis characteribus a structura fron- dis aut a ramificationis norma deductis disponere placeat!) Quod ut indicarem, ipsis nominibus Tribuum formam dedi, quam ad typos quasi secundarios invicem dignoscendos conducere speravi. Clavem igitur dispositionis specierum, qualem hane hodie instituendam putavi, sequentem dare placuit: i Species disponantur: I SmiCcTOSIPHONIA fronde tota ad apicem fere supremum polysiphonea, stictis nempe 6—38 cirea siphonem centralem in orbem dispositis contexta; siphone centrali excrescente in articulos cum etate longiores, unicam seriem longitudinalem anastomosibus cohz- rentem formantes, periphericis cellulis brevissimis endochroma subcubico.angulatum foventibus, invicem demum conspicue alternantibus. Y Fronde ecorticata unicam. seriem stictorwm circa. centralem. generante. * Frondiwm. ramis quoquoverswm subvage exeuntibus. 1l. B. mixta. l 7 Qu:e supra et infra de structura et limitibus Generis, atque de dispositione specierum dixi, jam (sub auctumno przeterlapso) antea scripta fuerunt, quum recentissimum opus (RHODOMELACEJE von Fr. Schmitz et P. Falkenberg sub Jan. 1897 impressum) mihi benevole misit Cel. Editor operis. Mihi opus novum obiter intuenti nihil adparuisse, quod ad opiniones a me hoc loco professas, mu- tandas contulerit, dixisse placuit. Stupens observavi characterem, quo Genus Murrayellze sat in- considerate finxit Schmitz, adhuc retineri, quamquam characterem e structura monosiphonea ra- mellorum petitum, in haud paucis aliis speciebus invenire liceat; nec ipsam structuram Generis admodum characteristicam, nee characterem stichidiorum omnino peculiarem ab auctoribus obser- vatam fuisse, me judice patet. 10 J. G. Agardh. ; ** PFyrondiwm ramis quoquoversum. exeuntibus, adultioribus pinnatim. dispositis, swpre- mis mune evidentius corymbosis. 2. PB. Laingii. . B. Hookeri. 4. B. glomerata. 7$ Fronde quasi corficata, nimirum extra primariam stictorum seriem, novam. generante conformem, quasi corticalem. D. B. vaga. IL. BRAcHYSIPHONIA fronde tota ad apicem fere supremum polysiphonea, siphonibus nempe 6—8 circa centralem in orbem dispositis contexta; siphone centrali excrescente in articulos cum :etate longiores, unicam seriem longitudinalem anastomosibus coh:zeren- tem formantes, periphericis cellulis suo diametro evidenter longioribus endochroma prismatico-rectangulare foventibus, siphones breviores mentientibüs. ; Fronde ecorticata unicam. seriem. siphonmwm circa. centralem. generante. * * Frondis tevetiusculee ramis quoquoversum subvage exeuntibus. 6. B. simpliciuscula. ** Fyondis feretiusculee ramis. quoquoverswum. exeuntibus, in vachide elongata subregu- lariter. alternantibus. (. B. radicans Mont. 8. B. rivularis Harv. *** Fyondis tferetiwscule vamis subdistiche exeuntibus, in vrachide elongata subregula- riter. alternantibus. 9. B. bipinnata. IIl. PrATYSIPHONIA fronde subcomplanata ad apicem fere supremum. polysiphonea, siphonibus nempe 6—8 siphonem centralem subcomplanatum immediate cingentibus, aliis sub- margines, aliis paginas spectantibus contexta, siphone axili excrescente in articulos cum :etate longiores, unicam seriem longitudinalem formantes; periphericis cellulis suo diametro evidenter longioribus, endochroma prismatico rectangulare foventibus, siphones breviores :emulantibus. V * Fyondis & mplanatc' ramis. subdistiche a submargine exeuntibus, in vrachide subregnu- * Prondis subcomplanate 8 subdisticl submanr, fibus, in rachide subregu lariter. alternantibus. 10. B. Nove Zelandi:. IV. ORTHOTHAMNION frondis quoquoversum ramos:e rachide ramisque teretiusculis, inferne con- spieue polysiphoneis, nempe siphonibus primariis invicem :eque longis cylindraceo- prismaticis, cirea axilem duplo longiorem in orbem dispositis conjunctim fasciculum primarium frondis constituentibus. *- Frondis ecorticate tetrasiphonie subdichotome ramellis monosiphoneis ad apicem. articu- lorum. singulis quoquoversum | exeuntibus instructa, aliis ramellorum in vamos inferne 4 siphoneos transmutatis, aliis sensim dejectis. 11. B. periclados. ** Fyondis subecorticate vamis polysiphoneis quoquoverswum. alterne pinnatim. egredientibus, terminalibus. subcorymbosis, ramellis ramos ramulosque terminantibus deorsum longius monosiphoneis, articulis monosiphoneis doliiformibus suo diametro couspicue longioribus. 12. B. Wardii. 19. B. Moritziana. 14. B. Guadeloupensis. V. HELICOTHAMNION Írondis teretiusculie quoquoversum ramoss rachide ramulisque polysipho- neis ad apicem fere supremum corticatis, nempe siphonibus primariis subzque longis. cylindraceo-prismaticis circa axilem duplo longiorem conformem.in orbem dispositis 9ur- Analecta Algologica. T1 conjunctim fasciculum primarium frondis formantibus; his extrorsum obtectis seriebus 3 cellularum corticalium; cellulis corticalibus cum, quaque serie exteriore interioribus duplo brevioribus, omnibus invicem alternantibus. * Siphonibus primariis 4 in orbem. circa axilem duplo longiorem dispositis, strato corti- cali tenwiore usque in apices ramorum. supremos obtectis. 15. B. capillacea Cr. ** Siphonibus primariis 8 in. orbem circa. axilem duplo longiorem dispositis, strato corti- cali usque in apicem. ramulorum supremos obtectis. 16. B. Harveyi Mont. 17. B. Scorpioides Mont. J. Ag. VI. EcHINOTHAMNION frondis teretiusculze ramis quoquoversum egredientibus, plus minus decom- positis, usque in ramos supremos corticatis, siphone nempe axili proxime cincto sipho- phonibus 4 divisione iterata bis geminatis, extrorsum preterea cellulis corticalibus rotundatis extrorsum cinctis . 18. B. ewspitula J. Ag. VII. DisTICHOTHAMNION frondis evidenter complanatsz ramis a margine exeuntibus subregulariter alternis decompositz:e, usque in ramos supremos corticate, siphone axili plus minus conspicue diverso, margines versus cellularum seriebus quasi propriis continuato, pa- ginas versus extra siphones proprios longiores cellularum breviorum seriebus corticato. 19. B. terrestris Harv. 20. B. sertularia Mont. VIIL PTILOTHAMNION frondis distiche ramosze rachide ramisque teretiusculis conspicue polysipho- neis et extus cortieatis, nimirum siphonibus primariis numerosis et fere ejusdem lon- gitudinis circa axilem duplo longiorem in orbem dispositis, conjunctim fasciculum cen- tralem formantibus, his extrorsum tectis, cellulis duplo brevioribus, cum interioribus alternantibus. Frondium ramellis apice aut deorsum longius monosiphoneis. 21. B. tenella Vahl. ** Frondiwm: ramellis fere ad apicem usque corticatis. 29. B. Mazei Cr. 23. B. Montagnei Harv. j - IX. PTEROTHAMNION frondis teretiuscule superne distiche pennat:, pinnis cylindraceis oppositis usque ad apices corticatis, rachidibus polysiphoneis, siphone axili quasi proprio strato cellularum minorum cincto, his cellulis adparenter per radios, inter siphones pericen- trales exeuntes, cum strato corticali proprio conjunatis. 24. PB. calliptera Mont. X. DENDROTHAMNION frondis subcompress:ze distiche alterne pinnatze rachide ramisque conspicue polysiphoneis et usque in apicis ramellorum supremos eorticatis, nimirum siphonibus primariis numerosis et fere ejusdem longitudinis circa axilem duplo longiorem in or- bem dispositis conjunctim fasciculum centralem formantibus, his extrorsum tectis cel- lulis duplo brevioribus cum serie interiore proxima alternantibus. 25. PB. arbuscula. 26. B. Binderi. Acia Reg. Soc. Physiogr. Lund. T. VIII. 10 (2 J. G. Agardh. TRrBUS Il. SmTICTOSIPHONIA fronde tota ad apicem fere supremum polysiphonea, stictis nempe 6—8 cirea centralem siphonem in orbem dispositis contexta, siphone centrali exerescente in articulos cum etate longiores, unicam seriem longitudinalem anastomosibus cohze- rentem formantes, peripbericls cellulis brevissimis endochroma subeubieo: angulatum foventibus, invicem demum conspicue alternantibus. Fronde. ecorticata unicam. seriem. stictorum circa. centralem. generante. * PFrondiwum ramis quoquoversum subvage exeuntibus. 1. Bosmn. mixvA Aarv. Phye. austr. tab. 176. A. Qualem hanc speciem depinxit Harvey, talem me eandem vidisse lubenter dicerem. Quin immo quod in A/g. Amfarct. (London Journ. pag. 270) de- more speciei dixit, eandem inter alias Algas immixtam crescere — unde nomen datum — id quoque me vidisse (in specim. ex Burnett River Nove Hollandie ubi in cortice arborum stratum fere pannosum efficiat) afferre placet. Ob membranam ejüsdem eximie translucentem facilius quam in aliis ipsam structuram frondis con- cipere liceat. Siphonem axilem in speciminibus rite evolutis revera vidi suo endochromate :equare longitudinem siphonum exteriorum 2—5, ita nimirum ut circa eundem articulum siphonis axilis verticillos stictorum saltim duos, ipsis vere genieulis antepositum vertieillum alium. Ipsos autem estietos» ita breves, ut sua longitudine latitudinem ipsorum vix squant; endochromata longiorum quz vidi fere eubico-angulata dicerem. In hac planta, ita structuram interiorem eximie monstrante, quoque facilius adpareat non tantum artieulos siphonis axilis invicem quasi anastomosante parte breviore esse conjunctos, sed quoque stictos superpositos eodem modo conjunctos obvenire, ita. ut in partibus plant:e adultioris nunc stietorum quasi catenas 8 simili modo coh:erentes, invicem quasi solutos sub pressione vitri superpositi, nune observaverim; dum in junioribus partibus tantum 4 stictorum series adsunt, supremis apicibus filorum monosiphoneis. In spec. ex Cap. b. Spei quod nee a planta Nove Hollandize, nee a Tasmanica diversum putarem, vidi stichidia, qualia Generis puto, nempe infra apices ramorum intumescentia, ipso apice sterili subrecurvato terminata, ambitu fere lancoidea, dorsali latere (szepe deorsum verso) sterilia, ventrali latere conspicue tumente quasi ventricosa, in articulis brevibus sph:erosporas saltim triplici nunc quadruplici serie generatas, plerumque vero in geminis seriebus numerosiores. Articulos pregnantes stietis lateralibus rite antepositas obvenire, serie vero stictorum sterilium articulos preeg- nantes separare, quoque observare credidi. ** PFyondiwm. ramis quoquoversum exeuntibus, adultioribus pinnatim Fisposise supre- mis mwnc evidentius corymbosis. 2. B. Laiwaar J. Ag. mscr. fronde tota ecorticata teretiuscula, ramis quoquover- sum exeuntibus pinnatim dispositis subalternis — frondem distiche pinnatam mentientibus — pinnis inferioribus simplicioribus, quasi pinnula simplici subu- lata aut paucis consimilibus constitutis, superioribus decompositis, terminalibus subcorymbosis, stietis eubico-hexagonis, infimis latitudine propriam suam longi- : tudinem fere superantibus, series 5 circa siphonem centralem in erbem dispo- sitas. formantibus. Hab. ad oras Nov: Zelandie sub n:o 71 misit Laine! Le] Hee est Stictosiphonis species evidentissima, tota ecortieata, et stictis suis in orbem cirea centralem siphonem longiorem dispositis dignoscenda. Segmento facto transversali, evidentissime vidi siphonem .centralem, immediate cinctum stictis hexagonis 8 in orbem dispositis. In ramo a facie observato vidi siphonem axilem translucentem articulis longioribus contextum, ita ut hujus singulis articulis elongatis usque .4—8 series. superpositas stictorum adpositas vidi — hos vero articulos przlongos facile suspicarer suo ordine subdivisos, invicem autem anastomosi coh:srentes, prout rami frondis excrescunt longiores. Eandemque structuram ab ima parte frondis fere usque ad apices conformem vidi, octonis seriebus longitudinalibus in ima parte, quaternis in ramulis Analecta Algologica. 13 superioribus, articulis supremis 2—3 exceptis, in quibus divisionem jam videre licet inchoatam. Comparata forma et ramificationis norma frondis, facilius quis supposuerit hanc speciem cum 5B. bipinnata Harv. identicam esse, quamquam revera longius distant, accuratius comparata structura harum specierum. Ex altera parte ad oras ipsas Nov:e Zelandise adest planta (B. disticha J. Ag.) a qua cautius dignoscatur nostra, supra «descripta, fronde teretiuscula et ramificatione non rite disticha. 3. B. HooxzEmir Harv. im Crypt. antarct. pag. 177 tab. 186 fig. 2. Hane speciem, cujus cesspites vidi vix unciam altos, inferne et per totam frondis longitudi nem teretiuseulam, ecorticatam, ramis quoquoversum exeuntibus, inferioribus magis pinnatim dis- positis, supremis corymbos minutos efficientibus instructam dicerem, et ut putarem ipso suo habitu dignoscendam. Sectione transversali frondem vidi teretiusculam, siphonibus 8 extra axilem pauli- sper crassiorem in orbem dispositis contextam, at ob brevitatem et dispositionem siphonum alter nantem in ima parte crassiore nunc (przcipue sectionem non rite transversalem observanti) sipho- nes usque 10 facilius quispiam crediderit. A facie observatam totam diceres stictis brevibus, suo diametro vix longioribus cinctam, alterne ramosam; stictorum series superpositas 8 inter ramos alternantes numeravi. Stichidia terminalia vidi et laucoidea, apice suo sterili et recurvo terminata, latere dorsali sterili, ventrali latere tumido (extrorsum et demum sepe sursum verso) sphzerosporis fere regulariter biseriatis, interspersis cellulis. minutis rotundatis quasi corticalibus. 4. B. eromERaTA (J. Ag. Sp. Alg. II. 3. p. $59). Ad ea, quie l. c. de hac specie dixi, hodie addere placet: Segmento transversali facto vidi frondem rite teretem et ecorticatam, siphonibus pericentra- libus 8, circa axilem parum crassiorem, in orbem dispositis, contextam; hinc ad B. Hookeri sine dubio proxime accedentem, ramificatione vero diversam, dicerem. ;; Fronde corticata, nimirum extra primariam, stictorum seriem, novam. generante, con- formem, at quasi corticalem. 5. B. vaca Hook. et Harvey Crypt. antarct. Tab. CLX X XVI. a. Hanc speciem suo crescendi modo B. mixtam referre dicerem at fronde conspicue firmiore instructam, nempe in suis partibus crassioribus extra siphones primarios, consimili strato — quasi corticali munitam. Segmento transversali per hanc partem feliciter ducto vidi siphonem axilem cinctum siphonibus 8 in orbem immediate cireumpositis; at extra hos aliud stratum, stictis fere consimilibus formatum, quasi corticale adesse. Segmento longitudinali facto siphonem axilem c:e- teris duplo longiorem, qualem illam. vidi; periphericos siphones proprio suo diametro duplo lon- giores; stictos corticales siphonibus conspicue breviores vidi. Stichidia in ramulis terminalia, sub- nodoso-articulata et apiculo suo sterili recurva superata, structuram, quam in aliis speciebus Generis normalem putavi offerentia. TRIBUS Il. BRACHYSIPHONIA fronde tota ad apicem fere supremum polysiphonea, siphonibus nempe 6—8 circa centralem in orbem dispositis contexta; siphone centrali excrescente in arti- culos cum :etate longiores unicam seriem longitudinalem, anastomosibus coh:zrentem formantes, periphericis cellulis suo diametro evidenter longioribus, endochroma pris- matico-rectangulare foventibus, siphones breviores mentientibus. * Fronde ecorticata, unicam seriem siphonwm. circa centralem. generante. * Frondis teretiusculee ramis quoquoversum subvage exeuntibus. 6. B. simwPnicivscuLA Harv. Friendl. Isl. Alg. m:0 23. DBostr. rivularis | .Phycol. Austral. Tab. CLX XVI. B. (non Harv. Ner. Bor. Americ. tab. XIV. D.). Hzc species B. mixte proxima et cautius sane distinguenda; non tantum in iisdem regio- nibus cum ea obveniens, sed etiam utramque speciem in eodem strato pannoso obvenientem vidi, 14 J. G. Agardh. 