edge NE yet atte bs bose BI Mus iat 1344 Moti ee eet yi om TRITATI Petto) ihe nate te » te n Meta Tidgioi ite ag PIERO PEA, igh sien enattene des Hat Mier CI #3! ne ot n det a BARA 4 a Ù UA dango a efipito teo Monsano tsause janine A Je iany de dada Beater silts eye ad oo he a tuner eye ted e lege fort edita feti vy bind vig Je betta fia ice te a elgg Neco ahead tail qatyd fat ailodg yg! ahyte lata enal Pi Shaler oe feto Katt aan î Tala [i ‘ TICUFOZI UNICA sill è an Sideie di i patiti pater tirate Ae seit MICITTARO syeeed te da nthe hess ite) baie tenga UtIRI bri difetto Rete hi ideas Lebe Hata fade i uo Party ied La iehadanhd Anaipj agi tated i] sifeticr Sd Let Laven et ti ae teh dete ate’ gel Ne Lat he ge Pd jaad LE UAGRI L as eit jee aid ete biagi i was 44 ni Hit ies ane ‘et nial} whet PI U Nhe ai ha ae ilanta es be lath 4, UF Late Ge fie ip Wake locale RESTARE reg ie ate Ah ain Hide hah lethal PR RIA Hit: A 448) ye teraiin ey! hele aaene ce Hooper rd le sities sas i pata tg tebe Apogee Path 1d eke Mehl tto aye he eta area gy fla tadeeterea an fatal fifa i sabiticaage: Yi a tae i anpieds tene PI sità a Je nt tact È pantie aH 1a MIEI UAPE aria! Gata ener i A Jeet e REPTAE TREO EBERT NPE COTE | ’ i it Hlepe reg ae tlatle tryed re tele lade 18 3A 14 LA PETIT BEAT tend ptalat ony 3 Pelarade dat n; Dr SAS 145 Aaivgdgersys la B54 Fed 14 stead te MEI petra hin iene Nod | Umdata ba La lee ifs dalai ita fis diba je ee lab fe lana de le pla Jeg daza qa La jd de (pge le eta ali Lul dehalte ta adiat of Hes} i fead}ti iit} tà de. PALI VCVTRA TIGRE A IVEIITOLIE p sat lela! Para tery Aen ris È Cai w i liayy it ih 4 iA elahetay etelrte yf x aay thine Maliieataentie al ate PNRA Hits righ ridi hag sey i 4 }0 LA La RITIRI È IIRTITEtaRO ale anegt ge lenta MpeTegn Dipiperavinizanettti Ralautieatieds 21804 te Javel ti 4 ibi i indent va tide eae add hy Jighetdages Fiabe ier 7 breath tt if ek mie AAG iO! ath eds bapa fhe te ruey ANE dei drei Fasagiitotntnea mu ate: sq Aide are i È fhe tat Pi tess Ae dds be yh ata di deli gii i pa Weird itie Pca oe RCA ILE ARATRIA rat ha et Ò eg 4 leita tI He SPUTI Apt t Miasconttht ‘ DEAR i Watt bi CULTI —. OI Wl yaai) stants i New si S pride e eas ie tetta hat an bd ade chat pr ee DEIR delrhe Rina anto Ù e 4 ia ried: tuti n Vette Fate tang take Rn SEIT, pesto n i Ri Ha DI OR hi Hi ese n4aes vo RR _ sn -. si — te - Malone Miwaatata (i His See FESIAI la aden ci .. To Min i P RI (podi ARL eat viele oe pela ai nie jel i MH the Ay tf orn i i Ba in LI SLI PIAGA petti Ù te lit di a idee i CALO nr de 1qtgte DIVISO tia LIORUICIUCGLECAI abe IMAGRIAIÀ Bele vik Ù DE 4 Het] i ae tied i i pay ae ta greens it 4 i ceatinlatiied ay i teens uF itera talk ieeartstet ia Niadiaterie RITO at tI EUR LE 4 ahabiad ‘ LES li n diari PR prati wth dia “ls MU INCL pepe H thant bay ee eth qu CRC ele we si unit dat ini? pia leit bie Silea sat fe Ade si SLI cata ih ic i vane Ate) pr n natal nia 4 te! ita tit Terel td Hi salle eit HO di: L du (EL iMate LL. FILO As ait Tutino RATA tananenena’ ae i ; ite as etetatae i a x es rie ra SEZ za = re gt anit Sri ate teats 4 IRTTEI Asti PNP TALI ae vt Rare et a eh be Mt sedia DCI shes diet 1 gy Ny iit È Bana at noes flea sive IRR at CEL aieataere Eee eH Aen i DID Rientro Gis atti pene ICIIRTOI aig Mates it te Bp eae sa ei Bide ats i deggoti i vee pts Tara ‘ Ant ae di. jegsna: iV Mia; MI si Ma) iy lag thd Miti RSI DI (C-FORIANAFURALE CCR DI GENOVA Serin'i2., Vor. X (XXX) ui . 5 A ay Ù Vi Pv tai Vede Mei. » + a DI SORIA NATURALE DI GENOVA PUBBLICATI PER CURA G. DORIA E R. GESTRO SerIE 2.°, Vou. X 0:09) L GENOVA "TIPOGRAFIA DEL R. ISTITUTO SORDO-MUTI 1890-91 f Ly Somes se ee a =F ea rs a) IR a te Ae ee aes Go, BOR ENO eR EN, ae Reset Ger a Tae ep Nai Pie ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA da RACCOLTI NEL 1886 DAL SIG. E. MODIGLIANI. PEL Pror. T. THORELL Fra le collezioni zoologiche radunate dal Cav. E. Modigliani nel suo viaggio a Nias durante i mesi da Marzo a Settembre 1886 ('), e donate da lui al Museo Civico di Storia Naturale di Genova, si trova una bella serie di Aracnidi, che il Marchese. Doria, Direttore di questo Museo, ha voluto permettermi di stu- diare e dei quali farò seguire l’enumerazione. Mentre Sumatra, riguardo agli Aracnidi, è la parte meglio conosciuta di tutto l’Arcipelago Malese, finora non si aveva alcuna nozione intorno alla fauna aracnologica della vasta catena d’ isole che si stende lungo la costa occidentale di Sumatra, eccettuata Bodjo (una delle isole Batu), della quale il signor E. Simon (?) ci ha fatto conoscere otto specie di ragni. Pertanto l’ enumera- zione di un numero abbastanza ragguardevole di Aracnidi di Nias, la più grande di quelle isole, insieme a quella di non poche specie Sumatrane anch’ esse raccolte dal sig. Modigliani, non può essere priva di qualche interesse. La collezione presente contiene 71 specie diverse, più un Amblyomma. ine. sp., di Sumatra (Sibéga) e pochi ragni non - (1) Vedasi il dotto ed interessantissimo lavoro del Modigliani: Un viaggio-a Nias (Milano, F.lli Treves, 1889). . () Arachnides recueillis par M. Weyers, à Sumatra (ler envoi), in Comptes-rendus de la Soc. Ent. de Belgique, XXIX (1885), p. XXX. © 4 6 T. THORELL adulti, che non si potevano determinare con sicurezza. La piu gran parte (46) di queste 71 specie furono catturate a Nias, presso i villaggi Gunung Sitoli, Lelembdli, Fadòro, Hili Zabobo e Bawo Lowalani; 7 di esse il Modigliani le trovò pure in Sumatra, insieme ad altre 25. Le specie Sumatrane sono tutte raccolte sulla costa occidentale dell’isola, qualcheduna a Padang, le altre a Siboga (dirimpetto a Nias). Le 46 specie (42 ragni, 2 scorpioni e 2 opilioni) trovate a Nias, sono le seguenti: Araneae. Spariolenus taeniatus, n. Heteropoda venatoria (Linn.). Pholcus elongatus, Vins. » Modiglianii, n. Theridium tepidariorum, C. L. Koch. Palystes melanichnys, n. Uloborus trifasciatus, n. Eucta Javana, Thor. Callinethis superba, n. Argyroepeira Emertonii, n. Larinia diluta, Thor. Nephilengys Malabarensis (Walck.). Surotes acolastus, n. Daradius callidus, n. | Phrynarachne decipiens (Forbes). Synemosyna praelonga, n. Holoplatys planissima (L. Koch), var. occidentalis, n. Nephila maculata (Fabr.). Argiope pulchella, Thor. » versicolor (Dol.). » aemula (Walck.). Herennia multipuncta (Dol.). Euetria Moluccensis (Dol.). Epeira de Haanii, Dol. » caput lupi, Dol. » unicolor, Dol. » Théisii, Walck. » anseripes, Walck. Cyrtarachne coccinella, n. Gasteracantha brevispina (Dol.). Plectana arcuata (Fabr.). Acanthoctenus variatus, n. Lycosa pusiola, Thor. 0xyopes Birmanicus, Thor. » pupulus, n. - Bavia sex-punctata (Dol.). Thiania jucunda, n. Linus subvexus, n. Epocilla praetextata, Thor. Plexippus Paykullii (Aud. in Sav.). Hyllus Diardii (Walck.). Hasarius ensifer (Thor.). Scorpiones. Palamnaeus liophysa, Thor. Hormurus Australasiae (Fabr.). Opiliones. Gagretla Niasensis, n. Babrius murcidus, n. Di queste specie, 16 sembrano nuove per la scienza; delle altre, la più gran parte (almeno 20) abitano pure Sumatra: le rimanenti specie sono state osservate in altre parti dell’Asia meridionale, particolarmente della Malesia. Alcune di esse hanno però una distribuzione geografica molto più grande. ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA i Le specie catturate dal sig. Modigliani in Sumatra sono le 32 seguenti, 7 delle quali le ho descritte come nuove: Araneae. Stichius albo-maculatus, n. Bianor balius, Thor. Tapinattus melanognathus (Luc.). Maevia alternans (C. L. Koch). Cyrba Algerina (Luc.). Telamonia Peckhamii, Thor. Hersilia Sumatrana, n. Pholcus elongatus, Vins. Theridium rufipes, Luc. Argyroepeira 4-fasciata, n. » nigro-trivittata (Dol.). i ; » Celebesiana (Walck.). TESOTILIE SUSHIOSMEE she Larinia diluta, Thor. x sannio (Thor.). » virens, Thor. Nephilengys Malabarensis (Walck.). Argiope versicolor (Dol.). È » aemula (Walck.). Scorpiones. Epeira pullata, Thor. Poltys pygmaeus, n. Lycosa pusiola, Thor. Oxyopes Javanus, Thor. Isometrus maculatus (De Geer). Hormurus Australasiae (Fabr.). » auratus, n. Camaricus fornicatus, Thor. Opiliones. Runcinia Kinbergii, Thor. Oe Harmochirus nervosus, Thor. Nothippus limbatus, n. pt 4 » Malaccensis, Sim. Stylocellus Sumatranus, Westw. i Oltre le 23 specie nuove della collezione del sig. Modigliani, altre 7 specie sono, nel presente lavoretto, indicate per la prima volta come abitanti |’ Indo-Malesia. Ecco i nomi di queste ultime, colla citazione dei luoghi ove erano state prima trovate: Larinia diluta, Thor. (Birmania). Argiope pulchella, Thor. (Birmania; Siam). Epeira caput lupi, Dol. (Austro-Malesia). » _unicolor, Dol. (Amboina). Camaricus fornicatus, Thor. (Birmania). 3 Cyrba Algerina (Luc.) (Asia merid. e centrale; Africa del Nord; Europa merid.). Telamonia Peckhamii, Thor. (Isole Nicobare). Sori, 20 Giugno 1890. ne bf ma Mee 8 \ T. THORELL Ordo ARANEAE. Pars DIPNEUMONES. Tribus TUBITELARIAE. Fam. CHALINUROIDAE (7). Gen. Hersilia (Say.), 1827. 1. H. Sumatrana, n., cephalothorace in fundo sub-fusco-testaceo, albicanti- et paullo ferrugineo-pubescenti, in lateribus linea duplici nigra cincto, area oculorum ad partem nigra; facie praerupte pro- clivi linea obliqua fusca utrinque notata, clypeo proclivi albissimo, altitudine longitudinem areae oculorum mediorum non parum su- peranti; oculis mediis anticis oculis posticis sub-aequalibus paullo minoribus, oculis lateralibus anticis duplo longius a mediis anticis quam a lateralibus posticis remotis, medis posticis spatio paullo minore inter se quam a lateralibus posticis separatis; palpis et pe- dibus pallide fusco-testaceis, nigricanti-annulatis, articulo 1.° tar- sorum anteriorum art. 2.° plus duplo longiore; abdominis dorso pallide fusco- vel rufescenti-cinereo , fascia inaequali sub-undulata migricanti cincto, fascia media longitudinali sub-hastata nigricanti antice notato et lineis transversis migricantibus quasi in areas ulrinque quattuor, foveola nigricanti in medio notatas, diviso; ventre sub-fusco-testaceo vel -albicanti. — 9 ad. Long. circa 11 millim. Femina. — Cephalothorax forma in hoc genere ordinaria, paul lulo longior quam latior, patellam + tibiam + dimidium meta- tarsi 3.5 paris longitudine aequans, dorso partis thoracicae a latere viso sensim paullo assurgenti et, excepto postice, recto, dorso partis cephalicae paene usque ad oculos medios posticos sensim paullo fortius assurgenti et leviter convexo; facies altis- sima, non directa, sed etiam superius praerupte proclivis, sub (1) Hoc nomen, a Cel. Fickert propositum, « Hersiliodis » anteferendum est, quum Hersilioides nomen sit generis (Hersilioides, Gourret, 1887). ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 9 oculis transversim impressa, clypeo etiam minus praerupto, pro- minenti, altitudine longitudinem areae oculorum mediorum non parum superanti, transversim convexo. Area oculorum posticorum transversim plana est, laevis, non tuberculata. Oculé medii an- tici mediis posticis evidenter paullo minores sunt, cum iis aream quadratam formantes; oculi laterales postici medios posticos ma- gnitudine aequant (iis saltem non minores), ab iis spatio oculi ‘ diametro paene dimidio majore (et paullo majore quoque quam est spatium, quo distant medii postici inter se) remoti. Oculi medii antici spatio diametro sua paullo majore separati; oculi medii postici inter se et a mediis anticis spatiis disjuncti, quae eorum diametro parum sunt majora. Oculi laterales antici spatio duplo majore ab oculis mediis anticis quam a lateralibus posticis sejuncti sunt, ab his spatio remoti, quod diametrum oculi late- ralis postici paene aequat. | Mandibulae directae, parallelae, a basi ad apicem sensim paullo angustatae, paene duplo longiores quam latiores basi, in dorso rectae, laeves, pilosae; sulcus unguicularis antice dentibus 3 for- tibus armatus est. Unguis mediocris, gracilis. Palporwm pars patellaris paullo plus dimidio longior est quam latior, pars ti- bialis paullo plus duplo longior quam latior; pars tarsalis partem tibialem longitudine aequat, eà paullo angustior, cylindrata. Unguiculus palporum 6 dentibus sat longis pectinatus est. Pedes 2. paris pedes 1.‘ paris longitudine saltem aequant, cephalotho- race saltem 7.plo longiores; pedes 3. paris non '/, pedum an- teriorum longitudine aequant. Art. 1.8 tarsorum l.i, 2. et 4. parium art. 2.° plus duplo, non triplo, longior est. Unguiculi tarsorum superiores plerique circa 5 dentibus pectinati sunt; unguiculus inferior dente singulo forti et longo est munitus. Aculeis brevibus sat gracilibus non multo crebris sparsi sunt pedes. Abdomen forma ordinaria est, deplanatum, foveolis 8 in series duas longitudinales ordinatis supra notatum. Vulva ex area mediocri cornea sub-transversa, anteriora versus sensim paullo angustata constat, cujus margo posticus latus in tres lobos brevissimos rotundatos est divisus; secundum medium hujus areae costa humilis extensa est, et utrinque apud eam e a Ree Fave 10 T. THORELL tubercula duo humillima conspiciuntur, quorum anterius majus et obscurius est: haec tubercula quattuor in rectangulum paullo longius quam latius sunt disposita. Mamillae superiores cepha- lothorace paullo plus duplo longiores sunt, femora anteriora, et tibiam cum: patella 4.’ paris, longitudine aequantes, art. 1.° cy- lindrato et paullo plus duplo longiore quam latiore (a latere inferiore viso); art. 2.5 art. 1.° saltem 5.plo longior est. Mamillae inferiores circa duplo longiores quam latiores sunt, a basi ad apicem sensim paullo angustatae, art. 1.° superiorum multo, paene duplo, breviores et angustiores. Color. — Cephalothorax in fundo fusco-testaceus est, fascia angusta marginali nigra albo-geminata in lateribus cinctus; area oculorum, excepto in medio postice, ad maximam partem nigra est, et fovea ordinaria centralis sulcique reliqui radiantes in- fuscati; pube brevi albicanti, intermixta sub-ferruginea, ad ma- ximam partem vestitus est cephalothorax, facie tota sub oculis seriei 2." pube densa albissima tecta, et vitta brevi transversa fusca ab oculo seriei 1.” foras et paullo deorsum ducta utrinque notata. Sternum, maxillae et labium pallide fusco-testacea. Mandi bulae ejusdem coloris, fascia longitudinali latissima nigra secundum medium dorsi notatae, nigro- et pallide fusco-pilosae. Pa/pî et pedes pallide fusco-testacei, nigro-annulati, tenuiter albo- et, ad partem, nigro-pubescentes, nigro- ct pallido-aculeati et -pilosi; palporum pars tarsalis apice nigra est, pars tibialis apice et basi, supra, macula nigra notata. Femora et tibiae tres annulos latos nigricantes plus minus distinctos ostendunt, subter in fe- moribus anterioribus in fasciam longitudinalem nigram plus minus abruptam confluentes; metatarsi basi anguste, in medio latissime nigricantes sunt, metatarsi posteriores praeterea, ut tarsi omnes, apice nigri. Abdominis dorsum in fundo pallide fuscum est, pube tenui albicanti vestitum et lineis nigris nigri- canti-pubescentibus utrinque quasi in areas quattuor pallido- marginatas divisum, quae areae sua quaeque foveola profunda nigricanti in medio munitae sunt: in lateribus enim fascia inae- quali sub-undulata nigricanti cinctum est dorsum, et in medio antice lineas duas longitudinales nigricantes, fasciam angustam ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA LE: sub-hastatam ad medium dorsi pertinentem limitantes ostendit: a medio et ab apice postico hujus fasciae, utrinque, linea transversa nigra pallido-marginata ad latera est ducta; etiam magis poste- rius linea ejusmodi tertia utrinque conspicitur. Latera abdominis et venter pallide fusco-testacea et albicanti-pubescentia sunt; vulva obscurior. Mamillae quoque pallide fusco-testaceae, inferiores summo apice nigricantes; art. 1.* superiorum apice supra ni- gricans est, art. 2.8 versus basin annulum nigricantem latum et versus medium alium latissimum ostendit. Lg. corp. 11; lg. cephaloth. paene 5, lat. ej. 4'/,, lat. front. circa 1!/,; lg. abd. 6 1/,, lat. ej. 5 ?/, millim. Ped. I paene 35, II 35, IN 108/,, IV 31//, millim. longi; pat. + tib. II 31/,, pat. + tib. IV 9, metat. + tars. IV 13 (tars. 4!/,, art. ej. 1.5 circa 1//,) millim. Mam. sup. 101/,, art. ear. 1.5 paene 2; mam. inf. 1 millim. longae. Feminam singulam pulchrae hujus speciei vidi, a Modigliani in Sumatra, ad Sibogam, captam. A formis adhuc cognitis gen. Herseliae diversa mihi visa est haec species, nescio an etiam ab H. caudata, Sav. (!), differens, quam « roux », dicit Savigny, « avec le thorax marqué de deux bandes dorsales brunes et bordé de taches de la méme couleur ». Secun- dum Savigny MH. caudata art. 2.™ tarsorum (anteriorum et 4. paris) aeque longum atque art. 1." haberet (?), oculos medios anticos posticis majores, unguiculum palporum simplicem, un- guiculos tarsorum superiores bidentatos, unguiculum inferiorem simplicem (?), cet. — Hersiliae Vinsonii, Luc. ®), ex Madagascar, praesertim affinis videtur H. Sumatrana nostra. @ Descr. de ’Egypte. Descr. sommaire des Arachn. de l’Egypte et de la Syrie (in folio), p. 18 (Ed. 2, XXII, p. 317), PI. I, fig. 8. @) Quelques remarques sur les articles additionels observés dans les palpes des Actinopus, les pattes des Hersilia, et descr. d’une nouv. esp. appartenant a cette dernière coupe générique, iz Revue et Mag. de Zoologie, 1869; p. 8, fig. 1-5. at eke Toit’ 9 i, 12 T. THORELL Tribus RETITELARIAE. Fam. PHOLCOIDAE.. Gen. Pholeus, Warcx., 1805. 2. Ph. elongatus, Vins. Syn.: 1863. Pholcus elongatus, Vins., Aran. d. îles de la Réun., Maurice et Madag., p. 135, Pl. II, fig. 5. Hujus speciei, in Asia meridionali, Australia et Africa vitam degentis et multis locis vulgaris, Cel. Modigliani marem adultum in ins. Nias, ad Hili Zabobo, invenit, feminam juniorem vero. in Sumatra, ad Sibogam. Fam. THERIDIOIDAE. Gen. Theridium (Warcx.), 1805. 3. Th. tepidariorum, C. L. Koch. Syn.: 1841. Theridium tepidariorum, C. L. Koch, Die Arachn., VIII, Taf. CCLXXIV, fig. 647 et 648. Feminae duae hujus araneae, quae fere cosmopolita est et multis diversissimisque locis omnium frequentissima, in ins. Nias ad Hili Zabobo captae sunt. 4. Th. rufipes, Luc. Syn.: 1845. Theridium rufipes, Luc., Explor. de Algérie, Arachn., p. 263, Pl. XVI, fig. 5-54. In Sumatra (Siboga) feminam Th. rufipedis, Luc., invenit Mo- digliani. Haec species multis locis Asiae, Australiae et Africae vulgaris videtur, etiam in Europa meridionali (Sicilia) capta. Tribus ORBITELARIAE. Fam. ULOBOROIDAE. Gen. Uloborus (Latr.), 1806. 5. U. trifasciatus, n., cephalothorace nigro, fascia media longi- tudinali pallida antice abbreviata notato; pedibus nigris, parum pallido-annulatis, metatarsis tarsisque 1.‘ (et 4.1) paris ad maximam ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 13) partem. pallidioribus ; abdomine nigro, fasciis tribus longitudina- libus albicantibus supra ornato, dorso inter has fascias cinera- scenti. — 9 ad. Long. circa 51/, millim. Femina. — Cephalothorax paullo longior quam latior, tibiam 4.i paris longitudine circiter aequans, inverse cordiformi-ovatus fere, postice late emarginato-truncatus, lateribus anterius fortius rotundatis et utrinque (ad oculos) sinuatis anteriora versus sensim angustatus, lateribus praeterea sat leviter rotundatis; pars ce- phalica brevissima et anteriora versus sensim paullo angustata est; frons levissime rotundata (tuberculo oculorum anticorum mediorum antice truncato sat fortiter prominenti tamen) dimi- diam partem thoracicam latitudine vix aequat. A latere visum dorsum ante declivitatem posticam sat brevem et directam paullo proclive et rectum est; impressiones cephalicae debiles, fovea ordinaria centralis magna, sub-quadrata vel trapezoides. Series oculorum duae parallelae, vix vel non extremitatibus diva- ricantes; series postica non parum brevior quam antica, de- super visa leviter recurva, series antica hoc modo visa paullo fortius recurva; a fronte visa series postica modo levissime, series antica vero sat fortiter deorsum est curvata. Oculi medii antici, tuberculo communi forti impositi, non parum majores sunt quam oculi laterales antici, qui posticis oculis parvis et sub-aequalibus circa dimidio sunt majores. Oculi medii aream occupant paullo latiorem postice quam antice, et paullulo longiorem quam la- tiorem postice. Oculi medii antici spatio diametro sua paullo minore disjuncti sunt, a lateralibus anticis spatio plus duplo majore separati; oculi medii postici non parum, paene dimidio, longius inter se quam a lateralibus posticis sunt remoti. Spatium inter oculos anticos et marginem clypei eorum diametrum fere aequat. Sternum sub-ellipticum, saltem dimidio longius quam latius, convexum, impressionibus ad coxas praeditum. Mandibulae parvae, directae, sub-cylindratae, circa duplo lon- giores quam latiores. Mawillae paullo divaricantes, paullo lon- giores quam latiores, a basi ad apicem sensim paullo dilatatae, apice late et paullo oblique truncato, angulo exteriore rotundato. Labium maxillis saltem duplo brevius, vix vel non longius quam 14 T. THORELL latius, apicem late et fortiter rotundatum versus non angustatum. Palpi breves, basi graciles, partibus patellari et tibiali a basi ad apicem sensim paullulo incrassatis, parte tarsali a basi ad apicem obtusum sensim paullulo angustata. Pedes graciles, 1.’ paris reliquis tamen non parum fortiores, metatarsis tarsisque gracil- limis; tibiae hujus paris (ut reliquorum) cylindratae sunt, non incrassatae, metatarsi basi modo leviter incrassati. Parce pube- scentes sunt pedes, in nostro exemplo aculeis plane carentes — an detriti? — Abdomen circa duplo et dimidio longius quam latius, paene cylindratum, posteriora versus sensim parum angustatum, antice rotundatum, postice angustius rotundatum quoque, a la- tere visum parum altius antice quam postice, dorso paene recto, non gibboso. (Vulvae forma in nostro exemplo paullo mendoso non bene discerni potest). Color. — Cephalothorax niger, fascia media longitudinali sat lata albicanti-cinerea antice abbreviata notatus. Sternum, ma- aillae et labium nigra; mandibulae testaceae, ad partem (basi et lateribus) nigrae. Palpi ad maximam partem nigri quoque. Pedes nigri, his exceptis: in pedibus 1.i paris metatarsi et tarsi sordide testacei sunt, apice nigricantes; in pedibus insequentibus tarsi (et tibiae) summa basi pallidi sunt; in pedibus 4. paris femora, apice excepto (ut metatarsi, saltem basi excepta), sordide vel nigricanti-testacea sunt, tibiae summa basi pallidae, tarsi sordide testacei, apice late obscuriores. Abdomen nigrum, dorso magis ci- nerascenti et fasciis tribus longitudinalibus satis angustis albis ornato, quarum media, per totum dorsum extensa, linea tenui obscura geminata videtur, duae laterales vero, postice paullo abbreviatae, antice, ad ipsam basin dorsi, incurvae sunt; latera dorsi apud has vittas nigra sunt, ut latera praeterea, venter et mamillae. Lg. corp. 5!/,; lg. cephaloth. paene 2, lat. ej. paene LY, lat. clyp. circa 1/,; lg. abd. 32/,, lat. ej. 11/, millim. Ped.. I paullo plus 9, II 41/,, IL circa 3 %/,, IV paene 6 millim. me pat. + tib. IV circa 21/; millim. Feminam, quam singulam vidi, in ins. Nias ad Hili Zabobo inventa est. put en ee PD eee ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA “15 Fam. TETRAGNATHOIDAE. Gen. EKueta, Sim., 1881. 6. E. Javana, Thor. Syn.: 1890. Hucta Javana, Thor., Studi, cet., IV, Ragni dell’ Indo-Malesia, cet., 1, in his Ann., Ser., 2.8, VIII, p. 236. Marem hujus speciei, in Java detectae, ad Gunung Sitoli in ins. Nias cepit Modigliani. Fam. EUETRIOIDAE. Gen. Callinethis, Tuor., 1887. 7. C. superba, n., cephalothorace tibiam 4. paris longitudine aequanti, fusco-testaceo; pedibus ejusdem coloris, apice infuscatis, femoribus apice angustius nigris, dimidio apicali tibiarum 1.', 2. et 4. parium nigro et pilis longioribus nigris dense vestito; abdo- mine circa duplo longiore quam latiore, antice in conum magnum crassum porrectum sensim producto, supra anterius fere librato, posterius declivi et convexo; dorso abdominis nigri plaga maxima rubra vel lutea, usque ad declivitatem posticam nigram (et serie trans- versa macularum 2 vel 4 notatam) pertinenti ornato , quae plaga ple- rumque fascia obscura utrinque ramosa persecta est; lateribus abdo- minis fasciis tribus obliquis flaventibus, ventre pone medium maculis — minoribus duabus obliquis rubris vel pallidioribus (saepe in unam retro fractam coalitis) notato. — 9 ad. Long. circa 9'/, millim. Femina. — Ad formam cum C. fastuosa (Thor.) ('), ad co- lorem cum C. grata (Guér.) valde convenit haec species. Cepha- lothorax, ad formam ut in C. fastuosa, tibiam 4.' paris longitu- dine aequat, tibia 2.' paris paullo brevior, latitudine #/, longitu- dinis paullo superanti; antice leviter rotundatus est, tuberculis oculorum lateralium parum prominentibus, tuberculo oculorum mediorum truncato fortius prominenti. Oculorum series ambo (5) Studi, cet., I, Ragni di Selebes, Joc. cit., p. 413 (73) [Meta fastuosa]. 16 ; T. THORELL desuper visae sat leviter recurvae sunt, series postica paullulo fortius quam antica, quae a fronte visa non parum sursum est curvata. Oculi medii, quorum antici posticis paullulo majores videntur, aream paullo longiorem quam latiorem, et parum la- tiorem postice quam antice, occupant; oculi medii antici, spatio diametrum suam paene aequanti separati, a lateralibus anticis spatio triplo-quadruplo majore, quam quo inter se distant, re- moti sunt. Spatium inter oculos medios anticos et marginem clypei paullo minus videtur quam intervallum inter oculos medios anticos et posticos; spatium inter oculos laterales anticos et marginem clypei intervallo illo evidenter majus est. Spatium inter oculos medios posticos oculi diametrum fere aequat et saltem quadruplo minus est quam spatium, quo oculi illi a la- teralibus posticis distant. Mandibulae robustae, basi breviter geniculatae et praeterea in dorso fortiter convexae, patellis anticis paullo longiores, femo- ribus anticis non parum crassiores, sulco unguiculari postice 4, antice 3 dentibus armato, horum duobus exterioribus praesertim fortibus. Maxillae paullo divaricantes, paene dimidio longiores quam latiores apice, labio plus duplo, paene duplo et dimidio, longiores. Pedes non longi (2. paris 4 paris pedibus parum longiores), sat graciles, metatarsis et tarsis praesertim gracilibus; tibiae 1.4, 2. et 4. parium in dimidio apicali paullo incrassatae sunt et hic pilis densis et praesertim in tibiis 4.! paris longis (in 2.' paris non parum brevioribus) vestiti. Praeterea satis aequa- liter et parum dense pilosi sunt pedes et aculeis paucis armati. In femoribus 1.' paris, antice, seriem aculeorum saltem 7 video, in femoribus insequentibus pauci vel nulli sunt aculei. Tibiae anteriores utrinque versus apicem aculeum ostendunt. Abdomen eadem forma est atque in C. fastwosa- usque a petiolo anteriora versus sensim in conum fortem supra cephalothoracem productum est, hac parte conica reliquum abdominis longitudine aequanti. De- super visum circa duplo longius quam latius est abdomen, breviter et inverse lanceolatum fere, anteriora versus sensim angustato- acuminatum, postice breviter et cito angustatum; a latere visum sat altum est, dorso anterius usque ad apicem coni paene recto et li- ep nori mbe rr ay PRIA RA DET RA td Sey Sain APR I Prey nti ere made et Alici sir N ; sere iù apt pag ani poni sine n a SPUTA, pi ih Ga 7 dA FELUE ARACONIDI DI NIAS E DI SUMATRA 76 brato, posterius sensim declivi et convexo, ipsa declivitate postica rotundata et directa vel paullo reclinata, mamillis paene apica- libus. Vulva ex area magna, a rima genitali ad petiolum per- tinenti, paene plana, cornea, nigricanti constat, quae paullo longior est quam latior, antice paullo angustior quam postice, in late- ribus leviter rotundata: postice haec area foveam sat magnam parum profundam habet, quae anterius margine tenui elevato fortiter recurvo (apicibus retro productis) limitatur, et quae postice costam mediam longitudinalem brevem, tenuem, ad marginem rimae genitalis (in medio paullo elevatum) pertinentem ostendit. Color. — Cephalothorax fusco-testaceus, impressionibus cepha- licis et sulcis radiantibus, cum linea media longitudinali partis cephalicae, interdum infuscatis; sternum, maxillae et labium nigra. Mandibulae piceae, apice nigrae. Palpt testacei, parte tarsali apice late nigra. Pedes fusco-testacei, metatarsis basi excepta et tarsis plus minus infuscatis: praeterea apice minus late nigra sunt femora omnia, tibiae 3. paris et patellae; tibiae reliquae 6 apice latissime (ab apice usque ad medium) nigrae sunt et hic pilis densis sub-patentibus nigris vestitae; etiam praeterea pedes nigro-pilosi et -aculeati sunt. Abdominis dorsum plaga maxima rubra vel lutea occupatur, quae postice, ubi late sub-truncata est, usque ad declivitatem posticam nigram et superius macula parva testacea utrinque notatam pertinet; haec plaga interdum usque ad apicem anticum dorsi pertinet, interdum hic apex plus minus late sub-testaceus vel cinerascens est. Secundum medium plagae linea vel fascia longitudinalis obscura, ramos tres retro et foras directos utrinque emittens, plerumque extenditur; interdum plaga in lateribus anterius testaceo- vel flavo-limbata est, interdum secundum medium magis testacea. Latera abdominis sub plaga nigra sunt et vittis tribus obliquis flaventibus ornata, pone eas vero macula flava; quae maculae cum maculis duabus declivitatis posticae seriem transversam paene rectam formant. Venter niger inter rimam genitalem et mamillas, paullo magis postice, maculas duas sat parvas obliquas rubras vel luteas ostendit, quae saepe in unam, retro fractam, unitae sunt. Mamillae superiores fusco- testaceae, apice nigricantes, inferiores subter fuligineae. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.4, Vol. X (2 Settembre 1890) 2 18 T. THORELL Lg. corp. 9/,; lg. cephaloth. 4, lat. ej. 31/,, lat. clyp. circa 2; lg. abd: 8?/,, lat. ej. 44/,, alt. ej. 43/, millim. Ped. 120; II 16, III 9!/,, IV 151/, millim. longi; pat. + tib. IV 5!/, millim. Feminam singulam adultam, cum tribus junioribus, in Nias ad Hili Zabobo collegit Cel. Modigliani. Gen. Argyroepeira, Emerton, 1884.. 8. A. quadri-fasciata, n., cephalothorace sub-luteo, aut (7) tibia 4. paris breviore, aut (Q) eam longitudine aequanti; spatits inter oculos posticos medios et laterales latitudine areae oculorum mediorum non parum majoribus; pedibus sub-testaceis vel fusco-testaceis, parum nigro-annulatis; abdomine longiore, posteriora versus sensim paullo angustato, antice et postice rotundato, non tuberculato, neque ante- riora versus in formam cont, nec retro pone mamillas producto: cinerascenti-fusco, supra fascus 4 longitudinalibus argenteis ornato, quarum laterales e margine inferiore inaequali ramum deorsum et retro directum emittunt, mediae vero saltem bis abruptae sunt et in apice postico macula nigra notatae, apice abdominis lineola deorsum curvata et sub ea lineolis transversis 2(-3) nigris notato, ventre lineis vel fasciis duabus longitudinalibus albicantibus signato; basi partis tarsalis in <“ intus spina longa gracili curvata pallida, fere intus et sursum directa, armata. — # © ad. Long. 7° circa 5!/,, Q circa 7 millim. Mas. — Cephalothorax circa '/, longior est quam latior, non parum brevior quam tibia 4. paris, forma in hoc genere ordi- naria; frons rotundata (tuberculo oculorum mediorum tamen fortiter prominenti) dimidiam partem thoracicam latitudine non aequat. Series oculorum postica desuper visa modo leviter re- curva est, series antica hoc modo visa sat fortiter recurva; a fronte visa series postica leviter deorsum est curvata, series’ an- tica paullo fortius sursum curvata. Oculi medii lateralibus evi- denter majores sunt, medii antici mediis posticis ut videtur paul- lulo majores. Oculi medii aream rectangulam parum longiorem quam latiorem formant. Spatium inter oculos medios anticos, ut inter medios posticos, oculi diametro evidenter minus est; spatia, ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 19 quibus medii a lateralibus ejusdem seriei distant, circa quadruplo majora sunt quam intervallum, quo inter se sunt disjuncti; spa- tium inter oculos posticos medium et lateralem latitudinem po- sticam areae oculorum mediorum evidenter non parum (vix dimidio tamen) majus est. Mandibulae femoribus anticis paullo crassiores sunt, paene duplo et dimidio longiores quam latiores. MaxiZlae labio paullo plus duplo longiores, paullo foras curvatae, paene duplo lon- giores quam latiores apice. Labiwm parum longius quam latius, apice late rotundatum et incrassato-marginatum. Palpi graciles, clava tamen femora antica latitudine paene aequanti. Pars gra- cillima trochanteralis valde longa est, pars femoralis ea vix duplo longior, apicem versus sensim paullo incrassata; pars pa- tellaris apicis partis femoralis crassitie est, paullo longior quam latior; pars tibialis, a basi angusta usque ad apicem sensim non parum incrassata, parte patellari fere duplo longior est, saltem duplo longior quam latior apice. Pars tarsalis, convexitate intus vergenti, sub-ovata est, partes duas priores conjunctas longitu- dine fere aequans et apice partis tibialis multo latior; a basi lateris ejus interioris, superius, spina longa pallida anteriora versus et foras curvata exit, intus, sursum et anteriora versus directa; a basi vero lateris exterioris partis tarsalis alius pro- cursus paullo latior, brevior et obscurior (apice obtuso et inaequali paullo intus curvato) exit, qui foras et paullo anteriora versus directus est. Bulbus magnus et inflatus in ipso apice procursum breviorem curvatum ostendit, cujus apex in uncum minutum (uncos duos?) desinit. Pedes longi, graciles, aculeis crebris prae- sertim in femoribus (ubi circa 20 sunt) et tibiis anterioribus armati; metatarsi anteriores modo basi supra aculeum habere videntur. Abdomen longum et angustum, posteriora versus sensim paullo angustatum, basi et apice rotundatum, mamillis apicalibus. Color. — Cephalothorax, mandibulae, sternum cum coxis pedum, mazillae et labium luteo-fiava sunt, palpi pallide flavi, bulbo genitali nigricanti. Pedes sordide vel sub-olivaceo-testacei, basi clariores, tibiis saltem anterioribus apice nigricantibus, femoribus et patellis apice angustissime et minus evidenter nigricantibus. bal RR Te tl) Se) ae whe | ph ck eo cane STO ee ames eis nee È: ee 20%) | Oo, SEPORBEL Abdomen superius cinerascenti-fuscum est, fasciis duabus longi- tudinalibus angustis, hic illis interruptis, posteriora versus sensim paullo appropinquantibus, et spatio sat lato disjunctis secundum medium dorsi ornatum, in lateribus vero, superius, aliis duabus fasciis ejusmodi latis, in margine inferiore inaequalibus et hie ante medium ramum oblique deorsum et retro directum emitten- tibus, et spatio angustiore a fasciis illis separatis; ita ut abdomen, desuper visum, quattuor. fasciis longitudinalibus argenteis or- natum evadat. Basis dorsi maculis parvis argenteis sparsa est. Prope apicem dorsi, utrinque, in apice postico fasciarum angu- stiorum, macula sat parva nigra conspicitur, et paullo pone eas, ad ipsum apicem dorsi, lineola transversa deorsum curvata nigra: sub ea declivitas postica lineolas 2-3 transversas rectas nigras ostendit. Venter| ante rimam genitalem fuscus est, pone eam sub-olivaceus et lineis duabus longitudinalibus paullulo incurvis albicantibus notatus. FEMINA, quae hujus speciei certe est, ad formam parum a mare nisi structura palporum differt, ut et pedibus, praesertim © anterioribus, et abdomine brevioribus. Cephalothorax aeque longus est ac tibia 4.1 paris. Aculei femorum anteriorum pauciores sunt (modo circa 10 in femoribus 1.' paris); tibiae 4.i paris basi excepta paullo densius et longius pilosae sunt quam pedes praeterea. Abdomen brevius et crassius est quam in mare, a latere visum postice paullo oblique truncatum, mamillis tamen} parum ante apicem dorsi locatis. Vulva ex fovea transversa sat magna, brevi et latissima, paullo ante rimam genitalem sita constat, quae an- tice margine aequaliter et leviter recurvo definitur, postice vero callo transverso, cujus margo anterior etiam levius procurvus est (margo ejus posticus rectus rimam genitalem limitat); extremitates hujus foveae acuminatae sunt; in fundo foveolas duas ostendit, et_a medio marginis ejus postici impressiones duae brevissimae, spatio minuto separatae retro sunt ductae. .. Color plane ut in mare diximus, his exceptis. Mandibulae ce- phalothorace obscuriores sunt, sub-ferrugineae. Palpi flavo-testacei, parte tarsali infuscata. Pedes luteo- vel ferrugineo-testacei, apicem versus paullo infuscati; tibiae 4.i paris, quae apice sat late nigrae ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA Al et densius nigro-pilosae sunt, praeterea vestigia annuli lati medii nigricantis ostendunt; tibiae 1.1 et 2. parium apice satis anguste nigricantes sunt, femora et patellae vero apice vix vel parum distincte infuscata. Color abdominis idem est atque in mare, excepto quod duae mediae fasciarum (4) argentearum dorsi la- tiores sunt quam in eo, et spatia inter fascias omnes eadem latitudine fere ; ex maculis (in nostro exemplo, antice mendoso et decolore, modo ternis), in quas fasciae duae mediae sunt abruptae, anteriores (mediae?) binae breviores et obliquae sunt. Apex abdominis et venter eandem picturam atque in mare habent. vs. — Lg. corp. 51/,; lg. cephaloth. 24/,, lat. ej. paene 2, lat.. clyp. parum plus 1; lg. abd. paene 31/,, lat. ej. circa 14/, millim. Ped. I 22 (pat. + tib. 7, metat. + tars. 9), II 171/,, II 74/,, IV 12 millim. longi; pat. + tib. IV 4 (tib. 3) millim. 9. — Lg. corp. 7; lg. cephaloth. 3, lat. ej. the lat. clyp. circa 11/,; lg. abd. saltem 4, lat. ej. circa 21/, millim. Ped. I 18, II 131/,, IN paullo plus 7, IV 12 millim. longi; pat. + tib. IV 4 millim. Feminam supra descriptam in Sumatra (Siboga) invenit Mo- digliani; mas ex ins. Pinang est. — Ad colorem abdominis A. granulatae (Walck.) valde similis est haec species, sed caret tuberculis in abdomine; spatio magno inter oculos posticos medios et laterales transitum ad gen. Callinethin format. 9. A. nigro-trivittata (Dol.). Syn.: 1859. Epeira nigrotrivittata , Dol., Tweede Bijdr., cet., in Verhand. d. Natuurkund. Vereen. in Nederlandsch indié (Acta Soc. Scient. Indo-Neerlandicae), V, p. 39, Tab. XI, fig. 5. Exempla pauca feminea ad Sibogam Sumatrae collegit Modi- gliani. In Sumatra, ut in Java, haec species vulgaris videtur. 10. A. Celebesiana (Walck.). Syn.: 1841. Tetragnatha celebesiana, Walck., H. N. d. Ins. Apt., II, p. 222. Etiam hujus speciei, multissimis locis Asiae; meridionalis et Australiae vulgaris, Cel. Modigliani exempla nonnulla in Su- matra (Siboga) collegit. (Vin Fi, tT. enw ee Ue ays A PNE pam Na anal i ge ae a 22 T. THORELL 11. A. Emertonii, n., cephalothorace fusco-testaceo, marginibus et macula vel fascia longitudinali partis thoracicae nigris; pedibus — sub-testaceis, distinctissime et sat dense nigro-annulatis; abdomine circa duplo longiore quam latiore, sub-cylindrato, a latere viso po- stice oblique et late truncato, apice dorsi in angulum retro pro- ducto; dorso et, superius, lateribus abdominis olivaceo-nigricantibus et maculis parvis inaequalibus flavis vel sub-aureis densissime conspersis, apice dorsi lineolis duabus parvis crassis deorsum di- rectis (vel fere annulo nigro infra aperto) notato, declivitate postica utrinque, sub ws, maculis paucissimis parvis nigris; lateribus abdo- minis inferius et ventre pallidioribus, alls vittis paucis obliquis sub-sinuatis notatis, ventre secundum medium fascia lata postice paullo abbreviata obscuriore (antice et postice nigra), ut et utrinque linea longitudinali nigra, ornato. — ad. Long. circa 6 millim. Femina. — Cephalothorax non parum brevior est quam tibia 4. paris, circa dimidio longior quam latior; frons dimidiam partem thoracicam latitudine paullo superat, tuberculo oculorum me- diorum anticorum latissimo, truncato et prominenti. Ocul: sat magni, sub-aequales, laterales postici tamen reliquis paullo mi-. nores (medii antici, maculis nigris impositi, reliquis paullo majores visi sunt). Series oculorum postica desuper visa levissime recurva est, series antica hoc modo visa sat fortiter recurva; a fronte visa series antica modice sursum est curvata, series postica magis leviter deorsum curvata. Oculi medii aream rectangulam paullo longiorem quam latiorem formant. Oculi medii postici, spatio oculi diametrum fere aequanti sejuncti, a lateralibus posticis spatiis non parum majoribus sejuncti sunt, his spatiis tamen la- titudine areae oculorum mediorum evidenter minoribus; oculi medii antici, qui intervallo oculi diametrum circiter aequanti separati videntur, paullo longius a lateralibus anticis quam inter se remoti sunt. Clypei altitudo oculi medii antici diametrum vix superat, nec major est quam spatia, quibus medii antici a mediis posticis distant. Mandibulae femoribus anticis paullo crassiores sunt, paene duplo et dimidio longiores quam latiores, in dorso versus basin fortiter convexae. Mamzllae fere duplo longiores quam latiores SG dT a RI Is YE NE et a ss Vik SS A AD Ue ria aa mht, Se ane x vo ors ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 23 apice, labio duplo longiores. Labiwm paullo latius quam longius, apice rotundato, in medio truncato. Palporum pars patellaris dimidio longior est quam latior, pars tibialis ea fere duplo lon- gior. Pedes graciles, parce pilosi, aculeis sat crebris, ad partem longis, armati; femora anteriora circa 7 aculeos non longos ostendunt, femora posteriora pauciores aculeos; tibiae e. gr. 1. paris aculeis saltem 6 praeditae sunt. Abdomen saltem duplo longius quam latius, desuper visum lanceolato-cylindratum fere, antice rotundatum, postice sub-acuminatum vel angulum paullo retro productum formans; a latere visum cylindratum est, dorso paene recto, postice satis oblique et late truncato, mamillis ita paullo ante apicem abdominis locatis. Vulva, ex area sat magna paene plana nigra constat, quae ad medium inter rimam geni- talem et petiolum pertinet et aeque circiter lata et longa est, antice sat leviter rotundata: postice, ad rimam genitalem, im- pressione triangula nitida forti praedita est. Color. — Cephalothorax fusco-testaceus, margine laterali partis thoracicae nigro, hac parte etiam secundum medium nigricanti. Sternum cum labio nigrum. Mandibulae sub-ferrugineae. Maxillae nigricantes, fascia longitudinali sub-testacea notatae. Pa/p? flavo- testacei, parte tarsali apice nigra. Pedes testacei, apicem versus sensim paullo infuscati, coxis, trochanteribus et basi femorum clarioribus, testaceo-flavis; sat dense et distinctissime nigro- annulati sunt. Femora annulo prope apicem sito (non apicali) alioque paullo ante medium cincta sunt, tibiae annulis tribus, apicali et medio sat latis, basali angusto, metatarsi annulis binis vel ternis, apicali et medio sat latis, basali vero angu- stissimo vel obsoleto; etiam patellae et tarsi apice plus minus evidenter nigri vel nigricantes sunt. In pedibus 3." paris tibiae et metatarsi annulo medio distincto carere videntur. Abdomen olivaceo-nigricans est, maculis parvis inaequalibus flaventibus vel sub-aureis in dorso et in lateribus, superius, densissime consper- sum; in ipso apice dorsi lineolae duae crassae breves deorsum directae (supra inter se unitae?) adsunt, et sub iis, in declivitate postica et apud mamillas, maculae paucissimae parvae nigrae conspiciuntur. Latera inferius et venter pallidiora, olivaceo-cine- 24 T. THORELL rascentia fere, sunt, latera paucis vittis obliquis sinuatis et ma- culis nigris notata; venter ante rimam genitalem nigricans est, dein fascia media longitudinali lata paullo infuscata est notatus, quae non usque ad mamillas pertinet, et quae antice maculam fere quadratam nigram, postice maculam transversam nigram format. Utrinque apud hane fasciam latam (quae etiam nigra et in medio latissime clarior dici potest) linea longitudinalis nigra conspicitur. Mamillae sordide cinereo-olivaceae. Lg. corp. 6; lg. cephaloth. 2, lat. ej. paene 1 ?/,, lat. clyp. circa 1; lg. abd. 4, lat. ej. paene 2 millim. Ped. I 194/,, I 113/,, Hl 6, IV 101/,; pat. + tib. IV 3 millim. Feminam singulam ad Hili Zabobo (in Nias) cepit Modigliani. — Haec species A. ventrali (Thor.) (!) simillima est, pedibus fortiter nigro-annulatis, abdomine paullo angustiore et paullo aliter colorato, praesertim vero forma vulvae alia facile interno- scenda. Gen. Larinia, Sim, 1874. 12. L. diluta (Thor.), cephalothorace tibia 4. paris paullo bre- viore, luteo-testaceo, linea media longitudinali nigricanti notato et pilis pallidis sparso; serie oculorum postica paullulo procurva, oculis medtis posticis sub-contingentibus inter se, oculis seriei anticae spattis sub-aequalibus separatis; sterno, partibus oris, palpis et pe- dibus pallide testaceis, crasse et sat dense pallido-pilosis , aculeis crebris pallidis, saltem ad partem punctis fuscis ¢mpositis, armatis; abdomine anguste fusiformi, antice posticeque in conum brevem crassum obtusum producto, dorso albicanti-cinereo, fascia albi canti. secundum medium, et posterius ordinibus duobus latera- libus punctorum nigricantium utrinque circa 5 notato, pallido pubescenti et pilis longis fortibus pallidis sat raris consperso, ventre sordide testaceo, antice pone rimam genitalem satis anguste nigri- canti, dein fascia longitudinali brevi et sat lata alba notato; vulva sat parva fusca paullo latiore quam longiore, posteriora versus (1) Studi, cet., I, Ragni di Selebes, loc. cit., p. 423 (80) [Meta ventralis). VENI ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 2D. sensim non parum angustata, antice late et sat fortiter rotundata, postice sub-truncata et, in medio, incisa, magis antice vero in foveas duas transversas profundas, usque ad marginem lateralem vulvae pertinentes excavata, his foveis septo brevi lato plano separatis. — Q ad. Long. circa 6 */, millim. Syn.: 1887. Lipocrea diluta, Thor. [Viaggio di L. Fea, cet., II.], Primo Saggio sui Ragni Birmani, loc. cit., p. 146. Feminam adultam a Cel. Modigliani in Nias captam eandem speciem credo atque feminam juniorem a Cel. Fea in Birmania inventam, quam loc. cit. descripsi; novam diagnosin exempli adulti hic dare utile putavi. — Praeter magnitudine minore, cephalothorace tibiam 4.' paris longitudine non aequanti, ventre fascia brevi alba notato, et praesertim distributione oculorum paullo diversa et forma vulvae alia, haec aranea parum a L. [Meta] fusiformi, Thor. (1), et a L. tabida (L. Koch) Thor., sive Meta sorore, Thor. (*), differre videtur. Vulva scapo caret, ut in L. tabida (L. Koch) Thor.: num in his formis est abruptus? _— Oculorum series postica paullulo procurva, paene recta (non recurva) est, series antica a fronte visa recta; oculi medii postici vix ullo spatio distincto separati. Oculi medii antici spatio dia- metro sua paullulo majore disjuncti sunt, vix vel non longius a lateralibus anticis quam inter se remoti. Pedes 1.‘ paris ce- phalothorace paene quintuplo longiores sunt et pedibus 3.1 paris circa duplo et dimidio longiores. In pedibus 1. paris, e. gr., femora circa 5 aculeos habent, patellae 1 aculeum apice supra et 1. 1. aculeos in utroque latere: tibiae supra, antice et postice 1. 1. 1. aculeos, metatarsi 1. 1. 1. supra et 1.1. saltem antice habent. Lg. corp. 6?/,; lg. cephaloth. 21/,, lat. ej. paene 1 4/,, lat. front. paullo plus 3/,; lg. abd. 41/,, lat. ej. paene 1!/, millim. Ped. I 104/,, I 9, IM 48/,, IV 8!/, millim. longi; pat. + tib. IV parum plus 2'/, millim. Cel. Modigliani, ut dixi, feminam adultam supra adumbratam @ Ibid., p. 431 (91). (2) Ibid., p. 433 (93). 26 T. THORELL in ins. Nias (ad Bawo Lowalani) invenit; aliam, juniorem, quae ejusdem speciei videtur, in Sumatra ad Sibogam cepit. In hoc exemplo juniore fascia ventris alba in maculam minus distinctam redacta est (et series oculorum postica plane recta): in exemplo Birmanico venter totus fusco-cinereus est, fascia vel macula alba carens. — An eadem est haec species ac L. flavescens, Sim. (2), ex Tes Arabiae? Gen. Nephilengys, L. Kocu, 1872. 13. N. Malabarensis (Walck.). Syn.: 1841. Epeira malabarensis, Walck., H. N. d. Ins. Apt., II, p. 102. Hujus speciei, in Indo-Malesia vulgatissimae, et etiam aliis locis Asiae meridionalis et Australiae, immo Africae et Americae meridionalis, inventae, Cel. Modigliani multa exempla collegit, non tantum ad Padang et Sibogam in Sumatra, verum etiam in Nias, ad Gunung Sitoli, Bawo Lowalani et Fadoro. Gen. Nephila (Lrack), 1815. 14. N. maculata (Fabr.). Syn.: 1793. Aranea maculata, Fabr., Entom. Syst., II, p. 425. Exempla nonnulla feminea, adulta et juniora, in Nias ad Hili Zabobo et Bawo Lowalani a Modigliani collecta sunt. Per fere totam Asiam meridionalem et Australiam vulgaris est haec spe- cies, fortasse etiam in Africa occidentali vitam degens. Gen. Argiope, Sav., 1827. 15. A. pulchella, Thor. Syn.: 1881. Argiope pulchella, Thor., Studi, cet., III, Ragni dell’Austro-Malesia , cet., loc. cit., p. 74. Feminam adultam aliamque juniorem ad Hili Zabobo captas examinavi. Haec species, quae in Birmania et in Siam sat fre- (3) [Viaggio ad Assab nel Mar Rosso dei sig.i G. Doria ed O. Beccari, cet., II.) Etudes sur les Arachn. du Yemen meérid., i his Ann., XVIII (1882), p. 233 (29). ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 27 quens videtur, antea, quantum scio, in Indo-Malesia capta non fuit. 16. A. versicolor (Dol.). Syn.: 1859. Epeira versicolor, Dol., Tweede Bijdr., cet., loc. cit., p. 31, Tab. IX, fig. 10. 1890. Argiope » Thor., Studi, cet., IV, Ragni dell’ Indo-Malesia, I, loc. cit., p. 95. Cel. Modigliani hujus araneae (adhuc modo in Indo-Malesia captae) exemplum femineum adultum in Nias, ad Gunung Si- toli, invenit. Aliam feminam adultam in Sumatra, ad Sibogam, cepit. 17. A. aemula (Walck.). Syn.: 1841.§Epeira aemula, Walck., H. N. d. Ins. Apt., II, p. 118. In Nias, ad Lelemboli, Hili Zabobo et Bawo Lowalani, Mo- digliani feminas nonnullas A. aemulae collegit; marem adultum. aliumque juniorem, qui hujus speciei videntur, in Sumatra (Si- boga) invenit. — A. aemula aranea est per fere totam Asiam meridionalem et Australiam diffusa. | Gen. Herennia, Tuor., 1877. 18. H. multipuncta (Dol.). Syn.: 1859. Epeira multipuncta, Dol., Tweede Bijdr., cet., loc. cit., p. 32, Tab. XI, fig. 1-1y. Femina adulta in Nias ad Gunung Sitoli capta est. — Herennia multipuncia multis locis Asiae meridionalis, praesertim in Indo- Malesia, et praeterea in Amboina, inventa fuit. Gen. Euetria, Tuor., 1887. 19. E. Moluccensis (Dol.). Syn.: 1857. Epeira moluccensis, Dol., Bijdr. t. de Kennis d. Arachn. v. d. Ind. Archip., în Natuurkundig Tijdschr. van Neder- landsch Indie, XIII (Ser. 3, III), p. 418. Sat multa exempla feminea in Nias, ad Lelemboli, Bawo Lowalani et praesertim Gunung Sitoli collecta, vidi. — E. Moluc- 28 T. THORELL censis aranea praesertim in Malesia vulgaris est, etiam multis aliis locis Asiae meridionalis et Australiae vitam degens. Gen. Epeira (Warcx.), 1805. 20. E. de Haanii, Dol. Syn.: 1859. Epeira de Haanii, Dol., Tweede Bijdr., cet., loc. cit., p. 33, Tab. II, fig. 7. Cel. Modigliani tres feminas £. de Haaniw ad Hili Zabobo unamque ad Bawo Lowalani collectas domum misit. — Haec species magna per totam Malesiam diffusa est, etiam in aliis locis Asiae meridionalis, e. gr. in Birmania, inventa. 21. E. caput lupi, Dol. Syn.: 1859. Epeira caput lupi, Dol., Tweede Bijdr., cet., loc. cit., p. 35, Tab. VIII, fig. 6. Etiam hujus speciei feminam pulcherrimam adultam ad Hili Zabobo cepit Modigliani. Adhuc modo in ins. Moluccis et Aru inventa fuit E. caput lupi, quae forsitan modo varietas est E. de Haan. 22. E. unicolor, Dol. Syn.: 1857. Epeira unicolor, Dol., Bijdr., cet., loc. cit., p. 149. Feminam juniorem, ad Lelemboli in ins. Nias captam, exami- navi. — Haee species antea modo in Amboina inventa fuit. 23. E. Théisii,, Walck. Syn.: 1841. Epeira Théisii [Théis], Walck., H. N. d. Ins. Apt., II, p. 58; Atlas, Pl. 18, fig. 4. - Marem adultum ad Hili Zabobo, feminam juniorem ad Gunung Sitoli invenit Modigliani. — E. Théisit species est per maximam partem Asiae meridionalis et Australiae vulgaris. ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 29 24. E. pullata, Thor. Syn.: 1877. Epeira pullata, Thor., Studi, cet., I, Ragni di Selebes, loc. cit., p. 385 (45). Hujus speciei, ut videtur per fere totam Indo-Malesiam di- stributae et etiam in Amboina, in Birmania, cet., vitam degentis, feminam juniorem in Sumatra (Siboga) cepit Modigliani. 25. E. anseripes, Walck. Syn.: 1841. Epeira anseripes, Walck., H. N. d. Ins. Apt., II, p. 146. In ins. Nias, ad Lelemboli, exempla nonnulla feminea £. anse- ripedis collegit Modigliani. Haec species per totam Malesiam aliasque partes Asiae meridionalis et Australiae, saltem usque in Novam Hollandiam, diffusa est. Gen. Poltys, C. L. Kocu, 1843. 26. P. pygmaeus, n., cephalothorace sordide testaceo, parte ce- phalica, apice antico late ferrugineo excepto, nigra, limbo laterali et fascia media partis thoracicae nigris quoque; pedibus sordide ‘ testaceis, dense nigro-annulatis ; abdomine sub-ovato , aequali, non tuberculato, dorso ejus nigro /\ cinereo-testaceo ad marginem an- ticum, et fascus duabus latis inaequalibus cjusdem coloris secundum latera ornato, spatio interjecto ordinibus duobus longitudinalibus macularum cinereo-testacearum notato, quarum duae anticae (paris primi) magnae sunt, religuae parvae et minus distinctae. — ~ ad. Long. circa 2 millim. . Mas. — Cephalothorax modice altus, laevis, circa dimidio lon- gior quam latior, tibia 4. paris paullo longior, lateribus fere in medio leviter sinuatis anteriora versus angustatus, parte thora- cica brevi et in lateribus posterius fortiter rotundata, postice late truncata, parte cephalica lateribus etiam quoad libera est longis anteriora versus primum levius, denique, ante oculos po- sticos, paullo fortius anteriora versus sensim angustata, fronte truncata, angusta, vix !/, latitudinis maximae cephalothoracis latitudine aequanti. Dorsum ante declivitatem posticam brevem 30 T. THORELL et praeruptam usque ad oculos rectum et libratum est, transver- sim satis convexum, impressionibus cephalicis distinctis, fovea ordinaria centrali magna longa apud declivitatem posticam lo- cata. Oculd 4 medii magni et sub-aequales fere totam faciem directam occupant, aream paene rectangulam paullo latiorem quam longiorem formantes; oculi laterales, qui (praesertim late- ralis anterior) iis non parum minores sunt, in lateribus partis cephalicae locum tenent, posterior parum altius quam anterior locatus. Oculi seriei posticae in seriem omnium fortissime re- curvam sunt ordinati, vel potius in trapezium circa duplo latius postice quam antice, et paullo longius quam latius antice; series quoque antica desuper visa fortiter recurva dici potest. Spatium inter oculos medios utriusque seriei eorum diametro evidenter majus est: a lateralibus anticis spatio non parum minore sunt remoti, quam quo inter se distant. Spatium inter oculos laterales binos non parum majus est quam spatium, quo anterior eorum ab oculo medio antico distat; oculi laterales postici a mediis posticis evidenter longius quam hi inter se remoti sunt. Sternum magnum, cordiformi-triangulum fere. Mandibulae directae, angustae, sub-cylindratae, circa triplo longiores quam latiores. Maxillae parum longiores quam latiores, paullo divaricantes, labio saltem duplo latiores. Labiwm paullo latius quam longius, apice rotundatum. Pa/pi sat breves et fortes, clava femora antica latitudine aequanti. Pars patellaris circiter. aeque longa et lata est, pars tibialis ejus latitudine saltem, et non parum latior quam longior; pars tarsalis prioribus duobus internodiis conjunctis multo est longior, parte tibiali non parum latior, ovato-elliptica, circa duplo longior quam latior, basi supra, extus, procursu mediocri procurvo fusco praedita, et apice extus quasi in rostrum leviter deorsum et intus curvatum desinens; bulbus genitalis contra apice magis intus in spinam gracilem paullo foras curvatam excurrit. Pedes mediocres, forma in Epeiris ordinaria, minus dense pilosi et aculeati. Coxae et femora omnia subter inermia sunt; superius femora saltem anteriora aculeis paucis gracilibus sunt munita. Patellae anteriores saltem utrinque aculeum habent; etiam tibiae et metatarsi aculeis paucis graci- ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA Syl libus non longis praedita sunt. Abdomen dimidio longius quam latius, antice rotundatum, praeterea lateribus leviter rotundatis posteriora versus sensim modice angustatum et postice sub-acu- minatum, sub-ovatum igitur, laeve, tuberculis aliisque procursibus carens (an ita in femina quoque?). Color. — Cephalothorax sordide fuscus, pallido-pubescens, parte cephalica nigricanti et antice plaga sat magna sub-ferruginea occupata, margine laterali et stria vel fascia longitudinali partis ‘thoracicae nigris quoque. Sternum nigricanti-testaceum, limbo angusto nigro. Mandibulae sordide testaceae. Maxillae et labium obscure testacea, illae macula nigra extus notatae. Palpi sordide testacei, clava nigra. Pedes sordide testacei, sat dense nigro- annulati: coxae subter paullo nigro-maculatae vel nigro-margi- natae sunt, femora apice sat late nigra, patellae apice anguste nigrae; tibiae et metatarsi annulos binos, medium et api- calem, habent, basi quoque plus minus evidenter et anguste nigri; tarsi apice nigri sunt. Abdomen nigrum, hac pictura pallida, cinereo-flaventi, in dorso: prope marginem anticum A sat magnum ostendit, cujus apices posteriores foras curvati transversim versus latera producti sunt: ab his vittis vel lineis transversis fasciae duae latissimae, in marginibus valde inaequales, posteriora versus sen- sim appropinquantes et paullo angustatae secundum latera dorsi paene usque ad apicem ejus extensae sunt, cum / illo spatium longum et latum, posteriora versus sensim angustatum limitantes; antice, paullo pone A illud, hoc spatium maculam magnam inae- qualem pallidam utrinque continet, et pone has maculas series duas longitudinales macularum ejusmodi parvarum et minus evidentium. Saltem in partibus pallidis argenteo-cinerascenti- pubescens est dorsum. Latera abdominis inferius sordide testacea sunt, a ventre nigricanti linea vel fascia nigra limitata; »mamallae - nigricantes. Lg. corp. 2; lg. cephaloth. paullo plus 1, lat. ej. max. circa a7 late trent -cmea 1. le. abd. paene 1! lat. ej..paene | millim. Ped. I paene 32/,, II circa 3, III circa 2, IV circa 21), millim. longi; pat. + tib. IV paene 1 millim. Mas singulus hujus araneolae, quam, veloci oculo aspectam, a2 T. THORELL Epeiram minutam facile credideris, in Sumatra ad Sibogam in- ventus est. 4 Gen. Cyrtarachne, Tuor., 1868. 27. C. coccinella, n., cephalothorace, mandibulis et palpis luteis, pedibus ejusdem coloris, metatarsis tarsisque nigris; abdomine paene 1/, latiore quam latiore, posterius amplissime et fortissime rotun- dato, anterius latissime quidem sed minus fortiter rotundato et, in medio, truncalo, supra flavo, maculis parvis rotundatis 17-19 mi gris, quarum marginales binae anteriores geminatae vel oblongae sunt, ornato. — Q ad. Long. circa 5 millim. Femina. — Cephalothorax forma in hoc genere ordinaria, tibia 4. paris paullo longior, fere aeque longus ac latus, sat ‘altus, dorso a latere viso ante declivitatem posticam pri- mum fortiter convexo, versus oculos fortiter proclivi, area ocu- lorum satis eminenti ea quoque fortiter proclivi, clypeo directo, fronte ?/, partis thoracicae latitudine circiter aequanti; ni- tidus est, laevis et glaber, impressione levi pone oculos medios posticos. Series oculorum antica a fronte visa recta est, series postica desuper visa plane recta videtur quoque. Oculi bini la- terales tuberculo parvo impositi sunt et contingentes inter se; oculi medii, tuberculo truncato paullo prominenti impositi, ae- quales sunt et in rectangulum paullo latius quam longius dispo- siti. Spatium inter medios anticos (ut inter medios posticos) oculi diametrum aequat; a lateralibus anticis spatio saltem triplo majore, quam quo inter se distant, remoti sunt oculi medii antici. Sternum paullo longius quam latius, ovato-cordiforme, planum et laeve. Mandibulae conico-ovatae, ad basin femoribus anticis fere di- midio latiores, paene duplo longiores quam latiores; in dorso modice convexae, laeves et glabrae. Pedes breves, minus dense pilosi, aculeis carentes. Abdomen, longe pone marginem anticum cephalothoraci affixum eumque ad maximam partem hoc mar- gine subter sub-excavato tegens, subter planum est, supra vero fortiter convexum, circa !/, latius quam longius, anterius, usque ad circa '/, longitudinis (ad humeros rotundatos), latissime ro- ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 30 tundatum et in medio truncatum, praeterea vero (posterius) am- plissime et fortissime rotundatum, fere semi-circulatum. Nitidum et glabrum est, tuberculis carens, supra cicatricibus sat magnis punctisque paucis impressis sparsum et praeterea subtilissime et dense impresso-punctulatum: margo dorsi corona cicatricum circa 13 circumdatus est, quarum media antica sat parva et oblonga est et in depressione oblonga sita: utrinque apud eam binae cicatrices majores adsunt, quarum altera paullo pone al- teram, magis intus, est locata, tum sequitur utrinque cicatrix parva paullo ante humerum sita. Reliquae 6 marginales, quarum duae anticae in humeris locum tenent, majores sunt et in semi- circulum dispositae. Praeterea dorsum 6 cicatrices ostendit, fi- guram magnam hexagonam paullo longiorem quam latiorem formantes: anticae et posticae earum rectangulum paene duplo longius quam latius formant, mediae, longius inter se distantes, et aeque longe ab anticis et a posticis remotae, cum anticis trape- zium circa duplo latius postice quam antice et circiter aeque longum et latum formant. Venter sulcis transversis procurvis profundis exaratus est. Vu/va callum parvum transversum formare videtur. Color. — Cephalothorax, mandibulae, maxillae et palpi lutea sunt, pedes lutei, metatarsis tarsisque nigris vel nigricantibus. Sternum cum labio ferrugineo-fuscum, Abdomen supra pulchre flavum est, maculis parvis rotundatis nigris circa 14, quae cica- trices nigras includunt, ornatum: maculae duae ad marginem anticum oblongae sunt, anteriora versus divaricantes, et duplices, i. e. binas cicatrices includunt; etiam maculae duae sequentes (humerales) oblongae sunt, reliquae rotundatae et cicatrices marginales 4 posteriores et dorsales 6 continentes. (Cicatrix parva marginalis antica media nigricans quoque est, cicatrix parva utrinque inter maculas humeralem et illam geminatam sita sub-fusca, reliquae cicatrices nigerrimae). Venter cum mamillis rufescens, antice in medio obscurior. Lg. corp. paullo plus 5; lg. et lat. cephaloth. circa 2, lat. front. circa 1!/;; lg. abd. 41/,, lat. ej. paene 5 millim. Ped. I et II circa 4, III fere 3, IV paene 4 millim. longi; pat. + tib. IV paene 1!/, millim. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.4, Vol. X (3 Settembre 1890) 3 NERE es nL ER RI VIVANO VETRI AVE at ; fib Pa Ba DEA 34 T. THORELL Exemplum singulum parvae et pulchrae hujus speciei in Nias ad Gunung Sitoli detexit Modigliani. Gen. Gasteracantha (Sunp.), 1833. 28. G. brevispina (Dol.). Syn. : 1857. Plectana brevispina (Dol.), Bijdr., cet., loc. cit., p. 423. Specimina sat multa G. brevispinae, quae per totam Asiam meridionalem et magnam partem Australiae diffusa est, in Nias ad Gunung Sitoli, Lelemboli et Bawo Lowalani collegit Cel. Mo- digliani. Gen. Plectana (Warcx.), 1841. 29. P. arcuata (Fabr.). Syn.: 1793. Aranea arcuata, Fabr., Ent. Syst., II, p. 425. Multa exempla hujus araneae in Nias, ad Lelemboli, Fadoro et Bawo Lowalani a Modigliani collecta vidi. — P. arcuata per fere totam Indo-malesiam frequens occurrere videtur, etiam aliis locis Asiae meridionalis, e. gr. in ins. Taprobane (Ceylon), inventa. Trib. CITIGRADAE. Fam. LYCOSOIDAE. Subfam. CTENINAE. Gen. Acanthoctenus, Keys., 1877. 30. A. variatus, n., cephalothorace nigro, fascia media longitu- dinali lata pallida testaceo- et albo-pubescenti notato, praeterea pube rubra et albicanti variato; pedibus migris, testaceo-sub-annulatis , tarsis pallidis totis; tibiis anterioribus modo subter aculeatis, 9 paribus aculeorum ibi armatis, metatarsis anterioribus subter 5 | paribus aculeorum munitis; abdomine pube albicanti supra et in lateribus vestito et maculis nigris rubro-marginatis sparso et variato, fasciaque longitudinali brevi satis angusta alba antice in dorso no- tato. — 9 jun. Long. saltem 93/, millim. ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 35 Femina jun. — Cephalothorax saltem !/, longior quam latior, non parum brevior quam tibia 4.' paris, et tibia 3. paris paullo longior, parte thoracica sat humili, parte cephalica ea altiori; utrinque anterius modo leviter sinuatus est, lateribus partis tho- racicae amplissime et fortiter (anterius levius) rotundatis, late- ribus partis cephalicae rectis et brevissimis anteriora versus sensim fortiter angustatus, parte cephalica quoad libera est plus duplo latiore postice quam longiore; antice truncatus est, latitudine clypei circa ?/, latitudinis maximae cephalothoracis aequanti, postice fere aeque late atque antice truncatus et, in medio, paullo retusus. A latere visum dorsum cephalothoracis ante declivi- tatem posticam (praeruptam, modo superius convexam et reliquo dorso plus duplo breviorem) in parte thoracica modo postice con- vexum est, praeterea rectum et paullo proclive, in parte cepha- lica longiore spatio et secundum lineam paene rectam (modo antice paullo convexam) sensim sat fortiter assurgens, ita ut dorsum in angulum sursum fractum videatur. Facies praerupte | proclivis, paene directa, est; a fronte visa non parum latior est infra quam supra, aeque alta ac lata supra, lateribus sat prae- rupte declivibus, supra modo leviter convexa, paene plana. Spa- tium inter marginem clypei et oculos seriei 1.” horum oculorum diametro saltem dimidio majus est. Area oculorum paullo latior quam longior videtur. Oculi antici sive 1.* seriei, oculis mediis seriei 2." sive mediae paene duplo minores, spatio '/,-1/, dia- metri suae aequanti disjuncti sunt, ab oculis mediis seriei mediae spatio dimidiam diametrum suam fere aequanti separati. Series media non parum deorsum curvata est: linea recta medios eorum infra tangens, laterales supra tangit, non secat. Oculi medii hujus seriei inter se spatio distant, quod eorum diametro fere duplo minus est; oculi laterales ejusdem seriei, oblongi et mediis multis partibus minores, ab iis spatio diametrum suam breviorem. saltem aequanti remoti sunt, ab oculis anticis vero spatio multo, saltem duplo, majore. Oculi postici, qui mediis seriei mediae non minores sed potius paullulo majores sunt, ab iis spatio sunt separati, quod eorum diametrum circiter. aequat, inter se spatio diametro sua circa quadruplo majore disjuncti. Trapezium, quod 36 T. THORELL cum oculis mediis seriei mediae formant, saltem duplo latius est ‘ postice quam antice, et paullo longius quam latius antice; tra- pezium a mediis seriei mediae et anticis oculis formatum fere oculi maximi diametro latius est postice quam antice et paullo latius postice quam longius. Sternum paullulo latius quam lon- gius, antice late. truncatum. Mandibulae directae, parum divaricantes, sub-cylindratae , apice intus late truncatae, fere triplo longiores quam la- tiores, patellas anticas longitudine, femora antica crassitie’ fere aequantes, in dorso modo leviter convexae, pilis longis sat dense conspersae et pubescentes; sulcus unguicularis an- tice, intus, 3, postice 5 dentibus est armatus. Maszllae paullo plus duplo longiores quam latiores, paene parallelae, labio duplo longiores, basi late et oblique truncatae, latere exteriore late et leviter sinuato, latere interiore paullo incurvo, apice extus rotundato, intus oblique et latissime truncato. Labium paene quadratum, lateribus versus apicem late truncatum paullo rotundatis. Palpi longi et graciles; pars patellaris saltem duplo longior quam latior est, pars tibialis circa quadruplo longior quam latior: pars tarsalis eam longitudine aequat, vix superat. Pedes graciles et longi, 4.' paris cephalothorace saltem 5!/, lon- giores. Metatarsi 1. paris tarso fere triplo longiores sunt, me- tatarsi 4.) paris tarso quadruplo longiores. Unguiculi bini, aequa- liter et fortiter curvati, dente singulo sat forti et pone eum 1-2 dentibus parvis instructi (ita saltem in pedibus 1.‘ paris). Aculeis — crebris, plerisque appressis, armati sunt pedes. Femora, e. gr., 14 paris saltem 8 aculeis praedita sunt; patellae (1.' paris for- tasse exceptis) aculeum in utroque latere habent. Tibiae ante- ‘riores subter 8 paribus aculeorum longissimorum appressorum sunt instructae, praeter duobus aculeis brevioribus in apice; me- tatarsi saltem 5 paribus aculeorum appressorum etiam longio- rum subter armati sunt: praeterea aculeis carere videntur tibiae et metatarsi anteriores. Tibiae posteriores, undique aculeatae, supra | seriem aculeorum 4 ostendunt. Abdomen angustius ovatum. Ma- millae superiores paullo angustiores et aeque fere longae ac (certe non longiores quam) mamillae inferiores; art. 1.8 supe- ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 37 riorum et inferiorum brevis, saltem non longior quam latior. Color. — Cephalothorax in fundo niger, fascia media sub- testacea, praesertim in parte cephalica lata et antice, inter oculos posticos, sensim angustata, inter partes cephalicam et thoracicam vero sub-constricta, et in declivitate postica sensim angustato-acu- minata notatus, quae pube sat crassa, in parte cephalica flaventi, in parte thoracica alba, est vestita; praeterea pube rubra variatus est cephalothorax et pube rubra et albicanti conspersus, pube rubra in parte thoracica limbum fasciae mediae albae quasi for- manti et impressiones cephalicas ad partem occupanti; area ocu- lorum cum media parte clypei praesertim pube rubra minus dense vestita est, latera clypei et genae albo-cinerascenti-pube- scentia; in medio inter oculos medios seriei mediae pili duo longi porrecti lutei conspiciuntur. Sternwm nigrum, cinereo-testaceo- pubescens. Mandibulae fusco-testaceae, fascia media longitudinali lata nigra secundum dorsum, aliaque in latere exteriore, postice. Mazillae et labium fusco-testacea. Palpi nigri, sub-luteo-annulati, parte tarsali tota sub-lutea. Pedes nigri, testaceo-annulati, tarsis totis luteo-testaceis; annuli, qui angusti et inaequales vel in ma- culas divulsi sunt et plus minus bene expressi, in femoribus et metatarsis terni videntur, in tibiis modo bini. Pube flaventi et ad partem rubra et alba quoque vestiti fuisse videntur pedes, parce- que pallido-pilosi; aculei fusci sunt. Abdomen — quod in fundo sordide cinerascens videtur, supra et in lateribus nigro-variatum, et fascia brevi longitudinali sat angusta pallida antice in dorso notatum — pube densa tectum est, et ita supra cinereo-album , maculis inaequalibus parvis nigris rubro-limbatis sat dense spar- sum et variatum, remanenti fascia illa brevi antica magis albo- pubescenti; saltem posterius in dorso et in lateribus pilos longos erectos luteo-flavos ostendit, qui fasciculos vel penicillos hic illic formavisse videntur. Subter testaceo-fuligineum est abdomen, pube olivaceo- vel sordide testacea vestitum. Mamillae superiores luteae, macula nigra supra in art. 1.° notatae; mamillae infe- riores nigrae. i i Lg. corp. 93/,; lg. cephaloth. 42/,, lat. ej. 35/,, lat. clyp. paullo plus 11/,; lg. abd. 5, lat. ej. 2 4/; millim. Ped. I 21!/,, BS SSL? RIOTS Cs Pe MLS ra eh var Pera 38 T. THORELL II 19}/,, II 163/,, IV 261/, millim. longi; pat. + tib. IV 8, metat. + tars. IV paene 10+*/, millim. Feminam singulam nondum adultam in Nias ad Bawo Lowa- lani invenit Modigliani. Generis Acanthoctent mihi videtur haec species, etsi mamillae ejus superiores inferioribus non longiores sunt. — (Cribello et calamistro carent haec aliaeque species Indo-malajanae generis Acanthocient mihi notae). Subfam. LYCOSINAE. Gen. Lycosa (Larr.), 1804. 81. L. pusiola, Thor. Syn.: 189.. Lycosa pusiola, Thor., Spindlar fran Nikobarerna, cet. (1), în K. Sven- ska Vet.-Akad. Handl., XXIV. Cel. Modigliani marem et feminam hujus speciei, quae in Sumatra vulgaris videtur, ad Padang invenit, aliamque feminam ad Sibogam; tertiam feminam in ins. Nias, ad Lelemboli, cepit. Fam. OXYOPOIDAE. Gen. Oxyopes, Larr., 1804. 32. 0. Birmanicus, Thor. Syn.: 1887. Oxyopes Birmanicus, Thor. [Viaggio di L. Fea, cet., 1I], Primo Saggio sul Ragni Birmani, loc. cit., p. 325. Exempla paucissima adulta (inter ea feminam singulam), et sat multa juniora, quae ejusdem speciei videntur, in Nias (Gu- nung Sitoli, Lelemboli, Bawo Lowalani) collegit Modigliani. O. Birmanicus et O. lineatipes (C. L. Koch) adeo similes sunt, ut satis sit difficile, notas (attamen certissimas), quibus inter se differant, describere: vix nisi partibus genitalibus paullo diversis distingui possunt. Ad mares quod attinet, pars tibialis palporum in utraque specie a latere visa subter adeo dilatata est, ut quasi () Hoc opusculum, Reg. Academiae Scient. Sveciae nuper traditum, manus ty- pographorum adhuc non reliquit. ci Li) RIE to PI iy Wie MEH UG E i AS NI, oy NOE es È fatt ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 39 laminam deorsum directam, apicem latum et in medio paullulo incisum vel inaequalem versus (angulis rotundatis) angustatam formare dici possit, ita praesertim in O. Birmanico, quum contra in O. lineatipede pars tibialis, eodem modo visa, a basi ad apicem latissime rotundato-truncatum sensim fortiter dilatata dici quoque potest. Ad apicem lateris exterioris pars tibialis impressionem lon- gam profundam deorsum directam pallidam ostendit, quae quasi labiis duabus nigris includitur: in O. lineatipede haec impressio an- gustior est, sulcum latum vel aream sub-lanceolatam formans, quae area supra et infra clausa est; in O. Birmanico contra haec area latior est, sub-ovata, et infra, magis postice, aperta; callus vel lamina nigra, qua postice limitatur, in O. Birmanico in mar- gine antico dentem minutum ostendit, qui visibilis est etiam quum pars tibialis desuperne inspicitur, et tum e medio lateris hujus partis exire videtur, foras directus: O. Zneatipes contra hoc den- ticulo caret. — In femina, quam O. lineatipedis credo, callus procurvus vulvae in medio dentem parvum anteriora versus di- rectum format, quo dente plane caret vulva O. Birmanici. Conf. descriptionem hujus, loc. cit. 33. 0. Javanus, Thor. Syn.: 1886. Oxyopes lineatipes, Sim., Mater. pour servir a la faune arachn. de l’Asie mérid. III. Arachn. recueillis . . . dans la presqwile de Malacca, cet., in Bull. de la Soc. Zool. de France, X (1885), p. (6). 1887. » Javanus , Thor. [Viaggio di L. Fea, cet., II], Primo Saggio sui Ragni Birmani, loc. cit., p. 329. Marem adultum (et exempla pauca juniora, quae hujus speciei crediderim) in Sumatra (Siboga) cepit Modigliani. — Ut O. Bir- manicus, haec species in Indo-malesia et in Birmania sat fre- quens invenitur. 34. 0. auratus, n., cephalothorace luteo, squamulis tenuibus aureis vestito, et linets duabus nigris ab oculis 1. paris paene ‘ad apicem dorsi mandibularum pertinentibus notato; pedibus sub- testaceis, femoribus magis luteis et linea longitudinali nigra inferius notatis; abdomine minus longo, in fundo sordide testaceo et squa- 40 T. THORELL mulis aureis vestito, ventre fascia longitudinali lata nigra notato ; palpis brevioribus, partibus patellari et tibiali saltem aeque latis ac longis, parte tibiali a latere visa non parum latiore quam lon- giore, a basi ad apicem paullo dilatata et ad apicem lateris exte- rioris, inferius, litura nigra C-formi notata; parte tarsali reliquo palpo circa quadruplo latiore, latere interiore ommum fortissime rotundato, latere exteriore recto et in apicem reliqua parte tarsali plus duplo breviorem eacurrenti. — £ ad. Long. circa 5 millim. Mas. — Cephalothorax forma ordinaria est, non altus, tibiam + 1/, patellae 4.' paris longitudine fere aequans, vix dimidio lon- gior quam latior, lateribus in parte cephalica parum, praeterea sat fortiter rotundatis anteriora versus modice angustatus, fronte dimidiam partem tuoracicam latitudine parum superanti, oculis 2. et 4.' parium (illis praesertim) prominulis; a latere visum dor- sum ipsum anteriora versus sensim paullo assurgit, in medio parum impressus; area oculorum 6 posticorum sat praerupte proclivis est, vix convexa, facies sub his oculis valde praerupte proclivis, paene directa. Impressiones cephalicae vix ullae dicendae; sulcus ordinarius centralis sat longus et tenuis. Clypei altitudo longi- tudine areae oculorum paullo minor est, longitudinem mandi- bularum aequans. Area oculorwm paullo latior quam longior. Oculi 1. paris spatio diametro oculi circa dimidio majore sunt disjuncti, ab oculis 2.‘ paris spatio hac diametro evidenter mi- nore separati. Oculi 2. paris, oculis 4 posterioribus paene ae- qualibus non parum (non dimidio tamen) majores, spatio sunt sejuncti, quod eorum diametrum paene aequat (non superat) et quod paullo minus est quam longitudo seriei ab oculis 1.* paris formatae; ab oculis 3." paris paullo longius (spatio diametrum suam saltem aequanti) quam inter se distant. Oculi 3.# paris etiam non parum longius, spatio diametro sua plus dimidio (vix vero duplo) majore, ab oculis paris 4. distant: hi oculi spatio minore, diametro sua non parum (sed non dimidio) majore separati sunt. Area ab oculis 2.' et 4.‘ parium formata rectan- gula est, circa dimidio longior quam latior. Sternwm parum lon- gius quam latius, antice latissime truncatum. Mandibulae breviores, modo duplo longiores quam latiores basi, ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 41 ubi femoribus anticis paullo latiores sunt. Labiwm vix ultra di- midio longius quam latius, quam basin versus, tum apicem trunca- tum versus (hic brevi spatio) sensim paullo angustatum. Pa/pi sat breves, clava femoribus anticis duplo latiore. Pars patellaris paullo latior quam longior est, pars tibialis ea (desuper visa) vix vel parum longior et latior, latere exteriore apice omnium latissime et oblique truncata, latere interiore rotundato; a latere visa haec pars fere dimidio latior est apice quam longior, a basi ad apicem sensim paullo dilatata: ad apicem lateris exterioris, infra, lituram parvam nigram fere C-formem ostendit (quae im- pressionem forsitan limitat), dentibus conspicuis apice carens. Pars tarsalis reliquum palpum longitudine circiter aequat, eo fere quadruplo latior; extus in apicem sub-cylindratum, angustum, reliqua parte tarsali saltem duplo breviorem excurrit. Sine hoc apice pars tarsalis aeque lata ac longa est, latere exteriore recto, latere interiore omnium fortissime rotundato: basi anguste trun- cata est, angulo exteriore baseos tuberculum retro directum formanti, quod certo modo visum dentis deorsum directi speciem prae se fert. Bulbus procursum appressum pallidum anteriora versus directum subter habet, cujus apex deorsum curvatus sat crassus (non gracillimus) est. Pedes mediocres, aculeis longis sat crebris armati. Abdomen circa duplo et dimidio longius quam latius, paene a basi, ubi in medio paullo retusum videtur, usque ad anum lateribus parum rotundatis sensim angustatum. Color. — Cephalothorax cum mandibulis rufo-testaceus sive luteus est, lineis duabus nigris ab oculis 1. paris per clypeum et mandibulas paene ad apicem earum ductis, ut in prioribus, notatus, maculis ordinariis ocularibus nigris quoque, praeterea immaculatus. Inter oculos squamulis aureis tectus est, etiam praeterea squamulis tenuibus aureis (minus densis?) saltem ad magnam partem vestitus. Sternum pallide testaceum; mawillac et labium magis lutea. Palpi luteo-testacei, clava, apice sat longo | testaceo excepto, picea. Pedes olivaceo-testacei, femoribus magis luteis; femora lineam longitudinalem nigram subter, extus, osten- dunt; praeterea pedes unicolores sunt, aculeis nigris armati. Abdomen in fundo sordide vel sub-olivaceo-testaceum videtur, 42 T. THORELL subter fascia media lata nigricanti a rima genitali ad anum ducta notatum; summus apex ventris et laterum niger vel paullo nigro-maculatus est. Praeterea pictura distincta caret abdomen , quod supra et in lateribus squamulis aureis, cupreum et vire- scentem colorem sentientibus (in nostro exemplo ad magnam partem detritis), vestitum est, et etiam in ventre ejusmodi squamulis munitum. Mamillae sub-testaceae. Lg. corp. 5; lg. cephaloth. paene 2 !/,, lat. ej. circa 1 4/,, lat. front. paene 1; lg. abd. 21/,, lat. ej. paullo plus 1 millim. Ped. I 10 8/,, II 91/,, IN 8, IV 93/, millim. longi; pat. + tib. IV 23/, millim. In Sumatra, ad Sibogam, marem singulum hujus speciei in- venit Modigliani. 30. 0. pupulus, n., cephalothorace luteo-testaceo, pube tenui fla- venti vestito et interdum pube rubra quoque munito, quae saltem lineas duas longitudinales secundum medium dorsi format; spattis, quibus oculi 2.i paris ab oculis 1.1 paris sejuncti sunt, horum oculorum diametrum saltem aequantibus; partibus oris, palpis et pedibus flavo- vel luteo-testacers, pedibus lineis nigris carentibus; abdomine in fundo testaceo-albicanti, pube flaventi superius vestito et pube ferruginea vel rubra quoque munita, quae maculas plerum- que în series tres longitudinales ordinatas et praesertim posterius im dorso et in lateribus distinctas format: ventre pallido postice fascia longitudinali brevi nigra notato. — 92 ad. Long. circa 6 millim. Femina. — Cephalothorax sat humilis, non parum brevior quam tibia 4.' paris, circa ‘/, longior quam latior, lateribus posterius fortiter, anterius parum rotundatis anteriora versus sat fortiter angustatus, frontis latitudine dimidiam partis thoracicae latitudinem vix vel non aequanti, oculis 2.) et 3.4% parium parum prominulis. Impressiones cephalicae debiles sed evidentes sunt, sulcus ordinarius centralis tenuis, sat longus. A latere visum dorsum ipsum in parte thoracica libratum et modo postice con- vexum est, in parte cephalica anteriora versus paullo assurgens et vix vel parum convexum; area oculorum sex posteriorum sat leviter proclivis et recta est, facies praeterea non multo praerupte ET RO Ne Mae N dv 1 PERE ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 43 proclivis. Clypei altitudo longitudine areae oculorum paene duplo minor est, longitudine mandibularum multo minor quoque. Area oculorum vix vel parum latior quam longior est. Oculi 1.‘ paris spatio diametro sua paullo majore disjuncti sunt, ab oculis 2.' paris paene aeque longe, et spatio hance diametrum saltem aequanti, separati. Oculi 2.' paris, qui oculis 4 posterioribus mode paullo majores sunt, spatio diametro sua paullo majore sunt sejuncti, et non longius ab oculis 3.5 paris quam inter se remoti; oculi 3.' paris paullo longius ab oculis 4.1 quam ab oculis 2.i paris distant, spatio oculi diametro paene duplo majore ab oculis illis remoti; spatium, quo separati sunt oculi 4.' paris, paene aeque magnum est ac spatium inter eos et oculos 3.4 paris. Area, quam occu- pant oculi 2.' et 4. parium, paullulo latior postice quam antice mihi videtur, et fere dimidio longior quam latior est. Sternum paullo longius quam latius. Mandibulae duplo longiores quam latiores basi, ubi femora antica latitudine aequant. Labiwm plus dimidio longius quam latius videtur, lateribus posterius parallelis, (posteriora versus igitur non angustatum), brevi spatio apicem versus sensim paullo angustatum. Palpi mediocres; pars patellaris circa di- ‘ midio longior quam latior est, pars tibialis circa triplo longior quam latior; pars tarsalis duas priores conjunctas longitudine saltem aequat, iis non parum angustior. Pedes mediocri longitu- dine, sat graciles; aculeis longis crebris (in tibiis 1.' paris 9) ar- mati sunt. Abdomen lateribus leviter rotundatis posteriora versus sensim angustatum, saltem triplo longius quam latius, sub-lan- ceolatum. Vulva sat magna, nigra, pallido-pilosa: constat ex callo procurvo nigro, ante quem tubercula duo humilia oblonga et, ante ea, maculas duas fuscas video. Color. — Cephalothorax in fundo luteo-flavus est, pube tenui flava, ut videtur minus densa, vestitus, et interdum pube rubra quoque munitus, quae lineas duas longitudinales parallelas, ab oculis 4. paris retro ductas saltem format; inter oculos dense flavo-pubescens est. Clypeus supra medium marginis setas paucas porrectas nigras ostendit; supra oculos 2.' paris setae duae longae porrectae pallidae conspiciuntur. Sternum et partes oris luteo- 44 T. THORELL testacea, pallido-pubescentia et -pilosa. Pa/p? flayo-testacei, setis ad partem nigris, ad partem (praesertim in parte tarsali) albi- cantibus sparsi; pars femoralis, ut femora pedum, subter pilis paucioribus valde longis et directis pallidis munita est. Pedes flavo- vel luteo-testacei, aculeis ad partem nigris, ad partem fuscis, summa basi nigris. Abdomen in fundo ad maximam partem testaceo-albicans, fascia longitudinali sub-hastata obscu- riore anterius, vix vel non ad medium dorsi pertinenti; superius squamulis tenuibus, ad partem flaventibus, ad partem rubris vel ferrugineis est vestitum, pube rubra vel ferruginea seriem lon- gitudinalem macularum per totum dorsum plerumque extensam formanti (quae maculae ad partem A-formes esse possunt, tum . maculam albam includentes); etiam in utroque latere abdominis, praesertim posterius, serie macularum paucarum rubrarum vel ferruginearum notatum est abdomen. Latera inferius albo-pube- scentia sunt; venter cinerascens vel testaceus fasciam longitu- dinalem brevem nigram ante mamillas testaceas ostendit. Lg. corp. 6; lg. cephaloth. 2, lat. ej. 1 1/,, lat. front. paene 8/,; lg. abd. 4, lat. ej. circa 11/, millim. Ped. I paullo plus 10, II paene 91/,, IM 68/,, IV 9!/, millim. longi; pat. + tib. IV 24), millim. In Nias, ad Lelemboli, duas feminas hujus speciei (quae forma labii transitum ad 7apponiam, Sim., formare videtur) invenit Cel. Modigliani. Tribus LATERIGRADAE.. Fam. HETEROPODOIDAE. Gen. Spariolenus, Sim, 1880. 36. S. taeniatus, n., cephalothorace cum abdomine supra fusco et fascia media longitudinali pallida dense albo-pubescenti ornato, hac fascia in abdomine nigro-limbata; pedibus fusco-testaceîs, prae- sertim in femoribus dense nigro-maculatis et -punctatis. — 2 jun. Long. saltem 123/, millim. FEMINA jun. — Cephalothorax modice altus est, circa !/, lon-- Bee RO ry tr eae Ree IT VISI Es > th ny ea Meare ara RA TERE ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 45 gior quam latior, tibiam 3. paris longitudine aequans, in- verse cordiformi-ovatus fere, lateribus fortiter et ample rotun- datis praesertim anteriora versus angustatus, utrinque antice modo leviter sinuatus, parte cephalica quoad libera est omnium brevissima et lateribus rectis anteriora versus sensim angustata; frons plane truncata, dimidiam partem thoracicam latitudine aequans. Dorsum satis angustum; a latere visum ante declivitatem posticam brevem et paullo convexam paene rectum et libratum est, modo fere in medio paullo depressum et ante hanc impres- sionem (in parte cephalica igitur) sensim paullulo assurgens; area oculorum mediorum modice proclivis est, facies sub oculis mediis anticis directa. A fronte visa facies paene rectangula est, supra modo leviter convexa, aeque lata supra et infra, vix di- midio latior quam altior. Oculi laterales medios oculos (quorum postici anticis circa duplo sunt majores) magnitudine multo su- perant: laterales postici mediis posticis paene duplo majores sunt, laterales antici (lateralibus posticis paullo majores) mediis anticis fere triplo sunt majores. Oculi medii aream formant, quae paullo longior est quam latior postice, et multo latior postice quam an- tice. Series oculorum postica , sat leviter recurva, saltem tripla » oculi lateralis diametro longior est quam series antica, quae de- super visa recta est, a fronte vero visa fortiter deorsum curvata: linea recta oculos laterales hujus seriei supra tangens medios fere in centro secat. Spatium, quo laterales antici a margine clypei distant, eorum diametro saltem dimidio est majus; spatium inter oculos medios anticos et marginem clypei etiam, saltem dimidio, majus est, longitudinem areae oculorum mediorum multo superans. Spatium inter oculos binos laterales eorum diametro paene duplo est majus, et fere dimidio majus. quam spatia, quibus oculi medii antici a mediis posticis distant. Spatium, quo oculi medii antici sejuncti sunt, eorum diametro paullo est majus: a lateralibus anticis spatio dimidiam hanc diametrum vix vel non aequanti sunt separati. Spatium inter oculos medios posticos eorum diametrum paene aequat: a lateribus posticis paene duplo longius quam inter se distant hi oculi. Sternum planum, latius quam lon- gius, antice latissime truncatum, in medio postice sub-acuminatum. . 46 T. THORELL Mandibulae robustae sunt, patellis anticis non parum longiores et femora antica latitudine saltem aequantes, fere duplo et di- midio longiores quam latiores, paene cylindratae, apice oblique rotundato-truncatae, in dorso modice convexae; sulcus unguicu- laris postice serie dentium 4 armatus est, antice ciliatus et, intus, 2 dentibus munitus. Mawillae parallelae, paene duplo lon- giores quam latiores, labio paene triplo longiores, in medio le- viter et oblique impressae. Lahiwm vix vel parum longius quam latius, sub-quadratum, apice leviter rotundatum. Pa/porum un- guiculus, cujus apex sat brevis et gracilis est, dentibus 5 acu- minatis longis et directis est pectinatus. Pedes sat longi, modice robusti; 2.' paris reliquis evidenter longiores sunt, 1. et 4. pa- rium eadem fere longitudine; tibia cum patella 4. paris brevior est quam metatarsus cum tarso: in reliquis pedibus tibia cum patella longior est quam, vel (3. paris) aeque longa ac meta- tarsus cum tarso. Et palpi et pedes aculeis longis sat crebris armati sunt: in femoribus e. gr. 1.) paris 10 aculeos video; patellae anteriores aculeum parvum postice habent, patellae po- steriores aculeum ejusmodi et antice et postice. Tibiae et meta- tarsi anteriores subter aculeos longissimos sat graciles 2. 2. ha- bent, antice et postice 1. 1. (metatarsi praeterea apice 2 vel 4 minutos). Tibiae 4. paris, aculeo supra carentes, subter 2. 2., antice et postice 1. 1. aculeos habent. Omnes tarsi toti, et me- tatarsi 6 anteriores, basi excepta, scopula sat densa sed non lata praediti sunt. Unguiculi longi et graciles, in dorso recti, apice sat fortiter deorsum flexo; dentibus multis (in pedibus 1.i paris circa 9 et 12) densis, non longis, gradatim longitudine decre- scentibus, directis armati sunt; pili fasciculorum unguicularium densi, longi et apice incrassati. Abdomen paene triplo longius quam latius, cylindrato-lanceolatum, a latere visum antice trun- catum. Color. — Cephalothorax sub-fuscus, pube appressa minus densa nigra vestitus, summo margine laterali nigro; secundum medium fasciam longitudinalem pallidam, pube densa alba tectam, tibias anticas latitudine circiter aequantem ostendit, quae antice inter oculos producta est et hic sensim angustato-acuminata; etiam dae in a dee a aa ) ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 47 inter oculos anticos albicanti-pubescens est cephalothorax, area oculorum praeterea magis olivaceo-pubescenti. Slernwm cum coxis subter, mawd/lis et labio pallide testaceum, pallido-pilosum. Man- dibulae testaceae, fascia longitudinali latissima sub-obliqua fusca in dorso; pilis nigris longis sparsae sunt. Pa/pî toti fusco-testacei, nigro-pilosi et -aculeati. Pedes quoque fusco-testacei, nigro-pilosi et aculeis nigris armati; praesertim in femoribus anterioribus, et praesertim subter, maculis parvis nigris dense conspersi sunt, et aculei subter in tibiis anterioribus maculis nigris sunt impositi. Abdomen supra magis intus nigro-fuscum et dense fusco- pubescens est, fascia media longitudinali satis aequali pallida, dense albo-pubescenti et anguste nigro-limbata ornatum, quae a basi dorsi paene usque ad anum est extensa, posteriora versus sensim modo parum angustata, paullulo latior quam fascia ce- phalothoracis. Latera abdominis et venter cinerascenti-testacea sunt. Mamillae superiores piceae, reliquae sub-testaceae. Q jun. — Lg. corp. 12 1/,; lg. cephaloth. 41/,, lat. ej. 3 8/,, lat. clyp. paene 2; lg. abd. 8, lat. ej. 3 millim. Ped. I 21 */,, Il 23, II 17, IV circa 212/, millim. longi; pat. + tib. IV paene 7, metat. + tars. IV 8 millim. Feminas duas juniores in ins. Nias cepit Modigliani, alteram ad Hili Zabobo, alteram ad Bawo Lowalani. Gen. Heteropoda (Litr.), 1304. 37. H. venatoria (Linn.). Syn.: 1758. Aranea venatoria, Linn., Syst. Nat., Ed. 10, I, II, p. 1035. In ins. Nias feminam adultam ad Gunung Sitoli, aliam vero cum duabus junioribus ad Hili Zabobo invenit Cel. Modigliani; etiam ad Lelemboli feminam juniorem cepit. — H. venatoria aranea est fere in omnibus partibus calidioribus orbis terrarum vitam degens. | Hanc speciem non parum variare, omnibus notum est. Pall li paris in femina non semper longiores quam 4.' paris pedes esse, alio loco (Primo Saggio sui Ragni Birmani, p. 237) monui; 48 T. THORELL in Stud. cet., III, p. 274 et 275, varietates duas, vulva paullo aliter formata ab exemplis ordinariis sive forma principali dif- ferentes, adumbravi. Armatura pedum quoque paullo variat: in 7 patellae omnes saltem saepissime aculeum utrinque habent, et aculei supra in tibiis anterioribus 1. 1. 1., in posterioribus tibiis 1. 1. sunt; interdum vero modo 1 aculeo supra armatae sunt tibiae posteriores maris. In femina patellae interdum acu- leum in utroque latere habent, interdum modo 1 aculeum, aut in interiore, aut (saepius) in exteriore latere situm. Tibiae in femina plerumque aculeis supra carent; interdum vero una alterave tibiarum posteriorum in hoc sexu aculeo supra praedita est. Etiam in uno eodemque exemplo pes dexter alio modo ac pes sinister ejusdem paris aculeatus esse potest. Palporum lon- gitudo in mare paullo variat; saepe pars patellaris dimidio lon- gior est quam latior et pars tibialis ea dimidio longior, circa duplo longior quam latior apice, cum lamina ejus: haec lamina desuper visa in margine antico duos dentes porrectos ostendit, quorum saltem interior, exteriore paullo major, foras curvatus est. 38. H. Modiglianii, n., cephalothorace in fundo obscure fusco, nigro-pubescenti, vitta transversa flava prope marginem posticum ornato, impressionibus cephalicis VY magnum flavum, saliem in I distinctissimum, formantibus, marginibus lateralibus partis thora- cicae in SJ flavis quoque; sterno cum coxis subter pallidiore; mandibulis nigris, aequaliter pubescentibus et pilosis; pedibus obscure fuscis, parum evidenter nigro-annulatis, pube obscure olt- vacea tectis, intermixta (saltem in mare) pube flava, praesertim in femoribus et in coxis, supra; abdomine nigricanti, supra obscure olivaceo-pubescenti et pilis pallidis sparso, punctisque nigris et fla- | ventibus plus minus evidenter consperso; latere exteriore partis tibialis palporum maris apice in laminam converam sensim dilatato, quae desuper visa anteriora versus et foras directa est, et quae apice intus procursum longum, sat fortem, aequalis latitudinis fere, apice truncatum, deorsum curvatum emittit; tuberculo vulvae in medio in formam semi-circuli profunde excavato. — SL 9 ad. Long. 7° circa 21, 9 25-31 millim. ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 49 Mas. — Cephalothorax paullo altior quam in H. venatoria, praeterea ejusdem formae; paullo longior quam latior est, tibia 4. paris circa dimidio brevior, in medio postice modo levissime emarginatus; frons leviter rotundata, parte thoracica circiter duplo et dimidio angustior. Pube densa appressa vestitus est cephalothorax, antice pilis et setis brevibus sub-erectis sparsus. Spatium inter marginem clypei et oculos laterales anticos eorum diametro circa dimidio majus est. Oculorum series parallelae, postica paullo plus dupla oculi lateralis diametro longior quam antica, desuper visa leviter recurva; series antica a fronte visa leviter deorsum curvata est. Oculi bini laterales fere eadem magnitudine sunt, et oculis mediis sub-aequalibus (posticis an- ticos magnitudine parum superantibus) duplo majores; spatio inter se sunt remoti, quod eorum diametrum aequat, et quod saltem aeque magnum est ac spatia, quibus medii antici a mediis posticis distant. Oculi medii aream occupant paullo longiorem quam latiorem postice, et paullo latiorem postice quam antice. Oculi medii antici spatio dimidia diametro oculi paullo minore sunt sejuncti, a lateralibus anticis spatiis etiam plus duplo mi- noribus, modo minutis igitur, separati. Oculi medii postici spatio diametrum suam aequanti sunt disjuncti; a lateralibus posticis circa dimidio longius quam inter se distant. Mandibulae paullo plus duplo longiores quam latiores, apice intus oblique truncatae et pilis longis ciliatae, in dorso versus basin leviter convexae, pube minus densa satis aequaliter vestitae et pilis brevibus aliisque paucioribus longissimis patentibus sparsae. Sulcus unguicularis in margine postico dentibus 4 sat fortibus armatus est; margo ejus anticus ciliatus in angulo interiore dentibus tribus est munitus, medio eorum sat forti, reliquis parvis. Labiwm paullo longius quam latius, lateribus parallelis, apice rotundato-truncato. Palporum pars patellaris circa dimidio longior est quam latior; pars tibialis parte patellari paene dimidio longior est, paene duplo longior quam latior (cum lamina apicali); latus ejus exterius apice (cum ipso apice) in laminam convexam crassam deorsum et anteriora versus directam est dilatata, quae a latere visa late et valde oblique truncata est, desuper visa Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (3 Settembre 1890) 4 50 T. THORELL anteriora versus et foras directa, apice extus rotundato, intus oblique truncato: ex apice intus procursum sat longum et fortem, lateribus paene parallelis, aequaliter deorsum et paullo foras fortiter curvatum, apice truncatum emittit. Pars tarsalis priores duas partes conjunctas longitudine aequat, apice partis tibialis non parum latior, ad formam ut in MH. venatoria; bulbus, qui postice in spinam nigram basi crassissimam, primum intus, dein anteriora versus curvatam et directam continuatur, ad apicem intus in procursum longum et sat latum, sub-tortuosum, luteum exit, cujus apex ut stilus latus acuminatus anteriora versus et paullo deorsum et foras directus ante bulbum eminet. Pedes longi et graciles; 2.' paris pedes plus tarso suo longiores sunt quam pedes 1.4 paris, qui pedibus 4.' paris fere tarso suo sunt longiores. Fere ut in H. venatoria, 7, aculeati videntur pedes : patellae omnes aculeo utrinque praeditae sunt, tibiae anteriores supra 1. 1. aculeos ostendunt; posteriores tibiae supra modo 1 aculeum, magis versus apicem situm habent. Subter tibiae anteriores aculeis 2. 2. 2. 2., antice 1, postice 1 aculeo armatae sunt (vel, si mavis, 2. 2. 2. subter, 1. 1. antice et postice). Omnes tarsi et metatarsi scopulis satis densis et angustis secundum totam longitudinem muniti sunt; metatarsi 2.‘ paris in lateribus pilis longioribus, quam quibus pedes praeterea, sunt vestiti. Abdomen circa duplo longius quam latius, cylindrato-ovatum fere, antice sub-truncatum, postice lateribus rotundatis sub-acuminato-angustatum. Color. — Cephalothorax in fundo obscure fuscus est, pube densa nigra ad maximam partem vestitus, et hac pictura, e pube formata, ornatus: paullo ante marginem posticum vittam trans- versam longam sat latam flavam ostendit, cujus extremitates anteriora versus curvatae in fasciam angustam marginalem fia- vam, qua utrinque limbata est pars thoracica, transeunt; im-- pressiones cephalicae v magnum flavum formant, antice cum fasciis illis marginalibus conjunctum. In parte cephalica vestigia lineae mediae longitudinalis flavae video, et etiam circum aream oculorum hic illic vestigia pubescentiae flaventis: clypeus tamen vitta transversa flava distincta caret, modo macula parva flava in medio notatus, et utrinque paullo flaventi-pubescens. Sternum ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 51 cum coxis et basi palporum subter testaceo-fuscum. Mandibulae nigro-piceae, subter pallidiores, nigricanti-pilosae et nigro-olivaceo- pubescentes, apice rufescenti-ciliatae. Maxe/lae et labium pallide picea. Palpi nigricanti-fusci, parte femorali basi late pallidiore, nigro-olivaceo-pubescentes. Pedes quoque nigricanti-fusci, subter versus basin pallidiores, vix evidenter nigro-annulati, femoribus tamen apice supra magis nigris: pubescentia, qua supra vestita sunt, lineas longitudinales alternantes nigras et flavas magis. versus basin eorum format; coxae supra macula flava notatae sunt. Etiam in reliquis internodiis, supra, praesertim in meta- tarsis, pubi et pilis obscure olivaceis pubescentia flava immixta est. Scopulae sordide vel cinerascenti-olivaceae quoque. Abdomen nigricans est, pube nigra et sub-olivacea supra vestitum, pilisque. pallidis sparsum; vestigia fasciae vel lineae mediae longitudinalis abbreviatae pallidioris antice ostendit, ut et punctorum nigrorum et flaventium hic illic sparsorum, quae fortasse in lineas paucas obliquas utrinque in dorso disposita dici possunt. Venter crassius et sordide olivaceo-pubescens est. Mamillae sub-fuscae; superiores mamillae maculam oblongam nigram supra, extus, ostendunt. Femina non multum a mare differt. Cepha/othorax ejus non parum longior est quam latior; paullo altior et fortius convexus quam in altero sexu est, non multo (circa '/,) brevior quam tibia 4 paris; frontis latitudo dimidiam cephalothoracis latitu- dinem fere aequat. Spatia inter oculos paullo majora sunt quam in mare; spatium inter oculos medios anticos, e. gr., dimidiam eorum diametrum aequat. Mandibulae paullo plus duplo longiores quam latiores, patellas 3.# paris longitudine aequantes, femoribus l.i paris parum angustiores, in dorso versus basin fortiter con- -yexae, obsolete transversim striatae, nitidae, pube minus densa sub-olivacea vestitae et pilis brevioribus, intermixtis longis, sparsae. Pedes non parum robustiores et breviores sunt quam in mare; pedes 2.‘ paris cephalothorace paene 5.plo longiores sunt. Patellae anteriores modo in latere postico aculeum habent, | patellae posteriores aculeum utrinque; tibiae anteriores aculeis supra plane carent, posteriores tibiae aculeum supra versus apicem habent — an ita semper? (Conf. quae p. 48 de armatura pedum 52 T. THORELL in H. venatoria dixi). Praeterea tibiae ut in mare aculeatae sunt. Metatarsi 2.‘ paris non longius quam reliqui metatarsi pilosi sunt. Scopulae ut in mare angustae. Abdomen ante partum paullo plus dimidio longius quam latius, lateribus aequaliter rotundatis ante- riora et posteriora versus aequaliter angustatum et elliptico-ova- tum fere, post partum longius, antice sub-truncatum, lateribus anterius paene parallelis. Area vudvae cornea nigra postice ut in H. venatoria in tuberculum sub-transversum sed humile elevata est: hoc tuberculum in medio ad longitudinem ita excavatum est, ut ab ano visum in medio in formam semi-circuli profunde emarginatum sive excisum videatur; fundus hujus excavationis foveam magnam rotundatam postice declivem format, cujus margo anticus sub- elevatus est et ut septum humile latum nitidum per partem anteriorem areae vulvae (aream magnam transversam leviter impressam hic quasi formantem) anteriora versus productus. Color feminae parum a maris colore differt. Cephalothoras ut in eo in fundo obscure fuscus est et pube nigra ad maximam partem vestitus; vitta transversa flava distinctissima sed satis angusta postice est ornatus, pictura flava praeterea multo minus distincta quam in mare: pars thoracica margine flavo caret, et V illud flavum ab impressionibus cephalicis formatum parum evidens est; sulci bini radiantes partis thoracicae contra paullo flaventi- vel albo-pubescentes interdum videntur. Clypeus vitta flava transversa: plane caret. Sternum et partes oris ut in mare ad colorem sunt, mandibulae in dorso pilis nigris sat dense sparsae, parcius obscure olivaceo-pubescentes. Palpi et pedes ut in mare quoque, excepto quod femora superius vestigia annu- lorum ternorum nigrorum ostendunt, et quod paene tota pube obscure olivacea et nigricanti aequaliter vestita sunt, modo ve- stigiis lineae longitudinalis mediae flavae: coxae tamen maculam flavam satis distinctam habent. Abdomen ut in mare, excepto quod venter interdum fascias duas longitudinales paullo palli- diores, antice divaricantes ostendit, quae sua quaeque linea tenui nigricanti saltem extus limitantur. Mamillae superiores aut, ut reliquae, sub-fuscae totae sunt, aut extus nigrae. 7. — Lg. corp. 21; lg. cephaloth. paullo plus 10, lat. ‘ej. ARACNIDI Dl NIAS E DI SUMATRA © 53 9 1/,, lat. clyp. 4; lg. abd. 11, lat. ej. 5 !/, millim. Palpi 18 millim. longi. Ped: I 601/, (fem. 151/,, pat. 54/,, tib. 164/,, metat. 171/,, tars. 5), II 69t/,, III 52, IV 56 (pat. + tib. 19 1/,) millim. longi. 9. — Lg. corp. 31; lg. cephaloth. 13, lat. ej. 11 1/,, lat. clyp. paullo plus 6; lg. abd. 18, lat. ej. 103/, millim. Palpi 20 millim. longi. Ped. I 60 !/, (fem. paene 16, pat. 7, tib. 16, metat. 15, tars. 43/,), 1163, II 54, IV 581/, (pat. + tib. 20 8/,) millim. longi. Exempla paucissima, inter ea masculum singulum adultum, magnae et pulchrae hujus speciei examinavi, ad Gunung Sitoli capta; feminam juniorem, 16 millim. longam, quam ejusdem speciei credo, ad Lelemboli inventa est. In ea cephalothorax oli- vaceo-testaceus est, nigro-variatus, vitta transversa postica, im- pressionibus cephalicis et radiis flavis, margine laterali flavo- maculato; mandibulae pallidae, utrinque in dorso paullo oblique nigro-bifasciatae, femora annulis 4 nigris latis subter abruptis cinctae, interstitiis flavo-pubescentibus; abdomen supra et in late- ribus sub-testaceo-olivaceum, praesertim in lateribus nigro-varia- tum et secundum dorsum maculis nonnullis nigris notatum, quae in series duas longitudinales parallelas ordinatae sunt, binis earum non parum supra anum in lineam brevem trans- | versam postice concavatam unitae. Varietatibus obscurioribus H. venatoriae simillima est H. Modi- glianii, praesertim femina ejus, quae tamen vulva plane alio modo formata, et pictura cephalothoracis paullo alia praesertim dignosci . potest. Mas forma peculiari partis tibialis palporum statim agno- ‘ scitur. Gen. Palystes, L. Koon, 1875. 39. P. melanichnys, n., cephalothorace in fundo rufescenti-fusco, pube densa cinerascenti-lutea tecto et linea media longitudinali ni- | gricanti notato; abdomine pube et pilis densis ferrugineo-cinereis vestito et hirsuto; pedibus fuscis, pilis densis luteo- vel ferrugineo- cinereis vestitis et hirsutis, metatarsis et tarsis tamen subter totis mgris. — 9 ad. Long. circa 29 millim. 54 T. THORELL Femina. — Cephalothorax tibiam cum ?/, patellae 4. paris longitudine fere aequat, multo longior quam latior, sat altus, dorso a margine postico paene ad medium sat fortiter assur- genti et, anterius, convexo, dein vero paene usque ad oculos recto et lenius proclivi, denique, praesertim inter oculos, sat fortiter proclivi. Pars cephalica magna et lata, transversim for- titer convexa; spatium inter marginem clypei et oculos laterales anticos dimidiam eorum: diametrum circiter aequat. Series duae oculorum extremitatibus parum inter se appropinquant; series postica serie antica plus dupla oculi lateralis postici diametro lon- gior est. Oculi laterales antici maximi, reliquis oculis aequalibus circa duplo majores. Oculi medii aream occupant, quae multo, fere unius eorum diametro, longior est quam latior postice, et circa dimidio latior postice quam antice. Series oculorum antica a fronte visa sat leviter deorsum curvata est: linea recta oculos laterales anticos supra tangens medios anticos modo paullulo sub margine superiore secat. Series oculorum postica desuper visa plane recta est; oculi laterales hujus seriei vix longius a mediis posticis (qui spatio diametro sua circa dimidio majore sunt separati) quam hi inter se distant. Spatium inter oculos medios anticos dimidiam eorum diametrum fere aequat; a lateralibus anticis spatiis modo minutis sejuncti sunt, cum iis paene con- tingentes. Spatium inter oculos binos laterales oculi maximi dia- metro paullo minus est, et non parum minus quam spatia, quibus distant medii antici a mediis posticis, his spatiis duplam oculi medii diametrum circiter aequantibus. Mandibulae paullo plus duplo longiores quam latiores, patellas 1.i paris longitudine aequantes, versus basin modice convexae, tenuiter transversim striatae, sub-nitidae, aequaliter et non dense pilosi paulloque pubescentes; sulcus unguicularis, antice dense ciliatus, ibi dentibus 2 ad angulum interiorem munitus est, po- stice vero serie 4 dentium praeditus et apice ciliatus. Labium paene quadratum, parum longius quam latius. Pedes robusti, mo- dice longi (1.1 paris cephalothorace paene 4.plo longiores); pedes Ii paris pedibus 2.' paris modo paullo longiores sunt, sed 4.' paris pedibus circa duplo tarso suo longiores. Pube et pilis densis ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 55 vestiti et hirsuti sunt pedes et aculeis crebris et fortibus sed non valde longis armati: femora 1.‘ paris, e. gr., circa 9 aculeos habent, quorum 3 vel 4 seriem in latere femoris anteriore for- mant. Patellae modo in latere postico aculeum habent; tibiae anteriores subter 2. 2. 2. 2., antice et postice 1.1. aculeis ar- matae sunt; supra omnes tibiae aculeis carent. Omnes tarsi et metatarsi usque ad horum basin scopula densa sat lata praediti. Abdomen angustius ovatum, antice truncatum, pube et pilis densis vestitum et hirsutum. Area vulvae sat magna oblonga antice nigra est et hic in foveam magnam transversam profundam, antice rotundatam , postice truncatam (paene lunatam igitur) excavata: pars vulvae pone hanc foveam sita longior est, sub-quadrata , elevata et convexa (praesertim posterius et ad longitudinem), utrinque pilosa, fusca, et sulco longitudinali nigro persecta. Color. — Cephalothorax in fundo rufescenti-fuscus, linea media longitudinali obscuriore et nigro-pubescenti ab oculis posticis usque in sulcum ordinarium centralem obscurum ducta notatus, praeter in hac linea undique pube densa sat tenui appressa ci- nerascenti-lutea tecto, pilis et, antice, setis quoque pallidis sparsus. Sternum fuscum, pilis densis obscure cinerascenti-luteis vestitum. Mandibulae nigrae, macula basali lateris exterioris ferruginea, pilis sub-luteis dense conspersae, apice intus rufo-ciliatae. Ma- xillae piceae, apice sat late ferrugineae et rufo-ciliatae; /abium piceum. Pedes in fundo sub-fusci, femoribus anterioribus subter obscurioribus, coxis paullo obscurioribus (colore sterni) quoque, et tibiis subter versus apicem umbra transversa nigricanti notatis, metatarsis et tarsis omnibus subter nigris; pube brevi albicanti et pilis longioribus densis cinereo-luteis vel ferrugineo-cinereis tecti et hirsuti sunt pedes, excepto quod scopulae nigricanti- olivaceae sunt, quod pili ad basin aculeorum femorum 1.‘ paris maculas minutas pallidas formant, et femora anteriora ma- culis minutis densissimis albicantibus e pube formatis subter sunt, conspersa. Abdomen supra et in lateribus pube et pilis densis sordide luteis totum tectum et hirsutum est; anterius in dorso tamen 4 puncta impressa nigra in trapezium disposita ostendit; subter paullo clarius est, ipso ventre pone vulvam 56 T. THORELL modo pube densa cinerascenti-lutea tecto et lineis nigricantibus duabus incluso, vestigiis linearum aliarum duarum obscuriorum secundum medium quoque. Mamillae colore abdominis. ‘ Lg. corp. 29; lg. cephaloth. 15, lat. ej. 11!/,, lat. clyp. paene 8; lg. abd. 15, lat. ej. 9 millim. Ped. I 58 !/, (fem. 15, pat. 64/,, tib. 15, metat. 15 2/,, tars. 3?/;), II 56 4/,, II 43, IV 50 (pat. + tib. 161/,) millim. longi. Feminam supra descriptam (quae palpis caret) in ins. Nias ad Bawo Lowalani cepit Cel. Modigliani. P. Kochi, Sim. (*), ex Singapore, haud dubie valde affinis est haec species; quum vero in descriptione P. Kochi pedes « brun-rouge foncé à pubescence fauve, longue » tantum dicantur, metatarsi et tarsi ejus etiam subter hujus coloris certe sunt, non, ut in nostra specie, nigri. Gen. Sarotes (Sunp.), 1833. 40. S. acolastus, n., cephalothorace anteriora versus sensim pro- clivi, in fundo nigro-piceo, cum abdomine pube sericea densa lon- giore testaceo-cinerascenti toto tecto, ventre secundum medium nigro tamen, sterno quoque nigro; pedibus pallidius ferrugineis, pube lestaceo-cinerascenti vestitis, coxis subter piceis, scopulis angustis, nigro-cinerascentibus, 1.ì paris pedibus reliquos longitudine supe- rantibus; serie oculorum antica modice deorsum curvata, serie po- stica desuper visa levissime procurva, oculis mediis anticis latera- libus anticis plus dimidio majoribus et a margine clypei spatio remotis, quod eorum diametro duplo minus est, trapezio oculorum mediorum vix longiore quam latiore; parte tibiali palporum apice extus in procursum corneum porrectum longum et fortissimum producta, qui in latere exteriore levissime in formam è curvatus est, in latere interiore prope basin quasi in dentem latum dilatatus et ab hoc dente apicem obtusissimum versus sensim paullo angu- status. — 7 ad. Long. circa 15 millim. Mas. — Cephalothorax paullo longior quam latior, tibiam cum ?/, patellae 4.‘ paris longitudine fere aequans, in lateribus partis (1) Révis. de la fam. d. Sparassidae, loc. cit., p. 45. NORE CAPS Pein ML DIRE vel eth CL UO TO SEA tN ey et ' ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA DI thoracicae ample et fortiter (antice leviter) rotundatus, utrinque apud palpos leviter sinuatus, parte cephalica brevi lateribus paene rectis anteriora versus sensim sat fortiter angustata, fronte mo- dice rotundata dimidiam partem thoracicam latitudine non ae- quanti. Posterius modice altus est cephalothorax, anterius humilis dicendus, transversim praesertim versus latera modice convexus, dorso a latere viso ante declivitatem posticam — quae vix 1/, reliqui dorsi longitudine aequat et modice praerupta leviterque convexa est — primum (brevi spatio) paullulo assurgenti et magis convexo, praeterea, per maximam longitudinis partem et paene usque ad oculos, satis proclivi et modo levissime convexo, de- nique paullo magis convexo magisque proclivi. Facies a fronte visa supra in medio non multo convexa est, clypeo directo, humili: spatium inter marginem clypei et oculos medios anticos eorum diametro saltem duplo est minus; spatium inter marginem illum et oculos laterales anticos horum diametrum fere aequat. Im- pressiones cephalicae satis obsoletae; sulcus ordinarius centralis sat fortis, longitudine tarsum 4. paris circiter aequans. Area oculorum paene totam frontis latitudinem occupat. Series eorum duae, apicibus inter se paullo appropinquantes, a fronte visae modice deorsum curvatae sunt: linea recta oculos laterales anticos supra tangens medios in vel paullo sub centro secat. Series po- stica plus dupla oculi lateralis diametro longior est quam series antica, desuper visa paene recta, modo paullulo procurva. Tra- pezium, quod formant oculi medii, vix vel non longius est quam latius postice, et paullo latius postice quam antice. Oculi medii antici magni, lateralibus anticis plus dimidio, paene duplo majores, et mediis posticis circa triplo majores; spatium, quo inter se distant, eorum diametro non parum minus est, et paullo minus quoque quam spatia, quibus a lateralibus anticis distant. Oculi laterales antici lateralibus posticis paullo sunt majores, laterales postici mediis posticis parum majores, et modo paullo longius ab iis quam inter se remoti; medii postici spatio diametro sua circa triplo majore sejuncti sunt. Spatium, quo separati sunt oculi bini laterales, anterioris eorum diametrum circiter aequat, et saltem non minus est quam spatia, quibus medii antici a 58 T. THORELL mediis posticis sunt remoti, his spatiis oculi medii antici dia- “metrum non aequantibus. Sternum dimidio longius quam latius, sub-ovatum, nitidissimum. Mandibulae patellas anticas longitudine aequant, femoribus anticis non parum angustiores; paene duplo longiores quam latiores sunt, latere exteriore ad basin paullo rotundato, praeterea recto, tuberculo ad basin lateris illius transverso, minus conspi- cuo; apice intus latissime et oblique secundum lineam rectam truncatae sunt, in dorso sat leviter convexae. Sulcus unguicu- laris dense ciliatus: dentes in margine ejus anteriore, intus, siti tres et sat magni sunt, postice seriem dentium parvorum quinque habet. Mawxillae parallelae, versus apicem paullo latiores quam basi, circa duplo longiores quam latiores, labio saltem duplo et dimidio longiores, basi oblique rotundato-truncatae, in latere exteriore late et leviter sinuatae, latere interiore quoque paullo concavato; apice extus oblique rotundato-truncatae sunt, apice intus latissime et valde oblique truncatae. Labium paullo latius quam longius, lateribus rectis apicem late truncatum versus sensim paullo angustatum. Pa/pî mediocres, clava tamen magna, femora antica latitudine paullo superanti. Pars patellaris circa ‘/, longior est quam latior; pars tibialis eam longitudine aequat, sed apice oblique et late truncato ea non parum latior est, a basi ad apicem sensim dilatata, latere exteriore in procursum corneum fortissimum anteriora versus directum producto: hic procursus quoad liber est non parum est longior quam latus exterius partis tibialis, in latere exteriore levissime in formam litterae 2 curvatus, in latere interiore ad ipsam basin suam pro- funde emarginatus, hoc latere praeterea recto vel leviter concavato sensim usque ad apicem obtusissimum paullo angustato. Pars tarsalis prioribus duabus conjunctis non parum longior est et parte patellari circa triplo latior, paene dimidio longior quam latior, oblique triangulo-sub-ovata, latere altero versus basin rotundato, praeterea paene recto, altero latere basi oblique et omnium latissime emarginato-truncato, dein denuo etiam latius et sat leviter emarginato, hoc latere ita magis versus basin angulum fortem rotundatum formanti; apice sat anguste rotun- ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 59 data est pars tarsalis. Bulbus valde complicatus; a latere exte- riore visus apicem crassissimum obtusum deorsum flexum ostendit, versus medium vero, extus, procursum brevem crassissimum trun- catum pallidum, et inter has partes quasi dentem latissimum. Pedes mediocres, ita: I, IV, II, UI longitudine se excipientes, 3.4 paris exceptis non multo inter se ad longitudinem differen- tes. Tarsi omnes et metatarsi anteriores scopula angusta non multo densa sunt praediti; patellae inermes sunt; tibiae omnes supra aculeis carent. Abdomen angustius ovatum, antice sub- truncatum, ipso apice a reliquo abdomine sulco profundo se- parato. Mamillae mediocres, superiores et inferiores fere eadem longitudine, art. 2.° praesertim inferiorum brevissimo. Color. — Cephalothorax in fundo nigro-fuscus est, pilis sub- erectis nigris sparsus et pube densa sat longa testaceo-cinerea totus tectus. Sternum nigrum, parce nigro-pilosum. Mandibulae piceae, pilis fortibus nigris et fuligineis dense conspersae, sulco unguiculari dense rufo-ciliato. Maxillae piceae, apice intus palli- diores. Labium nigro-piceum. Palpi pallide ferruginei, cinerascenti- pubescentes, parte tibiali extus cum procursu nigra, parte tarsali basi intus et bulbo ad maximam partem nigris quoque. Pedes pallidius ferruginei, tarsis saltem basi magis testaceis, coxis subter pallide piceis; pube sericea densa et longa testaceo-cinerascenti vestiti sunt, pube subter in femoribus minus densa; scopulae nigricanti-cinereae. Abdomen in fundo nigricans est, hac pictura sub-testacea: anterius in dorso maculam oblongam maximam fere A-formem ostendit, pone eam vittam vel lineam transversam in medio abruptam, apicibus interioribus anteriora versus fractis; dein, inter medium et anum, seriem longitudinalem lineolarum transversarum retro fractarum. Pilis nigris sub-erectis sat dense sparsum est abdomen et pube longiore densa testaceo-cinerascenti vestitum, quae picturam illam abscondit. Venter ante rimam genitalem, excepto in medio, pallidus est, pone rimam sat late niger, hac area nigra anum versus sensim angustata et utrinque linea testacea limitata. Mamillae sub-piceae. Lg. corp. 15; le. cephaloth. 7 ‘/,, lat. ej. 61/,, lat. clyp. paene o/,; Ie. abd 7 4/,) lat. ey. 4%, millim. Pedy 1. 26 1/,, I 60 T. THORELL 25 '/,, Il 20, IV 26 millim. longi; pat. + tib. IV DI (tib. 6 '/,) millim. Mas singulus in Nias, ad Hili Zabobo, inventus fuit. Fam. MISUMENOIDAE. Subfam. MISUMENINAE. Gen. Camaricus, Tuor., 1887. 41. C. fornicatus, Thor. Syn.: 1887. Camaricus fornicatus, Thor. [Viaggio di L. Fea, cet., II], Primo Saggio sui Ragni Birmani, loc. cit., p. 362. Cel. Modigliani marem juniorem in Sumatra ad Sibogam in- venit: in eo (ut nescio an in femina) pedes paene toti flavo- testacei sunt, ad longitudinem nigro-lineati: femora et tibiae anteriora lineam plus minus distinctam nigram subter habent, femora 4. paris apice supra anguste nigra sunt; patellae lineam nigram utrinque ostendunt, et annulum angustum apicalem ni- grum plus minus abruptum; tibiae posteriores summo apice ni- grae sunt, lineola brevi nigra ad apicem subter; metatarsi et, saltem in pedibus anterioribus, tarsi linea nigra supra sunt notati. Palpi toti flavo-testacei. Praeter in Birmania et in Sumatra C. fornicatus etiam in ins. Pinang (a Cel. Workman) captus fuit. Gen. Runcinia, Sim., 1375. 42. R. Kinbergii, Thor. Syn.: 189... Runcinia Kinbergii, Thor., Spindlar fr. Nikobarerna, cet., loc. cit. Hujus speciei, jam antea in Java et Sumatra inventae, fe- minam juniorem ad Sibogam Sumatrae cepit Modigliani. ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 61 Gen. Daradius, Tuor., 1870. 43. D. callidus, n., cephalothorace granuloso, paene glabro, sordide vel ferrugineo-luteo, parte cephalica postice albicanti, facie albicanti-sub-variata, linea recta fusca albicanti-limbata inter an- gulos frontales extensa munito sed carina transversa ibi carenti; pe- dibus ferrugineo-luteis, femoribus, patellis et tibris anterioribus albo- annulatis, annulis plerisque superius late abruptis; metatarsis antertoribus subter circa 4 paribus, tibuis anterioribus ibidem 1-4 paribus aculeorum armatis, aculeis pallide fuscis; abdomine sub- pentagono, utrinque in dorso, fere in medio marginis, in tuberculum vel angulum obtusum dilatato, luteo-flavo, linea tenui brevi trans- versa nigra supra utrinque, in angulis, notato; vulva ex \ piceo, e costis duabus formato et in area parva sub-ferruginea postto, con- stanti. — 92 ad. Long. circa 8!/, millim. Femina. — D. pustuloso (L. Koch) et.D. annulipedi (Thor.) (4) haec species simillima est, sed, ut videtur, ab utroque distincta. Cephalothorax, patellam + tibiam pedum anticorum longitudine aequans, ad formam plane ut in D. annulipede diximus est, fronte inter apices angulorum frontalium valde acuminatorum truncata et parum sinuata, paene recta, carina transversa (saltem inter oculos posticos medios) carenti; facies valde praerupte proclivis, paene directa, ita ut clypeus vix visibilis sit, si plane desu- perne inspicitur cephalothorax. Postice modice altus est cephalo- thorax, ante declivitatem posticam (reliquo dorso paullo brevio- rem) usque ad oculos sensim proclivis et leviter convexus; glaber est, tuberculis sat parvis rotundatis, in parte thoracica et in la- teribus partis cephalicae minus densis, postice in parte cephalica densis, praeterea vero in hac parte raris sparsus, facie sub- tilius et inaequaliter tuberculis minutis conspersa, granulis den- sioribus utringue fasciam angustam valde obliquam ab oculo laterali antico ad medium marginis clypei ductam formantibus. ( Studi sui Ragni Malesi e Papuani, I, Ragni di Selebes, loc. cit., p. 501 (161) [Pistius annulipes]. a SOC) as ae 62 T. THORELL Altitudo clypei paullulo minor est quam spatium inter oculos medios anticos et posticos. Oculî laterales antici, magis versus basin lateris anterioris coni (anguli) frontalis locati, reliquis oculis paene aequalibus non parum (vix dimidio) sunt majores. Oculi medii aream formant paene duplo latiorem postice quam antice, et fere aeque longam ac latam antice; spatia inter oculos anticos medios et laterales circa dimidio majora sunt quam spatium, quo illi inter se distant; oculi medii postici paene duplo longius inter se quam a lateralibus posticis remoti sunt. Sternwm sub- ovatum, antice truncatum, pilis tenuibus patentibus sat dense sparsum. Mandibulae deorsum et paullo anteriora versus directae, du- plam altitudinem clypei longitudine paullo superantes, tibia 4. paris paullo breviores, in dorso parum convexae. Pedes medio- cres (2. paris cephalothorace paene triplo longiores), pube et pilis brevibus parce sparsi, aculeis in pedibus posterioribus vix ullis. In femoribus anterioribus, vel saltem 1.‘ paris, quae antice sat dense et sat subtiliter granulosa sunt, aculeos paucos minutos video; tibiae anteriores subter aculeis mediocribus, ad numerum valde variantibus (in tibia altera 1.i paris nostri exempli 1. 1. 2. 2. sunt, in altera modo 2.!) sunt armatae; metatarsi anteriores subter aculeos ejusmodi 2. 2. 2. 2. fere habent. Abdomen forma ordinaria, sub-pentagonum et paullo latius quam longius, supra utrinque, fere in medio marginis, in tuberculum obtusum foras directum (parum prominens) dilatatum, lateribus ante haec tu- bercula sive angulos rectis vel sub-concavatis, dorso inter ea transversim leviter convexo vel paene recto, dorso pone ea semi- circulato fere, convexo et praerupte declivi. Vudva ex area parva ferrugineo-fusca constat, quae ad maximam partem a costis duabus piceis levissime sinuatis, posteriora versus sensim angustatis , postice conjunctis et V sat magnum formantibus occupatur. Color. — Cephalothorax sordide luteus, parte cephalica postice in formam \ brevis crassissimi dense albo-granulosa, anterius vero lineolis albicantibus sub-reticulata; linea transversa recta fusca per oculos medios posticos ad apicem angulorum frontalium ducta est notata, quae linea saltem postice linea vel vitta albi- es ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 63 canti limitatur; alia linea tenuis fusca valde obliqua ab angulis frontalibus per oculos laterales anticos ad clypeum ducta est; facies praeterea paullo albicanti-variata. Sternum fiavo-testa- ceum, pallido-pilosum. Mandibulae ferrugineo-luteae, apice albi- cantes, versus basin albicanti-reticulatae vel -maculatae. Palpi et pedes ferrugineo-lutei, albicanti-annulati, annulis plerisque supra latissime abruptis: femora annulum ejusmodi fere medium habent, praeterea antice albo-punctata; patellae annulum latum ostendunt, tibiae binos annulos angustiores, medium et basalem, supra plus minus late abruptos. Pedes posteriores non vel minus evidenter annulati sunt. Aculei tibiarum et metatarsorum anteriorum pallide fusci (non nigri), pubes et pili palporum et tarsorum pallidi. Abdomen luteo-flavum, parce pallido-pubescens, stria parva transversa nigra utrinque in dorso, in ipsis angulis lateralibus, notatum; venter secundum medium magis albicans. Mamillae superiores flaventes, inferiores sordide testaceae. Lg. corp. 81/,; lg. cephaloth. 4, lat. ej. parum plus 31/,, lat. frontis (cum angulis) saltem 21/,; lg. abd. 5!/,, lat. ej. paullo plus 6 millim. Ped. I 11!/,, II paene 11 '/,, II 61/,, IV 63/, millim. longi; pat: + tib. IV circa 24/, millim. Feminam singulam in Nias ad Hili Zabobo invenit Modigliani. — A D. pustuloso haec species statura minore et forma alia vulvae, ut et abdomine supra in tuberculis lineola transversa nigra notato, praesertim differt; a D. annulipede, cujus femina adulta adhuc est ignota, defectu plagae longitudinalis nigrae, quam in lateribus abdominis, pone angulos laterales, ostendit D. annu- lipes, facile dignosci potest D. callidus. — D. spectabilis (Dol.) alia species affinis est, quae, ut D. annulipes et D. callidus, linea parva transversa nigra supra in tuberculis abdominis est notata; sed aculei metatarsorum in hac specie, quae iis major videtur, nigr: di- cuntur; neque in ea annulorum alborum in pedibus mentio facta est. Gen. Phrynarachne, Tuor., 1869. 44. Ph. decipiens (Forbes), a/bicanti- vel cinerascenti-flava, ce- phalothorace utrinque postice, paullo ante marginem, macula nigra signato et utrinque inter oculos laterales anticos et oculos posticos 64 T. THORELL : in tuberculum vel potius cristam transversam sub-obliquam elevato, sterno anguste nigro-marginato et (interdum) maculis duabus nigris postice notato; pedibus paullo nigro-maculatis et plus minus albi- canti-varialis, femoribus anterioribus, anterius crasse granulosis, annulo vel annulis binis nigris infra late abruptis praeditis, tibiis antertoribus supra im dimidio apicali, cum metatarsis tarsisque paene totis, nigris; abdomine superius in declivitate postica plaga magna sub-trapezordi postice latiore nigra notato, in qua pustulae 4 nigrae sat magnae, trapezium antice latius quam postice for- mantes (aliaeque minores) conspiciuntur, lateribus hic utrinque late ' plus minus elevatis et tuberculis nonnullis sat magnis pallidis sparsis; ventre fascus duabus longitudinalibus nigris notato; vulva ex area parva constanti, quae callum pallidum paullo procurvum continet et paullo pone eam maculas duas nigras ostendit. — Q ad. Long. circa 141/, millim. i Syn.: 1883. Thomisus decipiens, Forbes, On the habits of Thomisus decipiens, in Proceed. of the Zool. Soc. of London, 1883, p. 586, Pl. LI. 1884. Ornithoscatoides decipiens, Cambr., On two new genera of Spid., ibid., 1884, p. 199, Pl. XV, fig. 1. 1885. » » id., On a new genus of Spiders, iz Forbes, A Naturalist’s Wanderings in the Eastern Archipelago, cet., p. 120. 1890. Phrynarachne decipiens, Thor., Studi, cet., IV, Ragri dell’ Indo-Ma- lesia, cet., I, loc. cit., p. 35. Cel. Modigliani duas feminas Ph. decipientis, qui in Java et Sumatra a Cel. Forbes detectus fuit, ex ins. Nias domum re- portavit, alteram (adultam) ad Lelemboli, alteram (juniorem) ad Bawo Lowalani captam. Trib. SALTIGRADAE. Fam. SALTICOIDAE. Gen. Synemosyna (Hentz), 1832. 45. S. praelonga, n., longa et angusta, cephalothorace ferrugineo- rubro, parte cephalica parum proclivi, plana et multo altiori quam est pars thoracica,; pedibus anterioribus flavo-testaceis, paullo migro- lineatis, metatarsis 1.ì paris, basi excepta, cum basi tarsorum nigris, pedibus posticis testaceo-fuscis, apice latissime et basi fla- ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 65 ventibus, paulloque nigro-annulatis; pedibus 1.1 paris pedes 3.1 paris longitudine superantibus, et non tantum subter in tibiis 5 (4) et subter in metatarsis 2 paribus aculeorum armatis, verum etiam aculeo in patellis, aculeoque uno alterove in femoribus, supra et an- tice; pedibus 2.ì paris subter in tibits 3 paribus, subter in metatarsis 2 paribus aculeorum instructis; mandibulis cephalothorace paullo brevioribus, 4.plo longioribus quam latioribus, supra planis, extus ad longitudinem sat leviter rotundatis, ungui longo, in medio paene recto et, subter, sub-crenulato, paullo magis versus basin vero, subter, dente armato. — ad. Long. circa 7 millim. Mas. — Cephalothorax patellam + tibiam + dimidium me- tatarsi 4.) paris longitudine aequat fere; duplo longior quam latior est, in medio fortiter constrictus, parte cephalica, quae parte thoracica multo altior est, desuper visa aeque lata ac longa, anteriora versus sensim vix vel parum angustata, la- teribus postice fortiter, praeterea usque ad oculos laterales an- ticos modice rotundatis, fronte sat leviter rotundata; pars thora- cica parte cephalica multo, saltem !/,, angustior est sed ea non longior, circa ‘/, longior quam latior, in medio utrinque rotun- data, a medio lateribus rectis anteriora versus parum, sed poste- riora versus lateribus rectis quoque sensim modice angustata, postice rotundata et elevato-marginata. A latere visa pars cepha- lica supra parum proclivis et recta (non convexa) est, postice praerupte declivis et paullo convexa, hac declivitate dimidium reliqui dorsi partis cephalicae longitudine fere aequanti; pars thoracica a latere visa excepto postice modice convexa est, an- tice brevi spatio evidenter proclivi, praeterea declivi, dorso po- stice recto. Sub-opacus et subtilissime coriaceus (non granulosus) est cephalothorax, pilis praesertim in facie densis plus minus sparsus: in medio clypei setam longam fortem porrectam et sursum curvatam video. Oculi ut in S. laeta, Thor. (1), et affi- nibus; oculi laterales antici a mediis anticis spatio modo minuto sejuncti sunt. Mandibulae porrectae, parallelae, triquetrae, cephalothorace (5) [Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vicine, II.] Primo Saggio sui Ragni Birmani, loc. cit., p. 339. i Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.8, Vol. X (4 Settembre 1890) 5 PR Oh i ia ee ANTO RITA O MELITA Pg RINO I ZIALE ARAN IRESO CAPOLINO 66 T. THORELL vix ‘/, breviores, desuper visae 4.plo longiores quam latiores, a latere visae apicem versus sensim angustatae et supra paene rectae. Supra planae sunt, parum nisi ad basin extus pilosae, nitidae, sat crasse et dense transversim rugosae, latere superiore, quod extus et intus margine tenuissimo est limitatus, intus recto, extus leviter (modo ad basin paullo fortius) rotundato-arcuato: apicem et basin versus aequaliter angustatae sunt, apice lateris superioris plane transversim truncato intus dentem non formanti. Latera mandibularum transversim striata sunt. Sulcus unguicu- laris vix ullus; loco ejus, secundum marginem suum inferiorem, series duas longissimas dentium ostendit mandibula: series su- perior inferiore longior est, e dentibus sat parvis circa 10 com- posita, dentibus 2.° et 3.° (praesertim 2.°) sequentes magnitu- dine superantibus; dens 1.8 sat parvus, ad ipsam articulationem unguis locum tenens, basi a 2.° vix ullo spatio separatus est, 2.°a 3.° spatio paullo minore sejunctus, quam quo distant 3.5 et sequentes inter se. Series inferior, aeque longe retro continuata ac superior, ex dentibus minutis circa 9 formata videtur. Unguis gracilis, mandibulam longitudine aequans, ipsa basi et apice in- curvus, praeterea paene rectus; subter inter basin et medium (magis versus medium) dente sat forti armatus est, in medio subter serie tuberculorum parvorum sub-crenulatus, parte apicali tertia graciliori laevi. Mawiliae et labtum ut in S. laeta sunt. Palpi graciles, vix deplanati, extensi non ad apicem mandibu- larum pertinentes, clava femora antica (versus apicem eorum) latitudine aequanti; pars patellaris plus dimidio longior est quam latior, pars tibialis ea non parum longior, a basi ad apicem oblique truncatum sensim non ita multo dilatata, fere dimidio longior quam latior apice; pars tarsalis parte tibiali paullo lon- gior et paullo latior est, circa duplo longior quam latior, late- ribus paene rectis apicem versus parum dilatata, apice late ro- tundata. Pedes breves et graciles ita: IV, I, II, II, longitudine se excipiunt; femora 1. paris supra 1 aculeum ad apicem et 1 versus basin sitos ostendunt, antice vero versus apicem 1 acu- leum; patellae hujus paris 1 aculeum, tibiae 5 paria acu- leorum (quorum ultimi paris tamen reliquis minores sunt) oN ARES Hk FE aa CLT PG Na het, UP valle + . reco A ri uf ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 67 subter habent, tibiae 2.' paris subter 3 paria aculeorum; me- tatarsi anteriores subter 2. 2. aculeis praediti sunt. Praeterea pedes aculeis carere videntur. Abdomen inverse et angustissime sub-ovatum, circa triplo longius quam latius, anterius, ad ‘/, longitudinis fere, constrictum. Petiolwm longissimum, triplo- quadruplo longius quam latius, articulatione in medio. Color. — Cephalothorax ferrugineo-ruber, parte cephalica parum obscuriore, oculis sex anterioribus nigrore conjunctis, et oculis posticis suae quoque maculae nigrae impositis; pilis longioribus albis saltem in parte thoracica, in clypeo et circum oculos sparsus et sub-hirsutus est. Impressiones cephalicae macula cuneata or- dinaria e pube densa alba formata apud marginem lateralem cephalothoracis munitae sunt. Mandibulae piceae, apice palli- diores, ad basin extus pilis longioribus albis sat densis munitae; sternum, maaxillae et labium pallide fusca. Palpi sub-fusco-testacei, pube et pilis albis sparsi, partibus tibiali et tarsali piceis. Pedes anteriores sordide flavo-testacei (coxis et femoribus paullulo obscu- rioribus, sub-fusco-testaceis), his exceptis: in pedibus 1.' paris femora extus fascia vel linea longitudinali nigra notata sunt, patellae et tibiae contra intus linea longitudinali nigra; meta- tarsi ad maximam partem, basi excepta, nigri sunt, tarsi basi sat late nigricantes. In pedibus 2. paris modo femora lineam longitudinalem nigram intus sitam ostendunt, et coxae maculam nigram postice. Pedes 3. paris flaventes sunt, coxis et femo- ribus testaceo-fuscis, patellis apice obscuris; pedes 4.! paris testa- ceo-fusci dici possunt, trochanteribus, basi femorum, metatarsis et tarsis flaventibus: femora et patellae in pedibus hujus paris apice nigricantia sunt, tibiae quoque basin versus sensim nigri- cantes. Aculei fusci. Abdomen superius fuligineo-fuscum , pilis sub-testaceis sparsum; venter ante rimam genitalem fuscus, pone eam secundum medium nigricans, in lateribus pallidior et albicanti-pubescens. Mamillae sub-fuscae. Lg. corp. 7 millim.; lg. cephaloth. parum plus 3, lat. ej. max. paene 12/,, lat. front. circa 11/,; lg. abd. paullo plus 2 %/,, lat. ej. 11/, millim. Ped. I 6 (pat. + tib. 2 !/,, metat. + tars. Ph), Wired 5; WT 51/,, IV 73 (pat. + tib. paene 21/,, 68 T. THORELL metat. + tars. 2'/,) millim. longi; mandib. paullo plus A petiolum 1 millim. Marem singulum in ins. Nias, ad Lui cepit Cel. Modi- gliani. — A S. daeta, Thor., cui quam maxime affinis est, differt S. praelonga cephalothorace toto ferrugineo-rubro, pedibus 1.' paris pedes 3." paris longitudine superantibus et paullo alio modo aculeatis, mandibulis longioribus, cet. Gen. Harmochirus, Sm., 1886. 46. H. nervosus, Thor., cephalothorace piceo, supra squamulis aureo-olivacets, in lateribus squamulis awreo-cupreis vestito; abdo- mine rotundato, piceo, supra mitidissimo, et saltem in lateribus squamulis cupreo-purpureis munito; pedibus 1.' paris piceîs, apice pallidioribus, trochanteribus paene duplo longioribus quam lattoribus, femoribus subter, tibiis et supra et subter fascia longa angusta pi- lorum densorum nigrorum praeditis, tibuis a latere visis circa triplo longioribus quam latioribus, metatarsis tibia brevioribus, pedibus sex postertoribus testaceis, plus minus nigro-fasciatis -lineatisve, femoribus basi excepta nigris. — 7 ad. Long. circa 38/, millim. Marem singulum adultum ex Siboga Sumatrae, in qua insula jam primum a Cel. Beccari inventa fuit haec species, domum reportavit Modigliani. 47. H. Malaccensis, Sim. Syn.: 1886. Harmochirus malaccensis, Sim., Matér. pour servir a la Faune Arachn. de l’Asie mérid., III, Arachn. recueillis . . . dans la presqu’ile de Ma- lacca, cet., in Bull. de la Soc. Zool. de - France, X (1885), p. (6). Etiam hujus speciei’ exempla duo, femineum adultum (2 ?/, millim. longum) aliudque junius, quod masculum videtur et _21/, millim. longum est, in Sumatra (Siboga) invenit Modigliani. Abdomen feminae ad. nigricans est, arcu transverso flaventi longe supra anum, et macula cuneata flaventi in utroque latere antice; ad basin et in lateribus abdominis vestigia adsunt squamularum cuprearum et pubis flaventis, quae fasciam recurvam fortasse ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 69 formaverunt; venter secundum medium cinereo-pubescens est. Pedes posteriores sex flavo-testacei, anguste nigro-sub-annulati, parum nigro-lineati, femoribus ad maximam partem, basi excepta, infuscatis vel nigris. — In exemplo juniore pedes 1.' paris paullo longiores quam in femina adulta sunt; tibia eorum a latere visa vix longior est quam latior; abdomen parvum nigrum antice tres maculas cupreas e squamulis formatas et in triangulum sat parvum dispositas ostendit, duas ad basin sitas, tertiam paullo ‘pone eas: longe supra anum lineam brevem transversam paullo recurvam pallide cupream habet, et in utroque latere infra, an- terius, lineolam (?) obliquam ejusdem coloris, postice in lateri- bus, infra, plaga cuprea notatum quoque. Pedes sex posteriores flavo-testacei distinctissime nigro-annulati et ad dn eda nigro-lineati vel -fasciati sunt; palpi flavi. Typus H. Malaccensis, Sim., ( ad.) in peninsula Malacca inventus est; exempla feminea, quae ad hance speciem antea (‘) retuli, ad Sipoholon et Kaju-tanam Sumatrae sunt capta. Gen. Stichius (’), n Cephalothorax humilis, anterius supra sub-planus, non parum longior quam latior, a medio anteriora versus lateribus rectis minus fortiter quam posteriora versus sensim angustatus; clypeus humilis. Quadrangulus oculorum dimidiam longitudinem cephalothoracis occupat, postice eo non angustior, paullo latior antice quam longior et non parum latior postice quam antice; oculi seriei 2." paullo longius ab oculis posticis foras prominentibus quam a lateralibus anticis distant. Oculi antici conferti, medii lateralibus circa triplo majores; linea oculos anticos supra tangens recta est. Oculi postici multo longius inter se quam a margine ce- phalothoracis sunt remoti. Sternum coxis latius; spatium inter coxas He paris labii lati- tudinem aequat. (1) Spindlar fr. Nikobarerna, cet., loc. cit. — (® Btrxlog, nomen person. mythol. 70 : T. THORELL - Mandibulae breves, parallelae, directae, ungui sat longo. Maxillae labio saltem duplo longiores; labium non longius quam latius, apice rotundatum. Palpi feminae non apicem versus deplanati vel incrassati. Pedes breviores, ita: I, IV, IU, II longitudine se excipientes; 1.) paris pedes reliquis multo crassiores (etiam metatarsis tar- sisque sat robustis), fimbriis carentes; tibia cum patella 4.' paris tibiam cum patella 3. paris longitudine superat vel saltem aequat. Pedes saltem 1.'-3" parium aculeati. Abdomen pulchre et longius ovatum, non constrictum. Mamillae longae, superiores graciles, art. 2.° aeque circiter longo ac lato. Typus: S. albo-maculatus, n. Ad formam cephalothoracis cum Rhombonoto, L. Koch, satis convenit hoc genus; sed in Stchio brevior est cephalothorax, fortius posteriora quam anteriora versus angustatus; quadran- gulus oculorum latior est quam longior, et oculi seriei 2. modo paullo longius ab oculis posticis quam a lateralibus anticis re- moti; abdomen non constrictum est. Tibia cum patella 4.' paris tibiam cum patella 3.% paris vix longitudine superat — ita saltem in exemplo juniore speciei typicae. — Cum Rallo, C. L. Koch, multis rebus convenit quidem hoc novum genus, cephalothorace posteriora versus multo fortius sensim angustato, abdomine lon- giore, posteriora versus angustato, mamillis longioribus, cet., a Ballo distinguendum. 48. S. albo-maculatus, n., cephalothorace piceo, maculis et mar- gine laterali albis, pedibus 1.ì paris piceis, basi late obscurioribus, apice late testaceis, reliquis pedibus testaceis, femoribus plus minus late infuscatis; abdomine anguste ovato, nigro, quattuor paribus macularum albissimarum supra ornato, quae in series duas longas paullo incurvas dispositae sunt. — Q jun. Long. saltem 3 °/, millim. Femina jun. — Cephalothorax, patellam + tibiam + meta- tarsum 4.1 paris longitudine circiter aequans, circa dimidio lon- gior quam latior est, latitudine maxima in medio, ubi oculi po- stici locum tenent: ab his oculis, foras prominentibus, anteriora ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 71 versus lateribus rectis usque ad oculos laterales anticos sensim non parum angustatus est, posteriora versus lateribus antice rectis, postice leviter rotundatis sensim fortius angustatus, paene duplo latior antice, ubi late truncatus (parum rotundatus) est, quam postice, ubi truncatus est et vix vel parum emarginatus. Sat hu- milis est cephalothorax, ante oculos posticos planus, dorso a latere viso ante hos oculos modice proclivi et paene recto, pone eos fortius declivi et in declivitatem posticam etiam fortius (sed non multo praerupte) declivem et rectam sensim transeunti. Clypeus humillimus videtur. Quadrangulus ocu/orum, dimidiam cephalo- thoracis longitudinem occupans, plus dupla oculi postici diametro latior est postice quam antice, et modo paullo latior antice quam longior. Oculi minuti 2.° seriei paullo longius ab oculis posticis quam a lateralibus anticis distant. Oculi postici, qui lateralibus anticis vix vel parum minores sunt, in ipsis lateribus dorsi positi sunt et foras prominentes, paene duplo longius inter se quam a margine cephalothoracis remoti. Oculi medii antici, inter se paene contingentes, lateralibus anticis circa triplo majores sunt et ab iis parum longius quam inter se remoti. Linea oculos an- ticos supra tangens recta est. Sternum sub-ovatum, coxis parum latius; spatium inter coxas 1.' paris labii latitudinem aequat. Mandibulae minutae, longe retro sub clypeo retractae. Maxillae sub-ovatae, ante labium intus ample rotundatae, apice paullo oblique rotundato-truncatae, labio plus duplo longiores; /abium paullo latius quam longius videtur, apice late rotundatum. Pedes non ita breves, 1.' paris robusti, reliqui graciles; pedes 1.' paris reliquis paullo longiores sunt, nec fimbriatae nec subter multo densius quam praeterea pilosi; tibia cum patella 4.' paris vix vel non longior mihi videtur quam tibia cum patella 3. paris, quamquam pedes 4. paris pedibus 3. paris evidenter paullo longiores sunt. Femora 1.‘ paris sat fortiter compressa, a latere visa lata et supra sat fortiter arcuato-convexa, tibiae quoque paullo compressae, a latere visae subter levissime arcuato-con- vexae, femoribus non parum angustiores, apicem versus sensim paullulo angustatae et metatarsis fere duplo latiores; desuper visae patella et tibia hujus paris fere aeque latae sunt, illa di- NI i 72 T. THORELL midio, haec saltem duplo longior quam latior; metatarsus, qui desuper visus tibia saltem dimidio angustior est, paullo plus duplo longior est quam latior, tarsus etiam paullo angustior, apicem versus sensim paullo angustatus. Tibiae 1.' paris subter 2.2. 2., metatarsi 1.i paris subter 2. 2. aculeis mediocribus sunt armati; in pedibus 2.' paris tibiae subter modo 1. 1., metatarsi subter 2.2. (?) aculeos habere videntur; etiam in tibiis et prae- sertim in metatarsis 3.4 paris aculei pauci adsunt; praeterea pedes aculeis carere videntur. Abdomen circa duplo longius quam latius. | . Color. — Cephalothorax piceus, vestigiis pubescentiae rufescentis, et pube albissima hic illic munitus, quae in nostro exemplo ad partem detrito maculam vel vittam transversam latam frontalem, maculam mediam transversam (in medio abruptam) paullo pone oculos posticos, maculam minorem apud (pone) utrumque horum oculorum, et maculas duas parvas paene in medio declivitatis posticae sitas fere format: praeterea linea tenui alba in late- ribus cingitur cephalothorax, in clypeo pilis longis albicantibus minus dense vestitus; annuli circum oculos anticos ferrugineo- lutei sunt. Sternum nigrum; mandibulae piceae, maxillae et la- bium testaceo-nigricantia, illae apice intus pallidiores. Palpi favi, albo-pubescentes, basi late nigricantes. Pedes 1.' paris picei, coxis, trochanteribus et femoribus nigro-piceis, metatarsis tarsisque testaceis: nigro- et praesertim subter in femoribus albo-pilosi sunt. Pedes posteriores flavo-testacei, albo-pilosi, femoribus ad maximam partem (2. paris totis) piceis vel nigricantibus. Aculei nigri. Abdomen nigrum, maculis 8 albissimis in series duas longitudi- nales paullo incurvas, a basi usque ad latera mamillarum per- tinentes dispositis supra ornatum: duae primae harum macu- larum transversae sunt et spatio modo parvo sejunctae, reliquis paullo majores et ad ipsam basin dorsi sitae; 4 mediae, quarum anteriores oblongae sunt, quadratum fere formant, ad latera abdominis sitae; duae ultimae minutae ad latera mamillarum locum tenent. Paullo pone maculas duas primas maculam vel lituram mediam sub-cupream video; maculae 2.' paris postice et maculae 4. paris antice colore sub-cupreo limbatae viden- | i ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 73 tur (?). Latera abdominis antice lineam obliquam albam a vi- cinitate macularum duarum primarum albarum dorsi deorsum et retro ductam ostendunt, et maculam vel lineolam parvam albam fere in medio; venter secundum medium pube longiore alba, fasciam latam formanti, vestitus est; mamillae nigrae. Lg. corp. 3!/, millim.; lg. cephaloth. 1 ?/,, lat. ej. circa 11/,, lat. front. parum plus 1; lg. abd. paullo plus 1 !/,, lat. ej. circa 3/, millim. Ped. I 3 (pat. + tib. paullo plus 1), II paene 2.1/,, II circa 2 8/,, IV paene 3 millim. longi; pat. + tib. III paene 1, pat. + tib. IV et metat. + tars. IV paene | millim. Singulum exemplum femineum nondum adultum pulchrae hujus araneolae in Sumatra (Siboga) cepit Modigliani. Gen. Bianor, Pecxsu., 1885. 49. B. balius, Thor., cephalothorace in fundo nigro-piceo , supra pube sub-lutea saltem ad magnam partem vestito, lateribus antice cum clypeo dense flavo-pubescentibus, maculis saltem tribus albis e pube formatis posterius notato, ut et fascia angusta alba utrinque, secundum marginem lateralem; palpis in fundo nigro- piceis, parte tibiali obliqua et sub-transversa; pedibus 1.‘ paris longis et sat robustis, totis piceis, reliquis pedibus piceis et pallido- annulatis; abdomine oblongo, sub-elliptico, piceo, supra pube sub- lutea saltem ad magnam partem vestito et maculis albis ornato, quarum duae non longe ante apicem dorsi posticum, ad latera, locatae sunt, duae aliae minutae in ipso apice ejus; lateribus abdo- minis cupreo-squamulosis. — 7 ad. Long. circa 41/, millim. Cel. Modigliani in Nias, ad Gunung Sitoli, marem adultum cepit, quem hujus speciei credo, etsi in cephalothorace modo maculas duas minutas habere videtur, pone (apud) oculos posticos sitas; quadrangulus oculorum vix dimidia diametro oculi postici singuli angustior est postice quam cephalothorax eodem loco, et oculi 2.* seriei non dimidio longius ab oculis posticis quam a lateralibus anticis locati in hoc exemplo videntur. — Exemplum typicum B. bali (cujus diagnosin hic dedi) in Sumatra inven- tum est. 74 T. THORELL Gen. Holoplatys, Sim., 1885. 50. H. planissima (L. Koch)?, var. occidentalis, n., cephalo- thorace piceo, area oculorum nigra, praesertim in lateribus albo- piloso et -sub-hirsuto, intermixtis pilis nigris; palpis sordide testaceis, pedibus brevius albo-pilosis et pilis nigris, praesertim in tibiis et metatarsis anticis densis, munitis; 1.1 paris pedibus testaceo-piceis , femoribus saltem in marginibus, cum tibiis metatarsisque ad maximam partem, nigris, tarsis sub-testaceis; pedibus 2.1 paris testaceo-piceis quoque, metatarsis et tarsis sub-testaceis; reliquis pedibus fusco- testaceis, nigro-sub-annulatis, tarsis flavis, metatarsis 4.ì paris nigris totis; abdomine nigricanti, albo-piloso, aut supra unicolore fere, aut fasciis duabus longitudinalibus cinerascentibus secundum totum dorsum extensis notato, spatio inter has fascias anterius (praesertim in medio) wis non vel parum angustiore, posterius vero modo lineam nigram formanti; ventre testaceo-fuligineo, lineis longitudinalibus tribus pallidioribus paene parallelis et longe inter se remotis no- tato. — Q jun. Long. saltem 9 mallim. Syn.? 1879. Marptusa planissima, L. Koch, Die Arachn. Austral., p. 11, Tab. XCVI, fig. 4-5° (= forma princip.). Exempla duo nondum adulta araneae in Nias ad Gunung Si- toli et Fadoro cepit Cel. Modigliani, quae ab H. planissima vix nisi colore paullo alio differre videtur, et quam potius varietatem hujus speciei quam novam speciem judicaverim. In « Marptusa planissima » tamen pedes 1.’ paris non tantum tarsum, verum etiam metatarsum fusco-testaceum habent, et patellam apice corona pilorum alborum cinctam, quae ita in nostra aranea non sunt; reliqui pedes « M. planissimae » modo fusco-testacei . dicuntur, et metatarsi 4.1 paris igitur in ea nigri non sunt. De fasciis clarioribus in dorso abdominis in descriptione L. Kochii mentio facta non est. H. planissima (forma princip.) per magnam partem Australiae diffusa est; Cel. Simon (1) hanc speciem in peninsula Malacca inventam dicit. | (@) Mater. pour servir à la faune arachn. de l’Asie meérid. III. Arachn. recueillis | 3 eg e I ir SRL sei e ci Sere e ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 75 Gen. Bavia, Sm., 1877. 51. B. sex-punctata (Dol.). Syn.: 1859. Salticus sex-punctatus, Dol., Tweede Bijdr., cet., loc. cit., p. 24. 1859. Attus » id., ibid., Tab. IV, fig. 8 et Sa. Exemplum masculum 9 ‘/, millim. longum hujus speciei, quae per paene totam Austro- et Indo-Malesiam diffusa videtur et etiam in insulis Pelew vitam degit, in Nias ad Hili Zabobo cepit Cel. Modigliani. Gen. 'Thiania (C. L. Kocu), 1846. 52. Th. jucunda, n., cephalothorace minus humili, lateribus an- ferius rectis et parallelis anteriora versus vix angustato, nigro, plaga maxima transversa sub-lunata sub-ferruginea in fundo, et fasciis dua- bus transversis e squamulis viridi-aeneis (certo modo visis aurets) for- matis supra ornato, prima earum frontali, altera pone oculos posticos sita, sub-lunata et in medio latissima, parte thoracica secundum mar- gines laterales fascia squamularum ejusmodi notata quoque; clyper altitudine dimidiam oculi maximi diametrum saliem aequanti; pe- dibus 1. paris nigricantibus, basi et tarsis sub-testaceis, reliquis pedibus sub-testaceis, femoribus apice supra nigris; patellis anterio- ribus in utroque latere, posterioribus moda in latere postico aculeo munitis, ibis et metatarsis anterioribus, ut metatarsis 3.4 paris, etiam supra aculeatis, metatarsis 4.' paris modo apice aculeatis ; abdomine supra in fundo migro, postice vero pallidiore, et vittis transversis tribus latis e squamulis aeneo-viridibus (aureis) formatis ornato, prima et secunda (hac antice recta) recurvis, tertia recta, apicali; palporum parte tibiali spina extus armata, quae paene recta est et hanc partem longitudine viz superat; bulbo genitali humuli, a latere viso subter recto. — & ad. Long. circa 6 millim. Mas. — Cephalothorax paullo brevior quam patella + tibia + . « . dans la presqu’île de Malacca, cet., în Bull. de la Soc. Zool. de France, X (1855), p. (20). 76 T. THORELL metatarsus 4. paris, circa 1/, longior quam latior, antice leviter ro- tundatus, lateribus anterius paene usque ad oculos laterales rectis et parallelis (nec concavatis, nec rotundatis), fronte igitur parte thoracica vix angustiore: posterius fere in formam semicirculi rotundatus est, in medio postice truncatus et paullo retusus. Non ita humilis est, dorso a latere viso ante declivitatem posticam sensim parum assurgenti et recto, dein, in parte ce- phalica, paullo altiori, leviter convexo et anterius paullo proclivi; spatium inter marginem clypei et oculos medios anticos dimidiam eorum diametrum superat vel saltem aequat. Impressio apud (pone) utrumque oculorum posticorum et alia impressio magna in medio pone hos oculos sita distinctae sunt; sulcus centralis ordinarius, antice in hac impressione majore situs, brevissimus. Quadrangulus oculorum parum plus !/, longitudinis cephalotho- racis occupat, fere dimidio latior antice quam longior, et circa dupla oculi lateralis antici diametro latior antice quam postice, ubi paene dupla oculi postici diametro angustior est quam ce- phalothorax eodem loco. Oculi medii antici paene contingentes inter se et vix longius a lateralibus anticis (quibus saltem duplo majores sunt) quam inter se remoti. Linea recta oculos medios supra tangens laterales parum sub margine superiore secat. Oculi minuti seriei 2.7 paullulo longius a basi lateralium anticorum quam a posticis oculis distant. Oculi postici, lateralibus anticis non parum minores, spatio evidentissime (sed non dimidio) majore inter se quam a margine cephalothoracis distant. Sternum breviter et inverse ovatum, coxis latius; spatium inter coxas 1. paris labii latitudinem aequat. Mandibulae directae et parallelae, paene cylindratae, in dorso parum convexae et transversim sat crasse striatae, ad apicem intus paullo impressae, in latere exteriore ad longitudinem sat fortiter rotundatae, apice minus late et paullo oblique rotundato- truncatae; patellis anticis paullo latiores sed multo breviores sunt, circa dimidio longiores quam latiores. Sulcus unguicularis brevis postice, fere in medio, dente singulo armatus est, antice, intus, vero 2 dentibus parvis. Unguis brevis, modo leviter cur- vatus. Maxillae parallelae, labio vix dimidio longiores, extus ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA et: inermes; labiwm longius quam latius, lateribus leviter rotundatis apicem anguste rotundato-truncatum versus sensim angustatum. Palpi sat breves, clava tibiam 1.‘ paris latitudine fere aequanti, intus pilis longioribus densis et patentibus vestita. Pars patellaris paullo, non dimidio, longior est quam latior; pars tibialis paullo transversa ejus latitudine paene est, sed extus ea multo, paene duplo, brevior, apice oblique truncata, latere exteriore (breviore) in spinam anteriora versus et foras directam excurrenti: haec spina, quae latitudinem partis tibialis longitudine aequat, a basi sat lata apicem sub-acuminatum versus sensim angustata est, paene recta, summo apice tamen obtuso et paullo deorsum curvato. Pars tarsalis prioribus duabus saltem dimidio latior est lisque conjunctis non parum longior, vix duplo longior quam latior, sub-ovata, in latere interiore fortius quam in exteriore latere rotundata. Bulbus humilis, rotundatus, paullo longior quam latior, a latere visus subter rectus (non triangulus); antice fere in formam circuli sub-excavatus est, hic costa (?) vel procursu quodam nigro, in helicem (gyro singulo) involuto occupatus, posterius laevis. Pedes mediocres, 1.' paris paullo robustiores et longiores quam reliqui sex, qui eadem longitudine videntur: pedes 3.4 paris saltem non breviores quam 4.' paris sunt; tibia cum pa- tella 4.) paris vix vel parum longior (certe non brevior) est quam tibia cum patella 3.' paris. Tibiae 1.i paris circa 5.plo longiores quam latiores sunt et patella circa dimidio longiores. Aculei -pedum sat longi, in pedibus 1.' paris paullo fortiores. In femo- ribus 1.' paris 5 aculeos video; patellae anteriores aculeum utrinque habent, patellae posteriores aculeum modo postice; tibiae anteriores supra 1. 1. vel (2 paris) 1, subter 2. 2. 2., antice et postice 1.1.1. vel (2. paris) 1. 1. aculeos habent. Tibiae posteriores aculeo supra carent; metatarsi contra 3." paris (qui praeterea non apice tantum aculeati sunt) aculeum supra osten- dunt, ut metatarsi anteriores; metatarsi 4.' paris modo aculeos binos apicales habent. Abdomen lanceolatum, duplo longius quam latius, sub-depressum. Color. — Cephalothorax nigro-pilosus in fundo niger est, paullo pone oculos posticos plaga transversa in medio latissima, sub- ati at cet ct SUI e DT te ae, OTO RALE SOT SS oe Sy Dik Wen Le wo BS i a CS = Ee By aan O VAN RSE a 78 T. THORELL lunata, sub-ferruginea notatus; supra vitta transversa frontali sat lata paene recta e squamulis aeneo-viridibus vel aureis formata est ornatus, aliaque vitta transversa procurva et sub-lunata, in medio postice paullo dilatata, plagam illam sub-ferrugineam fere tegenti et ex squamulis formata, hac vitta quoque aeneo-viridi vel aurea, et deorsum in latera cephalothoracis continuata; squamulae ejus- dem coloris, in cyaneum et albicantem exeuntes, fasciam margi- nalem praesertim posterius sat latam in lateribus partis thora- cicae formant. Annuli angusti circum oculos anticos cinerascentes et ad partem aureo- vel virescenti-micantes sunt; clypeus pilis longis albicantibus est sparsus et in medio et versus genas aeneo- viridi-squamulosus. Sternum fuscum, partes oris nigrae: mandi- bulae parce albicanti-pilosae et squamulis paucis cyaneis sparsae. Palpi picei, parte femorali testaceo-fusca; sat dense nigro-pilosi sunt toti. Pedes fusco-testacei vel -lutei, 1.' paris tamen piceo- nigri, coxis, basi femorum subter et tarsis totis fusco-luteis; in. reliquis sex pedibus femora apice superius sat late nigricantia sunt. Supra ad magnam partem, praesertim in patellis et apice femorum, squamulis aureis vel aeneo-viridibus tecti sunt pedes. Abdomen superius nigricans, postice, inter vittas duas posteriores, paullo clarius, vittis tribus transversis latis aureis vel aeneo-viri- dibus ornatum, his vittis usque in lateribus continuatis; prima earum marginem dorsi anticum cingit, paullo retro curvata, secunda, paullo pone medium locata, marginem anticum (in medio dorso situm) rectum habet, marginem posticum paullo retro curvatum; vitta tertia apicem dorsi ut plaga sive ma- cula occupat. Latera inferius minus dense aureo- vel aeneo- viridi-squamulosa sunt. Venter sordide fusco-testaceus, pallido- pubescens. Mamillae superiores sub-testaceae, inferiores obscu- riores. Le. corp. 6; lg. cephaloth. 2%/,, lat. ej. 21/,, lat. front. paene 21/,; le. abd. 3, lat. ej. paullo plus 11/, millim. Ped. I 71/,, II, I et IV 6 millim. longi; pat. + tib. I parum plus 3, pat. + tib. III 2, pat. + tib. IV vix. vel parum plus Di metat. cum tars. IV 2 millim. i Marem singulum adultum in ins. Nias ad Hili Zabobo cepit ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 79 Modigliani. Mari Th. (Marptusae) demissae, Thor. (‘), valde affinis certe est haec aranea, cephalothorace altiori et anteriora versus vix vel non angustato, clypeo altiori, et bulbo genitali a latere viso subter plano (recto) praesertim distinguenda. Th. pulcher- rimae, C. L. Koch (?), similis quoque est, praesertim quoad di- stributionem vittarum cephalothoracis et abdominis, quae in Th. pulcherrimae tamen caeruleae dicuntur. Gen. Tapinattus, Tror., 1887. 53. T. melanognathus (Luc.). Syn.: 1835-4 . . Attus melanognathus, Luc., în Barker-Webb et Berthelot, H. N. d. îles Canaries, II, 2, Anim. Artic., p- 29, Pl. 7, fig. 4-40. Femina junior 7. melanognathi, qui fortasse per paene omnes partes saltem calidiores orbis terrarum diffusus est, et etiam in Europa (nonne navibus advectus?) captus fuit, in Sumatra (Si- boga) a Modigliani est inventa. Gen. Linus, Prcx€s., 1885. 54. L. subvexus, n., cephalothorace in fundo cinerascenti-fusco, area interoculari et fascia media longitudinali partis thoracicae pallidioribus, saltem hic illic pube crassa cinereo-alba vestito, clypeo paullo albicanti- et ferrugineo-pubescenti; linea oculos 4 anticos (1) Th. (W.) demissa, Thor., cephalothorace patellam + tibiam + ?/3 meta- tarsi 4.i paris longitudine aequanti, humillimo, paene plano, nigro, plaga ma- zima sub-lunata ferrugineo-fusca im parte thoracica notato, et squamulis aeneo-aureis munito, quae saltem vittam transversam ad oculos anticos for- mant; pedibus 1. paris reliquis paullo robustioribus, piceis vel nigricantibus, basi et tarsis sub-testaceis, reliquis pedibus ad maximam partem sub-testacets ; tibiis et metatarsis anterioribus aculeis multis armatis et, saltem in mare, etiam supra aculedtis ; abdomine in fundo nigricanti, macula apicali pallida in dorso, squamulisque aeneo-aureis munito, quae vittas transversas tres for- mant, anteriores duas recurvas, tertiam brevem rectam in ipso apice dorsi sitam;. palpis brevibus, apice intus dense pilosis, spina partis tibialis maris sub-recta et hanc partem longitudine modo aequanti, bulbo a latere viso alto et triangulo; vulva ex area parva oblonga fusca constanti. — I 2 ad. Long. 2 63/,, 9 circa 7/3 millim. Habitat in Sumatra. @) Die Arachn., XII, p. 171, Tab. CCCCLX, fig. 1223. PRO Mee Oe ON ee eae Fe x ea ed xe 4 oa 80 T. THORELL supra tangents recta, non deorsum curvata; sterno dense flavo- pubescenti; pedibus, quorum 4.' paris 1.) paris pedes longitudine superant, nigro-fimbriatis, cinerascenti-fuscis, subter in femoribus dense nigro-annulatis, tibiis saltem posterioribus apice late et plus minus distincte nigricantibus, metatarsis saltem apice anguste nigris; abdomine in fundo saltem posterius in dorso nigricanti et maculis magnis pallidis picto; parte tibiali palporum desuper viso apicem versus sensim angustato, sub-triangulo, e basi lateris exterioris pro- cursum rectum sat gracilem, ab apice vero, subter, procursum for- tiorem procurvum emittenti. — S ad. Long. circa T millim. Mas. — Ad formam mari L. fimbriati (Dol.) simillimus est, ita ut descriptio ejus, quam in Stud., cet., II, p. 270, dedi, etiam in hune marem cadat, paucis exceptis. Cephalothorax paullo brevior est quam tibia cum patella 4.' paris, paene !/, longior quam latior, altissimus, lateribus partis cephalicae superius rectis an- teriora versus sensim paullo angustatus, lateribus partis thora- cicae rotundatis posteriora versus citius et fortius angustatus, dorso ante oculos posticos praerupte proclivi et plano: ab his oculis ad marginem posticum (spatio duplo longiore fere) eodem modo declive et ad longitudinem levissime convexum est. Clypei altitudo dimidiam diametrum oculi maximi non parum superat. Quadrangulus oculorum, non multum plus !/, longitudinis cepha- lothoracis occupans, postice parum plus diametro singuli oculi postici angustior videtur quam cephalothorax eodem loco; linea margines superiores oculorum anticorum tangens recta est, sì recte a fronte inspicitur cephalothorax. Oculi postici lateralibus anticis vix minores sunt; oculi 2. seriei, oculis posticis plus duplo sed non triplo minores, paullulo longius ab iis quam a lateralibus anticis distant. Oculi postici multo longius a margine cephalothoracis quam inter se remoti sunt. Praeterea cephalo- thorax, oculi et partes oris ut in L. fimbriato, #7, sunt. Palpi breves, clava femoribus anticis paene dimidio latiore. Pars pa- tellaris paullo longior quam latior est, pars tibialis ea paullo latior et paullo brevior, sub-transversa, desuper visa postice late rotundata, a basi ad apicem sensim adeo fortiter angustata, ut fere triangula evadat, apice trianguli anteriora versus directo; Sue 2 Ny ie wa ae LG aN eagle (TION AE EL ala COP, Peo di, be a | iy Aly ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 81 a basi lateris exterioris procursum pallidum rectum, sat gracilem, anteriora versus et foras paulloque deorsum directum emittit, qui paene cylindratus est, apice obtusus, et circa duplo longior quam latior; subter paene in medio, sed paullo magis intus, apex partis tibialis procursum etiam crassiorem sed paullo bre- viorem, apicem obtusissimum versus sensim paullo angustatum, paullo procurvum, deorsum et anteriora versus directum ostendit. Pars tarsalis prioribus duabus conjunctis paene duplo longior est, parte patellari saltem triplo latior, circa dimidio longior quam latior, breviter sub-ovata, basi truncata, apice deflexa, modice convexa; ad basin lateris exterioris in carinam longitu- dinalem sub-obliquam brevem altam nigram supra procursum exteriorem partis tibialis elevata est. Pedes 4.' paris longiores quam pedes 1.' paris; tibiae omnes fimbriam longam interdum abruptam subter, et fimbriam brevem (vel fimbrias binas) supra habent, patellae fimbriam brevem subter; aculei quoque ut in & L. fimbriati diximus sunt. Abdomen ad formam ut in eo. Mamillarum superiorum art. 2.° non brevissimus dicendus, quum circa aeque longus ac latus videatur. Color. — In exemplo nostro (supra detrito) cephalothoraz in fundo testaceo-nigricans est, area oculorum et fascia media partis thoracicae, a sulco centrali ad marginem posticum ductae sensim paullo dilatata, pallidioribus, oculis utriusque lateris ma- culis binis nigris impositis; pube cinereo-albida sat crassa saltem ad partem vestitus est. Clypeus minus dense albicanti- et, versus genas infra, paullo ferrugineo-pubescens est; annuli angustis- simi circum oculos anticos saltem inferius flavo-albicantes. Sternwm fuscum, in medio testaceum, pube densa sat crassa flava tectum. Mandibulae fuscae, versus basin ferrugineo- vel rufo-pubescentes. Maxillae et labium nigricantia. Palpi fusco-testacei, dense flayo- pubescentes, parte tarsali macula parva rotunda nigra apice no- tata. Pedes testaceo-fusci, coxis subter nigricantibus, femoribus saltem subter annulis latissimis distinctis tribus nigricantibus praeditis, tibiis posterioribus apice late et plus minus distinte nigricantibus, metatarsis apice anguste nigris et annulo plus minus evidenti medio nigro cinctis, fimbriis et aculeis nigris quoque; Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (4 Settembre 1890) 6 STR eC aes Ù ¥ 82 T. THORELL pube nigra tenui vestiti sunt pedes, intermixta alba praesertim subter in femoribus, quae punctis albis ibi sparsa videntur. Abdomen supra in fundo anterius sordide testaceo-fuscum vel obscure cinerascens est, posterius nigricans; in hac parte obscu- riore, non parum pone medium dorsi, adest macula sat magna triangula vel j-formis albicans, et paullo pone eam, ad utrumque latus dorsi, alia macula sat magna albicans magis rotundata, pone has maculas vero linea transversa pallida. Etiam in parte dorsi anteriore (pallidiore) vestigia picturae cujusdam albicantis conspiciuntur. Latera nigricantia albicanti-maculata sunt. Prope basin dorsi remanent vestigia pubescentiae crassae densae albo- cinerascentis; venter niger pube alba paullo variatus et punctatus est. Sat longe ante mamillas quattuor fasciculi minuti lutei, postice albo-limbati, e pube formati et in seriem transversam longissimam recurvam dispositi adsunt, quorum duo medii in ipso ventre, reliqui duo in lateribus abdominis siti sunt; etiam utrinque apud mamillas ejusmodi fasciculum video, et unum alterumve po- stice in dorso. Mamillae ad maximam partem nigrae. Lg. corp. 7; lg. cephaloth. 31/,, lat. ej. paene 2 1/,, lat. front. 1/5 le: abd 3%), lat? ej:)paene2 millim. Ped. ALOISIO, IN 8, IV 12!/, millim. longi; pat. + tib. I 45/,, pat. + tib. III 23/,, pat. + tib. IV 4, metat. + tars. IV paullo plus 5 millim. Singulum marem detritum hujus speciei, qui pedibus 4.’ paris pedes 1. paris longitudine superantibus et alia forma partis ti- bialis palporum facile a mare L. fimbriati distingui potest, in Nias ad Hili Zabobo cepit Modigliani. Num mas est L. /abiati, Thor., ex Birmania? Gen. Epocilla, Tuor., 1887. 55. E. praetextata, Thor. _ Syn.: 1887. Epocilla praetextata, Thor. [Viaggio di L. Fea, cet., 11], Primo’ Saggio sui Ragni Birmani, loc. cit., p. 378. Marem adultum pulcherrimae hujus speciei, antea in, Java, Pinang et Birmania inventae, in Nias ad Gunung Sitoli cepit Modigliani: Unguis mandibulae in hoc mare versus apicem supra RE PALO VEN tun et aa NEO Keene May tau Ads PIG oy OK eR ce MS IR sh. iM si . a Voga ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 83 sive antice dentem latum brevem ostendit, quem in exemplo typico (ex Java) non video. Gen. Maevia (C. L. Kocn), 1848. 56. M. alternans (C. L. Koch). Syn.: 1846. Hyllus alternans, C. L. Koch, Die Arachn., XIII, p. 169, Tab. CCCCLX, fig. 1222. Cel. Modigliani marem adultum in Sumatra (Siboga) invenit. Hoc exemplum pellem nuper exuisse videtur, quum palpos et pedes sordide testaceos (non ad maximam partem nigros) habeat: abdomen ejus quoque sordide testaceum et supra orichalceo-viride dici potest, vittis duabus transversis et apice dorsi nigris. (Vittae inter eas interjectae, ut vittae transversae cephalothoracis, aureae vel orichalceae mihi videntur, ut eas dicit C. L. Koch: certo vero situ aeneo-virides sunt, ut in figura, quam loc. cit. dedit). Plexippus vittatus, C. L. Koch (*), fortasse femina junior est Hyll alternantis, id., ut jam suspicatus est Cel. Simon. — Haec species generi Thianiae, C. L. Koch, nullo modo adscribi potest: Thiania enim, cujus typus est Th. pulcherrima, C. L. Koch, generibus Baviue et Acompsi prope accedit, corpore depresso aliisque rebus a Maeviis differens, modo vittis transversis me- tallice micantibus cum M. aliernanti aliisque conveniens. Gen. Cyrba, Sim., 1876. 57. C. Algerina (Luc.). Syn.: 1842. Salticus algerinus, Luc., Explor. de l’Algérie, Anim. Artic., I, p. 148, Pl. VI, fig. 6. 1867. Attus leporinus, L. Koch, Zur Arachn.- u. Myriap.-fauna Siid-Europas, în Verhandl. d. zool.-bot. Gesellsch. in Wien, XVII (1867), p. 874 (18). [= 2]. 1867. » @rmiger,id., ibid., p. 876 (20) [= #1]. : 1869. » algerinus, Sim., Monogr. d. espéces europ. de la fam. d. Attides, în Ann. de la Soc. Ent. de France, 4.e Sér., VIII, p. 547 (41). 1869. » diversipes, id., ibid., p. 550 (44). (!) Die Arachn., XIII, p. 125, Tab. CCCCLIII, fig. 1185. Veo ee 84 T. THORELL | Syn.: 1872. Salticus cephalotes, Cambr., General List of the Spid. of Palestine and Syria, im Proceed. of the Zool. Soc. of London, 1872, p. 321 (sec. Simon). 1875. Euophrys ocellata, Croneberg, în Fedtschenko, Puteschestwie w Tur- kestan, cet.; Pauki (Araneae), p. 48, Tab. V, fig. 35. 1876. Cyrba algerina, Sim., Les Arachn. de France, III, p. 167. 1887. Stasippus inornatus, Thor. [Viaggio di L. Fea, cet., II], Primo Saggio sui Ragni Birmani, loc. cit., p 375. Feminam variabilissimae hujus speciei, quae sulco ordinario centrali cephalothoracis longissimo et armatura insolita sulci. unguicularis mandibularum (vid. Thor., loc. cit.) notabilis est, in Sumatra (Siboga) invenit Modigliani. Ad formam plane cum exemplis Birmanicis a me descriptis convenit, pedibus 4. paris modo paullo longioribus: cephalothorax patellam + tibiam hujus paris vix longitudine superat. Color quoque paene ut in exemplis illis est, pube cephalothoracis et pedum modo obscurius cinera- scenti-fusca, pedibus vix evidenter nigricanti-annulatis, tibiis et femoribus anterioribus praesertim densius nigro-pubescentibus; palpi fuligineo-fusci sunt, parte tarsali magis testacea, parte tibiali modo pilis nigris vestita; pars tarsalis supra, summa basi nigro- pilosa et apice cinerascenti-pubescenti exceptis, luteo-pilosa est. (Color abdominis in hoc exemplo deperditus est). . Cyrba Algerina, in partibus circum-mediterraneis Europae, Asiae et Africae praesertim frequens, per magnam partem Asiae centralis et meridionalis diffusa quoque est, in Turkestania, in Birmania, in Sumatra et, secundum Simon, in India (ad Wagra-Karoor) in- venta. Exempla ex Gallia meridionali (a Cel. Simon communi- cata) et ex insulis Balearium possideo; exemplum « Euophryis ocellatae », ex Samarkand, benigne ad me misit Cel. Croneberg. Gen. Plexippus (C. L. Koon), 1846. :58. P. Paykullii (Aud. 2m Sav.). Syn.: 1827. Attus o Aud., in Savigny, Descr. de l’Égypte, 2.e Éd., XXII, . 172, Pl. VII, fig. 22. “Exempla duo LL in Nias capta sunt, ‘adultam ad Hili Zabobo, junius ad Gunung Sitoli. Per fere totum Orbem quem vocant Antiquum, partibus frigidioribus. exceptis , haec ENE, quae etiam Europae incola est, sparsa videtur. ey PET MIRA A ad) AT i SVD tae a AUREA ARACNIDI DI NIAS E .DI SUMATRA 85 Gen. E[yllus (C. L. Kocx), 1846. 59. H. Diardii (Walck.). Syn.: 1837. Attus Diardi, Walck., H. N. d. Ins.'Apt., I, p. 160. i 1846. Plexippus mutillarius, C. L. Koch, Die Arachn., XIII, p. 93, ‘Tab. CCCCXLVII, fig. 1155 et 1156. 1886. Hyllus Diardi, Sim., Arachn. recueillis... dans le royame de Siam, au Cambodge et en Cochinchine, i Actes de la Soc. Linn. de Bordeaux, XL, p. (6). Feminae duae adultae ad Hili Zabobo, juniores duae ibidem et ad Lelemboli in Nias sunt captae. Etiam in Cochinchina, in Siam, ‘ut et in ins. Bintang, Java et Sumatra inventa fuit haec species. Gen. Telamonia, Tuor., 1887. 60. T. Peckhamii, Thor. Syn.: 189. . Telamonia Peckhamii, Thor., Spindlar fr. Nikobarerna, cet., loc. cit. Mas: adultus hujus speciei, adhuc modo in insulis Nicobarium, ubi non rara videtur, collectae, in Sumatra (Ribera) a Modi- gliani captus est. Gen. Hasarius (Sm.), 1870. 61. H. Elisabethae, n., cephalothorace altissimo, nigro-piceo, nigro-virescenti-pubescenti , macula (?) alba in medio inter oculos posticos notato, apud (pone) oculos laterales anticos rubro-pubescenti, annulis circum oculos anticos rubris quoque, clypeo in medio albo- piloso; pedibus luteo-testacers, hus, patellis et basi metatarsorum pedum anteriorum infuscatis et subter longe ei dense nigro-pilosis; abdomine angustius ovato, dorso (quod in fundo sordide testaceum est et utrinque umbris vel fasciis paucis obliquis nigris, supra anum in lineolas transversas retro fractas unitis notatum) pube densa virescenti-flava vel sub-aurea tecto, ventre migro. — 7 ad. Long. circa 8*/, millim. Mas. — Cephalothorax aeque longus ac patella + tibia + ?/; metatarsi 4. paris, vix dimidio longior quam latior, a medio ad oculos anticos lateribus modo levissime rotundatis et parallelis SRO Net Harem Wy TIRI RO PETIT RAI AE RI MATTE vi ewe ) 5 spars, i Peet Se 86 T. THORELL anteriora versus parum angustatus, pone oculos posticos lateribus primum leviter, dein fortius rotundatis posteriora versus sat for- titer angustatus, postice saltem duplo angustior quam antice et hic leviter rotundatus (nec truncatus neque emarginatus); frons in medio late truncata, angulis (supra oculos laterales anticos) oblique truncatis. Altissimus est. cephalothorax, dorso a latere viso a margine postico usque ad oculos posticos praerupte assur- genti, primum (in declivitate postica) recto, dein fortiter con- vexo; ante oculos posticos sat fortiter proclive est et modice convexum: dorsum ipsum igitur supra ad longitudinem sat for- titer et aequaliter convexum est et in declivitatem posticam praeruptam sine ullo limite transiens. Latera cephalothoracis sub oculis posticis recta et directa sunt; altitudo clypei '/, diametri oculi maximi circiter aequat. Arcus supra-ciliares oculorum postico- rum sat fortes; utrinque, paullo pone oculum 2.° seriei, sat fortiter impressus est cephalothorax, et ante hunc oculum, magis intus, in tuberculum magnum omnium humillimum elevatus. In medio paullo pone oculos posticos impressionem levem transversam recurvam ostendit cephalothorax et in ea sulcum ordinarium centralem brevissimum. Quadrangulus oculorum circa ?/, longi- tudinis cephalothoracis occupat; paene rectangulus est, parum latior antice quam postice (certe non latior postice quam antice), circa !/, latior quam longior et modo paullulo angustior postice quam cephalothorax eodem loco. Oculi medii antici magni, la- teralibus anticis vix duplo majores, et ab iis spatiis modo parvis separati; linea recta eos supra tangens laterales non parum sub margine superiore secat. Oculi parvi 2.° seriei paullulo lon- gius ab oculis lateralibus anticis quam a posticis oculis remoti sunt. Oculi postici magni aeque longe a margine cephalothoracis atque inter se distare videntur. Sternwm duplo longius quam latius, coxis vix latius; spatium inter coxas 1.' paris labii lati- tudinem fere aequat. Mandibulae directae et parallelae, sub-cylindratae, patellas an- ticas longitudine aequantes iisque parum crassiores, in dorso ad longitudinem sat leviter convexae, transversim sat subtiliter stria- tae, paene glabrae; sulcus unguicularis postice dente singulo, se Ge O eli ot ai eg ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 87 antice intus dentibus duobus armatus est. Unguis mediocris. Ma- willae ovatae, parallelae, fere duplo longiores quam latiores, labio saltem dimidio longiores; /abiwm paullo longius quam latius, lateribus leviter rotundatis apicem rotundatum versus sensim paullo angustatum. Palpi sat longi et graciles; pars patellaris saltem dimidio longior est quam latior, cylindrata; pars tibialis ejus forma et latitudine est, sed duplo longior quam latior, apice extus spina gracili recta porrecta nigra armata, quae latitudinem partis tibialis longitudine paene aequat; pars tarsalis parte ti- biali parum longior est sed versus basin ea paene dimidio latior, tibiis anticis circa dimidio angustior, anguste sub-ovata, apice obtusa. Bulbus parvus, humilis, rotundatus; e medio lateris in- terioris spinam gracillimam, paene rectam, ipsum bulbum longi- tudine fere aequantem, anteriora versus directam emittit. Pedes sat longi et, anteriores praesertim, sat robusti; in pedibus ante- rioribus, praesertim 1.‘ paris, tibia tota, patella apice, et meta- tarsus summa basi pilis longis densis deorsum directis vestita vel fimbriata sunt. Patellae omnes tibia non parum breviores sunt, patellae 1.' paris tibia circa duplo breviores; metatarsi anteriores basi tibia cylindrata circa dimidio angustiores sunt. Aculeis crebris mediocribus armati sunt pedes; femora circa 8 aculeos habent; patellae omnes aculeo utrinque munitae sunt; tibiae supra aculeis carent. Tibiae anteriores subter aculeos 2. 2. 2., antice et postice 1. 1. 2. habere videntur, metatarsi anteriores subter 2. 2., antice et postice 1. 1. aculeos. Metatarsi posteriores apice, in medio et ad basin aculeati sunt. Abdomen longius ovatum, posteriora versus angustato-acuminatum. Mami/lae mediocris lon- gitudinis. Color. — Cephalothorax in fundo nigro-piceus est totus, pilis nigris sparsus: pube tenui appressa nigro-virescenti saltem po- sterius in dorso et in lateribus vestitus est, remanentibus vesti- giis ejusmodi pubescentiae etiam ad marginem frontalem: in medio vero inter oculos. posticos pubescentia crassior macu- lam (fasciam?) albam format; apud (pone) utrumque oculum lateralem anticum rubro-pubescens est cephalothorax , annulis circum oculos anticos rubris, clypeo nigro-piceo, in medio dense 88 T. THORELL albo-piloso et -pubescenti, in lateribus paene glabro. Sternwm cum coxis, maxillis et labio (his apice pallidis) piceum est, man- dibulae nigro-piceae. Palpi fusco- vel ferrugineo-testacei, nigro- et paullo albo-pilosi, apice partis tarsalis dense cinerascenti- pubescenti. Pedes, coxis exceptis, ferrugineo- vel luteo-testacei; in pedibus anterioribus tamen tibiae nigricantes sunt, et patellae et basis metatarsorum piceae, pilis longis densis sub his partibus obscurioribus nigerrimis; etiam praeterea pedes nigro-pilosi (pedes saltem 1.' paris paullo albo-pilosi quoque) sunt, supra in femo- ribus flavo-pubescentes; aculei nigri. Abdomen, quod in fundo, supra et in lateribus, sordide luteum vel testaceum est et utrinque in dorso umbris obliquis tribus nigris, supra anum vero serie brevi lineolarum paucarum retro fractarum nigrarum notatum, superius pube densa sat crassa virescenti-flava vel sub-aurea (hic illic rufescenti) vestitum est et pilis pallidis nigrisque in dorso sparsum. Latera in fundo fasciam longitudinalem sub- obliquam et sursum curvatam nigram ostendunt. Venter sat late niger est, mamillae praesertim subter nigrae. Lg. corp. 8 1/,; lg. cephaloth. 41/,, lat. ej. parum plus 3, lat. front. 3; le. abd. 4, Jat. ej. 21/, millim. Ped. 18% II 81/,, I 92/,, IV 93/, millim. longi; pat. + tib. I 31/,, pat. + tib. III 3!/,, pat. + tib. IV et metat. + tars. IV 3 millim. Marem supra descriptum ex Siboga Sumatrae domum repor- tavit Modigliani. Generis Habrocesti, Sim., haec species videtur, quam nomine Clar.*° Elisabethae Peckhamiae, arachnologiae cultricis eximiae,. ornavi. 3 62. H. sannio (Thor.). Syn.: 1877. Plexippus sannio, Thor., Studi, cet., I, Ragni di Selebes, loc. cit., p. 617 (277). 1882. ». » , Van Hass., Midden Sumatra, cet., Aran., p. 48, Pl. V, fig. 15. 1885. Ergane coronata, Sim., Arachn. recueillis par M. Weyers à Sumatra (1.er envoi), i Comptes-rendus de la Soc. Ent. de Belgique, 5 mars 1885, p. (4). | 1887. Hasarius coronatus, Thor. [Viaggio di L. Fea, cet., II], Primo Saggio sui Ragni Birmani, loc. cit., p. 404. Marem singulum in Sumatra (Siboga) cepit Modigliani; mares duo nuper in ins. Pinang a Cel. Workman inventi sunt. — Post- ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 89 quam non pauca hujus speciei exempla vidi, certior factus sum, H. (E.) coronatum a H. sannione non esse diversum: satis enim variat haec species, et non tantum ad formam mandibularum. In exemplo ex Siboga procursus ille conicus, in quem apex la- teris exterioris mandibulae est productus, parum expressus est; in exemplo parvo (4 millim. longo) ex ins. Pinang valde obso- letus est, et mandibula igitur forma plane ordinaria; in altero exemplo ex eadem insula contra fortissimus est hic procursus, ut in figura a Cel. Van Hasselt loc. cit. data. Etiam palpi ad longitu- dinem non parum variant: pars patellaris interdum modo dimidio, interdum duplo longior est quam latior. Pictura (pubescentia) aut alba aut flava est; fasciae duae incurvae, quae partem ce- phalicam supra includunt, saepe apice postico fortiter dilatatae sunt. Interdum declivitas postica cephalothoracis lineolis duabus parallelis albis (flavis) est notata. — Praeter in Sumatra et in Pinang saltem in Celebes et in Birmania vitam degit Hasarius sannio. 63. H. ensifer (Thor.). Syn.: 1877. Plexippus ensifer, Thor. , Studi, cet., I, Ragni di Selebes, loc. cit., p. 606 (266). 1882. Thorellia ensifera, Keyserl., in L. Koch, Die Arachn. Austral., p. 1353, Tab. CXVI, fig. 1-22. Mares tres H. ensiferi in Nias collegit Modica duos ad Hili Zabobo, unum ad Bawo Lowalani; in ins. Pinang mas hujus speciei a Workman est inventus. — Ergane, L. Koch, et Saitis, Sim., ad quod genus Keyserling (loc. cit., p. 1434) H. ensiferum retulit, modo eo differre videntur, quod metatarsus cum tarso 4.i paris in Ergane paullo longior, in Sai contra non longior est quam tibia cum patella ejusdem paris. — H. ensifer per magnam partem Indo- et Austro-Malesiae diffusus videtur, etiam in insulis Upolu et Huahine Australiae captus. 64. H. virens, Thor. Syn.: 189. . Hasarius virens, Thor., Spindlar fr. Nikobarerna, cet., loc. cit. Tria exempla feminea hujus speciei, quae etiam in ins. Pinang capta fuit, in Sumatra (Siboga) invenit Modigliani. ane dia We, y" f KS dI ee ay se fe el ee Lae ee bed (A FORI ts nod 4) ORAS Ree Vide Lo 90 T. THORELL Ordo SCORPIONES. Subordo DIONYCHOPODES. Ser. NEOSCORPII. Fam. BUTHOIDAE. Gen. Isometrus (Hempr. et Eur.), 1829. 65. I. maculatus (De Geer). Syn.: 1778. Scorpio maculatus, DeGeer, Mém. pour servir a l’Hist. Nat. d. In- sectes, VII, p. 346, Pl. 41, fig. 9 et 10. 1885. Isometrus maculatus, Keyserl., in L. Koch, Die Arachn. ubi mia Austral., II, p. 6, Tab. I, fig.3 et 4; } [ hens 1888 » » Thor., Pedipalpi e Scorpioni Ma- SYNON. vi s) deantur |. lesi, cet., loc. cit., p. 405 (83). Feminam J. maculati in Sumatra (Siboga) cepit Modigliani. Excepto in Europa hic scorpio in omnibus partibus orbis ter- rarum vitam degit. Fam. PANDINOIDAE. Subfam. PANDININI. Gen. Palamnaeus, Tuor., 1876. 66. P. liophysa, Thor., niger vel piceus, colorem virescentem plus minus sentiens, vesica ferrugineo-fusca vel -picea, abdomine subter paullo pallidiore, laminis genitalibus et pectinibus testaceo- fuscis, tarsorum articulo ultimo ferrugineo; cephalothorace in 9 segmenta caudae 1.™ + 2.7 + 1/ 3.4, n @ 1™ + 2.™ + Los longitudine circiter aequanti, ad maximam partem granulis parvis sat densis consperso, oculis dorsualibus in medio longitudinis ejus sitis, scutis dorsualibus abdominis excepto antice granulis minutis- simis sat raris sparsis, scuto ultimo toto eodem modo sed paullo fortius et inaequaliter granuloso, postice tuberculis duoous sat parvis gra- nulosis, et utrinque, inter ea et marginem lateralem, serie inaequali brevi granulorum paucorum munito; cauda cephalothorace in 9 Beer ghee eT Oe SIRO ea UM MON yy ATR ME UNO Cani ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA . 9] circa 3?/,, in A e0 circa 3°/,, longiore, segmento 1.° non latiore quam longiore (plerumque paullo longiore quam latiore), segmentis 4 anterioribus 8 carims praeditis, quorum 4 inferiores in segm. 1.°-3.° laeves vel parum inaequales sunt, in segm. 4.° vero evidenter gra- nulosae, carinis superioribus horum segmentorum modice granulosis, segm. 1.° et 2.° serie abbreviata granulorum in medio inter carinas laterales superiores et inferiores praeterea munitis et supra quoque, utrinque, paullulo granulosis, his 4 segmentis praeterea laevibus ; segm. 5.°, in marginibus superioribus sat subtiliter et inaequaliter granuloso-dentato, in lateribus carina postice abbreviata et fere eodem modo granulosa munito (lateribus praeterea laevibus), subter vero carinis tribus fortibus et sat fortiter dentatis praedito, spatiis inter eas modo granulis paucissimis sparsis; vesica laevi, modo ad basin subter granulis paucis humilibus plerumque sparsa; palpis in Q cephalothorace paene 3}/,, in 9° fere 5.plo longioribus, manibus eorum supra distinctissime et sat crasse areolato-rugosis, costis lon- gitudinalibus satis evidentibus (in 4° evidentissimis) munitis, intus granulis acuminatis crasse granulosis, digitum mobilem longitudine fere aequantibus, in 2 dimidio longioribus quam latioribus et cum digitis reliquo palpi paullo brevioribus, in @ paene duplo lon- gioribus quam latioribus et cum digitis reliquo palpi non parum (1/,-5/5) brevioribus; digito mobili manum longitudine aequanti vel (7) parum superanti; dentibus pectinum (11) 12-15. — o 2 ad. Long. 7 circa 100, Q usque ad 132 millim. Syn.: 1888. Palamnaeus liophysa, Thor., Pedipalpi e Scorpioni Malesi, cet., in his Ann., Ser. 2, VII, p. 415 (91) [= juniores, haud dubie]. In exemplo singulo adulto masculo, quod hujus speciei vidi, humerus supra inter carinas plane laevis est; in femina contra hic, praesertim versus basin, granulis nonnullis inaequalibus est sparsus. Oculi dorsuales paene semper aeque longe a margine cephalothoracis postico atque a linea recta margines loborum frontalium tangenti distant. Ipsa vesica saltem in feminis subter ad basin plerumque granula pauciora humillima in series lon- gitudinales digesta ostendit: praeterea laevissima est (excepto quod, ut fere semper, in margine fortissime recurvo areae illius 92 T. THORELL ano adjacentis granulosa et, utrinque ad basin, dente forti ar- mata est). — Laminae genitales conjunctim antice leviter rotun- datae sunt, posteriora versus sensim angustatae; et utraque earum per se igitur triangula est et evidenter longior quam latior, apice retro directo. (In P. Petersid, e. gr., saltem in exemplo ex Birmania, laminae genitales et antice et postice conjunctim fere aequaliter et leviter rotundatae sunt, et utraque lamina per se dimidiato-elliptica, aeque lata ac longa). In junioribus tamen forma harum laminarum. variare videtur. 2 ad. — Lg. corp. 132 millim. Lg. cephaloth. 18 !/,, lat. ej. 18 millim. Cauda 62 ‘/, millim. longa: segm. ejus I lg. paullo plus: ‘i; date 7; Vile. P45, lat. bs Vile. 153/le. wesicae Odie; lat. ej. paene 6, alt. ej. 5 millim. Palpi 72 millim. longi: hum. 16, brach. 16!/,, man. cum. dig. 35 millim. Lg. man. max. 20, lat. ej. max. 131/,, lat. ej. min. 10; lg. man. post. 154/,, lg. man. aversae 14, lg. dig. mob. 20 millim. 7 ad. — Lg. corp. paene 100 millim. Lg. et lat. cephaloth. paullo plus 13 millim. Cauda 50 #/, millim.: segm. ej. I lg. 5 4/5, lat. 54/,; segm. V lg. 11 %/,, lat. 4; segm. VI lg. 124/,: Ig. vesicae paene 8, lat. ej. paullo plus 41/,, alt. ej. paullo plus 4. Palpi 63 1/, millim. longi: hum. 15 ‘/,, brach. 16, man. c. dig. 281/,; lg. man. max. 15!/,, lat. ej. max. 81/2, lat. ej. min. 61/,, alt. ej. paullo plus 5; lg. man. post. 13 */,, lg. man. aversae 111/,; lg. dig. mob. 16 millim. De junioribus vid. Thor., loc. cit. — In exemplis pulls (a partu recentibus), circa 28 millim. longis, cauda circa 9 millim. longa, Fig. 1. Fig. 2. Palamnaeus liophysa, Thor., pullus a partu recens. Mandibulae desuper visae. Mandibulae a latere inferiore visae. FRESE STA TICOR DPI CINTO IOIOGI SCIE, ns aaa Lal ay a f / ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 93 color, oculis nigris exceptis, albicans est; latus exterius-anterius (apice excepto) digiti mandibularum mobilis (qui, ut immobilis, dentibus caret) in lobum maximum oblongum deorsum curvatum vel subter ad longitudinem excavatum et in margine rotundato antico leviter in formam trianguli incisum dilatatum est, hic digitus desuper visus ita quasi galea antice munitus. In alio exemplo totus digitus quasi vesica oblonga, antice rotundata, subter plana et hic in sulcum longitudinalem incurvum exarata inclusus dici potest, ipso digito paullo pellucenti (+). Utrinque in medio scutum dorsuale abdominis ultimum procursu parvo crasso sat longo sursum (vel sursum et retro) directo — quasi sacculo parvo plus minus compresso — est munitum: etiam segmenta Fig. 3. i Fig. 4. Palamnaeus liophysa, Thor., pullus a partu recens. Pars posterior corporis _ Pars posterior corporis desuper visa. a latere visa. caudae 1."-4.™ ejusmodi procursibus binis pellucidis sed minoribus et gradatim magnitudine decrescentibus praedita sunt! An organa (vesicae) respirations embryonalia esse possunt hi procursus? Spiracula adhuc clausa videntur. — Oculi terni laterales fere in formam trianguli conferti sunt; procursus, quam vocant maxil- (©) In « Butho afro » (Pandino africano (Linn.) Thor.?) mandibulae embryi procursum longum gerunt; vid. Duvernoy, Fragments s. les organes de la géné- ration de divers Animaux, in Mém. de l'Institut, XXIII (1853), p. 105, Pl. V, fig. 2, 10 et.14 (sec. Metschnikoff). - PP VERA PUL UTA I Re Bog ie ‘ , i 94 T. THORELL lares pedum 2.' paris (prosternum, Marx (!)), articulatione vera, non modo sulco, a coxis horum pedum separati videntur. Tarsi apice obtusi adhuc unguiculis liberis carent, qui tamen sub cute pellucent. Cel. Modigliani exempla feminea adulta sat multa et masculum adultum singulum in Nias ad Gunung Sitoli et Lelemboli col- legit. Cum iis tria juniora cepit, quae hujus certe sunt speciei, et quae ab exemplo « P. liophysae » Thor., distinguere nequeo; quam ob rem credo, speciem illam Sumatranam nihil nisi ju- niores speciei Niasensis jam a me adumbratae esse. Pullulos, de quibus supra locutus sum, ad Lelemboli et Fadoro in Nias invenit Modigliani. Gen. Hormurus, Tuor., 1876. 67. H. Australasiae (Fabr.). Syn.: 1775. Scorpio Australasiae, Fabr., Syst. Ent., p. 399 (= forma princip.). 1888. Hormurus Australasiae, Thor., Pedipalpi e Scorpioni Malesi, cet., loc. cit., p. 414 (95) [ubi cet. syn. videanitur). Cel. Modigliani exempla pauca hujus scorpionis ad Gunung Sitoli, Lelemboli et Bawo Lowalani in ins. Nias cepit, et sin- gulum ad Padang in Sumatra. Ad var. complanatum, C. L. Koch, omnia referenda videntur: in exemplis ex Nias caudae segm. 1.™ apice supra aut impressum aut integrum est, segmenta vero 2.™-4.™ supra evidenter canaliculata; in exemplo ex Padang segm. 1.™ apice integrum (neque impressum nec canaliculatum) est, segm. 2." apice paullo impressum, et 3.™ et 4.™ canalicu- lata. — Manus palporum hujus speciei ad magnitudinem satis variat: ex duobus exemplis ad Bawo Lowalani captis alterum manum cum digitis saltem aeque longam ac segmenta caudae 5 anteriora conjunctim habet, m altero manus cum digitis (1) Vid. Marx, On the Morphology of Scorpionidae, im Proceed. of the Entom. Soc. | of Washington, I (1888), p. 108. — Procursus maxillares pedum 1. paris, qui pro- cursus etiam in embryis sine articulatione eum: coxis pedum 1.i: paris uniti sunt, modo impressione laevi ab iis separati, Cel. Marx lavium repraesentare credit. ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA © 95 segmenta caudae 4 prima conjuncta non ita multo longitudine | superat. H. Australasiae species est per fere totam Asiam meridionalem et Australiam diffusa. Ordo OPILIONES. Subordo PALPATORES. Fam. PHALANGIOIDAE. Subfam. GAGRELLINI. Gen. Gagrella (Sroz.), 1869. 68. G. Niasensis,-n., trwnco supra omnium subtilissime granu- loso, cum spina singula scuti dorsualis nigro, cephalothoracis parte anteriore plerumque A magno albo (vel interdum modo maculis paucis parvis albis) signata et in lateribus plus minus albo-pulve- rulenta; tuberculo oculorum alto, supra laevi; scuto dorsuali ma- culis duabus magnis albis antice ornato, et pone eas ordinibus duobus longitudinalibus macularum parvarum albarum, limbo po- stico scuti et segmentorum insequentium saepe macula fusco-lutea utrinque notato; lateribus abdominis et limbo postico segmentorum ventralium plerumque sub-luteis quoque, ventre praeterea cum coxis nigro et materia densa alba vel cinerascenti tecto; mandibulis luteo- flavis, palpis luteis, apice pallidioribus, parte tibiali vix vel non triplo longiore quam latiore; pedibus longissimis, nigricantibus. — A Q ad. Long. £ circa 41/,, 9 circa 6'/, millim. Femina. — 7runcus forma ordinaria, fortiter convexus, supra subtilissime et densissime granulosus vel potius coriaceus, opacus, | cephalothoracis parte anteriore paullo crassius, attamen subtiliter et densissime, granulosa; venter cum coxis sub materia sub-cerea, quae has partes tegit (et quae picturam albam supra in trunco format), saltem ad partem subtiliter granulosus est. Procursus supra-mandibulares porrecti, conici, subtiliter granulosi, arcte sibi adjacentes. Tuberculum oculorum reclinatum et altum est, supra plane laeve et ad longitudinem sulcato, sulco longo et profundo, 4 WRi af REATI LUMI ti: ic ATER da 96 T. THORELL inferius vero subtilissime granulosum; antice utrinque apud oculos, magis intus et infra, tuberculum humillimum nitidissimum . formare quasi videtur; a fronte visum basin versus sensim sat fortiter angustatum est et aeque longum ac latum supra; a la- tere visum basin versus sensim non parum angustatum est, paullo altius quam latius supra (ubi convexum est), latere an- teriore recto, posteriore paullo rotundato sive convexo. Spatium inter oculos eorum diametro non parum est majus: spatium, quibus oculi a basi tuberculi (a latere visi) distant, eorum dia- metro evidentissime majus est. Spina singula dorsualis mediocri longitudine est, sat gracilis, a basi non ‘multo crassa sensim angustata: et acuminata, paullo inaequalis sed vix granulosa. Mandibularum art. 1.° desuper visus paene duplo longior quam - latior est, laevis et nitidus. Palpi non longi, graciles; pars fe- moralis, quae partes duas insequentes longitudine paullulo su- perat, iis paullo angustior est, parte tarsali paullulo brevior et crassior, subter granulis parvis densis obsita. Pars patellaris de- super visa a basi ad apicem sensim paullo dilatata est, paullo plus duplo longior quam latior apice; angulum interiorem apicis paullulo prominentem habet, non vero in ramulum productum. Ut pars tibialis, praesertim in lateribus spinulis omnium minu- tissimis dense conspersa est pars patellaris. Pars tibialis desuper visa parte patellari paullulo brevior vel saltem non longior est, cylindrata, circa duplo et dimidio, vix triplo, longior quam latior. Pars tarsalis gracilis, a basi ad apicem sensim paullulo ineras- sata. Unguiculus pectinato-dentatus. Pedes gracillimi et longis- simi (2.' paris trunco circa 19.plo longiores), in femoribus spi- nulis minutis sparsi; metatarsi articulationibus spuriis sunt muniti. Color. — Truncus supra cum tuberculo oculorum et spina nigerrimus est, his exceptis. Pars anterior cephalothoracis A_ma- ximo plus minus crasso albo, saepe paullo nigro-striato vel -pune- tato, tuberculum oculorum postice includenti, ornata est, et prae- terea interdum utrinque plus minus late albo-pulverulenta: saepe. tamen hoc A caret, ejus loco modo maculis parvis albis (2 paulle ante tuberculum oculorum, 2 ad marginem frontalem) notata. ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 97 Pars posterior cephalothoracis plerumque utrinque macula parva alba est munita, et etiam magis versus margines laterales paullo albo-pulverulenta. Scutum dorsuale abdominis antice versus la- tera maculis duabus magnis albis paullo oblongis, extus sub- rotundatis, intus paullo oblique truncatis vel emarginatis, et serie transversa paullo obliqua punctorum paucissimorum nigrorum sub-geminatis ornatum est: pone eas sequuntur series duae paral- lelae macularum parvarum quaternarum albarum, ad marginem posticum scuti dorsualis et in segmentis insequentibus liberis lo- catarum. Tota haec pictura alba, quae interdum magis flavens est, e materia sub-cerea est formata: praeterea vero scutum ad an- gulos anticos paullo luteo-variatum est et, ut segmenta inse- quentia, utrinque ad marginem posticum macula lutea plus minus evidenti notatum. Venier niger cum coxis materia densa alba vel cinerascenti vestitus est; segmenta ejus saltem poste- riora, ut latera abdominis sub scuto, plus minus evidenter luteo- limbata sunt. Mandibulae totae luteo-flavae. Pa/pi plus minus obscure lutei, parte tarsali flaventi. Pedes nigri vel picei, apicem versus plerumque paullo clariores, interdum magis fuliginei, apicem versus sensim clarioribus, sordide testaceis fere, coxis, trochanteribus et geniculis nigris. Mas a femina parum nisi trunco minore et pedibus longioribus (2. paris cephalothorace circa 26.plo longioribus) differt. Color ejus idem est atque in femina. o. — Lg. trunci. 61/,, lat. ej. paene 4 millim. Lg. art. 2. mandib. circa 1°/; lg. palp. circa 4!/, millim. Ped. I 48'/, (fem. 101/,), II 100 (fem. paullo plus 23), III 47 (fem. 9!/,), IV 64 (fem. 13'/,) millim. longi. 7. — Lg. trunci 4!/,, lat. ej. 3 millim. Lg. art. 2.' mandib. circa 15/; lg. palp. circa 4 millim. Ped. I 54 (fem. 10 '/,), II 118 (fem. 22'/,), III 50!/, (fem. 101/,), IV 71 (fem. 13 */,) millim. longi. Exempla pauca in Nias ad Hili Zabobo et Bawo Lowalani collegit Modigliani. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.8, Vol. X (4 Settembre 1890) Ti TO EES Anyi ooh tee a at nee: gee rta 98 T. THORELL Subordo LANIATORES. Fam. EPEDANOIDAE. Gen. Babrius ('), x Areae quinque partis abdominalis scuti dorsualis et segmenta libera proxime insequentia serie transversa granulorum vel den- ticulorum praedita, abdomine praeterea supra dentibus majoribus vel spinis saltem 2-3 armato. Palpi mediocri crassitie, trunco longiores. Pedes longi (2.' paris trunco circa 4-5.plo longiores). Tarsi 2.i paris ex...18...,reliqui tarsi ex... 6-7... articulis tormati. Praeterea notae hujus generis eaedem sunt ac generis Buparis, Thor.: Vid. Thor. [ Viaggio di L. Fea, cet., XXI], Aracn. Artrog. Birmani, cet., in his Ann. Ser. 2.8, VII, bi 682 (166). Typus: B. murcidus, n. (In Bupare granula vel dentes, qui in dorso abdominis series transversas formant, omnes ejusdem formae fere sunt, non cum spinis vel dentibus reliquos longitudine multo superantibus mixti; palpi et pedes multo breviores quoque sunt quam in Babrio, pedes 2.' paris, e. gr., trunco non multo plus triplo longiores). 69. B. murcidus, n., trunco supra migricanti, dentibus et gra- nulis omnibus flavis, parte cephalothoracica scuti dorsualis gra- nulis paucioribus sparsa et in tuberculo oculorum humillimo spinis brevibus (sive dentibus longis) duabus instructa; abdomine spinis tribus ejusmodi armato, duabus erectis in area 2.* partis abdomi- nalis scuti, tertia, retro directa, in medio segmenti dorsualis liberi 8. sita, areis scuti et segmentis insequentibus praeterea serve trans- versa granulorum praeditis, scuto secundum margines laterales serve longa densa granulorum majorum munito quoque; mandibulis et palpis sub-testaceis, plus minus nigro-variatis, pedibus nigrican- tibus et nigro-testaceis, plus minus pallido-var alts. _ dio trunci circa 3 3/, millim. (1) Bafpioc, nomen propr. person. a al DPE RN Oe ae Ger cee SO a ec ROW Len ul | RSA E anor ie A ha Reh at intl GIP GN jen We 2A. ¥ A Nh ae " 3 ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 99 Truncus inverse sub-ovatus, vix dimidio longior quam latior, antice late truncatus, posteriora versus usque paullo pone coxas posticas sensim paullo dilatatus, lateribus scuti anterius sat for- titer, postice modo levissime et late sinuatis; abdomine non longe pone coxas posticas pertinenti et hic lateribus modo le- viter rotundatis posteriora versus sensim citissime angustato , apice postico sub-acuminato. Modice convexus est truncus, inter partes cephalothoracicam et abdominalem scuti sat fortiter im- pressus; omnes 5 sulci transversi ordinarii scuti fortes sunt, primus fortiter procurvus, reliqui recti; sulcus secundum margines late- rales scuti sat fortis quoque est; secundum marginem anticum sulcus transversus tenuis conspicitur. Pars scuti cephalothoracica areas duas primas partis abdominalis ejus conjunctas non parum longitudine superat: circa dimidio latior est quam longior, areis insequentibus non parum angustior, paullulo angustior antice quam postice, lateribus anterius paullo rotundatis, praeterea rectis et paene parallelis. Margo anticus in utroque angulo dente brevi crasso vel potius granulo forti sub-acuminato est armatus, praeterea granulis paucis munitus. Tuberculum oculorum fere in medio partis cephalothoracicae locum tenet: latissimum est, plus //, latitudinis hujus partis occupans, humillimum (multis partibus latius quam altius), oculos in extremitatibus suis gerens, et supra duobus dentibus longis sive spinis brevibus conicis erectis sat fortibus armatum; spatium, quo inter se distant hae spinae, earum longitudine paene duplo majus est; ab oculis spatiis di- stant, quae earum longitudinem vix vel non aequant. Inter has spinas tuberculum supra rectum vel potius paullulo concavum est, inter eas et oculos paullo declive. Paullulo pone spinas tuberculi oculorum, magis intus, adsunt granula duo majora, et etiam magis postice granula 4 minora in seriem transversam disposita video. Areae 5 partis abdominalis scuti, quarum duae anteriores reliquis paullo longiores sunt, serie transversa granu- lorum circa 6 sat parvorum munitae sunt, area 2.* excepta, quae duabus spinis erectis, brevibus, spinis tuberculi oculorum paullo majoribus armata est et praeterea granulo saltem singulo utrinque praedita; spatium inter has spinas paullo majus est PATROI ASH ARN > OWT) AD eh Tea A 5 CASI EL CORE ai Oo RF Re ee 4 i When tote 4 4 CONN ee I weigh z Pte i as 4 s | Era es Ie Ps Bide NS BS iN hy Î 4 Opa) i Bra os ne bp By ret By Oe 4 PRI PAL x e i ip PRI 100 T. THORELL quam spatium inter spinas tuberculi oculorum. Segmenta libera dorsualia saltem tria insequentia ea quoque serie transversa granulorum etiam minorum praedita sunt, et tertium eorum praeterea spina media retro directa est armatum, quae spinis areae 2.” partis abdominalis scuti paullo brevior est. Margo la- teralis scuti supra serie densa granulorum majorum circa 16 munitus est, quae series paullo pone tuberculum oculorum ini- tium capientes usque ad angulos posticos scuti pertinent. Ventris segmenta prope marginem posticum seriem granulorum minu- torum ostendunt. Segmentum ventrale 1." magnum est, sub- triangulum, lamina genitali magna. Spéracula magna et trans- versa non procul ab apice coxarum 4 paris locum tenent. Coxae 4.i paris sulco forti a ventre separatae sunt, fulcris ca- rentes; magnae et oblongae sunt, coxis 3." paris fere duplo latiores; in latere exteriore lato granulis nonnullis ad partem sat fortibus sunt conspersae. Coxae insequentes, saltem 1.' paris et, ad partem, 2.' paris, granulis sat crassis et densis sparsae sunt. Mandibulae non ita magnae; art. earum 1.8 porrectus et a basi ad apicem sensim paullo incrassatus est, duplo longior quam latior apice, parte femorali palporum non parum brevior, supra laevis, in latere exteriore denticulis minutis 2-3, et subter dente paullo majore praeditus. Art. 2.8 sine digito art. 1.° paullo lon- gior et crassior est, paullo plus duplo longior quam latior, gra- nulis nonnullis humilibus non ita parvis sparsus et paullo pilosus. Palpi tranco non parum longiores, non multo fortes, attamen pedibus etiam posterioribus non parum robustiores. Pars tro- chanteralis vix longior est quam latior, subter dente crasso pi- lifero et supra saltem alio ejusmodi dente praedita. Pars femo- ralis paene cylindrata est et paullo deorsum curvata, plus triplo longior quam latior, desuper visa; versus apicem lateris interioris spina sat longa et forti armata est, versus apicem subter, magis extus, spinis duabus brevioribus sive dentibus longis, et ipsa basi subter dente parvo crasso sive granulo forti pilifero. Pars pa- tellaris circa duplo longior quam latior apice est, parte femorali ibi parum angustior, in latere interiore paullo foras curvata et, ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA î 101 magis versus apicem, spina sat longa armata. Partes tibialis et tarsalis paullo oblique positae sunt, subter latae et planae, supra modice convexae; pars tibialis parte patellari paene dimidio la- tior et non parum longior est, parte femorali parum brevior, plus dimidio sed non duplo longior quam latior, lateribus leviter rotundatis anteriora versus paullo angustata; in utroque margine spinis 4 longis magis deorsum directis armata est. Pars tarsalis parte tibiali non parum angustior et praesertim brevior est, paene ovata, in utroque margine spinis tribus longis gracilioribus, et ante eas quarta breviore armata. Pedes gracillimi, longi (2.‘ paris trunco circa 4!/, longiores), ita: II, IV, III, I longitudine se excipientes. Patellae, praesertim posteriores, non parum incrassa- tae sunt, tibiae et femora posteriora apice sensim paullulo incras- sata. Trochanteres paullo crassius granulosi sunt, praeterea modo granulis minutis raris sparsi sunt pedes (coxis fortiter granu- losis exceptis). Metatarsi vestigia articulationum spuriarum osten- dunt. Tarsi sericeo-pubescentes, pedes praeterea glabri. Tarsi l. et 3." parium ex 6, tarsi 2.' paris ex 18, tarsi 3." paris ex 7 ar- ticulis constant. Color. — Truncus supra nigricans est, spinis et granulis omnibus pallide flavis; pars scuti cephalothoracica colore sordide testaceo vel luteo paullo variata est, et sulci transversi scuti limbusque lateralis partis abdominalis ejus sordide testacei vel lutei quoque sunt. Subter truncus cum coxis ferrugineo- vel sor- dide testaceus est, saltem limbo postico segmentorum ventralium nigro. Mandibulae sub-testaceae, praesertim supra in art. 1.° subtiliter et dense nigro-punctati. Pa/pî sordide testacei, partibus femorali et tibiali apice et basi, partibus trochanterali et patel- lari apice sat late nigricantibus. Coxae, trochanteres et femora sordide vel ferrugineo-testacea sunt, haec apice, cum patellis, nigra; tibiae et metatarsi plus minus obscure et sordide testacea vel testaceo-nigricantia et paullo pallido-variata sunt, et apice basique nigra. Tarsi, 2.' paris nigricantibus exceptis, sub-testacei et ad partem plus minus evidenter nigro-annulati sunt, pallido- pubescentes. Lg. trunci 3 3/,, lat. ej. 3 millim. Lg. art. 2. mandib. circa 102 T, arcani, 1#/,; lg. palp. circa 5 millim. Ped. I 10 (fem. paene 2//,), HI 19%), (fem..51/,), Ul 12° (fem. paullo*plus.;3%/));; IV 17 (fem. parum plus 5) millim. longi. Singulum exemplum hujus formae vidi, ad Hili Zabobo in Nias a Modigliani captum. Fam. ASSAMIOIDAE. Gen. Nothippus ('), n. Truncus inverse sub-ovatus, antice minus late truncatus,.mo- dice convexus; abdomine sat longe pone coxas 4. paris pro- minens, Scutum dorsuale posteriora versus sensim non parum dilatatum, multo longius quam latius, primo et ultimo (5.°) sul- corum transversorum ordinariorum optime expressis, reliquis obsoletis; inerme est, modo plus minus subtiliter granulosum. Pars scuti cephalothoracica circa dimidio latior quam longior est et sulco forti parum procurvo a parte abdominali separata, scuto inter has partes utrinque sinuato. Margo frontalis dentibus 5 porrectis est armata, spina supra carens. Tuberculum oculorum transversum, sat parvum et humile, supra inter oculos non multo convexum, laeve vel granulis parvis paucis sparsum ; prope marginem scuti anticum locum tenet, limbo evidenti tamen ab hoc margine separatum. Spiracula sub dentibus ful- cientibus, qui ventrem cum apice coxarum 4.' paris conjungit, occulta. Palpi trunco breviores, graciles, extensi decussantes, parte femorali subter dentata, partibus insequentibus duabus subter planis, in marginibus denticulatis, parte tibiali praeterea in margine interiore 2 aculeis, in exteriore margine spina singula armata, parte patellari sub-clavata, parte tarsali compressa, desuper visa angusta, in marginibus dentata et saltem in margine exte- riore aculeis binis gracilibus armata; unguis gracillimus. Pedes longiores, ita: II, IV, III, I longitudine se excipientes, graciles, patellis paullo incrassatis, femoribus rectis et apice parum in- (1) Nodinmog, nomen propr. person. ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 103 crassatis. Art. ultimus tarsorum posteriorum apice truncatus, non evidenter incisus, unguiculis duobus parvis munitus. Tarsi ZBeparisvexe den. LS io reliquia farsi ex 0007 arbieulis constant. Typus: N. limbatus, n. i Gen. Pygoplo, Thor. (*), hoc novum genus valde affine est, scuto dorsuali abdominis modo subtiliter granuloso (sulcis ordi- nariis transversis, primo et ultimo exceptis, obsoletis), pedibus gracilioribus, articulis tarsorum 2.) paris pluribus, unguiculis tarsorum posteriorum minoribus (diametrum apicis tarsi lon- gitudine parum superantibus) internoscendum. 70. N. limbatus, n., supra niger, utrinque luteo-limbatus , hoc limbo in parte cephalothoracica scuti dorsualis latissimo, in reliquo scuto et in segmentis liberis tribus insequentibus satis angusto; parte cephalothoracica praeterea linea longitudinali media sub-lutea no- tata; scuto dorsuali granulis minutis consperso, tuberculo oculorum granulis paucis parvis praedito, segmentis dorsualibus liberis paullo evidentius et densius granulosis; ventre nigro-limbato, praeterea cum partibus oris et coxis subter pallide ferrugineo; mandibulis luteo- festaceîs, supra in parte apicali dense nigro-punctatis; palpis sor- dide testaceis, parum nigro-maculatis, pedibus ad maximam partem nigricantibus. — Long. trunci circa 4 millim. Truncus paullo plus:dimidio longior est quam latior, antice, ubi truncatus est et dentibus 5 ordinariis porrectis praeditus, vix dimidio angustior quam ad apicem posticum scuti dorsualis ; pars cephalothoracica scuti (quod utrinque modo leviter sinua- tum est) fere dimidio latior est quam longior, parte abdomi- nali praerupte humilior sed postice ea modo paullo angustior, in lateribus antice oblique truncata, lateribus praeterea rectis posteriora versus sensim paullulo dilatata; pars abdominalis scuti aeque lata est postice ac longa, lateribus posterius late et levis- sime sinuatis posteriora versus sensim paullo dilatata. Pars ce- phalothoracica a parte abdominali postice rotundata sulco forti () Aracn. Artrog. Birmani, cet., loc. cit., p..714 (198). a ha “n Ra E bp an ’, a ehh ae te sdk td eae OI aa 104 T. THORELL paene recto, non vel parum procurvo, separata est; ex sulcis transversis partis abdominalis modo ultimus sat fortis est, re- liqui obsoleti. Totum scutum cum segmentis dorsualibus liberis opacum est, spinis, dentibus et granulis majoribus carens, et wodo granulis minutis in areis partis abdominalis scuti et in segmentis liberis conspersum, quae granula in segmentis li- beris tribus anterioribus paullulo majora et densiora sunt et saltem hic in binos vel ternos ordines transversos plus minus aequales disposita. Segmenta ventralia serie densa duplici gra- nulorum humilium etiam paullo majorum inaequalia sunt, et coxae eae quoque subter granulis densis ejusmodi inaequales; coxae 1. paris, ut margo anticus coxarum 2.' paris, crasse et dense granulosae sunt. Tuberculum oculorum, quod circa */, latitudinis partis cephalicae (eodem loco) occupat, paene duplo latius est quam altius, desuper visum fere ovatum, a fronte visum inter oculos fere rectum, vix convexum, lateribus praerupte convexo- declivibus; granulis paucis minutis (ut videtur 2 antice, 2 postice) superius praeditum est, praeterea ut reliqua pars cephalothora- cica vix evidenter granulosum. Spatium inter oculos eorum dia- metro paene 4.plo majus est. Coxae 4.' paris (a latere inferiore visae) sat longae, coxis 3." paris fere duplo latiores, apicem versus sensim angustatae; sulco forti a ventre separatae sunt, et ad apicem earum venter circa tria granula fortia ostendit, quorum unum cum coxa coalitum videtur, fulcrum ita formans. Sub hac parte coxae, inter eam et fulerum, spiruculum vidisse videor. Mandibulae mediocres. Art. earum 1. basi angustior est, hac parte basali sub-cylindrata, saltem aeque longa ac lata (desuper visa), laevi; tum vero subito, praesertim supra, incrassata est man- dibula, hac parte apicali fortiter elevata paullo majore et desuper visa rotundato-quadrata, supra subtiliter et sat dense granulosa. Art. 2.8 sine digito art. 1.° paullo longior est, sub-cylindratus, paene triplo longior quam latior, laevis. Palp: graciles, trunco non parum breviores. Pars trochanteralis saltem duplo longior est quam latior, subter dente armata; pars femoralis, levissime deorsum curvata, dentibus duobus minutis versus apicem intus est munita, subter vero serie dentium parvorum; pars patellaris Fook RE (A x pri a ERICA Li rei 7 Me x? î r ARACNIDI DI NIAS E DI SUMATRA 105 recta et a basi ad apicem sensim paullo dilatata est, subter plana, parte femorali paullo brevior, in marginibus, praesertim exte- riore, paullo denticulata. Pars tibialis parte patellari paene dimidio brevior et apice ejus non parum latior est, subter plana; desuper visa fere duplo et dimidio longior est quam latior, la- teribus paene parallelis; in latere interiore aculeis duobus et dentibus saltem 4 (2 inter aculeos, 1 ante et pone eos) armata est, in margine exteriore deflexo prope apicem spina longa, ante eam dentibus 2, pone eam serie dentium 6 munita. Pars tarsalis parte tibiali non parum brevior et angustior est, desuper visa triplo longior quam latior, in margine interiore aculeo gra- cili singulo, in exteriore margine duobus aculeis ejusmodi, et praeterea in utroque margine denticulis nonnullis gracilibus munita. Pedes longi (2.i paris trunco paene 7.plo longiores); tarsi 2. paris ex 18, reliqui tarsi ex 7 articulis constant. Color. — Truncus supra cum granulis suis niger est, lateribus luteis: pars cephalothoracica scuti enim lutea est, fascia media longitudinali latissima et geminata nigra (tuberculo oculorum ni- gro, et dentibus lateralibus imterioribus marginis anterioris saltem ad partem nigris), et pars abdominalis scuti limbo luteo utrinque est ornata, qui antice, ubi in colorem luteum laterum partis cephalothoracicae sensim transit, sat latus est, praeterea vero multo angustior usque ad apicem laterum segmenti liberi 3." continuatus. Margo posticus scuti et segmentorum insequentium anguste luteus vel testaceus videtur quoque. Venter cum coxis et partibus oris pallide ferrugineus est, pone coxas 4.' paris vero late nigro-limbatus. Mandibulae luteo-testaceae, parte incrassata art. 1.i densissime nigro-punctata. Pa/pi sordide testacei, parte ti- biali macula una alterave nigra in marginibus, in vel ad basin aculeorum longiorum, notata; pars tarsalis apice nigricans est et in et ad margines ea quoque macula una alterave nigra praedita. Pedes ad maximam partem nigricantes et maculis parvis sub- testaceis plus minus variati sunt, basi late sub-testacei, femoribus apice cum patellis nigris, apice metatarsorum et tarsis praesertim in pedibus posterioribus testaceis, in pedibus 2.' paris magis ni- gricantibus. NERA A er AE ae AUT i I 106 T. THORELL Lg. trunci paullo plus 4; lat. ej. 2'/, millim. Lg. art. 2. mandib. circa 1; long. palp. circa 34/, millim. Ped. I 11 !/, (fem. paullo plus 3 1/,), Il ‘paene 28 (fem. 7//,), II 15%/, (fem. 43/,), IV 221/, (fem. paene 71/,) millim. longi. Singulum exemplum in Sumatra (Siboga) invenit Cel. Mo- digliani. Subordo ANEPIGNATHI. Fam. STYLOCELLOIDAE. Gen. Stylocellus, Westw., 1874. nz: S. Sumatranus, Westw. Syn.: 1874. Stylocellus Sumatranus, Westw., Thesaur. Entom. Oxon., p. 200, Tab. XXXVII, fig. 7. 1882. Leptopsalis Beccarii, Thor., Descr. di alcuni Aracn. infer. dell’Arcip. Malese, în his Ann., XVIII, p. 25 (9), Tab. IV, fig. 1-9. ; Cel. Modigliani exemplum hujus speciei, jam pridem in aliis locis Sumatrae inventae, ad Sibogam cepit. — Persuasum jam mihi habeo, gen. Leptopsalim non a Stylocello differre, et L. Bec- cart nostram eandem esse speciem ac S. Sumatranum, Westw. IR ENTA PAR, ie SI wale wees sonata NE, Pi RIA EDO a IC | 8 VIAGGIO DI LEONARDO FEA IN BIRMANIA E REGIONI VICINE XXVI. PERICHETIDI DEL Dottor DANIELE ROSA SECONDA PARTE ( Fav. 1). Col presente lavoro rimane terminata la mia relazione sugli Oligocheti terricoli raccolti da Leonardo Fea nel suo viaggio. La prima parte di questa relazione (Perichetidi) si trova pub- blicata in questi Annali nel volume VI, 1888 a pag. 155-167, la seconda parte (Moniligastridi, Geoscolecidi ed Eudrilidi) nel volume IX, 1890 a pag. 368-400. In fine di questo lavoro si troverà il catalogo delle specie di terricoli da me descritte in questa relazione. Si vede da esso quanto siano importanti anche per questa parte le raccolte del Fea. Infatti delle 15 specie di terricoli da lui recateci 12 sono nuove per la scienza, inoltre 2 fra queste ultime appartengono a generi nuovi di cui uno sopratutto, il Desmogaster, è estrema- mente interessante. Perichaeta carinensis, n. sp. Località: Villaggio di Meteleo sui monti Carin (distretto dei Chebà o Biapò); 900-1100 m. sul mare. Lunghezza da 12 a 20 cm., con un diametro di 6 a 7™™. Segmenti in numero di circa 150. STENTI TAN ROL R AD OMEN, che ROTA UCR EION ETC GIO" ee CSI VODA DANTE 57: ISO ee pee "di a ae PETE ee (AL, Mae rr a! ya A eee ee 24 De A e i 108 D. ROSA Colore (in alcool) inferiormente giallognolo, superiormente bruno, il clitello é piu scuro Sella tinta del ventre e più chiaro di quella del dorso. Prostomio generalmente diviso con un solco trasverso da un largo prolungamento posteriore a margini longitudinali paralleli, il cui limite è posteriormente indefinibile. Setole in numero di circa 60 per segmento nella regione delle spermateche, un po’ più distanti sul dorso che sul ventre. Notasi in molti esemplari un intervallo dorsale privo di setole sui segmenti anteriori al clitello, specialmente sui 7 od 8 ultimi, mai però dopo il clitello. Ciò è dovuto, a quanto pare ad un logoramento e non è da paragonare agli intervalli dorsali o ventrali che si notano normalmente per tutta la lunghezza del corpo nei Megascolex. Clitello occupante i segmenti 14, 15 e 16. Aperture 7 al 18.° segmento in forma di papille circondate da una specie di occhiello poste in direzione della 15.* setola (incominciando dalla linea mediana ventrale) un po’ posterior- mente al ciclo di setole. Apertura 9 al 14.° segmento in forma di piccolo poro circon- dato a breve distanza da un cerchietto pallido. Aperture delle spermateche in tre paia agli intersegmenti 6-7, 7-8, 8-9 in direzione della 10.* setola. Papille copulatrici due al 18.° segmento fra le aperture 7 in forma di areole o scudetti di forma variabile, per solito più o meno quadrangolari e a contorno chiaro. Il loro centro, in cui non si vede un poro è collocato un po’ anteriormente al ciclo di setole. Pori dorsali presenti sin dall’ intersegmento 11-12 o 12-13; sul clitello non sono visibili. Caratteri interni: Dissepimenti; il primo dissepimento ben visibile è il 5-6, poi vengono 1 setti 6-7, 7-8 la cui faccia anteriore è coperta di masse ghiandolari formate da fini tubuli, mancano i setti 8-9 e 9-10 esistono invece i setti 10-11 e 11-12, dopo ai quali gli altri dissepimenti sono rudimentali. PERICHETIDI DI BIRMANIA 109 Canal digerente. La massa faringea manda due prolungamenti ghiandolari laterali sin nel 5.° segmento. Il ventriglio sta fra i dissepimenti 7-8 e 10-11, ma si deve calcolare come occupante solo i due segmenti 8.° e 9.°, nel 10.° ricominciando già |’ eso- fago. La forma del ventriglio è quella di un tronco di cono al- lungato, un po’ rigonfio in mezzo ed arrotondato inferior- mente. è Sistema circolatorio. Vi sono quattro paia di cuori di cui l’ultimo procedendo verso |’ avanti è quello collocato nel 10.° segmento; sul ventriglio si ramificano due paia di anse minori, I’ una alla base, l’altra a metà, mostrando così che esso corrisponde a due segmenti, simili anse minori si ritrovano avanti in ogni segmento. Sistema riproduttore. Questo apparato è molto sviluppato, co- sicchè I’ ultimo paio di spermateche viene a toccare il margine anteriore del primo paio di vesicole seminali, mentre il mar- gine posteriore del secondo paio di queste giunge a toccare le prostate. Le vesicole seminali del primo paio occupano l’11.° segmento; esse sono relativamente piccole, in forma di lingua, leggermente lobate. Quelle del secondo paio son circa tre volte più lunghe che larghe, rettangolari; partendo dal dissepimento 11-12 esse occupano varii segmenti. I padiglioni (in due paia ai segmenti 10, 11) son molto svi- luppati, e i vasi deferenti che escono da quelli del primo paio si uniscono a quelli del secondo subito all’ uscita di questi dal loro padiglione. Le prostate lunghe circa tre segmenti, lobate, hanno un con- dotto muscolare lungo in complesso circa il doppio delle prostate; in esso poco dopo alla sua uscita dalle prostate sbocca il vaso deferente. Alle papille copulatrici segnalate presso le aperture - cor- risponde internamente un piccolo rigonfiamento ghiandolare. Le tre paia di spermateche collocate nei segmenti 7, 8 e 9 son molto sviluppate tantochè le ultime arrivano a toccare le vesicole seminali all’ intersegmento 10-11. Esse son formate da un sacco ovale con un collo ricurvo come quello di una storta, Wie, eM NESE Oh ities aa NITRO ka abt he LM SO lees | DARI OE NA IO, a bi MARTE Ù } i 2 Va adr eo È Patt, IB AO VIRA ò Ù # & pas 110 D. ROSA nel quale sbocca un cieco in forma di tubo che generalmente sta avvolto attorno al collo della spermateca. Nefridii non sono distinguibili. Perichaeta Bournei, n. sp. Località: Villaggio di Cobapò sui monti Carin (distretto dei Cheba o Biapò); 1000-1300 m. sul mare. | Lunghezza 15 cm., con un diametro di 5 ®- Segmenti circa 130. Colore (in alcool) inferiormente carneo, superiormente bruno, clitello più chiaro del dorso. | Prostomio bene sviluppato diviso da un solco trasverso del suo prolungamento posteriore, che è appena accennato lateralmente da due brevi solchi divergenti verso I’ indietro. Setole in numero di circa 60, più distanti sul dorso che sul ventre. Clitello ai soa 14, 15, 16. Aperture 7 al 18.° segmento press’ a poco sulle 15.* setola, poco visibili, accompagnate ciascuna da. due piccole papille col- locate sullo stesso segmento un pò più ventralmente, una da- vanti e l’altra dietro al ciclo di setole, risultandone una specie | di triangolo come nella P. Modigliani Rosa di Nias. Vi è inoltre esternamente alle aperture 7 un rilievo arcuato colla conves- sità all’ esterno. Apertura 9 al 14.° segmento, circondata a brevissima di- stanza da un cerchietto chiaro. Aperture delle spermateche ai segmenti 6, 7, 8 presso al margine inferiore, ma non propriamente nel solco intersegmentale press’ a poco sulla 12.