Google

This is a digital copy of a book that was preserved for generations on library shelves before it was carefully scanned by Google as part of a project to make the world's books discoverable online.

It has survived long enough for the copyright to expire and the book to enter the public domain. A public domain book is one that was never subject to copyright or whose legal copyright term has expired. Whether a book is in the public domain may vary country to country. Public domain books are our gateways to the past, representing a wealth of history, culture and knowledge that's often difficult to discover.

Marks, notations and other marginalia present in the original volume will appear in this file - a reminder of this book's long journey from the publisher to a library and finally to you.

Usage guidelines

Google is proud to partner with libraries to digitize public domain materials and make them widely accessible. Public domain books belong to the public and we are merely their custodians. Nevertheless, this work 15 expensive, so in order to keep providing this resource, we have taken steps to prevent abuse by commercial parties, including placing technical restrictions on automated querying.

We also ask that you:

- Make non-commercial use of the files We designed Google Book Search for use by individuals, and we request that you use these files for personal, non-commercial purposes.

- Refrain from automated querying Do not send automated queries of any sort to Google's system: If you are conducting research on machine translation, optical character recognition or other areas where access to a large amount of text is helpful, please contact us. We encourage the use of public domain materials for these purposes and may be able to help.

- Maintain attribution The Google *watermark" you see on each file is essential for informing people about this project and helping them find additional materials through Google Book Search. Please do not remove it.

- Keep it legal Whatever your use, remember that you are responsible for ensuring that what you are doing is legal. Do not assume that just because we believe a book is in the public domain for users in the United States, that the work is also in the public domain for users in other countries. Whether a book is still in copyright varies from country to country, and we can't offer guidance on whether any specific use of any specific book is allowed. Please do not assume that a book's appearance in Google Book Search means it can be used in any manner anywhere in the world. Copyright infringement liability can be quite severe.

About Google Book Search

Google's mission is to organize the world's information and to make it universally accessible and useful. Google Book Search helps readers discover the world's books while helping authors and publishers reach new audiences. You can search through the full text of this book on the web

alhttb://books.;coodle.comj

LEbrmdaáhuda grt

I2 Mh

None NS

BEAAETETTTTTTTETTTTTITEFFTELETTETTERIRRTTTTTTS ||

m ἘΞ ΞΗ - E Ξ E: z ἘΞ z ἘΞ ΕΞ ἘΞ ἘΞ z p Ξ - EÉ B t 3 i - E 2

LT

TUTTI

1ΠΠΠΠ͵ΠΠΠΠ TERRE TE ELIT ΤΙ

URN

L1

:Ξ3 -- ποῦν ure - - --ααὶ ΕΞ πο Hot BT ΕΞ | | PEEEERURIEREEERAERETREEEELUEEERAEREEEERERERERECERENETESE

—— €

"

26. έ

York

ETIN edm," HIR UHRUHURAUN HL | D[-fELLELEALL. kal iaa us κ : : - ἐν να νυν νυν ν᾿ | ΕΠΠΠΠΙΠΤΙ ΠΤ ΠΤ ὙΑῚ pun nes

] 47

"fu utt LE P PUR HL HELD LH PLAUT HL

a

TT TITIDTTS e

i

uu

d

|

.“. prt t,

APPENDIX LEXICI GRAECI SUPPLETORII ET DIALECTICI.

Appendix LEXICI GRAECI SUPPLETORII ET DIALECTICI EDITI LUGD. BAT. A. 1902 AP. A. W. SIJTHOFF.

SCRIPSIT

H. VAN HERWERDEN,

Professor ord. in Academia Rheno-traiectina, rude donatus.

LUGDUNI BATAVORUM APUD A. W. SUJ'THOFF CCCCIV

MDCCCC

PRAEMONITUM.

Inter edendum et post editum lexicon meum graecum sup- pletorium et dialecticum colligere perrexi undecumque poteram vocabula vocabulorumque formas, quas nunc, quo plenius fleret itaque utilius illud opus, in hac Appendice iuris facio publici, simu] correctis gravioribus quibusdam erroribus tam typographorum quam meis, qui edentem fefellerant. Fontibus quibus usus sum praeter inscriptiones undecumque collectas accesserunt c. a. imprimis opera haece:

C. G. Cobeti Variae lectiones et Novae lectiones.

Dieterich, Zur Geschichte der Griechischen Sprache.

M. Haupt, adnotationes manuscriptae ad Benndorffianum exemplar Thesauri Graeci ed. Dind., quas vir illustrissimus Benndorff humanissime meo rogatu exscribendas mandavit viro ornatissimo H. Radnitzky, philologiae classicae studioso in Universitate Vindobonensi. Cf. Lexici mei Praef. p. VIII (nota). Has adnota- tiones signavi cruce(t). Gratias meas accipiat vir illustrissimus.

Meisterh.?, i. e. Grammatik der Attischen Inschriften von K. Mei- stlerhans, dritte vermehrte und verbesserte Auflage besorgt von Eduard Schwyzer. Berlin, Weidnerische Buchhandlung 1900.

W. G. Rutherford, The new Phrynichos. London 1881.

Schmid — Dr. Wilhelm Schmid, Der Atticismus in seinen Haupt- vertretern etc. Stuttgart.

Thumb, die Griechische Sprache im Zeitalter des Hellenismus.

Tebt. pap., i. e. The Tebtunis papyri edited by B. P. Grenfell and A. S. Hunt and J. G. Schmyly, London etc. 1902.

P. Catt., i. e. Papyrus Cattaui (Traiani et Hadriani aet.) novissime editus a Grenfelio et Huntio cum P. M. Meyeri commentario in Archiv für Papyrusforschung III 55 sqq.

CPG, i. e. Greek papyri from the Cairo Museum by Goodspeed (The University of Chicago. The decennial publications).

VI

PG (et PN). Papyri Genovenses editi ἃ Nicolio. PLips(iensis) editus in Archiv f. P. III p. 186 sqq. (saec. IV aut V). PO III. The Oxyrrhynchus papyri vol. III. Cf. Praef. lexici. Timothei Persae, E papyro aeg. a8et. Alexandri magni edidit U. v. Wilamowitz Moellendorff Lipsiae ap. Hinrichsium a. 1908. Pap. Vitelli, ἃ G. Vitellio editi in commentariis Academiae regiae dei Linci et in vol. VII periodici Atene e Roma. Multo diligentius quam antehac usus sum Meisteri opere ,Die Griechischen Dialekte", longe plures inserui Hesychii glossas, correctas saepe aut temptatas, praesertim eas quae in Papii lexico, quo plerique utuntur, non extant, nec raro ex serioribus scriptoribus addidi vocabula quae a Papio aut plane omissa sunt aut sine testimonio allata.

Posthac, quantum aetas et valetudo permittent, in hoc lexigraphico labore pergere mecum constitui, ut pro parte virili aliquid conferam ad praeparandum novam Thesauri graeci editionem, qua magis magis- que opus esse sentiunt eruditi.

Gratus agnosco multum me profecisse ex humanissimis virorum doctorum operis mei censuris, e quibus nominatim commemorare lubet Fredericum Blassium (Gótt. gel. Anz. 1908, n*. 7); lanum van Leeuwen (Musaeum Leidense X 4, 118); Philippum Weberum (Neue phil. Rundsch. 1908, n?. 4 et δ); Ludovicum Cohnium (Berl. phil. Wochenschr. 1908, n?. 16). Saepe eorum quae recte monuerunt in hoc libro habui rationem; quae e Weberi copiis nunc addidi itterà W, quae e Cohnii, littera C indicavi.

Denuo in plagulis corrigendis strenue me adiuvit vir amicissimus L. J. Morell cui gratias ago habeoque quam maximas. Grati animi significationem accipiat etiam collega coniunctissimus J. C. Naber (S. A. fll.), qui papyrorum collectiones suas liberaliter utendas mihi permisit, itemque pro collatis in me hunc librum componentem benefleciis G. Vitelli, praeclarus philologus Italus, et iuvenis amicis simus G. Vollgraff, felix Argorum detector et effossor.

H. VAN HERWERDEN.

Pag. 1.

Pag. 2.

Peg. 3. Pag. 4.

Pag. 5.

A.

(lexici. Ad A longum. De ἃ pro ἢ in trimetro tragico vid. Bur- lenii dissertatio Bonnae a. 1872 (W.) — « pro αὐ saepe papyri aet. Ptolemaeorum, ut κά, γέγραπτα, κεχρημάτιστα (W.) — Ad A breve finale. Of. s. v. Κυβελήια. — Ad A breve, augmentum, Corrige ἀκέλλεα.

Gety — βλάπτειν. Extra poesin legitur apud Hippocratem de morbis IV ed. Ermer. II p. 441 et 442 οὐκ ἂν ἀάσειε, p. 448 oix ἀάσειε ἂν (àv ἀάσειε) τὸ σῶμα, 408 οὐκ ἂν ἀάσειε κάρτα. Neglexit Thesaurus.

ἀάναχετος. Vid. infra ἀνάνσχετος.

Ad ἀβάκην. Cf. Diss. Hal. XII 186 (W.).

&gaxyletoc. Timoth. Pers. 73 sid! ἐπεισέπιπτεν ἀφρώδης ἀβακχίωτος ὄμβρος.

Αὰ ἀβαριστάν. Cf. Meister II, Nachtr. ἃ. Bericht. ad p. 241, 5 et idem I 111 in. (W.).

ἀββᾶς, titulus. PO I 146 (W.).

Ad ἀβέλιος. Vox pamphylica sec. Heraclidem ap. Eustath. 1654, 20. Of. Bezzenberger Beitr. V 828 (C.).

᾿Αβιδμιλέκων, gen. sing. cyprius. Meister n. 59,38.

Ad ἀβληχρός. Of. Diss. Hal. XII 201 sqq. (W.).

ἀβόλλῃ, &bolla (— ἀναβολή). PB 874 (p. C. saec. III) πέμψις μοι ἀβόλλην καὶ βύρρον.

Corrige ἄβος.

&Bpaysv ἤχησεν Η. Eleum? Cf. Meister II 80 not.

ἀβρόβιος. Add. Bacchyl. XVII 2 Bl, τῶν ἁβροβίων ἄναξ ᾿Ιώνων.

ἀχάγησαι imperat. aoristi barbari ἀγαγήσασϑαι. Ρ 61, 14 sq. (epistula aet. byzant.),

ἀγταζηλός. PB 860,6 (Gallieni aet.) ἀπὸ &um«c (vov ἀγαζηλοῦ κλήρου.

ἀχαϑὴ ἡμᾶρα. Formula byzantina: ἀπαντήσῃς εἰς τὴν ἀγαϑὴν ἡμέραν — εὐτύχει. PG. 61, 10 sq.

Pag. 6.

Pag. 7.

Pag. 8.

Pag. 9.

2

ἄγαιον" ἐπίφϑονον, 9avuáciov, φϑονερόν. H. Ab ἀγή — ϑαῦμα et φϑόνος. Cf. Suid., BA 884,7 (O.).

ἀτακλέης et ἀγάκλειτος. Add. Bacchyl, XV et XII 90 BI.

[ἀγαλαξίας f. l. pro ἀγαλακτίας. quod unice graecum est, in Auto- cratis comici fr. 3 K. Cf. BA 886, 26 et Poll. III 50].

ἀγαλματοποῖϊκός. CIA I 824 B 24 (a. C. 408). Meisterh.? p. 88.

ἄγαμαι. Add. Philetaer. Vat. (Mus. Rhen. 1881, 414): ἄγαμαί σε xal ἄγαμαί cov τὸ μὲν ἦϑος ἔχει καὶ εἰρωνείαν, τὸ ἄγαμαί σου. Εὔπολις

ἄγαμαι κεράμου αἴϑωνος ἐστεφανωμένου͵ ubi coll. BA 886, 82 correctum est κεραμέως, scil. Hyperboli.

Ad ἄγγελος. Saepius figurate usurpatur, v. c. Aesch. Sept. 82 κόνις — ἄναυδος σαφὴς ἔτυμος ἄγγελος, Suppl. 180 κόνιν — ἄναυδον ἄγγελον στρατοῦ. Libanius Or. I 8 108 (fortasse e poeta) καπνὸς — τοῦ πυρὸς ἄγγελος (ἄγγελος πυρός SC.).

Ad ἀγγαφεῖαι. Of. etiam PB 21 (a. 840) ἐνγαρίας (sic) et infra in lexico ἀνανγάρευτος.

Ad &yy«gogc. Corrige postboat pro postboot.

ἄγχειν. Vid. infra ἦ ξα.

Ad ἀγέλαοι et ἀγελάτας. Occurrit ἀγελᾶται in obscurissimo titulo cretensi GD 5142, 4, ubi Halbherr, probata Cohnii correctione glossae hesychianae ἀγελάτας" τοὺς ἐφήβους, non diversum putat ab ἀγέλαοι.

ἀγγέλλειν. Vid. infra ἐπαγγ ελῇ — ἐπαγγελϑῇ.

ἀγεμών (jy), de lateribus usurpatum signiflcare solet later mar- ginalis. Cf. CIA I 167,70; II 807 col. b; 101 sq.; Baunack aus Epidauros p. 88. Sed in tit. delphico BCH XXVI p. 565, 1. 15 sq. λατό[μωε πούρου ἁγε]μόνων editor explicat ,la pierre de téte qui commande 18 file, c. ἃ. d. le bloc de coin", ut opponatur ταῖς ἀγελαίαις πλίνϑοις.

Corrige ἀγεόμενοι. Weber cft. τὰ ἀγημένα e Dem. (Iacobitz et Seiler).

Ad ἀγερμός. Cf. serum orgeonum decretum CIA IV 2, 624 b, 15 διατετέλεκεν δὲ καὶ συνλειτουργῶν ἐν τοῖς ἀγερμοῖς καὶ ταῖς στρώσεσιν ταῖς ἱερήαις (SiC) κτέ.

ἀγέρρην aeolice — ἀγείρειν. Meister I 141.

Ad ἀγέρωχος. De etymologia cf. Ebcelingii lex. Hom. s. v. et Bergk ad Alem. fr. 122 (W.). In bonam partem ut Homerus utitur Bac- chylides V 8B 4Δεινομένευς ἀγέρωχοι παῖδες.

ἄγες" ἄγε, φέρε. H. Cyprium? Meister II 276. Of. ξόες.

Ad ἀγήτωρ. Post ϑεοῦ ap. Hesychium sequitur ὁ ἄτιμος. Of. J. Vürt- heim, Mnemos. XXXI p. 254 sqq., qui quaerit an vox descendat ab ἄγος, ut sit— φαρμακός. Idem pro τοῦ (sic Meursius) revocat τῆς, Dianam intellegens. — "Vid. etiam Meisterum II 221.

ἀγκάλιασμα. Timoth. Pers. 91 ἄπιστόν v ἀγκάλισμα κλυσιδρομάδος αὔρας. Cf. παραγκάλισμα et ὑπαγκάλισμα in lexicis.

Pag. 10.

Pag. 11.

Pag. 12.

Pag. 13.

Pag. 11.

8

ἄγκιστρον, instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 281.

ἀγχκλέπτειν, surripere. Theocr. V 9. Iniuria sollicitatum. Of. ibi Fritzschium.

ἀγκολένδετος. Timoth. Pers. 28 ἔσος δὲ πυρὶ δαμ[ασίφως "4onc Ὁ] &yxv- λένδετος μεϑέετο χερσόν, ἐν δ᾽ ἔπιπτε γυίοις. Cf. Wilam. p. 48.

ἀγκύρειος: σχοινία ἀγκύρεια. CIA II 827, 11 (a. C. saec. IV) Meisterh.? p. 50.

ἀτλαόϑρονος. Add. Bacchyl. XVI 124 Bl.

ἄγναμπτος. Add. Bacchyl. VIII 78 et fr. 42, 2 (e Bergkii correctione pro ἄκαμπτος).

ἀγνευτικαὶ ἡμέραι, dies lustrationum. PB 998 III 4 (a 127. sq.).

᾿Αγνοῶν Βιόττου comoedia. CIA II 975, V 18. Cf. IV 7. Stobaeus Flor. 78,8 citat Biórov (sic) ἐκ Μηδείας, quae falso habita est pro tragoedia (Nauck F. T. G? p. 825). Vid. Wilamowitzium in Hermae vol. XXXIV p. 609.

Ad ἀγορά. PB 948,20 καὶ ἀποστελῶ σοι τὸ κέρμα ὅσου αὐτὰ (scil. τὰ ἔρια) ἀγορά. Lege ἀγορά «σεις».

Ad ἀγοράνδις. Lege quod traditur ἀγράνδις (C.). Cf. s. ἢ. v. et S. V. Óig Suffixum.

ἀχορανομεῖον, agoranomi officina. PO III 482,31 ,Record office" (109 p. C)).

ἀγορανόμοι. Vid. ἀγωνάρχυ.

ἀγοράστρια, emtrix. PB 907, 11 (Commodi aet.).

ἀγραρεύειν, habitare? Grenf. II 95, 1 (saec. VI aut VII) δέδωκεν ἐκκλησία Ἠπόλλωνος εἰς λόγον ἀννωνῶν τῶν γενναιοτάτων Σκυϑῶν ᾽Ιουσ- τινιαωνῶν ἁγραρευόντων ἐν τῷ μοναστηρίῳ Βαύλλου κτέ. Num forte ἀγραρεύειν pro ἀγραριεύειν — ἀγράριον εἶναι est. verbum graeco-lati- num significans rusticari, agros colere? An vitiosa scriptura est pro ἀγγαρευόντωντ Vid. ἀγγαρεύειν.

Ad ἄγρην. Vid. Meister I 174 et 182 (W.). Cf. infra κατάγρει.

ἀγρόδροα — ἀκρόδρυα. PO III 689 (saec. II p. C.). Cf. ἀγφόπολις.

Àd ἀγροικίη. rus. Of. BCH 1901, p. 69, not. 8.

&(póxvxoc, villa. CIA III 61, 26 (Hadriani aet.) Cf. ἀγροκηπίον Strab. XII 8, 11.

᾿Αγρολέης. nom. plur. CIA I 888,83 (a. C. 408). Meisterh.? 140.

ἄγρωστις. Saepius papyri aeg. v. c. FGH 848.

ἀγυρτολέσχης, mendici more blaterans. Mich. Psellus in scop- tico carmine a Sternheimio edito Wiener Stud. XXV p. 16, vs. 94 ἀγυρτολέσχα xal xgirà τῶν κρειττόνων.

ἀγχίαλος. Add. Bacchyl. IV 4 ἀγχιάλοισι Κίρρας μυχοῖς.

ἀγχίδομος — γείτων. Add. Bacchyl. XII 89 Bl.?

ἄγχουσα, 7. EM 818, 80 διὰ τὸ à λέγεται ἄγχουσα, Ἀττικοὶ δὲ διὰ τὸ à. Forma attica legitur Ar. Eccl. 929; Thesm. 48, Fr. 820, 8, Amips. fr. 3; Xen. Oecon. 16 8 2; verbum ἐγχουσίξεσϑαι fr. com. anon. 991 Κα. — E lexicis cf. κάλλος, παιδέρως, ψιμύϑιον, φῦκος.