3 nunc quoque immixtis fragmentis Catenellie. Dum vero JB. mixta stictis latioribus quam longis aut (ubi longiores) magis rotundato-cubicis dignoscenda mihi adparuit, de Sf. simpliciuscula charac- teristicum dicerem stictos esse longiores quam latos et ita magis siphones alios Bostrychis refe- rentes. Revera stietos vidi suo diametro circiter sesquidlongiores, et rectangulares adparent api- cibus suis truncatis; hinc quoque eosdem obiter inspicianti siphones referre viderentur Bostrychia- rum et sua forma et dispositione. Hanc quoque facilius putarem speciem, qua ducente Harvey Stietosiphonias, antea in Crypt. antarctica distinctas, iterum inter Bostrychie species immixtas introduxit. In eadem tabula Phycologiwe australis Harvey duas species depinxit iconibus, quas ad spe- cies dignoscendas quoque eximie characteristicas lubenter dicerem; quarum unam stictis 8 alter. nantibus instructam, alteram vero siphonibus periphericis 6, in orbem circa siphonem axilem dis- positis, hanc hoe modo a priore sat conspicue distinctam; Ultimam insuper nomine instructam speciei, quam antea in Ner. Boreal. Americ. sub nomine Bostrychie rivularis icone pulchra illustra- verat. Mihi specimina B. rivularis Americanz, et qua eodem nomine ex Australia depinxit Har: vey, utraque invicem admodum diversa adparuerunt; et hoc ita quidem ut unam Americanam magis Bostrychiis Auctorum referendam, australasicam vero Stictosiphoniis Harveyanis pertinere certius crediderim. Quod primum attinet numerum stictorum circa siphonem centralem, hunc in partibus diversis ejusdem speciminis et pro setate partis alium esse, monuisse placet; stictos in supremis ramis pau- ciores, in adultioribus usque 8 numeravi. Sectione facta transversali frondis, stictis alternantibus brevissimis instructze, facilius fit ut stictos aut pauciores aut numerosiores putares; in ipsa B. sim- plieiuseula Nov: Hollandiz siphones pericentrales nune 6, nune 8 observare credidi. Inter specimina Australasica, mihi obvia, nulla equidem vidi, quee cum Americana B. rivu- lari congruentia putarem; a pluribus vero diversis locis Novse Hollandizee et Novze Zelandiz plan- tam habui, quam cum ea a Harvey sub nomine B. rivularis in Phyc. australi depicta congruentia conjeci. In his a facie observatis siphonem centralem translucentem stictis exterioribus conspicue longiorem in partibus inferioribus observare credidi; et articulos sic dictos exteriores, quos sipho- nibus 6 rite invicem antepositos constitutos pinxit Harvey, alternantes vidi, attamen apicibus unius parum supereminentibus eos aliorum. Quamquam igitur B. simpliciuscula sua structura ad Bostr. rivularem proxime accedentem concederem, et cautius utramque dignoscendam esse, tamen si inter Stictosiphonias et Bostrychias structurz differentiam adesse concedatur, B. rivularem in Phyc. Australi depictam ut speciem Stictosiphoni:e agnoscere equidem non dubitarem. ; Inter species a Harvey ex Friendly Isl. distributas (sub n:o 23) specimen obvenit nomine Bostr. simpliciuseulz inscripta, quam cum speciminibus sub nomine B. rivularis a Harvey ex Australia depictis convenire putavi. Nomine igitur B. simpliciusculee. hec quoque denominanda putarem. Preterea hoc loco memorare placet me ex Paramatta River (Nov:e Hollandiz orientalis) spe- cimina pauca habuisse plante, quse habitualibus notis ad B. simpliciusculam, qualem hanc ex Friendly Islands distribuit Harvey, accedere quis putaret. Mihi autem illam, segmento transversali observato, obvenisse dense corticatam, cellulis siphonem centralem proxime cingentibus 6, et his externe pluribus seriebus corticalium cinctis — et omnibus minutis et magnitudine invicem non admodum diversis; Speciem novam in hac forma latere conjicerem ; dum autem specimina pauca et sterilia tantum viderim, speciem novam, in Tribu alia forsan disponendam, describere supersedeo. ** Fyondis teretiuscule ramis quoquoverswm exeuntibus, àn rachide elongata subregu- lariter. alternantibus. (. B. gApICANS Mont. Frondem inferiorem hujus Speciei decambentem pinxit Kützing, eamque hoec modo crescen- tem esse, ex ipso nomine dato forsan concludere liceat. Ex ejusmodi vero strato singulas rachides surgere vidi, frondem teretem quoquoversum ramosam formantes. In rachide inferiore rami quo- quoversum exeuntes sensim magis secedunt alternantes, at breviores, superiores, quos magis elon- gatos et simpliciores vidi, initio paulisper incurvi mihi adparuerunt, et quasi deorsum nutantes; ut excrescunt ad ramificationem inferioris plantz plus minus transeuntes. Analecta Algologica. 15 In planta transversaliter secta frondem ecorticatam vidi, stictis rectangularibus 8 evidenter alternantibus contextam, quie usque in apices supremos dignoscendze frondem cingunt. In ramellis ultimis sunt breves, latitudinem ipsorum circiter zequantes, dein proxims sua latitudine duplo lon- giores, inferiores suo diametro 4:plo longiores. Inter ramos alternantes articulos circiter 8 inter- cedentes numeravi. Stichidia vidi, qualia Generis descripsi. Sph:erosporis ventrali pagina stichidii in series longitudinales 3—4 (duabus sspe principalibus) dispositis instructa, pedicello tenuiore suffulta, apice retrofracto sterili terminata. Plantam nomine B. Leprieurii inscriptam habui, quam B. radicanti proximam putarem, at nullo specimine originali a me observato, nullam de hae specie opinionem proferre auderem. 8. B. grvunamis Harv. Qualem hanc suam speciem delineavit Harvey talem eandem me habuisse tum ex meridio- nali, tum ex magis boreali Americes foederate sestuariis, lubenter dicerem. Siphonem centralem, cireumjacentibus 6—8 periphericis sesquilongiorem vidi. Dixisse quoque placet me hanc speciem vidisse fere usque ad apices polysiphoneam; paucis articulis supremis submonosiphoneis, quo cha- ractere hane speciem a B. Moritziana potissimum dignoscendum putavi. Fragmenta Caloglossee nunc in speciminibus B. rivularis immixta vidi, utrumque plantam in iisdem locis natalibus obve- nire testantia. , Sub nomine B. polysiphonioides Crouan specimen habui-plante ex Guadeloupe quam ad B. rivularem proxime accedere putavi; at specimen ita mancum ut de hac specie nullum judi- cium ferre auderem. *** Fyrondis teretiuscule ramis subdistiche exeuntibus, inm rachide elongata subregula- riter. alternantibus. 9. B. mriPiNNATA Harv. FEY. Isl. Alg. m:o 17. Hae est species bene distincta ramis distiche exeuntibus ex rachide teretiuscula, ad geni- culum circiter quodque quartum; hos ramos usque ad apices polysiponeos vidi. In juvenili parte fere 4 siphoneam dicerem, stictis suo diametro circiter sesquilongioribus; serius 8 siphoneam vidi stictis his elongatis suo diametro circiter 3:plo longioribus. Qualia stichidia in aliis pluribus spe- ciebus descripsi, talia quoque in hac vidi. Animadvertere placet existere alias formas disticha ramificatione insignes, in quibus hzc tendentia dispositionis quoque in ipsa dispositione cellularum conspiciatur (B. Nove Zelandic) ; quare hzc a me alio loco disposita fuit. TiBUS III. PraTYSIPHONIA [íronde subcomplanata tota ad apicem fere supremum polysiphonea, siphonibus nempe 6—8 siphonem centralem subcomplanatam immediate cingentibus, alis submargines, aliis paginas spectantibus, contexta, siphone centrali excrescente in articulos cum :etate longiores, unicam seriem longitudinalem anastomosibus coh:eren- tem formantes; periphericis cellulis suo diametro evidenter longioribus, endochroma prismatico-rectangulare foventibus, siphones breviores mentientibus. * Frondis subcomplanate ramis subdistiche a submargine exeuntibus, àn rachide subregu- lariter. alternantibus. 10. B. Novx ZELrawpLE J. Ag. mscr. fronde minuta a surculis repentibus erectiu- scula compressa, ramis a submargine distiche et alterne exeuntibus pinnatim decomposita, pinnis pinnulisque fere subulatis usque in apices supremos poly- siphoneis, siphonibus fere unicam seriem, mox aliis inchoantibus cinctam for- mantibus, primariis endochroma prismatico-rectangulare foventibus, secundariis angustioribus, inchoantibus sursum acuminatis Hab. ad oras Novas Zelandise, mihi sub n:o 21 a D:no Laing missa. 16 J. G. Agardh. Hee forma Novs Zelandis, antea si quid scio non observata, characteribus rite examinatis, mihi adparuit sistere typum fere sibi proprium inter numerosas Bostrychis species. Hinc de ea sequentia afferenda putavi: Quod de multis speciebus valere putarem, nempe faciem externam obiter visam, mirum in modum Polysiphonie structuram referre, id quoque de nova specie lubenter dicerem. Est nimirum hzc usque ad apicem supremum Polysiphonea siphonibus inferioribus adparenter cylindraceis, et in articulos Polysiphoniam mentientes conjunctis. In segmento vero transversali feliciter facto vidi siphonem axilem directione margines versus paulisper longiorem et eadem directione cellulis geminis, quas axillares dicerem, auctum; geminas paginas versus cellulas utrinque 4 ita dispositas vidi ut ambitum ovalem omnes simul constituant; cum his, quasi siphonibus primariis, totidem minores eum primariis alternantes cireumcirca dispositas vidi. In fronde a facie observata, ean- dem structuram quam Polysiphoniam referre facilius recognoscere credidi; supremo articulo conico indiviso, proxime sequentibus jam subdivisis siphonibus brevissimis fere latioribus quam longis dein deorsum sensim longioribus, siphones magis cylindraceos referentibus, quasi probe in articulos conjunctis, his tamen in proximis articulis jam invicem alternantibus. In fronde superiore accu- ratius inspecta siphones secundi ordinis ut apiculi minuti, siphonibus primariis interjecti, ad basem articulorum provenientes, et hos primariis evidenter breviores vidi. Adultiores siphones mutua pressione angulatas et plus minus conspicue alternantes vidi. In fronde igitur juniore a facie observata facilius coram habere putares Polysiphoniam, arti- culis vero brevissimis hanc instructam; et horum articulorum siphones facilius crederes rite super- positos, at sua brevitate insignes, et ita revera breves ut qui .viderentur singulos articulos consti- tuere huie artieulo 4:plo breviores mihi adparuerunt; siphones quoque sub hoc stadio rite super- positos diceres: quin immo in fronde leviter compressa eosdem vidi in series longitudinales 5 conjunctos (una nimirum jam in duos collaterales subdivisa; aliis eodem modo sensim subdivisis, series 8 exteriores sensim formantur, circa axilem immediate circumpositz:e. In segmento trans- versali vidi siphonem axilem exterioribus paulisper ampliorem, margines versus auctum collatera- libus; omnibus mutua pressione paulisper angulatis et cum proxime vicinis, plus minus conspicue alternantibus. Ipsum siphonem centralem a facie observatum, utpote in planta parum translucente et exterioribus obtecta parum conspicuum dicerem; ubi in fronde leviter compressa denudatum vidi, singulos articulos ejusdem saltim 2:as series cellularum parietalium superpositas sustinentem observavi; nunc in parte adultiore saltim 4 ejusmodi series superpositas, cellularum angulatarum sustinentem numeravi. | De specie esterum addere placet; minutum frondem me vidisse circiter sesquipollicarem 4 pinnatam, pinnis distichis regulariter alternantibus compositam :/articulos 2—3 inter pinnas o- [2] proximas alternantes numeravi. Articuli pinnarum sua longitudine vix diametrum proprium zequant; 4:plo superant. Fructiferas partes in nostris frustra quiesivi. | siphones vero sua longitudine diametrum suum proprium 3 TRrBUs IV. ORTHOTHAMNION frondis quoquoversum ramos: rachide ramisque teretiusculis, inferne adparenter polysiphoneis, nempe siphonibus primariis sub:eque longis cylindraceo- prismaticis, circa axilem duplo longiorem conformem in orbem dispositis conjunctim fasciculum primarium. formantibus, nunc nudum, nune corticatum, extus nimirum cor- ticalibus cellulis brevioribus obtectum. * Fyondis ecorticate tetrasiphonie subdichotonue ramellis monosiphoneis ad. apicem articu- lorum singulis quoquoversum egredientibus instructe, aliis ramellorum in ramos inferne 4-siphoneos transmutatis, aliis sensim. dejectis. 11. B. rERrCLADOs C. Ag. Hanc speciem cum JB. Twuomel Harv. identicam esse, jamdudum monui, illamque sub hoc nomine icone eximia Harveyana sat cognitam esse hodie forsan assumere liceret; eandemque pro- xime accedere ad species quasdam aliorum auctorum, ramificatione magis pinnatim disposita digno- Scendas, primum hoc loco animadvertere placuit. Qualem hane 4-siphoneam et siphonibus suis sque longis Polysiphoniam referentibus, pinxit Harvey, talem quoque me eandem vidisse juvenilem lubenter dicerem; et ita eandem sistere formas ^w om Analecta Algologica. Ut quasi primarias, Bostrychi:e structura instructas. Jam vero in ejusdem speciei parte inferiore et paulo adultiore vidi siphones primarios 4 secundum longitudinem divisos in geminos collaterales — et hoe quidem quoque in ipsis speciminibus Harveyanis. Ita hoc respectu hane speciem ad typicam compositionem aliarum specierum quoque accedere patet. Nulla vero corticalis cujusdam strati indicia vidi. Endochromata siphonum suo proprio diametro usque 4:plo longiora dicerem. In planta juvenili ramelli monosiphonei sepe ad quodque geniculum exeunt singuli, fiunt sensim incurvi, articulis suo diametro in ima parte 1'/»—2:plo longiores. Ramuli tetrasiphonei oriuntur magis sparsi. ** Fyrondis subecorticatete ramis polysiphoneis quoquoversum alterne pinnatim. egredientibus, terminalibus. subcorymbosis, ramellis ramos ramulosque terminantibus deorsum longius monosiphoneis, articulis monosiphoneis doliiformibus suo diametro conspicue longioribus. 12. B. Wamnpnu ZAarv. F*riendl. Isl. Alg. m:o 18. Hane speciem inter alias Generis rite dispositam fuisse, magis spero quam ,confido; quam- quam enim iteratis vieibus ejusdem habere sectionem transversalem, numerum siphonum eorumque dispositionem rite exhibentem; hoe ob statum subdissolutum speciminis mihi non contigisse con- fiteor. Ramos ramulosque in rachide polysiphonea alterne et quoquoversum esse egredientes, et terminales corymbosos aut subfasciculatos observare credidi. Articulos horum polysiphoneos longi- tudine ipsorum diametrum circiter z:quantes. In rachidibus horum crassioribus siphones primarios 8 conjicerem et totidem corticales cum primariis alternantes in planta a facie observata videre cre- didi. In ramis ramulisque omnibus ramellos terminales serie plus minus elongata monosiphoneos observavi, et hae observatione ductus speciem hoc loco inserendam esse judicavi. Hos ramulos monosiphoneos crassos dicerem et teretes at vix rite cylindraceos, sed ad genicula contractos, hinc doliiformes, proprio suo diametro duplo circiter longiores. Horum articulos inferiores sensim longi- tudinaliter subdivisos fieri, divisione facta primum in 2 et fere mox in 4, demum inferiores in, 8 siphones quoque observare credidi. In inferioribus rachidibus eum his siphonibus alios angustiores et sque longos alternantes obvenire assumsi, quamquam «de dispositione siphonum in his, nulla sectione transversali observata, nihil certius statuere auderem. Inter subcorymbosos ramulos superiores stichidia observavi quoad formam congruentes cum ilis aliarum specierum Generis et pari modo suffulta ramulo longiore et angustiore. In pagina horum fertili et ventrieoso vidi 4 series longitudinales fertiles. His de specimine a Harvey in Friendly Isl. dictis, specimina alia habui ex Sydney in Para- matta River lecta, quz cum Harveyana planta optime convenientia confido, rachide polysiphonea alterne et subdistiche ramosa, ramulisque plurimis elongatis monosiphoneis, corymbos laterales formantibus sat conspicue distincta. Segmento transversali rachidis vidi evidentissime siphones primarios 6 in orbem circa axilem teretiusculam dispositis, et extus corticalibus cellulis pauci seri- atis cinctis. Segmento longitudinali facto vidi siphonis centralis articulos circiter 2:plo longiores quam proxime exteriores, his suis exterioribus quoque duplo longioribus, extimis omnium brevis- simis; omnibusque invicem anastomosantibus, tubo articulorum ad genieula infiato, interstitiis angustis. 13. 'B. Mongirziawa Sond. J. Ag. sp. Qualem hane speciem intellexi, talem illam prima vice a Sondero intellectam fuisse puto, sub nomine. vero Polysiphonie Moritziante in Spec. Algarum Kützingii allatam. Quas vero ipse formas putavi ejusdem speciei, has species diversas assumsisse Montagne satis quoque constat, et ita interpretatas, easdem fuisse in Aiüfeingi Tab. Phycolog. Vol. XV. depictas; nimirum JB. mono-. siphonia Tab. XXIV. a. b. c; B. cornigera Tab. XXIV. d—g. — Aliam formam sub nomine 5. lepto- cladee a Montagne descriptam, ibidem depictam non vidi. Pr:terea quoque ad eandem speciem referendam suspicor formam, sub nomine Polysiph. spinescens in. Mont. Guian. n:o. 12 (Amn. des Sc. Natur. Tom. XIV p. 2859 et Syll. p. 4235) quam cum signo dubii adposito in Spec. Algar. p. 866 sub B. Harveyi memoravi. Hane ultimam sistere speciem Bostrychi:w, fide Spec. a Montagneo mihi datis convictus fui; at non omnino certum mihi videtur anne hzxee quoque esset forma D. Morifzianc. De his formis hodie ulterius afferre placuit: : (8 J. G. Agardh. In B. monosiphonia Mont. transversaliter per partem inferiorem secta vidi siphonem centra- lem pericentralibus 7—8 in orbem dispositis immediate cinctum, corticali strato nullo. Apices ra- mellorum vidi longa serie monosiphoneos, hinc plantam non esse formam B. rivulari proximam deducere ausus sum. Plantam vidi ramis ramulisque quoquoversum exeuntibus pinnatim dispo- sitis, supremis subfasciculatis, fructiferis subeorymbosis; hinc plantam haud esse formam B. Two- meji (B. periclados Ag.); facilius quoque deducere liceat. In ipso specimine Montagnei stichidia observavi; in ramulo nimirum corymboso, ramellis suis monosiphoneis instructo, vidi rachidem ramuli transeuntem in sticlhtidium Generis, nempe ventrali pagina series longitudinales 3—4 sphzero- sporis prsegnantes gerens, apice sterili monosiphoneo superatum; rachidem in stichidio vix aliter mutatam vidi, quam stictis in articulos fertiles mutatis, nullis cellulis intercedentibus, si quid vidi, articulos fertiles separantibus — ut hoc in plurimis Bostrychiis obtinere dicerem. De Bostr. leptoclada Mont., sec. spec. mihi a Montagneo ipso datum, tantum dicerem, me sectione facta transversali frondem vidisse siphonibus pericentralibus 8 in orbem circa axilem dis- positis contextam. De B. cornigera, lubenter concedam hanc charactere illo peculiari, cui hsec species nomen debet, admodum distinctam adparuisse; mihi autem in aliis formis quoque comparanti transmuta- tiones varias, quas ramulus ramorum infimus subire tendit, adparuit has minus indicare characteres specificos cert: speciei quam indicia sistere peculiaris cujusdam vivendi generis. Ut nempe in Hypneis aliisque per undas circumjectis obtineat ut ramuli proprium in finem definito quodam modo transmutantur, ita de quibusdam Bostrychiis, proprio quodam modo viventibus, cornua, et glandul:w varie form:ze, quas admodum insignes observarunt, similem quendam in usum oriri puta- rem, ut hoc uberius jam supra monui. / Denique de JB. Moritziama monuisse placet hanc speciem cum JB. rivulari et ramificationis norma et plurimis suis characteribus quam proxime congruere; has autem species evidenter in eo differre, quod in una specie ramellorum articuli*deorsum longa serie monosiphonei generantur, in altera vero ramellorum articuli ad supremum fere apicem polysiphonei adpareant. 