* setola. Papille copulatrici tre paia per parte, in forma di piccoli tu- bercoli collocati presso le aperture delle spermateche un po’ ventralmente ed all’ indietro di ciascuna di esse. Pori dorsali presenti dall’ intersegmento 12-13 in poi, visibili anche sul clitello. i Pe 7 Bunge he eke aes PERICHETIDI DI BIRMANIA INDI Caratteri interni : Dissepimenti. Il 1.° dissepimento riconoscibile sta all’ inter- segmento 4-5; questo e i successivi 5-6, 6-7, 7-8 sono molto re- sistenti: mancano i dissepimenti 8-9 e 9-10; i successivi 10-11, 11-12, 12-13 sono ancora abbastanza resistenti sebbene molto meno dei primi, i dissepimenti che vengono dopo di essi son tutti molto delicati. I primi dissepimenti sino al 6-7 inclusivo portano alla faccia anteriore un fitto tappeto di tubuli ghiandolari, la cui strut- tura è quella dei tubuli ghiandolari disegnati dal Perrier (!), tav. II, fig. 44 per la P. Houllete. Sistema digerente. La massa faringea arriva sino al dissepi- mento 4-5, la sua parte posteriore è fortemente ghiandolare e termina in due piccoli lobi ghiandolari che vengono a trovarsi al di qua del setto 4-5, attaccati ciascuno ad uno dei numerosi legamenti che attraversando i setti fissano la massa faringea alle pareti del corpo. | L’ esofago, che parte dalla faccia inferiore della massa faringea, non presenta appendici ghiandolari e nel segmento 7.° va allar- gandosi sino al dissepimento 7-8 oltre il quale sta il ventriglio. Il ventriglio sta nell’ intervallo fra i setti 7-8 e 10-11, mancando, gli intermedi, ma si deve considerare come occupante solo i segmenti 8.° e 9.°, attribuendo il 10.° al tratto di esofago che vi sì trova. La forma del ventriglio è la stessa che nella specie precedente. Il secondo tratto d’ esofago comincia nel segmento 10.9; in questo segmento e nei successivi quattro è rigonfio e striato trasversalmente dai vasi che partono dal tronco sopraintestinale che scorre solo su questi cinque segmenti; viene poi un tratto molto stretto e liscio che occupa il segmento 14.° e metà del 15.° L’ intestino comincia a metà del 15.° segmento, ed è facil- mente riconoscibile per la sua larghezza, pei suoi sacchi laterali e per l’ aderenza che contrae con esso il vaso dorsale sin allora libero. L’intestino porta i due soliti ciechi digitiformi, la cui @) Nouv. Arch. du Museum d’Hist. Nat. de Paris, vol. VIII, 1872. Wie D. ROSA larga base parte dal 27.° segmento e la cui estremita arriva nel 25.° Sistema circolatorio. Il vaso dorsale manda in ogni segmento dal 4.° al 13.° inclusivo un paio di vasi laterali, di questi gli ultimi quattro occupanti i segmenti 10, 11, 12, 13 sono i veri cuori. Questi son molto rigonfii ed hanno dorsalmente una doppia — radice di cui una si attacca al vaso dorsale e l’altra al vaso cosidetto sopraintestinale. ‘Quest’ ultimo vaso occupa infatti solo i segmenti 10, 11, 12, 13, nascendo posteriormente dall’ unirsi delle radici interne dell’ ultimo paio di cuori e perdendosi ante- riormente nel 10.° segmento anteriormente al 1.° paio di cuori. I vasi laterali anteriori ai cuori son molto più esili ed hanno radice semplice, i due ultimi riferibili ai segmenti 9 e 8 si ra- mificano uno alla base, |’ altro a meta del ventriglio. Alla metà del 15.° segmento il vaso dorsale cessa di essere | libero e rimane aderente all’ intestino cui manda numerosi vasi. Il vaso ventrale si può seguire anteriormente sino al 9.° seg- mento, poi sembra dividersi in più vasi che non ho potuto se- guire sull’ unico esemplare osservato. Il vaso sottonerveo manca. Sistema riproduttore. Vi son quattro capsule seminali ben distinte fra di loro ai segmenti 10 e 11 e racchiudenti ciascuna un padiglione ed un testis. Ogni capsula sta così all’ angolo superiore interno della vesicola seminale con cui comunica. Le quattro vesicole seminali occupanti i segmenti 11 e 12 son corpi compatti, subquadrati, quasi uguali fra di loro e non estendentisi al di là del segmento cui appartengono. Le prostate sono mediocri, poco più lunghe che larghe e di- vise in molti lobi raggianti dal punto in cui danno origine al condotto muscolare; quest’ ultimo è breve e forma un cappio che, ripiegato all’ indietro lasciando fissi i due capi, non giun- gerebbe alla estremità posteriore delle prostate. 1 vasi deferenti sboccano nei condotti muscolari poco dopo l’ uscita di questi dalle prostate. i Gli ovarii son bene sviluppati alla faccia posteriore del setto 13-14, gli ovidotti non son discernibili nel nostro esemplare. Le spermateche sono tre per lato ai segmenti 6, 7, 8; ognuna PERICHETIDI DI BIRMANIA 113 di esse consta di un sacco ovale appuntito posteriormente che si prolunga anteriormente in un tubo quasi lungo come il sacco stesso; in questo tubo presso le pareti del corpo sbocca un di- vertieolo costituito da un tubo più esile di quello della sperma- teca e da un sacco terminale ovale lungo metà del tubo. Il diverticolo se fosse disteso indietro giungerebbe alla estremità posteriore del sacco della spermateca, ma nol fa perchè il tubo del diverticolo forma sempre un cappio all’ avanti, giacente nel segmento precedente, per cui il sacco di esso sta solo di fianco al tubo della spermateca. Corrispondentemente alle papille segnalate nei caratteri esterni, sl trova presso ogni spermateca, sulla parte interna del corpo, un piccolo rigonfiamento ghiandolare. Perichaeta Peguana, n. sp. Località: Rangoon. Lunghezza 17 cm. con un diametro di 6 ®®- Segmenti circa 120. Colore (in alcool) uniformemente grigio-bruno con clitello color nocciola. Prostomio brevissimo diviso dal 1.° segmento, senza prolun- gamento visibile. Setole in ciclo continuo in numero di circa 56 nella regione delle spermateche, più distanti sul ventre che sul dorso. Clitello ai segmenti 14, 15, 16. Aperture 7 al 18.° segmento sulla 10.8 setola, in forma di brevi fessure con due piccole labbra, uno anteriore e uno po- steriore. Apertura 9 al 14° segmento, mal visibile. Aperture delle spermateche tre paia agli intersegmenti 6-7, 7-8, 8-9 sulla 12.2 setola. Papille copulatrici due paia coi centri sugli intersegmenti 17-18 e 18-19. Esse son quasi circolari, di color giallo con orlo chiaro ed hanno al centro un grosso poro collocato un po’ più Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.4, Vol. X (6 Settembre 1890) 8 114 D. ROSA ventralmente che le aperture 7° ed occupano tutto lo spazio fra le aperture stesse e le setole dei segmenti 17-19. Pori dorsali visibili dall’ intersegmento 12-13. Caratteri interni: È Dissepimenti. I setti anteriori son molto sottili ed imbutiformi; il setto 8-9 esiste, ma mancano quelli situati agli intersegmenti 9-10 e 10-11; il dissepimento 11-12 è il solo che sia un po’ resistente. I segmenti 5, 6 e 7 son ripieni di ghiandole a tu- buli fini come quelle che abbiamo segnalate nella P. Bowrned. Sistema digerente. La massa faringea arriva sino alla fine del 5.° segmento ed è coperta da una fitta rete di vasi san- guigni con cui sono in relazione numerosissime sferule gialle, collegate da vasi sanguigni e corrispondenti evidentemente a ciò che il Perrier chiama nella P. Houlleti ghiandole a grappolo e che il Beddard considera nella stessa specie e nella P. asper- gillum come « blood glands » (!). Il ventriglio si trova subito dietro il setto 8-9 ed occupa solo il segmento 9.°, perché su esso si trova solo un paio di vasi laterali, mentre le due prime paia di cuori stanno attorno alla porzione di esofago che lo segue nell’ intervallo lasciato libero dalla mancanza dei setti 9-10 e 10-11. La forma del ventriglio é quella di un bulbo depresso, affatto differente perciò da quella delle specie precedenti e simile invece a quella della P. Howlleti come è disegnata dal Perrier. Nei segmenti 10, 11, 12, 13 l esofago è rigonfio ad ogni segmento e coperto dalle strie trasversali prodotte dai vasi che partono dal tronco sopraintestinale che scorre solo su quei segmenti. Al segmento 11.° e sino alla metà del 14.° 1’ esofago — diventa molto stretto e passa improvvisamente a metà del 14.° segmento nel largo intestino. Quest’ ultimo presenta i due so- liti ciechi intestinali, che cominciano alla base del 26.° segmento e vanno sino alla parete anteriore del 24.° Sistema circolatorio. Il vaso dorsale è libero sino alla metà del 15.° segmento, nei segmenti 10, 11, 12, 13 manda lateral- () Beddard Quart. Journ. of microsc. science, vol. .XXX, N. S. pl. XXIX, pag. 8,19. PERICHETIDI DI BIRMANIA TIMES: mente dei cuori, i quali (salvo forse quelli del 10.°) hanno dor- salmente radice doppia, collegandosi anche col tronco soprain- testinale che occupa i segmenti in cui essi si trovano; al 9.° segmento parte dal vaso dorsale un paio di vasi laterali che si ramifica sul ventriglio; in ognuno dei segmenti anteriori, parte dal vaso dorsale un paio di vasi laterali, di questi vasi quelli dei segmenti 7, 6 e 5 sono estremamente ramificati e si per dono nelle ghiandole che occupano quei segmenti. : Sistema riproduttore. Le quattro vesicole seminali occupanti i segmenti 11 e 12 che non oltrepassano, sono tondeggianti, poco lobate. Le capsule seminali di un lato comunicano fra di loro ma non con quelle dell’ altro lato. Le prostate son lunghe circa tre segmenti e molto lobate o meglio laciniate, il tubo muscolare che ne parte è molto breve. In corrispondenza colle papille copulatrici segnalate fra i ca- ratteri esterni troviamo contro alla parete interna del corpo davanti e dietro alle aperture sessuali, ma un po’ internamente, due paia di grossi globi d'aspetto un po’ madreperlaceo, in cui notiamo una membrana esterna resistente che racchiude una cavità. Naturalmente lo stato dell’ unico esemplare che abbiamo non ci permette di spingere più oltre l’ esame di queste parti che come le formazioni analoghe sarebbero da considerarsi, se- condo il Beddard, come ghiandole capsulogene destinate a pro- durre |’ albume. Nell’apparato femmineo non ho visto gli ovarii e gli ovidotti; le spermateche sono in tre paia ai segmenti 7, 8, 9. Esse risultano da un sacco tondeggiante con breve tubo in cui sbocca un di- verticolo formato da un sacchetto contenente un tubo circonvoluto. Perichaeta campanulata, n. Sp. Syn.? P. Houlleti Bourne, Journ. of the asiatic. soc. of Bengal, vol. LVII, pag. 111, pl. III, fig. 6. ‘? JP. Houlleti Beddard, Quart. Journ. of microse. science, vol. XXX 3 N. S. pag. 459, pl. XXIX, fig. 6. P. Houlleti Perrier, Nouv. Arch. du Museum. vol. VIII, p. 99, pl. II, e III. Località: villaggio di Palon (divisione Pegù, bassa Birmania). Lunghezza 16 cm. con diametro di 6 mm. (OSE NOS OR nba ia eR NG TOR Ney Mey AV RES ERO 116 D. ROSA Segmenti in numero di 107. Colore carneo chiaro, bruno al clitello. , Prostomio con largo prolungamento posteriore a margini la- terali alquanto convergenti, che vanno perdendosi verso la meta del primo segmento. Setole in numero di circa 44 per segmento nella regione delle spermateche. Clitello ai segmenti 14, 15 e 16 senza occupare però intera- mente i segmenti 14 e 16, anzi oltrepassando di poco la metà di essi. | Aperture al 18.° segmento sulla 8.* setola, in forma di papille sporgenti da un occhiello circolare a margine crenulato. Apertura 9 al 14.° segmento. Aperture delle spermateche tre paia agli intersegmenti 6-7, 7-8, 8-9 sulla 9. setola. Papille copulatrici mancano. Pori dorsali dall’ intersegmento 11-12; sono ben visibili anche sul clitello. Caratteri interni: Dissepimenti. Esistono i dissepimenti 4-5, 5-6, 6-7, 7-8, man- cano i setti 8-9 e 9-10, i successivi 10-11 e 11-12 sono molto spessi. Nei segmenti anteriori, non però più indietro del seg- mento 6, si trovano le masse di tubuli ghiandolari e le « blood glands » che abbiamo già segnalato nella specie precedente. Sistema digerente. La massa faringea è poco sviluppata e quasi nascosta dallo straordinario numero di legamenti che ne partono. Essa arriva sino al dissepimento 4-5, ma oltre a questo setto, nel segmento 5.° sembrano ancora in comunicazione con essa due piccole masse ghiandolari compatte aderenti ciascuna ad uno dei due legamenti maggiori che ne partono dorsalmente. L’ esofago nel segmento 7 si presenta improvvisamente molto dilatato come uno stomaco. Il ventriglio viene dopo al dissepimento 7-8 ed occupa due segmenti, esso ha forma campanulata superiormente tronca ed è percorso nel senso della lunghezza da numerosi vasi san- guigni che vanno ad unirsi con quelli della sorta di stomaco PERICHETIDI DI BIRMANIA TIT che lo precede. Il resto del canal digerente è mal con- servato. Apparato circolatorio. Il poco che si può vedere non presenta differenze dalle specie precedenti; vi sono anche qui quattro cuori sul tratto esofageo percorso dal vaso sopra intestinale , cioè ai segmenti 10, 11, 12, 13. Apparato riproduttore. Le vesicole seminali, linguiformi, poco lobate occupano i segmenti 11 e 12 che non oltrepassano; esi- stono capsule seminali racchiudenti i testes ed i padiglioni, ma il loro stato di conservazione non permette di decidere se siano fuse insieme o distinte. Le prostate ed i loro condotti sono affatto come nella P. pe- guana (v. fig. 7), mancando però le 4 ghiandole caratteristiche di questa specie. Le spermateche sono in tre paia ai segmenti 7, 8, 9; esse sl compongono di un sacco. con tubo breve e grosso, in cui sbocca un diverticolo, che dopo un breve tratto si ripiega fles- suosamente in un zig-zag a pochi rami brevi e. aderenti fra loro, e inoltre tre altri diverticoli formati da un breve tubetto terminato da una specie di capocchia; la posizione di questi ultimi è un po variabile, spesso uno o due di essi stanno per la maggior parte nel segmento precedente alla spermateca in cui sboccano. E probabile che questa specie sia già stata vista dal Bourne e dal Beddard e confusa da essi colla P. Howlleti Perrier. Le differenze più importanti fra la P. Houlleti e la P. cam- panulata sono le seguenti. i 1.° Nella P. campanulata manca il dissepimento 8-9, esso esiste nella P. Houlleti (v. Perrier l. c. pag. 105 dove parla delle sper- mateche). 2.° Nella P. campanulata il ventriglio è campanulato ed oc- cupa i segmenti 8 e 9; invece nella P. How/eti il ventriglio ha forma di un bulbo depresso (v. Perrier l. c. tav. II, fig. 37 e 38) ed occupa il segmento 9 (v. Perrier, l. c. fig. citata e pag. 101). Segue da ciò che la forma del ventriglio ed i suoi rapporti coi dissepimenti e anche colle spermateche sono nella P. Howlleti simili a quanto abbiamo osservato nella P. peguana, dove come 118 | D. ROSA nella P. Houlleti il ventriglio a bulbo vien dopo il setto 8-9 e si trova a lato dell’ ultimo paio di spermateche. Invece. nella P. campanulata il ventriglio vien dopo il setto 7-8 e si trova a lato delle due ultime paia di spermateche. 3.° Davanti al ventriglio della P. campanulata c'è nel seg- mento 7.° un allargamento stomacale molto evidente, che tut- tavia non si trova segnalato dal Perrier per la P. HowMeti. 4.° Infine nella P. Howdleti il Perrier non dà alle sperma- teche, oltre al diverticolo a zig-zag, che un solo diverticolo a estremità bilobata, invece dei tre diverticoli che abbiamo tro- vato nella P. campanulata. Queste differenze, sopratutto le prime son ben sufficienti per mostrare che si tratta di due specie diverse. Invece delle forme cui hanno accennato il Bourne ed il Beddard sotto il nome di P. Houlleti E. P. non si può affermare che sian diverse dalla nostra, anzi è probabile che siano la stessa cosa, sebbene per la mancanza di descrizioni complete ciò non possa essere certo. Il Bourne (1. c. pl. III, fig. 5) dà una figura della sperma- teca della P. Houlleti, che si avvicina più a quella della P. cam- panulata che non a quella della specie del Perrier. Di più nel testo (p. 112) dice che mancano i setti 8-9 e 9-10 e che il ventriglio può dirsi occupare i segmenti 8, 9, 10 (estensione ap- parente che bisogna certo ridurre ai segmenti 8 e 9. Se il Bourne chiama la sua specie P. Howlleti E. P. malgrado che la disposizione dei setti e del ventriglio da lui. segnalata sia diversa da quella descritta dal Perrier, è evidentemente perchè egli considera i dati del Perrier come inesatti. Tuttavia non mi pare lecito ammettere ciò davanti al testo ed alle figure fra loro concordanti del Perrier, tanto più che.conosciamo ora una specie, la P. pegwana mihi, dove si ritrova esattamente la di- sposizione di ventriglio e di setti descritta da quest’ ultimo autore. Il Beddard (1. c. fig. cit.) da una figura della spermateca della P. Houlleti, molto più simile anch’ essa a quella della nostra specie che a quelle della P. How//eti come si vedono nella ta- vola del Perrier, per cui in mancanza di altri dati è ovvio supporre che essa si riferisca alla P. campanulata. PERICHETIDI DI BIRMANIA 119 Perionyx arboricola, n. sp. Località: Villaggio di Cobapò, sui monti Carin (distretto dei Chebà o Biapò). Si trova sugli alberi sopratutto all’ ascella delle foglie. Lunghezza 7 cm. con un diametro al clitello di 5 mm. Forma depressa, rapidamente attenuantesi all’ indietro per cui |’ estremità posteriore è appuntita. Segmenti in numero di 110. Colore superiormente bruno verdastro, inferiormente giallo- enolo, clitello grigio-violaceo. I giovani son pallidi con una stretta striscia scura sul dorso spesso fiancheggiata anteriormente da due striscie sfumate. Prostomio con un largo prolungamento posteriore a margini longitudinali paralleli, che taglia metà del segmento boccale. Setole, molto rare sul dorso, 8-9 per parte, molto più abbon- danti sulla faccia ventrale dove sono in tutto circa 40; sulla faccia ventrale esse formano un fittissimo pettine occupante circa !/, di quella faccia e contenente circa 20 setole, poi vanno diradan- dosi sempre più verso i lati. Non c’è traccia d’ intervallo me- diano senza setole sulla faccia ventrale e nemmeno sulla dorsale, perché qui la distanza fra le due setole supreme non è note- volmente maggiore alla distanza fra una di queste e la più vi- cina dello stesso lato. Il numero complessivo di setole su ogni segmento è di 56-60 circa. Clitello occupante solo i tre segmenti 14, 15, 16 come nel P. saltans Bourne. Aperture 7 al 18.° segmento su grossi rigonfiamenti spor- genti d’ambo i lati in una fossa mediana i cui margini anteriori e posteriori arrivano alla metà dei segmenti contigui 17 e 19. Apertura 9 unica al 14° segmento nel centro di un piccolo disco pallido. Aperture delle spermateche quattro paia agli intersegmenti 5-6, 6-7, 7-8, 8-9; sono difficilmente visibili. 120 D. ROSA Pori dorsali incomincianti all’ intersegmento 5-6 (almeno nei giovani). | Nefridiopori non visibili. Papille copulatrici mancano. Caratteri interni : Sistema digerente. La massa faringea è terminata da masse ghiandolari compatte che arrivano sin verso al 10.° segmento. Il ventriglio molto piccolo, cilindrico, poco più lungo che largo è situato nel 5.° segmento; dopo di esso il canal digerente non era ben conservato. Sistema riproduttore. Le vesicole seminali sono in due paia dietro ai dissepimenti 10-11 e 11-12, le anteriori piccole, le posteriori più lunghe estendentisi pei tre segmenti 12, 13, 14 - e perciò divise in tre lobi susseguentisi. Le prostate molto lunghe e strette occupano 9 segmenti (16- 24), sono masse formate di molteplici lobi aderenti insieme e in parte divise dai dissepimenti che vi si insinuano. Il tubo muscolare che parte dalle prostate è dapprima molto esile e poi ingrossa rapidamente, esso forma un breve cappio, che ripie- — gato all’ indietro lasciando fissi i suoi due capi non giungerebbe che a metà strada dai suoi punti di inserzione alla estremità posteriore delle prostate. Le spermateche che sono in quattro paia nei segmenti 6, 7, 8, 9 e che si aprono anteriormente, sono composte di un sacco con collo abbastanza lungo in cui sbocca un diverticolo tubu- A lare alquanto rigonfio alla estremità, il quale è un po’ più lungo - della spermateca propriamente detta. Sistema escretore. I nefridii sembrano essere due soli per segmento. Essi son fatti sul tipo normale come negli altri Pe- rionyx aprendosi internamente con grossi padiglioni. Non si conoscevano sinora che due specie certe di Perzonyx, cioè il P. excavatus E. P. ed il P. saltans Bourne La nostra specie si avvicina a quest ultimo pel clitello limitato a tre segmenti, ma se ne distingue subito per aver quattro paia di spermateche invece di tre e per esser queste munite di un solo cieco e per la disposizione particolare delle setole. Il P. excavatus è PERICHETIDI DI BIRMANIA 121 ben diverso, come si pud vedere dalla descrizione che abbiamo dato nella prima nostra pubblicazione sui Perichetidi del Fea. Perionyx excavatus, E. P. Alle localita citate nella nostra precedente pubblicazione sui Perichetidi Birmani dobbiamo ora aggiungerne altre due, cioè: Teinzò sul fiume Moolay (Alta Birmania, distretto di Bhamo), e Thao, villaggio sui monti Carin (distretto dei Ghecu) 1300- 1400 m. sul mare. INDICE DEI TERRICOLI RACCOLTI DA L. FEA COLL INDICAZIONE DEL VOLUME E DELLA PAGINA DI QUESTI ANNALI IN CUI SI TROVA LA LORO DESCRIZIONE Moniligastridi. Desmogaster Doriae, n. g. n. sp. . . IX, 1890, p. 370 Moniligaster Beddardii, n. sp. . . . > IO M. pr RASO Geoscolecidi. Bilimba papillata, n. g. n. sp. . . . >» » » 886 Eudrilidi. Wiphacus lacvis ssp i 333 T. [UCI IS ENIT LE a) » » 389 Perichetidi. Perionyx arboricola, n. sp. . . . . X, » » 119 Pi excavatus, E. P. . . . . VI, 1888 » 157 Megascolex armatus (Beddard) . . . _» » » 159 Penchacio Keae, espe oe LO iP. Dirmanicden Wns as. > i ies O P. carinensis, N. Sp. 000 P. Bournei, n. Sp. DR LAS ae » » » 110 DI PES 2. a rae pa P. campanulata, n. sp. . - . » » » 115 Fig. Di oe 8. Op ig. 10. Spermateca della stessa. . 11. Clitello del Perionyx arboricola, n. sp. cui segue la D. ROSA SPIEGAZIONE DELLA TAVOLA I Aperture maschili 7 e papille copulatrici della Perz- chaeta carinensis, n. Sp. Una spermateca della stessa. Aperture maschili 7 e papille copulatrici della P. Bournei, n. sp. (son disegnate solo quelle della parte sinistra; v. indica la linea mediana ventrale). Apparato maschile della stessa; cs. capsule seminali, vs. vesicole seminali, vd. vasi deferenti, pr. porate Spermateca della stessa. Aperture maschili 7 e papille copulatrici della P. peguana, n. sp. (metà sinistra, v. linea ventrale mediana). Apparato maschile della stessa. Spermateca della stessa. Ventriglio della P. campanwlata, n. sp. fossetta contenente le aperture maschili. Intorno ad una specie di Gordius (G. aeneus ViLLor) raccolta dal Sig. G. B. ANSELMO in Venezuela e intorno alle specie di questo genere fino ad ora descritte dell'America meridionale, del Prof, LORENZO CAMERANO. Vennero fino ad ora descritte dell’ America meridionale le specie seguenti di Gordius- Gordius aeneus, Villot. - Monographie des Dragonneaux. Archiv. » de Zool. Exp. Vol. III, pag. 52, tav. II, fig. 12, 1874. Cumana - Venezuela. Deshayesi, Villot. - Ibidem. pag. 53, tav. I, fig. 3. Ca- racas - Venezuela. chilensis, Gay. - Hist. phys. y. polit. de Chile, zool. III, pag. 52. - Valparaiso - Concezione e altre pro- vincie. : prismaticus, Villot. - Op. citat., pag. 58, tav. I, fig. 1 ‘ (per errore nella spiegazione delle figure è in- dicata per questa specie la fig. 2) Nuova Gra- nata - Altipiano di Bogota. parasttus (Creplin) - Froriép’s Notizen, vol. III, 3.* sez. pag. 163, 1847. Simon. aria acanthoditis Siebold Stettin Entomol. Zeit. 11, p. 329, 1850. Gordius chordodes - Diesing Syst. helminthum II, p. 94, 1851 - Villot. Monog. Dragon. op. citat. pag. 61, 1874. - Brasile. trilobus, Villot. - Op. citat. pag. 59, tav. II, fig. 9. - Orley on Hair-worms in the collec. of the Bri- tish Museum. Ann. and Mag. Nat. Hist. ser. 5, vol. VIII, p. 330. Villot., Revision des Gor- diens. Ann. Sc. Nat. 1886, pag. 314. Lima. Fa wef G AAA tt ae MA i ra e OA Vw re Tats ae Ag Re = Lak gy eens art hig } i 4 : Pee Ù nes IA Ro oy 124 L. CAMERANO Gordius dubius, Weyenbergh. - Boletin Acad. nacional de cien- cias de la Republica Argentina, III, p. 217, 1879. Repubblica Argentina. » tenwis, Weyenbergh. - Ibidem. » acridiorum, Weyenbergh. - Ibidem, pag. 216, e Informe anual del departamento nacional de Agricul- tura de la Republica Argentina, 1875. Delle specie ora enumerate le seguenti sono state descritte in un modo così insufficiente o con caratteri che si possono ri- ferire a molte forme di Gordii, che si devono senz'altro collocare nel magazzino, pur troppo, assai ricco delle specie non ricono- scibili. Gordius chilensis, Gay. » parasitus (Creplin). » tenuis, Weyenb. » dubius, Weyenb. Il Gordius acridiorum Weyenbergh non è molto probabil- mente un Gordius ma bensi un Mermis od una Filaria. Ma nemmeno ciò è possibile di stabilire con sicurezza dalla descri- zione del Weyenbergh. Il Gordius trilobus, Villot, alla quale specie viene riferito dal- l Orley un esemplare del Museo Britannico proveniente da Lima, è forma affine al Gordius tricuspidatus (L. Dufour) (G. gratiano- polensis Diesing, in Villot); ma è tutt’ ora incerto (Villot. Revis. des Gordiens, pag. 314) se esso si possa considerare come specie distinta da quest’ ultima. Rimangono adunque come specie riconoscibili soltanto le se- guenti: Gordius aeneus, Villot. » Deshayesi, Villot. » prismaticus, Villot. Queste tre specie a giudicare dalle descrizioni date dal Villot, appaiono distinte fra di loro, sia pei caratteri della forma ge- nerale del corpo, sia per quelli molto più importanti della struttura dello strato cuticolare. La descrizione tuttavia dello strato cuticolare deve essere rifatta intieramente perché il Villot SUI GORDIUS DELL’ AMERICA MERIDIONALE 125 nella sua monografia dei Gordii (op. cit.) interpretò e disegnò erroneamente le linee che si incrociano e che delimitano gli spazii rombici caratteristici dell’ integumento di molte specie di Gordii (1). Le tre specie sopradette appartengono, molto probabilmente tutte al gruppo di Gordii nei quali lo strato esterno cuticolare (impropriamente designato col nome di epidermide da Villot) è privo di vere areolature, vale a dire, per citare la specie più nota di questo gruppo, esse sono affini per la struttura della cuticola al Gordius Villoti, Rosa (G. aquaticus Villot). Avendo avuto occasione, per la nota liberalità del marchese Giacomo Doria, di studiare un esemplare di Gordius aeneus, che il Sig. G. B. Anselmo, che si occupa in Venezuela della coltiva- zione della Rame, inviava da quel paese al Museo Civico di Genova, posso fornire qui qualche Masgioro ragguaglio intorno ai caratteri di questa specie. Gordius aeneus, VILLOT. Località: Venezuela - G. B. Anselmo 1889. Un esemplare femmina. Museo Civico di Genova. Lunghezza m. 0, 55. Larghezza massima, m. 0, 001. L’estremità anteriore è leggermente arrotondata ed ha a un dipresso la forma dell’ estremità anteriore del Gordius violaceus (fig. in Villot Revis. Gordiens, tav. XV, fig. 18). L’estremità posteriore è arrotondata coll’ apertura cloacale terminale. La sua forma é pure ad un dipresso come quella del Gordius violaceus. Il capo ha un diametro eguale per quasi tutta la sua lun- ghezza: esso si assottiglia bruscamente nell’ immediata vicinanza (1) Si consulti su tale questione il Villot stesso Revision des Gordiens (op. citat,). L. Camerano. Specie italiane del genere Gordius, Atti Acc. Sc. Torino, vol. XXII, 1886 — Ricerche intorno alla Anatomia ed istologia dei Gordii. Torino, E. Loescher. 1888, pag. 18. 126 L. CAMERANO dell’apice anteriore e si ingrossa leggermente in prossimità del- l’ estremità posteriore. Non vi è un vero collare nero; ma tutta |’ estremità anteriore è nera per la lunghezza di mezzo centimetro circa. Anche I estre- mità posteriore è nerastra; dall’ estremità anteriore partono due linee laterali nerastre che vanno fin quasi all'estremità posteriore. ‘ La cuticola è priva di vere areole; essa presenta ben evidenti le linee oblique (a) le quali incrociandosi de- limitano degli spazii rombici. Queste linee corrispondono al « ré- EL EEA 174 . . HAY dA seau de lignes saillan- 7 fi tes obliquement croi- sées » del Villot. Cuticola di Gordius aeneus Villot (ob. C. ocul. - Fra queste linee in- 2 Zeiss). Camera lucida. crociate se ne osser- vano molte altre meno appariscenti che delimitano spazii rombici più piccoli. Come è noto il primo ed il secondo sistema di linee sono dovute all’inflettersi delle fibrille fondamentali che costi- tuiscono i varii strati dell’ involucro cuticolare. Qua e là si osservano all’ esame microscopico fatto con obbiet- tivi non molto forti (C. Zeiss. oc. 2) dei circoletti (6), brillanti od oscuri, secondo si abbassa o si innalza il tubo del microscopio, i quali sono distribuiti senza quella regolarità che è disegnata nella figura del Villot. Questi circoletti esaminati con forti in- grandimenti (ob. F. oc. 2, Zeiss.) appaiono essere prolungamenti che attraversano verticalmente lo strato cuticolare e affiorano alla superficie esterna, forse sono da considerarsi come analoghi ai coni epidermici (Camerano, Anat. ed istol. dei Gordii) del Gor- dius Villoti, Rosa. i | Intorno ad essi si osserva, con ingrandimenti forti, la nota e cosidetta formazione a croce dovuta al divaricarsi delle fibrille dei varii strati fibrillari della cutieola. | SUI GORDIUS DELL’ AMERICA MERIDIONALE Ta a oe Questa specie è affine al Gordius violaceus , Baird., per la | forma generale; e per la struttura della cuticola al Gordius Villoti. Il maschio tuttavia, secondo la descrizione dell’ Orley (op. citat. pag. 329) non ha l’ingrossamento laminiforme posteloa- cale che si trova nei maschi del Gordzus Villote. i Le dimensioni dell’ esemplare da me esaminato coincidono con quelle dell’ esemplare femmina indicate dall’ Orley. Il Gor- dius aeneus secondo quest’ ultimo autore si trova pure nell'Africa meridionale. VIAGGIO DI LEONARDO FEA IN BIRMANIA E REGIONI VICINE XXVII. GORDII PEL PRor. LORENZO CAMERANO La presente nota completa lo studio dei Gordii raccolti da Leonardo Fea nella Birmania e nelle regioni vicine. Una prima nota sopra questo materiale assai interessante venne già da me — pubblicata in questi stessi Annali (Vol. XXVI, pag. 168-170) e comprende la descrizione di una nuova specie, il Gordius Feae. Gordius Doriae, n. sp. Località: monti dei Carin (distretto dei Chebà o Bia-pò), vil laggio di Cobapò, 1000 m. circa sul liv. d. m. Im un Locustario del genere Acanthodis. è Un esemplare maschio. Lunghezza m. 0, 30. Larghezza massima m. 0, 0015. Il corpo si presenta finamente anellato. Questo carattere non tuttavia da tenersi in linea di conto fra i caratteri diagnostici, poichè è transitorio. Esso si osserva in un modo più o meno spiccato negli individui di varie specie (forse ciò è comune a, tutte le specie) che vengono estratti direttamente dal corpo del- l'ospite e che quindi non hanno fatto ancora vita libera nel- l’acqua. GORDII DI BIRMANIA 129 Il corpo va gradatamente restringendosi verso la parte ante- riore che è tronca. Esso si assottiglia pure verso l’ estremità posteriore, la quale ad una distanza di poco meno di due mil limetri dall’ apice, si restringe bruscamente per terminare quasi in punta. I due lobi terminali sono relativamente corti ed appuntiti. La lamina postcloacale è ben evidente. Ù La colorazione generale è giallo-bruniccia , il collare nero è bene spiccato, ma non si estende oltre ad un tratto di poco più di mezzo millimetro. Lo strato cuticolare esterno presenta areole di forma grosso- lanamente esagonale, lunghe da 12 a 13 micromillimetri e larghe da 17 a 18 micromillimetri: fra le areole rimane uno spazio piccolissimò nel quale qua e là si notano piccole granulazioni o prominenze brillanti. Le areole sono molto appiattite, la qual cosa, unita alla loro grande trasparenza rende il loro esame malagevole. È d’uopo per scorgerle bene servirsi opportunamente dell’ apparato di Abbe e della luce obliqua. Per trasparenza si vedono le solite linee incrociate in modo da delimitare degli spazii rombici. Questa specie è ben caratterizzata sia dalla forma dell’ estre- mità posteriore e dalla presenza della lamina posteloacale, sia dalla areolatura dello strato cuticolare esterno. Gordius Doriae - estremità Gordius Doriae - strato cuticolare esterno posteriore del maschio. (ob. F. ocul. 2 Zeiss. - camera lucida). Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.3, Vol. X (6 Settembre 1890) 9 130 L. CAMERANO Gordius Villoti, Rosa. (G. aquaticus, ViLLOT). x Località: dintorni di Toungoo (Bassa Birmania). Un esemplare femmina. Lunghezza m. 1,39. Larghezza massima m. 0,001. Colorazione giallo-paglierino; collare nero spiccato e esteso per uno spazio di mezzo millimetro circa; da esso partono due striscie bruniccie poco spiccate: apertura cloacale circondata da un cer- chietto bruno scuro. I caratteri della forma dell’ estremità anteriore e posteriore e quelli della struttura dello strato cuticolare esterno sono come negli individui tipici della specie. Ho riferito |’ esemplare birmano al Gordius Villoti, che è la specie di Gordii più diffusa (Russia, Europa settentr. e merid., America del nord ecc.) che si conosca oggi. L’ esemplare birmano ha dimensioni maggiori in lunghezza degli esemplari Europei fino ad ora descritti (4). Si sa tuttavia oggi che nei Gordii quando il carattere della lunghezza non è accompagnato da altri (forma dell’estremità posteriore, struttura della cuti- cola etc.) non è da solo sufficiente per caratterizzare una specie. E molto probabile che parecchie specie di Gordii, ad esempio: G. fulgur Baird, G. fasciatus Baird. ecc. con cuticola priva di areole e con lamina postcloacale nei maschi, non siano forme specifiche distinte dal Gordius Villoti. Ma per stabilire ciò con certezza sarebbe necessario poter esaminare numerosi esemplari di ambo i sessi provenienti dalle singole località. (1) Il Villot (Rev. Gord. Ann. Sc. Nat. 1886, p. 278) dà come lunghezza maggiore m. 0,89. Io stesso (Boll. dei Musei di Zool. e Anat. Comp. di Torino N. 42, 1°88) de- scrissi un individuo di Boboli lungo m. 0,91. RO (3 Un GORDII DI BIRMANIA Pil Gordius sphaerurus, Barrp. Gordius sphaerurus, Baird. Catal. of Entoz. in Brit. Mus. pag. 112. Proc. Zool. Soc. 1853. Località: monti dei Carin (distretto dei Chebà o Bia-pò), vil- laggio di Cobapò, 1000 m. circa sul liv. d. m.; 1888. Un esemplare femmina. Lunghezza m. 0, 21. Larghezza massima m. 0,001. Il corpo si assottiglia verso la parte anteriore; posteriormente termina con una estremità alquanto ingrossata ed arrotondata. Colorazione giallo-brunastra, collare nero esteso per mezzo mil- limetro circa; apertura cloacale circondata da un cerchietto ne- rastro. Lo strato cuticolare esterno è privo di areole e presenta le solite linee incrociate e delimitanti gli spazii rombici. Gli esemplari tipici (gli unici fino ad ora conosciuti) descritti dal Baird misurano da 36 a 40 centimetri di lunghezza. Il ma- schio ha una lamina postcloacale. Anche per questa specie, a cuticola priva di areole e con lamina postcloacale, si possono fare le osservazioni sopra esposte a proposito del Gordius Villoti, tanto più che il carattere del- l estremità posteriore della femmina di essere alquanto ingros- sata dipende probabilmente dalla presenza delle uova e dal loro accumularsi nella regione inferiore dell’ apparato riproduttore per essere emesse. Io ho avuto occasione di osservare un analogo ingrossamento in varii esemplari nostrali di Gordius Villoti. Ad ogni modo il valore specifico del Gordius sphaerurus, Baird non potrà essere stabilito che dall’ esame di un numero mag- giore di esemplari. i Gli esemplari del Museo Britannico vennero raccolti sui Khasya Hills, nell’ India. DIAGNOSES ARANEARUM ALIQUOT NOVARUM IN INDO-MALESIA INVENTARUM SCRIPSIT T. THORELL Postquam diagnoses sat multae Citigradarum, Laterigradarum et Saltigradarum earum, quas ut species novas in « Studi sui Ragni Malesi e Papuani, IV: Ragni dell’Indo-Malesia », cet., Vol. II (nondum edito) descripsi, jam in aliis opusculis meis (’) publici juris factae sunt, diagnoses reliquarum formarum no- varum in opere illo uberius adumbratarum hic trado; quod eo libentius facio, quum, quousque etiamnunc sit expectandum, antequam volumen illud in lucem prodeat, nimis sit incertum. — Ad viros clarissimos quod attinet, qui araneas hic a me bre- viter descriptas collegerunt vel benevole mecum communica- verunt, ut et de locis, ubi inventa fuerunt haec animalcula, cet., vid. Stud. sui Ragni Malesi, IV, Vol. I (?). Torre Pellice, pridie Kal. Sept. 1890. () [Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vicine. II] Primo Saggio sui Ragni Birmani, iz Ann. del Museo Civico di Storia Nat. di Genova, Ser. 2.8, VII; — Spindlar fran Nikobarerna och andra delar af sòdra Asien, till stérre delen insamlade under Kongl. Danska Korvetten Galatheas Resa omkring Jorden Aren 1845-47, in K. Svenska Vetenskaps-Akademiens Handlingar, XXIV;-— Aracnidi di Nias e di Sumatra, raccolti nel 1886 dal Sig. E. Modigliani, in Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. di Genova, Ser. 2.2, X; — Aracnidi di Pinang, raccolti nel 1889 dai Sig.ri L. Loria e L. Fea, ibid. (2) Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. di Genova, Ser. 2.2, VIII. DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM 133 Tribus CITIGRADAZE. Fam. LYCOSOIDZ. Subfam. CTENINZE. Gen. Nydia, THWor. (’). 1. N. punctata, Thor., cephalothorace sub-fusco vel nigricanti, fascia longitudinali lata testacea notato; sterno et coxis subter pallide testaceis et paullo nigro-punctatis; pedibus saltem poste- rioribus testaceo-nigricantibus, basi clarioribus, et saltem in fe- moribus paullo nigro-maculatis; abdomine testaceo, punctis ni- gris non dense sparso et umbra longitudinali sub-undulata nigra utrinque in dorso notato, punctis illis apud et inter has umbras quasi in series longitudinales parallelas quattuor ordinatis. — 9 jun. Long. saltem 6!/, millim. Patria: Sumatra (Forbes). Gen. Ctenus (Warcx.), 1805. 2. C. pulvinatus, Thor., cephalothorace in dorso ad longitu- dinem parum convexo, in fundo piceo, pube obscure ferruginea ad maximam partem vestito, fronte */, partis thoracicae latitu- dine aequanti; oculis mediis seriei mediae paullulo longius a lateralibus hujus seriei quam inter se remotis; pedibus robustis, sat brevibus, ferrugineo-fuscis, tibiis anterioribus subter 5 paribus aculeorum, metatarsis anterioribus subter 3 paribus aculeorum armatis; abdominis dorso obscure ferrugineo-olivaceo, fascia lon- gitudinali brevi luteo-ferruginea ad basin, et pone eam ordinibus duobus longitudinalibus punctorum alborum notato; lamina vulvae magna sub-transversa anteriora versus breviter et citissime, poste- (1) Genus a reliquis Lycosoidis saltem plerisque cephalothorace humili et antice acuminato differens, Drassoidis forsitan fere eodem jure subjungendum, sed dispo- sitione oculorum cum Cteninis conveniens. — Gen. Ctenophthalmus, Sim. (nom. praeoccupatum), sive Ctenomma, Thor., Nydiae valde affine certe est, serie ocu- lorum media procurva, non recurva, ut videtur a Nydia saltem differens. VALAIS ao uy AL s Pai CRA 134 T. THORELL riora versus sensim et longius angustata. — Y ad. Long. circa 17 millim. Patria: Borneo (Doria et Beccari). — Species C. valvulari (Van Hass.) valde affinis. 3. C. Hicostatus, Thor., cephalothorace in fundo obscure fusco, ‘ fasciis tribus longitudinalibus pallide fuscis notato: fascia media in parte cephalica lata, posteriora versus sensim angustata, re- liquis duabus angustis, supra-marginalibus; pedibus minus ro- bustis, sub-ferrugineis, tibiis anterioribus subter aculeorum pa- ribus 5, metatarsis anterioribus 3 paribus aculeorum armatis; abdomine in fundo fusco-olivaceo, dorso ejus antice fascia longi- tudinali abbreviata sub-testacea, pone eam vero ordinibus duobus longitudinalibus macularum ejusdem coloris notato; vulva ex area sub-trapezoidi pallide fusca constanti, quae costas duas longitudinales parallelas nigras ostendit. — © ad. Long. circa 81/, millim. Patria: Borneo (Doria et Beccari). Gen. Acanthoctenus, Keys., 1877. 4. A. dimidiatus, Thor., cephalothorace et abdomine sub-fuscis, fascia media angusta alba ab oculis ad anum ducta ornatis, abdominis dorso praeterea saltem posterius ordinibus duobus longitudinalibus macularum magnarum nigrarum notato; pe- dibus fusco-testaceis, saltem in femoribus distincte nigro-annulatis, tibiis omnibus undique aculeatis, tibiis 1.4 paris subter paribus 9, tibiis 2.' paris subter 8 paribus, metatarsis anterioribus subter 4 paribus aculeorum armatis. — 7 ad. Long. circa 9*/, millim. Patria: Sumatra (Beccari). 5. A. letus, Thor., cephalothorace in fundo luteo-ferrugineo, pube densa flava et rubra tecto, itaque flavo, pictura rubra; abdomine in fundo sub-testaceo, secundum medium dorsi: late flavo, pube flava, intermixta rubra, quae maculas saltem ad partem in series duas longitudinales dispositas format, vestito; pedibus basi pallide fusco-testaceis, apicem versus sensim paullo DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM. 135 obscurioribus, flavo-pubescentibus, tibiis omnibus undique acu- leatis, tibiis 1.i paris subter paribus 10, tibiis 2.' paris subter 9 paribus, metatarsis anteridribus subter 5 paribus aculeorum armatis. — 2 ad. Long. circa 10 ?/, millim. Patria: Borneo (Doria et Beccari). Subfam. LYCOSIN ZE. Gen. Dolomedes (Larr.), 1804. 6. D. lepidus, Thor., clypei altitudine diametro oculorum an- ticorum modo circa dimidio majore; oculis seriei anticae aeque magnis, oculis seriei posticae eos parum, oculis seriei mediae eos paullo magnitudine superantibus; cephalothorace obscure fusco, fascia marginali lata alba utrinque ornato; palpis et pe- dibus obscure fuscis, pube cinerascenti-alba et ferruginea vestitis; abdominis dorso in fundo secundum medium late et inaequaliter nigro-fusco et fascia longitudinali abbreviata nigra anguste albo-marginata antice notato, lateribus luteis et cinereo-luteo- pubescentibus in margine superiore sive interiore ita undulato- simuatis, ut area dorsualis nigro-fusca pone medium sub-constricta evadat. — 9 jun. Long. saltem 11 millim. Patria: Sumatra (Beccari). Gen. 'Trochosa (C. L. Koca), 1848. 7. T. inops, Thor., cephalothorace nigro-fusco, fasciis tribus longitudinalibus angustis testaceo-fuscis notato, lateralibus supra- marginalibus et paullulo latioribus quam est media, quae tibias latitudine vix vel non aequat; serie oculorum media seriem an- ticam rectam longitudine modo aequanti; pedibus testaceo-fuscis, basi paullo clarioribus, praeterea unicoloribus; abdominis dorso nigro- vel olivaceo-fusco, antice fascia longitudinali angusta po- stice abbreviata clariore nigro-marginata, et, utrinque apud eam, puncto albicanti notato, pone eam vero punctis nonnullis albi- cantibus in series duas longitudinales ordinatis; vulva ex fovea rotundata postice aperta constanti, cui postice utrinque adjacet 136 | T. THORELL tuberculum fuscum, et quae septo angusto postice in formam L dilatato munita et postice clausa est. — 9 ad. Long. 7-8 1/, millim. Patria: Sumatra (Beccari). Gen. Tarentula (Sus), 1833. 8. T. fragilis, Thor., cephalothorace in fundo sub-ferrugineo, fasciis duabus longitudinalibus supra-marginalibus sat latis paullo inaequalibus nigricantibus notato; sterno fusco vel nigricanti; pedibus testaceo-fuscis, dense nigro-annulatis, pedibus 3." paris pedes 2.' paris longitudine paullo superantibus; abdomine in fundo testaceo-fusco, fascia abbreviata lanceolata laete testaceo- ferruginea nigro-marginata antice in dorso signato, posterius vero ordinibus duobus longitudinalibus macularum nigrarum valde inaequalium, lateribus praesertim anterius nigricantibus vel nigro- variatis; parte tibiali palporum in mare aeque longa ac lata, parte tarsali ejus sat lata, basi plaga vel quasi scuto nitidiore ferrugineo munita; vulva ex fovea magna rotundata sub-trans- versa postice latissime aperta constanti, quae septo anteriora versus sensim paullo dilatato et, utrinque apud id, tuberculo munita est. — > 9 ad. Long. .” circa 6, 9 circa 61/, millim. Patria: Sumatra (Beccari). Gen. Lycosa (Larr.), 1804. 9. L. Sumatrana, Thor., cephalothorace breviore quam tibia cum patella 4. paris, nigro, fasciis tribus longitudinalibus pal- lidis cinereo-albo-pubescentibus signato, media latissima, aequali, lateralibus angustis, supra-marginalibus, inaequalibus vel in ma- culas divulsis; sterno nigro, saepe linea longitudinali testacea antice notato; palpis maris ad maximam partem nigris, dense nigro-pubescentibus; pedibus olivaceo-testaceis, nigro-annulatis; abdominis dorso saltem secundum medium pube densa cinera- scenti tecto, in fundo antice pallido vel N pallido crassissimo notato, paullo ante medium vero Vv gracili nigro, et. pone id plerumque maculis pallidis in quattuor vel duas series longitu- DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM Sy dinales digestis; ventre pallido; vulva ex tuberculis duobus ni- tidissimis nigris constanti, inter quae septum angustum conspi- citur, cum costa angusta procurva pone ea sita L pallidum fere formans. — o7 9 ad. Long. > circa 53/,, Q 5!/-8 millim. Patria: Sumatra (Beccari). 10. L. Pinangensis, Thor. , cephalothorace breviore quam tibia cum patella 4.‘ paris, nigro, fasciis tribus longitudinalibus latis pallidis cinereo-albo-pubescentibus notato, quarum media poste- riora versus sensim paullo angustior evadit, laterales duae, paene marginales, linea nigricanti in maculas divulsa inferius gemi- natae sunt; sterno testaceo, fascia longitudinali nigra ornato; pedibus sub-olivaceo-testaceis, dense nigro-annulatis -maculatis- que; abdomine in fundo superius nigricanti, antice fascia ab- breviata sub-hastata postice truncata fusca, quae fasciis vel maculis inaequalibus sub-testaceis limitatur, notato, et pone eam vittis transversis paullo retro fractis sub-testaceis: dorso abdo- minis pube nigra, sub-fusca et alba vestito, hac pube series duas macularum parvarum albarum et, inter eas, seriem lineo- larum parvarum transversalium albarum posterius in dorso for- manti. — 9 ad. Long. circa 7 !/, millim. Patria: Pinang (Beccari). 11. L. vagula, Thor., cephalothorace breviore quam tibia cum patella 4 paris, nigro, fasciis tribus longitudinalibus pallidis sub-testaceo-pubescentibus notato, quarum media lata et valde inaequalis est, paullo ante sulcum ordinarium centralem fortiter constricta, apud hunc sulcum utrinque crasse bidentata, apicibus angustata, apice antico in area oculorum posteriorum producto, fasciae vero laterales angustae, inaequales et paullo supra-margi- nales; sterno fusco- vel nigricanti-testaceo; palpis maris fusco- testaceis, clava nigricanti; pedibus fusco- vel olivaceo-testaceis, nigro-annulatis; abdominis dorso nigricanti, antice fascia abbre- viata sub-hastata nigra, utrinque maculis pallidis limitata signato, et pone eam maculis pallidis in series longitudinales digestis et ad partem pube albicanti vestitis plerumque notato; ventre pallido; 138 T. THORELL vulva ex fovea angusta constanti, quae costis parallelis duabus postice dilatatis et nigris limitatur et septo pallido angusto fere’ 1-formi munita est. — 7 9 ad. Long. 27 circa 7, 9 7-81/, millim. Patria: Sumatra et Java (Beccari). 12. L. rabulana, Thor., cephalothorace breviore quam tibia cum patella 4 paris, in fundo nigricanti, fasciis tribus longitu- dinalibus fusco-testaceis notato, media earum tibiis parum latiore sed pone oculos posticos dilatata, lateralibus latioribus, paene marginalibus, et linea nigricanti geminatis; sterno fusco- vel nigricanti-testaceo; pedibus fusco- vel olivaceo-testaceis, saltem in femoribus supra obsoletius nigricanti-annulatis; abdomine in fundo supra nigricanti, fascia longitudinali brevi sub-lanceolata pallidiore nigro-marginata antice notato, pone eam vero maculis pallidis in series longitudinales ordinatis; ventre pallido; vulva ex area sat magna cornea nitida, postice truncata et inaequali constanti, quae in medio postice foveam oblongam postice apertam ostendit, hac fovea septo brevi crasso repleta. — 9 ad. Long. - circa 7 millim. | Patria: Sumatra (Beccari). 13. L. ipnochoera, Thor., cephalothorace paullo breviore quam tibia cum patella 4.1 paris, nigro, plaga media fere stelliformi pallidiore notato, pube cinerascenti vestito; sterno nigro; pedibus olivaceo-testaceis, dense nigro-annulatis; abdomine superius in fundo nigricanti, ipsa basi dorsi transversim pallida, dorso prae- terea paullo pallido-variato, cinerascenti-pubescenti, ventre pal- lido; vulva ex area magna sub-fornicata obscura constanti, quae antice rotundata est, postice truncata, angulis posticis dentes duos fortes retro directos formantibus, et quae ad ipsum mar- ginem posticum foveam parvam septo longitudinali divisam ostendit. — 9 ad. Long. circa 6 millim. Patria: Sumatra (Beccari). DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM ~ 189 Gen. Lycosella, Tuor. (’). 14. L. tenera, Thor., cephalothorace in fundo nigricanti, fasciis tribus longitudinalibus testaceo-fuscis notato, quarum media lata est, postice tamen angusta, dein usque ad oculos posticos in formam trianguli sensim dilatata, laterales sat angustae, paullo supra-marginales; pedibus testaceo-fuscis, nigro-annulatis, meta- tarsis et tarsis 1. paris in 97 (sed non in 9) supra pube al- bissima tectis; abdomine supra sub-fusco, maculis et striis crassis nigris variato, et fascia vel linea longitudinali abbreviata nigra vel pallida in dorso antice, pone eam vero maculis parvis albi- cantibus in series longitudinales digestis notato; vulva ex area rotundata paullo elevata sub-transversa constanti, quae in medio postice (apice) profunde impressa est, hac impressione utrinque costa foras curvata fusca limitata. — 7 9 ad. Long. g circa 32/,, 2 5!/-61/, millim. Var. 8, bisulcata, apice areae vulvae sulcis duobus longitu- dinalibus brevibus parallelis fuscis tripartito: praeterea ut in 9 formae principalis diximus. — Q ad. Long. circa 5 millim. Patria: Sumatra (Beccari). 15. L. minuta, Thor., cephalothorace in fundo nigricanti, fasciis tribus longitudinalibus angustis testaceo-fuscis notato, quarum media in parte cephalica, pone oculos posticos, transversim di- latata est, laterales paene marginales; pedibus olivaceo-testaceis, femoribus nigro-annulatis; abdomine (quod testaceo-olivaceo-pube- scens est et maculis parvis albis e pube formatis sparsum vi- detur) in fundo supra nigricanti-fusco, linea longitudinali abbre- (1) Lycosae (Latr.), Thor., et Artoriae, Thor., hoc genus affine est, a Lycosa serie oculorum antica fortiter deorsum curvata et area oculorum posteriorum non vel modo paullulo latiore postice quam antice distinguenda, ab Artoria praesertim oculis lateralibus anticis spatio modo parvo ab oculis seriei mediae sejunctis discrepans; a Trabea, Sim., cui hac in re, ut et serie oculorum antica fortiter deorsum curvata, similis videtur, eo facile dignosci potest Lycosella, quod in hoc genere oculi laterales antici non longius a mediis anticis quam hi inter se remoti sunt. 140 T. THORELL viata antice, macula utrinque apud eam, pone eam vero serie macularum paucarum sensim decrescentium retro fractarum vel triangularium (prima earum A antice apertum formanti) notato, et in lateribus maculis sparso, tota hac pictura testaceo-fusca ; vulva e maculis 4 minutis obscuris, in trapezium postice paullo latius quam antice dispositis, constanti. — 9 ad. Long. 4!/, millim. Patria: Sumatra (Beccari). Gen. Passiena, Tuor. ('). 16. P. spinicrus, Thor., cephalothorace nigro, fascia longi- tudinali media anteriora versus sensim dilatata pallida; pedibus fusco-testaceis, saltem femoribus et patellis nigro-annulatis, tibiis anterioribus subter 6 paribus aculeorum armatis; abdomine nigro, supra fascia media longitudinali latissima pallida albo-pubescenti notato, quae in fundo antice fasciam abbreviatam sub-lanceolatam obscuriorem albo-limbatam includit; ventre pallido. — 9 ad. Long. circa 4 millim. Patria: Pinang (Beccari et E. D'Albertis). Fam. OXYOPOIDAE. Gen. Oxyopes (Larr.), 1804. 17. 0. Javanus, Thor., sub-testaceus, lineis duabus nigris ab oculis anticis per clypeum et dorsum mandibularum ductis; cephalothorace saltem interdum lineis 4 longitudinalibus nigris e pube formatis notato; pedibus nigro-lineatis; abdomine, quod squamulis albicantibus et pallide ferrugineis munitum est, in fundo supra fasciis duabus longitudinalibus pallidis ornato, fa- sciam obscuriorem aut brevem et sub-lanceolatam, aut usque ad anum productam includentibus, lateribus abdominis obscuris serie lineolarum longitudinalium sub-obliquarum albicantium ternarum notatis, ventre fascia longitudinali lata nigra, interdum (1) Hoc genus Auloniae, C. L. Koch, quam maxime affine videtur, tibiis et meta- tarsis anterioribus subter paribus compluribus aculeorum longissimorum appres- sorum armatis a reliquis mihi cognitis Lycosinis distinctum. DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM 141 in lineas duas vel tres divisa, signato; vulva ex tuberculo sub- triangulo nigro formata, cujus apex rotundatus sulco transverso sub-bipartitus est; parte tibiali palporum maris in latere exteriore procursu longo sat gracili foras directo nigro armata, cujus apex testaceus et obtusus paullo anteriora versus dirigitur. — 7 9 ad. Long. 6}/,-7, 9 63/,-10 millim. Patria: Java (Kinberg); Sumatra (Beccari); Pinang (Beccari et E. D’Albertis), cet. 18. 0. annulipes, Thor., cephalothorace paullo breviore quam tibia 4. paris, luteo-testaceo, clypeo lineis duabus nigris ab oculis anticis versus apicem mandibularum ductis notato, fronte 1/. partis thoracicae latitudine circiter aequanti; pedibus vire- scenti-testaceis, sat dense nigro-annulatis, annulis in maculas vel strias divulsis; abdominis dorso pallide olivaceo vel virescenti, maculis albicantibus in series longitudinales digestis signato, majo- ribus harum macularum seriem utrinque, ad latera abdominis, formantibus, reliquis minutis series duas secundum medium dorsi; lateribus abdominis fascia longitudinali albicanti notatis, ventre sub-olivaceo-testaceo. — 9 jun. Long. saltem 6 millim. Patria: Sumatra (Forbes). 19. 0. providens, Thor., cephalothorace parum longiore quam tibia 4.1 paris, sat alto, testaceo- vel ferrugineo-fusco, squamulis parvis aureis munito (vestito?), clypeo lineis duabus nigris ab oculis anticis versus apicem mandibularum ductis notato; pe- dibus testaceis (femoribus interdum rufescentibus), nigro-lineatis ; abdomine in fundo nigricanti vel sub-olivaceo, et tum in late- ribus vittis paucis obliquis nigris, in ventre vero fascia longitu- dinali latissima nigra notato, squamulis sub-argenteis undique munito (vestito?); partibus palporum patellari et tibiali fere aeque magnis, hac in medio apicis subter procursu parvo sub- dentiformi fusco munita. — + ad. Long. circa 54/, millim. Patria: Sumatra (Beccari). 142 T. THORELL 20. 0. setipes, Thor., cephalothorace parum breviore quam tibia cum patella 4.' paris, in fundo testaceo-ferrugineo, pube ferrugineo-rubra et (saltem inter oculos, anterius) flava munito (vestito?) et lineis duabus nigris ab oculis 1.' paris saltem ad marginem clypei ductis notato; pedibus rufo-testaceis, non nigro- lineatis, femoribus subter setis longis directis praeditis; abdomine in fundo sub-testaceo, squamulis ferrugineo-rubris et flavis su- perius munito (vestito ?), lateribus abdominis fascia nigra, ventre ordinibus duobus longitudinalibus macularum inaequalium ni- grarum inter se plus minus confluentium notato. — 9 ad. Long. circa 5 !/, millim. i Patria: Borneo (Doria et Beccari). 21. 0. (Tapponia) obtusus, Thor., cephalothorace tibiam cum patella 4.' paris longitudine superanti, sat alto, in fundo testaceo- ferrugineo, pube alba et sub-aurea munito; pedibus fusco-testaceis, dense nigro-pubescentibus et sub-cupreo-squamulosis, pedibus 1. paris reliquos longitudine superantibus, 3. et 4.' parium bre- vibus et aeque longis; abdomine in fundo supra sub-testaceo- olivaceo et hic saltem ad maximam partem squamulis argenteis nitidissimis vestito, in lateribus squamulis rufo- et obscure fuscis tecto et argenteo-variato, ventre fere unicolore; parte tibiali palporum vix longiore quam latiore, latere exteriore antice ample et profunde emarginato, ipso apice ejus hic, magis intus, in dentem brevem fortem nigrum anteriora versus et foras directam producto. — 7 ad. Long. circa 51/, millim. Patria: Sumatra (Beccari). 22. 0. (Tapponia) fronto, Thor., cephalothorace tibiam cum patella 4. paris longitudine superanti, alto et lato, in fundo ferrugineo-testaceo, albo-pubescenti et squamulis nigro-fuscis sal- tem secundum latera superius vestito; pedibus testaceo-fuscis, squamulis obscure fuscis et pube alba vestitis, 1.’ paris reliquos longitudine superantibus, 3. et 4. parium brevibus et aeque fere longis; abdomine in fundo sub-olivaceo, fasciis duabus lon- gitudinalibus pallidioribus, fasciam abbreviatam obscuriorem an- DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM 143 tice includentibus, supra ornato, pube alba (et squamulis fuscis) vestito, ventre unicolore; vulva ex fovea sat magna rotundata sub-transversa nigricanti constanti. — 9 ad. Long. circa 81/, millim. Patria: Sumatra (Beccari). — An femina praecedentis, 0. obtust, est haec aranea? 23. O. (Tapponia) latifrons, Thor., cephalothorace tibiam cum patella 4. paris longitudine superanti, alto et lato, in fundo luteo-testaceo, area oculorum nigra, saltem ad maximam partem pube alba vestito; pedibus sub-fusco- vel olivaceo-testaceis, basi clarioribus, 1.' paris reliquos longitudine superantibus, pedibus 4 posterioribus reliquis non parum brevioribus; abdomine bre- viore, in fundo ferrugineo-fusco, plaga magna albicanti in dorso antice munito, quae linea longitudinali sub-ramosa ferrugineo- fusca notata vel sub-geminata est; ventre in lateribus sub-testaceo et albo-pubescenti, secundum medium late infuscato; vulva e fovea maxima nigra constanti, quae antice truncata est, postice costà procurvà limitata, et cui antice adjacent maculae duae sat magnae nigrae. — 9 ad. Long. circa 6 millim. Patria: Sumatra (Forbes). Tribus LATERIGRADZE. Fam. HETEROPODOIDA. Gen. Urgulania, Tror. (’). 24. U. Borneensis, Thor., in fundo ferrugineo-fusca, cephalo- thorace cum palpis pedibusque ut et abdomine pube densissima, in illo ferrugineo- vel flavo-cinerea, in abdomine rubro- vel fla- venti-cinerea, tectis; ventre lineis duabus longitudinalibus albis notato; pedibus supra ferrugineo- vel albicanti-cinereis, femoribus paullo magis rufescentibus, patellis et tibiis posticis in femina (1) Hoc genus Heteropodae (Latr.), Thor., et Panareto, Sim., valde affine sane est, pedibus 4.i paris pedes 1.i paris longitudine superantibus et mandibulis basi | pube densa (ut in Panareto) tectis agnoscendum. Ay AMES Ie PN SLE rR el ao fins Ole ON hoy RR I RR ER Belek lech ta tah aiken dairies, Mah Ath CAZZI TATTO 144 T. THORELL supra rubro-ferrugineis et linea longitudinali albicanti-cinerea signatis. — 7 Q ad. Long. ~ circa 21, 9 circa 22 millim. Patria: Borneo (Doria et Beccari). Gen. Heteropoda (Lartr.), 1804. 25. H. debilis, Thor., cephalothorace brevi, minus alto, tibiam 4. paris longitudine aequanti, in fundo ferrugineo-fusco, nigro- radiato , lateribus superius late nigricanti-ferrugineis, clypeo et mandibulis angustis; serie oculorum antica paullo deorsum cur- vata, oculis mediis posticis mediis anticis duplo majoribus ; pedibus gracilibus, in fundo testaceo-fuscis, supra dense nigro- maculatis -annulatisve, tibiis. posterioribus supra aculeis caren- tibus, pedibus sex anterioribus scopula praeditis; abdomine an- gustius sub-ovato, supra in fundo nigro-fusco, fascia media longitudinali angusta abbreviata albicanti antice notato, quae fascia apice antico dilatata est. — 9 ad. Long. circa 8 millim. Patria: Sumatra (Beccari). 26. H. gracilipes, Thor., cephalothorace humillimo, brevi, multo breviore quam tibia 4. paris, in fundo pallide fusco- testaceo, paullo fusco-variato et -striato; serie oculorum antica fortiter deorsum curvata, oculis mediis paene aequali magnitu- dine; mandibulis annulo basali magno oblongo fusco, qui linea longitudinali fusca in duos dividitur, signatis; pedibus longissimis, gracillimis, scopulis carentibus, pallide sub-fusco-testaceis, punctis et maculis parvis fuscis conspersis; abdomine sub-ovato, in fundo sub-testaceo-cinerascenti, dorso praesertim versus latera dense fusco- et nigricanti-variato. — x ad. Long. circa 5 !/,Fmillim. Patria: Sumatra (Forbes). 27. H. Sumatrana, Thor., in fundo testaceo-fusca vel obscurior, cephalothorace nigricanti-striato et -radiato, in declivitate postica vitta transversa flaventi antice posticeque nigro-limbata ornato; serie oculorum antica a fronte visa recta, oculis mediis_ posticis medios anticos magnitudine non parum superantibus; pedibus Aw DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM 145 saltem in femoribus superius nigro-annulatis vel -maculatis; tibiis posterioribus saltem interdum aculeo supra munitis; sco- pulis modo in paribus pedum 1.'-3.4 bene expressis; pedibus 2.' paris cephalothorace in 9 circa 4.plo, in 4 circa 8.plo lon- gioribus; abdomine plus minus nigro-maculato et -punctato, ad basin fascia media longitudinali abbreviata pallida, postice vero vitta transversa brevi sub-undulata nigra et postice flaventi- marginata notato; vulva ex tuberculo transverso constanti, quod sulcis duobus, antice V formantibus, in duo dividitur; palporum parte tibiali in 7 prope apicem, extus, lamina transversa sub- obliqua munita, cujus angulus superior in procursum fortem porrectum foras fractum producitur, angulus vero inferior latus parumque productus late rotundatus est. — 7 9 ad. Long. 7 circa 11, @ 114/,-141/, millim. Var. 6, montana, pedibus 2.' paris cephalothorace circa 5 1/, longioribus, angulo inferiore laminae partis tibialis palporum paullo producto et apice late truncato; praeterea ut in forma principali diximus. — > ad. Long. circa 12!/, millim. (Num propria species?). Patria: Sumatra (Beccari). 28. H. signata, Thor., cephalothorace in fundo ferrugineo-fusco, nigro-radiato, vitta transversa pallidiore flavo-testaceo-pubescenti ad marginem posticum notato (limbo supra-marginali, utrinque, in fundo pallido quoque), praeterea plus minus flavo-testaceo- variato; serie oculorum antica a fronte visa paullo deorsum cur- vata, oculis mediis posticis oculos medios anticos magnitudine non parum superantibus; pedibus supra densius nigro-maculatis, testaceo-fuscis, metatarsis obscurioribus, femoribus supra maculis minutis albis sparsis, subter dense nigro-punctatis; tibiis poste- rioribus supra aculeo munitis, pedibus omnibus scopula instructis, 1. paris pedibus cephalothorace parum plus 4.plo longioribus; abdomine in fando sub-fusco, nigro-sub-maculato, dorso fascia inaequali pallida a basi ad anum pertinenti (pone medium la- tissime sub-obsoleta) notato, utrinque in medio vero vitta obliqua nigra; vulva ex area cornea constanti, quae sulcis duobus, Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (8 Ottobre 1890) 10 "TICO SIRIO MOPS MANTO Teh a Or eae ys Me pore Ra CILE 146 T. THORELL Vv formantibus, in tres partes dividitur. — 9 ad. Long. circa 15 millim. Patria: Sumatra (Beccari). 29. H. obtusa, Thor., cephalothorace in fundo obscure ferru- gineo-fusco, ferrugineo-testaceo-pubescenti, sat alto, dorso in medio librato, clypeo lato; serie oculorum antica paullo deorsam. curvata, oculis mediis posticis medios anticos magnitudine non parum superantibus; mandibulis femoribus anticis crassioribus, fortiter geniculato-convexis, nigris; pedibus brevibus (1.' paris cephalothorace 3.plo longioribus), obscure testaceo-fuscis, dense testaceo-ferrugineo-pilosis, femoribus supra paullo nigro-maculatis, patellis, ut tibiis supra, aculeis carentibus, pedibus sex anterio- ribus scopula instructis; abdomine pube et pilis testaceo-ferru- gineis dense tecto, paullo nigro-variato, ordinibus duobus paral- lelis macularum parvarum nigrarum secundum dorsum notato. — 2 ad. Long. circa 14!/, millim. Patria: Borneo (Doria et Beccari). Gen. Palystes, L. Koon, 1875. 30. P. incanus, Thor., cephalothorace, in fundo fusco, pube tenui densa albicanti-cinerea tecto; pedibus dense et longius pilosis, cinereo- vel luteo-ferrugineis, tibiis saltem anterioribus subter vittis vel maculis binis nigris, altera prope basin, altera versus apicem sita, notatis, scopulis metatarsorum ferrugineo- nigricantibus; abdomine supra cinerascenti-ferrugineo, saltem posterius vittis paucis transversis recurvis albicanti-cinereis (minus distinctis), anterius vero punctis 4 fuscis in trapezium dispositis notato, ventre testaceo-cinerascenti, antice (ante et pone rimam genitalem) ferrugineo-fusco, et praeterea macula maxima sub- triangula ejusdem coloris ante mamillas ornato. — 9 ad. Long. circa 26 !/, millim. Patria: Borneo (Doria et Beccari). DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM 147 [Gen. Sarotes (Sunp.), 1833. 81. S. ferox, Thor., nigra vel picea, cephalothorace saltem ad magnam partem pube tenui flaventi tecto, pedibus quoque saltem ad partem pube flava vestitis, femoribus subter olivaceo- pubescentibus, tibiis subter annulis basali et medio olivaceis munitis, scopulis nigricanti-olivaceis; abdominis dorso (cum de- clivitate antica) pube flava tecto, et vitta transversa marginali antica figuraque media paene V- vel Y-formi nigris et nigro- olivaceo-pubescentibus ornato, lateribus abdominis posterius hujus nigro-olivacei coloris quoque, anterius vero flavis, ventre secun- dum medium nigro-olivaceo, in lateribus anterius flavo- et nigro- variato. — 9 ad. Long. circa 19 millim. Patria incerta: verisimiliter India Neérlandica vel Australia (Van Hasselt dedit).] Gen. Holeonia, Tuor., 1877. 32. H. Beccarii, Thor., cephalothorace et abdomine pube densa olivaceo- vel ferrugineo-testacea tectis; oculis lateralibus anticis mediis anticis circa dimidio majoribus, mediis posticis saltem di- midio minoribus quam sunt medii antici; pedibus supra dense olivaceo- vel ferrugineo-testaceo-pubescentibus et -pilosis, apice paullo obscurioribus, femoribus supra vittis transversis tribus nigris et punctis nonnullis albicantibus notatis, subter vero dense nigricanti-pilosis, tibiis longius pilosis subter ferrugineo-luteis et basi apiceque late nigris, scopulis nigris; ventre sub-olivaceo vel ferrugineo-testaceo, lineis quattuor longitudinalibus nigris. — 2 ad. Long. circa 34 millim. Patria: Sumatra (Beccari). Ts By) a FL OES E Lei 148 i T. THORELL Gen. Libania, Tuor. (’). 33. L. scabricula, Thor., cephalothorace ferrugineo-piceo, pube sub-lutea et granulis minutis sat dense sparso; oculis mediis posticis medios anticos minutos magnitudine non superantibus, mediis anticis spatio disjunctis, quod triplam eorum diametrum saltem aequat; pedibus piceis, anterioribus obscurioribus, femo- ribus apice anguste et basi latius testaceo-rufis, femoribus ante- rioribus granuloso-scabris; abdomine nigro, linea longitudinali abbreviata cinereo-testacea anterius in dorso maculisque inaequa- libus ejusdem coloris supra et in lateribus notato et variato. — 2 ad. Long. circa 5 3/, millim. | Patria: Java (Beccari). Var. 8, sulcata, oculis mediis anticis spatio disjunctis, quod eorum diametro modo dimidio-duplo majus est; maculis abdo- minis fusco-testaceis, in duas series longitudinales ordinatis, li neolam vel fasciam abbreviatam ejusdem coloris antice inclu- dentibus; praeterea ut in forma principali est dictum. — o? ad. Long. circa 41/, millim. — An propria species? Patria: Sumatra (Beccari); Borneo (Doria et Beccari). 34. L. laevis, Thor., cephalothorace ferrugineo, paene laevi, testaceo-pubescenti; oculis mediis posticis mediis anticis plus duplo majoribus; pedibus non granulosis sed laevibus, ferrugineo- vel luteo-testaceis, a medio ad apicem sensim infuscatis, posterio- ribus nigro-annulatis; abdomine nigricanti, testaceo-pubescenti, maculis inaequalibus sub-testaceis supra notato, quae ordines duos postice inter se appropinquantes et lineolam longitudinalem (1) Tibiis a medio basin et apicem versus sensim paullo incrassatis, et anterio- ribus earum in dimidio basali aculeis divaricantibus (praeterea vero appressis acu- leis) armatis, scopulis et fasciculis unguicularibus nullis, cet., notabile est hoc genus: species ejus pleraeque ad habitum in universum Philodrominis sat sìmiles sunt, mandibulis ovato-cylindratis fere, sulco unguiculari et antice et postice den- ticulato, cet., ab iis tamen longe remotae. Series duae oculorum sat longe inter se remotae sunt, paene parallelae, series postica recurva, antica paullo sursum curvata, brevior; oculi laterales, praesertim antici, oculis mediis multo majores sunt. DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM 149 sub-testaceam antice includentes secundum medium dorsi for- mant. — Q ad. Long. circa 5 millim. Patria: Sumatra (Beccari). 35. L. annulata, Thor., cephalothorace tibiam 1.‘ paris longi- tudine superanti, nigro, flavo-testaceo-pubescenti, granuloso ; oculis mediis posticis medios anticos minutos magnitudine supe- rantibus; pedibus nigro- et testaceo-annulatis, femoribus annulis binis ternisve nigris cinctis, tibiis annulo testaceo singulo, qui in pedibus anterioribus (non vero in posterioribus) supra lined nigra abruptus est; femoribus anterioribus granuloso-scabris ; abdomine nigro, luteo-testaceo-setuloso, maculis et punctis te- staceis plus minus variato, maculis nonnullis series duas longi- tudinales postice inter se appropinquantes secundum dorsum formantibus, quae series anterius lineolam vel maculas paucas parvas testaceas includunt. — Q ad. Long. ~ circa 41/,, Q circa 5!/, millim. Patria: Sumatra (Beccari). 36. L. armillata, Thor., cephalothorace tibiam 1.‘ paris lon- gitudine aequanti (non superanti), nigro, cinereo-luteo-pubescenti, granuloso; oculis mediis posticis mediis anticis minutis duplo majoribus; pedibus nigris, femoribus annulis binis testaceis vel rufescentibus cinctis, tibiis omnibus et metatarsis posterioribus annulo testaceo singulo, qui linea longitudinali nigra supra abruptus est; femoribus anterioribus granuloso-scabris; abdomine nigro, luteo-setuloso, maculis luteis superius consperso, quarum nonnullae series duas versus anum appropinquantes et anterius lineolam pallidam includentes secundum dorsum i 9 ad. Long. circa 5 millim. Patria: Sumatra (Beccari). 150 T. THORELL Gen. Dolothymus, Tror. (1). 37. D. pallidus, Thor., fusco-testaceus paene totus, exceptis abdomine cinerascenti-testaceo et aculeis pedum nigris; serie oculorum antica a fronte visa leviter sursum curvata. — 2 ad. Long. circa 5 millim. Patria: Sumatra (Forbes). Gen. Angaeus, Tuor., 1881. 38. A. rhombifer, Thor., sub-fuscus, pube densa crassa. cine- rascenti et ferruginea vestitus et variatus, cephalothorace in fundo fasciis duabus longitudinalibus plus minus distinctis se- cundum dorsum notato; pedibus saltem 4. paris albicanti- et nigro-annulatis, femoribus anterioribus tuberculis nonnullis, fa- sciculum pilorum curvatorum gerentibus, munitis; abdomine paene rhomboidi, dorso ejus ante angulos laterales fusco-luteo , postice sub-fusco, in medio vero area magna sub-rhomboidi nigra ornato. — 9 jun. Long. saltem 7 millim. Patria: Sumatra (Forbes). Fam. MISUMENOIDA. Subfam. MISUMENIN ZE. Gen. Musaeus, Tuor. (?). 39. M. politus, Thor., cephalothorace ferrugineo-testaceo, plaga magna longitudinali ferrugineo-fusca in dorso; pedibus testaceis, anteriorum femoribus ferrugineo-testaceis; abdomine sub-lanceo- (!) Ut in gen. Epidio, Thor., Angaeo, id., Nisueta, Sim., cet., in hoc genere pedes anteriores pedibus posterioribus paene duplo longiores sunt (ut in subfam. Misumeninis). A Nisueta fronte angusta, clypeo altiori, area oculorum mediorum longiore quam latiore, cet., abunde differunt genera illa nostra et Dolothymus, qui ab Angaeo parum discrepat nisi forma partis cephalicae ordinaria, i. e. hac parte non apud oculos, supra, fortiter constricta. A gen. Epidio, cui etiam valde affinis est, differt Dolothymus praesertim serie oculorum antica sursum curvata, non recta; in Dolothymo series duae oculorum non ut in Epidio parallelae sunt, sed apicibus evidentissime inter se appropinquantes. (?) Hoc genus Loxobatae, Thor., affine est, clypeo et mandibulis directis, area oculorum multo majore, area oculorum mediorum multo longiore quam latiore, cet., facile dignoscendum. DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM Ia lato, sub-testaceo, fascia longitudinali latissima. nigro-fusca per totum dorsum extensa ornato, quae anterius in formam anguste ovatam dilatata est, et posterius utrinque ramulos quattuor transversos emittit. — 7 ad. Long. circa 3*/, millim. Patria: Sumatra (Beccari). Gen. Tmarus, Sra., 1875. 40. T. eques, Thor., parce pilosus, paene glaber, cephalotho- race luteo, pedibus luteo-testaceis; abdomine duplo longiore quam latiore, inverse fusiformi-ovato , dorso fascia alba laterali cincto, cinerascenti, densissime fusco-reticulato et anterius cruce tenui fusca notato. — 9 jun. Long. saltem 61/, millim. Patria: Java (Beccari). Gen. Daradius, Tuor., 1870. 41. D. Javanus, Thor., parce pubescens, cephalothorace testaceo- ferrugineo , marginibus partis thoracicae latissime nigro-fuscis, angulis frontalibus acuminatis foras directis adeo longis, ut frontis latitudo latitudinem partis thoracicae fere aequet; pedibus ante- rioribus nigro-fuscis, metatarsis (aculeis paucis gracillimis armatis) et tarsis flavo-testaceis, pedibus posterioribus flavo-testaceis totis; abdomine sub-plano, breviter et inverse pentagono-ovato fere, luteo, humeris rotundatis, non prominentibus. — 5 ad. Long. circa 2 3/, millim. Parce et breviter pallido-pilosa, testacea, abdomine flavo, utrinque in dorso punctis duobus nigris plerumque notato , quorum posterior ad angulum lateralem, intus, locum tenet; cephalothorace alto, laevi vel modo punctis parum elevatis sparso, latitudine frontis (cum angulis frontalibus) ?/, latitudinis partis thoracicae aequanti; metatarsis anterioribus subter 5 paribus aculeorum pallidorum munitis; abdomine breviter rotundato- pentagono, postice praerupte declivi, angulis lateralibus pone medium sitis tubercula obtusa paullo prominentia vel elevata formantibus. — 9 ad. Long. circa 7 millim. (Verisimiliter hujus speciel). Patria: Java (Kinberg). 152 T. THORELL 42. D. perspicillatus, Thor., parce et breviter pilosus, cepha- lothorace dense rugoso-granuloso , fusco, parte cephalica supra plaga pallida, genis annulo oblongo pallido notatis; latitudine frontis cum angulis frontalibus 2/, latitudinis partis thoracicae aequanti; pedibus ad maximam partem fuscis, femoribus et pa- tellis anterioribus pallidis; abdomine brevi, sub-pentagono, po- stice abrupte declivi, angulis lateralibus tubercula duo promi- nentia, fortia, obtusa, foras et paullo sursum directa formantibus, dorso abdominis granulis minutis sparso, flavo-testaceo, antice et ad latera fusco. — 9 jun. Long. saltem 6 millim. Patria: Borneo (Doria et Beccari). Gen. Misumena (Larr.), 1804. 43. M. dierythra, Thor., cephalothorace testaceo-ferrugineo, linea tenui longitudinali alba notato et granulis humillimis albis, setas gerentibus, sparso; ordinibus duobus oculorum parvorum modice et paene aequaliter curvatis, oculis mediis trapezium latius postice quam antice et latius antice quam longius for- mantibus, oculis mediis anticis paullulo longius a lateralibus anticis quam inter se remotis; pedibus anterioribus pallide fer- rugineo-testaceis, posterioribus testaceis; abdomine paullo lon- giore quam latiore, sub-pentagono, angulis obtusis non promi- nentibus, dorso sub-testaceo, fasciis duabus marginalibus fusco- rubris a basi ad angulos laterales pertinentibus ornato. — 9 jun. Long. saltem 41/, millim. Patria: Singapore (Kinberg). Gen. Narcaeus, Tuor. (’). 44. N. picinus, Thor., cephalothorace nigro-piceo, dense gra- nuloso, sterno laevi; pedibus granuloso-scabris, piceis, tarsis fusco-testaceis, patellis anterioribus apice angustissime albis; abdomine nigro, linea media longitudinali albicanti anterius in dorso notato. — ® ad. Long. paullo plus 3 millim. Patria: Java (Beccari). (1) Oxyptilae, Sim., hoc genus affine est, serie oculorum postica forlissime re- curva, area oculorum mediorum transversa, cet., facile distinguendum. DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM 153 Gen. Tharpyna, L. Kocr, 1874. 45. Th. varica, Thor., cephalothorace obscure ferrugineo-fusco, fascia media longitudinali lata pallida, quae in parte cephalica plaga ovato-cuneata ferrugineo-fusca repletur, ut et fasciis duabus supra-marginalibus angustioribus pallidis (saltem postice eviden- tibus) notato; oculis seriei anticae spatiis paene aequalibus sejunctis; pedibus anterioribus ferrugineo-fuscis, femoribus subter nigris, tarsis fusco-testaceis, pedibus posterioribus, praesertim versus basin, clarioribus; abdomine elliptico-ovato, dorso nigro fascia lata alba cincto et anterius fascia sat lata sub-lanceolata cinereo-fusca notato, quae anterius puncta 5 impressa, annulis vel lunulis parvis albis inclusa ostendit, et postice ut linea alba ad anum continuatur. — 9 jun. Long. circa 5 millim. Patria: Java (Beccari). Gen. Hedana, L. Kocu, 1874. 46. H. perspicax, Thor., cephalothorace rufescenti- vel ferru- gineo-testaceo, pilis paucis longis fortibus nigris sparso; pedibus pallide rufescenti-cinereis; abdomine sordide virescenti- vel oli- vaceo-testaceo, pilis longis sub-erectis nigris sparso, dorso ejus fasciis duabus lateralibus inaequalibus nigris, postice abbreviatis et in maculas divulsis signato et, inter eas, maculis paucis nigris; lateribus abdominis supra fascia longitudinali postice abbreviata albicanti notatis. — 9 ad. (?) Long. circa 41/, millim. Patria: Sumatra (Beccari). 47. H. ocellata, Thor., cephalothorace cinerascenti-testaceo , fasciis duabus longitudinalibus fuscis et margine sat late nigro, spatiis interjectis plus minus albicanti-variatis; pedibus cinereo- testaceis, saltem in mare plus minus evidenter nigro-annulatis -maculatisve; abdomine inverse sub-ovato-pentagono, angulis la- teralibus rotundatis, supra olivaceo- vel sub-testaceo-cinereo , maculis parvis rotundatis albicantibus, annulo nigro cinctis, « Vista fini: x POSI METRI A AA DADI ARIA VANS SDAI 154 T. THORELL a ae ce sparso, his maculis postice in dorso in series transversas ordi- natis. — + ad., Q jun. Long. cirea 41/, millim. Patria: Sumatra (Beccari, Forbes) et Java (Beccari). Gen. Talaus, Sim., 1886 ('). 48. T. elegans (Thor.), cephalothorace ferrugineo-rufo, nigro- marginato; palpis pedibusque flavis, femoribus anterioribus ad maximam partem nigris; abdomine rufo-testaceo, in dorso ante- rius maculis duabus et posterius vitta transversa lata nigris or- nato. —- 9 ad. Long. circa 2 !/, millim. Patria: Sumatra (Beccari). 49. T. nanus (Thor.), cephalothorace nigro, pedibus anterio- ribus testaceo-fuscis, apice pallidioribus, femoribus apice excepto nigris, pedibus posterioribus flavo-testaceis totis; abdomine su- perius albicanti-testaceo, plaga magna nigra, maximam partem dorsi occupanti, notato. — ® ad. Long. circa 2 millim. Patria: Java (Beccari). -- An eadem ac 7. triangulifer, Sim., est haec aranea? Gen. Zametopias, Tuor. (’). 50. Z. speculator, Thor., cephalothorace ferrugineo-fusco , po- sterius nigro-limbato; 1.' paris pedibus ferrugineo-piceis, femoribus subter nigris, reliquis pedibus ferrugineis, coxis albicantibus, femoribus albis, apice nigris; abdomine supra nigricanti, pallido- granuloso, maculis albis sparso et fere in medio utrinque vitta transversa sub-obliqua alba notato. — ¢ ad. Long. circa 4 millim. Patria: Sumatra (Forbes). () Vid. Simon, Espéces et genres nouv. de la fam. d. Thomisidae, iz Ann. de la Soc. Linn. de Bordeaux, XL, p. (8). — Talaus, Sim., loc: cit. = Microcyllus, Thor.. in manuscr. @) Gen. Talao, Sim., affine est hoc genus, fronte ut in eo latissima; serie ocu- lorum postica anticam longitudine superanti et oculis mediis anticis multo longius inter se quam a lateralibus anticis remotis praesertim et facile a Talao dignosci potest. ian DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM 155 Gen. Palaephatus, Camer., 1883. 51. P. pseudorchestes, Thor., densius nigro-pilosus, cephalo- thorace et mandibulis nigro-piceis, pedibus flavis, metatarsis et. tarsis fusco-testaceis, femoribus et patellis postice , tibiis subter macula nigra notatis; abdomine breviter sub-ovato, dorso ejus nigro flavo-marginato et flavo-maculato A flavo antice et pone id fascia longitudinali ejusdem coloris notato, lateribus abdominis et ventre testaceis, nigro-fasciatis. — 9 ad. Long. circa 31/, millim. Patria: Sumatra (Beccari). Tribus SALTIGRADZE. Fam. SALTICOIDA. Gen. Synemosyna (Henrz) ; 1842. [52. S. capito, Thor., brevior, cephalothorace piceo, albo- pubescenti, macula marginali cuneata alba utrinque, in impres- sionibus cephalicis; parte cephalica partem thoracicam altitudine multo superanti, supra proclivi et modo levissime convexa; pe- dibus anterioribus testaceis, nigro-lineatis, 1.' paris apice infu- scatis, pedibus posterioribus fuscis, coxis, trochanteribus et tarsis saltem 4. paris testaceis; tibiis 1.' paris aculeis 2. 2. 2. 2., tibiis 2.' paris circiter 1. 2. 2. aculeis debilibus subter munitis, meta- tarsis anterioribus 2. 2. aculeis; abdomine inverse ovato, sub- cinereo-fusco, versus basin vitta transversa angusta fusca postice albo-marginata, pone medium vero lineis transversis duabus fuscis plus minus distinctis in fundo notato, pube albicanti | vittam transversam latam aliamque basalem ut et plagam a calem formanti. — 9 ad. Long. circa 5 1/, millim. Patria incerta: haud scio an India Neérlandica (Van Hasselt ded.)]. 58. S. debilis, Thor., angustior, cephalothorace ferrugineo- fusco, albicanti-pubescenti, macula marginali cuneata utrinque, in impressionibus cephalicis, notato; parte cephalica paullo altiore Ae AAT] AUS) este A STIA di MIR ites n LOR 156 T. THORELL quam est pars thoracica, supra proclivi et modo levissime con- vexa; pedibus omnibus clarius fusco-testaceis, 1.! paris nigro- lineatis, metatarsis anterioribus et tibiis 1.i paris subter aculeis 2.2. munitis, tibiis 2. paris inermibus; abdomine duplo longiore quam latiore, inverse ovato fere, in fundo fuligineo-fusco, albo- pubescenti, hac pube in dorso, ut videtur, tres vittas transversas plagasve formanti. — 9 ad. Long. circa 4 millim. Patria: Java (Van Hasselt ded.). [Gen. Toxeus, C. L. Kocn, 1846. 54. T. mandibularis, Thor., fusco-niger, palpis testaceis, apice latissime piceis, pedibus, 2.' paris exceptis, ad maximam partem piceis, coxis 4.' paris et tarsis saltem sex anterioribus flavo- testaceis; parte cephalica a latere visa supra librata et leviter convexa; pedibus 1.' paris longis et gracillimis, saltem 4 paribus aculeorum gracillimorum subter in tibiis, 2 paribus aculeorum subter in metatarsis instructis; mandibulis porrectis, cephalotho- race paùllo brevioribus, 4.plo longioribus quam latioribus, supra intus transversim sub-planis, margine interiore-superiore recto, latere exteriore-superiore desuper viso, praesertim apicem versus, leviter arcuato (marginem sub-compressum non formanti): dente apicali sat forti et pone eum ordinibus duobus rectis dentium subter intus armatis, ordine interiore ex saltem 4 dentibus parvis, exteriore ex 8 dentibus minutis constanti; ungui mandibulam longitudine aequanti, gracili, bis incurvo. — ~ ad. Long. circa 48/, (cum mandibulis circa 6) millim. Patria incerta; nonne India Neérlandica? (Van Hasselt ded.)] Gen. Salticus (Larr.), 1804. 55. S. formosus, Thor., cephalothorace rufo, parte cephalica caeruleo-nigra, pedibus testaceis, nigro-lineatis, 4.' paris saltem femoribus testaceo-rufis, coxis 1.' paris nullo spatio separatis ; pedibus 1.‘ paris in patellis aculeo 1, in tibiis 2. 2. 2. 2., in metatarsis 2. 2. aculeis longis subter armatis, pedibus 2.' paris i ANA TOI ORSA AA NERNES SONE ONTARIO CRON e) CIA x ARI HUA VOSTRO TÀ A 3, ARL INCA KP DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM 157 subter in tibiis 2. 2. 2., in metatarsis 2. 2. aculeis; abdomine longo et angusto, dimidio posteriore in dorso et lateribus nigro, dimidio anteriore cinereo-testaceo (vitta transversa dorsuali fusca?), hoc colore pallido in lateribus in formam cunei retro producto, ventre secundum medium sub-cinereo-testaceo, fascia longitudi- nali nigra postice notato. — 9 ad. Long. circa 5 millim. Patria: Sumatra (Beccari). 56. S. pectorosus, Thor., cephalothorace fusco-ferrugineo, parte cephalica picea vel nigra et multo altiori quam est pars thora- cica; sterno coxas medias latitudine superanti; pedibus sub- testaceis, saltem l. paris nigro-lineatis, femoribus 1.’ paris dilatatis, tibiis hujus paris 5 paribus aculeorum sat parvorum subter armatis, tibiis 2.' paris subter aculeis minutis saltem 1. 1., metatarsis anterioribus 2 paribus aculeorum; abdomine duplo longiore quam latiore, in fundo nigricanti, vittis nonnullis trans- versis pallidis notato, quae in plagam longitudinalem utrinque . dentatam coalitae sunt; mandibulis porrectis, parte cephalica paullo longioribus, triquetro-pyramidatis, supra planis et extus rotundatis, ungui longo, inermi, basi et apice curvato. — 7 ad. Long. (sine mandibulis) circa 41/, millim. Var. 8, sternodes, parte cephalica partem thoracicam altitu- dine non multo superanti; femoribus 1.' paris parum dilatatis, aculeis tibiarum 1.' paris earum diametro duplo longioribus , tibiis 2.' paris subter 2. 2. 2. aculeis armatis; abdominis dorso lineis nonnullis transversis pallidis notato, quarum prima, versus basin abdominis sita, in maculas duas magnas obliquas albo- pubescentes dilatata et abrupta est; mandibulis brevibus, sub- cylindrato-ovatis, magis deorsum directis, ungui aequaliter cur- vato; praeterea ut in forma princip. est dictum. — 9 ad. Long. circa 5 millim. (An propria species ?). Patria: Sumatra (Beccari). 57. S. alticeps, Thor., cephalothorace ferrugineo-fusco, parte cephalica alta, fascia nigra oculos utriusque lateris conjungenti utrinque, et, pone medium, maculis duabus nigris notata; sterno 158 T. THORELL coxas medias latitudine saltem aequanti; pedibus ferrugineo- et flavo-testaceis, metatarsis 1.‘ paris utrinque nigris; tibiis 1. paris 4 paribus, metatarsis hujus paris 2 paribus aculeorum subter armatis; abdomine duplo longiore quam latiore, nitidis- simo, piceo, macula supra-anali pallida et vitta transversa pal lida ante medium dorsi sita ornato; mandibulis maris triquetris, porrectis, partem cephalicam longitudine aequantibus, saltem 4.plo longioribus quam latioribus, desuper visis intus rectis, extus apice sensim rotundato-angustatis (lateribus praeterea paene parallelis), latere superiore ad longitudinem sat fortiter arcuato- ‘ convexo, transversim paullo convexo et foras declivi; ungui longo, inermi, basi et apice incuryo, praeterea recto. — 7 ad. Long. 3°/, (cum mandib. paene 5) millim. Patria: Java (Beccari). 58. S. leptognathus, Thor., cephalothorace duplo longiore quam latiore, nigro, albo-piloso, parte thoracica in medio rufescenti ; abdomine sub-lanceolato, sub-piceo, albo-pubescenti, macula api- cali pallida; mandibulis sub-cylindratis, porrectis, cephalothorace longioribus; pedibus flavo-testaceis, metatarsis 1.’ paris nigris, linea longitudinali flavo-testacea supra et subter, femoribus vero et tibiis ejusdem paris linea longitudinali nigricanti extus no- tatis; tibiis 1.' paris aculeis paucis debillimis subter armatis. — 7 ad. Long. circa 41/, (cum mandib. circa 63/,) millim. Patria: Java (Beccari). Gen. Bianor, Peckx., 1885. 59. B. leucostictus, Thor., cephalothorace in fundo nigro, pube cupreo-lutea saltem ad magnam partem vestito (lateribus ante- rius sub-cupreo-squamulosis) et supra, posterius, maculis nonnullis albis notato fasciaque angusta alba utrinque, secundum mar- ginem lateralem, praedito; palpis piceo-ferrugineis, parte femorali et apice partis patellaris supra dense flavo-pubescentibus, parte tibiali duplo longiore quam latiore; pedibus 1.’ paris longis et robustis, ad maximam partem sub-piceis, reliquis pedibus fusco- i. DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM 159 | testaceis, femoribus obscurioribus ; abdomine anguste ovato, in fundo piceo-nigro, dorso saltem antice pube cupreo-lutea vestito et prope apicem posticum maculis duabus e pube ejusmodi for- matis notato, praeterea vero ordinibus duobus longitudinalibus macularum albissimarum ornato. — 7 ad. Long. circa 5!/, millim. Patria: Sumatra (Beccari). 60. B. incitatus, Thor., cephalothorace in fundo nigro-piceo, pube olivaceo-lutea supra et in lateribus, superius, vestito, la- teribus postice cinereo-albo-pubescentibus, clypeo pilis albis et pube flaventi densa tecto; palpis flavo-testaceis; pedibus 1. paris ferrugineo-piceis, apice testaceis, femoribus nigris, reliquis pe- dibus fusco-testaceis, nigro-annulatis; abdominis dorso pube densa olivaceo-lutea vestito et maculis nonnullis parvis e pube albi- canti formatis notato, quarum duae, reliquis paullo majores, ad latera dorsi, posterius, sitae sunt; vulva ex area parva, costà paene w-formi fuscà limitata, constanti. — 9 ad. Long. 4!/,- 51/, millim. Patria: Java (Kinberg); Sumatra (Beccari) — An femina B. bali, Thor. (!), est haec aranea ? Gen. Homalattus, Ware, 1841. 61. H. mordax, Thor., cephalothorace in fundo obscure ferru- gineo-fusco, squamulis tenuibus virescentibus vel sub-flavis et aureo-micantibus supra vestito, et linea sub-marginali alba in lateribus cincto; area oculorum vix dimidiam cephalothoracis longitudinem occupanti, oculis 2.° seriei vix vel non dimidio longius ab oculis posticis quam a lateralibus anticis remotis ; pedibus 1. paris reliquos longitudine superantibus, ad maximam partem piceis, albo-sub-villosis, ut reliquis pedibus, quorum po- steriores sub-testacei et nigricanti-annulati sunt, saltem hic illic aureo-squamulosis; femoribus aculeis 3 (vel saltem 2) brevibus ad apicem supra munitis, tibiis 1. paris aculeis 2. 2. 2., tibiis TO) Aracnidi di Nias e di Sumatra, cet., in his Ann., Ser. 2, X, p. 73. 160 T. THORELL 2.: paris 1. 1. (vel 1), metatarsis anterioribus 2. 2. aculeis subter armatis; abdomine supra sub-piceo (limbo interdum pallidiore), squamulis flaventi- vel olivaceo-aureis, saltem ad partem albo- micantibus, vestito, saltem in 9 in dorso anterius nigro-sub- maculato et lunulis duabus parvis lineolisque paucis transversis nigricantibus postice notato. — @ 9 ad. Long. o circa 5?/,, Q 64/, millim. Patria: Java (Beccari). © 62. H. nobilis, Thor., cephalothorace nigro, squamulis cupreis paene undique sparso (vestito?) et utrinque posterius fascia sub- marginali viridi-aurea ornato; area oculorum plus dimidium lon- gitudinis cephalothoracis occupanti, oculis 2.” seriei circa 4.plo longius ab oculis posticis quam a lateralibus anticis remotis ; mandibulis vitta transversa viridi-aenea prope basin ornatis; pe- dibus piceis (anterioribus magis nigro-piceis), cupreo- et aeneo- squamulosis, femoribus 1.‘ paris aculeo minuto 1 sub-apicali , tibiis 1.1 paris subter aculeis 1. 1. versus apicem intus sitis, metatarsis ejusdem paris 2. 2. aculeis subter armatis, tibiis et metatarsis 2 paris subter aculeatis quoque; abdomine nigro- piceo, cupreo- et viridi-aureo-squamuloso. — <7 ad. Long. circa 7 millim. Patria: Celebes (Van Hasselt ded.). Gen. Marptusa, Tuor., 1877. 63. M. nannodes, Thor., cephalothorace humili, in fundo sub- fusco, saltem in lateribus albo-pubescenti (9) vel fascia supra- marginali alba utrinque ornato (7), pedibus sex posterioribus testaceis, pedibus 1.' paris reliquis robustioribus et fusco-testaceis, in yg utrinque nigro-fasciatis, tibiis hujus paris modo 2. 2. 2. aculeis, subter sitis, armatis, tibiis et metatarsis 4 posterioribus aculeis carentibus; abdomine supra in fundo pallido, dorso in o anterius fasciis duabus longitudinalibus nigricantibus et, pone . eas, maculis nonnullis vel vittis transversis ejusdem coloris no- tato, abdomine feminae superius maculis parvis nigris densis DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM 161 sparso et vittis transversis paucis recurvis vel retro fractis (an- terioribus earum in medio abruptis) nigris posterius in dorso notato. — 7 9 ad. Long. fere 3'/,, 2 4 millim. Patria: Sumatra (Beccari). 64. M. (Bavia) hians, Thor., cephalothorace brevi, in fundo ferrugineo-fusco, parte thoracica antice magis rufescenti; man- dibulis divaricantibus, palpis flavo-testaceis totis; pedibus 4.‘ paris pedes 3.% paris longitudine multo superantibus, pedibus 1.‘ paris reliquis, qui toti flavo-testacei sunt, multo robustioribus, fusco- ferrugineis, tarsis pallidis: aculeis longis 2. 2. 2. subter in tibiis et 2. 2. subter in metatarsis hujus paris tuberculis altis impo- sitis; tibiis 2.' paris 1. 2., metatarsis ejusdem paris 2. 2. aculeis subter armatis, tibiis et metatarsis posterioribus aculeis caren- tibus; abdomine longo, sub-lanceolato. — 9 ad. Long. circa 81/, millim. Patria: Sumatra (Forbes). 65. M. (Bavia) decorata, Thor., cephalothorace brevi, in fundo saltem postice nigro-piceo, pube flava munito; mandibulis vix divaricantibus, palpis albicantibus; pedibus 1.‘ paris reliquis, qui toti flavo-testacei sunt, non parum robustioribus, piceis, pa- tella, tarso, apice tibiae et basi metatarsi testaceis, aculeis longis et tuberculis altis impositis 2. 2. 2. subter in tibiis et 2. 2. subter in metatarsis armatis; tibiis 2.' paris 2. 1., metatarsis ejusdem paris 2. 2. aculeis subter munitis, tibiis et metatarsis posterioribus aculeis carentibus; abdomine longo, sub-lanceolato, nigricanti, maculis 4 magnis albis superius ornato. — 9 ad. Long. circa 8 ?2/, millim. | Patria: Sumatra (Forbes). 66. M. (Thiania) formosissima, Thor., cephalothorace humillimo, paene plano, nigro, plaga magna sub-lunata ferruginea in parte thoracica notato, et squamulis caeruleis munito, quae vittam transversam ad oculos anticos formant aliamque vittam trans- versam mediam, quae plagam illam saltem antice tegit, margine Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (8 Ottobre 1890) 11 162 T. THORELL laterali quoque caeruleo-squamuloso; pedibus 1.‘ paris reliquis robustioribus, nigris, basi latissime sub-testaceis, tarsis ferrugineo- testaceis, reliquis pedibus paene totis sub-testaceis et, ut pedes li paris, squamulis caeruleis ad magnam partem tectis; tibiis et metatarsis anterioribus aculeis multis etiam supra sitis instructis, metatarsis posterioribus non tantum apice aculeatis; abdomine supra nigro, vittis tribus transversis caeruleis; palpis maris bre- vibus, spina partis tibialis palporum sat leviter deorsum curvata, duplam hane partem longitudine circiter aequanti. — A ad. Long. circa 6 millim. Patria: Borneo (Mus. Holm. communicavit). — Num eadem est haec species ac Thiania pulcherrima, C. L. Koch? Gen. Chrysilla, Tuor., 1887. 67. Ch. delicata, Thor., cephalothorace in fundo nigricanti, saltem in lateribus et in clypeo squamulis caeruleo-argenteis vestito, palpis pallide testaceis eodem modo squamulosis; pedibus testaceis; abdomine in fundo sub-testaceo, fasciis vel lineis lon- gitudinalibus tribus in dorso antice et maculis 4 nigris pone eas notato, saltem in lateribus squamulis aeneo-aureis et -argenteis munito. — Q ad. Long. circa 3 !/, millim. Patria: Sumatra (Forbes). — Forsitan femina Ch. debilis, Thor. (*), est haec aranea. 68. Ch. Doriae, Thor., cephalothorace in fundo nigro, fascia supra-marginali utrinque et vitta transversa media pallidioribus. notato, et saltem in iis et ad marginem frontalem ut et utrinque, inter oculos posticos et oculos 2.” seriei, squamulis argenteo- albis vestito; palpis flavo-testaceis; pedibus gracilibus, flavo- testaceis, nigro-annulatis, 1. paris paullo obscurioribus et robu- stioribus; abdomine supra in fundo. sub-testaceo, basi et ventre nigris, dorso maculis quattuor transversis lateralibus nigris, quae antice macula vel. vitta argenteo-alba limbatae sunt, ut et ma- (3) Spindlar fran Nikobarerna, cet., loc. cit. DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM 163 cula quinta nigra parva apicali ornato, dorso praeterea squamulis aureis vestito. — 7 ad. Long. circa 4 millim. Patria: Sumatra (Beccari). Gen. Maevia (C. L. Koca), 1848. 69. M. (Sinnamora) glaucochira, Thor., cephalothorace in fundo nigro, pone oculos, praesertim in medio, clariore, squamulis caeruleis saltem in lateribus vestito; mandibulis nigris, divari- cantibus et apice intus rotundato-excisis, palpis ad maximam partem nigris, squamulis cyaneis tectis; pedibus 1.' paris ad maximam partem nigris, reliquis pedibus testaceis; abdomine in fundo testaceo, fasciis duabus angustioribus nigris secundum to- tam longitudinem dorsi extensis signato, et squamulis sub-cyaneis saltem ad partem vestito, ventre fascia media longitudinali nigra notato. — « ad. Long. circa 6 millim. Patria: Sumatra (Forbes). 70. M. gemmans, Thor., cephalothorace nigro, lateribus paene totis, vittis transversis duabus dorsualibus (quarum posterior re- curva est) et macula triangula ad marginem posticum sita cu- preis et aeneo- vel cyaneo-aureis; pedibus testaceis, nigro-lineatis et -sub-annulatis; abdomine in fundo nigro, squamulis albissimis ad basin et secundum medium dorsi tecto, squamulis.aeneo- albicantibus praeterea munito; mandibulis in apice ad_ basin unguis, supra, modo dente minuto instructis; parte tibiali pal porum apice extus procursu brevi munita, qui in duos dentes incurvos, superiorem et inferiorem, divisus est et desuper visu spinam parvam sat crassam paullo incurvam simulat. — 7 ad. Long. circa 6 ?/, millim. | Patria: Sumatra (Beccari). 71. M. Marxii, Thor., cephalothorace nigro, saltem in late- \ribus squamulis versicoloribus pallide cupreis et viridi-aeneis vestito, clypeo albo-pubescenti (-squamuloso?), annulis circum oculos anticos albis, supra ferrugineo-fuscis; pedibus in fundo i ' 164 T. THORELL fusco-testaceis, anterioribus nigro-sub-fasciatis -annulatisque; ab- domine in fundo nigro, saltem in declivitate antica squamulis albis, praeterea vero squamulis aeneo-albicantibus munito; man- dibulis apice, versus basin unguis, supra, dente sat parvo mu- nitis; parte tibiali palporum in medio apicis lateris exterioris spina simplici sat forti porrecta paullo deorsum et intus curvata armata, in apice intus vero mutica. — > ad. Long. circa 4 ?/, millim. Patria: Java (Kinberg). 72. M. cypria, Thor., cephalothorace in fundo nigro, pube crassa sub-squamuli-formi ferrugineo-fusca, intermixta albicanti, tecto; palpis testaceis, apice late ferrugineo-testaceis, pedibus totis fusco-testaceis, albo- et virescenti-squamulosis; abdomine supra squamulis crassis luteo-cupreis ad maximam partem tecto et vittis duabus transversis nigris notato, altera (magis inaequali et in medio sub-abrupta) paullo ante, altera paullo pone medium sita; ventre squamulis aeneo-albicantibus tecto et fasciis duabus longitudinalibus inaequalibus albis, quasi e maculis ternis con- flatis, in lateribus ornato. — 9 ad. Long. circa 5 millim. Patria: Sumatra (Beccari). Gen. Gelotia, Tuor. (’). 73. G. frenata, Thor., cephalothorace squamulis ferrugineo- cupreis et ad partem viridi-aeneis et aureis quoque tecto, fascia supra-marginali alba anterius latissima in utroque latere ornato; linea oculos anticos supra tangenti fere recta, oculis 2.* seriei in medio inter oculos posticos et laterales anticos locatis; pedibus testaceo-fuscis et nigricanti-sub-annulatis, squamulis sub-cupreis vestitis et annulis albis e pube formatis notatis, tibiis etiam (1) Hoc genus medium fere tenet inter Maeviam et Cocalum (et Linum), a Co- calo (et Lino) cephalothorace multo minus alto et proclivi, et oculis 2.2e seriei vix vel non solito majoribus praecipue discrepans, a Maevia tibiis 4.i paris sub-clavatis, metatarsisque hujus paris tibia abrupte angustioribus, tibiis saltem 1.1 paris subter « fimbria » munitis, cet., differens. ‘ SES REMC ET RETTO, Me Ne Ce mane DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM 165 supra aculeatis; abdomine saltem ad maximam partem, supra, squamulis sub-cupreis et -aeneo-viridibus tecto, in utroque latere fascia lata inaequali antice alba, postice pallide fusca secundum paene totam longitudinem extensa ornato. — 9 ad. Long. circa 7 millim. Patria: Sumatra (Beccari). 74. G. (?) bimaculata, Thor., cephalothorace in fundo piceo- fusco, oculis 4 posterioribus macula nigra intus limitatis; linea oculos anticos supra tangenti paullo deorsum curvata, oculis 2.” seriei multo longius ab oculis posticis quam a lateralibus anticis remotis; pedibus in fundo sub-fuscis, paullo pallido-annu- latis, tarsis testaceis; abdomine in fundo sub-fusco, ventre po- — stice maculis duabus sat magnis flaventibus ornato; tibiis supra aculeis carentibus ; tibiis 1. paris subter 2. 2. 2., antice et po- stice 1. 1. aculeis munitis, metatarsis anterioribus modo 2. 2. aculeis, subter sitis, praeditis; vulva ex impressione magna in- verse sub-ovata constanti, quae anterius costa humiliori, posterius alia costa altiori limitatur et septo humili angusta persecta est. — 9 ad. Long. circa 9!/, millim. | Patria: Borneo (Doria et Beccari). — Fortasse propriae ge- neris est haec species. | Gen. Cocalus, C. L. Kocu, 1846. 75. C. ramipalpis, Thor., cephalothorace in fundo sub-fusco vel -testaceo, oculis utriusque lateris in fascia vel macula oblonga nigra positis; clypeo in 7 cum basi mandibularum, ut palpis intus, pube densa alba tectis; pedibus sub-testaceis, parum di- stincte nigricanti-annulatis, tibiis anterioribus supra 1. 1., poste- rioribus tibiis supra 1 aculeo, tibiis anterioribus praeterea subter 2. 2. 2., antice et postice 1. 1. aculeis munitis, metatarsis ante- rioribus subter 2. 2. 2., antice et postice 1. 1. 1. aculeis armatis; abdomine in fundo cinerascenti-testaceo; latere exteriore partis tibialis palporum in 7 in procursum longissimum deorsum cur- vatum producto, qui ipso apice spina longa gracili continuatur 166 . T. THORELL et praeterea ibidem spinula instructus est, apice partis tibialis subter in procursum fortem sursum curvatum producto; vulva ex area elevata transversa nigra constanti, quae sulco medio. longitudinali sub-bipartita est. — 7 9 ad. Long. o circa 5, Q circa 7!/, millim. Patria: Sumatra (Forbes). Gen. Euophrys (C. L. Koca), 1835. 76. E. Giebelii, Thor., cephalothorace in fundo fusco-testaceo, area inter-oculari utrinque fascia nigra, oculos utriusque lateris conjungenti, notato, summo margine laterali et linea longitudi- ‘nali in medio utriusque lateris nigris quoque; sulco ordinario centrali brevissimo et tenuissimo; pedibus fusco-testaceis, paullo nigro-annulatis, patellis posterioribus aculeatis; abdomine brevi, antice in medio retuso, in fundo cinerascenti-testaceo, maculis parvis et punctis nigris antice sparso, et utrinque ad latera dorsi vittis transversis duabus sub-obliquis nigris notato, quarum an- teriores duae paullo ante medium dorsi sitae sunt et maculam nigram inter se, anterius, comprehendunt, reliquae duae versus anum sitae, maculis paucis parvis nigris inter has duas vittas in seriem longitudinalem digestis. — 9 ad. Long. circa 4 millim. Patria: Java (Beccari). Gen. Orcevia, Tuor. (1). 77. 0. Keyserlingii, Thor., cephalothorace in fundo piceo, crasse luteo-pubescenti; mandibulis nigro-piceis, plus minus aureo- micantibus; palpis testaceo-fuscis, in Q apice nigro-piceis; pe- dibus testaceo-fuscis, nigro-annulatis, 1.' paris ad maximam partem (apice) piceis, in 7 sat longis, in 9 brevissimis, me- dA (1) Hoc genus generibus Plexippo (C. L. Koch) Thor., 1887 [= Menemero (Sim.) Thor., 1877-1881] et Lauharullae, Keys., valde affine est: differt ab iis structura cephalothoracis, qui, excepto (postice et) brevi spatio antice, latera parallela habet, ante oculos. 2.2 seriei anteriora versus sensim angustatus, fere ut in figura Er- ganis cognatae, Keys. (Die Arachn. Austral., Tab. CXVIII, fig. 3). DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM 167 tatarsis 4.' paris modo apice aculeatis; abdomine ovato-elliptico, supra nigricanti et luteo-pubescenti; palpis maris brevibus, de- flexis, parte tibiali transversa apice extus in spinam valde longam deorsum et anteriora versus curvatam exeunti, parte tarsali in 2 anguste triangula; vulva ex maculis duabus rotundatis parvis fuscis, spatio earum diametrum saltem aequanti disjunctis, con- stanti. — 7 9 ad. Long. & circa 41/,, Q 3/,-51/, millim. Patria: Sumatra (Beccari). 78. 0. eucola, Thor., cephalothorace in fundo piceo (dorso pone oculos posticos transversim in formam plagae sub-lunatae paullo clariore), nigro-piloso et pube luteo-aurea crassiore mu- nito; palpis apicem versus piceis et dense nigro-pilosis, parte tibiali modo paullo longiore quam latiore; pedibus anterioribus piceis, brevibus et, praesertim 1l.' paris, robustis, posterioribus pedibus sub-testaceo-fuscis, piceo-sub-annulatis, metatarsis 4.! paris non modo apice, verum etiam versus basin aculeatis; abdomine ovato, in fundo nigro-fusco (?), supra pube luteo-aurea munito; » vulva e maculis duabus sub-elevatis piceis sat magnis et circulis duobus minutis impressis pallidis paullo ante eas sitis formata. — ¢ ad. Long. circa 6!/, millim. Patria: Sumatra (Beccari). Gen. Plexippus (C. L. Kocn), 1846. 79. P. gausapatus, Thor., cephalothorace in fundo nigricanti, pube crassa cinereo-albicanti, intermixta rubro-fusca, tecto, et in area inter-oculari pube aureo-fusca quoque vestito, fascia longi- tudinali media pallida cinereo-albicanti-pubescenti saltem in parte thoracica notato; clypeo pilis cinereo-albis vestito; palpis et pe- dibus testaceo-fuscis, nigro-sub-annulatis; abdominis dorso cine- rascenti, fascia media longitudinali pallida anterius angustiore, posterius lata et hic utrinque paullo bi-angulata ornato, hac fascia anterius albicanti et colore cinereo-fusco geminata, tum, pone angulos, magis cinereo-fusca, et denique (apice) obscure aenea; ventre cinerascenti, nigro-punctato, lineis tribus longitu- 168 T. THORELL dinalibus nigris (vel interdum fascia singula lata nigra?) notato. — © ad. Long. circa 11 1/, millim. 3 Patria: Sumatra (Beccari). — Generis Scaeae, L. Koch, haec species, quae P. Paykullti (Aud. in Say.) sat similis est, videtur. Gen. Viciria, THor., 1877. 80. V. terebrifera, Thor:, cephalothorace sub-aeneo-nigro, fa- > scia lata supra-marginali alba in lateribus et postice cincto, et fascia media longitudinali alba in area inter-oculari notato; palpis brevibus, in fundo sub-testaceis, parte tarsali obscuriore, lata, sub-ovata et sub-acuminata, parte tibiali transversa; pedibus in fundo sub-testaceis, femoribus anterioribus ad partem nigri- cantibus, patellis et tibiis anterioribus rufescentibus, subter nigro- pilosis; abdomine anguste sub-lanceolato, supra sub-aeneo-nigro et fascia media longitudinali angusta alba ornato, quae posterius utrinque profunde dentata est vel ex maculis retro fractis com- posita; ventre albo, linea media longitudinali nigra. — + ad. Long. circa 7 !/, millim. Patria: Sumatra (Beccari). Gen. Bathippus, Tuor. (1). 81. B. macilentus, Thor., cephalothorace in fundo pallide fer- rugineo, saltem secundum medium pube flava vestito; palpis longis et gracilibus, flavo-testaceis, clava obscuriore; pedibus ferrugineis, basi et apice cum basi tibiarum sat late testaceis ; abdomine duplo et dimidio longiore quam latiore, sub-testaceo , ordinibus duobus macularum majorum nigrarum (vel fasciis duabus inaequalibus nigris) secundum medium totius dorsi ex- tensis ornato, ventre secundum medium nigro; mandibulis an- teriora versus et deorsum directis, paene usque a basi valde | divaricantibus, sat gracilibus, dimidio cephalothorace longioribus, circa triplo longioribus quam latioribus, in medio cylindratis, @) Spindlar fr. Nikobarerna, cet., loc. cit. doo e gi SER SEA RENT erie Re Prà DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM 169 dorso in formam leviter sinuato, intus prope apicem, ad basin unguis (superius), dente sat forti profunde bifido, et sub eo, infra, alio dente armatis, versus basin vero subter dente sat forti praeditis; ungui mandibulae longissimo, sat gracili, basi et apice incurvo, in medio leviter sinuato. — ad. Long. circa 9!/, millim. Patria: Sumatra (Beccari). Gen. Hasarius (Sim), 1870. 82. H. scylax, Thor., cephalothorace in fundo nigro, flaventi- pubescenti, fascia media longitudinali pallidiore albicanti-pube- scenti in parte thoracica et macula magna sub-triangula flaventi- alba in utroque latere hujus partis ornato; palpis longis, flavo-testaceis, apice fuscis, parte tibiali apice spinis tribus por rectis sat fortibus nigris armata; pedibus flavo-testaceis, nigro- annulatis, 1.' paris ad maximam partem piceis; abdomine angu- stius ovato, supra nigro et fascia media longitudinali pallidiore plus minus distincta notato, quae utrinque linea sub-flexuosa cinereo-alba limitatur; lateribus abdominis antice fascia inaequali . pallida signatis. — > ad. Long. circa 5 */, millim. Patria: Sumatra (Beccari). — Gen. Bathippo adscribi posset haec species, nisi oculos 2.° seriei aeque longe ab oculis posticis atque ab oculis lateralibus anticis remotos haberet. 83. H. Workmanii, Thor., cephalothorace in fundo obscure rufescenti-fusco, vitta transversa lata procurva paullo pallidiore pone oculos posticos notato, area oculorum nigra, annulis cireum oculos anticos pallide flavis, in medio extus luteo-ferrugineis; pedibus fusco-testaceis, tibia cum patella 3." paris tibiam cum patella 4.' paris longitudine modo aequanti, tibiis omnibus aculeo supra carentibus; abdomine ovato, supra nigro, squamulis aureo- albidis saltem secundum medium, posterius, vestito, et saltem versus latera pube rufescenti et albicanti munito et sub-variato; vulva ex callis duobus parvis oblongis parallelis nigricantibus, spatio pallido angusto separatis, constanti. — 9 ad. Long. circa 61/, millim. 170. T. THORELL Patria: Sumatra (Beccari). — Haec species HL Adansonii (Aud. m Say.) valde affinis est. 84. H. coprea, Thor., cephalothorace in fundo ferrugineo, vitta marginali lata procurva nigra plus minus evidenti postice cincto, et pube alba (+) vel flava saltem ad partem vestito; palporum parte tibiali in 7 aeque longa ac lata, apice extus spina gra- cili obtusa sat longa armata; pedibus sub-testaceis, nigro-annu- latis, anterioribus obscurioribus, tibiis saltem posterioribus etiam supra aculeo munitis; abdomine in fundo cinerascenti-testaceo, nigro-variato et -maculato, vitta transversa dorsuali media nigra in duas maculas transversas postice rotundatas abrupta, et alia vitta transversa nigra paullo ante anum sita praesertim conspicuis, dorso abdominis saltem ad basin pube alba (7) vel flava ve- stite,.— 70 ad Lone, 7 circaso) ©) cirea bi alli ‘Patria: Sumatra (Forbes et Beccari). — Gen. Saitis, Sim., haec species haud dubie est. 85. H. sobarus, Thor., cephalothorace ferrugineo-rubro, luteo- flavo-pubescenti; palpis flavo-testaceis; pedibus luteo-testaceis vel luteis, tibiis 4. paris etiam supra aculeo minuto instructis; ab- domine breviter ovato, in fundo testaceo-cinereo, dorso ejus ma- _ culis quattuor majoribus nigris in rectangulum sub-transversum dispositis posterius notato, pube luteo-flava saltem antice munito et vitta brevi obliqua e pube ejusdem coloris formata utrinque, inter maculas illas nigras, signato. — 9 ad. Long. circa 5 millim. — | Patria: Sumatra (Beccari). — Haec quoque species Sgr Sarti (Sim.) Keys. adscribenda videtur. 86. H. dispalans, Thor., cephalothorace sat humili, in fundo piceo, fascia lata sub-marginali alba e pube formata in lateribus cincto et saltem in area inter-oculari squamulis tenuibus albi- cantibus, aureum vel cupreum colorem sentientibus, munito; palpis gracilibus, nigris, basi late testaceis, parte tibiali saltem aeque longa ac lata, apice extus spina gracili sat longa paene recta armata; pedibus fusco-testaceis, anterioribus nigro-fasciatis , DIAGNOSES ARANEARUM NOVARUM 171 femoribus apice nigris, tibiis omnibus etiam supra aculeo mu- _nitis; abdomine ovato-lanceolato, superius nigro-fusco, squamulis tenuibus aeneo-viridibus in dorso et magis aureis in lateribus munito, ventre nigro, cum lateribus (inferius pallidis) squamulis sericeo-albis vestito. — + ad Long. circa 41/, millim. | Patria: Java (Van Hasselt ded.) — H. sinuato (Dol.), qui secun- dum Cel. Simon generis Cytaeae, Keys., est, haec species est affinis. 87. H. (?) McCookii, Thor., dense pubescens et sub-hirsutus, cephalothorace nigro, fasciis tribus longitudinalibus e pube alba, intermixta saltem in marginibus pube ferruginea, ornato, clypeo albo-pubescenti ‘et -piloso; palpis maris brevibus, parte tibiali sub-transversa, apice extus dente brevi armata; pedibus in fundo piceis, nigro-sub-annulatis, tibia cum patella 3.° paris tibiam cum patella 4.' paris longitudine modo aequanti; abdomine supra nigro, fascia media longitudinali sub-aequali sat lata alba vel ferrugineo- alba, in femina utrinque postice dentato-lobata, signato, late- ribus maris fascia longitudinali alba notatis quoque; vulva e fovea magna transversa profunda nigra, limbo pallide fusco cincta, constanti. — 7 9 ad. Long. 7 circa 74/,, 9 circa 10 millim. Patria: Java (Van Hasselt ded.) — Fortasse potius ad gen. Plexippum (C. L. Koch) nob. referri debet haec species, P. gaw- sapato (vid. sup., p. 167) praesertim affinis; differt tamen a Ple- _aippo tibia cum patella 3.* paris aeque longa ac (non breviore quam) tibia cum patella 4. paris. Gen. Nicylla, TuÙor. (1). 88. N. Sundevallii, Thor., cephalothorace humili, albo-pubescenti, in fundo piceo, saltem area inter-oculari nigra; mandibulis bre- vibus, directis; palpis testaceo-piceis, apice obscurioribus, parte () Genus Wicylla a gen. Hasario (Sim.) Thor. cephalothorace humiliore, et qua- drangulo oculorum postice multo angustiore quam est cephalothorax ibidem, prae- sertim differt: cephalothorax ad formam in universum fere est ut in gen. Thiania, C. L. Koch, sed minus humilis; cum hoc-genere et cum Orcevia, Thor., etiam quoad formam palporum brevium et valde obtusorum convenit Nicylla: in Nicylla tibia cum patella 3.ii paris tamen non brevior quam, sed saltem aeque longa ac tibia cum patella 4.i paris est. È . St § DER 2 i 172 T. THORELL tibiali in mare sub-transversa, apice extus spina paene recta sat longa et forti armata; pedibus testaceis, nigro-annulatis, 1.‘ paris pedibus, qui praesertim in mare reliquis longiores sunt, obscu- rioribus, saltem metatarsis nigris, tarsis vero saltem basi testaceis; abdomine longiore, lateribus et, in mare, dorso toto in fundo nigris, vittis binis obliquis albis supra in lateribus, magis postice, locatis et linea brevi transversa alba in apice dorsi sita notato, basi, praesertim in lateribus, albo-pubescenti quoque; dorso fe- minae plaga sub-cinereo-testacea paullo inaequali et saltem ad margines laterales albo-pubescenti ad maximam partem occu- pato, quae plaga anterius lineà longitudinali nigrà sub-geminata est et postice lituris paucis obscurioribus sub-recurvis notata, pictura praeterea ut in mare. — y 9 ad. Long. 6-8}/,, | Q circa 8 millim. E Patria: Sumatra (Beccari). RES LIGUSTICAE XIV. _ C. PARONA rp A. PERUGIA CONTRIBUZIONE PER UNA MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE (Tav. II, IV, V). Il genere Microcotyle, della Famiglia delle Polistomideae, venne istituito da Van Beneden ed Hesse nel 1862 (1) comprendendovi trematodi ectoparassiti aventi per carattere principale una ap- pendice (disco) all’ estremità posteriore del corpo, allungata, o falciforme, con numerose ventose a telaio chitinoso e disposte sopra due file (?). Questo genere fu dai prelodati autori illustrato colla descri- zione delle seguenti specie: Microcotyle Labracis del Labrax lupus — M. Canthari del Cantharus griseus — M. Donavani del Labrus Donavani — M. erythrini del Pagellus erythrinus — e M. Chry- sophri della Chrysophrys aurata. C. Vogt nel 1878 (*) aggiunse un’ altra specie: il M. Mugilis @) Recherches sur les Trématodes ecc. — Mém. de l’Acad. Roy. de Belgique, Tom. XXXIV. ‘ () « Une partie du corps est séparée en arriére par un étranglement et porte, des deux còtés du corps, un très-grand nombre de petites ventouses 4 crochets. Les oeufs sont munis d’un filament aux deux poles » (V. Ben. et Hesse, loc. cit, p. 112). (*) Ueber die Fortpflanzungsorgane einiger ectoparasitischer mariner Trematoden. Zeitsch. f. wiss. Zool.; vol. XXX, Suppl. (Analisé par Maupas in Arch. Zool. expérim., Tom. VI, p. 371; 1877). CU i Ne ti a ae 174 C. PARONA ED A. PERUGIA del Mugi! cephalus, ed in tale lavoro, dopo uno studio compa- rativo dei microcotili coll’Axine, concluse col fondere in uno questi due generi, ritenendo che in essi la organizzazione sia la stessa e le differenze fra loro affatto insignificanti. Nel medesimo anno Ludwig Lorenz pubblicò una pregevole memoria (!) descrivendo una nuova specie: M. mormyri del Pa- gellus mormyrus; e, dimostrandosi contrario alle conclusioni del Vogt, mantenne distinti i due generi (Microcotyle ed Awine); separazione ammessa in seguito anche da O. Taschenberg (?) e dal Monticelli (3). Recentemente noi pure ebbimo occasione (*) di indicare tre nuove specie (M. Sargi del Sargus Rondeletii, S. annularis e S. vulgaris; M. alcedinis della Smaris alcedo e M. Trachini del Trachinus radiatus. A queste ne aggiungiamo ora una quarta, che istituiamo con un individuo trovato sulle branchie del Bow salpa (M. salpae); portando così ad undici le specie da assegnarsi al gen. Microcotyle. La forma generale del corpo dei microcotili è molto appiat- tita, allungata ed assottigliata alle due estremità; l’ anteriore però meno della posteriore. Il corpo è costantemente distinto in due parti, una anteriore più lunga e una posteriore (appendice caudale, disco di Monticelli), sui margini della quale stanno delle ventose, disposte sempre sopra due file. Alcune specie (M. Can- thart, M. Chrysophri) presentano anche una lieve dilatazione in corrispondenza del terzo anteriore del corpo, a livello delle aperture sessuali. Il corpo dei microcotili è poco consistente e la sua superficie non offre rilievi o appendici di sorta, nè stria- ture. Il disco ha pure forma variabile; però è sempre più o meno allungato, linguiforme ed ha rapporti più o meno intimi col (1) Ueber die Organisation der Gattungen Axine und Microcotyle — Arbeit. "des Zoolog. Institut zu Wien; Hft 3; 1878. i (2) Weitere Beitrage zur Kenntniss Ectoparassit. Trematoden: Festschrift d. Na- turforsch. Gesellsch. zu Halle in S., pag. 45; 1879. (5) Saggio di una Monografia dei Trematodi, pag. 101; Napoli, 1888. (4) Di alcuni trematodi ectoparassiti (Nota prevent.). — Ann. Mus. Civ. di Genova: ser. 2.4, vol. VII, (XXVII) pag. 744. MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE 175 restante del corpo. In alcuni è quasi peduncolato (M. Chry- sophrit, M. mormyri), in altri raggiunge pressochè lo stesso diametro del corpo (M. Sargi, M. Mugilis e M. Trachini), non mancando esempi di transizione fra questi estremi. Il disco è linguiforme nel M. Donavani (Tav. XII, fig. 1, V. Ben. ed Hesse cit.), quadrangolare nel M. Trachini, con lunga e sottile appendice nel M. Chrysophri, M. Sargi, M. salpae. Questo tratto del corpo, mancante sempre di uncini, sostiene un numero variabilissimo di ventose, da sedici paia (M. Trachini) a centoquaranta (M. Sargz) a duecento (M. mormyri) distribuite su due file (carattere essenziale) lungo i margini. Queste ven- tose in generale hanno in tutte le specie la stessa struttura e la stesso apparato di sostegno, dato da steli, o pezzi articolati di natura chitinosa. Van Beneden ed Hesse ammetterebbero che per ogni ventosa lo scheletro risulti da quattro pezzi chitinosi unciniformi per tutti i microcotili e soltanto di tre pel M. Chrysophri. Ciò non è esatto, perchè in moltissimi esemplari che ebbimo in esame, le ventose in questa specie si presentano collo stesso numero di pezzi di sostegno di quelle delle altre. Non crediamo di in- sistere sulla disposizione, struttura e modo loro di funzionare perchè già noti per i lavori del Nordmann (Mikrograph. Beitr.) e di altri sui trematodi in generale e di Van Beneden ed Hesse e di Lorenz sui microcotili in particolare. Le ventose caudali si modificano di poco in dimensioni nelle varie specie; però vanno in tutte diminuendo di diametro da quelle della base a quelle dell’apice del disco (p. es. M. Trachini da 0,112, a 0,126, a 0, 042). ! Le predette ventose sarebbero facilmente caduche, giacché al minimo urto si staccherebbero dal rispettivo peduncolo (Van- Beneden ed Hesse pel M. Labracis). Le nostre numerosissime. os- servazioni non ci porterebbero ad ammettere questo fatto. La parte anteriore del corpo nei microcotili, lo dicemmo, va gradatamente assottigliandosi verso la sua estremità, che di norma è troncata, o arrotondata, senza appendici. Macchie ocu- lari fanno difetto in tutti i microcotili. 176 C. PARONA ED A. PERUGIA Ivi trovasi la cavità boccale, terminale, ampia, imbutiforme e contenente due ventose, ordinariamente piccole. Esse appaiono con disposizione simmetrica, più o meno ravvicinate |’ una all’ altra ed hanno, in tutti, forma ovale, o elissoidale e sono semplici in alcune specie, biloculari invece nei M. Labracis, M. mormyri, M. alcedinis e M. Mugilis, nei. quali un sepimento trasversale divide la ventosa in due cavità. Il margine libero delle ventose, sopratutto nel M. Trachini, é rivestito da piccolissimi e splen- denti corpicciuoli rotondi, disposti a gruppi, od in una fascia; e più che rilievi chitinosi a noi sembrano papillari. Le dimensioni delle ventose boccali, varianti da specie a specie, le indicheremo parlando di ciascun microcotile e le differenze risulteranno facili consultando il quadro comparativo dei prin- cipali caratteri di ogni specie, che presentiamo în fine del lavoro. L’ atrio della bocca è ampio, apicale. Il margine suo è in tutti intero, inerme e liscio; soltanto nel M. Donavani offrirebbe una incisura al lato ventrale, al dire di Van Beneden ed Hesse; il che noi non potemmo verificare, perchè questo trematode rappresenta l’unica specie che non fu da noi trovata, mancando l'ospite suo (Labrus Donavani) al mare nostro. Verificammo inoltre al tutto inesatto quanto dicono gli autori ora citati relativamente alla bocca del M. Canthari (1. cit., p. 113), che cioè questa sia « armée de plusieurs groupes d’une substance granuleuse formée de dents crochues probablement destinées è remplir les fonctions de machoires ». Superiormente alle ventose, distintissimi in tutte le specie, stanno tre gruppi, dei quali uno mediano e gli altri due late- rali, di corpicciuoli giallastri, che anche noi, siccome ebbe a dichiarare Lorenz (I. cit., p. 24) pensiamo di dover conside- rare quali corpi papillari tattili (Tastorgane), seguendo in questo il modo di pensare del Diesing e non quello di Van Beneden ed Hesse. Colla compressione, al dire di questi ultimi due autori, nel M. Chrysophrii farebbe salienza fra le ventose una specie di proboscide, circondata da papille acute, che contraendosi ver- rebbe a formare un’ unica eminenza. Questo fatto noi non MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE Ay Ge Vabbiamo mai constatato; soltanto nel M. Trachini esiste un bulbo esofageo di forma peculiare, del quale diremo a miglior luogo. Framezzo, o subito sotto le ventose e quindi al fondo del- l’imbuto boccale, trovasi, ben distinto in tutti, un corpo sfe- roidale, muscolare, che per aspetto e pel posto consideriamo come bulbo esofageo, sebbene il Lorenz lo ritenga come una proboscide che verrebbe spinta all’ infuori. Probabilmente si ri- ferisce a questo corpo la proboscide indicata dal Van Beneden ed Hesse e poco sopra menzionata. In continuazione a tale rigonfiamento si prolunga |’ esofago, il quale dopo un tratto variabile di lunghezza nelle diverse specie, si divide in due rami intestinali; e secondo le nostre osservazioni questa biforcazione avviene sempre ed in tutti i mi- crocotili al disopra dell'armatura genitale e non inferiormente come asserisce Lorenz pel M. mormyri. I due tronchi intestinali, di calibro notevole, corrono per tutta la lunghezza del corpo, penetrando anche lungo il disco (M. Chry- sophrù) e terminano, come è di norma nei trematodi, a fondo cieco. Essi offrono diverticoli laterali, semplici o biforcati ed è degno di nota che nel M. Labracis ed in qualche altro questi | ciechi sono dati anche dall’ esofago. Le scarsissime osservazioni riguardanti il sistema escretore si debbono, al Lorenz che pel M. mormyri dice: del sistema escre- tore ho constatato due condotti flessuosi che lungheggiano I’ in- testino e diminuiscono sempre fino all'estremo caudale ed an- teriormente sboccano all’esterno con una piccola papilla situata lateralmente all’apertura sessuale. Nell’interno dei due canali appare chiaramente uno strato epiteliare ciliare. i Lorenz inoltre, in seguito a proprie osservazioni, è portato a negare che questi canali si uniscano per sboccare con apertura comune posta nella regione caudale, conformemente a 2 quanto affermò Vogt pel M? Labracis. Braun recentemente (Zoolog. Anzeiger, N. 322, p. 620, 1889. — Die Lage der Excretionspori bei den Ectoparasit. Trematoden) non fa menzione, per questo apparato dei Microcotilidi, che del- l’Axine, riferendosi però in tutto al sopra citato del Lorenz. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.*, Vol. X (22 Ottobre 1890) 12 rR lee STILI A Se ASINI eae Bea RANA SREAGI È) = So e “ Ma ng) fiat ; us E ae pe) So : Mat at ieee ES 178 C. PARONA ED A. PERUGIA Relativamente alle aperture degli apparati sessuali gli osser- vatori non sono d’accordo. Van Beneden ed Hesse (Rech. cit.) parlando di un poro genitale con sostegno di uncini, senza pre- cisare se esso spetti piuttosto all'apertura femminile che alla maschile, lasciano credere che l'armatura stessa sia comune ai due sbocchi, considerando quindi una dilatazione ed apertura cloacale rivestita da uncini o da altre formazioni chitinose. Lo stesso Van Beneden, nelle Mémoires sur les Vers intestin., 1861, | pag. 49, parlando dell’ Octobothrium lanceolatum, vorrebbe invece ritenere l’armatura (plaque genitale) come esclusiva all’ apertura maschile. C. Vogt nello studio che fece del M. Labracis ammette, in rapporto coll’apertura maschile, un corpo copulatore ed infatt accenna ad un pene; parla di una corona d’uncini che lo cir- conda; ed indica in Pi una borsa di pene (I. cit., pag. 328; Tav. XVI, fig. 4, Ph.). Di più trova l'apertura vaginale, con minutissimi uncini, comunicante con un rigonfiamento cloacale, nel quale immetterebbe un canale che considera come ovidotto (1. cit., cl. vag.). Lorenz ha vedute al tutto opposte di quelle del Professore di Ginevra. Egli descrive (M. mormyrz) una apertura femminile, o dell’ovidotto, separata da quella maschile; ma riferisce la ar- matura chitinosa esclusivamente allo sbocco femminile; per modo che il deferente al suo termine è destituito di pene ed inerme, con foce poco superiore alla femminile (I. cit., pag. 25, Tav. III, fig. 3). Inoltre O. Taschenberg (Zeitsch. f. d. gesammelt. Naturwiss. Halle, 1879) considera l'armatura in questione come apparte- nente all’ apertura maschile; e non è spiegabile il ‘fatto che, mentre non gli era ignoto il lavoro del Lorenz, in nessun luogo esprime le ragioni per le quali egli sostiene il suo modo di vedere, senza ribattere l’opinione contraria del Lorenz. Per ultimo Monticelli (Saggio cit.) si limita in argomento a riportare, senza commenti, le varie opinioni dei singoli autori. Le nostre osservazioni, che datano da circa un anno e fatte sopra un gran numero di individui delle varie specie di micro- cotili, ci portano ad ammettere quanto segue: MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE 179 Non vi è alcun pene e quindi lo sbocco del deferente manca di tasca peniale e di cirro; sebbene ad esso si potrebbe riferire il secondo giro di uncini quando esiste, come diremo più oltre. I due sbocchi degli apparati femminile e maschile sono sempre contigui, in tutte le specie, l’uno superiore all’altro; eccettuato nel M. Trachini, dove l'uno è di fianco all’ altro. L’armatura, tanto caratteristica in questo genere, non è esclu- siva nè all'apertura dell’ovidotto nè a quella del deterente; epperciò noi non titubiamo ad ammettere che gli sbocchi degli apparecchi sessuali si facciano in una dilatazione comune, cloacale, la di cui apertura esterna è appunto quella che presenta la ar- matura chitinosa; Tav. V, fig. 29. Tale cloaca, che chiameremo meglio atrio genitale, situata sotto l’arcata dell’ intestino che si biforca, presentasi nei Mi- crocotili in modo così svariato da permettere, come vedremo in appresso, di fondare sopra essa il carattere più spiccato per distinguere le varie specie. Tale armatura porta infatti (ad ec- cezione» del M. Trachini nel quale manca totalmente) dei cerchî di uncini a forma, a grandezza ed a disposizione peculiari; per il che ci riserbiamo di darne particolareggiata descrizione trat- tando di ogni specie. Il poro genitale indicato da Van Beneden e da Hesse corrisponderebbe quindi allo sbocco della cloaca ge- nitale, nella quale immetterebbero ambedue i canali conduttori dei prodotti sessuali. | Si ritorna alle antiche idee, ci si dirà; ma questo fatto ana- tomico, crediamo di averlo appieno dilucidato col corredo di un grande numero di preparati di vermi intieri, convenientemente trattati, ed ancora con serie di tagli al microtomo. Servendoci in modo speciale di esemplari del M. Chrysophrit, nel quale l'armatura è sviluppatissima, sottoposti alle più opportune ma- nipolazioni, noi abbiamo potuto constatare che |’ armatura è portata da un bulbo (Tav. V, fig. 26.*) saliente sulla superficie ventrale del corpo e talora retrattile; che gli uncini stanno in- fissi nello stesso, non parallelamente all’asse principale, ma-tra- sversalmente e mossi da fasci muscolari divergenti, inseriti alla base di ciascuno. 180 C. PARONA ED A. PERUGIA L’ apertura maschile resta, insieme al relativo deferente, po- steriore alla femminile ed all’ovidotto, ma termina, con questa, nell’ atrio limitato dal fascio circolare di fibre muscolari, sormon- tato dalla corona d’ uncini (1). A proposito delle descritte corone di uncini, abbiamo constatato un fatto molto interessante e che ebbimo campo di osservare in ripetute circostanze, sopra varie specie di microcotili, ma in particolar modo nel M. Sargî (oltre 50 esemplari). Questi cerchi non sempre si presentano, in una data specie, risultanti dallo stesso numero di. uncini. Anche in specie con armatura si trovano individui affatto inermi, altri con uncini del solo cerchio interno. Di più alcuni si presentarono colla corona esterna mancanti di alcuni uncini. Quando difettava la corona esterna si vedeva distintamente il bulbo avente |’ aspetto di una area chiara (Tav. III, fig. 5.*). Le osservazioni, praticate con tutta diligenza per escludere ‘ qualunque fortuito distacco degli uncini medesimi per gli indi- spensabili maneggi e fatte anche sopra animali vivi, mantenuti in ambiente confaciente (acqua marina e mucosità delle branchie), ci persuasero che la caduta di essi sia un fatto naturale e co- stante. Altra prova di questa condizione importantissima 1’ ebbimo inoltre nel M. Mugilis osservato da Vogt in un unico esemplare (pag. 328, l. cit. — nur einmal) e così pure da noi in un solo individuo, sebbene diligentemente lo ricercassimo in quasi duecento muggini. Ora Vogt asserisce di non aver veduti chiaramente gli uncini perchè erano ritirati nell'interno — Bei M. mugilis konnte ich die Haken nicht so deutlich sehen, da sie ganz m das Innere zuriickgezogen waren; p. 329 — e non li disegna. Tutto ciò non ci sembra ammissibile, perchè gli uncini sono sempre (@) Questo nostro modo di considerare gli sbocchi sessuali in un solo atrio geni- tale nei Microcotili, ci sembra dî poterlo estendere anche ai generi affini; cioè a tutti quei polistomidi che presentano consimili armature. Epperò riconduciamo a questa medesima disposizione anche quella che accennammo nel Dactylocotyle . (Mesocotyle) squillarum (Bollett. Scientif. An. XI, 1890) nel quale, per eccessiva compressione dell’ esemplare esaminato, l’apertura femminile (V. Tav. in 7) venne spinta fuori dell’armatura comune. OO AP ei retin ae > MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE 181 visibili per trasparenza in tutti i microcotili, quando realmente esistono; ed infatti nel nostro esemplare, senza ricorrere a schiac- ciamento, o a forti ingrandimenti. o a reagenti speciali. picca- vano così chiaramente da poterli disegnare con tutta esattezza (Tav. IV, fig. 17.*). Nell’esemplare di Vogt verisimilmente gli uncini erano caduti e vi era rimasta soltanto l’ impressione del loro attacco. Della caduta di questi uncini ne siamo persuasi; la spiega- zione del fatto non tentiamo ora di darla. Premesso quanto si riferisce all’ armatura degli sbocchi geni tali, diciamo come si comportano i due apparati. Apparato maschile. — I testicoli si presentano come corpi va- riabili di forma, rotondi, ovali, od anche quadrangolari per reciproco schiacciamento; ravvicinati fra loro, disposti in serie sulla linea mediana ed occupanti il terzo posteriore del corpo, sono contornati lateralmente ed inferiormente dalle due fascie del vitellogeno e dai rami dell’ intestino. Dalle masse testicolari partono canalicoli deferenti, che po- temmo distintamente seguire per es. nel M. Labracis, i quali si uniscono fra loro per costituire un solo deferente, talora a larghe ondulazioni, tal’altra ad anse fra loro molto ravvicinate (M. La- bracis). Questo, con calibro pressochè uniforme, si dirige all’avanti, parallelamente ai condotti dell'apparato femminile e poco sopra l’ apertura dell’ ovidotto sbocca nell’atrio genitale già descritto. Se non in tutti, certamente nel M. Sargi vedemmo il defe- rente allargarsi in due vescicole piriformi affatto vicine allo sbocco del medesimo, che debbonsi considerare come seminali. Nel M. Chrysophrii (Microsc. Leitz Obb. imm. ) si potè di- stintamente riscontrare che ogni corpo testicolare è limitato da una parete esterna sottilissima , contenente grandi e numerose cellule spermatoblaste rotonde e molto granulose. Esse offrivano l'uscita di filamenti nemaspermici lunghissimi, a fasci, identici a quelli già figurati dal Lorenz per l’Axine (Tav. 2, fig. 12, m. lav. cit.). Apparato femminile. — Due sarebbero le aperture di questo apparecchio. Quella dell’ ovidotto, che si fa sul fondo dell’ atrio RE hee Nh 182 C. PARONA ED A. PERUGIA genitale, vicino ed anteriormente allo sbocco del deferente, e quella della vagina di cui ora diremo. Ad eccezione del M. Trachini, che ha l'apertura vaginale la- terale, in tutti gli altri microcotili essa si apre sulla linea me- diana, al disotto dell'apertura genitale ed appare di aspetto differente nelle varie specie. Così nel M. Sargi è circondata da minute spicule, nel M. Labracis assume la figura di uno sfe- roide, che il Vogt (1. cit.) indica col nome di cloaca, e che nel suo interno porta un cerchio di minutissimi aculei. In altri ha margine frangiato ed in altri ancora è affatto inerme, a mar- gine liscio. Un fatto molto importante per la struttura di questo apparato nei microcotili, ci fu dato constatare in due specie (M. a/cedinis e M. Canthari). Qui si osserverebbero due aperture vaginali, collocate sotto l'armatura cloacale, lateralmente ai canali del- l’apparato riproduttore e respingenti alquanto all'infuori i rami dell’ intestino e quelli del vitellogeno. Si presenterebbero molto appariscenti, risultando da due grandi aperture circolari, il cui margine sarebbe frangiato nel M. Can- thart e con un fascio di spicule nel M. alcedinis. Ciascuna aper- tura starebbe sopra un rilievo sferoidale, contornato da largo cerchio di fibre muscolari. A tali aperture seguono, a dir vero poco distinti, due canali che con breve tratto immettono nel ramo superiore trasversale del vitellogeno. La disposizione di questo organo ricorderebbe quella indicata dallo Zeller pel Po- lystomum integerrimum (1), sebbene in questa specie gli sbocchi vaginali siano affatto marginali, o laterali. L’ ovario (germigeno) occupa in tutti i microcotili uno spazio situato alla metà circa del corpo, al disopra dei testicoli. Si pre- senta come un sacco a diametro variabile, che ripiegasi in anse numerose e ravvicinate per continuarsi nell’ ovidotto , il quale riceve i canali del vitellogeno, presenta il corpo nastriforme del Lorenz (Schluckéffnung, Vogt — Quastenférmiges-Organ, Lorenz) (1) Weitere Beitrage z. Kenntn. d. Polystomum integerrimum — Zeitschr. f. wiss. Zool. — Vol. XXVII, Tav. XVII, fig. 1, 2, Tav. XVIII, fig. 16. MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE 183 e la dilatazione. ad utero, per dirigersi poscia in alto verso la propria apertura, mantenendo un calibro rilevante, ma uniforme e rettilineo. A questa disposizione fa però eccezione il M. Trachini, per- chè in esso l’ovario ha la forma di una storta, la quale si allarga dopo breve tratto in un utero, ricevente i rami del vi- tellogeno. Il vitellogeno, moltissimo sviluppato in tutte le specie di mi- crocotili, forma due grandi fascie che raggiungono, all’ innanzi, l’ apertura genitale e posteriormente si spingono, riunendosi in un unico ramo, nel disco caudale. Queste due fascie, alla metà circa del corpo del verme, danno un ramo trasversale per ciascuna. Ognuno di questi si biforca in due rami secondari, diretti 1’ uno all’avanti e l’altro all’ indietro. I due anteriori si fondono in un unico canale che si unisce al canale vaginale; i due posteriori, discendendo si riuniscono pure in un solo canale al disopra dell’ ovario per versare il contenutofnel- l’ ovidotto, fra la vescica seminale interna e |’ organo nastriforme. Il M. Trachini, già tanto differente da’ suoi congeneri, si scosta dalla norma anche per questo rapporto, perchè presenta due soli rami trasversali che sboccano, senza riunirsi, in una dila- tazione dell’ ovidotto (utero). E nel M. Labracis che noi ebbimo a riscontrare il canale impari (terzo canale del Lorenz, Tav. cit., fig. 4, dg) che, proveniente dal vitellogeno, andrebbe a metter capo all’ovidotto. Non pos- siamo, dalle nostre indagini, ammettere l’idea dell’ lima (Zoolo- . gischer Anzeiger; 1884, pag. 638), il quale dice che probabil- mente tale canale va a sboccare nell’ intestino. Riscontrammo ova in tutte le specie che abbiamo avuto sott'occhio, ad eccezione del M. Mugilis e M. Salpae. Sono poco varianti di forma, ma molto più di dimensioni e di numero nelle differenti specie. Tutte sono più o meno elittiche e portano un prolungamento pure variabile a ciascun polo. Le ova sono o incolore, o tinte in giallo, o in rossastro; e queste tinte variano non solo da specie a specie, ma nello stesso individuo si possono trovare ova incolore e colorate. Probabil- 184 C. PARONA ED A. PERUGIA mente dipendera dal diverso stadio di loro sviluppo; perd dob- biamo dichiarare che mai ci fu possibile osservare ova in segmen- tazione, ancorchè. deposte. | I due prolungamenti che presentano le ova sono dati dal guscio stesso, e non sono eguali in lunghezza. L’ anteriore è sempre lunghissimo, spesso ravvolto in gomitolo; il posteriore più corto termina in generale con una dilatazione ad uncino, o ad ancora; e ciò è importante dichiarare, giacchè vari autori come il Van Beneden ed Hesse ed il Vogt considerarono sempre il filamento breve ed uncinato quale posteriore , ciò che è al tutto erroneo; risultandoci questo da numerose osservazioni, controllate sopra individui di varie specie. Le ova di tutti i microcotili presentano inoltre un opercolo alla porzione anteriore, segnato da un solco trasversale, per lo più obliquo. Non è infrequente incontrare tale opercolo staccato dall’uovo, nell'interno del corpo del trematode. Le ova da due (M. Sargi, M. Labracis) possono giungere a gran numero (M. Canthari, M. alcedinis, M. Chrysophra) e. no- teremo per ultimo, relativamente alla deposizione delle ova dei microcotili, una osservazione che ebbimo a fare sulle branchie della Chrysophrys aurata nel febbraio 1890. Vi trovammo ade- renti un gruppo di una quarantina di ova, con disposizione speciale che fedelmente riportiamo nella fig. 25.2 e di cui si fece già cenno in Att? Soc. Ligust., |. cit., p. 11, e ne riparle- remo trattando in particolare del rispettivo verme. Il fatto in- dicato ci fece sovvenire quanto figurarono, il Van Beneden ri- guardo alle ova dell’ Epibdella hypoglossi, a Tav. II, fig. 8.2 della sua opera « Vers intestinaux » ed il Monticelli per quelle dei Temnocephala, Atti Soc. Ital. Sc. Nat. Tom. 32, Tav. V, fig.1.*. Il solo a far menzione di ova deposte dai microcotili fu il Vogt pel M. Labracis (1. cit., pag. 328) quando dice di aver rinvenute ova di esso elminto sulle lamelle branchiali, o sui Lernantropus, crostacei anch'essi parassiti dei Labrax. I microcotili sono tutte forme parassitarie delle branchie di pesci marini (Acantopterigi ed in special modo Percidae e Sparidae) MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE 185 e vi si riscontrano talora frequenti (M. Sarg?, M. mormyri, M. Chrysophri), talora rari e tal’ altra rarissimi; il che risulta dal prospetto, o estratto del diario delle ricerche fatte da noi sui trematodi parassiti delle branchie durante un’ intera annata, che crediamo interessante trascrivere per la storia di questi elminti. (V. pag. seg.). Abbonderebbero maggiormente nell’ estate. Le indicazioni sulla vita di questi parassiti, dobbiamo confessarlo, sono tuttora scar- sissime. Osservammo che generalmente il verme sta aderente alle estremita delle lamelle branchiali dell’ ospite colle sue nu- merose ventose, mentre col restante del corpo resta staccato, diretto verso l’arcata branchiale e parallelamente alla lamella stessa, non presentandosi mai col corpo libero, sporgente dal- l'estremità di essa, come avrebbero indicato Van Beneden ed Hesse pel M. Donavani. Ben poca cosa possiamo dire riguardo al colore del corpo dei microcotili. La colorazione non ha quella importanza che vollero darle i due autori or ora citati. In generale sono incolori, oppure bianchicci, o azzurrognoli, con macchie o fascie brune dovute essenzialmente agli organi contenuti in essi (vitellogeno, inte- stino, ova). Sono linee o ramificazioni brunastre (vitellogeno), oppure punticini giallastri, o rossastri (ova), che interrompono la tinta uniforme del corpo. Le armature delle ventose sono sempre gialliccie. Il mimetismo, o colore imitativo nei microcotili, similmente a quanto si osserva per moltissimi altri trematodi ectoparassiti è talora spiccatissimo; sicchè spesso riesce difficile dar loro la caccia anche all'occhio il più addestrato in siffatte ricerche. C. PARONA ED A. PERUGIA 186 ceri FPFPFPrrrrrrr—_ rw ii. SE 5 E Luglio NOME DEL PESCE S n NOME DEL VERME NEGRO i Fi or esemplari g 3 | 2 n [na e | Chrysophrys aurata 64 | Microcotyle Chrysophrii, V. 1] — Ben. Hesse Smaris alcedo 9 > alcedinis, Par. 3 7 Per. Mena vulgaris 46 > idem. — | Sargus Rondeletii 24 » Sargi, Par. P. | — | — > annularis 25 » idem. — | » vulgaris 1 » idem. — |— Pagellus mormyrus 23 . mormyrt , Lor. que =| = Mugil cephalus 81 È Mugilis, Vogt. | — | — > auratus 61 - idem. “i >» capito 14 i idem. =| = » chelo 71 R idem. =|) = Cantharus lineatus 3 5 Canthari,V.Ben.| — | — Hesse. Pagellus_erythrinus 5 x erythrini, V.B. | — | — Hesse. > acarne 2 é idem. — | = Labrax lupus 123 » Labracis, V. B. Hesse. == | == Trachinus radiatus 3 5) Trachini, Par. Per. Ri Box salpa 2 > salpae, Par. Per. | — | — » boops 22 > erythrini, V. B. Hesse. sail cae 18$s¢€ Agosto | Settembi Numero Numero degli degli esemplari esemplar ‘Se | 3 $|5|3 o ;>;a}s i | a 2 6°) 133008 18 | 14] —] — 4 3|-|- — |= | Sicha MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE 187 i } —mm——=—cc5 I SSS [ora ee * 5 1890 e e I ttobre | Novembre | Dicembre || Gennaio | Febbraio Marzo Aprile Maggio Giugno fumero Numero Numero Numero Numero Numero Numero Numero Numero degli degli degli, \degli} degli degli degli degli degli emplari esemplari | esemplari esemplari esemplari esemplari esemplari esemplari esemplari be Se S|ElS|EsS|E( 8 Ss|=as|s|s|ésle i i n = (2) = (72) = (2) pi n n = n = n = ® (>) © (3) ® o ® (3) co (3) ® rt) o @ © d o i > a. > a. > oO > o > a > a. > ou > O > ae — | — 8 | — || 14 4 | 35 | 12 4 1i—-|—-{|=|- 2 6 -!'— {| —]— {| — ! — | — | — 3! —}—};—| — 4 — 2 Da CRE sgh Ba asl A a Ge) a ee es 1 60 | lh al | RE e A A i Se era te See SZ ea eee Ela n == = _ — — a == — ee 1 — = = — — —_ — e ne a elet S| Ade de dee == UVA SSA RS e Pala te A A] PS Sa eis ee vB ee a ae _ CE o dele Volta SS esa Sa Si eS | oe ee (ie [Acea See ded eat es ne DAN FREE, e O Ae A TM a 2 3 | Re SS SES, eee ma e Sdi si i dia Ne eee Shs BBP Tk iPS | cala li 3 Ca SES Se HSS (SS a e a a i ra Lo EN Ve ARI A A ET SEE 9 18 Seen VERME (DIR gl ee a e feet e 0 na 7 5 sedia ai cal dt Se eS ee e er 186 C. PARONA ED A. PERUGIA MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE OS EMI 1890 E; of 5 5 , ad Luglio Dicembre || Gennaio | Febbraio Marzo Aprile Maggio Giugno 2 A bre | Dic z > NOME DEL PESCE |55| NOME DEL VERME | Numero | Ninero | Settembre m l'imero | Mune || “no | Singo | tuo | Numero | Niegro | uns È Da See aoe È aan i LES È deel ares Gham lah esemplari esemplari esemplari esemplari esemplari i Ten —— Rent | ssemplari fffsemplari |) some | = os ast Ot | carmel oto Soll Se) eae eae” 3 ® ie" 2 | 9 2 Seeds | Seals |e] Ss io} oO ® | E ° E =) OE [3] E EA = a = a = D = a = a pra a = o|E a na i = © © © © © © © © © o © © Slo È Ss a |> Li> LL >L‘{‘>=]L2[>|©°[>|l|lS o |> | Chrysophrys aurata 64 | Microcotyle Chrysophrii, V. TR al eee AE lele sla Pera eee e = Ben. Hesse A Smaris alcedo 9 » alcedinis , Par. 3 7 De eee | rare of | | —_lb_i{_ed= 3} —)—|—|]—)} = 2 2|—|- i Per. | Mena vulgaris 46 » idem. lea _|| Lasa ; me Si ae 9 x Sargus Rondeletii 24 » Sargi, Par. P.|—-|—-| 2] 6139 17 9\e|-|j=—-|=-|=-|-|=}|=|=|=}|-= 2 > annularis 25 » idem. elba) _ _ | ee — Sa nl apie A > vulgaris 1 > idem. ete |e) |e oe Men Da ie Pagellus mormyrus 23 ; mormytri , Lor. i Jr. = li 4 DIARIO Me Me |—|=|=|=}|- dice = —_ Mugil cephalus 81 . Mugilis, Vogt. | — | — | — | — | 46 ee) || PAY) a ASC ce ae Fae >» auratus 61 x idem. SS Seay ia |= Oe esci Fa = > capito 14 5 idem. E e E ell Tm ye me eee Sea = »chelo 71 5 idem. |e |e || = Sonn ees ete ee eee Gal eee Cantharus lineatus 3 5 Canthari, \VeaBena esa a= pee E DE — | = = 239 =. — = —_— —= | =| — yl il rel Hesse. A Pagellus_erythrinus 5 3 CRA I e i Bh |) eM yp ef ee ey Hesse. i) a » acarne 2 È idem. “sc RR CINZIA rt e — = as eng an E ce Labraw lupus 123 : Labracis, V. B. I > Pa O ee Hesse. cea n 7) —| 2) —| —| — S| — |) oe 2 Trachinus radiatus 3 > Trachini, Par. i aida | Per. sent Sf SS | Oe Fe nt i I = Bow salpa 2 » salpae, Par. Per | — | — | — | — | — | — ni ie ees | SH en » boops 22 > erythrini, V. B. me. | ee e e | Hesse, S| SSS il e l—________e— DESCRIZIONE DELLE SPECIE DEL GENERE MICROCOTYLE 1. Microeotyle Sargi, Par. Per. (Tav. III, fig. 1-7). Parona e Perugia. — Annali Mus. Civ., ser. 2.2, vol. VII, 1889, pag. 744, n..7. — Atti Soc. ligustica di sc. nat., vol. 1.°, fasc. 1.°, pag. 63; 1890. Corpo molto allungato , appiattito, disco allargato nella sua porzione anteriore, ristretto, filiforme nel restante (fig. 1). Margine anteriore troncato: tre gruppi di corpuscoli all’ orlo dell’ atrio boccale, sopra le due ventose (organi tattili). Ventose ovali, piccole, non tramezzate, con margini liberi a punteggiature splendenti e disposte in serie. Sono mosse da fasci muscolari, divergenti all’esterno e diretti in basso (fig. 2, m). Diametro longitudinale della ventosa . 0,098 » trasversale » » . 0,056. L’ atrio boccale è largo 0, 170, imbutiforme, inerme; contiene le due ventose e si continua con una dilatazione, che noi con- siderammo quale bulbo esofageo (fig. 2, e). Questo è rotondeg- giante, lungo 0,014. Il tubo digestivo prosegue semplice per breve tratto e si biforca (fig. 1, 2, 5, é) poco sopra l’ apertura sessuale, comportandosi più oltre, come si ebbe a descrivere nelle generalità. Il disco caudale porta circa settanta paia di ventose piccole e disposte in due serie marginali; nel primo tratto, stante la forma del disco, discoste fra loro; nell’ ultima porzione invece pressochè a contatto. Come ebbe a notare il Lorenz, pel M. mormyri, le ventose caudali decrescono di diametro coll’avvicinarsi all’ estre- mità posteriore del corpo; per modo che, in questo microcotile, mentre le anteriori (fin oltre la metà del disco) hanno un dia- metro massimo di 0,078, le altre decrescono fino a misurare soltanto 0, 028. : LER PMN) IE RETIN SEEMS PE AMI ci I mob eR SUI Deak ee » VITARA "rr MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE 189 Per l'apparato maschile troviamo testicoli numerosi (R0- -22) situati nella metà posteriore (fig. 1, 6, ¢) del corpo, fra le fa- scie del vitellogeno e distribuiti quasi in serie, piuttosto che sparsi. Differenziano alquanto di forma e di grandezza, (0,070 i maggiori). Superiormente si fa palese il deferente, il quale con anda- mento flessuoso, si porta in alto fra i canali dell’ apparato fem- minile, sboccando nell’ atrio genitale immediatamente. sopra V apertura dell’ ovidotto. Crediamo di dover ripetere che spesso | collo schiacciamento del preparato le due aperture sessuali si spostano, allontanandosi per modo che l' apertura maschile ap- pare al di fuori e superiormente al cerchio degli uncini; fatto che facilmente si può verificare esaminando il verme vivente e conservato in ambiente opportuno, senza comprimerlo. Poco prima dello sbocco all’ esterno del deferente si riscontrano due vescicole, simmetricamente disposte, piriformi, che terminano all’ apertura del deferente stesso e che noi riteniamo come se- minali (fig. 6, vs). Dell’ apparato femminile notiamo che I’ ovario ed organi annessì si comportano similmente a quanto estesamente indicò il Lorenz pel M. mormyri; per il che non crediamo darne minuta descri- zione, anche perchè la disposizione apparisce chiara dalla nostra fic. 6, Tav. 1. Soltanto aggiungiamo, come speciale osserva- zione, la presenza dell'apertura vaginale collocata al disotto della corona d’ uncini, e che si presenta come contornata da minu- tissime spicule. | Una differenza notevolissima dagli altri microcotili è, secondo noi, la forma e la disposizione della corona di uncini, all’intorno dell’ apertura cloacale. Essa è situata, come si disse, sotto la biforcazione dell'intestino e risulta da un cerchio di ventidue uncini disposti in modo raggiato, costantemente regolare, e più precisamente: due uncini superiori, sulla linea mediana, molto ravvicinati e gli altri, in giro all’ apertura, equidistanti, lasciando però uno spazio vuoto nella parte inferiore e sulla linea me- diana (fig. 3). Nel centro di questo cerchio esterno si nota un 190 C. PARONA ED A. PERUGIA gruppo di altri uncini più brevi, ma più grossi e più ricurvi, che stanno serrati |’ un presso I altro. Uncini esterni. lunghi. 00,042 » interni» EROE Abbiamo ragione di ritenere che nelle specie nelle quali tro- vasi questa seconda corona, essa sia propria allo sbocco del de- ferente; siccome è dato rilevare principalmente dalla sezione trasversale dell’atrio genitale del M. Chrysophrw (fig. 26 e 27, TavonN In questa specie, al pari di tutte le altre, le corone di uncini sono contornate da fibre muscolari circolari. Le ova non trovammo mai in numero superiore a due; di solito uno solo. Sono ovali con due appendici apicali, delle quali la posteriore breve, meno sottile dell’ anteriore e terminata con uncino ad ancora. L’ anteriore lunghissima ha la porzione ter- minale aggomitolata. L’ ovo ha la lunghezza di 0,182 (escluse le appendici). » il diametro trasversale 0, 070. Lungh. totale del verme 7-8 mill. — Largh. mass. 4/, di mill. Habit. — Sulle branchie del Sargus Rondeletti, S. vulgaris e S. annularis. Lo trovammo più abbondante dall’Agosto all’ Ottobre e più frequentemente nel S. Rondeletti. — Golfo di Genova. 2. M. mormyri, Lorenz. (Tav. UL, fig. 8). Lorenz. — Ueber die Organisation der Gatt. Axine u. Microcotyle. Arbeit. d. Zool. Instit. v. Wien; Hft. III, 1878, pag. 21, Taf. 3. Carus. — Prodromus Faunaé Mediterr. I, pag. 138, 1884. Parona e Perugia. — Ann. Mus. Civ. Genova, ser. 2.2, vol. VII, p. 745, 1889. Atti Soc. Ligust. sc. nat., vol. I, fasc. 1.°, pag. 64; 1890. Di forma molto allungata, presenta due strozzature ; |’ una ad un quinto, la seconda a tre quinti della lunghezza totale del corpo. Quest'ultima, che è la più profonda, separa il corpo dal- l’appendice caudale, disco, che porta sui margini laterali nume- rose ventose (65-100 paia) che diminuiscono gradatamente di diametro dall’ avanti all'indietro. Le anteriori più grandi misu- MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE 191 rano un diametro maggiore di 0,084; le più piccole, all’ apice posteriore, soltanto 0,056. La forma del disco è lanceolata ed ha una lunghezza pari a circa un terzo di quella totale del verme. La minuziosa descrizione che diede il Lorenz di questa specie, ed alla quale rimandiamo il lettore, permette di limitarci ai punti salienti riguardo all’ apparato riproduttore. L’ apertura dell’ atrio genitale presenta due forme di uncini; dei quali 8 a 10 sono terminali, a punta ricurva che sporge verso il lume dell’ apertura, e disposti a semicerchio nel segmento superiore (fig. 8). Hanno una lunghezza di 0,070. Più sotto, a destra ed a sinistra della linea mediana, stanno due altri gruppi di uncini ancora più minuti (25-30, Lorenz) che sono la metà circa della lunghezza dei superiori e rivolti obliquamente in alto. La vagina si presenta in forma di un bulbo con pareti robuste e striate, di color bruno e sboccante al dorso (Lorenz). Ha la lunghezza di 0,238 e la larghezza di 0, 070. Anche i dettagli dell’apparato maschile collimano con quanto riferì il Lorenz e con quello che noi dicemmo del M. Sargi; per il che non crediamo dilungarci maggiormente. Ben inteso che noi, come si riferi nella parte generale, anche pel M. mormyri consideriamo |’ armatura come circondante l’ atrio genitale, e che questi sbocchi genitali si trovano al disotto dell’ arco formato dalla biforcazione dell’ intestino. | I testicoli hanno diametro maggiore di 0,112. Le ova sono nu- merose (14-16) e somiglianti a quelle del M. Sargz; sono esatta mente disegnate dal Lorenz |. cit., tav. 3, fig. 5 e misurano una lunghezza (escluse le appendici) di 0,196 ed una larghezza di 0, 070. Lunghezza totale del verme 5-8 mm. — Notiamo per altro che la fig. 1.2 della tavola succitata di Lorenz non corrisponde- rebbe ad esemplari veduti a grandezza naturale, come dichiara nella spiegazione; ma che vi sono figurati molto più grandi. Largh. mass. !/, mill. Habit. — Frequente sulle branchie del Pagellus mormyrus. i e Oe He PUNY Wah RR ti MRI. e IR I Bee nf + ni * . PRA 192 C. PARONA ED A. PERUGIA — Trieste: Maggio (Lorenz), Aprile (A. Valle). — Pagellus mormyrus. Genova, Agosto (Parona e Perugia). 3. M. Trachini, Par. Per. (Tav. III, fig. 9-10; Tav. IV, fig. 11-13). M. Trachini, Par. Per. — Ann. Mus. Civ. Genova; ser. 2.2, vol. VII, pag. 744, n.9. — Atti Soc. Ligust. Sc. Nat., vol. 1.° fasc. 1.°, pag. 63. Corpo allungato, assottigliato all’avanti, più largo che non lo sia negli altri microcotili. Posteriormente, dopo una lieve strozzatura, il corpo termina con un disco quadrangolare spa- tuliforme, che porta un numero di ventose molto minore di quello che si riscontra nei suoi congeneri. Le ventose sono di- sposte sopra due file molto scostate e piuttosto grandi (fig. 9). Fatto notevole è che il primo paio di ventose è sempre più piccolo dei susseguenti e solamente l’ultimo paio torna ad essere di dia- metro minore. Di numero variano da 8 a 10 paia. Notiamo inoltre che gli individui con ova presentavano il maggior nu- mero di ventose. Le ventose più grandi hanno un diametro maggiore di 0,126, le più piccole 0,042. L’ altezza dell’arma- tura è 0,074. — Per ultimo osserviamo che |’ armatura delle ventose è costi- tuita da pezzi unciniformi con disposizione simile a quella delle ventose degli altri microcotili, ma molto più robusti e più alti, costituendo così una ventosa cupoliforme (fig. 13). L’ estremita anteriore del corpo si presenta arrotondata colle papille marginali già menzionate, e porta due ventose globose, di forma peculiare, collocate lateralmente all’ apertura boccale, apicale (fig. 10). Queste ventose, che misurano un diametro di 0,056, offrono il margine della concavità non circolare, ma formante un’ ansa rivolta verso la linea mediana (fig. 11). Di più esso è contor- nato da moltissimi corpicciuoli rotondi, splendenti, Ode di natura chitinosa. Di seguito alla bocca troviamo un grossissimo bulbo esofageo MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE 193 — proboscide di Lorenz — (diam. trasy. 0,098) con pareti mu- scolari spessissime (fig. 10, e), il quale si continua coll’ intestino, che si biforca dopo brevissimo tratto, terminando con due fondi ciechi a livello della strozzatura del disco. Apparato maschile. — Numerosi testicoli (circa 30) di forma variabile, per lo più rotondeggianti e con diametro massimo di 0,074; occupano quasi tutto il terzo posteriore del corpo e sono limitati lateralmente dalle larghe fascie del vitellogeno e dall’ intestino. Da essi parte un deferente, dapprima rettilineo, poi flessuoso, che si porta in alto e poco sotto alla biforcazione dell'intestino mette all’esterno con apertura circolare, lateral- mente a quella dell’ ovidotto. Apparato femminile. — L'apertura femminile inerme si con- tinua con largo ovidotto, il quale giunto a livello dello sbocco dei due canali trasversali del vitellogeno offre un piccolo rigon- fiamento e prosegue con un’ ansa che mette all’ovario. Questo ultimo è degno di nota, perchè ha forma di storta (diam. di 0, 112) con grandi cellule ovariche (fig. 12, ov). L’ apertura vaginale, pure inerme, si trova alla metà del corpo e sbocca con brevissimo canale nel ramo sinistro del vitellogeno. Esso vitellogeno, conforme nel complesso a quanto si osserva negli altri congeneri, presenta però i canali trasversali che si mantengono semplici, invece di biforcarsi, mettendo poi termine direttamente nell’utero. Le ova, sempre in piccolo numero (non più di 4), hanno color giallastro e sono ovali, alquanto allungate e presentano una appendice a ciascuna estremità, di cui l'anteriore spesso si aggo- mitola e la posteriore è breve ed acuminata. Ovo: diam. longitudinale . . . 0,210 » iasversale ss tino... 0! O60 Da quanto precede chiaro risulta come questa nuova specie presenti caratteri suoi propri, differenti di tanto da quelli delle congeneri, che a tutta prima fummo indecisi se considerarla come nuovo genere. La rendono infatti forma spiccata la configurazione delle ven- tose, tanto boccali, che caudali, gli sbocchi sessuali inermi, il Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (24 Ottobre 1890) - 13 194 C: PARONA ED A. PERUGIA canale vaginale brevissimo e sopratutto il piccolo numero. delle ventose posteriori. | Però ad onta di tutti questi distintivi l’ascriviamo al genere Microcotyle per il suo aspetto generale ed anche per le ventose che sono piccole ed in numero maggiore di quattro paia. Lunghezza totale del verme 9-11 mill. - Largh. mass. !/, mill. Habit. — Branchie del Trachinus radiatus. — Genova, Gen- naio e Novembre 1889. 4. M. Labracis, Van Ben. Hesse. (Tav. IV, fig. 14-16). Van Beneden et Hesse. — Recherch. cit., pag. 112; Tav. XII, fig. 12-18. Vogt. — Ueber die rortpflanzung, cit., pag. 327, Tav. XIV, fig. 9, e Tav. XV, fig. 4. Parona e Perugia. — Att. Soc. Ligust. cit., Vol. 1.°, pag. 64. Corpo allungato, attenuato alle due estremità, con lieve stroz- zatura fra le aperture vaginale e cloacale. Posteriormente il corpo si continua col disco delle ventose, il quale è molto lungo, quasi un terzo del corpo, diminuente di diametro dall’ innanzi all’ indietro. Notiamo tosto che in questa specie il disco tende ad avvicinarsi alla disposizione tutt’ affatto peculiare che conosciamo propria del gen. Axzne e che questo carattere si accentua ancor più, come vedremo, nel M. erythrini. Le ventose del disco sono ovali, molto vicine le une alle altre e collocate sopra due serie, in numero di circa 63 paia; anche esse sono decrescenti di grandezza dalle anteriori alle posteriori e ciascuna è sostenuta da quattro pezzi chitinosi unciniformi. Ventose più grandi: diam. trasvers. . . . 0,098 » più piccole: » DE 01090: La parte anteriore del corpo ha margine rotondeggiante e presenta, come di norma, l’ imbuto boccale contenente le due ventose (di media grandezza secondo V. Beneden ed Hesse), che sono ovali e biloculari e di diametro massimo: di 0, 140 e tra- sversale di 0, 090. L’ apertura boccale mette ad un piccolo bulbo esofageo ed all’ intestino, che si biforca dopo non breve tratto, sempre al disopra delle aperture genitali. Di particolare abbiamo MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE ~ 195 che l'intestino manda appendici cieche dendritiche anche avanti la sua biforcazione, cioè nella porzione esofagea. Dobbiamo a questo punto dichiarare, seguendo il concetto del Lorenz (il quale però non ebbe occasione di esaminare individui di questa specie), di non poter accettare il modo di vedere di Vogt, relativamente alla disposizione generale degli organi ge- nitali.. Infatti Vogt così descrive l'apparato riproduttore: « L’orifice sexuel male est situé un peu en arriére du pharynx et a la forme d’un melon avec des còtes fortes et d’aspect chiti- neux. Il conduit dans un sac sphérique à parois épaisses, la poche ‘ du pénis, a l’intérieur duquel on apercoit le penis lui-méme. Celui-ci est toujours armé de trois rangées de crochets courbés en S. Suivant leur position, on les voit tantòt complétement droits, tantòt avec la base recourbée et disposés de dehors en dedans sur trois séries arquées. Le spermiducte sort immédia- tement de la poche du pénis et se dirige en arriére sur la ligne médiane du corps en décrivant de fortes sinuosités. Il est toujours rempli de spermatozoaires et, arrivé près du germigéne, il passe au-dessus de cet organe et va rejoindre en arriére le réservoir commun de l’ootype au voisinage duquel ses parois s’épaississent avec des plis transversaux et un épithélium vibratile trés-vif. L’orifice sexuel femelle est, chez M. Labracis, encore dans la cinquiéme partie antérieure du corps un peu en arriére de la poche du pénis, tandis que chez M. Mugilis, il se trouve au com- mencement du second tiers, un peu en avant du germigéne. Chez les deux espéces, il est circulaire, à bords épais, renflés avec des còtes en étoile et conduit dans un sac destiné 4 rece- voir le pénis. Au fond de ce sac se trouve un second orifice armé de petits crochets qui conduit dans l’oviducte. Celui-ci se dirige en arriére vers l’ootype. L’auteur n’a pu voir dans ce canal que des éléments vitellins à réfringence brillante. L’ovi- ducte s'ouvre sur le cété droit de l’ootype. Au voisinage im- médiat du réservoir, on voit le germigéne, le vitelliducte et les testicules antérieurs tellements enchevétrés ensemble, qu'il est difficile de bien distinguer leurs connexions. Sur le cété ven- Or mee le ELEC ENS og a ie TA an” lia St ROERO 196 C. PARONA ED A. PERUGIA tral s'ouvre, en partant de droite, le spermiducte, ensuite le ger- _ miducte et enfin l’oviducte; sur. le còté dorsal les orifices des vitelliductes. Le germigène est relativement petit, ovoide et dirigé a droite. Il se continue dans le germiducte, qui après un trajet très-court souvre dans le réservoir de l’ootype. Les ceufs y sont munis d’une membrane vitelline, d'une vésicule germinative et d’une tache germinative. Les vitellogénes sont richement ramifiés dans toutes les parties du corps et se réunissent finalement dans deux troncs, qui viennent s’ouvrir dans le réservoir de l’ootype par un orifice situé a la face dorsale de ce dernier organe. Les corpuscules vitellins sont gros et contiennent des gouttelettes graisseuses. L’ootype chez M. Labracis est clairement limité seulement en arriére, la région antérieure étant occup2e par les orifices men- tionnés plus haut. Prés du fond se trouve l’appareil dégluteur, qui est agité des contractions habituelles de cet orifice. — Chez M. Mugilis le germigène passe dans le germiducte qui vient s'ouvrir dans le réservoir, aprés avoir décrit quelques sinuosités. L’oviducte court sur le còté ventral du germigéne, s’infléchit en S, et aprés un coude vient déboucher dans l’appareil dégluteur. Celui-ci forme une rosette plissée en étoile. Les contractions de cet organe étaient les plus énergiques que l’auteur ait vues chez aucun autre Trématode. Elles lancaient les éléments vitellins comme des balles et les projetaient jusqu’au-dela du coude du canal. (Maupas: Analyse cit. pag. 371) ». Abbiamo voluto riportare estesamente quanto riferisce. Vogt perchè, col confronto delle nostre osservazioni, ne risaltino le inesattezze nelle quali pensiamo questi sia caduto, nonchè le differenze. Apparato maschile. — Numerosi e grossi testicoli, di forma tondeggiante, o poliedrica, occupano la porzione posteriore del corpo (?/, della lunghezza totale). Alcuno ha diametro maggiore di 0,200. Il deferente decorre flessuoso, parallelamente agli altri canali dell’ apparato femminile; oltrepassa appena l'apertura femminile, con sbocco; che nell’ aspetto somiglia a quello figu- MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE 197 rato dal Vogt (Tav. XVI, fig. 4 — Mg.; 1. cit.). Non riscon- trammo traccia del pene, né della tasca di pene, dei quali tiene parola, senza però figurarli, il Prof. di Ginevra. Nè questo ci ha meravigliato, perchè né da noi, né da quanti si occuparono di microcotili fu riscontrato mai un organo copulatore. | | Apparato femminile. — Esaminando le figure di questo mi- crocotile date da Van Beneden ed Hesse (Tav. XII, fig. 12-18) notiamo come il poro genitale avrebbe una corona di uncini lun- ghissimi, sottilissimi e muniti di tre artigli (trois griffes?). Ciò é ben diverso da quanto potemmo osservare noi ed il Vogt. E questo lo diciamo per essere scrupolosi nel tener calcolo di quanto dissero quelli che ci precedettero nello studio dei microcotili , sebbene dobbiamo dichiarare che poco conto si può tener delle figure di questi parassiti disegnate dal Van Beneden e da Hesse. — Dalla fig. 13, Tav. cit., apparirebbe che essi ebbero a notare l'apertura vaginale consimile a quanto indichiamo noi, cioè con un canale vaginale ricevente i rami ascendenti del vitellogeno. Tralasciamo di tener parola dell’ ovario, dell’ ovidotto e del vitellogeno, perocché si presentano sullo schema già indicato dal Lorenz pel M. mormyri e da noi pel M. Sargi. Portando invece l’attenzione sull’atrio genitale diremo che esso altro non è che quanto è segnato in Pi nella figura 4.2 del Vogt, più volte se- gnalata. Esso presenta quindi un’ armatura composta da serie di uncini disposti a raggi, i quali sono corrispondenti nella forma a quelli disegnati da Vogt (Tav. XV, fig. 9). Il diametro dell'armatura è di 0, 140; la lunghezza degli un- cini di 0, 014. L'apertura vaginale, collocata a poco meno di un millimetro dalla precedente, e che il Vogt chiama cloaca (fig. 4, Cl. Vg.), ci si presenta coll’ aspetto simile a quello della figura or ora citata. Questa dilatazione vaginale é lunga 0, 280 ed il diametro del cerchio dei piccoli corpuscoli è di 0,112. Le ova, scarse in numero, sono figurate esattamente dal Vogt (fig. 6, Tav. XVI) ed offrono di notevole il prolungamento del polo posteriore che termina ad àncora. Erroneamente Van Be- neden ed Hesse riferirono questa terminazione al polo ante- 198 O. PARONA ED A. PERUGIA riore, e per di più vi avrebbero notato un piccolo foro. pel passaggio dell’acqua; fatto non ammesso dal Vogt, il quale pure considerava l'estremità uncinata come anteriore. Dobbiamo inoltre notare che in un esemplare noi trovammo ova la cui. appendice anteriore era brevissima. Ovo: diametro trasversale . . . . . . 0,126 > bei longitadimale n: att Gir fr; 320 Lunghezza del filamento posteriore . . . 0,336 Lunghezza totale del verme . . . Mm. 14. Van Beneden ed Hesse e Vogt gli assegnerebbero invece una lunghezza di soli 5 mm. _ Habit. — Branchie del Labrax lupus: Cote de Normandie: Brest; 16 novembre 1862 (Van Ben. ed Hesse). — Roscoff; luglio 1875 (Vogt.) — Genova, 20 novembre 1889 (Parona e Perugia). 5. ML. Mugilis, C. Voar. (Tav. IV, fig. 17, 18), Vogt. — Ueber die Fortpflanzung, cit., pag. 327; Tav. XIV, fig. 3; Tav. XV, fig.8 (Analysé p. Maupas: Archiv. d. Zool. experim. ecc. Vol. VI, p. 371, 1877). Il corpo di questo microcotile è anche esso allungato, lanceolato, con disco ben distinto dal restante del corpo, mediante una strozza- tura profonda. Questo disco porta circa 26 paia di ventose, va- rianti pochissimo di dimensioni fra loro, sebbene diminuiscano di grandezza dalle anteriori alle posteriori. Diametro maggiore delle più grandi. . . 0,070 » » delle più piccole. .,... 0,056. La parte anteriore del corpo, attenuata, a margine intero, presenta l’imbuto boccale con due ventose biloculari e con una palesissima fila di punti splendenti, sull'orlo delle medesime, come già menzionammo nel M. Trachini. — Diam. magg. 0,090; trasversale 0,063. — Trovasi più sotto un piccolissimo bulbo esofageo e nel restante del tubo digestivo nulla vi sarebbe di particolare. Riguardo agli organi maschili, notiamo come i testicoli siano numerosissimi; alcuni misurano 0,112, altri sono più piccoli ed MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE 199 occupano il solito posto. Sebbene tutto ci porti ad ammettere che le parti secondarie dell’ apparato abbiano disposizione simile a quelle dei congeneri, tuttavia confessiamo che non ci fu possi- bile di seguire il deferente e di vederne chiaramente lo sbocco, L'apparato femminile è pur esso disposto conformemente a quanto descrivemmo nelle altre specie; notiamo soltanto che l’ova- rio contiene grandi e distintissime cellule ovariche. L’atrio genitale inoltre ha un’armatura affatto speciale ben appariscente e che, come ebbimo già occasione di dire, non fu menzionata dal Vogt. Infatti essa è situata nel mezzo di un cerchio muscolare, a fibre raggianti e prolungantisi in quattro raggi, come meglio si scorge nella fig. 17, Tav. IV. Si ha una corona di uncini, in numero di 35 ed in forma di S, disposti in un cerchio completo, differentemente da quanto già indicammo pel M. Sarg:, dove la corona d’uncini è interrotta alla parte inferiore. Diametro /della*corona, See 04056 Lun SRez4a tie Reni OO Né al Vogt, nè a noi fu possibile vedere le ova. Lunghezza totale del verme 10 mill. Questa lunghezza è eguale a quella indicataci dal Vogt; però non siamo con esso d’accordo quando dice (pag. 328) che il M. Mugilis differenzia dal M. Labracis, oltrechè per il corpo più largo e per la posizione degli organi femminili situati un poco piu innanzi del vitellogeno, anche perchè quello ha doppia lun- ghezza di questo; mentre nei nostri esemplari il M. Mugilis mi- sura, come ora si disse, 10 mill. ed il M. Labracis 14 mill. Habit. — Sulle branchie del Mugi! cephalus. — Vogt lo trovò una sola volta ed anche per noi fu rarissimo; infatti, come si disse, ne trovammo un solo esemplare sopra oltre 250 muggini di differenti specie dei quali esaminammo le branchie. (V. pro- spetto pag. 186). | Roscoff: Agosto 1875 (Vogt). — Genova: 15 Ottobre 1889 (Parona e Perugia). 200 C. PARONA ED A. PERUGIA 6. M. Chrysophrii, Van Benepen et Hesse. (Fav. 1V, fig. 19-22; Tav. V, fig. 25-27). Van Beneden et Hesse. — Recherch. cit., 2.e Append., p. 148-149, Tav. XV. Corpo allungato diviso in tre parti ineguali da due strozzature, delle quali la prima trovasi fra le aperture genitali e la seconda, alla parte posteriore, è più profonda e divide il corpo dal disco (fig. 19). La porzione anteriore del corpo è assottigliata e troncata al- l’ estremità, ove si ha un largo atrio boccale, a diametro trasver- sale di 0, 168, contenente due ventose, lunghe 0, 135 e larghe 0, 090, non tramezzate. Ì Non possiamo ammettere la disposizione speciale del margine. boccale che descrivono e figurano il Van Beneden e I’ Hesse (1. cit., Tav. 15, fig. 3, 4, 5), non presentandosi i nostri esem- plari differenti, in questa parte, dai congeneri. Nel fondo dell’atrio si vede un piccolissimo bulbo, al quale segue |’ intestino che presenta subito rami ciechi laterali e che, dopo piccolo tratto, si biforca, al disopra sempre della armatura genitale. I due rami dell’ intestino, aventi moltissimi fondi ciechi late- rali, si spingono anche lungo il disco; ove però non danno ra- mificazioni secondarie. Dell’ apparato maschile fissiamo la nostra attenzione sopra i testicoli, i quali si presentano quali grossi corpi ovali, o roton- deggianti, con diametro di 0, 098. Molto interessante si presentò l’interno di essi (in un esemplare vivente) mostrando, come gia si accennò, grandi cellule spermatoblaste (Tav. IV, fig. 21) con nucleo molto appariscente, che danno uscita a fasci di filamenti spermatici, similmente a quanto disegnò anche il Lorenz nell’Axine belones (1. cit., Tav. II, fig. 12). Apparato femminile. — L’ovario, il vitellogeno e i loro con- dotti non meritano menzione speciale, essendo per nulla diversi da quelli dei precedenti microcotili. Invece l’armatura dell’ atrio MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE 201 genitale, presenta una serie di uncini con disposizione propria. In numero di oltre una cinquantina, formano un cerchio attorno all’ apertura, colle punte uncinate rivolte verso l’interno. Se ne vedono di due dimensioni: alcuni più lunghi 0, 108 ed altri piu corti 0, 045, alternativamente disposti come si verifica nel doppio cerchio degli uncini dello scolice della Taensa solzum (fig. 20). La forma di questi uncini è per altro diversa da quella disegnata nella Tav. XV, fig. 6, 7 della detta opera di Van Be- neden ed Hesse. Così pure la loro disposizione; il che facilmente si verifica confrontando la fig. 7.*, ora citata, e la nostra (20). Sulla disposizione dell’ armatura richiamiamo l’attenzione a quanto ebbimo a dire nelle generalità dell’ apparato riproduttore dei mi- crocotili ed alle nostre figure 26 e 27. L'apertura vaginale è inerme, semplice, ovale e soprastante. ad una specie di rigonfiamento che mette al canale vaginale. L’ovo ha forma identica a quella delle ova degli altri micro- cotili; |’ estremità del filamento posteriore è terminata a modo di amo (fig. 22); notansi ova numerose in alcuni individui e mi- surano una lunghezza (esclusi i due prolungamenti) di 0, 182 ed una larghezza di 0, 070. Fummo fortunati di riscontrare nella mucosità delle branchie di un individuo di Chrysophrys aurata (31 gennaio 1890), in vicinanza ad altri mancanti di ova, un gruppo di ova, che noi, senza alcun dubbio, riteniamo della specie in discorso. Questa nostra asserzione si fonda sul confronto di uova contenute in altri esemplari di questa specie, le quali sono uguali in forma “e dimensioni. Questo è un fatto della massima importanza e nessun altro ha finora notato la loro disposizione tutt’ affatto speciale, seb- bene, come già si disse pel M. Labracis, il Vogt osservasse ova di quella specie attaccate ai sacchi ovigeri della Lernantropus. Queste ova, circa una quarantina, stavano raggruppate attorno ad un centro occupato dalle estremità dei filamenti anteriori, fra loro strettamente aggomitolati in una grossa matassa, come chiara- mente appare dalla figura 25, che riteniamo troppo interessante per ometterla. 202 ©. PARONA ED A. PERUGIA Nessun indizio di avviato sviluppo abbiamo potuto osservare nelle ova, per quanto esse apparissero, le une colorate in giallo come normalmente, le altre non colorate, alcune con contenuto trasparente ed altre con vitello molto granuloso ed opaco. Il disco, o appendice caudale, è allungato, quasi un terzo della lunghezza totale del verme e allargato nella metà anteriore, sottile nella restante. Però nel primo tratto si nota che i mar- gini laterali hanno espansioni aliformi che si possono ripiegare a doccie, destinate ad abbracciare porzione di lamella branchiale (fig. 19). Le ventose sono numerosissime (78 paia), avvicinate fra loro e marginali. Sono tutte di eguale diametro, ad eccezione delle ultime paia, le quali come sempre si verifica, sono più piccole. Ventose grandi: diametro . . 0,070 » piccole » 20r 3180050: Lunghezza totale del verme 14 mill., di cui 4 pel disco. — Van Beneden ed Hesse 1. cit. assegnerebbero a questo verme una lunghezza di appena 3 millim. Notiamo brevemente le differenze che passano fra le nostre osservazioni e quelle dei due autori prelodati a proposito di questo microcotile. — Le dimensioni del verme diversificano, perchè i nostri esemplari giungono alla lunghezza di 14 mill., mentre gli autori assegnano loro soltanto una lunghezza di 3 mill. (Avver- tiamo però che gli autori francesi non fanno cenno di ova con- tenute nel verme, per cui probabilmente si trattava di una forma giovanile). — Inoltre, già si disse, che le ventose seguono riguardo alle loro dimensioni la norma degli altri microcotili e non sono tutte egualmente grandi come vorrebbero Van Beneden — ed Hesse; per ultimo la loro armatura è affatto simile a quella che si nota negli altri microcotili e non corrisponderebbero alla descrizione ed alla figura cit. (9, Tav. XV). Habit. — Sulle branchie della Chrysophrys aurata. — A pag. 147 dell’appendice cit. Van Beneden ed Hesse dicono: « Sur les branchies de la Dorade vulgaire, si repandue dans la Mediter- ranée habite surtout une espéce trés-remarquable ecc. », il che fa ritenere che questo microcotile sia stato trovato sopra esem- plari del Mediterraneo. MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE 203 Chrysophrys aurata: Genova, 31 Gennaio 1890 (Parona e Perugia); Trieste, 30 Gennaio 1890 (A. Valle). 7. M. erythrini, Van Ben. et Hesse. (Tav IV, fig. 23 — Tav. V, fig. 28). Van Beneden et Hesse. — Recherch. cit., pag. 115 (non figurato). Questa specie presenta il corpo ovalare, allungato; attenuato alle due estremità e con disco molto lungo, quasi la metà della lunghezza totale del verme. Il peduncolo del disco non si inse- risce alla sua estremità superiore, ma (il che è molto notevole) un poco più in basso — }/, circa della lunghezza del disco; — similmente a quanto si osserva nel genere Amine (fig. 28). Ritorneremo sopra questo fatto. Le ventose del disco, disposte in 45 paia, sono ovali, pic- cole, serrate fra loro e quasi tutte eguali di dimensioni. — Diametro maggiore di 0, 070. La parte anteriore del verme porta l’imbuto boccale con due ventose semplici, ovali, contigue, poste obliquamente e con dia- metro longitudinale di 0,070 e trasversale di 0, 045. L’ apertura boccale, bulbo e tubo digerente, a dire il vero, nulla presentano di speciale; soltanto le ramificazioni cieche dell’ intestino sono molto corte. L'apparato maschile ha testicoli perfettamente rotondi e di- sposti in una sola fila. Sedici in numero, misurano un diametro di 0,028. In uno dei preparati, colorato al carmino acetico, sono distintamente visibili i singoli deferenti che partono dalle varie masse testicolari. Dell’apparecchio femminile menzioneremo soltanto il grande sviluppo del vitellogeno e lo sbocco dell’ovidotto nell’ atrio ge- nitale, il quale anche in questa specie ha una armatura di aspetto speciale. Infatti apertura, a margine svasato e circon- dato da fibre muscolari, è irta nel suo interno di numerosissimi e piccolissimi aculei, triangolari, che vi formano una fascia cir- colare ma senza ordine apparente (fig. 23). Più in basso stanno due altri gruppi di uncini, simili ai superiori, in numero di 12 204 ©. PARONA ED A. PERUGIA per ciascun gruppo e collocati lateralmente allo sbocco del de- ferente in modo simmetrico. L’armatura dell’ atrio ha un dia- metro trasversale di 0,070. Più sotto trovasi la apertura vaginale inerme e rotondeggiante; il cui canale mette nei rami trasversali del vitellogeno. L’ ovo somiglia moltissimo a quello del M. Sargi; con filamento anteriore lunghissimo ed a gomitolo; epperciò non ci accordiamo con quanto scrissero Van Beneden ed Hesse a pag. 116, |. cit.: « CEufs fusiformes terminés a leur extremité par une tige dont la supérieure est contournie en crosse ». — Lungh. dell’ ovo 0, 230 — largh. 0, 090. Lunghezza totale del verme 4-5 millim. — larghezza mass. "Dini. 5 Habit. — Branchie del Pagellus erythrinus; Brest (Cote de Normandie) Agosto 1860 (V. Ben. et Hesse). — Pagellus acarne e Box boops: Genova, 1889-90 (Parona e Perugia). 8. M. aleedinis, Par. Per. (Tav. V, fig. 29, 30). Purona e Perugia. — Ann. Mus. Civ. cit. , ser. 2.2, vol. VII, pag. 744. — Atti © Soc. Ligust. cit., Vol. I, pag. 63. Corpo molto allungato ; ristretto posteriormente per continuarsi con un disco non meno lungo. Questo, nella prima parte è allar- gato, nel restante sottile e porta da 40 a 45 paia di ventose: larghe le maggiori 0, 056, le minori (posteriori) 0,042. — La parte anteriore del corpo arrotondata, con papille ben distinte; atrio. boccale ampio contenente le due ventose piccole, biloculate, larghe 0,045 e lunghe 0,070. Bulbo esofageo rotondo, seguito da intestino per nulla diverso da quello dei congeneri. L'apparato maschile, nella disposizione delle varie parti è consimile a quello delle specie già descritte; offre da 8 a 10 te- sticoli, rotondeggianti, dei quali i maggiori hanno un diametro massimo di 0, 070. she L'apparecchio femminile ci presenta il fatto notevole, già menzionato nella parte generale, di avere due aperture vagi- MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE 205 nali. Queste presentansi con disposizione simmetrica, poco sotto l'apertura cloacale, a mezzo millimetro dall’ apice anteriore del corpo e si appalesano come due aperture rotonde con du- plice orlo, dal cui interno sporge per ciascuno un fascio di setole minutissime (fig. 30) giungenti appena a 0,020 di lunghezza. Partono da esse i rispettivi canali vaginali che, dopo breve per- corso, immettono nei rami trasversali del vitellogeno. Nel re- stante l’ apparato femminile non si discosta da quanto già si disse per gli altri. Per ultimo, relativamente agli apparati sessuali, notiamo la mancanza di qualsiasi armatura all'apertura sessuale. Le ova trovammo numerosissime; sono ovali con filamento anteriore lunghissimo, posteriore molto più corto e con estremità ottusa. — Lunghezza 0,168 — largh. 0, 070. Lunghezza totale del verme 4 mill. — largh. 1/, mill Habit. — Branchie di Smarts alcedo; Genova, Luglio 1889. — Moena vulgaris; Genova, Febbraio 1890. 9. M. Canthari, Van Ben. e Hesse. (Tav. V, fig. 31-33). V. Ben. Hesse. — Recherch. cit., pag. 113 (mon figurato). Corpo allungato e molto sottile (non ovale come direbbero gli autori, cit.), con lieve strozzatura al quarto anteriore, fra l’armatura genitale e le due vagine. Posteriormente il disco si unisce al corpo con un’altra forte strozzatura. Il disco è molto allungato (4 mill.) e molto ristretto, quasi filiforme, con nume- rosissime ventose, da 90 a 100 paia, che per dimensione e di- sposizione poco diversificano da quelle delle precedenti specie. Margine anteriore del corpo arrotondato, con papille ben vi- sibili, e ventose boccali, ovali, semplici, del diametro maggiore di 0,084 e trasversale di 0,056. Bulbo esofageo globoso; inte- stino biforcato che si discosta in corrispondenza delle aperture vaginali. L'apparato maschile in nulla si allontana dai caratteri nor- 206 C. PARONA ED A. PERUGIA mali. Lo stesso dobbiamo dire del femminile; notiamo soltanto che il ramo trasversale inferiore del vitellogeno, sboccante nel germigeno, è situato molto all'indietro, ed ancora, fatto più importante, (comune, come si disse al M. alcedinis), la presenza di due aperture vaginali. Queste sono inferiori all’ apertura cloacale, discoste fra loro e formate da un cercine muscolare che presenta, nel suo interno, una specie di rilievo bulboso, al di cui apice sta l'apertura della medesima con orlo dentellato (fig. 33). Questa ha un diametro di 0, 070. | L’armatura cloacale risulta da un cerchio di uncini, lunghi 0,072, in numero di 30, con punta molto ricurva e peduncolo lungo e gracile, con rilievo prima della curvatura. Nel segmento superiore del cerchio di uncini ed internamente si trovano 16 altri uncini, lunghi 0,020, un poco differenti anche di forma dai precedenti (fig. 32). Ancora all’ esterno e inferiormente al cerchio dei grandi stanno due gruppi di uncini di media lunghezza (0,030) distribuiti 7 per parte della linea mediana. Le ova, in grande numero, sono piccolissime, 0,056 di lun- ghezza e 0,028 di larghezza, giallastre e presentano le due ap- pendici, delle quali la posteriore è breve e l'anteriore lunga. Dalle nostre osservazioni risulta che questo microcotile è bene distinto, sopratutto per la presenza delle due vagine e per la forma dell’armatura sessuale, dal M. Chrysophri, col quale se- condo Van Beneden ed Hesse avrebbe molta analogia. (L. cit., pag. 149, App. Il). Lungh. totale del verme da 4 mill. (Van Ben. ed Hesse) a 10 mill. Facciamo notare la grande differenza di lunghezza fra gli esemplari osservati a Brest coi nostri; fatto questo che pos- siamo generalizzare a tutte le altre specie. — Largh. 1,6 mill. Habit. — Branchie di Cantharus griseus (lineatus) Brest; set- tembre (Van Ben. ed Hesse). — Cantharus brama, Trieste, Aprile (A. Valle). — C. lineatus, Genova, Aprile (Parona e Perugia). MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE 207 10. M. salpae, n. sp. (Tav. V, fig. 34). Corpo allungato, a margine anteriore arrotondato, con imbuto boccale ampio, ad orlo intero, entro il quale stanno due ventose ovali, lunghe 0,136 e larghe 0,082. Il corpo si continua po- steriormente senza restringersi. Il disco è allungato, misurando circa un terzo del corpo; largo nella prima parte, sottile nel restante. Porta 48 paia di ventose, le maggiori con diametro di 0,070, le minori di 0, 056. Non presentando i diversi apparati differenze con quelli dei congeneri, ci limitiamo ad indicare che l’apertura vaginale è unica, e posta sulla linea mediana ed allungata di traverso col margine frastagliato ; che l’armatura genitale risulta da un cerchio di uncini, lunghi 0,028, in numero di 16, equidistanti fra loro, ma con maggiore intervallo alla parte inferiore. Di più un fascio di minuti aculei, a forma di bastoncini, sta nel mezzo del cer- chio e superiormente (fig. 34). Per questa disposizione speciale dell’ La. (che noi, come si dichiarò, riteniamo costituire pel genere Microcotyle il carattere principale) consideriamo questa forma come nuova specie. Ovo mancante nell’unico esemplare che ci fu dato trovare. Lungh. totale del verme 7 '/, millim. — largh. 3/, di millim. Habit. —- Branchie di Box salpa; Genova, Marzo 1890. 11. M. Donavani, Van Ben. Hesse. (Tav. IV, fig. 24). V. Ben. et Hesse. — Rech. cit., pag. 114, Tav. XII, 1-11. Non abbiamo potuto procurarci questa specie, il cui ospite (Labrus Donavani) non abita il Mediterraneo, epperò riportiamo, per completare la serie delle specie, la figura dell’ armatura cloacale e la descrizione riferita dagli Autori, benchè noi, con- frontando le figure date del M. Donavani, col M. erythrini, ab- biamo fondato motivo di credere che a questa ultima specie si debba riportare. A tale convinzione ci spinge ancora il fatto, che l'armatura sessuale presenterebbe des papilles ou dents 208 C. PARONA ED A. PERUGIA triangulaires qui garniscent le pore génital; espressione che i prelodati Autori adoperano anche riguardo al M. erythrini (Pore génital garni de pointes plates, triangulaires). « La longueur de ce ver est de six millimétres. Il habite les branchies du Labrus donavani. Corps trés-plat, trés-large, sans consistance, présentant deux rétrécissements, dont l’un au-dessous du cou et l’autre avant l’expansion caudale. Téte large et arrondie, de moyenne gran- deur. Bouche trés-large, entourée d’une lèvre épaisse, incisée au milieu. Ventouses orales en croissant et incomplétes, placées en dessous, entourées d’un bord épais, arrondi et plissé. Bulbe cesophagien de grosseur ordinaire, et au-dessous de lui un pore génital arrondi présentant un trou au centre et hérissé de pointes nombreuses, triangulaires, plates et trés-aigués. En dessous on remarque deux petits groupes de pointes semblables qui sont plactes 4 une certaine distance et en face l’une de l’autre. Expan- sion caudale ovale, bordée, en dessous des deux còtés, d’une ran- gée de petites ventouses ovales trés-serrées, présentant quatre crochets. (Rufs fusiformes offrant, 4 l’extrémité supérieure, une tige en forme de crosse et a l’inférieure un pédoncule mince. La téte, le milieu du corps et l’expansion caudale sont blancs; une raie noiràtre ponctuée de noir borde les còtés du corps et forme en se réunissant une ligne médiane sur l’expansion cau- dale. (Eufs rougeatres. Ce ver a été trouvé en abbondance, au mois de mars, sur les branchies d’une petite vieille verte ». Le descritte specie, che costituirebbero il gen. Microcotyle isti- tuito da V. Beneden ed Hesse, offrono caratteri ben spiccati e loro propri e tuttavia lasciano travedere in essi un gruppo molto naturale fra la famiglia delle Polistomidi. La sottofamiglia delle Microcotylidae del Taschenberg com- prende i gen. Axine, Microcotyle e Gastrocotyle, che per Van Beneden e Hesse formavano parte del grande gruppo degli Octo- cotylidi; parentela che per non pochi autori non ha ragione di essere e che noi pure non possiamo ammettere. MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE 209 Infatti, fissando la attenzione nostra esclusivamente sui generi che si vogliono assegnare alla famiglia delle Microcotylidae e che maggiormente si avvicinano al nostro genere Microcotyle (esclu- dendo quindi i gen. Aspidogaster, Baer, Aspidocotyle, Dies. e Cotylaspis, Leidy), è facile riconoscere che il genere Gastrocotyle, moltissimo si scosta dagli altri due generi pel suo carattere di avere una membrana (disco) larga, laterale e che porta una unica serie di 38 ventose (Van Beneden ed Hesse, pag. 118; Tav. XIII, fig. 1). Carattere questo specialissimo @ che noi pure si ebbe la opportunità di constatare con materiale stato trovato sopra Caranx del mercato di Genova. (Di alcune Polystomeae ecc., Atti Soc. ligust., Vol. I, fasc. 3, Tav. XIV, fig. 1). Il genere Axine, che molto interessa nel caso nostro, essendo il più affine ai microcotili, indicate dall’Abilgaard (in Skrift. af Naturhist. Selskab. HI, 59, Tab. VI, 3, a, 6), da Diesing (Nova Acta Nat. Cur. XVIII, 1, 310) sotto il nome di Hectacanthus pedatus e sagittatus e da Van Beneden (Mémoir. sur les vers intestinaux, A. belones) descrivendolo di nuovo, con Hesse, nelle Recherch. cit., pag. 116, Tav. 12, fig. 19-27) sotto il nome di Axine Orphii, fu studiato ben si può dire completamente da Lorenz (1. cit.) colla specie Axzne belones. Anche il Vogt (I. cit.) si interessò di questo genere; però, già lo dicemmo, questo autore non si trova d’accordo col Lorenz nel considerare il gen. Axine, perchè pel primo i caratteri del- l’Axine non sarebbero sufficienti per costituirne un genere di- stinto, mentre Lorenz dimostra il contrario. Questa discrepanza si appoggia principalmente sulla asimmetria del corpo, perocchè la parte posteriore di esso (disco) che sostiene le ventose è di- sposta obliquamente all’asse primario del corpo stesso. Secondo il nostro modo di vedere, dopo di aver preso in esame non pochi bellissimi esemplari di Axdne belones riscontrati in Genova sulla Belone acus, più che il carattere della disposizione del disco, che, come ora diremo, presentasi con tale disposizione anche in alcuni Microcotili, riteniamo quali caratteri essenziali i seguenti: |’ apertura vaginale armata e situata, non sulla linea mediana come nei microcotili, bensi al margine sinistro del corpo Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (24 Ottobre 1890) 14. 210 C. PARONA ED A. PERUGIA e le ventose disposte sopra un’ unica fila; fatto questo che se- para nettamente il genere Axine dai Microcotyle, avvicinandolo piuttosto ai Gastrocotyle. o i Per questo noi, contrariamente all’ opinione del Vogt, crediamo di dover considerare ben distinto il genere Aine. Ciò non pertanto, mettendo a riscontro le varie specie di Mi- crocotili coll’Axine belones (giacchè LA. Orphi è a questa sino- nima e l'A. treglae, Van Ben. et Hesse, pag. 116, è specie molto dubbia), dobbiamo segnalare un graduale passaggio nella forma e disposizione del disco, (prescindendo quindi dal numero delle ventose e dall’essere disposte lungo due file) dal gen. Microcotyle al gen. Aine. Confrontando infatti il disco del M. Trachinz (fig. 9) con quello del M. Labracis e poi coll’ altro del M. erythrini (fig. 28), noi ravvisiamo un graduale spostamento nella posizione assiale del disco, il quale da simmetrico viene a farsi asimmetrico, cosicchè + il peduncolo da terminale va poco a poco ad impiantarsi più in basso, lateralmente al disco stesso ed allora questo per una por- zione è sullo stesso asse principale del corpo, mentre per l’altra si mostra quale appendice laterale. Non è quindi carattere essenziale del gen. Axzne l’avere il disco asimmetrico (piegato a falce); anzi, ad esempio il M. ery- thrini, secondo i nostri esemplari, lo presenta in modo ben più spiccato. Differenze salienti fra Axine e Microcotyle stanno nell’ avere il primo vagina laterale ed armata ed il secondo me- diana; e nel portare un’ unica serie di ventose caudali l’Axine e due il Microcotyle. Il fatto delle ventose caudali uniseriate, o bi- seriate ci sembrò tanto importante da suddividere, in altro scritto, la famiglia delle Microcotylidi in due sezioni distinte (V. Sulle Polystomeae, ecc. cit., — Atti Soc. ligust. Anno I, fasc. 3.9). Un’ altra considerazione, che per noi è molto importante, sta nel rapporto che il genere Microcotyle ha coll’intera famiglia delle Polystomidae, quando si consideri la forma del disco ed il numero delle ventose da esso portate. E per vero il nostro M. Trachini, già ben distinto per molti caratteri suoi propri, col suo disco spatuliforme, con otto a dieci SE ey SpA, | I ei aimee PRR TOR a od Me ey. MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE PAN paia di ventose soltanto, si approssima agli Octocotylidi, nei quali le 4 paia di ventose si sarebbero raddoppiate. Da esso passiamo facilmente al M. Mugilis, il quale ne presenta 26 paia, al M. -erythrint, che ne ha 44, al M. Sargi, al M. Chrysophrii, al M. mormyri, al M. Canthari, nei quali si riscontra un progressivo aumento di ventose, dovute molto probabilmente a condizioni di ambiente, o ecologiche differenti per le varie specie di Microcotili. Le specie che ascriviamo in oggi al gen. Microcotyle, a nostro parere, sono tutte ben distinte, sebbene nel loro aspetto comples- sivo molto si rassomiglino. Il loro carattere specifico più sa- liente noi dichiariamo trovarsi certamente nel: modo col quale si presenta l’armatura dello sbocco genitale, che si appalesa molto diverso per ciascuna di esse specie. Siffatta armatura mancherebbe soltanto al M. alcedinis ed al M. Trachini; negli altri tutti avrebbe configurazione specialissima per ciascuna specie, variando per numero, per grandezza e per disposizione degli uncini, come si notò nelle singole descrizioni e come chiaramente apparisce dal confronto delle relative figure delle nostre tavole (fig. 3, 8, 15, 17, 20, 23, 24, 32, 34). Concludendo diremo che il gen. Microcotyle ben distinto nella fam. delle Polystomeae, attualmente comprende undici specie, delle quali quattro sono descritte da noi come nuove. Di queste specie una soltanto non potemmo aver sotto occhio, il M. Dona- vani, perchè |’ ospite suo manca al Mediterraneo, e benchè atti vamente lo ricercassimo sulle branchie dei labroidi propri del nostro mare, non ci riuscì di trovarlo. I vari caratteri delle sopradescritte specie del gen. Microcotyle crediamo opportuno riassumerli nel seguente prospetto, nel quale | disponiamo le specie secondo il numero delle ventose del disco. Dalle forme aventi piccolo numero di ventose, e quindi più pros- sime agli Octocotylidi, passiamo alle altre con numero superiore e che perciò da quelle maggiormente si discostano. Avvertiamo che tale ordine non fu seguito, come facilmente si sarà accorto il lettore, nella descrizione delle singole specie, perchè dovemmo servirci del M. Sargi, quale forma tipica, come quello che ebbimo opportunità di avere in maggiore abbondanza. 212 C. PARONA ED A. PERUGIA Fam. Polystomeae, TSCHBRG. — Gen. Microcotyl er (SS SS SSS SS SS NRE NOI EI _ DIMENSIONI |DIAMETRO DISCO ; NOME DEL CORPO| DELLE APERTUR VENTOSE | i DELLE SPECIE Luini aree Lunghezza | | Paia. Diametro vir SÙ. | mass. e forma | di ventose | ventose ne: M. Trachini, 9-11 mill.| 1/5 mill. | rotonde | 11/3 mill.; 8-10 magg. 0,126|inerme; can Par. Per. lungh. e |spatulifor- min.. 0,042| vaginale b largh. 0,056| me. vissimo. M. Donavani, 6 mill. | — — ovale allun-| 24 (2) — a v. Ben. Hess. gato. (fig. 1, tav. XII; v. Ben. et Hesse) M. Mugilis , 10 mill. | 1 mill. | biloculate 2 mill. 26 magg. 0,070|inerme. Vogt. lungh. 0,090) ovale min. 0.056 largh. 0,063| allungato M. alcedinis , 4 mill. | 1/ mill. | biloculate |espanso an- 40-45 magg. 0,056| vagina dop) Par. Per. lungh. 0,070| teriorm.**, min. 0,042| con aculei largh. 0,045 |sottile nel- la 2.a metà. M. erythrini , 4-5 mill. | 1/ mill. ovali lung. 2 mil. 45 0,070 — |inerme. v. Ben. Hess. lungh. 0,070|asimmetri- largh. 0,045|co. M. salpz, 7-8 mill. | 3/ mill. ovali |ovale nella 48 magg. bao dormito ei Par. Per. lungh,0,136| 1.2 metà; His OSO de De largh. 0,082| filiforme di 0,090. nel restante M. Sargi, 7-8 mill. | #4 mill. ovali 3 1/, mill. 60-70 magg. 0,078|con minut Par. Per. lungh. 0,098) ovale nella min. 0,028| sime spici largh. 0,056| 1.2 metà; sottile nella seconda. È 4 È A KI i MONOGRAFIA DEL N BEN. et HESsE. bfam. Microcotylidae, TSCHBRG. GENERE MICROCOTYLE 213 DE APERTURA CLOACALE UOVA rture sessuali tutte iermi. bosa; con numerosi Pevissimi uncini. | cerchio completo di o uncini, lunghi 0,014; iametro del cerchio 056. rme. ì corona di uncini \inutissimi, triango- iri; con 2 gruppi di iri 12 uncini, per jascuno e al disotto. lametro della corona 070. orona incompleta di > uncini, lunghi 0,028. ‘chio esterno incom- leto di 22 uncini, unghi 0,042; fascio in- erno di uncini, lun- hi 0,014, In numero di 4; color giallo; lungh. 0,210, largh. 0,060; con ap- pendice anter. lun- ghissima, posteriore corta e puntuta. Fusiformi, rossastre con filamento ante- riore uncinato; po- steriore a punta. Sconosciute. Numerose, giallastre; lungh. 0,168, largh. 0,070; filamento po- steriore ottuso. Fusìformi con prolun- gamento anteriore lunghissimo; lungh. 0,230, largh. 0,090. Sconosciute. Al massimo in numero i di due; lungh. 0,182, largh. 0,070; filamen- to posteriore termi- nato ad ancora. OSPITE Branchie di Tra- chinus radia- tus. Branchie di La- brus Donavani. Branchie di Mu- gil cephalus. Branchie di Sma- ris alcedo e Mena vulga- ris. Branchie di Pa- gellus erythri- nus, P. acar- “ ne, Box boops. Branchie di Box salpa. Branchie di Sar- gus Rondeletti, S. annularis , S. vulgaris. EPOCA |LOCALITÀ Gennaio, No- vembre. Marzo. Agosto. Ottobre. Luglio. Febbraio. Agosto. Ottobre. Marzo. Marzo. Da Agosto a Ottobre. Genova (Per. Par.). Brest. (V. Ben. Hesse). Roscoff (Vogt.) Genova (Per. Par.). Genova (Per. Par.). Brest. (V. Ben Hesse). Genova. (Per. Par.). Genova (Per. Par.). Genova (Per. Par). 212 NOME DELLE SPECIE M. Trachini, Par. Per. M. Donavani, v. Ben. Hess. M. Mugilis, Vogt. M. alcedinis , Par. Per. M. erythrini, Vv. Ben. Hess. M. salpa, Par. Per. M. Sargi, Par. Per. C. PARONA ED A. PERUGIA Fam. Polystomeae, TSCHBRGE Gen. Microcotyle, DIMENSIONI DEL CORPO Ps —. Largh. Lungh. | mass. 9-11 mill. 6 mill. 10 mill. 4 mill. 4-5 mill. 7-8 mill, 7-8 mill. 1 mill. 1 mill. mill. 1/5 mill. 5] mill. 4/5 mill. DIAMETRO DELLE VENTOSE Dia, REA Lunghezza e forma rotonde | 11/; mill.; lungh. e |spatulifor- largh. 0,056] me. — ovale allun- gato. biloculate 2 mill. lungh. 0,090 ovale largh. 0,063} allungato biloculate |espanso an- lungh. 0,070| teriorm.t°, largh. 0,045|sottile nel- la 2.8 meta. ovali lungh. 0,070 largh. 0,045 ovali lungh, 0,136 largh. 0,082 ovali lungh. 0,098 largh. 0,056 lung. 2 mil. asimmetri- co. ovale nella 1.2 metà; filiforme nel restante 3 1/, mill. ovale nella 1.2 metà; sottile nella seconda. DISCO n ca _ Paia. di ventose 8-10 24 (2) (fig. 1, tav. XII; v. Ben. et Hesse) 26 40-45 45 48 60-70 APERTURA Diametro ventose VAGINALE magg. 0,126 inerme; canale min. 0,042 Vaginale bre Vissimo, magg. 0,070| inerme, min. 0.056 magg. 0,056| vagina doppia min. 0,042) con aculei. 0,070 — jinerme. Subfam. Microcotylidae, TscHBRG. pr Ben. et Hesse. MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE APERTURA CLOACALE t Aperture sessuali tutte inermi. Globosa; con numerosi brevissimi uncini. Con cerchio completo di 35 uncini, lunghi 0,014; diametro del cerchio 0,056. Inerme. UOVA In numero dì 4; color giallo; lungh. 0,210, largh. 0,060; con ap- pendice anter. lun- ghissima, posteriore corta e puntuta. Fusiformi, rossastre con filamento ante- riore uncinato; po- steriore a punta. Sconosciute. Numerose, giallastre; lungh. 0,168, largh. 0,070; filamento po- steriore ottuso. Con corona di uncini fi magg. 0,070|inerme, con min. 0,056) diam. trasv. | di 0,090. minutis- magg. 0,078/con min. 0,028| sime spicule. minutissimi, triango- lari; con 2 gruppi di altri 12 uncini, per ciascuno e al disotto. Diametro della corona 0,070. A corona incompleta di 16 uncini, lunghi 0,028. Cerchio esterno incom- pleto di 22 uncini, lunghi 0,042; fascio in- terno di uncini, lun- ghi 0,014, Fusiformi con prolun- gamento anteriore lunghissimo; lungh. 0,230, largh. 0,090 Sconosciute, Al massimo in numero di due; lungh. 0,182, largh. 0,070 ; filamen- to posteriore termi- nato ad ancora. OSPITE Branchie di 7ra- chinus tus. radia- Branchie di La- brus Donavani. Branchie di Mu- gil cephalus. Branchie di Sma- ris alcedo e Mona vulga- ris. Branchie di Pa- gellus erythri- nus, P. acar- ~ ne, Box boops. Branchie di Bow salpa. Branchie di Sar- gus Rondeletii, S. annularis , S. vulgaris. EPOCA | LOCALITA Gennaio, No- vembre. Marzo. Agosto. Ottobre. Luglio. Febbraio. Agosto, Ottobre. Marzo. Marzo. Da Agosto a Ottobre. Genova Par.). (Per. Brest. (V. Ben. Hesse). Roscoff (Vogt.) Genova Par.). Genova Par.). (Per. (Per. Brest. (V. Ben Hesse). Genova. Par.). Genova Par.). Genova Par.). (Per. (Per. (Per. * wine! 214 C. PARONA ED A. PERUGIA DIMENSIONI DIAMETRO DISCO — NOME DEL CORPO DELLE 3 a VENTO SE ee DELLE SPECIE 5 È Largh. Lunghezza | Paia Diametro Inno ars, | POCO e forma |qj ventose | ventose M. Labracis , s10 -14 11/, | biloculate lungo 63 magg. 0,098/a bulbo v. Ben. Hess. | mill. mill. |lungh.0,140| 4 mill. min. 0,056] nente co largh. 0,090) a cono allungato; M. Chrysophrii, | 14 mill. | 1 mill. ovali A mill.; bilo- 78 magg. 0,070|inerme. v. Ben. Hess. | (3 mill. lungh. 0,135) bato prima min. 0,056 È sec. V. largh. 0,090) metà, sot- Ben. ed. tile nella Hesse). seconda. M. Canthari, 4-10 mill.|1,6 mill. ovali A mill.; 90-100 |magg. 0,112 vagina e v. Ben. Hess. lungh. 0,084| allungato min. 0,056| rfale vagin largh. 0,056| filiforme ì doppia; M. mormyri, 5-8 mill.| 1/2 mill. |lungh.0,120| 2 mill.; 65-100 |mageg. 0,024 a bulbo Lor. ju. largh. 0,082} lanceolato min. 0,056} lun 215 Se ENS ES a a ES MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE APERTURA i ‘ UOVA OSPITE EPOCA |LOCALITA CLOACALE | tr. ata da serie di un- | In numero di 2; gial- | Branchie di La- | Novembre. | Brest? (v. Ben. li disposti a raggi le; lungh. 0,320, brax lupus. : Hesse). lunghi 0,014; diam. largh. 0,126; fila- | Luglio. Roscoff (Vogt.) | ll’ armatura 0,140. mento posteriore Novembre. | Genova (Per. terminato ad. an- Par.). cora. ata da uncini (50); | Numerose, fusiformi, | Branchie di Chry- | Novembre. | Mediterraneo Aggiori lunghi 0,108 giallastre; lunghezz. | sophrys aurata. (v. Ben. Hesse) minori lunghi 0,045. 0,182, largh. 0,070; Gennaio. Genova (Per. 4 con filamento poste- Par.). riorelad amo. Trieste (A. Valle). ma di uncini in nu- | Numerosissime,? fusi- | Branchie di Can-| Settembre. | Brest (v. Ben. ero di 60 [30 del cer- formi, rossastre, con tharus griseus Hesse). io, lunghi 0,072= 16 prolungamento an- (lineatus), C. Zi | Aprile. Genova (Per. periori, lunghi 0,020 teriore uncinato — neatus, C.bra- Par.). l4 inferiori, lun- lungh. 0,056, largh. ma. Aprile. Trieste (A. ti, 0,030]. 0,028. Valle). corona incompleta | Numerose (14-16) gial- | BranchiediPagel- | Maggio. Trieste (Lo- uncini; superiori le; lunghezz. 0,196, lus mormyrus. renz.) nghi 0,070, inferiori largh. 0,070. Agosto. Genova (Per. )35. Par.). Aprile. Trieste (A. Valle). 0. PAR DIMENSIONI NOME DEL CORPO DELLE SPECIB seni Lungh. | mass. M. Labracis, 10 14 13/5 v. Ben. Hess. mill. mill. M. Chrysophrii, | 14mill. | 1 mill. v. Ben. Hess. | (3 mill. ‘ sec. V. Ben. ed. Hesse). M. Canthari, v. Ben. Hess. M. mormyri, Lor. ju. 5-8 mill. | 1/. mill. 4-10mill.|1,6 mill.) . ONA ED A. PERUGIA DIAMETRO DELLE VENTOSE BOCCALI biloculate lungh. 0,140 largh. 0,090 ovali lungh. 0,135 largh. 0,090 ovali lungh. 0,084 largh. 0,056 lungh. 0,120 largh. 0,082 Lunghezza e forma lungo 4 mill. a cono allungato; 4mill.;bilo- bato prima metà, sot- tile nella seconda. A mill.; allungato filiforme 2 mill.; lanceolato DISCO Paia di Ventose 63 90-100 65-100 Diametro ventose magg. 0.098 min. 0,056 magg. 0,070 min. 0,056 magg. 0,112 min. 0,056 magg. 0,0°4 min. 0,056 APERTURA VAGINALE a bulbo conte. | nente corona | di piccoli cop. Puscoli; lung. 0,280 , largo 0,112. inerme. vagina e ca- ifale vaginale doppia; aper- tura larga] 0,070; a marg. dentellato. a bulbo inerme lungo 0,298, largo 0,070. i I | | ai | LÌ APERTURA x CLOACALE | armata da serie di un- | cini disposti a raggi e lunghi 0,014; diam. | dell’ armatura 0,140. | Armata da uncini (50); | maggiori lunghi 0,108 ~ eminori lunghi 0,045. | Corona di uncini in nu- | mero di 60 [30 del cer- |. chio, lunghi 0,072 = 16 ‘| superiori, lunghi0,020 | = 14 inferiori, lun- | ghi, 0,030]. con corona incompleta di uncini; superiori lunghi0,070 , inferiori 0,035. In numero di 2: gial- le; lungh. 0,320, largh. 0,126; fila- mento posteriore terminato ad àn- cora. Numerose, fusiformi , giallastre; lunghezz. 0,182, largh. 0,070; con filamento poste- riorelad amo. Numerosissime,} fusi- formi, rossastre, con prolungamento an- teriore uncinato — lungh. 0,056, largh. 0,028. Numerose (14-16) gial- le; lunghezz. 0,196, largh. 0,070. MONOGRAFIA DEL OSPITE Branchie di La- brax lupus. Branchie di Ohry- sophrys aurata. Branchie di Can- tharus griseus (lineatus), C. lé- neatus, C.bra- ma. BranchiediPagel- lus mormyrus. | | GENERE MICROCOTYLE Novembre. Luglio. Novembre, Novembre. Gennaio. Settembre, Aprile. Aprile. Maggio. Agosto. Aprile, Brest? (v. Ben. Hesse). Roscoff (Vogt.) Genova (Per. Par.). Mediterraneo (v. Ben. Hesse) Genova (Per. Par.). Trieste (A. Valle). Brest (v. Ben. Hesse). Genova (Per. Par.). Trieste (A. Valle). Trieste renz.) Genova (Per. Par.). Trieste (A. Valle). (Lo- n oh ol È FPC cc i Bee rus? sae WS RE È vi n SPIEGAZIONE DELLE TAVOLE 3 b, bocca | od, ovidotto a e, esofago | u, utero. = + SE vb, ventosa boccale 0, ova “0 i, intestino af, apertura femminile AR p, papille | v, vagina i ce t, testicoli cv, canale vaginale. to “ d, deferente vt, vitellogeno po am; apertura maschile rt, ramo trasversale del vitel- È c, cloaca logeno. x ov, ovario 20 (Le surriferite spiegazioni servono per le figure di tutte le Do: | tavole). a vii Tav. III, fig. 1. Microcotyle Sargi, Par. Per., Ingrand. 30 volte. : re a rai = — estremità anteriore del cor- po molto ingrand. — m de: . fasci muscolari. MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE 217 Tav. Ul, fig. 3 — — corona di uncini dell’ atrio genitale (Leitz, Oc. II, Obb. 7). poe = —. uncini isolati; es esterni; in interni (Oc. V, Obb. 8). Ao — — parte del corpo corrispon- dente all’area occupata dagli uncini esterni caduti, la- sciando il solo fascio interno (il deferente è alquanto spo- stato dalla linea mediana) (Oc. I, Obb. 3). o) _. — apparafo riproduttore (fi- gura semischematica tratta Io da un esemplare compresso); on organo nastriforme del Lorenz; vs vescicole semi- nali. RATE — = ovo, (Oc: V5 Obb: A): » 8. M. mormyri, Lor. jr. — armatura dell’ atrio genitale (Oc. II, Obb. 7). » 9. M. Trachini, Par. Per. — Ingrand. 15 volte. meal: — parte anteriore del corpo molto ingrandita. Tav. IV, fig. 11. M. Trachini, Par. Per. — Ventosa boccale colle granulazioni splendenti sul margine della cavità (Oc. V, Obb. 8). vede; _ apparato riproduttore (Oc. III, Obb. 7). 218 C. PARONA ED A. PERUGIA Tav. IV, fig. 13. ~~ scheletro di una ventosa caudale A (Oc! VESObb=%0- » 14. M. Labracis, V. Ben. Hess. Parte anteriore del corpo molto ingrandita. bo: _ apparato sessuale, molto ingran- dito; as uncini dell’ atrio genitale disposti a raggi (!). » 16. — estremità del filamento posteriore dell’ ovo (Oc. V, Obb. DI » 17. M. Mugilis, Vogt — armatura genitale (Oc. IL, Obb. 7). > 118. _ ventosa boccale biloculata con cer- chio di corpicciuoli splendenti (OcSVEOhp7) » 19. M. Chrysophru, V. Ben. Hesse. — Verme ‘ingrandito 12 volte. m2): — armatura dell’ atrio geni- tale (Oc. II, Obb. 7). Mace _ porzione di testicolo ; ct IE capsula testicolare; fs fila- menti spermatici; s sper- matoblasto (Oc. I, Obb. ORO » 22. — estremità del filamento po- steriore dell’ovo (Oc. V, Obb. 7). » 23. M. erythrini, V. Ben. Hesse. — Armatura ed atrio genitale (Oc. II, Obb. 7). (1) Per errore l’ ovidotto é segnato con ov invece di od. MONOGRAFIA DEL GENERE MICROCOTYLE 219 Tav. IV, fig. 24. Tav. V, fig. 25. » 26. Deol M. Donavani, V. Ben. Hesse. — Armatura, secondo V. Ben. ed Hesse (Tay. XII, fig. 6.3). M. Chrysophrii, V. Ben. Hesse. — Gruppo di ova deposte sopra una lamella branchiale (Oc. II, Obb. 7). _ bulbo dell’atrio genitale, visto di profilo (Oc. III, Obb. 7). — sezione trasversale del ver-. me in corrispondenza del- l'atrio genitale (Oc. III, Obb. 7); et cuticola; è epi- telio limitante l’ intestino; mit muscoli trasversali; mm muscoli longitudinali; we uncini alla cui base si inseriscono fasci musco- lari; ac apertura comune dell’ atrio; sm strato mu- scolare del bulbo cloacale. . M. erythrini, V. Ben. Hesse. — Verme in- grandito 35 volte. . M. alcedinis, Par. Per. Porzione anteriore del corpo, ingrandita 60 volte. — apertura vaginale destra col fa- scio di aculei (Oc. V, Obb. 7). M. Canthari, V. Ben. Hesse, ingrandito 18 volte. apertura, ris col. margine frangiato (Oc. V, Obb. Di » 34. M. salpae, Par. Per. — Armatura cloacale; ue uncini esterni; bi fascio di baston- ier cini interni (Oc. II, Obb. DO VIAGGIO DI LEONARDO FEA IN BIRMANIA E REGIONI VICINE XXVIII. SUL GENERE ARCTOLAMIA Nota di R. GESTRO Fra i Coleotteri raccolti da Leonardo Fea durante il suo viaggio in Birmania, uno dei più notevoli è un Cerambicide della tribù dei Lamiini, che ho descritto in questi Annali (*) col nome di Arctolamia villosa. I lunghi peli di cui sono rivestiti gli elitri danno a questo Longicorno un’ impronta caratteristica, per quanto si osservi un carattere consimile anche in altri Lamiini, per esempio nel genere Tricholamia di Bates (?). Le ulteriori ricerche dell’egregio esploratore mi mettono ora in grado di poter confermare la validità del nuovo genere colla descrizione di un’altra specie, la quale non è meno interessante della prima e per la sua bellezza merita di certo uno dei primi posti nella schiera elegante dei Cerambicidi. L'aggiunta di una seconda specie non porta alcun cambia- mento nella frase diagnostica del genere (*). Le due specie diffe- riscono l’una dall'altra per caratteri abbastanza importanti, oltre il modo di colorazione, che anche da solo potrebbe bastare a farle distinguere. (1) Viaggio di Leonardo Fea in Birmania e regioni vicine. IV. — Nuove specie di Coleotteri, Decade I e IT (Ann. Mus. Civ. Genova, Serie 2.7, VI, 1888, p. 129). (2) Bates: The Entom. Monthl. Mag. XXI, 1884, p. 15. — C. O. Waterhouse: Aid to the ident. of Ins., tab. 170, f. 4. ©) Le più strette affinità del genere Arctolamia sono col genere Epicedia; pero (secondo Bates) tenendo conto della brevità del metasterno, esso si avvicinerebbe anche di più al genere Stratiocerus ta 222 R. GESTRO Arctolamia fasciata, n. sp. Nigra, fronte, antennarum articulis basi, scutello, elytrorum margine basali, fascia ante medium et apice late, corpore subtus pedibusque, tomento flavo-ochraceo indutis; elytris piles longis nt gris praeditis. Long. 22-38 millim. Arctolamia fasciata}? . Il capo è nero, con un fitto tomento giallo ocraceo sulla parte anteriore e sulle gote; lo stesso tomento riveste anche le an- tenne, eccettuato l’ apice di ciascun articolo, per cui esse ap- paiono anellate di nero e di giallo; però a cominciare dal quinto o dal sesto articolo la tinta gialla si fa più sbiadita. Il torace è nero, glabro, nitidissimo e fortemente tubercolato. Gli elitri, d’ un nero-velluto, hanno una fascia comune prima della metà e l’apice per un largo tratto giallo-ocracei; la stessa tinta si osserva lungo il loro margine basale e sullo scudetto. Alla base e specialmente nella regione omerale presentano molti tubercoli tondi e lucenti e tutta la loro superficie è irta di peli jones at hana Lhra SUL GENERE ARCTOLAMIA 225 lunghi neri. La superficie inferiore del corpo ed i piedi sono ricoperti di tomento giallo-ocraceo molto denso. Le femmine sono piu belle dei maschi ed oltre all’ essere più grandi e all’ avere le antenne più corte, presentano un corpo più robusto e più tozzo e gli elitri più convessi e un po’ dila- tati in addietro. Le dimensioni sono variabili; il più piccolo maschio misura 22 millim. e il più grande 31; la più piccola femmina 24 e la più grande 38 millim. Varia pure la proporzione del giallo- ocraceo e del nero sugli elitri. La fascia giallo-ocracea che sta avanti alla metà e che si estende da un margine laterale al- l’altro, è più o meno larga e la tinta giallo-ocracea dell’ apice occupa anche essa maggiore o minore estensione secondo i di- versi esemplari. In alcuni la fascia si congiunge, per mezzo di un breve ed angusto prolungamento suturale col giallo-ocraceo apicale. Le differenze più importanti fra l’Arctolamia villosa e VA. fa- sciata sono le seguenti: Arctolamia villosa @. Prima di tutto la villosa ha gli elitri unicolori, cioè rivestiti su tutta la loro superficie di un tomento giallo-ocraceo; invece nella fasciata essi presentano due zone nere e due giallo-ocracee, VET RNA Ho tala eae cas, 224 P. GESTRO | alternate. Nella villosa i peli sugli elitri sono di due qualita, cioè neri (piu corti) e gialli (più lunghi); nella fasciata sono tutti neri e più corti dei gialli dell’ altra specie. La prima porta sull’apice dei primi articoli delle antenne dei ciuffi di peli e questo carattere, si riscontra anche nell'altra, ma meno ac- cennato. Il torace nella fasciata è pure munito di una grossa sporgenza discoidale, ma molto meno elevata che nella villosa. L’ Arctolamia villosa proviene dai monti dei Catcin Cauri (Kakhiens Hills delle carte inglesi) spettanti all’ Yunnan. La fasciata fa trovata sui monti Carin, al nord del Tenasserim, fra le due vallate del Sittang e del Salween. Il Signor Fea I’ ha presa nel distretto dei Chebà ad una altitudine fra 900 e 1100 metri e in quello degli Asciuii Chebà da 1200 a 1300 m. Egli m’ informa d’ aver raccolto questa specie, come le Aristobia fa- sciculata e reticulator, sulle foglie di varie qualità di piante a cespuglio, eccettuati però i bambù. | VIAGGIO DI LEONARDO FEA IN BIRMANIA E REGIONI VICINE DOU: ENUMERAZIONE DELLE H/JSPIDAE pi R. GESTRO Il viaggio di Leonardo Fea in Birmania e regioni vicine può dividersi in due periodi: il primo comprende I’ esplorazione della Birmania superiore e del Tenasserim, l’altro quella di parte del Pegù e del paese dei Carin, nella catena montuosa Orien- tale Birmana (1). . Le Hispidae raccolte durante la prima parte del viaggio fu- rono descritte ed enumerate da Baly e da me in tre diverse memorie (?); la seconda collezione, più ricca e più importante della prima, è argomento del presente lavoro, nel quale però ho creduto conveniente di prendere in esame l’intero materiale. @) Un breve riassunto delle esplorazioni compiute da Leonardo Fea trovasi nel- l’introduzione all’ elenco dei pesci da lui raccolti, pubblicato in questi Annali dal Dott. D. Vinciguerra (Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vicine. XXIV. Pesci, per D. Vinciguerra [Tav. VII-XI] — Ann. Mus. Civ. Genova, 2.3 Serie, IX, 1890, pag. 129-362). La carta geografica che accompagna questa memoria potrà servire al lettore per rintracciare le diverse località indicate da me nel presente scritto. Nello stesso lavoro sono enumerate le memorie pubblicate ad illustrazione del materiale adunato dall’ egregio viaggiatore, alle quali dobbiamo ora aggiungere le seguenti: C. PARONA. — Sopra alcuni Elminti di vertebrati birmani raccolti da Leonardo Fea. (Ann. cit., 2.8 Ser., VII, p. 765, Tav. III). D. Rosa. — Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vicine. XXV. — Moniliga- stridi, Geoscolecidi ed Eudrilidi (Ann. cit., 2.8 Serie, IX, 1890, p. 368-400, Tav XII). Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. VII (14 Novembre) 1890 15 226 R. GESTRO Leonardo Fea ha raccolto 55.specie di Mispidae così ripartite in 10 generi: COllispa, A I See Estigmena VS FR Al » 1 ANS 7 GONOPIRE RR, 5 Orco eee i COMORE 1 Dovresti 8 MOnGch ins sie a ha o 1 OMAR SAI ayes + H spa aac dae LED » 21 Di queste 55 specie, 11 sole erano già conosciute; 23 furono descritte in parte da Baly e in parte da me nei lavori citati e 21 sono pubblicate ora per la prima volta. Quindi sopra un totale di 55 specie, se ne hanno 44 nuove, cioè 1'80°/,, cifra la quale non ci sorprende quando pensiamo all’ immensa ricchezza di materiale radunata dal Fea e allo scarso numero di studiosi di questa tribù dei Fitofagi. Infatti dei due soli specialisti delle Hispidae, il Chapuis e il Baly, ora disgraziatamente tolti ambe- due alla scienza, l’ultimo si è occupato ben poco del genere Hispa, che è per Vappunto quello che ci ha fornito il contin- gente maggiore di novità. Devo però notare che fra le specie di /ispa ora da me de- scritte, molto probabilmente ve ne sarà qualcuna da riferirsi a D. Rosa. — Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vicine. XXVI. — Perichetidi. Seconda parte. (Ann. cit., 2.2 Serie, X, 1890, pag. 107-122, tav. 1). L. CAMERANO. — Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vicine. XXVII. Gordii. (Ann. cit., p. 128-131). ; R. GESTRO. — Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vicine. XXVIII. Sul ge- nere Arctolamia. (Ann. cit., p. 220-223). @) R. GESTRO. —- Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vicine. IV. — Nuove specie di Coleotteri. Decade I e II. (Ann. cit., 2.2 Serie, VI, 1888, p. 87). R. GESTRO. — Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vicine. VI. — Nuove specie di Coleotteri. Decade III (Ann. cit., p. 171). J. S. Baty. — Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vicine. XIII. — List of the Hispidae collected in Burmah and Tenasserim by M." L, Fea, together with descrip- tions of some of the new species. (Ann. cit., p. 653). CARA as HISPIDAE DI BIRMANIA : 227 quelle di Motschulsky, indicate come provenienti dalla Birmania o da regioni che hanno con essa affinità di fauna (1); ma le descrizioni di quest’ autore sono così corte e soprattutto così in- - sufficienti, che non ho potuto tenerne conto. Recentemente il Fleutiaux (?) ed il Baly (*) ci hanno fatto conoscere 8 specie nuove della Indocina (4), le quali ho potuto accertarmi essere tutte diverse da quelle raccolte dal Fea, perchè, grazie alla gentilezza del Sig. Fleutiaux, ho avuto in comuni- cazione gli esemplari tipici. Il Baly comprende nel suo lavoro l’enumerazione di una piccola serie di 14 specie, delle quali 6 si ritrovano anche nella raccolta del Fea. Una sola tribu di Coleotteri non potendo somministrare ele- menti bastanti per giudicare del carattere della fauna ento- mologica Birmana, mi limito a trarre dall’ esame delle Hispidae alcune considerazioni intorno alla distribuzione geografica di qualche genere (5). Il genere Callispa, tolte tre specie africane, spetta, si può dire per intero, alla regione Orientale (9); esso ha il maggior nu- mero di rappresentanti nella sottoregione Indo-cinese, due specie sole appartenendo alla sottoregione Ceilanica e cinque (fra le quali, due delle Filippine) alla Indo-malese. La Callispa brevi- cornis, Baly, specie indo-malese fu raccolta dal Fea nell’ Alta Birmania; ma lo stesso senza dubbio si verificherà anche per (1) Hispa cyanipennis, filicornis , longicornis, nigripennis , nigro-maculata , pallidipennis, tuberculosa, Motschulsky, Schrenck. Reis. im Amur-Lande. II, 1860, p. 238 e seg. @) Descriptions de Coléoptéres nouveaux de l’Annam rapportés par M. le capitaine Delauney (Ann. Soc. Ent. France, 6.2 Série, VII, 1887, p. 59, tav. 4). (3) Contributions a la faune Indo-chinoise. 6.2 Mémoire. — Sagridae, Crioceridae, Chrysomelidae, Hispidae (Ann. cit., 6.° Série, IX, 1889, p. 485). (‘) In realtà le specie descritte sono 9 invece di 8, ma dietro l’ esame dei tipi, ho verificato che Callispa Fleutiauxi è sinonimo di C. pallida. (5) Disgraziatamente alcune specie e particolarmente quelle descritte dagli antichi autori, non sono corredate da altre indicazioni che India o India orientale e queste rappresentano elementi quasi inutili quando si voglia giungere a qualche conclu- sione in fatto di geografia entomologica. (5) Per le divisioni geografiche mi attengo all’ opera di Wallace: The geographical distribution of animals. 228 R. GESTRO altre specie, perchè non è raro il caso di comunanza di forme fra le due sottoregioni Indo-malese e Indo-cinese. Di Estigmena non si conoscono che tre specie, l’una della sottoregione Indo-cinese, l’altra della Ceilanica e la terza del Nord di Celebes, isola ‘ascritta da Wallace alla regione Austra- liana (sotto regione Austro-malese), ma che segna, come è noto, un passaggio fra la fauna Indo-malese e la Austro-malese. Delle Anzsodera si può ripetere a un dipresso ciò che ho detto sopra per le Callispa; però la proporzione delle specie indo- malesi sulle altre è un po’ più elevata. Essa aumenta ancora nel genere Gonophora, nel quale real- mente le forme indo-malesi sono in predominio, e nello stesso tempo vediamo di già comparire qualche elemento austro-malese. Le raccolte di Leonardo Fea hanno accresciuto questo genere di cinque specie, tutte indo-cinesi. L’ Oncocephala bicristata da Giava e dalle Filippine si ul fino a Bhamò sull’Alto Irawadi; delle altre quattro specie di questo genere, due spettano alla regione Orientale, una è afri- cana e l’altra indicata nel Catalogo di Gemminger e Harold come proveniente dalla Giamaica; ma evidentemente quest’ ul- tima deve togliersi dalle Oncocephala ed ascriversi a quallcume dei generi americani. Due elementi importanti per la fauna della Indocina, li tro- viamo nei generi Choeridiona e Downesta. Il primo si compone di tre specie; l’altro, al quale il viaggio di Fea ha portato un importante contributo, raggiunge in oggi le tredici specie. Nessuna delle Choeridiona e delle Downesia, per quanto mi consta, fu finora trovata nella Malesia, e benchè le indicazioni vaghe di certi autori lascino talvolta incerti riguardo all’ esattezza della provenienza, pure ritengo senza timore d’ errare che i due ge- neri si possano considerare come caratteristici della sottoregione Indo-cinese. Fra i Monochirus due soli sono indo-cinesi e le altre specie, tolte due della Turcomania e della Dauria, appartengono alla sottoregione Australiana. Il Monochirus multispinosus però oltre- passa anche i limiti di questa sottoregione e diventa austro-ma- HISPIDAE DI BIRMANIA 229 lese, come lo provano le collezioni radunate da L. M. D'Albertis, nelle quali figurano esemplari di questa specie raccolti al Capo York ed altri della Nuova Guinea meridionale (’). Nella regione Orientale il genere Platypria è rappresentato da nove specie, una della sottoregione Indiana, una della Ceila- nica, quattro della Indo-cinese e tre della Indo-malese; ma può verificarsi facilmente il caso che una stessa forma sia comune a due sottoregioni, come accade per la Platypria echidna, che indicata di Visapur, fu trovata da Fea dal Pegù fino all'alta . Birmania e ai monti Cariani. Di questo genere si conoscono altre cinque specie, ma queste spettano al continente africano ed una al Madagascar (?). Resta a considerarsi il genere Hispa. Esso manca affatto nelle regioni Neartica e Neotropica ; la regione Paleartica ne possede poche specie; più ricca ne è |’ Etiopica e più ancora I’ Orientale nelle sue quattro sottoregioni. Il solo viaggio di Leonardo Fea aggiunge alla sottoregione Indo-cinese dicianove specie non ancora conosciute. Quelle indo-malesi sono anche assai numerose, (!) L'esistenza di elementi Australiani nella Papuasia è confermata da numerosi esempi, tratti tanto dai vertebrati che dagli insetti. A questo proposito mi piace di registrare un fatto che parmi non sia stato ancora indicato e del quale non trovo cenno neppure nel « Catalogue of the known coleoptera of New Guinea etc. » di G. Masters (The Proceed. Linn. Soc. New South Wales (2), III, 1888, p. 271). Si tratta della presenza del genere Stigimodera nella Nuova Guinea, dimostrata da un esem- plare di S. Duboulayi, E. saund, raccolto nel 1876 dal Sig. L. M. D’Albertis durante la sua esplorazione del Fly River. (®) Siccome le specie asiatiche di Platypria hanno tutte due espansioni laterali | per ciascun elitro, mentre le africane non hanno che una sola espansione (la basale), parmi si potrebbe riservare per le prime il nome di Platypria e radunare le se- conde in un altro genere che chiamerei Dichirispa (dig, bis; Xelp, manus; Hispa). I due generi comprenderebbero le seguenti specie : Platypria, Guér. Dichirispa, n. g. hystria, Fabr. India or. centetes, Guér. Senegal. erinaceus, Fabr. Tranquebar. coronata, Guér. » echidna, Guér. Visapur. Birmania. luctuosa, Chap. Calabar. acanthion, Gestro. Birmania. Raffrayi, Chap. Zanzibar. digitata, Gestro. » abdominalis, Chap. Madagascar. ericulus, Gestro » dimidiata, Chap. Malacca. longispina, Chap. Filippine. subopaca, Chap. » 230 R. GESTRO ma è indubitato, che nelle collezioni ve ne è ancora buon nu- mero di inedite e che molto resta a farsi per lo studio e il riordinamento di questo genere. Qualche Hispa si trova pure nella regione Australiana; però soltanto nella sottoregione Austro- malese (1), perchè nell’ Australiana il genere è sostituito dai Monochirus e nella Neozelandese manca affatto. Prima di procedere all’enumerazione delle specie e alla de- scrizione delle nuove forme, sento il dovere di esternare la mia gratitudine alla Direzione del Museo di Storia Naturale di Bru- xelles e ai signori C. O. Waterhouse del British Museum, J. R. H. Neervoort van de Poll e Ed. Fleutiaux, per aver age- volato il mio compito schiarendo i miei dubbi, o comunicandomi materiali di confronto. Dal Museo Civico, 1 Novembre 1890. 