Li 1 MONTRE Me ue ) ie ee PEAR + Etes ANNALES DES SCIENCES NATURELLES NEUVIÈME SÉRIE ZOOLOGTE En ) _Æ ei F1 [°} = re a R« Æ = CORBEIL. — ANNALES DES SCIENCES NATURELLES ZOOLOGIE COMPRENANT L'ANATOMIE, LA PHYSIOLOGIE, LA CLASSIFICATION ET L'HISTOIRE NATURELLE DES ANIMAUX PUBLIÉES SOUS LA DIRECTION DE M. EDMOND PERRIER NEUVIÈME SÉRIE TOME XI PARIS MASSON ET Ci, ÉDITEURS LIBRAIRES DE L'ACADÉMIE DE MÉDECINE 120, Boulevard Saint-Germain 1910 Tous droits de traduction et de reproduction réservés pour {ous pays. DE TABLE DES MATIÈRES CONTENUES DANS CE VOLUME Revision d’une partie de la Collection des Hydroïdes du British Museum, PR RAIN BAR ne ee nets eee ciee soso s'est eine 1 Contribution à l'étude des variations morphologiques d’un tronc veineux collecteur de la veine axillaire, par R. Picque et R. BoureuiGNoN.... 69 Monographie systématique des Phyllopodes Anostracés, par Euc. Davay D ne PA che AP ete unies dt SANT 02e NÉ de y4 10640-10, — Corse. Imprimerie Crété, REVISION D’UNE PARTIE DE LA COLLECTION DES HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM Par M. Armand BILLARD INTRODUCTION Ce travail a pu être accompli grâce à la subvention qui m'a été accordée par l'Académie des sciences sur le « fonds Bona- parte ». Je renouvelle tous mes remerciements aux personnes qui m'ont aidé dans l'obtention de ces moyens de recherches, remerciements que j'ai présentés à l’occasion d’un premier mémoire publié à l’aide de cette subvention [1909 0} (1). Je ne saurais exprimer combien je dois de gratitude au D: R. Kirkpatrick, Assistant au British Museum, qui n’a ménagé ni son temps, ni sa peine pour faciliter ma tâche et a mis à ma disposition avec la plus grande amabilité son labora- toire et les collections dont il a la charge. Le but que je m'étais proposé en allant examiner les collec- (1) Dans ce premier mémoire se lit la phrase, p. 309, IL. 2%: « ... l'espèce déterminée par Lamouroux [1816] (p. 188), comme Sertularia tamarisca Linné n'est autre que le Diphasia pinaster Ellis et Solander ». Il est vrai que l'espèce étiquetée dans la collection S. tamarisca est bien le Diphasia pinaster, mais ce fait doit tenir à une simple erreur d'’éliquetage, car la description du S. tama- risca L. donnée par Lamouroux. correspond bien à cette espèce. J'ajouterai que je n’ai pas trouvé d'espèce étiquetée Sertulariu pinaster dans la collection. Trois légères erreurs se sont glissées dans le même mémoire: p. 311,1. 33, au lieu de Lamouroux [1816], lire Lamouroux [1821]; p. 317, 1. 3, au lieu de ? Ser- tularella, lire Sertularia ; p. 322, 1. 11, on lit : « Sertularia loculosa Busk [1852], p- 393, PI. XIX, fig. 9 » ; cette indication, PI. XIX, fig. 9, se rapporte à la cita- tion de Base qui est à la ligne suivante. Les recherches qui font l’objet de ces deux mémoires ont été faites au labo- ratoire de Zoologie de la Faculté des Sciences de Paris (P. C. N.). ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série. XI -À 9 ARMAND BILLARD tions du Bristish Museum était deme documenter surun certain nombre de types d'Hydroïdes non figurés ou dont les figures étaient insuffisantes. J'avais surtout en vue l'étude des espèces provenant de l'Australie et des régions avoisinantes, pour ne pas m’exposer, dans la description des Hydroïdes de l'Expédi- tion du « Siboga », à introduire dans la synonymie des noms nouveaux pour des espèces précédemment décrites par les auteurs (1). Toutd’abord j'airevu les types d'Hydroïdes de Busk récoltés dans les régions australiennes ainsi que ceux d’ALLMAN. Mais J'ai été conduit à étendre mes recherches et j'ai examiné toutes les espèces d'Hydroïdes que j'ai pu retrouver de la collection du « Challenger » ; j'en ai pris des figures quand il était néces- saire et j'ai noté leurs dimensions principales; de plus, J'ai été amené à revoirtousles types conservés de différentes collections el décrits par ALLMAN. Je ne donne pas dans ce mémoire le résultat de toutes ces recherches, mais je rends compte des observations qui présentent le plus d'intérêt; ainsi je rectifie la synonymie de certaines espèces qui ont été à tort créées comme nouvelles par ALLMAN, je complète la description de celles quiétaient insuffisamment décrites etje fournisla diagnose d'une variété et d'une espèce nouvelle. Je serais heureux si ce travail, qui a nécessité beaucoup d'efforts, peutrendre quelqueserviceauxzoologistes descripteurs, aux spécialistes qui s'occupent de ces questions et même provo- quer des recherches du même genre. J'y ai apporté tous mes soins et j'espère qu'il ne s'y est pas glissé d'erreur involontaire. Je ne saurais trop insister sur la nécessité qu'il y a, lorsqu'on donne la description d’une espèce nouvelle, de fournir tous les renseignements propres à la faire reconnaître plus tard, et de ne pas se contenter d'une vague diagnose et d’une figure approchée. Je crois aussi qu'il est bon d'en fournir les dimen- sions extrêmes, surtout celles des hydrothèques qui ne varient (1) C'est aussi avec la même intention que j'ai revisé la collection Lamou- roux. Cette collection présentait d'autre part un tel intérêt historique qu'il était très utile d'exhumer ces types sur lesquels on était insuffisamment ren- seigné. HYDROÏDES DÜ BRITISH MUSEUM s] qué dans de faibles proportions. Sil'on constate des différences dans les dimensions données par différents auteurs, cela tient souvent à cé que les mesures n’ont pas été prises de la même façon ; il faudrait donc aussi toujours préciser comment on les a obtenues (1). Peut-être n'adoptera-t-on pas ma manière de voir pour les formes que j'étudie sous les noms de Sertularia turbinata Lamx. (p. 19) de S. elongata Lamx. (p. 22); mais dans ces deux cas, J'ai eu lintention d'attirer l'attention sur les cas de dimorphisme sexuel qui peuvent exister chez les Hydroïdes. Ce sujet a fait l'objet d’un travail de TorreY et Martin [1906 et on pourrait étendre sans doute ces recherches à d’autres espèces que celles étudiées par ces auteurs. [résulte de là la né- cessité pour ceux qui récoltent les Hydroïdes, de fixer avec soin les parties de colonies qui comprennent les gonothèques, de facon à pouvoir étudier cette question. D'ailleurs l'étude du gonosome est intéressante et n’a pu être faite que pour les espèces littorales récoltées dans ce but et non pour les espèces des grandes expéditions, à cause du mauvais état de conserva- tion, dû à un mode de fixation insuffisant pour les études his- tologiques. Je rappellerai que j'ai exposé les principaux résultats de ces recherches dans une série de notes à l’Académie des sciences (1908 «], [1908 4], [1909], [1909 a]. Je placerai en tête du paragraphe le nom qui doit être conservé pour l’espèce avec le nom de genre qui lui convient, Fam. HALECIIDÆ. Halecium flexile Allman. Halecium flexile Arrmax [1888], p. 11, PL. V, fig. 2, 2 a. Halecium gracile Baze [1888], p. 759, PI. XIV, fig. 1-3. Après avoir examiné le type d'ALLMAN, je suis d'avis qu'on peut admettre la synonymie entre l'A. flezile Allm. et l'A. (1) Toutes les dimensions ont été prises suivant les règles que j'ai antérieu- rement données [1906 b], [1907], sauf exceptions indiquées. 4 ARMAND BILLARD gracile comme l’a avancé le premier HARTLAUB [1905] (p.611). La priorité revient au nom d’ALLMAN, le mémoire du « Challen- ger » étant daté du 9 Mai 1888 et celui de Baze du 27 Juin de la même année. Halecium dichotomum Allman,. Halecium dichotomum Azrmax [1888], p. 13, PI. VE, fig. 1-4, x Cette espèce est très reconnaissable à ses gonothèques annelées, mais elles le sont moins régulièrement que ne le figure ALLMAN; les hydrothèques sont légèrement évasées et munies du cercle d'épaississements habituels, ce qui ne ressort pas du dessin d'ensemble d'ALLMAN, mais de la figure à part de deux hydrothèques. Dimensions : Largeur des hydrothèques (à l’orifice).......... 190-200 Ophiodes dichotomus (Allman). Diplocyathus dichotomus AuLman [1888], p. 17, PI. VII, fig. 1, 2, 3. Les hydranthophores et les hydrothèques sont en général plus allongées que dans le dessin donné par ALLMax. Cet auleur a créé à tort un genre nouveau, tout en faisant ressortir la grande ressemblance entre son genre Diylocyathus et le genre Ophiodes de Hixcxs. Jecrois qu'il est logique de maintenir seul ce dernier et d'y placer toutes les espèces d’Halecüdæ dont les hydrothèques sont semblables à celles d'Halecium mais qui possèdent des nématophores. Dimensions Hauteur des hydranthophores et des hydro- INÉQUES. LE PAR EMRE uter Let e nn 240-350 y Largeur des hydrothèques à l'orifice............ 150-160 y Ophiodes arboreus (Allman). Halecium robustum ArLMan [1888], p. 10. — arboreum Aurman [1888], PI. IV, fig. 1-3. — arboreum Allm. JveruoLM [1905], p. 11, Taf. V, fig. 4. — robustum Allm. Ritomie [1907}, p. 524. — arboreum Allm. Hicxson et GRAvELY [1907], p. 27, PI. IV, fig. 27-29. Hicxson et GrAvELY ont observé des dactylothèques chez les HYDROÏDES DU BRITISH MUSEUM 5 échantillons qu'ils ont observés et provenant de l'Antarctique ; ils les ont vues aussi dans le type d'ALLMAN, cette particularité n'avait pas été signalée par cet auteur. Jai revu le type d'ALLMAN et je ne puis que confirmer le fait avancé par Hrcxsox et GRra- vELY, mais le dessin qu'ils donnent des hydrothèques n’est pas conforme au type; chez celui-ci les hydrothèques primaires sont bien telles qu'Azzuax les a représentées (PI. IV, fig. 2,3) et après lui JADERHOLM (Taf. V, fig. #); seules les hydrothèques secondaires, supportées par leur hydranthophore né dans les hydrothèques primaires sont détachées delatige ou des rameaux. Dimensions : Largeur des hydrothèques.". 1.530320 SL 215-230 vu Fam. CAMPANULARIIDÆ. Campanularia retroflexa Allman. Campanularia retroflexa ALLman [1888], p. 21 ; PI. XI, fig. 1, 1 a. Les lignes d’articulation situées le long des pédoncules ne sont pas des annulations vraies, mais ne sont que des cassures suivies de régénération. Dimensions : Hauteur des hydrothèques.......... Jonas 810-1010 Largeur — (A/Foriiee)} ent 420-600 y Lafæa geniculata (Allman). Cryptolaria geniculata AxLMax [1888], p. #1, PI. XX, fig. 4, 4 a-b. Je ne crois pas que les hydrothèques de cette espèce possèdent quatre valves comme l'écrit et le figure ALLMAN, les échantillons sont, il est vrai, en mauvais état et je n'ai pu voir ces valves; je pense plutôt qu'ALcLmax à pris des plis accidentels pour des valves, le bord très mince des hydrothèques est en effet plissé. Il est d’ailleurs facile de reconnaître cette espèce à la géniculation très marquée de la tige. Dimensions : Largeur des hydrothèques.............4.44. 1.0 260-350 y Lafæa megalotheca (Allman). Halisiphonia megalotheca ArLMan [1888], p. 31, PI. XVEI, fig. 1,1 a. 6 ARMAND BILLARD L'hydrothèque chez cette espèce est bien telle que le figure ALLMAN, mais contrairement à ce qu’il écrit elle peut être déli- mitée inférieurement par un hourrelet du périsarque plus ou moins marqué. | Dimensions : Longueur des hydrothèques........,,........ 1400 Largeur — (a L'onhce), 25-62 350 pu Longueur des hydranthophores...,.,........ 790-1140 y Lictorella antipathes (Lamarck). Sertularia antipathes Lamarck [1816], p. 115. Lictorella halecioides ALLman [1888], p. 35, PL XVI, fig. 1-2. — antipathes (Lamk.) Biczarn [1907 a}, p. 215, fig. 1. — antipathes {(Lamk.) Bizcarn [1909 b}, p. 312. L'espèce décrite par ALLMAN sous le nom de Zictorella hale- cioides, dans son mémoire consacré aux Hydroïdes du « Challenger », n’est autre pour moi que le Zactorella antipathes (Lamk.). La figure donnée par ALLMAN est inexacte, quant à la forme des hydro- thèques et aux particularités de leur pé- doncule; ces parties (fig. 1) sont sem- blables à ce qui existe chez ler: antipathes (Lamk.) dont j'ai donné une figure [1907 a], (p. 215, fig. 1) ; l'hydro- thèque est asymétrique, la face adcau- linaire étant plus bombée, mais elle ne montre pas à sa partie distale l’étrangle- ment suivi de l’évasement qui se voient A0 Ha em sur le dessin d’AzLman, de plus lhy- cioides Allm. (Challen- dranthophore n’est pas annelé. ger)]. Dimensions : Longueur des hydrothèques (1).........,.,.... 540-580 y Largeur — (APorfice) Er 180-190 Ces dimensions sont plus fortes que celles du ZL. antipathes type qui sont respectivement 385-400 y. et 160-190 w, mais je (4) Y compris l'hydranthophore, HYDROÏDES DU BRITISH MUSEUM 7 ne crois pas que ce soit une raison suffisante pour séparer ces deux formes. Le ZLictorella halecioides que j'ai en vue est celui du « Chal- lenger » et non le type qui à été décrit antérieurement par ALLMAN [1873] (p. 492, PI. LXVT, fig. 1). Cette forme constitue une espèce différente, comme le fait observer Browxe [1907] (p.25). Pour cet auteur il s’agit du Lafœa pinnata Sars ; BRowNE a trouvé cette espèce dans une collection provenant de la baïe de Biscaye et il lui décrit des dactylothèques qui n’ont pas été signa- lées par Sars; il est vrai qu'elles sont fort fragiles et tombent facilement. La présence des dactylothèques doit faire ranger cette forme dans le genre Zygophylar et je la croisidentique au Z. biar- mata Billard [1906 6] (p. 180, fig. 8), opinion que semble aussi partager Browxe. Comme le fait remarquer cet auteur, il reste à savoir si des dactylothèques existent sur des spécimens prove- nant des côtes norvégiennes. Cette découverte trancherait la question et le nom du Zygophylax pinnata (Sars) aurait la prio- rité sur Zaictorella halecioides Allm. et Zygophylax biarmata Billard. Lictorella cyathifera Allman. Lictorella cyathifera Arruax [1888], p. 36, PI. XL, fig. 3, 3 4. Cette espèce est très voisine de la précé- dente et n’en diffère à vrai dire que par des caractères assez faibles ; sans parler des différences de port, on peut voir que l'hy- dranthophore continue directement l'apo- physe sans cran aussi marqué que dans la précédente espèce (1), de plus le bord des Fis- 2h Re ; RS L . cyathifera man hydrothèques est légèrement évasé (fig. 2). (type). Dimensions : Longueur des hydrothèques (2)................ 350-385 p Largeur — GMOrIREe) 770 160-175 (1) Cette séparation plus nette entre l’'hydranthophore et l’apophyse chez la Lictorella antipathes tient peut-être à une plus grande dessiccation. (2) Y compris l'hydranthophore. 8 ARMAND BILLARD Lytoscyphus marginatus (Allman). Obelia marginata Arcuax [1877], p. 9, PI VI, fig. 1-2. — marginata Allm. CLarke 1879}, p. 241. — marginata Allm. FEwKkes [1881], p. 128. — marginata Allm. JXnperHozu [1903], p. 269. Campanularia insignis ALLMAN [1888]/, p. 19, PL IX, fig. 1-2. — insignis Allm. CoxGnon [1907], p. 469, fig. 10-12. Dans une note préliminaire (BizLaRrD [1908 D}, p. 1356) j'avais admis la synonymie entre le Campanularia insignis Allman et le C. juncea (Lytoscyphus junceus) du mème auteur. Après cette publication, Rireute [1909 4] (p. 262) discute cette synonymie et ne la trouve pas justifiée; de plus, il arrive à la conclusion que le Campanularia insignis An. etl'Obelia marginata Allm. ne sont qu'une seule et même espèce. Grâce à l'obligeance de M. le professeur Bedot de Genève, qui me communiqua les préparations de Pictet du Lytoscyphus Junceus et à celle du D'R. Kirkpatrick du British Museum qui m'adressa un échantillon du Campanularia insignis Allm. type et de quelques autres échantillons, je fus en mesure de comparer ces deux formes. J’adresse à ces deux aimables savants mes bien sincères remerciements. Après examen de ces formes, je me rallie à l'opinion de RiTHiE qui en a fait ressortir les différences : la forme des hydro- thèques qui est presque symétrique chez le C. insignis, tandis que chez le Lytoscyphus junceus les hydrothèques sont bombées du côté tourné vers la tige, l’atténuation graduelle du pédoncule chez la première espèce ; enfin, caractère très important et très net, au-dessous du bord chez le L. junceus existe une double ligne formée par un épaississement du périsarque, par contre chez le C. insignis l'épaississement se trouvant situé au bord même 1] n’y a qu'une ligne au-dessous de ce bord. Ritouie fait remarquer avec justesse que le segment annulaire situé entre le pédoncule de l'hydrothèque et l’entrenœud signalé par ALLMAN comme caractéristique du C’. insignis n’est pas constant et n’est qu’une anomalie due à une cassure suivie de régénération. Par conséquent le C. insignis ne diffère pas de l'Obelia marginata et ce dernier nom a la priorité. RiremE signale une différence entre les gonothèques du Lyto- HYDROÏDES DU BRITISH MUSEUM 9 scyphus junceus étudié par Prcrer et celles de la forme décrite par Taornezy [1904] (p. 113, fig. 2, 3, et PL. I, fig. 1, 1 B) sous lenom de Campanularia junceu. Or cette forme n'appartient pas pour moi à cette espèce car les hydrothèques sont pourvues d’un opercule à quatre valves, qui manque totalement au Lytocarpus junceus; il s'agit d'un Thyroscyphus, peut-être du T'. vitiensis Markt. Thyroscyphus Torresii (Busk). Laomedea Torresii Busk [1852], p. 402. Campanularia Torresii Busk, BaLe [1884], p.52, PL IL, fig. 3. Thyroscyphus simpleæ ALLMan [1888] ; p. 25, PL. XIIL, fig. 1-2. — Torresii Busk, JänernocM [1903], p. 273, Taf. XIE, fig. 6. Après examen du type d'ALLMAN, T'hyroscyphus simpler, Je considère avec BALE [1893] (p.99) que cette espèce est identique au T°. Torresu (Busk), ce nom ayant la priorité. Fam. SERTULARIIDÆ. Sertularella parvula (Allman). Calamphora parvula ALLMan [1888], p. 29, PI. X, fig. 3, 3 a. Sertularella parvula Allm. Harrzaus [1900], p. 62, fig. 30. Je suis de l'avis de HarrLauBqui place cette petite espèce dans le genre Sertularella ; les annulations et le col des hydrothèques ne sont pas aussi nets que sur le dessin d’ALLMAN ; la forme carrée de l’orifice n’est pas aussi tranchée. Je n'ai pu me rendre compte d'une façon certaine s'il y a ou non un opercule. La présence d’un opercule, niée par ALLMAN, placerait nettement cette espèce dans le genre Sertularella. I y à des hydrothèques qui n’en montrent aucun, mais les val- ves ont pu tomber ; tandis que d'autres, vues de profil, sem- blent en posséder; malheureusement je n’ai pu les observer de face pour ne pas détériorer les échantillons qui m'étaient con- fiés. Les hydranthesn'’étaient pas conservés, on ne pouvait done pas constater la présence du cul-de-sac caractéristique des hydranthes du genre Sertularella. Dimensions : Hauteur des hydrothèques..................... 325-380 pu Largeur — (Maxima) AS. 190-240 10 ARMAND BILLARD Sertularella articulata (Allman). Sertularia articulata Arrman [1888], p. 61, PI. XXIX, fig. 3, 3 a. Sertularella articulata (Allm.) Harrraus [1900], p. 24. Sertularella articulata? (Allm.) JXnernozM [1905], p. 29, Taf. XI, fig. 4; Taf. XIE, fig. 1-3. JADEerHoLM à attribué avec doute au Sertularella articulata (Allm.) la forme qu'il observa à cause de la présence de 3 dents au bord de l'hydrothèque, alors que le dessin d’ALLMAN n'en montre que deux. Je puis lever ce doute et affirmer que sa détermination est exacte, bien 3 dents. car le type d’ALLMAN possède Dimensions : Hauteur des hydrothèques....,........,...,,.. 460-546 y Largeur — (A l'onfice)= eee 175-200 w Longoeuraées articles. ce ER REEeS 510-610 p Largeur 2e Les PES EE MEME PEN 215-340 uw Sertularella Gayi (Lamouroux) var. Allmani. Fig. 3. — Sertularella Gayi var. Allmani Billard =[$. annulala (Allm.) (type)]. Serlularia Gayi Lamouroux] [1821], p. 12, Tab. 66, fig. 8-9. Sertularia annulata Aicman [1888], p.52, PI. XXIV, fig. 2, 2 a. Sertularella annulata(Allm.) HartLaug [1900], p. 54. Je suis d'avis que le Sertularia annulata Allman ne constitue pas une espèce distincte mais n'est qu'une variété du Sertularella Gayi (Lamx.). En effet, comme j'ai pu m'en assurer par l'examen du type, les articulations des rameaux et les annulations des hydrothèques ne sont pas aussi nettes que le des- sin d'Allman l'indique, les articu- lations peuvent même manquer. L'auteur figure quatre annulations mais le plus souvent il n'y en à que trois (fig. 3). Enfin la partie libre de l'hydrothèque qui est figurée très allongée et cylindrique dans le dessin d’Allman n'est pas HYDROÏDES DU BRITISH MUSEUM : 11 en réalité si longue et ne dépasse guère le tiers de la hauteur totale. Je propose d'appeler cette forme Sertularella Gayi var. Allmani; elle constitue pour moi une variété australienne de cette espèce rencontrée jusqu'alors sur les côtes européennes el américaines de l'Atlantique et dans ses prolongements (Mer du Nord, Manche), ainsi qu'au cap de Bonne-Espérance. Dimensions : Longueur de la partie externe des hydrothèques. 420-460 y — interne — 380-405 pa — libre _ 150-190 à Largeur des hydrothèques (à l’orifice).......... 215-230 & Intervalle entre les hydrothèques.............. 435-215 p Ces dimensions sont un peu plus faibles que celles du S. Gay (Lamx.) où la longueur de la partie externe des hydrothèques est de 585-650 y et la largeur à l’orifice de 290-325 v Sertularella quadridens (Bale). Thuiaria quadridens BALE [1884], p. 119, PI. VIE, fig. 5,6. — quadridens Bale, von LENDENFELD [1884], p. 915, PI. XL, fig. 9 — quadridens Bale, Wecrver [1900], p. 586, Taf. XLVL, fig. 1, 2, 3. Sertularella quadridens Bale, Harriaug [1900}, p. 120. Thuiaria vincta Arcman [1888], p. 68, PI. XXXII, fig. 2, 2 a. L'observation du type T'huiaria vincta Allm. montre une identité complète de cette forme et du Sertularella quadridens (Bale), ce que l’on n'aurait pas pu affirmer en lisant la des- eription et en examinant le dessin d'AcLmax. Les hydrothèques ne présentent pas, en effet, un orifice circulaire mais bien qua- dridenté ; de plus, les épaississements ne se joignent pas tous et sont conformes au dessin de BALE. Sertularella Gaudichaudi (Lamouroux). Sertularia Gaudichaucdi Lamouroux [1824], p. 615, PI. XC, fig. 4, 3. ? — picta MEven [1834], p. 201, PI. XXXIV, fig. 1-3. Sertularella mediterranea HARTLAUB (1900) p- 86, Taf. V, fig. 10-16. Sertularia laza ALLMan [1888], p. 55, PI. XXVI, fig. 2, 2 a. — laza Allm. Picrer et Bepor {1900}, p. 22. Sertulurella Gaudichaudi (Lamx.) Biccarp [1909 L], p. 317, fig. 5, A, B. Je ne discuterai pas l'idendification du Sertularella Gaudi- chaudi (Lamx.) et du S. mediterranea Hartl. ; je l'ai déjà fait antérieurement [1909 4]; mais je crois qu'il n'est pas possible 12 ARMAND BILLARD non plus de séparer du S. Gaudichaudi le Sertularella laxa, après un nouvel examen de la préparation du British Museum. Les hydrothèques montrent, en effet, intérieurement au-des- sous du bord trois épaississements semblables à ceux du S. Gaudichaudi (Lamx.). ALLMAN n'a pas tenu compte de ce caractère n1 dans son texte, ni dans son dessin. La seule différence est que la partie distale des hydrothèques devient cylindrique par une brusque inflexion de la paroi externe, ce qu'indiquent d’ailleurs les figures d’ALLMAN; mais par un examen attentif 1l semble que cette particularité soit due à ce que l'échantillon à souffert de la dessiccation. Ce fait expli- querait aussi les dimensions plus faibles qui sont toutefois Fig. 4. — Serlularella flabellum (Allman) (type). — A, Origine d’une branche; B, Orifice de l'hydro- thèque, vue de face et plus grossie. très voisines de celles du S. Gau- dichaudi. Ajoutons, pour être complet, que les gonothèques du S. me- diterranea Typique possèdent # dents distaleset celles du S. lara n'en ont que 3; mais est-ce là un caractère très important et ne pourrait-on pas voir là en- core un cas de dimorphisme sexuel? Cette question ne pourra être résolue qu’autant qu’on pos- sédera les gonothèques avec leurs produits sexués. Sertularella flabellum (Allman). Thecocladium flabellum Arcman [1885], p. 149, PI. XIX, fig. 4, 5. — flabellum ALrMan [1888], p. 81, PI. XXX VII, fig. 4-4. J'ai examiné l'échantillon type du « Challenger » et cette espèce doit être attribuée au genre Ser- tularella, car les hydrothèques possèdent quatre dents peu dé- veloppées d'ailleurs (fig. 4 A) et sont munies d’un opercule à HYDROÏDES DU BRITISH MUSEUM 13 quatre valves comme on peut fort bien le voir de face (fig. 4, B). Il est surprenant qu'ALLMAN n'ait pas vu ces caractères ; il parle d’une mince membrane prolongeant l’orifice des hydro- thèques et la figure mal d’ailleurs, car il s’agit de l’opercule des hydrothèques souvent enfoncé en dedans. Le fond des hydrothèques est marqué par un épaississement périsarcal qui s'arrête à mi-chemin du côté externe. Je n'ai rien à dire sur la gonothèque qui est bien telle que l'a décrite et figurée ALLMAN. Je ne crois pas que le caractère d’avoir des branches issues des hydrothèques soit suffisant pour justifier une coupure générique et c'est pour cette raison que je place cette espèce dans le genre Sertularella. Dimensions : Hauteur des hydrotbèques 2... 455-525 Largeur — lasForiice)-27sr 190-210 vw Longueur des gonothèques......... So 2000-2275 y Largeur SZ UNION AE MER PRRPRRE EEE 970-1135 y Sertularella arbuscula (Lamouroux). Sertularia arbuscula Lamouroux {1816}, p. 191, PI. V, fig. 4 a, B, C. Sertularella ramosa Taompson [1879], p. 102, PI. XVL fig. 5, 5 a. — arborea KiRCHENPAUER [1884], p. #1, Taf. XV, fig. 1, 1 a, 1 b. — crassipes ALLMAN [1885], p. 133, PL. VII fig. 4, 5. _ cuneata ALLMAN [1885], p. 134, PL. IX, fig. 1,2. Les espèces d'ALLMAx Sertularella crassipes et S. cuneata sont semblables au S. arbuscula (Lamx.), comme je l'ai déjà indiqué antérieurement (|1909 4}, p. 315). Chez cette espèce le bord de l'hydrothèque montre quatre dents et au-dessous de ce bord se trouvent deux saillies internes déjà signalées par Rire 11907] (p. 534) pour S. arborea. Sertularella Johnstoni (Gray). Sertularia Johnstoni Gray [1843], p. 294. Sertularella Johnstoni (Gray) ALLMAN [1874], p. 261, PL. XIL, fig. 14, 2. — Johnstoni (Gray) Ripcey [1881], p. 104. _ Johnstoni (Gray) Baze [1884], p. 109, PI. HE, fig. 7; PL. XIX, fig. 21. — Johnstoni (Gray) KiRCHENPAUER [1884], p. 45. — capillaris ALLMAN [1885], p. 133, PL. VILLE, fig. 1-3. — Johnstoni (Gray) BALE [1886], p. 21 et [1893], p. 102. — Johnstoni (Gray) Harrcaus [1900], p. 22 et 30, Taf. IL, fig. 1-9, 18-22, 56, 57; Taf. Ill, fig. 1, 5-12. 14 ARMAND BILLARD Sertularella Johnstoni (Gray) Harrcaus [1905], p. 628, fig. U? à, 6. Sertularia divaricata Busk [1852], p. 388. Sertularella divaricata (Busk) Baze [188%], p. 410, PI. II, fig. 9; PI. XIX, fig. 20. F divaricata var. dubia et var. subdichotomu Bare [1888], p. 761; PI. XVI, fig. 1-4. —— pygmæa Bae [1881], p. 43, PL. XIE, fig. 9. —- pygmæa Baie [1884], p. 108; PI. LL, fig. 8; PI. XIX, fig. 19. — pygmæa Bale, MaRkTANNER [1890], p. 226. == purpurea KincHENPAUER [1884], p. 49, Taf. XVI, fig. 3, 3 à, b. Symplectoscyphus australis MarkTANNER [1890], p. 235, Taf. IV, fig. 9, 9 a. Comme l'avait pensé HArrLaus {1900}, le S, capillaris Allm. est bien identique au $S. Johnstoni Gray ; J'ai pu m'en assurer en comparant les types des deux espèces ; les hydrothèques de la première ont bien trois dents et non quatre comme l'indique ALLMAN dans son texte et dans son dessin. Baze [1886] à fait ressortir le premier l'identité du S. Johns- toni Gray et du S. purpurea Kchp. HARTLAUB |1900, 1905] consi- dère avec raison comme synonymes du S. Johnston les S. pur- pureaKchp,S.pygmæea Bale, Symplectoscyphus australis Markt. Je pense qu'on peut faire aussi entrer en synonymie le S. diva- ricata Busk comme tendait à l'admettre BALE [1893]. Sertularella tridentata (Lamouroux). Sertularia tridentata Lamouroux [1816], p. 187. Thuiaria lata BaLe {188%}, p. 120, PL VIT, fig. 4. — hyalina ALcrman [1888], p. 69, PL. XXXIIL fig. 2, 2 a: — diaphana ALcuan [1885], p. 145, PI. X VIIL, fig. 1-3. Sertularella tridentata (Lamx.) Bricarp [1909 b}, p. 312: J'ai examiné les échantillons types du Thuiaria diaphana Allm. et du 7°. Ayalina Allm., ils sont identiques entre eux et au Sertularella tridentata (Lamx.), nom qui a la priorité. C'est par une méprise d'objectif que j'ai indiqué [1909 ?] (p. 313) la longueur des hydrothèques du 7”. diaphana comme étant plus faible et égale à 325 L; elle est en réalité de 420 w. Je renvoie à un précédent mémoire pour compléter la syno- nymie de cette espèce [1907 c] (p. 346). Thuiaria articulata (Pallas). Sertulari articulata Parras [1766], p. 137. — lonchitis ELuis et Soranper [1786], p. 42. * HYDROÏDES DU BRITISH MUSEUM 45 Thuiaria articulata (Pallas) Prerer et BEnor {1900}, p. 25, PI. VI, fig. 2-3. — Ellisii Busx [1850], p. 119. — persocialis Azeuax [1874], p. 271, PI. XVIE, fig. 4-6. — pectinata ALEMAN [1888/, p. 69, PI. XXXIIL, fig. 1, 1 a. — articulata (Pallas) Rrreme [1909}, p. 84; fig. 6 a-d. L'examen du type d'ALLMAN, T. pectinata, montre qu’en réalité il s’agit de l'espèce, T'.articulata, connue depuis longtemps. Cette conclusion à laquelle Je suis arrivé antérieurement [1908 4] a été vérifiée par Rrremie [1909 4]. Je faisais remarquer dans na note que la figure d'ALLMAX est défectueuse au point de vue du bord des hydrothèques. Sans avoir vu le type du 7”. persocialis Allman, l'examen du mémoire de cetauteur permet, je crois, de considérer celle espèce comme synonyme aussi du 7”. articulata (Pallas), la présence de rameaux stoloniques n’a, en effet, rien de spécifique. Le British Museum possède un échantüllon du 7, Ællisu qui est très probablement le type; 1lest étiqueté : Thuiaria Ellisi Busk, Algoa Bay, C. G.: H. 42. 12, 19. 27. J. S. Bowerbank Sq. ; cet échantillon ne diffère pas non plus du T. articulatu. Prareret Bepor | 1900! ont exposé les raisons pour lesquelles on doit considérer 7”. lonchitis comme synonyme de 7°, arlicu- lata et je suis complètement de leur avis. Thuiaria zelandica Gray. Thuiaria zelandica Gray [1843], p. 294. — dolichocarpa ALcMaN [1874], p. 270, PI. XIX, fig. 3,4,4a. — hippisleyana ALLMaN [1885], p. 146, PI. XIX, fig. 1-3 —— zelandica Gray, QueLcu [1883], p. 247. QueLcn [18831 a déjà montréavec raison que le 7. dolichocarpa Allm. est identique au 7”, zelandica Gray qui a la priorité. Mais de plus, après examen du type deGray,on peut, je crois, affirmer que le 7. hippisleyana Allm., dont je n'ai pas vu le type, doit aussi tomber en synonymie. Cette espèce d'ALLMAN montre en effet tous les caractères du 7’. zelandica déjà notés par QueLcu : en particulier l’arète médiane des rameaux, arête qui n’est pas continue mais discontinue ; de plus, la base des hydrothèques montre des ondulations comme chez le T. hippisleyana; le seul caractère différentserait la présence de dents plusnombreusessur le bord de lhydrothèque du 7”, kippisleyana. AxLMAN en indique 16 ARMAND BILLARD 7 à 9 sur son dessin ; or j'en ai compté 7 (et non 6 comme je l'ai écrit à tort) sur les hydrothèques bien conservées du type de Gray; mais QuELcH nous apprend que le nombre des dents est variable chez T. zelandica et ce caractère perd de son impor- tance. Dimensions : Longueur de la partie externe des hydrothèques. 255-340 p Largeur des hydrothèques (à l’orifice)........ .. 460-190 Idia pristis Lamouroux. Idia pristis Lamouroux [1816], p. 200, PI. V, fig. 5 a, B-E. — pristis Lamx. BALE [1884], p. 113, PI. VII fig. 1,2. — pristis Lamx. ALLMAN [1888], p. 85, PL. XXXIX, fig. 1-10. — pristis Lamx. BALE [1893], p. 104, PL. IV, fig. 4,5. — pristis Lamx. Bizcarp [1907 c}, p. 351. La figure de la gonothèque de cette espèce donnée par ALLMAN est quelque peu embellie et mérite bien les critiques de BALE [1893]; mais les rides transversales dessinées par ce dernier sont bien dues à la dessiccation, comme j'ai pu m'en rendre compte par l'examen d'échantillons bien conservés provenant de l’expédition du « Siboga ». Jé renvoie l’un de mes mémoires [1907 c| qui complète la description des auteurs. Selaginopsis dichotoma (Allman). Dictyocladium dichotomum Arr- MAN [1888], p. 77, PL XXX VI, fig. 2, 2a. Il est difficile de voir comment se termine nor- malement l’hydrothèque dans la préparation du type que J'ai examinée. Toutes les hydrothèques se prolongent par une Que partie très mince qui se Fig. 5. — Une hydrothèque de Selaginopsis : . dichotoma (Allm.) (type). plisse facilement, elle pro- vient de plusieurs régé- nérations successives d'hydranthes dans la même hydrothèque, HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM 17 elle montre par conséquent les stries d'accroissement caractéris- tiques, mais cependant d’après la forme de ces stries on peut penser que le bord des hydrothèques est normalement bilabié, c'est ce que montre la figure 5. IL y à bien,commel'indique ALLMAX, quatre rangées d'hydro- {hèques, mais les hydrothèques alternes sont à peu près égale- ment distantes les unes des autres et non groupées par quatre, comme il est nettement marqué sur la figure d'ALLMAX. Les anneaux des gonothèques sont renforcés par des épais- sissements radiaux. Dimensions: Largeur des-hydrothèques (4)..........:......r 150-160 y Sertularia minima Thompson. Sertularia minima Taoursox [1879), p. 104, PE XVIE fig. 3,3 4,3 b. Synthecium gracilis Coucurrex {1874}, p. 286, PL XX, fig. 26-31. Sertularia pumila L. Coucurrey [1875 el 1876], p. 301 et 29. — pumiloides Bar [1881], p. 9, PI. XIE, fig. 2. — minima Thomps. Bace [1884], p. 89, PI. IV, fig. 9-10; PI. XIX, fig. 12-13. -—- minima Thomps. ALcuaN [1885], p. 138, PL. XIE, fig. 3-4. _ crinoidea ALLMAN [1885], p. 141, PL XVI, fig. 1, 2. — minima Thomps. MarkraANxER {1890}, p. 231. — minima Thomps. Hiccexporr [1897,, p. 209, PI. XX, fig. 1, 1 a. — minima Thomps. Jibernouu [1905], p. 24, Taf. IX, fig. 4-5. _ minima Thomps. ThorxELY [1908], p. 83. n'existe pourmoiqu'une différence si faible entreleS. crinoi- deu Alman etle S.minima Thompson, que je ne crois pas devoir séparer ces deux formes. Dans la première, dont j'ai observé le type, les dentssontseulementun peu plus longues etles hydrothè- ques sont adnées sur toute leur hauteur, tandis que chez le $. nui- nina, une petite partie de l'hydrothèque est libre distalement. L'hydrorhize du S. crinoidea Am. montre les épaississements figurés parJADerHoLu pourle S. mimaThomps.Le S. minima est très semblable, par la forme de ses entre-nœuds, de ses hydrothèques et de ses gonothèques, au S. pumila de nos côtes, mais il s’agit d'une espèce de dimensions beaucoup plus faibles, cemme on peut en juger par le tableau ci-dessous : Dimensions : (1) Immédiatement au-dessous de la partie amincie. ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série. XP, à 18 ARMAND BILLARD S. crinoidea S. pumila type Longueur de la partie externe des hydrothèques.... 255-270 w 390-470 y — libre (1) — ….. 445-160 w 325-380 u — soudée —— ... 190-215 & 340-405 p Longueur des entre-nœuds = .... 280-340 uw 715-710 mL Cette espèce qui avait été signalée par les premiers auteurs en Australie, Nouvelle-Zélande et Afrique du Sud, a été trouvée depuis dans lesiles Falkland à Port William (J\nernozu | 1905 |) et à Suez (Trornezy [1908]). Sertularia bispinosa (Gray). Dynamena bispinosa Gray [1843], p. 294. Sertularia bispinosa Gray BaLe [1884], p. 68, PI. VE, fig. 2; PI. XIX, fig. 4, 5. — unilateralis ALLman [1885], p. 139, PI. XIE, fig. 5-7. —_ bispinosa (Gray) Nurnine [1904], p. 56, PI. IL, fig. 8-11. I n'y à aucune différence entre le S. ispinosa Gray et le S. unilaleralis Alm., comme je m'en suis assuré en exami- nant les Lypes de Gray et d'ALLmax. Le nom de S. bispinosa doit être conservé seul par raison de priorité. Dans l'espèce créée à Lort par ALLMAN, lespointes des gonothèques sont seu- lement plus développées. Dimensions : Longueur de la partie externe des hydrothèques. 380-470 y = — soudée —- .. 160-175 y — — libre — . 240-325 y Largeur — — —- . 120-135 y Longueur des articles PAPERS 600-800 y Largeur — (AR ADASE) SR Tee 120-175 à Sertularia operculata Linné. Serlularia operculata LiNNÉ [1758], p. 808. — crinis ALLMAN [1885], p. 139, PI. XIV, fig. 1-2. L'espèce appelée par ALLMaN Sertularia crinis ne diffère en rien du $. operculatu L. comme le montrent les échantillons Lypes; la forme des hydrothèques et des gonothèques est iden- liquement la même. D'ailleurs il suffit de voir les figures données par ALLMANX pour juger qu'on à bien affaire à cette espèce cosmopolite. (1) Chez Je S. crinoidea cette mesure correspond à la longueur des dents. HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM 19 Sertularia Challengeri Nultling. Desmoscyphus pectinatus AzLuax [1888], p. 71, PL XXXIV, fig. 1, 1 à, b. Sertularia Challengeri Nurre [1904], p. 54, PI HE, fig. 4,2. NuTTING à changé le nom de cette espèce parce qu'il fut créé par Lamarck pour une autre espèce. Bien que le Sertu- laria pectinata Lamk. tombe en syno- nymie comme Je l'ai indiqué [1907 a (p. 218), je conserverai néanmoins le nom donné par NurrinG pour éviter des confusions. Le savant professeur de l'Uni- versité d'Iowa à eu un échantillon du type, il à complété la description de celle espèce et 1l l'a figurée d'une façon plus exacte. Dans son dessin on ne voit pas à Juste titre les articulations si nelles représentées par Allman entre chaque paire d'hydrothèques ; cependant les hydrothèques sont plus courtes et plus renflées que ne l’a figuré NüoTTING Fig. 6. — Sertularia (fig 6) ChallengeriNuttg.[Des- RCA moscyphus pectinalus Dimensions : Allm. (type)]. Longueur de la partie externe des hydrothèques. 270-300 à — — soudée — . 245-255 p e _ libre 22 80-120 ÿ Intervalle entre les paires d'hydrothèques...... 135-300 y Sertularia turbinata (Lamouroux). Dynamena turbinata Lamouroux [1816], p. 180. Sertularia loculosa Bus [1852], p. 393 (1). Dynamena marginata KirCHENPAUER [1864], p. 13, fig. 8 a, b, c. Sertulariu loculosa Busk, Bar [1884], p.91, PL IV, fig. 5-6; PL IX, fig. 12; PL. XIX, fig. 9. Sertularia amplectens ALLMAN [1885], p. 141, PL XVL, fig. 3, 4. Desmoscyphus gracilis AzLMAN [1888], p. 71, PI. XXXIV, fig. 2, 2 a, 2b, 2 c. Sertularia amplectens Allm. Jinernozm [1895], p. 13, Taf. L, fig. 9. Desmoscyphus inflatus VErsLuys [1899], p. 72. (4) Voy. note, p. 1. 20 ARMAND BILLARD Sertularia loculosa Busk, JAnernoLu |[1903}, p. 285. — inflata (VersL.) JXnernozu [1903], p. 286. — Versluysi Nurnine [1904], p. 53. PL. 1, fig. 4-9. — Versluysi Nuttg. Brccarp [1906], p. 74. — Versluysi Nuttg. Coxcpon [1907), p. 481. — Versluysi Nuttg. Rrrenie [1907 a}, p. 505, fig. 144, PI. XXIV, fig. 2-6. — turbinata (Lamx.) Biccarp [1909 b], p. 322. —— Versluysi Nuttg. Bricarp [1907 b}, p. 275. _ loculosa Busk, WarrEx |1908}, p. 306, fig. 8, PI. XLVIIE, fig. 37. -- fosculus TnomPsox [1879], p. 104, PI. XVII, fig. 2, 2 a. Je crois que l’on est en droit d'admettre pour le Sertularia turbinata (Lamouroux) la synonymie ci-dessus, en distinguant deux formes : lune non ramifiée ou à peine ramifiée, l’autre ramifiée. La première correspond au Sertularia turbinata (Lamx.), S. /oculosa Busk : la seconde au Dynamena marqginata Kchp.,Sertularia anplectens Aln., Desmoscyphus gracilis Am ., D. inflatus Versluys, Sertularia Versluysi Nuttg. Il n’y a pas, en effet, de différences entre le S. amplectens Am. et son Des- moscyplius gracilis ; comme J'ai pu n'en assurer par l'examen des types, la ramification des colonies est identique, les carac- tères des hydrothèques sont les mêmes car on trouve chez le S .amplectens Vépaississement transverse incomplet caracté- ristique du D. gracilis. D'autre part, on sait que les D. gracilis, D. inflaluseUS. Versluysi ne sont qu'une seuleel même espèce. D'après la description de Tnompsox 1l me semble aussi que le Sertularia flosculus est aussi la même espèce. Si mon opinion, qu'ils’agit pour ces deux formes d’une seule espèce, est justifiée, on doit admettre que les différences dans les caractères liennent à une différence sexuelle. La forme simple représenterait les colonies © dont les gonothèques sont annelées avec des annulations transversales au nombre de 5-9, en tenant compte desdonnées de BALE et de Warrex; ce dernier auteur à observé qu'il s'agit de gonothèques ® et ne parle pas des gonothèques &'; les gonothèques ® se terminent par une ouverture large et operculée. La forme ramifiée serait alors et je m'appuie sur le travail deRrreuie [1907 4}, où 1ldit n'avoir observé que desgonothèques G‘, elles sont annelées comme les premières mais aplaties et de plus elles sont pourvues de deux pointes terminales. Leur forme concorde avec la figure donnée pour la gonothèque de S. amplectens par JÂDErHoLM [1895 HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM 21 Allm. I va sans dire que si dans l’une ou l’autre de ces formes on trouvait des gonothèques de sexe opposé à celui jusqu'alors signalé, mon opinion serait infirmée de ce fait. La distribution géographique n’est pas contraire à ce que j'avancé, car la forme ramifiée (S. marginata Kchp. et aussi S. flosculus Thomps.) a été trouvée sur des Algues dans l'Océan Pacifique et la forme simple S. {urbinata à été signalée par moi-même sous le nom de S. Vers/uysi dans l'Océan Atlantique à l'île de San Thomé. Les dimensions et l’'écartement des hydrothèques sont plus grands dans la forme simple que dans la forme ramifiée, ainsi qu'il résulte du tableau suivant dont les mesures proviennent du S. urbinata (Lamx.) type, du Desmoscyphus gracilis et du S. anplectens Allm. type(t). Dimensions : S.turbinata D. gracilis S. amplectens type. type. type. Longueur de la partie externe des hydro- D M ne do umue nds à cree 325-340 w 255-270 p 230-255 p = libre = 270-340 uw 200-250 & 190-230 y = soudée _— 255-270 vw 235-245 p 200-215 y Intervalle entre les paires d'hydrothèques. 405-540 w 405-485 w 270-310 & = Sertularia trigonostoma Busk. Sertularia trigonostoma Busk [1852}, p. 392. — trigonostoma Busk, Bare [1884], p. 84, PI. V, fig. 8. Desmoscyphus obliquus Arcmax [1888/), p. 72, PI. XXXIV, fig. 3,3 a. Je crois qu'en comparant les descrip- lions et les figures données par BALE et ALLMAN, l’un pour le Sertularia trigono- stoma Busk, l'autre pour le Desmoscyplhus obliquus Allm., il n’est pas permis de douter qu'il s'agisse d’une seule et même espèce, le premier nom ayant de beau- Couple prorités Cette. opinion est:d'au- Pis 7 Senularie irigo” ; nostoma Busk [Desmos- tant plus plausible que ces deux formes cyphus oëbliquus Alim. Ts : das type]. ont ététrouvées dans les mêmes régions rie (1) Les dimensions du S. amplectens sont à très peu près celles que j'ai données antérieurement pour le S. Versluysi [1906]. bo 19 ARMAND BILLARD (détroit de Torrès). J'ajouterai à ces descriptions que le bord des hydrothèques est légèrement épaissi, comme Jai pu m'en assurer par l'étude du type d'ALEMAN (fig. 7). Dimensions : ÉHauteuritdes hYdrothéques PEER EEE CRETE 230-245 Largeur — — (&Fonifee) mer 110-120 p Longueur des artitles res RPC PEER Rec 405-470 pu Sertularia geminata Bale. Sertularia geminata BaLe [1884], p. 78, PI. V, fig. 6, 7: PI. XIX, fig. 15. Desmoscyphus orifissus ALLMAN 1885, p.143, PI XVIL fig. 1-4. J'ai examiné le type du Desmoscyplus orifissus Alman, or les hydrothèques sont moins renflées à la base et moins rétrécies distalement que ne l’indiquent les figures données par ALLMAN, elles correspondent au dessin de BALE. ALLMAN avait bien vu que ces deux formes présentent des caractères analogues, mais n'avait pas voulu conclure à leur identité, comme on doit le faire, à MON avis. Dimensions : Longueur de la partie externe des hydrothèques. 310-350 y — — libre — 190-215 —— — soudée con 200-230 y Intervalle entre les paires d'hydrothèques...... 200-420 y Ces dimensions concordent avec celles déduites des figures de BALE. Sertularia elongata ? Lamouroux. Sertularia elongata Lamouroux [1816], p. 189, PI. V, fig. 3 a, B,C. Dans la collection du British Museum existe une touffe de Sertulaires avec létiquette Sertularia elongata Bowerbank Collection (Australia) 77.5.21.111. et parmi des colonies du Sertularia elongata {piques existent quelques colonies d’une forme qui en diffère sous certains rapports mais que, sans plus ample informé, je ne veux pas ériger en espèce nouvelle. Les hydrothèques presque opposées sont analogues à celles du S.elongata {piques (fig. 8 A), mais elles sont plus larges (surtout à l’orifice) et moins cylindriques. Leur bord au lieu de pré- senter six dents, en porte neuf subégales augmentant faiblement HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM 23 de taille en allant de la face ventrale à la face dorsale; comme dansle type, les dents des hydrothèques distales sont plus allon- Fig. 8. — Sertularia elongata ? Lamouroux — A, partie de tige montrant l'origine de deux ramules opposés ; B, gonothèque. gées. Les ramules sont opposés et leurs points d'origine sur la tige sont séparés par deux paires d’hydrothèques opposées, rare- “5 > 7 NN AVI L ES Fig. 9. — Sertularia elongala Lamx. typique (provenant de la même touffe que celle représentée figure 8). ment par trois. Ils naissent au-dessous des hydrothèques à une petite distance, et leur base montre un article très net, parfois deux, l’article proximal du ramule ne présente qu'une hydre- 2% ARMAND BILLARD thèque seulement, située du côté de la base de la tige; Phy- drothèque du côté du sommet de la colonie n’a pas pu se former, la place étant occupée par l'hydrothèque de la tige au-dessous de laquelle naît le ramule. Chez le S. elongata lypique, les ramules naissent immédiatement au-dessous de lhydro- thèque (fig. 9), sans formation d'un article basal, et il n° à pas absence d'hydrothèque sur l’article proximal, lhydrothèque située du côté du sommet de la tige est seulement écartée. L'opposition des branches se retrouve chez le Sertularia huttoni MARKTANNER | 1890! (p. 233, fig. 7) et chez celle-e1 l'inter- valle entre deux branches comprend deux paires d'hydrothèques; le bord de l'hydrothèque de $. kuttoni, dit MARKTANNER, présente sept à huit dents. Je ne pense pas qu'il s'agisse de cette espèce, d’abord à cause du nombre différent de dents, ensuite parce que les hydrothèques de la forme du British Museum sont presque opposées et que leur partie libre est moins allongée; il est vrai de dire que l’écartement des hydrothèques et la longueur de leur partie libre vont en augmentant lorsqu'on se rapproche de l'extrémité distale du ramule. Un caractère qui frappe tout de suite dans cette forme du British Museum, c’est la grande taille des gonothèques qui atteignent 4 millimètres à 4°°,5 au lieu de 1"*,3 à 2°°,3 chez le S. elongata {pique ; de plus, elles sont dépourvues de pointes terminales et montrent à leur extrémité distale un orifice oblique. Elles sont cylindriques et simplement atténuées à leur base (fig. 8 B). Il y à comme l'on voit certaines différences assez importantes et ce qui m'a empêché de faire de ces colonies une espèce nou- velle, c’est que, comme je lai plus dit haut, on trouvait dans la même touffe des S. elongala piques; peut-être s'agit-il d’un curieux cas de dimorphisme sexuel et c’est ce qu'il y aurait à vérifier sur des échantillons frais ou bien conservés. Voici d'autre part les dimensions des deux formes appartenant à celte même touffe. Dimensions (1) : (4) Dans les échantillons qui proviennent de la collection Lamarck, j'ai observé une longueur de 350-525 y pour la partie externe des hydrothèques, mais dans ces longues hydrothèques, les dents avaient une longueur exagérée. HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM 23 S.elongata? S. elongata typique. Longueur de la partie externe deshydrothèques.. 280-350 & 280-420 ». === — soudée — 190-230 175-260 u Largeur des hydrothèques (à la base) ............ 105-140 & 70-120 v — — (LOC) SRE AN 190-245 à 140-160 Diphasia alata Hincks. Diphasia alata Hixexs 1855}, p. 127, PL IL. — _alata Hincxs [1868], p. 258, PI. XLVIIE, fig. 2, 2 a, 2 b. — alata Hincks, Biczanp [1906 b}, p. 192, fig. 12 A-F. Thuiaria pharmacopola Arrman [1888], p. 66, PL XXXL, fig. 1, 1 a-d. La figure du Thuiaria pharmacopola ANman rend cette espèce absolument méconnaissable ; je n'ai donc pas été peu surpris, en examinant la préparation du British Museum, de voir que celle forme est identique au Diphasia alata Hincks, ce nom ayant de beaucoup la priorité. Les hydrothèques sont très mal représentées par ALLMAN et le dessin ne montre pas leur large face dorsale. Les gonothèques sont mieux figurées, mais l'orifice ne s'élève pas autant au-dessus des quatre saillies Taté- rales. Synthecium orthogonium (Busk). Sertularia orthogonia Busx [1852], p. 390. — _ orthogonia Busk, Bae [1884}, p.88, PL. IX, fig. 11. Synthecium orthogonia (Busk) Bare [1888}, p. 767, PI. XVI, fig. 1-5. — orthogonium (Busk) Jineruozm [1903], p. 289. Le type de Busk montre bien une courbure à angle droit des hydrothèques comme il est représenté par BALE |188%! (PL IX, fig. 11). JÂbernozLu [1903] a observé la forme typique. Dimensions : Longueur de la partie libre des hydrothèques ... 230-255 w == — soudée — .. 420-460 à Largeur des hydrothèques (à l'orifice).......... 135 u Éongueurdesarticles. 4:40. 400 540 Synthecium elegans Allman. Synthecium elegans ArLmax [1872}, p. 229, Text fig. — elegans ALLMAN [1874], p. 266, PL. XV, fig. 1-3. — ramosum ALLMAN [1885], p. 157, PI. XII, fig, 3, 4. — ramosum Allm. BiccarD [1907 c}, p. 359, fig. VIIL. Je crois qu'il n’est réellement pas possible de séparer les 26 ARMAND BILLARD deux espèces d'ALLMAN : Synthecium elegans et S. ramosum qui proviennent d’ailleurs des mêmes régions. Les différences invo- quées par ALLMAN : taille plus grande et ramification plus abon- dante, forme globulaire de la gonothèque ne sont réellement pas suffisantes pour justifier cette coupure spécifique. La seule différence serait la longueur plus grande de la partie libre des hydrothèques chez le S. eleqans, mais ce caractère n’est pas non plus spécifique; en effet, dans la forme que j'ai déterminée 11907 «|, comme S. ramosum, la longueur de la partie libre des hydrothèques variait de 175 à 420 , en allant de la partie proximale à l'extrémité distale de la colonie. Je donne ci-dessous les dimensions des deux espèces types d'ALLuAx telles qu'elles résultent des échantillons que j'ai exa- minés. Dimensions : Synthecium Synthecium elegans. T'AMOSUM: Longueur de la partie libre des hydrothèques. 280-385 & 190-210 & — — soudée — 630-700 » 630-700 y Largeur des hydrothèques {à l’orifice)........ 280-315 280 y Synthecium campylocarpum Allman. Synthecium campylocarpum ALLMAN [1888], p. 78, P1. XXXVIL fig. 4, 4 a-c. — campylocarpum Allm. MaRKTANNER [1890], p. 248. — campylocarpum Allm. CAMPENHAUSEN M807, p: 310; Tat--XV°fs 6e Les articulations chez cette espèce (fig. 10) ne sont pas aussi nettes que le figure ALLMAN, il en est de même des stries présentées par les gonothè- ques. Dimensions : Fig. 10. — Synthecium ; . campylocarpum Allman Longueur de la partie soudée des (type). hydrothèques. 540-600 y - -— libre — 190-230 + Largeur des hydrothèques (à l’orifice)...........-...... 190-230 y HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM an Synthecium alternans Allman. Synthecium alternans ArLuan [1888], p. 80, PI. XXXVIE, fig. 2, 24. Sertularella cylindrica Bare [1888], p. 765, PL XVEL fig. 7. = cylindrica Bale, Harrcaue [1900/, p. 24 ef 65. — halecina Torrey {1902}, p. 61, PI V, fig. 55; PL VE fig. 56, Synthecium cylindricum (Bale) Nurnxe [1904], p. 136, PL. XL, fig. 7. Je crois qu'il est possible de réunir les deux espèces Synthe- cuunalternans AmanetS .cylindricum (Bale), la première ayant la priorité, le mémoire du « Challenger » datant du 9 Mai 1888 et celui de Baze du 27 Juin 1888. Ce qui donne de la force à cette opinion, ce sont d'abord les caractères semblables de ces deux formes et ensuite le fait qu'elles proviennent du même lieu, à savoir Port Jackson, en Australie. Je ferai remarquer cependant qu'il ressort une petite différence des figures données par les deux auteurs et des mesures que j'ai prises sur le type d'ALLMAN ; chez le Syntheciun alternans type, la longueur de la partie libre est plus faible que chez le S. cylindricum el c'est l'inverse pour la partie soudée. Je suis du même avis que NurrixG [1904] qui considère le Sertularella halecina Torrey comme identique au S. cylindricum (Bale) ; les dimensions sont à très peu près les mêmes. NurriN& fait aussi remarquer avec juste raison qu'on ne peut imaginer pourquoi Harrzaus suggère que le Sertularella integra Allm. est identique au S. cylindricum Bale. Dimensions : Longueur de la partie libre des hydrothèques.... 405-445 à — — soudée — .... 420-470 u Largeur des hydrothèques (à l’orifice) .......... 255 Staurotheca dichotoma Allman. Staurotheca dichotoma ALLmax [1888], p. 76, PI XXXVLfig. 1,1 a. — dichotoma Jivernoru [1905], p. 33, Taf. XIV, fig. 1-2. Selaginopsis affinis ivernozm [1905}, p. 34, Taf. XIE, fig. 4-5. Dans le type d'ALLuAN qui provient de l'île Marion, les hydro- thèques ont bien la disposition indiquée par cet auteur, mais vers la partie distale des branches les deux hydrothèques d’une même paire ne sont pas à la même hauteur. Un des rameaux de l'échantillon examiné montrait trois hydrothèques se détachant 28 ARMAND BILLARD à la même hauteur. Le bord des hydrothèques est souvent marqué de stries indiquant des régénéralions successives. Les gonothèques se détachent le plus souvent par paires au- dessous des hydrothèques; leur forme (fig. 11) est bien telle QU'ALLMAN la décrit, mais non telle qu'il la figure. Je rattache aussi à cette espèce une forme qui m'a été envoyée pour Pexaminer par M. Kirkpatrick, elle a été récoltée aussi par Hoi Gonothèque du Slaurolheca Fig. 12. — Gonothèque du Staurolheca dicholtoma Allm. (type). dicholoma Alm. (I. Prince Edward). l'Expédition du «Challenger» ; mais ALLMAN n'en a pas parlé. Elle provient de l'ile du Prince Edward (310 fathoms), voisine de Pile Marion. Dans cette forme on trouve le plus souvent trois hydrothèques au même niveau, mais la disposition des hydro- thèques par paires décussées existe aussi à Ja base des branches : en somme ce qui est la règle chez le type devient ici l'exception ebetce versa. De plus la partie libre des hydrothèques est très courte el peut même être réduite à zéro. Les gonothèques diffèrent aussi, elles sont plus larges que dans le Lype, elles ont la forme d'une urne et leur orifice est large (fig. 12); le bord de l’'épaulement est ondulé. Il s’agit peut-être là encore d’un dimorphisme sexuel; cette question ne peut être résolue qu'avec des matériaux bien con- servés. JADERHOLM à décrit sous le nom de Selaginopsis affinis une espèce qui pourrait bien être la même que la forme de Stawro- HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM 29 theca dichotoma Am. provenant de lile du Prince Edward ; cette espèce montre en effet des hydrothèques disposées trois par trois et leurs dimensions sont les mêmes. Dimensions : Slaurotheca Staurotheca dichotoma dichotoma Type (TL. Marion). (1. P, Edward). Longueur de la partie soudée des hydrothèques. 100-740 770-860 y _— _ libre — 110-190 y 0-135 v Largeur des hydrothèques (à l'orifice)......... 290-325 & 310-325 p Longueur des gonothèques................ .. 1400-1500 % 1500-1700 y Largeur — (maximum)... 2:17 740-780 5 1150-1250 nv — — (a l'onfice).::.1:,6:02< 130-160 550-590 y Les dimensions déduites de la figure donnée par Jibernozu pour l'espèce qu'il à appelée Slaurotheca dicholoma sont plus pelites que celles indiquées ci-dessous, mais peut-être JADERHOLM s'est-il trompé dans l'indication du grossissement el a-(1 voulu mettre douze au lieu de vingt-sept (1); dans ce cas alors les dimensions concorderaient. Remarque sur le genre Staurotheca. — Je suis main- tenant d'avis de conserver le genre Sfaurolhera; je croyais autrefois avec Scuxeiper | 1897] qu'on pouvait rattacher son unique espèce au genre Selaginopsis, mais il en‘ diffère par ses hydrothèques dépourvues d'opereule el semblables à celles de Synthecium. On peut dire que le genre Staurotheca est au genre Synthecium ce que le genre Selaginopsis est au genre T'huiaria. Fam. PLUMULARIIDÆ. Plumularia Kirkpatricki Billard. Plumularia Kirkpatrichi BirranD [1908 a}, p. 758. La tige de cette espèce est polysiphonique, les branches sont opposées el sont également polysiphoniques, sauf aux extrémités qui ne montrent que le tube hydrocladial; celui-ci provient de la ramification des tubes secondaires de la tige. Les hydroclades se détachent aussi bien de la tige que des (1) Ces deux grossissements sont les plus fréquemment employés par J\ver - uoLx et c’est le grossissement 12 qui est indiqué pour le Selaginopsis affinis en particulier. 30 ARMAND BILLARD branches, ils sont supportés par une courte apophyse (fig. 13). qui montre un mamelon basal percé d’un orifice, et flanqué de deux dactylothè- ques axillaires ; le tube hydrocladial pos- sède en outre des dactylothèques cauli- naires disposées en une rangée; il est divisé en articles portant un ou plu- sieurs hydroclades. Tout hydroclade dé- bute par un article basal muni d'une dactylothèque, et il ne comprend que des articles hydrothécaux dont les hydro- thèques sont presque cylindriques et à bord plan; celles-ci sont flanquées de deux dactylothèques latérales pédoncu- lées; 1l existe une médiane inférieure et deux médianes supérieures, la première de celle-er est parfois difficile à voir parce qu'elle est cachée par la face postérieure de l’hydrothèque ; souvent aussi elle est tombée. Toutes ces dactylothèques sont mobi- Fig. 13. — Hydroclade de Les et bithalamiques, elles sont largement He Kirkpalric- échancrées en arrière en ce qui concerne les médianes et sur la face tournée vers l'hydrothèque pour les latérales. Le gonosome n’est pas connu. Dimensions : Longueur des articles basaux................... 160-170 y — _— bydrothécux. ser 350-420 y Largeur — (partie distale).......:... 55 Hauteusdes hydrothèquest 2,220. 0 tee 150-175 y Largeur — (a lorlice) EME 150-160 y Cette espèce, conservée dans un flacon étiqueté à tort Plumu- laria laxa provient sans doute de la même localité ; station 163, au large de’ Twofold Bay, Australie, 4 avril 1874 ; lat. 36° 59 S., long. 150° 20° E., profondeur 150 brasses, fond de boue grise. Elle est à l’état de fragments et le plus long atteint 6 em. Le P. Kirkpartricki est du même groupe que le P. catharina HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM dl Johnst. mais il diffère de cette dernière espèce par l'absence d'hydrothèques ecaulinaires, par la fusion de Particle hydro- {hécal et de l'article intermédiaire, ainsi que par la forme des dactylothèques; notre espèce est aussi voisine du P. Bush Bale, qui porte des hydrothèques caulinaires et dont les dacty- lothèques médianes inférieures sont fixes au lieu d'être mobiles ; les caractères de l'hydrocaule sont aussi différents. Plumularia campanula Busk. Plumuluria campanula Bus [1852], p. 400. — laxa Accmax [1883],p. 19, PI. I, fig. 5-6. —- campanula Busk, BALE [1884], p. 124, PL. X, fig. 5. — rubra von Lenpenreun [1884], p. 476, PL. XIL, fig. 11-12, PI. XIV, fig. 15. — Torresia von LenpexreLp [1884], p. 477, PI. XII, fig. 13, 14; PL. XIV, fig. 16. Après examen de l’espèce type, Plumularia lara Am. je suis absolument du même avis que BALE qui considère cette espèce comme identique au P. campanula Busk, ce dernier ayant la priorité. Baze à fait aussi ressortir l'identité du P. campanula et du P. Torresia. Quant au P. rubra, c’est une variété du P. cam- panula. Dans son mémoire Busk décrit deux formes pour le P. cam- panula, la première est celle qui correspond à la deseription et aux figures de BaLe ; l’autre, que l’auteur désigne comme une seconde variété, ne se distingue pas du P. secundaria (L.) qui n'est pas rare dans ces régions australiennes. Plumularia armata Allman. Plumularia armata ArLman [1883], p. 22, PL IV, fig. 3, 4. Il n’y a à signaler pour cette espèce seulement ce fait que les dactylothèques médianes ne sont pas aussi longues que le figure ALLmax; elles sont du même type que celles du P. campanula Busk, mais l'espèce en question diffère de cette dernière par ses dactylothèques latérales plus longues et par ses gonothèques munies de plusieurs daetylothèques. 32 ARMAND BILLARD Plumularia insignis Allman. Plumularia insignis ALLmax [1883], p. 21, PL IL, fig. 4-4. Les hydroclades dans cette espèce sont supportés par une apophyse pourvue de 2 dactylothèques axillaires et d’une Fig. 14. — Portion d'hydro- clade du Plumularia insignis Allm. (type). médiane ; ils montrent un article basal muni d'une dactylothèque et une succession d'articles hydrothécaux et intermédiaires en alternance. Les premiers présentent au maximum huit épaississements internes du périsar- que (fig. 14), trois au-dessous de lhy- drothèque, quatre correspondant à celle-ci et un dernier à la partie distale de l'article ; mais ce nombre peut être réduit à six : on n’en compte plus alors que deux au-dessous de l'hydrothèque, trois en correspon- dance avec celle-ci, une à la parte distale de l'article et Fon a alors la dis- position qui est la règle chez le P. insigris flabellum (Mg. 15). Le bord dorsal d'insertion de Phv- drothèque avec l'hydroclade vu sous un angle favorable n'est pas régulier, mais présente deux ou trois légères courbures à concavité dorsale; le plancher de lhydrothèque est lui-méê- me un peu concave vers le bas. Mais ces particularités sont assez difficiles à voir dans cette forme et sont surtout visibles chez le P. insignis flabellum (fig. 15). Les dactylothèques latérales sont insérées immédiatement au-dessous de l’épaississement correspondant au bord de l'hv- drothèque. La dactylothèque médiane inférieure est fixée entre le premier et le deuxième épaississement de l'article hydrothé- cal. L'article intermédiaire montre deux épaississements, un à chaque extrémité et la dactylothèque est située Immédiatement au-dessus de l’épaississement basal. Ces dactylothèquesmédianes HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM de sont inséréessur une partie saillante des articles intermédiaires et hydrothécaux. Dimensions : Longueur DEN AT UCIES DASANr.. Mt: des 230-270 y — — intermédiaires. ....../.°. 215-230 v — — hydrofHécaux. 4665.52. 555-620 vw Largeur — (partie distale). 80-110 & Hauteur des hydrothèques......8.:........4 255-285 1. Largeur — (à l'orifice).. :: ,.:.. 160 y Des irrégularités peuvent résulter du fait de cassures suivies de régénération. La cassure d’un article basal entraîne la for- mation d'un article de réparation auquel fait suite un article supplémentaire avec ou sans dactylothèque médiane ; il paraît y avoir alors trois articles basaux. Dans d’autres cas, c’est la base du premier article hydrothécal qui est cassée, à cel article fait suite un article de réparation sans article supplé- mentaire, il paraît encore y avoir trois articles basaux. La rupture des artieles intermédiaires entraîne la formation d’un court article de réparation. Quand la partie supérieure de l’article hydrothécal à été cassée 11 y à formation d’un court article de réparation suivi d’un article intermédiaire normal ; quelquefois 1l y a deux cassures successives et formation de deux articles de réparation sans article intermédiaire. J'ai aussi observé le cas où l'article hydrothécal est cassé à la base et alors directement ou plus rarement à la suite d’un court article de réparation se forme un article hydrothécal. Dans un cas j'ai trouvé deux articles intermédiaires (le second sans dactylothèque) et il ne paraissait pas y avoir de régénération ; dans un autre cas il n'y avait pas d'article intermédiaire, mais la partie distale du premier article hydro- thécal correspondant ainsi que la partie basale du deuxième étaient plus longues que normalement. Remarque. — Dans le cas de réparation après cassure d'un article, la régénération qui s'ensuit est telle que les parties régénérées se rapprochent autant que possible par leur longueur du cas normal ; c'est là un phénomène de régulation. Ainsi chez le P. insignis lorsqu'un article intermédiaire à été ANN. SC. NAT. ZOOL., 9° série. XI, 3 34 ARMAND BILLARD cassé 11 y à formation d’un article de réparation de telle sorte que la base de l’article cassé plus l’article de réparation soit égal à un article intermédiaire normal. S'il s’agit de la partie supérieure de l’article hydrothécal qui a été rompu, 1} y aura formation d'un court article de répara- tion; de la sorte la partie supérieure de l’article est récupérée, et l’article hydrothécal réparé possède à peu près la même lon- gueur qu'un article normal. L'article de réparation est suivi alors d'un article intermédiaire normal. Avec deux cassures successives il n’y à plus d'article inter- médiaire, le deuxième article de réparation en tenant la place. Lorsque l’arucle hydrothécal est cassé à la base, ily a alors le plus souvent formation d’un article hydrothécal sans article de réparation qui allongerait la partie in- termédiaire ; cependant j'ai observé une fois Le cas où à l’article cassé succédait un article de réparation. A la base les choses se passent diffé- remment, puisque l'article basal étant cassé il se forme un article de répara- lion et un article supplémentaire. Plumularia insignis Allm. var. flabellum Billard. Plumularia flubellum ALcLMAN [1883}, p. 19, PL. H, fig. 1-4. _ insignis var. flabellum Bricarp [1908 a |, p. 759. Je considère le Plunularia flabellumr Allm. comme une simple variété du P. imsignis Allm. malgré la différence de port et à cause des caractères très sem- Fig. 15. — Portion dhy- blables des hydroclades. Ceux-ci mon- droclade du Plumularia {rent eneffet une succession alternante insignis flabellum Bil- : RES ; TEE lard [P. flabellum Alm. d'articles hydrothécaux et intermédiaires (éypeil avec des hydrothèques et des dactylo- thèques semblables et semblablement placées. Les épaissis- sements du périsarque à l’intérieur des articles hydrothécaux sont bien marqués et au nombre de six (fig. 15) : deux au- HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM 3) dessous des hydrothèques entre lesquels est située la dactylo- thèque médiane inférieure ; trois correspondant à l’hydrothèque, la dactylothèquelatérale étant placéeimmédiatement au-dessous dutroisième, etenfin un à la partie distalede l’article. L'insertion dorsale del'hydrothèque sur l'hydroclade montre deux courbures à concavité dorsale et le plancher de l'hydrothèque est aussi ‘ concave vers le bas. Chez cette variété cette particularité est plus nettement marquée que chez le P. insignis. J'ai retrouvé, dans les échantillons examinés, quelques-unes des irrégularités dues à des cassures semblables à celles signalées plus haut pour le P. insignis type. Dimensions : * Longueur des articles basaux...............,. 190-215 u — — intermédiaires. :. :...... 190-200 à — — hydrothécaux....... …. 485-525 vu Largeur — (partie distale). 95-110 u Hauteur. des hydrothèquess ..:...........2,.:.:.. 190-200 w Largeur — (aïl'onifice).:..:1...4 150-160 y On voit par comparaison avec le tableau précédent que les dimensions en longueur des articles et des hydrothèques sont un peu plus faibles et les hydroclades sont alors un peu plus trapus. Le port différent et ce caractère de robusticité des hydroclades peuvent être dus à ce que cetteforme a été rencon- trée à des profondeurs moindres que le P. insignis Lype et le P. insignis abietina. Plumularia insignis Allman var. abietina Billard. Plumularia abietina ALLMAN [1883], p. 21, PI. IE, 4 fig. — insignis abietina BiirarD [1908 a}, p. 759. Le Plumularia ahietina Allm. est difficile à séparer des deux formes précédentes et c’est pourquoi je le considère aussi comme une variété du P. insignis Allm. La différence de port avec celte dernière forme est d’ailleurs très faible. Les carac- tères des hydroclades sont identiques, seuls les épaississements internes du périsarque sont un peu moins marqués. Par les dimensions de ses hydrothèques cette forme est intermédiaire entre les deux précédentes. On trouve des irrégularités, dues à des cassures, semblables 30 ARMAND BILLARD à celles du P. insignis ; dans un cas on pouvait observer deux cassures successives, l’une à la partie distale de l’article hydro- thécal, l’autre intéressant l’article intermédiaire qui le suivait, il y avait alors apparence dont la longueur totale de trois articles intermédiaires courts ne dépassait pas celle d’un article intermédiaire. Dimensions : Longueur des articles basaux 270 Ce 200-230 p — — intermédiaires......:.... 160-200 y — LE hydrothécaux...:. ...... 525-555 pu Largeur — (partie distale). 95-120 y Hauteur des hydrothèques Eee Rene 230-255 y. Largeur — (a Porte) ss" 150-160 w A l'appui de l’assertion que ces trois formes doivent être considérées comme une seule et même espèce, on peutinvoquer Fig. 16. — Plumularia gluti- nosa (Lamx.). Heteroplon plu- ma Allm. (type) 4. Base d’un hydroclade; B. Une dactylo- thèque isolée plus grossie. le fait qu'elles proviennent des mé- mes régions el Je pense que les faibles différences sont dues à des conditions d'habitat un peu diffé- rentes. Plumularia scabra Lamarck. Plumularia scabra Lamarck [1816], p. 127. Acanthella effusa Busk, ALcmax [1883], p. 27, PL. VE, fig. 1-4. Plumularia scabra Lamk. Bizcaro [1907], p. 322. Je renvoie pour cette espèce à un précédent mémoire [1907]. Plumularia glutinosa (Lamouroux). A glaophenia glutinosa Lamouroux [1816], p.171. Heteroplon pluma ALLmax [1883], p. 32, PI. VIE, fig. 1-3. Plumularia glutinosa (Lamx.) Bizcarp [1909 b |, p. 327. La tige chez cette espèce est divi- sée en arlicles typiquement sembla- bles à ceux de l'hydroclade ; les deux articles intermédiaires figurés par ALLMAN ne sont pas nor-. HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM 37 maux, mais aceidentels; ils sont dus à une rupture de la tige suivie de réparation. Ilen est de même de la base de l'hydro- clade qui, normalement, offre un article basal très court suivi d'un plus long; celui-ci porte une dactylothèque médiane (fig. 16 A). ALMA a de plus mal représenté la dactylothèque mé- diane inférieure de l’article hydrothécal, elle est plus courte et plustrapue,sa chambre distale creusée en gouttière s'étend jus- qu'à la face ventrale de l’hydroclade, Les dactylothèques laté- rales sont échancrées du côté de l'hydrothèque (fig. 16 2). Dimensions : Longueur du 2° article basal..,........:..:.1... 350-370 y Longueur des articles hydrothécaux de l'hydro- CRDP RS ST fete et de .. 540-630 Largeur : — (partie distale). 115-140 Longueur des articles hydrothécaux de la tige.. 680-720 Largeur — (partie distale). 210-230 & Hauteur des hydrothèques.:.72,1..: 4.1... 210-230 Largeur — (ar l'office rer. 210-230 v Plumularia mirabilis (Allman). Diplocheilus mirabilis ALLMAN [1883], p. 48, PI. VIIL, fig. 4-7. Kirchenpaueria mirabilis (Allm.) Baze [1893], p. 109, PI. VI, fig. 4-7. — mirabilis (Allm.) WarREN |[1908/}, p. 321, fig. 15. BALE a rectifié avec raison ce qu'il y avait d’erroné dans l'observation de la paroi de l'hydrothèque comme avait cru la voir ALLMAN et il a donné de cette espèce une bonne figure. Y a-t-il lieu de faire de cette espèce et de quelques-unes voisines un genre à part? Cette question est délicate, car nous avons là des formes qui sont dégradées sous le rapport des dactylothèques; en effet, les dactylothèques latérales ne sont plus représentées que par un dactylotrème situé en arrière de l’hydrothèque; la dactylothèque médiane est réduite et soudée à l’hydroclade. Je ne crois pas qu'on ait dans ces espèces un passage aux S{atoplæa, ce sont plutôt des formes terminales très modifiées; je décrirai plus tard une espèce provenant de l'Ex- pédition du « Siboga » qui est moins évoluée et possède cepen- dant un fort repli intrathécal semblable à celui de l’espèce d'ALLMAN. Si ces dactylothèques réduites autorisent une cou- pure générique, alors il faudra enlever du genre Plumularia les P. echinulata Lamk. et P. pinata (L.). 38 ARMAND BILLARD Le repli intrathécal ne justifie pas non plus le maintien du genre Diplocheilus ; la forme du « Siboga » présente ce repli et personne, j'espère, ne niera qu’il s'agisse d’un Plumularia vrai: le Plumularia alata Bale possède aussi un repli intrathéeal et jusqu'à présent on n'a pas contesté sa place dans le genre Plumularia. Plumularia dolichotheca Allman. Plumularia dolichotheca Arrman [1883], p. 20, PI. I, fig. 7-8. Je pense que cette espèce n’est qu'une forme jeune ou une variété du Nemertesia indivisa ete Allm., mais en l'absence du Ée gonosome on ne peut guère F2 AIO, être plus affirmatif. Les carac- tères des hydroclades sont les mêmes dans ces deux formes, la seule différence consiste dans l'existence chez le P. dolichotheca d'articles à deux hydrothèques avec seulement Fig. 17. — Plumularia dolichotheca ne dactylothèque médiane au- Allman (type). — À,hydrothèque vue NI VER , de profil: B, vue de face. dessous de la premiere hy- drothèque seulement. Une particularité curieuse, commune aux deux formes, c’est que les deux dactylothèques latérales s’insèrent un peu en dedans et au niveau du bord de l'hydrothèque (fig. 17). Dimensions : Hauteur des hydrothèques.................... 215-245 Largeur — (aorifice)}e, 270 100-120 y Nemertesia indivisa (Allman). Sciurella indivisa ALLMAN [1883], p. 26, PI. V, 4 fig. Antennularia cylindrica BALE |1884}, p. 146, PI. X, fig. 7. Sciurella indivisa Allm. KirkpaTriCk [1890], p. 609. Je suis de l'avis de KirkPATRICK qui considère l'Antennularia cylindrica Bale comme synonyme du Sciurella indivisa Am. avec priorité pour ce dernier nom: mais je ne vois pas l'utilité de conserver le genre Scivrella pour cette espèce dont tous les HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM 39 caractères sontceux du genre Nemertesia. En effet, on peut voir à l'intérieur de la tige les canalicules ramifiés et anastomosés caractéristiques et, le long de la tige les hydroclades sont aussi verticillés. Les dactylothèques latérales sont, comme le figure Baze, plus courtes que la dactylothèque médiane et c’est à tort qu ALLMANX les représente égales. Les gonothèques ne sont pas non plus bien figurées par ALLMAN; leur partie distale est irrégulièrement lobée au lieu d’être entière comme dans le dessin d'ALLMAN ou à trois lobes, comme je l'andiquais anté- rieurement [1908 a]. Elles sont de plus concavo-convexes et non planes ; leur concavité est tournée du côté de la tige de facon à former une sorte de cavité incubatrice, comme je lai reconnu dans les exemplaires provenant de l'Expédition du « Siboga ». Dimensions : Hauteur des hydrotheques:".. 2410 te 230-270 & Largeur - (a l'onilite er 95-110 y Nemertesia cymodocea (Busk. Antennularia cymodocea Busk [1850], p. 119. — cymodocea KirkPaATRICK [1890], p. 610. — decussata KiRCHENPAUER [1876], p. 30 et 52, Taf. If, LIL, VIL, fig. 24. — decussata Kchp. MarkraxNer [1890), p. 258, Taf. VE, fig. 7. J'ai examiné les deux échantillons du British Museum dont un, celui qui provient d'Algoa Bay, est probablement le type comme le fait remarquer KirKkPATRIGK |1890!. Dans celui-ci les hydroclades sont opposés par deux et se détachent dans deux plans perpendiculaires ; dans l’autre qui vient du Cap de Bonne-Espéranceles hydroclades se détachent par trois de la tige; MarkrTaANNER à observé cette disposition dans ses échantillons. Je me range à l'avis de KIRKPATRICK qui considère l'Antennularia decussata Kirchenp. comme synony- mie d'A. cymodocea Busk (ce nom ayant la priorité). Je ferai remarquer que la présence, à la base des hvdroclades, de cinq ou six articles précédant Le premier article hydrothécal, tient à ce qu'il y a eu rupture suivie de réparation; normalement il n existe qu'unseul article basal avec une dactylothèque. L'article hydrothécal porte une dactylothèque médianeinférieure et deux 40 ARMAND BILLARD latérales. Quand il existe deux articles hydrothécaux, il est séparé par un article intermédiaire muni d’une daetylothèque. La disposition est donc la même que chez le Nemertesia anten- nina (L.); cette espèce en diffère surtout par la forme de la gonothèque qui se termine par un col: les épaississements intrahydrocladiaux sont aussi plus fortement accentués et 1l “existe souvent un faible épaississement correspondant au fond de l’hydrothèque, ce qui n'existe pas chez l'A. antennina. Dimensions: Longueur des articles hydrothécaux............ 245-270 y — —" -Anfermédiaires. 24. 135-140 p Largeur — + fou ont eee 40-55 y Hauteur des hydrothéques eee ren 60-70 y Largeur — (ad’orifice)}2 2598 me Êre 80-90 w Ces dimensions sont plus faibles que celles qui conviennent à l'espèce de nos côtes (St-Vaast) et concordent avec celles don- nées par MARKTANNER. Polyplumaria flabellata Sars. Polyplumaria flabellata Sars [1873], p. 101, Ta. . i g. 16-22. Diplopteron insigne ALrman [1873], p. 479, PI. LXVIIT, fig. 2, a-c. Polyplumaria pumila ALcman [1883], p. 31, PI. IV, fig. 7-8. — ftabellatu Sars, Picrer et Benor {1900}, p. 28, pl. VIL fig. 1-6. — fabellata Sars, BicLarp [1906 b}, p. 218, fig. 16, 17 A-D. _ flabellata Sars, AREvALO [1906], p. 97, Lam. XIV, fig. 4 et XIX. — cantabra AREVALO [1906}, p. 89, Lam. XV et XVIL. Le Polyplumaria pumila Alm. est bien identique au ?. fla- bellata Saxrs, comme l'a déjà indiqué Bepor. Les gonothèques ne naissent pas, en effet, des rameaux comme le figure ALLMAN, mais de la base des hydroclades ; de plus, leur partie proximale est munie de dactylothèques non figurées par l’auteur. D'autre part l’article proximal du ramule porte jusqu’à 3 dactylothèques el non une seule ou pas du tout comme on peut le voir sur la figure. Je considère aussi avec Prcrer et Bepor le Diplopteron insigne comme identique à l'espèce de Sars. Le Polyplumaria cantabra Arevalo est, pour moi, identique au P. flabellata Sars, etne peut en être séparé; d'après l’auteur cette espèce est basée sur la présence de deux dactylothèques axillaires à Ja base des hydroclades ou plutôt de l’apophyse, landis qu'il y aurait une seule dactylothèque axillaire et une JTE HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM 11 distale chez le P. flabellata Sars. Pour moi, chez cette dernière il y a normalement 2 dactylothèques axillaires, el une distale comme je l'ai figuré [1906 &] (p. 220, fig. 17, B) et si on ne les trouve pas toujours c’est qu'elles sont tombées, comme cela arrive facilement. Polyplumaria unifurcata (Allman). Schizotricha unifurcata Arrmax [1883|, p. 28, PI. VII, fig. 1-3. La description d'ALLMAX pour cette espèce est tout à fait incomplète et parfois inexacte au point de vue des détails, aussi est-il nécessaire de la compléter et de la rectifier pour per- mettre de reconnaître cette forme intéressante. La tige est divisée en articles por- tant à leur partie supérieure les hy- droclades, au-dessous de leur inser- lion on trouve deux ou trois dactylo- thèques. A la base des hydroclades il existe une hydrothèque caulinaire flan- quée de deux dactylothèques latérales (fig. 18); or ALLMAN n a ni signalé ni figuré cette particularité. L’apophyse d'où naît l’hydroclade montre une dactylothèque. L'hydroclade primaire H, porte un hydroclade secondaire H, et celui-ci un hydroclade tertiaire ; ces hydroclades de divers ordres dé- butent toujours par un article basal muni d’une à deux dactylothè- Fig. 18. — Polyplumaria uni- furcata (Allm.) (type). — H;, hydroclade primaire : H;, hydroclade secondaire. ques ; la partie proximale du premier article hydrothécal est allongée et montre deux à trois dactylothèques mé- dianes; ALLMAN ne fait aucunement mention des dactylothèques de ces articles; il nie à tort aussi l'existence des dactylo- thèques latérales de l’hydrothèque placée dans l'angle de la 42 ARMAND BILLARD bifurcation. Les dactylothèques latérales naissent au niveau du bord de l'hydrothèque et non au milieu, comme le figure ALLMAN. Enfin, dernier détail inédit, les articles proximaux des hydroclades de divers ordres possèdent deux dactylothèques médianes inférieures. Parfois on trouvedesartlicles cassés au-dessus de ’hydrothèque et qui ont régénéré la partie supérieure (art. de réparalion) ; plus rarement l’article est cassé au-dessous de l'hydrothèque ; dans le cas observé, à la cassure faisait suite un article de répa- ration. Dimensions : Longueur des articles hydrothécaux............ 840-950 y Largeur — (partie distale). 135-150 w Hauteur des hydrothèques "Eee rer 285-310 p Largeur —— (a l'orifite); 27222774 200-215 p D’après les nouveaux caractères de l'espèce d’ALLMAN, il en résulte qu'il n'y à plus entre le Polyplumaria unifurcata et le P. (Schisotricha) Turqueti BizzaRD [1906 a] (p. 15, fig. 5), que des différences très faibles qui ne légitiment par leur séparation ; aussi de la forme antarctique ferai-je maintenant une variété sous le nom de Polyplumaria unifurcata Turqueti. Polyplumaria multifurcata Allman. Schizotricha multifurcata Azcman [1883}, p. 29, PL VIE fig. 4-5. Cette espèce diffère surtout du Polyplumaria umfurcata Allm. par la ramification plus grande des hydroclades; il existe, en effet, jusqu'à sept hydroclades naissant les uns des autres. À la base des hydroclades primaires, on trouve aussi une hydrothèque flanquée de deux dactylothèques latérales. L'article basal des hydroclades de divers ordres (fig. 19 H,, H,, H;) compte deux dactylothèques insérées au même niveau (1). La partie basale du premier article hydrothécal des hydro- clades de divers ordres porte deux dactylothèques proximales insérées au même niveau et deux distales qui sont le plus souvent insérées à des niveaux différents. L'hydrothèque placée dans la bifurcation ne fait pas exception (1) J'ai cependant trouvé deux dactylothèques médianes, mais rarement... HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM 43 à la règle, contrairement à ce que dit ALLMAN, elle est munie comme les autres de deux dactylothèques latérales : mais souvent pour les deux ou trois premiers hv- droclades on n'en voit qu'une, l’autre étant pro- bablement tombée ; la- pophyse sur laquelle s'in- sèrent les hydroclades de divers ordres porte aussi une dactylothèque, sur les autres articles de l'hydro- clade, on peut, dans cer- tains Cas, observer au- dessous de lhydrothèque une paire de dactylothè- ques, ainsi que le dit ALc- MAN, mais très souvent 1l existe deux dactylothèques médianes et parfois trois ; dans là partie distale de l’'hydroclade une seule per- siste comme chez le S. unifurcata. Parfois à la base des . hydrothèques on observe un petit épaississement périsarcal qui se dirige vers le bas et en arrière. Dansles préparations que Fig. 19. — Polyplumaria multifurcata (Allm.) type. — H;,, H:, H3, hydroclades de divers ordres. J'atobservées je n’aipastrouvé d’irrégularités dues à descassures. Dimensions : Longueur des articles hydrothécaux ........... 660-780 y Largeur — (partie distale). 135-160 Hauteur des hydrothèques (1)................. 230-310 y Largeur — (à l’oritice)........ : 160-200 y (1) Les hydrothèques proximales ont des dimensions plus faibles que les hydrothèques distales. (ne ARMAND BILLARD Remarquesurlesgenres PolyplumariaetSchizotricha. — Je ne crois pas devoir maintenir le genre Schizotricha ALLMAN [1883] (p. 28), quise confond avec le genre Polyplumaria Sars 11873]. La distinction établie par ALLMAN consiste dans la bifurcation une, deux ou plusieurs fois répétée des hydroclades chez le premier, tandis que le Polyplumaria est caractérisé par la présence d’un ramule accessoire. Il est difficile de saisir la nuance surtout quand on a observé les espèces; ainsi si lon compare le Schizotricha unifurcata Am. et le Polyplumaria [labellata Sars qui peuvent être considérés comme constituant les types de ces deux genres, on ne trouve pas de différence assez grande pouvant réellement permettre une coupure géné- rique. Le premier article hydrothécal de l'hydroclade chez l’une et l’autre espèce donne un hydroclade secondaire ; sur celui-ci, de la même façon, naît un hydroclade tertiaire et en comparant les figures (Voy. mon mémoire [1906 4}, p. 220, fig. 17, A et fig. 18 et 19 du mémoire actuel), on ne trouve aucune différence essen- lielle. Quant aux gonothèques, elles sont du même type et dans l’un ou l’autre cas elles peuvent être situées sur l'hydroclade. La distinction admise par NurrixG [1900] (p. 83) ne me parail pas valable. L'auteur s'exprime ainsi: « The distinction between this genus (Polyplumaria) thus modified and Schizotricha as defined in this work, is that in the former an accessory ramulus is borne on the prorimal internode of the hydrocladium, while in the latter there is a bifurcation of the hvdrocladium beyond the first internode. » Je crois donc qu'au lieu de chercher des distinctions subtiles et difficilement appréciables, il vaut mieux franchement réunir ces espèces dans un seul et même genre, le genre Po/yplu- maria qui à la priorité. Halicornopsis elegans (Lamarck). Plumularia elegans Lamarck [1816], p. 129. Halicornopsis avicularis (Kchp.) Bare [1881], p. 14, PI. XII, fig. 3. Azygoplôn rostratum ALcman [1883], p. 54, PL. XIX, fig. 1-2. Halicornopsis elegans (Lamk.) Bizzarp [1907], p. 323. 1 x et» . . . L'espèce d'ALLMAN, Azygoplon rostratum à été identifiée avec l'Halicornopsis avicularis(Kchp.) et moi-même j'ai montré HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM 45 que cetteespèceseconfondait avecle Plamularaelegans Lamarck nom qui à la priorité. Halicornaria Allmani Marktanner. Halicornaria plumosa ALLMaN [1883], p. 52, PI. XVI, 4 fig. — Alimani MarkTanNER [1890], p. 277, Taf. VI, fig. 13. Le nom d'Halicornaria plumosa étant déjà employé (Arms- TRONG [1879], p. 100, PI. XI, 5 fig.), MaRKTANNER a donné à l'espèce nouvelle du « Challen- ger » décrite sous ce nom par ALLMAN, celui d'A. All/mani. MARKTANNER dit que « à cette place où la dactylothèque mé- diane se sépare de l’hydrothè- que, il ne paraît y avoir chez notre forme aucune ouverture de la première vers le dehors ». Fig.20.— Halicornaria sien Markt. ; [Æ. plumosa Allm. (type)] Cependant dans les échantil- lons du « Challenger » la dactylothèque médiane est pourvue aussi bien d’un orifice basal que d’un terminal (fig. 20). Les deux dactylothèques axillaires (dorsale et ventrale) sont présentes à la base des hydroclades ainsi que le mamelon basal percé d’un orifice. MarKkTANNER fait ressortir avec raison la ressemblance de cette forme avec l’Halicornaria Haswellii Bale, qui s’en distin- gue seulement par la moindre longueur de la dactylothèque médiane, et par la présence d’un épaississement périsarcal interne dans cette dactylothèque médiane. Je ne serais pas étonné que ces deux formes constituent une seule et même espèce. Dimensions : Longueur des articles hydrothécaux (1)......... 310-325 y Largeur — (au milieu). 80-150 y Hauteur des hydrothèques (2): ................. 270 y Largeur — (à l'orifice)........ 190-200 y Ces dimensions concordent avec les mesures données par MARKTANNER. (4) Intervalle des échancrures dorsales. (2) Intervalle compris entre deux plans perpendiculaires à l'hyôroclade) 46 ARMAND BILLARD Halicornaria arcuata (Lamouroux). A glaophenia arcuata Lamouroux [1816], p. 167, PI. IV, fig. # a, B. Halicornaria cornuta AiLuan [18851, p. 153, PI. XXII, fig. 1- 4, Comme Je l'avais indiqué précédemment ([1907 «| p. 366, fig. XIIT, A-G), l'Halicornaria cornuta Allm. est bien la même espèce que l’Æ7. arcuata (Lamx.), ce dont J'ai pu me convaincre par l'examen du type d'ALLMAX. Cladocarpus crenatus var. Alilmani Ritchie. A ylaophenia crenata FEWKES [1881], p. 132. A glaophenia ? crenata Fewkes, Nurnix6 [1900}, p. 104, PI. XXII, fig. 9, 40. Cladocarpus formosus ALLMaN [1883], p. 51, PL XVE, fig. 4,5. Cladocarpus crenatus var. A llmani Ritcnie [1909], p. 310, fig. 1. Rircuie a fait ressortir avec raison les différences qui existent Fig. 21. — Cladocarpus crenalus Allmani Ritchie [C. formosus Allm. (Challenger)]. entre le Cladocarpus formosus ALLMAN type [1873] (p. 478, PI. LXVIIE, fig. 1, 14, 16) et la forme du « Challenger » dési- gnée à tort sous le même nom, car il s'agit de deux espèces dis- üinctes. L'espèce du « Challen- ger » doit être identifiée au Cladocarpus crenatus (Fewkes) mais en constitue une variété, le Cladocarpus crenatus Allma- ni Ritchie. Comme je l'ai pré- cédemment indiqué [1908 a}, le bord des dactylothèques mé- dianes et latérales est (fig. 21) finement denticulé ; de plus, contrairement à ce que dit ALL- MAN, la dactylothèque médiane de l'article qui porte le phylac- tocarpe coexiste avec celui-c1. Riremie fait remarquer, juste- passant par la partie la plus élevée de l’orifice et le fond de l'hydrothèque. La hauteur des hydrothèques a été prise de la même façon pour le Lytocarpus phœniceus, L. racemiferus, Aglaophenia delicutula. HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM AT ment à ce propos, que le phylactocarpe ne peut être le représentant morphologique de la dactylothèque latérale, ainsi que l’admettait ALLMAN. Le bord de l'hydrothèque montre cinq dents atténuées de chaque côté et une médiane. Dimensions : Longueur des articles hydrothécaux.:........... 770-800 à Largeur — (parte distale). 140-160 à Hauteur des NydrothÈques. 7.2... 480-500 y Largeur — (à leriliee).:: 512.2 350 y Les dimensions que je donne de l'hydrothèque sont un peu plus fortes que celles indiquées par Rirenie; je ferai remarquer que J'ai compté la dent médiane dans ces mesures. Cladocarpus pectiniferus Allman. Cladocurpus pectiniferus ArLMan [1883], p. 50, PI. XVIE, fig. 1-5. — pectiniferus Allm. Picrer et Bepor [1900], p. 49. —- pectiniferus Allm. JXbernoLM {1903}, p. 301. J'ajouterai seulement à la description d'AzLmax quele nombre des épaississements de l'hydroclade, situés le long de l'hydro- thèque en arrière, peut varier de neuf à douze; en outre il en existe un faible à la partie distale de l’article et deux à trois au- dessous de l'hydrothèque. Les dactylothèques médianes et laté- rales possèdent deux orifices : un basal et un terminal. Pour le gonosome il y a quelques rectifications à apporter : d’abord il existe deux phylactocarpes, séparés dès la base et qui naissent de part et d'autre un peu au-dessous de l’hydrothèque proximale ; il n°y a donc pas, comme le dit ALLMAX, une courte tige qui se bifurque; ensuite la dactylothèque médiane est pré- sente, elle est située entre les Insertions des deux phylactocarpes, et ceux-c1 ne peuvent donc pas être considérés comme ses homo- logues, ainsi que le pensait ALLMAN. Dimensions : Longueur des articles hydrothécaux......... 1400-1800 uv Largeur — (partie distale). 70-115 à Hauteur des hydrothèques .................. 800-1100 y Largeur — (à lorifite). 5e. 300-330 uw 48 ARMAND BILLARD Lytocarpus filamentosus (Lamarck). Plumularia filamentosa Lamarck [1816], p. 128. Halicornaria mitrata ALimax [1885], p. 153, PI. XXII, fig. 5,6. — segmentata WarREN [1908], p. 328, PI. XL VII, fig. 33-36. J'ai établi ailleurs ([1907 c] p. 371) la synonymie de cette espèce et je n'y reviendrai pas. J’ajouterai que j'ai observé au British Museum deux échantillons types de l'Halicornaria mitrata Alman, ils correspondent tous les deux à l'A. filamen- tosa ; chez l’un, la carène dorsale des articles hydrothécaux est présente, chez l'autre elle est absente. D'autre part les figures et le texte de WaARREN [1908] montrent que son espèce H. seg- mentata est identique à l'A. filamentosa et doit tomber en syno- nymie. Lytocarpus pennarius (Linné) (1). Sertularia pennaria LiNNÉ [1758], p. 813. Aglaophenia secunda KirCHENPAUER [1872], p. 35, Taf. L, IL, IV, fig. 45. Lytocarpus secundus (Kchp.) ALLMaN [1883], PI. XIV, fig. 4-5. Plumularia Banksii Gray [1843], p. 294. Le Lytocarpus secundus Kchp. de la collection du « Challen- ger » est identique au Sertularia pennaria Linné type dont le British Museum possède une préparation. J'ai dans un mémoire précédent ([1909 #] p. 329) fait ressortir cette vérité et je renvoie à ce que J'ai dit à ce sujet. D'autre part, dans la collection du British Museum se trouve une préparation étiquetée : Aglaophenia Banksu, Gray, type 94,5.4.1 Dusky Bay, N. Zealand (Sir Banks), elle est identique au Lylocarpus pennarius (Linné) et l’on est par là fixé sur cette espèce douteuse. Lytocarpus phœæniceus (Busk). Plumularia phœnicea Bus [1852], p. 398. — aurita Busk [1852], p. 397. Aglaophenia phœnicea Busk, Baze [1884], p. 159, PL XV, fig. 1-5, PI. XVII, fig. 1-4, PL XIX, fig. 41. Lytocarpus phœniceus Busk, BaLe [1886], p. 27. — Sspectabilis ALLMAN [1883], p. 43, PI. XV, fig. 15. Le Lytocarpus phæniceus Busk est une espèce montrant une (4) Pour la synonymie complète, je renvoie à mon mémoire ([1909] p. 329). HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM 49 grande diversité de formes et BALE a signalé un certain nombre de variations. Les {ypes de Busk existant au British Museum, je suis en mesure d'indiquer à quoi ils correspondent exactement. Le Lytocarpus pheniceus (Busk) type est identique à la forme qui est dessinée par BALE [1884] (PL. XV, fig. 1); les hydrothèques sont très serrées, les articles hydrothécaux courts et larges, munis de forts épaississements internes : les dactylothèques latérales sont dirigées en avant. Quant à l'espèce appelée Plumularia aurita par Buosk, elle n'avait pas été jusqu'à présent identifiée ; elle correspond, quant à la forme du bord de lhydrothèque et la direction des dactv- lothèques, à la figure 5 de la même planche ; seulement la dent médiane est faiblement développée. Les épaississementsinternes de l'hydroclade sont faibles; les articles sont plus allongés que chez le Z. phæniceus. W s'agit donc ie d'une variété de la même espèce el e J'ai proposé de lui donner le nom de [ Nc L. phæniceus auritus |1909!. Si je n'ai > pas choisi le nom de ZL. auritus comme nom spécifique et phæniceus comme variété, bien que cette forme soit décrite après dans le mémoire de Busk, c’est que le nom de Z. phwæ- niceus est tombé dans le domaine courant. Le Lytocarpus spectabilis Allman est Fig. 22 — Lylocarpus phœ- bien, ainsi que le prétendait BaLe re ar 11886! (p. 27), identique au L. phœni- ceus; cette forme est d’ailleurs intermédiaire entre le L. phæ- niceus typique et le L. phæniceus auritus (fig. 22). Dans le dessin d'ALLMAN, l’enfoncement du bord de l'hydrothèque est un peu ‘trop accentué; de plus, dans la vue de face le bord posté- rieur montre une courbure comme dans la figure 1, PI XVII de Baze. Le phylactocarpe est tel que le décrit BALE, avec une dactylothèque impaire au-dessus de l’article porteur du gonange. Dimensions : ANN. SC. NAT. ZOOL., de série. xI, 4 90 ARMAND BILLARD Lytocarpus Lytocarpus Lytocarpus phæniceus phœniceus spectabilis type. auritus type. type. Longueur des articles hydrothécaux (1). 215-230 & 285-310 & 215 & Largeur — — (au milieu) 70-80 & 55-70 uw 80-95 y. Hauteur des hydrothèques (2).......... 190-200 & 230-245 & 190-200 w Largeur —— (à l'orilice)... 135-145 à 135-145 pv 145 à Lytocarpus racemiferus Allman. Lytocarpusracemiferus ALLMAN l1883}, p. #1, PI. XIL, fig. 1-6. — racemiferus Allm. Nurnix6é [1900], p. 126, PI. XXXH, fig. 1-3. La figure donnée par ALLMAN pour cette espèce n’est pas tout à fait exacte et pourrait induire en erreur. En effet, d’après son Fig. 23. — Lytocarpus racemi- ferus Allm. (type). dessin on dirait qu'il n’y a que deux dents latérales et une dent médiane, tandis qu'en réalité il y à trois dents latérales et une médiane. Le repli intrathécal est légèrement oblique vers le haut et non vers le bas. L'é- paississement situé à l'intérieur de l'hydroclade est perpendiculaire à la paroi et caractéristique. La dacty- lothèque médiane est creusée en gout- lière et ne possède pas par consé- quent deux orifices comme le signale ALLMAN ; les dactylothèques laté- rales ont aussi la forme de gouttière. Il existe de fortes dactylothèques caulinaires : une inférieure, une axillaire dorsale et ventrale et la base de l'hydroclade montre un mamelon basal. Le dessin du gonosome est exact, mais il manque une dacty- lothèque à la base de chaque phylactocarpe. Les gonothèques sont ovales et très aplaties. Dimensions : Longueur des articles hydrothécaux (1)......... 325-365 Largeur — — {au milieu) 80-95 pu Hauteur des hydrothèques (2).............. ... 270-300 uw Largeur — (AOC Rs eee 80-95 p (1) Intervalle des échancrures dorsales. (2) V. note p. 45. HYDROIDES DU BRIFISH MUSEUM bf NurriNG n’a pas observé cette espèce et la décrit d’après ALLMAN. Thecocarpus myriophyllum (L.) var. elongatus Billard. T'hecocarpus myriophyllum elongatus BiicarD [1908 a}, p. 758. Cette variété de celte espèce très polymorphe (1) atteint 25 centimètres de hauteur totale; elle n’est pas ramifiée et la tige ne supporte que des hydroclades très espacés d’ailleurs : l'intervalle entre deux hydroclades successifs (lun à droite, l’autre à gauche) est, en effet, de 1"",9 à 2**,9. Cet écartement des hydroclades est tout à fait caractéristique et donne à cette variété un port tout particulier. Les hydroclades sont allongés et atteignent jusqu’à 28 millimètres. Les hydrothèques, semblables à celles du Thecocarpus myriophyllum orientalis BiiLarD [1908] (p. LXVIT, fig. 1), sont moins hautes et possèdent un repli intra- thécal bien développé ; les articles hydrothécaux sont dépourvus d’épaississements internes, et il n’y en à même pas un corres- pondant aux dactylothèques latérales ni au fond de l'hydro- thèque, comme chez le 7. myriophyllum orientalis. Un autre caractère de cette variété est très frappant, c’est la longueur des corbules qui atteignent jusqu’à 17°°,5; elles sont supportées par un pédoncule allongé pouvant compter de sept à seize articles hydrothécaux. Ces corbules sont fermées et la pre- mière ou les deux premières côtes sont libres. Dimensions : Longueur des articles hydrothécaux............ 380-405 v Largeur — —- (au milieu)... 70-80 HanleuracsydArotnèques m0. 280-300 Largeur — ALP OrINEE).: 220 140-150 y Localité. — Station 212 du « Challenger ». Au large de Sam- boangan, îles Philippines, 30 Janvier 1875 ; latitude 6° 54° W., longitude 122° 18'E. ; 10 brasses; fond de sable. Thecocarpus brevirostris {Busk). Plumularia brevirostris Busk [1852], p. 397. Aglaophenia brevirostris (Busk) Kirkparrick [1890], p. 604. (1) Je ne répète pas la synonymie que j'ai donnée dans mon mémoire sur les Hydroïdes du «Travailleur » et du « Talisman » [1906; où je fournis égale- mentles mesures des formes de l'Océan Atlantique et de la Méditerranée. 92 ARMAND BILLARD J'ai observé l'espèce type de Busk, et comme le fait remarquer KIRKPATRICK, l'hydrothèque qui est courbée présente trois dents latérales et une médiane (fig. 24), au lieu de deux indiquées à tort Fig. 24. — Thecocarpus bre- virostris (Busk) (type). par Busk. Ajoutons qu'il existe un repli intrathécal oblique vers le haut, auquel correspond un épaississement dans lhy- droclade. La dactylothèque médiane est en gouttière sur toute sa longueur, con- trairement à ce qu'indique KiRKPATRICK, mais cette particularité est très diffi- cile à voir, ce qui explique l'erreur facile à faire. Un certain nombre d'hydroclades se terminaient par un rameau stolonique. KirkPATRICK à fait connaître l’exis- tence de corbules possédant une hydro- thèque à la base, ce qui permet de ran- ger cette forme dans le genre Thecocarpus. J'ai trouvé cette espèce dans la collection du « Siboga », elle possédait des cor- bules que je décrirai plus tard en détail. Dimensions : Longueur des articles hydrothécaux (1)........ 310-325 p Largeur — _ (au milieu). 55-65 p Hauteur'des ayurothèques NP EME ee 285 Largeur — flore SR Ece 95-105 & Thecocarpus angulosus (Lamarck). Plumularia angulosa Lamarex [1816], p. 126. —— Huzxleyi Busk [1852], p. 395. Acanthocladium Huxleyi (Busk) ALcMan [1883], p. 33, PL. IX, XX, fig. 1-3. Thecocarpus angulosnus (Lamk.) Bricarp 11907}, p. 326, fig. 2 2 (2) =} L'observation de la forme du « Challenger » ne fait que con- firmer la synonymie que j'ai donnée antérieurement de cette espèce; de plus, les critiques de Baze ([1886] p. 26), relatives à l’hydrothèque sont parfaitement justifiées, car celle-ci est bien largement ouverte en arrière ; cependant le bord de certaines hydrothèques est crénelé, mais moins que ne le (1) Distance des échancrures dorsales. (2) de renvoie à ce mémoire pour la synonymie complète. HYDROIDÉS DU BRITISH MUSEUM LE figure ALLMAN. Ce qu'il y a de remarquable dans cette forme, c’est la grande longueur des dactylothèques médianes qui atteignent 240 à 255 & dans leur partie hbre, elles sont ouvertes à leur extrémité. Les côtes de la corbule sont semblables à celles de l'espèce de Lamarck et je les ai figurées antérieurement (|1907] p. 327, fig. 2). Cependant l'existence de la dactylothèque latérale atro- phiée ne paraît pas constante. C’est d’ailleurs ce qui résulte aussi de l'examen des échantillons de l'espèce type de Bus. \ Aglaophenia pluma (L.. Sertularia pluma Laine [1758], p. 811. Aglaophenia pluma (L.) Hixcxs [1868:, p. 286, PI. LXIIE, fig. 1. — chalarocurpa AzLman [1885], p. 150, PI. XXI, fig. 1-3. — acutidentata ALLMAN [1885], p. 151, PI. XXI, fig. 1-#. — chalarocarpa Allm. WarREN [1908|, p. 330, fig. 17. Je n'ai pas vu les types, Aglaophenia chalarocarpa et A. acu- lidentata, mais je pense, après examen du texte et des figures d’ALLMAN,que ces espèces ne diffèrent pasde l’'Aglaophenia pluma de nos côtes. L'hydrothèque est semblable avec ses neuf dents marginales : quatre de chaque côté et une médiane ; la dacty- lothèque médiane en gouttière, le repli intrathécal, les épaissis- sements du périsarque à l’intérieur de l'hydroclade sont identi- ques aussi. Quant au gonosome chez l'A. chalarocarpa, 1 est représenté par des corbules ouvertes, tandis que chez l'A. acu- tidentata ce sont des corbules fermées : mais nous trouvons ces deux sortes de corbules chez l'A. pluma de nos côtes. Celles-ci ne diffèrent pas des corbules de VA. chalarocarpa et de l'A. acutidentata, sauf que la dactylothèque proximale de chaque côté est moins développée. Je me crois donc auto- risé à admettre la synonymie des espèces d'ALLMAN avec l'A. pluma (L.). Au British Museum existe une espèce éliquetée A. chalu- rocarpa, qui n’est pas le type, mais le cotype, elle ne diffère pas de VA. pluma. Elle provient aussi du Cap de Bonne-Espé- rance. LA. pluma a été signalée dans le sud de PAfrique par KIRCHENPAUER [1872], p. 25. CE EN ARMAND BILLARD Aglaophenia delicatula (Busk). Plumularia delicatula Busk [1852], p. 396. A glaophenia delicatula Busk, Bace [1884], p.167, PL. XIV, fig. 4; PI. XVIL, fig. 11. == delicatula Busk, KirkpaTRick [1890], p. 604. — delicatula Busk, BorRabaicEe [1905], p. 843, PI, LXIX, fig. 7. BALE à décrit et représenté exactement cette espèce de Busk el BORRADAILE a décrit et figuré récemment la corbule. Dimensions (1) : Hauteur des hydrothèques (2) ..:............. 190-210 y Largeur — (aTonice) eee: 120-135 p Largeur des articles hydrothécaux (au milieu)... 70-80 u Aglaophenia tubulifera Hincks. Aglaophenia tubulifera Hixcks [1861|, p. 256, PI. VIL fig. 1-2. — filicula Arcman [1883], p. 36, PI. XL, fig. 1-6. — tubulifera Hcks. Bircarp [1906 b], p. 231, fig. 20-21. J'ai pu me convaincre par l'examen des préparations que l’'Aglaophema filicula Allm. est bien identique à l'A. tubulifera Hincks, comme je l'ai établi précédemment (1906) (3). I y a bien, en effet, trois dents latérales et une médiane. Les dimen- sions diffèrent légèrement de celles que j'ai signalées pour les exemplaires du « Travailleur » et du « Talisman »:; chez ces derniers la hauteur des hydrothèques atteint 310 à 340 pet leur largeur 120-140 » tandis que ces dimensions sont respec- tivement 280-300 » et 160-175 » dans les échantillons du « Challenger ». Aglaophenia divaricata Busk. Plumularia divaricata Busk [1852], p. 398. Aglaophenia divaricata (Busk) BaLe [1884], p. 162, PI. XV, fig. 7,8; PI. XVII, fig. 6, 7. Plumularia ramosa Bus [1852 |, p. 398. Aglaophenia ramosa (Busk) KircHENPAUER [1872}, p. 28, 38, Taf. 1, IL, fig. 17. — ramosa (Busk) Bace [1884], p. 164, PI. XVIII, fig. 15-16. — acanthocarpu ArLMax [1874], p. 274, PL. XXI, fig. 1-4. — laæa ALLman [1874], p. 275, PI. XXI, fig. 5-7. Lytocurpus ramosus ALcMax 11885], p. 154, PI. XXV, fig. 1-3. (1) D’après le type. (2) Voy. note p. 45. 3) Je renvoie àce mémoire pour la synonymie et la description complète de cette espèce. HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM D J'ai observé le type du Plumularia ramosa BusK, 1l correspond point pour point à la description que donne Baze de l'Aglaophe- nia divaricata (Busk). Or la forme étudiée par BALE à été recon- nue conforme au type par Busk lui-même. D’après cela ces deux espèces n’en forment qu'une à laquelle nous conserverons Île nom d'A. divaricata (Busk) qui à acquis droit de cité par la description et les figures soignées qu’en à données BALE. Dimensions : Longueur des articles hydrothéeaux (1) ......... 270-285 Largeur — — (au milieu). 175-190 y Hauteur des hy{drothèques.. 2.22... true 215-240 v La corbule très allongée {6 à 7 mm.) montre des côtes libres ; entre chacune, sur laxe, se trouve une daetylothèque; le premier article porte deux dactylothèques accouplées (2) et tournées du côlé distal de la corbule : au-dessus 1l en existe une seule sans correspondante du côté opposé. Cette description concorde avec celle qu'ALLMAN à donnée de la corbule de l'A. acanthocarpa : d'autre part, la corbule de l'A. ramosa (Busk.) tvpe correspond au dessin d'ALLMAN, sauf en ce qui concerne la présence sur l'axe entre chaque côté d’une dactylothèque qu'ALLMAN n'a sans doute pas vue. En outre l’A. acanthocarpa ne diffère de A. divaricata, mi par son port, n1 par les caractères de son hydrothèque et ne peut être considérée comme espèce distincte. Quant à l'A. /ara Allm. il parait étrange qu'il s'agisse de la même espèce, élant décrite dans le mémoire d'ALLMAN immédiatement après l'A. acanthocarpa, mais les deux des- criplions sont pour ainsi dire superposables et les dessins des hydrothèques sont les mêmes: si la vue latérale ne nous mon- tre que trois dents, la vue de face nous indique clairement qu'il y a quatre dents latérales de chaque côté et une médiane ce qui est aussi le cas de l'hydrothèque de l'A. acanthocarpa ; le repli intrathécal, l’épaississement périsarcal à lintérieur de l'article sont les mêmes ; il n’y a que le dessin de l’ensemble de la colonie qui diffère, mais y a-t-il lieu de sv arrêter? Je ne le (1) Distance des étranglements dorsaux. (2) Bace n'en signale à tort qu'une. 6 ARMAND BILLARD crois pas, car ce serait nier aussi que le Lylocarpus ramosus Allm. n'est pas identique à l'A. divaricata et cependant la con- cordance est parfaitedans le port, dans les caractères de l'hydro- thèque et du gonosome chez ces deux formes. La seule diffé- rence c'est que les dactylothèques accouplées placées à la base des côtes sont moins longues que chez l'A. divaricata typique, mais est-ce bien là un caractère très important ! À mon avis, Je ne pense pas que l'espèce et les variétés décrites et figurées par Srecuow [19091 (p. 93 ; fig. 7 et Taf. VI, fig. 10-11) doivent être attribuées à l'A. laxa Allm., les carac- tères de l’hydrothèque et du gonosome en sont bien différents. C'est d’ailleurs avec réserves que l’auteur identifie ses échan- üillons avec l'espèce d'ALLMAN. Aglaophenia cupressina Lamouroux (1). Aglaophenia cupressina Lamouroux [1816], p. 169. Plumularia Macgillivrayi Busk | 1852}, p. 400. Aglaophenia Macgillivrayi Busk, Aucmax [1883}, p.34, PI. X, PL XX, fig. 4-6. Après examen sur place des types de Busk et d’ALLMAN j'ai reconnu l'identité de l'A. Macgillivrayi (Busk) et de l'A. cupres- sina Lamx; la priorité appartenant à ce dernier nom, le pre- mier doit tomber en synonymie. Dans la figure donnée par ALLMAN représentant la corbule on voit chaque côte porter à l’extrémité distale ce qu'il appelle un large nématophore, en forme de coupe, mais cette parti- cularité n’est pas exacte et l'auteur a été trompé par une appa- rence : ce qu'on aperçoit ainsi est la cavité allongée des dacty- lothèques ventrales. ADDENDUM Sertularella unilateralis (Lamouroux). Sertularia unilateralis Lamouroux [1824], p. 615. PI. 90, fig. 1, 2, 3. Sertularella pulchella JXbernocm [1904}, p. VIN. — pulchella JAbernorm [1905], p. 30, Taf. XII, fig. 4-7. Depuis la publication de mon mémoire sur les Hydroïdes de Lamouroux [1909 |], je me suis aperçu que l'espèce décrite (1) Je renvoie à mes deux mémoires [1907] et [1909 b] pour la synonymie et la description complète de cette espèce. FL = HYDROIDES DU BRITISH MUSEUM D 1 par JADERHOLM sous le nom de Serfularella pulchella corres- pond point pour point au S. wnilateralis (Lamx.). Elle possède en effet le mème port; la taille est petite; les hydrothèques ne sont pas situées sur le même plan: elles montrent trois dents, et trois épaississements internes. Ces articles sont limi- tés dans les deux cas par des lignes obliques; tes dimensions des hydrothèques sont les mêmes; enfin, les gonothèques con- cordent comme forme. D'après cela l'espèce de JADERHOLM doit donc tomber en synonymie. INDEX BIBLIOGRAPHIQUE (1). 4872. ALcman (G.-d.). — A monograph of the gymnoblastic or tubularian Hydroids (London, Ray Society, in-40, 450 p., 23 pl.). 1873. In. — Report on the Hydroida collected during the Expedition of H. M. S. Porcupine (Trans. Zool. Soc. London, vol. VITE, 1874, p. 469-481, PI. LXV-LXVIN). 1874. In. — Diagnoses of new genera and species of Hydroida (Journ. Linn. Soc. Lond., vol. XI, 1876, p. 251-284, PL. IX-XXIID). 1877. In. — Report on the Hydroida collected during the exploration of the Gulf Stream (Mem. Mus. Harvard, vol. V, n° 2, 66 p., 34 pl.). 1883. In. — Report on the Hydroïda dredged by H. M. S. « Challenger ». I. Plumuliridæ (Rep. scient. Results Chall. Zool., vol. VI,55 p., 20 pl.). 1885. In. — Description of australian Cape and other Hydroida mostly new from the collection of Miss H. Gatty (Journ. Linn. Soc. London, vol. XIX, 1886, p. 132-161, PI. VIL-XX VII). 1888. In. — Report on the Hydroida dredged by H. M. S. « Challenger » IL. The Tubulurinæ, Corymorphinæ, Campanulurinæ, Sertularinæ, and Tha- lamophora (Rep. Scient. Results Chall. Zool., vol. XXIIL, 90 p., 39 pl., 1 carte). 1906. AREVALO Y CARRETERO (CELS0). — Contribuciôn al estudio de los Hydro- zoarios españoles existentes en la estacidn de biologia maritima de Santander (Mem. Soc. Españ. H. N, t. IV, p. 79-109, Läm XIII-XIX). 1879. ARMSTRONG (S.-J.). — A description of some new species of hydroid Zoophytes from the Indian Coast and Seas (Journ. Asiat. Soc. Bengal, vol. XLVIHI, p. 98-103, PI. IX-XI). 1881. Baze (W.-M.). — On the Hydroida of southern Australia, with descrip- tions of supposed new species and notes on the genus À glaophenia (Journ. Micr. Soc. Victoria, 36 p., PI. XII-XV). 1884. In. — Catalogue of the australian hydroid Zoophytes (Sydney, 8°, 198 p., 19 pl.). 1886. Ip. "Ph genera of Plumulariidæ with observations of various austra- lian Hydroids (Tr. R. Soc. Victoria, vol. XXIII, p. 75-110). 1888. In. — On some new and rare Hydroiïda in the australian Museum Col- lection (Proc. Linn. Soc. N. S. Wales [2], vol. II, p. 745-799, PI. XII- XXI). 1893. In. — Further notes on australian Hydroida and with description of some new species (Tr. R. Soc. Victoria [n. s.], vol. VI, p. 97-117, PL. HI- VI. 1906. Brccarp (A.). — Mission des pêcheries de la côte occidentale d'Afrique. III. Hydroïdes (Actes Soc. linnéenne, Bordeaux, vol. LXI, p.69-76, 4 fig.). (1° Le chiffre placé à la gauche du nom d'auteur, indique la date du mémoire, et s'il n'y a pas concordance entre la date de présentation du mémoire et celle du volume, cette dernière est donnée après le numéro du volume. Je n'ai pu consulter les mémoires marqués d'un astérisque. INDEX BIBLIOGRAPHIQUE 59 1906 a. In. — Expédition antarctique française 1903-1905. Hydroides (Paris, Masson et Cie, in-4°, 1906, 20 p., 5 fig.). 1906 b (1). In. — Expéditions scientiliques du « Travailleur » et du « Talis- man ». Hydroïdes, p. 153-244, 21 fig. (Paris, Masson, in-4°). 1907. In. — Hydroïdes de la collection Lamarck du Muséum de Paris. [. Plu- mulariidæ (Ann. se. nat. Zool. [9], vol. V, p. 319-335, 5 fig.). 1907 a. In. — Hydroïdes de la collection Lamarck du Muséum de Paris. IL. Campanulariidæ et Sertulariidæ (Ann. sc. nat. Zool. [9], vol. VI, p. 215-219, 2 fig.). 1907 b. 1. Hydroïdes récoltés par M. Cu. Gravier à l’île de San Thomé (Bull. Mus. hist. nat.,t. XI, p. 274-275). 1907 6. In. — Hydroïdes de Madagascar et du Sud-Est de l'Afrique (Arch. Lool. exp., p. 335-396, PL XXV-XXVL et 23 fig. dans le texte). 1908. In. — Note sur deux variétés nouvelles d'Hydroïdes provenant de l'expédition du « Siboga » (Arch. Zool. exp. |4], vol. VIIL, p. LXXIHI- LXXVIL 3 fig.). 1908 a. In. — Sur les Plumuluriidæ de la collection du « Challenger » (C. H. Acad. des Sc.,t. CXLVIE, p. 758-760 et 938-941). 1908 6. In. — Sur les Haleciidæ, Caumpanularüdæ et Sertulariidæ de la collection du « Challenger » (C. R. Acad. des Sc., t. CXLVIL, p. 1355-1358). 1909. In. — Sur quelques Sertulariüidæ de la collection du British Museum (C. R. Acad. des Sc.,t. CXLVIEE, p. 193-195). 1909 a. In. — Sur quelques Plumulariidæ du British Museum (C. R. Acad. des Se., t. CXLVIU, p. 367-369). ‘909 b. In. — Revision des espèces types d'Hydroïdes de la collection Lamoc- Roux conservée à l'Institut botanique de Caen (Ann. Sc. nat. [9], t. IX, p. 307-336, 10 fig.). 4907. BRowxE (E.-T.). — The Hydroids collected by the « Huxley » from the north side of the bay of Biscay in August 1906 (Journ. Mar. biol. Ass. Plymouth [N.S.], vol. VIE, p. 15-36, PI. I, Il). 1905. BoRRaDAILE (L.-A.). — Hydroids (Fauna et geogr. Maldive, Laccadive Archip., vol. IL, p. 836-845, PI. LXIX). 1850. Busk (G.). —A listof Sertularian Zoophytes and Polyzoa from Port Natal, Algoa Bay and Table Bay (Rep. brit. Ass. f. Adv. Sc., 20tt Meet.). 4852. In. — A account of the Polyzoa and Sertularian Zoophytes collected in the Voyage of the « Rattlesmake » on the coasts of Australia and the Louisiade Archipelago, etc. (Narrative of the Voyage of H. M.S. « Rattlesnake » par Joux MaccizzivrayY. Appendix n° #4, p. 343-402). 4897. CAMPENHAUSEN (B. Vox). — Hydroiden von Ternate (Ab. Senckenb. Ges. Frankfurt-a-M., Bd XXII, p. 295-319, Taf. XV\. 1876. CLarkE (S.-F.). — Reports on the Hydroids collected on the coast of Alaska and the Aïeutian Islands (Proc. Acad. nat. sc. Philadelphie, p. 209-238, PI. VII-XVI). 1907. Cox6nox (E.-D.). — The Hydroids of Bermuda (Proc. Amer. Acad. Arts et Sc., vol. XLIT, p. 463-485, 37 fig.). 4879. In. — Report on the Hydroida collected during the exploration ofthe Gulf Stream and Gulf of Mexico by A. Agassiz (Bull. Mus. Harvard, vol. V, p. 239-255, PI. I-V). 4874. CoucuTRey (M.) — Notes on the New Zealand Hydroida (Trans. Nerw- Leal. Inst., vol. VII, p. 281-293, PI. XX). (4) Le volume renfermant ce travail est daté de 1906 et n’est pas numéroté, tandis que les tirages à part d'auteur portent à tort la date de 1907 et sont indiqués comme extraits du t. VIT. 60 ARMAND BILLARD 1875. CoucurRey (M.) —. Critical notes on the New zealand Hydroida (1bid., vol. VIIL, p. 298-302). 1876. Ip. — Critical Notes on the New Zealand Hydroida, suborder Thecaphora (Ann. Nat. Hist. [4}, vol. XVII, p. 22-32). - 1786. Euuis (J.) et D. Socaxner. — The natural History of many curious and uncommon Zoophytes collected from various parts of the Globe (London, 1786). : 1881. Fewkes (J.-W.). — Report on the Acalephæ (Reports of Dredging, etc. « Blake ») (Bull.Mus. Harvard, vol. XII, p. 127-140, PI. I-[V). “1843. Gray (J. E.). — Additionals radiated animals and Annelides (Fauna o1 New-/ealand) (E. Dirrexsac, Travels in New Zeal., vol. Il, p. 292-296). 1900. Harriaus (C.). — Revision der Sertularella-Arten (Abh. Ver. Hamburg, Bd XVI, 143 p., 6 Taf., 56 fig.). 1905. In. — Die Hydroiden der magalhaensischen Region und chilenischen Küste (Fauna Chilensis, Bd HE, p. 497-702, Zool. Jahrb. Syst., supple- ment VI). 1907. Hicksox et F.-H. Gravezy. — Cœlentera IT. Hydroid Zoophytes (National antarctic Exp. nat. Hist., vol. IL, 34 p., # PI. 1897. Hizcexnorr (F.-W.). — On the Hydroids of the neighbourhood of Dune- din (Trans. New-Zeal. Inst., vol. XXX, p. 200-218, PI. XVI-XXI). 1855. Hivcks (Tu.). — Notes on the british Zoophytes (Ann. Nat. Hist. [2], vol. XV, p. 127-130, PI. II-IIT,. 1861. In. — A catalogue of the Zoophytes of South Devon and South Cornwall (Ann. Nat. Hist. [3], vol. VIIL, p. 152-161 et 251-262, PI. VI-VIIL). 1868. In. — A history of the british Hydroid Zoophytes (London, Vun Voorst, in-8°, 338 p., 42 fig., 67 PI.\. 1895. JänernoLu (E.). — Ueber aussereupäische Hydroiden des zoologisches Museums der Universität Upsala (Bih. Swenska Ak., XXI Bd., 4 Afd., 20 p., 2 Taf.). 1903. In. — Aussereuropäische Hydroiden in schwedischen Reichsmuseum (Ark. Zool., Bd I, p. 259-312, 4 Taf.). 1904. In. — Mitteilungen über einige von der schwedischen Antaretic-Expe- dition 1901-1903 eingesanimelte Hydroiden (Arch. Zool. exp.[#4], t. WU, p. I-XIV). 1905. In. — Hydroiden aus antarctischen und subantarctischen Meeren gesam- melt von der schwedischen Sudpolarexpedition (Wiss. Ergebn. schwed. Sudpolarexæp., 1901-1903, Bd V, Lief. 8, #1 p., 14 Taf.). 1864. KirchENpauErR. — Neue Sertulariden aus verschiedenen Hamburgischen Sammlungen, nebst allgemeinen Bemerkungen über Lamouroux's Gattung Dynamena (Verh. d. Kaïserl. L. C. deutschen Akad. d. Naturf., Bd XXXI, 16 p., 1 Taf.). 1872-1876. In. — Ueber die Hydroidenfamilie Plumularidæ, einzelne Gruppen derselben und ihre Fruchthehälter I. Aglaophenia (Abh. Ver., Hamburg, Bd V, 1872, 52 p., Taf. I-VII). IL. Plumularia und Nemertesia (Ibid., Festgabe, 1876, p. 1-59, Taf. I-VIHT). 1884. In. — Nordische Gattungen und Arten von Sertulariden (Abh. Ver., Hamburg, Bd VII, 54 p., Taf. XI-X VI. 1890. Kirkparrick (R.). — Reports on the zoological collections made in Torres INDEX BIBLIOGRAPHIQUE 61 Strait by professor A. C. Haddon. Hydroida and Polyzoa (Scient. Pro- ceed. roy. Dublin Soc., vol. VI, p. 603-626, PI. XIV-XVIT. 1816. Lamarck (be). — Histoire naturelle des animaux sans vertèbres (Paris, Verdière, in-8°, vol. {l). 1816. Lamouroux. — Histoire des polypiers coralligènes flexibles vulgaire- ment nommés Zoophytes (Caen, F. Poisson, in-8°, 560 p., 19 PI.). 1821. In. — Exposition méthodique des genres de l’ordre des Polypiers (Paris, Voe Agasse, in-4°, 115 p., 84 PL). 1824. In. — Description des polypiers flexibles, in Quoy et Garmarp. Voyage autour du monde exécuté sur les corvettes l'Uranie et la Physicienne, pendant les années 1817, 1818, 1819, 1820, par M. L. de Freycinet (Paris, Pillet aîné, in-4°, p. 603-633, PL.). 4884. LExDENFELD (R. von). — The australian Hydromedusæ (R. Linn. Soc. N. S. Wales, vol. IX, p. 206-241, 345-353, 401-420, 467-492, 581-634, 908- 924, PI VI-VIIL, XIE-X VIT, XX-XXIX, XL-XLIIT). 4758. LixxE (C.). — Systema Naturæ (Holmiæ, edit. 10, reformata, 2 vol. in-8°). 