14. B. GvapxrovuPENsis Crouan im Schram et Mazé Fl. Guadeloup. p. 9253. Quamqu:im hane formam, hucusque quantum novi indescriptam, plantam parum conspicuam, uespites laxiores 1— 3 pollicares in rivalis aqu:ze dulcis Guadeloupensibus formantem sistere puta- rem, tamen ob quosdam characteres ejusdem hoe loco non pretermissam vellem. In inferiore ejusdem parte ramis polysiphoneis alternantibus, ad articulum quemque octavum sat divergenter egredientibus, et stictis suo diametro vix ultra duplo longioribus instructa, ramulos superne gerit corymbosos et ramellos ultimos monosiphoneos. Loco vero, in quo B. cornigera dicta, cornu suum transformatum gerit, eodem in B. Gwadeloupensi ad ramulum polysiphoneum pinnatum vidi ramulum elongatum, sua longitudine hunc :equantem, at omnino simplicem, subulatum, a basi ad apicem corticatum. In B. Guadeloupensi consimilem recognoscere credidi in corymbis termina- libus ramulorum, in quibus ramelli monosiphonei plus minus numerosi quoque adsint. " De B. Wardii mox supra scribens, mihi non contigisse dixi ejusdem (ex Fr. Isl.) habere seg- mentum transversale, ex quo de ipsa structura interiore et dispositione cellularum rachidis certius judicium ferre liceret. IHIoe vero mihi in B. Gwuadeloupensi contigisse puto, ex quo structuram ejusdem sui juris fere dicerem. Rachidem nimirum in hac vidi compressam aut potius segmentum oblongum monstrantem. In hoc segmento vidi siphonem axilem circumjacentibus conspicue majorem, et direc- tione margines versus elongatum; hunc cinctum siphonibus 6, nempe lateribus paginalibus utrinque duabus, paulo majoribus, marginalibus lateribus vero unica cellula cinctum. — Extra hanc cellulam marginalem aliam minorem vidi, quasi juniorem. Comparata structura in aliis speciebus forsan deducere liceret tendentiam quandam inesse huic speciei ramificationis magis distichz. Forsan conjicere liceret eandem aut consimilem dispositionem in 5. Wardii obvenire, et has species hoc modo ad eas tendere, in quibus rami magis distiche dispositi revera obveniant. Nescio an assu- mere lieeret cellulam illam, extra marginales cellulas obvenientem, indicare tendentiam formare stratum. quoddam cortieale; eujus in eseteris speciebus, quas ad Orthothamnia pertinentes credidi, aliud indicium non observavi. — Ramellos superiores longius deorsum monosiphoneos obvenire, sistere characterem, quibus proxim:e species a plurimis aliis dignoscantur denique monuisse placet; quamquam hune characterem quoque in paucis aliis obvenire nec obliviscendum. € adinim / "P Analecta Algologica. (9 TRrBUS V. HELICOTHAMNION [frondis teretiusculte quoquoversum ramos:e rachide ramulisque poly- siphoneis, ad apicem fere supremum quasi corticatis, nempe siphonibus primariis sub- zque longis eylindraceo-prismaticis circa axilem duplo longiorem conformem in orbem dispositis conjunctim fasciculum primarium frondis formantibus; his extrorsum ob- tectis seriebus cellularum corticalium; cellulis corticalibus cum quaque serie exteriore interioribus duplo brevioribus, omnibus invicem alternantibus. Si in peculiari quodam "Tribu structuram typieam Bostrychise qusrerem, Hel cothamnia hane structuram reddere lubenter dicerem. Dum in Sfeetosiphoneis, quales illas ambitu cireumseribendas putarem, frondes constituantur cellulis quasi duplicis generis, nempe siphone centrali, admodum elongatis articulis superpositis quasi ana- stomosi conjunctis constante, et cellulis exterioribus omnibus fere unius generis, in aliis speclebus nune cubico-angulatis. nunc eylindraceo-prismaticis, omnibus sub- squalibus et invieem conspieue alternantibus; in Zelieothamniis typicam structuram eo modo diversam dicerem ut cirea siphonem centralem siphones proximi elongati, in orbem dispositi, fasciculum primarium frondis, quasi articulis polysiphoneis con- stitutum efficiant, hunc autem nusquam nudum sed obteetum paucioribus aut plu- ribus seriebus cellularum exteriorum, in quibus exteriores cum quaque nova serie proximis interioribus duplo breviores adparent; cellulis extimis plus minus rite cubico- angulatis. Quot igitur sint series cellularum exteriorum, tot articulos superpositos ejusdem fili exterioris sua longitudine :equare artieulos singulos siphonis axilis, lu- benter dicerem. Hine ex articulorum longitudine quoque dijudicatur quot sint series cellularum concentriearum. Patere putarem ex hoe quasi incrementi ordine, arti- culos primarios longitudine sensim sensimque exerescere, prout frons augeatur longi- tudine. et inferne quoque inerescat latitudine; ex hoe evolutionis ordine consequitur quoque ut frons melius contineatur genieulis articulorum in seriebus proximis rite alternantibus. In eundem [inem id factum fuisse putarem ut articuli superpositi anastomosibus conjunguntur, ita quasi in catenas coh:erentes. Quum in speciebus, structura dicta instructis, series siphonum qui primario fasciculo proxime exteriores disponuntur, ab his vix aliter quam sua positione et longitudine articulorum diversi adpareant, cuidam forsan videretur omnes revera consimiles quoque eodem nomine designandos esse. Nec mihi aliter adparuisse lubenter concedam; at opportunitatis causa —- ut inter species numerosas Generis distinctiones faciliores redderem — me eosdem diversos designasse confiteor. Ac- cedit tamen quoque alia causa. Numerum quaternarium quodammodo Generi typi- cum putarem: sunt species in quibus siphones primarios 4:natos adesse constat; sunt alite et hzc numerosze in quibus siphones omnes consimiles et quasi articulum formantes 8 in orbem disponuntur; sunt nonnullze in quibus diverso modo una aut altera cellula adjecta quasi corticalis obveniat. Si igitur in Helieothamniis siphones alii intimi consimilem orbem subzque longis articulis claudere videntur, hunc quo- dammodo analogum lubenter assumerem, si quoque siphones ejusdem nune qua- terni, nune octoni generarentur, aut cellule eorticales series superpositas nunc pau- ciores nune numerosiores et hanc ob causam interioribus subsimiles adparerent. Acia Reg. Soc. Physiogr. Lund. T. VIII. 11 80 J. G. Agardh. * Siphonibus primariis 4 in orbem circa axilem duplo longiorem dispositis, strato corti- cali tenwiore usque in apices ramorum extremos obtectis. 15. PB. caPiLLACEA Cr. im Fl. Gwuadel. p. 954. Hane speciem in cavitate rupium insule Guadeloupe inventam, numerosis filis fere capilla- ribus in stratum conjunctis, fide speciminis mihi benevole a D:ne Maze dati constare dicerem. Ramos ramulosque tetrasiphoneos videre credidi, hos vero ad apicem usque cortieatos, ultimo fere tantum articulo monosiphoneo, sequentibus omnibus jam divisis; supremis ut videbatur 4:nátis, suo diametro brevioribus, dein ulteriore divisione geminis duplo brevioribus ante singulos interioris seriei dispositis. Sectione longitudinali fili adultioris vidi siphonem axilem apicibus obtusis et media parte prominula sustinere duas series superpositas siphonum duplo breviorum, et extra hos aliam seriem cellularum corticalium, quas conspicue minores et fere rotundatas vidi. Crescendi modo igitur hane speciem ad Stietosiphonias nonnullas accedere dicerem; sipho- num numero primario cum B. Tuomeji eandem comparatam forsan quis vellet; at frondibus usque ad apices corticatis, concludere ausus sum eam revera ad Helicothamnia referendam esse; at hujus Typi formam quandam, aliis multo inferiorem considerandam putavi. ** Siphonibus primariis 8S, in orbem circa axilem duplo longiorem dispositis, strato corti- cali usque in apicem ramulorum. obtectis. 16. B. Hanmvzgv: (Mont.?) Harv. Phyc. Austr. tab. 252. Qualem hane mihi speciminibus ad Novam Zelandiam lectis cognitam habeo, talem omnibus suis characteribus ad Helieothamnia propria eandem proxime accedentem dicerem. Est nimirum planta teretiuscula in esspites sesqui bipollicares laxiores excrescens, ramis alternis patentibus quo- quoversum egredientibus, usque ad apices supremos corticatis. Fere evidentius quam in aliis spe- ciebus ramos supremos regulariter ineürvatos vidi; quin immo in nostra eosdem vidi assumere for- mam fere cirhorum, omnibus nempe supremis et junioribus in nodum terminalem simul conjunctis. Hune nodum obiter observatum fructum sistere, facilius quis putaverit. Ut excrescunt rami in curvati, sensim recurvantur et ita patentes obveniant rami inferiores. Speciem hanc ad oras Novzee Zelandie semper marinam obvenire putavi; eandemque hoe modo obvenientem a pluribus locis, a Berggren leetam, habui. É Characeterem, à ramis supremis incurvatis desumptum, in icone Harvevana haud indicatum vidi. An igitur in hae speciem diversam supponere opporteret equidem dubitavi. Revera ex rivulis aquis dulcis Novze Zelandize specimina quizedam habui a Harvey, nomine B. disfans inscripta, quam ramis invicem multo longius distantibus diversam dicerem. Internodia nimirum inter ramos pro- ximos diametrum rachidis eosdem ferentis, usque 8:ies superantes vidi; et in his papillas vidi, mox infra describendas. Qu: a Montagne sub nomine B. Harveyi prima vice descripta fuit planta, eam in Fl. Chil. . descriptam fuisse constat; eandem ex aquis subsalsis [ns. Chiloe provenientem in specim. mihi dato adnotavit. Hane vidi ramis inferioribus simpliciusculis elongato-subulatis, et invicem longius distantibus instructam, supremis ramulis paucioribus et minus conspicue incurvis. Totam frondem cortieatam dicerem. Patet hane eandem fuisse plantam, quam sub hoc nomine in Tab. Phgcol. (t. 22) depinxit Kützing; »papillis illis peculiaribus» ad latera ramorum ramulorumque provenien- tibus instructam; papillos hos quoque in nostro sp. a Montagne dato obvenire, quamquam minus prominulos, dixisse placet. Internodia inter ramos proximos rachidis longitudine diametrum ejus- dem quater superantia vidi. : Qu:e omnia afferre volui, utpote mihi dubium adparuit anne plures form:e invicem plus minus diverste sub. eodem nomine conjunetze fuissent. De planta, quam icone illustravit, Harvey dixit eandem ex multis diversis locis Australie provenientem ; et ad Novam Zelandiam in subsalsis ad eulmos crescentem a Berggren ad Bay of Islands, Banks peninsulam, et Warrington lectam iisdem characteribus, supra allatis instructam. In his nulla omnino glandularum indicia vidi; ramos infe- riores magis horizontaliter discedentes; internodia inter ramos diametrum rachidis circiter 4:plo süperantia dicerem. ^P Bl.de 1 LJ AM NM NMETFMUCIEATMSXU.EBWRRRS Analecta Algologica. 81 11. B. Sconrrorpzss (Gm.) Mont. J. Ag. Sp. Harv. Phyc. Brit. tab. 48. Speciei Europe: structuram revera non rite intellectam fuisse puto. Nec ut intelligatur suf- ficere putarem, ut sectione facta transversali frondis, ipsam ideam structur:se ex iis quie ita in con- spectum veniant explicandam esse. Facta sectione longitudinali frondis et hac obiter inspecta to- tum interius fasciculo filorum longitudinalium contextum facilius putares. Sin contigerit ejusdem habere sectionem longitudinalem tenuem secus axem ductum, observare licet siphonem axilem pro- prium articulis przlongis superpositis contextum; hunc cingunt siphones proximi, 6—8 in orbem dispositi, quos una cum siphone axili fasciculum primarium quasi constituunt, quem in pluribus ahis speciebus ecorticatum novimus. Articulos horum vidi articulis siphonis axilis duplo breviores. Extra hos unam extra alteram siphonum longitudinalium, cum interioribus dispositione alternan- tium seriem dispositam vidi, articulis exterioris seriei duplo brevioribus quam in serie proxime in- teriore, usque dum in extima serie cellule subeubie:e obveniant. Siphonibus ita omnibus cum iis proximz seriei longitudine diversis et dispositione alternantibus efficiatur ut frondi tribuatur fir- mitas et cohzrentia partium, quam anastomosibus insuper auctam putares. TRIBUS VL. ECHINOTHAMNION frondis teretiusculze ramis quoquoversum egredientibus, plus minus decompositis, usque in apices supremos corticatis, siphone nempe axili proxime cincto siphonibus 4, divisione iterata bis geminatis, extrorsum preterea cellulis corticalibus rotundatis, extrorsum munito. Qualem structuram in sequente specie nana observare credidi, talem in nulla alia specie ob- venientem, me observasse confiteor; at ob minutiem frondis et difficultatem ejusdem habere seg- menta rite transversaliter et longitudinaliter ducta, me in errorem facilius ductum fuisse lubenter quoque agnoscerem. Qualem vero structuram vidi, talem eam describere conabor: In fronde, quam adhuc juniorem puto, transversaliter secta sat evidenter vidi circa axilem tenuiorem siphones 41, axili plus duplo crassiores, in orbem dispositos, sua longitudine diametrum frondis circiter :equantes; circa hos, et cum illis alternantes, totidem corticales, at tenuiores vidi. In segmento transversali alio paulo inferioris frondis vidi siphones primarios 4, longitudinaliter ita subdivisos, ut siphones periphericos primarios 8 interiores, et 4 exteriores, cum primariis 8 alter- nantes lubenter dixissem; «denique extra hos cellulas corticales numerosas vidi. — Sectione longi- tudinali (sub pressione vitri superpositi) siphones singulos (antea 4) in geminos collaterales (ita S) divisione longitudinali subdivisos observavi; et circa hos cellulas corticales, duplo tenuiores. Cel- lularum corticalium alias magis cubico-rotundatas geniculis antepositas; alias magis cylindraceo- oblongas siphonibus antepositas, his vero duplo breviores; ita ut singulis siphonum articulis gemini cellularum corticalium verticilli antepositi disponantur. Mihi autem incertum manet anne series corticalium cellularum inter siphones proprias et cum his alternantes demum disponerentur. Ob habitum frondis rigidiusculam et structuram, ramis usque in apices supremos corticatis typum hujus speciei cam Distichothamniis potissimum convenire assumsi. Quum vero in his dis- positio ramorum disticha insignior eminet quam in aliis, propriam Tribum nov:e speciei insti- tuere anteposui. 18. B. cxsPrTULA J. Ag. mscr. nana, nigrescens, czespitulis plurimis in stratum laxius conjunctis, singulis semiunciam longitudine vix superantibus teretiusculis quoquoversum alterne ramosis, terminalibus subeorymbosis, ramis crassis ulti- mis rigidis, brevioribus conico-subulatis usque ad apicem polysiphoneis et corti- catis, siphonibus pericentralibus 4, divisione longitudinali geminatis, corticalibus numerosioribus siphones et septa obtegentibus. Hab. ad oras Novz Zelandie; ad Middle Islands legit J. Dall; mihi a Ferd. de Mueller missa. Mihi hanc speciem sat peculiarem prima vice observanti dubitandum adparuit anne in ea speciem olim a Montagne, nomine Hypnec multicormis descriptam, agnoscere deberem. Comparata 82 J. G. Agardh. vero tum magnitudine admodum diversa, tum structura omnino alia quam sui speciei tribuerat Montagne, in nostra speciem sui juris agnoscere haud dubitavi. Nostram esse speciem Bostrychise, quamquam sua structura peculiari preditam, et hine typum sibi proprium, quam mox supra de- scribere conatus sum, indicantem, id nullis dubiis vacare, assumendum putavi. Ejusdem frondes, inter Janias minutas excrescentes, una cum his stratum laxius plus minus expansum efficit. Frondes singulas longitudine vix semiunciam :equantes, erinales crassitie fere dicerem, aut in ima parte paulo crassiores, inferne ramis abruptis plus minus spinescentes, superne continuantur ramis quoquoversum et alterne subpinnatim egredientibus, supremis fere in corymbuny desinentibus. In planta a facie visa frondem Polysiphonie cujusdam nigrescentis et rigidiusculze forsan quis assumeret; in accuratius examinata structuram Bostrychise, at modo proprio ab aliis paulisper mutatam, agnoscere vix dubitavi. De ipsa Hypnea multicorni, quam ut speciem Bostrychie dubiam olim enumerare ausus sum, me nihil hucusque vidisse, quod ejusmodi suspicionem confirmaret, dixisse opportet. Kützing qui eandem plantam ad suum €enus Lophurz retulit et in Tab. Phyc. Vol. XV tab. 40 ejusdem iconem dedit, hane tamen vix ita characteristicam, ut de affinitate certius judicare liceat. TRIBUS VII. DisTICHOTHAMNION frondis, evidenter complanatse, ramis a margine exeuntibus sub- regulariter alternis plus minus decompositee, usque in ramos supremos corticatz, si- phone axili plus minus conspicue diverso, margines versus propriis cellularum seriebus continuato, paginas versus extra siphones proprios longiores cellularum breviorum se- riebus corticato. 