Pag. 15.

Pag. 16.

Pag. 17.

Pag. 18.

4

Ad ἀγχωρῆν. Lege eum pro cum.

ἀγωνάρχο — «χοι. Tit. boeoticus BCH VIII 1884 p. 414 n. 12. Sec. Eustathium ad Il. XXIV 1 apud Boeotios magistratus erat similis agoranomis atticis (W.) Vox etiam ideo notabilis quod continet veterem notionem τοῦ ἀγών — ἀγορά. Sensu longe diverso pro αἰσυ- μνητής eam adhibuit Sophocles Ai. 569.

ἀγώνοιρ — ἀγώνοις, ἀγῶσιν Eleorum est. Meister II 60, 6.

d Fab. Vid. Meister I 105. 258. II 46.

ἀδάκνως. Caesarius Dial. II 109 p. 612 καὶ πᾶσι roig πατρίοις τὰ ἔϑνη ὥσπερ νόμῳ στοιχοῦσιν ἀδάκνως καὶ ἀπόνως. Τ

ἅδαν --- ἄδην. Vid. χάδαν.

ἁἀδάνές' ἀπρονόητον. H. Dorice aut aeolice — ἀδηνές. Cf. δῆνος in lexicis. .

Ad 4660,65. Est poetae, non grammatici. Vid. Aristophanis fr. 709 Καὶ (C.).

Ad ἄδειος. Of. Meister II 249 (W .).

Ad ἄδειρεν. Eleum esse negat Meister II 30 propter diphthongum. Modo diphtongus recte sit traditus. Cf. ἄβραχεν et A breve, augmentum.

Ad ἀδελφότης. Cf. Grenf. pap. II 89, 2. 4. 6; 92,8. 10. Vid. αἱ ὃ ε- σιμότης, ὑπερφύεια et alia plurima.

ἀδερφός — ἀδελφός. CIA III 858, 1. Meisterh.* p. 88.

ἀδιάϑετος, intestatus. Add. PO III 490,6. 10.

ἀδίαντος. Add. Bacchyl. XVI 22 Bl. μάλ᾽ ἀδίαντος ἐξ ἁλός.

ἀδιάφορος. Simplicius in cat. schol. in Arist. p. 886 contendit hoc vocabulum primum a Stoicis usurpatum esse. t

Ad ἀδιέγγυος. Of. Rev. pap. 17, ὃ.

Ad ἀδεκέσ(σ) «i. Cf. Meister I 180. Coniunct. ἀ δεκεῖ. Idem I 278 (W .). Typorum vitium est ἀδίκηει pro ἀδικήει.

Ad &óix(ov. Nescio tamen an recte J. C. Vollgraff in Mnemosynes vol. XXIII p. 126 sq., adiutus v. l. eixíov, Herodoto l. l. reddi- derit 749€ μαντήιον ἐκ Δελφῶν ἀποσχόντας (pro imi05.) ἀπὸ τοῦ Aiyi- νητέων Αἰακείου τριήκοντα ἔτεα κτξ. Neque vero ullum huius cri- minis in Attica extat testimonium.

ἀδινός. Add. Timoth. Pers. 29 βίοτος ἐθύετ᾽ ἀδιν[ὸ]ς xs&.

ἀδίσταστος melior forma quam recepta in lexicis ἀδίστακτος legitur in Tebt. pap. 124,26 (a. C. 118): κλήρους ἀσυκοφαντήί(τους) καὶ ἀδιστάστους ὄντος πάσης αἰτίας.

ἄδματος. Add. Bacchyl. X 84 iuxta ἀδμύήτα V 107.

ἀδνοτατίονος,, adnotationis. PNN 42 (saec. V) (Wess.).

Ad &óog S. v. ἄδιξις. P. Foucart Rev. d. Philol. n. s. XXV p. 216 putat in Naxi titulo ap. Millerum Annuaire d. 1. Soc. d. Études Gr. 1872, p. 189, l. 5. Cyriaci lectionem ΚΑΤΑ TON A440N cor- rigendam esse in κατὰ τὸν ἄδον et in titulo Halicarnassi 4Π0Τ- OAA0Z in ἀπὸ s(6] ὁ Goog.

ag. 19.

Mg. 20.

b

᾿Αδραβυτηνός in titt. atticis variat cum ᾿Αδραμοτῃνός. Meisterh.? 77,6; 19,2. Cf. B pro M et Ἀνδράβυς.

Ad ἀδρέ Forma haec occurrit in titulo pamphylico 181,8. Journ. of Hell. Stud. XXII p. 864. Vid. infra s. v. (ΠΗ ήσαδρος.

᾿Αδριάνηα τῆς Βειϑυνίας. ΒΟῊ IX p. 68 sq. n. 1, 15. Aphrodisia- dis tit.

᾿Αδριάνηον ᾿Ηρακλεῖον l. 1. 17 Sq. et M Ἡντινόειον ]. 15.

Ad A4ópiavid v (μὴν ἐμβόλιμος). Add. CIA III 1121. 1124. 1188. 1217.

ἀδύλογον Μοῦσαν μεθέπων. CIA III 899.

ἁδονασία. Addere debebam Thucydidem.

ἀεί. Haec vocula XII formas induit: αἰεί (αἰξεῶ, dor., ion., att., poet.; ἀεί forma vulgaris; αἱέν dor. et ion.; &£v dor.; ei£g lac. et cret.; ἀές dor. [semel in T H]; αἰέ lac.; &é dor.; αἰή tarent.; ἠέ (ἀξ) boeot.; el, d; alw, &iw lesb., ἀέν thess. Cf. Ahrens II p. 878 sqq.

ἄεις participium aeolicum. Meister I 174.

ἀέκατι — ἀέκητι. Bacchyl.. XVII 2 Bl.

Ad ἀέκων. Corrige 409 pro 400.

Ad ἀέρρην. Of. Meister I 141.

Ad ἀξζξαϑός. Aliter Meister II p. 147 sqq., qui &feróg (sic) habens pro adiectivo verbali: verba :(v) τύχαε ἀξαταῖ interpretatur ,bei eingetretner Dürre." Oft. ἄξα, ἀξαίνειν, ἀξάνειν, ἀξαλέος.

ἀήρ. Vid. ὕψος.

ἀήτης. Add. Timoth. Pers. 117 ἕν᾿ ἀήταις φερώμεϑα.

ἀϑαμβήῆς. Add. Bacch. XIV 58 Bl.

Ad 40)0«v« etc. Of. etiam Meister II 92; 221, 92.

᾿᾿ϑανῆοι boeotice — 3ϑηναῖοι Meister I 240. Ibidem ᾿Αϑανιῆος.

ἀϑέριαστος, non demessus. Add. Tebt. pap. 61 (b), 370; 72, 872.

ἀϑέτημα, actio illegitima. Add. Tebt. pap. 124, 29.

Ad ἄϑηρα. Add. Tebt. pap. 181.

ἀϑλοθϑεσία est actio, ἀϑλοθετία munus τοῦ a91o8érov. Cf. Lobeck Phryn. 510.

᾿Αϑμονέες — «νῆς. Meisterh.? 140,8. Cf. mox 4itovíéts.

ἄϑυρμα. Add. Bacchyl. VIII 27; XVII 61 Bl.

AI pro EI in papyris aeg. ut βλέψαι, ἐγγαίων (W.).

αὐ terminatio verbalis ante brevem syllabam non eliditur in anti- quiore comoedia, sed saepe hoc sibi permittunt comici recentiores, v. c. Antiphanes fr. 204, 8; 266, 2. K. — De o, correpto in t vid. infra s. v. E pro Al.

ai et ace. Vid. Meister I 82; II 87. 28b.

Gt — ἀεί. Meister I 240.

ἄς et ἄιν. Idem I 195. Cf. supra ἀεί.

al, interiectio. Mimus PO III 418,78 sq.

Ad αἰακίξ. Athen. XI 782 f. citat αἰακίς e Timachida glossographo (C.).

αἰχειρέλαιον. Caesarius Dial. I 86 p. 596 τὸ ἐκ τοῦ μόσχον (populi

Pag. 26.

Pag. 96.

Pag. 27.

Pag. 28.

6

nigrae) ἔλαιον τοῖς ἀρρώστοις παρεχόμενον. ὅπερ αἰγειρέλαιον τοῖς πολλοῖς ὀνομάξεται. T

Αἰγής (et Αἰγίς), αὖ ᾿Εφεχϑής, Οἰνής. in titt. att. antiquioribus, postea Δἰγείς etc. Vid. Meisterh.? p. 88.

αἰτγιαλοφόλαξ, orae maritimae custos, Fay. pap. 222, saec. III p. C.

αἰγικός — αἴγειος Sive αἴγινος : δέρματα αἰγικά. Grenf. II 51, 15 (141 p. C.).

αἰγίς, procella. Add. Libanii Or. I 8 121 (ed. Foerst. I p. 177, 14). Iloóxlov δὲ μνησϑεὶς χειμῶνος τε μέμνημαι καὶ αἰγίδος xai πληγῶν καὶ αἵματος. Cf. Aesch. Cho. 998 sq. K.

αἴγλα"... [χιτών del. Schmidt] καὶ πέδη (ἢ παρὰ ᾿Επιχάρμῳ ἐν Báx- χαις. H.

Αἰγόσϑενα — Αἰγόστενα. Meisterh.? 80.

αἰδεσιμότης: ἡ σὴ αἰδεσιμότης, tua reverentia, formula byzantina. Grenf. III 90,6 (saec. IV). Cf. ἀ δελφότης etc.

Ad ἀϊδής. Cf. Bacchyl. XII 509 Bl.? — fr. 86.

Ad «i£ etc. Adde αἰεί. Vid. ἀεί.

ἀΐδοντος — ἀείδοντος. Meister I 227.

αἰϑαλόεις. Add. Timoth. Pers. 197 πυρὸς δ᾽ αἰϑαλόεν μένος ἀγρίωι σώματι φλέξει.

ἀΐϑεος dorismus pro ἠέϑεος in pulchro epigrammate saec. a. C. III (tit. aegypt.). Bull. d. 1. soc. arch. p. 88, vs. 8:

οὐδὲ με ἀιϑέων dv ἀγάκλυτον ἤλυϑες ἄστυ γυμνασίου σκιερῶν γηϑόσυνος δαπέδοωι.

αἰϑείροφόρῃητον σ]ῶμα διακραδαίνων. Timoth. Pers. 28.

αἰϑήρ. Kaib. ep. 41 (saec. ἃ. C. IV) E$gvuáyov ψυχὴν καὶ ὑπερφιά- λους διανοίας | αἰϑὴρ ὑγρὸς ἔχει, σῶμα δὲ τύμβος ὅδε. Cf. Pepli Ari- Sstot. epigr. 50; Eur. Suppl. 688, Ar. Thesmoph. 14 sqq.

alf, ait, «liv. Vid. ἀεί.

Ad αἰκάξει. v. Leeuwen in lexici mei censura ipsam glossam corrup- tam putat ex αἰκάλλει et voce καλεῖ indicari huius verbi tempus futurum. Quae scribendi ratio quia abhorret ἃ constanti lexigraphi consuetudine, teneo quod proposui.

αἱἰκίξειν. Add. Timoth. Pers. 189 βασιλεὺς — γονυπετὴς αἴκιξε σῶμα (scil. τὸ ἑαυτοῦ).

αἷλο — ἀλλο in αἰλότρια (Elei), αἴλων (Cypri), αἰλότροπος EM 268. Cf. καιλο. Vid. Meister II 268.

αἰμέϑειρος, crinibus cruentis. Sic correxi traditum ἐμέϑειρος in pap. mag. bibl. nat. Paris (Wess.) ]. 608.

Ad αἰμισέων Of. etiam Meister I 82. — ἥμισσον legitur etiam BCH 1899, p. 611, 1. 6.

ἀΐν. Vid. ἀεί.

AivZac pro Αἰνέ(ι)ας. Meisterh.? 47. Cf. 41.

αἰνολόγος. Calendarium astrologicum PO III 465, 161: ὁ δὲ υἱὸς τῆς

?ag. 81.

1

ϑεᾶς ὄνομα αὐτῷ ἐστιν [....] τωρσινη[ευτωρουενῶφι. «μηνύει» τοῦτο [λέγον] αἰνολόγος. "

Ad αἰνοτάλαντα. Non Antimachi versus est, sed Callimachi fr. 509. sec. Choeroboscum in Theodos. I 268, 88. Hilg. (C.).

Αἰξωνέες — -«νῆς. Vid. supra I9 uovíezc.

Ad ἀΐζοισα. Cf. Meister I 79.

- αἰπεινὰν (αἰϑέρ᾽). Bacchyl. VIII 84 (Bl) iuxta αἰπὺν αἰϑέρα III 86

homerice utrumque.

Alpal etc. Meisterh.? 85; 66; 114.

De αἱροῦν 8. v. αἱρεῖν vid. Addenda p. 928.

αἱρεῖσϑαι τῆς ἀρχῆς pro εἰς τὴν ἀρχήν. Bithyniae tit. n? 207, 19 et n? 210,18 BCH 1901, p. 68 et 79: oí τοῦ vovg αὐτοῦ τῆς ἀρχῆς ἡρημένοι φύλαρχοι (aet. Caracallae). Cf. n? 211, 10 sq.

αἱρετιστής. Iam Philemon com. fr. 181,2 K.

Αἱρῃησιτείχης Διφίλου comoedia. CIA II 992 II 7. Cf. Mein. Hist. crit. p. 451.

Ad «Ice. Add. Bacchyl. IX 82; XII 66. 99; XVI 77 (fr. 24,5) Bl.

Alca, Αἴσων etc. Meisterh.? 80.

Λἰσάοδος Meister I 88 (W.). Vid. Αἰσέοδος.

ἀΐσιτοι. CIA II 829, 11; 478,18. Cf. 440. Hesych. ἀείσιτος ὃ dp ἑκάστῃ ἡμέρᾳ ἐν τῷ πρυτανείῳ δειπνῶν.

ἀΐασσειν. Add. Bacchyl. IX 28. XII 144 Β].

Ad ἀιστοῦν. In prosa, scil. attica. Nam utitur verbo etiam Herodo- tus et postea Dio Chrysostomus.

Ad αἰτήμεϑα. Cf. Meister I 175.

αἰσυμνήτης. Vid. Meister I 56.

Αἰσχέας. Meisterh.) p. 116.

Λἰσωνεύς iuxta Αἰσώνιος. Idem p. 114.

αἰτάρ (ex al? ἄρ ferner nun) ΞΞ αὐτάρ Cyprii. Vid. Meister II 227.

Ad ἀΐἕτας. Of. Diss. Hal. XII 204 (W.).

Ad αἰτιώμενος. Cf. Meister I 176.

Αἰτωλὸς Kpícovoc comoedia. CIA II 975. IV 19. Non igitur Αἰτωλοί, ut credebatur. Cf. Mein. Hist. crit. p. 484.

αἴτωμα pro αἰέτωμα. CIA III 162 aet. Hadriani.

αἰχματάς — αἰχμητής. Add. Bacchyl. XII 188 Bl.

Ad αἰχμοφόρος. Cf. Bacchyl. II 89.

ἀϊών. Add. Timoth. Pers. 108 ἐβθρίϑοντο δ᾽ ἀϊόνες.

αἱξώνιος. Θεὸς αἰώνιος. deus aeternus. Vid. Mendel BCH XXVI 288 sq. — In papyris aeg. v. c. Grenf. I 54,8; 55, 2; 60, 16 est Imperatorum rom. epitheton aet. byzant.

32. ἀχάματος. Add. Bacchyl. V. 25; XII 178; XVIII 29 Bl.

Ad ἀκαταγνώστως cf. Grenf. pap. I 57, 16; 58,16 (aet. byzant.): ἀναμφιβόλως καὶ ἀκαταφρονήτως καὶ ἀκαταγνώστως.

ἀχατανέμητος, indivisus. Tebt. pap. 66, 76 (a. C. 121).

Pag. 88.

Pag. 84.

Pag. 85.

Pag. 86.

Pag. 87.

8

&x&tetoy atticum, non dxériov. Meisterh.* 50, 80. Cf. Ar. Lys. 064 ed. v. Leeuwen.

Ad ἀκεύειν. Of. Meister II 281 et Searles in Studies in Cl. philol. 1898, 10 sq. (W.). Sed Blass ad GD 4991 ἀκεύοντος recte ibi expli- care videtur &Féxovrog, invito.

Ad ἀκηδία. Cf. BA 864,21 (W.).

ἀκίνδονος παντὸς κινδύνου (παραϑήκη). PB 729, 10 (a. C. 140) PO III 499, 10; 501, 26; 507,86. Cf. formula ἀνεπιδάνειστος ἄλλου δανείου similesque in papyris aegyptiacis.

Ad ἀκένητος. PN 14,8 ἐπειδὴ οἰκόπεδον πατρῷον ἡμῶν — διαιρήκειμεν (Sic) πρὸς ξαυτοὺς, καὶ ἔλαχεν Gol, τῇ Εὐστοργίῳ, ἐκ δικαίου καὶ ἀκινήτου κλήρου γεγενημένου κατὰ τὸ ἔϑος (p. C. 850). Formula.

ἄχινος. Fortasse haec planta iam commemorata est a Sapphone in fragmento pap. Berolinensi col. I 12 sqq. sic tentato ἃ Blassio Herm. 1902, p. 466 sq. (cf. 469):

πίόλλοις γὰρ στεφά]νοις ἴων

καὶ βρ[όδων] ἀκένω v μοι

καὶ [s2.—] παρ᾽ ἔμοι περεϑήκαο. Malim ob dialecti rationem πολλοῖσιν στεφάνοισ᾽ κτέ.

Ad Accentus. Cf. Winer-Schmiedel 8 6 et de accentibus in PO Liter. Zentralbl. 1898, p. 1076 (W.).

ἀκκχῆσσος. accensus. Tituli (W.).

Ad Accusat. plur. Adde Eresi tit. saec. a. C. IL in Class. Rev. a. 1902, 290, l. 19 γυναῖκες — γυναῖκας. Forma ἐκ τῆς κοινῆς arrepta vide-

tur. — Ex papyris aeg. PB Schmidium IV 19 octo citare exempla monet Weber in lexici mei censura. — De Acc. Sing. vid. sub «v.

ἀχκλεᾶ (acc. sing.) atticum, non ἀκλεῆ. Meisterh.* 150, 4.

ἀχκληρονόμητος. PB 868, 12. Citantur in lexicis scriptores ecclesiastici.

᾿Αχμηναί, Nympharum cognomen in Elide. Pausan. V 15, 6. Cf. ἀκμηνός, in lexicis.

ἄκοιτος. Add. Bacchyt. XVIII 28 Bl. &xoirov ἄυπνον ἐόντα.

ἀκχονάδιον, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 281.

Ad ἀκόντιον — ἀκάνϑιον. Extat in bonae aetatis titulo Trallium Mitt. 1888 p. 410.