1890. MARKTANNER-TURNERETSCHER (G.). — Die Hydroiden des k. h. naturhisto- rischen Hofmuseums (Ann. k. k. Hofmus. Wien, Bd V, p. 194-286, Taf. III-VIIT et Wien, A. Holder, gr. 8°). 1834. MEYEN. (F.J. F.). — Ueber das Leuchten des Meeres und Beschreibung einiger Polypen und anderer niederer Thiere (Nov. Acad. cæs. Leop. Carol., vol. XVI, suppl. I, p. 125-216, Taf. XXVII-XXXVI!. 1900. NurrinG (C. C.). — American Hydroids 1. The Plumularidæ (Smithson. Instit. U. S. Nat. Mus., Special Bulletin, in-4°, 285 p., 113 fig., 34 PI.). 1904. In. — American Hydroids. Il. The Sertularidæ (Smiths. Inst. U. S. nat. Mus. Spec. Bull., in-4°, 151 p., 139 fig., 41 PL.). 1766. Pazras (P. S.). — Elenchus Zoophylorum, etc. (Hagæ Comitum, 1766, in-8°). 4900. Picrer (C.) et M. Benor. — Hydraires provenant des campagnes de « l’Hirondelle » (Rés. camp. scient. Prince de Monaco, fase. XVII, 58 p., 10 PL.). 1883. Queccu (J. J.). — On Thuiaria zelandica Gray (Ann. Nat. Hist.[5]|, vol. VIL, p. 247-249). 4881. Rinzey. — Cœlenterata from the Straits of Magellan and of the coast of Patagonia (Proc. Zool. Soc. London, 1881, p. 102-107). 4907. RiromiE (J.). — The Hydroids of the scottish national antarctic Expedi- tion (Trans. R. Soc. Edinburgh, vol. XLV, p. 519-545, PI. I-IIT). 1907 a. In. — On collections of the Cape Verde Islands Marine Fauna. The Hydroids (Pr. Zool. Soc. London, 1907, p. 488-514, PI. XXITI-XXVI, textfig. 142-144). 1909. In. — Note on a rare plumularian Hydroid, Cladocurpus formosus (Ann. nat. Hist. [8], vol. LIL, fig. 1, 2). 1909 a. In. — Supplementary report on the Hydroids of the scottish national Expedition (Trans. Roy. Soc. Edinb., vol. XLVII, p. 65-101, 11 fig.). 1909 b. In. — Two unrecorded « Challenger ». Hydroids from the Bermudas, with a note on the synonymy of Campanularia insignis (The Zoolo- gist, vol. XIII, p. 260-263.) 1879. 1904. 1908. 1902. 1906. 1899. 1900. 1908. ARMAND BILLARD . SARS (G. O.). — Bidrag til Kundskaben om Norges Hydroider (Forh. Selsk. Christiania, p. 91-150, Tab. II-V.) . SCHNEIDER (K. C.) — Hydropolypen von Rovigno, nebst Uebersicht über, das System der Hydropolypen im Allgemeinen (Zool. Jahrb. Syst., Bd X, 1898, p. 472-555, 2 fig.). . STEcHoW (E). — Hydroidpolypen der japanischen Ostküste (Abhandl. math. phys. Klass. dl. K. Bayer Ak. Wiss., München, Suppl. Bd 1,111 p. Taf. I-VIT). Tuompsox p'ArCY (W.). — On some new and rare hydroid Zoophytes (Sertulariidæ and Thuiariidæ) from Australia and New-Zealand (Ann. nat. Hist. [5], vol. LT, p. 97-114, PI. XVI-XIX). TaorneLYy (Miss L.-R.). — Report on the Hydroida collected by Professor Herdman at Ceylan in 1902 (Rep. Gov. Ceylan Pearl Oyster Fish, pt. A, p. 107-126, 3 PI., 4 fig.). Ib. — Reports on the Marina biology of the Sudanese Red Sea X. Hydroiïda collected by Mr. C. Crossland (Journ. Linn. Soc., vol. XXXI, p. 80-85, PI. IX). TorREY (H. B.). — The Hydroida of the Pacific Coast of the North Ame- rica with especial reference to the species in the Collection of the University of California (Un. Calif. Public. Zool., vol. I, p. 1-104, PI. I-X1). TorREY (H. B.) et ANNX MarrTiN. — Sexual dimorphism in Aglaophenia (Univers. Calif. publ. vol. IE, p. 47-52, 9 fig. VersLuys (J.). — Hydraires calyptoblastes recueillis dans la mer des Antilles, etc. (Mém. Soc. Zool. de France, Pt. XI, p. 29-58, 24 fig.). WELTNER (W.). — Hydroiden von Amboine und Thursday Island (Semon zool. Forschgsreis. Bd V, p. 585-590, Taf. XLVI. Warren (E.). — On a collection of Hydroids mostly from the Natal Coast (Ann. Natal Govern. Mus., vol. L, p. 269-355, PI. XLV-XLVHIT, 23 Text fig.). INDEX ALPHABÉTIQUE DES ESPÈCES (1) Acanthella effusa Busk, 36. Acanthocladium Huxleyi (Busk), 52. Aglaophenia acanthocarpa Allm., 54. — acutidentata Allm., 53. — arcuata Lamx., 46. — brevirostris Busk, 51. — chalarocarpa Allm., 53. —- crenata Fewkes, 46. Aglaophenia cupressina Lamx., 56. — delicatula (Busk), 5#. — divaricata (Busk), 54. Aglaophenia filicula Allm., 54. — glutinosa Lamx., 36. — laxa Allm., 54. — Macgillivrayi (Busk), 56. — phænicea (Busk), 48. Aglaophenia pluma (L.), 53. Aglaophenia ramosa Busk, 54. — secunda Kchp., 48. Aglaophenia tubulifera Hcks., 54. Antennularia decussata Kchp., 39. +— cylindrica Bale, 38. —— cymodocea Busk, 39. Azygoplon rostratum Allm., #4. Calamphora parvula Allm., 9. Campanularia insignis Allm., 8. Campanularia retroflexa Allm., 5. — Torresii Busk, 9. Cladocarpus crenatus allmani Ritch., 46. Cladocarpus formosus Allm., 46. — pectiniferus Allm., 47. Cryptolaria geniculata Allm., 5. Desmoscyphus gracilis Allm., 19. — inflatus Versl., 19. _ obliquus Allm.. 21. _ orifissus Allm., 22. _ pectinatus Allm., 19. Dictyocladium dichotomum Allm., 16. Diphasia alata Hcks., 25. — pinaster EIL et Sol., 1. Diplocheilus mirabilis Allm., 37. Diplocyathus dichotomus Allm , 4. Diplopteron insigne Allm., 40. Dynamena bispinosa Gray, 18. —_ marginata Kchp., 19. _ turbinata Lamx., 19. Halecium arboreum Allm., 4. Halecium dichotomum Allm., 4. — flexile Allm., 3. _ gracile Bale, 3. — robustum, 4. Halicornaria Allmani Markt., 45. — arcuata (Lamx }), 46. — cornuta Allm., 46. — Hasvellii Bale, 45. Halicornaria mitrata Allm., 48. — plumosa Allm., 45. — segmentata Warren, 48. Halicornopsis avicularis Kchp., 44. Halicornopsis elegans (Lamk.), 44. Halisiphonia megulothecu Allm., 5. Heteroplon pluma Allm., 36. Idia pristis Lamx., 16. Kirchenpaueria mirabilis (Allm.), 37. Lafæa geniculata (Allm.), 5. — megalotheca (Allm.), 5. — pinnata Sars. 7. Laomedea Torresii Busk, 9. Lictorella antipathes (Lamk.), 6. — cyathifera Allm., 7. — halecioides Allm., 6. Lytocarpus filumentosus (Lamk.), 48. — pennarius (L.), 48. = phœniceus (Busk), #8. — phœniceus auritus Billard, 49. Lytocurpus racemiferus Allm., 50. Lytocarpus ramosus Allm., 54. — secundus (Kchp.), 48. — spectabilis Allm., 48. Lytoscyphus junceus (Allm.), 8. — murginatus (Allm.), 8. Nemertesia cymodocea (Busk), 39. — indivisa Allm., 38. Obelia marginata Allm., 8. Ophiodes arboreus (Allm.), +. — dichotomus (Allm.\, #4. (1) Les noms qui doivent ètre conservés sont en italique. Les chiffres indiquent le renvoi aux pages. 6% Plumularia abietina Allm., 35. l'lumularia aluta Bale, 38. Plumularia angulosa Lamk., 52. Plumularia armata Allm., 31. aurita Busk, 48. Plumularia Banksii Gray, 48. brevirostris Busk, 51. Plurularia Buskii Bale, 31. campanula BusK, 31. = catharina Johnst., 30. Plumularia delicatula Busk, 54. divaricata Busk, 54. Plumularia dolichotheca Allm., 38. echinulata Lamk., 37. Plumularia elegans Lamk., 44. filamentosa Lamk., 48. flabellum Allm., 35. Plumularia glutinosa (Lamx.), 36. Plumularia Huxleyi Busk, 52. Plumularia insignis Allm., 32. insignis abietina Billard, 35. Plumulariainsignis{ labellum Billard,34. Plumularia Kirkpatricki Billard, 29. Plumularia laxa Allm., 31. Macgillivrayi Busk., 56. Plumularia mirabilis (Allm.), 37. Plumularia phænicea Busk, 48. Plumularia pinnata (L.), 37. Plumularia ramosa Busk, 54. rubra Lend., 31. Plumularia scabra Lamk., 36. Torresia Lend., 31. Polyplumaria cantabra Arev., 40. Polyplumariu flabellata Sars, 40. multifurcata (Allm.), 42. pumila Allm., 40. unifurcata (Allm.), 41. unifurcata Turqueti Bil- lard, 42. Schizotricha multifurcata Allm, 42. Turqueti Billard, 42. unifurcata Allm., 41. Sciurella indivisa Allm., 38. Selaginopsis dichotoma (Allm.), 16. Selaginopsis affinis Jäderh., 27. Sertularella annulata (Allm.), 10. arborea Kchp., 13. Sertularella arbuscula (Lamx.), 13. articuluta (Allm.), 10. Capillaris Allm., 13. crassipes Allm., 13. cuneata Allm., 13. Sertularella cylindrica Bale, 27. Sertularella flabellum Allm., 12. ARMAND BILLARD Sertularella Gaudichaudi (Lamx.), 14. divaricata (Busk), 14. - Gayi Allmuni Billard, 10. Sertularella halecina Torrey, 27. integra Allm, 27. Sertularella Johnstoni (Gray), 13. mediterranea Hartl., 11. parvula (Allm.), 9. pulchella Jäderh, 56. purpurea Kchp., 14. pygmæa Bale, 14. quadridens Bale, 11. ramosa Tomps., 13. tridentatu Lamx., 14. unilateralis Lamx, 56. Sertularia amplectens Allm., 19. annulata Allm., 10. antipathes Lamk., 6. arbuscula Lamx., 13. articulata Allm., 10. articulata Pall., 14. Sertularia bispinosa Gray, 18. Challengeri Nuttg., 19. crinis Allm., 18. crinoidea Allm., 17. Sertularia divaricata Busk., 14. Sertularia elongata Lamx., 3, 22. flosculus Thomps, 20. Sertularia Gayi Lamx., 10. Gaudichaudi Lamx., 11. inflata (Versl.), 20. Johnstoni Gray, 13. Sertularia geminata Bale, 22. Huttoni Markt., 24. Sertularia laxa Allm., 11. loculosa Busk, 1, 19. lonchitis EIL. et Sol., 14. Sertularia minima Thomps., 17. operculata L., 18. Sertularia orthogonia Busk., 25. pennaria L., 48. picta Meyen, 11. pluma L., 53. Sertularia pumila L., 17. pumiloides Bale, 17. Sertularia tamarisca L., 1. tridentata Lamx., 14. Sertularia trigonostoma Busk., 21. turbinata (Lamx.), 3, 19. unilateralis Allm., 18. Sertularia unilateralis Lamx, 56. Versluysi Nuttg., 20. Staurotheca dichotoma Allm., 27. Symplectoscyphus australis Markt., 14. INDEX ALPHABÉTIQUE DES ESPÈCES 65 Synthecium campylocarpum Allm., 26. | Thuiaria dolichocarpa Allm., 15. — alternans Allm., 27. — Ellisii Busk., 15. — cylindricum Bale, 27. — hyalina Allm., 14. — elegans Allm., 25. — hippisleyana Allm., 15. Synthecium gracile Coughtrey, 17. — lata Bale, 14. — orthogonia (Busk.), 25. — pectinata Allm., 15. Synthecium orthogonium (Busk.., 25. — persocialis Allm., 15. Synthecium ramosum (Allm.), 25. = pharmacopola Allm., 25. Thecocarpus angulosus (Lamk.), 52. — quadridens Bale, 11. — brevirostris Busk., 51. — vincta Allm., 11. — myriophyllum elongatus , | Thuiaria zelandica Gray, 15. Billard, 51. Thyroscyphus simplex Allm., 9. Thecocladium flabellum Allm., 12. Tyroscyphus Torresii (Busk.), 9. Thuiaria articulata (Pall.), 14. — vitiensis Markt, 9. Thuiaria diaphana Allm., 14. | Zygophylax biarmata Billard, 7. ANN. SC. NAT. ZOOL., 9, série. XIe (21. TABLE DES MATIÈRES Haleciuménenle Alone RAP LAN RARE —— GchotomumPAIIMERS. 55425 EURRE Ophicdes dithotomus!(Allen.)e 8. LASER EME erboreus (AIME) EEE LOL M ANR Fi 'Campanmlariidæ 4.2 ir ne LIU RER Re Campanulariaretrofiena Alim etre eee re Erin genicntata(Allon) EUR TS SRE Eee eg otre ANT) 0e RER EC Lictorella antipathes (Lamk.) (fig. 4).................... no Cyathier AIME) ee SR RS MRC NE Lytoscyphus marginatus !Allmi).:...:....:.........421.% BayroscyphussEotnen (BUSKR) AE. ER M Fansortnlartidæt. Rire er SA Ven Sertularella parvula (Allm:}: /..:..:... 0. ze CONDOM AO ICNOMO ICT ES el etats solos els os plate eo ste esiatsle oran usthelt ee to ter eo, aise says te (aus ee. articulata (Allen) 8 400 0e Re VRP Gayi (Lamx.) var. AlImani Billard (fig. 3)............. quédritiens \bBale):2226: LE R ESA NAN CRE Gaudichaud (Eamsh ere RME DR NME flabellim (All) (Gg.4).... MR CREER drouscul (Damx:) te re PRE Johnstonti(Gray)-:5.5248 03 ER SEE h'identata. (Labnx:)::.AL2 RE et 40 DAC EEE Daianaantieutatail alias ee ER = GP lONOICn GANT ASE UT ne SERA Adia-pristislannx 2e 0 a ESS ANR es CEE: Selaginopsis dichatoma (Allm.) (fig. 5).............. SertulememanimaThomps. 2-0. AN AE _ DIS DIR OSUAT AY) SE EE 2 PNR — ODERCULQIA ILE RAS EEE A RAR ERIE = Challengeri Nuttg. (fig. 6)... 4... — Pupoinata(LAMR NE Te 0 RES — trigonostomabusRU HE 1) ARE RCE ENCE — geminatalbale. RTL AE on elonqatanamx Alis SNI)PRR re Er ARE Dhiphasia'alata HCkS ARR. ie ARE CR RE Synthecium orthogonium (Busk)................... — élegans AMEN PEN APE CREER = campylocarpum Allm. (fig. 10).......... — alternans Al er: Ce CORRE Staurotheca dichotoma Allm. (fig. 41, 42)............ Fan Plamulariidee.t 0 Poe ERA E Plumularia Kirkpatricki Billard (fig. 13)...... SprepeL te — CAMPANUILAIBUSRET RER ERA RE — armatu ANNEES CE EMI Re eFolnheleolst-, + e tin etes sUereislelere ls eeheielets DICO -ONCIDICÉO DID MO O ele sie s » s'elo eue. le cheUelelete vante einer ss = alalarels etre tofe n'ahetstetelsieis sieteie se le ee else ne ettie s'oln/alefn siare : phelrts Le œ os 6 n © © © © D OC UC UN RUE À w æ À TABLE DES MATIÈRES 07 Pages. Pamela Aliens (fe dE) AO AE EE. Eee hs 32 — non nabellum Billard (fe. 45):0..8.422 4.100 34 — usignasavienn Billard: .-stene nt Eve 11.210 — SAR RER ne A ee AE Le. ouh Ne UN: 36 — abitinosa(Eamx 0) tie 46). LL SERESRN RA AAEUEA à 36 —— PRADA ATEN) RER SE RE RER PAR Re" 37 — doûithotheca; Allan. (fie. 10e ue A NS SA RE LR 38 Derrenresio nids OA en PL ae ON EP 38 — CNOAOLERELBUSRS ES Er 8 A JE A PEN ET Pet 39 PDO Rae SAls. enr SERA NE EME ire dei 40 — unijarcata (Alln:) (M8 Er es LORS ER ee #1 — nulipnecare Allen) (Re MORE RE 42 Halicornopsis elegans (Lamk.)........ RP TN A ET EEE 44 Hahcornanas-Allmani Marks 20). 2220 RL ee 45 — CORNE TA DE 1e 0) ARE SR Se AE Es EN ER EE AS Een GE SRE 46 Cladocarpus crenatus Allmani Ritch (fig. 21)....................... #6 — Dé CR USA ANT RME one Dern tne SSR E 47 Dirocatnus hlamentosus (ame). Pa RE AMAR CRIER, 48 — FAT ED ENT ESCORT RL ET TERRE ER I 48 — mireniceuss Bus TER) ET ee ac Me Re 48 — rucevurerus AIT Ne RS) PERLE CES RARE. TR 50 Thecocarpus myriophyllum elongatus Billard. ..................... 51 — brenuos his buse (fe 24) ae. RE TR 51 — Anguicous (DAME NAME MONNAIE RE RRRMT SA US 3 52 onophenaiphmn (le) AE es ee ot RE do ACER RE ENE à 53 — HE CRT ABUSÉ. LL LR, RS En er à 0t2E 54 — OL NE LA RON à LE ES RP CREER RRQ 2 er Re ME De 5% _ dubai (buse EEE RNA ET UE Me AUS DES oc — CURE SSD AADNX NS AT SAN A SN RLER Er ONE 56 ES Men nee dont de rene sde asie ee 0 ee LÉ AE EU 56 SerniareleiuniinterauS annee) OEM, TRES re FINE 56 LOL RIM D NEO 0 LORS EAST ER Re EE Et 58 Table alphabétique des espèces... ... RNA RS ARE DEN Re NE ES 63 TL + AIM PCI LUNA CIE AURA QE rè un N: ve 1 ÿ CONTRIBUTION A L'ÉTUDE DES VARIATIONS MORPHOLOGIQUES D'UN TRONC VEINEUX COLLECTEUR LA VEINE AXILLAIRE Par R. PICQUEÉ et R. BOURGUIGNON. « Les variations du système veineux, à dit Testut en 1898, n ont été l'objet d'aucune étude d'ensemble. Il y à là en mor- phologie générale une lacune à combler. » Cette lacune existe encore aujourd'hui. Si les os, les muscles et même les artères ont été bien étudiés dans leurs variations morphologiques, et, si ces variations ont pu être souvent rationnellement interprétées (Testut, Ledouble, Pozzi, Manouvrier, Anthony, Rüge, etc..….), il n'en est pas de même pour les veines. Des anomalies veineuses ont été, 1l est vrai, assez fréquem- ment signalées. Mais fort peu nombreux ont été les auteurs qui ont cherché à les comprendre. Les troncs veineux collecteurs nous ont semblé plus particulièrement négligés. Les descriptions que nous allons donner des différentes variétés de la veine axillaire reposent sur l'étude de 50 creux axillaires d'hommes adultes, de 4 creux axillaires de jeunes enfants de quelques jours, que nous avons disséqués à l’amphithéâtre d'Anatomie de l'École du Val-de-Grâce. Pour compléter notre documentation et nous aider à comprendre les variétés que nous avons observées, nous avons fait, au laboratoire d'Ana- Lomie comparée du Muséum d'Histoire naturelle, 52 dissections d'animaux appartenant à différents groupes de Mammifères auxquelles 1l convient d'ajouter quelques dissections de Rep- tiles. Notre technique a été la suivante : les deux aisselles de 70 R. PICQUÉ ET FR. BOURGUIGNON chaque sujet étaient étudiées, l'une sans injection pour ne rien modifier dans les rapports des différents vaisseaux, l'autre après injection des artères et des veines par la gélatine colorée. Le colorant choisi était toujours une substance insoluble dans l'eau, ce qui avait l'avantage d'empêcher la diffusion. Nous tenons à remercier vivement M. Anthony, qui à bien voulu nous donner ses conseils tant pour les dissections au laboratoire d'Anatomie comparée et la mise en œuvre de nos matériaux que pour la rédaction de ce travail. ’ + * Dans les traités classiques, on trouve des descriptions mor- phologiques peu complètes de la veine axillaire. On admet d'habitude l'existence d’une seule veine, interne par rapport à l'artère, et, sur le flanc externe de celle-ci, d’un canal collatéral né des circonflexes, et qui « à la manière d’un canal longeant une rivière, communique en baut et en bas avec la veine humérale » (Cruveilhier). Marcellin Duval, dans son Atlas d'Anatomie, en à particulièrement bien fixé les terminaisons. Pour Langer et Kadyi (1), les vraies veines satellites de lar- tère humérale seraient représentées par ces voies collatérales, demeurées rudimentaires alors que la voie collatérale primitive, c'est-à-dire la veine axillaire, usurpait-le premier rang. » Quénu et Lejars (2), frappés des rapports intimes de cette longue voie collatérale externe avec les cordons nerveux du plexus brachial, ont cru qu'elle avait pour origine ces cordons nerveux eux-mêmes. Ces troncules veineux issus des nerfs s’uniralent à d’autres ramuscules de même origine pour former la voie collatérale. Frappés de la disparition, au niveau des racines des membres, de l’une des deux veines qui accompagnent habituellement chaque artère, de la constance dans Paisselle et de la grande fréquence à la cuisse d’une voie veineuse externe collatérale, (4) In Poirier et Charpy. Nous n'avons pu nous procurer le texte original (Kadyi über einige Abnormitaten des Gefäss systems Wiener med. Jahrbücher., 1881). (2) Quénu et Lejars, « Étude anatomique sur les vaisseaux sanguins des nerfs (Arch. neurologie, janv. 1892). CONTRIBUTION A L'ÉTUDE DE LA VEINE AXILLAIRE 44 nous nous sommes demandé si le canal collatéral n'avait pas la signification d’une seconde veine axillaire (1). Lorsqu'on met le bras en abduction forcée, on voit cons- tamment qu'au niveau de l’aisselle et de la racine du membre, il existe de nombreux petits vaisseaux veineux, longeant le flanc externe de l'artère axillaire, de façon à donner l'impression d'un canal collatéral doublant la veine principale. IL importe tout d'abord de fixer le lieu de jonction des deux veines humérales, car l'extension des voies veineuses externes, dont nous venons de parler, est fonction des dimensions du segment veineux auquel on donne le nom de veine axillaire. Ce sera le point de départ de notre classification des canaux . collatéraux. Or, sur 50 sujets humains, nous trouvons cette Jonction : 7 fois à mi-bras. 9 — au-dessous du bord inférieur du tendon du grand dorsal. 12 — au niveau de ce bord. 7 — au niveau du bord supérieur de ce tendon. 5 — au-dessus du bord supérieur de ce tendon. Donc, tantôt les veines humérales se fusionnent au bras, et la véine axillaire est unique ; tantôt, et le plus souvent, la jonction est plus lointaine, et il existe deux veines sur une hauteur plus ou moins grande du creux de l’aisselle. Nous considérerons la disposition des vaisseaux collatéraux successivement dans l'un et l’autre cas. PREMIER cas. — Les deux veines humérales se fusionnent dans leur trajet brachial (canal collatéral brachio-arillaire). Le canal collatéral (fig. 1) se montre ici dans tout son déve- ioppement : né de la veine humérale externe peu avant l’abou- chement de celle-ci dans la veine interne, 1l monte au flanc externe de l'artère, recevant successivementles veines humérales profondes et les veines circonflexes, et se Jette dans la veine axillaire à la partie moyenne du creux de laisselle. Telle est la (1) R. Picqué et R. Pigache, Journal d’Anatomie et de Physiologie, n° 6, 1909. Dans cette étude, l’un de nous, avec M. R. Pigache, a montré qu'à côté des gros troncs veineux fémoral et poplité, il existait très fréquemment une autre veine réduite à l'état de canal collatéral. 12 R. PICQUÉ ET R. BOURGUIGNON forme typique. Précisons-en maintenant les caractères et les variétés. Origine. — D'après les classiques, le canal collatéral veineux TUTO Fig. 4. — Disposition la plus commune du canal collatéral. — 1, veine axillaire ; 2, veines humérales ; 3, veine basilique ; 4, veines humérales profondes; 5, veines circonflexes antérieures ; 6, veines circonflexes postérieures ; 7, veine céphalique ; 8, veine jugulaire ; 9, veines thoraciques ; 10, canal collatéral. axillaire est de volume et d'importance très variables. Tantôt assez grêle, 1l représente simplement le canal collecteur des veines circonflexes antérieures; tantôt, beaucoup plus volumi- neux, il continue le trajet de la veine humérale externe. C'est ordinairement très près de sa terminaison qu'il se détache, en générale à 1 ou 2 centimètres en amont; rarement il la double sur une partie de son trajet. Le mode d'origine est variable. Tantôt le canal est branché latéralement sur la veine sous un certain angle, et est, par suite, facile à indentifier ; tantôt ilcontinue directement le trajet de la veine humérale externe au-dessus de la communication de celle-ci avec la veine interne. Dans ce cas, d'une interprétation difficile, c’est le calibre réciproque des deux segments sus et CONTRIBUTION A L'ÉTUDE DE LA VEINE AXILLAIRE 13 sous-jacents, et leurs rapports différents avec l'artère, qui peuvent permettre de dire si l’on se trouve en présence d’un canal collatéral ou de la continuation même de la veine humé- rale externe. Néanmoins, ces caractères sont d’une appréciation délicate : aussi convient-il de les étudier avec le minimum de dissection et sans injection préalable. Parfois, le canal est bifide à son point d'émergence, et il naît par deux rameaux étagés, tantôt originaires tous deux de la veine humérale externe, tantôt naissant l’un en amont, l’autre en aval de la fusion des deux humérales. Trajet. — De là, le canal monte au flanc externe de l'artère entre elle et le coraco-biceps, repose, au seuil de l’aisselle, sur les tendons des muscles grand dorsal et grand rond qu'il croise, puis, dans le creux axillaire, sur le tendon du muscle sous- scapulaire et la capsule articulaire; en sorte qu'il faut une abduction forcée du bras pour le bien exposer à la vue. Terminaison. — I franchit finalement l'artère, le plus souvent à sa face antérieure, pour se jeter dans la veine axillaire à un niveau variable, mais le plus souvent au-dessous du confluent céphalique. Les rapports de l'extrémité supérieure du canal collatéral avec le bouquet veineux acromio-thoracique et la veine céphalique ont été complètement étudiés par Marcellin Duval, dans les planches IX et X de son Atlas d'anatomie. Cette terminaison se fait à des niveaux différents : Au-dessous de la céphalique..................... 30 fois. Aumiveautdelà céphalique .:.0.1:..2 4410020. 11 — Au-dessus de la céphalique derrière elle.......... 8 — Dansila/soueclavières 6 us ue EE Cr 1 — 50 Dans un cas que nous avons observé, le canal collatéral avait un trajet pluslong que de coutume : 1l ne se Joignait à l'artère axillare que dans la gaine du sous clavier. Il était de calibre beaucoup plus petit que la veine principale. La veine céphalique et les veines acromiales passaient en avant de lui pour se jeter dans l’axillaire. La terminaison du canal collatéral se fait presque toujours 14 R. PICQUÉ ET R. BOURGUIGNON par un tronc unique (30 cas sur 50). Parfois, cependant, après subdivision en deux (6 fois sur 50). Dans d’autres cas enfin, les rameaux terminaux interceptent des îlots interveineux : l’un de nous a figuré, au membre inférieur, une disposition ana- logue au niveau du canal de Hunter (1). Les boucles veineuses enlacent parfois une petite artériole. Dans un cas, la veine axillaire elle-même se subdivisait en deux troncs aussitôt réunis, circonscrivant, elle aussi, un îlot traversé par une artériole. Affluents. — En cours de route, le canal reçoit des affluents, en nombre variable suivant son degré d'extension. À son origine, il reçoit ordinairement le sang des humérales profondes et des circonflexes. Né un peu plus tardivement, 1l n’a plus comme affluents que les veines circonflexes, les humérales profondes se rendant alors directement à l'humérale externe. En haut, finissant Le plus souventau-dessous de la céphalique, il laisse à la veine axillaire le sang des acromiales. Lorsqu'au contraire, il dépasse le niveau de la céphalique, 11 draine alors tout le sang veineux du segment externe de la partie supérieure du bras et de l'épaule, qui lui est amené par les veines humé- rales profondes, les circonflexes antérieures et les acromiales, pendant que les veines circonflexes postérieures, de calibre plus important, vont à la veine axillaire, soit directement, soit par un tronc qu'elles partagent avec les veines sous-scapulaires. En somme, par solidarité et suppléance réciproque, nous voyons, ici comme ailleurs, tout affluent veineux se Jeter dans le canal le plus proche. Ilest pourtant des exceptions : c’est ainsi que nous avons vu les veines acromiales se jeter quelquefois directement dans la veine axillaire en passant en pont au-dessus du canal collatéral. On observe parfois certaines variétés de détail de ce type normal. 1° Marcellin Duval représente (Planche IX, fig. 5 is), un affluent veineux de la veine axillaire n'ayant aucune connexion (1) R. Picqué et R. Pigache, Loco citato. CONTRIBUTION A L'ÉTUDE DE LA VEINE AXILLAIRE 19 avec la veine humérale externe, mais ce tronc veineux, né aux dépens des circonflexes antérieures, ne peut être considéré comme un canal collatéral, qui, par définition, est «une branche veineuse marchant parallèlement à une veine plus importante et communiquant avec elle à ses deux extrémités ». Ce type n'a jamais été rencontré par nous. Une dissection minutieuse nous à toujours permis de constater qu'après un détour ou une plongée, le canal collatéral communiquait bien avec la veine humérale externe. 2° Parallèlement à la veine axillaire, peuvent également che- miner des troncs veineux d'origine diverse. Mais dans ces cas, les anomalies veineuses correspondent à des anomalies arté- rielles. Dans un cas figuré par Barkow de Breslau (1) (Tabula IV), il y avait bifurcation prématurée de l'artère axillaire en radiale et en cubitale. Il existait de ce fait la formation de troncs veineux multiples cheminant parallèlement. Dans deux cas vus par nous, les canaux veineux n'étaient que les veines collatérales d’artères musculaires anormalement longues. Dans l’un de ces cas, il s'agissait bien d'un canal collatéral, car il y avait communication avec le tronc axillaire aux deux extrémités du canal. 3° Nous avons vu le canal collatéral, arrivé au niveau du bord inférieur des tendons fusionnés du grand dorsal et du grand rond, se dédoubler en deux canaux, l'un prétendineux, l'autre rétrotendineux. L'une et l’autre branche se jetaient séparément dans la veine axillaire. Assez fréquemment, il existe des anastomoses rétrotendi- neuses entre les veines circonflexes antérieures et les veines humérales profondes. DEUXIÈME cas. — Les deux humérales remontent plus haut dans l’aisselle. Réduction proportionnelle du canal collatéral. Lorsque le point de jonctioniles deux veineshuméralesfranchit le bord du grand dorsal, il existe de ce fait deux veines dans l’aisselle, auxquelles on convient, d’après leur situation, de donner le nom d'axillaires. Nous allons montrer comment il (1) H. Barkow, Die Venen der Oberen Extremität des Menschen, 1868. 76 R. PICQUÉ ET R. BOURGUIGNON s'ensuit une réduction du canal collatéral, réduction propor- lionnelle à l'étendue même de cette duplicité. Lorsque les points de jonction des veines humérales remontent très haut, il arrive même que le canal collatéral disparaisse complètement. A) La veine humérale externe remonte jusqu'au tiers infé- rieur de l’aisselle. Dans ce cas, le canal collatéral persiste, limité à la région de l’aisselle. Il naît un peu au-dessous des circonflexes. Il conserve Fig. 2. — Canal collatéral naissant au niveau des veines circonflexes (même légende). celles-ci comme affluents, mais perd ses affluents huméraux profonds. Dans un deuxième cas, il naît au niveau des circonflexes. (ie: 2°) Dans un troisième cas (fig. 3), né au-dessus des circonflexes, il reçoit les veines acromiales, ou reste sans affluent suivant le point où il se termine. Parfois, il n’est plus qu'une anse très courte délimitant un îlot resserré. Cette disposition peut être interprétée comme un canal collatéral restreint ou comme une terminaison bifide de la veine axillaire externe, suivant l'orien- tation et le calibre du court rameau veineux. CONTRIBUTION A L'ÉTUDE DE LA VEINE AXILLAIRE y. B) La veine humérale externe remonte jusqu’au tiers supé- rieur de l’aisselle. Fig. 3. — Canal collatéral naissant au-dessus des veines circonflexes (même légende). La disparition du canal collatéral est accomplie, la veine no Fig. 4. — Absence de canal collatéral (mème légende). humérale externe (qui à ce moment est tout à fait axillaire) se 78 R. PICQUÉ ET R. BOURGUIGNON poursuit, en général, dans ce cas, jusqu'à la partie moyenne du creux ou Jusqu'à son tiers supérieur (fig. 4) et même sous la clavicule, recevant alors le confluent acromio-céphalique (fig. 5). Fig. 5. — Double veine axillaire : forme de transition (même légende}. Chez un sujet adulte (fig. 6) et chez un nouveau-né, nous avons rencontré la disposition suivante : les veines axillaires ne s'unissaient en un tronc unique que presque au contact du muscle sous-clavier. Ce tronc externe avait, par rapport à l'artère, une situation symétrique au tronc veineux interne. Le calibre de ces deux veines était égal. Quelques auteurs ont, de même, signalé des veines axillaires doubles. Debierre dit que l’on voit parfois une veine axillaire double. Suivant Krause (1) et Hirltz de Prague (2), cette duplicité s'étend parfois même à la sous-clavière jusqu’à sa réunion avec la jugulaire interne. Nous voyons done que le canal collatéral devient de moins (1) Krause, Encyclopédie anatomique de Theile, Angciologie. (2) In Dubreuil, Anomalies artérielles, Paris, 1847. CONTRIBUTION A L'ÉTUDE DE LA VEINE AXILLAIRE 19 en moins important, à mesure que remonte le point de confluence des deux veines humérales. Il nous apparaît donc 7-2 / Le LA Ne 4 L ne 5 LR RTE ER PP Fig. 6. — Double veine axillaire (même légende). nettement comme leur compensateur dans le drainage de la région de la racine du membre supérieur. TROISIÈME CAS. — Formes compleres. Mais il est des cas où le réseau veineux périartériel se montre d'une complexité extrême. Tantôt celle-ci se caractérise par la multipheité des canaux collatéraux, tantôt, en l'absence de ceux- ci par la mulüiplicité des veines. I. Canaux collatéraux multiples. Ces canaux collatéraux peuvent présenter plusieurs dispositions. 1° Deux canaux collatéraux, l’un interne, l’autre externe. 2° Deux canaux collatéraux externes. On peut rencontrer de même trois canaux collatéraux. A) Deux canaux collatéraux. 1° Tantôt nous voyons deux canaux collatéraux, l’un interne, l’autre externe, par rapport à l'artère (fig. 7). 80 R. PICQUÉ ET R. BOURGUIGNON Dans le cas figuré, ces deux canaux collatéraux naissaient tous deux d’un lacis veineux, au point d'’abouchement des veines humérales profondes et des deux veines humérales. L'interpré- lation de ce cas est très facile : le seul canal collatéral véri- Fig. 7. — Canal collatéral double (même légende). table est celui qui reçoit des affluents, et qui continue la direction de la veine humérale externe. Le canal collatéral interne, au contraire, ne recevait aucune branche. Le premier avait la signi- fication d’une seconde veine axillaire, le second au contraire n’était qu'une anastomose oblique, si fréquente entre les veines doubles. Il peut arriver (fig. 8) qu'une partie des veines, des veines humérales profondes en particulier, au lieu de se jeter directe- ment dans l'artère axillaire, côtoie quelque temps celle-c1. Si ces vaisseaux présentent quelques anastomoses avec quelqu'autre branche veineuse, nous aurons encore là un canal collatéral ({ cas sur 50). 2° Tantôt deux canaux collatéraux externes. Le canal collatéralle plus externe naît, dans ce cas, des humé- rales profondes, et reçoit les veines circonflexes antérieures. C'est le vrai canal callatéral. Quant au second, :1l ne semble CONTRIBUTION A L'ÉTUDE DE LA VEINE AXILLAIRE 81 être qu’une veine humérale profonde anormalement longue. B). Trois canaux collatéraux (2 cas sur 50). Ces cas admettent la même explication : un seul canal colla- téral recevra les affluents. Les deux autres ne seront que des veines tributaires de l’axillaire, ne se jetant dans celle-ci Fig. 8. — Canaux collatéraux multiples (même légende). qu'après l'avoir longtemps côtoyée, ou bien ne seront que de simples canaux anastomotiques. IL. Multiphicité des veines. Dans ce cas, la complexité est au maximum. Dans les figures 9 et 10, nous voyons 4 canaux Juxtaposés au niveau de la base du creux de l’aisselle, et donnant l'impression de 4 veines. Mais les anastomoses multiples qu'elles échangent en rendent la des- cription impossible. Nous avons observé, chez les Primates (1), des disposi- (1) Les primates que nous avons disséqués sont les suivants : Cercopithèque callitriche (Cercopithecus callitrichus F. Cuy.). Cercopithèque patas (Cercopithecus patas Schreb). Cynocéphale maïmion (Cynocephalus maïmion L.). Cynocéphale papion (Cynocephalus papio E. G. S-H.). Macaque Bonnet chinois (deux individus) (Macacus sinicus L.) Lemur. Sp? ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série. XD 82 R. PICQUÉ ET R. BOURGUIGNON lions tout à fait analogues à celles trouvées chez l'homme. Fig. 10. — Canaux collatéraux multiples (même légende). Nous avons toujours rencontré, au niveau du creux de CONTRIBUTION A L'ÉTUDE DE LA VEINE AXILLAIRE 83 l'aisselle, deux vaisseaux veineux, mais quin’avaientpas toujours une signification identique. Chez le Cercopithèque callitriche (fig. 11) et chez le Lému- 8 Fig. 14, — Circulation veineuse axillaire chez un Cercopithecus callitrichus F. Cuv. (même légende). rien que nous avons disséqué (fig. 12), les veines humérales profondes se jetaient dans la veine humérale, mais les veines circonflexes antérieures, au lieu d’aller directement au tronc axillaire, parcouraient un long trajet ascendant. Chez le Cynocéphale papion (fig. 13), on constatait une dispo- sition insulaire de la veine humérale. L'un des affluents circon- flexes se jetait assez haut dans la veine axillaire, après avoir formé une boucle entourant l'artère. Chez le Bonnet chinois (fig. 14), la disposition se compliquait, les deux veines humérales se réunissaient en un tronc unique à la partie moyenne du bras. Il existait nettement un canal col- latéral, né d’un lacis veineux ayant pour origine les veines humé- rales profondes, recevant comme affluent une partie des veines circonflexes, et se jetant dans la veine par une extrémité bifurquée. 84 ; R. PICQUÉ ET R. BOURGUIGNON Dans tous les cas, sauf une exception, la jugulaire externe se jetait dans la veine céphalique. Les types veineux de l’extrémité proximale des membres 74 Fig. 12. — Circulation veineuse axillaire chez un lémurien (Lemur Sp.) (même légende). antérieurs (les plexus mis à part) sont tout à fait voisins dans la série des Mammifères. Rüge (1) à fait remarquer que l'adaptation si diverse des membres antérieurs chez les différents animaux, leur rèle dans la sustentation chez les uns, dans la progression aérienne, terrestre ou aquatique chez les autres, retentit surtout sur l'extré- mité distale. À mesure que l’on se rapproche de la racine du membre, les différences s'estompent, les types se rapprochent les uns des autres. Les veines obéissent à cette règle générale. Bardeleben (2) admet que « toutes les artères, à l'exception (1) Rüge, Beitrage zur Gafasslehre des Menschen. Morph. Jahrb. Bd IX. (2) Cité in Testut. CONTRIBUTION A L'ÉTUDE DE LA VEINE AXILLAIRE 89 de celles de l'intestin, sont originellement accompagnées de deux veines, et que la disposition observée chez l'adulte est une dis- position acquise au cours du développement, soit par l’atténua- tion, soit par la disparition complète de l’une d’elles. La veine Fig. 13. — Circulation veineuse axillaire chez un Cynocephalus papio Et. Geoff. (même légende). axillaire doit donc se conformer, au début du développement, à cette règle générale. Malheureusement, nous n'avons fait aucune recherche personnelle à ce sujet. A un stade plus avancé, ce même auteur (1),d’après une étude de 36 embryons humains, à reconnu l'existence d'une veine principale du membre, qui est sous-cutanée et qui a le trajet suivant. Elle naît du dos de la main, de la salvatelle et de la . Céphalique du pouce, remonte en spirale sur la face antérieure de l’avant-bras et du bras et se termine dans la jugulaire. Elle correspond aux veines radiale, médiane basilique et basilique de l'adulte. Elle reçoit comme affluent une veine « transverse du coude », qui est formée elle-même de la réunion de deux (1) Bardeleben, Über die Entw. der Extr. Veren des Menschen. Ienaische Zeritschift, vol. XII. — Die Hauptvene des Armes, Ibid. vol. XIV, 1880. 86 R. PICQUÉ ET R. BOURGUIGNON branches ascendantes, qui toutes deux cheminent sur le versant externe du membre. Sur l'épaule, une veine deltoïdienne ascen- dante longe le deltoïde et va se jeter dans l’axillaire. La veine principale recoit encore dans l’aisselle les veines humérales et A Fig. 14. — Circulation veineuse axillaire chez un Macacus sinicus L. (même légende). la veine axillaire, à ce moment grêles et accessoires. Plusieurs de ces dispositions sont encore visibles chez le nouveau-né. D’après les travaux plus récents de Hochstetter (1), cette dis- position des veines serait elle-même précédée par une autre, dans le détail de laquelle nous ne pouvons pas entrer. Ce qui nous à paru intéressant, c’est que nous avons constaté, fixées en quelque sorte chez quelques Reptiles, plusieurs des dis- positions veineuses transitoires de l’homme, dont nous avons donné la description: sur deux Alligators (Alligator Missisipen- sis V.), deux Varans {Varanus varius Shaw.), un Ctenausaura acanthura Shaw. que nous avons disséqués, nous avons fait les remarques suivantes : le système jugulaire avait une impor- tance considérable. Chez l’un des Alligators, les jugulaires fai- (1) Hochstetter, Morph. Tahrb., 1891. CONTRIBUTION A L'ÉTUDE DE LA VEINE AXILLAIRE 87 saient de nombreuses boucles échelonnées. Elles recevaient les branches veineuses acromiales. Meckel avait déjà insisté sur ce fait: « Les deux veines caves antérieures ne sont à proprement parler que la continuation des jugulaires auxquelles viennent se joindre l’axillaire ou plutôt sa suite, la sous-clavière, et, après un court intervalle, l’azygos du même côté. Il n'existait qu'une veine humérale de petit volume ; une grosse veine sous-cutanée, analogue à la veine basilique, recevait une « transverse du coude » et semblait la veine principale du membre. La céphalique n'existait que dans son trajet supérieur. Les deux veines axillaires primitives se retrouvent parfois chez l'homme, mais, la dualité tendant à disparaître de bonne heure, la veine axillaire n’est plus représentée, dans la plupart des cas, que par un canal collatéral. La signification de ce canal collatéral est démontrée par ce fait qu'entre les deux types extrêmes (long canal collatéral dans le cas de veines humérales très courtes, et absence complète de canal collatéral lorsque les deux veines se prolongent jusqu'à la clavicule), il existe tous les intermédiaires. On s'explique aisément la raison pour laquelle la veine axillaire, ainsi quele tronc veineux collecteur du membre infé- rieur, sont généralement uniques. La pluralité des veines, très importante à la périphérie, serait sans utilité aucune à la racine du membre. Jarjavay (1) à fort insisté sur ce point. A l’extré- milé proximale des membres, on observe la disparition de la seconde veine et la réduction des valvules. « Étant donné le rôle physiologique de ces valvules qui ont pour fonction évidente de s’opposer au reflux, on est autorisé à dire que, si elles sont plus nombreuses sur tel vaisseau ou tel autre, c’est que ces valvules ont à lutter contre des causes de reflux plus multiples dans le premier cas que dans le second. Étant admis que les veines riches en valvules sont les plus exposées au reflux, il est naturel d'en déduire que ces veines seront aussi les plus riches en canaux de dérivation, carles diffé- rents segments qui les composent ne peuvent être indépendants sans les plus grands dommages pour la circulation de retour (4) Jarjavay, Contribution à l'Étude du système veineux. Thèse Doct. Méd. Paris, 1883. 88 R. PICQUÉ ET R. BOURGUIGNON qui serait complètement entravée et sans les plus graves incon- vénients pour les valvules qui deviendraient très rapidement insuffisantes ».. Et d’ailleurs, dans les gros troncs, plus n’est besoin de valvules ni de canaux collatéraux, puisque le courant sanguin veineux est continu. L'explication de l'unieité des gros troncs veineux de la racine des membres est donc toute physiologique. Nos dissections nous ont montré que, chez beaucoup de Mammifères, la réduction à l'unité portait non seulement sur la circulation veineuse de l’aisselle, mais même sur celle du bras. Les Primates, au contraire, présentent presque constamment deux veines humérales et un canal collatéral axillaire. Parmi les primates, c’est l’homme qui possède le système veineux le plus complet. Nous allons essayer d'interpréter ce résultat. Dans toute région, les vaisseaux peuvent être divisés en deux caté- gories (Nünn (1): 1° Les vaisseaux qui se distribuent aux segments qu'ils par- courent, et qui en réalité appartiennent à ce segment. Ce sont les vaisseaux segmentaires ; 2° Les vaisseaux qui vont porter le sang à des segments plus éloignés. Ce sont les vaisseaux transsegmentaires. Cette division est vraie aussi bien pour les veines que pour les artères. Dans l’aisselle, région de passage, les vaisseaux segmentaires ne se réunissent pas, comme ils le font dans d’autres régions, en un tronc unique. Ils sont constitués par les affluents veineux de l’axillaire ou de son canal collatéral. Les vaisseaux veineux transsegmentaires sont constitués par la veine axillaire et le canal collatéral. I nous semble que la morphologie des vaisseaux segmentaires dépend de la morphologie générale de la région : qui est com- mandée elle-même par sa fonction — fonction de la ceinture scapulaire, dans le cas particulier. Chez certains arboricoles, par exemple, nous aurons un étalement du paquet vasculaire : c'est que, chez ces animaux, la présence de la clavicule servant (1) Nünn, Observations et notes sur les artères des membres. Journal de l’Anatomie et de la Physiolugie, 1874. CONTRIBUTION A L'ÉTUDE DE LA VEINE AXILLAIRE 89 d'are-boutant au scapulum, élargira singulièrement le sommet tronqué de l’aisselle. Nous constaterons aussi, chezeux, l'impor- lance des vaisseaux périscapulaires : ce qui résultera directe- ment de l'importance des groupes musculaires dont ils drainent le sang veineux. La morphologie des vaisseaux veineux transsegmentaires dépendrait plutôt, au contraire, de celle de l'extrémité distale du membre, de lavant-bras et de la main. Or les Primates appar- tiennent, au point de vue de la constitution de leurs extrémités, au type 5, type morphologique le plus primitif parmi les Mam- mifères existant actuellement. Ils présentent aussi la complexité fonctionnelle la plus grande. Il n’est donc pas étonnant que nous trouvions, chez eux, le type veineux, qui est ontogénique- ment le plus primitif et morphologiquement le plus complexe. Si maintenant nous comparons le système veineux collecteur 74 Z Fig. 15. — Schéma récapitulatif. I. — Le point de jonction des deux veines humérales est bas situé : canal colla- téral brachio-axillaire. II. — Le point de jonction des deux veines humérales est situé au milieu du creux axillaire. Petit canal collatéral. IIT. — Le point de jonction des deux veines humérales (devenues axillaires) se fait sous la clavicule. Pas de canal collatéral. 1, clavicule ; 2, bord inférieur des tendons fusionnés des muscles grand rond et grand dorsal ; 3, point de jonction des deux veines humérales ; 4, canal collatéral. des racines des deux membres supérieur et inférieur, nous voyons que les deux veines principales sont analogues par tous 90 R. PICQUÉ ET R. BOURGUIGNON leurs caractères, et que les différences ne portent que sur le canal collatéral. Ce canal collatéral, est chez les Primates, de volume et d’étendue beaucoup moindres au niveau de la cuisse. Il est même négligeable au point de vue fonctionnel, puisqu'il ne reçoit point d'affluents. Cette complexité plus grande du système veineux au niveau du membre supérieur est peut-être la conséquence des fonctions si complexes el si nombreuses, qui, chez les Primates, sont dévolues au membre supérieur. Et, fait qui est en faveur de cette explication, la complexité veineuse est plus grande encore chez l'Homme que chez le Singe. MONOGRAPHIE SYSTÉMATIQUE ES PHYLLOPODES ANOSTRACÉS AVEC 84 FIGURES DANS LE TEXTE ET UN APPENDICE (AVEC D FIGURES) Par Eug. DADAY de DEÉS PROFESSEUR A L'ÉCOLE POLYTECHNIQUE DE BUDAPEST AVANT-PROPOS Il y à deux ans à peu près que M. le professeur £.-L. Bouner, directeur du département entomologique au Musée d'Histoire naturelle de Paris, m'a invité à étudier le matériel extrêmement riche des Phyllopodes qu'il eut l'obligeance de me faire parvenir. J'aicommencé par l’étude des Phyllopoda anostraca. D'abord je ne pensais que décrire les espèces se trouvant dans cette collection; maisétant donnée la dispersion dela littérature surtout les résultats de l'étude de cette matière extraordinairement riche, J'ai jugé nécessaire de faire une monographie sur le groupe entier. Jusqu'à nos Jours, quatre études ont paru en forme de monographie sur le groupe des Phyllopodes. Notamment en 1852, Baird (4), en 1853 Grube (43), puis en 1883 Packard (89) et enfin en 1886 Simon (126), mais le nombre des espèces reconnues depuis, s'est bien augmenté grâce aux travaux de G. O. Sars (104-110) de Thiele (129-131) et d’autres encore et personne ne les a réunies dans une œuvre. Même dans les travaux de Packard et de Simon on ne peut rencontrer toutes les espèces connues jusqu’en 1883 et 1886, puisque Packard ne s’occupait que des espèces de l'Amérique du Nord, cependant 09 EUG. DADAY DE DEÉS que Simon ne traitait que les Phyllopodes recueillis en France. La collection du Musée d'Histoire naturelle de Paris est si riche en espèces, que j'aurais pu rédiger la présente monogra- phie en m'appuyant sur cette matière toute seule. La collection contient des espèces de chaque partie du globe hormis de l'Australie etde la Polynésie ; elle abonde en matériaux recueillis dans la région arctique et surtout dans la zone tropicale et dans la zone septentrionale. Mais, dans le but d'approfondir mes études et d'augmenter la portée des résultats, J'ai pris également en considération les collections d’autres instituts. Notamment la collection du Musée de St-Pétersbourg, qui fut mise à ma disposition par la direction de cet institut, bienveillance dont je suis redevable aux soins de M. le Professeur Skorikorw ; cette collection complète celle de Paris, surtout dans les espèces arcliques, et fournit des localités de grande importance. Pour la région tempérée septentrionale j'aiencore étudié la collection du Musée National Hongrois de Budapest, qui fut mise à ma disposition par le directeur du département zoologique de cet institut M. Géza de Horväth. En outre, Z. Apäthy avait l'obli- geance de me faire parvenir les espèces faisant part des collec- tions du Musée de Transylvanie de Kolozsvär. Les soins de M. Annandale superintendant du « Indian Museum » me ren- dirent également possible l'étude de la matière appartenant à cet institut. Enfin MM. G. O. Sars, E. Wolf, Ishikawa et Ch. Tuday avaient l'extrême obligeance de me faire parvenir des espèces dont nul, sauf eux, excepté leur collection, ne possède des exemplaires. Selon le but que je me suis proposé, je présente aux lecteurs, au cours de ce travail, la description courte, mais à mon sens caractéristique, des espèces connues jusqu'à ce jour, description qui repose sur Ja connaissance de la litlérature autant que possible complète et sur l'étude des espèces elles-mêmes. Enfin je donne le dessin des parties du corps qui me semblent carac- téristiques de l’espèce. Dans la description des familles, subfa- milles, genres et espèces je ne fais mention que des parties du corps, des membres qui sont d'importance au point de vue systématique, notamment l'articulation extérieure du corps, les PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 93 marques caractéristiques de l’épiderme, la structure des appen- dices céphaliques et celle de la seconde paire d'antennes, autrement dit de la paire d'antennes inférieures, le nombre et la structure des pattes, le développement de la structure des cercopodes et celle des organes génitaux externes, c’est-à-dire la forme et la structure du pénis et du sac ovigère. Je n'ai pas traité l’anatomie des organes internes, parce que, à ce point de vue, il n’y a pas de différences importantes, et d'ailleurs la comparaison systématique de ces différences exigerait une étude spéciale. Afin de compléter mon étude systématique, J'y ai Joint deux chapitres ayant trait aux affinités et à la distribution géographique des espèces. En ce qui concerne la nomenclature J'ai sévèrement observé le principe de priorité et je l'ai suivi également lorsque j'ai adopté la dénomination du groupe « Phyllopoda anostraca » par G. O. Sars (1867) au lieu de celle de « Phyllopoda pisciformia » par Simon (datant de 1886). D'ailleurs, je dois observer que la dénomination de Phyllopoda anostraca est, au point de vue morphologique, la plus précise. Certes, c’eût été un beau tableau historique si j'avais pu donner le récit du développement de nos connaissances sur le groupe Phyllopoda anostraca. Faute de place, j'ai dû aban- donner ce projet qui aurait trop augmenté l'étendue de mon étude. Du reste la liste de la littérature relative à cette question présente elle-même un tableau de ce développement ; à ce sujet, je me bornerai à une seule remarque, c'est que, depuis l'apparition de la première publication (celle de Schaeffer (111), qui remonte à 1752) Jusqu'à nos jours, 142 érudits ont publié 22% études dans lesquelles ce groupe fut décrit à différents points de vue. Je ne puis terminer ces lignes, sans remercier tous ceux qui m'ont aidé par leur appui dans la préparation de cette étude, entre autres M. Æ.-L. Bouvier, qui m'engagea à m'occuper de la question ; c'est à lui, en premier lieu, que je dois ma plus vive gratitude pour l’extrème obligeance avec laquelle il eut l'ama- bilté de mettre à ma disposition la riche matière de la collec- thon du Musée d'Histoire naturelle de Paris. De même, c’est 04 EUG. DADAY DE DEÉS grâce aux soins amicaux de M. Sforikow que me fut remise pour l'étude la collection du Musée de l’Académie de Saint- Pétersbourg (riche surtout en espèces arctiques). Je mentionne en outre avec un vif sentiment de gratitude le concours obligeant de MM. G. O0. Sars, Th. Barrois, E. Wolf et Chancey Iuday qui m'ont fait présent de plusieurs espèces non représentées. dans les grandes collections mentionnées ci-dessus. Je remercie encore MM. le Professeur Annandale, 1. Apathy, Géza Entz, le Docteur Géza de Horväth etle Professeur N. Langhoffer, de la bienveillance avec laquelle ils ont mis à ma disposition les collections de Phyllopoda anostraca des Musées et des Instituts qu'ils dirigent. Subord. PHYLLOPODA ANOSTRACA Phyllopoda anostraca G. O. Sars, 100 a; 103, p. 39. Phyllopoda pisciformia Simon, 126, p. 397. Corpus elongatum, molle, sine testa, integumento flexibihi, in caput, truncum vel thoracem abdomenque partitum, seg- mentis fere cunctis distinetis. Caput latitudinem trunci saepissisme plus minusve superans fronte in utroque sexu autinermi, autin mare interdum appen- dicibus diversis armata, rare in mare appendice e vertice exeunte variabili. Macula frontalis forma variabili. Oculi duo laterales compositi, pedunculati, mobiles, capitulo saepissime laevi, rarissime aculeato. Antennae superiores filformes, lon- gitudine diversa, inarticulatae vel articulatae, in apice distali selis vel bacillis sensoriis. Antennae inferiores maris aut inar- ticulatae, ramosae, aut bi-vel triarticulatae geniculantes, arti- culis aut inermibus, aut appendicibus processibusque diversis armatis. Antennae inferiores feminae inarticulatae, uteunque rudimentariae, complanatae, forma structuraque diversis. Labrum plusminusve complanatum, molle, musculosum, in apice posteriore processu utcunque digitiformi. Mandibulae inarticulatae, parum curvatae, in apice interiore denticulis minutis, numerosis armatae, palpo nullo, vel magnopere rudi- mentario, tuberculum solum minutum formante. Maxillarum duo paria, inarticulata, palpo distincto nullo. Maxillae primi PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 95 paris unciformiter declinatae, parte interiore complanata, in margine interiore serie setarum sat validarum vestita. Maxil- lae secundi paris rudimentariae, forma structuraque varia- bilibus. Truncus e segmenlis 11. 17 vel 19 pedigeris compositus, postice sensim attenuatus, longitudinem abdominis sine cer- copodibus non attingens, vel plus minusve superans. Abdomen 8 vel 9 segmentatum, segmentis saepissime cylin- dricis, rarissime complanatis, distinctis, vel rare utcunque confluentibus, longitudine variabili. Segmenta duo anteriora abdominis genitalia ceteris majora, saepissime confluentia, limite evanescente. Segmentum abdominis ultimum saepis- sime ceteris brevius aut inerme, aut cercopodibus armatum. Cercopodes aut immobiles, cum segmento abdominis ultimo confluentes ; aut mobiles, articulatione distincta à segmento abdominis ultimo disjunceti, forma, magnitudine structuraque maxime variabilibus, saepissime marginibus diverse setosis. Pedum paria 11, 17 vel 19, forma structuraque sat similibus. Pedes omnes complanati, laminosi, e partibus pluribus compo- siti. Partes pedum omnium, exceptis ultimis, sunt sequentes : 1) in margine posteriore vel inferiore prope basin lobi coxales duo inæquales, setis marginalibus longis, introrsum arcuatis, biarticulatis ciliatisque vestiti ; 2) in medio marginis prosterio- ris vel inferioris endita tria, sæpissime coniformia, rare digi- tiformia, in apice et in lateribus setis nonnumerosis, simpli- cibus, interdum aculeiformibus armata ; 3) in apice exte- riore endopoditum, lobum magnum, in forma structuraque variabile formans ; 4) in margine superiore vel anteriore prope basin lamina branchialis unica, vel laminæ branchiales duæ, magnitudine structuraque diversæ ; 5) prope laminam branchialem, extrorsum versus, sacculus branchialis, à margine anteriore vel superiore remotus, forma, structura magnitudineque diversis ; 6) in apice exteriore marginis ante- rioris vel superioris exopoditum, ab endopodito articulatione distineta disjunctum, forma, structura, magnitudine que varia- bilibus. Pedes ultimi paris ceteris sæpissime multo minores, lobis coxalibus, lamina branchiali, vel laminis branchialibus sacculoque branchiali rudimentariis, aut nullis. 96 EUG. DADAY DE DEÉS Organa genitalia exteriora maris adhærent segmentis duobus abdominis genitalibus, confluentibus. Penis in latere utroque bi-interdum triarticulatus, articulo apicali sepissime elongato, vermiformi, in superficie aut denticulato aut lævi et aculeo valido, serrato-denticulato terminato. Ova matura in sacculo ovigero unico, segmentis duobus abdominis genitalibus adherente, forma, structura magnitudi- neque diverso congregata. Saceculus oviger apertura terminali unica, in apice posteriore sita. Evolutio metamorphose complicata, cum Nauplio libero inci- piens. Subordo hæc continet familias quinque, in conspectusequente conscriptas. Conspectus Familiarum subordinis Phyllopoda anostraca hucusque cognitarum. 1. Truncus segmentis ii pedigeris, antennae inferiores maris bi-veltriartieulataes. 5 Fes Se 2 Truncus segmentis 17 vel 19 pedigeris ; antennae infe- Polyartemiidae, ridres INATIS 1NAPHCUIAIAE 2 es ce ere ec Auct. 2. Antennae inferiores maris biarticulatae........... 24 3 Antennae inferiores maris triarticulatae............... Streptocephalidue, n. fam. 3. Articuli basales antennarum inferiorum maris disjuneti, vel basi: minimeiconnafies"t UP er eee 4 Articuli basales anlennarum inferiorum maris inter se Branchipodidae, et cum capite connati, clypeum frontalem formantes.. n. fam. . Caput maris fronte inermi ; articulus basalis antennarum Branchinectidue, CS inferiorum maris sine appendice laminosa........... n. fam. Caput maris saepe appendicibus frontalibus vel antenna Chirocephalidae, Lbus;+structuravalde-variabil:3 22000 15500 Les Branchiopodes appartenant au sous-ordre des Phyllo- poda anostraca furent distribués par les savants en deux ou trois familles. A. Æ. Packard (89) distinguait les Polyar- temiidaeet les Branchipodidae ; Æ. Sinon (126) et G. O. Sars (103) les Polyartemiidae, Branchipodidae et Thamnocepha- lidae pendant que Grorhowski (47) distinguait les familles des Polyartemiidae, Branchipodidae et Artemiidae. Ces z00- logistes utilisaient en premier lieu le nombre des segments du tronc et celui des paires de pattes pour définir les familles ; en outre Æ. Simon, G. O. Sars et Grochowski ont considéré PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 97 spécialement le nombre des segments et la structure du bout postérieur de l'abdomen. Des familles mentionnées ci-dessus, je n'ai conservé, avec sa valeur ancienne, que celle des Polyartemidae. Les autres ont été rejetées où mieux remplacées par de nouvelles, comme le montre le tableau précédent. Pour distinguer les familles, Je me suis également servi en premier lieu du nombre des segments du tronc et du nombre des paires de pattes, après quoi je me suis borné à la tête et aux antennes du mâle, organes qui présentent, chez les espèces connues Jusqu'à ce jour, des lraits caractéristiques. Je n'ai pas omis d'observer le nombre des segments de l'abdomen et des lames branchiales des pattes, le degré de développement des cercopodes, la structure du second article du pénis ; mais ces observations n’ont pu me servir dans la distinction des familles à cause des variations qu'ils présentent dans un même groupe, et cette opinion sera rendue plausible par les données suivantes. Au premier abord, il semble que le nombre des segments de l'abdomen pourrait suffire pour distinguer des groupes des genres à 11 segments du tronc; puisque nous rencontrons entre eux des formes à 8 ou à 9 segments abdominaux. Mais si nous envisageons les genres Artemia, Artemiella et Parartemia à 8 segments de l'abdomen, au point de vue de la structure géné- rale, nous devons constater qu'il est tout à fait impossible de les réunir dans une famille, surtout les Parartemia qui sont apparentés avec le genre Branchipodopsis. Le degré de développement des cercopodes ne peut pas davantage nous servir de caractéristique pour une famille, car nous rencontrons des cercopodes rudimentaires et non articulés non seulement chez les Artemia mais aussi parmi les Branchi- nectella ; bien plus, nousrencontronschezune variété d'Artemia des cercopodes articulés relativement bien développés. De même, les lames branchiales des pattes du tronc, quant à leur nombre, semblent être des organes caractéristiques qui pourraient servir à déterminer les familles, puisque dans la plus grande partie des genres, les pattes du tronc n’ont qu'une lame branchiale ; observons toutefois que quelques formes en ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série. XI, 7 Y8 EUG. DADAY DE DEÉS ont deux, et que ces formes se rencontrent, non seulement dans la famille des Polyartemiidae mais aussi dans les espèces des genres Branchinectella, Pristicephalus, Chirocephalopsiset Chirocephalus, qui diffèrent tellement entre eux qu'il est impossible de les réunir — sauf les trois derniers genres — en une famille. De même, il est impossible de ranger dans une famille tous les autres genres qui portent une lame branchiale aux pattes du tronc, car on peutadmettre que les genres Artemia, Branchipus. Dendrocephalus et Streptocephalus surgissent de la même source ou soient en parenté proche. La structure de l'article apical du pénis nous présente une marque bien caractéristique pour certains groupes, de sorte que nous puissions, d'après cette marque, distinguer deux groupes. L'un d'eux est celui dans lequel le deuxième article du pénis est dentelé, l’autre est celui dans lequel l’article est lisse mais porte à son bout une épine allongée. Au premier groupe appar- tiennent les familles des Polyartemiidae, Branchipodidae et des Streptocephalidae, puis la famille des Branchinectidae sauf le genre Artemiopsis, la famille des Chirocephalidae sauf les genres Eubranchipus, Pristicephalus, Chirocepha- lopsis et Chirocephalus qui appartiennent au deuxième groupe. Mais, ni les genres à pénis dentelé, ni ceux à pénis lisse ne peuvent être rassemblés en une grande famille, à cause des grandes différences dans leur structure générale. Fam. Polyartemiidae. Polyartemiidae Simon, 126, p. 400; G. O. Sars, 103, p. 58; Grochowski, 47, p. 99; Ekman, 33, a. Corpus sat elongatum. Truncus segmentis 17 vel 19 pedi- geris, postice sensim attenuatis. Abdomen octo-segmentatum, segmentis in mare distincts, in femina saepe limite evanescente, cylindricis. Segmenta duo genitalia ceteris multo majora, confluentia. Cercopodes mobiles, articulatione distineta à segmento abdominis ultimo disjuncti, breves, setosi, lanceolatr. Caput trunco latius, in femina fronte simpliciter rotundata, inermi, in mare appendice variabili armata vel inermi. Antennae superiores perbreves, bacilliformes. Antennae inferiores maris inarticulatae, 3-4 ramosae. Truncus mandibularum palpo rudi- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 99 mentario, tuberculum minutum formante aut nullo. Maxillarum paria duo inarticulata, palpo distineto carentia. Pedum 17 vel 19 paria structura fere simili. Pedes, exceptis ulümi paris, laminis branchialibus duabus, in marginibus in- tegris, sacculoque branchiali distincto. Pedes ultimi paris sine laminis branchialhibus sacculoque branchiali, aut iisdem valde rudimentartis. Penis processu basali carens, biarticulatus, articulo apicali in superficie uncinato. Sacculus oviger subtriangularis, vel subquadrangularis, angulis rotundatis. Genera huius familiae duo adhue cognita et in conspectu sequente conscripta sunt incolae stagnorum aquae dulcis arclicae. Conspectus Generum Familiae Polyartemiidae hucusque cognitorum. 1. Pedum paria 19; appendix frontalis maris bicornis ; Polyartemia, antennae inferiores maris triramosae.............., S. Fisch. Pedum paria 17 ; appendix frontalis maris rudimentaria, coniformis aut nulla ; antennae inferiores maris tri-vel 2.. Polyartemiella, UE RERO SR OCEAN RC RER EE OR n. gen. Gen. Polyartemia S. Firsch. Polyartemia S. Fischer, 39, p. 154; Baird, 4, p. 28; G. O. Sars, 103, p. 58. Polyartemia pro parte S. Ekman, 33, a, p. 11. Branchipus pro parte Grube, 48, p. 140. Corpus subgracile, segmentis omnibus in utroque sexu laevibus. Truneus e segmentis 19 pedigeris compositus. Abdo- men 8-segmentatum, segmentis in femina saepissime sine limite visibili connatis, in mare vero separatis. Cercopodes artculatione distineta à segmento ultimo abdominis disjuneti, mobiles, marginibus aequaliter setosis. Caput maris appendice e vertice exeunte valida, in ramos duos corniformes partita, feminae vero appendice carens. Antennae superiores in utroque sexu longitudinem oculorum pedunculatorum non attingentes. Antennae inferiores maris inarticulatae, basi connatae, in ramos tres diversos partitae. Antennae inferiores feminae breviusculae, complanatae, subquadrangulares. Pedum paria 19 structura sat simili; 1-18 paria eorum 100 EUG. DADAY DE DEÉS laminis branchialibus duabus sacculoque branchiali distincto, pedes vero 19 paris lamina branchiali sacculoque branchiali carentes, ceteris multo minores. Penis biarticulatus, articulo apicali elongato, vermiformi, in superficie dense uncinato. Sacculus oviger subtriangularis, angulis rotundatis, subtus in angulis latere utroque tuberculo sat prominente, rotundato; longitudinem dimidiam abdominis multo superans, appendiei- bus nullis. Genus hoc continet adhuc speciem unicam infra deseriptam, incolam aquarum dulcium frigidarum territori cireumpolaris Europae Asiaeque. Les savants jusqu'à M. S. Ækman ont considéré les 19 seg- ments du tronc etles 19 paires de pattes comme traits caracté- ristiques de ce genre. man à changé ce caractéristique afin de pouvoir placer aussi l'espèce Polyartemia-Polyartemiella Hanzeni dans celui-ei. Selon £Aman les marquescaractéristiques de ce genre comprennent entre autres le tronc à 17-19 segments et 17 à 19 paires de pattes (33 a, p. 11). Comme on le voit, de la description du genre, je m'attachais à la déterminaison des anciens érudits et n'accepte que le tronc à 19 segments et 19 paires de pattes, comme caractère de ce genre. Le nombre de 17 de ces marques ainsi que d’autres caractères servent à déterminer un genre différent. De ce dernier genre nous ne connaissons qu'une espèce dont voici la description. Sp. Polyartemia forcipata S. Fisch. (Fig. 4 a-h.) Polyartemia forcipata S. Fischer, 39, p. 154. Tab. 7, fig. 24-28; Baird, 4, p. 28; Sars G. O. 103, p. 59. Tab. 9, 10; Ekman, 33 a, p. 12. Fig. 6-16. Textfig. 1. Branchipus forcipatus Grube, 48, p. 140, 145. Mas. Corpus dimensionibus secundum localitate sat varia- bilibus, segmentis cunetis inermibus. Truncus longitudinem abdominis sine cercopodibus multo superans, segmentis postice sensim angustioribus. Abdomen cylindricum, postice sensim attenuatum, segmentis 8 distinctis, longitudine diversis. Cerco- podes utcunque foliiformes, breves, longitudinem segmenti PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 101 abdominis ultimi plus minusve superantes, marginibus sat dense æqualiterque setosis. Caput trunco latius, appendice e vertice exeunti sat lata, inflata, in ramos duos corniformes partita. Rami appendicis verticalis corniformes antrorsum vergentes sed in parte maxima distali deorsum curvati, apicem distalem versus attenuali, cylindrici, superficie polita (fig. 1, 4, b, c). Antennae superiores filiformes, breves, longitudinem pedun- culi oculorum compositorum non, vel parum superantes. (Fig. 1, a, c). Antennae inferiores basi inter se et cum capite connatae, articulatione nulla, immobiles, in ramos tres divisae, scilicet in margine interiore prope basin processu brevi, clava- ceo, in apice dense spinuluso ; in latere ventrali prope basin processu corniformi, validiusculo, retrorsum introrsumque ver- senti in margine interiore dense spinuloso armata ; in parte maxima apicali denique processum corniformem validum, antrorsum introrsumque vergentem, arcuatum, in margine interiore spinulis seriatim dispositis vestitum formantes (Fig. 1, a, b, c). Oculi pedunculati latitudinem dimidiam capilis plus- minusve superantes. Labrum subquadrangulare, prope basin parum coarctatum, angulis late rotundatis, margine apicali obtuso. Pedes 1-18 paris laminis branchialibus duabus, magnitudine dissimilibus, in marginibus integris ; sacculo brauchiali dis- tincto, elongato (fig. 1, e, g). Endopoditum postice parum productum, aut lobum rotundatum formans, aut in medio marginis exterioris plusminusve declive, crenulatum, setosum. Exopoditum longitudinem dimidiam partis ceteræ non superans, vel multo non attingens, apicem distalem versus sensim dila- tatum, marginibus crenulatis. (fig. 1, 6, 9). Endita tria coni- formia, crassiuscula, in apice aculeis setisque parvis armata. Pedes 19-paris lamina branchiali sacculoque branchiali caren- tes, pedibus ceteris multo minores. Endopoditum forma struc- turaque pedum antecedentium sat simile. Exopoditum solum longitudine tertia partis ceteræ, apicem distalem versus sensim dilatatum, setis non numerosis vestitum (fig. 1, f). Penis biarticulatus, articulo apicali elongato, vermiformi, in superficie dense uncinato. 102 EUG. DADAY DE DEÉS Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 6- 11,5 mm.; longitudo trunci 4, 5-8mm.; longitudo abdominis 2,5-3 mm. ; longitudo cercopodum 0,5-1 mm. Femina : Corpus dimensionibus secundum localitates varia- Oc. I. Obj. 0 ; b, & caput infra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0: 6, & caput a latere. visum, sec. Reich. Oc I. Obj. 0; d, © caput supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; e, & pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; ÿ, o pes 19-paris, sec. Reich. Oc. 6. Obj. 2; 9, o pes 11-pairs, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; À, © abdomen cum sacculo ovigero et cercopodibus, supra visum, sec. Reich. Oc. 1. Obj. 0. bilibus et maris semper superantibus. Truncus longitudinem abdominis simul cercopodibus multo superans, segmentis politis, postice parum angustioribus. Abdomen eylindricum, apicem posteriorem versus parum attenuatum, segmentis excepto ultimo sæpissime confluentibus, limite invisibih,, inter- dum uteunque disjunctis, limite evanescente (Fig. 1, L.) Cerco- podes breves, lanceolati, longitudinem segmenti abdominis ultimi superantes, marginibus sat dense æqualiterque setosis (he, M7) PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 103 Caput fronte simpliciter rotundata, inermi. Antennae supe- riores longitudinem pedunculi oculorum compositorum non superantes, vel non attingentes. Antennae inferiores compla- natae, uteunque elongato-quadrangulares, angulo distali inte- riore vel anteriore rotundato, piloso, angulo distali exteriore vel posteriore uncum validum formante (Fig. 1, d). Oculi pedun- culati latitudinem dimidiam capitis plusminusve superantes. Labrum pedesque omnes structura maris simili, vel subsi- mili. Sacculus oviger subtriangularis, angulis rotundatis, subtus in angulis anterioribus latere utroque tuberculo sat prominente, rotundato ; longitudinem dimidiam abdominis multo superans : appendicibus nullis ; in lateribus fascia maculaque rhomboidea pigment, in vita azurei, in spiritu vini reclificati autem nigri (her oh). Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 1-13 mm.; longitudo trunci 5-9 mm.; longitudo abdominis 1,7-3,5 mm.; longitudo cercopodum 0,3-0,5 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 1,5-2,8 mm. ParriA : Lapponia russica, Novaja Semlja, in collectione Musæi Nat. Hist. Parisiensis. Siberia borealis, collegit Expeditio Jana ; Siberia borealis, orificium Fluminis Jana, collegit Expeditio Jana, anno 1885, die 8, mensis augusti ; Siberia borealis, circuitus Fluminis Jana inferior, collegit Expeditio Jana, anno 1885, die 8, mensis augusti; Siberia borealis, Boganida, collegit Middendorf, anno 1843, speermina originalia. Peninsula Kola, Tri-Ostrowa, collegit Paer, anno 1840 ; litora Murmanica, Insula Kildin, lacus superior, collegit M. Aniporwitsch, anno 1894; pelvis Fluminis Ob, circuitus Obdorsk, collegit W. Drschewetzki] anno 1897, die 19, mensis augusti; circuitus Obdorsk, litus sinistrum Fluminis Schaitanka, collegit W. Drschewetzhki), anno 1897, die 18, mensis augusti; Tschukotskaja Jedoma, Kolyma-Delta, collegit S. Buturlin, anno 1905, die 23, mensis augusti ; lacus inter Lacum lambo et Flumen Kuim-a-Jy-wis, in Guvern. Archangelsk, collegit A. Shurawskij, anno 1904, die 29, mensis julii; fons Fluminis Chuedepodera, appendix montis Chadja, in Guvern. Archangelsk, circulus Petschora, 104 EUG. DADAY DE DEÉS collegit A. Shurawskij, anno 1904, die 28, mensis julii ; speci- mina in collectione Musaei St. Petersburgiensis. Finmarika : Bugo (Waranger Fjord), Vadso, Vagge, in Tana Fjord, Mehavn, Hasvig, Hammerfest sec. G. O. Sars, Rüdber- gen sec. Sahlberg, Karesuando sec. Lilljeborg, Frostviken, Montes Sarek, Torne-Lappmarkia, sec. Ekman, Waigatsch, Jämtland sec. £hman, Grünland sec. Sars G. O.; Lacus prope Montem Nikiforoff et Lacus Bugrino, insula Koguljev (Zykoff). Les lieux de provenance mentionnés ci-dessus, nous montrent que cette espèce n’est connue jusqu'ici, que dans les régions arctiques de l'Europe et de l'Asie, de sorte que nous la pouvons envisager Comme une vrale espèce arctique. Cette conclusion est corroborée par le fait que la Branchinecta paludosa (0. F. M.), qui est aussi une espèce arctique, fut de même rencontrée dans l'Europe Centrale, en des régions correspondant aux hauteurs des Alpes (Karpathes du Nord), mais la Polyartemia forcipata n'a pas encore été rencontrée au sud de la zone polaire. Gen. Polyartemiella Dad. Polyartemia pro parte S. Ekman, 33 a, p. 11. Polyartemiella Daday, 30 b, p. 173. Corpus subgracile, segmentis omnibus in mare laevibus. Truncus longitudinem abdominis simul cercopodibus multo superans, e segmentis 17 pedigeris compositus. Abdomen 8 segmentatum, segmentis in utroque sexu distinctis, limite plusminusve visibili. Segmentum genitale secundum in femina cum primo connatum, sed limes segmentorum horum duorum supra in processu digitiformi, retrorsum vergente exeuns. Cer- copodes articulatione distincta à segmento abdominis ultimo disjuncti, mobiles, marginibus aequaliter setosis. Caput maris appendice frontali abbreviata, tuberculiformi, non ramosa, aut fronte laevi, feminae vero fronte simpliciter rotundata, inermi. Antennae superiores in utroque sexu longitudinem oculorum pedunculatorum non attingentes. Antennae inferiores maris inarticulatae, basi disjunctae vel parum conjunctae, in ramos tres vel quator diversos partitae, cornu cervi utcunque similes. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 105 Antennae inferiores feminae breviuseulae, complanatae, sub- quadrangulares. Pedum 17-paria structura salt similt ; 1-16 paria eorum laminis branchialibus duabus sacculoque branchiali distineto, pedes vero 17-paris lamina branchiali saceuloque branchiali carentes, in mare autem sacculo branchiali rudimentario. Penis biarticulatus, articulo apicali elongato, vermiformi, in superficie dense unecinato. Sacculus oviger subquadrangularis, angulis anterioribus rolundatis, subtus tuberculo sat prominente, rotundato armatis; angulis posterioribus in processu digitiformi exeuntibus, apice posteriore tuberculum rotundatum formante. Species generis huius duae adhuc cognilae et in conspectlu infra sequente conscriplae, sunt incolae regionis arcticae conti- nentis Americae septentrionalis. Conspectus Specierum generis Polyartemiella hucusque cognitarum. Caput maris appendice frontali, tuberculiformi; antennae Polyartemiellu, inferiores maris quadriramosae.................. ... Hanseni (Murd.). Caput maris appendice frontalicarens; antennae inferiores Polyartemiella, MAMA ATOS see cube E censée de sabre luduyi, Dad. Ce genre jusqu'ici prenait place, avec une de ses espèces, dans le genre Polyartemia avec lequel il à beaucoup de rap- port. Les traits caractéristiques mentionnés ci-devant, notam- ment la structure de la tête du mâle et des antennes inférieures, le nombre des segments et des paires de pattes du tronc, pré- sentent, à mon avis, une assez grande importance pour qu'on sépare les deux genres. Je trouve que les traits dont J'ai fait mention, offrent la même importance que ceux par exemple, qui séparent les Artemia (Leach) et Branchinecta Verr. Je crois tout de même que ces deux genres proviennent d’un mème genre inconnu, ou qu'ils dérivent l’un de l’autre. Si nous trouvons plus vraisemblable la seconde hypothèse, mon avis serait que le genre Polyartemia est l'ancêtre du genre Polyar- temiella. 106 EUG. DADAY DE DEÉS Sp. Polyartemiella Hanseni (Murdoch). (Fig. 2, a-d). Polyartemia Hanseni Murdoch, T5 a, p. 518; Ekman, 33 a, p. 5. Fig 1-5. Mas: Corpus subgracile, segmentis cunctis inermibus. Trun- eus longitudinem abdominis simul cercopodibus multo superans, segmentis postice sensim angustioribus. Abdomen cylindricum, postice sensim attenuatum, segmentis 8 distinctis, longitudine parum diversis. Cercopodes lanceolati breves, longitudinem segmentorum duorum abdominis posteriorum multo superantes marginibus sat dense aequaliterque setosis (fig. 2. d). Caput trunco latius, appendice coniformi, frontali, brevi, im lateredorsali spinulosa (fig. 2,a). Antennae inferiores immobiles, inarticulatae, in ramos quatuor partitae, utcunque cornu cervi imitantes, in latere interiore ventrali spinulis disperse dispo- sitis, numerosis vestitae. Rami duo antennarum inferiorum proximales ceteris majores, arcuali, falciformes, rami vero duo apicales multo minores, uteunque coniformes (fig. 2, 4). Pars basilis organi genitalis exterioris infra in medio pro- cessu digitiformi, crassiusculo, deorsum parumque retrorsum vergente. Penis cylindricus, vermiformis, superficie uncis mi- nutis sat dense vestita (fig. 2, d). Longitudo totalis 9-11 mm. Femina : Corpus subgracile. Truneus longitudinem abdominis simul cercopodibus multo superans, segmentis politis, postice parum angustioribus. Abdomen ceylindricum, apicem poste- riorem versus parum attenuatum, segmentis duobus genitahbus ceteris longioribus, confluentibus, segmentis 6 sequentibus plusminusve distinctis, fere aequilongis. Pars genitalis abdo- minis in medio dorsi processu digitiformi, retrorsum vergenti armata, pars posterior scilicet segmenta 6 posteriora abdominis inermia (fig. 2, 4). Cerpopodes lanceolati longitudinem segmen- torum 3 abdominis posteriorum simul junctorum plus minusve attingentes, marginibus setosis (fig. 2, c). Caput fronte simpliciter rotundata, inermi. Antennae supe- riores longitudine dimidia oculorum peduneulatorum. Antennae inferioris dilatatae, triangulares in parte proximalh et distali coarctatae, parte distali saepe curvala. PHYLLOPODES ANOSTRACES 107 . Pars basalis mandibulae postice, prope curvaturam maxi- mam, tuberculo papilliformi parvo. Pedes omnes forma structuraque speciei Polyartemiella Iudayi similes ; pedes 1-16 paris laminis branchialibus duabus, # AT EEE \K RLLPSS p] Fig. 2. — Polyartemiella Hanseni (Murdoch). — a, S caput à latere visum; b, Q abdomen cum sacculo ovigero a latere visum; €, © abdomen cum sacculo ovi- gero infra visum; d, & abdomen cum organis genitalibus exterioribus a latere visum. — Figurae cunctae sec. D. S. Ekman parum minutae (2: 3). sacculo branchiali distincto ; pedes vero 17-paris lamina bran- chiali sacculoque branchiali rudimentartis aut carentes. Sacculus oviger elongato quadrangularis, longitudinem seg- mentorum trium abdominis anteriorum, simul junetorum parum superans, angulis anterioribus rotundis, infra tuberculum prominentem formantibus, angulis posterioribus in processum digitiformem exeuntibus. Fissura genitalis inter lobos duos sita, lobo ventrali minore, lobo vero dorsali majore, rotundato, fere longitudine processorum digitiformium (fig. 2, €). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 11-12 mm. | ParriA : Alaska, Tundra apud Point Barrow ; collegit Mur- dock. Specimina in collectione Musaei Nationalis Washingto- 108 EUG. DADAY DE DEÉS niensis et a D. S. Ekman noviter descripta ego non exami- navi. D'après le lieu de provenance des exemplaires, il me semble que cette espèce remplace dans les régions arctiques de l'Amé- rique du Nord, la Polyartemia forcipata qui habite les mêmes régions au nord de l'Europe et de l'Asie. Bien vraisemblablement les études ultérieures nous prouveront que la Polyartemiella Hanseni est aussi fréquente au Nord de l'Amérique que la Polyartemia forcipata au Nord de l'Europe et de l'Asie. Polyartemiella Iudayi Dad. Fig. 3, a-l. Polyartemiella Iudayi Daday, 30, b, p. 173. Fig. 1. Mas : Corpus sat gracile. Truncus postice parum attenuatus, segmentis 17 pedigeris in superficie politis. Abdomen longitu- dinem dimidiam trunei multo non attingens, plusminusve distincte 8-segmentatum, segmentis duobus genitalibus ceteris multo longioribus latioribusque ; segmentis posterioribus ceteris fere aequilongis aequilatisque, in superficie politis. Segmentum abdominale primum seu genitale infra in medio processu digi- üiformi, retrorsum curvato (fig. 3, 9). Cercopodes breves, lan- ceolati, longitudinem segmenti abdominis ultimi non attin- gentes, marginibus aequaliter setosis, setis sat numerosis (ASS SR) Caput fronte inermi, sat late rotundata. Antennae superio- res perbreves, longitudinem dimidiam oculorum peduncula- torum non attingentes (fig. 3, 4). Antennae inferiores infra basi connatae (fig. 3, b), falciformes, introrsum arcuatae, inar- ticulatae, apicem distalem versus sensim attenuatae, prope basin in margine interiore tuberculo latiusculo, dense spinuloso, in margine toto interiore spinulis minutis dense vestitae, pro- cessu dorsali ventralique magno. Processus dorsalis antennarum inferiorum fere e medio lateris dorsalis exeuns, falciformis, introrsum vergens, apicem distalem versus sensim attenuatus, margine posteriore vel interiore dense spinuloso (fig. 3, à). Processus ventralis antennarum inferiorum prope basin lateris ventralis exeuns, subfalciformis, in parte distalhi tertia parum PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 109: arcuatus, antrorsum introrsumque vergens, margine interiore Fig. 3. — Polyartemiella ludayi n. sp. — a, g caput supra visum, cire. 1 : 7; b, o* caput infra visum, cire, L : 7; ce, Q caput supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; d, SG pes primiparis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; e, & pes 9-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; f, © pes 17-paris, sec. Reich. Oe. I. Obj. 0; g, os abdomen et penis a latere, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; À, © ahdomen et sacculus oviger a latere, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; À, Q abdomen et sacculus oviger infra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; Æ, o cercopodes, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; /, & labrum, sec. Reich. Oc. I. Ob)j. 2. dense spinuloso, in parte basali maxima fibrillis muscularibus, longitudinalibus transversisque numerosis (fig. 3, 4). Ocuh 110 EUG. DADAY DE DEÉS pedunculati mediocres, capitulo simplici, latitudinem dimidiam capitis parum superantes. Labrum processu mediali sat magno, coniformi, dense setoso (fig. 3, /). Pedes 1-16 paris structura magnitudineque fere similes ; laminis branchialibus duabus, maequalibus, in marginibus in- tegris; sacculo branchiali digitiformi, brevi angustoque. Exopoditum longitudinem dimidiam partis ceterae non supe- rans, falciforme, marginibus erenulatis, setosis (fig. 3, d, e). Endopoditum pedum primiparis angulo inferiore vel posteriore parum produeto, rotundato, margine exteriore subrecto, in medio minime sinuato, crenulato setosoque (fig. 3, d). Endita tria distincta, utceunque coniformia. Endopoditum pedum 2-16 paris angulo posteriore vel inferiore parum acutiusculo: rotundato; margine exteriore in medio tuberculato, infra tuberculum parum sinuato, crenulato setosoque (fig. 3, e). Pedes 17-paris ceteris brevioribus, uteunque rudimentarti, laminis branchialhibus sacculoque branchiali carentes ; exopodito longi- tudinem tertiam partis ceterae non superante. Endopoditum angulo inferiore vel posteriore parum producto, rotundato, margine extériore subrecto, setoso (fig. 3, f). Penis biarticulatus, elongatus, vermiformis, superficie spinulosa, basi intus tuberculo majuseulo (fig. 3, g). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 12-12,7 mm. ; longitudo trunci8,5-9 mm. ; longitudo abdominis 3 mm; longitudo cercopodum 0,5-0,7 mm. Femina : Corpus dimensionibus maris similibus. Truncus segmentis 17-pedigeris in superficie politis. Abdomen plus minusve distincte octo-segmentatum, fere longitudine dimidia trunci. Segmenta duo anteriora vel genitalia abdominis ceteris multo longiora latioraque. Segmentum secundum genitale prope limitem anteriorem in medio lateris dorsalis processu digitiformi sat elongato, retrorsum vergente (fig.3,/).Segmenta abdominis posteriora, excepto ultimo, fere aequilonga. Segmen- tum abdominis ultimum in medio marginis posterioris bitu- berculatum (fig. 3, ti). Cercopodes foliiformes, longitudinem segmenti abdominis ultimi non attingentes, marginibus dense setosis (fig. 3, 2). Caput fronte sat late rotundata, inermi. Antennae supe- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 111 riores longitudinem oculorum pedunculatorum multo non attingentes. Antennae inferiores complanatae, utcunque qua- drangulares, in latere dorsali prope marginem exteriorem tuber- culalae, angulo extero-posteriore sat late rotundato, angulo vero extero-anteriore in acumen unciforme exeunte, superficie laevi (fig. 3, c). Oculi pedunculati sat magni, capitulo inermi, latitudinem capitis dimidiam multo superantes. Pedes omnes structura maris simili. Sacculus oviger latitudinem abdominis multo superans, longi- tudine segmentorum abdominis#4. = quatuor anteriorum, alatere ventrali visus fere elongato quadrangularis, in parte tertia ante- riore utrinque tubereulo lateral latiusculo, in parte tertia poste- riori utrinque processu utcunque pyriformi, lateral, in margine posteriore tuberculo contformi parvo, mediali (fig. 3, 2). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 12,5 mm.; longitudo trunci 8-9 mm.; longitudo abdominis 4-4,5 mm; longitudo cercopodum 0,5 mm.; longitudo sacculi ovigeri 3 MM. Parria : Insula Pribyloff et insula St. Paul prope litorem territori Alaska meridionalem. Specimina sat numerosa masculina femininaque à D. Chanchey luday mihi donata exa- min avi. Species haec nova in honorem D. Chancey Luday denominata differt a specie Polyartemiella Hanseni (Murd.) fronte laevi, inermi structuraque antennarum inferiorum maris. L'espèce ci-dessus est d’un grand intérêt du point de vue de la distribution géographique; car les exemplaires dont j'ai fait l'étude, nous parviennent d’une région vers le sud de la région polaire, par 170° de longitude de l'ouest et entre les degrés 57-58 de latitude du nord, c'est-à-dire entre les lignes isother- mes —+ 2 et + 0. L'autre espèce de ce genre, la Polyarte- miella Hanseni, fut trouvée au 71° degré de latitude polaire, c'est-à-dire sous la ligne isotherme — 14. 2, Fam. Branchinectidae, n. fam. Branchipodidae, Auct. pro parte. Artemiidae Grochowski, 47, p. 99, pro parte. Corpus dimensionibus magnopere variabilibus. Truncus 116 EUG. DADAY DE DEÉS longitudinem abdominis sine cercopodibus aut attingens vel parum superans, aut longitudine abdominis multo brevior. segmentis 1 pedigeris. Abdomen octo-vel novem segmentatum, segmentis semper cylindricis, segmento ultimo ceteris saepis- sime multo breviore, rarissime longiore. Cercopodes longitu- dine variabili, aut mobiles, articulatione distincta a segmento abdominis ultimo disjuncti, aut immobiles, cum segmento abdominis ultimo connati, forma structuraque diversis. Caput maris feminaeque fronte rotundata, inermi. Antennae inferiores maris biarticulatae ; articulis basalhibus saepissime disjunctis, rarissime basi inter se conjunctis, appen- dicibus laminosis carentibus; articulo apicali rarius compresso, saepissime triquetro, falciformi, structura sat variabili. Pedum paria 1-11 saepissime lamina branchiali unica, rarius laminis branchialibus duabus crenulatis; endopodito postice plusminusve producto. Articulus apicalis penis saepissime superticie denticulato- aculeato, rarissime superficie laevi aculeoque validiusculo terminalus. Genera familiae huius quinque adhuc cognita pertinent ad subfamilias duas in conspectu sequente conscriptas, species autem hucusque cognitae, sunt incolae stagnorum aquae dulcis salsaeque, temperatura magnopere variabili. Conspectus Subfamiliarum Familiae Branchinectidae hucusque cognitarum. 1. Abdomen e segmentis octo compositum ; articulus apicalis Artemiinae, antennarum inferiorum maris compressus............ n. subf. 2. Abdomen e segmentis novem compositum ; articulus apicalis antennarum inferiorum maris saepissime tri- Branchinectinae. queler el faleiformis:. 5.40 eee terre n. subf. Je dois observer que les deux subfamilles ci-dessus, ne pré- sentent de grandes différences que dans le nombre des segments de l'abdomen et dans la structure de l’article apical des antennes inférieures du mâle; dans tout le reste, les différences s’effa- cent. J'ajoute que certains genres de ses subfamilles sont des formes de transition. Ainsi, nous allons constater, que le genre Artemiella, de la subfamille Artemiinae, présente les marques caractéristiques du genre Branchinecta et nous verrons, que PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 113 le genre Branchinectella de la subfamille des Branchinectinae est une forme de transition aux Artemia. La subfamille Branchinectinae me semble être la plus ancienne des deux, car la réduction du nombre des segments abdominaux à huit, chez les Artemiinae, est une acquisition plus récente et pourrait s'expliquer par laugmentation de la salinité de l’eau. Cette supposition semble être appuyée par ce fait que la Branchinectella de la subfamille des Branchinec- tinae et plus remarquablement encore la Parartemia de la famille des Branchipodidae, présentent les stigmates de leur vie dans l’eau saline. Subfam. Artemiinae n. subf. Artemiidae Grochowski, 47, p. 99. Corpus gracile ; truncus abdomine aut brevior, aut longitudi- nem abdominis plusminusve superans. Abdomen e segmentis 8 compositum, segmento ultimo ceteris longiore. Cercopodes breves, aut mobiles, articulatione distincta a segmento abdo- minis ultimo disjuncti, aut immobiles, cum segmento abdominis ultimo connati, forma structuraque diversis. Caput in utroque sexu fronte simpliciter rotundata, inermi. - Antennae inferiores maris articulis basalibus basi inter se parum connatis, vel disjunctis ; articulo apicali compresso, aut dilatato, aut angusto. Pedes omnes structura sat simih, lamina branchiali unica ; endopodito postice plusminusve producto. Articulus apicalis penis forsan superficie spinulosa, in apice distali inermis. Genera subfamiliae duo, in conspectu sepuente conseripla, sunt incolae aquarum sicut dulcium, quam semisalsarum salsa- rumque. Conspectus Generum Subfamiliae Artemiinae hucusque cognitorum. 1. Antennae inferiores maris articulis basalibus basi parum connatis ; articulus apicalis antennarum inferiorum maris compressus, dilatatus, utcunque elongato-quadrangularis, apice distali acuminato.... 1. Artemia, Leach. 2. Antennae inferiores maris articulis basalibus disjunetis; ANN,. SC. NAT. ZOOL., 9e série. XP 114% EUG. DADAY DE DEÉS articulo apicali compresso, taeniiformi, angusto, in latere interno concavo, in latereexterno vero convexo, in apice rotundato, introrsum curvalo.........,... 2. Artemiella, Dad. Les savants ont, hors Grochowski, considéré cette subfamille, mieux dit le genre Artemia avec ses espèces connues jusqu'au- jourd'hui, comme un membre de la famille des Branchipo- didae. Grochorwshi jugeait nécessaire, en considérant le nombre de segments de l'abdomen, d’ériger pour les espèces du genre Artemia, la famille des Artemiidae. Selon l’état des recherches à nos Jours et surtout depuis la connaissance de la Parartemia, l'avis de Grochowshi perd sa base et doit être omis et selon la description ci-devant la famille Artemiidae est repoussée à la subfamille des Artemiinae. Gen. Artemia Leach. Cancer Linnaeus, 71, p. 634 (pro parte). Gammarus Fabricius, 37, p. 419 (pro parte). Branchiopoda Lamarck, 63, 1801, p. 161; Latreille, 65, 1806. Tom. {, p. 22. Eulimene Latreille, 64, 1817, p. 68; Milne-Edwards, 75, p. 371. Artemia Leach, 66, 1819, T. 14, p. 543; Baird, 3, 1850, p. 54; Packard, 89, p. 329; E. Simon, 126, p. #16; Kulezycki, 62, p. 589 ; Grochowski, 47, p. 95. Artemia-Eulimene Desmurest, 31, p. 393. Artemisus Lamarck, 63, p. 135. Branchipus G. Fischer, 38, p. 457; Grube, 48, p. 139 (pro parte). Callaonella Grube, 49 ; Grochowski, 47, p. 95. Corpus gracile, capite distincto. Abdomen octoarticulatum longitudinem trunci saepissime plusminusve superans, arti- culo ultimo ceteris multolongiore, in apice distaliaut rotundato- truncatum, aut cercopodibus structura, forma magnitudineque variabihbus armatum. Frons in utroque sexu appendice nulla. Antennae superiores maris feminaeque filiformes, longitudinem oculorum peduncu- latorum plusquam bis superantes. Antennae inferiores maris basi intus connatae, distincte biarticulatae; articulus basalis earum apicali brevior, plusminusve eylindricus, crassiusculus, in margine interiore prope basin apophyse distineta, clavacea scabrosaque; articulus apicalis complanatus, laminiformis, subquadrangularis, angulis distalibus plusminusve obtusis, apice distali conice acuminato. Antennae inferiores feminae uniarticulatae, complanatae, PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 115 laminiformes, margineinteriore bituberculato, tuberculis pilosis, apice attenualo, mucronalo. Pedes longiusculi; endopodito enditis ceteris mullo maJore in margine exteriorelate rotundato,angulo posteriore velinferiore distincte latiusculoque arcuato; lamina branchialiin marginibus integra; sacculo branchiali validiusculo apicem versus dila- lato. Sacculus oviger brevis, utcunque cordiformis, fere tam latus, quam longus, in latere ventrali saepe utrinque mucrone arma- tus. Repraesentantes generis huius habitant cum exceptione speciei unicae in aquis salsis vel salinis orbis terrarum universi et pertinent ad subgenera duo. Comme la littérature nousle prouve, ce genre estle plus ancien de la famille qui ait été nettement défini et soit facile à reconnaitre par ses caractères génériques : le nombre des segments de l'abdomen et la structure des antennes inférieures du mâle. Les caractères génériques dont j'ai déjà fait mention, d'une part sont contraires à lPavis de Æ£. A. Grube (48, p. 139, 149) sur la séparation du genre Artemia Leach des genres des Branchipodidae, d'autre part ils témoignent qu'on ne doit et qu'on ne peut apprécier le genre Callaonella de Kulczychi- Grochowskhi qu'en synonyme ou subgenre de l’Artemia Leach. Pour justifier mon avis je me contenterai de la remarque suivante : le genre Callaonella de Xwlczychi-Grochowshi ne diffère d'Artemia Leach que par les rapports de dimensions ; l'abdomen des Callaonella en est plus court que le trone, et le dernier segment de l'abdomen n’a pas le double de la longueur du troisième ou peut-être même de bien peu plus long (47, p. 100) ; tandis que l'abdomen des Artemia Leach est plus long que le tronc à divers degrés, ou de même longueur, et le dernier segment de l'abdomen est toujours de beaucoup (quelquefois du double) plus long que le troisième segment. Afin de rendre manifestes les caractères qui distinguent les espèces décrites de Xulezychi-Grochowski sous le nom du genre Callaonella et les formes réunies sous le nom d’Artemia et pour mettre en évi- dence une grande et incontestable conformité structurale, je distingue dans le genre d'Artemia Leachles subgenres Artemia 116 EUG. DADAY DE DEÉS s. str. et le subgenre Gallaonella, que l’on peut caractériser comme suit : 1. Abdomen longitudinem trunci plusminusve, segmentum abdominale ultimum vero longitudinem segmenti Subgen. Artemia, penultimi abdominalis multo superans.............. s. Sir. 2. Abdomen longitudine trunci multo brevius, segmentum ultimum abdominale vero longitudinem segmenti Subgen. Callao- penultimi abdominalis non vel minime superans.... nella, n. sg. Il va sans dire que le genre Artemia est apparenté avec les autres genres de la famille, surtout avec Artemiella n. gen. et les Branchinecta Verr. qui représentent une forme de transition entre les Artemia et les Eubranchipus Verr. Malgré l'immense capacité de variation d’après la salinité de l'eau, généralement reconnue aux Artemia, je nie, et même me Joignantà Grochowshi (17), j'exclus la possibilité de l'idée de Schmankeuwitsch, à savoir que les Artemia puissent acquérir, selon la salinité de l'eau, les caractères des Branchipus ou des Branchinecta ou se (ranformer, en ces genres, et réciproque- ment que les Branchipus et les Branchinecta, lorsque la salinité de l’eau augmente se transforment en Artemia. Voici un fait probant. Grochowshi à trouvé dans l'étang d’eau douce Vrana, dans l’île Cherso, une Artemia, se rapportant surtout au subgenre Gallaonella (47) qui habite en Amérique du Sud l’eau salée. Une autre preuve de grande importance est le fait que quelques espèces de ce genre typique d'eau douce, habitent les eaux salées sans y perdre leurs caractères génériques : ainsi une espèce de la subfamille des Branchinectinae, la Branchi- nectella salina (Dad.) habite l’eau à salure condensée du Lac de la Senia, dans la Sebkha d'Oran (Algérie); en outre, le Dendrocephalus cervicornis (Welln) vit, d'après C. Berg (8, p. 234) dans l'Estantion Totoralejos (Prov. de Cordoba, saline grande) « d’agua summamente salada. » Aux espèces précédentes il faut ajouter la Branchinella spinosa (Miln-Edw.) du lac salé de Hadjibe près Odessa (75, p. 367), ainsi que la Branchinecta ferox (Miln-Eaw.) (28) qui se trouve dans les eaux contenant du natron en Hongrie. Ce que je viens de rapporter n’est aucunement contraire à ce résultat desétudes de Schmankewitsch, d'après lequel Les exem- plaires d'Artemia, tout en maintenant les traits caractéristiques * PHYLLOPODES ANOSTRACÉS m7 de leur genre, varient plus au moins d’après la salinité de l'eau. Comme nous l’apprendrons plus bas, ce sont surtout les cerco- podes qui varient infiniment, ce qui est prouvé par des exem- . plaires recueillis aux mêmes endroits et dans les mêmes conditions d'existence. 1. Subgen. Artemia s.str. Artemia Leach, excel. Callaonelia Grube-Grochowski. Abdomen gracile, apicem distalem versus minime attenua- tum, segmento ultimo ceteris multo longiore. Cercopodes aut cum segmento ullimo connati, immobiles; aut mobiles cum articulatione visibili. Repraesentantes solum in aquis salsis vel salinis occurentes. Sp. Artemia salina (L.). Fig. 4-7. Cancer salinus Linnaeus, T1, Tom. I, p. 634, sp. 58; Schlosser, 113, p. 11: Racket, 92, p. 205, Tab. 14, fig. 8-10; Pallas, 90, Part. 2, |, p. 282, 357, 359; Gmelin, 46, Tom. [, Part. 5, p. 2193. Gammarus salinus Fabricius, 37, Il, p. 518. Branchipus salinus Latreille, 65, p. 67. Eulimene albida Latreille, 64, Tom. 10, p. 333; Desmarest, 31, p. 394. Artemia Eulimene Leach, 66, p. 542. — salina Leach, 66, p. 543; Desmaret, 31, p. 393; Audouin, 2, p. 542. Tab. 16 ; Thompson, 132, p. 104. Tab. 1, fig. 1-10, Tab. 2; Ratke, 93, p. 105. Tab. 6, fig. 14-21 ;-Joly, 56, p. 225, Tab. 7, 8; Milne- Edwards, 75, p. 370; Baird, 3, p. 61, Tab. 2, fig. 2-4 et 4, p. 25; Leydig, 67, p. 280, Taf. 8, fig. 4; Schmarda, 117, p. 9; Süll, 124, p. 118; Schmankewilsch, 115, p. 103, Tab. 6 ; Siebold, 123, p. 171 ; Friedenfels, 44, p. 1. Tab. 1 et p. 45 ; Simon, 126, p. #17 ; Claus, 25, p. 267, Tab. 24-35 ; Entz, 34, p. 101, Tab. 3; Duduy, 28, p. 299 ; Blanchard, 9, p. 219; Blanchard-Richard, 10, p. 137; Barrois, 7, pe 9:Sars Ge 0,109, p.150, Faf. 5. Artemisus salinus Lamarck, 63, p. 135. Branchipus Milhausenii Fischer G., 38, p. 459, Tab. 16; Grube, 48, p. 139. Artemia Milhausenii Milne-Edwards, 75, p. 370; Baird, 4, p. 27; Fischer S., 39, p. 155, Tab. 7, fig. 29-30 ; Simon, 26, p. #17 ; Schmankewilsch, 115, p. 103, Tab. 6; Entz, 34, p. 101. Artemia Guildingii, Thompson, 132, Tab. 1, fig. 11; Baird, 4, p. 27; Packard, 89, p. 334. Artemia arietina Fischer S., 39, p. 156, Tab. 7, fig. 31-35; Baird, 4, p. 27; Simon, 126, p. 417. Artemia Kôppeniana Fischer S., 39, p. 157, Tab. 7, fig. 36, 37. Branchipus salinus Grube, 48, p. 139. _ Koeppenianus Grube, 48, p. 140. — arietinus Grube, 48, p. 1#1. 118 EUG. DADAY DE DEÉS Artemia proxima King-Brady, 12, p. 83. Branchipus Oudneyi Lievin, 68. Artemia gracilis Verril, 434, p. 230; Packard, 89, p. 330. Tab. 18, 22, fig. 1, 2, 2, a, 2, b, Tab. 20, Textfig. 17, 18; Richard, 95, p. 103; Wesenberg-Lund, 491,4, p 405, Tab. 4; ig1 47% Artemia monica Verril, 136, p. 248. — fertilis Verril, 134, p. 430. — utahensis Lockington, 89, p. 330. — franciscana Kellog, 58, p. 594, Textfig. 1, 2. — urmiana Gunther, 50, a, p. 395, Taf. 25, fig. 1-5. — australis Sayce, 110, a, p. 229, Tab. 27. — westralensis Sayce, 110, a, p. 230, Taf. 28, fig. À, 1-2. Corpus gracile, magnitudine secundum localitates variabili. Abdomen longitudinem trunci saepissime plus minusve supe- rans, articulo ultimo ceteris multo longiore, in apice distali aut rotundato-truncato, aut cercopodibus structura, forma magni- tudineque variabilibus armato ; integumento scabroso. Cercopodes cum segmento ultimo aut connali, immobiles, aut articulalione visibili disjuncti, mobiles. Cercopodes immo- biles rarius digitiformes, nudi vel setis solum 1-2 armati (fig. 5, b-l), saepissime complanati, plus minusve foliiformes vel ensi- formes, selis paucis velnumerosis vestili (fig. 6, a-k). Cercopodes mobiles complanati, saepissime ensiformes setisque plurimis armali (fig. 7, a-1). Antennae superiores maris feminaeque filiformes, longitu- dinem oculorum peduneulatorum plus quam duplo superantes (fig. 4, a-e). Anlennae inferiores maris basin intus connatae, distincte biarticulatae (fig. 4, 4-d); articulus basalis apicali brevior, plus minusve cyhindricus, in margine interiore prope basin apophyse distincta. clavacea scabrosaque, aculeis minimis vestita, arti- culus apicalis eomplanatus, mediocriter introrsum versus declinatus, elongato-quadrangularis, angulis distalibus plus minusve obtusis, margine superiore interdum etiam recto, apice distali coniformiter acuminato, apice proximali saepissime plicato (fig. 4, a-d). Antennae inferiores feminae complanatae, sat elongatae, longitudinem dimidiam antennarum superiorum multo supe- rantes, in parte tertia apicali angustatae, in mucronem sursum versus curvalum exeuntes,margineinteriore vel superiore in me- dio parum sinualo ilaquebilobato, lobis dense pilosis (fig. 4, e). PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 119 Pedes omnes magnitudine diversi, structura autem fere simili, enditis tribus breviusculis, coniformibus, enditum pri- [LR te KR A: KA AN < Fig. 4. — Artemia salina (L.). — a, Arlemia salina (L.), var. principalis & caput supra visum, Marocco, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; b, Artemia salina (L.), var. arie- tina. OS caput supra visum, sec. Reich. Oce. I, Obj. 0. Cairo et Ain el Sira; e, Arle- mia salina (L.), var. arielina. œ caput supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. Great Salt Lake; d, Arlemia salina (L.), var pricipalis. & caput supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. Ins. San Jose; ce, Artemia salina (L.), var. Milhausenii. Q caput supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. Mulla Kara, Torda; f, Artemia sali- na (L.), var. arielina, Q sacculus oviger, a latere, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0, Luné- ville; g, Arlemia salina (L.), var. arielina, Q pes 6-paris, sec. Reich. Oe. I. Obj. 0 h, Arlemia salina (L.), var. arielina, Q pes primi paris, sec. Reich. Oe. I. Obj. 0 i, Arlemia salina (L.), var. arielina, Q pes ll-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 mum in apice aculeo parvo setaque longa, valida, concinne serrata; enditum secundum et tertium in apice aculeis duobus et aliquot selis parvis armatum. Endopoditum marginibus liberis rotundatis, angulo inferiore vel posteriore plus minusve acuciusculo aut late areualo, aculeato vel setoso (fig. #, g-1). 120 EUG. DADAY DE DEÉS Exopoditum sat validum, margine superiore vel anteriore parum sinuato, margine inferiore vel posteriore arcuato, mar- gines ambo crenulati, setis validiusculis. Sacculus branchialis validus, foliformis, marginibus laevibus. Lamina branchialis unica fere magnitudine sacculi branchialis marginibus laevi- bus. Penis maris basin intus mucrone parvo, laevi, structura sim- plier. Sacculus oviger utcunque cordiformis, bilobatus, in latere ventrali bituberculatus, tuberculis aut hamulatis, aut inermibus, apice postico plus minusve attenuato, rotundato. Ova magnitu- dine diversa (fig. 4, f). ParriA : Algeria, Temacin ; America septentrionalis : Ins. San Jose (California), Lac. Mono, Great Salt Lake (Utah), Little Salt Lake, New Haven, Redwood City (San Francisco) ; Antilles : Ins. San Domingo; Asia centralis : Kanmakschina Ulkun-sor Akmolinsk ; Mergen-sor (Atbassar), Sassyk-Kul ; Asia minor : Est de Damas ; Palmyre ; Australia : New South Wales ;Brittania : Lymington (Hampshire) ; Cyprus : Lanarka ; Egyptom : Ahmaruh; Aïn-el-Sira ; Bédah ; Djeroud ; Goum- phidich ;: Fezzan ; Gallia : Berre; Bouches-du-Rhône; Cette ; Dieuze ; Fontainebleau ; l'Hérault ; Loire-Inférieure; Lorraine ; Lunéville; Lusace ; Marseille; Marignane; Montpellier; Mis- sourghi; Nice; Ouargla ; Pouliguen ; Villeneuve ; Germania : Greifswald; Hawayi-Ins. Hungaria : Szék ; Torda ; Vizakna ; Istria : Capo d'Istria; Pirano; Triest; Kirgizia : Aitaban ; Isetzki; Kulat-Kul ; Provuslia ; Schimele-Kul; Lybia ; Russia : Karabugas (Caspta); Lac. Sakskoje (Crimia) ; Lac. Kujalnik. Loak (Crimia) ; Mulla-Kara (Transkaspia) ; Odessa ; Weissowo; Marocco : Tandja el Balia ; Sardinia : Cagliari ; Siberia : Ochotski-Mare Syria : Adana; Tauria : Saki; Groenland, Karajak Nunatak; Claushavn, Saryken-Aul Bena i-nadyr prope Murgab ; Persia : Urmi ; Australia : Sandhills, Glenelg, litus in Australia meridionali, aqua semisalsa ; Lacus Aurean, Murchison in Australia occidentali ; Newington prope Sydney ; Chott el Ariana Sebkhet-et-Riana; Chott Tinecilt in Tunisia (Sec. Gurney). En parcourant la liste ci-dessus, il semble que lArtemia PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 121 salina (L) soit une espèce cosmopolite, et se rencontre dans toutes les eaux salines du monde. Mais si nous examinons de près celte liste nous constaterons que si l’Artemia salina (L.) peut se rencontrer sur chaque continent, hormis l'Amérique du Sud, son cosmopolitisme n’est pas réel, et sa distribution est limitée. D'après la siluation géographique des lieux où l’on annonçait l'Artemia salina (L.) nous pouvons constater, presque comme fait positif, que cette espèce ne vit qu'à partir du tropique du Cancer jusqu’à 64° de latitude du nord et à partir du tropique du Capricorne jusqu’au 38° de latitude du sud — sauf l'Amé- rique du Sud. — Du tropique du Cancer à l'équateur on ne Îles connaît pas en dehors des Hawaï de Saint-Domingue ; on ne l'a nulle part mentionnée jusqu'à ce Jour, du tropique du Capri- corne à l'équateur. La limite nord de la distribution géographique de l'Artemia salina (L.) est, selon les recherches faites jusqu'à maintenant en Europe Lymington, dans l'Amérique du Nord New Hawen et le Great Salt Lake; ces localités se trouvent près du 42° de latitude du nord : l'espèce se retrouve au Groenland sous le 64° de latitude septentrionale. La distribution de cette espèce atteint en Asie, vu le grand nombre de lacs salés en Asie cen- trale et en Sibérie, une limite plus septentrionale, le 50° de latitude nord qu’elle dépasse même un peu, car elle est men- tionnée en quelques points des départements Odenburg et Akmolinsk et la mer d'Ochotsk. Ainsi donc, nous pouvons constater que l’Artemia salina (L.) se répartit vers le nord de l'équateur ou plutôt au nord du tropique du Cancer, sur un vaste espace où elle fut souvent mentionnée ; mais au sud de l’équateur, c’est-à-dire du tropique du Capricorne, nous ne connaissons cette espèce que dans le New Sud Wales. Je dois encore mentionner ce fait curieux : en Afrique, au nord du tropique du Cancer l'Artemia salina (L.) est pour ainsi dire assez vulgaire ; au sud de ce tropique jusqu'à l'équateur et de là jusqu'au 34° de latitude du sud (autrement dit du Fezzan et du désert Lybien jusqu'au Cap de Bonne-Espérance) on ne la trouve point, bien que d’éminents savants se soient occupés jusqu'à nos jours des Branchipides de l'Afrique du Sud. 199 EUG. DADAY DE DEÉS Je résume comme il suit les principes dont je me suis servi pour dresser la liste des synonymes de l'Artemia salina (L.). En étudiant la littérature propre à cette question, j'ai constaté qu'un grand nombre de savants, par exemple S. Fischer (39) ; G. Fischer (38); Grube (48); Kellog (58); Verril (134), ete. se servaient surtout pour déterminer Les espèces, des différences de forme et de structure des cercopodes, qu'ils considéraient .comme les marques les plus caractéristiques. Il en était ainsi Jusqu'à ce que Schmankewitsch élablit, au cours de ses études, que les cercopodes de l'Artemia salina provenant de la même place, varient beaucoup selon les variations du degré de salinité de l’eau — fait qu'on pouvait constater d’ailleurs d'après l'an- cienne littérature relative à celte question, un savant parlant des cercopodes, un autre disant qu'ils manquent, les cercopodes élant représentés au bout du dernier segment de l'abdomen sur une figure, et absent dans une autre. Les savants plus modernes apprécient la valeur du résultat acquis par Schman- kewitsch, et averti de ces grandes variations, ils considèrent une partie des espèces formées comme synonymes, par exemple Packard considère les espèces Artemia monica Verr., Art. fer- tilis Verr., et Art. utahensis Loch. comme synonymes de l’Ar- temia gracilis Verr. (89); et Simon présente toutes les espèces Artemia Milhausenïii (G. Fisch.), Art. Kôppeniana S. Fisch. et Artemia arietina S. Fisch., comme des formes de l'Artemia salina (L.) (126). Au cours de mes études, qui s’étendirent à des matériaux extrèmement riches et de haute valeur, et qui provenaient de chaque continent du monde excepté l'Australie et l'Amérique du Sud, j'ai du constater : 1° que la vérité des conclusions de Schmankewitschpuisde Samter-Heymons (100,)etArtom(1, b-d), à savoir que les espèces d’Artemia basées sur la structure des cercopodes ne sont pas des espèces spéciales, mais des formes de transition, 2° et que Simon avait également raison en dis- Linguant des formes diverses de l'Artemia salina (L.) (126). Mais au courant de mes études j'ai constaté que si, par le déve- loppement, la forme etla structure des cercopodes les variations ne peuvent être divisées avec précision, néanmoins quatre types bien distinets et caractéristiques sont à constater, d’après PHYLLOPODES ANOSTRACES 193 lesquels je distingue quatre variétés de l'Artemia salina (L.), qui réunissent tous les espèces d’Artemia décrites jusqu'à nos jours. Ces quatre variétés sont les suivantes : Artemia salina (L.) var. Kôppeniana (S. Fisch.), Artemia salina {L.) var. Milhau- senii (G. Fisch.), Artemia salina (L.) var. arietina (S. Fisch.) et l'Artemia salina (L.) var. principalis (Sim.), dont les caractères nous sont présentés dans la table synoptique cr- Conspectus Varietatum speciei Artemia salina (L.). 1. Segmentum abdominale ultimum in apice apicali cerco- podibussdnobus armatumer "CL... 2 Segmentum abdominale ultimum in apice apicali rotun- 1. Artemia salinu dato-truncatum, fere bilobatum, cercopodibus setisque (L.) v. Küppeniana LOTS A A Re ER A Te D slt ins nta (S. Fisch.). 2. Cercopodes immobiles, cum segmento abdominis ullimo CONHALLE Er GR e Es un Et SNS, 3 Cercopodes mobiles, articulatione visibili a segmento 2. Artemia salina abdominis ullimo disjuneti, multisetosi, forma varia- (L.)v.principalis bili, saepissime foliiformes vel ensiformes........... (Sim.). 3. Cercopodes digitiformes, nudi vel solum setis perpaucis 3. Artemia salina M Rev ind US. RE REA acte (L.) v. Milhausenii (G. Fisch.). Cercopodes forma variabili, saepissime complanati, folii- 4. Artemia salina lormes, setis paucis velnumerosis. ..2..:.......... (L.) v. arietina (S. Fisch.). a. Artemia salina (L.) var. Kôppeniana {$S. Fisch.). Fig.5 4: Artemia Mühlhausenii S. Fischer, 39, p. 157, Tab. 7, fig. 29, 30, nec Artemia Milhausenii G. Fischer, 38. Artemia Küppeniana S. Fischer, 39, p. 157, Tab. 7, fig. 36, 37; Baird, k, p. 28. — Guildingii Thompson, 132, Tab. 1, fig. 11; Baird, 4, p. 27; Packard, 89, p. 334. Artemia Mühlhausenii Schmankewitsch, 115, p. 105, Tab. 6, fig. 6. Branchipus Kôüppenianus Grube, 48, p. 140. Artemia salina (L.) forma Kôüppeniana Simon, 126, p. 417. Corpus sat gracile, trunco longitudinem abdominis non attingente, parum breviore. Abdomen sat tenue, segmentis tribus penultimis ceteris multo brevioribus. Segmentum ulti- mum abdominale apice postico aut obtuso, aut plus minusve rotundato vel in medio parum inciso itaque fere bilobato (fig. 5, 4). Pedes primiparis ceteris multo minores brevio- resque. Endopoditum pedum omnium in marginibus setis æqua- 12% EUG. DADAY DE DEÉS libus, brevibus. Exopoditum pedum omnium longitudinem dimidiam partis ceteræ multo superans, margine valde crenu- lato selisque longis armato. Sacculus oviger apice postico sat latiusculo-rotundato, tuberculis ventralibus inermibus, mucro- nibus nullis. Longitudo totalis 6,2-7,5 mm. ; longitudo truncei 3-3,5 mm. ; longitudo abdominis 3,2-4 mm. Parria : Russia, Saki in Tauria; Odessa, Kujalnik-Liman, observavit Schmankewitsch (115); Russia meridionalis, coll. Küppen, descripsit Seb. Fischer (39). Specimina collectionis Musaei Nat. Hist. Parisiensis et Musaei St.