19. B.wrERmEsTRIS Harv. Friendl. Isl. Alg. n:o. 22. Hanc speciem sui juris putarem, ramificationis norma ad B. sertulariam proxime accedentem. Plantam vidi plurimis proximis minorem, paucas lineas altam, plurimis plantulis in czspites rotun- dato-glomerulatos congestis constitutam; textura vero frondis evidentius firmiore quam in aliis spe- ciebus, quie erescendi modo consimili in c:espites late expansos at nanos convenientes viderentur. Ab his vero omnibus ramificationis norma quam maxime diversa B. terrestrem differre patet, eam- que hoe respectu eum BD. sertularia potissimam convenire, ramis ramulisque usque ad apices supre- mos corticatis. Rachides ramulorum quoque ab ima basi suis ramellis alternantibus | pinnatz, su- perne desinentes in apicem subulatum, sspe longius ramellis nudum et evidentius articulatum. Ubi hune apicem longiorem et tenuiorem vidi, articuli ejusdem cuidam, obiter inspicienti, forsan monosiphonei viderentur, at accuratius inspecti divisionem jam indieatam produnt. 20. B. skgTULARIA Mont. Amm. Sc. Nat. Ser. IV tom. XII. | Küte. Tab. Phyc. Vol. AMAT HR Pa Frondes hujus speciei vidi usque ad apicem fere supremum corticatas et admodum regula- riter. pinnatim «decompositas, pinnis a basi latiore subulatim attenuatis, at obtusis, tota fronde a facie observata stictis rotundato subangulatis purpureis, limbo suo hyalino cinctis obtecta. Fronde transversaliter secta vidi dispositionem siphonum interiorum, quam ramificationem disticham jam indicantem lubenter dicerem, modo conspicuo a plurimis diversam. Siphonem nempe centralem vidi ex tereti compressum, et exterioribus multo majorem; lateribus paginalibus eundem siphonibus utrinque geminis, quoque paulisper ovalibus; marginalibus vero lateribus utrinque ternis magis cylindraceis siphonibus proxime cinctum; ita siphones 10 in seriem axili proximam con- junctos dicerem, quos siphonibus interioribus in Helicothamniis analogos putarem, hos vero forma invicem paulisper diversos; extra hunc, quasi centralem, fasciculum vidi frondem cinctam duabus seriebus cellularum corticalium breviorum, quas breviores et alternantes, lubenter corticales dicerem. TRrBvs VIIL | PTILOTHAMNION frondis distiche ramose rachide ramisque teretiusculis conspicue polysiphoneis et extus corticatis, nimirum siphonibus primariis numerosis et fere ejus- dem longitudinis, circa axilem duplo longiorem in orbem dispositis, conjunctim fasci- culum centralem formantibus, his extrorsum tectis cellulis duplo brevioribus alter- nantibus. m ni Analecta Algologica. 83 * Fyondium ramellis apice aut deorsum longius monosiphoneis. 21. BR. ceNELLA Va, C. Ag.; J. Ag. in Sp. Alg. (DB. elegans Cr. in Fl. Guadel. D, muscoides |Cr. ib. .B. calamistrata Harv.. Ner. -Bor. Amer.). Quamquam ramificationem hujus distiche pinnatam novimus, tamen causas ejusmodi dispo sitionis »x indole structure vix deducendas putarem. Segmento nimirum facto transversali, rachi- dem ter&iusculam, et siphones circa centralem intimos 6— in orbem dispositos et extrorsum cin- ctos plunbus seriebus exteriorum cum quaque serie sensim duplo brevioribus. (Quoad structuram igitur Ptiethamnia cun Helicothamnuiis convenire; ab iisdem vero differre ramellis plus minus monosiphaQeis, dixisse placet. Quoid ipsam ramificationis normam lubenter animadverterem: Quamquam rami a rachide teretiuscula exeunt distichi, rami ramulique supremi deorsum deflectuntur ita ut quasi a rachide superiore e ipso incurvato dependentes adpareant. Ipsam rachidem hoc modo afferre unam pagi- nam sursun versam, alteram deorsam; et hae fultus observatione in stichidio dicere ausus sum unam pagimnm, quam sursum versam vidi et fertilem, ventralem, alteram quam sterilem vidi dor- salem, apicén vero sterilem stichidii dorsum versus recurvatum. Quin immo in ramulo bene sti- chidiifero, vili ramulos superiores latere deorsum verso rite ramellis secundatis obsitos, sursum vero ramellis denudatos; et hoc evolutionis ordine comparato patet sph:erosporas in stichidio eodem latere jenerari, quo in ramulo non transformato ramelli secundati obveniant. Denique mihi non pr:etermittendum videtur, me in hac specie ssepe ad basem ramulorum distiche exeuntim observasse ramulum adventitium, minorem at conformem, lateraliter juxta basem pinnarum infinrum provenire — itaque eodem loco, quo in nonnullis aliis speciebus glandul:ze istze peculiares poveniunt (B. cornigera et quw sunt alic). Inter spetes supra allatas me nullam specificam differentiam observasse denique dixisse placet. B. calanstratam ex Ceylon distribuit Harvey, quam neque a planta novi orbis dif- ferre putarem. ondiwm ramellis fere ad apicem usque corticatis. 29. B. MazzmCrouan in Fl. Guadel. p. 253. H:zec est sppies B. Montagne) evidenter proxima, structura et ramificationis norma, quantum vidi, conveniens; [ comparatis speciminibus utriusque speciei sequenti modo diversas dicerem. Dum B. Mhtagnei est czteris Generis speciebus fere omnibus major (ssepius tripollicarem vidi) B. Mazei ciiter pollicarem dicerem. Pr:ter ramos probe distichos et rite alternantes B. Monftagnei, vidi hum ad basem ejusmodi ramum appendicularem, qualem in B. tenella mox supra descripsi; hujus mi adventitii nullum indicium in B. Mazei observavi. Dum in BMontagnei ramos superiores elongatos decurvatos et quasi aleyeani linus novimus, rachides terminal elongatos B. Mazei vidi simplices (nudiusculos) et subulatos. Dum in B.[ontagnei rami distichi alternantes separantur spatio, rachidis crassitiem :equante, ramos vidi in B./azei distare spatio latitudinem rachidis bis superante. Dum in B. Montagnei a facie observata Yi stictos subceubicos, eosdem in B. Mazei dicerem magis oblongos suo diametro circiter duplo lonbres. . Sub nomij 5. Mazei var. in Fl. Gwadel. p. 254' seorsim. enumeratur forma, quam in cavi- tatibus rupium ira superficiem maris demersis obvenientem statuerunt. Hanc stratum magis pan- nosum formante| descriptam vidi. Si specimen mihi a Maze missum ad hanc plantam revera pertineat, eande/ dicerem adspectu potissimum ad B. capillaceam aecedere. Attamen nonnulla sunt, quibus e4lem sat diversam affinitatem prodere putarem. Fascieulos nimirum vidi ultra pollieares, ex sato decumbente assurgentes, quos apice dilatatos observavi quasi eorymbose ex- pansos, et satonspicue ab exteriore parte fascieuli introrsum incurvos. Ramos hos paulo accu- ratius observay ramos ex rachide distichos exire, eosdem esse totos corticatos apice s:sepius ob- tuso, nunc pals articulis ecorticatis. Ex iis, quie vidi, potius conjicerem hane plantam B. Mon- tagnei referre. Jtrum vero ejusdem sit pars inferior ita crescens, aut alio modo ad eam pertinens, hoc quidem a] dijudieandum linquor. 23. B. Md^4ceNEI Harv. Ner. Bor. Americ. tab. XIV. 84 J. G. Agardh. TRIBUS IX. PTEROTHAMNION frondis teretiuscule ramis superne distiche pennatis, pinnis cylindra- ceis oppositis usque ad apices corticatis, rachidibus polysiphoneis, siphone axili quasi proprio strato cellularum minorum cincto, his cellulis adparenter per radjos, inter siphones pericentrales exeuntes, cum strato corticali proprio conjunctis. | 24. B. canrniPTERA ZMonl. | Speciem exterioribus characteribus habitualibus facilius distinctum quoque sua strujtura pe- culiari Tribum sibi proprium poscere putares. Siphonem centralem nimirum non proxime? tangunt siphones pericentrales, ut in cseteris omnibus mihi cognitis speciebus Bostrychicz; sed eolem dice: res modo, quo in nonnullis aliis Rhodomeleis siphonem centralem quasi en cin- ctum obvenire novimus, id quoque in B. calliptera observare liceat. H:e cellulze sui£. evidenter minores, et potissimum convenientes dicerem cum cellulis corticalibus a quibus nec omnino sepa- rantur. Ejusmodi nimirum quoque inter siphones pericentrales sparsiores adsunt, e!/his interja- centibus quasi per radios conjunguntur cellule pericentrales cum. propriis corticalibu. Siphones pericentrales nunc 6—6 nunc 8 numeravi. [ Ex icone data Kützingiana (Tab. Phyc. Vol. XV. Tab. 19) patet eum hanc peciliarem struc- turam jam vidisse. TarBus X. DENDROTHAMNION frondis subcompressse, distiche alterne pinnate, rachic& ramisque con- spieue polysiphoneis et usque in apices ramulorum supremos cortiecis, nimirum si- phonibus primariis numerosis et fere ejusdem longitudinis circa axilemduplo longiorem in orbem dispositis conjunctim fasciculum centralem formantibus, hisextrorsum tectis cellulis duplo brevioribus cum serie interiore proxima alternantibus. Species dus, huic tribui ut putarem pertinentes, frondis compsitione et firmi- tate majore ita a plurimis speciebus Generis primo adspectu aliem adpareant, ut cuidam dubium forsan adpareret an vere eum iis nexu naturali enjunctee essent. Revera habitualibus suadentibus characteribus fere sequo jure cui formis, quales Rytiphlea | cloiophylla, convenientes forsan quispiam crediderit. Seciem vero dic- tam Rytiphlez, cum pluribus Polysiphoni: speciebus quoque conviientem, has ut formas complanatas Polysiphonire Generis disponendas putavi, dispsitione sphzero- sporarum ejusmodi affinitatem indicante. Dum vero in speciebus ostrychisz dictis fructus omnino ignoti permanserunt, ex his de affinitate vera lrum specierum nullum de affinitate indicium ex his deducere licuisse patet. Qum demum mihi contigerit utrumque fructum in B. «erbuscula observare. de his paw uberius dicere plaeuit. Quoad strueturün interiorem frondis ejusdem, hane, hoe ulterius com- paratam, eum aliis Bostrychi: speciebus propriis convenientem vid Cystocarpla in ramulis plantze minute fere arboriformis supmis, admodum decompositis, eximie corymbosis et apicibus plus minus incurvis uasi nutantibus uberius evoluta vidi, ad ipsos ramulos fere sessilia et sua magnitline crassitiem 'amuli,in quo insident, bis circiter superantia, fere rite globosa, stro corticali, ra- mulorum subsimili, cireumcirea cincta; carpostomii prominuli nullutindicium.vidi; tota hac superiore plante parte admodum in nostris gelatinosa, eade facilius rupta vidi et gemmidia brevispino pedicello suffulta, fere obeuneata, la'aliter ex vin- culis erupta observavi. In speciminibus diversis, fere eodem modo apice dense coryrosis stichidia vidi, admodum elongata et lancoidea, fere dicerem quoad formam re eadem B. Q-— [a Analecta Algologica. 85 Montagnei referentia, apieulo sterili minus recurvato quam in plurimis aliis; at alio respectu structuram stichidiorum in Bostrychis eximie illustrantia. Stratum corti- eale, quod forsan ob minutiem partium in aliis speciebus magis segre dignoscitur a partibus interioribus, in B. arbuscula ut stratum proprium facilius adpareat cel- lulis suis angulatis contextum; et hoc stratum exterius tum limites inter articulos stichidii superpositos, tum ipsos articulos proprio suo strato obducere vidi, et quo- que laterales partes stichidii proprio strato obtegere. Utpote cellulie strati corticalis eximie tument, fiunt magis translucentes et ita dispositionem partium in interiore rite. dignoscere licuit. Hoc modo singulos artieulos perbreves observare, latitudine articuli longitudinem cireiter bis superante. Intra ejusmodi articulum 5 spheero- sporas ita juxtapositas vidi, ut intermediam oculo adversam superiorem dicerem, geminis lateralibus paulo inferius sitis; et hanc dispositionem vidi evidentiorem in ima parte et magis ventricosa stichidii submaturescentis. Ut sursum stichidium maturescit, eandem structuram in sequentibus articulis obvenire patet, et hoc modo series sphzerosporarum) longitudinales oriri. Sphserosporas vero in serie media et magis ventricosa ante alias lateraliter sitas prwcociores in quoque articulo observare credidi; et hine, his ejectis, laterales series geminas evidentius sepius observare licere. Forsan. ex ipsa forma stichidii concludere lieeret hanc quoque esse debere et structuram et evolutionis ordinem sphserosporarum; EÉxplieatur quoque ex ordine ita indicato quare formam ipsius stichidii, et dispositionem sph:zerosporarum in aliis speciebus aliam observarunt auctores. Ex 1is, qus ita vidi, concludere quoque ausus sum et formam stichidiorum et dispositionem sphierosporarum optimos prebere characteres, quibus Bostrychiwe Genus ab aliis dignoscere liceret, et hos characteres hueusque fuisse nimium neglectos. Quod attinet structuram frondis, in Tribu, quam speciebus allatis creandam putavi, hane dicerem parum abludentem ab ea, quam proprio Generi Bostrychiz putavi charaecteristicam, si quoque in dispositione siphonum interiorum, tendentiam quandam detegere liceret ramificationis distichz, quam externe characterem hujus Tribus sistere putavi. Huic Tribui, duas species adseribendas esse putavi, quarum unam tantum mihi cognitam habui, cui itaque omnia, quas de hae Tribu attuli. certius tantum adscri- benda putarem. De altera specie, mihi cognita tantum icone a Harvey data, nihil hodie afferendum habui. Eam vero in serie specierum quoque memorandam credidi. Species igitur mihi sunt: 25. B. ARBUSCULA. 26. B. BrzNDERI. De B. Binderi dixisse placet mihi nullum ejusdem specimen observare contigisse. Hinc de proxima ejusdem affinitate forsan. mihi dubitandum videretur. Patet ramificationis normam et ha- bitum forsan indicare affinitates cum PB. sertularia. .Quoque alias nonnullas species, quas adspectu magis insolitas dicerem, ab Auctoribus descrip- tas fuisse, quas quum easdem ipse non viderim, hoc loco omittere malui, quam interpretationem 86 J. G. Agardh. earum dare forsan falsam. Ejusmodi puto B. Vieillardi Kütz. Tab. Phyc. XV. tab. 26; B. pilifera fab. 25; B. pilulifera Mont. ib. tab. XVIII; ut de iis taceam, quie in Fl. Gwuadel. enumerantur, a me nondum observatz. | XXII. De organis fructiferis Cliftoniae et de affinitate Generis obser- vationes ulteriores. Species hujus Generis, ob peculiarem ramifieationis normam inter Algologos diu celebrati, tamen nec quoad partes fructifieationis rite cognitas, nec quoad aff- nitates Generis proximas rite dijudieatas fuisse, facilius forsan quis diceret. Mihi saltim, prout nova specimina allata comparare licuerit, utroque respectu Genus ita peculiare adparuit, ut hodie quoque ad id revenire placuerit. Harveyo, Phycolo- giam australem scribenti, jam duas species cognitas fuisse constat, quas quoque iconibus illustravit; neutrius autem fructificationis quasdam partes sibi cognitas habuit. Ipse quidem (in JMorphol. Floridearum) stichidii juvenilis figuram dedi; tum novam speciem (in Didr. Alg. Syst. IV. p. 113) describens, quoque cystocarpii, quale hoc in Cft. pectinata. videre contigit, dedi descriptionem ; tum quoque de affinitate Generis (in Anal. Algol. dispositionem quandam Generum omnium Rhodo- melearum instituens) meam qualemeunque opinionem dare, periculum feci Si his addere oporteat habituales notas Generis ita peculiares obvenire, ut ex his de affi- nitate propria Generis vix quispiam certius conjiceret, satis patere putarem, quare hodie quoque ad hoc Genus revenire placuerit. Quoad habitum peculiarem, quem Cliftonie speciebus typicum putarem, repe- tere placet, frondem foliiformem esse apice incurvam; mediam partem folii esse in costam propriam incrassatam; in lpsa lamina foli dignoscere opportere unum latus, quod dorsale dicerem, in alam continuam expansum; et alterum latus venfrale (folu incurvati) in. geminas series pinnarum (aut foliolorum) excurrens. Ipsas pinnas quasi a geminis marginibus, interiore latere foli ineurvati formatis, esse provenientes; has vero pinnas, proprio quoque modo dispositas; nusquam nimirum oppositas, sed semper ita alternantes ut pinnas unius marginis, cum illis alterius marginis alter- nantes, certo articulorum coste numero invicem separatas fieri dicerem. Pinnas unius marginis rite evolutas in CI. pectinata ita vidi cellulis corticalibus demum 4 invicem separatas, quarum duas intermedias, et duas ipsis pinnis fere antepositas ; pinnis alterius marginis cum his alternantibus, et invicem eodem modo sejunetis. Stichidia, quoad propriam suam formam lubenter dicerem aeümaciformia; uno nimirum latere (dorsali) leviter recurva et ala conspicua — alam dorsalem ipsius irondis representante — munita; altero vero latere ventricosa, et geminis jugis pro- minulis — margines frondis, in binas series phyllorum minorum excurrentes indi- cantibus — instructa. Hinc in stichidio transverse secto tum latus dorsale et ven- trale invicem lacilius dignoscere licere ex ipsis jugis (prominentiis externe prominulis); X Analecta Algologica. 