ἀχοπίατος attice — ἀκοπίέαστος. CIA IV 2, 680,5. 18 (c. 84 a. C) Eadem forma utitur Philodemus περὶ μουσικῆς p. 40.

᾿Αχριῖαν. Cyprii — Mxoioíav. Hesych. ἐν Ἀκριῖαν (pro ivexoíev corr. M. Schmidt). εἷς Ἀκρισέαν. Cf. Meister II 210. 249.

᾿Ακρίτας (vulgo ἀκρείτας), Apollinis cognomen Lacedaemone. Pausan. III 12,8.

ἄκριτος. Add. Bacchyl. IX 45 τὸ μέλλον δ᾽ ἀκρίτους τίκτει τελευτάς.

Ad ἄκρος. Cf. Searles, Stud. in cl. phil. p. 10 sq. (W.).

ἀκτάριος (i. e. actuarius, sive actarius, sive ab.actis) σπείρης

'ag. 38.

9

ὁπλοφόρων πολιτῶν ᾿ Ῥωμαίων ξκατονταρχίας Ἡπολιναρίου (sic). PB 741,7 (p. C. 144).

ἀχτή. Add. Timoth. Pers. 109 ἐπὶ ἀκταῖς ἐνάλοις.

ἀχτουάριος Vid. ἀκτάριος.

ἀχύρωσις. Add. PO III 490, 8 μεταδιατέϑεσθϑαι καὶ πρὸς ἀκύρωσιν ἄγειν — τὴν διαϑήκην. Of. 492,4; 510, 20. Verbum ἀκυροῦν legitur 401, 8; 494, 4- 496, 8.

ἄκων. Add. Timoth. Pers. 177 ἀμφιστόμους | ἄκοντας ἐχ (Sic) χερῶν ἔρι | πτον.

ἄλα, ala. Tit. Bithyniae n? 216, 2 BCH 1891, p. 86 sq. iv ἄλῃ τρέτῃ Θρακῶν σημεαφόρος, i. e. in ala III (Augusta) Thracum (sa- gittariorum) signifer. ' λάρχαι in statuarum regum aeg. Ptolemaeorum titulo edito Bull. d. l. soc. arch. IV p. 94 procul dubio vere in lÀépyat correxit Wilamowitz Sitz. d. Berl. Akad. 1902 XLIX p. 4 [1096]. Cf. papyri ag. PB 4, 026 (saec. II vel III) et Wessely, Wiener Stud. XXIV p. 128.

ἀλάβαστος forma attica, non ἀλάβαστρος. Meisterh.? 82,8.

ἀλάϑεια Elei — ἀλήϑεια. Meister II 82.

᾿Αλαιέες — «ἧς. Vid. supra 8. vv. 46 uovíec, Αἰξωνέες.

ἀλάλοις — ἀλλήλοις. Elei. Meister II 60.

ἀλαμπῆς Add. Bacchyl XII 175 Bl.

ἄλααστος. Add. Bacchyl. III 46 &Ae[crov] ὀδυρομέναις et mimus PO III 418, 60 βάσκ᾽, ἄλαστε.

᾿Αλάσοον, Pisatidis urbs, — Σύβοτα ἢ Vid. Meister II 85. Cf. 172.

. Aléa, Minerva Alea. Tit. pervetustus Tegeae BCH 1901, 268.

ἄλει aeolice — ἀλεῖ. Meister I 174.

Ad ἀλείφειν. Add. inscr. saec. III p. C. Journ. of Hell. stud. 1901, p. 284 φιλοτίμως ἀλείφοντε. Cf. PO III 478, 8 (188—160 p. C) ἀλειμμάτων ἀφθόνῳ χορηγία.

Ad ἀλ[λ]εκτόριον. Cf. Contoleontis in Caria titulum BCH X p. 519, n. 16, ubi τὸν olxov πρὸς τῶι ἀλλεκτορίωι (Sic) destinat aliquis sibi suisque sepulcrum.

ἀλεκτρυπώλιον. Phrynichi com. fr. 18, ubi perperam Kock requirebat ἀλεκτρυοπωλεῖον. Vid. 8. V. παντοπώλιον in lexico meo et infra in Appendice.

᾿Αλέξανδρος incerti poetae tragoedia CIA II 992 I 5 (Ὁ). 26 II 28. Alexandrum scripserunt Euripides, Sophocles, Nicomachus.

.δᾶλεός pro παλεός Ar. Lys. 988 probabiliter correxit v. Leeuwen, coll. dorico ἀλεόφρων Hes. — ἠλεόφρων. Vid. παλεός.

᾿Αλεύς forma recens pro ἤλαιεύς, ut Κυδαϑηνεύς, Νικεύς, Πειρεύς. Μοϊϑίθγῃ.3 85,11. Cf. idem p. 98 et 114.

ἀληϑάργητος sensu passivo iuxta ἀείμνηστος in Cyzici titulo 9 Journ. of Hell. Stud. XXII p. 203: εἰς ἴα [xl] (óde τὰ ὄστεά σου μακάριε Moxáói ἀείμνηστε κύρι᾽’ ἀληϑάργ[ητε]. Alibi e. g. CIG 2804 et Macar.

Pag. 41.

Pag, 123.

Pag. 43.

Pag. 11.

Pag. 45.

10

887 activum esse monet editor. Omnino autem utroque sensu huiusrmnodi verbalia adhibentur.

Corrige (ἄληϑεον ?).

ἀλησμόνητος μνήμη. CIA III 8446 (tit. christianus).

᾿Αλϑαιεύς, nomen ductum à nomine demi alexandrini. PO 111 477, 7 Προπαπποσιβᾳαστείου (0.1) vo xol MA9aié£ogc.

Ad ἁλεαία. Ita teste schol. ad Eur. Or. 872 Argis vocabatur locus, ubi lis inter Aegypti filios et Aegivorum proceres diiudicata est. In alio 1. l. scholio vocatur Πρών, ut dicebatur quia erat in loco editiore (χῶμα dicit schol.) Ξεστὸν ὄχϑον Δαναϊδῶν ἔδρασματα appellat Euripides in Bellerophontis fr. 807 citato a schol. Huius κριτηρίου (cf. Pausan. II 20, 7) Larisae contigui ruderum partem nuper iam detexit iuvenis amicus Guil. Vollgraff, scil. crassorum murorum fundamenta.

ἀλίγκιος Add. Bacchyl. V 168 φυὰν ἀλιγκία.

εξαλίδιος. IGSept. I 1888 ἃ :1 Ξε ᾽Αλίδιος GD 5120 a 8 et Eph. arch. 1887,88 sqq. f 174 c, iuxta ᾿θαλέδιος 1. 182 a. Cf. 'Oa£oc — Κάξος:

ἀλιχευτρίς. Merx quaedam vilissima mihi incognita. FGH 881: ἀλιχευ- τρέδο[ς] σιλέλια, ἀποσφήνομα (Sic), βίβλους duo oboli.

᾿Αλκμέων Ἑῤαρέτου tragoedia. CIA II 978, 97 Poeta ignotus. — Ἀλκ- μέων καλός in lecytho eretriensi, Journ. of Hell. Stud. XIX p. 208.

᾿Αλχμεωνίδης. Meisterh.? p. 85, 11.

.AMxpXvvy, tragoedia sine poetae nomine. CIA II 992 II 28. Alc- menen scripsere Aeschylus. Euripides, Ion, Astydamas minor, Dionysius.

᾿λλλαριῶται, Allariae urbis creticae incolae tituli et nummi, non Ἀλλαριᾶται, ut habent Polybius et Steph. Byz. s. v. A4Aiegíe. Cf. Blass ad GD 4940.

ἄλλιτος αἷσα — ἀλιτάνευτος. Fragm. poet. PO III 422, 5. Editores confe- runt πολύλλιτος Callim. Ap. 80; Del. 816 etc.

ἀλλοδαμία — ἀλλοδημία. Bacchyl. XVIII 37 Bl.

ἀλλοιωπός, vario adspectu. Empedoclis fr. 21, 14 ap. Dielsium, Poetarum philos. fragm. p. 116.

Ad ἄλλοκα Theocr. I 86 sq. recte Schaefer ἀλλ᾽ ὁκὰ — ἄλλοκα, itaque citatum oportuit I 87.

ἀλλοπολ[ιάταις]!. Tit. cret. GD 4964, 2.

Ad ἀλλοσύνας. Sero vidi iam Fritzschium 1.1. e Schwabii correctione liquidam duplicasse.

ἁλμορίδες" αἰγιαλοί. xol τόπος ἐν τῇ Ἀττικῇ παρὰ τὰς ἐσχατιὰς οὗ τοὺς νεκροὺς ἐξέβαλλον (cf. Aristoph. fr. II 997. 8 M.)). H. — De tellure 8a18a ἁλμυρίς passim adhibetur in papp. aeg. Cf. Tebt. pap. 60—64; 66; 72; 74; 175; 88—85; 151; CIG 1083. Vid. infra s. v. ἐξαλμυροῦν.

&ÀAov, ut in N. T. et ap. Dioscoridem. Kenyon pap. I 98 (saec. III p. €) [W ].

^a Ε. 40.

Pag. 47.

Pag. 49.

11

dKPaAóvctotg — ἁλοῦσιν Elei. Vid. Meister II 108.

ἅλοξ. Add. Timoth. Pers. 88 σμαραγδοχαίτας δὲ πόν τος ἄλοκα voloig ἔφοι | νέσσετο σταλα[γμοῖς].

ἅλεξον, τὸ Tit. Cypr. 60,9. 18. 21 &AFo, cf. 60, 20. 21 κᾶπον. Meister II 248 cft. ἄλου α' κῆπος. Κύπριοι. H. et nominativum τὸ &AFov cogna- tum putat cum ἄλσος (et lat. altus, altum) et ἶάλτις. Ibi plura.

᾿Αλόπῃ tragoedia sine nomine poetae. CIA II 992 II 24. Alopen scripsere Euripides, Carcinus, Choerilus.

ἁἀλοπῶλις. CIA II 8982; III 14560.

ἁλός, SC. τέλος — ἁλικῇ. FGH 192; 841.

ᾶλς ἀμμωνιακός — ἀμμωνιακόν [Diosc.]. PK 78. 90. (W.).

ἀλυσίδιον (BA 880 et alia VL). PO III 496,83; 528, 20.

ἀλήσκαξον Bacchylidi X 98 pro ἀλύκταξον reddidit Blass.

ἀλοταρχεῖν, lictorum praefectum esse. Vid. Thes. s. v. ἀλύτης et adde Trallium tit. 8,8 Mitt. 1901, 239.

᾽᾿λλφειάς, Elidis flumen, cuius nomen sunt qui derivent ἃ semitico a. l. p. i.e. bos, quam etymologiam novis argumentis confirmat Victor Bérard Les Phéniciens et l'Odyssée I p. 126 sq.

ἄλφιτον. Vid. Galenum tom. VI p. 507 K.t

Ad «ic. Corrige ἅλων pro ἅλιον.

ἀλωισμός — ἀλόησις sive ἀλοίησις. PB 840, 7 (aet. byz.) τὸν μισϑὸν τοῦ ἁλωεισμοῦ (sic)) Ne verbum quidem ἀλωέξειν, quamquam rite forma- tum ab ἀλωά, usquam legi videtur.

'AXoxexs(t)e0c. Meisterh.? 42, 2.

Ad ἅλως. Of. CIA IV 2, 824 b, col. II 21 ἱερὰ ἅλως.

"Ap&boxoc iuxta 'ApXcoxoc. Idem p. 79, b.

ἀμαιμάκετος. Add. Bacchyl. X 66 Bl. νεῖκος ἀμαιμάκετον et tit. metr. CIA III 90 ἀμαιμακέτοις βυϑοῖς.

ἁμαλδόνειν. Add. Bacchyl. XIII 8 Bl.

Ad ἀμάνδαλον. Alcaei fragmentum est 128.

᾿Αμαξάντεια͵ ᾿Λμαξαντε(ει)εύς, " Va Sav eit (— -τεῦ. Meisterh.* pp. 50; 42; 44; 140.

ἁμαρτωλὸς ἔστω ϑεοῖς (κατα)χϑονίοις. De hac similibusque formulis, quibus imprimis in Cilicia utebantur ad deterrendos maleficos a sepulcris violandis, vid. Mitt. XXVII p. 202.

ἀμάρογμα. Add. Bacchyl. VIII 86 τελευταίας (τελευτάσας ? Hense) ἀμά- Qvypa πάλας.

. ἀμβόλιμος, Sc. ὄμβρος, Sursum iacta spuma marina. Timoth.

Pers. 74.

&puBoAG. Vid. ἀμβουλία in Addendis p. 920.

Ad ἀμεινότερος.. Cf. infra in lexico uesfósegog, μειοτέρη,. xaà- λιοτέραν.

ἀμειπτική, $5, res argentaria. Pergami tit. aet. rom. saec. p. C. II Mitt. 1902, 79, 1l. 6 sq.; 28. Of. ἡ μεταβλητική.

Pag. 50.

Pag, 51.

Pag. 52.

Pag. 53.

Pag. D4.

Pag. 55.

Pag. 506.

12

Ad ἀμεριμνία. In papp. aeg. saepius haec vox coniungitur cum ἀσφάλεια v. c. PB 872 II 7 πρὸς τὴν τῆς χώρας. ἀσφάλειαν καὶ ἀμε- ριμνίαν (154 p. C.).

᾿Αμεννάμενος et ᾿Αμοννάμενος nomina aeolica in Assi titulis. Americ. Journ. of arch. 1886, n. 58 et 61.

ἀμεριμνικὸν ἐμοῦ, cura mei liberum. FGH 180, 10 (saec. III).

ἁμεροδρόμου χώρας ἄναξ, dominus agri, quantum (vix) diurno itinere percurras. Timoth. Pers. 41 sq.

᾿Αμηνέας arcadice — Ἀμεινέας. Meister II 95.

᾿Αμηνία, gen. sing. tit. Cypr. 60, 18. Meister 224. 289.

ἀμητήησιαϊ Vid. ἀμεστέσια in Addendis p. 920.

ἀμίστως cretice — ἀμέσϑως. GD 5125, 7, ut ibidem 1. 12 μιστός.

Ad ἄμμα. Vox hebraica occurrit etiam apud Heronem Alex. Cf. Thumb. p. 108 (W.).

Ad ἄμμας. Of. Thumb. p. 112 (W.) — Abbatissae titulus aet. byz. PG 14, 18 πέμψαι εἰς xà ἄμμα Toavvíag.

ἄμμι[γα ἢ] Add. Timoth. Pers. 87; cum dativo construitur in titulo metrico Acarnaniae Mitth. 1900 p. 118 et 1902, p. 849 vs. 6: Νίκαρχος μύσταις ἄμμιγα ναιετάω.

Ad ἀμνητί. Cod. habet ἀμοῖτέ, unde recte Cohn in lexici censura emendat ἀμογητί, coll. Apoll. Dysc. de adv. p. 571,8 Bekk.

Ad &uóg — ἡμέτερος. Ita quoque Timoth. Pers. 118 et fr. 21 (Wil.).

Ad ἀμουργός. Nunc vid. Dielsium ad Empedoclis fr. 84, 8.

ἀμπαλίνορρος (Ὁ), i. e. ἀναστρέφων τὴν αὐτὴν ὁδόν, Φιλέταιρος. H. Ξε fr. 11,2 K., corruptum in ἀμπαλίνορος (Suid.) οἱ ἀμπαλίνουρος (Hes.) Correxit Blomfleld Gloss. Aesch. Ag. 149. Quia tamen ἄμπαλιν Sive ἀνάπαλιν non sit atticum, Kock αὖ παλένορρος aut ἐμπαλίνορρος postulabat.

ἀμπελιτικός — ἀμπελικός. Tebt. pap. 5, 17 (a. C. 118) ἀπόμοιραν ἰἀμπε]λιτικῆς [γῆςῖ. Alibi ἀμπελῖτις γῆ dici solet, ut ibidem 5, 98; 82, 4 etc.; 88, 77. 78. Ibidem saepe occurrit ἀμπελών in papyris b; 24; 80; 120; 240.

ἀμπελοτρόφος Κέος. Bacchyl. VI b.

ἀμπελών Vid. 8. v. ἀμπελιτικός.

ἀμπεφλασμένως — ἀπαπεφλασμένους. Laco Ar. Lys. 1099.

Ad ἀμπούλλιον. Cf. ἀνπύλλῃς óso(ua)ríiv(nc) PB 40 (saec. II aut III).

ἀμπτερύσσομαι et ἀμπτερύονται Vid. infra ad ἀπτερύσσομαι.

ἀμογδάλιος. PB 788 II 16 πινάκια ὠτάρια ἔχοντα ἀμυγδάλια δ΄, ubi iunge sv. &uvyó., sed ambigo utrum patinarum materies (— -λενος) signiflcetur an potius usus, ut valeat ἀμυγδαλοφόρα, quod suadent praegressa& πινάκια βωλητάρια, q. v. infra s. v.

Ad ἄμυδις. Cf. Meister I 57.

ἄμυμος et ἀμύμων. Vid. Meister I 76.

᾿Αμυννάμενος. Vid. supra 8. v. Ἡμεννάμενος.

ag. 57.

?ag. 60.

18

ἁμόσσειν confusum a librariis cum νύσσειν, quod vide infra.

᾿Αμφαλλάξ dictus est Theophilus episcopus Alexandrinus. Palladius de vita Io. Chrysostomi p. 49 B 19.f

Ad μφιάραος. Cf. Meisterh.? p. 128, 20.

Ad ἀμφιβάλλειν. Pro cod. P lege cod. L.

ἀμφιϑαλεύειν. Lydiae tit. ΒΟΗ XI 98, 1. 6.

ἄμφι... «oe (Ὁ). Vid. infra s. v. προκιχράναι.

ἀμφιδήμα., amictus, amiculum coretice GD 5000. "Vid. infra ἀνφίδημα et ήμα.

Ad ἀμφικέφαλος, Of. C. Ransom, Jahrb. ἃ. Kais. deutsch. arch. Inst. XVII 1902, p. 125 —140 (not. 84).

᾿Αμφικτίων iuxta ᾿Αμφικτύων. Meisterh.? 28, 8.

ἀμφικόμων. Add. Bacchyl. XV 16 Bl. éugixóuov ἀκτάν.

ἀμφιλέγειν ὑπέρ τινος πρός τινα. Inscr. delph. aet. macedonicae ser- mone scripta hellenistico BCH XXYV,83. 888, 1. 6 ὑπὲρ τῆς χώρας ἧς [ἀμφέλεγον πρὸς ἀλλήλους. Eodem sensu l. 16 περὶ δὲ τῆς χώρας ἧς ἔκριναν oí] Μελιταιεῖς πρὸς Ilvevuavíov;, ubi suppletum oportebat ἕκρινον.