-Petersburgiensis examinavi. La liste des synonymes nous montre que je considère les espèces de S. Fischer, Artemia Mühlhausenii et Artemia Kôppeniana S. Fischer, comme n’en formant qu'une. Afin d'appuyer mon avis et d’éclaircir des idées assez confuses j'indi- que d'abord le texte des descriptions de $S. Fischer concernant le trait le plus caractéristique, à savoir la structure du dernier segment de l'abdomen. À propos de ce dernier segment, chez l’'Artemia Mühlhausenii qu'il étudiait et non de l’Artemia Milhausenii G. Fisch., S. Fischer écrit : « Der lange und dünne Schwanz entbehrt gänzlich der Ruderflossen oder Borsten, und scheint gegen sein Ende aus zwei abgerundeten, einander sich deckenden Theïlen zusammengesetzt » (39, p. 156). En compa- rant ces caractères à ceux de la vraie Artemia Mihlhausenii G. Fisch. relatifs au dernier segment de l'abdomen, autrement dit à la structure des cercopodes, nous allons voir de grandes différences entre les deux formes. Le dernier segment de l'abdomen de l'Artemia Mihlhausenii G. Fisch. est, selon la description de G. Fischer : « pinnis caudalibus brevibus, rotundatis, parum ciliatis. » (38, p. 460); selon Grube « processibus caudalibus minimis nudis » (48, p. 145) ; d’après Simon « Cercopodes minuti, nudi » (126, p. 417), tandis que, d’après la description sus-mentionnée de S. Fischer, les cercopodes manquent complètement; de sorte qu'il est impossible de rapporter l'Artemia Mühlhausenii décrit par S. Fischer, à l'Artemia Milhausen de G. Fischer, c'est pourquoi je refuse de considérer ces deux formes comme iden- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 125 tiques, malgré S. Fischer, Grube, Sunon et Schmanhewitsch qui, à l'exemple de Milne-Edivards, les ont confondues. J'ajoute que l'Artemia Kôppeniana S. Fisch. est identique avec l'Artemia Mülhausenii S. Fischer et non avec l'Artemia Milhausenii G. Fisch. ; cela est suffisamment prouvé par la description suivante de S. Fischer du dernier segment de l'abdomen chez l'Artemia Kôppeniana : « Sie zeichnet sich vorzüglich durch die eigenthümliche Structur des Schwanzendes aus, das gerade abgeschnitten ist » (39, p. 157). De tout cela 1l résulte que les cercopodes manquant à l’abdo- men de l'Artemia Kôppeniana S. Fischer de même qu'à l'Artemiàa Mühlhausenii S. Fischer nous devons identifier ces deux espèces et non les séparer comme S. Fischer le faisait, et d’après lui, Grube et Simon, le premier disant en déeri- vant l’Artemia Kôppeniana « Processibus caudalibus nullis apice caudæ truncato » (48, p. 148), de second écrivant que « Cercopodes nulli, apex abdominis truneatus » (126, p. 417). Pour ma part, entre l'Artemia Mühlhausenii S. Fisch. et entre l'Artemia Kôppeniana S. Fisch. je n'ai pu trouver, d’après la littérature, qu'une différence, à savoir que le bout de l'abdomen du premier est arrondi, comme partagé en deux ares, landis que celui du deuxième est coupé carrément, mais cette différence n’est pas suffisante pour en tirer deux espèces, ni même deux variétés. L'étude comparée des exemplaires dont je disposais prouve que l’Artemia Mühlhausenii S. Fisch. n’est pas identique avec l'Artemia Milhausenii G. Fisch. mais avec l'Artemia Kôppe- niana S. Fischer. Dans la collection du Musée de Saint-Peters- bourg, J'ai trouvé des exemplaires provenant de Mulla-Kara, le Lac Usbai (Transkaspia) qui avaient au bout postérieur de l’abdo- men deux cercopodes cylindriques, digitiformes, courts, sans poils et par conséquent présentant sans aucun doute le type de l'Artemia Milhausenii d’après G. Fischer, type distingué aussi par Grube et Simon. À mon avis, ces exemplaires sont la preuve incontestable du fait que l'Artemia Milhausenii G. Fisch. n'est pas identique à l'Artemia Mülhausenii S. Fisch. Dans la collection du Muséum d'Histoire Naturelle de Paris j'ai rencontré les exemplaires originaux déterminés par S. Fischer, 126 EUG. DADAY DE DEÉS de l’Artemia Kôppeniana provenant du Musée de Saint-Peters- bourg ; le bout postérieur de l'abdomen de ces exemplaires est carrément tronqué où peu arrondi; et d'autre part, dans les exemplaires provenant de Saki (Tauria) du Musée de Saint. Petersbourg, j'ai trouvé que le bout postérieur de l'abdomen rappelle les formes courbées où peu carrément coupées de l'Artemia Mühlhausenii d'après S. Fischer. Le manque de cerco- podes au bout de l'abdomen dans ces deux derniers groupes d'exemplaires provenant de localités différentes, la structure plus ou moins conforme et transitoire de ce segment et la compa- raison des rapports de l'organisme me prouve l'identité de l'Artemia Mühlhausenii et de l’Artemia Kôppeniana d'après S. Fischer. À cette place je dois encore mentionner l'Artemia Guildingii espèce, selon Thompson, trouvée à l’île Saint-Vincent des Indes occidentales. Je l'ai rangée parmi l’Artemia salina (L.) var. Kôppeniana (S. Fisch.) d’après la description suivante de Baird : « {he caudal segment does not appear to be lobed nor setigerous » (4, p.27). Baird fait encore la remarque : « Species hæc, reperta in India occidentali, delineata est a Domino Thompson in « Zoological Researches », sed non descripla, nec non salis aceurate delineata est » (4, p. 27). Var. b. Artemia salina (L.) var. Milhausenii (G. Fisch.). Fig. 4, e. Fig. 5, b-1. Branchipus Milhausenii G. Fischer, 38, p. 495, Tab. 16; Grube, 48, p. 139, 145; ? Cancer salinus Pallas, 90, p. 282, 357, 359 (Sec. Grube). Artemia salina Rathke, 93, p. 105, Tab. 6, fig. 14-21 (Sec. Grube). — Mühlhausenii Milne-Edwards, T5, p. 370. — Milhausenii Baird, 4, p. 27. — salina (L.) forma Milhausenii Simon, 126, p. #17. — salina (L.) var. biloba Entz, 34, p. 101, Taf. 3, fig. 1, 2, 5. — urmiana Günther, 50, a, p. 395, Taf. 25, fig. 1-5. Corpus gracile, trunco longitudine abdominis parum breviore. Segmentum ultimum abdominale ceteris longius, in parte postica parum inflatum ; cercopodibus immobilibus, eum segmento ipso connatis digitiformibus, cylindricis, brevibus, nudis vel setis 1-3 diverse longis armatis (fig. 5, 4-1). Antennae inferiores maris feminieque forma structuraque typicis (fig. #4, e). Pedes primiparis ceteris multo minores, 9 19 PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 127 brevioresque. Endopoditum pedum omnium in angulo inferiore vel posteriore late rotundatum, setis ceteris multo Jongioribus. Exopoditum pedum omnium longitudinem dimidiam partis celeræ parum superans, marginibus plus minusve crenulatis selisque longis armatis. Sacculus oviger apice posteriore sat latiusculo rotundato, tuberculis ventralibus inermibus, mucronibus nullis ; ovis sat numerosis. Longitudo totalis maris 7,5 mm. ; longitudo truner 3,5 mm. ; longitudo abdominis 4 mm. ; longitudo cercopodum 0,5 mm. Longitudo totalis feminæ 8-11 mm. ; longitudo trunci 4-6 mm. ; longitudo abdominis 3,8-6 mm. ; longitudo cercopodum 0,2- 0,4 mm. ; longitudo sacculi ovigert 1,8-2 mm. ParriA : Mulla-Kara, lacus Usbai (Transkaspia, specimina sat numerosa collectionis Musaei St-Petersburgiensis colle- git D. S. Korshinskij, anno 1898, die 3 mensis aprilis ; præterea Saki in Crimia (G. Fischer, coll. Milhausen) ; Torda et Vizakna, collegit Entz et Szilady, specimina in collectione Musaer Nat. Hist. Parisiensis, Musaei Nationalis Hungarici in Budapest et Musaei St-Petersburgiensis, Kulat-Kul, Provuslia, Isetzki, Schimele-Kul et Aitaban in Kirgizia (Pallas). Urmi in Persia (Günther). La caractéristique des exemplaires typiques de cette variété est aussi, d'après Milne-Edioards (175), Grube (48), Baird (4) et Sinon (126), que les cercopodes sont les prolongements sans soies, du dernier segment de l'abdomen. J'en ai trouvé de tels parmi les exemplaires que j'ai eus à ma disposition (fig. 5, d). Parmi ces exemplaires typiques il y en avait de nombreux chez lesquels un cercopode était nu tandis que l’autre portait à son bout une longue soie {fig. 5, e). Maintes fois J'ai rencontré en compagnie des précédents des spécimens où, au bout de cha- que cercopode, se trouvait une longue et forte soie (fig. 5, f-), comme dans la var. biloba d'après Æntz. Dans les matériaux étudiés se trouvaient aussi des exemplaires où l’un des cerco- podes portait une soie au bout, et l’autre en plus une soie latérale plus courte (fig. 5, #). Ces derniers forment la transition à la var. arietina et sont conformes aux passages suivants de la description de « G. Fischer: « pinnis caudalibus brevibus, 128 EUG. DADAY DE DEËS rotundalis, parum ciliatis » (38, p. 460). Cette variation m'a engagé à réunir dans la même variété le Branchipus Milhau- senii caractérisé plus haut par G. Fischer, et ensuite, étant Fig. 5. — a, Artemia salina (L.), var. kôppaniana, Q apex abdominis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. Saki in Tauria; b-c, Arlemia salina (L.), var Milhausenii, ©, apex abdominis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. Vizakna; d-e, Artemia salina (L.), var. Mil- hausenii, Q apex abdominis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. Mulla-Kara; f, Arlemia sa- lina (L.), var. Milhausenii, Q apex abdominis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. Vizakna ; 9, Artemia salina (L.), var. Milhausenii, Q apex abdominis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. Menatiki; L. Arlemia salina (L.), var. Milhausenii, © apex abdominis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. Vizakna ; ?, Artemia salina (L.), var. Milhausenii, Q apex abdominis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. Mulla-Kara; k, Arlemia salina (L.), var. Milhausenii, S apex abdominis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. Mulla-Kara ; . Arltemia salina (L}), var. Milhausenii, © apex abdominis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. Viz- akna. données les descriptionssuivantesde Milne-Edivards « Abdomen long, très grêle et terminé par deux petits lobes membraneux dépourvus de soies » (75, p. 370); de Grube « Processibus caudalhibus minimis, nudis » (48, p. 145); de Baird « segmento caudali bilobato, non setigero » (#, p. 27) et de Simon « Cer- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 129 copodes minuti, nudi » (126, p. 417) l'Artemia Mühlhausenii (M. Edw.), le Branchipus ou l’Artemia Milhausenii (Grube, Baird, Simon) et l'Artemia salina (L.) var. biloba Entz. Je dois remarquer à cette place, que je n’ai pas pu trouver moyen de recevoir les éludes de Pallas (90) et de Ratke (93), si bien que j'ai dû ranger les exemplaires d'Artemia qu'ils ont étudiés, d’après les publications de Grube (48) et Simon (126), dans ma liste des synonymes et de bibliographie. J'ajoute qu'à mon avis 1l existe une assez remarquable différence entre la caractéristique de cette variété donnée par G. Fischer et celle des savants plus modernes. Var. c. Artemia salina (L.) var. arietina (Fisch.). Fig. 4, b-d, f-i. Fig. 6, a-k. ? Cancer salinus Linnueus, 71, Tom. 1, p. 634, sp. 58; Schlosser, 113, p. 11. Racket, 92, p. 205, Tab. 14, fig. 8-10 ; Gmelin, 46, Tom. I, Part. 5, p. 2193. ? Gammarus salinus Fabricius, 37, Il, p. 518. ? Branchipus salinus Latreille, 60, p. 67. ? Eulimene albida Latreille, 64, Tom. 10, p. 333; Desmarest, 31, p. 394. ? Artemia eulimene Leach, 66, p. 542. Artemia salina Leach, 66, p. 543; Desmarest, 31, p. 393; Audouin, 2, p. 542, Tab. 16; Milne-Edwards, 75, p. 370; Leydig, 67, p. 280, Tab. 8, fig. 4; ? Schmarda, 117, p. 9; ? Süll, 124, p. 118 ; Schmankewitsch, 115, p. 103, Tab. 6, fig. 1-4, 9,10; Siebold, 123, p. 171; Claus, 25, p. 267, Tab. 24-35 ; Blan- chard, 9, p. 214; Blanchard-Richard, 10, p. 137; Barrois, 7, p. 9; Briquel, AUX ?Artemisus salinus Lamarck, 63, p. 135. Artemia arietina S. Fischer, 39, p. 156, Tab. 7, fig. 31-35; Baird, 4, p. 27. Branchipus arietinus Grube, 48, p. 140, 144. Artemia proxima King-Brady, 12, p. 83. Branchipus Oudneyi Lievin, 68. Artemia gracilis Verril, 134, p. 230 ; Packard, 89, p. 330, Tab. 18, 22, fig. 4, 2, 2, a ; 2, b, Tab. 23, Textfig. 17,18; Richard, 95, p. 103. Artemia monica Verril, 134, p. 248. — fertilis Verril, 134, p. 430; Siebold, 123, a, p. 16. — utahensis Lockington, 89, p. 330. — salina forma intermedia Simon, 126, p. 417. — salina var. furcata Entz, 34, p. 106, Tab. 3. fig. 3, 4, 6, 7 ; Daday, 28, p. 299. Artemia franciscana Kellog, 58, p. 594, Textfig. 1-2. — australis et westralensis Sayce, 110, a, p. 229, 230, Taf. 27, 28, fig. A. ne tRe Corpus dimensionibus maxime variabilibus, trunco longitu- dine abdominis plus minusve breviore. Segmentum ultimum abdominale ceteris longius, aut aequilatum, aut in apice postico ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série, XI, 9 130 EUG. DADAY DE DEÉS parum inflatum; cercopodibus immobilibus cum segmento ultimo abdominali connatis, eylindricis vel complanatis, folii- formibus, diverse longis, setis aut apicalibus paueis, aut apica- Fig. 6. — Arlemia salina (L.), var. arietina, apex abdominis, sec. Reich. Oc. 6. Obj. 2. — a, Q Vizakna; b, © Lunéville; €, Q Pouliguen; d, Q Torda; e, G Sas- syk-Kul ; /, © Sassyk-Kul; g, © Great Salt Lake; k, & Cairo; i, © Kanmakschin; k, © Vizakna. libus lateralibusque sat numerosis (fig. 6, 4-4). Endopoditum pedum omnium in angulo inferiore vel posteriore late rotundato selis ceteris multo validioribus sensim crescentibus(fig. 4, 9-1). PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 131 Exopoditum pedum omnium longitudinem dimidiam partis ceterae parum superante, margine plus minusve crenulato selisque longis armato. Antennae inferiores maris feminaeque forma structuraque typicis (fig. 4, 4-d). Sacculus oviger apice postice aut latiusculo, aut acutiusculo rotundato, tuberculis ventralibus inermibus vel mucronatis, mucronibus magnitudine variabilibus; ovis paucis vel numerosis (fig. 4, f). Longitudo totalis maris 6-10 mm. ; longitudo trunci 2,5-%,5 ; longitudo abdominis 3,5-4,5 mm.; longitudo cercopodum 0,2-1 mm. Longitudo totalis feminae 6-16 mm.; longitudo trunci 1,5-6 mm. ; longitudo abdominis 3-10 mm. ; longitudo cercopo- dum 0,2-1 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 1,2-1,5 mm. ParriA : Lymington in Brittania (Schlosser, Rucket, ete.) ; Villeneuve, Berre, Montpellier, Cette, Marseille, l'Hérault, Bou- ches-du-Rhône, Loire-Inférieure, Dieuze, Marignane, Nizza, Lorraine in Gallia (Jo/y, etc); Cagliari in Sardinia (v. Siebold, Artom); Pirano, Triest, Capo d'Istria in Istria (Siebold, Claus, Leydig, ete.); New South Wales in Australia (Xing, Brady) ; Greifswald in Germania (Grube); Lanarka in Insula Cyprus (Barrois); Torda, Vizakna, Szék in Hungaria (Daday, Entz, Friedenfels, etc.) ; Karabugas, LacKujalnik in Russia (G. O0. Sars, Schmankewitsch); Adana in Syria (Barrois); Lybia (Audouin, Joly); Fezzan (Liévin); Ins. Hawayi (Baird); Ain-el-Sira (Bar rois); Damas, Palmira in Asia minor (Barrois); Djeroud, Goumphidieh, Ahmaruh, Bédah in Aegyptom (Joly, Audouin) ; Lac. Mono, Great Salt Lake, Little Salt Lake, Redwood City in America septentr. (Verril, Packard, Richard, Kellog), Cairo in Aegyptom (Barrois). Specimina in possessione Musaei Hist. Nat. Parisiensis Great Salt Lake in America septentr.; Lunéville in Gallia (Briquet 1879); Lusace in Gallia (Smon); Russia ex Mus. St-Petersburg (typ. %$S. Fischer); Missourghi in Algeria (M. Lucas); Pouliguen in Gallia (Simon); Torda, Vizakna in Hungaria (Daday); Aïn-el-Sira in Aegyptom (Barrois) ; Bucharest in Romania (Leon); Chott EI Ariana, Chott Tinecilt, Sebkhet-er-Riana in Tunisia (Gurney). Specimina in possesione Musæi St-Petersburgiensis : Odessa in 122 EUG. DADAY DE DEÉS Russia (S. Fischer); Litora lacus Kurgaldschin,, lacus salinus par- vus Kanmakschin-Ulkun-$Sor in provincia Akmolinsk (P. Zgna- tow, 11, 15, VI, 1899); Sassyk-Kul in provincia Orenburg (A. Xasnakow) ; Mare Ochotskianum (Widdendor f) ; lacus salinus in cireuitu maris Caspiei (iter caspicum v. Paer); Patria incerta; Menatiki, lacus Saskoje in provincia Tauritscheskaja in Krimia (A. Silantjew, 8, VII, 1891); Specimina a D. Fric emta ; Ain- el-Sira in Aegyptom (Barrois); Vizakna in Hungaria (Daday). Sandhills, Glenelg in Australia meridionali; lacus Aurean im Australia occidentali (Sayce). Considérant les dates de la liste des synonymes et de la littérature, et d'autre part les différents lieux de provenance, nous constatons que cette variété est la plus répandue, qu’elle a la plus grande distribution géographique et qu’elle est la plus anciennement connue de l'espèce. Leach fonda le genre, en 1819, sur cette variété, ainsi qu'il résulte de sa remarque concernant le dernier segment abdominal, et l'abdomen en général : « Queue seulement fourchue sans appendices mobiles » (Joly, 56, p. 231). | Les exemplaires provenant de différents endroits furent décrits par maints savants — la liste des synonymes nous le prouve — tantôt comme espèces distinctes, tantôt comme variétés. Verril distingue l'Artemia îfertilis et l’Artemia monica originaires de l'Amérique du Nord (Great Salt Lake et Lac Mono), et à ces formes se rattache l’Artemia utahensis d'après Lochington (134, 135). Packard (89) établit que ces espèces sont des synonymes de l’Artemia gracilis Verril. Récemment Entz (34) distingua parmi les Artemia des Lacs salins de Vizakna (Hongrie), un type nouveau qu'il désigna sous le nom de furcata, mais qui est essentiellement conforme à l'Artemia arietinaS. Fischer; l'Artemia franciscana d’après Kellog (58) est semblable à l'Artemia salina {L.) var. furcata d’après Entz et à l'Artemia salina (L.) var. arietina (S. Fisch.). Je ne crois pas me tromper en y joignant l'Artemia proxima King de New-Sout-Wales, le Branchipus-l'Artemia Oudneyi Baird-Liévin ainsi que les espèces plus récentes : Artemia australis et Artemia westralensis de Sayce. Je dois encore observer que Simon (126) s’aperçut déjà que lArtemia PHYLLOPODES ANOSTRACÉS à 139 arietina ne peut exister comme espèce, el que, pour cette rai- son, il la présente comme une forme de l’Artemia salina sous le nom de forma intermedia; en même temps il mentionnait les espèces de Verril et, à leur propos, adoptait les vues de Packard. Le caractère le plus remarquable de cette variété c’est la grande variabilité, dans de larges limites, de la forme, de la grandeur et du nombre des soies des cercopodes confondu au dernier segment de l'abdomen, mais ces limites ne sont pas nettement distinctes, car il est des formes de transition allant d'une part à l’Artemia salina (L.) var. Milhausenïii (G. Fisch.) et de l’autre part à l’Artemia salina (L.) var. principalis (Sim.) Parmi les exemplaires provenant de Lunéville et de Vizakna 1l en est dont les cercopodes sont extrêmement courts presque cylindriques et ne portent que 2 ou 3 poils (fig. 6, «, b). Relativement à la grandeur des cercopodes plusieurs des exemplaires provenant de Pouliguen ressemblent aux précé- dents, mais avec 2 ou 3 poils de plus (fig. 6, c). Les cercopodes des exemplaires provenant de Torda et de Sassyk-Kul sont sensiblement allongés, plus ou moins larges et munis de poils multiples (fig. 6, d-f). Très longs sont les cercopodes dans les exemplaires de Vizakna (fig. 6, #), mais les cercopodes les plus allongés se trouvent dans les mâles du Musée d'Histoire natu- relle de Paris provenant du Caire; leur longueur s'étend jus- qu'au dernier segment de l'abdomen et ils sont munis de 18-20 poils (fig. 6, 2). Les exemplaires provenant de Great Salt Lake, Menatiki et du Kanmakschin-Ulkun-Sor au contraire n'ont que des cercopodes courts, larges, avec relativement peu de poils (fig. 6, g, t). Parmi les exemplaires provenant de Great Salt Lake 11 y en a dont les cercopodes sont courts, coniformes, et ne portentqu'au bout des poils (1 à 6). Les cerco- podes de maints exemplaires du Menatiki, Kanmakschin- Ulkun-Sor et de Vizakna sont unis à leur base, et non sépa- rés de l’abdomen (fig. 6, 2, k), formant par là une transition à l'Artemia salina (L.) var. principalis. Du reste au point de vue de la forme, de la structure et du nombre de poils des cerco- podes, nous distinguons cinq formes de l’Artemia salina (L.) var. arletina (S. Fisch.), savoir : 1) forma brachycerca, cerco- 194 EUG. DADAY DE DEÉS podes courts, par exemple ceux de Lunéville, Pouliguen, Aïn-el- Sira, Menaliki, ete.; 2) forma dolichocerca, cercopodes plus ou moins allongés, par exemple ceux de Sassvk-Kul, Vizakna, Forda, Le Caire, etc. ; 3) forma eurycerca, cercopodes larges, courts ou longs, par exemple ceux de Great Salt Lake, Kanmakschin-Ulkun-$or, Odessa et Vizakna ; 4) forma oligo- tricha cercopodes avec peu de poils; 5) forma polytricha, cerco- podes avec beaucoup de poils. Ces deux formes, qui se distin- guent d'après le nombre de poils, se rencontrent aussi dans cha- cune des trois premières formes. Le tableau suivant nous montre la variabilité des dimensions chez des exemplaires de différentes provenances. FEMELLE, MALE, Re cé ge M, Je cé ge ag ENCE l'ROVENANCE, D Du |D 415 6| 5 BE & | © D | gs|us ln £ln ,%| ms |us x u ,S|m$S£ DS |DÉE|BsÉlB2E| Da | 26 2461222] 80% 25|%s:1l2 4122 2812-14 22" el20 5 CNE UEIS QE 315 #1 SNS —————— | — | — À — À — | —) —] — — Aïn-el-Sira,,,,.,.,,, 9 | 3,5 k 0,5 9 13,5-415,5-6! 0,5 1,5 DUChArES ai 11-12) 3-4 | 7,5 | 0,5 | 4,5 LB HA IneS Te er, 8 J 4 1 8 3 4 I 1,5 Great-Salt-Lake ,..., (M N 3,5 | 0,3 | 6-7 |2-3-413-3,5| 0,2 Il : Kanmakschin-Ulkun- NOD' Cie Ar aude 0 |4-4,514-4,5| 0,3 |1,2-4,4 Lunéville, /,,,.,:.1:: 16 | 5-6 [8-1010,305! 1,5 Menatilkli nn, 10-14! 4-5 | 6-9 | 0,5 4,5 NA te 0281! 5 | 0.5 | 10 | 4,5 (5,51 05 PAR Pouliguen...,....:... 12-13) 4-5 17,5-8| 0,5 1,5 Sassyk-Kul..,...,,., 8-9 13,5-4 5 0,5 110-1412! 4-5 | 5-7 | 0,5 135 OT re Ten cn 9-10! % 5 0,5 1,5 a odnte 12-14 1,5 Comme nous le voyons, les plus petits exemplaires provien- nent du Greal-Sall-Lake, les plus grands de Lunéville ; la gran- deur du tronc, de l'abdomen et aussi en partie des cercopodes est proportionnelle à la grandeur totale du corps. Var. d, Artemia salina (L.) var. principalis (Sim.) Fig. 4, a; fig, 7, a, i. Artemia salina Joly, 56, p. 225, Tab. 7,8 ; Baird, 3, p. 61. Tab. 2-4; Frieden- fels, 44, p, 4. Tab, 1; Blanchard, 9, p. 240. Branchipus salinus Grube, 48, p. 199, 144, Artemia salina forma principalis Simon, 126, p. MT. PHYELLOPODES ANOSTRACÉS 135 _ Artemia gracilis Richard, 95, p. 103; Verril, 134, p. 248; Wesenberg-Lund, 137, a, p.95, Tab: Me 1)a-h. Artemia salina G. O0. Sars, 109, p. 150, Tab. 5. Corpus dimensionibus sat variabilibus. Truncus longitudine abdominis plus minusve brevior. Segmentum ultimum abdo- minis ceteris longius, aut æquilatum, aut 10 apice postico parum inflatum. Cercopodes mobiles, articulatione distincta à seg- mento abdominis ultimo disjuncti, complanati, ensiformes vel foliiformes, diverse longi, setis sæpissime sat numerosis vestiti (fig. 7T 4-1). Antennae inferiores maris feminæque forma structuraque typicis (fig. 4, à). Endopoditum pedum omnium in angulo inferiore vel poste- riore late rotundatum, setis ubique fere aequilongis. Exopoditum pedum omnium longitudinem dimidiam parts ceteræ parum superans, marginibus plus minusve crenulatis setisque longis armatis. Sacculus oviger apice poslico latiusculo-rotundato ; tuber- culis ventralhibus mucronalis, mucronibus magnitudine varia- bilibus ; ovis sat numerosis. Longitudo Lotalis maris 5-7,2 mm.; longitudo trunci 2-3,3 mm ; longitudo abdominis 2,5-3,8. mm. ; longitudo cerco- podum 0,5-0,8 mm. Longitudo totalis feminæ %,5-13 mm. ; longitudo trunci 2,5- 6 mm. ; longitudo abdominis 2,5-8 mm. ; longitudo cercopodum 0,5-1 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 1,5-2,5 mm. PATRIA : RU in Gallia (Joly); Vizakna in Hungaria (Friedenfels) ; New Hawen in America boreal (Verril); Claus- hawn in Groenland { Wesenberg-Lund ; Specimina in possessione Musei Hist. Nat. Parisiensis : Tandja el Balia (Marocco); Temacin in Algeria, coll. D. R. Blanchard; Insula San Jose in California; Ouargla in Algeria; Torda, Vizakna in Hungaria ; Fontenebleau in Galka, coll. D. 7. Zchard. Specimina in possessione Musaei St-Petersburgiensis : Weissowo in Russia, Mergen-Sor in Siberia. Je dois ici mentionner, que les contributions bibliographiques relatives à cette variété el publiées par Grube et Simon sont 136 EUG. DADAY DE DEÉS bien précaires. Grubeen caractérisantle Branchipus (A.) salinus ne dit que ceci en parlant des cercopodes : « Processibus cauda- Fig. 7. — Arlemia salina (L.), var. principalis, apex abdominis, sec. Reich. Oc. 6. Obj. 2. — a, Q?; b, Q Marocco; c, Q Torda; d, Q Marocco; e, Q Mergen: f, Q Temacin; 9, © ? k, © Mergen; À, © Weissowo. libus styliformibus, setas 5-8 gerentibus » (48, p. 14%) ce qui ne nous éclaire point. Sünon mentionne seulement le nom de l'Artemia salina forma principalis, y joignant quelques PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 157 mentions bibliographiques (126, p. #17) qui ne nous donnent non plus d'orientation. Dès lors je ne retiens le nom de princi- palis que pour sa priorité. Joly, Baird et Friedenfels nous éclai- rent mieux ; seul d’après leurs dessins, nous constatons qu'ils étudiaient des exemplaires semblables, mais cela n’est pas mentionné dans leurs descriptions. Ayant étudié les exemplaires d'Artemia gracilis de Veril et Richard etceux d’Artemia salina rapportés de Temacin par Blanchard, J'ai pu voir qu'ils appar- tiennent à cette variété. Au surplus la publication de G. O0. Sars est la seule qui permette de reconnaître cette variété avec une sûreté absolue (109, p. 150, PL. 5). Suivant le lieu de prove- nance, la grandeur et la structure des cercopodes varient dans les exemplaires que j'ai eus à ma disposition, mais pas dans des limites aussi larges que chez l’Artemia salina (L.) var. arietina (G. Fisch.). Au point de vue de la grandeur des cerco- podes nous distinguons deux groupes. Dans les exemplaires du premier groupe, les cercopodes n’atteignent pas la longueur de 0,5 mm., c'est la forme brachycerca, par exemple les exem- plaires provenant du Maroc, de Torda, Mergen et San José (fig.7, a-e). Les représentants du second groupe, c’est-à-dire de la forme dolichocerca sont ceux dont les cercopodes atteignent la longueur d’un millimètre, par exemple ceux de Temacin, Mergen et Weissowo (fig. 7, /-t). D’après la forme, les cercopodes peuvent aussi être rapportés à deux types ; lun mucroniforme, l'autre foliiforme. Il n°y à que peu d'exemplaires où le nombre des poils soit petit (fig. 7, &, b, 4); chez la plupart ce nombre dépasse dix (fig. 7, «, f, k, i) et atteint presque vingt (fig. 7, 2). La disposition des soies est presque typique ; les soies sont rangées des deux côtés et sur la pointe, mais d'un côté il y à ordinai- rement 1-2 soies de plus. Au point de vue des antennes inférieures du mâle et de la femelle, il n°y a pas de différence entre cette variété et l’Artemia salina (L.) var. arietina {S. Fisch.). Les variations de grandeur des exemplaires de différentes provenances sont relevées dans le tableau suivant : 138 : EUG. DADAY DE DEÉS FEMELLE. RS ; ee = PA ES “in le SES OPEN PROVENANCE. Sales a £a | à as la 2la las D = SEM I= CINE p £ |Ppaslpb4selnasz LES C+ [SO Ts|CTol ES Sr [ST |S To | © ot he PP EE NN EN EEE ZE GTS 2 SCIE |IENET ee Se Re ES PSE Lac Mergen-Sor..... ge EE A LE A AN A re A PE sidi 2" 1 Ins. San-José.. ...... 5 2 2 5e 10) ce ARE R AQU Ovarela Pr see 8-10 |4-4,5! 4,5 |0,8-1 Éemacin SAS. SE 7-8 | 3,4 |4-4,92| 0,5 Tandja el Balia...... 1-8| 4 4 0,5 | 7-8 4 |4-4,5| 0,5 FO dHSER M RRRAEe 8-9,5| 4,5 | 45 | 0,5 WNelssawos. 2:11: 9-12 | 4-6 | 4-6 2 Via KA re ee 5 0 . Nous voyons dans ce tableau que le plus petit des exemplaires provient des Salines de l'Ile San-José et atteint 4,5-5 mm. de longueur ; tandis que les plus grands mesurent 10-13 mm. et proviennent de Ouargla, Vizakna et Weissowo. Subgen. Gallaonella Kulezycki. Arlemia Grube, 49 (Sec. Grochowski). Callaonella Kulczycki, 62, p. 591, 597 ; Grochowski, 47, p. 95. Corpus trunco longitudinem abdominis plus minusve supe- rante. Abdomen apicem distalem versus sensim attenuatum, segmento ultimo ceteris non longiore. Cercopodes mobiles, arti- culatione distincta à segmento ultimo abdominis disjuncti. Repraesentantes in aquis salsis dulcibusque occurentes. Sp. Artemia Jelskii Grube. Artemia Jelskii, Grube, 49 (Sec. Grochowski). Callaonella Jelskii Kulezycki, 62, p. 592, 597. Tab. 10. Fig. 1-11 ; Grochowski,.. 47, p. 96. Callaonella Dybowskii Grochowski, 47, p. 95, 96. Textfig. 1-5. Corpus sat parvum, gracile. Abdomen ocloarticulatum longi- tudine trunci multo brevius, apicem distalem versus sensim attenualum, segmentis 6 posterioribus æquilongis. Cercopodes mobiles, fere longitudine segmenti ultimi abdominis, folii- formes, complanati, setis lateralibus apicalibusque sat nume- rosis. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 139 Antennae inferiores maris complanatae ; articulus apicalis earum apicem distalem versus sensim attenuatus, acute termi- natus, margine exleriore parum sinuato. Endopoditum pedum omnium in apice inferiore vel poste- riore late-rotundatum, in marginibus setis diverse longis armatum. Exopoditum pedum primi paris longitudine dimidia partis ceterae multo brevius, pedum ceterorum vero longitudimem partis celerae attingens, vel parum superans. Longitudo totalis 5,5-6 mm. ; longitudo trunci3,05-3,16 mm. ; - longitudo abdominis 2 mm.; longitudo cercopodum 0,2- 0.21 mm. Parrra : Callao in Peruvia, in aquis salsis, collegit Jelshi ; Insula Cherso, Lacus Vrana, in aquis dulcibus, collegit Dybowski. Specimina non examinavi. Je dois remarquer que les différences dans l'endroit de prove- nance : Callao et Vrana, la salinité de l’eau d'une part, l'eau douce de l'autre, permettraient de conclure à des différences entre les animaux, c'est-à-dire entre la Callaonella Jelskii (Grube) et la Callaonella Dybowskii Groch. Mais cette différence ne peut être constatée. Dans la description comparative de Grochowski (41) des Callaonella Jelskii (Grube) et Callaonella Dybowskii Groch. je vois que les deux espèces sont comple- tement identiques par leur structure et différent seulement dans les proportions de quelques parties du corps, par exemple les dimensions relatives du tronc et de l'abdomen, la longueur des segments de l'abdomen et des cercopodes ; mais ces différences sont fort petites et je les juge trop insuffisantes pour caractériser des espèces. La différence naturelle des eaux du lieu de prove- nance, ne suffit non plus pour fonder deux espèces, car nous connaissons toule une série d'animaux inférieurs dont la même espèce vit er eau douce, en eau saline et dans la mer. L’Artemia salina (L.) en est un exemple : cette espèce trouve les moyens de vivre dans les eaux de salinité concentrée ou diluée, sans perdre ses marques spécifiques, sans revêlir même dans l’eau douce le caractère des Branchipus. Ce fait a été mentionné par Grochowshi (47) contre Schinankerwitsch dans le cas des Callao- nella. 140 EUG. DADAY DE DEÉS Gen. Artemiella n. gen. Corpus sat robustum ; trunco longitudinem abdominis non attingente. Abdomen octoarticulatum, articulo ultimo ceteris multo longiore. Cercopodes mobiles, articulatione distincta a segmento abdominis ultimo disjuncti. Caput fronte laevi. Antennae inferiores maris biarticulatae, basi disjunctae; articulus earum basalis apophyse evanescente ; articulus apicalis compressus, aequilatus, in apice distali parum introrsum curvatus, leviter arcuatus. Pedes 1-10 paris endopodito in angulo inferiore vel posteriore valde producto, acutiusculo rotundato ; lamina branchiali unica. Genus hoc novum generum Artemia-Branchinecta que affine continet solum speciem infra descriptam. Ce genre forme une transition des Artemia Leach aux Branchinecta Verr. qu'ilrapproche. Par le nombre de segments abdominaux et la remarquable longueur du dernier il présente les caractères de l'Artemia, par la structure des antennes du mâle et celle des endopodites des pattes il rappelle le genre Branchinecta. Sp. Artemiella Skorikowi n. sp. Fig. 8, a-h. Corpus superficie segmentorum omnium polita ; trunco lon- gitudinem abdominis non attingente. Abdomen apicem distalem versus sensim parum attenuatum, segmentis 3-7 fere aequilongis, segmento ulltimo ceteris multo longiore, longitudinem segmentorum duorum antecedentium multo superante, fere longitudine segmentorum trium antecedentium, in apice distali inter cercopodes lobiformiter prominente (fig. 8, g.). Cercopodes lanceolati, complanati, parte basali distincta, mobiles, sine setis longitudine tertia segmenti ultimi abdominis, selis lateralibus apicalibusque numerosis vestiti (fig. 8, g, ). Antennae superiores filiformes, longitudinem dimidiam arti- culi basalis antennarum inferiorum multo superantes. Antennae inferiores maris biarticulatae, basi disjunctae. Articuius basalis PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 141 antennarum inferiorum cylindricus, crassiusculus, in margine interiore vel anteriore prope basin et in medio tubereulo parvo, apophysiformi, verrucoso, in parte tertia apicali aculeis 2-3 > 7 fl 1) \ \K Fig. 8. — Arlemiella Skorikowi n. gen. n. sp. — a, © caput supra visum, 1: 7; b, G caput a latere visum, 1: 7; ©, pes primi paris, see. Reich. Oc. I. Obj. 0 d, pes 6-paris, sec. Reich, Oc. I. Obj. 0; e, pes 11-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 f, penis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; g, abdomen et penis, 1: 7; , cercopodes, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 minutis (fig. 8, a). Articulus apicalis antennarum inferiorum maris compressus, fere longitudine articuli basalis, leviter introrsum declinatus, in latere interiore concavus, in latere exteriore vero convexus, in apice introrsum curvatus, granulo- sus (fig. 8, a, b). Oculi pedunculati longitudinem dimidiam antennarumsuperiorum parum superantes. Pedes omnes utcunque similes; lamina branchiali unica, in marginibus serrato-crenulata (fig. 8, c-e.). Sacculus branchialis bene evolutus, marginibus laevibus. Endopoditum pedum 1-10 paris angulo inferiore vel posteriore valde producto, acutiusculo- 142 EUG. DADAY DE DEÉS rotundato, in margine interno aculeato, in margine externo vero subrecto, setis diverse longis (fig. 8, c, d.). Endopoditum pedum {1 paris in angulo inferiore vel posteriore sat late rotun- datum, in marginibus aculeis setisque longis armatum (fig. 8, e). Exopoditum longitudinem dimidiam partis ceterae non vel parum superans, selis longis marginalibus. Endita tria coni- formia, breviuscula latiusculaque. Penis basi aculeo valido, laevi ; arliculus basalis in margine interiore mucrone distincto, inermi (fig. 8, f). Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 16 mm. ; longitudo trunei 7 mm. ; longitudo abdominis 8 mm. ; longitudo cercopodum 1 mm. Parria : Lacus prope fontem rivi senius in litore dextro fluminis Zelenojei. Exemplum unicum maseulinum coll. Expe- ditio Kolyma anno 1905, die 3, mensis septemberis et reperi in collectione Musei St-Petersburgiensis. Cette espèce que je viens de nommer en honneur de M. le Professeur Skorikow. ressemble beaucoup, par la structure des pattes, aux espèces du genre Branchinecta. surtout àlaBranchi- necta paludosa (0. F. M.) et à la Branchinecta coloradensis Pack. L'article distal des antennes inférieures du mâle nous rappelle la Branchinecta coloradensis ({V. Schants. 120, PI 11. fig. 23), l'article basal est semblable à celui du Branchinecta paludosa. Aussi, l'espèce en question pourrait prendre place entre la Branchinecta paludosa (0. F. M.) etla Branchinecta coloradensis Pack,, si le caractère générique de 8 segments abdominaux ne les séparait fondamentalement. Subfam. Branchinectinae,. Corpus dimensionibus variabilibus. Truncus segmentis 11 pedigeris, longitudinem abdominis sine cercopodibus saepe non attingens. Abdomen e segmentis 9 compositum, segmentis semper cylindricis; segmento ultimo ceteris multo breviore. Cercopodes saepissime mobiles, articulatione distineta à seg- mento abdominis ultimo disjuncti, rarissime immobiles, cum segmento abdominis ultimo confluentes, longitudine struc- turaque diversis. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 143 Antennae inferiores maris biarticulatae, articulus basalis earum appendice laminosa nulla, articulus apicalis aut falcifor- mis, inerimis, aut ramosus. Caput maris feminaeque fronte rotundata, inermi. Pedes 4-10 paris saepissime lamina branchiali unica, rare laminis branchialibus duabus, in marginibus crenulatis. Genera huius subfamiliae {ria, in conspectu sequente con- scripta sunt incolae stagnorum aquae duleis salsaeque. Conspectus Generum Subfamiliae Branchinectinae hucusque cognitorum. 1. Cercopodes mobiles, articulatione distineta a segmento abdominis ultimo disjunceti ; lamina branchiali unica. 2 Cercopodes immobiles, cum segmento abdominis ulti- 1. Branchinectella, mo connati; laminis branchialibus duabus......... Dad. 2, Articulus apicalis antennarum inferiorum maris falci- mormis, simplex ; endopoditum pedum 1-10 paris angulo inferiore vel posteriore plus minusve producto 2. Branchinecta ACTE FOLUMARTOS 10 2e = à saldetenc este eu ie Dec ia ne Verr, Articulus apicalis antennarum inferiorum maris ramo- sus ; endopoditum pedum 1-10 paris angulo inferiore 3. Artemiopsis vel posteriore non producto, lateque rotundato..... G. O. Sars. La subfamille ainsi caractérisée est en général apparentée avec la subfamille des Artemiinae. Le genre Branchinectella Dad. notamment présente des affinités si grandes qu'elle peut ôtre considérée comme un lien entre les deux subfamilles, d'autant plus que ce genre vit en eau salée. Le genre Branchi- necta est apparenté à la famille des Branchinactinae avec celle des Eubranchipodinae, la première n’en différant que par le front tout simple et la structure du pénis. Gen. Branchinectella n. gen. Branchinecta pro parte Daday, 30, a, p. 137. Corpusgracihiusculum. Truncuslongitudine abdominis parum brevior. Abdomen cylindricum, segmentis longitudine plus minusve diversis. Segmenta abdominis aliquot, vel fere omnia in latere utrinque denticulis diversis, agregatim dispositis, numerosis vel paucis. Cercopodes immobiles, sine articulatione cum segmento -abdominis ultimo connati, breves, digitiformes, parum celavati, setis nonnumerosis vel paucis armati. 144 EUG. DADAY DE DEÉS Caput maris feminaeque fronte simpliciter rotundata, inermi. Antennae inferiores maris biarticulatae ; articulus basalis earum sine appendicibus; articulus apicalis subfaleiformis, laevis. Pedes omnes structura sat simili, laminis branchialibus duabus, in marginibus crenulatis. Endopoditum pedum omnium angulo inferiore vel posteriore parum producto, rotundato. Penis articulo apicali lobos numerosos formante. Sacculus oviger brevis, utcunque pyriformis. Genus hoc novum continet adhuc solum speciem infra des- criptam, incolam stagnorum aquae salsae. Par ses cercopodes concrescentes avec le dernier segment de l'abdomen, sans aucun signe qui pourrait faire songer à une articulation, ce genre nous rappelle l'Artemia salina (L.) var. Milhausenii, avec laquelle il semble identique ; mais le nombre des segments de l'abdomen et la structure des antennes infé- rieures du mâle portent le caractère du genre Branchinecta. La Branchinectella diffère de ces deux genres par ses dix paires de pattes qui ont chacune deux lames branchiales, au lieu d’une seule comme dansles deux autres genres. Ce caractère rapproche la Branchinectella de la famille des Polyartemiidae et de la subfamille des Chirocephalinae. La structure des cercopodes et le nombre des lames branchiales servent de caractéristique à ce genre. Sp. Branchinectella saiina Dad. Fig. 9, a-0. Artemia salina Blanchard, 9, p. 213, 214. Branchinecta salina Daday, 30, a, p. 137, Fig. 1. Mas. Corpus graciliusculum ; trunco longitudine abdominis parum breviore; segmentis thoracalibus politis, laevibus. Abdomen gracile, apicem distalem versus minime angustatum ; segmento ultimo plus minusve indistincte ab antecedente sepa- rato, segmentis 5-8 posterioribus in latere ventrali utrinque denticulis diversis, aggregatim dispositis, numerosis vel paucis, numero in segmentis posterioribus sensim decres- cente. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 145 Cercopodes breves, digitiformes, parum elavati, saepissime deorsum curvati, cum segmento ultimo abdominali connati, sine articulatione visibihi, setis in margine exteriore non numerosis vestiti, margine interiore laevi (fig. 9, 2). Antennae superiores filiformes, longitudine articuli basalis antennaruminferiorum vel parum longiores. Antennaeinferiores biarticulatae, inter se disjunctae. Articulus basalis antennarum inferiorum crassiusculus, fere cylindrieus, apophyse nulla, in margine interiore laevi, in angulo superiore apicali exteriore dentibus minutis, aggregatim dispositis armatus (fig. 9, &). Artculus apicalis antennarum inferiorum basali angustior, apicem distalem versus sensim valdeque attenuatus, fere falei- formis, politus. Oculi pedunculati longitudine dimidia antenna- rum superiorum. Labrum processu apicali brevi, digitiformi, in apice rotundato (fig. 9, c). Pedes omnes fere similes laminis branchialibus duabus in marginibus crenulatis. Sacculus branchialis sat angustus, mar- ginibus integris. Endopoditum pedum omnium angulo inferiore vel posteriore parum producto, acutiusculo rotundato, in marginibus setis diversis armatum. Enditum primum pedum 1-10 paris seta valida spinulosa. Lobi coxales praeter setas biarticulatas setis tribus crassis, uniarticulatis. Exopoditum pedum omnium longitudinem partis ceterae non vel parum superans (fig. 9, Æ-m). Penis processu basali carens, articulo apicali pluries contorto, lobos numerosos etiam aculeatos formante (fig. 9, ?, #,0). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 8-10 mm. ; longitudo trunci # mm. ; longitudo abdominis 4-5, 5 mm. ; longitudo cercopodum 0,5 mm. Femina : Corpus gracile, trunco fere longitudine abdominis. Segmenta thoracalia 7-11 in margine posteriore utrinque denti- culis lateralibus non numerosis, minutis, aggregatim dispositis. Segmenta abdominalia excepto ultimo, omnia in latere ventrali utrinque denticulis diversis, aggregatim dispositis, numerosis vel paucis armata (fig. 9. f, g). Cercopodes forma magnitudineque maris similes, sed laeves aut solum setis paucis vestiti (fig. 9, e-g). Antennae superiores longitudinem antennarum inferiorum ANN. SC. NAT, ZOOL., 9e série, 1: 10 146 EUG. DADAY DE DEÉS superantes. Antennae inferiores complanatae, uniarticulatae, Fig. 9. — Branchinectella salina(Dad.) — à, & caput supra visum, sec. Reicht. Oc. I Obj. 0 ; b, Q@ caput supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; c, & labrum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; d, Q verrucae aculeatae segmentorum abdominis, sec. Reich. Oc, [.- Obj. 4:e, Q apex abdominis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; 7, © abdomen cum sacculo ovigero, infra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; y, Q abdomen cum sacculo ovi- gero a latere visum, see. Reich. Oc. I. Obj. 0: À, © apex abdominis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; à, & organa genitalia exteriora, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; #, o pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2: /, œ pes 7-paris, sec. Reich. Oc. T. Obj. 2; m, © pes 1l-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2: »#-0, G penis in situ diverso, sec. Reich. Oc. I. Ob)j. 2. ufcunque coniformes, apicem distalem versus attenuatae, PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 147 margine exteriore bituberculato, tuberculo proximali mayore, setoso ; apice acuto, extrorsum curvato {fig. 9, 4). Frons late rotundata inermis. Ocul pedunculati longitudinem dimidiam antennarum superlorum superantes. Sacculus oviger oviformis, apice posteriore acutiusculo rotundato, fere longitudine segmertorum trium abdominis anteriorum simul junctorum (fig. 9, f, g). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 8-10 mm. ; longitudo trunci 4-4, 5 mm. ; longitudo abdomainis 5-5,5 mm.; longitudo cercopodum 0,5 mm ; longitudo saceuli ovigeri 1,5 mm. ParrrA : Algeria, Sebkha d'Oran, Lacus de la Senia. Speci- mina numerosa collegit ex aquis salinis Illustr. D. Prof. R. Blanchard anno 1888, die 31 marln et in mense aprilis. Exemplaria in possesione Musaei Nat. Hist. Parisiensis à me examinata. Blanchard identifia cette espèce avec l'Artemia salina (L.), encore qu'il aperçüt bien les différences qui existent entre elle et son Artemia salina provenant du Temacin. Il nous le prouve par la remarque suivante, faite en décrivant cette dernière : « Ces Artémies diffèrent très notablement de celles que nous. avons recueillies dans la grande Sebka d'Oran et dans le Lac de: la Sénia, non seulement par leur coloration, mais aussi par leurs formes plus raccourcies et plus trapues. Les différences sont si frappantes, qu'on ne peut hésiter à rapporter les Artémies de Temacin à l'espèce Artemia Milhausenii G. Fis- cher » (9, p. 240). En étudiant les exemplaires typiques recueillis par Blanchard dans le Temacin, le Lac de la Sénia, le Sebka d'Oran, et qui sont en grand nombre au Muséum d'Histoire naturelle à Paris, je me suis persuadé que la première moitié de la description de Blanchard est exacte à tous égards, tandis que la seconde ne se rapporte pas aux exemplaires de Temacin, mais à ceux provenant de la Sebka d'Oran et du Lac de la Sénia et qui sont des Branchinectella salina. Par ses cercopodes qui ne s'articulent pas avec le dernier segment de l'abdomen et qui sont de simples prolongements digitiformes avec très peu de soies, la Branchinectella salina 148 EUG. DADAY DE DEÉS ressemble à l'Artemia salina var. Milhausenii (G. Fisch.) ; par contre lesexemplaires d'Artémies de Temacin sont des Artemia salina var. principalis (Sim.) puisque leurs cercopodes sont indépendants, et articulés avec le dernier segment de l'abdomen. Du reste la structure de la Branchinectella salina (Dad.), nous présente tant de particularités, qu’on peut la considérer sans conteste comme une transition entre les genres de Artemia (Leach) et Branchinecta Verr. Par exemple la forme des endo- podits des pattes et les cercopodes sont distinctement du type des Artemia, surtout de l'Artemia salina var. Milhausenii, au contraire les antennes inférieures du mâle, la forme du sac ovigère de la femelle, et le nombre des segments, sont des carac- téristiques des Branchinecta. Cette espèce est encore très intéressante par ce fait qu'elle se trouve dans de l’eau saline concentrée; par conséquent elle renverse la théorie mentionnée plus haut de Schmankewitsch, que les Branchipes deviennent des Artemias dans l'eau salée. Gen. Branchinecta Verr. Cancer Fabricius, 36, p. 247 (pro parte); Herbst, 54, p. 118. Branchipus O. F. Müller, 77, p. 10, Tab. 48, Fig. 1-8; Milne-Edwards, 75, p. 369; S. Fischer, 39, p. 153, Taf. 7, ‘ig. 17-23; Grube, 48, p. 142; Reinhardt, 94, p. 295; Daday, 28, p. 276; Kulczycki, 62, p. 590. Branchinecta Verril, 136, p. 250 ; 137, p. 15; Packard, 89, p. 334; Sars, 103, 109, p. 144; Wierzejski, 138, p. 33. Branchiopsyllus G. O. Sars, 105, a, p. #83. Corpus dimensionibus variabilibus, aut gracile, aut sat robustum. Truncus longitudinem abdominis sine cercopodibus non attingens. Abdomen novem articulatum, postice saepis- sime sensim attenuatum, rarius ubique aequilatum ; segmento ultimo ceteris semper multo breviore. Cercopodes mobiles, articulatione distincta a segmento abdominis ultimo disjuncti, forma, latitudine structuraque diversis, setis paucis vel nume- rosis. Integumentum corporis saepissime politum, laeve, inter- dum appendicibus foliiformibus vel aculeis magnis vestitum. Caput in utroque sexu fronte simpliciter rotundata, appen- dice frontali nulla. Antennae superiores filiformes, longiludine PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 129 diversa. Antennae inferiores maris basi disjunctae, biarticu- latae, articulo basali aut inermi, aut tuberculis diversis setisque armato; apophyse distincta nulla; articulo apicali saepissime simplice, falciformi, aut triquetro, aut a latere compresso, rarissime plus minusve cylindrico. Antennae inferiores feminae complanatae, elongato-quadrangulares, angulo inferiore-distali in acumen producto. Pedes structura parum variabili. Endopoditum angulo poste- riore vel inferiore saepe producto, acutiusculo-rotundato, interdum abbreviato lateque rotundato. Sacculus oviger forma magnitudineque variabilibus. Longitudo lotalis magnopere variabilis, à 8 mm. usque ad 70 mm. Species numerosae generis huius sunt maxima parte incolae aquarum duleium frigidarum, sed non absunt ab aquis natro- nicis dulcibusque tepidis vel sat calidis. Ce genre fait partie de ceux dont quelques espèces sont déjà depuis longtemps connues, mais — comme la liste de la litté- rature le prouve — ces espèces furent toutes considérées comme membres du genre des Branchipus, jusqu'en 1869, époque où Verril établit pour elles le genre Branchinecta. Je n'hésite pas à considérer le genre Branchiopsyllus établi par G. O. Sars, comme synonyme du Branchinecta, et pour cela je me base sur la grande ressemblance dans la structure, Conspectus specierum generis Branchinecta hucusque cognitarum. 4. Truncus in utroque sexu integumento polito, laevi..., 2 Truncus feminae in lateribus segmentorum 2-7 appen- dice foliiformi, pleurali ; segmentum genitale primum Branchinecta Tolli supra in lateribus aculeo robusto.................. (Sars). 2. Articulus basilis antennarum inferiorum maris in margine interiore prope basin tuberculo distincto, HETSOE Un TO ON PORTES ESP RNPNANNREERREERREREe 3 Articulus basalis anlennarum inferiorum maris in margine interiore tubereulo nullo................, 4 3. Articulus apicalis antennarum inferiorum maris com- pressus, apice distali rotundato, parum introrsum Branchinecta colo- CODE RER RO ot Le radensis Park. Articulus apicalis antennarum inferiorum maris trique- Branchinecta gra- ter, apice distali sinuato-obtuso, biangulato...,...., nulosa Dad. 4. Articulus basalis antennarum inferiorum maris in mar- SIDA IPRIOCe IAB PAR ee 2 2 2e vo see | 5 150 EUG. DADAY DE DEÉS Articulus basalis antennarum inferiorum maris in margine interiore setosus vel spinulosus........... 5. Articulus apicalis antennarum inferiorum maris falei- formis, apicem versus valde attenuatus, acute termi- natus, plus minusve triqueter...........,....4..,.. -6 Articulus apicalis antennarum inferiorum maris parum arcuatus, compressus, ubique fere aequilatus, rotun- Branchinecta Lin- dalo-terminAius,. 2. LR ne Sen dahli Pack. 6. Cercopodes maris in margine exteriore laeves, setis Branchinecta ferox MUITIS ; s 2223 0 decrrer cernes ed bte ie CÉCL NE (M. Edw.:) Cercopodes maris in margine exteriore interioreque Branchinecta arien- aequalifer SeL0SI 2-20 CRE Er rc talis Sasr. Articulus basalis antennarum inferiorum maris in angulo distali-interno mucrone digitiformi; articulus apicalis apicem distalem versus valde Rae Branchinecta palu- AMIS RE A RER it SOS EN 01 14080 (0 SFR Articulus basalis antennarum inferiorum maris in angulo distali-interno laevis ; articulus apicalis ubique fere aequilatus, prope apicem ad marginem posteriorem tuberculo et ad latus exterius tuberosi- Brachinecta 1herin- fa le ar mAIUS ET Re eee te AC ro 0 4 gi Lil. ee Sp. Branchinecta Lindahli Pack. Fig. 10. Branchinecta Lindahli Packard, 89, p. 339, Tab. 11, fig. 1, 7; Shantz, 120, p.249, Fa. 10,12 Mas. : Corpus sat robustum, elongatum. Antennae inferiores elongatae, validae. Articulus ie antennarum inferiorum sat crassus, basi in margine exteriore fasciculo setarum minutarum sensoria- rum, in margine vero interiore tuberculo basali evanescente. Articulus apicalis antennarum inferiorum fere longitu- dine articuhi basalis, latere exteriore convexo, latere interiore sinuato, in apice distalt parum introrsum curvatus et biangulatus (fig. 10). Big. 10. — Branchinecta — Pedes omnes Jlamina brianchiali unica. RÉ Le is Endopoditum pedum omnium angulo Shantz posteriore vel inferiore non producto, late rotundato, margine exteriore in medio parum sinuato. Cercopodes elongati, lanceolati, in marginibus et in apice dense setosi. | PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 151 Longitudo totalis 8-17,5 mm. ; longitudo antennarum inferio- rum 2,2-5 mm. ; longitudo cercopodum sine setis 0,975-1,62 mm. Femina : Corpus dimensionibus maris superantibus. Anten- nae inferiores complanatae, elongato-quadrangulares, mucrone terminatae. Cercopodes elongati, lanceolati, structura maris simili. Sacculus oviger elongatus, fusiformis, apice posteriore acuminalo. Longitudo totalis 10-15 mm.; longitudo cercopodum 4 0,853-2 mm.; longitudo sacculi ovigeri 4-5 mm. ParrrA : Wallace (Kansas, coll. Zindahl); De Witt (Nebraska, coll. Leyler, Pearse); Greeley (Colorado, coll. PBreadsley); Laramie (Wyoming, coll. ANe/son). Pour la description des antennes inférieures du mâle je me suis servi des observations compétentes de Shantz; elles dif- fèrent en partie de celles de Packard; qui dit de l’article apical : « 2-djoint as long as the basal, curved, distinctiv triquetal, with the angles prominent », par contre Shantz écrivant « the outer surface flattened and meeting the arched in ner surface in {wo prominent angles ». D’après la description de Shantz l'ar- licle apical de l'antenne inférieure du mâle de la Branchinecta Lindahli rappelle celui de l'Artemiella Skorikowi, ce qui ne peut prouver leur parenté et encore moins leur identité, puis- que le nombre des segments de l'abdomen, la structure des pattes ainsi que celle de l’article basal des antennes inférieures du mâle s'opposent à cette manière de voir. Sp. Banchinecta ferox (M. Edw.\). Fig. 11, a-i. Branchipus ferox Milne-Edwards, 75, p. 369; Grube, 48, p. 136, 142; Chyzer et Tôth, 23, p. 19, fig. 1-4; Chyzer, 19, p. 516, 20, p. 79. Tab. 6, fig: 4, lab. 7, nel, : Branchipus eximius Baird, 6, p. 209, Tab. 12, fig. 14-10, Branchipus ferus Brauer, 13, p. 606, Taf. 3, fig, 6-6 c. Branchipus ferox forma hibernalis Daday, 28, p. 277. Tab, 1, fig. 1-9, 14, 15, Tab? fie: 1. Branchinecta eximia Barrois, 7, p. 8. Mas. : Corpus robustum; trunco longitudine abdominis sine - cercopodibus multo breviore. Segmenta omnia corporis super- - ficie polita, inermi. Segmenta abdominalia longiora, quam 152 EUG. DADAY DE DEÉS lata. Cercopodes magnopere elongati, sat tenues, apicem dis- talem versus valde attenuati, in parte tertia ultima extrorsum RE FN JL ! Fig. 11. — Branchinecla ferox (M. Edw). — a, & caput, 1:17; b, œ pes 11-paris, 1e c; Occaput, LATE d, G'pesiprimiparis; 1: 4:Ne GhipesMEDans AMIE PRET penis, sec. Reichert. Oc. I. Obj. 0; g, a cercopodes, 1 : 7; À, Q sacculus oviger à latere, 1 : 7; i, o' labrum, sec. Reïchert. Oc. I, Obj. 0. curvali, margine exteriore solum prope apicem distalem setoso margine interiore vero ubique setoso (fig. 11, g). Caput fronte late-rotundata, inermi. Antennae superiores longitudinem dimidiam articuli basalis antennarum inferiorum multo superantes (fig. 11, a). Articulus basalis antennarum inferiorum moderate crassus, articulo apicali longior, cylin- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 155 dricus, in margine interiore prope basin tubereulo rotundalo, scabroso, parum prominente, in margine exterlore prope basin, saepe annulosus. Articulus apicalis antennarum inferiorum falciformis, triqueter, latere interno concavo, apicem distalem versus sensim attenuatus, longitudinem articuli basalis non atlingens, granulosus, sed superficie polita (fig. LE, a). Oculi peduneulati sat parvi, longitudinem tertiam antenna- rum superiorum vix attingentes. Labrum in apice postico pro- cessu triangulari sat tenui, dense setoso, selis minutis, fascicu- latim dispositis (fig. 11,2). Pedes omnes structura fere simili ; lamina branchiali unica, excepta pedum 11 paris fere triangulari, marginibus crenula- tis. Endopoditum pedum 1-10 paris extrorsum elongatum, angulo inferiore vel posteriore plus minusve acute-rotundato, setis validioribus armato, margine exteriore supra angulum posteriorem vel inferiorem plus minusve sinuato, setis tenuibus veslito (fig. 11, d, e). Endopoditum pedum 11. paris abbre- viatum, in medio marginis exterioris sat valde rotundatum (fig. 11, 2). Exopoditum pedum primi paris longitudine tertia partis ceterae, pedum vero posteriorum longitudine dimidia partis ceterae, sat latum, marginibus crenulatis (fig. 11, b,d,e). Endita tria coniformia, latiuseula, in apice setis pluri- mis, sensim decrescentibus. Sacculus branchialis sal angustus, marginibus integris. Articulus basalis penis in margine interiore aeuleo valido ; articulus apicalis lobis plurimis aculeatis (fig. 11, /). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 38- 51 mm. ; longitudo trunci 13-20. mm. ; longitudo abdominis 17, 5-22 mm. ; longitudo cercopodum 9-11 mm. ; longitudo anten- narum inferiorum extensarum 8-13 mm. Femina. Corpus dimensionibus structuraque maris. Seg- menta corporis omnia superficie polita. Cercopodes pedesque maris similes. Caput fronte late-rotunodata, inermi. Antennae superiores longitudinem antennarum inferiorum fere atlingentes. Antennae inferiores complanalae, elongato- quadrangulares, longitudinelatitudinem maximam triplo supe- rante, angulo exteriore distali in mucronem validum rectum producto, in margine interiore utcunque bituberculatae, 154 EUG. DADAY DE DEÉS tuberculis minime prominentibus, late-rotundatis, in medio marginis exterloris late-sinuatae (fig. 11, r). Sacculus oviger elongato-fusiformis, apicem distalem versus attenuatus, acute terminatus, longitudine segmentorum 7 abdo- minis anteriorum (fig. 11, X). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 38- 70 mm. ; longitudo trunei 14-24 mm. ; longitudo abdominis 16- 30mm. ; longitudo cercopodum 8-16 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 12-22 mm. ; longitudo antennarum 3,4-7 mm. ParriA : Russia, Odessa, collegit Nordmann in collectione Musaei Nat. Hist. Parisiensis : Hungaria, Kecskemét, Tass ; collegit Chyzer et Daday, in collectione Musaei Nat. Hist. Pari- siensis, Musaei Nationalis Hungarici Budapestinensis, Musaei St-Petersburgiensis et Musaei Transylvanici Kolozsvariensis ; Szerep, sec. Entz, in collectionezoologicaPolvtechnici Josephini Budapestinensis ; Asia minor, Gihon apud Hierosolymami, collegit Barrois, Baird, Brauer. Specimina huius specie maxima parte incolae aquarum dul- cium occurrent in Hungaria etiam in aquis, praecipueque in stagnis nalronicis. La littérature, ou plutôt la liste des synonymes, nous prouve que cette espèce fut mentionnée sous divers noms, et comme les notions s’y rapportantsont assez confuses, je juge nécessaire d'essayer d'y mettre quelque ordre. Je pense que la première cause de cette confusion est la des- cription insuffisante de Mine Edivards et celle de Grube. Milne- Edivards dit : « Cornescéphaliques sans appendice près du côté interne de leur base, pointue au bout et sans dent sur le bord externe. Abdomen lisse, nageoires caudales longues et étroites. Longueur environ 15 lignes » (75, p. 369) ; la diagnose de Grube est celle: « Cornibus simplicibus acuminatis, segmentis corporis haud arcuatis, appendicibus caudalibus longis, angus- us. Long. ce. 15lin » (48, p. 142). L'autre cause de cette confusion doit être que les savants n'eurent pas l’occasion d'étudier les exemplaires typiques de Milne-Edivards d'Odessa et par suite de bien connaître les carac- tères de l'espèce. | Ce sont vraisemblablement les descriptions insuffisantes de PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 155 Milne-Edrivards et de Grube qui furent la cause que Baird décrivit en 1861 le Branchipus eximius, une nouvelle espèce, le premier synonyme de la Branchinecta ferox (Milne-Edw.), sans mentionner l'étude de .Chyzer et Tüth (23) publiée en 1858, et dans laquelle on trouve pourtant des figures nettes de la Branchinecta ferox (Milne-Edw.) Le cas du Branchipus (Branchinecta) ferus de Brauer (13) est bien plus grave ; datant de 1877, cette espèce est donc plus récente que le Branchipus eximius de Baird, complètement identique, plus récente aussi que Branchipus ferox (Milne-Edw.) (20) de Chyzer (1861) avec laquelle elle s'identifie également. Non seulement Prauer ne connaissait pas ces deux études, mais il confondit aussi les caractères de Branchinecta (Branchipus) ferox (Milne-Edw.), Branchinecta (Branchipus) paludosa (0. F. M.) et le Branchi- pus Middendorfianus Fisch. Branchinecta paludosa (0 .F.M.) considérant ce dernier comme une espèce. Brauer en donnant la diagnose différentielle du Branchipus ferus dit : « Branchi- pus ferus und paludosus sind indess dadurch ausgezeichnet, dass Ihre Schwanzfäden nur an einer Seite, der inneren, mit langen Wimpern besetzt sind mährend Middendorfianus Fisch. und ferox beiderseits gewimperte Schwanzfäden haben » (13, p. 607). La première partie de cette description n’a rapport qu'au Branchipus ferox de Wilne-Edrvards, au Branchipus ferox Milne-Edw. de CAyzer, Chyzer et Tüth, et au Branchipus eximius de Zaird ; mais celte description ne se rapporte pas au Branchipus paludosus (0. F. M.) Branchinecta paludosa, dont les cercopodes comme ceux de son synonymele Branchipus Middendorfianus Fisch., diffèrent de ceux du Branchipus ferox M.-Edw. et ont des soies des deux côtés. Ayant {rouvé dans le matériel à ma disposition, l'exemplaire tvpique du Branchipus ferox recueilli par Nordmann à Odessa, cet exemplaire faisant partie de la collection du Musée d'Histoire Naturelle de Paris ; ayant d'ailleurs à ma disposition les exem- plaires provenant de Tass en Hongrie, exemplaires qui appar-- tiennent à la collection du Musée National Hongrois de Budapest et dont se servit C’hyzer pour sa description, J'ai pu donner la solution définitive du problème. Les cercopodes du mâle dans les exemplaires mentionnés ei- 156 EUG. DADAY DE DEÉS dessus el dans ceux recueillis à Keeskemét en Hongrie qui furent décrits par Daday sous le nom de Branchinecta ferox M.-Edw. forma hibernalis, sont, sur leur bord externe presque tout à fait lisses, et ne portent de soies que près de leur pointe et au bord interne. Cela prouve que les soies des cercopodes sont la marque caractéristique des exemplaires typiques de Ia Branchinecta ferox (M.-Edw.) ; donc le Branchipus eximius Baird et le Branchipus ferus Brauer n’en sont que des syno- nymes. Il suit de tout cela que le Branchipus ferox M.-Edw, selon Brauer n’est pas le véritable Branchipus ferox tel que l’a défini Milne-Edivards ; el en considérant la description de Brauer relativement aux soies des bords internes et extérieurs des cercopodes, et à la structure des antennes inférieurs de la femelle, je constate que l'espèce décrite par Brauer n'est pas autre chose que le Branchipus ferox M.-Edw. forma vernalis selon Daday (28, p. 277) et le Branchinecta orientalis selon G. 0. Sars. Sp. Branchinecta orientalis G. O. Sars. Fig. 12, a-0. Branchipus ferox, Brauer, 13, p. 607 (nec M. Edw). Branchipus ferox forma vernalis Daday, 28, p. 277. Tab. 1. fig. 10-13, 16-19, Tab. 2. fig. 4. ranchipus ferox forma aestivalis Daday, 28, p. 278. Tab. 2. fig. 2,3. Branchinecta orientalis G. O. Surs, 109, p. 144. Tab. 3; Gurney, 53, p. 274. Mas : Corpus dimensionibus sat variabilibus ; trunco longi- tudine abdominis plus minusve breviore, crassiusculo. Segmenta corporis omnia superficie polita. Segmenta abdominalia lon- giora quam lata. Cercopodes saepissime ensiformes, recli, rare falciformes, extrorsum declinati, apicem distalem versus sensim attenuati, longitudine segmentorum trium abdominis posteriorum, vel parum breviores, marginibus utrinque dense setosis, interdum in parte minima proximali marginis exte- rioris setis nullis (fig. 12, 4-m). Caput fronte late-rotundata, inermi. Antennae superiores longitudinem dimidiam articuli basalis antennarum inferiorum superantes. Articulus basalis antennarum inferiorum sat crassus, cylindricus, longitudine articuli apicalis, in margine interiore vel anteriore prope basin tuberculo rotundato, parum PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 157 prominente, scabroso armalus (fig. 12, «,/). Articulus apicalis antennarum inferiorum subfalciformis, triqueter, in latere f) à ui Ja h. IN 1] 7 D) Ÿ 4 d. Fig. 12. — Branchinecta orientalis G. O. Sars. — a-k, forma vernalis; a, © caput, 4:73; b, 6 caput, 1 :7; c, ©‘ pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; d, & la- brum, sec. Reich, Oc. I. Obj. 0; e, & pes 6-paris, sce. Reich. Oc. I. Obj. 0: f, & pes 11-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; g, o penis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; k, & cercopodes, 1 : 7; à, @ sacculus oviger, 1 : 7; #, Q cercopodes, 1 : 7; Lo, for- ma aeslivalis;.L, Gt caput, L:T;m, © caput, À : T7; n, g cercopodes, 4:70, 0 sacculus oviger, 1 : 7. - interiore concavus, apicem distalem versus sensim attenuatus, superficie laevi, longitudine articuli basalis (fig. 12,4/). Oculi pedunculati fere longitudine dimidia antennarum superiorum. Processus labri triangularis, apicem versus valde attennatus, acuminatus (fig. 12, d). Pedes omnes struetura fere simili ; lamina branchiali unica, 158 EUG. DADAY DE DEÉS in marginibus crenulata (fig. 12, c, e). Sacculus branchialis sat angustus, marginibus integris. Endopoditum pedum omnium parum elongatum, utcunque coniforme, angulo inferiore vel posteriore acutiusculo-rotundato, setis validis, longis (fig. 12, €, e, f), in pedibus mediis margine exteriore prope angulum infe- riorem parum sinualo (fig. 12,e), in pedibus 1 et 11 paris vero margine subrecto, dechivi, setis tenuibus armato (fig. 12, c, f). Exopoditum pedum omnium longitudine dimidia partis ceterae. Endita tria coniformia, latiuscula, in apice setis pluribus, diverse longis armata. Penis ad basin processu coniformi, valido. Articulus basalis penis in margine interiore mucronatus, mucrone aculeiformi, polito (fig. 12, g). Feuixa : Corpus dimensionibus maris; segmentis omnibus politis. Cercopodes pedesque structura maris simili (fig. 12, #). Caput fronte laterotundata, inermi. Antennae superiores lon- gitudine antennaïum inferiorum (fig. 12, 4, m). Antennae inferiores parum complanatae, subtriangulares vel conicae, apicem versus attenuatae, mucrone faleiformi terminatae, intus prope basin mucronis rotundato angulatae, utcunque tuberculatae, tuberculo laterotundato, piloso, in medio mar- ginis interioris vel anterioris late sinuatae (fig. 12, 4, m). Oculi pedunculati longitudine dimidia antennarum superiorum. Sacculus oviger abbreviatus, fusiformis, apice postico atte- nuato, longitudine solum segmentorum 4-5 abdominis ante- riorum simul junctorum (fig. 12, 2, 0). ParrrA : Hungaria, Kecskemét collegit Daduy, in collectione Musaei Nat. Hist. Parisiensis et Musaei Nationalis Hungarici Budapestensis ; Russia, Charkow, collegit Sforikow; Imasar prope Flumen Pamir et Wachnak-Darja, Buchara orientalis et Pamir Dshailjan-Kol, Karasu in Pamir, collegit Chorew ; Mongolia Chaitu-Nor, collegit Potanin et Soldatow, in collec- tione Musaei St.-Petersburgiensis; Parmir, Vallée de lAlai, collegit Richard, in collectione Musaei Nat. Hist. Parisiensis ; Pamir, Little et Tibet, Gyangtse, in collectione Musaei Indian. En se basant sur les dimensions diverses des élevages faits: à différentes saisons, Daday distinguait en 1888, dans son PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 159 étude (28), deux formes de cette espèce : dans l'une le mâle ainsi que la femelle sont relativement grands, et dans l’autre petits. Me servant des observations de Daday d'après lesquelles les exemplaires du printemps sont les grands et ceux de l'été les petits, j'applique à ces formes les dénominations de forma ver- nalis et forma aestivalis. a) Forma vernalis, G'. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 19-38 mm. ; longitudo truncei 8-15 mm. ; longitudo abdominis 8-17 mm. ; longitudo cercopodum 3-5 mm. Q. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 24-43,5 mm. ; longitudo trunei 9-17. mm; longitudo abdo- minis 10-19 mm.; longitudo cercopodum 3-5 mm.; longitudo sacculi ovigeri 5-9 mm. b) Forma aestivalis, G. Longitudo lotalis a fronte usque ad apicem cercopodum 12-17 mm.; longitudo trunci 5-6 mm.; longitudo abdominis 6,5-8 mm ; longitudo cercopodum 1-3 mm. Q longitudo totalis a fronte usque ad apicem cerco- podun 12-17 mm. ; longitudo trunci 6-8 mm. ; longitudo abdo- minis 7-9 mm.; longitudo cercopodum 1,5-3 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 2-5 mm. Je dois encore remarquer que la Branchinecta ferox (M. Edw.) et la Branchinecta orientalisG. O. Sars ne diffè- rent que par la forme et la structure des antennes inférieures des femelles, la longueur du sac ovigaire et le nombre des soïes des cercopodes ; les mâles, abstraction faite des soiïes des cerco- podes, se ressemblent complètement. Je ne considérais pas d'abord les exemplaires de la Branchinecta ferox :M.-Edw.) et ceux de la Branchinecta orientalis G. 0. Sars comme appar- tenant à dés espèces différentes, mais des exemplaires de diverses saisons de la même espèce; ainsi je distinguais les exemplaires de la Branchinecta ferox comme forma hiber- nalis, ceux de la Branchinecta orientalis comme forma ver- nalis et forma aestivalis (28, p. 276-278). Étant donnée leur conformité de structure, et ce fait que J'ai recueilli Les trois formes à la même place (Kecskemét) mais en différentes saisons, J'étais alors persuadé de l'identité de l'espèce. Du reste, encore aujourd'hui, je ne vois pas exclue la possibilité que les Branchi- necta ferox et orientalis forment une même espèce. 160 EUG. DADAY DE DEÉS La comparaison précise de la Branchinecta ferox (M.-Edw.) et de la Branchinecta orientalis G. O0. Sars m'a contraint de repousser l'opinion mal documentée de £. Wolf qui dit : «Schon Daday hat auf diesen Gegensatz aufmerksam gemacht, aber er liess sich dadurch zu der vüllig irrigen Ansicht verleiten, dass hier verschiedene Generationen ein und derselben Art vorliegen, nur mit ausgeprägtem Saisondimorphismus, wie: es jetzt bei einer Reïhe von Daphniden festgestellt ist ; allein gerade die ungarischen Formen des Kaltwasser und des Warmwasser Typus gehôren weit auseinanderstehenden, gut begründenten Gattungen an » (108, 4, p. 137). Mon avis concernant le dimorphisme saisonnier est fortement soutenu par la variation de l’Artemia salina d'après le degré de la salinité de l’eau. Il est hors de doute que la salinité de la même eau varie dans les différentes saisons, qu’elle n’est point la même en hiver et au printemps qu'en été; de sorte qu'il est facile d'imaginer que dans les eaux de natron de Kecskemét se puisse produire une variation de la Branchinecta ferox selon les saisons. Sp. Branchinecta paludosa ({).F.M.). Fig. 13, a-h. Cancer stagnalis, Fabricius, 36, p. 247. Nr. 224. Branchipus paludosus, 0. Fr. Müller, 77, p. 10. Tab. 48. fig. 1-8; Reinhardt, 94; Grube, 48, p. 137; Dybowski, 32, p. 202; Sahlberg, 100, p. 320; Wierzejski, 138, p. 33; Daday, 28, a, p. 34. Textf. 1-3; Packard, 80, p. 295. Cancer paludosus, Herbst, 54, Tab. 35. fig. 3-5. Branchipus Middendorfianus, S. Fischer, 39, p. 153. Tab. 7. fig. 17-23; Grube, 48, p. 136. Branchipus groenlandicus Verril, 434, p. 253. Branchipus arcticus Verril, 134, p. 253; Miers, 74, p. 96. Tab. 4. fig. 1. Branchinecta paludosa Sars G. O0. 101, p. 89; 1403, p. #1. Tab. 6-8 ; 105 a, p- #87. Tab. 30. fig. 1,2; Packard, 89, p. 336. Tab. 9. fig. 1-6. Tab. 10. fig. 1,5; Ortman, 79, p.145 ; Ekman, 33, p.14; Wesenberg-Lund, 137, a,p. 89. Mas : Corpus dimensionibus secundum localitates variabi- libus, sat gracile, aut sat robustum ; trunco longitudinem abdo- minis sine cercopodibus non attingente. Abdomen trunco graci- lius, segmento penultimo segmentis ceteris longiore. Cerco- podes lanceolati vel ensiformes, mediocres, marginibus ubique aequaliter setosis, longitudinem duplicem segmenti ultimi abdominis plus minusve attingentes (fig. 13, d). PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 161 Caput fronte inermi, aut simpliciter rotundata, aut in medio parum sinuala (fig. 13, 4). Antennae superiores filiformes, fere longitudine articuli basalis antennarum inferiorum. Articulus À _ qi re RÉ Fig. 13. — Branchinecla paludosa (0. F. M.). — a, caput maris, 1:7; b, © caput 1:7;c, OS labrum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; d, S' cercopodes, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; e Q sacculus oviger a latere, 1 :7; f, © pes primi paris, sec. Reich. Oc. I, Obj. 0; g, © pes 1l-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; , o' pes 7-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj 0. basalis antennarum inferiorum cylhindrieus, sat crassus, articulo apicali longior, prope basin extus intusque pluries plicatus, in margine interiore denticulatus, denticulis aculeiformibus, numero variabili, in serie longitudinali ordinalis; prope angulum interiore-distalem supra infraque processu coniformi (fig. 13, 4). Articulus apicalis antennarum inferiorum parum arcualus, fere falciformis, apicem distalem versus sensim atte- ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série, Xi, 11 162 EUG. DADAY DE DEÉS nuatus, subtriqueter, politus, longitudinem articuhi basalis non attingens. Ocult pedunculati fere longitudine dimidia antenna- rum superiorum. Labrum margine apicali posteriore dense piloso, tritubereulalo, processu mediali minuto in apice rotun- dato, piloso (fig. 13 c). Pedes omnes structura subsimili, lamina branchiali unica, in pedibus 1-10 paris valida, marginibus serrato-denticulatis. Saceulus branchialis sat angustus, in pedibus 1-10 paris mar- ginibus integris, laevibus, in pedibus 11 paris vero in parte distali marginibus setosis (fig. 13, 9). Endopoditum pedum omnium postice productum, forma parum variabili. Endopo- ditum pedum { et 11 paris utcunque coniforme in apice poste- riore latiusculo-rotundatum, in margine interiore aculeis setosis, sensim crestentibus, in apice posteriore setis validis, longis, in margine exteriore vero setis gracilibus, brevioribus armatum (fig. 13 /, g). Endopoditum pedum mediorum utcun- que late falciforme, in margine interiore sinuatum, aculeis sensim crescentibus, pilosis; in apice acutiusculo-rotundato, in posteriore aculeis longiusculis, in margine exteriore late-areualo vero selis sursum versus sensim minoribus vestitum (fig. 13, A). Exopoditum pedum primi paris angustum, longitudinem dimi- diam partis cetèrae non attingens (fig. 13, f), pedum vero omnium sequentium dilatatum, longitudine dimidia partis ceterae (fig. 13, g, À). Endita tria coniformia, latiuscula, in apice setis 2-3 crassioribus setisque pluribus gracilibus armala. Penis muerone basali .valido, cuneiformi. Articulus basalis penis in margine interiore processu aculeiformi ; articulus api- calis lobosus, aculeis minutis armaius. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 14- 2% mm.; longitudo trunei 6-10 mm.:; longitudo abdominis 7-14,5 mm. : longitudo cercopodum 1-2 mm. ; longitudo anten- rum inferiorum 5-6,5 mm. FeMiNA : Corpus dimensionibus fere maris simihibus. La- brum, pedes cercopodesque structura maris similr. Caput fronte late-rotundata. Antennae superiores longitu- dinem antennarum inferiorum non vel minime attingentes. Antennae inferiores complanatae, elongato-quadrangulares, PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 163 longitudine latitudinem maximam triplo superante, in angulo distali exteriore mucronatae, in angulo distali interiore vero rotundatae, pilosae, in medio marginis interioris vel anterioris late-sinuatae, itaque fere bilobatae (fig. 13, 4). Oculi pedun- culati longitudinem dimidiam antennarum superiorum supe- rantes. Segmentum genitale secundum abdominis in lateribus tuber-- culatum, tuberculo valido, sat prominente. Segmentum penulti- num abdominis ceteris longius. Sacculus oviger valde elongatus, fusiformis, in medio parum latior, longitudinem segmentorum 7 abdominis anteriorum simul junctorum plus minusve supe- rans (fig. 13,e). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 12- 22 mm. ; longitudo trunei 5-9 mm. ; longitudo abdominis 6-12 mm.; longitudo cercopodum 1 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 3-9 mm. ParTriA : Groenland, Agto 9, VLet 1, VIT, 1890 (coll. Unger et Bergendal) ; Siroemfjorden 28, VI, 1890. (coll. Unger) ; Frede- rikshaabs Isblink 5, VIE, 1889 (coll. Unger et Lundbéck) ; Napassok 16, VIE, 1885 (coll. Hansen) ; Orpigsnit 19, VIF, 1890 ; Ritenbenz 20, VII, 1893; 10, VITE, 188% (coll. Zundbeck); Kingartak 25, VII, 1886; Egrdesnunde 31, VII, 1890 (coll. Bergendal) ; Godthaab 8, IX, 1883 (coll. Neergraud) 22, IX, 1883 (coll. Ryder); Simiutus 13, X, 1884 et Hunde-Eiland 2%, XI, 1874 (coll. P/aff) ; Cape Krusenstern ; Discovery Bay ; Polaris Bay, Labrador, Indian Tickle ; Suecia, Mons Sarek et Torne- Lappmark (coll. £Æman). Norvegia, Mons Doure, Kongsvold, Jerkin (coll. G. O. Sars) ; Finnia orientalis, Mehan, Vardoe, Hungaria et Polonia, Mons Tatra (coll. CAyzer et Wierzejshi) : Insula Koguljev, lacus prope Montem Nikiforoff, stagna prope flumen Bugrina et lacus Bugrino, 11-27 aug. (see. Zyko/f}). Cape Krusenstern America septentr. Specimina in collectione Musaei Nat. Hist. Parisiensis : Litora Murmanica, Ins. Kildin ; Lapponia, Normandsoet ; Norvegia (coll. Sahlberg); Groenland, Godhavn (coll. Rabut), Disco, Nowaja Semlja. Specimina in collectione Musaei St-Petersburgiensis : Siberia borealis, Boganida et Tajmyr (typus Branchipi Midden- 16% EUG. DADAY DE DEËS dorfiani). S. Fisch. (coll. Middendorf, anno 1843) ; Mons Ural borealis, coll. Expeditio Uralensis ; Peninsula Kola, Tri-Ostrowa, coll. Exp. Akad. Baer, anno 1840 ; Insulae novaë Sibiricae. : Ins. Bolschoj Ljachowski], Maloje Simowje ; Ins. Kotelnyi (coll. Exp. Jana 1886 ; Sagastry] in orificie Fluminis Lena, coll. Exp. Jana, 1885; Litora Murmanica, Ins. Kildin, coll. Anipowitsch 1898; Swerowo apud flumen lenissei (coll. Xowaljew) ; Weliko- Anadolsk in Guvern. Ekaterimoslawsk (coll. Silantjew) 1895, mense maJi) ; Awatscha-Bay in Kammtschatka (coll. Bese); Matotschkin Schar in Nowaja Semlja (coll. Moltschanow 1907, mense septembris) ; Lacus inter lacum Jambo et flumen Kuim- a-Ty-wis in Guv. Archangelsk (coll. Shurarvshij, 190%, mense jui) ; fons fluminis Chuedepodera, Lat. 68°12", Mons Chadja in Guvern. Archangelsk, cire. Petschora (coll. Shurau skip 190%, mense Jul) ; fons Fluminis Adsiam, Lal. 68° 0’ 30/", in Guvern. Archangelsk (coll. Shwrawskij, 190%, mense julii). Cette espèce est très intéressante au point de vue de sa distribution zoogégraphique. D'après la liste de provenance, on a constaté qu'elle est exclusive et caractéristique de la moitié nord de notre globe, que le plus souvent elle fut rencontrée au nord du 60° et que jusqu'ici sa limite vers le sud est 19°. Cet endroit le plus méridional est la Haute-Tätra, en Hongrie, aux environs des « Hernyés tavak » (Lacs aux Chenilles) ; allant vers le nord, le point de provenance le plus rapproché est l’'Awatscha-Bay au Kamtchatka, près du 60° degré. Il me semble que ce degré polaire est la limite, d’où, vers le nord, la Branchinecta paludosa (0. F. M.) est de plus en plus rencon- trable, de sorte que nous pouvons considérer cette Branchinecta comme une espèce glaciale typique et nous dirons qu'entre les 40-50° la Branchinecta ferox (Milne-Edw.) prend sa place. Je dois encore faire la remarque que parmi les savants, aussi Budge et Burmeister ont aussi mentionné le « Branchipus palu- dosus », mais ni l’un, ni l’autre n'avait en vu le vrai « Branchi- necta paludosa » (0. F. M.). D'après les descriptions de Burmeister (17) l'on ne peut reconnaitre l'espèce et l’on pourrait plutôt penser que cet auteur parle d’un Ghirocephalus. Le Branchipus paludosus de Bwdge (16) n’est évidemment pas autre chose que le Chirocephalus stagnalis (Shaw). PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 165 Sp. Branchinecta ïheringi. Lillj, Branchinecta lheringi Lilljeborg, T0, p. 424; Ihering, 55, p. 176. « Branchinectae coloradensis Packard valde similis, multo vero minor, el praeterea ab ea diversa aculeis quibusdam minoribus et paucis ad latus interius segmenti {-mi antennarum inferiorumapudmarem, et eo quod segmentum 2-dum (ultimum) harum antennarum apud eundem prope apicem ad marginem posteriorem tubereulum etad latus exterius tuberositatem, quae ibidem apud Br. coloradensem desunt, habet. Cauda apud feminam corpore reliquo brevior, quum eadem e contra apud Br. coloradensem longior est. Longitudo maris, sine appendicibus 11 et feminae 8 mill. » « Rio Grande do Sul. » Sp. Branchinecta coloradensis Pack. Fig. 14. Branchinecta coloradensis Packard, 83, p. 621. fig. 12; 89, p. 338. Taf. 10. fig. 6, 7. Textfig. 19 ; Shantz, 120, p. 249. Taf. 10. fig. 1-6, 8, 12, 45, 16. Taf. 11. fig. 18-20, 23. Mas : Corpus sat robustum ; trunco fere longitudine abdo- minis simul cercopodibus. Cercopodes lanceolati, sat breves, longitudinem segmenti abdominalis ultimi non multo superan- tes, in lateribus utrinque setosi. Antennae superiores longitudinem dimidiam articuli basalis antennarum inferiorum non vel parum superantes (fig. 14). Articulus basalis antennarum inferiorum sat crassus, longitu- dinem articuli apicalis parum superans, in margine exteriore prope basin plicatus, fasciculo parvo setarum tenuissimarum sensoriarum, in margine interiore prope basin tuberculo sat magno, minutissime spinuloso, praeterea protuberantia latius- cula, granulosa (fig. 14). Articulus apicalis antennarum infe- riorum subrectus, ubique fere aequilatus, triqueter, latere interno concavo, apice distali introrsum curvato (fig. 14). Pedes omnes fere structura simili. Endopoditum pedum 1-10 paris angulo inferiore vel posteriore producto, sat acute rotundato, margine inferiore spinuloso, margine exteriore subrecto, setoso. Expoditum longitudinem dimidiam partis 166 EUG. DADAY DE DEÉS ceterae non superans. Lamina branchialis marginibus serratis unica. Sacculus branchialis pedum 11 paris setosus. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 16-23 mm. ; longitudo cercopo- dum 0,812-1,46 mm. ; longitudo antennarum inferiorum 3,5-9 mm. Femixa : Corpus dimensionibus fere maris. Cercopodes lanceolaü, breviusculh, marginibus setosis. Antennae inferiores lriangulares, apice acuminato. Pedes structura maris simili. Sacculus oviger elon- gatus, fusiformis, parte anteriore angustiore, partem dimidiam arti- cul abdominis penultimi attingens, apice acuto. Lobi laterales seg- Fig. 14. — Branchinecla colora- menti secundi genitalis parum acu- densis Pack. — Caput maris sec. ; : H. L. Shantz. minatr. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 16-20,5 mm.; longitudo cercopodum 0,65-1,4 mm. ; longitudo sacculi ovigei 4-8 mm. PaTriA : Leadwille, near Twin Lakes Creek, allitudo a superficie maris 3800 mtr; Leadwille, Weston'’s Pass, altitudo a superlicie maris 3,557 mir. ; Georgetown, Greay’'s Peak, alütudo a superficie maris 3,658 mtr. ; Pike’s Peach, Dead Lake, alütudo à superficie maris 3,340 mtr. (Packard, Schantz). Specimina non examinavi. Cette espèce nous rappelle en quelque sorte la Branchinecta paludosa (0. F. M.); la femelle surtout, dont le deuxième segment génital, la forme et la longueur du sac ovigère sont semblables à ceux de la Branchinecta paludosa (0. F. M.). Mais la structure des antennes inférieures du mâle et surtout celle de l’article apical, présentent de telles différences que la séparation des deux espèces est Jjus- üfiée. Concernant la distribution géographique de cette espèce, nous pouvons dire qu’elle appartient à celles qui caractérisent l'Amérique du Nord. Les endroits de sa provenance sont entre PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 167 38° et 48°, donc bien plus vers le sud que chez la Branchinecta paludosa (0.F. M.). Sp. Branchinecta granulosa Dad. Fig. 15, a-i. ranchinecta granulosa Daday, 29, p. 288. Tab. 13. fig. 3-14. Tab. 14. fig. 1-2. Mas : Corpus gracile, trunco longitudinem abdominis non atuingente. Abdomen segmento penultimo segmentis ceteris longiore. Cercopodes ensiformes, angusti, apicem distalem versus sensim attenuati, in marginibus dense aequaliterque setosi, longitudinem segmentorum duorum abdominis poste- riorum non attingentes (fig. 15, 4). Integumentum segmen- torum abdominalium granuiatum, granulis minutis. Caput fronte late rotundata, inermi. Antennae superiores longitudinem dimidiam articuli basalis antennarum inferiorum multo superantes. Articulus basalis antennarum inferiorum crassiusculus, eylindricus, longitudinem articulhi apicalis superans, in parte terlia laleris dorsalis processu aculeiformi valido, denticulato tuberculoque aculeis brevibus vestito (fig. 15, «, b) in latere ventrali prope marginem distalem processibus duobus parvis, aculeiformibus (fig. 15,4), in margine interiore prope basin tuberculo distincto, rotundato, dense spinuloso, in margine exteriore vero prope basin plicatus (fig. 15, à, d). Articulus apicalis antennarum inferiorum arliculo basali brevior, tenuior, falciformiter parum curvatus, utcunque triqueter, lateribus compressis, apice distali biangu- lato, angulo exteriore minime prominente, arcuato, angulo interiore producto, acutiusculo ; latus exterius in parte tertia distali carina prominente ab angulo interiore vel inferiore exeunti (fig. 15, 4), latus interius vero prope angulum exte- riorem vel superiorem tuberositate spinulosa, praeterea linea cariniformi longitudinali (fig. 15, d). Labrum processu apicali cuneiformi dense piloso Oculi pedunculati longitudinem dimidiam antennarum superiorum parum superantes. Pedes 1-10 paris lamina branchiali unica, dilatata, in margi- nibus serrato-denticulata (fig. 15, e, f.), pedes 11 paris vero lamina branchiali rudimentaria. Sacculus branchialis pedum 1-10 paris distinctus, sed angustus, pedum vero 11 paris rudi- 168 EUG. DADAY DE DEÉS mentarius, abbreviatus (fig. 15, -). Endopoditum pedum primi- paris parum productum, angulo inferiore vel posteriore acutiusculo-rotundato, in margine inferiore aculeis armatum, D) ES 5 / Fig. 15. — Branchinecta granulosa Dad. — a, 5 caput, 1:7; b, & antenna inferior a latere dorsali, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; e, © pes 11-paris, sec. Reich. Oc. I. Ob)j. 0; d, o antenna inferior a latere ventrali, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; e, & pes 7-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; ÿ, œ pes primi paris, sec. Reich. Oc. 1. Obj. 0; 9, © caput, 1:7; , S cercopodes, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; à, © sacculus oviger, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. in margine exteriore late sinuatum, setosum (fig. 15, /). Endopoditum pedum mediorum valde productum, coniforme, angulo inferiore vel posteriore acute rotundato, in margine inferiore vel posteriore aculeis vestitum, in margine exteriore declivi setosum (fig. 15, e). Endopoditum pedum 11 paris parum productum, sat latum, utcunque coniforme, in margine exteriore late-arcuato setosum (fig. 15, c). Expoditum pedum PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 169 primiparis longitudinem dimidiam partis ceterae multo, pedum 2-10 paris parum non attingens, pedum vero 11-paris multo superans. Endita tria pedum mediorum in apice seta valida setisque gracihibus vestita. Penis processu basali digitiformi sat valido etin margine in- teriore articuli basalis mucrone parvo. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 14-18 mm. ; longitudo trunci 6-8 mm. ; longitudo abdominis 7-8 mm. ; longitudo cercopodum 1-1,5 mm. FemixA : Corpus structura maris simili. Cercopodes pedes- que forma structuraque maris similbus. Caput fronte late-rotundata, inermi. Antennae superiores longitudinem antennarum inferiorum parum superantes. Antennae inferiores utcunque coniformes, parum complanatae, apicem versus sensim attenuatae; in margine anteriore vel interiore prope apicem angulo rotundato piloso, in apice distali acuminatae (fig. 15, g.). Sacculus oviger fere fusiformis, apicem distalem versus parum attenuatus, apice posteriore acuto, longitudine segmen- tum abdominis quartum parum superans (fig. 15, 2). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 15-16 mm. ; longitudo trunci 6,5-7 mm. ; longitudo abdominis 7-1,5 min. ; longitudo cercopodum 1,2 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 3 MM. ParriA : Patagonia, Amenkelt, coll. D. Silvestri; specimina in collectione Musaei Nationalis Hungarici Budapestinensis et Musaei Nat. Hist. Parisiensis. Jusqu'à nos jours, cette espèce semble être spéciale à l'Amé- rique du Sud. Par la forme de l’article apical des antennes in- férieures du mâle elle nous rappelle la Branchinecta Lindahli, par sa structure à la Branchinecta Iheringi, mais elle diffère beaucoup de toutes les deux par la structure de l'article basal. Sp. Branchinecta Tolli (G. O. Sars). Fig. 16, a-h. Branchiopsyllus Tolli G. O. Sars, 105, a, p. 484. Tab. 29. Corpus sat gracile, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus non attingente. Segmenta pedigera 6 anteriora 170 EUG. DADAY DE DEÉS in latere utrinque appendice cuticulari, pleurali, folüformi, et posteriora inermia. Segmentum primum abdominis supra in latere utrinque aculeo valido, retrorsum curvato (fig. 16, f), Fig. 16. — Branchinecla Tolli (G. O. Sars). — a, @ caput, 1 ;7 ; b, © pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; c, © maxilla secundi paris, sec. Reich. Oc. 6. Obj.2; d, 9 sacculus oviger a latere ventrali, 1: 7; e, © pes 6-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; f, Q sacculus oviger a latere, 1 : 7: g, © pes l-paris, sec. Reich. Qc. I. Obj. 2; 2, ® cercopodes, sec. Reich. Oe. I. Obj. 0. segmenta vero cetera inermia, longitudine, excepto penultimo, interse fere aequalia. Cercopodes ensiformes, latiusculi, fere longitudine segmenti ultimi abdominis, marginibus dense aequaliterque setosis (fig. 16, ). Caput fronte late rotundata, inrermi. Antennae superiores longitudinem oculorum pedunculatorum non vel parum supe- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 41 rantes. Antennae inferiores complanatae, elongato-quadrangu- lares, angulo interiore distali rotundato, exteriore vero in acu- mine producto, latitudine maxima longitudinem dimidiam non superante (fig. 16, «). Labrum margine posteriore in medio areuato, processu perbrevi. Maxilla secundi paris in apice setis numerosis, longitudine diversis (fig. 16, c). Pedes omnes structura fere simili ; lamina branchiali unica, in marginibus crenulata, in pedibus 11 paris rudimentaria. Sacculus branchialis angustus, pedum 11 paris rudimentarius (fig. 16, g). Endopoditum pedum omnium angulo inferiore vel posteriore producto, sat late areuato, in margine interiore laevi, in margine exteriore late rotundato, setis magnitudine diversis armatum (fig. 16, 4, e, g). Exopoditum pedum primi paris longitudine dimidia partis ceterae, pedum vero posterio- rum longitudinem dimidiam partis ceterae superans, latiuscu- lum, marginibus crenulatis. (fig. 16, e, g). Endita coniformia, sat elongata, setis crassiusculis. Saceulus oviger fusiformis, apice bifisso, longitudine segmen- Lorum 5 abdominis anteriorum simul junetorum (fig. 16, d, f). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 13- 14 mm. ; longitudo trunci 5 mm. ; longitudo abdominis 7-8 nmun. ; longitudo cercopodum 0,8-1 mm. ; longitudo sacculi ovi- geri 3 MM. Parria : Siberia borealis, orificium Fluminis Jana et litora media Fluminis Jana, collegit Expeditio Jana, anno 1886, mense septembris. Specimina solum femina possidet collectio Musaei St. Petersburgiensis. La liste de la littérature nous démontre que cette espèce fut décrite par G. O. Surs comme le représentant d'un nouveau genre Branchiopsyllus. En déterminant ce nouveau genre lau- teurse servit dela structure des 6segments du tronc portant les pattes et de celle du premier segment abdominal. Mais puisque les antennes internes, l’endopodite des pattes et le sac ovigère présentent assez distinctement les caractères du genre du Branchinecta, je considère le genre Branchiopsyllus G. 0. Sars comme synonyme du précédent ; les divergences dans les segments du tronc et du premier segment abdominal me paraissent simplement caractéristiques des espèces. Du reste 472 EUG. DADAY DE DEÉS G. O. Sars faisait la remarque (105, 4, p. 484) que la connais- sance du mâle décidera définitivement entre son interpréta- tion et la mienne. Gen. Artemiopsis G. O. Sars. Artemiopsis G. O. Sars, 105, a, p. #79. Corpus gracile, abdomine novem segmentato. Cercopodes mobiles, articulatione distincta a segmento ultimo abdominis disyuncti. Antennae inferiores maris biarliculatae ; articulus basalis earum sine appendice laminosa ; articulus apicalis ramosus,. Fronslaevis. Pedes ommes lamina branchiali unica; endopodito in angulo interiore vel posteriore minime producto, late-rotundato. Segmenta genitalia maris valdeinflata. Sacculus oviger abbre: viatus, subglobosus, longitudine solum segmentorum 3 abdo- minisanteriorum, simuljunetorum. Penisaculeoapicaliarmatus, Genus hoc continet adhuc solum speciem infra deseriptam, incolam stagnorum aquae valde frigidae, dulcis, in Asia sep- tentrionali. Ce genre, dont nous ne connaissons qu'une espèce, est appa= renté de près avec le genre Branchinecta, dontil diffère moins tant par la structure des antennes inférieures du mâle, que par la forme des organes génitaux externes et par la structure des paltes, ces de’ ères fournissent une base suffisante pour la distinction des genres. Ce genre intéressant rappelle encore le genre Branchinecta parce que la seule espèce connue (dont la description suit) provient de la zone polaire. Sp. Artemiopsis Bungei G. O. Sars. Fig. 17, a-h. Artemiopsis Bungei G. O. Sars, 105, a, p. 178. Tab. 28. fig. 1-12. Mas. Corpus gracile. Truncus longitudinem abdominis sine cercopodibus fere attingens. Abdomen segmentis longitudine fere aequalibus. Cercopodes lanceolati, breviuseuli, longitudi- nem segmenti ultimi abdominis non superantes, marginibus aequaliter setosis. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS ES Caput fronte rotundala, inermi, Antennae superiores fere longitudine articuli basalis antennarum inferiorum. Antennae D inferiores biarticulatae, sat graciles. Articulus basalis antenna- Fig. 17. — Arlemiopsis Bungei G. O. Sars. -— a, à caput, sec. Reïch. Oc. I. Obj. 0; b, © caput, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; €, S pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; 4, organa genetalia externa, Oc. I. Obj. 2: e, Q sacculus oviger a latere ventrali, sec, Reich. Oc. I. Obj. 0 ; f, Q sacculus oviger a latere, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; g, & pes 6-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; k, o' pes 11-paris, sec. Reich. Oc. T. Obj. 2. rum inferiorum articulo apicalh brevior, sed multo crassior, cylindricus, in margine interiore, fere in medio tuberculo sat prominente, spinulis minutis sat dense spinuloso (fig. 17, 4). Arüiculus apicalis antennarum inferiorum falciformis, ramosus, apicem versus sensim attenualus, ramis introrsum vergentibus 174 EUG. DADAY DE DEÉS duobus, uno marginali fere in medio marginis interioris, altero laterali, prope basin lateris inferioris, superficie rugosa (fig. 17, 4). Oculi pedunculati fere longitudine antennarum superiorum. Labrum processu brevi, in apice rotundato. Pedes omnes structura fere simil. Lamina branchialis unica in pedibus 1-10 paris sat magna, cariniformis, margi- nibus integris (fig. 17, c. g); in pedibus 11 paris rudimentaria (fig. 17, 2). Sacculus branchialis pedum 1-10 paris angustus, pedum vero 1{ paris rudimentarius. Endopoditum pedum omnium angulo inferiore vel posteriore parum producto, late rotundato, in marginibus setosum. Exopoditum pedum omnium longitudinem dimidiam partis ceterae non superans, apicem distalem versus saepissime dilatatum, late rotundatum, crenulatum. Genilaliaexteriora apicem posteriorem versus valde dilatata, inflata, lateribus rotundatis ; ad basin penis utriusque tubero- sitate reniformi, in superficie spinulis minutis dense vestita ; penis ipse aculeo terminatus (fig. 17, d). Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 8-12 mm. ; longitudo lrunei 4-16 mm. ; longitudo abdominis 4,5-6,5 mm.; longitudo cercopodum 0,5 mm. Femina. Corpusdimensionibus maris sat similibus. Segmenta abdominalia, cercopodes pedesque omnes structura maris simili. Caput fronte rolundata, inermi. Antennae superiores longitu- dinem antennarum inferiorum non superantes. Antennae infe- riores complanatae coniformes, apice distali valde acuminato, marginibuslateralibus arcuatis (gfi. 17, 4.). Oculi pedunculati longitudine antennarum inferiorum. Sacculus oviger abbreviatus, longitudine segmentorum trium anteriorum abdominis simul junctorum, in parte terlia ante- riore coarctatus, parte posteriore multo majore, globulosa, apice posteriore producto, aculiusceulo ; supra orificium genitale lobo coniformi armatus (fig. 17, e, f). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 1-8,5 mm. ; longitudo trunei 4 mm. ; longitudo abdominis 4 mm. ; longitudo cercopodum 0,5 mm.; longitudo saceculi ovigeri 1,2 mm. : ParriA : Insulae Novae-Siberiae, Insula Bolscho] Ljachowski ; L PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 19 lacus Tschastnoje ; Siberia borealis, orificium Fluminis Lena, Sagastyrj ;collegit Expeditio Jana, annis 1885 et 1886 ; lacus in valle Fluminis Bolschaja Baranicha, collegit Expeditio Koly- ma, speciminaomnia in collectione Musaei St-Petersburgiensis. Cette espèce est remarquable par ce fait qu'étant polaire, elle trouve les moyens de vivre dans une eau bien froide. Selon les données de l'expédition Kolyma, l’eau du lac situé dans la vallée du fleuve Bolschaja Baranicha, où on à capturé cette espèce, n'avait que la température de + 1°, 1 R. Les données relatives à la température dans les deux autres localités sont inconnues, mais il est utile de savoir, que ces derniers exem- plaires furent recueillis le 10 octobre 1886. 3. Fam. Chirocephalidae n. fam. Branchipodidae Auct. pro parte. Branchipodidae et Thamnocephalidae, E. Simon, 126, p. 401. G. O. Sars, 103, p. 39, 40. Corpus dimensionibus magnopere variabilibus. Truncus longitudinem abdominis sine cercopodibus aut attingens, aut parum superans, segmentis {1 pedigeris. Abdomen novem segmentatum, segmento ultimo ceteris breviore. Cercopodes mobiles, arliculatione distincta à segmento abdominis ultimo disjuncti, rarissime confluentes, laminam lobiformem formantes immobiles; forma, structura magnitudineque valde variabi- hbus. Caput aut trunco latius, aut latitudine trunci, in femina fronte fere semper simpliciter rotundata, inermi, in mare vero aut fronte inermi, aut appendicibus frontalibus vel ex vertice exeuntibus, forma structuraque valde diversis. Antennae inferiores maris biarticulatae, basi disjunctae, mobiles. Articuli basales antennarum inferiorum maris aut appen- dicibus laminosis, serriformibus carentes, aut appendicibus laminosis, serriformibus armati, in latere ventrali aut apophyse distincta, aut imermes. Articuli apicales antennarum inferiorum maris aut inermes, aut processibus appendicibusque diversis armali, forma structuraque variabilibus. Pedes 11 paria structura fere simili, aut rarius dissimihi. 176 EUG. DADAY DE DEÉS Pedes, exceptis ultimi paris aut lamina branchiali unica, aut laminis branchialibus duabus ; sacculo branchiali distineto. Articulus apicalis penis aut superficie spinulosa, aut in superficie laevis et apice distali acuminato. Genera familiae huius 8 adhue cognita, pertinent ad subfa- milias tres in conspectu sequente conseriptas, species autem hucusque cognitae, sunt incolae stagnorum aquae dulcis sal- saeque orbis terrarum universi, temperatura magnopere varia- bili. Conspectus Subfamiliarum Familiae Chirocephalidae hucusque cognitarum. 4. Articulus basalis antennarum inferiorum maris appendicibus laminosis, serriformibus carens, apo- physe nulla; articulus apicalis penis saepissime superficie spinulosa; lamina branchialis unica.….. 2 Articulus basalis antennarum inferiorum maris appendicibus serriformibus, laminosis apophyse que armatus; articulus apicalis penis superficie laevi aculeoque elongato, utcunque falciformi, ter- Subfam. Chiroce- minali vestitus ; laminae branchiales diae........ phalinae n. subf. . Caput maris appendice frontali, structura variabili; articulus apicalis penis superficie laevi aculeoque Subfam. Eubranchi- terminal SUD AIO RTE Re podinae n. subf. Caputmaris appendice aut verticali, aute medio fronte exeunte, structura variabili ; articulus penis apicalis Subfam. Branchi- SUDERICIESDIMUIOSAEEE PETER ee COMTE Ce nellinae n. subf. t2 La subfamille des Eubranchipodinae avec son genre unique représente un centre duquel on peut facilement dériver les deux autres subfamilles, d’un côté par la structure de la tête et l'emplacement de l’appendice céphalique du mâle, de l'autre par la structure de Particle apical du pénis. Subfam. Chirocephalinae ranchipodidae Auct. pro parte. Corpus dimensionibus variabilibus. Truncus longitudinem abdominis sine cercopodibus plus minusve superans. Abdomen segmentis in mare semper cylindricis, in femina interdum complanatis, utcunque confluentibus, vel in margine poste- riore utrinque processu aculeiformi; segmento ultimo ceteris saepissime breviore. Cercopodes diverse longi, mobiles, articu- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 177 latione distincta a segmento abdominis ultimo disjuncti, mar- ginibus setosis. Caput fronte in mare feminaque rotundata, inermi. Antennae inferiores maris biarticulatae. Articulus basalis antennarum inferiorum maris mobilis, hiber, in latere dorsali prope basin appendicibus laminosis, forma structuraque diversis ; apophyse distincta aut nulla. Articulus apicalis antennarum inferiorum maris aut falciformis, simplex, aut utcunque contortus. Pedes laminis branchialibus duabus, in marginibus serrato- denticulatis, vel crenulatis. Articulis apicalis penis superficie laevi et aculeo sat elongato, subfalciformi terminatus. Genera subfamiliae huius tria, in conspectu sequente cons- cripta, sunt incolae stagnorum aquae duleis. Conspectus Generum Subfamilie Chirocephalinae hucusque cognitorum. 4. Articulus basalis antennarum inferiorum maris appen- dice laminosa unica, plus minusve serriformi........ 2 Articulus basalis antennarum inferiorum maris appen- Chirocephalus dicibus duabus laminosis, interse valde diversis...... Prev. 2. Frons maris inermis; articulus apicalis antennarum Pristicephalus inferiorum maris falciformis vel rectus............. n. gen. Frons maris processu proboscidiformi, variabili; articu- lus apicalis antennarum inferiorum maris plus mi- Chirocephalopsis, NDS SCO AUTQUTÉS RSA REC MER PE RL ERP ER RENE EEE RER n. gen. Les genres de la subfamille caractérisée ci-dessus étaient anté- rieurement un genre de la famille des Branchipodae sous le nom de Chirocephalus. Mais la structure et surtout les appen- dices membraneux de l'article basal des antennes inférieures du mâle, la structure de l'article apical du pénis, les deux lames branchiales des pattes, nous fournissent, selon mon avis, des caractères suffisants de distinguer non seulement les trois genres, mais aussi la subfamille qui les réunit. Parmi les genres de cette subfamille nous pouvons considérer, à certains égards, les Pristicephalus comme une forme de tran- sition à la subfamille des Eubranchipodinae, notamment au genre Eubranchipus, abstraction faite naturellement, des deux lames branchiales et de l’appendice serriforme situé sur l'article basilaire des antennes inférieures du mâle, que nous ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série. xI,119 178 EUG. DADAY DE DEÉS pourrions nous imaginer reliré sur les deux côtés du front, l'une des lames branchiales s'étant d'ailleurs perdue. En considérant le nombre et la structure des appendices de l'article basilaire des antennes intérieures du mâle, les genres peuvent être groupés en deux tribus. L'une de ces tribus est formée par le genre Chirocephalus dont le mâle porte sur l'article basal des antennes inférieures deux appendices supérieurs de structure différente. La seconde tribu renferme les genres Pristicephalus et Chirocephalopsis, dont le mâle ne porte sur Particle basal des antennes inférieures qu'un \ appendice supérieur à peu près serriforme. Mers Arliculus basalis antennarum inferiorum maris appendicibus dorsalibus duabus, una superiore plus minusve serriformi, allera inferiore, uteunque vaginiformi. Gen. Chirocephalus (Prev.) Dad. Cancer Shaw. 121, p. 103. Chirocephalus Prevost, 90, a, p. 37; 94, p. 201; Baird, 3, p. 53; #4, p. 23; Desmarest, 31; Simon, 1426, p. 405; Barrois, 7, p. 5; Steuer, 128, p. 174; Vavra, 433, p. 1 ; Thiele, 14314, p. 295. Branchipus Fischer G., 38, p. 459; Milne-Edwards, 75, p. 368 ; Guerine Méneville, 50, p. 38; Budge, 16, p. 88 ; Grube, 48, p. 138; Brauer, 13, p. 593 ; Daday, 26, p. 41; 28, p. 284; Seligo, 119, p. 63; Daday, 30, p. 514. Corpus dimensionibus variabihibus. Truncus longitudinem abdominis sine cercopodibus superans. Segmenta thoracalia saepissime laevia, rare ultima dua lobo lateral. Segmenta abdominalia 9 saepissime inermia, rare in femina in margine posteriore utrinque processu aculeiformi. Cercopodes ensi- formes, mobiles, marginibus setosis. Caput in utroque sexu fronte simpliciter rotundala, inermi. Antlennae inferiores maris basi disjunctae, biarticulatae. Arti- culus basalis antennarum inferiorum maris apophyse distincta elin latere dorsali appendicibus duabus laminosis, antennalibus, una serriformi superiore, altera vaginiformi inferiore basin prae- cedentis sita structura variabih. Articulus apicalis antennarum inferiorum maris plus minusve falciformis, angustus, in angulo basali interiore processu aculeiformi valido. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 179 Pedes structura vartabih, laminis branchialibus duabus in marginibus crenulatis vel serrato-denticulatis. Sacculus oviger longitudine variabili, saepissime fusiformis. C'est un des genres connus depuis longtemps et dont les espèces végètent en Europe, en Afrique et en Asie dans la zone comprise entre 31 et 58° de latitude septentrionale; Fendroit de provenance le plus méridional est Shasi dans la vallée du lang-ce-Kiang, le plus septentrional Dantzig; Madrid est à peu près le point le plus occidental et Shasi le plus oriental. Ces espèces sont, dans leur structure, assez analogues, mais l'ap- pendice serriforme des antennes inférieures du mâle présente de telles variétés, qu'on peut distinguer deux subgenres. L'appendice serriforme du mâle dans l’un des subgenres, est à son bord extérieur lisse près de la base, c’est-à-dire sans sail- lies n1 épines et les dents des bords sont presque égales: je nomme ce subgenre Chirocephalellus n. subg. L’ autre sub- genre se caractérise par l’appendice serriforme du mâle qui a au bord extérieur, près de la base, 3-5 prolongements digiti- formes bien plus longs et forts que les autres, ces derniers ainsi que les autres prolongements plus courts et plus ou moins digitiformes ont des épines à leur bord inférieur; je nomme ce sous-genre Chirocephalus str. n. subg. Le premier de ces deux subgenres est le plus riche en espèces et sa distribution est orientale, pendant que les espèces du second peuvent être occidentales. Conspectus Specierum Generis Chirocephalus hucusque cognitarum. 1. Appendix antennalis serriformis articuli basalis anten- Subgen. Chiroce- narum inferiorum maris in margine exteriore prope phalellus, on. basin sine processibus perlongis, digitiformibus...... subg. 2 Appendix antennalis serriformis articuli basalis anten- Subgen. Chiroce- narum inferiorum maris in margine exteriore prope phalus,s.str.n. basin processibus perlongis, digitiformibus.......... subg. 6. 2, Lamina basalis appendicis antennalis serriformis arti- culi basalis antennarum inferiorum maris sine pro- PART RE ag IT ER RE PE 3 Lamina basalis appendicis antennalis serriformis articuli basalis antennarum inferiorum maris processu serri- OR AI LD ons fa aulà à aa e sa R AD Aañsas és 5 3. Lamina basalis appendicis antennalis serriformis articuli basalis antennarum inferiorum maris in margine distali non incisa, processibus variabilibus armata..…. 4 180 EUG. DADAY DE DEÉS Lamina basalis appendicis antennalis serriformis articuli basalis antennarum inferiorum maris in medio mar- ginis distalis valde incisa, bipartita ; articulus basalis apophyse cuneiformi ; articulus apicalis simplex, Chirocephalus tur- INOTS ER RAM ete: Ge einen MS NME © oeuie à Sete: kestanicus n.sp. 4. Articulus basalis antennarum inferiorum maris apophyse cuneiformi ; endopoditum pedum primi paris angulo inferiore vel posteriore extrorsum producto, acuto ; segmenta 2-7 abdominalia feminae anteriora in late- Chircephalus si- bus process aculel Ori RER NUE EE nensis, Thiele. Articulus basalis antennarum inferiorum maris apophyse subclavacea ; endopoditum pedum primi paris angulo inferiore vel posteriore non producto, late rotundato; Chirocephalus segmenta abdominalia feminae inermia............. Bairdi (Brauer). 5. Articulus basalis antennarum inferiorum maris apophyse cuneiformi {; endopoditum pedum 1-2 paris maris angulo posteriore vel inferiore extrorsum producto, Chirocephalus FE D LOS SEM PARA PRE Re RE MN RE ENS ES RE SR re altaicus, n. sp. Articulus basalis antennarum inferiorum maris apophyse subelavacea ; endopoditum pedum 1-2 paris angulo Chürocephalus ap- posteriore vel inferiore non producto, late rotundato. pendicularis,Ver. 6. Articulus basalis antennarum inferiorum maris apophyse cuneiformi ; lamina basalis appendicis serriformis antennalis in medio marginis distalis valde incisa, Chirocephalus bipartita ; segmenta abdominalia feminae 1-7 anteriora spinicaudatus, in lateribus processu aculeiformi.................. Sim. Articulus basalis antennarum inferiorum maris apophyse subclavacea ; lamina basalis appendicis serriformis antennalis in angulo interiore distali producta; seg- Chirocephalus menta abdominalia feminae inermia................ stagnalis (Shaw). Subgen. Chirocephalellus n. subgen. Appendix antennalis serriformis maris in margine exteriore prope basin sine processibus perlongis, digitiformibus. Sp. Chirocephalus Bairdi (Brauer). Fig. 18, a-k. Branchipus (Chirocephalus) Bairdi Brauer, 13, p. 593, Tab. 2, fig. 3, 4. Chirocephalus Bairdi Barrois, 7, p. 6. Mas : Corpus mediocre. Truncus crassiusculus longitudinem abdominis sine cercopodibus parum superans, segmentis laevibus. Abdomen sat gracile segmentis postice sensim angus- tioribus, aequilongis, superficie polita. Cercopodes ensiformes, angusti, longitudine segmentorum abdominis trium poste- riorum simul junctorum, marginibus sat dense setosis, setis aequalibus. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 181 Caput sat dilatatum fronte acutiusculo-rotundata sine appendice (fig. 18, &). Antennae superiores graciles, longitu- dinem articuli basalis antennarum inferiorum superantes, longitudine oculorum pedunculatorum plus quam duplo lon- giores (fig. 18, a.) Antennae inferiores biarticulatae ; articulus basalis earum crassiusculus, margine exteriore plicato, plicis numerosis, in latere ventrali apophyse distincta, digitiformi, crassa, subela- vacea in apice spinulis minutis scabrosa (fig. 18, 0), in latere dorsali prope basin appendice serriformi antennali laminaque basali (fig. 18, «). Articulus apicalis antennarum inferiorum apicem distalem versus sensim attenuatus, falciformiter introrsum arcuatus, apice acutiusculo parum extrorsum decli- nato, prope apicem distalem intus subcarinatus, carina in angulo acutiusculo producta (fig. 18, «, b). Appendix antennalis serriformis articuli basalis antennarum inferiorum longitudinem antennaruminferiorum non attingens, hinguiformis, complanata, apicem distalem versus valde atte- nuala, in margine exteriore prope basin inermis, in parte cetera processibus digitiformibus breviuseulis, apicem distalem versus abbreviatis, aculeo apicali validiore, aculeisque in latere ventrali dispositis non numerosis (2-3) minoribus ; in margine interiore solum in parte apicali minore armata, processibus parvis, tubereuliformibus, apice aculeatis (fig. 18, ). Lamina basalis subtus ad basin appendicis serriformis inserta, fere longitudine huius, hancque magna ex parte obtegens, in mar- gine distali lobos duos inaequales formans, crenulata, crenulis magnitudine diversis, aculeo armatis (fig. 18,2). Pedes 1-10 paris structura fere simili : laminis branchialibus duabus in marginibus erenulatis ; sacculo branchiali latiusculo. Endopoditum pedum primiparis angulo posteriore vel inferiore parum producto, acutiusculo rotundato, margine integro vel parum crenulato ; in margine exteriore late-arcuatum. Exopoditum apicem distalem versus sensim attenuatum, acutius- culo rotundatum, longitudinem dimidiam partis ceterae non attingens (fig. 18, 4). Endopoditum pedum 2-10 paris angulo inferiore vel poste- riore parum producto, laterotundato, in margine crenulato, setis 182 EUG. DADAY DE DEÉS prope basin crenularum aculeiformium exeuntibus, validius- eulis: in margine exteriore late-arcuatum, sed prope angulum inferiorem parum sinuatum. Exopoditum ubique fere aequi- Fig. 18. — Chirocephalus Bairdi (Brauer). — «, © dimidium capitis supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; b, & dimidium capilis infra visum, sec Reich. Oc. I. Obj. 0; €, © caput supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; d, Q ovum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 4: e, © penis, ser. Reich. Oc. I. Obj. 0: 7, o pes 11-paris, sec. Reich. Oc. I, Obj. 0; 9, o pes primi paris, sec. Reich. Oc. 1. O0bj. 0; h, & pes 7-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; 4, o' appendix articuli basalis antennarum inferiorum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; k, © sacculus oviger, 1 : 7. latum in apice distali acutiusculo ‘rotundatum, longitudinem dimidiam partis ceterae parum superans (fig. 18 ). Pedes 11- paris ceteris multo angustiores; lamina branchiali unica, rudimentaria; sacculo branchiali angusto, in apice dis- {ali acuminalo, utcunque rudimentario. Endopoditum in loto lobum fere regulariter rotundatum formans. Exopoditum latum, in apice distali acute rotundatum, longitudinem dimi- diam partis celerae superans (fig. 18, f). PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 183 Penis in apice distali tuberculis non numerosis, magniludine structuraque diversis, ad basin subtus processu coniformi cor- neo, dense spinuloso, spinulis minutis (fig. 18, e). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 9,5- 20 mm. ; longitudo trunci 5,5-10 mm. ; longitudo abdominis 3-8 mm. ; longitudo cercopodum 1-2 mm. Femixa : Corpus dimensionibus maris sat simihibus. Segmenta duo posteriora trunei in lateribus utrinque lobo rotundato, extrorsum retrorsumque vergente (fig. 18, #). Segmenta abdominalia eadem longitudine, posteriora sensim attenuala. Cercopodes ensiformes, longitudinem segmentorum trium abdominis posteriorum simul Junctorum non attin- gentes, in marginibus aequaliter sat denseque setosis. Caput fronte late rotundata, inermi. Antennae superiores longitudinem antennarum inferiorum superantes. Antennae inferiores utcunque coniformes, apice distali aculeo terminato, in margine exteriore valde rotundatae, in margine interiore bituberculatae, tuberculo basali lobiformi majore, apicali vero minore (fig. 18,-). Oculi pedunculati longitudine dimidia antenparum superiorum ; pedunculi prope basin capituli antice tuberositate armati. Pedes omnes structura maris simili. Sacculus oviger elongato-ovalis, supra fissuram genitalem processu unciformi; apice distali rotundato; longitudine segmentorum 5 abdominis anteriorum. Ova numerosa superficie spinulosa (fig. 18, d, #). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 9,5- 22 mm.; longitudo trunci 4,5-11 mm.; longitudo abdominis 4-9 mm.; longitudo cercopodum 1-2 mm.; longitudo saceuli ovigeri 3-6 mm. Parria : Hverosolima, e limo educit D. Brauer : HVeroso- lima, coll. D. Salberg , anno 1869, die 20 mensis novembris ; Jaffa, coll. D. Sahlberg, anno 1869; Birket Mamilla et Naplus prope Hverosolimam et Rama, coll. D. Barrais anno 1890, die 2-24, mensis aprilis. Specimina à D. Sahlberq et D. Bar- rois suntobjecta collectionis Musaei Nat. Hist. Parisiensis. D'après la liste des lieux d'origine de nos exemplaires, nous considérons cette espèce comme spéciale à l'Asie Mineure et le 184 EUG. DADAY DE DEÉS représentant du genre qui vers le sud s'étend le plus. Les proportions du corps varient beaucoup selon le lieu de prove- nance. Tousles exemplaires recueillis par Saklberg n'avaient qu'une longueur comprise entre 9,5 et 11 mm. ; par contre, ceux de la collection de Barrois, du Birket Mamilla, atteignaient même la longueurde 22 mm. ; done des géants en comparaison des autres, mais sans en différer par leur structure. Les exemplaires provenant des cultures de Brauer ontles dimensions, mentionnées plus haut, de ceux recueillis par Barrois. Sp. Chirocephalus sinensis Thiele. Fig. 19, a-b. Chirocephalus sinensis Thiele, 131, p. 295, Taf. 1, fig. 10, 11. Mas : Antlennae inferiores biarticulatae ; articulus basalis earum in latere ventrali apophyse coniformi, in apice spinulosa, prope marginem distalem aculeo validiuseulo, retro- rsum vergente (fig. 19, &). Arliculus apicalis anten- narum inferiorum falei- formiter introrsum cur- valus, apicem distalem versus sensim attenuatus, in angulo interiore basali processibus duobus acu- leiformibus, uno marjore altero minore; prope me- diam marginis interioris Fig. 19.— Chgeepealss sense MR SEE Grositate Sub a, s antenna inferior cum appendicibus, sec. Thiele; b, & apex distalis endopoditi nalta, fere in medio mar- En LT ct enditum ultimum ; sec. ginis exterioris tuberculo parvo (fig. 19, a). Appendix antennalis serriformis articuli basalis antennarum inferiorum dinguiformis, in marginibus utrinque processibus digiti-vel coniformibus, fere aequilongis, subtus aculeis 1-2 armatis, in latere ventrali aculeis in serie transversali positis vestita. Lamina basalis in margine distali utcunque rotun- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 185 data, processibus digitiformibus, aculeatis armata, in latere interiore verrucosa, verrucis minulis (fig. 19,&). Pedes angulo inferiore vel posteriore endopoditi producto, extrorsum vergente, acuto, in marginibus tuberculis aculeifor- mibus setisque parvis armato. Endita pedum digitiformia, im apice spinulis duabus, ad basin setis 2-3 perlongis (fig. 19, 0). Penis basin subtus processu coniformi in superficie spinuloso, retrorsum vergenti. Cercopodes ensiformes, in marginibus setosis, setis validius- culis. Longitudo totalis 12 mm. FEmINA : Segmenta abdominalia 2-7 in lateribus prope marginem interiorem processu aculeiformi, retrorsum versus sensim decrescente armata. Cercopodes longitudinem maris non altingentes. Longitudo totalis 12 mm. ParrrA: China, Shasi in valle Fluminis Yantsekiang, coll. Doflein. Cette espèce est le représentant le plus oriental du genre ; en outre, il s'étend vers le Nord jusqu'au même degré que le Chirocephalus Bairdi (Brauer). Du reste cette espèce est de la plus proche parenté avec le Chirocephalus altaicus, l'endo- podite des pattes étant de structure semblable. Sp. Chirocephalus turkestanicus n. sp. Fig. 20, a-g. Branchipus diaphanus Daday, 30, p. 51%. Corpus gracile. Truncus longitudinem abdominis simul cercopodibus superans, segmentis excepto ullimo, fere aequi- longis. Cercopodes ensiformes, angusti, longitudinem segmen- torum trium posteriorum abdominis simul Junetorum supe- rantes, marginibus sat dense aequaliterque setosis. Caput latiusculum, fronte late rotundata, inermi. Antennae superiores longitudine antennarum inferiorum. Oculi compositi peduneulo brevi, longitudinem antennarum superiorum multo non attingentes, capitulo postice parum produeto. Antennae inferiores biarticulaltae; articulus basalis earum 186 EUG. DADAY DE DEÉS mediocriter inflatus, in margine exteriore subarcuatus, medio late sinualo; in margine interiore coneavus, in latere dorsal prope articulationem articuli apicalis processu clavaceo breviusculo, apice antrorsum minimeque extrorsum spectante ; in latere ventrali apophysetvpica, cuneiformi, granulata ; prope articulationem articuli apicalis processu clavacco, introrsum Fig. 20. — Chirocephalus turkeslanicus n. sp. — a, & antenna inferior supra visa, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; à, © antenna inferior infra visa, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; ce, o appendices antennae inferioris, sec. Reich. Oc. 6. Obj. 2; d, œ pes 11-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; e, © pes primiparis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; j, ot pes 7-paris, see. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; g, & labrum, see. Reich. Oc. I. Obj. 2. spectante armatus (fig. 20,4, 4). Arliculus apicalis antennarum inferiorum subrectus, apicem distalem versus parum attenuatus apice fereoblique truncato, in medio marginis exterioris minime sinuatus ; processu basali nullo (fig. 20, &, b). Appendix antennalis serriformis antennarum inferiorum longitudinem articuli basalis parum superans, linguiformis, apicem distalem versus sensim attenuata, in quiete spiraliter contorta, in marginibus tuberculis coniformibus, brevibus oppositis, aculeum apicalem gerentibus, prope basin utrinque inermis (fig. 20, c). | Lamina basalis in medio marginis distalis valde incisa, in lobos duos partita; lobus interior subquadrangularis, in PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 187 margine interiore tuberculis aculeatis armatus, lobus extertor subtriangularis, apice antrorsum spectante, in marginibus liberis tuberculis parvis aculeatis armatus (fig. 20 «). Pedes structura parum dissimili; laminae branchiales duae pedum 1-10 paris in marginibus serralo-crenulatae; sacculus branchialis latiusculus, apice rotundato. Endopoditum pedum primi paris angulo inferiore vel poste- riore extrorsum producto, acutiuseulo, margo posterior vel inferior tuberculis parvis aculeiformibus, setigeris, subarcuatus ; margo exterior in parte dimidia superiore devexus, In parte inferiore fere rectus, tuberculis aculeiformibus setigeris (fig. 20, e). Exopoditum longitudinem dimidiam partis ceterae multo non attingens, sat angustum. Endopoditum pedum 2-10 paris angulo inferiore vel poste- riore minime producto, late rotundado, tubereulis aculeifor- mibus setigeris armato ; margo exterior in toto late rotunda- tus, sed in parte inferiore parum sinuatus (fig. 20, /). Exopo- ditum longitudinem dimidiam partis ceterae non attingens, dilatatum, apice late rodundato. Pedes 11-paris ceteris parum angustiores, lamina branchiali unica, rudimentaria ; sacculo branchiali angusto, in apice acu- minato (fig. 20, d). Endopoditum angulo posteriore vel inferiore late rotundato ; margine exteriore arcuato. Exopoditum longi- tudine dimidia partis ceterae, laliuseulum, apice distalt late rotundato. Endita tria media pedum omnium brevia, in apice setis 2-3 parvis crassiusculis, in latere setis 2-3 longis. Labrum forma universali, processu apicali brevi latiusculo (fig. 20, g). Penis in apice distali tuberculis aculeiformibus 4-5, ad basin subtus processu coniformi spinuloso, retrorsum spec- tante, parum curvato. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 11 mm.; longitudo trunei 6 mm.; longitudo abdominis 4,5 mm.; longitudo cercopodum 1,5 mm. Parria : Turkestan, Kubergenty, coll. A/mdsy, anno 1900. Specimen unicum masculinum in possessione collectionis Musaei Nationalis Hungarici in Budapest. 