1. Callispa pallida, Gesrro. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.2, VI, 1888, p. 130. — Baly, ibid. p. 653. : Callispa Fleutiauxi, Baly, Ann. Soc. Ent. France, 6.™° Sér., IX, 1889, p. 489. Alta Birmania: Bhamò, Giugno, Luglio e Agosto 1886. 2. Callispa minor, Gesrro. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.2, VI, 1888, p. 175. — Baly, ibid. p. 653. Tenasserim: villaggio di Thagatà, sulla catena dei monti Dana (gruppo del Mooleyit), Aprile 1886. (1) Se l’indicazione di Vanicoro per |’ Hispa vanicorensis, è esatta, il genere sa- rebbe anche rappresentato nella sottoregione Polinesiana. HISPIDAE DI BIRMANIA 231 3. Callispa Brettinghami, Baty. Trans. Entom. Soc. 1869, p. 365. — Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.8, VI, 1888, p. 653. Alta Birmania: monte Heanlain, Maggio; Teinzò sul fiume Moolay, Maggio; Bhamò, da Aprile a Agosto 1885-86. Raccolta in quantità sopra i cespugli di Bambù. 4 Callispa dimidiatipennis, Baty. Cat. Hispidae, 1858, p. 7. — Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.2, VI, 1888, p. 654. Alta Birmania: Bhamò, Giugno e Luglio. Tenasserim: villaggio di Thagatà e monti fra i torrenti Meekalan e Kyeat (catena dei monti Dana), Marzo e Aprile. Nell’Agosto e Settembre 1887, Fea la raccolse a Palon (Pegù); ma più abbondantemente sui monti Carin (distretto dei Chebà o Biapò) durante la stagione delle pioggie, ad un’ altitudine fra i 900 e i 1100 metri. Di queste ultime provenienze sono scarsi gli esemplari spet- tanti alla forma tipica, mentre abbonda la var. B (Baly, loc. cit.) distinta per gli elitri interamente azzurro-violacei. Questa varietà, pel suo modo di colorazione, può essere a tutta prima confusa colla C. Brettinghami, Baly ; però si riconosce facilmente per la forma del torace più trasverso e soprattutto Li Callispa dimidiatipennis. Callispa Brettinghami. per quella del capo, il quale nella Brettinghami è triangolare, col processo frontale robusto e molto sporgente, mentre nella dimidiatipennis è trasverso e il suo processo frontale si riduce ad un piccolo dente. Bo R. GESTRO 5. Callispa brevicornis, Baty. Trans. Entom. Soc. Lond. 1869, p. 365. — Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.a, VI, 1888, p. 654. Shwegoo sull’ alto Irawadi, Ottobre 1885. 6. Callispa Feae, Baty. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.a, VI, 1888, p. 654. La specie è fondata sopra un solo esemplare raccolto sul monte Hcanlain, a circa 10 chilometri a Nord di Bhamò (Alta Birmania) nel 1886; ma in seguito fu ritrovata dal Fea in quan- tità sui monti Carin, distretto dei Cheba o Biapò, ad un’ altitu- dine fra 900 e 1100 metri, nella stagione delle pioggie del 1888. Questa Callispa, come tutte le altre specie dello stesso genere, fu raccolta sulla pagina inferiore delle foglie dei Bambù. Il colore dei piedi è variabile; in alcuni si mantiene come nel tipo, cioè femori e tibie giallastre e tarsi neri, mentre vi sono esemplari con i piedi del tutto neri, altri coi tarsi rossastri e il resto nero e altri colla parte superiore dei femori soltanto nera. L’ addome, generalmente giallastro, in qualche individuo presenta una striscia mediana nera. Variano anche le dimen- sioni del torace, ora più largo ora meno; ma ad onta di queste differenze io credo esatto di riferire i numerosi esemplari ad una stessa forma, molto affine, come dice |’ autore, alla C. Bowringi. 7. Estigmena chinensis, Hope. Coleopt. Man. III, 1840, p. 174. — Baly, Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.a, VI, 1888, p. 655. Alta Birmania: Teinzò, sul fiume Moolay, Maggio; Bhamo, Giugno e Luglio. Pegù: Rangoon, Maggio. Tenasserim: Kokarit, Maggio; valle dell’ Houngdarau, Maggio; Thagatà, sulla catena dei monti Dana, Aprile. Monti dei Carin (distretto dei Chebà o Biapò), altitudine da 900 a 1100 metri, stagione delle pioggie. Comune. AS a NS EE ee ee te ee RTS ae TARE HISPIDAE DI BIRMANIA pos 8. Anisodera Guerinii, Baty. Cat. Hispidae, 1858, p. 168, tav. 7, fig. 8. — Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.8, VI, 1888, p. 655. i Raccolta abbondantemente nei luoghi seguenti: Bhamò (Alta Birmania), Luglio, Agosto e Settembre 1886. Palon (Pegù), Agosto e Settembre 1887. Tikekee (Pegu) a 10 chilometri al sud di Palon, Giugno 1887. Monti dei Carin (di- stretto dei Chebà o Biapò), altitudine da 900 a 1100 metri, stagione delle pioggie. Monti dei Carin (distretto degli Asciuii Chebà), altitudine 1200-1300 metri, Gennaio. I pochi esemplari dell’ ultima provenienza differiscono da tutti gli altri per una tinta più chiara e anche per la scultura, che in generale, appare meno marcata; però non possono conside- rarsi che come una semplice varietà. 9. Anisodera fraterna, Baty. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.2, VI, 1888, p. 655. Questa specie, della quale Fea non aveva raccolto dapprima che un solo esemplare a Thagatà (catena dei monti Dana nel Tenasserim), fu da lui ritrovata nel Pegù a Palon, e sui monti Carin (distretto dei Chebà) da 900 a 1100 metri s. m. 10. Anisodera propinqua, Baty. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.2, VI, 1888, p. 657. Meetan, Thagatà e Plapò, sulla catena dei monti Dana nel Tenasserim. Palon nel Pegu. Monti Carin (distretto dei Cheba o Biapò), altit. 900-1100 metri, stagione delle pioggie. 11. Anisodera Nasuellii, n. sp. Elongata, parallela, convexa, picea, sub-nitida, antennis articulis 5-11 obscurtoribus, thorace fere quadrato, antice parum angustato, lateribus dimidium ante leviter sinuatis, antrorsum modice rotundatis, angulis anticis leviler emarginatis, dorso sparsim et wregularier 234 R. GESTRO punctato, pone dimdium utrinque oblique excavato, basi transverse depresso; elytris sutura utrinque medio depressa, punctato-striatis, interstittis alternis modice elevatis; subtus cum pedibus picea, nitida. Long. 13-15 millim. A. propinquae proxima, sed corpore angustiore, antennis lon- gioribus, thoracisque forma et sculptura facillime distinguenda. Questa nuova specie è molto ben distinta e facilmente rico- noscibile da tutte le altre a me note; le sue maggiori affinità sono colla propingua, Baly. Il corpo è notevolmente più stretto e più parallelo e le antenne più allungate. Il torace è più stretto e un poco più convesso; un po’ più stretto all’ apice che alla base e leggermente arrotondato in avanti; i suoi lati hanno una Anisodera Nasuellii. Anisodera propinqua. leggera sinuosità prima della metà; la sua superficie superiore è molto meno punteggiata e invece di presentare su ciascun lato un solco longitudinale, ha una fossetta obliqua, che cominciando circa dalla metà, va a finire all’ angolo posteriore; alla base poi, vi è una depressione trasversale, la quale è, come le due fossette oblique, scolpita di punti fitti. In complesso si può dire che il torace ha la sua metà anteriore quasi liscia (tolti pochi punti sugli angoli anteriori ed altri sparsi irregolarmente nel mezzo) e che lo spazio liscio si prolunga in addietro fino a de- limitare anteriormente la depressione basale. Nessuna delle spe- beata HISPIDAE DI BIRMANIA 295 cie, a me note, presenta una consimile scultura; quindi il to- race nella A. Nasuellii è molto caratteristico. Gli elitri sono molto più stretti che nella specie affine e gli interstizii alterni fra le serie di punti sono leggermente elevati. Il colore generale è piceo chiaro; però gli articoli delle an- tenne dal quinto all’ultimo sono più scuri. La superficie infe- riore del corpo è pure più scura, specialmente sul petto, e più nitida. Pochi esemplari di questa specie furono raccolti sui monti Carin (distretto dei Cheba o Biapò), ove fu anche trovata l'A. propinqua, Baly. Essa è nominata in onore di Pompeo Nasuelli, catechista presso la Missione italiana fra i Carin, il quale prodigò al Fea ogni sorta di aiuti e contribuì anche all’ incremento delle sue collezioni. 12. Anisodera Gestroi, Baty. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.a, VI, 1888, p. 656. Raccolta in quantità, per la prima volta a Bhamò nell’ alta Birmania nei mesi di Giugno, Luglio e Agosto e in seguito sui monti Carin (distretto dei Chebà o Biapò), ad una altitudine dai 900 ai 1100 metri, nella stagione delle pioggie. E probabile che questa specie debba riunirsi alla ru/a, Guér. L'autore ammettendo molta affinità con quest’ ultima, dice che se ne distingue per la punteggiatura del torace molto meno stipata e anche per la tinta più chiara. Io però, fra i numerosi esemplari che ho sott'occhio, rappresentanti senza dubbio una sola forma, osservo che alcuni hanno il torace pochissimo pun- teggiato ed altri invece lo hanno scolpito come nella rufa. Quanto alla colorazione, trovo che essa è più o meno carica e d'altra parte nel caso presente mi pare non si debba attribuire troppo valore a questo carattere. Non posso, del resto, pronunciare un giudizio definitivo su questa questione, perchè non ho che po- chissimi esemplari della rufa da contrapporre’ alla ricca serie dell’ altra specie. ie ONES te Gat idee an i ng be 236 R. GESTRO 13. Anisodera Feae, Baty. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.8, VI, 1888, p. 658. Thagatà, nel Tenasserim (catena dei monti Dana), Aprile. 14. Anisodera cylindrica (Hopr). Gray, Zool. Misc. 1831, p. 27. — Baly, Cat. Hispidae, 1858, p. 106. Due esemplari dei monti Carin (distretto dei Ghecù), raccolti ad un’ altitudine fra i 1300 e i 1400 metri, in Febbraio e Marzo 1888. Confrontandoli con una serie di esemplari di Mungphu (Sikkim centrale) offerti gentilmente al Museo Civico dal Sig. E. T. Atkinson di Calcutta, osservo che sono molto più scuri, quasi neri, più robusti e con punteggiatura più marcata. 15. Gonophora immaculata, Gesrro. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.2, VI, 1888, p. 175. — Baly, ibid. p. 659. All unico tipo raccolto nel 1886 nell’ alta Birmania (a Teinzò sul fiume Moolay), aggiungiamo ora varii esemplari delle pro- venienze seguenti: Palon (Pegù), Agosto 1887. Monti Carin (distretto dei Cheba o Biapò), altitudine da 900 a 1100 metri, 1888, stagione delle pioggie. Monti Carin (distretto dei Ghecù), altitudine da 1300 a 1400 metri, Febbraio 1888. 16. Gonophora maculigera, Gestro. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.2, VI, 1888, p. 131. — Baly, ibid. p. 659. L’ unico esemplare che ha servito per la descrizione fu tro- vato dal Fea a Teinzò (sul fiume Moolay) nell’alta Birmania, in Maggio 1886. Le raccolte dell’ ultima parte del suo viaggio ne contengono un secondo esemplare dei monti Carin (distretto HISPIDAE DI BIRMANIA 237 dei Cheba) , altit. 900-1100 metri, stagione delle pioggie del 1888. Questo differisce dal tipo per essere un poco piu piccolo, per le antenne leggermente tinte di nero alla base e per tutte le macchie nere un poco piu grandi. Delle macchie elitrali le due apicali si uniscono insieme, in modo da formare quasi una fascia obliqua. 17. Gonophora pulchella, Gesrro. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.2, VI, 1888, p. 176. — Raly, ibid. p. 659. Raccolta per la prima volta nell’alta Birmania, sul monte Hcanlain, a Bhamò e a Shwegoo, ove abbondava sulle foglie della Canna indica, e nel Tenasserim, a Thagatà. Ritrovata più tardi sui monti Carin (distretto dei Chebà o Biapò), altitudine da 900 a 1100 metri, 1888, stagione delle pioggie. 18. Gonophora parvula, n. sp. Elongata, flavo-testacea, nitida; antennis nigris, articulis duobus basalibus fere aeque longis, ceteris gradatim incrassatis 3 elytris utrinque tricostatis, costis convextusculis, exteriore, bast et apice exceptis, obsoleta, interstitiis serie duplici punctorum instructis; subius nitida, punctulata, metasterno abdomineque nigro-piceis, pe- dibus intermediis et posticis fuscis. Long. 4 mallim. Il corpo al disopra è di un giallo testaceo, un tantino più carico sul capo e sul torace; le antenne sono nere ed inferior- mente il metasterno e |’ addome sono d’un nero-piceo. Il capo in avanti presenta una punteggiatura molto fina. Le antenne, dal terzo articolo all’ ultimo, vanno gradatamente ingrossando; i due primi articoli sono quasi uguali in lunghezza. Torace più largo alla base che all’ apice, coi lati quasi retti, convesso spe- cialmente in avanti e con due depressioni, che partendo più ampie e poco distinte dalla metà circa del margine laterale, vanno convergendo verso lo scudetto e facendosi nello stesso 238 R. GESTRO tempo più profonde. La sua superficie superiore, liscia nel mezzo, ha punti grossi ed irregolari sui lati. Gli elitri sono lunghi e stretti, a lati paralleli, appena leggermente più larghi dopo la metà e con una leggerissima sinuosità postumerale; il margine apicale è arrotondato e finissimamente seghettato; ciascuno ha tre coste moderatamente sporgenti e un po’ convesse; le prime due sono distinte dalla base fino all’ apice; |’ esterna invece è solo bene sviluppata per un piccolo tratto alla spalla e all’ apice e nel resto è quasi obliterata. La sutura è elevata, tolto un breve tratto alla base. Fra gli interstizii vi è una doppia serie di punti. Sulla superficie inferiore del corpo notiamo che il petto è lateralmente punteggiato e che la punteggiatura è più fitta sui segmenti addominali e specialmente sui loro lati. Di questa specie il Fea non ha trovato che un solo esemplare sui monti Carin (distretto dei Cheba), ad un'altitudine dai 900 ai 1100 metri. 19. Gonophora rugicollis, n. sp. Elongata, nigra subnitida; fronte picea, antennis articulis duobus basalibus fere aeque longis, caeteris gradatim laevissime incrassatis; thorace subopaco, longitudinaliter ruguloso, utrinque tuberculato, linea media brevi longitudinali nitida; elytris utrinque tricarinatis, carinis validis, haud interruptis, interstitiis serie duplici punctorum instructis; subtus nigra, punctulata, pectore medio nigro-piceo; pe- dibus anticis, tarsis exceptis, pallide flavis. Long. 4 mallim. Di colore nero, coi piedi anteriori, eccettuati i tarsi, giallo- pallidi. Il capo ha la fronte picea, i palpi giallo chiaro, le an- tenne nere coi due primi articoli quasi uguali in lunghezza e gli altri che vanno gradatamente, ma appena sensibilmente, ingrossando. Torace più largo che lungo, un poco più stretto all’ apice che alla base, coi lati arrotondati, molto convesso e sporgente longitudinalmente nel mezzo; la sua superficie pre- senta piccole rughe disposte nel senso della lunghezza; nel mezzo una linea levigata che non raggiunge nè la base né HISPIDAE DI BIRMANIA 239 l’apice e su ciascun lato, a un dipresso alla meta, una specie di tubercolo allungato. Gli elitri sono lunghi, stretti, paralleli, poco dilatati dopo la metà, poco sinuosi dietro le spalle, coll’ apice arrotondato e finissimamente seghettato sul margine. Ciascuno di essi è munito di tre carene longitudinali, molto sporgenti, specialmente la prima e la seconda, e senza interruzioni, e negli intervalli fra le carene vi è una doppia serie di grossi punti. Questa specie per le dimensioni può star da vicino alla pre- cedente (parvula), ma oltre al differirne per il modo di colora- zione, se ne distingue per la forma e per la scultura caratteri- stica del torace, nonchè per la scultura degli elitri. Due soli esemplari furono raccolti sui monti Cariani nel di- stretto dei Cheba o Biapò, ad un’ altitudine fra i 900 e i 1100 metri. 20. Oncocephala bicristata, Cuap. Ann. Soc. Ent. Belg. XIX, 1876, p. XXIV. — Baly, Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.2, VI, 1888, p. 659. Bhamo (Alta Birmania), Agosto e Settembre 1886. Palon (Pegu), Settembre 1887. Monti Carin (distretto dei Cheba o Biapò), al- titudine 900-1100 metri), stagione delle pioggie. 21. Choeridiona Feae, n. sp. Subcuneiformis, convera, nigro-picea, nitida, supra leviter me- tallico-cyanescens; antennis piceîs, apice infuscatis; thorace crasse rugoso-foveolato; elytris utrinque quadricarinatis, carina secunda pone basim et interdum ante apicem interrupta, tertia in medio late et ante apicem angustius interrupta; interstitiis biseriatim fo- veolatis; pedibus nigro-picers. Long. 41/,-4?/, millim. Choeridionae metallicae, Baly, a/finis, sed. differt colore, thoracis sculptura magis regulart, elytrorumque angulo postico leviter magis rotundato. oe 240 R. GESTRO D’ un nero piceo, con leggero riflesso metallico-violaceo sulla parte superiore del corpo. Capo scolpito di grossi punti, solcato lungo gli occhi e munito di una carena mediana longitudinale, che va a terminare nella sporgenza in- terantennale. Antenne scolpite di punti allungati. Il torace è di forma quasi cilindrica, coi lati paralleli, appena sensibilmente bisinuati e col margine anteriore quasi retto; gli angoli anteriori presentano una leggera smarginatura limitata da due piccoli denti; la superficie è scolpita di grossissimi punti molto stipati e questa scultura è più uni- forme che nella metallica (+). La forma degli elitri è come nella specie affine; però l'angolo apicale esterno è leggermente più arrotondato; ciascuno è munito di quattro carene longitudinali e gli interstizii da esse delimitati sono occupati da una doppia serie di fossette. Delle quattro carene, la prima e la quarta sono intiere; le altre due presentano interruzioni, ma poco regolari; la seconda talvolta è interrotta a poca distanza dalla base e talvolta lo è pure avanti l’ apice; la terza ha un’ ampia inter- ruzione nel mezzo e talvolta una piccola verso l’apice. La su- perficie inferiore del corpo è nero-picea lucente, coll’ addome Choeridiona Feae. liscio. Fu raccolta in quantità nella foresta di Palon, nel Pegù, du- rante i mesi di Agosto e Settembre 1887. Colla presente, le specie del genere Choeridiona ammontano a tre. Riguardo alla provenienza delle altre due (metallica e picea, Baly (?)), l’autore non da altra indicazione che India. (1) Ho pregato il Sig. C. O. Waterhouse di confrontare la C. Feae col tipo della C. metallica, Baly, esistente nel British Museum, e perciò i caratteri comparativi da me citati li devo alla sua gentilezza. () Transact. Entom. Soc. Lond. 1869, p. 381-382. HISPIDAE DI BIRMANIA 241 22. Downesia Gestroi, Baty ('). Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.2, VI, 1888, p. 660. Fu descritta originariamente sopra esemplari raccolti nell’ alta Birmania a Teinzò e a Bhamò e a Thagatà nel Tenasserim. In seguito tanto la forma tipica, come la varietà B (Baly, loc. cit.), distinta per gli elitri unicolori, furono ritrovate dal Fea a Palon (Pegu) in Settembre 1887 e sui monti Carin (distretto dei Cheba), nella stagione delle pioggie del 1888. 23. Downesia fulvipennis, Baty. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.2, VI, 1888, p. 660. Alta Birmania: Bhamò, Giugno. Tenasserim: Thagatà, Aprile. Monti Carin (distretto dei Chebà o Biapò), altitudine da 900 a 1100 metri, stagione delle pioggie. 24. Downesia grandis, n. sp. Elongato-angustata, depressa, nigra, nitida, thorace quadrato, lateribus crasse et parce punctato disco tenwissime punciulato; elytris parallelis, pone medium modice ampliatis, apice rotundatis, utrinque S-punctato-striatis; striis binis, interstitto externo toto, coteris apice tantum, carinatis, striîs et punctis basi obsoletis; subtus nigra ni- tida, abdomine fulvo-piceo. Long. 8 1/,-9 millim. Mas. Tibiis anticis intus prope apicem dente conico armatis. Foem. Jibs anticis inermibus. Var. A. Capite, thorace, elytrorwm basi, pedibusque, tarsis an- tics exceptis, fulvo-piceis. Var. B. Tota fulvo-picea, tarsis anticis nigris. Di forma allungata, un po’ schiacciata, nera lucente. Antenne appena un tantino più lunghe del capo e del torace insieme, (1) Le Downesia Gestroi, fulvipennis e picea di Baly furono dimenticate dal redattore del « Zoological Record » pel 1888. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (15 Novembre 1890) 16 242 R. GESTRO leggermente e gradatamente inspessite dalla base all’apice. To- race quadrato, moderatamente convesso, con una punteggiatura finissima dapertutto e pochi punti grossi lungo i margini late- rali. Elitri più larghi che il torace e lunghi tre volte e mezzo, paralleli, leggermente dilatati dopo la metà e arrotondati al- l’apice. Ciascuno ha otto strie punteggiate, delle quali la se- conda manca alla base e comincia un po’ prima della meta; queste strie sono avvicinate due a due. Degli interstizi fra le paia di strie, il primo ed il secondo sono leggermente convessi, ma in vicinanza dell’ apice si fanno carenati; il terzo invece (cioè l’ esterno) è carenato in tutta la sua estensione; nessuna delle tre carene raggiunge il margine apicale. Alla base le strie e i punti sono quasi cancellati, e gli interstizii sono pochissimo elevati, per cui un certo tratto di questa regione è quasi piano. Tanto gli esemplari tipici che le due varietà provengono dai monti Carin (distretto dei Carin Cheba), altitudine da 900 a 1100 metri, stagione delle pioggie. 25. Downesia elegans, n. sp. Praecedenti valde affinis, sed statura minore, antennis parum longioribus, thorace magis elongato, lateribus leviter sinuatis, ely- trorumque interstittis magis elevatis, facile distinguenda. Long. 61/,-714/, millm. Per quanto grande sia la rassomiglianza che questa specie ha colla precedente nella colorazione e in altre particolarita, pure non è possibile confonderle insieme. La D. elegans è molto più piccola, le sue antenne sono più lunghe del capo e torace riuniti, e, in proporzione, più lunghe di quelle della D. grandis. Il torace soprattutto è caratteristico perchè più lungo che largo, mentre nella grandis è tanto lungo come largo, e perchè ha i lati leggermente sinuati. Gli elitri hanno lo stesso numero di strie punteggiate, similmente disposte a paia, ma gli interstizii sono più elevati; dippiù le strie (tolte quelle del terzo paio) e gli interstizi elevati esistono anche sulla base, dimodoché in questa regione non si osserva quello spazio liscio tanto marcato HISPIDAE DI BIRMANIA 243 nella specie affine. L’addome è colorato nello stesso modo ed il maschio ha parimente l’apice delle tibie anteriori armato inter- namente di un piccolo dente. Questa specie, come la precedente, fu raccolta fra i Carin Cheba ad un’ altitudine fra i 900 e i 1100 metri. RI 26. Downesia picea, Baty. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.a, VI, 1888, p. 661. L’esemplare tipico proviene da Teinzò (sul fiume Moolay). Un altro fu raccolto sui monti Carin (distretto dei Chebà o Biapò), ad una altitudine da 900 a 1100 metri, in Maggio 1888. Questo differisce dal tipo per essere molto più scuro, quasi nero. 27. Downesia basalis, Baty. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.2, VI, 1888, p. 662. Un solo esemplare di Bhamò, Giugno 1886. 28. Downesia strigicollis, Baty. Entom. Monthl. Mag. XIII, 1876, p. 128. — Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.4, VI, 1888, p. 659. Nelle ricche raccolte di Leonardo Fea non figura che un solo esemplare di questa bella ed interessante specie, raccolta a Bhamò nel Giugno 1886. La D. strigicollis, Baly, e la D. angustata, Fleutiaux, dell’Annam (Ann. Soc. Ent. Franc., 6.2 Ser. VII, 1887, p. 67. — Baly, ibid. IX, 1889, p. 490) formano un gruppo molto ben caratte- rizzato dalla forma del corpo e dalla scultura del torace. 29. Downesia longipennis, n. sp. Valde elongata, parallela, nitida, capite, antennis, elytrisque ni- gris, thorace rufo apice nigrescente; subtus cum pedibus fusco- testacea, pectore obscuriore. Capite subquadrato, antennis brevibus, 244 R. GESTRO thorace rectangulari, latiore quam longo, lateribus parallelis, an- gulis anticis rotundatis parum deflexis, posticis acutis, supra tenue et irregulariter punciulato; elytris valde elongatis, parallelis, apice rotundatis, leviter depressis et divaricatis, striato-punctatis , inler- stittis -haud elevatis, apice obsolete ruguloso. Long. 83/4 millim. Per il suo corpo molto angustato, per la forma del torace e per gli elitri molto lunghi, cogli interstizii fra le strie piani, questa specie non solo differisce da tutte le altre che ho sott’ occhio, ma può con- siderarsi anche come una forma aber- | rante. Sopra è lucente e nera, tolto il torace che ha nero soltanto il margine anteriore e nel resto è rossastro. Al di- sotto è di un bruno testaceo. Sul capo vi sono pochi punti e una lineetta im-’ pressa longitudinale, breve. Le antenne sono più corte del capo e del torace riuniti; esse vanno ingrossando grada- tamente, ma molto leggermente , dalla base all’apice. Il torace è un poco più Ì I A \\ Downesia longipennis. largo che lungo, di forma rettangolare, poco convesso, cogli an- goli anteriori arrotondati e pochissimo ripiegati in basso; 1 po- steriori acuti e la superficie scolpita di punti sottili, irregolari, piu scarsi lungo i lati. Gli elitri sono appena un tantino piu larghi del torace e piu lunghi quasi quattro volte di esso; sono paralleli e leggermente divaricati all’ apice, ove ciascuno di essi si arrotonda e si deprime alquanto. Sono striato-puntati, coi punti sottili, gli interstizii non elevati e la porzione depressa dell’ apice leggermente rugulosa. Due esemplari di questa specie, uno dei quali incompleto, furono raccolti sui monti Carin, nel distretto dei Chebà, ad una altitudine da 900 a 1100 metri. HISPIDAE DI BIRMANIA 245 30. Monochirus moestus, Baty. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.a, VI, 1888, p. 662. Bhamo (Alta Birmania), Agosto 1885. Palon (Pegu), Agosto e Settembre 1887. | dl. Platypria echidna, Guér. Rev. Zoolog. 1840, p. 139. — Baly, Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.2, VI, 1888, p. 663. Alta Birmania: Teinzò, Maggio; Bhamo, Luglio a Settembre 1886. Tikekee (Pegù), Giugno 1887. Monti Carin (distretto degli Asciuii Ghecù), altitudine da 1400 a 1500 metri, Marzo 1888. 32. Platypria acanthion, n. sp. Testaceo-ferruginea; antennis tenuibus longis, flavo-testaceis; tho- race transverso, opaco, lateribus lobatis, lobis pallide flavis, 6-spinosis, spinis appendiculatis, bast transversim late sulcato, sulco crasse punctato, disco linea media impressa longitudinali tenwissima, vittisque duabus nigris ab angulo antico usque ad basim oblique directis et medio approximatis; elytris punctato-striatis, spinis di- scoidalibus brevibus nigris, margine utrinque bilobato, lobis flavo- ferrugineo marginatis, basi et spinis nigro-piceis, antico 6-spinoso, postico 4-spinoso. Subtus pallide flava. Long. 7 millim. Di colore testaceo-ferrugineo; capo con una linea impressa mediana longitudinale; antenne giallo-testacee, filiformi, molto lunghe. Torace corto, trasverso, con un largo lobo giallo pallido per ciascun lato. Ciascun lobo è munito di sei spine, alcune delle quali con piccole appendici; le due spine anteriori più lunghe hanno l'apice leggermente incurvato all’ infuori. Il disco è quasi piano con una linea impressa mediana longitudinale; alla base ha una larga depressione trasversale e da ciascun angolo anteriore parte una striscia nera che, dirigendosi dap- 246 R. GESTRO prima obliquamente, si allarga e va a raggiungere la base. Le due striscie nel mezzo si trovano a poca distanza luna dall'altra; oltre ad esse osserviamo pochi punti e una strisciolina nera sottile sui lati. La depressione basale è fortemente punteggiata e i punti si estendono anche sulle due striscie nere facendosi però più fini. Gli elitri sono striato-puntati, colle spine discoidali nere e corte. Dei due lobi laterali l'anteriore ha sei spine e il posteriore ne ha quattro; però a queste ultime fanno seguito altre due spine tanto ravvicinate, che quasi si potrebbe dire che fanno parte del lobo. I lobi alla base sono nero-picei e questa tinta si prolunga fino all’ apice delle spine. La porzione di mar- gine che sta fra i due lobi è d’un giallo pallido e porta una piccola spina; quella che sta fra il lobo posteriore e l’ angolo suturale è dello stesso colore e munita di spinule piccole e pic- colissime alterne. Platypria acanthion. Platypria echidna. Per quanto io abbia sott’ occhio un solo esemplare di questa specie, pure non esito a ritenerla distinta dalla echidna, perchè fra l'una e l’altra corrono differenze notevoli. La P. acanthion ha le antenne più lunghe e il torace più corto e più trasverso, colle spine dei lobi laterali differenti e appendiculate. Sul disco del torace invece delle quattro macchie nere, vi sono le striscie suddescritte, vi è una forte depressione basale ed una diversa punteggiatura. Gli elitri hanno le spine omerali più corte e il lobo laterale posteriore è formato di quattro spine invece di tre; inoltre le loro spine discoidali sono più corte. La P. acanthion proviene dai monti Carin (distretto dei Cheba |. o Biapò), ove fu raccolta nella stagione delle pioggie. See, ee — HISPIDAE DI BIRMANIA 247 33. Platypria digitata, Gesrro. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.9, VI, 1888, p. 178. — Baly, ibid. p. 668. Alta Birmania: Teinzò, Maggio; Bhamò, Giugno 1886. Un esemplare dei monti Carin (distretto dei Cheba o Biapò), altitudine 900-1100 metri, stagione delle pioggie. 34. Platypria ericulus, n. sp. Pallide flava, vel pallide flavo-testacea, nitida; capite nigro, an- tennarum articulis duobus basalibus flavo-ferrugineis; thorace opaco, disco nigro, albido-pubescente, tenue ruguloso, utrinque lobato, lobo 5-spinoso, spinulis dimidio apicali nigris; elytris striato-punctatis, striis nigris, interstitus elevatis pallide flavis, spinis discoidalibus validis migris, humeris valde porrectis, 4- interdum 5-spinosis, lateribus utrinque bilobatis, lobis nigris, antico 5-spinoso, postico 3-spinoso. Subtus, cum pedibus, pallide flava, pectore nigro. Long. 5-5 !/, millim. E dun giallo-pallido e in qualche esemplare giallo-ferrugineo; il capo è nero, le antenne giallo-chiare coi due primi articoli giallo-ferruginei ; il torace è opaco e nero e la tinta nera si prolunga in forma di triangolo nei lobi laterali; gli elitri hanno striscie longitudinali nere corrispondenti alle serie di punti im- pressi, mentre gli interstizii, specialmente i due primi, sono giallo-pallidi; inoltre la tinta nera alla base delle spine si estende e si fonde sovente con quella delle spine vicine e in questo modo gli elitri riescono in gran parte neri e la specie appare più scura delle altre. Il torace è finamente ruguloso, come zigrinato, co- perto di pubescenza biancastra e nel mezzo presenta una linea trasversale corta, leggermente elevata; i suoi lobi laterali sono armati di cinque spine, delle quali la posteriore è molto corta e queste spine sono nere nella loro metà apicale. Gli elitri hanno il disco armato di spine robuste; i loro omeri sono spor- genti e muniti di quattro o cinque spine; i lobi laterali sono neri; l'anteriore ha cinque spine e il posteriore ne ha tre; a 248 R. GESTRO questo fanno seguito, dopo un breve intervallo, altre spine nere e robuste, che andando verso |’ angolo suturale decrescono gra- datamente in dimensione. Il tratto di margine pallido fra i due lobi porta una sola spina delicata, ma abbastanza lunga e nera all’ apice. Questa specie per la forma e le dimensioni si avvicina molto alla digitata; però se ne distingue facilmente pel modo di colo- razione, per l'armatura degli omeri e del margine posteriore degli elitri e per le spine discoidali di questi più lunghe. I pochi esemplari che hanno servito alla descrizione proven- gono dai monti Carin (distretto dei Chebà) e furono raccolti nella stagione delle pioggie. Il Sig. Fea riferisce d’ aver trovato le varie specie del genere Platypria sulle foglie di cespugli di differenti piante, eccettuati i Bambù, e sempre in scarso numero di esemplari. HISPA. I. Antennarum articulo uno basali spinato ('). (Subgenus Hispella) 35. Hispa reticulata, Baty. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.a, VI, 1888, p. 665. Alta Birmania: Teinzò, sul fiume ey, Maggio 1886. Un solo esemplare. I. Antico pronoti margine inermi. A’. Pronoto glabro vel parcissime piloso. (Subgenus Hispa) 36. Hispa aenescens, Baty. Journ. Asiat. Soc. Beng., LV, 1886, p. 412. Rangoon, Dicembre 1888. Due esemplari. Un esemplare di Chittagong che ho ricevuto dall’ autore, ha (1) Nell’ enumerare le specie del genere Hispa, seguo le divisioni stabilite dal Chapuis (Espéces inédites de la tribu des Hispides. Deuxieme partie. Ann. Soc. Entomol. Belg. XX, 1877), alle quali ne aggiungo una nuova (X, XX, XXX), fon- data sul numero delle spine anteriori del torace. n Si ete care i ania Selena AA a HISPIDAE DI BIRMANIA 249 i piedi più scuri dei due di Rangoon. Il carattere accennato dal Baly della presenza di un piccolo dente alla parte apicale infe- riore dell’ articolo basale delle antenne, non è esclusivo dell’aene- scens; io l'ho riscontrato nella Fabric, Guér., e probabilmente si troverà anche in altre specie dello stesso gruppo. L’ Hispa aenescens è ritenuta dannosa al raccolto del riso nel distretto di Chittagong (1). ot. Hispa megacantha, n. sp. Oblonga, nigra, nitida, elytris aeneo micantibus; antennis longis, thorace latitudine paullo longiore, antice angustiore quam basi, angulis anticis denticulatis, lateribus utrinque 5 spinosis, spinis anticis longissimis ‘basi conjunctis, postica multo breviore libera , disco irregulariter punctato-ruguloso, obsolete pubescente, antice fere laevi, ante basim transversim sulcato; elytris trregulariter punciatis, spinis discoidalibus et marginalibus longissimis. Subtus picea nitida, pedibus elongatis, nigro-piceis. Long. 3 */,-4 millim. Questa specie è molto elegante e distinta per la lunghezza esagerata delle sue spine. È nera, con riflessi bronzati sugli elitri, che sono molto splendenti. Le antenne sono aiquanto più lunghe della metà del corpo. Il torace ha gli angoli anteriori mu- niti di un piccolo dente rivolto in avanti; su ciascun lato porta quattro S lunghissime spine un po’ incurvate, riunite sopra uno stelo comune; dietro a questo stelo e vicino ad EE esso, ve n'è una quinta molto più corta, dritta e libera. Il disco del torace è solcato trasversal- mente alla base, e irregolarmente punteggiato, quasi ruguloso; però lungo il margine anteriore è quasi liscio, Gli elitri sono (1) BALY. — Description of a new species of Phytophagous Coleoptera alleged to be destructive to the Dhan Crops in the Chittagong District (loc. cit.). 200 | R. GESTRO scolpiti di punti grossi ed irregolari; le spine discoidali, disposte. in tre serie longitudinali, sono lunghissime; quelle del margine basale sono le più corte; quelle dei margini laterale ed apicale sono anche molto lunghe, ma alternano irregolarmente con qualcuna più corta. Varii esemplari raccolti sui monti Cariani (distretto dei Chebà), altitudine da 900 a 1100 metri, stagione delle pioggie. 38. Hispa abdominalis, Baty. Ann. Mus. Civ, Genova, Ser. 2.8, VI, 1888, p. 664. Alta Birmania: Bhamò, Settembre 1836. Un solo esemplare. Mi pare che |’ abdominalis di Baly debba riferirsi alla specie indiana H. dama di Chapuis (4); però non oso risolvere defini- tivamente la questione senza il confronto dei due tipi. Il. Pronoti margine antico spinulato. B. Pronoto distinete, interdum parcius piloso. C. Spinulis pronoti appendiculatis vel setiferis. Le sei specie di questo gruppo qui enumerate hanno tutte il torace con due paia di spine in avanti e tre spine per ciascun lato. Di queste ultime generalmente le due anteriori sono riu- nite insieme alla base e la terza è libera; tutte e tre si può dire che si trovano nello stesso piano, a differenza di quanto sì os- serva nel gruppo precedente (I A'), in cui le spine laterali, oltre all’ essere più numerose, si trovano in piani diversi. 39. Hispa Balyi, Gesrro. Hispa discoidalis, Baly, Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.2, VI, 1888, p. 664. La specie è fondata sopra due esemplari raccolti im copula a Teinzò (Alta Birmania) sul fiume Moolay, in Maggio. In seguito (1) Espéces inédites de la tribu des Hispides. Deuxiéme partie (Ann. Soc. Entom. Belg. XX, 1877, p. 52). a eee a. ae RIO SA PRO DE MER RTS a ee Mr a DRAMA SITO heen e OT HISPIDAE DI BIRMANIA 251 ne fu ritrovato un esemplare sui monti Carin (distretto dei Cheba o Biapò), nella stagione delle pioggie. Siccome il nome discoidalis era preoccupato per una specie di Celebes ('), l ho cambiato in Balyi, rammentando così il nome del valente monografo delle Hispidae, recentemente mancato alla scienza. i 40. Hispa cariana, n. sp. H. Balyi affinis, sed antennarum articulo tertio breviore, elytris flavo-ferrugineo maculatis, spinis marginalibus minus numerosis , praecipue distincia. Long. 4 '/,-4 ?/, mill. Questa specie somiglia molto alla precedente (Balyz, Gestro = discoidalis, Baly). È nera; il capo è bruno e le antenne, tolta la loro base, lo sono pure; queste ultime sono gracili come nella Balyi, ma il loro terzo articolo è meno lungo. Il torace è nero, o nero-piceo, con peli fini bianchi, punteggiato-ruguloso e con un’area discoidale trasversa, un po’ elevata, liscia e glabra. Le sue spine sono appendiculate; le anteriori nella Ba/yî sono leggermente inclinate in avanti; invece nella cartana sono piu verticali; le spine laterali differiscono poco; le due anteriori sono saldate insieme e la posteriore più corta, è libera. Lo scudetto è nero-piceo. Gli elitri, irregolarmente puntato-striati e forniti di peli bianchi abbastanza lunghi, presentano una serie di macchie giallo-ferruginee disposte in serie longitudinale dalla base al- l’apice, presso la sutura e più o meno marcate. Le spine mar- ginali sono meno numerose che nella specie affine. Il corpo inferiormente è testaceo ferrugineo, coi lati del petto soltanto nero-picei; nella Ba/yi invece il petto intero è nero-piceo. I piedi sono giallo-ferruginei. Monti Cariani (distretto dei Carin Chebà o Biapò), da 900 a 1100 metri; stagione delle pioggie. (!) CHAPUIS. — Espèces inédites de la tribu des Hispides. Deuxieme partie. Ann. Soc. Entom. Belg. XX, 1877, p. 54. 252 R. GESTRO 41. Hispa maculata, n. sp. Oblonga, nitida, capite, thoraceque testaceo-ferrugineis, hoc disco nigro, sat crasse punctato, albo-piloso, medio linea longitudinali ferruginea et plaga transversa parum elevata, laevi, glabra; antice utrinque bispinoso, spinis basi conjunctis, postica multo longiore, lateribus utrinque trispinoso, spinis duabus anticis basi connexis , postica multo breviore libera, remota; spinis ommibus setiferis, te- staceo-ferrugineis apice infuscatis; scutello fusco, medio ferrugineo; elytris irregulariter punctato-striatis, testaceo-ferrugineis, basi, mar- gine laterali et spinis nigro-piceis, spinis discordalibus longis va- lidis, basi crassis, marginalibus longioribus, cum brevioribus irre- gulariter alternantibus. Subtus, cum pedibus, flavo-ferruginea , pectoris lateribus fuscis. Long. 4?/3-5 3, mall. Il capo è testaceo-ferrugineo come le antenne, queste però hanno i primi due articoli più scuri. Il torace è dello stesso colore, tolto il disco che è nero o nero-piceo coperto di peli bianchi; nel mezzo presenta un’ area trasversa un po’ convessa liscia e glabra e percorsa longitudinalmente da una linea ferru- ginea. In avanti è fornito di due paia di spine distanti l’ uno dall’altro; le spine di ciascun paio sono unite insieme alla base e la posteriore è quasi del doppio più lunga dell’ anteriore; le spine laterali sono tre, due anteriori unite insieme in uno stelo corto e robusto e una posteriore molto più breve e lontana dalla base delle anteriori. Tanto le spine anteriori che le laterali sono setifere, ferruginee, più o meno scure, ad apice nero. Gli elitri sono irregolarmente puntato-striati, ferruginei, colla base ed i lati neri o nero-picei; le spine discoidali sono lunghe, robuste a base inspessita; la tinta nera della loro base si estende e va ad unirsi con quella delle spine vicine, dimodoché il nero sugli elitri è molto predominante sul ferrugineo. Le spine marginali, pure nere, sono più lunghe delle discoidali e alternano, molto irregolarmente, con altre un poco più corte; le apicali sono brevissime , ferruginee, ad apice scuro. HISPIDAE DI BIRMANIA 253 Pochi esemplari raccolti nel Pegu, a Palon, nei mesi di Agosto e Settembre e sui monti Carin (distretto dei Cheba) durante la stagione delle pioggie. 42. Hispa brevicuspis, n. sp. Lin Oblonga, supra flavo-ferruginea, subnitida, humeris late, elytro- rum apice angustius et spinis discordalibus nigro-picea, antennis articulis duobus basalibus obscurioribus; thorace opaco, nigro, flavo- ferrugineo marginato, linea media longitudinali ferruginea obsoleta, albido pilosulo, margine antico in medio utrinque spinis duabus bast conjunctis, apice bifidis, lateribus utrinque 3-spinosis, spinis duabus anticis longioribus, appendiculatis , basi connexis, postica libera; elytris oblongis, irregulariter punctato-striatis, spinis discot- dalibus nigro-piceis, brevibus, basi crassis, marginalibus paullo lon- gioribus, inter se fere aequalibus, medus flavis, humeralibus et -apicalibus nigro-piceis. Subtus, cum pedibus, pallide flava, pectoris lateribus nigro-picets. Long. 6 mill. Al disopra è giallo-ferruginea; il torace è nero opaco, eccet- tuato il suo margine; gli elitri hanno una larga area omerale e una fascia comune apicale stretta, di colore nero piceo, tanto Puna che l’altra coi margini un poco sfumati, e perciò col con- torno male definito; anche le spine discoidali sono nero-picee. Al disotto è giallo-pallida e soltanto i lati del petto sono nero- picei. Le antenne raggiungono in lunghezza i due terzi del corpo ed hanno i due primi articoli più scuri. H torace è tra- sverso, con una larga depressione basale trasversale, quasi zigrinato e con una pubescenza fine biancastra; nel mezzo è percorso da una linea longitudinale ferruginea, poco marcata. Nel mezzo del margine anteriore vi sono due paia di spine riunite insieme alla base; le due paia sono molto avvicinate. Di ciascun paio la spina anteriore si dirige obliquamente in alto e in avanti e si biforca all'apice, la posteriore invece è quasi perpendicolare alla superficie del disco e alla metà circa della sua lunghezza si divide emettendo un breve ramoscello. 254 R. GESTRO Su ciascun lato del torace vi sono tre spine, delle quali le due anteriori, molto più lunghe, sono unite alla base sopra un breve stelo e all’apice portano piccole divisioni secondarie, mentre la posteriore è breve, libera e semplice. Lo scudetto è giallo-ferru- gineo, un po’ scuro all’ apice. Gli elitri piuttosto lunghi sono coperti di spine larghe alla base, ma corte; le marginali sono un poco più lunghe delle discoidali e abbastanza regolari; esse dagli omeri all’ angolo apicale esterno vanno leggermente e gra- datamente aumentando in lunghezza; ma da questo punto fino all’ angolo suturale si fanno invece cortissime. Le spine discoidali sono nero-picee, le marginali sono di questo colore soltanto in corrispondenza della regione omerale e dell’angolo apicale esterno; nel resto sono giallo-ferruginee. L'unico esemplare sul quale è fondata questa specie appar- tiene ai Monti Cariani e fu trovato nel distretto dei Cheba o Biapò nella stagione delle pioggie. 43. Hispa albopilosa, Gesrro. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.2, VI, 1888, p. 181. — Baly, ibid., p. 663. Un solo esemplare raccolto presso il villaggio di Thagatà (Tenasserim) sulla catena dei Monti Dana, gruppo del Mooleyit, nel mese d’Aprile. 44. Hispa discicollis, n. sp. Oblonga, subnitida, testaceo-cinnamomea, albido-pubescens; anten- nis fuscis; thorace plaga transversali elevata, laevi, glabra, utrinque nigra, spinis setiferis, apice nigris; elytris spinis discoidalibus ni- gris, marginalibus quoque nigris, longioribus, et flavis brevioribus alternantibus. Thoracis margine antico utrinque bispinoso, spinis bast connexis, lateribus utrinque trispinosis, spinis duabus anticis basi conjunctis, postica libera distante. Long. 5-6 mill. Di color cannella chiaro; le antenne brune, coll’ articolo ba- sale più chiaro, oltrepassanti in lunghezza la metà del corpo. HISPIDAE DI BIRMANIA 290 Il torace è trasverso con due depressioni trasversali, delle quali la basale è più profonda, e con un’ area grande, trasversa, leg- germente elevata e liscia, tinta lateralmente di nero; il resto del disco è punteggiato-rugoso e sparso di una pubescenza corta, finissima, biancastra. Le due paia anteriori di spine sono note- volmente distanti l’uno dall'altro; le due spine di ciascun paio sono unite insieme alla base e di esse l’anteriore è più corta. Su ciascun lato vi sono tre spine, due anteriori più lunghe, congiunte alla base e quasi uguali fra di loro in lunghezza e una posteriore più corta, libera e molto distante dalle prime. Tanto le spine anteriori come le laterali sono setifere ed hanno l’apice nero. Gli elitri sono fortemente ed irregolarmente pun- tato-striati e sparsi di peli biancastri, radi, sottili e piuttosto lunghi. Le spine discoidali sono nere, piuttosto corte e poco in- spessite alla base; le marginali sono pure nere e un poco più lunghe delle discoidali; però alternano con spine più corte, gialle con apice nero; quelle apicali sono le più corte di tutte e hanno anch’ esse l’apice tinto di nero. Come spesso accade nel genere Hispa, l'armatura degli elitri presenta irregolarità ed ho, per esempio, sott'occhio un esemplare nel quale le spine marginali di un lato sono quasi tutte ugualmente lunghe e nere, mentre nel lato opposto ve ne sono delle nere più lunghe e delle gialle più corte alternanti. Questa specie fu raccolta in scarsa quantità nel Pegù a Palon, durante i mesi di Agosto e Settembre. C. Spinulis pronoti simplicibus. x. Pronoti margine antico utrinque unispinoso. 45. Wispa singularis, Gesrro. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.2, VI, 1888, p. 179. — Baly, ibid., p. 663. Due esemplari di Bhamò (Alta Birmania), Luglio e Settembre. Questa specie è veramente strana per l'armatura e la scultura del suo torace, per le antenne piuttosto corte, per la mancanza di spine discoidali sugli elitri, sostituite da semplici tubercoli e per le spine marginali numerose, fitte, molto corte, ad uncino rivolto in addietro e regolari. 256 R. GESTRO x Xx. Pronoti margine antico utrinque bispinoso. 46. Hispa Doriae, n. sp. Oblongo-elongata, nigra nitida, antennis flavo-ferrugineis, arti- culo primo ferrugineo, thorace nigro, opaco, albo pubescente, plaga media transversa elevata laevi glabra, antice utrinque bispinoso, spinis basi connexis, verticalibus, antica multo breviore, postica antrorsum leviter incurva, lateribus utrinque quoque bispinosis , spinis basi arcle approximatis, antica longa, antrorsum leviter in- curva, postica brevissima, spinis omnibus ‘thoracicis nigris nitidis; scutello obscure rufescente; elytris nigris, maculis et fascis flavo- ferrugineis, spinis discoidalibus longis bast crassis, marginalibus longis cum brevioribus alternantibus. Subtus nigra, metasterno medio, abdomine et pedibus pallide flavis. Long. 5-6 mill. Fra le specie raccolte da Leonardo Fea questa è una delle più interessanti e delle più distinte, specialmente per |’ armatura del torace. Il capo è nero colla fronte ferruginea scura; le antenne supe- rano in lunghezza la metà del corpo e sono d’un giallo-ferru- gineo col primo articolo più scuro. Il torace è nero, opaco, colla _ depressione trasversa basale molto marcata e coperto di pube- scenza bianca; nel mezzo del disco vi è un’ area larga trasversa, convessa, liscia glabra e percorsa da una sottile linea longitu- dinale mediana. Nel mezzo del margine anteriore vi sono due paia di spine piuttosto vicine; le spine di ciascun paio si uni- scono insieme alla base e divergono poco, mantenendosi nella direzione verticale alla superficie del disco; l'anteriore è molto più corta della posteriore e questa si incurva leggermente in avanti. Su ciascun lato vi è un’ altra coppia di spine non unite ma molto avvicinate alla base; di queste la posteriore è molto più corta, l'anteriore è alquanto curvata in avanti, ove, in alcuni esemplari, presso la base, presenta il rudimento di una ~ altra spina. Tutte le spine sono nere e lucenti. Gli elitri irre- golarmente puntato-striati, sono armati sul disco di spine nere HISPIDAE DI BIRMANIA 257 lunghe e inspessite alla base; le marginali, anch’ esse lunghe, alternano con altre corte; ciascun elitro è ornato di macchie e fascie giallo-ferruginee, le quali partendo dalla base verso I’ apice sono disposte nell’ ordine seguente: una macchia piccola presso lo scudetto, una fascia obliqua, una fascia più corta retta, una altra fascia curva (a concavità in avanti), una piccola macchia anteapicale e una larga fascia apicale. Monti Carin (distretto dei Cheba o Biapò e degli Asciuii Chebà). Pochi esemplari. AT, Hispa brevispinosa, CuÙap. Ann. Soc. Entom. Belg., XX, 1877, p. 56. Monti dei Carin (distretto dei Chebà o Biapò), altitudine fra i 900 e i 1100 metri, stagione delle pioggie. Vari esemplari. Non essendo sicuro della determinazione, ho ricorso alla Di- rezione del Museo Reale di Bruxelles ove sono conservati i tipi di Chapuis e con una cortesia e sollecitudine della quale amo qui esprimere pubblicamente la mia gratitudine, mi fu risposto che, salvo leggere differenze di valore individuale, l’ esemplare da me comunicato corrisponde alla H. brevispinosa Chap. 48. Hispa monticola, n. sp. Oblonga, subnitida, capite nigro-piceo, fronte, vertice, antennisque ferrugineis, his basi infuscatis; thorace ferrugineo, disco ngro- piceo, irregulariter punctato, tuberculis tribus longitudinalibus pa- rallelis laevibus instructo, tenurssime albo-piloso, antice utrinque bispinoso, spinis basi conjunctis, lateribus ulrinque trispinoso, spinis duabus anticis bast connexis fere aequalibus, postica breviore li bera, spinis omnibus ferrugineis apice fusco,; scutello nigro-piceo ; elytris flavo- vel succineo-ferrugiers , mar gine laterali et sutura _fuscis, wrregularier et crasse punctato-striatis, interstitus modice elevatis, spinis nigro-piceis, discoidalibus sat longis, robustis, basi crassis, marginalibus longioribus, cum brevioribus alternantibus. Subtus, cum pedibus flavo-ferruginea, pectore nigro-piceo. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (17 Novembre 1890) 17 208 R. GESTRO Long. 33/,-4+/, mill. or Var. anthracina. — Supra migra, antennis, basi excepta, fuscis; subtus, cum pedibus, flavo ferruginea, pectore nigro-piceo. Long. 5*/, mill. .Il capo è nero piceo colla fronte ed il vertice ferruginei; le antenne sono dello stesso colore, mai due primi articoli basali sono nero-picei. Il torace ha le spine ed i margini ferruginei , ma il suo disco è nero-piceo, ha finissimi peli bianchi, è grosso- lanamente punteggiato e presenta tre tubercoletti un po’ allun- gati dall’ avanti all’ indietro, paralleli fra di loro e lisci. In avanti porta due paia di spine, le due spine di ciascun paio sono unite insieme alla base, e l'anteriore è più corta della poste- riore. Delle tre spine laterali, le due anteriori, unite insieme alla base in uno stelo corto, sono quasi uguali fra di loro; la posteriore, molto più corta delle anteriori, è libera. Tutte le spine toraciche sono ferruginee coll’ apice scuro. Gli elitri piut- tosto larghi, hanno un fondo di colore giallo, o giallo d’ ambra, ferrugineo; però il margine laterale è ampiamente bruno o nero-piceo e le spine sono pure. di questo colore, per cui la tinta scura predomina sul fondo giallo. Sono irregolarmente e fortemente puntato-striati e gli intertizii si elevano un poco a guisa di coste; le spine discoidali sono a base larga e spessa, robuste, ma più corte delle marginali; queste alternano con altre molto più corte e più gracili. Questa specie è ben caratterizzata dalla scultura particolare del torace. Uno degli esemplari che ho sott'occhio si distingue per dimensione maggiore e per essere tutto nero al disopra; però esaminandolo bene e confrontandolo scrupolosamente cogli altri, trovo che concorda con essi tanto nella scultura del torace come negli altri caratteri e perciò lo considero come una sem- plice varietà, che denomino anthracina. Tanto il tipo come la varietà furono raccolti nel villaggio di Chiala, sui monti Carin (distretto degli Asciuii Ghecù), ad una altitudine dai 1400 ai 1500 metri, nei mesi di Marzo e Aprile 1888. HISPIDAE DI BIRMANIA 259 49, FTispa minuta, n. Sp. Oblonga, pallide flava, nitida; antennis fuscis, capite thoraceque festaceo-ferrugineis, hoc disco nigro, albo-piloso, antice utrinque bispinoso, lateribus utrinque trispinoso, spinis duabus anticis basi connexis, postica brevissima libera, spinis omnibus nigro-piceis; scu- tello fusco; elytris albo-pilosis, irregulariter punctato-striatis, mar- gine scutellari nigro, sutura fusca, utrinque macula lata humerali et fascia anteapicali nigris, spinis discoidalibus nigris, longis, ro- bustis, basi crassis, marginalibus longis nigris, apicalibus brevissi- mis, pallide flavis apice fusco,; subtus nitida, pectore fusco-testaceo, abdomine pedibusque pallide flavis. Long. 3 mill. Il capo è testaceo-ferrugineo, colle antenne brune, più scure sui due primi articoli basali; il torace dello stesso colore del capo, ma col disco nero, coperto di peli bianchi e percorso nel mezzo da una linea longitudinale ferruginea poco appariscente. In avanti è armato di due paia di spine piuttosto distanti l’ uno dall’altro; le spine di ciascun paio sono unite insieme alla base in un solo stelo breve e robusto e l’ anteriore è di quasi una metà più corta della posteriore; su ciascun lato si hanno tre spine, le due anteriori saldate alla base in uno stelo piuttosto corto e differenti in lunghezza (essendo quella davanti più corta dell'altra), la posteriore brevissima, libera, ma strettamente avvicinata alla base delle altre due. Tanto le spine anteriori che le posteriori sono nero-picee. Gli elitri, di un giallo molto sbiadito, sono puntato-striati e provvisti di peli bianchi piuttosto lunghi; lungo lo scudetto sono marginati di nero e la sutura è bruna in tutta la sua estensione; la regione omerale è lar- gamente tinta di nero e vi è una fascia pure nera davanti all’apice. Le spine discoidali lunghe e molto inspessite alla base, sono nere e in qualche punto il nero basale di due spine vi- cine si fonde. Le spine marginali, pure nere, sono lunghe come le discoidali o poco più e un po’ irregolari, quelle dell’ apice brevissime, d’un giallo pallido ad apice bruno. 260 R. GESTRO Un solo esemplare di questa specie, che è una delle più pic- cole del genere, fu raccolto a Palon, nel Pegu, nel mese d’A- gosto 1887. 50. Hispa Paronae, n. sp. Oblonga, testaceo-ferruginea, subnitida; capite et antennis pallide fuscis; thorace transverso, disco medio infuscato, linea media lon- gitudinali subelevata laevi, antice utrinque bispinoso, spinis basi connexis, antica breviore, lateribus utrinque trispinoso, spinis basi connexis, postica multo breviore; elytris crasse et irregulariter pun- clato-striatis, post scutellum depressione triangulari fusca, spinis discordalibus longis, piceis, vel nigro-piceis, marginalibus dilutio- ribus, longis, cum spinulis brevissimis alternantibus. Subtus fusco- testacea, abdomine pedibusque pallide flavis. Long. 5-5 ?/, mill. Di colore “testaceo-ferrugineo chiaro; capo ed antenne più scure, queste ultime superanti in lunghezza la metà del corpo. Torace trasverso, con due depressioni trasversali, delle quali la basale più ampia; quasi zigrinato, con pubescenza appena visi- bile e con una linea mediana longitudinale leggermente elevata e liscia. Ai lati di questa linea vi sono due macchie scure, ge- neralmente sfumate e poco appariscenti, e in qualche esemplare soltanto bene accennate. Sul margine anteriore vi sono due paia di spine, discretamente distanti uno dall’ altro; le spine di ciascun paio sono unite alla base e la posteriore, di una metà quasi più lunga dell’anteriore, si dirige obliquamente in alto e in addietro. Su ciascun lato vi sono tre spine unite insieme alla base in uno stelo comune corto e depresso. Di queste tre spine la mediana è la più lunga e la posteriore la più corta. L’ apice di tutte le spine toraciche è leggermente piceo. Gli elitri dietro lo scudetto presentano una lieve depressione triangolare scura; sono fortemente striato-puntati, le loro spine discoidali sono lunghe, poco inspessite alla base, e picee più o meno scure secondo gli esemplari; le marginali sono un pochino più lunghe delle prime e alternano con spine brevissime; esse sono inoltre testacee e appena sull’apice hanno traccia di tinta più scura. HISPIDAE DI BIRMANIA 261 Monti Carin (distretto dei Cheba o Biapo), altitudine dai 900 ai 1100 metri. Pochi esemplari raccolti nell’ epoca delle pioggie. 51. Hispa xanthospila, n. sp. Oblonga, nitida, nigra; antennis apice dilutioribus; thorace bast anguste, apice latius flavo-marginato, antice utrinque bispinoso, spinis nigris, bast connexis ibique flavis, lateribus utrinque trispinosis , spinis nigris, longissimis, basi connexis, disco irregulariter pun- ctulato, tenuissime albido-piloso; elytris nigris, flavo-maculatis , tirregulariter et crasse punctato-striatis, spinis discoidalibus, nigris. longis et flavis brevibus, marginalibus migris. et longis cum bre- vioribus flavis alternantibus. Subtus nigro-picea nitida, abdomine dilutiore, pedibus pallide flavis. Long. 4 mall. Capo nero, colla fronte ed il vertice piceo-rossastri; le antenne nere cogli ultimi cinque articoli bruni. Torace trasverso, nero, marginato di giallo alla base e all’ apice, ma molto più ampia- mente all’apice; irregolarmente punteggiato e con peli finissimi biancastri. Im avanti é munito di due paia di spine; le spine di ciascun paio sono nere e unite alla base in un solo e breve stelo, che è giallo; sono molto divaricate e l'anteriore più corta della posteriore. Su ciascun lato vi sono tre spine unite insieme alla base, nere molto lunghe e leggermente incurvate in alto; delle tre la mediana è la più lunga. Elitri neri, fortemente ed irregolarmente puntato-striati; ciascuno di essi ha varie macchie gialle discoidali e marginali e due striscie dello stesso colore, una corta presso lo scudetto e l’altra un poco più lunga pa- rallela alla prima. Le spine impiantate sulle macchie e sulle striscie gialle sono corte, gracili, gialle ad apice scuro, le altre invece sono nere, molto più lunghe, più robuste e a base in- spessita. Le spine marginali sono anche lunghe e nere, ma alternano con altre più delicate, più corte, gialle ad apice scuro. Di questa specie Fea ha trovato un solo esemplare sui monti Carin (distretto dei Cheba), ad un'altitudine dai 900 ai 1100 metri. 262 R. GESTRO Xx Xx. Pronoti margine antico utrinque trispinoso. 52. Hispa platyprioides, n. sp. Oblonga, lata, subnitida, pallide testacea; capite postice et an- tennis fuscis; thorace transverso, disco irregulariter punctato, ma- culis duabus nigro-piceis latis, basi conjunctis, margine antico utrinque trispinoso, spinis basi connexis, postica longiore, lateribus utrinque quoque trispinosis, spinis basi connexis, postica breviore, spinis omnibus thoracicis albidis apice fuscescentibus; scutello basi nigro-piceo; elytris latis, humeris et angulis externis apicalibus nigro-piceis, irregulariter punciato-striatis, spinis discoidalibus brevibus, basi crassis, nigro-piceîs , marginalibus longioribus cum spinulis gracillimis alternantibus, medio margine et apice albidis apice fusco, basi et angulo apicali externo nigro-piceis. Subtus , cum pedibus, pallide flava. Long. 4'/, mill. La larghezza degli elitri e la tinta oscura sugli omeri e sul- l’angolo apicale esterno danno a questa graziosa specie un lon- tano aspetto di Platypria. È facilmente riconoscibile dalle altre per le particolarità già riferite nella diagnosi e per i due ra- meoscelli anteriori del torace, composti di tre spine, invece delle solite due, carattere, per quanto si sa finora, spettante a poche specie. E da notarsi che qui si tratta di tre vere spine tutte bene sviluppate e non delle piccole appendici o biforcazioni, come quelle delle specie appartenenti alla sezione C di Chapuis (loc. cit.). Il capo é testaceo, le antenne più scure, specialmente nei primi due articoli e col collo bruno. Il torace, testaceo sul disco, pal- lido sui margini, é scolpito di punti abbastanza grossi e pre- senta finissimi peli visibili a stento; il disco è in gran parte occupato da due larghe macchie nero-picee, che delimitano nel mezzo una linea longitudinale testacea non raggiungente la base. Sul margine anteriore vi sono due ramoscelli eretti, for- mati ciascuno di tre spine, delle quali l’anteriore, diretta quasi 9 HISPIDAE DI BIRMANIA 263 orizzontalmente all’innanzi, è la più corta, mentre la posteriore, quasi verticale, è la più lunga. Su ciascun lato vi sono pure tre spine riunite insieme alla base in un solo stelo breve, largo e un po’ depresso; M ten la. posteriore di queste tre spine è note- Midi. volmente più corta delle altre due. Tanto le spine anteriori come le laterali sono biancastre coll’ apice tinto di bruno. Gli elitri sono larghi, testacei, irregolarmente puntato-striati; le Hispa platyprioides. Spine anteriori del torace. loro spine discoidali, brevi, ma robuste ed inspessite alla base, sono nero picee, quelle sulla base e presso lo scudetto sono più chiare. Le spine marginali sono meno robuste e notevolmente più lunghe, alternanti con spinule gracilissime; quelle della regione omerale e dell’angolo apicale esterno sono nero-picee, le altre biancastre con punta scura; quelle dell’apice sono bre- vissime. | Monti Carin (distretto dei Chebà o Biapò), altitudine da 900 a 1100 metri, stagione delle pioggie. Due soli esemplari. 53. Hispa multifida, n. sp. Oblonga nitida, nigra; antennis, articulis basalibus exceptis, fusco-ferrugineis; thorace transverso, sai crasse punctato-rugoso et tenwissime albo-pilosulo, antice utrinque trispinoso, spinis basi con- nexis, lateribus utrinque quadrispinoso , spinis tribus anticis lon- gitudine fere aequalibus, basi connexis, postica multo breviore li- bera, spinis omnibus ferrugineis apice migrescente; elytris latis, irregulariter punctato-striatis, interstitiis parum elevatis et convexis, internis fusco-ferrugineis, spinis discoidalibus brevibus, robustis, basi crassis, marginalibus longis, robustis cum spinulis muinutissimis alternantibus,; subtus nigro-picea nitida, abdomine et pedibus flavis. Long. 33/,-44/, mill. Capo nero colla fronte giallo-ferruginea; antenne coi due primi articoli, e talvolta anche il terzo, neri o bruno-scuri e il resto ferrugineo. Il torace è nero, con punteggiatura forte e fitta e peli finissimi bianchi; in qualche esemplare il disco 264 R. GESTRO presenta nel mezzo una lineetta (o una traccia di lineetta) longitudinale ferruginea; il margine anteriore è armato di due ramoscelli formati ciascuno di tre spine unite alla base in un breve stelo; le due spine anteriori sono rivolte obliquamente in avanti, la posteriore più lunga è quasi verticale. Il margine laterale è munito di quattro spine, delle quali le tre anteriori, quasi uguali in lunghezza, sono unite alla base in uno stelo breve, largo e depresso e la posteriore, più corta, è libera. Tutte le spine, tanto anteriori che laterali, sono ferruginee coll’ apice nero. Elitri irregolarmente puntato-striati, cogli interstizi più interni un po’ rilevati a guisa di coste e di colore ferrugineo scuro. Le spine discoidali sono brevi, inspessite alla base, le marginali sono più lunghe e alternanti con altre minutissime, appena visibili colla lente. Delle specie raccolte da L. Fea, questa è la seconda in cui | il torace anteriormente è armato di due ramoscelli trispinosi. A questo gruppo spettano anche |’ Hispa confluens e V H. me- lanosticta di Baly (1). Palon, nel Pegù, Settembre 1887. Monti Carin (distretto dei Cheba), stagione delle pioggie, 1888. B’. Pronoto glabro. D. Spinulis pronoti appendiculatis vel setiferis. 54. Hispa delicatula, Gestro Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.2, VI, 1888. p. 182. — Baly, ibid., p. 663. Un solo esemplare di Bhamò (Alta Birmania), Agosto 1886. Questa specie l'ho dapprima riferita per isbaglio (loc. cit.) al gruppo II, B', D' di Chapuis; mentre in realtà le spine tora- ciche sono appendiculate. D’. Spinulis pronoti simplicibus. 55. Hispa Feae, Gestro. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.a, VI, 1888, p. 183. — Baly, ibid., p. 663. Bhamò (Alta Birmania), Luglio e Agosto 1886. (1) Ann. Soc. Ent. France, 6.m° Sér., IX, 1889. HISPIDAE DI BIRMANIA 265 APPENDICE Studiando le Mispidae del viaggio di Leonardo Fea, ho dovuto passare in rassegna anche specie di altre provenienze e la mia attenzione si è fissata sopra due forme papuane, tuttora inedite, che riferisco al genere Aspidispa di Baly (1). Aspidispa Albertisii, n. sp. Subovata, medio depressa, flavo-ferruginea, nitida, elytris, basa excepta, nigro-cyanescentibus; antennis capite cum thorace longio- ribus, thorace transverso, convexo, lateribus fere parallelis, angulis anticis rotundatis, marginibus lateralibus serrulatis, disco utrinque profunde oblique depresso et parce punctato; scutello triangulari apice obtuso; elytris thorace latioribus, apicem versus gradatim di- latatis, utrinque tricarinatis, carinis, secunda medio, externa pone basim, interruptis, interstitus ordinibus duobus punctorum et ca- rinulis transversis validis praeditis; subtus cum pedibus pallide flavo-ferruginea. Long. 5!/, mill. Il capo, le antenne ed il torace sono di un giallo ferrugineo; le antenne sono un poco più lunghe del capo e del torace presi insieme. Il torace è di un terzo circa più largo della sua lunghezza, coi lati paralleli, gli angoli anteriori arrotondati, il disco convesso e un solco basale, ove convergono due depressioni oblique, le quali si uniscono con due fossette profonde laterali (una per lato); nelle fossette, alla base e presso la parte me- diana del disco vi sono pochi punti irregolarmente sparsi; lungo il margine anteriore vi è un solco punteggiato e i margini la- terali sono finamente seghettati. Gli elitri sono d’un nero ten- dente al violaceo, ma la base é di un giallo ferrugineo, un po’ ©) Descriptions of NewgGenera and Species of Hispidae; with notes on some pre- viously described species. (Trans. Ent. Soc. Lond. 1869, p. 378). / 266 R. GESTRO piu intenso di quello del torace e questa tinta si estende anche per un certo tratto lungo il margine laterale. Essi si allargano subito dietro gli omeri e vanno gradatamente dilatandosi dalla base all’apice. Ciascuno di essi ha tre carene longitudinali, più marcate alla base e all'apice; la prima è continua, la seconda subisce una leggera interruzione verso la metà e la terza ne ha una più marcata in vicinanza della base. Negli interstizi fra le carene si ha un doppio rango di punti profondi e ogni paio di punti è separato dall’ altro per mezzo di una carena trasversale. Un solo esemplare raccolto dal Sig. L. M. D'Albertis nella N. Guinea centrale, lungo il Fly River, nell’anno 1877. Aspidispa nigritarsis, n. sp. Ovato-elongata, depressa, nitida, supra nigro picea, thorace elytro- rumque basi flavo-ferrugineis; thorace transverso, lateribus modice rotundatis, disco convexo, crasse et irregulariter punctato, utrinque oblique depresso, marginibus lateralibus serrulatis; scutello nigro- piceo; elytris thorace latioribus, ovatis, utrinque tricarinatis, carina externa pone basim interrupta, interstittis ordinibus duobus pun- ctorum et carinulis transversis instructis; subtus piceo-testacea, pe- dibus flavo-testaceis, tarsis nigris. Long. 41/, mill. Questa specie è notevolmente più piccola della precedente e ne differisce anche per la forma degli elitri più regolarmente ovali e non dilatati in addietro. Il capo e le antenne sono nero- picee e queste sono più lunghe che nell’A/bertist. Il torace è giallo ferrugineo, trasverso ma meno largo, i lati invece d essere quasi dritti sono un po’ arrotondati, le due depressioni oblique — convergenti verso la base sono meno marcate, come pure le fossette laterali; dippiù esistono nel mezzo del disco dei grossi punti che mancano affatto nell’altra specie. Gli elitri nero-picei, hanno la base giallo ferruginea; ma questa tinta invece di pro- lungarsi sui margini, si estende per un certo tratto nel mezzo di ciascuno a guisa di triangolo; le tre carene sono ben mar- cate in tutta la loro estensione, la terza però dietro gli omeri HISPIDAE DI BIRMANIA ZO si fa molto rientrante e un po’ meno marcata, in modo che appare interrotta. Anche in questa specie vi è una doppia serie longitudinale di punti in ciascun interstizio, ma le carene tra- sversali sono molto meno sporgenti. Di questa specie il Museo Civico di Genova possede, come della precedente, un solo esemplare, proveniente anch'esso da quella parte della N. Guinea bagnata dal Fly River, che il Sie. L. M. D'Albertis ha esplorato con tanto successo negli anni 1876 e 1877. Ho creduto dapprima che queste due specie dovessero costi- tuire un nuovo genere, al quale (nel mio manoscritto) aveva dato il nome di Anoplispa (!). Allora io non possedeva altro ele- mento di confronto che la descrizione di Baly (1. cit.); ma più tardi, per gentilezza del sig. J. R. H. Neervoort Van de Poll, Aspidispa tibialis. Aspidispa Albertisii. ho avuto a mia disposizione due esemplari dell’Aspidispa tibialis e confrontandoli colle due specie papuane ho dovuto cambiare il mio modo di vedere. Baly dice che il suo genere Aspidispa ha tale rassomiglianza col genere Hoplionota, che egli fu in dubbio se dovesse ascri- verlo alla tribù delle Cassididae o a quella delle Hispidae. Le (*) &votàog, inermis; Hispa. 268 R. GESTRO due nuove specie non possono metterci in questa incertezza ; però, tolto Vaspetto e la forma generale del corpo, i loro ca- ratteri considerati separatamente non offrono alcuna differenza tanto importante da giustificare la creazione di un nuovo ge- x nere. La forma del corpo non è neppure uguale in tutte e due, perchè, come si rileva dalle descrizioni che precedono, nell’A. Albertisti gli elitri sono più larghi in addietro che in avanti, mentre nell’A. nigritarsis sono regolarmente ovali. Nelle due ultime le coste degli elitri (") sono più regolari e con interru- zioni meno marcate che nella tibialis. Le tre specie del genere Aspidispa si possono facilmente di- stinguere per mezzo dei seguenti caratteri. A. Elytra thorace multo latiora, subcordata , apicem versus. angustata, utrinque tricarinata, carinis valde interruptis. I. Supra nigro-coerulea, facie anten- nisque fulvis . ..... . . A. tibialis, Baly. — Hal- mahera. B. Elytra thorace latiora, apicem versus haud angustata, utrinque tricarinata, ca- rinis magis regularibus et parum interruptis. a. Elytris apicem versus dilatatis. II. Supra flavo-ferruginea, elytris, basi excepta, nigro-cyanescentibus . . A. Albdertisti, Gestro. — Nova Guinea, Fly River. 6. Elytris ovatis. III. Supra nigro-picea, thorace elytro- rumque basi flavo-ferrugineis . . A. nigritarsis, Gestro. — Nova Guinea, Fly River. () Baly (1. cit.) nella descrizione del genere, parlando degli elitri, scrive: wtra- que bicostata e in quella della specie: utrisque tricostatis, ripetendo poi nella frase inglese: « upper surface of each elytron with three raised longitudinal costae ». La parola dicostata invece di tricostata si deve probabilmente ad un errore di stampa, che fu riprodotto nel Genera des Coléoptères (XI, p. 307) dal Chapuis, il quale però non aveva avuto per le mani l’insetto e sì era valso soltanto delle descrizioni del Baly. ARACNIDI DI PINANG RACCOLTI NEL 1889 DAI SIG. L. LORIA « L. FEA peL Pror. T. THORELL Il Dott. Lamberto Loria, partito verso la fine del 1888 da Genova, dove aveva preparato il bagaglio zoologico per la sua grande spedizione alla Nuova Guinea, dalla quale non è ancora ritornato (!), durante la sua traversata da Bombay a Singa- pore, nel Febbraio 1889, si fermava per qualche giorno a Pinang (Pulo Pinang). Ivi s’incontrava col Sig. Leonardo Fea reduce dal suo gran viaggio in Birmania, e faceva insieme con lui parecchie interessanti escursioni nell’ isola (?). Gli aracnidi enumerati ed in parte descritti nelle pagine se- guenti, fanno parte delle collezioni zoologiche radunate in queste escursioni dai Sig." Loria e Fea; essi, stando alle annotazioni che li accompagnano, furono catturati ad un'altezza da 2000 a 2600 piedi inglesi sul livello del mare. Le specie ammontano a 49, numero veramente sorprendente, quando si pensa alla breve sosta che i nostri viaggiatori face- vano nell’ isola. Di queste, 40 appartengono ai ragni, | ai Che- loneti e 8 agli Opilioni; 27 specie pare siano nuove per la scienza. Non poche di queste nuove specie sono di un interesse assai grande: tali sono, fra i ragni, p. e. il Rhianus atratus, Terafosoide rimarchevole per la forma insolita delle mandi bole; il T'eutamus politus, che addimostra una certa rassomiglianza (1) Mentre sto rivedendo le bozze di questo lavoro, mi giunge la notizia del felice arrivo in Italia del Sig. Lamberto Loria. (è) Vedi Lamberto Loria nella Nuova Guinea. ‘1. Nota del socio marchese Giacomo Doria, nel Bollettino della Società Geografica italiana, Maggio 1890. 270 T. THORELL con il genere Stenochilus, Cambr.; e lo Sphingius thecatus, altro Drassoide, che ha l’ addome rinchiuso fra due scudi chitinosi, come è il caso in certi Disderoidi. Fra gli Opilioni devono no- tarsi la Miopsalis pulicaria, che è vicina agli Stylocellus, Westw., e il Gnomulus rostratus, che rassomiglia molto al curiosissimo genere Oncopus, Thor., del quale la collezione contiene pure una nuova specie. — Nel presente catalogo ho aggiunto 3 specie nuove, catturate nel 1888 in Pinang dal Sig. Th. Workman, il ben noto aracnologo di Belfast; di modo che questo lavoro comprende 52 specie (42 ragni, 2 cheloneti e 8 opilioni), delle quali 49, cioè quasi tutte, sono nuove per l'isola. Come si vede dalle seguenti notizie, alla fine dell’anno pas- sato (1889) non si conoscevano con sicurezza che quattro specie di aracnidi dell’isola di Pinang! La prima ad essere pubblicata fu il ragno più curioso ed interessante che si conosca: il famoso Liphistius desultor; le altre tre appartengono anch’ esse all’ Or- dine dei ragni. Si sapeva però, sino dal 1873, che un Thely- phonus vive nell'isola, ma la specie alla quale appartiene è ancora incerta. Per quanto io sappia, nessun rappresentante degli altri Ordini di Aracnidi fu finora indicato come abitante Pinang. Nel 1849, J. C. Sehiddte pubblicò (nella Naturhistorisk Tidsskrift udgivet af Henrik Kréyer, 2 Raekke, II, p. 617, PI. V, fig. 1-7) la sua importantissima memoria: Om en afvigende Slegt af Spindlernes Orden, nella quale descrive e figura un esemplare imperfetto (privo delle mamille) del suo: Lipistius desultor [= Liphistius desultor, Schioedte]. Nel 1875, 0. P. Cambridge descrisse e figurò, nella sua nota On a new species of Liphistius (Schioedte), in Ann. and Mag. of Nat. Hist., 4 Ser., XV, p. 249, un esemplare completo della stessa specie sotto il nome di Liphistius mammillanus [= Liphistius desultor, Schioedte]. Di questa specie e di una seconda, di Sumatra, come pure del genere Liphistius in generale e del suo rango sistematico in ispecie, vedi Thorell, Studî sui Ragni Malesi e Papuani, IV, ARACNIDI DI PINANG gl . Ragni dell’Indo-malesia, cet., I, loc. infra cit., pp. 27-31; — idem, Spindlar fr. Nikobarerna, cet., loc. infra cit. F. Stoliezka, in Contributions towards the Knowledge of Indian Arachnida (Journ. of the Asiatic Society of Bengal, XXXVIII, (1869), p. 238), dice che in Pinang si trova una specie di .Scy- todes, rassomigliante alla S. propinqua, Stol.; ma non ne dà né la descrizione, nè la figura. Nel 1873 lo Stoliczka descrisse e figurò, nelle sue Notes on the Indian species of Thelyphonus (Journ. of the Asiatic Soc. of Bengal, XLII, p. 130 e 134, Pl. XII, fig. 3-8”) una specie pro- veniente « dal Sikkim, dalla Birmania (Martaban) e da Pinang », che chiamò Th. angustus, credendola (erroneamente) identica al Th. angustus, Luc. Questa specie fu riferita da me (*) al Th. (Hypoctonus) formosus, Butl., di Birmania, come la femmina giovane di questa specie, e lo è 7m parte: secondo Oates (?) il Th. angustus, Stol., comprende esemplari immaturi non solo di Th. (H.) formosus, ma anche di Th. Assamensis e « di una specie di Pinang, della quale l'adulto è ignoto »; e pare pertanto che l’Hypoctonus formosus debba, almeno per ora, essere cancellato dall’ elenco degli aracnidi di Pinang. L’autore di queste pagine ha dato (nel 1881) negli Studi sud Ragni Malesi e Papuani, III: Ragni dell’Austro-malesia e del Capo York, cet. (questi Annali, XVII, p. 210) la diagnosi di un nuovo ragno di Pinang: Oedignatha scrobiculata, Thor. Nel 1887, nel [Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vi- cine, II] Primo Saggio sui Ragni Birmani (questi Annali, Ser. 2.2, V, p. 329), un altro ragno vien menzionato dallo stesso come abitante l'isola di Pinang: Oxyopes Javanus, Thor. (1) [Viaggio di L. Fea, cet., XXI] Aracn. Artrog. Birmani, in questi Annali, Ser. 2.3, VII, pp. 543 (27) e 551 (35). @) On the species of Thelyphonus inhabiting Continental India, Burma, and the Malay Peninsula, în Journ. of the Asiatic Soc. of Bengal, LVII, Part. II, p. (6): -« On examining the specimens which the late Dr. Stoliczka referred to T. angustus, Luc., I found that the specimens were referable to the young of 7. assamensis, T. formosus and a species from Penang, the adult of which is unknown ». DIO, 1 T. THORELL Nel 1890, negli Studi sui Ragni Malesi e Papuani, IV : Ragni dell’ Indo-malesia, cet., vol. I (*), in questi Annali, Ser. 2.7, VIII, lo stesso autore menziona, oltre il Liphistwus desultor e l’Oedignatha scrobiculata, un’ altra specie trovata in Pinang: Argyroepeira striata (Thor.) (2). In un lavoro intitolato: Spindlar fran Nikobarerna och andra delar af Sòdra Asien, till stòrre delen insamlade under K. Danska Korvetten Galatheas resa omkring jorden aren 1845-47 (K. Svenska Vetenskaps-Akademiens Handlingar, XXIV, n.° 2), lo stesso parla delle seguenti specie di Pinang, descrivendone le nuove: Omothymus Schioedtei, Thor.; Plectana Hasseltii (C. L. Koch); Gasteracantha fornicata (Fabr.); D leucomelaena (Dol.) ; Oxyopes lineatipes (C. L. Koch); » gemellus, Thor.; Sarotes Pinangensis , id.; Peltorhynchus peltatus, id. ; Loxobates ornatus , id.; Homalattus latidens (Dol.); Chrysilla debilis, Thor.; > versicolor (C. L. Koch); Epocilla praetextata, Thor.; Maevia alternans (C. L. Koch); » luteo-cincta, Thor. ; (!) Le sette specie che, secondo questo volume , p. 38, mi erano conosciute alla fine del 1885, come abitanti l’ isola di Pinang, sono: Liphistius desultor, Oedigna- tha scrobiculata, Argyroepeira striata, Oxyopes Javanus, Lycosa Pinangensis, Thor., Passiena spinicrus , id., e Maevia vittata , C. L. Koch: un # jun. di que- st? ultima è stato preso in Pinang dai Sig.ti Beccari e Enrico D’Albertis. (2) Dell’ Argyroepeira striata, anche il sig. Workman ha preso una 2 ad. in Pinang. In questo esemplare la distanza tra gli occhi mediani e laterali della serie ante- riore è poco più grande dello spazio che separa i due mediani, mentre che in un esemplare di Selebes quella distanza è evidentemente, e non poco, più grande dello spazio tra i mediani. Gli occhi laterali anteriori pare siano un pochino più piccoli dei mediani nei due esemplari. La Meta stellimicans, Sim. (Matér. pour servir a la faune arachn. de l’Asie mérid. III. Arachn. recueillies ... dans le presqu’île de Malacca, în Bull. de la Soc. Zool. de. France, X (1885), p. (16)), proba- bilmente non è una specie differente dall’Argyroepeira striata. VE RM eT eT Wea ye aoe ie oe ARACNIDI DI PINANG 273 Megatimus severus, id.; Colyttus bilineatus, id. ; Euophrys pygaea, id.; Mantius russatus, id. ; Carrhotus viduus (C. L. Koch); Hasarius virens, Thor. Lo stesso cita, in una memoria intitolata: Aracnidi di Nias e di Sumatra, raccolti nel 1886 dal Sig. E. Modigliani: (questi Annali, Ser. 2.*, X) le seguenti specie come nuove per I’ isola di Pinang: Argyroepeira quadri-fasciata, Thor. ; Camaricus fornicatus, id. ; Hasarius sannio, id.; » ensifer, id. E nella sua nota: Diagnoses Aranearum aliquot novarum in Indo-malesia inventarum (questi Annali, Ser. 2.8, X) troviamo le diagnosi di Oxyopes Javanus, Thor., di Lycosa Pinangensis, Thor. e di Passiena spinicrus, id. | Pare dunque che il numero delle specie di Pinang sicura- mente determinate, che sono state finora pubblicate, sia di 31, appartenenti tutte all’Ordine dei Ragni. La collezione dei si- gnori Loria e Fea ha aumentato questa cifra di una volta e mezzo di più, essendo il numero delle specie conosciute adesso . salito a 81: 71 ragni, 2 cheloneti e 8 opilioni. Ne darò qui sotto l’elenco, dal quale ho escluso non soltanto il Thelyphonus (?) inc. sp. e la Scytodes inc. sp. menzionati dallo Stoliczka, ma anche alcuni pochi ragni immaturi, catturati dai Sig." Loria e Fea o dal Sig. Workman (p. e. Miagrammopes inc. sp., Epetra hispida, Dol.?, E. Laglaizei, Sim.?), che non ho potuto determinare con sicurezza. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (28 Novembre 1890) 18 274 T. THORELL Ordo ARANEAE. I. TETRAPNEUMONES. Tribus VERTICULATAE. Fam. Liphistioidae. Gen. Liphistius , Schioedte. desultor, Schioedte. Tribus TERRITELARIAE. Fam. Theraphosoidae. Gen. Omothymus, Thor. Schioedtei, Thor. Gen. Rhianus, n. atratus, DN. II. DIPNEUMONES. Tribus TUBITELARIAE. Fam. Drassoidae. Gen. Teutamus, n. politus, n. Gen. SpRingius, n. thecatus, n. Gen. Oedignatha, Thor. scrobiculata, Thor. Gen. Matidia, Thor. (2) trinotata, n. Tribus RETITELARIAE. Fam. 'Theridioidae. Gen. Theridium (Walck.). amoenum, Thor. Gen. Argyrodes, Sim. Sumatranus, Thor. Tribus ORBITELARIAK. Fam. Uloboroidae. Gen. Uloborus, Latr. geniculatus (Oliv.). Fam. Tetragnathoidae. Gen. Limoxera, Thor. chauliodus, n. Fam. Euetrioidae. Gen. Orsinome, Thor. Vethii (Van Hass.). Gen. Argyroepeira (Em.). Celebesiana (Walck.). quadri-fasciata, Thor. gemmea (Van Hass.). striata (Thor.). argentina (Van Hass-). Gen. Nephilengys, L. Koch. Malabarensis (Walck.). Gen. Nephila, Leach. maculata (Fabr.). Gen. Epeira (Walck.). papulata, Thor. hemicraera, n. anseripes, Walck. Gen. Paraplectana (Cap.). maritata, Cambr. Gen. Gasteracantha (Sund.). fornicata (Fabr.). leucomelaena (Dol.). brevispina (Dol.). Gen. Plectana (Walck.). Hasseltii (G. L. Koch). Fam. Cryptotheloidae. Gen. Cryptothele, L. Koch. Sundaica, n. Tribus CITIGRADAE. Fam. Lycosoidae. Subfam. CTENINI. Gen. Ctenus (Walck.). fungifer, n. Subfam. LvYCosINI. © Gen. Lysania, n. pygmaea, n. Gen. Lycosa (Latr.). Pinangensts, Thor. pusiola, id. Gen. Passiena, Thor. spinicrus, Thor. Fam. Oxyopoidae. Gen. Oxyopes, Latr. lineatipes (C. L. Koch). Birmanicus, Thor. Javanus, id. imbellis, n. Tribus LATERIGRADAE. Fam. Stephanopoidae. Gen. Regillus, Cambr.. cinerascens (Dol.). Fam. Heteropodoidae. Gen. Heteropoda (Latr.). venatoria (Linn.). furva, n. nebulosa, n. Gen. Pandercetes, L. Koch. malleator, n. Gen. Sarotes (Sund.). Pinangensis, Thor. Gen. Theleticopis, Karsch. modesta, n. Fam. Misumenoidae. Subfam. MISUMENINAE. Gen. Loxobates, Thor. ornatus, Thor. ARACNIDI DI PINANG 275 Gen. Camaricus , Thor. formosus, Thor. . Gen. Diaea, Thor. zonura, Thor. Gen. Peltorhynchus, Thor. peltatus, Thor. Gen. Tmarus, Sim. Loriae, n.. Tribus SALTIGRADAE. Fam. Salticoidae. Gen. Harmochirus, Sim. Malaccensis, Sim. ; Gen. Homalattus, White. latidens (Dol.). analis, Thor. Gen. Thiania (C. L. Koch). sinuata, n. Gen. Tapinattus, Thor. brachygnathus, Thor. Gen. Chrysilla, Thor. debilis, Thor. versicolor (C. L. Koch). Gen. Epocilla, Thor. praetextata, Thor. Gen. Maevia (C. L. Koch). viridi-fasciata (C. L. Koch). alternans (id.). luteo-cincta, n. (2) persecta, n. Gen. Megatimus, Thor. severus Thor. Gen. Colyttus, Thor. bilineatus, Thor. Gen. Huophrys (C. L. Koch). pygaea, Thor. Kulezynskii, n. Gen. Mantius, Thor. russatus, Thor. Gen. Carrhotus, Thor. viduatus (C. L. Koch). Gen. Hasarius (Sim.). sannio, Thor. ensifer, id. virens, id. Gen. Echeclus, n. concinnus, n. Ordo CHELONETHI. Subordo DIPLOCHELONETHI. Fam. Cheliferoidae. Subfam. CHELIFERINI. Gen. Chelifer, Geoffr. Balzanii, n. hians, n. Ordo OPILIONES. Subordo LANIATORES. Fam. Biantoidae. Gen. Biantes, Sim. fuscipes, n. Fam. Epedanoidae. Gen. Epedanus, Thor. Pinangensis, n. Gen. Podoctis, n. armatissimus, n. Fi Gen. Bupares, Thor. granulatus, n. Gen. Tithaeus, n. laevigatus, n. Fam. Oncopodoidae, Gen. Oncopus, Thor. Feae, n. Gen. Gnomulus, n. rostratus, n. Subordo ANEPIGNATHI. Fam. Stylocelloidae. Gen. Miopsalis, n. pulicaria, n. Di queste 81 specie, 30 (20 ragni, gli 8 opilioni e i 2 che- loneti) sarebbero nuove per la scienza; fra le specie già cono- sciute l’Epeira papulata (catturata anche in Birmania), è la sola che non sia già prima stata trovata nell’Indo-malesia. Sori, 23 Giugno 1890. PERI PAT aks PRT MT EL ORE i: RESTARE È 276 T. THORELL Ordo ARANEA. Pars TETRAPNEUMONES. Tribus TERRITELARIZE. Fam. THERAPHOSOIDA. Gen. Rhianus ('), n. Cephalothorax anterius sat altus, impressionibus cephalicis distinctissimis, sulco ordinario centrali profundo, levissime pro- curvo, circa duplo longius a margine cephalothoracis antico quam a postico margine remoto; tuberculo oculorum alto. Oculi in tres series (2. 2. 4.) dispositi; area, quam occupant, latior postice quam antice et aeque saltem lata postice ac longa. Oculi 4 anteriores magni, trapezium antice latius quam postice formantes; 4 posteriores, quorum medii reliquis multo minores sunt, oblongi et in lineam rectam vel paullo procurvam ordi- nati. Oculi duo antici spatio modo minuto a margine clypei remoti. Sternum longius quam latius, inverse ovatum fere. Mandibulae robustae, rastello carentes, dorso primum paene librato, dein, fere in medio, fortiter deorsum curvato, denique plane directo. Maxillae cylindratae, plus duplo longiores quam latiores; la- bium transversum, apicem truncatum versus sensim angustatum. Pedes robusti, non multo longi, ita (in 9): IV, I, I, Ill longitudine se excipientes (I—IHI tamen ad longitudinem parum inter se differentes), parcius aculeati; tarsi breves, ut metatarsi anteriores scopula densa muniti, unguiculis binis bidentatis in- structi. Mamillae 4, superiores sat breves: art. harum 3.5 art. 2.° multo brevior est, obtusus; mamillae inferiores minutae. (') “Pravòs, nom. propr. person. ARACNIDI DI PINANG Bet Typus: Rh. atratus, n. Forma mandibularum insolità (fere ut in gen. Mga, L. Koch) hoc genus notabile est, praeterea, ut videtur, parum ab /diom- mata, Auss., discrepans. 1. Rh. atratus, n., niger, cephalothorace pube crassa appressa sub-olivaceo-fusca minus dense vestito, abdomine fuligineo-nigro; oculis 2. seriei, oculos seriei 1. magnitudine paullo superantibus, spatio dimidiam diametrum suam vix aequanti separatis, oculis la- teralibus seriei 3.'% mediis hujus seriei plus duplo longioribus, diametrum oculorum 2. seriei longitudine saltem aequantibus. — 9 ad. Long. circa 23 millim. Femina. — Cephalothorax paullo brevior est quam patella + tibia + metatarsus pedum 3. paris, circa '/, longior quam latior, latitudine clypei dimidiam latitudinem partis thoracicae paene aequanti; postice sat humilis est, parte cephalica non parum altiori, dorso a latere viso inter partem thoracicam et cephalicam fortiter impresso, a margine postico ad hanc impressionem (sulcum centralem) sensim sat leviter assurgenti, tum citius assurgenti et usque ante medium satis convexo, dein paullulo proclive et, anterius, paene recto; tuberculum oculorum altum est, vix lon- gius quam latius, postice rotundatum, antice magis truncatum. Impressiones cephalicae fortes sunt; sulcus ordinarius centralis, paullo plus duplo longius a margine antico quam a margine postico cephalothoracis remotus, fortissimus est, paene rectus, modo levissime procurvus. Pube crassa appressa minus densa (in lateribus fere in lineas vel vittas radiantes ordinata) vestitus est cephalothorax et pilis setisque sub-erectis sparsus. Area ocw- lorum non parum latior est postice quam antice, et paullulo latior postice quam longior. Oculi duo seriei 1. paene rotundi sunt, prope marginem clypei siti et spatio diametro sua paullo majore disjuncti; paullo minores sunt quam oculi duo seriei 2.2, qui rotundi sunt, maximi, et spatio dimidiam diametrum suam vix vel non aequanti separati: hi quattuor oculi trape- zium formant, quod non parum latius est antice quam postice, et paullulo brevius quam latius antice. Series oculorum 3. ae 218 T. THORELL desuper visa paene recta est: linea per centra eorum ducta modo leviter est procurva. Oculi medii hujus seriei parvi, paullo oblongi, longissime inter se remoti, lateralibus ejusdem seriei plus duplo, paene triplo breviores, et spatio modo minuto ab iis sejuncti, ab oculis seriei 2.% spatio diametro sive axi sua bre- viore paullo minore separati; laterales seriei 3. longi, circa duplo longiores quam latiores, axi sua longiore diametrum ocu- lorum 2.” seriei paullo superantes vel saltem aequantes, spatio axi sua breviore paullo minore ab his oculis separati; ab oculis 1.® seriei vero spatio axin suam longiorem fere aequanti dis- juncti sunt. Sternum non parum longius quam latius, inverse ovatum fere, antice anguste truncatum, postice in medio acu- minatum; convexum est, nitidum, bi sat densis sparsum, foveis vel impressionibus carens. i Mandibulae mediocres, in medio adeo fortiter geniculatae, ut modo a basi fere ad medium porrectae sint, praeterea vero deor- sum directae; setis appressis sat densis vestitae sunt (fascia lon- gitudinali lata glabra supra, versus basin), his setis in apice mandibulae fortissimis: vero rastello tamen carent mandibulae. Sulcus unguicularis intus serie densa dentium sat fortium circa 10 munitus est. Unguis mediocris. Maaxillae paullo plus duplo longiores quam latiores, antice intus omni vestigio lobi carentes; basis earum obliqua leviter emarginata est et ad angulum in- teriorem granulis paucis sparsa. Labiwm multo latius quam longius, a basi ad apicem sat late truncatum sensim fortiter angustatum: ad apicem ejus granula paucissima (2) video. Pal- porum pars femoralis aculeum versus apicem intus, superius, ostendit, pars eorum tibialis apice et in lateribus paullo aculeata est, pars tarsalis scopula densa praedita; unguiculus parvus, dentibus duobus brevissimis (obsoletis) munitus. Pedes sat breves et fortes; pedes parium 1-3. paene eadem longitudine sunt (patella, tibia et metatarso in paribus 1.° et 2.° gradatim paullo brevioribus, in pedibus 3.4% paris longitudine aequali), tarsis brevissimis, vix vel non duplo longioribus quam latioribus. In pedibus 4.' paris patella non parum brevior est quam tibia, quae metatarso circa 1/, brevior est, et tarsus duplo longior quam NERE e Fale Ss i Bm OS DR RR gee aa SOLI MA AR ai Gai a Sn eee Per Cee sia A ARACNIDI DI PINANG a 279 latior. Metatarsus 4. paris metatarso 3." paris plus dimidio, sed non duplo longior est. Minus dense pilosi et crasse appresso- pubescentes sunt pedes, fasciis duabus glabris supra in patellis et tibiis. Aculeis paucis sunt armati: aculeum brevissimum subter in apice metatarsorum anteriorum video (et setam aculeiformem subter in apice tibiarum anteriorum); metatarsi 3. paris in apice corona aculeorum circa 6 cincti sunt, et etiam praeterea aculeis paucis in lateribus et (uno) magis supra muniti; tibiae hujus paris in utroque latere versus apicem aculeum ostendunt. Metatarsi 4. paris fere eodem modo ac 3.% paris aculeati sunt, aculeo supra carentes; tibiae hujas paris modo 2 aculeos subter in apice et 1 aculeum in latere interiore, versus apicem, habere videntur. Femora 1. paris aculeo versus apicem intus, superius, praedita sunt. Omnes tarsi et metatarsi anteriores scopula densa indivisa modice lata sunt praediti: tarsi tamen ad basin subter aream parvam oblongam nudam ostendunt, praesertim in tarsis posterioribus distinctissimam. In pedibus 3. paris metatarsi apice scopulati sunt. Unguiculi tarsorum dentibus binis sat longis sunt muniti. Abdomen breviter et pulchre ellipticum, pube crassa et pilis dense vestitum. Mamillae superiores, sursum directae, tarsis 4. paris paullo longiores sunt, a basi ad apicem obtusum sensim angustatae, art. 1.° a latere inferiore viso circa dimidio longiore quam latiore, art. 2.° eo paullo breviore et angustiore, non multo longiore quam latiore; art. 3. parvus est, art. 2.° circa duplo vel ultra brevior, saltem duplo brevior quam latior, obtusissimus. Color. — Cephalothorax niger est, sordide olivaceo-fusco-pube- scens, nigro-pilosus et -setosus. Sternum, mandibulae, maxillae (quae intus, cum margine exteriore sulci unguicularis mandibula- rum, rufo-ciliatae sunt) et Jabiwm nigra et nigro-pilosa vel -setosa, ut palpi et pedes, quorum scopulae cinereo-nigricantes sunt (area basali nuda tarsorum ferruginea); aculei nigri. Femora et pars palporum femoralis intus, ubi laevia et glabra sunt, sub-testacea videntur. Abdomen fuligineo-nigrum, scutis pulmonalibus sordide flaventibus. Mamillae superiores nigrae, apice sub-luteae, subter fascia longitudinali testacea notatae. Mamillae inferiores nigrae, apice testaceae. 280 T. THORELL Lg. corp. (sine mandib. et mam.) 23; lg. cephaloth. 121/,, lat. ej. 103/,, lat. clyp. paene 6; lg. abd. 13, lat. ej. paullo plus 9 millim. Ped. I 251/,, II 25, MI 242/,, IV 34%/,; pat. + tib. IV 11 (pat. 5), metat. + tars. IV 11 (tars. 2 8/,) millim. Mandib. 6 millim. longae, 2%/, millim. latae ad basin. Mam. sup. 3 millim. longae. Feminam singulam examinavi, a Cel. Loria et Fea captam. Pars DIPNEUMONES. Tribus TUBITELARIZA. Fam. DRASSOIDAE. Gen. Teutanrus ('), n. Cephalothorax oblongus, humilis, anteriora et praesertim po- steriora versus angustatus, impressionibus cephalicis et sulcis radiantibus utrinque anterius valde profundis, ut reliquum corpus parum pubescens, paene glaber; clypeus sat angustus, diametrum oculi medii antici altitudine superans. Oculi 8, omnes convexi, in series duas transversas apicibus inter se appropinquantes dispositi; series postica paullo longior quam antica, recta vel paullo procurva, series antica deorsum curvata. Area oculorum mediorum latior postice quam antice, latior (saltem postice) quam longior; oculi medii postici reliquis sub-aequalibus minores, et longius inter se quam a lateralibus posticis remoti; oculi seriei anticae spatiis parvis et sub-aequa- libus disjuncti, oculi bini laterales ii quoque spatio parvo se- parati. Sternum magnum, postice inter coxas 4. paris productum et hic apice truncatum. Mandibulae directae, in dorso inermes, ungui brevi. Maxillae longiores, ad basin extus dilatatae et hic oblique impressae, in labium paullo inclinatae eoque saltem duplo lon- giores. (1) Tedtaog, nom. propr. person. at a ar Ses Pues SoM MA OE e Pats Pe a Ai ARACNIDI DI PINANG 281 Labium mediocre, non multo longius quam latius. Palpi feminae unguiculo mutico instruct. Pedes mediocri longitudine, ita: I, IV, II, II longitudine se excipientes, graciles, metatarsis et tarsis (qui sat longi sunt) praesertim gracilibus; pedes anteriores saltem in tibiis et in metatarsis, subter, aculeis longissimis, appressis et tuberculis impositis armati. Unguiculi bini, fortiter curvati, dentibus paucis pectinati. Abdomen antice in collum duriusculum sensim angustatum ; petiolus brevissimus. Mamillae 6, brevissimae, inferiores fere contingentes inter se. Typus: 7. politus, n. Hoc genus formà cephalothoracis similitudinem quandam cum Stenochilo crocato, Sim., habet, praeterea a gen. Stenochilo longe remotum et nescio an in vicinitate Liocrani locandum. 2. T. politus, n., paene glaber, cephalothorace et parte antica abdominis ferrugineo-piceiss cephalothorace in marginibus latera- libus quinquies sinuato et utrinque, ad hos margines, quadri tuberculato, cum sterno impresso-punctato, pedibus ferrugineo-fuscis, apicem versus clarioribus, tibiis anterioribus aculeorum paribus 9, metatarsis anterioribus paribus aculeorum 5 armatis; abdomine ampullaceo, sub-testaceo, in dorso luteo-nigricanti, antice in collum ferrugineo-fuscum sensim angustatum. — 9 ad. Long. circa 51/, millim. Femina. — Cephalothorax tibiam 4. paris longitudine paene aequat, paullo plus dimidio longior quam latior, latitudine ma- xima non parum ante medium sita; anteriora et praesertim poste- riora versus lateribus quinquies sinuatis et anterius sat leviter, posterius parum rotundatis sensim sat fortiter angustatus est, clypeo dimidiam partem thoracicam latitudine vix aequanti; apex posticus cephalothoracis angustus et truncatus est, apice antico abdominis parum angustior eique sat arcte adjacens. Nitidissimus est cephalothorax, paene glaber, impressionibus cephalicis sulcisque duobus radiantibus utrinque, anterius, distinctissimis, fovea ordi- naria centrali vix ulla; punctis magnis impressis non densis in 282 T. THORELL impressionibus cephalicis et in sulcis illis ut et utrinque poste- rius sparsus est, apice postico transversim striato, parte cepha- lica vero laevi; latera cephalothoracis ad marginem in tuber- cula magna sed humilia quaterna (fere ex-adversus coxas sita) elevata sunt. Humillimus est cephalothorax, a latere visus inter partes cephalicam et thoracicam paullo depressus, parte postica illa transversim striata paullo depressa et librata, parte thoracica praeterea, ut parte cephalica, sat leviter convexa, clypeo tenuiter elevato-marginato sub oculis anticis paullo prominenti. Spatium inter marginem clypei et oculos medios anticos horum diametro non parum majus est. Area ocu/orum maximam partem latitudinis frontis occupat; sub-aequales sunt, mediis posticis exceptis, qui mediis anticis saltem dimidio sunt minores, sed, ut ii, convexi et rotundi. Series oculorum apicibus inter se evi- denter appropinquant; series postica serie antica circa singuli oculi lateralis diametro longior est, desuper visa paullulo pro- curva, a fronte visa sat fortiter deorsum curvata; series antica a fronte visa ea quoque sat fortiter deorsum curvata est, desuper visa recta. Oculi medii aream occupant non parum latiorem postice quam antice et paullulo (parum) latiorem antice quam longiorem: medii antici a mediis posticis spatio horum diametrum circiter aequanti sunt separati; oculi laterales bini spatio etiam paullo minore sejuncti sunt. Oculi seriei anticae spatiis minutis et paene aequalibus, oculi diametro multis partis minoribus, separati sunt; oculi medii postici spatio diametro sua paullo majore a lateralibus posticis distant, spatio etiam paullo majore, diametro oculi circa dimidio majore, disjuncti. Sternwm magnum, coxis saltem duplo latius, circa dimidio longius quam latius, sub-ovatum, postice tamen retro, inter coxas 4.' paris, productum et hic apice truncatum: antice sat late truncatum est, in late- ribus excepto postice modice rotundatum; leviter est convexum, punctis sat magnis impressis non densis conspersum, impressio- nibus levibus ad coxas praeditum, nitidum, parcissime pilosum. Mandibulae directae, femoribus anticis paullo angustiores, cylin- drato-ovatae, fere duplo longiores quam latiores, in dorso sat fortiter convexae, laeves, nitidae; unguis brevissimus. Maxellae ; ARACNIDI DI PINANG 283 plus duplo longiores quam latiores, labio circa duplo et dimidio longiores, ad basin extus, loco ubi palpum gerunt, dilatatae et hic oblique impressae, ante hunc locum sub-ovatae, in labium leviter inclinatae. Labéewm parum longius quam latius, versus apicem truncato-rotundatum et incrassatum sensim paullo angu- statum. Palpi graciles, parce pilosi et setosi; pars femoralis subter serie setarum gracilium munita est; pars tarsalis cylindrata, unguiculo parvo, aequaliter curvato, mutico instructa. Pedes, praesertim metatarsi et tarsi, graciles sunt, coxis tamen sat magnis, sub-ovatis, 3. paris exceptis circa duplo longiores quam latiores; trochanteres contra brevissimi. Spatium inter coxas 2. et 3." parium spatiis inter-coxalibus reliquis minutis multo majus est, coxae diametrum paene aequans. Pedes anteriores posteriori bus pedibus paullulo robustiores, ut ii parce pilosi et pubescentes, sed aculeis longis appressis armati: femora 1.' paris (non vero 2.') intus versus apicem seriem ejusmodi aculeorum 4 sat longorum habent, tibiae anteriores subter 9 paribus aculeorum longissi- morum, tuberculis altis impositorum sunt armatae, metatarsi anteriores paribus 5 (2.! paris) vel 6 (1.i paris) aculeorum ejus- modi. Praeterea pedes aculeis carere videntur. Unguiculi bini debiles, fortissime deorsum curvati et dentibus paucis (3-4) di- rectis pectinati. (Calamistrum, ut cribellum, deest). Abdomen saltem dimidio longius quam latius, ampullaceum sive lageni- forme: pars saltem tertia ejus antica anteriora versus sensim et primum fortius, dein lenius quasi in collum nitidum, cute duriore tectum, anterius angustum et petiolum transversim striatum simulans attenuata est (verus petiolus brevissimus) : haec pars utrinque postice, paullo magis infra, scutum pulmo- nale ostendit, et in medio postice, subter, vu/vam, quae ex callis duobus sat magnis, parallelis , anguste ellipticis fere (in latere interiore tamen paene rectis), nitidis constat, his callis intervallo modo parvo separatis. Praeterea abdomen molle est, in lateribus et praesertim postice rotundatum, breviter et inverse ovatum, opacum, glabrum. Spiracula modo duo videntur, paullo pone scuta pulmonalia, in rima genitali, locata. Mamillae omnium brevissimae. 284 T. THORELL Color. — Cephalothorax, sternum et partes orts ferrugineo-picea sunt, summus margo cephalothoracis niger; palpi ferrugineo- testacei. Pedes anteriores fusco-ferruginei, versus apicem sensim paullo clariores, metatarsis et praesertim tarsis saltem 1.' paris ferrugineo-testaceis; aculei fusci vel ferruginei. Pedes posterio- res anterioribus paullo clariores sunt, ferrugineo-testacei, coxis, trochanteribus et femoribus tamen magis fusco-ferrugineis, pa- tellis, tibiis et metatarsis apice utrinque plus minus distincte nigris. Abdominis pars anterior sensim angustata et durior fer- rugineo-picea est, vulva et scutis pulmonalibus piceis; praeterea sordide luteum vel testaceum est abdomen, dorso magis luteo- nigricanti et punctis duobus impressis nigris antice notato; color obscurus dorsi postice quasi vitta transversa lutea a mamillis et apice ventris nigricanti est separatus. Venter ordinibus quattuor longitudinalibus parallelis punctorum obscuriorum notatus est. Lg. corp. 53/, millim.; lg. cephaloth. 2!/,, lat. ej. parum plus 11/,, lat. clyp. circa 3/,; lg. abd. 3, lat. ej. max. paene 2 millim. Ped. I circa 11 (coxa circa 3/,, fem. 2, pat. circa /,, tib:2%, mei 2 Ra millim. longi; pat. + tib. IV paene 3 millim. Feminam singulam notabilissimae hujus speciei, a Cel. Loria et Fea detectae, vidi. Gen. Sphingius ('), n. Cephalothorax circa !/, longior quam latior, sat humilis, forma ordinaria, utrinque antice modice sinuatus, fronte rotundata circa dimidiam partem thoracicam latitudine aequanti, clypei altitu- dine diametrum oculorum mediorum anticorum superanti; im- pressionibus cephalicis obsoletis, sulco ordinario centrali brevi et tenui. Area oculorum 8 dimidiam frontis latitudinem circiter occupat; in series duas paene parallelas dispositi sunt, quarum postica, longior quam antica, recurva est, antica sat fortiter deorsum (1) Nom. propr. mythol. ARACNIDI DI PINANG 285 curvata. Area oculorum mediorum latior postice quam antice, et latior postice quam longior. Oculi laterales antici mediis an- ticis non parum majores. Oculi medii antici rotundi et convexi, reliqui sub-angulati et sub-deplanati. Sternum magnum, postice breviter sub-acuminatum. Mandibulae directae, in dorso inermes, sub-ovatae, ungui sat longo. Maxillae circa duplo longiores quam latiores, in labium incli- natae eoque circa duplo longiores, impressione obliqua forti praeditae, in medio extus paullo sinuato-angustatae. Labium aeque fere longum et latum, apice late rotundato- truncatum. Pedes sat graciles, ita: IV, I, III, II (vel II, II) longitudine se excipientes, femoribus anterioribus basin versus compressis et sub-dilatatis, tarsis modice longis; parce pilosi et pubescentes sunt, aculeis plane carentes. Unguiculi bini, pectinato-dentati. Abdomen oblongum, scutis duobus, dorsuali et ventrali, e cute duriuscula formatis inclusum, ut cephalothorax modo tenuiter pubescens. i | Mamillae 6 (an modo 4?) brevissimae, confertae. Typus: S. thecatus, n. Hoc genus abdomine scutis duriusculis incluso Oonopi et Xesta- pidi simile est, praeterea vero Palpimanoidis quibusdam satis affine, mamillis saltem 4 praesertim ab hac familia, ab Oonope, cet., oculis 8 et spiraculis modo duobus, non quattuor, longe remotum, Drassoidis certe subjiciendum. 3. S. thecatus, n., cephalothorace nigro-piceo, sterno et partibus oris piceis, scutis abdominalibus piceis quoque, in lateribus et po- stice cute molli lutea separatis; pedibus sordide luteis, basi subter latissime sub-fuligineis. — ad. Long. circa 3 ?/, millim. Mas. — Cephalothorax aeque fere longus ac tibia cum patella 4. paris, circa !/, longior quam latior, antice utrinque modice sinuatus, in lateribus partis thoracicae ample, aequaliter et sat fortiter rotundatus, hac parte in lateribus et postice tenuiter elevato-marginata, postice paullo angustior quam antice; pars 286 T. THORELL cephalica brevis lateribus levissime rotundatis anteriora versus sensim paullo angustata est, frons leviter rotundata dimidiam partem thoracicam latitudine circiter aequat.. Sat humilis est cephalothorax, dorso a latere viso ante declivitatem posticam longam, rectam et modice declivem primum recto et librato, dein, pone oculos, modice proclivi et paullo convexo, clypeo di- recto, tenuiter elevato-marginato; spatium inter marginem clypei et oculos medios anticos horum diametro circa duplo majus est, spatium inter eum et oculos laterales anticos horum diametrum circiter aequat. Impressiones cephalicae obsoletae sunt, sulcus ordinarius centralis brevis et tenuissimus. Totus cephalothorax granulis minutis densissimis sub-scaber et -opacus est, parce et tenuissime pubescens. Petéolus brevissimus. Area oculorwm vix ultra dimidiam latitudinem frontis occupat; exceptis mediis an- ticis, qui nigricantes et rotundi fortiusque convexi sunt, albi- cantes et, ut videtur, sub-deplanati et -angulati sunt oculi, medii postici praesertim. Oculi medii antici parvi et reliquis minores sunt, lateralibus anticis circa duplo minores; oculi postici sub- aequales (laterales mediis, ut videtur, paullo majores tamen) la- teralibus anticis paullo minores sunt. Series oculorum postica serie antica saltem diametro oculi lateralis singuli longior est; series ambae desuper visae modice recurvae sunt, a fronte visa series postica levius, series antica vero fortiter deorsum est cur- vata, etsi linea recta oculos anticos supra tangens recta est. Area oculorum mediorum multo, saltem dimidio, latior est postice quam antice, et parum longior quam latior antice. Spatia, quibus distant medii antici a mediis posticis, illorum diametrum circiter aequant, et paullo majora sunt quam spatium, quo disjuncti sunt oculi bini laterales. (Attamen apicibus appropinquare dici non possunt series duae oculorum, quum lineae duae per centra ocu- lorum utriusque seriei ductae apicibus non appropinquent, sed potius paullo divaricent). Spatia inter oculos anticos minuta et sub-aequalia sunt; spatia, quibus medii postici a lateralibus po- sticis distant, sat parva quoque, diametro oculi multo minora; spatium contra, quo medii postici inter se sunt separati, horum oculorum diametrum saltem aequat. Sternum magnum, circa !/, ARACNIDI DI PINANG 287 longius quam latius, breviter sub-ovatum, antice satis anguste truncatum, in lateribus modice rotundatum, postice, inter costas 4. paris, brevissime acuminatum; parum convexum est, dense et sat subtiliter impresso-punctatum, paene glabrum. — Mandibulae directae, sub-ovatae, femoribus anticis non parum angustiores, saltem duplo longiores quam latiores, in dorso sAtis convexae, laeves et nitidae; unguis mandibulae sat longus, oblique interiora versus et retro directus. Maxil/ae in labium inclinatae eoque circa duplo longiores, circa duplo longiores quam latiores, impressione forti obliqua praeditae, versus basin latae et sub-inflatae, in medio lateris exterioris paullo sinuato- angustatae; lubium fere aeque longum ac latum est, apicem incrassatum et late truncato-rotundatum versus vix angustatum. Palpi mediocres, paullo pilosi, clava femora antica, desuper visa, latitudine aequanti. Pars patellaris non parum (sed vix dimidio) longior est quam latior, sub-cylindrata; pars tibialis eam longi- tudine et latitudine aequat, a basi apicem versus sensim modo paullo dilatata, et in apice lateris exterioris in spinam sat for- tem, rectam et acuminatam excurrens, quae anteriora versus et paullulo foras directa est et latitudinem ipsius partis tibialis longitudine aequat. Pars tarsalis anguste ovata est, sub-acumi- nata, circa duplo longior quam latior, partibus prioribus circa dimidio latior easque conjunctas longitudine aequans; bulbus genitalis a latere visus postice sat altus est, anterius sensim angustatus et sub-acuminatus. Pedes graciles, modice longi (2.3 et 3.4% parium sub-aequales), femoribus praesertim anterioribus _ basin versus sensim paullo compressis et dilatatis, itaque a latere visis basi cito et modice incrassatis et convexis. Trochanteres parvi sunt, coxae contra magnae, 3. paris exceptis duplo (1. paris immo fere duplo et dimidio) longiores quam latiores. Tibiae et insequentia internodia cylindrata sunt. Unguiculi tar- sorum bini sat breves et graciles sunt, pone apicem longum et fortiter deorsum flexum dentibus mediocribus directis circa 6 pectinati (ita saltem in pedibus anterioribus). Parce pilosi et tenuiter pubescentes sunt pedes, ut palpi aculeis plane carentes. Abdomen circa duplo longius quam latius, humile, inverse et 288 T. THORELL anguste ovatum fere, in lateribus tamen modo leviter rotun- datum, antice rotundato-truncatum, postice aequaliter et sat fortiter rotundatum. Supra modo leviter convexum est, subter paene planum; cutis ejus supra scutum duriusculum laeve, te- nuiter pubescens, totum dorsum tegens (non tamen usque ad anum pertinens) format, quod postice rotundatum est; cutis ventris aliud scutum ejusmodi, postice fortiter rotundatum format, quod paene ad mamillas pertinet. Quae duo scuta, antice in la- teribus contingentia inter se, posteriora versus sensim paullo divaricant, spatium sat angustum, quod anum et mamillas con- tinet, inter se relinquentia. Mamzllae brevissimae, confertae, sub- conicae, distinctissime bi-articulatae, superiores paullo longiores quam inferiores; mamillas medias non certo videre potui. (Cri- bello caret abdomen, ut carent metatarsi 4.i paris calamistro). Color. — Cephalothorax nigro-piceus, summo margine nigro; sternum, partes orîs et scuta abdominis picea, spatium inter haec scuta, cum summo margine scuti dorsualis et mamiallis, luteo- flavum. Palpi fuligineo-lutei, parte tarsali fuliginea. Pedes plus minus sordide lutei, coxis, trochanteribus et femoribus praesertim pedum anteriorum subter obscurioribus, fuligineis vel luteo- fuligineis. Lg. corp. paene 3 ?/, millim.; lg. cephaloth. 1/,, lat. ej. circa 11/,, lat. clyp. paullo plus 1/,; lg. abd. 2, lat. ej. paene 11), millim. Ped. I 5 1/, (coxa circa */,, fem. 13}, pat. circa 803 tibia paullo plus 1, metat. circa 1, tars. circa 4/,), II paene 41/,, III circa 41/,, IV 5°/ millim. longi; pat. + pie IV paene 2, metat. + tars. IV 21/, millim. Marem singulum vidi, a Loria et Fea captum. Gen. Matidia, Tuor., 1878. 4. M. (?) tri-notata, n., cephalothorace ferrugineo-testaceo, par- tibus oris, palpis pedibusque luteo- vel virenti-testacers, abdomine pallide vel virenti-testaceo, ventre maculis tribus magnis obscure virentibus in triangulum dispositis posterius notato; oculis mediis posticis circa triplo longius inter se quam a lateralibus posticis Rca ARACNIDI DI PINANG 289 remotis; pedibus 4 paris reliquis longioribus, 2.1 paris pedibus 1.i paris pedes longitudine superantibus, tibiis anterioribus subter 2. 2. aculeis armatis, bits 3. paris ibi aculeo singulo munitis. — 9 ad. Long. circa 4 millim. Femina. — Cephalothorax patellam + tibiam 4. paris longi- tudine saltem aequat, circa dimidio longior quam latior, formà in hoc genere et in Clubionis ordinarià; frons fere ?/, partis thoracicae latitudine aequat; stria ordinaria centralis tenuissima est. Spatium inter marginem clypei et oculos medios anticos !/, vel :/, diametri eorum vix superat. Ocw/ aequali magnitudine sunt; series eorum postica desuper visa recta est, series antica a fronte visa recta, desuper visa parum recurva. Area oculorum mediorum fere duplo latior est postice quam antice, parum lon- gior quam latior antice; oculi medii antici a mediis posticis spatiis oculi diametrum aequantibus sunt separati, his spatiis spatio inter oculos binos laterales non parum majoribus. Spatia aequalia inter oculos 4 anticos oculi diametrum aequant; spatia, quibus medii postici a lateralibus posticis distant, oculi diametro paul- lulo majora sunt; medii postici inter se circa triplo longius quam a lateralibus posticis distant, spatio oculi diametro plus triplo, fere quadruplo, majore separati. Sternum magnum, circa duplo longius quam latius, anteriora et posteriora versus satis aequa- liter angustatum, late sub-fusiforme fere, antice ut postice an- guste truncatum. Mandibulae duplo longiores quam latiores sunt, ad ipsam basin convexae, dorso praeterea recto. Max:/lae paene duplo longiores quam latiores, labio paene duplo longiores, in medio lateris exterioris fortiter sinuato-angustatae, anterius sub-diva- ricantes, angulo apicis exteriore ample et fortiter rotundato; labium circa dimidio longius quam latius, apice rotundato-acumi- nato. Pedes mediocres, nescio an ita: IV, II, I, II longitudine se excipientes (?), aculeis sat longis pallidis armati, qui in nostro exemplo mutilato ad maximam partem detriti sunt. In pedibus anterioribus tibiae subter 2.2. aculeos longissimos habent, ‘et femora 1. 1. 1. aculeos supra; metatarsi contra aculeis subter carere videntur, ibi pilis brevibus minutis aculei-formibus sat Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. VII (4 Dicembre) 1890 19 290 T. THORELL densis muniti, sed scopulis carentes. Tibiae 3. paris modo sin- gulum aculeum, subter situm, habent. Abdomen saltem duplo longius est quam latius, lanceolatum fere, praesertim posteriora versus sensim angustatum; vulva ex circulis duobus parvis ni- gricantibus, spatio longo inter se remotis constat: sat longe ante eos alii duo ejusmodi circuli, spatio minore sejuncti pellucent. Mamillae superiores longae sunt, graciles (tarsis vix crassiores) apice truncatae: art. earum 1. cylindratus est, leviter incurvus, circa quadruplo longior quam latior, art. 2.° brevissimus, vix exsertus; mamillae inferiores superioribus multo crassiores sed paullo breviores sunt, duplo longiores quam latiores, tibias po- sticas crassitie fere aequantes, apicem versus sensim paullo an- | gustatae, apice truncatae, art. 2.° non exserto. Mamillae mediae inferiores longitudine circiter aequant; gracillimae sunt, mamillis superioribus etiam graciliores. Color. — Cephalothorax ferrugineo-testaceus, oculis nigris. _Sternum, partes oris, palpi et pedes luteo- (in vivis virescenti-?) testacea, mandibulae apice pallidiores. Abdomen pallide (vire- scenti-?) testaceum; venter maculis tribus sat magnis obscure virentibus est notatus, quarum duae fere in medio longitudinis ejus locum tenent: macula tertia, oblonga, non parum ante mamillas sita cum maculis anterioribus triangulum circa duplo longiorem quam latiorem format. Mamillae pallide testaceae. Lg. corp. 4 millim.; lg. cephaloth. 2, lat. ej. circa 1 1/,; lg. abd. paullo plus 2, lat. ej. circa 1 millim. Ped. I? (circa 47), II circa 5, III circa 31/,, IV paene 5 !/, millim. longi; pat. + tib. IV paene 2 millim. Feminam singulam adultam, detritam et corrugatam vidi, a Cel. Workman in ins. Pinang captam. Generis Matidiae (an Clubionae?) videtur, etsi mamillas superiores apice truncatas habet — an ita etiam in vivis? ARACNIDI DI PINANG 291 Tribus RETITELARIZE. Fam. THERIDIOIDA. Gen. Theridium (Warcx.), 1805. 5. Th. amoenum, Thor. Syn. : 1877. Theridium amoenum, Thor., Studi, cet., 1, Ragni di Selebes, cet., loc. cit., p. 463 (123). Feminam singulam pullam Th. amoeni invenerunt Loria et Fea. Gen. Argyrodes, Sm., 1864. 6. A. Sumatranus, Thor. Syn.: 1890. Argyrodes Sumatranus, Thor:, Studi, cet., IV, Ragni dell’Indo-Malesia, cet., I, loc. cit., p. 247. Hujus speciei, antea modo in Sumatra et (a Cel. Workman) in Singapore inventae, exempla nonnulla utriusque sexus in Pinang a Loria et Fea collecta sunt. Tribus ORBITELARIZE. Fam. ULOBOROIDA. Gen. Uloborus (Latr.), 1806. 7. U. geniculatus (Oliv.). Syn.: 1789. Aranea geniculata, Oliv., Encycl. Méthod., cet., II, p. 214 (sec. Simon). 1841. Uloborus zosis, Walck., H. N. d. Ins. Apt., II, p. 231; Atlas, Pl. 20, fig. 2a-2D (« Zosis caraibe»). Feminas nonnullas hujus araneae in Pinang collegerunt Loria et Fea. (Workman eam in Singapore cepit). Oss. — Cel. Workman pullum generis Miagrammopis, Cambr., quem certo determinare nequeo, in Pinang invenit. AB ate re 292 T. THORELL Fam. TETRAGNATHOIDA. Gen. Liimoxera, Tuor., 1890. 8. L. chauliodus, n., cephalothorace fusco-testaceo vel obscuriore, lineis duabus longitudinalibus nigris notato; pedibus ejusdem coloris, basi paullo clarioribus, non annulatis; abdomine cinereo- vel olivaceo- mgro, maculis parvis sub-aureis supra et in lateribus densissime consperso, et saepe, secundum latera dorsi, serte duplici macula- rum nigrarum notato; mamillis apicalibus; serie oculorum postica anticam longitudine aequanti, desuper visa fortiter recurva, serie antica, fortissime recurva, a fronte visa modo levissime sursum curvata; oculis medis paene aequalibus, aream quadratam (vix vel parum latiorem postice quam antice) occupantibus, oculis anticis spattis fere aequalibus separatis, medus posticis spatio majore inter se quam a lateralibus posticis remotis; spatio inter oculos binos la- terales minore quam sunt spatia, quibus distant medi antici a me- diis posticis; mandibulis divaricantibus, deorsum et anteriora versus directis, m o 7/, cephalothoracis longitudine fere aequantibus, ad apicem supra spina procurva et paullo ante cam dente obtuso ar- matis, sulco unguculart in margine inferiore serie dentium circa sex sat parvorum munito, 1.° eorum reliquis majore, in margine vero superiore serie deorsum curvata dentium circa quinque, quo- rum 2.8 magnus longe pone 1.™, ex-adversus dentem 4.™ server in- ferioris, locum tenet; ungui maris inermi; mandibulis in 9 cepha- lothorace duplo brevioribus, supra inermibus, sulco ungquiculari in margine inferiore serie dentium circa 8 armato, in margine supe- riore serie dentium circa 6, quorum 2.5 longe pone 1. situs est: ungur feminae ad ipsam basin extus dente obiuso, et paullo ante eum, magis subter, dente longo armato. — Q ad. Long. T circa T3/,, 9 circa 9 mallim. Mas. — Cephalothorax circa duplo et dimidio longior quam latior, anterius utrinque modice sinuatus, in lateribus partis thoracicae longae leviter et aequaliter rotundatus, lateribus partis cephalicae paene parallelis, fronte parte thoracica non parum ARACNIDI DI PINANG 293 angustiore, fortissime rotundata (sive tuberculo oculorum me- diorum anticorum valde prominenti). Humilis est cephalothorax, dorso a latere viso recto, area oculorum mediorum modo leviter proclivi; impressiones cephalicae distinctae sunt, fovea ordinaria centralis sat magna, sub-transversa. Ocw/ laterales antici reliquis paene aequalibus paullo minores sunt. Series oculorum postica seriem anticam longitudine aequat, vix superat; a fronte visa series antica modo levissime (parum) sursum curvata est, desuper visa vero fortissime recurva; series postica desuper visa fortiter recurva est. Oculi medii aream vix vel parum latiorem postice quam antice et aeque longam ac latam occupant. Spatia inter oculos 4 medios oculi diametrum aequant vel eo paullulo majora sunt. Spatia inter oculos 4 anticos aequalia, spatia inter oculos posticos medios et laterales vero non parum minora quam est spatium, quo distant medii postici inter se. Spatium inter oculos binos laterales non parum minus est quam spatia, quibus sepa- rati sunt medii antici a mediis posticis, diametrum oculi lateralis antici vix aequans. Sternum longum, in lateribus anterius ro- tundatum, posterius sensim angustato-acuminatum, convexum, nitidum. i Mandibulae divaricantes, deorsum et anteriora versus directae, 2/3-*/; cephalothoracis longitudine circiter aequantes, femori- bus anticis paene duplo latiores, paene 5.plo longiores quam latiores, latitudine maxima non parum ante medium; angustis- sime et inverse sub-ovatae sunt, latere interiore satis aequa- liter ad longitudinem convexo, latere exteriore vero in for- mam ~— levissime curvato. Supra, non procul ab apice, spina procurva summo apice bifida munitae sunt, et paullo ante eam tuberculo sive dente forti obtuso. Sulcus unguicularis in margine inferiore serie dentium 6 sat parvorum praeditus est, quorum 1.8, spatio non parum majore ab apice mandibulae et a dente 2.° remotus, quam quibus distant hic et reliqui inter se, den- tibus omnibus insequentibus, etiam 2.°, non parum major est. n b] 2 Margo superior sulci serie longiore deorsum curvata dentium 5 armatus est: 1.* horum dentium parum pone dentem 1.” seriei inferioris locum tenet, eo paullo major; dens 2.5 1.° fere duplo 294 T. THORELL longior est, fortis, longe pone eum, ex-adversus dentem 4.™ seriei inferioris fere, locatus; reliqui tres dentes minores sunt, sensim magnitudine decrescentes. Unguis mandibulà paullo bre- vior, praesertim basin versus ample et fortiter incurvus, in medio paullo sinuatus, plane inermis. Mawillae parallelae, latere inte- riore recto, exteriore late et leviter sinuato, apice late rotundato- truncato; fere triplo longiores quam latiores sunt, labio circa duplo et dimidio longiores. Labiwm paullo longius quam latius, apice late rotundato anguste incrassato. Palporum pars patellaris circa duplo longior quam latior est, pars tibialis eà non parum brevior, a basi angusta sensim paullo dilatata, sub-triangula, paullo longior quam latior apice. Clava mandibulam latitudine paene aequat; bulbi procursus apicalis, qui apice incurvus est, praeterea rectus, paullo ante apicem laminae pertinet. Pedes graciles valde, modice longi, paullo pilosi, vix vero aculeati; pedes 4. paris pedibus 2. paris paullo longiores sunt. Abdomen cylindratum , valde longum et gracile. Color. — Cephalothorax testaceo-fuscus, albo-pubescens; im- pressiones cephalicae ut lineae duae sub-parallelae nigricantes per dorsum partis thoracicae retro continuantur. Sternum testaceo- fuscum. Mandibulae et maxillae fusco-testaceae, labium obscurius. Palpi testacei, clava fusco-testacea. Pedes fusco-testacei, basi testacei, apicem versus magis magisque infuscati. Abdomen fusco- vel olivaceo-nigricans, maculis parvis sub-aureis supra et in la- teribus adeo dense conspersum, ut ibi sub-aureum et nigricanti- reticulatum dici possit; interdum series duas parallelas macu- larum vel lineolarum longitudinalium nigrarum utrinque circa 5-6 ostendit dorsum, secundum latera extensas. Venter nigricans. Femina. — Cephalothorax, oculi, maxillae, labium, pedes et abdomen ut in mare sunt. Mandibulae cephalothorace paene duplo breviores, 31/,-4.plo longiores quam latiores, divaricantes, an- teriora versus et deorsum directae, latere exteriore, apice excepto, paene recto, interiore latere ad longitudinem convexo, latitudine maxima fere in medio; supra inermes sunt, modo in sulco un- guiculari dentatae. Margo sulci inferior ad basin unguis dentem mediocrem ostendit: eum sequitur series dentium parvorum ARACNIDI DI PINANG - 295 sensim decrescentium et spatiis sensim paullo decrescentibus separatorum circa septem, quorum anticus (dens 2.8 seriei) duplo longius a dente 1.° sive basali distat, quam quo distat a proxime sequenti. Series superior initium quoque capit dente sat magno paullo pone dentem 1.™ seriei inferioris locato: tum sequuntur dentes circa quinque magnitudine sensim decrescentes, quorum anticus sive dens 2." hujus seriei dente 1.° non parum minor est et ex-adversus dentem 5.™ seriei inferioris fere po- situs. Unguis mandibulà paene duplo brevior est, satis aequa- liter incurvus (ipsa basi intus fractus) et in medio leviter si- nuatus; singulari modo armatus est: prope basin enim, extus, dente sat parvo obtuso sive tuberculo munitus est, paullo ante eum vero, magis subter, dente longo, intus et paullo anteriora versus directo et paullo sursum curvato. Color idem atque in mare, modo cephalothorace, sterno, par- tibus oris, palpis et pedibus paullo obscurioribus, cephalothorace (lineis duabus nigris notato) et sterno testaceo-fuligineis fere; venter niger. 7. — Lg. corp. 71/,; lg. cephaloth. saltem 2, lat. ej. paene 1, lat. front. circa 4/,; lg. abd. 6, lat. ej. paene 1 millim. Ped. I 19%, Il 1), W.5, IV-12.0); pat. + tib. IV 4 millim, 9. — Lg. corp. 8 1/,; lg. cephaloth. paene 2 !/,, lat. ej. paullo plus 1, lat. front. paene 1; lg. abd. 6 1/,, lat. ej. circa 1 millim. Eee WOE, Wecirca, 21) 166, WV le 4/5, pat: 4. tb: _IV circa 4 millim. Feminam hujus speciei in ins. Pinang cepit Cel. Workman, qui exempla utriusque sexus in Singapore collegit quoque. 296 T. THORELL Fam. EUETRIOIDA (1). Gen. Orsinome, Tuor., 1890. - 9. 0. Vethii (Van Hass.). Syn.: 1882. Pachygnatha Vethii, Van Hass., Midden Sumatra, cet., Araneae, p. 32. 1890. Orsinome Vethii, Thor., Studi, cet., IV, Ragni dell’ Indo-Malesia, cet., T, loc. cit., p. 209. Feminas paucissimas, adultas et juniorem, invenerunt Loria et Fea. Antea haec species modo in Sumatra capta fuit. Gen. Argyroepeira (En.), 1884. 10. A. quadri-fasciata, Thor. Syn.: 1890. Agyroepeira quadri-fasciata, Thor., Aracnidi di Nias e di Sumatra, cet., loc. cit., p. 18. Ex exemplis duobus, 4 et 9, loc. cit. a me descriptis, 7 (typus speciei) in ins. Pinang a Loria et Fea captus est, 9 a Modi gliani in ins. Nias. 11. A. Celebesiana (Walck.). Syn.: 1841. Tetragnatha celebesiana, Walck., H. N. d. Ins. Apt., II, p. 222. Modo feminam singulam juniorem hujus speciei domum re- portaverunt Loria et Fea, (A Gen. Euetria, Thor., Cyrtoghorae (Sim.) haud dubie valde. affine est, atta- men serie oculorum postica recta vel paullo procurva dignoscendum: in Cyrto- | phora series oculorum postica fortiter est recurva. In Euetria praeterea area oculorum mediorum rectangula est, et abdomen ovatum vel sub-cylindratum; in Cyrtophora (saltem in C. citricola (Forsk.)) area illa antice latior est quam po- stice, et abdomen supra deplanatum. — Retia horum generum certe non re vera «irregulares» sunt; saltem rete Cyrtophorae (vid. figuram retis C. citricolae sive Epeirae opuntiae in Vinson, Aran. d. îles de la Réun., Maurice et Madagascar, Pl. IX, fig. 1) typi est retium Orbitelariarum: Vinson de parte illa retis C. citri- colae, quam « une tente ou ombrelle renversée » simulare dicit, immo haec habet (loc. cit., p. 212): « . . . cette trame dont les fils, tissés avec un art admirable, sont un chef-Woeuvre de régularité et de finesse». Ut mihi quidem videtur, ad retia illa, quae composita (« composite snares ») appellat Cel. McCook (American Spiders and their Spinningwork, I, pag. 130 et seq.) referendum est rete Cyrto- phorae — et nescio an etiam Euetriae. Conf. praesertim descriptionem et figuras retis Epeirae labyrintheae, Hentz, a McCook loc. cit. datas. e ARACNIDI DI PINANG RIT 12. A. gemmea (Van Hass.). Syn.: 1882. Meta gemmea, Van Hass., Midden Sumatra, cet., Araneae, p. 26, Pl. II, fig. 4. Feminas duas juniores, in Pinang a Loria et Fea inventas, hujus speciei credo. A. gemmea praeterea in Sumatra et (a Workman) in Singapore inventa est. 13. A. argentina (Van Hass.). [Forma princip. : Syn. ? 1877. Meta tredecim-guttata, Sim., Etudes Arachn. 5.¢ Mémoire. IX. Arachn. recueillis aux iles Philippines, cet., in Ann. de la Soc. Ent. de France, 2.0 Sér., VII, p. 80. 1882. Theridium argentinum, Van Hass., Midden Sumatra, cet., Aran., p.34, Pl. II, fig. 5. È 1890. Argyroepeira argentina, Thor., Studi, cet., IV, Ragni dell’ Indo-Malesia, cet.. I, loc. cit., p. 199]. Var. B, nigriceps, n., cephalothorace tibiam cum patella 4i paris longitudine fere aequanti, testaceo, parte cephalica aut tota, aut modo in lateribus nigra, parte thoracica fascia longitu- dinali media lata et limbo laterali nigris; palpis et pedibus basi excepta testaceo-nigricantibus, paucissime aculeatis; abdomine nigro, ad formam et picturam ut in forma principali (loc. cit.) diximus. — Q sub-ad. (ad.?). Long. circa 31/, millim. Femina. — Vix ab A. argentina (Van Hass.) specifice differt haec aranea: ab ea praesertim dignosci potest parte cephalica saltem in lateribus nigra, pedibus obscurioribus et aculeis pau- cioribus munitis (an ita semper?) et — fortasse — forma vulvae alia. — Cephalothorax circa dimidio longior est quam latior, tibiam cum patella 4. paris longitudine circiter aequans, im- pressionibus cephalicis et fovea ordinaria centrali fortibus; pars cephalica lateribus paene rectis anteriora versus non parum an- gustata est, frons latitudine vix dimidium latitudinis partis tho-. racicae aequat, tuberculo oculorum mediorum anticorum sat prominenti. Ocwl magni; paullo magis conferti quam in 9 ad. formae principalis videntur. Series oculorum antica sat fortiter sursum curvata est; series postica desuper visa recta. Area ocu- lorum mediorum, quorum antici reliquis oculis majores sunt visi, 298 T. THORELL paullulo longior est quam latior, vix vel parum latior postice quam antice; spatia inter oculos medios anticos et posticos oculi diametro paullo majora videntur; spatium inter medios anticos, ut inter medios posticos, oculi diametro paullo minus est. Spatia, quibus laterales antici a mediis anticis distant, vix majora sunt quam quo separati sunt hi inter se; laterales postici contra non parum, circa dimidio, longius a mediis posticis quam hi inter se remoti sunt. Spatium inter marginem clypei et oculos medios anticos horum diametrum vix superat. Sternum magnum, con- vexum, anterius pilis longioribus directis obsitum. Mandibulae femora antica crassitie paene aequant, paene duplo et dimidio longiores quam latiores, in dorso modice convexae, nitidae. Maxillae divaricantes, extus paene rectae, parum foras curvatae, circa dimidio longiores quam latiores, labio plus duplo longiores. Pedes graciles et breves; pedes 1.‘ paris cephalotho- race circa 5.plo longiores sunt, femora hujus paris eo circa 1?/, longiora. Minus dense pilosi sunt pedes et aculeis modo paucis- simis gracillimis armati; in femoribus 1.' paris, antice, 1. 1. aculeos video; patellae omnes apice supra aculeum habent; tibiae vero et metatarsi (etiam posteriores) vix vel parum aculeati vi- dentur. (In forma princip. tibiae et metatarsi evidentissime acu- leati sunt). Abdomen saltem dimidio longius quam latius est, desuper visum antice late rotundato-truncatum, lateribus fere parallelis, modo postice rotundatis posteriora versus cito an- gustatum et rotundatum; utrinque in dorso serie longitudinali tuberculorum humilium 3-4 magnitudine cito decrescentium praeditum est, quorum primum valde amplum sed humile ipsum humerum abdominis occupat. Ad (ante) rimam geni talem venter aream paullo elevatam leviter convexam nigram ostendit, cujus margo posticus paullo incrassatus et late truncatus est; sub hoc margine sulcum transversum latum vidisse videor. In 9 formae principalis contra vulva cornea fusca aream paullo impressam sub-triangulam, postice, ubi circa duplo latior est quam longior, latissime truncatam et interdum in medio retu- sam, antice (et in lateribus) vero triangulo-rotundatam plerumque format, quae area foveam utrinque ostendit. CE E, A ie a A ELI cs ani det Pai; AA RI SRI SLEEP SENESE MOR VEGETA RR) ate SR ate CE : ARACNIDI DI PINANG ~ 299 Color. — Cephalothorax testaceus est, praesertim versus latera nigro-pilosus, parte cephalica nigra (interdum in medio pallida), hac plaga magna nigra ut fascia lata nigra per medium partis thoracicae continuata; pars thoracica praeterea limbo laterali nigro sat lato praedita est. Sternum cum labio nigrum, nigro- pilosum; mandibulae obscure testaceae, maxillae nigricantes. Palpi testaceo-nigricantes, basi late pallidiores. Pedes testaceo- nigricantes (1.1 paris interdum paullo clariores), coxis subter basi pallidis, femoribus 1.' et 4 partum basi pallidioribus quo- que; nigro-pilosi sunt, aculeis nigris. Abdomen nigrum, his ex- ceptis: utrinque in dorso seriem longitudinalem macularum circa 5 argenteo-albicantium magnitudine decrescentium ostendit, quarum prima annulum magnum circum tuberculum humerale format, secunda fasciam fortiter procurvam circum tuberculum insequens, reliquae fere triangulae sunt, apice retro directo: an- nuli illi et fasciae procurvae vix ullum spatium nigrum in medio inter se relinquunt; pone eas dorsum serie media longitudinali macularum circa 3 sensim decrescentium argenteo-albicantium notatum est. Latera abdominis anterius fascia longitudinali obliqua pallida sunt signata; venter maculas 4 sat parvas (vel fascias duas in binas maculas abruptas) albas ostendit, rectangu- lum magnum transversum fere in medio inter rimam genitalem et mamillas nigras formantes; interdum praeterea duas maculas parvas pallidas magis postice habet. Lg. corp. 3 !/,; lg. cephaloth. fere 1 1/,, lat. ej. paullo plus 1, lai front. curca 1/5; le. abd. 2:1/,, lat. ej. circa 1/3), millim. Ped. I 74/,, IT 6, III paene 34/,, IV circa 5'/,; pat. + tib. IV 1?/, millim. Feminas duas, quarum'’ altera adulta videtur, altera multo minor est, ceperunt Loria et Fea. — Num propria species est haec aranea? Meta tredecim-guttata, Sim., ex Malamoy vel ex Bassilan, fortasse eadem est species atque Argyroepeira argentina (Van Hass.), Thor. 300 T. THORELL Gen. Nephilengys, L. Kocu, 1872. 14. N. Malabarensis (Walck.). Syn.: 1841. Epeira malabarensis, Walck., H. N. d. Ins. Apt., II, p. 102. . Magnam vim exemplorum ex Pinang examinavi. Gen. Nephila, Lrack, 1815. 15. N. maculata (Fabr.) (4). Syn.: 1793. Aranea maculata, Fabr., Entom. Syst., II, p. 425. Tres feminas adultas domum miserunt Loria et Fea. (!) Ar. maculatam, Fabr., ad gen. Nephilam, et quidem ut typum ejus, refero, quia Leach (qui hanc speciem ab Epeira, Walck., segregavit) ad eam recipiendam gen. Nephilam creavit, neque antea ut typus alius generis selecta fuerat. — Inter omnes constare videtur, speciem quam wnicam sub genere quodam nominaverit autor generis, eam typum hujus generis esse considerandam, nec postea typum alius generis eligi posse. (Ita e. g. Ar. venatoria, Linn., typus est generis Hete- ropodae, Latr., quamquam Sundevall eam postea typum gen. Sarotis sui fecit). Quin sit typus generis inter species eas (duas vel plures) seligendus, quas autor ejus expressis verbis ad hoc genus retulit, vix dubium esse potest; sed quaenam earum typus generis considerari debeat, quaestio est, de qua non omnes inter se consentiant. Cel. Pocock (A Revision of the genera of Scorpions of the fam. Buthidae, with descr. of some South-African species, iz Proceed. of the Zool. Soc. of London, 1890, p. 126, cet.) ita judicat, quam speciem primam sub genere nominavit autor generis, eam typum generis illius esse habendam, nisi verbis expressis aliam speciem typum declaraverit autor. Secundum hanc rationem Nephila maculata (Epeira chrysogaster, Walck.) typus esset generis Epeirae (Walck.), Delena can- cerides (Walck.) typus generis Thomisi (Walck.), Phidippus morsitans (Walck.) typus gen. Atti (Walck.), Calliethera scenica (Clerck) typus gen. Salticîì (Latr.), et id genus alia! — Linnaeus contra et. Fabricius censuerunt, nomen generis, si hoc in plura dividitur, in specie ejus vulgatissima esse servandum. In opere meo On European Spiders, p. 10, speciem « typicam » (quo verbo nimirum speciem indi- catam volui, quae melius quam reliquae notas generi proprias exibet) speciei « vulgatissimae » anteferendam credidi, his tamen additis: « As however opinions may be divided as to whether a species be most common in, or typical of, a genus, . it seems to me desirable, when a genus is divided, and the person who made the division, has determined for what species he would preserve the ancient name, not to make any alteration in it ». Quam legem zoologi plerique secuti videntur. ARACNIDI DI PINANG 301 Gen. Epeira (Warcx.), 1805 (’). 16. E. papulata, Thor. Syn.: 1887. Epeira papulata, Thor. [Viaggio di L. Fea, cet., II], Primo Saggio sui | Ragnì Birmani, loc. cit., p. 180. Femina hujus certe speciei (in Birmania detectae), quam in Pinang invenerunt Loria et Fea, a specimine Birmanico, quod possideo, vix nisi eo differt, quod paullo minor est (3 millim. longa), scapo vulvae utrinque minus fortiter sinuato, ita ut pars apicalis scapi non, ut in hoc specimine, paullo longior quam latior sit, sed paullulo latior basi quam longior. In femoribus 1. paris aculeos binos longos albos apice’ nigros video, et in tibiis hujus paris aculeum ejusmodi, aliumque saltem singulum breviorem. Color paene plane ut in exemplo Birmanico est. 17. E. hemicraera, n., cephalothorace paullo breviore quam tibia cum patella 4.ì paris, testaceo, margine laterali partis thora- cicae et parte cephalica aut tota aut in dimidio antico nigra; oculis _mediis in rectangulum paullulo longiorem quam latiorem dispositis,. magnis et sub-aequalibus, mediis posticis spatio diametro sua non ( Cel. Simon (Études Arachn. 22.8 Mém. XXXVI. Etude sur les Arachn. de l’Ye- men, iz Ann. de la Soc. Ent. de France, 6.¢ Sér., X (1890), p. 81) dicit: « le nom d’Epeira doit étre remplacé par celui d’Aranea ». Verum est, Latreille nomen Linnaeaum Araneae primum (1804) Epeiris imposuisse; post duos annos vero sen- tentiam mutavit, nomen. genericum Araneae in illis araneis servans, quas hodie Tegenarias vocant. At si « lex prioritatis » in generibus usque a Linnaei Syst. 3 Nat., Ed.I, valere debet (ut mihi quidem videtur), tum Araneus, Linn. (1735), « prio- ritatem » ante Araneam, Linn. (1748), certe habet (conf. Scudder, Nomencl. Zool. II. Universal Index, cet., p. 26); si nomina tum generica quum specifica ab anno, quo Linnaeus rationem suam binorum nominum publici juris fecit, repetenda sunt, tum Araneus, Clerck (1757), antiquius quam Aranea, Linn. (1758), est habendum. Sed genus vetus Araneus vel Aranea jam pridem ad Ordinem Araneas promo- tum fuit. Praeterea minus aptum videtur, nomina « appellativa » omnibus nota, quae Classem, Ordinem vel aliam Partem Majorem Regni Animalis significant, ad genus quoddam ejusdem Partis restringere. Qui nomen araneae ut genus recipiunt, ii etiam nomen avis ut nomen genericum accipere debent, si quis novam speciem Avium sub no- mine generico Avis descripsit vel describet. — Idem nomen in Parte Majore et in genere (e. gr. Ordo Anthracomarti, Genus Anthracomartus) saltem veteres Syste- matis autores, Linnaeus, e.figr.," certe non toleravissent. i È; 302 T. THORELL parum minore sejunctis, medus anticis paullo longius inter se quam a lateralibus anticis separatis; pedibus obscure testaceis, apicem versus infuscatis, saltem posterioribus nigro-annulatis, an- terioribus ad longitudinem nigricanti-fasciatis; abdomine ovato, taevt, minus dense pubescenti, nigro, dorso vitta recurva lata ar- genteo-testacea antice et in lateribus cincto, cujus extremitates longe retro et paullo deorsum ut fasciae laterales versus mamillas ductae sunt, area magna dorsuali nigra interdum duplici serie macularum pallidarum notatis; ventre migro fascits duabus parallels pallidis signatum. — 9 ad. Long. circa 2!/, millim. Femina. — Cephalothorax circa dimidio longior est quam la- tior, forma ordinaria, parte cephalica anteriora versus sensim paullo angustata, fronte dimidiam partem thoracicam latitudine fere aequanti, tuberculo oculorum mediorum anticorum fortiter prominenti, clypeo humillimo; impressiones cephalicae profundae et coéuntes angulum valde obtusum inter se formant; sulcus ordinarius centralis tenuis et sat longus est. Laevis, nitidus et paene glaber est cephalothorax, a latere visus postice sat altus, dorso a declivitate postica usque ad oculos posticos recto et paullo proclivi. Oculî magni et conferti; series eorum antica levissime sursum curvata est, series postica desuper visa vix vel parum recurva, paene recta. Oculi medii sub-aequales (postici anticis — certe non minores) in rectangulum paullulo longius quam latius dispositi sunt; medii antici a mediis -posticis spatiis distant, quae oculi diametrum circiter aequant; oculi medii antici, spatio dia- metro sua paullo minore separati, paullo longius inter se quam a lateralibus anticis remoti sunt; oculi medii postici contra, spatio diametro sua multo minore separati, multo longius a lateralibus posticis quam inter se distant. Sternum magnum, sub-cordiformi- triangulum, breviter pilosum. Mandibulae femoribus anticis parum angustiores, paullo plus duplo longiores quam latiores, in dorso modo leviter convexae, laeves, nitidae. Maillae parallelae, parum longiores quam latio- res, labio plus duplo longiores, apice late rotundato-truncatae; labium duplo latius quam longius, apice rotundato-triangulo, non incrassato. Pedes graciles et breves, 1. paris cephalothorace ARACNIDI DI PINANG 303 circa 4.plo longiores, et pedibus 3.4% paris non duplo longiores. Aculeis gracilibus non paucis armati sunt pedes, praesertim in tibiis, sed etiam in femoribus et in metatarsis aculeati, patellis apice supra aculeo munitis. Femora 4. paris ciliis plane carent. Abdomen ovatum vel inverse ovatum, postice sub-acuminatum, parcius pubescens. Vulva ex area nitida elevata transversa sub- triangula (?), inaequali, postice latissime truncata, ferrugineo- fusca vel nigra constat, cujus anguli laterales tubercula duo formant, sua quodque impressione a parte media vulvae separata. Color. — Cephalothorax sub-testaceus, parte cephalica aut tota nigra, aut infuscata, dimidio anteriore nigro; summo margine laterali partis thoracicae nigro quoque. Sternum et labrum nigra, hoc apice pallidum; maxiilae nigrae, intus pallidae. Mandibulae obscure testaceae, macula vel umbra nigricanti in dorso. Pa/pi obscure testacei, versus apicem late nigricantes vel nigricanti- sub-annulati. Pedes obscure testacei, apicem versus infuscati vel higricantes, nigro-annulati et -fasciati: coxae testaceae totae sunt, femora saltem subter fasciam longitudinalem nigricantem (in pedibus posterioribus abbreviatam vel ad maculam redactam) ostendunt, patellae ad partem apice nigrae sunt, tibiae et me- tatarsi annulos saltem binos, medium latum et apicalem angu- stiorem, habent, tarsi ad maximam partem nigri vel nigricantes sunt. Abdomen nigrum est, hac pictura: dorsum vitta recurva lata argenteo-alba cingitur, quae antice declivitatem dorsi an- ticam nigram attinet, et quae utrinque ut fascia longa et sat lata intusque inaequalis vel dentata per latera abdominis retro et paullo deorsum versus mamillas extensa est. Area magna dorsualis inverse sub-ovata nigra ab hac vitta inclusa interdum serie’ longitudinali vittarum parvarum transversarum pallidarum retro fractarum (vel in maculas binas abruptarum) sensim de- crescentium notata est. Venter niger fasciis duabus longitudina- libus testaceis vel argenteis versus latera est notatus, apice po- stico harum fasciarum maculam ad latera mamillarum nigrican- tium fere formanti. | Lg. corp. 21/,; lg. cephaloth. parum plus 1, lat. ej. circa ?/,, lat. front. circa: 1/,; le. abd. 1/,, lat. ej. paene 1!/, millim. PT SR 304 T. THORELL Ped. I 4, II 31/,, III paene 21/,, IV circa 3!/,; pat. + tib. IV circa 1!/, millim. Feminas duas adultas minutae hujus speciei invenerunt Loria. et Fea. Formis quibusdam (praesertim pullulis) gen. Metae et Argyroepeirae sat similes sunt, ab utroque genere maxillis bre- vibus et parallelis (non divaricantibus), ab Aryyroepeira praeterea defectu ciliorum in femoribus 4. paris statim dignoscendae. 18. E. anseripes, Walck. Syn.: 1841. Epeira anseripes, Walck., H. N. d. Ins. Apt., JI, p. 106. Feminas nonnullas, adultas et juniores, £. anseripedis colle- gerunt peregrinatores nostri. Gen. Paraplectana (Car.), 1866. 19. P. maritata, Cambr. Syn.: 1877. Paraplectana maritata, Cambr. On some new gen. and spec. of | Aran., in Ann. and Mag. of Nat. Hist., Ser. 4, XIX, p. 32, Pl. VII, fig. 74-7e. 1877. » picta. Thor., Studi, cet., I, Ragni di Selebes, cet., loc. cit., p. 356 (16). 1873. » » id., ibid., II, Ragni di Amboina, cet., loc. cit., pp. 19 et 294. 1882. » nigro-anatis, Van Hass., Midden Sumatra, cet., Ara- neae, p. 15, Pl. I, fig.3. 1890. » mar itata, Thor., Studi, cet., IV, Ragnidell’Indo-Malesia, . cet., I, p. 76. Feminam P. maritatae, Cambr., sive P. nigro-analis, Van Hass., — cujus varietas P. picta, Thor., loc. cit., 1877, est — domum reportaverunt Loria et Fea. Specimina var. péctae hujus speciei, quae ad colorem abdominis magnopere variat, non tantum ex Celebes, verum etiam ex Amboina vidi; exempla formae prin- cipalis ejus in Taprobane, Pinang, Sumatra et Amboina col- lecta sunt. ii Gen. Gasteracantha (Sunp.), 1833. 20. G. fornicata (Fabr.). Syn.: 1781. Aranea fornicata, Fabr., Spec. Ins., I, p. 451. Feminam singulam adultam cum duabus junioribus G. forni catae continet collectio Loriae et Feae. ARACNIDI DI PINANG 305 21. G. brevispina (Dol.). Syn. : 1837. Gasteracantha cuspidata, C. L. Koch, Die Arachn., IV, p. 22 (ad part.). 1857. Plectana brevispina, Doi. , Bijdr. t. de Kennis d. Arachn. v. d. Ind. Archip., iz Natuurkund. v. Tijdschr. v. Nederl. Indié, XIII (Ser. 3, III), p. 423. Feminam juniorem invenerunt Loria et Fea. Fam. CRYPTOTHELOID Zi. Gen. Cryptothele, L. Kocu, 1872. 22. C. Sundaica, n., in fundo sub-fusca paene tota, materia cinereo-fusca tecta pilisque cinerascentibus crassis ad partem clavatis conspersa, et serie pilorum flaventium vel luteorum foras directo- rum secundum margines sulci longi medi cephalothoracis praedita; oculis 4 anticis, quorum posteriores reliquis oculis majores sunt, aream antice paullo latiorem quam postice et aeque saltem latam. ac longam occupantibus, oculis 4 posticis, qui, laterales praesertim, reliquis minores sunt, in seriem leviter procurvam et fortiter deorsum curvatam dispositis; pedibus 4.1 paris pedes 2.' paris longitudine parum superantibus; abdomine brevissime el inverse piriformi- orbiculato. — SJ ad. Long. circa 61/, millim. Mas. — Cephalothorax circa dimidio longior est quam tibia cum patella 4. paris, paene dimidio longior quam latior, inverse cordiformi-ovatus, postice sat late truncatus, utrinque anterius vix sinuatus, lateribus partis thoracicae modice et aequaliter ro- tundatis, parte circa tertia antica (i. e. parte cephalica quoad libera est) anteriora versus sensim fortiter angustata et paene triangula, fronte valde angusta. Humilis est cephalothorax, dorso a latere viso usque a declivitate postica valde praerupta et trun- cata (immo sub-concavata) paene usque ad oculos recto et satis proclivi, tum, paullo pone oculos posticos, paullo depresso, area ab oculis 2.” seriei et oculis mediis 3.!® seriei occupata reliquo dorso paullo altiori et librata; area oculorum 4 anticorum valde praerupta (non plane directa) est, clypeus et mandibulae valde reclinata. Clypeus, qui latior est infra quam supra, aeque circiter altus est ac latus infra, longitudinem mandibularum altitudine Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (6 Dicembre 1890) 20 is. Ped YoY 306 T. THORELL saltem aequans. Ut abdomen, sternum et pedes, materia terrea quadam (luto?) tectus est cephalothorax, qui in fundo inaequalis videtur, impressionibus cephalicis et sulcis binis radiantibus partis thoracicae latis sed parum profundis; secundum medium sulcum latum rectum fere glabrum, a declivitate postica ad oculos ductum ostendit, qui utrinque serie densa pilorum crassorum foras di- rectorum et appressorum marginatus est: ab hoc sulco, quasi a carina, margines laterales versus sensim declivis est cephalo- thorax, lateribus transversim non convexis sed rectis vel potius paullulo concavatis. Etiam aliis pilis crassis appressis praesertim versus margines munitus et quasi vestitus est, his pilis cum materia illa mixtis et conglutinatis. Ocul 4 antici, quorum po- steriores (seriei 2.) anterioribus (seriei 1.*) multo, circa dimidio, majores sunt, aream paullo latiorem antice quam postice et aeque longam ac latam postice .occupant. Spatium inter oculos duos seriei 1.2 eorum diametro paullulo majus est: reliqua spatia inter oculos 4 anticos oculi diametro multis partibus sunt mi- nora. Oculi 4 postici sive seriei 3.1% seriem a fronte visam for- titer deorsum curvatam, desuper visam sat leviter procurvam formant. Medii oculorum 3.’ seriei lateralibus paullo majores sunt, oculis seriei 1.2, ut videtur, paullo minores; spatio sunt disjuncti, quod oculi diametro saltem duplo minus est, a late- ralibus vero plus duplo longius quam inter se remoti. Cum oculis 2.2 seriei aream multo longiorem quam latiorem et paullo latiorem antice quam postice occupant, non parum longius ab his oculis (spatio horum diametro paullo majore) quam a late- ralibus seriei suae remoti; oculi seriei 2.° a lateralibus posticis paullo longius quam a mediis posticis distant. Sternum planum, pubescens, longius ovatum, antice satis anguste truncatum, apice postico inter coxas 4. paris retro producto et truncato. Mandibulae metatarsis paullo crassiores, duplo longiores quam latiores, apicem versus sensim paullo angustatae, in dorso parum convexae, laeves, nitidae, paene glabrae; unguis brevissimus. Maxillae oblongae, apicem versus sensim angustatae et sub-acu- minatae, in labium fortissime inclinatae eoque parum longiores; labium magnum, paullo longius quam latius, apicem latum et ARACNIDI DI PINANG 307 rotundato-truncatum versus sensim paullo angustatum. Palpi non breves, sat graciles, clava tamen magna, femora antica la- titudine aequanti. Pars femoralis basi incurva est, extus, subter, serie pilorum gracilium munita, ut insequentes duae supra sat dense et sat crasse pilosa; pars patellaris prioris crassitie est, paene cylindrata, non parum, sed vix dimidio, longior quam la- tior; partes insequentes deorsum et paullo foras directae sunt, supra brevius sed sat dense ct sat crasse pilosae : pars tibialis parte patellari intus multo brevior et antice multo latior est, a basi anteriora versus sensim et oblique dilatata, antice valde oblique truncata, apice lateris exterioris in spinam anteriora versus, sursum et foras directam producto, cujus summus apex paullo incurvus est. Pars tarsalis aeque paene lata ac longa est, apice latissime et oblique truncata, sub-rhomboides fere, parum convexa, parte patellari circa duplo et dimidio latior. Bulbus genitalis crassus rufo-piceus satis complicatus est: a latere ejus exteriore exit unguis magnus acuminatus compressus testaceus foras di- rectus et paullo deorsum curvatus; subter laminam longitudi- nalem anteriora versus directam et dilatatam nitidissimam rufe- scenti-testaceam ostendit, et magis posterius spina longissima picea in circulum curvata cinctus videtur. Pedes breviores sunt, tarsis metatarsisque gracilioribus et teretibus exceptis crassi, angulati et subter plani, tibiis praesertim et patellis superius ad longi- tudinem carinatis; plus minus inaequales et sub-nodosi sunt, femoribus 1.i paris ad apicem intus in tuberculum setam rectam fortem sub-cylindratam gerens incrassatis. Praesertim subter sat dense pilosi sunt pedes, pilis in metatarsis tarsisque formà ordi- narià, praeterea ad partem curvatis et apice clavatis, setis paucis clavatis iis admixtis. Femora li et 4 parium incurva sunt. Unguiculi tarsorum parvi, praesertim inferior, qui subito a basi deorsum curvatus est, dentibus carens; unguiculi superiores den- tibus 4 densis parallelis gracilibus pectinati sunt (ita saltem in pedibus 1. paris). Abdomen parum longius quam latius, desuper visum inverse et brevissime piriformi-orbiculatum, anteriora versus igitur angustatum et hic in ipsa basi angusta dorsi pilis densis brevibus crassis munitum, praeterea pilis brevibus sub-clavatis 308 T. THORELL saltem posterius sparsum. A latere visum abdomen antice late truncatum, postice late rotundatum est, dorso anterius recto et librato. Venter pilis crassis brevibus appressis et setulis nonnullis clavatis dense est conspersus. Apex abdominis foveam profundam, supra et in lateribus lobo cutis inclusam format, in qua fovea mamillas duas vidisse videor. Color. — Totum fere animal in fundo fuscum est, pedibus hic illic, praesertim basi, paullo clariores, paulloque (parum distinete) nigro-annulatis vel -maculatis; materia illa, qua vesti- tum est corpus, magis cinereo-fusca est. Mandibulae et palpi, parte saltem tarsali fusca excepta, magis testaceo-fusci sunt, bulbus genitalis ad partem rufescens; mazxillae testaceae, labium fuscum. Pili secundum sulcum medium cephalothoracis et pili in ipsa basi dorsi abdominis flaventes vel cinereo-lutei sunt, reliqui pili et setae totius corporis cinerascentia vel cinerascenti-fusca. Lg. corp. 64/,; lg. cephaloth. parum plus 31/,, lat. ej. 27/,, lat. front. paene 1, lat. clypei 1; lg. abd. 3, lat. ej. 24/, millim. Ped. 1 71/,, 162/,, 16/5, 1V 64/,5 pat. iti 1V- 24 alla Exemplum masculum adultum singulum ceperunt Cel. Loria et Fea. Modo feminae (') vel mas junior (7) formarum trium antea cognitarum generis singularissimi Cryptothelae adhuc inventi fuerunt. — C. Sundaica nostra saltem a C. verrucosa, L. Koch, et a C. Ceylonica, Cambr., magnitudine et dispositione oculorum alia facile et praesertim internoscenda videtur, a C. crestata, Sim., vero tibiis vix vel non basi intlatis. (1) C. verrucosa, L. Koch, ex insulis Samoa et ex Nova Guinea; €. Ceylonica, Cambr., ex ins. Taprobane. @® C. cristata, Sim., ex Mexico. In hac « tibiae ad basin valde inflatae » dicuntur, quod in nostram speciem non quadrat. Sage 0 ARACNIDI DI PINANG 309 Tribus CITIGRADAR. Fam. LYCOSOID A. Subfam. CTENINA. Gen. Ctenus (Warcx.), 1805. 23. C. fungifer, n., cephalothorace in dorso ad longitudinem recto, in fundo nigro-fusco, fascia media longitudinali lata, anterius in formam rhomboidis paullo dilatata, antice posticeque sub-acumi- nata nolato, et praeterea utrinque fascia angustiore supra-marginali munito, his fascis tribus pallidioribus et flaventi-pubescentibus, fronte dimidiam partem thoracicam latitudine aequanti vel parum supe- ranti; pedibus testaceo- vel olivaceo-fuscis, femoribus posterioribus supra migricanti-sub-annulatis; tibiis anterioribus 5 paribus, me- tatarsis anterioribus 3 paribus aculeorum subter armatis; abdomine superis sub-olivaceo-fusco, punctis albicantibus in series longitu- dinales ordinatis notato, infra pallidiore; lamina vulvae ex callo transverso latissimo procurvo, in medio antice petiolato, fungi-formi fere, constanti. — 9 ad. Long. circa 91], millim. Femina. — Cephalothorax paene aeque longus est ac tibia cum patella 4.) paris, paullo plus ‘/, longior quam latior, antice utrinque modice sinuatus, parte thoracica lateribus posterius for- titer, anterius leviter rotundatis anteriora et posteriora versus fere aeque angustata, parte cephalica lateribus levissime rotun- datis anteriora versus paullo angustata quoque, quoad libera est fere duplo latiore quam longiore, fronte truncata (area oculorum anteriorum prominenti) dimidiam pariem thoracicam latitudine aequanti. A. latere visum dorsum ipsum rectum et paene li- bratum est, modo inter et paullo pone oculos posteriores paullo convexum et proclive; declivitas postica ipso dorso fere duplo brevior est, sat praerupte declivis et sat leviter convexa. Facies circa duplo latior est infra quam altior, lateribus sat leviter de- clivibus, a fronte visa supra parum convexa, paene plana; clypei altitudo diametrum oculorum seriei 1.® non aequat. Sulcus cen- tralis fortis et longus est. Area oculorum paullo longior quam rent ALS TS See eae, ee vet “As a ella bo I E NASO Rh ce ea SETT a ue GI Say | cao aree. 310 T. THORELL latior; series eorum media non parum (sed non diametro oculi singuli postici) brevior est quam series postica, et plus duplo, paene triplo, longior quam series antica. A fronte visa series media paullulo deorsum curvata est: linea margines inferiores — oculorum hujus seriei tangens tamen paullo sursum, non deor- sum, curvata est (linea recta marginem inferiorem lateralium tangens medios paullo supra marginem inferiorem secat). Oculi seriei anticae (duo antici) duplo minores sunt quam oculi medii seriei mediae, qui oculis seriei 3.’ (duobus posticis) evidenter paullo majores sunt; oculi laterales seriei mediae parvi, oblongi, reliquis oculis multo minores. Oculi duo antici cum mediis seriei mediae trapezium fere duplo latius postice quam antice et paullo brevius quam latius postice formant; trapezium, quod formant oculi postici cum mediis seriei mediae, circa duplo latius est postice quam antice et paene aeque longum ac latum antice. Oculi antici spatio diametro sua evidenter minore disjuncti sunt; a mediis seriei mediae spatio etiam minore, dimidiam diametrum suam vix aequanti, distant. Oculi medii serici mediae evidenter longius inter se quam a lateralibus hujus seriei remoti sunt, ab his spatio oculi lateralis diametrum breviorem aequanti se- parati, inter se vero spatio circiter !/, diametri suae aequanti (et spatium inter oculos duos anticos aequanti) sejuncti; ab oculis anticis spatio circa duplo minore, quam quo inter se distant, remoti sunt. Oculi laterales seriei mediae paullo longius ab oculis posticis quam a mediis seriei mediae distant. Spatium inter -oculos medios seriei mediae et oculos posticos horum diametrum fere aequat. Sternum paullo longius quam latius, antice trun- catum. Mandibulae paullo plus duplo longiores quam latiores, femora antica latitudine aequantes; sulcus unguicularis antice intus 3, postice 5 dentibus armatus est. Mamzllae parallelae, sub-ovatae, saltem duplo longiores quam latiores, labio saltem duplo lon- giores, basi oblique et sat late truncatae, ab insertione palpi apicem versus paullo dilatatae, lateribus leviter concavatis, apice extus rotundato, intus late et oblique truncato. Lab:um parum longius quam latius, apice late truncatum. Pedes sat robusti, ARACNIDI DI PINANG oil non multo breves (4.' paris cephalothorace circa 3 ?/, longiores), aculeis crebris armati. Femora e. gr. 1.' paris aculeos 9, 2. paris 11 aculeos habent; patellae anteriores muticae videntur, poste- riores patellae utrinque aculeo munitae sunt. Tibiae anteriores subter 5 paribus, metatarsi anteriores subter 3 paribus aculeorum armati sunt, praeterea inermes. Tibiae posteriores etiam supra 2-3 aculeos habent. Unguiculi bini fortiter et aequaliter curvati, dentibus brevibus 2-3 (ita saltem in pedibus 1.‘ paris) muniti. Abdomen sub-ovatum. Vulva figurae fungi (Agarici) humilis sat similis est: ex callo maximo, alto, deplanato, transverso et triplo-quadruplo latiore quam longiore constat, qui postice ample rotundatus est, antice in medio quasi in petiolum basi angustum, tum dilatatum productus et utrinque, apud euni, paullo emargi- natus: apices rotundati hujus calli (pallide fusci) nigri sunt. Color. — Cephalothorax in fundo nigro-fuscus est, olivaceo- fusco-pubescens, nigro-pilosus, fasciis tribus ferrugineo-fuscis no- tatus, quarum media latissima et luteo-pubescens est, anterius sensim angustato-acuminata et inter oculos posteriores producta, postice, in declivitate postica, quoque angustato-acuminata , utrinque in medio partis cephalicae in dentem brevem paullo dilatata, anterius igitur sub-rhomboides; fasciae duae laterales angustae et supra-marginales sunt, et pube sub-lutea vel fla- venti vestitae: secundum summum marginem lateralem nigrum pubes ejusdem coloris fasciam angustam in maculas abruptam formare quoque videtur. Etiam clypeus ferrugineo-fuscus et flaventi-pubescens est. Mandibulae piceo-fuscae, nigro-pilosae; sternum, maxillae, labium et coxae subter fusco-testacea. Palpi testaceo- vel sub-olivaceo-fusci, apice paullo infuscati. Pedes quoque testaceo- vel sub-olivaceo-fusci, pube tenui lutea vel fla- venti et pilis nigris minus densis vestiti, aculeis nigris; in fe- moribus posterioribus, supra, vestigia annulorum 3-4 nigrican- tium videos praeterea pedes unicolores sunt. Abdomen in fundo sub-fuscum est, vestigiis A magni et crassi vel areae maximae sub-lanceolatae (?) pallidioris in dorso, macularumque parvarum nigrarum praesertim supra et in lateribus; utrinque in. declivi- tate antica macula nigra notatum est; supra pilis nigris est SRI AT = Slte T. THORELL sparsum et pube rufescenti- et. olivaceo-fusca vestitum, vestigiis- que punctorum albicantium e pube formatorum praesertim po- sterius praeditum, quae in series longitudinales (4?) ordinata fuisse videntur. Infra pallidius est abdomen, pube sordide oli- vaceo-testacea vestitum. Mamillae sub-fuscae. Lg. corp. 91/,; lg. cephaloth. 42/,, lat. ej. 3 1/,, lat. front. paene 2; lg. abd. 5 !/,, lat. ej. 31/, millim. Ped. I 13, II 11!/,, HI 11, IV 164/,; pat. + tib. IV 4*/, millim. Feminam singulam ceperunt Loria et Fea. Haec species C. (Lep- tocteno) valvulari, Van Hass. (1), valde affinis quidem est, sed minor, dorso cephalothoracis recto, non ad longitudinem convexo, linea oculos seriei mediae infra tangenti paullo sursum curvata, oculis mediis hujus seriei oculis anticis duplo majoribus, lamina sive callo vulvae multo latiore sive breviore, cet., sine negotio dignoscenda. Subfam. LYCOSINZE. Gen. Lysania (?), n. Cephalothorax minus altus, longior, dorso inter declivitatem posticam et oculos posticos fere recto et librato, facie - paullo latiore infra quam altiore, lateribus sat praerupte declivibus (non directis), convexis. i Oculi in tres series ordinati, oculis seriei 1.€ sive anticae reliquis multo minores; haec series sat fortiter deorsum curvata est, et aeque circiter longa ac series media, cujus oculi valde magni sunt, cum oculis seriei posticae (3.!) trapezium non parum latius postice quam antice formantes. Oculi medii antici ab oculis lateralibus anticis spatio majore distant, quam quo inter se remoti sunt; spatia, quibus distant oculi antici a mar- gine clypei, vix vel non eorum diametrum aequant: ab oculis seriei mediae spatiis hoc diametro saltem aequanti sunt remoti. @) Midden Sumatra, cet., Aran., p. 451, Pl. V, fig. 12. @) Avoavia, nom. propr. person. ARACNIDI DI PINANG OLS Mandibulae mediocres, directae. Maxillae parallelae, apicem versus vix dilatatae, intus et extus rectae, apice extus ample rotundato; paene duplo longiores quam latiores sunt, labio non longiore quam latiore duplo longiores. Pedes graciles, mediocris longitudinis, ita: IV, I, Il, IN lon- gitudine se excipientes, aculeis paucioribus gracilibus armati; tarsi unguiculis ternis pectinato-dentatis muniti. Abdomen sub-ovatum; mamillae breves, obtusae, superiores et inferiores fere aeque longae.. ! Typus: L. pygmea, n. A genere Lycosa (Latr.), Sund., cui proxima mihi quidem videtur, differt Lysania praesertim serie oculorum antica sat fortiter deorsum curvata et spatio modo parvo a clypei margine remota, ut et mediis horum oculorum spatio minore inter se quam a lateralibus anticis remotis. Hoc genus gen. Anomalommae, Sim. (*), a Cel. Simon ad Agalenoidas relato, prope accedere videtur, fortasse ab eo non diversum. 24. L. pygmea, n., cephalothorace nigro, albicanti-pubescenti, margine laterali anguste albo; pedibus olivaceo-nigris, pallido- annulatis et in his annulis albo-pubescentibus, metatarsis tarsisque pallidis totis; abdomine nigro, olivaceo-pubescenti et maculis partis albis superius consperso. — 2 ad. Long. circa 3 millim. Femina. — Cephalothorax inverse sub-ovatus, circa duplo la- tior quam altior, saltem dimidio longior quam latior, tibiam cum dimidia patella 4. paris longitudine circiter aequans, utrin- que anterius leviter sinuatus, lateribus partis thoracicae modice (anterius levius) rotundatis, lateribus partis cephalicae vero paene rectis anteriora versus sat fortiter angustatus, clypeo dimidiam partem thoracicam latitudine fere aequanti, fronte etiam paullo angustiore, oculis seriei mediae prominulis; postice sat late trun- (®) In Van Hasselt, Araneae ex Archipelago Malayano [Max Weber, Zoologische Ergebnisse einer Reise in Niederlindisch Ost-Indien, Heft 2], p. 199. — Anomalomma lycosinum, Sim., loc. cit., ex Java, nostra Lysania pygmea multo majus videtur, ab ea sine dubio diversum. 314 T. THORELL cato-emarginatus est, impressionibus cephalicis distinctis, sulco ordinario centrali tenui, longe retro locato. A latere visum dorsum ante declivitatem posticam (quae modice declivis, recta et dorso ipso saltem duplo brevior est) usque ad oculos rectum et libratum procurrit ; facies paullo latior infra quam altior est, non parum latior infra quam supra, ubi parum convexa, paene plana est, lateribus sat praerupte declivibus et modice convexis. Spatium inter marginem clypei et oculos medios anticos eorum diametrum vix vel non aequat; spatium inter hunc marginem et laterales anticos etiam minus. est. Area oculorum aeque longa ac lata videtur. Series eorum antica, aeque longa ac series 2.2, sat fortiter deorsum curvata est: linea recta oculos laterales anticos supra tangens medios fere in centro secat. Oculi medii antici, oculis 2. seriei multis partibus minores, spatio modo minuto sejuncti sunt, a lateralibus anticis, quibus paullulo majores videntur, spatio majore, dimidiam oculi diametrum tamen vix superanti, separati; ab oculis seriei 2.” spatio diametro sua non parum.majore remoti sunt oculi antici (saltem laterales). Oculi seriei 2.2 magni circa duplo majores sunt quam oculi duo postici, cum iis trapezium vix longius quam latius antice, et non parum (paene dupla oculi postici diametro) latius postice quam antice formantes; spatium, quo sejuncti sunt, eorum diametrum paene aequare videtur; a posticis oculis spatiis diametrum suam paullo superantibus distant. Spatium inter oculos posticos eorum diametro saltem quadruplo majus videtur. Sternum magnum, pa- rum longius quam latius, leviter convexum. Mandibulae directae, parallelae, circa duplo et dimidio longiores quam latiores; dentes, quibus sulcus unguicularis postice armatus est, 5 videntur, duobus exterioribus (parvis) exceptis minutissimi. Palporum pars patellaris dimidio, pars tibialis duplo et dimidio longior quam latior fere est, pars tarsalis prioribus duabus con- junctis paullo longior. Pedes graciles, modice longi (4 paris cephalothorace circa quadruplo longiores), aculeis paucioribus gracilibus armati. In pedibus 1.i paris, e. gr., femora supra 1. 1, antice 1 aculeum habent, tibiae supra 1. 1. et subter 2. 2., me- tatarsi subter 2. 2. aculeos; tibiae posteriores undique sunt acu- ate ar OD, a aS aie, lk See A Lal ARACNIDI DI PINANG 315 leatae. Patellae supra aculeum longum in ipso apice aliumque breviorem basi habent. Unguiculi superiores dentibus longis et densis, in 1. paris pedibus circa 10, pectinati sunt; unguiculus inferior dentibus 2 (3?) in his pedibus pectinati videntur. (In pedibus posterioribus pauciores sunt dentes unguiculorum supe- riorum). Abdomen sub-ovatum. Vulva sat magna et alta pallide fusca postice in tubercula duo magna rotundata nitidissima divisa est. Mamillae brevissimae, art. 2.° superiorum et inferiorum non longiore quam latiore. Color. — Cephalothorax niger, summo margine dense alho- pubescenti, et etiam praeterea pube crassiore albicanti praeditus vel — verisimiliter — ad magnam partem vestitus. Sternum sordide testaceum, nigricanti-marginatum. Mandibulae in dorso nigricantes, apice late sub-testaceae (vel in dorso sub-testaceae et plaga maxima longa basali nigra notatae). Maxillae et labium nigro-testacea. Palpi sordide vel olivaceo-testacei, parte tarsali pallidiore, parte saltem femorali annulo pallido cincta. Pedes olivaceo-nigri, testaceo-annulati, annulis albo-pubescentibus, me- tatarsis tarsisque totis testaceis; coxae et trochanteres sordide testacea sunt, praesertim subter, femora annulum medium sat angustum pallidum habent, praeterea apice et basi plus minus evidenter pallida; patellae apice excepto pallidae sunt; tibiae annulum medium angustum pallidum ostendunt, summa basi plus minus evidenter pallidae quoque. Abdomen nigrum, olivaceo- pubescens; superius punctis albis sat multis conspersum est et, ut videtur, lineola una alterave transversa alba in dorso no- tatum quoque; venter paullo clarior, cinereo-albo-pubescens. Mamillae superiores nigrae, ad partem albo-pubescentes, infe- riores testaceo-fuscae. Lg. corp. 3; lg. cephaloth. 14/,, lat. ej. paene 1, lat. clypei paene '/,; lg. abd. paullo plus 11/2, lat. ej. circa 1 millim. Ped. I 5, Il paullo plus 4, Il 4, IV 6 millim. longi; pat. + tib. IV paene 2, metat. + tars. IV paene 2 !/, millim. Feminam singulam parvae hujus speciei invenerunt Loria et Fea. 316 T. THORELL Gen. Liycosa (Larr.), 1804. 25. L. pusiola, Thor. Syn.: 189.. Lycosa pusiola, Thor., Spindlar fr. Nikobarerna, cet., in K. Svenska i Vet.-Akad. Handl., XXIV, n.° 2. Tres feminas (quarum unam adultam) hujus speciei, quae etiam in Sumatra et in ins. Nias inventa fuit, in ins. Pinang captas examinavi. Fam. OX YOPOID. Gen. Oxyopes, Larr., 1804. 26. 0. Birmanicus, Thor. Syn.: 1887. Oxyopes Birmanicus, Thor. [Viaggio di L. Fea, cet., II], Primo Saggio sui Ragni Birmani, loc. cit., p. 325. Marem adultum (et feminam juniorem, quae ea quoque hujus speciei videtur) ex ins. Pinang domum reportaverunt Loria et Fea. In Birmania et in locis diversis Indo-Malesiae haec species inventa quoque est. 27. 0. imbellis, n., cephalothorace, maculis ocularibus nigris exceptis, toto luteo, pube alba munito; mandibulis luteis, immacu- latis, palpis pedibusque luteo-testaceis, apicem versus magis olivaceo- testaceis, immaculatis, aculeis nigris; abdomine in fundo olivaceo- virescentt vel -luteo, fascuis duabus longitudinalibus albis in dorso, singula ejusmodi fascia in utroque latere, duabusque vel tribus fasciis lineisve longitudinalibus albis in ventre ornato; area vulvae magna sat alta pallida postice in formam trianguli brevis retro producta maculisque duabus nigris et ante eas lineolis duabus mi- nutis parallelis nigris notata. — 9 ad. Long. circa 7 millim. Femina. — Cephalothorax modice altus est, tibia 4. paris paullo longior et circa dimidio longior quam latior, lateribus posterius fortiter, anterius parum rotundatis anteriora versus sat fortiter angustatus, latitudine frontis dimidiam partis thora- cicae latitudinem vix aequanti, saltem non superanti, oculis 2.4 ARACNIDI DI PINANG SI et 3. parium paullo prominentibus. A latere visum dorsum ante declivitatem posticam valde praeruptam in medio paullo depressum est, in parte thoracica libratum et paullo convexum, in parte cephalica paullulo assurgens et vix convexum; area oculorum sex posteriorum fortiter proclivis et recta est, facies sub iis directa. Altitudo clypei longitudine areae oculorum evi- denter minus est, 3/, longitudinis mandibularum vix superans. Sulcus ordinarius centralis tenuis et brevissimus. Arca oculorum paullulo latior quam longior est. Oculi 1. paris spatio eorum diametro saltem dimidio majore sunt sejuncti, ab oculis 2.' paris spatio hac diametro non parum minore remoti; oculi 2.' paris, qui oculis 4 posterioribus paene dimidio majores sunt, spatio diametrum suam paene aequanti sunt disjuncti, ab oculis 3.4% paris paene aeque longe atque inter se remoti. Oculi 3.% paris multo longius, spatio diametro sua duplo majore, ab oculis 4. paris distant; hi oculi, qui oculis 3. paris paullulo minores sunt, spatio diametro sua paene duplo majore sunt separati. Area, quam formant oculi 2.' et 4.' parium, rectangula est, vix dimidio longior quam latior. Sternum paullo longius quam latius. Mandibulae circa triplo longiores quam latiores basi, ubi fe- mora antica crassitie aequant. Labium circa duplo longius quam latius, apicem et basin versus sensim angustatum, apice sat anguste truncato. Palp: mediocres, parte patellari paene dimidio longiore quam latiore; pars tibialis fere triplo longior quam latior est, pars tarsalis prioribus duabus conjunctis paullo lon- gior lisque multo angustior. Pedes non longi, crassitie mediocri, aculeis non ita crebris armati: in tibiis 1.i paris, e. gr., modo 8 aculeos video. Abdomen 21/,-3.plo longius quam latius est, antice sub-truncatum, immo in medio paullo retusum, lateribus leviter rotundatis posteriora versus sensim angustatum. Vulva ex area magna pallida convexa constat, quae postice in formam trianguli brevis obtusi retro producta est: ante hanc partem retro productam maculas duas sat magnas sub-rotundatas nigras ostendit, spatio diametrum suam circiter aequanti separatas, et ante eas lineolas duas longitudinales breves parallelas nigras, quae spatio etiam paullo minore sejunctae sunt. en es A yf +» ‘> Pil ps ys 318 T. THORELL Color. — Cephalothorax et partes oris in fundo rufo-testacea sive lutea sunt; sternum, palpi et pedes paullo clariora, luteo- testacea, pedes apicem versus magis olivaceo-testacei, albo-sub- pubescentes, aculeis nigris. Inter oculos (saltem anterius) dense albo-pubescens est cephalothorax, qui secundum medium laterum vestigia pubescentiae albae ostendit quoque, hac pubescentia fortasse duas fascias longitudinales formanti (?); praeterea se- cundum margines laterales cephalothoracis vestigia pubescentiae albae video, ut et in parte cephalica, ubi haec pubescentia /or- tasse fascias duas, ab oculis oblique deorsum et retro directas format, aliamque fasciam secundum medium clypei (?). Maculae oculares nigrae adsunt, praeterea cephalothorax et mandibulae in fundo immaculata sunt. Abdomen, in nostro exemplo detritum, olivaceo-virescens est, anterius magis olivaceo-luteum, fasciis duabus longitudinalibus albis secundum dorsum, spatio interjecto sat lato anterius fasciam brevem sub-hastatam paullo obscuriorem includenti; in utroque latere fascia albicans postice abbreviata conspicitur; venter sordide virescens duas (vel tres) fascias lon- gitudinales albas ostendit. Quae fasciae omnes plus minus albo- pubescentes sunt. Mamillae pallide fuscae. Lg. corp. paene 7; lg. cephaloth. paullo plus 2 1/,, lat. ej. 2, lat. front. circa 1; lg. abd. paullo plus 4, lat. ej. paene 2 millim. Péd: 1. 10-4/,,°11?; I 9, 1V 10; pat: tib IV paullo” plus 3 millim. ; Feminam singulam mutilatam et ad maximam partem detritam hujus speciei examinavi, quam detexerunt Loria et Fea. Tribus LATERIGRADA. Fam. STEPHANOPOIDA. Gen. Regillus, Camspr., 1884. 28. R. cinerascens (Dol.). Syn.: 1859. Thomisus cinerascens, Dol., Tweede Bijdr. tot de Kennis d. Arachn. vy. d. Ind. Archip., im Verhand. d. Natuur- kund. Vereen. in Nederlandsch {Indie (Acta Soc. Scient. Indo-Neerlandicae), V, p. 58, Taf. XII, flg. 4. a È a È 4 ARACNIDI DI PINANG 319 1884. Borboropactus cinerascens, Sim., Descr. d’une nouv. fam. de l’Ordre des Araneae (Bradystichidae), cet., in Comptes-rendus de la Soc. Ent. de Bel- gique, 1884, p. (11). Feminam juniorem singularis hujus araneae domum reporta- verunt Loria et Fea. A. cinerascens jam in Java et Sumatra captus fuit. Fam. HETEROPODOIDAE. Gen. Heteropoda (Larr.), 1304. 29. H. venatoria (Linn.). Syn.: 1758. Aranea venatoria, Linn., Syst. Nat., Ed. 10, I, 11, p. 1035. Feminam juniorem ceperunt Loria et Fea. 30. H. furva, n., cephalothorace tibiam 4. paris longitudine paullo superanti, in fundo obscure fusco, pube sub-olivacea vestito, vitta transversa nigro-limbata flava postice et vitta parva transversa flava in clypeo notato, in marginibus lateralibus paullo flavo- maculato quoque; sterno et coxis subter obscurius vel clarius fuscis; pedibus in fundo rufescenti-fuscis (femoribus subter punctis densis obscurioribus sparsis et interdum supra nigricanti-sub-annulatis), scopulis olivaceo-nigris, tibiis 4. paris etiam supra aculeo munitis, abdomine pube densa olivacea vestito et pilis flaventibus sparso, in lateribus paullo flavo-maculato, vel ommi pictura carenti; area ocu- lorum mediorum modo paullo longiore quam latiore, posticis eorum anticos magnitudine evidenter superantibus; area vulvae posterius sulco medio in tubercula duo humilia oblonga divisa, quae antice et postice paullo divaricant, et ante quae foveae duae rotundae conspiciuntur, septo inter has foveas postice acuminato et inter tu- bercula illa paullo pertinenti. — 9 ad. Long. 18-21 ?/, millim. Femina. — Cephalothorax ad formam est ut in H. venatoria, modo paullo altior; non parum longior est quam latior, tibià 4. paris paullo longior, latitudine frontis truncatae dimidiam partis thoracicae latitudinem paullulo superanti; impressiones cephalicae leves sunt, sulcus ordinarius centralis non longus, OAs a a a Ce RS Re EO Re a et e Cady Cee ee ye te aT 320 T. THORELL tarsis evidenter brevior. Spatium inter marginem clypei proclivis (non directi) et oculos laterales anticos eorum diametrum saltem aequat. Series oculorum postica, circa dupla oculi lateralis po- stici diametro longior quam antica, desuper visa sat leviter re- curva est, series antica a fronte visa leviter deorsum curvata: linea recta oculos laterales anticos supra tangens medios anticos parum sub margine superiore secat. Oculi laterales antici, late- ralibus posticis parum majores, mediis anticis fere dimidio ma- jores sunt, laterales postici mediis posticis (qui mediis anticis evidenter paullo majores sunt) circiter 1/, majores. Oculi medii aream occupant, quae paullo (non diametro oculi) longior est quam latior postice et fere dimidio latior postice quam antice. Oculi bini laterales spatio sunt disjuncti, quod eorum diametrum aequat et paullulo majus vel saltem non minus est quam spatia , quibus distant medii antici a mediis posticis, his spatiis horum oculorum diametro evidenter paullo majoribus. Spatium inter oculos medios anticos eorum diametro paullo est minus; a late- ralibus anticis spatiis parvis, circa triplo minoribus quam quo inter se distant, separati sunt. Oculi medii postici spatio dia- metrum suam aequanti sunt sejuncti, a lateralibus posticis saltem dimidio longius quam inter se distantes. Mandibulae paullo plus duplo longiores quam latiores sunt, patellas 1. paris longitudine aequantes, femoribus anticis pa- rum angustiores, in dorso versus basin sat fortiter convexae, nitidae, obsoletissime transversim striatae, aequaliter pube- scentes et pilosae; margo posticus sulci unguicularis dentibus 4 est armatus, anticus vero, intus, 3 dentibus. Labium parum longius est quam latius, paene quadratum. Pedes sat breves et robusti, 2. paris cephalothorace circa 4.plo longiores: pedes 2.' paris circiter tarso suo longiores sunt quam pedes 1.' paris, qui paullulo breviores (non longiores) sunt quam pedes 4.' paris. Minus dense pubescentes et pilosi sunt pedes, non hirsuti, et aculeis mediocribus armati. Femora 1.' paris, e. gr., 8 aculeis sunt munita; tibiae anteriores subter 2. 2. 2., antice et postice 1. 1. aculeos habent; tibiae 4.' paris (non reliquae) aculeo etiam supra (magis versus apicem) praeditae sunt. Patellae anteriores 1 ARACNIDI DI PINANG 321 aculeum sat parvum postice ostendunt, posteriores, vel saltem 4. paris, aculeum utrinque. Scopulae densae, non latae, in pe- dibus anterioribus usque ad basin, in pedibus 3." paris paene ad basin, in 4.1 paris pedibus modo ad medium metatarsorum pertinentes. Abdomen breviter et inverse sub-ovatum est, an- tice rotundato-truncatum, postice lateribus plus minus rotundatis sensim citius angustatum et sub-acuminatum. Area vulvae, dia- metrum. maximam metatarsi 4.' paris latitudine circiter aequans, parum longior quam latior est, posterius paullo elevata et sulco medio in tubercula duo aequaliter et sat leviter convexa divisa; ante haec tubercula, quae oblonga, sub-ovata, antice truncata, in latere exteriore leviter concavata et apice postice paullo divari- cantia sunt, foveas duas rotundas format area vulvae: septum inter has foveas apice suo acuminato brevi spatio inter tubercula illa pertinet. Color. — Cephalothorax in fando obscure fuscus est, pube sat densa olivacea vestitus, et hac pictura e pube formata ornatus: paullo ante marginem posticum vittam transversam pulchre flavam, antice et postice nigro-limbatam ostendit, quae in medio parum procurva est, extremitatibus paullo fortius procurvis; clypeus in medio, prope oculos, lineam brevem sive fasciam an- gustam transversam flavam habet, praeterea obscure olivaceo- pubescens; in marginibus lateralibus cephalothorax paullo flavo- maculatus quoque est. Sternwm sordide fuscum vel piceum, nigro-pilosum. Mandibulae nigrae, satis aequaliter olivaceo- pubescentes et pilis fortibus nigris conspersae, apice pallide ru- fescenti-ciliatae. Maxillae piceae, extus magis nigrae, apice intus pallidae. Labium nigrum, apice anguste pallidum. Palpi obscure fusci, basi, praesertim subter, paullo pallidiores, dense nigro- et olivaceo-pubescentes, nigro-pilosi. Pedes in fundo rufescenti- fusci, coxis subter paullo obscurioribus, femoribus (interdum vestigiis vittarum ternarum transversarum nigrarum supra mu- nitis) subter punctis sat densis obscurioribus conspersis; pube non multo densa olivacea vestiti sunt et minus dense cinerascenti- fulvo-pilosi, scopulis olivaceo-nigris; ad basin aculeorum femora supra puncta pauca alba e pube formata ostendunt. Abdomen Ann. del Mus. Civ. dì St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (15 Dicembre 1890) 21 “DR 322 T. THORELL in fundo sordide fuscum videtur, maculis paucis nigris in duas series ordinatis et litura recurva nigra postice in dorso plus minus evidentibus notatum; pube sat densa sub-olivacea tectum est et pilis nec longis nec crassis flaventibus conspersum, in late- ribus punctis vel maculis parvis flavis plus minus evidentibus sparsum, praeterea pictura carens. Mamullae clarius fuscae vel sub-testaceae, apice extus nigrae vel lineola nigra notatae. Lg. corp. 21 ?/,; lg. cephaloth. paene 10, lat. ej. 81/5, lat clyp. 4/,; lg. abd. 11 ?/,, lat. ej. 91/, millim. Palpi 13%/, millim. Ped. I 36!/, (fem. 1014/,, pat. paullo plus 41/,, tib. 9, metat. 8 1/,, tars. paene 3), II 39 Ty I 3) FREIRE ee + tib. paullo plus 12) millim. longi. Feminas duas hujus speciei ceperunt Loria et Fea. — H. lan- guidae, Sim. ('), ex Tenasserim, praesertim affinis videtur haec aranea, quae tamen pubescentia obscure virenti sive olivacea cephalothoracis et etiam colore praeterea ab H. languida differt; pars posterior vulvae hujus « valde convexa semicircularis » di- _ citur, quod in H. furvam nostram nullo modo cadit. 31. H. nebulosa, n., cephalothorace tibiam cum */, patellae 4.i paris longitudine aequanti, dense et crasse ferrugineo-cinerascenti- pubescenti, vitta transversa antice leviter undulata cinerascenti- flava prope marginem posticum notato, et prope oculos quoque paullo flaventi-variato, sterno cum coxis subter atro; pedibus supra pube densa ferrugineo-cinerascenti vestitis (metatarsis tarsisque ob- scurioribus), nigro-variatis et albicanti-punctatis, subter vero flaven- tibus, (coxîs) metatarsis et tarsis nigris; tibits annulis binis supra abruptis nigris ornatis; abdomine supra cinereo-ferrugineo, nigro- variato et punctis flaventibus consperso, subter cinereo-flaventi; spatio inter marginem clypei et oculos laterales anticos eorum diametro minore, oculis medtis anticis oculos medios posticos magnitudine superantibus; pedibus 4. paris brevioribus quam sunt pedes 1. (1) Etudes sur les Arachn. de l’Asie mérid., faisant partie des collections de l’Indian Museum (Calcutta). I. Arachn. recueillis 4 Tavoy (Tennasserim) par Moti Ram, 7m Journ. of the Asiatic Soc. of Bengal, LVII, Part. II, n. 1, p. 102. ARACNIDI DI PINANG 323 paris, et pedes 3.% paris longitudine modo aequantibus. — Q ad. Long. circa 18 1/, millim. Femina. — Cephalothorax modo paullo longior quam latior, tibiam cum ?/, patellae 4.' paris longitudine aequans, forma ut in MH. venatoria fere, clypeo tamen humiliore, frontis leviter ro- tundatae latitudine dimidiam partis thoracicae latitudinem paullo superanti; impressiones cephalicae obsoletae, sulcus ordinarius centralis longus, tarsos longitudine circiter aequans, antice in foveolam dilatatus. Spatium inter marginem verum clypei paene directi et oculos laterales anticos eorum diametro non parum, saltem dimidio, minus est. Oculoruwm series postica, circiter dia- metro oculi lateralis longior quam antica, desuper visa parum recurva est, series antica desuper visa ea quoque parum recurva, a fronte visa leviter deorsum curvata: linea oculos laterales an- ticos supra tangens medios parum sub margine superiore secat. Oculi laterales antici lateralibus posticis parum. majores sunt, mediis vero anticis circa dimidio majores; laterales postici mediis posticis plus dimidio sunt majores. Oculi medii antici mediis posticis multo, circa dimidio, majores sunt. Oculi medii aream occupant aeque longam ac latam postice et modo paullo latiorem postice quam antice. Oculi bini laterales spatio sunt disjuncti, quod posterioris diametrum aequat et non parum majus est quam spatia, quibus distant medii antici a mediis posticis, his spatiis oculi medii antici diametrum aequantibus. Spatium inter oculos medios anticos dimidiam oculi diametrum circiter aequat, et paene duplo majus est quam spatia, quibus a lateralibus an- ticis distant hi oculi. Oculi medii postici spatio diametro sua saltem dimidio majore sunt separati, a lateralibus posticis non parum, sed vix dimidio, longius quam inter se remoti. Mandibulae duplo longiores quam latiores, longitudine patel- larum 1.' paris paene, femoribus anticis parum angustiores, in dorso modice convexae, dense et aequaliter pubescentes et pilosae; suleus unguicularis antice ciliatus est et intus 3 dentibus (medio sat magno) armatus, postice serie dentium 4 longiorum praeditus. Labium paene quadratum, apice truncato-rotundatum. Pedes sat robusti, longitudine mediocri (2.' paris cephalothorace circa 4.plo Me emi weather tube cane 324 T. THORELL longiores); pedes 2.' paris pedes 1.’ paris circiter duplo tarso suo longitudine superant, pedes 1.‘ paris fere tarso suo longiores sunt quam pedes 4.' paris, qui pedes 3.% paris longitudine modo aequant, vix vel non superant! Aculeis sat crebris mediocribus et longis armati sunt pedes. In femoribus li paris 8 aculeos video; patellae omnes, vel saltem 6 anteriores, aculeo singulo, postice sito, munitae sunt; tibiae etiam posteriores aculeo supra carent. Tibiae anteriores subter 2. 2. 2. 2. aculeis (apicalibus sat parvis), antice et postice 1 aculeo armati sunt. Scopulae tarsorum angustiores, metatarsorum vero in pedibus sex ante- rioribus densae, sat latae et usque ad basin internodii pertinentes, in pedibus 4. paris sat rarae et abbreviatae. Abdomen dimidio longius quam latius, breviter et inverse sub-ovatum, antice rotundato-truncatum, postice lateribus rotundatis sensim cito angustatum et sub-acuminatum. Vulva ex tuberculis duobus fuscis sat humilibus, nitidis, paullo longioribus quam latioribus , sub-ellipticis, anteriora versus paullo divaricantibus, spatio sat parvo postice sejunctis constat, et ex fovea oblonga sat magna ante ea sita, quae fovea in fundo pallida est, antice rotundata, posteriora versus sensim angustata et acuminata et inter tuber- cula illa longe retro producta. Color. — Cephalothorax, in fundo nigricans pubeque densa sat crassa vestitus et, ut abdomen pedesque, pilis pallidis sparsus, ad maximam partem ferrugineo-cinereus est, prope marginem posticum vitta transversa cinerascenti-flava et nigro-limbata or- ‘natus, cujus margo posticus leviter procurvus est, anticus levis- sime bis procurvus; inter et paullo pone oculos cinereo-flavo- pubescens et paullo ferrugineo-variatus est; sulcus centralis niger. Sternum cum coxis subter atrum. Mandibulae nigrae, pube ferrugineo-cinerea crassa aequaliter et sat dense vestitae pilisque rufescentibus sparsae. Masillae et labium nigra, illae apice an- guste pallidae et, ut mandibulae apice, pallide fuligineo-ciliatae. Palpi nigri, supra pube crassa cinerascenti, intermixta rufescenti, vestiti, parte tarsali tamen tota nigro-pubescenti. Pedes in fundo ad maximam partem sub-fusci sunt, toti pube densissima (supra crassa, subter tenuiori) vestiti : supra ita ferrugineo-cinerei, nigro- ARACNIDI DI PINANG 325 sub-variati et praesertim in femoribus maculis minutis albican- _tibus (ad basin aculeorum) sparsi evadunt, metatarsis tarsisque obscurioribus; subter vero flaventes sunt, metatarsis et tarsis nigris, et tibiis vittis duabus transversis latis nigris, basali et paene media, ornatis. Aculei nigri sunt, scopulae cinerascenti- vel olivaceo-nigrae. Abdomen pube densissima sat crassa vestitum — est et ita supra cinerascenti-ferrugineum et nigro-variatum, an- tice fascia angusta vel linea media longitudinali abbreviata utrinque sub-ramosa cinerascenti-ferruginea notatum, et hic illic maculis minutis pallide cinereis vel flaventibus sparsum; non parum supra anum fasciam brevissimam undulatam nigram ostendit. Venter, ante rimam genitalem nigricans, praeterea pube cinereo-flava densa vestitus est et lineas longitudinales quattuor tenues nigras ostendit. Mamuzllae cinereo-testaceae vel -fuscae, extus ad magnam partem nigrae. Lg. corp. 18 '/,; lg. cephaloth. paullo plus 8, lat. ej. 7 !/,, lat. clyp. 41/,; lg. abd. 10'/,, lat. ej. 7 millim. Palpi 10/, millim. Ped. I 28 !/, (fem. 7 3/,, pat. 3 ?/,, tib. paene 7, metat. paene 7, tars. paullo plus 2), II 33, III 26 '/,, IV circa 26!/, (pat. + tib. 9) millim. longi. Feminam singulam distinctissimae hujus speciei domum re- portaverunt Loria et Fea. Oss. In opuscolo nostro Diagn. Aran. aliquot nov. in Indo- Malesia inventarum (in his Ann., Ser. 2.2, X), p. 144 (13), nomina Heteropodoidarum duarum, H. debilis, Thor., et H. graci- lipedis, id., commutanda sunt, quum jam aliis hujus generis formis (« H. (Sarotes) debilis, L. Koch », « H. (Ocypete) graci- lipes, C. L. Koch ») sint adhibita. Pro H. dedi, Thor., nomen H. imbecillae igitur proponimus, pro H. gracilipede, id., nomen H. leptoscelis. Gen. Pandercetes, L. Kocn, 1874. 32. P. malleator, n., cephalothorace testaceo, nigro-variato et — -radiato, pube flava et, utrinque antice, alba vestito; pedibus testaceis, supra dense nigro-maculatis et -punctatis, pubeque flava vestitis; 326 T. THORELL abdomine sub-testaceo quoque, supra dense nigro-variato et pube flava et rufescenti vestito, lateribus e pube paullo albo-maculatis quoque; palporum parte tibial: extus sensim in laminam latam, apice late rotundato-truncatam dilatata, quae in apice suo, magis infra, procursu parvo transverso latissimo basi constricto praedita est, angulis hujus procursus in dentes duos, alterum magis sursum, alterum magis deorsum directum productis. — 7 ad. Long. circa 11 3/, mallim. Mas ad. — Cephalothorax modo paullulo longior quam latior — est, tibià 4.' paris paene duplo brevior, sub-circulatus, utrinque supra palpos tamen fortiter sinuatus, parte cephalica quoad li- bera est brevissima, lateribus brevissimis rectis anteriora versus parum angustata; frons truncata, parte thoracica paene duplo et dimidio angustior; impressiones cephalicae fortes, sulcus or- dinarius centralis longissimus, antice fere ad medium cephalo- thoracis et usque in partem cephalicam pertinens et hic in fo- veam dilatatus. Humillimus est cephalothorax, praesertim in parte. thoracica, cujus dorsum a latere visum a margine postico primum sensim sat leviter assurgens et convexum est, antice vero libra- tum vel paullulo proclive et rectum; dorsum partis cephalicae, quae parte thoracica modo paullo altior est, usque ad oculos secundum lineam rectam leviter assurgit, area oculorum plana paullo proclivi. Spatium inter marginem clypei proclivis et oculos laterales anticos eorum diametro evidenter est majus. Area ocw- lorum sub-lunata est; series duae, in quas sunt ordinati, ex- tremitatibus paullulo divaricare videntur. Series postica plus dupla, paene tripla oculi lateralis diametro longior est quam antica, et sat fortiter recurva; series antica paullo minus fortiter recurva est, a fronte visa paullulo sursum curvata. Oculi late- rales eadem magnitudine fere sunt, mediis anticis paullo, mediis posticis plus duplo majores: medii antici mediis posticis saltem duplo sunt majores. Area, quam formant oculi medii, vix vel parum latior est antice quam postice, et fere duplo longior quam latior postice. Oculi antici spatiis modo parvis sunt disjuncti; spatium inter duos medios tamen evidenter majus est quam spatia, quibus ii a lateralibus distant. Oculi medii postici spatio Na Por NS NEA e Fo AN a aes FRE RETI LA OE: RL A svi =| SAI pa: Rc as si a a ARACNIDI DI PINANG 327 diametrum suam aequanti separati sunt; a lateralibus posticis, tuberculo maximo impositis, intervallis spatio illo circa quadruplo majoribus sunt remoti. Oculi bini laterales spatio diametro sua plus dimidio majore sunt sejuncti, hoc spatio vix majore quam sunt spatia, quibus distant medii antici a mediis posticis; quae spatia oculi medii antici diametro paene duplo majora sunt. Sternum paene orbiculatum, antice truncatum. Mandibulae paullo porrectae dicendae, cylindratae, paullo plus duplo longiores quam latiores, patellis anticis paullo bre- viores, femoribus anticis non parum angustiores. Sulcus ungui- cularis postice 4 dentibus armatus est, antice intus 3 dentibus, medio eorum majore. Labiwm paullo latius quam longius, in la- teribus rotundatum, apice truncatum; maxé/ae labio plus triplo longiores. Pa/pî mediocri longitudine, graciles, clava basin fe- morum latitudine paullo superanti. Pars femoralis modo leviter incurva est, subter longius pilosa et serie longitudinali setarum munita. Pars patellaris desuper visa cylindrata est, dimidio lon- gior quam latior. Pars tibialis parte patellari non parum longior est, basi eà multo angustior sed a basi ad apicem, extus, sensim in laminam latam obtusam pallidam, anteriora versus et foras directam dilatata, et ita paene aeque lata apice ac longa, antice late emarginata; lamina illa paullo latior quam longior est, apice valde late et oblique rotundato-truncata et, magis infra in apice, procursu sat parvo brevi transverso latissime truncato nigro aucta, qui basi fortiter constrictus est (malleolum brevissimum quasi formans), angulis ejus dentes duos sat longos formantibus, alterum magis foras et deorsum, alterum magis anteriora et interiora versus directum. Apice subter, in medio, unco fortissimo, basi crasso, apice anteriora versus curvato praedita est pars ti- bialis. Pars tarsalis apice partis tibialis (cum lamina) vix latior est, partes duas priores conjunctim longitudine aequans; paene triplo longior est quam latior, lateribus versus basin modice, praeterea parum rotundatis sensim angustata et sub-acuminata. Bulbus genitalis ovatus; fere e medio lateris ejus exterioris exit spina omnium longissima, basi valde crassa, denique gracillima, quae primum retro, dein intus et anteriora versus ducitur, ante SSA le Ti SPR inner fea ae I OS TES bass ery La is Mat si 3; w. = 3 a 328 T. THORELL bulbum in gyrum longum sub-tortuosa; ex apice bulbi. folium tenue pallidum exit. Pedes omnium longissimi (2. paris cepha- lothorace circa 7.plo longiores), ita: II, IV, I, Il longitudine se excipientes; femora basi vix vel parum incrassata sunt. Acu- leis sat crebris et in metatarsis praesertim longis armati sunt pedes; femora 1. paris, e. gr., 8 aculeos minus longos habent, patellae omnes aculeum utrinque; tibiae anteriores subter (et in lateribus) 7 paria aculeorum, supra seriem aculeorum 5 vel 4 ostendunt; posteriores tibiae supra modo | aculeum habent, praeterea ut anteriores aculeatae. Scopulae angustae in tarsis et metatarsis anterioribus evidentissimae, in pedibus posterioribus obsoletae. Abdomen deplanatum, plus dimidio longius quam la- tius, antice truncatum, dein lateribus paene rectis sensim parum dilatatum, denique sensim et citius angustatum et sub-acumi- natum. Mamillae superiores cylindratae, sat longae, angustae, art. 2.° brevissimo, obtuso; mamillae inferiores iis plus duplo crassiores et paullo breviores, conicae, art. 2.° brevissimo et obtuso. Color. — Cephalothorax flavo-testaceus est, nigro-variatus et radiatus, summo margine et area oculorum nigris: pube flava ad maximam partem tectus fuisse videtur, excepto anterius in limbo laterali, ubi pube alba est vestitus; pubescentia in vici- nitate oculorum ad partem rufo-ferruginea est. Sternum cum basi pedum palporumque subter, maxillae et labrum pallide testacea sunt. Mandibulae pallide testaceae quoque, saltem basi et in la- tere exteriore pube alba vestitae. Pa/pî flaventi-testacei, paullo nigro-maculati; pars tarsalis ad basin fasciam mediam longitu- dinalem abbreviatam nigram ostendit. Pedes flaventi-testacei quoque , maculis et punctis nigris supra dense variati, maculis nonnullis majoribus circum basin aculeorum annulos forman- tibus; femora basi antice lineolam longitudinalem nigram osten- dunt. Subter modo femora punctis nigris conspersa sunt. Aculei nigri, scopulae olivaceae; pube flava saltem ad magnam partem superius vestiti sunt pedes. Abdomen in fundo dense flaventi- et nigro-variatum est, antice linea media longitudinali abbreviata sub-ramosa vel crucem formanti pallida notatum; pube flava et w PR i RT da TI mer > ARACNIDI DI PINANG 329 rufescenti vestitum et variatum est, et in lateribus superius paullo albo-maculatum quoque, maculis e pube formatis. Venter totus cum lateribus infra sub-testaceus est, minus dense albo- pubescens. Mamillae superiores nigrae, inferiores testaceae, ma- cula nigra extus. | Lg. corp. 11*/,; lg. cephaloth. 5 4/,, lat. ej. paene 5 ‘/,, lat. clyp. 24/5; lg. abd. 68/,, lat. ej. 4 millim. Palpi circa 84/, millim. Ped. 137 dem. 10) pat2 ee ha RA as," 356 T. THORELL Procursus textorius mandibularum (') brevior, in et versus apicem ramulos paucos (circa 4?) sat breves emittens. Maxillae convexae, nitidissimae. Palpi mediocres, trunco paullo longiores (circa 21/, millim. longi), nitidissimi, paene laeves, humero ad basin supra dense et subtilissime sed evidenter impresso-punctulato; pili, quibus conspersi sunt, sat breves et graciles, ad partem, praesertim extus in manu et in digitis (qui pilis paucis longis quoque praediti sunt), acuminati, praeterea obtusi et paullo minus graciles, non clavati, sed apice inaequales. Scapula, quae (sine petiolo brevi) parum longior quam “atior est, desuper visa in latere anteriore (interiore) fortissime, in posteriore modo leviter est arcuata. Humerus petiolo suo brevi paullo plus duplo latior est, saltem duplo et dimidio longior quam latior, in latere exteriore apud petiolum brevi spatio subito convexo-dilatatus, dein parum con- vexus et sensim parum dilatatus, denique, fere in tertia longitù- dinis parte, sensim paullo angustatus paulluloque convexus (arcua- tus). Brachium (sine petiolo non ita brevi) humero paullulo brevius et paullo. latius est, plus dimidio, paene duplo longius quam latius, sub-ovatum, in latere interiore fortiter, in exteriore la- tere levius arcuatum. Manus cum digitis internodia duo ante- cedentia conjuncta longitudine saltem aequat: ipsa manus bra- chio circa dimidio latior et non parum longior est, breviter ovata, intus fortiter, extus minus fortiter arcuata et versus digitos sensim non parum angustata, basi utrinque fortiter arcuata, basi igitur satis anguste, non late et oblique, trun- cata. Digiti longissimi, ipsam manum longitudine aequantes; digitus mobilis a basi ad apicem non parum incurvus est, et digiti eam ab causam spatium longum sat latum sub-lanceolatum inter se relinquunt, quum clausa est manus. Pedes mediocres, trochanterinis distinctis. Pilis brevioribus sat gracilibus ad maximam partem obtusis, ad partem acuminatis sparsi sunt, pilis ad apicem pedum acuminatis et ad partem (1) Vid. sup., p. 353, notam. ARACNIDI DI PINANG 357 longioribus. Unguiculi simplices, non dentati. Arolum brevis- simum, scapo sat longo. Color. — Cephalothorax anterius, usque ad sulcum posteriorem, nigro-piceus est, pone hunc sulcum vero cinerascenti-testaceus et in medio macula impressa nigricanti notatus. Abdominis scuta dorsualia sub-fusca, limbo postico pallido, scuta duo ultima tamen saltem ad maximam partem nigro-picea. Apex ventris, ut dorsi, utrinque nigro-piceus est; scuta ventralia praeterea ferrugineo- testacea. Palpi nigro-picei, digitis piceo-rufis; maxe/lae piceae. Pedes flavo-testacei, coxis paullo saturatius coloratis. Pili trunci et extremitatum plerique pallidi. Singulum exemplum hujus speciei, digitis palporum longissimis et colore insolito insignis, a Cel. Workman inventum est. Ordo OPILIONES. Subordo LANIATORES. Fam. BIANTOIDA. Gen. Biantes, Sm., 1885. 45. B. fuscipes, n., scwio dorsuali inermi, toto granuloso, parte cephalothoracica lutea, oculis nigris, parte abdominali cum segmentis dorsualibus liberis et ventre granulosis luteo-ferruginea, apice po- stico abdominis nigricanti; palpis pallide flavis, apice latissime fuligineis, parte tibiali circa ?/, partis patellaris longitudine aequanti; partibus oris et cowis flaventibus quoque, pedibus praeterea ad ma- ximam partem fuliginers vel nigricantibus, brevibus, 2.' paris trunco non triplo longioribus. — Long. circa 15/; millim. B. lecithodi, Thor. (1), haec species simillima est, scuto dor- suali inermi, pedibus brevioribus, sed palporum parte, tibiali longiore, colore alio, cet., sine negotio dignoscendus. — Pars ce- phalothoracica scuti dorsualis vix dimidio latior quam longior est, antice truncata, angulis ample et oblique rotundatis, poste- @) [Viaggio di L. Fea, cet., XXI]. Aracn. Artrog. Birmani, cet., in his Ann., Ser. 2.2, VII, p. 671 (155). oe 358 T. THORELL riora versus vix angustata, lateribus posterius paene rectis et parallelis; sulcus, quo a parte abdominali separatur haec pars, rectus est. In margine antico dentes parvos breves obtusos an- teriora versus directos tres ostendit, quorum laterales ad basin mandibularum, extus, locum tenent; praeterea granulis sat magnis humilibus obtusis densis scabra est, ut est etiam pars scuti abdominalis, cujus granula magis rotundata videntur , in area ultima scuti parum plus seriem singulam transversam formantia; etiam segmenta libera ejusmodi granulis densis ob- sita sunt, quae in 1.° et 2.° eorum series transversas binas inaequales quasi formant. Venter granulis paullo minoribus densis inaequalis est, ut coxae subter. Ocwli, qui circa duplo longius inter se quam a margine laterali partis cephalothoracicae distant, a margine ejus postico spatio modo minuto, oculi dia- metrum non aequanti, disjuncti sunt. Mandibularum art. 1.) pars elevato-inflata paene !/, longior est quam latior, in ipso margine postico sub-scabra, praeterea laevis, trochantere 4.‘ paris parum latior; manus saltem duplo longior est quam latior, pilis nonnullis sparsa; intus paullo inaequalis vel granulosa videtur. Maxil/ae in medio subter tu- berculum vel dentem parvum ostendunt. Pa/p: trunco non parum longiores sunt. Pars trochanteralis paullo longior est quam latior, pars femoralis (ut ea laevissima) longissima, cylindrata et recta, femore 1.ì paris multo longior et paullo angustior, metatarso 2. paris tamen crassior. Pars patellaris recta, ?/, partis femo- ralis longitudine circiter aequans, hac parte angustior et paene cylindrata, excepto in apice (in !/, longitudinis fere), ubi in formam anguste ovatam incrassata est, femore hic paullo cras- sior, et subter spina armata. Pars tibialis dimidiam partem pa- tellarem longitudine non parum superat (in B. /ecithode multo minor est haec pars, dimidiam partem patellarem vix vel non longitudine aequans), apice incrassato hujus partis paullulo la- tior, saltem triplo longior quam latior, intus 2, extus 3 spinis deorsum directis armata. Pars tarsalis 8/, partis tibialis longitu- dine circiter aequat, eà paullulo latior, inverse et anguste ovata, spinis binis in marginibus. (Saltem in exemplo a me viso partes ARACNIDI DI PINANG 359 tibialis et tarsalis recte extensae sunt, non cum ungui deflexo triangulum formantes). Pedes breves, laeves et glabri, 2. paris trunco non triplo longiores. Femora 4.' paris leviter in formam figurae — curvata sunt; metatarsi 4. paris articulationibus spuriis binis distinctissimis (pallidis) sunt praediti. Tarsi 1.‘ paris ex 3, 2. paris ex 5, 3.!' et 4.’ parium ex 4 (5) articulis constant. Color. — Pars cephalothoracica scuti dorsualis lutea est, pars ejus abdominalis luteo-ferruginea, limbo laterali anterius luteo, segmenta insequentia quoque luteo-ferruginea, ultimum tamen infuscatum, ut segmentum ultimum ventrale: reliqua segmenta, ventralia ferrugineo-lutea sunt, 1.° excepto, quod antice, ut coxae omnes subter et oris partes, flavens est. Pa/pi pallide flavi, parte patellari apice late, parte tibiali basi excepta et parte tarsali tota fuligineis. Pedes anteriores fuligineo-fusci, basi plus minus late pallidi, apicem versus magis nigricantes, 4.' paris apice pallidi. Lg. trunci 1°/,, lat. ej. max. paene 1!/,; lg. art. 2.i mandib. paene 1; lg. palp. (sine ungui) 2 '/, (pars fem. circa 1). Ped. I circa 3 (fem. circa 1), II paullo plus 5 (fem. circa 1/,), IN circa 31/, (fem. parum plus 1), IV 4/, (fem. paullo plus 11/3) millim. longi. Singulum exemplum invenerunt Loria et Fea. Fam. EPEDANOIDA. Gen. Epedanus, Tuor., 1876. 46. E. Pinangensis, n., supra niger, parte cephalothoracica scuti dorsualis late luteo-limbata, partis abdominalis sulcis transversis et lateralibus luteis quoque, segmentis liberis anterioribus luteis, fascia transversa nigra; parte cephalothoracica in margine antico, supra, serie granulorum fortiorum praedita, parte scuti abdominali serie densa granulorum paullo majorum secundum margines la- terales, et in singulis areis (ut segmentis insequentibus liberis) serie transversa granulorum parvorum rariorum munita, trunco praeterea supra laevi; mandibularum art. 1.° supra dentibus vel 360 T. THORELL ‘tuberculis circa T munito, art. 2.° in dorso tuberculis sparso; parte palporum femorali subter serie spinarum 6, parte tibiali in mar- gine extertore 4, in interiore margine 3 spinis armata; tarsis 1. paris ex circa 12 internodiis constantibus. — Long. circa 51], millim. Mas. — Truncus circa duplo longior est quam latior, parum latior posterius quam antice, apud (paullo pone) coxas 2.i paris sat fortiter sinuato-angustatus, dein posteriora versus sensim paullulo dilatatus et in lateribus scuti, posterius, late et levis- sime sinuatus, postice sat longe retro productus, rotundatus et sub-acuminatus; inter granula pauca laevis. Pars cephalothoracica scuti dorsualis alta et convexa sulco profundo fortiter procurvo postice limitata est, in lateribus sat fortiter rotundata quoque, parum latior quam longior, antice in medio late truncata et hic supra in margine serie granulorum altiorum munita; parum latior quam longior est, areas tres insequentes scuti conjunctas longitudine paene aequans. Pars abdominalis utrinque suleum fortem secundum marginem lateralem ostendit, qui postice in sulcum transversum scuti ultimum transit, antice vero (minus evidens) in lateribus partis cephalothoracicae continuatur, hic in duos ramos divisus, qui eminentiam magnam humilem sub- ovatam nitidissimam in medio utriusque lateris partis cephalo- thoracicae, ad marginem ejus, limitant. Tuberculum oculorum, fere in medio partis cephalothoracicae situm, parum plus 1/, latitudinis ejus occupat, circa quadruplo latius quam altius; in medio in spinam sat longam (patellis 1.1 paris non parum lon- giorem), basi latam, apicem versus angustatam et acuminatam, levissime procurvam elevatum est. Praeterea pars cephalothoracica inermis est et laevis. Pars scuti abdominalis, sulcis transversis 3 in quattuor areas divisum, quarum ultima reliquis non parum brevior est, in omnibus areis serie transversa granulorum ra- rorum (fere 6-8) parvorum est munita, secundum ipsum mar- ginem lateralem vero serie densa granulorum circa 20 paullo majorum et nitidorum. Segmenta dorsualia libera 1.™-3.™ ea quoque serie transversa granulorum parvorum rarorum praedita sunt. Verir:s segmenta pleraque seriem transversam granulorum obsoletorum habere videntur (?); coxae, praesertim 1.'=3# parium, ARACNIDI DI PINANG 361 granulis sat magnis sparsae sunt, quae in his paribus saltem ad partem in seriem longitudinalem sunt digesta. Mandibulae longae et fortes; art. earum 1.8 clavatus est, a basi ad apicem sensim incrassatus, circa duplo et dimidio longior quam latior apice, anteriora versus et sursum directus, a latere visus in dorso primum rectus, dein convexus; nitidus est, supra den- tibus sat fortibus ad partem obtusis circa 7 munitus, et subter tuberculis nonnullis parvis praeditus quoque. Art. 2.8, paullo sub basi sua art. 1.° affixus, etiam major et inflatus est, cum digitis art. 1.° circa duplo longior: ipsa manus anguste ovata est, duplo longior quam latior, nitidissima, tuberculis nonnullis piliferis in dorso sparsa; digiti fortes, ipsa manu non parum breviores. Maxillae in medio supra tuberculum parvum ostendunt, etiam in apice extus tuberculis duobus parvis munitae. Palpi longi et fortes, trunco circa dimidio longiores, partibus tibiali et tarsali reliquo palpi paullo latioribus et altioribus. Pars trochanteralis paullo altior quam longior et latior est, ipsa basi partis femoralis circa dimidio latior, supra tuberculis tribus parvis, subter duobus majoribus praedita. Pars femoralis, aeque saltem longa ac partes duae insequentes conjunctim, et femore 4.) paris non parum crassior, paene cylindrata est, modo levissime deorsum curvata; subter serie spinarum (i. e. aculeorum apici procursuum longiorum impositorum) longarum 6 armata est, intus versus apicem vero 2 ejusmodi spinis, praeterea supra serie longissima tuberculorum humilium circa 10 praedita; ceterum laevis et nitida. Pars pa- tellaris clavata est, basi angusta, ad apicem partem femoralem crassitie aequans, et saltem triplo longior quam latior ad apicem; intus versus apicem spinis longis 1. 1., extus singula tali spina est instructa. Pars tibialis parte patellari paullo longior est, apicem versus sensim paullo angustata, circa triplo et dimidio longior quam latior, in latere interiore spinis 3, in exteriore latere vero 4 spinis longis deorsum directis armata. Pars tarsalis parte ti- biali fere dimidio brevior est, circa duplo longior quam la- tior, anguste ovata, spinis longioribus deorsum directis 3 in utroque margine (aliisque parvis 3-4 inter eas) munita. Unguis parte tarsali non parum longior, gracilis. Pedes non multo longi = in SP ee ao hw 362 T. THORELL (femora 1.‘ paris partes trochanteralem et femoralem palporum conjunctim longitudine modo aequant); pedes 4 anteriores gra- cillimi sunt, posteriores iis non parum robustiores, et eadem crassitie inter se. Coxis subter exceptis laeves et paene glabri sunt pedes: modo in trochanteribus anterioribus unum alte- rumve granulum parvum video. Tarsi 1.' paris ex 12, 2.i paris ex 28, 3.'' paris ex 7, 4.' paris ex 8 articulis formati videntur. In exemplo immaturo, modo 2 millim. longo, tarsi posteriores. modo ex 3 articulis constant; unguiculi bini, quorum alter altero multo minor est, quasi in vesica vel bulla sub-globosa inclusi videntur: apici onychii sat longi impositi sunt, quod ° subter dente deorsum directo sat magno est praeditum. Palporum pars femoralis in hoc exemplo modo duas spinas habet (subter, versus basin sitas), pars patellaris mutica est! Color. — Scutum dorsuale nigrum est dicendum, lateribus partis cephalothoracicae late luteis (hoc limbo luteo posterius satis angusto tamen): medium partis cephalothoracicae ita plaga | maxima nigra paullo luteo-variata occupatur, quae in lateribus, anterius, late et leviter emarginata est, lateribus postice rotun- datis. Pars abdominalis scuti nigra sulcos transversos et late- rales, ut et marginem posticum, luteos habet; segmenta libera dorsualia lutea dicenda, vitta transversa longa nigra, ultimum tamen paene totum nigrum. Venter ferrugineo-luteus est, seg- mentis plerisque linea vel fascia transversa nigra notatis, segmentis duobus ultimis paene totis nigris, segmento 1.°, cum coxis et maxillis subter, luteo-ferrugineo et nigro-variato. Mandibulae obscure luteae, art. 1.° dense nigro-reticulato (in lateribus magis nigro), art. 2.° dense nigro-striato et, ad partem, -reticulato, in dorso magis intus et versus digitos luteo, immaculato, ut sunt digiti. Papi nigricantes, obscure luteo-variati, parte femorali an- nulo lato luteo fere medio cincta, praeterea parum distincte sub- — luteo-annulati. Pedes nigricantes, coxis, trochanteribus et femoribus sordide ferrugineo-luteis, tibiis apice luteis, metatarsis plerisque summa basi et apice luteis quoque, tarsis, 2.' paris exceptis, apice pallidis. Lg. trunci 51/,, lat. ej. paene 3; lg. art. 2.' mandib. paullo SP), hate LE ARACNIDI DI PINANG 363. plus 3 millim. Palpi paullo plus 7 (pars fem. paene 3); ped. I 13 Gem 4) 11231), (fem. 5%/,),. Wh 16: (fem. 4 4/,), IV 21 (fem. 61/,) millim. longi. Exemplum singulum adultum, haud dubie masculum, cum duobus junioribus, quae hujus speciei credo, etsi spinis palporum paucioribus, cet., ab exemplo adulto differunt, invenerunt Loria et Fea. — E. Javano, Thor. (+), valde affinis est haec species, areis omnibus partis abdominalis scuti serie granulorum praeditis, palporum parte tibiali in latere exteriore 4, non 3, spinis ar- mata, cet., dignoscenda. Gen. Podoctis (?), n. Truncus inverse sub-ovatus, aequaliter et fortiter convexus, antice late truncatus, abdomine postice sat longe pone coxas pertinenti, dentibus aliisve procursibus, apice setulam gerentibus, conspersus. Scutum -dorsuale sulcis 5 transversis munitum, quo- rum 1.5, reliquis non profundior, partem cephalothoracicam (re- liquo scuto non parum breviorem) a parte abdominali dividit ; area prima partis abdominalis sulco longitudinali caret, area ultima antecedentibus brevior est. Tuberculum oculorum magnum, transversum, ad marginem anticum scuti locatum, in lateribus humile, in medio in spinam longam fortissimam proclinatam elevatum. Spiracula, ad partem occulta, in sulco, qui coxas 4. paris a ventre separat, et non longe ab apice earum, locata. Palpi mediocres, valde spinosi, pedibus non parum robustiores, parte trochanterali brevi, parte femorali reliquis longiore, recta et teretiuscula, parte patellari clavata; partes tibialis et tarsalis subter deplanatae, vix oblique positae, illa partes proxime prae- cedentes et partem tarsalem latitudine paullo superans. Pedes breviores, ita: II, IV, III, I, longitudine se excipientes, 1. paris brevissimi et pedes posteriores crassitie aequantes, femoribus supra et subter spinosis; reliqui pedes inermes. Coxae 4. paris (*) Descr. di alcune specie di Opilioni, dell’ Arcip. Malese, im his Ann.. IX, p. 128 (18). (2) mots, pes; xtelg, pecten. 364 T. THORELL reliquis non multo latiores, fulcro uno alterove cum ventre con- junctae. Tarsi posteriores non scopulati; art. eorum ultimus integer, unguiculis laevibus, non dentatis. Articuli tarsorum in pedibus 1. paris ... 3 ..., in reliquis pedibus ... 5... Typus: P. armatissimus, n. Hoc genus a Bupare, Thor., cui ad formam trunci sat simile est, et ab omnibus aliis mihi cognitis Epedanoidis femoribus 1.) paris spinis armatis differt. 47. P. armatissimus, n., trunco ferrugineo-luteo, nigro-maculato et -variato, scuto dorsuali dentibus multis obtusis setuligeris pallidis armato, dentibus et granulis partis abdominalis ejus in series transversas ordinatis, medus (majoribus) eorum series duas longi- tudinales inaequales formantibus; spina tubercult oculorum fortis- sima, supra 1. 1. dentibus munita, parte cephalothoracica pone eam 2. dentibus magnis praedita; mandibulis palpisque testaceis, nigro- variatis, pedibus testaceis, nigro-annulatis, femoribus 1.' paris supra et subler serie spinarum longarum armatis. — Long. circa 3!/, milm. Truncus circa dimidio longior quam. latior, breviter ovatus fere, sed antice latissime truncatus; posteriora versus lateribus paene rectis sensim paullulo dilatatus est, postice vero ample et fortiter rotundatus. Supra et transversim et ad longitudinem fortiter convexus est (non inter partes cephalothoracicam et. abdominalem scuti dorsualis impressus), tuberculis et dentibus obtusissimis, apice setulam gerentibus, scaber. Scutum dorsuale sulcos transversos leves sed distinctissimos paene rectos 5 ostendit; sulcus primus, qui partem cephalothoracicam a parte abdominali sejungit, in medio paullo angulatim fractus est, apice anguli an- teriora versus directo; sulcus proxime insequens eodem modo fractus est, apice anguli tamen retro directo. Area penultima (4.*) scuti reliquis (in medio) longior est, area ultima (5.*) reliquis brevior. Utrinque, sat longe supra marginem lateralem scuti, sulcus longitudinalis sat tenuis procurrit, postice cum sulco ul- timo transverso scuti conjunctus: hic sulcus longitudinalis extus (sat longe a margine laterali scuti) serie densa granulorum parvorum quasi est marginatus, quae in partem cephalothora- = - aa = = CORTA ARACNIDI DI PINANG 365 cicam procurrit, ibi in ramos duos divaricantes divisa. Pars ce- phalothoracica fere duplo latior quam longior est, parum latior postice quam antice, ubi latissime est truncata; pars abdominalis ea circa dimidio longior est. Tuberculum oculorum, ad ipsum mar- ginem anticum locatum, basi valde latum et crassum est, plus '/, latitudinis et fere !/, longitudinis partis cephalothoracicae ibi occupans, basi paullo constrictum (lateribus sub oculis reclinatis); ad latera humile et, ab ano visum, sub-libratum est, ita ut hic multis partibus latius quam altius videatur; in medio vero la- tissime in spinam fortissimam et longissimam sensim angustato- acuminatam et proclinatam est elevatum, quae basi dimidium latitudinis totius tuberculi oculorum latitudine aequat et saltem duplo longior quam latior basi est. Haec spina postice transversim paullo convexa est et dentibus duobus fortibus obtusissimis, apice setulam parvam gerentibus, armata, altero ante medium, altero, paullo minore, versus basin spinae sito: etiam in marginibus serie ejusmodi dentium parvorum est munita, praeterea postice, excepto in apice longo, setulis parvis crassis densis scabra. Oculi, qui ipsos angulos laterales tuberculi oculorum occupant, a basi ejus spatio diametrum suam fere aequanti sunt remoti, a basi spinae vero spatio hac diametro paene duplo majore; prope oculos, supra, magis antice, dentem sat fortem obtusissimum. setuligerum habet tuberculum oculorum. Praeterea pars ce- phalothoracica postice versus medium duos ejusmodi dentes fortes erectos ostendit, spatio duplam eorum longitudinem circiter ae- quanti separatos; in lateribus dentibus ejusmodi parvis et gra- nulis sparsa est. Pars abdominalis scuti in areis 1.*- 4.8 binos (in area 3.12 4 tamen) ejusmodi dentes magnos habet, cum 2 posticis partis cephalothoracicae series duas longitudinales inaequales | paene parallelas formantes: dentes 2 areae 4.” dentibus illis etiam majora sunt, reliqui iis minores; area 5.* dente ejusmodi sé- gulo medio est praedita. Praeterea omnes hae areae utrinque tuberculis vel dentibus parvis circa 3 (in area ultima pluribus) sunt munitae, quae cum dentibus (vel dente) magnis areae se- riem longam transversam formant; etiam granulis minutis non setigeris paullo conspersa videtur pars abdominalis scuti, prae- “ke. NI de OS ey PERE, ALE ee my) PAIN Cw a, Oe es SE 366 T. THORELL sertim in lateribus areae ultimae densis. Segmenta libera 1.™-3.™ serie transversa granulorum setulam gerentium sunt praedita; in segm. ultimo minutissima sunt haec granula, fere in tres series transversas digesta. Ventris segmenta serie granulorum minu- _torum setuligerorum praedita sunt, et in interstitiis inter coxas margo ejus unum alterumve dentem ejusmodi sat parvum habet: in latere exteriore coxae dentes ejusmodi paucos ostendunt. Praeterea granulis densissimis mediocribus vel (in coxis anterio- ribus) ad partem magnis tectae sunt coxae. Mandibularum art. 1.8, anteriora versus et paullo sursum di- rectus, desuper visus paene cylindratus est, circa dimidio longior quam latior, subter dentibus parvis saltem 3 (intus saltem 2, extus saltem 1) praeditus, apice vero supra, intus, denticulis duobus minutis; art. 2.5, qui art. 1.° paullo crassior est, manum inverse cylindrato-ovatam et circa duplo longiorem quam latiorem habet, ad ipsam basin dorsi intus dentibus tribus sat magnis armatam. Digiti manu circa duplo breviores sunt. Palpi sat longi et fortes, valde spinosi, parte femorali femoribus etiam 1.‘ paris multo robustiore, parte tibiali partes duas praecedentes ut partem tarsalem latitudine paullo superanti. Pars trochanteralis vix lon- _ gior quam latior est, subter spinis 2 mediocribus munita; pars femoralis recta subter serie spinarum longarum 5, apice vero, intus, 1 spina est armata, apud (pone) quam duos dentes video. Pars patellaris parte femorali non parum brevior est, clavata, basi angusta, apice crassitie partis femoralis, circa duplo et dimidio longior quam latior ad apicem; ad medium intus spinis longis 2, ad apicem extus 1 spina longa est praedita. — Pars tibialis, angustius et inverse sub-ovata, duplo longior quam latior est, spinis 3 longis in utroque margine armata, his spinis foras et parum deorsum directis. Pars tarsalis parte tibiali vix vel non brevior sed paullo angustior est, circa duplo et dimidio longior quam latior, in utroque margine 2 spinis longis foras et deorsum directis instructa. Unguis, non ita gracilis, et sat for- titer curvatus, partem tarsalem longitudine fere aequat. Pedes gracillimi (2.' paris praesertim, qui reliquis pedibus non parum graciliores sunt), sat breves. Pedes 1.' paris brevissimi, pedibus 4 FI ae se ere È i ARACNIDI DI PINANG 367 posterioribus non graciliores, et a reliquis pedibus, qui setulis mi- nutis sat dense conspersi, praeterea vero inermes et paene laeves sunt, non parum differentes: spinulis et setulis fortioribus (ex- cepto versus apicem) sat dense sparsi et sub-scabri sunt, in femo- ribus et supra et subter serie spinarum armati, his spinis subter 6 et ad partem longissimis, supra circa 6, brevioribus et cum dentibus inaequalibus in interstitiis locatis mixtis; spinae horum femorum ex procursu solito longiore constant, qui apice aculeo vel seta gracili et sat brevi continuatur. Etiam trochanteres. 1.' paris subter spinis duabus brevioribus armati sunt (reliqui trochanteres modo granulis vel denticulis obtusis paucissimis muniti). Patellae 1.i paris saltem subter dentes paucos acumi- natos ostendunt. Tarsi 1.1 paris ex 3 articulis (quorum 3.* reli- quos duos conjunctim longitudine aequat et paullo incrassatus est), 2.! paris ex 5, 3. et 4 parium ex 5 (4) articulis constant. Unguiculus tarsorum 1.' paris reliquis minor est. Color. — Truncus supra ferrugineo-luteus, plus minus dense nigro-maculatus et -variatus, segmentis dorsualibus liberis fascia vel linea transversa nigra (in anterioribus eorum in lineolas vel maculas interrùpta) notatis, colore nigro maculam magnam inaequalem utrinque saltem in parte cephalothoracica scuti for- manti; dentes paene omnes pallide testacei sunt. Subter quoque truncus ferrugineo-testaceus est, segmentis ventralibus linea transversa nigra, saepe in lineolas maculasve abrupta, notatis; coxae et trochanteres subter ferrugineo-fusci et hic apice inae- qualiter nigro-variati sunt. Mandibulae et palpi tlavo-testacei, plus minus nigro-variati, pedes quoque flavo-testacei, sat dense nigro-annulati, 2.' paris apice latissime nigri. Lg. trunci 3'/,, lat. ej. paullo plus 2; lg. art. 2. mandib. paene 11/, millim. Palpi circa 31/, (pars. fem. parum plus 1); ped. I 51/, (fem. paullo plus 1 '!/,), II 131/, (fem. 4), II 81/, (fem. paullo plus 2'/,), IV 11!/, (fem. 3'/,) millim. longi. Duo exempla insignis hujus Opilionis invenerunt Loria et Fea. 368 T. THORELL Gen. Bupares, Tuor., 1889. 48. B. granulatus, n., supra nigricans, ferrugineo-luteo-variatus et fascia media longitudinali lata ferrugineo-lutea per tuberculum oculorum retro ducta notatus, quae fascia pone tuberculum illud in duas fascias inaequales et per totum scutum dorsuale continuatas divisa est, fascia sub-marginali laterum scuti ferrugineo-lutea quoque; angulis scutt anticis dentibus ternis parvis armatis; tuberculo ocu- lorum in medio altiori et supra dentibus duobus sat longis instructo; areis partis abdominalis scuti et segmentis liberis anterioribus serte transversa granulorum (non dentium) munitis, his granulis in ares anterioribus paucis et minutis, in areis insequentibus gradatim paullo majoribus pluribusque; palpis robustissimis,; pedibus (excepto apicem versus) denticulis parvis sat densis scabris. — Long. 3 1/,-4 millim. Mas. — B. capro, Thor. (+), ad formam corporis in universum simillimus, multis rebus tamen ab eo, a B. capello, Thor., et a B. mitylo, id., differens. Scutum dorsuale antice late truncato- emarginatum est, in utroque angulo dentibus tribus, medio re- liquis duobus fere duplo majore, armatum. Sulcus transversus secundum marginem anticum scuti evidentissimus est, ut sulcus utringue secundum marginem lateralem ejus; sulcorum 5 trans- versorum ordinariorum scuti primus fortissime procurvus est, insequentes leviter procurvi. Pars cephalothoracica, vix vel parum brevior (in medio) quam latior, areas tres insequentes conjunctas longitudine non parum superat. Tuberculum oculorum, parum ante medium hujus partis situm, !/, latitudinis ejus occupat; sat humile est, inter dentes suos duos libratum et non parum altius quam apud oculos, ubi humillimum (5-6.plo latius quam altius) est. Dentes duo, quibus supra est armatum, sat magni et erecti sunt et spatio separati, quod eorum longitudinem paullo superat; spatia inter hos dentes et oculos declivia sunt et spatio illo paullo minora, longitudinem dentis fere aequantia. Ocul (@) Aracn. Artrog. Birm., loc. cit., p. 682 (166). ARACNIDI DI PINANG 369 ad ipsam basin tuberculi, in lateribus ejus, locum tenent. Areae 5 partis abdominals scuti seriem singulam transversam granu- lorum ostendunt: series anteriores ex granulis paucis minutis formatae sunt, in posterioribus areis granula majora sunt et sat multa (in area ultima circa 20). Secundum margines late- rales seriem densissimam granulorum parvorum ostendit scutum, praeterea laeve et opacum. Segmenta dorsualia libera 1.