ἀμφιπαρίατασϑαιι PO III 412, 42 (Iulii Africani Κεστοῦ:

[καὶ νεκύ]ων στόλος ἀμ[φιϊπαρίστατο καὶ παρὰ βόϑρον. ἀμφιπέρϑειν οἱ ἀμφιπρήϑειν sive — πιμπράναι 3 Vid. s. v. ἔπρεσε. Ad ἀμφισβατεῖν. Cf. Meister I 62. 178. ἀμφίστομος. Vid. supra 8. v. ἄκω ν. ἀμφιφανὲς μνῆμα. Tit. metricus CIA III 1824.

Ad ἀμφοδάρχης. Cf. Pergami tit. Mitt. 1902, 49, ll. 15. 19. 42. 60. De amphodarchis (Strassenpolizisten) vid. ibidem pag. 62 sqq.

Ad ἄμωμος. Etiam apud Aeschylum (W.).

. Ad «v terminationem. Addi debuerat gen. plur. stirpium in & aeoli-

cus (αν) et doricus (ἂν) — hom. et boeot ov, ion. éov, att. àv. — De aeolismo gen. pl. in «v constanter adhibito a Timotheo iuxta dat. sing. in «: (α) vid. Wilamowitz p. 40. — Ad av termin. — as:. Utuntur etiam scriptores ecclesiastici (W.). — Ad acc. in ev pro ἃ cf. Thesmoph. 1185 μάστιγαν in Scythae sermone et de cypria dia- lecto 8. v. ἀνδρέανταν.

Ad &v. De omissa particula conditionali apud potentialem cf. Schmid IV 89 (W..

ἄν σε p», formula elliptica minabundi. Κόλακος Menandri fr. PO III 409, 94 βοῶν. ἀπειλῶν, ,ἄν σε uq", Cf. quos ego et similia.

ἀναβαξυός — -«σμός. Meisterh.* 88, 9; 92,9.

ἀνάβασις τοῦ ἱερωτάτονυ Νείλου, de aqua aucta et inundante agros. PO II[ 486. 82.

ἀναβιβάζξειν τι εἴς τι augere pretium rei venalis ad certam summam in licitando. Vid. s. v. ὑπερβάλλειν.

Pag. 6].

Pag. ὦ.

Pag. 63.

Pag. 61.

Pag. 66.

Pag. 06,

14

ἀναβολεύς, iustrumentum chirurgicum. Cod. Paris. lat. 11219 nabo- leus. Vid. Herm. 88, 284. Cf. infra ὀσταναβολεύς.

ἀναβολίων τιμῇ, vectigalis genus in Aegypto obscurissimum. FGH Ostr. 49.4. .

ἀναβυσμός, effossio? PG 78,14 (saec. II[IIT) διωρύχων τε &vaf[vouovs?].

ἀναγώνιστος — ἄφοβος. Tebt. pap. 58,51 (a C. 111) καὶ σὺ ἀναγώ- νιστος ἴσϑει (sic) — ϑώρρεε (in epistula).

ἀναδιδόναι. cessare, remittere. Aristotelis loco Rhet. 2, 15 in. Thesauro addatur Scymni vs. 8. f

ἁἀνάδοχος. Fragmentum eroticum alexandrinum saec. II a. C. Grenf. I, 1, 29: τῆς φιλίας Κύπρος ἐστ᾽ ἀνάδοχος.

ἀνάϑεμα ἤτω (— ἔστω. μαρὰν ἀϑάν inscriptum est sepulcro saec. IV aut V in CIA III 509. Cf. Pauli ep. ad Corinth. I 10,21.

'Avaxa(n0s5e. Meisterh.? p. 82.

ἀνακάμπτειν. Add. Bacchyl. XVI 20 Bl.

Ad ἀνάκανδα. Cf. Meister II 282.

«Ἐαναχιαίας Tit. eleus GD 1908. Cf. Meister II 108.

ἀνακογχυλιάξειν. Ar. Vesp. 589 comice dictum pro ἀνασπᾶν. Cf Lysistr. 1199.

ἀνακογχυηλιαστικός (Ὁ). Platoni comico fr. 196 K reddidi ἀνακογχυλια- σταικ»᾽ὸν ποτόν tL σκευάσω.

Ad ἑάνακτ — Vid. Meister I 258; II 249. 244.

ἀνάλιαστος, insulsus. 'Timocli comico fr. 11,7 K. olim restitui ἀναλίστοις pro ἀνάλτοις. eadem opera corrigens Hippocrat. II 873 ed. Ermerins.

Ad ἄναλκις. Adde Xenophontem (W.).

Ad ἀναλογούντως. Of. Arneorum tit. saec. p. C. IL in Jahresb. d. Oest. arch. Inst. V p. 198 sq. l. 27 ἀναλογούντως τοῖς ἑαυτοῦ προ- yovoig, i. e. ut maiores eius facere solebant. Cf. ἀναλόγως.

ἀναρμιολύνειν suspectum mihi compositum pro verbo simplici legitur in Pherecratis comici fr. 178 K., ubi «ὃ δ᾽» ἄρ᾽ ἐμολύνϑη cor rigendum suspicor.

ἄνανδες (cod. ἀνανδές) ἄνωϑεν cyprie. Cyrillus Dresd. Cf. ἄν δα. Meister II 282.

ἀναπάτειν (?). Tebt. pap. 264 παρέδωκα τὴν Τασιγᾶπιν καὶ τὸν Θέωνα ἐν τῶι αὐτῶι ἀναπαςγ,»ομένους. Incertissimam lectionem non expe- diens propono ἀναςστρεφ!»ομένους, versantes.

ἀναπάλλειν. Add. Bacchyl. X 65 Bl. νεῖκος — βληχρᾶς ἀνέπαλτο --- ἀπ᾿ ἀρχᾶς.

Ad ἀναπεέρειν. Utitur etiam Macho Athen. p. 849 C (W.)

ἀναπέμπειν, ἀναπομπῇ, delegare, delegatio. Vid. Mommsen Zeitschr. Savignys VII 292 sq. Cf. Archiv. III 74.

Ad ἀνάπαυσις. Legitur ἀνάπαυμα etiam Tebt. pap. 61(b), 885; 72, 889; 115,8. 10. 16. Vid. infra ἐπικαλάμειον. — In sero titulo galatico BCH XXV p. 385 scriptum AN A(IILA)PIC.

?"ag. 67.

15

ἀνακχάξαι (Ὁ) cretice — ἀναγκάσαι. Mus. Ital. II n. 82 (224 8q.)... πρό- ϑεσιν (mortui) μήτ᾽ ἀ[ναἸπκάξαι μήτ᾽ &moc[xév]. Expectes ἀναγκάξαι aut ἀνανκάξαι.

ἀναπλεύειν — ἀναπλεῖν. Apoll. Rhod.. Oppianus, alii. Philo IV 891 (W.).

ἀνάκτειν. Libanius Or. XI 8 198 (ed. Foerst. I p. 502, 21) καϑάπερ oí toig ϑεοῖς μέγιστα ἀνάψαντες ἀναϑήματα. Ita scripsii memor loci homerici Od. γ 274.

ἀνάπτης, incensor, instigator. Gregorius Naz. Or. XLII 98 (Patrol. Gr. XXXVI) p. 485 C δήμων ἀνάπται, unde δήμων ἀνάπτα, λαομφυλτοσυστάτα (q. V.) Michael Psellus vs. 172 scoptici car- minis editi à Sternbachio in Wiener Stud. XXV p. 18.

Ad ἀνάρε. Vid. Meister II 62.

ἀναρ(ρ)ιχᾶσϑαι. De huius verbi etymologia disputat F. Solmsen, Indogerm. Forsch. XIII p. 182. sqq. EM 99: εὑρίσκεται δὲ xol χωρὶς τῆς «v συλλαβῆς παρ᾽ ἹΙππώνακτι ἀρριχῶμαι. Of. Hes. ἀρριχᾶσϑαι' εἰς ὕψος ἀναβαίνειν χερσὶ καὶ ποσί.

ἀναρρωννόναι intransitive. Stob. flor. VII 58 (W.).

[ἀνάστιχος. Inscr. Delph. BCH XXVI p. 65 col. III ]. 14 sq. τοῦ ἀναστίχου vitiosa lectio videtur pro τοῦ ἄνω críyov, ut recte legitur col. II 1. 18 84.].

ἄνατος. Vid. s. v. ἐν in lexico.

Ad ἀνάτως. Of. Searles, Stud. in cl. philol. (W.).

ἀναφϑείρειν, frustrare. Tebt. pap. 24. 82 (a. C. 117) νομίζειν ἀναφϑείρεσϑαι τὰ ὑπὶ αὐτῶν διεσκευασμένα (eorum consilia).

AÀd ἀναφόριον. Add. PO III 486, 11. 17.

ἀναχαιτίξειν Add. Timoth. Pers. 18 sq.

. ᾿Ανβλεᾶτος, Ampliatus. CIA III 1892.

Ad ἄνδα. Cf. Meister II 282, qui pro αὕτη legit αὐτῇ. Vid. ἄναν δα.

᾿Ανδειρίς sive ᾿Ανδειρηνῇ — μήτηρ ϑεῶν Ἡνδειρηνή (Strabo p. 614 et Steph. Byz. s. v. "ἄνδειρα) in Cyzici titulis. Journ. of Hell. stud. XXII p. 190 sqq.

Ad &vóixe. Cf. infra 8. v. ἀπελιγκόμην.

᾿Ανδράβος — ᾿Ανδράμος. Meisterh.? 77. Cf. suprà δραβυτηνός.

. ἀνδρεία, forma genuina attica, non ἂν δρία. Vid. infra s. v. ἐταιρεία.

Ad ἀνδριάνταν. Cf. etiam Meister II 260 et supra 8. av termin.

. Ad ἀνεγδεύτως. Corrige ἀνεκδεῶς et αὐοιτέλης.

ἀνενγαρεύτως — ἀναγγάρευτος. Clupei aenei inscriptio in Arch. Zeit. 1890, p, 59. Vid. ἀγγαρφεῖαι in lexico.

Ad ἀνεϑέϑην. Cf. praeter Meisterh.? 102 Dittenb.? III p. 228 et Mitt. XXVII p. 836 n. 9.

G&:e9écav. Orchomeni tit. (saec. I p. C.) archaisticus. CIG. 1580 (W.).

ἀνεικόνιστος, cuius imago sive descriptio non est in ordi- nem relata. Crónert hoc vocabulum subesse putat lectioni ex? in PK II 50, 110 et αὐεικθ ibidem 56, 90. Cft. εἰκονισϑεὶς bb, 41

Pag. 28.

Pag. 74.

Pag, 78.

Pag. 76.

16

et Tebt. pap. I 82. 21 (saec. II a C.) Vid. Cl. Rev. 1908, 197.

Ad &veíg. Vid. Meister I 228.

ἀνείρηται — ἀνήρηται. Pap. aeg. ἃ. 108 p. C. editus a Vitellio Atene e Roma VI p. 844 (8 6), qui cft. Wessely, Mittheil. III 272.

ἀνεμποδίστως. PO III 498, 9; 495, 8 (saec. II p. CJ). Adiectivo utitur Aristot. Nicom. 7,12, 8.

Ad ἀνεπιβασία (p. 981. Nunc consulatur A. Nikitsky in Herm. a. 1908, p. 406—418. Locum excripsi in lexico 8. v. Qvsic£esv.

ἀνεκίκριτος Add. PO III 897 (saec. II p. C.).

Ad ἀνεπίέσταϑμος. Add. Tebt. pap. 5, 168.

ἀνεπιατρεκτεῖν — ἀφροντιστεῖν (Diog. L.). PO III 486, 10 (saec. II p. C).

ἀνεπιστρόφητος — ἀνεπίστροφος. Tebt. pap. 27, 106 (a. C. 118).

ἀνεπίτροπος. Adde Thesauto Soph. El. 182. f

[ἀνεπιφαίνειν (?). PB 898, 14 ἀνεπίφηνόν ἐστιν [.] a [.....]. ἐξωδιασϑῆναι (sic) xzé.]. 2

&vco (vid. S. V. &vevc) legitur etiam in titulo cyprio 60, 4. 14. Vid. Meister II 281.

ἀνευήχοος, dicto non audiens. PG 50,12 sq, (a. 846).

Ad ἀνέωξον. In sero cippo Bithyniae tit. 201, 7 BCH 1901, 56 lege: (τὸν τάφον) ὃς àv ἀνεώξει (ἰ. θ. ἀνεώξῃ) xré. pro ὃς ἂν &vaveo ci.

Ad ἀνλεῶσϑαι. Cf. ἀφεώσϑω.

Ad ἄνητον. Cf. Meister I 70.

ἀνηλοῦν — ἀναλοῦν. Tebt. pap. 282; Rev. 50, 9; 51, 17. 18; 54, 19 (Ptolemaeorum aet.) et saepe.

Ad ἀνήλωμα. Cf. etiam Tebt. pap. 10,8; 105,5; 24, 42; 109, 23; 112,2 et saepe; 116,14. 15. 55; 118, 8; PO III 622, 11. 28. 84; Rev. 48, 11; 51, 28; 583, 25; 55,4 etc. (Ptolemaeorum aet.) προανηλίσκειν 58,21.

ἄνϑει aeolice — ἀνθεῖ. Meister I 174.

ἀνϑεμόεις. Add. Bacchyl. VII 88; XV 5; et ἀνθεμώδης XVIII 39 Bl.

ἀνθοβαφήῆς. Add. Onestae distichon in Musarum monumento thespiaco BCH XXVI p. 184, VI vs. 2: ἀνϑοβα[φο]ῦς ἀπὸ γ[ῆ]ς. Verum poetae corinthiaci, Augusti aequalis, nomen fuisse Honestum, non Onestam, docet editor 1]. l. p. 140.

ἀνθϑόβαφος. Caesarius Dial. II 109 p. 612. ἐσθῆτι μαλακῇ xal ἀνθοβάφῳ περιβολῇ. T

ἀνϑόρροια. Caesarius Dial. I 87 p. 597. t

᾿Ανϑρουπόλα,, nomen aeolicum. Meister I 297.

ἄνθϑρυσκχον. Add. Sapphus fr. Berolinense, citatum infra s. v. τέϑαλα.

"Avt(poc et ᾿Ανιγριάδες, fluminis et nympharum nomina in Triphylia. Cf. &viypov ἀκάϑαρτον, φαῦλον κτέ. H. Meister II p. 56. Legantur etiam quae affert Bérard, Les Pheniciens et l'Odyssée I p. 108.

ἀνιαστωρεῖν, restaurare? Sera inscr. byzantina in Macedonia Mitt.

17

XXVII p. 486 ἀνεγέρϑη καὶ ἀνιστωρίϑη (Sic) ὁ --- ναὸς xz£. Of. &viaco- e(9. (sic) ibidem p. 418, 1l. 8 et ἀνειστωρίέϑη p. 442, 1. 8.

Ad ἀννώνα et ἀννωνεύειν. Of. Wessely, Wiener Stud. XXIV p. 123 sq.

. 7. ἀγνωναρχεῖν. Inscr. Bithyniae 205, 8 BCH 1901, 69. Cf. CIL XI 8104 praepositus annonae.

ἀνομφαῖος (ab ὀμφή). Mitt. X 291 ϑεῶν ἀνομφαίων (aet. imperatoriae titulus). Qui sint ignoro.

ἀνόπαιο, ὄρνις. Hom. Od. e 820, Victor Bérard, Les Phóéniciens et l'Odyssée I pag. 462 putat signiflcari τὸν χαράδριον (le plu. vier), qui in Levitico et Deuteronomio vocatur anap'a.

ἀνποτέρωσε cretice — ἀμφοτέρωσε. Mus. Ital. I[ n. 82, 6 αἵ κ᾽ ἀνποτέρωσ᾽ ἴωντι rol μαέτυρες.

ἄνταις participium aeolicum. Vid. Meister I 176.

ἀνταλομμιναῖ FGH 112,19 (99 p. C.): μὴ σπουδασέτωσαν (sic) ἅλω ἀνταλομμινα καὶ τὴν Σένϑεως fog γράψω.

δὲ ἀνταναιρεῖν, ἀνταναίρεσις de aequandis rationibus, ut Dem. XVIII 28, passim papp. Tebt. Vid. Indicem X. Cf. infrà προανταναιρεῖν.

ἀντάποχον, τό ,Gegenquittung". PB 974, 19. 15. 17. (p. C. 880). Cf. in lexicis ἀποχή.

ἀντείνειν. Add. Bacchyl. X 100; XII 188; fr. 17,4 Bl.

Ad ἀντενδάσασϑαι in Add. p. 982. Εὐριπίδης Πολίασιν. Proba- bilius Meursius Πελιάσιν correxisse mihi videtur quam Nauck Εὔπολις Πόλεσιν, licet hoc placuerit Kockio. Vid. Nauck? Eurip. fr. 611.

Ad ἀντεξηγητής. Locus est PB 862 XVII 12.

ἄντημα (?), Vid. infra &r:«ua.

ἀντίβλημα. PO III 498, 16 (saec. p. C. II) dictum de lapidibus minori- bus, quos editores maioribus interpositos fuisse suspicantur. At ita potius ἐμβλήματα dicta fuisse crederes.

ἀντιβολάδιον, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74,2. Herm, 88,281.

^E. 79. ἀγτιγραφεία. Tebt. pap. 5, 86 (a. C. 118) of πρὸς ταῖς ἀντιγραφείαις — oí ἀντιγραφεῖς.

Ad ἀντέγφροφον. Anaphae titulus nunc est GD 5155.

ἀντίϑεος. Add. Bacchyl. X 79; XIV 1 Bl.

ἀντικαταμετρεῖν. Tebt. pap. 61(b) 111; 72, 89 (a. C. saec. IT). Cf. ἀντιμετρεῖν eb καταμετρεῖν. | |

ἀντικνήμιον. Galenus II 775 ὅσον ἄσαρκές τε xoi λεπτὸν ἐν τοῖς πρόσω τῆς κνήμης ἐστίν.

ἀντίλαλος (Ὁ). Fragmentum carminis epici alexandrini e papyro aeg. editum ἃ Goodspeedio in Journ. of Hell. Stud. XXIII p. 245 col. IX 14 sq. r]ov xe[;]]vov μυϑων s. [. || ἀν]τιλαλων γενετων [

ἀντινόῃηον. Vid. 8. v. ἀδριάνηον.

ἀντίον, τό. Ar. Thesm. 822, ubi schol. μέρος τοῦ ἱστοῦ. Cf. Poll. VII 2

Pag. 81.

Pag. 82.

Pag. 83.

Pag. 84.

Pag 85.

18

86. X 125. Temere vocem, quod non alibi occurrat, suspectare videtur v. Leeuwen in editione sua.

ἀντιοτόμον, τό, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 38, 981.

᾿Αντιοχεία. De populo Antiochiae probo eloquentiae aestimatore locus est classicus Líbanii in Antiochico (or. XI) ὃ 190 sq.

ἀντιπελάργῃηασις pro ἀντιπελάργωσις Blaydes correxit in fr. com. adesp. 939 K.

ἀντίσκριβα. Vid. oxo(s)ífa.