188 EUG. DADAY DE DEÉS Cette espèce est facile à distinguer des autres représentants du genre par la structure des antennes inférieures ; par la struc- ture des pattes elle nous rappelle en quelque sorte le Chiroce- phalus sinensis Thiele et le Chirocephalus altaicus Dad. et semble une forme de transition entre ces deux espèces. Sp. Chirocephalus appendicularis Vavra. Fig. 21, a-k. Chirocephalus diaphanus Barrois, 7, p. 7. — appendicularis Vavra, 133, p. 2, Taf. 3, fig. 1-9. Mas : Corpus graciusculum. Truncuslongitudinem abdominis sine cercopodibus superans, segmentis in superficie laevibus, ïiisdem abdominis crassioribus. Caput fronte late-rotundata, inermi. Abdomen gracile, apicem distalem versus parum angustatum, segmentis laevibus, fere aequilongis. Cercopodes ensiformes latiusculi, longitudinemsegmentorum duorum abdominis posteriorum simul junctorum parum supe- rantes, marginibus dense setosis. Antennae superiores longitudinem articuli basalis antenna- rum inferiorum non, vel parum superantes. Oculi pedunculati longitudine dimidia antennarum supertorum (fig. 21, &). G Antennae inferiores biarticulatae, graciliusculae; articulus basalis earum longitudine articuli apicalis sat gracilis, margine exteriore parum arcuato, interiore vero sinuato, in latere ven- trali apophyse sat magna, coniformi, in apice distali subclava- cea, dense spinulosa (fig. 21, «&, b). Arliculus apicalis antenna- rum inferiorum gracilis, subfalciformis, apicem distalem versus parum angustatus, in angulo basali interiore processu aculeiformi, introrsum vergente, denticulato armatus (fig. 21, a, b). Appendix antennalis serriformis articuli basalis antenna- rum inferiorum longitudinem earum superans, linguiformis, apicem distalem versus attenuata, prope basin utrinque inermis, in margine exteriore processibus digitiformibus breviusculis 17-20, latitudinem dimidiam appendicis non superantibus, aculeo terminali et in latere inferiore aculeis 2-3 armalis, apicem distalem et basin versus parum decrescen- tibus (fig. 21, «, c); in margine interiore processibus digitifor- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 189 mibus 15-17 partim latitudinem appendicis attingentibus, apice mdistalem et basin versus decrescentibus, aculeo terminali et in latere ventrali aculeis 4-7 armatis (fig. 21, «). Lamina basalis appendicis antennalis serriformis bipartita ; Fig. 21. — Chirocephalus appendicularis Varr. — a, œ dimidium capitis supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; b, &' antenna inferior infra visa. sec. Reich. Oec. I. Obj.0 ;c, & appendix serriformis, sec. Reich. Oc. 6. Obj. 0; d, o pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; e, © caput supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj.0; ÿ, © lamina basalis appendicis serriformis, sec. Reich. Oc. 6. Obj. 0; 9, & pes 7-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2 ; h, Q@ sacculus oviger, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; à, & pes 11-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2 ; k, &' penis, sec. Reich. Oc. 6. Obj. 2. pars exterior lobiformis, marginibus liberis rotundatis, tuber- culis aculeatis, magnitudine diversis serrulatis ; pars interior linguiformis, apicem distalem versus attenuata, in marginibus et in latere interiore dorsali aculeis brevibus armata (fig. 21, f). Pedes omnes fere structura simili; pedes 1-10 paris laminis 190 EUG. DADAY DE DEÉS branchialibus duabus, in margine crenulatis ; sacculus bran- chialis in apice distali acuminatus (lig. 21, d-4). Endopoditum pedum primiparis angulo inferiore vel poste- riore parum producto, acuto, crenulato et setoso, margine exteriore in parte superiore arcualo, in parte inferiore vero sinuato (fig. d). Exopoditum longitudinem dimidiam partis ceterae non attingens, sat angustum. Endita brevia, in apice spinulis 2-3 et setis longiusculis. indopoditum pedum mediorum angulo inferiore vel poste- riore sat producto, late rotundato, margine crenulato setosoque ; margine exteriore minime arcuato, subrecto. Exopoditum longitudinem dimidiam parts ceterae non attin- sens, apicem distalem versus non attenuatus, apice latiusculo rotundato. Endita parum elongata (fig. 21, 4). Pedes 11 paris sine laminis branchialibus, saceulo branchiali angusto, rudimentario, acute terminato. Endopoditum angulo posteriore vel inferiore non producto, late rotundato. Exopo- ditum lungitudine dimidia partis ceterae, apice distali late rotundato. Endita abbreviata, sat dilatata, in apice spinulis parvis (fig. 21, 2). Penis articulo basali intus mucronato, articulo apicali lobato, lobis aliquot aculeatis; ad basin sublus processu conico, spinu- loso mediali (fig. 21, #). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem distalem cerco- podum 10-12 mm.; longitudo trunci 5-6 mm.; longitudo abdominis 4-5 mm. ; longitudo cercopodum 1,5 mm. Femina : Corpusin dimensionibus maris fere simile. Segmenta thoracalia abdominaliaque inermia, superficie polita. Cerco- podes latiusculi, ensiformes, longitudinem segmentorum duorum abdominis posteriorum non superantes, marginibus setosis. Caput latiusculum, fronte inermi. Antennae superiores lon- gitudinem antennarum inferiorum parum superantes. Oculi peduneulali longitudem antennarum superiorum fere attin- gentes. Antennae inferiores utcunque coniformes, acute terminatae, margine exteriore valde arcuato, fere in medio parum simuato, PHYLLOPODES ANOSTRACÉS | 191 itaque lobos duos, basalem majorem, apicalem vero minorem formante ; margine interno prope basin tuberositate parva armato, subarcuato (fig. 21, e). Pedes structura maris similr. Sacculus oviger elongato-ovatus, apice posteriore acutiusculo rotundato, supra fissuram genitalem uncum deorsum vergen- tem formante, longitudine segmentorum 5 abdominis anterio- rum simul junctorum (fig. 21, L). Longitudo lotalis a fronte usque ad apicem cercopodum 9-11 mm. ; longitudo trunci 5-6 mm. ; longitudo abdominis 4-5 mm. ; longitudo cercopodum 1,2 mm.; longitudo sacculi ovigeri 2 mm. ParriA : Asia minor, Sary-Gôl, coll. Penther et Zederbauer : Libanon, Lac Legnia, 1 800 mtr. asuperficie maris, coll. Barrois, specimina collectionis posterioris etiam in possesione Musaei Nat. Hist. Parisiensis. Cette espèce est une de celles du genre qui vivent vers le sud. et nous pourrions la nommer l'espèce caractéristique de l'Asie Mineure. Elle est en parenté proche avec le Chirocephalus Bairdi (Brauer) et Ghirocephalus altaicus Dad., mais facile à reconnaître par la différence des antennes inférieures du mâle. La structure et la composition de la lame basale de l’appendice serriforme ressemblent à celles du Chirocephalus altaicus. Les exemplaires recueillis par M. Barrois, qui furent mis à disposition, sont beaucoup plus petits, que ceux qui furent recueillis à Sary-Gôl et décrits par M. Vavra; car ces derniers avaient une longueur de 17 mm. (133, p. 2.) Il faut encore remarquer que M. W. Varra, dans sa descrip- lion de cette espèce, nous dit que la lame basale de l’appendice serriforme est divisée en deux parties, c'est-à-dire que le prolon- gement interne à la forme d’une langue tout à fait séparée ; mes études m'ont prouvé que cet appendice n’est rien autre que l’are intérieur prolongé de la lame basale, dont le dessin est relevé ci-contre (fig. 21, 2). Sp. Chirocephalus altaicus n. sp. Fig. 22, a-1. Corpus graciliusculum. Truncus longitudinem abdominis 192 EUG. DADAY DE DEÉS sine cercopodibus vix superans, segmentis in superficie politis. Abdomen trunco gracilius, segmentis 6-8 ceteris longioribus, Cercopodes ensiformes, latiuseuli, apicem distalem versus parum angustati, longitudine segmentorum trium abdominis posteriorum simul junctorum, vel parum breviores, marginibus a qualiter setosis. Caput parum dilatatum, fronte late rotundata, inermi. Antennae superiores longitudine articuli basalis antennarum inferiorum.Oculi pedunculati longitudinem dimidiam antenna- rum superiorum superantes. Antennae inferiores biarticulatae, crassiusculae ; articulus basalis earum parum inflatus, longitudinem articuli apicalis parum superans, in margine exteriore subrotundatus, in latere ventrali apophyse elongata, fere longitudine dimidia articuli ipsius, cuneiformi, apicem distalem versus valde attenuata in superticie granulata ; praeterea in parte tertia distali tuberculo magno, apophysiformi, introrsum vergente armatus (fig. 22, b). Articulus apicalis antennarum inferiorum subfalciformis, basi multo crassior, apicem distalem versus sensim angustatus, introrsum declinatus, apice distali truncato, vel bilobato, in margine exteriore bastet in parte apicali uteunque tuberculatus, in latere interiore excavatus, in angulo basali interiore processu sat magno, introrsum vergente, diverse denticulato et aculeis aliquot minutis armatus (fig. 22, 4, b, f) in angulo basali infe- riore tuberculo vestitus. Appendix antennalis serriformis articuli basalis antennarum inferiorum perbrevis, longitudinem articuli vix velnonattingens, apicem distalem versus valde attenuata, sat musculosa, aculeo ‘valido terminata, in margine exteriore prope basin processibus tribus digitiformibus, aculeo terminaltis, apicem distalem versus tuberositatibus minutis, aculeum gerentibus sicut in margine interiore (fig. 22, c). Lamina basalis appendicis antennalis serriformis in medio marginis anterioris valde incisa, fere bipartita. Pars exterior laminae huius subquadrangularis, in margine exteriore proces- sibus 8-9 digitiformibus brevibus sed crassis, in apice et in latere superiore aculeatis, in margine anteriore luberculis 4-5 acu< leigeris in seriebus transversalibus ordinatis armata. Pars inte- PHYLLOPODES ANOSTRACES 193 rior laminae basalis fere triangularis, angulo interiore distali valde producto, aculeo valido terminato, in margine interiore cr \ ANS A] \ \\ Fig. 22. — Chirocephalus altaicus n. sp. — 4, & antenna inferior supra visa, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; b, & antenna inferior infra visa, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; c, o appendices articuli basalis antennarum inferiorum, sec. Reich. Oc. 1. Obj. 0; d, & pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; e, & pes 2-di paris, sec. Reich. Oc.I. Obj. 0; f, o processus basalis articuli apicalis antennarum inferiorum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; 9, o pes 7-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; h, & penis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; #, o pes 11-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. tuberculis 12-15 aculeigeris, magnitudine diversis crenulata ; in margine anteriore aculeata, aculeis non numerosis, crassis, brevibus ; in latere superiore seriebus transversalibus tubercu- lorum parvorum aculeigerorum armata (fig. 22, c). ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série. XI, 13 19% EUG. DADAY DE DEÉS Pedes structura sat dissimil, exceplis pedibus 11-paris laminis branchialibus duabus, in marginibus crenulatis, sacculo branchial sat angusto, in apice rotundato. Pedes primi et secundi paris structura fere simili. Endopo- ditum angulo inferiore vel posteriore extrorsum valde producto, acuminalo, in margine inferiore aculeis magnitudine diversis selisque parvis à basi aculeorum exeuntibus armato, margine exteriore recto, declivi, setoso, sine aculeis (fig. 22, d, e). Exopo- ditum longitudinem dimidiam partis ceterae non attingens. Endita Wria utcunque digitiformia, parum elongata, in apice. aculeo crasso, brevi, in latere vero setis longiusculis armata. Endopoditum pedum 3-10 paris angulo inferiore vel poste- riore retrorsum producto, late rotundato, fere subquadran- gulari, aculeis parvis setisque e basi aculeorum exeuntibus armato ; margine exteriore subrecto, declivi, sub medio minime sinualo, solum setis obtecto (fig. 22, 9). Exopoditum apicem distalem versus dilatatum, fere longitudine partis ceterae, apice sat late rotundato. Endita tria structura pedum 1-2 paris simili. Pedes 11 paris ceteris multo angustiores ; lamina branchiali unica, rudimentaria, in apice acuminata ; sacculo branchiali angustalo, in apice acuminato. Endopoditum angulo inferiore vel postleriore non producto, margine interiore subrecto, fere subquadrangulari, aculeato setosoque, margine posteriore plus minusve subrecto, declivi, solum setoso (fig. 22, :). Exopoditum valde dilatatum, longitudine dimidia partis ceterae. Endita tria brevia, dilatata, in apice setis minutis armata. Penis biarticulatus; articulus basalis in angulo interiore hamulo introrsum curvato ; arliculus apicalis aculeo valido, falciformi, denticulato terminatus, lobosus; ad basin penis subtus processus subconiformis, superficie spinulosa (fig. 22, k). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 12- 19 mm.; Jongitudo trunei 5-9 mm.; longitudo abdominis 5-8 mm. ; longitudo cercopodum 1-2 mm. ParriA : Pamir, vallis montium Alai, coll. D. J. Richard : specimina solum masculina in collectionne Musaei Nat. Hist. Parisiensis, montes Alai apud Sinjucha, coll. D. Duhmberg, ‘Specimina solum masculina in collectione Musaei St.-Peters- burgiensis. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 195 Cette espèce, dont je n'ai pu étudier que des mâles, nous rappelle par la structure des endopodites le Ghirocephalus sinensis, par la structure de l’article basilaire et par la lame basale de l’appendice serriforme des antennes inférieures du mâle, le Chirocephalus tukerstanicus. Il est évident que le Chirocephalus altaicus et le Chirocephalus turkestanicus sont de parenté proche ; mais les différences dans la structure des pattes et de l’article distal des antennes inférieures du mâle et le fait qu'au bord dorsal de l'article basilaire des antennes inférieures nous rencontrons un prolongement digi- tiforme, permettent de distinguer les deux espèces. Les exemplaires recueillis par M. J. Richard, et qui font partié des collections du Musée d'Histoire Naturelle de Paris, sont dans toutes leurs proportions plus petites que ceux des collections du Musée de St-Petersbourg, lesquels furent recueillis par M. Dulimberg dans la montagne Alaï; du reste, 1 n'y à aucune différence entre les exemplaires des deux collections. Subgen. Chirocephalus s. str. n. subgen. Appendix antennalis serriformis maris in margine exteriore prope basin processibus perlongis, digitiformibus, Sp. Chirocephalus spinicaudatus Sim. Fig. 23, a-n; Fig. 24, a-m. Chirocephalus spinicaudatus Simon, 126, p. #10, Tab. 5, fig. 1, 2; Tab. 6, fig. 3. Branchipus diaphanus var. Chyzeri, Daday, 28, p. 285, Tab. 3, fig. 5-19. Chirocephalus diaphanus var. croaticus, Steuer, 128, p. 285, Tab. 6, 7. Mas : Corpus sat robustum, dimensionibus secundum locali- tates variabihibus. Truncus longitudinem abdominis sine cerco- podibus superans. Segmenta thoracalia abdominaliaque omnia laevia. Cercopodes elongati, ensiformes, sat angusti, longitudine variabili, marginibus setosis. | Caput latiusculum, fronte late rotundata, sine appendice, Antlennae superiores longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum superantes. Oculi peduneulati longitudinem dimi- diam antennarum superiorum fere altingentes. - Antennae inferiores biarticulatæ ; articulus earum basalis 196 EUG. DADAY DE DEÉS crassiusculus, sat dilatatus, in margine exteriore plus minusve arcuatus, in interiore vero late sinuatus, in latere ventrali prope basin apophyse cuneiformi, longiuscula. Articulus apicalis antennarum inferiorum plus minusve falciformis, introrsum curvatus, utcunque triqueter, apice distali obtuso, apicem dista- lem versus aut sensim angustatus (fig. 23, 4-b) aut in parte quarta posteriore intus mucronatus (fig. 23, a-c), basin in latere inte- riore excavatus, in angulo basali intero-superiore processu sat crasso, variabiliter aculeato, antice spectante, in angulo vero intero-inferiore aculeo bi-vel trifido, aculeisque 3-4 parvis armatus (fig. 23, c; fig. 24, b), in latere ventrali prope basin aut lævis, aut processu aculeiformi, antice vergenti vestitus (he, 030): Appendix antennalis serriformis sat brevis, longitudinem arti- culi basalis antennarum inferiorum parum superans linguifor- mis, basin sat dilatata, apicem distalem versus valde attenuata, musculosa, in margine exteriore prope basin processibus 6, latitudine appendicis maxima, digitiformibus, medium versus sensim brevioribus, in apice et in latere ventrali aculeatis, aculeis, in serie longitudinali ordinatis ; in parte distali marginis exterioris processibus digitiformibus multo brevioribus, apicem distalem versus sensim minoribus, structura antecedentium simili ; in margine interiore processibus digitiformibus brevi- bus, latitudinem dimidiam appendicis non superantes, apicem distalem versus sensim decrescentibus, in apice et in latere ventrali aculeatis, aculeis in serie longitudinal dispositis (fg.23; 05 de 2%; c). Lamina basalis appendicis antennalis serriformis in margine anteriore valde incisa, profunde sinuata, in lobos duos partita. Lobus externus in margine exteriore processibus digitiformibus 3, 5, 7, in apice et in latere interiore aculeatis. Lobus Interior in margine interiore aut processibus digitiformibus, brevibus, in apice et in latere interiore aculeatis, aut crenulatus, crenulis parvis, in apice aculeatis (fig. 23, f'; fig. 24, d). Pedes 1-5 paris structura simili vel subsimili ; laminis bran- chialibus duabus, in marginibus crenulatis ; sacculo branchiali elongato-ovato, superficie laevi. Endopoditum angulo inferiore vel posteriore extrorsum et interdum parum etiam retrorsum PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 197 producto, acuto, in margine posteriore aculeato, aculeis 5,7 validiusculis setisque e basi aculeorum exeuntibus, parvis (fig. 23, g,i; fig. 24, f, 4). Margo exterior endopoditi aut sub- rectus, declivis, aut late rotundatus. Exopoditum longitudinem dimidiam partis ceterae multo non attingens, sat dilatatum. Endita tria digitiformia, longiuseula, in apice mucrone validius- culo setisque parvisnon numerosis vel solum setis parvis armata, Pedes 6-10 paris structura fere simili ; laminis branchialibus duabus in margine crenulatis, sacculo branchiali elongato- ovalo. Endopoditum angulo inferiore vel posteriore plus minusve producto, obtuse rotundato, in margine inferiore aculeato, aculeis 7,9 setisque parvis e bast aculeorum exeuntibus. Margo exterior endopoditi late-arcuatus sed infra plus minusve sinuatus, setis mediocribus (fig. 23, # ; fig. 2%, k). Exopoditum enditaque tria structura pedum antecedentium simili. Pedes 11-paris laminis branchialibus rudimentariis ; sacculo- branchiali angusto, ensiformi, apice acuminato. Endopoditum angulo inferiore vel posteriore plus minusve producto, late rotundato, aut solum setoso, aut aculeato setosoque, margine exteriore subrecto, declivi, in medio obtuse sinuato, solum setoso (fig. 23, L ; fig. 2%, /). Exopoditum longitudine dimidia partis ceterae, dilatatum. Endita tria brevia, latiuscula, in apice distali setis parvis armata. Penis biarticulatus, articulus basalis in angulo interiore mucrone parvo, aculeiformi ; articulus apicalis lobosus, aculeo valido, terminali, denticulato ; ad basin penis subtus processu utcunque semilunari, extrorsum declinato, corneo, in latere interiore spinulosa (fig. 23, m ; fig. 24, 4). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 14-22 mm. FEMINA : Corpus in dimensionibus fere maris simile. Segmenta thoracalia omnia inermia. Segmenta abdominalia 1-6, sæpius 1-7 anteriora prope marginem posteriorem in lateribus utrin- que processu aculeiformi parum extrorsum et retrorsum versus vergenti, rarissime segmentum 6-vel 7 utrinque aculeis duobus (fig.23,e; fig. 24,m). Cercopodeselongati, ensiformes, angustati; marginibus setosis, longitudine segmentorum 3 vel # abdominis posteriorum simul junetorum. 198 EUG. DADAY DE DEÉS Caput fronte rotundata, laevi. Antennae superiores longitu- dinem antennarum inferiorum parum superantes. Oculi pedun- eulati longitudinem dimidian antennarum superiorum multo superantes. Antennae inferiores utcunque coniformes, apice distali acuminalo, in margine exleriore arcualae, supra medium parum sinualae, sicut bilobatae, lobo basali majore, apicali vero minore ; in märgine interiore prope medium tuberositate coni- formi : in latere dorsali inflatae, superficie setosa (fig. 23, n ; fig. 24, e). Fedes omnes structura maris subsimili. Sacculus oviger elongato-ovatus, magnitudine variabili. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 13-20 mm. ParriA : Paris et Ivry in Gallia (coll. Simon). Domahida et Kiräly Helmecz in Hungaria (coll. CAyzer) ; specimina in collec- tone Musaei Nat. Hist. Parisiensis et Musaei Nationalis Hunga- rici Budapestinensis; Lacus Blata in Croatia (coll. Sturany). Specimina e localitatibussupranominatis adhucquedescripta, repræsentant varietates tres infra sequentes. 1. Chirocephalus spinicaudatus Sim. Var. typicus n. var. Fig. 23,.a-n. Mas : Corpus sat gracile. Segmenta omnia thoracalia abdomi- naliaque inermia. Cercopodes elongati, ensiformes, rectr, longi- tudinem segmentorum 5 abdominis posteriorum simul juneto- rum fere attingentes, marginibus aequaliter setosis. Antennae superiores longitudinem articuli basalis anten- narum inferiorum multo superantes. Articulus basalis antenna- rum inferiorum fere longitudine articuli apicalis, apophyse cuneiformi sat dilatata (fig. 23, c). Articulus apicalis anten- narum inferiorum falciformiter introrsum arcualus, apicem distalem versus valde attenuatus sed intus prope apicem parum dilatatus mucroneque retrorsum vergente armalus (fig. 23, 4,c). Angulus basalis superior processu utcunque cornu Damæ simili, ramoso armatus, inferior vero aculeo bifisso aculeisque aliquot marginalibus armatus (fig 23, @-c); lalus inferior art PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 199 Fig. 23. — Chirocephalux spinicaudalus Sim. v. {ypicus n. v. — «a, g' antenna infe- rior supra visa, sec. Reich. Oc. I. 0bj. 0; 4, & processus basalis articuli apicalis antennarum inferiorum, sec. Reich. Oc. 6. Obj. 2; ce, g antenna inferior infra visa sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; d, s appendix serriformis antennalis, infra visa, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; e, © abdomen cum cercopodibus, supra visum, 1 : 7: f, o lamina basalis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2: g. © pes primi paris, sec. Reich. Oc I. Obj. 0; h, & pes 11-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; ë, o pes 2-paris, sec. Reich. Oc. I. ObJ. 0; k, & pes 6-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; {, © sacculus oviger et pars abdominis a latere, 1: 7; m, S penis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2: n, © caput supra visum, 1 : 7. parvo aculeiformi instructum (fig. 23, c). 200 EUG. DADAY DE DEÉS Appeudix antennalis serriformis longitudinem articuli basalis non vel parum superans, structura typica, processibus utrinque 16-17 (fig. 23, «, d). Lamina basalislobo exteriore fere quadran- gulari, in margine exteriore processibus longiusceulis 6-7, digitiformibus, in apice et in latere interiore aculeatis; lobo interiore triangulari, angulo anteriore sat producto, in margine interiore processibus digitiformibus breviusculis crenulisque aculeatis (fig. 23, f). Pedes 1-5 structura typica, sed endita tria solum parum producta et in apice distali setis perbrevibus (fig. 23, g. 1). Pedes 6-10 paris endopodito parum producto, in margine inferiore solum denticulis parvis non munerosis armatlo, in margine exteriore fere regulariter arcuato (fig. 23, £). Endopo- ditum pedum 11-paris in margine inferiore subreetum, solum setis vestitum (fig. 23, h). Penis structura typica (fig. 23, m). Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 14-15 mm; longitudo trunci 7 mm. ; longitudo abdominis 6 mm. ; longitudo cercopodum 2,5 mm. FeuixA : Corpus fere dimensionibus maris, trunco longitu- dinem abdominis sine cercopodibus superante. Segmenta thoracalia omnia inermia. Segmenta abdominalia 1-7 anteriora prope marginem posteriorem in lateribus utrinque processu acules formi retrorsum vergenti, interdum segmentum 6 utrinque processibus duobus aculeiformibus (fig. 22, e). Cerco- podes elongati, angusti, ensiformes, longitudine segmentorum 4 abdominis posteriorum simul junctorum, marginibus selosis (fig. 23, e). Caput fronte inermi. Antennae superiores longitudinem antennarum inferiorum superantes. Antennae inferiores coni- formes, dorso inflatae, apice acuminalo ; in margine exteriore bilobatae, lobo basali majore, apicali vero minore; prope medium marginis interioris tuberculo coniformi crassiusculo sat prominente (fig. 23, n), superficie setosa. Pedes omnes structura maris fere simili. Sacculus oviger ovalis, longitudine segmentorum 5 abdominis anteriorum simul junctorum, supra fissuram genitalem processu digitiformi (fig. 23, /). PHYLLOPPDES ANOSTRACÉS 201 Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 13-17 mm. : longitudo trunei 6-8 mm.; longitudo abdominis 5-7 mm. : longitudo cercopodum 2 mm. ; longitudo sacculi ovigerl 3-4 mm. Parrra : Ivry, Paris in Gallia, coll. Simon; specimina in collectione Musaei Nat. Hist. Parisiensis. A cette place je dois mentionner que M. Simon, dans sa description du reste très minutieuse, de cette espèce, à omis de noter la lame basale de l’'appendice serriforme des antennes, el ne l’a pas non plus reproduite dans son dessin. C’est pour cela que j'ai cru jadis que le var. Chyzeri était une variété du Branchipus diaphanus Prev. — Chirocephalus stagnalis (Shaw) ; peut-être aussi M. Steuer était-il sous l'influence de cette description en dénommant le Ghirocephalus diaphanus var. croatica. Du reste cette variété diffère des deux autres et surtout de la var. Chyzeri par la structure de l’article apical des antennes inférieures, de l'endopodite et des endites des pattes. 2, Chirocephalus spinicaudatus Simon. var. Chyzeri Daday. Fig. 24, a-m. Branchipusdiaphanus var. Chyzeri Daday,28, p.285. Tab. 2, fig. 5-19. Mas : Corpus satrobustum. Truncus longitudinem abdominis sine cercopodibus superans. Segmenta thoracalia abdomina- liaque omnia inermia. Cercopodes elongati, ensiformes, attenuati, longitudine segmentorum trunci abdominis poste- riorum simul junctorum, marginibus dense aequaliterque setosis. Caput fronte latiusculo rotundata, inermi. Antennae supe- riores longitudine articuli basalis antennarum inferiorum. Oculi peduneulati longitudine dimidia antennarum superiorum. Antennae inferiores biarticulatae ; articulus earum basalis crassiusculus, inflatus, longitudinem artieuli apicalis superans, apophyse elongata, cuneiformi, apicem distalem versus valde attenuata (fig. 24, b). Articulus apicalis antennarum inferiorum falciformiter parum introrsum curvatus, apicem distalem 202 EUG. DADAY DE DEÉS versus sensimattenuatus, apice distalirotundato-truncatosubtus Fig. 24. — Chirocephalus spinicaudatus Sim. v. Chyzeri (Dad). — a, S antenna infe- rior supra visa, d: 7; b, œ antenna inferior infra visa, 1 : 7; €, & appendix serri- formis antennalis, Reich. Oc. 1. Obj. 0; d, & lamina basalis appendicis antennalis, Reich. Oc. LE. Obj. 0; e, @ caput supra visum, 1 : 7: /, o pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; y, o' penis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; k, à processus basalis articuli apicalis antennarum inferiorum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; 2, œ endita tria pedum primi paris, Reich, Oc. I. Obj. 2; k, & pes 7-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; 4, œ pes {-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; », © abdomen et sacculus oviger, 1: 7. subacuminato. Margo exterior articuli apicalis post medium PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 203 parum late sinuatus, margo interior vero eodem loco late areuatus, mucerone nullo. Angulus interior-superior basalis processu antrorsum vergente, cornu Damae imitante, angulus vero interior-inferior spinis aliquot armatus (fig, 2%, «, b, ). Appendix antennalis serriformis longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum plus minusve superans, forma structu- raque typicis (fig. 24, a, c\. Lamina basalis appendicis antennalis serriformis in margine anteriore valde sinuata, in Jobos duos partita. Pars exterior laminae basalis fere quadrangularis, in margine exteriore processibus tuberculiformibus 6-7 breviusculis, apice aculeatis. Parsinteriore laminae basalis triangularis, in margine interiore crenulis 12-14 paris, aculcatis armata (fig. 24. d). Pedes 1-5 paris angulo posteriore vel inferiore endopodili extrorsum valde producto, in margine inferiore aculeis 5-6 validiuseulis setisque parvis e basi aculeorum exeuntibus (fig. 24, f). | Endita tria digitiformia, in apice unguiculo et in latere interiore selis 2-3 brevibus, crassis armata (fig. 24, f, 1). Pedes 6-10 paris angulo posteriore vel inferiore endopoditi deorsum producto, late-rotundato, fere quadrangularti, in margine inferiore aculeis magnitudine diversis setisque minutis e basi aculeorum exeuntibus armato (fig. 2%, #). Endita tria structura pedum antecedentium sed in lateribus setis longis armala. Enddpoditum pedum 11-parisextrorsum retrorsumque valde productum, angulo inferiore rotundato, in margine denticulato, denticulis 9-11 setisque minutis, e basi denticulorum exeuntibus (fig. 24, d). Penis structura typica (fig. 24, 9). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 22 mm. ; longitudo truncei 10 mm. ; longitudo abdominis 9 mm. ; longitudo cercopodum 3 mm. Femina : Corpus fere dimensionibus maris, trunco longitu- dinem abdominis sine cercopodibus superante. Segmenta thora@alia omnia inermia. Segmenta abdominalia 1-6 vel 1-7 prope marginem posteriorem in lateribus utrinque processu aculeiformi sursum retrorsumque vergenti (fig. 24, m). Cerco- 204 EUG. DADAY DE DEÉS podes elongati, ensiformes, sat lati, longitudine segmentorum trium abdominis posteriorum simul junctorum, marginibus setosis lfig. 24, m). Caput latiusculum, fronte late rotundata, inermi. Antennae superiores longitudinem antennarum inferiorum multo supe- rantes. Oculi pedunculati fere longitudine dimidia antennarum superiorum (fig. 24, e). Antennae inferiores utcunque coni- formes, apicem distalem versus parum attenuatae, aculeo terminatae, in latere dorsali inflatae, in margine rotundato exleriore post medium parum sinuatae, sicut bilobatae, lobo basali maJore, apicali vero minore ; in margine interiore prope medium tuberculo plus minusve coniformi et rarissime aculeo prope basin lubereuli exeunte armatae (fig. 24..c). Pedes structura maris sat simili. Sacculus oviger ovalis, apice posteriore acutiusculo, producto, fere longitudine seg- mentorum 5 abdominis anteriorum simul junctorum (fig. 24 m). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 20 mm. ; longitudo trunci 9 mm. ; longitudo abdominis 8 mm. ; longitudo cercopodum 3 mm. ; longitudo saceuli ovigeri 4-5 mm. Parria : Kiräly-Helmecz et Domahida in Hungaria (coll. Chyzer el Daday); spécimina in collectione Musei Nat. Hist. Parisiensis et Musaei Nationalis Hungarici Budapestinensis. Celte variété est la plus grande dans l’espèce dont elle est le représentant le plus oriental. Laliste dessynonymes nous prouve que J'ai décrit jadis cette variété, comme variété du Branchipus diaphanus Prev.— Chirocephalus stagnalis (Shaw). Com J'en ai déjà fait mention, cette description se basait sur la descriplüion du Chirocephalus spinicaudatus par M. Simon, description d’après laquelle la lame basale de l’appendice serriforme des antennes inférieures semblait manquer. Du reste cette variété diffère beaucoup des précédentes et des exem- plaires typiques de Sinon, par l’article basal des antennes inférieures et par la structure des pattes. 9. Chirocephalus spinicaudatus Sim. var. croatica (Steuer). Chirocephalus diaphanus var. Croatica, Steuer, 128, p. 174. Tab. 6, 7. Mas : Corpus robustum. Truncus longitudinem abdominis PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 205 sine cercopodibus superans. Segmenta thoraclia abdomina- laque omnia inermia. Cercopodes ensiformes, fere longitudine segmentorum 4 abdominis posteriorum simul junctorum, marginibus setosis. Caput fronte late rotundata, inermi. Antennae superiores longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum supe- rantes. Articulus basalis antennarum inferiorum crassus, inflatus, apophyse valida, introrsum spectante, cuneiformi, apicem distalem versus valde attenuata. Articulus apicalis falciformiter introrsum valde curvatus, apicem distalem versus sensim atte- nuatus, apice plus minusve truncato, longitudinem articuli basalis non attingens; prope basin in latere exteriore vel superiore processu digitiformi aculeato, aculeisque minoribus, plusminusve tuberculiformibus, sensim decrescentibusarmatus ; in latere interiore vel inferiore vero prope basin processu aculei- formi introrsum vergente vestitus. Margo interior artieuli api- calis prope apicem distalem tuberositate 1-2 verrucosa armatus. Appendix antennalis serriformis structura typica, varietatum antecedentium similis. Lamina basalis appendicis in margine anteriore minus profunde sinuata, lobo exteriore elongato quadrangulari, in margine exteriore processibus tribus digiti- formibus aculeatis armato, lobo vero interiore subtriangulari in margine interiore luberculis non numerosis (circa 6-7), aculeatis, coniformibus, breviuseulis vestito. Latus superius laminae basalis tuberositatibus minutis aculeigeris, dispersis. Pedes omnes utcunque varietatis Chyzeri similes sed endo- poditum pedum 11-paris minus productum, margine inferiore solum setoso. Penis structura varietatum antecedentium simili. Longitudo totalis 20 mm. ; longitudo cercopodum 2,5-3 mm. FemNaA : Corpusin dimensionibus maris subsimile. Segmenta thoracalia omnia inermia. Segmenta abdominalia 1-7 ante- rlora prope marginem posteriorem in lateribus utrinque processu aculeiformi retrorsum vergenti, interdum autem in latere sinistro aculeis duobus situ magnitudineque diversis armata. Cercopodes ensiformes, fere longitudine segmentorum 206 EUG. DADAY DE DEÉS 4 abdominis posteriorum, simul junctorum, marginibus setosis. Caput fronte inermi. Antennae superiores longitudinem antennarum inferiorum superantes. Oculi pedunculati longitu- dine dimidia antennarum superiorum longiores. Antennae inferiores subquadrangulares, in margine distali tubereulo coniformi parvo, in medio marginis interioris tuberositate lobiformi, parum pronunente, angulis distalibus rotundatis, superficie pilosa. Pedes omnes structura maris subsimihi, endopodito plus minusve rotundato. Sacculus oviger ovalis, longitudine fere segmentorum 5 abdo- minis anteriorum simul junctorum, rarissime longitudine segmentorum 7 abdominis anteriorum. Longitudo totalis 15 mm. Parria : Lacus Blata in Croatia (coll. Stuwrany), specimina non eXAMINAVI. Cette variété est le représentant de l'espèce le plus avancé vers le sud. Concernant ses dimensions relatives, elle est très semblable à la var. Chyzeri, mais par la structure elle forme la transition de la var. typicus à la var. Chyzeri. À savoir la structure de l’article distal des antennes inférieures rappelle la var. typicus, mais la structure des pattes ressemble davan- tage à la var. Chyzeri. Le degré de cette dernière ressemblance, je n'ai pu leconstater avec précision d’après le travail de M. Steuer, car les dessins des endopodites des pattes et surtout ceux des endites ne sont pas assez clairs, et le texte pas assez détaillé. Sp. Chirocephalus stagnalis (Shaw). Fig. 25, a-k. Squilla lacustris minima, Petiver, Gazoph. Nat. Tab. 21, fig. 7, (sec. Baird). Remarkable aquatic insect, King, 59, p. 72, Tab. 4. Cancer stagnalis Shaw, 121, p. 103, Tab. 9, fig. 1-8. Chirocephalus diaphanus Prevost, 90, a, p. 37, Tab. 1, fig. 1-3,91, p. 201. Tab. 20-22; Baird, 8, p. 53. Tab. 3, fig. 1-2, Tab. 4, 5, 4, p. 23; Simon, 126, p. 408, Tab. 5, fig. 3, Tab. 6, fig. 2 ; Barrois, 7, p. 1. Ino piscina Schrank, 118, p. 249. Branchipus paludosus Desmarest, 31, p. 389, Tab. 56, fig. 2; Lamarck, 63, édit. 2, v. 198; Budge, 16, p. 88, Tab. 2, fig. 1-8. Branchipus Prevostii G. Fischer, 38, p. 459. -— chirocephalus Guérin, 50, p. 38, Tab. 33, fig. 3 a-f. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 207 Ghirocephalus Prevostii Thompson, 132, 7. Branchipus diaphanus Milne-Edwards, 75, p. 368 ; Grue, 48, p. 138, 144; Bucholz. 15, p. 93; Daday, 28, p. 284; Seligo, 119, p. 63. Mas. Corpus dimensionibus secundum localitates maxime variabile. Truncus longitudinem abdominis sine cercopodibus superans. Segmenta thoracalia abdominaliaque omnia inermia. Cercopodes elongati, ensiformes, apicem distalem versus atte- nuali, longitudine saepissime segmentorum 4 abdominis poste- riorum simul Junctorum, marginibus dense, aequaliterque seosis. Caput sat dilatatum fronte late rotundata, inermi. Antennae superiores fere longitudine articuli basalis antennarum inferto- rum. Oculi pedunculati longitudine dimidia antennarum supe- riorum. Articulus basalis antennarum inferiorum biarticulatarum mediocriter inflatus, articulo apicali brevior, apophyse elon- gala, subconica, in apice distali sublavacea, minule spinu- losa ‘fig. 25, 4). Articulus apicalis antennarum inferiorum fal- ciformiter introrsum curvatus, apicem distalem versus parum attenuatus, utcunque subtriqueter, prope basin in margine interiore processu cuneiformi introrsum spectante in margine anteriore aculeato, aculeis diversis, sat parvis (fig. 25, «. b.d.).; in apice distali rolundatus, utcunque subelavaceus (fig. 25. a. b.). Appendix antennalis serriformis fere longitudine antenna- rum inferiorum, linguiformis, apicem distalem versus sensim attenuata, in quiete spiraliter contorta, in superficie segmentata ; in margineexteriore prope basin processibus elongatis, validis 2-4, cylindricis, in apice et in latere ventrali aculeatis (fig. 25. a. b.\ in parte cetera marginis exterioris vero processibus plus minusve coniformibus, multo brevioribus, apicem distalem versus sensim abbreviatis, in medio lateris ventralis serie acu- ‘leorum minutorum vestitis ; in margineinteriore à medio usque ad apicem distalem processibus digitiformibus vel conifor- mibus brevibus, iisdem marginis exlerloris oppositis, sensim abbreviatis, in latere ventrali serie mediali aculeorum minuto- rum armatis (fig. 25. 4.). Lamina basalis appendicis antenna- lis serriformis in toto lobiformis, in margine anteriore et exte- 208 EUG. DADAY DE DEÉS dore rotundata, apice interno-apicali parum producto, proces sibus digiti-vel coniformibus, brevibus, acuminatis, margi- Fig. 25. — Chirocephalus stagnalis (Shaw). — a, © dimidium capitis supra visum, 1 :7; b,o antenna inferior et appendices infra visae, 1 : 7; c, & lamina basalis appen- dicis antennalis, 1 :7; d, & processus basalis articuli apicalis antennarum inferio- rum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; e, © pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj.0; Z, © pes 6-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj.0; g, o processus basalis penis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; À, © caput monstrosum, 1: 7 ; à, Q caput supra visum, 1 :7; k, © pes 11- paris, sec.Reich. Oc. I. Obj. 0. nalibus, in margine interiore serie longitudinali aculeorum parvorum marginalium et submarginalium, prope marginem interiorem protuberantia sacciformi (fig. 25. D.c. ). Pedes structura parum dissimili, exceptis ultimis laminis PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 209 branchialibus duabus, in marginibus serrato-crenulatis; sac- culo branchiali sat dilatato, superficie inermi (fig. 25, e. f.). Pedes 1-5 paris endopodito infra parum producto, in mar- gine inferiore lete rotundato, aculeis validiusculis, nonnume- rosis setisque e basi aculeorum exeuntibus parvis, in parte superiore marginis exlerioris arcualo, in parte inferiore vero sinuato, angulum extrorsum vergentem formante (fig. 25. e.). Exopoditum longitudine dimidia partis ceteræ, a medio usque ad apicem distalem sensim attenuatum. Endita tria parum elon- gala, digitiformia, crassiuscula, in apice setis brevibusetin later selis longis armata (fig. 25, e.). Pedes 6-10 paris endopodito infra sat producto, in margine inferiore rotundato, aculeis setisque brevibus a basi aculeo- rum exeuntibus armato, in margine exteriore recto, crenu- lato (fig. 25, f.). Exopoditum longitudinem dimidiam partis ceterae parum superans. Endita tria structura pedum antecedentium, sed ma- Jora. Pedes 11 paris laminis branchialibus rudimentariis ; sacculo branchiali angusto, acumine terminato. Endopoditum angulo inferiore vel posteriore postice producto, acuterotundato, solum selis armato,margine exteriore subrecto, erenulato. Exopoditum longitudinem dimidiam partis ceterae multo superans, ubique fere aequilatum, dilatatum. Endita tria in apice setis brevibus armata (fig. 25, #.). Penis articulo apicali 2-4 lobato, basin subtus processu cor- neo, utcunque cuneiformi, in margine interiore spinuloso, spi- nulisminutis (fig. 25, g.). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 13- 37 mm. ; longitudo truncei 6-17 mm. ; longitudo abdominis 5- 15 mm. ; longitudo cercopodum 2-6 mm. Femina. Corpus in dimensionibus maris fere simile segmen- üis omnibus inermibus. Caput fronte late rotundata, inermi. Antennaesuperioreslongitudinem antennarum inferiorumsupe- rantes, Oculi pedunculati fere longitudine dimidia antennarum superiorum, Antennae inferiores utcunque coniformes, in dorso inflatae, apice acuminato, in margine exteriore bilobatae, lobo basali ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série. EE 210 EUG. DADAY DE DEÉS majore, apicali vero minore ; in margine interiore prope me- dium tuberculo plus minusve coniformi, magnitudine variabili (fig. 25, 1). Pedes structura maris sat simili. Sacculus oviger elongato- ovatus, apice posteriore acutiusculo, longitudine segmentorum 5 anteriorum abdominis simul junctorum. Cercopodes lanceolati, angusti, longitudinem segmentorum 3 abdominus posteriorum simul junctorum plus minusve supe- rantes, marginibus dense aequaliterque setosis. Longitudo totalisa fronte usque ad apicemcercopodum 12,5- 31 mm. ; longitudo trunci 6-16 mm. ; longitudo abdominis 5-15 mm. ; longitudo cercopodum 1,5-6 mm. : longitudo sac- euli ovigeri 2,5-10 mm. ParTriA : Gallia, Argenteuil, coll. Sunon, anno 1886, mense martii ; Meudon, coll. Pérez, anno 1899. Bellevue, coll. Martin et Seeques, anno 1897, die 7 mensis marti ; Saône-et-Loire prope Chagny, coll. Jullien, anno 1871 (specimina maxima) ; le Vernet, coll. Simon, anno 1887, die 9 mensis mayi ; Mantes, coll. Xoppenhorn, anno 1897, die 2 mensis martin ; Noirmou- tiers, coll. Dollfus ; St. Quai Sertrieux, coll. Leprieur, Angers, coll. fiaimbault, anno 1887 ; Paris, coll. Simon ; Villiers-sur- mer, Amiens, coll. Dollfus,anno 1893 mense julii ; Dordogne, Pandeuil, prope Lanouaille, coll. A//uaud ; près Le Blanc; Brout Vernet, coll. Æichard: Evreux : Douai, coll. Moniez. Hungaria, Retvezäl, coll. Daday. Marocco, Kehl Akdar, coll. Simon, anno 1887, mensemay}i ; Pointe Malabata, coll. Buchet, anno 1901. Algeria, Zarfaia, coll. Théry, anno 1903 ; Frais-Vilon, coll, Lataste, anno 1880, mense februarii. Bône, coll. Coinde, anno 1862. Hispania, Madrid ; Ciudad-Real, coll. Bolivar. Specimina ex localitatibus supra enumeratis collecta in pos- sessione Musaei Nat. Hist. Parisiensis. Hungaria : Bucsees, coll. Daday, Retvezät, coll. Daday et Szilédy, Gospich, coll. Biro ; Pareng in montibus Carpatorum, anno 1909, die 22 mensis augusti, Nagyenyed, anno 1901, mense marli, Szilddy ; Nagydisznod et Bulea in montibus Carpatorum. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 21T Hispania : Ciudad-Real. Specimina in collectione Musaei Nationalis Hungarici Buda- pestinensis el Musaei Transylvanie in Kolozsvär. Russia : Kaukasus borealis districtus Fluminis Bjelaja- coll. Scheposnikow, anno 1902, die 8 mensis maji, in collec- tione Musaei St.-Petersburgiensis. Brittania : Norvich, Blackheath, Epping, Brighton, Bristol, Devonshire, Hammersmith. Croatia : Siroka-Kula et Vrhovina, anno 1909 die 20-29 men- sis Jul, Séska. Gallia : Montauban, coll. Prevost. Helvetia : Geneve, coll. Prevost. Germania : Danzig (Buchholtz, Liévin, Siebold) ; Bonn (Budge). Montenegro : Mons Komsim, sec. Zograf (141). Algeria : Kasbah lacus, Frog lacus, Beni Mora lacus in Biskra (Gurney). Tunisia : Oued-Tindja, Sidi Atham, Rades (Gurney). D'après les lieux où cette espèce est signalée, elle semble être caractéristique pour l'Europe centrale, et la plus fréquente en France. Les limites de sa distribution géographique sont aujourd'hui : Au sud Bône en Algérie 30° 30' de lalitudesepten- trionale ; au nord Danzick par 54°10' ; à l’est le Caucase septen- trional. Parmi les centaines d'exemplaires que j'ai étudiés, beaucoup sont anormaux dans l’un ou l’autre des cercopodes ; je n’aitrouvé qu'une femelle qui avait quelque déformation dans un autre membre que les cercopodes. Cet exemplaire recueilli à Gospich était typique, bien développé, mûr, mais la défor- mation se présentait aux antennes inférieures. L’antenne infé- rieure gauche était remarquablement allongée et fort mince, portantau milieu du bord externe un prolongement spiniforme, au bout distal une formation semblable à une faucille tournée en dehors (fig. 25./.). L'antenne inférieure droite était beaucoup plus courte et se divisait en un article basal un peu conique et en un bout distal recourbé vers l’intérieur et en forme de faucille. L'article basal portait sur son bord inférieur, au milieu et au bout, un prolongement digitiforme (fig. 25. 4.). Pour la dénomination de cette espèce j'ai suivi la loi de la 212 EUG. DADAY DE DEÉS priorité. Donc je n'ai pas accepté la dénomination de Prévost (1805) diaphanus, mais j'ai retenule nom de stagnalis de Shaw (1791). Du reste ce nom peut être accepté dans le cadre du genre Chirocephalus puisque la dénomination spécifique de sta- gnalis n’y est pas encoreretenue et puisque le Cancer stagnalis de Linné — Branchipus stagnalis ne peut être confondu avec le Gancer stagnalis — Chirocephalus stagnalis de Shaw. Species insufficienter cognita. Chirocephalus Bobrinskii Alck. Branchipus (Chirocephalus) Bobrinskii, A.-W. Alcock, 1>°a- p.47; tab.3, node « Closely resembles Chirocephalus diaphanus vide Bird, Nat. Hist. of British Entomostraca, p. 53, pls. IT, IV, V; and Monograph of the Branchipodidae, Proc. Zool. Soc. 1852, p.23) in all parliculars except (1) that it is much smaller (both sexes) ; (2) that the antennules of the male are much larger, their length, when extended, being nearly equal to that of the thorax, and (3) that the toothed plate of the base of the second jointof the antennules is smaller and distinctly pedicled. Males and ovigerous females were caught in Iuly, in the Chakmaktin Lake, by M. Bogoyevlenski, naturalist with Count Bobrinshi. The latter gentleman very generously gave thento me, and Thave therefore named the species after him. » Avec la description ci-dessus et les figures qui s’y attachent, dues à l’'amabilité de M. N. Annandale, on ne peut établir le caractère de l'espèce. Il ne semble pas impossible que les exemplaires dont M. A. W. A/cock à fait la description, pou- aient appartenir au type du Chirocephalus altaicus où à celui du Chirocephalus turkestanicus. Voulant préciser les carac- tères de celte espèce j'en ai demandé des exemplaires à M. NW. Annandale qui a eu l'extrême obligeance de m'envoyer le N° 819/10 d'inventaire ; un mâle et une femelle sous le nom de Branchipus bobrinskii Alc. recueillis à Little Pamir. Malheureusement, par un hasard inexplicable au lieu du Chiro- cephalus, j'ai reçu la Branchinecta orientalis G. O. Sars. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS A 1e 1 Gen. Pristicephalus nov. gen Branchipus (Chirocephalus) Brauer, 13, pro parte. Chirocephalus Ryder, 98, pro parte. Branchipus Daday, 28, pro parte. Corpus plus minusve robustum, dimensionibus variabilibus Truncus longitudinem abdominis sine cercopodibus superans. Abdomen in utroque sexu graciliusculum, in mare inerme, in femine revo interdum armatum. Cercopodes mobiles, ensi- formes, articulatione distincta à segmento abdominis ultimo disjuncti, marginibus setosis. Caput parum dilatatum, fronte inermi. Antennae inferio- res maris biarticulatae ; articulus earum basalis sæpissime apophyse, inlatere superiore prope basin appendice serriformi, in marginibus aculeata, apicem distalem versus sensim atte- nuata; articulus apicalis sæpissime processu basali interiore, lævis, subrectus vel parum arcuatus. Pedes omnes structura fere simili, endopodito in angulo inferiore vel posteriore abbreviato, late rotundato. Articulus apicalis penis aculeo valido, in margine exteriore serrato-denticulato terminatus. Nous voyons, par la liste des synonymes, que les espèces de ce genre furent considérées comme des représentants des genres Branchipus etChirocephalus.Ilest incontestable que les traits généraux de la structure sont assez conformes, d’une part à ceux du genre Chirocephalopsis, de l’autre à ceux des genres Chirocephalus, mais la structure de la tête du mâle et celle des antennes inférieures nous présentent de telles divergences, que j'ai trouvé Juste de les séparer. La distribution géographique des espèces de cegenreestassez intéressante. En général, toutes les espèces connues Jusqu'à ce jour habitent les régions au nord du tropique du Cancer, entre les 28-65° de latitude. Elles sont le plus fréquentes en Europe dans la zone tempérée, et quelques espèces seulement se rencon- trent en Asie septentrionale et dans l'Afrique du Nord. Afin de pouvoir plus facilement déterminer et connaître les espèces 1l faut aussi connaître les femelles ; il convient donc de traiter les deux sexes dans des tableaux synoptiques séparés, 214 EUG. DADAY DE DEÉS Conspectus Specierum Generis Pristicephalus hucusque cognitarum. ® 1. Segmentaaliquot abdominalia diverse modo armalta.... 2 Segmenta abdominalia inermia ; sacculus oviger elon- gatus, pyriformis......... 1 AR . Pristicephalus recticornis, (Brauer). 2, Segmenta aliquot abdominalia in margine posteriore cingulo prominente ; segmenta aliquot thoracalia in armata; segmenta thoracalia inermia. Pristicephalus carnuntanus, (Brau). 3. Segmenta abdominalia 3-7 posteriora in margine poste- riore cingulo prominente, spinuloso armala; segmenta Pristicephalus omnia (horacalia in medio dorsi tuberositate vestila.. priscus, n. Sp. Segmenta abdominalia 2-8 posteriora in margine poste- riore cingulo prominente, subtus el in lateribus spinuloso ; segmenta thoracalia 5-10 posteriora in medio dorsi tuberosilate armata..... Pristicephalus Josephinae, (Grub). À O 1. Articulus apicalis antennarum inferiorum plus minusve falciformis, apice laevi, in margine interiore tubero- sitate-armetlus vel late areas. ., 2474 2 2 Arliculus apicalis antennarum inferiorum rectus, apice mucronalto, marginibus laevibus..... . Pristicephalus recticornis, (Brau). 2. Articulus apicalis antennarum inferiorum processu basant ee eee Se CE LR UE ve 3 Arliculus apicalis antennarum inferiorum processu DS TT RE RE ES LA EN Pristicephalus carnuntanus, (Brau). 3. Arliculus apicalis antennarum inferiorum in margine interiore tuberosilale armalus ; articulus basalis anten- narum inferiorum apophyse clavato.. Pristicephalus Jo sephinæ, (Grub). Arliculus apicalis antennarum inferiorum in margine interiore late arcualus ; articulus basalis antennarum inferiorum apophyse nulla............ ... Pristicephalus priscus, n. sp. Sps. Fristicephalus recticornis (Brauer) l'ig. 26, a-d. Branchipus (Chirocephalus), recticornis Brauer, 13, p. 598, Tab. 4, fig. 7, 8. Mas : Corpus antice valde dilatatum. Caput magnopere dila- atum, fronte inermi. Cercopodes elongato-ensiformes, longi- tudine segmentorum trium abdominis posteriorum simul june- Lorum, parum introrsum eurvali, marginibus setosis (fig. 26, c.). Antennae superiores crassiusculae, oculis pedunculatis fere duplo longiores. Antennae inferiores biarticulatae, disjuncetae ; articulus basalis earum sat crassus, parum introrsum curvalus, in parte distali quarta sulco transversali, prope basin apophyse PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 215 clavata (fig. 26, 4.). Appendix articuli basalis antennarum infe- riorum taeniformis, apicem distalem verosus attenuala, longi- (udine antennarum inferiorum, in marginibus processibus coniformibus, sensim abbrevialis, basi extus tribus longioribus, Fig, 26. — Pristicephalus reclicornis (Braucr). — a, g caput; b, © pars capilis: ç, cercopes; d, © sacculus oviger a latere, figurae cunctae sec. Brauer. digitiformibus. Articulus apicalis antennarum inferiorum lon- gitudine articuli basalis, rectus, apicem distalem versus sensim attenuatus, in angulo basali interiore processu breviusculo, sat lato, denticulato, introrsum vergente, in apice distali mu- crone brevi, introrsum spectante (fig. 26, 4.). Longitudo totalis 10 mm. Femina : Corpusgraciliusculum, capite satdilatato. Antennae superiores longitudinem antennarum inferiorum parum supe- rantes (fig. 26, 4.). Antennae inferiores utcunque triangulares, margine exteriore arcualo, prope apicem distalem acutum cre- nulato, margine interiore fere in medio tuberositate armato dig. 26, 4.). Cercopodes elongato-lanceolati, longitudine segmen- 216 EUG. DADAY DE DEÉS torum trium abdominis posteriorum simul junctorum, margi- nibus setosis. Sacculus oviger elongato-pyriformis, longitudine ssgmentum octavum abdominis posteriorem attingente {fig. 26, d.). ParriA : Tunis, collegit Fischer et e terra exsiccata limosa educitetiam D. Prof. Fr. Brauer. Specimina non examinavi. Cette espèce est le représentant du genre, qui habite le plus près du tropique du Cancer, par 30° de latitude, Le mâle est facilement reconnaissable à l’article apical des antennes inf6- rieures, la femelle aux antennes inférieures ainsi qu'à la forme et à la longueur du sac ovigère. Sp. Pristicephalus Josephinae (Grube). Fig. 27, a-l. Branchipus Josephinae, Grube, 48, p. 143, Tab. 8, fig. 1-5. Mas: Corpus sat gracile. Truncus longitudinem abdominis sine cercopodibus superans, segmentis thoracalibus inermibus. Segmenta abdominalia 2-8 in margine posteriore cingulo parum prominente, in lateribus et in latere ventrali aculeis minutis selisque tenuissimis armato. Segmenta duo genitalia segmentis abdominis ceteris crassiora longioraque, inflata. Cercopodes elongati, ensiformes, sat angusti, apicem distalem versus valde attenuati, longitudine segmentorum 5 abdominis posteriorum simul junetorum, marginibus sat dense aequaliterque setosis. Caput sat angustum, fronte parum producta, truncata. An- tennae superiores sat crassae, longitudinem articuli basalis an- tennarum inferiorum multo superantes (fig.27,a.b.). Antennae inferiores crassiusculae, articulus basalis earum sat crassus, margine exteriore arcuato, interiore vero subrecto, parum sinuato, in parte distali extus tuberositate pilosa, prope basin in latere ventrali apophyse elavata cum capitulo corneo, dense lenuissimeque spinuloso (fig. 27, b.). Articulus apicalis anten- narum inferiorum falciformis, basi multo latior, usque ad medium sensim attenuatus, in medio marginis interioris vel inferloris carina parva, rotundata, in parte distali exeunte; apice acute rotundato (fig. 27, d.). Appendix serriformis articuli basalis antennarum inferiorum taentiformis, apicem distalem versus valde attenuata, longitu- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS DAT dine articuli basalis, saepissime introrsum curvala, margine solum exteriore serrato, processibus digitiformibus brevibus, \ [bel dr ( Fig. 27, — Pristicephalus Josephinae (Grube). — a, S caput, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; b, © dimidium capitis a latere ventrali, sec. Reich. Oc. I. Obj.0; ce, © caput. Reich. Oc. I. Obj. 0; d, © abdomen cum sacculo ovigero a latere, sec. Reich. Oc. T. Obj. 0 e, S appendix serriformis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; f, S'organa genitalia externa, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; g, © pes primi paris, sec. Reich. Oc. 6. Obj. 0 ; À, © pro- cessus basalis penis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 4; à, © pes 11-paris, sec. Reich. Oc. 6. Obj. 0: 4, © pes 7-paris, sec. Reich, Oc. 6. Obj. 0 ; Z, © abdomen cum cercopodi- bus, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. in apice aculeo valido, subtus aculeis 1-2 parvis armatis; in latere ventraliappendicisserriformis propemarginem interiorem serie longitudinali aculeorum parvorum e tuberculis minutis exeuntium (fig. 27,e.). Pedes omnes structura fere simili. Pedes 1-10 paris laminis 218 EUG. DADAY DE DEÉS branchialibus duabus, in marginibus crenulatis ; sacculo bran- chiali sat magno, angusto, marginibus integris. Endopoditum pedum 1-10 paris in angulo posteriore vel inferiore abbrevia- tum, sal late-rotundatum, margine exteriore late-arcuato seto- soque (fig. 27, g-i-k.). Exopoditum pedum 1-10 paris longitudi- nem dimidiam partis ceterae non superans ; in apice distali late- rotundatum. Pedes 11 paris lamina branchiali unica, angusta, in apice aculeata ; saceulo branchiali rudimentario, angusto, ensiformi, in apice spina armato; endopoditum in angulo pos- teriore velinferiore acutiusculo-rotundatum, marginibus setosis: exopoditum longitudinem dimidiam partis ceterae multo supe- rans, sat latum et in apice distali late-rotundatum (fig. 27, 4.). Penis in latere ventrali basi processibus duobus utcunque coniformibus, validis, apice bifissis, pars exterior eorum multo major, aculeo bifido terminata, intus lobo spinuloso, pars vero interior minula, laevis, aculeiformis ; in latere ventrali proces- suum contformium ab apice distali usque ad basim plica parum arcuala, spinulosa (fig. 27, 2.). Articulus basalis penis angulo distali exteriore mucronato, articulus secundus aculeo valido, denticulato terminatus (fig. 27, /.). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 10- 1% mm. ; longitudo trunci4,5-7 mm. ; longitudo abdominis 3,8- 5 mm. ; longitudo cercopodum 1,7-2 mm. FEmiINA : Corpus dimensionibus maris parum superantibus. Truncus abdomine sine cercopodibus longior. Segmenta thora- calla 5-10 posteriora in medio dorsi utrinque tuberculo conifor- mi sat prominente, postice sensim crescente ; segmenta 8-11 marginbus lateralibus lobatis. Segmenta abdominalia 2-8 in margine posteriore cingulo prominente, in lateribus et subtus aculeato pilosoque, aculeis parvis et setis tenuissimis (fig. 27, /.). Cingulus marginis posterioris segmentorum 2-4 anteriorum, praecipue speciminum seniorum, in processu lateral, conifor- mi, dense aculeato pilosoque exeuns. Segmenta genitalia duo abdominis ceteris mullo crassiora. Cercopodeselongati, angusti, ensiformes, apicem distalem versus attenuati, longitudine seg- mentorum 5 abdominis posteriorum simul junetorum, margi- nibus crenulatis, dense aequaliterque setosis (fig. 27, /.). Caput fronte inermi, rotundata. Antennae superiores longi- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 219 tudinem antennarum inferiorum multo superantes. Antennae inferiores parum complanalae, utcunque coniformes, in latere dorsali parum arcuatae, setosae, in apice distaliaculeo validius- culo armatae. Margo exterior antennarum inferiorumutcunque arcuatus, in medio vero sinuatus, lobos duos, unum inferiorem majorem, basalem, alterum superiorem vel apicalem minorem formans, margo verointerior late-arcuatus, fere in medio tuber- culo coniformi, in apice aculeo crasso brevique armato inter- ruptus (fig. 27, c.). Pedes structura maris simili. Sacculus oviger utcunque ovalis, longitudine segmentorum 5 abdominis anteriorum simul Jjunctorum, apice posteriore satlate-rotundato, lateribus obtuse- arcuatis (fig. 27, d.). Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 12- 15 mm.; longitudo trunci 5,5-7 mm.; longitudo abdominis 4,5-6. mm.; longitudo cercopodum 2 mm.; longitudo sacculi ovigeri 2-4 mm. ; Parria. — Dorpat, Russia (coll. Grube, specimina originalia sed à me non examinata) ; Marinowka, stagna apud Idolga im Guver. Saratow, Russia (coll. Czekanowshij); oppidum Kainsk in Guvern. Tomsk, Siberia, (coll. Plotnikow, anno 1903, die 19 mensis mai); Stepanowka prope Tomsk, Siberia ‘coll. Ploinikouw, anno 1903, die 31 mensis maji); stagnum prope litus boreale lacus Koturkul in circulo Koktschetow in Guvern. Akmolinsk, Siberia (coll. Zgnatorr, anno 1902, die 31 mensis mai) ; pagus Lusino in Guvern. Tobolsk, Siberia (coll. Plotnikorr, anno 1903. die 15 mensis maji); lacus Borowoje in circulo Koktschetow in Guvern. Akmolinsk, Siberia (coll. /gnatow) : Stagna in Angara apud Padun (coll. C'zekanowskij) ; Archangelsk (coll. Schuroushi}). = Specimina omnia, exeeptae localitate Dorpat, in collectione Musei St-Petersburgiensis. D'après ses lieux de provenance, cette espèce est évidemment une espèce du Nord, sa distribution peut être constatée en Europe et en Asie entre les 50-65° de latitude mais elle n'atteint pas la zone polaire. Je dois observer que dans une de mes études précédentes (28 p. 283) J'étais de l'avis que le Branchipus-Pristicephalus 290 EUG. DADAY DE DEÉS Josephinae (Grube) pourrait être la variété du Branchipus Chirocephalopsis birostratus (S. Fisch.) Ayant eu l’occasion d'étudier ces deux espèces et de Les comparer, je me suis con- vaincu de leur indépendance. Les antennes inférieures des mâles et l'abdomen de la femelle des deux espèces diffèrent tant qu'on ne les pourrait confondre. Pour excuse de cette erreur, je dois avouer qu’alors je n’avais pas vu les exemplaires typiques des deux espèces et que, par suite, je n’avais pu les comparer. Je rectifie avec plaisir mon erreur. Je dois observer encore que la description de Grube est à plusieurs points de vue imparfaite; dans sa brièveté elle ne mentionne pas plusieurs traits caracté- ristiques de l'espèce ; par exemple la structure des segments de l'abdomen et du tronc de la femelle; en outre, la description de l’appendice serriforme du mâle n’est pas complète et pas un mot de la structure du pénis. Sp. Pristicephalus carnuntanus (Brauer). Fig. 28, a-l. Branchipus (Chirocephalus) carnuntanus, Brauer, 13, p. 596, Tab. 3. Fig. 5. Branchipus birostratus v. carnuntanus Daday, 28, p. 283. Mais. — Corpus sat robustum. Truncus subcrassus, segmentis politis. Abdomen trunco brevius, segmentis 3-8 fereaequilongis, subtus in margine posteriore latere utroque disco aculeis minutis scabroso setisque tenuissimis armato. Cercopodes ensiformes, latiuseuli, apicem distalem versus sensim attenuati, longitu- dine segmentorum trium abdominis posteriorum simul junc- forum, in marginibus crenulati, dense aequaliterque setosi. Caput fronte rotundata, inermi. Antennae superiores longi- tudinem articuli basalis antennarum inferiorum superantes. Antennae inferiores biarticulatae, inter se disjunctae, sed valde approximalae. Articulus basalis antennarum inferiorum crassus, margine exteriore arcuato, plicato, prope basin et apicem distalem disco tenue piloso ; margine interiore concavo, laevi; margine apicali plus minusve recto (fig. 28, 4. c. e.). Latus dorsale articuli basalis antennarum inferiorum prope basin PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 291 appendice serriformi, latus vero ventrale fere in medio apophy- se longiuscula, columniformi, in apice rotundata rugosaque, Fig. 28. — Pristicephalus carnuntanus (Brauer). — a, © abdomen cum sacculo ovi- gero a latere, 1: 7; b, O caput, 1: 7; c, © antenna inferior de supra, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; d, ©' processus basalis penis, sec. Reich. Oc. 6. Obj.2; e, © antenna + inferior, infra, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; ÿ, © caput, 1 : 7; g, O' pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; k, © organa genitalia externa, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; , © pes 7-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; X, O' pes 11-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; {, © abdomen cum sacculo ovigero de supra, 1 : 7. sursum introrsumque vergente (fig. 28, e.). Articulus apicalis antennarum inferiorum longitudine articulum basalem multo superante, faleiformiter parum introrsum arcuatus, sed prope apicem distalem parum extrorsum declinatus, apicem distalem Ja2 EUG. DADAY DE DEÉS versus utcunque attenuatus, basi autem dilatatus, processu digitiformi, introrsum vergente verrucosoque. Margo superior interior articuli apicalis in medio parum lobatus; latus interius excavatum, exterius vero convexum (fig. 28,4. c.e.). Appendix serriformis longitudinem arliculi basalis parum superans, musculosus, ensiformis, in marginibus processibus coniformi- bus parvis, oppositis, non numerosis, in apice aculeo parvo armalis, in quiete contortus (fig. 28, &. c. e.). Oculi pedunculati longitudinem dimidiam antennarum superiorum superantes. Labrum processu vermiformi sat longo. Pedes omnes structura fere simili. Pedes 1-10 paris laminsi branchialibus duabus in marginibus serrato-crenutalis ; sacculo branchiali sat anguslo, in marginibus integro (fig. 28, q. à. #.). Endopoditum pedum primi paris coniforme, parum extrorsum produetum, angulo inferiore vel posteriore acutiusculo- rotundalo, setis crassis, margine exteriore recto, declivi, prope angulum inferiorem minime sinualo, selis sursum decrescentibus (fig. 28, g.). Exopoditum, in apice distah, acutiusculo-rotundatum, longitudinem dimidiam partis ceterae multo non attingens. Endopoditum pedum 2-10 paris subqua- drangulare, margine inferiore vel posteriore late-rotundato, aculeato setosoque, angulo inferiore vel posteriore parum extrorsum producto, acutiusculo-rotundato, margine exteriore subrecto prope angulum inferiorem parum sinualo, setoso, selis sursum decrescentibus (fig. 28, 2.) Exopoditum ubique fere aequilatum, longitudine dimidia partis ecterae, in apice late rotundatum (fig. 28, 2). Pedes 11 paris lamina branchia- li unica, rudimentaria, ensiformi; sacculo branchiali angusto, ensiformi, in apice distali acuminato. Endopoditum lobiforme in medio marginis exterioris parum tube- rosum, acutiusculo rotundatum, setis brevibus margi- nalibus (fig. 28, #.). Exopoditum longitudinem dimidiam partis ceterae multo superans, in apice distali sat late- rotundatum. Articulus basalis penis lobos aliquot formans, processu basali et in angulo exteriore appendice aculeiformi, extrorsum curvata (fig. 28, 2.). Processus basalis penis Im toto unerformis, parte basali dilatata, bituberculata, parte apicali falciformi, in PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 295 latere ventrali plica spinulosa, ab apice distali usque ad basim eius extensa, armatus (fig. 28, «/.). Longitudo {otalis a fronte usque ad apicem cercopodum 12- 16 mm. ; longitudo trunci 6-8 mm.; longitudo abdominis 5- 7 mm. ; longitudo cercopodum 12 mm. FEMiNA. — Corpus sal robustum. Truncus crassus, longitu- dinem abdominis cercopodumque simul junetorum fere attin- gens. Segmenta thoracalia in lateribus processu aculeiformi, poslice sensim crescente. Dorsum segmentorum 5-11 posterio- rum aculeis minutis in lineis; duabus bilateraliter dispositis armatum (fig. 28, /.). Abdomen crassiusculum segmentis longitudine structuraque diversis. Segmentum primum genitale in lateribus mucrone minulo, superficie polito. Segmentum genitale secundum in margine posteriore aculeo validiusculo laterali, in dorso prope marginem posteriorem et latere utroque aculeo valido, sursum retrorsumque curvato (fig. 28, /.). Segmenta 3-4 abdominalia in margine posteriore etin lateribus aculeo validiusculo, retrorsum spectante, segmenta vero 5-8 prope marginem posteriorem in latere ventrali utrinque disco verrucoso, piloso, aculeis minutis pilisque tenuissimis armato (fig. 28, à. /.). Segmentum ultimum abdominis fere longitudine segmentiantecedentis, superficie polita. Cercopodes breviuseuli, ensiformes, longitudinem segmentorum duorum abdominis posteriorum parum superantes, marginibus dense aequaliterque setosis (fig. 28, /.). Caput dilatatum, fronte inermi, late rotundata. Antennae superiores longitudinem antennarum inferiorum parum super- rantes. Antennae inferiores utcunque coniformes, apice acuminato, parum complanatae, dorso subarcuato; margine exteriore sinuato in lobos duos diviso, lobo basali majore, apicah vero minore; margine interiore prope medium vali- diusculo inciso, lobum proximalem, parum prominentem, lobumque apicalem minorem, late rotundatum formante (he. 28, f.). Oculi peduneulati longitudinem dimidiam antennarum supe- riorum non superantes. Pedes omnes structura maris fere simili. Sacculus oviger permagnus,utcunque fusiformis, fere longitudine abdominis, 294 EUG. DADAY DE DEÉS apice posteriore acuminato et ante fissuram genitalem processu parvo, digitiformi, ventrali(fig. 28, «.). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 12- 15 mm.; longitudo trunci 5,7-7 mm.; longitudo abdominis 5- 6 mm. ; longitudo cercopodum 1,3-1,5 mm.; longitudo saceuli ovigeri CIrCa 4-5 MM. ; ParriA. — Parndorf in Hungaria, coll. Prauer; Kecskemét in Hungaria, coll. Daday; specimina in collectione Musaei Nat. Hist. Parisiensis et Musaei Nationalis Hungarici Budapes- tinensis. Cette espèce présente des marques de parenté avec le Pristicephalus Josephinae, mais il en diffère à plusieurs égards essentiellement: par la structure des segments du corps chezla femelle, par celle des antennes inférieures et du pénis chez le mâle. La distribution géographique de cette espèce est fort inté- ressante, puisqu'elle est lereprésentant du genre le plus avancé vers le sud: 46°de latitude (Kecskemét). Pristicephalus priscus n. sp. Fig. 29, a-k. Mas. : Corpus subgracile. Truncuslongitudinem abdominis sine cercopodibus non attingens, segmentis thoracalibus inermibus. Segmenta omnia abdominalia inermia, postice versus sensim angustiora. Segmentum penultimum abdominis antecedentibus # parum longius. Segmentum ultimum abdo- minis in medio marginis posterioris valde incisum, fere bifur- catum, Jongitudine fere dimidia segmenti antecedentis. Cercopodes elongati, angusti, ensiformes, apicem distalem versus valde angustati, longitudine segmentorum 4 abdominis posteriorum simul junctorum, marginibus sat dense aequali- terque setosis (fig. 29, g.). Caput sat dilatatum, fronte late rotundata. Antennae superiores sat graciles, biarticulatae, longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum multo superantes (fig. 29, &.). Antennae inferiores sat crassae, articulus basalis earum subcrassus, in parte distali extus tuberositate pilosa, infra PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 297 apophyse nulla. Articulus apicalis antennarum inferiorum Fig. 29. — Prishicephalus priscus n. sp. — 4, © caput supra visum, 1:10; b, Q ca- put supra visum, 1 : 10 ; c, © appendix serriformis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; d, © organa genitalia externa, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; e, O'pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; f, Q@ segmenta duo thoracalia posteriora et segmenta tria abdomi- nalia anteriora cum sacculo ovigero a latere, 1:7; g, O' segmenta # posteriora abdominis cum cercopodibus, 1:10; À, © pes 6-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; i, © pes 11-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; 4, © abdomen cum sacculo ovigero et cercopodibus a latere ventrali, 1 : 7. falciformis, basi multo latior, in medio marginis interioris vel ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série. > a os LE 226 EUG. DADAY DE DEES inferioris late arcuatus, in parte distali tertia sensim attenuatus, etin margine interiore minutissime serrulatus; longitudinem arüculi basalis multo superans (fig. 29, 4.). Appendix serrifor- mis articuli basalis antennarum inferiorum taentiformis, apicem distalem versus valde attenuata, in quiete spiraliter contorta, marginibus integris, in latere ventrali seriebus longitudinalibus duabus tuberculorum parvorum aculeatorum prope margines dispositis vestita (fig. 29, c.). Pedes omnes structura fere simili. Pedes 1-10 paris laminis branchialibus duabus, in marginibus acute crenulatis; sacculo branchiali angusto marginibus integris (fig. 29, e. /.). Endopoditum pedum 1-10 paris in angulo posteriore vel inferiore abbreviatum, sat late rotundatum, margine exteriore late-arcuato setosoque (fig. 29, e. 2.). Exopoditum pedum primi paris triangulare, valde abbreviatum, longitudinem tertiam partis ceterae vix superans (fig. 29, e.). Exopoditum pedum mediorum utcunque foliiforme, longitudine dimidia partis ceterae (fig. 29, %.). Pedes 11 paris lamina branchiali unica, sal angusta, in apice serrato-denticulata; saceulo bran- chiali angusto in apice rotundato, laevi. Endopoditum pedum 11 paris extrorsum parum productum, acutiusculo rotundatum marginibus setosis. Exopoditum pedum 11 paris sat dilatatum foliforme, longitudinem dimidiam partis ceterae mullo superans (fig. 29, 2.). Penis in latere ventrali basi processibus tribus granulosis armatus, quorum inferior tuberculiformis, medius uneiformis, exterior vero utcunque quadrangularis (fig. 29, 7.). Articulus secundus penis in angulo exteriore unco valido terminatus (fig. 29, di}, Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 13,5-2% mm. ; longitudo trunci 5-9 mm. ; longitudo abdominis 6-11 mm.; longitudo cercopodum 2,5-4 mm. FEmINA : Corpus in dimensionibus maris saepissime parum remotum, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus non attingente. Segmenta thoracalia 2-11 posteriora in medio dorsi tuberculo coniformi sat prominente, postice sensim cres- cente, lobis lateralibus carentia. Segmenta 3-7 abdominalia in margine posteriore cingulo prominente spinuloso (fig. 29, . #.). PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 207 Segmentum penultimum abdominis antecedentibus gracilius, parum longius, margine posteriore laevi. Segmentum abdominis ultimum longitudinem tertiam antecedentis vix superans in medio marginis posterioris valde incisum, fere bifurcatum (fig. 29, #.). Cercopodes breviusculi, angusti, ensiformes, apicem distalem versus valde attenuati, longitudine solum segmentorum duorum abdominis ultimorum simul junetorum, marginibus dense aequaliterque setosis (fig. 29, #.). Caput fronte inermi, late rotundata. Antennae superiores longitudinem antennarum inferiorum multo superantes. Anten- nae inferiores parum complanatae, utcunque coniformes, in atere dorsali parum arcuatae, in apice distali aculeo validiuseulo armatae. Margo exterior antennarum inferiorum arcuatus, margo vero interior in medio parum late sinuatus (fig. 29, b). Oculi pedunculati longitudinem dimidiam antennarum supe- riorum non superantes. Pedes structura maris simili. Sacculus oviger ovalis, longi- tudine segmentorum trium abdominis anteriorum simul junc- torum, apice posteriore acuminato, lateribus late-rotundatis (fig. 29, f. À). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 14- 22 mm. ; longitudo trunei 5,5-9 mm. ; longitudo abdominis 7-11 mm.; longitudo cercopodum 1,5-2, 2 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 2-%,5 mm. PatrrA : India orientalis, Naini Tal, Kumaon in altitudine 1980 mtr., anno 1906, die 3 mensis octobris. Phagu, Simla Hills, in altitudine 2438 mtr. ; anno 1907, die 3 mensis maji ; Theog, Simla Hills in altitudine 2651 mtr. ; anno 1907, die 27 aprilis et 3 maji; Suka Tal supra Naini Tal, Kumaon in H malaya oceid. 2000 mtr., anno 1909, mense maji ; Bhowali Bazar, Kumaon in Himalaya oceid. 1524 mtr., anno 1909, mense maji. Specimina numerosa à D. N. Annandale collecta examinavi aliquotque eorum in collectione Musaei Indiani et Musaei Nat. Hist. Parisiensis collocavi. Cette espèce est en proche parenté avec le Pristicephalus Josephinae (Grub), elle en diffère pourtant et doit en être séparée. Les différences de grande importance se rencontre nt 298 EUG. DADAY DE DEÉS dans la structure des antennes inférieures du màle et dans celle du pénis, puis dans la structure des antennes inférieures et dans celle des segments du tronc de la femelle. La différence entre les dimensions relatives du corps est aussi de grand intérêt. Je dois noter que les exemplaires provenant de Phagu ont été plus petits que ceux de tout autre endroit. Il faut encore mentionner que cette espèce est le représentant le plus oriental du genre. Gen. Chirocephalopsis n. gen. Branchipus Dybowski, 32, p. 196. Chirocephalus Baird, 4 (pro parte) ; Sars G. O., 105, a, p. 473, Tab. 26, 27. —— subgen. Siphonophanes Simon, 126, p. 406, 413. — subgen. Drepanosurus Simon, 126, p. 406, 411. Corpus sat gracile. Truncus longitudinem abdominis sine cercopodibus superans. Segmentum ultimum thoracale, vel segmenta tria thoracis posteriora feminae in lateribus lobata. Abdomen 9 segmentatum segmentis aut cylindricis, aut in femina complanatis, laevibus vel diverso modo armatis. Cerco- podes angusti, ensiformes, mobiles, eum segmento abdominis ultimo articulatione conjuneti, marginibus setosis. Caput maris dilatatum, subtus ante basin labri, aut supra in medio frontis processu rostriformi, corneo, variabili, com- planato. Antennae inferiores feminae prope medium marginis inte- rioris tuberculo distincto, structura variabil. Antennae inferiores maris biarticulatae; articulus basalis earum aut apophysa nulla, aut apophyse diverse disposita; articulus apicalis falciformis, apicem distalem versus attenuatus, contortus, in margine superiore aut laevis, aut diverso modo armatus. Angulus interior basalis articuli apicalis antennarum inferiorum maris aut inermis, aut processu clavaceo. Appendix serriformis articuli basalis antennarum inferiorum maris longitudine latitudineque variabilibus, in marginibus utrinque processibus digitiformibus aut aequalibus, brevibus, in apice aculealis, aut in margine exteriore perlongis subtus PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 299 aculeatis, in margine interiore vero perbrevibus, solum aculeo apicali. Pedes omnes structura subsimili. Endopoditum pedum 1- 10 paris abbreviatum vel parum productum, angulo inferiore vel posteriore aut late rotundato, aut oblique truncato, fere quadrangular. Penis in apice processu aculeiformi valido, serrato-denti- culato. Species generis hujus adhue cognitae sunt incolae stagnorum aquae dulcis regionis palaearcticae et pertinent ad subgenera tria. Les savants ont considéré la plupart les espèces ci-dessous de ce genre, dans la plupart, comme appartenant au genre Chirocephalus. Déjà Æ£. Simon aperçut les différences qui existent entre ce nouveau genre et celui des Chirocephalus, et il établit dans ce dernier deux sous-genres qu'il nomma Siphonophanes et Drepanosurus. A mon avis, les différences de structure des antennes inférieures et des pattes du mâle, surtout la présence d’un appendice en forme de trompe situé au-dessus de la base du labresupérieur, c’est-à-dire au milieu du front, puis le développement original de l’article apical des antennes inférieures et de l’appendice serriforme de leur article basal nous fournissent des caractéristiques suffisantes pour juslifier la séparation des genres. Les espèces décrites ci-dessous nous montrent des traits généraux qui prouvent leur parenté; mais en même temps ces espèces présentent dans le détail de telles divergences, qu'il est nécessaire de les grouper en subgenres. Je partage les quatre espèces entre les subgenres Siphonophanes, Nematosurus et Drepanosurus, selon le tableau suivant. Conspectus Subgenerum Generis Chirocephalopsis hucusque cognitorum. 4, Frons maris appendice rostriformi, forma structuraque diversis, ante basin labri appendice nulla............. 2e Frons maris appendice rostriformi carens, subtus ante Siphonophanes, basin labri appendice proboscidiformi, corneo........ (Sim.) 2. Segmenta feminae abdominalia plus minusve cylindrica. NE 1e subg. Segmenta feminae abdominalia 3-8 posteriora valde dila- Drepanosurus, tata, carina laterali, confluente.............. rence a (DENT) 230 EUG. DADAY DE DEÉS La distribution géographique de ce genre est intéressante ; car jusqu'à nos jours, on ne le connaît qu’en Europe et en Asie, entre 47° et 71° de latitude septentrionale : parmi les espèces de ce genre nous en rencontrons certaines sous des régions glaciales. Subgen, Siphonophanes Sim. Branchipus, Dybowski, 32, p. 196 ; Chyzer, 20, 21 ; Daday, 26, etc. Chirocephalus, Baird, 4 (pro parte) ; Chyzer, 19. — subgen. Siphanophanes Simon, 126, p. 406, 413. Caput maris dilatatum, sublus ante basin labri processu rostriformi, corneo, complanato, apice truncato, fronte inermi. Sp. Chirocephalopsis Grubii (Dvb.) Fig. 30, a-0. Branchipus Grubii, Dybowski, 32, p.196, Tab. 10 ; Buchholtz, 45, p. 193, Tab. 3; Fric, 42, p. 557; Müller P. E, 76, p.566; Nüitsche, 78, p. 281, Tab. 22: Daday, 26, p. 71, Tab.”2, fig. 2, 7, 9, 105 Richters, 96, p.359 ; Seligo. 149/p163; Chirocephalus diaphanus, Chyzer et Tôth, 22, p. 88 ; Chyzcr, 19, p. 516; Margo, 13, p. #10, Branchipus hungaricus Chyzer, 20, p. 63, Tab. 6, fig. 1-5, Tab. 7, fig. 4; 21, p. 117, Tab. 3, fig. 6-8. Mas. Corpus mediocre, sat robustum. Truncus crassus lon- gitudinem abdominis superans, segmentis cunctis in superficie politis. Abdomen gracile, segmentis diverse longis. Margo posterior segmentorum abdominis 3-7 cingulo prominente, sela lalerali sensoria, tenuissima vestito (fig. 30, 0). Segmenta genilalta celeris parum latiora, sat brevia. Cercopodes ensi- formes, apicem distalem versus sensim attenuati, longitudine segmentorum # abdominis posteriorum simul junctorum, marginibus dense aequaliterque setosis (fig. 30, 0.). Caput dilatatum, fronte supra inermi, arcuata (fig. 30, 4.), infra vero ante basem labri processu proboscidiformi, corneo, flavobrunneo, granuloso, apicem versus parum angustato, in apice distali recte truncato, basi supra labrum sinuato armata (HE SD ND. = Antennae superiores fere longitudine articuli basalis anten- narum inferiorum. Anntennae inferiores biarticulatae, validae. Fig. 30. — Chirocephalopsis Grubii (Dyb}). — a, © caput de supra, 1:17; b, © dimi- dia pars capitis, a latere ventrali, 1:7: €, O' articulus apicalis antennarum inferio- rum de supra, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; 4, O', idem, de supra, sec. Reich. Oe. I. Obj. 0; e, © idem, a latere exteriore visus, sec. Reich. Oc, I. Obj. 0; /, © caput, 1: 7; g, © pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; k, © pes 7-paris, sec. Reich. Oc. T. Obj. 0: #, © pes 11-paris, sec. Reich. Oc. Obj. 0; #, O' organa genitalia exteriora, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; {, © appendix basalis penis, sec. Reich. Oc.T. Obj. 4; m, Q abdomen et cercopodes, cum sacculo ovigero à latere ventrali, 1 : 7; n, @ sacculus oviger a latere, 1: 7; 0, O' abdomen et cercopodes, 1: 7. 239 EUG. DADAY DE DEËÉS Articulus basalis antennarum inferiorum crassus, valde inflatus, margine exteriore arcuato, prope apicem distalem tuberositate pilosa, sensoria ; margine interiore plus minusve sinuato, vel subrecto ; in latere ventrali apophyse nulla (fig. 30, a. b.). Arüculus apicalis antennarum inferiorum in parte maxima falciformis, introrsum areuatus, in apice distal vero parum extrorsum inclinatus, latere exteriore convexo, interiore vero concavo, in situ diverso formam structuramque diversas monstrans (fig. 30, «.e). Lalus exterius dorso carina longitudinal, parum arcuata denseque aculeata, de supra visa lineam arcuatam monstrante armatum (fig. 30, &. d. e.) ; margo ventralis in medio et prope apicem tuberositate armatus (fig. 30, c. d.). Basis articuli apicalis in angulo interiore pro- cessu brevi, clavaceo armata. Appendix serriformis longitudinem antennarum inferiorum parum superans, laminiformis, apicem distalem versus pa- “rum attenuala, in quiete spiraliter contorta, in marginibus processibus digitiformibus numerosis, longitudine diversa. (fig. 30, a. b.). Processus marginis exterioris apicem distalem versus in longitudine sensim crescentes, in margine interiore vero decrescentes, in apice aculeo validiuseulo, in latere ventrali aculeis sat numerosis, dispersis, minoribus armati (fig. 30, 0.). Oculi pedunculati longitudine. dimidia antennarum supe- riorum. Labrum processu vermiformi, in apice rotundato. Pedes omnes structura fere simili. Endopoditum pedum omnium angulo inferiore vel posteriore abbreviato, late rodun- dato, margine exteriore subrecto vel late areuato (fig. 30, g.1.). xopoditum pedum omnium longitudinem dimidiam partis ceterae non superans vel uon attingens, sat angustum, apice distali plus minusve acute rotundato. Laminae branchiales duae marginibus integris. Sacculus branchialis pedum 1-10 paris marginibus crenulatis, sat angustus, pedum vero 11 paris mar- ginibus integris, apice acuto, ensiformis (fig 30, &.). Organa genitalia exteriora sat inflata. Penis appendice valido basali, ex partibus duabus constructa, parte ventrali plus minusve coniformi, introrsum declinata, superficie dense spinu- losa, parte dorsali tuberculiformi, laevi (fig. 30, /.). Articulus apicalis penis plicatus, lobos aliquot formans, in apice distali PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 234 aculeo valido, in margine anteriore vel exteriore denticulis non numerosis armato terminalus (fig. 30, #.). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 12- 15 mm.;longitudo trunci 6,5-7 mm.; longitudo abdominis 5- 5,8 mm. ; longitudo cercopodum 1,8-2 mm. Femina. Corpus sat crassum, dimensionibus maris parum superantibus. Segmenta thoracalia 1-10 anteriora laevia, seg- mentum vero ultimum thoracale in lateribus et dorso, in margine posteriore lobatum, lobo laterali apice rotundato, superficie aculeato, aculeis minutis, lobo dorsal late arcuato, inermi (fig. 30, n.). Segmenta abdominalia 3-8 in margine posleriore aut laevia aut cingulo minute prominente, prope marginem posteriorem in lateribus utrinque disco parvo, verrucoso, seta tenuissima sensoria armato (fig. 30. ».). Seg- menta duo genitalia et segmentum penultimum ceteris lon- giora. Cercopodes ensiformes, sat lati, apicem distalem versus sensim attenuati, longitudinem segmentorum trium abdominis posteriorum simul junctorum non attingentes, marginibus dense aequaliterque setosis (fig. 30, Caput sat latum, fronte las, late rotundata. Antennae superiores longitudinem antennarum inferiorum attingentes vel parum superantes, oculis pedunculatis duplo longiores. Antennae inferiores uteunque coniformes, aculeo longo, tenui, introrsum vel extrorsum curvato terminatae, complanatae, latere dorsali parum inflato, margine exteriore arcuato, prope basin aculei apicalis fasciculo setarum sensoriarum, in medio marginis interioris processu falciformi sat tenui, extrorsum declinato, usque ad basin aculei apicalis porrecto (fig. 30, f.). Pedes omnes structura maris fere simili. Sacculus oviger breviuseulus, longitudine segmentum tertium abdominis superans, à latere ventrali visus utcunque oviformis, in medio utrinque parum sinuatus, apice in medio tuberculato (fig. 30,m.n.). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 14-17 mm. ; longitudo trunci 6-8 mm. ; longitudo abdominis 5-7 mm. Mongitudo ses 1,8 mm. ;longitudo sacculi ovigerl 3 MM. Pér : Budapest, in collectione Musaei Nationalis Hunga- CAD EUG. DADAY DE DEÉS rici Budapestinensis; Musaei Nat. Hist. Parisiensis et Musaei St-Petersburgiensis; Würzburg, collegit Fraisse; Gaschwitzapud Lipsiam, collegit Nitsche ; Frankfurt à M., collegit Æichters ; Berlin, collegit Dybowski; Künigsberg, collegit Buchhollz; Frederiksborg et Tirsdagsskoven in Dania, sec. Müller P.E.; Pocernitz in Bohemia sec. Fric A. ; Podiebrad in Bohemia sec. Frice À. Bonn in Germania. Au premier coup d'œil cette espèce rappelle, par la structure des antennes inférieures du mâle, le Nematosurus claviger, et c'est pourquoi je jugeais ces deux espèces identiques dans une de mes études antérieures (28). Ayant pu depuis étudier et comparer les exemplaires de ces espèces, je constate leur indépendance, mais sans nier qu'elles sont très voisines et ne sont différentes que par les détails. La distribution géographique rend bien intéressante cette espèce, qui peut être dite une forme de l'Europe centrale, puisque nous la rencontrons dans la zone entre 47° et 57° de latitude septentrionale. Relativement au nom d'espèce Grubüje dois faire la remarque que j'ai retenu la dénomination originale de Dybowski, malgré la nomenclature moderne qui conserve la dénomination Grube. Le principe de la priorité me guide dans la dénomination, car je veux éviter une confusion semblable à celle, mentionnée plus haut — peut-être involontaire — entre l'Artemia Milhausenii (G. Fisch) et l'Artemia Mühlhausenii. Subgen, Nematosurus nov. subg'en. Branchipus pro parte, S. Fischer, 39; Grube, 48 ; Daday, ?8. Chirocephalus pro parte Baird, 4; Sars G. 0., 105 a. Caput maris dilatatum. Frons maris processu rostriformi cornea structura magnitudineque variabilibus. Abdomen feminae novem segmentatum, segmentis eylindrieis. Conspectus Specierum Subgeneris Nematosurus hucusque cognitarum 1. Articulus basalis antennarum inferiorum maris apo- physe clavaceo, distineto ; articulus apicalis processu basali carens; frons maris processu rostriformi Chirocephalopsis tn COMCO 7 LL PANTIN AREA Tr claviger (S. Fisch). PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 955 2. Articulus basalis antennarum inferiorum maris apo- physe nulla, rudimentaria; articulus apicalis pro- cessu basali elavaceo ; frons processu rostriformi, Chirocephalopsis complanato, laminiformi, subquadrangulari. ...... rostratus, n. Sp. Sp. Ghirocephalopsis claviger (S. Fisch). Fig. 31741 Branchipus claviger, S. Fischer, 39, p. 149. Tab. 7, fig. 1-11; Grube, 48, p. 138, h } chats claviger, Baird, 4, p. 24; Sars G. O., 105, a. p. 473, Tab. 26,.27. Mas. Corpus mediocre. Truncus robustus, longitudinem abdominis superans, segmentis inermibus, non lobatis. Abdo- men sat gracile, segments fere aequilongis, inermibus. Cerco- podes tenues, ensiformes, apicem distalem versus attenuati, longitudine segmentorum abdominis posteriorum simul junc- torum, marginibus dense aequaliterque setosis. Caput dilatatum, latitudinem trunei multo superans. Frons in medio tuberosilate coniformi, minuta, cornea (fig. 31, @.), subtus ante basin labri utrinque aculeo valido, corneo, apophy- siformi, in superficie spinulis minutis obtecto (fig. 31, 4.). Antennae superiores longitudinem articuli apicalis antenna- rum inferiorum superantes. Articulus basalis antennarum inferorum longitudine artieuli apicalis, crassus, inflatus, margine exleriore valde rotundalo, interiore vero parum sinuato, prope basin intus apophyse distineta, clavacea (fig. 31, b.). Articulus apicalis antennarum inferiorum utcunque falei- formis, corneus, apicem distalem versus parum contortus, in latere interiore concavus, in exteriore vero convexus, angulo basali interiore simpliei, processu nullo, in margine superiore prope basin tuberculo hyalinô, dense aculeato, apicem distalem versus serie longitudinal aculeorum plurium minutorum (fig. 31,4.c.d.); in situ diverso formam structuramque diversas monstrans (fig. 31, «.d.). Appendix serriformis articuli basalis antennarum inferiorum longitudinem antennarum superans, apicem distalem versus parum attenuatus, taeniiformis, in margine exteriore proces- sibus digitiformibus longiusculis, latitudinem appendicis supe- rantibus, in apice et subltus spinulis numerosis armaltis, in margine interiore prope basin lobo rotundato, apicem versus 236 EUG. DADAY DE DEÉS serie longitudinali verrucarum parvarum, in apice aculeo minuto armatarum (fig. 31, 4.4.). Oculi pedunculati longitudine dimidia antennarum superiorum. AK : 5 : ; $ Æ TK LU) 2 Fig. 31. — Chirocephalopsis claviger (S. Fisch). — a, © caput, 1 : 7 ; 6, © dimidiumt capitis a latere ventrali, 4 : 7; e, © articulus apicalis antennarum inferiorum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; d, ©’ idem, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; e, © caput, 1 :7;f, d pes primiparis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; 9, © pes 6-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; h, O penis, sec. Reich. Oc. E. Obj. 0; à, O' pes 11-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; k, © abdomen et sacculus oviger a latere, 1 :7; {, © abdomen et sacculus oviget a latere ventrali, À : 7, Pedes structura sat dissimili. Pedes 1-10 paris laminis brans chialibus duabus in marginibus integris, pedes vero 11-paris PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 231 solum lamina branchiali unica, rudimentaria (fig. 31, /.g.2.). Pedes primi paris sacculo branchiali sat dilatato, marginibus integris ; endopoditum eorum angulo inferiore vel posteriore parum producto, late rotundato, setis paucis vestito ; exopodi- tum apicem distalem versus parum angustatum, longitudine fere dimidia partis ceterae (fig. 31, f.). Pedes 2-10 paris magni- tudinem pedum primi paris superantes, sacculo branchiali sat dilatalo ; endopoditum eorum utcunque quadrangulare, postice productum, margine posteriore fere recte truncato, setis aculer- formibus veslito, margine interiore nudo, recto, exteriore vero subrecto, seloso (fig. 31, g.). Exopoditum apicem distalem versus attenuatum, longitudinem dimidiam parts ceterae supe- rans. Pedes 11-paris sacculi branchiali bene distincto, latiusculo ; endopoditum eorum utcunque coniforme, extrorsum et parum retrorsum valde productum, angulo inferiore vel posteriore acute-rotundato, margine exteriore late arcuato, setoso, inte- riore vero in medio late sinuato, setoso (fig. 31,2.) ; exopoditum dilatatum, longitudinem dimidiam partis ceterae attingens, vel superans. Penissubtus basi appendice corneo, bipartito, parte superiore tubereuliformi, laevi, parte inferiore uteunque coniformi, dense spinulosa, parum introrsum declinata (fig. 31, /2.). Arliculus basalis penis lobatus, lobis aliquot forma diversis, in apice distali processu aculeiformi valido, extus serrato-denticulato eo, 4). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem distalem cerco- podum 15.5 mm.; longitudo trurici 7 mm.; longitudo abdo- minis 6 mm. ; longitudo cercopodum 2-5 mm. Femina. Corpus dimensionibus maris similibus. Segmenta tho- racalia tria posteriora in lateribus lobata, lobo postice vergente, rotundato, aculeato (fig. 31,4.). Segmenta abdominalia 2-6 in margine posteriore et in lateribus utrinque processu unciformi, postice vergente et introrsum curvalo, spinuloso armata (fig.31, #.). Cercopodes angusti, ensiformes, recti, apicem dis- lalem versus attenuati, longitudine segmentorum # abdominis posteriorum simul junctorum, marginibus dense aequaliterque setosis. 238 EUG. DADAY DE DEÉS Caput latiuseulum, fronte late rotundata, simplici. Antennae superiores longitudinem antennarum inferiorum multo supe- rantes. Antennae inferiores utcunque coniformes, in apice distali processu aculeiformi, introrsum curvato terminatae, latere dorsal parum inflato, in margine exteriore bilobatae, lobo apicali minore, basali vero majore, in margine inferiore prope medium tuberositate coniformi, acuminata (fig. 31, e.). Oculi peduneulati longitudinem dimidiam antennarum superio- rum multo non attingentes. Pedes structura maris simili. Sacculus oviger utcunque ovalis longitudine segmentorum #%# abdominis anteriorum, postice parum dilatatus, in margine posteriore trilobatus, lobo medio utcunque coniformi, duobus alteris lateralibus longiore, angus- tiore (fig. 31, /.). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 15 mm.; longitudo trunei 7 mm. ; longitudo abdominis 6 mm. ; longitudo cercopodum 2 mm. ; longitudo saceuli ovigeri 3 mm. Parria : Siberia borealis, Flumen Tajmvyr, collegit Midden- dorf anno 1843. Specimina originalia vel (ypica in collectione Musaer St.-Petersburgiensis custodiata; specimen unicum femininum etiam in collectione Musaei Nat. Hist. Parisiensis. Cette espèce ressemble beaucoup au Ghirocephalopsis- Nematosurus rostratus. avec laquelle on peut facilement la confondre ; mais dans les détails on trouve tant de différences, que leur classement ne rencontre pas de grands obstacles. La distinction des deux espèces est facilitée par les différences dans le prolongement proboscidiforme situé sur le front du mâle, la structure des antennes, notamment la présence ou l'absence de l'apophyse de l’article basal et du prolongement basal de l'article apical, enfin la différence de forme des endopodites des paltes. Sp. Chirocephalopsis rostratus, n.s. p. Fig. 32, a-1. Chirocephalus claviger, Sars G. O., 105, a, p. 473, Tab. 26, 27. Mis : Corpus médiocre. Truncus robustus, longitudinem abdominis sine cercopodibus superans, segmentis inermibus, ne. : PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 239 non lobalis. Abdomen sat gracile, segmentis fere aequilongis, inermibus. Cercopodes lenues, ensiformes, angusti, apicem distalem versus valde attenuati, longitudinem segmentorum 3 abdominis posleriorum simul junctorum superantes, sed marginem posteriorem segmenti quinti abdominis non attin- gentes, marginibus dense aequaliterque setosis (fig. 32, r.). Caput dilatatum, latitudinem trunei multo superans. Frons in medio processu rostriformi, complanato, angusto, uteunque quadrangulart, in apice distali sinuato, aut biluberculato, aut parum bifisso, corneo, flavobrunneo, granuloso, granulis minulis, prominentibus dense armato (fig. 32, «. 4.) ; ante basin labri utrinque aculeo parvo, corneo, apophysiformi, in super- ficie scabroso (fig. 32, 4.). Antennae superiores longitudinem articuli basalis àntenna- rum inferiorum non atlingentes vel non superantes. Antennae inferiorés biarticulatae, validae. Articulus basalis antennarum inferiorum Jongitudine arliculi apicalis, crassus, inflatus, margine exleriore plus minusve rotundato vel bilobato, inte- riore vero parum sinualo, prope basin processu conico apophy- siformi, corneo, granuloso, praeterea subtus tuberculis duobus minulis, aculeiformibus (fig. 32, 4. 4.). Articulus apicalis antenparum inferiorum utcunque falciformis, corneus, in situ diverso formam structuramque diversam monstrans (fig. 32, a. b.) apicem distalem versus parum contortus, in latere inte- riore Concavus, in exteriore vero convexus ; in angulo basali interiore processu clavaceo, Introrsum retrorsumque vergente, in margine superiore prope basin tuberculo hyalino dense aculeato, apicem distalem versus serie longitudinali aculeorum 4-6 minutorum (fig. 32, 4.). Appendix serriformis articuli basalis longitudinem antenna- rum inferiorum superans, apicem distalem versus parum atte- nuatus, taentiformis, in margine exteriore processibus digiti- formibus 10-11 longiusculis, latitudinem appendicis superan- übus, in apice et subtus spinulis numerosis armatis, in margine interiore serie longitudinali verrucarum minutarum, interdum digiüformium, brevium, in apice aculeo minuto armatarum (fig. 32, a. b.). Oculi peduneulati longitudine dimidia antenna- rum superiorum. 249 EUG. DADAY DE DEÉS Pedes structura subsimili. Pedes primi paris, sicut pedes 2-10 Re Ses Fig. 32. — Chirocephalopsis rostratus n. sp. — a, © dimidium capitis de supra, 1 : 7; b, © dimidium capilis a latere ventrali, 1 : 7; c, O' abdomen cum cercopodibus, 17; d, © caput,{i 7;"e, O\pesprimi paris sec. Reich Oc. 1" 0bj-0E /M0Npes 6-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; g, © pes 1l-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; h, © abdomen et sacculus oviger a latere ventrali, 1 : 7:42, © abdomen et sac- culus oviger a latere, 1 : 7. paris laminis branchialibus duabus, in marginibus integris ; PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 241 sacculo branchiali sat dilatato (fig. 32, e. f.). Endopoditum pedum primi paris utcunque subquadrangulare, angulo poste- riore vel inferiore parum producto, lato, fere recte truncato, margine exteriore recto, declivi (fig. 32, e.), setoso. Exopo- ditum longitudine dimidia partis ceterae, vel parum brevius, apice distali latiusculo-rotundato, crenulatum. Endopoditum pedum 2-10 paris in toto late rotundatum, parum extrorsum produetum, marginibus setosis (fig. 32, /.). Exopodilum sat dilatatum, longitudinem dimidiam partis ceterae non superans, apice distali sat late rotundato. Pedes 11 paris longitudinem pedum primi paris multo superantes ; lamina branchiali unica rudimentaria vel nulla ; sacculo branchiali distincto, latius- culo, in marginibus integro. Endopoditum valde elongatum, falciforme, fere longitudine partis ceterae, angulo inferiore vel posteriore sat acute rotundato, margine posteriore vel inferiore sinuato, margine exteriore vel superiore late arcuato (fig. 32, g.). Exopoditum fere longitudine endopoditi, ubique fere aequilatum, solum prope apicem setosum. Endita tria in apice tubereulis minutis setisque tenuibus. PenisformastructuraquespecieiGhirocephalopsis-Nemato- surus claviger similibus. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 11- 17 mm. ; longitudo trunci 5,5-8 mm. ; longitudo abdominis 4,5-7 mm. ; longitudo cercopodum 1,5-3 mm. Femina. Corpus in toto dimensionibus structuraque maris similibus. Segmenta thoracalia tria posteriora in lateribus lobata, lobo postice vergente, spinuloso. Segmenta 2-6 abdomi- nalia in margine posteriore et in lateribus utrinque processu aculeiformi, postice vergente, spinuloso armata (fig. 32, 4. 2.), Cercopodes angusti, ensiformes, recti, longitudinem segmen- torum trium abdominis posteriorum simul junectorum attin- gentes, marginibus dense aequaliterque setosis (fig. 32 X. à.). Caput latiusculum, fronte simplici. Antennae superiores lon- gitudinem antennarum inferiorum non superantes. Antennae inferiores uteunque coniformes, in apice distali processu acu- leiformi, introrsum curvato terminatae, latere dorsali parum inflato, in margine exteriore bilobatae, lobo basali majore, apicali vero minore, in margine interioreprope medium tuber- ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série. X1,:16 349 EUG. DADAY DE DEÉS rositate coniformi, acuminata (fig. 32, d.). Oculi peduneulati longitudinem dimidiam antennarum superiorum superantes. Pedes structura maris simili. Sacculus oviger postice parum dilatatus, longitudinem segmentorum #abdominis anteriorum parum superans, in margine posteriore trilobatus, lobo medio utcunque coniformi, alteris duobus lateralibus multo longiore, angustiore (fig. 32, . 2.). | Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 10,7- 17 mm. ; longitudo trunci 6-9 mm. longitudoabdominis 4-7 mm,; longitudo cercopodum 0,5-1,7 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 1,5-4 mm. | Parria. Siberia borealis, insula Bolscho] Ljachowskiy, apud Sacharurjach, collegit Expeditio Jana, anno 1886, die 23 men- sis julii ; Delta Fluminis Kolyma, apud pagum Pochodskoje, collegit Expeditio Kolvyma, anno 1905, die 28 mensis junu. Specimina sunt objecta collectionis Musaei St-Petersbur- gIeNSIS. Cette espèce et la précédente sont bien intéressantes par la distribution géographique, puisqu'on lesrencontre toutes deux entre le 69° et 75°, donc au-dessus du degré polaire ; ce sont par conséquent des espèces glaciales typiques. Cette espèce, comme je l'ai déjà noté, est proche voisine de la précédente dont elle ne diffère que par le prolongement frontal en forme de trompe, par la structure des antennes inférieures et l’endo- podite des pattes du mâle. Subgen. Drepanosurus Simon. Branchipus S. Fischer, 39 ; Grube, 48 (pro parte). Chirocephalus pro parte, Baird, k. — subgen. Drepanosurus Simon, 126, p. 406, 414. Caput maris dilatatum, processu frontali rostriformi, compla- nato ; articulus apicalis antennarum inferiorum maris prope basin in latere superiore processu valido ; segmenta abdomi- nalia 3-8 posteriora feminae complanata, utrinque carina late- rali, confluente, lata. Sp. Chirocephalopsis birostratus (S. Fisch). Fig. 33, a-n. Branchipus birostratus, S. Fischer, 39, p. 152, Tab. 7, fig. 12-16; Grube, 48, p:138, 143: PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 19 ES (22) Chirocephalus birostratus Baird, 4, p. 24. -- Drepanosurus birostratus Simon, 126, p. #10. Mas. Corpus mediocre, trunco crassiusculo, longitudinem abdominis sine cercopodibus superante. Segmenta thoracalia superficie laevi. Abdomen gracile, apicem distalem versus sen- sim attenuatum, segments fere aequilongis, politis. Cercopodes angusti, ensiformes, apicem dislalem versus attenuati, recli, longitudine segmentorum # abdominis posteriorum simul junc- torum, marginibus dense aequaliterque setosis (fig. 33, r.). Caput dilatatum in fronte appendice rostriformi, compla- nata, brevi, subquadrangulari, in apice distali sinuala, angulis productis, cornea, granulosa, flavobrunnea (fig. 33, 4.) : supine utrinque prope basin labri processu aculeiformi, valido, spinuloso, apophysem repraesenetante (fig. 33, 4.). Antennae superiores longitudinem articuli basalis antenna- rum inferiorum mullo superantes. Antennae inferiores validae, arliculus earum basalis crassus, inflatus, margine exteriore valde areuato, in parte proximali plicato, margine interiore recto, in latere superiore prope basin et sub appendice serri- formi tuberculo parvo, aculeis obtecto (fig. 33, «.). Ar‘iculus apicalis antennarum inferiorum falciformis, apicem dista- lem versus attenuatus, in latere interiore concavus., in exteriore vero convexus, in margine superiore prope basin processu valido, columniformi, denticulato, in parte tertia api- cali lobo parvo (fig. 33, à.) in apice distali processu aculei- formi terminatus. Appendix serriformis articuli basalis longitudinem antenna- rum inferiorum parum superans, in quiele contorta, apicem distalem versus sensim attenuata, linguiformis, in marginibus utrinque processibus brevibus, digitiformibus, apice aculeo armalis, in latere ventrali aculeis numerosis, dispersis vestita (fig. 33, 2.). Oculi pedunculati longitudinem dimidiam anten- narum inferiorum multo non attingentes. Labrum basi arcu corneo, processu digitiformi, piloso (fig. 33, 4. g.). Pedes 1-10 paris structura subsimili, laminis branchialibus duabus, in marginibus integris ; sacculo branchiali oviformi, valde dilatato (fig. 33, 2. £.). Endopoditum pedum primi paris angulo inferiore vel posteriore parum producto, oblique trun- 244 EUG. DADAY CE DEÉS cato, margine exteriore subrecto, declivi. Exopoditum longi- Fig. 33. — Chirocephalopsis birostratus (S. Fisch). — a, © caput a latere dorsali, 4:7;:0, O'dimidium capitis a latere ventrali, 1: 7; €, O' abdomen cum cerco- podibus, 1: 7; d, @ caput, 1 :7; e, © abdomen cum sacculo ovigero a latere ventrali 1:7; f, © abdomen cum sacculo ovigero a latere, 1 : 7; g, © labrum, sec. Reich. Oc. [. Obj. 0; À, © pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0: à, O' pe- nis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; 4, © pes 7-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; 4, © ovum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; m, © pes 11-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; n, O'appendix serriformis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. tudine dimidia partis ceterae, marginibus crenulatis (fig. 33, L.). PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 245 Endopoditum pedum 2-10 paris angulo inferiore vel posteriore sat producto,lato, oblique truncato, subquadrangulari, margine exteriore late arcuato, brevisetoso. Exopoditum longitudinem dimidiam partis ceterae non superans, marginibus crenulatis (fig. 33, 4.). Endopoditum exopoditumque pedum 11-paris structura anteriorum sat simili, margine inferiore endopoditi serrato-denticulato setosoque; endita tria in apice rotundato processibus digitiformibus brevibus setisque 2-3 brevibus, crassis (fig. 33, #2.). Lamina branchialis pedum 11 paris unica, rudimentaria, triangularis ; sacculus branchialis angustus. Penisbasisubtusappendice bipartita, partesuperioreuteunque tuberculiformi, granulosa, parte inferiore digitiformi, parum arcuata, spinulosa (fig. 33, 2.). Articulus apicalis penis lobosus, in apice distali processu falciformi, valido, serrato denticulato (ES 5): 2.) Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 15- 19 mm. : longitudo trunei 7,5-9 mm. ; longitudo abdominis 5-8 mm. ; longitudo cercopodum 2-2,5 mm. Femina. Corpus sat crassum, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus multo superante. Segmenta tria thoracalia posteriora in lateribus utrinque lobata, lobo extrorsum porrecto. Lobi segmentorum 9-10 majores, segmenti vero 11 minores, recti, ab antecedentibus parum obtecti (fig. 33, e.). Segmenta duo genitalia ceteris longiora latioraque. Segmentum primum genitale dorso utrinque tuberculo sat prominente, aculeato (fig.33,/.).Segmenta abdominalia 3-8 valde complanata, dilatata, in lateribus utrinque carinam hyalinam formantia (fig. 33, e.). Segmentum ultimum abdominale liberum, subquadrangulare, simplex, ceteris mullo angustius. Cercopodes angusli, ensi- formes, breves, recti vel parum curvati, longitudine segmen- torum trium abdominis posteriorum simul junctorum, margi- nibus dense aequaliterque setosis (fig. 33, e.). Caput crassum, dilatatum, fronte simpliciter rotundata. Antennae süuperiores longitudine antennarum inferiorum. An- tennae inferiores plus minusve coniformes vel subovales, in apice distali processu aculeiformi, extrorsum declinato termi- natae, in latere dorsali inflatae, in margine exteriore bilobatae vel arcuatae, disco piloso ; in margine interiore fere in medio 246 EUG. DADAY DE DEÉS tuberculo coniformi, latiusculo, in apice rotundato vel acumi- nato (fig. 33, d.). Oculi peduneulati longitudine dimidia anten- narumsuperiorum. Pedes omnes structura maris fere simihi. Sacculus oviger bre- vis, valde dilatatus, latitudine longitudinem maximam supe- rante, utcunque quadrangularis ; apice posteriore solum mar- ginem posteriorem segmenti quarti abdominis attingente (fig. 34, e. f.), in margine posteriore trilobatus, lobo medio lateralibus minore, coniformi (fig. 33, e.). Ova numerosa, super- ficie spinulosa, spinulis bacilliformibus, in apice bifurcatis (fig. 33, /.). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 14-17 mm. : longitudo trunci 7-9 mm. ; longitudo abdominis 5-6 mm. ; longitudo cercopodum 2 mm. : longitudo sacculi ovi- geri 3-4 mm. ParriA : Charkov, exemplaria duo © & originalia, à D.S. Fischer descriptain collectione MusaeiSt-Petersburgiensis ; exemplum unicum g'in collectione MusaeiNat. Hist. Parisiensis. Charkow, specimina numerosa in collectione Musaer St- Petersburgiensis, collegit T'scherajawsky anno 1867 ; Vallis Flu- minis Angara apud pagum Pianowo, collegit Czekanowshy, specimina numerosa in collectione Musaer St-Petersbur- giensis. L'espèce la plus éclatante du genre. La structure de labdo- men de la femelle est très caractéristique. La distribution semble jusqu'à nos jours fort limitée car on ne la connaît qu'en Russie entre les 52° à 58°. Depuis, la description de S. Fischer, personne n'a fait mention de cette espèce. Subfam. Eubranchipodinae n. subfam. Corpus mediocre vel subgracile. Truncuslongitudinemabdo- minis sine cercopodibus plus minusve superans. Abdomen maris segmentis interdum structuravariabili, segmento ultimo celteris semper breviore. Cercopodes diverse longi, mobiles, articulatione distineta a segmento abaominis ultimo disjuncti, marginibus setosis. Caput in mare appendicibus laminosis duabus, separatis, PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 947 frontalibus, forma, structura magnitudineque diversis, in femina fronte rotundala, inermi. Antennae inferiores maris biarticulatae, articulo basali mo- bili, libero, appendicibus laminosis carente. Pedes Tamina branchiali unica ; endopodito simplicr. Articulus apicalis penis superficie laevi et in apice distal aculeo sat elongalo armalus. Subfamilia haec continet solum genus Eubranchipus, inco- lam stagnorum aquae dulcis in regione nearctica, La ie ici décrite est une forme de transition aux subfamilles des Branchinectinae, des Chirocephalinae et des Branchinellinae. Le genre Eubranchipus correspond, au point de vue de la structure du pénis, avec la subfamille des Chirocephalinae. Malgré la simulitude dans la structure du pénis, similitude qui prouve une parenté, le genre des Eubranchipus et la sub- famille des Chirocephalinae ne peuvent étre réunis, car l'unique lame branchiale des pattes, et l'appendice frontal du premier genre, les deux lames branchiales des pattes, et le manque d'un appendice céphalique dans la sous-famille, rendent impossible cette réunion. La conformité dans la structure du pénis semble indiquer quela forme primitive des Eubranchipus devaitêtre en parenté proche avec celle de la subfamille des Ghirocephalinae, peut être même ces deux formes étaient identiques. On pourrait dériver le genre Eubranchipus du genre Pris- ticephalus de la subfamille des Ghirocephalinae, par l'inter- médiaire de l'Eubanchipus Holmanii en supposant que la seconde lame branchiale des pattes s’est perdue et que le pro- longement serriforme de l’article basal des antennes inférieures du mâle s'est implanté aux deux côtés frontales de Ia tête. Gen. Eubranchipus Verr. Eubranchipus A. E£. Verril, 135, p. 12. Branchipus A. S. Packard, 89, p. 340. Chirocephalus A. S. Packard, 89, p. 351, pro parte. Corpus dimensionibusvarialibus. Truneuslongitudinem abdo- minis sine cercopodibus plus minusve superans, segrmentis à 248 EUG. DADAY DE DEËS saepissime inermibus, rarius aculeatis. Segmenta abdominalia maris aut inermia, aut in angulo posteriore acuminata. Cerco- podes saepissime ensiformes, recti, sat angusti, rarissime dilatati, apice obtusa, articulatione distincta à segmento abdominis ultimo disjuneti, mobiles, marginibus aequaliter setosis. Caput maris sat dilatatum, fronte appendicibus duabus separatis armata. Appendices frontales structura variabili, longitudinem articul basalis antennarum inferiorum aut non attingentes, aut multo superantes. Caput feminae fronte rotun- data, inermi. Antennae inferiores maris biarticulatae, capite mobile in- sertae, disjunctae, articulis disjunctis. Articulus basalis anten- narum inferiorum maris apophyse carens, interdum prope basin tuberculo interiore marginal. Articulus apicalis antennarum inferiorum maris basi processu structura magnitudinequé variabilibus armatus. Oculi compositi seu pedunculati capitulo inermi. Pedes omnes structura endopoditi simili, vel minime diver= gente; lamina branchiali unica. Endopoditum pedum omnium angulo inferiore vel posteriore parum producto. Articulus apicalis penis in apice distali aculeo sat elongato armatus, in lateribus non denticulatus. Species generis huius adhuc 5 cognitae sunt incolae stagno- rum aquae duleis in America septentrionali. Conspectus Specierum Generis Eubranchipus hucusque cognitarum 4. Segmenta corporis maris feminaeque omnia superficie INPI ER RO A URS UE RECU REC 2 Segmenta abdominalia maris in angulo pesteriore utrInqUue ACUMINATA. 2 MEET RON RER re. 3 Segmenta 9 et 10 thoracalia feminae in lateribus pro- Eubranchipus cesSu ACUMMIONMI.- CC Ce gelidus (Hay). 2. Appendices frontales maris longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum multo non attingentes, Eubranchipus lanceolalae, marginibus serrato-denticulatis......... vernalis, Verrs Appendices frontales maris longitudinem antennarum inferiorum multo superantes, apicem distalem versus Eubranchipus attenuatae, in parte tertia serratae.........,....... Holmanii (Ryd). 3. Abdomen 8-articulatum ; cercopodes ensiformes....... Eubranchipus serratus, Forb. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 249 Abdomen 9-articulatum; cercopodes dilatati, apice dis- Eubranchipus ROSE a ee nas meniee este os à d'en le QR cie sa Bundyi, Forb. A. E. Verril fonda ce genre en se basant sur l'espèce Eubranchipus vernalis, à laquelle Forbes joignait en 1876 l'Eubranchipus serratus. A. S. Packard (89) ne considère pas le genre Eubranchipus comme indépendant mais comme un synonyme du Branchipus Schäff., aussi décrit-il les deux espèces de Verril et Forbes sous le nom de Branchipus. La troisième espèce de notre genre fut établie par ÆRyder comme une forme du genre Chirocephalus et décrite sous le nom de Chirocephalus Holmanii. A. S. Packard partage cette opinion. L'opinion de À. S. Packard concernant le genre Eubran- chipus de Verril, n’est pas fondée; pour le prouver il suffit de faire remarquer la grande différence qui existe entre les Eubranchipus et les Branchipus au point vue de la forme des antennes inférieures du mâle. Ajoutons encore que l'article apical du pénis des espèces d'Eubranchipus n’est pas dentelé, mais porte au bout une épine assez longue, celui des espèces de Branchipus étant dentelé, avec l'épine absente. Il me paraît bien établi que le Chirocephalus Holmanii Ryd. appartient au genre Eubranchipus parce qu'il n'y à rien aux pattes qu’une lame branchiale, tandis que les Chirocephalus en ont deux sur l’article basal des antennes inférieures du mâle ; nous ne trouvons ni l’apophyse, ni le prolongement serriforme situé vers la base du côté dorsal, au contraire le front porte deux appendices en forme de ruban. Les mâles des espèces du genre Chirocephalus ont sur l’article basal des antennes inférieures l'apophyse etle prolongement serriforme et près de Ja base du côté dorsal,sur le front, il n’y a pasde prolongement. Au surplus ilest incontestable que les genres Eubranchipus, Chirocéphalopsis, Chirocephalus et Pristicephalus sont ap- parenté de près, ainsi qu'en témoigne la structure de l'article du pénis. Ce genre est bien intéressant aussi par sa distribution z00- géographique, car ses espèces ne furent rencontrées que dans l'Amérique du Nord où elles semblent remplacer celles de la subfamille Chirocephalinae qui y manquent tout à fait. 250 EUG. DADAY DE DEÉS Eubranchipus gelidus (Hay). Branchipus gelidus D. P. etW. P. Hay, 53, a, p. 93. « Male conforming closely to the description of B. Bundyi, Forbes, except that the caudal stylets are linear-lanceolate instead of broad and blunt. Frontal appendages long and narrow. Claspers grooved on inner side near the tip, and terminally tridentate rather than bifid, there being a third process which is situaded on the anterior edge of the tp of the clasper ; this process rounded instead of pointed. Female characterized by a structure that could hardly have been over looked had it been present in B. Bundyi. This consists of two prominent processes of à conical form that grow out from the dorso- lateral surface of the tenth thoracic segment, one on each side, and project backward, across the eleventh segment and for à short distance on the segment that contains the genital organs. The posterior ends of these processes stand out free from the body. The ninth segment with a similar but much smaller process on each side, which overlaps the oneon the tenth segment. Ovisac about as broad as long and wich a prominent median process. » La description citée mot par mot ci-dessus ne nous indique pas, avec une précision complète, des traits caractéristiques du mâle ; de sorte que nous n° trouvons pas les renseignements nécessaires concernant les appendices frontaux, les pattes et la structure du pénis. Il nous manque aussi les dimensions rela- lives. La femelle est bien plus précisément décrite, avecla lame pleurale du neuvième et dixième segment du tronc, et le prolon- gement médian du sac ovigère; mais aussi on à omis de mentionner les proportions. Enfin la description ne précise pas l'endroit de provenance de cette espèce. Nous ne pouvons que soupçonner qu'il s’agit peut-être du Massachusets oriental ou de l’'Indiana occidental. Sp. Eubranchipus vernalis Verr. | Fig. 34. Branchipus stagnalis Gould, 46, a, p. 339. — vernalis Verril, 134, p. 251; Packard, 89, p. 432, Tab. 11, fig. 2-6, Tab. 22, fig. 3-6. Eubranchipus vernalis Verril, 135, p. 12, fig. 5-6. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 251. Mas. Corpus sat robustum, trunco longitudinem abdominis superante. Caput in medio frontis appendicibus duabus lanceo- latis, fere linguiformibus, membranaceis, brevibus. in margi- nibus serrato denticulatis (fig. 34). Segmenta abdominalia omnia inermia. Cercopodes elongati, ensiformes, apicem versus attenuati, marginibus setosis. Antennae superiores longitudinem articuli basalis antenna- rum inferiorum non atlingentes. Antennae inferiores articulo basali crasso, longitudinem articuli apicalis parum superante, processu apophy- siformi nullo ; margine exteriore arcuato. Articulus apicalis antenna- rum inferiorum subrectus, apicem versus minime attenuatus, acutiusculo terminatus, ad basin processu aculei- AS ne formi crasso, laevi, introrsum spec- a latere, sec. Packard. tante (fig. 34). Pedes omnes structura fere sinuihi. Endopoditum pedum omnium angulo inferiore vel posteriore abbreviato, latiusculo- rotundato, marginibus setosis. Exopoditum pedum 1-10 paris longitudine dimidia partis ceterae, pedum vero 11 paris longius. Lamina branchiali unica,marginibus integris,in pedibus 11 paris rudimentaria. - Penis aculeo valido terminatus. Longitudo totalis 22-23 mm.; longitudo trunei 12 mm.; longitudo abdominis 8-9 mm.; longitudo cercopodum # mm. Femixa. Corpus structura maris simili. Caput fronte inermi. Segmenta abdominalia laevia. Cercopodes elongatt, ensiformes, marginibus setosis. Sacculus oviger abbreviatus, longitudine latitudinem non mullo superante, plus minusve pyriformis, supra et infra orificium tuberculo prominente. Longitudo totalis 23 mm. ; longitudo trunci 9 mm. ; longitudo abdominis eum cercopodibus 14 mm.; longitudo cercopodum 4 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 3-4 mm. ; latitudo maxima sacculi ovigeri 3-3,5 mm. | ParriA : Salem, Danvers, Brookline, Seekonk, Dorchester 252 EUG. DADAY DE DEÉS (Mass); New Hawen (Rhode Isl.). Philadelphia; Wapakoneta (Ohio) ; Irvington (Indiana) ; New England, Pawtucket, Newport (Rhode Isl.). Specimina non examinavi. Cette espèce peut être considérée comme caractéristique du Nord-Est des États-Unis; sa distribution est limitée entre les 39° et 48° de latitude septentrionale. Sp. Eubranchipus Bundyi Forb. Eubranchipus Bundyi S. À. Forbes, 39, a, p. 25. Corpus sat gracile. Abdomen distincte novem-articulatum, segmento ultimo ab antepenultimo disjuncto. Segmenta abdo- minis in lateribus indistincte serrata. Cercopodes lati, apice obtusa, basi non rotundati, saepissime longitudinem segmen- torum abdominis 4 posteriorum, simul junctorum parum supe- rantes, marginibus ubique aequaliter setosis. Appendices frontales maris e margine anteriore fronts prope basin antennarum inferiorum exeuntes, elongatae, longi- tudinem articul basalis antennarum inferiorum triplo superantes, angustae, margine interiore denticulato, margine exteriore apicis distalis denticulis brevibus, obtusis, aequalibus armalo, in latere ventrali aculeis brevibus, obtusis vel papillis vestitae. Antennae superiores longitudinem oculorum peduneulatorum parum (1/3) superantes. Ne inferiores maris magnitu- dine, structura siluque speciei Eubranchipus serratus simili- bus. Arüculus basalis antennarum inferiorum maris tuberculo basali, ad partem distalem parum approximato, sat dilatato. Articulus apicalis antennarum inferiorum maris basi crassus, apicem distalem versus valde attenuatus, tuberculo laterali crasso, introrsum vergente, papillis obtusis armato. Sacculus oviger fere longitudine latitudineque aequalibus, in medio ventrali tuberculo armatus, apice posteriore simplier. Dimensiones ignotae. Parria : Jefferson in Wisconsin, U. S. A. Specimina à D. Prof. Bundy collecta, a D. Prof. Forbes descripta ego non examiINna VI. Selon l'avis de Forbes cette espèce est en parenté proche PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 234 avec l'Eubranchipus serratus, mais la description ci-dessus nous prouve qu elle appartient augroupe de celles quisontencore insuffisamment connues. Ainsi, par exemple, nous ne trouvons rien dans la description de Forbes concernant les pattes, les femelles, même rien sur les dimensions. Sp. Eubranchipus serratus Forb. Eubranchipus serratus S. A. Forbes, 93, a, p. 13. Branchipus serratus Packard, 89, p. 343. Mas. Corpus magnitudine mediocri. Segmenta abdominalia angulis ventralibus posticis parum productis, processum denti- formem formantibus. Segmenta duo abdominis connata, latitudine segmentum antecedens superante. Cercopodes elon- gato-lanceolali, longitudinem segmentorum 4 antecedentium attingentes, marginibus solum in basi setosis. Appendices frontales laminosae, longitudinem antennarum inferiorum superantes, subovales, margine interiore usque ad partem 3/4 regulariter convexo, margine exteriore a basi usque ad partem 2/3 convexo et in parte tertia apicali leviter concavo. Margines appendicium frontalium serrato denticulati, denticulis crassis, obtusis, apicem versus sensim decrescentibus. Latus inferius vel ventrale appendicium frontalium tuberculis parvis, in apice aculeum gerentibus armatum. Antennaesuperiores longitudinem oculorum pedunculatorum parum superantes. Antennae inferiores biarticulatae, articulo basali crasso, inflato, in margine interiore, prope basin tuber- culo globuloso armato. Articulus apicalis antennarum infe- riorum regulariter arcuatus, basi intus processu aculeiformi valido, infra introrsumque spectante, apice distalicomplanata. Processus articuli apicalis in apice distali tuberositatibus globulosis ; longitudinem dimidiam articuli attingens. Longitudo totalis 15-20 mm. ; longitudo antennarum inferio- rum 4 mm. ; longitudo cercopodum 2,5-3 mm. Femina. Corpus dimensionibus maris. Segmenta abdominalia structura maris simili. Cercopodes elongato-lanceolalati, longitudine segmentorum % abdominis ultimorum, simul junc- torum. Sacculus oviger longitudine latitudinem non superante, in apice posteriore trilobatus, lobo medio latiore. 234 EUG. DADAY DE DEÉS Longitudo totalis 20 mm. ParriA : Normal (Ilin), in America septentrionali. Specimina non examinavi. Je dois ici exprimer le désir qu'une description détaillée appuyée des dessins nécessaires soit donnée de cette espèce ; ear les descriptions de Forbes et Packard ne sont pas tout à fait analogues, par conséquent la diagnose ci-dessus ne peut être sans reproche. Sp. Eubranchipus Holmanii (Ryd). Fig. 35, a-b. Chirocephalus Holmanii Ryder, 98, p. 148, fig. 3. == _ Packard, 89, p. 351, Tab. 13, fig. 1-5. Mas. Corpus mediocre. Segmenta abdominalia superficie polita, laevi. Appendices frontales separatae, elongatae, apicem distalem versus atlenualae, complanatae, sat musculosae, proboscidiformes, longitudinem antennarum inferiorum ter superantes, prope basin el in parte tertia media processibus 7 digitiformibus, brevibus, in parte tertia apicali vero subtus papillis minulis, in seriebus dimidiis transversalibus ordinatis et sic articulationem indistinctam imitantibus ; apice apicali im quiete spiraliter contorto (fig. 35, «.). Antennae superiores oculis pedunculatis fere duplo longiores. Antennae inferiores sat robustae, biarticulatae. Articulus basalis antennarum inferiorum articulo apicali multo crassior, sed brevior, apophyse nulla. Articulus apicalis antennarum inferiorum gracilis, falci- formis, introrsum arcualus, prope partem tertiam basalem ramo interiore, exlrorsum arcualo, tenui, longitudinem fere dimidiam partis celerae attingente, in apice intus scabroso (fig. 35, &. b.). Oculi compositi pedunculo longo (fig. 35, 0.). Mr totalis 12-14 mm. FEuiNxa. Antennae superiores longitudinem oculorum pedunculatorum parum superantes. Antennae inferiores com- planatae, subquadrangulares, margine exteriore late-rotundato, margine interiore vero subrecto, angulo distali interiore mucro- nato. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 259 Sacculus oviger angustus, brevis. Longitudo totalis 12-14 mm. . Parria: Woodbury (New Jersey) in America septentrionali, coll. Seal. Specimina non examinawvi. Je dois mentionner les différences que j'aperçois, dans la - Fig. 35. — Eubranchipus Holmanii (Ryd). — «a, S caput a latere; b, © caput fronte, sec. Ryder. description de cette espèce, entre Æyder et Packard. La plus grande se voit entre les dessins de Gissler publiés par Packard (le vingt-deuxième cliché) et ceux de Æyder. Le dessin publié par Packard sous le nom de Chirocephalus Holmanii n’est absolument pas conforme à celui du Chirocephalus-Eubran- chipus Holmanii de Ziyder, la différence est telle que l'espèce figurée par Packard ne peut pas même être considérée comme du même genre, et que j'ai dù la transférer dans le genre du Branchinella, où elle doit se ranger à cause de l'appen- dice du vertex de sa tête el que je la traiterai dans cette monographie sous le nom de Branchinella Gissleri Dadavy. Les dessins publiés dans la treizième planche de Packard, surtout ceux des appendices du vertex de la tête, rappellent la descrip- ton de ARyder, mais dans le détail il y a bien des divergences ; d’ailleurs les dessins ne sont pas assez nels, comme du reste tous ceux de cette planche. Subfam. Branchinellinae. n. subfam. Corpus dimensionibus valde variabilibus. Truneus segmentis 11 pedigeris, longitudinem abdominis sine cercopodibus plus minusve superans. Abdomen e segmentis 9, saepissime cylin- 256 EUG. DADAY DE DEÉS dricis, rarissime complanatis compositum ; segmento ultimo ceteris semper breviore. Cercopodes saepissime disjuneti, diverse longi, mobiles, articulatione distineta a segmento abdominis ultimo disjuncti, marginibus setosis, rarissime connali, carinam rotundatam formantes. Caputin mare appendice mediali, frontali aul verlieali unica, forma, structura magnitudineque variabilibus, in femina fronte saepissime simpliciter rotundata, inermi, rarissime appendice mediali. Antennae inferiores maris biarticulatae, articulo basali mobil, libero, appendicibus laminosis carente. Pedes lamina branchiali unica. Endopoditum pedum omnium structura saepissime simili, rarius pedum anteriorum structura dissimili. Articulus apicalis penis superficie serrato-denticulata, vermi- formis. Genera subfamiliae huius sunt maxima parte incolae stagno- rum aquae dulcis, sed occurrent etiam in aquis salsis. Conspectus Generum Subfamiliae Branchinellinae hucusque cognitorum. 1. Appendix frontalis maris pedunculata, bipartita, e medio frontis vel fere e vertice exeuns, forma structuraque DIVERSES En NME EE CCR CR AE 3 Appendix frontalis maris pedunculata, brevis, simplex e medio frontis exeuns; articulus basalis antennarum Eubranchinella, inferiorum maris apophyse dorsali.................. ñ- gen 2, Segmenta abdominis omnia maris feminaeque distincta, cylindrica ; cercopodes semper distincti.............. 3 Segmenta abdominis omnia maris feminaeque compla- nata; cercopodes confluentes, carinam rotundatam Thamnocephalus, TOFMANLES ere Lee cree ee D OC CRC EEE CEE Pack. 3. Caput appendicibus antenniformibus carens ; endopodi- Branchinella, tum pedum omnium structura sat simili............. Sayce. Caput appendicibus antenniformibus ; endopoditum Dendrocephalus, pedum anteriorum duorum structura divergenti...... Dad. Gen. Eubranchinella, n. gen. Branchipus F. Brauer, 13, p. 599, pro parte. Corpus gracile, trunco longitudinem abdominis sine cerco- podibus parum superante. Segmenta corporis omnia in super= ficie polita. Cercopodes ensiformes, apicem distalem versus 1 PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 291 sensim attenuati, parum falciformiter introrsum arcuati, arti- culatione distincta a segmento ultimo abdominis disjuncti, mobiles. Caput maris fronte angusta, in medio appendice armata. feminae vero inermi. Appendix frontalis maris pedunculata, integra, utcunque pyriformis, longitudinem dimidiam articuli basalis antennarum inferiorum non attingens, superficie dense spinulosa, spinulis sat minutis. Antennae inferiores maris biarticulatae, basi valde approxi- matee, arliculis distinctis, capite mobile insertae. Articulus basalis antennarum inferiorum maris in latere dorsali prope marginem distalem angulumque interiorem processu lingui- formi, complanato, introrsum vergente, in superficie setoso armatus. Articulus apicalis antennarum inferiorum maris subfalciformis, inermis. Oculi pedunculati seu compositi capi- tulo inermi. Antennae inferiores feminae complanatae, elon- gato-quadrangulares, biarticulatae. Pedes omnes structura sat simili. Endopoditum pedum omnium angulo inferiore vel posteriore minime producto. Lamina branchialis unica in marginibus integra. Penis structura articuli apicalis ignota, forsan generis Bran- chinella simili. Species generis huius solum unica est adhuc cognita. L'unique espèce connue du genre était attribuée aux Bran- chipus ; mais elle n'appartient point à ce genre comme le montre la forme des antennes inférieures du mâle. Du reste, ce genre à beaucoup de ressemblance avec les Branchinella, car il n'en diffère que par l’appendice frontal impair, par le prolongement apophysaire du côté dorsal du segment basal des antennes et par ce fait que les antennes inférieures de la femelle se divisent en deux segments. La structure du pénis pourrait nous servir de traits caractéristiques mais Fr. Brauer n'en parle pas, et je n'avais point d'exemplaires de ce genre sous les yeux. ANN. SC. NAT. ZOOL, 9e série, ne 258 EUG. DADAY DE DEÉS Sp. Eubranchinella abiadi (Brauer) Fig. 36, a-c. Branchipus abiadi Brauer, 13, p. 599. Tab. 5, fig. 9-10. Mas. Corpus gracile, capite angusto, parvo. Frons angusta, antice producta, appendice pyriformi, parum elongata, breviter peduneulata spinulosaque (fig. 36, 4.). Segmenta corporis omnia superficie polita. Cercopodes ensiformes, apicem distalem versus attenuati, angusti, in marginibus setosi, longitudine fere segmentarum 5 abdominis posteriorum simul junetorum. Antennae superiores perlongae, longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum multo superantes, graciles. Antennae inferiores biarticulatae. Articulus basalis antennarum infe- riorum crassus, basi parum angustatus, in latere superiore ante marginem distalem apo- physe complanata, lata, linguiformi, apice rotun- dato, intus sursumque vergente, pilosa (fig. 36, a). Articulus apicalis antennarum inferiorum gracilis, apicem distalem versus parum attenua- tus, utcunque falcifor- mis, in maxima parte æ Fm EU É en introrsum curvatus, ante ni apicem distalem parum extrorsum declinatus, àa- pice distali granulato Fig. 36. — Eubranchinella abiadi (Brauer). -— N- \ : l a, © pars capitis, sec. Brauer: b, © pars (fig. 36, d.). Oculi peaun- capilis, sec. Brauer; ç, @ sacculus oviger à eulati pedunculo CTASSO latere, sec. Brauer. : . pe longitudinem dimidiam antennarum superiorum non attingentes. Pedes omnes lamina branchiali unica, marginibus integris. Endopoditum pedum omnium angulo posteriore vel inferiore abbrevialo, rotundalo. Exopoditum longitudinem dimidiam partis celerae non superans. Longitudo totalis 10 mm. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 259 — Femina. Corpus in dimensionibus structuraque maris simile. Caput fronte laevi. Antennae superiores longitudinem anten- narum inferiorum parum superantes. Antennae inferiores lanceolatae, biarticulatae, articulo apicali fere longitudine arti- culi basalis, mucrone longo simili (fig. 36, 4.) ; articulus basalis in margine superiore vel interiore denticulatus, denticulis novem. Pedes structura maris simili. Segmenta genitalia abdominis ceteris multo longiora. Cercopodes elongati, lanceolati, longi- tudine segmentorum 5 abdominis posteriorum, simul Juncto- rum, in marginibus aequaliter selosi. Sacculus oviger abbre- viatus, ovalis, apice postico bilobato, longitudinem segmentorum genitalium parum superans (fig. 36, c.). Longitudo totalis 10-12 mm. ParrrA : Tura el Chadra, regio Bahr el Abiad ; specimina eduxit e terra exsiccata D. Pr. Fr. Brauer ; exemplaria non exXamin avi. Par sa distribution géographique intertropicale cette espèce est bien intéressante ; on [a trouve au nord de l'équateur entre les degrés 12-13 de latitude. Gen. Branchinella Sayce. Branchipus Milne-Edwards, 75, p. 367, pro parte. — A. Richters, 97, p. 43. Chirocephalus A. J. Packard, 89, p. 351, pro parte. Branchipus C. Ishikawa, 57, a, p. 4. Branchinella O. A. Sayce, 110 a, p. 233. Branchinema E. Wolf, in literis. Corpus dimensionibus variabilibus ; trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus non, vel plus minusve superante. Segmenta thoracalia omnia in superficie polita, segmenta vero abdominalia maris aut inermia, aut in angulo posteriore acumi- nata. Cercopodes ensiformes, recti, sat angusti, articulatione distincta a segmento abdominis ultimo disjuneti, mobiles, marginibus aequaliter setosis. Caput maris plus minusve dilatalura, fronte appendice pedunculata, bifurcata vel bifida armata. Appendix frontalis structura variabili, longitudinem articuli basalis antennarum 260 EUG. DADAY DE DEÉS inferiorum aut non attingens, autmulto superans. Caput feminae fronte rotundata, inermi. Antennae inferiores maris biarticulatae, disjunctae, articulis distinctis, capite mobile insertae. Articulus basalis antennarum inferiorum maris apophyse carens. Articulus apicalis anten- narum inferiorum maris faleiformis, saepissime inermis, rarius processu basali interiore vel inferiore. Oculi compositi seu pedunculati capitulo inermi. Pedes omnes structura endopoditi simili, vel minime diver- gente, lamina branchiali unica. Endopoditum pedum omnium angulo inferiore vel posteriore non producto. Articulus apicalis penis vermiformis, elongatus, in lateribus denticulatus. Species generis huius sat numerosae sunt incolae stagno- rum aquae dulcis salsaeque in Europa, Asia, America boreali Australiaque. Conspectus Specierum Generis Branchinella hucusque cognitarum. 1. Appendix frontalis maris longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum non superans.............. 2 Appendix frontalis maris longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum multo superans............. 3 Rami appendicis frontalis duo marginibus serrato-denti- culatis ; ssgmentum genitale solum secundum angulis posterioribus in acumen exeuntibus, segmenta cetera Branchinella aus- maris abdominalia inermia. sc... Rent” traliensis (Richt). Rami appendicis frontalis maris marginibus inermibus ; segmenta abdominalia maris cuncta angulis posterio- Branchinella ribusuün acumemexeunibus 2420 PAR spinosa (M. Edw). . Appendix frontalis maris fere in medio bifurcata; arti- culus apicalis antennarum inferiorum maris in angulo interiore vel inferiore basali inermis......... RP 4 Appendix frontalis maris aut in parte tertia distali bifur- cata, aut in parte quarta basali bifida ; articulus api- calis antennarum inferiorum maris in angulo inferiore vel interiore basali processu armatus.........:... 5 4. Appendix frontalis maris ramis in marginibus solum aculeatis; articulus basalis antennarum inferiorum Branchinella INArIS INBEMIS. FL NEC I EEE eyrensis, Sayce. Appendix frontalis maris ramis in marginibus processi- bus brevibus, utcunque lobiformibus, angustis armatis ; articulus basalis antennarum inferiorum maris infra fere in medio tuberculis duobus coniformibus, Branchinella DAVIS Late ee ad D PÉSS CE PAR RSR ESS RS: . ornala (Wolf.) . Appendix frontalis maris in parte tertia apicali bifurcata ; 1° [2] ox PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 261 processus articuli apicalis basalis antennarum infe- Branchinella riorum maris longitudinem arliculi ipsius parum hkugenumaäensis SUIDELALS SE RELIOLOIS 0 à Lo sec M ace eee (sh). Appendix frontalis maris in parte quarta basali bifida, taeniiformis, in medio marginis exterioris processibus duobus tuberculis marginatis ; processus articuli api- calis basalis antennarum inferiorum maris longitudi- nem dimidiam articuli ipsius non attingens, utcunque Branchinella CEMÉLO LS ete dial doamae cniouere cale ee ET Gissleri, Dad. La liste des synonymes nous montre que la plupart des espèces de ce genre furent décrites comme membres du genre Branchipus jusqu'à ce que À. O. Sayce (110, a.) établit, pour e 1 1 deux espèces australiques, le genre Branchinella, et Æ. Wolf, pour une espèce africaine, celui des Branchinema. Je ne juge pas nécessaire de m'étendre en détail sur l'erreur des anciennes déterminations, il suffit de rappeler les différences entre les antennes inférieures du mâle chez les Branchinella et Bran- chipus. Le genre Branchinella de A. O. Sayce et le genre Branchinema de Æ. W'o/f sont identiques. La priorité du premier auteur est évidente. Je dois encore observer que le genre Branchinella semble être apparenté avec les Eubranchipus, Eubranchinella et Dendrocephalus. Les différences entre ces genres etles Bran- chinella peuvent être réunies en trois points : 1) Le genre Branchinella diffère du genre Eubranchipus par la structure de l’article apical du pénis et de l’'appendice frontal du mâle. 2) Le genre Branchinella diffère du genre Eubranchinella par la structure de l'appendice frontal et de l'article basal des antennes inférieures du mâle. 3) Le genre Branchinella diffère du genre Dendrocephalus par la position de l’appendice frontal, la structure des yeux et des pattes du mâle ; en outre les appendices antenniformes de la tête font défaut. Sp. Branchinella spinosa (M.-Edw.). Fig. 37. Branchipus spinosus Milne-Edwards, 75, p. 367, Tab. 35, fig. 9-15; Baird, 4, p. 20; Grube, 48, p. 142. Corpus sat gracile. Trunceus fere longitudine abdominis simul 262 EUG. DADAY DE DEÉS cercopodibus. Segmenta abdominalia 3-8 subtus prope margi- nem posteriorem in lateribus processu digitiformi retrorsum versus decrescente. Cercopodes breves, ensiformes, longitu- inem segmentorum abdominis posteriorum duorum simul junetorum parum superantes, marginibus setosis. Frons in medio appendicibus duabus e peduneulo communi exeuntibus, laminosis, setosis, linguiformibus, breviusculis (fig. 37). Antennae superiores longitudinem articuli basalis antenna- rum inferiorum fere bis superantes. Antennae inferiores biarti- culatae, articulo basali crassiusculo, cylindrico, processibus nullis (fig. 37). Articulus apicalis antennaruminferiorum falciformis, apicem versus sensim attenuatus, longitudinem articuli basalis plus quam duplo superans. Pedes endopodito in angulo inferiore vel posteriore abbreviato, marginibus setosis ; lamina bran- chiali unica, majuscula, margini- Fig. 37. — Branchinella spinosa SR Re bus integris ; sacculo branchiali M. Edwards. parvo. Organa genitalia externa inflata. Longitudo totalis circa 33 mm. Parria : Hadjibe, lacus salinus prope urbem Odessa ; speci- men solum masculinum adhuc descriptum ego non examinavi. L'intérêt de cette espèce est bien augmenté par ce fait qu’elle se trouve en eau salée et qu'elle est la seule espèce du genre connue en Europe. Je ne peux pas omettre d'observer que, selon mon avis, il y à une certaine ressemblance entre cette espèce et le Chirocephalus spinicaudatus Sim. et qu'il n’y a qu'une différence caractéristique donnée par l’appendice frontal. La solution de cette question est bien difficile, car les savants n’ont pas étudié les exemplaires typiques de Mune-Ediwards, qui sont perdus, et on n’en a pas recueilli d’autres, à ma connaissance. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 263 Sp. Branchinella australiensis (Richt.). Fig. 38 a-d. Branchipus australiensis Richters, 97, p. #3, Tab. 3. Branchinella australiensis Sayce, 110, p. 237. Mas. Corpus sat robustum. Truncus longitudinem abdo- minis exceptis cercopodibus superante. Caput appendice fron- tali bifido, brevipedunculato, ramis duobus laminosis, apicem distalem versus angustatis, marginibus lobatis, lobis in apice aculeum gerentibus (fig. 38, «.). Antennae superiores longitudinem articuli basalis anten- narum inferio- rum superantes fie98;,1a.).:An- tennae inferiores biarticulatae, ar- üiculo basali cras- so, superficie lae- vi, articulo api- cal breviore. Ar- liculus apicalis antennarum infe- riorum falcifor - mis, introrsum declinatus, api- cem versus sen- sim attenualus (fig. 38, «.). Segmentum se- Fig. 38.— Branchinella austlraliensis (Richt). — a, S caput cundum abdomi- maris ;: b, © caput feminae. c, © appendix frontalis ; E É : d, Q sacculus oviger a latere, figurae cunctae sec. D. nis genitale infra Richters. in lateribus pro- cessu aculeiformi valido, segmenta cetera abdominalia lae- via. Cercopodes elongati, ensiformes, longitudine segmen- torum # abdominis posteriorum simul junctorum, margmibus setosis. Penis articulo apieall in lateribus aculeis variabilibus armato. 264 EUG. DADAY DE DEÉS Femina. Corpus in dimensionibus maris simile. Caput fronte inermi. Antennae inferiores perbreves, longitudinem tertiam antennarum inferiorum haud attingentes (fig. 38, b.). Antennae inferiores valde elongatae, lanceolatae, sat angustae, compla- natae, apicem distalem versus parum attenuatae (fig. 38, 0.). Segmenta abdominalia laevia. Cercopodes ensiformes, in marginibus setosi, longitudine segmentorum 3 abdominis poste- riorum. Sacculus oviger ovalis, apice postico acuminato producto, longitudine segmentorum 4 abdominis. Ova numerosa mem- brana reticulosa (fig. 38, d.). Longitudo totalis maris feminaeque cirea 33 mm. . Parrra : Peak Dawns prope litus orientale Australiae ; speci- mina coll. D. Dämel anno 1874, mense decembris. Exemplaria non examinavi. Cette espèce est intéressante par ce fait que les antennes inférieures de la femelle sont extrêmement longues et minces ; de sorte qu'elle se distingue fortement, non seulement des autres espèces du genre, mais aussi des autres membres de la subfamille. Sp. Branchinella eyrensis Sayce Fig. 39 a-c. Branchinella eyrensis 0. A. Sayce, 110 a, p. 239, Tab. 31. Mas. Corpus sat robustum. Truncus longitudinem abdominis simul cercopodibus parum superans, abdomine crassior, seg- mentis in superficie politis. Abdomen sat crassum, segmentis subaequalibus, excepto penultimo latioribus quam longis, in superficie politis. Cercopodes ensiformes, angusti, apicem dis- talem versus attenuati, longitudine fere segmentorum abdominis quatuor ultimorum simul junctorum, marginibus dense aequa- literque setosis. Caput sat dilatatum, processu frontali unico. Processusfron- talis in partem basalem apicalemque divisus; pars basalis et taentiformis, angusta, marginibus laevibus, pars vero apicalis in ramos duos, aequilongos, longitudine partem basalem multo superantes, anguste taeniiformes et in marginibus aculeatos di- visa (fig. 39, a.). PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 265 Antennaesuperioreslongitudinemartieulh basalis antennarum inferiorum parum superantes. Antennaeinferiores biarticulatae, arliculo basali longitudinem articuli apiealis mullo non attin- gente, crassiuscuio, apophyse appendicibusque laminosis carente. Articulus apicalis antennarum inferiorum falciformiter introrsum arecuatus, subtriquaeter, apicem distalem versus sen- sim attenuatus, latere interiore rugoso, processibus nullis Fig. 39. — Branchinella eyrensis Sayce. — a, © caput a latere, sec. Sayce: b, © pes -ti paris, sec. Sayce: c, © ovum, sec. Sayce. (fig. 39, 4.). Oculi pedunculati fere longitudine dimidia anten- narum superliorum. Pedes omnes structura fere simili; lamina branchiali unica, dilatata, subovali, in marginibus serrato-denticulata ; sacculo branchiali dilatato, subcirculari (fig. 39, 4.). Endopoditum pedum primi paris utcunque coniforme, margine superlore inferioreque subrotundato, in apice distali minime incisum. Exopoditum perbreve, longitudinem quartam partis ceterae parum superans. Endopoditum pedum mediorum elongato cuneiforme, extrorsum vergens, margine inferiore vel posteriore subrecto, in parte distali rare setoso ; margine superiore vel an- teriore late arcuato, margine apicali vel exteriore in medio late sinuato, calvo (fig. 39, 4.). Exopoditum longitudinem dimidiam partis ceterae parum superans. Exopoditum pedum 11 paris structura fere pedum antecedentium; exopoditum longitudi- nem dimidiam partis ceterae parum superans. 266 EUG. DADAY DE DEÉS Penis vermiformis, perlongus, fere longitudine segmentorum abdominis 7 anteriorum simul junctorum, marginibus denticu- latis, denticulis introrsum spectantibus. Longitudo sine cercopodibus 33 mm. ; longitudo cercopodum fere 4.7 mm. FEemxA specii Branchinella australiensis fere similis. Antennae inferiores adhue haud descriptae. Sacculus oviger in latere ventrali sine processu lobiformi et tuberositate. Ova membrana rare reticulata obtecta (fig. 39, c.). Longitudo totalis 33-50 mm. ParriA : Upper Onkaringa Creck, fossa, in Australia centrali et lacus Evre in Wintinorina, speeimina in collectione Musaei australiensis borealis, collecta ab Expeditione Elder et a D. Grayson, à me non examinata. Cette espèce ressemble beaucoup à la Branchinella ornata (Wolf) dont elle ne diffère que par la structure de lappendice frontal; les deux espèces se ressemblent aussi par leur distribu- üon géographique. Toutes les deux vivent au sud du tropique du Capricorne à peu près entre les 25° et 30° degrés de latitude sud; mais la Branchinella eyrensis Sayce en Australie méridionale, la Branchinella ornata (Wolf) dans l'Afrique méridionale. Il faut encore remarquer que la Branchinella eyrensis Sayce, la Branchinella ornata (Wolf) et aussi la Branchinella Gissleri nous présentent des formes de transition entre les genres Branchinella et Dendrocephalus. Sp. Branchinella ornata (Wolf) Fig. 40 a-g. Branchinema ornata E. Wolf, in literis. Mas. Corpus sat gracile trunco mediocri, longitudine abdo- minis sine cercopodibus vel parum longiore. Segmenta thora- calia abdominaliaque omnia superficie polita. Segmentum abdominale ultimum antecedentemulto brevius, inter cercopodes lobiformiter productum (fig. 40, e.). Cercopodes ensiformes, apicem versus sensim attenuati, recti, longitudinem segmen- torum duorum abdominis ultimorum parum superantes, mar- ginibus dense setosis (fig. 40, e.). PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 267 Caput distinctum, fronte simpliciter rotundata, inermi, sed appendice valida e vertice exeunti. Appendix verticalis parte basali peduneuliformi, complanata, basi coarctata, in apice distali in ramos duos partita. Rami appendicis verticalis arbo- rescentes,in marginibus processibus lobiformibus, magnitudine diversis, serialim dispositis, inermibus, utcunque oppositis. Processus lobiformes marginis exterioris 4-5 sensim decres- centes, marginis vero interioris 5-6 fere magnitudine aequali (fig. 40, a.). Antennae superiores filiformes, longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum multo superantes. Oculi compositi lon- gitudinem dimidiam antennarumsuperiorum parumsuperantes, capitulo infra laevi (fig. 40, «.). Antennae inferiores disjunctae, biarticulatae ; articulus basa- lis earum longitudinearticuli apicalis, cyhindricus, crassiusculus, in parte tertia lateris interioris tuberculis duobus coniformibus parvis armatus (fig. 40, 4.). Articulus apicalis faleiformis, intror- sum vel deorsum curvatus, tenuis, apicem distalem versus sen- sim attenuatus, in superficie dense annulatus, inermis (fig. 40, a.). | Pedes omnes inter se fere similes, lamina branchiali unica sat magna, in marginibus serrato-denticulata. Pedes primi paris magnitudinem 5 sequentium non attin- gentes. Endopoditum dilatatum, lobiforme, marginibus rotun- datis crenulatisque; margo exterior eius sub medio parum sinuatus, ubique setosus (fig. 40, /.). Exopoditum sat parvum, solum longitudine tertia partis ceterae, in apice distali obtuse rotundatum, marginibus crenulatis. Endita tria parva, tubereu- liformia, selis parvis apicalibus, aculerformibus, longioribus- que lateralibus. Sacculus branchialis brevis, angustus, laevis, (fig. 40, f.). Pedes 3-10 paris fere eadem magnitudine. Endopoditum pedum 6 paris uteunque lobiforme, margine inferiore vel posteriore subrecto, crenulato, setoso, margine exteriore in parte maxima superiore arcuato, in parte inferiore vero quarta parum sinuato, crenulato setosoque (fig. 40, g.). Exopodi- tum fere longitudine dimidia partis ceterae, marginibus crenu- latis setosisque. Endita tria parva, coniformia, in apice 268 EUG. DADAY DE DEÉS aculeata, in latere setosa, selis longis. Lamina branchialis sat magna, marginibus crenulatis. Sacculus branchialis longiuseu- lus, tenuis, inermis lfig. 40, g.). Fig. 40.— Branchinella ornata (Wolf). — a, S caput supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; d, © caput supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; c, @ sacculus oviger cum segmentis aliquot abdominis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; d, © antenna infe- rior a latere inferiore, sec, Reich. Oc. I, Obj. 2; e, © segmenta duo abdominis posteriora cum cercopodibus, sec. Reich. Oc. I. Obj.0; /, g, k, © pes 1,6 et 11: paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2. Pedes 11 paris antecedentibus minores. Endopoditum lobi- Jorme, marginibus rotundatis, integris, setosis (fig. 47, h.). Exopoditum dilatatum, longitudinem dimidiam partis ceterae PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 269 superans, marginibus erenulatis setosisque. Endita (ria parva tuberculiformia, setosa. Lamina branchialis rudimentaria. Sac- culus branchialis sat longus latusque, marginibus inermibus. Penis biarticulatus, articulo basali brevi, articulo apicali in situ producto elongato, vermiformi. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 11- 12 mm. ; longitudo trunci5-6 mw. ; longitudo abdominis 5 mm. ; longitudo cercopodum 1 mm. FEMINA. Corpus in dimensionibus maris fere simile ; trunco longitudine abdominis sine cercopodibus. Segmenta thoracalia abdominaliaque omnia inermia, superficie laevi. Cercopodes ensiformes, recti, angusti, apicem distalem versus attenuali, longitudem segmentorum duorum abdominis ultimorum parum superantes, in marginibus aequaliter setosis. Caput fronte inermi. Antennae superiores longitudinem an- tennarum inferiorum multo superantes. Antennae inferiores complanatae, foliiformes, apice distaliacuto, setosae, latitudine duplo longiores (fig. 40, 4.). Oculi pedunculati longitudine dimidia à tennarum superiorum. Pedes omnes structura fere simili, a maris non divergentes. Sacculus oviger fusiformis, longitudine segmentorum abdo- minis trium anteriorum simul junctorum (fig. 40, c.). Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 11 mm. ; longitudo trunci5 mm.; longitudo abdominis 5 mm. ; longitudo cercopodum 1 mm. ; longitudo sacculi ovigeri { mm. ParriA : Africa meridionalis, Kalahari. Specimina e Musaeo Senkenbergiano non numerosa, à D. Schultze collecta exami- nav. Je dois encore remarquer que les deux mâles et les deux femelles mis à ma disposition pour ces études et dont je suis redevable à la complaisance de M. £. Wolf, ne me semblent pas tout à fait développés. Donc, il pourrait arriver qu'en étu- diant des exemplaires complètement développés on püût trouver nécessaire de faire quelques changements, mais je ne crois pas que ceux-c1 pourraient influer sur les caractères de l’espèce et du genre. M. E. Wolf m'envoya les exemplaires dont j'ai donné la description sous le nom de Branchinema ornata Wolf. Comme 270 EUG. DADAY DE DEÉS il se peut que la description de ce genre et de cette espèce ne paraisse pas avant la terminaison complète de mon manuserit; j'ai employé le nom plus ancien de Branchinella au lieu de Branchinema, mais j'ai retenu la dénomination d'ornata, attribuée à l'espèce par M. £. Wolf. Sp. Branchinella Gissleri Dad. Fig. 41. Species adhuc insufficienter cognita. Chirocephalus Holmanii (pro parte) Packard, 89, p. 592. Texlfig. 22. Caput fronte rotundata, appendice e vertice exeunte, in ramos duos partita. Rami appendicis elongati, in medio parum dilatati, ramulis duobus, in margine anteriore denticulatis, longitudine structuraque diversis armatt, in parte ultima parum attenuati, rotundalo terminati (fig. 41). Antennae supe- riores articulo ba- sal antennarum in- feriorum triplo lon- giores. Antennae inferiores biarticu- latae, basi disjunc- Lae ; articulus basalis earum cylindricus, crassiusculus, arti- culo apicali triplo | gare _ brevior, appendice Fig. 41. — Branchinella Gissleri Dad. — Caput maris, : : sec. Packard-Gissler. uullo ; articulus api- calisparum falci - formis, introrsum arcuatus, ubique fere aequilatus, prope basin processu digitiformi, deorsum spectante, in medio et in apice parum inerassato. Oculi pedunculati longitudinem dimi- diam antennarum superiorum non attingentes. Parria: America borealis, Long Island, Glendale, collegit ».-F. Gissler; adhuc solum caput maris cognitum ; specimina non examinavi. Packard (89, p. 352) présente cette espèce comme Chiroce- phalus Holmanïi, dans un dessin de C. F. Gissler. Puisque le PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 971 dessin trop esquissé de Gissler publié par Packard diffère beau- coup de celui de Ryder concernant le Chirocephalus Holmanii — Eubranchipus Holmanii, et diffère en même temps dela des- cription de Packard, j'ai jugé nécessaire deconsidérer le dessin comme celui d'une espèce différente du Ghirocephalus — Eu- branchipus Holmanii. Celle espèce, que je viens nommer en l'honneur de Gissler, trouve son rang, par la structure de lappen- dice frontal, dans le genre Branchinella. Du reste il est fort désirable qu'on fasse une étude comparative des exemplaires de Ryder, Packard et de Gissler. Sp. Branchinella Kugenumaensis (Ishik.) Fig. 42, a-f. Branchipus kugenumaensis C. Ishikawa, 57, a. Tab., fiig. 1-6. Mas. Corpus mediocre. Abdomen excepto segmento ultimo, segmentis ceteris fere aequilongis, in superficie politis. Segmentum abdominis ultimum antecedente fere duplo brevius. Cercopodes lanceolati, longitudine segmentorum # abdominis posteriorum, marginibus sat dense aequaliterque setosis (fig. 42, f.). Caput sat dilatatum fronte appendice armata. Appendix frontalis longitudinem antennae inferioris superans, in partes tres divisa (fig. 42, «.). Pars basalis appendicis frontalis longitu- dinem artieuli basalis antennarum inferiorum parum superans, basi sat crassa, apicem distalem versus sensim attenuala, sub- cylindrica, in latere dorsali arcuata, prope basin fasciculo seta- rum tenuissimarum armata, in latere vero ventrali complanata, serie longitudinal tuberculorum digitiformium, longitudine variabilium vestita. Pars media appendicis frontalis antecedente gracihor, forma structuraque antecedentis simihbus. Pars api- calis appendicis frontalis in ramos duos divisa. Ramus partis api- calis appendicis frontalis triramosus ; ramulo interiore ensiformi, prope basin aculeo valido armato, in latere ventrali tuberculis parvis vestito; ramulis duobus exterioribus longitudine diversis, in superficie tuberculis minutis armatis (fig. 42, «.). Antennae superioreslongitudinem articuli basalis antennarum inferiorum multo superantes. Antennae inferiores biarticulatae. 212 EUG. DADAY DE DEÉS Arliculus basalis antennarum inferiorum sat crassus, in angulo distali anteriore vel interiore processu utcunque serriformi armatus. Processus serriformis articuli basalis longitudinem arücuh apicalis superans, apicem distalem versus sensim 1 tee, Fig. 42. — Branchinella kugenumaensis (Ish.). — a, © caput supra visum, circ. 1:7; b, Q caput supra visum, cire. 1: 7; c, O' pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; d, © pes 7-paris, cire. 1: 7e, © pes 1l-paris, circ. AE POCeRe Doles CRC AMIENTE attenuatus, in margine interiore luberculis setigeris, numerosis, in margine vero exteriore processibus digitiformibus 6 armatus (fig. 42, a.). Articulus apicalis antennarum inferiorum falci- formis, introrsum arcuatus, apicem distalem versus sensim attenualus, superficie polita, longitudine articuli basalis. Oculi peduneculati longitudinem dimidiam antennarum superiorum non attingentes. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS MATE Pedesomnes lamina branchiali unica, dilatata, in marginibus rotundata, serrato-denticulata (fig. 42, e.). Sacculus branchialis ovalis, latiusculus, marginibus integris. Endopoditum subqua- drangulare, angulo inferiore vel posteriore exteriore non producto, rotundato, crenulato, margine exteriore subrecto, crenulato setosoque. Exopoditum abbreviatum, longitudinem dimidiam partis ceterae non vel parum superans. Endita tria distincta, late coniformes, setis longitudine diversis vestita (fig. 42, c.-e.). Penis cylindricus, articulo apicali elongato, vermiformi, in. superficie denticulato. Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 23 mm.;, longitudo trunci 10 mm.; longitudo abdominis 9 mm. ; longitudo cercopodum 4 mm. ; Femixa. Corpus dimensionibus maris parum majoribus; trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus superante, abdomine crassiore, in superficie polito. Abdomen gracile, apicem distalem versus sensim attenuatum, segmentis fere aequilongis, politis. Cercopodes lanceolati, longitudine segmentorum 5 abdominis posteriorum, marginibus sat dense aequaliterque setosis. Caput fronte inermi, rotundala. Antennae superiores longitudinemantennarum inferiorum bis superantes. Antennae inferiores complanatae, uteunque coniformes, duplo longiores quam latae, margine anteriore bituberculato, setoso, apice distall in acumen producto (fig. 42, 6.). Oculi peduneulati longitudinem dimidiam antennarum superiorum nonsuperantes. Sacculusovigerutcunque fusiformis, longitudinesegmentorum 5 abdominis anteriorum, lobis aperturae genitalis longitudine parum diversis. Longitudo totalis 13-25 mm. ParriA : Japan, Kugenuma et Yoshiwaratambo, in stagnis aquae dulcis. Specimina à Dom. Prof. Zskikawa mihi libenter donata examinavi. La Branchinella Kugenumaensis est la seule espèce du genre connu de l'Asie. Par la structure de l’appendice frontal et les antennes inférieures du mâle cette espèce est de parenté proche avec la Branchinella Gissleri. ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série. xI, 18 274 EUG. DADAY DE DEÉS Gen, Dendrocephalus Dad. Dendrocephalus, Daday, 30. a. p. 148. Corpus sat robustum, segmentis omnibus in utroque sexu laevibus, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibusnon superante. Abdomen segmentis subcylindricis. Cercopodes ensiformes, latiusculi, mobiles, articulatione distincta à segmento abdominis ultimo disjuncti, marginibus aequaliter setosis. Caput maris appendice e vertice exeunti valida, in ramos duos partita. Rami appendicis capitis arborescentes, in ramulos plures, diversos divisi. Prope basin antennarum superiorum : processus cylindricus, filiformis, in apice subclavaceus, minute pilosus. Antennae inferiores maris biarticulatae, disjunctae, capite mobile insertae. Articulus basalis antennarum inferiorum maris apophyse carens, sed in angulo distali interiore vel superiore processu digitiformi, minute aculeato armatus. Articulus apicalis antennarum inferiorum maris faleiformis, tenuis, attenuatus. Oculi compositi vel pedunculati capitulo infra biaculeato. Pedes duo anteriores maris endopodito ceteris valde diver- gentes. Articulus apicalis penis superficie spinulosa. Caput feminae fronte rotundata, inermi. Species generis huius duae adhue cognitae et in conspectu infra sequente conscriptae, sunt incolae stagnorum aquae dulcis salsaeque in America meridionali. Conspectus Specierum Generis Dendrocephalus. hucusque cognitarum. 1. Articulus apicalis antennarum inferiorum maris apice acute rotundato; endopoditum pedum 1-2 Dendrocephalus cervi- paris maris processu superiore uniCo............ cornis (Welt). 2. Articulus apicalis antennarum inferiorum maris apice mucronato; endopoditum pedum 1-2 paris Dendrocephalus Geayi, maris processibus duobus superioribus........ . Dad. Je dois encore observer à propos dela première description que J'ai omis de mentionner un prolongement mince, distalement élargi en forme de massue, qui se trouve près des antennes PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 975 supérieures du mâle, et qui ressemble un peu à celles-c1. C'est un trait caractéristique du genre et qui le distingue de tous les autres. La distribution géographique de ce genre est d’ailleurs fort intéressante. Une espèce (Dendrocephalus Geayi) se trouve au sud du tropique du Cancer aux environs de l'équateur, dans les eaux douces; l’autre (Dendrocephalus cervicornis)se tient au sud de l'équateur, même du tropique du Capricorne, et habite l’eau salée, | Il me semble qu'étant donnés l’appendice de la tète el la structure du pénis Je ne me trompe point en supposant que les genres Branchinella et Dendrocephalus proviennent de la même forme primitive. Sp. Dendrocephalus Geayi Dad. Fig. 43, a-r. fig. 44, a-g. Dendrocephalus Geayi Daday, 30, a. p. 148. Fig. 8. Mas. Corpus sat robustum, trunco valido longitudine abdominis sine cercopodibus vel parum breviore. Segmenta thoracalia abdominaliaque omnia superficie polita. Segmentum abdominale ultimum antecedente multo brevius, inter cercopodes acute productum. (fig. 43, r.). Cercopodes apicem versus sensim attenuati, recti, longitudinem segmentorum 4 ultimorum abdominis non attingentes, marginibus dense selosis, setis sat brevibus valde plumosis (fig. 43, r.). Caput distinctum, fronte simpliciter rotundata, inermi, sed appendice valida e vertice exeunti; prope basin antennarum superiorum processu filiformi, apice subclavaceo, minute setoso, antenniformi (fig. 43, a.). | Appendix verticalis parte basali pedunculiformi, complanata, biarticulata, articulo basali quadrangulari minore, articulo apicali longiore, in apice distali in ramos duos partito. Rami appendicis verticalis arborescentes, in partem proximalem minorem et apicalem majorem divisi. Pars proximalis ramorum intus aculeis tribus validiuseulis, curvatis, introrsum spectan- bus, in serie longitudinali ordinatis. Pars apicalis ramorum arborescens, in ramulos plures (6), forma structuraque diversos divisa, in latere ventrali serie mediali aculeorum unciformium 276 EUG. DADAY DE DEÉS armala (fig. 43, 4.), Ramuli tres laterales elongati, cylindrici, acumine terminati, serie longiludinali aculeorum, tres vero apicales plus minusve coniformes, abbreviati, diverso modo armati, medialis eorum prope basin acetabulo verrucoso, verrucis minulis, dentiformibus, in seriebus circularibus ordi- natis (fig. 43, ç. À.5.). Antennae superiores filiformes, longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum multo superantes. Oculi compositi ere longitudine dimidia antennarum superiorum, capitulo infra biaculeato, aculeo uno majore, altero multo minore (fig. 44, g.). Antennaeinferiores distinetae, biarticulatae ; articulus basalis earum longitudine dimidia articuliapicalis, eylindricus, crassius- culus, in angulo distali interiore velsuperiore processu digiti- formi, dense denticulato (fig. 43, a.). Articulus apicalis falei- formis, introrsum curvatus, tenuis, apicem distalem versus sensim attenuatus, apice hamulato, margine interiore in parte apicali rugoso; carinis minultis transversis obtecto (fig. 43, &.). Labrum in marginibus prope apicem posteriorem utrinque tuberculo rotundato armatum, processu latiuseulo, rotundato terminato, laevi (fig. 43, #.). Maxillae primi paris in margine orali hamulo validiusculo et in medio marginis interioris spina valida armatae (fig. 43, g.). Pedes omnes inter se dissimiles lamina branchiali unica sat magna, in marginibus serrato-denticulata. Pedes primi paris fere magnitudine 5 sequentium. Endopo- ditum dilatatum processibus tribus, uno lobiformi inferiore vel posteriore, setis minutis aculeiformibus obtecto, altero exteriore plus minusve cuneiformi, apice aculeato, tertio vero superiore vel anteriore falciformi, extrorsum et retrorsum curvato, acumi- nalo (fig. 43, /.). Exopoditum perparvum solum longitudine tertia partis ceterae. Endita tria minuta, coniformia, setis parvis apicalibus, longioribusque lateralibus. Pedes secundi paris antecedentibus uteunque similes. Endo- poditum angulo inferiore vel posteriore lobiformi, rotundato, selis parvis aculeiformibus marginato: angulo superiore vel anteriore in processu elongato, complanato, latiuseulo, denti- VS = 7 = Æ Æ a DZ À à = FS } “ La #1 1] Fig. 43, — de Geayi Dad.— a, © caput supra visum et appendix verti- calis infra visa, 1 : 7: b, © caput supra visum, 1: 7; c-f, © Dre apicales ramu- Re appendicis ane. sec. Reich. Oc. TI. Obj. 4; g, © maxilla primi paris, . Reich, Oc. I. Obj. 2 ; L-, © partes apicales ramulorum HOSAICIE verticalis, sec. Reich, Oc. I. Obj. 2 : k, S labrum, sec. Reich, Oc. I. Obj. 2; 7, O' pes primi paris, sec. Reich. Oc. TI. Obj. 0: », © pes 2-di paris. sec. Reich. Oe. I. Obj. 0 n, © pes 3-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; o, © pes 7-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 p, © pes 11-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; g, © pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0: r, © cercopodes, 1 : 7. 278 EUG. DADAY DE DEÉS culato producto extrorsum antrorsumque vergente ; prope basin exopoditi processu falciformi, brevi, aculeato armatum (fig. 43, m.). Exopoditum longitudine dimidia parts ceterae, apicem distalem versus attenuatum. KEndopoditum pedum 3 paris angulo inferiore vel posteriore non producto, rotundato, aculeis minutis armato; angulo superiore vel anteriore antice producto, processum aculeatum, complanatum, latiusculum formante, processu falciformi rudimentario. Margo exterior exdopoditi late rotundatus, setis brevibus tenuibus (fig. 43, n.). Exopoditum fere longitudine dimidia partis celerae, apicem distalem versus attenuatum, acute terminatum. Endita tria setis longiüsculis armata. Pedes 4-10 paris structura fere simili. Endopoditum extror- sum elongatum, margine inferiore vel posteriore late rotun- dato, aculeis dentiformibus armato, margine exteriore in medio parum sinuato lobos duos, setosos formante ; processibus carente. Exopoditum longitudinem dimidiam partis ceterae multo superans in medio latissimum, acutiusculo terminalum, marginibus crenulatis (fig. 43, 0.). Pedes 11 paris endopodito extrorsum producto, subquadran- gulari, angulis rotundatis, margine exteriore in medio minime sinuato, setoso. Expoditum longitudinem dimidiam partis ceterae mullo superans, cuneiforme, marginibus crenulatis. Endita tria setis parvis armata (fig. 43, p.). Penis biarticulatus ; articulo basali perbrevi, in angulo interiore mucronato; arliculo apicali in situ producto valde elongato, eylindrico, in lateribus utrinque serrato denticulato, denticulis basin versuscurvatis,sensim decrescentibus(fig.4#,/.). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 23-26 mm. ; longitudo trunci 8-11 mm. ; longitudo abdominis 10-13 mm. ; longitudo cercopodum 3 mm. Femina. Corpus in dimensionibus maris fere simile; trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus non attingente. Segmenta thoracalia abdominaliaque omnia inermia, super- ficie laevi. Cercopodes ensiformes, latiuseuli, recti, apicem versus attenuati, in marginibus dense setosi, longitudinem segmentorum trium abdominis posteriorum simul junctorum non attingentes. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 279 Caput fronte inermi. Antennae superiores longitudinem antennarum inferiorum multo superantes. Antennae inferiores complanatae, foliformes, in apice distali acuminatae, setosae, latitudine plus quam duplo longiores (fig. 43, 4.). Oculi pedun- eulati longitudine di- midia antennarum su- periorum, aculeis ca- pituli carentes. Pedes omnes struc- tura fere simil, à maris valde divergen- tes. Endopoditum pe- dum 1-3 paris ante- riorum processibus nullis, subquadrangu- lare, in pedibus primi paris angulo inferiore sat late rotundato, su- periore vero acute ar- cualo, margine exte- Fig. 44. — Dendrocephalus Geayi Dad. — a, Q riore subrecto dec- sacculus oviger infra visus, 1:7; 6, © sacculus ME a ? oviger a latere visus, 1: 7; c-e, Q ova, sec. livi, rare setoso (fig. Reich. Oc. 6. Obj. 2:f, O penis, sec. Reich. Oc. ‘ \ : Ê I. Obj. 0; g, © oculus pedunculatus infra 43, Q-): Exopoditum visus, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. pedum primi paris fere longitudine tertia partis ceterae ; cuneiforme, in pedibus sequentibus sensim crescens. Sacculus oviger longitudine segmentorum abdominis 5 ante- riorum, in parte anteriore oviformis, dilatatus, in parte posteriore cuneiformis, valde attenuatus (fig. 4#, a. b.). Ova numerosa, utcunque pentagonalia ; membrana culminibus crassis reticulata, brunneo-flavida (fig. 44, c.e.). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 18- 23 mm.; longitudo trunci 5-10 mm.; longitudo abdominis 8-11 mm. ; longitudo cercopodum 2-3 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 5-6 mm. Parria : America meridionalis, Venezuela, Ljanos, Guana- paro et Corozito inter Rio Apure et Rio Guanaparo; coll. D. F. Geay, anno 1892, mense martu. Specimina nume- 280 EUG. DADAY DE DEËÉS rosa in collectione Musaei Nat. Hist. Parisiensis examinavi. Cette espèce que je viens de nommer en l'honneur de M. F. Geay qui l'a recueillie est proche voisine de celle que je décrirai du Dendrocephalus cervicornis (Weltn.) encore qu'elle en diffère essentiellement. Il y à d’abord une différence dans la structure des branches et rameaux de l’appendice du vertex de la têle, puis une autre dansle nombre et la grandeur des épines des yeux pédonculés mais plus grande se présente dans la structure des trois premières paires des pattes du mâle. La distribution géographique des deux espèces est également fort différente. L'espèce décrite ci-dessus vit à peu près au 8° de latitude septentrionale, donc au sud du tropique du Can- cer, près de l'équateur. Le Dendrocephalus cervicornis (Weltn.), comme nous allons le voir, vit non seulement au sud de l'équateur mais au sud du tropique du Capricorne entre les degrés 32 et 34 de latitude. Sp. Dendrocephalus cervicornis (Weltner). Fig. 45, a-n. fig. 46, a-b. Chirocephalus cervicornis Welfner, 137, p. 35., fig. 1-6; Ihering, 55, p. 178. Streptocephalus cervicornis Berg, 8, p. 234. Mas. Corpus sat robustum, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus superante. Segmenta thoracalia abdomina- laque omnia superficie laevi. Segmentum penultimum abdo- minis ceteris longius; segmentum ultimum vero brevissimum, inter cercopodes processibus duobusdigitiformibus. Cercopodes falciformiter parum introrsum curvati, apicem distalem versus sensim attenuati, sat lati, marginibus dense aequali- terque selosis, longitudinem segmentorum trium abdominis posteriorum non attingentes (fig. 45, m.). Caput fronte inermi, appendice valida e vertice exeunte, prope basin antennarum superiorum processu filiformi, apice subclavaceo, minute setoso, antenniformi (fig. 45, «.). Appendix verticalis parte basali pedunculiformi, complanata, triarliculata, articulo basali medialique quadrangulari, minore, articulo apicali longiore, in apice distali in ramos duos par- Lilo. Rami appendicis verticalis arborescentes, in partem proximalem minorem el apicalem majorem divisi. Pars proxi- Fig, 45, — Dendrocephalus cervicornis (Welt). — a, ©' caput supra visum, 1:7; b, © ramuli proximales appendicis verticalis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; ce, © pes {-paris, 1:7; d-f, © ramuli distales appendicis verticalis, sec. Reich. Oc. I. Ob)j. 0; g, © pes primiparis, 1 : 7; k, © pes 2-di paris, 1: 7; à, © pes T-paris, 1 : 7; k, © caput supra visum, 1 : 7 : /, © sacculus oviger infra visum, 1 : 7; m, © cercopodes, 1:7; n, Q pes primi paris, sec. Reich. Oc, I. Obj. 0. | 2892 EUG. DADAY DE DEÉS malis ramorum basin intus aculeis aliquot parvis, antrorsum spectantibus armata fig. 45, 4.). Pars apicalis ramorum arbo- rescens in ramulos plures (7), forma structuraque diversos divisa. Ramuli duo laterales elongati, cvhindrici, acumine ter- minali, serie laterali aculeorum diversorum in medio interrupta, vel integra (fig. 45, 4.), duo apicales elongati, cyhindrici, tres vero apicales plus minusve coniformes, diverso modo armati (fig. 45, d.f.). Antennae superiores filiformes, longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum multo superantes. Oculi compositi longitudinem dimidiam antennarum superiorum multo non atüingentes, capitulo infra aculeato, aculeo sat parvo. Antennae inferiores distinctae, biarticulalae ; arüculus basalis earum fere Jongitudine articuli apicalis, cyhndricus, crassiusculus, in angulo distali interiore vel superiore processu digitiformi, dense piloso (fig. 45, 4.). Articulus apicalis falei- formis, introrsum curvatus, sat tenuis, apicem distalem versus sensim attenuatus (fig. 45, 4.). Labrum in marginibus prope apicem posteriorem utrinque tuberculo rotundato armatum, processu latiusculo, rotundato terminato, laevi. Pedes omnes inter se parum dissimiles lamina branchiali unica sal magna, in marginibus serrato-denticulata. Pedes primi paris fere magnitudine 5 sequentium. Endopo- ditum dilatatum, extrorsum valde productum, angulo inferiore vel posteriore rotundato, aculeato, angulo superiore vel ante- riore in processu utcunque falciformi, postice denticulato exeunte (fig. 45, g.). Exopoditum minutum, longitudine solum quinta partis ceterae, cuneiforme. Endita tria minuta apice selis parvis armata. Pedes 2-10 paris structura fere simili. Endopoditum dila- latum, subquadrangulare, angulis rotundatis, abbrevialis, margine inferiore superioreque aculeato, margine exteriore in medio late sinuato, setoso (fig. 45, 4. 2.). Exopoditum longitu- dine dimidia partis ceterae, apicem distalem versus attenuatum. Pedes 11 paris omnino antecedentibus similes, exopodito dimidiam longitudinem partis ceterae multo superantes, apicem à distalem versus attenuatum (fig. 45, c.). PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 283 : Penis biarticulatus; articulo apicali elongato, cylindrico, in lateribus serrato-denticulato. Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 22 mm. ; longituo trunci 11 mm. ; longitudo abdominis 9 mm. ; longitudo cercopodum 2 mm. ; longitudo appendicis verticalis 11,5-12 mm. Femina. Corpus in dimensionibus maris fere simile, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus non attingente. Seg- menta thoracalia abdominaliaque omnia superficie polita. Cerco- podes lanceoliti, latiusculi, recti, apicem versus attenuali, in mar- ginibus dense setosi, longitudinem segmentorum duorum abdominis posteriorum simul junectorum parum superantes (fig. 46, 4.). Caput fronte inermi, prope e : Fig. 46. — Dendrocephalus basin antennarum superiorum Gornis (Well). — &, Q sacculus tuberculo minuto. Antennae su- oviger a latere visus, 1: 7:86, @ 6 : : cercopodes, 1 : 7. periores fere longitudine antenna- rum inferiorum. Antennae inferiores complanatae, foli- formes, acumine terminatae, setosae, longitudine latitudinem duplo superante (fig. 45, k.). Oculi pedunculati longitudinem dimidiam antennarum superiorum superantes capitulo inermi. Pedes omnes structura fere simili, a maris parum diver- gentes. Endopoditum dilatatum, subquadrangulare, angulo inferiore vel posteriore acuto, superiore vel anteriore vero rotundato, aculeato, margine exteriore subrecto, setoso (fig. 45, n.). Exopoditum pedum primi paris solum longitudine tertia partis ceterae, pedum sequentium vero sensim elongatum, plus minusve cunelforme. Sacculus oviger carotiformis, fere longitudine segmentorum > anteriorum abdominis simul junctorum, apice distali acuminato introrsum vergente (fig. 45, /. fig., 46, a.). Ova numerosa polygona, membrana culminibus crassis reticu lata. | 284 EUG. DADAY DE DEÉS Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 23 mm.; longitudo trunci 9 mm. ; longitudo abdominis 11 mm. ; longitudo cercopodum 3 mm. ; longitudo sacculi ovi- geri 7 MM. ParriA : America borealis, Argentina, Cordoba prope Toto- ralejos, aquae salinae, coll. Frenzel ; specimina in collectione Musaei berolinensis et Musaei Nationalis Hungarici Budapes- tinensis, Uruguay coll. Berg; specimina in collectione Musaet Nat. Hist. Parisiensis. La liste précédente démontre que cette espèce peut être considérée comme une espèce spéciale à l'Amérique du Sud. Elle vit entre les 32-34 de latitude sud. Elle diffère du Dendrocephalus Geayi Dad., non seulement par la structure de l’appendice du vertex de la tête, de l'œil pédonculé à une épine, et des pattes du mâle, mais aussi par la forme du sac ovigère. C'est remarquable que cette espèce fut recueillie dans des marais à eau salée. Gen. Thamnocephalus Packard. Thamnocephalus Packard, 86, p. 175 ; 89, p. 352. Corpus dilatatum, robustum, crassum, segmentis superficie laevibus. Abdomen novem articulatum, valde complanatum, in lateribus segmentorum 6 posteriorum carina longitudinali, postice sensim dilatata, post segmentum ultimum laminam latam in margine posteriore rotundatam, lopitonmen formante ; cercopodibus nullis. Caput sat angustum, fronte appendice mediali armata. Appendix frontalis maris elongata, in apice distali arborescens, feminae vero non ramosa, apicem distalem versus incrassata, subelavacea. Antennae inferiores maris basin disjunctae, biarticulatae, articulo basali apophyse carente ; eaedem feminae elongatae, complanatae, apice acuminatae, Pedes 1-11 paris lamina branchiali unica, permagna, lobi- formi, marginibus integris; sacculo branchiali valde dilatato ; endopodito in margine exteriore late-rotundato ; exopodito breviusculo, sed valde dilatato. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 285 Generis huius adhuc solum species infra sequens, a D. Packard ex America boreali descripta cognita. Ce genre semble différer de beaucoup des autres par son aspect; néanmoins nous trouvrons quelques ressemblances entre eux. La structure de l'abdomen nous rappelle — mais discrètement — le Chirocephalopsis — Drepanosurus biros- tratus. Les antennes inférieures du mâle sont analogues à celles du Dendrocephalus, même les appendices frontaux sont cons- truits d’après le même type. La parenté est donc incontestable, surtout si nous considérons le développement de la lame bran- chiale et la forme du sac ovigère. Sp. Thamnocephalus platyurus Pack. Fig. 47, a-c. Thamnocephalus platyurus Packard, 86, p. 175 ; 89, p. 353. Tab. 14., fig. 1-7. Text., fig. 23. Mas. Corpus robustum, complanatum, trunco longitudinem abdominis sine lamina apicali superante, segmentibus super- ficie laevibus (fig. 47, a.). Segmenta abdominalia 4-9 in lateribus utrinque carina, postice sensim dilatata el in apice posteriore abdominis laminam latam, lobiformem, rotundatam formante. Lamina lobiformis abdominis in margine posteriore arcuata. in medio ineisa, selis minulis vestita. Cercopodes nulli. Caput sat angustum, fronte (vertice?) appendice armata. Appendix frontalis (forsan verticalis?) pedunculata, peduneulo sat angusto, complanato, in ramos duos exeunti (fig. 47, &.). Rami appendicis in parte anteriore arborescentes, ramulosi, ramulis digitiformibus, tenuibus, sat numerosis, aculeis armatis. Antennaesuperiores longitudinem articulibasalisantennarum inferiorum parumsuperantes. Antennae inferiores biarticulatae, crassiusculae, disjunetae ; articulus basalis earum longitudinem dimidiam articuli apicalis non superans, apophyse carens, sed in angulo distali interiore vel superiore processu aculeiformi (fig. 47, 4.), antrorsum vergente. Articulus apicalis falciformis, introrsum curvatus, apicem distalem versus sensim attenuatus, corneus, apice acuminato. Pedes omnes structura fere simili ; lamina branchiali unica, permagna, lobiformi, marginibus integris ; sacculo branchiali 286 EUG. DADAY DE DEÉS dilatato. Endopoditum dilatatum margine posteriore vel infe- riore subrecto, rare seloso, setis crassis ; margine exteriore late rotundato vel subrecto declivique, dense setoso. Exopoditum longitudinem dimidiam partis cete- rae non superans, valde dilatatum, marginibus rotundatis, apice distali late arcuato. Penis structura insufficienter co- gnita. Longitudo 23 mm. = Femixa. Corpus structura maris simil. Caput fronte appendicibus ar- . mala. Appendices frontales duae ÿ elongatae, apicem distalem versus de sensim incrassatae, in apice distali L subelavaceae (fig. 47, b.). Antennae superiores breves, longitudine oculos | pedunculatos fere duplo superantes. | Antennae inferiores complanatae, | valde elongatae, retrorsum fere usque ) ad apicem anteriorem sacculi ovigeri je AL Re ne vergentes, apicem distalem versus plalyurus Pack. — à, © su- Sensim dilatatae, utcunque folnfor- ë, o Pons CEE es sec. Packard: e, @ abdomen Pedes omnes structura maris si- cum sacculo ovigero, sec. ee : c ra mili. Sacculus oviger subconicus, longitudine segmentorum 5 abdomi- nis anteriorum, in apice posteriore processibus duobus inaequalibus, superiore latiore, triangulari, inferiore angustiore (fs 47e) Longitudo 26,5 mm. ParriA : America borealis, Ellis in Kansas, coll. Wafson, anno 187%, in mensibus juni, septembris et octobris; speci- mina non examinavi. Il faut faire la remarque que le dessin de Packard reproduit en fac-similé peu grossi, et, simplement esquissé, ne correspond pas, dans ses dimensions relatives, à la description originale. Au tronc du mâle nous pouvons compter 16 pattes de chaque PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 287 côté ; chez la femelle la crête latérale de l'abdomen surgit au quatrième avant-dernier segment, le sac ovigère surgit du septième (compté en arrière) segment et s'étend Jusqu'au bord antérieur de l’avant-dernier segment. 4 Fam. Branchipodidae n. fam. Branchipodidae Auct. pro parte. Corpus mediocre. Truncus segmentis 11 pedigeris, longitu- dinem abdominis sine cercopodibus plus minusve superans. Abdomen e segmentis 8 vel 9 compositum, subevlindricum, segmento ultimo rarissime ceteris longiore, saepissime vero breviore. Cercopodes diverse longi, aut immobiles, cum segmento abdominis ultimo confluentes, aut mobiles, articula- tione distincta a segmento abdominis ultimo disjunett, forma, magnitudine structuraque diversis. Caput fronte in mare cum articulis basahibus antennarum inferiorum connata, in femina libera. Vertex capitis in mare aut appendicibus nullis, aut appendicibus duabus flagellifor- mibus, aut appendice peduneulata unica, in parte anteriore biramosa. Antennae inferiores maris biarticulatae. Articuli basales antennarum inferiorum maris inter se et cum capite connat, elvpeum frontalem formantes, structura sat variabili. Articulus apicalis antennarum inferiorum maris forma structuraque variabilibus. Pedes omnes structura sat simili ; lamina branchiali unica, in marginibus serrato-denticulata, vel integra. Articulus apicalis penis superficie spinulosa. Genera familiae huius adhuc cognita quator sunt secundum numerum segmentorum abdominis in subfamilias duas, in conspectu sequente conscriplas, secernenda. Conspectus Subfamiliarum Familiae Branchipodidae adhuc cognitarum,. 1. Abdomen e segmentis 8 compositum; segmentum ultimum abdominis ceteris longius cum cercopodi- Subfam. Parartemii- LE VENTE PEN CEE TEU EP ENT RER RER Re NX nae, n. subf. 2. Abdomen e segmentis 9 compositum ; segmentum ultimum abdominis ceteris brevius a cercopodibus Subfam. Branchipo- SONT E EURE A LAN LE Pan a AE pi RS RES dinae, n. subf. 288 EUG. DADAY DE DEÉS Les espèces de la famille décrite ci-dessus et divisée en deux subfamilles étaient rangées jusqu'ici dans la famille des Bran- chipodidae selon l’ancienne définition. À mon avis, le dévelop- pement spécifique des antennes inférieures du mâle, la fusion des articles basilaires entre eux et avec la partie frontale de la tète pour former un clypeus frontal, est d'assez grande impor- lance pour qu'on établisse une nouvelle famille; le nombre variable des segments abdominaux et les structures différentes des cercopodes nécessitent une distinction en subfamilles. Enfin la structure spécifique de la tête ou plutôt des appendices céphaliques et du clypeus frontal des mâles de la famille des Branchipodidae est unique dans le sous-ordre des Phyllopoda anostraca, et seuls les genres Polyartemia et Artemia ont une ressemblance d’ailleurs minime. Subfam. Parartemiinae n. subf. Corpus gracile. Abdomen e segmentis 8 compositum ; segmentis subeylindricis ; segmento ultimo ceteris longiore. Cercopodes immobiles, cum segmento abdominis ultimo con- fluentes, breves. Caput maris sine appendice verticali, feminae fronte simpli- citer rotundata. Clypeus frontalis maris appendice laminosa carens. Articulus apicalis antennarum inferiorum biarticulatarum maris falciformis, apicem distalem versus sensim attenuatus, laevis. Pedes omnes lamina branchiali unica, in marginibus integra, dilatata. Subfamilia haec continet adhuc solum genus unicum, infra sequens e fauna Australiae meridionalis. Gen. Parartemia, Sayce. Parartemia, O. A. Sayce, 110, a. p, 231. Corpus suberassum, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus multo non attingente. Segmenta thoracalia abdo- minaliaque superficie inermi. Segmenta 8 abdominis longitu- PIHYLLOPODES ANOSTRACÉS 289 dine diversa, postice versus sensim longiora. Cercopodes breves, immobiles, a segmento ultimo abdominis non disjuncti, articu- latione nulla,foliformes, marginibus aequaliter setosis. Antennae inferiores maris biarticulatae, articulis basalibus. inter se et cum capite connatis, clypeum latiusculum, utcunque triangularem formantibus, longitudine articuli apicalis multo brevioribus, apophyse carentibus. Articulus apicalis falciformis, introrsum arcuatus, inermis, apicem distalem versus sensim altenuatus. Pedes 1-10 paris structura fere simili ; lamina branchiali unica, sat magna, marginibus integris; sacculo branchiali latiusculo. Pedes 11-paris ceteris minores, lamina sacculoque branchiali carentes. Endopoditum pedum omnium angulo infe- riore vel posteriore sat producto. Endita tria in apice aculeis validiuseulis armata. Sacculus oviger trilobatus, lobis duobus lateralibus extrorsum vergentibus sursumque curvatis. Ce genre se distingue par la structure de l'abdomen et des. cercopodes qui sont semblables à ceux du genre Artemia ; mais la structure des antennes inférieures du mâle rappelle beaucoup le genre Branchipodopsis et nous présente donc une forme de transition. Je ne trouve pas impossible de supposer que £e genre représente des Branchipodopsis adaptés à la vie dans une eau saumâtre, adaptation qui aurait donné à la structure de l'abdomen et des cercopodes celle des Artemia. Sp. Parartemia zietziana Sayce. Fig. 48, a-d. Parartemia zietziana O. A. Sayce, 118, a. p.232. Tab. 28, fig. 13, 29. Mas. Corpus subcrassum, trunco abdomine crassiore mul- toque breviore, solum longitudine 2/3 abdominis; segmentis. cunclis in superficie inermibus. Segmentum abdominis ultimum ceteris multo longius, longitudinem segmenti antecedentis bis superans (fig. 48, d.), segmenta cetera abdominis antice versus sensim breviora. Cercopodes breves, foliformes, longitudinem quartam segmenti abdominis ultimi non superantes, immobiles, arhculatione nulla à segmento abdominis ultimo disjuncti, marginibus aequaliter setosis (fig. 48, d.). ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série. XIE 19 200 EUG. DADAY DE DEÉS - Caput crasstusculum, longitudine segmentorum 4 anteriorum thoracalium simul junctorum, fronte rotundata, inermi. Antennae superiores perbreves, longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum multo non attingentes. Antennae inferiores biarticulatae, articulis basalhibus inter se et cum capite connais, clypeum latiusculum, utcunque triangularem Fig. 4$. — Pararlemia sielziana Sayce. — a, caput maris supra visum, sec. Sayce b, caput feminae antice visum, sec. Sayce : c, sacculus oviger a latere, sec. Sayce ; d, segmenta duo abdominis ultima cum cercopodibus, sec. Sayce. formantibus. Margo anterior clvpei frontalis late sinuatus, in medio angustissime incisus, utrinque tuberculo parvo; in -latere dorsali prope marginem anteriorem clypei processus parvus cuneiformis, antrorsum spectans (fig. 48, a.). Articulus apicalis faleiformiter parum introrsum declinatus, apicem distalem versus attenuatus, acute terminatus, laevis. Oeculi pedunculati fere longitudine antennarum superiorum. Pedes 1-10 paris structura fere simili,; lamina branchiali unica, dilatata, in marginibus integra ; sacculo branchiali late ovato, in marginibus integro. Lobus coxalis pedum primi paris aculeo valido, falciformi armatus. Endopoditum pedum primi- paris margine inferiore vel posteriore late rotundalo, margine exteriore oblique truncato, setoso. Exopoditum lanceolatum, PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 201 longitudinem lertiam partis ceterae minime superans. Endita duo interiore in apice selis validis, aculeiformibus armata. indopoditum pedum mediorum postice sat productum, margine inferiore vel posteriore arcualo, margine exteriore recto, setoso. xopoditum longitudinem dimidiam partis ceterae parum supe- rans. Pedes 11 paris ceteris angustiores, minores, lamina saccu- loque branchiali earentes. Endopoditum parum productum, margine posteriore velinferiore acutiusculo rotundato, margine exlteriore arcuato, seloso. Exopoditum lanceolatum, longitu- dinem dimidiam partis ceterae superans. Pars basalis penis fere in medio marginis inferioris vel inte- rioris sinuala, processu cuneiformi parvo armafa. Longiludo tolalis 23 mm. Femina. Corpus fere dimensionibus maris, sed gracilius. Segmenta corporis omnia superficie polita. Caput fronte rofundata, inermi. Antennae superiores longitu- dine terlia antennarum inferiorum. Antennae inferiores com- planatae, utcunque elongato quadrangulares, latitudine maxima partem tertiam longitudinis non superante, angulo distali anteriore rotundato, posteriore vero producto, acuto (fig. 48, 4.). Oculi peduneulati fere longitudine duplice antennarum supe- Forum. Pedes omnes structura maris simili. Sacculus oviger abbre- viatus, longitudinem segmentorum genitalium duorum simul junctorum parum superans, trilobatus, lobis lateralibus sat magnis, sursum vergentibus (fig. 48, d.), lobo mediali multo minore, oblique truncato, postice spectante. Longitudo totalis 18 mm. ParriA : Slagna cum aqua semisalina prope lacum Alexan- drina in Australia meridionali; specimina in collectione Musaei Austral. meridionalis non examinavi. Jusqu'iei cette espèce est la seule connue du genre. Elle est remarquable par le fait qu'elle vit en eau saumâtre et que sa structure nous rappelle les Artemia et les Branchipodopsis. Le nombre (8) des segments de l'abdomen, la longueur surpre- nante du dernier de ceux-c1, la structure des cercopodes, et èn partie la forme du sac ovigère portent la marque du genre 299 EUG. DADAY DE DEÉS Artemia. La fusion des articles basilaires des antennes infé- rieures du mâle en un clypéus frontal présente la caractéris- tique de la subfamille des Branchipodinae et spécialement celle du genre Branchipodopsis. Subfam. Branchipodinae n. subf. Corpus mediocre. Truncus longitudinem abdominis sine cercopodibus plus minusve superans. Abdomen e segmentis 9 compositum, segmento ultimo ceteris semper breviore, infra interdum biaculeato. Cercopodes diverse longi, mobiles, articu- latione distineta a segmento abdominis ultimo disjuncti, aut ensiformes, aut falciformiter introrsum valde arcuati, margi- nibus variabiliter armatis. Caput maris aut appendicibus e vertice exeuntibus, aut appendice carens. Clypeus frontalis maris in medio marginis interioris aut processu sensorio clavaceo, aut inermis. Arliculus apicalis antennarum inferiorum maris structura sat variabili. Pedes lamina branchiali unica in marginibus serrato-denti- culata. Genera subfamiliae huius tria adhuc cognita et in conspectu sequente conseripta, sunt incolae stagnorum aquae dulcis in Europa, Asia Africaque. Conspectus Generum Subfamiliae Branchipodinae hucusque cognitorum. 4. Caput maris appendice e vertice exeunti; cercopodes ensiformes, in marginibus setosi................ . 2 Caput maris appendice verticali nulla; cercopodes falciformiter valde introrsum arcuati, marginibus 2. Branchipodopsis diverso modotarmatis- "221. .CL"PEPN LR G. 0. Sars. 2. Caput maris appendicibus duabus e vertice exeunti- 2. Branchipus, bus lapeliiormibDus ON TR CP CREER CE Schaeff. Caput maris appendice, mediali, e vertice exeunti, 3. Tanymastix laminosa, pedunculata, in parte apicali ramosa.... (Sim.). Dad. La structure semblable des trois genres mentionnés ci-dessus indique leur parenté proche. Nul doute que ces trois genres ont surgi de la même forme primitive. À mon avis le genre Branchipus est le plus proche de cet ancêtre inconnu ; on en dérive d’une part les Branchipodopsis et de l’autre le genre PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 293 Tanymastix. Le premier par l'intermédiaire du Branchipo- dopsis tridens, en considérant les appendices verticaux flagel- liformes rabougris, le second en considérant les appendices verticaux fusionnés à leur base et divisés en plusieurs branches dès le milieu. Gen. Branchipodopsis G. O0. Sars. Branchipodopsis G. O. Sars, 107, p. 26. Corpus subcrassum, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus non, vel plus minusve superante. Segmenta thora- calia abdominaliaque, excepto ultimo abdominis maris super- ficie polita, inermi. Cercopodes mobiles, articulatione à segmento abdominis ultimo disjuncti, maris valde elongati, falciformiter introrsum areuati, in marginibus diverso modo armati, feminae vero breviusculi, ensiformes, in marginibus aequaliter setost. Caput maris processu digitiformi vel ovato-claviformi frontali, sensorio, in latere dorsali dense denticulato, in latere ventrali vero solum disco apicali denticulorum setisque minutissimis (fig. 51,e.). Antennae superiores elongatae, longitudine variabili. Anten- nae maris biarticulatae, articulis basalibus inter se et cum capite connatis, clypeum latiusculum, frontalem forman- tibus. Clypeus frontalis supra prope medium marginis anterioris processu complanato, antennali validiusculo, introrsum antrorsumque vergente, structura variabili; prope angulum vero interiorem distalem processu digiti- formi, dorsali, verrucis setisque sensoriis obtecto; infra denique prope marginem distalem, in medio tuberculo parum coniformi vestitus. Articulus apicalis antennarum inferiorum maris unciformiter introrsum curvatus, inermis, apicem distalem versus saepe sensim attenuatus parumque contortus. Pedes omnes structura fere simili, lamina branchiali unica. sat magna, in marginibus serrato-denticulata ; sacculo bran- chiali latiusculo. Endopoditum angulo inferiore vel posteriore non, vel solum parum producto. 294 EUG. DADAY DE DEÉS Sacculus oviger brevis, plus minusve ovalis. Species generis huius quinque adhue cognitae, sunt incolae aquae dulcis et in conspectu subsequente conscriptae. Conspectus Specierum Generis Branchipodopsis hucusque cognitarum. 1. Processus antennalis clypei frontalis maris tuberculis laterahbus structura yanable eee RE e Processus antennalis clypei frontalis maris tuberculis lateralibus nullis, complanatus, angulo interiore dis- 1. Branchipodopsis tali producto ; segmentum abdominis ultimum infra kalaharensis NO PINOT ER SANT ETS NES RNA ER Wolf. . Processus antennalis clypei frontalis maris solum tubereulo dorsali, ad marginem anteriorem approxi- mato vel a margine anteriore remoto..,.,........,., 3 Processus antennalis clypei frontalis maris tuberculo dorsali ventralique ; segmentum abdominis ultimum 2. Branchipodopsis infra DIRE Ua LUNA TEE ces A AE nn nee Wolfi, n.sp. 3. Processus antennalis {clypei frontalis maris tuberculo dorsali ad marginem anteriorem approximato....... # Processus antennalis clypei frontalis maris {tuberculo dorsali ad basin approximato, elongato, aculeiformi; 3. Branchipcdorsis segmentum abdominis ultimum infra biaculeatum, . tridens Wolf. 4. Tuberculus dorsalis processus antennalis clypei fronta- lis maris coniformis, in latere dorsali aculeo brevi, 4. Branchipodopsis crasso, ad apicem distalem approximatlo; segmentum affinis abdominis ultimum infra biaculeatum,......,...., G. O. Sars. Tuberculus dorsalis processus antennalis clypei fronta- lis maris utcunque elongato-quadrangularis, angulo interiore in acumen producto et prope apicem acu- 5. Branchipodopsis minis aculeo valido, dorsali, brevi armato; segmen- Hodgsoni tum abdominis ultimum inermé..:.1........:...... G. 0. Sars. Lo) Qt Ce genre présente dans ses traits caractéristiques, surtout dans la structure du clypéus frontal, une grande ressemblance avec le genre Branchipus ; le Branchipodopsis kalaharensis Wolf et Branchipodopsis tridens Wolf sont de véritables formes de transition. Le Branchipodopsis kalaharensis Wolf corresponde, par la lame de clvpeus frontal, avec le Branchipus Blanchardi Dad. ; mais le Branchipodopsis tridens Wolf, par la saillie en forme de longue épine située à la base de la lame du clypéus frontal, nous présente une sorte de point de départ aux deux longs appendices frontaux flagelliformes des espèces du genre Branchipus. Les espèces du genre Banchipodopsis se divisent, d'après la structure de l'appendice lamelleux du clyvpéus frontal, en trois PHYLLOPODES ANOSTRACÉS ” 295 groupes, à savoir : L° celles dont le prolongement lamelleux n’a pas de saillie ; 2 celles dont le prolongement lamelleux porte une saillie dorsale ; 3° enfin les espèces dont le prolongement lamellé à une saillie dorsale et une ventrale. Au premier groupe n'appartient que le Branchipodopsis kalaharensis Wolf, au deuxième les Branchipodopsis tridens Wolf, Branchipodopsis Hodgsoni G. 0. Sars et Branchipodopsis afiinis G. 0. Sars, enfin au troisième appartient le Branchi- podopsis Wolfi Dad. Les espèces du deuxième groupe peuvent être divisées en deux parties, selon la place de la saillie surde prolongement lamelleux du clypéus frontal. Dans une partie nous trouvons le Branchipodopsis Hodgsoni G. 0. Sars et le Branchipodopsis affinis G. O. Sars. Ces deux espèces portent la saillie près du bord distal du prolongement lamelleux. L'autre partie est représentée par le Branchipodopsis tridens Wolf où nous trouvons la saillie près de la base du prolonge- ment. A l’aide des groupes mentionnés ci-dessus nous pouvons définir la parenté des espèces. Je pense que le point de départ est la forme la plus simple, le Branchipodopsis kalaharensis Wolf; nous en dérivons d'une part le Br. Hodgsoni G. 0. Sars, de l’autre le Branchipodopsis affinis G. O. Sars, qui portent la saillie unique au bord distal du prolongement lamelleux sur le côté dorsal ; de cette sorte nous dérivons, du Branchipodopsis Hodgsoni, le Branchipodopsis tridens Wolf où la saillie est en retrait, du Branchipodopsis affinis, le Branchipodopsis Wolfi Dad. avec la saillie dorsale et ventrale. Le genre se distingue aussi par le fait que nous ne connais- sons qu'une de ses espèces au nord du tropique du Cancer (en Asie orientale, entre les degrés 46-50 de latitude septentrionale) ; les autres sont connues de l'Afrique australe, vers le sud du tropique du Capricorne, entre les degrés 23 et 35 de latitude méridionale. Au moins jusqu’à ce jour la distribution géogra- phique du genre semble limitée à la région éthiopique. Au moment où je termine ce manuscrit, les descriptions du Branchipodopsis kalaharensis et Branchipodopsis tridens par £. Wolf ne me sont pas encore parvenues ; mais J'ai accepté les noms d’espèces proposés par M. £. Wolf pour les exemplaires dont il m'a fait présent et qui m'ont servi dans cette étude. 296 EUG. DADAY DE DEÉS Sp. Branchipodopsis kalaharensis Wolf. Fig. 49, a-h. Branchipodopsis kalaharensis E. Wolf, in lit. Mas. Corpus mediocre. Truncus abdomine crassior parum- que brevior, segmentis cunctis in superficie inermibus, politis. Abdomen gracile. Segmenta abdominalia postice versus sensim graciliora, excepto ultimo fere aequilonga, margine posteriore cingulato, cingulo parum inflato. Segmentum ultimum abdo- minis postice dilatatum, in medio marginis posterioris bituber- culatum, tuberculis parvis (fig. 49, d.). Cercopodes valde elon- gai, fere longitudine abdominis, apicem distalem versus sensim attenuati, falciformiter introrsum arcuati, in margine exteriore rare setosi, in parte tertia proximali marginis interioris setosi, in parte cetera aculeati, aculeis minutis,sat dispersis (fig. 49, d.). Antennae superiores longitudinem articuli basalis anten- narum inferiorum superantes. Articulus basalis antennarum inferiorum in latere dorsali, fere in medio et prope lineam medialem elypei frontalis processu complanato, utcunque quadrangulari, antrorsum vergenti, in margine anteriore bitu- berculato, tuberculo exteriore breviore, late rotundato, tuber- culo vero interiore longiore, angusto, coniformi (fig. 49 &.). Articulus apicalis antennarum inferiorum apicem distalem versus sensim attenuatus, in medio unciformiter valde intror- sum curvatus, in parte distali parum contortus, in apic? distali rotundato extrorsum curvatus, in margine interiore prope basin tuberculatus, dense granulosus (fig. 49, 4.). Oculi compo- siti longitudinem dimidiam antennarum superiorum multo non attimgentes. Pedes omnes structura fere simili, lamina branchiali unica, majuscula, in marginibus rotundatis serrato-denticulata. Sac- culus branchialis pedum 1-10 paris latiusculus, margine integro, pedum vero 11 paris in margine partis distalis serratus. Endo- poditum pedum omnium lobiforme, margine exteriore rotun- dato, margine vero inferiore vel posteriore recto, aut subrecto, setis brevibus, aculeiformibus, in lalere interiore ciliatis veslito (fig. 49, c.e. g.). Exopoditum pedum primi paris longi- tudine dimidia partis ceterae, pedum mediorum longitudinem PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 297 dimidian partis celerae multo superans, pedum vero 11 paris lorgitudine partis ceterae (fig. 49, c. e. g.). Endita tria pedum Fig. 49. — Branchipodopsis kalaharensis Wolf. — a, caput maris supra visum, sec. Reich. Oc. E. Obj. 0; b, caput feminae supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj.0 ; ce, pes 11-paris maris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; d, segmenta aliquot abdominalia maris cum cercopodibus, 1 : 10 : e, pes primi paris maris, sec. Reich. Oc.I. Obj. 2; f, seg- menta aliquot abdominalia feminae cum cercopodibus, 1 : 40 ; g, pes 6-paris maris sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; À, sacculus oviger, 1 : 10. omnium distincta, coniformia, in apice aculeis parvis, in latere selis tenuibus armata. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 17 mm. ; longitudo trunei 5,2 mm. ; longitudo abdominis 6 mm ; Jongitudo cercopodum 5,8 mm. FemINA. Corpus fere dimensionibus maris. Truncus longitu- dinem abdominis sine cercopodibus multo non attingens, abdomine crassior. Segmentum abdominis ultimum ceteris non 298 EUG. DADAY DE DEÉS latius, longitudinem dimidiam segmenti penultimi superans, inerme. Segmenta corporis omnia superficie polita. Cercopodes breves, longitudine solum segmentorum trium abdominis posteriorum simul junctorum, ensiformes, apicem distalem versus valde attenuati, marginibus aequaliter setosis (fig. 49, f.). Caput fronte rotundala, inermi. Antennae superiores Jongi- tudinem antennarum inferiorum multo superantes. Antennae inferiores complanatae, elongato-quadrangulares, fere triplo longiores quam latae, angulo distali marginis posterioris vel exterioris in acumen producto, angulo distali proximalique marginis interioris vel anterioris rotundato, parum inflato, setoso (fig. 49, D.) Oculi compositi longitudinem dimidiam antennarum superiorum non attingentes. Pedes omnes structura maris simili. Saceulus oviger ovalis, brevis, longitudinem segmentorum'duorum abdominis ante- riorum parum superans, apice posteriore aculiusculo, parum deorsum curvato (fig. 49, #.). Longitudo (otalis à fronte usque ad apicem cercopodum 16 mm.:longitudo trunci 6 mm. ; longitudo abdominis 8 mm. ; longitudo cercopodum 2 mm.; longitudo sacculi ovigeri 2,9 mm. PArRiA : Africa meridionalis, Kalahari. Specimina duo cf et @ e Musaeo Senkenbergiano, à D. Schultze collecta et a D. £. Wolf libenter mihi donata examinavi. La structure du prolongement lamelleux du clypéus frontal élant la plus simple et sans nulle saillie, cette espèce nous appa- rail comme celle dont les autres espèces du genre sont à dériver. L'espèce la plus proche n’est pas une africaine mais la seule connue en Asie, le Branchipodopsis affinis G. 0. Sars. Sp. Branchopodopsis affinis G. 0. Sars Fig. 50, a-f. Branchipodopsis affinis, G. O. Sars, 109, p. 149. Tab. 4. Mas. Corpus sat gracile. Truncus longitudine abdominis sine cercopodibus. Abdomen trunco gracilius, postice sensim atte- nuatum, segmentis omnibus fere acquilongis. Segmentum ulti- mum antecedente parum brevius, postice dilatatum, in medio PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 299 marginis posterioris bituberculatum, tuberculis parvis, infra prope lineam medianam utrinque aculeo crassiuseulo armatis (fig. 50, /.). Cercopodes elongati, longitudine fere segmentorum 6 abdominis posteriorum simul junctorum, faleiformiter intror- Fig. 50. — Branchipodopsis affinis G. O. Sars. — a, caput maris supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; à, caput feminae supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; €, processus antennalis clypei frontalis maris a lateré dorsali, sec. Reich. Oc. T. Obj. 2: d, dem a latere ventrali, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2: e, segmenta aliquot abdominalia feminae cum cercopodibus, sec. Reich. Oc. I Obj. 0; /, segmenta ali- quot abdominalia maris cum cercopodibus, 1 : 7. sum arcuali, apicem distalem versus sensim attenuati, in margine exteriore usque ad partem tertiam distalem dense setosi, in parte tertia proximali marginis interioris setosi, in parte distali cetera aculeati, aculeis minutis, subaequalibus, dispersis (fig. 50, f.). Antennae superiores longitudinem articuli basalis antenna- rum inferiorum superantes. Articulus basalis antennarum inferiorum in latere dorsal, prope medium elyper frontalis processu complanato, utcunque quadrangulari, parum intror- sum antrorsumque vergente. Processus hic antennalis margine 300 EUG. DADAY DE DEÉS interiore late sinuato, margine exteriore late rotundato, in latere ventrali laevis, angulo interiore distali producto, tuberculum coniformem, crassiuseulum dente minuto terminatum formante (fig. 50, d.}, angulo exteriore obtuse arcuato; in latere dorsali vero supra angulum exteriorem tuberculo valido, coniformi, dente minuto terminato ; tubercula ambo in latere dorsali prope apicem distalem aculeo brevi, valido armata (fig. 50, c.). Arti- eulus apicalis antennarum inferiorum falciformiter valde areua- tus, fere unciformis, apicem distalem versus parum attenuatus, margo interior eius in parte tertia apicali angulatus et hine parum dilatatus, apice parum extrorsum vergente (fig. 50, &.). Oculi pedunculati longitudinem dimidiam antennarum infe- riorum non attingentes. Pedes omnes structura fere simili; lamina branchiali unica, dilatata, in marginibusrotundatis serrato-denticulata. Saceulus branchialis latiusculus, marginibus integris. Endopoditum pedum 1 et 11 paris angulo inferiore vel posteriore late rolun- dato, setoso, pedum vero ceterorum plus minusve acutangulato in margine inferiore aculeato setosoque. Exopoditum pedum primiparis solum longitudine tertia partis ceterae, pedum 2-10 paris longitudine dimidia partis ceterae, pedum vero 11 paris longitudinem dimidiam partis ceterae multo superans. Endita tria in apice aculeo armata. Pars basalis penis intus prope basin tuberculo parvo, verru- coso armata. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cer- copodum 15-18 mm.; longitudo trunci 6 mm.; longitudo abdominis 6-7 mm. ; longitudo cercopodum 3-5 mm. FEMINA. Corpus dimensionibus maris minoribus, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus non attingente ; segmentis cunctis superficie polita. Cercopodes lanceolati, recti, latiusculi, apicem distalem versus sensim parumque atte- nuali, longitudinem segmentorum trium abdominis posteriorum superantes, marginibus dense aequaliterque setosis (fig. 50, e.). Caput trunco nonlatius, fronte rotundata, inermi. Antennae superiores longitudinem antennarum inferiorum multo supe- rantes. Antennae inferiores complanatae, elongato-quadrangu- lares, angulo distali posteriore in acumen producto, angulo distali et proximali anteriore rotundato, parum inflato, setoso PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 301 (fig. 50, 4.). Oculi pedunculati longitudinem dimidiam antenna- rum superiorum non attingentes. Pedes omnes structura maris simili. Sacculus oviger brevis, ovalis, apice posteriore aculiusculo, longitudinem segmentorum duorum abdominis anteriorum parum superans, supra et infra aperturam genitalem lobatus. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 13 mm.: longitudo trunei 5 mm. ; longitudo abdominis 6mm. ; longitudo cercopodum 2 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 3 mm. Parria : Mongolia, Mons Chingan, pagus Bamotu] inter lacus Gorno-Nor, etLyksei-Nor, coll. Potaman et Soldatorw, anno 1899, die 4 mensis julii; specimina in collectione Musaei St-Peters- burgiensis ; La-May-Tri-Tesy prope urbem Tyn-Chuor in Mand- suria sec. Zograph (141). Cette espèce est la seule du genre qui se trouve au nord de l'Equateur. Sa limite géographique est en Asie orientale entre 46° et 50° de latitude septentrionale. Les exemplairestypiques du Musée de Saint-Pétersbourg que j'ai étudiés m'ont montré, par la structure du prolongement lamelleux du elypéus frontal, quel- ques différences avec la description de &. O. Sars; en outre, j'ai constaté la présence d’une épine aux deux côtés près du bord postérieur du côté ventral du dernier segment de l'abdomen du mâle, épine dont G. O. Sars ne fait nulle mention. La différence dans la structure du prolongement du clypéus frontal n’est qu'une différence du dessin, mais les deux épines du dernier segment abdominal ont dù échapper à l'attention de G. O. Sars. Sp. Branchipodopsis Hodgsoni G. O. Sars +” Fig. 51, a-i. Branchipodopsis Hodgsoni G. O. Sars, 107, p. 26. Tab. 3, fig. 1-9. Mas. Corpus sat robustum. Truncus abdomine crassior, multoque longior; segmentis eunctis in superficie politis, iner- mibus. Segmenta abdominalia postice versus sensim graciliora, excepto ultimo fere aequilonga, margine posteriore eimgulato, cingulo parum inflato. Segmentum abdominis ultimum postice dilatatum, in medio marginis posterioris bituberculatum, tuber- culis parvis (fig. 51, /.). Cercopodes valde elongati, fere Jongi- 302 -: EUG. DADAY DE DEËS tudine abdominis, apicem distalem versus sensim attenuati, falciformiter introrsum arcuati, apice distali valde introrsum Fig. 51. — Branchipodopsis Hodgsoni G. O. Sars. — a, caput maris supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0: D, caput feminae supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2: c, processus antennalis elÿpei frontalis maris a latere dorsali, sec. Reich. Oe. I. Obj. 2; d, idem a latere ventrali, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; e, processus frontalis clypei frontalis maris a latere ventrali, sec. Reich. Oc. I. Obj.4; f, segmenta aliquot abdominalia maris cum cercopodibus, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; g, seg- menta aliquot abdominalia feminae cum cercopodibus, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2: h-i, sacculus oviger a latere et infra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. antrorsumque curvato, aculeato, in margine exteriore usque ad partem quartam distalem sat dense setosi, in parte tertia proximali marginis interioris setosi, in parte cetera aculeati, aculeis minutis, dispersis (fig. 51, f.). PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 303 Antennae superiores longitudinem articuli basalis antenna- rum inferiorum mullosuperantes. Articulus basalis antennarum inferiorum 1n latere dorsali rare setosus, prope medium elypei frontalhisprocessu complanato, utcunqueelongato-quadrangulari parum introrsum antrorsumque vergente. Processus hic anten- nalis margine interiore late arcuato, margine exterioresinuato, apice acute rotundato, in latere ventrali laevis (fig. 51, d.), in latere dorsali vero tuberculo valido, biangulato, angulo exte- riore multo breviore, uteunqueconiformi, in latere dorsali pro- cessu aculeiformi accessorio armatus (fig. 51, c.). Articulus api- calis apicem distalem versus sensim attenuatus, in medio unci- formiter valde introrsum curvatus parumque contortus, prope apicem distalem tuberculo laterali, parvo, armatus (fig. 51, 4). Oculi pedunculati longitudinem dimidiam antennarum supertio- rum multo non attingentes. Pedes structura subsimili, lamina branchialiunica, majuscula, in marginibus plus minusve serrato-denticulata. Sacculus bran- chialis pedum 1-10 paris margine integro, pedum vero 11 paris in margine partis distalis serralus. Endopoditum pedum primi paris utcunque quadrangulare, parum produectum, mar- gine inferiore vel posteriore recto, selis crassis, aculeiformibus vestito ; margine exteriore recto, selis tenuibus armato. Exopo- ditum sat angustum, longitudine dimidia pars ceterae. Endo- poditum pedummediorum coniforme,satextrorsum productum, margine inferiore vel posteriore obliquo, in angulo distal processibus duobus aculeiformibus, magnitudine diversis armato setisque brevibus, sat crassis vestito ; margine exteriore late rotundato, crenulato setisque longiusculis obtecto. Exopo- ditum longitudinem dimidiam partisceleraesuperans. Endopo- ditum pedum 11 paris lobilorme, non productum, angulo inferiore vel posteriore sat late rotundato, margine inferiore vel posterioresetis aculeiformibus, margine exteriore vero setis tenuibus vestito. Exopoditum longitudinem dimidiam partis ceterae superans. Endita tria pedum omnium in apice aculeis 1-2 selisque armata. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 10,5- 13,5 mm.; longitudo trunei, 4,5-5 mm. ; longitudo abdominis 3-9 mm. ; longitudo cercopodum 2,5-3 mm. 30: EUG. DADAY DE DEES Femina. Corpus fere dimensionibus maris. Truneus longitu- dine abdominis sine cercopodibus, abdomine erassior. Segmenta corporisomniasuperficie polita. Cercopodes breves, longitudine segementorum solum trium abdominis posteriorum simul junc- torum, ensiformes, marginibus aequaliter rotundatis (fig. 51, g.). Caput fronte rotundata, inermi. Antennae superiores longi- tudinem antennarun inferiorum multo superantes. Antennae inferiores complanatae, elongato-quadrangulares, angulo distali proximalique anteriore rotundalo, seloso, angulo vero distali posteriore in acumine producto (fig. 51, b.). Oculi peduneulati longitudine dimidia antennarum superiorum. Pedes omnes structura maris simil. Sacculus oviger ovalis, brevis, longitudinem segmentorum duorum abdominis anterio- rum parum superans, apice posteriore parum producto, lobifor- MT) NT Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 11 mm.; longitudo trunei 4-5 mm.; longitudo abdominis 3-4 mm.; longitudo cercopodum 2 mm.; longitudo sacculi ovigeri 2 mm. ParriA : Africa meridionalis, Cape Colony, Port Elizabeth; specimina e limo educit D. Prof. G. 0. Sars ; exemplaria mas- culina femininaque duo, à D. Prof. G. O0. Sars mihi lhibenter donata examinavi. La plus ancienne desespèces connues; elle diffère des espèces nouvelles par la structure du prolongement lamelleux du clypéus frontal. En même temps c’est l'espèce du genre la plus avancée vers le sud. Je dois remarquer que les mâles de cette espèce qui sont en ma possession, grâce au don de M. G.O.Sars, présentent quel- ques différences concernant la structure du prolongement lamelleux, avec ceux dessinés par G. O. Sars; ces différences sont faciles à constater par la comparaison des dessins. Du reste, elles n'ont pas d'importance et proviennent du dessin. Sp. Branchipodopsis Wolfi n. sp. Fig. 52, a-i. Mas. Corpus subgracile. Truncus longitudine abdominis sine PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 305 cercopodibus, segmentis cunctis inermibus. Abdomen trunco gracilius. Segmenta abdominalia postice versus parum graci- liora, excepto ultimo fere aequilonga, margine posteriore cin- gulato, cingulo parum inflato (fig. 52, f.). Segmentum ulti- mum abdominis postice dilatatum, in medio marginis poste- rioris bituberculatum, tuberculis parvis, infra prope basin cercopodum utrinque aculeo brevi, crasso armato. Cercopodes valde elongati, longitudine dimidiaabdominis, apicem distalem versus sensim attenuati, falciformiter introrsum arcuati, in margine exteriore sat rare selosi, in parte tertia proximali marginisinterioris setosi, in parte cetera aculeati, aculeis minu- is, dispersis (fig. 52. f.). Antennae superiores longitudinem articuli basalis antenna- rum inferiorum multo superantes. Articulus basalis antenna- rum inferiorum in latere dorsal, fere in medio et prope lineam medialem elypet frontalis processu complanato, utcunque qua- drangulari, antrorsum vergente, in margine anteriore bituber- culato, tuberculo exteriore parum, interiore vero fortius promi- nente coniformique, in medio lateris dorsalis prope marginem anteriorem et in latere ventrali prope angulum exteriorem processu digitiformi, marginem anteriorem superante, armato (fig. 52, 4.d.e.). Articulus apicalis antennarum inferiorum api- cem distalem versus sensim attenuatus, falciformiter introrsum areuatus, apice distali bituberculato, rotundato (fig. 52, «.). Oculi compositi longitudinem dimidiam antennarum superio- rum multo non attingentes. Pedes omnes structura sat simili ; lamina branchiali unica, sat dilatata in marginibus serrato-denticulata. Sacculus bran- chialis pedum 1-10 paris falciformiter curvatus, marginibus inermibus (fig. 52, g...), pedumvero 11 paris rectus, margine anteriore denticulato (fig. 52,2.). Endopoditum pedum omnium angulo inferiore non vel parum producto. Endopoditum pedum primi paris utcunque coniforme, angulo inferiore parum acu- üuseulo rotundato, spinis 2-3 armato, margine exteriore setis crassioribus vestito. Exopoditum fere longitudine tertia partis ceterae. Endita tria distincta, coniformia, apice aculeato (fig. 52, g.). Endopoditum pedum mediorum late coniforme, angulo inferiore minime producto, latiusculo rotundato, pro- ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série. XI, 20 306 - EUG. DADAY DE DEÉS cessibus 3-4 aculeiformibus setisque 2-3 crassioribus vestito, margine exteriore late rotundato setis validioribus armato. Exopoditum longitudine dimidia partis eeterae. Endita tria \ 4 Fig. 52. — Branchipodopsis Wolfi n. sp. — «a, capu maris supra visu, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; b, caput feminae, supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2: e, segmenta aliquot abdominalia feminae eum cercopodibus, sec. Reich. Oc. I. Obj. 6; d, processus antennalis clypei frontalis maris a latère dorsali, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2 ; e, dem a latere ventrali, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2: f, segmenta tria abdo- minalia maris cum cercopodibus, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; 9-h-1, pes 1, 6 et 11 paris maris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2. coniformia, in apice aculeis armata (fig. 52, 2.). Endopoditum pedum 11 paris lobiforme, angulo inferiore non vel minime producto, late areuato, margine inferiore vel posteriore setis crassioribus, exteriore vero setis Lenuibus armato. Exopo- ditum longitudinem dimidiam partis ceterae multo supe- rans. Endita tria distincta, in apice aculeis brevibus vestita (fige 5242): Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 307 10 mm. ; longitudo trunci 4 mm. ; longitudo abdominis 4 mm. ; longitudo cercopodum 2 mm. Femia. Corpus dimensionibus maris fere similibus. Truncus longitudine abdominis sine cercopodibus. Segmenta abdominis posteriora fere aequilonga, in margine posteriore cingulata, eingulo sat prominente, superficie laevi. Cercopodes ensiformes, apicem distalem versus attenuatr, longitudine fere segmentorum abdominis trium posteriorum simul junctorum, margimibus aequaliter setosis (fig. 52, c.). Caput fronte rotundata, inermi. Antennaë superiores longi- tudinem antennarum inferiorum multo superantes. Antennae inferiores complanatae,elongato-quadrangulares, angulo distali posteriore in acumen producto, angulo distalt proximalique anteriore rotundato, parum inflato, ciliato (fig. 52, 4.). Oculi pedunculati longitudinem dimidiam antennarum superiorum non attingentes. Pedes omnes structura maris simili. Sacculus oviger ovalis, brevis, longitudine solum segmentorum duorum geni- talium. Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 9 mm. : longitudo trunei # mm. ; longitudo abdominis 4 mm. :: longitudo cercopodum ! mm. ;longitudosacculi ovigeri 1-4 mm. ParriA : Africa meridionalis, Kalahari. Specimina duo & et duo Q e Musaeo Senkenbergiano, a D Schultze collecta et a D. ÆE. Wolf mihi donata examinavi. Les exemplaires de lespèce décrite ci-dessus me furent envoyés par M. £. Wo/f, comme celles du Branchipodopsis Hodgsomi G. O. Sars. En comparant ces exemplaires à la des- eriplion de G. O. Sars j'ai pu constater qu'ils n’appartiennent pas à la même espèce ; mais afin de m'en assurer j'ai prié M. G. O. Sars de m'envoyer quelques exemplaires, mâles et femelles, de l'espèce BranchipodopsisHodgsoni, de celle qu'il avait décrite. M. Sars a eu l'extrême obligeance de me faire présent de 2 mâles et 2 femelles, il m'est impossible de ne pas exprimer en ce lieu ma vive gratitude à M. G. O. Sars pour celle prévenance. Ayant comparé les exemplaires reçus de M. £. Wolf aux exemplaires typiques du Branchipodopsis Hodgsont G: O0. Sars, j'ai constaté que j'avais affaire à une 308 EUG. DADAY DE DEÉS nouvelle espèce que J'ai nommée, en l'honneur de M. £. Wolf, Branchipodopsis Wolfi. La différence la plus importante entre le Branchipododsis Hodgsoni G. O0. Sarset le Branchipodopsis Wolfi est dans la structure du prolongement lamelleux du clvpéus frontal. Sp. Branchipodopsis tridens Wolf. Fig. 53, a-A. Branchipodopsis tridens, £. Wolf, in lit. Branchipodopsis Schultzei, E. Wolf, in lit. Mas. Corpus sat gracile. Truncus longitudine abdominis sine cercopodibus non vel parum longior, abdomine crassior, seg- mentis in superficie politis. Abdomen postice parumattenuatum, segmentis posterioribus fere aequilongis, in margine poste- riore cingulatis, cingulo sat prominente. Segmentum abdo- minis ultiimum parum postice dilatatum, antecedente brevius, margine posteriore in medio tuberculato, infra prope basin cercopodum aculeo brevi, crasso armatum (fig. 53, f.). Cerco- podes elongati, longitudinem dimidiam abdominis multo superantes, faleiformiter introrsum arcuati, apicem distalem versus sensim attenuati, margine exteriore sat dense setoso, in parte tertia proximali marginis interioris setosi, in parte cetera vero aculeati, aculeis diversis, dispersis (fig. 53, f.). Antennae superiores longitudinem articuli basalis anten- narum inferiorum multo superantes. Articulus basalis anten- narum inferiorum in latere dorsal, fere in medio et prope lineam medialem elypei frontalis processu complanato, utcunque quadrangulari, antrorsum vergente, in margine anteriore bitu- berculato, tuberculo interiore longiore, utcunque coniformi, exteriore vero breviore, prope basin in medio lateris dorsalis appendice aculeiformi, sat crasso, fere longitudine processus ipsius, antrorsum spectante, minimearcuato (fig. 53, 4.). Articu- lus apicalis antennarum inferiorum apicem distalem versus sen- sim alttenuatus, in medio valde unciformiter curvatus, apice distali acute rotundato, parum antrorsum extrorsumque ver- sente. Oculi pedunculati longitudinem dimidiam antennarum infe riorum multo non attingentes. Pedesomnes structura sat simili ; lamina branchiali unica, PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 309 sat dilatata, in marginibus serrato-denticulata. Saceulus bran- chialis pedum 1-10 paris marginibus inermibus, pedum vero 41 paris in apice aculeis parvis armatus. Endopoditum pedum Fig. 53. — Branchipodopsis tridens Wolf. — «a, caput maris supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; à, caput feminae supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; e, segmenta aliquot abdominalia feminae cum cercopodibus, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; d-e, pes 6 et 1 paris maris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; ÿ, segmenta aliquot abdominalia maris cum cercopodibus, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; g, pes 11-paris maris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; , sacculus oviger cum segmentis aliquot abdo- nimalibus a latere, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. primi paris angulo inferiore minime producto, rotundato, mar- ginibus late arcuatis, setosis. Exopoditum longitudine dimidia partis ceterae. Endita tria distincta, in apice aculeata (fig. 53, e.). Endopoditum pedum mediorum parum extrorsum producto, angulo inferiore rotundato, in margine inferiore vel posteriore setis brevibus, aculeiformibus, in margine exteriore selis tenui- 310 EUG. DADAY DE DEÉS bus armalum. Exopoditum longitudinem dimidiam partis celerae minime superans. Endita tria in apice aculeis parvis 2-3 armala (fig. 53, d.). Endopoditum pedum 11 paris late coni- forme, marginibus subreetis, setosis, angulo inferiore acutius- culo. Exopoditum longitudinem dimidiam partis ceterae multo superans. Endita tria brevia, late coniformia, in apice aculeata, aculeis 2-3 brevibus (fig. 53, g.). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 10, 5 mm. ; longitudo trunci 4 mm. ; longitudo abdominis3,5-4 mm. ; longitudo cercopodum 2,5-3 mm. FEMINA. Corpus dimensionibus fere maris, trunco longitu- dinem abdominis non attingente, segmentis laevibus. ABde ee trunco mullto gracilius, segmentis posterioribus fere aequilongis, in margine posteriore obsolete cingulatis. Cercopodes ensi- formes, angusti, apicem distalem versus sensim attenuati, longitudine segmentorum abdominis trium posteriorum simul Junctorum, marginibus aequaliter setosis, erenulatis MR NE Caput fronte rotundata, inermi. Anlennae superiores longi- tudinem antennarum inferiorum multo superantes. Antennae inferiores elongato quadrangulares, complanalae, angulo distali posteriore vel exteriore in acumen producto ; margine inte- riore vel anteriore in medio late sinualo ; angulo anteriore vel interiore distali proximalique rotundato, inflato, setoso (Hg. 53, 4). Oculi peduneulati longitudinem dimidiam anten- narum superlorum multo non attingentes. Pedes structura maris subsimili. Saeculus oviger ovalis, brevis, fere longitudine segmentorum abdominis trium ante- riorum, apice anteriore angusto (fig. 53, L.). Longitudo {otalis à fronte usque ad apicem cercopodum 9,9-10 mm.; longitudo trunci 4 mm. ; longitudo abdominis #,5-5 mm. ; longitudo cercopodum 1-1,5 mm. : longitudo sac- cul ovigeri 2-2,5 mm. ParriA. Africa meridionalis, Kalahari. Specimina # 5° et 4 9 & Musaeo Senkenbergiano a D. Schultze collecta et a D. £. Wolf mihi donata examinavi. Celte espèce correspond au Branchipodopsis kalaharensis par la structure du prolongement lamelleux du elypéus frontal; 2) PHYLLOPODES ANOSTRACÉS JU elle n'en diffère que par le prolongement spiniforme qui se dresse dans la base du côté dorsal ; par là elle représente, comme je lai déjà dit, une forme de transition au genre Branchipus. Les 4 mâles et 4 femelles que j'ai reçus en cadeau de M. Æ£. Wolf étaient nommés Branchipodopsis tridens Wolf et Branchipodopsis Schultzei Wolf. En étudiant ces deux formes j'ai dû constater qu'elles appartiennent à la mème espèce et qu'il n’y à aucune différence permettant de les séparer en espèces ou mème en variétés. Gen. Branchipus (Schaelf) Dad. Cancer Linné, 71, p. 634. Branchipus Schaeffer, 112; Simon, 126, p. 402. Ino, Schrank, 118, p. 179. Branchiopoda (pro parte) Latreille, 63, c. ; Lamarck, 63, a. Branchipus (pro parte) Baird, 4. p. 18; Grube, 48, p. 136 ; Daday, 28. Corpus mediocre, dimensionibus variabilibus. Truncus longi- tudinem abdominis sine cercopodibus superans, segmentis in superficie politis, inermibus. Abdomen trunco gracilius, seg- mentis aul in utroque sexu inermibus, autin mare appendicibus digiiformibus, brevibus armatis. Cercopodes mobiles, distineli, articulatione à segmento abdominis ultimo disjuneti, structura magnitudineque parum variabihbus. Caput latiusculum, fronte in mare cum antennis inferioribus connata, in femina libera, inermi. Vertex capitis in mare appendicibus flagelliformibus duabus, e basi communi exeun- übus armatus, in femina imermis. Antennae superiores elongatae, longitudine variabili. Antennae inferiores maris biarticulatae, articulis basalibus inter se et cum capite connais, longitudine articuli apicalis mullo brevioribus, clvpeum latiusculum, frontalem forman- übus, prope lineam medialem capitis utrinque processu sat lato, antrorsum vergente armalis: apophvyse distincta nulla. Arliculus apicalis antennarum inferiorum maris faleiformis, introrsum arcuatus, structura variabili. Antennae inferiores feminae inarticulatae, complanatae, utcunque elongato-qua- drangulares, angulo distali exteriore vel posteriore in acumen producto. | 312 EUG. DADAY DE DEÉS Pedes omnes structura sat simili ; lamina branchiali unica, in marginibus serrato-denticulata. Endopoditum pedum om- nium angulo inferiore vel posteriore minime producto, rotun- dato. Penis processibus basalibus carens; articulus basalis eius in margine interiore processu unciformi armatus ; articulus apicalis superficie denticulata. Sacculus oviger brevis, ovalis, subtus lobo anteriore, prominente. Species generis huius adhuc cognitae et in conspectu sequente conscriplae duae, sunt incolae stagnorum aquae dulcis regionis palaearcticae. Conspectus Specierum generis Branchipus hucusque cognitarum. 4. Segmenta abdominalia maris cuncta inermia, mar- gine posteriore laevi; articulus apicalis antennarum inferiorum maris prope medium lateris ventralis Branchipus stagnalis, processu digitiformi, extrorsum vergente......... (Lo 2. Segmenta abdominalia maris 2-7 anteriora in mar- gine posteriore supra processibus digitiformibus 4 brevibus; articulus apicalis antennarum inferio- rum maris in medio lateris ventralis lamina Branchipus Blan- subquadrangulari, extrorsum vergente........... chardi, Dad. Le plus ancien représentant générique de la famille, celui dont l'étendue a été fort différente, comme le prouve la liste bibliographique s’y rattachant. Seul M. Sinon l'a tout à fait séparé des autres genres. Du reste, la structure de la tête et des antennes inférieures du mâle nous présentent une proche parenté avec les genres Branchipodopsis et Tanymastix. Par sa distribution géographique, ce genre est un de ceux que nous ne connaissons qu'en Europe, en Afrique, dans l'Inde orientale et en Asie mineure, au nord du tropique du Cancer, entre 30° et 49° de latitude septentrionale. Les deux espèces connues jusqu'à ce jour ne diffèrent que par ce fait que le mâle du Branchipus Blanchardi à des appendices digitiformes aux segments de l'abdomen. Sp. Branchipus stagnalis (L). Fig. 54, a-h. Apus pisciformis Schaeffer, 11. Cancer stagnalis Linné, 71, p. 634, sp. 59; Herbst, 54, p.121. Tab. 35, fig. 8-10; Gmelin, 46, Nr. 87. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS Si LE Branchipus pisciformis Schaeffer, 112. Tab. 29, fig. 6-7; Baird, 4, p. 19; Simon, 125, p. 16, 126, p. 403; Blanchard, 9, p. 217; Blanchard et Richard, 10; p- 137 ; 11; p. 52-53 ; Gurney, 50, p. 273. Gammarus stagnalis, Fabricius, 37, p. 510. Branchiopoda stagnalis Lamarck, 63, a. p. 161; Latreille, 63, b, p. 319. Tab. 36-37. Branchipus stagnalis Latreille, 65 ; Desmarest, 31, p. 389; Lamarck, 63, p. 13%; Milne-Edwards, 75, p. 367; Grube, 48, pa 137, 143; Chyzer et Tôth, 22, p. 88; Brühl, 44, p. 120; Chyzer, 20, p. 72. Tab. 6, fig. 2-6; Budge, 16, p. 88; Burmeister, 18. Tab. 6, fig. 3, 6, 12, 14; Chyzer, 19, p. 516; Claus, 24, p. 93. Tab. 1-5; Daday, 28, p. 275; Fraise, 40, p. 284; Fric, 42, p. 757, Leydig, 67, p. 280. Tab. 8; Siebold, 122, p. 168; Spangenberg, 127. p. 1. Tab. 1-3. Ino piscina Schrank, 118, p. 249. Branchipus Schaefferi G. Fischer, 38, p. 458; Thompson, 132. Tab. 3, fig. 1-3. Branchipus melanurus C. Koch, 61. H. 35. No. 2. ? Branchipus pellucidus, Joseph, 57, p. 1. Branchipus Ledoulxi Barroïs, 7, p. 2, fig. 1-9. Mas. Corpus dimensionibus secundum localitates sat varia- bilibus. Truncus longitudinem abdominis sine cercopodibus superans, segmentis inermibus. Abdomen trunco multo gracilius, segmentis inermibus. Cercopodes latiusculi, apicem distalem versus sensim parumque altenuali, falciformes, introrsum arcuali, margine exteriore setoso, margine inte- riore vero aculeato, aculeis sat tenuibus ; longitudinem seg- mentorum quatuor abdominis posteriorum non attingentes (fig. 54, f.). Caput sat angustum appendicibus duabus flagelliformibus, in parte apicali articulatis, à vertice exeuntibus, longitudinem antennarum inferiorum superantibus (fig. 54, 4.). Antennae superiores longitudinem articuli basalis anten- narum inferiorum superantes. Antennae inferiores cum arti- culis basalibus inter se et cum capite connatae, elvpeum for- mantes. Clypeus frontalis dorso prope angulum interiorem distalem tuberculo coniformi (fig. 5%, «.), infra prope basin utrinque ltuberculo parvo coniformi et in medio marginis dis- talis processu digitiformi brevi (fig. 54, 4.), ante basin labri sinum ellypsoideum corneum formans, denique in margine interiore prope lineam medialem capitis, utrinque processu parum complanato, cuneiformi, infra tuberculato, antice vergente armatus (fig. 54, @. b.). Articulus apicalis longitu- dinem articuli basalis multo superans falciformiter introrsum arcuatus, apicem distalem versus valde attenuatus, apice 3414 EUG. DADAY DE DEÉS bituberculato, in latere ventrali utcunque prope partem ter- tiam distalem tuberculo digitiformi extrorsum antrorsumque vergente, praeterea a margine anteriore articuli basalis usqué ad basin tuberculi carima longitudinal, parum undulala ins- tructus (fig. 54, b.). NN IK NN ESS Fig. 54. — Branchipus stagnalis (L). — a, © caput supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0: b, © caput infra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0:e, © caput supra visum, sec. Reich. Oc: I. Obj. 0; d, O' penis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2: e, Q sacculus ovi- ger a latere, 1 : 7; f, O' cercopodes, sec. Reich. Oc. I. Ob]j. 0; g, © cercopodes, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; 2, S'caput monstruosum, see. Reich. Oc. L. Obj. 0. Oculi pedunculati longitudinem dimidiam antennarum supe- riorum non attingentes. Pedes omnes structura subsimili : lamina branchiali unica, marginibus erenulatis. Endopoditum pedum omnium postice parum productum, angulo inferiore vel posteriore late rotundato. Endopoditum pedum primi paris im margine exteriore prope medium parum sinuatum, pedum ceterorum vero latiusculo rotundatum. Angulus interior endopoditi in pedibus mediis setis fasciculatim dispositis armatus. Endita {ia praeter setas laterales in apice aculeis 1-3 vestita. Exopo- ditum pedum primi paris longitudine dimidia partis ceterae, PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 319 pedum 2-10 paris longitudinem dimidiam partis ceterae non attingentes, pedum vero 11 paris fere longitudine partis celerae. Penis sine processu basali, sed in margine interiore partis basalis processu falciformi, extrorsum curvato. Articulus apicalis seu pars copulaloria penis elongata, cylindrica in lateribus utrinque serrato-denticulata, denticulis basin versus spectantibus (fig. 54, d.). Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 8- 20 mm. ; longitudo trunei 4-9 mm. ; longitudo abdominis 3- 8 mm. ; longitudo cercopodum 1-3 mm. Femina. Corpus fere dimensionibus maris ; truncus abdo- mine crassior longiorque. Segmenta cuncta corporis inermia, abdominalia postice sensim attenuata. Cercopodes sat Tati, apicem distalem versus parum attenuati, lanceolati, longi- tudinem segmentorum trium abdominis posteriorum non attingentes, in marginibus aequaliter setosi (fig. 5%, g.). Caput latiuseulum fronte inermi, late rotundata. Antennae superiores longitudinem antennarum inferiorum superantes. Antennae inferiores elongalto-quadrangulares, complanatae, longitudine latitudinem maximam ter superante, angulo distali anteriore rotundato, posteriore vero acumine terminato (fig. 54, c.). Oculi peduneulati longitudinem dimidiam anten- narum inferiorum superantes. Pedes struetura maris simili vel subsimili. Sacculus oviger brevis, ovalis, apice posteriore acute rotundato, supra medium tuberculum prominentem formans (fig. 54, e.), longitudinem segmentorum duorum abdominis anleriorum parum supe- Trans. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 8,5-23 mm.; longitudo trunci 3,5-11 mm.; longitudo abdo- minis 4-10 mm.; longitudo cercopodum 1-2 mm.: longitudo sacculi ovigeri 1,5-2,5 mm. Parrra : Cadillac coll. Simon, anno 1879, mense septembris:; Ault, coll. Simon, anno 1878; Rothenburg in Helvelia, coll. Zimmermann, Kecskemét, Deés, coll. Daday; Budapest, coll. Chyzer; Tilremt in Algeria, coll, Lesne; Missourghi, coll. Lucas: Biskra, coll. Simon, anno 1890, mense decembris ; 316 | EUG. DADAY DE DEÉS Algerie, coll. Dollfuss, anno 1887; Oum Al, Redir d'El Tenia, Kabylie, coll. Letourneux; Msab, coll. ÆHenou, anno 1887; Allier, Le Vernet in Gallia, coll. du Buysson; Sind, India ortentalis: Kasr el Zoueirah in Palaestina, coll. Barrois; Oasis de Biskra, coll. Blanchard; specimina in collectione Musaei Nat. Hist. Parisiensis. Budapest, Kecskemét, Deés, Lelle-Szäntéd in Hungaria, coll. Chyzer, Daday et Vängel; specimina in collectione Musaei Nationalis Hungarici; Popräd, anno 1909, die 20 mensis juni et die 10 mensis octobris, Hanko; Kispest, anno 1900 die3 mensisjunn, Szilädy. Sudak in Crimia, coll. Romanowshi), in collectione Musaei St-Petersburgiensis. Ingolstadt, Burghausen (Schrank); Westphalia (Budge) ; Gôtüngen (Claus); Falaise (Brébisson); Portrieux (Leprieur) ; Regensburg (Schaeffer); Paris (Miülne-Ediwards); WNürzburg (Fraise); Cagliari (Leydig) ; Laghouat, (Blanchard-Richard) ; Bingôl Daghin Armenia (Cavalier): Jassy im Romania (Cosmoriri). D'après les indications relatives aux lieux où cette espèce fut recueillie, nous voyons qu'elle est fort répandue en Europe et dans l'Afrique du Nord. Les limites du rayon dans lequel on trouve celte espèce sont le 30° et le 50° degrés de latitude septentrionale. Jusqu'à ce jour, nous ne connaissons pas d'exemplaires recueillis d’un point plus méridional ou plus septentrional. L'endroit le plus méridional est Kasr el Zoueirah en Palestine, le plus septentrional Bonn; vers l'Ouest c'est la France et l'Algérie qui servent de limite, vers l'Est le Sind en Inde orientale. Je ne doute pas que dans le vaste territoire qui sépare le Sudak de la Crimée et le Sind en Inde orientale, se trouve le Branchipus stagnalis (L) mais nous ne le connaissons pas, personne ne l'y ayant recueilli. Au cours de mes travaux j'ai étudié plusieurs centaines d'exemplaires de cette espèce mais je n’en ai rencontré aucun qui présente quelque variation remarquable dans les traits caractéristiques. Seul un exemplaire parmi ceux recueillis à Deés, était dégénéré. Cet exemplaire dégénéré manque complètement de l'antenne inférieure droite et son appendice flagelliforme du vertex est remplacé par un court appendice bacilliforme PHYLLOPODES ANOSTRACÉS: Es A7 (fig. 54, /.): par ailleurs cet exemplaire était d’un développement typique. Concernantla dénomination de cette espèce, je dois remarquer que j'ai suivi les règles de la nomenclature. Donc j'ai omis le nom « pisciformis » de Schaeffer, qui est à la fois plus ancien et plus jeune que celui de «stagnalis » établi par Linné dans la 10° édition de son Systema Naturae. Le nom «Apus pisci- formis» de Schaeffer date de 1752 et celui de « Branchipus pisciformis» de 1766; le « stagnalis » de Linné date de 1758, donc d'une date comprise entre les deux précédentes. L'explica- Lion de M. Sinon qui voulait, après M. Luljeborg, prouver le droit du nom de «Branchipus pisciformis » perd sa valeur, attendu que Linné, dans la 10% édition de son Systema Naturae, cite comme synonyme le « pisciformis » de Srhueffer. Sp. Branchipus Blanchardi Dad. Fig. 55, a-k. Branchipus pisciformis, Blanchard et Richard, 11, p. 52, 53. —— Blanchardi Daday, 30, a, p. 138, fig. 2. Mas. Corpus validiuseulum ; trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus non superante. Segmenta thoracalia in superficie laevia, polita. Segmenta abdominalia 2-7 in margine posteriore et in latere dorsal utrinque appendicibus duabus membranaceis, digitiformibus armata (fig. 55, e.). Appendices abdominis duae exteriores longiores, duae interiores vero breviores, postice sensim abbreviatae. Cercopodes latiuseuli, ensiformes, longitudine segmen- torum 5 posteriorum abdominis, apicem distalem versus sensim attenuati, marginibus crenulalis, aequaliter denseque setosis (fig. 55, e.). Caput articulo basali antennarum inferiorum connatum, appendicibus e vertice exeuntibus duabus, flagelliformibus, in parte distali articulatis. apicem articuli apicalis antennarum inferiorum parum superantibus (fig. 55, 4.). Antennaesuperioreslongitudinem articuli basalisantennarum inferiorum non superantes. Antennae inferiores distincte biarticulatae. Articuli basales basi inter se et cum capite connati, supra clypeum integrum formantes, anlice in processibus 318 EUG. DADAY DE DEÉS duobus, ad lineam medialem capitis approximatis, ecomplanatis, utcunque quadrangularibus, antice vergentibus et in api ce Fig. 55. — Branchipus Blanchardi Dad. —'a, © caput supra visum, 1 : 7: b, :O ca- put infra visum, 1 : 7; c, © caput supra visum, 1 : 7; d, © organa genitalia exte- riora, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; e, © abdomen cum cercopodibus supra visu, 41:7:f, © abdomen cum sacculo ovigero, 1 :7: g, © pes primi paris, sec, Reich. Oc. I. Obj.0:; », © pes 11-paris, sec. Reich, Oc. [. Obj. 0; à, O' pes 7-paris, sec. Reich. Oc. 1. Obj. 0 : Æ, © labrum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. anteriore bituberculatis exeuntes(fig. 55,4.) ; infra vero clypeum bipartitum imilantes partibus duabus lateralibus subtriangu- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 319 laribus, parte tamen media coniformi (fig. 55, 4.). Articulus apicalis antennarum inferiorum fere falciformis, longitudinem articulh basalissuperans, in parte Lertia distali valde angustatus apice bifisso, in medio marginis exterioris appendice lamini- formi, parum elongata, in parte tertia marginis interioris tubereulo parvo, supra vero carina prominente armatus Fe 05:20). Pedes omnes structura sat simih. Lamina branchialis unica pedum 1-10 paris dilatata, in marginibus serrato-denticulata (fig. 55, g. 2), pedum vero 11 paris rudimentaria, in acumin producta, marginibus integris (fig. 55, L.). Endopoditum pedum omnium angulo posteriore vel inferiore non, vel parum producto, sat late rotundato, margine exteriore plus minusve obtuse areualo (fig. 55, g.2.). Exopoditum pedum 1-10 paris longitudinem dimidiam partis ceterae parum superans, pedum vero {1 paris longitudine partis ceterae. Penis processu basali carens. Pars basalis penis in medio marginis interioris unco extrorsum curvato armata (fig. 55, d.). Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 17 mm. ; longitudo trunei 7 mm. ; longitudo abdominis 7 mm; longitudo cercopodum 3 mm. : Femina. Corpus validiusculum, trunco longitudinem abdomi- nis sine cercopodibus parum superante. Segmenta omnia thoracalia abdominaliaque polita, inermia. Segmenta duo anteriora abdominis ceteris longiora crassioraque. Cercopodes apicem distalem versus attenuali, marginibus dense setosis crenulatisque, longitudine segmentorum % abdominis posterio- rum simul junctorum (fig.5 5, /.). Labrum processu latiusculo, dense piloso (fig. 55, 4.). Caput fronte simplici, rotundata. Antennae superiores longi- tudinem antennarum inferiorum superantes. Antennae inferiores complanatae, fere cuneiformes, apicem distalem versus attenuatae, margine anteriore vel interiore bilobato, lobo distali minore denseque piloso (fig. 55, «.). Pedes omnesstruelura maris simili. Sacculus oviger longi- tudine segmentorum duorum genitalium parum superans, oviformis, in parte anteriore tuberculatus RS ES Longitudo tolalis à fronte usque ad apicem cercopodum 320 EUG. DADAY DE DEÉS 18 mm ;longitudo trunei 9 mm. ; longitudo abdominis 7 mm. ; longitudo cercopodum 2 mm. ; longitudo saceuli ovigeri 3 mm. ParriA. Alpes alti gallici (Hautes-Alpes), stagnum prope lacum Cristol. Specimina collegit Illustr. D. Prof. R. Blanchard, anno 1888, die 22 mensis septembris. Species haece in honorem lIllustr. D. Prof. R. Blanchard denominata Branchipi stagnalis affinis, sed differt; structura antennarum inferiorum appendicibusque membranaceis abdominalibus maris. La liste de la littérature nous montre que M. Blanchard et M. Richard ont appelé cette espèce «Branchipus pisciformis » Schaeff., en ajoutantla remarque suivante : «Les Branchipes sont nombreux; les deux sexes sont à peu près également repré- sentés. Le mâle est d’un vert tendre, avec une petite tache noire à l'extrémité de chacune des branches de la queue. La femelle est d'un gris sale avec une tache noire au bout de la queue: le sac ovarlen est marron acajou, acuminé et orné à sa pointe d'une tache mordorée brillante, étincelant au soleil. Les deux exemplaires mâles et la femelle de la collection du Museum d'Histoire Naturelle à Paris étaient par leur conservation, tout à fait pàlis. » Il est fort intéressant d'observer que cette espèce, au contraire de sa proche voisine le Branchipus stagnalis (L), habite des régions neigeuses ; elle vit à 2400-2500 m. au-dessus de la mer, comme le dit M. Planchard. Gen. Tanymastix (Sim) Daday. Branchipus Guérin, 50, p. 39 (pro parte); Frauenfeld, 41, p. 187. Tanymastix Simon, 126, p. #13. Corpus gracile. Truncus longitudine variabili, saepissime longitudinem abdominis superans, crassiusculus, segmentis tribus posterioribus in femina latere utroque lobato. Abdomen trunco gracilius, segmentis novem in utroque sexu inermi- bus. Cercopodes distincti, mobiles, articulatione à segmento abdominis ultimo disjuneti, structura magnitudineque parum varabilibus. Caput latiusculum, fronte in mare cum antennis inferioribus PHYLLOPODES ANOSTRACÉS AE connala, in femina libera, inermi. Vertex capitis in mare appendice complanata, laminosa, in parte anteriore biramosa, ramis duobus majuseulis, serriformibus, basi processibus lateralibus exterioribus armatis. Antennae superiores elongatae, longitudine variabih. Antennae inferiores articulis basalibus inter se et cum capite connatis, clypeum latiuseulum frontalem formantibus, fere lon- gitudine articuli apicalis. Clypeus frontalis antice prope lineam medialem capitis utrinque processibus duobus dorsalibus ventralibusque latiusculis, laminosis, antrorsum vergentibus armatus ; in angulo interiore distali infra processu distincto, structura variabili, aut nullo ; apophyse ventrali nulla. Articulus apicalis falciformis, introrsum arcuatus, structura variabili. Pedes omnes structura sat dissimihi ; lamina branchiali unica in marginibus denticulis perpaucis. Endopoditum angulo inferiore vel posteriore sat producto, rotundato, structura variabili. Penis ad basin subtus aut processibus duobus acaleiformibus aut processu coniformi, denticulato armatus ; articulus apicalis elongatus,cylindricus, in lateribusserrato-denticulatus. Sacculus oviger breviusculus, forma structuraque variabilibus. Genus hoc bene distinctum continet adhuc species tres, incolas aquae duleis et in conspectu infra sequente con- scriplas. Conspectus Specierum Generis Tanymastix hucusque cognitarum. 4. Articulus apicalis antennarum inferiorum maris prope apicem lobis rotundatis ; penis basi subtus processibus DOUDOUS. mr ete ee eee dusenness Articulus apicalis antennarum inferiorum maris prope apicem tuberculo coniformi, unico, interno ; penis basi Tanymastir subtus processu coniformi denticulato............... Permerti,, 1. Sp . Articulus apicalis antennarum inferiorum maris margine Tanymastix A ORO TEE ATOS O, salade ects ie Que caen affinis, n. sp. Articulus apicalis antennarum inferiorum maris margine Tanymastix MEME DIObAlOS ENS Pen de au or M ce RER lacunae (Guer.) 12 12 La liste des synonymes prouve que ce genre fut rangé longtemps dans le genre Branchipus Schaeff, jusquà ce qu'une de ses espèces, le Branchius lacunae — Tanymastix ANN. SC. NAT. ZOOL., 9: série. XT 2 522 EUG. DADAY DE DEÉS Jacunae, en fut détachée. par M. Simon et rangée dans le nouveau subgenre des Tanymastix. M. Simon a done reconnu la différence qui existe entre le vrai genre Branchipus et les Tanymastix, mais ila placé ce dernier dans le groupe des Chirocephalus. La différence fondamentale qui existe entre la structure de latête et des antennes inférieures du mâle chez les genres Chirocephalus et Tanymastix suffit, à mon sens, pour les séparer. Mais en même temps ces différences nous prouvent la proche parenté qui existe entre le genre Tanymastix et le genre Branchipodopsis, surtout entre le premier et le genre Branchipus. Enfin l'appendice du vertex de la tête nous rapelle le genre Dendrocephalus, pourtant la parenté est plus lointaine que celle dont je viens de faire mention. La distribution géographique des espèces du genre connues jusqu'à nos jours est assez limitée, nous les rencontrons entre le 34° et 49° degré de latitude septentrionale. Sp. Tanymastix Perrieri n. sp. Fig. 56, a-k. Mas. Corpus graciliusculum. Truncus longitudinem abdo- minis sat multo non altingens, segmentis superficie inermibus, Abdomen trunco gracilius, postice sensim attenualum. seg- mentis duobus anterioribus ultimoque exceptis, longitudine fere simihibus, superficie inermi. Cercopodes Janceolati, recti, apicem distalem versus sensim attenuati, laliusculi, longitudine segmentorum duorum abdo- minis posteriorum simul juncltorum, marginibus erenulatis, dense aequaliterque setosis. Caputlatiusculum, appendice e vertice exeunti, complanata, prope basin in ramos duos longitudine antennas inferiores multo superantes divisa. Rami appendicis divergentes in parte proximali taentiformes sat rigidi, in distali- vero linguiformes, molles (fig. 56, &. c.), biramosi. Pars proximalis ramorum in dimidio exteriore lamina membranacea prominente mediali usque ad ramum exteriorem partis distalis vergente, in margine aculeata (fig, 56, c.). Pars distalis ramorum ad basin in ramos duos inaequales, unum exteriorem, alterum vero interiorem PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 323 divisa. Ramus exterior partis distalis cylindricus, longitudine dimidia rami interioris vel parum longior, in apice aculeatus. Ramus Interior partis apicalis exteriore multo longior, linguifor- mis, apicem distalem versus sensim attenuatus, in marginibus serrato-crenulatus, crenulis conicis, diversis, in apice aculeo armalis ; in latere ventrali aculeis parvis dispersis vestitus, in quiete spiraliter contortus (fig. 56, &. c.). Antennae superiores longitudinem artieuli basalis antenna- rum Inferiorum multo superantes. Antennaeïnferiores in parte basali arliculi basalis inter se et cum capite connatae, clypeum frontalem formantes. Clypeusfrontalis supra propebasin tuber- culo conico, in apice rotundato ; prope medium appendice complanata, cornea, subquadrangulari, in angulo antico inte- riore rotundata,in exteriore vero acuminata, antice vergenti et ad Jineam medialem capitis approximata (fig. 56, «.). Latus ventrale clypei frontalis politum, inerme, apophyse carens, in margine exteriore rotundatum, in interiore vero sinuatum et prope lineam medialem capitis processu complanalo, corneo, uteunque triangulari vel falciformi, longiusculo, dimidiam lon- gttudinem articuh apicalis multo superante armatum (fig. 56, a. b.). Processus hic marginis interioris apicem distalem versus valde attenuatus, falciformiter arcuatus, margine exte- riore arcuato, Interiore vero sinuato. in latere dorsali prope apicem tuberculo parvo coniformi armatus (fig. 56, &. b.). Articulusapicalis antennarum inferiorum falciformis, intror- sum arcuatus, apicem distalem versus sensim attenuatus, basi supra processu coniformi, acuminato, antrorsum vergente ; in parte quarta marginis interioris tuberculo coniformi; in lateribus carina crassiuscula, prominente, usque ad basin tubereuli marginis interioris vergente ; superficie granulosa (fig. 56, a. b.). Oculi pedunculati longitudine dimidia antennarum superio- rum. Pedes omnes lamina branchiali unica, in marginibus rare denticulata, in pedibus 11 paris rudimentaria. Sacculus bran- chialis sat latus, marginibus integris (fig. 56, d. f. q.). Endopoditum pedum primi paris parum extrorsum produe- tum, angulo exteriore-inferiore vel posteriore acute rotundato. 324 EUG. DADAY DE DEÉS margine inferiore subrecto, exteriore vero late arcuato (fig. 56, Fig. 56, — Tanymastix Perrieri n. sp. — a, © caput supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; b, O caput infra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; ce, © appendix verticalis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; d, © abdomen cum sacculo ovigero infra visum, 1:7; e, Q caput supra visum, sec. Reich. Oc. I, Obj. 0 ; d, © pes primi paris, sec. Reich Oc. I. Obj. 2; f, © pes 6-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; g, © pes 11-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0, À, @ ovum, sec. Reich. Oc, I. Obj. 0; #, © abdomen cum sac- culo ovigero a latere, 1 : 7: k, O' penis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2. d.). Exopoditum dilatatum longitudine dimidia partis ceterae. Endita {ria in apice aculeata, in latere setosa. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 329 Endopoditum pedum 2-10 paris sub medio marginis exte- ioris at valde arcualum minimeque sinuatum, setis validius- culis armatum, margine posteriore vel inferiore late rotun- dato (fig. 56, /.). Exopoditum longitudinem dimidiam partis celerae superans, dilatatum. Endita tria coniformia in apice aculeata, in lateribus setosa. Endopoditum pedum 11 paris marginibus rotundatis. Exo- poditum dilatatum, longitudine partis ceterae ; sacculo bran- chiali angusto. Endita tria coniformia in apice setis parvis armata (fig. 56, g.). Penis basi processu utcunque falciformi, dilatato, in margine interiore spinuloso. Articulus basalis penis in angulo interiore distali mucronatus. Articulus apicalis penis cylindricus, crassiuseulus, in marginibus serrato-denticulatus, denticulis antrorsum curvalis (fig. 56, #.). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 11- 13 mm. ; longitudo trunei 4-5 mm. ; longitudo abdominis 5- 6 mm. ; longitudo cercopodum 2 mm. ; longitudo antennarum inferiorum 3,5 mm. Femina. Corpus in dimensionibus fere maris simile, Truncus longitudinem abdominis mullto non attingens, segmentis iner- mibus. Abdomen gracile, postice parum angustatum, seg- mentis, excepto ultimo, fere aequilongis (fig. 56, d. 2.). Cercopodes ensiformes, sat angusti, apicem distalem versus sensimattenuali, longitudinemsegmentorum duorumabdominis posteriorum simul junctorum parum superantes, marginibus crenulatis, dense aequaliterque setosis. Caput latiusculum fronte rotundata, inermi. Antennae supe- riores longitudinem antennarum inferiorum multo superantes. Antennae inferiores complanatae, elongato-quadrangulares, angulo distali anteriore vel interiore rotundato, piloso, angulo distali posteriore vel exteriore vero mucrone longiusculo termi- nato (fig. 56, e.). Oculi pedunculati longitudinem dimidiam an- tennarum superiorum non attingentes. Labrum apice posteriore rotundato, processu aequilato, piloso, apice rotundato. Pedes omnes structura maris simili, vel subsimili. Sacculus oviger fusiformis, apice posteriore acuminato, postice sensim 326 EUG. DADAY DE DEÉS attenuatus, longitudinem segmentorum 5 abdominis anterio- rum parum superans (fig. 56, d. &.). Ova sat magna, superficié dense reticulosa (fig. 56, k.). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 10- 1% mm. ; longitudo trunci 4-5 mm. ; longitudo abdominis 5- 7 mm. ; longitudo cercopodum 2 mm. ; longitudo sacculi ovigert 2,5-3 mm. ParriA : Algeria, Regio Dayas, Tilremt. Specimina numerosa collegit D. P. Lesne. anno 1893, mense aprilis ; in collectione Musaei Nat. Hist. Parisiensis. Species haec novain honorem Illustr. D. Prof. Perrier deno- minala differt à speciebus ceteris generis : structura antenna- rum inferiorum maris, pedum, appendicisque verticalis et forma sacculi ovigeri. | Par la structure et la forme des antennes inférieures, ainsi que des pattes du mâle et du sac ovarien de la femelle, celte espèce présente de si grandes différences des deux autres du genre, que nous pourrions la considérer comme représentant d'un nouveau genre. Les caractères communs aux deux autres espèces sont : la fusion des articles basilaires des antennes inférieures et la structure de l'appendice du vertex du mâle. | . Parmi lestrès nombreux exemplaires que j'aieus à ma dispo- sion, la plus grande partie étaient des femelles ; donc les mâles peuvent être considérés comme assez rares ; pour 306 femelles il n'y avait que 43 mâles. D'après les lieux d’origine, cette espèce peut être considérée comme spéciale à l’Afrique du nord. Sp. Tanymastix affinis n. sp. Fig. 57, ai. Mas. Corpus gracile. Truncus sat crassus, longitudinem abdominis sine cercopodibus superans. Segmenta thoracalia inermia, superficie polita. Abdomen gracile, postice parum altenualum, segmentis fere aequilongis, in superficie politis. Cercopodes elongati, ensiformes, angusti, apicem distalem versus valde attenuati, in marginibus crenulati, dense aequa- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 327 literque setosi, longitudine segmentorum 6 posteriorum abdo- minis simul junctorum (fig. 57, 4.). Caputlatiuseulum, appendice e vertice exeunte, complanata, prope basin in ramos duos, longitudinem antennarum infe- riorum multo superantes divisa. Rami appendicis divergentes in parte proximali laminosi, sensim dilatali, sat rigidi, granu- losi, in distali vero linguiformes, molles, ramulis accessortis. fig. 57, a. b.). Pars distalis ramorum ad basin in ramos duos inaequales, unum exteriorem, alterum vero interiorem divisa. Ramus exterior partis distalis in ramulos duos, ramo interiore multo breviores, cylindricos exeuns. Ramulus unus longior, spiraliter contortus, marginibus denticulatis, alter vero brevior, antrorsum et parum extrorsum vergens, apice aculeato (fig. 57, a.). Ramus interior paris apicalis linguiformis apicem distalem versus sensim attenuatus, in marginibus serrato-cre- nulatus, crenulis conicis, diversis, in apice aculeo armatis, fere opposilis, in latere ventrali prope marginem interiorem aculeis minutis, in serie longitudinali ordinatis vestitus, in quete contortus (fig. 57, 4.). Antennae superiores fere longitudine articuli basalis antenna- rum inferiorum. Antennae inferiores in parte basali artieuli basalis inter se et cum capite connatae, clvpeum frontalem for- mantes. Clypeus frontalis supra prope medium appendice com- planata, cornea, subquadrangulari, antice vergenti, in angulis minime rotundata et ad lineam medialem capitis approximata (fig. 57, a. b.). Latus ventrale clypei frontalis prope angulum interiorem distalem processu uteunque falciformi, latiusculo, extrorsum curvato, in latere dorsali tuberculalo, corneo granu- latoque ; ad basin processus huius extus tuberculo coniformi, in margine exteriore subrecto piloso; in margine interiore subsinuato, prope lineam medialem capitis processu coniformi a margine parum remolo, sal parvo, corneo, antrorsum spec- lante armatum (fig. 57, b.), in margine ipso vero utrinque processu uteunque quadrangulari, angusto, in angulo interno- distali rotundato, in externo-distali vero acuminato, in latere ventrali aculeo armato. Articulusapicalis antennarum inferiorum falciformis, intror- sum arcualus, apicem distalem versus sensim attenuatus, basi 328 EUG. DADAY DE DEÉS supra processu aculeiformi validiusculo, antrorsum vergente ; in parte quarta marginis interioris carina rotundata parum pro- minente et prope apicem in margine exteriore altera minus EAN 2. / h KK KE Fig. 57. — Tanymaslix affinis. n. sp. — a, © caput supra visum, sec. Reich. Oe. I. Obj. 0; 4, © caput infra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; €, ©, caput supra visum, sec. Reich. Oe. I. Obj. 0; 4, © sacculus oviger a latere, see. Reich. Oc. I. Obj. 0; e, © pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; f, © pes 6-paris, sec. Reich, Oc. I. Obj. 2; g, O' penis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; k, © cercopodes, sec. Reich. Oe. I, Obj. 0; i, © pes 11-paris, sec. Reich. Oc. 1. Obj. 2. prominente ; in latere ventrali fere in medio, prope marginem exteriorem tuberculo conico, extrorsum spectante et marginem exteriorem superante armatus (fig. 57, b.). PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 329 Oculi pedunculati fere longitudine dimidia antennarum supe- riorum. Pedes structura subsimili, lamina branchiali unica, in margi- nibus aculeis duobus validiuseulis armata, sed in pedibus 11 paris rudimentaria (fig, 57, e. f. i.). Sacculus branchialis sat elongatus, angustatus, marginibus integris. Endopoditum pedum primi paris retrorsum extrorsumque productum, subquadrangulare, in margine inferiore tuberculis tribus aculeiformibus setisque tribus e basi tuberculorum ex- euntibus parvis armatum ; margine exteriore subrecto, declivi (fig. 57, e.). Exopoditum longitudinem dimidiam partis ceterae non atlingens, sat latum. Endita tria coniformia. in apice setis brevibus, crassis, in lateribus setis brevibus, tenuibus armata. Endopoditum pedum 2-10 paris parum productum, in mar- gine inferiore vel posteriore subrectum, solum setis brevibus ; in margine exteriore latiusculo rotundatum, setis longiusculis, infra in margine interiore tubereulo parvo, coniformi armatum (fig. 57, /.). Exopoditum longitudinem dimidiam partis ceterae superans, fere ubique aequilatum. Endita tria elongato-coni- formia, apice setis brevibus, crassiusculis, in lateribus setis longis armata. Endopoditum pedum 11 paris minime produetum, margi- nibus subrotundatis, sed in medio marginis exterioris parum sinuatum. Exopoditum longitudine partis ceterae, valde dila- tatum, latitudine ubique fere aequali (fig. 57, 2.). Penis ad basin aculeisduobus, magnitudine diversis. Articulus apicalis penis elongatus, cylindricus, pluries contortus, in mar- ginibus serrato-denticulatus (fig. 57, g.). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 9- 11 mm. ; longitudo trunci 3-5 mm. ; longitudo abdominis 3- 4 mm. ; longitudo cercopodum 1,5-2 mm. Femixa. Corpus in dimensionibus maris fere simile ; trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus parum superante. Segmenta duo posteriora thoracalia in lateribus lobo conico, retrorsum versus spectante ; segmenta ceterainermia. Abdomen segmentis duobus anterioribus vel genitalibus ceteris multo longioribus crassioribusque ; superficie laevr. Cercopodes elongati, ensiformes, angusti, apicem distalem 330 EUG. DADAY DE DEÉS versus valde attenuati, longitudine fere segmentorum 6 poste- riorum abdominis simul junctorum ; marginibus crenulatis, dense aequaliterque setosis. Caput latiusculum, fronte rotundata, inermi. Antennae supe- riores longitudinem antennarum inferiorum multo superantes. Antennae inferiores complanatae, elongato-quadrangulares, in anbulo distali interiore vel superiore rotundatae, pilosae, in angulo distali exteriore vel inferiore mucronatae ; longitudine laütudinem fere triplo superante (fig. 57, c.). Oculi pedunculati fere longitudine dimidia antennarum superiorum. Pedes structura maris fere simili. Sacculus oviger brevis, valde inflatus, subovalis, apice distali attenuato, anguste rotun- dato, in latere ventrali prope medium utrinque unco tenui, retrorsum versus curvato armatus (fig. 57, d.) ; longitudine segmentorum 3 anteriorum abdominis. 5 Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 8- 9 mm.: longitudo trunci 4-5 mm. ; longitudo abdominis 3- # mm. ; longitudo sacculi ovigeri 2-3 mm. ; longitudo cercopodum 1,95-2 mm. ParriA : Marocco, Tanger ; coll. D. Buchet, anno 1904, die 15 decembris. Specimina numerosa in collectione Musaei Nat. Hist. Parisiensis. Cette espèce ressemble beaucoup, dans ses traits caracté- ristiques, au Tanymastix lacunae (Guer) avec laquelle, au premier moment, on pourrait la confondre ; mais la structure de l’article apical des antennes inférieures du mâle est essentielle- ment autre, ce qui justifie la séparation. Cette espèce est jusqu'ici caractéristique de l'Afrique du nord ; elle remplace le Tanymastix lacunae de l'Europe, et forme une transition au Tanymastix Perrieri puisque la struc- ture de l’article apical des antennes inférieures du mâle est correspondante. Sp. Tanymastix lacunae (Guern). Fig. 58, a-1. Branchipus lacunae Guérin, 50, p. 39, Tab. 33, fig. 4, a-b ; Grube, 48, p. 136, 142; Daday, 28, p. 288. Chirocephalus lacunae Baird, 4, p. 23. Branchipus Braueri Frauenfeld, &1, p. 187, Taf. 2, fig. 1, e Stagnalis Lilljeborg, 69, p. 3 10 PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 331 Tanymastix stagnalis Sinon, 126, p. #14, Tab. 5, fig. 6; Tab. 6, fig. 4. Mas. Corpus gracile, trunco sat crasso, longitudinem abdominis sine cercopodibus superante. Segmenta (horacalia inermia, superficie polita. Abdomen gracile, postice parum attenuatum, segmentis fere aequilongis, in superficie politis. Cercopodes elongati, ensiformes, angusti, apicem distalem versus valde attenuati, longitudine segmentorum 6 posteriorum abdominis simul junctorum, in marginibus crenulati, dense aequaliterque setosi (fig. 58, 4.). Caput latiuseulum, appendice e vertice exeunte, complanata, in parte basali in ramos duos, longitudinem antennarum inferiorum malto superantes divisa. Rami appendicis diver- sentes, in parte proximali laminosi, sensim dilatati, sat rigidi, granulosi, in distali vero linguiformes, molles, ramulis acces- soriis (fig. 58, 4. c.). Pars distalis ramorum ad basin in ramos duos inaequales, unum exteriorem, alterum interiorem divisa. Ramus exterior partis distalis in ramulos duos, ramo interiore multo breviores, cylindricos exeuns. Ramulus unus longior, spiraliter eontortus, marginibus aculeatis, alter vero brevior, antrorsum et parum extrorsum vergens, apice aculeato (fig. 58, 4.). Ramus interior partis apicalis linguiformis, apicem distalem versus sensim attenuatus, in marginibus serrato-crenulatus, crenulis conicis, diversis, in apice aculeo armatis, fere oppositis, in latere ventrali prope marginem interiorem aculeis minutis, in serie longitudinali ordinatis vestitus, in quiete contortus (fig. 58, &. c.). Antennae superiores longitudinem articuli basalis anten- narum inferiorum parum superantes. Antennae inferiores in parte basali articuli basalis inter se et cum capite connalae, clvpeum frontalem formantes. Clypeus frontalis supra prope medium appendice complanata, cornea, subquadrangulari, antice vergente, aculeo brevi dorsali armata; angulo extero- pistalirotundato, interno-distali vero introrsum producto, acu- üusculo, ad lineam medialem capitis aproximato (fig. 58, «.). Latus ventrale prope angulum interiorem distalem processu utcunque quadrangulari, latiusculo, antrorsum vergente, in angulo interiore rotundato, in angulo exteriore vero rostrifor- miler producto ; extus ad basin processus huius tuberculo: 332 EUG. DADAY DE DEÉS coniformi; in margine interiore subsinualo prope lineam medialem eapitis processu utcunque quadrangulari, corneo, Fig. 58. — Tanymastix lacunae (Guerin). — «a, © caput supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; b, © cercopodes, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; «, © caput infra visum, sec. Reich. Oc, I. Obj. 0 ; d, © caput supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; e, © pes 11-paris, sec. Reich. Oe. I. Obj. 0; ÿ, Oo pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; g, © pes 6-paris, sec. Reich. Oc. 1. Obj. 0; , S' penis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2 : à, © abdomen cum sacculo ovigero a latere, 1 : 7. antrorsum spectante, in angulo interno-distali rotundato, in externo-distali vero in acumen producto (fig. 58, c«.). Arliculus apicalis antennarum inferiorum falciformis, introrsum arcuatus, ubique fere aequilatus, corneus granulo- susque, margine exleriore laevi, integro, margine vero interlore PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 598 bilobato, lobo proximali minore, distali vero majore ; in latere ventrali, prope marginem exteriorem, in medio, tuberculo conico, extrorsum spectante et marginem exteriorem parum superante armatus (fig. 58, «. c.). Oculi peduneulati longitudine dimidia antennarum superio- rum. Pedes structura subsimili; lamina branchiali unica, in marginibus biaculeata ; saceulo branchiali latiuseulo. Endopoditum pedum primi paris extrorsum productum, subtriangulare, angulo externo acuto, margine posteriore vel inferiore recto, trituberculato, tuberculis aculeiformibus, setisque parvis e basi tuberculorum exeuntibus, margine exteriore subrecto, declivi, setoso (fig. 58, /.). Exopoditum sat angustum, fere longitudine dimidia partis ceterae. Endita tria coniformia, brevia, in apice setis parvis aculeiformibus setis- que lateralibus tenuibus. Endopodilum pedum 2-10 paris sat productum, uteunque triangulari, angulo inferiore vel posteriore extrorsum vergenti, acutiusculo rotundato, margine inferiore subrecto, setoso, margine exteriore obtuse arcuato, declivi, setoso (fig. 58, g.). Exopoditum sat latum, apice acutiusculo, longitudinem dimi- diam partis ceterae superans. Endita tria coniformia, in apice setis aculeiformibus armata. Endopoditum pedum 11 paris lobum rotundatum formans. Exopoditum longitudine partis ceterae, latiusculum sed apicem distalem versus attenuatum. Endita tria structura pedum ante- cedentium (fig. 58, e.). = Penis ad basin aculeis duobus inaequalibus, postice vergen- libus, interiore minore subrecto, exteriore majore, plus- minusve recto. Articulus apicalis penis elongatus, cylindricus, pluries contortus, in marginibus serrato-denticulatus, denti- culis antrorsum eurvatis (fig. 58, 2.). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 6,2-12 mm. ; longitudo trunei 3-5 mm. ; longitudo abdominis 2-4 mm. ; longitudo cercopodum 1,5-3 mm. Femina. Corpus in dimensionibus maris fere simile; trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus superante. Segmenta duo posteriora thoracalia in lateribus lobo conico, retrorsum 334 _ EUG. DADAY DE DEÉS spectante ; segmenta celera inermia. Abdomen segmentis duobus anterioribus vel genitalhbus ceteris multo longioribus crassioribusque, superficie laevi (fig. 58, 2.). Cercopodes elongati, ensiformes, angusti, apicem distalem versus valde attenuati, longitudinem segmentorum 5 posteriorum abdominis simul junctorum superantes, marginibus crenulatis, dense aequaliterque setosis. Caput latiusculum, fronte rotundata, inermi. Antennae superiores longitudinem antennarum inferiorum multo supe- rantes. Antennae inferiores elongato-quadrangulares, compla- natae, longitudinelatitudinem triplo superante, in angulo distali interiore vel anteriore rotundatae, pilosae, in angulo distali exteriore vel posteriore mucronatae (fig. 58, d.). Oculi peduneulati longitudine dimidia antennarum inferiorum multo breviores. Pedes structura maris subsimil. Sacculus oviger brevis, valde inflatus, subovalis, apice distali attenuato, anguste- rotundato, in latere ventrall prope medium utrinque unco tenui, retrorsum curvato armatus (fig. 58, 2.) ; longitudine segmentorum 5 anteriorum abdominis simul Junetorum. Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 6,2- 11, 5 mm. ; longitudo trunei 3,5-5 mm. ; longitudo abdominis 2,5-3,6 mm.; longitudo cercopodum 2-3 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 5 mm. Parria : Gallia, Seine-et-Oise, coll. Bowrgois, anno 1903, mense septembris; Seine-et-Marne, Apremont, coll. Zourqais, anno 1901 ; Fontainebleau, coll. Valenciennes, Kerverhé et Richard, anno 1897, die 20, mensis septembris, specimina in collectione Musaei Nat. Hist. Parisiensis; Hungaria, Kecskemét coll. Daday, anno 1888 ; Parndorf sec. Frauenfeld; Svecia, see. Lulljeborg. Cette espèce semble propre à l'Europe centrale puisque on l'a recueillie entre les degrés 46-49 de latitude septentrionale, sauf en Suède. Elle rappelle le Tanymastix aîffinis dont elle ne diffère essentiellement que par la structure de Particle apical des antennes inférieures du mâle. Je dois observer que parmi les exemplaires que J'ai étudiés, PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 339 il y avait en masse des représentants de la collection faite à Fontainebleau par M. Simon, mais je n y ai pas trouvé un seul spécimen dont la structure de l’article apical des antennes inférieures du màle correspondit au dessin de M. Simon (126, PL 6, fig. 4%, a.). Tous les exemplaires provenant de la France, avaient la structure de l'article apical des antennes *) inférieures du mâle, que j'ai désignée comme structure typique. o. Fam. Streptocephalidae n. fam. Corpus dimensionibus variabilibus. Truncus segmentis 11 pedigeris, longitudinem abdominis sine cercopodibus plus minusve superans. Abdomen e segmentis 9 compositum, segmentis in mare structura variabili; segmento ultimo ceteris semper breviore. Cercopodes diverse longi, mobiles, articula- üone distincta à segmento abdominis ultimo disjuncti, forma structuraque maxime variabilibus. Caput fronte in mare aut simpliciter rotundata, aut appen- dice variabiliter constructa armata, in femina vero semper simpleciter rotundata, inermi. Antennae inferiores maris triarliculatae, articulo basali hbero ; articulo apicali cheliformi, structura valde variabili. Antennae inferiores feminae complanatae, elongato-quadran- gulares. Pedes-omnes structura sat simili, lamina branchiali unica, in margimbus serrato-denticulata, vel crenulata. | Articulus apicalis penis superficie spinulosa, elongatus, cylindricus. Familia haec continet adhuc solum genus Streptocephalus unicum, infra sequens, cum speciebus numerosis, ad subgenera tria pertinentibus. Jusqu'à ce jour nous n'avons connu de la famille décrite ci-dessus, que legenre Streptocephalus Baird, qui faisait partie de la famille des Branchipodidae. À mon avis, la structure des antennes inférieures des mâles, de même la présence presque générale des appendices frontaux, suffisent à placer le genre dans une nouvelle famille, d'autant plus que ses espèces — qui dépassent le quart du nombre de toutes les espèces des 336 EUG. DADAY DE DEÉS autres genres — présentent une telle variation dans les détails de leur structure, qu'afin de mieux pouvoir les grouper et établir leur parenté, il convient de les répartir en trois subgenres. Gen. Streptocephalus Baird. Branchipus Waga, 136, p. 261 ; Lovén, T2, p. 433; Koch C., 61; Grube, 48, p. 137; Chyzer, 29, p. 77; Klunzinger, 60, p. 23; Frauenfeld, 41, p. 187; Brauer, 18, p. 601 ; Daday, 28, p. 269. Streptocephalus Baird, 4, p. 20; Verril, 135, p. 230 ; Packard, 89, p. 344; Sars G. O., 104, 105, 106, 107, 108, 110 ; Thiele, 129, 130, 131 ; Gurney, 51, 52, 53 ; Daday, 30, a. Heterobranchipus Verril, 134, p. 250. Corpus dimensionibus variabilibus, segmentis thoracalibus laevibus. Segmenta abdominalia saepe in utroque sexu struc- ura diversa, feminae semper laevia, maris interdum diverso modo armata. Cercopodes structura, forma longitudineque variabilibus, semper distincti. Caput feminae fronte rotundata, inermi, maris vero raris- sime appendice carente, saepissime autem appendice forma, structura magnitudineque diversis. Antennae inferiores maris triarticulatae, basi disjunctae, articulo basali mobil. Articulus basalis antennarum inferiorum cylindricus, in angulo distali inferiore vel exteriore processu antenniformi. Articulus secundus antennarum inferiorum bigeniculatus basali longiore, structura variabili, in latere interiore saepe processibus digitiformibus sensoriis. Articulus apicalis antennarum inferiorum cheliformis, digitis structura longitudineque variabilibus. Pedes omnes lamina branchiali unica, in marginibus crenulata vel serrato-denticulata. Endopoditum pedum omnium saepis- sime parum productum, angulo exteriore inferiore rotundato. Penis articulo apicali elongato, cylindrico, in marginibus serrato-denticulato. Sacculus oviger fusiformis, apice posteriore acuminato, longitudine variabili. Ova saepissime membrana reliculata. Species generis huius maxime numerosae sunt incolae slagnorum aquae dulcis et occurruntin orbe terrarum universo excepla America meridionali. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS SET, Ce genre est le plus riche en espèces du sous-ordre et le nombre de ses espèces dépasse le quart de celui de toutes les espèces des autres genres ensemble. Aussi la distribution géographique de ces espèces est-elle fort intéressante. Les résultats qui s’y rapportent sont les suivants : 1° La plus grande partie des espèces vit dans la région qui s'étend entre le tropique du Cancer et celui du Capricorne. Il n'y à que relativement peu d'espèces au nord du premier, et au sud du second. Nous pouvons fixer le 52° de latitude septentrionale et le 34° de latitude méridionale, comme les limites de la distribution géographique de ces espèces, soit Varsovie et Port-Elizabeth. 2° Sur les continents, seule l'Amérique du Sud est celui d’où nous ne connaissons pas une seule espèce de ce genre. L'Afrique est la plus riche en espèces, de sorte que nous pourrions la nommer le territoire spécial du genre; en fait, nous ne con- naissons que trois espèces dans l'Amérique du Nord, et sur les autres continents, une espèce d'Asie, d'Europe et de l'Australie. Les variations dans la structure des appendices frontaux du mâle sont d’un grand intérêt ; elles nous permettent de grouper les espèces en trois sous-genres, comme nous l'avons fait dans le tableau des espèces. Il me faut encore faire observer que pour bien déterminer les espèces, une connaissance minutieuse des mâles est absolu- ment nécessaire, car les femelles ne possèdent qu’excep- tionnellement des marques spécifiques. C’est pourquoi j ai dressé le tableau des espèces sur la base des caractères du mâle. Conspectus Specierum Generis Streptocephalus hucusque cognitarum secundum characteres maris. Subg. Streptoce- phalellus, n. . Frons plus minusve rotundata, appendice carens...... subg. 2 Frons appendice forma structuraque diversis...,..... 3 2. Frons acutiusculo rotundata, in medio inconspicue sinuata ; digili chelarum antennarum inferiorum 1. Streptocephalus LUE TS RE DR PRE CENT ie © Purcelli, Sars. Frons latiusculo rotundata, integra ; digiti chelarum 2. Streptocephalus antennarum inferiorum serrato aculeati.......,.... papillatus, Sars. . Appendix frontalis breviuscula, apice rotundata, vel Subgen. Strepto- Il IMedOMIMMESINUALRL. 2250 Men coco dou oh cephalus, s. str. 4 Subgen, Strepto- ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série. XIV ms 2e 338 EUG. DADAY DE DEÉS 4. =] 10, ie 42. 43 Appendix frontalis longiuscula vel elongata, in ramos structura longitudineque diversos partita........... Cercopodes plus minusve elongati, ensiformes, apicem distalem versus varjabiliter attenuati Cercopodes complanati, valde dilatati, foliiformes..... Articulus basalis antennarum inferiorum solum pro- cessu exteriore ; digiti chelarum antennarum inferio- rum non ramosi, laeves vel serrato-aculeati........ Articulus basalis antennarum inferiorum praeter pro- cessum exteriorem antenniformen etiam tribus inte- rioribus vel superioribus cirriformibus ; digitus chela- rum inferior ramosus- SRMPMEM EMEA SMS Segmenta aliquot abdominalia in margine ind supra aculeis semicingulata Segmenta abdominalia cuncta superficie polita, inermi. Segmenta abdominalia aliquot posteriora in superficie aculeata, aeuleiS diSpelsiS TR HER ETES ENT Segmenta abdominis anteriora tria in margine poste- riore supra aculeis 8-10 minutis armata ; articulus basalis antennarum inferiorum basi inermis........ Segmenta abdominis 5-7 in margine posteriore supra semicingulo aculeorum validiuseulorum armata ; articulus basalis antennarum inferiorum appendice Dasal ntenigre NE PME er CE NN TE ARR A Digitus chelarum superior antennarum inferiorum in margine superiore serrato-aculeatus............... Digiti chelarum antennarum inferiorum laeves....... Lamina lateralis accessoria digiti superioris vel exte- rioris antennarum inferiorum in margine anteriore tabércnltearensemnsnrsEr RENTE EURE Lamina lateralis accessoria digiti superioris vel exte- rioris antennarum inferiorum in AA anteriore TUDeLCUATR EE A ee AO A RE D A Cercopodes ensiformes, apicem distalem versus sensim et parum attenuati, marginibus aequaliter denseque SÉÉAST SE ner O Se EE ee MR ART RES Cercopodes elongati, apicem distalem versus valde attenuati, in parte proximali marginibus setosis, in parte distaliyero/aCuleatiS CNE RNA CREER A Digitus. chelarum ‘superior vel exterior antennarum inferiorum geniculatus, dimidiis rectis..... Hate Digiti. chelarum antennarum inferiorum undulati, an trorsumINerSUS Versentes Au CAN Et À Digitus chelarum: interior vel inferior falciformis, extrorsum curvatus, famina accessoria lateralis digiti superioris bene evoluta seit see Es De Re CPE ÉE De Digitus chelarum interior vel inferior rec{us ; lamina accesoria lateralis digiti superioris rudimentaria. Lamina lateralis accessoria digiti superioris vel exte- rioris antennarum inferiorum in margine anteriore tubercülo Subeon Como RS PR ARRRERARRS TRS Lamina lateralis accessoria digiti superioris vel exte- cephalopsis, n. subg. 16 > 3. Streptocephalus lamellifer, Thiele. 6 4. Streptocephalus dichotomus, Baird. - 8. 5. Streptocephalus. gracilis, Sars. 6. Streptocephalus spinosus, Dad. 7. Streptocephalus cirratus, Dad. 8. Streptocephalus torvicornis, (Waga). 10 13 44 9. Streptocephalus similis Baird. 412 10. Streptocepha- lus texanus Pack. 11. Streptocepha- lus Sealii Ryd. 12. Streptocepha- ls bimaris Gurn. 14 PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 39 rioris antennarum inferiorum in margine anteriore tubercaliS/duobus-subconicis.: PMR 15 44. Truncus chelarum antennarum inferiorum angulo inferiore proximali rotundato ; digitus inferior vel interior brevis, sursum arcuatus, apice obtuse trun- 13. Streptocepha- ctus dubique. aequilatus..:.,..1° #00 Set oise lus Dregei Sars. Trunecus chelarum antennarum inferiorum angulo inferiore proximali in mucrone exeunte ; digitus 14. Streptocepha- inferior vel interior elongatus, extrorsum versus lus distinctus curvatus, apicem distalem versus valde attenuatus.. Thiele. 15. Cercopodes valde elongati, angusti, apicem distalem versus maxime attenuali, in margine exteriore setosi, 15. Streptocepha- in parte quarta proximali marginis interioris setosi, {us macrourus in parte cetera aculeis minutis, bacilliformibus..... Dad. Cercopodes parum elongati, latiuseuli, apicem distalem 16. Streptocepha- versus parum attenuati, marginibus dense aequali- bus vitreus ÉETMERSPIOSIS ER RTETREE LER ST ARMSIAU Ur (Brauer). 16. Appendix frontalis longitudinem articuli basalis anten- narum inferiorum non superans, angusta.......... 11 Appendix frontalis longitudinem artieuli basalis anten- narum inferiorum plus minusve superans.......... 18 Aie 18. 192 Appendix frontalis apice attenuata, profunde incisa, in ramos duos ensiformes bifurcata : segmenta 3-7 abdo- 17. Streptocepha- minis posteriora in margine posteriore supra appen- lus Rothschildi dicibus membranaceis 4 variabilibus............. : Dad. Appendix frontalis apice parum dilatata, in ramos tres 18. Streptocepha- breviores partita; segmenta abdominis inermia.... lus cafer (Lov.) Appendixtirontalis birarosas certe MR ect 19 Appendix frontalis ramis pluribus, diverse ramosa.... 20: 19. Streptocepha- Appendix frontalis proboscidiformis, in apice profunde lus proboscideus sinuata, biramosa, marginibus serrato-denticulatis.. (Frauenf). Appendix frontalis peduneculo basali brevi, ramis duobus ensiformibus elongatis, in margine interiore 20. Sfreptocepha- ACELS DELDACIS 7 dat à ie ee rte ere AR. en lus Zelineri, n. sp. Appendix frontalis in ramos #, magnitudine structu- raque diversos partita ; digitus chelarum superior vel exterior antennarum inferiorum lamina laterali ACCES DID CALOMS. à ai daiote eyes 0% à RE CERN CANEE 21 Appendix frontalis in ramos 5, magnitudine structu- raque diversos partita ; digitus chelarum superior vel 21. Streptocepha- exterior antennarum inferiorum lamina laterali lus Neumanni, HÉrODDA USINE SE ane Pa ne RAR Thiele. Segmenta abdominis 2-8 anteriora supra in margine 22. Sfreptocepha-- posteriore tuberculis conicis, 2-4 brevibus..... .... lus Bouvieri Dad. Segmenta abdominis 2-8 anteriora supra prope mar- 23. Streptocepha- ginem posteriorem aculeis 2-4 longiusculis...... . lus spinifer, Gurn. Je dois observer que deux espèces sont omises dans le tableau précédent : savoir, le Streptocephalus Archeri G.-0. Sars et le Streptocephalus floridanus Pack. J'ai dù omettre ces espèces parce que de la première, nous ne connaissons que la femelle, el parce que, au sujet de la seconde, la description de 340 EUG. DADAY DE DEÉS Packard ne nous indique pas précisément les caractères du mâle. Subgen. Streptocephalellus, n. subgen. Frons maris aut simpliciter rotundata, aut in medio minime sinuata, appendice carens. Sp. Streptocephalus Purcelli G.-0. Sars. Fig. 59, a-d; fig. 60, a-b. Streptocephalus Purcelli Sars, 104, p. #, Tab. 1; 106, p. 18, Tab. 2, fig. 3-5. Mas. Corpus mediocre, trunco longitudinem abdominis sine Ru QE superante. Segmenta omnia thoracalia abdomi- naliaque super- ficie laevi. Cerco- podes sat longi, ensiformes, api- cem distalem ver- sus parum alle- nuati, apice dis- tali rotundato, in margine exterio- re usque ad par- tem tertiam dis- talem rare selosi, setis minutis, in margine interio- re selis validius- culis, longiori- bus, apicem dis- talem versus sen- sim decrescenti- RE RES KT 2 RIRES es Fig. 59. — Sheplocephales Purcelli G&. 0. Sars. — &, Q À Mono pe inferior, sec. G.0. Sars; b, © caputsupra visum, bus vestiti; lon- sec. 0. Sars; c, © antenna inferior, sec. G. 0. Sars; gitudine solum d, © per en sec. G. O0. Sars. : segmentorum tri- um abdominis posteriorum, simul junctorum (fig. 59, d.). Caput fronte acutiusculo rotundata, in medio minime sinuata, appendice carens (fig. 59, 4.). Antennae superiores fere longi- tudine articuli basalis antennarum inferiorum. Antennae infe- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 341 riores triarticulatae ; articulus basalis earum sat crassus, cylin- dricus, in margine superiore selis minutis veslitus (fig. 59, c.). Appendix antenniformis anguli distalis inferioris articuli basalis longitudine articuli ipsius, apicem distalem versus valde atte- nualus, subfalciformis. Articulus medius longitudine articulum basalem parumsuperante, in parte proximali marginis superioris selis minulis non numerosis, in latere interiore processibus digi- tiformibus sensoriis carens (fig. 59, -.). Articulus apicalis cheli- formis trunco latiusculo. Digitus superior vel exterior chelae elongatus, inferiore vel interiore multo longior, apicem distalem versus attenuatus, superficie laevi, in parte proximali sursum declinatus, in parte distali laeniter deorsum arcuatus, ad basin extus processu digitiformi armatus (fig. 59,r.). Digitus inferior vel interior apicem distalem versus attenuatus, superficie laevi, prope basin sursum, prope apicem distalem deorsum arcuatus (fig. 59, c.). Oculi pedunculati capitulo magno, longitudinem dimidiam antennarum superiorum superantes. Pedes omnes structura subsimili, lamina branchiali unica, dilatata, in margine anteriore rotundata serrulatoque denticu- lata. Sacculus branchialis sat angustus, in pedibus 11 paris apice distali serrulato. Endopoditum pedum 1 et 11 paris in: medio marginis exterioris utcunque sinuatum, itaque biloba- tum, lobis rotundatis. Endopoditum pedum 2-10 paris in marginibus rotundatum, sat dense setosum. Exopoditum pedum primi paris fere longitudine dimidia partis ceterae, pedum 2-10 paris fere longitudine partis ceterae, pedum 11 paris denique longitudinem dimidiam partis ceterae multo superans, apicem distalem versus attenuatum. Penis structura generis omnino similis. Longitudo totalis 15 mm. FEemixaA. Corpus graciliusculum, trunco longitudinem abdo- minis simul cercopodibus superante. Segmenta cuncta corporis superficie inermi. Cercopodes ensiformes, apicem distalem versus sensim attenuati, longitudine segmentorum # abdominis posteriorum, marginibus aequaliter denseque setosis, setis longis. Caput fronte late rotundata, inermi. Antennae superiores fere longitudine antennarum inferiorum. Antennae inferiores 349 EUG. DADAY DE DEÉS complanatae, subquadrangulares, latitudine partem dimidiam longitudinis superante, in angulo exteriore distali rotundatae, in angulo interiore distall mucrone terminatae (fig. 59, a.). Oculi peduneulati fere longitudine antennarum inferiorum. Pedes structura maris simih. Sacculus oviger elongato-fusi- formis, apicem distalem versus attenuatus, supra et infra fissu- ram genitalem lobo armatus. Lobus infra fissuram genitalem situs minor, postice vergens, suprapositus vero longior coni- formis, sursum spectans. Longitudo sacculi ovigeri longitu- dinem abdominis attingens, vel parum superans. Longitudo totalis 14 mm. Parrria : Cape-Town in Africa meridionali. Specimina non examinavi. Cette espèce ressemble surtout au Streptocephalus Rothschildi, car la structure de l’article distal serriforme des antennes inférieures du mâle est presque identique ; mais la structure du front et de l'abdomen du mâle différent beaucoup, ces parties n'ayant pas d’appendices. Nous connaissons aussi une variété de cette espèce, d’après la description de G.-0. Sars. Streptocephalus Purcelli G.-0. Sars. var. Sarsi, n. var. Fig. 60, a-b. Streptocephalus Purcelli Sars G. 0., 106, p. 18, Tab. 2, fig. 3-5. 2° Corpus sat robustum. Truncus fere longitudine abdominis sine cercopodibus. Segmenta omnia corporis superficie polita. Cercopodes valde elongati, longitudine segmentorum 5 abdo- minis posteriorum simul junetorum, angusti, lanceolati, apicem distalem versus valde attenuati, acute terminati, in margine exteriore usque ad partem tertiam distalem laeves, in parte tertia distali vero spinulis vestiti, in margine interiore usque ad partem secundam setosi, in parte celera spinulis armati (fig. 60, 4.). Artculus basalis antennarum inferiorum processu antenni- formi breviusculo, longitudinem articuli non attingente, sat lato, falciformiter deorsum eurvato, prope basin extus tuber- culo conico armato (fig. 60, 4.). Articulus medius laevis. Arti- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 343 culus apicalis forma structuraque formae typicae similis (fig. 60, a.). Pedes penisque structura formae typicae simili. Longitudo totalis 28 mm. ; longitudo cercopodum 7 mm. PaTRIA : Port-Elisa- beth in Africa meri- dionali, coll. Purcell. Specimen unicum e possessione Illustr. D. Prof O Li Sars masculinum exami- na VI. Fig. 60. — Sireptocephalus Purcelli G. O. Sars. v. ( Sarsi rar. — J » inferior, sec. G.0. 20); Sars fit la Sarst, n. ex a, © sAIenne inferior, APEMÉED, Sars: b, cercopodes cum segmento ultimo abdo- description de cette minali, sec. G. 0. Sars. variété sans luidonner de nom; il la considérait comme identique au Streptocephalus Purcelli qu'il décrivit d’aprèsle type provenant du Cappe-Town ; étant données la structure du prolongement antenniforme des antennes inférieures et celle des appendices furcaux, je juge nécessaire la distinction de cette variété que je viens de dé- nommer en l'honneur de M. le Prof. G.-0. Sars. IL est bien intéressant de noter que les appendices furcaux de cette variété nous rappellent par leur longueur, leur forme et leur structure le Streptocephalus Rothschildi dont, au surplus, cette variété diffère autant que de la forme typique. Sp. Streptocephalus papillatus G.-0. Sars. Fig. 61, a-d. Streptocephalus papillatus G. O. Sars, 110, p. 4, Tab. 1, fig. 1-11. Mas. Corpus sat robustum, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus parum superante. Segmenta thoracalia superficie laevi. Segmenta abdominalia 3-7 in superficie aculeata, aculeis parvis, dispersis. Segmentum 6 abdominale supra In margine posleriore processibus duobus, medialibus, unciformibus, retrorsum curvatis, segmentum 7 abdominale 344 EUG. DADAY DE DEÉS vero eodem loco solum processu unico, parvo, coniformi arma- tum (fig. 61, d.). Segmentum penultimum abdominis ceteris multo longius. Cercopodes lati, longitudine segmentorum 3 abdominis poste- riorum simul junctorum, apicem distalem versus sensim parum attenuati, in parte distali tertia unciformiter introrsum curvati, apice obtusiuseulo. Margo exterior cercopodum usque ad partem quartam distalem dense setosus, setis sat crassis, in parte quarta distali aculeis sensim brevioribus vestitus (fig. 61, c.). Margo interlior cercopo- dum in parte ter- ia proximali se- üs validiuseulis, in parte tertia media aculeis va- lidis, pilosis, sen- sim decrescenti- bus armatus, in parte tertia dis- tali laevis, sed prope marginem in latere dorsali aculeis parvis(fig. Fig. 61. — Sfreplocephalus papillatus G. O, Sars. — a, © üd, Gale antenna inferior, sec. G. O. Sars; b, © antenna inferior, à 2 sec. (. O. Sars; ce, © unus cercopodum, sec. G. O. Sars; Capul fronte d, © segmenta 6-9 abdominis, sec. G. O0. Sars. laevi. Antennae superiores longi- tudine articuli basalis antennarum inferiorum. Articulus basalis antennarum inferiorum crassus, cylindricus, processu antenni- formi validius culo, falciformi, retrorsum introrsumque curvato. Articulus medius geniculatus, in margine inferiore serrato-denti- culatus, denticulis sat crassis, magnitudine variabili (fig. 61, «.). Truncus chelarum articuli apicalis aculeo valido, sursum ver- gente armatus, Digitus chelarum superior vel exterior prope basin valde arcuatus, in medio latior, prope apicem tenuem parum curvatus, in margine interiore vel posteriore aculeis serratus, in margine vero exteriore vel anteriore crenulatus minuteque pilosus (fig. 61, 4.). Digitus chelarum inferior vel PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 349 interior prope basin extus processu digitiformi, in apice denti- culato, in parte celera falciformis, apicem distalem versus attenuatus, in marginibus aculeisserratus, fere longitudine digiti alteri (fig. 61, «.). Pedes omnes lamina branchiali unica sat lata, in marginibus rotundatis erenulata ; sacculo branehiali sat angusto. Endopo- ditum pedum omnium subquadrangulare, in pedibus 1 et 11 paris angulo exteriore-posteriore vel inferiore setoso, in pedibus ceteris (5) aculeato, aculeis 5 sat validis. Exopoditum pedum primi paris longitudine dimidia partis ceterae, pedum 2-10 paris longitudinem dimidiam partis ceterae parum, pedum vero 41 paris multo superans, satlatum, apicem distalem versus parum attenuatum. Longitudo 20 mm. Femina. Corpus sat robustum. Truncus fere longitudine abdo- minis simul cercopodibus. Segmenta omnia corporis laevia. Cercopodes longitudinem segmentorum duorum abdominis posteriorum parum superantes, ensiformes, sat lati, parum introrsum arcuati, marginibus dense aequaliterque setosis. Caput fronte laevi. Antennae superiores longitudine anten- narum inferiorum. Antennae inferiores complanatae, uteunque quadrangulares, latitudine partem tertiam longitudinis non superante, angulo exteriore vel posteriore distali late arcuato, piloso, angulo vero interiore vel anteriore distali aculeo brevi, crasso armato (fig. 61, 4.). - Pedes apud marem descripti. Sacculus oviger elongato- fusiformis, postice sensim attenuatus, longitudine fere segmen- torum 6 abdominis anteriorum simul junctorum ; infra el supra fissuram genitalem lobo operculari, superiore multo longiore, coniformi, sursum vergente. Longitudo 22 mm. ParTriA : Hanover, Cape Colony in Africa meridionali ; coll. Purcell. Specimina non examinavi. La structure de l’article apical des antennes inférieures du mâle de cette espèce nous rappelle le Streptocephalus dicho- tomus de l’Asie, et celle de l'abdomen le Streptocephalus spinifer de l'Afrique; mais par toules les autres caractéristiques, notre espèce diffère beaucoup des deux mentionnées. Un 346 EUG. DADAY DE DEÉS aractère éclatant de cette espèce est la structure de l'arüele du milieu des antennes inférieures du mâle et la dentelure de son bord inférieur. Subgen. Streptocephalus, s. str. Frons maris appendice simplici, breviuscula, in apice rotun- data vel in medio minime sinuata. Sp. Streptocephalus lamellifer Thiele. Fig. 62, a-k. Streptocephalus lamellifer Thiele, 129, p. 565, Tab. 37, fig. 1-11. Mas. Corpus gracile, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus superante. Segmenta thoracalia omnia superficie polita. Abdomen postice sensim angustatum, trunco gracilius, segmentis fere aequilongis, dorso in medio marginis posterioris tuberculo minuto armatis. Segmentum ultimum abdominis perparvum, lobiforme. Cercopodes valde dilatati, foliiformes, complanati, longitu- dinem segmentorum 5 abdominis posteriorum parum supe- rantes, in parte apicali marginibus acute serrato-denticulatis, in quiete sese obtegentes (fig. 61, d. k.); setis ubique carentes. Caput sat angustum appendice frontali, digitiformi, in apice rotundata, longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum non attingente (fig. 62, 4.). Antennae superiores longitudinem artieuli basalis antennarum inferiorum multo superantes. Arti- eulus basalis antennarum inferiorum sat crassus, articulo medio brevior, processu antenniformi apicem distalem versus parum attenuato, longitudinem articuli fere attingente (fig. 62 «., b.). Articulus medius geniculatus sat gracilis, annulosus, appendi- cibus sensoriis in latere interiore carens (fig. 62, 4.). Articulus apicalis cheliformis, trunco laevi. Digitus superior vel exterior chelarum instar lamellae lateralis aculeo longiusculo deorsum vergente; in medio bigeniculatus, in parte distall majJore rectus, apicem distalem versus attenuatus, marginibus laevibus (fig. 62, «. b.). Digitus inferior vel interior altero multo brevior, in parte distali sursum arcuatus, apice recurvato, intus ad basin processibus duobus complanalis, latitudine diversis armatus PHYLLOPODES ANOSTRACÉS SAT (fig. 62, 4. b.), superficie marginibusque laevibus. Oculi pedun- eulali, longitudine dimidia anlennarum superiorum, capitulo magno. Fig. 62. — Streplocephalus lamellifer Thiele. — 4, © dimidium capitis supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; . © antenna inferior a latere interno, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; c, O' abdomen cum cercopodibus, 1 : 7; d, © cercopodes, 1 :7;e, Q caput supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; f, O©' pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; g, © pes 6-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; k. © abdomen cum sacculo ovigero, 4: 7; à, © pes 11-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; 4, © cercopode, 1 : 7. Pedes omnes lamina branchiali valde dilatata, in marginibus arcualis serrato-denticulata. Sacculus branchialis pedum 1-10 paris angustus, marginibus integris, pedum vero 11 paris valde dilatatus, in apice late rotundato serrato-denticulatus 348 EUG. DADAY DE DEÉS (fig. 62, /. g. 1.1. Endopoditum pedum omnium angulis exte- rioribus rotundatis, in margine exteriore sinuato in lobos duos partitum. Margines pedum 1 et 11 paris setosi (fig. 62, f. 2.), pedum vero mediis (6) aculeati (fig. 62, g.). Exopoditum pedum primi paris longitudinem partis ceterae multo non attingens, vero ceterorum superans, in pedibus 11 paris valde dilatatum (fig. 62, .). Endita tria sat parva, coniformia, in apice setis brevibus crassioribus setisque longioribus, gracilioribus. Penis structura specierum ceterarum simili. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 10-12 et 22 mm. ; longitudo trunci speciminum minorum 5 mm. ; longitudo abdominis 4 mm. ; longitudo cercopodum 2-3 mm. Femixa : Corpus in dimensionibus fere maris simile, sed truncus longitudine abdominis sine cercopodibus. Segmenta thoracalia omnia superficie polita. Segmenta abdominalia longitudine aequali, excepto ultimo, lobiformi. Segmenta 2-7 abdominis in medio dorsali marginis posterioris tuberculo minuto areuata. Cercopodes structura maris simili (fig. 62, .). Caput fronte rotundata, inermi. Antennae superiores per- longae, longitudinem antennarum inferiorum plus quam duplo superantes. Antennae inferiores complanatae, dilatatae, bre- viusculae, subquadrangulares, latitudine maxima longitudinem dimidiam superante, angulo exteriore vel posteriore distali rotundato, angulo interiore vel superiore vero in acumen breve producto (fig. 62, e.) Oculi pedunculati longitudinem dimidiam antennarum superiorum non attingentes. Pedes omnes structura maris fere simili. Sacculus oviget fusiformis, apicem distalem versus attenuatus, supra fissuram genitalem lobo coniformi, longitudinem segmentorum 5 abdo- minis anteriorum superans (fig. 62, .). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 11-12 et 17 mm. ; longitudo trunci speciminum minorum 5 mm; longitudo abdominis 5 mm. ; longitudo cercopodum 2 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 2 mm. Parria : Massai Njika, coll. Neumann ; Samburu (Wa-Njika) in Africa orientali, coll. Alluaud, anno 189%, die 4 mensis aprilis. Specimina numerosa à D. A/luaud collecta in posses- sione Musaei Nat. Hist. Parisiensis. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 349 Cette espèce est nettement caractérisée, en dehors de la struc- ture des antennes inférieures, par les appendices furcaux en forme de feuille. D'après ses lieux d’origine, cette espèce paraît spéciale à l'Afrique ; mais les exemplaires recueillis par M. Neumann sont beaucoup plus grands que ceux recueillis par M. A//uaud. Sp. Streptocephalus dichotomus Baird. Fig. 63 ; fig. 64. Streptocephalus dichotomus Baird, 5, p. #45, Tab. 72, fig. 2; Sars G. O., 108, p. 4, Tab. 1, fig. 1-10 ; Gurney, 53, p. 275. Tab. 5, fig. 11. Branchipus bengalensis A /cock, 1, p. 538, Tab. 10, fig. 1-2. Mas. Corpus sat robustum trunco longitudinem abdominis sine cercopodibussuperante. Segmenta omnia corporis inermia. Cercopodes elongati, ensiformes, latiusculi, apicem distalem versus sensim attenuati, acute terminati, longitudinem segmen- orum #% abdominis posteriorum simul Junctorum superantes, marginibus dense aequaliterque setosis. Caput sat angustum, appendice frontal perbrevi, conica. Antennae superiores longitudine articuli basalis antennarum inferiorum. Articulus basalis antennarum inferiorum crassus, processu antenniformi falciformiter deorsum arcuato. Angulus superior distalis articuli basalis appendicibus 4 falciformibus, in margine inferiore serrato-denticulalis armalus (fig. 63). Articulus medius cylindricus, sat gracilis, in superficie annu- losus, in latere exteriore partis distalis setis diverse longis in serie longitudinali dispositis et in margine superiore tuber- culis minulis sensoriis armatus (fig. 63). Articulus apicalis trunco chelarum sat angusto. Digitus chelarum interior vel inferior perlongus, in parte tertia proximali biramosus, ramo inferiore falciformiter sursum valde arcuato, apicem distalem versus sensim angustato, superficie laevi ; ramo superiore in parte proximali recta margine superiore serrato-denticulato, in parte distali biramoso, ramulo inferiore recto, tenui, inter- dum serrato ; ramulo superiore sursum vergente, subfalciformi, altero multo longiore, in margine anteriore aut laevi, aut acu- leato, aculeis paucis (fig. 63). Lamina lateralis accessoria digiti superioris deest, Digitus chelarum superior vel exterior altero 390 EUG. DADAY DE DEÉS multo brevior, in parte proximali latior columniformis in margine inferiore processu validiuseulo, unciformi, deorsum vergente armatus, in parte distali subfaleiformis, apicem dista- lem versus valde attenuatus, marginibus inermibus (fig. 63). Oculi peduneulatr fere longitudine di- midia antennarum superiorum. Pedes omnes la- mina branchiali __ unica, dilatata, in Fig. 63. — Streplocephalus dichotomus Baird. — © dimi- AE dium capitis supra visum, 1 :7, marginibus rotun- datis serrato-den- ticulata. Sacculus branchialis pedum 1-10 paris sat an- eustus, marginibus integris, pedum vero 11-paris di- latatus, in apice serrato-denticulatus. Endopoditum pedum primi paris in medio marginis exterioris subrotundatum minime lateque sinuatum, angulis exterioribus rotundalis; setosis. Endopoditum pedum mediorum lobiforme, rotundatum, sub medio marginis exterioris parum acute prominens aculeis- que aliquot parvis armatum, in parte cetera marginis exterioris vero setosum. Endopoditum pedum 11-paris structura antece- dentium sat simili, marginibus setosis. Exopoditum pedum primi paris longitudinem dimidiam parts ceterae non attingens, pedum 2-10 paris longitudinem dimidiam partis ceterae parum, pedum vero 11 paris multo superans. Penis structura specierum generis celerarum simihi. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem eercopodum 22- 23 mm. ; longitudo trunei 9-10 mm. ; longitudo abdominis 7- 8 mm. ; longitudo cercopodum 5 mm. Femina. Corpus dimensionibus maris subsimilibus, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus non, vel parum superante. Segmenta cuncta corporis superficie polita. Cerco- podes elongali, ensiformes, apicem distalem versus sensim attenuati, longitudinem segmentorum trium abdominis poste- riorum simul junctorum parum superantes, marginibus dense aequaliterque setosis. Caput fronte inermi, late rotundata. Antennae superiores PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 391 fere longitudine antennarum inferiorum. Antennae inferiores complanatae, subquadrangulares, angulis distalibus rotundatis. Oculi peduneulati fere longitudine dimidia antennarum supe- rlorum. Pedes structura maris simili. Sacculus oviger elongato-fusi- formis, apicem distalem versus attenualus, apice posteriore acutiusculo, longitudinem segmentorum 7 anteriorum abdo- minis simul Junctorum parum superans. Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 18- 20 mm. ; longitudo trunet 8 mm. ; longitudo abdominis 8 mm. ; longitudo cercopodum % mm. : longitudo sacculi ovigeri 6 mm. Parria : India orientalis, Stevaray Hills, coll. Handerson ; Calcutta ; specimina posteriora in collectione Musaei Indiani et Musaei Nat. Hist. Parisiensis (© G ; etiam a me examinata. Speciei huius eliam varielas infra sequens cognita est. Streptocephalus dichotomus Baird. Var. simplex Gurney. Fig. 64. Streptocephalus dichotomus var. simplex, Gurney, 53, p. 275, Tab. 5, fig. 14. Varietas haec exceptis antennis inferioribus maris in ceteris : formae typicae similis. Antennae inferiores maris articulo basali sat crasso, longi- tudinem articuh mediali non attingente. Processus antenni- formis anguli inferior articuli basalis sat tenuis, subfaleiformis, longitudinem dimidiam articuli basalis superans. Appendices Fig. 64. — Sireplocephalus dichotomus Baird, v. simplex, Gurney.— O' dimidium ca- pitis supra visum, 1 : 7. tres cirriformes marginis distalis articuli basalis falciformes, margine ventrali serrato-aculealo (fig. 64). Articulus medius cylindricus, superficie annulosa, in parte distali prope basin arliculi apiealis in margine superiore serie longitudinali setarum 32 EUG. DADAY DE DEÉS sensim decrescentium. Articulus apicalis cheliformis, trunco chelarum sat angusto, inermi. Digitus chelarum inferior vel interior in parte basali biramosus ; ramus exterior vel inferior falciformiter sursum valde arcuatus, apicem distalem versus valde attenuatus, superficie laevi (fig. 64); ramus superior vel interior in parte maxima proximali rectus, in parte tertia vero apicali falciformiter sursum curvatus, aculeis longioribus, falci- formibus et multo brevioribus, dentiformibus armatus (fig. 64). Digitus superior vel exterior in margine inferiore partis basalis processu latiusculo, unciformi, extrorsum vel deorsum vergente. Pars apicalis digiti superioris tenuis, apicem distalem versus valde attenuata, laevis, parum falciformiter arcuata, digito altero multo brevior (fig. 6%). Longitudo totalis maris a fronte usque ad apicem distalem cercopodum 25 mm.; longitudo trunei 10 mm.; longitudo abdominis 11 mm. ; longitudo cercopodum #4 mm., scilicet longitudine segmentorum trium abdominis posteriorum simul junctorum. ParriA. India orientalis, Calcutta, specimina in collectione Musaei Indiani et Musaei Nat. Hist. Parisiensis, quorum dua masculina examinavi. La distribution géographique nous présente cette espèce comme spéciale pour l'Asie, notamment aux Indes orientales. Cette espèce est facile à distinguer des autres par la structure des antennes inférieures du mâle. Les exemplaires qui étaient à ma disposition me furent donnés de M. N. Annandale sur- intendant du Indian Museum. J’ai reçu également un mâle et une femelle de M. G. O. Sars. Je dois ajouter que, selon Gurney, cette espèce est aussi connue sous le nom Chirocephalus Stoliczkae Wood-Mason ; mais concernant cette assertion, Je n’en ai rien pu trouver dans les ouvrages dont je disposais. Sp. Streptocephalus gracilis G. O. Sars. Fig. 65. Streptocephalus gracilis G. 0. Sars, 107, p. 17, Tab. 2, fig. 1-12. MAs. Corpus sat gracile, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus non attingente. Segmentathoracalia omniasuper- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 393 ficie polita. Abdomen frunco gracilius, segmentis 3-8 in latere dorsali aculeatis, aculeis parvis, dispersis. Cercopodes ensi- formes, apicem distalem versus attenuati, angusti, longitudine segmentorum duorum abdominis posteriorum simul junctorum, in margine exteriore dense setosi, in parte tertia apicali mar- ginis interioris aculeati, in parte proximali cetera dense setosi. Caput appendice frontali utcunque coniformi, longitudine articuhi basalis antennarum inferiorum parum breviore, complanata, in apice distali minime sinuata. Antennae supe- riores longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum non attingentes. Articulus basalis antennarum inferiorum sat gracilis, cyvlhindricus, in margine interiore prope basin tubero- sitate pilosa. Processus antenniformis anguli exterioris vel infe- rioris articuli basalis falciformis, longitudine dimidia articuli. Articulus medius geniculans, longitudinem articuli basalis duplo superans, graciliusculus, superficie annulosa, in margine interiore vel superiore et in latere exteriore usque ad partem distalem terliam processi- bus forma diversis, sat nu- merosis armatus, in latere interiore vero processibus sensoriis Carens, Inermis (fig. 65). Articulus apicalis cheliformis, trunco chela- rum latiore quam longiore, in margine superiore vel interiore tuberculis aculei- formibus, brevibus, in api- 1 ce distali superiore vel in- teriore processu coniformi. Digitus chelarum exterior vel superior altero longior, In parte LE as ee proximali Fig. 65. — S{replocephalus gracilis G. 0. falciformis, introrsum vel Sars. — © caput à latere visum cum an- sUrsum curvatus, laevis, nn nus D T0 ambobus, sec. Reich. parte apicall minoredeor- sum arcualus, margine superiore bituberculato (fig. 65), instar laminae lateralis accessoriae tuberculo coniformi, brevi ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série, KT DD NYV COLE LS 354 EUG. DADAŸY DE DEÉS armatus. Digitus chelarum interior vel inferior extus vel infra prope basin processu coniformi validiusculo, in parte cetera laevis, apicem versus sensim attenuatus, falciformis, sursum arcuatus (fig. 65). Oculi pedunculali fere longitudine dimidia antennarum inferiorum. Pedes subsimiles, lamina branchiali unica, uteunque ovaii, in marginibus integra. Sacculus branchialis sat angustus, in pedibus 1-10 paris marginibus integris, in pedibus 11 paris vero apice serrato-denticulato. Endopoditum pedum 1-10 paris subquadrangulare, margine exteriore obliquo, setoso, angulo inferiore exteriore in pedibus 2-10 paris aculeis 4 armato. Endopoditum pedum 11 paris margine exteriore in medio acute-rotundato et cum margine posteriore vel inferiore angu- lum obtusiusculum formante. Exopoditum pedum primi paris longitudinem dimidiam partis ceterae parum attingens, pedum posteriorum vero superans. Penis structura specierum generis ceterarum simihi. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 15 (22) mm. ; longitudo trunei 6,5 mm. ; longitudo abdominis 7 mm. ; longitudo cercopodum 1,5 mm. Femina. Corpus trunco longitudinem abdominis sine cerco- podibus non superante. Segmenta omnia thoracalia abdomina- liaque superficie polita. Cercopodes ensiformes, apicem distalem versus attenuati, longitudinem segmentorum duorum poste- riorum parum superantes, in marginibus maris similiter armati. Caput fronte late rotundata, inermi. Antennae superiores longitudinem antennarum inferiorum multo superantes. Antennae inferiores complanatae, plus quam duplo longiores quam latae, apice distali rotundato, in medio acuminalo, ‘in superficie partis apicalis pilosae. Pedes structura maris simili. Sacculus oviger elongato-fusi- formis, apicem distalem versus attenuatus, acute terminatus. Longitudo totalis 12,6 (20) mm. ; longitudo trunct 5 mm. ; longitudo abdominis 6 mm. ; longitudo cercopodum 1,5 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 5 mm. Parria. Africa meridionalis, Cape Colony, Porth Elizabeth, specimina e limo educit Illustr. D. Prof. G. O. Sars. Exemplaria duo, ab. Ilustr. D. Prof. G. 0. Sars mihi donata examinavi. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 399 La structure des endopodites des pattes de celle espèce nous rappelle le Streptocephalus papillatus G. 0. Sars, espèce d'Afrique ; la ressemblance est d'autant plus grande que quelques segments de l'abdomen portent des épines éparses. Considérons encore l'identité dans la structure des antennes inférieures du male de ces deux espèces et nous serons convaincus de leur parenté très proche. Le trait qui distingue le plus nettement cette espèce du Streptocephalus papillatus est l'absence de l’'appendice frontal. Sp. Streptocephalus spinosus Dada. Fig. 66, a-l. Streptocephalus spinosus Daday, 30 a, p. 146, fig. 7. Mas. Corpus sat validum, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus parum superante. Segmenta thoracalia omnia superficie polita. Segmenta 1-4 anteriora abdominis supra in margine posteriore aculeata, aculeis 8-10 diversis, brevioribus crassioribusque, vel longioribus et gracilioribus (fig. 66, /.), serie transversali, in medio interrupta dispositis (fig. 66, e.). Segmenta 5-9 posteriora abdominis superficie polita, laevia. Cercopodes elongati, ensiformes, longitudine segmentorum % abdominis posteriorum simul junctorum, apicem distalem versus sensim attenuati, parum introrsum curvali, in parte basali marginibus dense setosis, in parte apicali vero aculeatis (fig. 66, e.). Caput appendice frontal brevi, digitiformi, complanata, apicem distalem versus sensim attenuata et in apice bituber- culata (fig. 66, a.), longitudinem dimidiam articuli basalis antennarum inferiorum parum superante. Antennae superiores longitudinem articul basalis antennarum inferiorum parum superantes. Articulus basalis antennarum inferiorum ceylin- dricus,crassiusculus, superficie annulosa, processu antenni- formi anguli inferioris vel exterioris distalis parum arcuato, longitudinem articuli dimidiam superante (fig. 66, «.). Articulus secundus vel medius antennarum inferiorum bige- niculatus, superficie annulosa, latere interiore laevi. Articulus apicalis cheliformis. Truncus chelae in angulo inferiore exteriore âculeo validiusculo, in margine superiore processibus 396 EUG. DADAY DE DEÉS duobus acuminatis armatus (fig. 66, &. c.). Digitus superior vel exterior chelae geniculatus, altero multo longior, in parte = — pt A D VENTES ir DIE SSI } Fig. 66. — Sfreptocephalus spinosus Dad. — a, © caput supra visum, 1 : 7; b, © ca- put supra visum, À : 7;c, O' articulus cheliformis antennarum inferiorum a latere exteriore, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; d, © idem a latere interiore, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; e, O' abdomen cum cercopodibus, 1 : 7: f, Q abdomen cum saceulo ovige- ro a latere, 1 : 7; g, Q penis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; », ©' pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; à, O' pes 6-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; 4, © pes 11-paris, se Reich. Oc. T. Obj. 2; 7, © aculei segmentorum abdominis, sec. Reich. Oc. [. j. 4, apicali tenuis, plus minusve arcuatus, lamina laterali accessoria distincta, in aculeo porrecta et in margine ante- riore lobata, lobo parvo, rotundato (fig. 66, a. c.). Digitus PHYLLOPODES ANOSTRACÉS JO inferior vel interior valde deorsum curvatus, brevis, tenuis, in margine interiore vel inferiore partis basalis processibus duobus validiusculis, acuminalis, uno coniformi, altero lanceo- Jato armatus (fig. 66, a. c. d.). Pedes omnes structura fere simili lamina branchiali unica in marginibus integra vel minime undulata. Sacculus branchia- lis angustus, marginibus integris (fig. 66, 2. £.). Endopoditum pedum primi paris margine exteriore declivi, in medio leniter sinualo, subquadrangulare, angulis exterioribus rotundatis (fig. 66, 2.). Endopoditum pedum mediorum subquadrangulare margine exteriore subrecto, declivi (fig. 66, .). Endopoditum pedum 11 paris subquadrangulare, margine exteriore recto, angulis exterioribus duobus sat late rotundatis (fig. 66, #.). Endita tria pedum omnium utceunque coniformia, in apice sela brevi, aculeiformi armata. Penis biarticulatus, articulo basali intus mucronato, mu- crone dense denticulato ; articulo apicali vermiformi, in mar- ginibus serrato-denticulato (fig. 66, g.). Longitudo totalis à froute usque ad apicem cercopodum 21-22 mm. ; longitudo trunei 10 mm. ; longitudo abdominis 9 mm. ; longitudo cercopodum 3,5-3,8 mm. Femina. Corpus in dimensionibus maris fere simile. Seg- menta omnia corporis superficie polita, inermia. Cercopodes ensiformes, fere longitudine segmentorum 5 abdominis posteriorum, apicem distalem versus sensim attenuati, mar- ginibus crenulatis denseque setosis (fig. 66, /.). Caput fronte laevi, simpliciter rotundata. Antennae supe- riores longitudinem antennarum inferiorum parum superantes (fig. 66, b.). Antennae inferiores complanatae, lobiformes, parum subquadrangulares, apicem distalem versus parum dilatatae, angulis distalibus rotundatis, apice aculeo crasso, brevi et setis parvis armatae (fig. 66, b.). Oculi pedunculati longitudine dimidia antennarum superiorum. Pedes omnes structura maris simili. Sacculus oviger elon- gato fusiformis,apicem distalem versus attenuatus, acumi- natus, longitudine fere segmentorum 7 abdominis anteriorum simul junctorum (fig. 66, /.). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 17- 358 EUG. DADAY DE DEÉS 18 mm. ; longitudo trunci 7,5 mm.; longitudo abdominis 7,5 mm.: longitudo cercopodum 3 mm. ; longitudo saceuli ovigeri 5,5 MM. Parrra : Madagascar, Catat. Specimina sat numerosa anno 1890 collecta examinavr. La structure des antennes inférieures du mâle de cette espèce nous rappelle quelque peu le Streptocephalus torvicornis dont elle diffère d’ailleurs de même que toutes les autres espèces du genre, par la structure de l'abdomen et des appen- dices furcaux. Les antennes inférieures du mâle diffèrent de celles du Streptocephalus torvicornis par l'absence des appendices olfactifs au bord intérieur de l'article du milieu. Sp. Streptocephalus cirratus Dad. Fig. 67, a-m. Streptocephalus cirratus Daday, 30 a, p. 142, fig. 4. Mas. Corpus validiusculum trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus parum superante. Segmenta thoracalia superficie laevi, polita. Segmenta 5-7 abdominis in margine posteriore dorso processibus membranaceis, aculeiformibus, in serie transversali dispositis armata (fig. 67, d.). Segmenta cetera abdominis superficie polita, inermia. Cercopodes elongali, utcunque ensiformes, apicem distalem versus attenuati, longitudinem segmentorum 4% abdominis posteriorum parum superantes, marginibus crenulatis, mar- gine exteriore dense seloso, margine interiore vero aculeis diversis sparsim armato (fig. 67, «. /.). Caput appendice frontal breviuscula, aequilata, digiti- formi, in apice bitubereulata, longitudine dimidia articuli basalis antennarum inferiorum (fig. 67, 4.). Antennae supe- riores longitudine artieuli basalis antennarum inferiorum. Arüculus basalis antennarum inferiorum breviusculus, sat crassus, in margine interiore prope basin processu membra- naceo, breviuseulo, apice bifido. Processus antenniformis anguli exterioris distalis articuli basalis faleiformis, longitu- dinem dimidiam articuli superans, sursum vergens (fig. 67, «.). Arlüiculus medius antennarum inferiorum valde elongatus, bigeniculalus, superficie annulosa, processibus sensoriis carens. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 399 Articulus apicalis antennarum inferiorum cheliformis, trunco latiore quam longo, in margine interiore vel anteriore intus Fig. 67. — S{replocephalus cirratus Dad. — a, S caput supra visum, 1 :7; b-c, © articulus cheliformis antennarum inferiorum a laterc interiore, 1:7; d, O seg- menta posteriora abdominis cum cercopodibus, 1:7;e, © caputsupra visum, 1:7; f, @ antenna inferior, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; g, ©' labrum, sec, Reich. Oc. I. Obj. 2; À, O' penis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; à, © abdomen cum sacculo ovigero et cercopodibus infra visum, 1 : 7: k, © idem a latere, 1 : 7; {, O' pars cercopodum, sec. Reich. Oc. 6. Obj. 2; m, O' pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. bituberculato, tuberculis acutis (fig. 67, «. b.). Digitus exte- rior vel superior chelae abbreviatus, rare fere rectus, saepis- sime in parte distali valde deorsum curvatus, crassiusculus, apicem distalem versus à curvatione coepto sensim attenualus, lamina laterali accessoria distincta, in margine anteriore 360 EUG. DADAY DE DEÉS tuberculo cuneiformi, in angulo interiore vel inferiore pro- cessu sat crasso, brevi, parum arcuato armata (fig. 67, &. c.). Digitus interior vel inferior chelae valde abbreviatus, dilatatus altero multo brevior latiorque, sursum arcuatus, apice bifisso (fig. 67, a. c.); prope basin in margine interiore vel superiore tuberculo parvo acuminato praeditus (fig. 67 4. c.). Oculi peduneulati longitudinem dimidiam antennarum superiorum parum non attingentes. Pedes omnes structura fere simili, lamina branchiali unica, valde dilatata, in marginibus arcuatis serrato-denticulala. Sacculus branchialis latiusceulus, in pedibus 1-10 paris margi- nibus integris, in pedibus 11 paris vero apice serrato-denticu- lato. Endopoditum pedum 1-10 paris margine exteriore im medio late sinuato, itaque bilobatum, lobis rotundatis. Lobus inferior pedum primi paris setosus, pedum vero 2-10 paris aculeis armatus. Endopoditum pedum 11 paris margine exte- riore submedio anguste sinuato, itaque bilobatum, lobo supe- riore majore setoso, lobo inferiore minore aculeato. Exopo- ditum pedum primi paris dimidiam longitudinem partis ceterae non attingens, pedum ceterorum vero multo superans, in pedibus 1-10 paris parte proximali marginis superioris serrato- denticulata, in pedibus 11 paris margine superiore denti- culis armalo (fig. 67, m.). Arliculus basalis penis in margine interiore mucronatus, mucrone bidentato (fig. 67, /.). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 18- 20 mm. ; longitudo trunci 8 mm.; longitudo abdominis 7 mm. ; longitudo cercopodum 4-5 mm. FEMINA. Corpus dimensionibus fere maris. Segmenta cor- poris omnia superficie polita, laevi. Caput fronte laevi, simpliciter rotundata. Antennae superiores longitudinem antennarum inferiorum superantes (fig. 67, e.). Antennae inferiores complanatae, apicem distalem versus parum dila- falae, subquadrangulares, apice incisae, bilobatae denseque pilosae fig. 67,e. /.). Oculi pedurculati longitudinem dimidiam antennarum superiorum parum superantes. Pedes omnes structura maris simili. Cercopodes ensi- formes, angusti, longitudine segmentoram % abdominalium PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 301 simul junctorum, marginibus crenulatis denseque pilosis (fig. 67, 2. À.). Sacculus oviger fusiformis, maxime elongatus, ad basin parum dilatatus, apicem distalem versus sensim attenuatus (fig. 67, c.), longitudine segmentum ultimum abdominis multo superans (fig. 67, 2. /.). Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 16,5 mm.; longitudo trunci T7 mm. ; longitudo abdominis 6-8 mm. ; longitudo cercopodum 2,2 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 7,2 mm. ParriA : Africa meridionalis, Orange, Bloemfontein, anno 1897. Specimina in Musaei Nat. Hist. Parisiensis et e collec- Hione Illustr. D. E. Sion orta sat numerosa examinavi. Cette espèce est Le plus proche parent du Streptocephalus Dregei G. O0. Sars ; la structure de l’article apical de l'antenne inférieure et des cercopodes du mâle sont identiques, mais le bord intérieur de l’article basal des antennes inférieures du male etle bord postérieur des 5-7° segments de l'abdomen sont munis d’une couronne d'épines. Cette espèce est encore remarquable par la structure des antennes inférieures de la x femelle et par la longueur considérable du sac ovigère. Sp. Streptocephalus torvicornis (Waga). Fig. 68 a-d. Branchipus torvicornis Waga, 136, p. 26?, Tab. 11, fig. 1-4; Brühl, 14, p. 120; Chyzer, 20, p. 77, Tab. 6, fig. 3-7, Tab. 7, fig. 5 ; Claus, 25, p. 267; Daday, 28, p. 289; Fric, 42, p. 557; Brauer, 13, p. 606, Tab. 6, fig. 15. Branchipus auritus? Koch, 61. Streptocephalus torvicornis Baird, 4, p. 20. Branchipus rubricaudatus Klunzinger, 60, p.23, Tab. 4, Brauer, 13, p. 605, 606. — (Streptocephalus) raedeanus Waller, 136 a, p. 997, Tab. 35, fig. 34. Mas. Corpus secundum localitates in dimensionibus varia- bile ; trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus sae- pissime superante, interdum aequali aut parum breviore. Segmenta abdominalia omnia superficie polita. Cercopodes ensiformes, elongati, angusti, apicem distalem versus attenuati, longitudine segmentorum %# abdominis posteriorum simul junctorum, vel parum breviores, marginibus crenulatis, dense aequaliterque setosis. 362 EUG. DADAY DE DEÉS Appendix frontalis digitiformis, parum complanata, aut aequilata, aut apicem distalem versus parum dilatata, apice distali aut rotundata, aut in medio minime sinuata, fere longitudine dimidia articuh basalis antennarum inferiorum (fig. 68, «a. b.). Antennae superiores longitudinem articuh basalis anten- narum inferiorum multo superantes. Articulus basalis anten- Fig. 68. — S{replocephalus lorvicornis (Waga). — a, © dimidium capitis supra vi- sum, 1 : 7; b, O' dimidium capitis infra visum, 1 : 7; €, © caput supra visum, 1 : 7; d, © articulus apicalis antennarum inferiorum a latere exteriore, 1 JE narum inferiorum sat crassus, arliculo medio multo brevior. superficie rare annulosa. Processus antenniformis anguli inferioris exterioris articuli basalis antennarum inferiorum fere longitudine articuli, minime arecuatus, ubique fere aequi- latus. Arbiculus secundus vel medius antennarum inferiorum bigeniculans, articuli basali duplo longior, superficie annulosa, in latere exteriore prope basin et marginem exteriorem pro- cessibus digitiformibus aequicrassis, sensorts, in latere inte- riore parlis apicalis, fere in medio, processibus tenuibus aliquot (8) sensoriis, brevibus et prope basin trunci chelarum artculi apicalis aculeo valido, sursum spectante armatus (fig. 68, w. b). Articulus apicalis antennarum inferiorum cheli- formis, trunco sat angusto, brevi, in margine anteriore supra aculeo armato (fig. 68, d.) Digitus exterior vel superior chela- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 363 rum in parte distali parum geniculans, altero multo longior, sursum arcualtus, apicem distalem versus attenuatus, in margine superiore partis distalis saepissime serrato-denticulatus, den- üiculis minutis, aequalibus, rare inermis, basi intus lobis, lateralibus duobus parvis. Lamina lateralis accessoria in mar- gine anteriore tuberculo minuto, aculo, in angulo inferiore processu longiore vel breviore, latiore vel angustiore terminata (fig. 68, à. b.). Digitus inferior vel interior altero brevior, subgeniculatus, saepissime deorsum arcuatus, rare rectus, in parte apicali margine inferiore inermi, vel serrato-denticulato, denticulis minutis non numerosis (fig 68, &. b.), in parte basali intus processibus duobus lateralibus uteunque coniformibus et ad basin processus anterioris {ubereulo minuto ventrali (fig. 68, 0.). Pedesomnes structura sal simili, lamina branchiali unica, valde dilatata, in marginibus rotundatis serrato-denticulata. Sacculus branchialis laliusculus, pedum 1-10 paris marginibus integris, pedum vero 11 paris apice serrato-denticulato. Endo- poditum pedum omnium in medio marginis exterioris, vel sub medio leniter sinuatum itaque fere bilobatum, lobis rotun- datis, setosis. Exopoditum pedum primi paris longitudine dimidia partis ceterae, pedum vero sequentium longitudinem dimidiam parlis ceterae multo superans. Penis structura specierum generis ceterarum simili ; sed articulus basalis processu interiore marginali careus. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 18- 27 mm. ; longitudo trunci 8-13 mm. ; longitudo abdominis 8,5-10 mm. ; longitudo cercopodum 3 mm. Femina. Corpus in dimensionibusmaris simile. Truncus longi- tudinem abdominis sine cercopodibus saepissime superans. Segmenta omnia corporis superficie polita. Cercopodes ensi- formes, elongali, angusti, apicem distalem versus attenuati, longitudinem segmentorum 3 abdominis posteriorum simul junctorum multo superantes, marginibus crenulatis, dense aequaliterque setosis. Caput fronte rotundata, inermi. Antennae superiores longi- tudinem antennarum inferiorum multo superantes. Antennae inferiores complanatae, subquadrangulares, apicem distalem 364 EUG. DADAY DE DEÉS versus parum dilatatae, margineanteriore vel interiore arcuato, angulo inferiore vel posteriore distali rotundato, angulo ante- riore vel interiore distali acuto, mucrone parvo armato, super- licie pilosa (fig. 68, c.). Oculi peduneulati longitudinem dimidiam antennarum superiorum non superantes. Pedes omnes structura maris simili vel subsimili. Sacculus oviger elongato fusiformis, apicem posteriorem versus sensim anguslatus, longitudine segmentorum 7 abdominis anteriorum simul junctorum, vel parum longior autbrevior. Ova membrana reticulata tecta. Longitudo totalis a fronteusque ad apicem cercopodum 17,5- 29 mm. ; longitudo trunci, 7-14 mm; longitudo abdominis 8-12 mm. ; longitudo cercopodum 2,3-3 mm. ; longitudo saceuli ovigeri ,5-9 mm. Parria. Hungaria, Budapest, Kecskemét, Fels rs, Kolozs- var ; Krimia, Gussewka, specimina in collectione Musaei Nat. Hisl. Parisiensis; Budapest, Tokaj, Kecskemét, Felsü Ors ; Kolozsvär; Hungaria borealis Torontäl, Nagyenyed, anno 1887, die 12 mensis julii specimina in collectionne Musaei Nationalis Hungarici in Budapest; Russia : Dubrowka, circulus Serdobsk in gubern. Saratow, Saratow, Gussewka in gubern. Tauritsches- kaja; specimina in collectione Musaei St-Petersburgiensis; Kolozs- var, specimina in collectione Musaei Transylvanici in Kolozsvär. Polonia, Odolany, Warsovia { Waga) ; Austria, Wien (Bruhl), montes Laa (Claus) ; Groatia, Varasd, Kupelj (Sostaric)stagnum Semobor et Karlovae, Mus. Zagrabiense ; Tschikischljars, Caspi. ( Walter); Chorousek in Bohemia sec. Fric. Cette espèce fut la première connue du genre, la distribution géographique la rend bien intéressante. Comme nousle pouvons constater d’après la liste ci-dessus, l'espèce peut être considérée comme caractéristique du sud-est de l'Europe. Vers l'Ouest c'est Vienne et Laa, vers l'Est, Saratow, qui représentent les limites les plus avancées où on l'a recueillie; on la trouve plus fréquemment en Hongrie. La distribution géographique peut être définie par les notions suivantes : elle est comprise entre les degrés 46° et 52° de latitude septentrionale auquels corres- pondent les villes de Kolozsvär pour le sud et de Varsovie pour le nord. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 30) Il faut bien observer que, dans la littérature, il Ya quelque désordre concernant cette espèce. Wäaga, quand il l’a décrite, et fixée, disait à propos du bout terminal de l'article apical des antennes inférieures du mâle : «La partie extrême de cette branche terminale, recourbée en forme d’une faux, prolongée et pointue, offre danstoute la longueur de sa tranche intérieure une dentelure serrée » (136. p. 262). Brauer décrit l'espèce dans les termes suivants : « Branchipus torvicornis Waga zeigt einen kurzen, dicken, am Ende durch eine Furche eingeschnittenen Stürnfortsatz. Scheerenarme mit fast gleichlangen Endspitzen, beide ungezähnt, zweites Greiffühlerglied mit kurzen, zahnar- tigen Papillen » (13. p. 606) etsur la planche 6, le n. 15 nous la représente d’une manière conforme. La différence est évi- dente, mais elle n’a pas une portée telle qu'il faille voir dans les exemplaires de Brauer les représentants d’une nouvelle espèce; je les considère comme une variété. Nous distinguons aujourd'hui les trois variétés suivantes, qui ne sont que des variétés géographiques: Var. Streptocephalus torvicornis (Waga) var. rubricaudatus (Klunz). Fig. 69. Branchipus rubricaudatus Klunzinger, 60, p. 23, Tab. 4; Brauer, 13, pp. 605, 606. Mas. Corpus mediocre, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus parumsuperante. Segmenta omnia corporis super- ficie polita. Cercopodes ensiformes, elongati, angusti, longitu- dine fere segmentorum #4 abdominis posteriorum simul juneto- rum, marginibus crenulatis, dense aequaliterque setosis. Appendix frontalis complanata, apicem distalem versus dilatata, apice in medio inciso, longitudinem dimidiam articuli basalis antennarum superans.Antennaesuperioreslongitudinem articuli basalis antennarum inferiorum multo superantes. Antennae inferiores triarticulatae, chelatae. Articulus basalis subcrassus, processu antenniformi tenui, fere longitudine arti- cui, subfalciformi (fig. 69). Articulus medius bigeniculatus, basali multo longior et gracilior, superficie annulosa, in margine superiore partis proximalis processibus sensoriis 3-4 366 EG. DADAY DE DEÉS diversis, uno multo majore, foliformi armatus, in latere inte- riore partis apicalis prope marginem superiorem processibus digitiformibus 7-8 brevibus, sensoriis vestitus et prope basin articuli apicalis intus aculeo validiusculo (fig. 69). Articulus Fig. 69. — Streptocephalus torvicornis (Waga), var. rubricaudatus (Klunz). — © dimidium capitis supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. apicalis cheliformis structura formae typicae omnino similis, digito inferiore vel interiore laevi ; altero vero multo longiore, serrato-denticulato. Pedes omnes et penis forma structuraque formae typicae omnino aequales. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 11-15 mm. ; longitudo trunei 5-8 mm ; longitudo cercopodum 2 mm. FEMINA. Corpus, antennae, pedes feminae speciei structura forraaque omino simihibus. Sacculus oviger longitudinem abdominis sine cercopodibus parum superans. Parria : Kasseirin Egypto, in coll. Xluwnzinger et Ouargla, specimen unieum masculinum e collectione Musaei Nat. Hist. Parisiensisexaminavi. Cette variété, dont je n’ai eu qu'un mâle à ma disposition, diffère seulement de la forme typique par ce fait qu'un des prolongements olfactifs qui se trouvent près du bord extérieur supérieur de la partie proximale du second article des antennes inférieures, n’est pas digitiforme comme les autres, mais ressemble à une feuille. Les prolongements olfactifs de la forme Lypique sont tous digitiformes. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 3067 Var. Streptocephalus torvicornis (Waga var Bucheti n. var. Fig. 70, a-d. Mas. Corpus robustum. Truncus longitudinem abdominis sine cercopodibus multo superans, abdomine erassior. Segmenta omnia corporis superficie polita. Cercopodes elongati, ensi- formes, apicem versus sensim attenuati, angusti, longitudine segmentorum 4 abdominis posteriorum simul junctorum, marginibus erenulatis, dense aequaliterque setosis. Appendix frontalis brevis, longitudinem dimidiam articul basalis antennaruminferiorumnonattingens, complanata, apice rotundata (fig. 70, «.). Antennae superiores valde elongatae, arti- culo basali antennarum inferiorum duplo longiores. Articulus basalis antennarum inferiorum articulo medio multo brevior, cylindricus, sat gracilis, processu antenniformi longitudinem articuli superante, minime areuato (fig. 70, 4.). Artculus medius bigeniculatus, basali fere triplo longior sed gracihor, superficie annulosa, in latere exteriore partis proximalis pro- cessibus sensoriis carens (fig. 70, «.) ; in latere interiore parts distalis processibus sensoriis 7-8 brevibus et in curvatura prope basin trunci articuli apicalis aculeo valido, sursum spec- tante armatus (fig. 70, 4.). Articulus apicalis cheliformis. Trun- cus chelarum latior quam longus, in margine anteriore extra inter digitos aculeo antrorsum spectante armatus (fig. 70, d.). Digitus chelarum superior vel exterior alteriore longior, fere bigeniculatus, in parte tertia apicali majore apicem dis- talem versus sensim attenuatus, rectus vel minime sursum arcuatus, in margine superiore serrato-aculeatus, aculeis proxi- malibus 4-5 ceteris multolongioribus, tenuibus (fig. 70, 4. b. d.). Margo interior basalis digiti exterioris trilobatus, lobis parum prominentibus, rotundatis (fig. 70, 4.). Lamina lateralis acces- soria digiti exterioris in margine interiore tuberculo minuto coniformi, in angulo inferiore distali processu longiusculo, falciformi armata (fig. 70, 4.). Digitus inferior vel interior che- larum altero brevior, in parte tertia distali subgeniculatus, apicem distalem versus valde attenuatus, inermis, in margine superiore interiore partis basalis tuberculis tribus diversis 3068 EUG. DADAY DE DEÉS armatus ; tuberculus eius anterior longior, acuminatus, basi tuberculo minuto accessorio vestitus (fig. 70, b.). Oculi pedun- culati longitudinem dimidiam antennarum superiorum multo non attingentes. Pedes omnes forma structuraque formae typicae similes. ÿ Fig. 70.— Streplocephalus torvicornis (Waga), var. Bucheli, n. var. — a, © dimidium capitis supra visum, 1 : 7; b, O' antenna inferior a latere interiore, 4:7; ce, © ca- put supra visum, 4 :7: 4, O' pars distalis digiti exterioris antennarum inferiorum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. Articulus basalis penis in margine interiore prope basin mucrone laevi armatus ; articulus vero apicalis structura typica. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 21- 30 mm. ; longitudo trunei 9-13 mm. ; longitudo abdominis 9-12 mm. ; longitudo cercopodum 2,5-3 mm. Femina. Corpus dimensionibus fere maris similibus, truneo fere longitudine abdominis sine cercopodibus, aut parum lon- giore. Segmenta omnia corporis superficie polita. Cercopodes PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 309 elongati, angusti,ensiformes, apicem distalem versus attenuali, longitudinem segmentorum 3 abdominis posteriorum supe- rantes, marginibus crenulatis, dense aequaliterque setosis. Caput fronte simpliciter rotundata. Antennae inferiores perlongae, longitudinem antennarum inferiorum duplo supe- rantes (fig. 70, c). Antennae inferiores complanatae, subqua- drangulares, apicem distalem versus parum dilatatae, margine anteriore vel interiore arcuato, angulo posteriore apicali rotun- dato, anteriore vero acuto mucroneque minuto terminato, superficie pilosae (fig. 70,c). Oculi pedunculati longitudinem tertiam antennarum superiorum multo non attingentes. Pedes structura formaque maris sat similes. Sacculus oviger elongatus, fusiformis, apicem distalem versus attenuatus, longi- tudinem segmentorum 5 abdominis anteriorum multo superans. Ova membrana reticulata tecta. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 23- 31 mm. ; longitudo trunci 11-12 mm. ; longitudo abdominis 10-13 mm. ; longitudo cercopodum 2,5-4 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 7-9 mm. ParriA : Marocco, Daia de Sidi Kassem et Arzila, collegit G. Buchet anno 1901, die 12 et 2% mensis juni. Specimina numerosa collectionis Musaei Nat. Hist: Parisiensis examinavi. Cette variété, que J'ai nommée en honneur du regretté G. Buchet qui l’a recueillie, diffère de la forme typique par la structure de l'article du milieu des antennes inférieures du mâle dont les dimensions sont d’ailleurs bien plus grandes. II y à aussi une différence considérable dans la dentelure de la branche terminale de l’article apical. Vu ces différences, on pourrait croire à une nouvelle espèce, que je considère plu- tôt comme une variété géographique. Var. Streptocephalus torvicornis (Waga) var. Braueri n. var. Fig. 71, Branchipus torvicornis Brauer, 13, p. 606, Tab. 6, fig. 15. Varietas haec nova in honorem D. Prof. Brauer denominata speciel Streptocephalus torvicornis [{Waga) omnino simil- lima, differt solum structura antennarum inferiorum maris. ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série. XI, 4 370 EUG. DADAY DE DEÉS Arliculus basalis antennarum inferiorum sat crassus, evlin- -drieus, longitudine articulo medio parum remotus, processu antenniformi falciformi, acute terminato. Articulus medius vel secundus geniculatus, in margine superiore partis proxi- malis papillis dentiformibus brevibus, in latere interiore partis apicalis papillis sensortis carens, in curvatura prope basin truner cheliformis articuli apicalis aculeo armatus. Articulus apicalis cheliformis trunco chelarum inermi. Digitus exterior vel superior chelarum bigeniculans, altero longior, in parte tertia distali valde attenuatus, acute terminatus, marginibus inermibus, in margine interiore partis basalis lobo unico, latiusculo, rotundato. Lamina lateralis accessioria in margine “anteriore tuberculo parvo pyramidiformi, in angulo inferiore apicalt processu digitiformi, latiusculo, apice rotundato armata (fig. 71). Digitus interior vel inferior chelarum subgeniculans, in parte distali apicem distalem versus sensim attenuatus, parum deor- sum arcuatus, margini- bus laevibus, n margine superiore vel interiore t EU partis basalis proces- PÉreuert over Q, pars apicalie antenne SIbUS duobus inaequalis inferioris a latere interiore visa, sec. Brauer. fus, acute terminalis, anteriore multo majore, tuberculbasali accessorio carente (fig. 71). M. Brauer n'étudie pas en détail cette variété, il se contente de la description dont nous fimes mention, puis il donne le ‘dessin de la fête ; mais ces deux communications suffisent à reconnaitre la variété. M. Brauer n'a pas dit où il a recueil cette forme ; c'est vraisemblablement près de Vienne. Nous ne connaissons pas non plus les dimensions ; en parlant de la femelle M. Brauer nous dit seulement : « hat sehr grosse, breite, ovale, am Apikalrande etwas eingekerbte zweite Antenne, ferner Eierlasche bis zum achten fusslosen Segmente reichend. Die Länge der Tasche ist insofern ein unsicheres Merkmal als die Segmente in ihrer Länge durch Einziehung etwas wandelbar sind (13, p. 606) ». PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 371 Sp. Streptocephalus similis Baird. Fig. 72, a-1. Streptocephalus similis Baird, 4, p. 22, Tab. 22, fig. 34; Packard, 89, p. 350. Mas. Corpus sat gracile. Truncus longitudine abdominis sine cercopodibus. Segmenta omnia corporis superficie polita. Seg- mentum ultimum abdominis minutum, lobiforme (fig. 72, f. Cercopodes elongati, angusti, falciformes, introrsum arcuati, apicem distalem versus valde attenuati, longitudinem segmen- torum 3 abdominis posteriorum multo superantes, in dimidio proximali marginibus dense aequaliterque setosis, in dimidio distali vero marginibus aculeatis, aculeis unciformibus, sensim decrescentibus (fig. 72, f). Caput processu frontal çomplanata, fere longitudine dimidia articuli basalis antennarum inferiorum, ubique aequilato, in apice inciso, itaque bilobato (fig. 72, 4). Antennae superiores biarticulatae, longitudinem articuli basalis antennarum infe- riorum superantes. Articulus basalis antennarum inferiorum cylindrieus, subcrassus, prope basin superficie annulosa, processu antenniformi tenui, elongato, falciformi, fere longi- tudine articuli (fig. 72, 4, b). Articulus medius geniculatus, inermis, processibus sensoriis carens, superficie annulosa, articulo basali longior, cylindricus, sat gracilis. Articulus api- calis cheliformis, trunco laevi. Digitus superior vel exterior chelarum geniculatus, altero longior, tenuis, in parte distali apicem versus valde attenuatus, acute terminatus, marginibus laevibus, rectus, vel parum arcuatus (fig. 72, 4), in margine interiore inferiore tuberculo lobiformi armatus. Lamina late- ralis accessoria in margine anteriore parum sinuata, integra, tuberculo nullo, in angulo inferiore apicali processu aculei- formi, breviusculo (fig. 72, &, b). Digitus inferior vel interior altero brevior, geniculatus, in parte apicali tenuior, apicem distalem versus valdeattenuatus, acute terminatus, falciformis, sursum arcuatus, marginibus laevibus, in margine interiore parts basalis processibus tribus diversis, anteriore majore aculeiformi ; medio minore, digitiformi; posteriore sat magno, subfalciformi in margine anteriore bilobato, prope processum anteriorem tuberculo ventrali armatus (fig. 72, 4). Oculi 372 EUG. DADAY DE DEÉS pedunculati longitudinem dimidiam antennarum superiorum superantes. Labrum in medio marginis utrinque valde sinuatum, in parte posteriore angulis prominentibus, acutiusculis ; processu digitiformi, apice rotundato armatum fig. 72, d). SCLLL Li BIEN \ Fig. 72. — Slreplocephalus similis Baird. — a, O' dimidium capitis supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; b, © antenna inferior a latere inleriore, sec. Reich, Oc. I. Obj. 0 ; €, Q caput supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; 4, OS labrum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; e, © pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; f, S Cerco- podes, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; g, © cercopodes, sec. Reich. Oc. LI. Obj. 0; k, & abdomen cum sacculo ovigero, 1 :7; à, © pes 6-paris, sec, Reich. Oc. I. Obj. 0. Pedes omnes structura sat simili, lamina branchiali unica, dilatata, in marginibus rotundatis serrato-denticulata (fig. 72, e,i). Sacculus branchialis angustus, marginibus integris. Endo- poditum pedum omnium in medio marginis exterioris leviter parum sinuatum itaque bilobatum, lobis subaequalibus, rotun- datis, setosis (fig. 72, e, t). Margo inferior vel posterior rotun- datus, in pedibus mediis aculeis, in pedibus 1 et 11 paris vero- selis armalus. Exopoditum pedum primi paris longitudine tertia partis ceterae (fig. 72, e), pedum mediorumlongitudinem PHYLLOPODES ANOSTRACÉS Ji dimidiam partis ceterae non attingens (fig. 72, ?), pedum vero {1 paris longitudinem dimidiam partis ceterae superans. Articulus basalis penis in margine interiore mucrone laevi, articulus apicalis structura typica, cvhindrieus, vermiformis, marginibus serrato-denticulatis. Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 13- 15,5 mm.;: longiludo trunci 6 mm.; longitudo abdominis 6 mm. ; longitudo cercopodum 3,5 mm. Femina. Corpus dimensionibus fere maris, trunco longitudi- nem abdominis sine cercopodibus non attingente. Segmenta corporis omnia superficie polita. Cercopodes elongati, ensifor- mes, apicem distalem versus sensim attenuati, iongitudinem seementorum trium abdominis posteriorum parum superantes, marginibus crenulalis, dense aequaliterque setosis (fig. 72, 4). Caput fronte inermi, late rotundata. Antennae superiores longitudinem antennarum inferiorum parum superantes. An- tennaeinferioreselongato-quadrangulares,complanatae, apicem distalem versus parum dilatatae, margine anteriore late-arcuato angulo posteriore distali rotundato, anteriore vero acuto, mu- crone parvo terminalo ; superficie pilosa (fig. 72, c). Oculi pedunculati longitudinem dimidiam antennarum inferiorum superantes. Pedes structura maris simili. Saceulus oviger elongato-fusi- formis, apicem distalem versus attenuatus, fere longitudine segmentorum 6. abdominis anteriorum simul junctorum (fig. 72, À). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 14- 16 mm. ; longitudo trunci 6-6,5 mm, ; longitudo abdominis 6,5- 7 mm.; longitudo cercopodum 2,5 mm.; longitudo sacculi ovigeri 5-6 mm. ParriA: Insula St-Domingo Antillarum ; specimina aliquot e collectione Musaei Nat. Hist. Parisiensis examinavi. Nous n'avons connu cette espèce que par la description donnée par W. Baird, en 1852. Packard n'a fait que reproduire la des- cripuon de Baird. Donnant la description du Streptocephalus floridanus, Packard fait la remarque suivante : « It seems to approach $S, similis Baird, wich inhabits St-Domingo, but that species 1s not described with sufficient exactuess to enable 314 EUG. DADAY DE DEÉS us to compare it properly », etc. (89, p. 350). Concernant la description, Packard à bien raison, mais les dessins qui accom- pagnent cette description sont d’une telle exactitude qu'ils complètent tout à fait le texte et ne permettent aucun doute concernant l'espèce; ils sontde beaucoup supérieurs aux dessins de Packard. Sp. Streptocephalus Sealii Ryd. Fig Streptocephalus Sealii Ryder, 99, p. 200, fig. 1; Packard, 89, p. 348, fig. 21. 7 Mas. Appendix frontalis longitudinem dimidiam articuli basalis antennarum inferiorum superans, apice rotundato. Antennae superiores longitudine appendicis frontalis. Articulus basalis antennarum inferiorum processu antenniformi parum falciformiter arcuato, longitudine articuli (fig. 73). Articulus medius in latere interiore partis distalis et im margine superiore partis proximalis processi- bus seusortis carens. Articulus apicalis chehfor- mis. Digitus exterior vel superior chelarum geniculans, in parte distalirectus, angustus, apicem distalem versus valde attenuatus, acute A terminatus, marginibus laevibus, in margine ne inferiore partis basalis tuberculis duobus lobi- formibus. Lamina lateralis accessoria in mar- Fig. 73. — Streplo- gine anteriore sinuato integra, laevis, in angulo cephalus Sealii . 