™-3.™ ea quoque serie transversa granulorum sat parvorum et sat densorum sunt praedita; in segmento ultimo granula ejusmodi in tres series disposita sunt. Etiam venter in singulis segmentis serie trans- versa granulorum parvorum est munitus; coxae vero, quarum 4. paris basi in tuberculum maximum obtusum elevatae sunt, granulis crassis densis obsitae sunt; coxae 2.' paris praeterea ad basin dentem maximum obtusissimum deorsum directum ostendunt. | | Mandibularum art. 1.8 porrectus est, sub-clavatus, circa 4.plo longior quam latior apice, palporum partes trochanteralem et femoralem conjunctim longitudine aequans, supra uno alterove granulo parvo plerumque munitus, subter versus apicem, extus, dentibus 1. 1. sat magnis, et intus et subter granulis vel den- ticulis paucis praeditus; manus art. 2.' fere cylindrata est, triplo longior quam latior, in dorso dentibus ad magnitudinem valde inaequalibus et tuberculis nonnullis munita, subter versus apicem, extus et intus, saltem binis dentibus instructa. Digiti dimidiam ma- num longitudine circiter aequant. Pa/pi trunco non multo lon- giores, crassissimi, femoribus posterioribus paene triplo latiores, ut pedes nitidi. Pars trochanteralis paullo latior quam longior est, denticulis et tuberculis paucis supra et subter munita. Pars femoralis, basi angusta, fere duplo longior est quam latior apice, sub-compressa; supra secundum medium serie denticulorum par- vorum 5 est munita, in latere interiore, supra, serie dentium gradatim majorum circa 5 (primus potius granulum dicendus), quorum ultimus, ad apicem situs, spina brevis fortis appellari potest; subter serie dentium sensim decrescentium 3 armata est, primus eorum spina brevis quoque dicendus. Articulatio inter hanc partem et partem patellarem, supra, parte quadam duriu- Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (27 Dicembre 1890) Q4 370 T. THORELL scula et paullo conico-elevata occupata est. Pars patellaris de- super visa parte femorali circa dimidio brevior est, vix dimidio longior quam latior, paene cylindrata; in latere interiore serie dentium minorum 3 et sub iis dente forti est munita, extus vero denticulo minuto. Partes tibialis et tarsalis subter latae et depla- natae sunt, latiores quam altiores; pars tibialis prioribus parum latior et parte femorali vix brevior est, duplo longior quam latior, in latere interiore spinis brevibus 3 et dente inter 2.™ et 3.™ armata, in latere exteriore vero versus apicem spinis 2 et pone eas (denticulis et) dente sat magno munita. Pars tarsalis parte tibiali paullo brevior et angustior est, in utroque margine spinis 3 mediocribus instructa. Unguis parte tarsali paullo bre- vior, non ita gracilis, leviter curvatus. Pedes mediocres; pedes 1. paris pedibus 4 posterioribus paullo graciliores sunt, pedes 2. paris iis multo graciliores; pedes praesertim posteriores in trochanteribus, femoribus et tibiis denticulis acuminatis sat densis scabri sunt, metatarsi 4.' paris subtiliter granulosi quoque. Tarsi 1.' paris ex 6, 2.! paris ex 16, 3.l paris ex 6 (5), 4. paris ex 7 articulis constant. Femina a mare parum differt nisi palpis minus robustis (fe- more 4.' paris parum plus duplo latioribus): pars eorum tro- chanteralis aeque longa ac lata est et pars femoralis paene duplo et dimidio longior quam latior apice. Partes tibialis et tarsalis paullo oblique positae videntur. Coxae 4.' paris forma ordinaria sunt, non ad basin subter in tuberculum maximum elevatae, et coxae 2.' paris muticae, dente illo forti ad basin subter ca- rentes. Color. — Truncus supra nigricans est, fascia media longitu- dinali lata ferrugineo-lutea per tuberculum oculorum ducta no- tatus, quae pone hoc tuberculum in duas fascias inaequales, linea vel fascia nigra separatas, dividitur; pars cephalothoracica praeterea utrinque, ut scutum posterius, ferrugineo-luteo-variata est, et sulci scuti laterales ferrugineo-fusci; tota haec pictura satis inaequalis tamen est. Segmenta libera anteriora antice ferrugineo- luteo-marginata. Venter cum coxis subter luteo-ferrugineus, seg- mentis singulis linea transversa nigricanti, saltem versus latera a ee oe eee i : sd A ti. 4 ARACNIDI DI PINANG SUA ‘evidenti, notatis. Mandibulae et palpi testacei, dentibus illarum ad partem nigris, palporum dentibus et spinis ad maximam partem pallidis. Pedes testaceo-nigricantes, apicem versus magis nigricantes, parum pallido-annulati, tarsis anterioribus apice pal- lidis, tarsis posterioribus flavo-testaceis. 7. — Lg. trunci 4, lat. ej. paullo plus 3 millim.; lg. art. 2. mandib. 2 millim. Palpi circa 41/, (pars fem. circa 1//,); ped. I aa) dem. 2), 1b 124) dem: 24/,), 19) (fem. 24/7 DIA (fem. paene 3) millim. longi. Exempla tria, quorum unum (dimensum) masculum credo, a Cel. Loria et Fea inventi sunt. Gen. Tithaeus ('), n. Truncus breviter et inverse sub-ovatus, antice minus late truncatus, a latere visus supra inter partes cephalothoracicam et abdominalem scuti dorsualis sat profunde impressus, parte illa parum convexa. Sulcus, qui partem cephalothoracicam a parte abdominali separat, rectus est; areae 5 partis abdominalis inermes, modo serie transversa granulorum munitae, vel laeves. Tuber- culum oculorum non ita magnum, transversum, humile, multo longius a margine postico partis cephalothoracicae quam a mar- gine ejus antico remotum, supra inerme, laeve vel modo gra- nulo uno alterove utrinque munitum. Palpi breves, non multo robusti, spinis brevissimis armati; pedes non ita graciles. Tarsi 2. paris ex ...1l1..., reliqui tarsi ex ...5-6... articulis constant. Praeterea notae hujus generis eaedem sunt ac gen. Bu- paris, Thor. (2). Typus: 7. laevigatus, n. 49. T. laevigatus, n., trunco supra ferrugineo-luteo, fasctis duabus longitudinalibus inaequalibus nigris per scutum dorsuale paene ad apicem abdominis extensis et lineis transversis nigricantibus inter (1) Tidatog, nom. propr. person. (2) Aracn. Artrog. Birmani, loc. cit., p. 682 (166). ? 372 T. THORELL se unitis ornato, parte scuti cephalothoracica area magna media nigro-vartata, quae lineis duabus incurvis nigris includitur, notato; tuberculo oculorum plus duplo latiore quam altiore et supra utrinque granulo vel granulis duobus minutis praedito; ordinibus transversis granulorum scuti dorsualis ex 2-6 granulis parvis, immo minu- tissimis, formatis. — Long. circa 3 millim. Mas (?). — Truncus paene dimidio longior quam latior, utrinque bis (inter partes cephalothoracicam et abdominalem scuti dorsualis fortius, in lateribus partis abdominalis leviter et late) sinuatus, lateribus partis abdominalis praeterea paene parallelis. Sulcus, qui partem cephalothoracicam postice limitat, profundus et rectus (vix procurvus) est, apicibus dilatatus; sulci transversi insequentes leves sed distinctissimi, primus eorum leviter recurvus, tres in- sequentes recti. Secundum margines laterales scutum sulcum satis profundum ostendit, qui in parte thoracica brevi spatio continuatur: secundum hunc sulcum, extus, series granulorum minutorum conspicitur. Pars cephalothoracica etiam basi reliquo scuto paullo angustior est, lateribus basi fere parallelis; prae- terea anteriora versus sensim non parum est angustata, antice truncata et hic plus duplo angustior quam postice, sulco secundum marginem anticum carens, angulis hujus marginis muticis. Tu- berculum oculorum, quod circa */, latitudinis partis cephalotho- racicae occupat, triplo-quadruplo longius a margine hujus partis postico quam ab antico margine remotum est, ab hoc margine spatio sat parvo, in medio sub-inflato et proclivi, separatum ; desuper visum transverse ellipticum et circa duplo latius quam longius est, ab ano visum plus duplo latius quam altius, aequa- liter et sat leviter convexum. Oculi latera tuberculi occupant, vix ullo spatio a basi ejus separati. Supra utrinque, non procul ab oculo, granulum minutum (vel duo granula) ostendit tuber- culum oculorum: praeterea tota pars cephalothoracica laevis et sub-nitida est. Scuti pars abdominalis, cujus area ultima reliquis 4 paene aequalibus non parum brevior est, in omnibus areis serie transversa granulorum paucorum minutorum est munita, his granulis in area 1.2 modo 2, in ultima 6; segmenta inse- quentia serie ejusmodi.granulorum praedita quoque sunt: in nek cos Ree ear er re (Aa CRAG NN es CR AIA let site ARACNIDI DI PINANG ote segmento ultimo granula series transversas duas formant. Etiam segmenta ventralia seriem granulorum minutissimorum rarorum ostendunt. Segmentum 1.™ ventrale inter coxas 4.' paris longe producitur, hic angustum, lateribus paene parallelis. Speracwla distinctissima, paullo pone apicem coxarum 4.' paris locata: hae coxae valde dilatatae sunt, coxis 3." paris plus duplo latiores, et ut eae laeves. Coxae 1.' paris granulis nonnullis sat magnis praeditae sunt. Mandibulae sat parvae. Art. earum 1.5 porrectus est, summa basi excepta supra inflatus et ad longitudinem convexus, desuper visus cylindratus et parum longior quam latior, femoribus po- sticis non multo latior, laevis et nitidus; manus art. 2.' sub- cylindrata est et duplo longior quam latior, paene laevis, pilis sparsa; digiti manu circa duplo breviores. Palpi breves sunt, trunco multo breviores, partibus tibiali et tarsali vix vel non oblique positis; femoribus posticis non vel (in parte tibiali) paullo latiores sunt, spinis modo brevissimis armati. Pars tro- chanteralis aeque circiter longa est ac lata, et subter spina mu- nita; pars femoralis, quae a latere visa supra convexa est, desuper visa paene cylindrata et vix duplo et dimidio longior quam latior, subter extus seriem spinarum 3, ad apicem intus 1 spinam habet; pars patellaris, quae circa dimidio longior quam latior est, a basi 7 apicem versus sensim paullulo incrassata, et ad apicem aeque lata ac pars femoralis sed ea fere dimidio brevior, modo 1 spinam, intus magis versus apicem sitam, ostendit. Pars tibialis prioribus non parum latior est, parte femorali desuper visa parum brevior, et fere dimidio longior quam latior ; in margine interiore spinis magis deorsum directis 3, in exteriore margine 3 ejusmodi spinis (et dente inter 1.™ et 2.™) est armata. Pars tarsalis partem tibialem longitudine saltem aequat, ea non parum angustior, fere duplo longior quam latior, inverse lanceolato-ovata: in utroque margine 3 spinis instructa est. Unguis parte tarsali paullo brevior, sat gracilis, modice curvatus. Pedes, metatarsis tarsisque exceptis, non graciles dicendi, 2.' paris reliquis modo parum graciliores; praesertim in femoribus granulis parvis acu- minatis distinctissimis minus dense sparsi sunt. Metatarsi 4.) paris 374 T. THORELL articulationibus spuriis in 5 partes sunt divisi. Tarsi 1.' et 3.# parium ex 5, 2.' paris ex 11, 4. paris ex 6 articulis constant. Tale exemplum masculum credo. In aliis, quae nescio an fe- minea sint, segmentum ventrale 1." forma est ordinarià, sub- triangulum, non longe inter coxas 4.‘ paris productum: hae coxae minus dilatatae sunt quam in mare. Granula trunci et pedum quoque minora sunt, in trunco minutissima, non semper ita facilia visu. Praeterea haec exempla non ab illo, quod masculum judico, differre videntur. Color. — Truncus supra ferrugineo-luteus est, in parte cepha- lothoracica scuti utrinque linea inaequali incurva nigra notatus, area sat magna inter has lineas inclusa nigro-variata; per totam partem abdominalem scuti et paene usque ad apicem posticum trunci nigrum fasciae duae latae valde inaequales et fere pa- rallelae nigrae sunt extensae, quae lineis transversis plus minus distinctis nigris, apud sulcos transversos scuti (et interdum etiam secundum marginem anticum segmentorum liberorum insequen- tium) ductis inter se unitae sunt; limbus lateralis scuti sat latus ferrugineo-luteus paullo nigro-maculatus plerumque est, seg- menta libera ad margines laterales macula nigra notata. Venter sub-ferrugineus, singulis segmentis linea vel fascia transversa nigra, plerumque modo versus margines laterales bene expressa, notatis; coxae subter ferrugineo- vel sordide testaceae. Mandibulae et palpi sordide flavo-testacei, dense nigro-punctati et -sub-variati. Palpi luteo- vel flavo-testacei, saltem basi latissime et inaequa- liter nigricanti-punctati vel -striati, parte tarsali apice nigricanti. — Pedes testaceo- vel ferrugineo-nigricantes, basi pallidiores, sat dense pallido-sub-variati sed vix evidenter pallido-annulati, me- tatarsis tarsisque 2.) paris nigris, reliquis tarsis flavo-testaceis. 9 (?). — Lg. trunci paullo plus 3, lat. ej. 2 millim.; art. 2.5 mandib. circa 1 millim. longus. Palpi circa 3 (pars fem. circa ?/,); ped. I 6'/, (fem. paene 1'/,), II paene 13 (fem. 3), II 71/, (fem. parum plus 2), IV 11 ‘/, (fem. 21/,) millim. longi. Cel. Loria et Fea pauca hujus formae specimina collegerunt. ARACNIDI DI PINANG 375 Fam. ONCOPODOID. Gen. Oncopus, TuÙor., 1876. 50. 0. Feae, n., trunco supra nigro vel piceo, pedibus ejusdem coloris, ad articulaliones luteis, tarsis flavis, tarsis 1.) paris apice metatarsorum angustioribus; palporum parte femorali subter modo tuberculo singulo, versus basin internodi sito, armato; parte scuti dorsualis cephalothoracica in medio antice in rostrum breve sub- triangulum producto, parte abdominali, quae parte illa plus triplo longior est, paribus saltem tribus tuberculorum gradatim majoribus postice munita, nari ultimo paene librato et paullo supra marginem posticum scuti locato. — Long. circa 9'/, millim. Haec species O. Doriae, Thor., simillima est, notis modo paucis, ad partem in diagnosi allatis, a descriptione speciei illius (1) differens. Trwncus, supra totus opacus, ad formam in universum ut in O. Doriae est, ad (non pone) coxas 3." paris constrictus, a latere visus supra inter partes cephalothoracicam et abdomi- nalem scuti dorsualis late sed sat leviter impressus, dorso partis illius posterius librato, anterius paullo elevato et leviter convexo, dorso partis abdominalis aequaliter et sat leviter convexo, ut in illa specie. Pars cephalothoracica antice levius, in lateribus, an- terius, fortius rotundata est, lateribus posterius sinuatis posteriora versus paullo angustata; elevatio illa oculigera in medio antice in rostrum triangulum sub-obtusum producta est. Sulcus, qui partem cephalothoracicam a parte abdominali separat, in medio rectus est, modo apicibus recurvis et dilatatis. Spatium, quo oculi a margine antico partis cephalothoracicae distant, duplam eorum diametrum circiter aequat; inter se spatio ‘/, latitudinis partis cephalothoracicae fere aequanti separati sunt. Sulci scuti insequentes leves sed distinctissimi sunt, ultimis rectis exceptis paullo procurvi. Pars abdominalis scuti, quae parte cephalotho- racica plus triplo longior est eaque circa dimidio latior, trans- versim modice et aequaliter est convexa; areae ejus 8, ultima (!) Descr. di alcune specie di Opilioni dell’ Arcip. Malese, in his Ann., IX. p- 135 (25). 376 T. THORELL excepta, in suam quaeque carinam transversam humillimam, pone medium areae sitam et non usque ad margines laterales scuti pertinentem sunt elevatae. Areae 5.*-8.* bina tubercula postice habent, his tuberculis posteriora versus gradatim majo- ribus: 6 anteriora series duas longitudinales parallelas formant; duo prima minutissima sunt, duo ultima*sub-conica, sat magna, obtusa, retro directa, paullo supra marginem posticum scuti locata et paullo longius quam reliqua inter se remota. In areis 5.2-7.2 carina in medio, inter tubercula duo, abrupta est (area ultima, ut dixi, carina caret). Scwtwm ventrale 6 carinas transversas in medio arearum ejus sitas ostendit. Orificia glandularum Krohnîi (foramina supra-coxalia) distinctissima sunt. Mandibularum art. 1.5, a basi apicem versus sensim incrassatus, et circa dimidio longior quam latior apice, apice intus, supra, in lobum brevem sub-triangulum productus est, in dorso parum convexus, subter ad latus exterius tuberculo crasso obtuso mu- nitus; manus art. 2.‘ circa dimidio longior quam latior est, in dorso leviter convexa, extus ad longitudinem convexa, intus recta, ad apicem subter, extus, spina forti obtusa armata; di- gitus mobilis ad basin, extus, tuberculum obtusum habet, non longe a spina illa remotum. Maxillae subter, prope basin coxae 1.' paris, tuberculum simplex non magnum ostendunt. Palporum pars trochanteralis cylindrata est, paene dimidio longior quam latior, subter dente forti longo et obtuso armata. Pars femoralis, quae clavata est et, ut pars tibialis (et ut pedum femora et ti- biae, et coxae parium 1.i, 2. et 4.'), apice utrinque in lobum brevem obtusum producta, praeterea modo tuberculum sat hu- mile, subter prope basin situm, ostendit. Pars patellaris paene dimidio longior quam latior est, mutica; pars tibialis, desuper visa ea vix longior, ad ipsam basin lateris exterioris, subter, dente est armata. Pars tarsalis, parte femorali (et partibus pa- tellari et tibiali conjunctis) non parum longior iisque saltem dimidio angustior, a basi ad apicem sensim modo paullulo est angustata, paullo latior quam altior, levissime deorsum curvata, subter sub-deplanata, serie pilorum nonnullorum brevium se- cundum margines, infra, munita; unguis saltem triplo longior ARACNIDI DI PINANG STi est quam latior basi. Pedes, ita: II, IV, I, III longitudine se | excipientes, ad formam et armaturam ut in 0. Doriae diximus sunt, excepto quod tarsus sub-hemisphaericus pedum anteriorum metatarsorum apice non crassior, sed paullo angustior est. Color. — Totus truncus supra, cum pedibus, palpis et man- dibulis, niger vel piceus est, subter magis ferrugineus, articu- lationibus extremitatum paene omnibus, apice metatarsorum et parte tarsali palporum luteis, tarsis et ungui palporum flavis. In junioribus vero hanc picturam flavam habet scutum dor- _ suale (vestigia ejus etiam in adultis adsunt): pars cephalotho- racica lineam mediam longitudinalem pallidam ostendit; area prima partis abdominalis utrinque versus medium macula parva flava notata est; omnes sulci scuti linea flava sunt occupati, quae ad margines laterales ejus dilatata est, in medio abrupta et etiam hic, utrinque, in punctum vel maculam dilatata, ita ut pars abdominalis ordinibus duobus longitudinalibus macularum punctorumve flavorum secundum medium, et utrinque lineis transversis flavis notata evadat. Pedum palporumque articula- tiones, metatarsorum apex, tarsi et pars tarsalis palporum flava sunt. Venter transversim testaceo-fasciatus, his fasciis in medio abruptis; coxae subter sordide testaceae. Lg. trunci 91/,, lat. ej. max. 3!/, millim. Palpi paullo plus 6; pied HRS SME IN 13 mili, longi Exempla pauca, adulta et juniora, a Cel. Loria et Fea collecta vidi. — Ab O. Doriae differt haec species parte abdominali scuti dorsualis longiore (non duplo et dimidio, sed. plus triplo lon- giore quam est pars cephalothoracica), tuberculis areae ejus ultimae supra marginem posticum locatis, carinis ejus non in medio sed prope marginem posticum arearum locatis, parte fe- morali palporum subter non duobus procursibus, sed modo tu- berculo singulo, ad basin sito, praedita, cet. 378 T. THORELL Gen. Gnomulus (’), n. Pedes apice vix vel parum incrassati; tarsi anteriores ex binis, posteriores tarsi ex trinis articulis compositi. Praeterea notae generis Oncopodis etiam in hoc genus cadunt. Typus: G. Sumatranus, Thor. (?). 51. G. rostratus, n., niger, supra in parte abdominali scuti plus minus distincte punctis et lineis transversis pallidis notatus,; parte cephalothoracica antice in tuberculum oculigerum sat altum elevata, quod ultra marginem in rostrum sat latum, apice trian- gulum productum est, postice vero, versus medium, tuberculis duobus parvis retro directis praedita, quae cum aliis duobus tu- berculis porrectis marginis antict partis abdominalis quasi duos pontes supra sulcum transversum primum (profundum et rectum) scuti dorsualis formant: parte abdominali praeterea tuberculis (et carinis) carenti; pedibus nigris, tarsis flavis, tarsorum anteriorum art. 2.° multo longiore quam latiore, posteriorum articulis omnibus brevibus. — Long. saltem 6 millim. Truncus inverse sub-ovatus, paene duplo longior quam latior, apud coxas 3.' paris sat late et profunde sinuatus; scutum dor- suale supra sulco transverso profundissimo recto, modo apicibus retro curvato vel potius hic in formam trianguli dilatato, in partes cephalothoracicam et abdominalem divisum est, a latere visum inter has partes depresso, parte abdominali ibi altiori, satis aequaliter convexa; pars cephalothoracica postice prope medium duo tuberculo parva retro directa ostendit, quae api- cibus suis apicibus tuberculorum duorum anteriora versus di- rectorum marginis antici partis abdominalis adjacent, his 4 tu- berculis ita quasi duos pontes parallelos sulco illo injeetos et spatio saltem dimidio (vix duplo) longiore a marginibus scuti proximis quam inter se remotos formantibus. Pars cephalotho- @) [yvapwv], gnomus, lar vel daemon terrestre. (2) Species in opere nondum edito (Opilioni nuovi o poco conosciuti dell’Arcipe- lago Malese) a me descripta. ARACNIDI DI PINANG 379 racica (sine rostro) plus dimidio latior quam longior est, antice latissime et modice rotundata, lateribus antice paullo rotun- datis posteriora versus sensim paullo angustata, postice trans- versim modo sat leviter convexa, anterius vero in medio in tuberculum oculorum magnum et altum elevata: hoc tuber- culum, quod circiter '/, latitudinis sed fere dimidium longitu- dinis partis cephalothoracicae occupat, basi usque ad ipsum mar- ginem anticum ejus pertinens, in lateribus praeruptum, ab ano visum supra, inter oculos, fortiter convexum, ante oculos supra in rostrum latum, parum longius quam latius, supra paene planum, anteriora. versus et paullo sursum directum est productum, quod basi latera parallela habet, dein vero in formam trianguli lati angustatum et acuminatum est. A latere visum dorsum partis cephalothoracicae igitur postice humile et, versus tuberculum oculorum, paullo impressum sive concavatum est, dein satis praerupte assurgens, et denique, supra in rostro, paene libratum et paullulo concavatum ; rostrum paene tota longitudine sua ante marginem anticum partis cephalothoracicae prominet. Oculi parvi, prope basin tuberculi oculorum positi; a margine proximo partis cephalothoracicae spatio distant, quod eorum diametrum vix aequat, a margine postico igitur longissime remoti; a margi- nibus lateralibus partis cephalothoracicae circa duplo longius quam inter se distant. Pars abdominalis parte cephalothoracica — (sine rostro) plus triplo longior et circa dimidio latior est, laevis et sat nitida, carinis et tuberculis carens (tuberculis illis duobus arede 2 exceptis, quorum supra meminimus) ; sulcis transversis distinctissimis 7 in areas 8 est divisa (areis 4.2-7.2 sulco medio longitudinali praeditis quoque), et utrinque sulco supra-margi- nali cincta, qui etiam in partem cephalothoracicam continuatus est. Scutum ventrale modo leviter convexum est et sulcis 6 sat profundis in areas divisum; lamina genitalis, transversim striata, postice sulco procurvo a scuto ventrali laevi est sejuncta. Coxae subter paene laeves sunt, 2.' et 3 parium tuberculo ad basin antice munitae tamen. Mandibularum laevium art. 1. desuper visus ante ipsam basin humilem sub-cylindratus est et vix duplo longior quam latior; eae, RAEE VERI DI TORRI ee COS ONT ZIE ORARIA PRIA ILA Ledge Ct LI Po ties Abe nM al iy ~ “ Ani 380 T. THORELL manus art. 2.' circa dimidio longior quam latior, digiti graciles, — eam longitudine fere aequantes. Palpi pedibus 1.‘ paris in medio robustiores; pars trochanteralis, paullo longior quam latior apice, subter ad apicem procursum fortem crassum anteriora versus fractum sive appressum ostendit; pars femoralis circa duplo et dimidio longior quam latior est, subter modo ad basin procursu minore (dente) praedita; pars patellaris, non dimidio longior quam latior ad apicem, mutica est, ut pars tibialis, quae desuper visa parte patellari paullo brevior est et parum longior quam latior. Pars tarsalis duabus prioribus conjunctim paullo longior, prope basin parte tibiali non parum angustior, dein usque ad apicem angustum sensim sat fortiter angustata, supra punctis impressis sparsa, subter sub-deplanata. Unguis gracilis, parte tarsali triplo- quadruplo brevior. Pedes breves, ita: II, IV, I, III longitudine se excipientes, sat graciles, anteriores apice paullulo incrassati. Tarsi anteriores art. 1.™ transversum habent, art. 2.7 eo paullo crassiorem et 3.-4.plo longiorem, apice rotundatum; art. tres tarsorum posteriorum eadem crassitie fere sunt, art. 2.5 reliquis duobus circa duplo brevior, transversus. Unguiculus tarsorum anteriorum minutissimus est, unguiculi bini tarsorum poste- riorum parvi quidem sed eo multo majores, exserti. Color. — Truncus supra niger est, parte cephalothoracica scuti parum evidenter testaceo-variata, parte abdominali vero ordinibus duobus macularum parvarum rotundatarum testacea- rum secundum medium dorsi notata (binis maculis in singulis areis): ab his maculis linea tenuis testacea in sulcis areas sepa- rantibus sita ad margines laterales scuti ducta est, ibi dilatata. Venter niger, fascia media longitudinali pallida notatus; sulci transversi ventris linea pallida sunt occupati, quae apud mar- ginem lateralem in maculam transversam dilatata est (haec pictura pallida nescio an in adultis obsoleta sit). Mandibulae sub-testaceo-nigrae, manu paullo clariore, digitis flavis. Palpi sub-testaceo-nigri quoque, parte tarsali sordide testacea, basi obscuriore, ungui flaventi. Pedes nigricantes, basi paullo clariores, articulationibus ad partem anguste pallidis, tarsis flavis. Jun. (?). — Lg. trunci (cum rostro) 6, lat. ej. max. 31/, millim. ARACNIDI DI PINANG 381 Lg. palp. circa 4!/,; ped. I parum plus 5, II 8, III 5, IV paullo plus 7 '/, millim. longi. Exemplum singulum, quod nondum adultum credo, ceperunt Loria et Fea. Subordo ANEPIGNATHI. Fam. STYLOCELLOIDA (1). Gen. Miopsalis (?), x. Oculi modo duo, suo quisque tuberculo alto, foras directo, versus marginem lateralem partis cephalothoracicae sito impositi. Praeterea notae hujus generis eaedem ac gen. Stylocelli, Westw., sive Leptopsalis, Thor., sunt. Typus: M. pulicaria, n. A Strone, Latr., cum quo defectu oculorum sessilium convenit, differt Miopsalis saltem stomotheca longa, mandibulis longissimis, digitis earum ipsa manu multis partibus brevioribus, et tarsis omnibus ex articulo singulo compositis; a Stylocello vix nisi de- fectu oculorum duorum sessilium ante tubercula illa duo oculi- gera sitorum discrepat. 52. M. pulicaria, n., (runco circa duplo et dimidio longiore quam latiore, densissime et subtilissime granuloso, fusco-ferrugineo; palpis fusco-testaceis, pedibus ferrugineis, tarsis 4.' paris muticis, supra dente non armatis. — Long. circa 21/, millim. Stylocello Sumatrano, Westw. (°), sive Leptopsali Beccari, Thor. (4), ad formam in universum similis est haec species, @) Secundum Cel. Sorensen (Opilioni Laniatores Musei Hauniensis, iz Naturhist. Tidsskrift, Ser. 2, XVII (1884), p. 559) partes oris in Sirone duricorio, Jos., adeo ab his partibus in Stylocello sive Leptopsali differunt, ut hoc genus a Sironoidis saltem ad tempus segregare debuerim, fam. Stylocelloidarum pro eo (et Miopsali) condens: Vid. Thor., Aracnidi di Nias, cet., loc. cit., p. 106. @ peo, minuere, curtare; padlc, forfex. E) Thesaur. Entom. Oxon., p. 200. () Descr. di ‘alcuni Aracn. inferiori dell’Arcipelago Malese, in his Ann., XVIII, p. 25 (9), Tab. IV, fig. 1-9.: Lera SOTTO RIETI STRO A Cr AIR SISI DI MAT me DI STR Ph EN ORO Ao SR NI 382 T. THORELL sed, praeter defectu oculorum sessilium, statura multo minore, trunco multo angustiore, tarso 4° paris mutico, cet., facile distinguenda. — Truncus totus supra et subter dense et subtilis- sime granulosus est, fere duplo et dimidio longior quam latior, paullo latior quam altior, ellipticus fere, lateribus ante tubercula oculorum parum rotundatis anteriora versus sensim fortiter an- gustatus et antice sat anguste truncatus, pone (apud) tubercula illa paullulo sinuatus, lateribus tum paene parallelis et rectis, dein leviter rotundatis posteriora versus sensim angustatus, po- stice sat anguste et leviter rotundatus. A latere visum dorsum ejus posterius convexum est, praeterea paene rectum et libratum, antice sat brevi spatio tamen fortius proclive; subter paene rectus est. Pars scuti cephalothoracica, sulco in medio procurvo, in api- cibus paene recto a parte abdominali divisa, non multo longior quam latior est; utrinque, non parum ante medium et paul- lulo supra marginem lateralem, tuberculum oculigerum forte, foras directum ostendit; oculos sessiles ante haec tubercula de- tegere non potui. Pars abdominalis scuti sulcis rectis trans- versis in areas 8 divisa est, his areis longitudine parum inter se differentibus; segmentum dorsuale 9.® inferum est et, ut segmenta ventralia 4 (num modo 3?) ultima, liberum ; reliqua | ventris segmenta in scutum ventrale sunt coalita, quod sulcis distinctis transversis 5 (prima earum in medio late abrupta) in areas est divisum. Spiracula distinctissima. Stomotheca et partes oris fere ut in Stylocello conformatae videntur. Mandibularum art. 1.8 longus et porrectus est, multis partibus longior quam latior basi, usque ad medium partis pa- tellaris palporum (quum hi extensi sunt) circiter pertinens, a basi ad apicem sensim angustatus, subtiliter et dense granulosus; art. 2. sine digito (sive manus mandibulae) art. 1.° paullo lon- gior et etiam gracilior est, a basi ad apicem sensim angustatus; digiti parvi et graciles retro directi usque ad basin coxarum 2.' paris pertinent. Palpi longi et gracillimi, apicem manus man- dibularum crassitie circiter aequantes, cylindrati, laeves. Pars trochanteralis clavata est, duplo longior quam latior; pars fe- moralis sat longa, pars patellaris eà circa duplo brevior, paullo ARACNIDI DI PINANG REINA, 383 plus duplo longior quam latior; pars tibialis parte femorali non parum brevior est, pars tarsalis paullulo incrassata, parte tibiali parum brevior. Unguiculus parvus, gracillimus, parum curvatus. Pedes, qui ita: I, IV, II, III longitudine se excipere videntur, brevissimi sunt, 1.1 paris truncum longitudine fere aequantes et reliquis pedibus paullulo crassiores; a femorum basi sat gracili saltem usque ad patellas sensim paullo incrassati sunt pedes, femoribus sub-compressis, 1.' et 4.' parium, his praesertim, longis. Coxae 4.' paris l.i paris coxis non parum, reliquis coxis fere duplo, latiores sunt; trochanteres omnes breves, non vel parum longiores quam latiores. Patellae paullo vel parum longiores quam latiores sunt; tibiae modo in 1.' paris pedibus paullo (parum) plus duplo longiores quam latiores videntur, in reliquis pedibus dimidio-duplo longiores quam latiores sunt. Metatarsi omnes bre- vissimi, sub-transversi. Tarsi contra longi, posteriores meta- tarso 2'/,-3.plo longiores, anteriores metatarso fere 4.plo lon- giores; tarsi 1.’ paris subter versus basin paullo incrassati sunt. Tarsi 4.’ paris mutici, non dente supra muniti. Unguiculus tarso- rum, fortiter curvatus et simplex, in incisura angusta apicis tarsi est insertus; sat longus est, praesertim in posterioribus pedibus. Pilis brevibus directis versus apicem sat dense conspersi sunt pedes. Color. — Totus truncus supra et subter obscure ferrugineus est, coxis subter obscurioribus, pedes praeterea et mandibulae clarius ferruginea, palpi fusco-testacel. Lg. trunci 21/,, lat. ej. paene 1 millim. Lg. art. 1.1 mandib. circa ?/, millim. Palpi circa 1!/,; ped. I 21/,, Il paene 2, III circa 1 ?/,, IV circa 2 millim. longi videntur. Singulum exemplum (adultum?) a Loria et Fea est inventum. CORRIGENDA Pag. 272 et 274, secundum Gasteracantham fornicatam (Fabr.), inserenda est G. diadesmia, Thor. Pag. 273, lin. 13 (ut et in Thor., Aracn. di Nias, cet., loc. cit., p. 7 et 60), pro [Camaricus] fornicatus legendum est [C.] formosus. Pag. 273, lin. 26, pro 81:71 legendum est 82: 72 o (Ao > » 82 » 300 » 30. » exibet > > exhibet VIAGGIO DI LEONARDO FEA IN BIRMANIA E REGIONI VICINE XXX. ON THE MYRIOPODA OF BURMA. Pt. 1. Report on the Onzscomorpha collected by Sis. L. FEA, by Mr, E. W. OATES and by the late Sig. G. B. COMOTTO, by RR. I Pocock of the British Museum (Natural History). Apart from the collection, which is the subject matter of this paper, no species of this group have ever been recorded from Burma. This fact, coupled with the restricted range of species of Zephronia, is sufficient explanation of the circumstance that all the species obtained-by Fea, Oates and Comotto have proved to be new. A close relationship however may be traced between all the species here described and certain Assamese forms made known by Mr. Butler, such as: Z. excavata, tigrina, nigrinota and tumida. Thus in the 2"° (larger) pair of copulatory forceps the movable dactylus is distinctly bisegmented, the distal segment being much the smaller of the two, and the immovable dactylus is somewhat compressed, or blade-like and pointed. The movable dactylus of the first (smaller) forceps may be composed of either one or two segments, and like the immovable dactylus varies much in shape with species. Perhaps the most specialised of the forms obtained is Z. cre- pitans from Rangoon. This is the only known Oriental form that possesses a stridulating organ. But all the species are interesting inasmuch as they came from an unknown country, MYRIOPODA FROM BURMA 385 lying between N. India and Java, and thus partially fill up the gap in our knowledge with regard to the Myriopod fauna of Indo-China. In a future paper I intend to discuss more fully the affinities of all the species of the group Zephroniide. The descriptions here given have been taken from specimens preserved in methylated spirits. Glomeris carnifex, Pocock. On the Myriopoda of the Mergui Archipelago. Journ. Linn. Soc. Zool. XXI, p. 290 (1889). The specimens originally described were taken in S. Tenas- serim by Mr. E. W. Oates. Sig. L. Fea obtained three examples at Malwoon in Tenasserim. Zephronia dorize, Pococx. Ann. Mus. Civ. Genov. (2) IX, pp. 79-80, fig. 1. Kachin Hills East of Bhamò (Upper Burma). Collected by Sig. L. Fea.. . When describing this species I omitted to state that the tergites are coarsely granular in front and smooth 7. e. only very sparsely punctured behind. Zephronia feze, Pocock. Ann. Mus. Civ. Genov. (2) IX, pp. 80-81, fig. 2. This species was originally recorded from Teinzò, on the Moolay River, at a distance of from 25 to 30 chilometres to the N. E. of Bhamò (Upper Burma). Sig. L. Fea subsequently obtained in addition two others from Kachin Cauri, the northern portion of the Eastern Mountain chain of Burma, to the East of Bhamò. These specimens are somewhat larger than those from Teinzò and are speckled with dark green. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.8, Vol. X (81 Dicembre 1890) 25 386 R. I. POCOCK Zephronia clivicola sp. n. Colour; head and nuchal plate piceous or ochraceous with olivaceous patches of colour; tergites anteriorly ochraceous with piceous posterior border, sometimes obscurely, rarely conspi- cuously spotted; anal tergite ochraceous; legs and antennae ochraceous with olivaceous tint. Head finely and closely punctured below, more coarsely and more sparsely above. Nuchal plate punctured throughout, with bisinuate inferior border, the inferior border defined by a fine sulcus. First tergite punctured throughout, with evenly sloped anterior portion; lamina small with evenly thickened and evenly arched border. Anal tergite not saddle-shaped, convex in both sexes, without marginal notch but with very long inner ridge, closely punc- tured throughout; rest of the tergites finely granular in front, punctured to the very margin behind, more or less conspicuously pubescent in the middle. Apical antennal segment slightly enlar ged in the male! Legs with attenuate tarsal segment; with a single spine above the claw. 7, 9. Without noticeable secondary sexual Soana. Vulva (fig.1, A) with distal sclerite shorter than the proximal and with sinuate distal margin. Forceps. 1.8 pair (fig. 1,0, D) with movable dactylus short and hooked, indistinctly grooved towards its distal end but not bisegmented, apex simple; immovable dactylus very deep and. stout, longer than the movable. 2."* pair (fig. 1, B) very like those of Z. doriae; carpal segment shorter than the mova- Zephronia clivicola ble dactylus, which is composed of two MYRIOPODA FROM BURMA 387 segments, whereof the distal is very small; immoyable dactylus blade-like, with a bifid membranous tooth. Length up to 31 mm. Locality; Carin Cheba or Biapò (Villages of Puepoli and Meteleo) , 900-1200 m. Collected by Sig. L. Fea. This species is very closely allied to Z. few, but the first pair of forceps of the copulatory feet have a different form. In Z. fee the two dactyli are longer, the movable one is straighter and has a bifid extremity; the immovable is not nearly so stout and is shorter than the movable. Z. clivicola may be recognised in addition by being more brightly coloured, the colours contrasting much more forcibly than in Z. fee and the spots being much less developed. Zephronia formosa sp. n. Q. Colour; head and nuchal plate shining piceous; first tergite ochraceous with black posterior margin; anal tergite ochraceous, infuscate above; the rest of the tergites black with a conspicuous transverse ochraceous band before the posterior margin, posterior margin black. Head deeply and closely punctured below , sparsely above , excavated in the middle of the upper border. Nuchal plate with sinuate inferior border ; marked below with a straight transverse sulcus, bearing a series of punctures; the rest of the plate smooth. First tergite thickly and closely punctured above and at the sides, the punctures connected by fine stri ; the anterior portion nearly vertical shining and smooth and separated from the punctate portion by a transverse sulcus; lamina very small, arising gradually, with evenly arched border; lateral portion of tergite above the base of the lamina feebly ridged. Tergites anteriorly finely granular; posterior portion finely punctate and striolate. Anal tergite finely punctate and striolate; lightly saddle-shaped, without marginal notch and with very short inner ridge. as a a a NIE UTO PIPA IO MRS i eRe palla o 388 R. I. POCOCK Legs with tarsal segment attenuate and furnished with a single spine above the terminal claw. Antenne with apical segment, nearly cylindrical, only slightly thickened. Vulva (fig. 2, A) with proximal sclerite almost divided into two by the generative orifice; distal sclerite or cap large with straight inner border and convex outer border. o. Differs from the female in having the apical antennal segment more di- lated and the anal tergite more saddle- shaped, its inferior edge being consi- derably produced. Forceps closely resembling those of Z. dorie, the second (larger) pair (fig. 2, B) not differing in any essential respect from those of that species. In the first pair, however, the movable dactylus is distinctly bifid at the extre- mity (fig. 2, ©, DI. Length up to 37 mm. Locality; Carin Ghecù (Village of Thao 1200-1500 m.); Carin Chebà or Biapò (Villages of Puepoli and Meteleo 900-1200 m.). Collected by Sig. L. Fea. The form of the copulatory feet points to relationship between this species and Z. dorie, Pocock and fee, Pocock, but in other respects it is totally distinct. Thus the tergites are minutely striate and the anal tergite is markedly saddle-shaped. In the latter character it resembles, as it does also somewhat in colour, Z. tigrina of Butler. Zephronia formosa Zephronia semilzevis sp. n. Colour; posterior portion of tergites piceous, anterior portion ‘ ochraceous or pale rufous; anal tergite ochraceous, sometimes irregularly clouded with darker patches. Head deeply and closely punctured below, sparsely above. MYRIOPODA FROM BURMA 389 Antenne with apical segment considerably larger in the male than in the female. i i Nuchal-plate sparsely punctured, with inferior border sinuate and defined by a delicate ridge. First tergite somewhat abruptly sloped anteriorly, but not an- teriorly sulcate, lamina very small with evenly thickened, evenly arched border. | Tergites perfectly smooth and polished behind, not punctured and not granular, the anterior portion densely pubescent. Anal tergite wholly smooth and polished, evenly convex from above downwards and from side to side in both sexes, without a marginal notch and without an inner ridge. Legs attenuate at the apex, with two spines above and behind the terminal claw. Vulva (fig. 3, A) hairy, with distal sclerite (cap) smaller than the proximal and considerably wider than long. Copulatory feet; 1.5 pair (fig. 8, C) with movable dactylus straight and long, only slightly more slender towards its distal end, indistinctly bisegmented; immo- vable dactylus shorter than the mo- vable, stout at the base, becoming gra- dually attenuated towards the apex, strongly curved, externally convex, in- ternally concave; 2.”° pair (fig. 3, B) with carpal segment stout, hairy; movable dactylus stout at the base, evenly attenuated towards the apex, distinctly bisegmented, the distal segment bearing two stiff setee, the proximal bearing a membranous tooth; immovable dactylus about as long as the movable, bearing a bifid membranous tooth. Length up to 35 mm. Locality; S. Tenasserim, E. W. Oates; Malwoon (Tenasserim), Sig. L. Fea. This species is closely related apparently to Z. migrinota , Butler. But it differs in having the tergites pubescent and not Zephronia semilorvis BE AN IE TI RE ol SID ORANG ae ee sh YORE NOT RSI aE a 390 R. I. POCOCK granular anteriorly. And further it may be recognised from all hitherto described by the presence of two spines above the ter- minal claw on the legs; usually there is but one. Zephronia gestri sp. n. ‘ Colour olivaceo-ochraceous with the hind borders of ne ter- gites rufous. Head coarsely and closely punctured below, very sparsely punctured above ; apical segment of antenne moderately dilated distally. Tergites almost smooth, only very finely and closely punctured. and minutely striolate; not granular anteriorly. First tergite with lamina small, rising gradually with evenly arched evenly rounded border; on the infero-lateral smooth part of the tergite above the base of the lamina there are a few fine radiating ridges; a fine sulcus starting laterally and inferiorly crosses from side to side over the vertex immediately behind the anterior margin of the plate. Anal tergite evenly convex from above downwards and from side to side; a fine sulcus defining the inferior edge; without a marginal notch but with a conspicuous inner-ridge; a similar ridge occupying the corresponding position on each of the preceding tergites (except the first). Legs with attenuate tarsi and a single spine above and behind the terminal claw. | Copulatory forceps; 1.8 pair (fig. 4, B) with movable dactylus long, much longer than the immovable, tolerably straight and composed of two segments; immo- vable dactylus also relatively straight; 2.°° pair (fig. 4, A) with carpal segment short and stout, the movable dactylus long with its distal segment relatively large and distinctly separated. Length 14 mm. Locality; Thagatà on the South-western slope of Moi Zephronia gestri MYRIOPODA FROM BURMA 391 Mooleyit; 400-500 m. A single male specimen collected by Sig. L. Fea. In many points such as size and colouring this species resem- bles Z. excavata of Butler from Assam. It may be separated from it, however, by its evenly convex anal tergite and by the | presence of a fine ridge crossing anteriorly the vertex of the first tergite. I have great pleasure in associating this species with the name of D.t Gestro, the able naturalist of the Genoa Civic . Museum of Natural History. Zephronia comotti sp. n. Colour olivaceous with reddish posterior margins to the ter- gites; feet dark green. Head strongly punctured throughout, but more thickly below — than above, hairy below, its upper border lightly excavated in the middle. Nuchal plate with inferior border straight at the sides, pro- duced in the middle; immediately above the border a fine straight ridge runs from angle to angle and immediately above this ridge are several sub-serially arranged punctures, the rest of the plate almost without punctures. All the fergites smooth and exceedingly minutely and closely punctured throughout. First tergite with lamina well-developed, rising gradually, with evenly arched and evenly thickened border; two fine nearly contiguous sulci run parallel with each other and with the anterior border from side to side over the vertex of the plate immediately behind the anterior border of the upper part of the plate ; laterally and inferiorly there are fine sub-radiating ridges. Anal tergite evenly convex from above downwards and from side to side, with fine marginal sulcus; there is no marginal notch ; the inner ridge is of moderate size. Legs with attenuated tarsal segment and a single spine above the terminal claw. Ghee ab jon, NTS Sly eA IR aga Sen 392 R. I. POCOCK - Antenne with apical segment moderately dilated Du Copulatory forceps; 1.8 pair (fig. 5, B) with movable dactylus stout at the base, attenuated and strongly curved at the apex, bearing distally above the extre- mity a rounded hairy nodular piece with which it appears to be suturally united; this piece may be the distal segment much reduced in size; the immovable dactylus almost as long as the movable, wide and spatulate: 2.?° pair (fig. 5, A) with carpal segment relatively long and much curved, the immovable dactylus normal in shape; the movable dactylus distinctly bisegmented, the distal segment being long and slender and supported proximally by Zephronia comotti a distal prolongation of the proximal segment. Length 8.3 mm. Locality; Minhla. A single male, probably immature specimen, collected by the late Sig. G. B. Comotto to whom I have much | pleasure in dedicating the species, as some slight recognition of his services in investigating the fauna of Burma. This is a very distinct species. In many respects it resembles Z. gestri, but the form of the copulatory feet is totally different. Moreover the lamina of the first tergite is much larger and there are two fine sulci crossing anteriorly the vertex of the first tergite. Zephronia crepitans sp. n. Colour olivaceous with reddish hinder margins to the tergites; anal tergite paler. Tergites exceedingly minutely and closely punctured throughout. Head deeply punctured and thickly hairy below; sparsely punctured and hairy above. Nuchal plate with a marginal series of piliferous punctures above and below; its inferior margin sinuate and marked with a fine transverse ridge. MYRIOPODA FROM BURMA 393 1.8 fergite marked (in front) by two sulci; the posterior of these distinct, the anterior very faint, both running parallel to the anterior edge; lamina rising gradually, with thickened and evenly arched anterior border, bearing on its surface piliferous punctures; the lower part of the tergite above the base of the lamina marked with fine strie. Anal tergite evenly rounded, without marginal notch, and small inner ridge; its inner surface finely granular — the granules, in the male, constituting with the rasping plate of the forceps a stridulating organ. Antenne with apical segment almost cylindrical. Legs with distal segment attenuate at the apex, with a single spine above the claw. : g'. Like the female, except in the form of the posterior legs. The legs in the hinder half of the body gradually in- crease in length from before backwards and alter in-shape at the same time. The two basal segments become very large, the third segment completely bent in the form of an arch and the distal segment dilated towards its extre- mity and thickly clothed with long hairs (fig. 6, B). The forceps are very peculiar in shape; in the 1.* pair (fig. 6, D) the carpal segment is long and cylindrical and the stout and short immovable dactylus bears a small tooth at the base; the movable dactylus has the apex bifid. In the 2." pair (fig. 6, A, C, E) the carpus is very long and there is a rounded projecting tooth-like process over the base of the movable dactylus; this dactylus is composed distinctly of two segments of which the proximal is exceedingly stout at the base and bears on its posterior surface a plate covered with fine parallel ridges; the immovable dactylus is very short, and close to the base of Zephronia crepitans 394 R. I. POCOCK it there is a wide notch for the reception of the distal segment of the movable dactylus, which closes upon the proximal segment almost as the blade of a pocket knife does upon its handle. Q. Legs in hinder half of body of normal length and form. Like the 7 in other respects. Vulva (fig. 6, F) somewhat heart-shaped; the cap very large ; internal and external borders sloped distally to a blunt ter- mination. Length 13 mm. Locality; Rangoon. Several specimens collected by Mr. E. W. Oates. This is a very remarkable form owing to the high speciali- sation of the male. It is the only Asiatic species of the family which is furnished with a stridulating organ resembling that which is characteristic of the S. African genus Spherotherium. In Spherotherium, however, the principal stridulating plate is attached to the carpal segment, whereas in this species of Zephronia the plate is supported by the movable dactylus. The curious elongation of the posterior legs in the male is quite unlike anything that has hitherto been described. In size, colour, ornamentation etc. the species very closely approaches both Z. comotti and Z. gestri. SYNOPSIS OF THE SPECIES OF ZEPHRONIA a. - Tergites granular in front. al - Anal tergite a, saddle- Shapedifs Laks. |e formosa sp. ni Li - Anal tergite not Soa spl - Tergites very sparsely punctured po- E not pubescent . . . . . dorie, Pocock b? - Tergites thickly punctured in the posterior half and more or less pubescent. - The whole of the upper surface marbled with dark green or black spots . fee, Pocock MYRIOPODA FROM BURMA 395 6? - The anal tergite, at least, almost con- colorous; the rest of the tergites rarely Spottedeiae lento a so clavicola sp:(n. b - de not granular in front! - With two spines above the claw on the a tergites anteriorly pubescent b+ - With one spine above the claw on the legs; tergites minutely punctured or strio- late and not pubescent in front. a? - Male with very long posterior legs, and with a stridulating plate attached to the posterior forceps 5° - Male witnout a ‘nane apparatus and with all the legs of normal length. - Dactyli of first pair of forceps approxi- mately equal in = and strongly curved 56 - Dactyli of first pair a ae nearly straight, with the immovable segment . semilevis sp. n. . erepilans sp. n. . comott: sp. n. much shorter than the movable . . gestre sp. n. OOO Ge eee ey? 3 SU x « C. PARONA Di una nuova specie di Achinorhynchus (E. Novella) parassita di un Chirottero di Porto-Rico. L’ egregio signor Francesco Novella, che da tempo dimora a S. Juan di Porto-Rico (Antille) inviò al Museo Civico di Ge- nova, in diverse riprese, una bella serie di Chirotteri (1), cattu- rati in quella città e nei dintorni, che servi ad accrescere la splendida collezione di quest’ordine di Mammiferi, riunita con somma cura e non poco dispendio dal March. Giacomo Doria. In un esemplare di questi pipistrelli spettante alla specie Artibeus perspicillatus, Linn., comune a tutta l'America del Sud, trassi, dall’ intestino tenue, due individui di un nematelminto | molto importante. L'interesse che esso offre non è tanto perchè rappresenta una nuova specie, ma perchè è il primo acantocefalo trovato finora in tutto l’ ordine dei Chirotteri. Infatti ricorrendo alla Me- moria di P. J. v. Beneden: Les parasites des chauves-souris ecc. Acad. r. de Belgiq. 1872 ed all’ opera del Linstow: Compendium d. Helminthol. 1878, pag. 11-14 e Nachtrag 1889, pag. 7-8, non si trova registrato alcun Echinorhynchus nella lunga lista dei vermi ospitati dai pipistrelli. Per ciò credo non sia inutile il riferire intorno a questo verme, sebbene le indicazioni che posso dare siano incomplete, () I Chirotteri inviati in due riprese dal signor Francesco Novella al Museo Civico di Storia Naturale di Genova appartengono alle seguenti specie, come gentilmente ebbe ad indicarmi il March G. Doria: Molossus obscurus, Geoffroy; Nyctinomus brasiliensis, Is. Geoffroy; Chilonycteris Macleayi, Gray; Chilonycteris Parnellii, Gray; Mormops Blainvillii, Leach, rara ed interessantissima specie; Artibeus perspicillatus, Linn. : NUOVA SPECIE DI ECHINORHYNCHUS 397 perchè non ho a mia disposizione che un maschio, troppo indu- rito dall’ alcool molto concentrato per conservare ‘i pipistrelli nel lungo viaggio ed un secondo piccolissimo e tuttora incistato. Questa specie, che descrivo come nuova, la dedico al signor Francesco Novella, che volle ricordarsi del patrio Museo. Echinorhyncechus Novellae, n. sp. Corpo allungato, cilindrico, con solchi trasversali come li presentano tutti i congeneri, che si assot- tiglia posteriormente, ove termina senza dilata- zione, nè lobature, ma soltanto con una piccola - incisura. Anteriormente è più largo, presentando una specie di colletto; ed è qui che il verme mi- sura il suo massimo diametro trasversale, che giunge a tre millim. L’ esemplare maggiore è lungo 31 millim., epperò fra i suoi congeneri viene ad avere dimensioni notevoli. i La proboscide che, come in tutti gli acantocefali è la parte più caratteristica, è cilindrica, lunga soltanto 1 1/, millim. e larga Fig. 1 Fig. 2. 1 millim. , per modo che é poco prominente dall’ estremità an- teriore del corpo. E armata da pochi, ma robusti uncini; e questi stanno impiantati sulla proboscide in modo da formare due cerchi, 398 C. PARONA uno interno, centrale, l’altro periferico. I primi, in numero soltanto di quattro in croce, sono corti con punta uncinata e con tallone dila- tato di molto (fig. 3, a). Lunghezza 0,098. Gli uncini esterni, in numero di dieci sono somiglianti ai primi all’apice, ma sono più lunghi e con base più allargata (fig. 3, b). Lunghezza 0,322 a 0,328. A breve distanza dagli interni gli uncini della periferia sono molto salienti Fig. 3 sulla proboscide e vi costituiscono un potente organo di fissazione. Nello studio degli altri caratteri presentati dagli organi interni, o dal tegumento, per quanto l’abbia permessa la poca trasparenza del corpo già rimarcata, non trovai differenze nella loro disposizione dalla norma, per il che non credo occuparmene in particolare. Il piccolissimo esemplare, la cui pro- boscide è tuttora inguainata (fig. 4) mi- sura una lunghezza di 4 millim. ed una larghezza di 2 millim. Presenta le serie degli uncini in numero, disposizione e dimensioni identiche a quanto già si disse pel maggiore esemplare. Questa è la ragione per la quale, non tenendo calcolo delle dimensioni, io lo considero spettante alla stessa specie, anche perchè Fig. 4 era ospite dello stesso individuo di Artibeus perspicillatus, nel quale trovai il grande esemplare sopra descritto. Fig. 1. — Echinorinco adulto, di grandezza naturale. » 2. — Proboscide del medesimo molto ingrandita (Leitz, Oc. Obb-3): » 3. — Uncini: a cerchio interno - è cerchio esterno (Leitz, Oc. 3. Obb. 7). » 4 — Forma incistata, molto ingrandita (Oc. 1. Obb. 3). RES LIGUSTICAE : Dev: Description of a new species of Polydesmus from Liguria by R. 1. POCOCK of the British Museum (Nat, Hist.) Polydesmus laurze, sp. n. . Colour of upper surface uniformly clear carneous; antenne and legs ochraceous with faint tinge of pink; shining. Body moderately wide and fiat, narrowed anteriorly and posteriorly. Length of antenne greater than the greatest width of the body. First tergite with anterior and posterior margins nearly straight and sub-parallel, the sides evenly and strongly convex, the sculpturing of the surface obscurely defined. The rest of the tergites normally sculptured, but wholly smooth. The anterior angles of the keels manifestly rounded, the posterior angles strongly produced only at the posterior end of the body; lateral margins entirely smooth and without den- . ticles. Feet moderately long. Copulatory feet of the male (fig.) conspicuous; basal segment large and stout and forming with its elllow of the opposite side a two-sided receptacle for the protection of the distal segments when at rest; second segment wide at the base and furnished poste- riorly with a number of close-set stiff hairs, produced distally into a lightly curved, strong piece which bears at the apex a small setiferous process; the distal segment very long slender and strongly curved at the 400 extremity, with a conspicuous tooth in the middle of its second half and a lightly bifid apex. Length of body up to 23 mm.; width 3.5. A number of specimens from a valley near Busalla, collected ‘by Mr. Oldfield. Thomas. This species evidently belongs to the group of which P. collars and P, edentulus are good representatives. But it may be at once recognised from both by the characteristic pink colour of the tergites and by the form of its copulatory feet. I have taken the liberty of naming this most beautiful Myrzopod «in honour of the Marchesa Laura Doria, nata Durazzo, to whose hospitality Mr. Thomas: was so much indebted while collecting in Liguria. R. I. POCOCK VIAGGIO DI LEONARDO FEA IN BIRMANIA E REGIONI VICINE XXXI. ON THE MYRIOPODA OF BURMA. Pt, 2. Report upon the CrzZopoda collected by Sig. L. FEA and Mr. E. W. OATES by R. I. POCOCK of the British Museum (Nat. Hist.), Until the present time very few species of Centipedes have been recorded from Burma, and, except from analogy, practi- cally nothing was known of the Burmese Chilopod fauna. But thanks to the energy with which Sig. L. Fea and Mr. E. W. Oates have amassed material of this group, it may now with confi- dence be asserted that we are far better acquainted with the Chilopoda of this country than with those of any other district _ in the Oriental Region. But although much has been done, there is no doubt that much remains to be discovered. And undoubtedly the best results in the future will be obtained by paying special attention to the collecting of the smaller kinds of Centipedes, such as the Lethobidae, the species of Cryptops and above all the Geophilidae. The specimens forming the subject-matter of the present paper are referable in all to 32 species, of which nearly half — na- mely 14 — prove to be new. There are 3 new species of Scutigera, 2 of Lithobius, 2 of Scolopendra, 1 of Otostigma, 1 of Heterostoma, 2 of Cryptops, 1 of Himantarium and 2 belonging to a new genus which I propose to call Himantosoma. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.4, Vol. X (26 Gennaio. 1891) 26 402 R. I. POCOCK Concerning these the only ones about which I feel any doubts are the species of Scutigera. But the species of this genus are so exceedingly hard to determine that I think few experienced in the matter will blame me if I have described as new any form that has been previously made known. Three species only of Lithobius have been hitherto recorded from the Oriental Re- gion, so it is not surprising that both the species obtained in Burma have certainly not been described before this. The two new species of Scolopendra are well marked. The two species of Otostigma and Heterostoma are also undoubtedly new; the same may be said of the Cryptops and of the three species of Geophilidae. Of the forms that are not new perhaps the most interesting is Ot. rugulosum. It is remarkable that this species should be so exceedingly common in Burma and yet should ere this have never been met with in any part of the Oriental Region. ANAMORPHA. - SCUTIGERIDAE. 1. Seutigera longicornis (Fasr.), Haase. Die Indisch-Australischen Chilopoden p. 17, pl. I, fig. 27; pl. II, fig. 33, 1887. Only two specimens, which I refer to this. species, were obtained by Sig. L. Fea. One from Meetan (N. Tenasserim, on the Houngdarau River) measuring 36 mm. is of an obscure olivaceo-ochraceo-ferrugineous ground colour with faint indica- tions of.a paler median band; the stoma-saddles wholly pale coloured and more ferrugineous than the rest of the tergites ; the legs with wholly ochraceous tibia and tarso-metatarsus, the patella marked with two bands of dark-green and the femora at the posterior end of the body with a single patch of green beneath. The stoma-saddles are long and high and the. stomatal area narrow, elongate and not dilated behind. The second specimen from the Farm Caves (Moulmein) agrees ON THE MYRIOPODA OF BURMA 403 with the preceding in the pattern of its colouring, but is very much paler; the median band is more visibly defined, and the legs are less distinctly annulated, there being only a single green band at the distal end of the patella. This specimen measures about 35 mm. in total length. 2. Seutigera birmanica, sp. n. Colour; the ground tint varying from olivaceous to ferrugi- neous ; tergites marked with a more or less clearly defined paler median longitudinal band which may or may not be continued to the posterior margin of the plate over the stomatal area; the right and left half of each stoma-saddle always dark-coloured — deep olivaceous when the tergites are olivaceous and piceous when the tergites are ferrugineous — but always darker in tint than the rest of the tergites; legs of a uniform ochraceous or ferrugineous tint, with at most a very faint indication of greenish patch at the distal extremity of the patella; antennae and under surface of the same tint as the legs. Head with strongly raised smooth or almost wholly smooth margin; the occipital region sparsely spicular, with a shallower transverse anterior depression and a deeper, posteriorly widening, posterior depression, the central sulcus running from the ante- rior depression to the inter-antennal area of the frontal region, the lateral sulci run from the inner angle of the eye almost as far as the termination of the median sulcus, then abruptly curve backwards and inwards; labral region hairy. Basal plate visible, with spicular margin. Tergites sub-serially spicular, marginally and superficially ; more coarsely so at the posterior than at the anterior end of the body; each marked laterally with two depressions, a third fainter depression defining the stoma-saddles. Stoma-saddles high; longer than wide, strongly, plentifully and subserially spicular; the stomatal area elongate, narrowed anteriorly and posteriorly, not widened behind; last tergite pyriform, much narrowed behind with lightly emarginate posterior border. cee ys’ 12% i ATEO Oy, SOI e ate i ; a na por 404 R. I. POCOCK Sternites flatter, with a median anterior sulcus. Legs stout; femur weakly spinous and weakly carinate, with only one strong keel beneath; patella and tibia strongly carinate and serrate, tarso-metatarsus thickly pubescent. Length up to 40 mm. An immense number of specimens ranging in length from 15 to 40 mm. were taken by Mr. Oates at Pegu, one adult from Rangoon, and one adult from S. Tenasserim. Sig. L. Fea obtained three adult specimens at Palon (Pegu) and two adults and one young at Bhamo (Upper Burma). In the series from Pegu, from which the description has been mainly drawn up, it is noticeable that the smaller specimens are much greener than the larger ones which are more ferru- gineous. This species is closely allied to Sc. Jongicornis (Fabr.) and to Sc. clunifera of Wood, and may ultimately prove to be a variety of either one or the other. It resembles both in its elongate and narrow stomata and in its long, high stoma-saddles, but it appears to differ from both in colour. Thus it may be recognised from Sc. longicornis by the absence of annuli on the legs, and from both by the dark colour of its stoma-saddles. 3. Seutigera fese, sp. n. Body robust, attenuated anteriorly. Colour (in alcohol) variable; upper surface mostly of an obscure ochraceo-olivaceous tint, with a median, darker, longitu- dinal band and lateral, irregular patches of darker colour; the stoma-saddles clearly or obscurely ochraceous or ferrugineous but always brighter in colour than the rest of the tergites ; antennae and tarsal segments of legs ochraceous, proximal seg- ments of legs mostly very pale olivaceous, the patella with two obscure rings of darker tint; lower surface pale ochraceous or olivaceous. . Head sparsely spicular posteriorly, sparsely hirsute in front ; a conspicuous median sulcus running from the interocular to ON THE MYRIOPODA OF BURMA 405 the inter-antennal area; two curved sulci running forwards and internally from the inner angle of the eye; posterior region of the head marked with an anterior transverse depression, wider mesially, from the middle of which there runs backwards a wider and deeper depression, which widens posteriorly. Antennae about half as long again as the body. Basal plate visible. Tergites with serrate margins, each fur- nished with an anterior and a posterior lateral, low, rounded prominence, closely punctured and sparsely spicular, the spicules stronger and more numerous in the posterior region of the body; the stoma-saddles much wider than long, each half low, rounded and furnished with two or three irregularly defined series of spicules, the stomata slit-like, elongate, the area in which each is placed, triangular , widened posteriorly; the last tergite me- dianly depressed, narrowed posteriorly, with rounded or lightly emarginate hinder border. Legs with femora weakly and subserially spicular, patellae and tibiae strongly carinate and serrate; tarsi annulate, di- stinctly pubescent; anal leg less than three times as long as the body. Sternites with a strong median sulcus. Length up to 31 mm. A number of specimens were collected by Sig. L. Fea at Palon and two young examples at Bhamò. In size this species approaches the preceding two, but it may be at once separated from them by its wide stoma-saddles with a posteriorly dilated stomatal area. 4. Seutigera marmorea, sp. n. Of small size, moderately robust. Colour; ground tint of tergites very pale ochraceo-olivaceous; lateral portions of the tergites marbled with dark green, with “a conspicuous dark green patch on each side at the posterior end; a conspicuous median dark green band, which is itself divided longitudinally and mesially by a fine, narrow, testaceous 406 R. I. POCOCK band; stoma-saddles testaceous, stomatal area dark-coloured ; legs of a very pale olivaceous tint, femora furnished beneath with two dark patches, patella marked with three dark green annuli, tibia with two dark green annuli, tarso-metatarsus with one proximal band of this same colour; head marbled with dark green, antennae ochraceous, the femur of the maxillipede with one external patch of dark green. Head; region of labrum hairy, frontal region spicular and marked with the three normal sulci, the oblique curved ones which run inwards and forwards from the inner angle of the eye and the median one which extends backwards to the occi- pital region; the inter-ocular area flat, defined behind by a crescentic depression which, concave forwards, runs from eye to eye; the posterior occipital region marked by a median nearly circular depression, which is scarcely noticeably continuous with the transverse depression; this region of the head sparsely spicular. Tergites marginally serrate, irregularly but conspicuously spicular, those in the anterior half of the body marked with shallow depressions defining two rounded elevations. Stoma- saddles much wider than long, each half rounded and but little elevated; stomatal area triangular, widely open behind; stomata small, elongate and slit-like, not projecting so far posteriorly as the margins of the saddles; posterior tergite very wide behind, quadrate, with lightly convex hinder border. 3 Sternites hairy, medianly sulcate. Legs hairy; femora sub-serially spinous, patella and tibia ca- rinate and serrate. Length 19 mm. A single specimen from Palon, collected by Sig. L. Fea. In colour this species appears somewhat to resemble Se. ma- culata of Newport from Australia; it differs from it, however, : in its wide posterior tergite. By this character, as well as by being more strongly coloured and having the occipital region of the head differently depressed, it may be separated from ON THE MYRIOPODA OF BURMA 407 Se. feae, which it resembles in its wide stoma-saddles and po- steriorly dilated stomatal areas. Two more specimens of Scutigera were obtained by Sig. L. Fea, but the condition of these is so imperfect that I have not at- tempted to identify them. One of them was from Thagata on Mt. Mooleyit, in Tenasserim, and the other was from the same mountain, at an altitude of 1800-1900 m. LITHOBIIDAE 5. Lithobius'(Archilithobius) Dirmanicus, sp n. Small and slender. Colour ochraceo-olivaceous, sternites, legs and posterior borders of tergites paler; anterior half of head and distal segments of antennae fuscous; posterior half of head testaceous. Antennae long, hirsute; composed of twenty segments; last segment longer than the penultimate. Ocelli about six on each side, arranged in two rows. Tergites more or less rugulose. Seventh, ninth and eleventh with rounded angles. Coxae of maxillary feet armed on each side with five or six more or less conspicuous teeth. Coxal pores rounded; arranged in single rows composed of three or four. : Anal legs long, armed. beneath with spines as follows 1.1.1.0; claw with basal spur. Female generative forceps with trilobate claw and two spurs on each side. Length about 10 mm. Locality: Tharrawaddy (E. W. Oates), Palon (L. Fea). The sole Oriental species of this sub-genus is L. grossidens, . Meinert, from the Nicobar Islands. But grossidens has longer antennae, many more eyes and a single claw on the anal legs. ; 408 . R. I. POCOCK 6. Lithobius (s. sir.) feae, sp. n. Robust, shining; of the size and appearance of L. forficatus; ochraceo-castaneous above; paler beneath. . | Antennae composed of from twenty to twenty three segments; hirsute. Eyes composed of six ocelli arranged in two rows. Tergites slightly wrinkled laterally, finely punctured and fur- nished with scattered hairs proceeding from larger pores. Coxae of maxillary feet bearing in front on each side seven teeth. Coxae of the posterior four legs furnished with a single series composed of from 5-7 slightly elongate pores. Coxae of the anal legs furnished with a lateral spine. Genital appendages of the female bearing on each side three long spurs and a simple undivided claw. Length 20 mm. One specimen from Mount Mooleyit, at an altitude of 1800- 1900 m. Collected by Sig. L. Fea. Unfortunately the only example of this species that was obtained is imperfect owing to the loss of the anal legs. So few representatives, however, of this genus have been recorded from the Oriental Region that there can be no question of the . distinctness of L. feae. In size and colour it very much resembles the well known L. forficatus, but it may be at once recognised by its shorter antennae and smaller number of ocelli. Moreover, the form of the female genital appendages is different in the two species. Of Oriental forms it comes nearest to L. semperi, Haase, from the Philippines; but this last has fewer maxillary coxal teeth and a differently formed genital appendage. From L. hardwicker, Newport, it may be recognised by its shorter antennae and fewer ocelli. ON THE MYRIOPODA OF BURMA 409 EPIMORPHA. SCOLOPENDRIDAE. 7. Scolopendra subspinipes, Lracu. var. de haani, Brandt, This well-known form, considered by some to rank as a true species, is noticeable as being the largest Oriental Centipede. It is very common in Burma. Specimens were obtained by Signor L. Fea at the following localities: Upper Irrawaddy: Male, Bhamò, Mandalay; — Pegu: Palon; — Tenasserim: Thagatà on the Mooleyit, Kaukareet, Malewoon; — Carin mountains: Cheba district (900-1200 m. alt.); by Sig. Comotto at Minhla and by Mr. E. W. Oates at Thayetmyo, Toundwingyi, Taikkyi, Tharrawaddy, Pegu Hills, Rangoon, Mandalay, Moulmein, Reef Island (Tavoy) and Pyminana (Upper Burma). 8. Scolopendra morsitans (Linn.), Kour. This species has an exceedingly wide range and is perhaps the commonest of all in collections. It is much smaller than the preceding and may be at once recognised from it by its shorter and thicker anal legs and by having the femur of these ap- pendages furnished beneath with from 8 to 10 (usually 9) spines arranged in three longitudinal series. In Burma it appears to be as common as Sc. de haanii. Spe- cimens were obtained by Sig. Fea at Upper Burma: Teinzò, Bhamò; — Pegu: Taikkyi, Palon, Rangoon; — Tenasserim : Kaukareet, Malewoon; — Carin mountains: Cheba district (900-1200 m. alt.), by Comotto at Minhla and by Mr. Oates at Akyab, Taikkyi, Tharrawaddy, Moulmein, Toundwingyi, Rangoon, Thayetmyo, Mandalay and on Table Island (An- damans). BR CA Ok Dg ea ak tA er VESTI RI RITI I Lie i. di a 0 a i a ee "RITI LIS erated aoe 410 R. I. POCOCK 9. Scolopendra feae, sp. n. Colour. Head plate and anterior half of 15° tergite reddish brown; tergites pale olivaceous or ochraceous with dark oli- vaceous posterior borders; antennae green, paler at the base; legs pale green or pale ochraceous. Head shining, very feebly punctured, with a median almost obsolete fine sulcus in its hinder half, lightly impressed mesially on each side of the sulcus. Antennae short, composed of 17 segments, whereof the basal five are nearly naked and the rest pubescent. Maxillary sternite and feet very feebly punctured ; prosternal plates small, separated, each furnished with five, small, rounded denticles ; basal tooth very small and simple. Tergites smooth, shining, not punctured; from the second bisulcate, from the ninth or tenth with raised lateral margins. Sternites smooth, shining, not punctured, bisulcate. Anal segment; tergite without median sulcus, posteriorly im- pressed; sternite narrow, with converging lateral margins, rounded posterior angles, straight posterior margin; plewrae normally punctured, with a short, simple process and no lateral spine ; anal legs of moderate length, somewhat slender, armed above on the inner side with one small spine or two large stout spines (not including the posterior angular spine, which is strong and simple), on the under surface there are five or six strong stout spines arranged in pairs in three sub-parallel series; tarsal segments without spurs; claws without basal spurs. Legs; tarsi of all the legs without spurs; claws with two basal spurs. Length about 53 mm. Habitat. Carin mounts, Cheba district, village of Meteleo, 900-1200 m. One specimen collected by Sig. L. Fea. This species is very distinct. In its banded colouring it very much resembles some specimens of Sc. mutans or Se. morsitans or Sc. subspinipes. From the first and last of these it may be DIES RO x ee en RANE I RE NAT 3 NERA SARE I ra : ; Ree rei Se ON THE MYRIOPODA OF BURMA lel recognised by the greater number and greater strength of the spines on the anal femora and from Sc. morsitans by the smaller number and still greater strength of these same spines. But its most distinctive character is without doubt the entire absence of tarsal spurs. 10. Scolopendra pinguis, sp. n. Colour upper surface of a deep uniform olivaceous tint; under surface paler ; legs ochraceous. Head plate nearly circular in shape, feebly punctured, without sulci. Antennae short, tapering, composed of 17 segments, whereof the basal three are naked and the rest pubescent. Maxillary sternite with wide, short, contiguous but obsoletely denticulated prosternal plates; the basal tooth small and simple. Tergites smooth, very feebly punctured; from the third bi- sulcate, but only the last two with raised margins. Sternites smooth; those in the anterior third of the body completely or nearly completely bisulcate, those in the posterior two thirds obsoletely bisulcate only in front. Anal somite; tergite with straight, parallel, raised margins , not sulcate and not impressed; sfernile somewhat wide, with con- - verging sides, rounded angles and straight posterior border ; pleurae thickly and normally punctured, a single lateral spine, process very short, blunt and tipped with five small spines ; legs absent. Legs with first tarsal segment armed with a single spur and the claws with two basal spurs. Length 64 mm. Habitat. Carin mounts, Cheba district, 1000-1200 m. One specimen obtained by Sig. L. Fea. In spite of the absence of the anal legs I have no hesitation in describing this specimen as the type of a new species. Its uniform green colouring is very peculiar. In this respect it approaches Sc. japonica of L. Koch more nearly than it does 412 R. I. POCOCK any other Eastern form; but from this species it may be reco- gnised by the absence of conspicuous teeth on the prosternal plates, by the unraised margins of all but the two or three last tergites, by the shortness of the posterior sternal sulci etc. It is moreover a broad, stout parallel-sided form, whereas Sc. japonica is of relatively slender build. ll. Asanada brevicornis, MEINERT. Trans. Am. Phil. Soc. XXIII, p. 189 (1886). Yenangyoung (Upper Burma) (Fea), Minhla (Comotto), Reef _ Island (Tavoy), Table Island and Great Cocos Island (Andamans) (Oates). The type of this species was taken at Kulu (in the Himalayas?). The genus Asanada closely re- sembles Cupipes, but may be separated from it by having smooth and not punctured anal pleurae. I have taken this opportunity of figuring this remarkable and little-known species. | Asanada brevicornis. 12. Otostigma carinatum, Porarn. Bih. Sv. Sv. Vet.-Ak., Handl. IV, no. 7, p. 20; and all authors. Specimens were obtained by Sig. L. Fea at Teinzò, Palon, Malewoon and Thagatà on Mt. Mooleyit, and by Mr. Oates at Akyab, Reef Island (Tavoy) and on great Cocos Island (Andamans). The colour of the Burmese specimens of this species is almost always ferrugineous or ochraceous, with castaneous head plate and first tergite, the anal legs are either green or reddish. The ON THE MYRIOPODA OF BURMA 413 tergites are either slightly wrinkled and weakly and sparsely spicular, or strongly carinate and sub-serially spicular. The anal pleurae are generally very long and stout, but sometimes considerably shorter — the length possibly depending upon sex. The spine armature of the legs is slightly variable but does not depart very much from the following arrangement: 1° pair with an anterior patellar spur, 15 to 5™ or 6" with an anterior tibial spur, 1s* to 17" with two tarsal spurs, 18" with one or two tarsal spurs, 19" with one tarsal spur, 20 with or without a tarsal spur, 21* always without a spur. Consequently I do not think that Dr. Haase’s variety insulare is of very great value. The largest specimen obtained measures 65 mm. in total length. This species ranges from China and Japan to Java and Ceylon. 13. Otostigma rugulosum, Porats. bo Gon [De elle Although this species has hitherto not been recorded from the Oriental Region, it having been described from Mauritius, yet it is unquestionably one of the commonest centipedes in Burma. Specimens were obtained by Fea at Teinzò, Bhamò, Mandalay, Taikkyi (Pegu) and Palon; and by Mr. Oates at Mandalay, Rangoon, Thayetmyo, Pegu Hills, Moulmein, S. Tenasserim, Reef Island (Tavoy) and Table Island (Andamans). It is exceedingly variable in colour, and presents very many strong points of resemblance. with Ot. carinatwm. Thus in the number of its antennal segments, in the length of these appen- dages, in the form and armature of its prosternal maxillary plates, in the structure of its tergites and sternites, in the spine armature and length of the anal legs, in the numbers of spurs upon the walking legs and in the spine armature of its pleurae, it is in no way to be recognised from 0. carinatum,; but the anal pleurae appear to be slenderer and not so long, there are usually fewer spines on the anal femora and the tergites although strongly or weakly wrinkled do not appear to be spi- n se dia e vat dea eee we Lagos ae 414 R. I. POCOCK cular. Again the colour is more olivaceous and none of the specimens obtained approach in size the largest example of O. carinatum — 45 mm. being about the maximum length. And finally the head and body are perhaps ordinarily less strongly punctured. 14. Otostigma spinosum, PoratH is Og JD, ree Locality: Two specimens obtained by Mr. Oates in S. Tenas- serim ; and one at Malewoon (S. Tenasserim) by Sig. L. Fea. This species is much less common than either of the two preceding , three specimens only having been obtained. 3 It may be recognised from both of them by having the ter- gites not wrinkled, by the presence of a spine on the femur of the 20" pairs of legs, and of a spur on the tarsus of the anal legs. ° Previously known localities for this species were Java, Su- | matra and Borneo. 15. Otostigma geophilinum, Haass. Op. cit. p. 77, pl. IV, fig. 81. Since the specimen described by Dr. Haase was imperfect and no account could be given of the anal legs, I take this opportunity of supplementing this author's description from an examination of undamaged examples. Body slender. Colour olivaceous or ochraceous. Head plate longer than wide. Antennae long, attenuate, composed of 18 segments, whereof the basal two are naked, the rest pubescent. Maxillary sternite elongate ; prosternal plates long, in contact, each bearing three sharpened teeth, whereof the external is separated; basal tooth well developed and sub-dentate ; the claw short curved and powerful. | ON THE MYRIOPODA OF BURMA 415 Tergites finely punctured, laterally slightly wrinkled, from the third bisulcate, from about the seventh or ninth with raised margins. Sternites strongly bisulcate and with a feebler, abbreviated median sulcus. Anal somite; tergite not or very slightly impressed behind ; pleurae with pores less closely set than is usually the case, the process, well developed, smooth and terminated by two or three small spines, without superior or lateral spines; sterndle narrowed posteriorly, with lightly concave hinder border; Jegs robust or slender, either almost smooth or strongly wrinkled and _ longi- tudinally suleate, normally armed with about 10 spines, 3 on the upper inner edge, 1 on the posterior half of the inner sur- face, 4 on the inferior inner edge, and 3 on the inferior outer edge, tarsus not spurred, claws spined. Legs, except those of the 20" somite, with proximal tarsal segment bearing a spur; claws of all the legs spined. . Length up to 35 mm. Localities. Specimens obtained by Sig. L. Fea at Teinzò, Upper Burma, on Mt. Mooleyit (1800-1900 m.), and at Taikkyi (Pegu); by Mr. Oates in the Pegu Hills and at. Rangoon. This species, remarkable for its slender build, large pleural pores etc., may easily be recognised from all the other Burmese forms. Undoubtedly it is most nearly allied to Ot. nudum, Po- cock, from Madras; but this last named may be distinguished by the entire absence of tarsal spurs. 16. Otostigma ceylonicum, Haass. t. c. p. 69, pl. IV, fig. 67. Specimens taken at Palon (Pegu) by Sig. L. Fea; at Moulmein and on Reef Island (Tavoy) by Mr. Oates. _ This species is very distinct and is easily identifiable by its short antennae, impressed sternites, small pleural processes, short anal legs (of which the femur bears only a few spines) and spurred 20" pair of legs. 416 R. I. POCOCK The wrinkling of the tergites is subject to much variation. In some Ceylonese specimens which the Museum has lately received from Mr. E. E. Green the tergites are very strongly wrinkled; but those from Palon are much less wrinkled and. the single example obtained at Moulmein is almost smooth. Very little reliance, indeed, can be placed upon the corrugation of the tergites in this genus, and in this instance it most certainly is not a sign of affinity, as Dr. Haase imagined, between Ot. cey- lonicum and Ot. rugulosum. The latter, as already pointed out, is closely allied to Ot. carinatum, and Ot. ceylonicum falls into one group with Ot. splendens and Ot. morsitans — two species from Madras, which I described in the Annals and Mag. of Nat. Hist. (6), V, pp. 245-246, 1390. The first named, however, has much longer and stronger anal pleurae, and no spur on the tarsi of the 20 pair of legs; while the second has spicular tergites and the sternites laterally and not mesially impressed. 17. Otostigma feae, sp. n. Colour pale olivaceous, smooth and shining with metallic lustre. Head plate sub-circular, minutely punctured, not sulcate. Antennae of moderate length, composed of 18 segments of which the basal two are bare and the rest pubescent. Maxillary sternite and feet scarcely punctured, the prosternal plates, small, not contiguous, each furnished with three blunt teeth, whereof the two internal are fused together; basal tooth conspicuous, with a single small lateral nodular denticle. Tergites scarcely punctured, in the posterior half of the body lightly wrinkled, from the fourth bisulcate, from the eleventh or twelfth marginate. Sternites not bisulcate, each marked with a median posterior impression, those in the middle of the body furnished mesially, in addition, with three fainter impressions arranged in a transverse row. ON THE MYRIOPODA OF BURMA 417 Anal somite, tergite faintly impressed behind ; p/ewrae normally punctured, the process well developed with bifid extremity and two lateral and one superior spines; sternite with lightly concave hinder margin ; legs long and slender, femur armed with thirteen or fourteen spies, arranged as follows -- 3 (one apical) on the upper-inner edge, 6 set in two sub-parallel series on the inner surface and 5 arranged in a longitudinal series on the under outer surface; tarsus not spurred. Legs with claws spined and tarsi (except the anal) spurred, the first pair being furnished in addition with an anterior tibial and tarsal spine. Length 28 mm. Habitat. Carin Mts., Cheba district, village of Meteleo 900-1200 m. One specimen collected by Sig. L. Fea. This species is undoubtedly different from all the others here considered, but it is impossible to point out its affinities. In some respects it resembles Of. ortentale, Porath, but may be at once recognised from it by the absence of conspicuous sulei on the sternites. 13. Rhysida immarginata (Poratn). Syn. Branchiostoma immarginatum, Porath, op. cit. p. 24; and authors. » » indicum, Kohl., Arch. f. Nat., 1881, p. 67. » » 2ymnopus, id. ibid. » » subspinosum, Tòmòsvary, Term. fiizetek, p. 885, p. 65, pl. III, fig. 14-16. » » ceylonicum, (var. of gymnopus), Haase, op. c. p. 86. For the right of priority of Rhysida over Branchiostoma see Wood, Journ. Ac. Sci. Philad. (2) V., p. 40 and Pocock, Ann. Mag. Nat. Hist. (6), V, p. 244. Exceedingly abundant in Burma. Specimens were obtained by Sig. L. Fea at Bhamò, Mandalay, Palon, Rangoon, Kaukareet, and Malewoon, by Sig. Comotto at Minhla and by Mr. Oates at Akyab, Mandalay, Rangoon, Thayetmyo, Moulmein, S. Te- nasserim and on Table Island, Double Island and Great Cocos Ysland (Andamans). Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.4, Vol. X (28 Gennaio 1891) 27 418 R. I. POCOCK Dr. Haase made out the synonymy of this species so far as indicum and subspinosum are concerned, but I have no hesitation in adding gymnopus and ceylonicum to the list. I have examined a very great number of specimens of the species and I find that the characters upon which gymnopus was based are very variable. The spine armature of the anal legs is always incon- stant in its arrangement, and it is a noticeable thing with regard to Centipedes that when, as is the case with A. wmmarginata, the spines become reduced in number their presence or absence is of little use in determining the species. This is well exem- plified by Sc. subspinipes. The presence or absence, too, of a tarsal claw on the preanal legs cannot be depended upon, nor yet can the number of spines on the anal pleurae. 19. Rhysida longipes (NeEwror?). Syn. Branchiostoma longipes, Newport, Tr. Linn. Soc. XIX, p. 411 (no. 2). » » » Haase , op. cit., p. 83 (where other syno- nyms will be found). This is a wide-spread form, examples having been recorded from localities in both the Old and the New World. In Burma it is fairly common, though apparently not so common as Rh. im- marginata. Specimens were obtained by Sig. L. Fea at Palon (Pegu), and by Mr. E. W. Oates at Pynimana, Akyab, Rangoon, Pegu Hills and Mandalay. This species may be easily recognised from Rh. immarginata by its’ strongly spined anal femora and by its conspicuously marginate posterior tergites. 20. Heterostoma parviceps, n. sp. Body relatively slender, slightly attenuated anteriorly and posteriorly. Colour of the body olivaceous with faint metallic lustre, or ochraceous with olivaceous posterior borders to the tergites; legs and antennae ochraceous or ochraceo-olivaceous. iy ate È Paga RAP TORI CR LICEI, e ER RA A ei Re: Tak oe ON THE MYRIOPODA OF BURMA 419 Head plate somewhat ovate, longer than it is wide, sparsely punctured. Antennae of moderate length, composed ot 19-20 segments, whereof the basal four are bare and the rest pubescent. Prosternal plates of maxillary sternite bearing four, strong, sharp teeth. Tergites punctured, from the third bisulcate, from the fifth marginate. Sternites conspicuously bisulcate, the sulci more or less ab- breviated posteriorly, with a feebly indicated posterior median impression. Anal somite; tergite of normal form; plewrae thickly punctured, elongate and somewhat slender, armed at the apex with two small nearly contiguous spines, with one small superior spine and two or one small lateral spine; sternite much narrowed posteriorly with emarginate hinder border; /egs moderately ro- bust, femur armed normally with eight or nine spines, that is 4 in an irregular series on the upper inner edge, 2 on the under inner edge and 3 or 2 on the under outer edge; claw either with or without minute basal spurs; tarsus not spurred. Legs (except those of the 20 somite) with the proximal tarsal segment spurred. Length up to 76 mm. Locality. Thagatà on Mt. Mooleyit (one specimen) and _ vil- lage of Meteleo on the Carin Mts. (one specimen 900-1200 m.) ‘obtained by Sig. L. Fea; one specimen from S. Tenasserim taken by Mr. E. W. Oates. In the spine armature of its anal femora and anal pleurae, as in the absence of tarsal spurs from the legs of the 20" so- mite, this species comes nearest to H. bisulcatum of Témésvary, a species of which the Museum possesses specimens from Borneo and Corea. But parviceps may be at once recognised from this by its conspicuous sternal sulci, its more slender build, its longer antennae and longer pleurae. From H. rapax of Gervais, of which the Museum possesses several examples from Silhet, this species may be at once separated by the difference in the termination 420 R. I. POCOCK of the anal pleurae. Perhaps it comes nearest to the 9 of the Ceylonese and Indian species H. spinosum of Newport, but this last species is much more robust, the sternal sulci are less conspicuous, the tarsi of the 20™ pairs of legs are spurred and the anal claws are distinctly spined at the base. 21. Cryptops feae, sp. n. Colour; of a uniform ochraceous tint throughout. Head plate somewhat pentagonal in shape, overlapping the anterior border of the first tergite, marked in its posterior half by two fine anteriorly converging sulci, sparsely marked with setigerous punctures. Antennae of normal length, composed of 17 segments and thickly clothed with shorter and longer bristles. Maxillary sternite with anterior border almost straight, very lightly sinuate, bearing four short bristles on each side; claw of normal length and curvature, somewhat slender. Tergites with the ordinary complete sulci and the lateral, ab- breviated, curved, oblique sulci; the second tergite without the lateral sulci, but with the median sulci complete; the first ter- gite also conspicuously sulcate, there being a conspicuous anterior, angular, transverse sulcus, to the angle of which the two longitudinal sulci converge, eventually meeting it in a depres- sion; all the tergites, except the last, with unraised lateral margins. Sternites with the ordinary cross-shaped arrangement of sulci. Anal somite; tergite with straight, sub-parallel, raised lateral borders and angularly produced posterior border; plewrae smooth behind, conspicuously marked with many — 15-20 pores in front; sternite wide, nearly parallel sided with rounded angles and straight posterior border; /egs normal in shape, femur and patella thickly armed beneath with stout spiniform hairs, tibia furnished beneath with a series of five or six short dentiform spines, and the first tarsal segment with a series of three or four similar spines, metatarsus not spined ; the femur is furnished ON THE MYRIOPODA OF BURMA © 421 above with a single minute posterior internal spine, the patella and tibia with two such spines, one internal and one external, femur and tibia posteriorly sulcate above. Legs furnished with stronger and weaker, more or less spini- form hairs. Length about 14 mm. Habitat. Palon; three specimens collected by Sig. L. Fea. This species is very distinct. In the continuation of the dorsal sulci on to the head-plate it seems to approach Cr. sulcata, of Haase from Australia; but in this last named form the cephalic sulci are complete, running from the anterior to the posterior border of the head, whereas in Cr. feae they are present only in the posterior half of this plate. Moreover Cr. sudcata has an entirely different arrangement of the sulci of the first tergite. With respect to these sulci Cr. feae is quite peculiar and re- sembles some species of the genus Newportia. 22. Cryptops doriae, sp. n. Colour; wholly ochraceous or testaceous. Head plate about as wide as it is long, sparsely hairy, covered behind by the first tergite, not sulcate. Antennae somewhat slender, densely pubescent. Maxillary sternite punctured and hairy, with anterior border nearly straight and furnished on each side with four symme- trically arranged setae. First tergite overlapping the head-plate, not sulcate; basal plate invisible; the rest of the tergites, except the last and the second and third, marked with the four normal sulci and with a low median longitudinal ridge; sparsely and shortly hairy ; lateral margins unraised. Sternites marked with the normal cross-shaped sulci. Anal somite; tergite and sternite of normal form; plewrae smooth behind, furnished in front with about 17 larger and smaller pores; /egs; femur and patella with a median notch in the middle of the superior posterior margin, tibia and first tarsal 422 R. I. POCOCK segment with superior posterior angles slightly produced; femur and patella adorned, especially beneath, with very many sub- spiniform hairs; patella furnished beneath at the hinder end with a single spiniform tooth, tibia with a row of seven spini- form teeth and first tarsal segment with a row of five similar teeth. Legs hirsute but not spined. Length up to 15 mm. Habitat. Palon (Pegu), Shwegoo (Upper Irrawaddy) and Carin Mounts, Asciuii Ghecu district, village of Chiala 1200-1600 m. Collected by Sig. L. Fea. Closely allied to Cr. hortensis, Leach, but differing in the armature of the anal legs. These appendages in horlensis have their two proximal segments furnished beneath with short, stiff, spiniform setae; in doriae the setae are much longer, finer and consequently much less spiniform. Three specimens only were taken, one at each locality. The example from Shwegoo is imperfect having lost its anal legs, but it appears to be referable to the same species as is the example from Chiala. That from Palon is of smaller size and differs somewhat markedly from the other two in having its tergites conspicuously marbled with black. Since it may prove to be a distinct species or variety from the others, I pro-_ pose to consider the one from Chiala as the type. 23. Cry ptops inermipes, Pocock. Proc. Zool. Soc. 1888, p. 556, fig. Habitat. Mount Mooleyit. Two specimens were obtained by Sig. L. Fea at the above locality. Unfortunately neither of these is furnished with the anal legs, but they appear to be specifically identical with the individual from Christmas Island that I made the ty pe of Cr. mer- mipes. | The length of the largest specimens is 29 mm. ON THE MYRIOPODA OF BURMA 423 24. Cryptops sp.? Mr. Oates obtained two specimens of a Cryptops from Great Cocos Island (Andamans). Both of them, however, are too da- maged to identify. In all probability they are referable to Cr. doriae, but in the absence of anal legs, there can be no certainty on this point. GEOPHILIDAE. 2%. Mecistocephalus punetifrons, Newrorr. Syn. ME. punctifrons, Newport, Proc. Zool. Soc. 1842, p. 179; Tr. Linn. Soc. XIX, p. 429, pl. XX XIII, fig. 17 (1845); and all authors. » guildingii, Newport, Tr. Linn. Soc. XIX, p. 429; Meinert, Nat. Tidsskr. (3), VII, p. 97 (1871). _» rubriceps, Wood, Journ. Ac. Sc. Phil., p. 42 (1863). » pilosus, id. t. C. p. 43. » heteropus, Humbert, Mém. Soc. Phys. Geneve, XVIII, p. 19 (1865). » cephalotes, Meinert, Nat. Tidsskr. VII, p. 100 (1871). » gulliveri, Butler, Phil. Trans. CLXVHI, p. 500 (1879). » sulcicollis , Tomésvary, Term. fuzet. IX, p. 64, pl. II, fig. 3 (1885). » heros, Meinert, Proc. Am. Phil. Soc. XXIII, p. 214 (1886). To this list ought perhaps to be added tenwiculus of L. Koch from Japan. As might be inferred from the number of synonyms — the list being, I believe, complete up to date — this species has a very wide range. It is found almost everywhere in the Oriental Region, where it is certainly the dominant species of the genus. So far as extra-oriental localities are concerned the British Mu- seum possesses examples from Socotra, Rodriguez (type of gul- liveri, Butl.), Madagascar and the Bermudas. Moreover, Mr. Bollman has lately recorded it from Cuba, and Newport's type of guildingi was from S*. Vincent (West Indies). It is very abundant in Burma. Specimens were obtained by Sig. L. Fea at the following localities: Upper Irrawaddy: Teinzò Bhamò, Shwegoo, Thigyan, Mandalay; — Lower Burma: Prome, Palon, Rangoon; — Tenasserim: Mooleyit, Meetan, PRT Ree TOI O nok ORO TARA PESA AA eR A MRE, SO TRESS NR ANCORA aN ania Oe UIE DI III 424 R. I. POCOCK Kaukareet, Moulmein, Malewoon; — Carin Mountains: Cheba - district (900-1200 m.), Ghecu district (1200-1400 m.), Asciuii- Cheba district (900-1400 m.), Asciuii Ghecu district (1000-1200 m.); by Sig. Comotto at Minhla and by Mr. E. W. Oates at Tharrawaddy, Akyab, Thayetmyo, Rangoon, Moulmein, S. Te- nasserim, Table Island (Andamans), Reef Island (Tavoy). 26. Mecistocephalus castaneiceps, Haase. Op. cit., p. 102, pl. VI, fig. 109. A single specimen obtained by Mr. E. W. Oates on Table Island (Andamans). This is only the third record of this species. The specimen described by Dr. Haase was taken on Pulo Edam — an island off the North coast of Java — and subsequently Mr. J. J. Lister obtained many specimens on Christmas Island in the Indian Ocean ('). Thus so far as the evidence at present goes, the species appears to be an insular form. It may be recognised from the other two Burmese species by possessing 47 pairs of legs as opposed to 49 in punetifrons and 45 in sp?ssus. | 27. Mecistocephalus spissus, Woop. Journ. Ac. Philad. (2), V, p. 43. Body stout, posteriorly attenuate. Colour; head and first few tergites castaneous, rest of the body of a dark greenish hue, legs pale yellow. Head plate narrowed posteriorly, furnished in its posterior third with two anteriorly diverging sulei, punctured and hairy. Basal plate also punctured. | Maxillary sternite excised in front and furnished with two small teeth; maxillary feet punctured and furnished internally with four teeth, one for each segment. () Pocock, Proc. Zool. Soc. 1888, p. 558. ON THE MYRIOPODA OF BURMA 425 Antennae short and pubescent. Tergites, except a few at the anterior end of the body, bisul- cate and rugulose. Sternites in their posterior half marked with a straight, un- branched, longitudinal sulcus. Anal pleurae hirsute and furnished with about 40 conspicuous, irregularly arranged , circular pores. No. of pairs of legs 45. Length about 40 mm. Obtained by Sig. Fea at Teinzò (Upper Burma); — Mt. Mooleyit (Tenasserim) ; — Carin Mountains: Cheba or Biapo (900-1400 m.), Ghecu (1200-1400 m.), Asciuii Cheba (900-1400 m.), Asciuii Ghecu (1200-1600 m.) and by Mr. Oates at Moul- mein and on Reef Island (Tavoy). Judging by the localities this species has a wide range in Burma, but specimens are much less commonly met with than are those of M. punctifrons. Thus while several specimens of M. punctifrons were in most cases met with at the different localities, examples of M. spissus were obtained by ones or at most by twos. Apart from the smaller number of legs this species never appears to attain the dimensions to which M. puncti- frons may grow, and, moreover, it is usually differently coloured — the contrast between the dark marbled green of the trunk and the clear yellow of the legs being a very marked feature. Hitherto the only recorded specimen of this species was that described by Dr. Wood from Oahu. 28. Orphnaeus brevilabiatus (NEwrort). Syn. Geophilus brevilabiatus , Newport, Tr. Linn. Soc. XIX, p. 436, no. 9 (1845). » » lineatus, id. ibid. no. 10. » » - bilineatus, Peters, Reise Mossam., Ins. p. 531, pl. XXIII, fig. 4. i » Orphnaeus lividus, Meinert, Nat. Tidsskr. 3, VII, p. 19. » » brasiliensis, id. ibid., p. 20. » Orya xanti, Tomosvary, Term. fuzetek, IX, p. 64 (1885). This species is found in all tropical countries. I have carefully compared the types of brevilabiatus and 426 R. I. POCOCK lineatus and can find no reasonable grounds for thinking that they belong to different species. Moreover, there is nothing, so far as I can see, in the description of O. brasiliensis to justify Dr. Meinert in separating this form from O. lividus, which Dr. Haase has shown to be synonymous with Brevi/abiatus. The species appears to be common in Burma. Specimens were obtained by Sig. L. Fea at Teinzò, Bhamò, Mandalay, Minhla, at Palon (Pegu) and Meetan on the Houngdarau River (Tenasserim) ; and by Mr. Oates at Rangoon and S. Tenasserim. Genus Hlimantarium The two species included here under this genus, do not fall within the limits that Dr. Latzel has defined for it. I think, however, that it is wiser, until more be known about the Geophilidae, to employ the term in a wide sense, so that it may embrace such forms as daevipes and subterraneum (which have been designated Stigmatogaster), gestri, gabrielis, rugu- losum, etc. Both the species recorded in this paper differ from Himanta- rium, as typified by gabrielis , in that the spiracular sclerites are in contact with the tergites. 29. Himantarium meinertii, Pocock. Journ. Linn. Soc. Zool. XXI, p. 289, pl. XXIV, fig. 1. Recorded originally from Sullivan Island, in the Mergui Archipelago. Mr. Oates took several specimens of this fine species on Great Cocos Island (Andamans), Reef Island (Tavoy) and at Moulmein; and Sig. L. Fea obtained a splendid series at Palon. I am glad to be able to supplement my original description by a few observations from this series obtained at Palon. The largest specimen measures 130 mm. in length and has. 128 pairs of legs. The prebasal plate is not always visible. ON THE MYRIOPODA OF BURMA 427 The anal legs appear to be long and slender in both sexes; | they may be more than twice the length of the legs of the preceding somite. In young specimens (e. g. one of 33 mm. in length) the anal pleurae are furnished with only three enormous pores, one being above and in front, the others below (fig.). In the anterior half of the body the claws (fig.) are very curiously constructed, being perforated by a distinct orifice. This is formed by the forward growth of an inferior basal spine, which ultimately meets and appa- rently unites with the apex of the claw. The spiracular sclerites are smaller than the prescutellar, and are in contact with the tergites. Himantarium Meinerti. 30. Himantarium doriae, sp. n. Body long and slender, not markedly attenuate either ante- riorly or posteriorly. Colour ochraceous above, testaceous beneath. : Head plate (fig.) wider behind than in front, covering the maxil- lary feet. . Antennae very thick at the base and in contact, attenuate, the apical segment ovate and as long as the two that precede it. Prebasal plate not visible; basal plate short, as wide as the head, with parallel sides. Maxillary sternite (fig.) with chitinous lines, a little wider than long, the jaws weak, falling far short of the anterior margin of the head plate; the claw, slender and curved. Tergites not bisulcate. Sternites not sulcate, but marked in the hinder half by a conspicuous, small, sub-crescentic, porous area. Anal somite (fig.); tergite wide, narrowed behind, almost covering the pleurae; plewrae not inflated and wholly smooth; sternite 428 R. I. POCOCK wider than long, with converging sides and straight or lightly uf M.H.F. Himantarium Doriae. convex posterior margin; legs (fig.) com- posed of six segments, without claws, thick in the male, thin in the female, about as long as the legs of the pre- ceding somite. No. of pairs of legs in the 4 95, it OU OO: Legs slenderer than in the preceding species and with simple claws. Length 56 mm. Habitat. Moulmein. Two specimens collected by Mr. E. W. Oates. This species may be at once distin- guished from the preceding by the absence of pleural pores, the shortness of the anal legs, the conspicuous ventral porous area etc. | In these particulars it evidently comes close to Himantarium insigne, Meinert from Kooloo. But the length of the body as compared with the number of somites is very different. Thus the female of insigne is 105 mm. long and has 77 pairs of legs, while the female of doriae is 56 mm. long and has 99 pairs of legs. Himantosoma, gen. nov. Cephalic lamina covering entirely, or almost entirely, the maxillary feet. Antennae parallel sided or incrassate ; not attenuate. Prebasal lamina concealed. Basal lamina as wide as the head, but exceedingly short, five or six times as wide as it is long. SIE UE, NTs ee TE Mae Bee on eS sales SOs eas ee yak a +; RATA °° da ON THE MYRIOPODA OF BURMA 429 Maxillary sternite very short, mesially depressed, without chi- tinous lines; unarmed; claw long, lightly curved or blade-like. Anal legs short, terminated by a claw. Pleurae porous. Sternites with porous areas. Spiracula sclerites in contact with the tergites and much’ smaller than the large prescutellar sclerites. This genus, which is established for the reception of the fol- lowing two species and for HM. striatum (1) from Madras — a species which I provisionally referred to Himantarium — may be recognised from Himantarium by its very short basal plate, short and mesially depressed maxillary sternite, powerful maxillary claw, incrassate and not attenuate antennae, clawed anal legs ete. H. typicum may be taken as the type of the genus. 31. Himantosoma typicum, sp. n. Syn. Flimantarium indicum, Pocock, Journ. Linn. Soc. Zool. XXI, p. 289 pl. XXIV, fig. 3. Not FI. indicum, Meinert, Proc. Amer. Phil. Soc. XXIII, p. 228. Body robust, attenuate toward its anterior and posterior end. Colour ochraceous above, testaceous beneath, the anterior tergites slightly infuscate. Head plate sub-quadrate, punctured and hairy. Antennae thick and hairy, incrassate towards the middle of their length, the apical segment ovate and longer than the segment that precedes it. Claws (fig.) of the maxillary feet projecting in front beyond the margin of the head-plate, lightly È È Himantosoma curved and blade like; the depression on the ster- oa nite wide in front and narrowed behind. Tergites smooth and shining, those in the middle of the body lightly bisulcate and obsoletely wrinkled between the sulci. Sternites not sulcate, mesially depressed and furnished in the @) Ann. Mag. Nat. Hist. (6) V, p. 248, pl. XII, fig. 4. 430 R. I. POCOCK depression with a single, anterior, circular, porous tract and a transversely elongate, double or single posterior tract. Anal somite; tergite narrowed posteriorly and not covering the pleurae; plewrae moderately inflated, hairy, distinctly and closely porous above and beneath in front, the lower surface posteriorly “and externally without pores; sternite longitudinally oblong, with median depression, prosternal plates distinct; /egs (in 9) very thick and shorter than those of the preceding somite, com- posed of six segments, the apical segment very small and conical, sometimes furnished with an exceedingly minute claw; gene- rative legs composed of two segments. Legs long and terminated by a strong claw. No. of pairs of legs 81. Total length up to 69 mm. Two male specimens from Moulmein. Collected by Mr. E. W. Oates. When writing a report upon the Myriopoda of the Mergui Archipelago, I sent some of the Chilopoda to Dr. Meinert of Copenhagen, who very kindly examined and named them for me. One specimen was identified by this author as Himantarium indicum, a species which he himself had characterised upon an example from Kooloo, belonging to the Museum at Cambridge, Massachusetts. At that time I had not long begun the study of Myriopoda and consequently could not take upon myself to call in que- stion the correctness of Dr. Meinert’s opinion. But since then, having more material to work upon and having carefully com- pared specimens specifically identical with the individual from Mergui with the description of H. indicum, I have convinced myself that Dr. Meinert fell into error in identifying my spe- cimen as that species. I have consequently taken this opportunity of correcting the mistake, and have described Mr. Oates’ spe- cimens as the types of a new species. It differs from H. indicum in that the anal pleurae are porous and the anal legs not longer than those of the preceding somite. Moreover, I can not be sure that H. indicum belongs to this genus or to Himantarium. This species may be separated from { ON THE MYRIOPODA OF BURMA 431 H. striatum by possessing six segments to its anal legs; its anal pleurae are less inflated and its tergites are comparatively smooth. The figure of this species on Plate XXIV of vol. XXI of the Journal of the Linnean Society, is erroneous in some par- ticulars. Thus the antennae are too slender in their distal half, the head is too rounded anteriorly, the claws of the maxillary feet are too short and too curved and the anal pleurae should have been porous. 32. Himantosoma porosum, sp. n. Body anteriorly and posteriorly at- tenuate ; body and limbs hairy. Colour pale ochraceous above, testa- ceous beneath. Head-plate (fig.) convex, sub-quadrate, almost covering the maxillary feet. Maxillary sternite (fig.) less depressed in the middle than in the preceding species and slightly longer from before backwards; the claw more slender and less blade-like, scarcely overlapping the head-plate in front. Antennae (fig.) long, incrassate, apical segment ovate and twice the length of the preceding segment. Tergites smooth, but hairy, not bisul- cate, very obsoletely wrinkled in the middle of the body. Sternites thickly and coarsely punc- tured and hairy, not bisulcate, with Himantosoma porosum. an anterior ‘circular porous area and a posterior transverse porous area, the two separated by a feebly indicated median transverse line. OOM E ERI eT he IIS TARE EN 0200 CISA MMS a AE THY ARSE OMKE! ee RRO N VICI RD OAV el ok US IE 2 ARTE 5 ees Pee oad e Pe gay a an ete ; Mi a 432 R. I. POCOCK Anal somite (fig.) ; tergite smooth, quadrate, not narrowed behind and not covering the pleurae ; plewrae moderately inflated, more so than in the preceding species, and closely porous throughout, the pores especially numerous close to the sternite; sternite not mesially depressed, with straight posterior margin and con- verging, lightly convex, lateral margins; /egs shorter than the preceding pair, slender, composed of six segments and termi- nated by a strong claw. With 59 pair of legs. Length 26 mm. | A single 9 specimen from Moulmein collected by Mr. E. W. Oates. > This species differs from H. striatum in having the anal legs composed of six segments and the tergites smooth and not striate. From MH. typicwm it may be recognised by its more inflated pleurae, weaker and more curved maxillary claw, porous and hairy sternites etc. VIAGGIO DI LEONARDO FEA IN BIRMANIA E REGIONI VICINE XXXII. ODONATES PAR EDM. DE SELYS LONGCHAMPS AVERTISSEMENT. Peu de Naturalistes voyageurs ont autant mérité de la Science que Monsieur Leonardo Fea, le zélé et infatigable explorateur de la Birmanie, du Tenasserim et des montagnes des Carins (Karennee des cartes anglaises), qui parcourut avec succés ces contrées pendant quatre années, malgré les difficultés sans nombre et les dangers que présentent de tels voyages et en dépit d’un climat auquel les Européens ont beaucoup de peine a résister. i Le nombre des objets et documents scientifiques qu’il a re- cueillis est absolument immense. | On peut s'en faire une idée en prenant connaissance des Annali del Museo Civico di Storia Naturale di Genova (2° Série, T. IV a IX) ou différents mémoires rédigés par des Savants spécia- listes ont commencé è exposer une partie des résultats obtenus. Le Musée Civique d’histoire naturelle de Génes sous l’impulsion de son illustre Directeur, Monsieur le Marquis Giacomo Doria, qui ne cesse de promouvoir les recherches zoologiques et d’en- courager les Voyageurs qui s’y livrent, a jugé avec raison que Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (5 Febbraio 1891) 28 "RIG SSA = 434 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS c’était le seul moyen pratique pour obtenir le plus promptement possible l’examen scientifique et la publication des précieux matériaux rassemblés par M. Leonardo Fea, et m’a fait l’hon- neur de me confier en 1888 le grand groupe des Névroptéres Odonates réprésentés par plus de 300 exemplaires. Presque tous étaient conservés dans des papillotes, de sorte que, pour les bien déterminer il fallait d’abord les étaler et les piquer, car il est impossible sans cela d’examiner complétement la réticulation des ailes, qui joue un role capital dans leur classification géné- rale aussi bien que dans la détermination des espéces. Ce n’est pas ici, comme pour les Coléoptéres, que l’on peut étudier sans difficulté, qu’ils soient piqués ou non. Au commencement du 1889 mon travail était fort avancé, lorsque notre honoré collégue M. le Docteur Raphael Gestro m'adressa au nom du Musée un nouvel envoi considérahle ré- colté par M. Fea pendant ses nouveaux voyages, ce qui portait le nombre des specimens a plus de 750. Le travail était non pas à recommencer, mais à compléter et à remanier, car ces nouvelles communications contenant des espéces inédites a décrire et d’autres 4 assimiler a celles recues précédemment, appartenant 4 une méme région, il eùt été facheux de les publier dans deux mémoires séparés. Presque en méme temps (1889) le Musée Civique de Génes me communiquait les Odonates recueillis par M. le Docteur Elio Modigliani pendant son voyage a l’île de Nias et 4 Sumatra, et comme le Musée et M. Modigliani, avaient des motifs pour désirer que leur étude parùt sans retard, j'ai dù interrompre le travail sur les envois de M. Fea, et commencer par les derniers, ce qui m’a amené a les publier sous la forme d'une Faunule de Sumatra, dans laquelle j'ai intercalé ce que je con- naissais déjà de cette grande ile. (Ann. del Mus. Civ., 2.° Série, Vol. VII, Aout 1889). Le mémoire sur les Odonates pris en Birmanie par M. Fea ne pouvait étre basé sur un programme semblable, attendu qu'il n'a pour objet que de faire connaitre l'ensemble de ses récoltes. Lui donner le caractére d’un Catalogue faunique de la ODONATES DE BIRMANIE 435 contrée, n'était pas possible en ce moment, parcequ’une cer- taine partie des Odonates des collections publiques et de la mienne sont laconiquement indiqués comme provenant de l’Inde sans specialisation de localité ni méme de Province. La liste que je donne aujourd’hui comprenant 88 espéces, nombre respectable, permet cependant déjà d’apprécier la phy- sionomie générale de la faune des Odonates de Birmanie et de certaines provinces immédiatement limitrophes, où M. Fea a chassé. C’est une base précieuse par le soin qu'il a mis d’in- diquer pour chaque spécimen la localité et l’époque précise d’apparition. Elle s’enrichira successivement et se complétera, je l’espére, par les recherches qu'elle pourra provoquer dans les diverses collections existantes. Dés aujourd’hui, je puis établir une comparaison avec les Odonates que feu M. Atkinson avait rassemblés il y a plus de 20 ans au Bengal, dans les monts Khasia, au Deccan et au Darjeeling. Cette dernière collection faite avec tant de soin et réunie aujourd’hui a la mienne a le mérite, comme celles de M. Fea, d’indiquer les localités et méme les dates de capture de presque tous les exemplaires. Par une singulière coincidence, elle comprend 88 espéces, le méme nombre que celles de M. Fea; mais une bonne moitié sont différentes. Je suis con- vaincu toutefois, que cette diversité de composition n’a pas la portée qu'on serait d’abord tenté de lui attribuer, et que de nouvelles recherches feront rencontrer dans les régions explorées par M. Fea bon nombre des espéces recueillies par M. Atkinson et viceversa. i Un coup d’ceil jeté sur certaines familles montre en effet qu'il x reste beaucoup a ajouter a la liste de Birmanie. Il est connu que l’Inde est fort riche en Gomphines, par exemple, et cepen- dant M. Fea n’en a recueilli que six expéces; ce qui s’explique peut-étre par la difficulté de capturer ces insectes si défiants et si rapides. Il en est de méme pour les Aschnines, qui ne sont représentées que par trois espéces et toutes du seul genre Gynacantha. Les envois de M. Fea qui atteignent le chiffre de prés de 436 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS sept cent cinquante exemplaires comprennent comme je l’ai dit, quatrevingt huit espéces réparties ainsi qu'il suit en sous-familles: Libellulines Cordulines 2 Gomphines 6 schnines 3 Caloptérygines 11 Agrionines 26 88 Les espéces nouvelles sont: LIBELLULINES. Amphithemis vacillans A. curvistyla Brachydiplax Gestroi Trithemis limbata T. dryas GOMPHINES. Leptogomphus Gestroi L. maculivertex Platygomphus Feze Orogomphus speciosus AESCHNINES. Gynacantha bayadera 40 espéces dont 5 inédites Owe A CALOPTERYGINES Anisoplevra furcata Rhinocypha iridea AGRIONINES. Lestes nodalis L. umbrina L? bilineata Argiolestes melanothorax Calicnemis chromothorax C. erythromelas Aciagrion pallidum Pseudagrion azureum Deux genres ou sous-genres nouveaux ont du étre établis (Amphithemis et Aciagrion). J'ai rédigé en outre à nouveau les descriptions de vingt cing espéces soit pour signaler un des sexes jusqu'ici inconnu, soit pour la discussion d’espèces critiques ou imparfaitement décrites. Parmi les articles de cette dernière catégorie j’appelle l’attention sur les suivants qui offrent assez d’intéret: 1.° Les Rhyothemis variegata, L. et marcia, Drury, connues ODONATES DE BIRMANIE + 437 et admises par tous les auteurs depuis plus de cent ans, mais que je regarde comme les deux sexes d’une méme espéce. 2.° Les Idionyx yolanda et optata, Selys dont je ne con- naissais pas les appendices anals du male, et dont la place se trouve définitivement fixée par la capture de couples complets par M. Fea. 3.° La Mnais Anderson, Mc Lachlan, qui représente dans la région Karennee et le Yunnan un genre dont le type est japonais. _ Afin de se rendre compte 4 un point de vue géographique plus général de la signification des noms de lieu cités pour chaque espéce des récoltes faites par M. Fea pendant 1885 et Jusqu'en 1889, je la résume ainsi qu'il suit: le point le plus septentrional de son itinéraire est Teinzò (Nord de la Birmanie), situé a peu près sous 24° 30’ Lat. N., et le point le plus méri- dional Malewoon (Sud du Tenasserim) par un peu plus du 10° N. Les endroits visités sont les suivants: Teinzò, village sur le fleuve Moolay, petit tributaire de l’Irawadi, a 15 kil. & peu prés au N. E. de Bhamo. Shwegoo et Bhamo, tous les deux sur le fleuve Irawadi, sous la méme latitude; mais la premier plus 4 Ouest. Mandalay (22° N.) situé comme les deux précédents sur l'Irawadi. Plus au sud Rangoon a l’embouchure de l’Irawadi et Palon , un peu au Nord de Rangoon, a peu près a 50 kil. de distance. Toungoo (19° S.) sur le fleuve Sittang. La région montagneuse des Carin (Kareng) située entre les vallées du Sittang et du Salween, comprenant quatre détroits: 1." des Cheba ou Biapò, avec les villages Leito, Cobapò, Puepoli et Meteleo; 2.me des Asciuii Chebà, avec le village de Iado; 3.me des Ghecu, avec le village de Tao, 4.¢ des Asciuii Ghecu, avec le village de Chialà. Moulmein, Kokarit, Meetan et Thagatà dans le Tenasserim septentrional; le deuxiéme et le troisiéme dans la vallée de l'Houngdarau, le quatriéme a 400-500 m. sur les flancs du Mooleyit, le pic le plus elevé de la chaine Dana. 438: EDM. DE SELYS LONGCHAMPS Malewoon a l’extremité méridionale du Tenasserim. Il est bon _ de faire remarquer que cette dernière localité a eté visitee par un des chasseurs de M. Fea qui s’y est rendu par mer, sans explorer la contrée entre Meetan et Malewoon. . Je ne puis mieux terminer cet apercu qu'en reproduisant mot pour mot les six lignes que j’écrivais il y a un an dans l’avertissement du mémoire sur les Odonates de Sumatra (de M. le D." Modigliani), le nom seul du voyageur étant à changer. « Si le travail que j'offre aujourd’hui est reconnu utile, il » faut en savoir gré a la Direction éclairée, et si méritante de » la science, du Museo Civico de Génes, qui l’a provoqué en » me confiant l’étude des récoltes de M. Fea, dont les intelli- » gentes recherches ont si notablement augmenté nos connai- » sances sur la Faune des contrées qu'il a explorées ». EpM. DE SELYS LONGCHAMPS. Liége, 9 Novembre 1890. NOTE SUR LES CITATIONS D AUTEURS. Dans un simple Catalogue raisonné comme celui-ci, il ne peut-étre question d’appuyer de nombreuses citations les espéces énumérées. Il s'agit seulement, après avoir fourni une courte synonymie au point de vue de la nomenclature, d’indiquer ou sont publiées les descriptions des espéces non décrites dans ce travail. Naturellement, je dois renvoyer d’abord a mes propres tra- vaux, où j'ai toujours eu soin de signaler les caractéres vrai- ment diagnostiques, puis d’établir des comparaisons avec les espéces voisines. Celles de mes publications ou sont décrites des espéces des contrées parcourues par M. Fea sont: 1.° Dans les Bulletins et memotres in 8.° de l’Académie royale de Belgique: les Synopsis des Cordulines, Gomphines, Calopte- rygines, et des six Légions d’Agrionines (1853 a 1879) — puis la Revision du Synopsis des Agrionines (1886). ODONATES DE BIRMANIE . 439 2° Dans les Mémoires de la Société Royale des Sciences de Liége: la Monographie des Caloptérygines (1854) et celle des Gomphines (1858). 3.° Les divers mémoires que j'ai publiés sur les Odonates des Iles Philippines, de Sumatra, de la Nouvelle Guinée, et du Japon dont la source est indiquée lorsque je les cite. Famille I. LIBELLULIDZ. Sous-famille I. LIBELLULINE. Zyxomma, RAMBUR. 9 1. Zyxomma petiolatum, Ramb. Cette espéce est représentée dans les chasses de M. Fea par une femelle prise à Bhamò le 11 novembre. Elle existe aussi dans d'autres parties tropicales de l’Inde ainsi qu’a Bornéo et aux iles Loo-Choo. Le genre et l’espéce ont été établis par Rambur sur un 9 incomplet de Bombay (collection Serville, aujourd’hui réunie a la mienne). Son aire de dispersion parait donc s’étendre sur l’Asie tropicale orientale, le nord de la Malaisie et les iles Loo- Choo. i Les derniers segments de l’abdomen que Rambur n’a pu décrire sont excessivement gréles, comme les medians après les trois premiers segments, qui sont trés-vésiculeux. Les ailes sont hyalines chez les exemplaires nouvellement éclos, mais devien- nent plus tard teintées de jaunàtre sale, et le cinquième ter- minal est plus ou moins enfumé chez les plus adultes. Tholymis, Hacen. 2. Tholymis tillarga (Fabr.), Ramb. n. 11. Libellula pallida, Palisot de Beauvois. Bhamò; plusieurs males du 19 septembre au 13 novembre (Fea). RTE in ig eT ee i EE lg li TEM RET pa 1 “Mi 440 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS Repartie dans les parties tropicales de l’Asie, de la région de la Nouvelle Guinée et de l’Afrique. La L. citrina, Hagen, de l’Amérique tropicale, en est exces- sivement voisine, probablement une race représentant la #//arga dans ce continent. Elle ne s’en distingue guére que parceque les ailes sont limpides, excepté les inférieures où l’on voit chez l’adulte un petit espace jaunatre mal arrété, ayant pour centre le nodus qu'il dépasse. 1 Chez la tllarga adulte l'espace en question est plus étendu vers la base, brun roussàtre et s'arréte subitement au nodus. Chez les deux espèces l'espace coloré est souvent trés-rudimentaire. Pantala > HAGEN. 3. Pantala flavescens (Fabr.). Libellula terminalis, Burm. n. 24. — viridula, Beauvois — Ramb. n. 10. Bhamo le 20 septembre, Puepoli le 7 jum — Toungoo le 25 octobre (Fea). Trés-répandue dans les contrées tropicales des deux mondes, dont elle fait le tour équatorial, s'étendant en outre au nord jusqu’en Egypte, en Asie mineure, au Kamtschatka et en Cali- fornie. L’Europe seule lui est étrangére jusqu’ici. ‘4. Tramea crocea, Brauer, 1867. T. extranea, Hagen. Mss. Palon le 17 septembre (Fea). Habite aussi Lucon, Celébes et les Moluques. Rhy othemis, HAGEN. 5. Rhyothemis variegata (L.). gd Libellula marcia, Drury, 1873 — Ramb. n. 15. — murcia, Fab. — Burm. n. 29. — splendida, Ramb. n. 17 (Race). 9 Libellula variegata, L. - Ramb. n. 18. —_ arria, Drury (Varieté). —_ indica, Fab. — Donov. — Guérin Méneville — Burm. n. 31. _ histrio, Fab. (nec Burm.). "do | REIT k Wise Stalin RE RAR ORTO BRIN TOTO O I AZ RIEN ia RA re n TAI ea i (LAN a v , : =, Ate pi ODONATES DE BIRMANIE 441 Il est nécessaire d’exposer les motifs qui me decident a réunir sous le nom le plus ancien, adopté par Linné, deux espéces nominales, qui different lune de l’autre par la répartition des couleurs sur les ailes et que tous les entomologistes depuis plus de cent ans ont considerées comme entièrement distimetes, parce quils n’ont pas eu sans doute sous les yeux un assez grand nombre d’exemplaires pour arriver a soupgonner que ce ne sont que les deux sexes d'une méme espéce. Depuis longtemps j’avais remarqué, dans les envois que je recevais, que je ne trouvais aucun male de la variegata — et que d’autre part la marcia n était representée que par des males. Certains d’entre eux portaient il est vrai un abdomen de fe- melle; mais il n’était pas certain que leur abdomen n’eut point été échangé par erreur dans les réparations et les préparations, attendu que dans ce groupe il se détache et se fracture avec une grande facilità et que l’erreur pour des personnes non spécialistes etait d’autant plus facile a commettre que chez les Rhyothemis les organes génitaux males du 2.%° segment de Vabdomen sont trés-petits, non proeminents et que les appen- dices anals se détachent fréquemment. Combien n’existe-t-il pas d’ailleurs de préparateurs qui ne distinguent guére les sexes des Odonates! La question en était là, lorsque mon ami M. Mac Lachlan voulut bien me soumettre un petit lot d'Odonates des Iles Loo- Choo, qu'il avait recus de M. Pryer que la mort a enlevé bientot aprés à la science, qu'il cultivait avec tant de distinction. J’y trouvais un exemplaire de la forme nouvelle que je décrivis sous le nom de Rhyothemis imperatrix dans les Additions aux Odonates de l’Asie septentrionale et du Japon a la suite de mon mémoire intitulé Odonates de l’ Aste mineure (Ann. Soc. Ent. belg. 1887). Je saisis mal alors les véritables affinités de cet exemplaire en le soupconnant d’étre une race locale de la splendida (Ramb. n. 17) qui est de la Chine; mais dans une notice publiée l'année suivante sur de nowveaue Odonates des Iles Loo-Choo envoyés par feu M. Pryer (1. c. juillet 1888) je réparais cette appréciation erronée en constatant que la Rh. imperatrix est une race de la PI he ae 442 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS variegata. Seulement, c’est un male si l'abdomen y appartient réellement comme il le parait. Cette découverte m’empécha alors | de conclure a la réunion de la marcia et de la variegata. Toute- fois, je mentionnais déjà dans cette notice que toutes les varze- gata, espéce commune dans les collections, sont des femelles. MM. Mac Lachlan pour sa collection et Kirby pour celle du British Museum voulurent bien m’informer qu'il n’y avaient pas — trouvé de males de la warteguta; M. le Prof. Ritsema faisait la méme observation au Musée de Leyde; puis l'année dernière (1889) j’examinai avec le méme résultat la Collection du Mu- séum de Paris. Récemment encore je recevais un lot de trente variegata de l’Imde; toutes éiaient des femelles. Le total des exem- plaires examinés est de plus de deux cents. La contre épreuve, relative a la marcia conduit au méme résultat. Tous les exemplaires d abdomen intact, sont des males. Nous en avons vu près de cent. L’identit> des deux espéces nominales me parait donc résulter de cette statistique. Leur patrie est du reste la méme: l’Inde continentale, Ceylan et la Chine meéridionale. La L. splendida, R., me parait une race ou varieté du male, chez laquelle les bandes ou taches noiràtres des ailes sont plus etendues et plus nombreuses que chez le male normal (la marcia des auteurs), de sorte que les ailes inférieures jusqu'au nodus sont à peu près comme chez larria figurée par Drury et qui n’est qu'une femelle de variegata a taches noiràtres restreintes. vi D’autres males au contraire trés-peu tachés, ressemblent a sy méprendre à la phyllis (Sulzer) dont ils ne se distinguent que par la bande submarginale noir-acier des ailes inférieures, suivie d'une petite tache isolée au méme bord sous le niveau du nodus; par la présence d’un très-petit point obscur au centre des supérieures, ou simplement par une petite marque obscure a langle supérieur externe du triangle discoidal aux mémes | ailes. Quant a la femelle (variegata) elle est également fort variable quant a l’étendue des espaces noiràtres opaques sur les ailes. a ODONATES DE BIRMANIE 443 Celle que Drury a figurée sous le nom d’arria a ces dessins fort restreints. Aux ailes supérieures par exemple, ils n’y for- ment que deux espaces isolés l’un de l’autre savoir: une tache subarrondie au triangle, et une bande transverse au nodus. Cette variété, fréquente en Chine, n’est d’ailleurs nullement constante; on trouve des exemplaires intermédiaires avec le type. La Rh. imperatriz en est Vopposé. Ce serait une sorte de meélanisme: l’exemplaire unique considéré comme male a le tiers terminal des quatre ailes noiràtre-opaque avec une tres-petite tache jaune au centre de cet espace, au niveau du ptérostigma. Jai cri pouvoir rapporter a cette forme deux ou trois femelles de Loo-Choo et de Canton chez qui la partie terminale hyaline des ailes ne commence qu’au ptérostigma pour les supérieures, et est nulle, ou réduite à un vestige apical aux ailes inférieures, tandisque chez la variegata normale la partie hyaline terminale commence dés le nodus aux ailes supérieures, et dès le ptéro- stigma aux inférieures. Rambur cite un exemplaire femelle de Chine de la Collection Marchal qui se rapproche beaucoup de l'’imperatrix sous ce rapport. Les exemplaires des deux sexes de la varzegata recueillis par M. Fea sont des localités suivantes: 7 (marcia, Dr.) Teinzò en mai — Bhamò en novembre dont un intermédiaire entre le type et la race splendida. Q (variegata, L.) Teinzò en mai — Bhamò en aout et septembre. 6. Rhyothemis phyllis (Sulzer). Libellula phyllis, Ramb. n. 16 — Burm. n. 29. Jai souvent éprouvé tant de difficultés 4 séparer certains males de la variegata (marcia, Drury) de ceux de la phyllis, que je crois étre utile aux Entomologistes en publiant la diagnose comparative à laquelle je suis arrivé après de nombreux et mi- nutieux examens. : i ee a Ee e n ee di eda RAT Seti pit na de a 444 variegata (marcia, DR.). I. Extrémité des quatre ai- les limbée de noir. Une petite tache noire au nodus. Une tache trés-petite ou un ‘point obscur aw centre de l’aile entre le niveau du nodus et du piérostigma, ce point .parfois nul surtout aux supérieures. Une tres-petite tache ou mar- que obscure à langle supérieur externe du triangle discoidal des ailes supérieures. Ailes inférieures 4 bande noire submarginale sinuce, plus longue que la bande basale pa- ralléle; swivie d'une tache èga- lement submarginale au niveau du nodus. 2 (variegata, L.). Base des ailes a peu prés comme chez le 7; mais le noiràtre plus étendu, et une large bande transverse ondulée brune allant du nodus au bord postérieur (parfois in- terrompue); le ters terminal hyalin aux supériewres. Le quart terminal des inférieures nowrdtre avec une petite tache ou point central mais l’extrémité de l’aile étrottement hyaline après le pte- rostigma. Patrie: Inde, Chine, Ceylan. EDM. DE SELYS LONGCHAMPS phyllis (Surzer). sé. Extrémité des quatre ai- les limbée de noir. Pas de tache noire au nodus qui est simple- ment empàté de noir. Pas de tache centrale entre le niveau du nodus et du pté- rostigma. Pas de marque obscure au triangle discoidal des ailes su- périeures. Ailes inférieures à bande noire submarginale non sinuee, plus courte que la basale pa- ralléle; non suivie d'une autre tache. o. Semblable au male, n'a- yant pas d’autres marques ob- scures que le limbe terminal aux quatre ailes et les deux bandes noires basale et sub- marginale des inférieures. Patrie: Bengal, Singapore, Borneo, Ceylan, Palau, Java, Batjan, Celebes ete. Comme on le voit, la phyllis a en général un habitat plus tropical, et plus insulaire, étant surtout repandue dans la Ma- laisie, où la variegata n’existe pas. Les exemplaires recueillis par M. Fea ont été pris au Pegu a Palon en juin, aout et ì j h ODONATES DE BIRMANIE 445 septembre, à Rangoon en aout et en Birmanie 4 Bhamò en novembre. Les diagnoses que je viens de donner pour distinguer les males des deux espéces ne sont pas superflues, car j'ai vu un exemplaire qu'il est difficile de classer. Il tient de la phylls par les ailes sans autres taches que le limbe terminal et les deux bandes basales des inférieures, mais la bande submarginale est un peu plus longue et un peu sinuée, ce qui la rapproche du male de la variegata. Dans la Malaisie, la région de la Nouvelle Guinée et les Philippines il existe plusieurs espéces ou races voisines de la phyllis. Chez toutes, les deux sexes ont les ailes semblables. Ce sont: Rh. vitellina, Brauer, des Philippines — Snelleni, Selys, de Celèbes — obscura, Brauer, de la Nouvelle Calédonie — amaryllis, Selys, de Celébes — dispar, Brauer, de Viti et encore d’autres formes, par exemple la phyllis race subphyllis, Selys, des Philippines (Selys, Odon. Philipp. 1882, n 4). Chez la seule Rh. variegata, la coloration des ailes est fort différente selon le sexe. 7. Rhyothemis plutonia, Selys, Odon. Japon. Ann. Soc. Ent. bele. 1883, n. 2 (race). Teinzò en mai (Fea). Jai publié cette espèce comme race de la fuliginosa du Japon, la représentant dans le Bengale. | Le male de Teinzò ressemble a l’aterrima, Selys, de Borneo (4) (1) Voici une diagnose de l’aterrima, Selys, n. sp. Abdomen # 21-23; 2 21. Aile inférieure # 21-23; 9 31. o. Entièrement noir acier. Face et pieds brun foncé. 9. En entier noiratre irisé, avec apparence d’un court espace brun un peu plus clair a la cote immédiatement apres le nodus. Patrie: Sintang a Bornéo. Sa grande taille la différencie de la Rh. pygmaea, Brauer, dont les mesures sont: abdomen 14, aile inférieure 23, et qui n’a pas la lévre ni les pieds bruns. Elle ha- bite la Nouvelle Guinée et Celébes. 446 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS mais il est plus petit. La femelle a le bout des premieres ailes hyalin et un petit vestige terminal également hyalin aux se- condes. Palpoplevra, RamBur. 8. Palpoplevra sexmaculata (Fabr.) -— Ramb. n. 139 (Libell.). Leitò, Puepoli, sur les Monts Carin en mai et juin (Fea). L’espéce habite également la Chine meridionale et l’Inde tro- picale orientale. Nevrothemis, Braver ( Polynevra, Ramb.). 9. Nevrothemis sophronia (Drury). — Selys, Ann. Mus. Civ. Genova, 1879. 7 Libellula sophronia, Drury — Ramb. (Polyn.) n. 4. 9 - fulvia, Drury — Ramb. (Polyn.) n. 5. Bhamo; Teinzò; Palon en mai, juillet, aout, septembre, octobre (Fea). Habite le Sylhet, Assam, Calicut, la Chine. 10. Nevrothemis fluctuans (Fab.) — Selys, Ann. Mus. Civ. Genova, 1879. nicobarica, Brauer. Meetan vallée du Houngdarau, Tenasserim, en avril. Teinzò et Toungoo en mai (Fea). C'est la race typique de Fabricius, verifiée dans la Collection Lund Scheestedt. Elle est commune dans l’Inde tropicale, aux Iles Nicobar, Singapore, Sumatra, Bornéo, Java. Aussi en Chine 4 Shangai. Tous ces exemplaires sont de petite taille, avec la partie hyaline terminale des ailes chez le male com- mencant 2-3 cellules avant le ptérostigma. 11. Nevrothemis intermedia (Ramb.) n. 85 (Lib.). degener, Selys, Ann. Mus. Civ. Genova, 1879. Bhamò en novembre; Palon en septembre (Fea). Dans le mémoire sur les Odonates de Sumatra et de Nias (Ann. Mus. Civ. di Genova, aout 1889) j'ai déja annoncé, a ODONATES DE BIRMANIE AAT l’article de la N. fluctwans, que le type (en mauvais état) de la Libellula intermedia de Rambur prouve qu'il appartient au Genre Nevrothemis, et que c'est probablement un & plus adulte de l’espéce que jai décrite sous le nom de degener dans les Annales de Génes. Maintenant je penche a croire que la degener (avec l’inier- media) n'est qu'une race de la fluctuans. Le > en diffère il est vrai, par ce qu'il n’y a que trois rangs de cellules postrigonales, pas de noiràtre aux ailes, et qu’a l’état trés-adulte leur base est safranée largement (si c'est l’intermedia). — La femelle adulte que l’on pourrait rapporter a l’intermedia, si cette forme différe de la forme degener, a les ailes limpides a peine jaunàtres; mais distinctement lavées de safrané dans les deux espaces costaux jusqu’au ptérostigma, avec plus d’intensité au nodus. 12. Nevrothemis equestris, Fabr. (Libell.). # equestris, F. — Ramb. n. 55. — Selys. — Burm. 9 lineata, F. — Ramb. n. 56. tullia, Drury. Teinzò en mai; Bhamò de aout a novembre. L’equestris est répandue dans l’Inde, le Bengale, la Chine, le Thibet. M. Fea a recueilli a4 Palon- en aout une variété ou race locale que j'ai désignée sous le nom de race pedestris, et que jai recue antérieurement de Hainan, du Sylhet et de l’Ile du Prince de Galles. Chez le la partie basale noir opaque des ailes inférieures n’est pas coupée droit a son extrémité, elle sarrondit et se rétrécit un peu en atteignant le bord postérieur. La figure de Drury ayant paru en 1773, il a paru néces- saire a M. Kirby de rétablir le nom ‘twliza au prejudice de celui d’equestris, Fabricius, qui ne date que de 1781, cependant le nom donné par Fabricius ayant seul été employé depuis cent dix ans, il me semble préférable de le conserver. Il y a prescription. 448 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS ‘ Diplax, Cuarpr. 13. Diplax hypomelas, Selys, Revis. Diplax paléarct. n. 15. (Ann. Soc. Ent. Belg. 1884). Patrie: Cobapo en juin; Puepoli en octobre (Fea). Jai décrit l’espèce d’aprés des exemplaires pris par M. At- kinson dans les Khasia Hills ou le nord du Bengale. Erythemis, Hacen (Pars) — Kirby. 14. Erythemis rufa, Ramb., n. 54. Bhamò, le 5 novembre, une femelle (Fea); une autre en mauvais état, de Mandalay. L’espéce habite Java et Celèbes. Chez les exemplaires de M. Fea, comme chez le type de Rambur, le thorax est brun clair; plus foncé en avant et en dessus marqué de jaune pale ainsi qu'il suit; une raie antéhu- merale isolée de chaque còtéè près de l’aréte dorsale, une marque mésothoracique au bout de cette aréte, une tache médiane aux sinus antéalaires et une bande longitudinale interalaire. Chez les males, tout au moins chez ceux de Celébes le devant du thorax est brun roussàtre sans raies ni marques jaunes. Acisoma, Ramsvr. 15. Acisoma panorpoides, Ramb. n. 1. Palon en septembre; Toungoo en octobre; Bhamò le 20 no- vembre (Fea). i Elle a été observée dans une partie étendue de l’Asie tropicale orientale, au Bengale, en Chine, aux Iles Loo-Choo, et en Malaisie. Je crois que les exemplaires de l’Algérie que j'ai décrits dans la Revue des Odonates d'Europe (page 316) n’en different pas spé- cifiquement. Chez les quatre individus que je possède, la dernière nervule antécubitale est surnuméraire, ne traversant pas l’espace sous-costal. Considérant la grande diversité d’habitat, j’avais soupconné que ce pouvait étre une race distincte, que j'ai dé- sienés sous le nom d’inflata. Je lai recue depuis de Dakar (Sénégambie). ODONATES DE BIRMANIE 449 Or il se trouvait dans la collection Guérin-Méneville un exemplaire avec surnuméraire, comme ceux d’Algérie mais indiqué de la Cochinchine. Si cette indication est exacte, on ne pourrait plus séparer l’in/lata méme comme race a moins qu'il ne faille la rapporter a VA. ascalaphoides, Ramb., n. 2, de Mada- gascar, ou la surnuméraire existe dans les trois exemplaires que je posséde. Cette ascalaphoides est excessivement voisine de la panorpoides. Il est trés-extraordinaire de voir un caractére généralement constant, et considéré par plusieurs auteurs comme générique, varier chez deux espéces si voisines. Brachydiplax, Braver. 16. Brachydiplax sobrina (Ramb.), n. 116. indica? Kirby, 1889, page 39, pl. LIV, fig. 9 (9). Abdomen 7 15-18; Q 16-18. Aile inférieure 7 21-23; o 22-25. | Ailes assez larges, hyalines ou à peine teintée de jaunàtre trés pale à Vextréme base des inférieures. Réticulation noiràtre. Aux supérieures 8 antéorbitales; 6 (exceptionnellement 5-7) post- cubitales. Triangle interne de 2-3 cellules; le discoidal libre ainsi que l’espace hypertrigonal; 2 rangs postrigonaux. Aux ailes inférieures 7 antécubitales; 6 (exceptionnellement 5-7) postcubitales. Ptérostigma médiocre, brun pale entre deux ner- vures noires épaissies (long de 1 !/, a 2™™). — Membranule gris noiràtre, allongée. Sg adulte. Face et lévres jaune blanchatre; les bords de la lévre inférieure noirs. Dessus du front et vésicule du vertex acier bleuatre métallique; cette couleur débordant un peu en avant. Derriére de la téte noir avec une marque pale derriére occiput. Prothorax noiràtre 4 lobe postérieur grand formant un carré long légérement cilié, un peu émarginé. Thorax vert noiràtre métallique, parfois un peu pruineux aux sinus et à l’espace interalaire. — Chez des exemplaires plus Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (9 Febbraio 1891) 29 450 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS jeunes on voit sur les cétés le commencement inférieur de quatre a cing bandes jaunes et deux ou trois traits courts supérieurs sous les ailes. | Abdomen court assez épais, un peu déprimé, samincissant graduellement, noir verdàtre luisant (mais bleu pàle pruineux en dessus jusqu’au 6.%° segment chez les adultes) jaunatre en dessous chez des exemple plus jeunes. Appendices anals presqu’aussi longs que les deux dommes segments; les supérieurs minces, un peu épaissis en dessous avant le bout qui est coupé en biseau. L’inférieur un peu plus court, en triangle allongé. | Pieds noiràtres, gréles. @ adulte. Abdomen noir luisant ayant en dessus une tache fauve assez grande aux 6.™° et 7.m° segments, séparée par Varéte dorsale. En dessous les 4, 5 et 6.®° segments portent une tache longitudinale de méme couleur de chaque cdté de la suture ventrale. Ecaille vulvaire assez grande large saillante, fourchue dans sa moitié par une échancrure large. 9 jeune. Une tache jaune derriére chaque ceil. Base du pro- thorax et bord de son lobe postérieur jaunàtres. Thorax noir en avant avec une bande cunéiforme antéhumerale courte; ne touchant pas le haut. Cotes jaunàtres avec une bande médiane acier divisée en deux par une ligne jaune. Abdomen jaunàtre jusqu’au 7.™° segment, cette couleur di- visée en grandes taches par les sutures et par un cercle ter- minal noirs a chaque segment; 8-10.™° noirs ainsi que les appendices anals qui sont courts. Deo des premiers femurs marqués d’une ligne jaune. Bhamò de juillet à novembre; Teinzò à la fin de mai. — Toungoo en octobre. — Palon en aoùt et septembre. Rambur n'a connu que la femelle (Muséum de Paris), dont la patrie était inconnue. Le D.* Brauer en l’énumérant parmi les Diplax, lui attribue le Brésil comme habitat. Il est possible qu’ il l’aura confondue avec une Diplax du Brésil lui ressem- blant un peu. Cette confusion géographique est probablement la cause de la création du nom de Br. indica pour cette espéce ODONATES DE BIRMANIE 451 que M. Kirby a crù nouvelle et a décrit et figurée en 1889, en ajoutant quelle est commune dans l’Inde. La sobrina ressemble en petit a la Brachydiplax chalybea, Brauer, des Philippines et de la Malaisie mais s’en distingue par sa petite taille analogue a celle de !Urothemis brevipennis, l’absence d’espace safrané a la base des ailes, et le thorax presqu’entiérement acier métallique chez les adultes, ou bien marqué de lunules acier anastomosées chez les jeunes. 17. Brachydiplax Gestroi, Selys, n. sp. Abdomen “ 21-22; 9 17-20. Aile inférieure 7 27; Q 26-27. Cette forme n’est peut-étre qu'une race de la sobrina. Elle semble intermédiaire entre elle et la chalybea, Brauer, race maria, Selys, des iles de la Malaisie. Elle se distingue de la sobrina 1.° Par sa taille plus forte; 2.° Le ptérostigma plus long (long de 3"®); 7 antécubitales aux ailes supérieures (au lieu de 6); l’extréme base des ailes légerement lavée de safrané, surtout aux inférieures; 3.° Le thorax brun obscur chez les males adultes avec quelques bandes mal arrétées noiràtre luisant; 4.° La pièce antérieure des parties génitales du male au 2.me segment plus saillante, plus redressée, presque carrée; 5.° Chez la femelle jeune (je ne connais pas l’adulte) tout le thorax jaune olivàtre n’ayant pas d’autre marque obscure qu'une raie humérale ondulée et une autre courte à la suture laterale médiane. L’intérieur des femurs jaunàtre, tout au moins a leur base. La Gestroi telle que je viens de la differentier de la sobrina ne se sépare guére de la race maria de la chalybea que par l’absence de l’espace safrané assez étendu de la base des ailes inférieures qui caractérise cette dernière. Il me semble, d’aprés cela, que la sobrina, la Gestroî et la chalybea ne sont peut-étre que des formes locales d'une méme ‘ espéce. EAR re eT, Nb Pete Uy ds ete ae eT it ie ARS PONE ROTTS ce ne - + ni RL RIESI NEI I RINO RG Se iy 452 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS Jai sous les yeux, pour la Gestro: des males pris par M. At- kinson à Calcutta en juillet et une femelle par M. Fea à Palon en aout. Lyriothemis, Brauzr. 18. Lyriothemis acigastra (Selys). Calothemis acigastra, Selys, Ann. de Dresden, 1878. Abdomen 18-20; 9 19-20. Aile inférieure 7 24-26; Q 27-28. Ailes arrondies assez larges, hyalines ou a peine jaunatres a l’extréme base, ou elles sont un peu rétrécies. Aux supérieures: 11-12 antécubitales, 8-9 postcubitales; triangle discoidal traversé (ou irréguliérement libre à une des ailes) suivi de 2 rangs; l’interne de 3 cellules; une nervule médiane, 1 hypertrigonale ; aux ailes inférieures: triangle traversé, espace hypertrigonal libre ou traversé. Membranule courte, noiràtre. Ptérostigma étroit allongé brun (long de 1!/, à 2™™). o. Lévres et face blanc jaunatre; levre supérieure avec une tache médiane touchant le bord; le lobe médian de l’inférieure et le bord de ses latéraux noirs. Dessus du front acier, cette couleur débordant un peu sur le devant. Derrière de la téte noir avec une bande jaunàtre courte contre les yeux. Prothorax brun noiràtre. Thorax jaunàtre ou roussàtre, marqué de bandes noires plus ou moins développées ainsi qu'il suit; le bord mésothoracique; la suture médiane dorsale, d’ou se sépare sous les sinus anté- alaires une bande épaisse descendant obliquement sur les còtés jusqu’a l'origine des pieds postérieurs, et en outre sur les còtés une bande sous l’aile supérieure atteignant le stigmate et une autre compléte 4 la suture médiane. (Ces différentes bandes souvent anastomosées). Abdomen épais déprimé, s’élargissant jusqu’a son milieu, puis se rétrecissant jusqu’au bout qui est trés-acuminé. Il est rouge, souvent carminé, les sutures finement noires; le noir forme aux 1 et 2.™° segments une raie longitudinale qui devient plus épaisse aux 3-9.™°, mais au 10.™° les cdtés sont seuls noirs. Le at (ah saa ery i a Tae Ra e o E A lee i NT, Ty O A e Ia pi NI È 7 ODONATES DE BIRMANIE 453 dessous de l’abdomen jaune roussàtre, divisé en quadrilles par la suture ventrale et des bandes transverses noires au bout de chaque segment. Appendices anals supérieurs presque aussi longs que le 10.me segment, noiràtres; l’inférieur. plus clair, un peu plus court. Hamecons antérieurs en feuilles grandes subarrondies ou un peu crochus au bout, redressés l’un contre l’autre; les posté- rieurs également redressés, assez longs subcylindriques, un pe aplatis, terminés par un bouquet de poils courts. Pieds noirs, l’extréme base des femurs et l’intérieur des pre- miers pales. Cils fins, assez longs. 9. Les dessins de la téte et du thorax comme chez le mile, mais le fond jaune olivàtre. Abdomen de forme trés-différente nétant rétréci qu'aux deux bouts; le reste épais, large déprimé, égal du 2.™ jusqu'au 8.” segment. Le bord du 8.m° légèrement dilaté en feuille étroite, noire. Les dessins noirs plus épais tant en dessus qu’au dessous, et augmentés, en dessus, d’une raie noire sublatérale longitudinale depuis le 3.me jusqu’au 8.™° segment, située entre la raie dorsale et les bords. Appendices anals noiràtres pointus minces, un peu plus longs que le 10. segment. Entre eux il y a un tubercule terminal. Ecaille vul- vaire courte, distinctement échancrée en demi-cercle au milieu. Bhamò; plusieurs males et une femelle en juillet (Fea). J'ai recu d’abord du Thibet le male type décrit. Ses dessins noirs sont plus étendus surtout en dessous de l’abdomen. La L. Lewis, Selys (Odon. Tego, n. 11), établie d’aprés un male, n’en est peut-étre qu'une forme locale trés-adulte, chez qui tout le thorax est brun noiràtre luisant sans desins jaunes distincts, de méme que l’abdomen en dessus. En dessous la marquetterie de taches jaunes existe, mais sont plus petites. Les hamecons postérieurs semblent plus coniques, un peu courbés Yun vers l’autre et sans bouquet de poils. Il y a moins de -nervules costales: aux ailes supérieures 9-10 antécubitales et 6-7 postcubitales; le ptérostigma est un peu plus long (2 */,™™), enfin, aprés le triangle, il y a d’abord 3 cellules, mais suivies immédiatement de 2 rangs. pO RR pee Pe TR a E ioni ee 454 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS Il est douteux s'il faut rapporter a la Lewist comme femelle, celle que j'ai décrite sous le nom de pachygastra (Ann. de Dresden) provenant de Shanghai. Elle s’y rapporte par sa grande taille, le ptérostigma (long de 3™™) et le petit nombre de nervules costales; mais la lévre supérieure n'est pas marquée de noir, et sur le thorax, qui est olivàtre clair, on ne voit pas d’autres marques noires qu'une virgule humerale courte près des sinus ant‘alaires; une autre également supérieure a la 2.™° suture, enfin un commencement de bande épaisse inférieure naissant aprés chaque paire de pieds, puis des marques a la poitrine. Amphithemis, SeLys. Nouv. Subg. Ailes hyalines étroites. Membranule trés-courte. Aux supé- rieures: le triangle discoidal libre, 4 angle inférieur non incliné en dehors, suivi de deux rangs; une nervule hypertrigonale; triangle interne d'une ou deux cellules; une nervule médiane; 7-10 antécubitales sans surnumeraire. Aux ailes inférieures; le bord anal passant au postérieur par une courbe réguliére; triangle discoidal traverse (accidentelle- ment libre); espace hypertrigonal libre ou traversé; trois ou quatre nervules médianes. Abdomen gréle, cylindrique. Pieds gréles, cils des femurs ru- dimentaires, ceux des tibias longs, fins. | g'. Appendices anals supérieurs plus longs que le 10.m° seg- ment épaissis au milieu; effilés aigus a la pointe. L’inférieur moitié plus court, tronqué presque échancré au bout. Organes génitaux du 2.™° segment médiocres, assez proémi- nents, redressés 4 angle droit avec l’abdomen. 9. Ecaille vulvaire largement échancrée a bouts écartés. Ab- domen non dilaté en feuilles au 8.™° segment. Patrie: Inde tropicale orientale. Les deux espéces que je réunis dans cette nouvelle coupe semblent intermédiaires entre les Agrionoptera et les Lyriothe- mis (sensù latiori). Elles ressemblent aux Agrionoptera par l’abdomen gréle, mais idee ei i i na a Se RS RO IT GAZA IE ODONATES DE BIRMANIE 455 s'en éloignent par le triangle discoidal des ailes supérieures non incliné en dehors, le bord anal formant une courbe régulière avec le postérieur, enfin les organes males du second segment redressés. Les Amphithemis me paraissent plus voisins du sous genre Lyriothemis, surtout la seconde espéce (A. curvistyla) qui en porte la livrée noir et rougeàtre. Leur abdomen mince, subcy- lindrique, nullement deprimé les en distingue cependant, ainsi que les organes males moins proéminents. La vacillans a plutot la stature des Agrionoptera, son systéme de coloration est trés-particulier, le thorax clair sans tache, Vabdomen devenant noir chez le male adulte la différenciant des deux genres cités entre lesquels les Amphithemis doivent prendre place. 19. Amphithemis curvistyla, Selys, n. sp. Abdomen 7 20-22; 9 20-22. Aile inferieure 7 18-24; © 18-21. ; Ailes assez étroites, hyalines a réticulation noire avec un vestige ocracé presque nul a l’extréme base. Ptérostigma noir assez épais, couvrant environ 2 cellules (long de 2™™). Aux ailes supérieures: 10-12 antécubitales sans surnuméraire; 9-12 postcubitales; triangle interne et le discoidal libres; ce dernier assez large, suivi de 2 rangs; 1 hypertrigonale, 1 nervule mé- diane. — Aux ailes inférieures le triangle traverse; espace hyper- trigonal libre ou traversé, sa base dans le prolongement de l’ar- culus; 3 nervules médianes. Membranule noire excessivement courte. o”. Lévre inférieure noire au centre; la supérieure et toute la face blanc brillant. Dessus du front et vésicule du vertex vert métallique brillant. Triangle occipital et derriére des yeux noir luisant. Prothorax obscur avec deux marques pales au lobe postérieur, qui est avancé en demi-cercle au milieu. Devant du thorax brun noiràtre (chez un exemplaire, sans doute plus jeune, la partie dorsale en avant est jaune jusqu’a 456 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS une bande humérale épaisse noire). Le reste des cétés est jaune avec une raie médiane noire. Poitrine noire. Abdomen cylindrique un peu renfié jusqu’au 3.™° segment, noir luisant en dessous. En dessus le rouge carmin domine jusques y compris le 8.m° segment; cette couleur rouge est répartie ainsi qu il suit: le 1." segment excepté la base; les 2, 3.me, une tache oblongue occupant la moitié ou le tiers aux _4--8.me (parfois un point au 9.™°) mais en général les 9-10.me tout noirs. Appendices anals noiratres; les supérieurs un peu plus longs que le 10.™° segment, épais, subcylindriques, le bout courbé en dehors. Appendice inférieur moitié plus court, tronqué, presque échancré au bout. Organes génitaux du 2.™° segment proémi- nents, redressés a angle droit avec l’abdomen contre la piéce anterieure, qui est de méme longueur. Pieds noirs, gréles. ©. Presque colorée comme le 7, mais la lévre supérieure noiratre; le reste de la face jaunatre; deux marques brunes derriére les yeux; le rouge de l’abdomen moins vif, celui-ci plus épais; les 8.™° et 9.me segments a bords un peu roules. Les carènes transverses du 2.™° segment et l’arète dorsale de tous finement noiràtres. Appendices anals un peu plus longs que le 10.™° segment, cylindriques, mais le bout pointu, légé- rement courbé en dehors. On voit, entre eux, une protubérance qui termine l’abdomen. Ecaille vulvaire largement échancrée, un peu prolongée en deux branches écartées. Pieds noiràtres, ‘intérieur des premiers femurs jaune pale. Chez deux exemplaires, jeunes, le devant du thorax et les còtés sont d’un jaune clair comme chez le jeune male signalé plus haut, et le rouge de l’abdomen est remplacé par de l’olivàtre. i Leito et Meteleo en septembre; Cobapo en septembre et octo- bre (Fea). Au premier abord on prendrait la curvistyla pour une petite Diplax, mais une confusion est impossible si l’on fait attention, chez la curvistyla, a la présence de plusieurs nervules médianes ODONATES DE BIRMANIE 457 aux ailes inférieures, a l’absence de surnuméraire aux supérieures, a la forme du prothorax trilobé, a la face blanche ou blan- chàtre, aux hamecons redressés du male et a l’écaille vulvaire bilobée de la femelle. 20. Amphithemis vacillans, Selys, n. sp. Abdomen 7 25-27; 9 25. Aile inférieure 7 23-24; 9 24-25. Ailes étroites (les inférieures larges de 6-7™™), hyalines avec un leger vestige jaunàtre a l’extréme base, réticulation noire, serrée; le bord anal des inférieures passant au bord postérieur par une courbe réguliére. Aux ailes supérieures 10-12 antécu- bitales sans surnuméraire et 7-9 postcubitales; triangle interne de 2 cellules (ou libre) le discoidal libre suivi de 2 rangs; 1 ner- vule médiane, 1 bypertrigonale. Aux ailes inférieures: 3-4 ner- vules médianes; triangle traversé un peu avant son extrémité (accidentellement libre) espace hypertrigonal traversé (acciden- tellement libre). Ptérostigma brun, surmontant 2 cellules (long de 2%") membranule trés-courte subovale, obscure (noire chez l’adulte). od jeune. Lévres et face blanc jaunatre, le lobe médian de la lévre inférieure noir; dessus du front et vésicule du vertex vert métallique brillant; triangle occipital et derriére des yeux noir brillant avec deux points contigus derriére l’occiput et une marque allongée jaune pale contre chaque ceil. Prothorax jaunatre a bord postérieur trilobé dont le feston médian est avancé en demi-cercle. Thorax jaunàtre sans taches, un peu plus foncè en avant. Abdomen long, gréle cylindrique, légérement renflé a4 la base, jaundtre aux 1-3.™¢ segments, le 4.me de méme, mais son extrémité obscure ainsi que ses cétés; les 5, 6, 7.me noirs avec une tache dorsale effilee jaunatre finissant vers leur moitié; les 8, 9, 10.™° tout noirs; le dernier moitié plus court que leggano Appendices anals noiràtres; les supérieurs ferrugineux au bout sont aussi longs que les deux derniers segments, subcylindriques vus en dessus, effilés trés-pointus; vus de profil il sont épaissis jus- Naty cain Dorian Va ian ant 458 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS qu’au milieu, qui forme un angle obtus, puis amincis et relevés en haut a partir de la. Appendice inférieur moitié plus court subitement tronqué et un peu échancré au bout. Hamecons un peu proeminents élargis, les antérieurs anguleux. Pieds longs, gréles, noirs; intérieur des premiers femurs jau- natre. Cils des femurs rudimentaires, ceux des tibias longs, fins. 9 adulte. Le jaune a disparu sur le prothorax le thorax et l’abdomen qui son devenus entiérement noiràtres. Le bout des appendices supérieurs brun foncé. La face blanc luisant. 9. Colorée comme le male jeune; la base des ailes (parfois le quart) lavée d’ocrace. Lévre supérieure noire excepté a sa base. Abdomen un peu plus épaissi jusques au 3.0 segment; les 5-7.m° segments noirs, mais marqués en dessus d’une bande dorsale de taches jaunatres plus longues que chez le male, ap- puyées sur la base, effilées au bout. Le 8.me marqué d'une tache analogue mais courte; 9-10 noirs. Appendice anals noiratres plus longs que le dernier segment, fusiformes, coupes en biseau en dedans pour former le bout qui est trés-pointu, brun. Ecaille vulvaire profondément échancrée. Bhamo a la fin de septembre; Palon et monts Carin en septembre et octobre (Fea). Lathrecista, Kirsy (Agrionoptera, pars, Selys). 21. Lathrecista simulans, Selys, Ann. Mus. Civ. Genova, 1879 (Agrionoptera). Bhamò le 20 septembre (Fea). C'est un unique, le plus grand que j'aie vu (abdomen 29.™; aile inférieure 34). Mes types de Malacca, de Ceylan, de Bornéo et de Sumatra natteignent pas cette taille. Dans le Mémoire: Odonates de Sumatra (Ann. Mus. Civ. di Genova, 1889) j’ai adopté le Genre Lathrecista, de M. Kirby, pour classer cette espéce et plusieurs voisines que j’avais d’abord considerées comme des Agrionoptera, et que le Prof. Brauer avait placées dans le genre Orthemis. Elles se distinguent des autres Orthemis de Brauer, par l’abdomen cylindrique assez ODONATES DE BIRMANIE 459 gréle et le 8.™° segment de la femelle non dilaté en feuilles. La derniére nervule antécubitale surnuméraire, l’absence con- stante de plusieurs nervules medianes aux ailes inférieures, qui en outre sont moins étroites à la base, séparent les Lathrecista des Agrionoptera auxquelles elles ressemblent beaucoup par l’apparence et la coloration, ce qui m’avait porté a les y rapporter. , Potamarcha, Karsca (Orthemis, pars, Selys). 22. Potamarcha congener (R.) Selys, Odon. Philipp. Libellula obscura, Ramb. n. 43. —_ congener, Ramb. n. 53. Palon a la fin d’aoùt et au commencement d’octobre (Fea). Habite l’Asie tropicale orientale (Philippines, Java, Sumatra) aussi à Celèbes. J'ai adopté pour cette espèce le genre Potamarcha proposé par M. Karsch, parce qu'elle différe des vrais Orthemis et des Libella par la derniére nervule antécubitale, qui est surnuméraire, non prolongée dans l’espace sous-costal. Ce nouveau genre est ex- trémement voisin du genre Lathrecista de M. Kirby dont la pectoralis est le type. Mais chez la femelle des Potamarcha les cétés du 8.° segment sont dilatés en feuille, et chez le male Vabdomen devient bleu pulvérulent, deux caractéres qui n exi- stent pas chez les Lathrecista. M. Kirby, dans son Catalogue, avait placé l’obscwra parmi ses Orthethrum (Libella, Brauer), mais chez ce dernier groupe il n’y a pas de nervule antecubitale surnuméraire. Il a réparé cette appréciation dans son second appendice a son Catalogue en adoptant le genre Potamarcha de M. Karsch. Protorthemis, Kizy (Orthemis, pars, Selys). 23. Protorthemis lineata (Brauer 1878), Selys, Odon. Philipp. , n. 17. — Id. Odon. de Sumatra, n. 24. Palon, le 6 septembre 1887. Un male unique (Fea). Habite aussi les Philippines, Sumatra et Java. 460 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS Il s'est produit une confusion dans la synonymie de cette espéce, résultant de ce que le D." Brauer a décrit successivement deux espéces nouvelles sous le nom de /neata, lune Agrionoptera lineata en 1868 (Selys, Odon. de la Region Nouv. Guinée, Ge- . nova 1879, n. 7 — id. Odon. Philipp. 1882, n. 13 et enfin Odon. Sumatra 1889, n. 19) — et l’autre Orthemis lineata en 1878 (Selys, Odon. Philipp. — id. Odon. Sumatra, n. 24). La confusion s'est établie d’autant plus facilement que ce sont des espéces habitant presque les mémes contrées; mais les Agrio- noptera sont bien distinctes des Orthemis et des sous-genres dé- membrés par la présence presque constante de plusieurs nervules médianes aux ailes inférieures, la direction du triangle et les ailes inférieures excessivement rétrécies a la base. M. Kirby a réuni deux lineata de Brauer cumulativement n. 2 parmi les Agrionoptera (en citant Brauer 1878, et Selys 1879) — et M. de Borre dans son répertoire alphabètique n’a mentionné que la lineata de Brauer (1878) en en faisant aussi une Agrionoptera. Il faut encore ajouter que j'ai proposé eventuellement en 1878 de séparer sous le nom de malaccensis les lineata de Malacca et de Singapore, qui different de l’Agrionoptera lineata type Brauer, des Philippines par le triangle des ailes inférieures non traverse par une nervule. Quant a l’Orthemis lineata de Brauer, que j'ai sous les yeux elle ressemble a sy méprendre a la Potamarcha congener, R. (obscura, Ejusd.), mais on la reconnait bien, cependant, par les nervules antécubitales sans surnuméraire; les ailes élargies au milieu, moins pointues au bout, qui n’est pas limbé d’obscur; la présence d’une petite ligne jaune antéhumérale inférieure au thorax, qui est noiràtre métallique en avant; l’abdomen un peu rétréci au 3.™° segment; les tibias lignés de jaune en dehors. Les Orthemis de Hagen ont été démembrées en plusieurs genres qui pour moi ne sont guére que des sous-genres. M. Kirby a réservé le nom d’Orthemis pour la discolor, Burm., de l’Amé- rique tropicale, qu'il croit étre la ferruginea de Fabricius (1775) nom qu'il adopte. ODONATES DE BIRMANIE . 461 Ses Lathrecista ont pour type la pectoralis, Brauer. Ses Protorthemis sont fondées sur sa celebensis avec la coronata, Brauer et la metallica du méme auteur. C’est a cdté de cette derniére que l’on peut placer l’O. lineata, Brauer et Selys; mais javoue que ce groupe ne différe guére des Libella, Brauer (Orthetrum, Kirby). 24. Protorthemis metallica, Brauer, Acad. Vienn. 1878. Patrie: Malewon. Une femelle le 14 aout (Fea). Habite Malacca, Bornéo. Dans son Catalogue des Odonates (1890) M. Kirby placa cette espèce d’abord dans son genre Protorthemis avec la coronata de Brauer; puis dans l’appendice, il la classe dans son genre Ne- sorenia avec la lineata, Brauer, la malaccensis et la sexlineata de ma note sur le genre Agrionoptera (Ann. Mus. Civ. di Ge- nova 1879). Libella, Braver. 25. Libella triangularis (Selys), Ann. Mus. Dresden 1878. Leito en mai (Fea). Habite les Khasia Hills (Atkinson). 26. Libella pruinosa (Burm.), Selys, Odon. Sumatra, Ann. Mus. Civ. Genova, 1889 — race clelia, Selys (loco citato). Bhamò, en septembre et en novembre (Fea). Habite aussi Celébes et les Philippines. L’espéce type (pruinosa) est de Java et de Sumatra. - 27. Libella testacea (Burm.), Selys. Odon. Sumatra. Ann. Mus. Civ. Genova, 1889. Libellula testacea, Burm., n. 64. Bhamò en novembre; Malewon au commencement d’aoùt (Fea). Habite les Philippines, Bornéo, Sumatra, Java. 462 | EDM. DE SELYS LONGCHAMPS Race? IL. Chrysis, SELys. Le male semble differer de la testacea type par sa taille plus . petite, plus ramassée, la face et le front roussatre obscur, les pieds presque noiràtres et surtout par la pièce antérieure des parties génitales qui porte un pinceau de poils noirs. Cette race (ou espéce?) se sépare de la pruinosa par le front qui nest pas acier, par les pieds a femurs en ee roussàtres et le pinceau des parties génitales. Bhamò, 11 décembre (Fea). Un examen comparatif, minutieux et définitif des L. testacea, chrysis, clelia et pruinosa est encore a compléter. Les femelles surtout sont difficiles 4 caractériser. Chez ces espéces le triangle des ailes inférieures est traversé par une nervule et le 8.° seg- ment de la femelle est dilaté en feuilles. 28. Libella glauca, Brauer, Zool. Botan. Ges. Vienne 1865. Un % grand, très pruineux de Thagatà au Tenasserim en juillet; deux 9 de Bhamò et Meteleo en aoùt; aussi des monts Carin en juin; Toungoo et Leito en octobre (Fea). Habite Ceylan, Sikkim, Bornéo, Sumatra, Java, Celébes, les Moluques. Cette espéce et la /uzonica different du groupe de la pruznosa par l’expansion foliacée du 8.° segment de la femelle étroit, et surtout par le triangle discoidal des ailes inférieures non-traverse. 29. Libella luzonica, Brauer, Zool. Bot. Ges. Vienne 1868. Leito en mai; Puepoli en juin (Fea). Habite Lucon, Java. 30. Libella sabina (Drury), Ramb. n. 23 (Labedlula). Lepthemis (pars) sabina, Hagen, Selys. Bhamò en aout et Septembre (Fea). La sabina a une aire de dispersion trés-étendue. Elle est commune dans l’Asie tropicale, la Chine, la Malaisie, la région | ODONATES DE BIRMANIE 463 de la Nouvelle Guinée, la Polynésie, plusieurs parties de l’Afri- que tropicale et s’étend méme au nord jusque dans la Syrie et Vile de Chypres. Le D.t Hagen l’a placée dans son genre Lepthemis dont la vesiculosa (Fab.), espéce de l’Amérique tropicale est le type. Aujourd’hui MM. Mac Lachlan, Kirby et moi-méme sommes d’avis que la sabina, d’après sa réticulation, de méme que la trinacria, Selys, ny appartiennent pas et sont des Libella; jajouterai qu’elles forment un groupe de Lzbella remarquable par l’abdomen trés-vesiculeux 4 la base et trés-gréle ensuite. Trithemis, Brauer. 31. Trithemis limbata, Selys, n. sp. gd. Abdomen environ 25. Aile inférieure 29. Ailes hyalines, allongées, un peu pointues; leur bord terminal étroitement limbé de noiràtre aprés le ptérostigma qui est brun foncé entre deux nervures noires épaisses (long de 3); la base extréme des supérieures brun foncé, surtout dans l'espace post- costal; celle des inférieures également brun foncé formant une tache convexe arrivant presque jusqu’a l’arculus d’une part, et à l’angle anal d’autre part. Aux ailes supérieures 13-14 anté- cubitales, dont une surnuméraire; 9-10 postcubitales. Triangle interne de 3 cellules; le discoidal traversé, suivi de 2-3 cel- lules, puis de 2 rangs. Ailes inférieures: 9 antécubitales; 9-10 postcubitales; pas de triangle interne, le discoidal libre. Aux quatre ailes l’espace hypertrigonal libre. Membranule petite noiràtre. Largeur maxima des ailes inférieures au niveau de l’arculus 92» — au niveau du ptérostigma 5" seulement. Téte (manque). Prothorax 4 lobe postérieur trés-avancé en demi-cercle a son milieu, brun noiràtre luisant ainsi que l’abdomen jusqu’au 5.™° segment (les autres manquent). Hamecons petits; piéce antérieure mediocre allongée, arrondie au bout. Abdomen subcylindrique modérément épais. Pieds gréles, noiràtres, 4 cils médiocres. Q (Inconnue). PEPATI STARE CERA i a > ee oe Ree en an Or CPC 464 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS Patrie: Teinzò, en mai, un unique très incomplet, la téte et le bout de l’abdomen manquant (Fea). Cette espéce a de l’analogie avec la Trithemis liturata (') par le bout des ailes étroitement limbé de noiràtre, mais s'en sépare de suite par les deux rangs de cellules postrigonales des ailes supérieures, et le corps obscur. Elle semble voisine de la car- natica (Fab. = cesta, Ramb.) par la réticulation, cependant un peu plus serrée. Elle en est d’ailleurs bien distincte par la base des ailes brune et leur extrémité limbée. La nervule antécubi- tale surnuméraire l’éloigne des Libella. On peut la classer près de la festiva à cause de son thorax noir. 32. Trithemis festiva (Ramb.), n. 87. Dythemis infernalis, Brauer, Voyage de la Novara. Leito, le 2 juin (Fea). Habite les Philippines, Java, Sumatra, Celébes et les Khasia Hills. 33. Trithemis adelpha, Selys, Ann. Dresden, 1878. Soror, Brauer (exclus. Synou.), Zool. bot. Ges. Vienne 1868. Un exemplaire trés-mutilé, de Bhamò (Fea), parait y ap- partenir. L’espéce différe de l’awrora par sa taille et le ptérostigma plus long. Elle habite les Iles Philippines. Une femelle, de Sumatra, semble également s'y rapporter. (1) Trithemis liturata, Selys, nov. sp. — Voici la diagnose de cette espéce inédite : Abdomen # 28; 9 27. Aile inférieure # 33; 9 35. Réticulation rougeatre, le bout des ailes étroitement limbé de brun; la base des supérieures étroitement, celle des inférieures largement safranée; 14-16 antécubi- tales et 11-15 postcubitales aux supérieures qui ont 3 rangs postrigonaux. Ptéro- stigma brun jaunatre long de 2 à 21/, mm. — Corps jaune rougeatre passant au rouge violet chez le « adulte; front a reflets cuivrés. Quelques traits latéraux noirs au thorax. Abdomen du # deprimé. Ecaille vulvaire echancrée en demi-cercle. Pieds jaunes lignés de noir. Patrie: Celèbes. Différe de l'aurora par sa grande taille et le bout des ailes limbé de brun. ODONATES DE BIRMANIE 465 34. Trithemis aurora (Burm.), n. 65. Trithemis intermedia, Kirby, 1886. Proc. Zool. Soc. pl. XXXIII, f. 4 (nec Ramb.). _ Yerburii, Kirby, 1890. ; Bhamò et Palon en aoùt, septembre et novembre. Teinzò en mai (Fea). Habite les Iles Philippines, l’Inde septentrionale, le Bengale, la Malaisie, Ceylan. N. B. M. Kirby dans une notice sur une petite collection du N. W. de l’Inde (Proc. Zool. Soc. 1886) a énuméré et figuré n. 9 et 10 les Trithemis aurora, Burm. et intermedia Ramb. Il n’est pas étonnant qu'il ait ert pouvoir placer ici l'iter media, parce que je n’avais pas encore prévenu que d’aprés le type unique de Rambur l'intermedia est bien une Nevrothemis. Dans son catalogue (1890) M. Kirby s'est empressé de faire la rectification du genre, et pour désigner l’espèce qu'il avait crù étre l’intermedia il a proposé le nom de Trithemis Yerburw, Kirby, 1889. Je ferai remarquer cependant que d’aprés les figures données par M. Kirby, et le nombre des nervules anté et postcubitales, son intermedia (aujourd’hui Yerburw, Kirby), est ’espéce que je crois la vraie aurora d’aprés les types de Semper (de Lucon) déterminés par M. Brauer; tandisque son aurora, sì c'est comme il est probable une espéce distincte, se rapporte par le nombre des nervules costales 4 un couple que j'ai recu de l’Inde, ou existe aussi la vraie aurora. Cette forme qui différe de l'aurora typique par le nombre de nervules aux ailes supérieures (10-11 antécubitales et 7 postcu- — bitales) aura donc besoin de recevoir un nom nouveau. Je propose celui de Tr. Kirby. Chez la vraie aurora, Burm. (Tr. Yerburii, Kirby, 1890) il y a 14-15 antécubitales et 7 postcubitales. 35. Trithemis dryas, Selys, n. sp. Sympethrum pallidinervis 22 Kirby, Revis. Lib. 1889, p. 327. Abdomen # 25-28; 9 23-27. Aile inférieure 7 29-31; Q 30-33. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (11 Febbraio 1891) 30 466 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS Ailes assez étroites, un peu lavées d’olivàtre, a réticulation roussàtre peu serrée. Aux supérieures: 9 antécubitales dont la dernière surnuméraire et 9 postcubitales. Un vestige aux supé- rieures et un espace basal safranés aux inférieures allant jusqu’a mi-chemin du triangle et contre la membranule. Ptérostigma trés-court brun foncé (long de 2 a 24/,™™), la nervule de ses. deux extrémités pale. Triangle discoidal des supérieures traversé, suivi de 3 rangs. Triangle interne de 3 cellules. Corps varié de jaune olivàtre et de noir. o. Lévre inférieure jaune, ses lobes bordés de noir en de- dans; la supérieure généralement noire. Face jaune (passant au roux prés du front chez les adultes). Front et vésicule du vertex violet bronzé en dessus. Derriére de la téte noir avec quelques points jaunes contre les yeux. Prothorax obscur. Thorax jaune olivatre, la sale dorsale obscure; une raie humérale et deux sur les cotés noires ainsi que des taches sur la poitrine. Abdomen gréle, cylindrique, légérement épaissi aux deux extrémités, jaundtre marqué de noir ainsi qu'il suit: sur les 1-3.m° segments une bande dorsale ondulée, les sutures et une bande laterale; les 4-7.™° noirs en dessus, ayant chacun sur les còtés une tache jaune oblongue ne touchant pas les bouts; les 8-10.™° noirs (ou bien avec un oo de tache la- térale au 8.™° et au 10.00). Appendices anals jaundtre livide, noirs au bout. Les supé- rieurs pointus, ayant plus de deux fois la longueur du dernier segment. Hamecons en crochets. Pieds longs, gréles, noiràtres; mtérieur des femurs jaune. Cils longs. Q@. Semblable au male, mais la lévre supérieure jaune, avec ou sans point noir; l’espace acier du front devant les ocelles plus étroit; la vésicule du vertex jaune. Le 10.me seg- ment de l’abdomen court (jaune pale chez les jeunes). Appen- dices anals pointus, plus longs que le dernier segment, leur seconde moitié noire. Ecaille vulvaire courte, largement échan- Via È 4 fy < , CA " ODONATES DE BIRMANIE 467 crée. Pieds plus pales, les femurs plus ou moins jaunes en dedans. Mandalay et Bhamò en novembre, Palon en septembre, Toungoo en octobre (Fea). L’espéce se trouve aussi au Bengale et au Thibet. . La stature de la dryas est celle de la festiva, mais cette der- niére a le ptérostigma plus long, noir, la réticulation noire, le male a une tache triangulaire brune 4 la base des ailes infé- rieures et chez l’adulte le noir envahit presque tout le corps. La Tr. dryas doit étre bien voisine du Sympethrum pallidi nervis, Kirby (Rev. Libell. 1889, page 327). Peut-ètre méme est-elle identique. Je n’ai pas osé cependant l’identifier avec Vespéce de M. Kirby parce qu'il y a dans sa description des points qui ne concordent pas: par exemple la nervure sous-cos- tale qu'il décrit comme étant noire, puis le metathorax comme étant marquetté (tesselated) de jaune et de roux brun. Chez la dryas c'est la nervure médiane qui est noire ou noiràtre. Si l’identité était constatée, il faudrait adopter le nom de M. Kirby. — Il reste en outre la question du genre: il me semble que la dryas par son prothorax et la coloration du front est une Trithemis, du groupe de la festiva et non un Sympethrum, Newm. (Diplax, Charp., Brauer, Selys). 36. Trithemis ? trivialis (Ramb.), n. 117 (Libell.). Bhamò et Mandalay de septembre à novembre (Fea). Commune dans l’Asie tropicale; la Malaisie, la région de la Nouvelle Guinée, le Japon méridional. Jusqu'ici j'ai considéré la trivialis comme une Diplax, tout en trouvant qu'elle est aberrante. Aujourd’hui M. Kirby la classe parmi les Trithemis. Je pense qu'il a raison, et j’adopte son opinion, tout en remarquant qu'elle différe de la plupart des Trithemis par le nombre moindre des nervules antécubi- tales. 468 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS Diplacodes, Kirsy (Diplacina, pars, Brauer). 37. Diplacodes nebulosa (Fab.). Palon en septembre; Toungoo en octobre (Fea). Habite aussi Ceylan et une grande partie de l’Inde tropicale. Crocothemis, Braver. 38. Crocothemis servilia, Drury — Ramb., n. 67. Bhamò , d’aott a novembre ; Shwegoo, octobre; Toungoo en octobre, Monts Carin (Fea). Habite une grande partie de l’Asie tropicale (Inde, Malaisie, Philippines, Chine) et le Japon. Les exemplaires de l’Inde, du Bengale et de la Malaisie sont plus petits que ceux du Japon et se rapprochent souvent de Verythrea, Brullé (ferruginea, Van de Linden — Selys, monogr. Lib. eur.) qui habite l'Europe meridionale, l’Asie mineure et le nord de l'Afrique jusqu’au Sénégal. Les deux espéces sont sou- vent bien difficiles 4 distinguer; en supposant qu’elles ne soient pas de simples races. J’ai publié plusieurs remarques 4 cet égard dans mes differents mémoires sur les Odonates des Philippines, du Japon, de l'Asie mineure et de Sumatra. Brachythemis, Braver. 39. Brachythemis contaminata (Fab.) — Ramb., n. 97. Bhamò, fin d’aoùt et septembre. Mandalay le 17 novembre; Toungoo fin d’octobre (Fea). Commune aux Indes orientales, au Bengale, aux PADRE et en Chine. Urothemis, Brauer. 40. Urothemis brevipennis (Ramb.), n. 115. Abdomen & 17-18; 9 13-15. Aile inférieure 7 23-24; O UL i WER AT SOIT (case cl eT) LOT SEI NMI NM DN Re oR es ODONATES DE BIRMANIE 469 7. Ailes courtes, larges, hyalines, extérieur de la costale et reticulation jusqu’au niveau des triangles safranées. La mem- brane safranée également jusqu’a la 1.‘ antécubitale; cette cou- leur s'étendant vers l’angle anal aux ailes inférieures, plus vive aux espaces sous-costal et médian, ou la membrane est mar- quée (aux inférieures) d’une tache subtriangulaire brun noiràtre adossée a la membranule (comme chez les Lewcorrhinia) mais sur cet espace la réticulation reste jaune. 6 antécubitales, et 5 (parfois 6) postcubitales aux supérieures; leur triangle libre, large, a coté externe le plus long, suivi de 2 rangs_postrigo- naux; 5 antécubitales et 6 (parfois 5) postcubitales aux infé- rieures. Ptérostigma noiràtre (plus clair chez les jeunes) petit, mince (long de 1 '/,.™™). Membranule obscure, petite, la 1.7° ner- vule antécubitale sous-costale souvent empatée d’une marque obscure aux ailes supérieures. Corps épais. Téte globuleuse noiratre luisant. Prothorax obscur a lobe postérieur subquadrangulaire au milieu; brun foncé en avant, passant a Volivatre sur les còtés et en dessous. Abdomen court épais déprimé, aminci aux deux bouts, rou- geatre, passant au safrané en dessous, sans taches. Organes génitaux trés-petits. . Appendices anals de forme ordinaire; les supérieurs coupés en biseau au bout, plus longs que le dernier segment, rouges. L’inférieur obscur, a peine plus court. Pieds gréles, noirs. o jeune. Face brun foncé; abdomen safrané. ©. Nervure costale moins jaune. Face olivatre clair, les lévres largement bordées de noir, et une marque noiratre dans l’échan- crure du front devant le vertex. Thorax jaunàtre, une bande humérale et une raie latérale obscures. Abdomen plus court, moins déprimé, roux jaunàtre; 1.9" segment noiràtre; les sutures des autres finement obscures, cette couleur formant une bande dorsale maculaire, mal arrétée sur les six derniers segments. Appendices anals subcylindriques pointus, obscurs, écartés par une protubérance arrondie. Ecaille vulvaire grande, divisée en Ae Ba Al aa ee NE PED OSE RON? LILINTI LOMO ee boon Bs HON oe ea nN 470 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS deux feuilles larges lancéolées par une échancrure triangulaire profonde. Bhamò en juin, juillet et septembre (Fea). Habite aussi le Sylhet et Calcutta. Le D.r Rambur n'a connu que la femelle (du Museum de Paris), dont la patrie était inconnue. Le professeur Brauer nayant pas vu le type l’a enumerée parmi ses Diplacina; c’est pourquoi j'ai cra utile d’en fournir une description complete. M. Kirby constitue pour cette espéce son nouveau genre Athriamantha, composé de plusieurs espéces, qui different un peu des Urothemis proprement dites par le triangle discoidal des ailes supérieures un peu plus large, toujours libre, et par le triangle interne des mémes ailes libre. Elles sont de petite taille. | Sous-famille 2. CORDULINAE. Idionyx, SELySs. 41. Idionyx yolanda, Selys, Syn. Cord. n. 53. Abdomen 4 31; © 27. Aile inférieure 7 30; 9 29. i 7. Ailes un peu arrondies, a peine lavées d’ocracé a l’ex- tréme base des inférieures (qui sont larges de 9™™); réticulation noire. Ptérostigma petit, noir (long de 22); 13-14 antécubitales et 5-6 postcubitales aux supérieures. Membranule assez longue noiràtre, suivie de l’excavation arrondie du bord anal des infé- rieures; un seul rang de cellules postrigonales dés l'origine. Léyre inférieure et palpes jaunatres; la supérieure jaune ci- tron, finement bordée de noir; le reste de la face noiratre luisant, passant au vert métallique foncé sur tout le front et le vertex excepté une marque centrale jaune au rhinarium. Derriére de la t:te noir luisant. Prothorax en partie olivatre. Thorax vert bleuàtre métallique foncé, marqué de jaune vif ainsi qu'il suit: une bande antéhumérale isolée, courte, en forme | de virgule adossée au bord mésothoracique, ne remontant pas à la moitié de la hauteur; et sur les cétés deux bandes com- cage Sadly iss Bk a elas aka BO aa ES hs Pe al ODONATES DE BIRMANIE 471 plétes (une sous chaque aile) la seconde terminale mais bordée de noir a la poitrine, dont le centre est longitudinalement jaune. DI Abdomen cylindrique, légérement épaissi a la base ; les bords des 7-9. segments un peu dilatés. Il est noiràtre luisant marqué de jaune ainsi qu'il suit: une tache dorsale et le bord du 1." segment; une raie dorsale longitudinale amincie en arriére au 2.me; continuée plus fine au commencement du’3.m° et le bord de méme couleur, ainsi que les còtés des trois premiers segments; cette couleur reparaissant trés-finement au bord dilaté du 7.™°; le 10.¢ segment trés-court penché en bas, mobile a son articu- lation basale qui est largement entr’ouverte et brun clair; le dos de ce segment formant une pyramide élevée aussi longue que lui, trés-comprimée latéralement, à pointe brune legérement recourbée en arriére en hamecon vers la base du segment. Appendices anals noiràtres; aussi longs que les deux derniers segments réunis;-les supérieurs subcylindriques, épaissis a la base, trés-effilés ensuite, se terminant en une pointe mousse subitement coudée en bas. 7 Appendice inférieur presque aussi long. Vu de profil il res- semble aux supérieurs, légérement courbé en haut dans toute sa longueur, mais plus fortement a sa pointe, les villosités sont courtes, jaunes. Mais vu en dessus sa base est élargie, dimi- nuant ensuite jusqu’a la pointe qui est précédée de chaque cdté dun élargissement arrondi court. Pieds gréles, femurs noiràtres; les trochanters, les tibias et des taches aux tarses jaune pale. 9. Presque colorée comme le male, mais les ailes légèrement salies, plus distinctement ocracées a la base. La lèvre supérieure non limbée de noir; la virgule jaune antéhumerale inférieure manque, mais tout cet espace passe au brun jusqu’au bas de la suture humerale. | Abdomen plus mince, noir, elargi au bout. (Chez l’exemplaire de Singapore la ligne dorsale jaune des 1.°" et 2.° segments manque); bord latéral des 1-8.m° segments jaune, cette couleur devenant trés-étroite après le 2.™¢ segment. Ecaille vulvaire noire, en gouttiére saillante arrondie trés-courte; 8.™° et 9.me pi” 472 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS segments trés-courts. Appendices anals petits, subcylindriques, épais, séparés par une petite protuberance arrondie qui termine l’abdomen. Femurs gris brun. Monts Carin, detroit des Cheba, un 7 pris le 19 juin, une .2 le 19 avril, par M. Fea. La femelle type de ma collection est de Singapore par M. Alfr. Wallace. Grace aux chasses de M. Fea nous connaissons deux couples complets de ces jolies espéces, de sorte que les appendices anals des males, jusqu’ici inconnus permettent de compléter la caracté- ristique du sous-genre. 42. Idionyx optata, Selys, Syn. Cord. 2.m° add. n. 58 bis, Abdomen 4 32-33; 9 32. Aile inférieure J 32-33; Q 32. 9. Ailes un peu arrondies, a peine lavées d’ocracé a l'ex- _tréme base des inférieures (qui sont larges de 10™™). Ptérostigma petit noir (long de 22%); 11-13 antécubitales et 6-7 postcubi- tales aux supérieures; membranule assez longue noiratre, suivie de l’excavation arrondie du bord anal des inférieures. Un seul rang de cellules postrigonales, mais la première aux ailes su- périeures formée par une nervule oblique qui prend naissance plus bas que l’angle supérieur externe du triangle, de sorte que la seconde cellule touche en partie le bord externe du triangle. Lévre inférieure et palpes jaunatres, la supérieure jaunatre finement bordée d’une nuance grisàtre; le reste de la face olivàtre passant au vert métallique foncé au dessus du front et au vertex. Derriére de la téte noiratre luisant. Prothorax en partie olivatre. Thorax vert-bleuàtre métallique foncé, marqué de jaune ainsi qu'il suit: une bande courte cunéiforme adossée au bord méso- thoracique ne remontant pas a la moitié de la hauteur, et sur les cotés deux bandes complétes (une sous chaque aile) la se- conde terminale, mais bordée de noir a la poitrine, dont le centre est longitudinalement jaune. Abdomen cylindrique, légérement épaissi à la base; les bords des 7-9.™e un peu dilatés. Il est noiràtre luisant marqué de jaune ainsi qu'il suit: une bande dorsale et le bord au 1." seg- HRT RARI Pi eats Pear SETE RE CPR te ee IM el TA O wis di eas es) LEG URL 4 oo ODONATES DE BIRMANIE 473 ment; les bords de la suture ventrale aux 1-3.™¢, et le bout du 8.™°. Le 10.° segment très court, penché en bas, mobile, son articulation basale largement entr’ouverte en dessus et brun clair. Le dos de ce dernier segment forme une pyramide élevée plus longue que lui, pointue, /égérement inclinée vers le bout de l’abdomen. Appendices anals noiràtres, aussi longs que les deux derniers segments réunis. Les supérieurs subcylindriques, amincis ensuite, se terminant par une petite pointe penchée en bas, précédée par une forte dent pointue aux trois-quaris de leur longueur. Appendice inférieur un quart plus long, a pointe mousse redressée, precédée de chaque cdté vers leur mottié d'une dent triangulaire. Pieds gréles; femurs noiràtres, tibias et tarses jaunàtre pale. 9. Presque colorée comme le male, mais les ailes plus lavées docracé a la base. Les deux petites virgules du devant du thorax oblongues, non cunéiformes. Abdomen plus mince, un peu comprimé au bout. Appendices anals courts, séparés par une protubérance arrondie a villosités jaunatres. Pieds jaunàtre-livide, un peu obscurs aux femurs. Patrie: Leito. Un 7 et une 9, pris le 25 mai par M. Fea. Le « type de ma collection provient des Monts Khasia, par M. Atkinson. Bien que presque semblable a la yolanda au premier coup doeil, le 7 en diffère certainement par la présence d’une dent inférieure avant le bout des appendices supérieurs; par l’appen- dice inférieur plus long qu’eux, muni de chaque còté d’une dent submédiane en dessus, enfin par l’elevation dorsale du 10.¢ segment qui est inclinée vers le bout de l’abdomen (et non re- courbée vers la base des segments comme chez la yolanda). Les femelles des deux espéces sont presque impossibles a distinguer avec certitude, 4 moins que le caractére de la pre- miére cellule postrigonale des ailes supérieures ne soit constant. La forme du 10.™¢ segment des males et celle des appendices est trés analogue a ce qui existe chez la Macromia sophia d’ Afrique, de sorte que les deux groupes doivent se succéder. immédiate- 474 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS ment dans la classification. Ils ne different en réalité que par- ceque chez les /dionyx il n'y a dans l’espace médian que la nervule normale et regulièrement qu'une seule nervule dans l'espace hypertrigonal. Famille II. ZESCHNIDZE. Sous-famille 1. GOMPHINX ('). Onychogomphus, Sztys. 43. Onychogomphus Saundersii, Selys. — Syn. Gomph. n. 7. — Monog. id. n. 2, pl. 1 (append. du 2). Bhamò. Un couple en juillet et aout (Fea). J'ai établi Vespéce d’après des exemplaires de l’Inde, sans localité déterminée. La nervule basale sous-costale manque or- dinairement. Chez un exemplaire elle existe 4 une seule des ailes supérieures. Leptogomphus, Setys. 44. Leptogomphus Nietneri, Hagen. Gomphus ? Nietneri, Hag. — Selys, Syn. Gomph. 4.° add. n. 28auint. 7. Abdomen 35. Aile inférieure 30. 7. Ailes hyalines a réticulation noire. Ptérostigma assez court (long de 2") surmontant 4-5 cellules, brun obscur entre deux (1) M. le Docteur F. Karsch (de Berlin), dans le n.° 24, page 270 des Entomologische Nachrichten de 1870, a publié un article: Ueber Gomphiden, dans lequel il expose, relativement a la réticulation, un caractere nouveau, non encore signalé, et qui peut avoir beaucoup d’utilité pour la détermination. | Il s’agit d’une petite nervule transverse dans l'espace sous-costal, allant de la nervure sous-costale à la nervure médiane, situee a Vextreme base des ailes. un peu avant la premiere nervule antécubitale (cette dernière est épaisse et va de la nervule costale à la mediane, en traversant la sous-costale). M. le Docteur Karsch, qui n’a observé la nervule en question que chez les Gom- ~ phines et les Aschnines, lui donne le nom de basale subcostalquerader (nervule basale sous-costale) qui est très-bien choisi, et que j’adopte. Cette nervule existe ou manque selon les genres et les espèces; mais ce caractère est plutòt spécifique, car il peut étre présent ou absent chez des espèces trés-voisines, et parfois méme, il est variable chez la méme espéce. Je l'emploie pour la premiére fois aujourd’hui, en signalant sa présence ou son absence chez les six especes de Gomphines de ce mémoire. è ODONATES DE BIRMANIE 475 nervures noires épaisses; 16 antécubitales, 11 postcubitales aux supérieures dont l'espace médian est traversé par 2 nervules. Triangle des inférieures plus long; le bord anal excavé après le triangle anal qui est de 3 cellules. Pas de nervule basale sous- costale. Téte noir luisant excepté une bande transverse au dessus du front rétrécie au milieu et une tache latérale et basale presque arrondie vert bleuàtre pale de chaque còté sur la lévre supé- rieure. Palpes jaunàtre sale. Lame de l’occiput basse un peu convexe au milieu, a cils trés-courts. Prothorax en partie jaunàtre, le lobe postérieur noir, sinué au bout par une échancrure dont le centre est jaunàtre. Thorax noir luisant en avant jusqu’a la suture humerale avec un demi-collier mésothoracique étroit interrompu au milieu et une bande antéhumérale oblique jaune verdatre ne touchant ni le demi-collier ni les sinus antéalaires. Les cotés et le dessous jaunàtres avec deux bandes noires a la 1."¢ et a la 2.™° sutures. Abdomen gréle, un peu renflé aux deux premiers segments, les trois avant derniers un peu dilatés. Il est noir avec une raie dorsale vert-jaunatre sur les 1-3.° segments, réduite a une ligne peu distincte aux 4-6°. Les cétés du 1., les oreillettes et une tache basale latérale au 3.™° jaunes. Appendices anals supérieurs ayant presque le double du 10.° segment, épais, courbés l’un vers l’autre vus en dessus; leur premier tiers noiràtre, se terminant en dehors par un élargis- sement en forte dent conique, le reste jaunàtre livide avec un tubercule externe à leur courbure au second tiers; le bout ter- minal étroit, qui, vu de profil est fortement redressé et recourbé en arriére. Appendice inférieur un peu plus court, noir, entiè- rement divisé en deux branches écartées subcylindriques mousses, un peu relevées en haut. Pieds noiratres, courts; femurs épais, les postérieurs longs de 6™™ a épines trés-courtes. Q inconnue. Leito. Un > unique pris le 27 octobre (Fea). Espéce trés-remarquable par la forme des appendices anals AVRAI TOA. CIRO RO Tie Sar ie Ue ML TETTE Ik MT Soe Oh pkey Td has bs adit 476 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS supérieurs, dont le bout est en forme de corne recourhbée. Les deux nervules de l’espace médian des ailes supérieures sont un bon caractére distinctif qui n’existe pas chez les autres espéces et que le D." Hagen avait bien remarqué dans l’exemplaire dont . il avait bien voulu m’adresser la description. Cet exemplaire provenait de Ceylan. 45. Leptogomphus Gestroi, Selys, n. sp. Abdomen 7 40-42; 9 39. Aile inférieure 7 34-35; 9 35. 7. Ailes hyalines a réticulation noire. Ptérostigma médiocre (long de 2 a 31/,.™) brun obscur entre deux nervures noires épaisses, surmontant 3-4 cellules; 15-16 antécubitales et 11 postcubitales aux supérieures. Triangle des inférieures plus long. Le bord anal excavé après le triangle anal qui est de 3 cellules. Une nervule basale sous-costale aux quatre ailes. Téte blanc jaunàtre marqué de noiràtre ainsi qu'il suit: la lame occipitale (qui est un peu relevée de cété, légèrement émarginée au milieu); le vertex excepté un point central pale; les sutures de la face; le rhinarium; un large bord antérieur à la lévre supérieure qui est presque traversée par un trait médian obscur. Prothorax noiràtre taché de jaune; le bord postérieur jaune, en feston long émarginé au milieu, mais ses pointes latérales noiratres. Thorax noiràtre en avant jusqu’a la suture humérale, avec un demi-collier mésothoracique court et de chaque còté une bande antéhumérale jaunàtre droite ne touchant ni le demi- collier ni les sinus, puis une raie juxtahumérale de méme cou- leur. Les còtés et la poitrine jaunàtre pale avec trois bandes noiràtres, la première juxtahumérale épaisse, la seconde è la suture médiane, l’une et l’autre ne touchant pas les pieds; la troisiéme réduite 4 un vestige supérieur irrégulier 4 la dernière suture. Abdomen long, gréle, un peu épaissi a la base, s’élargissant successivement aux 8-10.™° segments; le dernier très mobile, susceptible de se pencher complétement en bas, a bord basal ODONATES DE BIRMANIE AT7 divisé profondement en deux festons. L’abdomen est noiratre marqué de jaunàtre ainsi qu'il suit: une petite tache basale et les còtés au 1. segment; une bande dorsale trilobée et les oreillettes au 2.™¢; une raie dorsale aux 3-7.™°, cette rale est interrompue par le noir des articulations et ne touche pas le bout de chaque segment. Appendices anals supérieurs blanc jaunàtre, de la longueur du dernier segment, écartés, paralléles subtriangulaires larges à la base qui forme a leur premier quart une forte dent conique externe inclinée en bas; le reste de leur bord portant en des- sous, extérieurement, une dixaine de petites dents noires jusqu'à la pointe qui est aigue, légérement redressée. Appendice infé- rieur brun clair, un peu plus court que les supérieurs, large- ment echancré à angle obtus dans la moitié de sa longueur les deux branches formant la fourche épaisses, non divariquées, mais complétement redressées, leur extrémité mousse, noiratre. Hamecons du 2.™° segment saillants. Pieds courts noiràtres, l’intérieur des premiers femurs et les trois quarts de ceux de la troisiéme paire livides, ces derniers (longs de 64/,™™) munis d’épines rudimentaires nombreuses trés-courtes. 2. Colorée comme le mile. Chez l’exemplaire unique recueilli, la coloration des parties claires est d’un jaune plus pur, la lame de l’occiput porte au centre une large échancrure arrondie jaunàtre, terminée de chaque cété par une forte dent conique obscure. Appendices anals de la longueur du 10.™° segment, jaunes, subcylindriques pointus, écartés par une protuberance arrondie jaune qui termine l’abdomen. Ecaille vulvaire large a la base, effilée ensuite, divisée dans sa seconde moitié en deux lamelles légèrement écartées, attei- gnant le bout du 9.™° segment. Patrie: Leito, a la fin de mai (Fea). Dédiée au savant Docteur Gestro, conservateur du Musée Civique de Génes. BASS NTE Poe ern he ot een EE IRINA CIONI TAN URGE ODS Rei at ON SAS Renee HR ay At 478 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS 46. Leptogomphus ? maculivertex, Selys, n. sp. ©. Abdomen 33. Aile inférieure 31. 9. (Inconnu). 2. Ailes hyalines 4 réticulation noire. Ptérostigma assez long. . (long de 3™™) surmontant 4 1/, cellules, brun obscur entre deux nervures noires épaisses; 15 antécubitales et 12 postcubitales aux supérieures, dont l’espace median n’est traverse que par la nervule normale. Pas de nervule basale sous-costale. Téte noire, marquée de jaune clair ainsi qu'il suit; une bande transverse en dessus du front, un peu rétrécie au milieu, dé- bordant légérement en avant: une tache ronde de chaque còté du nasus; une bande occupant la lèvre supérieure (excepté le bord) et continuée sur les coins de la bouche; un point rond au centre de la vésicule du vertex; enfin la lame de l’occiput qui, toutefois, est limbée de noiràtre. Le bord de cette lame peu élevé, forme au centre un feston un peu émarginé à son milieu et presque glabre. Prothorax jaune marqué de noir, le lobe postérieur jaune. Thorax noir en avant jusques au dela de la suture humérale, portant un demi-collier mesothoracique jaune légèrement inter- rompu au milieu, formant un 7- jaune complet en se réunis- sant de chaque còté a une bande antéhumérale dont le bout touche les sinus antéalaires. On voit encore une ligne humérale jaune très-fine se terminant en haut par un point isolé; et une trés-petite marque au centre de la suture médiane dorsale. Les cotés et le dessous du thorax jaune clair avec une raie noire a la suture médiane, n’occupant que sa moitié supérieure et une autre raie compléte à la dernière suture. Abdomen gréle, a peine épaissi a la base; les bords des 8-9.me segments a peine dilatés. Il est noir marque de jaune ainsi qu il suit en dessus: un triangle occupant le centre du 1.e seg- ment; une bande dorsale trilobée au 2.™°; les cétés et le des- sous de ces deux segments sont jaunes. Les 3-7.me segments portant une série de taches dorsales jaunes, délimitées par le noir des articulations et un peu entamées sur leurs còtés par le noir de la suture médiane transverse. Ces taches ne touchent ag ed es STO NONO ATTESE ets ODONATES DE BIRMANIE 479 pas l’extrémité des segments; celle du 7.™¢ n’en occupe que les deux premiers tiers. Suture ventrale finement jaune. Appendices anals minces, cylindriques, pointus, un peu plus longs que le 10.™° segment, jaunes ainsi qu'une protubérance conique qui termine entre eux l’abdomen. Ecaille vulvaire épaisse et jaune a la base, effilée ensuite où elle est divisée profonde- ment en deux lames rapprochées étroites pointues très longues atteignant le bout du dernier segment. Pieds courts, noirs; les fémurs jaunes avec une bande ex- terne plus ou moins complete noire. Epines des femurs noires assez fortes, au nombre de 9-10 aux postérieurs qui sont longs de ban Patrie: Meteleo, un exemplaire unique, le 10 septembre 1888 (Fea). La position de cette espéce dans la classification restera un peu incertaine tant que le màle ne sera, pas connu. 47. Platygomphus Fee, Selys, n. sp. od. Abdomen 35-37. Aile inférieure 30-31. 7. Ailes hyalines 4 réticulation noiràtre, la nervure costale a peine brunàtre en dehors. Ptérostigma mediocre (long de 31") brun entre deux nervures noires épaisses, surmontant 3 cellules aux supérieures. Bord anal a peine excavé, l’angle presque ar- rondi; membranule rudimentaire, pale; 12-13 antécubitales aux supérieures, 9-10 aux inférieures; 6-10 postcubitales aux quatre ailes. Pas de nervule basale sous-costale. Téte jaunatre sale un peu brunatre a la face; dessus du front gris bleuàtre, traversé par une raie noire touchant le bord antérieur de la créte. Vertex noiràtre; lame occipitale droite peu velue grisàtre, noire en arriére ainsi qu'une tache contre les yeux. i Prothorax noir au centre, ses bords jaunatres. Thorax jaune avec six raies noires épaisses sur le devant; les deux médianes dorsales contigues. Ces médianes et les anté- humérales courbées l’une vers l’autre de maniére a renfermer entiérement de chaque còté un petit ovale ou triangle jaune. 480 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS L’humérale droite trés-épaisse en haut, touchant en courbe la base des pieds médians, les còtés avec une bande noire a la se- conde suture se divisant en Y vers le haut pour atteindre la base de chaque aile. La poitrine gris-sale. Abdomen trés-étroit du 3.™¢ au 6.0 segment, épais aux deux premiers, dilaté latéralement en feuilles étroites aux 8 et 9.me, noir marqué de jaune ainsi qu'il suit: 1.¢° segment jaune avec une tache latérale noire; 2.™¢ noir en dessus avec une tache dorsale lancéolée isolée jaune; le 3-6.™e avec un anneau basal . dorsal jaune prolongé en dessous (une petite tache médiane dorsale 4 la moitié des 3 et 4.™°); moitié basale du 7.™¢ jaune; 8.me et 9.me largement jaunàtres sur leurs cdtés dilatés; le 10.™¢ brun clair. | Appendices anals noiràtres, de la longueur du 10.™° segment. Les supérieurs épais aplatis, inclinés en bas, s'écartant l’un de l’autre; leur bord externe dilaté en une dent ou plaque trian- gulaire dans presque toute leur longueur; la pointe du bord interne courte aigue, de sorte que vu de profil l’appendice semble fourchu au bout. Appendice inférieur peu profondément fourchu à pointes coniques plus divariquées que celle des supérieures; : un peu relevées en haut. Pieds noirs, courts; l’intérieur des femurs un peu livide. Q. (Inconnue). Patrie: Bhamò en juillet et aoùt (Fea). Espéce voisine du dolabratus, Selys, qui était jusqu'ici le type unique du groupe. Elle s’en distingue immédiatement par l’ab- sence de raies noires aux sutures de la face, par le vertex sans tache centrale jaune, par la large bande noire compléte des cétés du thorax fourchue en haut sous les ailes, par les 5.me et 6.me segments sans tache médiane dorsale jaune au milieu, enfin par les femurs presqu’entiérement noirs. L’angle formé par la dilatation externe des appendices supérieurs est plus proéminent, plus aigu, ce qui augmente, étant vu de profil, l’apparence fourchue de cet appendice. Le ptérostigma est aussi plus foncé, un peu plus court. _ QDONATES DE BIRMANIE © 0 east 48. Orogomphus speciosus, Selys, n. sp. 9. Abdomen 57. Aile inferieure 46 (large de 15m). 9. (Inconnu). 9. Ailes hyalines a réticulation noire. Ptérostigma petit, mince, noir (long de 3™™) surmontant 21/, a 3 cellules; 23 antécubitales aux supérieures, 17-19 aux inférieures; 13 posteubitales aux supérieures, 17 aux inférieures; 2 basi- laires; 7-8 meédianes (y compris le triangle interne); 4 hy- _pertrigonales. Triangle discoidal traversé aux supérieures, di- visé en 3 cellules conniventes au centre aux inférieures. Membranule noiràtre. Une nervule basale sous-costale aux quatre ailes. Téte (large de 10™™) lèvre inférieure et palpes jaunatres. Leévre supérieure noire, avec deux traits courts jaunes au centre. Rhinarium et nasus jaune citron, formant une bande transverse dun cil a Vautre; front et vertex noirs, mais. la créte anté- rieure du front finement jaune (le front, sur la face est moins aplati et moins élevé que chez l’Orogomphus Atkinsoni), occiput jaune, droit, bordé de cils longs, noirs. (Les yeux sont plus distinctement écartés que chez |’ Atkinson‘). Prothorax noir, marqué de jaune. Thorax noir, ayant en ayant une raie antéhumérale et une juxtahumérale courbées l’une vers l’autre, et sur les còtés trois. raies jaunes, dont l’intermédiaire plus large. Poitrine jaune avec deux marques longitudinales obscures. Abdomen beaucoup plus long que les ailes; iano gréle, mais épaissi a la base et aux 7-9.me segments. Il est noir sans marques apparentes au 1.°° segment, excepté un trait dorsal au bord postérieur et ses còtés; 2.° segment noir en dessus avec | un étroit demi-anneau basal interrompu et un terminal plus large jaunes, de méme que ses còtés. Tous les autres segments noirs avec une tache terminale jaune aux 3-6.™¢, plus large au 7.me; au 3.™¢ il y a en outre une ligne jaune transverse è la suture médiane. La suture ventrale de tous jaunàtre. Une tache latérale postérieure jaune au bout du 8.me, Appendices anals pointus, de la longueur du 10.™¢ segment, Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (14 Febbraio 1891) es 482 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS de par une protubérance obscure arrondie aussi longue qu’eux. Ecaille vulvaire courte. Pieds trés-courts, noirs; femurs épais glabres (les postérieurs lonss de 72) 90 he à cils médiocres; intérieur des premiers jaune a la base. Tahò, en mars (Fea). ee Ce n’est peut-étre qu’une race ou une varieté du splendidus, Selys, de Lucon, dont il semble avoir presque tous les carac- téres. Seulement d’aprés la description que j'ai faite de l’exem- plaire unique du Museum de Paris (4.™¢ additions au Syn. des Gomphines n. 101 bis) les ailes sont lavées de jaune brunàtre a la base et au bord costal, cette couleur allant en diminuant jusqu’au ptérostigma, mais s'élargissant vers le centre des ailes entre le triangle et le nodus; et la pointe des ailes est d’un brun foncé a partir du ptérostigma, l’aile inférieure est plus large (17%) il n’y a que 14 postcubitales aux supérieures; mais 5-6 hypertrigonales; la lèvre supérieure noire, et pas de mar- ques jaunes au 3. segment ni aux suivants. Le splendidus et le speciosus se distinguent bien de i Atkinsoni du Bengale, type du genre, par le front moins élevé entière- ment noir en avant, et par les còtés du thorax qui, aprés la bande humérale jaune en portent trois autres en lignes étroites, l’intermédiaire plus large. D’ailleurs le bout de l’abdomen est un peu plus dilaté. Sous-famille 2. ASCHNINZ. Gynacantha, Ramps. 49. Gynacantha hyalina, Selys, Odon. Philippines, n. 38. Abdomen oS 48- 56; © 50-54. Aile inférieure SADE 18; Q 43-50. Bhamò en juin, juillet et aoùt (Fea). Cette espèce varie beaucoup pour la taille. Chez les adultes les ailes sont souvent enfumées. Les nervules antécubitales des alles supérieures varient de 24 à 34; les postcubitales de 17 a 23. _ ODONATES DE BIRMANIE 483 Elle habite aussi le Sylhet, la Chine, les Iles Loo-Choo; Lucon et Borneo. L’exemplaire de Lucon, type de l’espéce, est celui chez qui le nombre des nervules costales est le plus grand.. — 28 | 50. Gynacantha bayadera, Selys, n. sp. : © . Abdomen 7 45. 9 45-47. Aile inférieure 7 41. 9 4041. i Bhamò, un male et deux femelles en juillet et aoùt. (Fea). — Sikkim (fen M. Atkinson). . i: Espéce trés-voisine de la hyalina. Voici les differences: 1.° Taille plus petite. i 2.° Moins de nervules costales (18 à 21 antécubitales et 12-17 postcubitales aux ailes ‘supérieures). 3.° Pas de tache en forme de T noir au front; seulement un arc, sans queue. 4.° Les deux premiers segments de l’abdomen, bruns en dessus, sont coupes par une aréte dorsale et par un cercle pales à la suture médiane transverse et portent deux lunules termi- males également pales. Le dessus des segments suivants est presque noir portant aussi le cercle basal, le médian et deux lunules terminales jusqu’au 7.™° segment, mais moins distinets. 5.° Les oreillettes du 2.™° segment du male sont moins fortes que chez la hyaline, un peu aplaties contre l’abdomen ; . les appendices anals supérieurs semblent moins pointus; les deux : _ premiers segments moins renfiés dans les deux sexes et moins ._renfi’s et moins étranglés ensuite. SI Chez les exemplaires de Bornéo, analogues quant aux nervules | costales, la coloration de l’abdomen ressemble davantage a cello = de la hyalina, étant d'un brun un peu ferrugineux sans dessins. | clairs distinct. Cette forme locale, si elle est distincte est peut- étre la Gynacantha furcata de Rambur, établie d’après une fe- __ melle que je n’ai pas vue. 51. Gynacantha basiguttata, Selys, Odon. des Philipp., n. 39. Bhamò, en aout (Fea). Plusieurs femelles, Elle est moins marquée de noiràtre à la base des ailes que 484 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS mes types de Lucon, Loo-Choo et Bornéo; et notable par le T noir du front. Les appendices anals son minces, gréles, pointus. Les exemplaires de Bhamo, tous femelles, different des types insulaires que je viens de citer parce que l'espace basal sous- “costal brun foncé est plus long, prolongé jusqu’a l’arculus; que l'espace médian dans la méme étendue est teint de brun jau- nàtre, et que les ailes ne sont distinctement salies qu’a partir du ptérostigma; enfin le nombre des nervules antécubitales est de 20-21, celui des postcubitales de 16 a 20. La femelle de Lucon en compte respectivement 30 et 22. Ce chiffre exageré est probablement accidentel car il n’existe que chez le male unique de Lucon. Une femelle du Bengale est plus petite; ab- domen 33; aile inférieure 32. Il faudrait connaitre un male du continent indien pour étre certain que les femelles que j’ai signalées sont de la méme espece que le male de Bornéo que jy rapporte, et qui est bien distinct de toutes les autres espéces voisines par ses appendices anals supérieurs longs, longuement ciliés en dedans avant le bout qui est élargi, arrondi et penché vers le bas. Famille III. AGRIONIDZE. Sous-famille I. CALOPTERYGIN &, Matrona, Setys. 52. Matrona basilaris, Selys, Syn. Cal. n. 16, monog. n. 16. race: M. nigripectus, Selys 4."° add. au Syn. n.° 16 bis. Un 7 a Puepoli le 22 juin — une 9 a Leito le 18 septembre 1888 (Fea). Jai décrit d’abord cette race d’aprés des exemplaires des Khasia Hills, de feu M. Atkinson. Le couple pris par M. Fea sy rapporte par le dessous du thorax noir; mais la coloration des ailes est legérement differente. Chez le > semi-adulte, les ailes sont noiràtres enfumées; la nuance est plus obscure le long du bord antérieur et au bout. Chez la femelle les ailes dans leur premiére moitié jusqu'au — a ODONATES DE BIRMANIE 485 -nodus sont semi-transparentes; puis elles déviennent noiràtres opaques dans leur seconde moitié. Le faux ptérostigma blanc de la femelle est plus épais et plus grand (3™") que chez les exem- plaires des Khasia, et la taille, surtout celle de la Q est plus forte. Abdomen 7 52; 9 55. Aile inférieure 7 41; 9 47. Les ailes inferieures de cette dernière sont larges de 13™™ !/,. Mnais, Setys. 53. Mnais Andersoni, Mc Lachl. — Selys Syn. Cal. 3.me Add. IMAA Abdomen <7 35-38; 9 32-35. Aile inférieure 7 26-32; 7 30-34. Ailes un peu élargies. Ptérostigma excessivement petit, d peine plus long que large presque carré, a peine oblique, couvrant 2 cellules (parfois 1 ou 3); long d'un demi millimétre è peine; 5 transversales dans le quadrilatére (rarement 4-6). Aux ailes supérieures: 22-24 antécubitales et 24-34 postcubitales. Aux ailes inferieures: 19-25 antécubitales et 25-30 postcubitales. Un seal rang de celiules costales apres le pterostigma. La coloration des ailes est variable. Chez le la réticulation peut étre en grande partie noire, ou bien roux jaunatre, et présenter les états intermédiaires. Dans le premier cas la membrane des ailes est un peu teintée . d’olivàtre. Chez ceux a réticulation trés-rousse, les ailes sont fortement lavées de safrané, cette nuance plus intense a leur centre. La couleur du ptérostigma varie de la méme maniére, il peut étre noiratre, ou bien rougeàtre au centre. Chez les 2 la réticulation est noiràtre (rarement jaunàtre) et la membrane reste incolore (jeunes) ou lavée d’olivatre (adultes). Le ptérostigma est livide, cu un peu jaundtre, er. touré d’une nervure noire. 7. Téte vert-métallique en avant et en dessus, noire en arriére et a la lévre inférieure. Coins de la bouche et devant du 2.™° article des antennes jaunes. Thorax vert-métallique en dessus et sur les còtés; ceux-ci marques d'une raie médiane et d’une bande terminale jaune- 486 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS pale, qui atteignent et entament le noir qui occupe le dessous — du thorax. Chez les exemplaires les plus adultes le milieu du devant du thorax est blanchatre pulverulent. Abdomen gréle, cylindrique, vert métallique (ou acier bleuatre -chez les jeunes) les trois derniers segments saupoudrés de blanchatre chez les plus adultes. Chez les exemplaires a réticu- lation et ailes safranées, les 3-6" segments sont brun clair, non métallique, ou bronze obscur. Appendices anals noiràtres, conformés comme ceux des Mnais du Japon (les supérieurs semi-circulaires, les inférieurs subcy- lindriques presque droits). Pieds noirs. ©. Colorée comme le male. Les ailes limpides (jeunes) ou lavées d’olivàtre trés-clair (adultes). La réticulation noire, ra- rement brune. Le ptérostigma plus pale. L’abdomen d'un vert bronzé moins brillant. Appendices anals pointus, noiratres. Leitò, en avril et mai, Cobapò en septembre octobre et no- vembre, Meteleò et Puepoli en septembre et octobre. Les exemplaires à reticulation et ailes safranées viennent de Cobapò au commencement de juin et d’octobre, un exemplaire moins prononce de Iado le 12 avril (Fea). M. Mac Lachlan avait recu en communication les males des deux colorations de Yunan (Chine). La femelle était inconnue. Dans la courte description que j’en ai donnée alors (3" add. au Syn. Cal. n. 19 bis) je n'ai indiqué que la petite tadle pour distinguer l’Andersoni continentale des formes insulaires du Japon et du nord de la Chine, de sorte que j'ai méconnu alors les caractéres diagnostiques vraiment essentiels qui sont: 1.° Le ptérostigma carré excessivement petit (long de !/, mill. à peine). 2.° L’espace costal marginal aprés le ptérostigma qui, chez l’Andersoni, n’est jamais composé que d'un seul rang de cellules. Chez les Mnais du Japon et du nord de la Chine le ptéro- stigma est plus long, d’un millimétre ou méme d’un millimétre et demi, plus épais, pointu inférieurement en dedans, un peu arrondi en dehors et suivi de deux rangs de petites cellules . | ODONATES DE BIRMANIE 487 | jusqu'à la pointe de Vaile, ou tout au moins près du pté- rostigma. Je crois que les Mnais pruinosa et strigata du Japon avec la forme que j'ai nommé cosfalis, ne constituent quune seule espéece , dont les modes de variations et d’anomalies ne nous sont pas encore bien connus (1). Quant a l’Andersoni, qui présente les mémes variations dans la coloration des ailes, c'est au contraire une espéce nettement | caractérisée comme je viens de l’exposer. | Nevrobasis, SeLys. 54. Nevrobasis chinensis (L) Selys, Syn. Cal., n. 17 — Id. Monog., n. 24. Monts Carin en avril; Puepoli en juin; Bhamò en juillet (Fea). Espéce trés-répandue dans l’Inde, la Cochinchine, la Chine et Sumatra. A Java et à Timor elle est modifiée et constitue une race que le D." Hagen avait nommée florida (?). Il n'est pas certain que la N. Kawpi, Brauer, des Philippines, de Celébes et des Moluques ne soit pas aussi une race de la chinensis, mais plus différenciée que la /lorida. Vestalis, SeLys. 55. Vestalis gracilis (Ramb.), Selys, Syn. Cal. n. 27 — id. monog. n. 27. Plusieurs couples: Palon en aoùt et septembre — Leitò en mai (Fea). L'espèce est connue comme habitant l’Inde, la Cochinchine, et aussi, parait-il, le Thibet. (1) M. Mac Lachlan m’écrit tout récemment qu’il a recu du Nord de la Chine la Mnais pruinosa. Cet habitat sur le continent n’avait pas encore été signalé et vient a l’appui de mon opinion, déjà publiée que la Faune du Japon ne peut étre séparée de celle de l’Amur et du Nord de la Chine. Le male de cette dernière contrée est notable par ses ailes brun très-foncé (comme chez les males de Nevrothemis) excepté a la base et au bout, le fond des ailes dans Jes parties obscures étant plus fonce que le bord costal ordinaire. Les femelles n’ont pas cette coloration. (® Ce nom de florida dérive ie pense de Vile de Flores en Malaisie, où. existe sans doute cette race. 488 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS 56. Vestalis smaragdina, Selys, Syn. Cal. 4. me Add. n. 27 ter. Cobapò et Meteleò en septembre et octobre; Iadò en iene bre (Fea). . Jai. établi l’espéce d’aprés les exemplaires des Khasia Hills, de feu M. Atkinson. Anisoplevra, SELys. 57. Anisoplevra furcata, Selys, n. sp. 7 Abdomen 82. Aile inférieure 27. 7. Ailes étroites pointues hyalines, lavées de jaunatre trés- pale jusqu’au quadrilatére. Les nervures sont jaunatres dans cette partie, noires ailleurs. Les ailes supérieures portent une trés-petite tache brune arrondie à leur extrémité vers le bout du bord postérieur. Bord costal des ailes inférieures dilaté en. forme de dent ou de tubercule saillant au niveau du quadri- latere. Ptérostigma brun noiràtre long de 2.™™ non dilaté, surmontant environ quatre cellules; 15-17 antécubitales et 21-22 posteubitales aux ailes supérieures; 14-15 antécubitales et 18-19 postcubitales aux inferieures. Quadrilatères libres. . Téte noir-luisant; levre supérieure, dessus de l’epistome, coins de la bouche bleu clair. Une tache subtriangulaire jaune de chaque cote entre les ocelles et les yeux. , Prothorax avec deux grandes taches jaunes arrondies occupant presque tout le lobe médian. Thorax noir en avant avec une bande sindohumorale jaune s'amincissant vers le haut; les cétés jaunes, cette couleur divisée en deux par une raie médiane noire; poitrine obscure. Abdomen noiratre; 1.0" segment jaunatre sale; les 2-7.me ayant sur les còtés une bande jaunatre terne (ou bleuàtre ?) ne touchant pas les deux bouts des segments, mais précedée im- médiatement à la base de chacun par une tache arrondie qui remonte contre l’articulation presque en demi-anneau; les 9.° et 10.° un peu saupoudrés de blanchàtre. Appendices anals supérieurs noirs, un peu plus longs que le dernier segment, écartés épais comprimés fourchus; la branche NT ee ee on ee AA e 4 = ai Das ODONATES DE BIRMANIE 489 , _ principale (le bord interne) la plus longue mousse, un peu courbée en dedans; l’autre branche naissant du bord externe vers son second tiers, un peu plus courte penchée en bas, avec un écar- tement presqu’a angle droit, de sorte que l’appendice vu de profil est en patte d’écrevisse ouverte. Appendices inferieurs ru- dimentaires. } Pieds noirs; l’intérieur des femurs posterieurs jaunàtre terne. 2 (inconnu). Un > unique, pris 4 Puepoli le 29 juin par M. Fea. C'est une des plus jolies captures de son voyage. L’apparence, au premier abord, est si semblable a celle de VA. lestoides, Selys, du Darjeeling qu'on les prendrait pour la méme espece; mais les appendices anals sont bien différents. Chez la Jestoides leur bord interne est énormément dilaté en une feuille formant au milieu un angle droit et la branche externe est réduite 4 une dent vers la moitié de l’appendice. C’est là le grand caractére diagnostique de l’espéce. Ajoutons que chez la /estoides l’abdomen est proportionnellement plus long et que la moitié antérieure du dessus du front est jaunatre. Chez la troisiéme espéce connue, A. comes, Hagen (Soc. Ent. belg. 1880) qui est beaucoup plus grande que les précédentes (abdomen 7 39; aile inférieure 33) les appendices anals su- périeurs sont épais, subcunéiformes et sans branche ni dent externe, et il existe une bande humérale pale, confluente par en bas avec l’antehumérale, enfin l’aréte dorsale des 2-5,me segments est jaune. Dans les caractéres que jai assignés au genre (Synopsis et Monographie) il y a une erreur a rectifier. J'ai dit: Nodus placé a peu prés aw ters de Vaile. Il faut lire: placé a mi-chemin de la base au ptérostioma. Euphaea, SeLys. 58. Euphaea ochracea, Selys, Syn. Cal. Addit. n. 64 bis. Abdomen 7 31-35; 9 28-31. Aile inférieure 7 29-30; 9 28-30. Lorsque j’ai decrit l’espéce en 1859, je n’ai connu que le 7 provenant du mont Ophir (Malacca). anta - EDM: DE SELYS LONGCHAMPS . Voici le signalement de la 9 jusqu'ici inconnue. he Ailes étroites hyalines, legérement lavées de jaunatre pale a la base et le long du bord antérieur jusqu'au nodus. Réticu- lation noiràtre. Ptérostigma noir (gris chez les jeunes) long de 3™™ couvrant environ 8 cellules. (Chez deux individus le qua- drilatére est par exception libre aux ailes supérieures). i Téte noire; lévres jaunàtre ou vert pale, la supérieure mar- quée d'une virgule basale médiane épaisse noire, ne la traver- sant pas tout-à-fait. Une bande transverse jaune au front, interrompue au milieu, confluente sur les cétés avec la méme couleur pale qui occupe le bord des yeux et les coins de la bouche. Une virgule jaune entre les ocelles et les yeux. Prothorax noir, sa base, deux taches au lobe médian et un liseré fin au lobe postérieur jaunes. Thorax noir avec sept raies jaunatres de chaque còté. Poitrine jaune. Abdomen court, épais, noir, marque de jaunatre ainsi qu'il suit: la moitié du 1.0" segment, une raie étroite a l’aréte dorsale des 2-9.™° segments, souvent effacée au 8.™°, cette raie interrompue aux articulations. Deux bandes longitudinales pa- ralléles superposées sur les còtes des 2-9.me segments, souvent oblitérees au 8.™° plus larges au 9.™°. Appendices anals coniques pointus, noiràtre, de la longueur du 10® segment. Puepoli, Leitò a la fin d’avril et en mai et juin (Fea), Cobapò en septembre (Fea). J'ai décrit anciennement V’espéce d’aprés des exemplaires du mont Ophir (Malacca), pris par M. Wallace. Il est possible que VE. brunnea, Selys (4.™° Add. au Syn. n. 64 ter.) des Khasia Hills, que j’ai décrite d’aprés un male unique ne soit pas distincte de Vochracea. JLibellago, SeLys. 59. Libellago asiatica, Brauer — Selys, Syn. Cal. 4.™¢ add.n. 76 ter. race: L. vittata, Selys; nov subsp. 7 Abdomen 23; aile inférieure 23, ODONATES DE BIRMANIE 491 o. Simple forme locale differant peu des types de Mindanao, que j'ai décrits. La taille est plus petite On voit au thorax une ligne posthumerale et deux bandes roux clair qui sont obliterées chez mes types. La moitié supérieure du 3.™° segment est rem- brunie, réservant une bande latérale longitudinale jaunatre et une raie dorsale claire qui commence déjà au 2.™° segment. * Le ptérostigma est plus petit, long de 1.™™?/, (il a 2 1/, chez les types des Philippines. Patrie: Bhamò en juin et juillet (Fea). Rhinocypha, Rampur. 60. Rhinocypha fenestrella, Ramb., Selys, Syn. Cal. n. 79 — id., 4me Add., n. 79 — id., Mon. Cal. n. 75. 3 Abdomen 7 19-20; 9 19-20. Aile inférieure »7 21-24 9 28-29. Il est probable que mes Rhinocypha quadrimaculata et spuria ne sont que des races de la fenestrella. Le 7 ne differe de celui de la quadrimaculata que par le bord postérieur des ailes inférieures plus largement hyalin, et par la présence d’une quatriéme tache vitrée trés-petite a la bande transverse des trois taches vitrées normales. Les exem- plaires pris par M. Fea sont tous trés-adultes, semblables en un mot a celui de Tenasserim communiqué anciennement par M. le Prof. Wood-Mason, et que j'ai décrit aux 3.™¢ Additions du Synopsis. La spuria (Selys 4.™° add. au Syn. Cal., n. 78 bus) est encore plus voisine de la fenestrella du présent memoire. Je l’ai établie sur un trés-grand exemplaire (abdomen 24; aile inférieure 27) qui posséde aussi la quatriéme et trés-petite tache vitrée de la bande transverse (ce que j'ai omis de dire dans ma description). La seule difference réside donc dans sa taille plus forte et dans l'espace terminal noir des ailes supérieures qui, à son origine, commence cing a six cellules avant le ptérostigma d'une facon convexe. Cette courbe est oblique et déchiquetée en dedans chez la fenestrella. Les femelles de la fenestrella, prises par M. Fea, sont presque 492 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS semblables a celle de la quadrimaculata, si ce n'est que le noiràtre | du corps est plus étendu, obliterant presque entiérement la série — laterale de traits jaunes de l’abdomen. Le pterostigma est aussi plus obscur, n’ayant qu'une faible indication jaunàtre au centre. Monts Carin en avril, Leito en mai, Cobapò en septembre (Fea). Je ne possedais pas cette-forme type, dont je n’avais vu que l’exemplaire de Malacca? par Diard (Museum de Paris) et celui de Pulo Penang, communiqué au Dr. Hagen. 61. Rhinocypha iridea, Selys, n. sp. Te Abdomen >< 20-22; 9 19-20. Aile inferieure 7 25-26; Q 27-28. 