8T tum in interiore situm sphserosporarum diversum, prout stichidium aut in superiore (vel inferiore) a/femuwata parte, aut in media magis venfricosa parte transverse dis- sectum fuerit, et prout ipsas sphierosporas aut juniores et minutas observare con- tingat, aut adultiores et ita tumentes, ut nullas cellulas intermedias (nisi eollapsis membranis indicatas) dignoscere liceat. Segmentis transversalibus pluribus hoe modo comparatis dignoscere putavi sphsrosporas per duas series marginales, a dorsali latere (ala) ad ventrales margines stichidii acinaciformis esse dispositas, ipsis sphzero- sporis utriusque seriei, nunc (ubi magis maturis) invicem adproximatis, nunc, ubi junioribus, cellula una vel altera invicem disjunetis. Hine mihi adparuisse tum ipsam formam stichidii in. CIffonia. quam acinaciformem dixi. potissimum convenire cum stichidio Bostrychie (quod cymbiforme dixi); utrumque tum suo apice, ventrale latus versus incurvato insigne; tum dispositione sphsaerosporarum comparata, quas in utroque Genere haud una serie longitudinali, nec geminis seriebus longitudinalibus superpositas vidi sed revera per plures series longitudinales, quas in segmento transversali juxtapositas facilius quis dixerit, si quoque ab initio revera alternantes quis putaverit. — Quo magis hec forma exterior et structura interior stichidii obiter visa cum stichidüs nonnullis aliis Rhodoinelearum convenire adpareat, eo potius quoque insistendum putarem differentiis, quze in stichidio accuratius observato ad- esse vidi. tum in propria forma exteriore stichidii, tum in dispositione sphserospo- rarum diversa. Utroque respectu stiehidia in Generibus dictis alium omnino typum indigitaut, quam illa stichidia magis evoluta (tum Polyzoniee, tum Amansie), ut de alis Generibus, minus evolutis, taceam. l Quoad ipsum situm stichidiorum in fronde Cliftonie, quem olim ex specimine depauperato judieans dixi eum esse, ut stichidium transformatione pinnule ortum putarem, hodie animadvertere placet hoc ita tantum verum esse, ut ex singulis pinnulis singula stichidia oriri : putarem. In speciminibus uberius fructiferis, quae hodie vidi, stichidia numerosa in eorymbos minutos, pedicello insidentes, conjuncta dicerem; quosque omnes latus versus dorsale frondis exeuntes observavi. Hinc totum corymbum transformatione rami totius ortum intelligere liceat. cujus pinnas singulas in stichidia singula transformatas fuisse, patet. Cystocarpia, l. c. a me descripta, dixi sat magna et globosa, ad partes frondis magis adultas breviter pedicellata, sepe, ut cuidam videretur, a frondis latere ven- trali (h. e. pinnis instructo) prominula; rectius forsan quoque de his hodie statuere licere, eadem transformatione rami (nee pinnz) oriri; et ita situm, quem rami non transformati in fronde occupant, evstocarpiis adtribuendum esse. Segmento longitudinali per evstocarpium —CUljft. pectinate | facto, pericarpium validum magis reniforme vidi, et laxius nucleum (forsan adhuc juniorem) ambiens, fere tribus cellularum stratis contextum, quorum intimum quasi in fila moniliformia, articulis diametro circiter duplo longioribus contexta, carpostomium versus conver- gentia, dissolutum vidi: a placenta basali, supra basem cystocarpii paulisper pro- minula, cellulisque majusculis rotundato-angulatis contexta, fila gemmidiifera non. admodum numerosa exeuntia observavi, qu: singula ima basi articulo filiformi brevi Acta Beg. Soc. Physiogr. Lund. "T. VIII ] 19 58 J. G. Agardh. / suffulta, dein in corymbos simpliciusculos gemmidiorum expanduntur. lpsa gem- midia, simplici et brevi pedicello suffulta, vidi admodum elongata et eximie pyri- formia, suo diametro pluries longiora. Preter organa vero fructifera dicta, de quorum indole dubitari nequeat, quo- que hodie alia vidi, que non possum quin eonjicerem «antheridia Cliftoniz sistere, quamquam admodum dissimilia ab iis, quee in plurimis aliis. Rhodomeleis obvenire constat, sub hoc nomine intellecta. Organa ! qui ita interpretanda putarem, trans- formatione earum cellularum orta, quibus ipsam costam (seu rachidem frondis folii- lormis) constitutam puto; et hiec organa ita sita observavi, ut ex cellulis inter alam frondis dorsalem, et ventralem intermediis provenientia dicerem. Dum igitur ala et pinnz situm oceupant muargimübus frondis translormat:e respondentem, organa dieta (quie antheridia sistere putavi) in una aut altera pagina foli transtformati provenientia putarem. In parte coste, hoe modo inter alam ex una parte et series pinnarum ex altera sita, cellulas, antheridia generantes, series transversales for- mantes observare credidi; hine partes antheridiorum e situ elapsas (aut eruptas), inter pinnas unius marginis et alam alterius exceptas fleri debere, hoe loco jam animadvertere placuit. Organa, quz transformatione harum eellularum orta, obser- vare credidi, adspectu quoque peculiari insignia vidi; a cellulis nempe costze sterilis magis rectangularibus, sensim tumentes, rotundatie adparent et magis gelatinosse ; quae juniora putavi, ea ambitu magis globosa et minora vidi; sensim vero tumentia, hse fere sphierosporam referunt. obseuram, in qua quin immo nune subdivisionis eujusdaim) indicia videre eredidi; sub lente magis augente observata, eadem vidi quasi globulis rotundatis minutissimis constituta (aut repleta); quo majora eadem observavi, eo magis adspectum gelatinoso granulosum assumentia; demum singulas majores subdivisas fieri. et in plures ecellulas,aut glomerulos secedentes, partibus quasi à medio quodam centro aut parte majore separatis constantes; et sub hoe stadio, quod adultius finxi, contentu suo granuloso (quasi partibus minutissimis sine eonspieuo ordine conglobatis constituto), paulo magis antheridiorum adspeetum et consistentiam | preebentes. Addere placet: totam dispositionem horum organorum eam esse, ut partes earundem gelatinosas inter alam unius lateris et pinnas alterius, quasi in nido peculiari receptas fieri, opporteret. Organa, quz ita antheridia Cliftonie sistere conjicerem, ipsa sua forma et proprio suo adspectu, ab antheridiis plurimarum Floridearum quam maxime rece- dere, id mihi quidem sat evidenter adparuit. Juniora, quz ab initio tantum ob- servare contigit, multo potius sph:erosporas :emulari patet; adultiora sistere sphzero- sporas eruptas, quas, peculiari modo, ob situm aut ipsam earum consistentiam, inter series pinnarum et alam frondis receptas aut retentas fieri, forsan facilius quispiam eonjiceret. Quin immo lineas istas, ab initio parum conspieuas, et dein partes, in quas organa secedere observasse credidi, ad ejusmodi conclusionem eonducere, haud 5 In recentius publici juris faeto opere Falkenberegii, plurima, quie de »Clffonea» dixit, aut aliter interpretata, aut ita exposita, ut sere mihi intellienda adparuerint. Quse antheridia dixit organa, ea aut ita observata, aut ita descripta, ut eadem vix recognoscenda putarem. Analecta Algolomca. 89 negarem. Fingere liceret adultiora et subdivisa organa sistere sph:erosporarum par- tes, quas ipsa architectonica Cliftonis structura suadente, proprio modo inter partes alias frondis exceptas et jam germinantes putares, ut de aliis quibusdam »spheero- sporis» observatum fuisse constat. Lx altera vero parte contra ejusmodi interpre- tationem. animadvertendum adparuit, me observasse has partes alio modo proveni- entes et ex cellulis propriis, alio modo sitis, generatas fuisse, quam ea organa, in quibus sphzerosporas Generis Cliffomie sime omni dubio recognoscere credidi. Quum igitur mihi evidentissimum | adparuit hzc organa Cliftonite nullomodo sphaerosporas hujus Generis sistere. inquirendum putavi anne alia inter Florideas 'existerent organa, cum quibus ea in Cliftonia observata, quoad naturam identiea considerare liceret. Inter Genera Rhodomelearum melius cognita nulla ejusmodi organa observata fuisse, assumere ausus sum. [n nonnullis vero Generibus Novae Hollandig, hodiedum minus cognitis, organa certo quodam respectu eum dictis or- canis Cliftonie convenientia me vidisse suboluit, quamquam h:ee quoad suam na- turam alio prorsus modo interpretata fuisse scirem. De partibus nimirum Trigenec ante aliquot annos scribens, sequentia de suppositis ejusdem sphzrosporis dixi: ^BSectione facta transversali adparet sphsrosporas intra stratum corticale densum esse omnino immersas, intra siphones, vix ab aliis cellulis dignoscendos generatas, geminis simul conspicuis e regione positis ad eundem articulum adparenter. perti- nentibus. In parte fertili stratum corticale magis gelatinosum videtur, et erumpen- tibus demum sphierosporis facilius ut adparet secedens. Sphsrosporas maturas tri- angule divisas vidi. Ejusmodi sph:rosporas eruptas inter fila conniventia fascicu- lorum haud paucas observavi, sordibus vero simul inter fila collecta cohibitas. Glomerulos sphirosporarum, hoc modo inter fasciculos filorum exceptos, a Sondero ut favellidia descriptos fuisse, mihi vix dubium videtur». Comparanti mihi hodie organa ea Cliftonie, qu: antheridia judicavi. nulla scio organa cum his magis convenientiu, quam ea quiz Sonder in T'zgenea ut favellidia descripsit, quiz vero ipse sp/werosporas hujus plantze sistere putavi; at has spherosporas, ut finxi, jam intra partes plantze germinantes, et hine proprio quo- dam modo mutatas. Nimirum inter has, sic dictas sph:wrosporas, alias minores vi- deram. in uibus divisionis quaternarie indicia quedam detegere credidi; alias autem, quas in situ intra plantam germinantes finxi, et hinc varias formas et posi- tiones assumentes; atque (ut finxi) ob germinationem jam inchoatam, quoque quoad structuram mutatas. Memoria repetenti mihi, quie ita observaveram, placuit hodie comparare hsc organa cum 1is, que antheridia Cliftonise sistere judicavi, et evi- dentem inter utraque vidi et forme exterioris, et structure organorum et situs in plauta eadem generantis analogiam. In utriusque plante organis me observasse alia juniora, rotundata, et lineis separationis a centro superficiem versus excurren- tbus, divisionis modum quendam indicantibus, similem dicerem ei, quem in sphiero- sporis triangule divisis normalem diu novimus; hodie vero mihi observare contigisse hec organa in Cliftonia fieri sensim majora et in plures partes sensim secedentia, tum in partibus ita separatis et formam. partium magis obovatam fieri et disposi- 90 J. G. Agardh. tionem quasi a basali quadam parte radiantem ; denique in singulis his partibus | ! structuram interiorem quasi-iisdem propriain, nempe easdem quasi innumeris par- tibus minutis, at arctius cohzrentibus, rotundatis contextas. Mihi igitur has partes in Trigenea et Cliflonia/ comparanti, tum ex modo, quo in ipsa planta generari vi- dentur organa, tum ex adspectu ipsorum organorum et sub juniore et sub adultiore evolutionis stadio; tum denique suadente structura interiore eorundem sub stadio magis evoluto, concludendum mihi adparuit organa. dieta revera sistere organa ejus- dem nature, qualia in Generibus comparatis heec obveniant. Dum vero in Trigener üpsis spherosporis hujus Generis adhuc ignotis) dubitare liceret anne organa dicta sphaerosporas Generis sisterent, ejusmodi dubia de natura organorum in Cliflonia vix obvenire debere videretur. utpote in hoe Genere sphzrosporas alias, longe alio modo et provenientes, et demum: sitas, recognoscere licuerit. De natura horum) organorum ita ex analogia judicanti mihi denique alia quo- que planta Novae Hollandiz, parum revera hodiedum cognita, in memoriam Algo- logorum revocanda adparuit — puto plantam illam peculiarem, quam ut Genus sui juris sub nomine. Heterocladie: jamdudum: descripsit Decaisne. Ipsam frondem hujus complanatani esse, et magis Delesserieam quandam referentem, ramos vero fructi- feros esse teretiuseulos et inferne nulla artieulationis cujusdam indicia monstrantes, superne autem coma callithamnioidea vestitas; et inter fila hujus com:e organa ob- venire, in quibus spharosporas Generis agnoscendas esse docuit Decaisne, quod quoque a posterioribus Algologis ') sine ullo dubio receptum putarem. Mihi hee organa Helerocladice hodie examinanti, dubia de earum: natura surrexisse confiteor. Spherosporas nimirum dictas revera nec intra rachides ramorum fertilium (modo spherosporarum in aliis Florideis normali) immersas videre contigit, sed in ramis fila Callithamnioidea generantibus nidulantes, et ita (saltim. posterius) quasi extra frondem propriam receptas; easdem nec sphzerosporaruni aliarum aliquo modo in partes 4 rite subdivisas observare contigit. (Iconem ipsam Decaisnei hodie com- paranti mihi nec in hac organa ab eo depicta ita rite subdivisa adparuerunt. Ma- jora horum organorum, quasi leviter compressa, nune divisionis cujusdam iudicia monstrare dicerem; quin immo nunc partes 4 dignoscere credidi, at partes invicem arctius cohszrentes. Relietis igitur opinionibus, antea de his organis expressis, et comparatis organis, quce antheridia Cliftonie sistere conjeci, organa dicta tum Hefero- cladie tum Trigenee antheridia harum plantarum sistere, hodie lubenter assumerem. Organa illa, quee antheridia harum plantarum sistere putavi, in Generibus ob- venire, quie ob alias partes fructiferas, nec non ob totum habitum invicem admo- dum diversa considerare consuevimus, si quis mihi objiceret, dixisse placet conspieuas ejusmodi habitus differentias inter haud paucas Rhodomeleas obvenire, quas tamen b: "In recentissima Rhodomelearum dispositione (»Rhodomelacec» von Schmitz et Falkenberg) V sub nomine AZeterocladie Genus Decaisnei intellectum puto, at hoc loco icone illustratum, quam, comparata icone a Decaisne data, ad eandem plantam pertinere vix quispiam supposuerit. Ex modo, quo describuntur organa fructifera, opinionem de eorum natura agnotam putarem; quam a E Decaisne primitus datam, dein ab Algologis omnibus insequentibus receptam suspicor. B Lascfudikett. . Analecta Algologica. 91 invicem proxime affines assumere vix dubitarunt ii svstematicorum, qui affinitates Rhodomelearum non ex habitu frondium, sed ex structura partium fructificationis dijudieandas esse putarunt (ita. Zhodomelam. et. Odonthaliam, Polysiphoniam et. Dicty- meniam, alia ut taceam, invicem proxima affinitate juncta Genera, quin immo eos assumsisse, quibus Algae artieulatz&e. ab inarticulatis longius sejuncte adhuc obve- nerunt. Me quoque eandem opinionem diu amplexisse, quin immo in primis, quz scripsi de Florideis operibus, id hodie lubenter confiteor. Hoc ductus principio, quoque opinionem de affinitate Trigene:e (Anal. Algol. Cont. I1. p. S4) meam de affinitate hujus Generis opinionem jam ante annos professas sum; et ad rationes l. e. allatas hoc loco ulterius referre placuit. . fi vero organa quiedam fructificationis, externe subsimilia aut alias ob causas invieem comparanda adpareant in plantis, quas suo habitu aut alias ob causas lon- gius in systemate separatas considerare consuevimus, inquirendum sane mihi vide- retur, utrum ejusmodi plante, vitio ut ita dicam natur: quodam, consimilia organa generarent, an vitio systematicorum plantze longius in systematibus disjunctze fuerint, qua suadente organorum similitudine affinitate proximse viderentur. Et hoc quidem eo majore jure urgeri mihi videretur, quum agitur de speciebus tum suo habitu, a melius cognitis magis abludente insignibus, tum de ejusmodi formis magis inso- litis certe cujusdam regionis, ex qua regione formas typicas adhuc minus cognitas suspicari liceret. Ejusmodi formas, quas hodiedum fere monotypicas dicerem, sistere Genera a me hodie comparata lubenter dicerem: sunt suo habitu invicem diversa et suis propriis characteribus a plurimis Rhodomelearum formis nimium recedentia, quam ut, suadentibus aliis formis Rhodomelearum,;certum judicium de organis ab- ludentibus ferre liceret. Ex patria harum algarum, suis propriis formis feracissima, paucas quasdam formas hodiedum nobis cognitas esse, monuisse placet; ignoramus, quibus intermediis formis magis forsan adproximari viderentur form:, qui hodie heterogeuecze nobis adpareant. In affinitate dijudicanda Generum ejusmodi regionis, lubentius equidem insisterem characteribus, a. congruentia organorum fructificationis deductis. quam ex habitualibus notis plus minus convenientibus. Quum igitur agi- tur de tribus illis Generibus: Cftonia, Helerocladia et Trigenea, qus tum invicem, tum ab aliis Rhodomelearum Generibus, et habitu et tructificationis partibus (saltim quales has hodiedum intellectas novimus), differre putarem, dum me judice conve- nire viderentur organis quibusdam, quibus similia in aliis Generibus detecta nulla hodiedum cognuita mihi adparuerunt, certe difficilius dijudicandum videretur, utrum uno an altero modo tum de ipsis eorum organis, tum de Generum affinitate judi- care opporteat. Hoc vero judicium diversum fore putarem, prout affinitates Rhodo- melearum aut ex habitus conformitate, aut ex congruentia organorum fructificationis deducere conantur systematici. Mihi quidem affinitates Rhodomelearum ex structura stichidiorum dijudicandas esse statuenti ejusmodi judicium difficillimum fore patet, quum stichidia tum Heterocladi:te tum Trigenes hodiedum ignota conjicere ausus sim, utpote organa hucusque ut stichidia horum considerata alio modo interpretanda esse assumiserim. 