5 : : € c - Ryd. — ocaput inferiore distali processu aculeiformi, recto, = AA tenui armata (fig. 73). Digitus inferior vel inte- rior geniculatus, altero multo brevior, in parte basali latior, in parte apicali sensim attenuatus, faleiformis, marginibus laevibus. Cercopodes marginibus dense aequaliterque setosis. Femina. Antennae inferiores elongato-quadrangulares, api- cem distalem versus dilatatae, setosae. Sacculus oviger elongato- fusiformis, longitudine dimidia abdominis. Longiludo 27 mm. Parria : America borealis, Woodbury, New Jersey, coll. Hol- man, anno 1879, die 7mensis novembris ; Glendale, NewJersey, PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 319 coll. Gissler, anno 1881, die 23 mensis marlii. Specimina non examinavi. Par la structure des antennes inférieures du mâle, cette espèce a beaucoup de ressemblance avec le Streptocephalus similis Baird mais dans les détails, surtout dans la structure des cercopodes, ces espèces différenttant l'une de l’autre qu'elles sont faciles à reconnaitre. Sp. Streptocephalus texanus Packard. Streptocephalus texanus Packard, 81, 89, p. 345; fig. 20; Tab. 12, fig. 1-7. — Watsonii Packard, 83, p. 622, Tab. 4, fig. 13. Mas. Appendix frontalis angusta, complanata, apicem dis- talem versus dilatata, in medio apicis parum sinuata. Antennae superiores biarticulatae, articulo secundo multo longiore, lon- situdinem pedunculi oculorum duplo superantes. Articulus basalis antennarum inferiorum sat crassus, processu antenni- formi angusto, elongato. Articulus medius in latere interiore partis distalis et in margine superiore partis proximalis proces- sibus digitiformibus sensortis carens, in curvatura prope trun- cum chelarum processu aculeiformi. Digitus exterior vel supe- rior in parte apicall tenuis, apicem distalem versus valde altenualus, uteunque sygmoides, altero multo longior, margi- nibus laevibus, in margine inferiore inleriore partis basalis tuberculis duobus lobiformibus. Lamina lateralis accessoria in margine anteriore sinuato laevis, in angulo inferiore distali processu aculeiformi sat brevi armata. Digitus interior vel infe- rior subgeniculatus, in parte apicali subfalciformis, deorsum vel antrorsum areualus, apicem distalem versus attenuatus, acute terminatus, marginibus laevibus ; in parte basali prope basin partis apicalis intus processu aculeiformi armatus. Cercopodes elongati, ensiformes, marginibus dense aequali- terque selosis, apicem distalem versus sensim attenuati. Pedes omnes structura specierum generis ceterarum subsi- mil. Longitudo 16,2 mm. ; longitudo cercopodum 3,2 mm. Femixa. Antennae inferiores subconicae, complanatae, pro- cessu digitiformi terminatae. Sacculus oviger elongato-fusifor- mis, longitudine segmentorum 8 abdominis anteriorum simul 376 EUG. DADAY DE DEÉS junctorum. Cercopodes angusti, ensiformes, marginibus aequa- liter setosis. Longitudo 14 mm. ; longitudo cercopodum 3 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 5 mm. ParriA: America borealis, Waco in Texas, coll. Be/frge, anna 1871 et anno 1872, die 17 mensis februaru; Ellis in Kansas, coll. Watson; Wallace in Kansas, coll. Lindahl. Specimina non eXamINna vi. Sp. Streptocephalus bimaris Gurn. Streptocephalus bimaris Gurney R., 531, p.285, Tab, 8, fig. 3-5, Tab. 10, fig. 12. Mis : Corpus sat robustum. Truncus fere longitudine abdo- minis sine cercopodibus, superficie polita. Abdomen postice parum angustatum, superficie laevi. Cercopodes ensiformes, apicem versus sensim attenuati, longitudine segmentorum abdominis trium posteriorum simul junetorum, marginibus dense aequaliterque setosis. Caput appendice frontali utcunque cuneiformi in apice distali recte obtusa. Antennae superiores filiformes, longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum multo superantes. An- tennae inferiores graciles; articulus earum basalis sat crassus, setosus, longitudine articuli med. Rami chelarum longitudine diversa, Ramus superior vel exterior in medio geniculatus lamina laterali aecessoria sat rudimentaria, coniformi, in apice rotundata, in margine anteriore simplici. Ramus inferior vel interior rectus, in margine interlore prope basin tuberculo parvo armalus. Pedes omnes lamina branchiali unica. Longitudo totalis 17 mm. ;longitudo trunci 7,7 mm. ; longi- tudo abdominis 7,5 mm.:; longitudo cercopodum 1,8 mm. Femina. Corpus dimensionibus maris. Truncus longitudinem abdominis sine cercopodibus multo superans, fere longitudine abdominis simul cercopodibus, in superficie politus. Segmenta abdominis superficie laevi. Cercopodes structura, forma, lon- gitudineque forsan maris similibus. Caput fronte rotundata, simplici. Antennae superiores fili- formes. Antennae inferiores uteunque triangulares, complana- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS JP ae, satcrassae et musculosae, apicedistalimucronato, mucrone introrsum curvato. Pedes omnes laminis branchialibus duabus, in marginibus serralo-denticulatis ; sacculo branchiali in apice acuminato. Exopoditum pedum 6 paris elongatum, sat dilatatum, longitu- dinem endopoditi multo superans. Endopoditum pedum 6 paris sat breve, dilatatum, margine inferiore vel posteriore late ar- cuato, margine exteriore recto, declivi, cum margine inferiore angulum formante. Sacculus oviger longitudinem segmentorum abdominis 5 an- teriorum simul junctorum parum superans, in apice posterlore processu digitiformi. Longitudo totalis 16,7 mm.; longitudo truncei 8,1 mm. ; lon- gitudo abdominis 6,5 mm.; longitudo cercopodum 2,1 mm ; longitudo sacculi ovigerti 4,2 mm. ParrrA : Oued Tindja in Tunisia. Specimina à D. À. Gurney descripta ego non examinavi. Cette espèce est caractérisée par la lame dégénérée du côté des serres supérieures où externes dans les antennes inférieures du mâle; en outre, la femelle a deux lames branchiales. Sp. Streptocephalus Dregei G, 0. Sars. Fig. 74, a-b. Streptocephalus Dregei G. 0. Sars, 104, p. 10, Tab. 2, fig, 6-10: Gurney, 51, p- 298, Tab. 18, fig. 12. MA1s. Corpus mediocre, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus parum superante. Segmenta omnia thoracalia superficie polita. Segmenta 2-7 abdominis in margine posle- riore utroque latere aculeis 6-8 parvis, in serie ordinalis arma- ta. Cercopodes elongati, angusti, ensiformes, apicem distalem versus sensim valde attenuati, longitudine segmentorum # ab- dominis posteriorum simul junctorum, in margine exteriore dense aequaliterque setosi, in margine interiore prope basin setosi, in parte maxima distali aculeis longitudine diversis armati (fig. 74, à). Appendix frontalis complanata, brevis, apice rotundata. Antennae superiores longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum non attingentes. Articulus basalis antennarum infe- 318 EUG. DADAY DE DEÉS riorum cylindricus, sat crassus, politus, processu antenniformi laliuseulo, unciformi. Articulusmedius eylindricus,satgracilis, superficie annulosa, in margine superiore partis basalis et in latere interiore partis apicalis inermis, processibus carens. Arliculus apicalis cheliformis, trunco inermi, latiore quam longo. Digitus superior vel exterior chelarum in parte basali latior, antice vergens, in parte apicali angustior, apicem distalem versus attenuatus, acute terminatus, marginibus lae- vibus, in latere ventrali ad basin lamina cuneiformi armatus (fig. 74, 4). Lamina lateralis accessoria in margine anteriore tuberculo coniformi, in angulo inferiore distali processu aculei- formi valido, subrecto (fig. 74, 4). Digitus inferior vel interior Fig. 74. — Slreptocephalus Dregei G. O. Sars. — a, © antenna inferior a latere interiore, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; b, © abdomen cum cercopodibus, 14 : 7. altero multo brevior, aequilatus, uteunque falciformiter retror- sum curvatus, apice obtuso mucronato, in margine interiore prope basin tuberculo coniformi armatus (fig. 74, 4). Oculi peduneulati longitudinem dimidiam antennarum superiorum parum superantes. Pedes omnes structura fere simih ; lamina branchialis unica, dilatata, in marginibus rotundatis serrato-denticulata. Saceulus branchialis sat angustus, marginibus integris. Endopoditum in medio marginis exterioris late sinuatum, angulo superiore rotundato, inferiore vero subrectangulari, serrato-denticulato. Exopoditum pedum primi paris longiludine dimidia partis ceterae. Longitudo totalis. 16-25 mm.; longitudo trunei 8,5 mm. : longitudo abdominis 7,5 mm. : longitudo cercopodum 3 mm. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 319 FemMixA. Corpus trunco longitudine abdominis sine cercopo- dibus. Antennae inferiores foliiformes, margine exteriore rotundato, setoso, interiore vero - obliquo, in apice distali mucrone armaltae. Sacculus oviger longitudinem segmentorum abdominis 4 anteriorum non superans. Longitudo totalis 1% mm.; longitudo trunci 7 mm. ; longi- tudo cercopodum 3 mm. Parrra. Africa meridionalis, Port Élizabeth, coll. Drege; . Kroonstadt, coll. ÆErckersley. Specimen unicum e possessione Ilustr. D. Prof. G. O0. Sars masculinum examinavi. Cette espèce nous rappelle, par la structure des antennes inférieures du màle, le Streptocephalus cirratus Dad. dont elle diffère par la structure de l'abdomen du mâle, par celle des antennes inférieures et la longueur du sac ovigère de la femelle. C'est un mâle de cette espèce, recueilli à Port-Élizabeth, qui fut connu d'abord par la description de @. O. Sars; a femelle fut décrite tout récemment par Gurney, de l'Afrique du sud (Kroonstadt). Grrney recueillit des mâles et des femelles, dont la longueur totale était de 25 mm,; donc beaucoup plus grande que celle des exemplaires de Sars (16 mm.). Il me faut encore observer que ni G. O. Sars, ni Guwrney ne font mention des lignes d’épines situées sur le côté de l'abdomen du mâle. Sp. Streptocaphalus distinctus Thiele. Fig. 75. a-e. Streptocephalus distinctus Thiele, 131, p. 291, Tab. 2, fig. 8, 10, 12.- Mas. Corpus mediocre. Truncus longitudine abdominis sine cercopodibus parum brevior. Segmenta corporis omnia superficie polita. Segmentum abdominis ultimum ceteris multo brevius, in lateribus angulatum, in medio marginis posterioris prominens, bifissum (fig. 75, e.) Cercopodes elongati, utcunque ensiformes, angusti, in parte basali latiores, in parte apicali valde angustati, acute terminati; marginibus partis basalis crenulatis dense setosis, partis apicalis vero aculeatis, 380 EUG. DADAY DE DEÉS aculeis brevibus, non numerosis (fig. 75, e); fere longitudine segmentorum 4 abdominis posteriorum simul junetorum. Appendix frontalis complanata, brevis, longitudinem dimidiam artieuli basalis antennarum inferiorum non attingens, saepe aequilata, interdum in parte apicali angustior, apice distali in medio minime sinuato, itaque bilobato (fig. 75, 4), Fig. T5. — Slreptocephalus dislinctus Thiele. — a, © dimidium capitis supra visum, sec. Reich. Oc. T. Obj. 0; b, © antenna inferior a latere interiore, sec. Reich. Oc. I Obj. 0; c, © dimidium capitis supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0: d,Q abdo: men cum sacculo ovigero a latere, 1: 7:e, © cercopodes, sec. Reich. Oc. I. Ob)j. 0. Antennae superiores perlongae, longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum multo superantes. Articulus basalis antennarum inferiorum subcrassus, eylindricus, articulo medio multo brevior, processu antenniformi perlongo, longi- tudinem articuli ipsius superante, gracili, attenuato. Articulus medius antennarum inferiorum geniculans, articulo basali gracihor, cylindricus, superficie annulosa, in margine superiore parts proximalis et in latere interiore partis distalis processibus sensoriis carens (fig. 75, 4. b), Articulus apicalis antennarum PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 381 inferiorum cheliformis trunco latiore quam longo, in angulo inferiore proximali mucronato (fig. 75, 4). Digitus chelarum exterior vel superior altero multo longior, subgeniculatus, in parte dislali magnopere angustatus, apicem distalem versus sensim valde attenuatus, acute terminatus, subrectus, margini- bus laevibus (fig. 75, 4), in margine interiore partis basalis tuberculis carens, obliquus (fig. 75, b) Lamina lateralis accessôria digiti exterioris in margine anteriore tuberculo coniformi parvo, in angulo distali inferiore processu cunei- formi latiusculo armata (fig. 75, à). Digitus chelarum inferior vel interior sygmoideus, in parte basali sursum, basi partis apicalis antrorsum arcuatus, in parte apicali arcuatus, valde attenuatus, acute terminatus, marginibuslaevibus. Margo interior partis basalis lobo lato anteriore processibusque duobus coniformibus, valde inaequalibus mediis, anteriore minuto, posteriore vero mullo majore, latiusculo (fig. 75, b). Oculi peduneulati longitudinem dimidiam antennarum superiorum mullo non attingentes. Pedes omnes lamina branchiali dilatata unica in marginibus rotundatis serrato-crenulata. Sacculus branchialis pedum 1-10 paris sat angustus, marginibus integris, pedum vero 11 paris latiusculus, apice serrato-denticulato. Endopoditum pedum 1 et 11 paris in medio marginis exterioris leniter sinua- tum, itaque bilobatum, lobis rotundatis, pedum mediorum vero in margine exteriore regulariter rotundatum, Iobum integrum formans. Exopoditum pedum primi paris fere longitu- dine tertia partis ceterae, pedum vero ceterorum longitudinem dimidiam partis ceterae non attingens. Penis structura specierum generis ceterarum similr. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 17-19 mm.; longitudo trunci 7-8 mm.; longitudo abdominis 8-9 mm. ; longitudo cercopodum 3-4 mm. Femina. Corpus dimensionibus fere maris, trunco longitudine abdominis sine cercopodibus, vel parum breviore. Segmenta corporis omnia superficie polita. Cercopodes elongati, ensifor- mes, apicem distalem versus sensim attenuati, fere longitudine segmentorum 3 abdominis posteriorum simul junclorum, marginibus crenulatis, dense aequaliterque setosis. 382 EUG. DADAY DE DEÉS Caput fronte simpliciter rotundata. Antennae superiores perlongae, longitudinem antennarum inferiorum multo supe- rantes (fig. 75,c). Antennae inferiores elongalae, complanatae, subquadrangulares, longitudine latitudinem duplo superante, superficie pilosa, in apice distali rotundato aculeo minuto armalae, marginibus subrectis, latissime arcuatis (fig. 75, c). Oculi pedunculati longitudinem dimidiam antennarum supe- riorum non attingentes. Pedes structura maris simill. Sacculus oviger elongato- fusiformis, apicem posteriorem versus attenuatus, longitudine segmentorum 7 abdominis anteriorum simul junctorum (fig. 75, d). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 15-16 mm.; longitudo trunci 7 mm.; longitudo abdomunis 7-7,5 mm.; longitudo cercopodum 2 mm.; longitudo sacculi ovigeri 6 mm. ParrrA : Madagascar, forsan Annanarivo, coll. Sikora; speci- mina in collectione Musaer Berolinensis a D. Thiele descripta et e possessione Musaei St-Petersburgiensis à me examinata. Speciei huius etiam varielas infra sequens est cognita. Var. Streptocephalus distinctus Thiele. Var. annanarivensis Thiele. . Streptocephalus distinctus v. annanarivensis Thiele, 131 p. 292. Tab. 1, fig. 2. Truncus chelarum antennarum inferiorum maris in angulo inferiore proximali inermis, mucrone carens. Digitus chelarum exterior vel superior in margine superiore partis bàasalis tubero- sitate coniformi. Laminà lateralis accessoria digiti exterioris in margine anteriore tuberositate evanescente. Digitus inferior vel interior in margine interiore partis basalis processibus duobus coniformibus longiusculis latiusculisque armätus. Appendix frontalis apice distali rotundato. Pedes cercopo- desque forma structuraque formae typicae similibus. L'espèce la plus voisine de la nôtre est le Streptocephalus similis Baird., dont elle ne diffère que par la structure des serres des antennes inférieures du mâle. Le Streptocephalus distinctus porte un ou deux prolongements sur la tranche PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 383 interne de la branche des serres intérieures ou inférieures, et un denticule sur le bout inférieur du tronc des serres. Je dois encore constater que je n’ai pu trouver aucun exem- plaire de la variété mentionnée par M. Thiele parmi ceux, en grand nombre, qui étaient à ma disposition et qui appartiennent aux collections du Musée de Saint-Pétersbourg (recueillis par M. Sikora). Sp. Streptocephalus macrourus Dad. Fig. 76, a-i. Streplocephalus macrourus Daday, 30, a. p. 143, fig. 5. Mas. Corpus sat robustum. Truncus longitudine abdominis sine cercopodibus brevior. Segment acorporis omnia superficie polita, laevi. Segmentum abdominis ultimum in medio marginis posterioris. produectum, bilobatum, ceteris multo brevius (fig. 76, d). Cercopodes longitudinem segmentorum 5 abdominis poste- riorum simul junetorum parum superantes, tenues, apicem distalem versus valde attenuati, in margine exteriore dense selosi, in margine interiore partim aculeati, setis biarticulatis in parte basali dispositis, aculeis parvis, numerosis in parte maxima distah sitis (fig. 76, d). Caput appendice frontal distincta, apicem distalem versus parum altenuata, apice rotundata, fere longitudine articuli basalis antennarum inferiorum. Antennae superiores fere longitudine articuli basalis antennarum inferiorum. Antennae inferiores chelatae. Articulus basalis antennarum inferiorum sat crassus, cylindricus, superficie annulosa, processu antenni- formi elongato, fere longitudine articult ipsius, tenui, falcr- formi (fig. 76, &). Articulus secundus antennarum inferiorum bigeniculatus, lateribus laevibus, marginibus annulatis, processibus sensoriis carens. Articulus apicalis antennarum inferiorum cheliformis. Truncus chelarum in parte superiore lateris interioris processu valido, cuneiformi, in margine interiore vel inferiore aculeo minuto lobisque duobus armato (fig. 76, c). Digitus chelarum superior velexteriorperlongus, longitudinemdigitialterius multo 384 EUG. DADAY DE DEÉS superans, subgeniculatus, in parte apicali majore tenuis, apicem distalem versus valde attenuatus, acute terminatus, margimibus inermibus. Lamina lateralis accessoria dilatata, in margine LIN Fig. 76. — Slreplocephalus macrourus Dad. — «a, © caput supra visum, 4: 7; b. © articulus cheliformis antennarum inferiorum a latere exteriore, sec. Reich. Oc. IL. Obj. 0: ce, © idem a latere interiore, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0: d, © cerco- podes, 1: 7;e, OC labrum, sec. Reich. Oc. I. Obi]. 2; f, © penis, sec. Reich. Oc.I.… Obj. 2; g, © pes primi paris, sec. Reich. Oc. [. Obj. 2; L, © pes 11-paris, sec. Reich, Oc. I. Obj. 2; à, © pes 6-paris, sec. Reich. Oe. I. Obj. 2. anteriore bituberculata, tuberculis parvis, lobiformibus, in angulo inferiore distali processu aculeiformi, recto, valido (fig. 76, 4). Digitus interior vel inferior chelarum subfalci- formis, sursum curvatus, in parte distali angustior, apicem distalem versus attenuatus, acute terminalus, marginibus inermibus, ad basin partis apicalis Iobo margimali interiore, prope medium marginis interioris partis basalis processu digitiformi, validiusculo, antrorsum spectante (fig. 76, c). Pedes omnes lamina branchiali dilatata, unica, in marginibus PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 389 rotundatis serrato-denticulata. Sacculus branchialis sat angustus, marginibus integris. Endopoditum pedum primi paris marginibus regulariter rotundatis, lobum rotundatum formans (fig. 76, g). Endopoditum pedum mediorum coni- forme, marginibus late arcuatis, apice acutiusculo rotundato (fig. 76,2). Endopoditum pedum 11 paris in medio marginis exterioris coniformiter prominens, margine inferiore vel posteriore recto (fig. 76, A). Endita tria breviuscula, late coniformia, apice rotundato. Exopoditum pedum primi paris longiiudine tertia partis ceterae; pedum vero ceterorum longitudinem dimidiam superans. Articulus basalis penis in margine interiore mucrone denti- culato armatus (fig. 76, g). Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 2% mm. ; longitudo trunci 8 mm. ; longitudo abdominis 10 mm. ; longitudo cercopodum 6 mm. ParTriA : Africa meridionalis, Orange, Bloemfonteine. Specimen unicum examinavi e collectione Ilustr. D. Æ. Simon et e possesione Musaei Nat. Hist. Parisiensis; anno 1897. Cette espèce estsurtout voisine du Streptocephalus vitreus (Brauer) dont elle ne diffère essentiellement que par les dimensions et la structure des cercopodes ; pourtant il y a aussi une différence remarquable dans la forme des endopodites des paites et dans la structure de la tranche interne ou inférieure des serres sur l’article apical des antennes inférieures. Au point de vue de la distribution géographique ces deux espèces semblent se remplacer puisque le Streptocephalus vitreus peut être considéré comme une espèce de l'Afrique centrale orientale. Sp. Streptocephalus vitreus (Brauer). Fig. 77, a-c. Branchipus vitreus Brauer, 13, p. 601. Tab. 5. fig, 11 a-c. Tab. 6, fig. 12. Streptocephalus vitreus Thiele, 229, p. 567. Mas. Corpus sat robustum, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus non superante. Segmenta corporis omnia superficie polita. Segmentum ultimum abdominis ceteris multo brevius, uteunque triangulare. Cercopodes elongati, angusti, ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série. XI, 20 386 EUG. DADAY DE DEÉS ensiformes, apicem distalem versus sensim attenuati, longitu- dinem segmentorum 5 abdominis posteriorum simul junctorum parum superantes, marginibus dense aequaliterque setosis (fig. 77, c). Appendix frontalis complanata, fere longitudine dimidia articuli basalis antennarum inferiorum, ubique fere aequilata, apice distali rotundato vel in medio minime sinuato. Antennae Fig. 77. — Streptocephalus vitreus (Brauer). — a, © dimidium capitis supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; b, © articulus ultimus antennarum inferiorum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; ce, ©’ cercopodes, sec. Reich. Oe. I. Obj. 0 ; d, © caput supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; e, O' pes 6-paris, sec. Reich. Oc. 1 Obj. 2. superiores perlongae, longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum multo superantes (fig. 77, a). Articulus basalis antennarum inferiorum crassiusculus, cylindricus, superficie annulosa, margine exteriore vel inferiore piloso ; processu antenniformi longitudinem dimidiam articuli 1psius superante, subfalciformi, angusto. Articulus medius geniculans, sat gra- cilis, superficie anpulosa, processibus sensorlis carens, prope basin in margine inferiore lobo parvo armatus (fig. 77, a). Articulus apicalis cheliformis. Truneus chelarum angulis rotun- datis, in latere interiore processu superiore utcunque cunel- formi, valido, inter digitos aculeo triangulari, lato armatus (fig. 77, b). Digitus exterior vel superior interiore multo longior, geniculans, in parte basali dilatato, in parte apicali PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 387 apicem versus valde attenuatus, tenuis, acute terminatus, marginibus inermibus. Lamina lateralis accessoria lata, in margine anteriore bituberculata, tuberculis parvis, lobifor- mibus, in angulo distali inferiore processu sat brevi, aculeiformi armala (fig. 77, a). Digitus chelarum interior vel inferior falci- formis, sursum antrorsumque arcuatus, latiusculus, apicem distalem versus parum attenuatus, in margine superiore vel interiore partis basalis processibus duobus majoribus, marginalibus, altero minore laterali, in margine inte- riore partis apicalis lobo lato, parum prominente arma- tus (fig. 77, b); apice distali rotundato. Oculi pedunculati longitudinem dimidiam antennarum superiorum non atüin- gentes. Pedes omnes lamina branchiali unica, dilatata, in marginibus rotundatis serrato-denticulata. Sacculus branchialis latiusculus, marginibus integris. Endopoditum pedum 1 et 11 paris im medio marginis exterioris late sinuatum itaque bilobatum, lobis rotundatis, pedum vero mediorum omnino arcuatum, lobum magnum, rotundatum formans (fig. 77, e). Exopoditum pedum primi paris fere longitudine tertia partis ceterae, pedum poste- riorum vero longitudinem dimidiam partis ceterae plus minusve superans. Penis structura specierum generis ceterarum simili. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 15-24 mm. ; longitudo trunci 6,5-10 mm.; longitudo abdo- minis 6,5-10 mm. ; longitudo cercopodum 2,5-4 mm. Femina : Corpus in dimensionibus maris subsimile. Truncus longitudine abdominis sine cercopodibus vel parum longior. Segmenta corporis omnia superficie polita. Cercopodes elongati, angusti, ensiformes, apicem distalem versus attenuati, longitu- dinem segmentorum % abdominis superantes, marginibus dense aequaliterque setosis. Caput fronte rotundata, inermi. Antennae superiores per- longae, longitudinem antennarum inferiorum multo superantes. Antennae inferiores complanatae, subquadrangulares, longitu- dine latitudinem duplo superante. in margine anteriore vel interiore late arcuatae in apice distali rotundatae, angulo supe- riore vel anteriore distali mucronato; superficie pilosa (fig. 77, 388 EUG. DADAY DE DEÉS d). Oculi peduculati longitudinem dimidiam antennarum superiorum fere attingentes. Pedes omnes structura maris fere simili. Sacculus oviger elongato-fusiformis, postice sensim attenuatus, longitudine segmentorum 7 abdominis anteriorum simul junctorum. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 14-24 mm. ; longitudo trunei 7-10 mm. ; longitudo abdominis 5-10 mm. ; longitudo cercopodum 2,5-4 mm. ; longitudo saceuli ovigeri 4-8 mm. ParriA : Africa centralis ; Tura el Chadra, Bar el Abiad e limo educit D. Prof. Prauer; Massai Njika coll. Neumann ; Massacori, Missio Chari- Tchad, coll. de Chevalier, anno 1904 ; Kousri, Missio Chari-Tchad, coll. Decorse, anno 1903, mense septembris; specimina e localitatibus duabus posterioribus in collectione Musaei Nat. Hist. Pariensis, a me examinata. M. Fr. Brauer à décrit cette espèce (qui est bien voisine du Streptocephalus macrourus) d’après les exemplaires d'une culture en vase sèche. Ces exemplaires ont été moins grands (13 à 15 mm.) que les miens, parmi lesquels ceux qui furent recueillis à Xousri atteignaient une longueur de 24 mm. Vu les endroits où cette espèce fut recueillie nous la pouvons consi- dérer comme assez fréquente et typique de l’est africain central. Subgen. Streptocephaälopsis, n. subg. Frons maris appendice longiuseula vel elongata, in ramos structura longitudineque diversos partita. Sp. Streptocephalus Rothschildi Dad. Fig. 78, a-i. Streptocephalus Rothschildi Daday, 30, a. p. 144, fig. 6. Mas. Corpus validum, trunco longitudinem abdominis exceplis cercopodibus non attingente. Segmenta thoracalia superficie polita, laevi. Segmenta abdominalia 3-7 in margine posteriore latere utroque processibus membranaceis, fusifor- mibus vel digitiformibus, magnitudine diversis armata (fig. 78, d, 4). Segmenta 3-5 processibus duobus sat longis, externis, fusiformibus, apice unciformiter curvatis, processibus duobus PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 389 vero brevioribus, digitiformibus, internis (fig. 78, d). Segmenta 6 et 7 processibus #4 brevibus, digitiformibus vel conicis (fig. 78, g). Cercopodes elongati, apicem distalem versus valde attenuati, Fig. 78. — Slreptocephalus Rothschildi Dad. — a, © dimidium capitis supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; b, © antenna inferior a latere interiore, sec. Reich, Oc. I, Obj. 0: €, © caput supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; d, © pars anterior abdo- minis, supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 : e, © abdomen cum sacculo ovigero, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; f, Q cercopodes, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; g, © pars poste- rior abdominis cum cercopodibus, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; À. O' penis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; à, © labrum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2, longitudine segmentorum 5 abdominis ultimorum simul junc- torum, basi in margine exteriore setis parvis, in parte cetera nudi, in margine interiore ad basin aculeis elongatis biarticu- latis, in parte cetera aculeis brevibus armati (fig, 78, g). Appendix frontalis longitudinem dimidiam articuli basalis antennarum inferiorum mullo superans, apice parum attenuata profunde bifissa, ramis duobus lanceolatis (fig. 78, 4). Antennae 390 EUG. DADAY DE DEÉS superiores perlongae, longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum duplo superantes. Articulus basalis antennarum inferiorum cylindricus, crassiuseulus, processu antenniformi subfalciformi, fere recto, sat tenui, fere longitudine articuli ipsius. Articulus secundus antennarum inferiorum bigenicu- latus, articulo basali gracilior, cyhindricus. superficie annulosa, in Jlatere interiore appendicibus digitiformibus sensorus (fig. 78, b). Articulus apicalis antennarum inferiorum cheli- formis, trunco inermi, digitibus fere aequilongis. Digitus chelarum exterior vel superior ensiformis, ad basin lobo sat magno, laminam lateralem accessoriam repraesentate, in parte cetera sensim attenuatus, marginibus inermibus (fig. 78, 4). Digitus chelarum interior vel inferior ensiformis, in parte basali processu lobiformi sat parvo, in parte distali apicem versus sensim attenuatus, acute terminatus, marginibus iner- mibus (fig. 78, «, b). Oculi pedunculati longitudine dimidia antennarum superiorum mullo breviores, fere lTongitudine earum tertia. Labrum processu utcunque coniformi apice acuminato (fig. 78, 2). Pedes omnes lamina branchiali unica dilatata, in marginibus serrato-denticulata. Sacculus branchialis angustus, marginibus integris. Endopoditum pedum 1 et 11 paris in medio marginis exterioris leniter sinuatum itaque bilobatum, lobis rotundatis, subaequalibus. Endopoditum pedum ceterorum marginibus regulariter rotundatis, lobo rotundo simile. Exopoditum pedum primiparis longitudine dimidia parts ceterae, pedum vero pos- teriorum longitudinem partis ceterae dimidiam multo supe- rans. Articulus basalis penis in margine interiore imermis; articulus secundus structura specierum generis ceterarum. Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 14-17 mm; longitudo trunei 5-6 mm.; longitudo abdominis 6-8 mm. ; longitudo cercopodum 1,8-4 mm. Femixa. Corpus validum, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus non atlingente. Segmenta omnia thoracalia abdominaliaque superficie polita, processibus membranaceis nullis. Cercopodes latiusculi, ensiformes, apicem distalem versussensim attenuali, longitudinem segmentorum 4abdominis PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 391 posteriorum parum superantes, marginibus crenulatis, dense aequaliterque setosis (fig. 78, /). Caput fronte rotundala, inermi. Antennae superiores per- longae, longitudinem antennarum inferiorum duplo superantes. Antennae inferiores complanatae, lobiformes, marginibus late areuatis, apice distali rotundato, acuminato, in superti- cie sat dense pilosae (fig. 78,6). Oculi peduneulati longitu- dinem dimidiam antennarum superiorum multo non attin- gentes. Pedes structura maris simili. Sacculus oviger elongato-fusi- formis, postice sensim attenuatus, fere longitudine segmentorum 8 abdominis anteriorum simul junetorum (fig. 78, c); lobo supra fissuram genitalem elongato. Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 13-16 mm. ; longitudo trunei 6-7,5 mm. ; longitudo abdominis 7-8 mm.:; longitudo cercopodum 2-2,4 mm. ; longitudo sacculi ovigeri #,5-6 mm. Parria : Africa orientalis, Tehoba in Abyssinia; Soullouki et Ouardy in Ethiopia ; Menabella. Specimina numerosa adulla et juventia collegit expeditio. D. Baronis M. Rothschild, anno 190%, in mensibus aprili et augusto, cunela in posses- sione Musaei Nat. Hist. Parisiensis. Par la dimension et la structure des appendices frontaux, celte espèce est une forme de transition entre les sous-genres Streptocephalus et Streptocephalopsis. Un de ses traits carac- téristiques est la présence d'un appendice latéral fortement développé sur les segments de l'abdomen du mâle. Il faut bien noter que cet appendice, dont j'ai fait mention, ne se rencontre dans son complet développement que chez les mâles vieux, les jeunes n’en ont que les traces. J'ai eu un grand nombre d'exem- plaires de cette espèce à ma disposition. Ceux qui furent recueillis au mois d'avril étaient tous jeunes; ils nous rappelaient le Streptocephalus Purcelli par la structure du dernier article des antennes inférieures et par les appendices très peu déve- loppés de l'abdomen du mâle. Cette ressemblance fut la cause que, dans le premier temps de l'étude de cette espèce, j'ai failli la considérer comme Streptocephalus Purcelli; mais la présence de l’appendice frontal et sa structure m'ont retenu, et enfin, 392 EUG. DADAY DE DEÉS j'ai trouvé les formes de transition entre celles du mois d'avril et celles du mois d'août. Sp. Streptocephalus cafer (Lov.). Fig. 79, a-g. Branchipus cafer Loven, 72, p. 433. Tab. 5, fig. 1-20; Grube, 48, p. 137,143. Streptocephalus cafer, Baird, 4, p. 21. MAs : Corpus sat robustum, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus parum superante. Segmenta omnia thoracalia abdominaliaque superficie polita, inermi. Cercopodes elongati, ensiformis, augusti, apicem distalem versus valde attenuati, longitudinem segmentorum 3 abdominis posteriorum simul junctorum superantes, marginibus dense aequaliterque setosis (He. 719,6) Appendix frontalis longitudinem dimidiam articuli basalis antennarum inferiorum parum superans, apicem distalem versus dilatata, in apice tripartita, ramis duobus lateralibus latioribus, parum introrsum arcuatis, in margine interiore laciniatis, ramo vero medio breviore, aculeiformi (fig. 79, a). Antennae superiores elongatae, longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum multo superantes. Articulus basalis antennarum inferiorum crassus, superficie annulosa, in medio marginis exterioris vel inferioris acumine parvo, in angulo distali superiore spina valida, antrorsum spectante armatus, processu antenniformi sat gracili, perlongo, longitudinem arliculi ipsius superante ; in margine superiore prope basin appendice membranacea, laciniata, apicem appendicis frontalis non attingente (fig. 79, &, c). Articulus secundus antennarum inferiorum geniculatus, eylindricus, superficie annulosa, in medio marginissuperioris supra curvaluram processibus duobus aculeiformibus, diversis, proximali majore, distali minore, in atere interiore processibus digitiformibus sensoriis (fig. 79, €). Articulus apicalis antennarum inferiorum cheliformis. Truncus chelarum in medio marginis anterioris intus processu coniformi armatus(fig. 79,c), angulisrotundatis, digitibusfereaequilongis. Digitus chelarum exterior vel superior subgeniculatus, in parte apicali anguslior, apicem distalem versus sensim attenuatus, apice acuminato. Lamina lateralis accessoria in margine ante- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 393 riore tubereulo parvo, in angulo inferiore distali processu aculeiformi sat magno (fig. 79, «). Digitus chelarum interior vel inferior geniculatus, in parte basali majore sursum arcuatus, In parte distali minore falciformis, angustus, apicem distalem versus valde attenuatus, acute terminatus, inermis, in margine Fig. 79. — Streptocephalus cafer (Lov). — a, © dimidium capitis supra visum, sec. Reich. Oe. I. Obj. 0; 6, © caput supra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; c, © an- tenna inferior a latere interno, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; d, © abdomen cum sac- eulo ovigero, 1:7; e, © cercopodes, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; /, S'pes primi paris sec, Reich. Oc E. Obj. 0 ; g, © pes 7-paris, sec. Reich. Oc. [. Obj. 0. interiore vel superiore partis basalis processu plus minusve coniformi loboque parum prominente armatus (fig. 79, c). Oculi pedunculati longitudine dimidia antennarum superiorum. Pedes omnes lamina branchiali unica dilatata, in marginibus rotundatis serrato-denticulata. Sacculus branchialis latiusculus, marginibus integris. Endopoditum pedum primi paris sub- conicum, apice exteriore rotundata (fig. 79, /). Endopoditum pedum mediorum in medio marginis exterioris sinuatum itaque in lobos duos partitum, margine loboque inferiore denticulatis 394 EUG. DADAY DE DEÉS (fig. 70, 4). Endopoditum pedum 11 paris in angulo inferiore exteriore rotundatum, denticulatum, in angulo superiore exte- riore coniformiter productum, setosum. Exopoditum pedum primi paris longitudine terlia partis ceterae, pedum vero posteriorum longitudinem dimidiam partis ceterae superans. Endita tria pedum ompium in acumine producta. Penis structura specierum generis ceterarum simili. Longiludo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 15-17 mm.; longitudo trunci 7-7,5 mm. ; longitudo abdominis 5-7 mm.; longitudo cercopodum 2,5-3 mm. FemixA. Corpus dimensionibus fere maris, trunco longitudine abdominis sine cercopodibus. Segmenta omnia corporis super- ficie polita. Cercopodes elongali, angusti, ensiformes, apicem distalem versus sensim attenuati, longitudine fere segmen- torum # abdominis posteriorum simul junetorum, marginibus dense aequaliterque setosis. Caput fronte rotundata, inermi. Antennae superiores longi- tudine antennarum inferiorum. Antennae inferiores compla- nalae, subquadrangulares, longitudine latitudinem duplo superante, angulo posteriore vel exteriore rotundato, angulo interiore vel anteriore aculo, mucronato, superficie pilosa (Hg. 79, b). Oculi pedunculati longitudinem dimidiam antenna- rum superlorum superantes. Pedes structura maris simili. Sacculus oviger elongato- fusiformis, postice attenuatus, supra fissuram genitalem lobo coniformi valido; longitudinem segmentorum 7 abdominis anteriorum simul junctorum parum superans (fig. 79, d). Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 15 mm.; longitudo trunci 6-6,5 mm.; longitudo abdominis 6-6,5 mm. ; longitudo cercopodum 2-3 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 4-5 mm. PATRIA : Africa meridionalis, Natal, collegit Wahlberg, specimina in collectione Musaei Stocholmiensis; Orange, Bloemfonteine ; specimina in collectione Musaei Nat. Hist. Pari- siensis Omnia à me examinala. Depuisque cette espèce fut décrite par M. Loven, personne ne s'est occupé d'en faire une nouvelle étude. J'ai constaté, au courantde mes recherches, qu’elle a été très exactement décrite PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 395 par M. Loven, de sorte que je n'ai eu qu'à ajouter çà et là quelques notions complémentaires. M. Loven décrit et dessine la partie extrême de l’'appendice frontal en forme de croissant ; cette partie, Je l'ai observée tricorne sur tous les exemplaires provenant du Natal et de Bloemfontein, La lame branchiale des pattes est décrite et dessinée par Loven avec une tranche lisse, tandis que j'ai trouvé ces tranches delame toutes dentelées. Sp. Streptocephalus proboscideus (Frauenf.). Fig. 80. Branchipus proboscideus Frauenfeld, 41, p. 189; Brauer, 13, p. 682. Taf. 6, fig. 13-14. Mas. Appendix frontalis valde elongata, probos cidiformis, fere longitudine articuli basalis mediique antennarum inferio- rum, complanata, apicem distalem versus sensim atlenuata, apice in ramos duos aequales partita, superficie annulosa, in quiete contorta, in marginibus usque ad apicem ramorum processibus digitiformibus vel conicis, sensim abbrevialis, fere oppositis armata (fig. 80). Antennae superiores longi- tudinem oculorum peduncula- torum fere duplo superantes. Articulus basalis antennarum inferiorum crassiusculus, annu- latus, longitudine dimidia ap- pendicis frontalis non mullo remotus, processu antennifor- mi fere longitudine articuh, angusto, falciformi (fig. 80). Articulus medius antennarum inferiorum bigeniculatus, su- perficie anuulosa, sat gracilis, apicem distalem versus atte- Fig. 80.— Streptocephalus proboscideus (Frauenf). — © dimidium capitis cum appendice frontali, sec. Brauer. nuatus, in latere interiore prope marginem superiorem pro- cessibus digitiformibus sensoriis (12-13). Arliculus apiealis antennarum inferiorum cheliformis, trunco inermi, digitibus subaequalibus. Digitus superior vel exterior 396 EUG. DADAY DE DEÉS chelarum subgeniculatus, in parte basali latiore utcunque arcuatus, in parte distali angustiore subfalciformis, apicem distalem versus sensim attenuatus, acute terminatus, marginibus laevibus. Lamina lateralis accessoria in margine anteriore tuberculo coniformi, in angulo inferiore distali processu valido, aculeiformi armata (fig. 80). Digitus inferior vel inte- rior in parte proximali latiore arcuatus, in margine superiore vel interiore trituberculatus, tuberculis lobiformibus, diversis, medio ceteris majore ; in parte distali angustiore laevis, apicem versus attenuatus, rectus, acute terminatus (fig. 80). Cercopodes elongati, ensiformes, marginibus dense aequa- literque setosis. Longitudo totalis 16 mm. FEMINA. Antennae superiores longitudine et oculi peduncu- lati structura maris simill. Antennae inferiores sat breves, longitudine latitudinem non, vel minus superante, oviformes, apice distali mucrone minuto, margine posteriore piloso. Sacculus oviger elongato-fusiformis, angustus, longitudine segmentorum 6 abdominis anteriorum simul junctorum. Longitudo totalis 18 mm. ParriA : Africa borealis, Chartum, collegit, D. Marno: specimina forsan in possessione Musaei Vindobonensis; a me non examinala. Sp. Streptocephalus Zeltneri n. sp. Fig. 84, a-i. Mas. Corpus sat gracile, trunco longitudine abdominis exceplis cercopodibus. Segmenta omnia thoracalia superficie polita, inermi, Segmenta 3-7 abdominis in angulo posteriore latere utroque processu parvo, digitiformi, postice vergente ; segmentum abdominis ultimum ceteris multo brevius, utcunque pyramidiforme, apice distali rotundato (fig. 81, c). Cercopodes elongali, angusti, ensiformes, parum introrsum arcuati, apicem distalem versus sensim attenuati, acute terminati, longitudine segmentorum 5 abdominis posteriorum simul junetorum, in marginibus partis basalis setis tenuibus, partis apicalis vero aculeis curvatis armati (fig. 81, c). PHYLLOPODES ANOSTRACÉS * 397 Appendix frontalis longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum multo superans, in partem basalem et apicalem divisa. Pars basalis appendicis frontalis complanata, in dimidio proximali latior, marginibus rotundatis, in dimidio vero distali Fig. 81. — Séreptocephalus Zeltneri, n. sp. — a, © dimidium capitis cum appen- dice frontali, sec. Reich. Oc, FE. Obj. 0 ; b. &' caput a latere visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; c. O' abdomen cum cercopodibus, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; d. Q caput supra visum, sec. Reich. Oc.T. Obj. 0: e. O* pes primi paris, sec. Reich. Oe. 6, Obj. 0; /. © pes 6-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; g. © pes 11-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; k. © cercopodes, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0 ; à. © abdomen cum saceu- lo ovigero, 1 : 7. angustior, marginibus rectis; in latere ventrali appendice falciformi, tenui, deorsum retrorsumque arcuata, solum in situ lateral visibili (fig. 81, 4) armata. Pars apicalis in ramos duos partita. Rami partis apicalis appendicis frontalis sat angusti, ensiformes, minime extrorsum curvalti, rigidi, apicem distalem versus valde altenuati, acute terminati, in margine exteriore 398 / EUG. DADAY DE DEÉS inermes, in margine vero inleriore prope basin et medium aculeis duobus armati (fig. 81, à). Antennae superiores perlongae, longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum multo superantes. Articulus basalis antennarum inferiorum graciliusculus, elongatus, cylindricus, processu antenniformi gracili, parum falciformi, fere longitu- dine articuli ipsius (fig. 81, &, b). Articulus medius antennarum inferiorum cylindricus, geni- culatus, superficie annulosa, in latere interiore processibus digitiformibus sensoriis (fig. 81, 2). Articulus apicalis anten- narum inferiorum cheliformis, trunco laevi, angulis rotundatis ; digitis subaequalibus. Digitus chelarum exterior vel superior subgeniculatus, in parte basali latior, intus tuberculo parvo, im parte apicali angustior, apicem distalem versus valde attenuatus, acute terminatus, marginibus laevibus (fig. 81, «&, 4). Digitus chelarum inferior vel interior altero parum brevior, in parte basali lalior, in margine interiore vel superiore tuberculo coni- formi armatus, in parte apicali angustior, apicem distalem versus attenuatus, acute terminatus, rectus, marginibus laevibus (fig. 81, a, à). Lamina accessoria lateralis digiti exterioris vel superioris nulla. Oculi peduneulati longitudinem dimidiam antennarum superiorum non attingentes. Pedes omneslamina branchial unica, dilatata, in marginibus rotundatis undulata. Sacculus branchialis sat latus, in apice crenulatus. Endopoditum pedum primi parisin medio marginis exterioris late sinuatum, itaque bilobum, lobis rotundatis, setosis (fig. 81, c). Endopoditum pedum 2-11 paris in medio marginis exterioris minime sinuatum, fere lobum rotundatum, integrum formans, in pedibus mediis crenulatum et setosum (fig. 81, /, g). Exopoditum pedum primi paris longitudinem dimidiam partis ceterae non attingens, pedum vero posteriorum plus minusve superans. Endita tria brevia, coniformia. Penis structura specierum generis celterarum simili. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 13 mm. ; longitudo trunci5 mm.; longitudo abdominis > mm. ; este cercopodum 3 mm.; Hi ha appendicis fronts 1-.5 mm. FEMINA. Corpus gracile, trunco longitudinem abdominis sine PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 399 cercopodibus non attingente. Segmenta corporis omnia super- ficie polila, inermi. Segmentum ultimum abdominis ceteris multo brevius, lobiforme. Cercopodes elongati, ensiformes. recti, apicem distalem versus attenuati, longitudinem segmen- torum 5 abdominis posteriorum simul junctorum superantes, marginibus crenulatis, dense aequaliterque pilosis (fig. 81, k). Caput fronte rotundata, inermi. Antennae primi paris perlongae, longitudinem antennarum inferiorum fere duplo superantes. Antennae inferiores complanatae, subquadran- gulares, apicem distalem versus parum dilatatae, angulis dista- libus apiceque distali rotundatis, marginibus pilosis, in apice distali aculeo parvo armatae (fig. 81, d). Oculi peduneulati capitulo magno, longitudinem tertiam antennarum superiorum parum attingentes. Pedes structura maris simili. Sacculus oviger elongato- fusiformis, postice attenuatus, fere longitudine segmentorum 8 abdominis anteriorum, lobo supra fissuram genitalem pass elongato (fig. 81, 2). Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 11-12 mm.; longitudo trunci 5 mm.; longitudo abdominis 5 mm. ; longitudo cercopodum 3 mm. ; longitudo saceuli ovigeri 3,9-4 mm ParriA : Africa centralis, Sudan, Yélimané; collegit. F. de Zeltner, anno 1906, mense augusti. Specimina examinata in possessione Musaei Nat. Hist. Parisiensis. Cette espèce, que J'ai nommée en l'honneur de M. F. de Zeltner, est une espèce bien voisine du Streptocephalus Bouvieri, mais elle est facile à distinguer par la structure des appendices frontaux et des antennes inférieures du mâle. La distinction est facilitée encore par la différence dans la structure des endopodites et des exopodites des pattes. Sp. Streptocephalus Bouvieri Dad. Fig. 82, a-k. Streptocephalus Bouvieri, Daday, 30, a. p. 140, fig. 3. Mas. Corpus mediocre. Truncus longitudine abdominis exceptis cercopodibus vel parum longior. Segmenta thoracalia 400 EUG. DADAY DE DEÉS omnia superficie polita, laevi. Segmenta abdominalia exceptis primo ultimoque supra in margine posteriore processibus brevibus, aculeiformibus, crassis armata (fig. 82, i). Segmenta abdominalia 2-4 solum aculeis duobus lateralibus; segmenta vero 5-7 praeter aculeos duos laterales simul duobus dorsa- libus minoribus ; segmentum octavum denique solum aculeis duobus medialibus, à margine posteriore remotis (fig. 82, à). Segmentum ultimum abdominis ceteris multo brevius, utcunque pyramidiforme, apice distali bituberculato et mucrone minuto laterali armato. Cercopodes elongati, angusti, apicem distalem versus valde attenuati. ensiformes, falciformiter introrsum arcuati, acute terminati, longitudinem segmentorum % abdominis posteriorum simul junctorum superantes, in parte basali utrinque dense setosi, in parte apicali majore vero aculeis tenuibus, arcuatis, non numerosis armati (fig. 82, 4). Caput supra trituberculatum, tuberculis duobus lateralibus, altero mediali. Appendix frontalis in partes duas divisa. Pars basalis appendicis taentiformis, basi parum angustata, apicem distalem versus modo dilatata, superficie dense annulosa, in medio apicis anterioris minute incisa, prope basin subtus appen- dice falciformi, deorsum retrorsumque areuata, appendicem frontalem inferiorem imitante armata (fig. 82, 0). Pars api- calis appendicis frontalis in processus duos ensiformes, elonga- Los, in margine interno denticulatos, parum introrsum declinatos divisa, ad basin processuum amborum infra aculeis validis, fere falciformibus, politis, introrsum curvatis, longitudinem dimidiam processuum ensiformium non attingentibus armata (fig. 82, «, à). Antennae superiores longitudinem articuli basalis anten- narum inferiorum mullo superantes. Articulus basalis anten- narum inferiorum cylindricus, sat crassus, margine exteriore piloso, margine interiore piloso processibusque aliquot parvis, digitiformibus sensoriis vestitus (fig. 82, &, b). Processus anten- niformis articuli basalis aculeiformis, introrsum curvatus, a latere ventrali exeuns, basi appendice sat crassa, uneiformi, deorsum vergente (fig. 82, 4). Articulus secundus vel medius antennarum inferiorum bigeniculatus, cylindricus, superficie PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 401 annulosa,inlatereinteriore processibus digitiformibus,brevibus, sensorus (fig. 82, b), in latere vero exteriore prope apicem Fig. 82. — Sfreptocephalus Bouvieri Dad. — a. OS caput supra visum, sec. Reich, Oc. I. Obj. 0 ; à. ©’ caput infra visum, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0; c. © caput supra visum, sec. Reich. Oc. Obj. 0 ; d, © pes primi paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2: e. © pes 7-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; ÿ, © pes 11-paris, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; g, © labrum, sec. Reïch. Oc. 6. Obj. 2; k, ©' penis, sec. Reich. Oc. I. Obj. 2; i, O' segmenta posteriora abdominis cum cercopodibus, sec. Reich. Oc, I, Obj. 0; k, Q cercopodes, sec. Reich. Oc. I. Obj. 0. distalem tuberculo parvo armatus (fig. 82, «). Articulus api- calis antennarum inferiorum cheliformis, digitis longitudine diversis, trunco inermi. Digitus exterior vel superior chelarum altero multo longior, angustus, subrectus, in parte distali apicem versus sensim attenuatus, acute terminatus, lamina ANN. SC. NAT. ZOOL., 9 série. x1, 26 402 EUG. DADAY DE DEÉS lateral accessoria carens, in margine interiore partis basalis tuberculo minuto, lobiformi armatus (fig. 82, 4). Digitus inferior vel interior chelarum altero brevior, sat graciis, subgeniculatus, parte basali latiore, in margine interiore lobo parvo, utcunque quadrangulari armata, parte apicali sursum antrorsumque vergente, apicem distalem versus sensim atte- nuala, acute terminata, marginibus laevibus (fig. 82, b). Oculi peduneulati longitudinem dimidiam antennarum superiorum non superantes. Labrum processu latiusculo, apice rotundato, superficie dense piloso (fig. 82, ). Pedes omnes structura sat simili, lamina branchialh unica, dilatala, in marginibus serrato-dentieulata. Sacculus branchialis sat angustus, in pedibus 11 paris apice serrato-dentatus (fig. 82, /), in pedibus ceteris vero marginibus integris. Endo- podium pedum omnium in medio marginis exterioris late sinualum itaque bilobatum, lobis rotundatis, crenulatis seto- sisque (fig. 82, d- /). Exopoditum pedum primi paris longi- tudine dimidia partis ceterae parum brevius (fig. 82, d). pedum vero posteriorum parum longius (fig. 82, e, f) Endita tria brevia, coniformia. Artculus basalis penis in margine interiore hamulo laevi:; articulus apicalis vermiformis, in marginibus serrato-denti- culatus (fig. 82, h). Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 13-15 mm. ; longitudo trunci 5-6 mm. ; longitudo abdominis 5-6 mm.;longitudo cercopodum 3 mm. FEMINA. Corpus in dimensionibus maris simile. Segmenta corporis omnia superficie polita, laevi. Cercopodes ensiformes. recti, apicem distalem versus sensim angustati, longitu- dine segmentorum 4 abdominis posteriorum simul junetorum, marginibus crenulatis, dense aequaliterque setosis (fig. 82, #'. Caput fronte simpliciter rotundata, inermi. Antennae supe- riores Jongitudinem antennarum inferiorum fere duplo superantes. Antennae inferiores complanatae, subquadrangu- lares, in apice rotundatae hincque aculeo parvo setisque minutis armalae, lalitudine fere longitudinem dimidiam attingente (fig. 82, c). Oculi pedunculati longitudinem dimidiam anten- narum superiorum multo non attingentes. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 103 Labrum pedesque structura maris simili. Sacculus oviger elongato-fusiformis, apicem posteriorem versus attenuatus, fere longitudine segmentorum 6 abdominis anteriorum simul junctorum. Longitudo totalis a fronte usque ad apicem cercopodum 12- 1% mm. ; longitudo trunci 5-6 mm. ; longitudo abdominis 5-6 mm.; longitudo cercopodum 2 mm. ; longitudo sacculi ovigeri 3-4 mm. ParriaA : Africa centralis, Kousri, Missio Chari-Tschad. Specimina non numerosa collegit D. Dr. 7. Decorse, anno 1904, die 3, mensis augusti. Exemplaria à me examinata sunt in possessione Musaei Nat. Hist. Parisiensis conservata. C'est en l'honneurde M. £.-L. Bouvier que je viens de nommer cette espèce qui est très voisine du Streptocephalus Zeltneri Dad., également de l’Afrique centrale. Ces espèces nous présentent de telles différences dans la structure des appen- dices frontaux des antennes inférieures et dans celle de l'abdomen du mâle, qu'on ne peut les confondre. Il faut faire la remarque suivante. Lorsque J'ai donné la première description de cette espèce, J'ai fait mention d'un prolongement provenant du bord ventral du front du mâle. De nouvelles études m'ont convaincu que Je me suis trompé, ce prolongement ne provient pas du front, mais du côté ven- tral du prolongement frontal. Il en est de même chez le Streptocephalus Zeltneri Dad., et le Streptocephalus spinifer Gurney. Dans la description ci-dessus, j'ai rectifié mon erreur. Sp. Streptocephalus spinifer Gurney. Fig. 83, a-e. Streptocephalus spinifer, Gurney, 52, p. 127. Tab. 1, fig. 1-8. Mas. Corpus mediocre, trunco longitudinem abdominis sine cercopodibus parum superante. Segmenta thoracalia omnia superficie polita, laevi. Segmenta 2-8 abdominis prope mar- ginem posteriorem spinulosa. Segmentum secundum abdo- minis prope marginem posteriorem in latere utroque spina sat parva ; segmenta 3-7 abdominalia prope marginem pos- 40% EUG. DADAY DE DEÉS teriorem spinis duabus dorsalibus majoribus et in latere utroque spina minore ; segmentum denique octavum prope marginem posteriorem spina dorsali unica armatum (fig. 83, e). Cercopodes elongati, tenues, apicem distalem versus valde altenuati, subfalciformes, introrsum arcuati, longitudine segmentorum 5 abdominis simul junctorum, in parte tertia basali marginibus dense setosis, in parte cetera apicali vero marginibus aculeatis, aculeis rare dispositis, longiusculis, unci- formibus (fig. 83, e). Appendix frontalis in partem basalem et apicalem divisa. Pars basalis appendicis frontalis proboscidiformis, superticie annulosa, prope basin infra lamina aceessoria, in processibus duobus aculeiformibus, deorsum arcuatis exeunte (fig, 83, d). Pars apicalis in ramos duos crassiusculos, cylindricos divisa. Rami partis apicalis in ramulos duos inaequales, unum ven- tralem, alterum dorsalem partit (fig. 83, «, d). Ramulus dor- salis longior, in quiete contortus, longitudinem rami ipsius multo superans, in latere ventrali rare denticulatus. Ramulus ventralis brevior, angustior, falciformis, longitudine fere dimidia ramuli dorsalis, inermis (fig. 83, a, d). Antennae superiores longitudinem articuli basalis anten- parum inferiorum parum superantes. Articulus basalis antennarum inferiorum sat crassus, cylindricus, laevis, processu antenniformi subrecto, longitudine articuli ipsius. Articulus medius antennarum inferiorum geniculatus, super- ficie annulosa, in latere interiore processibus sensortis carens. Articulus apicalis cheliformis, trunco inermi, digitis duobus fere aequilongis (fig. 83, a). Digitus exterior vel superior chelarum in parte basali rectus, latior, in parte apicali subfalei- formis, sursum arcuatus, apicem distalem versus attenuatus, acute terminatus, laevis ; in margine interiore vel inferiore partis basalis, prope basin, tuberculo parvo lobiformi armatus : lamina laterali accessoria carens. Digitus inferior vel interior chelarum geniculatus, altero parum brevior, in parte basali latior, intus lamina subquadrangulari, parum prominente armalus, in parte apicali apicem distalem versus sensim atte- nualus, acute terminatus, sursum vergens, marginibus laevibus PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 405 (fig. 83, a), Oculi pedunculati fere longitudine dimidia antennarum superiorum. Pedes omnes lamina branchiali unica, dilatata, in margi- nibus rotundatis serrato-denticulata. Endopoditum pedum mediorum margine exteriore rotundato, lobiforme.Exopoditum pedum mediorum longitudinem di- midiam partis ce- Lerae superans. Penis articulo apicali inermi. Longitudo tota- lis à fronte usque ad apicem cerco- podum 12,8 mm. ; longitudo trunci 5,5 mm.; longi- tudo abdominis 5 mm. ; longitudo cercopodum 2,15 mm. FEMiINA. Corpus in dimensionibus Fig. 83. — Streptocephalus spinifer Gurney. — a, © caput a latere visum, sec. Gurney; b, © caput a latere maris fere simile, visum, sec. Gurney; €, ® sacculus oviger a latere, trunco longitudi- sec. Gurney; d, O appendix frontalis a latere, sec, PER .Gurney ; e, © abdomen cum cercopodibus, sec. nem abdominis ex- Gurney. ceplis cercopodi- bus parum superante. Segmenta corporis omnia superficie polita, laevi. Cercopodes ensiformes apicem distalem versus sensim attenuati, longitudinem segmentorum # abdominis posteriorum simul junctorum superantes, marginibus dense aequaliterque setosis. Caput fronte rotundata, inermi. Antennae superiores longi- tudinem antennarum inferiorum multo superantes. Antennae inferiores complanatae, foliiformes, superficie setosa, apice distali acute rotundato, mucrone parvo armato. Oculi pedun- culati longitudinem dimidiam antennarum inferiorum multo non attingentes (fig. 83, b). 406 EUG. DADAY DE DEÉS Pedes structura maris simili. Sacculus oviger elongato- fusiformis, longitudine segmentorum 6 abdominis anteriorum. Longitudo totalis à fronte usque ad apicem cercopodum 8.85-12,25 mm. ; longitudo trunei 4,5-5,25 mm. ; longitudo abdominis 3,75-5 mm. ; longitudo cercopodum 1,5-2 mm.; longitudo sacculi ovigeri 2,5-3,7 mm. Parria : Ins. Ceylan, Maba Ilupalama, collegit Green; speci- mina non eXaminavi. Cette espèce se rapproche du Streptocephalus Bouvieri Dad. dont elle pourrait être le remplaçant géographique ; mais la structure de l’appendice frontal des antennes inférieures et l'abdomen du mâle présentent tant de différences que ces deux espèces ne peuvent être ni confondues, ni considérées comme variétés géographiques de la même espèce. Sp. Streptocephalus Neumanni Thiele. Fig. 84, a-d. Streptocephalus Neumanni Thiele, 130, p. 371. Tab. 13, fig. 1-7. Mas. Corpus sat crassum. Segmenta thoracalia superficie polita, laevi, segmenta vero 3-7 abdominalia in latere ventrali prope marginem posteriorem spinulis aliquot, saepissime tribus. Cercopodes forsan ensiformes, marginibus selosis. Appendix frontalis in partem basalem et apicalem divisa. Pars basalis appendicis frontalis proboscidiformis, cylindrica, basi crassior, superficie annulosa, longitudinem articuli basalis antennarum inferiorum superans, in latere ventrali processibus digitiformibus brevibus armata (fig. 84, à, c). Pars apicalis appendicis frontalis in ramos tres, duos laterales, unum vero medialem divisa. Ramus medialis partis apicalis simplex, deor- sum contortus, apicem distalem versus atlenuatus, longitu- dinem partis basalis superans, in latere ventrali processibus digitiformibus, brevibus armatus (fig. 84, c). Rami laterales in parte distali biramosi, parte proximali cylindrica, polita, apicem distalem versus sensim attenuata. Ramuli ramorum lateralium cylindrici, aequilongi, apicem distalem versus atte- nuali, prope apicem distalem subtus denticulis minutis armati, deorsum contorti (fig. 84, a, c). PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 407 Articulus basalis antennarum inferiorum crassus, cylindrieus, processu antenniformi gracili, fere recto, longitudinem artcul ipsius superante, apicem distalem versus attenuato. Articulus medius antennarum inferiorum bigeniculatus, eylindricus, articulo basali gracilior, superficie annulosa, in latere interiore processibus digiti- formibus sensoriis carens. Articulus apicalis antenna- rum inferiorum cheliformis, trunco latiore quam lato, inermi, digitis di- versis. Digitus che- larum superior vel exterior subgenicu- lans, in parte ba- sali latior, in parte apicali angustior, apicem distalem Fig. 84 — Slreplocephalus Neumanni, Thiele. — a, (e) Versus sensim at- caput a latere visum sec. Thiele:b, S'antenna inferior, sec. Thiele; ec, © appendix frontalis a latere, sec. tenualus, subrec- Thiele: d, antenna inferior, sec. Thiele. tus, acute termi- nalus, marginibus inermibus (fig. 84, & b). Lamina late- ralis accessoria distincta, in margine anteriore tubereulo lobi- formi, in angulo inferiore distali processu aculeiformi validius- eulo armata. Digitus inferior vel interior altero multo brevior, in parte distali falciformiter arcuatus, latiusculus, deorsum curvatus, sensim attenuatus, in margine interiore vel superiore partis basalis processu coniformi loboque parum prominente armalus (fig. 84, b). Pedes omnes lamina branchiali unica, in marginibus serrato- denticulata. Endopoditum pedum 3-11 paris margine exteriore subrecto, angulo inferiore-exteriore denticulis tribus armato. Exopoditum pedum omnium longitudine endopoditum parum superans. Longitudo totalis 18 mm. Femina. Corpus in dimensionibus maris simile. Segmenta 408 EUG. DADAY DE DEÉS corporis omnia superficie polita, inermi. Cercopodes ensi- formes, marginibus setosis. Caput fronte rotundata, inermi. Antennae inferiores subqua- drangulares, margine anteriore vel interiore recto, posteriore vel exteriore vero late rotundato, apicem distalem versus dila- tatae, angulo interiore late arcuato, superiore acuto, acumi- nato (fig. 84, d) pilosoque. Sacculus oviger elongato-fusiformis. Longitudo 18 mm. ParriA. Africa centralis, Harro Rufa in terra Ennia Galla, collegit Neumann, anno 1900, die 1 mensis juni. Specimina forsan in collectione Musaei Berolinensis, non examinawvi. La structure de l’appendice frontal du mâle de cette espèce nous montre une parenté avec le Streptocephalus Bouvieri Dad. et le Streptocephalus spinifer Gurney ; la structure des antennes inférieures du mâle nous rappelle le Streptocephalus proboscideus, néanmoins le Streptocephalus Neumanni ne peut être confondu avec aucune de ces espèces. Species insufficienter cognitae. Sp. Streptocephalus Archeri, G. O. Sars. Streptocephalus Archeri, G. 0. Sars, 105, p. 4. Tab. 1. FEMINA. Corpus gracile, trunco longitudine abdominis sine cercopodibus. Segmenta corporis omnia superficie polita, inermi. Cercopodes ensiformes, longitudine segmentorum 4 abdominis posteriorum simul junctorum, marginibus setosis. Caput fronte rotundata, inermi. Antennae superiores longi- tudine antennarum inferiorum. Antennae inferiores compla- natae, subquadrangulares, apice distali rotundato, in angulo superiore velinteriore acumine parvo armalae, superficie pilosa. Pedes omnes lamina branchiali unica, in marginibus serrato- denticulata. Sacculus branchialis pedum 41 paris apice serrato- denticulato, pedum ceterorum vero integro. Endopoditum pedum omnium lobiforme, margine exteriore rotundato. Sacculus oviger elongato-fusiformis, longitudine segmen- torum 4 abdominis anteriorum simul junctorum. Ova mem- brana tri vel quadrangulari ; lateribus parum sinuatis. Longitudo 9 mm. PHYLLOPODES ANOSTRACES 409 Parrra. Australia, Queensland, Rockhampton, Statio Calle, e limo educit Ilustr. D. Prof, G. O. Sars ; Port Darwin, Mons Stowbridge. Specimina non examinavi. Speciei huius adhue solum feminae sunt cognitae, et se ipsa hucusque incola e genere Streptocephalus unica Australiae. Sp. Streptocephalus floridanus Packard. Streptocephalus floridanus Packard, 88, p.53; 89, p. 350. « The two basal filaments are as in S. texanus; of the forceps at the end of the claspers, the filaments are much shorter and smaller than in $. texanus, so much so that there is no ne ed of confounding the two species, and, besides, in the Floridian species the processes are less broad and flat, and the inner of the two blades of the forceps have but one instead of two teeth. It approaches S. texanus in the robustness of the body, in the form and size of the caudal appendages, se hich equal, in length, the three last abdominal segments. IE seems to approach $. similis Baird, which inhabits St. Domingo, but that species 1s not described with sufficient exactuess to enable us to compare it properly, ant indeed without good specimens for comparison it is difficult to say whether this species is different or not from S. Sealu Ryder. Total length of male, 10 mm. ; length of 2-d antennae when stretched out, 5-6 mm. ; length of caudal appendage, 2 mm. ; total length of female, 10 mm. À pair O' and @ found in the Saint John's River, Florida, May 23, 1879, by Aler P. Fries; reccived from Dr. Carl F. Gissler. appears to differ from $. similis in the shorter fiiform appendage of 3-d joint of 2-d antennae, which is also very much shorter than in $. texanus. D'après la description ci-dessus nous pouvons grouper les caractères spéciaux du Streptocephalus floridanus comme il suit : les branches des serres des antennes inférieures du mâle sont droites et n'ont qu'une saillie à la base de la branche interne ; les cercopodes ont la forme d’un poignard avec des poils sur les deux côtés et elles ont la longueur des 3 derniers segments de l'abdomen. La définition précise des caractères de 410 EUG. DADAY DE DEÉS cette espèce est fort difficile, puisque les Un comp ratives avec d’autres espèces sont assez vagues Species insufficienter cognita et incertae sedis. Branchipus pellucidus Jos. Branchipus pellucidus G. Joseph, 57, p.1. «Blind. Kleimer (G° 15 mm. ; © 12 mm) als Br. stagnalis L. Kôrper vollkommen durchsichtig, nach dem Absterben schmutzigweiss, im Spiritus conservirt gelblichweiss, langge- streckt mit 11 Paaren von Schwimmfüssen. Kopf beim © breiter als beim ®. Das 1. Fühlerpaar zart und fadenfürmig, beim Q auch das 2 te. Letzteres beim G° dreighedrig, viel stärker entwickelt, in Form von 2 abwärts gekrümmten Hôrnern. An ihrem Basaltheile Fortsätze und Anhänge, welche zum Ergreifen und Festhalten des @ dienen. Augen fehlen. Die ehemaligen Augenstiele als kleine Tuberkeln hinter der Basis des 2. Fühlerpaares angedeutet. Der bei Br. stagnalis bemerk- bare dunkelrothe Fleck in der Mittellinie des Kopfes ist nicht vorhanden. — Das 1. Kieferpaar kräftig, am Ende abgerundet, gezähnt. Unterkieferpaar fussartig, mit verkümmertem Basal-und beborstetem Endgliede. Die hornige Oberlippe nach abwärts gebogen. n {1 Schwimmfüssen der folgenden Kôrperregion zeigt sich, dass hier das Athmen an die Bewegung derselben gekünpft ist. Sie sind schlanker und zarter als bei Br. stagnalis, aber mit lüngeren Haaren besetzt. Durch das Integument des bis auf die Schwanzflosse anhanglslosen Hinter- leibes sind die in demselben befindlichen Generationsorgane bei beiden Geschlechtern gut zu sehen... » FuxDoRTE : Grotten von Ober-Gurk, Gumpote und Podpée. » D’après la description relevée ci-dessus il estimpossible, à mon avis, de préciser non seulement les caractères de l'espèce, mais le genre où elle pourrait être classée. Nous pensons au genre Streptocephalus, eu égard aux antennes inférieures du mâle qui se partagent en 3 articles; les «prolongements etappendices » surgissant de ces antennes, nous rappellent les genres Pristi- cephalus et Chirocephalus. Les traits caractéristiques des Branchipus ne sont pas constatés. PIIYLLOPODES ANOSTRACÉS 411 IL est très désirable que cette espèce soit décrite de nou- veau. L’AFFINITÉ DES FAMILLES ET DES GENRES DU SUBORDRE PHYLLOPODA ANOSTRACA. Au cours des descriptions systématiques, j'ai déjà fait mention, cà et là, des affinités des familles et des genres. Mais Je crois qu'il n’est pas sans intérêt de résumer les conclusions de mes études à cet égard. Pour définir les affinités des Phyllopoda anostraca actuellement existants, nous ne recevons les renseignements nécessaires ni de la paléozoologie, ni de l’ontogénie; nous sommes donc forcés de les chercher dans les rapports de structure, autrement dit d'établir des conclusions pour le passé avec les données d'aujourd'hui. À mon sens, nous devons prendre comme guides, dans nos recherches : le nombre des paires de pattes du tronc, la structure des pattes, les modes de développement du pénis etenfin la structure de la tête du mâle, surtout la structure des antennes inférieures, car l’organisation interne ne présente pas de différences importantes, où s'il en existe, ces différences peuvent varier entre de larges limites dans la même famille ou dans le même genre, et peuvent se répéter dans le cercle de genres ou de familles très éloignés l'un de l’autre. Le nombre différent des pattes. — Pour établir l'affinité des genres, le nombre des paires de pattes — la Polyartemia en ayant 19 paires, la Polyartemiella 17 et les autres genres 11 paires — ne peut être considéré qu’au point de vue de l'ancêtre commun à tous les genres; cet ancêtre avait certaine- ment plus de 19 paires de pattes et ce nombre ne s'est réduit que plus tard au nombre actuel. J'ajoute immédiatement que la réduction successive du nombre des pattes, chez les Phyllopoda anostraca, n'est directement établie, ni par les données de la paléozoologie, nt par des faits ontogénétiques, si bien que notre conclusion ne se base que sur la variation fort remarquable du nombre des pattes dans les exemplaires des subordres des Phyllopoda conchostraca et notostraca. 412 EUG. DADAY DE DEÉS Les Polyartemia ayant 19 paires de pattes et la Polyartemiella 17, ces formes ont, à mon avis, mieux conservé le type original que les genres à 11 paires de pattes. Cette conclusion me semble appuyée par la description de S. EÆman (33. à qui dit que le palpe mandibulaire se trouve sous la forme d'une petite saillie sur la mandibule des genres Polyartemia, saillie qui a totalement disparu dans les autres genres. Cette petite saillie, je ne la considère pas, avec S. EXmann, comme une preuve d'atavisme ou de développement postérieur, autrement dit comme le commencement de la formation du palpe mandibulaire, mais je la considère comme le dernier reste du palpe mandibulaire disparu au cours du développement phylogénétique des autres genres. Il attribue au palpe mandi- bulaire prétendu des Polyartemia la même importance, au point de vue phylogénétique, qu'aux pattes abdominales de quelques Arachnoïdes, par exemple les Scorpions qui se présentent au cours du développement ontogénétique et qui disparaissent successivement. Étant donné ce fait que le nombre des pattes a déjà fortement varié dans les différents genres de Trilobita, je ne vois pas exclue la possibilité que le nombre des pattes, chez les Phyllopoda anostraca, pouvait aussi varier; et dès lors ce caractère ne peut figurer comme preuve dans la détermination de l’affinité. Mais ceci n’est pas exclusif de l'idée que le nombre des pattes variait absolument au cours du développement phylogénétique. Le nombre pair ou impair des lames branchiales des pattes, c'est-à-dire la présence d’une lame branchiale ou de deux, n’a pas non plus d'importance au point de vue de la détermination de l'affinité des genres, car le nombre des lames est souvent le même chez des genres très éloignés l’un de l'autre et, au con- traire, diffère chez des genres évidemment très voisins, Par exemple les genres : Polyartemia, Polyartemiella, Branchi- nectella, Pristicephalus, Chirocephalopsis et Chirocephalus ont deux lames branchiales, tandis que tous les autres genres n'en ont qu'une; néanmoins les trois genres mentionnés en premier lieu diffèrent beaucoup de ceux nommés en second lieu, et sont les représentants d’autres familles. De même le genre Branchinectella diffère par ses deux lames de tous les PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 413 autres représentants de la famille des Branchinectidae. La variation du nombre des lames branchiales doit s'expliquer, à mon avis, en supposant que tous les genres existant aujourd'hui descendent d’ancêtres à deux lames, les genres mentionnés plus haut retenant au cours du développement phylogénétique ce nombre de deux lames et tous les autres en perdant une, celle qui reste, par compensalion, acquérant une extension consi- dérable. Si nous voulions attribuer une grande importance au nombre des lames branchiales des pattes dans la recherche des affinités des genres, nous serions obligés de dériver tous les genres à deux lames du même ancètre et les genres à une lame d'un autre ancêtre commun. Nous devons attribuer une grande importance, pour la recherche des rapports d’affinité des familles et des genres, à la structure du pénis. Les Phyllopoda anostraca connus et existant aujourd'hui se divisent, d’après la structure de l’article apical du pénis, en deux groupes inégaux. Dans un groupe, l'article apical du pénis a une surface lisse et se termine par une épine assez longue en forme de sabre, qui s'élève de l'intérieur du pénis. A cette forme appartient le pénis des genres Eubranchipus, Artemiopsis, et celui des espèces de la subfamille des Chirocephalinae. Nous pouvons réunir toutes ces formes sous le nom de Xiphophallophora. Dans l’autre groupe la surface de l'article apical du pénis est munie d’épines, ou dentelée et ne porte à sa lerminaison aucun prolongement ; tous les genres, sauf la subfamille et les genres mentionnés plus haut, ont le pénis de cette seconde forme. Ces genres peuvent être réunis, comme pendant de l’autre groupe, sous le nom de Echinophallophora. | Ces divergences dans la structure du pénis ont surtout beaucoup d'importance pour la déterminaison des affinités des familles et des genres, parce que ni les conditions générales du développement, ni les traits génériques secondaires ne semblent avoir d'influence sur le développement du pénis. La structure de l’article apical du pénis est la même chez les Polyartemia qui ont 19 paires de pattes, les Polyartemiella qui en ont 17 paires, jusqu'aux Branchipus, Dendrocephalus et Streptocephalus qui ont chacun 11 paires de pattes, alors 414 EUG. DADAY DE DEÉS même que les caractères génériques secondaires diffèrent essentiellement de lun à l’autre. Le nombre des lames branchiales des paires de pattes n'a pas non plus d'influence sur le développement de l'article apical du pénis, comme le montrent les genres mentionnés ci-dessus, ainsi que les genres Artemiopsis, Eubranchipus et la subfamille des Ghiroce- phalinae. Enfin les caractères génériques secondaires du mâle, notamment : la structure des antennesinférieures, l'absence, la présence et la forme différente des appendices frontaux et antennaux, ne sont aucunement en relation avec la structure de l'article apical du pénis, — un coup d'œil sur les mâles de tous les genres nous le prouvera. Afin de mieux démontrer la division des genres d’après la structure du pénis et par à-même leurs affinités, J'aicomposé l'arbre généalogique qui suit. % = Artemia Artemielia Artemiopsis E Thamnocephalus Branchinectelle Dendrosephalus Parartemia Eubranchipus Branchinecta \/ Branchinella À er Au Viuere Pristicephalus Br A Eubre 4 Le at Pol Le temia Chirocephalus Pre / dre Eu temia Archichirocephalus E ga ora Xiphophallophora Protanostreca Pour faire mieux comprendre cette démonstration généa- logique, j’observerai tout d’abord que je ne considère, parmi les ancêtres des Phyllopoda anostraca actuels, qu'un groupe, le plus récent et le plus développé, dont le pénis des mâles ne s'était pas encore différencié en divers détails, mais avait à peu près partout la même structure; ce groupe d’ancêtres, je le nomme Protanostraca. De ce groupe durent descendre le groupe Echinophallophora et le groupe Xiphophallophora, dont le premier avait sur l’article apical du pénis une surface épineuse, le second une surface lisse mais se terminant par une épine. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 415 De chacun de ces groupes sortit une branche principale : Des Echinophallophora est issu l'Archipolyartemia, dont les représentants devaient être multipodes, avec deux lames branchiales sur chaque patte et chez les mâles, semble-t-1l, des appendices frontaux; des Xiphophallophora sortit l'Archi- chirocephalus, dont les représentants avaient vraisembla- blement beaucoup de pattes et à coup sûr plus de 11 paires, deux lames branchiales et, chez les mâles, des appendices antennaux. Il me semble que nous devons considérer ces deux branches primordiales comme les centres d’où les genres actuels doivent être dérivés directement, par la transformation lente mais continue au cours des milliers d'années, ou par la répé- ülion réitérée d'une mutation. L'Archipolyartemia parait être le centre de quatre branches, notamment de celles des : Polyartemia, Polyartemiella, Branchipus et Eubranchinella. Parmi ces branches princi- pales, celle des Polyartemia présente 19 paires de pattes, et deux lames branchiales, les antennes inférieures du mâle n’étant pas arliculées à un prolongement frontal; la branche des Polyartemiella a 17 paires de pattes, sa structure correspond d’ailleurs à celle des Polyartemia; ces deux branches ont conservé le mieux le caractère du type primordial. Les deux autres, celle des Branchipus °t celle des Eubranchinella (qui ont 11 paires de pattes, une lame branchiale et dont les antennes inférieures du mâle ont deux articles) peuvent être considérées comme les plus récentes et les plus éloignées du type primordial. De la branche principale des Polyartemia n’est issue aucune branche secondaire : seules les Polyartemiella font exception. si l'on ne prend pas en considération les différences dans le nom- bre des paires de pattes et les différences que présentent les appendices de la tête du mâle. Une seule branche secondaire est issue de la branche prinei- pale des Polyartemiella : celle des Streptocephalus avec 11 paires de pattes à une lame branchiale et les antennes infé- rieures à trois articles chez le mâle. Plusieurs branches secondaires sont à dériver des Branchipus: la plus Jeune est celle des Parartemia avec huit segments 416 EUG. DADAY DE DEÉS abdominaux. Ces branches secondaires ont pour caractéris- lique commune l'union des articles basilaires à un clypeus frontal sur la tête du mâle. De la branche principale des Eubranchinella naissent deux branches secondaires. Sur l’une d'elles nous rencontrons, à la base, la branche des Branchinecta avec9 segments abdominaux, le mâle n'ayant ni appendices frontaux ni appendices anten- naux ; au point le plus éloigné, celle des Ariemiella et Artemia, avec huit segments abdominaux et le mâle sans appendices frontaux ou appendices antennaires. Le genre Branchinec- tella est la forme de transition entre les Branchinecta et les Artemia. Dans l’autre branche secondaire nous rencontrons d’abord les Branchinella, dont le mâle porte des appendices frontaux bien développés. Sur cette branche se dressent deux rameaux, celui du Dendrocephalus et celui du Thamnoce- phalus avec l’appendice frontal se formant sur le vertex du mâle. De la branche primordiale des Archichirocephalus n'est issue, selon toute vraisemblance, que la branche principale des Chirocephalus, avec 9 segments abdominaux, 11 paires de pattes, deux lames branchiales et deux appendices au bord dorsal de l’article basal des antennes inférieures de la tête du mâle. : De la branche principale des Ghirocephalus se détachent deux branches secondaires : celle des Chirocephalopsis et celle des Pristicephalus qui ne diffèrent de la branche principale que par les antennes inférieures de la tête du mâle, ces antennes ne portant, sur leur côté dorsal, qu'un appendice antennaire. La branche des Chirocephalopsis n’a pas de rameau, mais celle des Pristicephalus se continue par les Eubranchipus qui n’ont qu'une lame branchiale et dont le mâle a deux appen- dices frontaux. Le dernier des rameaux est celui des Artemio- psis, qui diffère surtout des Eubranchipus par l'absence de l’appendice frontal et antennaire du mâle. Je ne crois pas me tromper en disant que les espèces de Phyllopoda anostraca dont l'article apical du pénis a une sur- face épineuse, doivent être les plus anciennes, surtout si l'on considère que parmi des animaux bien plus inférieurs nous PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 417 rencontrons souvent, nous pourrions même dire que se répète typiquement, une pareille structure du pénis. Pour ne citer que quelques exemples, j'indiquerai les Tri- et les Poly- cladturbellaria, où le pénis est assez fréquemment épineux à la surface. L'autre type de pénis, celui qui est lisse à la surface de l’article apical, mais qui se termine par une longue et forte épine, nous fait songer à certaines Gasteropoda(Prosobranchia) et le prolongement en épine semble jouer le rôle du dard des Gasteropoda et celui du spiculum des Nematoda; donc ce type doitêtreune forme plus récente que le précédent. En étudiant les affinités des Phyllopoda anostraca on ne saurait omettre d'étudier les caractères génériques secon- daires du mâle, c'est-à-dire de considérer la structure des an- lennes inférieures, la présence ou l'absence et la forme des appendices antennaires ou frontaux. Au point de vuede la fusion des antennes inférieures du mâle avec latéle, on divisera les genres en deux groupes. Dans l'un de ces groupes les antennes inférieures du mâle sont soudées à la base de l’article basilaire, où même se joignent dans toute leur étendue et forment dans ce casun clypeus frontal. À ce groupe appartiennent les représentants de la famille des Branchipo- didae,autrementdit lesgenresBranchipus, Branchipodopsis, Tanymastix et Parartemia, chacun avec de véritables clypeus frontaux ;etlesgenresPolyartemia, ArtemiaetEubranchinella où les antennes inférieures sont soudées à leur base, par consé- quent sans former de clypeus. Au second groupe, qui est le plus riche, appartiennent les genres dont les représentants portent des antennes inférieures indépendantes l’une de lautre, qui ne sont qu'assez légèrement fusionnées avec la tête du mâle et par conséquent ne forment point de clypeus frontal. À ce groupe appartiennent le genre Polyartemiella, les représentants de la famille des Branchinectidae, sauf ceux du genre Artemia, la subfamille des Eubranchipodinae, puis la subfamille des Chi- rocephalinae et Branchinellinae, et enfin la famille des Strep- tocephalidae. Nous ne pouvons indiquer avec précision lequel des types précédents est le plus voisin de la forme primordiale au point de vue cles affinités et de ladescendance phylogénétique ; on ne peut ANN. SC. NAT. ZOOL., 9% série. XI, 27 A 118 EUG. DADAY DE DEÉS que faire des suppositions. Pour ma part, je trouve fort vraisem- blable qu'à ce point de vue aussi les Polyartemia sont les plus voisins de la forme primordiale et que l’on peut dériver de celle-ci, d'une part le elypeus frontal des Branchipodidae, d'autre part le type des autres familles, subfamilles et genres, excepté les genres Artemia et Eubranchinella, où la base des antennes inférieures se soude, par un procédé que je consi- dèrecomme un retour atavique. Les Phyllopoda anostraca peuvent être distribués, d’après l'articulation des antennes inférieures du mâle, en trois groupes, fait qui peut aussi être considéré au cours de l'étude des affi- nités. Les antennes inférieures des mâles de la famille des Polyartemidae ne sont pas articulées ; au contraire, dans chaque genre et dans chaque espèce des familles des Branchi- nectidae, Ghirocephalidae et Branchipodidae, elles sont divi- sées en deux articles ; enfin celles de la famille des Streptoce- phalidae sont typiquementdivisées en trois articles. Sansaucun doute, nous pouvons considérer aussi, à ce point de vue, la famille des Polyartemiidae comme la plus voisine dela forme primordiale, d'autant que nous pouvons dériver, avec quelque fantaisie, ilest vrai, des antennes inférieures du mâle du genre Polyartemia, les antennes à deux articles des familles des Branchinectidae, Chirocephalidae et Branchipodidae, tandis que des antennes des Polyartemiella nous dérivons avec facilité les antennes inférieures à trois articles des Strepto- cephalidae. Dans ce but nous ne devons que considérer, par mutando mutandis, les antennes inférieures du mâle de la Poly- artemia divisées en article basal et apical, celles des Polyar- temiella, en article basal, médial et apical, les deux prolonge- ments apicaux en forme de cône de la dernière se transformant en branches du dernier article de l'antenne en forme de ciseaux dans la famille des Streptocephalidae. Je dois encore observer qu'au point de vue des différences de structure et du dévelop- pement des antennes inférieures du mâle, les affinités des genres ne sont pas encore, à mon sens, absolument définies. Les appendices frontaux et antennaires, avec leurs différents modes de développement, nous offrent des notions fort inté- ressantes sur la question des affinités. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 419 Dans le plus petit nombre des genres, le mâle n’a pont d’ap- pendice frontal, comme nous le constatons dans la famille des Branchinectidae et dans tous les genres de la subfamille des Chirocephalinae. Cette dernière, par l'absence des appen- dices frontaux, ressemble à la famille des Branchinectidae ; mais elle en diffère, comme aussi de toutes les autres familles et subfamilles, par ses appendices antennaires fortement déve- loppés. Dans une autre partie du genre, nous rencontrons des appendices frontaux de différente structure, pairs et impairs comme chezles mâles des familles des Polyartemiidae, Strep- tocephalidae et des genres de la subfamille des Eubranchipo- dinae. Enfin l'appendice frontal peut passer en arrière vers le vertex, comme nous le voyons dans les mâles de quelques genres de la subfamille des Branchinellinae et des genres de la famille des Branchipodidae. Nous pouvons donner l'explication des différences caracté- ristiques mentionnées ci-dessus, par deux voies. L'une est celle où nous partons des espèces sans appendices frontaux, en premier lieu de la famille des Branchinectidae qui nous pré- sente les formes les plus simples, puis par l'intermédiaire de la subfamille des Eubranchipodinae nous passons d’une part auxsubfamilles des Ghirocephalinae et des Branchinellinaeet à la famille des Streptocephalidae, d'autre part aux familles des Polyartemiidae et des Branchipodidae. L'autre voie est de direction contraire ; nous partons des genres avec appen- dices frontaux les plus compliqués et finissons par arriver à ceux qui n'ont pas dappendices frontaux ; dès lors 1l faut partir de la famille des Polyartemiidae, Branchipodidae ou Streptocephalidae et finir par celle des Branchinectidae. Je pense que nous nous rapprocherons le plus des affinités naturelles en considérant aussi dans ce cas, comme point de départ, la famille des Polyartemiidae, c’est-à-dire en allant du compliqué vers le simple. Les deux genres actuellementconnus de la famille des Poly- artemiidae, c'est-à-dire les Polyartemiella et les Polyartemia, forment, par la structure des appendices frontaux et des anten- nes inférieures du mâle, le point de départ des deux groupes inégaux formés par les autres familles. 120 EUG. DADAY DE DEÉS Etant données la forme de l’appendice frontal et la structure des antennes inférieures dumâle dans le genre Polyartemiella, nous n’en pouvons dériver que la famille des Streptocephali- dae qui s'y rattache par les diverses espèces du sous-genre Streptocephalus s. str., dont les appendices frontaux sont plus ou moins courts, digitiformes et non divisés. Le genre Polyartemia est l’origine de deux familles, à savoir les Branchipodidae et les Ghirocephalidae. Nous dérivons des Polyartemia la famille des Branchipodi- dae ; autrement dit, nous trouvons les affinités de ces formes en supposant que l’'appendice frontal en croissant du mâle des Polyartemia, dont les deux bouts se prolongent en forme de fléau et se divisent sur leur base, en supposant, dis-je, que cet appendice se soit retiré sur le vertex. Nous obtenons de cette sorte les appendices en forme de fléaux frontaux ou verticaux du genre Branchipus. De ces appendices peuvent être dérivés les appendices pédiculés et ramifiés verticaux du genre Tany- mastix en supposant un entrelacement secondaire à leur base etune bifurcation répétée. Si nousadmettons enfin la possibi- lité d'une rudimentation — supposition qui ne rencontre pas d'obstacles — nous pouvons aussi dériver les genres Branchi- podopsis et Parartemia, non pas des Polyartemia, mais des Branchipus, par l'intermédiaire du Branchipodopsis tridens Wolf. Les affinités des Polyartemia avec la famille des Chiroce- phalidae peuvent être démontrées par le moyen des subfamilles des Ghirocephalinae et Eubranchipodinae, en dérivant les appendices antennaires des premières et les appendices fron- aux des secondes de l'appendice frontal des Polyartemia. Nous pouvons dériver de l’appendice frontal des Polyarte- mia le front sans appendice et l’appendice antennal serriforme, prolongé et rétréei vers le bout du mâle, de la subfamille des Ghirocephalinae,ensupposantque le bicorne du premier, tourné enavant,s’est d’abordfortementprolongé,est devenuserriforme, puis s’est partagé en deux, les deux moitiés se retirant finalement du front sur le côté dorsal de l’article basal des antennes infé- rieures. Les genres Chirocephalopsis et Pristicephalus nous présentent ce rapport, ces genres dérivent des Chirocephalus PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 4921 par la perte de l’appendice antennaire nommé lame basale. La lame basale ou appendice antennaire du genre Chirocephalus, peut être dérivée du prolongement elaviforme se trouvant près du bord interne à la base de l’antenne inférieure des Polyarte- mia, en supposant que ce prolongement claviforme s’est aplati, élargi et retiré à la base de l’appendice serriforme ; enfin lapo- physe qui se trouve du côté ventral des antennes inférieures peut être réduit à la partie correspondante des antennes des Polyartemia. La subfamille des Eubranchipodinae peut être aussi dérivée d'une part des Polyartemia; mais d'autre part, le genre Pris- ticephalus la met en aflinité plus étroite avec la subfamille des Chirocephalinae. Pour le montrer, prenons comme point de départ l'Eubranchipus vernalis Verr. Nous devons supposer que les appendices frontaux se formèrent de la même manière que ceux des Polyartemia, d’ailleurs qu'ils se sont beaucoup raccourcis el rétrécis, prenant la forme de deux feuilles situées sur le milieu du front. Continuant nos suppositions et considé- rant queles deux petits appendices frontaux de l'Eubranchipus vernalis Verr. se sont retirés sur les deux côtés du front et allongés en forme d’un ruban, nous sommes parvenus à l'Eu- branchipus Holmani (Rvd.). Puis si nous supposons que les appendices frontaux de l'Eubranchipus Holmani (Ryd.) soient retirés sur le côté dorsal de l’article basal des antennes inférieures, nous arrivons aux appendices antennaires du genre Pristicephalus, c’est-à-dire à ceux de la subfamille des Chiro- cephalinae. Nous dérivons des appendices frontaux du genre Eubran- chipus, par l'intermédiaire de lEubranchipus vernalis, d’une part ceux du genre Branchinella et de l'autre ceux du genre Eubranchinella. En ce qui concerne la dérivation des appendices frontaux du genre Branchinella nous avons pour intermédiaire la Bran- chinella spinosa (M. Edw.) dont l'appendice est pédonculé, court et bifurqué; nous admettons que cet appendice provient des deux petits appendices frontaux de l'Eubranchipus ver- nalis qui se sont confondus en un pédonçcule sur la ligne mé- diane, se 199 EUG. DADAY DE DEÉS L'appendice frontal du genre Eubranchinella peut être dérivé d’abord des appendices de l'Eubranchipus vernalis en supposant qu'un appendice s'est .perdu et que l’autre s’est placé sur la ligne médiane du front ; nous pouvons dire aussi qu'il dérive des appendices du Branchinella spinosa (M. Edw.) où les deux branches courtes ne se seraient point développées, mais seulement le pédoncule. La subfamille des Eubranchipodinae forme avec ses genres un centre tel que l’on peuten dériver, par l'intermédiaire des genres Branchinella et Eubranchinella, d'une partles genres Thamnocephalus et Dendrocephalus, et de l’autre la famille des Branchinectidae. Nous dérivons les appendices verticaux du Dendrocephalus et du Thamnocephalus de laBranchinella spinosa (M. Edw.). Si, dans cette dernière espèce, nous imaginons les appendices frontaux prolongés dans leurs parties, puis ramifiés dans leurs branches, nous arrivons, par l'intermédiaire de la Branchinella australiensis (Richt.), aux Branchinella zietziana (Sayce) et ornata (Wolf), puis de celte dernière nous parvenons, d’une part aux espèces Branchinella Gissleri (Dad.) et kugenumaensis (Ish.), de l’autre aux genres Dendrocephalus et Thamnoce- phalus. La famille des Branchinectidae, n'ayant niappendices fron- aux, ni appendices antennaires, dérive du genre Eubranchi- nella, en supposant que le petit appendice frontal situé sur la ligne médiane à complètement disparu. Dans la famille des Branchinectidae, le genre Branchinecta forme le centre. De ce genre peuvent être dérivés: legenre Arte- miella avecses 8 segments abdominaux, et, par l'intermédiaire du genre Branchinectella, le genre Artemia, qui a aussi huit segments abdominaux. Les différences dans la structure du pénis sont un rude obstacle pour la définition précise des affi- nités des Artemiopsis. S'il est permis de donner quelque importance, pour la déter- mination des affinités, à la présence ou à l’absence des appen- dices frontaux ou antennaires, nous pouvons établir, d’après ce qui précède, le tableau ci-contre. Si nous étudions ce tableau et si nous le comparons à celui PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 193 que nous avons dressé d’après la construction du pénis (p. #14), si enfin nous tenons compte des différences dans le nombre des Artemia Artemiella Branchinectel/a Artemiopsis Éranñchiñhecta Thamnocephalus Branchinectidae Dendrocephalus Eubranchinella Branchinella Chirocéphalopsis Pristicepha rm #1 Parate | ue NC NPD RM ANQ Tanymastix ei SIS coli SAS nes Streptocephalus . | 1e dtreptocephalidae Chirocephalidee oi dae Polyartemiella Polyartemia ta lames branchiales des pattes et dans la structure des antennes inférieures, nous parvenons au résultat suivant : 115 Den les familles constituant le subordre des Phyllopoda anostraca connus et vivants de’ nos jours, les familles des Po- lyartemiidae, Branchipodidae et Streptocephalidae peuvent être considérées comme ayant des limites nettement distinctes ; L'uniformité de la famille des Branchinectidae n’est rompue que par le genre Artemiopsis à cause de la structure divergente du pénis. L'abdomen à huit segments des genres Artemia et Artemiella, de mêmeque les deux lames branchiales du genre Branchinectella ne sont pas de grande importance. 3. Les limites de la famille Chirocephalidae ne sont pas nettement précises, mais ses subfamilles des Chirocephalinae el des Eubranchipodinae sont uniformes. La subfamille des 494 EUG. DADAY DE DEÉS Branchinellinae nous présente, par la structure du pénis, un type de la famille assez étranger. Relativement à la dérivation phylogénétique des familles et des genres des Phyllopoda anostraca actuels, je crois raison- nable la conclusion suivante : bien que les familles et les genres se rapprochent et présentent des affinités réelles par leurs rap- ports extérieurs morphologiques, ou du moins peuvent être dérivés les uns des autres, bien que même leur conformité de structure intérne soit surprenante, néanmoins ils ne peuvent provenir d'un ancêtre commun, mais présentent plusieurs ancêtres qui élaient en affinité proche ; autrement dit, leur descen- dance pouvait être diphylélique au point de vue de la structure du péniset polyphylétique au point de vue des caractères généri- ques secondaires. Cette supposition s'appuie, à mon sens, sur la distribution géographique des genres qui esten rapport avec l'histoire du développement géologique de notre globe. LA DISTRIBUTION GÉOGRAPHIQUE ET ZOOGÉOGRAPHIQUE DES PHYLLODOPA ANOSTRACA. C'est dans la première partie du cinquième tome du grand ouvrage de Bronn: Klassen und Ordnungen des Thierreichs (1866-79) que À. Gerstaecker S'oceupa le premier de la distribu- tion géographique des Phyllopoda anostraca ; maisilsecontenta de mentionner les degrés de latitude et de longitude. A. S. Packard donna, en 1883, des notions bien plus précises car il réunit les espèces connues jusqu'alors en régions zoogéogra- phiques (89). Dans mon étude (28) des Branchipus de Hongrie, Jaiaussigroupélesespèces d’aprèsles régions zoogéographiques. Récemment M. £. Wolf fit des études de cette sorte (138, a), maisil s'occupait tout spécialement des espèces de l'Allemagne. La matière extraordinairement riche qui fut à ma disposition et la littérature qui S'y rattache, m'offrirent l'occasion de m'oc- cuper de la question de la distribution géographique et zoogéo- graphique des espèces connues de nos jours. Je sais bien que le degré de nos connaissances des Phyllopoda anostraca est bien éloigné encore du point où l’on pourrait établir le tableau complet de leur distribution ; néanmoins la connaissance de PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 425 84 espèces provenant desdiverses parties de notre terre (en tout 386 gîtes) est si considérable, qu'elle nous oblige à nous en occuper. Tout d'abord, comme orientation, je veux faire laremarque que je traiterai en premier lieu la distribution des Phyllopoda anostraca d'après leur répartition par continents. En Europe, je séparerai les groupes d'aprèsles divers pays. Puis je donnerai le tableau de la distribution des genres et des espèces d'après les régions zoogéographiques, faisant des comparaisons entre les divers genres et espèces de Phyllopoda anostraca dans les diverses régions et sous-régions zoogéographiques. Je prendrai en considération l'influence des rapports de température sur la distribution. Je m'occuperai séparément de habitat des genres et espèces dans les différentes zones et entre les lignes isother- miques. Je dresserai le tableau des limites d'expansion des genres et des espèces d’après les degrés de longitude et de latitude. Enfin je mentionnerai les données de la paléontologie concernant les Phyllopoda anostraca. Je juge nécessaire de donner d’abord une vue complète el nette des lieux d'habitat des Phyllopoda anostraca et des espèces qu'on y à recueillies. Dans ce but je relève plus bas la liste des habitats par ordre alphabétique, en joignant à chaque habitat le nom de l'espèce ou les noms des espèces qu'on y à trouvées. J'ai cru utile de dresser cette liste, afin de voir avec précision de quel continent, de quelle région, de quels pays et enfin dans combien de lieux nous connaissons actuellement les divers Phyllopoda anostraca: il en résultera la connaissance des régions sur lesquelles nous manquons de renseignements. INDEX LOCALITATUM ORIGINIS ET SPECIERUM HUCUSQUE COGNITARUM SUBORDINIS PHYLLOPODA ANOSTRACA. RH OEM EE CRAN Artemia salina, (L.). Adswa, flumen in Russia......... Branchinecta paludosa (0. F. M.). AgtoiniGroenlandiase".8 2... Branchinecta paludosa (0. F. M.), Ain el Sira prope Cairo in Aegyp- LUS EIRE ER PE DE RES PASSER ES Artemia salina (L.). >, Aitaban in Kirgisia..,....,..,.,.. Artemia salina (L.), 426 10. 30. 40. EUG. DADAY DE DEÉS Alexandrina Jlacus in Australia MOTITÉRERT LE RE DEL SE RE Parartemia zietziann Sayce. Allier nella :5 LA ee .. Branchipus staynalis (L.). Amaruh'an Aerÿplo..,22- 0 Artemia salina (L.). Amenkelt in Patagonia.......... Branchinecta granulosa Dad. Angara flumen prope Padun in SIDEMIA 2e 4 42 MI DRER ENS Pristicephalus Josephinae (Grub). Angersin Gallia: RM enReL Chirocephalus stugnalis (Shaw). Annanarivo in Madagascar. ...... Streptocephalus distinctus Thiele. Apremontin\Gallias-#RLPINE Tanymastix lacunae (Guer). Archangelsk in Russia........... Pristicephalus Josephinae (Grub). 5MAréenteulL Min Gala SR ARER Re Chirocephalus stugnalis (Shaw). St. Arnaud in Australia merid.... Branchinella australiensis (Richt). Asakuzatambo in Japonia........ Branchinella khugenumaensis (Ish). TS RON TE MERE RAR Branchipus stugnalis (L.). Aurean lacus in Australia merid.. Artemia salina (L.). . Awatschin-Bay in Kammtstka.... Branchinecta paludosa (0. F. M.). Bamotuj in Mongolia............ Branchipodopsis affinis Sars. BéÉdadinNEeypio Re MER Artemix salina (L.). Bellevue intGalla mea tuer Chirocephalus stagnalis (Shaw). Beni Mora, Biskra in Algeria...... Branchipus stagnalis (L.). "BerhininiGermania Rem Chirocephalopsis Grubii (Dyb). Berre in (Gallia m1 es Me es Artemia salina (L.). Bhowali Bazar, Kumaonin{ndiaor. Pristicephalus priseus Dad. Bingol Dagh in Armenia......... Branchipus stagnalis (L.). Biskra oasis in Algeria........... Branchipus stagnalis (L. ). Bjeloje flumen in monte Kaukasus DO. AANE AN TER ANRREne Chirocephalus stagnalis (Shaw). Blachheath in Britannia......... Chirocephalus stagnalis (Shaw). Blata lacus in Croatia............ Chirocephalus spinicaudatus Sim. \ Streptocephalus cirratus Dad. Bloemfonteine in Africa merid... ? Streptocephalus macrurus Dad. | Streptocephalus cafer (Low). Boganida in Siberia boreal..... .. Polyartemia forcipata Fisch. 3olschaja Baranicha flumen in Sibe- Pia él AE par NE AH D Arlemiopsis Bungei Sars. Bolschoj Ljachowskij, insula, Ma- | P'anchinecta paludosa (O. F. M.). , Arlemiopsis Bungei Sars. loje Simowje in Siberia........ ( Chirocephalonis oo Bünelin) Alreciasie torts Chirocephalus stagnalis (Shaw). { Chirocephalopsis Grubi (Dyb). Bonn 'in Germanias###% 2e 0e Chirocephalus stagnalis (Shaw). ( Branchipus stagnalis (L.). Borowoje lacus in Akmolinsk.... Pristicephalus Josephinae (Grub). Breslau in Germania............ Branchipus stagnalis (L.). Brighton in Britannia............ Chirocephalus stagnalis (Shaw). ristoluintBritannmia.. NAT 0. Chirocephalus stagnalis (Shaw). Brockenhorst in Britannia........ Chirocephalus stagnalis (Shaw). rookline in America septentr.... Eubranchipus vernalis Verr. Brout Vernet in Gallia. .......... Chirocephalus stagnalis (Shaw). Bucsecs in monte Kärpât, Hun- Dati robe Hide L NANTES Chirocephalus stagnalis (Shaw). Branchinecta ferox (M. Edw). Chirocephalopsis Grubii (Dyb). sudapest in Hungaria........... ( Streptocephalus torvicornis (Waga). »0. 55. 60. | © 80. 90. 95. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS Bugoe, Varangerfjord in Norvegia. Bugrina flumen in insula Koguljev. Bugrino lacus in insula Koguljev. Bukarest in Romania............ Burghausen in Germania........ Caddis in America septemtlr..... Wadillac in Gallia. 5:24, 20. .4 Cape Krusenstern in America sept. Cape Town in Africa merid...... Capo d’Istria in Istria............ Catat in Madagascar ............. CORRE PA GE. Que Chaitu-nor in Mongolia.......... Chakmaktin Jacus in Pamir...... CHAT kOMAINIRUSSIA NUE . Chuedepodera flumen in Russia. Ciudad Real in Hispania......... Claushavn in Groenlandia.,...... Cohosset in Massachusets, Ame- RSS LORS ERA MN COTE ue ER Corozilo in America merid....... . Cristol lacus in montibus Hautes- RP VÉRINS Daia de Sidi Kassem in Marocco.. Damascus in Asia minor......... Danvers in America septemtr... Danzig in Germania............. Dead Lake in America septemtr.. DéésSanlumearia:t ossi .:. Devonshire in Britannia......... De Witt in America septemtr..... Biéuzenn Gallia ss uscmn. :! 5.” Disco in Groenlandia. :.:…...... Discovery-Bay in Groenlandia. ... Djeroud in Palaestina........... Domahida in Hungaria........... St. Domingo, Antillae........... Dorchester in America septemtr.. DorbatinmRussid. his LME Se Dordogne in Gallia.............. Donne TA nt ee er 20 58 Dshaïljan-nor, Kara-Su in Pamir. DubrowWkainrRussia.t.e. 240. Egedesminde in Groenlandia..... Ellis in Kansas, America septemtr. Polyartemia forcipata Fisch. Branchinecta paludosa (0. F. M.). Polyartemia forcipata Fisch. Branchinecta paludosa (0. F, M.). Artemia salina (L.). Branchipus stagnalis (L.). Branchinecta coloradensis Pack. Branchipus stagnalis (L.). \ Artemia salina (L.). | Branchipus stagnalis (L.). Streptocephalus dichotomus Sars. Artemia Lelskii Grub. Branchinecta paludosa (0. F. M.). Streptocephalus Purcelli Sars. Artemia sulina (L.). Streptocephalus spinosus Dad. Artemia salina (L.). Branchinecta orientalis Sars. Chirocephalus Bobrinskii Alc. Branchinecta ferox (M. Edw.). Chirocephalopsis birostratus (Fisch). Streptocephalus proboscideus (Frau). Streptocephalus torvicornis (WNWag). Artemia salina (L.). Artemia salina (L.). Polyartemia forcipata (Fisch). Chirocephulus stagnalis (Shaw). Artemia salina (L.). Eubranchipus vernualis Verr. Dendrocephalus Geayi Dad. Branchipus Blanchardi Dad. Streptocephalus torvicornis (Wag). Artemia salina (L.). Eubranchipus vernalis Verr. Chirocephalus stagnalis (Shaw). Branchinecta coloradensis Pack. Branchipus stagnalis (L.). Chirocephalus stagnulis (Shaw). Branchinecta Lindahli Pack. Artemia salina (L.). Branchinecta paludosa (0. F. M.). Branchinecta paludosa (0. F. M.). Artemia salina (L.). Chirocephalus spinicaudatus Sim. Streptocephalus similis Baird. Eubranchipus vernalis Verr. Pristicephalus Josephinae (Grub). Chirocephalus stagnalis (Shaw. Chirocephalus stagnalis (Shaw). Branchinecta orientalis Sars. Streptocephalus torvicornis (Wag). Branchinecta paludosa (0. F. M.). Thumnocephalus platyurus Pack. 427 100. 110. 1307 155 . Fonceaux in Gallia . Goornong in Australia ». Gôttingen in Germania . Jassy in Romania EUG. DADAY DE DEÉS Ellwood in Australia Epping in Britannia d'Er-Râm in Palaestina d'Evreux in Gallia Falaise in Gallia Felsü-0rs in Hungaria Hezranin Africa EVANS e'falnis) es (ete fit se so teholel este so sels stslettts seal en ForsivikKen tin SVECrA NM En Frais Vallon in Algeria........... Frankfurt a. M. in Germania Frederiksborg in Dania Frederikshaabs Iblinsk in Groen- landia Frog lacus, Biskra, in Algeria... Gaschwitz in Germania Genève in Helvetia Gihon in Palaestina ss... eUnlnlelielnle ete lv iehetslele sie ele sel 6 Glendale in America septemtr... Glenelg in Australia Godhavn in Groenlandia......... Gorno-Nor in Mongolia GOSpIC 10 Croatia ere Gosshere in Bavaria... 710 Goumpidich in Aegypto Grand Sebkha, Oran in Algeria... Great Salt Lake. Utah in America SEP RE . Seekonk in America septemtr. Sebkhet-er-Riana in Tunisia... ... Seine-et-Oise prope Etampes in Gélia PRET RSA Senia lacus in Algeria Sewastopol in Crimia Shasi in China e ele lots 60e sléte ea sise ea Bolschoj Branchinecta paludosa (0. K. M.). Streplocephalus Purcelli Sars. Streptocephalus gracilis Sars. Streptocephalus Dregei Sars. Branchipodopsis Hodgsoni Sars. Chirocephalus stagnalis (Shaw). Branchipus stagnalis (L.). Artemia salina (L.). Polyartemiella Tudayi Dad. Branchinecta paludosa (O0. EF. M.). Artemia salina (L.). Branchinella australiensis (Richt). Chirocephalus stagnalis (Shaw). Artemia salina (L.). Branchipus stagnalis (L).). Chirocephalus stagnalis (Shaw ). Artemia salina (L.). Branchinecta 1heringi Lil]. Branchinecta paludosa (0. F. M.). Streptocephalus Archeri Sars. Polyartemia forcipata Fisch. Branchinella australiensis (Richt). Polyartemia forcipata Fisch. Chirocephalopsis rostratus Dad. ( Branchinecta paludosa (0. F. M.). { Artemiopsis Bungei Sars. Streptocephalus floridanus Pack. Artemia salina (L.). Artemia salina (L.). Artemia salina (L.). Eubranchipus vernalis Verr. Streptocephalus lamellifer Thiel. Artemia salina (L.). Chirocephalus stagnalis (Shaw). Streptocephalus torvicornis (Wag). Branchinecta paludosa (0. F. M.). Chirocephalus appendicularis Vavr. Artemia salina (L.). Artemia salina (L.). Streptocephalus torvicornis (Wag). Polyartemia forcipata Fisch. Artemia salina (L.). Chirocephalus stagnalis (Shaw). Eubranchipus vernalis Verr. Artemia salina (L.). Tanymastix lacunae (Guer). Branchinectella salina (Dad). Artemia salina (L.) Chirocephalus sinensis Thiel. Chirocephalus stagnalis (Shaw). Branchinecta paludosa (0. F. M.). 330. So 340. [22 Æ> ce Ste 309. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 433 Sindimindia orient... .:,.1." Branchipus stagnalis (L.). Sinjucha in monte Altai.......... Chirocephalus altaicus Dad. Siroka-Kula in Croatia. .......... Chirocephalus stagnalis (Shaw). Soullouki in Aethiopia........... Streptocephalus Rothschildi Dad. SAT A DETNIO Eee ee med e à de ee Branchipus stagnalis (L.). Suka Tal, Kumaon, Himalaya occ., ENCRES RE RE Pristicephalus priscus Dad. Stepanowka prope Tomsk in Sibe- DT PR OR ES RER EEE …. Pristicephalus Josephinae (Grub). Stroemfjorden in Groenlandia.... Branchinecta paludosa (0. F. M.). Swerowo in valle flum. lenissei.. Branchinecta paludosa (0. F. M.). Szäntéd in Hungaria......... .…. Branchipus stagnalis (L.). Szék in Hungaria...... LU. eArtemasalina, (li) Szerep in Hungaria...... .. Branchinecta feroæ (M. Edw.). Szomotor in Hungaria....... .… Streptocephalus torvicornis (Wag). es Es ( Branchinecta paludosa (0. F. M.) lajmyr flumen in Siberia..... .. t Chirocephalopsis claviger (Fisch). Tandja el Balia in Marocco .. ... Artemia salina (L.). Tanger in Marocco....... …. .… Tanymastix affinis Dad. Tehoba in Abessynia....... ..... Streptocephalus Rothschildi Dad. Tematinin Algeria: : 24... Artemia salina (L.). Theog, Simla Hills in India orient. Pristicephalus priscus Dad. Tillmire in Britannia .......... .… Chirocephalus stagnalis (Shaw). \ Branchipus stagnalis (L.). Mireniein Algeria: nez ee. à ER a | Tanymastix Perrieri Dad. Tirsdagskoven in Dania.......... Chirocephalopsis Grubii (Dyb). doka] an Hungarian. Streptocephalus torvicornis (Wag). lordainmeunearna. 2e Artemia salina (L.) Torontäl in Hungaria....... . . Streptocephalus torvicornis (Waga). Torne-Lappmark in Svecia....... Polyartemia forcipata Fisch. Totoralejos in Argentina......... Dendrocephalus cervicornis (Welt). LTÉE 0 SN RR ESS RD Artemia sulina (L.). Tri-Ostrowa in peninsula Kola... Polyartemia forcipata Fisch. Teneur CEA Cour our ee Branchipus stagnalis (L.). Tschikischljar prope mare Caspi- CURE ne enter og de ... Streptocephalus torvicornis (Wag). Tschukotskaja Jedoma in Siberia. Polyartemia forcipata Fisch. Tunis in Africa septemtr......... Pristicephalus recticornis (Brau). ( Eubranchinella abiadi (Brau). Tura el Kadra in Aegypto........ ; gypto { Streptocephalus vitreus Brau. Twin Lake Creek in America sep- CETTE ee td Branchinecta coloradensis Pack. Upper Onkaringa Creek in Aus- MALTE. tra an M dore A LS PE Branchinella eyrensis Say. Ural mons, pars septemtr. in Rus- SC PRRRS DEte TR Branchinecta paludosa (0: F. M.). DeminnBersse se ee Artemia salina (L.). Uruguay in America merid....... Dendrocephalus cervicornis (Welt). VadsoeumiNoryesias. 72... Polyartemia forcipata Fisch. Vagge, Tanafjord in Norvegia.... Polyartemia forcipata Kisch. Chirocephalus stagnalis (Shaw). Var i "Oatia.... AE : : : asd in Croatia................ | Streptocephalus lorvicornis (Wag). HetVernetein Gallas": Chirocephalus stagnalis (Shaw). Villeneuve in Gallia....... Re Artemia salinu (L.). Villers-sur-Mer in Gallia......... Chirocephalus stagnalis (Shaw). ANN. SG. NAT. ZOOL., 9e série. x, 2 43% EUG. DADAY DE DEÉS Vizaknaün Hungaria re neere Arternia salina (L.). Vrana lacus in insula Cherso..... Artemia lelskii Grub. 310: VrhovinaaimAOroatia Te ER Chirocephalus stagnalis (Shaw). Waco in America septemtr...... Streptocephalus texanus Pack. Waigatsch insula in Russia... .. Polyartemia forcipata Fisch. Wallace in America septemtr.... Branchinecta Lindahli Pack. Wapakoneta in America septemtr. Eubranchipus vernalis Verr. 375. Weissowo prope Odessa in Russia. Artemia salina (L.). Weliko-Anadolsk in Siberia...... Branchinecta paludosa (0. K. M.). Weston’s Pass in America sep- LOMME: AC Re ER RIRE cie Branchinectu colorailensis Pack. Westphalia in Germania. ....... Branchipus stagnalis (L.). ( Branchipus stagnalis (L.). À Streptocephalus torvicornis (Wag). 380. Wintorina in Australia........... Branchinella eyrensis Say. Wisconsin in America septemtr... Eubranchipus serratus Forb. Eubranchipus Holmanii (Ryd). Streptocephalus Sealii Ryd. { Chirocephalopsis Grubii (Dyb). t Branchipus stagnalis (L.). Woodbury in America septemtr... Würzburg in Germania.......... Yélimané in Africa centr......... Streptocephalus Zelineri Dad. 385. Yoshivaratambo in Japonia. ...... Branchinellu kugenumaensis (Isch). Zarfaia in Algeria.....:......... Chirocephalus stagnalis (Shaw). L'étude de la liste ci-dessus nous permet de tirer plusieurs suppositions où plutôt de constater divers faits. Nous pouvons d'abord établir en premier lieu le nombre des habitats et le nombre des espèces recueillies sur chaque continent, puis nous constatons combien d'espèces sont connues dans les différentes régions géographiques. Le tableau suivant nous orientera sur ces points : AMERIQUE | AMÉRIQUE EUROPE. j AFRIQUE. : AUSTRALIE. du Nord. du Sud. Renrieue Cenres.# 10 Espèces... 18 (1) Nous voyons, d'après ce tableau, que le plus grand nombre des lieux d'habitat signalés pour les Phyllopoda anostraca est en Europe; le plus grand nombre des genres est en Asie, enfin le nombre des espèces le plus considérable est en Afrique. L'Amérique du Sud est la région la moins exploitée : non PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 139 seulement le nombre des lieux d'habitat y est le plus faible, mais en outre c’est là, en même temps qu'en Australie, que nous connaissons le moins de genres et d'espèces. Le nombre en ( }) placé à côté des espèces d'Europe et d'Asie, indique, dans le tableau ci-dessus les espèces douteuses; celui placé près des genres et des espèces de l'Amérique du Sud se rapporte aux formes connues des Antilles. Afin de faciliter l'intelligence, je donne la liste des espèces groupées d’après les continents. 1. Europa. Chirocephalopsis birostratus (Fisch). Chirocephalus stagnalis (Shaw). Chirocephalus spinicaudatus Sim. Branchipus stagnalis (L.). Polyartemia forcipata Fisch. Artemia salina (L.). Artemia Jelskii Grub. Branchinecta ferox (M. Edw.). Branchinecta orientalis Sars. Qc Branchinecta paludosa (0. F. M.). 15. Branchinella spinosa (M. Edw.). Pristicephaluscarnuntanus(Brau . Pristicephalus Josephinae (Grub). Branchipus Blanchardi Dad. Tanymastix lacunae (Guer). Streptocephalus torvicornis (Waga). 10. Chirocephalopsis Grubii (Dyb.). 18. Branchipus pellucidus Jos? 2, Asia. Polyartemia forcipata Fisch. 15: Artemia salina (L.). Artemiella Skorikowi Dad. Branchinecta ferox (M. Edw.). Branchinecta orientalis Sars. Chirocephalus Bairdi (Brau). Chirocephalus turkestanicus Dad. Chirocephalus appendicularis Vavr. Chirocephalus altaicus Dad. D, Branchinec{a paludosa (0. F, M.). Chirocephalus sinensis Thiele. Branchinecta Tolli (Sars). Chirocephalus Bobrinskii Ale, ? Artemiopsis Bungei Sars. Branchinella kugenumaensis Pristicephalus Josephinae (Grub.). (Ish). 10. Pristicephalus priscus Dad. Branchipodopsis affinis Sars. Chirocephalopsis Grubii (Dyb). Chirocephalopsis rostratus Dad. Chirocephalopsis claviger (Fisch). Chirocephalopsisbirostratus(Fisch). [] UE Branchipus stagnalis (L.). Streptocephalus spinifec (Gurn.). . Streptocephalus dichotomus Sars. 3. Africa. Artemia salina (L.). Branchinectella salina (Dad). Pristicephalus recticornis (Brau). Chirocephalus stagnalis (Shaw). 10. . Eubranchinella abiadi (Brau). Branchinella ornata (Wolf). Branchipodopsis Hodgsoni Sars. Branchipodopsis kalaharensis Wolf. Branchipodopsis tridens Wolf. Branchipodopsis Wolfi Dad. Branchipus stagnalis (L.). Tanymastix affinis Dad. Tanymastix Perrieri Dad. 136 EUG. DADAY DE DEÉS Streptocephalus Bouvieri Dad. Streptocephalus Rothschildi Dad. . Streptocephalus bimaris Gurn. 25. Streptocephalus spinosus Dad. Streptocephalus cafer (Zoo). Streptocephalus papillatus Sars. Streptocephalus cirratus Dad. Streptocephalus proboscideus Streptocephalus distinctus Thiel. (Frau). Streptocephalus Dregei Sars. Streptocephalus Purcelli Sars. . Streptocephalus gracilis Sars. Streptocephalustorvicornis(Wag). Streptocephalus lamellifer Thiel. 30. Streptocephalus vitreus Brau. Streptocephalus macrurus Dad. 31. Streptocephalus Zeltneri Dad. Streptocephalus Neumanni Thiel. 4. America septentrionalis. Polyartémiella Hanseni (Murd). Eubranchipus Holmanii Pack. Polyartemiella ludayi Dad. 10. Eubranchipus serratus Forb. Artemia salina (L.). Eubranchipus vernalis Verr. Branchinecta Lindahli Pack. Branchinella Gissleri Dad. . Branchinecta coloradensis Pack. Streptocephalus floridanus Pack. Branchinecta paludosa (0. F. M.). Streptocephalus Sealii Ryd. Eubranchipus Bundyi Forb. 15. Streptocephalus texanus Pack. Eubranchipus gelidus Hay. Thamnocephalus platyurus Pack. 5. America meridionalis. Artemia salina (L.). 5. Dendrocephalus cervicornis Artemia lelskii Grub. (Welt). Branchinecta lheringi Lillj. Dendrocephalus Geayi Dad. Branchinecta granulosa Dad. 7. Streptocephalus similis Baird. 6. Australia. Artemia salina (L.). Parartemia zietziana Say. Branchinella australiensis (Richt). 5. Streptocephalus Archeri Sars. Branchinella eyrensis Say. Un coup d'œil jeté sur la liste précédente nous prouvera qu'il est des genres et des espèces connus de plusieurs continents et d’autres qui ne furent recueillis que dans un seul. Voici un groupement établi à ce dernier point de vue. a. Genres connus de plusieurs continents. Polyartemia Fisch. Europe. Asie. Artemia Leach, Europe, Asie, Amérique du Nord, Amérique du Sud, Australie. Branchinecta Verr. Europe, Asie, Amérique du Nord, Amérique du Sud. Chirocephalopsis Dad. Europe, Asie. . Pristicephalus Dad. Europe, Asie, Afrique. Chirocephalus Prev. Europe, Asie, Afrique. Branchinella Sayce. Europe, Asie, Afrique, Amérique du Nord, Australe: Branchipodopsis Sars. Asie, Afrique. Branchipus Schaef. Europe, Asie, Afrique. Tanymastix (Sim) Dad. Europe, Afrique. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS L. Streptocephalus Baird. Europe, Asie, Afrique, Amérique du Nord, Amé- rique du sud (Antilles), Australie. Nous voyons donc qu'au point de vue de la communauté des genres, l'Europe et l'Asie sont presque identiques ; seuls les Tanymastix et Branchipodopsis ne se rencontrent pas sur les deux continents à la fois. Les autres continents nous présentent une plus grande différence dans les genres. Seulslesgenres Artemia et Streptocephalus y sontcommuns, encore faut-il remarquer que ce dernier n’est pas connu de. l'Amérique du Sud mais seulement des Antilles qui S'y ratta- chent géographiquement. Les genres Branchinecta et Branchi- nella peuvent être considérés comme des genres généralement répandus, mais le premier manque à l'Afrique et à l'Australie, le second à l'Amérique du Sud; du reste, cette circonstance caractérise bien ces continents. Un fait curieux, c'est que les genres habitant trois continents, par exemple les Pristicephalus, Chirocephalus etBranchipus, se trouvent en Europe, en Asie et en Afrique. Parmi les genres habitant deux continents, nous trouvons en Europe et en Asie les Polyartemia et Ghirocephalopsis, les Branchipodopsis en Asie et en Afrique et enfin les Tanymastix en Europe et en Afrique. b. Genres connus d’un continent. Polyartemiella Dad. Amérique du Nord. Artemiella Dad. Asie. Branchinectella Dad. Afrique. Artemiopis Sars. Asie. 5. Eubranchinella Dad. Afrique. Parartemia Say. Australie. Dendrocephalus Dad. Amérique du Sud. Eubranchipus Verr. Amérique du Nord. Thamnocephalus Pack, Amérique du Nord. Nous voyons donc que seule l'Europe n’a pas de genres qui lui soient spéciaux. Il serait sans douteintéressant degrouperles espèces d’aprèsles divisions géographiques ou politiques plus ou moins grandes de chaque continent, mais à cause de Ia trop grande étendue de ce ravail, je ne veux m'occuper à ce point de vue que de l'Europe. 438 EUG. DADAY DE DEÉS Voyons d’abord combien de lieux de provenance nous connaissons aujourd'hui chez les Phyllopoda anostraca, d’après les divers pays d'Europe. Austria 6 Germania 15. Montenegro 1. Bohemia #4. Helvetia 1. Norvegia 8. Britannia 10. Hispania 2. Romania 2. Croatia 8. 10. Hungaria 23. 15. Russia 35. 5. Dania 2. Italia 1 Svecia 4. Gallia 41. Aïnsi le nombre de lieux de provenance est le plus grand en France, puis en Russie et ensuite en Hongrie. Dansles pays mentionnés on à recueilli les espèces suivantes : 1. Austria, Artemia salina (L.). 4. Streptocephalus torvicornis Artemia Jelskii Grub. (Waga). Branchipus stagnalis (L.). 2. Bohemia. Chirocephalopsis Grubii (Dyb). 3. Streptocephalus torvicornis ranchipus stagnalis (L.). (Waga). 3. Brittania. Artemia salina (L.). Chirocephalus stagnalis (Shaw). 4. Croatia. Chirocephalus spinicaudatus Sim. 4. Streptocephalus torvicornis Chirocephalus stagnalis (Shaw.). (Waga). Branchipus stagnalis (L.). 5. Dania. Branchinecta paludosa (0. F. M.). Chirocephalopsis Grubii (Dyb). 6. Gallia. Artemia salina (L.). Branchipus stagnalis (L.). Chirocephalus spinicaudatus Sim. 5. Branchipus Blanchardi Dad. Chirocephalus stagnalis (Shaw.). Tanymastix lacunae (Guer). 7. Germania. Artemia salina (L.). Branchipus stagnalis (L.). Chirocephalopsis Grubii (Dyb). 5. Streptocephalus torvic onis Chirocephalus stagnalis (Shaw). (Waga). 8. Helvetia. 9. Hispania. Chirocephalus stagnalis (Shaw). Chirocephalus stagnalis (Shaw). PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 439 10. Hungaria. Artemia salina (L). Chirocephalus spinicaudatus Sim. Branchinecta ferox (M. Edw). Chirocephalus stagnalis (Shaw). Branchinecta orientalis Sars. Branchipus stagnalis (L). Branchinecta paludosa (0. F. M.) 10. Tanymastix lacunae (Guer). 5. Pristicephalus carnuntanus(Brau) 11. Streptocephalus torvicornis Chirocephalopsis Grubii (Dyb). (Waga). 11. Italia. Artemia salina {L ). Branchipus stagnalis (L.). 12. Montenegro. Chirocephalus stagnalis (Shaw). 13. Norvegia. Polyartemia forcipata Fisch. Branchinecta paludosa (0. F. M.). 14. Romania. Artemia salina (L.). Branchipus stagnalis (L.). 415. Russia. Polyartemia forcipata Fisch. Chirocephalopsis birostratus Artemia salina (L.). (Fisch). Branchinecta ferox (M. Edw.). Chirocephalus stagnalis (Shaw). Branchinecta paludosa (0. F. M.). 10. Branchipus stagnalis (L.). 5. Branchinella spinosa (M. Edw.). Streptocephalus torvicornis Pristicephalus carnuntanus(Brau). (Waga). Pristicephalus Josephinae (Grub). 16. Svecia. Polyartemia forcipata Fisch. 3ranchinecta paludosa (0. F. M.). Nous pouvons donc constater que le plus grand nombre d'espèces est connu dans l'Europe centrale Y compris naturel- lement le sud de la Russie et que, parmi ces contrées, la Hongrie, occupe la première place. Nous pouvons voir en outre que les pays du nord de FEu- rope, y compris la partie septentrionale de la Russie, ainsi que les péninsules de la Méditerrannée, sont caractérisés par ce fait qu'on y rencontre le plus petit nombre d'espèces. Je crois que, pour le nord de l'Europe, la présence de ce petit nombre d'espècess’explique par les circonstances naturelles, notamment par celle de la température ; d'autant plus que maints savants s'occupèrent de leur étude et cherchèrent à les recueillir en 440 EUG. DADAY DE DÉES maints habitats. Tout au contraire, dans les péninsules méri- dionales, le petit nombre (1-2) d'espèces connues ne s'explique point par les conditions naturelles, mais tout simplement par le fait qu'on s'occupait fort peu, dans ces régions, de recueillir et d'étudier les Phyllopoda anostraca. Masupposition est Justi- fiée par le fait que maintes espèces sont connues du nord de de l'Afrique et de l'Asie mineure, au même temps que de l'Europe centrale, de sorte que leur présence dans le sud de. l'Europe est plus que vraisemblable. Les résultats auxquels on parvient en étudiant la distribution des espèces au point de vue zoogéographique sont non seule- ment intéressants, mais aussi de grande importance. Pour faciliter l'étude de la question et pouvoir en üirer brièvement les conséquences, j'ai groupé ci-dessous les espèces par régions ou par subrégions zoogéographiques. Bien entendu, jacceépte les divisions zoogéographiques établies par A. À. Wallace en 1876 (The geographical distribution of animals) ; carles espèces de Phyllopoda anostraca se prêtent bien plus naturellement à ces divisions qu'à celles plus récentes proposées en 1907 par M. Th. Arldt dans son ouvrage : Die Entwickelung der Conti- nente und 1hrer Lebewelt { (P- 22) |. Région palaéarctique. Polyartemia forcipata Fisch. Chirocephalus turkestanicus Artemia salina (L.). Dad. Artemia Jelskii Grub. Chirocephalus appendicularis Artemiella Skorikowi Dad. Vavr. 5. Branchinectella salina (Dad). Chirocephalus altaicus Dad. Branchinecta ferox (M. Edw). Chirocephalus sinensis Thiele. Branchinecta orientalis Sars. 25. Branchinella spinosa (M. Edw,. Branchinecta. paludosa (0. FM). jranchinella kugenumaensis Branchinecta Tolli (Sars). (Ish). 10. Artemiopsis Bungei, Sars. Branchipodopsis affinis Sars. Pristicephalus carnuntanus ranchipus stagnalis (L.). (Brau). Branchipus Blanchardi Dad. Pristicephalus recticornis (Brau). 30. Tanymastix lacunae (Guer). Pristicephalus Josephinae (Grub). Tanymastix Perrieri Dad. Chirocephalopsis Grubii (Dyb). Tlanymastix affinis Dad. 15. Chirocephalopsis rostratus Dad. Streptocephalus bimaris Gurn. Chirocephalopsis birostratus Streptocephalus Bouvieri Dad. (Fisch). 35. Streptocephalus torvicornis Chirocephalopsis elaviger (Fisch). (Wag). Chirocephalus spinicaudatus Sim. Streptocephalus vitreus Brau. Chirocephalus stagnalis (Shaw). ? Chirocephalus Bobrinskii Alc. 20. Chirocephalus Bairdi Brau. ?Branchipus pellicidus Jos. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 441 Nous connaissons, d’après la liste précédente, 38 espèces de la région paléarctique. Parmi ces espèces, deux, le Chiroce- phalus Bobrinskii Alc. et le Branchipus pellucidus Jos., n'étant qu'imparfaitement décrites, ne peuvent guère être comptées. Parmi les genres, il en est huit qui ont une à deux espèces et six qui comptent de trois à sept espèces ; à ces derniers appartient le genre Ghirocephalus qui est au premier rang par le nombre de ses espèces (7). Les 38 espèces de la région paléarctique connues de nos jours, se répartissent comme il suit entre les divers subré- gIOnS : a. Subrégion européenne. 10. Chirocephalus stagnalis (Shaw). Chirocephalus spinicaudatus Sim. Branchinella spinosa (M. Edw). Branchipus stagnalis (L.). Polyartemia forcipata Fisch. Artemia salina (L.). Branchinecta ferox (M. Edw.. Branchinecta orientalis Sars. 5. Branchinecta paludosa (0: F. M.). Pristicephaluscarnuntanus(Brau). 15. Pristicephalus Josephinae (Grub). Chirocephalopsis Grubii (Dyb;. Chirocephalopsis birostralus (Fisch). 17 Branchipus Blanchardi Dad. Tanymastix lacunae (Guer). Streptocephalus torvicornis (Waga). . ? Branchipus pellucidus Jos. b. Subrégion méditerranéenne. Artemia salina (L.). Artemia Jelskii Grub. Branchinectella salina (Dad). >ranchinecta ferox (M. Edw). Pristicephalus recticornis (Brau). Chirocephalus Bairdi (Brau). Chirocephalus appendicularis Vavr. Chirocephalus spinicaudatus Sim. id 10. 5e Chirocephalus stagnalis (Shaw). Branchipus stagnalis (L.). Tanymastix Perrieri Dad. Tanymastix affinis Dad. Streptocephalus bimaris Gurn. Streptocephalus Bouvieri Dad. Streptocephalus torvicornis (Waga). Streptocephalus vitreus Brau. c. Subrégion sibérique. Polyartemia forcipata Fisch. 10 Artemia salina (L.). Artemiella Skorikowi Dad. Branchinecta orientalis Sars. 5. Branchinecta paludosa (0. F. M.). Branchinecta Tolli (Sars). Artemiopsis Bungei, Sars. Pristicephalus Josephinae (Grub). Chirocephalopsis rostratus Dad. 45% . Chirocephalopsis birostratus (Fisch). Chirocephalopsis claviger (Fisch}: Chirocephalus turkestanicus Dad. Chirocephalus altaicus Dad. ? Chirocephalus Bobrinskii Ale. Branchipodopsis affinis Sars. Branchipus stagnalis (L.). d. Subrégion mandchourique. Chirocephalus sinensis Thiele. Branchinella kugenumaensis(Ish). Branchipodopsis affinis Sars. 449 EUG. DADAY DE DEÉS Les données de la liste précédente nous montrent en premier lieu que le nombre des espèces est presque le même dans trois des quatre subrégions, à savoir dans la subrégion de l'Europe, la Méditerranéenne et la sibérique. Dans la subrégion mandchourique le nombre des espèces est très petit, moins d'un quartdu nombre total. Comparantles groupes d'espèces des subrégions, nous constatons que certaines espèces se rencontrent dans deux ou trois subrégions, et d'autres seulement dans une. Voici le tableau comparatif : a. Espèces habitant trois subrégions. Artemia salina (L.), subrégions européenne, méditerranéenne, sibérique. Branchipus stagnalis (L.) subrégions européenne, méditerranéenne, sibérique. I n’y à que deux espèces paléarctiques connues dans trois subrégions ; donc, c'est le neuvième seulement du nombre total des espèces qui peut être considéré comme ayant une distribu- tion générale. b. Espèces connues de deux subrégions. 1. Subrégions europeënne et méditerranéenne. Branchinecta ferox (M. Edw.). Chirocephalus spinicaudatus Sin. Chirocephalus stagnalis (Shaw). 4. Streptocephalus torvicornis (Wa- ga). 2. Subrégions européenne et sibérique. Polyartemia forcipata Fisch. Pristicephalus Josephinae (Grub). Branchinecta orientalis Sars. 5. Chirocephalopsis birostratus Branchinecta paludosa (0. F. M.). (Fisch). 3. Subrégion Sibérique et mandchourique. Branchipodopsis affinis Sars. En comparant les groupes précédents nous trouvons que sur les dix-sept espèces, la subrégion européenne en à neuf qui lui sont communes, soit avec la subrégion méditerranéenne, soit avec la subrégion sibérique. Le rapport entre les subrégions méditerranéenne, sibérique et mandchourique est fort différent, car nous ne connaissons qu'une seule espèce qui puisse être recueillie à La fois dans la subrégion sibérique et dans la subrégion mandchourique ; enfin nous ne connaissons pas d'espèce mandchourique qui se rencontre dans la subrégion européenne où méditerranéenne et réciproquement. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 443 c. Espèces connues d’une subrégion. 1. Subrégion européenne. Pristicephalus carnuntanus Branchinella spinosa (M. Edw.) (Brau). Branchipus Blanchardi Dad. Chirocephalopsis Grubii (Dyb). 5. Tanymastix lacunae (Guerin). 2. Subrégion méditerranéenne. Artemia Jelskii Grub. Tanymastix Perrieri Dad. Branchinectella salina (Dad). Tanymastix affinis Dad. Pristicephalus recticornis (Brau). Streptocephalus bimaris Greru. Chirocephalus Bairdi Brau. Streptocephalus Bouvieri Dad. 5. Chirocephalus appendicularis 10. Streptocephalus vitreus Brau. Vavr. 3. Subrégion sibérique. Artemiella Skorikowi Dad. 5. Chirocephalopsis claviger (Fisch). Branchinecta Tolli (Sars). Chirocephalus turkestanicus Dad. Artemiopsis Bungei Sars. Chirocephalus altaicus Dad. Chirocephalopsis rostratus Dad. 8 ? Chirocephalus Bobrinskii Alec. 4. Subrégion mandchourique. Chirocephalus sinensis Thiele. Branchinella kugenumaensis (Ish). Les groupes ci-dessus montrent que chaque subrégion à ses espèces qui peuvent être considérées comme spéciales et qui la caractérisent. La plus riche en espèces de cette sorte est la subrégion méditerranéenne avec dix espèces ; le deuxième rang est occupé par la subrégion sibérique avec huit espèces ; vient ensuite la subrégion européenne avec cinq espèces, enfin la subrégion mandchourique est la plus pauvre, car elle n'a que deux espèces spéciales. Les subrégions de la région paléarctique méritent notre attention, non seulement à cause de leurs espèces spéciales où de celles qui leur sont communes, mais aussi par la présence de tel ou tel genre. Ainsi, parmi les genres, 1l en est : 1) qui habitent toutes les subrégions, hors la subrégion mandchourique, ce sont les Artemia, Branchinecta, Pristi- cephalus et Branchipus : 2) qui vivent dans chaque subrégion, comme les Chiroce- phalus. 3) qui habitent deux subrégions, enfin 4) qui ne sont connus que d’une subrégion. EUG. DADAY DE DEÉS CSS PS x a. Genres connus de deux subrégions. 1. Subrégion européenne et méditerranéenne. ë Tanymastix (Sim) Dad. Streptocephalus Baird. 2. Subrégion européenne et sibérique. Polyartemia Fisch. Chirocephalopsis Dad. 3. Subrégion sibérique et mandchourique. Branchipodopsis Sars. 4. Subrégion européenne et mandchourique. Branchinella Sayce. Donc il n°y a aucun genre dans la subrégion méditerranéenne qui soit représenté dans les subrégions sibérique ou mandchou- rique. b. Genres connus d'une subrégion. 1. Subrégion méditerranéenne. Branchinectella Dad. 2. Subrégion sibérique. Artemiella Dad. Artemiopsis Sars. Cette petite liste nous montre que parmi les quatorze genres qui habitent la région paléarctique, trois n’appartiennent qu’à une subrégion seulement, un genre est propre à la subrégion méditerranéenne et deux le sont à la subrégion sibérique. Ni la subrégion européenne, ni celle de la Mandchourie ne possèdent de genres spéciaux. Il. Région aéthiopique. Eubranchinella abiadi (Brau). Streptocephalus lamellifer Thiele. sranchinella ornata (Wolf). Streptocephalus macrourus Dad. >ranchipodopsis Hodgsoni Sars. Strepltocephalus Neumani Thiele. sranchipodopsis kalaharensis 15. Streptocephalus papillatus Sars Wolf. Streptocephalus proboscideus 5. Branchipodopsis tridens Wolf. (Frau). Branchipodopsis Wolfi Dad. Streptocephalus Purcelli Sars. Streptocephalus cafer (Lov). Streptocephalus Rothschildi Dad. Streptocephalus cirratus Dad. Streptocephalus spinosus Dad. Streptocephalus distinctus Thiele. 20. Streptocephalus vitreus Brau. 10. Streptocephalus Dregei Sars. 21. Streptocephalus Zeltneri Dad. Streptocephalus gracilis Sars. D'après ce tableau nous rencontrons dans la région éthio- pique vingt et une espèces ; c’est-à-dire pas tout à fait les deux PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 449 liers duhombre des espèces connues dans la région paléarctique. Le nombre des genres de la région est restreint, car il se limite à quatre. Deux de ces genres, notamment les Eubranchinella et les Branchinella, ne sont représentés que par une espèce ; les Branchipodopsis en comptent quatre et les Streptoce- phalus quinze. Le grand nombre d'espèces de ces deux derniers genres, surtout celui des Streptocephalus, est bien caracté- ristique pour la région. Les espèces connues de la région éthiopique se divisent par subrégions comme il suit : a. Subrégion d'Afrique orientale. Eubranchinella abiadi (Brau). 5. Streptocephalus proboscideus Streptocephalus lamellifer Thiele. (Frau). Streptocephalus Neumanni Thiel. Streptocephalus vitreus Brau. Streptocephalus Rothschildi Dad. 7. Streptocephalus Zeltneri Dad. b. Subrégion d'Afrique du Sud. Branchinella ornata (Wolf). Streptocephalus cirratus Dad. Branchipodopsis Hodgsoni Sars. Streptocephalus distinctus Thiele. Branchipodopsis kalaharensis Streptocephalus Dregei Sars. Wolf. 10. Streptocephalus macrourus Dad. ranchipodopsis tridens Wolf. Streptocephalus gracilis Sars. 5. Branchipodopsis Wolfi Dad. Streptocephalus papillatus Sars. Streptocephalus cafer (Lov.) 13. Streptocephalus Purcelli Sars. c. Subrégion de Madagascar. Streptocephalus distinctus Thiele. Streptocephalus spinosus Dad. D'après les données ci-dessus, il est facile de constater que la subrégion de l'Afrique du Sud est actuellement la plus riche en espèces, élant habitée par plus de la moitié du nombre total des espèces éthiopiques. La subrégion de l'Afrique orten- tale est peuplée d’un tiers du nombre total des espèces de la région. De la subrégion de Madagascar nous ne connaissons que quelques espèces. Les Streptocephalus peuplent les eaux de ia subrégion de l'Afrique orientale ; à part l'Eubranchinella abiadi, elles dominent uniquement dans la subrégion. Dans la subrégion de l'Afrique du Sud nous rencontrons trois genres, mais ce sont encore les Streptocephalus qui dominent puisque le nombre de leurs espèces est à celui des autres genres dans les rapports 1::4 : 8. 416 EUG. DADAY DE DEÉS Du reste, les trois subrégions de la région éthiopique sont, au point de vue des espèces, presque complètement étrangères l'une à l’autre, puisque nous ne connaissons actuellement qu'une espèce recueillie dans deux subrégions, à savoir le Streptocephalus distinctus qui appartient à la subrégion de l'Afrique du Sud et à celle de Madagascar. III. Région orientale. Pristicephalus priscus Dad. Streptocephalus spinifer Gurn. Streptocephalus dichotomus Sars. Cette liste bien courte n’établit pas la pauvreté de lorient ; elle montre simplement que les zoologistes se sont très peu occupés de cette partie du monde. Du reste, ces trois espèces appartiennent à deux genres el l'une d'elle, le Streptocephalus spinifer Gurn., habite la sub- région de Ceylan; les deux autres, le Pristicephalus priscus Dad. et le Streptocephalus dichotomus Sars habitent la subrégion de l'Inde orientale. IV. Région australienne. Artemia salina (L). Parartemia zietziana Sayce. 3ranchinella australiensis (Richt). 5. Streptocephalus Archeri Sars. Branchinella eyrensis Sayce. Cette liste étant fort petite, on peut bien répéter ce que Je viens de dire concernant la région orientale. Parmi les cinq espèces (qui appartiennent à quatre genres), seule l'Artemia salina est connue aussi dans la subrégion de Polynésie, les quatres autres espèces n’habitent que la subrégion australienne. V. Région néarctique. Polyartemiella Hanseni (Murd) Eubranchipus Holmanii (Ryd). / Polyartemiella Judayi Dad. 10. Eubranchipus serratus Forb. Artemia salina (L.) Eubranchipus vernalis Verr. Branchinecta Lindahli Pack. Branchinella Gissleri Dad. 5. Branchinecta paludosa (0. F. M). Thamnocephalus platyurus Pack. Branchinecta coloradensis Pack. Streptocephalus floridanus Pack. Eubranchipus Bundyi Forb. 15. Streptocephalus Sealii Ryd. Eubranchipus gelidus (Hay). Streptocephalus texanus Pack. Le tableau ci-dessus nous montre que la région néarctique renferme seize espèces appartenant à sept genres. Parmi ces PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 447 genres, celui des Eubranchipus est le plus riche en espèces, 1l en à cinq ; les genres Branchinecta et Streptocephalus en ont trois, les autres genres n’en ont qu'une ou deux. Les espèces habitant la région néarctique sont distribuées entre les différentes subrégions de la manière suivante : a. Subrégion de la Californie. Artemia salina (L.). b. Subrégion des Montagnes rocheuses. Artemia salina (L). Thamnocephalus platyurus Pack. 3ranchinecta Lindahli Pack. 5. Streptocephalus texanus Pack. Branchinecta coloradensis Pack. c. Subrégion des Alleghany. Eubranchipus vernalis Verr. 5. Eubranchipus Bundyi Forb. Eubranchipus Holmanii (Ryd). -_ Branchinella Gissleri Dad. Eubranchipus serratus Forb. Streptocephalus floridanus Pack. Eubranchipus gelidus (Hay). 8. Streptocephalus texanus Pack. d. Subrégion du Canada. Polyartemiella Hanzeni Murd. Branchineeta paludosa (0. F. M.). Polyartemiella Judayi Dad. D'après Les données précédentes, nous arrivons à la conclusion que la subrégion californienne est la plus pauvre en espèces et celle de l'Alleghany la plus riche; de la première subrégion nous ne connaissons aujourd'hui qu'une espèce, mais de la seconde nous en connaissons huit. Il est intéressant de constater que les espèces de ces subrégions sont pour ainsi dire caracté- ristiques, car à l'exception d’une seule, elles ne se rencontrent pas dans d’autres subrégions. L’exception est celle de l'Artemia salina (L.) qui habite la subrégion californienne, de même que celle des Montagnes rocheuses. Les subrégions de la région néarctique diffèrent non seulement par leurs espèces mais aussi par leurs genres. Parmi les sept genres 1l n° a que les Polyar- temiella, Streptocephalus et Branchinecta qui comptent des représentants dans deux subrégions. Le premier à des repré- sentants dans les subrégions californienne et des Montagnes rocheuses, le deuxième dans cette dernière subrégion et celle des Alleghany, enfin le troisième genre a des représentants dans les subrégions des Montagnes rocheuses et du Canada. 448 EUG. DADAY DE DEÉS VI. Région néotropicale. Artemia salina (L.) 5. Dendrocephalus cervicornis Artemia Jelskyi Grub. (Welt). 3ranchinecta lheringi Lillj. Dendrocephalus Geayi Dad. Branchinecta granulosa Dad. 7. Streptocephalus similis Baird. Cette liste fort brève nous permet de soupçonner d’abord que la région néotropicale est pauvre en Phyllopoda anostraca, ensuite que peut-être on a trop peu recueil et étudié ce sroupe dans la région. Étant donné qu'en Patagonie M. F. Silvestri et au Paraguay M. J. D. Anisits ont recueilli, sur une grande étendue de terrain du plankton d’eau douce, et que malgré cela, seul M. Sirestri trouva une seule espèce, Je crois bien vraisemblable que la région néotropicale n'héberge qu'un petit nombre d'espèces de Phyllopoda anostraca. Du reste, les sept espèces se distribuent entre les subrégions comme il suit : a. Subrégion du Chili. Branchinecta lheringi Lili. Dendrocephalus cervicornis Branchinecta granulosa Dad. (Welt). b. Subrégion du Brésil. Artemia Jelskyi Grub. Dendrocephalus Geayi Dad. c. Subrégion des Indes occidentales. Artemia salina (L). Streptocephalus similis Baird. Ainsi, ilest facile de voir que chaque subrégion néotropicale a ses espèces ef même ses genres propres car nous ne trouvons que deux genres ayant leurs représentants dans deux subrégions. Ce sont les Artemia et les Dendrocephalus. Le premier appar- üent à la subrégion du Brésil et à celle de l'Inde occidentale, le second à la subrégion du Chili et à celle du Brésil — une espèce pour chacune. Il ne sera pas sans intérêt de comparer entre elles les espèces des Phyllopoda anostraca des six régions zoogéographiques, car nous en irerons des conséquences générales. Celle comparaison nous montre d'abord que presque toutes les espèces de Phyllopoda anostraca sont attachées à une région et qu'il n'y en à que quelques-unes qu'on rencontre dans PHYLLOPODES ANOSTRACÉS plusieurs. Une des exceptions est l’'Artemia salina qui se rencontre dans toutes les régions, sauf la région éthiopique, et que, par conséquent, nous pourrions nommer cosmopolite ou ubiquiste. L’Artemia Jelskyi ne fut recueillie que dans les régions néotropicale et paléarctique (il faut même observer qu'on la trouve seulement dans une subrégion de la seconde). Les représentants du genre Branchinecta se rencontrent dans les régions paléarctique, néarctique et néotropicale, fait qui distingue ces régions des régions orientale, éthiopique et australe. Le tableau de la distribution des genres selon les régions zoogéographiques offre un intérêt beaucoup plus vif. Comparant les régions entre elles, nous trouverons des genres dont les espèces vivent en plusieurs régions et d’autres dont les espèces ne vivent que dans une. Parmi les genres qui sont représentés par une où plusieurs espèces dans plusieurs régions, les Streptocephalus méritent le premier rang. Nous rencontrons ses espèces dans les régions suivantes : paléarctique, éthiopique, orientale, australe, néar- ctique et néotropicale. Vu le nombre des espèces, nous devons considérer les Streptocephalus comme un genre éthiopique, car dans la région australe et la région néotropicale 1l n’est représenté que par une espèce, dans la région orientale par deux, dans la région paléarctique et dans la région néar- clique par trois espèces; tandis que dans la région éthiopique vivent quinze espèces. Il faut encore faire la remarque impor- Lante que la seule espèce connue dans la région néotropique, le Streptocephalus similis Baird, ne vit pas sur le continent américain, mais dans la subrégion des Indes occidentales, dans l'Ile St-Dominique. Les genres Artemia et Branchinella vivent, d'après nos connaissances, dans quatre régions ; le premier dans les régions paléarctique, australe, néarctique et néotropicale, le second dans les régions paléarctique, éthiopique, australe et néar- clique. Le genre Artemia manque donc aux régions éthio- pique et orientale, le genre Branchinella dans la région orientale et la région néotropicale; dans cette dernière, le genre Branchinella est remplacé par le genre Dendrocephalus. Les espèces du genre Branchinecta ne sont connues jusqu ici ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série. XI, 29 250 EUG. DADAY DE DEÉS que dans les régions paléarctique, néarctique et néotropicale ; ce genre manque dès lors aux régions orientale, éthiopique el australienne. Le genre Pristicephalus n’est connu que des régions paléar- cuque et orientale ; il n’a pas encore été constaté dans les régions éthiopique, australienne, néarctique et néotropicale, où il ne semble pas remplacé, comme d’ailleurs le genre Branchinecta. Enfin le genre Branchipodopsis ne nous à présenté ses espèces que dans les régions paléarctique et éthiopique. II manque done dans les régions orientale, australienne, néar- clique, néotropicale. Du reste, ce genre est remplacé par les Parartemia dans la région australienne. Hors ceux que je viens de mentionner, tous les autres genres, soit quatorze, n'ont de représentants que dans une région zoogéographique. Voiet la liste de ces genres groupés par l'ÉSIONS : 1. Région paléarctique. 2. Région éthiopique. Polyartemia Fisch. Eubranchinella Dad. Artemiella Dad. 3. Région néarctique. Branchinectella Dad. Polyartemiella Dad. Artemiopsis Sars. Eubranchipus Verr. o. Chirocephalopsis Dad. Thamnocephalus Pack. Chirocephalus Prev. 4. Region néotropique. Branchipus Schaefr. Dendrocephalus Dad. Tanymastix (Sim) Dad. 5. Région «ustralique. Parartemia Sayce. Ce tableau nous montre que le plus grand nombre de genres spéciaux est possédé par la région paléarctique; la région néarctique à trois genres, les régions éthiopique, australienne et néotropicale n’en ont qu'un chacune, enfin la région orien- lale ne possède pas un seul genre spécial. Considérant les genres spéciaux de chaque région zoogéogra- phique, nous devons constater chez eux un certain degré de convergence. Le genre Polyartemia de la région paléarctique est analogue au genre Polyartemiella de la région néarclique, les Chirocephalopsis de la région paléarctique rappellent les Eubranchipus néarctiques. Les Branchipus de la région paléar- ctique rappellent le genre Parartemia de la région australienne. Ce dernier remplace d'une manière encore plus éclatante le genre Branchipodopsis qui possède plusieurs espèces dans la PT PHYLLOPODES ANOSTRACÉS Ko 1 région éthiopique et une espèce dans les subrégions sibérique et mandchourique. Le remplaçant du genre Eubranchinella de la région éthiopique est, dans une certaine mesure, le genre Branchinella, surtout l'espèce Branchinella spinosa. Enfin le genre Thamnocephalus de la région néarctique, et le genre Dendrocephalus néotropique, sont non seulement réciproque- ment convergents mais représentent aussi le genre Branchi- nella, surtout les espèces Branchinella zietziana, Branchi- nella kugenumaensis et Branchinella Gissleri. Ainsi, la distribution zoogéographique des genres décrits ci-dessus nous conduit aux conclusions suivantes : 1° Le nombre des genres qui ont des représentants dans chaque région est très petit (6). 2 La plus grande partie (14) des genres connus n’ont qu'un représentant dans chacune des régions. 3° Parmi les régions, la paléarctique est celle qui comprend des représentants des genres de presque toutes les régions, les autres régions n'ont que deux ou trois genres communs. 4° La région paléarctique et la région néarctique ont le plus de genres communs. ° La région paléarctique possède le plus grand nombre de genres (14), la région orientale le plus petit (2). 6° La plus grande divergence dans les genres et leur nombre nous est présentée par la région néotropicale, surtout par ses deux subrégions continentales. 1° Les régions paléarctique, orientale, éthiopique et austra- lienne ont bien plus de traits communs que les régions néar- clique et la région néotropicale entre elles et entre les quatre régions précédentes. Mais une question se pose naturellement : quelle est la cause de la différence ou de certaines ressemblances des genres de Phyllopoda anostraca dans les différentes régions zoogéo- graphiques ? Donner une réponse précise à cette question, c'est, dans l'état actuel de nos connaissances, bien difficile; nous ne pouvons approcher de la solution que par des hypothèses, car l'argument qui explique la ressemblance des espèces, ne peut servir pour expliquer aussi leurs différences. 452 EUG. DADAY DE DEÉS La présence d'espèces d’un même genre, ou de la même espèce dans deux où plusieurs régions zoogéographiques est facile à expliquer par lhistoire géologique de ces régions. Cette thèse convient pour expliquer la présence du genre Branchi- necta dans les régions paléaretique et néarctique, des espèces du genre Branchinella dansles régions éthiopique, australienne, néarctique et dans la subrégion mandchourienne, des espèces du genre Branchipodopsis dans la région éthiopique et la sub- région mandchourienne, enfin l'habitat des espèces du genre Streptocephalus dans les régions éthiopique, orientale et australienne. La présence des espèces du genre Branchinecta dans les régions paléarctique et néarctique s'explique par le fait que les deux régions étaient en continuité totale ou partielle et qu'elles formèrent, dès l'ère silurienne jusqu'à l'ère diluvienne, des continents ou des parties de continents (l'Atlantide-Nord, Paléarctide, Néarctide, le continent Angara, l'Eurasie). Done il était possible que ces animaux d’eau douce pussent se répandre de proche en proche. La valeur de cette explication est surtout établie par la Branchinecta paludosa qui habite les régions européenne, sibérique et la région du Canada, autrement dit le nord de l'Europe, le nord de l'Asie, le Groënland et le Labrador. La présence des espèces du même genre dans les régions néarclique et tropicale, surtout dans la subrégion du Chili, ne peut pas être expliquée par la continuité des deux régions, autrement dit des deux continents. Ces deux régions zoogéo- graphiques, c'est-à-dire les continents de l'Amérique du Nord el l'Amérique du Sud n'étaient en continuité, durant l'ère dévonienne, que par la petite partie septentrionale de l'Amérique du Sud, puis elles furent séparées pendant les âges géologiques Jusqu'au tertiaire moderne, époque où elles s’unirent. Considé- rant qu'au dévonien, une toute petite partie seulement de la région néotropicale, celle qui est près de l'équateur se trouvait au-dessus de la mer, que la plus grande partie, donc aussi la subrégion chilienne, habitat actuel des espèces de Branchi- necta, élait sous l’eau, enfin de plus que cette région resta sub- mergée dans toute son étendue, même à l’âge carbonifère, on ne pe PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 49: peut trouver vraisemblable que les espèces du genre Branchi- necta de la région néotropicale, autrement dit de la subrégion chilienne, aient eu la même origine que les espèces néarc- liques, ou que les premières proviennent des secondes. Nous pouvons et nous devons donc chercher par d’autres voies la solution du problème de la présence des espèces de Branchinecta dans la région néotropicale. Nous pouvons supposer en premier lieu que les espèces de Branchinecta n'aient apparu où émigré dans la région néotropicale qu'à une époque avancée de la formation de notre terre, c’est-à-dire danslestemps tertiaires modernes. Cette hypothèse est repoussée par le fait que nous ne connaissons actuellement aucune espèce de Branchinecta dans la région néarctique au sud du 40° degré de latitude septentrionale et, dans la région néotro- picale, au nord du 30° degré de latitude méridionale. Les espèces de Branchinecta auraient dù sauter 70 degrés, suppo- sition que Je ne peux ni croire, ni m'imaginer. Cette explication ne peut davantage être soutenue par l'hypothèse d’une migration et d'une transformation ultérieure d’une espèce néarctique, car nous’ne connaissons nulle forme intermédiaire. Une autre supposition est celle qui veut voir dans les espèces de Branchinecta de la région néotropicale les descendants d'espèces émigrées de la région éthiopique ou de Ja région australienne. Au premier abord, cette théorie est soutenue par ce fait queles régions néotropicale, éthiopiqueetaustralienne furent en continuité depuis l’âge du cambrien jusqu'à celui du trias, que les régions éthiopique et néotropicale furent également en continuité depuis le jurassique Jusqu'au tertiaire moderne, et enfin que la région australienne fut, pour sa part, en continuité avec la région néotropicale à l’âge de la craie. Dès lors, la possibilité d’une migration des espèces de Branchinecta de la région éthiopique ou australienne dans la région néotropicale serait élablie ; seulement, Jusqu'à ce jour, nous ne connaissons : aucune espèce de Branchinecta dans ces deux régions (éthio- pique et australienne), malgré qu'elles Ÿ pourraient trouver les conditions de vie des parties correspondantes de la région néotropicale. Ne pouvant expliquer la descendance des espèces de Bran- 454 EUG. DADAY DE DEÉS chinecta de la région néotropicale par les hypothèses précé- dentes, il ne nous reste qu’à considérer ces espèces comme des formations indépendantes. Pour ma part, non seulement Je suppose la possibilité, mais j'affirme que les espèces de Bran- chinecta néotropicales se développèrent indépendamment de celles des autres régions, aux dépens de la forme primordiale qui se présentait dans les eaux douces de PAntarclis hypothé- tique ou, comme //4ering la nomme, de l'Archinotis, ou même dans les eaux du continent de l'Amérique du Sud, au plus tard à l'âge carbonifère. J'ai trouvé une base fixe pour établir cette thèse dans le fait que la subrégion du Chili cesse d’être sub- mergée — au moins en partie — à l’âge carbonifère si bien que dans la partie qui était au-dessus de l'eau, les espèces de Branchinecta déjà formées ne furent pas menacées d'une exterminalion complète. La continuité qui existait jadis entre la région éthiopique et la subrégion mandchourienne avec la région australienne explique entièrement l'habitat des espèces du genre Branchipo- dopsis dans les deux premières régions. La région néotropicale fut en continuité sur un vaste espace avec la région austra- lienne depuis l'âge cambrien jusqu'à la fin du trias, c'était le Gondwanaland; à l'époque jurassique la région australe format avec l'Eurasie un continent, notamment avec le continent Angara, et par suite avec la subrégion mandechourienne. La continuité de la région néotropicale avec la région australienne permettait aux espèces du genre Branchipodopsis de se répandre sur ce lerrain jusque dans la subrégion mandchou- rienne, Les Branchipodopsis de la région australe se transfor- maient, dans quelques traits caractéristiques et à cause de la salinité de l'eau, en Parartemia, mais leurs représentants de la Mandchourie conservaient dans l’eau douce, malgré la diffé- rence de climat, les caractères primitifs. Les espèces convergentes du genre Branchinella, apparues dans les différentes régions zoogéographiques ou sur les conti- nents, s'expliquent par la continuité des terrains à quelque âge céologique. La continuité des régions éthiopique et australienne, depuis l'âge cambrien jusqu’à la fin du trias, nous explique la présence de la Branchinella ornata dans la région éthiopique PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 455 et de la Branchinella eyrensis dans l’autre région. La présence de la Branchinella kugenumaensis dans le sud de la région mandchourienne et de la Branchinella Gissleri dans la région néarctique nous semblera assez compréhensible st nous pre- nons en considération que, durant la période Jurassique, la région australienne était en continuité avec la subrégion mand- chourienne et que cette dernière était en confinité avec la région néarctique depuis le carbonifère jusqu'au tertiaire moderne. La descendance et la distribution des espèces du genre Streptocephalus nous présentent un tableau intéressant. Le fait que la région éthiopique, de même que la région orientale et australe, sont également peuplées par les espèces du genre Streptocephalus, s'explique par la continuité de La région éthiopique avec la régiou australienne depuis le silurien jusqu'à la fin du trias, et par la continuité des régions éthiopique et orientale avec les deux précédentes, formant avec elle un grand continent jusqu'à la fin du trias; au surplus pendant le juras- sique et dans le crétacé, ces régions communiquaient entre elles par la péninsule indo-malgache, si bien qu'il n’y avait nul obstacle à l'émigration des Streptocephalus de la région éthiopique dans les autres régions. Ajoutons que les Strepto- cephalus colonisés dans la région orientale ne purent passer dans les subrégions mandchourienne et sibérique, à cause de l'Himalaya, sans compter d’autres difficultés naturelles. La con- tinuité de l'Europe et de l'Afrique, par conséquent des régions paléarctique et éthiopique, pendant le tertiaire moderne et le diluvium, nous explique la voie par laquelle le Streptocephalus torvicornis, appartenant à la subrégion méditerranéenne, passa de l'Afrique septentrionale dans l'Europe centrale et méridionale, c’est-à-dire dans la région européenne. Nous pouvons ainsi croire à l’origine commune des Streptocephalus des régions paléarctique, éthiopique, orientale et australe. La situation est tout autre pour les Streptocephalus de la région néarctique et de la subrégion de l'Inde occidentale. La région néarctique ne fut en communication avec la région éthiopique que pendant l’âge dévonien, et c’est seulement par lintermé- diaire de la région néotropicale que PAtlantis Nordse rattachait, par un isthme, au vaste Atlantis Sud. Donc si les ancêtres du 156 EUG. DADAY DE DEÉS genre Streptocephalus communs avec ceux de la région éthio- pique ne s'établirent pas dans les eaux douces de la région néarctique, autrement dit de l'Amérique du Nord, à Pépoque mentionnée ci-dessus, les représentants néarctiques de ce senre durent se développer spontanément, ear toute Immigra- tion fut plus tard rendue impossible par les mers. L’immigra- tion des Streptocephalus dans la région néarctique est fort invraisemblable, car malgré la continuité territoriale dont nous avons déjà fait mention, nous ne connaissions aucun Strepto- cephalus dans la région néotropicale. La présence du Strepto- cephalus similis dans la subrégion des Indes occidentales (St-Dominique) ne peut non plus être expliquée par des faits positifs. La subrégion des Indes orientales ne fut en continuilé avec les continents qu'à l’âge du silurien inférieur, el au dévonien, où elle formait une partie de listhme qui réunissait l'Atlantis Nord avec l'Atlantis Sud; cette subrégion fut non seulement détachée du continent, mais submergée au carboni- fère, puis elle émergea au tertiaire moderne, comme partie de l'Amérique du Sud, ou mieux de l'Amérique Centrale dont elle s'isola au diluvium. Ces faits nous prouvent incontestable- ment que les Streptocephalus, animaux typiques des eaux douces, ne purent apparaitre dans la subrégion des Indes occidentales qu'au tertiaire moderne où diluvium ; et comme ils ne se trouvent pas dans la région néotropicale, ils ne purent immigrer que de la région néarctique, soit au temps du dilu- vium, soit à l’âge géologique suivant. Jene peux passer sous silence ce fait remarquable que le genre Streptocephalus manque complètement dans la région néotro- picale proprement dite, c'est-à-dire dans l'Amérique du Sud, encore qu'il se trouve fort répandu dans la région éthiopique et dans toute l'Afrique. Ce fait est d'autant plus curieux que l'Amérique du Sud et l'Afrique, ou au moins la plus grande partie de sa région éthiopique, furent, depuis le cambrien jusqu'au commencement de làge tertiaire ancien, en conti- nuité formant l'Atlantis du Sud. Aussi la possibilité existait pour les Streptocephalus de se développer dans l'Amérique du Sud, dans le cas où les Phyllopoda anostraca américains auraient eu des ancêtres communs avec ceux de l'Afrique ; cette sd titles PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 457 possibilité était d'autant plus grande que les deux continents ont des territoires sous les mêmes latitudes, qui se correspon- dent par leurs rapports naturels et thermiques. Au point de vue des Streptocephalus, les rapports entre l'Amérique du Sud et PAfrique sont la réciproque de ceux relatifs aux Branchinecta. La présence des genres Pristicephalus, Chirocephalopsis. Ghirocephalus et Branchipus dans les subrégions européenne et sibérique de la région paléarctique, et par suite dans les “parties du nord de l'Europe, du nord et du centre de l'Asie ; celle des genres Ghirocephalus, Branchipus et Tanymastix dans l’Europe méridionale et l'Afrique septentrionale ; enfin la présence du genre Pristicephalus dans les régions paléarctique el orientale sont suffisamment expliquées par la continuité ancienne el actuelle de tous ces terrains zoogéographiques et géographiques. Naturellement les genres et même les espèces communes des régions zoogéographiques, des subrégions et des continents mentionnés plus haut, ne se présentèrent pas en même temps partout, car la continuité de ces régions ne fut point la même à toute époque. C’est déjà peut-être au silurien que les espèces communes actuelles, ou leurs ancêtres, se pré- sentèrent au nord et au sud de l'Europe et de l'Asie, car dès cette époque, toujours ou par intervalles plus ou moins grands, ces territoires étaient continentaux totalement où en partie et par conséquent continus. Les genres de l'Europe méridionale, de l'Afrique septentrionale et de la région orientale (Indes orientales), de même que les espèces des deux premières régions, ne purent se répandre qu'au tertiaire moderne, parce que ces Lerriloires ne communiquèrent pas plus tôt entre eux. Il est bien plus difficile d'expliquer la génèse des genres qui ne vivent que dans une région zoogéographique ou sur un continent. La solution de ce problème est d'autant plus délicate que les régions ou les continents en question furent en conti - nuité, non seulement pendant plusieurs âges géologiques, mais quelques-uns jusqu'au diluvium. De ce fait nous trouvons des exemples remarquables en comparant les genres spéciaux de la région paléarctique avec ceux de la région néaretique. Ainsi, les Polyartemia, Artemiella 458 EUG. DADAY DE DEÉS et Artemiopsis, genres spéciaux à la région paléarctique et qui habitent le rayon polaire dessubrégions européenne et sibérique, manquent complètement dans la région néarctique, où le premier genre est remplacé, dans le rayon polaire de lasubrégion canadienne, par les Polyartemiella, tandis que les deux autres genres n'y ont pas de remplaçants. En outre, manquent encore à la région néarctique — comme un tableau précédent nous l'a montré — les Branchinectella, Pristicephalus, Chirocephalopsis, Ghirocephalus, Branchi- pus et Tanymastix de la région paléarctique, qui, en revanche, n'est pas habité par les Eubranchipus et les Thamnocephalus néarctiques. Étant donné que les régions paléarctique et néarc- lique, ou plutôt la subrégion du Canada et la subrégion sibérique étaient en continuité, même au diluvium, par létroite bande du Kamtchatka et de Alaska : étant donné, en outre, que la plus grande partie (la partie orientale) dela région néarctique était en continuité, par l'intermédiaire de lAtlantis du Nord, avec la subrégion européenne, aux âges de la craie et du tertiaire ancien ; étant donné ces faits, dis-je, nous ne pouvons expliquer la différence des genres qu'en supposant qu'ils se soient développés spontanément dans ces régions zoogéogra- phiques, ou qu'ils soient descendus d'ancèêtres différents mais d’une parenté proche, c’est-à-dire polyphylétiques. La même supposition explique le développement des Eubranchinella de la région éthiopienne et encore davantage celui des Dendroce- phalus néotropicaux; et si nous ne voulons pas accepter cette hypothèse, nous sommes bien forcés de chercher l'ancêtre à l’âge du tertiaire ancien. * # * Je crois qu'ilne sera pas sans intérêt de présenter les rapports entre la distribution, c'est-à-dire l'habitat, des Phyllopoda anostraca et les circonstances chimatériques de la terre, en se basant sur les faits connus. Afin d'atteindre le mieux possible ce but, je donnerai d'abord le tableau des espèces groupées selon les zonesgéographiques, ensuite groupées d’aprèsles zones des lignes isothermes. Dans le groupement géographique des espèces Je me sers de Ja classification suivante : les zones géo- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 459 graphiques seront : 1° lazone polaire, 2° lazone tempérée septen- trionale, entre le degré polaire etle tropique du Cancer, 3° lazone tropicale entre le tropique du Cancer et celui du Capricorne, 4° zone tempérée méridionale au sud du tropique du Capricorne jusqu'au degré polaire. Les espèces connues actuellement se divisent comme il suit d'après les groupes mentiounés : 1. Espèces habitant la zone polaire : Polyartemia forcipata Fisch. 5. Branchinecta Tolli (Sars). Polyartemiella Hanseni (Murd). Artemiopsis Bungei Sars. Artemiella Skorikowi Dad. Chirocephalopsis claviger (Fisch.) Branchinecta paludosa (0. F. M.) 8. Chirocephalopsis rostratus Dad. D'après la liste ci-dessus la zone polaire n’est habitée que par un dixième à peu près (8) des espèces connues (84), et ce nombre ne représente que 6 genres. 2. Espèces habitant la zone tempérée septentrionale, c'est-à-dire Le terrain compris entre le degré polaire et le tropique du Cancer. Polyartemia forcipata Fisch. Chirocephalus Bairdi (Brau). Polyartemiella Judayi Dad. 25. Chirocephalus sinensis Thiele. Artemia salina (L.) Chirocephalus spinicaudatus Sim. Artemia Jelskii Grub. Chirocephalus stagnalis (Shaw). 5. Branchinectella salina (Dad). Chirocephalus turkestanicus Dad. Branchinecta Lindahli Pack. Branchinella spinosa (M. Edw). Branchinecta ferox (M. Edw.). 30. Branchinella Gissleri Dad. Branchinecta orientalis Sars. Branchinella kugenu maensis Branchinecta paludosa (0. F. M). (Ish). 10. Branchinecta coloradensis Pack. Thamnocephalus platyurus Pack. Eubranchipus Bundyi (Forb.). Branchipodopsis affinis Sars. Eubranchipus gelidus Hay. Branchipus stagnalis (L). Eubranchipus Holmanii (Ryd). 35. Branchipus Blanchardi Dad. Eubranchipus serratus Forb. Tanymastix affinis Dad. 15. Eubranchipus vernalis Ryd. Tanymastix lacunae (Guer). Pristicephaluscarnuntanus(Brau). Tanymastix Perrieri Dad. Pristicephalus Josephinae (Grub), Streptocephalus bimaris Gurn. Pristicephalus priscus Dad. 40. Streptocephalus Bouvieri Dad. Pristicephalus recticornis (Brau). Streptocephalus floridanus Pack. 20. Chirocephalopsis birostratus Streptocephalus Sealii Ryd. (Fisch). Streptocephalus texanus Pack. Chirocephalopsis Grubii (Dyb). Streptocephalus torvicornis(Wag). Chirocephalus altaicus Dad. 45. Streptocephalus vitreus Brau. Chirocephalus appendicularis ? Chirocephalus Bobrinskii Alc. Vavr. 47. ? Branchipus pellucidus Jos. Ce tableau nous montre que dans la zone tempérée septen- lrionale habitent 47 espèces, c’est-à-dire plus de la moitié du 460 EUG. DADAY DE DEÉS nombre des espèces connues. Les 47 espèces appartiennent à 16 genres, 11 manque seulement 4 genres à celte zone. 3. Espèces habitant la zone tropicale, c'est-à-dire l’espace compris entre le Cancer et le Capricorne. Artemia salina (L.). 10. Streptocephalus Neumanni Thiele. Artemia Jelskyi Grub. Streptocephalus proboscideus -Eubranchinella abiadi (Brau). (Frau). Dendrocephalus Geayi Dad. Streptocephalus Rothschildi Dad. 5. Branchinella australiensis (Richt). Streptocephalus similis Baird. Streptocephalus dichotomus Sars. Streptocephalus spiniger Gurn. Streptocephalus Archeri Sars. 15. Streptocephalus spinosus Dad. Streptocephalus distinctus Thiele. Streptocephalus vitreus Brau. Streptocephalus lamellifer Thiele. 17. Streptocephalus Zeltneri Dad. La liste précédente nous montre 17 espèces dans lazone tropi- cale. C’est presque la cinquième partie du nombre lotal des es- pèces. Les 17 espèces appartiennent à 5 genres. 4. Espèces habitant la zône tempérée méridionale, c'est-à-dire l'espace compris entre le Capricorne et le degré polaire sud. Artemia salina (L.). Branchipodopsis tridens Wolf. Branchinecta granulosa Dad. Branchipodopsis Wolfi Dad. Branchinect{a Jheringi Lil]. Streptocephalus cafer (Lov). Branchinella australiensis (Rich{). Streptocephalus cirratus Dad. 5. Branchinella eyrensis Sayce. 15. Streptocephalus distinetus Thiele. Branchinella ornata (Wolf). Streptocephalus Dregei Sars. Dendrocephaluscervicornis(Welt.. Streptocephalus gracilis Sars. Parartemia zieztiana Sayce. Streptocephalus macrourus Dad. Branchipodopsis Hodgsoni Sars. Streptocephalus papillatus Sars. 10. Branchipodopsis kalaharensis 20. Streptocephalus Purcelli Sars. Wolf. Le Lableau ci-dessus montre que dans la zone tempérée méridionale habitent 20 espèces. C'est presque un quart du nombre Lotal ; ces espèces présentent 7 genres. Résumant les données des tableaux précédents nous arrivons aux conclusions suivantes : l°Nous ne connaissons actuellement pas de Phyllopoda anos- traca dans la zone polaire du Sud. 2° Le plus grand nombre des espèces habite la zone tempérée septentrionale, le plus petit nombre la zone polaire du Nord. 3° Les espèces suivantes habitent deux ou trois zones : Polyartemia forcipata, habite la zone polaire et la zone tempérée septentr Branchinectu paludosa, _ —= = —— E13 Arlemia salina, _ tempérée septentrionale et la zone tempérée méridionale, PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 101 Artemia Jelskyi, habite la zone tempérée septentrionale et la zone tropicale. Branchinella australiensis, habite la zone tropicale et la zone tempérée méridionale. Streptocephalus distinctus, habite la zone tropicale et la zone tempérée méridionale. 7. Streptocephalus vitreus, habite la zone tropicale et la zone tempérée septentrionale. La distribution des genres dans les zones n’est pas moins intéressante. Il est des genres qui se rencontrent : 1° dans une seule zone, 2 dans deux ou trois zones. 1. Genres n'habitant qu'une zone. Artemiella, zone polaire. Arlemiopsis, — — Branchinectella, zone tempérée septentrionale. Eubranchipus, — —— — 5. Pristicephalus, — — — Chirocephalus, — — _ Thamnocephalus, — — — Branchipus, — — _ Tanymastix, — — — 10. Eubranchinella, — tropicale. 11. Parartemia, — tempérée méridionale. La zône tempérée septentrionale possède le plus de genres. Elle en à 7; dans les trois autres zones on ne rencontre qu'un ou deux genres. 2, Genres habitant deux zones ou davantage. Polyurtemia, zone polaire et zone tempérée septentrionale. Polyartemiella, — — — — Artemia, zone tempérée septentrionale, tropicale et tempérée méridionale. Branchinecta, zone polaire, tempérée septentrionale et méridionale. 5. Chirocephalopsis, zone polaire et tempérée septentrionale. Branchinella, zone tempérée septentrionale et méridionale. Dendrocephalus, zone tropicale et tempérée méridionale. Branchipodopsis, zone tempérée septentrionale et méridionale. 9. Streptocephalus, — = tropicale et tempérée méridionale. D'après ce groupement, nous voyons que la plupart des genres ont des représentants dans la zone polaire et la zone tempérée septentrionale; à ces zones appartiennent 4 genres sur les 9. Les genres Branchinecta, Branchipodopsis et Branchi- nella sont bien remarquables par le fait que, n'ayant aucun réprésentant dans la zone tropicale, ils sont également répandus 162 EUG. DADAY DE DEÉS dans la zone tempérée septentrionale et méridionale ; les Branchinecta habitent même la zone polaire. Les genres Artemia et Streptocephalus ne sont pas moins intéressants car ils vivent dans toutes les zones, hormis la polaire. À mon avis, la distribution géographique des espèces et des genres de Phyllopoda anostraca esquissée ci-dessus est en relation intime avec l'habitat des espèces sur ou entre les ditfé- rentes lignes isothermes. Considérant les genres à ce dernier point de vue nous trouvons : Polyartemia entre les lignes isothermes +2 et—16 septentrionales. Polyartemiella — — — +2 et— 14 — Artemia — —= — +28 et —% — — _ — +-22et—+1%4 méridionales. Artemiella — — — 10 et—12 septentrionales. 5. Branchinectella sur la fone isotherme + 20 Spin Branchinecta entre les lignes isothermes +22 et —18 septentrionales et — _ — +18 et +10 méridionales. Eubranchipus — — — +12 et +2 septentrionales. Eubranchinella dans la zone isotherme tropicale de +30 — 10. Branchinella entre les lignes isothermes+1# et+8 septentrionales et — — +24 et+16 méridionales. Pristicephalus — — — +24 et—2 septentrionales. Chirocephalopsis entre — — +18 et— 16 — Chirocephalus — —— —. +24 et +10 — Dendrocephalus — — — +26 et +18 méridionales. 15. Thamnocephalus —- - — — —+12 et +10 septentrionales. Parartemia — — = +14 et+ 12 méridionales. Branchipodopsis — — _ +2 et 0 septentrionales et —- — — —+-24 et +22 méridionales. Branchipus -— — —— +22 et+8 septentrionales. Tanymastix = — — + 22 et +10 — 20. Streplocephalus — — — +28 et + 8 _— sur la ligne isotherme —- 30 tropique et entre les lignes isothermes +28 et + 14 méridionales. Si nous étudions les genres d’après leur habitat entre les différents rayons isothermes, nous constaterons, en nous basant sur les données ci-dessus, les faits suivants : 1°Ily a des genres qui ne vivent TUE les lignes isothermes — 10 et — 16septentrionales, ces genres sont les Artemiella et les Artemiopsis. 2° [1 y a desgenres qui vivent entre les lignes isothermes + 24 et—18 septentrionales. Ces genres sont les Polyartemia, Poly- artemiella, Artemia, Branchinecta, Pristicephalus et Chiro- cephalopsis; remarquons encore que les Artemia et Bran- PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 1063 chinecta vivent aussi entre les lignes isothermes + 22 et + 10 méridionales. 3° Jusqu'à la ligne isotherme + 2septentrionale habitent trois genres, les Eubranchipus, Ghirocephalus et Branchipodopsis. Ce dernier genre semble avoir sa patrie entre les lignes isothermes + 24 et + 32 méridionales. 4° La plus grande partie des genres ne dépasse point la ligne isotherme + 8 septentrionale et laligne + 12 méridionale. Ces genres sont les suivants : Branchinectella, Eubranchinella, Branchinella, Dendrocephalus, Thamnocephalus, Pararte- mia, Branchipus, Tanymastix et Streptocephalus. Cette liste représente presque la moitié du nombre total des genres. 5° Au dedans des limites des lignes isothermes, cinq genres nous présentent les plus grandes variations; cesont:les Artemia, Branchinecta, Branchinella, Branchipodopsis, Streptoce- phalus; ce dernier vit encore sur le rayon isotherme + 50°. 6° Une partie (2/5 — 8) du nombre total des genres vit aussi bien entre les lignes isothermes + qu'entre celle, du —, l'autre partie des genres (donc 3/4 —12) ne vit que dans les rayons + des lignes isothermes. Comme conclusion finale nous dirons donc, que les circon- stances thermiques ont aussi une très grande influence sur la vie des genres et des espèces de Phyllopoda anostraca. Que les variétés de température aient une immense influence sur la vie des espèces de Phyllopoda anostraca, cela est démontré par le tableau suivant. Ce tableau est établi d’après les données à ma disposition; Je me suis borné à présenter l’époque d'apparition de quelques espèces dans les zones géographiques et rayons isothermes différents. Polyartemia forcipata Fisch. Imandra, 18, VIT; Litora Murmanica, 19, VIl; Chuedepodora, 28, VII; Archangel, 29, VIT; Norvegia borealis. VIL, VII; Sachar-Urjach, 3, VIIL; Siberia borealis et flumen Jana, 8, VIIT; Delta fluminis Kolyma, 10-23, VIIL; Obdorsk, 19, VII; Maloje Simowije, 22, VIL; flumen Jana, 6, IX ; Mons Sarek et Torne Lappmark, VIL Branchinecta ferox (M. Edw). Kecskemét, 28, IL; Szerep, 8, IV; Birket Mamilla, 2-10, [IV ; Aïn-Couffin, 41, IV. Branchinecta orientalis Sars, Kecskemét, 25, IV; Dshailjan-Kol, Karasu, 17- 30, VIH; Chujtu:nor, 21, VIL; Julmassar, 17-30, VIL et 5-6, VILLE; Pamir, 5, VILL; Jaschil-Kul, 17, VIL Branchinecta paludosa (0. F. M.) Weliko-Anadolsk, 13, V; Dovre in Norve- gia, 45, V; Litora Murmanica, 19, VIL; {ns. Kotelnyi, 11, VIL; Adswa, 25, 26, 46% EUG. DADAY DE DEÉS VIT; Chuedepodera, 28, VIIL; Norvegia borealis, VII, VII; Sachar-Urjach, 2- 22, VII; Mons Tatra, VIL; Wanjkin Urjach, 14, VII ; Maloje Simowje, 22, VIII; Nowaja Semjla, 1, IX, Mons Sarek et Torne Lappmark, VIL Branchinecta Tolli (Sars) Siberia borealis, 27, VIT; Delta fluminis fana, 6, IX. Branchinecta coloradensis Pack. Lac. Dead. 12, VIIL; Gray's Peak. 22, VIII. Branchinecta Lindahli Pack. Laramie Hills, 23, X. Branchinectella salina (Dad) Sebkha d'Oran, 31, IE, Lac. de la Senia, 1,1V. Artemiopsis Bungei Sars, Ins. Ljachof, IX ; Ins. Novae Siberiae, 10, X. Eubranchipus vernalis Verr, New Haven, 27, IIL; Danvers, 10, 1, 25, XI, XfI; Salem, 19, IV ; Broockline, 30, HI; Pawtucket, 18,111; Newport, 15, IL; Seetonk, 2, V; Dorchester, 4, 9, 1. Eubranchipus serratus (Forb). Normal, IV. Eubranchipus Holmanii Ryd. Woodbury, 27, LL. Pristicephalus Josephinae (Grube). Angara, 28, IV ; Tobolsk, 15, V ; Kainsk, 19- 31, V; Akmolinsk, 19-31, V; Marinowka, 11, V; Dorpat, VI. Pristicephalus carnuntanus (Brau), Parndorf, IV. Pristicephalus priscus Dad. Theog, Simla Hills, 27, IV, 3, V; Phagu, Simla Hills, 3, V; Naini Tal, Kumaon, 3, X. Chirocephalopsis Grubii (Dyb) Budapest, IT; Berlin, IV, V; Jaschil-Kul, 17, VIL. Chirocephalopsis rostratus Dad. Della fluminis Kolyma, 28, Vi; Sachar- Urjach, VLI; Siberia borealis, 23, VIE. Chirocephalus stagnalis (Shaw). Algeria et Meudon, Il; Mantes, 2, Ill; Belle- vue, 7, IL; Marocco, 8, Il; Argenteuil, 26, II; Dordogne, 15, IV ; Kefel-Akdar, V; Kaukasus borealis, 8, V; Le Vernet, 9, V; Bonn. IV-VI; Retyezat, 1, VIE, solum juvenes; 27-29, VII. Chirocephalus Bairdi (Brau). Jaffa-Parona, 19, Il; Jerusalem, 2-10, HE, 20, XI; Birket-Mamilla, 1, [V ; Rama, 24, IV. Chirocephalus spinicaudatus Sim. Ivry, HE, IV; Lac. Blata, 9, VE. Chirocephalus appendicularis Vavr. Libanon, 3, VI; Sary-Gül, 18, VIL Branchinella eyrensis Sayce, Upper Onkaringa Creeck, V. Branchinella Gissleri Dad. Glendale, 23, HE. Branchinella kugenumaensis (Ish). Kugenuma, VII, VII; Yoshiwaratambo.. VII, VU. Dendrocephalus Geayi Dad. Venezuela, 6-20, ILE. Dendrocephalus cervicornis (Welt). Totoralejos, IV. Thamnocephalus platyurus Pack. Ellis, 26-29, VE; 27 IX ; 1-22, X. Parartemia zietziana Sayce. Lac. Alexandrina, XL. Branchipodopsis affinis Sars, Gorno-nor, 4, VI. Branchipus stagnalis (L.) Oasis de Biskra, 11, IV ; Kasr-el-Zoueirah, 13, IV; Trnje, 14, V; Oum Ali, 25, V ; Alliez, 22, VI; Gossberg, VIT; Deés, 15, VII-VIIT; Regensburg, VIT, Vill; Ault, VII ; Cadillac, IX ; Budapest, 28, IX ; Biskra, XII; Kecskemét, V. Branchipus Blanchardi Dad. Lac. Cristol, 22, IX. Tanymastix lacunae (Guer), Parndorf. IV ; Seine-et-Oise, IX ; Apremont, IX. Tanymastix affinis Dad. Tanger, 2, XII. Streptocephalus torvicornis (Waga). Tschikischljars, 9, 14, V ; Saratow, 13, V; 25, V1; Karlovac, 26, V ; Krim, 28, V ; Daia de Sidi Kassem, 12, 14, VI; Kecske- mét, VI; Kolozsvar, VIL; Varasd, VII; Odolany, 13, VII; Kupelj, 27, VII; Bu- dapest, 5-27, VILL. Streptocephalus lamellifer Thiele, Samburu, IV. Streptocephalus Zelineri Dad. Yélimane, VIH. Streptocephalus Neumanni Thiele, Harro-Rufa, 1, VI. Streptocephalus Bouvieri Dad. Kousri, VIT. Streplocephalus Purcelli Sars. Cape-Town, IX. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 16 Streptocephalus RothschildiDad. Menabella, 24, IV ; Tehoba, 28, IV; Soullouki, 23, VIlL; Ouardy, 25, VIIL. Streptocephalus texanus Pack, Waco, 17, IT; Ellis, 28, 29, VI; 27, IX ; 10-22, X5 0, XL Streptocephalus Sealii Ryd, Woodburg, 20, X. Streptocephalus floridanus Pack, Saint John’s River, 23, V. Les faits que nous avons cités se rapportent à l'époque où les exemplaires furent recueillis, mais nous ne connaissons pasexac- tement le temps de l’apparition, du développement et de la disparition d’une espèce au -lieu de son habitat; pourtant nous pouvons tirer de ces faits plusieurs indications remarquables. 1° Les espèces des Phyllopoda anostraca vivant dans la zone polaire se développent bien plus tard que celles qui vivent dans la zone tempérée ou dans la zone tropicale. Parmi les espèces ‘habitant la zone polaire, la Polyartemia forcipata parait aux mois de juillet-septembre, l'Artemiella Skorikowi en septem- bre, la Branchinecta paludosa du mois de mai au mois de septembre, l Artemiopsis Bungei en seplembre-octobre, enfin le Ghirocephalopsis rostratus paraît en juin-juillet ; du moins ces espèces furent recueillies à cette époque. 2° Les espèces habitant la zone tempérée septentrionale, c'est-à-dire entre le degré polaire el le Cancer, apparaissent complètement développées bien plus tôtque les espèces habitant la zone polaire. Les Eubranchipus vernalis, Chirocephalus stagnalis, Chirocephalus Bairdi, el Streptocephalus texanus apparaissent en quelques lieux déjà au mois de février. D’autres espèces, telles que les Branchinecta ferox, Branchinecta salina, l'Eubranchipus Holmani, le Chirocephalopsis Grubii et la Branchinella Gissleri apparaissent au mois de mars. Le nombre des espèces qui apparaissent au mois d'avril est bien plus grand. Aujourd'hui nous en connaissons huit, qui sont les suivantes : Branchinecta orientalis Sars. 5. Eubranchipus serratus (Forb). Pristicephalus Josephinae (Grub). Chirocephalus spinicaudatus Sim. Pristicephaluscarnuntanus(Brau). Branchipus stagnalis (L.). Pristicephalus priscus Dad. 8. Tanymastix lacunae (Guer). Le nombre des espèces qui furent recueillies au mois de mai ou après est certainement encore plus grand. Ces espèces sont les suivantes : ANN. SC. NAT. ZOOL., 9% série. XI, 30 466 EUG. DADAY DE DEÉS Branchinecta coloradensis Pack. Tanymastix affinis Dad. Branchinecta Lindahli Pack. Thamnocephalus platyurus Pack. Chirocephalus appendicularis 10. Streptocephalus torvicornis Vavr. (Waga). Branchinella eyrensis Sayce. Streptocephalus Bouvieri Dad. 5. Branchinella kugenumaensis Streptocephalus Purcelli Sars. (Ish). Streptocephalus Sealii Ryd. Branchipodopsis affinis Sars. Streptocephalus floridanus Pack. Parartemia zietziana Sayce. 15. Branchipus Blanchardi Dad. Parmi les espèces mentionnées ci-dessus, les Branchinella eyrensis, Parartemia zietziana et Streptocephalus Purcelli occupent une place spéciale parce qu'elles habitent la zone tempérée méridionale. Du reste, la plupart de ces espèces apparaissent du mois de mai au mois d’août, et très peu en septembre. Le Streptocephalus Purcelli etle Branchipus Blan- chardi furent recueillis au mois de septembre, la Branchinella Lindahli en octobre, la Parartemia zietziana et le Streptoce- phalus Sealii en novembre, enfin le Tanymastix affinis au mois de décembre. 3° D'après les faits connus nous concluons que les espèces habitant lerayonintertropical ou la zône tropicale apparaissent entre le mois d'avril etle mois d'août. 4° L'époque d'apparition des espèces de Phyllopoda anostraca esten relation directe avec la situation géographique de l'habitat et avec le degré isothermique annuel surtout avec celui de la saison, L'espèce apparaît d'autant plus tôt que l'habitat est plus proche de l'équateur, le degré isothermique del’année ou de la saison plus élevé. Il s'ensuit que l'apparition d’une espèce est d'autant plus retardée que l'habitat est plus proche du pôle, et le degré isothermique plus bas. "L'apparition, la présence, la disparition et le manque des espèces au même lieu varie au cours de l’année suivant un cer- lain ordre ; le mois de janvier est le seul où l’on n'ait pas encore recueilli de Phyllopoda anostraca. Le moment où la glace et la neige fondent dans la zone polaire et dans la zone tempérée septentrionale présente déjà des conditions d'existence favo- rables à presquetoutes les espèces. Le fait quenousne connaissons à ce Jour que relativement peu. d'espèces dans un si grand nom- bre de localités européennes ne peut s'expliquer que par le fait qu'on ne les recueillit qu'à la fin du printemps et aux mois d'été. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 167 L'apparition des espèces de Phyllopoda anostraca est réglée non seulement par les latitudes et les lignes isothermes de leurs habitats mais aussi par leur distribution verticale. Pour le faire mieux comprendre je vais donner un tableau de la répar- tition verticale de quelques espèces (c’est-à-dire de leur altitude au-dessus du niveau de la mer) avec les limites de leur appa- rition. Branchinecta paludusa (0. F. M.) Weliko-Anadolsk 66 mtrs. 13. V.; mont. Tâtra 1 800 m. VI. Branchinecta coloradensis Pack. Twin. Lake Creck. 3 800 mtrs. VIIL ; Greay's Peak, 3658 mtrs. 21, VILL; Weston's Pass, 3557 mtrs. VIIL; Dead Lake, 3.340 mtrs. 12, VII. Branchinectu orientalis Sars. Kecskemét, 122 mtrs. IV.; Yaschilkul, 3 700 mtrs. 47, VIL. Chirocephalopsis Grubii (Dyb.) Budapest, 104 mtrs. I; Yaschilkul, 3700 mtrs. LMI Chirocephalus stagnalis (Shaw.) Algier (Bône) 10 (?) mtrs. IL; mont. Retyezät, 1 500-2000 mtrs. VIE, VII. Branchipus Blanchardi Dad. Lac. Cristol 2400-2500 mtrs. 22. IX. Branchipus stagnalis (L.) Oasis de Biskra 120 mtrs. 11, IV.; Kecskemét 122 mtrs. V.; Regensburg 341 mtrs. VIE, VIIL La Branchinecta coloradensis et le Branchipus Blanchardi montrent que les espèces d’un même genre, qui habitent un lieu verticalement plus élevé apparaissent (en dépit de leur degré de latitude ou isothermique) toujours plus tard que celles dont l'habitat se trouve dans un gite verticalement moins haut. Par exemple, la Branchinecta ferox apparaît au mois d'avril à la hauteur de 90 mètres à Szerep (Hongrie) mais le Branchipus stagnalis se montre au mois de mai à Kecskemét par 122 mètres au-dessus de la mer. Les Branchinecta paludosa, Branchinecta orientalis, Ghirocephalopsis Grubii etle Branchipus stagnalis montrent incontestablement que les espèces habitant un gite vertical élevé, apparaissent plus tard que les espèces habitant un gîte plus bas, bien qu'à un degré de latitude et sous une ligne 1so- thermique plus haute. Enfin le Chirocephalus stagnalis montre que le moment de l'apparition dé l'espèce dépend en même temps du degré de latitude, de la ligne isotherme et du gîte vertical de l'habitat. La mème espèce apparaît plus tôt près de l'équateur qu’au loin 468 EUG. DADAY DE DEÉS de celui-ci, plus tôt également aux gîtes bas qu'aux gîtes élevés, même quand ces derniers sont plus méridionaux. Étant donnée l'influence incontestable de la température sur l'apparition et la présence des espèces Phyllopoda anostraca, Je n'hésite pas à déclarer que la Branchinecta paludosa, qu’on trouve dans la zone polaire de même que dans les Karpates du Nord (Tätra), n’est pas, en dépit de ce second habitat, une espèce glaciale reliquat (Zschocke, Swen Ekman). Si nous voulions déclarer la Branchinecta paludosa, à cause de sa distributiongéographique, espèce glacialereliquat, nous devrions faire de même pour le Chirocephalus stagnalis (Shaw), lequel habite l’espace compris de l'Algérie aux Karpates méridionaux, à l'altitude de 1 800-2100 mètres (les habitats du mont Retyezät et mont Boucsecs), puis jusqu'au Caucase, par conséquent de la ligne isotherme septentrionale + 20 à la ligne + 10, du degré 39 de latitude septentrionale à peu près jusqu'au degré 55 ; de même pour le Tanymastix lacunae (Guer) qui se trouve depuis Kecskemét jusqu’au centre de la Suède (Lilljeborg), et par suite de la ligne + 12 isotherme à la ligne + 2, du 46° 40° de latitude septentrionale Jusqu'à peu près le 60°. | Le # _* Jusqu'à présent j'ai mentionné çà et là, au cours de l’énu- méralon des lieux d'habitat des espèces, les degrés géogra- phiques entre lesquels vivent ces dernières, du moins autant qu'on le sait aujourd'hui. J'ai jugé nécessaire, dans le tableau suivant, de donner la distribution des espèces d’après les degrés de longitude et de latitude. Les degrés sont comptés d'après le méridien de Greenvich et je me suis borné, pour la plupart, à ne mentionner que les degrés ; il est rare que J'ajoute les minutes et les secondes. 2 ANOSTRACES PHYLLOPODES ‘quario *LIONO'I “Aou *GALILYT *pr00 "LIONOT 007-9€ o8€-9€ oÛL o8GT-GYT oL€-,8Yo0T ofOT 086-8& o8p 006-08 oGOT-8C LE=.8%o91] oYYT-CIT of9} o8Gr-CcT 006-,0%06T o26,0#-06} 06-,7Goc oG9T $GoY} o0Y7-} 009F-GT ‘JuaO “LION OT 09€-GE o8E-CE o€y oG2-69 o2G=,GColYy o2L o8G-CG 00€ 00E-8C oC9=-0G 07G-,07,97 oLL=OL 089 ,FFoF8= 706% 0G7-8c 0YY-6€ ocG-CE 08Y-8€ 0%0G€6-,0£o6£ A) ,LYowY o79-C}F o8E2C ofL o8$L-00 “des "GALILYI 0C9-9% o0FF-001 * pI200 *LIONON a ETUI) EDITOR — “JABA SHepnorpuodde — ‘°°°°peq Snoreye snpeydosoatr) ‘62 °°°:"peq snJe47S04 — 11°" (qÂq) nqnan rS °°: ""(UDSLA) A981ABO — :"(SL}) Snjeusouiq sisdoreydosoxyn °°" (neig) SIWI091904 = "0& pegisnosd er °°° ""(qua9) eeurydosof va **(neig) snuejunureo sneqdo9tsitq ‘ttes 1o8ung SisdortwuaJiy Roots 0 DT) TOI, a €] "CN 40) esopnred nu ‘’SABQ SIJRJUITIO — UT ROM EN ET I[{epurT = D NON ES LSUIOU] = MORE TE °'‘pe(f esopnuris = ‘OI ARE ANT ‘N) XO19] _ De 224 SISU9PEIOO9 EJ2AULUIULA( rte (PU([) BUITRS T9 J)auUIHouri tte "Pe( IMOHHONS eI[919)4V ste oise sie t dm sos "quar) 1ASof URI TAN 10 eo afp ele ss ais (Eh) euIfeS CIU9YAY °°*-peq tÂepnf — °°°" "(AnJ{) IU9SURT] eJpaIWoJIeÂTOg tt: *"u9S1 83edr940] eIW8J18Â]0d "SHIAASA RS LE | CO RQ D 0) NC er. Hour ni ah) EUG. DADAY DE DEÉS 470 — — … 08 09% ES Ye pe “pr Ipieqourerg sndqoureiq 09&-ST oF& — — 2 nel”) pe UJION D 098-8I oY& — 7. — Mes: SCT JON Su9plt} SE 0098-87 oÿC a se Fe 1 ""HOM SISUSIBURTEX Si 098 ya - = ae ND LS SIBS TU0S5POH En "09 — . — oS&I-STT 08F-07 D He AS SARS Siuryye Sisdopodiqoueiq oG£T 0F€ — — — = MSN ÂeS eURIZJaIZ EILU2)IPI8q — —— — — o?y o80T ‘***0e8g SnanÂje]d snyeydosouweug = o8C 0G9 a +. ae °° "(JA M) STUI091A499 a — — — — 0 A TE peq 1Âvo snjegdosoipua(t ‘€# — — — o € GTo0Y = DE ('MPA ‘K) esourds oC& oG& = re su +, L'ORR (‘JIOM) eyeuao = — — — o&YI-0Y} 007-9€ — ‘*‘(yS]) SISuoewnmussny — 3 = = = rc QU CIRE PE HTSST) EE °0YT-0€T °0€-88 = A a D | nn Me ce ABS SIsua1Â9 = "0F °8YT-SET oFE-TE 7 Re a Ra °°" (uoty) SISuarpergsne e[paurqourig — — — as of | SES EE (1) 1peiqe erpeutqoueiqn — — — — o8Y-6€ Cet NE MNT A9 À SIJBUIRA — — — — 00F ON DR quo, suyees — _ — — = °0F ete | (PAY) Huewupoy} = ‘Ge *E a En Lr 098 OU NP ETES ÂeI] snpr[98 Pa — — es = (4) 00 (Georg MISE qioy 1Âpung sndiqouriqn — — — 008 oF# — °:"pe({ Sholue]s, an] -- — — — 09G-0 oQG-9€ 09-0 RARES US SI[PUSES — _ — — of E- Go 0£oSY-CY — °*°"UIS snjepneoruids — "08 — — — … o8FF o1£ +, af Sets AJ, SISUQUIS — = == . (&) °08-0L (&) °GY-8€ RER JV HASUUGOG = ‘Juarro ‘Ia *p920 ‘quauo "dos *pL290 ARR : CRE TON 5 ; SES SHI4dS4 LIDNOT SAALLLVI LIPNOT LIDNO7T AANLILVI LIN OT AT1 PHYLLOPODES ANOSTRACÉS e Ts oGT «0YoGY HAN Re, sof Snprontod sndrqoutag ‘#8 _— es FE & oGF GIP ses PASS QUE Pr H9uJ197 — oC£ : — 00£-0F oLT-FT TN roue neI SNalJIA — Se “ _ 0GG- GZo LA oYC-CR 0G ‘’‘(feM) SIUI0914407 == > = qu = 08€ 0G6 *'""*"M08d Snuex9} — ‘08 07 Of = Fe Ù — =. 7 ON ARR SE pe snsourds — ces us u 008 o0F —, D RTE uinr) 4JaJrutds — F Æ = = o8T ADR AE pare SITIUIS = — sr = ss 0%Y SOL Je + LE SRE pAy TL fer. = = É- o0Y-GE oYT-6 = " °°° pe( IPIUHSUIOY — x == À 07€ 097 — (NBI) Ssnaplosoqouid — o9C-8 1 ce En 2 = | M ee SI I[994nq — "4e ses == — — ne Te TPS ses snyerrded — — ie oG£ °°" "A[9IU], lUURUNAN 098 00£ OO ET ee pe Snanoïdeu "OL o8€-9€ F. _ °*-"O[eIUL JOIE] 096 ee EN NEC EE RE PE en NE SABS SIFI9R15 o8€-CT Sue sé ee - = °‘*""a[eIU] SNJoUJSIP Fe "PEU + # 0€ o F8 :::::V98d SNUepHO]} _ 09€ = ce D + = = NA INC SIRS 19591(] — °c9 TE ds Te 068 0ÛC. « ss °‘::SIeS SNWOJOUAIP — oGG 00€ = — == une D OR] A DE preq SnJero — 00€-CT = -pz Æ —$ — RS Pa De (0077) 412789 — ee MS = c0T oLE EE | pe Hotanog _ or 2 = 06 as Lo | En UN) SAEUIG _ ‘09 o0G1-0€F er _ — “ es, SINETIANT SIRS Hou24Y Snfeydos0]dars si oCC-cI À 6 oPE Fe NRE io rCoc Pr Hong He “a = = 0%06T-0 009-C# er PE Ci er, TE (19n1)) aeun2r] — Le p- æ— Es 0CE GR ic ES pe( SIuyJe XSeuAU FA — Es oCY-0 of G-F€ QG Pt ee CN ESS (7) sieuse)s sndiqourug ‘ec LS) 47 EUG. DADAY DE DEÉS Étudiant attentivement les données du tableau qui précède nous constatons les faits suivants : 1) Sur le vaste espace compris entre 81°41 de laütude septentrionale etle 45° de latitude méridionale on trouve, sous chaque degré, des espèces de Phyllopoda anostraca. L'espèce représentant la limite du nord est la Branchinecta paludosa (0. F. M.) celle du sud la Branchinecta granulosa Dad. 2) Actuellement, nous ne connaissons pas d'espèces entre les degrés 161-180 de longitude orientale et entre les 170-180" de longitude occidentale. Les espèces les plus avancées vers l'orient sont: Polyartemia forcipata Fisch., Branchinecta paludosa (0. F. M.) et Artemiella Skorikowi Dad ; l'espèce la plus avancée vers l'ouest est la Polyartemiella Judayi Dad. Il faut bien noter que Les deux dernières ne furent recueillies qu'à ces extrêmes limites. 3) Parmi les espèces, seuls deux représentants du genre Artemia et le Streptocephalus vitreus (Br.) vivent aux des septentrionaux et méridionaux : les autres espèces n’habitent que les degrés septentrionaux ou les degrés méridionaux. %) Peu d'espèces vivent également entre les degrés de longitude orientaux et occidentaux, ces espèces sont : Artemia salina (L), Artemia Jelszkyi Grub, Branchinecta paludosa 0. F. M., Chirocephalus stagnalis (Shaw) et le Branchipus stagnalis (L). Parmi les espèces seule lArtemia salina est vraiment cosmopolite; l’Artemia Jelskyi Grub. habite la région paléaretique et néarctique, le Ghirocephalus stagnalis (Shaw) et le Branchipus stagnalis (L.) n'habitent que la région paléaretique et ces deux dernières ne dépassent pas le degré qui limite cette région vers l’occident. 5) Faisant déduction des cinqespèces mentionnées ci-dessus, toutes les autres espèces se divisent en deux groupes inégaux. L'un, qui comprend 59 espèces, réunit les espèces qui ne vivent qu'entre les degrés de longitude orientale, l’autre, au nombre de 2% espèces, habite les degrés de longitude occidentaux. En se basant sur les tableaux de la distribution des espèces selon les degrés de longitude et de latitude, nous pouvons dresser le tableau suivant de la distribution des genres 413 oÛUGF-STF o9C-8T = o8?T-CC Z ps er” = Fe Le © Z = < in A [ea| ==: (æ} © — pd Q =, = — La _—_ Z me 00GF-8F} SL *LIDNOT "pH LILLY *pI200 “LI9NO'1 °08-O0I 0%0o6F=0 0GY-0( oGeI-S11 CC 2 o8GF-, 87097 oCOV-,8%09T oYYI-CYP oF9Y-CY 06-,7Go8 oGO 00GY-T o09F-GT “LIDNOT :FHoT8-8c OYoG£- 0€: CE oL9 | 0%9-€T ofL-LC o8L-C9 086-09 09-0 o891 o0LF-9GF ‘pH920 "LIONOT PTE RAT CARRE Je * snjeydosojdons Ph ee xSeuA URL STE Ne -sndrqoueig SUR LS sisdopodrqouresq QE "°°°" "eNU9)IeIeq Dr. TURN ‘snpeydosoutuey ], :*: sngeydosoipuaq UC RIT TUE TA °° ""eJfourqouriqn ‘°°° sndiqoueiqn' °°°" "snpeydasourq") DUT 2: ‘:"sisdopeydosoarr) RS ban et CEE -snpeydaonstuq DD rond MD o a "sisdortuo)iy RER ‘tt: "RJJaUIHour4q rire °*"R[0JaUauri tte" RIOIUO7IY Ve es. CON HS cc: ejporwamieÂtog TO corn te re ‘EIW9/ACÂOq AUNAHO 474 EUG. DADAY DE DEÉS Étudiant les données de ce tableau nous arrivons aux con- clusions suivantes : 1) Entre les degrés les plus hauts de latitude septentrionale ne vivent que les espèces des genres Polyartemia, Polyatre- miella, Artemiella et Artemiopsis. 2) Les espèces du genre Branchinecta atteignent au nord comme au sud les plus hauts degrés: au nord c’est la Branchi- necta paludosa (0.F. M.) au sud la Branchinecta granulosa (Dad). 3) On ne constate pas une grande différence dans l'étendue des genres de la région tempérée de l'hémisphère oriental ; au contraire, plusieurs genres sont presque les mêmes. Au point de vue de la répartition en latitude, les genres Branchipus et Tanymastix, Pristicephalus et Chirocephalus sont presque semblables. Dans la région tempérée méridionale de lhémi- sphère oriental l'étendue des Parartemia est presque la même que celle des Branchipodopsis. Enfin il est bien intéressant de constater que l’espace habité dans la région tempérée septen- trionale de l'hémisphère oriental par les Ghirocephalus correspond aux mêmes degrés de latitude que celle où le genre convergent, l’'Eubranchipus, habite l'hémisphère occidental. * * * Je n'ai plus qu'à dire quelques mots de l'époque d’appari- tion du sous-ordre des Phyllopoda anostraca sur notre terre. Certainement les données et les études sur cette question sont fort minimes, presque nulles, et dès lors nous ne pourrons arriver qu'à des conclusions assez incomplètes. Dans la littéra- ture qui fut à ma disposition, je n'ai trouvé que deux études soccupant des Phyllopoda anostraca aux âges géologiques. L'une est l'œuvre de Goldenberg qui décrivit, en 1873, le Bran- chipusites anthracinus, trouvé par lui dans la formation car- bonifère de Saarbrücken (46 a. p. 23). L'autre étude est de H. Woodivard qui donna, en 1879, la description du Bran- chipodites vectensis (139 p. 346) trouvé aux îles Wight dans un gîle d'âge éocène. D'après la description et le dessin de l'espèce Branchipusites PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 475 anthracinus il est difiicile de déterminer de quelle espèce et de quel genre récent cette forme est la plus voisine ; même iln'esl pas tout à fait sûr qu'elle appartienne aux Phyllopoda anos- traca. Si nous voulons l'accepter comme telle, nous pouvons admettre la supposition que les ancêtres des Phyllopoda anos- traca devaient se présenter déjà vers le milieu ou vers la fin de l’âge cambrien (Arldt), afin que les espèces rappelant le genre Branchinecta pussent se développer à l'âge carbo- nifère. D'après la description du Branchipodites vectensis Wood. et encore mieux du dessin qui le représente, nous sommes capables non seulement de constater que nous avons affaire à une espèce appartenant au sous-ordre des Phyllopoda anostraca mais de fixer le genre récent dont elle faisait partie. Les mesures relatives du corps, toute l’apparence et surtout la forme du sac ovigère des femelles prouvent incontestablement que le Branchipodites vectensis était l’ancôtre du genre récent Artemia. De plus, je considère le Branchipodites vectensis, vu la ressemblance, les dimensions relatives et la forme du sac ovigère, comme une Artemia salina d'âge éocène Au premier abord, il sembleque contre mon hypothèse s'élève le fait que Woodivard décrivit son espèce comme étant d’eau douce, tandis que l’Artemia salina est une espèce d'eau salée. Cette contradiction n’est qu'apparente puisque l’Artemia salina habite non seulement les eaux salées du continent, mais aussi les salines de la rive. Je ne crois pas me tromper en prétendant que le gîte éocène de l’île Wight où le Branchipodites vectensis (donc lArtemia salina) pétrifiée fut recueilli n’était, ou ne put ètre autre chose qu'une lagune salée. C’est seulement par ce fail que nous pouvons nous expliquer comment l'Artemia salina, qui est, comme tous ces pareils, molle, sans structure solide ou tégument dur, a pu se conserver, pendant des milliers d'années, assez bien pour qu'on la puisse facilementreconnaitre. Nous sommes redevables de cette heureuse trouvaille aux lagunes salées de l’île de Wight qui furent à l’éocène peuplées d’Artemia salina dont les exemplaires morts s’enfoncèrent sur le fond vaseux où leur décomposition fut entravée par l'eau salée comme par les couches de vase qui s'entassaient sur le 476 EUG. DADAY DE DEÉS fond des lagunes. En cachant des exemplaires d’Artemia salina sous des couches de vase d’eau salée, en mettant avec grande précaution quelque poids sur cette masse et en séchant cette dernière, nous serions à même de faire la démonstration de la conservation de ces exemplaires en Branchipodites vectensis. La présence du Branchipodites vectensis, ou mieux encore de l'Artemia salina, à l’âge éocène prouve que les ancèêtres de cette forme devaient s'être développés à des âges bien plus reculés, peut-être mêmeau carbonifère. À mon avis l’an- cêtre des Artemia ne put apparaître dans l’eau salée qu’en second lieu. Il me semble que l’Artemia salina s’est développé le plus vraisemblablement du genre Branchinecta en s’accom- modant à l’eau salée. Cela est indiqué par la grande ressemblance structurale qui lie incontestablement ces deux formes. Conspectus systematicus familiarum, subfamiliarum generum, specierumque subordinis Phyllopoda anostraca. L. Fam. Polyartemiidae Dad. 4. Gen. Polyartemia S. Fisch. Polyartemia forcipata S. Fisch. 2. Gen. Polyartemiella Dad. Polyartemiella Hanseni (Murd). Polyartemiella Judayi Dad. IL. Fam. Branchinectidae Dad. Subfam. Artemiinae Dad. 3. Gen. Artemia (Leach.). Subgen. Artemia s. str. Artemia salina (L.). . kôppeniana (S. Fisch). . Milhauseni (G. Fisch). arietina (S. Fisch). . principalis Sim. Subgen. Callaonella (Kulc). Artemia Jelskii Grube. 4. Gen. Artemiella Dad. Artemiella Skorikowi Dad. Subfam. Branchinectinue. 5. Gen. Branchinectella Dad. ranchinectella salina (Dad). 6. Gen. Branchinectu (Verr). ranchinecta Lindahli Pack. Branchinecta ferox (M. Edw). 4, < << Branchinecta granulosa Dad. Branchinecta Tolli (Sars). 7. Gen. Artemiopsis Sars. Artemiopsis Bungei G. O. Sars. IT. Fam. Chirocephalidae, Dad. Subfam. Chirocephalinae. 8. Gen. Pristicephalus Dad. Pristicephalus recticornis (Brau). Pristicephalus Josephinae (Grub). Pristicephalus carnuntanus (Brau). Pristicephalus priscus Dad. 9. Gen. Chirocephalopsis Dad. Subgen. Siphonophanes Sim. Chirocephalopsis Grubii (Dyb). Subgen. Nemutosurus Dad. Chirocephalopsis rostratus Dad. Chirocephalopsis claviger (S. Fisch). Subgen. Drepanosurus Sim. Chirocephalopsis birostratus(S. Fisch). 10. Gen. Chirocephalus Prev. Subgen, Chirocephalellus n. subg. Chirocephalus Bairdi Brau. Chirocephalus sinensis Thiele. Chiroephalus turkestanicus Dad. Chirocephalus appendicularis Vav. Branchinecta orientalis G. O. Sars. Branchinecta paludosa (0. F. M.). Branchinecta coloradensis Pack. Branchinecta Iheringi Lil. Chirocephalus altaicus Dad.. Subgen. Chirocephaluss. str. n. subg. Chirocephalus spinicaudatus Sim. Chirocephalus stagnalis (Shaw). “ PP PHYLLOPODES ANOSTRACÉS Chirocephalus Bobrinskii Alec. Subfam. Eubranchipodinae Dad. 11. Gen. Eubranchipus Verr. Eubranchipus vernalis Verr. Eubranchipus serratus Forb. Eubranchipus Bundyi Forb. Eubranchipus gelidus Hay. Eubranchipus Holmanii Ryd. Subfam. Branchinellinae Dad. 12. Gen. Eubranchinella Dad. Eubranchinella abiadi (Brau). 13. Gen. Branchinella Sayce. Branchinella spinosa (M. Edw). Branchinella australiensis (Richt). Branchinella eyrensis Sayce. Branchinella ornata (Wolf). Branchinella Gissieri Dad. 3ranchinella kugenumaensis (sh). 1%. Gen. Dendrocephalus Dad. Dendrocephalus Geayi Dad. Dendrocephalus cervicornis (Welt). 45. Gen. Thamnocephalus Pack. Thamnocephalus platyurus Pack. IV. Fam. Branchipodidae Dad. 16. Gen. Parartemia Sayce. Parartemia zietziana Sayce. 17. Gen. Branchipodopsis G. O. Sars. Branchipodopsis affinis Sars. Branchipodopsis Hodgsoni Sars. ranchipodopsis kalaharensis Wolf. Branchipodopsis tridens Wolf. Branchipodopsis Wolfi Dad. 18. Gen. Branchipus SchaelT. Branchipus stagnalis (L.). Branchipus Blanchardi Dad. 19. Gen. Tanymastix (Sim). Tanymastix Perrieri Dad. Tanymastix affinis Dad. 477 Tanymastix lacunae (Guer). V. Fam. Streptocephalidae Dad. 20. Gen. Streptocephalus Baird. Subgen. Streptocephalellus Daa. Streptocephalus Purcelli G. O0. Sars. var. Sarsi Dad. Streptocephalus papillatus, G. 0. Sars. Subgen. Streptocephalus, str. Streptocephalus lamellifer Thiele. Streptocephalus dichotomus Sars. var. simplex Gurn. Streptocephalus gracilis Sars. Streptocephalus spinosus Dad. Streptocephalus cirratus Dad. Streptocephalus torvicornis (Wag). var. rubricaudatus (Klunz). var. Bucheti Dad. var. Braueri Dad. Streptocephalus similis Baird. Streptocephalus Sealii Ryd. Streptocephalus texanus Pack. Streptocephalus Dregei Sars. Streptocephalus distinetus Thiele. var. annanarivensis Thiele, Streptocephalus macrourus Dad. Streptocephalus vitreus Brau. Subgen. Streptocephalopsis Dad. Streptocephalus Rothschildi Dad. Streptocephalus cafer (Lov.). Streptocephalus proboscideus (Frau). Streptocephalus Zeltneri Dad. Streptocephalus Bouvieri Dad. Streptocephalus spinifer Gurn. Streptocephalus Neumanni Thiele. Streptocephalus Archeri G. O0. Sars. Streptocephalus floridanus Pack. Species incertae sedis. Branchipus pellucidus Jos. Artemia. — arietina. — australis. — Eulimene. — fertilis. — franciscana. — gracilis. — Guildingii. — intermedia. — kôüppeniana. — Milhauseni. — Mühlhauseni. — manica. — Oudneyi. — proxima. — salina. — V. arietina. — v. biloba: — y. furcata. — v. küppeniana. — v. Milhauseni. — vV. principalis. — urmiana. — utahensis. — westralensis. Artemiella. — Skorikowt. Artemiidae. Artemiinae. Arlemiopsis. — Bungei. Arlemisias. Branchinecta. — coloradensis. — eximia. — ferox. — granulosu. — lheringi. — Lindahli. — orientalis. — paludosa. — Tolli. Branchinectella. — salina. Branchinectidae. x TABLE DES ESPECES (1). Branchinectinae. Branchinella. — australiensis. — eyrensis. — Gissleri. — kugenumaensis. — ornata. Branchinema. Branchiopsyllus. Branchipodidae. Branchipodidae. Branchipodites. — vectensis. Branchiopoda. Branchipodopsis. — affinis. — Hodgsoni. — hkalaharensis. —- tridens. — Wolf. Branchipus. — Blanchardi. — stagnalis. Branchipus. — abiadi. — arcticus. — arietinus. — australiensis. — birostratus. — Bobrinskii. — Braueri. — caffer. — carnuntanus. — cervicornis. — chirocephalus. — claviger. — diaphanus. — Eulimene. — eximius. — ferox. — f. aestivalis. — f. hibernalis. — f. vernalis. — ferus. — forcipatus. Branchipus groenlandi- cus. — Grubii. — hungaricus. — Josephinae. — kôppenianus. — kugenumaensis. — lacunae. — Middendorfianus. — Milhauseni. — Oudneyi. — paludosus. — pellucidus. — pisciformis. — Prevosti. — recticornis. — rubricaudatus. — salinus. — Schäfferi. — serratus. — spinosus. — stagnalis. — torvicornis. — vernalis. Branchipodites. — vectensis. Branchipusites. — anthracinus. Callaonella. — Jelskii. Callaonella. — Dybowskii. — Jelski. Cancer. — paludosus. — salinus. — stagnalis. Chirocephalellus. Chirocephalidae. Chirocephalinae. Chirocephalopsis. — birostratus. — claviger. — Grub. — rostratus. (1) Les noms des familles, des subfamilles, des genres et des espèces admis par l’auteur sont imprimés en caractère italique. Chirocephalus. — altaicus. — appendicularis. — Bairdi. — sinensis. — spinicaudatus. — v. Chyzeri. — V. croalicus. — stagnalis. — tlurkestanicus. Chirocephalus. — birostratus. — Bobrinskii. — claviger. — cervicornis. — diaphanus. — v. Chyzeri. — V. Croaticus. — Holmanii. Dendrocephalus. — cervicornis. — Geayi. Drepanosurus. Eubranchinella. — abiadi. Eubranchipus. — Bundyi. — gelidus. — Holmantii. — serratus. — vernalis. Eulimene. Eulimene albida. Nematosurus. Parartemia. — zielziana. Phyllopoda. — anosirac«. — pisciformia. Polyartemia. — forcipata. Polyartemia. — Hanseni. l'olyartemiidae. Polyartemiella. — Hanseni. — Iludayi. Pristicephalus. — carnuntanus. — Josephinae. — priscus. — recticornis. Siphonophanes. Streptocephalellus. Streptocephalidae. Streptocephalopsis. Streptocephalus. — Archeri. — bengalensis. — Bouvieri. — cafer. — cervicornis. — cirraltus. — dichotomus. PHYLLOPODES ANOSTRACÉS 479 Streptocephalus v. sim- plex. distinctus. V. annanarivensis. Dregei. floridanus. gracilis. lamellifer. MACTOUTUS. Neumann. papillatus. proboscideus. Purcelli. Rothschildi. Sealii. similis. spinifer. spinosus. texanus. torvicornis. v. Braueri. v. Bucheli. v. rubricaudatus. viltreus. Zelineri. Tanymastix. affinis. lacunae. Perrieri. Thamnocephalus. platyurus. 1, [ ? INDEX BIBLIOGRAPHIQUE Accoc (A. — Description of a new species of Branchipus from Calcutta (Journ. of the Asiat. Soc. of Bengal., vol. LXV, Part. 2, n°3, 1896, p. 538, l'ab. 40). a. — Report on the natural history results of the Pamir Boundary Com- mission, 4898, p. 17, Tab. 3. Anikix (W. P.). — Einige biologische Beobachtungen über die Crustaceen der Gattung Artemia (Mith. Univ. Tomsk., 1898, Bd. 14, p. 103, Tab. 3), (Zool, Jahresber). AnLot (Tu). — Die Entwickelung der Kontinente und ihrer Lebewelt. Leipzig, 1907. 4, b. Anrou (C.). — Osservazioni generali sull’ Artemia salina Leach delle saline di Cagliari (Zoo! Anz., Bd. 29, 1905, n° 9, p. 284, fig.). 1, c. — Ricerche sperimentali sul modo di riprodursi dell” Artemia salina Lin. di Cagliari (Biol. Centrabl., Bd. 26, 1906, p. 26). 1, d. — Note critiche alle osservazioni del Loeb sul] Artemia salina (Biol. Lentrabl., Bd. 26, 1906, p. 204. 3, e. — La variazione dell’Artemia salina (L.) di Cagliari sotto l'influesso della salsadine (Acad. reale delle Scienze di Torins, Anno 1905-1906, p. 221, Tab. 1-2). 1, f. — Ricerche sperimentati sulla variazione dell’ Artemia salina Lin di Cagliari (Biologica, vol. 1, 1907, n° 14). 4, g. — La maturazione, la fecondazione e i primi stadii di sviluppo dell Ÿ Ce uovo dell” Artemia salina Lin. di Cagliari (Biologica, vol. 1, n° 24, 1908, p. 495, Tab. 5-6). h. — Y1I numero dei cromosomi e la maturazione dell uovo dell’ Artemia partenogenetica di Capo d'Istria e dell” Artemia sessuata di Cagliari {Biologica, vol. [, 1906). i. — Osservazioni e raffronto tra le Artemie sessuale e le Artemie par- tenogenetiche (Biologica, vol. 1, 1906). . Aupoix. — Examen des Crustacés rapportés de la saline de Marignane (Annales d. sc. nat. Zool. [2], VI, p. 226, 1836). \ Sp LA . Bar (W.). — The natural History of the British Entomostraca, 1850. . — Monograph of the Family Branchipodidae, a Family of Crustaceans belonging to the Division Entomostraca, with a description of a new genus and species of the Family Limnadiidae (Proc. z0ol. Soc. of Lon- don, Part. 20, 1852, p. 18, Tab. 22-23). . — Description of two new species of Entomostracous Crustaceans from India (Proc. z0ol. Soc. of London, Part. 28, 1860, p. #45, Tab. 72). . — Description of a new Species of Branchipus (B. eximius) from the Pool of Gihon in Jerusalem (Ann. and. Mag. of Nat. Hist., vol. VII, 1861, p. 209, Tab. 12). Barrois (Tn.,. — Crustacés Phyllopodes (Résult. scientif. d'un voyage entr. en Palestine et en Syrie, 1892, fig. 14-19). a. Baresox (W.). — Materials for the study of variation. London, 1894, (Sec. Samlter et Heymons). BEarpsLey (A. E.). — Notes on Colorado Entomostraca (Trans. Amer. Micr. 8, Soc. 1903, vol. XXII, p. 41). BerG (C.). — Datos sobre algunos crustäceos nuevos para la fauna argen- INDEX BIBLIOGRAPHIQUE 181 {ina (Comunicaciones del Museo Nacional de Buenos-Aires, ARR TUE 1900, p. 223). Benxanb (EL). — Hermaphroditismus bei Phillopoden (Jenaisch. Zeitschr. Naturw., 1890, Bd. 25, p. 337). 8, a. Bertkau (Pu.). — Branchipus Grubei Dyb. bei Bonn. (Ver. Nat. Vereins Bonn, 1889, Jahrg, 45, Corr. BL, p. 93). 8, b. Lebende Branchipus Grubei (Vehr. Nat. Ver. Bonn. 1892, Jahrg. 48. Sitz. Ber., p. 54). 9. BLancuarp (R.). — Résultats d'une excursion zoologique en Algérie (Mém. Soc. zool. de France, T. IV, 1891, p. 208). 10, Brancuarp er Ricuanb (J.).— Sur les Crustacés des Sebkhas et des Chotes d'Algérie (Bull. de la Soc. zool. de France, T. XV, 1890, p. 136). 11. — Sur la faune des lacs élevés des Hautes-Alpes (Mém. de la Soc. zool. de France, 1897, T. X, p. 4). 12. Brapy (Sr. G.). — Notes on Freshwater Entomostraca from South Aus- tralia (Prue. zool. Soc. of London, 1886, p. 82). 13. Brauer (FRr.). — Beiträge zur Kenntniss der Phyllopoden (Sitzungsber. d. k. Akad. d. Wiss. in Wien, Bd. 75, Abth. 1, 1877, p. 583, Taf. 8). Brauer (A.). — Artemia und Branchipus (Zoo. Anz., 1886, Jahrg. 9, p. 364). — Uber das Ei von Branchipus Grubii v. Dyb (Abhandl. d. Preuss. Akad d. Wiss., Berlin, 1892). — ur Kenntniss der Reifung des parthenogenelisch sich entwickelnden Eies von Artemia salina (Arch. f. micr. Anat., Bd. 43, 189%, p. 162, Taf. 8-11 ; Zoo!. Anz., Bd. 16, 1893, n° 417). 13, a. Brique. — Note sur l'Artemia salina, Nancy, 1881 (sec. Simon). 3ruxTz (L.). — Sur l'existence de cellules phagocytaires chez les phyllopodes branchiopodes (Compt. Rend. Soc. Biol., Paris, T. LIX, 1905, p. 229). 14. Brüur. — Ueber das Vorkommen einer Estheria (Isaura Joly) und des Branchipus torvicornis in Pest (Verhandl. d. Zool. bot. Gesellsch. in Wien, 1860, p. 115). 15. Bucuuozz (R.). — Branchipus Grubei von Dybwosky (Schriften d. Physik. Oek. Gesellch. zu Künigsberg, Jahrg., 5, p. 93, Tab. 3, sec. Spangenberg). 16. Bunce (J.). — Bemerkungen über Branchipus paludosus (Verhandl. des nathist. Ver. der Rheinl, 1846, p. 88, Tab. 2, fig. 1-3). 17. Burueister (H.). — Bau der Augen bei Branchipus paludosus (Miller Arch., 1835. Sec. Spangenberg). 48. — Oganisation der Trilobiten, Taf. 6, fig. 3, 6, 12, 14 (sec. Grube). Burscumsky (P.). — Die Metazoenfauna der Salzselimane bei Odessa (Zoo. Anz., 1900, Bd. 23, p. 493). Cavauer (H.-0.). — On Apus and Branchipus from Armenia (Ann. Magaz. Nat. Hist., 1901, Vol. VIIL, p. 160). Certes (A.). — Sur la vitalité des germes de l'Artemia salina et du Blepha- risma lateritia (Compt. rend., 1882, Bd. 93, p. 750; Ann. and. Mag. Nat. Hist., 1882, Bd. 8, p. 456). 19. Cuvzer (K.). — Ueber die Crustaceen-Fauna Ungarns (Verhandl. d. z0ol. bot. Ges. in Wien, 1858, p. 516). 20. — Crustacea Phyllopoda Faunae pesthinensis (Math. term. tud. Kôüzl. 1, Kôt, 1861, Tab. 1-7). 21. — Berichtigungen und Ergänzungen zu meiner Abhandlung : Ueber die Crustaceen-Fauna Ungarns, insbesondere die dort angegebenen Phyllopoden (Verhandl. d. zool. Ges. in Wien, 1861, p. 111), 22. Cuyzer (K.) Er Tôrn (S.). — À Budapest vidékén eddig talät héjanczokrôl (Magyarhoni természetbarät, 1, Kôt, 1857, p. 75). 23, — Potlékadat a Branchipus ferox ismeretéhez Loc. cit., 1858). 24. Craus (C.), — Zur Kenntniss des Baues und der Entwicklung von Bran- ANN. SC. NAT. ZOOL., 9e série. XI, 9 482 EUG. DADAY DE DEÉS chipus stagnalis und Apus cancriformis (Abhandl. d. Kün. Gesellsch. d. Wiss. zu Gôttingen. Bd. 18, 1873, p. 93. Taf. 1-8). 25. — Untersuchungen über die Organisation und Entwickelung- von Branchipus und Artemia, etc. (Arbeiten aus d. z0ol. Inst. d. Univers. Wien und. d. zool. Stat. in Triest, Bd. 6, H. 3, 1886, p. 267, Tab 24- 35). 25, a. — Ueber die Charaktere der Gattung Artemia in Gegensatz zu Bran- chipus (Math Nat. CI. d. Akad. d. Niss. Wien, 1886). Cosmovici (L.-C.). — Contribution a l'étude de la faune de la Roumaine (Bull. Soc. z00l. de France, 1900, vol. XXV, p, 153). CosrTa(A.). — Notizie ed osservazioni sulla Geo-Fauna Sarda, Memoria 2, risul- tamento di ricerche fatte in Sardegna nella primavera del 1882 (Ati Acad. Napoli., vol. [, 1883, p. 109). 26. Dapay (J). — Adatok a Retyezät tavai Crustacea faunäjänak ismeretéhez ‘(Termész. raÿz. füz. 1, Kôt, 1883, p. 41, Tab. 2). 27. — Catalogus Crustaceorum faunae Transylvaniae (Orv. term. Tud. Ért., 4884). 28. Dapay (J.). — Conspectus specierum Branchipodorum faunae Hungariae (Math. termtud. Kôzl. 1888, p. 265, Tab. 1-2). 28, a. Dapay (E. v.). — Branchipus paludosus M. 0. Fr. in der ungarischen Fauna (Term. rajz. füz., vol. XL, 1890, p. 34, Textfig. 1-3). 29. — Mikroskopische Süsswasserthiere aus Patagonien (Term. raÿz. füz. Bd. 15, 1902, p. 201. Taf. 2-15). 30. — Mikroskopische Süsswasserthiere aus Turkestan (Zool. Jahrb. Bd. 19, Syst. 1903, p. 469, Taf. 27-30, Textfig. 1-5). 30, a. — Diagnoses praecursoriae specierum aliquot novarum e familia Branchipodidae (Annales d. Sc. Nat. Zool., T. VII, 1908, Bd. 2-3, p.137, fig. 1-8). 30, b. — Polyartemiella ludayi novum genus novaque species e subordine Phyllopoda anostraca. Diagnosis praecursoria (Annales Mus. Nat. Hungar). 31. DEsmarest. — Considérations générales sur la Classe des Crustacés et descriplion des espèces de ces animaux qui vivent dans la mer, sur les côtes ou dans les eaux douces de la France, Paris, 1825, p. 393, Tab. 56, fig. 2-5. 32. Dysowski (B). — Beitrag zur Phyllopoden-Fauna der Ungegend Berlins, nebst kurzen Bemerkungen über Cancer paludosus 0. F. M. (Arch. f. Naturg., 26, Jahrg., 1860, p. 193, Tab. 10). 33. Ekman SVEN. — Die Phyllopoden, Cladoceren und freilebenden Gope- poden der nord-schwedischen Hochgebirge (Zoo!. Jahrb. Syst. Bd. 21, 1905, p. 1). 33, a. — Beiträge zur Kenntniss der Phyllopoden familie Polyartemiidae (Huang au R. svenska Vet. Akad. Handl., Bd. 28, 1902, Afd. 4, No 11 Taf. 1-4, Texfig. 1). 34. EnrTz (G.). Az erdélyi sésvizekben él Artemiäkr6l (Orv. termtud Értesitô, 8 Kôt, 1886, p. 101. Taf. 1-3). 35. Enrz G. sun. — A levélläbu rakok egy ôriâsa (Allattani Küzlem, Bd. 5, 1900, p. 148). 36. FABRIGIUS. — Fauna groenlandica, 1780, p. 247 (Sec. Grube). 37. — Entomolog. System. 1775, T. IL, p. 419-518 (Sec. Grube). FickerT (C.). — Beilrage zur Fauna der Umgebung von Tübingen (Jahr. Hft. Ver. Vaterl. Noa Stuttgart, 1889, Jahr. 45, p. 361). 38. Fischer G. DE Wazpnem. — Notice sur une nouvelle espèce de Branchipus de Latreille (Bullet. de la Soc. impér. des Sc. natur. de Moscou, T. VII, 1834, p. 452, Tab. 46). INDEX BIBLIOGRAPHIQUE 483 39. Fiscuer (S.). — Branchiopoden und Entomostracen (In Middenforf’s Reise in d. äuss. Norden n. Osten Sibiriens, Bd. 2, T. 1, 1851, p. 149, Taf. 7). 39, a. For8es (A.). — List of Illinois Crustacea, with descriptions of new species (Bull. Ilin. Mus. Nat. Hist., n° 1, 1876, p. 13). 40. Fraisse (P.). — Das Auftreten von Branchipus Grubei in der Umgegend von Pour (Zool. Anz. 3. Jahrg., p. 284). 41. FRAUENFELD (G. v.). — Zoologische Miscellen (Verh. d. zool. bot. Gesell. in Wien, Bd. 23, Fe p. 183, Tab. 2 B). FRENZEL (J.). —— Untersuchungen über die mikroskopiche Faune Argentiniens. Uber den Mitteldarm von Artemia. Ein Beitrag zur Lehre von der Deus und Resorption (Zool. Jahrb. Morph., 1892, Bd. 5, p. 249, Taf. 20). 42. Fric (A.). — Ueber das Vorkommen von Apus und Branchipus in Bühmen (Verhandl. d. zool. bot. Gesell. in Wien, 16, Bd. 1866, p. 557). 43. — Die Krustenthiere Bühmens. 43, a. Fric ET Vavra (V.). — Untersuchungen über die Fauna der Gewässer Bühmens, 5. Untersuchungen des Elbeflusses und seiner Altwässer durchgeführt auf der übertragbaren zo0ol. Station (Arch. Nat. Landes- durchf. Bühmen., Bd. 11, 1901, p. 156, fig. 14-119). 44. FRIEDENFELS (E. v.). — Uber Artemia salina und andere Bewohner der Soolteiche in Salzburg (Verhandl. u. Mittheil. d. siebenb. Vereins f. Naturw. in Hermannstadt, 30, Jahrg., 1880, Taf. 1). 45. — Weitere Beobachtungen über Artemia salina und die Salzhurger Soolteiche (Loc. cit., 1885. GADEAU DE KERVILLE. — Les Crustacés de la Normandie. Espèces fluviatiles, stagnales et terrestres (L. Liste) (Bull. soc. Amis. Sc. Nat., Rouen, 1888, p. 133). GissLer (C.-F.). — Description of a Hermaphroditie Phyllopod Crustacean (Eubranchipus) (Amer. Natural. 15, Bd. 1881, p. 135). — Evidences of the Effect of chemico-physical Influences in the Evolution of Branchiopod Crustaceans (Loc. cit., p. 280). 46. GMELN. — Linn. Systema naturae, 1789, T. 1, pars 5. p. 2993, nes 85- 87). 46, a. GOLvENBERG (F.). — Fauna Saraepontana fossilis, 1873, p. 23, Taf. 1, fig. 15-16). 46, b. Gourv. — Invertebrata Massachusetts, 1841, p. 339 (sec. Packard). GRAEFFE (Ep.). — Übersicht der Fauna des Golfes von Triest nebst Notizen über Vorkommen, Lebensweise, Erscheinungs-und Laichzeit der ein- zelnen Arten. 5. Crustacea (Arb. zool. Inst. Univ. Wien, Bd. 13, 1900, p. 33). 47, Grocnowski (M.). — Ueber eine neue im Süsswasser lebende species von Artemia (Verhandl d. zool. bot. Ges., in Wien, 45, Bd. 1896, p. 95, fig. 5). 48. GRUBE (A.-E.). — Bermerkungen über die Phyllopoden, nebst einer Uebersicht ihrer Gattungen und Arten. (Arch. f. Natur. MT Jahrg., 1853, p. 71, Taf. 5-8). 49. — Sitzung der naturhist. Section der Schlesischen Gessellschaft am. 4 november, 1874. 00. GUÉRINE MENEVILLE (F.-E.). — Iconographie du Règne Animal de G. Cuvier T. ILE, 1829-1844, Crustacés, p. 38, PL. 33, fig 2-4). 50, a. GUNTHER (R.-J.). — Contributions to the natural history of lake Urmi, N. W. Persia and its neighbourhood. Crustacea (Journ. Linn. Soc. Lon- don, 1899, Vol. XXVIL, p. 394, Taf. 25). GunTHER (R.-T.). — The « Jelly Fish » of lake Urumiah? (Nature, 1898, Vol. LVIIL, p. 435). 184 EUG. DADAY DE DEÉS 51. GurNey (R.). — On a small Collection of Freshwater Entomostraca from south Africa (Proced. Zool. soc. of London, 1904, Vol. 2, p, 298, Tab. 18). 52, — On two new Entomostraca from Ceylon (Spolia Ceylanica, Vol. IV, Part. 14-15, 1906, p. 126. Tab. 1-2 53. — On some Freshwater Entomostraca in the collection of the Indian Museum, Calcutta (Journ. and Proc. Asiatic. Soc. of Bengal (N. S.), Vol. If, N° 7, 1906, p. 273, Tab. 45). 53,1. — On the Freshwater Crustacea of Algeria and Tunisia (Journ. R. Micr. Soc. 1909, p. 273, Tab. 7-14). Harpy (W.-B). — On some histological features and physiological proper- ties of the postoesophageal nerve cord of the Crustacea (Phil. Tran- suct., 1894, Vol. CLXXXV, Bd. p. 83, Taf. 10-13). Harroë (M.). — Note on the method of feeding of Phyllopods and Cladocera (Journ. Quekett Micr. Club., 1904, Vol. VIIE, p. 157). 53, a. Hay (O.-P. et W.-P). — A contribution to the Knowledge of the Genus Branchipus (Amer. Natur., Vol. mon 1889, n° 266, p. 91). 54. Herssr. — Naturgeschichte der Krabben, Bd. 2, Tab. 35, fig. 3-5 (sec. Grube). 55. JueriNG (H. v.). — Os crustaceos Phyllopodos do Brazil (Revista do Museo de S.-Paulo, 1895, p. 165). 56. Joy. — Histoire d’un petit Crustacé Re salina), etc. (Ann. d. Sc. Nat., 2. ser., t. XIIT, 1840, p. 225, Tab. 7-8). 57. Josepn (G.). — Systematische Verzeichniss di in den Tropstein-Grotten von Krain einheimischen Arthropoden nebst Diagnosen der vom Verfasser entdeckten und bisher noch nicht beschriebenen Arten. (Berliner Entom. Zeitchr., Bd. 26, 1882, n° 1, p. 1). a. Asmikawa (C.). — Phyllopod Crustacea of Japon (Zool. Mag. Tokyo, 1894, Vol. VIL p. 8, 13, 98, 437, 147, Taf. 1-7). 58. KezzoG (V. L.). — A new Artemia and its life conditions (Science N. S. 24, Vol. 1906, p. 594, fig. 1-2). 59. KixG (A.-E.). — A description of a very remarkable aquatic insect. (Phil. Trans. Roy. Soc. of London, Vol. LVII, p. 72, Tab. 4 (sec. Baird). 60. KLuNzINGER. — Ueber ranchipus rubricaudatus n. sp. (Zeif. f. wiss. Zool. 17, Bd. 1867, p. 23, Tab. 4). 61. Kocn (C.). — Deutschlands Crustacea, Arachnida, Myriapoda. Heft. 35. Taf. 1-2 (sec. Grube). 62. Kurczyeki (W.). — Materialen zur Monographie der Phyllopoden Bran- chipodidae (Kosmos Lemberg, 11, Jahrg., 1885, p.588, Tab. 1). 63. Lamarck. — Histoire des animaux sans Vertèbres, Éd. 1, T. V, 1814, p. 134. 63, a. — Système des Animaux sans Vertèbres, p. 161. 63, b. Larreize. — Histoire naturelle des Crustacés, T. IV, p. 319, Tab. 36-37. 63, ce. — Genera Crustaceorum, T. 1, p. 22. 64. — Nouveau dictionnaire d° Histoire naturelle, 1817, T. X, Pe 333. 65. — Règne animal de Cuvier, 47° Éd. 1847, T. ILL, p. 68 ; 2e Éd: TMNE p- 278. 66. LEacn. — Dictionnaire des sciences naturelles. A 1819, T. XIV, p..453 (Sec. Grube). 67. Levnic (K.). -- Ueber Artemia salina und Branchipus stagnalis (Zeit. f. wiss. Zool., Bd 3, 1851, p. 280, Tab. 8). Leynie (K.). — Uber Verbreitung der Thiere in Rhôüngebirge und Mainthal mit Hinblick auf Eifel und Rheinthal (Verh. nat. Ver. d. preuss. Rheinl. u. Westfal., 1882. Jahrg. 38, p. #3.). 68. Lievin. — Branchipus Oudneyi, der Fezzan-Wurm oder Dud, Bairds Artemia Oudneyi (Neueste Schrift. d. naturf. Gesellsch. zu. Danzig, 5, Bd. 1856, #, H.). 69. LinuEsorG (W.). — Synopsis Crustaceorum svecicorum ordinis Bran- INDEX BIBLIOGRAPHIQUE 489 chiopodorum et subordinis Phyllopodorum (lieg. societ. scientiarum, upsaliensis, 1877). | LicuieBorG (W.). — Contributions to the natural history of the Commander islands. No 9. Entomostraca, collected by Mr. Leonhard Stejneger on Berings island. 1882-83 (Proc. U. S. Nation. Mus., Vol. X, 1858, p. 154). 0. LaursesorG (W.). — Diagnosen zweier Phyllopoden-Arten aus Süd-Brasi- lien (Abhand. naturw. Ver. zu Bremen, 10, Bd. 1889, p. #24.). 1. Lrnné (C.). — Systema Naturae. Edit. X, 1758, p. 634. 72. Loven (T.). — Tyra nya Arter of Sôütvattens-Crustacéer fran südra Afrika (Konigl. Vet. Akud. Handl. for Ar., 1845 (1847), p. #29, Tab. #, 5. 73. Marco (J.). — Budapest és Kôrnyéke ällattani tekintethen, 1879, p. #10. 74. Murs (E.-J.). — Report on the Crustacea collected by the Naturalists of the Arctic Expedition in 1875-1876 (Ann. and. Mag. of. nat. hist., Vol. XX. Ser. 4, 1877, p. 96, Tab. 3, 4. 75. Mune-Enwarps. — Histoire naturelle des Crustacés, T. II, 1840, p. 367, Tab. 35. Moore (S. E. S.). — Some points in the origin of the reproductive elements in Apus and Branchipus (Quart. Journ. Micr. Sc., 1893, Vol. XXXV, p. 259. Tab. 15, 16. 75 a. Muroocu (J.). — Seven new species of Crustacea and one Worm from Arctic Alaska (Proc. U. S. Nat. Mus. T. VIL, 1884, p. 518.). 16. Müzcer (P.E.). — De in Danmark hidtil fundne Phyllopoder (Naturhist Tidskr. Bd 8, 1872-73, p. 565.). 77. Müuuer (0. Fr.). — Zoologia Danica, 1788-1806. Vol. Il, p. 10. Tab. 48. fig. 1-8. 78. Nrrscue (H.). — Ueber die Geschlechtsorgane von Branchipus Grubeiï v. Dybowsky (Zeitsch. f. wiss. Zool. Bd 25, Supl. 1875, p. 281. Tab. 22.). Nour (F. G.). — Lange Keimfähigkeit der Eier des kleinen Salinen Krebses (Zool. Garten, 1889, p. 282). Novixorr (M.). — Über die Augen und die Frontalorgane der Branchiopoden (Zeitschr. f. wiss. Zool., Bd 79, 1905, p. #32. Tab. 2, fig. 9). _— Einige Bemarkungen über das Medianange und die Frontalorgane von Artemia salina (Loc. cit. Bd 81, 1906, p. 691, Tab. 1). Oncey (L.). — Ueber die Entomostraken-Fauna von Budapest (Termrajz. Füz, Bd 10, 1886, p. 98. Tab. 1, 2). 79. Onrrmanx (A. E.). — Crustacea and Pycnogonida coll. during to Princeton Expedition to North Greenland (Proc. of the Acad. of Nat. sc. of Philadelphia, Vol. LIL, 1901, p. 144). Osrroumorr (A. À.). — Uber die Bedeutung des osmotischen Druckes beim Ausschlüpfen des Nauplius aus dem Ei der Artemia salina (Prot. Nat. Ges. Kasan., 1902, Jahrg. 32, N° 189, p. 94). 80. Packarp (A. S.). — Glacial Phenomena of Maine and Labrador, etc. (Me- moirs Boston Soc. Nat. Hist., 1, 1867, p. 295). 81. — Preliminarynoticeofnew North-American Phyllopoda {Amer. Journ. Sc. and Arts. Ser. 3, II, 1871). 82. — Descriptionofnew North-American Phyllopoda (Sixt. Report Peabody Acad. Sc. Salem Mars., 54, 1874). 83. — Synopsis of the freshwater Phyllopoda of North-America (U. S. Geol. and Geogr. Survey Report for, 1873, 1874). 84. — New Phyllopod Crustaceans (Amer. Natural., 1876). 85. — Explorations of the Polaris Expedition (Ibid. 1877). 86 — Descriptions of new Phyllopod Crustacea from the West (Bull, Hayden’s U,S. Geol. and Geogr. Survey Territ. I, 1877, p. 171), 486 EUG. DADAY DE DEÉS 87. PackarD (A. S.). — Occurence of the Phyllopod Eubranchipus in winter (Amer Natu- rul., 12, 1878). 88. -- Notes on Phyllopod Crustacea (Ibid. 1880, p.53) 89. — A Monograph of the Phyllopod Crustacea of North America, with remarks on the order Phyllocardia, 1883. 90. Parras. — Reise durch verschiedene Provinzen des Russichen Reichs, 1771, Theil, 2, Buch. 1, p. 282, 357, 359 (Sec. Grube). 90, a. Prevosr. — Mémoire sur le Chirocéphale (Journ. de Phys., 1803, T. LVII, P- 37,54, 89, 117. Tab. 1, fig. 1-3 (Sec. Baird). 91. — Mémoire sur le Chirocéphale, in Jurine. Histoire des Monocles 1820, p. 201. Tab. 20-22. 2. Rackerr (Th.). — Observations on Cancer salinus (Trans. of. the Linn. Soc., 1812-1815, Vol. IL, part. 2, p. 205. Tab. 14, fig. 8-10. 93. RaTHkE. — Fauna der Krym (Mém. der Petersb. Akad. 1836, Th. Il, p. 105, Tab. 6, fig. 14-21) (Sec. Simon et Grube). 9%. ReINHarDT. — Bidrag til en Beskrivelse af Groenland, 1857 (Sec. Packard). 95. RicnarD (J). — Sur quelques Crustacés Phyllopodes de la Basse-Californie (Bull. de la Soc. z0ol. de France, 1895, T. XX, p. 102) 96. Ricurers (F.). — Zur Verbreitung des Branchipus Grubei (Zool. Anz, z. Jahrg. p. 359). 97. — Branchipus australiensis, n. sp. (Journ. des Mus. Godeffroy, 1876, Heît. 2, p.43. Tab. 3). 98. Rvper (J. A.). — Description of a new species of Chirocephalus (Proc. Akad. Nat. Sc. of Philadelphia, 1879-80, p. 148, fig. ). 99. Rvper (J. A.). — Description of a new Branchipod (Proc. Acad. Nat. Sc. of Philadelphia, 1879-80, p. 200, fig.). — Successive appearance of Chirocephalus and Streptocephalus in the same fond (Amer. Natural., 1879, p. 703). SABATIER (ARM.) — Sur la station zoologique de Cette (Compt. Rend. T. CIX, 1889, p. 388). 100. SauLBErG (J.). — Om Finnlands hitlils kända Phyllopoder och ater fin- nandet at Linnes Monoculus lenticularis (Notiser ur Sälls-kapets pro Fauna et Flora Fennica Forhandlingar, T. XIV, p. 317). 100 !. Samrer M. et HEymoxs (R.). — Die Variationen bei Artemia salina (L.) und ïhre Abhängigkeit von äusseren Einflüssen (Anhang zu den Abhandl. d. Kgl. preuss. Akad. Wiss. Berlin., 1902). 100 a. Sars (G. 0.). — Histoire naturelle des Crustacés d’eau douce de Nor- vège, 1867, I. 101. — Bemaerkinger om de til Norges Fauna hoerende Phyllopoder (Forhand. i Videns Selskab. ü Christiania, 1873-74, p. 86) 102. — Observations sur quelques Phyllopodes de Norvège (Mém. Soc. se. Christiania, 1874). 103. — Fauna Norvegiae, Bd1, Phyllocardia og Phyllopoda, 1896, Tab. 1-20. 104. — Additional Notes on South-African Phyllopoda (Arch. f. Math. og Nat. Bd 21, No 4, Tab. 1-3). 105. — Description of two new Phyllopoda from North Australia (Ibid., 1896, Tab. 4-6). | 105, a. — The Phyllopoda of the Jana-Expedition {Annuaire du Mus. zool. de l’Acad. imp. d. Se. de Saint-Pétersbourg, 1897, p. 463, Tab. 23-30). 106. — Description of two Additional South-African Phyflopoda (Arch. f. Math. og Naturv. Bd 20, No 6, 1898, Tab. 1-3). 107. — On some South-African Phyllopoda, 1898, Tab. 1-4. 108. —- On some Indian Phyllopoda (Arch. f. Math. og Naturv., Bd 22, N° 9, 1900. Tab. 1-4). 109, — On the Crustacean Fauna of Central Asia. Part. 1, Amphipoda and INDEX BIBLIOGRAPHIQUE 487 Phyllopoda (Annuaire d. Mus. z0ol. de l'Acad. imp. d. Sc. de Saint- | Pétersbourg, T. VI, 1901, p. 130, Tab. 1-8). 109 a. — Pacifische Plankton-Crustaceen (Zoo!. Jahrb. Syst., Bd. 19, 1904, p. 629, Tab. 33-38. 110. — On two apparently new Phyllopoda from South Africa (Arch. f. Math. og. Nat., Bd. 27, N° 4, 1905, Tab. 1-2). 410, a. SaycE (0. A.). — The Phyllopoda of Australia, including descriptions of seme new genera and species (Proc. of the Roy. Soc. of Victoria, Vol. XV, N.S. Part. 4, 1902, p. 224, Tab. 27-36). 411. Scuærrer (J.-C). — Der fischfürmige Kiefenfuss (Abhandl. von Insecten., Bd. 2, 1752, Tab. 5, fig. 1-11. Sec. Baird). 112 — Elementa entomologica, 1766, Tab. 29, fig. 6-7 (sec. Simon). ScHAUSS (R.). — Zur Entomostrakenfauna der Umgegend von Bonn Sitzungs- ber. d. zool. Ver. Rheinland-Westfalen Versamml, 7-9 sept. 1907, p. 75 (sec. Zschokke in Zool. Centrbl.). 113. ScuLosser. — Lettre insérée avec figures dans les observations périodiques sur la physique, l'histoire naturelle et les beaux-arts par Gautier, p. 58. 1756 (sec. Joly). 414. Scumanxkewirscn (W.-J). — Einfluss der physickalisch-chemischen Bedin- gungen auf die Organisation von Branchipus (Zeitsch. f. wiss. Zool. 20, Bd. 1872, p. 293). 415. — Uber das Verhältniss der Artemia salina M. Edw. zur Artemia Milhausenii M. Edw. und dem Genus Branchipus (1bid., 25, Bd. Suppl., 1875). 116. — Zur Kenntniss des Einflusses des äusseren Lebensbedingungen auf die Organisation der Thiere (Ibid. 29, Bd., 1877). 117. ScamarpA (L.-K.) — Zur Naturgeschichte von Aegypten (Denkschr. d. k. Akad. d. Wiss. in Wien, 1854, p. 9). 118. ScaRaxk (F.). — Fauna Boica, Bd. 3, p. 249. 118, a. Scourriecp (D.-J). — Synopsis of the known species of British fresh- water Entomostraca. Part. 3, Ostracoda, Phyllopoda and Branchiura (Journ Quekett Micr. Club., 1904, Vol. IX, p. 29). 119. Seri6o. (A.). — Westpreussische Krebsthiere (Schrift. d. naturf. Gesell. in Danzig. N. F. 10, Bd 1899, p. 60). 120. Scaanrz (H. L.). - Notes on the North American species of Branchinecta and thier habits (Stud. from the Zool. Labor. Univers. of Nebraska. Biol. Bull. Vol. IX, No 4, 1905, p. 249, Tab. 10-12). 121. Snaw (G.). — Descriptions of the Cancer stagnalis of Linnaeus (Transact. of the Linn. Soc. of London, 1791, T. I, p. 103. Tab. 9, fig. 1-8). 122. SeBocp (GC. Ta. v.). — Beiträge zur Parthenogenesis der Arthropoden, 1871, p. 168 (Sec. Spangenberg). 123. — Ueber Parthenogenesis der Artemia (Sifzungsber d. math. phys. CI. d. Akad. zu München, 1873, p. 171). 123, a. — Uber die in München gezüchtete Artemia fertilis aus dem grossen Salzsee von Utah (Verhandl. d. schweiz. Natwrforsch. Gesellsch. 1876. p. 16). 124. Srec (V.). — Über die in den Salzsoolteichen Siebenbürgens vorkom- mende Artemia ( Verh. u. Mith. d.siebenb. Ver. f. Naturv. zu Hermanns- tad. 12, Jahr. 1861). 125. Simon (E.). — Etude sur les Crustacés terrestres et fluviatiles recueillis en Tunisie en 1883-85 (Explor. scientif. de la Tunisie). 126. — Étude sur les Crustacés du sous-ordre des Phyllopodes (Ann. de la Soc. entom. de France, 6, Sér. 6, T. 1886, p. 393, Tab. 5-7). 126, a. Sosraric (D.). — Prilog poznavanju faune sladkovodnih Koreponjaka Hrvatske (Radjugosl. akad. zuan-i umjet, 1888, Bd 22, p. 103, Taf. 4.) 488 EUG. DADAY DE DEÉS 127. SPANGEN8ERG (Fr.). — Zur Kenntniss von Branchipus stagnalis (Zeitsehr. f. w. Zool. Bd 25, Suppl. 1875, p. 1, Tab. 1-3). SPENCER (W. K.). — Zur Morphologie des Centralnervensystems der Phyllo- poden, nebst Bemerkungen über deren Frontalorgane (Zeitsch. f. w. Zool., 1902, Bd 71, p. 508, fig. 7, Tab. 29). 128. STEUER (A.). — Die Entomostraken der Plitvicer-Seen und des Blata-Sees (Croatien) (Ann. d. K. k. Nathist. Hofmus. Bd 13, 1899, p. 154, Tab. 6-8, Textfig. 1-8 129. Turece (J.). — Ueber einigen Phyllopoden aus Deutsch-Ost-Afrika (Zool. Jahrb. syst. Bd 18, 1900, p- 563. Tab. 37, 38). 130. — Ueber eine von Hern O0. Neumann gefundene Phyllopoden-Art. (Zool. Jahrb. Syst. Bd 20, 1904, p.371, Tab. 13) 131. — Einige neue Phyllopoden-Arten des Berliner Museums (Sitzungsb. d. Ges. Naturf. Freunde zu Berlin, 1907, p. 288, Tab. 1-2). 132. THompsox. — Zool. Research. Fasc. 7, 1834, Tab. 3, fig. 1-3 (Sec. Grube). - 133. Vavra (V.). — Rotatorien und Crustaceen (Ergebn. e. naturw. Reise z. Erdschias-Dagh Kleinasien) (Ann. d. k. k. Naturh. Hofmus, Bd 20, 1905, H 2-3, p. 1. Tab. 3). 134. VErRIL (A.-E.). — Descriptions of some new American Phyllopod Crustacea (Amer. Journ. Sci., 48, 1869, p. 244). 135. — Observations on Phyllopod Crustacea of the family Branchipodidae with descriptions of some new genera and species from re (Proc. Ame. Assoc. adv. sci. for., 1869,40, p. 238). 136. VWaca (W.. — Nouvelle espèce de Crustacés du Genre des RE (Ann. de la Soc. entom. de France, 1842, p. 261, Tab. 11, fig. 1-1). WaLLacE (A.-R.). — The geographical distribution of animals. London, 1876). 136, a. VaLrtERr (A.). — Transkaspische Binnencrustaceen (Zool. Jahr. Syst., Bd. 3, 1888, p. 987, Tab. 35). WEISMANN (A). ntersuchungen zum Zahlengesetz der Richtungskürper (Zoo!. Jahr. Anat., Bd. 3, 1889). 137. \VVecrxeR (W.). — Branchipus (Chirocephalus) cervicornis n. sp. aus Südamerika (Sitzber. d. Gesell. naturf. Freunde zu Berlin, 1890, No 3, p. 35, fig. 1-6). 137, a. WESEN8ERG-LuNb. — Grônlanlands Ferskvands Entomostraca, 1. Phyl- lopoda Branchiopoda et Cladocera (Vid. Meddel Nat. For. Kjobenhawn., 1895, p. 82, Tab. 1-4). 138. Wierzeski (W.). — Obudowie i geografiez ném rozsiedlenin skorupiaka Branchinecta paludosa (0. K. M.) (Rozpr.i Spraw. z posied. wyd. Matemat przyrod. Akad. Umiej., Y. XX, 1883, p. 33, Tab. 1). Wiriams (L.-W.). — List of the Rhode Island Copepoda, Phyllopoda- and Cr with new species of Copepoda (37, Kep. Inland Fish. Rhode Isl., 1907, p. 69, Tab. 3). 138, a. W LE (E.). — Die geographische Verbreitung der Phyllopone mit besonderer Berücksichtigung Deutschlands (Verh. d. deutsch. z0ol. Ges. auf. d. 18, Jahresvers, 1908, p. 129). — Biologie der Krebse unseres Süsswassers (Ber. Senkenberg. nat. Ges. Frankfurt, A M., 1906, p. 99). 139. Woopwarp (H.). — ‘On the occurence of Branchipus (or Chirocephalus) in à fossil state, associated with Eosphaeroma and with numerous Insect remains, in the Eocene Freshwater (Bembridge) Limestone of Gurnet Bay, Isle of Wight (Quart. Journ. of the Genlog. Soc. of Lon- don, Vol. XXXV, 1879, p. 342, Tab. 14). 140. Zocrar (Nic. DE). — La Calotte cervicale chez les Nauplius de l'Artemia salina (Compt. Rend. Acad. se., Paris, T, CXLI, 1905, p. 903). INDEX BIBLIOGRAPHIQUE 489 141. Zocrar (Nic. DE). — Phyllopodenstudien (Zeitschr. f. w. Zool., Bd. 86, 1907, p. #46, Tab. 4). 142. — Das unpaare Auge, die Frontalorgane und das Nackenorgan einiger Branchicpoden, Berlin, 1904, p. ##, fig. 1-3, Tab. 1-3. 142. Zvkorr (W.) Zur Crustaceenfauna der Insel Koguljev (Zool. Anz., 1904, Bd. 28, p. 337). AJ es 3 fs RORPNTANLIAES CE NADES he D CR NT RE HET se PAU ETS Ur S AR EEE Pet Mare | eZ M ee y à ee à Noa k 174 À 2 ei NET EN METETAE Ce PU PARTIE NON à paber BL WHOI Library - Serials 5 WHSE 02522 34 RE on (HE