7 Adulte. Ailes un peu élargies. Les supérieures légérement olivatres, hyalines jusqu’'àè leur moitié après le nodus; le reste gris foncé transparent, irisé, cette partie anguleuse en dedans, mais les deux rangées costales forment une raie marginale noi ràtre opaque jusqu'à la pointe de l’aile en comprenant le pté- rostigma qui est noir; la couleur noiràtre de l’aile ne commence que 10 a 12 cellules aprés le nodus. Aile inférieure hyaline jusqu'au bout du quadrilatére, le reste noir opaque chatoyant notablement entamé par des taches ou espaces vitrés irisés ainsi qu'il suit :: un espace carré-long entre le secteur médian et le principal, allant jusqu’au niveau du nodus; le bord posterieur étroitement hyalin depuis la ner- vule basale postcostale jusqu'à la pointe de l’aile — le noir opaque marqué ensuite de deux espaces carré-long superposés vers le milieu de l’aile, l’un vers la nervure médiane, l’autre entre le secteur bref et le 1.°° du triangle — un espace carré, dechiqueté assez grand, de six rangs de cellules au centre de Vaile entre le niveau du nodus et le bout; enfin un espace oblong trés-long, sous le secteur principal le longeant jusqu'au bout du ptérostigma, et redescendant en bande courbe presque jusqu’au bord postérieur hyalin. Chez les 7 trés-jeunes, il n’y a pas de noir opaque. Les parties qui le deviendront sont gris clair, et aux ailes inférieures les ODONATES DE BIRMANIE 493 espaces vitrés sont incolores et peu marqués. Le ptérostigma — est jaune pàle, un peu noir aux deux bouts. Corps noir. Un point jaune de chaque coté des ocelles et un autre aussi de chaque coté de l’occiput. Leévre supérieure jaunàtre pale avec un point basal médian noir. Prothorax avec quelques marques jaunes. Thorax noir; le coin mésothoracique rouge, étroit, n’occupant que le tiers basal de l’aréte dorsale qui est également rouge. Une fine ligne antéhumérale orangée suivie d’une posthumérale jaune. Sur les cétés une bande submédiane jaune, fourchue vers les ailes; puis une terminale plus courte. Abdomen noir luisant, ayant de chaque coté une bande ma- culaire bleuàtre luisant sur les six ou sept premiers segments qui, sur les exemplaires dessechés ne se remarque pas au premier abord, à cause des reflets. Appendices anals noirs. Pieds noirs; l’intérieur des femurs livide, celui des quatre premiers tibias blancs. 2. Ailes plus longues, plus étroites, hyalines, un peu lavées d’olivàtre, sans aucune ee Ptérostigma jaune pale, un peu noir à ses extrémités. Corps noiràtre, marqué de jaune pale ainsi qu'il suit: une tache a la lévre supérieure, une au dessus de l’épistome, deux au front, quatre au dessus de la téte; des taches au prothorax.. Thorax comme le male, le coin basal mésothoracique noir, les bords de ce coin et la créte médiane dorsale qui le continue finement jaunes. Abdomen épais, l’aréte dorsale des 2-6.M° seg- ments finement jaune, ces marques parfois oblitérées chez les adultes, de méme que la bande latérale maculaire des 2-7™° segments ; un petit point jaune aux 8-9.me segments. Pieds noirs, leur intérieur pale. Leitò en mai; Puepoli en juin (Fea). L’iridea appartient au groupe de la fenestrata, le coin me- sothoracique étant court. Elle ressemble beaucoup a cette espéce, qui est de Java; mais chez la fenestrata il n’y a que deux séries transverses de taches vitrées aux ailes inférieures du male. Chez Viridea il existe une tache centrale entre les deux séries, Api 494 | EDM. DE SELYS LONGOHAMPS. et la seconde (celle sous le ptérostigma) forme une nad trans: versale arquée, paralléle au bout de l’aile, entiére non maculaire confluente avec une raie longitudinale d’un rang de cellules la rejoignant a angle droit a la base du ptérostigma. Les ailes . sont en outre moins étroites que chez la fenestrata. Les males de l'igripennis et de la trimaculata, qui sont du méme groupe, n’ayant qu’une seule série transverse de taches vitrées (laquelle est située entre le nodus et le ptérostigma) peuvent encore moins étre confondues avec l’'iridea male. Quant a la femelle, elle se distingue de celle de la fenestrata par sa taille un peu plus forte, les ailes plus larges, et le ptérostigma un peu plus long. Micromerus, Ramsocr. 62. Micromerus lineatus (Burm.), Selys, Syn. Cal. ne Ol eta add. n. 91 — id. monogr. Cal. n. 91. Bhamo en juin, aout, octobre et novembre (Fea). L’espéce a été décrite d’aprés des exemplaires de Java et de Malacca. | La taille de ceux ui a Bhamò par M. Fea est assez forte, comparée a celle des types de Java, et la partie termi- nale noire des ailes supérieures des males adultes un peu plus étendue, mais ce n'est pas une espéce distincte. M. W. F. Kirby, dans une note sur des Odonates du N. W. de l’Inde (Proceed. Zool. Soc., juin 1886) a décrit et figuré sous le nom de Micromerus obscurus un 7 qui différerait du lneatus par sa taille assez forte et Bino, de tache obscure au bout des ailes supérieures. Il m’est difficile d’apprécier ces caractéres distinctifs, car le | 7 jeune du /neatus n'a pas non plus de tache apicale obscure a Vaile supérieure, et quant a la taille (corps 19.™, envergure 36) ces dimensions existent chez les exemplaires de M. Fea dont les adultes ont le bout de l’aile noiràtre. M. Kirby avait pense que son obscurus pourrait former une nouvelle section dans le genre, parce qu'il n’y a ni ptérostigma ni tache apicale obscure ODONATES DE BIRMANIE “2105 Su ARA ep chez son type. — Ici il y a erreur, car le /éneatus male n'a jamais de pterostigma aux ailes supérieures, et la tache obscure apicale n’existe pas chez les jeunes. N’ayant pas eu sous les yeux les types de M. Kirby, je ne fais ces observations que sous toute réserve en ce qui concerne l’identité spécifique de son obscurus avec le lineatus. Sous-famille 2. AGRIONIN 2. 1.* Légion — Lestes. Lestes, Leacu. 63. Lestes divisa, Hag., Selys, Syn. Lest. n. 40. Puepoli, le 28 juin 1888. Un male unique (Fea). Les types de l’espéce décrits par Hagen venaient de Rambode, (Ile de Ceylan) par Nietner. Je ne suis pas certain que l’exemplaire unique, male, pris 4 Puepoli par M. Fea, appartienne a la divisa Hagen, de l’ile de Ceylan, que je ne posséde pas et dont je ne connais la colo- ration que par la diagnose laconique que j'ai publiée en 1862, dans le synonyme des Lestes n.° 40. Chez l’exemplaire de Puepoli il existe cmmeédiatement aprés la suture humérale, sur les còtés du thorax, une bande noire assez large, dont le bord forme en dehors en échellons trois angles a peu prés comme chez la Lestes Colensonis de la Nouvelle Zélande. Cette bande noire n’étant pas mentionnée dans la diagnose de la divisa, si ce n’est pas une simple omission, l’espéce de _M. Fea serait nouvelle, et je proposerais de la nommer Lestes birmana qui se distinguerait de la divisa de Ceylan par le devant du thorax nor avec une bande bleue antéhumérale de chaque cote. Taille: (abdomen som, aile inférieure 21). — La Colensonis est beaucoup me grande etc. etc. 64. Lestes premorsa, Hagen, Selys, da bestest. 31. — Id. Ann. Mus. Dresden 1878. Puepoli. Un male pris le 9 juin (Fea). ye ee vi RARO pee EDM. DE SELYS LONGCHAMPS y LA L’espéce habite aussi les Iles Philippines, qui colha Ello varie beaucoup pour la taille. L’exemplaire de Menado (Celèbes) est une n de arate taille (abdomen 35; aile inferieure 26); les appendices anals 3 sont entiérement dun jaune pile. La femelle type de Manille (Philippines) est plus petite s (abdomen 31; aile inférieure 21); le bout des appendices est mor. Le male des Monts Carin pris 4 Puepoli par M. Fea appar- tient au type de l’espéce par ses appendices anals supérieurs noirs au bout et aussi 4 l’extréme base. J'ai proposé anciennement de donner le nom de L. quercifolta à la forme ou variété de Sulu et de Celébes, si elle est distincte. 65. Lestes nodalis, Selys, n. sp. Abdomen > 30-33; 9 28-30. Aile inférieure 7° 19-20; © 20-21. Ailes hyalines légérement teintées de jaunatre; réticulation brune; la veine du nodus épaissie en forme de point. noir. Ptérostigma longitudinalement bicolore long, oblique, surmontant. li 2-3 cellules, brun foncé ou noiràtre au centre et en bas, mais son bord costal largement jaunàtre pale, cette couleur débordant aussi, mais finement, aux deux extrémités; 14-16 postcubitales aux alles supérieures. D'un gris jaunatre clair. os. Face un peu brunàtre de méme que le devant du thorax, dont les còtés passent a lolivatre clair. Un trait épais court sur les trochanters des seconds pieds en dessous de la suture hu- mérale, et un ou deux petits points au milieu du premier et du second espace latéral, enfin le centre de la poitrine apres les pieds noirs; cette couleur formant sur cette derniére un dessin anguleux. Le 2.me segment % l’abdomen un peu plus long que la moitié du 3.™¢, marqué d’une petite tache obscure aux còtés de l’aréte dorsale. Sur les 3-6™* ces taches se retrouvent mais plus épaisses, noires et forment un demi-anneau occupant environ le cinquièéme de la longueur des segments, dont l’articulation basale est éga- ODONATES DE BIRMANIE 497 lement cerclée de noir. Suture ventrale de l’abdomen et dessous des 7-10.™° segments noiràtres. Appendices anals jaunàtre sale, un peu obscurs au bout. Les supérieurs un peu plus longs que le 10.™° segment, coudés Yun vers l’autre en tenailles au bout qui est penché. Ils sont fortement dilatés inférieurement en dedans en une lame oblongue courbe qui occupe environ leur tiers médian. Appendices infé- rieurs rudimentaires, coniques écartés. Pieds jaunàtre pale a cils long divariqués noirs; l’extérieur des premiers femurs et deux traits au bout des autres, noiratres. 9. Colorée comme le mile. Les deux points des cétés du thorax manquent souvent et les doubles anneaux de l’abdomen sont parfois moins marqués; le 10.m° segment a bord non échancré; les appendices anals gris jaunatre subconiques, pointus, de la longueur du dernier segment, écartés. Lames vulvaires a dentellures noiratres distinctes. Palon du 1." au 16 septembre (Fea). M. Mac Lachlan m’a communiqué une femelle de Yunan (Chine) probablement trés-adulte, dont les ailes sont lavées de brunàtre, et le dessus du corps brun roussàtre clair. La L. nodalis est très-caractérisée par. le nodus épaissi en trés-petite tache noire et le ptérostigma longitudinalement bicolore. 66. Lestes umbrina, Selys, n. sp. Abdomen % 32; 9 29-30. Aile inférieure 20; 9 21. Ailes hyalines étroites,a réticulation brune. Ptérostigma jaunatre obscur, mediocre, épais, dilate entre deux nervures noires, peu oblique en dehors, surmontant 2 cellules; 10-11 postcubitales. D'un gris jaunàtre clair en dessus, plus pale en dessous. 7. La face comme le dessus du corps, la lévre inférieure et le derriére des yeux trés-pales. Sur le thorax apparence d’une bande antéhumérale et d’une médiane latérale olivatre clair. Les articulations des segments et les sutures de l’abdomen légérement obscures, la suture ventrale noire, le 2.™° segment égalant en longueur la moitié du 3.™°. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (14 Febbraio 1891) 32 ETE NERS Ree ae Tae oe Se VENT MALU RR AMER Moat CIA 498 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS Appendices anals brun jaunatre pale. Les supérieurs un peu plus longs que le 10.™° segment, épais, en tenailles fortement coudés l’un vers l’autre au bout et penchés, ayant en dessous une dilatation en courbe dans leur tiers médian. Les appendices inférieurs paraissant moitié plus courts. Pieds jaunatre-sale, gréles, è cils noiratres longs, divariqués. ©. Colorée comme le male. Créte dorsale des 9.™e et 10,me segments noire; ce dernier un peu échancré et montrant dans l’échancrure un tubercule terminal conique. Appendices anals un tiers plus courts que le 10.™° segment, jaunàtre sale, épais. Lames vulvaires denticulées, médiocres, n’atteignant pas tout-d- fait le bout de l’abdomen. Un male incomplet de Bhamo, en aout (Fea). Je posséde un couple de Pamizah, de la collection de feu M. Atkinson. M. Mac Lachlan m’a communiqué une femelle de Hainan (Chine) envoyée par M. Swinhoe. Cette espéce ressemble a l’ochracea, Selys, et a la nodalis, Selys. Elle différe de Vochracea d'Afrique par l’absence de lignes noiràtres adossées 4 la suture médiane dorsale du thorax, le ptérostigma roux ou jaunatre clair, les grandes ner- vures brunàtres et l’angle interne inférieur du quadrilatére aigu. Elle se sépare de la nodals de |’ Asie tropicale par le ptérostigma unicolore, le quadrilatère a triangle inférieur plus long, le nodus non empaté de noir et l’absence de taches subterminales obscures aux 2-6.0° segments. 67. Lestes? bhilineata, Selys, n. sp. Q. Abdomen 30. Aile inférieure 20. I. (Inconnu). Q. Ailes trés-étroites, hyalines, 4 réticulation brune. Ptéro- stigma gris-brun entre deux nervures noires, trés-court, épais, carré-long, deux fois seulement aussi long que large, légére- ment oblique en dedans, mais non en dehors, de sorte que son bord marginal est plus court que l’inférieur; il surmonte 1 1/, a 2 cellules; 10-12 posteubitales aux ailes supérieures, dont le quadrilatére forme inférieurement un angle excessivement aigu. ODONATES DE BIRMANIE 499 D'un gris jaunatre mélangé de brun. Face gris-olivàtre jusqu’aux antennes. Le reste du dessus de la téte et le derriére des yeux bronzé noiràtre, excepté l’espace entre les ocelles et l’occiput qui est brun clair. Prothorax brun clair avec un petit trait obscur de chaque cété sur le lobe médian. Thorax brun carné clair en dessus, passant au blanchatre clair sur les cétés et en dessous, ayant en avant une raie noi- ratre divisée par la suture dorsale, et sur les còtés un trait su- périeur court obscur sous chaque aile. Abdomen gréle, brun carné clair, marqué de vert bronzé clair ainsi qu'il suit; une tache médiane au 1." segment; une bande divisée en deux par l’aréte dorsale au 2.me; les 3-6.me segments commencant par un anneau pale suivi de nuances bronzées mal arrétés au milieu, et finissant par un anneau obscur court presque terminal; le 7.™° bronzé en dessus chez l’adulte, excepté ses extrémités qui sont livides; les 8-10.me bruns, le bord du dernier non échancré. Suture ventrale noi- ratre ainsi qu'une partie des lames vulvaires, qui atteignent presque le bout de l’abdomen et sont finement denticulées. Appendices anals de la longueur du 10.™¢ segment, brun clair, sublancéolés, pointus, écartés. Pieds livides, a cils longs divariqués, 6-7 aux tibias postérieurs; les femurs antérieurs portant une raie externe noire. Palon, au commencement de septembre. Deux femelles (Fea). Il faudra connaitre le male pour apprécier au juste a quel sous-genre de Lestes la bilineata doit appartenir. Peut-étre se rattache-t-elle 4 un groupe de l’Australie qui renferme aussi des espéces a ptérostigma fort court et 4 cils des pieds longs. Son quadrilatére en trapéze long étroit la rapproche des Sympyena, mais ceux-ci ont le ptérostigma plus long et les cils des pieds plus courts; enfin le sous-genre Platylestes, connu par une fe- melle unique a le ptérostigma trés-court comme la bilineata, et les cils des pieds tréslongs, peu nombreux; mais le quadri latére est beaucoup moins étroit que chez elles. Dae ae BPRS ina alah A IRA ibaa Bret Ce ie th Maa ecard ag nr f ky . 4 se ANG eed mall aA is Heri PEWS TD deal Nota AE] 500 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS 2.m° Légion — Podagrion. Argiolestes, SeLys. 68. Argiolestes melanothorax, Selys, n. sp. Abdomen 30-38; 9 31. Aile inferieure 7 25-27; 9 27. Ailes assez étroites; réticulation très-serrée. Ptérostigma brun- foncé, épais, dilaté, surmontant 1 !/, a 3 cellules (en moyenne 2), un peu oblique aux deux bouts; 17-23 postcubitales aux supé- rieures. Les ailes pétiolées presque jusqu'au bout du quadrila- tere. Le secteur sous-nodal naissant du principal au niveau de la première nervule postcubitale, le médian de la veine du nodus. La nervule basale postcostale sous la première nervule antécubitale. 7 noir luisant 4 anneaux jaunes à l’abdomen. Téte noire; face et dessus de la téte roux jaunàtre, avec une nuance un peu obscure après les ocelles. Prothorax brun roux en dessus. Ses còtés noirs. Thorax en entier noir luisant. Abdomen gréle, un peu épaissi au bout; noir avec un anneau basal jaune aux 4-7.™° segments. Appendices anals noirs. Les supérieurs ayant 2 fois 1/, la | longueur du 10.™° segment (qui est trés-court) courbés en pinces aprés leur moitié, dilatés ensuite en dedans; le bout coupé en a biseau intérieurement pour former une pointe un peu rejettée en dehors. Appendices inférieurs presque rudimentaires, écartés. Pieds roux livide pàle; environ 12 cils aux tibias postérieurs. 9. Presque semblable au male, mais la face brun noiràtre, excepté la lévre qui reste jaune. Devant du thorax brun noi- ràtre. Abdomen plus épais; articulation basale des 9.° et 10.™° segments jaunatre. Appendices anals noirs, courts, gréles. Lames vulvaires denti- culées, dépassant l’abdomen. Cobapo en septembre et octobre; Palon en septembre (Fea). Cette espéce appartient au premier groupe du genre (voir Revis. Agrion.) dont l’australis est le type, par la nervule basale postcostale située sous la première antécubitale, et à la section B ODONATES DE BIRMANIE 501 de ce groupe par le secteur médian naissant de la veine du nodus et le sous nodal un peu plus loin (une cellule après le nodus). La melanothorax différe de toutes les autres espéces par le thorax noiràtre sans bandes jaunes, combiné avec l’abdomen annelé de jaune qui se retrouve chez l’ornata et la cincta de la région de la Nouvelle Guinée; ses ailes sont d’ailleurs encore plus longuement pétiolées. La melanothorax est, jusqu'ici, la seule espéce du Continent asiatique, les autres espèces étant de l’Océanie et de la Nouvelle Hollande. 3.™° Légion. — Platycnemis. Psilocnemis, SEtys. 69. Psilocnemis marginipes (Ramb.) — Selys, Syn. Platyen. n. 16. — Id. Revis. Agr. n. 3. Mandalay en novembre — Palon en avril, et de juillet a septembre (Fea). Jai décrit Vespéce d’aprés des exemplaires de Java et de Malacca. Elle semble avoir une aire de dispersion fort étendue dans l’Asie tropicale et la Malaisie. M. Fea a recueilli un bon nombre d’exemplaires, la plupart a abdomen blanc annelé de noir. Chez les adultes le dessus de Vabdomen est noiràtre a articulations pales. Ce sont deux colo- rations analogues à celles de la Platycnemis pennipes d’ Europe. Aucune des femelles prises par M. Fea n’a les femurs marques en dehors d’une série de points noirs comme celles de Java que jai décrites anciennement (Syn. Platyen. n. 17) sous le nom de Ps. striatipes. Pour le moment il me parait en conséquence plus prudent de rapporter a la Ps. atomaria, Selys (Révis. Agr.) de Bornéo ces femelles de Java a femurs ponctués de noir. Les Ps. vittata, Selys — imbricata, Hagen — atomaria, Selys (avec striatipes) ont besoin d’ailleurs d’étre encore étudiées, et pourraient n’étre que des formes de la marginipes. 502 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS Calicnemis, Hagen. 70. Calicnemis chromothorax, Selys, n. sp. Abdomen 7 34-40; 9 37-42. Aile inférieure 7 22-26; Q 38-40. Ailes allongées; pterostigma noir épais presque carrè, un peu oblique, couvrant une cellule et demie; 18-22 postcubitales aux supérieures. 7. Noir luisant varié de jaune safrané. Téte noir luisant; une petite virgule entre les ocelles et les antennes et une autre transverse derriére chaque ceil, accompagnée parfois d’un point vers les tempes, jaunes. Lèvre inférieure jaunàtre. Prothorax noir; les còtés du lobe médian jaunes jusqu’aux pieds. Thorax jaune de chrome brillant. L’aréte dorsale, le bord mésothoracique, une large bande humérale, et sur les cdtés une raie médiane n’allant pas jusqu’au bas, noir luisant. (Chez certains exemplaires on voit transpercer a travers le jaune du devant l’apparence d’une bande antéhumérale grisatre). Abdomen trés-long et gréle, a peine épaissi au bout, noir luisant en dessus, étroitement marque de jaune pale ainsi qu'il suit: les còtés du 1." segment; une raie dorsale au 2.™° ne touchant pas le bout; un point rond basal de chaque cdté de Varéte aux 4-6.™e et un vestige au 7.me. La moitié terminale du 9.me en dessus et le 10.me en entier sont jaune de chrome. Il y a en outre une ligne jaune le long de la suture ventrale aux 3-5.™ segments. Appendices anals jaune de chrome. Les supérieurs un peu plus courts que le dernier segment, rapprochés, en massue, plus minces a la base, renflés en dehors et comprimés ensuite en dedans avec une petite dent inférieure noire à leur moitié. L’extrémité irréguliérement tronquée. : Appendices inférieurs plus longs, épais a la base, amincis au milieu. Leur moitié terminale courbée en pince oblongue mince. Pieds noiràtres y compris les cils; l’intérieur des femurs jaune pale. ODONATES DE BIRMANIE 503 9. Ressemblant beaucoup au male si ce n’est que le devant du thorax est tout noir excepté une bande antéhumérale jaune. Joues jaunes; les deux virgules des ocelles étendues en une raie transverse presque complete allant d’un ceil a l’autre. Pro- thorax a lobe postérieur jaune, largement et peu profondément échancré, chaque angle de l’échancrure et son milieu prolongés et un petit triangle noir. Abdomen coloré comme celui du male, si ce n’est que la moitié terminale du 8.™° segment est jaune en dessus et le 9.™° noir à la base et en dessous. Le 10.™° jaune en dessus seulement. Appendices anals gros presque triangulaires, beaucoup plus courts que le 10.™° segment. Lames vulvaires noires, plus longues que l’abdomen. Pieds noiràtres; l’extérieur des quatre tibias postérieurs jau- natre. (Chez une femelle jeune le ptérostigma est gris-foncé, cerclé de blanchàtre). Puepoli en juin, juillet et aout (Fea). Cette jolie espèce est distincte des autres par sa grande taille, sa stature élancée et surtout le jaune brillant qui, chez le male, ‘ occupe tout le devant du thorax. 71. Calicnemis Atkinsoni, Selys, Révis. Agr. n.° 1 (Race). Abdomen 7 29; 9 28. Aile inférieure 7 23; 9 21. 7. Ptérostigma carré long, rougeàtre; 15 postcubitales aux supérieures. Lévre supérieure rougeàtre ainsi que la face jusqu'aux ocelles avec une bande noire allant d’un ceil a l’autre traversant les antennes. Occiput et derriére de la téte noirs avec un trait transverse derrière chaque ceil et une grande tache jaune pale aux tempes. Prothorax noir en dessus, largement rougeatre de còté. Thorax noir en avant jusqu’a la 1.”° suture latérale avec une bande antéhumérale carmin; les còtés avec. une bande noire a la suture médiane. i Abdomen carmin; la prémiére moitié du 9.™° segment et le dessus du 10.™° obscurs. Articulations des segments finement cerclées de noir. 1S hn Sa a A naa hor Ben ia La at CMe dal dii MEV ali a dee a tall is i lia ee 504 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS Appendices anals brun rougeatre. Pieds roux jaunàtre avec une raie noire extérieure aux femurs. 9? Je crois pouvoir donner comme telle celle que j’ai décrite dans la Revue du Synopsis sous le nom de race? Atkinsoni de _la C. eatmia. Elle n’a que 12 à 14 antécubitales. Les espaces et dessins noirs de la téte, du prothorax et du thorax sont comme chez le male, mais le fond qui chez celui-ci est rouge ou jaune est remplacé par de Volivatre et du jaunàtre pale. L’abdomen est olivàtre ou jaunatre sale passant au roux-brun sur les trois derniers segments; les 2-7.™° ont une bande dorsale longitudinale noiràtre ne commencant qu'un peu après la base des segments; les 8-10.™° sont noirs en dessus. Les appendices anals bruns, trés-petits. Les pieds jaunàtres sans lignes obscures. Puepoli le 22 juin. Un male unique (Fea). La femelle, de la région de Sikkim (par M. Atkinson). E Le male de l’Atkinsoni est excessivement voisin de l’espéce que j'ai deécrite dans la Revue du Synopsis sous le nom de miniata. Voici les legéres differences que je constate chez la miniata: il y a 18 a 20 postcubitales; la grande tache arrondie des tempes manque, les 7.™° ei 8.™° segments sont noîrs en dessus comme les 9.™¢ et 10.™° (mais au 7.° cependant la base du segment est rouge et cette couleur se prolonge en raie dorsale effilée sur les trois quarts de ce segment); les pieds sont nozrs, les tibias postérieurs brun roussàtre; les appendices anals brun noiratre. Les C. Atkinsoni et miniata males ressemblent è Veximea, hee type du genre, par leur stature, la lévre supérieure et la face rougeàtres sans marques noires. Ils en different par le ptéro- stigma non rhomboide, les parties dorsales noires des derniers segments de l’abdomen, la nuance obscure des appendices anals et les parties noiràtres des femurs. Le male de l’eximia est en entier roux jaunàtre et jaune excepté la bande noire de l’occiput et du devant des yeux et ies parties noires du devant du thorax. La femelle de l’eximia est d’un jaunàtre pale. Les dessins different de ceux du male parce qu'il y a une fine raie transverse HNO he | ODONATES DE BIRMANIE 505 brune d'un ceil à Vautre a travers l’épistome et quelques marques noires dorsales sur les derniers segments (un point terminal au 6.™°, une tache terminale au 7.me, le dessus du 8.° et la base des) OMe rer glo) Il est possible d’ailleurs que la miniata et Atkinsoni ne soient que deux races d’une méme espéce. 72. Calicnemis erythromelas, Selys, n. sp. Abdomen 4 29-30; 9 24-27. Aile inférieure 7 21-23; 9 23-24. Ptérostigma noiràtre, finement cerclé de blanchàtre; 17-20 postcubitales. 7. Téte noire, marquée de jaune ainsi qu'il suit: centre de’ la lévre inférieure, coins de la bouche, une bande ondulée au devant du front et une autre divisée en quatre taches entre les yeux traversant les ocelles, enfin une forte virgule transverse derriére chaque ceil. Prothorax noir avec une tache jaune arrondie isolée sur chaque coté du lobe médian. Thorax noir en avant jusqu’a la 2.™¢ suture latérale, avec une rale antéhumérale étroite jaune pale. Le reste des cdtés jaune pale ayant une bande noire a la suture médiane. Abdomen: les 1-6.™° segments rouge carmin, les articulations légérement cerclées de noir; le 7-10.™¢ noir-luisant. Appendices anals nozrdtres, les supérieurs de la longueur du 10.™° segment, pointus, dilatés en dessous vers leur milieu en une large dent. Les inférieurs semicirculaires peu courbés; pas plus longs que les supérieurs. | Pieds noirs. L’intérieur des quatre femurs postérieurs et l’ex- térieur des derniers tibias jaune pile. ©. Colorée comme le male mais le rouge de l’abdomen moins vif et le noir terminal commencant dés le milieu ou la fin du 6.m™e segment. Appendices anals trés-courts, noirs ainsi que les lames vulvaires qui dépassent un peu le bout de l’abdomen. Lobe postérieur du prothorax plus large, plus long a bord légèrement arrondi, a peine sinué au centre. Sates fhe teh ee Ps aa REL LN ATERR TON, Seg ONS NR, OM Mee te a Lee ANDE SI eR IO A 506 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS È Leito en juin — Cobapo et Monts Carin en juin et novem- bre (Fea). Espéce voisine de la mintata et de l’Atkinsoni. En différe par la lèvre supérieure, une bande sur l’épistome allant d’un ceil ‘a l’autre noires, les deux taches du prothorax jaunes tout en- tourées de noir, le 7.™° segment en entier noir, et les appen- dices anals inférieurs plus courts à peine égaux aux supérieurs. 73. Calicnemis pulverulans, Selys, Revis. Agr. n. 3. Abdomen 4 28; 9 26. Aile inférieure 7 21; 9 22. Ptérostigma noir, carré-oblique, couvrant un peu plus d’une cellule; 14-16 postcubitales aux supérieures. Téte noire; épistome acier; le dessus bleuàtre pulverulent, à travers duquel on distingue un trait plus pàle derrière chaque ceil. Prothorax noir avec une tache bleuàtre arrondie de chaque coté du lobe médian. Thorax noir, ayant en avant une raie antéhumerale bleue; les còtés noiràtres, leur dernier espace terminal bleuatre pul- verulent. È Abdomen noir luisant; les còtés du 2.™° segment bleuàtres, les 8-10.me pulvérulents. Appendices anals noirs; les supérieurs un peu plus longs que le 10.™° segment, ayant en dessous une dent moins forte, moins aigue que chez l’erythromelas. Les appendices inférieurs plus longs, semicirculaires mais peu courbes. Le type 57 incomplet de Sikkim (coll. Atkinson) est un peu plus grand, plus saupoudré de bleuàtre et sa lèvre supérieure est bordée de jaunàtre. _ Q. Lévre inférieure jaune ainsi qu’une large bordure a la supérieure. Une tache entre l’épistome et les yeux, un trait der- riére chaque ceil olivàtres, le reste noir. Prothorax noir, un peu plus pale sur les còtés; son bord postérieur trilobé, le feston médian entier, a peine tronqué. Thorax noir luisant en avant jusqu’a la 1. suture latérale, avec une bande antéhumérale étroite jaune pale; les cotés et : ODONATES DE BIRMANIE 507 le dessous jaunàtre pale avec une bande noire complete, rétrécie vers le bas à la suture médiane. Abdomen noiràtre-luisant; les còtés du 1." segment, une raie laterale au 2.™¢ et les articulations basales des 3-4.mes sur leurs | còtés jaune pale. ie Appendices anals trés-courts, coniques noirs. Lames vulvaires : noires, un peu plus longues que l’abdomen, subdenticulées. Pieds noirs, intérieur des femurs jaune pile. Monts Carin un male et une femelle (Fea). i Différe des autres espéces par la coloration noire de l’abdomen. 4 Le male est aussi, jusquici, le seul du genre qui se couvre de pulverulance bleuàtre sur certaines parties du corps. La femelle est notable par son prothorax non echaneré. 3."° Légion — Protonevra. Platysticta, SELys. 74. Platysticta quadrata, Selys, Syn. n. 9 — Id. Révis. Agr. n. 10. Abdomen 7 35; ¢ 31. Aile inférieure 7 21; 9 18. ©. Ptérostigma presque carré, noir finement entouré de blanc; 12-13 antécubitales aux ailes supérieures. Secteur median ; naissant directement de la veine du nodus. a Face jaunatre pale; lévre supérieure un peu salie; une bor- | dure obscure a l’épistome et une autre en avant du front; le reste de la téte noir. Prothorax jaunàtre pale avec quelques nuances grisàtres au lobe postérieur, qui est un peu émarginé au milieu. Thorax brun-noiràtre jusqu’a la première suture latérale, cette couleur pàlissant en gris jaunàtre dans toute la partie dorsale È antéehumérale. Le reste des còtés et le dessous jaune pale avec “i une raie brune épaisse à la suture médiane. Abdomen brun noiratre; les 2-7.™° segments avec un anneau basal et un submédian mal arrétés jaunàtre pale. Le dessus du Gm jaune le NORE seament worn. Appendices anals, petits, noirs. ‘ Pieds jaune pale, leurs articulations et les cils obscurs. fe da ARA MR A e RNA RA AREA EAT NI RR i n ANT A mes hls ti hd C a Cite hae A cil gs he DA ETA sabia dirai AIR prata a sy È Wf cahit Lah fy IO 508 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS Monts Carin le 24 mai (Fea) une femelle unique jeune en mauyais état. Le male type que j'ai décrit était de Singapore par M. Wal- lace. Chez ce dernier exemplaire, également unique, le secteur ‘© médian ne prend naissance qu’an peu aprés la veine du nodus. Il est probable que ce caractére est un peu variable. Disparonevra, SELYs. 75. Disparonevra verticalis (Selys), Syn. Proton. n. 21 — Id. Révis. Agr. n. 21. Puepoli en juin, un couple (Fea). J'ai décrit l’espéce d’aprés des types de Bornéo (par M. Wallace). 76. Disparonevra interrupta (Selys) Syn. Proton. n. 22. — Id. Révis. Agr. n 16. Puepoli en avril et mai, un couple (Fea). Le type male sur lequel j'ai établi l’espèce est de Singapore, par M. Wallace. Jai cri alors pouvoir lui attribuer comme fe- melle un exemplaire de Bornéo recueilli par le méme voyageur. 4.=> Légion — Agrion. Onychargia, SELys. 77. Onychargia vittigera, Selys, Syn. Agr. n. 50 (pars, sous le nom de O. atrocyana moins adulte et femelle). J’ai donné cette forme comme le jeune age et la femelle de l’atrocyana de Bornéo, connue par un male seulement. Aujourd’hui je suis porté a considérer comme distincts les exemplaires du Continent, dont j'ai parlé sous le nom de veti gera moins adulte et femelle. J'ai sous les yeux trois males: les types de Singapore et du Sylhet et un exemplaire comps pris par M. Fea a Mandalay, le 11 novembre 1885. ODONATES DE BIRMANIE 509 78. Ischnura senegalensis (Ramb.), n. 24 — Selys, Rev. Odon. pl. 7, fig. 4 — Id. Syn. Agr. n. 63. Mandalay et Bhamo en septembre; Puepoli en juin (Fea). L'habitat de cette espéce est trés-étendu. Elle se trouve dans les contrées tropicales et subtropicales de l'Afrique, du Continent Asiatique, de la Malaisie et méme au Turkestan et au Japon. 79. Ischnura delicata, Hagen, Selys, Syn. Agr. n. 69. Agrion delicatum, Hagen, Syn. Ceylon. Iado, un màle unique incomplet (Fea). Mes types décrits sont du Bengale, Ceylan, Tahiti, et Australie. L’exemplaire de M. Fea en différe un peu par le dessin du 2.me segment de l’abdomen dont un peu plus de la moitié est occupé par une tache noir acier carré-long commencant un peu aprés la base et suivie d’une tache ronde terminale qui la touche par un point. Chez mes types, la bande dorsale noire forme un triangle éffilé appuyé sur la base du segment et n’est pas suivie d’une tache ronde. | Aciagrion, SeLys (nov. subgenus). Pseudagrion (pars) Selys, Syn. Agr. Secteur inférieur du triangle naissant a la nervule basale postcostale, qui est située 4 un niveau entre la 1.¢ et la 2.me antécubitale. Ptérostigma semblable aux quatre ailes, trés-petit, plus court que la cellule qu'il surmonte. 10-11 nervules post- cubitales. Secteur sous-nodal naissant de la veine du nodus; le médian un tant soit peu auparavant. Téte trés-petite; des taches postoculaires. Lèvre supérieure fendue dans son tiers apical, a branches aigues un peu distantes. Prothorax a bord arrondi un peu relevé. Abdomen long, exces- — stvement gréle. Pieds a cils médiocres non divariqués (5 aux tibias postérieurs en dehors). g¢. Le 10.™° segment a bord échancré en demi-cercle. Appen- dices supérieurs courts, épais, subtriangulaires tronqués; les in- ferieurs plus courts. 510 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS Q. Une épine vulvaire aigue. Le 10.™° segment un peu fendu. Patrie: Inde tropicale. En décrivant dans le Synopsis des Agrions le sous genre 13 (Pseudagrion) j'ai fait suivre d’un signe de doute quant au sous genre, l’espéce Ps. hisopa (n. 170). Je ne connaissais alors que le male, de sorte que j’ignorais si la femelle avait le caractére du prothorax ailé propre aux Pseudagrions et si elle était dépourvue comme eux d’épine vulvaire. J’ai été bien inspiré en émettant ce doute, car M. Fea a recueilli les deux sexes de deux espèces dont les femelles ont une épine vulvaire, et leur prothorax est de forme normale (non ailé). Ce petit groupe ne pouvant rentrer dans aucun des sous-genres à épine vulvaire, dont j'ai exposé dans le Synopsis les caractéres diagnostiques dans une analyse en téte du grand genre Agrion, je dois établir pour ces espèces un nouveau sous-genre. Cette épine vulvaire de la femelle le place dans la 1.7° partie du grand genre Agrion, et dans la 2.™° section de cette partie, chez la quelle le dernier segment des males n’est pas redressé au milieu. Par le secteur inférieur du triangle naissant de la nervule basale postcostale, les Acéagrion se placeraient dans le § A de cette 2.m° section comprenant les Xiphiagrion seuls, mais ils en different par la présence de taches postoculaires claires. En comparant le nouveau sous-genre a ceux de la 2.™ partie du grand genre Agrion (1. c.) caractérisés par l’absence d’épine vulvaire, on trouve qu’abstraction faite de ce caractére primordial les Aciagrion ont beaucoup d’analogie avec les Nehalennia de la 1.t¢ section de cette seconde Partie par leur stature naine et eréle, mais quiils s’en distinguent de suite par les ailes pétiolées jusqu’a la nervule basale postcostale — et quant aux sous-genres de la 2.™° section de cette partie qui ressemblent aux Aciagrion par les ailes pétiolées jusqu’a la nervule postco- stale on en trouve un parmi eux dont les petites espèces ressem- blent assez aux Aciagrion; je veux parler des Pseudagrion, mais la stature de ces derniers est beaucoup moins gréle, le prothorax est différent selon le sexe, et surtout les femelles n’ont pas d’épine vulvaire. ODONATES DE BIRMANIE 511 Les Aciagrion sont de l’Inde tropicale orientale. Ils comprennent jusqu’ici trois espsces: A. hisopa, Selys — pallidum, Selys — approximans, Selys. 80. Aciagrion hisopa (Selys), Syn. Agr. n. 170. Pseudagrion ? hisopa, Selys (I. c.). Abdomen 7 24-26; 9 26. Aile inférieure 7 15-16; 9 17. Ailes trés-étroites. Ptérostigma trés-petit en losange presque réniforme couvrant moins d’une cellule, brun cerclé de blan- chatre; 10-11 postcubitales aux supérieures. g noir luisant en dessus, jaune pale en dessous. Téte trés-petite , large de 2.™™; face bleudtre pale jusques y compris les deux premiers articles des antennes; lévre supérieure à l’extréme base et dessus de l’épistome noiràtre bronzé ; vertex et haut du derriére des yeux noirs avec un point postoculaire bleuàtre, ces deux points réliés par une ligne occipitale de méme couleur. Le reste du derriére des yeux cendré. Lèvre inférieure pale, ses pointes légérement mais visiblement écartées. Prothorax noir en dessus avec un point central brun, les còtés livides ou bleus. Thorax noir en avant jusqu’a la 1."¢ suture latérale, avec. une bande bleue antéhumérale égale compléte; le reste des còtes bleu clair passant au blanchàtre en dessous. Abdomen très gréle, noir en dessus jusques y compris le 7.m° segment; les articulations cerclées de noir, suivies d’un petit cercle jaune basal. Le dessous bleuatre aux 1-3.™° segments, jaune pàle ensuite. Les 8-9-10.me segments bleuàtre pàle en entier. Le bord du 10.™e largement échancré en demi cercle. Appendices anals subtriangulaires, tronqués au bout, brun clair; les inférieurs plus courts épais redressés, en tubercule sub- conique noir au bout. Pieds blanchàtres avec une raie externe terminale noire aux femurs; épines courtes noires (5 aux femurs postérieurs en dehors). 2. Presque semblable au male, mais la lévre supérieure blanc roussàtre, noire à son extréme base seulement. Le bleuàtre du thorax remplacé par du blanc jaunatre sur les cotés; au 8.™° 512 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS segment une bande dorsale.longitudinale noire, ne touchant pas le bout; au 9. deux taches basales accolées pointues arrivant à la moitié de sa longueur. Le fond de ces trois derniers seg- ments d’un blanc roussàtre. Appendices anals de méme couleur, | courts, coniques. Le 8.me segment terminé par une épine vul- vaire aigue. . Puepoli en mai; Palon en aout et septembre (Fea). Habite aussi Pulo Besoar, ile de Malacca, et Darjeeling. Trés distinct du pallidum par le devant du thorax noir, excepte les deux raies humérales claires. N. B. — Le Pseudagrion approximans, Selys (Syn. Agr. donné comme race du Microcephalum (n. 168) et qui provient des Khasia Hills (par M. Atkinson) est aussi un Acvagrion, assez voisin de l’Aisopa par le point rapproché d’où naissent du prin- cipal les secteurs sous-nodal et médian, et par la forme des appendices anals. La connaissance de la femelle, que je ne pos- sede pas, décidera que mon opinion est bien fondée, si cette femelle est munie d’une épine vulvaire. La téte de Vapproxi- mans est un peu plus grosse et le noir y domine ainsi que sur le devant du thorax. 81. Aciagrion pallidum, Selys, nov. sp. Abdomen 7 28-29; 9 28. Aile inférieure 7 17-18; 9 19. Ailes trés-étroites. Ptérostigma trés-petit presque réniforme , couvrant moins d’une cellule, gris brun; 10-12 postcubitales aux supérieures. Z. Brun trés-clair en dessus; livide pale en dessous. Téte trés-petite, brun jaunàtre clair, encore plus pale en ar- riére et en dessous, avec une tache postoculaire subtriangulaire bleu pale et une petite marque noire près de l’articulation du prothorax de chaque còté. Prothorax brun en dessus, son lobe postérieur court, subar- rondi. Thorax brun clair en avant, passant au blanchatre sur les cotés et en dessous. L’espace entre la l.re et la 2.0° suture laterale brun pale. Vai x ch ely We Pee al ar ODONATES DE BIRMANIE 513 Abdomen trés-grèle, acier noiràtre en dessus jusqu’au 7.me segment avec un cercle terminal noir; le dessous, les cétés et un cercle basal jaune pile 4 chacun. Les 8-9 et 10™° carnés, le 10.me profondément et largement échancré en deux festons au bout. Appendices anals supérieurs presque aussi longs que le 10.m° segment, épais, subtriangulaires, tronqués au bout. Les inférieurs trés-courts redressés, noiratres a leur extrémité. Pieds jaunàtre pale avec un trait-noiràtre en dehors aux fe- murs a leur extrémité. Epines courtes, noires (5 aux tibias postérieurs). Chez les jeunes, les dessins obscurs du thorax, de l’abdomen et des femurs ne sont pas encore marqués, ni les taches postoculaires bleuàtres. L’abdomen est d’un jaunatre sale. On voit seulement le dessin obscur aux 1 et 2.™° segments et le cercle terminal acier aux 2-7.me ©. Presque semblable au male jeune. Appendices anals courts, coniques. Epine vulvaire bien prononcée. | Palon et Cobapò en aout, septembre, octobre et novembre. Trés-voisin de l’hisopa par les formes; s'en distingue par sa stature plus grande et surtout par sa coloration générale brun- jaunàtre trés-pale (couleur terre d’ombre) et l’absence de noir a la téte et au thorax. Pseudagrion , SELys. 82. Pseudagrion azureum, Selys, n. sp. . Abdomen 7 30-36; 9 36. Aile inférieure 7 21-23; 9 23. Ailes étroites a réticulation noiràtre. Ptérostigma gris, cerclé de livide, couvrant une cellule, petit, un peu en losange. Le coté supérieur du quadrilatere ayant aux ailes supérieures a peine un quart, aux inférieures deux cinquiémes du còté infé-. rieur. Secteur supérieur du triangle aboutissant aux quatre ailes à peu prés au niveau de la naissance de l’ultranodal. Ailes pétiolées jusqu’a la nervule basale postcostale qui est située entre le niveau de la 1.%¢ et de la 2.™° antécubitale. Le secteur Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (19 Febbraio 1891) 33 514 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS sous nodal naissant du principal à la veine du nodus, le médian un peu auparavant. 13-16 postcubitales aux supérieures. Gris olivatre. Lévre et abdomen azuré clair. gd. Lévre supérieure face front et vertex bleuàtres, rhinarium un peu noiràtre. Derrière de la téte noiràtre vers le haut avec un petit trait olivàtre transverse derrière Chagno ceil; le bas pale ainsi que la lévre inférieure. Prothorax gris-brun. Lobe postérieur arrondi obscur, borde de bleuàtre clair. Thorax noiràtre en avant avec une bande antéhumérale oli- vatre clair, plus large inférieurement (le centre également olivàtre chez l’exemplaire de Toungoo). Les cétés gris bleuàtre avec une bande noiràtre occupant l'espace entre les deux premiéres su- tures, et une raie terminale peu marquee. Abdomen gréle, long, un peu épaissi au bout, bleu azuré clair, excepté le 9.™° segment, qui est noiràtre tout au moins a la base. Le 10.™° largement, mais peu profondément échancré en demi-cercle. Appendices anals moitié plus courts que le dernier segment, épais à la base et au bout qui est tronqué perpendiculairement de ma- niére a former presque une dent inférieure. Appendices inférieurs épais coniques, presque aussi longs, relevés vers les supérieurs. | Pieds livides pales, 4 épines courtes assez fortes; 5-6 aux tibias postérieurs. © (daprés un exemplaire unique). Couleurs plus ternes, plus sombres, n’étant d’un bleu pur qu’a la lévre supérieure, passant au bleuàtre sur l’abdomen qui est pale en dessous. Vertex obscur; còtés du thorax gris cendré avec une bande médiane incomplète; une bande transverse obscure au 9.™° seg- ment. Appendices anals petits subcylindriques pales. Valves vul- vaires atteignant le bout de l’abdomen. Puepoli en mai et juin; monts Carin et Toungoo en juin; Cobapo a la fin de septembre (lea). Le male est facile a distinguer des autres Pseudagrion de méme taille 4 son abdomen d’un bleu azuré clair et luisant (plus terne chez la femelle). ODONATES DE BIRMANIE 515 L’espéce a la stature du pruinosum, mais chez ce dernier le dessus de l’abdomen est noir bronzé, la lévre supérieure jaunatre ou brune, les appendices supérieurs du male sont plus longs, et les inférieurs plus courts, les pieds noirs en partie. Pour l’azureum il y a deux choses frappantes a retenir: la levre, la face et l’abdomen bleus ou bleuatres et les pieds pales. 83. Pseudagrion microcephalum (Ramb.), Selys, Syn. Agr. DOS: Puepoli, le 8 juin Fy un male. Un autre male incomplet, pris le méme jour, est un peu plus petit. Habite aussi Bombay, Malacca, Sylhet, Lucon, Java. 84. Pseudagrion rubriceps, Selys, Syn. Agr. n. 171. Abdomen 7 28-29; 9 27-29. Aile inferieure 7 19-20; © 19-20. 9 (voir Synopsis, Agr. |. c.). ©. Ptérostigma petit brun roussàtre en losange, ne cou- vrant pas tout-a-fait une cellule; 9-10 postcubitales (le centre du ptérostigma plus foncé chez un exemplaire poi adulte ?). Téte petite; lévre supérieure jaune orangé, le reste de la face jaunatre, passant a l’olivatre sur le front et le vertex, avec une série de trois point sur l’épistome et un trait contre chaque ocelle, bruns. Taches postoculaires arrondies, bleu pale, cerclées de noir. Derrière de la téte noir excepté au bord des yeux, ou il est pale. Prothorax jaune olivàtre avec une série transverse de trois taches séparées par du noir au lobe médian. Lobe postérieur a bord formant trois festons. Thorax jaune orangé clair en avant, passant au blanc jau- nàtre sur les cdtés, et en dessous. La suture dorsale noire ainsi qu'un trait supérieur huméral; une bande antéhumérale cendrée mal arrétée. 516 EDM. DE SELYS LONGCHAMPS Abdomen: 1 et 2.™¢ segments roux olivàtre; une tàche basale au 1.e°; une bande dorsale allant d’un bout a l’autre touchant les bouts au 2.m™e et les articulations noir acier. La bande . sélargit et forme de chaque cdté un angle avant l’extrémité. Les 3-9.™° segments noir luisant en dessus, excepté un anneau basal étroit qui est jaune pale ainsi que le dessous de ces seg- ‘ments. Au 9.™° le noir du dos s’amincit au bout. Le 10.° est gris pale, trés échancré et fendu. Appendices anals petits, coniques, jaunatres. Pieds jaunatre pale, leurs épines noires, une ligne a noire aux premiers femurs. Chez un exemplaire un peu plus grand, il n'y a pas de points obscurs 4 l’épistome, les parties claires des 9.™° et 10.™° segments sont bleuàtre pàle, et la seconde paire de femurs porte une raie externe noire. Deux femelles, a Palon le 20 septembre 1887 (Fea). La femelle était inconnue. Les deux males que j'ai décrits sont de Java et de l’Inde. Ils sont caractérisés par la lévre et tout le devant de la téte rouge orangé vif, les còtés des 1-7.me seg- ments et les 8-10.™° bleu clair. La tache acier du 2." segment forme une fourche à deux branches comme chez l’Agrion pul- chellum. 85. Ceriagrion coromandelianum (Fab.). — Selys, Syn. Agr. n. 184. Agrion cerinum, Ramb., n. 27. Bhamò en mai, juin, juillet et aoùt — Palon en juillet, aout, septembre (Fea). Race? erubescens, Selys. Dans le Synopsis, 4 l’article du C. glabrum (Burm.-Selys, Syn. n. 183) j'ai parlé de petits exemplaires de Queensland (Australie) et de Shanghai, que je ne pouvais guére distinguer du glabrum, Burm. — ferrugineum, Ramb., n. 29, qui est africain. Rtn IVI RO come er A ODONATES DE BIRMANIE 7; M. Mac Lachlan en les examinant dans ma collection, pensait quils se rapportaient au coromandelianum dont jus- quici javais décrit la coloration de l’abdomen des males d’aprés des exemplaires où elle était d’un jaunatre livide. Chez ceux que j’avais été tenté de rapporter au glabrum, l’abdomen est franchement rouge ou carmin clair. Peut-étre sont-ce des males trés-adultes qui prendraient cette colora- tion. Pour le moment je les présente, avec doute, comme une race, sous le nom de Ceriagrion erubescens. M. Fea, a pris des exemplaires de cette forme à Rangoon, en sep- tembre 1887. 86. Ceriagrion melanurum, Selys — Syn. Agr. n. 184. Leito et Puepoli en juin — Meteleo en juillet — Cobapo en octobre (Fea). Dans le Synopsis, j’ai décrit cette forme comme n’étant peut- étre qu'une race locale représentant le coromandelianum au Japon et a Shanghai. On voit par les récoltes de M. Fea, qu'elle existe aussi en Birmanie. Elle différe d’une maniére constante du coromande- lianum notamment par le dessus des quatre derniers segments du male et ses appendices anals, qui sont noir-luisant. Il y a aussi certaines différences dans la forme des appendices inférieurs qui sont plus réguliérement effilés. Argiocnemis, SELys. 87. Argiocnemis lunulata, Selys, Syn. Agr. n. 236. A. rufeola, Selys, n. 235 (variété ? ou race). A. nigricans, Selys, n. 237 (variété? ou race). Dans le Synopsis des Agrionines j'ai décrit les Argiocnemis rubeola (n. 235) — lunulata (n. 236) — et nigricans (n. 237) en émettant l’opinion que ces formes variables pourraient peut- étre se rapporter à une espéce unique. Je pense maintenant qu’il en est ainsi. 518 i EDM. DE SELYS LONGCHAMPS a iii») Les récoltes de M. Fea comprennent plusieurs couples pris à Bhamò en juillet aoùt et novembre. Trois des males ont l’ab- domen rouge comme ma rufeola, un autre noiràtre avec quelques anneaux livides comme la /unu/lata type. Ces individus sont en ‘ trés-mauvais état. A Puepoli il a recueilli en mai et juin quatre exemplaires, tous femelles, è abdomen noiràtre en dessus comme chez la nigricans. Sa Précédemment j’ai recu ces différentes formes des Philippines, de Malacca, de Bornéo, de Celèbes et de Java. Agriocnemis, Szxys. 88. Agriocnemis pygmea (Ramb.), Selys, Syn. Agr. n. 241. È Agrion pygmaeum, Ramb., n. 26. —_ velare, Hagen, Syn. Ceylon. Teinzò en mai; Bhamò en juin, Palon en septembre (Fea). En tout, quatre exemplaires en mauvais état. L’espéce habite Ceylan, Manille, Calcutta, Nicobar. Il n'est pas certain que les exemplaires de Java que j’y ai rapportés y appartiennent réellement. SUL TUBO GASTRO -ENTERICO DELLA CEPHALOPTERA GIORNA (Cuv.) NOTE ANATOMO-ISTOLOGICHE del Dott. FELICE MAZZA (Tav. VI e VII) In un mio precedente lavoro sull’ occhio della Cefalottera (!) dissi come |’ anatomia, sia macroscopica che microscopica, di questo pesce batoideo sia pochissimo nota. Tenuto poi conto che rarissimamente avviene di possedere esemplari di questa specie, promisi fin d’ allora di far seguire a quel primo studio sull’oc- chio altri lavori d’anatomia macro e microscopica concernenti i differenti organi che si conservavano di quest’ animale; ed ora posso presentare questa Nota, destinata a far conoscere la forma e la struttura del tubo gastro-enterico della Cefalottera stessa. Se è raro avere questi animali, è veramente ancor più raro, come osserva il Panceri, averli coi loro visceri, poichè è abitu- dine dei pescatori di sventrare questi grossi Plagiostomi an- cora prima di portarli in mercato, onde prevenirne i processi di putrefazione. Quindi se il tubo gastro-enterico dei Selacii fu argomento di studio per parecchi osservatori, niuno, e se ne comprende il perchè, ha descritto quello della Cephaloptera Giorna. Spinto da tutte queste ragioni, ho pensato non essere del tutto inutile, il prendere a trattare questo tema, anche se a giustifi- ” (4) Sull’ occhio della Cephaloptera Giorna (Cuv.). Annali del Museo Civico di Storia Naturale di Genova, Serie 2.*, Vol. IX (XXIX) 26 Maggio 1890, con due tavole. a UTET TLE HEN SORRETTA INCI BR REMI TA REY Dae BORNE gE 520 F. MAZZA carmi non valesse il fatto, che nelle scienze d’osservazione in genere, e piu specialmente negli argomenti difficili, le indagini reiterate e ripetute, nonchè le più minute particolarità messe in vista da ricercatori diversi, possono solo condurre a risolvere questioni non peranco chiarite ed a raggiungere il vero. Il così detto tractus intestinalis, della Cephaloptera Giorna, non differisce essenzialmente da quello che é stato descritto nelle famiglie dei Plagiostomi batoidei (*); presenta però particolarità abbastanza degne di nota sotto molti rapporti. Bisogna anzitutto ricordare che la Cefalottera, cui venne tolto il tubo gastro-enterico presentava queste dimensioni: lunghezza metri 1,60, larghezza del disco metri 2,70. Or bene, il tratto del tubo digerente offre una lunghezza complessiva di metri 1,31. Ha un decorso abbastanza rettilineo, salvo un’unica ripiegatura in corrispondenza della prima porzione dell’ intestino medio, ove ha sbocco il coledoco. Qui forma un’ ansa a concavità rivolta verso il polo orale del pesce. Eccettuata questa ripiega- tura, come s'è detto, il suo decorso è rettilineo. | Il tratto del tubo digerente della Cefalottera si può dividere in una porzione faringo-esofagea (tav. VI, fig. 1 A a, 6), in una porzione gastrica anteriore (cardiaca) (d), ed in una posteriore, sede del fondo cieco (f), e per ultimo in una porzione pilorica provvista di due rilievi valvolari (9 g'). Fa seguito a quest’ ultima l’ intestino medio diviso esso pure in due porzioni: l'una, an- teriore, a pareti sottili ed a calibro ristretto in confronto di tutto il resto del tratto intestinale (fig. 1 A, B, A); l’altra posteriore costituisce la così detta valvola a spirale (fig. 1 B 8). Finalmente havvi un’ ultima porzione piuttosto breve ma dilatata, che po- trebbe chiamarsi dilatazione cloacale (9). La faringe è caratteristica per essere fornita di parecchie ele- vazioni che si scorgono sulla mucosa (fig. 1 A, a, e tay. VII, fig. 11), alla formazione delle quali prendono parte la mucosa stessa ed i sottostanti tessuti che ne formano il sostegno. (1) G. CATTANEO. Istologia e sviluppo del tubo digerente dei pesci. — Atti della Soc. Italiana di Scienze Nat., Vol. XXIX, Fasc. 1.° (pag. 100), tav. 1.4, fig. 7. SULLA CEPHALOPTERA GIORNA 521 Queste elevazioni sono disposte a colonne lungo l’asse longi- tudinale del tubo, ed hanno la forma di papille fornite di una o più cuspidi, che raggiungono anche la lunghezza di mezzo centimetro (tav. VI, fig. A, a). Fra una colonna di papille e l’altra havvi una infossatura abbastanza marcata. Le papille occupano quella regione della faringe, che è rivolta verso il dorso dell’ animale. Tali papille ricordano quelle che si riscontrano nell’ esofago della Selache maxima (Gunn.), illustrata dal Prof. P. Pavesi (!), e quelle che il Blainville (2), pure nel genere Se- lache, rassomigliò ad un cespo di corallo. molle e fiessibile. Però le papille che sormontano la faringe della Cefalottera occupano un’area di minore estensione, poiché, come già dissi, esse sono limitate solamente alla faringe e non sono tanto numerose da spingersi fino all’esofago, come si verifica nel gen. Selache (3). Fa seguito un breve esofago, della lunghezza di dieci centi- metri e del calibro di diciasette (tav. VI, fig. 1 A, 6). La sua mucosa si eleva in piccole sporgenze alte un mezzo millim. e disposte secondo l’asse trasversale. Le superficie libere delle sporgenze, in forma di laminette, sono attondate e separate le une dalle altre da avvallamenti. Ciascuna lamella presenta sulle due superficie, sia nell’ anteriore che nella posteriore, molte- plici infossature meandriformi, tapezzate, come in seguito dirò, da un epitelio pavimentoso, che non è però cornificato. Fra l’esofago e la prima porzione dello stomaco esiste un solco circolare, che segna un limite spiccato fra queste due regioni (tav. VI, fig. 1 A, 0). Lo stomaco, come già dissi, non forma un’ ansa così accen- tuata come si osserva nelle famiglie dei Miliobatidi e dei Raidi, (1) P. PAvESI. Contribuzione alla Storia naturale del genere Selache. - Annali del Museo Civico di Storia Naturale di Genova, Vol. VI, 1874, pag. 41. @) BLAINVILLE. Ann. Mus., pag. 97, tav. 6, fig. 5. (5) Il Prof. P. Pavesi nelle sue Contribuz. alla Storia nat. del genere Selache, |. c. parlando delle « stravaganti papille » della mucosa dell’ esotago della Selache, dice d’aver osservato in un preparato esistente nel Gabinetto di Anat. comp. dell’ Uni- versità di Napoli, le papille faringee della Cefalottera, ed aggiunge che esse sono anche composte e terminate da più punte; il che ho potuto confermare anch’ io nell’ esemplare preso nel Porto di Genova. ee F. MAZZA ma è disposto un po’ obliquamente e presenta un fondo cieco abbastanza accentuato e di forma tondeggiante (tav. VI, fig. 1 A, f). La lunghezza totale del tratto gastrico è di centim. quarantanove, la sua larghezza è nella prima porzione o anteriore (cardiaca) ‘di centim. diciannove, nella seconda di centim. tredici. Le sue pareti presentano lo spessore di centim. 2!/, nella prima porzione, di un centim. circa nella seconda; ma a livello dei due rilievi a colonna, fungenti da valvola (tav. VI, fig. 1 A, g). in prossimità del piloro, raggiungono lo spessore di due centim. Gli strati muscolari hanno pur essi notevole spessore. La mucosa gastrica offre dei sollevamenti differentemente di- sposti a seconda dei varii tratti dello stomaco. Nella prima por- zione (cardiaca), che si estende per un’ area di circa centim. 35 di lunghezza, si osservano questi rilievi disposti a colonne, nel senso dell'asse maggiore dello stomaco, alte quasi un centimetro, Yuna dall’ altra separate da avvallamenti e tagliate da scissure ‘ trasversali, tali da ricordare l’ aspetto esteriore delle circonvo- luzioni d’ un encefalo (tav. VI, fig. 1 A, d). Le menzionate colonne si alternano con colonne meno rile- vate, e gli spazii fra l’una e l’altra sono occupati da eleva- zioni più piccole della mucosa e circondate da leggiere solcature. Nel secondo tratto gastrico o pilorico la mucosa muta d'aspetto. Le colonne, che nel primo tratto abbiam detto avere un anda- mento longitudinale, inflettendosi qui, assumono la direzione dell’ asse trasverso dello stomaco, conservando da principio quasi la medesima altezza, ma facendosi a poco a poco meno accen- tuate fino al fondo cieco, in corrispondenza del quale sono pres- sochè scomparse ed appaiono solo come piccoli e discontinui rilievi. Subito al di là del fondo cieco dello stomaco si notano due sol- levamenti delle pareti, formati dalla mucosa e dagli strati sotto- stanti; sollevamenti disposti a guisa di V rovesciato coll’ apice rivolto verso il fondo cieco; hanno la lunghezza di circa centim. cinque ed il massimo di divergenza in corrispondenza del primo tratto dell’intestino medio. Il rivestimento mucoso di questi due sollevamenti a V é diverso nell’un ramo e nell’ altro; nel destro SULLA CEPHALOPTERA GIORNA Ree Des forma dei rilievi tondeggianti (g) a foggia di piramide tronca, con apice, ben si comprende, rivolto verso il lume intestinale; nel sinistro (g') invece i rilievi sono disposti trasversalmente all’ asta del V rovesciato, ed appaiono come dentellature pianeggianti, intercalate da infossature. La mucosa che riveste il tratto fra le due valvole è pure appianata. Fa quindi seguito la prima porzione di intestino medio che, come dissi più sopra, è ripiegata ad ansa a concavità anteriore. Come è di solito nei Plagiostomi, essa ha pareti molto sottili in rispetto al restante del tubo digerente. Lo spessore delle pa- reti intestinali in questo tratto è di due millim., ed il calibro del tubo è di centim. quattro ; la lunghezza è di ventinove centim. La mucosa che lo tapezza, osservata macroscopicamente, non presenta nessuna elevazione; ma al tatto è evidentemente scabra. Alla sua estremità anteriore si trova lo sbocco del canale co- ledoco e la posteriore si continua col secondo tratto dell’ intestino medio, che presenta la valvola a spirale (Tav. IV, fig. 1. B, 0). La grandezza del calibro e la robustezza delle pareti di questo — tratto, fanno contrasto spiccatissimo colla sottigliezza delle pareti e colla esilità relativa della porzione di intestino precedentemente descritto, e questa ultima misura in lunghezza soli centimetri trentuno, ed è assai poco, se si pensa alla mole del pesce, che aveva il peso di circa un quintale. Però ad aumentarne la capacità in confronto al tratto supe- riore, intervengono non solo il maggior calibro, che qui raggiunge i diciotto centim. circa, ma ancora numerose spire valvolari (in numero di 50) (Tav. VI, fig. 1. B, d) le une alle altre sifatta- mente approssimate, che tagliato l’intestino per il lungo, riesce difficile distinguere se siano giri valvolari, o piuttosto diaframmi forati alla parte centrale. Il margine libero di ciascuna spira presenta molteplici frasta- gliamenti o cuspidi, in numero vario per ciascuna di esse (ei ae) i La superficie inferiore di queste spire presenta tanti rilievi o piccoli sollevamenti disposti in serie parallele e intercalati da altrettante corrispondenti infossature. 524 F. MAZZA La mucosa rivestente tutta questa porzione di intestino, vista a piccolo ingrandimento, presenta sulle due superficie, ossia tanto sull’anteriore che sulla posteriore, numerosi rilievi, disposti in senso trasversale alle superficie della valvola, i quali altro non sono che villosità (tav. VII, fig. 9 c). Lo spessore delle pareti delle : valvole varia a seconda della porzione di intestino da esse occu- pato; ed in generale si può dire che esso vada aumentando quanto più ci avviciniamo. alla parte terminale; poichè le spire dei primi tratti hanno lo spessore di un millim., mentre più in basso misurano 5 millim. Però avverto che non è lo spessore della mucosa che varia, bensi quello degli strati che ne formano il sostegno. Grossi vasi sanguigni si osservano sulle pareti ‘esterne di questo tratto intestinale. Anche le valvole sono per- corse da arterie e da vene che ne seguono del tutto l’anda- mento a spirale; cosicchè, tagliato |’ intestino longitudinalmente, si vedono ad ogni singola spira un’arteria ed una vena (tav. VI, fig. 1. B, f), le quali provengono da quelle che abbiamo visto irrorare le pareti esterne del tratto di intestino in discorso. In questa porzione di intestino si trovano tre punti di massimo spessore. Uno è situato al suo inizio (fig. 1. B, c), vale a dire appena dopo la prima porzione dell'intestino medio: ivi le pa- reti raggiungono lo spessore di circa tre centimetri. Al disotto misurano circa un millimetro e mezzo, e si mantengono tali fino all’ ultima valvola. Ma dopo questa, le pareti assumono uno spessore..rilevante, ed un aspetto all’interno tutt’ affatto speciale. | Difatti in questo punto la mucosa offre due rilievi circolari imbutiformi a poca distanza (appena un centim.) |’ uno dall'altro, anzi quasi rientranti fra loro, i quali hanno la evasatura rivolta verso il polo orale e sembrano aver I!’ ufficio di porre ostacolo al rigurgito delle materie fecali (fig. 1. B, 2). Il rilievo superiore ha un'apertura centrale assai ristretta con margini tondeggianti, tale che, osservandolo dal basso in alto, richiamerebbe per l’a- spetto il muso di tinca dell’ utero di donna. A questo tratto segue una cloaca, la cui lunghezza è di dieci SULLA CEPHALOPTERA GIORNA 525 centimetri ed il cui calibro è di 20 centim. Lo spessore delle sue pareti varia, perchè si lasciano facilmente distendere ; però a . pareti contratte raggiunge un millim. circa. La mucosa che la riveste, offre pochi rilievi, ma presenta in- vece numerosi e piccolissimi villi. Prendendo ora in esame dal lato istologico (+) il tubo dige- rente della Cefalottera, si rileva subito che, come la struttura macroscopica non variava molto da quella di altri Plagiostomi di famiglie affini ai Cefalotteridi, così anche gli elementi che lo costituiscono, non differiscono essenzialmente da quelli; poichè se si esamina una sezione della mucosa faringea a livello delle eminenze papillari tapezzanti la faringe, procedendo dall'interno verso |’ esterno, troviamo suecessivamente : a uno strato d’ epitelio pavimentoso che sembra continuarsi con quello dell’ esofago (tav. VII, fig. 8 0). 6 uno strato di cellule cromatofore, che hanno il medesimo colore di quelle del iegumento e della corioidea (fig. 8 a). c uno strato abbastanza considerevole di tessuto connettivo frammisto a tessuto elastico (fig. 8 e). d uno strato potente di muscoli striati disposti circolarmente. e uno strato più sottile ed esterno di muscoli a decorso longitudinale. f uno strato di connettivo. Proseguendo ad esaminare gli elementi costituenti l’ esofago, (tav. VII, fig. 5) si vede che non differiscono molto da quelli della faringe, quantunque un po’ modificati. Infatti, mentre esiste qui pure lo strato epiteliare (fig. 5 a), manca il pigmentario sudde- | scritto. Lo spessore dello strato di muscoli striati disposti circo- (1) Tagliati i singoli pezzi di ciascuna parte della mucosa furono lasciati in alcool al 3/, durante ventiquattro ore allo scopo di fissare le glandole. In seguito i pezzi furono messi nella miscela indurante del Latteux, e vi furono lasciati a seconda dello spessore da un giorno a quattro. Furono quindi. asciugati all’ aria libera e | successivamente sezionati al microtomo. Oltre ai pezzi preparati col metodo del Latteux, ho voluto includerne anche in paraffina coll’ intento di avere delle sezioni più sottili e meglio integre. Debbo alla gentilezza del Prof. Griffini, Direttore del Laboratorio di Patologia Generale, l'aver avute molte facilitazioni nelle varie manipolazioni istologiche. 526 F. MAZZA larmente è in aumento (fig. 5 e); non così quello dei muscoli longitudinali, che sembra diminuire di potenza. In corrispondenza dell’ anello separante I’ esofago dallo stomaco — (tav. VI, fig. 1 A, c), la tunica muscolare circolare assume uno svi- luppo ancor maggiore. Lo strato di tessuto connettivo, fibroso, ed elastico è pure più abbondante, e forma il sostegno di tutti quei rilievi che, come si è visto, danno l’aspetto meandriforme a questo tratto di intestino. A livello dell’aneilo gastro-esofageo la mucosa è quasi pia- neggiante, ma subito al di la di questo, come già si disse, sì eleva a tapezzare tutte quelle colonne ad andamento lineare longitudinale, seguendole in tutto il loro decorso. In questa porzione la mucosa possiede una fitta e numerosa serie di glandole tubulari. Ciascuna glandola risulta dall’ unione di molte cellule di forma poligonale, aderenti alle robuste pa- reti del tubulo. Per quanto abbia fatto onde vedere se le cel- lule del fondo del tubulo, fossero differenziabili da quelle più superficiali, mi apparvero sempre di una medesima forma (tav VC fio: #20) 2.08, 2 Beata Mon Nei tratti della porzione cardiaca dello stomaco, ove i tubi glandolari maggiormente sono addensati, le pareti della sub- mucosa, che contorna i tubuli, sono di forma poligonale, mentre la sezione del tubulo è di figura tondeggiante (fig. 2 B, 2 B’). Dopo un trattamento con una soluzione di potassa caustica al 40°/, protratto per due o tre ore, in modo che, staccandosi le “cellule glandolari rimanga vuoto il tubulo, ed eseguendo una sezione trasversale, appare assai chiaramente la disposizione a reticolo della submucosa. Essa contorna e forma il sostegno di ciascun tubulo glandolare (fig. 2 B, 2 B' c). Se invece si pratica una sezione secondo l’asse longitudinale dei tubi stessi, si vede come la submucosa formi tanti rilievi digitiformi, che interponendosi fra un tubulo e l’altro, assumono un aspetto a ventaglio (fig. 2 A, a). I rilievi della submucosa, oltrepassando il lume dei tubuli, formano piccole villosità (fig. 2 A, f). I tubuli glandolari hanno pareti proprie (fig. 2 B', d). SULLA CEPHALOPTERA GIORNA 527 I punti della mucosa che presentano una maggiore quantità di glandole tubulari, sono quelli che occupano la porzione car- diaca dello stomaco; ivi in alcuni tratti sono talmente adden- sati, da assumere una forma poligonale. La lunghezza dei tubi glandolari diminuisce sempre più in ragione che ci avviciniamo alla porzione pilorica dello stomaco. I muscoli dello stomaco, a differenza di quelli della faringe e del- l’esofago (tav. VII, fig. 5 e, f) sono lisci. Quelli degli strati longitu- dinali hanno maggiore potenza che non quelli circolari (tav. VI, fig. 2 A, e). Di tratto in tratto, il connettivo delle pareti dello sto- maco invia attraverso agli strati muscolari, dei fasci a colonne, che congiungono la membrana sierosa alla muscularis mucosae (d). _ Gradatamente però che ci avviciniamo alla porzione pilorica dello stomaco, ove, come si disse, le: elevazioni della mucosa e della submucosa assumono un andamento trasversale, i tu- buli glandolari sono meno numerosi, ed il diametro del lume. loro aumenta a scapito della lunghezza; ed inoltre le cellule che ne rivestono l’ interna superficie hanno una forma più ton- deggiante di quelle della porzione cardiaca dello stomaco. In questo tratto si notano villosità con estremità piuttosto tondeg- giante, ed hanno maggiore lunghezza di quelle della regione cardiaca precedentemente descritte (tav. VII, fig. 10 a). Il connettivo della porzione pilorica dello stomaco è disposto a larghe maglie. Si nota pure grande quantità di fibre elastiche, che mandano molteplici ramificazioni e si osservano lacune linfoidi d’assorbimento e vasi sanguigni. Lo strato muscolare longitudinale si mantiene potente, meno invece il circolare; ma in sua vece aumenta il numero delle fibre elastiche; talché in una sezione trasversa di uno di quei rilievi a colonna, che formano le valvole piloriche, esse diventano numerosissime. Quivi la submucosa assume maggiore sviluppo a scapito della mucosa. Nel tratto di passaggio fra lo stomaco e l'intestino, la ‘mucosa contiene piegature, che cominciano ad avere una somi- glianza, benchè leggiera, con quelle della prima porzione del- l’ intestino medio. i Passando ora all’ esame microscopico della prima porzione POT OS. a eee PTET AN SO NIE I LT Aes ec a iy eee A PMR: ree ba 3 ere ETTI IR % Dro NR a i 528 F. MAZZA dell’ intestino medio, si vede come la mucosa, sebbene in appa- renza pianeggiante, sia invece molto rugosa. Osservata a pic- colo ingrandimento (a circa 60 diam.) essa apparisce sollevata in molteplici sepimenti, che intercalandosi a vicenda danno alla medesima un aspetto di reticolo paragonabile a quello dello stomaco di un ruminante (tav. VI, fig. 3). Le maglie poi avendo una forma per lo più pentagonale , viste a piccolo ingrandimento, ricordano assai le cellette d’ un alveare. Esse non hanno tutte la medesima profondità, ma se ne trovano delle più e delle meno profonde. Le cellule glandolari della mucosa, viste a forte ingrandimento (500 diam. circa) hanno una forma press’ a poco elittica e tappezzano |’ in- terno degli alveoli (tav. VII, fig. 6 a). La submucosa è in massima parte formata da fibre elastiche, ed in essa si notano molti vasi ‘sanguigni, nonchè numerose lacune linfatiche. Lo strato dei muscoli longitudinali vi è sviluppato meno che nello stomaco, ma invece predominano il tessuto connettivo ed il tessuto elastico, nonchè lo strato dei muscoli circolari. Gli strati della sierosa non sembrano differire di molto da quelli che circondano lo stomaco nella sua porzione pilorica. Se ora passiamo in rivista una sezione trasversale di una delle valvole a spirale (tav. VII, fig. 9), vediamo ripiegature e rilievi della mucosa formare un esteso reticolo a numerose cellette, di con- figurazione simile a quelle descritte precedentemente, solo ne differiscono per le cellule da cui sono ricoperte. Desse rive- stono tutta la superficie della valvola a spirale, seguendone i rilievi e gli abbassamenti. La loro grandezza è inferiore a quella delle cellule che tappezzano le ripiegature della mucosa dell’ in- testino medio (prima porzione); ed inoltre, gradatamente che ci avviciniamo alle ultime spire valvolari, assumono una tendenza a cornificarsi. Le cellule tappezzanti gli alveoli degli ultimi tratti valvolari resistono anche per più giorni ad una soluzione al 40 °/, di potassa caustica, senza alterare la loro forma poliedrica. Si è già detto più sopra che, approssimandosi grado grado alle ultime spire valvolari, la profondità delle cripte diminuiva, ed invece aumentava lo spessore della submucosa. SULLA CEPHALOPTERA GIORNA 529 In quest’ ultima parte di intestino valvolare i villi sono piu numerosi, ed aumentano sempre piu in ragione che ci avvici- niamo alla porzione terminale. Le ripiegature della mucosa sulla cloaca si fanno sempre meno accentuate, finché scompariscono del tutto. Un epitelio pa- vimentoso, in parte cornificato e di forma poliedrica, ricopre tutta quest’ ultima porzione di mucosa. Le fibre degli sfinteri cloacali in forma d’imbuto, dei quali si è piu sopra parlato, sono in massima parte di tessuto elastico e hanno una disposizione circolare. Volendo ora riassumere brevemente le particolarità anatomiche del così detto « fractus intestinalis » della Cephaloptera Giorna, e fare un po’ di confronto con quello di altri Plagiostomi, spe- cialmente Batoidei, emergono i seguenti fatti : Il tratto intestinale non è più rettilineo come negli Olocefa- lidi (Chimaera monstrosa), ma presenta già un fondo cieco in vicinanza della porzione pilorica dello stomaco, che può consi- derarsi come una dilatazione delle pareti del tubo gastrico; ed inoltre, come avviene nei Selaci, la prima porzione dell’ inte- stino medio è ripiegata ad ansa; ciò che costituisce un carattere già elevato nella scala zoologica. Esiste poi una seconda porzione di intestino medio (intestino valvolare) con un calibro molto voluminoso, provvisto di numerose spire valvolari, e forse più numerose che in tutti gli altri Selaci. L'utilità fisiologica di questa disposizione apparisce assai chia- ramente; poichè essendo la Cephaloptera Giorna un Plagiostomo poco sviluppato in lunghezza ed invece molto in larghezza, ed il consumo organico essendo in ragione della mole dell’ animale, ne consegue che il tratto intestinale, senza presentare molteplici anse, è munito di mezzi disposti in modo da aumentare la su- perficie secernente ed assorbente. Ad avvalorare ciò si aggiungono non solo le molteplici ed alte pieghe longitudinali della mucosa dello stomaco (porzione cardiaca), ma ancora gli stipati e lunghi tubuli glandolari, il fondo cieco dello stomaco, i villi intestinali, nonchè tutte quelle piccole Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.7, Vol. X (25 Febbraio 1891) 34 530 F. MAZZA piegature della mucosa che unendosi fra loro, quelle longitudi- nali con quelle trasverse, danno origine ad un infinito nu- mero di cripte. Come negli altri Plagiostomi, non è ancora avvenuta alcuna | differenziazione fra le cellule glandolari del collo del tubulo e quelle del fondo, ma però vi è una differenza fra quelle che tappezzano i tubuli glandolari della porzione cardiaca dello sto- maco, e quelle che ne rivestono i tubuli del fondo cieco, essendo le prime di forma poliedrica, le seconde di forma ton- deggiante. Non esistono nello stomaco (per quanto mi risulta) plaghe sprovviste di glandole, come il Leydig osservò in altri Plagiostomi. V’ ha somiglianza colle glandole dello stomaco della Dasybatis clavata, studiate dal Cattaneo, poichè anche nella Cephaloptera Giorna le glandole sono lunghe, stipate fra loro, e formate da cellule relativamente grandi. I tubuli glandolari dello stomaco differiscono da quelli che si osservano nella Torpedo narce in cui si trovano molto più larghi. Esistono villi intestinali come nella Laeviraia oxyrrhynchus, nello Spinax niger e nel Trygon pastinaca. Riguardo poi agli organi che formano il sostegno della mu- cosa intestinale, quelli della Cephaloptera Giorna differiscono da quelli di parecchi Batoidei per la mancanza delle fibro-cartilagini, sostituite invece da tessuto elastico. Rispetto agli strati muscolari del tratto intestinale, esiste una somiglianza fra la Laeviraia oxyrrhynchus e la Cephaloptera, poichè tanto nell’una che nell'altra lo strato dei muscoli lon- gitudinali è molto più potente che quello dei circolari. L’ esistenza poi di muscoli striati nell’ esofago, rende simile quello della Cephaloptera a quello del Dentex vulgaris, del Gobius niger, dell’ Hippocampus, del Zeus faber e del Polypterus. Per ultimo merita speciale menzione la cornificazione dell’ epi- telio delle spire valvolari. (Museo Zoologico dell’ Università di Genova, Dicembre 1890). SULLA’ CEPHALOPTERA GIORNA 531 INDICAZIONI BIBLIOGRAFICHE INTORNO ALL INTESTINO DI ALCUNI PESCI Ba.rour F. M. A preliminary account of the development of the Elasmobranch Fishes. London, 1876. » » A monograph of the development of Elasmobranch Fishes. London, 1878. » » A Treatise on comparative Embryology. London, 1879-80. Barra. Beitrag zur Entwickelung der Darmwand. — Sitz. der Wiener Akademie von Wissenschaften. Vol. LVII. Carraneo G. Comunicazione preventiva sullo sviluppo dell’inte- stino dei pesci. Bollettino scientifico. Pavia, marzo 1886. — Sulla formazione delle cripte intestinali negli embrioni del Salmo salar. Rend. Istit. Lomb., Seduta 29 aprile 1886. — Sulla esistenza delle glandole gastriche nell’Accipenser e nella Tinca vulgaris — Rend. Ist. Lomb.; 22 luglio 1886. 3 » Ulteriori ricerche sulla struttura delle glandule peptiche dei Selaci, Ganoidi e Teleostei -— Bol- lettino Scientifico N. 3 e 4, settembre e dicembre 1886. Cuvier G. Lecons d’ anatomie comparée. Paris, 1799-1805. Cuvier et VALENCIENNES. Histoire naturelle des Poissons. Paris, 1828-49, Vol. 1. ; Epineer L. Ueber die Schleimhaut des Fischdarmes, nebst Bemer- kungen zur Phylogenese der Driisen des Darmrohres. Archiv fur mikroskopische Anatomie. Vol. XIII, 1877. » Zur Kenntniss der Drusenzellen des Magens. Archiv fur mikroskopische Anatomie. Vol. XVII, 1880. Fosrer and BaLrour. The elements of Embryology. London, 1874. Srannius. Zootomie der Fische, 1854. oe F. MAZZA F. Leypie. Beitrage zur mikroskopischen Anatomie und Entwicke- lungsgeschichte der Rochen und Haie. Leipzig, 1852. » Lehrbuch der Histologie des Menschen und der Thiere. Frankfurt a. M., 1857. GareL I. Recherches sur l’anatomie générale comparée et la signification morphologique des glandes de la mu- queuse intestinale et gastrique des animaux vertébrés. Laboratoire d’Anatomie générale de la Faculté de médécine de Lyon. Paris, 1879. GEGENBAUR C. Grundzùge und Grundriss der vergl. Anatomie. Leipzig, 1870 e 1878. KowaLEwsKy A. Sviluppo dell’ Acanthias vulgaris e del Mustelus laevis (in russo). Società dei Naturalisti di Kiew, 1870. | PARKER J. On the intestinal spiral valve in the genus Raia. Transactions of the zoological Society. London. Vol. XI, pag. 49-61. Pitiiet. Sur la structure de l’intestin de quelques poissons de | mer. Bulletin de la Société zoologique de France. Paris, 1885. | Ricci N. Intorno alla speciale forma e struttura dello stomaco di alcuni pesci. Rendiconti dell’Accademia delle scienze fisiche e matematiche di Napoli, 1872. SaLeNsKI W. Sviluppo dell’ Acipenser ruthenus. Atti della Società dei Naturalisti di Kasan, 1878-79 (in russo). — Zur Embryologie der Ganoiden (Acipenser) Zoolo- gischer Anzeiger. Vol I, n 11) 12) 13, Scuuttz A. Zur Entwickelungsgeschichte des Selachiereies. Archiv fur mikroskopische Anatomie. Vol. XI, 1875. Wyman. Observations on the development of Raja bates. Memoirs of the American Academy of Arts and Sciences. Vol. IX, 1864. RarHKE H. Zur Anatomie der Fische. Muller’s Archiv fur Ana- tomie und Physiologie, 1837. SULLA CEPHALOPTERA GIORNA 583 SPIEGAZIONE DELLE TAVOLE TavoLa VI. Fig. 1 A. B. Tubo gastro-enterico della Cefalottera sezionato longitudinalmente. A - a Papille faringee. b Mucosa esofagea pieghettata in senso trasversale. c Cingolo gastro-esofageo. d Pieghe longitudinali della mucosa (regione cardiaca dello stomaco) colle scissure trasverse. e Seconda porzione dello stomaco colla mucosa formaute pieghe disposte trasversalmente. f Fondo cieco dello stomaco. g' Rilievi delle pareti dello stomaco (porzione pilorica) formanti le valvole a colonna. h Intestino medio (prima porzione). î Sbocco del canale coledoco. / Porzione di peritoneo. h Intestino medio (prima porzione). b Id. (seconda porzione). ° c Tratto dove le pareti della seconda porzione hanno maggiore spessore e formano uno sfintere. d Valvola a spirale. e Porzione centrale della valvola a spirale, che mostra i frastagliamenti del margine libero. f Vasi sanguigni delle spire valvolari. g Dilatazione cloacale. i Elevazioni della mucosa e delle pareti intestinali a formare come due imbuti coll’evasatura rivolta verso la parte anteriore dell’ intestino. 534 F. MAZZA Fig. 2 A. Sezione trasversale delle pareti dello stomaco (porzione cardiaca) a livello delle pieghe longitudinali della mucosa (300 diam.). a Sepimenti mandati dalla submucosa fra le pareti dei tubuli glandolari. 6 Pareti dei tubuli glandolari. c Muscularis mucosae. d Colonne connettivali che dalla sierosa si dirigono verso la mucosa. e Fasci di muscoli longitudinali formanti uno strato potente. f Piccole villosità formate dalla submucosa. Fig. 2 B. Sezione trasversale dei tubuli glandolari. a Lume del tubulo. b Cellule glandolari tapezzanti le pareti interne del tubulo. c Trabecole di tessuto connettivo e di tessuto elastico che formano il sostegno dei tubi. 2 B' Una medesima sezione, vista a forte ingrand. (800 diam.), per dimostrare la forma delle pareti del tubulo, e la figura delle cellule glandolari (a, 6, c come nella fig. 2 B). d Pareti del tubulo. Fig. 3. Sezione attraverso agli alveoli formati dalla mucosa. a Pieghe della mucosa formanti un reticolo a maglie abbastanza larghe. b Cellule tapezzanti le pareti interne del reticolo. c Lume del reticolo. TavoLa VII. Fig. 4. Sezione trasversale di una valvola spirale. a Superficie superiore della valvola. b Superficie inferiore. i c Alveoli formati dalle pieghe della mucosa. SULLA CEPHALOPTERA GIORNA 599 Fig. 4. d Cellule tapezzanti gli alveoli. e Rilievi della mucosa, aumentanti la superficie del piano inferiore della valvola. f Tessuto formato in parte da lamine di tessuto elastico e in parte da connettivo formanti il sostegno della mucosa. Fig. 5. Sezione trasversa dell’ esofago. a Rilievi della mucosa. b Infossamenti della medesima e formazione di cripte. c Cellule epiteliari che tappezzano la mucosa. d Tessuto in parte connettivo, in parte elastico formante la submucosa. e Strato circolare composto di muscoli striati. f Strato dei muscoli longitudinali. g Strato di connettivo. Fig. 6. Sezione trasversa dell’ intestino medio (prima porzione). a Cellule di forma elissoidale che tappezzano i rilievi della mucosa. c Sollevamenti della mucosa. d Submucosa formata in massima parte di lamine ela- stiche. Esse formano una fitta maglia, le punteggia- ture della figura indicano le fibre elastiche che fu- rono tagliate trasversalmente. e Fasci di muscoli longitudinali, tagliati trasversalmente ed immersi nel tessuto connettivo e nel tessuto ela- stico. Lo strato dei muscoli circolari non è rappre- sentato nella figura. f Lacune linfatiche. Fig. 7. Sezione trasversale delle pareti dello stomaco a livello delle pieghe longitudinali della mucosa. a Cellule glandolari che tappezzano le pareti del tubulo. b Muscularis mucosae. c Lacune linfatiche. 536 ; F. MAZZA Fig. 7. d Fasci di muscoli longitudinali. e Connettivo e muscoli circolari. f Lamina sierosa. | Fig. 8. Sezione di una serie di papille faringee. a Rilievi della mucosa. b Abbassamenti della medesima. c Cellule epiteliali che seguono l'andamento della mucosa. d Pigmento di colore castagno oscuro simile al pigmento cutaneo dell’ animale. e Tessuto connettivale ed elastico della submucosa. Fig. 9. Porzione della superficie inferiore di una valvola a li- vello dei frastagliamenti del margine libero, vista a piccolo ingrandimento. a Rilievi in forma di colonnette. b Infossature corrispondenti agli infossamenti. c Sollevamenti a creste della mucosa, disposti 'in serie longitudinale. d Alveoli formati dalle pieghe della mucosa. Fig. 10. Sezione trasversa della mucosa in vicinanza del fondo cieco dello stomaco. a Colonne connettivali formate da pieghe della mucosa. b Pareti dei tubuli tappezzati da cellule tondeggianti e diverse da quelle della porzione cardiaca dello stomaco. c Connettivo ed elastico della submucosa. d Muscoli longitudinali. Fig. 8. Papille faringee viste a grandezza naturale. VIAGGIO DI LEONARDO FEA IN BIRMANIA E REGIONI VICINE XXXIII. Enumération des Dyytiscidae ei Gyrinidae recueillis par M. LEONARDO FRA, dans ses voyages en Birmanie et régions voisines, par le Dr. M. REGIMBART. Une première liste des espéces recueillies dans cette région par M. Fea, jusqu’en 1887, a déjà paru le 10 septembre 1888 dans le volume VI (2.®° Série) de ces « Annali ». Aujourd’hui ayant sous les yeux les espéces récoltées en 1887-1888, pro- venant principalement de la région montagneuse des Carin (Karengs) entre les vallées du Sittang et du Salween, je vais décrire les espéces nouvelles et y réunir les autres deja indiquées, afin de présenter une énumération compléte de tout ce qui a été pris. | HALIPLIDAK. 1. Haliplus pulchellus, Clk., Trans. Ent. Soc., 3 ser. I, 1863, p. 418. — oceanicus, Régb., Not. Leyd. Mus. 1886, vol. VIII, p. 139. Un seul exemplaire: Rangoon (1887). DYTISCIDAE. 2. Hydrocoptus bivittis, Motsch. — Sharp, On Dyt. p. 262. Bhamò, sur le fleuve Irawadi (Nord de la Birmanie) (juin 1885). 3. Hydrocoptus subvittulus, Motsch. — Sharp. Toungoo, sur le fleuve Sittang (19° lat. S.) (1888). Ro ee he ee ee SED I FIRE IM 538 M. REGIMBART 4. Hydrocoptus rubescens, Clk. — Shp., On Dyt., p- 263. Bhamò (juin 1885); Rangoon (1887). 5. Canthydrus festivus, Regb., Ann. Mus. Civ. Genov., ser. 2, vol. VI, 10 septembre (1888), p. 610. Rangoon (1885 et 1886); Palon, a peu prés a 50 kil. de distance au Nord de Rangoon (1887). 6. Canthydrus flavus, Motsch. — Shp., l. c., p. 279. . Rangoon (1886 et 1887); Palon (Pegù) (1887). 7. Canthydrus flammulatus, Shp., l. c., p. 278. Bhamò (1885); Rangoon (1886). 8. Hydrocanthus indicus, Wehncke — Shp., l. c., p. 279. Bhamò (1885); Rangoon (1886 et 1888). 9. Laccophilus pellucidus, Régb., 1. c. p. 610. Bhamò (1885); Kawkareet (Tenasserim sept., vallée de l’ Houngdarau) (1887). 10. Laccophilus rufulus, Régb., 1. c., p. 611. — Dans ma des- cription j'ai oublié de mentionner la ponctuation fine qui couvre le dernier tiers des élytres et qui est surtout trés marquée chez des exemplaires recus derniérement du Bengale par Mr. Séverin. Teinzò (4 15 kil. à peu prés au N. E. de Bhamò, sur le fleuve Moolay) (1885); Rangoon (1887). 11. Laccophilus birmanicus, Régb. n. sp. — Long. 4°/, mill. Ovalis, latus, postice attenuatus, sat convexus; supra tenuiter et parum profunde reticulatus; areolis duplicibus; infra testaceus, coxis posterioribus infuscatis. Capite et pronoto rufis, hoc secundum basim in medio transversim nigro notatus; elytris nigricantibus, plus minus (praecipue ad latera) testaceo irroratis, limbo, fascia subbasali lata flammulata et ad suturam anguste interrupta, altera fascia postmediali irregulari, notulisque ad apicem laete testaceis ; antennis pedibusque testaceis, posterioribus infuscatis. DYTISCIDAE DE BIRMANIE 539 Trés jolie espéee ressemblant beaucoup au L. Baeri, Réegb. de Manille, mais plus grande et plus atténuée en arriére et un peu différente comme coloration. Le dessus du corps trés brillant est couvert d’une double réticulation assez faiblement imprimée, mais néanmoins distincte; la téte est d’un jaune testacé vif avec deux lineaments obscurs en forme d’accent circonflexe dés le sommet; le pronotum de méme couleur est trés faiblement obscurci en avant, mais orné au milieu de la base d'une étroite bande noire un peu relevée aux extrémités. Les élytres sont noires, plus ou moins couvertes d’irrorations fauves, bordées de jaune, on y remarque en outre une large bande sub-basale a bords très ondulés et étroitement interrompue a la suture; après le milieu est une seconde bande trés irrégulière, irrorée de noir, plus large en dehors où elle se réunit a la bordure qu’en dedans où elle n’atteint pas tout à fait la suture; au sommet sont quelques taches irréguliéres jaunes; en avant de la seconde bande est une tache noire très intense située contre la bordure, et souvent il existe d’autres condensations très noires le long du bord postérieur de la bande sub-basale. Les pattes sont fauves, les postérieures plus foncées; le dessous du corps est d’un testacé fauve, avec les hanches postérieures fortement rembrunies. Cette espéce se rapproche aussi du L. chinensis, Boh.; mais elle est beaucoup plus foncée et les bandes sont plus larges et mieux marquées. Elle doit également étre très voisine du L. sia- mensis, Shp. de Bangkok, mais elle s’en distinguerait surtout par la bande basale du pronotum dont le Dr. Sharp ne fait nullement mention dans sa description. Montagnes des Carin, détroit des Cheba, a 1000-1100 métres d’altitude (1888). 12. Laccophilus planitarsis, Régb. n. sp. — Long. 3 mill. Regulariter ovalis, parum convexus; supra nitidus, reticulatione duplici instructus; infra rufo-testaceus, coxis posterioribus nigri- cantibus, pedibus rufis, tarsis posterioribus vix obscurioribus, latis et fortiter planatis. Capite et pronoto flavis, hoc secundum basim transversim nigro signato; elytris nigris post medium tenuiter 540 M. REGIMBART punctulatis, limbo , fascia transversali postbasali integra et postice flammulata, altera postmediali irrequlari disintegrata et suturam non attingente apiceque testacers. La double réticulation qui couvre tout le dessus du corps est bien imprimée, les petites aréoles rondes, les grandes polyédriques; de plus sur la seconde moitié des élytres sont de petits points peu serrés et placés irréguliérement; la téte présente en arrière deux linéaments obscurs en accent circonflexe et assez peu. di- stincts; le pronotum a une bande basale médiane noire trés-nette. La bande postbasale des élytres peu large se joint largement a la bordure jaune et ne s’interromp pas a la suture; son bord postérieur est très ondulé, tandis que l’antérieur un peu concave est presque entier; la seconde bande, située avant le milieu de la seconde moitié, est formée par la juxtaposition de quatre ou cing taches allongées, se réunit largement a la bor- dure, mais sinterromp avant la suture; la bordure marginale se dilate sensiblement entre les deux bandes d’abord, puis en arriére de la seconde jusqu'au sommet, sans cependant toucher la suture qui reste noire. Le dessous du corps est d’un fauve assez clair, avec les hanches postérieures noiratres; les tarses posté- rieurs sont remarquablement aplatis, larges et trés-fortement lobes. Cette petite espéce est très voisine du £. basalis, Motsch., mais cependant elle me parait distincte par sa forme plus ré- guliérement ovale et nullement atténuée en arriére, par ses tarses postérieurs plus largement aplatis, par la couleur noiràtre des hanches post‘rieures, par la bande basale noire du pronotum, par la bande postbasale des élytres non interrompue et enfin | par la ponctuation fine, mais bien visible, qui couvre le dernier tiers au moins des élytres. Rangoon (1887). 13. Laccophilus solutus, Shp., 1. c. p. 315. Bhamò (Aoùt 1885). 14. Laccophilus parvulus, Aubé. — Shp., L c. p. 312. Rangoon (Mai 1885). DYTISCIDAE DE BIRMANIE 54] 15. Hydrovatus tinctus, Shp., On Dyt. p. 828. — Je rapporte a cette espéce qui m’est inconnue, mais avec doute, un seul exemplaire qui répond assez bien a la description de Sharp et qui différe de lH. sumatrensis, Shp. par sa taille un peu plus petite, sa couleur moins foncée, la réticulation très-obsoléte sur le pronotum et absolument nulle sur les élytres qui sont trés peu acuminées. Palon (Pegu) (1887). 16. Hydrovatus subtilis, Shp., l. c. p. 329. Rangoon (1837). 17. Hydrovatus acuminatus, Motsch. — Shp. l c. p. 326. Rangoon (1886). 18. Hydrovatus acutus, Shp. |. c. p. 330. Rangoon (1886). Ces trois derniéres esp3ces, ainsi que plusieurs autres voisines deviennent très difficiles 4 séparer, lorsqu’ on est en présence d'un bon nombre d’exemplaires venant de localités différentes. On trouve une foule d’exemplaires intermédiaires qu’il est im- possible de rapporter surement a l’un ou è l’autre. 19. Hydrovatus ferrugatus, Régb., Ann. Soc. Ent. Fr., 1877, p. LXXIX et 360 (elevatus Shp., L c., p. 328). Rangoon (1886). 20. Hydrovatus pumilus, Shp. l. c. p. 331. — Je rapporte avec doute a cette espèce un exemplaire d’assez grande taille qu’on pourrait également rapporter au parallelus, Shp. Toungoo (1888). 21. Hydrovatus fulvescens, Motsch. — Shp., l. c. p. 326. — Un exemplaire rapporté également avec doute. Rangoon (1886). 22. Hydrovatus laccophiloides, Régh., Ann. Mus. Civ. Genov., sere Vole Vi pee Ole. Bhamò (juin 1886). 542 23. Hydrovatus castaneus, Motsch. — Shp. l. c. p. 334. Rangoon (1886, 1887 et 1888). M. REGIMBART _ 24. Bidessus Gestroi, Régb., Ann. Mus. Civ. Genov., ser. 2, | vol. VI, 1888, p. 613. Rangoon (1886). 25. Bidessus guttulatus, Régb., n. sp. — Long. vix 2 mill. Ovalis, latiusculus, parum convecus, rufo testaceus, mitidus. Capile subtiliter reticulato, sparsim tenuiter punctulato, clypeo late rotundato, leviter et regulariter incrassatim reflexo, utrinque postice foveolato; antennis totis rufis, sat gracilibus. Pronoto ad basin nigro bisignato, sat tenuiter sed postice fortiter punctato, stria an- gulata in elytris breviter prolongata, lateribus obliquis, fere rectis. Elytris sordide griseis ad latera flavis, ad basin et suturam vage obscurtoribus, guttis obscuris et vagis fere undique ornatis, fortiter dense et regulariter punctatis, minime reticulatis vix visibiliter pu- bescentibus, stria suturali nulla. Cette espéce a exactement la forme de notre B. Goudoti, Aubé, mais elle est un peu plus grande et manque de strie suturale, ce qui la place dans le groupe du B. cribrosus, Schm., dont elle se rapproche pour la coloration, avec une forme beaucoup moins large. La couleur de tout le corps est le roux testacé pale, avec les élytres plus grises, irréguliérement rembrunies le long de la base et de la suture et marquées chacune de 8 ou 10 taches petites et noiràtres disséminées un peu partout, sauf sur le bord. externe qui reste assez largement roux; le long de la base du pronotum, au milieu, est une bande étroite noiràtre dilatée è ses deux extrémités. La ponctuation est très fine et écartée sur la téte, plus marquée et plus dense sur le pronotum ou elle est trés grosse en arrière, grosse, serrée et réguliere sur toute la surface des élytres; la téte seule est très finement ré- ticulée. Le clypeus est largement arrondi, légerement relevé et épaissi sur toute sa largeur, avec une forte fovéole de chaque coté en avant et en dedans des yeux.. Les antennes gréles, chez le seul exemplaire que j'ai sous les yeux et que je crois un male, DYTISCIDAE DE BIRMANIE 5438 ont une structure particuliére: le 2° article est le plus large, le 4° Je plus petit, les 5°, 65,5, 8° et 95 un peu renflés au bord antérieur, le 11° lanceolé et aigu. La strie du pronotum est coudée et prolongée assez brièvement sur les élytres. Cet insecte doit étre extrémement voisin du B. perforatus, Shp. de Chine (Kiu-kiang), mais l’insuffisance de la description m’empéche de le reconnaitre d'une facon absolue. Il se rapproche aussi comme coloration et comme forme d’antennes du B. bufo, Shp., de Ceylan et Bengale; mais ce dernier est beaucoup plus élargi, oblong, subparalléle, avec le pronotum transversalement déprimé au devant de la base et longitudinalement le long des bords latéraux qui sont trés fortement arrondis; de plus chez ce dernier le dessus du corps est finement, mais sensiblement réti- culé et les antennes sont plus épaisses. Toungoo (1888). 26. Bidessus orientalis, Clark. — Shp., On Dyt. p. 358. Rangoon (1888). 27. Hyphydrus lyratus, Schartz. — Shp. Ve Os Siete Bhamò (1885). 28. Hyphydrus birmanicus, Régb., |. c. p. 614. Bhamò (1885); Monts des Carin, détroit des Chebà (1888). 29. Hyphoporus elegans, Régb., |. c., p. 615. Bhamò (1885). 30. Platynectes princeps, Régb., I. c., p. 615. Montagnes des Catcin, a N. E. de Bhamò (1886); Tenasserim: Plapoo, sur le Mont Mooleyit 4 1200 métr. s. m. (1887). 31. Lacconectes basalis, Motsch. — Shp., l. c., p. 598. Shenmaga sur le fleuve Irawadi (Nord de la Birmanie) (1885); Teinzò (1886); Palon (1887); Monts des Carin, détroit des Cheba (1888). 544 32. Lacconectes lividus, Régb., n. sp. — Long. 41/, a 5 mill. Ovalis, sat latus, depressus, rufus, nitidus, supra persubtilissime reticulatus, tenwiter punctulatus; capite postice, pronoto in medio leviter obscurioribus, elytris livide rufo-fuscis, ad latera et basin “page plus minus dilutioribus, sutura anguste rufa, punctorum se- riebus duabus tmpressis. Cette espéce que j’avais considérée a tort comme le L. fulve- scens, Shp. (Ann. Mus. Civ. Genov., ser. 2, vol. VI, 1888, p. 616), est une espéce nouvelle. Elle est très voisine du L. basalis, Motsch., mais s’en distingue par sa taille moins grande, sa forme beaucoup moins large, la coloration plus foncée des élytres dont la bande basale rousse est plus vague et aussi par l’absence des M. REGIMBART deux taches noiràtres situées le long du bord externe de chaque élytres vers le milieu. Monts des Carin, detroit des Cheba (1888) ; Kawkareet (Tenasse- rim) 1887; Palon (1887). 33. Copelatus tenebrosus, Régb., Not. Leyd. Mus. II, p. 210; PV GUSULES Sip eee oO. Toungoo (1888); Palon (1887). Les exemplaires de cette dernière localité, tous plus ou moins immatures, sont plus pales et en méme temps plus étroits; de plus la ponctuation et la réticulation de la téte sont plus fortes et la strie interne plus longue commence presque a la base. 34. Copelatus Feae. Régb., |. c., p. 616. Shwegoo, sur le fleuve Irawadi, sous la méme latitude que Bhamé (1885); Bhamo (1886). 35. Rhantus pulverosus, Steph., — discicollis, Aubé; au- stralis, Aubé. i Montagnes des Carin, détroit des Asciuii Cheba, 1200 a 1300 mt. (1888). | 36. Hydaticus Fabricii, Macl. (rw/u/us, Aubé). Rangoon (1885); Montagnes des Carin, détroits des Chebà et des Asciuii Cheba (1888). DYTISCIDAE DE BIRMANIE 545 37. Hydaticus incerius, Régh., 1. c., p. 617. Bhamò (1886). 38. Hydaticus vittatus, Fab. Bhamò, Montagnes des Catcin, a l’Est de Bhamò (1886); Palon (1887); Montagnes des Carin, détroits des Cheba et des Asciuli Cheba (1888). 39. Hydaticus epipleuricus, Régb. n. sp. — Long. 15!/, mill. Latissime ovalis, subrotundatus, haud attenuatus, ad latera prae- cipue fortiter depressus; supra niger, opacus, in medio anguste nitidulus, clypeo transversim flavo, labro ferrugineo; infra piceus, abdomine utrinque obscure rufo triguitato, epipleuris pedibusque fusco-ferrugineis, antennis palpisque rufis; supra undique subtilis- sime reticulatus, tenwiter dense punctulatus, ceterum in capite et pronoto corrugatus et in elytris sparsim sub-obsolete punctatus ; epipleuris latissimis, laminatis; pronoto brevissimo. L tibiis anticis articulis 1, 2, 3 rotundatim dilatatis, subtus cupulis parvis fere aequalibus, instructis; imtermediis parum dilatatis, subtus cupulis minutis bisertatim dispositis. i Cette espéce fort remarquable, quoique de sombre couleur, doit se rapprocher beaucoup de l’/. dineutoides, Shp., de Borneo, que je ne connais pas. La forme du corps est trés-largement ovale, sans atténuation aux deux extrémités, très peu convexe et méme tres déprimée sur les bords à cause de la grande lar- geur des épipleures qui sont proportionnellement aussi développés que chez un Platambus. La couleur est d’un noir un peu glauque et méme un peu olivàtre en dessus, opaque, sauf sur le milieu du pronotum et la région suturale qui sont plus bril- lants; tout le dessus du corps est couvert d’une réticulation fort subtile mais bien imprimée qui contribue à donner la teinte mate; il existe en méme temps une ponctuation fine, trés im- primée, dense et répandue également; de plus on remarque sur la téte et le pronotum des corrugations plus ou moins imprimées et sur les élytres une deuxiéme ponctuation plus grosse éparse et un peu obsoléte. Le dessous du corps, qui offre à peu prés Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (26 Febbraio 1891) 35 546 M. REGIMBART la méme sculpture, avec les mémes corrugations, mais sans grosse ponctuation, est d’une teinte moins foncée; les épipleures et les pattes d’un brun ferrugineux, les antennes rousses, et gréles- enfin _ le clypeus, par sa couleur d’un jaune vif, tranche sur la teinte générale. C'est a peu près la coloration du Cybister brevis, Aube. Cet insecte forme un groupe a part que je crois devoir placer entre les Hydaticus du groupe vitiatus, Fab. et les Sandracottus, Shp. La femelle m’est inconnue. Sud du Tenasserim : Malewoon, Ete 1888. 40. Rhantaticus signatipennis , Cast. Bhamò (1885). 41. Sandracottus Hunteri, Shp., var. fasciatus, Fab., Aubé. Monts des Catcin a l'Est de Bhamo (1886). 42. Eretes sticticus, L. Pegu: Tikekee (1887). 43. Cybister limbatus, Aube. Monts des Catcin (1886); Prome (Pegu). 44. Cybister Guerini, Aube. Pegu: Palon (1887). 45. Cybister gracilis, Sharp, |. c., p. 742. Rangoon (1887). 46. Cybister sugillatus, Er. (disignatus, Aube). Montagnes des Carin, détroit des Asciuii Chebà (1888). 47. Cybister convexus, Shp., l. c., p. 718. Montagnes des Carin, détroit des Asciuii Cheba (1888). GYRINIDAE DE BIRMANIE 547 GYRINIDAK. 1. Dineutes spinosus, Fab. Nord de la Birmanie: Teinzò, Bhamo, Katha; Pegu: Rangoon (1885-86), Palon (1887); Toungoo (1888); Tenasserim septentr.: Kawkareet (1887). 2. Gyrinus smaragdinus, Régb., n. sp. — Long. 4-5 mill. Ovalis, latus, crassus, valde convexus; supra pernitidus, laevis, nigro-aeneus, wridescens, ad latera praecipue late viridi-fulgens; infra nigro-piceus, pectore medio, abdominis apice epipleurisque plus minus ferrugatis, pedibus rufis. Clypeo corrugato, labro ar- genteo ciliato, fronte oculis multo angustiore, in medio bifoveolata. Prothorace brevissimo, transversim fortiter ante medium impresso, . postice vix sinuato, sed in regione scutellari sat fortiter producto. Scutello mediocri, triangulari. Elytris late ovatis, ventricosis, fortiter convexis, ad apicem truncalis, angulo externo obtuso, rotundato, sat deleto, suturali recto, haud deleto; seriebus punctorum bene impressis, sex exlernis fortiter canaliculatis et punctis multo majoribus et approximatis instructis, intervallis sex externis elevatis; margine laterali angusto, postice plica obliqua elevata diviso et ad angulum exlernum angustissime desinente. Cette ravissante espéce est de beaucoup la plus richement colorée des Gyrinus. En dessus cette couleur est d’un beau noir bronzé, étincelant, très irisé et chatoyant au moindre change- ment de lumiére, avec une teinte éblouissante d’un beau vert d’émeraude poudré d’or et de pourpre qui occupe surtout les cotés; en dessous c’est un noir de poix foncé avec reflet ferru- gineux plus où moins intense sur le milieu du prosternum, Vextrémité de l’abdomen et les epipleures, les pattes étant d’un roux plus ou moins foncé. La forme est briévement ovale, ven- true et trés-convexe avec l’angle thoraco-élytral assez accuse. Le front est très resserré entre les yeux et bifovéolé, l’impression transversale du pronotum en avant du milieu est très marquée et en arriére sur la ligne médiane se trouve une petite caréne 548 M. REGIMBART longitudinale plus ou moins évidente. La troncature des élytres est 4 peine convexe, presque rectiligne, avec l’angle sutural droit et l’externe obtus, arrondi, mais modérement effacé; les series ponctuées sont bien imprimées et les six exterieures forte- ment canaliculées sauf en arriére ou elles redeviennent super- ficielles; leurs points sont trés-gros et trés rapprochés dans la partie canaliculee; le rebord lateral étroit se divise en deux avant l’angle externe (ou il se termine) pour embrasser un pli saillant oblique, a peu près comme chez le G. plicifer, Lec., de Californie. Le male ne différe de la femelle que par la dilata- tion faible des tarses antérieurs, le tibia étant un peu oblique- ment rétréci ala base, avec l’angle apical externe droit et bien accuse. . _ Montagnes des Carin, détroit des Ascinii Ghecù, 1300 à .1400 met. (1888). Cette espéce existe également dans la collection du Musée de Calcutta, originaire des Monts Khasya. 3. Orectochilus corpulentus, Régb. Ann. Soc. Ent. Fr. 1883, p. 411, t. 12, f 121. — Ann. Mus. Civ. Genov., vol. VI, ser. pa. 1888, p. 619, Tenasserim: Thagatà sur le Mont Mooleyit, 400-500 m. (1887); Montagnes des Carin, détroit des Chebà (1888). 4. Orectochilus cardiophorus, Régb. Ann. Mus. Civ. Genov., vol. VI; ser. :2.8,,1888,-p. 620: Montagnes des Catcin (1886); Montagnes des Carin, détroits des Ghecu et des Asciuii Ghecù, 1200-1400 m. (1888); Tenas- serim: Plapoo sur le Mont Mooleyit, a 1200 m. s. m. (1887). Un des exemplaires 77 des Carin Asciuii Ghecù atteint 12'/, mill. 5. Orectochilus apicalis, Régh., n. sp. — Long. 12 mill. Regulariter ovalis, modice convexrus, vix antice leviter attenuatus; supra niger, nitidus, leviter aenescens, transversim tenuissime et dense reticulato-strigulosus, ad latera et elytrorum apicem punctato- tomentosus; infra nigro piceus, abdominis apice, epipleuris pedi- busque leviter ferrugatis. Labro transverso, fortiter punctato; capitis GYRINIDAE DE BIRMANIE 549 et prothoracis punctis tenuibus, densis, transversim paululum elon- gatis; elytris ad apicem vix oblique truncatis, angulo suturali recto, externo leviter obtuso, minime deleto; regione tomentosa prothoracis sat lata, antice pone oculos fortiter dilatata, elytrorum angustiore, post medium ante apicem abrupte lobatim valde dilatata, lobo antice fortiter producto subelliptico; spatio laevi latissimo, antice minus lato, postice profunde tridentato, dentis sub-aequalibus, medio suturae apicem haud attingente. Y ignotus. Q tibiis modice robustis, angulo apicali externo fere recto, eatus leviter prominulo. Cette belle espéce est reconnaissable a la disposition particuliere de la région tomenteuse sur les élytres. Sa forme est plus ré- guliéerement ovale que chez les autres espéces du premier groupe et modérément convexe. La couleur est en dessus d’un noir brillant à reflet un peu bronzé, avec la pubescence grise; toute la surface est couverte d’une ponctuation très fine, très selrée, un peu allongée transversalement sur la téte et le pronotum, se transformant sur les élytres en strioles transversales imitant une réticulation 4 mailles mal formées. La bordure tomenteuse au pronotum est assez large, presque un cinquiéme de la largeur moyenne, et se dilate assez brusquement en avant derriére les yeux, sur les élytres cette bordure plus étroite se rétrécit régu- lierement depuis la base jusqu’aux cinq sixiémes environ de la longueur où elle se dilate brusquement a angle aigu en un grand iobe demi elliptique dirigé en avant jusqu’au tiers posté- rieur de la longueur, pour gagner obliquement en dedans la suture au méme niveau transversal qu’en dehors. L’espace lisse circonscrit a ainsi la forme d’un ovale dont l’extrémité postérieure trés-large se termine en trois dents 4 peu prés égales dont la médiane ou suturale est cependant un peu plus longue et plus étroite. La troncature est faiblement oblique avec les deux angles nullement émoussés, le sutural droit, l’externe un peu obtus. La grande dimension de la seule femelle qui soit connue de cette espéce laisse supposer un male énorme dont la région to- menteuse doit différer de forme. - Montagnes des Carin, détroit des Asciuii Ghecù, 1200 a 1400 met. (1888). 550 M. REGIMBART 6. Orectochilus birmanicus, Régb., n. sp. — Long. 9 à 10/, mill. Ovalis, sat elongatus, antice et postice attenuatus, convexuss supra persubtilissime reticulatus, tenwissime dense punciulatus, nitidus , migro-aeneus, ad latera rufo marginatus; infra migro-piceus, epi: pleuris pedibusque rufis. Labro transverso, sparse punctatus, antice longe flavo ciliato; capite inter oculos obsolete bifoveolato. Prothoracis regione tomentosa sat lata, antice post oculos valde dilatata, elytro- rum ad basin angusta, postea sat regulariter oblique subundulatim dilatata et suturam paululum ante apicem attingente; truncatura leviter obliqua, rectilineari, angulo suturali recto, externo vix obtuso, leviter prominulo. tibiis anterioribus latis, brevibus, ad basin angustis, angulo apicali externo valde obtuso, tarso latissime ovato; margine tomentoso postice paululum latiore. Trés voisin des 0. procerus, Régh. et ceylonicus, Redt. Diffère du premier par la forme plus étroite, plus atténuée aux deux bouts, la taille plus petite, la bordure tomenteuse noire, large en arriére surtout, par l’angle externe de la troncature moins droit et moins saillant et par le tibia du male a angle externe trés obtus; différe du second par la bordure tomenteuse beaucoup moins large, l’angle externe de la troncature non aigu, et le tibia male moins réguliérement triangulaire à angle externe largement obtus; de plus l’O. ceylonicus est pourvu d’une réticu- lation 4 aréoles rondes beaucoup plus apparente et imprimée, dans le pointillé dense et fin qui se retrouve chez 1°O procerus. La couleur est le noir franchement bronzé et brillant, avec la bordure jaune étroite et très nette; la réticulation est d’une subtilité extrèéme, 4 peine imprimée, la ponctuation extrémement fine et dense. La bordure tomenteuse des élytres est très etroite a la base, mais ensuite elle se dilate assez réguliérement jusqu’a la suture dont elle atteint presque l’éxtremité par un bord in- terne oblique assez régulier, mais faiblement sinueux surtout chez le male où il est un peu plus convexe, ce qui rend l'espace lisse cordiforme un peu plus acuminée dans ce sexe. L’angle externe de la troncature est a peine obtus et très légérement saillant. Chez le male le tibia antérieur est large, court, trés fortement retréci 4 la base aux dépens du bord interne, avec GYRINIDAE DE BIRMANIE 551 Vangle apical externe très largement ouvert, mais non effacé (complétement arrondi chez la femelle); le tarse largement ovale. | Montagnes des Carin, détroit des Ghecu (1888). 7. Orectochilus cribratellus, Régb., n. sp. — Long 5 4/, a 6 mm. Ovalis, postice oblique attenuatus, modice convexus; supra niti- dulus, viridi-aeneus, ad latera anguste rufo-marginatus, pronoto n medio transversim late violaceo et opaco, persubtilissime (in elytris indistinete) reticulatus, fortiter et dense cribrato-punctulatus; infra nigro-ferrugineus, pedibus rufis. Labro nigro, brevi. Regione tomen- tosa prothoracis antice quam postice duplo latiore, elytrorum lata, a basi regulariter et leviter dilatata, suturam ante apicem attingente; truncatura leviter obliqua, rectilineari, angulo suturali recto, externo obtuso, minime deleto. 7 tibiis anterioribus sat latis, angulo apicali externo recto, leviter deleto, tarso parum dilatato, subparallelo. Trés voisin de lO. metallicus, Régh., cet insecte s'en distingue par sa forme moins allongée et sa bordure tomenteuse plus développée et plus dilatée en arriére, ce qui fait que le sommet de l'espace lisse n’atteint guére ques les cing sixiémes de la su- ture, tandisque chez l’espèce précédente il atteint presque les neuf dixiémes; de plus la troncature est rectiligne chez l’espéce actuelle, tandisque chez l’O. metallicus elle est sensiblement sinueuse convexe. Chez le male le tibia est assez large, mais le tarse presque paralléle est très faiblement dilaté. Montagnes des Carin, détroit des Ghecu (1888). 8. Orectochilus cordatus, Régb., l. c., p. 621. Tenasserim: Thagatà sur le Mooleyit, à 400-500 m. s. m. (1888). 9. Orectochilus Feae, Régb., |. c., p. 621. Tenasserim: Thagatà (1887); Montagnes des Carin, détroit des Ghecu (1888). aoe | M.. REGIMBART 10. Orectochilus trianguliger, Régb., 1. c., p. 622. Tenasserim : Thagatà (1887). 11. Orectochilus productus, Régb., Ann. Soc. Ent. Fr. 1883, pedone 150) Rangoon (1885). 12. Orectochilus lucidus, Régb. |. c., p. 425, t. 12, f. 131. Tenasserim: Thagatà (1887). i 13. Orectochilus marginipennis, Aubé — Régh., l. c., p. 429, 2 ooo Meu baa Bb Deux exemplaires des Montagnes des Carin, détroit des Ghecu, différent du type ordinaire de Java et Sumatra par leur taille plus grande, les élytres plus brillantes et la bordure tomenteuse plus étroite aux élytres surtout, ce qui rend l’espace lisse plus large en arriere. 14. Orectochilus scalaris, Regb., Not.-Leyd. Mus. 1880, vol. II, p. 215. Tenasserim : Kawkareet et Thagatà (1887). 15. Orectochilus villosovittatus, Régb. n. sp. — Long. 647 mill. Elongato-ovalis, ad humeros subventricosus, postice fortiter atte- nuatus, valde convecus et compressus. Supra nitidus, nigro aeneus, haud reticulatus, sat fortter fere dense punctato-tomentosus, pilis aureo-rufis, sed secundum suturam et vittas tres longitudinales obscurioribus; subtus nigro ferrugineus, abdomine, epipleuris pedi- busque rufis. Capite aeneo, reticulato, punctato et obsolete striguloso, labro sat elongato, antice late rotundato et longe rufo ciliato; pro- thorace ad basin elytris angustiore, lateribus obliquis rectis; elytris ad basin leviter inflatis, ad apicem 7 oblique truncatis, an- gulo externo obtuso, haud deleto, suturali recto, 9 multo magis oblique truncatis et prolongatis, compressis, abdomen involventibus, angulo externo magis obtuso, suturali anguste rotundato, post- medium ad suturam utrinque longitudinaliter depressis. tibiis GYRINIDAE DE BIRMANIE 553 anterioribus parum latis, angulo externo rotundato, tarso leviter dilatato. Tres voisin comme forme de lO. villosus, Mull., mais plus grand et beaucoup plus longuement atténué en arriére; la co- loration en dessus est bronzée surtout sur la téte et le prono- tum; la villosité est plus épaisse, plus longue, plus brillante , sauf sur la suture et sur trois bandes longitudinales peu marquées qui restent d’un roux foncé, la ponctuation est plus imprimée et un peu plus dense; la troncature est beaucoup plus nette et plus oblique, surtout chez la femelle dont Vangle sutural est trés prolongé quoique étroitement arrondi au sommet; de plus dans ce dernier sexe les élytres sont plus comprimées et plus enroulées, autour de l’abdomen et elles sont marquées d’une assez forte dépression longitudinale et juxtasuturale dans leur seconde moitié, d’ou il résulte que la suture est un peu carénée dans cette région. Le dessous du corps est noir ferrugineux , avec l’abdomen, les épipleures et les pattes d'un roux clair. Montagnes des Carin, détroit des Ghecu (1888). 16. Orectochilus tomentosus, Régb. n. sp. — Long. 4!/, a SL Ovalis, sat elongatus, postice oblique attenuatus, ad humeros paululum inflatus, valde convexus; supra nitidus, niger, subvio- laceus, in capite aeneo-purpureus, breviter rufo-tomentosus, lenuiter sat dense punctatus; infra nigro ferrugineus, abdomine, epipleuris pedibusque rufis. Capite reticulato, inter oculos longitudinaliter plus minus striguloso, labro modice porrecto, rufo ciliato; prothoracis lateribus obliquis, rectis; elytris ad basin paululum inflatis, postea oblique attenuatis, ad apicem oblique truncatis, truncatura convexa, exius sinuata, angulo suturali recto, externo obtuso, arguto et leviter prominulo. & truncatura paulo minus obliqua; tibiis ante- rioribus subparallelis, angulo externo leviter obtuso nec omnino deleto. Cette petite espéce est encore voisine de l’O villosus, Mull., mais outre sa taille plus petite elle se distingue par la couleur plus bleue, pourprée sur la téte, par la couleur du dessous du (asolo Li ae bee accuse, oe nt n. co 1 un peu saillant. La villosité est assez serrée, courte, : rousse, sans dessins et. les élytres enveloppent moins Vabdomer Montagnes des Carin, detroit des Ghecù (1888). | VIAGGIO DI LEONARDO FEA IN BIRMANIA E REGIONI VICINE XXXIV. MATERIALI PER LO STUDIO DEL GENERE JCHTHYURUS pi R. GESTRO Il volume VI del prezioso Catalogo di Gemminger -e Harold, pubblicato nel 1869, enumera dieci specie del genere Ichthyurus. Oggidi esse raggiungono la quarantina, e quasi una metà è dovuta al viaggio di Leonardo Fea. Egli ne ha raccolto dician- nove (1), delle quali una sola vien riferita ad una specie di Giava e le altre sono, per quanto mi consta, tutte nuove per la scienza. — i Quando Leonardo Fea stava per intraprendere il suo viaggio in Birmania, gli raccomandai vivamente di prestare speciale attenzione al genere Ichthyurus, le cui particolarità bizzarre avevano sempre destato in me molto interesse e che aveva ser- vito d’argomento ad uno dei primi lavoretti da me pubblicati (?). Egli ha corrisposto al mio desiderio nel modo il più soddisfa- cente, riportando dalle sue esplorazioni una grande quantità di esemplari spettanti a molte specie e in uno stato di conserva zione perfetta. Questi Malacodermi furono raccolti al cominciare dell’ epoca (!) Cinque di queste specie sono state pubblicate da me in questi Annali (2.2 Ser., VI, 1888, p. 119 e seguenti) e tredici sono descritte per la prima volta nel presente lavoro. .@) Note sopra alcuni Coleotteri appartenenti alle collezioni del Museo Civico di Genova. VI. Cenni sul genere Ichthyurus (Ann. Mus, Civ. Genova, 1.8 Serie, IV, ‘1873, p. 358). 556 R. GESTRO delle pioggie e tutti in regioni elevate; difatti delle 19 specie — da lui scoperte, 16 provengono dalle montagne dei Carin (fra le vallate del Sittang e del Salween) distretto dei Cheba o Biapò, | a un'altitudine fra 900 e 1100 metri, e tre dalla catena dei © monti Dana, nel Tenasserim; due sole sono comuni ai monti e alla regione bassa, essendo state trovate anche lungo il corso superiore dell’ Irawadi, a Bhamò in perfetta pianura e a Teinzò presso le falde dei monti. Non possiamo però, fondandoci su questi dati, stabilire che gli Ichthyurus siano di preferenza abi- tatori dei luoghi montuosi, perchè il Fea, raccoglitore insupe- rabile non solo, ma anche attento e perspicace osservatore, ha notato che l’apparire di questi insetti in gran numero coincide col principio della stagione piovosa e quando egli ne faceva ricerca in pianura la stagione era asciutta. Inoltre questa osser- vazione acquista maggior valore dal fatto che egli non ne ha trovato neppure uno negli altri distretti dei monti Cariani esplo- rati nell’ epoca della siccità. | Stando alle informazioni favoritemi dal benemerito esploratore, questi graziosi Coleotteri sono molto vivaci e volano molto, per SUL GENERE ICHTHYURUS 557 cui si. richiede grande prontezza per raccoglierli. Essi stanno posati sulla pagina superiore delle foglie di diverse specie di piante a cespuglio, e mai sui fiori (!), e all'avvicinarsi di qua- lunque pericolo volano via rapidamente. Il loro addome, come si vede nella figura a pagina precedente (?), sta rialzato nello stesso modo che in altri insetti in cui è lungo, non coperto dagli elitri, o armato all’ apice, come certi stafilini e le forficule; però negli Ichthyurus pare sia una posizione abituale, mentre in questi viene assunta soltanto sotto |’ influenza di certe impressioni, come |’ approssimarsi di un nemico od altro. Nella livrea degli Ichthyurus si hanno generalmente due sole tinte, il giallo e il nero; questo è raramente intenso e più so- vente nero-piceo o nero-brunastro; il giallo varia pure, essendo talvolta aranciato, oppure giallo-ferrugineo, spesso sbiadito e anche sostituito in certe specie da colore biancastro. La scultura degli elitri varia poco da specie a specie; per lo più la porzione ristretta apicale è finissimamente punteggiata, mentre il resto presenta punti più grossi e più irregolari, sovente con apparenza di una linea longitudinale liscia costiforme, e la porzione basale più fortemente scolpita si spinge, per così dire, in mezzo all’api- cale sotto forma di un angolo col vertice rivolto in addietro. Appunto per questa poca variabilità, nelle mie descrizioni io mi sono sempre trattenuto poco sul carattere della scultura. Pochi fra i Coleotteri, io credo, hanno caratteri sessuali se- condarii tanto sviluppati come gli Ichthyurus. La femmina per lo più è diversamente colorata del maschio. Spesso la tinta gialla facciale nel maschio è più estesa che nella femmina e si spinge di più al disopra del punto d’inserzione delle antenne. Gli occhi nel maschio sono più accostati che nella femmina ed il capo più incavato. Qualche volta il torace del maschio presenta qualche macchia nera discoidale, mentre nel sesso opposto è quasi tutto (1) LiIchthyurus Gestroi, Rits. di Keren (paese dei Bogos, nel Nord dell’Abissinia) fu invece raccolto dal Beccari abbondantemente sui fiori del Cissus quadrangu- laris, Schimp. ] @) In questa figura l’ insetto è ingrandito. Tanto questa, come la maggior parte delle altre, furono disegnate dal Sig. Leonardo Fea. 558 R. GESTRO nero. Più sovente il nero predomina sugli elitri del maschio — anzichè su quelli della femmina; però non possiamo stabilire regole generali a questo riguardo. La forma dell’ ultimo segmento addominale, spesso molto ca- ratteristica e che fornisce un buon elemento per la distinzione delle varie specie, cambia talvolta poco, talvolta notevolmente da un sesso all’ altro. i Ma i caratteri sessuali secondarii più spiccati e più strani li troviamo fra quelli che hanno immediato rapporto colla funzione di riproduzione. I maschi di tutte le specie di Ichthywrus cono- sciute fino al giorno d’oggi presentavano i femori dei piedi in- termedii rigonfii e stranamente foggiati (1); nelle collezioni del Sig. Fea ve ne ha una, che ho chiamato propomacrus, in cui sono di forma anormale i femori anteriori. La conformazione di questi femori ingrossati varia molto se- condo le varie specie e le figure colle quali ho accompagnato le mie descrizioni potranno darne un'idea abbastanza esatta. Qualche volta si tratta di un semplice ingrossamento; il femore cioè ha spessore maggiore di quello delle altre paia di piedi ed è più o meno fortemente arcuato. Più spesso però esso è rigonfio (in alcune specie moltissimo), profondamente scavato al lato in- terno e munito di punte o denticoli, ora situati verso la base, ara verso |’ apice, oppure lungo il margine anteriore dell’ esca- vazione. Anche il trocantere varia di forma e presenta uno 0 più denti. Le tibie dello stesso paio, più corte del femore e non esagerate in spessore, frequentemente hanno il margine interno denticolato o crenulato; in una specie (spinécrus) sono armate alla base di una spina robusta e molto lunga. Evidentemente questi grossi femori, per lo più armati al lato. interno di punte, e le tibie, anch'esse per lo più aspre per pic- (1) L’ esame dei femori intermedii presenta molta difficoltà, perchè negli esem- plari disseccati e anche in quelli conservati in alcool le tibie stanno così tenace- mente flesse sul femore che si dura fatica ad allontanarle senza contorcerle o romperle. Sarebbe quindi da consigliarsi ai raccoglitori di conservare ‘almeno qualche esemplare di ciascuna specie colle tibie in estensione, avendo cura di di- stenderle prima che dissecchi o che subisca l’azione contrattrice dell’ alcool. SUL GENERE ICHTHYURUS 559 cole sporgenze, servono nell’ atto dell’ accoppiamento. Senza dubbio è per lo stesso scopo che il lato interno del femore in una specie (urospilus) è fortemente striato; particolarità che, insieme a quella delle dentellature sul lato interno della tibia, mi aveva fatto per un momento nascere il dubbio potesse trattarsi di un apparec- chio di stridulazione, ciò che non pare davvero probabile, tanto più dopo le asserzioni del Fea, che, avendone raccolto centinaia di esemplari, non ha mai avvertito nel tenerli in mano, il più leggero suono. Molto curioso è un altro carattere sessuale secondario che viene, per quanto mi consta, segnalato per la prima volta (I. laniger) e risiede nel terzo paio di piedi del maschio, nei quali il femore è più spesso che nella femmina e la tibia, col primo articolo del tarso, è munita al lato interno di peli lunghi folti e lanosi. Il genere Ichthyurus conta due sole specie africane, una di Sierra Leone e la seconda del territorio dei Bogos nell’ Abissinia settentrionale (ora colonia italiana); tutte le altre sono asiatiche, tolta una australiana, di Gayndah, se pure è vero che essa debba riferirsi a questo genere. Una è del Giappone, tre spettano alle Filippine e le altre alle isole della Sonda, a Singapore, a Pinang, a Ceylan; ma il resto, cioè il maggior numero, appartiene alla Birmania, al Tenasserim e alla regione dei monti Cariani. Però questo predominio degli Jchthyurus nella Birmania e nelle re- gioni ad essa vicine non deve attribuirsi ad una specialità della loro fauna, bensi alla rara abilità del raccoglitore che le ha esplorate e non dubito che ricerche praticate colla stessà passione e colla stessa perizia in altri luoghi, per esempio nelle ricche isole della Sonda, condurrebbero alla scoperta di molte nuove forme. i In appendice a questo mio lavoro descrivo tre specie di Ichthyurus provenienti da Singapore e appartenenti al Museo di Leida, che mi furono inviate in esame dal mio ottimo corri- spondente signor C. Ritsema, al quale son lieto di poter espri- mere pubblicamente la mia gratitudine tanto per questa comu- 560 R. GESTRO nicazione come per il gentile aiuto di cui mi fu prodigo in altre circostanze. Aggiungo poi in fine una lista nominale di tutte le specie di Ichthyurus conosciute fino al giorno d’ oggi, a complemento di quella che il Sig. Ritsema ha pubblicato nel Maggio 1889 nel volume XI delle « Notes from the Leyden Museum ». Dal Museo Civico, 1 Febbraio 1891. 1. Iechthyurus maculicollis, GESTRO. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.2, VI, 1888, p. 119. Alta Birmania: Bhamo, Giugno e Ottobre; Teinzò, sul fiume Moolay, Maggio. Monti dei Carin (distretto dei Chebà o Biapò), altitudine da 900 a 1100 metri, stagione delle pioggie. Gli esemplari dei monti Cariani differiscono da quelli dell’ alta Birmania, che hanno servito per la descrizione, per essere più robusti e più intensamente colorati. Pochi dei maschi hanno il torace colle macchie come le ho figurate a pagina 120 del la- Ichthyurus maculicollis. Ichthyurus maculicollis. Ultimo segmento addo- Piede intermedio del o. minale della 9. Femore e tibia (!). voro citato, poichè esse per lo più si fondono in una macchia sola. Nelle femmine poi il nero predomina anche di più, tanto sul torace come sulle altre parti del corpo. (1) Tutti i femori sono rappresentati dal lato anteriore e tutti gli ultimi segmenti addominali dal disopra. SUL GENERE ICHTHYURUS 561 I femori intermedii del maschio sono gialli alla base e al lato inferiore e in vicinanza dell’apice presentano una sporgenza tridentata. 2. Ichthyurus urospilus, n. sp. ST. Nitidus, capite nigro, subtus antennas albido, supra antennarum insertionem breviter flavo, macula media nigra et carinula fere \/- formi flava, inter oculos profunde excavato et transversim tenue strio- lato; antennas fuscis, articulis tribus primis sublus flavis; thorace nigro nitido tenuissime punctulato, basi anguste lateribus latius flavo marginato, antice transversim profunde depresso, margine antico valde porrecto et elevato, disco postice late foveato; scutello fusco ; elytris opacis nigro-piceis, bast tantum flavo-marginatis, latis, parum divergentibus, intus parum emarginatis et apice parum an- gustatis, disco irregulariter punctatis, apice et lateribus tenwissime punciulatis; alis iridescentibus, leviter fumatis; abdomine supra flavo, segmentis primis medio late, caeteris basi tantum, nigro- piceis; ultimo modice diviso, nigro-piceo, macula media lata flava; - pedibus nigro-piceis, femoribus anticis et intermediis subtus albidis, his valde inflatis, intus longitudinaliter striatis, basi apophysi in- curva bidentata et dente lato armatis, tibiis femore brevioribus, mus subdentatis. Subtus flavus, pectore nigro-piceo, lateribus albido maculatis, abdominis segmentis tribus ultimis basi nigro-piceis. Long. 11!/, millim. Il capo è nero, profondamente scavato in mezzo agli occhi; biancastro sotto le antenne; al disopra della loro inserzione, per un piccolo tratto, è giallo, ma in mezzo al giallo vi è una macchia nera e al disopra di questa una carena tenue quasi a forma di \/. La parte scavata presenta alcune delicate strie trasversali e in addietro è limitata nel mezzo da una sporgenza tonda. Il torace è nero lucente; ha il margine anteriore molto rialzato e molto sporgente in avanti, quasi ad angolo; anteriormente presenta una depressione trasversale molto profonda e un’altra quasi rotonda, anch’ essa molto marcata, si trova davanti alla base; le due depressioni sono separate |’ una dall’ altra da una Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (28 Febbraio 1891) 36 562 R. Febo sporgenza abbastanza stretta. La base ha un orlo giallo stretto e la tinta gialla si estende anche in avanti sui lati, ove si al- larga di più, senza però raggiungere gli angoli anteriori. Gli. 5 piu, 55 _elitri sono opachi, nero-picei con una fascia basale stretta gialla, un po’ sfumata; sono larghi, poco smarginati internamente e poco ristretti all’ apice; su poco più della prima metà presen- tano punti irregolari; la porzione più stretta è invece sottilissi- mamente punteggiata; ma questa scul- tura rimonta lungo i margini laterali, fin quasi agli omeri. Le ali sono iride- scenti e leggermente affumicate. L’ ad- dome al disopra è giallo, coi segmenti Ichthyurus urospilus. nero-picel, 1 primi per un maggiore ltim to addomi i : : : See are "tratto, gli altri solo alla base. L’ ultimo colle punte piuttosto brevi, nero-piceo con una larga macchia mediana gialla. I piedi sono nero-picei; però i femori anteriori sono biancastri nella loro metà inferiore; gli intermedii inferiormente sono pure biancastri, con strie longitudinali pro- fonde un po’ divergenti (1), con una apofisi basale lunga e bidentata all’apice e con un dente situato più in addietro di questa. Le tibie intermedie sono più corte del femore corrispondente e nella metà apicale del loro lato interno sono Ichthyurus urospilus. 4 Paget " > Piede intermedio del 7. munite di piccoli denti. Femore e tibia. 5 S a 3 UE L’ unico maschio di questa distintis- sima specie proviene dai monti Cariani, distretto dei Chebà o Biapò. 3. Iehthyurus luctuosus, n. sp. ST. Capite nigro, subnitido, inter oculos excavato, supra anten- narum insertionem leviter angulatim producto, tbique utrinque vittula albida juxta oculos notato, subtus albido; antennis nigro-picers , (1) Nella posizione in cui il femore è figurato, queste strie non sì possono vedere. va SUL GENERE ICHTHYURUS 563 articulis tribus primis subtus flavescentibus,; thorace nigro, nitido, margine basali anguste et angulis posticis albidis, brevi, transverso, antice angustiore, margine antico rotundato et elevato, antice trans- versim depresso, postice medio et utrinque subfoveato; scutello al- bido, apice tenue emarginato et fusco-maculato; elytris lates, parum dehiscentibus, intus haud sinuatis et apice parum angustatis, nigro- piceis opacis, margine basali et humerali anguste, et apicis dimidio interno albidis; als iridescentibus extus sub-infuscatis; abdomine supra nigro-piceo, segmentorum marginibus anguste flavis, segmento ultimo nigro, profunde diviso, spinis conicis latis; subtus nmigro, maculis duabus metasterni latis albidis, abdomine nigro-piceo, segmentorum marginibus anguste flavis; pedibus nigro-piceis, fe- morum basi flavescente; femoribus anticis dimidio inferiore albidis, intermedi valde inflatis, subtus albidis, basi obsolete dentatis; tibiis ejusdem paris femore brevioribus, intus apice subcrenulatis. Long. 9'/, millim. Il capo è nero, colla fronte biancastra; in mezzo agli occhi è scavato e poco al disopra dell’ inserzione delle antenne pre- senta una leggerissima sporgenza ad angolo; fra questa e la base delle antenne si osserva per ciascun lato e lungo gli occhi una piccola striscia biancastra. Le antenne sono nero-picee, coi tre primi articoli giallastri al disotto. Il torace corto e largo, è in avanti notevolmente più stretto che in addietro; il margine anteriore è arrotondato e sporgente, la depressione trasversale anteriore è profonda e in addietro vi è una depressione rotonda nel mezzo e una fossetta corrispondente a ciascun angolo poste- riore. È liscio, nero e lucente; soltanto la base presenta un orletto sottile biancastro, che in corrispondenza degli angoli po- steriori si allarga formando una macchia tondeggiante. Lo scu- detto è biancastro, con una macchietta bruna e una leggerissima smarginatura all'apice. Gli elitri hanno una forma ben caratte- ristica, essendo poco deiscenti, poco ristretti all’ apice e senza sinuosità sul margine interno. Sono nero-picei, con uno stretto orlo biancastro alla base, che si continua un poco lungo il mar- gine omerale, e colla metà interna dell’apice biancastra; questa tinta apicale (un poco tendente al giallognolo) segna il limite 564 R. GESTRO posteriore della porzione più fortemente punteggiata. L’addome ha i segmenti nero-picei strettamente orlati di giallo; l’ultimo è interamente nero-piceo, colle punte larghe e con di; una leggerissima curvatura all’ estremo apice. I piedi sono nero-picei colla base Ichthyurus luctuosus. dei femori giallastra; la metà inferiore Ultimo segmento addo- opa È LE È ? È minale del ¢. dei femori anteriori e il lato inferiore degli intermedii biancastro; questi sono molto rigonfii e sul lato interno, alla base, presentano un pic- colo dente; le tibie intermedie sono un poco più corte del femore e interna- mente verso l'apice quasi crenate. Questa specie somiglia alla prece- dente (urospilus); ma può facilmente distinguersene per i caratteri del capo, pel torace più corto e più trasverso, Ichihyurus luctuosus. È ai . È Piede intermedio del 7. per gli elitri diversamente colorati e Femore e tibia. : Sato “a mancanti affatto di sinuosità sul mar- gine interno, per l’ultimo segmento addominale senza macchia gialla e infine pei femori intermedii un poco meno rigonfii e mancanti dell’ apofisi bidentata che esiste in quelli dell’ wrospilus. L’ unico maschio da me descritto fu raccolto durante la sta- gione delle pioggie sui monti Carin (distretto dei Chebà) fra 900 e 1100 metri s. m. 4 Ichthyurus Feae, n. sp. Opacus, capite nigro, granuloso, supra antennarum insertio- nem carinula fere \/-formi instructo, subtus pallide flavo, an- tennis fuscis, articulis duobus primis flavis; thorace transverso, migro, lateribus et basi flavo-marginatis, granuloso; scutello ely- risque pallide flavis; his latis, dimidio apicali nigro-piceis; basi irregulariter punctatis, apice tenuissime punctulatis, alis wridescen- tibus, extus fusco-limbatis; abdomine supra flavo, segmentis, mar- ginibus exceptis, nigro-piceis (2), vel tribus posticis basi tantum fee TE ts PS = SUL GENERE ICHTHYURUS 565 nigro-piceis (7), ultimo nigro-piceo, profunde diviso, spinis curvis, apice truncatis; pedibus nigro-picers. Mas. Femoribus anticis crassiusculis, dimidio inferiore albido, intermediis crassissimis, intus denticulatis; abdominis ultimo seg- mento spinis magis divergentibus et paullo sinuatis. Long. 12 millim. Questa specie è grande, robusta, opaca. Il capo al disotto delle antenne è d’un giallo chiaro, al disopra è tutto nero e in vicinanza del punto d’inserzione di esse presenta una piccola ca- rena foggiata quasi a \/; la sua superficie è granulosa; le antenne sono brune, coi due primi articoli gialli. Il torace è trasverso, molto più stretto all’apice che alla base, con una larga depres- sione basale, scolpito come il capo, nero. col margine laterale ed il posteriore gialli. L'orlo giallo posteriore è molto più stretto del laterale e questo in corrispondenza degli angoli anteriori si allarga formando una piccola macchia tonda. Lo scudetto è giallo chiaro. Gli elitri sono larghi, molto deiscenti, d’ un giallo pallido; la loro metà posteriore è nero-picea, ma questa tinta sì prolunga un poco in avanti nella direzione della spalla, che / | un dk. Q. Ichthyurus Feae. Ultimo segmento addominale nei due sessi. quasi raggiunge. La loro superficie è scolpita di punti ineguali e questa scultura raggiunge il terzo apicale, insinuandosi a modo di angolo nella parte ristretta dell’ elitro, la quale è punteggiata invece minutissimamente. L’ addome al disopra nella femmina ha i segmenti picei marginati di giallo; nel maschio ciò si os- serva solo nei primi, perchè gli altri hanno la tinta picea solo alla base. L’ ultimo è del tutto nero-piceo, molto profondamente diviso, colle punte curve e ad apice troncato. Nel maschio le 566 R. GESTRO due punte sono molto più divaricate e un po’ sinuose. I piedi sono nero-picei; ma la metà inferiore dei femori anteriori del maschio è biancastra. In questa specie osserviamo che i femori anteriori del maschio sono alquanto rigonfii, però ben poco in confronto degli intermedii che sono sviluppati in modo esagerato; questi sul loro lato interno presentano tre den- tini presso la base ed altri due nel mezzo, separati da uno spazio concavo; le tibie Tehthyurus Feae. intermedie sono più corte del femore, Piede intermedio del -’. Helen: capi n larghe e compresse. Monti Cariani, distretto dei Cheba o Biapo; altitudine da 900 a 1100 metri; stagione delle pioggie. Due soli esemplari (7 9). 5. ITechthyurus longicauda, n. sp. Opacus, capite nigro, tenuissime punctulato, fronte flava, antennis. nigris, articulis duobus primis totis, tertio (interdum secundo quoque) subtus tantum, flavis; thorace nigro, anguste flavo marginato, tenue et crebre punctulato, transverso, antice angustiore, lateribus rotun- datis, antice transversim depresso, medio subtuberculato, postice subrotunde depresso. Scutello flavo; elytris brevibus, valde dehi- scentibus, intus sat fortiter sinuatis, flavis, macula basali lata obliqua et margine externo migro-piceis; alis iridescentibus, exius leviter infuscatis; abdomine supra flavo, segmentis late, posticis bast tantum, nigro-piceo plagiatis; ultimo nigro-piceo, basi media rufe- scente, elongato, spinis longissimis , meurvatis , valde divergen- tibus (7), latiore spinis brevioribus, minus divergentibus (2); subtus nigro-piceus, pectoris lateribus flavo-maculatis, abdominis- que segmentis flavo-marginatis; pedibus nigro-piceis, femorum basi flava (L), vel femoribus flavo-piceis, interdum flavis, posticorum apice infuscato (9Q). Mas. Femoribus intermediis inflates, intus basi denticulatis, tabiis ejusdem paris femore brevioribus, apice valde dilatatis et excavatis. SUL GENERE ICHTHYURUS 567 Long. 11 millim. Il capo è nero; sotto il punto d’ inserzione delle antenne è giallo e questa tinta si prolunga un poco al disopra di esse divi- dendosi in due striscie, ciascuna delle quali rasenta |’ occhio per un certo tratto. Lo stesso si osserva tanto nel maschio come nella femmina; però in questa il giallo al disopra delle antenne è meno esteso. Le antenne sono nere, coi primi due articoli gialli e il terzo giallo solo al disotto; in qualche esemplare anche il se- condo è scuro superiormente. Il torace è trasverso, più stretto in avanti che in addietro e coi lati arrotondati; dietro il mar- gine anteriore è trasversalmente depresso, in addietro ha una depressione arrotondata, limitata anteriormente da qualche spor- genza a guisa di tubercolo (talvolta tre tubercoletti abbastanza distinti, talvolta confusi). E nero, ma tutto attorno sottilmente marginato di giallo. Gli elitri sono gialli, corti, molto deiscenti, coi lati alla metà sinuosi e il margine interno notevolmente sinuoso anch’ esso; sugli omeri presentano una larga macchia obliqua nero-picea e lungo i lati un orletto dello stesso colore; quest’ orletto è un poco più largo nel mezzo e va ristringendosi verso l’apice. L’addome al disopra ha i segmenti anteriori nero- picei coi margini gialli e gli altri colla sola base scura; l’ultimo è nero piceo, tinto di rossastro nel punto ove si biforca, con spine lunghissime (7), strette, molto divaricate e leggermente incurve. I piedi sono nero-picei colla base dei femori gialla; però nella femmina i femori sono più chiari. In questa specie il co- J. Qe Ichthyurus longicauda. Ultimo segmento addominale nei due sessi. lore del capo, del torace e degli elitri varia poco fra i due sessi; si osserva soltanto che la tinta gialla frontale nel maschio è un 568 R. GESTRO pochino piu estesa, che il torace della femmina (pero solo in qualche esemplare) è rosso-ferrugineo e scuro nel mezzo e che la macchia omerale degli elitri in questo sesso è qualche volta un poco più piccola. Invece le differenze nell’ ultimo segmento I addominale sono molto marcate, perchè nel maschio esso è più stretto e colle spine lunghissime, mentre nella fem- mina è piu largo colle spine più corte, meno divaricate e un tantino più curve. I femori. intermedii nel maschio sono A Ichthyurus longicauda. ; : Ù Piede intermedio del 7. Fe- rigonfil è presentano internamente verso er tty la base alcuni piccoli denti; le tibie dello stesso paio sono corte, larghe ed escavate all’ apice. La specie alla quale |’ J. longicauda più somiglia nella colo- razione, è il 4-maculatus, dal quale però si riconosce per molte particolarità e sopratutto per la forma spiccata dell’ ultimo seg- mento addominale. Gli esemplari della collezione di Leonardo Fea sono numerosi | e fra essi due furono raccolti in copula. Tutti provengono dai monti Carin (distretto dei Chebà o Biapò), altitudine dai 900 ai 1100 m., stagione delle pioggie. 6. ITechthyurus quadrimaculatus, Gesrro. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.8, VI, 1888, p. 126. La specie fu fondata sopra un solo maschio raccolto da Leo- nardo Fea a Bhamò (alta Birmania) nell’Ottobre 1886. Successi vamente egli ne ha preso varii esemplari di ambedue i sessi sui monti dei Carin (distretto dei Chebà), e questi mi porgono occasione di far qualche aggiunta alla mia prima descrizione. Nell’ esemplare tipico avevo già notato la presenza di una mac- chia gialla presso gli angoli anteriori del torace; negli altri questa macchia è più appariscente e più grande non solo, ma in alcuni si unisce col giallo del margine laterale. Inoltre l'orlo giallo dei lati e della base si estende anche al margine an- teriore. SUL GENERE ICHTHYURUS 569 La femmina si distingue per l’ultimp segmento dell’ addome più corto, più largo alla base, più parallelo e colle punte meno J. Q. Ichthyurus quadrimaculatus. Ultimo segmento addominale nei due sessi. divaricate che nel maschio; la tinta gialla della faccia si estende un poco al disopra dell’ inserzione delle antenne, ma non si biforca come nel maschio; il torace ha generalmente l’orlo pale più stretto e la macchia gialla presso gli angoli anteriori poco distinta. I femori intermedii del maschio ram- mentano per la forma quelli del long:- cauda; ma ne differiscono per qualche leggera particolarità, come si può facil- mente rilevare dal confronto delle fi- gure; le tibie dello stesso paio invece rentnyurus quadrimaculatus. sono molto diverse. es on pale dosare 7. Iehthyurus nigromaculatus, n. sp. Opacus, capite nigro, subtus insertionem antennarum et supra Juxta oculos albido, antennis nigris, articulis duobus primis flave- scentibus supra fusco-viltatis; thorace transverso, antice angustiore margine antico rotundato, medio subtuberculato, depressionibus antica transversa postica subrotunda, nigro, tenue ruguloso, flavo marginato; scutello pallide flavo; elytris valde dehiscentibus, intus sinuatis, margine externo medio sinuato, flavis, macula humerali lata obliqua et apicali antrorsum extus extensa, nigris; alis iride- scentibus, tenue infuscatis ; abdominis segmentis late nigro-piceo plagiatis, posticis basi tantum nigro-piceis; ultimo toto nigro-piceo, 570 R. GESTRO profunde diviso, 9 angusto, spinis angustis, valde divergentibus, apice truncatis, Q latiore, lateribus sinuoso; subtus nigro-piceus, pectoris lateribus albido-maculatis, abdominis segmentis anguste flavo marginatis; pedibus nigro-piceis, femorum basi flavescente. | Mas. Femoribus intermediis valde inflatis. Long. 10 %/, millim. Questa specie ha molta affinità col 4-macwlatus, però la sua tinta gialla è più sbiadita. Nel maschio la tinta chiara facciale al disopra del punto d’inserzione delle antenne si divide, e costeggia il margine interno dell’ occhio, ma si assottiglia moltissimo, invece di formare due larghe striscie come nella specie affine. Il torace è un po’ meno convesso e un po più stretto anteriormente; è nero opaco con un orletto giallo tutto attorno, quasi uguale dappertutto e soltanto leggermente dilatato in corrispondenza degli angoli posteriori. Gli elitri sono uguali per dimensioni e per forma; giallo-pallidi, con macchie nere cHe Ox Ichthyurus nigromaculatus. Ultimo segmento addominale nei due sessi, disposte come nel 4-maculatus, colla difterenza però che quella dell’ apice si estende lungo il margine laterale e va, assotti- gliandosi, quasi a raggiungere il mar- gine omerale. Nella femmina la macchia nera obliqua omerale è un poco più larga, e si fonde col prolungamento dell’apicale. L'ultimo segmento dell’ ad- dome nel maschio non differisce molto CA A da quello del 4-maculatus ed è soltanto un poco più largo e più corto; nella femmina invece è molto diverso perchè ha i lati sinuosi e le punte incurvate. SUL GENERE ICHTHYURUS ill I femori intermedii del maschio differiscono notevolmente da quelli del 4-maculatus e del longicauda, come si può facilmente verificare esaminando le unite figure; inoltre il trocantere dello stesso paio, in questa specie, si distingue per avere tre denti, due dei quali nello stesso piano e l’altro im un piano posteriore. Di questa specie furono trovati pochi esemplari nei monti Carin (distretto dei Chebà o Biapò) durante la stagione delle pioggie. Gli Ichthyurus longicauda, 4-maculatus e nigromaculatus sono tre specie che per la loro colorazione a tutta prima si potreb- bero facilmente confondere insieme; però la forma dell’ ultimo segmento addominale, quella dei femori intermedii del maschio e le altre particolarità indicate nelle descrizioni ci tolgono ogni incertezza. 8. Ichthyurus montanus, n. sp. Q. Elongatus, capite nigro, pube tenui albida vestito, subtus antennas flawo-ferrugineo, antennis nigro-piceis, articulis tribus primis flavo-ferrugineis, apicem versus obsolete fusco maculatis. Thorace flavo-ferrugineo, nitido, macula discoidali nigro-picea fere M-formi, fusco cireumdata; transverso, antice parum angustato et transversim constricto, lateribus modice rotundatis, disco ante basim late et rotunde foveato, margine antico valde porrecto. Scutello pal- lide flavo. Elytris latis, parum dehiscentibus, pallide flavis, apice flavo, margine laterali leviter infuscato; alis hyalinis iridescentibus, margine externo anguste leviter infuscato. Abdomine flavo-ferrugineo, segmento ultimo supra nigro, medio rufo maculato , subtus, spt- narum ‘apice excepto, flavo-ferrugineo, lato, late sed parum pro- funde diviso. Pedibus nigro-piceis, femoribus flavo-ferrugineis; di- midio apicali supra nigro-piceis. Long. 11 mullim. Di questo Ichthywrus ho a mia disposizione una sola femmina, che non posso riferire alle altre specie raccolte da L. Fea, nè ad alcuna di quelle già conosciute. Il capo è nero rivestito di una pubescenza fine biancastra, Din R. GESTRO pochissimo incavato in mezzo agli occhi e con una leggera spor-. genza trasversale poco al disopra dell’ inserzione delle antenne, dalla quale comincia la tinta giallo-ferruginea della faccia. Le antenne sono nero-picee, coi tre primi articoli giallo-ferruginei, confusamente tinti di bruno verso l’ apice. Il torace è trasverso, più stretto in avanti che in addietro, col margine anteriore molto sporgente e con un’ infossatura larga tonda davanti alla base. È lucente, di colore giallo ferrugineo ed ha nel mezzo una macchia nero-picea, foggiata quasi come una M che manda, per ciascun lato, un appendice verso l'angolo anteriore; questa macchia ha contorni indecisi e per così dire è sfumata in mezzo ad un’area bruna. Gli elitri sono larghi, poco smarginati inter- namente, poco deiscenti e piuttosto larghi all'apice. Questo è giallo, il resto è pure giallo, ma più chiaro, quasi giallo-citrino. Il margine laterale è leggermente orlato di bruno, quest’ orlo bruno però non raggiunge |’ apice. La porzione apicale di tinta più carica ha punti fittissimi di una sottigliezza estrema; la basale chiara ha punti più grossi e più sparsi e nel mezzo è percorsa da una linea longitudinale liscia e leggermente spor- gente, a guisa di costa. Il limite fra la porzione basale più for- temente punteggiata e I’ apicale con punti più fini è segnato. da una linea retta trasversale, a differenza di quanto si suole osservare nelle altre specie, nelle quali generalmente questo limite è tracciato da una linea angolosa con vertice rivolto verso l’ apice. Le ali sono molto chiare, quasi con una leggera tinta lattea, poco iridescenti e leggermente scure lungo il margine esterno. L’addome è d'un giallo ferru- gineo più scuro che nelle altre parti; l’ultimo segmento sopra è nero, con una macchia rossastra nel mezzo, corri- spondente al fondo della divisione; esso Ichthyurus montanus. è piuttosto largo e corto e la sua divisione Ultimo segmento addomi- .« dura nale della 9. è larga, ma poco profonda. I piedi sono nero-picei; i femori nella loro metà ba- sale sono giallo-ferruginei; ma questa tinta si estende anche a tutto il femore nel suo lato inferiore e anche un poco alla base delle tibie. SUL GENERE ICHTHYURUS 573 Una sola femmina raccolta nella stagione delle pioggie sui monti dei Carin, distretto dei Chebà o Biapò, da 900 a 1100 metri di altitudine. 9. Ichthyurus nigriceps, n. sp. A. Flavo-testaceus, pubescens, capite nigro, fronte flavescente, antennis nigris, articulis tribus primi: pallide flavis ; thorace transverso antice angustiore, disco medio obsolete infuscato; elytris longiusculis parum dehiscentibus, intus sat sinuatis, apice sat an- gustalis, a basi paullo ultra dimidium irregulariter punciulatis ; alis tridescentibus extus leviter infuscatis; abdomine supra flavo, segmentorum disco late nigro-piceo, segmento ultimo toto nigro-piceo, lateribus rotundatis, spinis introrsum incurvatis; corpore subtus flavo-testaceo, metasterno medio late nigro-piceo; pedibus flavo- testaceis, tibiis, basi excepla, et tarsis nigro-piceis; femoribus anticis crassiusculis, intermediis paullo magis incrassatis et basi intus denticulis aliquis minutis armatis; tibis ejusdem paris longitudine femoribus aequalibus. Long. 8 millim. Questa specie, della quale non ho a mia disposizione che un solo maschio, si riconosce facilmente dalle altre per la colora- zione, per la forma dell’ ultimo segmento addominale e per i femori intermedii poco ingrossati. È di un giallo testaceo; il capo è nero, sotto il punto d’ inserzione delle antenne e per un breve tratto anche al disopra, giallastro; le antenne sono nere coi primi tre articoli d’ un giallo pallido. Il torace è trasverso, più stretto in avanti che in addietro, depresso tra- sversalmente dietro il margine ante- riore, giallo testaceo con qualche mac- chia bruno-chiara mal definita, nel mezzo Ichthyurus nigriceps. | Ultimo segmento addomi- del disco. Lo scudetto e gli elitri sono minale del 7. giallo-testacei, questi piuttosto lunghi, poco divergenti, un po’ sinuosi internamente e non troppo ri- stretti all’ apice. L’ addome al disopra ha i segmenti macchiati 574 R. GESTRO largamente di nero piceo, l’ ultimo è tutto nero piceo, coi lati arrotondati e le spine poco divaricate e un po’ incurvate. Il corpo sotto è giallo testaceo, meno una larga area nero-picea nel mezzo del metasterno. Le tibie, eccettuata la loro base, ed i tarsi sono nero-picei, il resto dei piedi è dello stesso colore del corpo. I femori anteriori sono un po’ più grossi degli altri, e gli intermedii più grossi degli anteriori, benchè ben lungi dal raggiungere le dimensioni che sogliono presentare nelle altre specie; questi sono semplici di forma e al lato interno presen- tano presso la base alcuni denti minuti. Le tibie intermedie hanno la stessa lunghezza dei femori corrispondenti. Monti Carin (distretto dei Chebà o Biapò), aH dai 900 ai 1100 metri, stagione delle pioggie. 10. Tlehthyurus agilis, n. sp. Flavus, capite postice nigro, antennis nigris, articulis tribus primis flavis, supra fusco vittatis; thorace brevi, nitido, antice transversim late sulcato, media basi depresso, depressione rotunda antice tuberculo parvo limitata, disco macula media fusca obsoleta fere M-formi, interdum carente; elytris sat latis, modice dehiscen- tibus, intus parum emarginatis, crebre et irregulariter punctulatis, apice tenuissime punctulatis, nigro-piceis, basi flavo-fasciata et imo apice angustissime flavo (LT), vel flavis, vitta nigro-picea lata mar- ginali basim et apicem haud attingente (2); alis inidescentibus , vena externa nigra; abdomine flavo, segmentorum basi nigro-picea, ultimo toto nigro-piceo, spinis crassis brevibus; pedibus flavis, ti- biarum apice et tarsis nigro-piceis; femoribus posticis (1), inter- mediis et posticis (Q) fascia apicali nigro-picea. Subtus flavus; abdominis segmentis latius nigro-piceis, pectore nigro-piceo, flavo marginato. Mas. Pictura elytrorum et pedum, femoribus intermediis parum inflatis, longis, intus inermibus, tibiis ejusdem paris femore bre- vioribus, apice intus subdentatis, abdominis articulo ultimo paullo angustiore, spinis paullo minus divaricatis, a 2 praecipue discrepat. Long. 7 millim. SUL GENERE ICHTHYURUS WAS) La tinta nera alla base del capo è più estesa nella femmina che nel maschio ed è meno distante dal punto d’ inserzione delle antenne; la linea che separa il nero dal giallo è tridentata nella femmina, mentre nel maschio presenta soltanto un dente me- diano e descrive un seno più profondo. Le antenne sono nere coi tre primi articoli gialli; questi però, e specialmente il terzo, sono più o meno tinti longitudinalmente di bruno. Il torace è piuttosto breve, più stretto in avanti che in addietro, col mar- gine anteriore molto arrotondato, con una depressione anteriore trasversale larga, e un’altra posteriore tonda limitata anterior- mente da un tubercoletto. Nel mezzo del disco, che è liscio, vi è talvolta una macchia bruna poco evidente quasi a forma di M, che in qualche esemplare scompare. Lo scudetto è giallo. Gli elitri sono piuttosto larghi, poco deiscenti e pochissimo smargi- nati all’interno; nel maschio sono nero-picei, tolti un sottile orletto giallo all’ estremo apice e la base, ove il giallo forma una fascia che si prolunga un poco lungo la sutura e lungo il margine laterale; nella femmina sono gialli, con una larga macchia laterale nero-picea allungata, che partendo a poca di- stanza dalla base oltrepassa di un poco la metà dell’ elitro. La superficie è scolpita di punti piccoli, fitti e irregolari, ma questo si osserva per un po’ meno dei due terzi basali, mentre il resto presenta una punteggiatura molto più fina; nella femmina questa minutissima scultura segna il limite posteriore della macchia nero-picea. Le ali sono iridescenti e la loro nervatura margi- nale è nera. L’ addome è giallo coi segmenti alla base, sopra- dv FS. Sere ; Ichthyurus agilis. Ultimo segmento addominale nei due sessi. tutto sulla superficie inferiore, largamente nero-picei; |’ ultimo è nero-piceo per intero, poco profondamente inciso e a punte 576 R. GESTRO meno divergenti nel maschio. Nel maschio i femori intermedii sono gialli, poco rigonfii, poco, curvati, più lunghi che nelle altre specie e inermi sul lato interno; le tibie dello stesso paio sono più corte del femore, un poco dilatate verso l'apice e ivi munite di piccole spor- genze quasi a foggia di denti; I’ apice delle tibie e i tarsi di tutti i piedi sono Ichthyurus agilis. ee a ae Bid a: Piede intermedio del . bruni; i femori intermedii e posteriori Femore e tibia. i IRC nella femmina presentano presso l'apice una fascia bruna. Per la descrizione di questa specie mi hanno servito un ma- schio e due femmine raccolti fra i Carin Chebà, ad una altitu- dine da 900 a 1100 metri, durante la stagione delle pioggie. 11. Iehthyurus spinicrus, n. sp. Angustus, capite nitido, flavo, basi tantum nigro, antennis fuscis, articulis tribus primis flavescentibus ; thorace nitido, transverso , antice angustiore, margine apicali valde rotundato et porrecto, im- pressionibus antica transversa postica subrotunda, flavo, margine antico medio et macula discoidali fere M-forme, interdum obsoleta, nigro-piceis; scutello flavo; elytris multo elongatis (Q brevioribus), angustis, valde dehiscentibus, sed intus parum sinuatis, nigro-picets, basi, suturae parte basali et apice (7 angustissime, 2 late) flavis, a basi ultra dimidium crebre et irregulariter, deinde minutissime punctulatis, disco brevius apice longius pubescentibus; alis iride scentibus, extus fusco-limbatis; abdomine supra flavo, segmentis (basalibus amplius, apicalibus angustius) basi nigro-piceis; ultimo toto nigro-piceo, parum profunde diviso, spinis crassis rectis; pe- dibus pallide flavis, femorum fascia apicali, tibiis, basi excepta, et tarsis, fuscis. Mas. Femoribus intermediis inflatis, incurvis, apice fortiter con- striclis, intus excavatis, tibiis ejusdem paris lates, femore brevioribus, intus excavatis et pilosis, basi spina longissima intus armatis. Long. 9 millim. SUL GENERE ICHTHYURUS 577 Questa specie è di forma snella; il suo capo è in gran parte giallo; la base soltanto è nera. Le antenne sono giallastre nei primi tre articoli, brune nel resto. Il torace è trasverso, un poco più stretto in avanti che in addietro, col margine anteriore arrotondato e sporgente, trasversalmente depresso in avanti e con una depressione larga subfoveiforme dinnanzi alla base. Il margine anteriore nel mezzo è tinto leggermente di nero-piceo e nel mezzo del disco vi è una macchia dello stesso colore, quasi a forma di mM e qualche volta poco accennata. Gli elitri nel maschio sono molto lunghi, stretti, molto divaricati, nero- picei colla base gialla; la tinta gialla si continua sulla sutura fin quasi alla metà, e anche, per un brevissimo tratto, sul mar- gine laterale; quindi riappare sotto forma di piccola macchia all’estremo apice; nella femmina sono notevolmente più corti e la tinta gialla sull’apice è molto più estesa, occupando più di un terzo del- l’intera lunghezza dell’elitro. I segmenti A Ichthyurus spinicrus. dell’ addome al disopra sono nero-picei nujltimo segmento addomi- eccettuati i loro margini, sugli ultimi i però predomina la tinta gialla. L’ ultimo segmento è nero-piceo, coi lati paralleli e le punte larghe, brevi e dritte. I piedi sono giallo-chiari o biancastri; però le tibie, tolta la base, i tarsi e una fascia apicale dei femori sono nero-picei; questa fascia sui femori anteriori è poco marcata. I caratteri sessuali secondarii del ma- + schio sono in questa specie molto di- stinti; i piedi intermedii hanno il femore rigonfio, curvo, con una forte strozzatura all’ apice e scavato internamente; la tibia iaia è un poco più corta del femore, larga, _ Piede intermedio del +. Fe- scavata dal lato interno, ove è rive- stita di peli lunghi e fini (') e munita dallo stesso lato, alla (') I peli della tibia sono stati ommessi nella figura. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2 *, Vol. X (28 Febbraio 1891) 37 Wa Ages 578 R. GESTRO base, di una spina molto lunga, che fa colla tibia stessa un angolo retto. I pochi esemplari sui quali ho fondato la mia descrizione | provengono tutti dai monti Cariani (distretto dei Cheba) e fu- rono raccolti ad un’ altitudine fra i 900 e i 1100 metri, durante la stagione delle pioggie. 12. Ichthyurus pallidus, n. sp. Pallide flavus, pubescens; capite albido, antennis, articulis tribus primis exceptis, fuscis; thorace transverso, parum convexo, nitido, media basi transversim depresso; elytris pallide flavis, apice obscu- riore, disco trregulariter, apice tenvissime, punctulatis; alis iride scentibus, abdomine flavo, segmento ultimo profunde diviso, spinis rectis, modice divergentibus, conicis, apice truncatis et fuscis; subtus flavus, pectore flavo-albido, vitta media longitudinali lata nigra; pedibus flavis, tibiis, basi excepta, tarsisque fuscis. Mas. Femoribus anticis crassis, intermedius inflatis, apice fortiter incurvis, intus inermibus. Fem. Abdominis segmentis subtus, marginibus exceptis, piceis. Long. 7 millim. | Questa specie è affine all’/. Dohrnii, Fairm. (Stettin. Entom. Zeit. XXVIII, 1867, pag. 114). Si riconosce facilmente dalle altre per la sua tinta generale di un giallo chiaro, tanto che a tutta prima si crederebbe aver a fare con un insetto immaturo. Questa tinta sul capo si fa anche più chiara, dimodochè esso è quasi biancastro; il vertice nei due sessi presenta una depres-. sione, ma questa nella femmina é più circoscritta. I tre primi articoli delle antenne, e qualche volta anche la base del quarto, sono gialli; il resto è bruno. Il torace è largo e poco convesso. Lo scudetto è giallo pallido. Gli elitri anch’ essi larghi, col mar- gine interno poco sinuoso, hanno |’ apice tinto di un giallo un po’ più intenso; la loro superficie per più dei due terzi basali presenta punti fini non molto fitti e sparsi irregolarmente, il resto ha una punteggiatura appena percettibile; la porzione più fortemente scolpita è la più pallida ed entra a forma di angolo SUL GENERE ICHTHYURUS 579 nella porzione apicale di tinta più carica. I segmenti addomi- nali nel maschio sono gialli sopra e sotto, nella femmina invece al disotto sono picei coi margini gialli; l’ ultimo ha le punte a. CE Ichthyurus pallidus. Ultimo segmento addominale nei due sessi. dritte, di forma conica, coll’ apice troncato e leggermente tinto di bruno. Il petto è di un giallo più sbiadito del resto del corpo; ma presenta nel mezzo una larga striscia longitudinale nera lucente. I piedi sono gialli, colle tibie, eccettuata la base, ed i tarsi bruni. Nel maschio i femori ante- » riori sono più grossi che nelle altre specie; gli intermedii sono rigonfil, fortemente incurvati all'apice e inermi sul lato interno. Il corpo è dappertutto rivestito di una pubescenza fitta giallastra. Raccolto sui monti Cariani, distretto Ce dn dei Chebà o Biapò, ad una altitudine Pemore e tibia. dai 900 ai 1100 metri, nella stagione delle pioggie e nel distretto dei Ghecù, dai 1300 ai 1400 metri, nel mese di maggio. 15. Ilehthyurus vittatus, n. sp. ©. Capite nigro subnitido, supra antennarum insertionem levis- sime transversim elevato, subtus albido; antennis nigro-picers, arti- culis tribus primis supra nigro-piceo vittatis; thorace latitudine longitudinem parum superante, antice angustiore, margine apicali valde rotundato, depressionibus antica transversa, postica subrotunda, nitido, laevi, albido, macula discoidali nigro-picea lata, utrinque 580 R. GESTRO antice appendiculata; scutelio albido; elytris sat lonyis, intus parum — sinuatis, opacis, albido-subluteis, sutura anguste ultra dimidium nigro-picea, vitta marginali apicem fere attingente, nigro-picea ; _alis tridescentibus, extus infuscatis; abdomine supra flavo-ferrugineo, segmentis utrinque nigro-piceis, ultimo sal profunde diviso, spinis reclis, nigro-piceo vitta mediana angusta flava, subtus pectore medio nigro, lateribus albidis, abdomine flavo-ferrugineo, segmentis primis utrinque, duobus ultimis totus, margine excepto, nigro-piceis; pe- dibus nigro-piceis, coxis, femorum basi et latere inferiore albidis. Long. 11 muillim. Il capo al Asie dell’ inserzione delle ‘cani presenta una lesgera sporgenza trasversale ed è tutto nero, al disotto è bian- castro; le antenne sono nero-picee, meno i tre primi articoli che hanno una striscia longitudinale di questo colore al disopra e nel resto sono gialle. Il torace quasi tanto lungo come largo, è un po’ più stretto in avanti che in addietro; ha il margine anteriore molto arrotondato e dietro di esso è trasversalmente depresso; davanti alla base presenta una depressione larga fo- veiforme; è biancastro liscio e lucente e occupato in gran parte da una macchia nero-picea, che in avanti si ristringe un poco e manda per ciascun lato un prolungamento che va quasi a raggiungere il margine laterale e in addietro, nel mezzo, è un po’ smarginata. Lo scudetto è biancastro. Gli elitri, poco dei- scenti e pochissimo sinuosi nel loro margine interno, sono opachi e d’un colore bianco sudicio tendente al luteo; la loro sutura ha un orlo stretto nero-piceo che oltrepassa di poco la metà e sul margine laterale vi è una striscia longitudinale dello‘stesso colore, la quale raggiunge quasi l'apice, di il suo mar- gine interno sfumato ed è più chiara sugli omeri. I due terzi li presen- tano una punteggiatura fine ma irre- golare. L’addome al disopra è giallo Ichthyurus vittatus. ferrugineo, coi lati di ciascun segmento sae ta ETRO cr nero-picei ; |’ ultimo è nero-piceo con una striscia mediana longitudinale stretta gialla; esso è abba- SUL GENERE ICHTHYURUS 581 stanza profondamente diviso e i suoi lati sono quasi paraileli. Inferiormente osserviamo che il petto è nero nel mezzo, coi lati biancastri, e l'addome giallo ferrugineo coi primi segmenti nero-picei sui lati e i due ultimi nero-picei per intero tolto il margine. I piedi sono nero-picei; le coscie, la base dei femori ed il lato inferiore di questi biancastro. L’ unica femmina raccolta da Leonardo Fea proviene dai monti Carin, distretto dei Chebà o Biapò. 14. Tchthyurus laniger, n. sp. Flavus ; capite testaceo, postice fusco, antennis fuscis, articulis tribus primis testaceis, supra fusco maculatis ; thorace testaceo, ni- tido, fascia media transversa fusca; elytris testaceis, pubescentibus, angustis, valde dehiscentibus, macula humerali et margine externo fuscis; abdominis segmento ultimo fusco; pedibus flavis, tubus tar- sisque infuscatis. CT. A Q differt: femoribus intermedius incrassatis et valde ar- cuatis; tibia et articulo primo tarsali pedum posticorum pilis longis fuscis et crispis praeditis; abdominis segmenti ultimi spinis mar- gine interno ciliato. Long. 131 millim. Il capo è testaceo, colla parte posteriore bruna; le antenne sono brune, più scure verso |’ apice, coi primi tre articoli te- stacei e macchiati al disopra longitudinalmente di bruno. Il to- race è testaceo, liscio, lucente, leggermente pubescente, con una fascia trasversale bruna larga che lo percorre nel mezzo da un margine laterale all’ altro. Lo scudetto è testaceo come il torace e come gli elitri. Questi sono zigrinati, pubescenti, molto stretti e abbastanza lunghi; la loro deiscenza comincia molto vicino alla base e la smarginatura interna è molto profonda; sull’an- golo omerale presentano una macchia bruna tonda ma a mar- gini sfumati e il loro margine laterale, a cominciare dietro l’omero è orlato di bruno fino all’ apice. L’ addome è giallo, tolto l’ ultimo segmento che è bruno; questo è profondamente DER R. GESTRO diviso, le due punte sono divergenti e ottuse all’ apice, e nel maschio cigliate al margine interno. Il corpo inferiormente è d'. Q. Ichthyurus laniger. Ultimo segmento addominale nei due sessi. giallo, tolto il petto che é bruno; i piedi sono pure gialli ec- cettuati le tibie ed i tarsi tinti di bruno. Ichthyurus laniger. Piede intermedio del ¢. Femore e tibia. Il maschio ha i femori intermedii ri- gonfii, ma sopratutto fortemente ar- cuati. Inoltre questa specie ci presenta un altro carattere sessuale secondario che credo non sia stato ancora se- - gnalato in questo genere e risiede nei piedi posteriori del maschio. In questi il femore e la tibia sono un po’ più corti e più grossi che nella femmina e il tarso ha il primo articolo un po più corto e più robusto che nel sesso opposto, Ichthyurus laniger. Piede posteriore del #. mentre il secondo è alquanto più lungo. Dippiù la tibia internamente porta una frangia di peli bruni, folti, soffici, in- crespati, ad aspetto lanoso, più corti alla base e crescenti gradatamente in lun- ghezza dalla base all’ apice. Lo stesso si osserva sulla parte interna del primo articolo del tarso. La femmina ha la tinta scura del vertice più estesa e la fascia trasversa del torace più ampia; in un esemplare le parti brune si fanno più intense e la macchia omerale degli elitri si fonde coll’ orlo bruno del margine, che alla sua volta è anche piu Ca ALTE AZINET oe ia.’ eet hs NARO dt: VITI A x SUL GENERE ICHTHYURUS 583 largo. L’ ultimo segmento dell'addome è un poco più largo e coi lati più paralleli che nel maschio. Di questa interessantissima specie Fea ha trovato ambedue i sessi sui monti Carin (distretto dei Cheba o Biapò) ad un’ alti- tudine da 900 a 1100 metri, nella stagione delle pioggie. 15. Ichthyurus propomacrus, n. sp. Nigro-piceus, capite subnitido, fronte albida, antennis fuscis , articulis duobus primis (interdum tertio subtus) pallide flavis ; thorace nitido, brevi transverso, antice latiore quam postice , mar- gine antico rotundato, porrecto, supra convexo, inaequali, lateribus, O angustissime, T latius, albido-marginatis ; elytris opacis, late- ribus (Y) medio valde sinuatis, basi albido fasciatis, apice (1) intus sordide albo, toto albido (9); alis tridescentibus, venis externis fuscis; abdomine supra nigro-piceo, segmentis anguste albido-mar- ginatis, ultimo nigro-piceo, profunde diviso, spinis valde divergen- tibus; subtus nigro-piceus, pectore et abdomine albido-marginatis. Pedibus nigro-piceis, femorum tibiarum tarsorumque basi albidis. Mas. Femoribus anticis valde inflatis. Long. 6*/,-7!/, millim. Anche questa specie è molto interessante e si distingue da tutte le altre per un carattere sessuale secondario del maschio, che per quanto mi consta, viene indicato per la prima volta negli Ichthyurus e che consiste nell’avere i femori anteriori rigonfii (onde il nome di propomacrus), mentre sono gli intermedii che ordinariamente presentano questa particolarità. E fra le piccole e di un nero piceo. La fronte (un po’ ri- gonfia nel maschio) è biancastra; questa tinta nel maschio si estende molto al disopra dell’ inserzione delle antenne e il limite fra il biancastro ed il nero-piceo è segnato da una linea quasi retta; nella femmina la tinta chiara è meno estesa e la scura si avanza nel mezzo a guisa di angolo. Le antenne sono brune, coi due primi articoli e talvolta anche il terzo (al disotto) gial- lastri. Il torace ha una forma molto caratteristica; è nero-piceo lucente, corto, convesso, più largo in avanti che in addietro, 584 R. GESTRO col margine anteriore arrotondato e sporgente e la superficie A superiore ineguale; nella femmina é meno largo in avanti e meno convesso; nel maschio i lati hanno un orlo. biancastro, che in corrispondenza degli angoli anteriori si allarga e forma ‘una macchia tonda; nella femmina vi è pure un orletto bian- castro, ma strettissimo e dal disopra appena visibile. Gli elitri nel maschio sono più deiscenti e più sinuosi all’interno; inoltre presentano alla metà del margine esterno una forte sinuosità, che manca nella femmina. La scultura è come in generale si osserva nelle altre specie; la tinta è un nero-piceo opaco; alla base hanno una fascia biancastra che si estende un poco anche lungo i lati; l’ apice, nel maschio, ha la tinta nero-picea che si fa un po’ più chiara e internamente si converte in un bianco sudicio; nella femmina tutto l’ apice è biancastro. L’ addome è nero-piceo, coi segmenti sottilmente marginati di biancastro; l’ultimo è interamente nero-piceo, molto diviso, colle punte no- N d'. 2. Ichthyurus propomacrus. Ichthyurus propomacrus. Piede anteriore del 7. Fe- Ultimo segmento addominale nei due sessi. © more e tibia. tevolmente divaricate e nella femmina un po’ più largo. I piedi sono nero-picei colla base dei femori, delle tibie e dei tarsi bian- castra. I femori anteriori del maschio sono rigonfii, ma inermi al lato interno; le tibie dello stesso paio sono più corte del femore e semplici. Una bella serie di esemplari di ambedue i sessi fu raccolta da Leonardo Fea nella stagione delle pioggie, sui monti Carin (distretto dei Chebà o Biapò), ad una altitudine dai 900 ai 1100 metri. SUL GENERE ICHTHYURUS 585 16. Ichthyurus oxyurus, Gestro Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2 2, VI, 1888, p. 123. Di questa specie il Sig. Fea non ha raccolto che due femmine a Thagatà (monte Mooleyit: Tenasserim). Essa è distintissima sopratutto per la forma dell’ ultimo segmento addominale, le cui punte sono quasi perfettamente pa- Ichthyurus oxyurus. Ultimo segmento addomi- rallele. nale della 9. 17. Ichthyurus carinifrons, Gesiro. _ Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.4, VI, 1888, p. 125. Di questa specie non conosciamo, disgraziatamente, che una sola femmina raccolta come la prece- dente a Thagatà. Vi è una certa rasso- miglianza nella forma dell’ ultimo seg- mento addominale in queste due specie ; però nel carinifrons la divisione non è rettangolare, quindi le spine‘ non sono Me Ichthyurus carinifrons. parallele; inoltre esse presentano una nayltime segmento addomi- marcata incurvatura. 18. Iehthyurus denticornis, Gesrro. Ann. Mus. Civ. Genova, Ser. 2.2, VI, 1888, p. 121. Questa specie somiglia nell’ aspetto generale al maculicollis, ma è ben caratterizzata per le antenne del maschio cogli articoli Ichthyurus denticornis. Antennna del maschio. terzo e quarto dilatati e per la forma dei piedi intermedii nello stesso sesso. Il femore di questo paio è molto rigonfio, profonda- 986 R. GESTRO mente scavato e munito tanto presso la base che presso l’apice di un appendice bidentata , l’ apicale più sporgente e più pro- fondamente fessa. Ichthyurus denticornis. Ichthyurus denticornis. Femore intermedio del 4. Ultimo segmento addominale della 9. L’ ultimo segmento dell’ addome del maschio differisce da quello della femmina per le punte un po’ meno divaricate, ma le differenze non sono tali da richiedere anche per esso una figura. L’ I. denticornis non fu più ritrovato durante la seconda parte del viaggio di Leonardo Fea e tutti gli esemplari da me osser- vati provengono dal Tenasserim settentrionale, gli uni da Meetan sul fiume Houngdarau, gli altri da Thagatà villaggio situato sui declivi occidentali del Mooleyit, ad un’ altitudine fra 400 e 500 m. 19. ITechthyurus bifasciatus, Rirs. Notes Leyd. Mus. I, 1879, p. 77. Parecchi esemplari raccolti nella stagione delle pioggie sui monti dei Carin (distretto dei Cheba o Biapò), ad un’ altitudine dai 900 ai 1100 metri. Ho esitato a riferire questi esemplari alla specie di Ritsema perchè non vi è perfetta concordanza di caratteri e benchè l’autore, colla sua consueta cortesia, mi abbia favorito in co- municazione uno dei suoi tipi, i miei dubbii non sono finora del tutto dileguati. L’ esemplare tipico che ho sott'occhio è in uno. stato mediore di conservazione e raggrinzato, come accade fre- quentemente in questi insetti a integumenti molli; tuttavia ho potuto verificare che somiglia ai miei per la colorazione del capo, SUL GENERE ICHTHYURUS 587 colle due striscie gialle che rasentano il margine interno degli occhi, per la forma del torace, per quella molto caratteristica degli elitri che sono largamente arrotondati all’ apice e il cui margine interno descrive una semplice curva senza presentare segno alcuno di sinuosita e infine per la forma dei femori intermedii del ma- schio, di cui unisco la figura tratta dagli esemplari Cariani. Nel tipo a me comunicato l’ultimo segmento dell’ addome è con- tratto in modo da potersi difficilmente fare un’ idea esatta della sua forma e stabilire se realmente sia diverso da quello dei miei a Ichthyurus bifasciatus. Ichthyurus bifasciatus. Femore intermedio del >. Ultimo segmento addominale del #. esemplari; però inclino a credere che vi sia concordanza anche in questo carattere, e la mia opinione è convalidata dal fatto che in qualcuno di essi, meno bene conservati, questa parte un po’ raggrinzata rammenta molto la forma di quella del tipo. Credo intanto non sia inutile darne un’ esatta figura, come ho fatto per le altre specie da me descritte. Dopo aver fatto notare le analogie, vediamo ora le differenze. Nel bzfasciatus del Museo di Leida il torace ha un orlo basale giallo-pallido, che si estende anche un poco sui margini laterali; quest’ orlo manca affatto nei miei esemplari; in questi la tinta chiara dei femori intermedii del maschio si limita alla base, mentre nel tipo si estende anche al lato inferiore; inoltre le tibie posteriori nella loro metà basale sono chiare, ciò che non si verifica nel tipo. Ma queste differenze fondate soltanto sulla colorazione non credo bastino per ascrivere gli individui dei monti Cariani ad una specie diversa dal bifasciatus e tutt’ al più essi devono essere 588 R. GESTRO considerati, almeno fino a prova contraria, come una varietà, che può chiamarsi col nome di carianus. Le seguenti tre specie furono raccolte dal Sig. Th. Lucassen a Boekit timah, in Singapore, nell’ Aprile 1890 e appartengono tutte al Museo di Leida: 1. Iehthyurus Ritsemae, n. sp. ©. Elongatus, flavus, capite nigro hispido, fronte pallide flava, antennis fuscis articulis primo et secundo basi et subtus pallide flavis; thorace flavo, anlice quam postice angustiore, margine antico. porrecto medio nigro marginato,; scutello elytrisque flavis, his vitta marginali nigra; alis iridescentibus extus infuscatis; abdomine flavo, segmentis medio nigris, penultimo toto flavo, ultimo loto nigro, profunde diviso, spinis lutis conicis; subtus segmentis primis tantum medio fusco plagiatis; pectore flavo, metasterno medio late migro; pedibus nigris, femorum dimidio basali pallide flavo. Long. 9'/, millim. Il capo è nero, irto di peli rigidi; la frorite è giallo chiara e questa tinta si estende molto al disopra del punto d’ inserzione delle antenne, limitata in alto da una linea curva a concavità rivolta in basso. Le antenne sono brune colla parte inferiore dei primi due articoli e la loro base giallo chiara. Il torace è giallo, lucente, più stretto in avanti che in addietro, coi lati leggermente arrotondati e colla parte sporgente del margine anteriore orlata di nero. Gli elitri, piuttosto lun- Ichthyurus Ritsemae. ghi e stretti, coi lati leggermente si- Iti domi- : ee DIE ato narntime Segmento addomi > nuosi, sono gialli opachi, rivestiti di mua fitta pubescenza giallastra, e con una striscia marginale nera, che decorre regolarmente dall’ omero fino all’ apice. Le ali sono molto iridescenti e al lato esterno SUL GENERE ICHTHYURUS 589 più scure. L'addome è giallo; al disopra i segmenti sono larga- mente tinti di nero, meno il penultimo che è interamente giallo; sui due primi la larga area nera è interrotta da una striscia gialla mediana; l’ultimo è tutio nero, profondamente diviso e colle punte di forma conica. Al disotto non vi sono che i primi segmenti tinti di bruno nel mezzo; il resto è giallo. I piedi sono neri; ma un po più della metà basale dei femori anteriori ed intermedii, e i due terzi basali nel paio posteriore sono giallo- pallidi. Non ho esaminato che una sola femmina di questa specie, che dedico in segno di molta stima all’ Egregio Conservatore del Museo di Leida, Sig. C. Ritsema. 2. X]chthyurus crassicauda, n. sp. 9. Robustus, nigro-piceus, capite supra antennarum insertionem carinula fere V-formi instructo, subtus flavo, vertice linea media impressa longitudinali; antennis fuscis, articulis duobus primis et tertit basi pallide flavis, primo et secundo apice extus fusco-macu- latis; thorace et scutello flavis; elytris flavis, dimidio basali nigro- piceis, humeris anguste flavo-limbats; alis infumatis, basi pallidis, abdomine nigro-piceo, supra nitido, segmento ultimo crasso, pro- funde diviso, crebre punctulato, hispidulo, spinis valde incurvis, deorsum inflexis; pedibus nigro-piceis, femorum basi flava. Long. 11 millim. Il capo in questa specie è poco infossato fra gli occhi, è per- corso longitudinalmente sul vertice da una linea impressa me- diana e al disopra del punto d’ inserzione delle antenne pre- senta un piccolo rilievo a guisa di \V co’ rami ae aperti e leggermente incurvi a esterno. La tinta del capo è nero-picea; ma sotto le antenne è giallo e questo colore si prolunga anche al disopra di esse, costeggiando a guisa di breve e sottile orlo, gli occhi. Le antenne bruno-oscure, hanno i primi due articoli e la base del terzo gialli; inoltre il primo ed il secondo pre- sentano internamente all’ apice una macchia bruna. Il torace è corto; trasverso, a lati arrotondati, a swperficie ineguale e di 590 R. GESTRO color giallo come lo scudetto. Gli elitri nella loro metà basale (tolto l’omero che è orlato di giallo) sono nero-picei, nel resto gialli, e il limite tra l'una e I’ altra tinta é tracciato da una linea angolosa. Le ali, chiare e,colle nervature giallastre alla base, si fanno dopo breve tratto più scure, come affumicate. L’ addome è nero-piceo lucente al disopra e l’ultimo segmento è molto diverso da quello delle altre specie. Esso è straordina- riamente robusto, largo, profondamente RR oa diviso, colle punte fortemente incurvate Ultimo segmento addomi- dall’ esterno all’ interno e dall’ alto in nale della 9. basso, e la sua superficie è finamente punteggiata e rivestita di peli fitti e corti. I piedi sono robusti, nero-picei, colla base dei femori gialla. Anche questa specie è fondata sopra un’ unica femmina; essa è distintissima e non può confondersi con nessuna altra princi- palmente per la forma dell’ ultimo segmento addominale. 3. Ichthyurus laticauda, n. sp. 2. Elongatus, capite nigro, tenue et crebre punctulato, subtus insertionem antennarum flavo, supra carinula transversa, medio angulosa, insiructo, antennis nigro-piceis articulis primo et secundo flavis, apice fusco tinctis; thorace flavo, transverso, antice parum angustato, lateribus antice sinuatis, deinde fere parallelis, margine antico porrecto medio nigro maculato; scutello flavo; elytris latis, lateribus fere rectis, parallelis, nigro-piceis apice dilutioribus, basi tantum anguste flavo-marginatis; alis inidescentibus, extus infuscatis; abdomine flavo, segmentis late nigro-piceo plagiatis, penultimo nigro- piceo, margine apicali excepto, ultimo toto nigro-piceo, lato, late- ribus rotundatis, late sed parum profunde diviso; metasterno et pedibus nigro-piceis, femorum dimidio basali flavo. Long. 12 millim. Questa specie è abbastanza vicina all’ /. Doriae, ma se ne SUL GENERE ICHTHYURUS 591 distingue facilmente per differenze nella colorazione e per la forma dell’ ultimo segmento addominale. Il capo è leggermente incavato fra gli occhi con una leggera prominenza nel mezzo alla base e con punteggiatura fitta e fine; è nero in addietro e giallo a cominciare dal punto di inserzione delle antenne; il limite fra il giallo e il nero è indicato da una linea retta. Al disopra della base delle antenne vi è una piccola carena trasversale bisinuata. Le antenne hanno i primi due ar- ticoli gialli, un po’ tinti di bruno all’ apice. Il torace è trasverso, un po’ ristretto in avanti, coi lati quasi paralleli; è giallo, ma la porzione sporgente del margine anteriore presenta nel mezzo una macchia nera. Lo scudetto è giallo. Gli elitri sono piuttosto larghi e corti, coi lati dritti, paralleli, nero-picei, coll’ apice meno scuro e colla base strettamente marginata di giallo; all’apice sono fi- nissimamente punteggiati, nel resto sono irregolarmente punteggiato-rugulosi, con leggera apparenza di tre coste longitu- dinali. L’addome è giallo coi segmenti largamente tinti di nero-piceo; |’ ultimo è tutto nero, largo, rotondo ai lati, e Ichi irus vanieanda: coll’ incisione larga, ma non molto pro- —_,Nitimo segmento addomi- fonda. I piedi sono nero-picei, tolta la metà basale dei femori, che è gialla. Non ho esitato a descrivere questa specie, benchè rappresen- tata da una sola femmina, perché non ho potuto riferirla ad alcuna delle già conosciute. 592 R. GESTRO ENUMERAZIONE DELLE SPECIE DEL GENERE ICHTHYURUS (') ICHTHYURUS. Westw. The Cabin. of Or. Entom. 1848, p. 83. 1. discoidalis, Westw., l.c., p. 84, nota. — Thes. Entom. Oxon. 1873, p. 102, t. 2, £.2 . Sierra Leone. 2. Gestroi, Rits. Notes Leyd. Mus. I, 1879, p. 82.. discoidalis, Gestro, Ann. Mus. Civ. Ge- nova, 1.° Ser., IV, 1873, p. 359, 380, ENDURO SWWVESIWIO Rn Abyssinia. 3. bicaudatus, Fairm. Stett. Ent. Zeit. XXVII, ANN pieno . + Ceylan. 4. inermis, Fairm., l. c., p. 116. — Gigliot Tedex p. 360, (ERRO PARONA PI SE } » 5. Gianellii, Gestro, Ann. Mus. Civ. CES si > i VI, 1888, p. 127, nota, fig. : . . Darjeeling. 6. maculicollis, Gestro, 1. c., p. 119, fig. — ibid., 2.2 Ser., X, 1891, p. 560, fig. . Birmania e M.* Carin. 7. urospilus, Gestro, 1. c., 2.2 Ser., X, 1891, p. 561, Bore I I MC 8. luctuosus, Gestro, l. c., p. 562, fig. . . . . "A: Oe (Eeae;Gestro,dse pa pod dorsi Sl aia » 10. longicauda, Gestro, l. c., p. 566, fig, . . . > 11. quadrimaculatus, Gestro, l. c., 2.* Ser., VI, 1888, p. 126, fig. — ibid., 2.* Ser., X, 1891, p. 568, fig. . . . Birmania e M.' Carin. () Non mi fu possibile disporre le specie di questo genere sistematicamente in ordine di affinità, perchè di alcune non conosco che le descrizioni e in queste tal- volta certe particolarità non vengono abbastanza minutamente trattate; da altra parte trovo che vi sono spesso elementi eterogenei e che solo potrà dare un assetto conveniente a questo genere quel monografo che avrà la fortuna di esaminarle tutte e al quale nuove esplorazioni scientifiche avranno fornito un materiale anche più copioso. Ritsema (Notes from the Leyden Museum, XI, 1889) le ha di- sposte cronologicamente secondo la data di pubblicazione: io le ordino secondo la loro distribuzione geografica. 3D. 36. of. 38. . higromaculatus , Gestro, 1. c., 2.* Ser., 2. basalis, Westw., . oxyurus, Gestro, Ann. Mus. Civ. Genova, 2.* Ser., . denticornis, Gestro, 1. . Ritsemae, Gestro, 1. c., 2.* ce . crassicauda, . laticauda, Gestro, |. c., p. 590, fig. . suturalis, Rits., Notes Leyd. Mus. I, 1875, p. 78 . planifrons, Rits., ; 2. Hageni, Rits., 1. c., V, 1883, p. 248 . lateralis, Westw., 54. octopunctatus, Rits., SUL GENERE ICHTHYURUS X, 1891, p. 569, fig. . montanus, Gestro, l. c., p. 571, fig. . nigriceps, Gestro, l. c., p. 578, fig. . agilis, Gestro, ]. c., p. 574, fig. . spinicrus, Gestro, |. c., p. . pallidus, Gestro, l. c., p. 578, fig. . vittatus, Gestro, l. c., p. 579, fig. . laniger, Gestro, l. c., p. 581, fig. . propomacrus, Gestro, l. c., p. 583, fig. . costalis, Westw. The Cabin. 576, fig. of Or. 1848, p. 83, t. 41, fi 3. p. 84, nota Entom., een VI, 1888, p. 123, fig. — ibid., 2.2 Ser., X, 1891, p. 585 . . carinifrons, i Iter. 1207) fe. Eee 2.2 Ser., X, 1891, p. 585 c., p. 121, fig. — ibid. , 2.2 Ser., X, 1891, p. 589, fig. . Doriae, Gestro, l. c., 1.* Ser., IV, 1873, p. 399,360, fig. 2 x, 1891, ; p: 588, fig. ea COL 589, fie. Geom Praoiye: The Cabin. of Or. Entom., 1348, p.383,;t. 41). fig) 2. 2a: Notes Leyd. Mus., I, 1879, precoce bifasciatus, Rits., 1. c., p. 77. — i ui Mus. Civ. dai 2 Sere Ney Sill, p. 586, fig forficuloides, Fairm., Stett. Ent. Zeit. XXVII] 1867, p. 114 Semperi, Fairm., l. c., p. 113 ; Dohrnii, Fairm., L ¢., p. 114. — Gestro, i Mus. Civ. Genova, 1.8 Ser., IV, 1873, p. 360, fig. 3. . M.t Carin » Tenasserim. » Penang. Singapore. > » Sumatra. » > Giava. Giava e M.'i Carin. Sarawak. Luzon. > Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2., Vol. X (8 Marzo 1891) 38 CU 1360, tee 7 40. niponicus, Lewis, Ann. Mag. Nat Hist. (i i 1899 ps ABS: Gs Sones TAA: depressicollis, W. Macl., Trans. Ent. ‘Soe. N. ; Wales, II 1872, P 264. fet VIAGGIO DI LEONARDO FEA IN BIRMANIA E REGIONI VICINE XXXV. LAMPYRIDES RAPPORTES DE BirMANIE Par M. L. FEA AVEC DESCRIPTIONS DES ESPECES NOUVELLES par ERNEST OLIVIER Les Lampyrides capturés en Birmanie par M. L. Fea sont particuliérement intéressants. par le grand nombre d’espéces nouvelles caractéristiques de la région explorée. Sur 19 espéces mentionnées dans ce travail, 12 étaient inédites et 10 sont spe- ciales aux Monts Carin, vaste pays montagneux situé entre les vallées du Sittang et du Salween, et ont été recueillies a des alti- tudes s'élevant graduellement de 900 métres jusqu’a 1500 metres. Les Pyrocaelia qui ne se trouvent que dans l’Asie orientale y sont représentés par quatre especes qui n’ont pas été rencontré ailleurs et qui donnent è la faune de ces montagnes leur cachet principal. Les Lamprophorus paraissent limités dans un triangle dont le sommet est l’Himalaya, et les angles basilaires, Ceylan et Bornéo. La Birmanie est comprise dans ces limites: aussi y trouvons-nous une espéce nouvelle qui vient s’ajouter 4 une autre précedemment rapportée par M. Comotto. Quant aux Diaphanes, ils occupent une aire de dispersion beaucoup plus considerable puisqu’on en retrouve des représentants sur la céte orientale de 1’Afrique. 596 E. OLIVIER L’Asie et l’Océanie sont la veritable patrie des Lucioles. Aussi les chasses de M. Fea nous apportent-elles leur contingent de nouveautés et, parmi les espéces déjà décrites, nous constatons l’extension de l'habitat des L. timida, terminalis et Anceyi qui, décrites sur des exemplaires provenant de Saigon pour les deux premiéres et de Chine pour la troisiéme, se retrouvent en Te- nasserim et au Pegou. Les L. ovalis Hope (circumdata Motsch.) et chinensis sont éga- lement répandues dans l’Inde et l’Indo-Chine, ainsi qu’au Tonkin et dans une partie de la Chine. Aux Lampyrides caractéristiques de la faune de la Birmanie, il convient d’ajouter un insecte pour lequel nous avons du créer un genre: Phaenopyrus birmanensis (1). Cette belle espéce qui n’a pas été capturée par M. Fea, avait été rapportée précedemment de Minhla par M. Comotto. Je ne veux pas terminer sans ajouter mon modeste suffrage au concert unanime des éloges si justement adresses a M. L. Fea, l’infativable et zelé explorateur dont les chasses lointaines et fructueuses ont tant contribue au progrés de l’entomologie. 1. Vesta saturnalis, Gorh. : Monts Carin, détroits des Ghecu, en mars, a une altitude de 1300 à 1400 metres et des Asciuii Cheba, de 900 à 1000 m., en avril. C’est une espéce des montagnes, indiquée aussi par le Rev. Gorham dans l’Inde (Naga Hills) a 5000 pieds et dans l’Assam. Elle se trouve également dans les parties hautes de Sumatra. 2. Lamprophorus morator, nov. sp. Oblongo-elongatus, parum convexus; antennis piceis, ciliatis, ar- ticulo primo cylindrico, incrassato, secundo latitudine fere aequali, 5-10 compressis, intus valde dentatis, ultimo parvo apice emargi- nato et bimucronato; prothorace antice rotundato, margine erecto, basi bisinuato, angulis productis sed obtusis, carinato, rugosissime (1) Ann. Mus. Civ. Gen., 2.2 Ser., II, 1885, p. 347, t. V, f. 1. LAMPYRIDES DE BIRMANIE 597 punctato, nigro, margine antico late et basali anguste flavis; scu- tello triangulari, tenwissime flavo-marginato; elytris prothorace vix lattoribus, nigris, punctatis, pube flava vestitis; abdomine lobato, flavo marginato, duobus ultimis segmentis flavis, pectore piceo; pygidio late emarginato, lateribus arcuatis; pedibus piceis, nigro variegatis. Long. 20-23 mill.; lat. 8-9 mill. Monts Carin, détroit des Cheba, mai à décembre, de 900 a 1100 metres. Voisin du #nor, Ern. Oliv., dont il différe par sa forme moins convexe, son abdomen beaucoup plus lobe latéralement, son pygidium fortement échancré, avec le milieu de l’échanerure légérement saillant, le dernier article de ses antennes terminé par deux fines pointes aigués, etc. . . . . . Le pygidium forte- ment échancré l’éloigne du Nepalensis, Hope, chez lequel cet organe est tronqué ou trés légérement émarginé. 3. Diaphanes mendax, nov. sp. Testaceus, subparallelus; prothorace testaceo, subogivali, carinato, in dimidio antico crebre punctato, angulis posticis fere rectis; scu- tello conico, punctalo, . flavo; elytris nigro-fuscis, flavo marginatis, costula discordali flava minutis; abdomine nigro, duobus penultimis ventris segmentis macula cerca ‘ornatis, ultimo, pygidio, coxis et femorum bast testaceis. Long. 16 mill.; lat. 5 mill. Monts Carin, détroit des Asciuii Ghecu, 1400 a 1500 métres, en avril. Ce Diaphanes oftre un exemple remarquable du mimicry chez les Lampyrides. Il a, en effet, absolument l’apparence et la coloration du Pyrocelia Foochowensis, Gorh., mais il suffit pour Yen éloigner d’examiner ses antennes a articles courts et cylin- driques; son prothorax est aussi plus allongé. Il différe du D. Javanus, Gorh., par sa taille plus avantageuse , son prothorax attenué en ogive et moins grossiérement ponctué, son écusson conique au lieu d’etre tronqué carrement, la céte discoidale fauve des élytres etc. . . ... i 598 E. OLIVIER 4 Diaphanes plagiator, nov. sp. Oblongus; prothorace flavo-aurantiaco, semilunari, basi vix st- nuato, margine antico valde erecto, utrinque macula translucida ornato, in medio longitudinali leviter costulato, disco fortiter con- vero, angulis posticis obtusis, scutello flavo apice rotundato; elytris protho? ace via latioribus, rufo-pubescentibus, costula discordali no- latis, flavis, plaga nigra lata juxta-suturali; pectore flavo; abdomine nigro, margine tenue laterali et pygidio flavis, quarto et sexto ventralibus segmentis macula aurantiaca fere opertis, ultimo rotun- dato, pygidio trilobato; femoribus flavis apice infuscatis, tibuis tar- sisque nigris. Long. 18 mill.; lat. 7T'/, mill. Monts Carin, détroit des Cheba, de 900 4 1100 métres, mai a décembre. . La coloration des élytres semble assez variable chez cette espéce. Elles sont d’un flave orangé avec une large bande: brune longitudinale, partant de la base mais n’atteignant pas angle apical; cette bande placée plus prés de la suture que du bord externe occupe plus de la moitié de la surface de Vélytre. Un exemplaire offre dans la partie flave, au. dessous de l’èpaule, une courte bande rembrunie. Chez trois autres d'une taille moindre (long. 15 mill.; lat. 6 mill.), la couleur brune est beaucoup moins intense, mais je n’y trouve pas de caractéres suffisants pour les différencier spéci- fiquement. 5. Pyrocelia lampyroides, nov. sp. Elongata, parallela, nigra; antennis prothorace longioribus , pubescentibus, articulo primo cylindrico, apice incrassato, secundo perbrevi, 3-8 compressis, dilatatis, ultimo lineari; prothorace al- bido-flavescente, convexo, antice rotundato, margine erecto, basi recte truncato, angulis fere rectis, pubescente, variolose punctato, in dimidio antico longitudinaliter carinato, et utrinque maculis duabus vitreis ornato; scutello triangulari, flavo, elytris prothorace latioribus, subparallelis, flavidis, basi infuscatis, punctatis, costu- latis; pygidio et segmento anali flavis, quinto et sexto ventris seg- .LAMPYRIDES DE BIRMANIE 599 mentis macula magna cerea ornatis, anali inciso, pygidio carinato, trilobato, pedibus infuscatis. Long. 15 maill.; lat. 5 mall. Monts Carin, détroit des Asciuii Cheba, 4 l’altitude de 1200 à 1300 métres, en décembre et janvier. Ce Pyrocelia affecte absolument l’apparence d’un Lampyris si on ne regarde pas ses antennes longues, comprimées, dentées a leur coté interne. Les, plaques lumineuses couvrent presqu’enticrement les cinquieme et sixiéme segments du ventre; le pygidium est trilobé, les lobes latéraux un peu plus longs et plus aigus que le médian. 6. Pyrocelia microceras, nov. sp. Elongata, subparallela, antennis brunneis, articulis duobus primis teretibus, secundo breviore, sequentibus valde compressis; prothorace semilunari, antice paululum erecto, punctato, carinato, angulis posticis obtusis sed retro productis, flavescente, maculis duabus vitreis anticis et plaga quadrata rubescente ad mediam basin ornato; scutello parvo, flavo; elytris punctatis, fuscis, flavo marginatis et carina discoidali flava munitis; abdomine supra fortiter lobato, nigro, duobus ultimis segments flavis; subtus nigra, sterno, meso- sterno, coxis, femoribus, ultimo segmento et plaga ovali in penul- timo, flavis; pygidio trilobato, segmento anali integro rotundato. Long. 13-14 mill.; lat- 5 mill. Monts Carin, detroit des Ghecu, 1300 a 1400 métres, en mars et avril. ‘Cette espèce se distingue aisement de toutes celles du méme genre à ses antennes courtes, a articles très comprimés, mais peu élargis et n’offrant pour ainsi dire, point de dents 4 leur còté interne, 4 son dernier segment ventral arrondi, sans échan- eurelete. = ‘7. Pyroceelia cribripennis, nov. sp. Elongata, angusta, parallela; antennis prices, articulo secundo transverso, brevissimo; 3-8 compressis, triangularibus, intus apice dentatis, ultimo lanceolato; prothorace flavo, rotundato, antice erecto et maculis duabus translucidis ornato, basi fere recte truncato, an- 600. E. OLIVIER — A gulis parum productis, in dimidio antico longitudinaliter carmato et grosse punctato; scutello flavo, apice truncato, elytris prothorace vix latioribus, convexis, elongatis, parallelis, pubescentibus, crebre et profunde punctatis, 4-costulatis, fulvis, macula parva juxta scutellari nigra; subtus piceo-nigra; coxis, femorum basi, ultimo. segmento, duorum penultimorum margine postico et pygidio fulves, hoc trisinuato, segmento anali emarginato. Long. 18 mill.; lat. 5!/, mill. Monts Carin, détroit des Cheba, de 500 a 1000 métres, en décembre. Les élytres étroites et paralléles sont trois fois plus longues que le prothorax; elles sont criblées sur toute leur surface de points profonds et rapprochés, quoique bien distinctement séparés. On y remarque, outre la suture et la marge externe quatre còtes longitudinales, saillantes surtout dans leur partie médiane. 8. Pyrocelia Feai, nov. sp. Magna, elongata, ampliata, picea; antennis ngris prothorace multo longioribus, articulo secundo brevissimo, 3-10 latis, com- pressis valde dilatatis, 11 apiculato; prothorace brevi, ogivale, utrinque profunde sulcato et in medio carinato, basi bisinuato, an- gulis obtusis sed retro productis, flavescente, macula discordali nigra; scutello triangulari flavos elytris prothorace latioribus, ampliatis, apice simul rotundatis, crebre punctatis, carina discordali et sulco subhumerali munitis; abdomine piceo, segmentis supernis valde lo- batis, pygidio trisinuato, inferis tenuiter flavo marginatis, duobus penultimis plaga transversa aurantiaca ornatis, ultimo flavo inciso. Long. 28-29 mall.; lat. hum. 8 mill. Monts Carin, détroit des Asciuii Cheba, de 1200 a 1300 métres, en décembre. Cette belle espéce que je suis heureux de dédier a l’intrépide explorateur qui l’a découverte est bien differente de toutes celles du méme genre par ses longues élytres qui sélargissent beau- coup 4 partir des épaules puis sarrondissent brusquement au sommet. Les articles des antennes ne sont guére plus élargis au coté interne qu’a l’externe. SA LAMPYRIDES DE BIRMANIE 601 Un exemplaire en tout semblable, sauf pour la taille, aux plus grands n'a que 20 mill. 9. Luciola ovalis, Hope, Gray Zool. Misc. 1831, p. 26,. cr- cumdata, Motsch., Et. ent. 1854, p. 50. i Bhamò (Birmanie supérieure); Meetan sur le fleuve Houng- darau et Thagatà sur le Mont Mooleyit (Tenasserim); Monts Carin, détroit des Cheba, 900 à 1100 métres, en juillet; et au Pegou a Tikekee a la méme époque. Deja rapportée de Minhla par feu le Cap. J. B. Comotto, cette espèce est également répandue en Annam, en Cochinchine, au Cambodge et au Tonkin. 10. Luciola emula, nov. sp. Ab ovali, Hope, differt statura multo minore, prothorace lonyi- tudinaliter latius impresso, elytris vix costulatis et circa apicem haud marginatis et pectore nigro maculato. Long. 7 mall.; lat. 3 mall. Monts Carin, détroit des Cheba, de 900 a 1100 métres, en juin. Cette jolie espece dont M. Fea n'a rapporté qu'une seule fe- melle se distingue bien nettement de l’ovalis par les caractéres precites. Ses élytres sont aussi moins élargies et moins convexes. La bordure d'un jaune orangé nentoure pas l’angle apical qui reste entiérement noir. ‘ 11. Luciola chinensis, L. Monts Carin, détroits des Ghecu, 1300 a 1400 métres, en mars et des Asciuii Cheba, 900 4 100 métres, en avril; Ran- goon, en mai; Tikekee (Pegou), en. juin. Espèce d'un habitat étendu que M. Gorham a divisée en se ba- sant sur la couleur des jambes et le plus ou moins d’intensité de la ponctuation , caractères qui varient chez presque tous les individus (Voy. Ann. Mus. Civ. Gen. (2) II, 1885, p. 359). Elle est signalée en outre de la Birmanie et du Pegou, en Assam, Tenasserim, le Bengale, l’Inde de Madras 4 Bombay, a Ceylan, Bornéo, Java. 602 E. OLIVIER 12. Luciola terminalis, Ern. Oliv., Rev. d’Ent. 1883. _ Tenasserim: Malewoon, en décembre. an La description que j’ai donnée de cette espéce (loc. cit.) a été faite sur des exemplaires femelles. Comme chez toutes les Lucioles, le male a la téte creusée entre les yeux et ces derniers sont gros et saillants, tandis que chez la femelle ils sont beau- coup plus petits, moins saillants, ne dépassant guére le bord antérieur de la téte qui est plan. Chez la femelle de terminalis on observe entre les yeux une legére impression en forme de V, souvent irréguliere, limitée par une ligne saillante, caractére qui ne se trouve pas chez le male. Chez ce dernier, les deux der- niers segments du ventre sont d’un blanc de cire, le dernier, arrondi. 13. Luciola Anceyi, Ern. Oliv. Rev. d’Ent. 1883. Hate Birmanie: Bhamò et Shwegoo. — Tenasserim: Kaw- kareet et M.' Mooleyit à 400-500 métres s. m. (village de Thagatà). 14. Luciola testacea, Motsch. Tenasserim méridional: Malewoon, en aout. 15. Luciola seriata, nov. sp. Elongata, subparallela, pubescens, flavescens; capite nigro, an- tennis ‘palpisque piceis; prothorace flavo-aurantiaco, transverso, lateribus arcuatis, angulis anticis rectis, posticis retro productis, in. medio antico leviter prominente, basi marginato et recte truncato, disco longitudinaliter sulcatulo et duabus maculis infuscatis fere confluentibus notato; scutello triangulari flavo; elytris flavis, seria- tim crebre punctatis, parallelis, convexis, marginatis; pectore, primo. ventrali segmento, femoribusque flavis, 2-4 ventris segmentis nigro= piceis, 5 et 6 cereis, 6 triangulari, tibùis tarsisque picers. Long. 10 mill.; lat. 3 mill. Monts. Carin, détroit des Cheba, 900 a 1100 métres, en juin. «Un seul exemplaire male qui se distingue bien par les. carac- teres énoncés des autres espéces a élytres testacees. Les. points des élytres gros et bien distincts à la base sont disposés en LAMPYRIDES DE BIRMANIE 603 series longitudinales séparées par des còtes crenelées; ils de- viennent de plus en plus fins et moins profonds en approchant du sommet, mais les séries sont toujours bien visibles. Le pre- mier segment du ventre dont on ne découvre que les cotés est flave, les trois suivants sont d’un brun de poix brillant, le cin- quicme est en entier d'un blanc de cire, de méme que le si- xléme qui est légerement boursouflé et atténué au sommet en un triangle aigu. Les taches du prothorax consistent en deux points ronds plus rembrunis que la couleur fonciére; mais ils sont peu visibles et doivent s‘effacer parfois complétement. 16. Luciola egrota, nov. sp. Elongata, parallela; antennis, tbiis, tarsis, pectore et abdomine piceis; prothorace albido-flavo, brevi, lateribus rectis, antice atte- nuato, punctato, sulcato, villoso, in medio antico leviter anguloso, angulis anticis oblusis, posticis sat retro productis; scutello trian- gulari, flavo; elytris prothorace vix latioribus, parallelis, rugosis, costulatis, albido-flavis, extremo apice testaceo. A duobus ultimis ventris segmentis cereis, ultimo rotundato. Q ultimo ventrali segmento elongato, conico, truncato, penultimo late et profunde emarginato, antepenultimo macula magna cerea ornato. Long. 10-12 mill.; lat. 4 mill. Monts Carin, détroits des Ghecu et des Cheba, 900 4 1400 métres, mars à décembre. La sculpture des élytres est variable: chez certains exem- plaires, on ne remarque aucune trace de saillies costiformes; chez d’autres, des vestiges de deux ou trois fines carenes lon- gitudinales sont bien visibles dans leur milieu. ; Var. scutellaris. ScuteZlo nigro, Cette difference de coloration de l’écusson semble spéciale aux males. Tous les individus femelles rapportés par M. Fea ont l’écusson d’un jaune blanchatre, et sur six males, quatre l’ont noir. 604 E. OLIVIER 17. Luciola timida, Ern. Oliv., Rev. d’Ent. 1883. Pegou: Rangoon, en juin, Palon (septembre), Tikekee (juin). _18. Luciola hirticeps, Ern. Oliv., Ann. del Mus. Civ. 1888, pi 429. Jai deja décrit cette espece capturée à Meetan, sur le fleuve Houngdarau (Tenasserim), en avril. 19. Luciola abscondita, nov. sp. Oblonga, nigra, pubescens; prothorace flavo testaceo, in medio antico parum anguloso, lateribus arcuatis antice attenuatis, basi recte truncato, angulis rectis haud prominulis, punctato, longitudi- naliter sat profunde sulcato; scutello triangulari flavo, elytris ru- gosulis, nitidis, nigris, macula humerali, margine externo in di- midio basali et sutura tantulum juxta scutellum flavis; pectore testaceo, abdomine nigro, duobus ultimis segmentis cereis, pedibus testaceis. Long. 64/, mull.; lat. 2 mill. Rangoon. La tache humérale flave s'étend quelquefois et occupe toute la base des élytres. La suture et la marge externe sont trés finement testacées sur une longueur variable, ordinairement trés courte, parfois plus longue mais n’atteignant l’angle apical chez aucun des exemplaires que j’ai sous les yeux. Cette espéce est voisine de l’Whiriceps dont elle se distingue. par sa taille un peu moindre, son prothorax moins transversal, arrondi en avant dés la base au lieu d’étre élargi, sans tache noire et a sillon médian beaucoup plus profond, a la bordure des élytres moins étendue, a l’écusson en triangle plus aigu, etc. APPUNTI SOPRA ALCUNI PESCI SUD-AMERICANI conservati nel Museo Civico di Storia Naturale di Genova, per A. PERUGIA è La parte più importante della collezione ittiologica del Museo Civico di Storia Naturale per quanto riguarda i pesci del Sud America, ebbe principale contributo dalle raccolte fatte durante gli anni 1881 e 1882 dal D.re D. Vinciguerra, membro della spedizione Antartica Italiana comandata dal tenente Bove. Queste furono iniziate in una escursione fatta, prima della partenza, all’ Azul ed al Tandil, nel sud della provincia di Buenos Ayres e continuate poi alla foce del Rio Santa Cruz, in Patagonia, nell’ isola degli Stati, in varii punti della Terra del Fuoco ed a Punta Arenas sullo stretto di Magellano. Qualche pesce fu anche pescato da bordo durante il viaggio e raccolto al ritorno alla foce del Rio Negro e sul mercato di Montevideo. Le specie così ottenute sono per la massima parte marine e solo alcune fluviali del Santa Cruz, del Rio Negro e dell’ Isola degli Stati. In seguito questa collezione ittiologica si arricchi di molte specie fluviali dell’ alto Paranà pel viaggio che il Bove ebbe a fare nel 1883 nel territorio delle Missioni nella Repubblica Ar- gentina. Altro notevole contributo fu dato da numerose spedi- zioni del Prof. Carlo Spegazzini di pesci raccolti nei dintorni delle città di Buenos Aires e di La Plata e di altri provenienti dalla Colonia Resistencia nel Chaco centrale; nonchè dal Prof. Luigi Balzan, che ne radunò nei dintorni dell’ Assunzione nel 606 A. PERUGIA Paraguay e fece anche recentemente un invio da Villa Maria, nella Provincia brasiliana di Matto Grosso, a 15° Lat. S. sul Rio Paraguay, che offre particolare interesse. Importanza minore, ma non pero affatto trascurabile, offrono alcune specie raccolte dal Comandante Giorgio Sandri della R. M. I. e dal Capitano Giuseppe Capurro sul Paranà, e dal Capitano Gerolamo Ansaldo della N. G. I. nello stretto di Ma- gellano. Da ultimo merita di essere ricordata una piccola serie di pesci inviati al D.re Vinciguerra mentre trovavasi in Buenos Aires, dal Prof Weyenbergh di Cordoba, che contiene parecchi esem- plari tipici delle, più o meno valide, specie nuove descritte da questo compianto zoologo. Da quanto precede si vede che quasi tutte le specie dei pesci fluviali che formeranno soggetto principale di questa memoria provengono dai corsi d’acqua che costituiscono il sistema del Rio della Plata. Questo si compone di cinque grandi fiumi principali. Il Rio Paraguay, che ha la sua origine nella Provincia di Matto. Grosso e la di cui sorgente più nordica è a 14° Lat. S., corre quasi direttamente dal Nord al Sud gettandosi vicino a Corrientes nel Rio Parana. Due fiùmi minori che si formano nella Bolivia, il Rio Pilco- mayo ed il Rio Vermeyo dopo aver traversato il territorio del Chaco Centrale nella Repubblica Argentina si gettano nel Rio Paraguay prima che questo si unisca al Rio Paranà. Il Rio Paranà, formato dal Rio Parahyba e dal Rio Grande nella Provincia di San Paolo pure nel Brasile, riceve nel suo percorso, come già si disse, il Rio Paraguay e vicino a Santa Fe il Rio Salado, per andare poi a sboccare nel grande estuario del Rio della Plata. Il quinto di questi fiumi, il Rio Uruguay, rimane isolato in tutto il suo percorso; ha la sua origine nella catena costiera. dei monti della Provincia del Rio Grande do Sul, riceve nume- rosi affluenti di cui è inutile far qui menzione e limitando dal lato opposto al corso del Paranà i territorii di Missioni ed Entre MY ROSA eA I i EARL OH EE Moya ate IR has APICI RA Si SOR NRI t PESCI SUD-AMERICANI 607 Rios, corre quasi parallelamente a questi, gettandosi infine nel golfo del Rio della Plata. L’ ittiofauna di questi fiumi fu meno studiata di quella dei fiumi che percorrono in direzione opposta il Brasile verso il Nord e il Nord Est, quali sarebbero gli affluenti del gran sistema delle Amazzoni ed il Rio San Francisco, che furono studiati principalmente dal D.*° Steindachner e dal D.'e Luùtken. Ha certo interesse per la cognizione della distribuzione geo- grafica delle specie un confronto fra i pesci viventi nei fiumi di queste due regioni, vederne le affinità e conoscere quali sono le specie comuni ad entrambi. Benchè il numero delle specie che ebbi campo di studiare non sia molto grande, pure basan- domi su un fatto importante, vale a dire sull’ assoluta certezza che posso avere riguardo alla esattezza nelle indicazioni di pro- venienza degli esemplari, credo, pubblicando questo elenco di pesci del Museo Civico di Genova, di portare un modesto con- tributo alle nozioni che si hanno finora su questo argomento. In generale sembra si possa ritenere che molte sono le specie comuni ai fiumi del Nord del Brasile e del Brasile del Sud e dell’ Argentina. Ritroviamo in entrambe le regioni le medesime specie di molti Caracinidi e Siluridi. I Cromidi invece pare vivano in minor numero nel sistema del Rio della Plata; fra i nostri esemplari non abbiamo che un’Acara, un Geophagus e tre specie di Crenicichla; neppure il De Giinther nel suo elenco dei pesci del Rio della Plata (Ann. Mag. N. H., Serie 5.*, Vol. VI) cita nessun Cromide. Dei Ciprinodontidi il genere Cynolebias sembra contare un numero maggiore di rappresentanti nel Plata: una sola specie, il C. porosus Steind., è proveniente da Pernambuco. Infine i Gimnotidi ci presentano la maggior parte delle loro forme comuni ai fiumi delle due regioni. 608 A. PERUGIA Subclassis CHONDROPTERYGII. Ordo SELACHOIDEI. Fam. SCYLLIIDAE. 1. Seyllium chilense, Guroc® Guichenot in Gay, Hist. de Chile » pag 362. — Gtinther, Cat. Fish. VIII, p. 405. — Vaillant, Mission Scient. au Cap Horn. , pag. 10, Tav. 1, fig. 1 a 11. Baia di Monte Sarmiento, Spedizione Antartica Italiana. S.t Nicolas Bay, Stretto di Magellano, Cap. G. Ansaldo. Questa specie sembra vivere soltanto lungo la costa del Chili e nello Stretto di Magellano. Non mi consta sia citata dall’ Atlan- . tico. Vaillant inclina a credere che il S. ché/ense sia sinonimo del S. bivium Smith. Fam. SPINACIDAE. 2. Acanthias vulgaris, L. Gunther, Cat. of Fish. Vol. VIII, pag. 418. Mercato di Montevideo, Sp. Ant. It. Questo squalo si trova in quasi tutti i mari ed è indicato della Nuova Olanda e dell’ America del Nord. Di quest’ ultima pro venienza fu descritto dallo Storer (*) sotto il nome di A. ame- ricanus e dal Girard (?) sotto quello di Spinax Sukli. Fam. RHINIDAE. 3. Rhina squatina, pum. Dumeril, Elasmob.; pag. 464. — Gunther, Cat. of Fish. Vol. VIII, p. 430. Mar del Plata, D.r° Spegazzini. Questo esemplare, maschio adulto, non presenta nessuna diffe- (!) Storer, Mem. Am. Acad., II. (?) Girard, Proc. Acad. Nat. Science, Philad. 1854. PESCI SUD-AMERICANI 609 renza dagli individui che si pescano nei nostri mari. Ha molto marcate le spine delle pettorali. Anche questa specie ha vasta distribuzione geografica. BATOIDEI. Fam. TRYGONIDAE. 4. Taeniura motoro, M. e H. Giinther, Cat. of Fish. Vol. VIII, pag. 484. Mercato di Montevideo, Sp. Ant. It. Credo poter riportare questi esemplari alla 7. motoro per il carattere principale di avere il corpo alla parte dorsale cosperso da piccole ossificazioni stelliformi ed-eguali in grandezza. Il colore è bruno con macchie rotonde gialle principalmente verso gli orli delle pinne. TELEOSTEI ACANTHOPTERYGII. Fam. PERCIDAE. 5. Percichthys laevis (JEN.) Perea laevis, Jenyns, Voy. of the Beagle, pag. 1, Tav. 1. — Giinther, Cat. of Fish. Vol. 1, pag. 61. Terra del Fuoco. Laguna del Rio Negro. Rio Santa Cruz. Sp. Ant. It. . Jenyns l. c. ed il D.t%° Gunther danno per formula della dorsale 9-1/,,; in tutti i nostri esemplari trovo invece 10-'/,,. Si deve notare però che la prima spina è molto piccola e può sfuggire facilmente all’ esame. Essi concordano del resto perfet- tamente con la figura e la descrizione data dal Jenyns. La linea laterale fora fino alla base della caudale 69 squame e la linea trasversale consta di 81/, sopra la linea laterale e di 151/, sotto. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (6 Aprile 1891) 39 bri 610 ‘A. PERUGIA 6. Percichthys Vinciguerrae, n. sp. Rio Santa Cruz, Sp. Ant. It. Ho cercato invano di riferire questi esemplari ad una delle specie note. Si avvicina forse alla P. me/anops Gir. per il ma- scellare che arriva soltanto al livello anteriore dell’ occhio, ma ne differisce per la formula delle pinne e per il numero delle squame della linea laterale. Confrontata con la P. laevis, benchè il numero dei raggi delle pinne sia eguale e quello delle squame della linea laterale presenti solo lievi differenze, ne differisce per la forma generale del corpo e per le squame cigliate; nep- pure si può riferire alla P. rucha C. V. nella quale secondo il Ginther il mascellare arriva alla metà dell’ occhio. Credo dunque darne la descrizione, considerandola quale nuova specie : ss D 10-4). A eelals G6 Lt 1 ye Sy L’ altezza del corpo sta 3 3/, nella lunghezza totale (’), il capo vi è contenuto 3 !/,. Il profilo del capo sale dolcemente fino alla prima dorsale. I’ occhio piuttosto grande ha un diametro pari alla metà della lunghezza del muso. Lo spazio interorbitale è di una volta e mezza questo diametro. Le mascelle, il vomere ed i palatini sono armati di minutissimi denti. Il preorbitale ha dentellatura più marcata che nella P. laevis; e così pure il preopercolo, che nella parte orizzontale porta 6 spine ed all’ orlo ascendente è fortemente dentellato. La spina opercolare è forte. Le squame sono spiccatamente cigliate. Il mascellare arriva al margine anteriore dell’ occhio. La prima dorsale ha le due prime spine piccole, la terza, che è la più grande, è la metà della lunghezza del capo. La seconda dorsale è un poco più alta della prima, è pari in al- tezza all’anale, la di cui seconda spina è laepiù grossa e la più lunga. La caudale è lievemente incavata. (1) Le mie misurazioni sono prese sempre dalla punta del muso alla base della caudale. di ME PESCI SUD-AMERICANI 611 Il colore è giallastro con riflessi metallici sul dorso. Minutis- simi punticini tali da non essere quasi visibili ad occhio nudo, sono sparsi sulle squame. Le pinne dorsali in un esemplare hanno la membrana nerastra, la anale gialla con minuti punti neri, nell’ altro le dorsali hanno traccia di deboli macchie brune ; l'anale è immaculata. Lunghezza degli esemplari cent. 25-30. 7. Plectropoma Patachonica, Jen. Jenyns, Zool. Voy. of the Beagle, pag. 11. Un esemplare pescato a 30 braccia di profondità, a 30 miglia da Capo Corrientes e uno del mercato di Montevideo. Sp. An. It. Gli esemplari che .ho sotto occhio presentano alla parte infe- riore del preopercolo 3 spine soltanto; ciò mi indusse a notare questa specie quale P. patachonica Jen.; quest’ autore infatti in- dica tal numero per i suoi esemplari, nel mentre che il P. bra- silianum C. V., secondo questi ed anche secondo il Gunther ne avrebbe quattro. 7 | Le spine sono disposte: una forte all'angolo del preopercolo e due minori nella parte inferiore. Neppure nelle spine della dorsale il numero concorda con quello indicato dai suddetti autori; io lo trovai costante di Deli A_%s nel mentre sarebbe secondo Cuv., Val. e Gunther di D da A a Il colore in questi esemplari da lungo tempo in alcool è d’un grigio ferro. Le linee a zig zag indicate dal Jenyns sono for- mate da numerose macchie nere rotonde sparse irregolarmente. Pinne brune rossastre senza macchie. Fam. SPARIDAE 8. Sargus argenteus, Cov. Vat. Cuv. Val. Vol. V1, @&g. 60. — Giinther, Cat. of Fish. I, pag. 444. Mercato di Montevideo, Sp. Ant. It. Troviamo nel Cuv. e Val. una breve ed incompleta descri- zione di questa specie, dai detti autori avuta dal Brasile, e nel 612 A. PERUGIA « Cat. of Fish. » il Gunther ne dà pure una breve diagnosi che non del tutto si attaglia ai nostri esemplari. Questi hanno il muso allungato; il profilo del capo scende doleemente e da lieve sporgenza all’ angolo anteriore dell’ orbita. Il preorbitale è del doppio più lungo che largo e lascia scoperto il mascellare. La lunghezza del capo è poco più della metà dell’ altezza del corpo, che è la meta della lunghezza totale. Il diametro dell’ occhio è un quarto della lunghezza del capo e circa la metà dello spazio interorbitale. Gli incisivi sono larghi ed impiantati obliquamente sporgendo all’ infuori. I molari sono disposti in tre file nella mascella su- periore , in due nell’ inferiore. La pettorale è lunga ed arriva quasi all’ anale. Questa ha la prima spina metà della seconda, la quale è più grossa e più lunga della terza. La ventrale non arriva all’ ano ed è lunga 3/, della pettorale. DRS Il colore è argenteo con riflessi metallici sul dorso; una mac- chia nera occupa la base della caudale. 9. Pagrus vulgaris, Cuv. Val. Cuv. Val. Vol. VI, pag. 142, Tav. 148. — Giinther, Cat. of Fish. Vol. I, pag. 466. Mercato di Montevideo, Sp. Ant. It. Fam. CIRRITHIDAE. 10. Chilodactylus macropterus (Forsr.) Gunther, Cat. of Fish. Vol. II, pag. 78. 2 esemplari pescati a 30 miglia da Capo Corrientes. — Sp. Ant. It. Ho esitato a riferire questi esemplari al C® macropterus che vedo citato soltanto dell’ Australia, ma la descrizione di questo si attaglia così esattamente ai nostri esemplari che non mi può rimanere dubbio che essi appartengano a questa specie. PESCI SUD-AMERICANI 613 Ha sei raggi semplici alla pettorale, il superiore dei quali lunghissimo arriva al 4.° raggio molle dell’anale. La spina della dorsale e dell’ anale sono robuste. La settima dorsale è la più lunga ed è contenuta 2 !/, nella lunghezza del capo. La seconda spina anale è più grossa ma non più lunga della terza, L'altezza del corpo è contenuta 3 volte nella lunghezza totale ed è pari alla lunghezza del capo. L’ occhio è grande, il suo diametro è uguale allo spazio interorbitale. Il preorbitale è grande, le labbra grosse. Denti minutissimi alle mascelle. Colore nell’ alcool bruno, argentato sui fianchi. Pinne immacolate. DIGI ll. Sciaena adusta, Aaass. Agassiz in Spix Pisc. Bras. pag. 126, Tav. 70. — Gunther, Cat. of Fish. II, pag. 289. Montevideo, Sp. Ant. It. 12. Sciaena Amazonica, Cast. I Castelnau An. nouv. ou rar. Amér. du Sud, pag. 12. Tav. 4, fig. 1. — Gunther, Cat. of Fish. Vol. II, pag. 284. Missioni, Alto Paranà, Bove. 13. Pogonias fasciatus, Lac. Cuv. Val. Vol. 5 pag. 210, Tav. 1I8. — Giinth. Cat. of Fish. Vol. II, pag. 270. Montevideo, Sp. Ant. It. 14. Micropogon undulatus, L. Micropogon lineatus, Cuv. Val. Vol V, pag. 215. Tav. 119. Montevideo, Sp. Ant. It. — D.'° G. C. Ampugnani. Un altro esemplare fu comperato, assieme ad una Paropsis signata, l’anno scorso alla pescheria di Genova, arrivato fresco negli apparati frigorifici di uno dei piroscafi provenienti da Montevideo. 614 A. PERUGIA 15. Genyonemus brasiliensis, Sremp. Sitzber. Akad. Wien. Vol. LXXI, 1875, pag. 476 e Vol. LX XXIII, 1881, pag. 37. Mlicropogon ornatus, Ginth. Challenger Shore Fishes, p. 13, Tav.7, fig. A. Montevideo, Sp. Ant. It. Il D.t° Steindachner descrisse questa specie nel 1875 ascriven- dola al genere Genyonemus, Gill. Nel 1880 il D.re Gunther, l. c., la descrisse come nuova rite-. nendola appartenere al genere Micropogon. Credo che a ragione il Gill (*) abbia diviso il genere Genyonemus dai Micropogon per la mancanza delle forti dentellature al preopercolo che ci pre- sentano questi e per la vescica natatoia semplice dei primi, che nei Micropogon ha appendici allungate. Lo Steindachner su questa base ascrisse la specie di cui ora ci occupiamo al genere Genyonemus e trovò pure una differenza nella colorazione degli esemplari di Vienna con quelli del British Museum. Questi avrebbero, come lo hanno pure i nostri, una macchia rotonda alla spalla figurata nel disegno del Gin- ther |. c., nel mentre che gli esemplari dello Steindachner pre- sentano una fascia che partendo un poco avanti la prima dor- sale si dirige all’ imbasso. Fam. TRICHIURIDAE. 16. Trichiurus lepturus, L. Gunther, Cat. of Fish. Vol. II, pag. 346. Montevideo, Sp. Ant. It. : Fam. CARANGIDAE. 17. Paropsis signata, Jen. Jenyns. Voy. of the Beagle, pag. 65, Tay. 13. — Giinther, Cat. Fish. II, p. 486. Montevideo e Bacino del Rio Santa Cruz, Sp. Ant. It. Jenyns nella descrizione di questa specie, parlando dei denti, () Gill, Proceedings Acad. Nat. Sc. Philad. 1861. PESCI SUD-AMERICANI 615 era incorso in alcuni errori, che furono rilevati e corretti dallo Steindachner (Sitzb. Ak. Wien. Vol. LXXXIII, 1881, pag. 49). I denti sono disposti in due serie all’ estremita posteriore del mandibolare, l’ estremità anteriore di questi e |’ intermascellare portano numerose fila di minutissimi denti. Al vomere se ne vede una placca piriforme e quelli dei palatini si allungano posteriormente restringendosi. I processi interni degli archi branchiali sono lunghi appiattiti con la estremità superiore for- temente dentellata. Le squame sono molto piccole. La macchia intensamente nera tanto caratteristica in questa specie, che si osserva sotto la pettorale, in qualche individuo si spinge in basso sotto la parte inferiore della pinna che ha la sua parte interna nera orlata di bianco. 13. Temnodon saltator (Br.) Cuv. Val. Vol. IX, Tav. 260. — Giint. Cat. of Fish. Vol. II, pag. 480. Montevideo, Sp. Ant. It. Fam. STROMATEIDAE. 19. Stromateus maculatus, Cuv. Vat. Cuv. Val. Vol. IX, pag. 399. — Gay, Hist. Chile, lam. 3 bis, fig. 1..— Gunther, Cat. of Fish. Vol. II, pag. 398. Montevideo, Sp. Ant. It. Questa specie è generalmente indicata come abitante le coste dell’ America. del Sud bagnata dal Pacifico. I nostri esemplari provenienti da Montevideo proverebbero che si spinge pure nell’ Atlantico. Fam. TRACHINIDAE. 20. Aphritis gobio, Ginrs. Gunther, Ann. and Mag. of N. H. 1861, Vol. VII, p. 88. — Chall. Shore Fish. p. 21, Tav. IX. Brecknock Pass, Sp. Ant. It. — Stretto di Magellano, Cap. _ G. Ansaldo. 616 . A. PERUGIA 21. Aphritis undulatus, JEN. Jenyns, Voy. of the Beagle, pag. 161, Tav. 29, fig. 1. — Gunther, Cat. of Fish. Vol. II, pag. 243. 4 Usciuuaia, Canale della Beagle’, Sp. Ant. It. I confronti che ho avuto campo di fare tra gli esemplari di Aphritis con esemplari di Eleginus maclovinus in varii stadii di eta mi portano a dividere |’ opinione del D.t° Steindachner (Sitz. Ber. Akad Wien, 1875, Vol. LXXII) che l’ Aphritis undulatus non sia che il giovane dell’ £. maclovinus. 22. Eleginus maclovinus, Cuv. Vat. Cuv. Val. Vol. V, pag. 158, Tav. 115. — Giinther, Cat. of Fish. Vol. II, pag. 247. Canale della Beagle, Sp. Ant. It. La descrizione che dà il Sauvage (Bulletin de la Soc. Phil. 1879-80, T. 4.°, serie 7.*) della sua nuova specie £. Magellani mi sembra si possa adattare pure al maclovinus. Non vi vedo nè differenze nel numero dei raggi delle pinne, n> in quello delle squame della linea laterale. Le proporzioni fra le varie parti del corpo sono eguali; il colore uniforme è carattere degli adulti. Anche |’ E. chilensis Cuv. Val. sarebbe, secondo lo Stein- dachner, sinonimo di questa specie. 23. Percophis brasiliensis, Quor & Gar. Cuv. Val. Vol. III, Tav. 64. — Giinther, Cat. of Fish. Vol. II, pag. 248. Rio della Plata, D.r° Spegazzini. 24. Chaenichthys esox, Gintu. Gunther, Annal. Mag. N. H. Serie 3.2, Vol. VII, p. 89. Usciuuaia, Sp. Ant. It. Credo superfluo dare una descrizione di questa specie già bene descritta dal Gunther (1. c.) e che si distingue dal C. rhino- PESCI SUD-AMERICANI 614: / ceratus per la mancanza di spina alla parte anteriore del muso e per la linea laterale, nella quale le placche granulose sono sostituite da piccoli pori tubuliformi. Dei due esemplari che possediamo, entrambi femmine, uno è in buono stato di conservazione e permette di vedere ancora abbastanza bene la colorazione. Il fondo è giallastro chiaro, il dorso è bruno e manda delle fasce irregolari per forma e dimensioni, qualcuna delle quali arriva fino al ventre. Il capo pure ha fondo chiaro con macchie brune. La prima dorsale è trasparente, orlata di nero, la seconda ha i raggi più scuri della membrana e su essi sembra vi sieno state delle macchie brune. i Vaillant (Mis. Sc. Cap Horn, c. 27) dice che il colore, se- condo un disegno fatto a bordo del « Volage », è sepia sul dorso, azzurrognolo sulle parti inferiori. Dell’ altro esemplare molto guasto poco potei vedere, essendo conservati soltanto parte degli organi interni e lo scheletro, composto di ossa molto esili ed in parte cartilagineo (partico- larmente nel capo) essendosi quasi sfasciato. Il preorbitale è grande e lungo e forma un triangolo acuto. Il mascellare è molto stretto e più debole dell’ intermascel- lare, la sua base essendo più stretta che la parte superiore di quest’ ultimo. Lo stomaco ha pareti robuste, è piccolo e di forma allungata. L’ intestino si ripiega due volte. Il fegato è grande. Appendici piloriche 3 0 4. Le ovaja corte e voluminose riempiono la parte posteriore della cavità addominale. 29. Notothenia longipes, Srernp. Steindachner, Sitz. Ber. Ak. Wien, 1875. Vol. LXXII, pag. 42, Tav. 6, fig. 8, 8a. Brecknock Pass, Sp. Ant. It. 618 A. PERUGIA 26. Notothenia tesselata, Ricu. * Richardson, Voy. Ere). Terr. Tav. 12, fig. 2, 3. — Steindachner, Sitzber. Akad. Wien, 1875. Vol. LXXII, pag. 44, Tav. 5, fig. 6. — Gunther, Cat. Fish. II, p. 260. Brecknock Pass, Sp. Ant. It. — Stretto di Magellano, Cap. G. Ansaldo. Lo Steindachner (1. c.) dà sbagliate le indicazioni delle nt del suo lavoro; nella spiegazione delle tavole, la fig. 6 è data per la N. Hasleriana, nel mentre dalla descrizione si rileva su- bito |’ errore. 