ἀντισυμβολεῖν quid? PB 888, 1 (p. C. saec. III) Moeiog γραμματεὺς ἀντισυνεβόλησε Χαιρήμονα τελωνησάμενον. Àd ἀντισύμβολον add. Grenf. II 28, 7. 15 (a. C. 107).

ἀντίτοιχος, parieti (navis imminens. Timoth. Pers. 18 εἰ δ᾽ ἀντίτοιχος ἀκτὶς πρ]οσ[άι]ξειε.

[᾿Αντιφ]άνοος [“νϑρω]πογονί[ α΄

-- — — --- ἄνδρες οὗ γεγενημένοι — -- --- --- πάντες εὐρώστως ἅμα [τὸν] — — — βίον διάξετε. PO III 427.

Àn ἀντιφώνησις. Add. PB 5831, 26.

ἄντλην aeolice — ἀντλεῖν. Meister I 174.

ἀντόπτρα. instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 281. Cf. infra δεόπτρα.

Ad ἀντρηίωι. Adde — ἀνδρείῳ.

Deleatur vox ἀνυπαναγκαῖος, locum enim male lectum Gradewitz Sic correxit: καϑαρὸν καὶ ἀνέπαφον καὶ ἀνεπιδάνειστον ἄλλου δανείου.

Ad ἀνυπερϑέτως. Item PO III 511, 11.

Ad ἀνυπόδικος. Add. tit. Cret. GD 5170,5; 5172 extr. et alios. Brevior formula ἀζήμιοε ὄντες καὶ ἀνυπόδικοι occurrit GD 5171; 5174; 5175; 5178 etc.

Ad ἀνυπόλογος. Add. Tebt. pap. (Ptolemaeorum aet.) 61 (8), 177;

.. 105,8. 18; 106, 16.

Ad ἀνώγην. Meister II 225 ἀνώγειν vetus perfectum esse ducit à verbo ἀνάγειν, coll. ἀγ-ω-γός.

ἀνῷξα — ἀνέφξα. Theocr. XV 15, ut ἀνῷῴκχκται vs. 47.

ἀξιόχρειως. Meisterh.? 40, 5.

ἐβαξοῖ cretice — ἐν αξῶι. GD 5182,06. Cf. l'óozvvi, Τυλισοὶ etc. Urbis creticae nomen antiquum est Je£&óc (GD 5169 ter habet Fav£/ov pro «αξέων, nato v ex J), deinde converso digammate in o Ὀαξος.

ἀολλίξειν. Add. Bacchyl. XIV 42 Bl.

Ad &ogov. Cf. etiam Meister II 826 sq.

ἀούματα. τὰ τῶν πτισσομένων (πτυσσ. COd.) κριϑῶν ἄχυρα Κύπριοι. H. Sec. Meisterum II 8265 ἄουμα — ἄωμα a. V. ἄημι, unde etiam ἄξουρα et &orog.

p 86.

g. 88.

19

&Foopa (?). Vid. ἄρουρα.

ἀκαγλαΐξειν, privare splendore. Add. Timoth. Pers. 20 sq. oj? δὲ (naves) moa[vig] ἐϊκλένοντο δέμ]ας ἀπηγλαϊσμέναι σιδα[ζρέ]ωι κράνει.

ἀκαιοϑήκηῃ quid? Grenf. II 89 (saec. V aut VI). Supellectilis catalogus.

Ad ἀπαιτήσιμος. Add. Tebt. pap. (Ptolemaeorum aet. 61 (b), 191; 62 (b), 2; 72, 107. 218.

ἄπαλος (ἄππαλος Ὁ) aeolice ΞξΞ ἁπαλός, producta prima vocali. Theocr. XXVIII 4; cf. infra 8. v. μελέχροος.

᾿Ακάμιασα, sera forma fem. ad masc. in ες, ut βασίλισσα, Μήδισσα, Ἀντιόχισσα, “Ηρακλεώτισσα, Σινώπισσα ete. Cf. Meisterh.? 115, 8 a.

ἀπαντούντων — ἀπαντώντων. PG 55,9 (a. 340).

Ad ἀπαρενόχλητος. Add. Tebt. pap. 41, 24 (a. C. 119).

ἀπαρχίεω corrige pro ἀπαρκιέω.

ἀπκαρτίξζειν. P. Catt. III 11 μετὰ τὴν χειροτονίαν ἀπαρτιοῦσι τὴν δίκην. Cf. IV 26 μέχρι τοῦ τῆς λογοθεσίας ἀπαρτισμοῦ. P. Lond. II 196, 8 (τὸ πρᾶγμα) οὐδ᾽ οὕτως ἀπηρτίσϑη. Cf. ll. 9.17; PO I 117,8 sq. PB 448, 16. P. M. Meyer Archiv III p. 100, not. 1. Vid. lexica.

Ad ἀπαρχή. Nunc vid. J. C. Naberum Arch. f. P. III 1, 7 sqq.

Ad ἀπάτορες. Item Grenf. II 55, 14; 56, 8.

᾿Ακατούρια. CIA II add. 841 B. Vid. Mommsen, Feste d. St. Athen p. 328 sqq.

ἀκεδίκομεν Vid. infra ἀπελιγκόμην.

ἀκπκεδύσατο pro ἀπέδυσε. Pap. Lips. 18 III 22 τὸ ἱμάτιον αὐτοῦ ἀπεδύσατο xal δέδωκε τῇ γυναικὶ τῇ ἀκολουϑούσῃ αὐτῷ.

ἀπκεδώκεμεν — ἀπεδώκαμεν. Tit. delph. BCH XXVI p. 155,1. 16 sq.

Ad ἀπειϑῆναι. Cf. Meister II 98.

Ad ἀπειϑήνιος. In papyro est ἀπιϑήνιος.

᾿Απείλων — Ἀπόλλων. Tit. cypr. bilinguis (Saec. IV a. C.) Berl. phil. Woch. 1886. 1828 sq. Alibi in Cypro semper apparet forma vulgaris 3mxóliov. Vid. Meister II 280 268. Cf. A4z&iov.

Ad ἀπείρων. Corrige typorum vitia legendo sigillo et στρογγύλον pro scriptis. — Poetas saltem non abstinuisse a forma ἀπείρων docet ipse hic Aristophanis locus.

ἀκεκατεστάϑη (sic) PL 626 (saec. II p. C.).

. ἀπελάγασαν — ἀφεῖσαν. Vid. 8. vv. λαγάσ(σ)αι et Aayaltv.

ἀκελέκιστος — ἀπελέκητος. CIA IV 2, 10857 b, 7 (a. C. 828).

ἀκπελ[ηλο]ό[ϑ)οντες. Rectius Blass in censura huius lexici explevit ἀπελίειλο)] ὑ[ϑῆοντες. Idem s. v. ἀπελῆν iure probat Elmaleii correctionem ἀπήλα & y — ἀπήλασαν. Quare deleatur hoc comma.

Ad ἀπελιγκόμην. Coll. BA 894, 17 &vóixe& &vaggryov, Cohn in huius libri censura coniecit ἀπεδικόμην. Suspecta tamen forma media, quare malim ἀπεδίκομεν'᾽ ἀπερριπτοῦμεν.

ἀπεξινοῦν — ἐκκενοῦν, ἐκστραγγίξειν. Hoc verbum H. Stephanus, coll.

Pag. 90.

Pag. 92.

Pag. 93.

Pag. 94.

20

Hes. 8. v. ἐξινώμενον et Poll. IV 179, reddidit Timocli comico fr. 89 K. II p. 406. Cf. III 747) pro ἀπυξῖνος. Of. ἐξινοῦν in lexicis.

Ad ᾧπερ. Add. ,et Aeolice. Of. Meister II 217."

ἀπερυκάνειν — ἀπερύκειν. Fragm. poeticum PO III 411, 6 ξωῶν ἀπερύ- xave χάρμην. .

ἀπέρχεσϑαι absolute — ἀποϑνήσκειν passim usurpat Libanius in Ora- tionibus. Cf. lexica.

Ad ἄπεσϑαι. Vid. Meister II 36.

ἀπέατελχε — ἀπέσταλκε. Tit. delph. GD 2788, 12. Cf. mox ἀπήστελκε.

Ad ἀπέταιρος. Vid. τὸ ἀπέταιρον 8. V. πεντηκονταστάτηρον.

ἀπευτακτεῖν. Tebt. pap. 40, 92 (a. C, 117), ut Strab. VII 811.

ἀπηβιοτα quid? Iulii Africani Κεστοί, vs. 84 (PO III 412) [.....] vee xal ἀπηβιοτα xol πῦρ καλλιαικα (?).

ἀπήλαδν laconice — ἀπήλασαν. Ár. Lys. 1001 ex Elmsleyi emenda- tione pro ἀπήλαον.

ἀπῆλϑα — ἀπῆλϑον. PB 874, 27. 81. Of. ἦλϑα et ἔλαβα.

ἀπήμιος Iovis cognomen in Attica. Paus. I 82, unde in marmore pario restituit Boeckh. CIG X p. 311.

Ad ἀπήστελκε. Titulus nunc est GD 5150, ubi Blass comparat for- mas hellenisticas εἴσχηκαν, παρείσχηται, ἠγραμμένα. Vid. ἀ ππέστελκε.

᾿Απινάστης et ᾿Λπιτέξιος. De his vide Meisteri suspiciones etymolo- gicas II p. 143. 208.

ἁπιαίτια, — ἃ ἐπισίτια. CIA. IV 1b, 878, n. 219,2 (a. C. saec. VI). Meisterh.? 72, 4.

Pro ἀκπιτευαίωντι lege ἀπέτευτα ἴωνϑι, i. e. ἄβροχα ὦσιν (ἢ), adi. verb. cohaerens cum v. πιπίσκειν. Vid. infra S. v. πιτεύειν.

Pro "A«xAooy 1. ἅπλουν et "AxAooyt pro “ἅπλουνι. Cf. Meister I 297.

Àd ἀπό cum dat. Cf. Meister II 81. 67. — PO III 628, 7. 9 (epist. saec. II p. C) ἀφ᾽ ὅτε et ἀφ᾽ ὡς —ág (ἐξ) οὗ.

Ad ἀποαίρει. Of. Meister II 247.

&xópoppoc — πρόσβορρος. PO III 800, 27 (p. C. 148) ix τοῦ ἀποβορ- ροτάτου μέρους τοῦ αὐτοῦ τρίτου μέρους ἄρουρα μία κτξ. Of. πρόσβορρος.

ἀπογραφέστω — «ἐσϑω. Mitt. XIX 249 sqq. l. 88, ad γενέστω ]. 27 (280 —240 p. C... Cf. Meisterh.? 80, 9.

ἀποδαμιεῖν — ἀποδημεῖν, v. c. Theocr. XIV 59.

ἀποδείκνυντι in sero tit. cret. GD 5169, 20 pro ἀποδεέκνυτι — -νυσιν- Vid. Ahrens II 812, sed cf. Blass ad hunc titulum.

Ad ἀποδιδόναι. Sec. Harpocrationem iam Antiphon dixit ἀποδιδό- ναι pro ἀποδίδοσθαι, vendere, quod quin apud bonos scriptores eo sensu unice ferri possit, quis sanus dubitaverit? De verbis ἀποδίδοσϑαι et πωλεῖν vid. Cobet, Nov. lect. 489, 647, 701. — Cf. ἀπωνεῖσϑαι. — Saepius Libanius absolute hoc verbo utitur, omisso τὸ χρέος (τὴν ὑπόσχεσιν), v. 6. Or. I 8 112 ἐγὼ δὲ ὡς μὲν οὐκ ὑπεσχή- μην, οὐκ ἐξηρνούμην, ἔφην δὲ ἀποδώσειν, εἴ μοι οἴκοϑεν ἐξελθὼν ἐν τῷ

g. 95.

r. 97.

21

βουλευτηρίῳ δέχοιτο τὸν πόνον. Or. V extr. Ἀλλ᾽ ἰδοὺ νῦν γε ἀποδεδώκαμεν. Cf. Or. ΙΧ 8 8 βέλτιον γὰρ ἀποδόντας τελευτᾶν τὸν βίον ἢ ὀφείλοντας.

Ad ἀποδόμεν. Cf. Ar. Lys. 1168, ubi Brunck restituit pro ἀποδῶμεν.

Ad ἀποδόχιον. Corrige Pap. Rev. 81,1. 19; 82,2; 54, 18.

ἀποδύειν plerumque quidem de amiculis (ἱματίοις. sim.) usurpa- tur, ἐκδύειν de tunicis aliisque ἐνδύμασιν, nec tamen semper hoc discrimen obtinere docet Ar. Lys. 1021 sqq., ubi ἐνδύσω et ἀπέδυν inter se opponuntur. Fallitur v. Leeuwen ad Thesm. 650, ubi male corrigit ἀμελούσας pro ἀποδύσας. Vid. infras. v. ἐξαποδύειν.

ἀποζῆῇν. Àd Liban. Or. XI $ 258 extr. οὐκ ἀποξζῆν παρέχει μόνον, ἀλλὰ xai μεϑ' ἡδονῆς προστίϑησι.

ἀποζξυγήῆ. divortium. Grenf. II 76, 19 bis (805/|6 p. C.) cum verbo ἀποζευγνύναι 1. 4: ἀποζξεῦχϑαι (Sic) ἀλλήλων.

Ad ἀπόησεν. Cf. Meister II 80.

ἀπόϑαλλος (ὃ). PB 892, 20 ἀπόστειλον δέ μοι dv τάχει và ἡμικάδια tUtoc (Ὁ) τῆς ἐλεουργοῦ (ἰ. Θ. ἐλαιουργοῦ) τῆς ἀποϑαλλου (Sic). An ἀπὸ ϑάλλου Ὁ Neutrum intellego.

ἀποκαταγείτ]αι — ἀποκατεαγυῖαι. Tit. boeot. saec. III a. C. extr. IG Sept. I 8198,18. Vid. ξτα — via.

, ἀποκραιπαλησμός pro -ἰσμός correxit Kock fr. com. adesp. 940.

&xoxpótoc, praefracte. Grenf. II 89, 8; 90,6 (saec. VI).

Ad Ἀπόλλων. Vid. etiam Ἀπείλων et cf. Meister I 216. II 90. 111. 212. 291.

ἀπολογία hellenistice — ἀπολογισμός. lGSept. 2426. Cf. Lebadeae tit. BOH XXV p. 866,21. CIA II 40 ἀπίολογίαν] supplet Curtius. Hesych. ἀπολογισμός᾽" ἀπολογία.

ἀπολύειν ὑποθήκην, Solvere hypothecam. PO III 509, 15. Cf. l. 19 λύσιν ποιούμενος τῆς ὑποϑήκης.

ἀπόμακτρον. Vid. infra 8. v. σκυτάλη.

Ad ἀπόμετρα. Add. Chalcidis tit. a. C. 446—401 in Ephem. arch. 1902, p. 81 B 9 ἐς ἀπόμετρα δίκρεας λαμβανέτο (—-vo), i. e. ἐν προσϑήκης μέρει.

Ad ἀπόμοιρα. Add. Tebt. pap., ubi vid, Indicem X.

Ad ἀπομωλῆι. LG VI 20; IX 18, ubi recte Blass ,— ἀπομάχηται, d. i. leugnet'.

ἀς-πο- ξοστήρ, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, p. 281. Cf. ἀπόξνσις in lexico.

Ad ἀποπίνειν. Cf. Philostr. II E 258, 20 (W.).

ἀκοπιπράσχειν. Thesauro s. v. adde ἀπεπέρασεν. Plut. prov. 64. f

Ad ἀποπλέκεσϑαι. In censura mei lexici L. Cohn putat in papyris corrigendum esse ἀποπεπληγμένου et ἀποπεπληγμένης. At ἀποπλήσ- σεσϑαι non magis quam ἀποπλέκεσϑαι, quod sciam, moriendi sensu occurrit. Fortasse autem comparare licet formulam καταπλέ- x&v τὸν βίον, ut ἀποπλέκεσϑαι sit (vita) defungi.

Pag. 100.

Pag. 101.

Pag. 102.

22

&xoxouty, de solvendo debito aut absolvendo rem de qua convenit, fere ut vernaculum afdoen, bis legitur PB 475,5 et vers. b (p. C. saec. ID). Locum exscripsi 8. v. αὐτονργεῖν.

Ad ἀπόπραμα. Cf. Rev. 18, 10.

ἀποπροτήκτωρ. PK 412 (a. 851) ἐξ ἀποπροτηκτόρων. Of. ἀποστράτηγος et similia. Vid. infra πρωτήκτωρ.

ἀπορρού figurate dictum pro γένος (cf. ἀπορρώξ). Libanius Or. XI ὃ 58 τὴν Ἡρακλέους ἀπορροήν.

Ad ἀποσινεῖν. Tit. att. exaratus a. C. 820—800. Of. Meisterh.* 175.

Ad ἀποσκουτλοῦν. Of. περισκυτλοῦν (sic) Jahresb. d. Oest. arch. Inst. III 206.

ἀποαπᾶν dictum de uxore post repudium suam rei familiaris partem repetente PO III 496,9. 15 (p. C. 127), ubi agitur de ancilla.

ἀποατᾶντι — ἀποστῶσιν. Tit. cret. GD 5016, 26.

ἀποατασίου (δίκη) in Aegypto, actio renuntiatoria. PT I 10—21; II 6—22 et passim Specim. Wessel. Cf. J. C. Naber Archiv II 89.

ἀπόστασις pro διάστημα. Hannonis peripl. cap. VII κατ᾽ ἀποστάσεις.

Ad ἀποστέλλαι. Cf. Meister II 78.

ἀποστεφανοῦν, corona privare. Add. Anth. Pal. III 1, 169.

ἀποσφηνοῦν. Add. mimum, vs. 17 (PO III 418) ὁ πρωϊκτός μου ἀπε- σφήνωται. ᾿

ἀποσφράγισμα extat etiam Rev. 81, 17; 19; 40, 2. 5; 84, δ.

ἀπόταχκτον τό. Corrige FGH 89,17 (pro 14) et adde 208; 814. Per- tinet ad vectigalia. Add. PO III 501, 16 ἀποτάκτου τοῦ αὐτοῦ et 640. Amh. pap. II 81 018 ixgógiov ἀπότακτον. Vid. ἔκτακτος.

Ad ἀποτάσσειν. Ἡποτάσσειν τινί PB 884, II 12 ἀνάβαινε πρός με. iva ὅσοι ἀποτάξομαι (sic), ut in N. T. et apud Iamblichum vit. Pyth. $ 45, alibi. Cf. Lobeck, Phryn. p. 24.

ἀποτίλλειν, desquamare. Cf. Aristophanis fr. p. 855 ed. Blayd.

Ad ἀπότιμος. Ante O. R. excidit Soph.

ἀποτινότω — «νέτω. Serus tit. att. (p. C. 280—240) Mitt. XIX 249.

ἀποτορνεύειν — κύκλῳ περιιέναι. Philostr. vid. Apollonii I 20.

ἀποτύπτειν τὰς φλέβας — φλεβοτομεῖν. Hippocr. II 229 et 241 ed. Erm.