92 J. G. Agardh. Sin vero. ut fert opinio Algologorum hodierna, ex ipsis organis dictis certum judicium de affinitate. proxima. plantarum, quae invicem plus minus affinia conjice- rem, haurire non liceat, jure tameu quodam inquirendum mihi adparuit, anne alis quibusdam rationibus suadentibus, de affinitate Generum — qui organis a me an- theridia dictis convenientibus adproximanda conjicerem —, conjecturam quandam ferre liceret. Hoc respectu primum ipsam frondis structuram, ut ita dicam, ana- tomicam consultandam putarem. De Trigenea ohm (Anal. Alg. Cont. II. p. S4) scribenti mihi placuit memoria repetere characterem. quendam ipsius structure. frondis, quem jam a Soudero cha- racteristicum consideratum) fuisse videram, nimirum »frondem primariam esse stratis duobus contextam, parenchymatio exteriore, epenchymatico interiore», addita a me observatione: »nisi magnopere fallor his verbis paucis indicatam fuisse differentiam, qua Trigeneam a longe plurimis Rhodomeleis diversam esse» conjicerem: duin ni- mirum in Rhodomeleis melius cognitis frondem quasi articulis polysiphoneis super- positis. contextam — si quoque hane structuram evolutione strati cortiealis ssepe plus minus velatam —- novimus, hanc structuram in Trigenea desiderari, ex. verbis rite intellectis Sonderi sequi putarem. Structuram igitur verbis allatis Sonderi indi- catam, diversum omnino typum Rhodomelearum referre, assumere ausus sum. | Sua- dente hac structura, quam epenchymaticum dixit Sonder, Trigeneaum convenire cum Generibus istis paucis Rhodomelearum, in quibus frondem cellulis numerosis. cylin- draceis, interioribus invicem anastomosantibus, exterioribus nunc jn reticulum laxe conjunctis, nunc magis Callithamnioideis et invicem lere liberis, expressis verbis assumere ausus sum (Conferas. ea, quie ipse hoc respectu de Trigenea. dixi (Anal. Algol. Cont. II. p. 84) et de Heterocladia (Anal. Algol. Cont. III. p. 132). Inquirendum | igitar mihi adparuit anne ex hac structure convenientia assu- mere liceret, typum quendam proprium Rhodomelearum indicari; et hune in finem quienam esset structura interior ipsius costze iun Cliftonia — de qua apud auctores nullam mentionem factam fuisse memini — animadvertere placuit quee hodie ob- servavi. Siructuram pinnarum tetrasiphoneam jam quidem pinxit Harvey; et ejus modi structuram polysiphoneam in partibus quoque aliis junioribus obvenire, forsan assumere liceat. Sectione vero lacta transversali ipsius coste adultioris, quam in omnibus partibus adultioribus evidenter distinctam novimus, siphonem quendam centralem vix certius recognoscere licere, dicerem; et hujus quasi loco, axilem re- gionem vidi fasciculo filorum tenuiorum occupatum; longitudinali facta sectione ipsius coste observavi fila longitudinaliter excurrentia numerosa, quorum interiora, exterioribus conspicue tenuiora et articulis longioribus instructa vidi, exteriorum arti- culis magis rite cylindraceis, suo diametro circiter quadruplo longioribus; his conjunctis ipsam polysiphoneam partem cos&e constitutam esse putarem; quse extra dictas cellulas in parte costs exteriores proveniunt cellules, stratum corticale ejusdem con- stituentes putarem. Cellulas intimas ipsius coste plurimas rite longitudinaliter ex- currentes dicerem, at invicem nec secus longitudinem concretas, nec ullo modo in articulos polysiphoneos conjunctas, sed invicem liberas; et quin immo nonnullas . 24 Analecta Algologica. 95 earundem vidi oblique excurrentes, quasi ad dispositionem tendentes, quam in par- tibus inferioribus et magis secus longitudinem expansis in. /Janoréa et. Halodietio obvenire quis crediderit, si quoque in his Generibus, ad alium (et facilius diceres omnino habitu diversum) Typum tendentibus, ejusmodi congruentiam parum per- duetam lubenter conjiceres. Strfeturam vero, cujus in caule Cliftonie qu:zedani indicia adesse mihi sub- oluit, hanc, si quoque alio quodam modo evolutam. in Bosfrych?a adesse forsan quispiam conjiceret. Mihi quidem, ejusmodi suppositionem, quam aliis de Rhodo- melearum systemate sceribentibus vix suppositam putarem, proferenti, quoque ra- tiones indicare opporteat, quibus structuram dictam, si non certius demonstratam, tamen nec omnino rejiciendam putavi. Et hoe quidem respectu ad ea, quie pro- priam structuram Dostrychi, describens supra jam attuli, referre forsan haud sufti- ciat; hinc ulterius ad structuram Bostrychie illustrandam quoque de Typis aliis Rhodomelearum hoc loeo pauca afferre placuit: In ipso modo quo in Rhodomeleis cellulzie conjunguntur, frondem earum, ha- bitu plus minus diversam, formatur, triplicem typum agnoscendum putavi: 1:5. In fronde, quam lubenter rite polysiphoneam. dicerem. siphones puto ejus- dem artieuli zque longos, longitudinaliter exeurrentes, et ita invieem concretos atque cenieulis utrinque ita cohibitos, ut frondem optime jure articulatum dieere liceat ; siphonibus eundem articulum constituentibus in his :eque longis; longitudine vero articulorum pro situ in fronde et pro diversitate specierum varia; velut ipsos arti- culos nune nudos, nune strato corticeali obteetos, hodie dicere liceat. Hane structuram [frondis obvenire proxime eandem tum in Generibus aliis fronde cylindracea instructis. tum in eomplanatis, quamquam ex indole et structura stichidiorum differentias adesse inter Genera struetura dicta convenientes, assu- mendas putavi. 2:0. In fronde, quam lubenter ex Generibus hodie cognitis magis Callitham- nioideam dicerem, cellulas constituentes in artieulos rite superpositos conjunctas vix dicerem; cellulas elongatas, quibus constituuntur, nec invicem parallelas, nec secus longitudinem invicem connatas. sed positione plus minus divergentes, ipsis apicibus vero invicem quasi in rete conjunctas, mediantibus anastomosibus ex apicibus emis- sis; frondem exteriorem, ipsa ramificationis norma admodum ab aliis diversam con- stituant, quare quoque (ob diversam ita frondis structuram) Rhodomeleis pertinen- tem quodammodo zgre agnoscere voluerunt; fructibus vero eongruentibus demum Genera hae structura insignia Rhodomeleis rite adseripta fuisse. nec ab ullo hodie denegatum fuisse scio. 50. [n fronde Bostrvcehise, cellulas constituentes quoad situm et dispositionem cum iisdem Polysiphonearum congruere patet, easdem vero, longitudinaliter juxta- positas, invicem haud secus longitudinem concretas obvenire, sed invicem spatio pereeptibih probe sejunetas, nisi quod definitis locis conjunguntur anastomosibus, tum apices articulorum ejusdem fili, tum fila longitudinalia diversa at juxtaposita, quasi suis definitis locis fili elongati conjungentibus. Structuram Bostrychie hoe 94 J. G. Agardh. modo interniediam esse inter eam quam Generibus polysiphoneis characteristicam dixi, et aliam in Generibus Callithamnioideis obvenientem. Ipsam directionem cel- lularum. in. Generibus, frondem reticuli ad instar evolventibus, paulisper diversam obvenire in axilibus partibus et exterioribus ejusdem [frondis perpendenti mihi ad- paruit, structuram Bostrychi:e cum Generibus istis Callithamnioideis potissimum comparandam esse. . Mihi vero hoc modo de Typis struetura frondis diversis, quos in aliis Rhodo- melearum Generibus adesse adparent, statuenti, neutiquam in mentem venisse Rhodo- melearum quandam dispositionem ejusmodi differentiis fundatam, proponere, id ex- pressis verbis dixisse placuit; rationes quasdam tantum afferre volui eur in dispo- sitione Generum systematica characteres e structura ipsius frondis petitos, haud omnino omittendos putarem; sin vero ejusmodi characteribus quandam vim attri- buendam esse assumere liceret, indicatum voluerim Cliftoniam saltim eum Generibus, quie proprie Polysiphoneas dixi, neutiquam proxime convenientem videri; quin imn:o eandem, structura suadente ipsius coste, potius convenire eum Generibus ilis, quorum typicas formas magis Callithamnioideas dixi, quibus quoque Bostrychias hoc respectu adpropinquari suspicatus sum !). Quzrenti vero mihi characteres proprios — quos ex ipsis organis fructifica- tionis deducendos esse egomet lubenter assumerem — quibus ducentibus typi Rhodo- melearum revera diversi certius dignoscerentur, dolendum quidem adparuit nec mihi, nec aliis contigisse Algologis hsc organa in omnibus illis Generibus observare, quae ob unum aut alterum characterem abludentem plus minus abnormia considerare consuevimus. Si quidem jure quodam assumendum putavi plures supponere licere ^ typos, quos ab eo, quem in nostris plurimis Rhodomeleis agnoscere consuevimus plus minus aberrantes viderentur; si ejusmodi typos aberrantes in Cliftomia, in Heteroclad?a, in Trigemca, quin immo in Bostrychia recognoscere credidi, et in his — invicem plus minus abludentibus — organa fructificationis omnia nondum rite 7 Structurze. differentias, quas in ipsa fronde Rhodomelearum dignoscendas putavi, nullomodo rite intellectas fuisse, hoc loco monuisse placet. Ut hoc respectu unico subsistam exemplo, Genera ista omnibus notissima-— Polysiphoniam puto et Bostrychiam — ita omni respectu convenientia considerari putarem, ut facile dicerem me nescire, quo charactere structure frondis — mne dicam quoque quo charactere structure stichidiorum — ab Auctoribus de iis seribentibus indieato, hzec, Genera invicem distincta judicarentur; quin immo a Montagneo, qui tum Bostrychiam ut Genus sui juris proposuit tum plurimas hujus Generis species novas-descripsit, vix ullo modo indicatum putarem quonam charactere Genera dicta dignoseerentur. Hine quoque suspicandum mihi adparuit formas ejusdem speciei alias fuisse ad Polysiphoniam relatas, alias inter Bostrychias militantibus. Mihi ita judicanti de iis, quie antea de his Generibus scripta videram, hodie quoque de re- centissima kRhodomelearum «dispositione, a. Schmifz et Falkenberg data, dixisse opportet primariis istis neglectis characteribus, quos tum ex structura ipsius frondis deducendos putavi, tum ex struc- tura omnino diversa stiehidiorum sime omni dubio sequi putarem, in una eademque ZLophothaliearum dicta familia recepta fuisse Genera, utroque respectu me judice diversa; ne dicam diversissima. De peculiari illa, in ipsa frondis compositione typica differentia, qua Bostrychiam a plurimis Rhodo- melearum Generibus diversam putavi, nullum verbum allatum vidi; hine multo minus characteres a tvpica stichidiorum differentia indicatos dicerem. Hoc modo in eadem Lophothaliearum familia conjungere licuisse Genera, quz, me judice, ad omnino diversas regiones Rhodomelearum pertinent. . » Analecta Algologica. 95 cognita confiteri opportet, facilius eluceat nec de affinitate proxima horum Generuim certius judicare licere; conjecturas tamen proponere liceat de affinitatibus, qu:e an verc sint, postera dies docebit. Quum vero, me judice, agitur quzestio anne plures typos inter Rhodomeleas assumere opporteret, quos a Typo -— quem in nostris plurimis Rhodomeleis agno- scere consuevimus — plus minus aberrare cuidam viderentur, jure quodam inqui- rendum nihi hodie adparuit quibusnam charaeteribus — ignotis adhue stichidiis horum QGenerum, quorum ex typica structura affinitates Rhodomelearum przecipue judieandas eredidi — Genera illa, qui: hodie plus minus abnormia adpareant, in- vicem aut congruentia, aut invicem evidentius diversa viderentur. Hoc respectu tum ipsam iypicam strueturam frondis comparandam esse mihi adparuit, tum cha- racteres minoris momenti, quibus plus minus congruere videntur ejusmodi Genera aflinitate dubia, consultandos putarem. Hune in finem precipue consultanda mihi adparuisse organa illa, quoad naturam forsan dubia, quz autem in Cliftonia anthe- ridia hujus Generis sistere certius assumere ausus sum. Si eum his, quoad struc- turam et funetiones congruentia viderentur organa, qu: in Heterocladia ut sphizero- spore hujus Generis hucusque descripta fuerunt. in 'Trigenea vero nune (a Sondero) favellidia, unc. spherosporas sistere (a me ipso antea) considerata fuerunt; si organa ista tum invicem congruentia mihi adparuerunt, tum ab organis aliorum Generum, cum quibus eadem comparata voluerunt alii, evidenter aberrantia vidi; si alia or- gana, quie in Genernibus dictis antheridia horum Generum considerare liceret, hucus- que saltim ignota manent; his rationibus conjunctis jure quodam assumere mihi videor ob ipsam horum organorum congruentiam, quoque affinitatem horum Gene- rum saltim ad interim suspicandam esse. Sin vero his organis fructiferis suadentibus, ejusmodi affinitatem conjicere li- ceret, quoque hodie monere placuit congruentiam quandam habitualem, in his Gene- ribus me observasse, quem cujusdam momenti esse lubenter supponetem : puto api- cem illum Irondis ineurvatum, quem in fronde tum Cliftonie, tum Heterocladise, . tum Bostrychie przsentem minoris momenti forsan considerare liceret, quem vero haud pritermittendum putarem quum eundem suo modo conferre vidi, ad eam structuram stichidiorum determinandam, quam his Generibus omnino characteri- sticam puto; quo organisationis respectu ad ea refero, quz supra jam de forma stichidiorum in «his Generibus dixi. Hae ductus consideratione hoe loco dixisse placet, me in Heterocladia observasse ipsum illum ramulum., cujus in inferiore parte organa vidi, quie tum Decaisne, tum ipse olim sphtzerosporas judicavi, hune quoque ramulum fertilem observavi apice (proprio omnino modo) ineurvatum; quin immo eundem, ab initio spiraliter contortum fuisse lubenter conjicerem !. Ejusmodi ha- L] ' Frutieulos filorum Heterocladie examinanti mihi, organa qu:zedam, preeter majora, sphzero- sporas sie dictas foventia, alia adparuerunt multo minora, quze supra stipitem in spiram Helicoideam, quam maxime regulariter contortum desinentia observare credidi. Quomodo hse organa minutis- sima cum majoribus ramulis, in quibus sphserosporas nidulantes recognoscere voluerunt, comparare opporteat, id mihi quidem omnino dubium adparuit. Acta Reg. Soc. Physiogr. Lund. "T. VIII. 13 96 J. G. Agardh., bitualem congruentiam nullomodo attulissem, nisi Genera allata toto suo habitu! ita diversa fuissent, ut potius longius in systemate separata, quam invicem congru- entia unicuique adpareant. Patet. vim. et valorem, quem ejusmodi characteribus tribuere opporteat, vix dijudicare licere, dum alii lateant characteres, quibus in affinitate judicanda przs- cipuum quendam. valorem tribuere consuevimus. Dum in pluribus hodie compa- ratis Generibus ipsa stichidia ignota manent, nescimus revera utrum ea organa rite comparentur, quie alii sphierosporas judicarunt, ipse autem antheridia sistere putavi. Sin autem his organis niterentur judicia, de alfinitate Generum, patet quoque has affinitates alias. considerari debere, prout ipsa organa, quibus niterentur, diverso modo explicantur. Hine hodie neutiquam licere de affinitate Generum certius sta- tuere facilius quoque adpareat !). P4 Quum hodie suscipere ausus sum «de structura et affinitate Cliftonize ea alferre, quze a novis allatis. Clift. pectinate/ speciminibus rite fructiferis docui, pauca quoque addere placuit de planta ila perinsigni, quam jani fere ante s:eeulum inventam, postea vero ab Algologis Australis frustra quisitam novimus, et cujus tantum fragmenta a specimine primitus invento disjuneta, Algologis omnibus posterioribus consultanda tantum adfuevunt. (Quo loco Novse Hollandi:ie specimen prima- rium Cliftonic semipennate a Peronio lectum fuerit, id revera nescimus. Harvey speciem ad oras Nov: Hollandisre occidentales. obvenire suspicatus est; neque vero ab ipso, nec ab aliis investiga- toribus Algarum hanc plantam inventam fuisse expressis verbis dixit. Qualem imaginem ejusdem dedit Lamouroux, talem illam quoque a Harvey redditam diceres, caule cylindraceo et levi instruc- tam; quomodo ex hoec caule teretiusculo generarentur partes, seu folia sic dicta tristiche exeuntia, id ramificationis propriam indolem quierenti, explicatu «difficile quidem videretur. Qu:e ex hoc speciminis fragmento didici, ea jamdudum afferre mólitus sum. Postea novum habüi specimen in Encounter bay & D:no Vereoe e profundis protraetum, ex quo observato sequentia de hae specie | parum cognita hodie addere placuit. i Colorem. illum roseum et pulcherrimum, quem su:e plant: tribuit Harvey, nostram plantam haud referre, sed potius plantam colore sordide purpurascente indutam vidi. Nostrum specimen * suffultum vidi caule. pennam corvinam lere crasso, et fere 6.pollicari, attamen hune tantum supe- riorem partem plant: sustinentem; hune caulem quoque residuis partium delapsarum fere suo modo 7" In receentissima. de. Rhodomelearum structura et dispositione Generum facta expositione C» Rhodomelacece | von. Fr. Schmitz und. P. Falkenberg») hodie video Oliftoniam sub n:o 4Y in propria, quadam LERPOSIPHONEARUM "Tribu — eui preter Cliftoneam quoque Polysiphonia tenella. adnume- rata fuit — ita dispositam, ut Polyzonieis (quibus prieter. Polyzoniam et Leveilleam quoque Diptero- siphonia — sub quo Genere Polysiphonia heteroclada et. Polys:ph. dendrifica militant) proxime inse- quentibus, Genus quasi intermedium consideratum fuisse putares. Hine affinitates Generis dijudi- eatas fuisse, suadentibus characteribus, quos magis habituales lubenter considerarem, et neglectis iis a frutificationis partibus petitis, quibus, me judiee, in Rhodomelearum Generibus disponendis precipue insistendum videretur. Hoc modo factum fuit ut in eodem Tribu Genera conjunguntur, quie suadentibus stichidiis ad TTypos omnino diversos Rhodomelearum, me judice, pertinent. Me quoque in hoc opere diutius exspectato multa alia dicta vidi, quie eum iis, qua ipse observavi, parum congruentia putarem. De Cystocarpiis Cliftoni:e dieitur eadeni: esse minuta et fere globosa; dum eadem cum aliis comparata mihi potius magna obvenerunt et fere reniformia; formam propriam stichidiorum et dispositionem sphserosporarum neutiquam rite indicatam putarem, quibus vero rite examinatis Genus cum Bostrychia convenire putavi; antheridia ita descripta vidi et quoad formam et quoad dispositionem ut longe alia organa ita interpretata fuisse, patet. Analecta Algologica. 