27. Notothenia macrocephalus, Giint. Gunther, Cat. of Fish. Vol. II, pag. 263. — Vaillant, Miss. Scient. au Cap Horn, c. 27, Tav. 3, fig. 2.a — 2.d. Punta Arenas, Stretto di Magellano, Sp. Ant. It. Questa specie venne descritta su esemplari avuti dal D.r* Gùn- ther dalle isole Falkland. Vaillant (1. c.) ne dà un disegno poco felice, ma che non lascia dubbio che aveva sott'occhio la specie descritta dal Gunther. La sua descrizione poi è tale che si crederebbe. trattarsi di specie diversa, perchè dice che essa si distingue dalle altre per la piccolezza dell’ occhio che sta 4 volte nello spazio interorbitale (ciò che non concorda punto con il suo disegno), nel mentre nei nostri esemplari non vi è contenuto che due volte ed un terzo, corrispondendo benissimo la larghezza dello spazio interor- bitale con quello che dice il Ginther di essere contenuto 2 #/, nella lunghezza del capo. Dice ancora il Vaillant che il capo è coperto di squame fino al livello degli occhi, nel mentre che le squame si arrestano alla nuca e il rimanente del capo è coperto di minuti pori, e non preserita che un solo piccolo gruppo di squame sulla regione postorbitale, ciò che si vede nel disegno del Vaillant. Le squame della linea laterale sarebbero per questi 8/63/17. In tutti i nostri esemplari la linea laterale fora 43-45 squame nel suo ramo superiore e 1l nel ramo inferiore, di modo che PESCI SUD-AMERICANI 619 il numero delle squame della linea laterale è minore anche di quello indicato dal Giinther. Non ho dubbio di sorta sulla determinazione di questi esem- plari che comunicai al D.% Boulenger del British Museum. Credo non inutile dare la descrizione dei nostri esemplari. La testa è grossa, appiattita, la larghezza dello spazio interor- bitale è di 2 3/, la lunghezza del capo ed il diametro dell’ oc- chio vi è contenuto 2 4/,. Il corpo molto grosso anteriormente si assottiglia di modo che l’ altezza alla base della caudale sta tre volte e mezza nell’ al- tezza del corpo presa alla pettorale. Il capo è privo di squame ad eccezione di un piccolo gruppo posto nella regione postorbitale su quattro file. Le squame ab- bastanza grandi verso la parte posteriore del corpo diminuiscono in grandezza a livello della pettorale tanto alla parte superiore che inferiore e si arrestano alla nuca in una zona ben tracciata. La cute che ricopre il capo è cospersa da innumerevoli e mi- nuti pori che si estendono fino alle narici sul preorbitale, sui ‘sotto orbitali e sull’ opercolo ma non sul preopercolo. La linea laterale è interrotta sotto il terz’ ultimo raggio dor- sale. Il colore nell’ alcool è bruno superiormente per circa due terzi del corpo, la parte inferiore, le pettorali, ventrali ed anale giallastre. 28. Notothenia cornucola, Rick. Richardson, Voy. Ereb. Terr. pag. 8, Tav. 8. — Giinther, Cat. of Fish. II, pag. 261. Brecknock Pass, Sp. Ant. It. I nostri esemplari sono femmine con ovaia sviluppate e mi- surano cent. 8. | 29. Notothenia elegans, Grnr. Gunther, Challenger, Shore Fishes pag. 21, Tav. XI, fig. C. Raccolto dalla Spedizione Antartica Italiana in 48° Lo 10” Lat. S. e 63° 54’ 15/' Long. 0. Gr: 620. “A. PERUGIA Questa specie si avvicina alla N. /ongipes Steind., ma se nec distingue per la strettezza dello spazio interorbitale. 30. Harpagifer bispinis, inno Richardson, Voy. Ereb. Terr. Tav. 7. fig. 3. —- Gunther, Cat of Fish II, p. 263. Usciuuaia, Sp. Ant. It. | Fam. BATRACHIDAE. 31. Porichthys porosissimus, Cuv. Vat. Gunther, Cat. of Fish. Vol. III, pag. 176. — Kner, Reise d. O. Fregatte Novara. Fische, pag. 190, Tav. VIII, fig. 1. . ; Montevideo, Sp. Ant. It. | Fam. ATHERINIDAE. 32. Atherinichthys microlepidotus, Jzn. Jenyns , Voy. Beagle, pag. 78, Tav. 16, fig. 1. — Gunther, Cat. Fish. IIl, p. 403. Bocca del Rio Negro, Sp. Ant. It. 33. Atherinichthys argentinensis, Cuv. Vat. Cuv.. Val. Vol. X, pag. 350. — Giinther, Cat. of Fish. Vol. IlI, pag. 405. Bocca del Rio Negro, Sp. Ant. It. L’ esemplare da me esaminato appartiene indubbiamente a questa specie per la grandezza delle squame e la posizione della prima dorsale perpendicolare all’ ano. 34. Atherinichthys laticlavia, Cuv. Vat. Guv. Val. Vol. ‘X, p. 473. — Gay, Hist. de Chile, pag. 252, lam. 4 bis, fig. 1. Montevideo, Sp. Ant. It. 35. Atherinichthys Bonariensis, Cuv. Vat. Cuv. Val. Vol. X, pag. 469. — Gunther, Cat. of Fish. Vol. III, pag. 404. Laguna’ Iberà, presso Corrientes, D."° Spegazzini. Questa specie è ben distinta per la piccolezza dell’ occhio PESCI SUD-AMERICANI 621 contenuto più di sei volte nella lunghezza del capo, che non è che un quarto della lunghezza totale. L'altezza del corpo è di circa un settimo della lunghezza. I denti sono minutissimi, le squame nella parte radicale tagliate diritte con delle striature. 36. Atherinichthys vomerina‘? Cov. Var. Montevideo, Sp. Ant. It. Fra le varie specie di Atherinichthys raccolte dalla Sped. Ant. Italiana fin qui notate, trovasi un grande esemplare (cent. 40) che a primo esame riportai alla A. vomerima Cuv. Val. per la presenza di un carattere speciale a questa di avere denti al vomere. Ma tali sono le differenze che esso presenta colla descrizione dei citati autori, che forse sarebbe giustificato farne una nuova specie. Ed infatti è ben lungi di avere « la forme générale d’une perche », ma nel nostro esemplare il corpo è al- lungato. L’ altezza sta 5 volte e 3/, nella lunghezza, il capo un pò meno di 5 volte. Lo spazio interorbitale è quasi uguale alla | lunghezza del muso, che ¢ il doppio del diametro dell’ occhio, il quale è contenuto 6 volte nella lunghezza del capo. La bocca è piuttosto grande con le mascelle di uguale lunghezza. Quando è chiusa l'estremità del mascellare cade sotto il margine an- teriore dell’ occhio. Denti ben distinti armano le mascelle; sul vomere stanno in tre piccoli gruppi. La prima dorsale che consta di 7 raggi semplici flessibili (non di 5 come indicano Cuv. e Val. per la vomerina) ha origine perpendicolarmente alla estre- mità della ventrale ad eguale distanza dalla punta del muso alla base della caudale. La seconda dorsale con 1 raggio semplice e 10 ramificati ha origine sopra il 14.° raggio dell’ anale. Le pettorali sono piccole, metà della lunghezza del capo. L’ esem- plare non troppo ben. conservato non permette di indicare il numero delle squame, che sono piuttosto grandi. Il colore è uniforme con una debole traccia di fascia argentea ai fianchi. Il peritoneo è nero. D 7 4/10 A 1/59: 622 A. PERUGIA Fam. MUGILIDAE. 37. Mugil liza, Cuv. Var. : Cuv. Val. Vol. XI, pag. 83. — Gunther, Cat. of Fish. Vol. III, pag. 423. Montevideo, Sp. Ant. It. 3 38. Mugil platanus, GER. Gunther, Ann. Mag. N. H. Ser. V, Vol. 6, pag. 9. Montevideo, Sp. Ant. It. Secondo il D.7¢ Steindachner, il quale ammette che il numero dei raggi dell’ anale variano di numero nella medesima specie , il platanus sarebbe sinonimo del brasiliensis Agass. Ordo PHARYNGOGNATHI. Fam. CHROMIDAE 59. Acara vittata, Hecxet. Glinther, Cat. of Fish. Vol. IV, pag. 279. — Steindachner, Sitzber. Wien. Akad. Vol. LXXI, pag. 72, Tav. 3.a, fig. I. È Candelaria (Missioni), Sp. Bove. — Chaco Centrale e La Plata, D.re Spegazzini. 40. Crenicichla johanna, Heck. Var. vittata, Heck. Gunther, Cat. of Fish. Vol. IV, pag. 306. Chaco Centrale, D.°° Spegazzini. L’ esemplare ha la fascia nera dalla punta del muso alla cau- dale. La macchia nera alla base della caudale orlata di bianco, il resto del corpo di colore uniforme. 41. Crenicichla saxatilis, L. Cichla labrina, Agass. in Spix Pisc. Bras. Tav. 62, fig. 1. — Giinther, Cat. of Fish. vol. IV, pag. 303. © : Chaco Centrale, D."° Spegazzini. —- Candelaria (Missioni), Bove. i d'oro ae PESCI SUD-AMERICANI 623 42. Crenicichla lacustris, Casr. Cichla lacustris Cast., An. nouv. ou rar. Amér. Sud., p. 19, Tav. 8, fig. 3. — Glnther, Cat. of Fish. Vol. IV, pag. 308. Palermo (Buenos Ayres), D.r° Spegazzini. Il Castelnau dà una buona figura di questa specie. Nel nostro esemplare sono scomparse le macchie del corpo; esso presenta la macchia nera alla metà delle spine dorsali e alla base della caudale. 43. Geophagus Balzanii, n. sp. Villa Maria (Matto Grosso), Rio Paraguay a 15° Lat. S. Prof. L. Balzan. Avrei riportato questo esemplare, malgrado la sua diversa colorazione, al G. brasiliensis (Quoy & Gaim.) tanto per il nu- mero delle squame della linea laterale che per quello dei raggi spinosi della dorsale; ma la differenza che trovo nel rapporto del diametro dell’ occhio allo spazio interorbitale è tale che ri- tenni giustificato il farne una nuova specie. Lo Steindachner scrivendo a lungo del G. brasiliensis (Sitz. Ber. Akad. Wien, Vol. LXX, p. 511) dice che il diametro del- l'occhio è uguale allo spazio interorbitale nei giovani, nel mentre è contenuto l?/, negli adulti, cosa che ho potuto verificare in un esemplare di cent. 18 avuto dallo Steindachner stesso come G. brasiliensis. Nell’esemplare che descrivo, evidentemente giovane, misurando circa cent. 7, il diametro dell’ occhio è contenuto due volte nello spazio interorbitale. Corpo compresso, alto, il profilo scende ia n dalla dorsale alla punta del muso. Bocca piccola con il labbro infe- riore non interotto nel mezzo e con denti minuti conici con le estremità brune. Processo lobato del primo arco branchiale piccolo. Sette s serie di squame alle guancie. TL’ altezza del corpo è la metà della lunghezza ed in questa il capo è contenuto 21/,. Lo spazio interorbitale è quasi uguale 624 A. PERUGIA all’ altezza del preorbitale, il quale è molto più alto che largo. | Il diametro dell’ occhio è di un terzo della lunghezza del capo e la metà dello spazio interorbitale. Le spine della dorsale crescono progressivamente, di modo che V ultima è la più lunga, la dorsale molle ha i raggi più lunghi della spinosa e i più lunghi sono. quasi la metà dell’ altezza del corpo. Le spine anali sono robuste, la térza la più forte e lunga. La pettorale è lunga ed arriva oltre la metà dell’anale, essendo lunga quasi la metà del corpo. La ventrale arriva all’ anale. ORE e No Il colore del corpo è chiaro giallastro con 7 doppie fascie brune verticali. Le prime partono dalla nuca ed arrivano alla scapola, le seconde incrociandosi al livello della linea laterale arrivano al ventre partendo dalla 5.* spina dorsale, le terze partendo semplici sotto la 8.* e 10.* spina dorsale , incontrano una macchia nera rotonda sulla linea laterale e dividendosi scendono doppie fino al ventre; la 4.*, 5.* 6.* e 7.* hanno le due fascie parallele dal dorso al ventre. Vi sono poi due fascie semplici sulla base della caudale. Le labbra gialle, il muso grigio chiaro. Le pinne, meno la pettorale, sono nerastre. Ordo ANACANTHINI. Fam. LYCODIDAE. 44. Maynea patagonica, Cun. Cunningham, Trans. Lin. Soc. 1871. — Giinther, Proc. Zool. Soc. London, 1881, pag. 20, Tav, 2, fig. C. D. Porto Rocca, Isola degli Stati, Sp. Ant. It. L’ esemplare è lungo cent. 10 ed ha 14 fascie bruno-nerastre verticali come è figurato |. c. fig. D. e che sembra essere ca- rattere giovanile. PESCI SUD-AMERICANI 625 Fam. GADIDAE. 45. Salilota australis, Ginrtu. Giinther, Challenger, Deep sea Fishes, pag. 95, Tav. XVII, fig. B. Ealoporphyrus australis, Giinther, Ann. Mag. N. H., 1878 (5) II, p. 19. Brecknok Pass, Sp. Ant. It. Avendo da descrivere una nuova. specie di questo genere fondato dal Giinther e che era rappresentato fino ad ora dalla sola specie S. australis, credo bene riportare la diagnosi del ge- nere e della specie tradotta dall’ op. cit. Saliota, n. g. Corpo oblungo coperto da minute squame. Testa grossa al- quanto compressa. Caudale libera, due dorsali ed una anale. Ventrale a larga base composta di varii raggi (otto). Cavità che si estende molto oltre l’ ano. Denti villiformi alle mascelle ed al vomere. Senza denti palatini. Un barbiglio alla mascella inferiore. Appendici piloriche molto lunghe, non molto numerose. Salilota australis, Gùnth. Di 2,92 An. 53. V. 8 Caee. pyl. IT. La lunghezza del capo è di un quarto: di quella del corpo (caudale esclusa) e tre volte la distanza che separa la ventrale dall’anale. L'altezza del corpo è di 2/, della lunghezza totale. Il muso è ottuso arrotondato con la mascella superiore più lunga. La lunghezza del muso è pari al diametro dell’ occhio, che è di un quarto a ?/, quella della testa. Il mascellare si estende un poco dietro la meta dell’ occhio. Denti villiformi a striscie; denti simili si vedono pure in un piccolo semicerchio all'estremità del vomere. Barbiglio più corto dell’ occhio. Spazio interorbitale piatto, più largo degli occhi. Si contano circa 18 serie longitudinali di squame tra la dorsale anteriore e la linea laterale. Non vi sono raggi prolungati alla prima dorsale , la quale non è più alta della seconda che trovasi dietro l’ origine delle pettorali. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (8 Aprile 1891) 40 626 A. PERUGIA La seconda dorsale e l’ anale, sono smarginate e terminano vici- nissimo alla caudale. Ano situato sotto la prima dorsale. Caudale arrotondata. La lunghezza delle pettorali è due terzi di quella del capo. Raggio ventrale esterno bifido, un poco prolungato, arrivante all’ ano. Colore bruno uniforme, pinne verticali a margine nero. Gli esemplari del D.'® Gunther provenivano dal Capo Vergini, Puerto Bueno, Isole Falkland. 46. Salilota Bovei, ». sp. Brecknock Pass, Sp. Ant. It. DI 00 SUN DO IVES DAS es p nia ane eee Aen ee vents PRO Mes ee er: » > IRE phalange (IRINA eels) acs eee ZO) Quatriéme doigt, métacarpien . . . . . . . ee ae), » sir ep hello ep RR AU RENI Te MER » » 20 phalanges d foci sn e I e RICE Cinquiéme-doist,Muétacarpren ti o e I O) > > aero phalanges n tra eee ade, » ay De PHALA PE i hoch). e I ANA RIONE ARRE I TRA A LA AON E) SR ROSE DEI ARCANO I ANA E Pied: (ongles: com pris) jc... CI Te E eas CAlCAMEUDI RI A I eS rl As TR NT RI ALIAS IN Description. — Le Molossus flumnensis étant voisin surtout du Molossus rufus, Geoffroy, je donnerai du premier une de- scription qui puisse étre facilement comparée a celle que Dobson a donnée du dernier (Catal. of Chiroptera, 1878, p. 410). Les oreilles sont beaucoup plus courtes que la téte: couchées en avant, elles couvrent un peu plus de la moitié de l’intervalle qui sépare l’oeil de la narine. Elles sont unies l’une a l’autre sur le front, au niveau du milieu de cet intervalle, leurs bords internes naissant des deux cétés du sommet d’un pli de peau Eli Fig. 1. 1 Fig. 2. 3 qui commence brusquement en ce point, se prolonge sur le mu- seau, et va séteindre sur le renflement glabre du nez. Les ESPECE NOUVELLE DE CHAUVE- SOURIS 661 bords externe et interne de chaque oreille sont constamment convexes, et ils se raccordent l’un a l’autre de telle sorte qu’il est impossible de leur assigner une limite réciproque. La caréne de l’oreille, commencant en bas derriére l’oreillon, est un peu repliée en arriére à son origine; elle est simplement et fortement saillante vers le milieu de son trajet; puis elle s’abaisse et s’efface rapidement. Elle est bordée, en arriére, par une rangée de poils raides et courts. L’antitragus est a peu près circulaire, relié a l’oreille par un pont moitié moins large que son diamétre. Il est épaissi en arriére mais dirigé en avant; de telle sorte que son bord anté- rieur fait une forte saillie et se projette beaucoup en avant de sa base. L’oreillon est très gréle, a bords paralléles, a sommet arrondi, a bord externe dépourvu de tout appendice basal. La hauteur de son bord externe est double environ de celle de son bord interne, et celle-ci mesure environ une fois et demie sa largeur. Le nez est nu, bombé en dessus et brusquement tronqué en avant. Il est relié au museau par trois carénes, une supérieure, la plus forte, et deux latérales, qui se prolongent horizontalement, entre l’ceil et la lèvre, jusqu’a l'origine externe de Voreille. Les narines, assez grandes, écartées l'une de l’autre et situées sur les bords de la troncature antérieure, regardent presque exclusivement en avant. Elles ne sont séparées l’une de autre, ni en dessus, ni en avant, par aucun sillon. Un cordon en saillie les borde en partie, en dessus et en dehors. Des poils raides et courts occupent Vespéce de demi cercle qui sépare le nez de la lèvre supérieure. En outre, la face externe de celle-ci présente quelques poils, mais si courts et si clairsemés quelle semble nue. Son bord inférieur, ainsi que le bord supérieur de la lévre inférieure, en montrent de plus nets, ceux d’en haut plus serrés et dirigés en bas, ceux d’en bas beaucoup moins nombreux et dirigés en haut. Je napercois qu'un indice douteux, a peine perceptible, du sac gulaire. La membrane alaire laisse libre le tiers inférieur du tibia. 662 F. LATASTE La membrane interfémorale engaine environ la moitié de la queue. Le premier et le cinquième orteils sont beaucoup plus épais que les autres. Tous présentent quelques trés longues soies, im- plantées sur leurs faces dorsales et dirigées en avant. En outre, il y a une rangée de soies, latéralement dirigées, sur le bord interne du premier et sur le bord externe du cinquième orteils, les derniéres beaucoup plus longues que les premieres et presque aussi longues que les soies dorsales dirigées en avant. Le poil est court brun rougeàtre. Il est plus clair a la base qu’a la pointe, et les faces inférieures sont plus claires que les supérieures. | Fig. 3. 3 Sur la membrane alaire, la région velue s’avance jusqu’a une ligne tirée du milieu de l’humérus vers l’extrémité du femur, et, sur la membrane antébrachiale, jusqu’a une ligne tirée du milieu de l’humérus vers le milieu de l’avant bras. Il y a en outre des bandes de poils courts, fins et serrés, sur le tiers ESPECE NOUVELLE DE CHAUVE-SOURIS 663 moyen du bord postérieur de l’avant bras, sur le tiers proximal du bord externe du cinquiéme métacarpien, sur la moitié pro- ximale du bord interne du quatrième métacarpien , ainsi qu entre ces deux régions. En arriére, le poil couvre les cuisses sans dé- border sur la membrane interfémorale; mais de très longues soies, isolées, naissent de la partie postérieure du corps et s’avancent au dessus de cette membrane. En dessous, la région velue s'étend jusqu’a une ligne tirée du coude au genou, se prolongeant en avant sous la membrane antébrachiale. En arriére, sur la membrane interfémorale, cette région s'avance en triangle, depuis le milieu des femurs jusque sur le quart basal de la queue. En outre, derriére l’avant bras, elle couvre espace compris entre cet os et une ligne tirée du coude au milieu du cinquiéme et prolongée jusqu'au quatriéme métatarsien. Affinités et caractéres distinctifs. — Par les deux phalanges de son doigt médian, la première repliée en dessus du métacarpien ; par sa queue forte et depassant la membrane interfemorale qui Yengaine comme un fourreau; par la forme de son museau et par sa paire d’incisives superieures fortes et contigiles; enfin, par ses premier et cinquieme orteils plus gros que les autres et par ses oreilles unies l’une a Vautre: la forme decrite ici appartient bien à la famille des Emballonuridae , è la sous-famille des Molossinae, et au genre Molossus, ces groupes tels que les ‘a définis et délimités Dobson. Elle se distingue par sa denture de toutes les espéces de ce genre, à l’exception du M. rufus Geoffroy (Dobson), toutes les autres présentant quatre incisives inferieures, au lieu de deux. En outre. toutes les espéces de ce genre ont deux prémolaires supérieures, au lieu d'une, a exception du méme M. rufus, et des M. Temmincki Lund, planirostris Peters et brachymeles Peters; et ces trois derniers ont les oreilles libres, non soudées Yune è l’autre, et leur oreillon présente une forme triangulaire, au lieu d’avoir les bords paralléles. Du M rufus, Geoffroy, tel que le décrit Dobson, la forme ici décrite se distingue par son antitragus dirige en avant, par 664 F. LATASTE son oreillon à sommet arrondi, par son nez brusquement tronqué en avant, et, enfin, par l’insertion de la membrane alaire loin en arriére de l’articulation tibio-tarsienne. EXPLICATION DES FIGURES Fig. 1. Téte du M. fluminensis, grandeur naturelle. » 2. Son oreille, grossie trois fois, l’antitragus rabattu pour laisser voir l’oreillon. » 3. Partie postérieure et supérieure du corps, pour mon- trer le pied, la queue, la membrane interfémorale et l’insertion de la membrane alaire. Santiago du Chili, 9 octobre 1390. F. LATASTE. RES LIGUSTICAE XVI. NOTA SUL GENERE TROGASTER, SHARP. (Heteronyx, Saulcy) per AGOSTINO DODERO rv Giusr.° Fra le numerose importanti scoperte fatte dal sig. Raymond in Corsica, è certamente una delle più rimarchevoli quella del bellissimo genere 7rogaster. i Questo genere pareva fino a questi ultimi anni fosse esclusi- vamente localizzato in questa isola così ricca di forme rare ed aberranti. Le caccie fatte nella vicina Sardegna da abilissimi raccoglitori , quali il predetto signor Raymond, il signor Damry, i signori Ghiliani e Costa, e, da diversi anni, dal mio carissimo amico signor Umberto Lostia, riuscirono infruttuose riguardo a questo genere, che però molte considerazioni di indole geologica e climatica fanno supporre debba pure trovarvisi, almeno nella parte settentrionale. Nell’ autunno 1873 il Marchese Giacomo Doria, verso il quale sento il dovere di esternare pubblicamente la mia riconoscenza per gli aiuti fornitimi colla sua usuale generosità agli inizii dei miei studi entomologici, ebbe la ventura di incontrare a Busalla, alle falde settentrionali dell’Apennino ligure, due esemplari di Pselafidi che senza alcun dubbio appartengono al genere che presentemente ci occupa. Questi due esemplari, di cui uno sgra- 666 A. DODERO ziatamente privo d’addome, vennero comunicati con altri insetti appartenenti al Civico Museo di Genova all’ insigne monografo dei Pselafidi signor F. de Saulcy, il quale li rimandò assegnando loro il nome di Trogaster Doriae che con piacere conservo. do seguito, il 4 ottobre 1885 un altro oculatissimo raccogli- tore di minuti insetti, il mio amico Dott. Giorgio Caneva, ne ritrovò un esemplare a San Lorenzo di Casanova nel versante meridionale degli Apennini stessi. Un quarto ed ultimo esemplare fu infine raccolto nel settembre 1887 dall’ egregio signor Raimondo Barberi a Trazo nella val- lata del Bisagno e pure sul versante meridionale dell’Apennino. Sono debitore ai signori Damry e Koziorowicz se posseggo nella mia Collezione le due specie corse, coll’ aiuto delle quali mi accingo a descrivere la nuova specie ligure che da esse è ben differente. Genova, 7 Aprile 1891. Trogaster Doriae, m., n. sp. T. aberranti smllimus, sed paullo major; thoracis lateribus haud spinulosis inter omnes facile distinguendus. Long. fere 2 mill. i Allungato, rosso castagno, antenne, palpi e gambe più chiare, sparsamente coperto di peli lunghi chiari. Capo largo quanto il torace, trasversale, distintamente e rugosamente punteggiato; solchi e fossette come nell’ aberrans, al quale è molto somigliante. Antenne cogli articoli 1.° e 2.° più larghi dei seguenti, 1.° al- lungato subcilindrico, 2.° subquadrato molto più corto del 1.9; articolo 3.° in forma di cono tronco rovesciato; 4-6 quasi uguali, leggermente trasversi, 7-8 appena sensibilmente più larghi e un po più trasversi dei precedenti. L'art. 9.° nella femmina è trasversale e abbondantemente una volia e mezzo più largo dell’ 8.° e due volte di esso più lungo. Il 10.° è di forma simile al 9.° però un poco più largo e trasverso; 1° 11.° è grande, leggermente più largo del 10.° e lungo poco più dei tre pre- ER SUL GENERE TROGASTER 667 cedenti riuniti. I tre ultimi articoli formano una clava nettamente separata, lunga un poco meno della metà dell’ antenna, un poco più degli articoli 2-8 riuniti. Nei maschi osservati il 9.° articolo è quadrato, largo quanto nella femmina e alquanto più lungo del 7.° ed 8.° riuniti; il 10.° è trasversale, appena più largo del 9.° e circa di un terzo più corto di esso, |’ 11.° ha la stessa forma che nella femmina, la sua lunghezza è un po’ maggiore di quella dei tre precedenti riuniti. La clava ben di- stinta formata dai tre ultimi articoli è di poco meno lunga della metà di tutta l’ antenna. Il protorace ha la stessa forma generale che si osserva nel- V aberrans, però manca totalmente la piccola spina ai lati, che sono in quel punto angolosamente arrotondati. La sua punteg- giatura è più sensibilmente rugosa; le fossette e i solchi sono come nell’ aberrans. Elitre della medesima forma, però le tre fossette basali sono un poco più distinte e profonde e le strie più profonde. La loro punteggiatura è più fina e sparsa che quella del torace, però sempre un poco più sensibile che nel- l’ aberrans. Addome conformato ugualmente. Oltre le differenze indicate, i maschi si distinguono dalle fem- mine per le elitre un poco più lunghe, i femori anteriori e posteriori leggermente e gli intermedii assai fortemente ingros- sati; le tibie sono pure alquanto piu valide, le intermedie non sono denticolate, il metasterno è largamente e abbastanza pro- fondamente impresso, |’ addome inferiormente depresso e l’ ul- timo segmento presenta una larga e profonda impressione a guisa di fossetta. I trocanteri intermedì sono armati di una forte e lunga spina acuta, gli anteriori e posteriori sono mutici. Come si rileva dalla descrizione, io non potei osservare che una forma di maschi, mentre le due specie corse presentano due forme ben distinte di questo sesso. Io spero che ulteriori ricerche di un insetto così interessante riusciranno a portare a nostra conoscenza l’altra forma, che è presumibile debba pure riscontrarsi in questa specie. 668 A. DODERO La tabella sinottica di questo genere può ora così essere modificata : Lati del torace non spinosi. Punteggiatura rugosa del capo ben distinta. . . . . . Doriae. Lati del torace spinosi. Punteggiatura rugosa del capo e del torace meglio distinta, articoli intermedii delle antenne trasversi. . . . . . aberrans. Punteggiatura del capo e del torace finissima, quasi nulla sulla fronte, articoli intermedii delle antenne fortemente PLASVENBIO cal e, IRR CURO CRISI OPILIONI NUOVI O POCO CONOSCIUTI DELL'ARCIPELAGO MALESE peL Pror. T. THORELL (Tav. VII-IX) Le 33 specie di Opilioni che vengono trattate nelle pagine seguenti, appartengono per la più gran parte (27 specie) al Museo Civico di Storia Naturale di Genova; poche mi furono . comunicate dal Museo del Regno a Stoccolma, ed alcune altre mi furono regalate dal mio venerato amico il Generale A. W. M. Van ‘Hasselt di Aja, il quale mi scrive che « provengono tutte da diverse località dei possedimenti Olandesi nell’Arcipelago Malese ». La parte di questo Arcipelago meglio rappresentata nella colle- zione che forma argomento del presente lavoro, è Sumatra, e particolarmente il monte Singalang, dove il celebre natura- lista e viaggiatore Dott. O. Beccari ha radunato tante forme interessantissime di quasi tutte le Classi di animali terrestri; ma anche la fauna di Borneo, di Giava e della Nuova Guinea è abbastanza bene rappresentata in questa collezione, la quale contiene pure alcune specie di Singapore, di Malacca e delle isole Aru, quasi tutte raccolte dal Dott. Beccari, dal Sig. L. M. D'Albertis e dal Prof. J. H. G. Kinberg. Con le specie già de- scritte o menzionate da me in altri lavori, e raccolte da: Dott. Beccari, dal Sig. L. M. D'Albertis, dal March. Giacomo Doria, dal Dott. E. Modigliani e dai Sig.’ Dott. L. Loria e L. Fea, il numero delle specie Malesi e Papuane che ho potuto studiare ammonta a 52; salvo poche eccezioni esse sono conservate nel Museo Civico di Genova, e furono gentilmente messe a mia disposizione dal direttore March. Giacomo Doria. Se i Pedipalpi e gli Scorpioni della Malesia sono stati piut- tosto trascurati dagli zoologi, lo stesso può dirsi con più ragione 670 T. THORELL degli altri Ordini di aracnidi « artrogastri ». Per quanto io mi sappia, nessun rappresentante delle Solifughe e dei Palpigradi fu finora osservato in quelle regioni, e dei Chelonethi vi sono state trovate solo quattro specie. In quanto agli Opilioni, Ordine | senza dubbio assai ricco di specie in tutti i paesi caldi non troppo asciutti, pare che non ne siano state descritte più di 30 specie abitanti l’Arcipelago Malese. Gli autori che si sono occupati di questa parte della fauna dell'Arcipelago sono, a quanto pare, solo cinque, come risulta dal seguente cenno su quanto fu fatto finora per la conoscenza degli Opilioni tanto dell’Indo-Malesia, quanto dell’Austro-Malesia. C. L. Doleschall ha descritto, nel 1857, nelle sue Biydrage tot de Kennis. der Arachniden van den Indischen Archipel (in Natuurkundig Tijdschrift voor Nederlandsch Indié, XIII (Ser. 3, III)), un’ Opilione del Sottordine Palpatores, di Amboina: Phalangium amboinense [= Gagrella Amboinensis (Dol.)]. Più tardi (nel 1859), nelle Tweede Bijdrage t. de Kenn. d. Arachn. v. d. Ind. Arch., in Acta Soc. Scient. Indo-Neérlandicae (Verhand. d. Natuurkundig Vereen. in Nederl. Indié), V), il Doleschall ha pubblicato le descrizioni e le figure di quattro altri Palpatores, tutti di Giava: Phalangium testaceum [= Gagrella testacea (Dol.)]; » viride [= Gagrella viridis (Dol.)]; » variegatum [= Gagrella variegata (Dol.)]; » vulcanicum [= Hexomma vulcanicum (Dol.)]. J. 0. Westwood descrive e figura nel suo Thesaurus Entomo- logicus Oxoniensis (1874) un Opilione interessantissimo di Sumatra, cioè lo Stylocellus Sumatranus [= Stylocellus Sumatranus, Westw.]. T. Thorell fa conoscere, nel 1876, in Descrizione di alcune specie di Opilioni dell’ Arcipelago Malese, appartenenti al Museo Civico di Genova (questi Annali, IX), 8 nuove specie indo- e austro-malesi (3 Palpatores e 5 Laniatores): Zaleptus trichopus [= Zaleptus trichopus, Thor.], di Borneo; Gagrella Albertisii [= Gagrella Alvertisii, Thor.], Nuova Guinea; » Doleschallii {= » Doleschallii, Thor.], Nuova Guinea ; OPILIONI MALESI | 671 Mermerus Beccarti (= Mermerus Beccarit, Thor.], Giava; Epedanus pictus (= Epedanus pictus, Thor.], Borneo; » Javanus [= » Javanus, Thor .], Giava; » lutescens [= » (2) lutescens, Thor.], Borneo; Oncopus Doriae [= Oncopus Doriae, Thor.], Borneo. Lo stesso autore descrive e figura, nel 1882, in Descrizione di alcuni Aracnidi inferiori dell'Arcipelago Malese (questi Annali, XVIII), due altre specie indo-malesi, una delle quali è nuova: Leptopsalis Beccarii [= Stylocellus Sumatranus, Westw.], Sumaira ; » Javanus [= » Javanus (Thor.)], Giava. Nel suo lavoro Aracnidi di Nias e di Sumatra, raccolti nel 1886 dal Sig. E. Modigliani (questi Annali, Ser. 2.*, X) lo stesso enumera, nel 1890, quattro specie di Opilioni, cioè : Gagrella Niasensis [= Gagrella Niasensis, Thor.], isola Nias; Babrius murci‘ius [= Babrius murcidus, Thor.], isola Nias; Nothippus limbatus [= Nothippus limbatus, Thor.], Sumatra: Siboga ; Stylocellus Sumatranus [= Stylocellus Sumatranus, Westw.], Sumatra: Siboga; descrivendone le tre prime come nuove. In Aracnidi di Pinang, raccolti nel 1889 dai Sig.” L. Loria e L. Fea (ibidem, X), descrive, nello stesso anno, 8 specie di quell’ isola, le quali sono tutte nuove: Biantes fuscipes [= Biantes fuscipes, Thor.]: Epedanus Pinangensis [= Epedanus Pinangensis, Thor.]; Podoctis armatissimus [= Podoctis armatissimus, Thor.]; Bupares granulatus [= Bupares granulatus, Thor.]; Tithaeus laevigatus [= Tithaeus laevigatus, Thor.]; Oncopus Feae [= Onvopus Feae, Thor.]; Gnomulus rostratis [= Gnomulus rostratus, Thor.]; Miopsalis pulicaria |= Miopsalis pulicaria, Thor.]. E. Simon nel suo lavoro Etudes Arachnologiques. 5 Mém. IX. Arachnides recueillis aux iles Philippines par M. M. G.-A. Baer et Laglaize (Ann. de la Soc. Ent. de France, 2° Ser, VII:(1817), descrive i seguenti 3 Palpatores, abitanti le isole Filippine (Manila), e tutti nuovi: Gagrella inermis [= Zaleptus inermis (Sim.)]; » elegans [= Gagrella elegans, Sim.]; » obscura [= » obscura, Sim.]. In Essai d’une Classification des Opiliones Mecostethi. Remarques synonymiques et descriptions d’espéces nouvelles (Ann. de la Soc. 672 T. THORELL Ent. de Belgique, XXII (1879), lo stesso autore cita le specie di Laniatores della Malesia digia descritte e dice del Mermerus ‘Beccarti, Thor., che questa specie « parait commun » a Giava. F. Karsch ci ha dato, nelle sue Arachnologische Blatter (Decas 1). ‘ Neue Phalangiden des Berliner Museums (Zeitschr. f. d. gesammt. Naturwissensch., LIII (1880), la descrizione e le figure di un Laniatore delle isole Filippine (Luzon) : Ibalonius Jagorii [= Ibalonius Jagorii, Karsch]. Delle 33 specie descritte nel presente lavoro, 30 mi sembrano nuove; con le 30 già conosciute, il numero totale degli Opilioni dell'Arcipelago Malese sommerebbe a 60 (30 Palpatores, 30 La- niatores); ma questo numero rappresenta senza dubbio solo una piccola parte delle specie che realmente abitano quella vastissima regione del nostro globo. Nell’ Indo-Malesia ne fu- rono trovate 49, e 7 soltanto spettano all’Austro-Malesia; 4 sono di provenienza ignota. In un altro lavoro (*) ho già dato un’ elenco dei 50, o piut- tosto 48 (*) Pedipalpi e Scorpion Malesi e Papuani finora pub- (1) Pedipalpi e Scorpioni dell’Arcipelago Malese, conservati nel Museo Civico di Storia Naturale di Genova, in questi Annali, Ser. 2.4, VII (1888). @) Thelyphonus Philippensis è, secondo Tarnani (Sur les collections de The- lyphonides de quelques Musées russes, im Zool. Anzeiger, XII (1889), p. 118) « la forme immaturée de Th. manilanus, Koch ». — Tra le specie studiate da Tarnani si trova un « Th. caudatus, Linn. » di provenienza ignota: l’autore dice che esso ha « une ressemblance frappante avec l’èspèce décrite par M. Blanchard sous ce nom ». E continua: « La forme décrite par M. Thorell, n’est pas synonymique, @apres mon avis, de Th. caudatus, Linn. » — Per la determinazione della specie dì Linneo non c’è assolutamente altra guida che la località data da lui, Giava; e pertanto ho serbato il nome Linneano per la specie più comune in quell’isola, come si deve serbare, p. es., il nome Linneano Africanus per il Pandinus africano più comune fra quelli che possono essere riferiti allo Scorpio Africanus, Linu., cioè per l’Heterometrus Roeseliz, Sim. Isometrus messor, Sim., è (come I. Phipsonii, Oates, e I. Weberi, Karsch) la Stessa specie che J. seutilus, C. L. Koch, secondo Pocock (On some Old-World species of... Isometrus, iz The Linn. Soc. Journ., XXIII (1891), p. 435). Secondo lo stesso autore (Report upon a small collection of Scorpions and Centipedes sent from Madras, ecc., in Ann. and Mag. of Nat. Hist., 6 Ser., V (1890), p. 236) lo scorpione descritto da me ([Viaggio di L. Fea, ecc., XXI] Aracn. Artrog. Birmani, in questi Annali, 2.2 Ser., VII, p. 567 (51), Tav. V, fig. 4) sotto il nome di Buthws gram- © murus, è identico al B. Martensii, Karsch; ma mi pare sia già stato descritto da OPILIONI MALESI ; 673 blicati. Le 4 specie di Chelonethi trovate nell’Arcipelago sono: Chelifer Javanus, Thor. (1), di Giava; Ch. Sumatranus, id. (?), di Sumatra (monte Singalang); Ch. Balzani, id., e Ch. hians, id., di Pinang (*). Aggiungendovi gli Opzioni, il numero totale degli Aracnidi Artrogastri conosciuti fino al giorno d’ oggi come abi- tanti |’ Arcipelago Malese (compreso le isole Filippine) sarebbe dunque di 112. Faccio seguire l’elenco delle 60 specie di Opilioni con l' in- dicazione delle località dove furono raccolti. Quelle che io stesso non ho osservato sono segnate con un asterisco. Subordo PALPATORES. Fam. PHALANGIOIDAE. Subfam. GAGRELLINI. Gen. Hexomma, Tuor., 1876. * vulcanicum (Dol.), Giava: monte Pangherango. Gen. Hy psibunus, n. diadematus, n., loc. inc. Gen. Zaleptus, THor., 1876. trichopus, Thor., Borneo: Sarawak ecc. Léon Dufour sotto il nome di Scorpio nigro-lineatus: Vedi Duf., Hist. Anat. et physiol. des Scorpions, in Mém. présentés par divers savants à l’Académie d. Sciences, ecc., Sc. mathém. et phys., XIV (1856), p- 570. Nella nota a piè di quella pagina lo descrive con queste parole: « Nigro lineatus. Octonoculus, testaceo lute- scens, pectinibus 32 dentatis; cephalothoracis truncati granulis in lyram dispositis; abdominis segmentis dorso tricarinatis; cauda articulis brevibus sub-tetraedris subtus nigro carinatis; digitis manu longioribus dentatis serrulatisque. Long. 2 1/, poll. — Occitani forma, color magnitudo et cephalothoracis granula aliter delineata. — Indes orientales ». Chiamerò dunque questa specie Buthus nigro- lineatus (Duf.). (1) Descrizione di alcuni Aracnidi inferiori dell'Arcipelago Malese, ecc., loc. cit., p. 37 (21), Tab. V, figg. 20-22. ©) [Viaggio di L. Fea, ecc., XXI] Aracnidi Artrogastri Birmani, ecc., loc. cit., p. 599 (83). @) Thorell, Aracnidi di Pinang, ece., loc. cit., pp. 352 (88)-357 (93). Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.8, Vol. X (20 Aprile 1891) 43 674 7. THORELL ramosus, ”., Sumatra: Singalang. simplex, »., Sumatra: Singalang. *inermis (Sim.), isole Filippine: Manila. Gen. Ceratobunus, Tuor., 1889. quadri-cornis, n., Sumatra: Lubu Selassi. Gen. Gagrella (Sror.), 1869. longipalpis, ., Borneo. Albertisii, Thor., Nuova Guinea: Kapaor. acuaria, n., Sumatra: Singalang. bidentata, n., loc. inc. Amboinensis (Dol.), Amboina. ephippiata, ., Sumatra: Sungei bulu. “elegans, Sim., isole Filippine: Manila. concinna, n., Sumatra: Singalang. Niasensis, Thor., Nias: Hili Zabobo, Bawo Lowalani. Hasseltii, n., loc. inc. | bipeltata, n., isole Aru: Wokan. Doleschallii, Thor., Nuova Guinea: Kulokadi. * viridis (Dol.), Giava: Alun-Alun. xanthostoma, n., Nuova Guinea: Ramoi. pullata, »., Sumatra: Singalang. monticola, n., Sumatra: Singalang. Var. B, tarda, n., Sumatra: Singalang. vestita, n., Giava: Tcibodas. *testacea (Dol.), Giava: Batu-aul * variegata (Dol.), Giava: Batu-aul. *obscura, Sim., isole Filippine: Manila. scrobiculata , »., Borneo. Gen. Marthana, vn. turrita, n., loc. inc. columnaris, ”., Borneo. gee) ee n OPILIONI MALESI Subordo LANIATORES. Fam. BIANTOIDAE. Gen. Biantes, Sm., 1885. vitellinus, ., Sumatra: Ajer Mancior. fuscipes, Thor., Pinang. Fam. EPEDANOIDAE. Gen. Beloniscus, n. quinque-spinosus, ”., Sumatra: Ajer Mancior; Malacca. morosus, ”., Sumatra: Singalang. Gen, Acrobunus, n. nigro-punctatus, n., Sumatra: Singalang. bifasciatus, n., Sumatra: Singalang. Gen. Ibalonius, Karscu, 1880. “Jagorii, Karsch, isole Filippine: Luzon (prov. Albay). Gen. Epedanus, Tuor., 1876. pictus, Thor., Borneo: Sarawak. Javanus, Thor., Giava: Sindang-Laja, Tcibodas. Pinangensis, Yhor., Pinang. (?) lutescens, Thor., Borneo: Sarawak. Gen. Podoetis, Tuor., 1890. armatissimus, Thor., Pinang. 676 T. can Gen. Bupares, Tuor., 1889. . granulatus, Thor., Pinang. Gen. Babrius, Tror., 1890. murcidus, Thor., Nias: Hili Zabobo. ; Gen. Tithaeus, Tuor., 1890. laevigatus, Thor., Pinang. Gen. Sterrhosoma, n. brevipalpe, m., Sumatra: Ajer Mancior, Sungei bulu. Gen. Zalmoxis (Séz.), 1886. dentata, n., Nuova Guinea: isola Yule (Roro). tristis, n., Nuova Guinea: isola Yule (Roro). Fam. ASSAMIOIDAE. hai Gen. Mermerus, Tuor., 1876. Beccarii, Thor., Giava: Sindang Laja ecc. Gen. Nothippus, Tuor., 1890. limbatus, Thor., Sumatra: Siboga. Gen. Hyamus, n. formosus, n., Sumatra: Sungei bulu. Fam. ONCOPODOIDAE. Gen. Pelitnus, N. armillatus, n., Sumatra: Ajer Mancior. Gen. Gnomulus, Tror., 1890. | Sumatranus, n., Sumatra: Singalang. rostratus, Thor., Pinang. Gen. Oneopus, TuÙor., 1876. fi Doriae, Thor., Borneo: Sarawak. Feae, Thor., Pinang. truncatus, n., Singapore. Subordo ANEPIGNATHI. Fam. STYLOCELLOIDAE. — Gen. Stylocellus, Westw., 1874. ‘Sumatranus, Westw., Sumatra: Singalang, Siboga ecc. Javanus (Thor.), Giava: Tcibodas. Gen. Miopsalis, Tuor. | pulicaria, n., Pinang. MON a Sori, 1 Febbraio 1891. 678 T. THORELL Ordo OPILIONES. Subordo PALPATORES. Fam. PHALANGIOIDAE (1). Subfam. GAGRELLINI. Genera Gagrellinorum Asiae meridionalis et Austro-Malesiae hodie cognita hoc modo distingui posse videntur (genera Heromma, Syleus (sive Acanthonotus, C. L. Koch) et Systenocentrus mihi ignota sunt): As: Oculi sex oye RE oe ero nm ap Roi B. Oculi duo. * Scutum abdominis dorsuale muticum, spinis aliisque eminentiis carens. e Tuberculum oculorum multo altius quam latius, supra spinis vel dentibus armatum . . . . . . . . Hypsibunus, n. b. Tuberculum oculorum non altius quam latius. 1. Tuberculum oculorum laeve vel modo denticulis parvis MUIDUMi e dete LCL Sea vos 2. Tuberculum oculorum supra inter oculos cornibus spi- nisve 2 vel 4 divaricantibus armatum, praeterea laeve vel denticulatum . . . . . . . Ceratobunus, Thor. ** Scutum abdominis dorsuale aut spina singula acuminata vel sin- gulo tuberculo, ant spinis acuminatis duabus (vel tubereulo et spina), altera pone alteram posita, armatum. () Subfamiliae Phalangiinorum modo singulam speciem Asiae meridionalis vidi: generis Dasylobi, Sim., esse videtur; sed exemplum, quod unicum hujus speciei examinavi, in India Neérlandica (« insulis Malajanis ») inventum et a Cel. A. W. M. Van Hasselt mihi communicatum , immaturum est et adeo male conser- vatum, ut determinari vel describi vix possit. — Exempla parva immatura Gagrel- linorum non semper facile a Phalangiinis junioribus internosci possunt, quum non tantum cutem mollem (et spinas dorsuales plus minus inchoatas vel nullas) ha- beant, verum etiam Zamellis illis parvis densis careant, quibus margines coxarum in Gagrellinis adultis et sub-adultis sunt crenulati, et quae, cum coxis immobi- libus, notam principalem constituunt, qua Gagrellini a Phalangiinis dignoscantur. (In Phalangiinis quibusdam Americanis tegumenta duriuscula sunt et segmenta abdominis anteriora in scutum dorsuale coalita, ut in Gagrellinis). (® Fateor tamen, satis dubium mihi videri, Opilionem oculis sea praeditum (Phalangium (Hexomma) vulcanicum, Dol.) in rerum natura existere! OPILIONI MALESI a. Mandibularum art. 2.° subter ad ipsam basin spina vel dente armatus. Pedes longi . . . . . . Arthrocentrus, Thor. tb. Mandibularum art. 2. subter muticus. §. Pedes longi, immo longissimi, femoribus 1.’ paris art. 2.° mandibularum plus 4.plo longioribus . Gagrella (Stol.). §§. Pedes breviores, femoribus 1. paris art. 2.° mandibularum vix vel non 4.plo longioribus. 1. Scutum abdominis dorsuale spina vel spinis duabus armatumo n. CONOR elonopa. hor: 2. Scutum abdominis das modo tuberculo anterius munitum. (Tuberculum oculorum humile, basin versus non angustatum) . . . . . . Scotomenia, Thor. *#** Scutum dorsuale abdominis procursu alto sub-cylindrato (non apicem versus sensim angustato-acuminato) armatum : I IE Rela De LES MOR NEI Marthana, n. ee Semin oer serie longitudinali spinarum vel dentium (3) 4-5 armatum. 1. Tuberculum oculorum supra utrinque serie dentium mu- mifumeapeedestsat lowes wep) ily Sens E hor: 2. Tuberculum oculorum supra antice in globulum vel tuber- culum minus et obtusum elevatum. Pedes breves È IR SS CAPO IR IR SS Oncobunus, Thor. 3. Tuber Doni oculorum laeve, nec dentatum nec tuberculatum. Redes) DEEVeS) Re CO MS srerocentrust Simi Gen. Hoy psibunus (!), n Hoc genus, quod cum Za/epto, Thor. (gen. insequenti) eo con- venit, quod scutum dorsuale ejus inerme est, spinis aliisve emi- nentiis carens, a Zalepto et a reliquis mihi cognitis Gagrellinis tuberculo oculorum altissimo, etiam a fronte viso altiore quam la- tiore, differt; spinis vel dentibus supra armatum est hoc tuber- culum. Praeterea vix a Zalepto differt Hypsibunus. Typus: H. diadematus, n. 1. H. diadematus, n., supra niger, albo-pulverulentus, segmentis abdominis dorsualibus liberis utringue macula alba notatis; tuber- culo oculorum saltem dimidio altiore quam latiore, supra spinis (1) bee, alte; Bovvdg, collis. 680 T. THORELL quinque armato; partibus oris et palpis testaceis, horum parte pa- tellari apice intus in ramulum producta; pedibus ad maximam partem ferrugineis vel piceis. — Long. circa 31/, millim. Truncus brevis, fortiter convexus, opacus, supra aequaliter, sat crasse et dense granulosus, granulis humilibus et obtusis, segmentis liberis dorsualibus tamen paene laevibus; materia sub-cerea parum densa ad maximam partem pulverulentus est, hac materia hic illic densiore et ita maculas formanti; subter vix granulosus est sed materia ejusmodi saltem anterius vestitus, ut coxae, quae subter modo versus basin plus minus sunt gra- nulosae. Cephalothoracis pars anterior sulcum transversum ordi- narium pone (apud) tuberculum oculorum ostendit, reliquis im- pressionibus parum vel non expressis: procursus supra-mandibu- lares parvi, acuminati, parum granulosi. Tuberculum oculorum erectum, vix reclinatum; a fronte visum circa dimidio altius est . quam latius, supra fortius convexum, sub oculis basin versus sensim primum sat fortiter, dein parum angustatum, lateribus igitur superius rotundatis, inferius paene parallelis; a latere visum paene eadem forma est, basin versus magis aequaliter paullo angustatum, supra modo leviter convexum, et plus di- midio altius quam latius superius. Supra, ubi sulco medio caret, spinis brevioribus fortibus (sive dentibus longis acuminatis) erectis et paullo divaricantibus 5 armatum est, quarum 4 in rectan- gulum paullo longius quam latius dispositae sunt, 5.2 in medio inter eos, paullo magis postice, sita. Duae anteriores harum spi- narum reliquis paullo majores sunt, dimidium latitudinis maximae tuberculi oculorum longitudine circiter aequantes, spina media reliquis paullo minor. Postice, fere in medio altitudinis suae, denticulum unum alterumve retro directum praeterea ostendit tuberculum oculorum. Oculi sat parvi, et spatio disjuncti, quod duplam eorum diametrum paene aequat; spatium, quo oculi a basi tuberculi (a latere visi) distant, oculi diametro plus duplo majus est. Scuti dorsualis sulci transversi ordinarii valde obso- leti; segmenta 4 dorsualia ultima plane libera sunt. Mandibulae graciles; art. earum 1. granulis minutis supra versus basin sparsus est, subter dente ordinario armatus. Spina OPILIONI MALESI laminae supra-mazillaris anterioris apice in spinulas duas minu- tissimas exit. Spina interior subter in mawi/la sita bicuspis est. Palpi mediocri longitudine. Pars eorum femoralis, quae longitu- dine duas insequentes aequat, subter denticulis minutis sat densis scabra est; pars patellaris, a basi ad apicem sensim non parum dilatata et circa duplo longior quam latior apice, apice intus in ramulum porrectum brevem et angustum producitur; gra- nulis sive spinulis minutissimis non dense conspersa est. Pars tibialis granulis omnium minutissimis superius sparsa videtur; desuper visa ipsa parte patellari modo paullulo longior est, cy- lindrata et paullo plus triplo longior quam latior. Pars tarsalis parte femorali parum longior et, apice, ejus crassitie est, a basi versus apicem sensim paullulo incrassata. Unguiculus gracilis, ut videtur paullo pectinato-dentatus. Pedes omnium gracillimi et longissimi; femora, patellae et tibiae spinulis minutis non densis sparsa sunt, metatarsi (et tibiae 2.' paris) articulationibus spuriis praediti. Color. — Truncus supra niger est, cephalothorace et scuto dorsuali minus dense albo-pulverulentis; margo anticus ceplialo- thoracis ad utrumque angulum macula alba notatus videtur; segmenta dorsualia tria anteriora libera macula transversa alba utrinque sunt notata. Etiam subter truncus niger est, et an- terius (cum coxis totis saltem l.ì et 4i parium) materia alba obducta, hac materia etiam spatium inter coxas 3." et 4.' pa- rium, usque ad scutum dorsuale, vestienti. Tuberculum oculorum cum dentibus suis nigrum est, basi magis piceum. Mandzbulae et reliquae partes oris, ut palpi, flavo-testaceae; art. 1.8 man- dibularum summo apice nigricans videtur, art. earum 2.° supra umbra vel macula longitudinali obscura notatus est. Pedes pi- ceo-ferruginei, coxis et trochanteribus nigris, femoribus versus basin latissime clarioribus, ferrugineo-testaceis; coxae 1. paris in fundo tamen ferrugineae videntur et coxae 4: paris piceae : femora pleraque versus apicem cum patellis picea vel nigricantia sunt, ut tibiae saltem 2.' paris. Le. iruncy Statte) 2.4/5 millim, Wear. 2) mandilo. circa 1, lg. palp. circa 3 °/, millim. Ped. I? (fem. 9 8/,), II? (sine 682 T. THORELL metatarso et tarso 38 1/,, fem. 18), III 441/, (fem. 9), TV 6314/, (fem. 12 */,) millim. longi. Specimen modo unum (pedibus paullo mutilatis) notabilis hujus speciei vidi: dono id mihi dedit Cel. A. W. M. Van Hasselt, qui ex parte quadam possessionum Neérlandicarum in Indo- vel Austro-Malesia hane bestiolam obtinuerat. Gen. Zaleptus, Tuor., 1876. 2. Z. trichopus, Thor., irunco supra subtilissime granuloso , nigro, anterius viridi- vel albicanti-pulverulento et secundum di- midium posticum fasciis duabus albis vel viridibus e materia sub- cerea formatis ornato; tuberculo oculorum supra laevi; ventre ple- rumque saltem in lateribus fusco vel ferrugineo, et materia albi- canti vel virenti plus minus obducto, interdum nigro; palpis bre- vibus, nigricantibus, apice latissime testaceis, parte patellari apice intus in procursum sive ramulum rectum sub-acuminatum producta; pedibus ferrugineis vel piceo-fuscis , trochanteribus nigris, coxis (subter granulis non ita parvis sparsis) interdum nigris, plerumque ferrugineis vel fuscis, apice nigro. — Long. circa 5 millim. Syn.: 1876. Zaleptus trichopus, Thor., Descr. di alcune specie di Opilioni dell’Ar- cipelago Malese, cet., in his Ann., IX (1876), | p. 116 (6). | Truncus longius ovatus, modice convexus, supra subtilissime et dense granulosus et plus minus dense pulverulentus; subter (cum coxis) materia sub-cerea vestitus vel pulverulentus est et in segmento primo subtilissime et densissime granulosus, praeterea vero laevis; coxae subter granulis non ita parvis minus densis conspersae sunt. Cephalothoracis pars anterior sulcum transversum apud (pone) tuberculum oculorum ostendit, foveis ordinariis propter materiam, qua obducta est, parum evidentibus; antice suleum medium longitudinalem parvum habet, ad marginem frontalem pertinentem. Procursus supra-mandibulares sat magni, angusti, apice sub-obtusi, omnium subtilissime granulosi. Tu- berculum oculorum laeve est vel modo antice subtilissime gra- nulosum, supra ad longitudinem profunde sulcatum. A fronte 683 visum supra, ubi paene rectum est, circa dimidio est latius quam altius, basin versus sensim paullo angustatum; a latere visum paullo latius est quam altius antice, ubi non parum altius est quam postice, supra modo leviter convexum. Spatium inter ocwlos duplam eorum diametrum circiter aequat. Scutum dorsuale po- sterius utrinque vestigia sulcorum transversorum ostendit; arti- culationes inter scutum et segmenta duo antepenultima modo in medio bene expressae sunt: margines eorum laterales inter OPILIONI MALESI se et cum margine scuti coalita videntur. Segmenta vero duo ultima perfecte libera sunt. Mandibulae forma sunt ordinarià; art. earum 1. supra gra- nulis nonnullis minutis conspersus est. Pa/pi sat breves, partibus patellari et tibiali reliquis paullo crassioribus. Pars femoralis, insequentes duas conjunctim longitudine aequans, sub-cylindrata est, undique, praesertim vero subter, granulis minutis acuminatis et densis scabra. Pars patellaris, desuper visa, a basi ad apicem sensim non parum dilatata est, apice intus in ramulum rectum angustum sub-acuminatum producto , qui latitudinem apicalem ipsius partis patellaris vix vel non longitudine aequat. Pars tibialis desuper visa partem patellarem longitudine aequat, circa duplo et dimidio (vix triplo) longior quam latior: a latere visa parte patellari non parum longior est. (In uno exemplo (masculo?), non vero in reliquis a me visis, pars tibialis subter fere in medio anterius pilis erectis brevibus densissimis vestita est). Partes patellaris et tibialis paene undique granulis acuminatis sive spinulis minutis dense sunt sparsae. Pars tarsalis parte fe- morali paullo longior et angustior est, apicem versus sensim paullulo incrassata; unguiculus pectinato-dentatus. Pedes longis- simi et gracillimi (2.' paris trunco saltem 16.plo longiores); fe- mora spinulis minutis minus dense conspersa sunt; patellae. quoque et tibiae spinulis etiam minoribus et rarioribus sunt sparsae. Color. — Truncus supra niger est, antice (latissime) dense et subtiliter viridi- (in cephalothorace, anterius, plerumque magis albicanti-) pulverulentus vel materia tenui ejusdem coloris ve- stitus: haec area viridis posterius in fascias duas longitudinales 684 | T. THORELL albas vel virides posteriora versus paullo appropinquantes et usque ad apicem dorsi posticum pertinentes transit, spatio inter- jecto lato et limbo laterali trunci (in abdomine praesertim lato) nigris. Limbus saltem posticus scuti et segmentorum insequen- ‘ tium fuscus vel ferrugineus est. Interdum pictura illa deteritur , et truncus tum supra paene totus niger evadit, vestigiis fasciarum duarum longitudinalium ferruginearum vel fuscarum secundum dimidium suum posterius. Venter cum coxis subter fuscus vel niger est, et materia plus minus densa sub-cerea alba vestitus, interdum detritus; interdum venter in fundo fuscus vel ferru- gineus secundum medium niger est et coxae subter fuscae vel ferrugineae, apice nigrae. Mandibulae obscure testaceae vel testaceo-fuscae. Palpi nigro-picei, apice partis tibialis plerumque -testaceo et parte tarsali tota clarius testacea. Pedes ferruginei vel piceo-fusci, trochanteribus nigris. (De colore coxarum vid. supra). Lg. trunci 5, lat. ej. 2°/, millim. Lg. art. 2.1 mandib. circa 1; lg. palp. paene 3 millim. Ped. I 42 (fem. 81/,), II saltem 80 (fem. 19), III 39 (fem. 8), IV 52 (fem. 10) millim. longi. Museum Regni, quod Holmiae est, tria exempla hujus speciei, in Borneo collecta, possidet. — Exemplum, quod loc. cit. descripsi, id quoque in Borneo (ad Sarawak) captum, mutilatum et de- tritum est et non parum minus (nondum adultum?); quam ob rem utile est visum, descriptionem novam exemplorum meliorum hic dare. 5. Z. ramosus, n., frunco non granuloso, supra viridi, vittis duabus transversis recurvis luteis ante scutum dorsuale ornato (in- terdum anterius sub-luteo vel -testaceo, et modo posterius virenti), spatus inter dorsum et ventrem luteis quoque, subter sub-luteo , segmentis ventralibus virentibus; mandibulis sub-luteis; palpis flavis; parte patellari apice mtus in ramum longum, parte tibiali ibi in ramulum brevem producta; pedibus sub-ferrugineis, coxis sub-luteis, trochanteribus cum basi femorum nigris vel virentibus, femoribus 1.3, 3.8 et 4.4 parium apice albicantibus. — Long. circa 51/, mallim. Truncus longior, pone coxas posteriora versus sat fortiter ro- tundato-angustatus, apice postico breviter rotundato, supra mo- ER od dl Sos AR OPILIONI MALESI 685 dice convexus, non granulosus sed modo subtilissime coriaceus, sub-nitidus: etiam subter laevis est, coxis modo anterioribus subter paullo granulosis. Cephalothoracis pars anterior foveas paucas ostendit, quarum duae utrinque cum sulco transverso apud (pone) tuberculum oculorum sito aream magnam trian- gulam designant. Procursus supra-mandibulares minutissimi ; orificia glandularum Krohnii sive foetoriarum (4) distincta, sub- transversa. Tuberculum oculorum vix reclinatum sed antice circa duplo altius quam postice; a fronte visum rhomboide est, basin versus sensim sat fortiter angustatum, supra parum convexum, et hic paullo latius quam altius; a latere visum aeque latum est atque altum antice, latere antico paene recto, supra aequa- liter et sat fortiter rotundatum. In medio inter oculos ad lon- gitudinem leviter sulcatum est, praeterea plane laeve, parcissime pubescens. Oculi inter se spatio distant, quod eorum diametro multo, paene duplo, majus est; a medio baseos tuberculi (a latere visi) spatio sunt remoti, quod eorum diametrum paene aequat. Scutwm dorsuale sulcos transversos debiles quattuor utrinque ostendit, qui sua quisque serie transversa punctorum impressorum notati sunt. Mandibulae sat parvae; art. earum 1. desuper visus circa di- midio longior quam latior est et, ut manus mandibulae, laevis- simus; ad basin subter dente magno sub-porrecto est armatus. Palpi tranco paullo breviores, graciles. Pars femoralis duas partes insequentes conjunctas longitudine aequat; paene recta et cylin- drata est, laevis, pilis brevioribus sat dense sparsa, qui subter, ubi directi sunt, magis rigidi videntur. Pars patellaris, (sine ra- mulo) parte femorali paullo plus duplo brevior, et basi eà paullo angustior, a basi ad apicem sensim paullo dilatata est et apice intus in ramulum longum cylindratum apice rotundatum pro- ducta, qui ipsam partem patellarem longitudine paene aequat ejusque basi paullulo crassior est. Pars tibialis ipsa parte patel- lari paene dimidio longior et parum angustior est, recta et paene. (1) Vid. Sorensen, Om Bygningen af Gonyleptiderne, cet., in Naturhist. Tidsskrift, 3 Rekke, XII (1879), pp. 179 et sequ.; — conf. Gay (Gervais?) in Gay, Historia fi- sica y politica de Chile, Zoologia, IV, p. 19. nt RATER Os Gee Wy MOM Ly E ST te GES ame kt eS iù © Veri = NI PENA slate Ss) wart Wes ATI RATA ao Ra RU oe ial x ter ye ì A I ASSO VAS ATTI NE ete era 686 T. THORELL cylindrata, ipso apice intus in ramulum brevem (vix longiorem quam latiorem), apice rotundatum, intus et anteriora versus directum producto, qui, ut ipsa pars tibialis intus et pars patel- laris versus apicem intus totusque ramus hujus partis, pilis ‘brevioribus sub-clavatis directis sat dense vestitus est. Pars tar- salis, partem femoralem longitudine paene aequans, paulloque pubescens, apicem obtusum versus sensim paullulo est incrassata. Unguiculus sat dense pectinato-dentatus. Pedes longissimi (2.' paris trunco circa 13-14.plo longiores), gracillimi; femora spinulis mi- nutis minus dense sparsa sunt; etiam in patellis et in tibiis spinulas etiam minores et rariores video; omnes metatarsi et tibiae 2. paris articulationibus spuriis sunt praedita. Color. — Truncus supra viridis, vittis duabus recurvis luteis, locos articulationum inter cephalothoracem et abdomen et inter partes duas cephalothoracis occupantibus ornatus, spatiis latera- libus inter dorsum et ventrem luteis quoque; tuberculum ocu- lorum ad maximam partem nigrum est, summa basi pallida; scutum dorsuale plerumque ad marginem anticum macula media nigra notatur. Subter truncus cum coxis obscure vel fusco-luteus est, ipsis segmentis ventralibus saltem 5 posterioribus tamen viridibus. Mandibulae sub-luteae, palpi favi. Pedes luteo-fusci vel -ferruginei, apicem versus sensim nigricantes; coxae, ut dixi, plus minus obscure luteae sunt, trochanteres toti et femora basi satis anguste nigra vel viridia; femora 1.', 3. et 4. parium apice sat late albicantia vel pallide testacea sunt. Variat trunco supra sordide et pallide luteo, modo postice virescenti. Le. trunci 51/,, lat. ej. 3 millim. Lg. art. 2.1 mandib. circa 11/,; lg. palp. 41/, millim. Ped. I 31 (fem. paene 8), II 69 !/, (fem. 143/,), II 312/, (fem. 71/,), IV 47/, (fem. 91/,) millim. Exempla paucissima hujus speciei vidi, a Cel. Beccari in monte Singalang Sumatrae inventa. 4. Z. simplex, n., trunco angustius ovato, laevi, excepto in parte cephalothoracis anteriore, quae omnium subtilissime granulosa est; supra et subter ferrugineo vel luteo-ferrugineo, articulationibus OPILIONI MALESI 687 inter segmenta (praesertim inter segmenta ventralia 5 posteriora) luteis; mandibulis palpisque testaceis, his simplicissimis; pedibus ferrugineis, trochanteribus et basi femorum obscure viridibus: vel nigricantibus, femoribus praeterea usque ad apicem ferrugineis. — Long. circa 4 millim. Variat trunco supra pallide luteo. vel testaceo, postice virenti, segmentis (scutis) ventralibus 5 posterioribus virentibus quoque, trunco praeterea subter cum pedibus pallidiore, sub-testaceo ; ce- terum ut in forma principali est dictum. Truncus paene duplo longior quam latior, ovatus, pone coxas sensim sat fortiter angustatus et sub-acuminatus, apice brevis- sime rotundato; supra ad longitudinem parum convexus, parte anteriore cephalothoracis omnium subtilissime et sat dense gra- nulosa, granulis humillimis, praeterea laevis; etiam subter laevis est truncus, coxae vero anteriores granulis paucis minutis sparsae. Cephalothoracis pars anterior aream magnam ordinariam trian- gulam, postice a sulco, in lateribus a binis foveis definitam satis profundam habet; procursus supra-mandibulares minuti sunt, or: ficia glandularum foetoriarum distinctissima. Tuberculum oculorum vix reclinatum, antice tamen non parum altius quam postice, laeve, pilis paucis parvis sparsum, inter oculos ad longitudinem sulcatum; a fronte visum rhomboide est, basin versus sensim non parum angustatum, supra parum convexum et hic fere di- midio latius quam altius; a latere visum aeque latum est atque altum antice, supra aequaliter et sat fortiter rotundatum, late- ribus parallelis et rectis. Oculi spatio inter se sunt remoti, quod eorum diametro multo, paene duplo majus est; a medio baseos tuberculi (a latere visi) spatio distant, quod eorum diametro paullo est minus. Scwtwm dorsuale, posteriora versus sensim sat | fortiter angustatum, utrinque sulcos transversos quattuor impresso- punctatos ostendit. Mandibulae parvae et debiles, laeves. Palp: graciles, truncum . longitudine fere aequantes, tenuiter et satis aequaliter pilis parvis ordinariis, in parte tarsali paullo densioribus magisque erectis, sparsi: pars tarsalis praeterea subter seriem longitudinalem spi- nularum minutissimarum nigrarum densarum ostendit. Pars fe- vost TRA Sh a ie ab a 688 T. THORELL moralis, partes duas insequentes conjunctas longitudine aequans, paene recta et cylindrata est, pars patellaris ea duplo brevior, a basi ad apicem sensim paullo incrassata sed simplicissima, ut pars tibialis, quae parte patellari paene dimidio longior est, ‘ cylindrata; pars tarsalis parte femorali paullo brevior est, apicem versus sensim parum incrassata. Pedes gracillimi, omnium lon- gissimi (2. paris trunco circa 18.plo longiores); femora spinulis parvis minus dense sparsa sunt; etiam patellae et tibiae ejusmodi spinulis etiam minoribus et rarioribus sunt conspersae; metatarsi (et tibiae 2.' paris) articulationibus spuriis muniti sunt. Color. — Truncus supra et subter, cum coxis, ferrugineus vel luteo-ferrugineus est paene totus, articulationibus inter segmenta dorsualia libera et praesertim inter segmenta ventralia, cum spatiis lateralibus inter dorsum et ventrem, sub-luteis, margine frontali interdum pallido quoque; segmenta dorsualia abdo- minis ultima saepe obscuriora, virescenti-nigricantia. Tuberculum oculorum nigrum, summa basi pallidum. Mandibulae et palpi testacei. Pedes ferruginei, apice infuscati, trochanteribus et basi femorum (quae apice non albicantia sunt) obscure viridibus. Variat trunco supra pallide testaceo, postice vero sat late virescenti, subter pallide luteo vel testaceo, segmentis ven- tralibus 5 posticis viridibus, mandibulis et palpis pallide sive albicanti-testaceis, pedibus sordide testaceis, coxis pallide luteis vel sub-testaceis, trochanteribus et summa basi femorum virescenti- nigris. su Lg. trunci 4, lat. ej. paene 2 millim. Lg. art. 2.) mandib. circa 1; lg. palp. circa 4 millim. Ped. I 35 (fem. paullo plus 7), II 731/, (fem. 133/,), IN 35 (fem. paullo plus 7), IV 43/!/, (fem. 10!/,) millim. longi. Pauca hujus Zalepti exempla, quae mascula credo, in Sumatra, - in monte Singalang, collegit Cel. Beccari. Priori, Z. ramoso, valde affinis est; varietas ejus pallida varietati pallidae hujus ad colorem est simillima: distingui tamen facillime potest palpis . simplicissimis, trunco angustiore, femoribus non apice pallidis, cet.; quam ob rem non credo, Z. simplicem modo alterum sexum (marem) Z. ramosi esse. LA SA OPILIONI MALESI 689 Gen. Ceratobunus, THÙor., 1889. 5. C. quadri-cornis, n., paene laevis, niger, parte cephalothoracis anteriore macula maxima media fluvissima, et trunco pone eam ordinibus duobus macularum ejusdem coloris, secundum latera dorsi extensis et anterius late abruptis, ornato; ventre posierius se- cundum medium cum coxis 2.4 et 3. partum nigro, trunco praeterea et reliquis cous subler materia flava tects; tuberculo oculorum | spinis quattuor supra armato; palpis nigro-piceis, apice late pal lidis, parte patellari apice intus in procursum brevem producta ; pedibus obscure fuscis, trochanteribus niyris, femoribus versus basin sub-luteis, tibiis apice late albis. — Long. circa 5 millim. Truncus breviter sub-ovatus, in lateribus postice fortiter ro- tundatus, supra modice convexus, inter maculas e materia sub- cerea formatas nitidus, laevis, modo in lateribus partis anterioris cephalothoracis granulis paucis parvis acuminatis sparsus; subter secundum medium segmentorum ventralium 5 posteriorum sub- tiliter coriaceus est, praeterea vero subter, ut coxae 1.' et 4.! pa- rium cum basi reliquarum subter, materia ejusmodi tectus. Coxae anteriores subter granulis paucis minutis sparsae videntur. Pro- cursus supra-mandibulares, arcte sibi adjacentes, mediocres sunt, oblongi, sub-trianguli, in margine exteriore sub-denticulati; pone eos margo frontalis supra in medio tuberculum humile format. Orificia glandularum foetoriarum distinctissima, loco solito, paullulo sub margine cephalothoracis, sita. Tuberculum oculorum, basi antice materia illa vestitum, vix reclinatum est, quamquam antice altius quam postice; a fronte visum basin versus sensim paullo angustatum est, supra parum convexum et hic fere di- midio latius quam altius; a latere visum paullo latius quam altius videtur, supra modice convexum. Supra inter oculos ad longitudinem vix nisi postice sulcatum est, sed hic cornibus sive spinis acuminatis quattuor paullo divaricantibus et paene in quadratum dispositis armatum, quarum duae anteriores paullulo ante oculos locum tenent et paullulo longius inter se distant quam duae posteriores, quae parum pone oculos sitae paulluloque Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (21 Aprile 1891) 44 690 T. THORELL breviores sunt; spinae anteriores diametrum oculi longitudine. fere aequant. Praeterea laevissimum et glabrum est tuberculum oculorum. Ocu/ spatio inter se distant, quod eorum diametro multo, paene duplo, majus est; a medio baseos tuberculi (a la- tere visi) spatio hac diametro evidenter minore sunt remoti. Scutum abdominis dorsuale saltem antice et in medio utrinque se- riem transversam punctorum impressorum ostendit; ex 6 (non 5) segmentis coalitis formatum est visum (segmenta dorsualia modo tria ultima evidenter libera sunt): segmentum 6.2 modo sulco a reliquo scuto divisum videtur, ut segmentum insequens (et pars posterior cephalothoracis) sulco transverso medio quasi bipartitum. Ad latera segmenti ultimi laminam parvam video, quasi si ex tribus partibus constaret hoc segmentum. Etiam segmenta ventralia pleraque sulco transverso medio sunt notata. Mandibulae parvae, debiles, laeves; art. 1.8 basi subter dente ordinario est armatus. Spina laminae supra-maxillaris anterioris sat longa et gracilis. Procursus interior subter in mamila fortis, apice latus et in dentes duos exiens, procursus exterior eo minus, sub-conicus. Palp: breves, graciles. Pars femoralis recta et cy- lindrata subter denticulis sat densis non ita parvis scabra est. Pars patellaris, parte femorali saltem duplo brevior, a basi ad apicem sensim paullo incrassata est, et apice intus in ramulum brevem (vix longiorem quam latiorem), basi ipsius partis tibialis plus duplo angustiorem producta; denticulis minutis sat densis supra et praesertim in lateribus conspersa est. Pars tibialis, ejus- modi denticulis densioribus undique sparsa, cylindrata est, parte patellari paene dimidio longior, partem femoralem crassitie saltem aequans, et circa duplo longior quam latior, desuper visa. Pars tarsalis, quae eà paullo angustior est et partem femoralem longitudine saltem aequat, a basi ad apicem obtusum sensim paullulo incrassata est, tenuiter pubescens. Pedes gracillimi, omnium longissimi (2.' paris trunco paene 18.plo longiores) ; femora spinulis minutis raris conspersa sunt: etiam in patellis et in tibiis spinulas ejusmodi sed etiam minores et rariores video. Metatarsi omnes et tibiae 2.' (et 4.') paris articulationibus spuriis sunt munita. e pe aoe Bet en ek ee ARI DR, id D OPILIONI MALESI 691 Color. — Truncus supra in fundo niger, posterius magis nigro- fuscus, maculis flavissimis ornatus, quae e materia sub-cerea formatae videntur et hoc modo dispositae sunt: Pars anterior cephalothoracis in medio macula maxima sub-quadrata vel rhom- boidi oceupatur, quae postice ad tuberculum oculorum recipien- dum emarginata est et etiam antice (ad tuberculum frontale) emarginata vel inaequalis videtur, remanenti nigro limbo partis anterioris cephalothoracis undique, hoc limbo postice (pone tu- berculum oculorum) et in lateribus posterius sat lato. Pars po- sterior cephalothoracis ad utrumque marginem lateralem ma- culam parvam sub-quadratam ostendit; inter eam et coxam 4. paris alia macula parva conspicitur. Tum, in scuto dorsuali, antice, sequitur utrinque macula magna inaequaliter rotundata, cum macula illa parva partis posterioris cephalothoracis paene coalita; dein, spatio sat magno ab his maculis magnis separatae, sequuntur series duae longitudinales parallelae macularum qua- ternarum (binae maculae in segmentis 4 posterioribus), quarum | duae ultimae parvae sunt, reliquae sex mediocres. Tuberculum oculorum ad maximam partem nigrum est, spinis piceis, apice nigris. Subter truncus cum coxis saltem 2.' et 3." parium niger est, sed cum coxis l.' et 4.) parium totis et basi coxarum 2.' et 3." parium materia densa flaventi (ad basin coxarum 6 poste- riorum albicanti) tectus, quae materia hic illic (praesertim late secundum medium ventris, posterius) detrita est. Spatium inter dorsum abdominis et ventrem sub-luteum. Parties oris nigro- piceae, manu mandibulae apice pallidiore. Padpi nigro-picei, parte tarsali et apice partis tibialis testaceis. Pedes obscure fusci, coxis, ut dixi, saltem 2.' et 3. parium et trochanteribus nigris, femoribus basin versus clarioribus, sub-luteis, tibiis omnibus apice late albis. Lg. trunci 5, lat. ej. paullo plus 3 millim. Lg. art. 2.' mandib. 11/,; lg. palp. circa 34/, millim. Ped. I 52 1/5 (fem. 11), Il 88 (fem. paullo plus 22), II 50 (fem. 10), IV 71 (fem. 14 1/,) millim. longi. Singulum exemplum pulcherrimae hujus bestiolae ad Lubu Selassi in Sumatra invenit Beccari. x 692 T. THORELL Gen. Gagrella (Sror.), 1869. Species Indo-malajanae et Papuanae mihi cognitae hujus ge- neris hoc modo dignosci possunt: A. Pars palporum tibialis fere 10.plo longior quam latior. 1. Truncus supra sub-ferrugineus vel -luteus, spina dorsuali nigra REN G. longipalpis, n. B. Pa es ‘tibialis circa 4.plo-5.plo longior quam latior. 1. Truncus niger, supra non granulosus, spina dorsuali spinulis mi- nutis scabra; cephalothorax fascia obliqua inaequali lutea utrinque motatus. i fe) a ee A Ge Ae, Men 2. Truncus fusco-testaceus, scuto dorsuali magis luteo, laevi, spinis duabus armato, parte tibiali palporum circa 4.plo longiore quam latlore n ii eri Re ws Ney Le GA CHILI 3. Truncus luteus, supra subtilissime granulosus, spinis duabus ar- matus, tuberculo oculorum supra antice bidentato, parte tibiali palporum 5.plo longiore quam latiore. . . . G. bzdentata, n. C. Palporum pars tibialis ubi plurimum circa triplo et dimidio longior quam latior. re a. Tuberculum oculorum supra laeve vel modo granulis minutis praeditum. 1. Scutum dorsuale nigrum, macula maxima aurea antice integra ornatum et spina nigra armatum . G. Amboinensis (Dol.}. 2. Scutum dorsuale cum spina nigrum, macula maxima lutea antice profunde incisa ornatum . . . . G. ephippiata, n 3. Truncus (cum spina) supra niger, macula magna inaequali sub-triangula alba, quae postice tuberculum oculorum am- plectitur, et pone eam ordinibus duobus brevibus sub-incurvis macularum albarum ornatus. . . . . . G. concinna, n. 4. Supra (cum spina) nigra, antice clarior, scuto dorsuali utrinque antice macula magna alba ornato . G. Hasselti, n. 5. Supra (cum spina) nigra, cephalothorace A magno albo (vel maculis paucis albis) notato, scuto dorsuali maculis duabus magnis albis antice et pone eas ordinibus duobus macularum parvarum albarum ornato . . . . . G. Niasensis, Thor. 6. In fundo cum spina nigra, cephalothorace utrinque macula magna rotundata flaventi- vel cinereo-alba quasi e pellicula formata ornato . . . . Ual RS Sal Gas dvpeltatash 7. Supra obscure virescens ‘al caerulea, vittis transversis et Spina nigri8 02 9. kaha ee Gey oreschal lia, shor OPILIONI MALESI 693 8. In fundo cum spina nigra, supra posterius colorem aeneum vel cupreum paullulo sentiens, palpis et partibus omnibus GIS AACS, yy poco tithe see eee Ges OVE NOSIOMINE 9. Supra nigro-fusca, subter clarior, undique omnium subtilissime et densissime nigro-granulosa, spina dorsuali paene laevi; tuberculo oculorum laevissimo . . . . . G. pullata, n. 10. Supra nigro-fusca, scuto dorsuali interdum ferrugineo-fusco- maculato, spina vel spinis duabus armato; cephalothorace ante tuberculum oculorum , quod granulis minutis supra sparsum est, late sub-testaceo. ... . . G. monticola, n. 11. In fundo obscure fusca, sed materia densa flavo-albicanti vestita, tuberculo oculorum et saltem apice spinae dorsualis VOCI Shirase UGLIVES TA lo. Tuberculum oculorum inter Li serie duplici denticulorum armatum. ia 1. Supra (cum spina) nigra et interdum colorem aeneum vel cupreum sentiens, saltem in scuto dorsuali crassissime scro- biculato-punctataion a: yas as) Gtscrodiculata: n. Species novas vel minus bene cognitas describere jam co- nabimur. } 6. G. longipalpis, n., ‘runco supra subtiliter et dense granuloso, ferrugineo vel luteo, spina singula dorsi granulis sat crassis scabra et saltem apice nigra, ventre et coxis subler crassius et densius nigro-granulosis, tuberculo oculorum utrinque, supra, denticulato ; palpis omnium longissimis, testacers, parte patellari apice intus in procursum angustiorem cylindratum nigrum producto, parte tibiale (simplicissima) parte patellari circa triplo longiore et circa 10.plo longiore quam latiore; pedibus fere ferrugineo-testaceis, apice late fuligineis, patellis (et apice femorum tibiarumque?) plus minus evi- denter infuscatis vel nigris. — Lg. trunci 5-6 millim. Truncus brevior, modice convexus, supra sat subtiliter et dense granulosus (minus dense in cephalothorace tamen), granulis obtusis. Pars anterior cephalothoracis, quae aream magnam trian- gulam ordinariam postice sulco, utrinque foveis binis oblongis limitatam ostendit, in medio ad marginem frontalem in tuber- culum humile et denticulis nonnullis sat fortibus conspersum est elevata, et prope coxas l.' paris denticulis paullo minoribus 694 T. THORELL sparsa; procursus supra-mandibulares mediocres, trianguli, acu- minati, extus granulosi. Tuberculum oculorum supra sulco medio longitudinali profundissimo praeditum est, et utrinque serie gra- . nulorum vel potius denticulorum paucorum munitum, etiam antice, superius, denticulis ejusmodi sparsum; minus altum est, a fronte visum rhomboide, basin versus sensim sat fortiter an- gustatum et supra circa duplo latius quam altius; a latere visum aeque saltem latum est atque altum antice, ubi altius est quam postice et rectum, supra modice rotundatum, postice rotundatum quoque. Spatium inter ocw/os duplam eorum diametrum fere aequat. Scutum dorsuale sulcos ordinarios transversos parum expressos habet; in area sua 2.* spina forti, basi crassissima, praeterea subulata est armatum, quae granulis sat fortibus ad partem acuminatis scabra est. Segmentum dorsuale 1.® liberum (et fortasse etiam 2.™) margines laterales cum marginibus scuti dorsualis anguste coalitos habere videtur; segmenta duo ultima perfecte libera sunt. Segmenta ventralia prope marginem po- sticum seriem transversam granulorum mediocrium habent; pro- cursus sternalis segmenti l.' granulis ejusmodi sparsus est; coxae subter granulis fortioribus densis sunt sparsae: quae granula omnia acuminata sunt. Mandibulae mediocres; art. earum 1.6 supra granulosus est, granulis versus basin extus fortioribus; art. 2.5 in dorso pilis brevibus erectis sat densis est conspersus. Pa/pî graciles, lon- gissimi, trunco non parum longiores; in parte femorali granulis denticulisve minutis undique sat dense vestiti sunt, his denticulis versus basin praesertim intus et subter densissimis et paullo majoribus; praeterea laeves sunt palpi, pilis brevibus (in parte tarsali paullo longioribus) sat dense conspersi. Pars femoralis paene recta et cylindrata est, modo in vicinitate apicis sensim versus eum paullo incrassata, partes duas insequentes conjunctim longitudine vix aequans; pars patellaris parte priore fere qua- druplo brevior est, saltem duplo longior quam latior apice, a basi ad apicem sensim paullo incrassata, apice intus in procursum porrectum cylindratum apice obtusum producta, qui ipsa parte patellari multo angustior est, latitudinem ejus apicalem longi- OPILIONI MALESI 695 tudine fere aequans, et plus duplo longior quam latior. Pars tibialis, partem femoralem crassitie aequans et parte patellari circa triplo longior, paene cylindrata est, a basi ad apicem sensim modo paullulo incrassata, multis partibus (circa 10.plo) longior quam latior; pars tarsalis, ea quoque apicem versus sensim paullulo incrassata, parte tibiali non parum angustior est, eam longitudine paene aequans, parte femorali non parum brevior. Unguiculus pectinato-dentatus. Pedes graciles et longissimi ; fe- mora spinulis minutis sat dense sparsa sunt, patellae et tibiae spinulis rarioribus etiam minoribus conspersae. Color. — Truncus supra ferrugineus vel ferrugineo-luteus, tuberculo oculorum interdum utrinque, circum oculos, nigro, denticulis nigris; spina dorsualis saltem apice late nigra est. Subter truncus cum coxis ferrugineus vel nigricans est, granulis ventris nigris: lamellae marginales et granula coxarum nigra quoque sunt. (Interdum coxae subter et pars ventris materia albicanti obductae videntur). Mandibulae sub-testaceae vel ferru- gineae. Palpi testacei, procursu partis patellaris nigro. Pedes ferrugineo-testacel, apice latissime obscuriores, fuliginei; pa- tellae (et fortasse apex femorum tibiarumque) nigricantes sunt. Lg. trunci saltem 5//,, lat. ej. 4 millim. Lg. art. 2.) mandib. paullo plus 2, lg. palp. circa 8 millim. Ped. I? (fem. 11 4/,), Iris (2054/5). IM paene 50... (em: 10 EV 66 (fem. 141/,) millim. longi. Duo exempla valde mutilata hujus speciei, in Borneo capta, possidet Museum Regni Holmiense. 7. G. acuaria, n., fusco-testacea, supra magis lutea, parte cepha- lothoracis anteriore subtiliter sed non multo dense granulosa, scuto dorsuali paene laevi, sub-nitido, spinis duabus gracilibus armato; tuberculo oculorum utrinque superius nigro, supra antice denticulis duobus parvis acuminatis sive granulis (interdum obsoletis) armato, © praeterea paene laevi; mandibulis et palpis luteis, horum parte tibiali circa 4.plo longiore quam latiore; pedibus fusco-testacers , apicem versus latissime sub-fuligineis, trochanteribus et basi fe- morum migris. — Long. 4-4!/, millm. 696 T. THORELL Truncus brevius ovatus, supra fortiter convexus; pars anterior cephalothoracis saltem anterius subtiliter sed non dense gra- nulosa est, area maxima triangula, postice a sulco et utrinque a duabus impressionibus obliquis limitata, distinctissima. Scutwm | dorsuale nitidum, paene laeve, subtiliter et non dense impresso- punctatum, sulcis transversis crasse impresso-punctatis quattuor utrinque; spinis duabus gracilibus sat longis erectis paullo trans- versim rugosis sed non granulosis armatum est, quarum anterior, in area scuti 1.* locata, paullo brevior est quam spina posterior, quae in area 2.* locum tenet. Segmenta dorsualia libera omnium densissime et subtilissime coriaceo-granulosa sunt, ut truncus subter; coxae modo anteriores subter granulis paucis humilibus sat parvis sunt conspersae. Tuberculum oculorum humile, non parum altius antice quam postice, nitidum, supra sulco medio longitudinali forti munitum; laeve est, excepto quod (in exemplo altero a me viso) supra antice granulum sat forte acuminatum sive denticulum utrinque ostendit (in altero exemplo haec duo granula obsoleta sunt): sub oculis denticulis paucis minutissimis praeditum quoque videtur. A fronte visum basin versus modo paullo est angustatum, supra, ubi vix convexum est, paene duplo latius quam altius; a latere visum aeque latum est atque altum antice, supra et in lateribus leviter convexum. Mandibulae graciles; art. earum 1.8 ad basin supra granulis nonnullis minutis conspersus est, et subter ad basin dente sat parvo armatus; art. 2.5 in dorso pilis erectis praesertim versus apicem est sparsus. Spina laminae supra-maxillaris anterioris acuminata, non apice bifida. Procursus interior masillae vix apice biden- tatus dici potest, quum modo dens apicis exterior tenuis et acuminatus adsit, dens alter contra obsoletus vel nullus sit. Palpi longi et graciles, simplices, pilis brevissimis sat dense sparsi, modo in latere exteriore partium femoralis et patellaris granulis paucis minutissimis conspersi, praeterea laeves. Pars femoralis duas insequentes conjunctim longitudine aequat. Pars patellaris a basi ad apicem, qui intus angulum parvum parum prominentem format, sensim paullo dilatata est, circa triplo longior quam latior apice; pars tibialis cylindrata desuper visa \ OPILIONI MALESI 697 parte patellari modo paullo longior est et circa quadruplo longior quam latior. Pars tarsalis, a basi ad apicem sensim paullo in- crassata, partem femoralem longitudine paene aequat, apice hac parte, ut videtur, paullulo crassior. Unguiculus pectinato-dentatus. Pedes gracillimi, longi (2.' paris trunco circiter 15.plo longiores); femora spinulis parvis sat dense conspersa sunt; etiam in tibiis spinulas omnium minutissimas video; metatarsi (et tibiae 2.' et 4. parium) articulationes spurias ostendunt. Color. — Truncus supra et subter (cum coxis) fusco-testaceus, saltem scuto dorsuali magis luteo; segmentum dorsnale primum liberum et latera scuti interdum postice nigro-marginata sunt. Tuberculum oculorum fusco-testaceum est, sed utrumque latus ‘ejus macula maxima nigra, quae oculum cingit, occupatur. Spinae dorsuales nigro-piceae, basi anguste fusco-testaceae. Mandibulae et palpi lutei. Pedes, spinulis nigricantibus sparsi, ferrugineo-lutei sunt, apicem versus late fuliginei, trochanteribus et basi fe- morum nigris. Lg. trunci 41/,, lat. ej. 23/, millim. Le. art. 2. mandib. parum plus 1; lg. palp. 3 */, millim. Ped. I 353/, (fem. 8 !/,), II plus 68 (fem. 16 '/,), IM 35 (fem. 8), IV 531/, (fem. 12) millim. longi. Modo duo exempla paullo mutilata (ut videtur feminea) exa- minavi, in monte Singalang Sumatrae a Beccari capta. 8. G. bidentata, n., supra subtilissime granulosa, subter, coxis paullo granulosis exceptis, laevis, trunco luteo, spinis duabus dor- sualibus nigris, tuberculo oculorum utrinque superius nigro, supra anterius dentibus duobus gracilioribus sat longis armato et praeterea, praesertim sub oculis, denticulis minutis praedito, cephalothorace ad marginem frontalem in tuberculum sub-denticulatum elevato ; mandibulis et palpis flavo testaceis, his longis et gracilibus, simpli- cissimis, parte tibiali circa quintuplo longiore quam latiore; pe- dibus gracillimis, luters (trochanteribus luteis quoque), modo apicem versus paullo clarioribus vel obscurioribus. — Long. circa 3 millim. Praecedenti, G. acuariae, simillima est haec species, sed haud dubie diversa: minor est, tuberculo oculorum paullo alio modo 698 T. THORELL _armato, palpis longioribus, coxis et trochanteribus concoloribus ‘(luteis), cet., distinguenda. — Truncus forma solita est, brevior, supra fortiter convexus, sub-nitidus, subtilissime granulosus, granulis humilibus et sat densis, subter laevis; coxae praesertim “1. paris subter granulis parvis humilibus sat raris sparsae sunt. Cephalothorax, impressionibus ordinariis munitus, in medio ad ipsum marginem frontalem in tuberculum non ita humile est elevatus, quod apice denticulum unum alterumve minutum gerit; procursus supra-mandibulares in margine exteriore denticulati sunt. Tuberculum oculorum a fronte visum paene duplo latius est supra quam altius, basin versus sensim paullo angustatum; a latere visum paullo latius est quam altius in medio, supra posterius convexum sive rotundatum, latere postico rotundato quoque et non parum breviore quam est: latus anterius, quod altum et rectum est. Supra sulcum fortem latum secundum me- dium ostendit tuberculum oculorum: supra antice dentibus duobus longioribus et sat gracilibus (sive spinis parvis) erectis, parum proclinatis et paullulo divaricantibus est armatum; postice utrin- que, fere in medio, denticulum ostendit, et sub utroque oculo serie denticulorum minutorum paucorum munitum videtur. Spa- tium inter oculos duplam eorum diametrum paene aequat; a basi tuberculi (a latere visi) spatio diametrum suam circiter aequanti distant oculi. Sulci transversi scul? dorsualis obsoleti; margines laterales segmenti dorsualis 1. liberi abdominis cum marginibus scuti coaliti videntur. Spinae duae sat longae et graciles, di- varicantes. Mandibulae forma ordinaria, art. 1.° supra Ki Palpi longi et graciles, simplicissimi, non granulosi sed ubique laeves, pilis tenuibus brevissimis conspersi. Pars femoralis partes duas inse- quentes conjunctas longitudine aequat. Pars patellaris a basi ad apicem sensim paullulo incrassata est, sed apex ejus an- gulum intus non format; paullo plus triplo longior quam latior apice videtur haec pars. Pars tibialis cylindrata est, desuper visa parte patellari non parum (vix vero !/,) longior, circa 5.plo longior quam latior. Pars tarsalis, apicem versus sensim parum incrassata, parte femorali non parum brevior est. Pedes gracil- OPILIONI MALESI 699 limi; femora spinulis minutissimis sat dense conspersa sunt, me- tatarsi articulationibus spuriis praediti. Color. — Truncus supra (cum granulis) et subter luteus est: tuberculum oculorum tamen maculam magnam nigram, oculum cingentem, utrinque ostendit, et spinae dorsuales nigrae sunt. Postice in dorso abdominis vestigia fasciae mediae longitudinalis obscurae video. Mandibulae, summo-apice nigro excepto, flavo- testaceae ; palpi flavo-testacei quoque. Pedes (etiam trochanteres et basis femorum) lutei, modo apicem versus paullo clariores vel obscuriores (?), spinulis femorum nigris. Lg. trunci paene 3, lat. ej. 24/, millim. Lg. art. 2. mandib. circa 1; lg. palp. circa 3 ‘/, millim. Ped. I? (fem. paullo plus 9), II? (fem. 18), III 36 (fem. 8), IV? (sine tarso paene 42; fem. 12 1/,) millim. longi. Singulum exemplum (pedibus mutilatis) vidi, a Cel. A.W. M.Van Hasselt dono mihi datum et in loco quodam Indiae Neérlandicae (Indo- vel Austro-Malesiae) captum. — Dentibus tuberculi ocu- lorum solito majoribus haec species quodam modo transitum ad gen. Ceratobunum format. 9. G. ephippiata, n., trunco nigro, subter cum coxis materia cinerascenti vel flaventi plus minus densa vestito, supra anterius sat dense granuloso, cephalothorace lineolis duabus cinerascentibus, a basi laterum tuberculi oculorum anteriora versus ductis et antice inter se et cum vilta transversa vel macula cinerascenti marginis frontalis conjunctis , notato; scuto dorsuali antice macula maxima lutea, quae antice profunde incisa et postice plus minus emarginata est, ornato, et spina singula forti sat crasse granulosa armato; tuberculo oculorum saltem supra laevi; mandibulis palpisque nigris, apice pallidiore excepto; pedibus nigro-fuscis vel obscure ferrugineis, coxis et trochanteribus nigris. — Long. 6-7!/, millim. Truncus sub-ovatus, supra fortiter convexus, opacus; cepha- lothorax sat dense sed non crasse granulosus est, scutum dor- suale in lateribus et antice, in incisura maculae dorsualis, eodem modo granulosum, haec macula vero subtilius granulosa, ut pars scuti postica; segmenta dorsualia libera modo omnium subtilis- 700 T. THORELL sime et densissime granulosa vel potius coriacea; spina dorsualis, quae modice longa, valde acuminata et praesertim basi crassa est, crasse et dense granulosa. Venter, ubi materia (minus densa) non est: vestitus, modo omnium subtilissime granulosus videtur; coxae contra granulis mediocribus sat densis subter sparsae sunt. Procursus supra-mandibulares mediocres, granulosi, apice divaricantes. Tuberculum oculorum paullo reclinatum, sat humile, antice multo altius quam postice; a fronte visum paene rectangulum est, basin versus parum angustatum, supra rectum et paene duplo latius quam altius; inter oculos ad longitudinem sulcatum est, supra laeve, versus basin antice et in lateribus, sub oculis, granulis vel denticulis minutis saepe sparsum. Ocudi spatio inter se sunt remoti, quod eorum diametro non parum, circa dimidio, est majus; a medio baseos tuberculi (a latere visi) spatio diametrum suam fere aequanti distant. Mandibulae parvae, laeves: art. earum 1.6 tamen versus basin supra unum alterumve granulum minutum ostendit; ad basin subter dente solito armatus est; art. 2.5 supra pilis tenuibus erectis est conspersus. Spina laminae supra-maaillaris anterioris apice late truncata et sub-denticulata est, procursus interior maxillarum apice bifidus. Palpi breviores, graciles. Pars eorum femoralis in lateribus et praesertim subter denticulis non ita parvis et sat densis scabra est; pars patellaris, ea plus duplo brevior et non parum crassior, eodem modo supra et in lateribus est denticulata, denticulis etiam minoribus; pars tibialis, quae parte femorali parum crassior est et etiam desuper visa parte patellari non parum longior, paene cylindrata est, a latere visa interdum apicem versus sensim paullo angustata, paullo plus triplo longior quam latior desuper visa, denticulis sive granulis acuminatis minutissimis ea quoque interdum sparsa. Pars tarsalis parte femorali paullo longior est, a basi ad apicem sensim paullo incrassata, ut reliqua internodia pilis parvis erectis sat dense sparsa, praeterea tenuissime et dense pubescens. Pedes longi (2. paris trunco 11 !/,-17.plo longiores); femora spinulis parvis non densis conspersa sunt, metatarsi omnes et tibiae 2. paris articulationibus spurlis munita. OPILIONI MALESI ; 701 Color. — Truncus supra et subter niger est, macula maxima lutea vel flavo-rufa saltem aeque lata ac longa in medio supra ornatus, quae macula antice, ubi paene ad marginem anticum scuti dorsualis pertinet, fortiter rotundata et in medio profunde incisa est, postice truncata et, in medio, plus minus emarginata, lateribus posterius sub-rectis: ex fundo incisurae nigrae surgit spina, quae ut tuberculum oculorum nigra est. (Interdum inci- sura illa usque ad emarginationem posticam continuatur, ita ut macula dorsualis in duas divisa evadat). Margo frontalis vitta parva transversa plus minus lata vel macula cinereo-albicanti vel lutea (saepe in medio abrupta) occupatur, et a basi laterum tuberculi oculorum utrinque lineola parva paullo obliqua ejusdem coloris anteriora versus ducta est, his duabus lineolis plerumque antice inter se et cum vitta sive macula illa marginis frontalis conjunctis, cum ea figuram interdum paene x-formem desi- gnantibus; quae figura e materia quadam sub-cerea formata videtur. Ejusmodi materia cinerascenti vel flaventi sed minus densa subter ad maximam partem tecta sunt truncus et coxae subter (hae praesertim), venter posterius magis nudus nigerque: coxae l.' paris etiam supra, antice, ejusmodi materia tectae sunt. Mandibulae nigrae, digitis pallidioribus; pa/pi quoque nigri, parte tarsali picea. Pedes nigro-fusci vel piceo-ferruginei, coxis (in fundo) et trochanteribus nigris. Lg. trunci 7 1/,,. lat. ej. 44, millim. Lg. art. 2.1 mandib. circa 11/,; lg. palp. circa 45/, millim. Ped. I 39 (fem. 8 ?/,), T:S6: emi. 10), 37 dem. 84); IV 5) (fem. 1245) millim: Quattuor hujus formae exempla vidi, a Cel. Beccari in Su- matra ad Sungei bulu capta. G. Amboinensi (Dol.) (4) valde @) G. Amboinensis (Dol.) trunco nigro (interdum subter clariore), supra modo subtilissime granuloso vel paene laevi, parte anteriore cephalothoracis albicanti-pulverulenta, ventre et coxis subter saepe materia albicanti obductis; tuberculo oculorum laevissimo vel modo granulis paucis minutis acuminatis supra anterius ut et antice sparso; scuto dorsuali anterius macula imaxima aurea nigro-sub-punctata, antice rotundata, postice truncata ornato, cujus € medio surgit spina mediocris nigra vie granulosa; mandibulis sub-piceis vel piceo-testaceis; palpis mediocribus et simplicissimis, saltem basi sub-piceis , plerumque apice latissime testaceis, parte tibiali circa triplo et dimidio longiore quam latiore, desuper visa; pedibus longissimis, nigris vel piceis, coxis subter 702 > T. THORELL similis est haec species, praesertim ad colorem; sed in G. Am- boinensi macula magna dorsi aurea est, antice integra, non in- cisa, cet. 10. G. concinna, n., ‘runco supra subtilissime et dense granu- loso, nigro, in parte anteriore cephalothoracis macula magna inae- quali sub-triangula alba usque ad marginem frontalem pertinenti ornato, cujus basis sub forma literae A tuberculum oculorum laevissimum amplectitur, pone hanc maculam vero, ante spinam dorsualem singulam, ordinibus duobus longitudinalibus brevibus incurvis macularum ternarum albarum densarum notato; mandi- bulis palpisque luleis, his simplicibus, parte tibialt duplo-triplo longiore quam latiore; pedibus fusco-fuligineis, coxis (saepe, ut pars trunci subter, materia alba tectis), trochanteribus et basi fe- morum nigris. — Long. 4-5 4/, millim. Truncus circa dimidio longior quam latior, modice convexus, supra dense et valde subtiliter granulosus, opacus, subter vix evidenter granulosus (coxis tamen subter granulis sat parvis et raris sparsis) et saepe, praesertim anterius, cum coxis, materia sub-cerea plus minus densa obductus vel quasi pulverulentus, pictura pallida (ante spinam dorsualem) ea quoque materia ejusmodi tecta. Procursus supra-mandibulares parvi, anguste ovati, acuminati, parum granulosi. 7’uberculum oculorum altum, reclinatum, sulco longitudinali medio sat forti supra praeditum, granulis parvis conspersis; femoribus modo omnium subtilissime granulosis. — Long. circa 5-6 millim. Syn.: 1857. Phalangium amboinense, Dol., Bijdr. tot de Kennis d. Arachn. van den Indischen Archipel, iz Natuurkund. Tijdschr. v. Nederl. Indié, XIII (3 Ser., III), p. 403. 1876. Gagrella Amboinensis, Thor., Descr. di alcune spec. di Opilioni dell’Arcip. Malese, cet., in his Ann., IX, p. 114 (4). Lg. trunci 51/,, lat. ej. 41/; millim. Lg. art. 2.i mandib. 14/,, lg. palp. 5 millim. Ped. I 57/5 (fem. 12), II 118 (fem. 25%/,), III 54'/, (fem. 105/), IV 731/» (fem. 16) millim. longi. Species in Amboina vulgaris; Cel. Beccari magnam vim exemplorum ex hac in- sula domum reportavit. OPILIONI MALESI 703 laevissimum, paene glabrum; a fronte visum basin versus sensim modice angustatum est, supra vix vel parum convexum ibique evidentissime (non dimidio tamen) latius quam altius, basi aeque latum atque altum; a latere visum antice saltem aeque altum ac latum est, basi angustatum, latere antico recto, postico ro- tundato, supra modice convexum. OcwZ spatio sunt disjuncti, quod eorum diametro circa duplo majus est; a medio baseos tuberculi (a latere visi) spatio distant, quod hac diametro paullo est majus. Sculum dorsuale utrinque sulcos transversos ordinarios impresso-punctatos quattuor ostendit, in area sua 2. spina erecta sat gracili paullo inaequali (non distincte granulosa) armatum. Mandibulae parvae et debiles; art. earum 1.8 ad basin supra granulis paucis parvis sparsus est, subter ad basin dente sat forti armatus. Spina laminae supra-maxillaris anterioris acuminata; procursus interior maxz//ae apice in dentes duos sat fortes di- visus, in latere exteriore granulis duobus tribusve munitus. Palpi mediocres, simplices. Pars femoralis subter granulis minutis sat densis conspersa est, serie brevi ejusmodi granulorum in latere interiore munita, praeterea parum granulosa; partes patellaris et tibialis in latere interiore granulis minutissimis sat densis sparsae sunt. Pars femoralis duas insequentes conjunctim lon- gitudine aequat. Pars patellaris, desuper visa, a basi ad apicem sensim paullo dilatata est, apice intus angulum parum promi- nentem formans, circa duplo longior quam latior apice; pars tibialis desuper visa parte patellari vix vel non longior est, ejusque apice non parum angustior, parum plus duplo longior quam latior, cylindrata. Pars tarsalis, a basi ad apicem sensim paullo incrassata, parte femorali non parum longior est, ungui- culo sat magno pectinato-dentato armata. Pedes longi (2.' paris trunco in 9 circa 16.plo, in g7 circa 22.plo longiores) gracil- limi; femora (et ad partem etiam patellae et tibiae) spinulis minutis sat dense sparsa sunt; metatarsi (et tibiae 2.1 et 4. parium) articulationes spurias ostendunt: immo in femoribus 2. paris vestigia ejusmodi articulationum cerno. Color. — Truncus supra niger est, hac pictura in fundo pal- lida, albicanti vel lutea, et materia densa alba sub-cerea obducta. 704 ADI OTE ORIEL Ts Tuberculum oculorum macula sat magna A-formi in lateribus et antice includitur, cum qua antice coalita est alia macula media paullo minor sub-triangula vel inaequalis, usque ad mar- ginem frontalem pertinens et saepe ad longitudinem geminata; “macula illa n-formis utrinque, magis extus, serie paullo incurva macularum obliquarum transversarum ternarum continuatur, quarum prima ad marginem posticum partis anterioris cephalo- thoracis, non longe a margine laterali ejus, locum tenet, secunda pone eam, versus marginem lateralem partis cephalothoracis po- sterioris; tertia pone hanc, paullo magis intus, in scuto dorsuali, prope marginem anteriorem ejus est posita. Tuberculum oculorum aut nigrum est, aut sub-testaceum, macula magna nigra utrinque, oculum cingenti. Margo posticus omnium segmentorum trunci plus minus evidenter et late luteus est; spatium inter scutum dorsuale et ventrem sordide luteum vel luteo-maculatum. Subter truncus niger vel nigricans est et saepe, praesertim anterius, materia albicanti vel albida plus minus densa vestitus, ut coxae (praesertim 1.' et 4.' parium), quae pure nigrae sunt. Mandi- bulae et palpi lutei, reliquae partes oris cum limbo antico pro- cursus sternalis ventris pallidius testaceae. Pedes fuligineo-fusci, coxis, trochanteribus et summa basi femorum nigris. Lg. trunci 5!/,, lat. ej. 31/, millim. Lg. art. 2. mandib. circa 1!/,; lg. palp. 4 millim. Ped. I 421/, (fem. 9), II 88 (fem. 17 !/,), III 40 (fem. 8'/,), IV 554/, (fem. 111/,) millim. longi. Exempla nonnulla utriusque sexus in monte Singalang Su- matrae collegit Beccari. — Mas a femina supra descripta et dimensa parum nisi trunco minore (circa 4 millim. longo), pedibus longioribus et palporum parte tibiali paullo longiore (2 !/,-3.plo longiore quam latiore) differt. 11. G. Hasseltii, n., supra minus subtiliter et sat dense granu- losa, nigra, anterius magis picea vel ferruginea, scuto dorsuali maculis duabus magnis albis ante spinam singulam nigram sitis ornato, ventre (cum coxis materia albicanti obducto) antice cum coxis granuloso et piceo, posterius clariore et laevi; tuberculo ocu- ST She $ Brea no OPILIONI MALESI 705 lorum ferrugineo, supra ulrinque serie granulorum minutorum paucorum plus minus evidentium munito; mandibulis testaceis A palpis sat brevibus, simplicissimis, apice latissime testaceis, prae- terea obscurioribus, parte tibiali plus triplo (non quadruplo) lon- giore quam latiore; pedibus nigris, coxis piceis, metatarsis (et tarsis?) ad maximam partem ferrugineis. — Long. circa 6 millim. Truncus forma solita, modice convexus, supra sat dense (in cephalothorace anterius minus dense) sed non ita subtiliter gra- nulosus, granulis sub-acuminatis, spina dorsuali ejusmodi gra- nulis parce conspersa, segmentis abdominis dorsualibus liberis posterioribus modo subtilissime granulosis vel paene laevibus; venter posterius laevis videtur, procursus ejus sternalis granulis parvis acuminatis sat raris sparsus est, coxae subter granulis ejusmodi majoribus densius conspersae. Cephalothoracis pars an- terior impressionibus solitis munita est; procursus supra-mandi- bulares parvi, acuminati, paullulo granulosi. 7uberculum ocu- lorum a fronte visum superius paullo latius est quam altius, sub oculis basin versus sensim sat fortiter angustatum: a latere visum paullo altius est antice quam latius, supra modo leviter convexum, lateribus parallelis. Supra sulco medio longitudinali forti et, utrinque, serie granulorum minutorum paucorum (3) praeditum est; antice versus basin denticulos paucos parvos angustos ostendit. Ocuwld inter se spatio distant, quod eorum diametro multo, saltem dimidio, majus est; a medio baseos tu- berculi (a latere visi) spatio sunt remoti, quod oculi diametrum saltem aequat. Sulci transversi scusi dorsualis obsoleti vel nulli sunt, primo et ultimo, utrinque, exceptis. Spina ejus singula gracilis, non longa. Mandibulae mediocres, parce et breviter pilosae; art. earum 1. sat longus, supra laevis, subter dente solito armatus. Spina laminae supra-maxillaris anterioris apicem anguste truncatum et subtilissime spinulosum habet. Palpi sat breves, simplicissimi. Pars femoralis denticulis acuminatis sat densis et non parvis - subter scabra est, granulis acuminatis versus apicem intus sparsa quoque; pars patellaris in lateribus et apice supra ejusmodi granulis densius conspersa est, pars tarsalis tota et pars tibialis Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.4, Vol. X (22 Aprile 1891) 45 706 T. THORELL paene tota (basi intus excepta) laeves. Pars femoralis partes duas insequentes longitudine aequat; pars patellaris versus apicem sensim paullo incrassata est, saltem duplo longior quam . latior apice; pars tibialis desuper visa parte patellari paullo longior est, plus triplo, paene triplo et dimidio, longior quam latior, cylindrata. Pars tarsalis parte femorali paullo longior et praesertim basi ea multo angustior est, versus apicem tamen sensim paullo incrassata. Pedes non ita graciles; femora spinulis minutis non densis sparsa sunt, tibiae saltem pleraeque eae quoque spinulis minutissimis conspersae; metatarsi articulatio- nibus spuriis sunt muniti. Color. .— Truncus supra niger est, anterius magis ferrugineus vel piceus; subter, ubi cum coxis materia alba est obductus, in fundo anterius (cum coxis) piceus est, ventre posterius etiam pallidiore, pallide ferrugineo fere, spatio inter scutum dorsuale et ventrem pallido quoque. Utrinque antice, ad marginem late- — ralem, scutum macula magna inaequaliter triangula alba est ornatum, quae macula sulco transverso persecta est et non usque ad marginem anticum scuti pertinet, basi sua intus di- recta, latere postico parum pone spinam dorsualem nigram per- tinenti: spatium, quo hae maculae sunt disjunctae, earum lati tudinem paullo superat. Pone maculam utramque, in parte scuti — posteriore, puncta pauca alba video. Cephalothorax obscure fer- rugineus paullo nigricanti-variatus est Tuberculum oculorum ferrugineum, oculi annulo nigro cincti. Mandibulae et reliquae partes oris flavo- vel luteo-testaceae. Pa/p? piceo-testacei, par- tibus tibiali et tarsali pallide testaceis. Pedes nigri, coxis subter piceis, metatarsis (saltem 1.‘ et 4.' parium, et verisimiliter etiam tarsis) basi excepta ferrugineis. Lg. trunci 6, lat. ej. 3 1/, millim. Lg. a 2. mandib. circa le/golopalp. 4/5 mimi Ped ita den SE) ER ono III? (fem. 8 '/,), IV? (fem. 18//,) millim. longi. Exemplum (pedibus omnibus mutilatis), quod unicum lepidae hujus speciei vidi, dono mihi dedit amicus A. W. M. Van Hasselt, cujus nomine eam nuncupavi: in parte quadam Indiae Neérlan- dicae, aut in Indo-, aut in Austro-Malesia, captum est. OPILION. MALESI 707 12. G. bipeltata, n., ‘unco vix granuloso, nigro, subter (cum coxis) strato cinerascenti vestito , cephalothorace utrinque, apud tuberculum oculorum laeve et nigrum, macula magna rotundata flaventi vel cinereo-alba quasi e pellicula formata ornato; procur- sibus supra-mandibularibus, mandibulis et palpis (qui simplicis- simi sunt) luteis, horum parte tibiali circa triplo longiore quam latiore; scuto dorsuali plus minus cinerascenti-pulverulento, spina singula transversim rugosa et paullo granulosa armato; pedibus obscure fuscis, coxis in fundo cum trochanteribus nigris. — Long. 4'/,-5 millim. Truncus dimidio longior quam latior, forma ordinaria, supra modice convexus, opacus, vix evidenter granulosus sed modo subtiliter coriaceus, spina singula dorsuali, quae sat gracilis et mediocri longitudine est, transversim rugosa et paullo granu- losa; etiam coxae subter granulis sparsae sunt. Pars anterior cephalothoracis foveis ordinariis inaequalis est: duabus fortibus utrinque, magis intus, quae cum sulco transverso pone (apud) tuberculum oculorum aream triangulam limitant, duabusque minoribus utrinque ad marginem lateralem sitis; margo frontalis supra in medio in tuberculum humile incrassatus est. Maculae -duae magnae cephalothoracis e materia quadam, quae pelliculam quasi format, consistunt. Tuberculum oculorum undique laeve, in medio supra sulco forti longitudinali praeditum; a fronte visum rhomboide est, basin versus sensim sat fortiter angu- statum, supra rectum et paullo latius quam altius, a latere visum antice (ubi multo altius quam postice est) paullo altius quam latius, lateribus parallelis, supra modo leviter convexum. Oculi spatio inter se sunt remoti, quod eorum diametro paene duplo est majus; a medio baseos laterum tuberculi Se di- stant, quod hanc diametrum saltem aequat. Mandibulae sat debiles, laeves; art. 1. basi subter dentem fortem habet, manus supra tenuiter pilosa est. Spina /aminae. supra-maxillaris anterioris conico-acuminata. Procursus interior mazxillae in dentes duos breviores fissus, laevis. Palpz mediocres, simplices, tenuiter et non dense pilosi. Pars femoralis, quae duas insequentes conjunctas longitudine aequat, subter paullo et 708 T. THORELL subtiliter denticulata est; pars patellaris circa duplo longior est quam latior et saltem in latere interiore denticulis sive spinulis minutis sparsa; pars tibialis ea paene dimidio longior est et saltem triplo longior quam latior, paene cylindrata, sensim apicem versus modo paullulo angustata, subter granulis acuminatis sive spinulis minutis interdum (in 9?) sparsa; pars tarsalis parte femorali paullo longior, formà ordinarià. Pedes omnium longissimi (2.' paris ‘ trunco 19?-25.plo longiores) et gracillimi; femora (et patellae tibiaeque) spinulis minutis sat dense sparsa sunt; metatarsi omnes et tibiae 2. paris articulationibus spuriis sunt praedita. Color. — Truncus supra et subter niger est, pars cephalo- thoracis anterior utrinque inter marginem lateralem et tuber- culum oculorum macula sat magna rotundata flavo- vel cinereo- albida ornata, quae ex materia quadam sub-cerea formata videtur. Procursus supra-mandibulares testacei vel lutei; margo posticus partium anterioris et posterioris cephalothoracis plus minus evidenter luteus. quoque. Tuberculwm oculorum totum nigrum, Scutwm dorsuale et segmenta proxime sequentia plus minus cinerascenti-pulverulenta videntur; spatium inter scutum et ventrem luteum vel luteo-maculatum est. Venter (cum coxis subter) niger, strato denso cinerascenti, quod ex terra sive luto consistere videtur, tectus. Mandibulae et palpi lutei. Pedes obscure fusci, (coxis in fundo et) trochanteribus nigris. Lg. trunci 41/,, lat. ej. 3 millim. Lg. art. 2.' mandib. parum plus 1; lg. palp. paene 3/, millim. Ped. I 51'/, (fem. 11 3/,), W115. dem. 23), 11750" Gem. 117) EV, 682), (dem. LG) millim. longi. | Modo exemplum supra dimensum, haud dubie masculum , -aliudque paullulo majus (femineum?) sed pedibus paene omnibus. carens vidi; ad Wokan in ins. Aru a Cel. Beccari capta sunt. 13. G. xanthostoma, n., ‘runco subliliter coriaceo et in scuto dorsuali, quod spina singula armatum est, subtilissime sed non ita dense granuloso quoque, supra et subter nigro, subter (cum coxis) materia cinerascenti obducto, supra, posterius, colorem aeneum vel cupreum paullulo sentienti; cephalothorace cinerascenti-pulverulento, rio OPILIONI MALESI ‘709 limbo antico piceo; tuberculo oculorum paene laevi, toto nigro; partibus oris omnibus palpisque luteis, his simplicissimis, parte tibiali circa triplo et dimidio longiore quam latiore; pedibus nigris, apicem versus fuligineis, cowis subter granulosis. — Long. circa 45/, millim. Truncus forma ordinaria, postice valde obtusus, supra modice . convexus et subtiliter et densissime coriaceus, praeterea saltem in scuto dorsuali et in segmentis proxime sequentibus granulis minutissimis non ita densis sparsus, spina dorsuali singula sat brevi et gracili transversim paullo rugosa sed vix vel parum granulosa. Coxae subter, ut procursus sternalis ventris, granulis sat parvis acuminatis sparsae sunt; venter praeterea modo den- sissime coriaceus videtur. Pars anterior cephalothoracis aream triangulam et impressiones solitas ostendit; procursus supra- mandibulares minutissimi sunt. 7uberculum oculorum laeve , modo antice, superius, granulis paucis minutissimis sparsum, sulco longitudinali medio sat forti praeditum; a fronte visum basin versus sensim non parum angustatum est, supra rectum et plus dimidio latius quam altius; a latere visum aeque circiter latum est atque altum antice, supra modice convexum. Ocul inter se spatio sunt remoti, quod eorum diametro circa dimidio majus est; a basi tuberculi (a latere visi) spatio hac diametro paullo minore distare videntur. Scutwm dorsuale utrinque series quattuor transversas punctorum impressorurn ostendit. Mandibulae parvae, debiles; art. earum 1.8 subter ad basin dente forti est armatus, art. 2.° in dorso tenuiter pilosus. Spina laminae supra-maxillaris anterioris in apice sub-acuminato subti- liter bidentata est visa. Procursus interior masz//ae apice in duos dentes exiens, laevis. Palpî graciles, mediocri longitudine, sim- plicissimi, tenuiter pilosi. Pars femoralis subter denticulis minutis scabra est, partes patellaris et tibialis, parte femorali paullo crassiores et conjunctim eà paullulo longiores quoque, vix evi denter spinulis minutissimis sparsae; pars patellaris parum plus duplo longior est quam latior apice, pars tibialis desuper visa parte patellari non parum (non dimidio tamen) longior, et circa triplo et dimidio longior quam latior, cylindrata, a latere visa 710 T. THORELL tamen apicem versus sensim paullulo angustata. Pars tarsalis parte femorali paullulo longior est, apice ejus crassitie, a hasi ad apicem sensim paullo incrassata. Pedes omnium longissimi (2.1 paris trunco circa 26.plo longiores) et gracillimi; femora spinulis valde minutis sat densis sparsa sunt, patellae et tibiae etiam subtilius spinulosae. Omnes metatarsi et tibiae 2.' paris articulationibus spuriis sunt munita. Color: — Truncus supra niger, scuto dorsuali aeneum vel cupreum colorem paullo sentienti; ante tuberculum oculorum (totum nigrum) cephalothorax magis piceus est et (semper?) paullo cinerascenti-pulverulentus, ipsis procursibus supra-mandi- bularibus luteis. Spina dorsualis nigra. Venter niger cum coxis materia cinerascenti est obductus; interstitia mollia inter seg- menta et saltem macula inter (supra) coxas 3.4 et 4.) parium lutea sunt. Mandibulae et palpi lutei;/etiam reliquae oris partes, cum margine antico procursus sternalis ventris, pallidae sunt. Pedes nigri, apicem versus fuliginei; femora 2.' paris praesertim basin versus paullo clariora sunt, obscure fusca vel ferruginea. Lg. trunci 45/,, lat. ej. paullo plus 3!/, millim. Lg. art. 2.! mandib. circa 12/,; lg. palp. 42/, millim. Ped. I 60 (fem. 13?/,), Il 130 (fem. 261/,), IM 53!/ (fem. 18), IV 71 Gem. 164) millim. longi. | Cel. Beccari exemplum singulum, quod masculum credo, in Nova Guinea, ad Ramoi, invenit. 14. G. pullata, n., trunco supra piceo vel nigro-fusco, subter sordide testaceo-fusco vel -ferrugineo, supra et subier cum coxis et trochanteribus omnium subtilissime et densissime nigro-granuloso , tuberculo oculorum tamen laevi, testaceo, utrinque superius macula maxima nigra, quae oculum cingit, notato ; scuto dorsuali spina singula paene laevi armato; partibus oris testaceis, palpis simpli- cissimiss fusco-testaceis, dense nigro-granulosis denticulatisve, excepto in parte tarsali, quae pallidius testacea est; parle palporum tibiali parum plus triplo longiore quam latiore; pedibus nigro-fuscis, apicem versus fuligineo-testaceis, summa basi paullo clariore, tarsis omnibus annulo angusto basali albicanti cinctis. — Long. 5?/,—7 millim. OPILIONI MALESI HE Truncus longius, lateribus anterius paene parallelis, pone coxas posticas sat fortiter rotundatis, abdomine pulchre ovato; supra modice convexus est, densissime et subtilissime granulosus, itaque opacus et paene holosericus, granulis antice in parte cephalothoracis anteriore paullo minus densis; etiam venter et coxae trochanteresque fere eodem modo, subtilissime et densis- sime, sunt granulosi. Pars anterior cephalothoracis aream trian- gulam ordinariam maximam sub-impressam habet et foveis | ordinariis inaequalis est, margine frontali in medio supra paullo iscrassato, procursibus supra-mandibularibus sat fortibus et cum laminis parvis, quae eos emittunt, dense et subtilissime granu- losis. Tuberculum oculorum superius secundum medium sulco praeditum est, laevissimum, nitidum, pilis tenuibus erectis spar- sum. A fronte visum rhomboide est, basin versus sensim sat fortiter angustatum, supra rectum et hic circa dimidio latius quam altius; a latere visum aeque ‘circiter latum est atque altum antice, et supra sat fortiter convexum. Oculi spatio inter se distant, quod eorum diametro non parum (paene dimidio) majus est; spatium, quo a medio baseos tuberculi (a latere visi) distant, hac diametro paullo minus videtur. Scutum dorsuale utrinque sulcos transversos 4 ostendit; in area sua 2.* spina mediocri erecta sat gracili paene laevi est armatum. Mandibulae mediocres; art. earum 1.° supra versus basin gra- nulis minutis nigris sparsus est, versus basin subter dente forti armatus; art. 2. in dorso parce et breviter pilosus. Spina /a- minae supra-maxillaris anterioris acuminata videtur; procursus maxillae interior, apice bifidus, extus seriem granulorum pau- corum nigrorum ostendit. Pa/pi mediocri longitudine, sat fortes, simplices, breviter pilosi et granulis. minutis densis acuminatis fere undique quasi vestiti, excepto in parte tarsali, quae modo pilosa est. Pars femoralis, partes duas insequentes conjunctas longitudine aequans, subter paullo fortius est granulosa vel ‘ potius denticulata; pars patellaris desuper visa sub-clavata et circa duplo et dimidio longior quam latior est, versus apicem reliquis partibus paullo crassior (ut fere semper); pars tibialis parte patellari desuper visa vix 1/, longior est, parum plus triplo le T. THORELL longior quam latior; pars tarsalis parte femorali paullo longior, a basi ad apicem sensim paullo incrassata. Pedes mediocres (2. paris trunco circa 8-11.plo longiores), non ita graciles; femora, patellae et tibiae (ut videtur tibiis 2.' paris exceptis) spinulis minutis densius conspersa sunt; metatarsi omnes et. tibiae 2.' paris articulationes spurias habent. Color. —- Truncus supra piceus vel nigro-fuscus est, parte cephalothoracis anteriore ante tuberculum oculorum paullo et sordide luteo-maculata, procursibus supra-mandibularibus quoque saltem intus hujus coloris. 7uberculum oculorum testaceum, ma- cula magna rotundata nigra utrinque, quae oculum circumdat, his maculis supra inter oculos modo linea tenui pallida separatis. Venter cum coxis et trochanteribus sordide testaceo-fuscus vel -ferrugineus, granulis nigris tamen dense obsitus; spatium inter scutum dorsuale et ventrem, ut margo posticus segmentorum ventralium, sordide luteum est. Margo anticus procursus sternalis ventris testaceus, ut partes orîs, mandibulis tamen magis luteo- flavis. Palpi fusco-testacei, densissime nigro-granulosi, excepto in parte tarsali, quae pallidius testacea est. Pedes nigro-fusci, apicem versus magis fuligineo-testacei, summa basi femorum, cum trochanteribus et coxis, paullo clariore, sordide testaceo-fusca fere; tarsi omnes basi anguste sed distinctissime albicantes sunt. Lg. trunci 5 ?/,, lat. ej. 3!/, millim. Lg. art. 2.' mandib. 1 3/,, le. palp. 4?/, millim. Ped. I 313/, (fem. 7'/,), II 6214/, (fem. 12/05 II 34. fem. 7 1/5), 1V 44 fem. 91/5) mithim: lenat: Exempla duo, quae masculum (dimensum) et femineum vi- dentur, tertiumque valde mutilatum in monte Singalang Suma- trae invenit Beccari. 15. G. monticola, n., nzgro-fusca, subter interdum clarior, ce- phalothorace in medio ante tuberculum oculorum late sub-testaceo et nigro-fusco-variato, granulis parvis sat raris sparso; scuto dor- suali (quod interdum ferrugineo-fusco-maculatum est) et procursu sternali ventris sat subtiliter sed non ita dense granulosis, coxis subter eodem modo sed paullulo crassius granulosis, scuto praeter spina ordinaria saepe (saltem in 7) ante eam spina brevi vel tu- OPILIONI MALESI 713 berculo munito; tuberculo oculorum supra granulis minutis sparso, testaceo, utrinque superius macula magna nigra oculum cingenti notato; mandibulis luteo-testaceis; palpis nigro-fuscis, parte tarsali festacea, parte patellari apice mtus angulum rotundatum vel pro- minentem formanti, parte tibiali circa triplo longiore quam latiore; pedibus nigro-fuscis, metatarsis ad articulationes spurias annulis parvis clarioribus cinctis. — Long. 4}/,-T millim. Var. f, tarda, n., cephalothorace anterius paene laevi, scuto dorsuali dense granuloso, parte patellari palporum apice aequaliter rotundata, pedibus sat brevibus, coxis subier macula media sub- ferruginea notatis. Praeterea ut in forma principali diximus. — Long. circa T!/, millim. Truncus ad formam plane ut in priore specie, G. pul/ata, sed alio modo granulosus: granulis parvis quidem sed non minutis- simis nec multo densis granulosus est, granulis in cephalotho- racis parte anteriore raris dicendis; coxae subter et procursus sternalis ventris granulis ejusmodi (in coxis paullo majoribus) sat densis quoque sunt obsita; venter praeterea sub-coriaceus , vix vel parum granulosus. Impressiones ordinariae partis ante- rioris cephalothoracis fortes sunt, procursus supra-mandibulares mediocres, granulosi. Tuberculum oculorum, sulco medio lon- gitudinali supra praeditum, supra (et postice) granulis minutis paucis est sparsum. A fronte visum basin versus sensim paullo angustatum est, supra rectum et non parum (vix tamen dimidio) latius quam altius, a latere visum paullo altius antice quam latius, supra sat fortiter convexum, lateribus rectis et parallelis. Ocul spatio inter se sunt sejuncti, quod eorum diametro multo, plus dimidio, majus est; a medio baseos laterum tuberculi (a la- tere visi) spatio diametro sua evidenter majore distant. Spina dorsualis scuti, quod utrinque sulcos profundos transversos ordi- narios ostendit, brevis et gracilis est dicenda, vix vel parum granulosa; ante eam vestigium tuberculi humilis adesse videtur. Mandibulae mediocres, laeves; art. 1.8 dentem fortem ad basin subter habet, art. 2.5 in dorso pilis sat densis est sparsus. Spina laminae supra-maxillaris anterioris in summo apice bifida est. Procursus interior maxdlae apice in duos dentes longiores paullo 714 T. THORELL recurvos exit et in latere exteriore seriem granulorum paucorum gerit. Palpi sat longi et fortes, breviter pilosi, excepto in parte tarsali granulis parvis acuminatis densis paene undique sparsi. Pars femoralis partes duas insequentes conjunctas longitudine paene aequat; pars patellaris, circa duplo longior quam latior apice, et ibi parte tibiali circa dimidio latior, a basi ad apicem sensim non parum dilatata est, ipso apice intus in angulum rotundatum brevissimum (non ramulum) sub-productum; pars tibialis desuper visa parte patellari circa ‘/, longior est et triplo longior quam latior. Pars tarsalis forma solità, parte femorali paullulo longior. Pedes sat longi (2.' paris trunco circa 12.plo et dimidio longiores), non ita graciles, spinulis minutissimis in femoribus, patellis et tibiis sat dense sparsi; metatarsi articu- lationibus spuriis praediti sunt, et etiam in tibiis 2. paris ve- stigia ejusmodi articulationum video. In exemplo minore, quod certe masculum est (trunco 4!/, millim. longo), pedes longiores sunt (2.' paris trunco paene 20.plo lon- giores), tuberculum oculorum supra utrinque dense et subtiliter granuloso, et scutum dorsuale ante spinam ordinariam (areae 2.*) alia spina brevissima sive tuberculo conico munitum; palporum pars patellaris fere duplo et dimidio longior quam latior est, angulo apicis interiore paullo magis producto, ramulum omnium brevissimum porrectum quasi formanti. — Color. — Truncus supra nigro-fuscus est, parte cephalotho- racis anteriore magis fusco-testacea vel testacea, nigro-fusco- variata et -granulosa: limbus posticus in medio late nigro-fuscus est et limbus lateralis inaequaliter nigro-fuscus; utrinque ad marginem anticum plaga inaequalis nigro-fusca interdum conspi- citur, et impressiones ordinariae hujus coloris quoque sunt. In- terdum materia flaventi utrinque obducta est haec pars pal- lidior cephalothoracis. In scuto dorsuali vestigia macularum majorum paullo clariorum (ferrugineo-fuscarum) interdum con- spiciuntur, quae saltem ad partem in series duas longitudinales, secundum latera scuti, ordinatae videntur. Tuberculum oculorum testaceum, macula magna nigra utrinque, quae oculum cingit: hae duae maculae supra modo fascia media testacea separatae ne £ OPILIONI MALESI WAS ‘sunt. Spina dorsualis nigra. Subter truncus cum coxis nigro- granulosis nigro-fuscus vel fuscus est, margine antico procursus sternalis ventris testaceo; partes oris testaceae, mandibulae magis luteo-testaceae. Pa/pi nigro-picei, summa basi et parte tarsali sub-testaceis. Pedes nigro-fusci vel picei, versus apicem interdum pallidiores; metatarsi ad articulationes spurias annulis pallidius fuscis cincti sunt. Var. 8, tarda, his rebus differt: scutum dorsuale (spina sin- gula paullo granulosa armatum) densius granulosum habet ; plagam magnam testaceam ante tuberculum oculorum paene laevem et materia albicanti tectam, palporum partem patellarem apice aequaliter rotundatam, non angulum plus minus promi- nentem formantem, pedes multo breviores (2.' paris trunco modo 6.plo longiores), et coxas subter macula media ferruginea notatas; etiam femora 2.' paris articulationibus spuriis munita sunt. Gra- nula supra in tuberculo oculorum paucissima. Forma princip. — Lg. trunci 7, lat. ej. paullo plus 4 millim. Le. art. 2.) mandib. 2; lg. palp. 6%/, millim. Ped. I- 452/, (fem. 91/,), II 88!/, (fem. 15 /,), II 471/, (fem. 9 4/,), IV 62 (fem. 111/,) millim. longi. | Cel. Beccari duo exempla formae principalis (quorum dimensum femineum videtur) in Sumatra in monte Singalang collegit. Ibidem singulum exemplum (9) Var. 8 invenit: an propria species est haec forma? 16. G. vestita, n., trunco supra in fundo obscure fusco sed materia densa flavo-albicanti tecto, tuberculo oculorum sat humili, laevi, nudo, nigro, spina singula dorsuali gracili, saltem apice nuda et nigra; trunco cum coxis subter fusco vel nigro, materia ejusmodi ad maximam partem vestito, coxis granulis minutis sparsis; mandibulis palpisque luteis, horum parte tarsali pallide testacea, parte patellari apice intus angulum parvum prominentem formanti, parte tibiali ed parum longiore, vix vel non triplo lon- giore quam latiore; pedibus omnium longissimis et gracillimis , ferrugineo-luteis, apicem versus sub-fuligineis, trochanteribus nigris. — Long. 33/,-4 millim. LO x 716 - 7. THORELL Truncus brevis, forma ordinaria, non multo convexus, saltem in scuto dorsuali sub materia densissima et crassa, qua supra totus (tuberculo oculorum, spina dorsuali saltem apice et limbo partis anterioris cephalothoracis utrinque antice exceptis) vestitus est, granulis minutis non densis conspersus; venter, is quoque paene totus eodem modo vestitus, in fundo, ut videtur, laevis est; coxae contra subter sub materia illa saltem ad partem granulis minutis sunt sparsae, basi nudae. Tuberculum oculorum vix vel non altius est antice quam postice, supra sulco longitudinali profundo praeditum, et utrinque antice, superius, apud oculos, quasi in eminentiam magnam humilem rotundatam incrassatum; laevissimum est, pilis paucis minutis sparsum. A fronte visum bagin versus sensim paullo angustatum est, supra modo levis- sime convexum et duplo latius quam altius; a latere visum non parum latius est quam altius, supra modice convexum, latere antico recto, postico parum convexo. Spina scuti dorsualis, quae. longe pone medium dorsi locum tenet, erecta est, mediocri longitudine, gracillima, rugoso-granulosa. Mandibulae graciles, laeves; art. earum 1.5, ad basin subter dente ordinario armatus, supra granula pauca minutissima ostendit. Pa/pi longi et sat graciles, pilis brevibus satis dense conspersi. Pars femoralis, quae internodia duo insequentia con- juncta longitudine aequat, subter subtilissime acuminato-granu- losa est, partes patellaris et tibialis granulis omnium subtilis- simis sat densis supra et in lateribus sparsae. Pars patellaris, a basi ad apicem sensim paullo dilatata, apice intus in angulum parvum sub-triangulum producitur; plus duplo longior est quam latior apice, et (desuper visa) vix vel parum brevior quam pars tibialis, quae cylindrata et saltem duplo et dimidio longior quam latior est. Pars tarsalis gracilis, a basi ad apicem sensim paul- lulo incrassata. Unguiculus pectinato-dentatus. Pedes omnium longissimi et gracillimi (2 paris trunco 24-28.plo longiores), in femoribus spinulis minutis conspersi; metatarsi articulationibus spuriis sunt praediti, et etiam in tibiis 2.’ et 4.’ parium vestigia talium articulationum adsunt. Color. — Truncus, in fundo obscure fuscus, supra materia OPILIONI MALESI ela densissima sub-cerea cinerascenti- vel flaventi-alba totus est tectus, remanentibus nudis tuberculo oculorum, quod nigrum est (basi antice paullo pallidius), et saltem apice spinae dorsualis nigrae, basi late fuscae; etiam margo partis anterioris cephalothoracis utrinque anterius nudus et nigro-fuscus est. Subter quoque ejusmodi materia paene totus vestitus est truncus, ut coxae subter, quae in fundo fuscae, basi vero, cum lamellis marginalibus, nigrae et nudae sunt; etiam procursus sternalis ventris apice, basi et in marginibus nudus est et niger, venter posterius secundum medium nigricans et minus dense materia illa obductus. Mandi- bulae et palpi lutei, horum pars tarsalis pallide testacea, summo apice nigra; reliquae partes oris ad maximam partem nigricantes sunt. Pedes versus apicem latissime testaceo-fuliginei, praeterea ferrugineo-lutei, trochanteribus nigris. lies truncy 3/5 late ej. 284 millim: Le; art. (23 anandib: circa 1 1/,; lg. palp. paullo plus 4 millim. Ped. I 58 (fem. 11 3/,), II 107? (fem. 222/,), Ill 534/, (fem. 101/,), IV 74 (fem. 133/,) millim. longi. Duo exempla, haud dubie mascula, vidi, a Beccari ad Tcibodas in Java capta. Haec species (. testaceae (Dol.) (') affinis videtur, sed certe non est eadem, quum G. festacea « striam nigram formà ferri equini secundum marginem liberum abdominis » et: « pedes nigricantes » habere dicatur. 17. G. scrobiculata, n., (runco spina dorsuali singula armato , nigro, interdum colorem aeneum vel cupreum supra sentienti, saltem in scuto dorsuali crassissime et dense scrobiculato-punctats (foveolato), ventre aut toto nigro aut in lateribus late sub-testaceo vel fusco; tuberculo oculorum supra utrinque serie denticulorum ar- mato; mandibulis piceis; palpis nigris vel piceis, apice plus minus late sub-testaceis, brevibus, simplicibus, parte tibiali circa triplo et dimidio longiore quam latiore; pedibus nigris, apice late fuli- gineis vel sub-testaceis, coxis subter dense et crasse granulosis , saepe saltem in medio pallidis. — Long. 5?/,-8 millim. (@) Doleschall, Tweede Bijdrage, cet., loc. cit., p.3, Tab. XVI, fig. 7 (Phalangium testaceum). 718 T. THORELL Truncus forma ordinaria, modice convexus, supra in lateribus partis anterioris cephalothoracis, magis intus, praesertim vero in scuto dorsuali (et saepe in segmento primo libero) omnium crassissime impresso-punctatus vel potius foveolatus, foveolis scuti majoribus, sub-rotundatis, profundis et densissimis. Latera partis anterioris cephalothoracis praeterea sat crasse et inaequa- liter granulosa sunt, margo ejus posticus, ut pars cephalotho- racis posterior et segmenta dorsualia libera, praesertim vero spatium medium ante tuberculum oculorum, ad marginem fron- talem, subtiliter et sat dense granulosa; limbus scuti lateralis et limbus posticus ejus et segmentorum proxime sequentium laeves sunt, ut fere semper. Spina dorsi singula versus basin paullo granulosa est, praeterea laevis.. Venter paene laevis, excepto in procursu suo sternali et ad latera ejus, ubi granulis sat parvis sparsus est; coxae subter dense et crasse granulosae. Pars anterior cephalothoracis aream triangulam ordinariam sub- impressam ostendit, ante eam, ad ipsum marginem frontalem, in tuberculum humile elevata. Procursus supra-mandibulares angusti et acuminati sunt, in margine exteriore paullo granu- losi vel denticulati. T'uberculum oculorum supra sulcum medium longitudinalem fortem ostendit, hic utrinque serie denticulorum 4-5 armatum. A fronte visum supra paene rectum est, et circa dimidio latius quam altius, versus basin sensim paullo angu- statum; a latere visum aeque fere latum est atque altum an- tice, ubi rectum est et multo altius quam postice, supra et po- stice modice rotundatum. Ocu/i spatio sunt disjuncti, quod eorum diametro circa dimidio majus est. Spatium, quo a medio baseos tuberculi, a latere visi, distant, diametrum oculi circiter aequat. Scutum dorsuale sulcis transversis caret; spina ejus sat fortis est, acuminata. Primum segmentorum dorsualium 4 liberorum mar- gines laterales cum marginibus scuti coalitos habere videtur. Mandibulae mediocres, art. 1.° supra laevi, subter ad basin dente forti armato. Pa/pî breves, simplicissimi. Pars femoralis, quae insequentes duas conjunctas longitudine aequat, subter den- ticulis densis non ita parvis scabra est, etiam versus basin intus eodem modo denticulata; pars patellaris in lateribus et supra, et OPILIONI MALESI 719 pars tibialis versus basin intus denticulis minutis sat densis conspersae sunt. Pars patellaris apicem versus sensim paullo in- crassata est, fere duplo longior quam latior ad apicem; pars tibialis desuper visa ea circa 1/, longior est, et circa triplo et dimidio longior quam latior, cylindrata. Pars tarsalis parte fe- morali paullo longior, a basi ad apicem sensim paullo in- crassata; unguiculus sat magnus et gracilis, pectinato-dentatus. Pedes forma solita, longi (2.1 paris trunco in 9 1l.plo, in 07 18.plo longiores, vel ultra); femora spinulis minutis sat dense sparsa sunt, patellae et tibiae spinulas etiam minores et raras hic illic interdum ostendunt, ad maximam partem tamen laeves. Color. — Truncus supra ater, interdum colorem aeneum vel cupreum paullo sentiens; subter aut cum coxis niger est, aut segmenta ventralia in lateribus late sub-testacea habet; coxae subter tum aut nigrae sunt, aut sub-testaceae, (apice et) summa basi nigris: interdum coxae et latera ventris materia alba sunt obducta. Tuberculum oculorum nigrum basi pallidius videtur. Mandibulae nigro-piceae. Palpi nigri vel nigro-picei, parte tarsali saltem apice sub-testacea. Pedes nigri, apice latissime fuliginei vel sub-testacei, coxis, ut dixi, saepe subter saltem in medio pallidis; nonnumquam magis picei quam nigri sunt pedes. Lg. trunci 8; lat. ej. paene 5 millim. Lg. art. 2.1 mandib. ee le walp: cirea 5}, millim, Ped. 1.45 4/, (fem. 10 7/)), II plus 88 (fem. 20), III paene 44 (fem. paullo plus 10), IV 601/, (fem. paullo plus 14) millim. longi. _ Exempla nonnulla hujus speciei examinavi, in Borneo collecta et ex Museo Regni, quod Holmiae est, mecum communicata. Gen. Marthana (!), n. Scutum dorsuale antice non in spinam sensim acuminatam (vel in duas ejusmodi spinas), sed in columnam sub-cylindratam (apice inaequalem, dentatam vel granulosam) elevatum. Praeterea hoc genus cum Gagrella (Stol.) nob. convenit. Typus: M. turrita, n. (1) Marthana est nom. propr. ‘person. 720 T. THORELL 18. M. turrita, n., supra nigra, parte anteriore cephalothoracis subliliter, scuto vero dorsuali ad maximam partem crasse granuloso, columna ejus apice obtusissima et undique (etiam apice) crassissime granulosa, mandibulis et palpis piceo-testaceis; pedibus piceo-ferru- | gineis., apicem versus clarioribus, trochanteribus nigris. — Long. circa 7 millim. Truncus inverse et breviter sub-ovatus, postice sat late rotun- datus, praesertim in medio, ubi in columnam singulam elevatur, valde fornicatus. Pars anterior cephalothoracis magna, area ma- xima media triangula impressa praedita, quae postice, pone (apud) tuberculum oculorum, sulco transverso, in lateribus im- pressionibus sulcisve duobus obliquis limitatur, antice vero aperta est et hic paene ad marginem frontalem pertinet: haec area magis versus latera paullo et subtiliter granulosa est, praeterea laevis paene tota; cephalothoracis pars anterior ceterum subti- liter et sat dense est granulosa, granulis duobus majoribus acu- minatis in medio ad ipsum marginem frontalem et uno alterove alio hic illic munita. Tuberculum oculorum laeve est, sulco medio longitudinali tenui supra praeditum, humile, aeque paene longum ac latum, a fronte visum paene duplo latius quam altius et supra (cum oculis) late convexum, basin versus non angu- statum sed paullulo dilatatum; a latere visum paullo latius est quam altius antice, supra sat fortiter rotundatum, lateribus paene rectis basin versus paullulo dilatatum. Oculi spatio sunt sejuncti, quod eorum diametro non parum majus est; a basi tuberculi (a latere visi) spatio hac diametro multo minore distant. Procursus supra-mandibulares parvi, porrecti, acuminati. Orificia glandularum foetoriarum distinctissima. Pars posterior cephalo- thoracis serie transversa inaequali granulorum magnorum acu- minatorum rarorum praedita est. Scwlwm dorsuale, quod utrinque sulcos transversos ordinarios impresso-punctatos ostendit, antice in columnam cylindratam, crassam, obtusissimam, circa triplo al- tiorem quam crassiorem (in medio) sensim est elevatum; quae columna, ut ipsum scutum, ad maximam partem (anterius) granulis crassis acuminatis et non multo densis obsita est, granulis in apice columnae densioribus, in scuto minoribus et OPILIONI MALESI Tai minus densis: postice scutum paene laeve est, versus angulos posticos granulis parvis humillimis et obtusis granulosum. Seg- menta 4 ultima dorsualia paene laevia sunt: duo anteriora horum segmentorum margines laterales cum marginibus scuti coalitos habere videntur, duo ultima plane libera sunt. Subter truncus granulis mediocribus minus dense conspersus est, granulis in segmentis 5 posterioribus ventris rarioribus et in series binas inaequales (vel in singulam) ordinatis; coxae subter granulis majoribus et paullo densioribus conspersae sunt. Mandibulae mediocres; art. earum 1. supra granulis nonnullis minutis sparsus est; subter versus basin dente ordinario forti est armatus. Spina laminae supra-maxillaris anterioris robusta, apice brevissime sub-acuminata et integra. Procursus interior subter in maxtlla non evidenter bicuspis (?). Palpi mediocres, simplicissimi. Pars femoralis, partes duas insequentes conjunctim longitudine aequans, subter granulis acuminatis scabra est. Pars patellaris apicem versus sensim paullo incrassata et apice rotun- data est, paullo plus duplo longior quam latior, granulis minutis acuminatis paullo conspersa. Pars tibialis, desuper visa paene cylindrata, parte patellari paullo longior est et paene triplo et dimidio longior quam latior: etiam haec pars granulis minutis ejusmodi paullo conspersa est, saltem in latere interiore. Pars tarsalis parte femorali non parum longior est, apicem versus sensim paullo incrassata. Unguiculus pectinato-dentatus. Pedes longi et graciles; femora spinulis minutis sat densis sparsa sunt, metatarsi articulationes spurias ostendunt. Color. — Truncus supra paene totus niger est, modo maculis duabus parvis ferrugineis ad ipsum marginem frontalem sitis notatus, quae lineola longitudinali geminata nigra sejunguntur, ipso margine frontali cum procursibus supra-mandibularibus ferru- gineo vel piceo quoque. T'uberculum oculorum sub-piceum. Venter piceus est, coxae subter magis ferrugineae vel ferrugineo-macu- latae; ut venter, hic illic vestigia strati albicantis ostendunt coxae, quo saltem ad partem vestitae fuisse videntur. Mandibulae et. palpi piceo-testacei. Pedum femora et patellae piceo-ferruginea, Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.3, Vol. X (23 Aprile 1891) 45 fies T. THORELL trochanteres nigri, tibiae paullo clariores, metatarsi (et. i ferrugineo-testacel. Lg. trunci 7, lat. ej. 4°/, millim. Lg. art. 2.' mandib. circa 1 */,; lg. palp. circa 5 millim. Ped.-I1? (fem. 11), II? (fem. 20), . Ill? (fem. 91/5), IV? (sine tarso 47; %fem. 144) milling: longi. Exemplo, quod singulum et mutilatum vidi, me donavit Cel. A. W. M. Van Hasselt; in loco quodam possessionum Neérlan- dicarum, in Indo- vel Austro-Malesia, inventum fuit. 19. M. columnaris, n., (runco supra subtiliter et non dense granuloso, ad maximam partem nigro, cephalothorace pictura quadam e materia albicanti formata praedito, columna scuti dor- sualis (quod vestigia ejusmodi materiae ostendit quoque) crassa, crassissime et inaequaliter granulosa, apice in spinas duas valde divaricantes exeunti; palpis sub-testaceis, simplicibus, pedibus te- staceo-fuscis, patellis nigricantibus. — Long. truncî 5'/,-6 millim. Truncus supra granulis parvis non densis, in parte cephalo- thoracis anteriore et in medio scuti dorsualis praesertim raris, conspersus est; segmenta ventralia seriem transversam granu- lorum parvorum ostendunt, et procursus sternalis ventris gra- nulis ejusmodi raris est sparsus; coxae subter granulis majoribus sed inaequalibus sat dense conspersae sunt. Tuberculum oculorum, sulco medio longitudinali supra praeditum, a fronte visum basin versus sensim paullo angustatum est et multo latius quam al- tius; modo prope basin in utroque latere anterius uno alterove denticulo sive granulo acuminato munitum est, praeterea laeve. Spatium inter ocu/os eorum diametro multo est majus. Scwtum dorsuale in medio antice sensim in columnam crassam et sat longam, basi crassissimam, dein paene cylindratam, apice paullo compressam est elevatum, quae apice in spinas duas sat parvas valde divaricantes exit: altera harum spinarum anteriora versus et paullo sursum, altera posteriora versus et paullo sursum est directa: praeterea columna, quae in medio apicem coxae 1.' paris crassitie fere aequat, et saltem triplo longior quam latior in medio est, undique (etiam apice inter bases spinarum) granulis WEE Sas OPILIONI MALESI 723 magnis inaequalibus et sat densis est scabra. Segmenta dorsualia 4 ultima plane libera. Mandibulae art. 1.% versus basin supra granulis minutis con- spersum habent; maxz//ae subter solitis duobus procursibus sunt armatae, quorum interior bicuspis est et in latere exteriore gra- nulis paucis munitus. Palp: mediocres, simplicissimi. Pars femo- ralis, insequentes duas conjunctim longitudine paene aequans, subter et, versus basin, in latere interiore denticulis parvis sat densis scabra est. Pars patellaris, quae versus basin laterum granulis parvis est conspersa, apicem versus sensim paullo in- crassata est, et paullo plus duplo longior quam latior apice; pars tibialis, vix nisi in latere interiore granulis raris minutis sparsa, desuper visa parte patellari fere !/, longior est et saltem triplo longior quam latior; hoc modo visa cylindrata est, a latere visa latus inferius in formam litterae ~— levissime curvatum habet. Pars tarsalis parte femorali non parum longior est, a basi ad apicem sensim paullo incrassata: subter magis intus serie longitudinali densissima granulorum minutorum, a basi circa ad medium pertinenti, munita est. Unguis dense pecti- nato-dentatus. Pedes longitudine non insolita fuisse videntur; patellae et apex femorum sensim paullo incrassata sunt; femora spinulis minutis non ita raris sunt conspersa, et praeterea versus basin densius granulosa. Color. — Truncus supra cum spina niger est; in parte an- teriore cephalothoracis lineanr mediam longitudinalem brevem geminatam pallidam video, ad marginem frontalem ductam, et in utroque latere vestigia fasciae obliquae pallidae, vel fasciarum duarum ejusmodi. Praeterea materia albicanti ad partem tecta est pars cephalothoracis anterior: duas fascias obliquas anteriora versus inter se appropinquantes et tuberculum oculorum postice includentes, ut et maculam ad marginem frontalem, format haec materia, qua margines laterales partis anterioris cephalothoracis quoque saltem ad partem obducti sunt. Pars posterior cephalo- thoracis vittam transversam ejusmodi materiae albae ostendit, et scutum dorsuale pone (apud) basin columnae et in basi ejus tali materia vestitum est — an ita semper? Venter cum coxis 724 T. THORELL subter testaceo-fuscus est et, ad partem, materia albicanti obductus; coxae lineolam mediam longitudinalem nigram subter ostendunt. AMandibulae fusco-testaceae ; palpi sub-fusco-testacei quoque. Pedes testaceo-fusci, patellis nigricantibus. Lg. trunci 5!/,-6 millim. Lg. art. 2.' mandib. 1!/.; lg. palp. circa: 5° millim: Ped: 1) 474/),dem. 101) ot 43 '/, (fem. 9*/,), IV? millim. longi. Singulum exemplum valde mutilatum et contusum vidi, in Borneo captum, quod possidet Museum Regni Holmiense. Subordo LANIATORES. Familiae et genera Laniatorum Asiae meridionalis et Austro- Malesiae sive Papuasiae adhuc cognita et a nobis accepta notis insequentibus internosci possunt (In omnibus articulus ultimus tarsorum posteriorum procursu apicali caret et binis unguiculis instructus est): I. Segmenta dorsualia abdominis i ultima libera, reliqua cum cephalotho- race in scutum dorsuale coalita; ventris segmenta libera sex. Palporum partes tibialis et tarsalis subter sub-planae et in utroque margine spinis, aculeis vel dentibus armatae; pars tibialis parte tarsali plerumque longior. A. Angulus anterior-interior coxarum 2. paris porrectus, sulco obliquo a reliqua coxa separatus et lobum maxillarem ita formans. a. Oculi sessiles, multo longius a margine antico partis cephalo- thoracicae scuti dorsualis quam a margine ejus postico remoti, et spatio maximo inter se separati. Palpi longissimi et gra- cillimi, parte femorali mutica, partibus tibiali et tarsali spinis (i. e. procursibus longioribus vel brevioribus, apice aculeum vel setam plerumque gerentibus) paucioribus longissimis ar- matis, non oblique positis. (Fam. Biantoidae). 1. Spiracula (minuta? vel) nulla; femora mutica. Biantes, Sim. jb. Oculi tuberculo communi (nonnumquam suo quisque tuberculo) impositi, fere in medio vel ante medium partis cephalothora- cicae seuti locati. Spiracula magna, detecta. Palpi non tantum in partibus tibiali et tarsali, quae non vel parum oblique positae sunt, verum etiam in parte femorali spinis armati, (Fam. Epedanoidae). +. Segmentum ventrale 1." costis duabus a basi laminae ge- nitalis ad apicem coxarum 4.’ paris ductis caret. OPILIONI MALESI 25 * Oculi suo quisque tuberculo humili impositi; pars cepha- lothoracica scuti fere in medio (et inter haec tubercula) spina erecta armata. . . . . Zbalonius, Karsch ('). ** Oculi tuberculo communi impositi. §. Prima arearum (5) partis abdominalis scuti sulco medio longitudinali praedita. Tuberculum oculorum spinis duabus, una utrinque, armatum. Palpi fortes. Tarsi posteriores scopula carentes. Coxae 4 paris cum ventre fulero vel fuleris unitum . . Beloniscus, n. SS. Area prima partis abdominalis scuti suleo medio lon- gitudinali caret. Coxae 4' paris fuleris ventralibus carent. a. Tarsi posteriores scopula muniti. 1. Areae partis abdominalis quattuor. Tuberculum oculorum in spinam singulam elevatum. Palpi lonsivet oracles 7.7) 2.72 Acrodunusstn: 8. Tarsi posteriores scopula carentes. I. Areae partis abdominalis scuti quattuor. Tu- berculum oculorum in spinam singulam ele- vatum. Palpi longi. 1. Mandibulae a basi ad apicem sensim incras- satae, sub-clavatae . . Hpedanus, Thor. 2. Mandibulae breviores, ante basin brevem subito inflato-incrassatae CATANIA Thyreotus, Thor. (*). II. Areae partis abdominalis scuti quinque. | 1. Tuberculum oculorum in spinam singulam fortissimam elevatum. Femora 1.' paris spinis longis armata . . . . Podoctis, Thor. 2. Tuberculum oculorum supra dentibus vel spinis duabus, una utrinque, armatum. Palpi mediocres vel breves, parte tibiali partem tarsalem longitudine saltem ae- quanti. i (4) Genus mihi ignotum, haud scio an inter Acrobunum et Epedanum collo- candum. ; (®) Thyreotus numero diverso arearum partis abdominalis scuti dorsualis ab Epedano dignosci non potest: limbus ille angustus, quam antea (in Aracn. Artrog. Birm., loc. cit., p. 677 (161)) aream 5.™ partis abdominalis scuti credidi, id vix est, quum serie transversa granulorum careat; in area 1. contra granula series duas formare videntur et haec area igitur ex duabus areis coalitis formata judicari debet, ut in Epedano. 726 T. THORELL a. Dentes vel granula scuti dorsualis sub- -aequalia, non spinis vel dentibus iis multo majoribus mixta. Bupares, Thor. b. Dentes vel granula scuti dorsualis spinis vel dentibus iis multo majoribus mixta DIVA VRO E ee IRA alone 3. Tuberculum oculorum laeve vel modo granulo uno alterove supra munitum. Palpi breves. a. Pars tibialis palporum partem tarsalem longitudine saltem aequans . . . .. SERIO i e eee Le CUR OILS. ae aE b. Palpi brevissimi, parte tarsali partem tibialem longitudine superanti. . . . 3 ERO LS I OS CORE RO SOMA IS ++. Segmentum ventrale primum costis duabus rectis a vici nitate baseos laterum laminae genitalis versus apicem coxarum 4 paris ductis praeditum. Spinae pleraeque pal- porum ex aculeis longis, apici procursuum brevium vel brevissimorum impositis, formatae. 1, Tuberculum oculorum inerme, modo granulis plus minus fortibus supra munitum. . . Zalmowis, Sor. B. Angulus anterior-interior coxarum 2. paris non a reliqua coxa suleo separatus, plerumque parum prominens. — Palpi (extensi) decussantes, partibus tibiali et tarsali oblique positis, ad maximam partem modo aculeis sessilibus et dentibus, versus apicem pilum gerentibus, armatis, spinis vero paucis, quarum saltem una, versus apicem marginis exterioris partis tibialis sita, longior est. (Fam. As- samioidae). a. Tarsorum posteriorum articulus, ultimus apice integer. S. Margo frontalis in medio supra spina vel dente sub-erecto armatus. 1. Spiracula detecta . . . . . . . . Assamia (S0r.). 2. Spiracula obtecta . . . . . . Maracandus (Sim.). SS. Margo frontalis dente vel spina supra caret. Spiracula obtecta. # Tuberculum oculorum, prope marginem frontalem po- situm, magnum, transversum, supra transversim con- vexum et inerme. 1. Coxae 4. paris foras et parum retro directae, reliquis coxis parum latiores, versus apicem impressione transversa profunda quasi in duas partes divisae. Man- dibulae magnae; pedes breves. . Mermerus, Thor. ee OPILIONI MALESI Wet. 2. Coxae 4 paris forma et directione ordinariis, non transversim impressae. Mandibulae et pedes me- i GIOCKES Heyes Unni he hace ocz ino ** Tuberculum oculorum transversum, humillimum. 1. Tuberculum oculorum supra in spinam mediam ele- VAGUE C rer Sea e in alt Seasons. Dior, 2. Tuberculum oculorum inerme, laeve vel granulosum. a. Scutum dorsuale abdominis saltem in area ultima dentibus vel denticulis praedito . Pygoplus, Thor. b. Scutum dorsuale modo subtiliter granulosum . . EON GEE I A AE ANIA Mona o. Tarsorum posteriorum articulus ultimus apice incisus. Tuber- culum oculorum humile, inerme, laeve vel granulosum . . “Ste BAL co cad ation ENIT ALTARI RO GSO GINE Hyamus, n. TX. Segmentum ultimum dorsuale liberum, inferum, reliqua (excepto in Pelitno?) omnia cum cephalothorace in scutum maximum dorsuale coalita; omnia ventris segmenta saltem plerumque in scutum ventrale unita. Palpi paene inermes; pars eorum tarsalis parte tibiali multo longior (Fam. Oncopodoidae). A. Tarsi ex articulis 2-3 formati. 1. Oculi basi tuberculi transversi trianguli impositi SUO SRI a Pelitnus, n. 2 rOenlisessnless, ene Gnomubis. WE hor: B. Tarsi ex articulo singulo formati. Oculi sessiles . Oncopus, Thor. Fam. BIANTOIDAE. Gen. Biantes, Sm., 1885. 20. B. vitellinus, n., érwnco toto luteo, modo oculis nigris; scuto dorsuali plane inermi, parte ejus cephalothoracica laevi, parte ab- dominali supra dense et crasse granulosa, granulis omnium hwmal- limis; parte patellari palporum parte tibiali fere duplo longiore; mandibulis palpisque pallide testaceis, pedibus luteis, apice late sub-olivaceis vel fuligineis. — Long. circa 1°/, millim. B. lecithodi, Thor. (!), haec species simillima est, notis inse- quentibus tamen facillime distinguenda. Pars scuti cephalothora- ( [Viaggio di L. Fea, cet., XXI] Aracnidi Artrogastri Birmani, cet., loc. cit., p- 671 (155). 728 T. THORELL È cica saltem dimidio latior est quam longior, laevis; pars abdo- minalis scuti densissime et non ita subtiliter granulosa est, granulis tamen omnium humillimis et obtusissimis, inermis, dentibus spinisve carens. Etiam segmenta dorsualia libera eodem modo sunt granulosa; ventris segmenta intermedia omnium subtilissime granulosa, granulis, ut videtur, seriem transversam formantibus. Ocul circa quadruplo longius a margine antico partis cephalothoracicae quam a postico margine ejus (et duplo longius a margine laterali quam ab hoc margine) distant, circa triplo longius inter se quam a margine laterali remoti. Mandi- bulae laevissimae. Maxillae laeves, denticulo illo in latere exte- riore, infra, carentes. Palp: ad formam et armaturam plane ut in B. lecithode, modo partibus tibiali et tarsali gracilioribus et paullo longioribus; pars tibialis parte femorali modo circa di- midio latior est. Pedes paullo longiores quam in illa specie sunt, 2. paris trunco plus 4.plo longiores; femur 1.' paris circa 3/, partis femoralis palporum longitudine aequat. Coxae omnes subter granulis humilibus sat magnis satis dense conspersae sunt. Me- tatarsi posteriores articulationes spurias sex ostendunt. Tarsi ad formam et numerum articulorum ut in B. lecithode sunt, pilis tamen, quibus subter scopulatus est totus articulus ultimus tar- sorum posteriorum, longioribus et apice fortius in globulum in- crassatis. Praeterea descriptio, quam formae B. lecithodis dedimus, etiam in B. vitellinum quadrat. Color. — Totum animal luteum est, modo oculis nigris, man- | dibulis palpisque pallide testaceis, et pedibus apice late obscurio- -ribus, ibi sub-olivaceis vel fuligineis. Le. trunci 1°/,, lat. ej. max. paene 11/, millim. Lg. art. 24 mandib. plus !/,; lg. palp. (sine ungui) circa 2'/, (part. fem. circa, 1/0), muillim.) Ped. st 4° Gem. ica’ 1), 1 3 (fem: 277 WT ::(4%/ fem. ‘circa ae eee i = Fi OPILIONI MALESI MOD — ut in Pygoplo transversum, humillimum, supra (a fronte visum) planum et modo granulis supra munitum —. triplo- quadruplo longius a margine postico partis cephalothoracicae scuti quam a margine frontali distat; abdomen dentibus spinisque caret. Spiracula modo ad partem obtecta videntur. Articulus ultimus tarsorum posteriorum (paullo incrassatorum) apice in- cisus est, unguiculis solito minoribus. Articuli tarsorum 2.' paris plures (...18...) quam in Pygoplis videntur. Praeterea quae de illo genere loc. cit. dixi etiam in Hyamuwm cadunt. — Gen. Nothippo, Thor. ('), etiam magis quam Pygoplo affinis videtur Hyamus, ab eo apice articuli ultimi tarsorum posteriorum evi- dentissime inciso saltem distinguendus. Typus: H. formosus, n. 29. H. formosus, n., trunco supra nigro, limbo laterali lato luteo-flavo a margine frontali ad sulcum transversum 3.™ scuti dorsualis pertinenti utrinque ornato et praeterea vittis praesertim transversis inaequalibus sub-testaceis in parte abdominali scuti va- riato, segmentis dorsuatibus liberis pallido-marginatis ; mandibulis palpisque sub-testaceis, inaequaliter nigro-variatis; pedibus ad ma- ximam partem nigricantibus, trochanteribus femoribusque clario- ribus, tarsis posterioribus flavo-testaceis. — Long. circa 4 millim. Truncus plus dimidio, paene duplo, longior quam latior, posteriora versus parum dilatatus, utrinque inter partes cepha- lothoracicam et abdominalem scuti dorsualis modo leviter sed ample sinuatus, scuto posterius denuo utrinque levissime et la- tissime sinuato; supra anterius parum, posterius fortius ad lon- gitudinem convexus est. Scutum dorsuale longum sulcos trans- versos ordinarios 5 distinctos paene rectos et solito paullo breviores habet, ad limbum lateralem scuti latum pertinentes, hoc limbo in parte cephalothoracica sulco incurvo limitato, in parte abdo- minali minus distincto. Pars cephalothoracica scuti parte abdo- minali duplo brevior est, paene dimidio latior quam longior, antice truncata, in margine antico (qui spina vel dente erecto (1) Aracn. di Nias, cet., loc. cit., p. 102. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (1 Maggio 1891) 48 ssi Sh 754 'T. THORELL supra caret) in dentes porrectos mediocres 5 exiens; postice fere truncata (parum rotundata) est, in lateribus leviter rotundata. Tuberculum oculorum, a margine frontali limbo evidenti satis angusto separatum et circa quadruplo longius a margine postico partis cephalothoracicae quam a margine illo remotum, trans- versim ovatum est, non parvum dicendum, circa dimidio latius quam longius, saltem ‘/, (non !/,) latitudinis partis cephalotho- racicae occupans, humile, a fronte visum circa 4.plo latius quam altius et supra rectum (non convexum), supra utrinque granulis duobus minutis instructum; pars cephalothoracica praeterea paene laevis est, granulis modo paucis parvis magis versus latera posterius sparsa. Oculi latera tuberculi paene tota occupant, spatio modo minuto a basi ejus remoti. Areae partis abdominalis scuti 4 anteriores parum longitudine inter se differunt, granulis parvis non densis sparsae; area 5.*, lis non parum brevior, serie transversa ejusmodi granulorum postice munita est, ut segmenta dorsualia libera duo proxime sequentia; segmentum 3.™ liberum duobus ejusmodi ordinibus munitum videtur, segmentum ultimum granulis rarioribus sparsum est. Segmenta veniralia 5 anteriora seriem transversam granulorum minutornm versus marginem posticum ostendunt, segmentum ultimum granulis minutissimis raris conspersum est. Coxae 1. paris subter dense et crasse granulosae sunt, granulis obtusis. Etiam coxae 2.' et 3." parium subter granulis non parvis (in margine anteriore coxarum 2.' paris crassioribus), saltem ad partem in series longitudinales ordinatis sunt munitae; coxae 4. paris, quae magis retro di- rectae sunt, reliquas coxas conjunctas latitudine paene aequantes et sulco minus distincto a ventre limitatae, granulis parvis sat raris paene undique conspersae sunt: apice postice dentes tres fulcientes ostendunt, quorum tamen modo ultimus (apicalis) cum ventre est conjunctus. Spiracu/a, in sulco sub dentibus illis lo- cata, saltem ad partem obtecta dicenda videntur. Mandibulae sat parvae; art. earum 1.5 in basi sat brevi an- gustus et humilis est, dein subito praesertim supra fortiter in- crassatus, hac parte incrassata desuper visa vix longiore quam latiore et granulis parvis acuminatis rarioribus praesertim in ( si OPILIONI MALESI ; 755 lateribus sparsa. Art. 2.5 priore, qui ad ipsam basin ei affixus est, non parum est longior, ipsa manu sub-ovato-cylindrata, duplo longiore quam latiore, vix granulosa, pilis sparsa; digiti oblique positi, sat breves. Pa/pi trunci longitudine fere sunt, graciles, extensi decussantes. Pars trochanteralis paene duplo longior quam latior est (parte patellari tamen saltem duplo brevior), dente sat forti subter versus apicem praedita, et praeterea granulis parvis sparsa. Pars femoralis, femore 4.‘ paris paullo crassior et femore 1. paris circa duplo brevior, compressa est, a latere visa supra leviter convexa, subter recta, modo apice paullo deorsum curvata: subter serie densa dentium fortiorum circa 16 est ar- mata et praeterea saltem extus subtiliter granulosa. Pars patel- laris, ut duae insequentes subter plana, parte femorali parum brevior est, a basi angusta sensim non parum dilatata, in utroque margine sat dense denticulata. Partes tibialis et tarsalis oblique positae sunt; pars tibialis reliquo palpo, etiam apice partis pa- tellaris, paullo latior est, et hac parte paene dimidio brevior, saltem duplo et dimidio longior quam latior, in margine inte- riore aculeis duobus gracilibus, procursibus brevissimis impositis, et praeterea dentibus 4 armata, in margine exteriore versus apicem vero spina mediocri sive aculeo ejusmodi, qui procursui longiori impositus est, munita, et ante eam denticulis angustis duobus, margine pone spinam subtilissime denticulato. Pars tarsalis parte tibiali non parum brevior et circa duplo angustior est, compressa, basi angusta, praeterea anguste ovato-cylindrata fere (desuper visa), circa triplo longior quam latior; in utroque margine aculeis duobus gracillimis est instructa, margine exteriore praeterea dense et sat fortiter denticulato-serrato, margine interiore paene laevi. Unguis gracilis, longitudine partis tarsalis. Pedes graciles, sat longi, femoribus rectis, cylindratis et granulis minutissimis raris conspersis , trochanteribus sub-cylindratis, paullo longioribus quam latioribus. Tarsi 1 paris ex 7, 2.' paris ex 18, 3.i paris ex (6) 7, 4.' paris ex (7) 8 articulis constant. Tarsi posteriores, scopula carentes, articulum ultimum apice incisum et unguiculis duobus minutis non multo divaricantibus munitum habent. Color. — Truncus supra niger, pictura pallida: scutum dor- 756 T. THORELL suale utrinque fascia marginali luteo-flava, praesertim anterius latissima, intus inaequali, a margine frontali ad sulcum scuti 3.™ (2.™ partis abdominalis ejus) pertinenti, hic subito angustata et tum ut linea marginali paene usque ad apicem dorsi extensa est ornatum; pars cephalothoracica praeterea secundum medium antice fasciam pallidam inaequalem ostendit, et posterius quoque pallido-variata est, ut pars scuti abdominalis, coloribus nigro et pallido in ea vittas transversas paucas latas inaequales et utrinque postice fasciam brevem longitudinalem quasi formantibus: seg- menta dorsualia libera fascia vel linea transversa pallida sunt notata. Subter truncus sub-ferrugineo-testaceus est, nigro-variatus, ut coxae saltem 4.' paris. Mandibulae et palpi sub-testacei, inae- qualiter nigro-variati; manus mandibularum fasciam longitudi- nalem nigram satis distinctam supra ostendit. Pedes ad maximam partem nigri vel nigricantes et obscure testaceo-variati vel -punctati sunt, trochanteribus obscure testaceis, femoribus apice excepto nigricanti- vel fusco-testaceis, nigro-sub-variatis, tarsis po- sterioribus (cum calcaneo brevissimo metatarsorum) flavo-testaceis. Lg. trunci 4, lat. ej. 2 1/, millim. Lg. art. 2. mandib. 1/!/,; lg. palp. circa 4 millim. Ped. I 11!/, (fem. paene 3), II 23 1/, (fem. 64/), HI 14!/, (fem. 41/,), IV 201/, (fem. paene 6) millim. longi. Exemplum singulum vidi, ad Sungei bulu in Sumatra a Bec- cari captum. | In monte Singalang specimen junius Laniatoris cujusdem, quod familiae Assamioidarum credo et quod nescio an generis Hyami sit, invenit Cel. Beccari. Hoc exemplum forma et arma- tura palporum toto coelo ab Assaméordis adultis differt, quibus in rebus contra cum adultis gen. Biantis, Sim., mirum in modum convenit, junioribus Dampetri granulati, Sòr. (+), quoque sat simile. — Gen. Dampetrus, Sòr., cujus exemplum ad Somerset (Capo York) Novae Hollandiae a Cel. L. M. D'Albertis captum vidi, vix nisi palporum parte trochanterali partem patellarem longitudine circiter aequanti ab Assamvoidis differre videtur. 1) Loc. cit. in L. Koch, Die Arachn. Austral., II, p. 80 (28), Tab. VI, fig. 6c. OPILIONI MALESI TRANI Fam. ONCOPODOIDAE. Scutum dorsuale maximum, ex cephalothorace et omnibus segmentis abdominis dorsualibus, ultimo (infero) excepto — vel nonnumquam (') tribus ultimis exceptis — inter se coalitis com- positum, cute molli a scuto ventrali separatum, hoc scuto saepis- sime ex omnibus segmentis ventralibus coalitis formato (segmentis ventralibus nonnumquam liberis tamen). Pars cephalothoracica — scuti dorsualis sulco forti a parte abdominali divisa; areae hujus partis, ut areae scuti ventralis, sulcis disjunctae. Lobi maxillares pedum 2.’ paris distincti, porrecti, labium parvum oblongum obtegentes. Palpi fortes, spinis veris carentes, ad maximam partem laeves, modo parte tarsali, quae partem tibialem longi- tudine multo superat, subter plus minus deplanata; unguis fortis. Pedes breves, robustiores, tarsis ex articulo singulo vel ex paucissimis articulis constantibus; tarsi anteriores unguiculo singulo, posteriores tarsi, qui procursu terminali carent, binis unguiculis (in adultis) muniti sunt. Gen. Pelitnus (?), n. Oculi basi tuberculi transversi fortis trianguli impositi. Tarsi saltem ex binis articulis compositi. Quum modo pullum speciei singuli hujus generis viderim, de reliquis notis genericis nihil pro certo affirmare possum. Si etiam in adultis, et non tantum in pullis, segmenta dorsualia tria vel quattuor ultima libera sunt et segmenta ventralia libera, non in scutum ventrale coalita, tum Pelinus typus familiae propriae erit, ante Oncopodoidas collocandae, cum iis forma insolita pal- porum reliquarumque extremitatum praesertim convenientis. Typus: P. armillatus, n. (1) Saltem in pullis gen. Pelitni. () meAttv6g, obscurus, nigricans. 758 T. THORELL 30. P. armillatus, n., ‘runco supra nigro, parte cephalothoracica scuti dorsualis basi in tuberculum transversum satis humile et in medio impressum elevata, scuti parte abdominali laevi; pedibus densius testaceo- vel flavo- et nigro-annulatis. — Pullus. Long. circa 2 millim. Truncus, ad formam satis a trunco insequentium hujus fa- miliae specierum differens, paene inverse piriformis est, parum longior quam latior, in parte abdominis latissima circa duplo latior quam antice, utrinque inter partes cephalothoracicam et abdomi- nalem scuti dorsualis late sed non profunde sinuatus, a latere visus inter has partes impressus, parte cephalica vix convexa, parte abdominali vero ea multo altiore et fortiter fornicata. Pars cephalothoracica, transversim modice convexa, opaca et laevis, circa duplo latior est quam longior, antice latissime truncata, lateribus anterius leviter rotundatis posteriora versus sensim paullo dilatata, postice vix rotundata sed potius paullo concavata, sulco recto apicibus dilatato a parte abdominali scuti separata. Ad ipsam basin in tuberculum transversum latum, humile, in medio impressum elevata videtur. Tuberculum oculorum a tergo visum triangulum est, aeque altum ac latum basi (inter oculos), circa duplo longius a margine postico quam a margine antico partis cephalothoracicae distans, circa 1/, latitudinis hujus partis occupans; oculi ad ipsam basin tuberculi locum tenent, paene duplo longius inter se quam a margine frontali remoti, aeque saltem longe a margine postico partis cephalothoracicae atque inter se, et etiam paullo longius a marginibus lateralibus di- stantes. Pars abdominalis scuti, parte cephalothoracica fere 4.plo longior et duplo latior, lateribus parum rotundatis, paene rectis a basi posteriora versus sensim fortiter dilatata est, postice am- plissime sed non fortiter rotundata et hic paullo latior quam longior. Laevis est, sulcis fortibus transversis in areas 8 divisa, quarum tamen duae posticae articulationibus limitatae videntur, segmenta libera igitur formantes; segmentum abdominis dor- suale 9." (ultimum) inferum et liberum est. Etiam sulco medio longitudinali munita est pars abdominalis scuti, a basi ejus ad aream (segmentum) 7." pertinenti. Venter ex 6 segmentis liberis my OPILIONI MALESI 759 constare videtur, quorum ultimum proxime antecedenti fere duplo longius est. Mandibulae et palpi forma in hac familia ordinarià videntur. Palpi pedibus vix robusticres sunt, inermes; pars tarsalis saltem duplo longior est quam pars tibialis. Tursi anteriores paullo, tarsi posteriores parum incrassati sunt, omnes ex binis articulis constantes; in pedibus anterioribus art. 1. transversus est, 2.5 eo circa 3.plo longior; in pedibus posterioribus art. 1.* paullo lon- gior est quam latior, et art. 2. eo paullo longior. (De arolto pedum posteriorum vid. speciem insequentem, Gnomulum Suma- tranum, p. 763). — Adulti haud dubie ab hac descriptione multis rebus differunt. i Color. — Truncus supra totus niger est, subter sub-fuscus; mandibulae et palpi nigricanti-testacei, hi apice late clariores. Pedes plus minus obscure testacei, femoribus basi et apice exceptis nigris vel saltem infuscatis, patellis plus minus infuscatis, tibiis saltem posticis basi latissime nigris, metatarsis posterioribus apice et basi late nigris, metatarsis anterioribus totis nigris, tarsorum art. 2.° nigro vel infuscato quoque. Pullus. — Lg. trunci parum plus 2, lat. ej. max. 2 millim. Ped al'enca, 2°). 063 3/0 1h 3 IVE: circa 9,8), millim.vlongi, Exemplum singulum in Sumatra ad Ajer Mancior invenit Beccari. Gen. Gnomulus, THÙor., 1890. 31. G. Sumatranus, n., nigricans vel piceus, margine frontali in medio paullo prominenti et hic rotundato, parte abdominali scuti dorsualis laevi, tuberculis et dentibus carenti, areis ejus ple- risque in carinas elevatis; pedibus nigricantibus, tarsis flaventibus, tarsorum anteriorum articulo 2.° multo longiore quam latiore, poste- riorum tarsorum articulis omnibus brevibus. — Long. 8'/,-9 millim. Oncopodi Doriae, Thor. (*), haec bestiola sat similis est, notis multis, et non tantum illis genericis, ab eo tamen differens. (1) Loc. cit., p. 135 (25). 760 T. THORELL Truncus eadem forma fere est atque in O. Doriae, a latere visus paullo pone coxas 3.’ paris impressus, ante hanc impres- sionem primum sat leviter convexus, tum (versus oculos) leviter impressus, dein, supra oculos, denuo leviter convexus, et denique ad lineam rectam sensim paullo declivis, ipso margine antico - reclinato. In lateribus, inter partes cephalothoracicam et abdo- minalem scuti, profundissime sinuatus est truncus, his partibus sulco fortiter procurvo separatis. Pars cephalothoracica anteriora versus sat fortiter dilatata est, antice non multo, postice vero multo angustior quam est pars abdominalis scuti: paullo latior est quam longior in medio, in lateribus vero circa duplo brevior quam in medio, postice fortissime rotundata, antice latissime sub-truncata et versus latera late sub-rotundata, lateribus prae- sertim anterius fortiter rotundatis. Transversim fortiter convexa est, lateribus tamen anteriora versus sensim paullo minus con- vexis, quo fit, ut portio ejus media fortius convexa sensim ante- riora versus angustata evadat, antice sat anguste rotundata et hic paullo ultra reliquum marginem frontalem prominens (non tamen ut in 0. Doriae lobum triangulum fortius prominentem formans): oculum ad utrinque marginem suum lateralem gerit haec portio, in medio non parum pone oculos paullo depressa, et anterius ita quodammodo « tuberculum oculorum » amplissimum et humillimum formans. Ocul multis partibus longius a mar- gine postico partis cephalothoracicae quam a margine frontali, et paene duplo longius inter se quam ab hoc margine distant; a margine laterali vix dimidio longius quam inter se remoti sunt. Ad ipsos angulos posticos partis cephalothoracicae fovea profunda conspicitur, quae antice (et postice) tuberculo uno al- terove forti obtuso quasi limitatur: praeterea laevis est truncus totus supra, granulis et dentibus carens, opacus, modo in parte cephalothoracica transversim paullo rugosus. Secundum margines. scuti sulcus longus latus sub-rugosus decurrit, supra costà, subter ipso margine sub-incrassato scuti (qui margo totum scutum in lateribus et postice cireumdat) limitatus, in parte cephalothoracica posterius initium capiens et usque ad aream antepenultimam partis abdominalis scuti pertinens. Pars abdominalis scuti parte OPILIONI MALESI 761 cephalothoracica vix duplo longior est; areae ejus in carinam transversam sunt elevatae, quae tamen in areis duabus ultimis obsoleta est: areae duae vel tres proxime antecedentes impres- sionem mediam levem ostendunt; areae omnes costa media lon- gitudinali carent. Lamina genitalis rugosa est. Mandibulae fortiores quam in Oncopode Doriae; art. earum 1. supra ad longitudinem aequaliter convexus sive arcuatus est, angulo anteriore-superiore lateris interioris parum prominenti; modo ad basin lateris inferioris, intus, tuberculo forti munitus est; art. 2.° procursibus caret. Acies digiti immobilis dentes crassissimos obtusos duos, acies digiti mobilis singulum ejusmodi dentem format. Maxe/lae subter fere in medio modo tuberculum parvum ostendunt; angulus anterior-interior coxarum 2.’ paris productus et porrectus est, inaequalis, /obum mazxillarem sat distinctum et sat magnum formans. Pa/pî pedibus non parum crassiores sunt; pars trochanteralis procursum porrectum ap- pressum subter ostendit; pars femoralis subter ad basin pro- cursum porrectum etiam multo majorem, versus apicem vero dentem obtusum fortissimum format, ut et procursum sub- auritum in apice lateris exterioris, et dentem minorem ad ipsam basin supra, intus. Pars patellaris desuper visa parum longior est quam pars tibialis, quae vix vel parum longior est quam latior; pars tarsalis partes illas duas conjunctas longitudine cir- citer aequat, basi cylindrata, apice subter, intus, paullo setu- losa. Pedes metatarsos et tarsos reliquo pede paullo graciliores habent; metatarsi anteriores modo parum, anteriores tarsi vix vel non apice incrassati sunt; tarsi anteriores ex binis articulis constant, qui in 1.° paris pedibus longiores sunt quam in 2.' paris pedibus: art. 1.8 brevis est, vix vel non longior quam latior, art. 2." oblongus, art. 1.° duplo vel, in 1.’ paris pedibus, duplo et dimidio longior. Tarsi posteriores ex 3 articulis brevibus sunt formati, quorum saltem medius transversus est et reliquis brevior, ultimus in pedibus 4.' paris reliquis omnibus paullo longior, paullo longior quam latior. Tarsi anteriores in apice rotundato articuli ultimi unguiculo parvo muniti sunt, tarsi posteriores apicem articuli ultimi evidentissime incisum et unguiculis duobus 762 T. THORELL majoribus instructum habent. Coxae anteriores subter magis versus basin transversim impressae sunt (fere codem modo ac maxillae subter in medio). Coxae 1.' paris subter prope apicem procursum fortem deorsum directum habent, coxae 2.' paris procursum latum sub-auritum in apice postice; coxae 3." paris angulum fortem in latere posteriore formant, coxae 4.' paris apice antice procursum breviorem sub-auritum, apice postice vero alium minorem, cum ventre conjunctum (fulerum). Color. — Truncus supra piceus vel nigricans est, sulcis trans- versis saepe paullo pallidioribus; subter piceo-fuscus est. Mand:- bulae et palpi picei vel piceo-fusci, horum unguis testaceus. Pedes nigri, coxis et trochanteribus magis piceis, tarsis omnibus flavo-testaceis, art. ultimo tarsorum 1.' paris interdum infuscato. Lg. trunci 9, lat. ej. paene 6/, millim. Lg. art. 1.’ mandib. paene 24/,, lg. art. 2. 41/, millim. Palpi (sine ungui) 9/, millim. longi. Ped. I 104/, (fem. 31/,), II 151/, (fem. 41/), III paene 10'/, (fem. paene 31/,), IV 15/, (fem. paene 4//,) millim. longi. In junioribus (6 '/,-81/, millim. longis) carinae transversae, quas formant areae partis abdominalis scuti dorsualis, obsoletae sunt, areae 8 hujus partis omnes distinctissimae, sulci transversi scuti ventralis 6 distinctissimi quoque (lamina genitalis sulco nullo ab area insequenti sejuncta est); secundum dorsum postice series duae longitudinales macularum sub-testacearum conspiciuntur. Lobi maxillares pedum 2. paris multo minus distincti sunt, non porrecti, nec labium tegentes. Tarsi posteriores aut (in exemplo minore) ut anteriores tarsi modo ex binis articulis constant, aut ex ternis articulis, articulationibus modo spuriis separatis. Tarsi anteriores singulo unguiculo (1. paris minuto) ut in adultis muniti sunt. Unguiculi bini tarsorum posteriorum forma sunt insolita; in exemplo majore (8 !/, millim. longo) apici truncato scapi exserti recti, a basi ad apicem sensim incrassati infixi sunt, qui apex magis infra in unguiculum tertium deorsum directum excurrit: ad ipsam basin extus, subter, unguiculi su- periores (vel saltem alter eorum) dentem longum gracilem cur- vatum, quasi unguiculum auxiliarem, habent. In exemplo minore OPILIONI MALESI 763 (61/, millim. longo) scapus ille et unguiculi minores sunt, parum exserti. Arolio carent tarsi in junioribus adeo magnis, sed veri- similiter non in junioribus multo minoribus sive pullis: pullus enim Pelitni armillati, n., (speciei prioris) arolio magno sub- globoso inter unguiculos pedum posteriorum est munitus. Pedes anteriores etiam in exemplo pullo P. armillati arolio carent: sub unguiculo singulo simplici, in apice tarsi, infra, tuberculum corneum ostendunt. Cel. Beccari exempla nonnulla Gnomul Sumatrani in monte Singalang collegit. Gen. Oncopus, TuÙor., 1876. In diagnosi hujus generis a nobis data (*) haec addenda et emendanda sunt. Pars abdominalis scuti dorsualis ex. 7 areis transversis constare videtur quidem, sed sulcus transversus utrinque in area prima hujus partis, versus margines laterales ejus situs (in junioribus praesertim distinctus) ostendit, hanc aream ex duobus segmentis esse conflatam. Oculi sessiles dicendi, in impressione longa levi laterum partis cephalothoracicae positi, hac parte inter oculos fortius transversim convexa; multo lon- gius a margine postico partis cephalothoracicae quam a mar- gine frontali distant oculi, longius inter se quam ab hoc mar- gine remoti. Orificia glandularum foetoriarum sive Krohnii distinctissima. Sulcus, qui partem cephalothoracicam a parte abdominali scuti dorsualis separat, fere rectus est, apicibus di- latatis. Spiracula transversa, oblonga, in fovea profunda prope apicem coxarum 4.' paris sita et a procursu apicali (fulcro) earum saltem ad partem obtecta, visu non facilia. Mandibularum art. 1.8 supra plus minus inflatus. Pedes apice incrassati, obtusissimi; pedes 2.' et 4.i parium, longitudine paene eadem, non parum longiores sunt quam pedes l.' et 3.° parium, qui ii quoque paene eadem longitudine sunt inter se. Tarsi brevissimi, ex ar- ticulo singulo constantes. Unguiculi (in adultis) integri, laeves. (1) Descr. di alcune specie di Opilioni dell’Arcip. Malese, cet., loc. cit., p. 134 (24). 764 T. THORELL Modo segmentum dorsuale ultimum liberum est; omnia segmenta ventralia inter se coalita. 32. 0. truncatus, n., nigricans, margine frontali aequaliter, la- lissime et leviter rotundato; parte abdominali scuti dorsualis in arcis 4.*-6.* binis tuberculis sat parvis munita, his sex tuberculis in series duas parallelas ordinatis, area ultima (7.*) scuti laevi ; pedibus nigricantibus, metatarsorum apice et tarsis testaceis, meta- tarsis apicem versus paullo incrassatis, larsis praesertim anterto- ribus incrassatis quoque, in pedibus anterioribus sub-globosis, in posterioribus pedibus paullo longioribus quam latioribus. — Jun. Long. circa 64/, millim. Hujus speciei modo singulum exemplum nondum adultum vidi. O. Doriae, n. (*), valde affinis est, ab exemplo fere ejusdem magnitudinis 0. Doriae his rebus differens. Angustior est, lati- tudine maxima trunci non ?/, longitudinis aequanti (in 0. Doriae, jun., latitudo trunci */, longitudinis superat); caret dentibus illis duobus fortibus obtusis retro directis, quibus in 0. Doriae area ultima scuti dorsualis munita est, modo binis tuberculis parvis in areis proxime antecedentibus tribus munitus, his sex tuberculis, quorum duo prima reliquis minora sunt, in series duas parallelas dispositis (ut in O. Doriae). Margo frontalis in medio plane truncatus est, non ut in O. Doriae in formam trianguli paullo productus, quo fit, ut a latere visus hic margo in O. truncato ad rectos angulos truncatus sive directus videatur, non ut in 0. Doriae quasi in rostrum breve productus vel for- tissime reclinatus. Masxillae subter tuberculum forte obtusum ostendunt; palporum pars trochanteralis subter tuberculo parvo munita est, pars femoralis eminentiis caret — num ita in adultis quoque? Praeterea parum ab 0. Doriae, jun., differt exemplum nostrum. Truncus ejus supra nigricans est, ut videtur saltem anterius paullo sub-testaceo-variatus; mandibulae et palpi testaceo-nigricantes, hi apicem versus pallidiores, pedes nigricantes, tarsis et apice metatarsorum testaceis. Unguiculi duo pedum (1) boe. cit., p. 135 (25). OPILIONI MALESI 765 4. paris apici scapi (« plantulae ») tenuis cylindrati impositi sunt, qui praeterea sub iis unguiculum minorem deorsum di- rectum (« pseudonychium ») ostendit: in pedibus 3.' paris multo minores et parum exserti sunt unguiculi, sed, ut videtur, eodem numero eademque forma atque in pedibus 4.' paris. — (In pedibus posterioribus exempli junioris ejusdem magnitudinis 0. Doriae modo singulum unguiculum video, apici scapi insertus et cum eo angulum obtusum formantem, qui unguiculus unguiculo 3.° sive inferiori O. truncati et Gnomuli Sumatrani respondet: un- guiculi superiores ad duo tubercula minuta ad basin hujus unguiculi inferioris sita redacti videntur!) Jun. — Lg. trunci 64/,, lat. ej. max. 4. Palpi (sine ungui) eirear 44/5 i mill. longi. Ped.) oli Ih. 84, , IM: cireainS 1/5, IV circa 8!/, millim. longi. Exemplum supra descriptum (minus bene conservatum) ad Singapore invenit Cel. L. M. D'Albertis. Subordo ANEPIGNATHI. Fam. STYLOCELLOIDAE. Gen. Stylocellus, Westw. (*) — quod idem ac Leptopsalim, Thor. (7), jam credo (*) — a Sirone, Latr., quoad structuram partium oris adeo differre videtur, ut a fam. Szronozdarum se- gregari debeat hoc genus, si quidem descripto oris Sironis du- ricorti (Jos.) a Sòrensen (*) data recta est. Secundum eum in Strone laminae supra-maxillares (« clypeus » et « labrum ») — quorum nullum vestigium in S/ylocello cernere possum — in Strone adsunt, et lobus maxillaris coxarum 1.’ paris in hoc genere arti- culatione a coxa sua separatus et mobilis est, quum contra in Stylocello coxae 1l.' paris lobo maxillari carent. — Descriptio (1) Thesaur. Entom. Oxon., p. 200. (2) Descr. di alcuni Aracn. inf. dell’Arcip. Malese, in his Ann., XVIII, p. 23 (7). (®) Vid. Thor., Aracnidi di Nias, cet., in his Ann., Ser. 2.2, X, p. 106. (4) Opiliones Laniatores Musei Hauniensis, è Naturhist. Tidsskrift, Ser. 2, XVII (1884), p. 559. (3)\XIV 766 T, THORELL partium oris Stylocelli sive Leptopsalis, quam loc. cit. dedi, recta quidem est; sed partes duas laminae illius, quae palpum gerit (conf. loc. cit., Tab. IV, fig. 5, è et c) non recte inter- pretavi: partem alteram, anteriorem (0), hujus laminae enim maxillam vocavi, alteram, posteriorem (c), vero lobum maxillarem 1. paris; quod erroneum est, quum éofa lamina palpigera ni- mirum maxilla sit, in duas partes (partem palparem et partem oralem) divisa. Res sic se habere ex eo videri potest, quod pars laminae postica (oralis) non cum coxa 1. paris (immobili), sed modo cum parte altera laminae et cum fundo stomothecae conjuncta est, ut et quod modo ambae hae partes posteriores sive orales (fig. 5, c) — non anteriores sive palpares quoque! — margine suo infero molli pallido aperturam parvam oris utrinque limitant (fig. 4, e). In descriptione mea igitur pro « maxilla » legendum est: pars palparis maxillae, et pro « lobus maxillaris 1.' paris »: pars oralis marillae; itaque coxae tum l.' quam 2. paris lobo maxillari mobili plane carent. (Num costa illa laevis, quae a margine interiore-inferiore ha- rum coxarum formatur (vid. fig. 4), lobos maxillares aliorum Opilionum repraesentat?). — Quum igitur Sty/oce/loidae defectu laminarum supra-maxillarium (clypei et labri) ut et defectu, etiam in pedibus 1.' paris, loborum maxillarium distinctorum affatim et a Palpatoribus et a Laniatoribus differant, ab utroque horum subordinum segregandae videntur. — De gen. Strone ad tempus nihil confirmare audeo. Gen. Stylocellus, Westw., 1874. 33. S. Sumatranus, Westw. Syn.: 1874. Stylocellus Sumatranus, Westw., Thesaur. Entom. Oxon., p. 200, Pl. XXVII, figg. 7-7e. 1882. Leptopsalis Beccarii, Thor., Descr. di alcuni Aracnidi inferiori, cet., in his Ann., XVIII, p. 25 (9), Tab. IV, figg. 1-9. Praeter exempla Sumatrana loc. cit. a me descripta, exemplum in monte Singalang Sumatrae a Beccari, aliudque ad Sibogam i. 768 T. THORELL (00) 10. ll. ea 13. 14. 15. EXPLICATIO TABULARUM Tab. VIII. Fig. 1-6 Biantes vitellinus, n. . Animal pronum, palpo et pedibus lateris dextri carens (°/,). Truncus cum maxillis et coxis, supinus (#?/,). . Mandibula. . Palpus a latere -exteriore visus. . Tarsus 3." paris. » 4 ai » Fig. 7-9. Beloniscus 5-spinosus, n. (9). . Animal pronum, extremitatibus lateris sinistri carens (*/,). i 3 . Truncus cum coxis, cet., supinus (°/,). . Apex tarsi 4.' paris. Fig. 10-11. Beloniscus morosus, n. (2). Animal pronum, extremitatibus lateris dextri carens (4/,). Penis. 12-15. Acrobunus nigro-punctatus , n. Truncus pronus (°/,). Truncus supinus, cum coxis, cet. Palpus, a latere exteriore visus. Apex tarsi 4.' paris. 16. LG 18. 19. 20. 24. 25. 26. I 28. 29. 30. all. OPILIONI MALESI 769 Fig. 16-19. Epedanus Javanus, Thor. (7). 6 Truncus pronus (°/,). Truncus cum coxis, cet., supinus. Mandibula. Apex tarsi 4. paris. Tab. IX. Fig 20-22. Epedanus Javanus, Thor. (9). . Truncus pronus (°/,). . Mandibula. . Palpus a latere interiore visus. Fig. 23. Sterrhosoma brevipalpe, n. Animal pronum, extremitatibus lateris dextri carens (8/,). Fig. 24-28. Hyamus formosus, n. Animal pronum, palpo et pedibus lateris sinistri carens (°/,). Truncus cum coxis, cet., supinus. Palpus. Tarsus 4.) paris. Apex tarsi 4.) paris, a latere visi. Fig. 29-30. Hyamus (?) inc. spec., jun. Tarsus 3." paris. Apex tarsi 3." paris, a latere visi. Fig. 31-36. Oncopus Doriae, Thor. Animal pronum, extremitatibus lateris sinistri carens. 32. Truncus cum coxis, cet., supinus. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2 =, Vol. X (12 Maggio 1891) 49 38. Cunt cum coxis, Di “ supinus. — 39. Palpus. San Fig. 40. Comi Sumatranus, Thor., junior (tarsis omnibus. bi-articulatis). | VIAGGIO DI LEONARDO FEA IN BIRMANIA E REGIONI VICINE XXXVI. ELATÉRIDES RECUEILLIS EN BirMANIE EN 1888 par M. L. FEA par E. CANDEZE 2." ARTICLE. La seconde récolte d’ Elatérides qu'il m’a été donné d’exa- miner a été faite, presque toute entiére, dans les montagnes des Carin, a une cinquantaine de lieues au nord de Rangoon et 4 une hauteur de 900 a 1500 metres. ; |. Ainsi qu'il était à présumer, j’y ai retrouvé nombre d’espéces qui avaient déjà été découvertes par cet explorateur dans ses chasses antérieures 4 Rangoon, Mandalay, Bhamo, etc. dans la vallée de 1’ Irawadi et dans le Ténassérim. Jy ai remarqué toutefois quelques nouveautés intéressantes , entre autres un trés beau Melanoxanthus, une espéce d’ Horzsto- notus, un Aptopus, genre qui ne s’était rencontré, jusqu'ici, quen Amérique. | Chose 4 noter, certaines espéces décrites antérieurement , telles que les Hemiolimerus Gestroi, Cardiophorus manuleatus , Agonisehius Feae, Silesis Gestroi se sont retrouvées en nombre et se distinguent par une taille plus grande. Il n’y a pas eu de genres nouveaux è établir. 772 E. CANDEZE AGRYPNITES.. Adelocera. 1. A. carinensis. — Brunnea, fulvo breviter squamulosa; protho- race latitudine longiore, rectangulari, tumido, postice oblique de- presso, subsulcato, creberrime et fortiter punctato; elytris substriatis, crebre punctatis. — Long. 17 mill. ; lat. fere 5 mill. Toungoo; montagnes des Carin, détroit des Ghecu; 1300- 1400 métres, mars; 1 ex. Différe surtout de l’ A. twmulosa, espéce trouvée par M. Fea au Ténassérim, par la ponctuation differente des élytres. Chez celle-ci, la ponctuation n’est guère plus grosse dans les trés légers silons de la surface que dans les intervalles, de telle sorte qu'il convient de la ranger dans la première section du genre, à la suite de l'A. inswlaris des Iles Andamans, forme dont elle se rapproche visiblement, bien qu'elle en soit spécifi- quement distincte. 2. A. vicina. — N’est vraisemblablement qu’une variété de l'A. modesta, une sous-espéce si l’on veut, qui n’en diffère pas par ses caracteres essentiels, mais qui se reconnait néanmoins par sa taille plus petite, sa marbrure plus jaune, moins blan: chatre. . Deux exemplaires trouvés à Palon (Pégou) en septembre. Lacon. 3. L. collisus. — Para/lelus, fusco-brunneus , griseo-pilosulus ; prothorace quadrato, dorso inaequali, grosse et dense punctato, angulis posticis subrectis , apice truncatis ; elytris striutis, rugosts, striis apice praesertim grosse punetatis ; subtus sulcis tarsalibus quatuor. — Long. 13 mall.; lat. 3 mull. Montagnes des Carin, détroit des Cheba (900-1100) métres; décembre; 2 individus. ° ELATERIDES DE BIRMANIE | Mx A rapprocher des spretus, colonicus, taciturnus, etc. Son ca- -ractére principal consiste dans l’inégalité de surface du prothorax, qui est sillonné longitudinalement, gibbeux au milieu (gibbosité partagée par le sillon médian), marqué de chaque cété d’une impression prononcée, derrière laquelle s’en voit une plus faible et au devant une autre également, celle-ci forte, transversale, contigué au bord antérieur. 4. L. inductus. — Canp. Elat. de Birm., (Ann. Mus. Civ. Gen. (2) VI, 1888), p. 668. Montagnes des Carin-Cheba; décembre; 2 individus. 5. L. defectus. — Canp. Elat. Birm., (loc. cit.). Quatre ex. des montagnes des Carin-Cheba, trouvés en décembre. 6. L. modestus. — Canp. Monogr., I, p. 118. Rangoon; juin, 1 ex.; Palon (Pégou) septembre, 1 ex. 7. L. tostus. — Canp. Monogr., I, p. 129. Montagnes des Carin-Cheba; neuf spécimens trouvés de mai 4 décembre. 8. L. acervatus. — Cann. Elat. Birm., (loc. cit. 1888), p. 670. Cette espece, bien caractérisée par son prothorax denticulé latéralement et portant, au milieu, une gibbosité a sommet transversalement aigu, a été trouvée, en nombre, dans les montagnes des Carin-Cheba; mai a décembre. 9. L. muticus. — (HerBsr) Canp. Monogr., I, p. 154. Rangoon; juin, 7 ex. — Moulmein, mai, | ex. 10. L. gypsatus. — Brunneus, dense griseo-albicanti vestitus ; prothorace longitudine latiore, basi apiceque angustato, medio carinis duabus, brevibus, transversis, laevibus; angulis anticis prominulis, posticis obiusis ; elytris postice attenuatis, siriis indistinctis ; subtus sulcis metathoracicis nullis. — Long. 13 mill., lat. 4 mill. 774 E. CANDEZE Montagnes des Carin-Cheba; décembre; nombreux exemplaires. Très voisin des scutellatus et sericans. Plus petit et surtout . plus blanc que le premier, auquel il ressemble pour les ca- ractéres essentiels. 11. L. furunculosus. — Canp. Monogr., J, p. 134. Un spécimen de Palon, au Pégou, trouvé en septembre. Il est un peu plus large que le type; c'est, sans doute, une femelle. 12. L. sinensis. — Canp. Monogr., I, p. 139. Montagnes des Carin-Cheba, 2 ex., juin à décembre; Tikekee, 1 ex., juin; Palon, 2 ex., aout; ces deux derniéres localités dans le Pégou. 13. L. trifasciatus. — Canp. Elat. nowv., I, p. 10. Un spécimen de Palon; en aout. - 14. L. hilaris. — Niger, nitidus, pilis squamiformibus albis pictus ; prothorace transverso, gibboso, apice subito anqustato , an- gulis posticis sublucidis rufescentibus; elytris brevibus, gibbis, punctatis. — Long. fere 3 mall.; lat. 1 mill. ; Montagnes des Carin-Cheba; un seul ex. trouvé en décembre (900 a 1000"). Comme le précédent, mais plus petit, noir, orné de dessins blancs formés par des poils disposés comme chez le trifasciatus. C'est plutòt une notable variété qu'une veritable espéce. 15. L. subcostatus. — Castaneus, subopacus, breviter et parce fulvo-pilosulus; prothorace brevi, a basi fortiter angustato, grosse punctato, angulis posticis rectis, acuminatis, subfoliacers ; elytris subsulcatis, interstitiis convexis, dense punctatis; sulcis tarsalibus anticis male definitis. — Long. 5 mill.; lat. 2 mill. Montagnes des Carin-Cheba; un seul exemplaire trouvé en mars, entre 1300 et 1400 métres d’altitude. De la méme section que le trifasciatus. Il se distingue surtout par ses élytres munies d’intervalles de stries subcostiformes, surtout en arriére. ELATERIDES DE BIRMANIE 775 Agraeus. 16. A. Mouhoti. — Canp. Révis., p. 106. Montagnes des Carin-Cheba; entre 900 et 1100 métres; 3 femelles. i ALAITES. ad 17. A. sordidus. — Westw. Cab. or. entom., p. 72. Montagnes des Carin-Cheba; décembre; 2 ex. 900 à 1100 metres. Les marbrures formées par la pubescence sont d'une teinte plus grise que chez le type hindoustanais, ce qui lui donne, au premier abord, l’apparence du nubilus de Java. 18. A. Eryx. — Canp. Reévis., p. 140. Un ex. en mauvais état, trouvé en aout à Malewoon (Ténas- sérim). Cette espéce n’est pas rare 4 Thagatà (Ténassérim), en avril, ainsi qu'il résulte du premier envoi de M. Fea. DICREPIDIITES. : Psephus.. 19. P. cyaneus. — Canp. Elat. nowv., II, p. 11. Montagnes des Carin-Cheba ; décembre ; 3 ex. Anathesis. 20. A. laconoides. — Canp. Eat. nouv., I, p. 21. Rangoon; 1 ex. en décembre. Tikekee (Pégou) 1 ex. . juin. 776 E. CANDEZE EUDACTYLITES. Pachyderes. 21. P. niger. — Canp. Ela. nowv., II, p. 14. Montagnes des Carin-Cheba; décembre; 1 ex. - Cette espéce parait abondante dans la province de Chota-Nag- pore, au Bengale, ainsi qu'il résulte d’un envoi qui m’a été fait antérieurement par un autre collecteur, le P. Cardon. MONOCREPIDIITES. Monocrepidius. 22. M. scutulatus. — Cann. Elat. Birm., loc. cit. (1888), p. 674. Rangoon; mai; 5 ex. 23. M. centralis. — Cann. Ibid. Rangoon; un seul spécimen. Heteroderes. 24. H. malaisianus. — ‘cus, Monogr., II, p. 359. Rangoon; juin; 2 ex. 25. H. brachmana. — Canp. Monogr... II, p. 345. Rangoon, Toungoo, Palon (Pégou), Moulmein, M.* des Carin ; de chacune de ces localités, un exemplaire. ELATERITES. Drasterius. 26. -D. prosternalis. — Cann. Elat. nouv., II (Bull. Belg.), p. 26. Rangoon; juin; l ex. ELATERIDES DE BIRMANIE Mh ts Megapenthes. 27. M. ligatus. — Canp. Ann. Mus. Civ. Gen. (1), XII, 1878, p. 124. Montagnes des Carin-Cheba; mai-déc., 5 indiv. 28. M. bilaesus. — Canp. Monogr., II, p. 505. Montagnes des Carin-Cheba; décembre; 5 ex. Cette espéce, décrite primitivement d’aprés des individus de Bornéo d'une longueur indiquée de 13 mill., a été retrouvée à . Malacca où sa taille atteint jusqu'àè 18 mill. Les individus recueillis par M. Fea sont plus petits (8 à 9 mill.) et semblent se rapprocher du suivant qui n’en serait, à ce compte, qu'une variété plus petite et unicolore. 29. M. lugubris. — Canp. Elat. Birm. (Ann. Mus. Gen. 1888), p. 678. Montagnes des Carin-Cheba; mai; 5 ex. 30. M. junceus. — Canp. Ann. Soc. Belg. (Bull.), 1875. Montagnes des Carin-Cheba; décembre; 1 ex Originairement indiquée des Philippines, l’espéce s'est re- trouvée depuis à Bornéo et a Java. Son extension jusqu’en Birmanie n’a done rien de surprenant. : Melanoxanthus. 31. M. melanocephalus. — Fasr. Spec. Insect., 1, Deane. Rangoon; juin, nov.; 2 ex. Il se trouve, comme on sait, dans toutes les régions chaudes du globe, en Afrique, en Amérique, aussi bien qu’en Asie. 32. M. virgatus. — Niger, breviter nigro-pilosulus ; antennis brevibus biserratis; prothorace anguste flavo-bivittato, creberrime punctato, angulis posticis retrorswm productis, acute carinatis ; 778 E. CANDEZE elytris longis, a bast gradatim attenuatis, apice emarginatis, linea abbreviata flava fasciaque subapicali aurantiaca ; subtus aurantiacus; abdominis maculis apiceque nigris. — Long. 12-14 mell.; lat. 3 à 31/, mill. o Montagnes des Carin-Cheba, de juin a décembre. Cette espèce, sans contredit la plus élégante du genre, rap- pelle tout a fait les M. Zebra et rufulus de Java, dont elle a le système de coloration, avec quelques differences incontestablement spécifiques. Sa taille est constamment plus grande. Elle a été trouvée en nombre considérable (90 individus) a des hauteurs variant de 900 a 1100 métres. 33. M. punctum. — Niger, nigro-pilosulus, nitidus; antennis nigris, biserratis , longitudine capitis thoracisque ; prothorace sub- quadrato, rufo, parum densepunctato, puncto nigro antico, notato; elytris parallelis, punctato-striatis ; subtus pedibusque nigris, gent- culis rufescentibus. — Long. 5 mill.; lat. 11/, mill. Montagnes des Carin-Cheba, 1 ex. Petite espéce bien reconnaissable a son système de coloration. Sa place est parmi les premiéres du genre. CRYPTOHYPNITES. Arrhaphes. 34. A. opacus. — Canp. Elat. nowv., II, p. 33. Montagnes des Carin-Cheba, 1 ex. CARDIOPHORITES. Cardiophorus. 35. C. marginalis. — Canp. Monogr., III, p. 138. Toungoo; l ex. 36. C. seminalis. — Niger, mitidus, discrete flavo-pilosulus ; antennis nigris, articulo primo apice rufo; prothorace latitudine ELATERIDES DE BIRMANIE 779 paulo longiore ; tumido, parce subtiliter aequaliterque punctato, an- gulis posticis fere rectis pubescentioribus ; elytris depressis , laete luteis, maculis duabus in utroque, marginalibus, prima scapulari, secunda versus medium, apiceque nigris; unguiculis simplicibus. — Long. 5 mill. lat. 1 1/, mill. Montagnes des Carin-Cheba; de mai à décembre; 14 ex. La coloration de cette jolie espéce est très stable et tous les individus que j'ai pu examiner sont semblables, sans variation. Elle se place 4 còté du marginalis. 37. C. astutus. — Cann. Elat. Birm. (Ann. Mus. Genov. (2), VI, 1888, p. 681). Montagnes des Carin-Cheba ; mai-décembre; une septantaine l’exemplaires. Cette espèce, établie sur un individu unique de Teinzò, Haute Birmanie, a été retrouvée en très grand nombre, dans les mon- tagnes des Carin, comme elle a été décrite d’abord, et, en outre, en plusieurs variétes telles, qu’en ne considérant que les formes extremes, on croirait se trouver en présence de plusieurs eee mais il y a des passages. Voici les principales varietes que j'ai vues: Var. castaneipennis.- Couleur du prothorax normalement dun brun noir, les élytres passants au ferrugineux-rougeatre plus ou moins clair. Var. indutior. Taille normale, couleur rougeàtre; pubescence plus forte et plus dense. Var. crassior. Plus épaisse que le type, le corselet plus large, plus bombé, la couleur d’un brun plus clair. Var. brevipilis. Forme épaisse de la précédente, mais plus noire et les poils qui la revétent beaucoup plus courts. Var. major. Taille atteignant jusqu'à 12 mill. et large en proportion; élytres brun-rougeatre. Toutes ces formes ont pour caractéres communs l’absence a peu près compléte des sillons basilaires du corselet , l’absence absolue de toute ligne saillante sur les flancs du prothorax, ligne qui représente la séparation du dessus d’avec ces derniers 780 E. CANDEZE et qui s'observe, plus ou moins complete, chez toutes les espéces, du genre; enfin par les crochets des ongles dont la dent est aussi forte et aigué que l’ongle lui méme, en sorte que celui-ci parait bicuspidé. Les trois derniéres formes mériteraient le nom de sous-espéces, sinon d’espéces. 38. C. manuleatus. — Canp. Ela. Birm., (loc. cit., p. 681). Montagnes des Carin-Cheba et Palon (Pegou); mai-décembre; trouvé en grand nombre. : Aux variétés déjà signalées, il convient d’en ajouter une en- tiérement noire qui a été recueillie en quantité par M. Fea. Son aspect brillant est le méme que chez le type. 39. C. conductus. — Ericus. Monogr. p. 316. Rangoon 1 ex.; Palon 2 ex.; Carin-Cheba 2 ex.; mai-déc. 40. C. stolatus. — ERicHs. Joc. cit. Toungoo 2 ex., mai-octobre; Palon 1 ex., novembre; Carin- Cheba 1 ex., décembre. i \ Cardiotarsus. 41. C. antennalis. — Castaneus, parum nitidus, pilis fulvis, hir- sutis, longitudine inaequalibus incondite vestitus; antennis longis , brunneis ; prothorace latitudini longitudine aequali, basi paulo an- gustiore, confertissime punctulato , ad basin laevi; elytris protho- race latioribus, humeris pallidioribus , profunde punctato-striatis , interstitiis convexis ; pedibus testaceis, tarsis articulo quarto cordi- formi. — Long. 6 mill.; lat. 1!/, mill. Montagnes des Carin-Cheba; mars; 1 ex. Vu la longueur des antennes, l’exemplaire en question est probablement un male. C'est la quatriéme espéce indienne du genre. Il vient aprés le ciliatus. ELATERIDES DE BIRMANIE 781 Aptopus. X 42. A. birmanicus. — Rufo-brunneus parce pallide pubescens; fronte nigra ; prothorace latitudine haud longiore, basi apiceque aequaliter angustato , subtilissime punetulato , medio nigricante ; elytris punctato-striatis , versus basin cum scutello nigricantibus ; unguiculis pectinatis. — Long. 6 mill.; lat. 13/, mill. Montagnes des Carin-Cheba; mai-décembre; 3 ex. La présence aux Indes orientales d’un Cardiophorite à ongles pectinés constitue une exception géographique très remarquable, ce genre n’étant jusquici représenté que par des espéces amé- ricaines. La pectination est ici évidente. Le facies de l’insecte est, du reste, celui d’un petit Aplopus mexicain. L’un des exem- plaires est entiérement noir. MELANOTITES. Diploconus. 43. D. coracinus. — Cann. Monogr., II, p. 494. Montagnes des Carin-Cheba; mai; 7 ex. La belle variété a corselet rouge est seule représentée ici. Le septiéme spécimen a le prothorax d’un rouge trés clair. 44. D. rufulus. — Rufus, nitidus, pubescens; antennis rufis ; prothorace latitudine paulo longiore, postice tantum canaliculato , parce punctato, angulis posticis bicarinatis; elytris striis subtilibus punctatis, apice integris. — Long. 13 mill.; lat. 34, mill. Montagnes des Carin-Cheba; décembre; 1 ex. Fort voisin du rufus dont il a les caractéres essentiels; mais en différant par les antennes rouges, le prothorax un peu plus long et sillonné seulement en arriére, beaucoup. moins ponctué, etc. Le rufus est plus spécialement des iles malaises. 782 E. CANDEZE 45. D. nutritus. — Fusco-niger, brunneo-pilosulus ; fronte biim- pressa; antennis rufis, prothorace latitudine parum longiore, crebre et fortiter punciato , angulis posticis bicarinatis ; elytris punctato- striatis, interstitiis planis punctatis, apice integris; pedibus rufis. — Long. 10-11 mill.; lat. 21/,-3 mill. Montagnes des Carin-Cheba; mai-décembre; une douzaine d’exemplaires des deux sexes. La femelle est plus massive que le male, surtout du coté du prothorax. Les points qui marquent ce dernier sont manifeste- ment ombiliqués, surtout latéralement. Sa place est à cété des ciprinus et umbilicatus, des Philippines. 46. D. ornatus. — Laete ferrugineus, mitidus , discrete nigro- pilosulus; fronte et antennis nigris, his brevibus, pilosis ; protho- race latitudine vix longiore, disperse punctulato, medio nigro vittato, angulis posticis gracilibus divaricatis, bicarinatis, nigris ; scutello obscuro ; elytris parallelis, punctato-substriatis, apice integris ; subtus pedibusque nigris, prosterni lateribus eaceptis. — Long. 10 mall.; lat. 23], malt. Montagnes des Carin-Cheba ; mai; un seul ex. probablement femelle. | Voisin du dorsalis mais bien plus brillant, ce qui tient surtout a une ponctuation plus fine et plus rare; sa coloration est caractéristique. Les élytres sont un peu déprimées a la su- ture et les points qui marquent les stries sont brunatres. La, pubescence est rare, fine, redressée et noire. 47. D. serricornis. — Niger, nitidus, nigro-pilosulus; antennis nigris, pilosis, articulis 5-10 triangularibus; fronte acute marginata punctata; prothorace latitudine paulo longiore, discrete punctulato, angulis posticis unicarinatis; elytris parallelis, apice integris, bast impressis , sutura depressa , one subtus pedibusque brunneo-ferrugineis. — Long. 6 mill.,; 11/, ll. Montagnes des Carin-Cheba; mai; un ex. male. N’étaient les couleurs disposées différemment et la caréne unique des angles postérieurs du prothorax, je serais assez ELATERIDES DE BIRMANIE 783 disposé a le considérer comme le male d'une espéce dont le précédent serait la femelle. C’est a verifier, quand il en sera découvert un plus grand nombre d’exemplaires. Melanotus. 48. M. fuscus. — Fasr. System. Eleuth., II, 228. — Cann. Monogr., III, p. 335. Montagnes des Carin-Cheba; mai-décembre; 4 ex. | Sur ces quatre exemplaires, il y en a deux dune taille plus forte et d’une teinte plus noire. A cela près, conformes aux spécimens typiques. 49. M. legatus. — Canp. Monogr., III, p. 323. Mai-décembre. Déjà signalé parmi les premiéres récoltes de M. Fea dans le Ténassérim. Jen ai revu une douzaine d’individus des Monta- | gnes des Carin, parmi lesquels plusieurs femelles se font re- marquer par le développement de leur taille qui atteint jusqu’a vingt millimetres. Il est d’une teinte moins foncée que celui du Japon, type de l’espéce. . 50. M. repletus. — Crassus, ovali-ellipticus, brunneus, griseo- pilosulus ; fronte fortiter bumpressa; antennis (Q) articulo tertio secundo paulo longiore, conjunctim quarto longioribus; prothorace transverso, fortiter, lateribus confluenter punctato, angulis posticis acute carinatis, incisuris basalibus notatis; elytris crassis, brevibus, punctato-striatis, interstitiis basi convexiìsculis. — Long. 15 mill.; lat. 5 mill. — Montagnes des Carin-Cheba; décembre; 1 ex. Caractéres généraux et couleur du /egatus, mais je ne puis adjoindre a cette dernière espéce l’unique femelle que j’aie vue et qui me parait suffisamment distincte par ses proportions: elle est plus trapue, plus massive, plus paralléle que les spéci- mens de méme sexe de l’espèce en question. J'ai cru bien faire de lui donner un nom particulier. | 784 IL. CANDEZE 51. M. comatus. — Fusco-brunneus, oblongo-ellipticus, pilositate longa, rudi, fulvescente vestitus; aniennis articulo 3 secundo paulo longiore , conjunctim quarto haud longioribus ; prothorace brevi, lateribus fortiter punctatis, medio longitrorsum late canaliculato , angulis posticis longe carinatis; elytris rufescentibus, striis fortiter punctatis. — Long. 14 muill.; lat. 4 mill. Montagnes des Carin-Cheba; mai-décembre, 3 ex. De la forme du fwscws mais beaucoup moins robuste, plus ‘petit, plus plat et surtout plus rouge, couleur que ne se voit guère chez le fuscus. A propos de ce dernier, je ferai observer qu'il varie beaucoup de taille et d’aspect suivant les régions très multipliées où on le rencontre. Une revision soigneuse du genre entier est, du reste, a désirer. 52. M. conicus. — Elongatus, depressus, fusco-niger, dense griseo- pilosulus ; antennis brevibus (Q), articulo tertio secundo paulo longiore, conjunctim quarto paulo brevioribus; fronte porrecta, con- cava; prothorace fortiter, medio dispersius punctato , dorso spatits duobus laevibus; elytris brunneis, longis, a bast attenuatis, longe conicis, basi tantum striis impressis, ultra basin seriatim punctatis; pedibus rufo-brunneis. — Long. 18 mill.; lat. 51/, mill. Montagnes des Carin-Cheba; décembre; 1 ex. — Il s'agit encore ici d’une femelle, remarquable par l’allonge- ment conique des élytres et sa forme aplatie. Comme couleur il est également remarquable: noiràtre en avant et beaucoup plus rougeàtre en arrière, teintes modifiées par une épaisse pu- bescence grise. A la suite des adbivellus, badupennis et cuneolus. 53. M. veles. — Cann. Monogr., III, p. 328. Montagnes des Carin-Cheba; mai-décembre; 4 ex. Voisin du gobius, espèce relevée dans un envoi précédent de M. Fea, provenant du Ténassérim. Chez celui-ci, qui a la méme forme étroite et allongée, les angles du prothorax sont plus fortement et plus longuement carénés, tandis que cette méme caréne chez le gobius est plus courte, moins prononcée et ELATERIDES DE BIRMANIE 785 accompagnée extérieurement d’une faible élévation simulant une seconde caréne. Les deux se trouvent à Java et probablement dans les autres grandes iles malaises. Jen ai vu récemment plusieurs spécimens de Soerabaia et, malgré la ressemblance des deux formes, il me parait que l’on peut facilement les distinguer au moyen des caractéres tirés des angles: prothoraciques. | 54. M. alburnus. — Cann. Elat. Birm. (Ann. Mus. Civ. Ge- nov., (2) VI, 1888), p. 684. Montagnes des Carin-Cheba; mai-décembre. Nombreux exem- plaires. ‘ Espèce bien caractérisée par son faux air de Limonius, sa couleur noire, ses poils longs, rares, disséminés, redressés et blancs. Décrit d’abord d’aprés un seul exemplaire, je n'ai rien è ajouter 4 ce qui en a été déjà dit, bien que j’en aie beaucoup sous les yeux. L’espéce en effet ne varie pas, méme chez les sexes, si ce n’est par les antennes, un peu plus fortes et plus longues chez les males que chez les femelles. fs Elle a été omise, par oubli, dans le Catalogue Méthodique des Elatérides, publié récemment. ALLOTRIITES. Hemiolimerus. 55. H. Gestroi. — Canp. Flat. Birm. (Ann. Mus. Civ. Genov., (2) VI, 1888), p. 685. Var. carinensis. Major, minus dilucide marmoratus. Montagnes des Carin-Cheba; mai-décembre; nombreux exem- plaires. | Les spécimens trouvés dans les montagnes indiquées ci-dessus sont notablement plus grands et moins vivement ornés par la marbrure de la pubescence, que les individus découverts pour la premiére fois dans la. haute Birmanie, a ce point qu’au Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (6 Giugno 1891) 50 786 E. CANDEZE premier abord ils paraissent spécifiquement distincts. Toutefois il n’existe entre eux aucune autre différence importante, et je ne crois pas qu'il y ait lieu d’y voir deux espéces. Penia. 56. P. plagiata. — Brunnea, nitida, griseo-tomentosa; protho- race transverso, sparsim punctulato ; elytris latis, punctato-striatis, striîs basi impressis, impunctatis, vitta abbreviata marginali plagaque oblonga apicali, dilute flavis; epipleuris pedibusque flavis, articulis 3 et 4 tarsorum laminatis. — long. 12 mill; lat. fere 5 mill. Montagnes des Carin-Cheba; décembre; 1 ex. Indépendamment des taches jaunes, cette espèce diffère de toutes celles qui sont connues jusqu’ici par sa largeur relative plus grande. C'est de la P. Eschscholtzi qu'elle se rapproche le plus. | Le g. Penia, qui représente aux Indes nos Dima européennes avec les tarses lamellés, parait fort riche en espèces, bien qu'il soit encore rare dans les collections. Indépendamment des espèces. déjà connues, dont celle-ci forme la dix-septiéme, j’en posséde trois autres du Darjeeling et de Soerabaia encore inédites. C’est un genre remarquable, homogène et bien caractérisé par une forme du corps particuliérement élargie, tout a fait exception- nelle dans la famille des Elatérides, insectes qui, presque tous, se distinguent par une structure étroite et allongée. LUDIITES. Ludius. 57. L. clavus. — Ferrugineus, subnitidus, flavo-pilosulus; an- tennis hirsutis ; prothorace latitudine longiore, parallelo, longitror- sum rugato, angulis posticis acute carinatis , apice carina minuta altera adjuneta ; elytris a basi sensim attenuatis, punctato-striatis. — Long. 14 mill.; lat 3(7) 33/,(Q) mill. Montagnes des Carin-Cheba; mai-décembre; deux males, une femelle. ELATERIDES DE BIRMANIE 787 Du groupe des Guillebaut, hirsutus, Schaumi, etc. Très recon- naissable à son prothorax parcouru par de nombreuses ver- miculations longitudinales, résultant de la confluence des points, et a angles postérieurs fortement carénés, avec une petite ca- rene supplémentaire a leur extrémité, en dedans de la prin- cipale. Aphanobius. 58. A. eylindricus. — Cann. Monogr., IV, p. 320. - Montagnes des Carin-Cheba; mai; 1 ex. Déjà rencontré par M. Fea dans d’autres points de la Birmanie. Il differe peu du longithorax Wiedm., du Bengale, auquel il conviendrait peut-étre de le réunir. Agonischius. 59. A. suturalis. — Canp. Monogr., IV, pag. 416. Montagnes des Carin-Cheba; deux exemplaires dont un, ty- pique, et l’autre entiérement noir, variété qui n’a pas encore été mentionnée. 60. A. Feae. —- Canp. Z/at. Birm., (loc. cit., 1888), p. 688. Montagnes des Carin-Cheba; mai-décembre. Une vingtaine d'individus. Cette jolie espéce, déjà trouvée dans le Ténasserim, en avril 1887, a été retrouvée en nombre dans les montagnes ci-dessus. Une remarque a faire a ce propos, c'est que les derniers exem- plaires sont tous d’une taille plus grande que ceux recueillis l'année précédente 4 Thagatà. Dans la grande quantité d’exem- plaires examinés, il n’y a pas, 4 la taille prés, d’autre variation que celle qui porte sur la coloration verte ou bleue des élytres et la dimension plus grande de la tache centrale noire du pro- thorax. 61. A. laetus. — Testaceo-luteus , flavo-pubescens; prothorace antice parum angustato , longitudine latitudini baseos aequali , 788 E. CANDEZE punclato, convexo, medio nigro-plagiato; elytris anguste punctato- striatis, punctis striarum obscuris; subtus concolor. — Long. 6 mill.; lat. 1 '/, mill. Montagnes des Carin-Cheba; mai-décembre; 3 ex. Cette petite espèce jaune, marquée d’une tache noire au milieu du prothorax, se place a la suite du finitimus avec la- quelle elle a quelque ressemblance de forme et de couleur. 62. A. diversus. — Olivaceo-fuscus, nitidus, griseo breviter pi- losulus; prothorace paulo longiore, aequaliter punctato, angulis posticis bicarinatis; elytris punctato-striatis, interstittis punctulatis, subtus rufus seu rufescens; pedibus obscuris, geniculis testaceis. — Long. 8-10 mill.; lat. 11/,-2 mill. | Montagnes des Carin-Cheba; mai-décembre; une trentaine de specimens. Var. totus rufescens seu rufus. Cette espéce varie de couleur allant d’un bronzé obscur a peine métallique au rouge testacé plus ou moins clair, parfois les élytres moins obscures que le prothorax. Les males et les femelles different entre eux de forme et de taille, les premiers sont plus petits, plus atténués en avant et en arriére et ont les antennes plus longues. Voisine du re/igiosus, mais plus étroit. 63. A. conjugatus. — Mger, opacus, dense cervino pilosulus ; prothorace tumido, nigro-maculato; elytris vix visibiliter striatis, interstitiis quinto et septimo nigris; pedibus testaceis. — Long. a mill.;, lat. 12), mall. Montagnes des Carin-Cheba; décembre; 1 ex. Espéce très caractérisée. Sa teinte, dun gris verdatre, est déterminée par la densité de la pubescence qui cache la couleur noire des teguments. Les taches du corselet et les deux lignes -rapprochées, sur les elytres, sont dues à ce que, en ces endroits, la pubescence est noire. Les taches noires du corselet consistent en une centrale sur le disque, divisée en deux par une ligne grise longitudinale, et une macule laterale peu visible. ELATERIDES DE BIRMANIE 789 Elle est voisine du virgatus de Bornéo, chez lequel il y a également des lignes dues 4 une pubescence diversement coloree. 64. A. simplex. — Niger, confertim cervino-grisescente pubescens; antenms rufis; prothorace latitudine parum longiore, subparallelo, converso, aequaliter dense punctato, postice sulcato, angulis posticis longe carinatis; elytris thoracis latitudine , parallelis , punctato- | striatis, interstitiis plants; pedibus rufescentibus.— Long. 8 '/, mall.; lat. 24/, mull. Montagnes des Carin-Cheba; mai-décembre; 2 ex. Aspect d’un Agriotes meticulosus a corselet un peu plus court. Sa couleur est uniformément d’un gris jaunàtre un peu soyeux, couleur die a la densité de la pubescence qui masque entière- ment la teinte noire des téguments. A placer a la suite des obscuripes et cineraceus. ADRASTITES. Gly phonyx. 65. G. correctus. — Latiusculus, niger nitidus, griseo-pubescens; antennis fuscis; prothorace longitudine paulo latiore, apice arcua- tim leviter angustato, convexo, aequaliter punctato , medio postice linea laevi; elytris punciato-striatis , interstittis planis, punctatis ; pedibus luteis. — Long. 5 mill., lat. 11/, mill. Montagnes des Carin-Cheba; mai-décembre; 2 ex. Voisin du brunneus du méme pays, mais moins allongé, le corselet, surtout, rétréci en avant par une courbe réguliére, et non par un coude rendant le bord anguleux non loin du som- met; enfin différent par sa couleur noire et ses pattes jaunes. Silesis. 66. S. semirufus. — Cann. Monogr., IV, p. 462. Rangoon; juin; 2 ex. Déjà cité dans le premier envoi de M. Fea. 790 E. CANDEZE 67. S. Gestroi. — Cann. Elat. Birm., (loc. cit., 1888), p. 689. Montagnes des Carin-Cheba; mai-décembre; 1888, 8 ex. Les individus de ce second envoi sont généralement d’une taille supérieure a celle des précédents, qui ont servi de types. CAMPYLITES. Plectrosternus. 68. P. rufus. — (Latr.) Lac. Genera, IV, p. 228. Rangoon; ju; dodo. Hemiops. 69. H. crassa. — GyLu. ScHonH. Synonym. App. p. 155. Très nombreux exemplaires trouvés dans les monts des Carin, de juin a décembre. Il y a, entre autres, 4 individus de couleur orange et un méme nombre où les élytres ne sont pas striées. Parhemiops. 70. P. palliata. — Canp. Elat. nowv., II, p. 53. Montagnes des Carin-Cheba; mai-décembre; 2 ex. de taille plus grandes que le type, à savoir 13 mill. ; ELATERIDES' DE BIRMANIE 791 RECAPITULATION DES ELATERIDES RECOLTES EN BIRMANIE ET REGIONS VOISINES par M. L. FEA ‘ PENDANT LES ANNEES 1885-1888 Les espéces marquées d’un astérisque ont été signalées ou décrites en décembre 1888. Celles qui en ont deux l’ont été seulement en 1891. Enfin celles qui n’en ont pas se trouvent dans les deux articles consacrés à ce sujet. Adelocera tumulosa ** carinensis ** vicina Lacon * collisus inductus defectus modestus * mixtus _ tostus acervatus pia muticus * acerbus * litigiosus * gypsatus ** furunculosus * propinquus sinensis * sparsus trifasciatus ** hilaris ** subcostatus Meristhus * scobinula * quadripunctatus * pistrinarius t Agraeus Mouhoti Campsosternus * Cantori * sobrinus Alaus #* sordidus * anguis Eryx ‘ Psephus ** cyaneus Elius * ventralis Anathesis laconoides * dPR eK * 792 Melanthoides Feae Pachyderes niger . Monocrepidius monachus longicollis scutulatus vagus centralis - Heteroderes macroderes ornatus oblitus malaisianus brachmana Anchastus nigridorsus luctuosus Castelnaui Drasterius collaris prosternalis Megapenthes bilaesus ligatus hirtus birmanicus: moderatus lugubris junceus dorsalis E. CANDEZE xk Bod ek Melanoxanthus melanocephalus virgatus punctum Arrhaphes minuseulus opacus Hemirrhaphes * notabilis RE hE ** eK Cardiophorus marginalis seminalis tetradicus soricinus vagus contemptus astutus humerosus conductus stolatus javanus addictus vulneratus pallidulus malitiosus Fairmairei Doriae manuleatus rubiginosus fulvivellus Cardiotarsus antennalis Aptopus birmanicus ek 2K Bs *k *E EE E Diploconus coracinus rufulus nutritus ornatus serricornis Melanotus fuscus comatus legatus HE repletus La conicus be veles Se, gobius alburnus hapatesus = ; * He Athous Feae Hemiolimerus Gestroi . Penia Birmanica plagiata fausta ek lutea ' Ludius: hirtellus clavus A we ELATERIDES DE BIRMANIE Aphanobius cylindricus Ludigenus politus minor Agonischius mirus suturalis Feae laetus diversus conjugatus simplex Glyphonyx brunneus correctus Silesis rufus semirufus semicastaneus Gestroi Plectrosternus rufus Hemiops crassa Parhemiops palliata — 793 Description de deux Coléoptéres hétéroméres du nord de l'Afrique, par L. BEDEL 1. Omophlus (Heliotaurus) Brisouti, n. sp. Oblongus, niger, subtus griseo pubens; antennis longis, arti culo tertio quarto via, longiore; pronoto transverso, rubro, nitidis- simo, disperse ac tenuissime punctulato, leviter pubescente ; elytris, laete virescentibus, pube tenui appressa, grisea; abdomine rubro ; pedibus nigris, tibis apice rufescentibus, tarsis rufis. Long. 81/, mill. Oblong, noir. Téte a ponctuation très nette et assez forte. Antennes longues, atteignant au moins le tiers postérieur des élytres; 3° article a peine plus long que le 4°; articles moyens légérement anguleux au còté externe; derniers articles longs. | Pronotum rouge, transversal; còtés faiblement curvilignes; angles _ arrondis; pourtour. marginé; surface très brillante, garnie sur toute son étendue de points espacés, très fins; pubescence gri- sàtre très légére, couchée. Elytres plus larges que le prothorax, - d’un vert bleuàtre assez clair; stries ponctuées assez fortes; interstries 4 ponctuation serrée, assez rude; surface couverte d'un duvet grisàtre très fin et complètement ras, peu apparent; épipleures prolongés jusqu’au tournant apical de l’élytre, mais extrémement étroits dés le niveau du premier segment ventral. Dessous du corps et pattes a pubescence grisatre, courte et ESPECES NOUVELLES DU GENRE OMOPHLUS 795 complètement rase. Abdomen rouge. Pattes noires; tibias a sommet roussatre, tarses roux. yg’. 6® segment ventral excavé; 5° segment Avec une impres- sion lisse 4 son bord postérieur. Ongles des tarses antérieurs égaux, l’interne pourvu en dessous, 4 la base, d’un lobe den- tiforme court. Algérie: forét de l’Edough, 4 Bugeaud, prés Bone, juillet 1886 (Ch. Brisout de Barneville!) deux exemplaires. 2. Omophlus (Heliotaurus) Doriae, n. sp. Oblongus, niger, subtus brevissime pubens, antennis longis, crassiusculis, articulo tertio quartoque longitudine paribus; pronoto transverso, nitido, disperse punctulato ; elytris nigro-virescentibus , pube tenuissima appressa; abdomine rufo; pedibus piceis, tibuis dilutioribus, tarsis rufis. vg Long. 10 mall. Oblong, noir. Téte a ponctuation' assez forte et serrée en arriére; menton garni de poils gris. Antennes assez -robustes, mais trés longues, atteignant au moins le tiers postérieur des élytres; 3° et 4° articles d’égale longueur, obconiques; derniers articles allongés, surtout le 11°. Pronotum noir, transversal ; còtes faiblement curvilignes; angles arrondis; pourtour marginé; surface glabre, trés brillante, a ponctuation assez fine et peu serrée sur le disque, plus forte latéralement. Elytres plus larges que le prothorax, légérement déprimés sur le dos, médiocre- ment luisants, vert noiràtre; stries ponctuées peu profondes; interstries densement ponctués; surface couverte d’un duvet complétement ras, très fin et peu apparent; épipleures pro- longés jusqu’au tournant apical de l’élytre, mais trés étroits dés le niveau des premiers segments ventraux. Pubescence grisàtre sur le sternum, roussàtre sur l’abdomen; ce dernier tout roux. Pattes noiràtres, tibias bruns ou roussàtres, tarses roux. 7. 6° segment ventral excavé. Tarses antérieurs a 5° article taillé obliquement vers la base, en dedans; ongles égaux, l’in- terne pourvu en dessous, d’un appendice égal aux deux tiers de l’ongle. > coloration, par ni pubescence n VIAGGIO DI LAMBERTO LORIA NELLA PAPUASIA ORIENTALE TL! | COLLEZIONI ORNITOLOGICHE : DESCRITTE DA i TOMMASO SALVADORI NOTA TERZA. UCCELLI DELLA NUOVA GUINEA MERIDIONALE - ORIENTALE E DELLE ISOLE D’ ENTRECASTEAUX. Il Dott. Lamberto Loria, tornato recentemente in patria, ha riportato dalle sue esplorazioni nella sottoregione Papuana orien- tale una terza collezione ornitologica, che la Direzione del Museo Civico di Genova ha voluto nuovamente affidare a me affinchè ne facessi soggetto di studio. Essa consta di 378 esemplari ap- partenenti a 117 specie e fu fatta, dal 17 Novembre 1889 al 7 Settembre 1890, in parecchi luoghi della Nuova Guinea meri- dionale-orientale ed in parecchie isole del gruppo di D’ Entre- casteaux ; e siccome la fauna di queste isole ha caratteri speciali, pei quali essa si distingue da quella della Nuova Guinea, perciò mi propongo di trattare degli Uccelli della Nuova Guinea sepa- ratamente da quelli delle Isole D’ Entrecasteaux. Gli Uccelli della Nuova Guinea, in numero di 318, apparte- nenti a 104 specie, sono stati raccolti per la massima parte. lungo il Kemp. Weltch, fiume ad oriente di Port Moresby ; pochi sono di Port Moresby e di Kapa- Kapa, villaggio in riva al mare, circa a 30 miglia ad oriente di Port Moresby; un solo . esemplare del Sawropatis gaudichaudi è dell’ Isola Heath, vicino al China Strait e finalmente pochi sono di Bara-Bara, villaggio 798 T. SALVADORI sulla costa della Baia Milne, e dell’ Isola Killerton, situata di faccia a questo villaggio. i Il Loria m’ ha dato alcune indicazioni, che qui riferisco, rela- tive ai luoghi lungo il Kemp Weltch, nei quali egli si fermò e fece collezioni e che sono segnati sui cartellini degli uccelli raccolti; quei luoghi sono compresi fra Kalo, alla foce di detto fiume, e Bujakori, villaggio situato nell’interno, a circa 700 metri di altezza, sopra un monte, in cima al quale è posto il villaggio Uale o Quaile. I luoghi seguenti sono collocati fra quei due punti estremi: Wazkunina, villaggio sul Kemp Weltch, a circa 12, o 14 miglia da Kalo, Delo, stazione sulle sponde del Kemp Weltch a 8, o 10 miglia al Nord di Wazkunina; Iyibirei, altro villaggio sulle sponde del Kemp Weltch, quasi alla base del monte sul quale è posto Bujakori; Tapolo presso Igibirei; Kelesi, Kunirira (presso il torrente Sayers) e Garadobu, tre stazioni sul Kemp Weltch fra /gibirei e Dilo, e finalmente Tuajagoro vicino a Bujakori. Nessuna delle specie di uccelli della Nuova Guinea studiate in questo Catalogo è inedita, ma parecchie non erano state in- viate prima dai naturalisti italiani, quali il singolare Machae- rorhamphus alcinus, la Hieracidea orientalis, la Tanysiptera danae, la Pachycephala dubia, la Melanocharis bicolor, la Munia grandis, di cui finora si conosceva un solo esemplare, la Ot diphaps cervicalis ed altre. Hanno poi importanza speciale per diversi rispetti il Circus spilothorax, il Machaerorhynchus xan- thogenys, la Rhectes brunneiceps, la Munia tristissima, la Carpo- phaga rubiensis e qualche altra. Nelle Isole D’Entrecasteaux furono raccolti 60 uccelli, dei quali uno nell’ Isola Woodlark e gli altri nelle isole Fergusson e Goode- nough; essi appartengono a 18 specie, parecchie delle quali rare nelle collezioni ed alcune recentemente descritte; tra esse sono notevoli la Pachycephala fortis, che forse non è della Nuova Guinea, come si era creduto, la Hermotimia christianae, la My- zomela forbesi, della quale non si conosceva la femmina, la sin- golare Manucodia comriei, la Phonygama thomsoni, di cui il gio- vane non era ancora conosciuto, e la Paradisea decora. a si VIAGGIO DI L. LORIA — UCCELLI 799 Durante lo studio di questa nuova collezione il Loria è ripartito per la Papuasia, ove si propone di terminare le sue esplorazioni con quella degli alti monti della Nuova Guinea orientale, e probabilmente dei Monti Owen Stanley, e noi possiamo essere sicuri che, se egli riuscirà nell’ ardua impresa, i risultamenti ornitologici compenseranno largamente le sue fa- tiche; di questa cosa ci sono arra le belle scoperte fatte su quei monti durante la recente spedizione del Mac Gregor; tra esse è notevolissima quella di un nuovo genere della famiglia dei Paradiseidi, cui è stato dato il nome Cnemophilus. Excelsior! deve essere la impresa del nostro viaggiatore. Torino, Museo Zoologico, Aprile 1891. UCCELLI DELLA NUOVA GUINEA MERIDIONALE - ORIENTALE E DELLE ISOLE HEATH E KILLERTON. 1. Pandion leucocephalus, Gounp. Pandion leucocephalus, Salvad., Orn. Pap. e Mol. I, p. 11. — Id., Mem. R. Ac. Sc. Tor. (2) X, p. 139. a (794) Q. Isola Killerton 29 Gennaio 1890. « Iride gialla; becco nero; piedi grigio chiaro » (Loria). 2. Machaerorhamphus alcinus, WesrERrM. Machaerorhamphus alcinus, Salvad., Orn. I, p. 25. — Id., Mem. etc. p. 140. a (842) 7? Kalo 3 Giugno 1890. « Iride giallo arancio; becco nero; piedi giallo paglia verdognolo. Si nutre di pesci. Nome volgare Kino » (Loria). Esemplare adulto in abito perfetto. Questa specie non era stata trovata dai precedenti naturalisti italiani. via; oh IL LA ho ap I ST SPR Aer SERIALI IRE ~, di " ts VO si ni, x Ph les REA La a 800 T. SALVADORI 3. Baza reinwardti (M. & S.). | Baza reinwardti, Salvad., Orn. I, p. 26. — Id., Mem. etc. p. 140. «a (850) 7. Waikunina 14 Giugno 1890. « Iride gialla; becco e piedi grigi. Si nutre di locuste. Nome volgare Vito » (Loria). 4. Hieracidea orientalis (Scaea.). | Hieracidea orientalis, Salvad., Orn. I, p. 39. — Id., Mem. etc, p. 143. a (1065) 2. Port Moresby 29 Aprile 1890. dA « Iride marrone; becco scuro corneo, colla base inferiormente e colla cera grigio celeste; piedi grigio scuro verdognolo. Si nutre di lucertole e piccoli uccelli » (Loria). Esemplare adulto in abito perfetto. Questa specie non era stata raccolta dai precedenti naturalisti italiani. 5. Urospizias poliocephalus (G. R. Gr.). Urospizias poliocephalus, Salvad., Orn. I, p. 45. a (1137) 9. Bujakori (cirea 700 metri) 28 Agosto 1890. « Iride marrone; becco nero; cera, pelle nuda intorno agli occhi e piedi rosso vivo. Si nutre di ortotteri » (Loria). Esemplare adulto in abito perfetto. 6. Circus spilothorax, SaLvap. et D’Ats. Circus spilothorax, Salvad., Orn., I, p. 71. — Id., Mem. etc. P.. 149. a. Esemplare adulto senza cartellino e quindi d’ incerta loca- lità. Esso è similissimo al tipo, ma la tinta nera delle parti superiori e delle macchie sulla gola e sul petto è meno cupa. L’ esemplare suddetto è il secondo che si conosca. 7. Microglossus aterrimus (Gx.). . Microglossus aterrimus, Salvad., Orn. I, p. 107. — Id.; Mem. ete. p. 156. — Id., Ann. Mus. Civ. Gen. antea. p. 557. a (1135) — Bujakori 28 Agosto 1590. « Iride marrone; becco nero- grigiastro; piedi neri. Si es di frutta e di semi » (Loria). + “att VIAGGIO DI L. LORIA — UCCELLI 801 8. Cyclopsittacus suavissimus, Scrat. Cyclopsittacus suavissimus, Salvad., Orn. I, p. 165. — Id., Mem. etc. p- 162. Tredici esemplari. @ (993) g. Bujakori 14 Agosto 1890. — 5 (1001) 7. Bujakori 15 Ago- sto 1890. — c (1029) «. Bujakori 23 Agosto 1890. — d (1044) ¥. Bujakori . 27 Agosto 1890. — e (1045) 7. Bujakori 27 Agosto 1890. — f (1171) ¢. . Bujakori 30 Agosto 1890. — g (982) [®]. Igibirei 10 Agosto 1890. — h (994) 2. Bujakori 14 Agosto 1890. — è (1000) 9. Bujakori 15 Agosto 1890. — j (1033) 9. Bujakori 23 Agosto 1890. — J (1036) Bujakori 26 Agosto 1890. — m (1136) [Y7]. Bujakori 28 Agosto 1890. — n ee [2]. Bujakori 28 Agosto 1890. « Iride marrone; becco nero colla mandibola inferiormente Sui piedi grigio verdastri. Si nutre di semi e frutta. Nome volgare Ilititî » (Loria). I tre esemplari segnati col sesso chiuso tra parentesi sono indicati come maschi, ma hanno l'abito delle femmine e credo che siano tali. 9. Geoffroyus aruensis (G. R. Gr.). Geoffroyus aruensis, Salvad., Orn. I, p. 175. — Id., Mem. etc. P. 173. — Id., antea, p. 548. a (901) 7. Igibirei 24 Luglio 1890. — 6 (1004) ~. Bujakori 15 Ago- sto 1890. « Iride giallo, o giallo limone, con cerchio interno verde sudicio ; becco rosso corallo coll’ apice giallastro e colla mandibola inferiore di color corno scuro; piedi grigio giallastri, o grigio sudicio. Nome volgare T'igori » (Loria). 10. Lorius erythrothorax , Sarvap. Lorius erythrothorax, Salvad., Orn. 1, p. 230. — Id., Mem. etc. p. 167. a (934). 9. Kunirira (Torrente Sayers) 1 Agosto 1890. — 3 (1005) Buja- kori 15 Agosto 1890. — c (1006) Bujakori 15 Agosto 1890. — d (1021) g. Bujakori 20 Agosto 1890. — e (1022) e. Bujakori 20 Agosto 1890. _« Iride gialla; becco rosso corallo, o rosso giallastro coll’ apice giallo chiaro; piedi neri. Si nutre di frutta. Nome volgare Viri » (Loria). Le femmine non differiscono sensibilmente dal maschio. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (15 Giugno 1891) bl 802 T. SALVADORI ll. Chalcopsittacus chloropterus, SALvaD. Chalcopsittacus scintillatus, part., Salvad., Orn. I, p. 274. Chalcopsittacus chloropterus, Salvad., Mem. etc. p. 171. a (841) 7. Kalo 2 Giugno 1890. — 6 (1012) 7. Bujakori 16 Agosto 1890. « Iride rosso mattone; becco arancio, o giallo verdastro; piedi grigio plumbeo scuro. Si nutre di semi. Nome volgare Kikipae » (Loria). Ambedue gli esemplari hanno le cuopritrici inferiori delle ali per la massima parte verdi. Il primo ha il becco anormale. 12. Trichoglossus massena, Bp. Trichoglossus massena, Salvad., Orn. I, p. 288. — Id., Mem. etc. p. 172. — Id., antea, p. 559. a (807) 9. Bara - Bara 31 Gennaio 1890. « Iride giallo-rossastro; becco rosso corallo coll’ apice giallo; piedi grigio corneo » (Loria). 13. Coriphilus subplacens (Scrar.). Coriphilus subplacens, Salvad., Orn. I, p. 310. — Id., Mem. etc. p. 74. a (1018) 7. Bujakori 19 Agosto 1890. — 6 (1037) Bujakori 26 Agosto ‘1890. — c (1038) 7. Bujakori 26 Agosto 1890. « Iride giallo arancio, o giallo zolfo ; becco rosso corallo coll’ apice scuro corneo; piedi rosso corallo chiaro » (Lorza). 14. Lamprococeyx plagosus (Latz.). Lamprococeyx plagosus, Salvad., Orn. I, p. 347. — Id., Mem. etc. p. 177. a (872) g. Igibirei 15 Luglio 1890. « Iride grigio bluastro, con cerchio interno giallo pallido ; becco nero; piedi nero verdastro » (Lorza). 15. Caliechthrus leucolophus (Mu.t.). Caliechthrus leucolophus, Salvad., Orn. I, p. 358. —Id., Mem. etc. p. 179. a (1046) 7. Bujakori 22 Agosto 1890. « Iride marrone scuro; becco e piedi neri » (Loria). Questo esemplare è adulto e non ha traccia di fascie bianche sulle cuopritrici inferiori delle ali, la quale cosa si osserva anche in taluni esemplari della Nuova Guinea settentrionale occidentale. li VIAGGIO DI L. LORIA - UCCELLI 803 16. Polophilus nigricans, Satyap. Polophilus nigricans, Salvad., Orn. I, p. 390. — Id., antea, p. 559. a (899) $. Igibirei 23 Luglio 1890. « Iride rosso cremisi seuro; becco grigio scurissimo; piedi grigio azzu- rognolo. Nome volgare Kunama » (Loria). b (1066) 7. Port Moresby 27 Aprile 1890. « Iride marrone chiaro; beeco color di corno colla mandibola più chiara; piedi grigio plumbeo. Si nutre di cavallette. Nome volgare Cunamaco » (Loria). Esemplari in abito imperfetto. 17. Merops ornatus, Lars. Merops ornatus, Salvad., Orn. I, p. 401. — Id., Mem. etc. p. 180. — Td., antea, p. 560. a (966) — Igibirei 5 Agosto 1890. — è (1009) Bujakori 15 Agosto 1890. — c (1069) Port Moresby 27 Aprile 1890. — d (1070) 9. Port Moresby 25 Aprile 1890. si « Iride rosso lacca; becco nero; piedi grigio corneo. Si nutre d’insetti » (Loria). 18. Aleyone lessoni, Cass. Aleyone lessoni, Salvad., Orn. I, p. 410. — Id., Mem. etc. p. 181. a (772) 9. Bara- Bara 1 Febbraio 1890. — 6 (806) <. Bara - Bara 31 Gennaio 1890. > « Iride rosso mattone; becco nero (coll’ apice bianchiccio); piedi giallo arancio, o rosso corallo » (Loria). e (941) y. Kunirira (Torr. Sayers) 1 Agosto 1890. « Becco nero; piedi rosso scarlatto » (Loria). 19. Tanysiptera microrhyncha, SHARP. Tanysiptera galatea, part., Salvad., Orn. I, p. 438. Tanysiptera microrhyncha, Salvad., Mem. etc. p. 182. Sei esemplari. a (869) 7 ad. Dilo 30 Giugno 1890. « Iride bruno scuro; becco scarlatto; piedi giallo (!) sudicio. Si nutre d’ insetti. Nome volgare Waname » (Loria). 804 T. SALVADORI b (933) 7 ad. Kunirira (Torr. Sayers) 1 Agosto 1890. — c (963) Y ad. Igibirei 5 Agosto 1890. — d (1051) ® ad. Igibirei 12 Agosto 1890. « Iride marrone; becco rosso; piedi verde oliva, o giallo verdastro. Nomi volgari Tohort, Toru, Tore » (Loria). e (935) 7 juv. Kunirira (Torr. Sayers) 1 Agosto 1890). « Iride scarlatto; becco nero colla mandibola inferiore nera; piedi verde oliva » (Loria). i f (936) 9 juv. Kunirira (Torr. Sayers) 1 Agosto 1890. « Iride scarlatto; becco nero; piedi verde oliva » (Loria) Gli ultimi due esemplari sono giovani; hanno le parti supe- riori brune e soltanto il pileo tinto di azzurro. 20. Tanysiptera salwadoriana, Ramsay. Tanysiptera salvadoriana, Salvad., Orn. I, p. 453. — Id., Mem. etc. p. 183. a (923) g. Igibirei 30 Luglio 1890. — è (964) 9. Igibirei 5 Agosto 1890. — c (965) y. Igibirei 5 Agosto 1890. — d (989) 9. Igibirei 13 Agosto 1890. — e (1044) 7. Bujakori 27 Agosto 1890. « Iride marrone scuro, o grigiastro; becco rosso; piedi rosso giallastro. Si nutre d’ insetti. Nome volgare Tohori » (Loria). Esemplari adulti; il primo ha la macchia nel mezzo del dorso bianca, mentre negli altri essa è fulva. 21. Tanysiptera danae, SHARPE. Tanysiptera danae, Salvad., Orn. IMI, p. 523. — Id., Mem. etc. p. 183. Dieci esemplari. a (881) 7. Igibirei 18 Luglio 1890. — 5 (978) ®. Tuajagoro 10 Agosto 1890. — e (990) 7. Bujakori 13 Agosto 1890. — d (991) 7. Bujakori 13 Agosto 1890. — e (997) g. Bujakori 14 Agosto 1890. — Y (999) 7. Buja- kori 14 Agosto 1890. — g (1023) 7. Bujakori 20 Agosto 1890. — h (1175) 9. Bujakori 2 Settembre 1890. — è (1181) 9. Bujakori 2 Settembre 1890. — j (1180) 7? Bujakori 2 Settembre 1890. « Iride marrone; becco rosso; piedi rossi, rossi giallastri, color salmone, neri (!). Si nutre d’ insetti. Nomi volgari Tohori, Labo-labo » (Loria). L’ultimo esemplare, non al tutto adulto, differisce dagli altri per avere le parti inferiori di color cannella con lieve tinta rossa sul petto e lungo il mezzo dell’ addome. Specie non raccolta prima d’ora dai naturalisti italiani. PRIN I A PI LI ce SV AE TRE VEE Suk cot yg VIAGGIO DI L. LORIA — UCCELLI 805 22. Syma torotoro, Less. Syma torotoro, Salvad., Orn. I, p. 482. — Id., Mem. etc. p. 187. — Id., antea, p. 561. a (805) 7. Bara-Bara 31 Gennaio 1890. « Becco giallo col culmine nero » (Lorza). b (851) — Waikunina 14 Giugno 1890. — c (922) [9]. Igibirei 30 Lu- glio 1890. — d (1149) 9. Bujakori 29 Agosto 1390. « Iride marrone e grigia; becco giallo; piedi gialli, o giallo arancione. Si nutre d’ insetti. Nome volgare Koapiro, Waikunina » (Loria). | Il primo esemplare ha la metà apicale del culmine del becco nera; il terzo (c) è indicato come femmina, ma dovrebbe essere un maschio, non avendo la grande macchia nera sul vertice. 23. Sauromarptis gaudichaudi (Q. & G.). Sauromarptis gaudichaudi, Salvad., Orn. I, p. 487. — Id., Mem. etc. p. 187. — Id., antea, p. 562. ; a (715) 7 juv. Isola Heath, Samarai, 17 Novembre 1889. « Iride nera; becco nero coll’ apice bianco; piedi verdi, e dita azzurre (!) > (Loria). Esemplare giovanissimo colla coda azzurra superiormente. b (932) 7. Kunirira, Torr. Sayers, 1 Agosto 1890. i « Iride marrone scuro; becco bianco verdastro superiormente e bianco inferiormente; piedi verdi olivastri » (Loria). Questo esemplare è indicato come maschio, ma ha la coda di color castagno. 4. Melidora macrorhina (Lzss.). Melidora macrorhbhina, Salvad., Orn. I, p. 500. — Id., Mem. etc. p. 188. a (859) 9. Waikunina 19 Giugno 1890. « Iride bruna; becco grigio; piedi verde chiaro. Nome volgare Kororo » (Loria). i | & (909) — Igibirei 25 Luglio 1890. « Iride marrone chiaro; mandibola superiore nera, inferiore giallo -ver- dastra; piedi giallo verdastri. Nome volgare Chiochechero » (Loria). rd 806 T. SALVADORI 2. Eurystomus crassirostris, Scrat. hurystomus crassirostris, Salvad., Orn. I, p. 510. — Id., Mem. etc. p. 188. — Id., antea, p. 563. a (853) @. Waikunina 15 Giugno 1890. — 6 (866) 7. Waikunina 21 Giugno 1890. — c (900) 9. Igibirei 23 Luglio 1890. — d (929) 7. Igi- birei 31 Luglio 1890. — e (1133) @. Bujakori 28 Agosto 1890. « Iride marrone, rosso, rosso lacca; becco rosso, rosso col culmine scuro corneo, rosso inferiormente, nero superiormente; piedi rossi. Nomi volgari Amara, Waikunina, Ganamo, Bujakori » (Loria). 26. Aegotheles bennetti, S. & D’A. Aegotheles bennetti, Salvad., Orn. I, p. 525. a (860) 7. Waikunina 19 Giugno 1890. _ « Tride rosso scuro; becco marrone; piedi carnicini » (Loria). b (970) 7. Igibirei 9 Agosto 1890. « Iride marrone chiaro; becco marrone chiaro colla mandibola bianca; piedi bianchi con talloni neri. Si nutre d’insetti. Il cacciatore che mi ha recato questo uccello asserisce di averlo ucciso mentre covava > (Loria). 27. Caprimulgus macrurus, Horsr. CIS macrurus, Salvad., Orn. I, p. 528. — Id., Mem. etc. p. 190. a. (1049) 9. Igibirei 12 Agosto 1890. — 5 (1050) 7. Igibirei 12 Ago- sto 1890. « Iride marrone; becco corneo scuro; piedi color di corno chiaro. Nome indigeno Toru » (Loria). i La femmina differisce dal maschio per avere le macchie bian- | chiccie all’ apice delle due timoniere esterne di ciascun lato più ristrette. 28. Macropteryx mystacea (Less.). Macropteryx mystacea, Salvad., Orn. p. 537. — Id., Mem. etc. p. 191. a (968) @. Igibirei 7 Agosto 1890. — 5 (980) 7. Igibirei 10 Agosto 1890. « Iride marrone; becco e piedi neri » (Loria). 29. Collocalia fuciphaga (Tutns.). Collocalia fuciphaga, Salvad,, Orn. I, p. 544. — Id., Mem. etc. p. 191. a (967) 9. Igibirei 6 Agosto 1390. « Iride marrone scuro; becco nero; piedi marrone colle dita nere » (Loria). VIAGGIO DI L. LORIA — UCCELLI 807 30. Hirundo javanica, Sparen. Hirundo javanica, Salvad., Orn. II, p. 3. — Id., Mem. etc. p. 195. a (1068) ¢. Port Moresby 25 Aprile 1890. — 6 (1071) #. Port Moresby 26 Aprile 1890. « Iride marrone; becco e piedi neri. Si nutre d’ insetti » (Loria). 31. Peltops blainvillei (L. et G.). Peltops blainvillei, Salvad., Orn. II, p. 8. — Id., Mem. etc. p. 195. a (822) g. Igibirei 18 Luglio 1890. — 6 (886) 7. Igibirei 19 Luglio 1890. | — c (992) J. Bujakori 14 Agosto 1890. — d (1015) ~. Bujakori 18 Ago- sto 1890. « Iride color carminio; becco e piedi neri. Si nutre d’insetti. Nome vol- gare Teteva » (Loria). 32. Monarcha melanopsis (Viet). Monarcha melanopsis, Salvad., Orn. II, p. 16. — Id., Mem. etc. p. 198. — Id., antea, p. 565. — a (914) 2. Igibirei 27 Luglio 1890. — è (1053) 7. Igibirei 12 Agosto 1890. i « Iride grigio marrone, o marrone chiaro; becco nero superiormente, gri- giastro inferiormente, o grigio plumbeo colla mandibola giallastra alla base; piedi grigio celestognoli. Nome volgare Tiburt » (Loria). 33. Monarcha guttulatus (Garn.). Monarcha guttulatus, Salvad., Orn. II, p. 22. — Id., Mem. etc. p. 198. — Id., antea, p. 565. ‘@ (1019) 2. Bujakori 19 Agosto 1890. « Becco e piedi corneo grigiastro » (Loria). Due serie di macchie sulle ali, una all’ apice delle medie e l’ altra all’ apice. delle grandi cuopritrici. 84. Monarcha aruensis, Satvap. Monarcha aruensis, Salvad., Orn. II, p. 40. — Id., Mem. etc. p. 201. a (868) Waikunina 21 Giugno 1890. — 4 (971) 7. Tuajagoro 10 Ago- sto 1890. — ce (885) 9. Igibirei 18 Luglio 1890. — d (887) 9. Igibirei 19 Luglio 1890. — e (946) [7]. Kunirira 1 Agosto 1890. ~ 808 T. SALVADORI « Iride bruna scura, marrone, marrone grigiastro, rossa (!); becco nero azzurrognolo, grigio lavagna, giallo coll’ estremità nera; piedi grigio chiari, neri, grigio lavagna. Nome volgare Labo- Labo » (Loria). | I maschi somigliano in tutto ad un altro del Fiume Fly, da me attribuito al M. aruensis. 35. Arses orientalis, SALVAD. Arses orientalis, Salvad., Ann. Mus. Civ. Gen. antea, p. 566. a (848) 7. Waikunina 13 Giugno 1890. — 6 (868) 7. Waikunina 24 Giugno 1890. « Iride bruna; cerchio di pelle nuda perioculare azzurro; becco nero colla base volgente al grigio chiaro; piedi nero grigiastri » (Loria). c (947) [7]. Kunirira, Torrente Sayers 1 Agosto 1890). « Iride rosa (!); becco giallo coll’ estremità nera; piedi color lavagna » (Loria). Credo che l’ultimo esemplare sia una femmina e che per er- rore sia stato indicato come maschio; esso è simile alle femmine tipiche di questa specie. 36. Sauloprocta melaleuca (Q. et G.). Sauloprocta melaleuca, Salvad., Orn. II, p. 48. — Id., Mem. nie p 203. — Id., antea, p. su a (1063) 4. Igibirei 14 Agosto 1890. « Iride marrone; becco e piedi neri. Si nutre d’insetti » (Loria). 37. Rhipidura ta cenRotchoraz S. Mic. Rbipidura threnothorax, Salvad., Orn. II, p. 54; II, p. 531. — Id., Mem. etc. p. 203. — Id., antea, p. 567. 4 (940) Kunirira. Torrente Sayers, 1 Agosto 1890. « Becco nero colla mandibola grigia; piedi neri » (Loria). È) 38. Myiagra plumbea, V. et H. Myiagra plumbea, Salvad., Orn. II, p. 74. — Id., Mem. etc. p. 206. — Id., antea, p. 567. a (836) 7. Port Moresby 28 Aprile 1890. — 3 (834) [7]. Port Moresby | 29 Aprile 1890. VIAGGIO DI L. LORIA - UCCELLI «809 > Iride marrone; becco corneo colla base della mandibola inferiore più chiara; piedi grigio corneo. Si nutre d’ insetti » (Loria). Il secondo esemplare è nell’ abito proprio delle femmine. 39. Poecilodryas pulverulenta (S. Mitz.). Poecilodryas pulverulenta, Salvad., Orn. JI, p. 88. — Id., Mem. etc. p. 208. a (182) Q. Isola Killerton 28 Gennaio 1890. « Iride marrone; becco e piedi grigio scuro » (Loria). 40. Microeea fiavovirescens, G. R. Gr. Miicroeca flavovirescens, Salvad., Orn. II, p. 92. — Id., Mem. etc. p. 209. a (774) 9 juv. Bara- Bara 1 Febbraio 1890. — 6 (911) g. Igibirei 25 Luglio 1890. — e (920) 7. Igibirei 29 Luglio 1890. — d (1052) g. Igi- birei 12 Agosto 1890. « Iride marrone; becco colla mandibola superiore nera, e colla inferiore grigio rossastra, o giallo arancio; piedi carnicini, gialli, rossi grigiastri. Si nutre d’insetti. Nome volgare Dugusuru, Igibirei » (Loria). 41. Microeca flaviventris, SALVAD. Microeca flaviventris, Salvad., Orn. II, p. 93. — Id., Mem. etc. p. 209. a (918) 7. Igibirei 29 Luglio 1890. « Iride grigio marrone; becco e piedi neri » (Loria). 42. Gerygone chrysogaster, G. R. Gr. Gerygone chrysogaster, Salvad., Orn. II. p. 97. — Id., Mem. etc. p. 211. a (917) g. Igibirei 28 Luglio 1890. « Iride rosso lacca; becco nero; piedi grigi » (Loria). 4}. Machaerorhynchus xanthogenys, G. R. Gr. Machaerorhynchus xanthogenys, Salvad.. Orn. II, p. 107. — Id., Mem. etc. p. 212. a (880) <. Igibirei 17 Luglio 1890. — 6 (888) Q. Igibirei 19 Luglio 1888. — c (997) 7. Bujakori 14 Agosto 1888. « Iride marrone; becco nero coll’ apice grigio; piedi neri, o nero grigia- stri. Si nutre d’ insetti. Nome volgare Labo- Labo, Bujakori » Loria. 810 T. SALVADORI Gli esemplari suddetti sono simili ad altri del Fiume Fly e delle Isole Aru, la quale cosa è importante, siccome la esatta determinazione degli esemplari della Nuova Guinea meridionale- orientale, dal Ramsay attribuiti al M. flaviventer, Gould, d’Au- stralia, era rimasta finora alquanto incerta. 44. Todopsis coronata, Goup. Todopsis coronata, Salvad., Orn. II, p. 119. — Id., Mem. etc. p. 213. a (878) 9. Igibirei 15 Luglio 1890. « Iride marrone rossastro; becco nero coll’ apice chiaro; piedi giallo pal- lido » (Loria). Attribuisco l'esemplare suddetto alla 7. coronata, anziché alla T. wallacei, per avere esso le macchie azzurre all’ apice delle piume del pileo piuttosto tondeggianti e non acuminate; ma il valore specifico delle due forme non è bene accertato. 45. Malurus alboscapulatus, Mever. Malurus alboscapulatus, Salvad., Orn. II, p. 119. — Id., Mem. etc. p. 213. — Id., antea, p. 566. : a (1048) dg» Igibirei 12 Agosto 1890 — 5 (1047) 9. (?) Igibirei 12 A- gosto 1890. « Iride marrone; becco nero; piedi oe SO Nome volgare Toro Keroro » (Loria). La supposta femmina differisce dal maschio per essere piu piccola, pel nero delle piume meno cupo, non vellutato e senza riflessi azzurri, e per le remiganti brune e non nere; forse è un maschio giovane. 46. Gravealus axillaris, SALVAD. Graucalus axillaris, Salvad., Orn. II, p. 138, — Id., Mem. etc. p. 235. Dodici esemplari. §. Maschi in abito perfetto colle parti inferiori di color plumbeo uniforme. a (1128) [9 ?] ad. Bujakori 28 Agosto 1890. — 6 (1153) 7 ad. Bujakori 29 Agosto 1890. — e (1167) 7 ad. Bujakori 30 Agosto 1890. — d (1184) g ad. Bujakori 2 Agosto 1890. VIAGGIO DI L. LORIA — UCCELLI 811 $. Maschio in abito di transizione con traccie di fascie trasver- sali nericcie e bianchiccie sulle parti inferiori, residui dell’ abito giovanile. 4 (1154) . Bujakori 29 Agosto 1890. §. Femmine in abito perfetto col petto e coll’ addome con numerose e strette fascie trasversali bianche e plumbee, o nero- plumbee. f (1028) 2. Bujakori 23 Agosto 1890. — g (1168) Bujakori 30 Agosto 1890. — h (1179) 2. Bujakori 2 Settembre 1890. §. Esemplari in abito imperfetto simili alle femmine, ma con traccie di fascie trasversali chiare sulla parte anteriore del collo ed in alcuni fino sul mento. 2 (1166) ¥. Bujakori 30 Agosto 1390. — 7 (1151) 9. Bujakori 29 Ago- sto 1890. —- J (1165) Bujakori 30 Agosto 1890. — m (1182) 9? Bujakori 2 Settembre 1890. « Iride giallo zolfo, becco e piedi neri. Si nutre di semi e di frutta » (Loria). 47. Edoliisoma melas (S. Mt.) Eidoliisoma melas, Salvad., Orn. II, p. 143. — Id., Mem. etc. p. 216. — Id., antea, p. 570. a (1162) 9. Bujakori 30 Agosto 1890. « Iride marrone; becco e piedi neri. Si nutre di semi » (Loria). 48. Edoliisoma sp. a (1042) Bujakori 26 Agosto 1390. Esemplare adulto, apparentemente un maschio in abito per- fetto, di color plumbeo azzurrognolo, colle remiganti secondarie marginate del colore del dorso, colle redini, coi lati della testa e colla gola neri, e che sembra riferibile al gruppo che com- prende l’Edolisoma meyeri di Mysori e VE. neglectum di Mafor. — b (1127) 4. Bujakori 28 Agosto 1890. « Iride giallo zolfo; becco e piedi neri. Si nutre di frutta » (Loria). Esemplare in abito quasi perfetto somigliante al precedente, ma soltanto colle redini e colle piume auricolari nereggianti ; 812 T. SALVADORI | a la gola non é nera, ma di un plumbeo un poco piu scuro del resto delle parti inferiori; le cuopritrici inferiori di un grigio plumbeo più chiaro che non nel primo esemplare e la parte interna del vessillo interno delle remiganti di un bianco leg- germente isabellino. e (1142) 7. Bujakori 28 Agosto 1890. « Iride marrone; becco e piedi neri » (Loria). Esemplare in abito non ancora perfetto, un poco più piccolo dei precedenti, colle cuopritrici inferiori delle ali di colore isa- bellino variegato di grigio e colla parte interna del vessillo in- terno delle remiganti decisamente bianco - isabellino. E probabile che i tre esemplari sopra menzionati apparten- gano ad una medesima specie, che non riesco a caratterizzare. per mancanza di un sufficiente numero di esemplari. Il primo esemplare , in abito perfetto, ha grandissima, somi- glianza col maschio dell’Edoliisoma meyeri di Mysori nella Baia del Geelwinck, ma esso, come anche gli altri due esemplari, ha il colorito plumbeo azzurrognolo un poco più chiaro, e non è probabile che appartenga alla medesima specie. Converrà attendere l’invio di esemplari di sesso femminile per poter identificare la specie cui gli esemplari di Bujakori siano da ri- ferire, giacchè , come è noto, le femmine delle specie del ge- nere Edoliisoma differiscono fra loro più dei maschi e sommini- strano caratteri più sicuri per la determinazione delle specie. 49. Lalage karu (Less.). Lalage karu, Salvad.. Orn. II, p. 161. — Id., Mem. etc. p. 219. a (1016) [7]. Bujakori 19 Agosto 1890. « Iride marrone ?; becco corneo scuro; piedi grigio scuro » (Loria). Esemplare nell’ abito proprio delle femmine adulte. 90. Artamus leucogaster (VALENC.). Artamus leucogaster, Salvad., Orn. II, p. 167. — Id., Mem. etc. p. 218. a (861) Q. Waikunina 19 Giugno 1890. « Iride bruna; becco grigio chiaro coll’ apice nero; piedi neri » (Loria). VIAGGIO DI L. LORIA - UCCELLI i 813 4 1s i i ol. Dicruropsis carbonaria (§. Mint.) Dicruropsis carbonaria, Salvad., Orn. II, p. 177. — Id., Mem. etc. p. 22T. Id., antea, p. 571. di a (845) 7. Waikunina 13 Giugno 1890. « Tride gialla (1) » (Loria). 6 (969) 9. Igibirei 9 Agosto 1890. — e (1150) 9. Bujakori 29 Ago- sto 1890. « Iride rossa; becco e piedi neri. Si nutre d’ insetti » (Loria). 92. Cracticus cassicus (Bopp.). Cracticus cassicus, Salvad., Orn. II, p. 184. — Id., Mem. etc. p. 222. — Id., antea, p. 572. a (801) x juv. Isola Killerton 30 Gennaio 1890. — è (802) 9 juv. Isola Killerton 30 Gennaio 1890. « Iride marrone; becco grigio scuro; piedi grigi » (Loria). Giovani nidiacei colle piume della regione interscapolare nere, marginate di ocraceo. È | 53. Rhectes dichrous, Br. Ethectes dichrous, Salvad., Orn. II, p. 195. — Id., Mem. etc. p. 224. a (1024) 7. Bujakori 21 Agosto 1890. — 6 (1060) ®. Igibirei 14 Ago- sto 1890. — ec (1176) 7. Bujakori 2 Settembre 1890. « Iride lacca; becco nero; piedi grigi scuri, neri, o nero - agzarron nal Si nutre d’insetti e di frutta » (Loria). La femmina non differisce sensibilmente dai maschi. . Questi tre esemplari appartengono senza dubbio al R. dichrous, avendo le piume del sopraccoda interamente di color cannella, senza traccia di nero. D4. FEhectes brunneiceps, D’AL. & SaLvap. Rhectes brunneiceps, Salvad., Orn. II, p. 200. — Id., Mem. etc. p. 225. a (804) 9. Bara- Bara 31 Gennaio 1890. « Iride gialla (!); becco nero corneo; piedi neri. Si nutre d’insetti » (Loria). 814 T. SALVADORI Simile agli esemplari tipici del Fiume Fly e specialmente al- l'esemplare e, menzionato nella Ornitologia, |. c., ma ha la coda di un bruno rossigno leggermente più oscuro. Ho esaminato nel Museo Britannico l'esemplare dei monti dell’Astrolabio, menzio- nato dallo Sharpe (/bis, 1888, p. 437) e non w ha dubbio che anch’ esso appartenga alla specie presente. 55. Wheetes ferrugineus (S. Mittn.). Rhectes ferrugineus, Salvad., Orn. p. 203. — Id., Mem. etc. p. 226. a (867) 7. Waikunina 24 Giugno 1890. — è (912) 9. Igibirei 26 Lu- glio 1890. — e (976) 7. Tuajagoro 10 Agosto 1390. — d (1056) 7. Igi- birei 14 Agosto 1890. — e (1057) Igibirei 14 Agosto 1390. — f (1164) 2. Bujakori 30 Agosto 1890. « Iride giallo paglia (!), rossa; becco nero coll’ apice più chiaro; piedi grigio plumbeo. Si nutre di semi e frutta. Nomi volgari Poapoa, Tuajagoro, Giohori, Igibirei » (Loria). 56. Colluricinela rufigaster, Gounp. . Colluricincla rufigaster, Salvad., Orn. III. p. 538. — Id., Mem. etc. p. 227. a (893) 9. Igibirei 20 Luglio 1390. — 6 (908) 9. Igibirei 25 Luglio 1890. — e (924) Igibirei 30 Luglio 1890. — d (937) 7. Kunirira 1 Agosto 1890. — e (938) 9. Kunirira 1 Agosto 1890. « Iride marrone; becco grigio scuro; piedi grigio azzurrognolo. Si nutre di frutta. Nomi volgari Kepo, Igibirei, Otatoto, Kunirira » (Loria). of. Pachyeephala melanura, Gourp. Pachycephala melanura, Salvad., Orn. II, p. 220. — Id., Mem. etc. p. 229. a (799) 7. Isola Killerton 30 Gennaio 1890. « Iride marrone; becco nero; piedi grigio scuro. Si nutre di frutta » (Loria). Esemplare adulto in abito perfetto, simile a quelli di Naiabui nella Nuova Guinea orientale-meridionale. PS VIAGGIO DI L. LORIA — UCCELLI ; 815 ì 58. Pachycephala dubia, Ramsay. Pachycephala dubia, Salvad., Orn. IJ, p. 228. — Id., Mem. etc. p. 232. Pachycephala brunnea, Ramsay (nec wall). — Sharpe in Gould ’s B. New Guin. pt. XIV, pl. 11 (1883). (773) Q. Bara- Bara 1 Febbraio 1890. — 6 (1003) 7. Bujakori 15 Agosto 1890. « Iride marrone; becco nero; piedi cornei » (Loria). La femmina ha una tinta alquanto più rossigna del maschio sulle parti superiori e sul petto. 59. Hermotimia aspasia (Less.). Hermotimia aspasia, Salvad., Orn. II, p. 247. — Id., Mem. etc. p. 235. a (916) 7. Igibirei 27 Luglio 1890. — 6 (959) c*. Igibirei 5 Agosto 1890. « Iride marrone scuro; becco e piedi neri » (Loria). 60. Cyrtostomus frenatus (S. Miîiun.). Cyrtostomus frenatus, Salvad., Orn. II, p. 265. — Id., Mem. etc. p. 237. —_ Id., antea, p. 574. a (835) 7. Port. Moresby 27 Aprile 1890. — 6 (1067) 7. Port Moresby 28 Aprile 1890. — c (840) 9. 2 Giugno 1890. « Iride marrone; becco e piedi neri. Si nutre d’ insetti. Nome volgare Pistlo, Kalo » (Loria). 61. Dicaeum rubrocoronatum , SHARPE. Dicaeum rubrocoronatum, Salvad., Orn. II, p. 276. — Id., Mem. etc. p. 238. Otto esemplari. a (986) 7. Bujakori 13 Agosto 1890. — 6 (987) J. Bujakori 13 Agosto 1890, -- ¢ (1130) ¥. Bujakori 28 Agosto 1890. — d (1160) Bujakori 30 Agosto 1890. — e (988) @. Bujakori 13 Agosto 1890. — f (996) 9. Buja- kori 14 Agosto 1890. — g (1002) [7]. Bujakori 15 Agosto 1890. — h (1014) [9]. Bujakori 18 Agosto 1890. « Iride marrone; becco e piedi neri. Si nutre d’ insetti e frutta. Nome volgare Muti » (Loria). 816 T. SALVADORI 62. Melanocharis bicolor, Ramsay. Melanocharis bicolor, Salvad., Orn. II, p. 283. — id., Mem. etc. p. 240. a (884) [9]. Igibirei 18 Luglio 1890. — è (944) 7. Kunirira, Torrente dor 1 Agosto 1890. — e (945) [9]. Kunirira 1 cena 1890. — d (995) 2. Bujakori 14 Agosto 1890. « Iride marrone; becco e piedi neri. Si nutre di frutta. Nome volgare Tiburi » (Loria). I primi tre esemplari sono senza dubbio maschi; Il’ ultimo soltanto , colle parti superiori olivastre e le inferiori grigio-oli- vastre, è una femmina. 63. Myzomela nigrita, G. R. Gr. Myzomela nigrita, Salvad., Orn. II, p. 291. — Id., Mem. etc. p. 241. a (915) 7. Igibirei 27 Luglio 1880. — 6 (984) 7. Bujakori 12 Agosto 1890. — c (1031) Y. Bujakori 23 Agosto 1890. — d (1171) 7. Bujakori 30 Agosto 1890. — e (1173) Bujakori 31 Agosto 1890. — f (981) ¢. imm. Igibirei 10 Agosto 1890. — g (985) o juv. Bujakori 13 Agosto 1890. « Iride marrone; becco e piedi neri, questi colla pianta a chiazze gial- lognole. Nomi volgari Apanahina (il dn Rughimoaga (la uo, Bujakori » (Loria). L’ ultimo esemplare è un giovane di color grigio bruno oli- vastro col sincipite, le gote e la gola di colore rosso sbiadito. 64. Myzomela eques (Less.). Myzomela eques, Salvad., Orn. II, p. 300. — Id. Mem. etc. p. 244. a (1030) § ad. Bujakori 23 Agosto 1890. « Iride color nocciola; becco nero; piedi grigio ferro » (Loria). 65. Myzomela obscura, Gout. Myzomela obscura, Salvad., Orn. II, p. 303. — Id., Mem. etc, p. 244. a (894) 2. Igibirei 22 Luglio 1890. i « Iride gialla; becco e piedi neri. Nome volgare Naheta » (Loria). VIAGGIO DI L. LORIA — UCCELLI 817 hl 66. Conopophila albigularis (Gourp). Conopophila albigularis, Salvad., Orn. II, p. 309. — Id., Mem. etc. p. 246. a (803) 9 imm. Bara- Bara 31 Gennaio 1890. « Iride rossa; becco nero; piedi grigi » (Loria). 67. Glyecychaera fallax, SALvapD. i Glyecychaera fallax, Salvad, Orn. II, p. 310. — Id., Mem. etc. p. 246. sw (1027) Q juv. Bujakori 22 Agosto 1890. « Iride marrone; becco superiormente scuro, inferiormente chiaro; piedi grigi. Si nutre d’insetti » (Loria). 68. Ptilotis sonoroides, G. R. Gr. Ptilotis sonoroides, Salvad., Orn. II, p. 335. — Id., Mem. etc. p. 251. a a (791) 2. Isola Killerton 21 Gennaio 1890. — 5 (797) of. Isola Kil- 4 lerton 30 Gennaio 1890. — e (798) 7. Isola Killerton 30 Gennaio 1890. i « Iride marrone; becco nero; piedi grigio scuro. Si nutre d’ insetti e di frutta » (Loria). Gli esemplari suddetti somigliano moltissimo a quelli della Nuova Guinea settentrionale - occidentale , dai quali differiscono soltanto per essere un poco più piccoli. Per le dimensioni essi 3 sono intermedii alla P. sonoroides ed alla P. sonora d Australia, . che è la specie minore. È cosa notevole la presenza delle P. so- —— noroîdes nell’ Isola Killerton, mentre nella Nuova Guinea meri- È dionale, presso, il fiume Kataw e presso Port Moresby, si trova | l’affine P. versicolor, Gould, d'Australia, che si distingue quasi . soltanto per la tinta più verdognola delle parti superiori e più q giallognola delle inferiori. 69. Xanthotis polygramma (G. R. Gr.) È Î Xanthotis polygramma, Salvad., Orn., II, p. 343. — Id., Mem. etc, p. 203. a (1172) — Bujakori 31 Agosto 1890. ee « Iride marrone; becco scuro corneo; piedi grigio-celestognolo » (Lora). Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (15 Giugno 1891) SR 818 |‘. SALVADORI 10. Melithreptus albigularis, Goutp. Melithreptus albigularis, Salvad., Orn. II, p. 362. — Id., Mem. etc. p. 256. — Id., antea, p. 577. i a (905) 9. Igibirei 24 Luglio 1890. « Iride rosso scuro; becco nero; piedi grigio rossastro (E Loria DS (1. Pitta mackloti, Ten. Pitta mackloti, Salvad., Orn. Il, p. 395. — Id., Mem. etc. p. 259. a (1039) — Bujakori 26 Agosto 1890. « Iride marrone ?; becco corneo scuro; piedi grigi » (Loria). Esemplare adulto, simile in tutto ad altri di Andai nella Nuova Guinea settentrionale - occidentale; esso ha il dorso oli- oe vaceo un po’ azzurrognolo, ed io dubito grandemente che la P. finschi, Ramsay, sia fondata sopra individui siffatti, che io credo siano maschi molto vecchi. 72. Munia tristissima, Watt. Munia tristissima, Salvad., Orn. II, p. 435. Uroloncha tristissima, Sharpe, Cat. B. XIII, p. 364. a (972) 7. Tuajagoro 10 Agosto 1890. i « Iride marrone?; becco e piedi azzurro grigiastro. Nome volgare Tir renini » (Loria). Esemplare adulto, simile in tutto ad un altro di Andai. Questa specie non si conosceva finora della Nuova Guinea — meridionale-orientale. 73. Munia grandis, SHARPE. i Munia grandis, Salvad., Orn. III, p. 549. — Id., Mem. etc. p. 266. — Sharpe, Cat. B. XIII, p. 344. a (942) ¢. ree 1 Agosto 1890. — 5 (943) 2. Kunirira 1 AGOSTO A 1890. a « Iride marrone; becco e piedi color lavagna » (Lorza). ee RE ee eee Se OD ee =" tar ae resi SÉ Di ANSE Bee III I | VIAGGIO DI L. LORIA - UCCELLI 819 Ambedue questi esemplari sono in abito imperfetto. Il maschio ha qualche piuma bruna fra quelle nere dei lati della testa e della gola; la femmina ha la testa e la gola di color bruno con qualche piuma nera. Finora si conosceva soltanto un esemplare di questa specie, che fu figurata dallo Sharpe (Gould’s B. New Guin. pt. XIV, pl. VII), ma con dimensioni esagerate, specialmente quelle del becco. 74, Donacicola nigriceps, Rams. Donacicola nigriceps, Salvad., Orn. II, p. 441; II, p. 549. Munia nigriceps, Sharpe, Cat. B. XIII, p. 341. a (778) 3. Isola Killerton 28 Gennaio 1890. — 6 (781) 9. Isola Kil- lerton 28 Gennaio 1880. — c (785) @. Isola Killerton 29 Gennaio 1890. — d (797) 4. Isola Killerton 29 Gennaio 1890. — e (768) g juv. Isola Killerton 28 Gennaio 1890. — f (780) @ juv. Isola Killerton 28 Gennaio 1890. — g (784) 9 juv. Isola Killerton 29 Gennaio 1890. — h (736) ¢ juv. Isola Killerton 29 Gennaio 1890. « Iride bruna; becco e piedi color lavagna. Si nutre di frutta » (Loria). I giovani sono di un bruno quasi uniforme, più chiaro sulle - parti inferiori; la gola è rivestita di piume nericcie alla base e bianchiccie all’ apice. i La figura di questa specie (Gould ’s B. New Guin. pt. XII, pl. 9) mostra le fascie bianche e nere dei fianchi molto esagerate. 75. Calornis cantoroides, G. R. Gr. Calornis cantoroides, Salvad., Orn. II, p. 456. — Id., Mem. etc. p. 269. — Id., antea, p. 581. Aplonis cantoroides, Sharpe, Cat. B. XIII, p. 128. a (783) Q. Isola Killerton 28 Gennaio 1890. « Iride rossa; becco e piedi neri. Si nutre di frutta » (Loria). 76. Mino dumonti, Less. Mino dumonti, Salvad., Orn. II, p. 466. — Id., Mem. etc. p.270. — Id., antea, p- 581. — Sharpe, Cat. B. XIII, p. 11). a (755) 9. Bara-Bara 31 Gennaio (1890). — 6 (864) 7. Waikunina 21 Giugno 1890. alti a da LL PRIA do RANA A Pi Oe 9 $ Na af 4 VIA i pe 714 820 T. SALVADORI « Iride gialla; spazio nudo intorno agli occhi giallo; becco arancione ; piedi | giallo arancione. Si putre di frutta. Nome volgare Kavakoha, Waiku- nina » (Loria). V7. Mimeta striatus (Q. & G.). Mimeta striata, Salvad., Orn. II, p. 473. Mimeta striatus, Salvad., Mem. etc. p. 270. — Id., antea, p. 582. a (962) &. Igibirei 5 Agosto 1890. — 6 (1011) Bujakori 16 Agosto 1890. — c (1034) <. Bujakori 23 Agosto 1890. « Iride rossa; becco marrone chiaro, piedi neri, o grigi » (Loria). d (1140) ¢ juv. Bujakori 28 Agosto 1890. — « Iride marrone chiaro. Si nutre di frutta » (Loria). 78. Gymnocorax senex (Lrss.). Gymnocorax senex, Salvad., Orn. II, p. 499. — Id., Mem, etc. p. 272. — Id., antea, p. 584. a (770) 7. Bara - Bara 1 Febbraio 1890. — 6 (930) 7 Kunirira, Tor- rente Sayers, 31 Luglio 1890. — ce (1170) 7. Bujakori 30 Agosto 1890. _« Iride celeste chiaro, o bianca; becco roseo-azzurrognolo coll’apice corneo; piedi carnicini, o giallo rossastro chiarissimo. Si nutre di frutta. Nome vol- © gare Cadema, Kunirira » (Loria). a 79. Manucodia chalybeata (Penn). Manucodia chalybeata, Salvad., Orn., II, p. 498. — Id. Mem. etc. p. 273. a (1017) 7. ad. Bujakori 19 Agosto 1890. — 6 (1148) ¥. ad. Bujakori | 29 Agosto 1390. — e (1156) ad, Bujakori 30 Agosto 1890. « Iride rossa, rossa macchiettata di giallo, giallo arancio carico; becco e piedi neri. Si nutre di frutta » (Lora). È d (894) 9. Igibirei 22 Luglio 1890. — e (973) Tuajagoro 10 Agosto 1890. « Iride marrone, gialla (?); becco e piedi neri. Nome volgare Naheta » (Loria). Gli ultimi due esemplari, forse non al tutto adulti, sono al- quanto più piccoli ed hanno una tinta più azzurrognola ed i margini delle piume del dorso e del petto meno vellutati, e quelli. delle piume della gola meno dorati. Come hanno fatto già no- VIAGGIO DI L. LORIA — UCCELLI 821 tare il Meyer ed il Finsch, gli esemplari della Nuova Guinea orientale differiscono dagli occidentali per la tinta generale più auzurrognola e meno violetta. 80. ci pedo pnees intercedens (SHARPE). Craspedophora intercedens, Salvad., III, p. 552. — Id., Mem. etc. p. 283. a (974) Y ad. Tuajagoro 10 Agosto 1890. — 2 (975) 7 ad. Tuajagoro 10 Agosto 1890. — c (983) 7 ad. Bujakori 12 Agosto 1890. — d (977) [2] d juv. Tuajagoro 10 Agosto 1890. — e (1020) [9] ¢ Bujakori 20 Ago- sto 1890. — f (1159) 2 Bujakori 30 Agosto 1890. « Iride marrone; becco nero; piedi neri, o color lavagna scuro nei ma- schi adulti; becco corneo scuro e piedi grigi nei maschi giovani e nella femmina. Si nutre di frutta. Nome volgare Aroro » (Loria). Le differenze nel colorito e nelle dimensioni fra questa specie e la C. magnifica della Nuova Guinea occidentale sono molto lievi, ma un carattere, pel quale si possono distinguere facil- mente, si trova nel culmine del'becco, che nella C. magnifica è scoperto fino alla base, laddove nella C. intercedens esso ha la base nascosta dalle piume nasali. 81. Paradisea raggiana, Scrat. Paradisea raggiana, Salvad., Orn. II, p. 613. — Id., Mem. etc. p. 285. — Id., antea, p- 585. Ventisette esemplari. S. Maschi adulti in abito Sa a (346) do Waikunina 13 Giugno 1890. — 5 (873) 7. Dilo 6 Luglio 1890. — c (874) 7. Dilo 6 Luglio 1890. — d (875) 7. Kelesi 10 Luglio 1890. — e (876) 7. Kelesi 10 Luglio 1890. — f (877) 7. Igibirei 11 Lu- glio 1890. — g (928) g. Igibirei 31 Luglio 1890. — h (957) Igibirei 5 Agosto 1890. — è (958) Igibirei 5 Agosto 1890. — j (979) 7. Tuajagoro 10 Agosto 1890. — / (1013) 3. Bujakori 18 Agosto 1890. — m (1032) Bu- jakori 23 Agosto 1390. — n (1185) 7. Garadobu 7 Settembre 1390. « Iride gialla; becco grigio perla; piedi marrone. Si nutre di frutta e d’insetti. Nome volgare Tiake » (Loria). S. Maschi colla fronte e colla gola verdi, ma senza le lunghe piume rosse dei fianchi. 822 T. SALVADORI o (775) 7. Bara- Bara 1 Febbraio 1890. — p (1163) 7. Bujakori 30 Agosto 1390. §. Femmine e maschi giovani nell’ abito proprio delle fem- | mine. q (890) 2. Igibirei 20 Luglio 1890. — r (891) 7 juv. Igibirei 20 Lu- glio 1890. — s (397) 7 juv. Igibirei 22 Luglio 1890. — ¢ (907) 2. Igi- birei 25 Luglio 1890. — w (1054) 9. Igibirei 13 Agosto 1890. — v (1131) gd juv. Bujakori 28 Agosto 1890. — x (1132) y juv. Bujakori 28 Agosto 1390. — y (1133) ¥ juv. Bujakori 28 Agosto 1890. — (1134) 9. Buja- | kori 28 Agosto 1890. — a’ (1141) 7 juv. Bujakori 28 Agosto 1890. — b’ (1146) 9. Bujakori 29 Agosto 1890. — e (1161) 7 juv. Bujakori 30 Agosto 1890. a « Iride gialla; beceo grigio perla; piedi marrone rossastro. Si nutre di insetti, di frutta e di semi. Nome volgare Tiake uapu (uapu significa ve- dova) » (Loria). 82. Cicinnurus regius (L.). Cicinnurus regius, Salvad., Orn. II, p. 646. — Id, Mem. etc. p. 289. Ventuno esemplari. a (768) 7. Bara- Bara 1 Febbraio 1890. — 6 (849) 7. Waikunina 13 Giugno 1890. — c (857) 7. Waikunina 16 Giugno 1890. — d (879) 2. Tapolo 17 Luglio 1890. — e (883) 7. Igibirei 18 Luglio 1890. — f (895) J. Igibirei 22 Luglio 1890. — g (896) 4. Igibirei 22 Luglio 1890. — h (904) g. Igibirei 24 Luglio 1890. — 7 (906) 7. Igibirei 25 Luglio 1890. — j (910) 7. Igibirei 25 Luglio 1890. — J (913) 7. Igibirei 26 Luglio 1890. — m (925) g. Igibirei 30 Luglio 1890. — n (926) 7. 31 Luglio 1890. — o (927) ¢. Igibirei 81 Luglio 1890. —- p (950) g. Kunirira, Torrente Sayers, 1 Agosto 1890. — gq (951) 7. Kunirira, Torrente Sayers, 1 Ago» sto 1890. — r (952) ¢. Kunirira, Torrente Sayers, 1 Agosto 1890. — s (953) 7. Kunirira, Torrente Sayers, 1 Agosto 1890. « Iride marrone; becco giallo; interno della bocca di color verde vivace; piedi azzurri. Nomi volgari Manua Heahea, Bara-Bara; Kivili, Waikunina; Wanara, Tapolo; Uanaro, Igibirei » (Loria). t (898) 2. Igibirei 23 Luglio 1890. — wu (903) ¢ juv. Igibirei 24 Lu- i glio 1890. — v (1059) % juv. Igibirei 14 Agosto 1890. « Iride marrone scuro; becco giallo; piedi azzurri. Nome della femmina Uanaro Uapu » (Loria). N ni e ir RA RR LI Tre SER RE o ay x Pe RE RO I tp So II E I VIAGGIO DI L. LORIA — UCCELLI 823 33. Ptilopus superbus (Temm.). Ptilopus superbus, Salvad., Orn. III, p. 6. — Id., antea, p. 586. a (1041). — Bujakori 26 Agosto 1890. — 6 (1155) 7. Bujakori 29 Ago- sto 1890. « Iride giallo zolfo, rosso cremisi; becco grigio verdastro coll’ apice gial- lognolo. Piedi rosso lacca. Si nutre di frutta » (Loria). 84. Ptilopus pulchellus (Tr.). Ptilopus pulchellus, Salvad., Orn. II, p. 13. a (1177) 9. Bujakori 2 Settembre 1890. — 6 (1183) 2. Bujakori 2 Set- tembre 1890. « Iride gialla con cerchio interno più chiaro; becco grigio olivastro col- l'apice giallo; piedi color rosa scuro. Si nutre di frutta » (Loria). 39. Ptilopus coronulatus, G. R. Gr. Ptilopus coronulatus, Salvad., Orn. III, p. 15. — Id., antea, p. 586. a (1058) 7. Igibirei 14 Agosto 1890. « Iride giallo arancio; becco corneo verdastro; piedi rosso lacca. Nome volgare Piana » (Loria). 86. Ptilopus iozonus, G. R. Gr. Ptilopus iozonus, Salvad., Orn. III, p. 25. — Id., antea, p. 587. a (902) 9. Igibirei 24 Luglio 1890. « Iride giallo chiaro; becco giallo chiaro; piedi rosa. Nome yolgare Co- bakakaia » (Loria). 87. Ptilopus gestroi, Satvap. & D’Azs. Ptilopus gestroi, Salvad., Orn. II, p. 33. a (1008) 7. Bujakori 15 Agosto 1890. — è (1157) 9. Bujakori 30 Ago- sto 1890. — c (1158) ®. Bujakori 30 Agosto 1890. — d (1178) 37. Buja- kori 2 Settembre 1890. 2 « Iride grigio con cerchio esterno rosso aureo , o rosso corallo, o rosso giallastro con cerchio interno giallo pallido; becco verde giallastro coll’ a- pice più chiaro; piedi rosso lacca sbiadito. Si nutre di frutta » (Loria). te 824 Wester Sere SALVADORI. ; oat Le due femmine Ton la regione del come a olor trate castagno meno intenso e tinto di verdognolo. L’ ultimo esem- plare differisce dagli altri per aver la testa quasi interamente grigia, soltanto posteriormente e sulle piume auricolari havvi una lieve tinta giallo-olivastra; se non fosse stato ucciso nello stesso luogo dei precedenti, si sarebbe potuto credere che esso — appartenesse ad una specie distinta. 88. Ptilopus zonurus, SALvap. Ptilopus zonurus, Salvad., Orn. III, p. 36. — Id., antea, p. 387. a (171) 9. Bara-Bara 1 Febbraio 1890. — 6 (960) y. Igibirei 5 Ago- se sto 1890. — e (1007) Bujakori 15 Agosto 1890. — d (1010) 7. Bujakori — 16 Agosto 1890. — e (1043) 9. Bujakori 27 Agosto 1890. « Iride gialla, rossa, rossa con cerchio interno aureo; becco verde gial-. lastro coll’ apice giallognolo; aes rosa, o rosso lacca Queen Si nutre di frutta » (Loria). L’esemplare c più piccolo, ed apparentemente giovane, ha il. colore verde splendente delle parti Tu eno senza tinta azzurro- ae enola. 89. Ptilopus bellus, Scrat. Ptilopus bellus, Salvad., Orn. IIT, pp. 46, 555. Ptilopus patruelis, Meyer, Zeitschr. f. ges. Orn. 1886, p. 27, Taf. VI. DA (1135) 9? Bujakori 28 Agosto 1890. i gee « Iride marrone; becco nero grigiastro (coll’apice giallognolo); piedi neri (!). Si nutre di semi e frutta » (Lorza). a Questo ‘esemplare somiglia in tutto ad una femmina di Hatam ~ nella Nuova Guinea settentrionale - occidentale. Ho esaminato nel Museo Britannico due maschi della Nuova | Guinea orientale e non sono riuscito a riconoscere le differenze ù menzionate dal Meyer. 90. Megaloprepia poliura, Satvap. Megaloprepia poliura, Salvad., Orn. III, p. 68. a (948) g. Kunirira, Torrente Sayers, 1 Agosto 1890. — è (949) 7. Ku- nirira, Torrente Sayers, 1 Agosto 1890 — e (961) 4. Igibirei 5 Agosto VIAGGIO DI L. LORIA - UCCELLI 825 1890. — d (1040) Bujakori 26 Agosto 1890. — e (1062) 7. Bujakori 14 Agosto 1890. « Iride rosso scarlatto, rosso sangue, giallo limone; becco giallo colle narici rossastre; piedi verde oliva, o verde giallognolo. Si nutre di frutta. Nome volgare Piana, Igibirei » (Loria). 91. Carpophaga zoeae (Luss.). Carpophaga zoeae, Salvad., Orn. II, p. 94. a (9594) ¥. Kunirira , Torrente Sayers, 3 Agosto 1890. — 6 (1128) Bujakori 28 Agosto 1890. - « Iride giallo pallido, o cremisi; becco nero; piedi rosa, o rosso lacca sudicio. Si nutre di frutta » (Loria). 92. Carpophaga rubiensis, Meyer. = Carpophaga rubiensis, Salvad., Ann. Mus. Civ. Gen. (2) 1X, p. 588 (1890). (1139) g. Bujakori 28 Agosto 1890. « Iride rosso corallo. Si nutre di semi e frutta » (Loria). 93. Gymnophaps albertisi, SALvaD. Gymnophaps albertisi, Salvad., Orn. III, pp. 118, 560. a (1026) 7. Bujakori 22 Agosto 1890. — 6 (1035) 9. Bujakori 25 Ago- sto 1890. ; « Iride rosso cremisi; spazio nudo intorno agli occhi, e narici rosso lacca; mandibola superiore alla base grigio - celestognola e nel rimanente giallo paglia con velatura di rosso lacca; mandibola inferiore bianco - porcellana verdastro alla base, quindi rosso lacca, ed all’ apice rosa-giallastro. Piedi rosso lacca sbiadito. Si nutre di frutta » (Loria). Il maschio è un po’ più grande ed ha il petto bianco ameti- stino; la femmina è un poco più picco ed ha il petto fina- mente punteggiato di scuro. 94. Macropygia nigrirostris, SALVAD. Macropygia nigrirostris, Salvad., Orn. III, p. 149. — Wardl. Rams., Ibis, 1890, p. 230. 1 a (1055) 4 ad. Igibirei 13 Agosto 1890. « Iride giallo-arancio; becco corneo scuro; piedi rosso lacca. Nome vol- gare Ofuro » (Loria). eas i pi 4 ; a : « 5 we ) CI Di i b (939) 7 juv. Kunirira, Torrente ui. ue alto 1890. ae « Tride grigia; becco e piedi marrone » Co Il secondo esemplare sembra un giovane; esso o ha il dorso e le ali con fascie trasversali nericcie, le piume della testa scure cogli apici fulvo cannella, il mento fulvo cannella, le piume n della parte anteriore del collo con grandi macchie nere, che | sulla parte superiore del petto diventano fascie trasversali i 99. Geopelia tranquilla, Goutp. Goepelia tranquilla, Salvad., Orn. III, p. 154. — Id., antea, p. 589. a (832) 2? Port Moresby 20 Aprile 1890. « Iride bianco porcellana; becco corneo colla base verdognola; piedi con | AGRO squame color lacca sopra un fondo carnicino. Nome volgare Mogorereva »' (Loria). dadi de 96. Henicophaps albifrons, G. R. Gr. ams Henicophaps albifrons, Salvad., Orn. III, p. 183. a (921) g ad. Igibirei 80 Luglio 1890. r TORA « Iride marrone scuro; becco marrone seuro colla base della mandibola Sa inferiore rosa » (Loria). dd: Otidiphaps cervicalis, Ramsay. Otidiphaps cervicalis, Salvad., Orn. III, p. 190. i BS Ne a (1025) g. Bujakori 22 Agosto 1890. — > (1152) Bujakori 29 Ago- sto 1890. “ aan « Iride rosso corallo; becco rosso corallo, o rosso carmino; piedi rosso lacca con alcune squame giallo paglia ed altre giallo arancione; pianta del 3 piede grigio sudicio verdastro. Si nutre di frutta e di semi » (Loria). \ Questa bella specie non era stata raccolta finora dali natura. listi italiani. 98. Goura albertisi, SaLvan. Goura albertisi, A Orn. III, p. 202. — fabs antea, p- 590. a (919) 2 ad. Igibirei 29 Luglio 1990. hi « Iride rossa; becco grigio azzurrognolo ; piedi rosso lacca colle dita color REDINI rosa. Nome o Gutu » (Loria). VIAGGIO DI L. LORIA - UCCELLI 827 NI 99. Charadrius fulvus, Gu. Charadrius fulvus, Salvad., Orn. III, p. 294. a (793) 9. Isola Killerton 31 Gennaio 1890. — 6 (803) 9. Bara - Bara 31 Gennaio 1390. « Iride marrone; becco e piedi grigi » (Loria). 100. Tringoides hypoleucos (Lisx.). sf Tringoides hypoleucos, Salvad., Orn. III, p. 318. a (788) ~. Isola Killerton 29 Gennaio 1890. — 6 (792) g. Isola Kil- lerton 29 Gennaio 1890. — e (800) Q Isola Killerton 30 Gennaio 1890. — d (823). 101. Heteractitis brevipes (VIEILL.). Totanus incanus, part., Salvad., Orn. III, p. 320. a (789) 9. Isola Killerton 29 Gennaio 1890. « Iride marrone; becco e piedi grigi. Si nutre d’insetti » (Loria). Esemplare in abito invernale, senza fascie scure sulle parti inferiori. 102. Butorides javanica (Horsr.). Butorides javanica, Salvad., Orn. JII, p. 359. a (1073) 7 ad. Kapa-Kapa 18 Settembre 1890. (i « Iride giallo zolfo: becco corneo scuro con macchie giallo verdastre alla base della mandibola inferiore; piedi giallo verdastri » (Loria). 103. Nyeticorax caledonicus (Gm.). Nycticorax caledonicus, Salvad., Orn. II, p. 372. \ a (796) 9 ad. Isola Killerton 29 Gennaio 1890. — è (955) 7 ad. Igi- | birei 3 Agosto 1890. _ % « Iride gialla: becco nero colla base della mandibola verde chiaro; piedi giallo verdastri » (Loria). 828 CRE SBADOR Ee 104. Tadorna radjah (Garx.). 'Tadorna radjah, Salvad., Orn. III, p. 391. a, IERI agi a (931) 4 ad. Kunirira, Torrente Sayers, 31 Luglio 1890. « Iride azzurro chiaro; becco e piedi bianchi. Sora volgare Caracone » a (Loria). Bi II. UCCELLI DELLE ISOLE D’ ENTRECASTEAUX. Pi 1. Pandion leucocephalus, Gounp. b (816) ¢. Hygeia Cove, Isola Fergusson , 22 Gennaio 1890. « Iride gialla; becco nero corneo, cera celestognola ; piedi bianco - por- i cellana » (Loria). c (824) ¥ . Isola Woodlark 10 Marzo 1890. « Iride giallo zolfo: becco scuro corneo colla cera e colla base inferior- mente grigio celestognola; piedi bianco - porcellana » (Loria). 2. (105) Haliastur girrenera (VIEIL.). Haliastur girrenera, Salvad., Orn. I, p. 15. — Id., Mem. etc. p. 140. } a (7150) — Hygeia Cove, Isola Fergusson, 20 Gennaio 1890. . « Iride marrone; beeco color lavagna, colla punta giallo chiaro; piedi giallo chiaro » (Lorza). + 3. Sy ma torotoro, Less. Syma torotoro, Trist., Ibis, 1889, p. 557 (Fergusson Island). pit: e (751) [9] Hygeia Cove, Isola Fergusson 20 Gennaio 1890. « Iride marrone; becco e piedi giallo scuro » (Loria). r Non ha la macchia nera sul vertice e perciò dovrebbe essere _ ‘un maschio. VIAGGIO DI L. LORIA - UCCELLI 829 tan 4. Hirundo javanica, SPARRM. c (741) 2. Hygeia Cove, Isola Fergusson 19 Gennaio 1890. — d (749) J. Hygeia Cove, Isola Fergusson, 19 Gennaio 1890. 5. (106) Monarcha inornatus (Gary). Monarcha inornatus, Salvad., Orn. II, p. 14. — Id., Mem. etc. p. 197. a (7123) 2. Isola Goodenough 15 Gennaio 1890. « Iride marrone; becco color ardesia; piedi grigi. Si nutre d’ insetti e di frutta » (Loria). Esemplare non al tutto adulto. 6. Monarcha aruensis, SALVAD. a (746) 7. Hygeia Cove, Isola Fergusson 20 Gennaio 1890. « Iride marrone scuro; becco nero; piedi neri » (Loria). Simile in tutto agli esemplari della Nuova Guinea meridionale. 7. (107) Rhipidura setosa (Q. & G). Rhipidura setosa, Salvad., Orn. II, p. 61. — Id., Mem. etc. p. 203. a (733) 7. Isola Goodenough 16 Gennaio 1890. i « Iride marrone, becco e piedi neri. Si nutre d’ insetti » (Loria). 8. (108) Dicruropsis propinqua (TRISTR.)? Chibia propinqua, Trist., Ibis, 1889, p, 556. Dicruropsis propinqua, Salvad , Mem. etc., p. 95. a (820) @. Hygeia Cove, Isola Fergusson 23 Gennaio 1890. « Iride rosso mattone; becco e piedi neri; si nutre d’ insetti » (Loria). È probabile che l’esemplare suddetto appartenga alla D. pro- pinqua delle Isole D’ Entrecasteaux , recentemente descritta dal 830 | T. SALVADORI qa Tristram; esso differisce da quelli della D. carbonaria pei ri- flessi verdi, anzichè azzurri delle macchie splendenti del pileo e del petto. 9. (109) Pachycephala fortis, Gapow. Pachycephalopsis fortis, Salvad., Mem. etc. p. 233. a (725) 7. Isola Goodenough 15 Gennaio 1890. — 6 (728) 9. Isola Goo- denough 15 Gennaio 1890. — c (767) 9. Hygeia Cove, Isola Fergusson 23 Gennaio 1890. Y 1 « Iride marrone; becco grigio e nero; piedi grigi. Si nutre d’insetti e frutta » (Loria). Non trovo differenze sensibili fra gli esemplari soprannoverati, tutti simili fra loro, e la figura di questa specie data dallo Sharpe (Gould’s B. New Guin. pt. XVI, pl. 5). Come io ne aveva = espresso il dubbio, essa non appartiene al genere Pachycepha- DI lopsis, al quale è stata riferita dallo Sharpe. | | a 10. (110) Hermotimia christianae, Trisre. : i Cinnyris christianae, Tristr., Ibis, 1889, p. 555. di di Hermotimia christianae, Salvad., Mem. etc. p. 236. : a (818) 7. Hygeia Cove, Isola Fergusson, 23 Gennaio 1890. me « Iride marrone; becco nero; piedi color corneo nero » (Loria). ee Esemplare adulto in abito perfetto, che mi sembra simile in tutto al tipo di questa specie, che, per cortesia del Tristram, °° potei esaminare durante la mia recente permanenza in Londra. Il tipo era dell’ Isola St. Aignan. o_o. Fre 11. (111) Myzomela forbesi, Ramsay. 3% Mi Myzomela forbesi, Salvad., Orn. II, p. 293. — Trist., Ibis, 1889, p. 556. — Salvad., Mem. etc. p. 241. era oy A DAS a (821) g. Hygeia Cove, Isola Fergusson, 23 Gennaio 1890. « Iride nocciola; becco nero; piedi color corneo verdastro. Si nutre di ||| insetti » (Loria). ~ ; VIAGGIO DI L. LORIA - UCCELLI 831 Do, (764) 9. Hygeia Cove, 23 Gennaio 1890. « Iride scura; becco nero e rosso; piedi rossi (!) » (Loria). Il maschio nero ha una grande macchia quadrata rossa sul vertice; la femmina somiglia tanto a quella della M. nigrita da essere quasi impossibile il distinguerla, ma è un poco più grande ed ha il pileo, i lati della testa e la gola di un rosso sbiadito, ma un poco più vivo. La femmina di questa specie non si co- nosceva ancora. Il Thomson aveva già trovato nell’ Isola Fer- gusson questa specie, che fu primieramente descritta dell’ Isola Woodlark. 12. (112) Corvus orru, S. Mint. Corvus orru, Salvad., Orn. II, p. 483. — Id., Mem. etc. p. 271. a (752) 9. Hygeia Cove 23 Gennaio 1890. — 6 (753) ¥. Hygeia Cove 23 Gennaio 1890. — c (815) g. Hygeia Cove 22 Gennaio 1890. « Iride celeste; becco e piedi neri. Si nutre di frutta e d’ insetti » (Loria). Gli esemplari suddetti, pel loro colore nero violaceo quasi uni- forme, vanno riferiti al C. orru, anzichè al C. salvadori della Nuova Guinea meridionale - orientale. 13 (113) Manucodia comriei, Scrat. Manucodia comriei, Salvad., Orn. II, p. 497. — Id., Mem. etc. p. 273. Venticinque esemplari. a (718) “. Isola Goodenough 15 Gennaio 1890. —- 6 (719) Isola Good- enough 15 Gennaio 1890. — e (720) ~. Isola Goodenough 15 Gennaio 1890. — d (721) ¢. Isola Goodenough 15 Gennaio 1890. — e (726) ¢. Isola Goodenough 15 Gennaio 1890. — f (728) 2. Isola Goodenough 15 Gennaio 1890. — g (730) Isola Goodenough 15 Gennaio 1390. — h (747) of? Hygeia Cove, Isola Fergusson, 20 Gennaio 1890. — 7 (748) 7. Hygeia Cove, Isola Fergusson, 20 Gennaio 1890. — j (749) 7. Hygeia Cove, Isola Fergusson, 20 Gennaio 1890. — J (754) 9. Hygeia Cove, Isola Fergusson, 23 Gennaio 1890. — m (756) 7. Hygeia Cove, Isola Fergusson, 23 Gen- naio 1890. — n (758) Y. Hygeia Cove, Isola Fergusson, 23 Gennaio 1890. — o (759) 7. Hygeia Cove, Isola Fergusson, 23 Gennaio 1390. — p (766) Q. Hygeia Cove, Isola Fergusson, 23 Gennaio 1890. — gq (767) 9. Hygeia 79 CI 832 T. SALVADORI Cove, Isola Fergusson, 23 Gennaio 1890. — r (808) 7. Hygeia Cove, Isola Fergusson 22 Gennaio 1890.— s (809) “. Hygeia Cove, Isola Fergusson, | 22 Gennaio 1890, — ¢ (810) 9. Hygeia Cove, Isola Fergusson, 22 Gennaio — 1890. — « (811) 9 juv. Hygeia Cove, Isola Fergusson, 22 Gennaio 1890 — v (812) Y. Hygeia Cove, Isola Fergusson, 22 Gennaio 1890. — x (813) ¢. Hygeia Cove, Isola Fergusson £2 Gennaio 1890. — y (814) 9. Hygeia Cove, Isola Fergusson, 22 Gennaio 1890. — z (817) Hygeia Cove, Isola - Fergusson, 23 Gennaio 1890. — a‘ (819) 7. Hygeia Cove, Isola Fergusson, 23 Gennaio 1390. « Iride rossa negli adulti, marrone nei giovani; becco e piedi neri. Si nutre di frutta ed anche d’insetti. Nome volgare Sozbu, Isola Goodenough. La trachea passa fra le gambe » (Loria). Le femmine adulte non differiscono sensibilmente dai maschi; i giovani hanno le piume meno sviluppate, e quindi meno ar- ricciate e meno vellutate. Non è improbabile che questa specie sia esclusiva delle Isole D’ Entrecasteaux e che l’asserzione della sua presenza nella Nuova Guinea Orientale, presso il Golfo Huan, non sia esatta. 14. (114) Phonygama thomsoni (Trisrr.). Manucodia thomsoni, Tristr., Ibis, 1889, p. 554. Phonygama thomsoni, Salvad., Mem. etc. p. 275. a (727) ad. Isola Goodenough 15 Gennaio 1890. — 3 (731) y7? juv. Isola Goodenough 16 Gennaio 1890. « Iride rossa; becco e piedi neri. Si nutre di frutta » (Loria). Il primo esemplare è adulto in abito perfetto e corrisponde in tutto alla descrizione del Tristram. Il secondo è un giovane, colle piume incompiutamente svilup- pate; esso è tutto di un color nero lucente uniforme e manca affatto della tinta verde-oleaginosa sulla testa e sul collo e della tinta violetta sul resto del corpo. La sua coda è più stretta, ma più lunga che non quella dell’ adulto e mostra il processo col quale si accorcia, cioé per troncatura degli apici delle timoniere. Di questa specie finora non si conosceva che il tipo descritto dal Tristram; essa ha una certa somiglianza colla figura della Phonygama purpureo-violacea, Meyer, Zeitschr. f. ges. Orn. II, L A i VIAGGIO DI L. LORIA — UCCELLI 833 Taf. 15; mi pare inoltre non improbabile che essa‘ sia identica colla Phonygama hunsteini, Sharpe, la quale non è certo se provenisse dal Capo East, o dall’ Isola Normanby, una delle D’ Entrecasteaux, come è più probabile. 15. (115) Paradisea decora, Satv. et Gopw, Paradisea decora, Tristr., Ibis, 1889, p. 553 — Salvad., Mem. etc. p. 286. a (161) 7. Hygeia Cove, Isola Fergusson, 21 Gennaio 1890. — 6 (746) do. Hygeia Cove 20 Gennaio 1890. — e (768) 7. Hygeia Cove 21 Gen- naio 1890. — d (760) 7. Hygeia Cove 21 Gennaio 1890. — e (763) J. Hygeia Cove 21 Gennaio 1890. — f (745) 9. Hygeia Cove 20 Gennaio 1890. « Iride gialla; becco e piedi grigi. Si nutre di frutta » (Loria). x Dei cinque maschi nessuno è in abito perfetto. Il primo ed il secondo hanno ben distinto il bel colore grigio vinato del petto; nel primo si scorgono già le piume rosse dei fianchi; ambedue hanno le due lunghe e sottili timoniere me- diane. | Il terzo ed il quarto hanno le due timoniere mediane con barbe laterali e spatolate verso I’ apice. Il quinto esemplare somiglia alla femmina, ma ha poche piume verdi splendenti fra quelle brune della gola. 16. Ptilopus superbus (Tem.). e (722) 7. Isola Goodenough 15 Gennaio 1890. — d (732) 7. Isola Goodenough 16 Gennaio 1890. « Iride rossa o gialla; becco lavagna; piedi rossi. Nome volgare Tobwka » (Loria). 17. 116) Sterna bergi, Licsxt. Sterna bergi, Salvad., Orn. III, p. 432. — Id., antea, p. 591. a (736) Q. Isola Goudenough 18 Gennaio 1890. — 6 (737) 7. Isola Good- enough 18 Gennaio 1890. — e (788) 9. Isola Goodenough 18 Gennaio Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (16 Giugno 1891), 53 1890. — d (739) < 9. Isola pine 18 ( Nessuno degli Lu. è in Au dr sé ' t ì IMI CIT de è = ì PI Pai 18. (117) Anous leucocapillus, Govunp. e / " È ; ea ate i si = Anous leucocapillus, Salvad., Orn. III, p. 457. a (716) 9. Isola Goodenough 13 Gennaio 1890. « Iride marrone scuro; becco e piedi neri. Si nutre di pesci VIAGGIO DI LEONARDO FEA IN BIRMANIA E REGIONI VICINE XXXVII. ENUMERAZIONE DELLE CETONIE pi R. GESTRO. (Tav. II). Leonardo Fea ha raccolto durante il suo viaggio in Birmania cinquanta specie di Cetonie, delle quali una metà sono nuove per la scienza. Queste in parte furono pubblicate nel volume XXVI di questi Annali ('), in parte sono descritte per la prima volta nel presente lavoro. Un contingente così grande di novità in una famiglia tanto studiata non desterà meraviglia quando si pensi che nel mio studio è compreso anche il gruppo dei Valgus, finora molto negletto dagli Entomologi. Fra le specie raccolte dal Fea alcune meritano speciale men- zione e fra queste il Mycteristes microphyllus descritto dal Wood- Mason sopra esemplari dei Naga Hills (?), la splendida Ahom- borrhina flammea, il Trigonophorus foveiceps, la Heterorrhina euryrrhina notevole per la forma singolare del suo clipeo, l’Agestrata Samson, Sharp, la Macronota sericea, la Cetonia rho- dodendri, la Macroma superba, van de Poll e la M. insignis, il (1) Viaggio di Leonardo Fea in Birmania e regioni vicine. IV. Nuove specie di Coleotteri. Decade I e II (Ann. Mus. Civ. Genova, Serie 2.4, VI (XXV), 1888, p. 87). (2) Il genere Mycteristes comprende oggidi, oltre la specie presente, il rhino- phyllus, Wiedem. e il telifer, Bates. Quest’ ultimo, il più recentemente descritto, proviene da quell’inesauribile fonte di ricchezze zoologiche che è Borneo, e fu raccolto, insieme ad altri interessantissimi Cetonidi, sul monte Kini Balu. Il rhinophyllus è di Giava. 836 R. GESTRO Goliathopsis capreolus e il Trichius Jansonti. Dodici specie, ripar- tite fra i generi Valgus e Oreoderus, sono tutte, salvo errore, da riferirsi a forme non ancora conosciute. Le catture più importanti furono fatte sui monti Carin, ad altitudini variabili fra 900 e 1500 metri e qualcuna sui monti dei Catcin Cauri a Nord-Est di Bhamò e sulla catena dei monti Dana nel Tenasserim; le specie di pianura. sono scarse. Fea ha notato la difficoltà di procacciarsi questi insetti e anche quella di ottenerne buon numero di esemplari; infatti delle specie da lui riportate, solo due o tre furono raccolte in gran numero e le altre sono invece rappresentate da pochi o da unici esem- plari. La ricerca in quei paesi è più difficile che da noi, perchè le Cetonie s'incontrano raramente sui fiori e stanno invece ge- neralmente nascoste fra le gemme e l’ascella delle foglie sugli alti rami. Alcuni, come le Agestrata, frequentano i frutti dei Ficus, ma stanno in alto, sono agilissime e riesce difficile dar loro la caccia. | Dal materiale radunato dal Fea si può rilevare che in gene- rale le specie raccolte sui monti dei Carin e dei Catcin si ritro- vano sulle regioni montuose a Nord e ad occidente della Bir- mania, come il Nepal, l’Assam, il Sylhet e i monti Naga, mentre sono in comune colla Malesia specialmente quelle del Tenasserim; alcune abitano anche il Siam e poche sono rappre- sentate nella Cina. Per compiere lo studio del difficilissimo gruppo dei Valgus ho passato in rassegna le specie di altre provenienze esistenti nella collezione del Museo Civico e avendone trovate alcune inedite, ho pensato di darne la descrizione in appendice alla presente Memoria. Prima di passare all’ enumerazione delle specie, sento il do- vere di porgere grazie ai distinti entomologi che mi hanno assi- stito coi loro consigli e principalmente ai Sig." Oliver E. Janson, C. O. Waterhouse del British Museum e J. R. H. Neervoort van de Poll. Dal Museo Civico, 5 Maggio 1891. CETONIE DI BIRMANIA 837 1. Myeteristes microphyllus,, Woop-Mason. Ann. & Mag. Nat. Hist., Ser. 5.2, VII, 1881, p. 411, tav. XVII, fig. A-C. Pochissimi esemplari raccolti sui monti Carin, distretto dei Cheba, ad un'altitudine fra i 900 e i 1100 metri, nella stagione delle pioggie. Questa specie, la terza finora conosciuta del genere Mycteristes, rappresenta nelle raccolte radunate da L. Fea una delle più importanti catture. Le differenze fra il microphyllus dei monti Naga e dei monti Carin ed il rhinophyllus di Giava sono indicate nella descrizione del Wood-Mason. 2. Rhomborrhina flammea, Gesrro. Ann. Mus. Civ. Genova, 2.4 Ser., VI, 1888, p. 115. Varii esemplari dei monti dei Catcin Cauri, a Est di Bhamo. - Var. cariana. Colore obscuriore, scutello obscure viridi; subtus nigra pectoris lateribus virescentibus, pedibus nigris, femoribus subtus viridibus. Il Sig. Fea ha raccolto alcuni esemplari sui monti Carin, che differiscono dalla forma tipica per una tinta più oscura, per lo scudetto verde-nerastro e per le parti inferiori nere, tolti i lati del petto e la parte inferiore dei femori che sono verdi. Parte provengono dal distretto dei Chebà (altitudine da 900 a 1100 metri) e altri da quello degli Asciuii Cheba (1200-1300 metri). Tutti furono presi durante la stagione delle pioggie. 3. Rhomborrhina apicalis. Ti Westw. Arcan. Ent. I, p. 118, t. 30, f.2. — Var. distincta, Hope, Trans. Ent. Soc. Ill, 1841, p. 63. — Gestro, Ann. Mus. Civ. Genova, 2.2 Ser., VI, 1888, p. 98. Monti dei Catcin Cauri, a Est di Bhamò, Novembre 1886. 838 i R. GESTRO 4 Rhomborrhina resplendens. Swartz. Schonh. Syn. I, 3, App. p. 5l. Un esemplare dei Carin Chebà, raccolto nella stagione delle pioggie, ad un'altitudine fra i 900 e i 1100 metri. 5. Heterorrhina euryrrhina, n. sp. (Davesliione-la2) Viridi-aenea metallica, clypeo elongato, inermi, punctulato, apice valde dilatato, incavato, marginibus reflexis, thorace tenue et sparsim punctulato, elytris tenue punctatis, marginibus transversim striolatis, pygidio crebre transversim striolato; subtus viridi-aenea, lateribus striolatis, processu mesosternali sat longo, angusto, apice rotundato, tibiis aeneis, tarsis nigris. Q. Clypeo basi latiore, apice nigrescente minus dilatato, tibiis anticis brevioribus latioribus, apice extus bidentatis. Long. 21-25 millim. E di un bel verde metallico con riflessi bronzati, il capo non ha nessuna appendice nè sul vertice nè sul clipeo; è liscio sul vertice e scolpito di punti irregolari, ma fitti, sul resto della sua superficie; il clipeo ha una forma molto caratteristica: è lungo e si dilata in avanti, il suo margine anteriore descrive una curva sporgente, più marcata nel maschio, al disopra presso l’apice è incavato, i suoi lati sono sinuosi, specialmente nel maschio, e i margini ripiegati in alto. L'unica specie alla quale la presente possa alquanto ravvicinarsi è la punctatissima, Westw.; però corrono fra l’ una e l’altra differenze grandissime non solo per la strana conformazione del clipeo, ma anche per la forma generale del corpo. Il torace nella nuova specie è più grande e la sua punteggiatura è molto più delicata ed anche più sparsa. Lo scudetto è un poco più largo. Gli elitri sono più corti e la loro punteggiatura più sottile; quelli che ad occhio nudo ap- paiono punti, sono impressioni semilunari nere, come si verifica CETONIE DI BIRMANIA 839 anche nella punctatissima e in altre specie. Il margine laterale, a cominciare dalla metà, ed il posteriore presentano tante pic- cole strie trasversali, ondulate e confluenti; queste strie sì OS- servano pure, ma più fitte, sul pigidio. La superficie inferiore del corpo è pure verde metallica con riflessi bronzati sui lati. L’ apofisi del mesosterno è somigliante a quella della punctatis- sima, ma un poco più lunga e leggermente più angustata al l’ apice. I femori hanno riflessi bronzati, le tibie sono bronzate ed i tarsi neri, o nero-picei. La femmina differisce dal maschio non solo per le tibie ante- riori più corte, più larghe e bidentate, ma anche pel clipeo che è nerastro in avanti, più largo, meno sinuoso sui lati e meno dilatato all’ apice. Monti Carin, distretto dei Chebà, fra 900 e 1100 metri, e dei Ghecù, fra i 1300 e i 1400 metri d’ altitudine. Raccolta nella stagione delle pioggie. Due esemplari differiscono per la colorazione; però non pre- sentano altre differenze più importanti e perciò non possono considerarsi che come varietà. Uno di essi è tutto cupreo; l’altro è di un nero-piceo al disopra e di un bruno-ferrugineo al disotto; il suo clipeo ha la punteggiatura un paco più fitta e i lati del torace hanno un orletto bruno-ferrugineo. i Evidentemente questa specie deve formare nel gruppo delle Heterorrhina una sezione speciale, per la forma del suo clipeo differente da quello di tutte le altre. | 6. Ef¥eterorrhina sylhetica, Tuoms. Mus. Scient. 1860, I, p. 30. — Gestro, Ann. Mus. Civ. Genova, 2.2 Ser., VI, 1888, p. 98. Bhamo, alto Irawadi, Luglio e Agosto 1886. Monti Carin, distretto degli Asciuii Cheba. altitudine fra 1200 e 1300 metri e distretto dei Chebà o Biapò, da 900 a 1100 metri, nella sta- gione delle pioggie. Gli esemplari dell’ ultima provenienza sono i più numerosi e fra di essi predominano i maschi sulle femmine. 840 R. GESTRO 7. Heterorrhina amoena. Hope, Trans. Ent. Soc. IIT, 1841, p. 64. Var. barmanica, Gestro, Ann. Mus. Civ. Genova, 2.4 Ser., VI, 1888, p. 99. I Ni Raccolta in quantità a Bhamò, alto Irawadi, nei mesi di Giugno, Luglio e Agosto 1885. 8. Heterorrhina Leonardi, n. sp. (Tav. II, fig. 3, 4) Viridis, nitidissima, clypeo fere quadrato, apophysi lata semi- circulari insiructo, margine antico reflexo,; thorace sat crebre et crasse punctato ; scutello utrinque parce punctato ; elytris margine laterali et apicali transverse striolatis, disco longitudinaliter sat crasse et crebre punclatis; subtus viridis vel viridi-aenea, lateribus striolatis, metacoxis extus flavis, femoribus viridi-aeneis, tibiis vi- ridibus, tarsis nigris. Long. 19 matlim. . Questa specie è di un verde piuttosto scuro, splendente; il clipeo, quasi quadrato, ha il margine anteriore un po’ ripiegato in alto, e in addietro è munito di un appendice corta, larga, a semicerchio e libera all’ apice. La punteggiatura tanto del torace come degli elitri è piuttosto profonda e fitta. Il corpo inferiormente è verde e talvolta con riflessi bronzati, special mente sull’ addome. Il margine esterno delle anche posteriori è giallo; i femori anteriori ed intermedii sono bronzati coll’apice verde, i posteriori lo sono nel lato inferiore; le tibie verdi, i tarsi neri. La femmina si distingue dal maschio non solo per i piedi più robusti e le tibie anteriori più corte e bidentate, ma anche per l’apice del clipeo nero. | Si avvicina molto alla tibialis, Westw., ma se ne distingue facilmente per le dimensioni minori, per gli elitri un po’ più corti, per la punteggiatura più marcata e più sparsa, per la scultura del pigidio più tenue e più fitta, per il processo del CETONIE DI BIRMANIA 841 mesosterno più depresso e più acuminato e per l’appendice del capo larga e libera all’ apice. Fu raccolta. sui monti Cariani, nel distretto dei Cheba, ad un'altitudine fra i 900 e i 1100 metri; un solo proviene dal distretto degli Asciuii Chebà, fra 1200 e 1300 metri. Fra gli esemplari che ho sott’ occhio predominano i maschi sulle femmine. 9. Trigonophorus Feae, n. Sp. (Tav. II, fig. 5) Q. T. Hardwickii a/finis, sed minor, angustior, cornubus ce- phalicis brevioribus, apice magis dilatatis, processu mesosternali tenuiori et magis acuminato, femoribus viridibus. Long. 25 millim. Nelle raccolte di Leonardo Fea non vi sono che due femmine di questa specie, la quale ha molta somiglianza col 7. Hardwick, Gory & Perch. Se ne distingue però facilmente per le dimensioni minori e per il corpo un poco più stretto. La tinta è di un verde alquanto più chiaro e le appendici del capo sono diverse; quella del vertice è leggermente più corta e sopratutto più di- latata all’ apice, ove tende ad assumere la forma a T; inoltre ho osservato che nell’ Hardwick (tav. II, fig. 6), l'apice di questa appendice generalmente è retto, o presenta una leggera curva rientrante, mentre nella nuova specie la curva è spor- gente; quella del clipeo è anch'essa più corta e colla porzione trasversa notevolmente più larga. La scultura non presenta dif ferenze apprezzabili. La superficie inferiore del corpo è verde come la superiore; 1’ apofisi del mesosterno è meno robusta, più dritta all’ apice e più acuminata. I piedi sono colorati come nell’ Hardwickii, ad eccezione dei femori che sono interamente di color verde metallico come il resto del corpo. Monti dei Carin, distretto dei Cheba o Biapò, altitudine da 900 a 1100 metri; stagione delle pioggie. 842 R. GESTRO 10. Trigonophorus foveiceps, Gesrro. (Cadono) tia Ann. Mus. Civ. Genova, 2.* Ser., VI, 1888, p. 114. Non conosco di questa specie che |’ unico esemplare tipico proveniente dai monti dei Catcin Cauri, a Est di Bhamò. Si ri- conosce facilmente da tutte le altre per la forma dell’ apofisi del vertice del capo. 11. Clinteria malayensis, Wat. Trans. Ent. Soc., 3 Ser. IV, 1868, p. 531. — Gestro, Ann. Mus. Civ. Genova, 2.3 Ser., VI, 1888, p. 99. Gli esemplari numerosi raccolti dal Sig. Fea a Moulmein nel maggio 1887, differiscono dalla forma tipica per alcune parti- colarità di cui ho già sufficientemente fatto cenno nel lavoro sopra citato. 12. Agestrata samson, SHARP. Entom. Monthl. Mag., XI, 1874, p. 35. Questa specie, indicata del Sylhet e distinta fra tutte le altre per la parte anteriore del margine laterale del torace non mar- ginata, fu trovata dal Sig. Fea sui monti Carin, distretto dei Chebà o Biapò, fra i 900 e i 1100 metri di altitudine, nella stagione delle pioggie. 13. Agestrata orichalcea, Liny. Amoen. Acad. VII, p. 507. Varii esemplari raccolti nella foresta di Palon (Pegu) nel mese d’Agosto. Stavano in alto sui frutti maturi d’ una specie di Ficus e per prenderli il Sig. Fea dovette servirsi di un retino sostenuto da una lunga pertica, maneggiandolo assai destramente perchè volavano via con molta rapidità. i CETONIE DI BIRMANIA 843 14. Macronota penicillata. Hope, Gray, Zool. Misc. 1831, p. 25. Monti Carin, distretto dei Cheba o Biapo, altitudine da 900 a 1100 metri e distretto degli Asciuii Cheba, da 1200 a 1300 metri. Due esemplari 7 e 9. 15. Macronota Mouhoti. Wallace, Trans. Ent. Soc. Lond. 3 Ser., IV, 1868, p. 555, nota, t. 12, f.4. — Gestro, Ann. Mus. Civ. Genova, 2.2 Ser., VI, 1888, p. 100. Questa specie, descritta da Wallace sopra esemplari di Siam del viaggio di Mouhot, fu trovata da Fea nell’ alta Birmania a Teinzò sul fiume Moolay, nel Maggio 1886. 16. Maeronota malabariensis. * Gory et Perch. Mon. Ceton., p. 320, t. 63, f. 3. — Gestro, Ann. Mus. Civ. Genova, 2.4 Ser., VJ, 1888, p. 100. Tenasserim, villaggio di Thagatà, Aprile 1887. Si trova anche nel Sylhet, a Ceylan, a Penang e a Malacca. 17. Macronota Annae, WaLrace. Trans. Ent. Soc. Lond., 3.4 Ser., IV, 1868, p. 558, t. 12, f. 6. Tenasserim, villaggio di Thagatà, Aprile 1887. Un solo esemplare. | La patria indicata da Wallace è Penang. 18. Macronota quadrilineata. Hope, Gray, Zool. Misc., 1831, p. 24. — Gory et Perch., Mon. p. 32, t. 63, f. 5. — Gestro, Ann. Mus. Civ. Genova, 2.2 Ser., VI, 1888, p. 100. Alcuni esemplari del Tenasserim, raccolti a Thagata nell’ Aprile 1887 e uno dei monti Carin, distretto dei Ghecù, altitudine fra, 1300 e 1400 metri. 844 JV URI EGHSPRO 19. Macronota pulchella, n. sp. Nigra, pallido-pilosa, capite flavo bivittato, clypet margine antico rufo; thorace utrinque vitia flava marginali et medio vittis flavis duabus basi conjunctis; scutello nigro apice albido, elytris margi- nibus et fascus incurvis rufis, utrinque Juxta marginem maculis duabus parvis albidis ; pygidio macula media rotunda flava or- nato; subtus nigra, lateribus flavo maculatis, abdomine vitta media rufa, pedibus nigris, tibuis, tarsisque rufis. : Long. 12-12 !/, millim. Il capo è convergendo e quasi fondendosi insieme sul clipeo; questo è nero con due striscie gialle, che in avanti vanno rossiccio sul suo margine anteriore. Le antenne ed i palpi sono rossicci. Il torace è di forma eptagonale, ma poco ben definita; alla base è un poco più largo che all’ apice; la sua superficie è densamente punteggiata e presenta due striscie gialle mediane, che in avanti si continuano con quelle dèl capo e in addietro convergono e poi si fondono in una sola. Vi sono inoltre due. striscie gialle laterali, che non raggiungono nè gli angoli ante- riori nè i posteriori. Lo scudetto è nero e l'apice solo è tinto di biancastro. Gli elitri sono neri, marginati di rossiccio con due fascie dello stesso colore, due curve in avanti (una che costeggia lo scudetto, e l’ altra nel mezzo, che talvolta coi suoi rami. va a congiungersi coll’ orlo rossiccio basale) e la terza prima del- l'apice, retta, talvolta congiunta col margine laterale. Oltre alle | fascie e all’ orlo marginale rossiccio, ciascun elitro porta presso i margini laterali due piccole macchie biancastre, una dietro le spalle, l’ altra un poco dopo la metà; talvolta vi è una terza macchietta più piccola presso la sutura, circa alla metà. Il pi- gidio è trasversalmente rugoso e con una macchia larga tonda gialla nel mezzo. La superficie inferiore del corpo è nera, con macchie gialle sui lati del petto e dell’ addome e una striscia stretta rossiccia nel mezzo di quest’ ultimo. I femori sono neri, le tibie ed i tarsi rossicci. Questa specie somiglia, sopratutto per la colorazione degli CETONIE DI BIRMANIA 845 elitri, alla 4-/ineata Hope, ma se ne distingue a tutta prima non solo per le dimensioni molto minori, ma anche per le striscie gialle del torace e del capo che invece di essere parallele sono convergenti. Le sue piu strette affinità sono però colla anten- nata, Wall.; ma non possedendo questa specie, mi valgo delle indicazioni favoritemi in proposito dal Sig. Oliver E. Janson per far risaltare le differenze fra l'una e l’altra. La pulchella ha l'estremità del clipeo rossiccia; il margine laterale del torace è rilevato; i punti sul disco più grossi e non confluenti; lo scu- detto nero; gli elitri meno macchiati di giallo, la macchia su- turale quasi obliterata e talora mancante, l’ apicale nulla; nel- l’antennata | apice è intieramente nero, mentre nella pulchella non vi è che una macchia nera; le macchie gialle dei lati del | petto e dell’ addome sono molto più piccole; |’ apofisi del me- sosterno è più sporgente e ci apts e i tarsi sono rossi, invece di neri. | Monti dei Carin, distretto dei Chebà o Biapò, ad un altitu- dine fra i 900 e i 1100 metri; stagione delle pioggie. 20. Maecronota sericea, Gestro. Ann. Mus. Civ. Genova, 2.2 Ser., VI, 1888, p. 116. L’ unico esemplare sul quale è fondata la descrizione origi- nale è un maschio proveniente dalle montagne dei Catcin Cauri, a Est di Bhamò, e fu raccolto nel Novembre 1886. Più tardi il Sig. Fea ha potuto raccogliere anche la femmina. In questa il torace é più stretto alla base che nel maschio e quindi ha un contorno più regolarmente eptagono; la depressione trian- golare è meno larga, e l’orlo laterale giallo quando ha rag- ‘ giunto gli angoli anteriori invece di arrestarsi si ripiega in addietro e quello d’un lato va a congiungersi alla base con quello dell’ altro, formando una \V ben definita. Gli elitri hanno, ciascuno, una striscia verde-olivacea breve, che segue l’anda- mento obliquo delle strie mediane. La femmina fu trovata sui monti Carin, distretto dei Ghecù, da 1300 a 1400 metri, nel Marzo 1888. 846 R. GESTRO 21. Glyeyphana versicolor, Fazr. Syst. Ent. I, p. 51. — Gestro, Ann. Mus. Civ. Genova, 2.2 Ser., VI, 1888, p. 100. Fu trovata abbondantemente. nell’ alto Irawadi a Bhamo fra Maggio e Settembre e qualche esemplare fu anche raccolto a Teinzò, sul fiume Moolay, in Maggio. 22. Glycyphana Bealiae, Gor. Percn. Mon. p. 282, t. 54, f. 8. Monti Carin, distretto dei Cheba, ad un’ altitudine fra 900 e 1100 metri; parecchi esemplari raccolti nella stagione delle pioggie. Un solo esemplare proviene dal distretto degli Asciuii- Ghecù e fu preso fra 1400 e 1500 metri, in Aprile. 23. Glycyphana Horsfieldi, Hope. Gray. Zool. Misc. III, p. 25. Bhamò (Alto Irawadi), Agosto 1885. Un solo esemplare. 24. Glyeyphana Swainsonii, Gor. Peron. Mon., p. 249, t. 47, f. 4. Monti Carin, distretto dei Cheba, ad un'altitudine fra 900 e 1100 metri, nella stagione delle pioggie; molti esemplari. Un solo fu raccolto nel distretto degli Asciuii-Chebà, fra 1200 e 1300 metri, nel Dicembre 1888. | In alcuni esemplari le macchie degli elitri sono più numerose, in altri si riducono alle due più grosse laterali. Variano anche notevolmente le dimensioni, alcuni misurando solo 10, altri fino a 141/, millim. Abita anche Giava e il Tenasserim. CETONIE DI BIRMANIA 847 25. Glyeyphana aspera, WALL. Trans. Ent. Soc. Lond. (8) IV, 1868, p. 571. Monti Carin, distretto dei Cheba, fra 900 e 1100 metri di altitudine e distretto dei Ghecu fra i 1300 e 1400 metri. Descritta da Wallace sopra esemplari di Penang. 26. Glyecyphana torquata, Farr. Syst. El. II, p. 157. Meetan, sul fiume Houngdarau, nel Tenasserim. Un solo esem- plare raccolto nell’ Aprile 1887. Abita anche la penisola di Malacca, Penang, Giava e Borneo. 27. Cetonia rhododendri, n. sp. (Tav. II, fig. 9) Supra nigro-fusca opaca, punctis albis minutis ornata, elytris obscurtoribus, capite, thoracis margine laterali, corpore subtus et pedibus aeneis; subtus albido-pilosa, abdominis segmentis utrinque albo-punctulatis; pygidio crebre ruguloso punctis quatuor albis no- tato; pedibus albido-pilosis. Long. 16 maillim. Questa specie interessante ha |’ aspetto di una Giyeyptiann e va collocata nel gruppo della rutilans, Jans., e della Roelofsz, Har. Ha una forma piuttosto allungata, coi lati paralleli, ed ha un colore nero non intenso, ma tendente al bruno specialmente sul torace. Al disopra è opaca, mentre al disotto è lucente. Il capo è bronzato splendente, col clipeo bilobato; la sua superficie è scolpita di punti più grossi e più fitti sui lati; sul vertice vi è una linea larga, pochissimo sporgente, affatto liscia, dalla base della quale partono due altre linee liscie curve che si dirigono verso gli occhi. Il torace è opaco, coi margini laterali bronzati lucenti; la sua superficie presenta punti semiannuliformi sparsi un po’ irregolarmente e più fitti lungo i lati; sul disco vi sono quattro macchioline bianche molto piccole. Lo scudetto presenta 848 R. GESTRO una piccolissima macchia bianca apicale. Le epimere mesotora- ciche sono bronzate in avanti, e in addietro opache con una striscia bianca sottile. Gli elitri sono piuttosto stretti, poco de- pressi presso lo scudetto e pochissimo lungo la sutura; la gib- bosità apicale è poco sporgente; la sutura è depressa e sporge soltanto all’ apice dove termina piuttosto in una breve laminetta verticale che in una spina. Ciascun elitro porta circa dieci macchie bianche piccolissime, disposte in tre serie longitudinali; quattro cioè marginali, un po’ meno piccole delle altre e un po’ trasverse, quattro nel mezzo e due presso la sutura. La scultura si com- pone di punti semiannuliformi disposti in serie longitudinali, i quali nella parte posteriore dei lati e sull’apice confluiscono in modo da formare linee ondulate. Il pigidio è bronzato come la superficie inferiore del corpo, ma meno splendente di essa; presenta una rugosità molto fitta ed irregolare e quattro puntini bianchi. Il corpo inferiormente è rivestito di peli biancastri, fitti sul petto, molto scarsi sui lati dell’ addome; ciascun segmento di questo porta una piccola macchia bianca sul suo angolo po- steriore esterno. L’ apofisi del mesosterno (tay. II, fig. 9), è molto sporgente, convessa ed ottusa all’ apice e diretta obli- quamente in basso. Le tibie anteriori sono munite di tre denti quasi equidistanti, dei quali il secondo e il terzo più robusti. Questa Cetonia fu raccolta nel Tenasserim, quasi alla sommità del monte Mooleyit, ad una altitudine di circa 1900 metri. L’ unico esemplare fu trovato da Leonardo Fea il 19 Marzo del 1887 sui fiori dei Rododendri, comuni a quelle altitudini. 28. Cetonia Oatesii, n. sp. Nigro-olivacea velutina, capite albido-piloso; thorace lateribus albido-limbatis, disco punctis quatuor minutis albidis; elytris ma- cula lata marginali plurilobata albida, apice albido-limbato; epi- meris mesothoracicis albidis; pygidio albido-maculato et piloso; subtus nigra, nitida, pectoris abdominisque lateribus albido-maculatis; fe- moribus intermediis et posticis apice extus macula albida notatis ; tibiis anticis unidentatis. Long. 12. !/, millim. CETONIE DI BIRMANIA 849 Questa piccola ed elegantissima specie è superiormente di un colore nero tendente un poco all’olivaceo e vellutata; le macchie del torace, degli elitri, del pigidio e delle parti inferiori del corpo sono di un bianco leggermente giallastro. Il capo è pic- colo, scolpito di grossi punti e irto di peli biancastri; il clipeo in avanti si ristringe un poco e il suo margine anteriore è si- nuoso e un tantino ripiegato in alto. Le antenne sono nero- picee, colla clava molto grande. Il torace va gradatamente ri- stringendosi dalla base all’ apice, ove é molto stretto; ha il margine basale arrotondato, con una smarginatura quasi insen- sibile in corrispondenza dello scudetto; i lati sono pure arroton- dati; il margine anteriore nel mezzo è un poco rilevato. I suoi lati hanno un largo orlo biancastro, alquanto frastagliato in- ternamente, che si arresta agli angoli posteriori (i quali non sono punto accennati) e il disco presenta quattro macchie pic- colissime. Gli elitri sono larghi; la sinuosità post-umerale è molto profonda; la sutura nella metà posteriore è sporgente e termina con una punta abbastanza lunga ed aguzza; l'apice ha un orlo biancastro che si allarga e si arrotonda alla sutura; alla metà circa del margine laterale vi è una macchia molto larga che si spinge fino a poca distanza dalla sutura ed è molto irregolare presentandosi con parecchie frastagliature o lobi. Le epimere mesotoraciche hanno lo stesso colore delle macchie degli elitri e di quelle delle altre parti del corpo. Il pigidio è pure macchiettato ed è trasversalmente ruguloso. Il corpo inferiormente è nero lucente coi lati del petto e dell'addome macchiati di biancastro. Una macchia ben definita di questa tinta trovasi pure sulla parte esterna apicale dei femori posteriori ed una più confusa sugli intermedii. Le tibie anteriori non hanno che il dente apicale. Un solo maschio in ottimo stato di conservazione fu raccolto a Thagatà, presso il monte Mooleyit, nel Tenasserim, fra 400 e 500 metri, nell’ Aprile 1887. La specie è dedicata al Sig. E. Oates, Ingegnere civile del governo inglese, autore di pregevoli lavori intorno alla fauna dell’ India. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.8, Vol. X (18 Giugno 1891) 54 850 R. GESTRO 29. Cetonia acuminata, FaBr. Syst. Ent. App. p. 50. — Gestro, Ann. Mus. Civ. Genova, 24 Ser., VI, 1888, p. 101. Bhamo, alto Irawadi, Agosto 1885. 30. Cetonia mandarinea, Wes. Obs. Ent. p. 68. — Gestro, Ann. Mus. Civ. Genova, 2.2 Ser., VI, 1888, p. 101. Bhamò, alto Irawadi, Giugno 1886. — Mandalay, Novembre a Dicembre 1885. — Rangoon, Giugno 1887. — Palon (Pegù), Agosto a Settembre 1887. — Monti Carin, distretto dei Cheba o Biapò, altitudine da 900 a 1100 metri, stagione delle pioggie. Fu pure raccolta a Minhla, nella Birmania media, dal fu Capitano G. B. Comotto. 31. Cetonia cariana, n. sp. Lata, convexa, supra fusca opaca; capite luteo-maculato, clypeo apice nitido, cupreo; thorace maculis luteis sat crebris, linea media longitudinali et media bast immaculato, lateribus anguste cupreis, scutello angustato, immaculato, basi utrinque albido-piloso; elytris punctis et lineolis transversis undulatis luieis ornatis; pygidio, medio excepto, luteo maculato; subtus cuprea nitida, pilis longis albidis vestita, lateribus parce luteo-maculatis, pectoris lateribus ‘crasse transversim striatis, abdomine medio laevissimo et glabro, utrinque parce punctato; pedibus cupreis et dense albido-pilosis. Long. 20 mallim. AI disopra è opaca, di color bruno e sparsa di macchiette e linee trasversali sinuose lutee, al disotto cuprea lucente, e ricca di lunghi peli bianco-giallastri. Il capo è opaco e macchiettato, meno l’ apice del clipeo che è cupreo e lucente; il margine anteriore di questo è leggermente ripiegato in alto. Le macchie sul torace sono piuttosto abbondanti e in alcuni punti conflui- scono formando macchie più grandi o brevi striscie; però la CETONIE DI BIRMANIA 851 base nel mezzo e una linea longitudinale mediana sono prive di macchie; i lati hanno uno stretto orlo cupreo. Lo scudetto é di forma allungata e ai lati della sua base presenta alcuni peli biancastri. Sugli elitri vi sono piccole macchie e anche striscie trasverse sinuose. Il pigidio è pure macchiettato, eccet- tuata la parte mediana. Le epimere mesotoraciche sono cupree, meno il margine posteriore che ha un orlo stretto opaco. La scultura dei lati del petto è molto marcata e si compone di strie trasverse sinuose e confluenti; invece i lati dell’ addome non presentano che pochi punti; il resto di esso è affatto liscio, tolto l’ultimo segmento che presenta punti su tutta la sua superficie. Questa specie si avvicina all’ obscurella Gor. Perch., ma è più convessa; il suo capo è più corto e più largo, posterior- mente meno punteggiato, opaco e macchiettato; la punteggia- tura del torace lungo i margini laterali è più densa, le macchie sono più estese; lo scudetto è più largo e più ottuso all’apice; gli elitri hanno le macchie meglio definite; l’ apofisi del meso- sterno è più corta e più larga. Non ne ho esaminato che un esemplare raccolto nella stagione delle pioggie sui monti Cariani, ad una altitudine fra 900 e 1100 metri, nel distretto dei Chebà o Biapò. 32. Cetonia inanis, WALLACE. Trans. Ent. Soc. 3. Ser., IV, 1868, p. 580. Monti Carin, distretto dei Ghecù, altitudine da 1300 a 1400 metri. Febbraio 1888. L’ unico esemplare raccolto da L. Fea è di colore cupreo, mentre quelli di Giava sono verdi; però non essendovi differenze nella forma, nella scultura, né in altre particolarità e il sem- plice carattere della diversa colorazione non avendo in questo caso un valore specifico, lo considero come appartenente ad una varietà, che si potrà chiamare cuprea. 852 R. GESTRO 33. Cetonia auripes, Hope. Hope in Gray, Zool. Misc. 1831, III, p. 24. Alcuni esemplari dei monti Carin, distretto dei Ghecu, ad una altitudine dai 1300 ai 1400 metri. Febbraio e Marzo 1888. La patria indicata dagli autori per questa specie è il Nepal. 34. Macroma insignis, n. sp. (Baye 5. fie 210) Nigra nitidissima, capite fulvo, antennis ferrugineis. Superbae, v. d. Poll, affinis, sed colore, corpore longiore, clypeo haud gra- nulato, thoracis elytrorumque basi minus depressa, sutura vix ele- vata, carinula elytrorum transversa anteapicali diverse dentata, pygidio apice haud emarginato carinula media laterales superante, abunde discrepans. Long. 26 mallim. : Questa specie, della quale Fea non ha trovato che un solo esemplare, è molto elegante come le sue congeneri g/orzosa, Mohn. e superba, v. d. Poll. È dapertutto di un bel nero intenso lucente e soltanto il capo, al disopra, è di un colore giallo rossiccio; questa tinta però raggiunge la parte posteriore del vertice a guisa di triangolo, dimodochè i lati del vertice rimangono neri. Le antenne sono di colore ferrugineo colle lamelle alquanto più chiare che il funicolo. Il clipeo è più convesso di quello della superba e non granuloso; il corpo è più allungato e meno largo agli omeri; la depressione sulla base del torace e degli elitri è meno pro- fonda e la sutura non ha che un leggero indizio di sporgenza presso |’ apice. La carena trasversa sulla gibbosità apicale degli elitri è diversa da quella della superba, perchè non presenta che tre denti, due dei quali avvicinati e più vicini alla sutura e il terzo più piccolo presso il margine laterale, e fra gli uni e l’altro un lungo e profondo seno. L’apice dietro la carena è scolpito di leggere strie trasversali. Il pigidio non ha l'apice aga eae È CETONIE DI BIRMANIA 853 smarginato e le sue strie trasversali sono più fitte che nella superba; le carene longitudinali sono ugualmente in numero di tre, ma diverse, perchè nella superba le due laterali, più robuste, stanno più vicine all’ apice e quindi oltrepassano il livello della mediana, mentre nella specie presente accade il contrario. Raccolta sui monti Cariani, distretto dei Ghecù, ad una alti- tudine dai 1300 ai 1400 metri, nel Marzo 1888. 35. Macroma superba, v. n. Port. (Tay. I, fio. I) Notes Leyd. Mus. XI, 1889, p. 143. gloriosa, Westw. Thes. Entom. Oxon., p. 14, tav. VII, f. 1. — Gestro, Ann. Mus. Civ. Genova, 2.2 Ser., VI, 1888, p. 101 (nec Mohnike). ‘Questa specie l’ ho riferita dapprima alla gloriosa Mohn. , in- gannato dalla figura di Westwood, il quale ha creduto che la specie di Sumatra e la presente fossero una sola cosa. Le dif ferenze fra la gloriosa, Mohn., di Sumatra, e la superba sono. ben caratterizzate nella Nota del Sig. Neervoort van de Poll (loc: © 2 che si prolunga anche sul basale, lasciandone libero soltanto quel tratto che corrisponde alla base dello scudetto. Lo scudetto ha la forma di un triangolo equilatero coi due lati leggermente arrotondati ed è ruguloso. Gli elitri non sono molto larghi; presentano scarsissimi peli subsquamiformi bianchi e leggere traccie di strie longitudinali e di punteggiatura assai confusa; ciascuno di essi ha due lineette trasversali, una dietro la spalla, l’altra sul margine apicale, inoltre vi è una striscia che fian- cheggia lo scudetto ed un’altra lunga sottile, che divide l’elitro quasi per metà a guisa di diagonale e che nella sua estremità anteriore si incurva un poco ad uncino. Queste lineette e striscie sono biancastre e dello stesso colore sono due larghe macchie che stanno sui lati del pigidio. Inferiormente osserviamo che il petto presenta larghe macchie biancastre; l'addome ha questa tinta nel mezzo e i lati di ciascun segmento portano una mae- chia biancastra. I piedi hanno scarsi peli biancastri e le tibie anteriori sono armate di due denti. Il T. Jansonii fu raccolto, disgraziatamente in un solo esem- ad CETONIE DI BIRMANIA 855 plare, sui: monti Carin, nel distretto dei Cheba fra 900 e 1100 metri di altitudine, nell’ epoca delle pioggie. Dedico questa bella e distinta specie al Sig. Oliver E. Janson, con animo riconoscente per gli autorevoli consigli di cui egli mi fu prodigo mentre stavo compiendo questo mio lavoro. 39. Valgus longulus, n. sp. (’). Elongatus, fusco-piceus, capite albido-squamuloso, vertice punctato- reticulato, clypeo apice rufo-marginato; thorace albido-squamuloso, dimidio postico vermiculato, lateribus antice dentatis, sulco medio profundo, carinis validis et fasciculis duobus obsoletis limitato , (1) Nel supplemento al Catalogo dei Cetonidi di Gemminger e Harold del signor A. Bergé (Enum. des Céton. décrits depuis la publication du Catalogue de MM. Gem- minger & de Harold, in Ann. Soc. Ent. Belg., XXVIII), trovo alcune inesattezze nelle indicazioni di provenienza dei Valgus; per es. i V. castaneipennis e nigrinus di Mac Leay, ambedue di Gayndah (Australia), sono indicati di California; il | V. furcifer, Westw. di Sumatra è notato di Nyassa. Sfogliando questo lavoro, del quale per altro dobbiamo esser molto grati all’ autore, perché è utilissimo, ho rile- vato anche qualche altra inesattezza, che mi ha colpito, riguardando certi gruppi di cui un tempo mi sono occupato. Trovo, per esempio, che le Lomaptera chioris, Gestro e amberbakiana, Thoms., sinonimi di gapua, Guér. (Vedi Ann. Mus. Civ. Genova, 1.2 Ser., XII, 1878, p. 27), sono mantenute come specie distinte, e che vengono ascritte al genere Lomaptera alcune specie (Jamesii, pulchripes, Yorkiana, etc.), che spettano invece al genere Ischiopsopha. Trovo anche qui la Digenethle ramu- losipennis, Thoms. notata come specie distinta, mentre non è che un sinonimo della D. colata, Gestro, e questa riferita al genere Dysectoda e messa accanto alla Digglesti, Jans., colla quale non ha neppure la più lontana rassomiglianza! Appena mi capitò per le mani la descrizione della Digenethle ramulosipennis di Thomson, mi bastò di leggerla per convincermi che questa specie era-identica alla mia Schi- zorina colata e stabilii questa sinonimia in una noterella inserita nel volome XII (1.2 Serie), 1878, p. 30, di questi Annali. Vedendo poi che, ad onta di questo, il Dott. Kraatz non solo separava le due specie, ma riferiva la mia ad un genere di- verso, volli togliermi ogni scrupolo coll’ esame del tipo di Thomson. Lo ottenni facilmente, grazie alla consueta cortesia del sig. R. Oberthùr ed ora posso con più ragione stabilire per la seconda volta la seguente sinonimia, colla speranza che nessuno si darà più la briga di disfarla. Digenethle corlata (Gestro). Schizorhina colata, Gestro, Ann. Mus. Civ. Genova, 1.8 Ser., VI, 1874, p. 510. Digenethle ramulosipennis, Thoms., Bull., Séanc. Soc. Ent. Fr. 1877, n. 23, p. 247. È pure difficile a spiegarsi come le specie spilophora e calata da me confron- tate insieme e riferite ambedue al genere Digenethle (Ann. cit. 1.2 Ser., XIV, 1879, p. 14) siano dal Dott. Kraatz riposte l’ una in quest’ ultimo, l’altra nel genere Dysectoda! 856 R. GESTRO angulis posticis late rufis et dense albido-squamosis; elytris squa- mulis sordide luters vestitis, utrinque fascia media obliqua albida obsoleta; propygidio obscure rufo, lateribus albido squamosis, spinis validis acutis; pygidio albido cincto; pectore dense, abdomine sparsim albido-squamulosis ; pedibus rufis, dense albido-squamulosis, tibiis anticis 5-dentatis, dentibus quarto obsoleto, secundo obsoletissimo. Long. 5 !/, millim. | Questa specie è di forma piuttosto allungata ed evidentemente appartiene allo stesso gruppo del V. pulcher, Kraatz. Il clipeo è leggerissimamente smarginato all'apice ed orlato di rossiccio. Il torace, di colore bruno-piceo come il resto del corpo, presenta sugli angoli basali una larga macchia rossiccia; è sporgente nel mezzo in avanti, il solco mediano è profondo, limitato da carene molto marcate e presso la base da una eminenza sormontata da un piccolo ciuffetto di squame; un altro ciuffetto meno svilup- pato trovasi circa alla metà sulle carene. I lati nella metà an- teriore sono denticolati; la superficie è sparsa di squamette biancastre, le quali sugli angoli posteriori basali si fanno molto dense e vi formano una sporgenza. Gli elitri sono un poco più scuri nella loro porzione ripiegata, il loro disco è rivestito di squamette lutee e nel mezzo di ciascuno vi è una fascia stretta biancastra poco evidente, obliqua e leggermente curva, che par- tendo dagli angoli omerali va verso la sutura senza però rag- giungerla. Il propigidio è rossiccio e lateralmente ricoperto di squamette biancastre in modo che I’ area rossiccia risulta quasi triangolare; nel mezzo presenta qualche squama bruna, ma non vi è traccia alcuna di fascetti di squame. Il pigidio, alquanto allungato, è tutto circondato da una zona di squamette bian- castre. I piedi sono rossicci, rivestiti di squamette biancastre fitte e le tibie anteriori sono munite sul margine esterno di cinque denti dei quali il quarto è poco marcato ed il secondo quasi nullo; il primo articolo dei tarsi posteriori è molto al- lungato. Monti Carin, distretto dei Cheba o Biapò, ad un'altitudine da 900 a 1100 metri.. Un solo esemplare raccolto nella stagione delle pioggie. CETONIE DI BIRMANIA 857 40. Valgus stictopyg us, n. sp. Latus, niger, abdomine, pygidio, femorum apice, tibiis, tarsisque rufis; thorace parum profunde sulcato, sulco antice utrinque cari- nula obsoleta limitato, angulis posticis albido squamulosis; scutello rufo; elytris latis, disco late et valde depresso, humeris et angulis externis apicalibus nigro-squamulosis, disco utrinque macula media nigra et albida et vittula albida; propygidio fasciculis duobus meduis migris et punctis quatuor albidis aequidistantibus; pygidio punctis quatuor albidis; subtus nitido, sparsim albido squamuloso, pectores abdominisque lateribus albido maculatis; tubits anticis extus nigre- scentibus, 5-dentatis, dente secundo obsoleto. Long. 6 millim. Il capo è nero, sparso di squamette biancastre, con punti ocellati fitti sul vertice, con una leggera sporgenza in mezzo agli occhi e col clipeo quasi troncato-arrotondato in avanti e densamente punteggiato. Il torace è nero, piuttosto largo e tutto coperto di punti ocellati molto fitti e confluenti in modo da dar luogo presso la base e lungo i lati a strie curve. Il solco me- diano è largo, poco profondo e limitato nella sua metà anteriore da carene poco marcate; presso la base è fiancheggiato da una sporgenza che si estende fino all’ angolo basale. I margini late- rali sono taglienti e guerniti di squamette nere; altre squamette bruno-giallastre stanno nel mezzo del margine anteriore e nel mezzo del disco, ove formano su |’ una e l’altra carena limitante il solco mediano, un ciuffo poco sporgente. Sugli angoli basali vi è una macchia di squame biancastre preceduta da poche squamette nere. Lo scudetto è rossiccio. Gli elitri sono neri, larghi, col disco profondamente e largamente incavato; presen- tano alcune strie curve, confuse in mezzo alla trama fitta for- mata da punti confluenti. Sul margine omerale e sugli angoli esterni apicali vi è un ciuffetto di squamette nere molto piccolo; nel mezzo del disco presso la sutura vi è, da una parte e dal- l’altra una macchia di squame nere seguita da un’altra di squame biancastre e all’ esterno di queste due macchie unite, 858 R. GESTRO una strisciolina corta di squame biancastre. Il propigidio è rosso, con quattro macchie tonde biancastre equidistanti, delle quali le esterne più grandi, e nel mezzo, precisamente dietro alle due macchie mediane, presenta due sporgenze formate da squame _ nere. Il pigidio è pure rosso e con quattro macchie biancastre tonde disposte come i quattro angoli di una losanga. Il corpo inferiormente è tutto punteggiato e sparso di squamette bian- castre; l'addome, specialmente nel mezzo, è rosso e i lati dei suoi segmenti sono, come quelli del petto, macchiati di bian- castro. I piedi sono pure squamulosi; i femori, tolto l’ apice, neri, le tibie rosse coll’ apice tinto di nero; le anteriori nere anche al lato esterno, che è munito di cinque denti, dei quali il secondo è pochissimo sviluppato; le posteriori dilatate e com- presse. Di questa specie fu raccolto un solo esemplare nell'Aprile 1886 a Bhamò (Alto Irawadi). 41. Valgus luctuosus, n. sp. Niger, subnitidus; capite parce albido-squamutoso ; thorace an- trorsum parum angustato, sulco medio profundo, carinis validis parallelis, dimidium superantibus, basi squamulis migris erectis , lateribus crenulatis, squamulis nigris sparsis aequidistantibus hori- zontalibus ornatis; elytris latis, disco modice incavatis, lateribus nigro-squamulosis, siriis sat profundis, disco medio utrinque vittulis iribus brevissimis ochraceis; propygidio et pygidio nigro-setulosis, illo margine postico medio utrinque nigro-fasciculato, hoc apice flavo-setuloso; subtus parce albido squamosus,; pedibus nigro-picers nigro-setulosis, femoribus crebre albido-squamulosis; tibiis antices 5-dentatis, dentibus secundo et quarto obsoletis. Long. 6 millim. Il capo porta poche squamette bianchiccie; ma potrebbe darsi che la loro scarsità dipendesse dallo stato di conservazione del- l'esemplare, cosa che non posso decidere non avendone sott'occhio che uno solo. Il torace in avanti è poco più stretto che in addietro; il suo soleo mediano è profondo e fiancheggiato da carene ro- CETONIE DI BIRMANIA . 859 buste che oltrepassano la meta; in addietro il solco si allarga ed è limitato da una specie di cresta di squamette nere erette ; un'altra cresta formata nello stesso modo si trova in direzione obliqua ai lati della base. I margini laterali del torace sono È crenulati e ornati di squamette nere orizzontali sparse, ma equi- distanti. Gli elitri sono larghi, mediocremente incavati e colle strie abbastanza profonde; la loro porzione laterale ripiegata è rivestita di squamette nere erette; sul disco, nel mezzo, vi sono, per ciascun lato, tre striscie molto corte, formate di squamette ocracee che occupano gli interstizii secondo, terzo e quarto; di queste tre brevissime striscie quella più vicina alla sutura è la maggiore. Il propigidio ed il pigidio sono scolpiti di punti ocel- lati e irti di setole nere; il primo porta nel mezzo del suo margine posteriore due larghi fascetti di squame nere, e le sue spine laterali sono piccolissime; |’ altro termina all’ apice con alcune setole gialle. Le squame sulla superficie inferiore del corpo sono scarse; i piedi sono vestiti di setole nere e i femori di squamette biancastre; le tibie anteriori hanno cinque denti, fra i quali il secondo ed il quarto pochissimo marcati. L’ unico esemplare descritto fu raccolto nella foresta di Palon (Pegù) nell’ Agosto 1887. -% 42. Valgus tristis, n. sp. Niger, subnitidus, capite inter oculos sparsim albo-squamulosus, thorace fere aeque lato ac longo, basi quam antice vix latiore, la- “teribus crenulatis, bast ad angulos posticos prominula et fasciculata, sulco medio profundo, dimidio antico utrinque carinis validis, po- stice fasciculis duobus limitato 7 elytris latis, disco sat depressis, utrinque vittulis duabus brevissimis parallelis e squamulis albis, ornatis, angulis humerali et apicali fasciculatis ; propygidio mar- gine postico utrinque fasciculato et extus spinoso; pygidio imma- culato, subtus niger, laleribus parce et sparsim albo-squamulosis ; tibus anticis 5-dentatis, dente tertio maximo. | Long. 4'/,-4?/, millim. Questa specie è tutta nera e i numerosi esemplari che ho ae" 860 R. GESTRO sott’ occhio hanno tutti pochissime squamette bianche. Alcune di queste si trovano (in piccolo numero) sul capo, in mezzo agli occhi; poche, più piccole e sparse stanno sul clipeo. Il torace quasi tanto largo come lungo e coi lati quasi paralleli, ba il soleo mediano profondo, fiancheggiato nella metà anteriore da robuste carene e nella posteriore da due fascetti di squame nere erette per ciascun lato. Un altro fascetto si trova sulla sporgenza basale degli angoli posteriori, e sul margine anteriore, al prin- cipio di ciascuna delle carene, vi sono pure squamette nere che formano un fascetto poco sporgente. Gli elitri sono larghi, abbastanza incavati, con un fascetto di squame nere sull’an- golo esterno apicale e un altro sull’ omerale. Nel mezzo vi sono due brevissime striscie di squame bianche, una nell’ inter- stizio fra la prima e la seconda stria, e l’altra, parallela alla prima, nell’ interstizio fra la terza e la quarta. Queste due stri- scioline bianche sono precedute da macchie di squamette nere. Qualche piccola squama bianca si osserva sparsa qua e là lungo il margine basale degli elitri e sulla loro porzione laterale ri- piegata. Il propigidio ed il pigidio sono ricoperti di punti ocel- lati fitti; il primo porta, sul margine posteriore nel mezzo, due grossi fascetti di squame nere erette, lontani |’ uno dall’ altro, e su ciascun lato una spina aguzza ma corta. Sulla superficie. inferiore del corpo le squame bianche si trovano solo sui lati del petto e dell’ addome, ma in piccolissimo numero; sui piedi invece sono più abbondanti. Le tibie anteriori sono munite di cinque denti, dei quali il terzo è il più sviluppato. Tutti gli esemplari da me esaminati provengono dai monti Carin, distretto dei Cheba o Biapò e furono raccolti nella sta- gione delle pioggie ad un’ altitudine variabile fra 900 e 1100 metri, sopra infiorescenze ad ombrella. 43. Valgus trisinuatus, n. sp. Castaneo-fuscus, capite albido squamuloso, thorace antrorsum parum angustato, marginibus lateralibus denticulatis, antico. pro- funde trisinuato, sulco medio profundo carinis et fasciculis duobus CETONIE DI BIRMANIA 861 utrinque limitato, angulis anticis porrectis acutis, posticis squamulis crebris vestitis; elytris latis, disco modice incavatis, vittula juxta- suturali e squamulis nigris et albidis, obsoleta, fasciculisque albidis humerali et apicali; propygidio lateribus albido maculatis et mar- gine postico medio utrinque squamulis longiusculis albidis praedito; pygidio utrinque albido-maculato el apice albido-squamuloso; subtus albido squamuloso, pectoris squamulis majoribus et crebrioribus, | pedibus ulbido squamulosis, tibiis anticis 5-dentatis, dentibus se- cundo et quarto minoribus. Long. 4/, millim. Questa piccola specie è distintissima dalle altre per il margine anteriore del torace profondamente trisinuato. Il suo colore è un castagno-bruno. Il capo è rivestito di squamette biancastre molto più fitte sul vertice che sul clipeo. Il torace è poco ri- stretto in avanti, coi lati leggermente arrotondati e i margini laterali denticolati; le tre sinuosità del margine anteriore (delle quali le laterali sono più profonde assai che la mediana) risul- tano dagli angoli anteriori sporgenti’ ed acuti e dalle due carene che delimitano il solco mediano, le quali si spingono alquanto ‘in avanti. Il solco mediano è profondo; nella metà anteriore è limitato dalle carene, nella posteriore da due fascetti di squame biancastre, dei quali il posteriore è più grosso. «La superficie è scolpita di punti confluenti e nella metà posteriore quasi vermi- culata; vi sono syuamette biancastre sparse, le quali sugli an- goli posteriori si accumulano in modo da formarvi una sporgenza. Gli elitri sono larghi e mediocremente incavati nel mezzo; le loro rade squamule formano un fascetto sull'angolo omerale ed un altro sull’apicale; dippiù presso la sutura vi è una striscia poco marcata formata di poche squamule nere alle quali ne tengon dietro alcune bianchiccie. Il propigidio è macchiato di biancastro lateralmente e invece dei due fascetti che frequente- mente si osservano nelle altre specie, presenta lungo il margine posteriore da una parte e dall'altra una frangetta di squame biancastre. Il pigidio ha su ciascun lato una piccola macchia biancastra e all’ apice un ciuffo di squamette. Il corpo inferior- mente è rivestito di squamette molto più grosse e più fitte sul 862 R. GESTRO petto che sull’addome. Anche i piedi sono squamulosi e le tibie anteriori sono armate di cinque denti, dei quali il terzo è molto robusto ed il secondo e il quarto più piccoli di tutti. L'unico esemplare che ha servito alla descrizione fu raccolto nella foresta di Palon (Pegù) nel mese di Agosto 1887. 44. Oreoderus planicollis, n. sp. Ferrugineus, albido-squamulosus; capite vertice obscurtore, crebre punctato-reticulato ; thorace elongato, antrorsum parum angustato , supra parum convero, sulco medio angusto perparum profundo marginem anticum haud attingente, disco albido-squamuloso, antice crassius, basi lenuius, punctato-reticulato, utrinque medio depres- stone lata obliqua, lateribus obsolete crenulatis; elytris latis, sub- rotundatis, supra parum incavatis, striolatis et vittis longitudina- libus e squamulis albidis ornatis; propygidio et pygidio squamulis albidis rotundis crebre vestitis; subtus cum pedibus albido-squamu- losus, pectore fusco; tibiis anticis tridentatis, dentibus inter se di- stantibus. Q. Corpore albido-piloso; prothoracis lateribus magis parallelis. a o praecipue differt. Long. 4°|,-5 millim. Questa specie è distintissima per il suo torace, che invece di presentare il solco caratteristico che comincia dal margine an- teriore ed è fiancheggiato da carene più o meno salienti, ha una semplice linea impressa che non raggiunge il margine an- teriore. L’ho ascritta al genere Oreoderus per le tibie anteriori tridentate; ma senza dubbio essa formerà un giorno un genere (o sottogenere) distinto, quando l’intero gruppo sarà rimaneg- giato. Fra i varii esemplari della raccolta del Sig. Fea due furono presi 2n copula. Il capo sul vertice è di tinta un po’ più scura. Il torace è di forma allungata, in avanti poco più stretto che in addietro, specialmente nella femmina, nella quale i lati sono quasi paralleli; la sua superficie non presenta che la linea im- pressa mediana di cui si è già parlato, e una depressione obliqua - CETONIE DI BIRMANIA 863 che si trova alla meta da un lato e dall’ altro. Gli elitri sono poco incavati, hanno le solite strie curve e varie striscie longi- tudinali formate di squamette biancastre, delle quali la seconda, a partire dalla sutura, è più larga e raggiunge l'apice, mentre le altre sono più strette e più corte. Il propigidio è molto grande, privo di fascetti e di spine laterali; tanto esso come il pigidio sono coperti di squamette rotonde biancastre molto fitte. Il corpo inferiormente è rivestito di squamette biancastre, come pure i piedi, e il petto è di colore bruno. Le tibie anteriori sono ar- mate di tre denti, dei quali il secondo e il terzo sono molto robusti. > Alta Birmania: Teinzò, sul fiume Moolay; varii esemplari raccolti nel Maggio 1886, raspando nella sabbia nel letto di un torrentello asciutto. 45. Oreoderus humilis, n. sp. _ Fusco-piceus, dense albido-squamuloso, clypei apice, scutello po- stice, sutura elytrorum, pedibusque rufescentibus; thorace lato, antrorsum angustato, lateribus medio leviter sinuatis, marginibus lateralibus crenulatis, sulco medio parum profundo, carinis obso- letis, utrinque tuberculis tribus aequidistantibus juxta sulcum me- dium et duobus ad latera; elytris latis, disco fere planis, angulis humerali et apicali fusciculatis, squamulis densis albis in ordinibus longitudinalibus fere dispositis; propygidio et pygidio crebre albido- squamosis, îilli margine postico utrinque medio fasciculato et extus | spinoso; pedibus albido-squamosis,; tibiis anticis tridentatis, dentibus validis. Long. 44/, millim. E di un colore bruno piceo, eccettuati l’ apice del clipeo e quello dello scudetto, la sutura degli elitri e i piedi, ed è rive- stito dappertutto di squamette fitte di un bianco sudicio. Il suo torace, lungo e piuttosto largo, va ristringendosi dalla base al- l'apice ed ha i lati nel mezzo leggermente sinuosi. Si distingue pel solco mediano pochissimo profondo e per le carene molto poco accennate. Da un lato e dall’ altro del solco mediano esi- 864 R. GESTRO stono tre tubercoletti, uno sul margine anteriore, I altro circa alla metà e il terzo presso la base; non sono che leggere spor- genze rivestite di squame non erette; il primo però (l'anteriore) appare piuttosto come un piccolo ciuffo; vi sono inoltre, da una parte e dall’ altra presso i lati, altri due tubercoli, uno un poco prima della metà, l’altro vicino all’ angolo basale. Gli elitri presentano un fascetto di squame brune sugli omeri e uno di squame biancastre sugli angoli apicali. Tutta la loro superficie © è rivestita da squamette fitte disposte quasi in serie longitudi- nali. Le squamette sul propigidio e sul pigidio sono anche più fitte che sul resto del corpo; il primo porta nel mezzo del suo margine posteriore due fascetti e la sua spina laterale è corta. Le tibie anteriori sono tridentate e tutti e tre i denti sono molto robusti. Tre esemplari dei monti Carin, distretto dei Chebà, altitudine da 900 a 1100 metri; stagione delle pioggie. 46. Oreoderus humeralis, n. sp. Fusco-niger, squamulis nitidis creberrimis vestitus, capite et tho- race albidis, hoc basi nigra, apice profunde trisulcato, elyiris mar- gine apicali albido, humeris late sanguineis; propygidio medio acute porrecto, squamulis nigris, aliquis rufis intermixtis, tecto, margine postico albido, pygidio rufo, albido-squamuloso; subtus cum pedibus obscure rufus, crebre albido-squamulosus, tarsis obscurioribus, tbis antice tridentatis, dentibus secundo et tertio validissimis. Long. 7)/,-81/, millim. Le squamette che rivestono il corpo sono fitte e piuttosto grandi, sopratutto quelle del propigidio e del pigidio. Il capo ed il torace sono coperti di squame di un bianco leggermente giallastro e di una lucentezza quasi cerea. Il torace è stretto, più lungo che largo, più largo alla base che in avanti, coi lati nel mezzo fortemente sinuati, col margine anteriore arrotondato e con tre solchi anteriori; di questi tre solchi il mediano, fian- cheggiato da distinte carene, è largo in avanti, quindi si ristringe per allargarsi ancora leggermente dopo la metà, che oltrepassa CETONIE DI BIRMANIA 865 di poco; gli altri due sono obliqui e limitati esternamente da due carene brevi. Le squame bianco-giallastre non raggiungono la base, ove ne troviamo invece delle nere. Lo scudetto e gli elitri sono neri; questi sono poco depressi sul disco, colle strie poco evidenti; il loro margine posteriore presenta squame bian- castre che vi formano un orlo poco marcato e la regione ome- rale è di una tinta rossa sanguigna. Il propigidio è grande, coperto di squame nere alle quali ne sono miste alcune rossastre, orlato posteriormente di squame biancastre e sporgente molto nel mezzo a guisa di angolo; il pigidio è rossastro, rivestito di squame biancastre; alla sua base se ne osserva anche un pic- colo numero di nere mescolate colle altre. La superficie inferiore del corpo è rossastra e coperta di squame biancastre molto fitte e lucenti; lo stesso dicasi dei piedi. Le tibie anteriori hanno tre denti molto robusti, specialmente il secondo e il terzo. Pochi. esemplari raccolti sull’ alto Irawadi a Bhamò, nei mesi di Agosto e Settembre. 47. Oreoderus Waterhousei, n. sp. o. Fusco-piceus, squamulis albidis tectus, thorace antice trisul- cato, lateribus utrinque foveatis; elytris latis, disco modice depressis, striatis, squamulosis, macula media obsoleta e squamulis albis no- latis; propygidii et pygidit squamulis latioribus et striatis; subtus, cum pedibus dense albido-squamulosus, tibvis anticis tridentatis, den- tibus secundo et tertio validissimis. . Long. 8-8 ?/, millim. ©. Thorace antice latiore, basi rufo-piceo limbato, elytrorum basi area lata rufo-picea, propygidio pygidioque squamulis albido- rufescentibus subcereis tectis; tarsis brevioribus. Long. 8-9 millim. Z. Il capo è ricoperto di squame biancastre, Ha le quali al- cune di colore giallo formano due macchie (talvolta leggermente sporgenti) in mezzo agli occhi. Il torace è stretto in avanti e presenta tre solchi; il mediano, profondo in avanti, va gra- datamente diminuendo e scompare alla base, le carene che lo Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (19 Giugno 1891) 5D 866 R. GESTRO limitano sono ben marcate sopratutto anteriormente; i due la- terali sono limitati esternamente da carene oblique corte che non raggiungono il margine. Queste carene oblique segnano il limite anteriore di una forte depressione che si trova circa alla meta dei lati e alla quale corrisponde sul margine laterale una piccola smarginatura. Tutta la superficie é rivestita di squamette biancastre molto fitte. Lo scudetto é stretto e coperto di squa- mette bianche. Gli elitri larghi, corti e poco depressi sul disco, hanno strie ben marcate e sono coperti di squamette biancastre; circa sul mezzo del disco vi è una macchietta poco marcata formata di squame bianche. Il propigidio ed il pigidio sono anch’ essi squamulosi; ma le squame sono più grandi delle altre e presentano una stria mediana. Le squamette biancastre che. rivestono la superficie inferiore del corpo ed i piedi sono ugual- mente molto fitte. Le tibie anteriori sono corte, robuste e ar- mate di tre forti denti. Q. Se non avessi avuto per le mani due esemplari raccolti in copula, avrei certamente considerato la femmina come appar- tenente ad una specie diversa, tanta è la differenza nell’aspetto, nella forma e nella colorazione. Il corpo della femmina è più allungato e più appiattito; il torace è quasi tanto largo all’apice come alla base, le sue squamette sono più scure tendenti al- l’ocraceo e lungo il margine basale assumono una tinta rossa- stra. Lo scudetto ed una larga area basale degli elitri sono pure rossastri; le squamette del propigidio e del pigidio tendono anche esse al rossiccio e sono più convesse e d’ una lucentezza quasi cerea. I tarsi sono più corti di quelli del maschio. Varii esemplari raccolti sui monti Carin, distretto dei Cheba o Biapò, ad una altitudine fra 900 e 1100 metri, nella stagione delle pioggie, e due di Palon (Pegù) presi in Settembre. Nella serie che ho sott’ occhio il numero dei maschi è quasi uguale a quello delle femmine. Questa specie porta il nome del Sig. C. O. Waterhouse del Museo Britannico, al quale mi piace esprimere pubblicamente la mia gratitudine per |’ aiuto prestatomi per questo e per altri. lavori. CETONIE DI BIRMANIA 867 48. Oreoderus rufulus, n. sp. % Rufescens, supra squamulis pallide flavis tectus; thorace antice quadricarinato, carinis validis, brevibus fere aeque longis; elytris latis, disco parum depressis, vitta media obliqua obsoleta e squa- mulis albis; propygidio et pygidio dense squamulosis; subtus, cum pedibus, squamulis albidis crebris obductus; tibiis anticis validis tridentatis. O. Waterhousei a/finis, sed colore et thoracis carinis diversis. Long. 8 ?/,-10 milum. E di un colore rossastro, un poco più vivo sugli elitri. Le squame.che rivestono la superficie superiore del corpo sono di un giallo chiaro; quelle del capo sono grosse e fitte sul vertice e fra gli occhi, più scarse e più piccole sulla porzione anteriore del clipeo. Il torace è più lungo che largo, semicircolare in avanti e coi lati paralleli. Le carene sono molto marcate, ma corte; le due mediane in avanti si continuano col margine an- teriore tagliente, le altre raggiungono il margine laterale; il soleo mediano là dove cessano le carene si impicciolisce e di- venta poco accennato. Su ciascun lato vi è una depressione un po avanti della metà. Gli elitri sono larghi, poco depressi sul disco, striati e coperti di squamette giallo-chiare; su ciascuno vi è una fascia di squame bianche obliqua e curva e le due fascie insieme ne formano una comune semicircolare a conca- vità in avanti, però le squame bianche spiccano poco in mezzo alle altre e perciò la fascia è visibile a stento. Le squame del propigidio e del pigidio sono fitte; quelle della superficie infe- riore del corpo e dei piedi lo sono anche di più, ma differiscono dalle altre per una tinta biancastra. I tre denti delle tibie an- teriori sono robusti. Questa specie è affine alla precedente; ma se ne distingue senza difficoltà per la colorazione e anche pel torace; quello del Waterhousei ha le carene mediane che in addietro convergono meno, e le altre sono più corte e non raggiungono il margine a Ri aN a at et SERIE zt es Sch tala BA Vul Pec FY) ve È, be RAI SANTI RIO pa Dy ar ve 868 RE GESTRO laterale; inoltre il solco mediano è più profondo e si continua | più in addietro che nel rufulus. | | Anche essa fu raccolta nel distretto dei Cheba e nella stessa, stagione della precedente. 49. Oreoderus brevipennis, n. sp. Fusco-piceus, squamulis flavis tectus; thorace fere aeque lato ac longo, subquadrato, margine antico medio porrecto, lateribus pa- rallelis et crenulatis, carinis validis, medus subparallelis, latera- libus obliquis parum divergentibus, sulco medio profundo basim attingente, utrinque tuberculis duobus uno medio, altero ante-basali; elytris latis et brevibus, striatis, apice crista e squamulis longis ornatis, utrinque juxcta scutellum depressione parum profunda squa- mulis minutissimis repleta; subtus cum pedibus et pygidio dense squamulosus; tubs anticis dentis tribus validissimis armatis. Long. 8*/,-9 millim. È distintissimo dalle due specie precedenti, principalmente per la forma del torace e per la depressione degli elitri presso lo scudetto. Il capo è per intero ricoperto di squamette lunghe, fitte. Il torace è quasi quadrato e dal suo margine anteriore sporge quel tratto che è circoscritto dalle due carene mediane. Queste sono robuste; in avanti si uniscono formando un mar- gine arrotondato, indi corrono quasi parallele e cessano poi in modo quasi repentino un po’ prima della metà; il soleo mediano però continua fino alla base ed è fiancheggiato da un tuberco- letto situato circa alla metà e da un altro poco prima della base; fra i due tubercoli vi sono squame semierette che com- pletano così i limiti laterali del solco. I due tubercoli antebasali d'un lato e dell’ altro sono più distanti fra di loro che dagli altri due e quindi il solco in vicinanza della base è più largo. Anche le due carene laterali sono ben marcate e cessano un po’ più in addietro delle mediane. I margini laterali sono cre- nulati. Le squame che ricoprono la superficie sono dense. Lo scudetto è rivestito di squamette finissime. Gli elitri sono larghi, corti e vanno gradatamente ristringendosi dalla base all’ apice; ; CETONIE DI BIRMANIA 869 sono striati e ricoperti di squamette fitte, alcune delle quali più allungate e quasi piliformi formano sull’ angolo apicale esterno un ciuffetto aguzzo. Presso ciascun lato dello scudetto vi è una depressione poco profonda irregolarmente rotonda, ricoperta di squamette minutissime. In un esemplare in cui queste squamctte in parte si sono staccate, si può osservare che il fondo di questa depressione è finissimamente punteggiato. Le squamette che coprono il propigidio e il pigidio sono più grandi che nelle altre parti del corpo; sul primo si mostrano più dense e semierette in quattro punti (nel mezzo e ai lati). Il corpo inferiormente ed i piedi sono densamente squamulosi; le tibie anteriori sono tridentate e il terzo dente è più degli altri robustissimo. Dei due esemplari che hanno servito alla mia descrizione, uno fu raccolto a Mandalay, |’ altro sui monti Carin, nel distretto dei Chebà o Biapò. | 50. Oreoderus maculipennis, n. sp. Elongatus, rufo-piceus, squamulis, supra flavis subtus albidis , tectus; thorace valde elongato, lateribus parallelis profunde simuatis, margine antico porrecto, carinis medus validis, lateralibus valde divergentibus fere transversis; elyiris utrinque area elongata nigro- picea maculam albam includente; tibiis anticis tridentatis dentibus robustis. Long. 74], millim. È facile a riconoscersi per il corpo piuttosto allungato e per la forma e la scultura del suo torace. Le squame del vertice sono gialliccie e quelle del resto del capo biancastre. Il torace é allungato coi lati paralleli; la porzione compresa fra le due carene mediane sporge in avanti; le carene si continuano in avanti col margine anteriore e sono ivi molto distanti l’ una dall’ altra, quindi vanno notevolmente accostandosi e poi di nuovo si allontanano, finchè giunte circa alla metà scompaiono; il solo mediano però si continua fino quasi alla base. Le carene laterali divergono molto dalle mediane, tantochè assumono quasi una direzione trasversale; esse non raggiungono il margine 870 R. GESTRO laterale. Dietro a queste carene vi è una larga depressione, alla quale corrisponde sul margine laterale una profonda smargina- tura. Prima della base, su ciascun lato del solco mediano vi ha una leggera eminenza. Tutta la superficie è ricoperta di squa- mette fitte e lo stesso dicasi dello scudetto. Le squamette degli elitri sono disposte abbastanza regolarmente in serie longitudi- nali e tanto accostate da rendere poco visibili le strie. Sul disco di ciascun elitro vi è un’area allungata in senso longitudinale , nero picea, nel cui mezzo sta una macchia di squame bianche. Le macchie del propigidio e del pigidio sono più grandi delle altre e stipate; quelle della superficie inferiore del corpo e dei piedi sono bianchiccie. L’unico esemplare da me osservato fu raccolto a Bhamò (Alto Irawadi) nel giugno 1885. APPENDICE Valzgus Doriae, n. sp. ©. Elongatulus, piceo-rufus, capite albido-squamuloso, thorace antrorsum valde angustato, supra convexo, sulco profundo, basi dilatato, carinis validis, dimidium superantibus, marginibus latera- libus denticulatis, angulis basalibus tuberculatis, superficie albido- squamulosa, basi juxta sulcum et angulos fasciculata; elytris bre- vibus, squamulis creberrimis castaneîs vestitis, squamulis albidis marginatis, disco medio maculis aliquis albis sparsis, angulis hu- merali et apicali fasciculatis; propygidio et pygidio squamulis fuscis erectis indutis, illo utrinque vitta e squamulis albis et spina vali dissima acuta, hoc oviscapto longo horizontal, apice leviter supra sulcato et deorsum flexo, terminato; subtus albido-squamulosus, pro- thoracis episternis postice macula cretacea notatis; pedibus rufis , crebre albido-squamulosis; tibtis anticis 5-dentatis, dentibus secundo et quarto obsoletissimis, fere nullis. | Long. 5 !/, millim. CETONIE DI BIRMANIA 871 Il Valgus Doriae appartiene, come il nostro V. hemipterus, a quel gruppo in cui le femmine hanno l'addome munito di un ovopositore lungo orizzontale. Le squamette del capo sono abbastanza fitte e in mezzo agli occhi si addensano molto, formando una specie di fascia trasversa. Il torace in avanti è notevolmente più stretto che alla base, nel mezzo è fortemente convesso in senso longitudinale e su questa porzione rilevata sta scavato il solco mediano, il quale è fian- cheggiato da due robuste carene parallele fino di là della metà e quindi si ‘allarga e si approfonda. I margini laterali sono den- ticolati; la base lateralmente è rilevata e tuberculata. La su- perficie è rivestita di squamette abbastanza fitte; queste inoltre formano, per ciascun lato, due fascetti, o per meglio dire due specie di creste, una obliqua ai lati dell’escavazione mediana basale, l’altra trasversa sulla tuberosità dell’ angolo basale. Lo scudetto è di tinta più scura che gli elitri. Questi sono rivestiti di squamette di color castagno, tanto fitte che la superficie ap- pare come vellutata. Le strie sono ben marcate alla base e quasi obliterate dopo la metà. Il margine laterale e apicale presenta un orlo piuttosto largo di squamette biancastre; sull’ angolo omerale vi è un ciuffetto di squame biancastre e nere e un altro piccolo di squame biancastre esiste sull’ angolo apicale esterno; inoltre nel mezzo del disco vi sono alcune squamette bianche sparse. Il propigidio e il pigidio sono rivestiti di squa- mette brune erette; le spine laterali del primo sono molto ro- buste ed acute e in corrispondenza di queste vi ha. una striscia «di squamette biancastre. L’ ovopositore ha l'apice alquanto in- curvato in basso e leggermente solcato al disopra. Una sola femmina di questa elegante specie proviene dalle raccolte fatte nel territorio di Sarawak in Borneo dai signori Doria e Beccari. Valgus cristatus, n. sp. Fuscus, squamis flavo-ferrugineis et albidis dense tectus, thorace antrorsum angustato, lateribus profunde sinuatis, utrinque vitta longitudinali e squamulis albidis, angulis anticis carinatis, antice 872 R. GESTRO carinis duabus medus validis brevibus parallels, pone carinas utrinque fasciculato, basi quadri-fasciculato; elytris fere planis, striis obsoletis, squamis fuscis et albidis variegatis, utrinque fasci- culis uno humerali et duobus apicalibus; propygidio utrinque bi- tuberculato, medio fasciculis duobus validis flavis ornato, pygidio fusco et albido-variegato, apice bifasciculato; tibiis anticis quadri dentatis, dentibus parvis obtusis. Long. 6 maillim. Il capo è ricoperto di squame fitte, giallo-ferruginee sul ver- tice, biancastre sul clipeo. Il torace è più largo alla base che in avanti; gli angoli anteriori sporgono sotto forma di due brevi. carene e dietro a queste i lati si fanno profondamente sinuosi. Le due carene mediane sono molto sporgenti, molto brevi e troncate in modo brusco sul davanti, ove non raggiungono il margine anteriore. A ciascuna carena tien dietro un ciuffo di squamette piliformi erette, che si trova alla metà del torace; altri due ciuffi si trovano da una parte e dall’ altra davanti al margine basale. La superficie è coperta di squame giallo-ferru- ginee, ma all’ esterno della sporgenza formata dalle carene e dal ciuffo mediano vi é (per ciascun lato) una striscia longitu- dinale di squame biancastre, poco distinta, che parte dal mar- gine anteriore e dopo la metà diverge e va a raggiungere la base, passando in mezzo ai due ciuffetti antebasali. Anche sui lati vi sono macchie confuse biancastre. Lo scudetto è piccolo e vestito di squame brune. Gli elitri sono variegati di bruno e biancastro e le loro squame sono tanto fitte da mascherare quasi le strie; ciascuno porta un fascetto di squame erette sull’ omero e altri due sull’ apice. Il propigidio ha sui lati due piccoli tu- bercoli, dei quali il posteriore è un poco più sviluppato e nel mezzo porta due grossi fasci di squame erette gialle. Il pigidio è variegato di bruno e biancastro e termina all’ apice con due piccoli fascetti. Inferiormente i lati del petto presentano macchie biancastre. I piedi sono vestiti di squame biancastre, con qualche macchia giallo-ferruginea sulle tibie; le tibie anteriori hanno quattro denti molto corti ed ottusi, dei quali solo il secondo ed il quarto sono un poco più sporgenti degli altri. CETONIE DI BIRMANIA : 873 Non ho che un esemplare di questa bellissima specie, la quale, come la precedente proviene dal territorio di Sarawak in Borneo e fa parte delle belle collezioni ivi radunate dai signori G. Doria ed O. Beccari. Valgus Becearii, n. sp. Piceo-rufus, flavo-squamulosus, thorace antrorsum angustato , lateribus subrotundatis et tenue crenulatis , carinis duabus anticis parallelis, dimidium superantibus, postice nigro-fasciculatis, basi ulrinque fasciculis duobus nigris; scutello angusto; elytris brevibus latis, disco modice depressis, striatis, linea juxta scutellum, macula transversa discoidali et lineolis longitudinalibus e squamulis flavis, humeris et angulis externis apicalibus squamulis nigris erectis or- nates; propygidio et pygidio flavo-squamulosis, illo fasciculis duobus © nigris praedito; subtus cum pedibus flavo-squamulosus; tibiis anticis 5-dentatis, dentibus tertio et quinto validioribus, primo et secundo parvis. Long. 5 4/, millum. Le squame del clipeo sono più rade e più fine di quelle del vertice; il torace è più stretto in avanti che in addietro; i suoi lati sono leggermente arrotondati e crenulati; le due carene mediane, poco robuste, arrivano un po’ al di là della metà e nel punto ove finiscono vi è un fascetto di squame nere erette; în avanti si congiungono col margine anteriore. Davanti alla base vi sono altri quattro fascetti, due più grossi ai lati del soleo mediano e uno più piccolo presso ciascun angolo esterno basale. La superficie è coperta di squame gialle non molto fitte, i fascetti in alcuni esemplari sono neri, in altri gialli. Sugli elitri vi è una striscia gialla piuttosto larga lungo lo scudetto, una macchia trasversa nel mezzo e parecchie serie longitudinali di squamette gialle; inoltre sull’ angolo apicale esterno e sul l’omerale si osservano poche squame nere erette. Il propigidio ed il pigidio sono rivestiti di squame gialle erette e sul primo, nel mezzo lungo il margine posteriore, si osservano due fascetti di squame nere. La superficie inferiore del corpo è coperta di 874 R. GESTRO squamette gialle, piu fitte sui lati del petto; quelle dei piedi sono piu rade e più piccole. Le tibie anteriori hanno cinque denti; i due primi molto piccoli, gli altri tre equidistanti e di questi il terzo ed il quinto più robusti che il quarto. Alcuni esemplari (9?) hanno il torace leggermente più stretto e le squame invece d'essere gialle sono biancastre. Parecchi esemplari raccolti a Kandari (S. E. Celebes) dal Dott. O. Beccari nel Marzo ed Aprile 1872. ; Valgus sumatranus, n. sp. Niger, albido-squamulosus, clypeo piceo-rufo, vertice flavo-fasci- culato; thorace creberrime squamuloso, antrorsum angustato , late- rebus medio paullo sinuatis, antice utrinque tuberculo obliquo, ca- rims medus dimidium attingentibus et in fasciculo terminantibus, basi 4-tuberculato, tuberculis fasciculatis; elytris brevibus, latis, confuse striatis, vitta juxta-suturali e squamis albis et nigris, viltisque albidis obsoletis lateralibus, humeris el angulis apicalibus externis fasciculatis; propygidio et pygidio piceo-rufis, primo apice, secundo basi utrinque fasciculatis; tibuis anticis apice et tarsis piceo- rufis, illis 5-dentatis, dentibus tribus ultimis validioribus. Long. 5"/, millim. Il clipeo è rossastro sopratutto all’ apice; il vertice porta un — fascetto di squame gialle erette. Il torace si ristringe in avanti notevolmente; le due carene mediane in addietro si avvicinano un poco e raggiungono la meta ove terminano ciascuna in un fascetto; ai lati di esse vi sono due tubercoli allungati obliqui poco marcati; davanti alla base da un lato e dall’altro si hanno due tubercoli, dei quali l’ esterno è più robusto, sormontati da un ciuffo di squamette. Le squame biancastre che rivestono la superficie sono molto fitte. Lo scudetto è piccolo, nero e striato. Le strie degli elitri sono confuse; vi è una striscia presso la sutura formata di squame bianche alla base e dopo la metà e nere nel mezzo; inoltre sui lati vi sono serie longitudinali poco distinte di squamette biancastre; gli omeri e gli angoli apicali esterni sono muniti di un piccolo fascetto di squame. Il propi- 4 f I ea CETONIE DI BIRMANIA STI, gidio ed il pigidio sono rossastri ed ambedue densamente vestiti di squame biancastre; il primo ha da un lato e dall’ altro un tubercoletto e nel mezzo del suo margine posteriore due fascetti di squame eretti, ai quali ne corrispondono altri due più larghi e meno bene limitati sulla base del pigidio. I piedi sono neri, tolti i tarsi e l'apice delle tibie anteriori; queste sono munite di cinque denti, dei quali i primi due piccoli e gli altri tre ro- busti, sopratutto il terzo ed il quinto. | Benché fondata sopra un unico esemplare, questa specie mi pare abbastanza distinta dalle altre. Essa proviene da Sungei Bulu (Sumatra occidentale), ove fu raccolta nel Settembre 1878 dal Dott. O. Beccari. Oreoderus borneensis, n. sp. Castaneo-rufus, squamulis albidis vestitus, thorace antrorsum modice angustato, lateribus medio sinuato, sulco medio parum pro- fundo, carinulis haud limitato, dimidio postico utrinque sub-bitu- berculato, prope angulos posticos fasciculo obsoleto e squamulis flavis; elytris albido-squamulosis, squamulis in ordinibus longitudinalibus dispositis, utrinque vetta alba abbreviata juxta scutellum; propygidio pygidioque albido-squamulosis, illo margine postico medio utrinque obsolete fasciculato et spinis brevibus obtusis extus armato; tibus anticis tridentatis. Long. 5 millim. - Questa specie è di un colore castagno rossiccio e coperta di squamette biancastre. Sul vertice le squamette sono più grosse e più fitte mentre nel resto del capo sono più fine e più sparse. Il torace si ristringe moderatamente in avanti, i suoi lati sono sinuosi nel mezzo, il solco mediano è poco profondo e non vi sono carene a limitarlo; nella metà posteriore vi è la debole traccia di due tubercoli allineati lungo il solco mediano e presso Y angolo posteriore esiste un fascetto poco sporgente di squame gialle; tutta la superficie è coperta di squamette abbastanza fitte. Gli elitri sono privi dei soliti fascetti di squame sugli omeri e sull’ angolo esterno apicale; le squamette che ne rivestono la 876 R. GESTRO superficie si allineano in serie longitudinali e alla base presso lo scudetto , nell’ interstizio fra la prima e la Seconda stria, vi è una striscia larga di squamette bianche che cessa prima di raggiungere la metà. Tanto il propigidio come il pigidio sono ricoperti di squame abbastanza fitte; il primo ha sul suo mar- gine posteriore due fascetti di squame pochissimo sporgenti e | in qualche esemplare quasi nulli e le spine laterali sono bre- vissime e ottuse. La superficie inferiore del corpo ed i piedi sono squamulosi e le squamette si fanno più fitte sui lati del petto. Le tibie anteriori sono tridentate e i denti si trovano tutti tre presso |’ apice, avvicinati. Varii esemplari di questa specie furono raccolti nel territorio di Sarawak in Borneo, dai signori G. Doria e O. Beccari, nel 1865. SPIEGAZIONE DELLA TAVOLA Fig. 1. Heterorrhina euryrrhina. Capo del >. VA? » > RAVEN MOD. » Leonardi. Capo visto dal disopra. » 4, » » » IWISARZIAO: » 5. Trigonophorus Feae. 2 Capo. : wa Os » Hardwick. 9 Capo. MIT » foveiceps. Capo visto dal disopra. INURISI » » » » di lato. » 9. Cetonia rhododendri. Apofisi del mesosterno. » 10. Macroma insiynis. Parte posteriore del corpo. SINO » superba. » » » » DA fsi DO Trichius Jansonti. VIAGGIO DI LEONARDO FEA IN BIRMANIA E REGIONI VICINE XXXVIII LATHRIDIIDAE PAR LE R. P. rr. MARIE-JOSEPH BELON, pes FF. Prfon. Quatre espéces seulement de Lathridiidae ont été rapportées de Birmanie par M. Fea. Dans un groupe aussi restreint, l’habileté du chasseur et le soin qu'il met a rechercher les microcoléoptéres ne pouvaient guéres donner un meilleur résultat. D’ailleurs, si le chiffre des captures parait minime, il importe de remarquer qu'il comprend deux nouveautés et une information intéressante sur la provenance d’une espéce a peu prés inconnue des ento- mologistes. 1. Neoplotera peregrina, Berton. [Ann. Soc, Lin. Lyon 1881, p. 29; Rev. fr. d’Ent. Caen 1885, p. 239] Mes deux types, importés 4 Rouen par des vaisseaux chargés d’arachides, ne different en rien des exemplaires assez nombreux qui ont été trouvés 4 Bhamo, aux mois de juin et d’aout 1885. J’ ignore encore aujourd’hui si l’insecte est réellement originaire de la cdte occidentale d’Afrique, ainsi que je le soupconnais d’aprés la provenance des navires. Quoiqu’il en soit de la pro- babilité du fait, il demeure acquis a la science, grace 4 878 M. J. BELON Vheureuse découverte de M. Fea, que la N. peregrina habite aussi la Birmanie. Y vit-elle dans les fourmiliéres, comme les autres — genres de la tribu des Merophysini? Dans ce cas, M. Fea n’aurait certes pas manqué de recueillir quelques échantillons de la fourmi dont elle serait la commensale. Les données seules de l’analogie ne suffisent pas a suppléer cette absence d’indication. — A ma description primitive il faut ajouter que la couleur varie du roux ferrugineux au brun foncé et presque noir, et que la taille oscille entre 1,8 et 2,2 mill. : 2. Colovocera oculata, n. sp. Colore et statura C. formicariae simillima, sed paullo latior; differt oculis distincie pauci-granulatis, ac primo abdominis segmento post coxas linea arcuata signato. — Long. 1,5 mill., lat. 0,8 mill. Il est inutile, ce me semble, de formuler une diagnose plus étendue: celle de C. formicaria, Motsch., lui est applicable dans ses détails généraux, et je me suis borné 4 signaler les differences essentielles. Tandis que la formicaria n’offre que 0,6 de largeur, Yespéce de Birmanie atteint une largeur de 0,8 pour une méme taille de 1,5 mill. Mais c'est surtout la conformation des yeux qui mérite d’attirer l’attention. Au lieu d’étre, comme ceux de ses congénéres, constitués par une simple saillie ocelliforme sans facettes ni pigmentum noir, ces organes sont formés assez grossiérement de quelques granules pigmentés [5 ou 6 au plus]. J'ajouterai que la ligne postcoxale du métasternum ne s’écarte pas beaucoup de la cavité cotyloide et ne forme pas un U comme chez la punctata; au contraire, celle du premier arceau ventral [qui n’existe ni chez la formicaria, ni chez la punctata) s’incourbe fortement et atteint presque le bord basilaire. Enfin, le troisiéme article des antennes est relativement moins allongé; il égale ou dépasse a peine les deux suivants réunis. Dix exemplaires ont été recueillis 4 Mandalay, au mois de décembre 1885; ils vivaient avec une fourmi que M. le Docteur Emery a bien voulu déterminer Prenolepis longicornis, Latr. LATHRIDIIDAE DE BIRMANIE 879 3. Holoparamecus Kunzei, Ausf. [Ann. Soc. Ent. Fr. 1843, p. 245; pl. X, n.° 1, fig. 4.] Cinq échantillons de cette espéce cosmopolite ont été capturés en avril 1887 a Plapoo [Tenasserim]. La ponctuation de la page supérieure du corps est sujette a se montrer plus ou moins distincte selon les diverses provenances; cette variabilité, d’ail- leurs légére et difficilement appréciable, n’a rien d’insolite, lorsqu'il s’agit d'une forme dont l’aire de diffusion est si vaste. Aussi } incline a croire que les individus de Chypre, décrits par M. Baudi sous le nom de 7ruquz [Berl. Ent. Zeitschr. 1861, p. 182] n’en different pas spécifiquement. 4. Melanophthalma birmana, n. sp. Il est peut-étre imprudent de rédiger une description d’aprés l’unique exemplaire recueilli à Bhamò, en aout 1886. Toutefois jai la conviction que l’espéce est inédite. Elle appartient au groupe de la M. fuscipennis, Mannerh., par la massue des an- tennes sub-biarticulée, par le processus intercoxal subarrondi du premier arceau ventral, et par les lignes postcoxales obliques qui se prolongent jusqu’a la base de ce méme segment; la téte, pourvue de petites tempes visibles aprés les yeux, fait aussi légérement saillie hors du prothorax, mais il ne me semble pas certain que ce soit sa position naturelle. Voici les caractéres que j'ai relevés comme les plus importants pour la faire reconnaitre: Corps tout entier d’un ferrugineux uniforme, sauf les yeux qui sont noirs, saillants et grossiérement granulés Antennes offrant les 2 premiers articles comme d’ordi- naire plus gros et allongés, les 4 suivants allongés, cylindriques, les 7.°, 8.° et 9.° pas plus longs que larges; le 9.° est à peine plus épais que le précédent, de sorte que la massue peu tranchée se compose des articles 10 et 11, tous deux plus allongés que leurs voisins; le dernier en ovale, plus long que le pénultiéme. - Corselet fortement transversal, à peu prés aussi large en devant %a 880 M. J. BELON qu’à la base; angles antérieurs arrondis, les postérieurs formant une petite dent saillante; quelques crénelures latérales a peine distinctes; disque a ponctuation rugueuse, confluente, avec une légére fovéole médiane basilaire. Ecusson transversal. Elytres ovales, a calus huméral assez saillant, a pubescence sériale sub- déprimée pas très longue, avec 8 séries de points médiocres peu enfoncés, plus marqués vers la base; ceux des interstries sont à peine distincts, si ce n’est par la fine pubescence qui en émerge. En dessous, la partie antérieure du sternum est assez fortement rugueuse jusqu aux hanches; le métasternum est marqué, surtout sur les còtés, de points épars assez gros mais superficiels; le milieu est presque lisse, avec une dépression transverse subfovéiforme auprés de la base. — Long. 1,3 mill. L By. ‘ Be: si pi. > f =~ > SS ith hl ital Note on Chiroderma villosa, Peters, with the description of a new species of the genus; by OLDFIELD THOMAS. — British Museum Mo tura] History). Among a large collection of bats sent by Herr A. Starke from St. Esteban, Venezuela, to the Museo Civico Genoa, my friend the Marquis G. Doria discovered a specimen which appeared to represent a new species of Chiroderma allied to Ch. villosum, Peters (1). On a further examination however it turns out that this Venezuelan specimen is the true Ch. villosum, and that the Minas Geraes example described in the British Museum Cata- logue (2) is the one which must be considered as new. I propose to name it Ch. doriae in honour of the Marquis G. Doria, my colleague in the first examination of the question in Genoa, and a naturalist whose intimate knowledge and magnificent collection of Chiroptera are always at the service of others workers in the same field. Different as are the skulls of Ch. vellosum and Ch. doriae when laid side by side Mr. Dobson is fuily to be excused for refering the latter to the former, for there is hardly one word in Peters’s long description (apart from the discrepancy in size) which is incompatible with Ch. doriae, and I should not. have hesitated for one moment in referring, as Mr. Dobson did, the Minas Geraes specimen to Ch. villosum had 1 only had the materials that he had to form a judgment upon. Fortunately however the Venezuelan specimen came to the only place out of Berlin where there is a set of Peters's un- published plates, namely to Genoa, where a careful comparison, -@) M. B. Ak. Berl. 1860, p. 747. @) Cat. Chir. B. M. p. 534, pl. XXIX, fig. 2 (dentition) (1878). _ Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.8, Vol. X (25 Giugno 1891) 56 882 convinced both the Marquis Doria and myself that we had before — È us the true Ch. villosum, and therefore that the specimen so. well described and figured by Dobson must be new. So far as can be made out from Peters’s description, it would also appear probable that the second specimen, a skeleton, just OLDFIELD THOMAS measured and briefly referred to by him, was an example of Ch. doriae, but even if this were so, we should evidently have to take as the type of his species the one figured in his plate, from which also all the main part of his description was drawn up. Both the species having been separately described, the one by Peters and the other by Dobson, and the teeth of Ch. doriae ficured, it is only necessary to point out the differences between the two, and, apart from the greater size of Ch. dorzae, these lie almost wholly in the shapes and relative sizes of the teeth. Inner upper incisor Outer upper incisor Canine both upper and lower Anterior molar upper pre- Posterior upper pre- molar and two mo- lars Anterior molar Posterior lower premo- lar, and the two mo- lars lower. pre- Ch. doriae. broader, the cusp placed obliquely and. meeting its fellow of the opposite side at its tip. larger, nearly half the height of the inner inci- sor; sharply pointed, co- nical. shorter and stouter. larger and longer, more than halfthe height of the posterior premolar. larger, combined length 6.0 mm. with a distinct anterior cusp. combined length 6.3 mm. Ch. villosum. slender, styliform, the long simple cusp vertical, pa- rallel to its fellow and not approaching it termi- nally. minute, barely one fourth the height of the inner incisor. longer and slenderer. smaller and shorter, less than halfthe height of the other premolar. smaller, combined length 7.4 mm. nearly fiat-crowned, with- out a distinct cusp (!). combined length 8.2 mm. In external characters I can find no marked distinction except size, but it is impossible to compare satisfactorily the dried type (1) Peters says in a foot note to his description of this tooth « Ani dem einen Exemplar ist die Spitze dieses Zahns ganz weggeschliffen ».. NOTE ON CHIRODERMA VILLOSUM 883 of Ch. doriae with the beautifully preserved spirit specimen of Ch. villosum. It will be seen that the differences in the upper incisors and anterior lower premolars amply necessitate the separation of these two very distinct species from one another. The upper incisors of Ch. villosum, as exemplified in the specimen before me, are especially remarkable on account of the fact that their position does not accord with that usually stated to be characteristic of the two genera Chiroderma and Vampyrops, namely « Inner upper incisors oblique », because they are perfectly straight. They really however differ equally essentially from those of Artibeus, which is said to have its « inner incisors straight », as in the latter these teeth are broad and have two subequal cusps, while in Vampyrops and Stenoderma the inner cusp of each tooth is much developed, and the outer aborted, the long single cusp in Ch. vellosum being as clearly the normal inner one as is the case in Ch. doriae and salvini. The number and relative development of the cusps therefore and not merely the direction of the teeth should be used for the distinction of the genera. i In making some remarks on the genus Vampyrops in 1889 (1) I found it necessary to remove from Chiroderma into Vampyrops two of the species placed by Dobson in the former genus, na- mely « Ch. » pusillum and bidens. With the new form added, there are therefore only left three species of Chiroderma, which may be arranged as follows: a. First lower premolar nearly flat-crowned, without a distinct cusp. Outer upper incisor about one fourth the height of the inner one. a‘ Inner upper incisors straight, not approaching each other terminally. Forearm 45-46mm. . . . . . . .1. Ch. villosum b’ Inner upper incisors oblique, touching at their tips. Fore-- arm 51 mm. . . + IS cole teal la Me OE SQIUCANII b. First lower premolar with a distinct anterior cusp. Outer upper : incisor about one half the height of the inner one. c/ Inner upper incisors oblique. Forearm 53 mm.. . . . . 3. Ch. doriae () Ann. Mag. N. H. (6) IV, p. 167. Diagnoses of three new Mammads collected by Signor L. FEA in the Carin Hills, Burma; by OLDFIELD THOMAS, British Museum (Natural History). Cynopterus blanfordi, sp. n. Ears margined with white. Tail absent. Interfemoral mem- brane narrow, rudimentary, and the calcar quite obsolete. ‘Hind limbs thickly clothed with fur to the claws. Forearm 50 mm. Harpiocephalus feae, sp. n. Allied to H. auratus, M.-Edw., but distinguished by the colour being brown instead of golden yellow, by the smaller nasal tubes, and by having the forearms, hind-limbs and posterior edge of the interfemoral membrane almost naked. Anterior lower DIRE very markedly shorter than the canine. Distinguished from I. leucogaster by its smaller size, smaller ears, and by the inner upper incisor not being longer than the outer. . Forearm 29 mm. Mus chiropus, sp. n. Similar in size and general appearance to M. jerdoni, Bly., but distinguished from that, as from every other. member of the genus by the hallux being opposable as in Cr Teeth strictly as in Mus. ana Head and body - 125 mm ; tail 198; lidia 30. brian x: VIAGGIO DI LEONARDO FEA IN BIRMANIA E REGIONI VICINE OI The genus Hedota, as represented in the Civic Museum of Natural History at Genoa, with descriptions of the new species collected in Burma DI Mr. L. FEA ly c. RITSEMA Cz. | 1. Helota Vigorsii, Mac Leay, Annulosa javanica, 1825, p. 43; pl. 1, fig. 9 (9); id. Edit. Lequien. 1833, p. 152; pl. 5, fir. 4 (9). — Lacordaire, Genera des Coléoptéres, Atlas, pl. 131, e RAI A male and a female from Buitenzorg: West Java (Ferrari). ~A male and a female from Mt. Ardjoeno: East Java (v. Lans- berge). | A female from Ajer Mantcior: West Sumatra (Beccari). Variety: a male from the island of Labuan: West of Borneo - (Hugh Low). Somewhat broader than the Java- and Sumatra-specimens , constricted behind the shoulders, with smaller yellow patches on the elytra, especially the posterior ones, the anterior patches being restricted between the 2° and 6°, the posterior ones between the 3" and 6" striae. Moreover the distance between the anterior and posterior patches. is conspicuously en hee in the specimens from the other localities. | a 886 .C. RITSEMA 2. Helota Feae, spec. nov. — Two female specimens, captured by Mr. Fea in n. 1888 in the Carin mounts, Cheba district, at an elevation of 900-1100 meter above the level of the sea. These two specimens differ somewhat in size, the larger one measuring 17 millim. in length, the smaller one 14 millim. Shining; rather narrow, elongate, narrowed in front and behind; the colour of the upper surface is bronze, here and there with brassy and coppery tinges; the antennae reddish testaceous at the base, gradually passing into dark pitchy towards the end, the apical joint of the club yellowish, the scape infuscate at the tip in front; a parallel streak along the sides of the pronotum, as broad as the protruding front angles, red- dish testaceous, the crenulate margin, however, dark pitchy; the elytra on the shoulders with a reddish tinge, which extends slightly backwards; the four convex yellow spots small, some- what variable in shape, and situated between the 3" and 6” striae. The colour of the underside is reddish testaceous, with the exception of the head (the throat alone has a testaceous co- lour), a streak surrounding the anterior coxae, and the elytral epipleurae, these parts being respectively of a brassy or bronze colour; the legs are reddish testaceous, with the trochanters, the apex of the femora, the base and apex of the tibiae and the tarsi (with the exception of the basal half of the claw-joint) dark pitchy or black, whereas an infuscate stripe is present along the upperside of the anterior femora. Head strongly produced in front of the eyes, slightly raised along the middle, deeply punctured, the punctures in the raised middle portion large and rather distant, near the eyes they are smaller and placed very close together, in front they are small- est; underneath the brassy middle portion of the head shows a few punctures of different size. Prothorax widest at the base, gradually narrowing towards the front; the sides very faintly curved and finely but distinctly crenulate; the front angles strongly produced, narrowly rounded; the base deeply bisinuate, the lateral angles acute, the central HELOTA FROM BURMA 887 lobe rounded and with a small impression; the disk strongly and regularly closely punctured, with the usual raised nearly impunctate patches, viz. a mesial forked one, extending from the base on to the front margin, an elongate slightly oblique basal one on each side of the former, and an ovate one in front of the oblique basal patches. The scutellum is small, slightly trans- verse, impressed along the middle. The sterna are nearly im- punctate ; laterally, however, a few minute punctures are present. Elytra slightly narrowing in straight lines, more abruptly so in a sinuate manner at some distance before the apices which are dehiscent at the suture and rather narrowly pointed; each elytron with ten regular, punctured striae of which the 4" and 5 are interrupted by the yellow convex spots and are not con- tinued behind the posterior ones; the shoulders are impunctate ; the punctures of the 5" and following striae are distinctly larger than those of the 1 to 4; the interstices between the 18 and 5° striae are rather broad and slightly convex, those between the 5 and 10" narrow and costiform, and alternately more strongly raised as well as extending farther backward; the in- terstice between the 2"° and 3" striae becomes costiform towards the end and extends on to the extreme tip of the tails; the epipleurae are smooth, with a few indistinct punctures along the raised inner margin. Abdomen smooth, with a few minute hair-bearing punctures along the middle; the last ventral segment broadly truncate posteriorly and with a shallow semi-oval impression which is as broad as the faintly bisinuate hinder margin. The legs are smooth and impunctate. This interesting species, which I dedicate to its captor , Mr. L. Fea, the zealous explorer of Burma, belongs to the same division as Vigorsi, M. L., scintillans, Oll., Servillei, Hope, lon- gipes, Rits., Oberthùri, Rits. and Fairmairez, Rits., on account of its elytra being regularly punctate-striate all over (ten regular striae on each elytron) in connection with the raised, nearly impunctate patches on the pronotum. From the group to which the 1st and 2° species belong, Helota Feae differs in having the 888 C. RITSEMA yellow elytral spots small and strongly convex, as well as an otherwise coloured upper surface, whereas the bronze colour of the elytral epipleurae .and the other differences in coloration remove it at once from the group of Serville: and fh ice species in which the epipleurae are red. It is a pity that Mr. Fea did not find both sexes of this species: the male seems to have escaped his investigations. 3. Helota Oberthiiri, Ritsema, Notes from the Leyden Mu- seum, 1889, p. 101. A male and a female from Assam (Atkinson). 4. Helota gemmata, Gorham, Transact. Entom. Soc. of London, 1874, p. 448 (pars). — Reitter, Verhandl. naturf. Ver. in Brinn. Bd. XIV (1876), p. 65; pl. 1, fig. 1-5. — Harold, Abhandl. naturw. Ver. in Bremen, Bd. V (1876), p. 119. — Ritsema, — Notes Leyden Museum, 1889, p. 104. A male specimen from Japan (Deyrolle). No doubt the Rev. Gorham has confounded two species in his above cited description. One of these, for which the name gemmata may be retained, and to which the male specimen of the Genoa Museum belongs, is differentiated from the other by the more regularly continued inner interstices on the elytra owing to the regularity of the punctured striae, these being less coalescent, whereas the outer interstices are less strongly raised and less interrupted, and, moreover, by the compressed apical dilatation on the inner margin of the underside of the anterior tibiae in the male, and by the acute apices to the elytra and the apical depression on the last ventral segment in the female. The second species, namely the one which has the elytral striae « often coalescing and leaving the interstices as detached raised portions » (Gorham, l. c. line 2 from bottom), has been described by Mr. Kolbe (’) under the name of Melota fulviventris. (!) Archiv fur Naturgeschichte, Bd. 52 (1886), p. 182; pl. 11, fig. 25 (2). SE HELOTA FROM BURMA 889 If the larva described and figured by Mr. Sidney Olliff (’) belongs to this species or to Helota gemmata, Gorh. I cannot say, Mr. Lewis having captured both species. The specimens from Shanghai, alluded to by Mr. Lewis (Trans. Ent. Soc. London, 1874, p. 449), will probably prove to belong either to fulviventris, Kolbe or to Kolbez, Rits., the latter species being already known from that locality, the former from Korea and the Amur. . 5. Helota Kolbei, Ritsema, Notes from the Leyden Museum, 1889, p. 103. Two. male specimens from Kiang-si: China (Pére David). One of these two examples measures only 13!/, millim. It is the smallest specimen of this species I saw up to this date. 6. Helota curvipes, Oberthiir, Coleopterorum novitates, Tom. I (1883), p. 60 (7). — Ritsema, Notes Leyden Museum, 1889, p. 106. | Two female specimens, captured by Mr. L. Fea, one in March 1887 in Tenasserim, in the mountains between the currents Meekalan and Kyeat, at an elevation of 1000-1400 meter, the other in December 1888 in the Carin mounts, Chebà district, at an elevation of 900-1100 meter above the level of the sea. The female differs from the male in having shorter and only slightly curved anterior tibiae, narrowly rounded apices to the elytra, and a small transverse bare impression (preceded by a narrow curved one) immediately in front of the apical margin of the last ventral segment which is regularly rounded poste- riorly. Moreover the punctuation of the head is somewhat finer in the female than in the male. Obs. The specimen from Tenasserim shows a slight deviation in regard to the situation of the anterior elytral spots, these being placed between the 4% and 7" striae instead of between the 4" È a . (®) Cistula entomologica, Vol. III, p. 52; pl. 3, fig. 8. 890 C. RITSEMA and 6". The posterior pair is, quite normally, placed between Ù the 3" and 6° striae. 7. Helota serratipennis, spec. nov. Two males and four females, captured by Mr. L. Fea in De- cember 1888 in the Carin mounts, Cheba district, at an eleva- tion of 900-1100 meter above the level of the sea. This species is closely allied to and strongly resembles Helota curvipes Oberth., but it is smaller and the yellow elytral spots have a different arrangement. It is moreover at once distinguished by the serrulate margin of the posterior third of the elytra. Length 7-8 !/, millim. — Subshining; above dark bronze, here and there with green and coppery tinges, the scutellum shining golden green; the antennae pale testaceous, the club infuscate, the scape with a metallic green patch in front; the anterior angles of the pronotum testaceous; the elytra provided with four small yellow spots, of which the anterior pair are placed between the 4 and 7”, the posterior pair between the 3" and 6" striae, the latter, however, slightly invading the interstice between the 6" and 7° striae; the spots are surrounded with - bluish black. The colour of the underside is reddish testaceous, . with the exception, however, of the head (the throat alone has. ee a testaceous colour) and the elytral epipleurae which are of a . bronze colour; the legs are reddish testaceous with the apex of the femora and the entire tibiae and tarsi metallic green. The head is broad, not strongly produced in front of the eyes, and rather remotely covered with large and deep punctures on the raised middle portion; towards the eyes the punctures are closer together and towards the front margin they become con- siderably smaller. Prothorax slightly transverse, and slightly narrowing in nearly straight lines towards the front, the indistinctly crenulate sides being only curved near the front angles which are scarcely prominent, the antexior margin slightly curved backward ; the base bisinuate, the lateral angles acute, the median lobe broadly rounded ; the upper surface covered with strong punctures which HELOTA FROM BURMA — ; 891 are very closely set on the sides; in front of the scutellum a longitudinal, nearly impunctate streak is present, which is ac- companied on each side of its base by a slight impression. The scutellum is strongly transverse, glossy and impunctate. Elytra subparallel, slightly narrowing towards the end, the apices separately rounded, more narrowly so in the female than in the male; the outer margin of the posterior third remotely serrulate. Each elytron has ten regular striae of punctures | which become larger and deeper towards the lateral margins; the shoulders are impunctate; the interstices, which are almost im- perceptibly punctured, become costate on the apical portion, , especially the 3" and 9 which extend on to the extreme apical margin. The under surface of the head shows in the middle (the throat is impunctate) some large and shallow punctures, which is likewise the case with the prosternum and with the sides of the metasternum; the elytral epipleurae have a few punctures near the base. The abdomen is most finely punctured, the tibiae rather strongly so. 97. The anterior tibiae slightly elongate, strongly curved, and with a strong curvature on the apical half of the under surface, just as in the male of curvipes; the apical ventral segment broadly rounded behind, shallowly impressed in the middle at the end, the impression finely pubescent. 9. The anterior tibiae not elongated, nearly straight ; the last ventral segment truncate in a straight line posteriorly, with very distinct punctures in front of the truncation. 8. Helota rotundata, spec. nov. A male specimen, captured by Mr. L. Fea in December 1888 in the Carin mounts, Cheba district, at an elevation of 900-1100 meter above the level of the sea. This species, of which the male sex only is known to me, likewise resembles Helota curvipes, Oberth., but is sufficiently distinct by the different position of the elytral spots, by the otherwise coloured antennae and legs, by the differently shaped 892 -¢ RITSEMA > | | anterior tibiae, by the more broadly and conjointly rounded apices of the elytra, and by the want of an impression on the last ventral segment. i Hi Length 9 millim. — Sub-shining; above dark bronze, the antennae dark brown-red, the club pitchy, the apical half of the terminal joint pale coloured, the scape with a bronze spot in front; the anterior angles of the pronotum narrowly edged with brown, the scutellum bright bronze; the elytra provided v with two pairs of small yellow spots which are situated between |. the 3'4 and 6° striae and are indistinctly surrounded with bluish black. The colour of the underside is testaceous, with the excep- tion of the metallic green head (the throat is pitchy with a . testaceous spot in the middle), the pitchy margins of the sterna- and coxal cavities, the bronze coloured elytral epipleurae and ‘ the pitchy tip of the last ventral segment; the coxae and the A basal two-thirds of the femora are reddish testaceous, the rest of the legs is black with faint metallic green tinges on the knees, the tibiae with an ill-defined brown spot ‘on the apical half; on the anterior tibiae this spot is larger and brighter co- loured; the claws are testaceous, and an infuscate stripe is present along the upperside of the anterior femora. Head densely punctured, sparser however on the raised middle portion, and much finer on the narrowed front portion. Prothorax subquadrate, narrowing in regularly curved lines to the front; the sides distinctly crenulate, almost inconspicuously constricted a little before the base; the front angles slightly prominent, the anterior margin curved backwards; the base deeply bisinuate, each curvature with two smaller ones, the lateral angles acute, the median lobe narrowly rounded; the upper surface covered with punctures which are larger and closer together on the sides and.on the base, leaving free a longitudinal streak in front of the scutellum and an oblique, ~ slightly raised basal patch between the median lobe and the | lateral angles; on each side of the median lobe a small im- pression is present. The scutellum is transverse and impressed. — Elytra subparallel, very broadly and conjointly rounded at — è VEE, rc cy RE SiR, OE Ri sinti, Le etto ‘Fee ARTT xé 7 id om “aa Sag HELOTA FROM BURMA 893 the end, margined laterally with a narrow but distinct flattened border. Each elytron with ten regular striae of punctures which become larger towards the sides; the interstices are most finely punctured and become slightly costate on the apical portion , especially the 3"¢ and 9". The underside of the head (with the exception of the im- punctate throat) rather densely covered with small but deep punctures; on the lateral portions of the prosternum the punc- tures are rather remote, large and shallow; the abdomen is almost imperceptibly punctured, the last ventral segment with- out impression and rather broadly truncate in a straight line posteriorly ; the metallic portion of the femora and the tibiae have a,few punctures. The anterior tibiae are strongly curved though not so strongly as in the male of curvipes and. serratipennis, and as they are slightly widened out at the apex of the inner margin, this latter forms a deep and regular curvature which occupies the entire apical half of the tibiae; the intermediate and posterior tibiae are slightly and narrowly constricted a little before the apex. 9. Helota Gestroi, spec. nov. A male specimen, captured by Mr. L. Fea in December 1888 in the Carin mounts, Cheba district, at an elevation of 900-1100 meter above the level of the sea. Allied to Helota pusilla, Oberth. but differmg in being some- what larger, in having a sparser and stronger punctuation on the pronotum, and in having the four elytral yellow spots si- tuated between the 3" and 7 striae, whereas in puse/la the anterior pair are placed between the 4" and 7, the posterior pair between the 3' and 7™ striae. . Length 7 millim. — Narrow and elongate; shining; above bronze, here and there with coppery tinges; the antennae pale testaceous, the two apical joints of the club dark coloured; the elytra provided with two pairs of yellow spots which are placed between the 3"¢ and 7° striae and which are surrounded with bluish black. The colour of the underside is testaceous, with the . 894 C. RITSEMA exception of the head (the throat alone has that colour), the . lateral portions of the prosternum, and the elytral epipleurae, these parts being brassy; the tip of the last ventral segment is pitchy ; the legs are reddish testaceous with the tip of the femora and the basal half of the tibiae metallic green, the tarsi pitchy, the claws paler. The head is very strongly but not very densely punctured , much finer so on the narrowed front portion. The prothorax quadrate, the sides slightly constricted in the middle, curved near the front angles which are not at all pro- minent, the front margin straight, the base bisinuate, the lateral angles acute, the median lobe broadly rounded; the upper sur- face not densely punctured, the punctures larger towards the sides, a smooth space in front of the scutellum, the scutellum itself transverse and impunctate. The elytra subparallel, elongate, the apices narrowly sub- truncate in an oblique direction, the outer angle broadly rounded; each elytron with ten regular striae of punctures which become larger towards the sides; the interstices become somewhat | costate towards the end, especially the 3" and 9". The underside of the head remotely covered in the middle with large and deep punctures, the throat impunctate ; the brassy lateral portions of the prosternum likewise covered with large and deep punctures, the median testaceous portion with fine transverse wrinkles, and a few punctures on the sides; the sides of the metasternum with a few distinct punctures; the elytral epipleurae impunctate; the abdomen sparsely and most finely punctured; the metallic portions of the legs with a few punctures. The last ventral segment is without impression, and truncate in a straight line posteriorly; the anterior tibiae are curved and provided with a rounded notch on the middle of the inner mar- gin; before this notch the tibiae are broader than at the basal half; the posterior tibiae show on the apical half of their inner margin some very small irregular black denticulations ; the in- termediate and posterior tarsi are very slender and elongate , _-HELOTA FROM BURMA ; 895 | being as long as if not longer than the tibiae; the three basal _ joints of the anterior tarsi are distinctly widened and densely covered at the under surface with long pale coloured hairs. I am much pleased in naming this species after D.* R. Gestro, the able Sub-Director of the Genoa Civic Museum of Natural History, to whose liberality I owe the opportunity of examining the insects treated of in this paper. 10. Helota immaculata, spec. nov. Four males and eight females, captured by Mr. L. Fea in December 1888 in the Carin mounts, Cheba district, at an ele- vation of 900-1100 meter above the level of the sea. This species is very distinct on account of its immaculate elytra. ‘Length 7-7!/, millim. — Rather narrow and elongate; shining; above metallic green, the sides of the pronotum reddish testa- ceous which colour gradually passes into green towards the middle; each elytron with an ill-defined more or less extensive coppery streak laterally which is entirely wanting in only one of the twelve specimens before me; the antennae are dark pitchy, the two basal joints rufous, the first with a metallic green spot at the tip in front. The under surface is testaceous, with the exception of the blackish head (the throat alone is testaceous) and the infuscate tip of the abdomen; the elytral epipleurae are brown with a bronze hue and pitchy margins; the coxae and femora are testaceous with the tip of the latter and the tibiae metallic green, the tarsi pitchy, the tibiae on the inside reddish brown. , Head not strongly produced in front, strongly punctured, sparser so in the middle, very finely on the narrowed front portion; the more or less metallic middle portion of the under surface rather remotely punctured, the throat impunctate. Prothorax somewhat broader than long, only slightly narrowed to the front where the sides are curved, the latter finely but distinctly crenulate at the anterior angles which are slightly prominent, the anterior margin curved backwards; the base 896 . C. RITSEMA ae bisinuate, the lateral angles short and acute, the median lobe broadly rounded; the pronotum rather remotely and somewhat irregularly covered with deeply impressed punctures, the lateral margins flattened and with minutely upturned edges. The scu- tellum strongly transverse, glossy and impunctate. The sides of ie : the sterna finely but distinctly punctured. Elytra parallel, with almost conjointly rounded apices, more broadly rounded in the male than in the female, the lateral — margins flattened ; each elytron with ten regular striae of rather : strong punctures, the interstices (which are most finely punc-— tured) flat, only slightly raised on the apical portion, the shoulders — impunctate, the elytral epipleurae with a few fine and rather — indistinct punctures. The sides of the abdomen are most finely punctured. In the male the last ventral segment is broadly rounded . posteriorly, and provided with a faint, finely pubescent and punctate de- pression. In the female the last ventral segment is subtruncate posteriorly. The femora are indistinctly punctured, the tibiae rather strongly so; the tarsi are short and thick. The anterior tibiae are di- stinctly curved on the apical half in both sexes, much more strongly so, however, especially underneath, in the male. 11. Helota difficilis, spec. nov. Two male specimens, captured by Mr. L. Fea in December 1888 in the Carin mounts, Cheba district, at an elevation of 900-1100 meter above the level of the sea. This species strongly resembles in coloration Helota semufulva, Rits. from Java, and Melota fulvitarsis Rits. from Darjeeling, but it is decidedly broader in proportion to its length. It is most closely allied to the last named species on account of the broadness of the flattened lateral margins of the elytra, but differs from that species, besides by its broader shape, by the somewhat finer punctuation on the head and pronotum, whereas, on the contrary, the punctuation of the elytra is stronger in the new species than in fulvitarsis. HELOTA FROM BURMA 897 Length 7 !/,-8 millim. — Shining; fulvous, with the head, the scutellum, the smaller apical half of the elytra (with the exception of the flattened border and the epipleurae), and the knees metallic green; the tarsi are dark brown, and a pitchy stripe is present on the underside of the apical half of the an- terior and intermediate tibiae; the two apical joints of the club of the antennae are likewise pitchy. Moreover the prothorax is narrowly edged with metallic green anteriorly and posteriorly, whereas its sides as well as the base and sides of the elytra are very narrowly edged with pitchy. Head not strongly produced in front, rather finely and di- stantly punctured in the middle, more densely so near the eyes, and very finely on the narrowed front portion; the middle portion of the under surface remotely covered with strong punc- tures, the throat impunctate. Prothorax distinctly broader than long, only slightly narrowed to the front in faintly curved lines, the lateral margins some- what flattened and more or less distinctly crenulate; the ante- rior angles rounded, slightly prominent, the anterior margin curved backwards; the base bisinuate, the lateral angles short and acute, the median lobe broadly rounded; the pronotum remotely punctured, the punctures in the middle fine, larger on the sides; the lateral portions of the prosternum remotely covered with shallow though distinct punctures, the sides of the metasternum very finely punctured. The scutellum strongly transverse, glossy and impunctate. Elytra parallel, broadly and conjointly rounded posteriorly, the lateral margins flattened; each elytron with ten regular striae of rather strong punctures which are smaller on the green apical portion; the interstices flat, rather densely and very finely punctured; the shoulders and epipleurae apparently impunctate. Abdomen most finely punctured, more distinctly so on the sides; the last ventral segment truncate posteriorly, the margin of the truncation distinctly raised laterally and preceded by a faint depression which is finely and densely punctate and pu- bescent. . o Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (25 Giugno 1891) 57 898 C. RITSEMA The anterior tibiae are strongly curved at the apical half, just as in the male of fulvitarsis; the tarsi are short and thick. Additional note on the Z/e/oza-species of Burma Mr. René Oberthùr of Rennes has, most courteously, commu- nicated to me the specimens of Helola received by him from Upper-Burma and collected by Mr. Doherty in the neighbourhood of the « Mines des Rubis », at an elevation of 1200-2300 meter above the level of the sea. These specimens, seven in number, belong to four species, three of which are new to science, whereas the fourth (repre- sented by a female specimen) is described in the foregoing paper under the name of Helota Gestroi. 1. Helota Dohertyi, spec. nov. A single male specimen (apparently not quite mature) from the above mentioned locality. Closely allied to Helota curvipes Oberth., but the yellow elytral spots have a different position, the sides of the prothorax are straight so as to make the front angles narrower and more acute, and the punctuation on the pronotum is finer, much sparser and very irregularly spread over the surface. Length 9 millim. — Shining; above dark brownish bronze, more greenish on the head and pronotum; the inner orbits, the anterior and basal margins of the pronotum and the basal margin of the elytra brilliant coppery; the anterior angles of the pronotum testaceous which colour is indistinctly con- tinued along the sides; the scutellum brassy; the antennae pale testaceous, the terminal joint of the club infuscate; on the elytra the anterior yellow spots are placed between the 4 and 7°, the posterior ones between the 3" an 6™ striae, the HELOTA FROM BURMA 899 latter, however, slightly invading the interstice between the 6° and 7® striae; the yellow spots are surrounded with bluish black. The colour of the underside is testaceous, with the excep- tion of the head and the elytral epipleurae which are golden ereen; the legs are testaceous with the apex of the femora and the entire tibiae golden green, the tarsi pitchy. The head strongly but not densely punctured, very finely so on the narrowed front portion. The prothorax transverse, slightly narrowing in straight lines to the front, the front angles narrow and acute, slightly pro- truding, the front margin curved backwards; the base bisinuate, the lateral angles acute, the minutely impressed median lobe subtruncate; the upper surface remotely and very irregularly punctured, the punctures along the lateral edges more or less confluent; a large impunctate streak is present in front of the scutellum and is accompanied on each side of its base by a small impression ; the scutellum subtransverse, rounded behind, glossy and impunctate. The elytra subparallel, slightly narrowing towards the end, the apices rather narrowly and conjointly rounded; each elytron with ten regular striae of punctures which are small in the 1* to 7, distinctly larger in the 8° to 10 striae ; the interstices, which are almost imperceptibly punctured, become costate on the apical portion, especially the 3" and 9% which, moreover , extend on to the extreme margin. The middle portion of the under surface of the head is finely and rather remotely punctured, the throat impunctate; the sides of the sterna are likewise finely and remotely punctured, the abdomen impunctate. The last ventral segment broadly truncate posteriorly, the truncation with a rounded sinus on each side of the straight middle portion, fringed with long pale coloured hairs, and pre- ceded by a shallow densely pubescent impression. The tibiae have a few strong punctures, which are, however, more numerous on the anterior ones; these latter are slightly elongated , strongly curved, and provided underneath with a 900 C. RITSEMA deep curvature on the apical half; in front of the curvature the inner margin is distinctly widened. 2. Helota Gestroi, Ritsema (see antea p. 893). A female specimen from the above quoted locality. This specimen in which, unfortunately, the anterior legs are wanting, and which has, no doubt accidentally, a darker colour, agrees with the described male specimen (/. e.) but has the apical ventral segment regularly rounded posteriorly, no denti- culations on the apical half of the inner margin of the poste- rior tibiae, and the apices of the elytra narrower and less obliquely subtruncate. 3. Helota notata, spec. nov. Four female specimens from the above mentioned locality. Belonging to the group of pusilla, Oberth., Gestrot, Rits., Boysti, Rits. and culta, Oll., on account of the brassy lateral portions of the prosternum and the slender and elongate tarsi. From the two first species it differs by the stronger and sparser punctuation on the pronotum and by the narrower shape espe- cially of the prothorax, and from pusilla, moreover, by the dif- ferent situation of the yellow elytral spots these being placed, like in Gestroî, between the 37% and 7 striae. From culta it differs not only by its superior size and less elongate legs, but ‘ also by the much finer punctuation of the elytral striae. Length 6 !/,-6%/, millim. — Very narrow and elongate ; shining; above bright bronze with green and coppery tinges; the antennae pale testaceous, the two apical joints of the club infuscate, the elytra provided with two pairs of proportionately large yellow spots which are placed between the 3 and 7™ striae and which are surrounded with bluish black. The colour of the underside is pale testaceous (the abdomen brighter) with the exception of the head (without the throat), the lateral por- tions of the prosternum and the elytral epipleurae which are brassy ; the legs are testaceous, with the apex of the femora and the base of the tibiae metallic green; an indistinct fuscous HELOTA FROM BURMA 901 ring is present just before the apex of the tibiae, the tarsi more or less dark brown. The head strongly and remotely punctured on the middle, finer and denser so close to the eyes, minutely so on the nar- rowed front portion. The prothorax narrowed to the front in nearly straight lines, the anterior angles rounded, not at all prominent, the front margin straight; the base bisinuate, the lateral angles acute, the median lobe broadly rounded; the upper surface irregularly covered with strong punctures, a smooth space in front of the scutellum, the scutellum itself transverse and impunctate. The elytra subparallel, narrow and elongate, the apices broadly, almost conjointly rounded ; each elytron with ten regular striae of punctures which are smaller than in the allied species, the interstices slightly costate at the end. The underside of the head and the brassy lateral portions of the prosternum deeply punctured, the sides of the metasternum with a few fine punctures, the elytral epipleurae and the ab- domen apparently impunctate; the last ventral segment rather narrowly subtruneate posteriorly; the anterior tibiae nearly straight, the intermediate and posterior tarsi very slender and elongate. 4. Helota dubia, spec. nov. A single female specimen from the above mentioned locality. This specimen is so closely allied to Helota Boysti, Rits. (Notes Leyden Museum, 1889, p. 189) of which the male only is described, that it perhaps will prove to be the female of the quoted species. Length 81/, millim. — Very narrow and elongate; shining; above metallic green with coppery tinges; the antennae reddish testaceous, the terminal joint of the club infuscate ; each elytron provided between the 3" and 7° striae with two rather large yellow spots which are narrowly surrounded with bluish black. Underneath the head (with the exception of the throat), the lateral portions of the prosternum and the elytral epipleurae 902 C. RITSEMA are bright golden green, the remaining testaceous with a faint metallic green tinge; the legs are reddish testaceous, with the apex of the femora and the basal half of the tibiae metallic green; on the tibiae the green colour is slightly prolonged along the outer margin; the extreme tip of the tibiae, and the tarsi (the testaceous basal half of the claw-joint excepted) pitchy. Head strongly and densely punctured, on the narrowed front portion the punctures are very fine. Prothorax subtransverse, attenuated in nearly straight lines to the front; the sides crenulate, faintly constricted a little before the base; the anterior angles rounded, not at all prominent, the front margin straight; the base bisinuate, the lateral angles acute, the median lobe rounded. The upper surface not densely and somewhat irregularly covered with very large and deep punctures; a short impunctate streak is present in front of the scutellum, which latter is semicircular, impunctate, and impressed in the middle. Elytra very elongate, slightly narrowing towards and rather acutely pointed at the apices which are dehiscent. Each elytron with ten regular striae of punctures which become larger towards the sides; the 3" and 9™ interstices are strongly costate on the apical portion, and the 3" reaches on to the extreme tip of the pointed apices. The middle portion of the under surface of the head rather finely and very remotely punctured, the throat impunctate ; on the metallic lateral portions of the prosternum the punctures are large and deep, on the sides of the metasternum they are very fine; the abdomen impunctate, the last ventral segment rounded posteriorly and provided in front of the apical margin with a few distinct punctures; the legs are impunctate, with the exception, however, of the metallic green portions which have a few punctures; the anterior tibiae are straight; the tarsi are slender and elongate, and as long as if not longer than the tibiae. Leyden, December 1890. VIAGGIO DI LEONARDO FEA IN BIRMANIA E REGIONI VICINE XL. CONTRIBUZIONE ALLO STUDIO DEGLI INSETTI TERMITOFILI pt R. GESTRO Molti entomologi si sono occupati di insetti mirmecofili, il cui numero oggidi è già considerevole; infatti fino dal 1873 se ne contavano 584 (!) e questa cifra ora è certamente aumentata. Meno noti e quindi più interessanti sono i termitofili, che finora non hanno ugualmente attirato |’ attenzione dei raccoglitori, sia perchè in Europa le termiti sono scarse, sia perchè la loro ri- cerca presenta molte difficoltà. Però se ne conosce già un di- screto numero di specie, appartenenti a varii ordini di insetti. Fra i Coleotteri i termitofili spettano principalmente alla famiglia degli stafilini (2) ed alcuni di questi sono molto strani, come ad esempio i generi Corotoca e Spirachtha di Schiddte. Leonardo Fea durante il suo soggiorno in Birmania e nelle regioni vicine ha praticato ricerche molto accurate tanto nei nidi (1) E. André - Revue et Magasin de Zoologie, 3.0 Série, II, 1874, p. 205. (2) Il D.re Hagen nella sua classica monografia delle Termiti (Linnaea entomolo- gica, X, 1855, 319) da un breve cenno sugli Artropodi trovati nei nidi delle termiti. Il D.re Kraatz (Beitràge zur Kenntniss der Termitophilen, in Linnaea entomolo- gica cit., XI, 1857, p. 44) enumera, 0 descrive, una ventina di stafilini che convi- vono colle termiti, la maggior parte dei quali provenienti da Ceylan. Altri termi- tofili sono descritti in varii periodici, e recentemente T. L. Casey (Ann. N. York Acad., V, 1889) pubblica una Nota sugli Stafilini termitofili di Panama. 904 R. GESTRO delle formiche come in quelli delle termiti ed è riuscito ad otte- nere risultati abbastanza soddisfacenti. L’ ispezione dei formicaj gli ha procurato due specie di Paussus, un Thorictidae, un Lathridudae (*) e un Cydnidae; quella dei termitaj, parecchie specie di Myrmedonia (?), due bellissime specie di Eteromeri di forma molto strana, che si giudicherebbero a primo aspetto come Rhysodidae e che probabilmente dovranno formare il tipo di una nuova famiglia o sottofamiglia, e un Chaetopisthes. Quest’ ultimo, insieme al genere Corythoderus di Klug, fa parte dello stesso gruppo cui appartengono gli Aphodius; ma è una forma molto aberrante e fra le altre particolarità presenta quella molto notevole dei piedi inermi. I denti delle tibie gio- vano agli altri Aphodzidae per scavare; ma nei termitaj ove vive il Chaetopisthes vi sono già tanti solchi e tanti meandri, che l’avere i piedi scavatori sarebbe per questo insetto cosa superflua. Sul Chaetopisthes raccolto da Leonardo Fea è fondata la pre- sente Nota, la quale però si limita alla semplice descrizione della specie, non consentendomi la scarsità del materiale di pubblicare un lavoro più completo. Dal Museo Civico, 21 Maggio 1891. Chaetopisthes termiticola, n. sp. Flavo-testaceus, nitidus, capite anguste nigro-marginato, thorace basi profunde diviso, margine postico sinuoso et pilis densis ornato, lateribus sulcatis punctis duobus fuscis; elytris basi thorace angu- stioribus, utrinque 4-sulcatis, sulcis basi latioribus et profundio- ribus, interstitiis basi elevatis et angustis, apice latis et planis; pedibus elonyatis et gracilibus. Long. 31/, millim. (1) Colovocera oculata, Belon, n. sp., raccolta insieme alla Prenolepis longi- cornis, Latr. (Questo volume, pag. 878). — (?) Una nuova specie di Myrmedonia (M. termiticola, Gestro) fu già descritta in questi Annali (Serie 2.2, VI, 1888, p. 110, fig.). INSETTI TERMITOFILI 905 Il capo presenta dappertutto punti piuttosto grossi e poco fitti; il clipeo è leggermente triangolare con un orlo stretto nero. Il torace è un po’ più lungo e più stretto alla base che nel C. fulvus e il solco mediano longitudinale, che comincia angusto e poco profondo a poca di- stanza dal margine anteriore, alla base è molto più largo e più profondo. Il margine basale è sinuoso, quasi accar- tocciato all’esterno e guernito di peli fitti, che rammentano quelli che i Claviger portano all’ apice degli elitri e che probabilmente servono allo stesso scopo. Un solco profondo percorre il —cnaetopisthes termiticola margine laterale e presenta al principio e alla fine un punto nerastro; la superficie è tutta coperta di punti grossi e sparsi. Gli elitri alla base sono più stretti che il torace, quindi si allargano a poco a poco, ma molto moderata- mente, dalla base all’ apice; nel C. fulvus alla base sono più larghi. Ciascuno presenta quattro solchi che alla base sono larghi e profondi, ma vanno poi riducendosi ad una sottile linea impressa, che all’ apice quasi scompare. Gli interstizii fra i solchi sono rile- vati e stretti alla base, ove formano robuste coste; quindi vanno allargandosi ed appianandosi; essi sono scolpiti di punti piccoli e sparsi. Nel C. fulvus, questi interstizii sono invece più larghi alla base che all’apice e decorrono paralleli, mentre nella nuova specie essi sono un po’ divergenti. L’ apice degli elitri non è munito di setole. I piedi sono più lunghi e molto più gracili che nel fwlvus e le tibie non sono dilatate. L’analogia nella provenienza, la forma del corpo, quella del torace e i caratteri del suo margine basale, i quattro solchi degli elitri e la mancanza di tubercoli tanto alla base di questi come alla base del torace, mi persuadono a riferire la mia specie al genere Chaetopisthes; da altra parte la mancanza‘di setole all’ apice degli elitri e la tendenza delle coste degli elitri a divergere la avvicinerebbero al genere Corythoderus. È vero 906 R. GESTRO che ambedue questi generi sono finora poco conosciuti e che Erichson (1), forse a ragione, suppone che possano ridursi ad uno solo. Non sarà pertanto inutile di far risaltare le differenze che corrono fra il nuovo Chaetopisthes ed il Corythoderus loripes. Il Chaetopisthes termiticola ha un corpo più allungato e più snello che il Corythoderus loripes e il torace in rapporto agli elitri è più corto. Il clipeo è meno triangolare e meno sporgente; il capo è scolpito dappertutto di punti piuttosto grossi e poco densi, mentre nel C. /oripes non ha che l’ orlo anteriore del clipeo con una finissima scultura, limitata in addietro da alcune fossette e tutto il resto è liscio. Nel C. loripes il torace è molto più convesso ed invece del margine basale sinuoso, accartocciato e munito di peli, vi sono due fascetti di peli avvicinati, nel mezzo e al disotto del margine basale; il solco mediano è di- verso e meno profondo alla base e su ciascun lato di questa vi é un forte tubercolo preceduto da una profonda depressione; la superficie è liscia, mentre nel Chaetopisthes è tutta punteg- giata; in questo mancano inoltre i tubercoletti nel mezzo della base, la quale è ben diversamente foggiata. Gli elitri nel C. loripes sono più corti, più larghi, più convessi e trasversalmente depressi alla base, ove hanno su ciascun lato un robusto tubercolo tras- verso; la loro scultura è molto caratteristica e la figura di Klug (?) la riproduce esattamente. Anche i piedi sono ben diversi da quelli del Chaetopisthes, perchè le tibie sono compresse alla base e più spesse all’ apice; per cui viste dal disopra, appaiono in questo punto rigonfie. Il Corythoderus loripes fu trovato dapprima nella Nubia; l’esem- plare che io ho avuto sott’ occhio proviene dall’Abissinia ed è dovuto alle abilissime ricerche del Sig. A. Raffray. Il Chaeto- pisthes fulvus è dell’ India centrale; il C. termiticola fu preso nella foresta di Palon, nel Pegù, a circa 50 chilometri da (1) Naturgeschichte der Insecten Deutschlands. Erste Abtheilung. Dritter Band. 1848, p. 792 (nota). () Symbolae Physicae, V, tav. XLII, fig. ll. ae INSETTI TERMITOFILI 907 Rangoon; Leonardo Fea lo ha trovato in un nido di termiti situato ai piedi d’un albero e ne osservò due esemplari; ma disgraziatamente uno si sottrasse presto ai suoi occhi nascon- dendosi in una galleria del termitajo e per quanto questo sia stato messo tutto sottosopra, non fu più possibile ritrovarlo. Questi insetti non vi erano entrati accidentalmente, ma senza alcun dubbio devono riferirsi a quelle forme che vivono abitual- mente colle termiti, e quando anche non se ne avesse la prova materiale, lo si potrebbe argomentare dal colore, dall’ aspetto generale e dalla presenza di peli come quelli dei Claviger e delle Lomechusa. Nè Klug pel suo Corythoderus, nè Westwood pel suo Chaeto- pisthes, accennano al modo in cui furono trovati; però si sa che il primo fu raccolto nei formicaj e si può aggiungere che esso ha più che l’altro la facies di un insetto mirmecofilo, sia pel colore, sia per la forma, resa più caratteristica dai tubercoli alla base del torace e degli elitri. Il Sig. René Oberthùr, insieme ad un esemplare del Cory- thoderus loripes e ad uno del Chaetopisthes fulvus, mi ha pure gentilmente comunicato un’ altra specie di Chaetopisthes, che porta l’ indicazione: « Chaetopisthes simplicipes, Reiche nov. sp. India bor. » e che un tempo faceva parte della collezione La- ferté. L’ etichetta mi pare scritta di mano di Reiche e semplecipes é probabilmente un nome di collezione; ma se anche la specie fosse realmente inedita, non sarebbe facile di descriverla a mo- tivo del suo cattivo stato di conservazione. Ciononostante è indu- bitato che essa è diversa dalle altre due. Per la forma del corpo e per i piedi poco dilatati essa somiglia di più al termuticola ; invece per il solco del torace e per la scultura degli elitri si avvicina al fulvus. Nel fulvus e nel simplicipes il solco del torace alla base non si allarga e non si approfonda mai tanto come nel termiticola; le coste degli elitri non sono affatto divergenti e ì piedi non sono tanto sottili.” Diagnosis of a new species of Procavza, by OLDFIELD THOMAS, Natural History Museum, London. Procavia pallida, sp. n. Size small. Diastemata of upper and lower jaws less than in any other known species, only about 5 mm. above, and practi- cally nit below. Teeth very large and heavy in proportion to the size of the animal. Zygomatic ridge of squamosal running backwards to the extreme hinder edge of the skull. Fur very short and crisp. General colour pale sandy grizzled fawn, much paler than in any other known species (except the very different P. emini). Belly and dorsal spot pale yellowish white. | Dimensions of the skull of the type, an adult female: — Length (occiput to premaxillae) 80 mm.; greatest breadth 45; length of upper molar series 37. Hab. Hekebo plateau, N. Somali land (Menges). This well marked species belongs to the group of which P. syriaca is a member, with large teeth, separate interparie- tals, and yellow or whitish dorsal spots, but its small size, pale colour, and minute diastemata readily distinguish it from any of the known species. Description of a new Isuancid Lizard of the genus Av2zsolepes. By G. A. BOULENGER, Anisolepis grilli. General proportions of A. undulatus, but hind limb longer, reaching the ear when stretched forwards. Dorsal, gular, and ventral scales smaller; no enlarged scales on the flanks. Dorsal scales equal, keeled, passing gradually into the gra- nules of the flanks, which are as large as those on the throat. Ventral scales strongly keeled and imbricate, in 20 to 22 longitudinal series (16 or 17 in A. undulatus). Upper head- scales as in A. undulatus; upper labials 9 to 11 (8 or 9 in A. undulatus). Purplish brown above, with some rusty spots; loreal region and lips bluish grey, throat whitish; the rest of the lower parts pale brown. The differences in the length of the limbs are shown by the following measurements of specimens of the two species, taken from males. A. grilli A. undulatus filone 4. «elim 256 232 Plead i saio ee » 15 14 Width of head. . . » 10 9 Body SIRIO SARA cori, SII » dl 48 Kore linha. » 29 26 Eno mar ee » 43 37 E SERI » 185 170 Two specimens, males, were obtained by D." G. Franco Grillo at Palmeira, in the Province of Parana, Brazil. On three new species of Coccinellidae from Scioa. By Rev. H. S. GORHAM, RESO Epilachna scioensis, n. sp. Oblonga, postice ovata, nigra, sericea, capite prothorace elytrisque pallide ferrugineis, his margine laterali tenuiter, ad angulos anti cos latius, sub explanatis; limbo, maculisque septem in singulis nigris, callo humerali tuberculiformi, antennis palpisque ferrugineis apicibus nigris. — Long. 8 millim. Hab. Scioa, Let Marefià (Antinori). This species is of the form of E. hirta, and indeed approaches very near to some varieties of that variable insect. I think however that the rather strongly expanded margin of the con- vex elytra, their more thickly, and more silky pubescent surface, and the distinct seven spots point to a distinct species. The outer spot of the basal pair is on the callus, which is raised like a small tubercle, and is rather acute and not confounded with the margin; this spot takes sometimes the form of an oblique line, crossing the base of the callus. The elytra are square at their base, the external angles prominent, they are twice the width of the thorax. Immediately below the angles the margin is expanded. Viewed from the side they are more highly raised, and more declivous at the apex than those of E. hirta. The spots on the elytra are arranged 2, 2, 2, 1; the second row in E. hirta nearly always consists of three spots, the outer one is here wanting but of course may occur. Also NEW COCCINELLIDAE 911 in E. hirta the first and second inner spots are usually united to each other, and to the suture which does not seem to be the case here. The black thorax of E. hirta seems to be constant, and perhaps under that name we have two or three species confused in collections, I do not here compare £. scéoensis with those exponents of E. hirta which have red spots on a black ground but to the oblong specimens with suffused confluent black markings. Epilachna aegrota, n. sp. Oblonga, postice ovata, nigra, sericea; capite prothorace elytrisque sordide testaceis margine vix explanato. — Long. 7-8 millim. Hab. Scioa, Let Marefia, Mahal Uonz (Antinori). This species has long perplexed me, it is very nearly allied to E. scioensis, but is less convex and longer. Moreover in a very considerable series of examples none have any trace of spots on the elytra. These are of a dirty bone colour, with denuded spaces, like vittae; nor does it appear to be an imma- ture form the legs and body being quite black. The callus is less raised than in E. sctoensis, the palpi and antennae as in that species. I have seen nothing like it in any other collection. Chnootriba antinorii, n. sp. Oblonga, nigra, griseo-pubescens, elytris singulis annulis sex irregularibus flavis, uno basilari (saepe sine nucleo) duobus pone callum humeralem, plerumque conjunctis, duobus pone medium distinctis, uno subapicali transverso antice dentato, cum macula subapicali quasi binucleato. — Long. 6-7 millim. Hab. Scioa, Giagagué, Let Marefià (Antinori). Oblong, scarcely narrower behind than in front, on the ave- rage larger than C. sémilis, and with the elytra more finely punctate, but with the same stellate punctuation. The pattern in the darker examples, consists of distinct yellow rings of ir- 912 H. S. GORHAM regular shape, the basal one very narrow and united by.a line (which surrounds the callus on the outer side) with the external one of the two following, which are themselves united in many examples, forming a figure 8 placed transversely: the two post- median rings have larger nuclei, the following one is very irregular, as if formed of two, in fact the nucleus is often di- vided, a subapical spot is surrounded by an extension of this ring on the sutural side, but is in general not completely closed on the marginal side. A very considerable series of this very beautiful species were collected by Marquis O. Antinori in 1881. Chnootriba (Epilachna) similis, Thunb. is very widely distributed and variable, but I have never seen any variety of that species which would connect it with this insect. C. antinori is a more robust insect and is also less acuminate behind. C. assimilis, seems in no way to resemble it, but I have only seen one example. It has also (according to Crotch) much stronger punc- tuation and is from Sierra Leone. VIAGGIO DI LEONARDO FEA IN BIRMANIA E REGIONI VICINE XLI. On the MAMMALIA collected by Signor LEONARDO FEA in Burma and Tenasserim : by OLDFIELD THOMAS, British Museum (Natural History), (Plates X, XI). During the years 1885-1889 Signor Leonardo Fea, of the Museo Civico, Genoa, made a most successful Zoological exploring expedition to Burma and Tenasserim which has resulted in a collection of specimens of all sorts unequalled in extent and variety (1). Among others the Mammalia received their full share of the attention of this indefatigable naturalist, and his collections in this class amount to something like fifteen hundred spe- cimens belonging to 114 species, a collection for whose equal in amount we have to go back to the time of Natterer (?). The present paper is an attempt to give a general account of the collection, but I fear it is of a nature very unworthy of the splendid materials it is based upon, owing to the many difficulties incidental to its preparation. Chief among these was the fact that the Marquis G. Doria, who had hoped and in- tended to have prepared the paper in conjunction with myself, (1) See the large series of papers on the Fea collection published in these Annali. @ Even Natterer, in 18 years, collected fewer specimens though of more species than Fea in 5, his total being 1179 specimens and 205 species, the latter amount being reducible to a considerable extent owing the numerous bad species admitted in the list. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.*, Vol. X (9 Giugno 1892) 58 914 OLDFIELD THOMAS was compelled to relinquish his share in the work on account of an overwhelming pressure of other duties. The loss of so able a colleague, coupled with the lapse of time due to my visits to Genoa being necessarily few and far between, has interfered considerably with the preparation of the paper. More- over the work on the Kakhyen and Tenasserim specimens, nearly ‘ completed in 1889 under the joint authorship of the Marquis Doria and myself, had to be wholly revised for the introduction _of the Carin specimens, which arrived later, and for the alte- ration in form necessary for publication under single instead of double authorship. Thanks however to Signor Fea’s skill and care as a collector the localities have all been most carefully recorded, and this fact alone, in the case of so large a collection, will render the paper of at least some value as a contribution to the geogra- phical distribution of the Burmese Mammalia. Maps and full notes of the localities at which Signor Fea collected having already been published in the Annali (’) it will not now be necessary for me to give more than the fol- lowing brief list of the places mentioned in the present paper: Cadu and Tapaing Rivers are tributaries of the Irrawaddy just north of Bhamo. Teinzò is a village about 10 miles N. N. E. of Bhamo, N. Burma. Bia-po, Ciaco, Chialla, Co-bapo, Leito, Meteleo, Taho (also spellt Thao), Yado: are in the Carin Hills, or “ Karennee, ” N. E. of Tounghoo, S. Burma. Palon, lower Burma. Kokareet, Meetan, Plapoo and Thagata: are in Northern Tenasserim, East of Moulmein, near Mount Mooleyit; the two first in the Valley of the Houngdaraw, the two latter on the chain of M.* Mooleyit. Malewoon: is in the extreme south of Tenasserim. The other localities mentioned are either too well known to need descriptions or are explained where they occur. (!) Ann. Mus. Civ. Genov. (2) IX, 1890, p. 129. MAMMALS FROM BURMA 915 No general attempt has been made to adapt these names to English methods of spelling, as there is as yet no uniformity in this respect even in English official documents, maps, etc. I cannot close the introduction without expressing the great obligation I am under to the Marquis G. Doria, who, although he has withdrawn his name from the titular authorship, yet has expended a great amount of care and labour on the col- lection, has himself determined all the Chiroptera, the doubtful ones only being sent to London for comparison, and has helped me throughout with his personal assistance in many different ways. For the arrangement and revision of the localities, and for much help in other ways I have also to thank Dr. R. Gestro and Signor Fea himself, while in London Mr. Blanford’s exten- sive knowledge of Indian Mammals has often been freely drawn upon for my benefit. 1. Hylobates hooloek, Hart. a. skin in al. Kakhyen Hills. Many specimens. Yado and Taho, Carins. Only one of the Carin specimens is pale grey, the rest are wholly black. 2. Hylobates lar, L. a. 6. ® (w), with her young (b). Meetan, Houngdaraw ie 8. 3. 87. c. d. £ (b) with her young (b). Thagata. 300-400 m. 14. 3. 87. e. imm. £ (b). Thagata. 19. 4. 87. J: g- ® (w) her young (w) Kokareet. 30. 1. 87. Al. g. Kokareet. 1. 2. 87. m.-0. Taho. 1. to 3. 88. This series presents an interesting proof of the specific iden- tity of the black and white or rather cream-coloured races of H. lar. Thus while specimens c and d, mother and child, are both black, and f and g both white, specimen @ is white and yet has a black young one. No better proof could be needed 916 OLDFIELD THOMAS that the difference in colour is due not to specific distinctness, but to individual dimorphism, altogether independent of sex, season or locality. This dimorphism is curiously paralleled by that shown by the two forms of Seiwrus bicolor, the one black and the other cream- coloured, just as in this gibbon. One of the Taho specimens is remarkable for having dark hands and feet and is therefore without the most characteristic mark of the species: in face markings and all other characters however it is absolutely identical with the other two. Signor Fea states that this species is not found above an altitude of about 4000 feet. 3. Semnopithecus obscurus, Ret. a. 6. Cadu Ciaung, N. of Bhamo. 19. 4. 86. ce. of “ Mountains between the Rivers Meekalan and Kyeat, ” Mooleyit, 800-1200 m. alt., 4. 87. d. £ Mt. Mooleyit, 1000-1200 m., 26. 3. 87. e. f. 3 2 Thagata, 400-700 m., 4. 87. ORE ah oo h. i. 2 young. Taho, 2. 88. TE Yado, 12. 87. The locality at which Signor Fea obtained specimens a and d considerably extends the known range of this species, as it had not previously been recorded north of Tenasserim. 4. Macacus assamensis, McCt. =) . juv. skin. 21. 8. 86. Tapen R.; In the forest 2 miles N. of Bhamo. . &. Tounghoo. 1000 m., 22. 12. 87. (Sal 5. Macacus nemestrinus, L. a. imm. skin. 9, 5. 87. Kokareet, Tenasserim. 6. Macacus leoninus, Buy. ARONDaho 294288) MAMMALS FROM BURMA 917 7. Nyeticebus tardigradus cinereus, M. Epw. a. Kakhyen Hills. 4. 86. b.-e. Co-bapo, Bia-po and Chialà on the Carin Hills. 8. Felis tigris, L. a. Skull. Bhamo. DEAN Q. Carin Hills. ce. » Malewoon (South Tenasserim). Basal length of a 284 mm. 9. Felis nebulosa, Grir. a. J. Carin Hills. 10. Felis temminekii, Vic. and Horsr. a. Taho, Carins. 1300 m. 11. Felis bengalensis, Kerr. a. Bhamo. 28. 8. 86. b. c. 2. Kokareet. 1 and 2. 87. d. f. Thagata. 19. 4. 87. 12. Viverra zibetha, L. a. skin. 13. 8. 86. Two kilometers N. E. of Bhamo. bi @. Vado: 12. 87. 3. Viverricula malaccensis, Gm. CONE Skim ie lon de Con namo. 6. c. skin in al. Bhamo. d. skull. 11. 86. e. juv. sk. Meteleo, Carins. 21. 8. 88. 14. Linsang (') pardicolor, Hopes. a. Meteleo. 5. 8. 88. ( The generic name for the Giant Armadillo, commonly written ‘‘ Priodontes ” or ‘‘ Priodon ”’ is essentially the same word as “‘ Prionodon,” and ought to be written so. As that name antedates Horsfield’s Prionodon by two years the proper name for the present genus is Linsang, Mull. 918 OLDFIELD THOMAS 15. Aretictis binturong, Rarr. a. jf. Province Amherst. b. J. Meteleo. 1000 m. 8. 88. The following are the measurement of the skull of specimen a: Basal length 142.5 mm.; greatest breadth 76; interorbital breadth 32; intertemporal breadth 37; palate length 82. The sutures of this skull are not closed up, nor are the canines fully exserted, so that it would evidently have grown still larger. The adult female skull measured by Blanford (Mamm. Brit. * Ind. p. 119) had a basal length of only 126 mm. 16. Paradoxurus hermaphroditus, Patt. a-c. Kokareet. 2. 87. d. e. Meetan. 3. 87. 17. Paradoxurus grayi, Benn. a. Taho, Carins. 1200 m. 20. 3. 88. b. c. Paddaung. 1300 m. d. Yado. 1000 m. 12. 87. e. Meteleo. 1000 m. 27. 8. 88. 18. Arctogale leucotis, Horsr. a. J. Kokareet. 31. 1. 87. 19. Herpestes urva, Hopes. a. b. 9. Meteleo. 7 and 8. 88. 20. Herpestes auropunctatus birmanicus, THos. a. b. imm. Y. and ad. 9. Bhamo. 21. Lutra vulgaris, Erxr. a. d'. Taho, Carins. 1200. m. 2. 88. 22. Putorius strigidorsus, Gray. a. ad. al. 9. Thagata, Tenasserim. Head and body 285 mm.; tail 173; hind-foot 46; ear 9. Signor Fea’s discovery of this fine species in Tenasserim MAMMALS FROM BURMA 919 extends its known range very considerably, as it has previously only been recorded from Sikim. The specimen agrees in every respect with Mr. Hodgson’s typical specimens in the British Museum. 23. Putorius subhemachalanus, Hopes. a. g. Kakhyen Hills, E. of Bhamo. 9. 86. b. ~. Meteleo, Carins. 23. 7. 88. c. 2. Cobapo, Carins. 18. 9. 88. a. Head and body 320; tail 172; hind-foot 52; ear 19. Skull, basal length 54.6; greatest breadth 32.5; interorbital breadth 11.7; palate, length 26.3; breadth between outer corners of p* 20.5; gnathion to a median point level with the back of p* 18.1; p*, length 7.0, greatest breadth 3.9; m', breadth 5.0, external longitudinal diameter 2.4, internal do. 3.2. It appears rather doubtful whether this form is not merely a southern race of P. sibiricus, Pall. 24. Helictis personata, Grorr. a. ad. 9 Rangoon. 5. 87. b. Yado, Carins. c. Meteleo. 9. 9. 88. The dental characters of a fully agree with those of the spe- cimens referred to by me in 1886 (4). As there pointed out, the range of this species appears to divide into two that of the smaller-toothed H. orientalis, which is found both to the north and south in Nepal and Java. A spirited drawing of the ani- mal, copied from a sketch of Col. Tickell’s, is published by Mr. Blanford (?). 25. Ursus torquatus, Wan. a-b. 9 and young. Biapo. 19. 8. 88. () P. Z. S. 1886, p. 59. (3) T. c. p. 175. 920 OLDFIELD THOMAS 26. Tupaia ferruginea belangeri, Wey. Many specimens; Bhamo, Kokareet, Meetan, Plapoo, Thagata and Rangoon, Meteleo; Co-bapo, Bia-po, Carins. Head and body Tail Hind-foot Bars 7. Kokareet 183 175 43 7.0 DE » 178 180 42 8.0 Mammae one post-axillary, one lateral and one pre-inguinal parto: Although, in deference to the opinion of Mr. Blanford, I now accept the specific identity of “ T. belangeri” with T. ferruginea, I still consider that the olive-grey northern form, to which these specimens all belong, should be at least recognised as a distinct subspecies. This species, as evidenced by many adult females, has 6 mam- mae, as also have 7. tana and T. ellioti, while T. javanica has only four, a difference well worth noticing in this difficult genus. Owing to this observation the number given in Mr. Blanford’s de- finition of the genus Tupaia (*) will have to be amended. 27. Hylomys suillus, Mitt. and Scan. Many specimens from the Carin Hills. ©. Bia-po. Head and body 140 mm.; tail 23; hind-foot 24; ear 10; fore-arm and hand 36; heel to front of last foot-pad 11. Mammae 2 —1=6. 28. Talpa leucura, Bty. Many specimens from the Carin Hills. 29. Anurosorex assamensis, ANDERS. a-e. Yado. fi * Thao. g. Kakhyen Hills. 7. Yado. Head and body 83 mm.; tail 14; hind-foot 14.5; fore-arm and hand 23; heel to front of last foot-pad 7.8. (1) Mamm. Brit. Ind., p. 208. MAMMALS FROM BURMA 921 30. Chimarrogale himalayica, Gray. Kakhyen Hills. 31. Crocidura perotteti, Duvern. Kakhyen Hills; Bia-po 8. 88. 32. Crocidura murina, L. Bhamo. 33. Crocidura fuliginosa, Bry. Rangoon, Bhamo. Yado, Bia-po and Coba-po, Carin Hills. Among this series is included one specimen from Rangoon referred by Mr. Dobson to C. rubricosa, Anders., a form that hardly appears to be worthy of specific distinction. 34. Xantharpyia amplexicaudata, Grorr. Farm Caves, near Moulmein. Many specimens. 35. Cynopterus marginatus, Grorr. Kakhyen Hills; Bhamò; Mandalay. Meetan, Kokareet (Te- nasserim). Many specimens. 36. Cynopterus blanfordi, Tros. (Pl. XI, figs. 1 & 2). Cynopterus blanfordi, Thos. Ann. Mus. Civ. Gen. (2) X, p. 884, 1891. a-c. Leitò, Cheb’, on the Carin Hills, 1000 m. Ears narrow, margined with white anteriorly, and with a small triangular projection at the base of their outer margin. Interfemoral membranes quite rudimentary, reduced to a narrow rim just behind the knees; tail and calear both quite obsolete. Fur of the upper surface extending thickly along the hu- merus, the basal half of the forearm on the wing membrane just outside the latter, and also on that between this point and the ankle, on the rudimentary interfemoral membrane, and 922 OLDFIELD THOMAS along the whole of the hind limbs to the bases of the claws. Below the distribution of the fur is similar, but the fur extends further on the wing-membranes, and of course stops short at the ankles. Upper incisors broad, triangular, not so styliform as in the other species. Premolars and molars narrow. Colour throughout dull smoky grey, the head similar to the body. Dimensions : Pent out Head Hand body gt RR ae aii 00 Har Grom, DIOR 15.5 MOReaTMly ih cagione arbi Fe GEA PE a ee Ol 50 Lower leg . . RARI ee) 19 Thumb (including dani Wi di ne do 19 Greatest depth of interfemoral mbianti — 4.2 Distinguished from all other species by the absence of the calcar, and the remarkable hairiness of the tibiae and feet. 37. Eonyeteris spelaea, Doss. Farm Caves, near Moulmein. Many specimens. Also collected in a cave at Yado on the Carin Hills. Signor Fea has given an account of his capture of these spe- cimens in the Farm Caves in his “ Viaggio da Moulmein al Monte Mulai” (in Bollet. Soc. Geogr. Ital., July 1888). 38. Carponyeteris minimus, Grorr. Macroglossus minimus, Dobs. et auct. al. gala no A 0 lapo! 39. Rhinolophus pearsoni, Horsr. 7. Tahò. A single specimen. 40. Rhinolophus affinis typicus, Horsr. Tahò. MAMMALS FROM BURMA 923 41. Rhinolophus affinis rouxii, Temm. (?) (PI. XI, fig. 3). . Taho. ©. Head and body 50; Forearm 45; Nose leaf 11 x 7; Ear 14. Similar to the typical variety in all essential respects, but markedly smaller, and the nose leaf with a small secondary leaflet on each side external to the horseshoe (see plate XI, fig. 3), as in many of the species of Hipposiderus, and with the terminal erect portion much shorter, and more abruptly narrowing above. The proper treatment of this form, has cost both the Mme Doria and myself much trouble and consideration. During his expedition Signor Fea obtained at Taho no less than 12 examples of this, and 43 of the larger typical form, finding them at the same localities, and in all cases so absolutely distinct from each other that it is at first sight hardly possible to believe them specifically identical. But an examination of the series from dif ferent localities in the British Museum proves that however distinct they may be in the Karin Hills, yet that intermediate specimens occur elsewhere. The type specimen of R. a/finis, from Java, is unquestionably of the larger form, as also are all the examples from the Indian peninsula and Ceylon. Two specimens from Labuan collected by Mr. Dillwyn are certainly of the smaller race, and another one from Darjiling, although larger (forearm 47 mm.) yet has the nose-leaf characters of the same race. On the other hand other Darjiling specimens appear to be more or less intermediate, and on the whole it seems better to recognise the present form only as a subspecies, which may or may not hereafter have to be raised to the rank of a species. Its identity with Temminck’s R. rouxi is also another point which remains to be settled. The presence of supplementary external leaflets not having been noticed before in the genus Rhinolophus it would seem as if their occurrence would be of at least specific importance, but in all the species, and markedly in the true R. a/finis, there is an elevated ridge running along the cheek just below the sides of the horseshoe, and in some cases this is so marked, and has 924 OLDFIELD THOMAS so little hair on it, that it is almost impossible to decide whether there is or is not a secondary supplementary leaflet. 42. Rhinolophus minor, Horsr. a. Thad, 2. 88. b. c. Biapò, 7-8. 88. Forearms of a 38.5 6 40.5, c 41. Specimens 6 and c from Biapò are markedly larger than usual, and the nose leaf is both longer and broader. In all essential respects however they agree so closely with the true R. minor, that they cannot be considered specifically or varietally separable. 43. Hipposiderus armiger, Hopes. 7 2. Kakhyen Hills, 1886. 44. Hipposiderus diadema, GeEorr. Q. Bhamò, 1885-86. 45. Hipposiderus larvatus, Horsr. Several specimens. Bhamò 1885-86. 46. Hipposiderus bicolor fulvus, Gray. 7. Malewoon (South Tenasserim) September 1887. 47. Hipposiderus amboinensis, Perers. Carin Hills. 48. Megaderma spasma, L. Kokareet (Tenasserim). Several specimens. 49. Vesperugo (Vesperus) serotinus, Scar. Q. Yadò. December 1887. 50. Vesperugo (Vesperus) pachypus, Tem. 7 9. Kakhyen Hills, 1886. MAMMALS FROM BURMA 925 51. Vesperugo noctula, Scr. 7. Yadò. A single specimen. 92. Vesperugo affinis, Doss. 7 2. Kakhyen Hills. November 1886. 93. Vesperugo abramus, Temm. Bhamo ; Mandalay; Rangoon 1885-86. 54. Vesperugo kuhlii, Narr. 7. Mandalay 1885. 55. Vesperugo tylopus, Doss. P. Z. S., 1875, p. 473. Cat. Chir. B. M., p. 286. Q. Biapò. This species has only been previously recorded from Borneo, but Signor Fea’s specimen agrees so closely in all essential characters with the typical specimen in the British Museum that it must unquestionably be referred to the same species. The Burmese individual is rather larger than the Bornean (forearm 36 as compared to 31 mm.), and its inner incisors is without the slight and inconspicuous posterior secondary cusp which caused Mr. Dobson to describe the tooth as “ bifid.” The brightly contrasted yellow colour of the adhesive callosities on the thumb and hind-foot is as well-marked as in the typical example. 56. Nyeticejus kuhlii, Leacz. Rangoon; Tikekee. Kokareet; Malewoon (Tenasserim). Se- veral examples. 57. Nyeticejus ornatus, By. Q. Kakhyen Hills. A single specimen. 58. Harpiocephalus harpia, Trum. 2. Tahò, 1888. Two specimens. 926 OLDFIELD THOMAS 59. Harpiocephalus cyclotis, Doss. 7. Kakhyen Hills, N. E. of Bhamò, November 1886. Two specimens. 60. Harpiocephalus leucogaster, M. Epw. 7. Biapò, September 1888. A single specimen. 61. Harpiocephalus feae, Tuos. Hi. feae, Thos. Ann. Mus. Gen. (2) X, p. 884, 1891. a. J. Biapò, Carin Hills 8. 9. 88. Head and body 39; tail 30; head 17; ear (from base of inner margin) 11; tragus 6.5; forearm 29 (= 1.15 in.); 3.19 finger 52; thumb, including claw 11; lower leg 17; hind-foot, with claws 7.5; calcar 9. General colour smoky brown, the tips of the hairs above brown, below white. Nasal tubes as in MH. suwzllus and leucogaster not so remarkably developed as in H. auratus. Ears evenly oval larger and more rounded than in the last named form; a minute blunt projection at the base of their inner margins. Tragus as in H. leucogaster. Wings to the base of the ungual phalanx. Half the last cau- dal vertebra free from the membrane. Fur far more restricted than in H. auratus, the terminal part of the outer surface and the whole of the inner surface of the ears being naked, the arms being only very thickly clothed with scattered brown hairs, the hind limbs but little more hairy, and the interfemoral membrane although thickly covered on the greater part of its upper surface, yet with its edge not fringed. Colour uniformely dull smoky brown, the tips of the hairs brown above and white beneath. Outer upper incisors thicker than, but of about the same length as the inner. First upper premolar decidedly smaller than the second; second premoiar not quite so long as the canine, but, as in H. auratus, larger in section. First lower premolar decidedly shorter than the canine, posterior premolar MAMMALS FROM BURMA 927 rather longer, but still shorter vertically than the first molar, which about equals the canine in height. This species is distinguished from H. auratus, by its duller colour, shorter and simpler nasal tubes, and the proportionate shortness of its first lower premolar. From MH. /ewcogaster, to which it appears also to be allied, it differs by its smaller size, smaller ears, and by the different proportions of its upper in- cisors, that species having the inner ones decidedly longer than the outer. 62. Vespertilio daubentoni, Lersi. ¢. Bhamo. A single specimen. 63. Vespertilio mystacinus, Lis. o Q. Tahò, 1888. Three specimens. 64. Vespertilio muricola, Hopss. 7. Malewoon (South Tenasserim), September 1887. A single specimen. 65. Kerivoula (’) pieta, Patt. Several specimens from Bhamo, 1886. 66. Kerivoula hardwickei, Horsr. Kakhyen Hills, 1886. Carin Hills 1888. Several specimens. 67. Miniopterus schreibersi, Nart. A single male from Taho, 1888. (@) I do not by any means see the necessity of changing this word into Cerivoula any more than Nesokia into Nesocia, neither word being of classical derivation. Since we have to retain the 2 in words based on personal names, we cannot in any case change it throughout, and it appears to me a mere affectation of purism to alter names based on local or native terms which happen to contain the letter &. And in cases like the present, where. the change alters both the pronunciation of the name, and its position in alphabetical indices, the inconvenience of changing an old and widely-known name is at its maximum, and should not be adopted except for reasons far stronger than any that have as yet been brought forward in its favour. 928 OLDFIELD THOMAS 68. Taphozous longimanus, Harpw. Rangoon; Tikekee ; Palon (Pegù). Several examples. 69. Nyetinomus plicatus, Bucs.-Ham. Rangoon, June 1887. Several specimens. 10. Pteromys oral cineraceus, Buy. 7. Ampa River, near Kokareet, January 1887. (1. Pteromys punctatus, Gray. a. ~“. Ciaco, Prulo, on the Carin Hills. 30. 1. 88. This specimen though differing in the details of its coloration, is evidently specifically identical with the Malaccan individual on which Gray founded his P. punctatus. This name DI An- derson (') has placed as a synonym of P. elegans, Temm., but the difference in colour is so great, and the localities are so essentially distinct, that without further material I hesitate to endorse his identification. 72. Sciuropterus alboniger , Hopes. a. Poncan, Kakhyen Hills. Many specimens from Yado and Taho. 73. Sciuropterus pearsoni, Gray. a. ¢ skin, in spirit. Yado. Carin Hills, 12. 87. b. skin. Co-bapo 2. 11. 88. Hind-foot 34 mm. Ear 14. (4. Seiuropterus lepidus, Horsr. a. Sg. Thagata. 7 Seiurus bicolor, SPARRM. 1 ¢. Taho, 1200 m. 3. 88. 5 g and 1 9, from Kokareet (2. 87.) Thagata (4. 87) and Mt. Mooleyit. Palon (Pegù). Malewoon (South Tenasserim). LA p4290: MAMMALS FROM BURMA 929 These specimens are all of the ordinary type, blackish above and yellow below. 76. Sciurus pygerythrus caniceps, Gray. 43 specimens from Meetan, Thagata and Kokareet. The female have 0 —2—4 mammae with the exception of one specimen in which there is a single extra mamma on the right side of the breast. As the name S. pygerythrus, Geoff. antedates S. caniceps by ten years the former ought to be used for the whole species instead of the latter and the geographical races described P. Z. S., 1886, pp. 69-70 ought to stand as follows: 77. Sciurus pygerythrus typicus, Grorr. Many specimens. Palon. 718. Seciurus pygerythrus phayrei, Bry. Taho, Yado and Meteleo, Carin Hills. 46 specimens all precisely identical. 79. Seiurus pygerythrus griseimanus, M. Epw. 92. Kyouk-Myoung N. of Mandalay, Upper Irrawaddy, 5. 4. 86. Tounghoo. “ Very common round the town” L. F. 80. Sciurus pygerythrus concolor, By. Four specimens. Malewoon, 8 September 1887. 81. Seiurus atrodorsalis, Gr. 74 specimens. Kokareet, January-February 1887. 4 top of M.' Mooleyit 1800-1900 m., March, 1887. 3 Plapoo, March-April 1887. 1 Farm Caves, near Moulmein, January 1887. Many specimens. Yado and Taho, Carin Hills, January-March 1888. All the specimens killed in January or February are orna- mented with black backs. Mammae apparently always 0—2=4. Ann. del Mus. Civ. dì St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (9 Giugno 1892) 59 930 OLDFIELD THOMAS This species, in its grey-backed state, appears to lead, almost without a break, into the next form, for which I only provi- sionally retain the name it has received from D." Anderson. 82. Seiurus gordoni, ANDERS. 23 specimens. Bhamò, June to August, 1885 and 1886. These 23 individuals are quite similar to one another, but all were taken at the same season and place, so that their mutual resemblance does not prove any very wide constancy of colouration. D." Anderson moreover remarks that the belly colour, usually, and in all these examples, bright red, ‘ occa- sionally becomes pure yellowish white, and sometimes yellow, ” a variation that has a most important bearing on the relationship of this form to 8. quinquestriatus. 83. Seiurus quinquestriatus, ANDERS. a-g. 4 § 3 2, Teinzò, on the Mulé Ciaung, N. E. of Bhamo; May, 1886. These specimens precisely agree with Dr. Anderson’s descrip- tion and figure, and only differ among themselves in that one of them has a faint tinge of rufous in the usually pure white of the belly, and that in some of them the central belly stripe, black in the most typical examples, is grizzled with grey. Since however the colour of the belly and of its longitudinal bands are the very points that distinguish S. quinquestriatus from S. gordoni, their tendency to variation, combined with the cor- responding inconstancy in S. gordoni already noted, makes the distinction of the two forms by no means so absolute as would naturally be supposed at first sight. In fact, without daring in the present state of our knowledge definitely to abandon S. quinquestriatus as a distinct species I am nevertheless most strongly impressed with its essential identity with S. gordonz, and through that with S. atrodorsalis and its many allies. The change in the general belly colour from red to white is paral- leled in many other squirrels, while the deepening of the grey belly lines of S. gordoni into the black ones of S. quinquestriatus, a deepening which shows up in brighter contrast the white MAMMALS FROM BURMA 931 ground-colour, represents exactly the development for ornamental and no doubt sexual purposes that has taken place in S. py- gerythrus var. phayrei (1). Of course as a local and definable race this form ought to have a name, but when further specimens are obtained from intermediate localities and at different seasons of the year, it seems probable that that name will have to be of subspecific rather than of specific character. It should be mentioned however that the only female of this series in which the mammae are visible has three pairs, S. gor- dont and S. atrodorsalis having only twe, but the number of the mammae does not appear in the squirrels to be nearly so constant as it is among the Muridae. The numbers of mammae noted under the next heading are an example of their varia- bility in the present group. 