ἀποφέρειν. Figurate Philostr. vit. Apoll. 1, 18 ἐς ἐρωτικὰ πάϑη ἀπηνέχϑη. sqq. 1. 78 iuxta ἀποτιννότω 1. 80 in titulo de Iobacchis. Cf. &mo- τεινύτω Ot 8. V. τίνειν.

ἀπότιστος (γῆ) opposita τῇ βεβρεγμένῃ — ἄβροχος. Cf. Tebt. pap. 71,8 Sq. (ἃ. C. 114) cum nota editorum.

ἀποτομάς, Sagitta ignifera. Timoth. Pers. 28 περέβολα πυρὶ φλε- y[óu]ev. ἐν ἀποτομάσι βουδόροις] Pap. habet ἀποτομέσι, sed cf. Wila- mow. p. 45 (not.).

ἀποφάτχειν — ἀπεσϑίειν. PO ΠῚ 476 1. 74 ἀποφάγονται (calendarium astrologicum).

ἀποφέρεσϑαι absolute (scil. τοῦ βίου). Ibidem vs. 142 αὐτίκα λαιμοτό-

ε. 10.

ag. 108.

28

μῶν τις ἀποίσεται | ἐνθάδε μήστορε σιδάρωι. Figurate Philostr. vit. Apollonii I 18 ἐς ἐρωτικά πάϑη ἀπηνέχϑαι.

Ad ἀποφορά. Cum hoc more cohaeret locutio ἐκφορὰ λόγου ΑΓ. Thesm. 478 et λόγος ἔκφορος Plat. Lach. 201a. Of. Eur. Hipp. 295 et Theopompi comici fr. 70 K. Vid. Addenda et cf. Hes. et Phot. 8. V. 'Ecría ϑυόμεν «αι».

ἀπκοφφικιάλιος. PG 54,16 (a. 846). Vid. Archiv I p. 544. Formatum ub ἀποπροτήκτωρ, q. V.

&xx&. PB 714, 15 (de aetate nihil notatum): Jezdfrrai ὑμᾶς ἄππα Σατορνεῖνος. PB 725, 18 (a. 615) τῷ εὐδοκιμωτάτῳ ἄπα (sic) Ὃλ, εὐνούχῳ κτέ., ubi est vox honorifica.

&xpotloxtoc — ἀπρόσοπτος. Tit. metr. Acarnaniae (Thyrrei) Mitt. XXVII p. 889, n. 21 vs. 6: ὥλετο φοινέξας ἀπροτίοπτον "Ἄρη. Cf. Preuneri notam.

Ad ἀπτερύσσομαι. Corrige typ. vit. πάτρης in πέτρης. Recte ἀμ- πτερύσσομαι apud Archilochum et ἀμπτερύονται apud Aratum requirit in lexici mei censura J. v. Leeuwen. Nasalem hos poetas omisisse parum est credibile.

Ad ἀπύ. Cf. etiam Meister I 54. II 91. 220. 288.

Ad ἀπυέσϑω. Vid. Meister II 92.

ἀπολιμπάνω — ἀπολείπω. Sappho in fragm. Berolinensi col. I b.

ἀπωνεῖσϑαι pro ἀποδίδοσϑαι graecum non est. Recte Theopompi comici fr. 84 K. ἀπωνηϑήσεται" πωληϑήσεται (H.) Kock correxit in ἀποδοθήσεται.

ἄπκωτος, surdus. Inscr. cypria doni votivi SGDI 104 to-po-to-e.. — τὠπώτω ἦ[μι]. Cf. ἀπόϑεος, ἀπόμαχος etc.

ἄρ Cyprii — ἄρα. Meister II 288.

ἀραβόλας" ὑποδήματα xrf. H. et Phot. ἀρβύλαι" εἶδος ὑποδημάτων H. Vid. ἀρβύλη et ἀρβυλίς in lexicis. Cf. Meister II 255. Huius calcei genus erant αὖ πηλοπατίδες καλούμεναι. Hippocr. III 182 ed. Erm.

ἄρᾶο. Imperfectum. Sapph. 99. Vid. Meister I 176.

ἄραξ (gen. ἄρακος) — ἄρακος. Passim papyri aeg., v. c. PB 988, ubi Wilcken comparat ἄρξ — ἄρκος (ἄρκτος), aliter explicare monens Lipsium Herm. X p. 187 sq. Ptolemaeorum tamen aetate ἄρακος scribi solet. Vid. Tebt. pap. Index XII.

ἀργαλέξιος. Meisterh. 48, 12.

ἀργεῖσϑαι pro ἀργεῖν Legitur ἀργώμεθα loco lacero in Magdolae pap. saec. a. C. II BCH XXVI p. 108, 1]. 4.

ἀργίλοφος (ὃ, candido vertice. Pindari fr. PO III 408, 88 [of τ᾽ ἀργίλοφον)] πίαρ Zepvol]ov κολώ[ναν] ν[αέουσ᾽ κτέ. Suppl. Blass.

ἀργιμέτωπος pro ἀργιμήτης Phrynicho tragico reddidit Nauck fr. 16 p. 724 ed. 2..

Ad ἀργυρικά. Item FGH 28(a) introd.; 40, 8; 41 (1), 4, (2) 4; 57,8; 61,5; 64,2; 280.

?ag. 107.

Pag. 108.

Pag. 109.

Pag. 110.

Pag. 111.

24

Ad ἀργυρικός. PB 717, 8.... £]*avóv ἀργυρικάς — ἀργυρᾶς.

Ad ἀργυροκόπος. Add. Bithyniae tit. 218, 9 BCH 1901, p. 88.

ἀργοροτέχνης, argenti artifex. Titulus in Jahresb. d. Oest. arch. Inst. I 107.

"Apstoc et "Apyoc πάγος. Meisterh. 48, 8 et 47,21; ᾿Αρευπατγῖται 62 8 19, 1. |

Ad ἀρεστός. Vid. Addenda et cf. pap. Vitelli (Atena e Roma VI p. 884) a. 108 p. C. 8 11 ἀργύριον δόκιμον νομειτευόμενον ἀρεστόν.

ἀρετή aoo formula byzantina honorifica. P. Lips. 18 II 20; III 9 etc.

᾿Αρευπκαγίται. Meisterh.? 62, 8 19, 1.

᾿Αρησίδες. Vid. Ἀδησίδες.

᾿Αρίαρτος boeotice — (“λέαρτος. Vid. Meister I 252.

ἀρίς et ἀρίδιον, instrumenta chirurgica. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88. Cf. de priore lexica.

ἀριστᾶν et δειπνεῖν apud comicos atticos in Perfecti prim. pers. plur. et infinitivo saepe patiuntur syncopen ἠρίσταμεν — ἠριστάναι; δεδεί- πναμεν — δεδειπνάναι. Vid. Jacobii Comicae dictionis indexs.vv.

ἀριατεῖος adiective saepe usurpat Dion. Hal. Cf. IV 8, 1. VI 94, 1. VIII 29,4; 79,2. IX 18, 8 τοῖς ἀριστείοις (pro ἀριστείας) στεφάνοις, Si fldes membranis, quod valde dubito.

᾿Αρίστηχμος boeotice — Ἡρέσταιχμος. Meister I 289.

᾿Αριστιῆος boeotice — Ἡρισταῖος. Idem I 240.

᾿λριστοβούλη δὲ καὶ Εὐστομία τὰ αὐτὰ τῇ Νεμέσει σημαίνουσιν. Artemid. p. 148, 18 H. t

ἀριστοφόρος, ,a breakfast-tray". Grenf. pap. I 14, 7 (a. C. 150 aut 189).

ἀριστοχειροοργός. Operis medici (Ὁ) fragm. PO III 487, 12.

ἄρκανο (.) ἡμῶν. Μαϑίας γεωργίος). — Cf. arcanus. Amh. pap. 155. 6 sq. saec. V. |

ἀρχαρικός a latino arcarius. PO II 126, 15 (aet. byzant.).

&pxérv aeolice — ἀρκεῖν. Meister I p. 147.

Ad ἄρκος — ἄρκτος. Of. nomina propria 3Moxoléov, Moxólvxog, Ἡρκέας, Aoxiov, Ἡρκύλος et E. Preuner Mitt. XXVII p. 842 sqq., ubi p. 845 affertur Acarnaniae epigramma c. a. 100 a. C. vs. 8: ἄρκου ὑπὸ στυγερᾶς ὀλέσας βίον, & us βιαίως | ὥλεσε σαρκὸς ἐμᾶς δραξαμένα γένυσιν.

ἀρχτοῦρος teste Galeno XVII 1 p. 17 in Hellesponto oriebatur d. XI ante isemerian auctumnalem.

dKapp-. Vid. Meister 258.

ἀρμάροτον, thuris species in papyris magicis.

ἀρμακτούρα, armatura: χωρίον Ἡρματούρης. Denkschr. Wien. Acad. 1889 p. 9 [108]. |

Ad ἀρμένος. Toto caelo diversum esse ἄρμενος, conveniens, aptus, quo pertinent (praeter Homerum) loci Theocriti et Pindari,

quas formae causa attuli, vix opus est monere. Pindaro adde no- vum fragm. PO III 408, 65.

25

ἀρμολια quid? Tebt. pap. 121,78. 86 (a. C. 94 aut 61). Scriptum αρμολεα ibid. 112, 11 (Introd. [a. C. 112]. Idem esse quod ἁρμαλιά satis probabiliter suspicari videntur editores.

ἁρμόσονοι" ἀρχή τις ἐν “ακεδαίμονι ἐπὶ τῆς εὐκοσμίας τῶν γυναικῶν. H. Cf. Atheniensium γυναικονόμους.

ἄρνα sermone praehellenico signiflicasse putatur oppidum sive arx. Cf. ἄρνα (Ἄρνη) in Boeotia; Arnna in Lycia; Movea( (Steph. B. 8. v.) ibidem; 3Aéceeogve (GD 8705) in Co insula et in Mysia; ὥβαρνος sive βαρνίς in Troade; ζέρνισσα in Macedonia; 2A:4gvg in Mysia; Ἀχαρναί in Attica; Θυβάρναι in Lydia; ᾿Ιοάρνη in Caria; "Tmagva ibidem; T«fegvo; prope Magnesiam ad Maeandrum; Ταλάσαρνα in Creta. Cf. nomina pers. "49vocococ in Caria et Arnnacha in Lycia. Fortasse similis originis est ᾿Ζλικ-αρνα-σσός. Pro brevi lexici nota haec substituantur.

g.112. ἐβάρνων. Vid. Meister I 2565.

ἄρομα vitiose pro ἄρωμα. Cobet Var. lect. p. 85.

ἀρόσιμος, non ἀρώσιμος, legitur etiam PO I p. I 147. Haec forma unice vera mihi videtur. Sophocli Antig. 565 iam olim reddidi «ἀλλ» ἀρόσιμοι yàg χἀτέρων εἰσὶν γύαι.

ἀροαμός, ὃ --Ξ ἡ ἄροσις. Tebt pap. 49, 10 (a. C. 118) γῆς — ὑπ ὠροσ- μὸν [οὔσ]ης.

Ad ἄρουρα. Meister II 826 coniecit ἄξουρα — ἄχυρα ἃ verbo ἄημι.

ἁρπάξειν figurate, vi dolosae orationis, quemadmodum nos dicimns medeslepen. Libanius Or. XI $8 142 ἐν ἀνδράσιν ἁρπασϑῆναι uiv οὐ ῥαδίοις κρίνειν δὲ δυνατοῖς. Locus frustra sollicitatus. Cf. I 560,6 R.

ἁρπαξόμιλος pro -μέλῃς emendavit Nauck in fr. com. adesp. 949 K., coll. εὐόμιλος et εὐπροσόμιλος.

ἁρπάποντα pro frequentiore apud Atticos forma media etiam Menan- der dixit in fragm. Κόλακος PO III 409, 100.

"Appapla pro Ἀραβία metri causa Theocr. XVII 86.

ἀρ(ρ)άβδωτος (Aristophan.). CIA I 822 8, (e) 55. 56 et 65 (ec) [a. C. 409]. Meisterh.* 98 d.

ig. 113. Ad άρρην. Cf. Meister II 29. 47.

ἄρρης pro ἄρρην occurrit etiam PO III 465, 147 in calendario astrologico scripto sermone communi.

ἀρριχᾶσϑαι Vid. supra ἀναρριχᾶσϑαι.

Ad ἀρρωδεῖν. De huius verbi etymologia disputat F. Solmsen, In- dog. Forsch. XIII p. 184 sqq.

ἄραις. PB 990,8: Apoche Ἔχω παρά σου τειμὴν χόρτου κοπῆς καὶ ξηρασίας ἄρσεως ἀρούρας δύο. Accipiendum videtur de agge- rendo humum, quo ager simul altior flat et siccior. Vix latet ἀρόσεως.

ἀραυτικά. Vid. Thumb. p. 115 (W.).

εἐξάρτ-. Vid. Meister I 258. -

Pag. 114.

Pag. 116.

Pag. 116.

Pag. 117.

Pag. 118.

26

Ad "4eraepig. Vid. Thumb. p. 46 (W.).

᾿Αρτεμίσια Meroae celebrata. Vid. Libanii Or. V 8 42 sqq.

Artieuli usus in titulis atticis. Meisterh. 8 86 p. 222—284. In papyris aeg. subinde usurpatur pro pronomine relativo: τό — 6 τοί — οὗ etc.

ἀρτιγέννητος. Add. Long. I 15, ubi ὀρειγέννητος est falsa Courieri lectio. Cf. Cobet, Var. lect. p. 176.

λρτιμις —"4oreuug in barbari graecissantis sermone Timoth. Pers. 172. Cf. Wilamowitz p. 42, qui comparat nomen Zerínugc He- rond. II 86. |

Ad ἀρτοκόπος. Cf. ὀλυροκόπος.

ἀρτοπώλιον. Vid. ἀλεκτρυοπώλιον, ἰχϑυοπώλιον, παντοπώ- λιον etc.

Ad ἀρύτημι. Add. ἀρυτήμενοι. Cf. Meister I 179.

᾿Αρφοκρατίων — oxoxgavíov Meisterh.5 p. 108.

Ad ἀρχέφοδος. Corrige Chief pro Chef. Cf. ἐπιτρέχων et ἐπι- δρομή.

Ad ἀρχηίέας. GD δ018, 1 κορμεόντων Γόρτυνι μὲν ἐπὶ τᾶς ἀρχηίας τῶν σὺν Εὐρύττονι. GD δ1δδ, 9 ἐπὶ τᾶς ἀρχηέας κοσμιόντων τῶν σὺν Ζωάρχωι.

ἀρχῆος boeotice — ἀρχαῖος a me omissum esse monuit in censura Blass. Cf. Meister I 240. Vid. παληός.

Ad -ἄρχης et -αρχος. Cf. Winer-Schmiedel 8 8, 9 (W.).

ἀρχιγεωργός. Cf. PO III 477,4 (182/8 p. C.) ἀρχιγεωργῷ ἱερεῖ ἐξηγήτῃ. Cf. 818, 11 [.) . ye . [.] yov.

ἀρχιδικαστῆής (Strab. XVII p. 797, 19). Plenus eius titulus aet. Lagi- darum est ἀρχιδικαστὴς καὶ πρὸς τῇ ἐπιμελείᾳ τῶν χρηματιστῶν καὶ τῶν ἄλλων κριτηρίων PB 1001 (a. C. 66,6). Annuus est magistratus totius Aegypti habitans Alexandriae, qui iudicat de contractibus. Haec et plura vid. in Archiv I 124. 176. 850; II 889; III 74 sq., 99.

ἀρχίϑυρα, ianua praecipua (templi Apollinis Pythii) Tit. argivus Saec. ἃ. CO. III, quem repertum a se prope hanc aedem (Paus. II 24) benevole mecum communicavit Guil. Vollgraff, 1. 10.

ἀρχικερδέμπορυς indicatum etiam a Mor. Hauptio in Thesauri exem- plari Benndorfiano (cf. Praefat, lex. p. VIII p. VIII not.) sec. Weberum in N. phil. Rundsch. 1908, p. 81. Vid. κερδέμπορος p. 957.

ἀρχιμάχιμος, dux militum in Aegypto. Tebt. pap. 27, 21. 29. 89. 68; 48,9. 12; 121,83; 188 (Ptolemaeorum aet.).

ἀρχιμύστης. CIG 2052; BCH XI 488, n. 18.

ἀρχιπροφήτης. PG 7,5 et 14 (saec. I p. C). ἀρχιπροφητεία PG 86, 4 διαδόχῳ ὀρασείας xal ἀρχιπροφητείας (170 p. C.). Vid. ὁρασεία.

ἁρχιπρυτανεύειν. Isaurae tit. BCH XI p. 70, n. 51.

ἀρχισυναγχγωγός. Of. Burs. Müll. Jahresb. 1891, p. 77.

Pag. 119.

Pag. 120.

Pag. 121.

27

ἀρχιτεχτοσύνῃ. Pisidiae tit. ΒΟῊ X 500, n. 1 ἐπαινεϑέντα ἀρχιτεκτο- σύνης ἕνεκεν.

Ad ἀρφρχιφυλακίτης. Saepe etiam occurrit in Tebt. papp.

Àd ἀρχοινοχόος. Cf. Tebt. pap. 72, 447.

ἀρχοντοΣκιροφονιῶνος — ἄρχοντος Σκχιρ-. CIA IV 2, 820 b, 2 sq. (a. C. 892) Meisterh.? 91, 18.

Ad ἀρχώνης. Cf. Rev. 10, 10; 11,14; 14; 18,4. 7; 14,2. 9; 84, 15. 18, ἀρχωνεῖν 14,8.

ἀρφενησιεῖον, Arpsenesis templum. Tebt. pap. 88,4 (a. C. 115).

Ad AZ dorice correptum. Vid. infra «óv&g, xaiv&g, καλᾶς.

ἀσάμενοι. Vid. ἀσᾶσϑαι. Cf. Meister I 176.

ἀσαπέως. Hippocr. I 296 ed. Ermer. Cf. ἀσαπής. Adverbium nusquam alibi offendi.

Ad ἀσεῖ (l. ἀσεῖ. Falsos numeros sic corrigit W. in censura: ἄσει VII 78; &cà I 145. Cf. Cobet, Nov. lect. p. 250.

Ad ἄση. De vocibus ἄση et ἄσις (Sordes) a sequioribus confusis vid. Cobet, Var. lect. p. 215; 805.

ἄσϑματι στρευγόμενος. Timoth. Pers. 98.

«Ξασίας. Vid. Basíag.

Kasibaoc Boeotus. Cf. Meister I 800.

Ad ἀσινής. Cf. Diss. Hal. XII 201 (W.). Legitur etiam Rev. pap. 26, δ.

Ad ἀσκηϑής. Cf. ἀσ]κηϑής in Epidauri titulo, Eph. arch. 1881, 19. BCH VIII 261 sqq.

ἀσχεπής (ὃ. Add. Anthologia alexandrina in papp. Tebt. pag. 8: μέλισσαι — ἀσκεπεῖς. Vix sanum, nec tamen ἀσκελεῖς, imbe- cillae, plane satisfacit.