91 tomentosum dicerem; ipso tomentoso residuo rotundatas cicatriculas ramorum delapsorum cingente. Sectione facta transversali caulem ipsum teretiusculum vidi, et totum interius cellulis minoribus occupatum; nee dispositionis bi-trifarite partium, quani in superiore parte ramoruni dignoscere li- cuit, indicia quzdam: offerens. 8i seeatur ramus superior, observatur cellula centralis magna. rotun- dato-ovata, duabus seriebus cellalarum paulo minorum cincta; h:e cellule. ita. disposit:ie, ut una sub fuleiens jugum, quod in alam frondis externam abit; gemin:e autem anteposit:e. videntur seriebus foliorum geminis externis. Priter h:ee organa externa ipsi rami proveniunt, suo proprio ordine ab axili parte exeuntes; et ita sensim densi, ut horum reliquie, eireumceirea caulem investiunt quasi tomentosum. In specimine vero hoc, a me observato, partes nullas fructiferas observare contigit. .IIL De singulis Speciebus et Generibus Fucoidearum observationes. XXIII. De formis quibusdam Nereiae adscriptis, earumque partibus fructificationis. A Genus NremErE, quale in Icone Zanardiniana illustratum, hodie, ni fallor, ab omnibus receptum fuit; Speciem australem Nereie Harvey quidem descripsit, et icone quoque haud omittenda illustravit, quam vero in receutissima harum Alga- rum recensione frustra quzsivi. Utramque plantam, sive ad unum idemque Genus referrerentur. aut diversa constütuere viderentur, ad 'Typum bene recognoscendum, sua conferre putarem. Qualem primitus descriptam JN. filiformem vidi, hanc dicerem fronde minori. pollices paucos alta, at crassa et dense decomposita, ramis subdivaricatis obtusissi- mis, ultimis subtruncatis in. fasciculum filorum terminalium densum term inantibus. Huie simillimam speciem vidi ex Nova Hollandia, at hanc fere usque pedalem et multo magis decompositam, eadem vero ramificationls norma. insignem. Frondem in hace observavi cellulis superficialibus frondis quasi singulis per se prominentibus obtectam, ita facilius dixissem «quandam analogiam eum Mesembryanthemo crystallo- phoro offerentem. Ad basem ramulorum minorum nonnullas cellulas quasi magis intumescentes et paulo majores, demu:mi fere pyriformes obvenire, quas Sporangia uniloeularia sistere facilius conjicerem. Hanc formam, a Br. Wilson ex Port Phillip Heads mihi missam, nomine N. rornocraprE, olim designavi. Ab his formis typicis Nereie, species illa a Harvey nomine JNereie australis designata. sub n:o 66 F. & G. distributa, in PAyc. Austr. enumerata et in. FT. Tas- manica (ab. 188 icone admodum insigni illustrata; form:um sistit diversam, admo- dum conspieuam, et cum nulla alia mihi cognita specie confundendam. Quiu immo lubentius dubitarem anne in hac dignoscere opporteret typum €Genericum proprium. " habitualibus notis magis ad. Desmarestiam tendens, evolutione fructificationis partium ad typum JSporochni, ut putarem, sat conspicue tendens. Quod primum atünet congruentiam cum typicis plantis Nerei, species hic australis aspectum. preebet admodum diversum. | Dum: ille sunt. plante suis ranis 95 ' J. G. Agardh. ramulisque divaricatis, admodum crassis quasi in nodos truncatos, at coma densa. - terminatis insignes; Nereia australis adspectum) prebet adinodum diversum, cum juniore planta Desmaresti:e aculeatze multo potius congruentem. Nereiam australem revera vidi pro :etate aut evolutionis stadio sub formis admodum diversis obvenire. Plantam, quam magis juvenilem facilius agnoscerem, filis suis conlervoideis, ramos ramulosque superiores, coma laxa et mollissima in- vestientibus, Desniarestiam | aculeatam potissimum referre, jam supra monui. Bub stadio, quod potius senile judicarem, offert plantam coma denudatam, apicibus fere in aeumen productis. At inter utrumque stadiuni quasi intermedias plantas vidi frucüferas, suo modo tvpum Sporochnoidearuni, me judice. sat conspicue indicantes. Sub hoc stadio plantam in F7. Tasmanica depictam fuisse lubenter dixissem. Sub stadio, quod maxime juvenile vidi, planta filis suis. confervoideis obsita, ut jam dixi magis Desmarestiam aculeatam, quam aliam quandam mihi cognitam refert. Ipsi ram] ramulique in cuspidem molliorem sunt excurrentes ; infra hune, | apicem filorum quasi penicilli longius deorsum pluma mollissima obtegunt; ipso apice acuminato et 1nerescente terminato quasi penicillo paulo densiore. Hune vero penicillum terminalem (forsan magis deciduum) nuuc deficere vidi. lIufra hunc api- cem rami vidi rachides, alterne quasi contractas et expansas, quasi nodosas; 1psis nodis loca fertilia indicantibus; penicillis nimirum filorum ex nodo egredientibus, . soro supra superficiem lpsius rachidis elevato constitutis. 'Organa sori pyriformia vidi, invicem distincta, at adproximata, affixa. pedicello tenuiore; quasi artieulos J3--4 superpositos, polysiphoneo modo in partes paucas divisas monstrantia. In his corpusculis pyriformibus sporangia plurilocularia Generis agnoscenda putarem. Specimina alia vidi coma uberiore et densiore sepe instructa, alio inodo frueti- fera; soros nimirum in his supra ramos conspicue adultiores provenientes puto, verrucas laterales constituentes, cystocarpla Gracilari:ee cujusdam :emulantes. Hsec sunt organa, qua in icone Harveyana depicta videas; globoso-conica ibidem depin- guntur; qualia depicta, eadem diceres sistere fructus notissimos Sporochnui, at sub forma diversa et Genus forsan proprium indicantia. Hos fructus in pluribus spe- : ciminibus adultioribus observavi, at coma sspe destitutos et magis Irregulariter hemisphericos, potius verrucas zemulantes. His dissectis vidi eadem constare tum paranematibus paucrarticulatis, articulo terminali obovato instructis, tuni organis paulo majoribus intermixtis, quo sporangia unilocularia obovata sistere putarem. | Fructus hos, cystocarpia semulantes, nullo pericarpio cinctos esse, dixisse placet. Denique addere placet me quoque specimina vidisse, quie denudata ejusdem plante lubenter dicerem; adparatus penicilorum in his aut omnino deficere, aut nubecula vix conspicua adest ramulos supremos cingens. Iu his rami ramulique nunc in apicem sat conspicuum excurrunt, nunc penicillo at tenuissimo terminantur. In ramis horum a facie observatis seepe adsunt sori minutissimi at evidenter plantee cul insident perüinentes. .À facie observati admodum mucosi-adparent, filis minutis x à centro quodam radiantibus constituti. In ramo transversaliter secto vidi hos con- sütutos filis clavatis arteulatis a. centrali quadam regione extrorsum radiantibus, Analecta Algologica. 99 evidenter stratum quoddam proprium constituentibus, ipsa centrali regione filis magis elongatis et tenuioribus contexto. Hos soros esse initia eorum, quos mox supra descripsi demum sporangia unilocularia cum paranematibus constituentes, vix dubi- tarem; et hinc plantas has denudatas, quamquam habitu admodum diversas, tamen ad eandem plautam pertinere, mihi facilius persuadeam. "i recte statuerim plantas has omnes, a me comparatas, ad unam eandemque speciem pertinere, patet sporangia duplicis generis, quie hodie unilocularia et pluri- loeularia sepius dicuntur. quoque in Sporochnoideis obvenire. XXIV. (9 a.) DizorHvs cRiwiTUS (J. Ag. mscr.) fronde esespitosa, radieulis emissis radicante, decomposito-dichotoma subflabellatim expansa, segmentis patentibus, supra ba- sem angustiorem dilatatis sensim in formam sublinearem abeuntibus, apicibus ingequaliter furcatis et coma segmentorum filiformium crinitis, cellulis interio- ribus median: frondis indivisis aut margini vicinis duas series sparsimque plures formantibus, cellulis fructiferis Hab. ad oras occidentales Nov: Hollandie (ad. Rottnest Isl. a Walcott lec- tam mihi misit F. de Mueller). Immemor adparatum fibrarum, quas su: JD. radicanti characteristicam judicavit Harvey, ex parte frondis inferiore precipue provenire, formam hodie descriptam quoque ad dictam speciem esse referendam initio econjeci. Quum autem in planta accuratius examinata apices segmentorum vidissem ejusmodi fibris sat conspicue crinitos, oper:z pretium credidi, plantam peculiari hoe adpa- ratu instructam quoque quoad structuram interiorem) accuratius examinare, et fere stupens vidi eam sistere structuram quam Generi Dilophi characteristicam designavi; et speciatim congruere cum speciebus sectionis Il; nimirum cellulas interiores medi: pagin:e indivisas obvenire, marginibus autem duplicem seriem cellularum inter utramque paginam generantibus. In segmento igitur tenui transversali margines vidi subclavatim dilatatos, media frondis parte tenuiore. Qua quidem obser- vata structura, mihi saltim fuit evidentissimum, adparatum fibrarum terminalium quibus segmenta crinita vidi, nullomodo speciem novam ad viciniam Dictyot:e radicantis vindicare, si quoque func- tionibus consimilibus adparatus peculiaris creatus videretur. Quoad adspectum, colorem et consistentiam vix a vulgari Dict. dichotoma diversam dicerem. Ramificationem vero minus rite dichotomam, magis fHabellatam et ob segmenta ima basi angustiora, lineam circiter lata, sursum sensum dilatata, quin immo bis lineam latitudine superantia, apicibus segmentorum iterum angustioribus, ablüdentem dicerem. Apices segmentorum: insuper pluries sze- pius dichotom:e videntur antea quam in appendices filiformes subfasciculatim congestos solvuntur; appendices filiformes, et vage curvatas, 3—4 lineas longas, nune quasi apice spathulato terminatas. 100 J. G. Agardh. XXV. De organis fructiferis Generis Spatozlossi observatio. Inter Dietyoteas (in Amal. Algol. Cont. L) de speciebus et limitibus Spatoglossi Generis scribens, partes fructificationis mihi parum cognitas esse confessus sum. Postea unius Speciei ibidem descript:e. (Spatoglossum | Grandifoliwm) specimina non- nulla bene fructifera ex insulis Abrollos Nov:e Hollandi: occidentalis habui, quibus suadentibus hodie pauca de fructificationis una forma addere placet. Fructifera folia paulo crassiora at fere minora quam in planta sterili, a me olim observata, dicerem et ramificationem ,palmatam sat conspicuam offerentia, mag- nitudinem tamen servantia plantze inter Dictyoteas raram, laciniis foliorum singulis fere pedalibus et pollicem circiter latis. In novis speciminibus vidi partem infimam frondis supra stupam dilatatam radicalem tomento fulvescente, modo in Dictyoteis frequente, obducetam. In foliis fructiferis vidi totam fere superficiem quasi maculis oblongis, lineam circiter longitudine, latitudine dimidiam circiter attingentibus, nune magis rotundatis, spatiis sterilibus intercedentibus utraque directione conspicue ma- joribus, ita ut inter margines frondis soros 8—10 fere eandem quasi zonam occu- pautes, numerare liceat. Folia ita fructifera sepe cribrosa vidi. quod soros elapsos obiter inspicienti forsan cuidam indicaret; at aliis multo majoribus, aliis minoribus tendentiam quandam dissolutionis foliorum senilium lubentius assumerem. Ípsos soros observavi supra paginam sat conspicue emersos: transversa nimirum faeta sectione frondis tria ejusdem strata distincta vidi; extimis quasi cellulis minoribus in maculas fructiferas elevatas evolutis: has constitutas vidi sporis aut sporangiis (?) obovato-globosis, subvertiealibus membrana sub-distineta tectis; his contentu suo liberatis, membranas persistentes putarem, paraphysibus ut putarem nullis. XXVI. De Speciebus Myriodesmatis, mihi novis. Generis Fucacearum facilius distincti species plures, invicem evidenter affines, at characteribus admodum insignibus distinctas, in. Analect. Algol. Cont. II. jam de- seripsi; quibus ducentibus subdivisionem quandam. Generis l. c. quoque proponere ausus sum. Jam vero hodie; paucis prieterlapsis annis, duas species novas deseri- bendas habui; quarum unam, omnium fere nobilissimam facilius dicerem, alteram, cujus tantum fragmentum hucusque habui, suo tamen modo typum in JM. Querci- folio obvium, sat conspicue mutantem. Characteribus igitur insistens, quibus in speciebus disponendis l. c./usus sum, formas novas sequenti modo et indicatis nu- meris quomodo in serie specierum dispositas vellem, describere, periculum feci. 8. M. nsrriwNaTUM J. Ag. mscr. Volis supra basem incerassatam singulis aut ge- minis emergentibus pedicellatis, singulis a rachide lanceolata alterne grosse A—————— — o — "DS Ns Analecta Algologica. 101 dentata, nova folia eonsimilia alternantia. emittentibus, lobis primariis secun- darlisque costa sursum) evanescente percursis, junioribus margine subdentatis. seaphidiis in foliolis seeundariis utroque latere costte numerose sparsis. Hab. ad littus occidentale Nove. Hollandi:e — ex Geographe-bay specimen parum completum habui. Plantam magnitudine et characteribus ad M. (Quercifolium proxime accedentem recognoscere credidi, caule teretiusculo, foliisque a tubere incrassato fusiformi singulis aut geminis provenientibus pari modo instructam. Dum vero h:ee folia in M. Quercifolia pinnato-lobata dicerem, lobis ad ba- sem vix conspicue angustatis et forma fere oblongis — et (in nostris) sat conspicue oppositis; lobi in M. bipimnato in nova foliola prolongantur, quie ad bagsem contracta et quoad formam lanceolata a dente rachidis primarie provenientia et alternantia proveniant. Folia pinnatisecta dicere liceret ; at folia hoc modo. composita ex eodem tubere caulino gemina proveniunt. Rachides ita divisas fere 6 pollicares longitudine, latitudine 3—5 lineas latas, ipso petiolo folioli, latitudine vix lineam superante. In caule senili ramos geminos oppositos vidi; tuberibus paria foliorum generantibus. rij; Folíós ambitu magis defimitis, pinnato-lobatis, singulis a petiolo teretiusculo (haud nodoso) provenientibus geminatis, costa media superne evanescente percursis, lobis enervibus. 9. M. amawpriFOLIUM J. Ag. mscr. folis in eaule teretiusculo geminatis, singulis petiolo teretiuseulo sutffultis, ambitu lanceolatis, inferne costa infra medium obsolescente instructis, a margine in lobos paucos, infimos oppositos, superiores alternantes, omnes ecostatos plus minus eonformes abeuntibus, marginibus om- nium argute dentatis, scaphidiis utroque latere coste plurimis, sine ordine conspicuo sparsis. | Hab. ad oras australes Nove Hollandie; ex Port Elliot sub n:o 497 mihi missa (D:ma. Hussey). Species nobilissima foliis ultrapedalibus longitudine, quoad formam lanceolatis, petiolo tere- tiusculo semipollieari suffultis, supra cuneatam basem, distantia circiter bipollicari, in lobos geminos oppositos, et dein (distantiis iisdem eonservatis) in lobos pauciores sparsos aut subsecundatos abe- untibus. Lobi ita formati plus minus folio conformes, at semper simplices vidi, ipso folio circiter duplo angustiores; minores circiter bipollieares quasi superne in formam magis ovatam tendentes; adultiores, quos nunc 3—4 pollicares vidi, evidenter in formam lanceolatam abeuntes; omnes revera ad baseni plus minus conspicue contracti. Margines omnium in dentes apiculatos, 2—3 lineas in- vicem distantes exeurrunt, Seaphidia per omnes partes foliorum densissime sparsa vidi; inter co- stam et submarginem ejusdem zon: 10—15 numeravi; eademque ita posita ut. carpostomia alia unam paginam, alia alteram spectant. Ubi scaphidium tumet cellulie strati interioris fere in fila soluta diceres, quorum alia rami parietem, apice earpostomio pertusum, alia interiora versus ten- dentia. Parietem interiorem pluribus quasi stratis contextum .vidi, et ad hune sporce simgulie, invi- cem paulisper distantes, ex ovali-elobosz, magn:ie et saeculo suo hyalino incluse et paranematibus cinctzte generantur. Paranemata, quie ex hoe pariete basali exeunt, in fasciculos minutos collecta, ima basi ramosa, et ex hae parte antheridia lineari-oblonga, suo diametro pluries longiora emit- tentia. A medio fascieulo filum cylindraceum, artieulis longis contextum provenire vidi; numerosis fasciculis ejusmodi fila carpostomium versus emittentibus oritur ita paranematum fasciculus. Para- nemaía a superiore pariete et quasi a tecto scaphidii exeuntia, breviora vidi et laxiora; hsec vero antheridiis quoque instructa. Antheridia eranulis bene evolutis instructa. Hine scaphidia in Myrio- desmate hermaphrodita judicavi. Transversali facta sectione frondem contextam vidi cellulis directione paginarum elongatis, suo diametro 3 plo—4:plo circiter longioribus; 3—4 ejusmodi series inter paginas superpositas, di- veisarum seierum cellulis invicem alternantibus; aliis obtusioribus, aliis angustatis. Supra hoe 102 J. G. Agardh. stratum interius, vix ullo conspicuo endochromate coloratum, cellule strati exterioris verticales breves et obtus:e exeuntes frondem ambiunt. 