84. Sciurus finlaysoni, Horsr. is. ferrugineus, F. Cuv. auctorum. 9 specimens from Bhamò, July 1885. 1 from Rangoon, March 1886. 1 Tounghoo. 1 Palon (Pegu). The name here used for this well-known squirrel, besides having a priority of five years, as was shown by D." Ander- son (*), appears to be more convenient than “S. ferrugineus ” for a species which has such innumerable colour variations , many of which are by no means “ ferrugineus.”’ Of the only two specimens of this series in which the mam- mae are visible, one has four, as in S. atrodorsalis, and the other has eight, a number altogether exceptional, and probably abnormal. ) The specimens from Bhamo are mostly of the brilliant red colour characteristic of the form described by Gray as S. splen- (1) See P. Z. S. 1886, p. 69. (2) T. c., p. 243. 932 OLDFIELD THOMAS dens. One however presents an interesting variation in having its flanks and posterior back of the dull yellowish grizzled grey characteristic of S. atrodorsalis and S. gordoni. It is just possible that this specimen is simply a hybrid between S. /inlaysoni and S. gordont, both of which are common at Bhamò; but on the other hand, judged in conjunction with the many other peculia- rities in the colouration of S. finlaysoni, it gives rise to a su- spicion that the present species, with its numerous varieties, may after all be merely an erythristic (') form of one of the grey species. In the same series of colour variations from grey to red there occur, firstly “S. siamensis,” Gray, admittedly the same as S. finlaysoni, but the types of which have many marked resem- blances to the more rufous forms of S. atrodorsalis, secondly “ S. splendens var. 4” as described by Gray in 1861 (?) and thirdly “ S. sladeni,” Anderson, which appears to be “ S. finlay- soni” so far as its head is concerned and “ S. atrodorsalis”’ as to its back. Throughout the above remarks on these four forms of squirrel I have spoken in a very hesitating and tentative way and have given them each nominal specific headings, since it seems in- credible that such different forms should not be specifically distinct; but nevertheless the more specimens I see the more I am tempted to believe that S. finlaysoni, sladeni, atrodorsalis, gordoni and quinquestriatus, not to mention the numerous “spe- cies’’ already referred by Dr. Anderson to one or other of them, are only the ramifications of one single species. In this species, a greater (*) or less (4) degree of erythrism, combined (1) For remarks on erythrism in squirrels, see under S. badjing (or, as it ought to be called, S. notatus, Bodd.,) P. Z. S., 1886, p. 77, and for its effects in the case of other mammals, compare Cat. Marsupials B. M., p. 198, 1888. (?) P. Z. S. 1861, p. 137. Appended to the description of this variety is the following sentence, which antedates my own views on the subject by nearly thirty years. ‘“«This last state would almost lead one to suppose that this squirrel may be only a variety of some other species’ (i. e. some species not ‘‘ splendens” at all, but grizzled grey). (5) As, for example: S. ferrugineus and S. splendens. (4) S. sladeni. MAMMALS FROM BURMA 933 firstly with sexual ornamentation in the form of black lines either on the back (‘), or on the belly (7), and secondly with a tendency to albinism (partial (3) or total (*)) and melanism (°), would account for every one of the remarkable series of varia- tions that have been described in these squirrels (5). The different races, however, where locally constant, will no doubt be best distinguished by subspecific names, trinomial nomenclature appearing to offer the only means of properly designating them in accordance with the facts of the case. In connection with these colour variations, there is one point in which collectors can lend considerable aid to systematists , and that is by trying to find out how far the members of any single litter of young are like or unlike each other and their parents. 8959. Sciurus rufigenis, Buranr. 16 specimens. Top of M.' Mooleyit, 1800-1900 m. March, 1887. 2 » Plapoo. March and April, 1887. 10 » Taho, Meteleo and Cobapò, Carin Hills. © Head and body 204 mm.; tail 149; hind-foot, 46; ear, 15; hairy part of sole 9; heel to front of long postero-internal pad 23; length of that pad 11; average breadth 2; breadth of foot at base of digits 10.8. Mammae one lateral and two inguinal pairs = 6. This rare species has only previously been obtained by Messrs. Davison and Limborg, who collected for Mr. Hume the speci- mens originally described by Mr. Blanford (") and now in the British Museum (8). The present series is of value owing to the majority of the specimens being preserved in spirit, and (1) S. atrodorsalis. 2) S. quinquestriatus. (5) S bocourti. (4) S. finlaysoni. (5) S. germaini (6) See also a note on the variability of the colour of S. finlaysoni by Prof. A. Milne Edwards. [Bull. Soc. Philom. (7) I, p. 16, 1877]. (1) J. A. S. B., XLVII, p. 156, 1878. (8) See Thomas, P. Z. S., 1886, p. 71. 934 OLDFIELD THOMAS therefore enabling me to give the above comparatively trust- worthy measurements, and to record the number of the mam- mae with certainty. The ears in S. rufigenis are small and evenly rounded, not pointed, and when laid forward they barely reach halfway towards the eye. The soles of the hind-feet are quite naked except just under the heel; the naked skin is quite smooth, not granulated, and the pads are high and prominent; there are five digital pads, one postero-external about equal in length to that at the base of the hallux, and one long postero-internal pad reaching backwards nearly to the end of the naked part of the sole. The hallux, without its claw reaches to the base of the 1.8t phalanx of the 2.9 digit, and the fifth to the middle of the terminal phalanx of the fourth. The discovery of the species in the Carin Hills is a very considerable extension of its known range, as its only previously published locality was Mt. Mooleyit, where Signor Fea himself obtained the majority of his specimens. 86. Seiurus berdmorei, Buy. Several skins. Meteleo and Cobapo. 2 P. 4 9 (in spirit). Thagata, April 1887. 2 S. Kokareet, February 1887. 1 9. Rangoon. i Head and body Tail Hind-foot Ear. Kokareet 7 194 149 42.5 12.5 » J 182 136 4l. ees Mammae (in 5 specimens). One lateral and two inguinal pairs = 6. | As bearing on the relationship which S. pygerythrus phayrei bears to S. pygerythrus typicus it may be noted that in the Carin specimens, which are unusually brightly marked, there is a tendency to the development of a dark line along the sides of the paler colour of the belly. MAMMALS FROM BURMA 935 87. Sciurus macclellandi barbei, Bry. Many specimens. Yado and Taho, Carin Hills; Kakhyen Hills, Thagata, Meetan, Kokareet, Rangoon. Head and body Tail Hind-foot Ear. 7 Kokareet 120 118 28.4 10 T » 123 126 30. 12 Q » 122 112 29.5 12 9 Kakhyen 120 105 28 10 Mammae, one lateral and two inguinal pairs = 6. It is noticeable that the two specimens obtained in the Ka khyen Hills have their yellow stripes narrower and brighter than any of the others, and form thus an exception to the general rule that the northern specimens are less brightly marked than the southern. 88. Mus decumanus, Patt. Rangoon. 89. Mus rattus nitidus, Hopes. Many specimens. Teinzò; Me-tan-ja, Kakhyen Hills; Bhamò; Pla-poo and Thagata; Palon; Chialla; Yado. 9. Bhamo. Head and body, 148 ; tail, 186; hind-foot, 32; ear, 16. 90. Mus chiropus, Tuos. (Pl. XI, figs. 4-7). Mus chiropus, Thos. Ann. Mus. Civ. Gen. (2) X, p. 884, 1891. 7. Carin Hills, Ghecu district, village of Thao, 1400 m. Head and body 125 mm.; tail 198; hind foot 30; ear 15.5 X 14.5; fore-arm and hand 38.3; heel to tip of hallux 22; heel to front of last foot-pad 14.5; length of last foot- pad 4.0. Skull — basal length 32.6; greatest length 38.3; greatest breadth 18.5; nasals, length 13.5, breadth 3.9; interorbital breadth 6.2; interparietal, length 6.8, breadth 12.1; length of outer wall of infraorbital foramen 3.2; palate, length 18.7, 936 OLDFIELD THOMAS breadth outside m! 8, inside m' 3.9; diastema 10; length of anterior palatine foramina 6.7; length of upper molar se- ries 7.0. Similar and allied to Mus jerdoni, but distinguished from that as from every other species of the genus by the hallux being opposable and provided with a small flat nail instead of a claw. | Size and proportions as in Mus jerdont. Fur long and straight, not really spinous in the single individual obtained but with a few flattened semispinous bristles intermixed with it, showing that in all probability the species is sometimes (either at a greater age or different season) spinous as in M. jerdoni. Ge- neral colour above rufous grey, the sides from nose to anus and the outer sides of the limbs and the upper surfaces of the hands and feet bright rufous. Belly sharply defined pure white, the hairs however sometimes tipped with rufous. Ears large, rounded, very finely covered with minute rufous hairs. Palate ridges 3 pre- and 5 interdental. Hands with the claws on the digits II to V very small, slender and delicate; pollex with a broad flat nail as usual; hind-toes with large sharp claws, except that the hallux is provided with a nail, but a much smaller one than that of the pollex, not covering more than one third of its upper surface; this hallux is opposable to about the same extent as in Chiropodomys. Fifth fore toe reaching to the middle of the first phalanx of the fourth; fifth hind toe reaching to the middle of the second phalanx of the same digit behind. Palms and soles naked, pads large and rounded. Tail very long, evenly covered with short fine hairs, not pencilled; rings of scales averaging about 14 to the centimetre; its upper surface grey and its lower similar but slightly paler. Skull with a large rounded brain-case; supraorbital ledges well marked; anterior edge of wall of infraorbital foramen projecting very slightly forwards; posterior end of palatine fo- ramina barely reaching to the level of the front of m!. Teeth of ordinary size, their structure quite as in Mus, not as in Chiropodomys. MAMMALS FROM BURMA 937 This very remarkable new species has all the external cha- racteristics of a gigantic Chiropodomys, but its skull and teeth are so wholly those of Mus that I prefer for the present to call it a member of the latter genus. In many respects it is allied to the Mus jerdont group of rats, which are themselves more arboreal in habits than the others members of the genus, and among which therefore such a specialization as a grasping hind- foot might be most easily expected to occur. 91. Mus bowersi, ANDERS. _ 4 specimens Thao. 8 » 2. Yado, January 1888. 2 » 7 ©. Thagata. 2 » 7 9. imm. Pla-poo. Head and body Tail Hind-foot Har. Yado Ov 239 209 ol 23 Thagata 27. 216 285 52 22 stbllegor 215 271 5] 23 Mammae of 4 Carin specimens, 2 — 2 = 8, of the Tenasserim females 3 — 2= 10. I am very doubtful as to whether the above difference in the number of the mammae, a character usually of specific impor- tance, does not necessitate the separation of the Tenasserim individuals with 3 —2= 10 mammae from the Carin ones with only 2—2=8. The original typical specimen obtained by Dr. Anderson at Hotha, in Yunnan, and a skin collected by Mr. A. O. Hume at Machi, Manipur, both have 2—2=8 mammae like the Carin individual sent by Signor Fea. The tendency is therefore evidently for the northern specimens to have 8 and the southern ones 10 mammae, but unless the exa- mination of a much larger series shows this difference to be quite constant, I do not think that the two races, otherwise apparently identical in every respect, ought to be separated specifically, and all Signor Fea’s specimens are therefore now placed under one heading. 938 OLDFIELD THOMAS 92. Mus berdmorei, Bry. a. 9. Bhamò. b. 9. Thagatà, Tenasserim. Head and body Tail Hind-foot Ear Heel to front of last foot pad TW Qe 142 163 35 22 - 16.2 DOS 170 —_ 32 20 16.3 Mammae 3 — 2= 10. Ears large, rounded, laid forward they reach to or beyond the anterior canthus of the eye. Soles quite smooth, naked; pads very prominent, but rather small. Fifth hind-toe reaching to the base of the first phalanx of the fourth. Tail very finely ringed, the rings of scales averaging from 13 to 15 to the centimetre; its end brown in the Thagata, white in the Bhamo specimen. Skull measurement of b. Basal length 36.4; greatest breadth 21.8; nasals, length 14; interorbital breadth 6.8; interparietal length 4.0, breadth 10.3; anterior zygoma-root, length 4.0: distance from outer corner of one infraorbital foramen to that of the other 10.4; palate length 21.4; anterior palatine fora-, men, length 7.1; diastema 12.9; length of upper molar series 6.0. The discovery of this species by Signor Fea both at Bhamo and Thagata confirms the determination (!) of the two rats from Manipur presented by Mr. A. O. Hume to the British Museum. The original specimen described by Mr. Blyth came from Mergui, so that the species has a considerable range within the Burmese region. Signor Fea’s well preserved spirit specimens are of value as enabling me to give the above comparatively trustworthy mea- surement, and the more important characters of the ears, feet, tail, and, above all, of the mammae. In its number of mammae this species agrees with the southern examples of M. bowers: (see above) but with no other known rat, the only other Mu- ridae that have this formula being mice of the subgenus Leg- (1) P. Z. S., 1886, p. 62. See also p. 525 of W. Sclater’s valuable paper on Indian Muridae (P. Z. S., 1890), a paper published long after the greater part of the present one was prepared. MAMMALS FROM BURMA 939 gada, and of the Mus musculus group (JZ. musculus, cervicolor, bactrianus, wagner? etc.). 93. Mus coxingi, Swinn. (') a-d. 3 ¢ and 1 9. Thagata. e-f. 2 @ Plapoo. ao SL 40 40 410 Q Head and body 183 176 174 170 Mammae 2 —2=—8. Tail 210 194 196 186 Hind-foot Kar. 38 20 38.8 20 39.5 21 37.8 18 For remarks on these specimens see under the next species. 94, Mus jerdoni, Bu. 9 specimens Yado. » Taho, Carin Hills. » Top of M.' Mooleyit, 1800-1900 m. 1 21 1 9. Plapoo, 3 April 1887. ye o oi: Q 6 (Pla-poo) Head and body 159 160 "162 158 142 Mammae 2—2=8. Tail 203 214 220 196 Zee Hind-foot Kar 33 2) SR TOS 32 ae 30.5 20 30 16.5 Signor Fea obtained on Mount Mooleyit and in its immediate neighbourhood a large quantity of rats belonging to the peculiar East Indian group of which Mus jerdoni is the best known species. The members of this group are mostly inhabitants of mountainous regions; they all have slender bodies, large ears, long and generally bicolor tails, reddish and more or less spi- nous fur, pure sharply defined white or yellowish bellies, naked @) Nom. emend.; M. coninga, Swinh. P. Z. S., 1864, p. 185, improved into M. coxinga, id. P. Z. S., 1870, p. 636, but as the species is named after the pirate chief Coxing, the proper form of the word is as above. 940 OLDFIELD THOMAS soles, and 2—2=8 mammae. Within the group the specific distinctions are exceedingly vague and difficult to make out, depending for the most part nearly entirely on size and on the lengths of the tail and feet. The proper determination of Signor Fea’s specimens has therefore been by no means easy, and the present plan, by which all the specimens with hind- feet less than 35 millim. long are referred to M. jerdoni, and those in which that measurement ‘exceeds 37 millim. to M. coxingi, must be looked upon as provisional. In the series from Mt. Mooleyit the tails are usually wholly bicolor from base to tip as in typical Himalayan specimens of M. jerdoni, but sometimes the lower side of it is brown like the upper (+), a difference therefore that this series proves not to be so ab- solutely diagnostic as it has been usually supposed to be. On the other hand, in all the larger Thagata and Plapoo specimens here referred to M. coxingz, the tail is bicolor for its basal half and wholly white for its terminal half, very much as in Mus blanfordi (*). This character however is in all probability a me- rely local peculiarity, since Mr. Swinhoe’s original series from Formosa mostly have the tail uniformly bicolor, as in M. jerdonz. That it is not a character of specific importance is shown by to fact that the Paris Museum series of the closely allied Mus confucianus (3) contains specimens with both bicolor and white- tipped tails. Finally even if these Thagata and Plapoo rats turn out to be specifically distinct from M. coxingi there is yet ‘ano- ther closely allied form which may be found to grade into them, namely M. hellwaldi, Jent. (*) from Celebes, so that in any case it would not be safe to describe them as new. Rats of this type are also known from Sumatra, Java, Borneo and the Philippines, but it is at present impossible to say how many species they really form, and it may easily be that all the dif ferences now believed to exist between the described species (!) This only occurs in a few of the larger specimens, and may be due to age. (*) See P. Z. S., 1881, p. 542, pl. L. @) M. Edw. Rech. Mamm., p. 286, Atl. pl. XLI, fig. 2, 1884. (#) Notes Leyd. Mus. I, p. 8, 1878. ine MAMMALS FROM BURMA 941 will be found to disappear on the examination of larger series of specimens from intermediate localities. 95. Mus concolor, Bry. Many specimens, mostly from Bhamò; the others from the Kakhyen Hills, Teinzò, Mandalay, Meetan, Kokareet, Mergui. Head and body Tail Hind-foot Ear 7. Bhamo 100 131 25 13 7. Kakhyen Hills 110 143 25 LS Q. Bhamo 115 136 24 13 one 112 147 24.5 12.8 Mammae 2—2=8. The large series of this species obtained by Signor Fea are singularly uniform in character, no appreciable differences be- tween the specimens being observable. It is evidently both a highland and a lowland form as it is found both on the Kakhyen Hills and at Bhamò. At this latter place it must be exceedingly common, as Signor Fea obtained a very large number there, where, he says, they are found in the houses. 96. Mus nitidulus, Bry. 10 specimens, Yado, Carin Hills. 5 » Bhamo. Head and body Tail Hind-foot Ear Bhamò ”. TU 84 KOSI 12.0 Samus ao hap 84 18.4 13.0 BERE o ok. 20 eer rey 12.3 Mammae 3—2= 10. All these specimens have spiny fur. The number of the mam- mae, now recorded for the first time, shows that the species is allied to the Mus musculus group of mice; although it ap- pears to be quite distinct from any of them. The characters of the zygoma-root, and of the hind-feet however do not precisely agree with the description given by me in 1881 ('), but the differences do not appear to be of specific importance. (1) P. Z. S. 1881, p. 550. 942 OLDFIELD THOMAS 97. Mus museulus, L. a-f. Kakhyen Hills, g. Kokareet. h-j. Yado, Carin Hills. 98. Mus (Leggada) buduga, Gray. a-b. ad. and imm. 7 Bhamò. 7. Head and body 62; tail 57; hind-foot 15; ear 9.0. Apparently similar in every respect to Calcutta specimens. Fur slightly spiny. 99. Vandeleuria oleracea, Benn. a-b. § and 9. Kakhyen Hills. Many specimens from Biapo and Yado, Carins. b. 9. Head and body 72; tail 114: hind-foot 16.5; ear 13. Mammae 2— 2=8. 100. Chiropodomys gliroides, BLy. Mus gliroides, Bly., J. A. S. B. XXIV, p. 721, 1855. Mus peguensis, Bly., J. A. S. B. XXVIII, p. 295, 1859. Chiropodomys penicillatus, Peters, M. B. Ak. Berl., 1868, p. 448, pl. I; Lutken, P. Z. S., 1886, p. 418; Doria, Ann. Mus. Civ. Genov. (2) IV, p. 631, 1887. Chiropodomys gliroides, Thomas, P. Z. S., 1886, p. 78; W. Sclater., P. Z. S., 1890, p. 532. 12 specimens. Yado and Thao, Carin Hills, Kakhyen Hills and Thagata. The following series of measurements of this rare species may be of service. Kakhyen Hills » » Thagata » Pulo Nias (Modigliani) 9. Buitenzorg, Java (Ferrari) 9 . Mammae 0 — 2=— 4. Ss 74 UF. 92 87 a 69 Headand body Tail il 111 123 128 107 105 Hind-foot 13.8 17.5 20.4 20.3 19.0 18.1 Ear MAMMALS FROM BURMA . 943 As pointed out by Doria (/. c.) the occurrence of this species in the Kakhyen Hills strongly confirms the suggestion as to its identity with the Assamese Mus gliroides, Blyth, the type of which seems unfortunately to have disappeared from the Calcutta Museum. The type of Mus peguensis is however still in existence and has been sent over to London for comparison. This proves to be unquestionably identical with the present species. As already pointed out by Doria, the Thagata specimens are less rufous in colour than those from the Kakhyen Hills, but the difference is not sufficient to separate the two forms speci- fically, even though in addition these Thagata individuals are somewhat larger than the others, as is shown in the above table. A list of the known specimens and localities of Ch. gl roides has been published by Doria in the paper above referred to, and Signor Fea is to be congratulated on the help that his specimens have given in elucidating the history and distribution of this beautiful little Mouse. W. Sclater (/. c.) has also given a valuable description, with figures, of the Calcutta Museum specimens of the species. 101. Microtus (Neodon) melanogaster, M. Enw. a. d'. Kakhyen Hills. - Head and body 76; tail 35; hind-foot 16; ear 7.1. The posterior upper molar of this specimen agrees very closely with that figured by Blanford (') in his paper on the Indian Arvicolae. The present is the first recorded occurrence of any species of vole within Burmese territory. i 102. Rhizomys sumatrensis erythrogenys, AnpERs. 9 specimens. Meteleo (July-September, 1888) Yado, December, 1887, January, 1888). These specimens unquestionably belong to Anderson’s RA. erythrogenys, but I do not think the form to be specifically Q) J. A. S. B. L., pl. I, 1881. 944 OLDFIELD THOMAS distinct from Rh. sumatrensis, of which it may be looked upon as a local race. The markings are quite similar to those of that species, but the brown in the centre of the crown is deepened into black, while the rufous of the cheeks is much intensified. The skulls of both are quite alike. The two sexes are quite alike in colour, and as to age the only difference appears to be that the backs get darker as age advances. The foot-pads, as shown in the single specimen pre- served in spirit, are exceedingly rough and granulated, and the two posterior pads are run together into one large triangular pad, the anterior four being small and rounded us usual. The hind-foot of this specimen measures 59 mm. in length, and the ear 14. 103. Rhizomys pruinosus, Biy. a-g. 3 2. Kakhyen Hills h-v. . Taho, Carins, 1200 m., 2. 88. j-k. 9 Q. Meteleo, 1000 m. 8. 88. 7 (skin in al.). Head and body (c) 350; tail 120; hind- foot 47; ear 14. Mammae 2—3= 10. The surfaces of the palm and sole-pads in this species are coarsely and prominently granulated, in marked contrast to those of R. badius. 104. Rhizomys badius, Hones. Many specimens, Yado, Bia-po, Chialla, Meteleo and Taho, Carin Hills; Palon. 1 9. Kakhyen Hills. 5 and 19 9. Kokareet. 2 Palon. Head and body Tail Hind-foot Kar 9. Kokareet 182 57 28 TR On » 183 62 28.3 PAT Mammae 2 —2=8 (!). Sole-pads small, rounded, and smooth or very faintly granulated. (1) One specimen however, out of 19 females examined, has a third inguinal mam- ma on one side, but it is but little developed and is no doubt an abnormality. MAMMALS FROM BURMA 945 Four out of 12 Carin skins have marked white frontal patches. 105. FIystrix bengalensis, Bry. a. Yado, 1000 m. Carin Hills. Measurement of the skull (mp* still in position; m% up, but unworn). Basal length 119; greatest breadth 68; nasals, length mesially 64, laterally 47, breath anteriorly 29, poste- riorly 40; length of naso-premaxillary suture 39; length of frontal suture 29; length of parietal from bregma to back of occipital crest 34; diastema 38; length of upper molar series 27; distance between outer corners of the two infraorbital fora- mina 53. Height of nasion, from centre of palate 51. 106. Atherura macrura, L. a. d. Yado, Carins. 1000 m. 5. imm. 9. Mongioch, in the Kakhyen Hills, 80 kilomet. E. of Bhamò. ce. (in spirit) Carin Hills. 107. Sus cristatus, Waen. Skull, o. Thagata, Tenasserim. 108. Rusa aristotelis, G. Cuv. a. Skull and horns. Katha, Upper Irrawaddy. 6. Horns. Mandalay. 109. Panolia eldii, Avon. a. horns. Mandalay. 110. Cervulus muntjac, Zu. 7. Taho, Carins. 2 February 1888. 111. Cervulus feae, Tuos. & Dorra (PI. X). Cervulus feae, Thos. & Doria, Ann. Mus. Civ. Gen. (2), VII, p. 92, 1889. a. 3°. Thagata, Village on the Mountains S. E. of Mooleyit. 27. 3. 87. Dimensions of the type, an adult male, preserved as a skin: Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (1892) 60 946 OLDFIELD THOMAS Head and body (c) 880 mm.; tail, without terminal hairs 103 mm., with hairs 145; hind-foot, including hoof 288; head 220; ear, above crown 76; muzzle to anterior canthus of eye 120; to burr of horns 250; horn-pedicle, measured behind 59; longest horn 53. Elbow to tip of fore-hoof 353. Size as large as in the Himalayan Muntjacs. General colour of body brown, finely speckled with yellow; face uniform dark brown, the centre of the crown, the horn- pedicles, occiput, and the region round the bases of the ears bright yellow; a black line running up the inner side of each horn pedicle. Neck uniform brown. Fore-legs brown proximally, darkening to black on the metacarpals, but the terminal inch next to the hoof is white all round, and there is a line of scattered white hairs running up the front of the leg as far as the carpal joint. Hind-legs similarly coloured, except that there is a marked white line running up the anterior edge of the tibia. Tail short, its upper side deep black, its sides and lower surface pure white, the two colours forming a very striking contrast. Under surface of body brown, mixed with whitish on the chin, and inner sides of fore and hind limbs. Lachrymal glands large and prominent; frontal glands on the other hand apparently entirely absent. This Muntjac is most nearly allied to C. crinifrons, Sclater (!), a native of Ning-po, China, agreeing with that species, alone of the genus, in its brown instead of red or yellow general colour and its black and white instead of red and white tail. It differs however by not possessing the peculiar frontal tuft characteristic of C. crinifrons, by the consequent clear definition of the face markings, by the white line running down its lower leg, and by its far shorter tail. Signor Fea is to be congratulated on his discovery of this magnificent addition to the fauna of Tenasserim, and it has given the Marquis Doria and myself sincere pleasure to connect his name with it. (1) P. Z. S. 1880, p. c. pl. I. MAMMALS FROM BURMA 947 112. Oreella brevirostris, Owen. O. fluminalis, Anderson, P. Z. S., 1871, p. 143. a. Perfect skeleton. R. Irrawaddy near Bhamò. Total length before skinning 2070 mm.; circumference behind pectoral fins 1270 (Fea). Dimensions of the skull, the largest recorded: Basal length 293; greatest length to back of condyle 320 (= 12.65 English inches); greatest breadth 214; length of snout from median point between preorbital notches 137; length of snout from anterior edge of superior nares 183; breadth between preorbital notches 117; greatest breadth of superior nares 48; greatest breadth of brain-case between temporal fossae 163; length of pterygoids 57 ; Teeth IT The five posterior teeth on each side of the upper jaw are set in a line internal to that of the rest, are markedly smaller, and are less deeply unbedded in the jaw, so as to be easily pulled out and lost in the cleaning of the skull. This I presume has actually taken place in the skulls pre- viously described, all of which are said to have only 12 or 14 teeth on each side of each jaw. Our knowledge of this interesting dolphin rests almost entirely upon the magnificent monograph written by Dr. Anderson (1), in which a full and most valuable account is given of its ana- tomy, osteology and placentation. On one point however I am constrained to differ from the author of that monograph, namely as to the specific distinetion of the dolphin of the Irrawaddy from that of the Bay of Bengal. The material examined in making this criticism consists of the following. 1. Specimen a from Bhamò, with which Signor Fea has sent a careful drawing prepared and coloured from the animal in the flesh. 2. A skeleton from the Irrawaddy, named by D." Anderson himself (O. flwminalis, specimen a of the List of Cetacea in the British Museum, 1885). | (1) Zool. Yunn. Exp. Mamm. pp. 358-416, pls. XXV-XLIII, 1878. | 948 OLDFIELD THOMAS 3. The typical skull of O. brevirostris, Owen, from Vizaga- patam. 4. A stuffed specimen and its skull from Singapore; presen- ted to the British Museum by the Government of the Straits Settlements. 5. A skull from Muara Island, Brunei River, N. Borneo; collected and presented by P. W. Bassett Smith, Esq. of H. M. S. “Rambler. ’’ These latter specimens extend the known range of Orcella considerably and show that is far more widely distri- buted than has been previously supposed. All the reasons assigned by D.* Anderson for the distinction of “0. fluminalis” from O. brevirostris appear to me to be too variable and of too little importance to justify their separation, and I suspect that had it not been for Capt. Bowers’s unfortu- nate mistake in saying that the Irrawaddy dolphin was a “ uni- form dirty white” when it really was of the same colour as the ordinary form (!) D. Anderson himself would not have separated them. In fact, so far as I can see, specimen 1 of the above list differs from 2, both being “0. fluminalis,’’ more than 2 does from 3, the actual type of O. brevirostris. 113. Manis javanica, Desm. a. J. Kakhyen Hills. 9. 9. 86. 6. 2. Dona Mts. E. of Kokareet. 15. 2. 87. c. juv. g. Kokareet. 2. 87. 114. Manis aurita, Hopes. a. gi. Bhamò. 7. 6. 86. b. Bia-po 800 m. c. Yado 1000 m. Specimen a, otherwise indistinguishable from ordinary speci- mens of M. aurita, presents the remarkable peculiarity of not having the central row of scales continued quite to the end of the tail, but passing off at about five scales from the tip into the lateral paired series, exactly as in the African Pangolins, (') See Anderson, Zool. Yunn. Exp.. p. 358 (foot-note). MAMMALS FROM BURMA 949 to which this arrangement of the scales has been hitherto sup- posed to be peculiar (1). The presence or absence of this cha- racter is not therefore quite so absolutely diagnostic of the two groups of Manis as it has been usually believed to be. It may also be noted that the exact converse of this variation, occurring in an African Pangolin, is the main character relied upon in the description by D." Noack of his Manis hess? (2). (1) See Jentink, Notes Leyd. Mus. IV, p. 193, 1882. (?) Zool. J. B. IV, p. 100, 1889. DI ALCUNE SPECIE D’ IMENOTTERI RACCOLTE DALL Inc. L. BRICCHETTI RoBECCHI NEL PAESE DEI SOMALI PEL Dott. PAOLO MAGRETTI Benchè in picciol numero, gli esemplari .d’ Imenotteri raccolti dal distinto esploratore africano Ing. Cav. L. Bricchetti-Robecchi acquistano una certa importanza scientifica per le varie forme nuove che ci fanno conoscere. Sono pochi, ma ben distinti rap- presentanti della svariata e splendida fauna africana ed in par- ticolar modo di regioni, per dirla colle parole dell’ esimio esplo- ratore stesso « sulle quali la geografia non ha ancor detto una parola nè tirato una linea ». Rimarchevoli sopra tutte sono le specie del genere Mutilla, delle quali nove sopra undici, riescono nuove per la scienza; la Robecchi, la Gestroi, la conjunctoides e la rufoguttata del gruppo avente |’ addome aderente, sono essenzialmente caratterizzate dal numero, grandezza, disposizione e colore delle macchie del primo e secondo segmento addominali, mentre la Deckeni, la Telekii e la Doriae sono splendide rappresentanti del gruppo ad addome pedicellato, dovuto alla particolare forma nodosa del primo segmento: la Somalica, per le sue grandi dimensioni, il colore oscuro del corpo e sopratutto per la particolare struttura del torace, e la cuneatiformis, oltrechè dal torace, dalla varia dispo- sizione delle fascie dell’ addome, traggono caratteri distintivi assai notevoli: la Mephitis, Smith, e la Mniszechi, Radz., non sono frequenti nelle collezioni. Rappresentano la bella ma sempre intricata famiglia dei Pom- pilidi due forme che riferite per ora con dubbio a specie dello IMENOTTERI SOMALI 951 Smith, una si differenzia in particolar modo per caratteri abba- stanza spiccati si da poter forse venire in seguito anche staccata dal gen. Pompilus per costituire un genere affine fra quest’ ultimo ed il Paracyphononyx. Agli Sfecidi si aggiunge ancora una vaga e variopinta specie di Bembex, la ischeroides e, fra gli Apidi, la Gribodoi, accresce il numero già grande delle specie del genere Xylocopa nel gruppo della violacea, angolensis ed imitator. Non posso quindi a meno di volgere una parola di sincero plauso all’ esimio viaggiatore che, anche in mezzo alle molte- plici peripezie e pericoli incontrati nei paesi Somali, non di- menticò le raccomandazioni fattegli dai Colleghi e seppe in buono e lodevol modo appagare ai desideri loro. Ed infine porgo ancora un ringraziamento agli Ill. Signori Marchese Senatore Giacomo © Doria e Prof. Comm. Pietro Pavesi, i quali cortesemente vollero, come al Prof. Emery le Formiche, a me affidare lo studio degli altri Imenotteri. Milano, Aprile 1892. 1. Evania appendigaster, Linn. Parecchi individui d’ambo i sessi, provenienti da Obbia. È una specie eminentemente cosmopolita; in Italia è tuttavia meno sparsa di quanto s'è potuto credere finora, essendo invece sostituita il più delle volte dalla punciaia, Brullé. 2. Mutilla Mniszechi, Radz. Due femmine di questa vaga e ben distinta specie, provengono una da Obbia, l’altra da Milmil; la prima diversifica dalla se- conda per le dimensioni più robuste del capo e del torace, i quali presentano inoltre un colore di fondo rosso-ferruginoso oscuro ed una pelurie grigiastra molto più fitta. 3. M. Somalica, n. sp. Q. Magna, nigra, sparse flavo-cinerea pilosa; antennarum apice laete ferrugineo-rufo; capite ovali, subrectangulart, thoracis latitu- dine antica minore, toto crasse ruguloso-punctato in regione ocellari 952 P. MAGRETTI ocello antico profunde foveolato-incavato, carinula inter antennarum bases rostrata subprominula; thorace crasse rugoso-striato, pronoto lato a linea arcuata circumscripto, angulis externis rotundato-pro- minulis, marginibus minute denticulatis; mesonoto, constricto; me- tanoto rotundato-truncato. Abdomine subgloboso, sparse minuteque punctato, nitido, macula in segmenti primi margine postico secun- dique basi triangulari-subtrapezina e pilis longis argenteis vestita; segmentorum II-V marginibus in dorso et ventre albo-flavescenti anguste fimbriatis, pygidio obscure-flavescenti villoso. Corp. long. 20 millim. Un solo individuo femmina, raccolto il 2 luglio nella località di Wuorandi. 4. M. Robecchii, n. sp. Q. Nigra, flavo-aureo pilosa et maculata; capite thoraceque obscure rufo-ferrugineis; capite thoracis latitudine, toto, una cum antennarum scapo dense et longe aureo-piloso ; thorace in pronoti angulis anticis externis, prominulo, deinde recte quadrato, postice abrupte truncato, omnino dense et longe flavo-aureo piloso. Abdo- mine adhaerente, ovato, dense aureo-flavescenti piloso maculato hirsutoque; segmenti primi macula magna quadrangulari in parte mediana dorsali; secundi maculis tribus, duabus lateralibus magnis subovalaribus longitudine segmentum totum occupantibus, alteraque mediana subpyriformi in dimidia parte apicali; tertti macula parva pyriforme in medio dorsi; angulis lateralibus, quarto quinto et sexto basi ventreque toto, ita et pedibus, aureo-flavescenti fasciatis vel hirtis. Corp. long. 12-14 millim. Due esemplari femminei raccolti sulle rive dell’ Uebi, rappre- sentano questa bella specie, affine alla MW. guttata, Smith (Descr. of new spec. of Hymen. 1879, p. 193), ma pur distinta per l’ad- dome suo ovalare, non appendicolato e per la splendida pelurie giallo-dorata che adorna il capo, il torace e le macchie del- l’ addome. È dedicata in omaggio all’egregio amico ed esimio viaggia- tore che la raccolse. IMENOTTERI SOMALI 953 è 5. M. Gestroi, n. sp. Q. Submedia, nigra, laete aureo-flavescenti villosa et maculata; thorace rufo-ferrugineo, lamina scutellart minuta, prominula prae- dito, sparse et longe flavescenti-villoso; capite thoracis angustiore una cum antennarum scapo dense et splendide aureo-villoso. Abdo- mine subovali, segmento primo parvo, vix appendiculato-campanulato, aureo-villoso; secundo magno, maculis quatuor aurescenti-villosis ornato , una parva, subtriangulari-arcuata, in medio margine basali altisque tribus in dimidia parte apicali, duabus lateralibus magnis, ovalaribus, media magna, rotunda. Segmentis sequentibus (propter exemplaris corruptionem) obsolete aureo-villoso fasciatis. Ventre et pedibus sparse flavescenti harto-pilosis. Tibiis intermedtis et posticis spinulis brevibus, sed validis, armatis. Corp. long. 11 millim. Questa specie fondata sopra un solo individuo femmineo, raccolta lungo le rive dell’ Uebi, si avvicina alla M. quadrimaculata, Luc., pur differendone per le dimensioni molto maggiori, il colore e la disposizione delle fascie e macchie del corpo. Dedicata in omaggio all’ egregio collega e distinto coleottero- logo Dott. Raffaello Gestro, Vice-Direttore del Museo Civico di Storia Naturale di Genova. 6. M. cuneatiformis, n. sp. | Q. Submedia, nigra, griseo-flavescenti hirta et fasciato-pilosa ; capite thoracis latitudine crebre punctato, una cum antennarum scapo flavescenti villoso; thorace supra rufo, lateribus nigro, pyri- formi, inaequaliter scrobiculato-punctato, antice angulis prominulis incavatis, in metanoto angustato, sparse et longe (in pleuris longius), flavescenti hirto-villoso. Abdomine . angusto, ovalari, adhaerente, segmenti primi fascia apicali lata (in medio parce divisa) e piles longis flavescentibus secundi basin obtegente, hujus margine apicali fascia in medio dorso triangulariter cuneato-producta, tertio, quarto quintoque item fasciis e pilis longis flavescentibus ornatis; pygidio elongato, ovali, margine elevato, lineis arcuatis punctulatis impresso. Pedibus omnibus flavescenti-hirtis, tarsis anticis longe ciliato-spinu- losis, tibits intermediis et posticis spinulis brevibus armatis. 954 P. MAGRETTI Corp. long. 12 millim. | Variat: fascia triangulari segmenti secundi usque ad marginem basalem producta. Molto simile ed affine alla M. cuneata, Radosz. (Jor. de cienc. mat. phys. e nat. Lisboa, XXXI) (1881) n.° 116), ma da questa pur distinguibile per la mancanza totale d'una macchia di peli rossi sulla testa e per le fascie dell'addome più strette e molto diversamente disposte. Sono tre esemplari femminei, provenienti da tre diverse loca- lità, cioé: Obbia, Gabbon e rive dell’ Uebi. 7. M. Mephitis, Smt. Tre individui femminei; sono provenienti dalle tre diverse lo- calità di Dhull, Helahelaj e rive dell’ Uebi, raccoltivi nei mesi di luglio ed agosto. 8. M. Deckeni, n. sp. Q. Magna, nigra; antennis obscure rufescentibus, capite subovali thoracis latitudine minore, nigro-villoso, macula ovalari magna lon- gitudinali argentea a vertice usque ad antennarum basin ornato; thorace elongato subcordiforme, obscure rufescente, crasse reticulato sculpto, lamina scutellari angusta, prominula; meso et metaplewris dense albo-sericeo-villosis; mesopleuris antice in cristam transver- salem productis, longe albo-sericeo pilosis. Abdomine fusiformi- ovali, dense nigro-piloso, segmento primo angusto; pettoliforme- nodoso, supra fascia argenteo-villosa, secundo magno campanulato, maculis tribus argenteis, altera cuneiformi, lata, apice angusto in segmenti basi reverso, duabus latis subrectangularibus medio parce constrictis, macula subquadrata. item argentea in segmenti quarti et quinti dorso; pygidio circulari, margine elevato, intus longitudina- liter aciculato-scrobiculato » pedibus et ventre dense et longe argenteo- pilosis. Corp. long. 20 mallim. Un esemplare femmineo delle rive dell’ Uebi rappresenta questa grande ed elegante specie che, se nell’ aspetto generale s' assomiglia un poco alla precedente, ne è però assai bene IMENOTTERI SOMALI 955 distinta dalla diversa figura e disposizione delle macchie ad- dominali. Dedicata alla memoria dell’ illustre quanto infelice esploratore delle regioni Somali, il Barone Von der Decken. 9. M. Doriae, n. sp. Q. Media, nigra; thorace obscure rufo-ferrugineo, capite thoracis latitudine aequali, subtrigono, in occipite a crista prominula abrupte truncato, facie irregulariter profunde striato-punctata. Thorace sub- pyriformi, crasse reticulato-sculpto, lamina scutellari in dorso inter caeteras laminulas laterales subprominulas distincta. Abdominis segmento primo nodiformi in dimidio margine cristato elevato; secundo magno, campanulato, macula lineari subovali in medio marginis ‘basalis, duabus latis subrectangularibus medio parce con- strictis, altera minima rotunda via distincta, in medio segmenti quarti aliaque subquadrata in medio quinti, argenteo-sericeo Mmican- tibus. Capite, praecipue in fronte, super antennarum bases sparse et longe-, meso et metapleuris dense, abdominis segmenti secundi fascia apicali ventreque toto sparse-, tibiis tarsisque posticis dense, pedibus ommibus sparse argenteo-sericeo villosis. Corp. long. 12 millim. Questa specie, rappresentata da un individuo femmineo raccolto nella località di Ogaden il 22 agosto 1891, si assomiglia nel facies e primo aspetto alla Deckeni, ma da questa si fa tosto distinguere quando si osservi il carattere particolare della cresta dell’occipite, la forma e diversa scultura del torace e del primo segmento addominale. Dedicata in omaggio all’ Illustrissimo Presidente della Società Geografica Italiana, Marchese Senatore Giacomo Doria. 10. M. Teleki, n. sp. Q. Media, nigra; capite thoraceque rufo-aterrimis, longe aureo- flavescenti pilosis ; thorace subovalari convexo-ovoidali, in pronoto truncato lineari-incavato; abdominis segmento primo nodoso-ovoideo petiolato, dorsi dimidio apicali late argenteo-flavescenti-villoso; se- cundo magno campanuliformi, nigro vellutato-piloso, in dorsi mar- 956 P. MAGRETTI gine postico macula triangulari lata vertice superne obtuso, altera minima rotunda in segmenti tert dorso, marginibus utrinque an- gularibus in secundo et tertio apicisque fimbria marginali ventrali II-V e pilis flavescenti-sericeis ornatis, pedibus longe griseo-pilosis. Corp. long. 12 millim. Specie rappresentata da un esemplare femmineo della località di Gabbon; è caratteristicamente distinta pel torace oviforme, l'addome peziolato-nodoso e le macchie di varia dimensione e figura disposte sui primi tre segmenti. Ricorda il conte Teleki, altro celebre esploratore di queste regioni. 11. M. rufo-guttata, n. sp. C. Submedia, nigra argenteo-quadrimaculata rufoque guttata ; capite, thorace, antennarum scapo apice et flagello supra obscure rufo-ferrugineis. Capite magno, thoracis pronoti latitudine aequali, ample reticulato-sculpto, in fronte glabro nitidoque, in vertice minute et sparse flavescenti-piloso; thorace subrectangulari marginibus la- teralibus laevissime emarginato-denticulatis, supra longitudinaliter et crebre canaliculato-reticulato sculpto, in pronoto et metanoto prae- cipue longe flavescenti-aureo piloso. Abdomine ovalari, segmenti primi macula dorsali mediana quadrata argenteo-sericeo villosa, utringue a maculis subrotundis e pilis rufo-ferrugineis distincta, secundi maculis duabus ovalibus magnis, lateralibus aliaque minore rotunda in medic marginis apicalis dorsalis e pilis longis argenteo- sericeis; terliù macula media dorsali subtriangulari argenteo-pilosa utrinque a maculis subferrugineo-villosis (ut in segmento primo) distincta; quarto et quinto totes el segmentorum margimbus ventra libus flavescenti-sericeo pilosis. Pedibus nigris, sparse griseo-pilosis, tarsis subrufescentibus, calcaribus albis. Corp. long. 8 millim. Vaga specie rappresentata da un esemplare femmineo di Ogaden. È precipuamente caratterizzata oltre che dalla partico- lare scultura del torace, dal numero, figura e disposizione delle macchie addominali e dai ciuffi di peli rossicci che fiancheggiano quelle del primo e terzo segmento. IMENOTTERI SOMALI 957 12. M. conjunctoides , n. sp. Q. Parva, nigra, nigro-hirta et griseo-pilosa maculata; capite magno, thoracis fere latitudine latiore, longitudinaliter punctulato- sculpto, dense et breviter flavescenti-griseo piloso, genis utrinque spinula minuta armatis, mandibulis angustis, elongatis; antennarum scapo longe villoso, flagello deinde griseo-velutino. Thorace sub- quadrato, parce profunde longitudinaliter punctulato, lateribus le- viter incavato-emarginato, denticulato, metanoti angulis marginalibus distincte papilloso-spinulosis; antice sparse, angulis metanoti maculis utrinque triangulariter griseo-flavescenti villosis. Abdomine ovato, segmenti primi dorso fascia e pilis albis medio late interrupta, secundo dense nigro-villoso, macula rotunda in medio marginis apicalis, fascia triangulari in segmenti tertii dorso, quarti et quinti fasciis e pilis albis tectis; pygidio obscure rufo-ferrugineo, sparse punctulato, medio nitido. Pedibus fuscis, albescenti-pilosis. Corp. long. 7 maillim. Questa specie rappresentata da un solo individuo femmineo proveniente dalla località di Gabbon, s' avvicina alla M. conjuncta Klug, pur differendone per la colorazione del torace e delle zampe, e principalmente per la diversa disposizione delle fascie e macchie dei segmenti II, III e IV. 13. Pompilus sepulchralis, Smith? Un individuo femmineo delle rive dell’ Uebi presenta caratteri concordanti in buona parte con quelli dati nella descrizione dello Smith (New spec. of Hym. in the Brit. Mus. 1879, p. 149, n. 17) per questa specie; lascia tuttavia dubitare |’ indicazione della particolare colorazione violacea del primo segmento addominale, che non riscontrasi nettamente nell’ esemplare in esame. Stimo quindi opportuno mantener in dubbio la-determinazione sino a che mi sia possibile istituire confronti sul tipo specifico. 14. P. (Paracyphononyx) Lachesis, Smith? Parecchi individui, tutti di sesso femmineo, provenienti da Obbia, se per alcuni caratteri sembrano potersi riferire a questa specie brevemente descritta dallo Smith nell’ opera qui sopra 958 P. MAGRETTI citata (pag. 146, n. 21), pel loro facies complessivo e più par- ticolarmente per la robusta corporatura, la brevità delle antenne e delle ali, l'esiguità dell’ armatura tibiale, si distinguono sia dalle altre specie di Pompilidi del gruppo a colorazione nera che forse anche da’ caratteri essenzialmente generici. Anche la determinazione di questa specie è tenuta in dubbio sino a che abbia istituito necessarii confronti sopra esemplari tipici della raccolta Smith. 15. Sphex (Harpactopus) aegyptius, Lep. (H. crudelis, Smith). Due individui femminei provengono dalla località d’ Herrer el Saghir ed altri due riferibili ai due sessi vennero catturati nei dintorni di Obbia in luglio ed agosto. È una specie abba- stanza diffusa, essendo stata riscontrata nelle tre regioni palear- tica, orientale ed etiopica e più precisamente propria alle regioni di transizione circummediterranea, orientale, africana ed indo- stanica. 16. Bembex Fischeroides, n. sp. A. Nigra; orbitis ocularibus internis et externis, clypeo, labro, antennarum scapo, mandibulis (extremo apice nigro excepto), me- sonoti angulis humeralibus, scutelli lineis in lateribus et in margine apicali, fascia in segmento abdominali primo, prope marginem apicalem, continua, angusta, lineari, subincavata; secundi, terti quartique fascits latis invicem biarcuatis antice prominentibus ; segmentis quinto et sexto fasciis linearibus,; septimo in dorso macula magna ovalari pedibusque totis, laete flavo-stramineo pictis, macula subpyriformi-ovalart in clypei basi, antennarum flagello subtus, pronoti margine postico linea angusta, in angulis dilatata, alarum legulis et maculis linearibus lateralibus mesonoti, maculis in pleuris, flavo-aurantiaco sub-testaceis; segmenti abdominalis primi fascia in margine postico, maculis subquadratis in margine antico, fasciarum abdominalium marginibus anticis et posticis segmentoque anali, rufo- ferrugineis. Segmentis ventralibus flavo-stramineo pictis, plus vel minus rufo-ferrugineo marginatis; segmento secundo prope mar- ginem apicalem dente acuto, obliquo instructo. Capite et thorace, IMENOTTERI SOMALI 959 longe albo-pilosis, minute et confertim punctulatis. Alis hyalins, laevissime subflavescenti infuscatis. Corp. long. 20 matlim. Un individuo di sesso mascolino proveniente dalle rive del- l’Uebi, rappresenta questa bella e variopinta specie, che è in parte affine alla B. Fischeri di Spinola (Compt. rend. des Hym. rec. en Egypte ete. Ann. Soc. Ent. France, ser. I, Vol. VII (1838) p. 470. XXII), ma dalla quale si distingue per la diversa di- sposizione e figura delle fascie dei segmenti addominali, e per la colorazione del corpo, giallo-paglierina sul nero di fondo, frammista a macchie e fascie rosso-ferruginee. 17. Eumenes tinctor, Christ. Un esemplare femmineo di questa specie di vesparide abba- stanza frequente nella regione etiopica venne raccolto nella lo- calità di Wuorandi il 2 luglio 1891. 18. Xylocopa aestuans, Linn. Un solo esemplare femmineo di questa comunissima specie venne riportato dalla località di Eden Moghé raccoltovi nel mese d’ agosto. 19. X. Gribodoi, n. sp. Q. Nigra, nitida, facie in fronte clypeoque dense, genis sparse albo-griseo villosis. Abdominis segmentis I1-V lateribus supra et subius griseo-fulvescenti villosis ; ano et pedibus longe nigro-pilosis. Alis obscure violaceo-nitentibus. Capite in fronte, vertice orbitisque crasse et dense, thorace (in medio dorsi area lata laevi, nitida excepta) abdominisque supra, minus dense et minutius punctulatis. Corp. long. 18 millim. I quattro esemplari di sesso femmineo che riferisco a questa nuova e ben distinta specie, provengono dalle sponde dell’ Uebi; presentano caratteri in parte affini a quelli della X. angolensis ed imitator dello Smith, da queste evidentemente differenziando per la pelurie interamente oscura del torace e delle zampe, per la tinta violacea delle ali (come nella X. violacea), per la densa 960 P. MAGRETTI villosità grigia ricoprente la faccia specialmente nella regione frontale, ed inoltre per il tubercolo della carena infra-antennale appena prominente. Dedico la specie all’egregio collega e distinto imenotterologo torinese Ing. Prof. Giovanni Gribodo. 20. Apis mellifica, Linn. — Var. fasciata, Latr. Parecchi individui, maschi ed operaie, delle rive dell’ Uebi, rappresentano questa varietà di Apide abbastanza comune e diffusa nel continente africano. APPUNTI SUL GENERE OMOPHRON pi R. GESTRO Il Catalogus Coleopterorum di Gemminger e Harold enumera 22 specie del genere Omophron. Lo stesso anno della sua pubbli- cazione (1868) Chaudoir ne aggiunse nove (*); tre furono de- scritte nel 1870 da Horn (?), una nel 1882 dal Fauvel (*) e due dal Peringuey nel 1885 (+). Più recentemente comparvero le descrizioni di due nuove specie comprese nelle importanti raccolte fatte dal Signor Leonardo Fea in Birmania (°), ad una delle quali si avvicina quella che forma argomento principale della presente memoria. Quindi nello spazio di 24 anni il genere Omophron non fu aumentato che di 17 specie, cifra piuttosto insignificante se si pensa al numero grande di naturalisti che hanno raccolto in tante parti del mondo. Gli Omophron hanno una distribuzione geografica abbastanza vasta: 5 sono paleartici (9), 8 spettano alla regione etiopica, 12 all’ orientale, 1 all’ australiana (sottoregione polinesiana) (7), 4 alla neotropica e 9 alla neartica. Il più gran numero vivono a nord della linea equatoriale e le poche specie dell’ emisfero australe (1) Rev. et Mag. de Zoologie, 1868. — Queste nove specie in realtà si riducono ad otto, perchè l° O. nitens, secondo Horn (Trans. Americ. Entom. Soc. V. p. 126, 1875) è sinonimo di labiatus, Fabr. } (@) Trans. Americ. Entom. Soc. 1870, p. 73-75. (5) Revue d’ Entomologie, I, 1882, p. 228. (4) Trans. South-Afric. Philos. Soc. 1885. (5) Gestro. Ann. Museo Civico di Genova, serie 2.*, VI, 1888, p. 172 e 173. (6) Il multiguttatus Chaud. si spinge anche nella regione etiopica. () La provenienza di questa specie è molto sospetta e ho sentito da taluno emettere il dubbio che si tratti di un esemplare di 0. limbatus mandato alla Nuova Caledonia e ritornato in Europa. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.4, Vol. X (27 Giugno 1892) 6l 962 R. GESTRO si trovano soltanto nell’ Africa e una alla Nuova Caledonia; man- cano quindi in tutta l’America del Sud, nella Malesia e nell’ Au- stralia. In tutto sono trentanove e nello stato attuale delle nostre cognizioni il maggior contingente ci viene dato prima dall’Ame- rica e poi dalle sottoregioni Indiana e Indo-Cinese; ciò del resto risulterà chiaramente dall’ elenco di tutte le specie finora cono- sciute che aggiungo in fondo alla mia nota. Genova, dal Museo Civico, 24 maggio 1892. Omophron Oberthurii, n. sp. Négro-aeneus, nitidus, antennis, palpis, prothoracisque margine laterali testaceo ; elytris 14 - punctato-striatis, stria exteriore brevi, interstittis planis, punctis apice obsoletis , limbo laterali testaceo apice dilatato , utrinque maculis duabus la- teralibus testaceîs, prima posthumerali, altera anteapicali antrorsum oblique directa apice subhamata ; subtus piceus pectore medio nigro, pedibus testacess. Long. 4 mill. Per le dimensioni e la forma si avvicina all’O. /evigatus (+) di Birmania. Il capo è scolpito di punti grossi; l’area frontale liscia trian- golare è di un piceo scuro; i palpi e le antenne sono testacei. Il torace presenta anch’ esso grossi punti, fitti specialmente verso i lati, ed e lateralmente marginato di testaceo. Gli elitri hanno quattordici serie longitudinali di punti, che verso l'apice diventano meno marcati; la più esterna delle serie è corta, cessando prima della metà. Gli interstizi fra le serie di punti sono perfettamente piani. Il margine ha un orlo testaceo stretto, che giunto all'angolo suturale si allarga formando due macchie quasi triangolari. Ciascun elitro presenta altre due macchie te- stacee tutte e due congiunte coll’ orlo laterale; la prima è si- tuata dietro l’ omero, è un poco trasversa e raggiunge la nona serie di punti; la seconda si trova prima dell’ apice, è più stretta e si dirige obliquamente all’innanzi, raggiungendo la quarta serie di punti e ripiegandosi quasi ad uncino al suo apice. Il (') Gestro. Ann. Mus. Civ. Genova, serie 2.a, VI, 1888, p. 172. SUL GENERE OMOPHRON 963 corpo inferiormente è nero nel mezzo del petto, ove sì osservano pochi punti grossi e sparsi, piceo ai lati e sull’ addome. Sui lati del petto la punteggiatura è un poco più sottile e più abbon- dante; l'addome è liscio. I piedi sono testacei. Benchè vicino, come ho detto sopra, all’ O. levigatus, \’ Ober- thurîi si riconosce facilmente per la colorazione, per le macchie degli elitri, per la punteggiatura del torace più fitta, per il nu- mero delle serie di punti sugli elitri e perchè fra I’ ultima e la penultima di queste non vi è quel largo intervallo che si os- serva nel /evegatus. I due esemplari che mi hanno servito per la descrizione prc- vengono da Pedong (nel Sikkim, a 45 miglia inglesi a NNE di Dargiling) e furono raccolti dall’Abate Desgodins. La specie è dedicata al Signor René Oberthir di Rennes che me l’ha co- municata e mi ha ceduto gentilmente uno dei due tipi, aggiun- gendovi nello stesso tempo alcuni altri Omophron che mancavano alla collezione del Museo Civico. ENUMERAZIONE DELLE SPECIE DEL GENERE OMOPHRON (') *1. limbatus, Fabr. Gen. Ins. Mant. 1776, p. 240 Europa. *2. rotundatus, Chaud, Bull. Soc. Imp. Nat. Mose. So Nea p eel we cae o Persia Armeniauass - Mesopotamia. *3. aequalis, Moraw. Beitr. Kaf. Jesso, I, 1863, p.6 Giappone. *4. variegatus, Oliv. Encyel. VIII, p. 486 . . . Spagna- Sardegna. *5. multiguttatus, Chaud. Bull. Soc. Imp. Nat. Mose. 10 OSE ee e Egitto Nubia. *6. minutus, Dej. Spec. V, p. 583. . . . . - Senegal. 7. capicola, Chaud. Rev. Mag. Zool. 1868, p. 58. — australis, Pering. Trans. South-Afric. Phil. Soe VIE y1385, po 4). Ni . Capo Buona Speranza. *8. suturalis, Guér. Icon. p. 24, t. 6, f. 15. ae » 9. capensis, Pering. Trans. South-Afric. Phil. Soc. IV; onli alle io + > 10. hottentotus, Pering. I. © II, 1885, p. 15 È > (® Sono precedute da asterisco le specie possedute dal Museo Civico di Genova. 964 R. GESTRO . picturatus, Bohem. Vet. Ac. Foérh. 1860. p. 6 . depressus, Klug, Monatsb. Berl. Acad. 1853, p. 247. — Peters Reise, 1862, p. 163, t. 9, f.9. . madagascariensis, Chaud. Bull. Mose. 1850, II, p..425. . axillaris, Chaud. ni Mag. Tee 1868, p. “59 . vittatus, Wiedem. Zool. Mag. I, 2, p. 69. a6; . maculosus, Chaud. Bull. Soc. Imp. Nat. Mose. , porosus, Chaud. Rev. Mag. Zool. 1868, p. 61 1850, II, p. 424 . . interruptus, Chaud. Rev. Mag. Zool. 1868, p. 62 . pictus, Wiedem. Zool. Mag. I, 2, p. 69 . guttatus, Chaud. Rev. Mag. Zool. 1868, p. 62 . Brettinghamae, Pasc. Journ. of Entom. I, 1860, p. oo): . levigatus, Gestro, Ann. es Civico Genova, serie 2.2, VI, 1888, p. 172 . Oberthurii, Gestro, 1. cit., serie 2.°, X, “1892, Ps OL meets ce DEI . striaticeps, Gestro, 1. Do serie ops Vi 1888, p. 173 . saîgonensis, Chaud. a mi Zool. 1868, p. 57 . kanalensis, Fauv. Rev. d’Entom. I, 1882, p.228 . dominicensis, Chaud. Rev. Mag. Zool. 1868 p. 58 . gratus, Chaud. 1. cit. p. 56 . È . sphericus, Chevrol. Col. Mex. Cent. II, 1835, n. 167. . oblongiusculus, hema ee cit. n. 166. aliis Biol. Centr. Americ. p. 19, Tav. II, f. 1. . tessellatus, Say, Journ. Ac. Phil. III, p. 152. 2. americanus, Dej. Spec. V, p. 583 . . dentatus, Lee. Ann, Lye. V, p. 200 . . Gile, Lec. loc. cit. p. 201 AE Le . labiatus, Fabr. Syst. El., I, p. 248. — nitens, Chaud. Rev. Mag. Zool. 1868, p. 60. . nitidus, Lee, Ann. Lye. IV, p. 347. . robustus, Horn, Trans. Amer. Entom. Soc. 1870, p. 73. . obliteratus, Horn, LS cit. p. 78 9. ovalis, Horn, loc. cit. p. 75 . Cafreria. Mozambico. Madagascar. Bengala. Birmania. Pedong. Birmania. Siam-Cocincina-Malacca Nuova Caledonia: S. Domingo. Messico. Messico - Guatemala. Stati Uniti d'America - Canadà. » California. » Texas-Carolina. Luisiana -Texas. Nuova Scozia - Ohio. Arizona. California. Descrizione di una nuova specie del genere Gorddees di Palmeira (Parana) raccolta dal Dott. G. FRANCO GRILLO pel Prof, LORENZO CAMERANO. Gordius paranensis, n. sp. Località: Palmeira (Paranà). Dott. G. Franco Grillo. Un esemplare maschio. — Museo Civico di Genova. Lunghezza m. 0,330. Larghezza massima m. 0,0005. L’ estremità anteriore è arrotondata ed ha un diametro tra- sversale di m. 0,0005. L’ estremità posteriore è divisa in due lobi corti. Vi è un’ampia lamina post-cloacale di color nero. Una ripiegatura dell’ integumento che è parallela alla lamina post-cloacale, ma che è collocata al disopra della apertura cloa- cale, costituisce una lamina pre-cloacale ben spiccata; essa è di color nero al margine libero. La cuticola non presenta areole nel vero senso della parola, ma soltanto dei piccoli prolungamenti peliformi molto numerosi e non regolarmente distribuiti, brillanti e della lunghezza di circa 2 micromillimetri. Questi prolungamenti sono più numerosi lungo i lati dell'animale. Nella cuticola si scorgono inoltre le solite linee oblique le quali incrociandosi delimitano degli spazii rombici. L’ animale è di color bruno scuro senza collare nero e senza calotta chiara: la parte inferiore dei lobi dell’ estremità posteriore é leggermente più chiara. In un precedente lavoro (!) feci osservare che delle 6 specie di Gordii state descritte dell'America meridionale, le specie se- (1) Intorno ad una specie di Gordius (G. aeneus Villot) raccolta dal Sig. G. B. An- selmo in Venezuela e intorno alle specie di questo genere fino ad ora descritte dell'America meridionale. Ann. Mus. Civ. di Genova, Ser. 2.2, vol. X, 1890, p. 123. 966 L. CAMERANO guenti — G. aeneus Villot, G. Deshayesi Villot, G. prismaticus Villot — erano le sole che fossero state descritte con sufficienti caratteri dello strato cuticolare da poter essere oggi riconosciute con sicurezza. Dal G. aeneus la nuova specie ora descritta si differenzia per avere la lamina post-cloacale e la lamina pre- cloacale e pei caratteri della cuticola e così pure pei caratteri di quest’ ultima essa si differenzia notevolmente dalle altre due specie sopra citate. Confrontando la nostra specie con tutte quelle conosciute del genere Gordius sì vede che essa è affine al Gordius Villoti Rosa per non avere vere areole sulla cuticola e per avere una lamina post-cloacale nel maschio; ma se ne differenzia per la presenza dei minuti e numerosi prolungamenti peliformi della cuticola, per l'assenza dei così detti coni epidermici (Camerano, Anat. e istol. dei Gordii) e per la presenza della lamina pre-cloacale. Intorno ad aleuni pesci raccolti al Congo dal Capitano GIACOMO BOVE. — Nota di ALBERTO PERUGIA. Nel 1886 il compianto Cap. Giacomo Bove intraprendeva per incarico del R. Governo un viaggio alla costa occidentale d’Africa (1) e risalendo il fiume Congo giungeva fino a Vivi. Le collezioni zoologiche radunate in questo viaggio furono acquistate dal Museo Civico di Genova e fra esse figurano anche alcuni pesci, fra i quali un esemplare appartenente secondo me ad un nuovo genere, che avrebbe speciale importanza rappre- sentando un gruppo che fino ad ora non era stato ancora indi cato quale abitante i fiumi africani. Inoltre alcune specie che credo nuove ed altre che non furono ancora indicate da quella località, mi indussero, benchè siano in numero limitato, a rife- rirne in questa nota, tanto più che ogni nuovo dato che arricchisca le nostre cognizioni intorno alla distribuzione geografica dei pesci in Africa, può essere di qualche interesse. Sono lieto di poter rendere, con questo piccolo lavoro, un omaggio alla memoria di un uomo tanto benemerito della scienza e la cui immatura perdita fu un grave lutto per il nostro paese. 1. Pristipoma Benettii, Lowe. Lowe. Trans. Zool. Soc. Vol. II, p. 176. — Giinther. Cat. Fish. Vol. I, pag. 298. Congo. Un esemplare di questa specie che non credo sia ancora stata indicata da quella località. () Vedi Bollettino della Società Geografica Italiana, Serie II, Vol. XI, 1886, Fasc. 4 e 7. 968 A. PERUGIA 2. Pentanemus quinquarius (L.). Giinther. Cat. Fish. Vol. II, p. 331. Congo. 3. Sciaena senegalensis (Cuv. et Val.). Corvina senegalla, Cuv. et Val. Vol. V, p. 132. — Giinther. Cat. Fish. Vol. II, p. 290. Congo. 4. Psettus Sebae, Cuv. et Val. Cuv. et Val. Vol. VII, p. 240. — Giinther. Cat. Fish. Vol. II, p. 486. Congo. 5. Mastacembelus marmoratus, n. sp. D_S0 SIE 0) I rapporti tra la lunghezza del capo con quella del corpo variano molto secondo la grandezza degli individui. In esemplari di cent. 23 il capo è contenuto otto volte e mezza nella lun- ghezza totale (compresa l’appendice nasale); in esemplari di cent. 16 sei volte, e in esemplari di cent. 6 cinque volte e mezza. Più costante è il rapporto tra l’altezza e la lunghezza del corpo, la prima essendo contenuta nella seconda circa venti volte. Le pinne verticali sono continue. L’appendice nasale triloba è lunga il doppio del diametro dell’ occhio. Il preopercolo nei giovani presenta due spine così piccole da non essere visibili ad occhio nudo e che mancano totalmente negli esemplari grandi. Il mascellare si estende fino quasi alla parte posteriore dell’orbita. La colorazione è uguale in tutti i nostri esemplari meno che in un piccolo individuo misurante 4 cent. che ha un lato solo del corpo quasi tutto occupato da una macchia nera. La colorazione generale è un fondo giallo chiaro sul quale si estende un reticolo che con le sue lacune forma una serie di ocelli sparsi irregolarmente. La dorsale è PESCI DEL CONGO 969 chiara ed è ornata da un gran numero di macchie parte rotonde parte allungate bruno-nerastre; l’anale ne ha una fila soltanto e di un bruno più chiaro. Del genere Mastacembelus, tre specie sono citate dell’Africa : il cryptacanthus Ginth. (+), il Marchet Sauv. (2) ed il niger Sauv. (3). Non posso riportare i nostri esemplari a nessuna di queste tre specie; essi differiscono dal cryptacanthus per la colorazione, per il corpo meno allungato ed il minor numero di raggi della seconda dorsale; dal Marcheî per il maggior numero di spine dorsali, per le due forti spine che in questo, secondo il Sauvage, armano il preopercolo, « le preopercule est garni de deux fortes épines », ed infine differisce dal niger per la colorazione e per l’ appendice nasale che è molto più breve essendo eguale al diametro dell’ occhio. Credetti, per quanto ho esposto, poter considerare i nostri esemplari diversi dalle specie conosciute e descriverli come una specie nuova. 6. Eleotris daganensis, Steind. Steindachner. Fischfauna des Senegal. Sitz. Ber. Ak. Wien. Band 60 Heft V, 1870, p. 951, Tav. II, fig. 3-5. Congo. Un esemplare di questa specie, che appartiene al gruppo delle Eleotris aventi una spina ricurva e diretta in avanti al preoper- colo e per il quale gruppo il Bleeker fondò il genere Culius non adottato né dallo Steindachner, né dal Gunther. Gli esemplari descritti dallo Steindachner provenivano dal Senegal. 7. Mugil falcipinnis, Cuv. et Val. Cuv. et Val. Vol. XI, p. 105. — Giinther. Cat. Fish. Vol. III, p. 453. Congo. (!) Gunther. Proc. Zool. Soc. 1862, p. 102. @) Sauvage. Etude sur la Faune Icht. de l’Ogòoué. Nouv. Arch. du Museum (2) Vol. III, 1880, p. 36, Tav. 1, fig. 1. (®) Sauvage, loc. cit., p. 37. 970 A. PERUGIA Riporto a questa specie due esemplari di Mug: che presen- tano i caratteri principali a questa assegnati dal Cuvier, vale a dire, occhi privi di membrana, mancanza di grandi squame alla base della pettorale, pinna anale falciforme; corrispondono pure i numeri dei raggi delle pinne che sono di Die) carl la Aggiungerò che le squame sono grandi 28 circa alla linea laterale. Il capo è piccolo, contenuto 4 volte nella lunghezza totale. Lo spazio interorbitale è piatto ed è il doppio del diametro dell’ occhio, il quale è contenuto 4'/, nella lunghezza del capo. Il preorbitale copre interamente il mascellare. Labbra sottili. Gli esemplari sui quali il Cuvier fondò questa specie prove- nivano dal Senegal. | 8. Chromis niloticus, Cuv. Giinther. Cat. of Fish. Vol. IV, p. 267. Un esemplare giovane misurante cent. 9. 9. Chromis fasciatus, n. sp. D1: Se Aero: 208 L’ altezza del corpo sta 2 !/, nella lunghezza totale ed è pari alla lunghezza del capo. Le squame sotto all'occhio sono in tre serie. L’occhio è grande; il suo diametro è pari alla lunghezza del muso ed un terzo della lunghezza del capo; I’ orlo superiore dell’ orbita intacca il profilo del capo, che dalla punta del muso fino alla dorsale sale con lieve curva. La bocca è piccola; il mascellare non arriva all’ orlo anteriore dell’ orbita. Si scorge una sola fila di denti grandi e distintamente lobati dietro ai quali sta una fascia di minutissimi denti pure essi lobati. La parte spinosa della dorsale è piuttosto bassa, gli ultimi raggi molli sono alti il doppio degli spinosi e quando la pinna è ri- piegata arrivano al primo terzo della caudale. PESCI DEL CONGO 971 La pettorale è lunga ed arriva all’ ano. La ventrale, alquanto più lunga, raggiunge le prime spine -dell’ anale. Questa ha la terza spina lunga, molto più delle spine della dorsale ed i suoi raggi molli ripiegati all’ indietro arrivano come quelli della dorsale al primo terzo della caudale. Le squame sono grandi; la parte superiore della linea late- rale fora 20 squame, il ramo inferiore 11. Le squame in linea retta dall’ opercolo alla base della caudale sono 24. La linea trasversale 3/,. Il fondo del colore del corpo è giallastro, vi si vedono le traccie di 8 a 9 fascie verticali che sono quasi sparite sotto l’azione dell’ alcool. Questi esemplari per la loro dentatura e l'apparente mancanza di squame all’ opercolo si dovrebbero riportare al genere Sara- therodon Rippel, genere che a ragione il Giinther sarebbe di- sposto a credere fondato su una presunta mancanza di squame all’ opercolo. I nostri esemplari pure mancano di squame all’opercolo, ma un accurato esame ne fa ritrovare le traccie e dimostra eviden- temente che, se cadono con molta facilità, non mancano nel- l’animale vivente. In quanto alla dentatura, vista ad un debole ingrandimento, sembra formata da una sola fila di denti lobati dietro ai quali si trova una fascia di denti vellutati, ma questa, vista a più forte ingrandimento, si dimostra formata da minuti denti lobati stretti tra loro. 10. Hemichromis fasciatus, Peters. Peters. Monatsber. Berl. Akad. 1857, p. 403. — Giinther. Cat. of Fish. Vol. IV, p. 274. i Al nostro piccolo esemplare manca la macchia nera all’ oper- colo, ma corrisponde in tutto il resto con la diagnosi data dal Peters per questa specie. 972 A. PERUGIA 11. Clarias gabonensis, Gthr. Giinther. Ann. Mag. N. H. 1867 (8) Vol. XX, p. 111. Clarias buthupogon, Sauv. Bull. Soc. Phil. 1878, Serie VII, Vol. III, p. 96. Clarias gabonensis, Sauv. Nouv. Arch. Mus. (2) Vol. III, p. 39, Tav. 1 fig. 2. Diversi esemplari giovani ci presentano |’ orlo inferiore della caudale ed il margine dell’ anale orlato di nero. PELTURA, n. g. Capo depresso a muso puntuto. Occhio piccolo superiore si- tuato verso la parte posteriore del capo. Bocca inferiore quasi apicale priva di denti; labbra grosse coperte da minuti tubercoli. Sei barbigli, due dei quali mandibolari. Dorsale ed anale corte. Una breve adiposa. Dalla dorsale e dall’anale parte una doppia serie di scudi imbricati lungo la schiena ed il ventre, i quali si uniscono sul pedicolo caudale corazzandolo. Ventrali e pettorali orizzontali. Apertura branchiale ridotta ad una semplice fessura. Denti al vomere in piccolo semicerchio. 12. Peltura Bovei, n. sp. Congo. — Bove. I any We aeane Scudi dorsali 18, ventrali 14. La lunghezza del capo, il quale è coperto dalla cute liscia, è contenuta 6 volte in quella del corpo (caudale esclusa). La sua larghezza maggiore è di 1!/,, della sua lunghezza, va restringendosi all’ avanti ed il muso finisce in punta ottusa. Le narici situate quasi alla estremità del muso sono poco discoste tra loro, tanto |’ anteriore che la posteriore sono formate da due brevi tubi muniti da una valvola. Gli occhi sono piccolissimi misurando appena 1 mm., vale a dire il quindicesimo della lunghezza del capo; essi sono situati superiormente verso la parte posteriore del capo e distano tra loro di 5 mm., cioè cinque volte il loro diametro. Il processo occipitale è stretto, più lungo che largo e si spinge fino alla base del primo raggio dorsale. PESCI DEL CONGO 973 I barbigli mascellari sono lunghi quanto il capo, grossi alla base, appiattiti e coperti da minuti tubercoli che si estendono sulle labbra. Eguali per forma sono i mandibolari il di cui paio Peltura Bovei. esterno è più breve di un terzo dei mascellari e |’ interno di due terzi. | La bocca inferiore quasi apicale, piccola, non presenta traccia di denti. Questi si presentano soltanto al vomere in breve e stretto semicerchio. Le labbra sono grosse e, come già dissi, coperte da tubercoli. | L’ apertura branchiale si presenta come valk Loricaria ridotta ad una semplice fessura. | 974 A. PERUGIA a La dorsale é situata tra le pettorali e le ventrali; il primo raggio semplice, flessibile, è lungo una volta e mezzo il capo ed è seguito da 7 raggi ramificati che divengono gradatamente più corti. Alla medesima distanza dalla fine della dorsale come il prin- cipio di questa dista dalla punta del muso e in corrispondenza con la fine dell’anale, trovasi una piccola adiposa più alta che larga. L’ anale è composta da 8 raggi ed è uguale in altezza ed in lunghezza alla dorsale. Le pettorali portate molto avanti subito dietro la fessura bran- chiale hanno posizione orizzontale; il primo e grosso raggio è lungo quanto il primo dorsale, i raggi ramificati sono in nu- mero di 8. Le ventrali esse pure sono orizzontali composte da un grosso raggio semplice e da 5 ramificati, sono eguali in lunghezza alle pettorali ed arrivano al principio dell’ anale. Dietro questa e l’adiposa il corpo si assottiglia di modo che la pinna caudale sembra portata su un vero peduncolo come si vede in alcune Loricaria. Le squame dorsali e ventrali unendosi formano una serie di anelli che lo circondano. Le squame dorsali principiano all’inizio della dorsale, sono poste lungo il dorso su due file di 18 per parte lasciando uno spazio libero tra esse; ma tra il 10.° e l’ 11.° paio, vale a dire avanti all’ adiposa, ve ne sono due impari di modo che vengono ad essere tre su una fila. Le piastre ventrali sono simili alle dorsali, soltanto le prime un po’ più larghe ed a margine ondeggiato. Hanno origine dietro le ventrali, sono 14 per parte, dietro l’ anale poi fra queste vi sono altre tre piccole e strette piastrine. Il colore del nostro esemplare è di un giallastro uniforme, le pinne trasparenti. Lunghezza totale dell’ individuo cent. 11 1/,. Questa forma ricorda molto la figura che dà il Sauvage (1) per la sua Doumea typica; ma ne differisce per la lunghezza (1) Sauvage. Fauna Icht. Ogdoué. Nouv. Arch. Mus. (2) Vol. III,1880, p. 41, Tav. III, fig. 1. PESCI DEL CONGO 975 dei barbigli, il minor numero di raggi alla pettorale (che nella Doumea sarebbero di 14), ma sopratutto per |’ importante ca- rattere di avere il corpo parzialmente corazzato; il che aggiunto alla posizione inferiore della bocca, alla stretta apertura bran- chiale con la membrana branchiostega confluente all’istmo, fa sì che credo non errare assegnando quale posto nella sistematica a questo nuovo genere il gruppo delle Hypostomatina, e proba- bilmente vicino ai Sizor che presentano essi pure una serie di squame dorsali. Per quanto ricercai non mi fu dato trovare accenno di indi- vidui appartenenti a questo gruppo segnalati quali provenienti da fiumi dell’Africa; è perciò d’ interesse il constatare che anche in essi questo importante gruppo ha un suo rappresentante. 13. Alestes brevipinnis, n. sp. D. 10. A. 18a 20. LL 24 Ltd 9 L'altezza del corpo è contenuta 2°/, nella lunghezza totale, la lunghezza del capo 4 volte. Il diametro dell’ occhio è uguale allo spazio interorbitale e poco più della lunghezza del muso ed il terzo della lunghezza del capo. Le mascelle sono di eguale lunghezza, i denti hanno cinque punte, la mediana delle quali è molto grande, robusta ed acu- minata. La dorsale è situata alla metà del corpo immediatamente dietro l'inserzione delle ventrali ed è più alta che lunga. Le pettorali, poco più brevi della lunghezza del capo, non arrivano alle ventrali che sono loro eguali in lunghezza e non arrivano all’ anale. L’anale è meno alta della dorsale ed ha l'orlo posteriore incavato. La linea laterale fora 24 squame correndo parallela alla curva della parte ventrale fino alla fine dell’anale e diritta all’ orlo della parte libera della coda. Le squame sono grandi. Il colore generale è argenteo con riflessi bleu d’ acciaio sul dorso. Le squame ai fianchi quasi tutte hanno alla loro base una striscia nera formata da minuti punticini. Le pinne verticali sono ne- rastre, le altre trasparenti. 976 A. PERUGIA Del genere A/estes i nostri esemplari sarebbero vicini alla specie holargyreus Gunth., la quale ne differisce per la colorazione che in questi è uniforme e per le pettorali che non arrivano alle ventrali come avviene nel holargyreus. 14. Mormyrops deliciosus (Leach). Leach. Exped River Zaire, p. 410. Mormyrus tukey, Cuv. et Val., Vol. 19, p. 263. — Giinther. Cat. fish., Vol. VI, p. 224. — Steindachner. Fischfauna des Senegal. Sitz. Ber. Akad. Wien. Band 61 Heft IV, p. 555, Tav. V, fig. 1. Nella figura che dà lo Steindachner la dorsale è troppo lunga, nei nostri esemplari è esattamente la metà della lunghezza del- l’ anale. Riscontrai anche un numero maggiore di denti da quello in- dicato dal citato autore, vale a dire 30 a 32 invece di 24 a 26. 15. Mormyrus cyprinoides, Geoff. Geoffroy. Descr. de l’Egypte, p. 277, Tav. 8, fig. 3-4. Mormyrus bane, Lac. Giinther. Cat. of Fish. Vol. VI, p. 220. I nostri esemplari corrispondono alla forma giovane figurata dal Geoffroy, o. c. figura a. 16. Mormyrus oxyrhynchus, Geoff. Geoff. Descr. de l’Egypte, p. 270, Tav. 6, fig. 1. Un grande esemplare misurante cent. 50. Questa specie e la precedente non mi consta sieno state citate del fiume Congo. 17. Mormyrus tamandua, Giint. Giinther. Proc. Zool. Soc. 1864, p. 22, Tav. 2., fig. 1.-- Cat. Fish. Vol. VI, p: 21%. Congo. Diversi esemplari di questa specie con il caratteristico muso allungatissimo e la piccola appendice mandibolare. I nostri individui più grandi misurano cent. 14. PESCI DEL CONGO 977 18. Pellonula vorax, Gunth. Ginther. Cat. of Fish. Vol. VII, p. 452. — Steindachner. Fischfauna des Senegal Sitz. Ber. Akad. Wien. Bd. 71 Heft IV, p. 570, Tav. VI, fig. 3. I numerosi esemplari di questa specie in vari stadi di età, raccolti dal Capitano Bove, mi mettono al caso di rettificare alcune indicazioni dello Steindachner e del Giinther riguardo alle misurazioni, i rapporti variando a seconda dell’ età. In esemplari di cent. 11 la massima altezza del corpo è uguale alla lunghezza del capo ed è contenuta 3'/, nella lunghezza totale. In esemplari di cent. 8 e di cent. 5 la lunghezza del capo è contenuta 3°/, e l'altezza del corpo 4 volte nella lun- ghezza totale. Il diametro dell’ occhio è uguale alla lunghezza del muso ed è contenuto 3 ‘/, in quella del capo. Il muso conico ha la mascella inferiore più lunga. Il mascellare si estende sotto il terzo anteriore dell’ occhio. I denti all’ intermascellare sono più piccoli e più radi che i mandibolari, che sono più arcuati e spessi. La dorsale è situata esattamente alla metà del corpo e sopra alle ventrali. Le pettorali sono lunghe ?/, del capo. Gli scudi ventrali sono in numero di 10 a 12 dalle ventrali all’anale e molto più forti di quelli che si trovano tra le petto- rali e le ventrali che sono costantemente in numero di 10. Il colore è giallastro a riflessi metallici al dorso e con larga fascia argentea ai fianchi. Nello stomaco trovai molti piccoli crostacei. Gli esemplari sui quali il Gunther fondò questo genere rap- presentato da questa unica specie provenivano dal fiume Niger. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.3, Vol. X (20 Luglio 1892) 62 VIAGGIO DI LAMBERTO LORIA NELLA PAPUASIA ORIENTALE TW: HALIPLIDAE, DYTISCIDAE zt GYRINIDAE PAR LE Door. M. REGIMBART Le petit travail qui, suit présente un certain intérét, parce qu'il se rapporte à des familles aquatiques venant d’un pays encore difficilement accessible, dont on ne connaissait jusqu ici que fort peu d’espéces. Aussi l’Entomologie doit elle savoir beau- coup de gré a M.* L. Loria du soin consciencieux avec lequel il a chassé les insectes et réuni une importante collection dont les spécimens sont pour la plupart remarquablement conservés. Par sa position géographique la Nouvelle-Guinée se rattache a la Faune des Moluques par le Nord-Ouest et à la Faune Austra- lienne par le midi; aussi, en ce qui concerne les insectes aqua- tiques, trouvons-nous une grande ressemblance avec les espéces déjà connues de ces régions. Mais 4 cdté de cela se trouvent bon nombre d’espéces propres qui n’ont encore été rencontrées nulle part et qui offrent des formes et des colorations particuliéres. Lorsque la còte orientale et Vinterieur de cette immense ile pourront etre explorés, il est bien certain que les recherches seront couronnées de succés et révéleront la présence de nom- breuses espéces particuliéres, ce qui s’est du reste produit pour un grand nombre d'iles de beaucoup moindre importance, situées entre les Philippines, les iles de la Sonde et l’Australie. La petite énumération que je présente se rapporte uniquement aux trois familles des Haliplidae, Dytiscidae et Gyrinidae. HALIPLIDAE DE LA PAPOUASIE 979 HALIPLIDAE. 1. Haliplus signatipennis Rég., n. sp. — Long. 4 mill. — Ovalis, vie elongatus, parum convexus, in medio subparallelus antice et postice fortiler attenuatus, angulo thoraco-elytrali nullo; supra rufus, nigro variegatus, infra nigro-ferrugineus, pedibus antennisque rufo- fuscis. Capite sat fortiter punctato, medio verticis plus minus laevi; pronoto antice fortiter attenuato, remote et modice punctato, in medio fere laevi, ante basin late transversim depresso, rufo, ad basin late infuscato, in medio longitudinaliter nigricante, lateribus valde obli- quis, fere rectis, basi utrinque bicurvata, in scutello angulatim pro- ducta; elytris sat late ovatis, modice convexis, post basin subparal- lelis, ad apicem oblique attenuatis, rufis, basi, sutura, maculisque latis plus minus confluentibus nigris et bene limitatis, seriebus nullo modo canaliculatis, punctis minutis ad basin majoribus instructis, intervallorum punctis multo minoribus, remolis, uniseriatim dis- positis. Espéce appartenant au groupe de H. maculipennis Schaum, dont elle se rapproche beaucoup par l’aspect général, mais dont elle différe amplement par sa taille beaucoup plus grande, sa forme plus paralléle au milieu, la ponctuation beaucoup plus fine et plus rapprochée sur les séries élytrales; la coloration est également 4 peuprés semblable mais les dessins noirs des elytres sont beaucoup plus nets, plus larges, plus confluents, et le pronotum a une large bande noire en son milieu, comme chez H. pulchellus Clark, dont il est également trés voisin. Les intervalles ont une série de points très petits et très écartés, sauf l’intervalle sutural où les points sont très-rapprochés. Rigo, Juillet 1889. 2. Haliplus ferruginipes Rég., n. sp. — Long. 34/, mill. — Ovalis, antice breviter, postice longius attenuatus, in medio sub- parallelus, modice convexus, omnino rufo-ferrugineus, elytris obscure nigro signatis; capite punctato, vertice in medio laevi; pronoto co- nico, in medio parcius, antice, postice et ad latera crebrius et fortius 980 M. REGIMBART punctato, lateribus rectis, distinete marginatis, basi in scutello sal fortiter producta, utrinque bicurvata; elytris ferrugineis, obscuris, basi (praeter ad humeros), sulura maculisque vagis inter se et cum sutura plus minus confluentibus nigris, serierum punctis regularibus, sat approximatis, fortiter impressis, extus et antice majoribus, in- tervallis planis, punctis nonnullis raris et paulo minoribus uni- seriatim insiructis. Cette espèce rappelle beaucoup par sa forme nos H. rufi- collis Deg. et Heydeni Wehncke, mais elle est considérablement plus grosse; par son coloris elle se rapproche davantage du précédent, mais le fond de la coloration est d’un ferrugineux plus obscur, avec les taches noires plus larges, plus fondues et moins bien limitées. La ponctuation de la téte et du pronotum est relativement grosse et serrée, le milieu du vertex est lisse; la dépression antébasale du pronotum est a peine sensible et les cotés sont obliques, rectilignes, finement, mais distinctement re- bordés. Les élytres subparalléles en arriére des épaules se rétré- cissent assez longuement en arriére; les points des séries sont réguliérement disposés, assez rapprochés, fortement imprimés, plus gros a la base et sur les còtés; sur les intervalles se voient quelques points un peu moins gros trés espacés en série uni- forme, la série juxtasuturale accessoire est bien fournie. Rigo, Juillet 1889. DYTISCIDAE. 1. Canthydrus guttula Aubé. — Deux exemplaires absolument identiques 4 ceux de Madagascar, sans qu’on puisse y relever la moindre difference de forme, de sculpture ou de coloration. Les élytres sont couvertes d’une réticulation extrémement subtile, superficielle, très difficile 4 apercevoir, plus sensible dans la seconde moitié; le male a les antennes un peu épaissies a partir du 6.° article, le 7.2 et le 9.° sont sensiblement plus développés en longueur et en largeur que leurs voisins et le 11.° est fusiforme, noiràtre dans sa seconde moitié. Rigo, Juillet 1889. DYTISCIDAE DE LA PAPOUASIE 981 2. Laccophilus univittatus Rég., n. sp. — Long. 4'/; millim. — Ovalis, postice leviter attenwatus, modice convexus; infra niger, antennis pedibusque rufis, natatoribus fuscis ; capite rufo, anice late fusco, labro flavo, pronoto rufo, antice et postice fusco margi- nato; elytris fusco-nigris, villa transversa postmedia (nec suturam nec marginem attingente), maculaque apicali fulvis; corpore supra subtiliter, regulariter et fortiter reticulato. Forme régulièrement ovale, faiblement atténuée en arriere et modérément convexe, couleur d’un noir profond assez brillant, antennes et pattes rousses, les natatoires brun foncé; téte jaune roux avec le devant assez largement brun foncé, laissant le labre jaune; pronotum de méme couleur bordé en avant d’une bande brune assez étroite et en arriére d'une autre plus large étendue d’un coté a l’autre et plus noire; élytres noires ornées en arriere du milieu d’une bande transversale fauve assez large à bords assez irréguliers, ne touchant ni la suture ni le bord latéral, et d’une tache apicale de méme couleur. Tout le dessus du corps est couvert d’une réticulation fort réguliére, trés-fine, mais bien imprimée, à aréoles rondes. Rigo; un seul exemplaire sur le sexe duquel je ne puis me prononcer, les tarses antérieurs n’offrant pas de dilatation, mais étant pourvu de cils et d’ongles assez bien développés. i 3. Laccophilus auriculatus Rég., n. sp. — Long. 4-4!/, mill. — Ovatus, sat elongatus, subrhomboideus, antice et praecipue po- stice attenuatus, in medio sat fortiler convexus; niger, capite et prothorace leviter ferrugatis, hoc post oculos utrinque macula lutea ornato, labro luteo, elytris nigris ad apicem obscure rufescentibus, antennis rufis, pedibus rufo-piceis; supra undique subtiliter reticu- latus, areolis rotundatis. Forme ovale, assez allongée, presque subrhomboidale a cause de Vatténuation des deux extrémités et surtout de l’extrémité postérieure, convexité assez forte dans le sens longitudinal, au niveau du premier tiers des élytres. La couleur est le noir pro- fond assez brillant, avec une teinte ferrugineuse plus ou moins développée sur la téte, le devant et les còtés du pronotum qui 982 M. REGIMBART est pourvu de chaque cdté en arriére des yeux d’une tache jaunatre en forme de demicercle a convexité postérieure, ne touchant pas le bord antérieur; les elytres sont d’un noir uni- forme et présentent prés du sommet une teinte ferrugineuse vague; les pattes sont d’un brun jaune, les natatoires noiratres, les antennes rousses. Tout le dessus du corps est couvert d’une réticulation très fine, très nette, a aréoles rondes, et sur les élytres on remarque des points très fins, disposés sans ordre en deux séries irréguliéres, comme chez l’espéce précédente. Chez le màle les tarses sont sensiblement dilatés. Rigo. 4. Laccophilus basalis Motsch. — Rigo. Plusieurs exemplaires absolument identiques a ceux de Sumatra et de Manille. 5. Laccophilus decoratus Boh. (proteus Rég.). — Rigo. Les quelques exemplaires de cette espéce que j'ai sous les yeux different un peu de ceux que j'ai décrits de Manille: ils sont plus grands (3 3/,-4 mill., ceux de Manille variant de 3'/, a 3 4/,), avec les dessins noirs des élytres plus étendus et plus confluents, ainsi que les deux taches transversales antérieure et postérieure du pronotum. 6. Neptosternus speciosus Rég., n. sp. — Long. 5 mill. — Oblongo-ovalis, sat convexus, niger, flavo-variegatus, nitidissimus, subtilissime reticulatus, areolis in elytris transversis; capite el pro- noto flavis, hoc antice inter oculos et postice secundum totam basin nigro marginatus, elytris nigris, maculis decem flavis ornatis quarum tribus basalibus plus minus confluentibus; pedibus rufis, natatoribus fuscis; antennis gracilibus longis; prothoracis angulis posterioribus leviter acutis. Magnifique espéce de très grande taille, de forme oblongue ovale, modérément allongée et assez convexe, très brillante comme tous les Neptosternus, couverte d’une réticulation extrémement subtile 4 aréoles presque rondes sur la téte et le pronotum, sensiblement transversales sur les élytres; la bande noire anté- DYTISCIDAE DE LA PAPOUASIE 983 rieure du pronotum ne dépasse pas le milieu des yeux de chaque coté, celle de la base occupe toute l’étendue jusqu’aux angles postérieurs qu'elle envahit entiérement. Les taches jaunes des élytres, très bien limitées et fort apparentes, sont oblongues et, sauf l’apicale sont disposées trois par trois en trois rangées transversales, la tache médiane toujours située un peu plus haut que les deux autres; les trois taches postbasales se réunissent plus ou moins et l’externe se prolonge a l’épaule jusqu’au bord interne de l’épipleure: la tache apicale est plus ou moins bifide en avant. Les angles postérieurs du pronotum sont un peu aigus, mais moins prolongés que chez les H. ornatus Shp., hydati- coides Reg. (Laccophilus) et taprobanicus Sharp. Dilo, un seul exemplaire pris en Juin-Juillet 1890. 7. Neptosternus bicinctus Rég., n. sp. — Long. 41/, mill. — Ovalis, sat latus, minus convexus, niger, flavo-variegatus, nitidis- simus, persubtilissime reticulatus, areolis in elytris transversis; capite flavo; pronoto nigro, ad latera antice longitudinaliter ferru- gineo notato; elytris nigris, vitta subbasali lata suturam haud tan- ‘gente, altera vitta ante-apicali nec suluram nec marginem tangente, macula apicali, et inter vittas duobus punctis flavis, ornatis; subtus nigro-piceus, pedibus rufis, natatoribus fuscis; prothoracis angulis postertoribus vix acutis, haud productis. Cette autre trés belle espéce, également de grande taille, a une forme plus élargie et plus déprimée et les angles postérieurs du pronotum sont encore moins aigus et méme presque émoussés au sommet. Le pronotum est noir avec une petite bordure fer- rugineuse n'occupant que les angles antérieurs et la premiére moitié des bord latéraux; les élytres sont ornées de deux bandes transversales et de trois taches jaunes: la première bande, sub- basale, large et formée de la réunion compléte de trois taches, a son bord postérieur concave dans sa moitié interne, ne touche pas la suture, mais envahit toute la largeur de l’épipleure en dehors; la seconde bande située a égale distance du milieu et du sommet est formée de deux taches souvent séparées, dont l’interne est plus petite, et ne touche ni la suture ni le bord; 984 M. REGIMBART entre ces deux bandes se trouvent deux petites taches rondes situées l'une au milieu du disque, l’autre tout prés du bord latéral; enfin la troisiéme tache est apicale. Ighibirei et Rigo, plusieurs exemplaires; Juillet-Aoùt 1890. Ce genre Neptosternus créé par le D." Sharp est réellement bien distinct du genre Laccophilus non seulement par la structure de l’apophyse du prosternum et des angles postérieurs du pro- notum, mais aussi par la réticulation excessivement fine dont les aréoles sont nettement transversales sur les élytres, ce que je nai jamais rencontré chez aucun Laccophilus. Les deux especes précédentes forment un groupe tout a fait a part dans le genre Neptosternus et établissent le passage avec les Lacco- philus par l’appendice sternal a peine distinctement tridenté, par les angles postérieurs du pronotum moins aigus et saillants; de plus leur système de coloration est constitué par trois bandes transversales plus ou moins disjointes et par une petite tache apicale. L’autre groupe formé de N. ornatus Sharp, oblongus Rég. (espece de Madagascar que je décrirai bientòt), Aydaticoides Rég. et taprobanicus Sharp, présente comme coloration deux bandes transversales et une large tache antéapicale. 8. Hydrovatus nigrita Sharp. — Kapakapa, Mai-Juin, 1891. 9. Macroporus piceatus Rég., n. sp. — Long. 5!/, mill. — Ovalis, sat elongatus, antice attenuatus, piceo-brunneus, capite, pro- thoracis elytrorumque lateribus ferrugatis, pedibus antennisque rufo- ferrugineis, sublilissime reticulatus, dense punctatus, punctis in capite minimis, obsoletis et raris, ad basin prothoracis magis im- pressis et rugiformibus, subtilissime pubescens, fronte utrinque an- tice ad oculos foveolata, clypeo immarginato. Ressemble un peu à M. ruficeps Sharp, mais il est un peu plus gros et plus dilaté en arriére du milieu des élytres, avec le pronotum un peu plus court. La couleur est le brun noiràtre, avec la téte toute entiére, et les cotés du pronotum et des élytres teintés de ferrugineux. Tout le corps est couvert d’une réticu- lation très fine et peu imprimée et d’une ponctuation assez forte DYTISCIDAE DE LA PAPOUASIE 985 et serrée; sur le pronotum de chaque coté de la base et en arriére des yeux les points sont allongés, plus irréguliers, plus imprimés et presque rugiformes; sur la téte les mémes points sont fort petits, obsolétes et espacés; sur chaque élytre se trou- vent une série ponctuée discale visible seulement au faux jour et une autre juxta-suturale beaucoup plus apparente et réguliére. Rigo, un seul exemplaire, Juillet 1889. 10. Hyphydrus Loriae Rég., n. sp. — Long. 3 mill. — Rotun- dato-ovalis, brevissimus, modice convexus, niger, vel piceo-niger, nitidus, capite antice utrinque late depresso, fortiler sat dense punctu- lato, antice caeterum tenuiter reticulato, clypeo late rotundato, te- nuiter marginato, ferrugineo; pronoto brevi, subaequaliter punctato, ad angulos anteriores ferrugato; elytris nigris vel piceo-nigris, ad humeros macula irregulari bi-vel tripartita, et ante apicem altera macula saepe gemina rufis ornatis, fortiter et crebre inaequaliter punctatis, stria discali ante medium sat distincta et postea omnino deleta. Cette petite espéce appartient au groupe africain dH. cy- cloides Rég. renfermant plusieurs autres petites espéces encore inédites, qui seront décrites dans mon travail sur les Dytiscides d'Afrique, en contribution à la Faune des Coléopteres du Congo et de l'Afrique Centrale. La forme est très arrondie , presque demi-circulaire avec une coloration noire ou brun noir, le cly- peus, les angles antérieurs du pronotum et les pattes roux fer- rugineux, les antennes et les taches élytrales rousses: la tache sub-basale irréguliére occupe un peu plus du tiers moyen de la base et est souvent divisée en deux ou trois taches dont l’hu- mérale plus petite et plus inconstante est située plus en arriére, la tache antéapicale est petite et quelquefois accompagnée d’un autre petit point peu visible situé sur le coté et un peu en avant. La ponctuation est assez fine et réguliére sur la téte, plus grosse et presque régulicre sur le pronotum, beaucoup plus irrégulière sur les élytres où l’on apercoit une seule strie discale peu mar- quée dans la première moitié; en outre la moitié antérieure de la téte est finement, mais assez fortement réticulée; le clypeus 986 M. REGIMBART arrondi et finement rebordé. Les males sont identiques aux femelles. Rigo, plusieurs exemplaires. 11. Hyphydrus lyratus Swartz, var. foveolatus Rég., n. var. — Long. 4-4 4/, mill — Ovals, sat latus, vix antice attenuatus, convexus, crebre regulariter punctatus, subtus nigro- vel piceo- ferrugineus, pedibus rufo-ferrugineis. Y nitidus; capite rufo vel nigro-ferrugineo, indistinete reticulato, pronoto sat longo, leviter convexo, nigricante, ad latera et angulos anteriores anguste ferru- gineo, lateribus leviter arcuatis; elytris aliquoties omnino nigrican- tibus, saepius ad basin et ad latera vage plus minus ferrugineo notatis; larsis nigris, dilatatis. Q saepissime minor, opaca, subtilius punctata, undique subtilis- sime reliculata; pronoto brevi, rufo (rarissime nigricante), secundum basin transversim late nigro, via convero, lateribus rectis ; elytris rarius ut in mare coloratis, saepius ante medium viltis duabus vel tri- bus longitudinalibus et ante apicem maculis duabus rufis ornatis, cae- terum ad medium paullulum extus fovea oblonga profunda instructis. Cette variété differe de H. lyratus Swartz par sa coloration beaucoup plus foncée, surtout chez le male qui est souvent en- tiérement noir avec un fin liseré ferrugineux en avant de la téte et sur les cdtés du pronotum; les dessins longitudinaux des élytres n’existent guére que chez certaines femelles peu foncées, la plupart du temps ils sont remplacés par une ma- cule longitudinale vague au milieu de la base et une autre sur le cété en avant du milieu. Rigo (Juillet 1889). Je considére aujourd’hui |’. xanthomelas Rég. des Iles Phi- lippines, également comme une variété de cette espéce dont Vhabitat trés vaste s’étend de la Chine a |’ Australie. En Chine et en Cochinchine les femelles sont parfois entiére- ment rousses avec la suture et deux lignes longitudinales noiràtres. 12. Hyphydrus gibbicollis Rég., n. sp. — Long. 4 4/,-5 '/, mill. — Ovalis, sat latus, modice convexus, pronoto in medio fere gib- DYTISCIDAE DE LA PAPOUASIE 987 boso, niger vel migro-piceus, nitidus, pedibus rufis; capite rufo, postice ulrinque migricanie, sat tenuiter punctato, subtilissime et obsolete reticulato, antice late utrinque foveolato, clypeo rotundato, anguste marginato; pronoto (praecipue apud marem) ad medium transversim convexo-gibboso, regulariter dense punctato, nigro vel nigricante, ad latera et angulos anteriores rufescente, lateribus < modice curvatis, Q fere rectis; elytris regulariter dense punctatis, nigris, ad basin maculis duabus vel tribus plus minus separatis (humerali cum margine conjuncta et punctum nigrum includente), maculis duabus saepe conjunctis ad medium, alteraque subapicali rufis; stria discale interna ante medium conspicua. 7 paulo major, pronoto longiore, antice latiore et in medio multo magis convexo, tarsis mgricantibus, dilatatis, articulo ultimo latiore. Q nitida. Cette grande espéce vient se placer a còté d’H. australis Clk (Blanchardi Clk, Caledoniae Clk, Mligeri Montrouz.) dont elle se distingue par sa taille un peu plus grande, sa forme plus élargie en avant surtout chez le male et sa couleur beaucoup plus noire; la téte est rousse, largement noiràtre en arriére de chaque cote; le pronotum est noiratre avec une bordure latérale, roux ferru- gineux sétendant plus ou moins en arriére des yeux; sur les élytres également noiràtres se remarquent une bordure latérale rousse n’occupant que la première moitié, deux ou trois taches vers la base, plus ou moins confluentes, souvent séparées, dont l’externe constante se réunit largement a la bordure et renferme une tache noire, une ou deux autres taches vers le milieu, sou- vent confluentes en une bande transversale éloignée de la suture, mais réunie à la bordure, et enfin une tache allongée, peu apparente et subapicale. Chez le màle le pronotum est en son milieu fortement convexe-gibbeux avec les cétes très sensible- ment arqués et formant un angle thoraco-élytral bien accentué; les tarses sont noirs, dilatés, avec le dernier article plus large. Rigo (Juillet 1889); Kelesi (Nov.-Dec. 1890). 13. Hyphydrus curvipes Rég., n. sp. — Long. 4-41/, mill. — Oblongo-ovalis, sat latus, antice altenualus modice convexus; niger vel nigro-ferrugineus, pedibus antennisque rufis vel piceis; capite 988 M. REGIMBART piceo antice et postice ferrugineo, vel ferrugineo et ad oculos adum- brato, tenwiter crebre punctato, antice, 9 undique persubtilissime reticulato, antice et utrinque depresso, clypeo semicirculari, rufo, tenuwiter marginato ; pronoto vel toto nigro, vel piceo et ad latera et angulos anteriores plus minus ferrugato, elytris ad basin evi- denter angustiore, crebre aequaliter punctato, lateribus leviter ar- cuatiss elytris nigris vel piceis, crebre aequaliter punctatis, maculis duabus ad basin, tertia laterali pone medium, et quarta ante apicem longa irregulart et arcuata rufis ornatis, his maculis saepe nullis. — dg nitidus, magis miger, prothorace longiore, lateribus magis arcuatis, trochanteribus anterioribus valde elongatis, ad basin for- iter pilosis, dextro ad apicem acuminato, sinistro dilatato et leviter contorto, tbius anterioribus intus curvatis, tarsis, praecipue inter- medtis, fortiter dilatatis. — Q minor, subtilius punctata, undique persublilissime et fortiter reticulata, opaca, magis ferrugata, maculis elytrorum magis conspicuis, pedibus anterioribus pallidioribus. — Q var. nitida, minime reticulata. Espéce de méme forme et de méme apparence que H. 10-ma- culatus Wehncke dont elle a aussi la coloration, du moins quant au male, car je ne connais pas la femelle qui serait brillante, puisque le D." Sharp, dans sa monographie, n’indique pas qu'elle soit mate; ici au contraire elle est très mate par suite de la réti- culation très subtile, mais très imprimée qui couvre tout le corps. Chez le màle les trochanters antérieurs sont remarquablement constitués : il sont fort longs, atteignant la moitié du femur , creusés en dessous, garnis dans leur première moitié d’une brosse de poils roides d’un roux vif et se terminent le droit par une pointe, le gauche par un sommet dilat et un peu contourne; les femurs antérieurs sont trés renflés, gibbeux en dessous, le tibia antérieur fortement incurvé en dedans, ce qui le distingue de H. 10-maculatus; les tarses, surtout les intermédiaires, sont fortement dilatés. Sur le nombre assez grand d’exemplaires que jai pu examiner, deux femelles sont lisses, sans réticulation, comme les males. Rigo. DYTISCIDAE DE LA PAPOUASIE 989 14. Bidessus Loriae Rég., n. sp. — Long. 2 !/, mill. — Ovals, latus, subrhomboideus, modice convexus, rufescens, sat nitidus ; capite pallide rufo, persubtilissime haud profunde reticulato, tenwis- sime et remote punctulato, clypeo arcuato, tenwiter marginato et paululum reflexo; pronoto lenuiter sat remote punctulato, secundum basin punctis multo majoribus, pallide rufo et utrinque ad basin nigro maculato, lateribus vix arcuatis, anguste marginatis; elytris rufo-griseis, basi latissime, sutura anguste maculisque nonnullis vagis nigricantibus, fortiter parum dense punctatis, punctis brevis- sime piliferis, lateribus praecipue ante medium, sub-cristatis; infra fusco-rufus, pedibus epiplewrisque rufis; striga in pronoto obliqua, in elytris recta, brevi. Ce Bidessus appartient au groupe de B. cribrosus Schaum , caractérisé surtout par le chaperon distinctement rebordé et la forme courte; il se distingue de ce dernier par sa taille beaucoup plus petite, sa forme moins dilatee aux épaules et surtout par la ponctuation des élytres qui est grosse et assez écartée; le pronotum a deux taches basales noires, les élytres sont rem- brunies trés largement le long de la base, etroitement le long de la suture, et sont marquées de quelques petites macules obscures et vagues dont deux plus apparentes le long du bord externe; ce bord externe, avant sa jonction avec l’épipleure, est pourvu d’une caréne bien marquée surtout dans la premiére moitié, caréne qui se retrouve chez plusieurs especes du méme groupe, telles que B. cribrosus Schaum, Severini Rég., Gestroi Rég., indicus Rég. etc. et qui continue exactement le bord du pronotum; la strie prothoracique est oblique en dehors, assez profonde et forme un angle avec celle des élytres qui est moins large, rectiligne et à peine plus longue. Rigo. 15. Bidessus orientalis Clark. — Je rapporte à cette espéce un exemplaire unique d’Ighibirei, qui se distingue des exem- plaires de Java, Sumatra, Borneo, Cochinchine etc., par la téte très-largement rembrunie sur les cotés et en arriére des yeux, par le pronotum très largement noir au milieu de la base, par 990 M. REGIMBART les antennes fortement rembrunies depuis le second tiers jusqu’au sommet, et par la bande jaune postbasale et la bordure latérale plus étroites aux élytres. 16. Bidessus striola Sharp. — C’est avec le plus grand doute que je rapporte a cet insecte une série d’exemplaires de Rigo et Kapakapa, assez variables entre eux, de 17/, à 2}/, mill., a ponctuation fine, peu serrée, à pubescence fine et soyeuse; la téte et le pronotum sont d'un roux pale, celui-ci orné d’une double tache obscure le long de la base; les élytres sont d’un gris assez foncé, vaguement marbrées de plus foncé et de plus clair, avec le bord latéral pale pourvu de deux expansions la- térales et d’une apicale. Il est difficile de limiter exactement la plupart des espéces voisines, d’autant plus que les descriptions qu’en donne le D.” Sharp dans sa monographie sont absolument insuffisantes. 17. Bidessus neo-guineensis Rég., n. sp. — Long. 2-21/, mill. — Oblongo-ovalis, postice longe attenuatus, parum convexus, rufo- testaceus, elytris obscurioribus, fere concoloribus, marginibus pallidis; supra nilidus, minime reticulatus, in elytris obsolete punctatus, capite et pronoto fere laevibus; striga thoracica brevi, elytrali duplo longiore, bene impressa; antennis sat crassis, in mare longioribus et gracilioribus. Très voisin comme forme et comme taille de B. compactus Clark, cet insecte s'en distingue par sa forme un peu plus largement ovale, moins paralléle, un peu moins attenuée au sommet, par les élytres presque concolores sans trace de bandes pales, par leur ponctuation a peine imprimée et très faible, a peu près nulle sur la téte et surtout sur le pronotum, et enfin par les antennes qui sont un peu plus épaisses chez la femelle et nn peu plus longues chez le male. Rigo. 18. Agabus decempunctatus Fab. — Quelques exemplaires de Rigo, remarquables par les taches de chaque élytre au nombre DYTISCIDAE DE LA PAPOUASIE 991 de six (la sixiéme humérale) et fort bien marquées, et par une bande jaune latérale occupant les trois quarts postérieurs de chaque élytre. Ces exemplaires sont très fortement réticulés, quoique très brillants, et ont une forme relativement large. 19. Copelatus Gestroi Rég., n. sp. — Long. 6-7 mill. — Oblongo- ovalis, sat elongatus, modice convexus; supra persubtilissime reticu- latus, tenuissime obsolete punctulatus, capite rufo, in medio saepius infuscato; pronoto nigro-piceo, ad latera sat late rufo, utrinque striolis parvulis haud numerosis instructo; elytris nigricantibus, vetta basali plus minus lata maculaque apicali plus minus extensa, extus ad latera antice usque ad medium prolongata; stria submar- ginalt antice ante medium terminata et sirus decem in disco qua- rum 2.7, 4.8, 6.8, 8.2 et 10.8 postice paulo brevioribus; rarissime inter suturam et primam striam, praecipue anud marem, undecimae striae vestigia occurrunt; subtus piceo-ferrugineus, pedibus anten- nisque ferrugineis. Espéce ressemblant au C. drregularis M. L. d’ Australie, mais plus grande, moins paralléle, plus noire en dessous, avec les stries beaucoup moins profondes, ressemblant encore plus au Copelatus que j'ai appelé a tort C. formosus, nom préoccupé (Ann. Soc. Ent. Fr. 1889, p. 392, Voyage de M." Hug. Simon au Ve- nezuela) et qui devra sappeller maintenant C. speciosus Rég.; il a en effet la méme taille, la méme forme et la méme co- loration; mais il en différe par la téte beaucoup moins foncée, par la tache apicale des élytres moins nette, par les strioles du pronotum beaucoup moins nombreuses et moins marquées et par les stries des élytres bien plus prolongées en arriére, tandis que chez C. speciosus les internes ne sont apparentes qu’a la base. Rigo, Kapakapa, Hula, Kelesi. 20. Copelatus indicus Sharp. — Un exemplaire de Rigo diffé- rant un peu des exemplaires de l’Inde par sa taille un peu plus grande, sa forme plus déprimée et les deux stries externes un peu plus rapprochées l’une de l'autre. 992 M. REGIMBART 21. Hydaticus Goryi Aubé, var. Moluccarum Sharp. — Belle série de cet insecte composée d’individus dont la taille varie depuis 11 mill. jusqu’a 131/, mill., à dessins des élytres bien marqués, la bande transversale postmédiane réduite souvent a la tache externe. Rigo. 22. Hydaticus suffusus Rég., n. sp. — Long. 15 mill. — Oblongo- ovalis, parum convexus; infra nigro-piceus, prosterno, epipleuris, antennis pedibusque rufis, pedibus natatoribus nigro-piceis; capite nigro, antice latissime, in vertice bimaculatim rufo; pronoto, mar- gine anteriore et posteriore in medio villaque transversa in disco nigris; elytris rufis, nigro suffusis, humeris, lateribus, lineolis tribus vel quatuor longitudinalibus angustis omnino rufis, post medium vage wrregulariter transversim rufo vittatis, in medio et intra hu- meros colore nigro magis coalescente. Grande espéce voisine des H. Goryi Aubé, Pacificus Aubé et bihamatus Aubé, mais de forme un peu moins paralléle et plus réguli¢rement ovale. Couleur d’un noir de poix en dessous et aux pattes postérieures avec les pattes ambulatoires, les an- tennes, le prosternum et les épipleures d’un roux fauve; téte noire, largement rousse en avant avec deux taches de méme couleur sur le vertex; pronotum roux, ayant le milieu des bords antérieur et postérieur et une bande transversale assez vague- ment noirs; élytres fauves irrorées de noir; on y retrouve assez mal limités les dessins des espéces congénéres, c’est-a-dire la bande post basale étroite defléchie en arriére et recourbée en hamecon aux épaules où elle renferme une tache entièrement noire, la bande post-médiane arquée en arriére, mais entiére- ment couverte d’irrorations plus petites; en outre le bord externe et trois ou quatre linéoles longitudinales étroites sont fauves sans irroration; enfin ces irrorations se condensent sensiblement en avant de la bande postmédiane et très faiblement en arrière avant le sommet où elles redeviennent plus clairsemées. La forme plus ovale et la maculature intense du pronotum me font con- sidérer cet Hydaticus comme une espéce bien distincte. — Rigo. DYTISCIDAE DE LA PAPOUASIE 993 23. Hydaticus Fabricii M. L. (rufudus Aubé). — Plusieurs exemplaires de grande taille (en moyenne 11 !/, mill.), remar- quables par leur couleur foncée, les élytres étant noires avec le bord externe fauve et les irrorations fauves ne se remarquant que dans le tiers externe et quelquefois le long de la base. Rigo. 24. Hydaticus sellatus Rég. var. — Je crois pouvoir rapporter a cette espéce trois exemplaires d’environ 10 */, mill, un peu plus gros, plus larges et beaucoup plus foncés que le type de Celèbes; la téte et le pronotum ont la couleur noire plus étendue, celui-ci n’ayant guère que les bords latéraux roux; les élytres ont la première moitié noire avec le bord externe, les épaules et quelques irrorations basales roux, la seconde moitié rousse entiérement irrorée de petits points noirs. Dans le type, qui ressemble beaucoup a MH. consanguineus Aubé, les irrorations des élytres se condensent au milieu de la région suturale en une tache confuse et irréguliére et la couleur noire envahit beaucoup moins le pronotum. H. consanguineus a une forme plus oblongue, paralléle et une convexité moins grande. Rigo. 25. Hydaticus rhantaticoides Rég., n. sp. — Long. 10'/, mill. — Ovalis, latus, sat convexus, postice leviter dilatatus, nigro-piceus, rufo-variegatus; capite nigro, latissime antice et transversim postice rufo; pronoto brevi, angulis posterioribus sat productis, subacutis, nigro-piceo, ad latera latissime rufo; elytris nigris, vitta subbasali ad suturam postice leviter prolongata, margine laterali, macula media sublaterali, altera ante apicali et irrorationibus aliquot post humeros rufo-ferrugineis; antennis pedibusque rufis, posterioribus fuscis. — + ignotus. — 9 pronoto utrinque subtiliter ruguloso. Au premier abord on prendrait cet insecte pour un Rhanta- ticus, et surtout pour un Aethionectes dont il a a peu prés la coloration et la forme; mais les éperons tibiaux pointus et non fourchus, ainsi que la suture épisterno-mésosternale rectiligne et non courbe en font un Hydaticus vrai. La téte n’a guére Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (20 Luglio 1892) 63 994 . M. REGIMBART de noir qu’une large bande transversale entre les yeux; le pro- notum est noir avec reflets ferrugineux et largement roux sur les còtés; les élytres sont d’un noir profond avec des dessins d'un testacé rougeàtre consistant en une bande sub-basale un peu ondulée, légérement appendiculée en arriére près de la su- ture quelle ne touche pas, touchant la base extérieurement en se réunissant aux épaules avec la bordure latérale assez large; on remarque en outre deux taches latérales irrorées, lune médiane, l’autre antéapicale et quelques irrorations laté- rales en arriére de l’épaule. La sculpture du dessous du corps est formée d’une réticulation extrémement subtile avec une ponctuation trés fine et quelques autres points plus gros et trés espaces. Rigo. 26. Hydaticus vittatus Fab., var. quadrivittatus Blanch. — Va- riété caractérisée par les deux bandes jaunes latérales séparées. Rigo. 27. Sandracottus flavocinctus Aubé. — Belle série de cette remarquable espéce bien distincte des autres par les bandes jaunes trés réduites et formées de taches toutes séparées et ja- mais confluentes; la taille varie entre les limites extrémes de 11 à 13 mill. Rigo. 28. Rhantaticus signatipennis Cast. (congestus Klug, Rochazi Montrouz.). — Trés abondant: Rigo, Kapakapa, Port Moresby. 29. Homoeodytes atratus Fab. — Rigo. 30. Cybister hypomelas Rég., n. sp. — Long. 28 mill. — Regu- lariter ovalis, postice via dilatatus, convexus supra niger, olivaceus, infra nigro-piceus, abdomine utrinque rufo triguttato, clypeo et labro rufis, pronoto flavo anguste marginato, elytris vitta intra- marginali angusta postice filiformi et nebulose dilatata ornatis, GYRINIDAE DE LA PAPOUASIE 995 pedibus anterioribus et intermediis rufo-ferrugineis, tarsis fuscis, posterioribus piceis, femoribus ad apicem et tibiis extus rubro tincetis, antennis rufis, gracilibus; corpore supra persubtilissime reticulato et confertissime punclulato; 9 sculptura sexuali omnino destituta ; SJ ignotus. C'est au C. Bengalensis Aubé que cette espéce ressemble le plus; elle est un peu plus largement ovale, beaucoup plus étroi- tement bordée de jaune avec le dessous du corps entierement noir, sans taches rousses sur les cétés du sternum, ne montrant que les trois petites taches latérales de l’abdomen; la bordure sub-latérale des élytres, absolument filiforme en arriére, se di- late faiblement en une petite nébulosité faible antéapicale et ‘non pas par un crochet en hamecon comme chez les espéces voisines; la coloration des pattes est plus foncée; enfin la ponctuation extrémement ténue du dessus du corps est fort dense, plus encore que chez C. bengalensis. La femelle a les élytres absolument lisses sans aucune trace de sculpture sexuelle, les épipleures sont assez étroits et obliques, plus développés cependant que chez C. bengalensis. Le male reste inconnu. Rigo. 31. Cybister tripunctatus Ol. — Nombreux spécimens assez variables, sans caractéres particuliers. Rigo, Kapakapa. 32. Cybister sugillatus Er. (bisignatus Aubé). — Rigo. GYRINIDAE. 1. Dineutes pectoralis Rég. — Quelques exemplaires, d’ Ighibirei, sont plus pales en dessous que le type que j’avais décrit, mais ne paraissent pas différer autrement. 2. Dineutes neo-guineensis Rég., n. sp. — Long. 7-8 ?/, mill. — Ovalis, sat elongatus, antice paululum attenuatus, valde convexus; supra persubtilissime reticulatus, obsoletissime punctulatus, infra 996 M. REGIMBART ferrugineus; capite nigro-caeruleo, antice et ad oculos aeneo-viridi, postice purpureo-violaceo ; pronoto nigro-metallico, ad lalera late aeneo-opaco, flavo marginato; elytris nigro-aeneis, extus purpureo et caeruleo vittatis, late opacis, flavo marginatis, extus obsolete tri- vel quadrisulcatis, ad apicem bitruncatis, truncatura externa leviter convexa, interna fere rectilineari aut leviter concava, angulo externo acuto prominulo, medio sat breviter spinoso, suturali obtuso plus minus deleto. 7 tibiis anterioribus longis, gracilibus, ad basin attenuatis et curvatis, angulo apicali externo obtuso nec deleto; elytrorum angulo externo et medio minus acutis ; tarso elongato, angusto. Javais réuni autrefois cette espéce au D. marginatus Sharp., n’en connaissant qu’une ou deux femelles; aujourd’hui une belle — série de Rigo, Kelesi et Kapakapa me prouve, surtout par l’examen du male, que c’est bien une espéce distincte par la forme plus régu- liérement ovale, moins dilatée en arriére, plus convexe, par la couleur du dessus beaucoup plus noire et moins verte, par la bor- dure jaune des élytres marquée au premier tiers d’une tache bleue correspondant au sillon de l’épipleure qui loge le genou anté- rieur, par la troncature externe moins convexe ayant langle externe moins épineux et un peu moins saillant, par les sillons des élytres beaucoup moins profonds et dont les trois ou quatre extérieurs seuls sont visibles; enfin par la structure des pattes antérieures du male, dont le tibia, au lieu d’étre court et recti- ligne, est au contraire un quart plus long, fortement incurvé et rétréci à la base, avec le tarse sensiblement plus long et plus gréle. Il différe de D. spinosus Fab. par sa taille en général plus grande, par sa forme beaucoup plus élargie, par les troncatures moins accusées et leurs angles beaucoup moins épineux, en méme temps que par la structure des tibias antérieurs du male. 3. Porrhorrhynchus depressus Rég., n. sp. — Long. 11!/,mill. — Ovalis, sat elongatus, ad medium elytrorum dilatatus, subrhom- boideus, antice attenuatus et productus, în medio modice convexus, ad latera late depressus; supra subtilissime reticulatus, obsolete GYRINIDAE DE LA PAPOUASIE 997 punctatus, aenco-caeruleus, mitidulus, capite antice et ad latera viridi et cupreo variegato, flavo marginato; infra albido-testaceus, pedibus pallide flavis; elytris sulcorum via vestigia praebentibus, sat late flavo-marginatis, ad apicem bitruncatis, truncaturis leviter concavis, angulis tribus acutis spinosis et productis; labro triangu- lari, producto, antice anguste rotundato, pallide ciliato. A tibiis anterioribus gracilibus, rectis, angulo externo spinoso. Beaucoup plus petit et moins convexe que les autres espéces de ce genre; bord latéral des élytres nullement denté en scie en arriére du milieu, angles de la troncature en épines moins allongées; bordure jaune des élytres plus large que celle du pronotum, uniforme, se terminant 4 l’angle externe et non marquée d’un point bleu au quart antérieur. Chez le male les femurs antérieurs ont le bord interne finement serreté, mais complétement dépourvu de cils, comme chez les autres espèces, le tibia est rectiligne gréle, à sommet fortement excavé en dehors, ce qui contribue a rendre l’angle externe plus aigu et plus longuement épineux; le tarse est étroit, presque paralléle. La femelle m’est inconnue. Un seul male capturé par M. Loria a Dilo, en Juin-Juillet 1890. 4. Macrogyrus Oberthiiri Rég. — Belle série d’Ighibirei, Rigo et Kelesi. 5. Gyrinus sericeolimbatus Rég. — Un male et une femelle de Rigo. APPUNTI ANATOMICI SUL CUORE DELLA CEPHALOPTERA GIORNA pet Dorr. FELICE MAZZA (Tav. XII). In altri due scritti feci conoscere la struttura anatomica macro e microscopica dell’ occhio (1) e dell’ intestino (*) della Cefalottera del Giorna, adducendo le ragioni dalle quali era mosso a tali indagini. In questa Memoria mi occuperò specialmente della anatomia del cuore, non esistendo in merito a quest’ ultima nessun lavoro, se si eccettua una breve descrizione che del cono arterioso o bulbo cardiaco ci lasciò il sempre compianto Paolo Panceri. i Il cuore della Cefalottera è situato nella parte interna ed an- teriore del cinto toracico, al disotto del primo tratto intestinale in una camera pericardica, come di solito si osserva nell’ Ord. dei Plagiostomi. Nella sua forma generale esso non differisce gran fatto da quello degli altri squali batoidei, ma per la peculiare disposizione. delle valvole del cono arterioso, del seno preauri- colare o seno del Cuvier, non che per la disposizione delle ar- terie coronarie provenienti dalle così dette vene branchiali o anche epibranchiali, si allontana dalle forme state fin qui descritte. Ventricolo cardiaco. — Il ventricolo cardiaco è degno di nota perchè presenta una specie di setto nella sua parte interna ed (1) F. Mazza. Sull’ occhio della Cephaloptera Giorna (Cuv.). Annali del Museo Civico di Storia Naturale di Genova, Serie 2.2, Vol. IX (XXIX) 26 Maggio 1890, con due tavole. (£&) Id. Sul tubo gastro-enterico della Cephaloptera ecc. Annali del Museo Civico di Storia Naturale di Genova, Serie 2.3, Vol. X (XXX) 19-25 Febbraio 1891. Con una tavola. SUL CUORE DELLA CEPHALOPTERA 999 anteriore che in seguito descriverò. Il maggior diametro delle sue pareti è il trasversale (170 mill.), come di leggeri si può comprendere trattandosi d’ un pesce il cui corpo è molto breve, ma in compenso molto largo; il diametro antero-poster. è di millim. 78. La superficie superiore esterna è lievemente concava nel mezzo, ed è percorsa da numerosi vasi venosi diramati dalle vene coronarie non che da minor quantità di arteriole date dalla arteria omonima. La corrispondente superficie inferiore è più convessa. Al lembo anteriore destro delle pareti ventricolari esterne è situato il cono arterioso. Il lembo sinistro anteriore dista dall’ orecchietta 22 millim., e forma una superficie ante- riore alquanto allargata su cui si attacca I’ orecchietta. Il lato sinistro dista dal cono arterioso 68 millim., il destro 15 millim. Tanto il lato destro che il sinistro sono percorsi da grossi tronchi venosi e da alcuni piccoli e profondi rami arteriosi. Pareti interne del ventricolo. — Hanno ragguardevole spessore specialmente a livello del margine sinistro del cuore in corri- spondenza delle valvole auricolo-ventricolari (millim. 28), non così avviene dalla parte opposta corrispondente in vicinanza delle valvole cono-ventricolari (14 millim.) e vanno sempre più di- minuendo coll’ avvicinarsi al cono arterioso (venoso). In corri- spondenza del margine posteriore lo spessore delle pareti è di millim. 27. Come già feci osservare, è caratteristica delle pareti interne del ventricolo una specie di setto che ha la sua origine dal margine anteriore del ventricolo e divide le valvole auricolari dalle cono-ventricolari. Il prefato setto fa sporgenza per circa 23 millim. verso la superficie posteriore del ventricolo distando da essa 20 millim. non lascia quindi che poco spazio. Lo spessore del setto è di circa 19 millim. Due sono le pareti del setto, una laterale destra che dista dalla parete destra ed interna del ventricolo 17 millim. ed una corrispondente sinistra che dista dalla parete interna sinistra del ventricolo 21 millim. Direzione delle fibre del ventricolo. — Le fibre più esterne del ventricolo hanno direzione da destra verso sinistra dall’ alto al basso e posteriormente, poi ritornano di nuovo verso l'alto. 1000 F. MAZZA Sono disposte concentricamente, formano uno strato dello spessore di circa 4 millim. Vi hanno altre fibre, che in piani sovrapposti corrono dalle pareti superiori anteriori del ventricolo verso le pareti posteriori inferiori per ripiegarsi di nuovo in alto ed anteriormente verso le pareti inferiori del ventricolo. Questo strato ha una potenza di circa 17 millim. i Direzione delle fibre del setto. — Le fibre vanno dalla parete posteriore interna del ventricolo e da quelle laterali destre e sinistre del medesimo verso la parte media anteriore ove si in- crociano, di là esse si dirigono di nuovo in basso verso le pareti inferiori del ventricolo. Non tutte le fibre si incrociano, alcune di esse, le mediane, hanno decorso obliquo. L’interno del ventricolo ha tante incavature formate da co- lonne carnose, le quali circoscrivono numerosi spazii. Cono arterioso o bulbo dell’ arteria branchiale. — Occupa la parete anteriore laterale destra del ventricolo. La sua lunghezza è di 70 millim. Dista dalla parete laterale sinistra del ventricolo 53 millim., da quella destra 12 millim. Il diametro trasverso misurato esternamente è di 40 millim. Le sue pareti muscolari hanno 8 millim. di spessore. Nei punti però ove trovansi le co- lonne cartilaginee quest’ ultimo è di 15 millim. Presenta una superficie superiore ed una inferiore, due lati volti ’ uno a destra l’altro a sinistra; un estremo anteriore l’altro posteriore che è poi la porzione basale. La ‘superficie superiore presenta di notevole un solo, ma grande tronco proveniente, come dissi, dalle vene epibranchiali (4), e che costituisce il ramo coronario arterioso (Fig. 2 4). Sulla superficie inferiore e sulle due laterali scorrono parecchi rami arteriosi provenienti dalla arteria coronaria principale. L’ estre- mità anteriore del bulbo è attondata e si continua coll’ arteria branchiale. In vicinanza di questa arteria le pareti muscolari del cono vanno diminuendo di spessore per continuarsi poi col- l'arteria le cui pareti hanno 2 millim. di spessore. L’ estremità (1) Milne-Edwards. Lecons sur la physiologie et l’anatomie comparée, Vol. 3.0 SUL CUORE DELLA CEPHALOPTERA 1001 posteriore o basale lascia facilmente scorgere un ramo arterioso e un ramo venoso che la circondano. . Pareti interne del cono. — Come avviene nella massima parte dei Selaci, Ganoidi, Dipnoi anche le pareti interne del cono della Cefalottera sono rivestite di valvole. A proposito poi del numero dei verticilli valvolari sono pienamente d’ accordo con quello assegnato dal Panceri (1). _ Le valvole sono disposte in 5 verticilli sostenuti da specie di colonne cartilaginee. Queste ultime sono in numero di sei, tre grandi e tre piccole disposte longitudinalmente. Le piccole co- lonne sono molto ridotte e rassomigliano a rafi. Le colonne maggiori hanno una lunghezza di 70 millimetri, una larghezza di 17 millim. e sporgono verso il lume del cono per circa 5 millim. Le minori raggiungono quasi la medesima lunghezza delle grandi 66 millim., ma sporgono di gran lunga assai meno verso il lume del bulbo. La loro larghezza non raggiunge il !/, millim. Riguardo alla disposizione topografica delle grandi colonne, essa è la seguente: l’una è situata sulle pareti dorso-laterali del bulbo; un’ altra è collocata sulle pareti inferiori a destra del medesimo, una terza è posta sulle pareti laterali sinistre infe- riori. Fra |’ una e l’altra delle grandi colonne sono situate le piccole. Le grandi colonne aderiscono alle pareti interne del bulbo per una estensione di millim. 38 circa, ma verso la parte ante- riore sono libere, e hanno la forma di un ferro di lancia. Dai margini liberi delle parti laterali delle cartilagini lanceolate si dipartono delle membranelle sottili ma resistenti che vanno ad inserirsi a piccoli ingrossamenti situati sopra la linea di conti- nuazione delle piccole colonne. Le membranelle costituiscono le valvole cono-arteriose e hanno per funzione di impedire il rigur- gito del sangue dall’ arteria branchiale verso il bulbo. Queste valvole sono più robuste e resistenti di tutte le altre che si veggono sparse lungo il bulbo, inquantochè vengono rafforzate (1) Sopra alcuni organi della Cephaloptera Giorna. Memoria di P. Panceri e di Leone De Sanctis. Atti dell’Accademia Pontaniana, Vol. IX. 1002 F. MAZZA da una parte dalla cartilagine che ne forma il fondo e la parte media, dall’ altra dai tubercoli a cui esse si attaccano. Quando le dette valvole entrano in funzione le tre punte delle cartila- gini lanceolate si riuniscono colla loro parte apicale, verso il centro del lume dell’arteria e formano allora una specie di pi- ramide a tre faccie. A rendere più completa la chiusura con- corrono pure altre tre piccole membranelle valvolari interposte alle grandi. Le valvole suddescritte formano il primo verticillo. Procedendo ora dalla parte anteriore verso la posteriore, tro- vansi tre ingrossamenti che hanno quasi l’aspetto di valvole per la membrana da cui sono sormontati e per i tendinetti che si osservano sulle pareti laterali, ma la parte della membrana valvolare che dovrebbe essere libera, è unita alla colonna car- tilaginea. Appena al disotto si osservano altri verticilli di vere valvole, di cui l’ultimo, costituisce il verticillo delle valvole cono-ventricolari. Ciascun verticillo consta di sei valvole, tre grandi e tre piccole, che si alternano. Le valvole grandi, come già feci osservare, sono collocate sulle grandi colonne, sopra una specie di ingrossamento che rende più valida la parte basale. Le piccole sono situate su piccole colonne che hanno somiglianza con un rafe. I margini liberi delle valvole e le pareti interne sono munite di tendinetti che si inseriscono sugli ingrossamenti basali delle valvole rispettive soprastanti. Le valvole cono-ventri- colari hanno membrane più estese e meglio fornite di tendinetti che non quelle degli altri verticilli. Il numero dei verticilli val- volari del cono è di cinque come fu affermato dal Panceri (!), mentre invece il Ch. M. Edwards (?) in seguito ai dati inseriti nel catalogo della Collezione Hunteriana, alla Cefalottera assegna solamente tre verticilli valvolari come osservasi in molti altri Plagiostomi. Direzione delle fibre muscolari del bulbo. — Le fibre musco- lari sono assai sviluppate, e formano tanti piani separati da specie di commi muscolari. Tutte le fibre sono disposte circolar- (') Panceri P. Sopra alcuni organi della Cephaloptera Giorna. Atti dell’Accademia Pontaniana, Vol. IX. y () Milne-Edwards, loc. cit., pag. 324. SUL CUORE DELLA CEPHALOPTERA | 1003 mente ed obliquamente verso la parte anteriore. Lo spessore muscolare raggiunge 5 millim. Orecchietta. — Vuota di sangue essa ha una forma triango- lare. La base del triangolo è inserita sulla parete anteriore e dorsale del ventricolo cardiaco, a sinistra del cono, ed è diretta obliquamente da destra verso sinistra, dall’ alto verso il basso. Essa vi è attaccata non in tutta la sua estensione, ma lascia a destra una porzione libera della lunghezza di 70 millim. ed a sinistra altra di millim. 50. La parte basale aderente al ven- tricolo misura millim. 40. L’ orecchietta colla sua porzione api- cale ricopre in parte l’arteria branchiale alla sua origine pel tratto di circa 24 millim. Essa ha maggior capacità degli altri seni del cuore. Lo spessore delle sue pareti è di millim. 2 verso la parte anteriore, mentre in vicinanza delle valvole preauricolari è di millim. 5. In prossimità delle valvole auricolo-ventricolari lo spessore è di millim. 3 !/,. Le pareti dell’ orecchietta presentano le valvole preauricolari o semilunari simili a quelle accennate dal Pavesi nella Selache (1). Le fibre muscolari dell’orecchietta, sia quelle della parete superiore che quelle della parete inferiore formano colonnette in molteplici modi divise e suddivise, ma tutte disposte in modo da dare maggior validità all’ apparecchio valvolare; lasciano fra loro numerosi meati che pel loro aspetto, massimamente dopo che il preparato fu posto nell’ alcool, ricordano molto un calcare concrezionato. Valvole preauricolari o semilunari. — Queste valvole sono si- tuate fra il seno del Cuvier e la parete superiore dell’orecchietta. L’ una è a destra l’altra a sinistra dei lati della parete superiore dell’orecchietta. Il maggior asse del lume valvolare è antero-poste- riore ed ha la lunghezza di 54 millim. La maggiore larghezza delle valvole è di 14 millim., la lunghezza di 50 millim.; esse vanno sempre più restringendosi alle loro estremità sia alla estremità a (1) P. Pavesi. Contribuz. alla Storia Naturale del genere Selache. Annali del Museo Civico di Storia Naturale di Genova, Vol. VI, pag. 62, 1874. 1004 , F. MAZZA anteriore che alla posteriore fino a 3 millim. Ivi le valvole si uniscono in due colonne muscolari (Fig. 5 vs), una anteriore, l’altra posteriore. Quelle pareti delle valvole che sono rivolte verso il seno del Cuvier sono liscie e poco muscolari; quelle invece volte verso le pareti interne dell’ orecchietta sono più scabre e solcate da fasci muscolari tutti diretti in senso longitudinale. La estremità anteriore della valvola semilunare, situata verso l’interno dell’orecchietta, è munita di una colonnetta carnosa lunga millim. 10. Quest’ ultima è formata dalla convergenza dei fasci muscolari longitudinali della valvola, verso I’ estremità supero-anteriore della medesima, ed è rafforzata da altre co- lonne carnose che si vedono sulla superficie interna dell’ orec- chietta. Anche I estremità valvolare posteriore è munita di una co- lonna carnosa larga 6 millim., lunga 30 millim. e fa sporgenza verso la cavità auricolare per circa 31/, millim. Anche questa colonna acquista maggiore forza, in grazia di un’altra colonna proveniente dall’ angolo destro della superficie interna dell’ orec- chietta. Le fibre muscolari delle colonne si estendono in tanti rami radiali verso le pareti interne dell’ orecchietta. Ufficio delle colonnette descritte è di tendere colla loro con- trazione le valvole semilunari ed impedire in tal modo il rigur- gito del sangue verso il seno del Cuvier. Valvole auricolo-ventricolari. — Sono situate a sinistra delle valvole preauricolari o semilunari in corrispondenza della co- lonna muscolare posteriore della valvola suddescritta, e sulla parete anteriore sinistra del ventricolo, a sinistra pure di quella specie di setto interventricolare. Il foro auricolo-ventricolare non è perfettamente tondo(Fig.5vv') il diam. supero-infer. è di millim. 15, il trasverso di 20. Le valvole che impediscono il rigurgito del sangue verso il ventri- colo sono quattro, delle quali due più grandi e due più piccole. Le maggiori sono collocate (considerato il cuore in posto) una sul segmento superiore del foro auricolo-ventricolare, |’ altra sul segmento inferiore; delle due piccole l’una è sul segmento destro, l’ altra sul sinistro del medesimo foro. SUL CUORE DELLA CEPHALOPTERA 1005 Queste valvole, come quelle che si osservano nell’ arteria aorta e nell’ arteria polmonare dei mammiferi hanno forma di un nido di rondine. La parte concava è rivolta verso il ventricolo. Le pareti libere delle valvole sono tese, come osservasi in moltissimi altri animali, da tendinetti che si distendono in senso radiale sulle pareti valvolari e che riunite in colonne carnose si fissano sulle pareti del ventricolo. A proposito di queste valvole giova far notare quanto in proposito scrive il Pavesi (1) « l’ Home non ne figura che una sola, caso che sarebbe stato ammesso come generale negli squali dal Cuvier (?) ripetuto dal Milne-Edwards (8), mentre poi invece sono due nei plagiostomi in genere, e precisamente due furono descritte dal Blainville anche nella Sedache maxima. Senonchè, oltre queste valvole maggiori, io osservo nel cuore della S. rostrata due altre valvole accessorie. Nessuno fa parola di esse e credo che un fatto simile non siasi mai verificato finora che nell’ Orthagoriscus (4) ». Or bene, nel caso della Cefalottera del Giorna abbiamo precisamente quattro valvole delle quali, le due laterali, sono precisamente omologhe alle valvole accessorie del Pavesi. Anzi, aggiungerò che avendo avuto a mia disposi- zione, mercè la cortesia del Prof. C. Parona, il cuore di un voluminoso Odontaspis ferox (Risso), trovai che l’ostio auricolo- ventricolare è provvisto di quattro valvole come appunto avviene nella Cefalottera. Direzione delle fibre muscolari dell’orifizio auricolo-ventricolare. Alcune sono disposte in piani circolari sovrapposti e molto appa- riscenti, altre invece ricoprono queste ultime e sono disposte in senso radiale. Queste ultime formano colle circolari quasi un angolo retto (Fig. 5). Le fibre radiali hanno un aspetto ten- dineo più delle circolari. Con uno dei loro capi convergono verso il punto d’ attacco della parte convessa delle valvole, dall’ altro capo invece sono ramificate e si confondono colle fibre della parte media dell’ orecchietta e de’ suoi angoli. (4) Pavesi, loc. cit., p. 65. () Cuvier. Anat. comp., VI, p. 341 (ediz. Bruxelles, III, p. 109). (5) Milne-Edwards. Lecons III, p. 319, nota 1. (4) Wellenberg. Observ. anat. de Orthagorisco mola, fig. 4 (citat. in Edwards Lecons). 1006 F. MAZZA Arterie coronarie. — Riguardo alla distribuzione delle arterie sul cuore, farò notare come le coronarie vengano fornite, nel cuore della Cefalottera, da un unico ma grande tronco arterioso avente un calibro di circa 8 millim. Il tronco in discorso occupa la superficie dorsale del cono arterioso e vi aderisce in tutta la sua lunghezza. Dal medesimo si dipartono parecchi tronchi mi- nori, più numerosi a sinistra che a destra. Essi si distribuiscono in tutti i punti del cono arterioso, del ventricolo e dell’ orec- chietta. Nella parte inferiore del cono ed a destra di questo, si diparte dalla accennata arteria, un ramo più cospicuo degli altri, che discende verso la base del bulbo, circonda quest’ ultimo dando ramuscoli arteriosi in tutte le direzioni. È accompagnato dalla vena coronaria (Fig. 1 ef) che è collocata immediatamente al disotto. Altri due rami si staccano dal tronco principale (Fig. 1). Rivolgendosi |’ uno verso l’altro si anastomizzano per costituire un tronco più grande, il quale giunto sulle pareti laterali destre, si rivolge verso |’ estremità anteriore del cono e manda ramu- scoli su tutta questa superficie. Quell’ arteria coronaria, che come si è visto circonda il bulbo alla sua base, giunta nella porzione inferiore di quest’ ultimo dà due rami, l’uno d’ essi va nella parte mediana della super- ficie inferiore del ventricolo distribuendo a questa superficie parecchi rami; l’altro si ripiega verso la parete laterale sinistra del cono, e dà alla parte più culminante dell’ arco da esso co- stituito un tronco abbastanza cospicuo il quale va a nutrire la parete inferiore sinistra del cono. Le arterie coronarie che si partono dalla parete sinistra del tronco coronario maggiore si approfondano nelle pareti del cono. L’ orecchietta e il seno del Cuvier sono nutriti appunto da due rami che provengono dalla parte sinistra dell’ arteria coronaria maggiore. Vene coronarie. — Le vene coronarie hanno il loro sbocco in parte alla base del cono arterioso in quella grossa vena, di cui si è già fatto menzione, parlando dell’ arteria coronaria della base del bulbo (Fig. 1 e fig. 2 ef). SUL CUORE DELLA CEPHALOPTERA 1007 Tutte le vene coronarie mettono foce con tre sbocchi al seno del Cuvier. Il più grande di questi ultimi è collocato, a destra della valvola semilunare destra. Gli altri due sono situati nella parte postero-inferiore della valvola semilunare sinistra. Gli orifizii degli sbocchi non sono provvisti di quella specie di valvola che il Pavesi (1) notò nel cuore della Selache rostrata (non valvola di Tebesio secondo Pavesi). Vene della superficie superiore del ventricolo. — Una serie delle numerose ramificazioni venose della superficie superiore del ven- tricolo vengono a metter capo ad una grossa vena che scorre sul lato destro del ventricolo e che sbocca a sua volta nella vena che circonda il bulbo. Nel mezzo della superficie ventri colare in discorso, trovasi un’altra vena abbastanza grossa, la quale dopo aver raccolto parecchie piccole vene della parte media del ventricolo, immette direttamente nel seno del Cuvier con due piccoli sbocchi. Le vene del lato sinistro si comportano quasi come quelle di destra, vale a dire si riuniscono in una sola vena situata sul lato sinistro (Fig. 1 e 2 gg) e vengono a sboccare nella coronaria situata alla base dell’ orecchietta, nella parte supero- laterale sinistra. Vene della superficie inferiore del ventricolo. — Le vene di destra confluiscono in parte nel tronco laterale destro, in parte nel tronco venoso che circonda la base dell’ orecchietta in quella porzione di quest’ ultima che è rivolta verso la superficie infe- riore dell’ animale. Nella porzione mediana laterale destra della predetta superficie osservansi altre grosse vene che sboccano pure nella vena sopramenzionata. Procedendo verso la parte sinistra trovasi una vena abbastanza voluminosa satellite del- l’arteria situata su questa superficie. Finalmente nella regione laterale sinistra si raccolgono altri rami venosi più cospicui della superficie ventricolare superiore e che sboccano in vene più grandi circondanti la base dell’ orec- chietta in quella parte di quest’ ultima che è collocata più a sinistra del cono. (1) Pavesi, loc. cit., p. 62. 1008 F. MAZZA Tutte le vene del cuore, ma specialmente i rami venosi del ventricolo hanno spiccatamente il carattere lacunare. Considerazioni. Se si confronta la struttura del cuore della Cefalottera con quella degli altri Plagiostomi in generale, e specialmente con quella delle Squatinorajae, troviamo uniformità nei tratti com- plessivi mentre le differenze sono dovute più ad adattamento alla forma generale del corpo che ad altro. Intanto si è visto che nella Cefalottera il maggior diametro del cuore è il trasver- sale, che la superficie superiore del ventricolo è leggermente concava nella sua porzione media, che le arterie coronarie ven- gono fornite da un grande tronco collocato sulle pareti superiori del cono arterioso, mentre per es. nella Selache rostrata e nel- l’Odontaspis ferox (Risso) vengono fornite da più tronchi prin- cipali. — Per questo carattere che si osserva nella disposizione delle arterie coronarie del cuore della Cefalottera, si potrebbe concludere che nel cuore di quest’ ultima evvi maggior tendenza all’ accentramento dei diversi rami principali delle arterie coro- narie. Inoltre si è ancora visto come quella specie di setto esi- stente nella parte mediana dell’ unica cavità ventricolare sia più pronunciato che in altri Plagiostomi per es. Selache rostrata, Odontaspis ferox, e di quello di parecchi Rajini che ebbi occa- sione di sezionare quali per es. Raja miraletus Linn., Dasybatis clavata Linn., di alcuni Trigonini per es. 7'rygon pastinaca Linn., Trygon brucco Bp., Trygon violacea Bp., di alcuni Myliobatini, Myliobatis aquila Bp., M. bovina ecc. I caratteri comuni che il cuore della Cefalottera ha coi pla- giostomi da me citati riguardano la forma, il numero delle val- vole semilunari o preauricolari, e la presenza di quelle valvole che il Pavesi ha chiamate accessorie, collocate all’ ingresso del- l’ostio auricolo ventricolare. Nelle valvole del verticillo valvolare situato fra l’ arteria branchiale ed il. bulbo feci osservare, nella cartilagine che costituisce il sostegno principale, la forma lan- ceolata; or bene anche nelle valvole omologhe che riscontransi SUL CUORE DELLA CEPHALOPTERA 1009 nel cuore dell’ Odontaspis ferox, osservai una cartilagine pressochè della medesima forma. Quindi si può concludere che il cuore della Cefalottera non devia molto dalle forme già note dei Pla- giostomi. Fig. Fig. Fig. Fig. NB. SPIEGAZIONE DELLA TAVOLA XII 1. — Cuore della Cephaloptera Giorna visto dal lato dorsale: a arteria branchiale b cono arterioso o bulbo c orecchietta d ventricolo e arteria coronaria (tronco maggiore) f vene coronarie g vene coronarie ventricolari. 2. -- Lo stesso visto dal lato ventrale: a, b, c, d (ved. spiegazione precedente) h rami arteriosi derivanti dalla coronaria principale î vene coronarie secondarie. . 3. — Spaccato del cono arterioso: a valvole del verticillo anteriore provviste di carti- lagine a ferro di lancia bbbbb valvole degli altri verticilli. ASS Taglio perpendicolare del ventricolo: p pareti muscolari s setto. 5. — Orecchietta spaccata: v valvole maggiori v' valvole accessorie vs valvole semilunari. Le figure 1, 2, 3, 4, a '/, del vero. La 5.7 a grandezza naturale. Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (27 Settembre 1892) 64 VIAGGIO DI LAMBERTO LORIA NELLA PAPUASIA ORIENTALE Vi Descriptions de deux nouvelles espéces du senre ZiezezoZa, par ERNEST OLIVIER Luciola cribellata, Eryn. OLIv. Nouvelle Guinée mérid. orient.: Ighibirei (Loria). Elongata, parallela, pubescens, nigra; prothorace et scutello au- rantiacis, coxîs testaceis; antennis gracilibus, ciliatis; prothorace subquadrato, lateribus leviter arcuatis, in medio antico anguloso, basi marginato et bisinuato, angulis fere rectis, disco longitudina- liter late canaliculato et utrinque impressionato, crebre punctato, scutello triangulari, apice truncato; elytris punctatis, rugosis, linea longitudinali obsoleta munitis; duobus ultimis ventris segmentis cereis, ultimo trilobato, ciliato, 9 latior, capite minus profunde sulcato, antepenultimo ventris segmento cereo, penultimo rufo late emarginato, ultimo rufo, triangulari, apice truncato. Long. 7-8 mill.; lat. 3 mall. Tout noir, sauf le prothorax et l’écusson d’un roux orangé, les hanches testacées, et les derniers segments de l’abdomen d’un blanc de cire chez le 77, blanc et roux chez la 9; pubes- cent, antennes gréles et longues garnies de cils noirs; prothorax densément et profondément ponctué, creusé en outre d’un large sillon longitudinal médian et de chaque coté, près du bord latéral, d’une profonde fossette circulaire, transversal, a cotés lésérement arrondis, bord antérieur anguleux dans son milieu, NOUVELLES ESPECES DE LUCIOLA 1011 le basilaire rebordé, bisinué; angles presque droits; élytres un peu plus larges que le prothorax, rugueuses, densément ponctuées, chargées chacune dans leur milieu des vestiges d'une ligne saillante. Le dernier segment ventral, chez le 7, est profondément divisé en trois lobes d’égale longueur. Var. Chez quelques individus, la còte externe des élytres est finement testacée a partir de l’épaule, sur une longueur variable, mais qui ne dépasse pas le milieu. Luciola pupilla, Ern. OLIv. Nouvelle Guinée mérid. orient.: Ighibirei (Loria). Precedenti simillima; statura multo minore, pube densiore et tribus ultimis ventris segmentis in S° cereis et acute tridentatis, differt. Long. 5-6 mill.; lat. 2 mill. Ressemble beaucoup a L. cribellata, Ern. Oliv.: méme colo- ration, méme forme du prothorax; mais les impressions latérales de ce dernier sont moins profondes et pas aussi régulièrement circulaires; la pubescence sur tout le corps est plus dense, la taille est beaucoup moindre, et enfin, chez le 7, les trois der- niers segments de l’abdomen sont d’un blanc de cire, le dernier divisé en trois dents ou mucrons gréles, triangulaires aigus, à peu prés d’égale longueur. Les Ramillons près Moulins (Allier) 27 juillet 1892. Ueber Jadeit. mit niedrigem specifischen Gewichte von Bamo in Barma vol A. B. MEYER Dresden. In diesen « Annalen » (1887-88, V, 509) beschrieb Hr. Issel ein Steinbeil von den Kakhjen-Hùgeln aus einem pyroxenischen Gestein, das Hr. Fea mitgebracht hatte. Zugleich erwahnte er (p. 511) zwei kleine Proben eines grùnen Jadeites von Bamo mit dem specifischen Gewichte 3,10, von denen Hr. Marquis Doria die Gite hatte, mir cin Stiickchen zu senden. Es sind zwar solche. Jadeite mit niedrigem specifischen Gewichte von Barma bereits chemisch und mikroskopisch mehrfach untersucht worden (siehe z. B. Damour: C. R. Ac. sc. 1881, vol. 92, 1313 und Arzruni: Z. f. Ethn. 1883, 186), allein es schien mir von Interesse, speciell nach dem Grunde des nicht normalen specifischen Gewichtes zu forschen. Hr. Arzruni hatte nun die grosse Gefàlligkeit einen Dinnschliff daraufhin zu untersuchen und bemerkte dartiber das Folgende : « Structurell den bisher untersuchten durchaus ahnlich, voll- krystallinisch, frei von Einschlùssen, die auf bestimmte Substanzen gedeutet werden kénnten. Hier und da Triibungen in den cen- tralen Parthieen und an den Spaltenrissen. Hervorzuheben ist noch eine partielle hell grasgrine Farbung, verbunden mit deutlichem Pleochroismus, namentlich aber eine locale Umwand- lung in eine fasrige Substanz (Uralitisirung) und die damit im Zusammenhang stehende nicht mehr einheitliche, sondern undu- UEBER JADEIT 1013 lòse Ausloschbarkeit innerhalb einzelner Korner. Vielleicht ist damit das in diesem Stuck beobachtete mdedrigere specifische Gewicht, als es die frischen Jadeite zeigen, zu erkliren, indem bekanntlich die Pyroxene durchschnittlich ein hoheres specifisches Gewicht, als die ihnen entsprechenden Amphibole besitzen ». Es ware vielleicht von Interesse, auch das oben erwihnte Beil mikroskopisch zu untersuchen, denn die Jadeite und Jadeitàhn- lichen Mineralien dieser Gegenden sind noch nicht genigend bekannt, speciell aber sind die Steinbeile noch weiter ins Auge zu fassen. Erst einmal konnte Hr. Arzruni (I. c.) ein Beil von Junnan mikroskopisch untersuchen (s. auch meine Abhandlung: « Jadeit-und Nephrit-Objecte 1883, p. 48 und 68), welches ein merkwurdiges Gemenge eines Jadeitiihnlichen Pyroxens mit anderen Varietiten dieser Mineralgruppe und deutliche Umwand- lung in ein Serpentinahnliches Gestein darbot. Ein Jadeitbeit von dort ist noch nicht bekannt geworden, wohl aber ein Nephritbeil, das ich 1883 beschrieb (Abh. Ges. « Isis » Dresden p. 76); drei « Nephritbeilchen » des British Museum aus dieser Gegend (s. Schoetensack: Z. f. Ethn. 1887, 130) missten noch néher analysirt werden, ehe ùber ihre Nephrit-oder Jadeit-Natur zu entscheiden wire. Rohnephrit aber ist noch unbekannt von dort, wenn auch gewiss vorhanden. Die Barmanischen « Jade » - Districte wurden neuerdings zwar genauer abgehandelt, allein nicht von einem Fachmann und ohne Untersuchung von Stticken, es ist auch Nephrit und Jadeit als « jade » zusammengeworfen worden ;- ausserdem ist die Schrift selbst nicht oder nur sehr schwer zugiinglich, es gelang mir bis jetzt nicht sie zu bekommen. Die Schilderung findet sich p. 32-65 des Blue-book: « Revenue and Agriculture Department. Proceedings of the Chief Commis- sioner, Burma, for the Month of August 1888. Rangoon. Printed by the Superintendent, Government Printing, Burma 1888 ». Verschiedene Zeitschriften brachten kurze Referate (« Academy » 1889, 17, Aug., Scott. Geogr. Mag. 1889, V, 553, Z. f. Ethn., 1889 Verh. 599, Izwestija Geogr. Ges. Petersburg 1889 XXV 464, J. Anthr. Inst., 1891, 336), allein sie schòpften alle aus emer Quelle (« Academy ») und sind jedenfalls ungenau. Die 1014 A. B. MEYER Fundstatten selbst hat, wie es scheint, ein wissenschaftlicher Reisender noch nicht besucht (Siehe auch meinen Aufsatz : « Neue Beitr. zur Kenntniss des Nephrit und Jadeit » in « Abh. u. Ber. des K. Zool. u. Anthr. Ethn. Mus. Dresden » 1890-91 Nepal: VIAGGIO DI LAMBERTO LORIA NELLA PAPUASIA ORIENTALE VI. HISPIDAE pi R. GESTRO ed Le specie di Mispidae della Nuova Guinea, secondo il catalogo pubblicato da G. Masters nel 1888 (1), ammontano a undici, e due se ne aggiunsero nel 1890 (2). Il Dott. Lamberto Loria durante il suo primo viaggio alla Nuova Guinea ha radunato collezioni zoologiche di grande pregio (8), e fra gli insetti, cui l’egregio viaggiatore si è dedicato con molta cura, figurano anche cinque Hispidae, delle quali tre sono nuove per la scienza. (1) Catalogue of the Known Coleoptera of New Guinea, including the Islands of New Ireland, New Britain, Duke of York, Aru, Mysol, Waigiou, Salwatty, Key, and Jobie. By George Masters (The Proceedings of the Linnean Society of New South Wales. Second Series, Vol. III, 1888, pp. 271 e 925). (2) Viaggio di Leonardo Fea in Birmania e regioni vicine. XXIX. — Enumerazione delle Hispidae di R. Gestro. Appendice. (Annali del Museo Civico di Storia Naturale di Genova, Serie 2.2, X, 1890, p. 265, fig.). (8) Su queste raccolte zoologiche furono pubblicate le seguenti Memorie: Viaggio di Lamberto Loria nella Papuasia orientale. I. — Collezioni ornitologiche descritte da Tommaso Salvadori. Nota prima. Uccelli di Pulo Penang, di Timor Cupang, di Pulo Semau e di Port Darwin. (Annali del Museo Civico di Storia Natu- rale di Genova, Serie 2.2, IX, p. 476). Viaggio c. s. II. Collezioni ornitologiche . . . . Nota seconda. Uccelli della Nuova Guinea meridionale-orientale. (Ann. cit., p. 554). Viaggio «. s. III. Collezioni ornitologiche .... Nota terza. Uccelli della Nuova Guinea meridionale-orientale e delle isole d’ Entrecasteaux. (Ann. cit., Serie 2.2, X p. 797). Viaggio c. s. IV. — Haliplidae, Dytiscidae, et Gyrinidae par le Doct. M. Régim- bart (Ann. cit., p. 978). Viaggio c. s. V. — Descriptions de deux nouvelles espèces du genre Luciola, par Ernest Olivier (Ann. cit., p. 1010). 1016 R. GESTRO Una di queste spetta al genere Luryspa rappresentato finora soltanto da forme del continente australiano. Alla descrizione delle belle specie scoperte dal Dott. Loria aggiungerò un elenco di tutte le /ispidae papuane conosciute fino al giorno d’ oggi. Dal Museo Civico, 22 Agosto 1892. Kuryspa Loriae, n. sp. ia Valde elongata, nigra, supra, capite excepto, pallide testacea , antennis migris, thorace latitudine fere duplo longiori, crebre punctato-rugoso; elytris apice obsolete ferrugineis, utrinque 4-costatis, interstitiis serie duplici punctorum praeditis; subtus punctulata, abdominis segmentis transversim rugulosis. Long. 9}/, millim. Questa specie è facilmente riconoscibile specialmente pel suo torace molto lungo. Il suo capo è nero, coperto, come le antenne e come i piedi, di peli bianchi corti subsquamiformi. Il torace è lungo quasi il doppio della sua larghezza misurata in avanti, cioè nel punto dove è minore; per buon tratto è quasi cilindrico, ma al terzo posteriore si allarga in corrispondenza degli angoli che si fanno sporgenti in addietro ed acuti. I suoi lati sono leggermente bisinuati, il margine anteriore è piuttosto convesso ed il posteriore fortemente bisinuato. E di un colore testaceo pallido, un poco più intenso di quello degli elitri e la sua su- perficie superiore è densamente puntato-rugosa. Lo scudetto è lineare, nero. Gli elitri, lunghi, stretti e terminanti a punta, sono deiscenti all’ apice, ove presentano dal lato della sutura una piccola spina. Ciascuno ha quattro coste, delle quali le due interne sono più marcate specialmente in addietro: la prima e la quarta in vicinanza dell’apice si fondono insieme per formarne una sola. Negli intervalli fra le coste si osservano punti grossi e rotondi disposti regolarmente in doppia serie. L’ apice è tinto HISPIDAE DELLA PAPUASIA 1017 leggermente di ferrugineo e la sua piccola spina terminale è nera. Il corpo inferiormente è nero e i segmenti dell’ addome presentano leggere rugosità trasversali. Il Dottor Loria ha raccolto di questa £uryspa due esemplari a Hula (') nel Gennaio 1891. Differisce dalle altre specie possedute dal Museo Civico di Genova, cioè dalle £. vittata Baly, normalis Baly, albipennis Germ., nigripes Blackb., Howitti Baly, e, a giudicarne dalla descrizione, è anche diversa dalla major Blackb. Oxycephala speciosa, Borsp. Voy, Astrol. Col., p. 535. — Gestro, Ann. Mus. Giv. Genova, Serie 2.2. II, 1885, palloze Alcuni esemplari furono raccolti dal Dott. Loria a Kelesi e a Hula nel Gennaio 1891. Oxycephala longipennis, n. sp. Valde elongata et depressa, fulvo-testacea, mitida, capite nigro, antennis nigro-piceis, thoracis apice medio nigro maculato, elytris, basi excepta, nigro-cyaneis; subtus laevis, abdomine obscuriore, segmento ultimo macula fusca lata notato. Capite ante oculos valde porrecto, processu frontali longo et angusto, longitudinaliter sulcato, thoracis angulis anticis explanatis, antrorsum porrectis; elytris or- dinibus longitudinalibus punctorum praeditis. Long. 9}/, millim. Per la sua forma e per la lunghezza esagerata degli elitri, questa specie si avvicina molto alla /ongissima Gestro (*) delle Isole Aru. Il capo è nero, coll’ apice dell’ apofisi frontale piceo; è qua- drangolare, depresso, molto sporgente al dinnanzi degli occhi, col processo frontale robusto e ottuso all’ apice; la superficie è scolpita di punti grossi e irregolari; lungo i lati vi è un solco e un altro mediano si spinge fino all’ apice del processo frontale. Le antenne sono nero-picee e in lunghezza oltrepassano di poco () Hula trovasi a SE di Port Moresby, sulla costa, presso Hood Point. ‘®) Annali del Museo Givico di Storia Naturale di Genova, 2.2 Serie, II, 1885, p. 162, con figura. i 1018 R. GESTRO la base del torace. Questo è più lungo che largo, molto spor- gente nel mezzo in avanti, cogli angoli anteriori dilatati e spor- genti a guisa di lobi, coi lati nel resto quasi paralleli e legger- mente crenulati. Il suo colore è un fulvo-testaceo, ma nel mezzo del margine anteriore vi è una macchia nera. La sua scultura si compone di punti piuttosto grossi, irregolari, non molto fitti; ma questi punti non sono sparsi su tutta la superficie e si può dire che occupano tre aree: una anteriore che lascia a nudo la macchia nera e la parte più esterna degli angoli sporgenti e due laterali che convergono al mezzo della base. Gli elitri sono poco più larghi del torace e lunghi più di quattro volte; alla metà circa si allargano un poco, poi si ristringono di nuovo terminando arrotondati all’ apice; sono depressi e percorsi da serie longitudinali regolari di punti; gli intervalli fra queste serie sono piani, tolto quelli presso il margine laterale e presso l'apice. Il colore degli elitri è come quello del torace, ma sol- tanto nel loro quarto basale; il resto è di un nero leggermente violaceo. Il corpo inferiormente è liscio, fulvo-testaceo, coll’addome un poco più scuro e una macchia bruna: sull’ ultimo segmento. I piedi sono corti e robusti. Questa specie si distingue facilmente dalla /ongisséma non solo per la diversa colorazione, ma anche per la statura alquanto maggiore, per gli angoli anteriori del torace più sporgenti, per i punti degli elitri più piccoli e per gli intervalli fra le serie di punti più larghi. L’ unico esemplare, sul quale è fondata la descrizione, fu rac- colto a Kamali, nel Febbraio 1891. Monochirus multispinosus, Germ. Linn. Ent. III, 1848, p. 346. — Gestro, Ann. Mus. Civ. Genova (2), II, 1885, p. 173. Il Dott. Loria ha raccolto varii esemplari di questa specie a Rigo nel Dicembre 1890, a Hula nel Gennaio e a Kapakapa (1) nel Giugno 1891. (1) Kapakapa è a SE di Port Moresby sulla costa e Rigo è presso Kapakapa più dentro terra. HISPIDAE DELLA PAPUASIA 1019 Il Museo Civico di Genova possedeva di già esemplari della Nuova Guinea meridionale (Isola Yule) e di Somerset (Capo York) raccolti dal Sig. L. M. D'Albertis. Hispa rubus, n. sp. Breviter oblonga flavo-testacea nitida, antennis nigris, articulo primo et interdum tertio piceis, thorace transverso margine antico utrinque bispinoso, spinis bast connexis verticalibus, lateribus utrin- que quadrispinosis, spinis basi connexis, postica brevissima, spinis omnibus thoracicis brevibus haud appendiculatis, disco glabro, sulcis iransversis profundis lalis et approximatis, inter sulcos elevato; scutello flavo-testaceo; elytris latis flavo-rufescentibus, dimidio apt- cali nigro; spinis discoidalibus brevibus basi crassis, marginalibus longioribus, apicalibus brevissimis. Subtus cum pedibus flavo-testacea. Long. 5!/, millim. Questa specie appartiene alla divisione II, B', D' di Chapuis (’) caratterizzata dal margine anteriore del torace armato di spine, col disco glabro e le spine semplici (non appendiculate). E di forma piuttosto accorciata e larga e di un colore giallo- testaceo. Le antenne sono nere; però generalmente il primo articolo è piceo e in qualche esemplare lo è anche il terzo. Il torace è trasverso; il suo margine anteriore è armato di due paia di spine unite insieme alla base, erette e quasi di uguale lunghezza, il margine laterale porta invece quattro spine con- giunte insieme alla base, situate tutte nello stesso piano e di differente lunghezza, essendo le due anteriori più lunghe, la terza più breve e la quarta brevissima. Tutte queste spine sono corte robuste e il loro estremo apice è nero. Il disco del torace é glabro, i suoi due solchi trasversali sono larghi, profondi, pun- teggiati e molto avvicinati e lo spazio fra l’ uno e l’altro è stretto, rilevato e liscio. Lo scudetto è largo, triangolare ad apice arrotondato. Gli elitri sono larghi, subrettangolari, convessi, (1) Espéces inédites de la Tribu des Hispides. Deuxieme partie (Annales de la So- cieté Entomologique de Belgique, Vol. XX, 1877, p. 57). 1020 R. GESTRO alla base sono di un colore un po’ diverso da quello del capo e del torace, cioè d’un giallo tendente al rossastro e per un poco più della metà apicale sono neri; la separazione fra le due tinte si fa per una linea curva a convessità anteriore. La su- perficie è scolpita di punti grossi, subquadrati, disposti in serie longitudinali avvicinate fra di loro; le spine del disco sono corte e impiantate su larga base; quelle del margine laterale sono più lunghe e quelle dell’ apice brevissime. Nella porzione basale gialla dell’ elitro, le spine hanno |’ apice nero. La superficie in- feriore del corpo ed i piedi hanno un colore giallo-testaceo. L’ Hispa rubus fu raccolta a Ighibirei (') nei mesi di Luglio e Agosto e a Kelesi in Novembre e Dicembre 1890. ELENCO DELLE HISPIDAE DELLA PAPUASIA 1. Euryspa Loriae, Gestro, Ann. Mus. Civ. Genova, Serie 2.*, X, 1892, p. 1016. . N. Guinea SE. 2. Hispodonta Chapuisit, Gestro, 1. c., Serie 2.8, II, 18855 p16, 0, N Guinea N40) 3. Oxycephala speciosa, Boisd. Voy. Astrol. Col., p.535 N. Guinea N O., Sal- vatti, Vaigheu, N. Guinea S E., Is. Aru. 4. Oxycephala tripartita, Fairm. Ann. Soc. Ent. Belg., XXVII, 1883, p. 54 . . Is.delDucad'York. 5. Oxycephala metallica, Gestro, |. c., p. 159. . . Fly River. 6. Oxycephala latirostris, Gestro, l. c., p. 160. . . » 7. Oxycephala Albertisii, Gestro, l. c., p. 161. . . » 8. Oxycephala longissima, Gestro, |. c., p. 162 (fig.) Is. Aru. 9. Oxycephala longipennis, Gestro, |. c., Serie 2.8, X, 1892, Poi010 RN Guinea joule 10. Gonophora crassipes, Baly, Ann. Mag. Nat. Hist. 5 Serg, a, 1808, peta). Moya (1) Ighibirei è lungo il Kemp-Welch, fiume che ha la sua foce nella Hood Bay. (2) Insieme alla G. crassipes, Baly descrive anche due altre specie (G. tibialis e G. lineata) coll’indicazione : « Hab. Sulu Islands, New Guinea ». Lo stesso errore geografico è ripetuto nel Supplemento al Catalogo di Gemminger e Harold (Hispidae e Cassididae) pubblicato nelle Mémoires de la Société Royale des Sciences de Liége, 2.a Serie, t. XI. a 12. 13. 14. 15. 16. HISPIDAE DELLA PAPUASIA Aspidispa AWbertisti, Gestro, 1. c., Serie 2.*, X, 1890, p. 265 (fig.) Aspidispa nigritarsis, Gestro, 1. ¢ , p. 266 Monochirus multispinosus, Germ., Linn. Ent. III, 1848, p. 246. — Gestro l. e., Serie 2.°, II, 1885, p. 173 Hispa Fabric, Guér. Voy. Coquil. Zool. 1830, II, p. 140. — Gestro, L c., p. 174 . Hispa rubus, Gestro, 1. c., Serie 2.2, X, 1892, p.1019 Hispa cineta, Gestro, l. c., Serie 2.°, II, 1885, p. 177 1021 Fly River. » N. Guinea 8 E.; Capo York. N. Guinea NO. N. Guinea SE. N. Guinea NO. APPENDICE AI MATERIALI PER LO STUDIO DEL GENERE ICHTHYURUS pt R. GESTRO Al principio dell’ anno corrente il Sig. Giulio Bourgeois, il noto e valente monografo dei Lycidi, mi ha mandato in comu- nicazione gli Ichthyurus della sua collezione affinché li determi- nassi e avendolo informato che il suo invio conteneva specie nuove ed interessanti, egli, con atto di squisita generosità e con saggio criterio scientifico, volle che tutti i suoi Ichthyurus, compresi gli esemplari unici, servissero ad aumentare il mate- riale del Museo Civico di Genova che è il più ricco per quanto concerne questo genere. Più tardi mi furono trasmesse per lo studio altre specie dai Signori R. Oberthùr, J. R. H. Neervoort van de Poll e C. Ritsema del Museo di Leida; per cui mi son trovato ad avere per le mani una serie di forme interessanti e per la maggior parte nuove e mi sono deciso ad illustrarle in queste pagine. A questi miei gentili. corrispondenti, che mi hanno fornito importanti elementi di studio, devo manifestare pubblicamente la mia sincera gratitudine. L’ esame del nuovo materiale dimostra sempre di più la va- riabilità dei caratteri sessuali secondarii in questi insetti (). Infatti ho osservato che un certo numero di specie ha i femori dei piedi intermedii quasi uguali a quelli delle altre paia, o semplicemente un poco più ingrossati, ma senza escavazioni od appendici; ho trovato inoltre una seconda specie che, come il (!) R. Gestro. Materiali per lo studio del genere Ichthyurus (Viaggio di Leonardo Fea in Birmania e regioni vicine. XXXIV) in questi Annali, Serie 2.8, Vol. X, 1891, pag. 557. ICHTHYURUS 1023 propomacrus, ha ingrossati i femori anteriori. Probabilmente queste differenze richiederanno che si stabilisca qualche divisione nel genere e mi riservo di farlo, se sara necessario, quando mi si presenterà di nuovo l’ occasione di occuparmene. Delle specie da me descritte nel presente lavoro, dieci spettano alla sottoregione indo-cinese, otto all’ indo-malese ed una sola è africana. Dal Museo Civico, 15 Agosto 1892. 1 Ichthyurus Bourgeoisii, n. sp. Robustus, capite nigro, fronte et antennarum articulis duobus basalibus flavo-testaceis; thorace angusto, antice quam bast angu- stiore, lateribus rotundatis, margine antico valde porrecto, flavo- testaceo nitido, macula media discoidali nigra; elytris valde dehi- scentibus, lateribus medio sinuatis nigris, dimidio suturali flavo- testaceo, apice flavo; alis pallide flavescentibus, iridescentibus, margine externo anguste et parum infuscatis; pro- et mesosterno flavo-lestaceis, metasterno nigro, lateribus fiavo-testaceis ; abdomine flavo, segmentis supra nigro-bimaculatis, subtus, marginibus et apice exceplis, nigris, ultimo flavo spinis nigris; pedibus nigro-fuscis, basi et genubus flavo-testaceis. ST. Femoribus intermediis haud inflatis, abdominis segmento ultimo subtus basi quadricarinulato, spinis magis inter se appro- ximatis, intus excavatis. Q. Abdominis segmento ultimo sublus convexo, spinis conicis. Long. 16 millim. Questa specie è una delle più belle e delle più notevoli per la sua statura e per i suoi caratteri. Il capo ed il torace sono piuttosto stretti; il primo è nero colla fronte gialla e il giallo si estende al disopra delle antenne. dividendosi in due rami che costeggiano gli occhi. Sopra il punto d’ inserzione delle antenne vi è una piccola carena trasversale 1024 R. GESTRO leggermente solcata nel mezzo, e al disopra di questa un’ infos- satura. Le antenne sono nere coi primi due articoli giallo-testacei. Il torace è tanto lungo come largo, più stretto in avanti che in addietro, coi lati arrotondati, col margine anteriore arroton- dato e sporgente e il posteriore trisinuato; il disco è lucente, giallo-testaceo, con una macchia nera nel mezzo. Lo scudetto è giallo-testaceo. Gli elitri sono abbastanza lunghi, molto deiscenti e con una marcata insenatura sul mezzo dei lati; sono neri colla metà suturale giallo-testacea e |’ apice giallo. Le ali hanno una leggera tinta giallognola e sono strettamente marginate di scuro all’ esterno. L’addome è giallo; al disopra i segmenti portano ciascuno due macchie nere, al disotto sono neri tolto |’ apice e i lati; l’ultimo è giallo colle punte nere. Le differenze fra i due sessi sono le seguenti: Nel maschio la fronte è alquanto più stretta; la tinta gialla frontale si divide in due rami che terminano acuti mentre nella femmina terminano troncati. Nel maschio la macchia nera di- scoidale del torace è semilobata in addietro; nella femmina vi è una macchietta nera nel mezzo del margine anteriore. Nel maschio il penultimo segmento addominale è senza macchie nere. L’ ultimo ha le punte più avvicinate e scavate al lato interno e alla base inferiormente è quadricarinato; nella femmina è con- vesso al disotto e le sue punte sono coniche e più divaricate x (vedi le figure). La tinta nera delle punte è più estesa nella Ichthyurus Bourgeoisii. (2. dal disopra) (@. dal disotto) (#. dal disopra) (7. dal disotto) femmina che nel maschio. Nel maschio i piedi anteriori sono giallo-testacei con una - macchia nera sopra il femore presso l'apice ed i tarsi scuri; gli altri sono nerastri coi due terzi in- ICHTHYURUS 1025 terni del femore giallo-testacei. Nella femmina le due paia an- teriori sono più scure ed hanno soltanto un po’ di tinta giallastra al disotto e alla base dei femori. I due esemplari tipici portano l'indicazione: « Chine. W. Saun- ders » e furono donati al Museo Civico dal Sig. J. Bourgeois, al quale dedico la specie in segno della mia più viva riconoscenza. Altri due (7 9 ) mi furono comunicati in seguito dal Sig. Neervoort van de Poll, coll’ indicazione: « China bor. Fortune ». 2. Iechthyurus Mouhoti, n. sp. Robustus, nigro-fuscus, opacus, fronte et antennarum articulo premo basali sublus, flavescentibus, thorace flavo, scutello, elytrorum bast abdominisque segmentis primis tribus margine externo anguste flavo-ferrugineis; pedibus nigro-fuscis basi flavescentibus. &. Femoribus intermediis parum dilatatis; abdominis segmento ultimo robusto profunde diviso, spinis longis, crassis, deorsum in- flexis, apice obiusis, subtus basi longitudinaliter quadricarinato, spinis intus excavatis levibus. 9. Abdominis segmento ultimo latiore et breviore, haud profunde diviso, spinis brevibus conicis, fere rectis, subtus valde convexo. Long. 14!/,-15 millim. Il colore generale del corpo è un nero-bruno. Il capo è pu- bescente colla fronte giallastra; ma la tinta giallastra non si estende al disopra del punto di inserzione delle antenne dove osserviamo una leggera carena trasversale un po’ angolosa nel mezzo. Le antenne hanno I’ articolo basale giallastro al di sotto. Il torace è giallo, della stessa larghezza del capo, corto, trasverso, più stretto in avanti che alla base, col margine anteriore molto sporgente in avanti, i lati arrotondati e il margine basale leg- germente trisinuato; dietro al margine anteriore vi è una de- pressione trasversale ben marcata e davanti alla base un’altra depressione ampia foveiforme e nel mezzo una sporgenza per- corsa da un leggero solco longitudinale; qua e là si osservano pochi punti sparsi irregolarmente. Lo scudetto è giallo-ferrugineo. Gli elitri sono fortemente deiscenti e a cominciare dal punto di deiscenza vanno ristringendosi molto fino all’apice, che è arro- Ann. del Mus. Civ. di,St. Nat. Serie 2.2, Vol. X (27 Settembre 1892) 65 1026 R. GESTRO tondato e un poco inspessito; alla base hanno un orletto giallo- ferrugineo che comincia lontano dallo scudetto e circonda per breve tratto la sporgenza omerale; la loro superficie si presenta fittamente punteggiata e rugulosa e i punti sull’apice si fanno minutissimi; inoltre vi si osservano peli neri brevi e semieretti. Le ali sono molto scure. L’addome è tutto nero-bruno e soltanto i tre primi segmenti presentano un orletto giallo-ferrugineo mar- ginale molto stretto. I piedi sono nero-bruni coi trocanteri e la base dei femori giallastri. Il maschio ha la fronte più stretta, i femori anteriori giallastri per tutto il loro lato interno e gli intermedii, a differenza di quanto si osserva general- mente nelle altre specie, sono soltanto un poco più grossi degli altri, senza presentare una eccessiva rigonfiatura e senza essere cavi o dentati al lato interno. La forma del- l’ultimo segmento addomi- Ichthyurus Mouhoti 3. (dal disopra) (dal disotto) nale è molto caratteristica (vedi fig.), è robusto lungo, profon- damente diviso, colle punte incurvate lateralmente e anche dall’ alto al basso, arrotondate all’ apice, liscie ed escavate al lato interno ed inferiore; al disotto e alla base si osservano quattro carene liscie, delle quali due mediane più corte e pa- rallele, due laterali più lunghe e convergenti. Nella femmina l’ ultimo seemento dell’ addome è an- che robusto ma piu largo e più corto e poco profonda- mente diviso; la divisione alla base è larga, le spine Ichthyurus Movhoti 9. sono coniche, più lontane fra (dal disopra) (dal disotto) di loro, leggermente diver- genti e al lato interno ed inferiore escavate, ma meno che nel maschio; al disotto è molto convesso. ICHTHYURUS 1027 Dobbiamo i due esemplari sui quali è fondata la descrizione alla generosità del Sig. Bourgeois. Essi provengono dal viaggio di Mouhot nel Siam. Un altro esemplare (di sesso femminino) mi fu in seguito comunicato dal Sig. Van de Poll e questo porta l’indicazione: « M.' Ophir, Malacca, Wallace ». LI. Mouhoti è una delle più grandi specie del genere e degna di commemorare il celebre viaggiatore che l’ha scoperta. 3. Iehthyurus hirundo, n. sp. Elongatus, capite nigro, fronte usque ad verticem flava, antennis articulis duobus primis flavis supra fusco lineatis (caeteris deficien- tibus); thorace brevi transverso, antice angustiore, margine antico valde porrecto, lateribus rotundatis, flavo, macula marginali media antica et altera discoidali transversa nigris; scutello flavo; elytras dehiscentibus, lateribus medio sinuatis, flavis, extremo apice infu- scatis, vitta marginali lata nigro-picea angulum humerale et apicem haud attingente, intus subevanescente; alis iridescentibus s pectore nigro-piceo, lateribus fiavo-notatis; abdomine flavo, segmentis supra basi nigro-piceis, subtus omnino nigro-piceis, tribus primis exceplis, ultimo profunde diviso, spinis sat acutis; pedibus fuscis, trochan- teribus femoribusque quatuor anticis subtus flavescentibus, tibiis anticis intus flavo-villosis, femoribus intermediis parum dilatatis. <7. Long. 12 millim. Il capo è piuttosto piccolo, stretto ed incavato in avanti fra gli occhi, nero appena sul vertice, giallo nel resto; delle antenne non esistono, nell’ unico esemplare che ho sott’ occhio, che i due primi articoli, che sono gialli con una lineetta scura al disopra. Il torace è corto, trasverso, più stretto in avanti che in addietro, col margine anteriore arrotondato e molto sporgente in avanti e coi lati arrotondati; la sua superficie è ineguale, con punti fini ed irregolari e la depressione dietro il margine anteriore molto marcata; il colore è giallo ma vi è nel mezzo una fascia nera trasversa tanto larga da raggiungere quasi il margine laterale e lungo il margine anteriore una macchia abbastanza larga parimente nera. Gli elitri sono abbastanza 1028 R. GESTRO lunghi e deiscenti, coi lati incavati nel mezzo; hanno color giallo un poco più vivace all’apice, e sui lati una striscia di color nero-piceo, che cominciando dietro l’ angolo omerale, cessa al terzo posteriore dell’elitro e internamente è sfumata e si avvi- cina, specialmente nella sua parte posteriore, alla sutura. Questa tinta nero-picea si continua come un sottilissimo orletto sul mar- gine laterale e va poi ad estendersi alquanto, sfumandosi, sul- l'estremo apice. Le ali sono iridescenti e tendono legger- mente al giallognolo. L’ ad- dome è giallo; al disopra cia- scun segmento è nero-piceo alla base; al disotto i tre primi sono interamente gialli e gli altri totalmente nero- Ichthyurus hirundo ¢. (dal disopra) i (dal disotto) picei; l’ultimo è nero-piceo profondamente diviso (vedi fig.). I piedi sono scuri colla parte inferiore dei quattro femori anteriori ed i trocanteri giallastri. Le tibie anteriori sono guer- nite sul loro lato interno di peli delicati giallicci; i femori intermedii sono dilatati specialmente verso la base, ma mode- ratamente e non presentano sul lato inferiore nè escavazioni, né denti. La specie è fondata sopra un unico maschio raccolto da Mouhot nel Siam e donato al Museo Civico di Genova dal Sig. J. Bourgeois. 4. Ichthyurus obseurus, n. sp. Niger, opacus, capite crebre ruguloso, macula frontali subtus bifida flava, supra antennarum insertionem transversim carinulato, antennis articulis duobus primis subtus flavo-ferrugineis ; thorace flavo, margine antico infuscato, transverso, lateribus rotundatis , supra inaequali crebre ruguloso, scutello flavo, elytris nigris, disco crebre et crassius, apice tenuissime punctulato-rugulosis; abdomine nigro, segmentis anguste flavo-marginatis; ultimo lato, profunde et ICHTHYURUS 1029 late diviso, spinis longis angustis, parum divergentibus ; pedibus nigris. 9. Long. 10 millim. I. Gianellii valde uffinis, sed prothoracis ac abdominis segmenti ultimi forma praecipue discrepans. Questa specie somiglia molto al Gianellii del Dargiling (1) e se le differenze consistessero soltanto nella colorazione e non ve ne fossero anche di forma e di scultura, l'avrei tenuta in conto di semplice varietà, tanto più che dell’ uno e dell’ altro non posseggo che un solo esemplare. Il capo è nero finissimamente ruguloso dapertutto, mentre nel Gianellii è liscio al disotto della carena sopra-antennale e anche sulla macchia gialla frontale. Il torace è più largo, più trasverso, più stretto in avanti che in addietro, ma non tanto come nel Gianellii; è giallo col margine anteriore soltanto, scuro e meno fortemente ruguloso; nel mezzo invece di presentare una depres- sione longitudinale, ha una lieve spor- genza a guisa di carena, che cessa prima di raggiungere la base. Gli elitri sono ronmyurus obscurus 9. del tutto neri e quasi ugualmente scol- (dal disopra) piti; però la porzione apicale a scultura fine è un poco meno estesa. L’ ultimo segmento addominale è più largamente diviso e le sue punte invece di essere parallele divergono leggermente (vedi fig.). L’ unica femmina sopra descritta l’ ebbi dal Sig. Bourgeois coll’ indicazione: « Siam, Mouhot ». 5. Iehthyurus Vandepollii, n. sp. Nigro-piceus, capite nigro, supra antennarum insertionem trans- versim carinulato, subtus pallide flavo-testaceo, antennis articulis duobus primis pallide fiavo-testaceis supra infuscatis; thorace nigro, (!) Gestro. Ann. Mus. Civico di Storia Naturale di Genova, Serie 2.2, VI, 1888, p. 127, nota, (fig.). 1030 R. GESTRO anguste flavo-ferrugineo marginato, elongato, margine antico valde porrecto et rotundato, crebre et tenue punctulato, carinula media longitudinali brevi et fovea antebasali praedito; scutello fiavo ; elytris sat elongatis, parum dehiscentibus, nigro-piceis, basi albo- testaceis, abdominis segmento penultimo apice flavo-ferrugineo mar- ginato, ultimo depresso, lateribus subparallelis, profunde diviso, spinis triangularibus; mesosterni et metasterni lateribus late flavo- ferrugineo maculatis, pedibus fuscis basi pallidis. 9 . Long. 9*/-11 millim. Il capo è nero, con una carena trasversale al disopra del punto di inserzione delle antenne, giallo al disotto di questo punto e scavato al disopra della carena. Le antenne hanno i primi due articoli giallo-pallidi segnati di scuro al disopra. Il torace è più lungo che largo, un po’ più stretto in avanti che in addietro, col margine anteriore molto sporgente e arrotondato, i lati leggermente arrotondati, fortemente depresso trasversal- mente in avanti e con una depressione foveiforme davanti alla base; sulla sua superficie osserviamo punti finissimi e molto stipati specialmente in avanti ed una piccola carena longitudi- nale corta, situata a un dipresso nel mezzo. Il colore è nero, ma vi è un orletto sottile giallo-ferrugineo lungo i lati, che si continua anche sul margine basale, senza però raggiungere la sua parte mediana Lo scudetto è giallo. Gli elitri sono abba- stanza lunghi e poco deiscenti; alla base hanno un orlo bianco- testaceo, un po sfumato in addietro e che si continua anche, ma molto sottile, sulla sutura. Le ali sono piuttosto scure. i L’addome al disopra è nero piceo, ad eccezione del margine posteriore del penultimo segmento che è giallo-ferru- Ichthyurus Vandepollii 9. (dal disopra) marginato di giallo; l’ultimo è un po depresso , profondamente diviso e colle punte triangolari (vedi fig.). gineo; al disotto ciascun segmento è 2 I due esemplari da me esaminati e appartenenti tutti e due al sesso femminino, portano l'indicazione « Chine bor. Fortune » e ICHTHYURUS 1031 mi furono comunicati dal Sig. J. R. H. Neervoort van de Poll. Son lieto di dedicare la specie a questo egregio cultore del- l’entomologia, col quale ho continui e cordiali rapporti. 6. Tehthyurus Wallacei, n. sp. Elongatus, capite nigro, tenue punctulato, subtus antennarum insertionem flavo-ferrugineo, supra transversim carinulato, antennis fuscis articulis basalibus subtus flavo-ferrugineis ; thorace nitido, flavo-ferrugineo, transverso, antice quam basi angustiore, margine antico valde porrecto rotundato-angulato, postico bisinuato, lateribus antice sinuatis deinde leviter rotundatis; scutello flavo-ferrugineo ; elytris sat latis, parum dehiscentibus, lateribus fere rectis, paral- lelis, apice parum angustatis, flavo-ferrugineis, flavo-pilosis, basi tantum fuscis, alis obscuris basi clarioribus; abdomine nigro-piceo, segmento ultimo lato, crasso, late sed parum profunde diviso, spinis brevibus, conicis, apice truncatis; pedibus nigro-piceis, anticis basi flavo-ferrugineis. 9. Long. 14 maillim. E una fra le specie più grandi. Il capo è nero, con punteg- giatura molto fine; al disopra del punto d’ inserzione delle an- tenne presenta una piccola carena trasversale angolosa e al disopra di questa è leggermente concavo; sotto le antenne è giallo-ferrugineo e con peli gialli piuttosto lunghi; le antenne nella parte inferiore dei primi due articoli sono giallo-ferruginee, nel resto sono nero-picee. Il torace è trasverso, più stretto in avanti che in addietro, col margine anteriore molto sporgente, quasi ad angolo, in avanti; i lati un po’ sinuosi in corrispon- denza degli angoli anteriori, quindi leggermente arrotondati, la base bisinuata, il disco finissimamente punteggiato e lucente. Il suo colore è giallo-ferrugineo come quello dello scudetto e degli elitri; questi però hanno una fascia basale nero-picea, a contorno male definito e più marcata sull’ angolo omerale; sono poco deiscenti e poco ristretti all’ apice, e coi lati paralleli; per più dei due terzi basali sono scolpiti di punti grossi ed irregolari e ciascuno presenta una leggera costa mediana longitudinale che 1032 R. GESTRO cessa al terzo apicale. Le ali sono molto scure e soltanto pit chiare alla base. L’ addome è tutto nero-piceo e l’ ultimo seg- mento è robusto, corto, colla divisione larga ma poco profonda e colle punte coniche e troncate all’ apice (vedi fig.). I piedi sono nero-picei, tolto quelli del primo paio che sono giallo-ferruginei alla base. Noted aprile, A 24 sas L’ unica femmina di questa specie, da (dal disopra) me esaminata, fu raccolta a Singapore } da Wallace ed è nominata in onore di questo insigne viaggiatore e naturalista, che ha più di qualunque altro contribuito allo studio della Fauna malese. Essa appartiene alla collezione del Sig. J. R. H. Neervoort van de Poll. 7. Ichthyurus borneensis, n. sp. Robustus, nigro-brunneus, capite nigro, fronte antennarumque articulis duobus primis subtus flavescentibus; thorace flavo, nitido, transverso, margine antico valde rotundato; elytris sat longis, parum dehiscentibus, apice parum attenuatis, flavis basi tantum nigro- brunnea; alis nigricantibus bast pallidis; abdomine nigro-brunneo, robusto, segmento ultimo lato, parum profunde sed late diviso, spinis brevibus conicis subparallelis; subtus nigro-brunneus, pro- et mesosterno flavescentibus. 9 . Long. 13 '/, millim. Il capo al disopra del punto d’inserzione delle antenne pre- senta una leggera sporgenza trasversale angolosa; al disotto è giallastro e peloso, nel resto è nero e finissimamente punteggiato. I due primi articoli delle antenne inferiormente sono giallastri. Il torace è di ben poco più largo del capo, trasverso, col mar- gine anteriore molto arrotondato, i lati anch’ essi un po’ arro- tondati e il margine basale leggermente trisinuato; al disopra è quasi lucente, con peli gialli brevi eretti, con una linea im- pressa longitudinale che non raggiunge la base, con due leggere depressioni oblique nella metà posteriore del disco e con pochi ICHTHYURUS 1033 punti irregolarmente sparsi specialmente sui lati. Gli elitri sono abbastanza lunghi, poco deiscenti e poco attenuati all’ apice; il loro colore é giallo come quello del torace, ma alla base, per poco più di un quarto della loro lunghezza, sono nero-bruni. Le ali sono molto scure, tolta la loro base che è d’un giallo pallido. L’ addome è robusto, nero-bruno tanto sopra che sotto e l’ultimo segmento (vedi fig.) è largo, colla divisione poco profonda, ma larga e colle punte brevi, coniche e quasi parallele. Il prosterno ed il mesosterno ropemyurus vorneensis 9. sono giallastri. I piedi sono nero-bruni (dal disopra) coi trocanteri leggermente più chiari. Il borneensis è molto affine al WaMlacei, dal quale si distingue principalmente pel torace più largo e col margine anteriore meno sporgente. L’ unica femmina da me esaminata appartiene alla grande collezione del Sig. R. Oberthiir e porta l’ indicazione: « Borneo. Ex Museo Mniszech ». 8. Iechthyurus insularis, n. sp. Robustus, nigro-piceus, capite nigro, fronte flava, antennarum articulis duobus primis flavo-ferrugineis supra fusco-lineatis; tho- race nitido, flavo-ferrugineo, antice quam basi angustiore, lateribus rotundato-angulatis, disco inaequali; scutello flavo-ferrugineo; elylris sat dehiscentibus, migro-piceis, dimidio apicali flavo-ferrugineis ; alis fuscis basi pallidis; abdomine supra nigro-piceo, subtus seg- mentis anguste flavo-marginatis ; segmento ultimo brevi, lato et crasso, parum profunde sed late diviso, spinis brevibus comicis ; pedibus fuscis femorum basi flavescente. © . Long. 11 mallim. Questa specie è molto somigliante al borneensis. Il capo è nero, colla fronte gialla e con una leggera spor- genza longitudinale cariniforme sul vertice; la tinta gialla si estende al disopra del punto d’inserzione delle antenne, ma 1034 R. GESTRO soltanto lungo gli occhi e per un tratto brevissimo. Il torace è, in proporzione, un po’ meno largo di quello del borneensis, col margine anteriore meno arrotondato, e i lati nel mezzo arro- tondati e quasi angolosi; manca della linea impressa longitudi- nale, le ineguaglianze della sua superficie sono più marcate e il solco trasversale anteriore è più profondo. Gli elitri sono un poco più corti, un po’ più deiscenti e anche leggermente più stretti all’ apice ; invece d’ essere tinti di scuro soltanto alla base sono nero-picei nella metà basale e giallo-ferruginei nel resto. L’ad- dome è nero-piceo e soltanto inferior- mente i suoi segmenti hanno un orlo giallo stretto; l’ultimo di questi diffe- risce poco da quello del borneensis, come si può rilevare dal confronto delle duc figure. Ichthyurus insularis 9. (dal disopra) La specie è fondata sopra un solo esemplare di sesso femmi- nino, appartenente alla collezione del Sig. Neervoort van de Poll e raccolto da Wallace in Singapore. Ichthyurus crassicauda, Gesrro. Ann. Mus. Civ. Genova, 2.2 Ser., X, 1891, p 589. L'unico esemplare di questa specie che mi ha servito per la descrizione, fu considerato da me come una femmina. Fui in- dotto in questo errore, che ora son lieto di poter rettificare, dal fatto dei femori intermedii poco più grossi degli altri, e dall’aver osservato l’ultimo segmento addominale soltanto dal disopra, nel ti- more di danneggiare l’ esemplare a me gentilmente affidato dal Museo di Leida, staccandolo dal cartoncino sul quale era Ichthyurus crassicauda d. ; (dal disotto) ingommato. Unisco la figura dell’ ultimo segmento addominale affinchè si possa più facilmente distinguere questa specie dalle tre seguenti, che hanno con essa molta somiglianza. ICHTHYURUS 1035 9. Ichthyurus curvicauda, n. sp. Elongatus, nigro-piceus, fronte flava, antennis fuscis articulis basalibus (lavis; thorace, scutello elytrisque, dimidio basali excepto, flavis; alis infumatis, basi pallidis; abdomine nigro-piceo, segmento ultimo profunde diviso spinis valde incurvis, deorsum inflexis ; pedibus nigro-piceis femorum basi flava ; femoribus intermedius parum dilatatis. <. I. crassicaudae valde affinis, sed statura minore, capite supra antennas haud carinulato, abdominis ultimo segmento basi subtus medio haud bicarinato, praecipue discrepans. Questa specie è molto somigliante per la forma e per la co- lorazione all’ I. crassicauda; è però più piccola. Nel crassicauda il capo è più lucente e presenta sopra il punto d’ inserzione delle antenne una carena fatta quasi a V, molto distinta, che manca affatto nella nuova specie; dippiù la tinta gialla frontale si spinge al disopra del punto d’ inserzione delle antenne solo lateralmente formando due sottili striscie che costeggiano gli occhi, mentre nel curvicauda sale anche nel mezzo e il limite fra la tinta gialla e la nera è tracciato da una linea retta orizzontale. Manca la linea impressa longitudinale mediana. Non trovo ri- guardo al torace e agli elitri differenze apprezzabili tra le due specie. L'addome ha l’ ultimo segmenta a punte alquanto meno incurvate; inferiormente alla base mancano le due carene mediane che ve- Athyurus curvicauda +. (dal disotto) diamo distinte nel crassicauda e le stria- ture sono meno marcate. I femori intermedii sono’ un poco piu dilatati di quelli delle altre paia. L’unico esemplare da me osservato proviene, come la specie precedente, da Singapore ove fu raccolto da Wallace. Ora, per generosità del Sig. Bourgeois, appartiene al Museo Civico di Genova. 1036 R. GESTRO 10. Ichthyurus pachygaster, n. sp. Elongatus, capite nigro nitido, fronte flava, antennis fuscis arti culis basalibus ferrugineis ; thorace flavo nitido, brevi, transverso, antice quam basi angustiore, margine antico porrecto rotundato , lateribus antice sinuatis, deinde modice rotundatis ; scutello flavo ; elytris flavo-ferrugineis, humeris fuscis, parum dehiscentibus, apice parum angustatis, lateribus fere rectis, abdomine nigro-nitido, seg- mentis latis et crassis, ultimo profunde diviso, basi subtus striato et 4-carinato, carinis medus subparallelis, lateralibus convergentibus, spinis curvis, intus excavatis, pedibus nigro-piceis basi flavis, fe- moribus anticis apice excepto flavis, intermedus haud inflatis. SD. Long. 11 millim. Anche questa specie deve ravvicinarsi al crassicauda per la forma dell’ ultimo segmento addominale e per i femori inter- medii che poco differiscono da quelli delle altre paia. Il capo è nero, finamente punteggiato e abbastanza incavato in mezzo agli occhi; al disotto del punto d’ inserzione delle antenne è giallo e questa tinta si estende anche un poco al disopra, però confusamente e diventando rossastra, fino ad una carena tra- sversale poco marcata. Le antenne sono brune coi primi due articoli e parte del terzo ferruginei. Il torace è giallo, nitido, trasverso, più stretto in avanti che in addietro, col margine anteriore sporgente e arrotondato e i lati sinuosi in avanti e leggermente arrotondati nel resto. Lo scudetto è giallo. Gli elitri sono d’un giallo fer- rugineo cogli omeri tinti di bruno; sono piuttosto lunghi, larghi all’ apice e poco deiscenti e nella porzione più BR fortemente scolpita Besana la ieee (dal disotto) di una costa longitudinale mediana. L’ addome è notevole pei suoi segmenti larghi e spessi; dei quali |’ ultimo è molto profondamente di- viso, colle punte molto incurvate e alla base inferiormente è ICHTHYURUS 1037 fortemente striato e con quattro carene, due mediane quasi parallele e le altre convergenti. Il prosterno ed il mesosterno sono gialli, il metasterno è nero con una breve traccia laterale di orlo ferrugineo. I piedi sono nero-picei, gialli alla base; 1 femori anteriori sono gialli, tolto il loro apice, e gli intermedii per grossezza differiscono poco dagli altri. La specie è fondata sopra un unico maschio raccolto da Wal lace a Singapore e donato al Museo Civico di Genova dal Sig. Bourgeois. 11. Ichthyurus macrurus, n. sp. Elongatus, capite nigro mitido, tenue punctulato, fronte flava, antennis fuscis, articulis basalibus flavo-testaceis; thorace flavo, ni- tido, transverso, antice quam basi angustiore, margine antico por- recto rotundato, lateribus subrotundatis, disco inaequali ante basim late depresso; scutello flavo; elytris longiusculis, sat dehiscentibus, lateribus medio sinuatis, nigro-piceis, apice et angulo humerali flavis; abdomine robusto, migro, segmentis primis duobus flavo- marginatis, ultimo valido profunde diviso, spinis incurvis, supra linea media longitudinali impressa, sublus bast longitudinaliter 4-carinato et strigoso; pedibus fuscis basi flavis, femoribus anticis subtus flavis, intermediis simplicibus, tibiis anticis intus ciliatis. I. Long. 12.!/, millim. Questa specie fa parte essa pure del gruppo del crassicauda, per la forma particolare dell’ ultimo segmento addominale e per i femori intermedii non ingrossati. Il capo è nero lucente, con punteggiatura assai fine; il giallo della fronte si estende molto al disopra del punto d’ inserzione delle antenne e il limite fra questa tinta ed il nero è segnato da una linea orizzontale leg- germente ondulata. Le antenne sono scure coi due primi arti- coli per intero ed una parte del terzo al disotto, giallo-testacei. Il torace e lo scudetto sono gialli; il primo è trasverso, più stretto in avanti che in addietro, coi lati un po’ arrotondati, il margine anteriore sporgente € arrotondato, il disco ineguale con una depressione circolare davanti alla base. Gli elitri sono 1038 R. GESTRO abbastanza lunghi ed attenuati all’ apice; la loro deiscenza è ben marcata; sono nero-picei colla parte più ristretta dell’apice ed un orlo stretto omerale gialli. Le ali sono scure leggermente iridescenti, e più chiare alla base. L’ ad- dome è nero; i segmenti sono larghi e spessi; i due primi marginati di giallo, l’ultimo profondamente diviso, con le punte molto curvate, con una linea longitudinale impressa al disopra e con quattro carene longitudinali alla base inferiormente (vedi fig.). I piedi sono scuri colla base e la metà inferiore dei femori anteriori, la base degli intermedii e quasi la metà interna dei posteriori Ichthyurus macrurus <7. (dal disotto) gialle. I femori intermedii sono poco visibilmente piu grandi degli altri. L’ unico esemplare sul quale è stabilita la specie presente proviene dalla Cocincina e faceva parte della collezione del Conte di Mniszech. Ora appartiene al Sig. R. Oberthur. 12. Ichthyurus Davidii, n. sp. Elongatus, brunneus, capite obscuriore, nitido, fronte pallide flava, antennis basi testaceis; thorace nitido, pallide flavo, disco late piceo, elytris bast anguste et apice latius pallide flavis, parum dehiscen- tibus, alis iridescentibus eatus infuscatis; abdominis segmentis an- guste flavo-marginatis, ultimo parum profunde diviso, spinis bre- vibus conicis; pedibus basi pallide flavis. Q. Long. 8-9 mitlim. È di forma molto allungata e di tinte sbiadite. Il capo è quasi nero, lucente, finissimamente punteggiato, abbastanza escavato sulla fronte, che è di un giallo pallido; il giallo si estende anche al disopra delle antenne e confina col nero per mezzo di una linea ondulata. Le antenne sono brune coi primi articoli basali testacei; i palpi sono scuri. Il torace è un poco più stretto del capo, trasverso, quasi cilindrico e soltanto un tantino più stretto ICHTHYURUS 1039 in avanti che in addietro, col margine anteriore curvilineo e leegermente sporgente in avanti e il posteriore bisinuato; la sua superficie è lucente, la punteggiatura è sottilissima, sparsa x ed irregolare; dietro il margine anteriore vi è una larga de- 2 pressione trasversale e davanti alla base ve n’ è una quasi fo- veiforme. Il colore è giallo pallido, ma quasi l’intero disco è occupato da un’ampia macchia bruna, che presenta una smar- ginatura nel mezzo dei suoi margini anteriore e posteriore. Lo scudetto è giallo pallido. Gli elitri in lunghezza sono una volta e mezzo il torace; sono poco deiscenti; il loro margine laterale è quasi dritto, l’ apice è largamente arrotondato; la superficie è opaca con punti molto fitti e più grossi sui due terzi anteriori, finissimi sul terzo apicale; alla base presentano un sottile orlo giallo pallido che si continua lungo la sutura fin quasi alla metà; il terzo apicale è dello stesso colore e tutto il resto del- l elitro è bruno. Le ali sono come al solito iridescenti e più scure sulla loro parte esterna. L’addome tanto sopra che sotto è bruno coi seg- menti sottilmente orlati di giallastro sui loro margini posteriore e laterale. L’ ul- timo segmento è stretto e abbastanza lungo, colla divisione poco profonda e le È 5 0A È Ichthyurus Davidii 9. spine corte e coniche. I piedi sono bruni (dal distorta) colla metà interna dei femori giallastra. Non ho esaminato di questo Ichthyurus che due sole femmine comunicatemi dal Sig. R. Oberthùr e raccolte nel Kiang-Si dall’ insigne viaggiatore Armand David, al quale mi pregio di dedicare la specie in attestato della mia sincera stima ed amicizia. 13. Iehthyurus Oberthurii, n. sp. Elongatus, niger, fronte late flava, antennis fuscis articulis trabus basalibus subtus flavescentibus, palpis flavis articulo ultimo fusco; scutello et thorace pallide flavis, hoc nitido, angusto; elytris longis, parum dehiscentibus, nigris sutura el apice pallide flavis; alis wi descentibus limbo externo nigricante, abdominis segmentis brunneis 1040 R. GESTRO marginibus apicali et laterali flavo-ferrugineiss ultimo late diviso, spinis conicis parum divergentibus, flavo ferrugineo spinis nigris; prosterno, meso- et metasterni lateribus, trochanteribus, femoribus, triente apicali excepto, tibiarumque basi, pallide flavis. 9. Long. 8 */,-9 millim. Il capo è piuttosto grande, nero colla fronte giallastra; questa tinta si estende molto al disopra del punto d’ inserzione delle antenne e il limite fra essa ed il nero è segnato da una, linea lesgermente curva. Le antenne sono brune, coi primi tre arti- coli giallastri al disotto. Il torace è giallo-pallido, stretto, leg- germente più largo che lungo, di poco più stretto in avanti che in addietro, coi lati quasi dritti, il margine anteriore leg- germente arrotondato e sporgente ed il posteriore trisinuato; al disopra è lucente, colla depressione trasversale anteriore e quella antebasale foveiforme abbastanza marcate. Gli elitri sono lunghi, poco deiscenti e poco ristretti all’ apice; nella sutura e nel terzo apicale sono giallo-pallidi; nel resto neri. Le ali sono iridescenti, col margine esterno nerastro. L’addome ha i segmenti bruni con orlo giallo-ferrugineo all’ apice e ai lati; l’ul- timo (vedi fig.) è abbastanza largo, poco profondamente, ma largamente diviso, Ichthyurus Overthiriù 2. colle punte coniche poco divergenti: esso (dal disopra) g 5 3 è giallo ferrugineo colle punte nere. I piedi sono neri, coi trocanteri, i due terzi interni circa dei femori e la base delle tibie giallo-pallidi. I due esemplari che ho esaminato, tutti e due di sesso fem- minino, sono forniti della seguente indicazione: « Haute Bir- manie, Mines des Rubis, 1200-2300 m. — Doherty 1890 ». Essi mi furono comunicati dall’ amico R. Oberthùr, al quale ho dedicato la specie in attestato della mia riconoscenza. Ichthyurus Feae, Gesrro. Ann. Mus. Civ. Genova, Serie 2.3, X, 1891, p. 564, fig. Una femmina di questa distintissima specie, raccolta nel 1890 dal Sig. Doherty nello Stato di Momeit, all’altitudine di 600 ICHTHYURUS 1041 metri s. m., differisce dal tipo per essere anche più robusta e perchè il giallo invece d'esser chiaro è tendente al ferrugineo. Tutti gli altri caratteri, e specialmente la forma caratteristica dell’ ultimo segmento addominale (vedi fig. a p. 565, loc. cit.) concordano: quindi |’ esemplare del Doherty comunicatomi dal- l’amico Oberthur non è che una semplice varietà. 14. ITchthyurus malayanus, n. sp. Elongatus, opacus, capite nigro, fronte albido-testacea, antennis fuscis, articulis duobus primis flavescentibus ; thorace transverso, antice angustiore quam postice, lateribus modice rotundatis, mar- gine antico rotundato, postico bisinuato, disco inaequali, tenue et crebre punciulato-ruguloso, carinula media longitudinali brevi; nigro-brunneo, lateribus late basi anguste pallide flavo-marginato ; scutello albido; elytris sat dehiscentibus nigro-brunneis, sutura late albida, apice albido-testaceo; abdomine nigro-brunneo, segmentis apice et lateribus anguste flavo-marginatis; ultimo sat profunde diviso, spinis conicis; pedibus nigro-brunneis basi lestaceis. ® . Long. 91/, millim. | Il capo è nero, ma sotto |’ inserzione delle antenne è bian- castro; è finamente ruguloso e sul vertice è un poco depresso con una lineetta impressa longitudinale; le antenne sono scure coi due primi articoli giallastri. Il torace è trasverso, più largo alla base che all’apice, coi lati legger- mente arrotondati, il margine anteriore sporgente in avanti e arrotondato, il basale bisinuato; la superficie superiore è sottilmente punteggiata e rugulosa, il mezzo del disco è ineguale e presenta una breve carena longitudinale; è bruno oscuro quasi nero, ma i lati sono gial- — ,onmyurus matayanus 9. lastri e il margine basale ha un sottile (dal disopra) orletto dello stesso colore. Lo scudetto è biancastro. Gli elitri sono abbastanza fortemente deiscenti, bruno-scuri sui lati, biancastri nel mezzo fino un po’ al di la Ann. del Mus. Civ. di St. Nat. Serie 2.a, Vol. X (28 Settembre 1892) 66 1042 R. GESTRO del punto ove comincia la deiscenza, e testacei all’apice. Le ali sono iridescenti. L’addome è bruno coll’ orlo apicale e laterale di ciascun segmento giallastri; l’ultimo segmento (vedi fig.) è abbastanza profondamente diviso colle punte coniche. I piedi sono bruni, coi trocanteri più chiari. Questa specie è abbastanza bene caratterizzata dalle sue tinte sbiadite; infatti le parti che negli altri Jchthyurus sono d’un giallo più o meno vivace, nel malayanus sono biancastre. — I] Sig. René Oberthùr me ne ha comunicato due esemplari tutti e due di sesso femminino, raccolti sul Monte Argiuno, in Giava e muniti dell’ indicazione: « Java orient. M. Ardjoeno. Ex Muszeo van Lansberge ». 15. tehthyurus melanospilus, n. sp. Opacus, capite nigro, sublus imsertionem antennarum et supra juala oculos flavo, antennis nigris, articulis duobus primis et terti basi flavis; thorace transverso, antice quam basi paulo angustiore, margine antico late rotundato, lateribus subrotundatis, disco inae- quali, flavo, macula nigra fere M-formi notato; scutello elytrisque flavis, his apice et margine laterali nigris et macula lata nigra post-humerali; abdominis segmentis supra late nigro-piceo plagiatis, posticis basi tantum nigro-picers; ultimo toto nigro-piceo , longo, angusto, profunde diviso, spinis conicis divergentibus; pedibus nigro-piceis, femorum basi flava. Mas. Femoribus intermedius inflatis subtus denticulatis. Fem. Femoribus intermediis simplicibus, abdominis segmento ultimo breviore, latiore, spinis minus divergentibus. Long. 9*/, millim. Il capo è nero, ma sotto le antenne è giallo e la tinta gialla si estende anche al disopra di queste dividendosi in due striscie che costeggiano gli occhi e si prolungano molto in addietro; queste due striscie sono più marcate nel maschio che nella fem- mina. La punteggiatura del capo è fine e molto stipata. Il to- race è trasverso, poco più stretto in avanti che alla base, coi lati leggermente arrotondati, la superficie densamente punteg- ICHTHYURUS 1043 giata e una depressione larga davanti alla base, limitata in avanti da una breve carena longitudinale; è di colore giallo e presenta nel mezzo una macchia nera foggiata quasi a M. Gli elitri sono abbastanza deiscenti e di color giallo; il loro apice è nero e la tinta nera si prolunga lungo il margine laterale fino a raggiungere una larga macchia nera situata al didietro dell’omero. L’ ultimo segmento dell'addome, nel maschio è lungo e stretto, molto diviso e colle spine divaricate; nella femmina è più corto, più largo e colle spine meno divergenti. Nel maschio i femori intermedii (vedi fig.) sono rigonfii, incurvati e muniti di piccoli denti inferiormente. I tre esemplari ( 9 9) da me esaminati mi furono comu- nicati dal Sig. Neervoort van de Poll e portano I’ indicazione: « Sylhet, Chandkira, 1891 ». L’ I. melanospilus fa parte di quel piccolo gruppo di specie formato dal /ongicauda, dal 4-maculatus e dal nigromaculatus ; ed ha le sue maggiori affinità con quest’ultimo. Se ne distingue Ichthyurus melanospilus dI. Ichthyurus nigromaculatus d. Femore intermedio. Femore intermedio. però facilmente pel capo più largo in mezzo agli occhi; per le striscie gialle vicine agli occhi più marcate, per la colorazione del torace, per la macchia omerale degli elitri meno obliqua e che si congiunge col margine laterale nero (9), per le punte dell’ ultimo segmento addominale un po’ meno divergenti e per la forma dei femori intermedii del maschio. 16. JTchthyurus Lucassenii, n. sp. Elongatus, capite nigro opaco, crebre punctulato , fronte flava, supra antennarum insertionem transversim carinulato, antennis 1044 R. GESTRO fuscis articulis basalibus subtus flavis ; thorace flavo-sulphureo , medio late nigro, fere aeque longo ac lato, antice angustiore et constricio, margine antico porrecto et rotundato, disco crebre punctu- lato, carinula media brevi et depressione lata antebasali; scutello flavo-sulphureo; elytris flavo-sulphureis, vitta lata laterali nigro- picea, sat dehiscentibus, lateribus medio sinuatis; abdomine elongato, flavo-testaceo, segmentis late fusco-plagiatis, ultimo nigro-piceo, elon- gato, late sed parum profunde diviso, spinis conicis divergentibus; pedibus fuscis, posteriorum couis flavis. ©. Long. 11 !/, millim. È una delle specie a corpo molto allungato. Il capo è nero con una punteggiatura molto fitta e abbastanza forte, per cui appare quasi granulato; sotto il punto d’ inserzione delle antenne è giallo, e al disopra presenta una piccola carena trasversale; le antenne sono brune coi primi due articoli e parte del terzo gialli al disotto. Il torace è quasi tanto lungo quanto largo, in avanti è molto più stretto che in addietro e quasi strangolato;, il margine anteriore è molto sporgente e arrotondato ; il solco trasversale che gli sta dietro è stretto e ben definito; nel mezzo del disco si osserva una carena longitudinale corta e dietro di questa una larga depressione rotonda; il suo colore è (come per lo scudetto) un bel giallo di zolfo, ma nel mezzo è per un largo tratto nero; la tinta nera però non raggiunge la base; la scul- tura, più appariscente nel tratto nero, è fitta e forte come quella del capo. Gli elitri sono nero-picei sol- tanto sui lati e nel resto sono di un giallo solforeo leggermente più chiaro di quello del torace; la loro deiscenza = è abbastanza marcata e i loro lati nel mezzo sono leggermente sinuosi. Le ali sono jaline iridescenti, colla costa late- fehthyurus Lucassentt, 2 -rale mera. “I° addomeèSdelunscolere (dal disopra) È x giallo-testaceo; però ciascun segmento è ampiamente tinto di bruno; l’ultimo è nero-piceo, lungo, poco pro- fondamente ma largamente diviso, colle punte divergenti coniche che terminano abbastanza assottigliate (vedi fig.). Il prosterno, il ICHTHYURUS 1045 mesosterno, i lati del metasterno e le coscie dei piedi posteriori sono gialli. Questa specie è dedicata al suo scopritore, Sig. Th. F. Lucassen e mi fu cortesemente affidata per lo studio dal Sig. C. Ritsema. L’ unico esemplare sul quale è stabilita appartiene al Museo di Leida e porta l'indicazione: « Sambas, Borneo, 5, 1890; op bamboe » (sui bambù). 17. Ichthyurus Beccarii, n. sp. Brunneus, sub-nitidus, capite thoraceque latis, nigris, antennarum articulis duobus basalibus flavis, elytris sat divergentibus, apice parum angustatis, basi sparsim et obsolete, apice crebrius et subtilius, punciulatis; abdominis segmentis apice anguste pallido-marginatis ; ultimo brevi parum profunde diviso; pedibus fuscis. ©. Long. 5+/, millim. Questo Ichthyurus è il più piccolo delle specie finora conosciute. Il capo ed il torace sono neri lucenti e piuttosto larghi; è dif- ficile anche con una lente forte trovarvi traccie di una punteg- giatura distinta; sul vertice però si osserva una breve e tenue carena longitudinale. Le antenne sono brune coi due primi ar- ticoli gialli. Il torace è della stessa larghezza del capo, trasverso, molto corto, coi lati paralleli, il margine anteriore quasi retto e il posteriore un poco sporgente nel mezzo. Lo scudetto è pic- colo di forma subquadrangolare. Gli elitri sono bruni unicolori, poco larghi rispetto al torace, abbastanza deiscenti e poco ri- stretti all’ apice; la loro punteggiatura è difficile a riscontrarsi e si compone di punti finissimi e fitti all'apice e di punti più grossi sparsi e confusi sul resto della superficie. Le ali sono molto iridescenti. L’addome è bruno e i segmenti hanno un esilissimo orlo pallido al loro margine apicale; l’ul- —Icrinyurus Beccari 9. (dal disopra) x timo è caratteristico per la pochissima profondità della sua divisione e quindi per la mancanza quasi completa di punte (vedi fig.). I piedi sono bruni unicolori. 1046 R. GESTRO Questa specie per la sua piccola statura, per il suo colore uniforme senza le solite macchie gialle e per la forma dell’ ul- timo segmento addominale si distingue facilmente da tutte le altre. L’ J. inermis Fairm. ha parimente I’ ultimo segmento del- l’addome pochissimo diviso, ma differisce per le dimensioni, per la colorazione e per altri caratteri. Tre esemplari appartenenti tutti al sesso femminino furono raccolti sul Monte Singalang in Sumatra nel Luglio 1878, dal Dott. Odoardo Beccari, al quale mi compiaccio di dedicare la specie. Il Sig. Ritsema mi ha comunicato una bella serie di esemplari di questa specie, spettanti anch’ essi al sesso femminino. Questi portano l’ indicazione: « Simpar Tegal, 3000 v. Java, 12, 1890. Mr. Th. F. Lucassen ». 18. Iehthyurus abnormis, n. sp. Elongatus, flavo-testaceus, antennis, articulis tribus primis exceptis, fuscis; prothorace transverso, lateribus subrotundatis, margine antico rotundato, disco inaequali, sparsim punctato, ante basim depresso; elytris longis, parum dehiscentibus, apice latis, plaga media elon- gala fusca obsoleta, basim et apicem haud attingente; abdominis segmentis obsolete fusco-plagiatis, ultimo brunneo, longo, angusto, lateribus rotundatis, parum profunde diviso, spinis conicis parum divergentibus, subtus laminis basi oblique bicarinatis ; metasterni lateribus plaga lata flavo-pallida; pedibus fuscis, femoribus poste- rioribus basi, intermediis subtus, exceptis; anticis femoribus inflatis flavo-testaceis. I°. Long. 7 millim. Questa piccola specie è interessante perchè è la seconda che ci presenta i femori anteriori ingrossati come nel propomacrus di Birmania. Non ne ho osservato che un solo maschio e in cattive condizioni; ma si tratta di una forma molto facilmente riconoscibile dalle altre. Il colore fondamentale del corpo è un giallo-testaceo. Il capo è abbastanza incavato in mezzo agli occhi e presenta rari punti ICHTHYURUS 1047 sul vertice. Le antenne sono brune, coi tre primi articoli giallo- testacei. Il torace è trasverso col margine anteriore poco spor- gente e arrotondato, i lati un poco arrotondati e il disco ineguale con una depressione larga subfoveiforme davanti alla base e con punti irregolarmente sparsi e più densi verso gli angoli anteriori. Gli elitri sono lun- ghi, larghi all’ apice e poco deiscenti; quasi nel mezzo presentano un’ area bruna ovale allungata, ma a con- torni male definiti e sfumati, Ichthyurus abnormis ¢. i (dal disopra) (dal disotto) che sta ad uguale. distanza tanto dalla base che dal- l'apice. L’ ultimo segmento dell’addome ha una forma molto caratteristica come si potrà vedere dall’unita figura. I femori dei piedi anteriori sono molto rigonfii, ma le condizioni del- l'esemplare non mi permettono di esaminarli minutamente e di disegnarli. L’ habitat di questa specie è il Darjeeling e il tipo da me descritto appartiene alla collezione Van de Poll. 19. Ichthyurus afer, n. sp. Elongatus, capite nigro nitido, antennarum articulis primis fla- vescentibus ; thorace sat elongato antice late rotundato , nigro-piceo nitido, anguste flavo marginato ; elytris flavis, basi cum scutello pallidioribus, disco piceo; alis hyalinis, extus infuscatis, abdominis segmentis flavis, late nigro-piceo plagiatis, ultimo toto nigro-piceo sat elongato et parum profunde diviso; pedibus fuscis, basi pallidis; femoribus intermediis in mare valde inflatis subtus excavatis, bast bispinosis, supra nigro-piceis basi flava; tibiis ejusdem paris bre- vissimis crassis, larsisque primo articulo valde incurvo. Long. 8 millim. I. discoidali, Westw., valde a/finis, sed thoracis et pedum inter- mediorum forma facile distinguendus. 1048 R. GESTRO Di questa specie non ho sott’ occhio che due esemplari, maschio e femmina che appartengono al Sig. Neervoort van de Poll e non posso esaminarli abbastanza minuziosamente per timore che staccandoli dal cartoncino, sul quale sono ingommati e anche fissati con uno spillo, si guastino. Tuttavia anche un esame un po’ superficiale mi basta per accertarmi che si tratta di una forma diversa dal discoidalis di Westwood, per quanto ad esso molto somigliante. Il torace nell’ afer è più largo in avanti e la depressione trasversale vi è più profonda; esso è inoltre, nel maschio, marginato interamente di giallo, mentre ciò non si trova nei numerosi esemplari di discoidalis da me osservati. I femori intermedii nel discordalis hanno al disopra e nel mezzo una macchia nera ovale, mentre nell’ afer sono neri per la loro maggiore estensione e gialli solo alla base; la tibia in questa nuova specie è pure cortissima e spessa, ma sopratutto è note- vole la forma del primo articolo dei tarsi intermedii, che è for- temente incurvato. Le tinte degli elitri nell’afer sono più sbiadite ; l’ultimo segmento addominale differisce ben poco, ma pare un poco più stretto. Questa specie proviene dalle sorgenti del Niger e sarebbe la terza specie africana finora conosciuta. INDICE DELLE FIGURE NEL TESTO Palamnaeus liophysa, Thor. neonato. Mandibola > > o Parte posteriore del corpo Gordius aeneus, Villot. Cuticola . : é » Doriae, Camerano. Estremità posteriore del dio 5 » > » Strato cuticolare esterno Arctolamia fasciata, Gestro 9 » villosa, Gestro 9 Callispa dimidiatipennis, Baly. — Testa e hu » Brettinghami, Baly. — > > Anisodera Nasuelliz, Gestro » propinqua, Baly . Choeridiona Feae, Gestro Downesia longipennis, Gestro È : Platypria acanthion, Gestro. — Testa e torace. > echidna, Guér. > > Hispa megacantha, Gestro. Torace » platyprioides, Gestro. — Spine anteriori del torace Aspidispa tibialis, Baly > Albertisii, Gestro Zephronia clivicola, Pocock > formosa, Pocock > semilaevis, Pocock » Gestri, Pocock » Comotti, Pocock » crepitans, Pocock Echinorhynchus Novellae, Parona i é > » » — Proboscide » » » > Uncini » » » — Forma incistata Polydesmus Laurae, Pocock. — Piede copulatore del 7 . Asanada brevicornis, Meinert Himantarium Meinerti, Pocock » Doriae, Pocock > Pag. 92 93 126 129 129 222 223 231 231 234 234 240 244 246 246 249 263 267 267 386 388 389 390 392 393 397 397 398 | 398 399 412 427 428 1050 INDICE DELLE FIGURE NEL TESTO Himantosoma typicum, Pocock Ichthyurus Ichthyurus » porosum, Pocock ee enh ci — Ultimo e), Tee della 9 » » Piede intermedio a a Fe- more e tibia ; urospilus, Gestro. — Ultimo segmento addominale del 7 3 i : > >» - — Piede intermedio del 7. Fe- là i | more e tibia 5 i : luctuosus , Gestro. — Ultimo segmento addominale del. ¥ : È 5 » » mi bicde, intermedio del d. Fe- more e tibia. : Feae, Gestro. — Ultimo segmento dio nei due sessi i 5 » » — Piede intermedio So d. Femore e tibia ; : È longicauda, Gestro. — Ultimo segmento Addii nei due sessi » » — Piede intermedio del Y. ne more e tibia quadrimaculatus, Gestro. — Ultimo segmento addo- minale nei due sessi 5 » , — Piede intermedio del ¢. Femore e tibia nigromaculatus, Gestro, — Ultimo segmento: addo- minale nei due sessi » » — Femore intermedio del 7 montanus, Gestro. — Ultimo segmento addominale della 9 re nigriceps, Gestro. — eg segmento sd del g 4 3 3 ; i. , Gestro. — Ultimo i aaidenainele nei due sessi : : > » — Piede intermedio del d. Femore e tibia . spinicrus , Gestro. — Ultimo segmento addominale del 7 » » — Piede intermedio del È Fe- more e tibia . . 429 431 556 560 560 562 562 564 564 565 566 567 568 569 569 570 570 572 573 975 576 517 577 INDICE DELLE FIGURE NEL TESTO Ichthyurus pallidus, Gestro. — Ultimo segmento addominale nei | : due sessi » » |‘. » — Piede intermedio del yi nato e tibia ‘ 5 3 » vittatus, Gestro. — Ultimo segmento ‘addominale della 9 . > laniger, Gestro. — Ultimo segmento addominale nei due sessi pigna » » — Piede intermedio del Di Frimibie e tibia i » » » — Piede posteriore del HE » propomacrus , Gestro. — Ultimo segmento addominale nei due sessi » » » — Piede anteriore del DI ee more e tibia > oxyurus, Gestro. — Ultimo segmento dvi della 9. È ao . > carinifrons, Gestro. — Ultimo segmento addominale della 9 . > denticornis, Gestro. — Antenna del 7 » » » — Ultimo segmento aio della 9 » ‘» > — Femore intermedio del 3 > bifasciatus, Rits. — Ultimo segmento addominale del / » » » — Femore intermedio del. 7 » Ritsemae, Gestro. — Ultimo segmento addominale della 9 » erassicauda, Gestro. — Ultimo segmento addominale della 9 » laticauda, Gestro. '— Ultimo segmento addominale della; Or. SITR Pseudocorynopoma Doriae, Perugia Molossus fluminensis , Lataste. — Capo » » » — Orecchio È » » » — Parte posteriore e superiore del corpo Chaetopisthes termiticola, Gestro . Peltura Bovei, Perugia ; A è ‘ + Ichthyurus Bourgeoisii, Gestro. — Ultimo oe addominale nei due sessi : ; > Mouhoti, Gestro. — Ultimo segmento addominale del ¥ 1051 Pag. 579 » 579 » 580 » 582 » 582 » 582 >», 584 » 584 » 585 » 585 » 585 » 586 > 5&6 >» 587 » 587 » 588 » 590 » 591 » 647 » 660 » 660 » 662 » 905 Ss Ge » 1024 » 1026 1052 Ichthyurus Mouhoti, Gestro. — Ultimo segmento addominale della 9 > hirundo, Gestro — Ultimo segmento addominale 4 del ¥ 3 : È > obscurus, Gestro. — Ultimo segmento addominale, della 9 . È : > Vandepollii, Gestro. — Ultimo segmento addominale della 9. ; : . > Wallacez, Gestro. — Ultimo segmento addominale della ‘9. . è » borneensis, Gestro. — Ultimo segmento addominale della 9 ‘ : : > insularis, Gestro. — Ultimo segmento addominale Tho della 9 . 5 5 i » crassicauda, Gestro. — Ultimo segmento addominale del f . : : 3 » curvicauda, Gestro. — Ultimo segmento addominale del Sf . Ea : » pachygaster, Gestro. — Ultimo segmento addominale del ‘g . ; 5 : > macrurus, Gestro. — Ultimo segmento addominale del ¥ ‘ È È > Davidii, Gestro. — Ultimo segmento addominale della 9 È È , » Oberthurii, Gestro. — Ultimo segmento addominale della 9 5 i; ; > malayanus, Gestro. — Ultimo segmento addominale della 9 . È ; » melanospilus, Gestro. — Femore intermedio del ¢ . » nigromaculatus, Gestro. — Femore intermedio del ¥ » Lucassenii, Gestro. — Ultimo segmento addominale della 9 > 3 » Beccari, Gestro. — Ultimo segmento addominale della 9 . c ; » abnormis, Gestro. — Ultimo segmento addominale INDICE DELLE FIGURE NEL TESTO del ¥ . Pag. 1026 » 1028 > 1029 > 1030 > 1032 > -1088 > 1084 > 1034 > 1035 » 1036 > 1038 > 1039 > 1040 > 1041 > 1043 > 1043 > 1044 > 1045 > 1047 INDICE . TroreLL. — Aracnidi di Nias e di Sumatra raccolti nel . 1886 dal Sig. E. Modigliani . . Rosa. — Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vicine. XXVI. — Perichetidi. Seconda parte (Tav. I) . Camerano. —- Intorno ‘ad una specie di Gordius (G. aeneus Villot) ‘raccolta dal Sig. G. B. Anselmo in Ve- nezuela e intorno alle specie di questo genere fino ad ora descritte dell'America meridionale . DeL — Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vicine. XXVII. Gordii sa . TrorkLr. — Diagnoses aranearum. aliquot novarum in Indo-Malesia, inventarum è . Parona ED A. Perugia. — Res Ligtiaticae: XIV. — Gore tribuzione per una monografia del genere Micro- cotyle (Tav. III, IV, V) . Gestro. —- Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vi- cine. XXVIII. — Sul genere Arctolamia » — Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vi- cine. XXIX. — Enumerazione delle Hispidae . TroreLL. — Aracnidi di Pinang raccolti nel 1889 dai sig." L. Loria e L. Fea 5 . I. Pocock. — Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vicine. XXX. — On the Myriopoda of Burma. Pt. 1. Report on the Oniscomorpha collected by sig. L. Fea, by Mr. E. W. Oates and e the late sig. G. B. Comotto | . Pag. . PARONA. — Di una nuova specie di ewidaenalnenass E. No- © vellae) parassita di un Chirottero di Porto-Rico . I. Pocock. — Res Ligusticae. XV. — Description of a new species of Polydesmus from Liguria :5-106 107-122 123-127 128-131 132-172 173-220 991-994 295-268 269-383 384-395 ‘| 896-398 399-400 1054 INDICE . I. Pocock. — Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vicine. XXXI. — On the Myriopoda of Burma. Pt. 2. Report upon the Chilopoda collected by Sig. L Fea and Mr. E. W. Oates e regioni vicine. XXXII. — Odonates . Mazza. — Sul tubo gastro-enterico della Cephaloptera Giorna (Cuv.). Note anatomo-istologiche (Tav. VI e VII) . Récrmsart. — Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vicine. XXXIII. — Enumération des Dytiscidae et Gyrinidae recueillis par M. L. Fea, dans ses voyages en Birmanie et régions voisines . Gesrro. — Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vi- cine. XXXIV. — Materiali per lo studio del ge- nere Ichthyurus . Orivier. — Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vi- cine. XXXV. — Lampyrides rapportés de Bir- manie par M. L. Fea avec descriptions des espéces nouvelles . Peruera. — Appunti sopra alcuni pesci sud-americani conservati nel Museo Civico di Storia Naturale di Genova . . Laraste, — Description dune espéce nouvelle ou mal connue de Chauve-souris . Dopero. — Res Ligusticae. XVI. — Nota sul genere Tro- gaster, Sharp (Heteronyx, Sauley) . 5 . TaorenL. — Opilioni nuovi 0 poco conosciuti dol incipe ee Malese (Tav. VIII-IX). . Canpèze. — Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vi- cine. XXXVI. — Elatérides recueillis en Birmanie en 1888 par M. L. Fea. 2.° article . Benet. — Description de deux Coléoptéres Pianura du nord de l’Afrique . SALVADORI. — Viaggio di L. Loria nella Papuasia orien- tale. III, — Collezioni ornitologiche. — Nota terza. Uccelli della Nuova Guinea meridionale- orientale e delle isole d’ Entrecasteaux . Gestro. — Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vi- cine. XXXVII. — Enumerazione delle Cetonie (Tav. II) . Pag. 401-432 . pe Servs Lonacnames. — Viaggio di L. Fea in Birmania 433-518 519-536 537-554 555-594 595-604 605-657 658-664 665-668 669-770 711-793 794-796 197-834 835-876 INDICE 1055 M. J. Beton. — Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vicine. XXXVIII — Lathridiidae . Pag. 877-880 OxprieLp THomas. — Note on Chiroderma villosum, Peters, MEP, with the description of a new species of the genus ì ; : 3 5 . >» 881-883 OLprieLD Tuomas. — Diagnoses of three new Mammals col- lected by signor L. Fea in the Carin Hills, Burma . : . : > 884 C. Rirsema. —- Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vi- cine. XXXIX. — The genus Helota, as repre- sented in the Civic Museum of Natural History at Genoa, with descriptions of the new species col- lected in Burma by Mr. L. Fea » 885-902 R. Gestro. — Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vi- cine. XL. — Contribuzione allo studio degli in- setti termitofili » 903.907 OLpriep Tuomas. — Diagnosis of a new species of Procavia » 908 G. A. BouLenGER. — Description of a new Iguanoid Lizard of the genus Anisolepis ols H. S. Gormam. — On three new species of Coccinellidae from Scioa » 910-912 Oprietp Tuomas. — Viaggio di L. Fea in Birmania e regioni vicine. XLI. — On the Mammalia collected by Signor Leonardo Fea in Burma and Tenasserim (Tav. X, XI) » 913-949 P. Macrertr. — Di alcune specie d’ Imenotteri raccolte dall’ Ing. L. Bricchetti Robecchi nel paese dei : Somali È ; : » 950-960 R. Gesrro. — Appunti sul genere Omophron » 961-964 L. Camerano, — Descrizione di una nuova specie del genere Gordius di Palmeira (Paranà) raccolta dal Dott. G. Franco Grillo . » 965-966 A. Perueta. — Intorno ad alcuni pesci raccolti al Congo dal Capitano Giacomo Bove >» 967-977 M. Récimzarr. — Viaggio di L. Loria nella Papuasia orien- tale. IV. — Haliplidae, Dytiscidae et Gyrinidae » 978-997 F. Mazza. — Appunti anatomici sul cuore della Cephaloptera Giorna (Tav. XII) » 998-1009 E. Orivier. — Viaggio di L. Loria nella Papuasia orien- tale. V. — Descriptions de deux nouvelles espéces » 1010-1011 du genre Luciola 1056 INDICE A. B. Meyer. — Ueber Jadeit mit niedrigem specifischen Gewichte von Bamo in Barma. . . ~ . Pag. 1012-1014 R. Gestro. — Viaggio di L. Loria nella Papuasia orien- tale. VI. Hispidae ; ; : : 5 . » 1015-1021 » — Appendice ai materiali per lo studio del genere Ichthyurus . : : 3 È : 5 . » 1022-1048 Indice delle figure nel testo. ’. 3 È . +.» 1049-1052 Fav | Annali del Museo Civico Ser 2% Vol.X SALUSSOLIA | Tce dal Wisee Civico. Ger 2° Vole Ji L.Fea dis dalvero e lit. Lit. Sordo-Muti.Genova. Lit. Brzezzz- Fanzo. 239949 DIDODOTNIONIIOOONHYGARIDIOAN. = ‘© — e di N & e/a) j=) 3 ta es) © n” = 4 To) ime} a= E MES fe poi (9999099790209 NOAH INOAANIIIT $ SS 2 * S 5 & ZA ee eee = —— i ve ee eee ie E ——— oe ae ee ee Te ~ ere oy ——— I PA AN ae ) od Po cas ia Mire Da Na gii Ura. Lit. Bruri-Fa nnalidel Museo Civioo Sex 22 Vol. X Parona.©. dis. (ee i i N SS i Wh DS \ DÒ sae Rah) DAL n me Gucecaetecece sci rata 9990, 0 GIE0000 300502000 IHI0 T0008 snnali del Museo Civico Ser 2 Vox. 2 8 S È È S aS Lzé. 5 O DEE 18 ico Der IV i ai lel Museo ( de) ge cr ey BORE Lit. f. Be-urmt-Pavia. Oop 9500 00_0 ooo nt o 2 2 + 9000? Co po IG 0990, 5° = gO Wig "DG BAg (e) aa Se 6 é ONY SSA, 096% n°205 ra SRI dig nco 240 090290923 go, 2 268850 LE 7 È: 0 e Lo 590° ZA. vol. X. Lib E Bruni-Pavia. CLO a rie 2 ico. Se 1V del Museo C 1 Annal (er aS } » > ae ; - Annali del Museo Civico Ser 28 vol X1891. Benso, Tav. VII: L. Fea dis. a Lit ARE Gentine ae] Nene ui ; i Nira ‘ ean RE ORANGE TRA ty ae, d Yat sath RI eT Aia PIE “Tov Df AY > Civico Ser 2° vol. X 1891 i del Museo Sa Lit. A. Rossi. Genova. TRE Fea dis. ee ee 168] XA: g deg OOIATD cosnp [9p Tpeuuy a ee e i a rig riapre i ae at ee eat ed le db erga Annali del Museo Civico Ser.2. Vol X 1891 Tav XT RINO DEE RUSSI NORD Seo LN OORT USE Ate UNS eC AHF oN is CHLROP US. J.Smit.del. Cambridge Engraving Company. SMITHSONIAN INSTITUTION LIBRARIES \ LU LILLA, 3 9088 01230 2204