ἀσκιτικός. Ioculariter huc respici putabat Bentley Ar. Lys. 1084 sq. ἀλλὰ φαίνεται [ἀσκητικὸν τὸ χρῆμα τοῦ νοσήματος. Cf. Leeuwenii editio.

᾿Ασχλακπιός. Meister I 59. 217. 295. II 92.

ἀσχληπιεῖα, τὰ μεγάλα. Cyzici. Vid. Journ. of Hell. Stud. XXIII p. 77.

ἄσχολτος — ἄλυπος, ἀϑόρυβος. Add. epist. saec. II p. C. POIII 588, 14 ὅπως κἀμὲ ἄσκυλτον ποιήσῃς.

Ad ἄσμα. Vid. infra ἄττεσϑθϑαι.

ἁσπακάζομαι (ἀσπαπάξομαι ἢ) τὸ ἀσπάξομαι. πέπαικται. H. Fortasse in comoedia ita dixisse putandus est balbus sive potius ebrius bal. butiens, quales introducit Plautus. Apud Kockium est fr. adesp. 958.

ἀασκάσδεο aeolice — ἀσπάξου. Meister I 80.

ἀσπερμί, sine semine. Tebt. pap. 61(b) 17 sq. 807; 67,97; 12. 419 (Ptolemaeorum aet.).

Ad ἀσπιδεῖον. Cf. PB 862,3, 4 στέψεως τῶν ἐν τῷ ἱερῷ ἀσπιδείων (imaginum clupeatarum) καὶ ἀνδριάντων καὶ ἀγαλμάτων πάντων, ubi scriptor pro ἀσπιδέων posuisse videtur.

Ad ἄσπιλος. Cf. Grenf. II 118, 1 (saec. VIII).

Ad ἀσπονδί. De aeolico ἀσπόνδει, ἀσπόνδι vid. Meister I 72.

Pag. 192.

Pag. 123.

28

ἃἀασπορεῖν — ἄσπορον εἶναι. Tebt. pap. 61 (b), 84. 118. 808. 822; 66,56; 68, 80 (Ptolemaeorum aet.).

ἀασπρατούρα, aspratura, quo vocabulo glossa latina vertit graecum xoÀlvgog. Aliae glossae habent asprum, asperum τραχύ et asprum ἔκλευκον (Weisspfennig?) et δηνάριον. τραχὺ ἢ ἔκλευκον. Talis nummus asper audit apud Suetonium Ner. 44; Pers. III 69; Senec. epist. II 7. 10. Vox ἄσπρον in graecitate media et nova signiflcat pecuniam minutam [κέρμα]; in papyris quibusdam extat asprio; sermone turcico dicitur aspre; citatur e lingua byzan- tina τραχέα ἄσπρα νόμισμα.

Hinc in tit. pergameno saec. II p. C. Mitt. 1902, p. 80, 1.1. 24 sqq. dicitur de mensariis: ἠλέγχϑησαν μετὰ τοῦτο καὶ ἕτερά τινὰ συνκεχωρηκότες ἑαυτοῖς κερδῶν ὀνόματα ἀσπρατούραν τε καὶ τὸ καλού- μενον παρ αὐτοῖς προσ-φάγιον, δὲ ὧν ἐπηρέαζον μάλιστα τοὺς τὸν ἰχϑὺν πιπράσκοντας κτιέξ. Tituli editor H. v. Prott., cui illa debentur, prius vocabulum explicat ,ein Aufgeld beim Einweckseln von abgegriffenes oder sonst beschádigter, ihnen nicht mehr voll- wertig geltender Scheidemünze", alterum vero (coll. Evang. Ioh. XXI 5 et Sturzio de dial. Maced. 191( — ὄψον sive ὀψώνιον) (vox recurrit PO 498, 88 et 89 (saec. II p. C.)] se non intellegere fatetur.

Num forte & piscium venditoribus mensarii requisivisse putandi sunt, ut gratis sibi darent mercis suae particulam maiorem mino: remve pro mutatorum numulorum quantitate? Oft. v. Prott cum hoc titulo Athen. VI p. 224 C—22" B et Diphili fr. II 562 K.

ἀσσάριον, assarium: ἕως ἀσσαρίου ἑνὸς καὶ ὀβολοῦ PK 77 (temp. ὈγΖδηϊ.). ἄχρε ἀσσαρίου R NN 66 (saec. VI) Wessely, Wien. Stud. XXIV 124.

df"&ot-. Vid. Meister I 254.

ἁστειοσύνῃ, urbanitas, — ἀστειότης. Libanius Or. XI 8 184 (ed. Foerst. I p. 488, 1). Cf. Thom. mag. p. 48,4. Temere Cobet con- iecit δικαιοσύνη. Vid. 8 270. Vox alibi non occurrens recte formata est.

᾿Αστερίων, gigas. Diphilo (fr. 46, 2 K.) olim 2Meregíovog reddidi pro Ἡστίωνος. Apud Hesychium vitiose legitur “ στόριον᾽ μέγαν.

ἀστεροπῇ — ἀστραπῇ falsa etymologia natum. Meister II 212.

ἄστεως, non ἄστεος, constanter tituli attici. Meisterh.? 188, 1. Forma ἄστεος, nonnisi cogente metro, poetae attici utuntur.

ἀστήρ et ἄστρον. Vid. Galen. tom. XVII 1 p. 16 K.t

.&cttog cretice — ἀστικός. Gortynis tit. GD 4976 [λ]άροε ἀστίαν δίκαν,

i. e. τῶν ἀστῶν. Of. 4988, 8. Opponitur &eveía δίκα 4988, 8. ἄστριον, stellula, ornamentum architectonicum. Epidauri tit. IGVIV, I 1495, 61. ᾿Αστοάναξ. Menander Κόλακος fragm. PO III 49 subscriptum habet hoc scholium : τοῦ Μιλησίου Ἡστυάνακτος πολλοὶ σφόδρα vv κωμωιδιογρά- gov «μέμνηνται ἐγένετο γὰρ παγκρατιαστὴς κράτιστος τῶν καϑ' αὑτόν,

Pag. 124.

Pag. 125.

ag. 127.

29

ἠγωνίσατο δὲ καὶ πυγμῆι. ᾿Ερατοσϑένης δ᾽ ἐν τῶι τῶν Ὀλυμπιονικῶν προϑεὶς ριξ΄ Ὀλυμπιάδα φησίν Ἡστυάναξ ὃ Μιλήσιος ς΄ τὴν περίοδον ἀκονιτεί.

εἐΡασστοόχω Elei GD 1218. Cf. Meister II 108.

Ad ἀσύλι. Vid. Meister I 72. Ad ἀσυνέτημι idem I 178.

᾿Ασόριοι pro Ἀσσύριοι constans optimorum Libanii librorum lectio, quam ubique in sua Orationum editione reposuit Foerster.

ἀσφαλός, avis quaedam. Hes. ἔνϑυσκος" ὁ ἀσφαλός, τὸ ὄρνεον.

&3ge οἱ ἄσφι. De his formis vid. etiam Meister I 150. 167.

Ad ἀσχόλημα. Verbum ἀσχολεῖσϑαι exercere (artem) cum acc. con- struitur v. c. ὁ ξυτοποιέαν ἀσχολούμενος Fay. pap. (178 p. C.).

᾿Αταβύριος. De huius nominis origine semitica ex tabour — ὀμφα- λός vid. Bérard, Les Phéniciens et l'Odyssée I p. 194.

ἀτααϑαλία. Add. novum Pindari fragmentum s. v. xoceiv.

ἀτέλειαν fuisse doctoribus (rhetoribus et sophistis) sua aetate:passim tradit Libanius in Orationibus v. c. VI 9 16.

ἀτελένα, cyprie — ἀτέλεια. Meister II 284.

ἀτενίξειν. Locum citatum in Thesauro sic corrigit M. Haupt: ἥκιστα γὰρ δύναται ἡ ὅρασις «790g ἕν μένειν ἀτενίξουσα. T

ἀτερόπλευρος dorice — ἑτερόπλευρος, v. c. tit. delph. BCH XXVI 665, col. III 1. 5. 18 etc.

ἄεξτημα — ἀνάθημα citatur e titulo cretensi Monum. antiq, III 402, sed vide ne lapicidae error sit pro ἀντήμ[ατα — ἀνθήματα. Nam digamma expediri nequit. At rectius procul dubio Blass GD 5126 edidit αὐτη &.., i.e. αὐτῆ, adverbium locale. Vid. αὐτεί in lexico, et ἀξ τός, quod passim occurrit in titulis cretensibus.

της terminatio iuxta cre. Vid. infra s. v. Αὐλεάτης.

χλτιμάω,. ἀτιμέω, ἀτιμόω. Vid. Meister I 180. De Atticis cf. Cobet, Nov. lect. 754.

&ttyec. Vid. Thumb. 114 (W.).

[ἀ τιτάλτας cretice — τροφεύς. Gortynis tit. GD 4978 [ἀ]τιτάλτας μὲν ἕχς ἦσϑαι.

. ἀτμήν. ἀτμένος" ὃ δοῦλος. EM 164, 82. Legitur haec vox in fragmento

pap. aeg. carminis epici edito primum a Kenyone in Albo meo Gra- tulatorio et deinde plenius correcto a Ludwichio in Berl. phil. Woch. 1908, p. 28, scil. vs. 29 φράξεσϑε γυναιχ[ὧν] ἀτμέϊνα τιμᾶν ?].

ἃἄτοχεί (Dio Cass.) — ἄνεν τόκου. PB 725, 28 (a. 615).

ἀτός — αὐτός. Meisterh.? 155, 12. Cf. ξατοῦ etc.

᾿Ατραμυτηνός — ᾿Αδραμοτηνός. CIA II 988 II 117 (c. a. 180 a. C.) et 2882, 2 (ante aet. rom.). Meisterh.? 79, 2.

᾿Ατρείδαις aeolice — Ἡτρεέδας. Meister I 161.

Ad ἀτρεπί. Ex Cram. An. Ox. II 814, 6 corrigendum ἀτρεπτί (C.). Cf. ἀμεταστρεπτί.

ἄττεσϑαι (attice) διάξεσϑαι στήμονα. H. Hermippus comicus. Cf. BA 461; schol. Ar. Av. 4. Hinc &opa, q. v.

Pag. 128,

Pag. 129.

Pag. 180.

Pag. 131.

80

ἄτριον, atrium. Pap. Copti, Rev. arch. II s. II 1888, 171 (Traiani aet.) ἐν ἀτρέῳ τὸ ξόανον.

᾿Ατταλισταῖ, divorum Attalorum cultores. De his et de Εὐὖμ ε- νισταῖς Vid. H. v. Prott Mitt. XXVII p. 1783 sqq. itemque de aediflcio Pergami quod ᾿Αττάλειον vocabatur.

ἀτυμανια quid? ΡΘΗ 117, 9 (108 p. C.) πέμσις (Sic) ἡμῖν εἰς ὗκον (sic) ἀτυμανιὰα καὶ ἐλᾶν (— ἐλάαν) κτέ.

Ad ἀτυχεῖν. Cf. ἀτυχεῖν τι παρά τινος CIA II 86, 8 (c. 856 a. Ο.). Cum obiecti interni acc. Aristot. M9. πολ. p. 92 ed. nostrae &. τὴν ἐν Αἰγὸς ποταμοῖς ναυμαχίαν.

Ad 4T. Verba sic incipientia in titulis atticis augmentum habent ἢν. Meisterh.! 172, 12.

Ad αὐάτα. Cf. Meister I 109.

Ad αὐγάρας. Meister II 827 scribit αὔεβαρος.

Ad Augmentum. De augmenti duplicatione nuperrime egit Fr. Stolz, Wiener Stud. XXV p. 127—142; de augmento decomposi- torum contra normam postposito Charitonides, ϑηνᾶ XV p. 898 — 408.

Αὐγουστονίκῃς. Vid. 8. v. ἡγεμών.

αδελλαι aeolice — ἄελλαι. Meister I 111.

αὐετῇ aeolice. Meister I 110.

αὐϑημερεί — αὐϑήμερον. CIA II 471, 71 (a. C. Saec. I) Meisterh.? p. 147.

αὐλαρός (ex evAeKogóg) αὐλωρός. οἰκοφύλαξ. H. Glossa dorica.

αδλή. Vid. infra ἐξέδρα.

Αὐλιάτῃς in titulis atticis saec. a. C. V variat cum forge, ut ἸΙάτης, Καρδιάτης, Ναξιάτης etc. cum formis ionicis in ήτης Meisterh,? 16.

Ad αὐοιτέλεας. Meister Berl. phil. Woch. 1880, 488 ἢ. v. derivat ab avog, aurora et explicat maturus.

Ad αὔρηκτος. Cf. Meister I 118.

αὐσιλ[ιαρίων], auxiliarium. PB 816 (a. 859).

ἁδτά. Vid. infra s. v. δακρυσταγής.

αὐταὶ ἡμέραι — αὐϑημερόν. PK II 299, 9 ἐπειδὴ ἀσχολῶ ἐλϑῖν πρὸς olv (Sic) αὐτὲ ἡμέρε (Bic).

αὐτάμεριν Cretice — αὐθημερόν. GD 4999, 18. Cf. αὖὗτεν.

αὐτάρ. Tit. cyprius 2, 16. Meister II p. 288. Cf. αἰτάρ.

αὐτάς. Theocr. III 2; IV 2.

αὐτῇ (aF:9) cretice — αὐτεῖ — αὐτοῦ. GD 5025, 1 et 8 et fort. 5120, 4. Vid. ἄξτημα. |

αὐτῆς ὥρας, statim. PB 615 (W.).

Ad αὐτό γα. Scilicet legitur ibi νῦν δ᾽ αὐτό ya νεῖν μεμάϑευμαι. Nullam video causam cur cum Fritzschio, quem vide, aliisque iunctim scribatur αὐτόγα.

αὐτόδιχος (Thuc. V 18 cum scholiol Tit. gortynius GD 4985, 1 αὐτ]όνομ[ο]ε καὐτόδικοι.

81

αὐτοϑαΐς. De hoc vocabula et similibus vid. Cobet, Var. lect. p. 286.

αὐτοίοιρ, gen. dat. dual. — αὐτοῖν. Triphyl. tit. GD 1169, 10. Of. Meister II 60, 6.

Ad αὐτοκχρασέα. Of. ὀχλοκρασία pro ὀχλοκρατία (C.).

αὐτοκράτωρ — αὐτονόμος. Lex sacra Eretriae saec. a. C. IV in Eph. arch. 1902, 102 1l. 48 ἐλευϑέρων ὄντων ᾿Ερετριέων xol εὖ πρησσόντων καὶ αὐτοκρατόρων.

αὐτολεέκειν (Ὁ). Sera inscr. bithynica BCH 1901, p. 21, n? 154: Ἰου- λιανὸν — ϑάψ᾽ ἄλοχον — [ὃν] [τέσσαρας αὐτολιπὼν υἱοὺς κτέξ. Per- mira compositio pro αὐτοῦ λιπὼν, de qua silet editor, vix aliud signiflceare posse videtur quam hic (i.e. in terra) relinquere. Cf. infra αὐτοφαείνειν, quod suspectum mihi et ipsum. In sera graecitate haud rara est neglecta vetus analogia, quae saltem αὐτολιπεῖν postularet. Num forte lapis habet αὖθι λιπών

αὐτοπροσώπως, in persona, pro adi. Grenf. II 91, 6 (saec. VI vel VII)

Ad αὐτός. Notabilis est in sermone populari aegyptiaco confusio ca. suum obliquorum huius pronominis cum ἐμοῦ etc. Sic v. c. PB 874,21 (p. C. saec. IIT) fllius matri suae scribit: πάντες καταγε- λῶσί uoi, ὅτε ὃ πατὴρ αὐτοῦ στρατεύεται, οὐδὲν αὐτῷ δέδωκε, ἔλεγε ὅτι ἐὰν ἀπέλθω εἷς οἶκον, πέμπω (pro πέμψω) σοι πάντα. Scil. ipsa τῶν καταγελώντων verba sermoni illata sunt.

αὐτοσαυτόν etc. Vid. p. 180 s. v. ac.

αὐτουργεῖν. PB 475,5 sqq. et Vers. b sqq.: μετὰ τὸ ἀποποιηϑὲν (cf. Supra ἀποποιεῖν) ὑπέρ τε τόπων ἀοικήτων μεμενηκότων καὶ ἄλλων δηλωθέντων εἶναι ἐν συμπτώσί(ε)ε xol ἀμπελικῶν εἶναι ἐν τάξεε αὐτοῦ ρ- γουμένων (i. e. eorum quae agricolis colenda relinquuntur) ἐνίων μισϑωτῶν ὧν μὲν τετελευτηκότων, ὧν δὲ ἀνακεχωρηκότων. Of. pap. Par. 68, 101.

αὐτοφαείνειν (Ὁ). Serum epitaphium bythynicum (tit. 157) BCH 1901, p. 22 l. δαίμων γὰρ ἀπηνὴς | « ὑτοφαεινομένην ἔσβεσε δᾶδα γάμων. Fortasse versifex voluit ,nunc ipsum (vix) lucentem (accensam) exstinxit taedam coniugalem." Of. αὐτολείπειν. Num forte lapis habet ἄρτε φαεινομένην, quod suadet sententia?

εἐξαύότω aeolice — αὐτοῦ. Cf. Meister I 107.

αὐφθέντης — αὐϑίντης. Inscr. byzantina Macedoniae saec. XV Mitt. XXVII p. 488, 1. 8. Of. αὐφϑεντεύοντος ibidem p. 442, 4.

ἀφ᾽ ὅτε et ἀφ᾽ ὡς. Vid. ἀπό.

ἁφανεῖν — ἀφανῆ εἶναι. Tebt. pap. 226 (saec. II ἃ. C.) παραχρῆμα ἀπε- λύϑημεν διὰ τὸ ἀντίους (Scil. adversarios in lite) ἀφανῆσαι.

ἀφέλαι hellenistice — ἀφελεῖν. Tit. cret. GD 4940,85, ubi Blass cft. συναγάγας GD 5017.

ἄφεμα, — ἀποπομπή. Tebt. pap. 226. Of. ἔνεμα.

Ad ἀφεστάλκαμεν. Add. Antiochi epistula (a. C. 811) in Journ. of

Pag. 186.

Pag. 187.

92:

Hell. Stud. XIX p. 885, 1l. 66 et ἀφεσταλμένοι 1.1. B 88 et ἀφέσταλκε B 4.

Àd ἀφεύρεμα. Add. Tebt. pap. 8, 28 (c. 202 ἃ. CJ.

ἀφευρίσκειν. Ibidem 1. 19.

ἀφεώσϑω — ἀφείσϑω arcadice GD 1222, 14. Cf. Herodianus II 286, 2. 6. 19. 18. EM 176,5. EGud. 96, 11. Of. ἀνεῶσϑαι. Meister II 112.