1 suadentibus iis characteribus, quibus species hodie cognitas ad diversas sectiones disponendas judieavi, iis pertinent in quibus scaphidio utroque latere costee numerosas series irregulares con- stituere videntur; et inter has iis adproximandam censeo, in quibus folia a caule cylindraceo pro- veniunt, nec a nodo basali exeuntia. Qu:se dicuntur folia, nec modo Myriodesmatis latifolice fron- dem decomposito-aciniatam referunt, sed folia quasi propria, suis laciniis vero instructa, constitu- entia dicerem; qualia in M. Qwercifolio et M. Calophyllo descripsi. Dum vero in his lobi omnes obtusi adparent et ita folia Querci nostratis referunt; folia contra novze speciei ambitu lanceolata et lobis paucioribus plus minus conformibus instructa; quare hsec ipso suo habitu quoque primo intuitu dignoscenda videtur. XXVII. CvysroPHORA INTERMEDIA (J. Ag. mscr.) caule subtereti sparsim. vix conspicue com- presso decomposito-pinnato, pinnis a submargine caulis regulariter subdistiche egredientibus, inferne sensim scalariformibus, pinnulis ad imam basem sensim abruptis, vesiculis nullis. receptaculis ad apices pinnularum fascieulatis toruloso- evlindraceis utrinque attenuatis, seaphidiis invicem subeonfluentibus aut sin- gulis levi contractione disjunctis, quoquoversum hiantibus. Hab. ad oras australes Novze Hollandiz (Port Elliot, mihi a D:na Hussey missa). Hoe est forma intermedia inter duas Species, quas certo respectu extremas Generis totius diceres, nempe Cysfophoram | paniculatam. (caule. tereti ramisque magis quoquoversum exeuntibus, ramulisque supra basem plus minus vage abruptis instructam) et Cysf. sparsioidem (caule suo com- presso plano, rümisque a margine caulis egredientibus ab aliis. omnibus speciebus distinetam). Dum iegitur Cysf. paniculata magis sarmenta inordinata fruticum referre diceres; erectiusculi et excelsiores scandunt caules | C. infermedie, hoc respectu C. sparsioidem referentes. At alios quoque vidi cha- racteregs: Cyst. paniculata gerit radicem validam, radienlis plurimis deorsum tendentibus, nidum avis quis diceret referentem; in C. intermedia vidi scutellum radicale superne in nodum validum inerassatum, cujus a parte suprema surgit virgorum silva, singulis in caules teretiusculos immediate abeuntibus. In (QC. paniculata cyma receptaculorum. adparet eximie terminalis, inferne suffulta ra- mellis multo longioribus filiformibus, ipsis receptaculis vix bis lineam longis, scaphidiis singulis plus minus verrucose prominulis; in C. /nfermedia ramuli omnes superiores adparent fertiles, re- ceptaeulis eylindraceis, fere 5 lineas longis, sparsius hic illie quasi articulatione contractis, cieterum cylindraceis, apicibus attenuatis. Patet, ut sperarem, novam nostram spcciem suis characteribus inter. C. paniculatam et C. spartioidem quasi ambigere; me judice, autem magis ad C. sparfioidem revera accedere, quamquam ab hac specie caule suo facilius dignoscendam. Exstat vero ad oras pacificas Americze septentrio-- nalis, ex California mihi missa non denominata Species, quie suadentibus exterioribus characteribus quoque his proxima videretur. Dum vero Cystophorse ad oras Australi generantur, Cystophylla proveniunt in mari pacifico superiore; et hodie — dum est confitendum nos nescire utrum Ge- nera Fucacearum in scaphidiorum structura offerant characteres, quibus rite dignoscantur typi di- versi —, vanum putavi de vera eorum affinitate suppositiones novas proferre. Explicatio Iconum. Tab. l. D. SPYRIDIA BIANNULATA. Segmentum longitudinale Cystocarpii, monstrans hoc transformatione rami (nec ramelli) transformatum fuisse; hinc in pedicello structuram rami dignoscere licere; et ex disposi- tione partium interiorum plures ramulos transformatos fuisse, patere putavi: in inferiore nempe parte adparent corpuscula quzdam obscuriora, quie ramulorum minorum pignora judicavi, forsan sensim obsolescentia, aliis in superiore parte cystocarpii circumcirca sine ordine sparsis, structuram offerentibus, quam in Fig. 2 delineavi. "Totum igitur cystocar- pium interius constare vidi partibus circumcirca sine ordine bene conspicuo dispositis, qualiter in Fig. 4 sectionis transversalis tenuissimi, partes interiores monstrantis, disposi- tionem partium indicare molitus sum. In cystocarpio adhuc juniore (Fig. 1) tum digno- scere licere fila monosiphonea et articulata plurima, ab interiore extrorsum radiantia, ul- timis suis articulis brevibus stratum periphericum cystocarpii constituentibus; iisdem vero in interiore, gemmidia pyriformia, adparenter sparsa, at revera circumcirca ordine suo disposita, sustinentibus. Corpuscula dicta, qualia in interiore cystocarpia junioris evoluta vidi, tum constituta ra- mulis vix transmutatis, nunc ramulo quasi suffultis, tum in fila abeuntibus articulata et monosiphonea, quibus majorem partem cystocarpii interioris demum quasi impletam diceres. Monstrat fila hzc cystocarpii interioris transmutata (dichotoma articulata et monosiphonea) quorum ex articulis inferioribus singulis gemmidia pyriformia singula generantur, superi- oribus fasciculis dichotomis eorundem filorum in pericarpium coaleseentibus parum muta- tum, ipsa testante forma cellularum pericarpii in hac specie. Sistit segmenti transversalis tenuissimi partes interiores quasdam exhibentis; ex quibus comparatis concludere liceat totum cystocarpium constare fasciculis filorum plurimis ex- trorsum radiantibus, a centrali quodam adparatu, ut putarem inferne axiles partes magis contiguas sustinente, in superiore parte cystocarpii quasi in fasciculos numerosos, sine ordine adparente dispositos, soluto. Lobos fasciculorum numerosos in hac specie contineri intra pericarpium subglobosum, nusquam, quantum vidi, in lobos externe prominulos ex- pansum, animadvertere placuit; nec in hoc pericarpio, filorum cellulis radiantibus con- texto, opus esse carpostomio quodam proprio, atque hoe ita in hae specie deficere, mihi adparuit explicatu facilius. Sistit structuram frondis in ipso geniculo, qualem hanc vidi, in segmento transversali, per geniculum ducto. 6—8. SrvnRriD1A CUPRESSINA. Fig. 1 Eie" Bro 2 Fig. 3. Fig. 4. i07 Bg Fig. 6. Segmentum longitudinale cystocarpii, per mediam ejusdem partem paulisper oblique duc- tum; ita ut in inferiore parte cellularum series ipsius pericarpii plures adpareant, in Acta Reg. Soc. Physiogr. Lund. T. VIII. 14 104 lop. fs E19 8; Fig. «Be9; Fig. 10. Fig. 11. Fig. 12 ig ui2. big. 13. superiore carpostomium proprium, quale in hac specie vidi, rite evolutum et hians facilius dignoscatur. Ab ima parte interioris cystocarpii, nucleos gemmidiorum geminos mature- scentes, ambitu obovatos, et suis filorum fasciculis suffultos observare liceat. Fila sterilia anastomosantia, nucleolos separantia, in icone neglecta fuisse, monere placuit. Sistit fasciculi gemmidia sustinentis fila pauca superiora, qualia hzc adhuc juniora vidi, tri-dichotoma et articulata, ipsis apicibus supremis initia gemmidiorum monstrantibus. Ejusmodi gemmidium, quale maturescens, vidi. 2 2) 9—11. S»vRiDIA OPPOSITA. Sistit fragmentum ramuli, eujus ex geniculo provenire vidi ramellos nanos minutissimos, . corymbos sph:zerosporis fertiles formantes. — Sphzrosporas ipsas, a geniculo ramelli emer- gentes, nudas vidi et triangule divisas (fig. 9 a). Ex maturescente cystoearpio -— in plures lobos externe conspicuos subdiviso — fila quze- dam nuclei interioris exhibet, qualia eadem, nondum ut putarem omnino maturis gemmi- diis pregnantia; exteriora horum filorum sterilia vidi, dichotoma et articulis elongatis cy- lindraceis contexta; intra has alia turgescentia et articulis moniliformibus sursum dilatatis constituta, fere clavata, fasciculum nuclei demum formatura conjeci Hinc ex articulis horum gemmidia propria singula formari vix putarem; potius subdivisione articulorum ex singulis articulis gemmidiorum nucleolos formari, lubentius assumerem. Antheridia monstrat, qualia eadem vidi in specimine — quasi ramulis plurimis dejectis denudato — admodum minuta, a ramulo fere horizontaliter ex fronde emergente (in in- feriore sua parte structuram rami, in superioribus structuram ramulorum ut conjicerem indicante) transmutata. Qualia hzc organa demum rite evoluta putavi, talia gelatinosa dicerem, intra membranam translucentem, corpusculis minutissimis plurimis, sine ordine conspieuo dispositis, farcta. 183. ZawaRDiNIA J. Ag. (Galaraura marginata, Auct.). Cystocarpii monstrat structuram, qualem in hoc Genere eandem videre credidi. Intra membranam frondis, jam calce obductam (et infra utramque paginam frondis) cystocarpia plura juxta-posita vidi, fere globosa, singula tum suo peripherico strato (pericarpio) in- clusa, tum filis articulatis frondis sterilis introrsum fasciculatim ambientibus cincta; a dicto peripherico strato eystocarpii circumcirca exeuntes vidi fasciculos introrsum porrectos gemmidiorum minutissimorum; hosque singulos supra pedicellum brevem filiformem gem- midia minutissima, suis stipitibus singula suffulta, sustinentes. Intra pericarpium pro- prium — prout ejusdem contingat observare segmentum tenuius aut crassius — corym- buli gemmidiorum adparent aut pauciores aut numerosiores, omnes vero a peripherico strato introrsum vergentes. Quo loco peripherieum stratum ipsius cystocarpii cum strato frondis exteriore connexum vidi, huie oppositum ipsum carpostomium adesse putavi, suo vero proprio modo filis peculiaribus cinctum. Nimirum hoe loco vidi cellulas quasdam validas et ventricosas (enteromorphas) verticaliter ex fronde exeuntes et supra superficiem frondis eminentes, quarum exteriores paulo longiores et leviter incurvas, interiores bre- viores; omnes conjunctim ipsum carpostomium cingentes conjicere ausus sum. Has cel- lulas exteriores — quas Carpostomium Generi proprium et cui simile in alia Floridea me observasse non memini — a cellulis exterioribus ipsius frondis transmutatis ortas puta- rem; sunt nimirum suo diametro his squales, at verticaliter excrescentes, propriam for- mam enteromorpham assumentes. Partem sistit segmenti frondis sphzerosporiferse, cujus in superiore et albescente parte, maculas quasdam colore purpurascente conspicuas vidi. His transverse sectis, observavi cavernas infra superficiem frondis immersas; juniores minores et fere clausas, dein ori- ficio dilatato sensim magis hiantes, nunc in utraque superficie frondis presentes; infima cavernz parte in pulvinar conspicuum intumescente. Ex pulvinare provenientia vidi or- gana propria, quie sphserosporas Generis sistere suspicatus sum. 105 Fig. 13 a, b, c. Corpuscula obovato-clavata, stipite cylindraceo fere rite articulato (articulis nimirum Fig. Fig. 14. paucis cylindraceis) suifulta, superiore parte tumida sensim proprio modo transmutata ; artieulo terminali partes 4 sat conspicue disjunctas nunc offerente. Quomodo hzc cor- puseula diversa vidi litteris datis designare volui, transmutationem sensim peractam (ut conjicerem) indicantibus. EwpnoaeENIA GRacILARIA J. Ag. mscr. Ícone data, segmentum tenue frondis longitudinaliter secte exhibente, structuram frondis me judice propriz indolis, indicatam vellem. Tab. Il. 1—5. HyvpRoLAPATHUM SANGUINEUM. is 2. e 4. e Segmentum transversale folii sterilis ita ductum, ut tum structura costule in media parte segmenti adpareat, tum partes adhzerentes ipsius lamin:e conspiciantur. Cellulze quzedam ipsius laminz, quales a facie adpareant. Cellulze ejusdem, quales paulisper elongate, supra costulas adsunt. Folioli sphzerosporiferi (Sporophylli) transverse secti fragmentum; monstrans cellulas inte- riores frondis et numero auctas — plures series inter utramque paginam superpositas constituentes — interiores et quoad formam ab exterioribus ita diversas ut interiores polygonas et retieulatim junctas — nodis reticuli poro conspieuo ab uno ad alterum no- dum permeante conjunctis —; exteriores vero cellulas paginas versus complanatas et ad hane suam paginam offerentes incrassatas membranz partes, interstinctas tenuioribus, et proprio modo dispositas. In ipso centro unius cujusque cellulz,, sphzerosporam triangule divisam observavi. /Sporophylla hane structure indolem nec in specie quadam ad Deles- serieas a me relata, me vidisse puto. Dispositionem sphzerosporarum, quam huie potis- simum analogam dicerem, puto eam quam in Chylocladi:e speciebus quibusdam obvenire vidi, eujus in Anal. Algol. Cont. III. tab. I fig. ? e dedi iconem.) Monstrat cellulas quasdam strati exterioris ejusdem Sporophylli, quales easdem vidi ex- - trorsum ceomplanatas, 5 6-gonas; sua membrana alterne incrassata, alterne attenuata; eum qua parietis structurze anne convenirent species quzdam Rhodophyllidis, dubitavi. 6— 1. HxTEROCLADIA AUSTRALIS Jeesn. 6. T. Rami tfructiferi, superne filis suis Callithamnioideis uberius obsiti ramulum sistit intra apicem suum ineurvatum, in incrassata et magis gelatinosa parte fructiferum, in supremis suis partibus in fila sensim tenuiora et Callithamnioidea abeuntem. In parte fructitera tum gelatinosam membranam pertusam observavi poris rotundatis majusculis, tum intra eonsimilem excavationem organa vidi, quae hodie comparanda eredidi eum organis istis Cliftonie, in quibus Antheridia hujus Generis recognoscenda putavi. Ipsa organa inclusa, quie vidi paucissima, sphzerosporas sistere, suo proprio modo in partes secedentes, hodie equidem dubitandum credidi. Sistit ejusmodi ramulum? adhue minutissimum, quem in superficie ramuli (in fig. 6 deli- neati) observavi; hunc tantum ope microscopii vidi supra superficiem prioris eminentem, evidentius spiraliter incurvatum; nescio anne in hoc ramelli novi inchoantis prima initia recognoscere opporteret. Fig. 8—18. CrrirrowiA PEcTINATA Harv. Fig. Fig. 8. Monstrat dispositionem partium exteriorum: dignoscere licet frondis apice incurvate ven- trales margines in geminas series pinnarum (foliolorum) exeurrentes; dorsalem marginem in alam non interruptam irondis abeuntem. Sistit partem ejusdem sub stadio magis evoluto et magnitudine auctam; ut adpareant: 'cellulze ale dorsalis elongate, oblongo cylindrace:s, pluribus seriebus superpositze; cellulze 106 exteriores paucae tum ipsius coste, tum geminarum pinnarum angulato-rotundats; intrg has sphzerosporz, sectione denudat:e, singule, diversis stichidiis pertinentes. Fig. 10. Segmentum offert longitudinale tenue ipsius cosíe: dignoscere licet stratum axile, filis longitudinaliter excurrentibus contextum, et quomodo hsec fila invicem disposita obser- vavi; intima tenuiora sensim subdivisa (fig. 10 &), nec omnia directione longitudinali fron- dis exeurrentia; fila costs ?mfermedia, siphonibus circa axilem regionem in orbem dispo- sitis (ni fallor) comparanda; et, extra hzec, exteriores cellulas, quasi diversa strata cellu- larum corticalium formantes. "ig. lO a. Pars fili interioris, quale hoc subdivisum observare credidi. Fig. 11. Segmentum longitudinale offert ipsius cystocarpii. Fig. 12—15. Monstrant structuram stichidii. qualem hanc vidi sectionibus factis transversalibus per diversas eorum partes, tum superiores et inferiores, tum medias; et hinc dispositio- nem sph:erosporarum atque cellularum ambientium paulisper diversam monstrantes. In his segmentis tum partem hinc proeminentem, dorsale latus stichidii, tum quasi cornua genua «dignoscere licet, quibus margines frondis geminas — a quibus pinn: in fronde sterili emergunt — repr:esentari putares. Utroque stichidii latere, inter alam dorsalem et juza ventralia sph:erosporas per singulas utrinque series transversales dispositas esse, observare placeat; unica ejusmodi serie cellularum sterilium axilem regionem represen- tante '. Segmenta invicem paulisper diversa obvenire debere, prout ex stichidiis setate diversis, aut ex alia parte transverse secta desumtis, meminisse placet. In segmento fig. 15 cellulas interealares quales vidi, quoque expressas volui. Fig. 16—18. ^Organa monstrant, quie antheridia Cliftoni: sistere putavi; in Fig. 16 dignoscere licet tum nonnullas cellulas, dorsalem: alam frondis constituentes; tum in regione costali pro- pria nonnullas cellulas proprio modo transmutatas; et denique pinnulam e ventrali latere persistentem. Hinc patet cellulas transmutatas in latere frondis paginali obvenire; eas- dem vero, quales vidi, admodum tumidas et gelatinosas mihi adparuisse et contentum peculiari modo intra membranam gelatinosam subdivisum obvenire; adhuc juniores (fig. 17) contentum eorum subdivisionis quzedam signa monstrare; quie adultiora putavi (fig. 16) plures partes et ambitu magis definitas (nec rite quaternatas) offerentes; singulas denique has partes magis rotundato-oblongas atque contentu granuloso farctas dicerem (fig. 18). '" Meminisse placet structuram stichidii, qualem in Cliftonia vidi, in paucis tantum Rhodo- meleis obvenire. Dum in ramis sph:erosporiferis Polysiphonie unica generatur sph:erospora intra singulos articulos; gemin:ze vero sph:erosporz intra singulos articulos formantur in multis generibus fronde complanata s:epe instructis; sph:erosporas vero numerosas verticillatim dispositas obvenire in speciebus Dasys, quale hoc Genus rite instituendum putavi; typum stichidii in Cliftonia et Bostrychia obvenientem suo modo his proprium dicerem. In singulis nimirum articulis sphzero- Sporas numerosas provenientes dicerem, at has non verticillatas, sed magis unifariam versas, quasi semiverticillos formantes. Tab. I " pyridia cupressina. Fig. 9-11 Spvridia opposila. LJ .68 8 | nardinia marginala. Fig. I^. Endogenia : lala. Fig " . AW " À a » EA n iP o ee —. & - 3 s E * ju fi Mw ] à , : [o $ sd n i ! E x Iu UE z C P Ü E " - E i * " s uu N ! b R i. x Acta Reg. Soc. Physiogr. Lund.Tom VII. 2 M- ("Acta Reg.5oc.Physiogr. Lund Tem. VII. j or eA | ydrolapathum . Fig. 6 T Heterocladia .- Fig. 8-18. Cliftonia yectinala. LA Ee e