&Qrk$,iunior, nondum sui iuris. PO III 487, 5 ὁ τῆς πόλεως γραμματεὺς ἐπέδωκε με εἰς ἐπιτροπὴν ἀφηλίκων υἱῶν Διονυσίου 4o- οίωνος ὄντας ὡς αἰτῶν (ἐτῶν) εἴκοσι πέντε xv£. Cf. 1.1. 18 sq. unde apparet in Aegypto sero admodum sui iuris fleri adolescentes. Cf. 491, ubi hoc ipso anno sui iuris fleri dicuntur. Ibidem 646 (saec. II opponitur ἐνῆλιξ. Pap. 651 commemorat τὴν κατὰ νόμους ἡλικίαν. Vid. P. M. Meyer Archiv III pag. 94 not. l. — De rariore hac significatione ἢ. v. cf. Phryn. 84 et BA 470 cum Phrynichi com. fr. ap. Poll. II 17.

ἀφήμερος. per diem absens, iunctum cum ἀπόκοιτος. Tebt. pap. 104, 28 (a. C. 92). PO III 697,4 (contractus matrimonialis saec. II p. ineuntis): μήτε ἀφήμερον γίνεσϑαι ἀπὸ τῆς Θέωνος οἰκίας μήτε ἄλλῳ ἀνδρὶ συνεῖναι κτέ. Of. verbum ἀφημερεύειν.

ἁἀφηνιάξειν. Add. Strab. XVII 8, 25; Ioseph. B. I. IV 182.

Ad &gmqooítsiv. Of. ἀφηρωισϑεῖ (— 95). CIA TV 2, 622. c. 46 (aet. macedon.).

᾿Αφηστίων, ᾿λφηστόδωρος, "Aquratoc boeotice Ξ-Ξ Ηφαιστίων etc. Meis- ter, I 299. 217.

ἀφοσιοῦσϑαι, dicis causa facere aliquid. Add. Libanius Or. 18 8 ὁπότε uiv ἀφοσιούμην φοιτᾶν, ut male etiam Foerster edidit. Corrige &poctoíuqg».

ἀφροδισταστὴῆς (Ὁ), lupanaris publici leno. PO III $118 (108 p. C): “Μρμεῦσις — Διδύμῳ ΦΣαραπίωνος δημοσίω ἀφροί(δισιαστῇ Ὁ) χαίρειν, ubi adnotant editores ,On the ἀφροδίσια of the Ptolemais period cf. P. Tebt I 6, 29 note. The present passage supports the view that the supply of éraige; in Roman times was a monopoly of the governement; cf. P. Grenf. II 41 and Fay. Towns pp. 149 sq." De libidinoso vocabulum adhibet Polem. Physiogn. I 6.

᾿Αφροδιταρίδιον. Plato com. 4i κακουμένῳ in lexico Sabbaitico, pag. 8, 1.

᾿Αφρόδιτος. Vid. infra s. v. Κύννειος et cf. ϑεοὶ Ecvixo(l ap. Hes. et Phot. s. v. et infra Toyo».

ἀφρώδης. Vid. supra ἀβακχέωτος.

&coxtov λαβήν. Vid. lexici p. 885 s. v. λαβή.

αφφάνω sive «ugavo quid? Tituli cret. GD 5024, 59 et 5075, 81.

᾿Αχαιός. Tit. cyprius Berl. phil. Woch. 1884, 671 n. 21: Ζοιιὴς ὁ Τιμοβάνακτος MyavFoc. Of. Achivus.

ἀχαιομάντεις" οἵ τὴν τῶν ϑεῶν ἔχοντες ἱερωσύνην ἐν Κύπρῳ. H. Imo ἀχαιομάντιες.

88

ἀχεῖν, dorice et aeolice (ἀχειν). — ἡχεῖν. Of. Meister II 174. 188. ᾿Αχῆος, ᾿Αχηόὸς boeotica. Cf. Meister I 240.

ἀχϑέπομαι forma antiqua cessit recentiori ἀχϑεσθήσομαι. Vid. Cobet, Var. lect. p. 187.

ἄχι — hom. ἧχι. Timoth. Pers. 129 (cf. Wilam. p. 89).

ἄχνα. Add. Timoth. Pers. 95 βροσυρὰν δ᾽ ἐξέβαλλεν &yvav, homerice de spuma marina.

᾿Αχσίοχος — Ἀξίοχος. CIA IV 1b, 277b (brevi post 415 a C.). Meis- terh.? Vid. 98, δ.

ἀχώ dorice et aeolice — ἡχώ.

13. ἀφάλακτος. Arist. Lys. 270 — ἄϑικτο;. Vid. ὑποψαλάσσειν. For- tasse de industria poeta utitur adiectivo laconicae originis loquens de Cleomene “ακωνικὸν πνέοντι.

&hdptoc. Vid. Meisterh.! p. 88, 5.

B.

1123 B vel OT pro V in vocabulis graeco-latinis. Papyrorum aeg. testi. monia de his collegit Wessely, Wien. Stud. XXV p. 58 sqq. Detitulis consulendus Eckinger in dissertatione de orthographia voca- bulorum latinorum in inscriptionibus Graecis.

βαδίξειν παρὰ τοὺς τοίχους opponitur τῷ ἁπλῶς ὡς πεφύκασι βαδίξειν καὶ φαιδρῶς ἃ Demosthene XL $8 68.

βάδιλλος, batillus, s. batillum. PO III 521,18 (saec. II p. C.). βάδιλλος σιδηροῦς]. κάρκινος σιδηροῦς].

βαδιστηλάτης quid? Tebt. pap. 262 (saec. a. C. II postr.), ubi 1600 drachmae solvuhtur βαδιστηλαί(τη). An dux peditum? Salarii, si salarium est, magnitudo facit ut de hoc potius cogitem quam de milite modo peditis modo equitis partibus fungente.

βαδιστής: ὄνος βαδιστής. Grenf. II 14 (b), 5 (a. C. 264 aut 227).

H3. Ad βαδρομιών. Cf. Meister I 98.

Ad βαδύ. Hinc fluvii in Elide nomen B«óv Paus. V 8, 2.

Ad βαϑόεντι. Cf. Meister I 98. 174.

βαϑύπτερος. Carminis epici alexandrini fr. pap. Phil. Woch. 1908, p. 28, vs. 9 βαϑύπτε[οον͵] ἐς κλιεσέην..

βαέτυλος sive βαιτύλιον. Thesauri locis add. Apostol. IX 24. De lapi- dum cultu vid. À. J. Evans Mycenaeen tree and pillarcult etc. in Journ. of Hell. Stud. XXI p. 99—204 et G. F. Moore Baetylia in American Journ. of Archaeol. 1908, p. 198—208.

βακχεύεξαι. Meister I 257.

βάχλα — τύμπανα. Suid. et Schol. Arist. Plut. 476 s. v. τύμπανα et Zonaras 8. V. ἀμυντήριον. Tit. Cypr. 62 pa-ka-ra sec. Deackium — βάκρα. Cf. Meister II 259, qui cft. βάκτρον, baculum.

144. Ad βαλανεῖον. Augustinus Conf. IX 12, 82: visum etiam mihi est ut 9

Pag. 146.

Pag. 146.

Pag. 147.

Pag. 148

84

irem lavatum, quod audiveram inde balneis nomen inditum quod βαλανεῖον dixerint quod anxietatem pellat ex animo. t Derivabant igitur scilicet βαλανεῖον ἃ verbo βαλλειν!

βαλανηφάτγχος. Vid. Meister I 70.

Ad βαλάντιον. Corrige ,Meliorem formam βαλλάντιον esse testatur praesertim Aristoph. Ran. 772, ubi probabilis est Lachmanni cor- rectio βαλλαντιοτόμοις.᾽

Βαλεύς — (κξαλεύς, Eleorum heros eponymus. EM 420, 19 (Βηλέα).

Βαλμαρκχώς. Syriorum deus. Beryti tit. Mitt. X 167: Εἴλαϑί μοι, Βαλ- μαρκώς, κοίρανε κωμῶν. xz. Secundum Renan duo ultima vocabula sunt nominis versio ducti a semitico raquad, saltare. Cf. alium tit. p. 169, ubi praeter hunc commemoratur ϑεὸς Ἀρεμϑηινός, sive idem est sive alius.

[βαμβαλέξειν pro βαμβαλύξειν falsa lectio in Papii lexico s. v.].

Ad βανά. Apollonii locus est 824 C; pro καὶ apud Corinnam κὴ Scripsit Bergk. De βανῆκας cf. Meister I 289. 259.

Βαρτυλιεύς iuxta Βαργυλιήτης. Meisterh.? 114 8 465, 4.

βαρέα, praegnans. Pap. Goodspeed 15, 15. Vid. Wilcken, Archiv III p. 116.

βάρῃται — βαρεῖ, i. e. βαρύνει, Sappho, ut. ἐμπρέπεται — ἐμπρέπει Vid. infra 8. v. ξαφοέτασα et cf. Blass Herm. 1902, p. 478.

Ad βάρνασϑαι. Cf. etiam βεμβράς — μεμβράς et galicum verbum meugler-—beugler.

βαρυβρέμων — βαρύβρομος, Mich. Psellus, vs. 116 scoptici carminis editi ἃ Sternbachio, Wien. Stud. p. 10 sqq. Cf. s. v. ὀβριμο- βονγάιος.

βασεῦνται — βήσονται Theocr. IV 26. Vid. lex. 8. v. βασεῦμαι.

Βασίας Ἡρκάς (Xen. Anab. IV 1, 18) — ἐβασίας Boeotus. Cf. Meister II 108 et I 258.

βασιλέ()α. Meisterh.? 45, 19. — βασιλεῖς (— ἑας). Idem 141, 9.

βασιλεύγῃν — -εὐειν. Selymbriae tit. christianus Arch. epigr. Mitth. aus Oest. VIII 209 n. 26.

βασιλῆεβος. Saepe tituli cyprii. Cf. Meister II 8065.

βασίλισσα — βασίλεια in Attica ἐκ τῆς κοινῆς post a. 807 a. C. Meis. terh.? 101, 5. Utitur praeter Alcaeum et Aristotelem Philemo fr. 16 K. (II p. 482). Vid. Lobeck Phryn. 225, Rutherf. Phryn. 806 (et de βασιλίς) et cf. supra ππάμισσα.

B&cx', ἄλαστε. Mimus PO III 418, 60.

βασχκαύλης vasculum signiflcare suspicatur Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 1285.

Ad βᾶσσα. Tit. in Journ. of Hell. Stud. XXIII p. 26 3gooóíta ἁ ἐν βάσσαις.

Ad βαστάξειν. Add. PB 928 ἐβάσταξαν, PO III 507, 29 βαστάξαι, PO III 528, 4 βασταχϑεισῶν.

g. 151.

85

βατιακή, poculi genus (vid. lexica), commemoratur in titulo BCH 1890. p. 412.

Bacpeys(0obc, viridis (cf. βατράχειος in lexicis), ut χρυσοῦς etc. CIA II 7658 B 28; II 12 (844 a. C.) Meisterh.! 42, 8. Unde quominus Aristophani Eq. 528 reddatur βαπτόμενος βατραχειοῖς impedire videtur syllabae &, non verae diphthongi, natura.

βαυβᾶν nonnisi de coitu usurpatur. Cf. Dieterich, Philolog. a. 1898, p. 4.

Ad Bavgóv. Eodem sensu δέρμα usurpat Plato comicus in fr. 174, 18 K. Idem libidinis instrumentum innuere videtur fragm. comoe- diae veteris, fortasse Aristophaneae, in pap. Oxyrrh. vol. II fr. 123 sq. Cf. Lysistr. 108 sq. et Thesmophor. II fr. 820 K.

βδέλλιον — βδέλλα. Mich. Psellus vs. 181 carminis scoptici editi ἃ Sternbachio, Wien. Stud. XXIV p. 10 sqq. Bdellium hebraice bdela.

βεβαιώτρια, 7. PB 994 III 7 (a. C. 118.) Grenf. II 28 (a) [8] 1 (a. C. 107). Cf. βεβαιωτῆρες.

Ad βεβλαβότας. Corrige ἐβλαφότας pro βεβλαφότας.

Betxog, vicus. Tituli (W.).

Ad βειλόμενος. Cf. Meister I 220. 259 et adde GD 787, 9.

Corrige éxoc pro Bexóc.

βέλτατος. Cf. Wochens. f. kl. Phil. 1899, 584 (W.).

Βένετοι, Veneti. PO 182 (a. 618) τοῦ ἱππικοῦ μέρ(ους) Bevévov (fac- tionis Venetae).

Ad βενεφικιάριος. Plures locos collegit Wessely Wien. Stud. XXIV p. 125.

Βεργαῖος. Primorum Ptolemaeorum aetate propter mendacia in pro- verbio erat Antiphanes Bergaeus. Cf. Strab. II 2 p. 104; Steph. Byz. s. v. Béígyg, ubi habet verbum βεργαΐξειν — μηδὲν ἀληϑὲς λέγειν. Feliciter O. Crusius Eripho comico fr. 2, 18 K. hinc restituit Βεργαῖε (pro βέρβεια) πολυτίμητε. ---- De eodem Antiphane cf. Scymni Chii locum vss. 652 sqq.

Ad Βερενέκη. Cf. Meisterh.? 69 8 82,1 ἃ.

Ad βεστιάριος. Of. βεστιαρίτος et -ἔτη ap. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 125.

βετρανός, veteranus. Tituli (W.). Etiam papyri aeg.

βεύτιστον — βέλτιστον. PL 68, 26 (a. C. 165). Cf. αὐκάν, εὐθδθῆν, ἀδευπιαί.

Ad βέφυρα. Boeotice v breve fuisse ostendere videtur Strattidis fr. 47, Κ., ubi vocula δέ, deleta ab editoribus, aegre desideratur, ut animadvertit Blaydes Advers. p. 89.

Ad βήρφηκες. Grammaticus scribere debuerat βαράκιεα. Vid. infra 8. V- πάραξ in lexico et in appendice.

Βηρίδες" ὑποδήματα ἃ ἡμεῖς ἐμβάδας λέγομεν. H. Cf. περιβαρίδες Ar. Lys. 4b. 47 et alibi.

Pag. 168.

Pag. 164.

86

Βήρισος e scholio ad Iliad. 44 101 Thesauro addidit Haupt. t

βῇσα — βῆσσα. Pari inscr. saec. IL (?) a. C. Mitt. 1901, 160.

Βήσαξε. CIA II 782, 10 (ineunte saec. IV a. C.). Meisterh. p. 146, 6.

Βητάρμων. Add. Nonnum Joh. XXI 82 ἐγθύας βητάρμονας. t

Βητίδαο, gen. boeot. Cf. Meister I 289.

Βιαννία, pro Εταννέα. Gort. tit. saec. II a. C. extr. GD 5024, 64. 68.

βιατιχόν, viaticum. PB 482,8 (saec. II p. C.).

βίβαντι pro βίβατι in epigrammate laconico Poll. IV 102. Cf. Ahrens II p. 812 et ἀποδείκνυντι.

βιβλέον et βέβλος reperiuntur in titulis atticis antiquioribus, sed forma primitiva scripta per v non occurrit ante primum a. C. sae- culum. Of. Meisterh.? 28, 4. Iniuria igitur hanc pro illa substituere solent editores. — βιβλίον ποιῆσαί τι, Scripto mandare ali- quid. Liban. Or. XI 54 extr. ταύτας δὲ τὰς ἀποδείξεις μὴ τολμῆσαι ποιῆσαι βιβλίον.

Ad βιβλιοφύλαξ. Rarius βυβλιοφύλαξ, ut PO III 488. 82 (p. C. 108).

Ad Βιδάτας. Of. GD 5024, 28.

Corrige βιδιαζοι.

Βίεττος cretice — Βίοττος. GD 6155, ut Blíetoc — βίοτος. Cf. Add. p. 986.

βιϑονιαρχία, (lap. Be9.). Bithyniae tit. 961, 2 sq. BCH 1901, 49.

βικάριος sive οὐικάριος, vicarius (du Cange et Sophocl. s. v). Vid. Journ. of Hell. Stud. XXII p. 108 Βα.

βέκια — κύαμοι. Geopon. II 18, 11.

Ad Bíxoc, vas, cf. Grenf. I 14, 4 (a. C. 150 aut 189) βίκος ἐσφρία- γισμένος) ῥητίνης. Vid. lexica.

Bixoc vicus. Inscr. Smyrnae, Amer. Journ. of arch. I p. 141: gog- τηγοὶ περὶ τὸν βεῖπον.

βιλέίσκος — ὀβελίσκος. PK II 829, 2. περὶ τοῦ πιλῶνος (— πυλῶνος) καὶ τοῦ βιλίσκου.

βιλλόν typ. vitium pro βιλλέν.

Βινατία pro Εινατία. Gort. tit. saec. II extr. a. C. GD 5024, A 82.

Bi&, Vixi. Nomen legionis. PG 62,9 (aet. byzant.).

βιξιλατέωνος — οὐεξιλλατίωνος. vexillationis. PG 62 (a. 846). Vid. 8. V. βίαρχος, ubi male legitur οὐεξαλλατίωνος.

βιοῦν, βιῶσαι, βιώσας, βιώσω hellenistica pro £v, βιῶναι, Bose, βιώ- σομαι. Of. Cobet, Var. lect. p. 816 sq.

βίρρος. birrus — βύρρος. PB 845, 18 (saec. II p. C). Vid. Addenda p. 958.

βιωτικός. Post ἢ. v. M. Haupt Thesauro inserit: ξητήσεις βα.... δογματικεῖς (Sic). Avibus.... L. IX, 108. T Non expedio notulam.

Ad βλάβος. Praeter Add. cf. Rev. pap. II 6; 26, 10; 88, 18; 465, 18; 49, 9; 51, 11 etc.

βλαδύς, mollis, tardus. Hippocr. de aere cap. 20. Cf. Hesych. 8. VV. BÀadagóv, πλαδαρόν et sqq.

p, 1δ6,

p. 157.

87

βλαισός, valgus. Praeter lexica cf. Hes. s. v. γονύκροτος.

βλαστοφόρος, solis epitheton in poemate ap. Cramerum Anecd. IV 828, 27.

βλεφαροτόμον, τό, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74,2. Vid. Herm. XXXVIII 281.

βλοσορία. Caesarius Dial. II 109 p. 612 φαιδρῶς ποιοῦσαι σὺν βλοσυρίᾳ καὶ διαχύσει πολλῇ. T

βλοσυρός. Vid. supra s. v. ἄχνα.

Ad βλώσκειν. Hesych. éuBAoxviav ἐν τῷ ἀνδρὶ ἡδόουσαν. Conieci olim: «μ»εμβλωκυίαν' ἐν τῷ ἄδῃ ἤδη οὖσαν, i. e. mortuam, ut ἀπέρχομαι moriendi sensu saepe usurpant sequiores.

. βΒόαις, βόαι. Vid. Meister I 116.

Ad βοᾶν. Vid. infra ἐπιβῶται et 8. v. ἐκβοᾶν.

βοηϑησομένους — βοηϑήσονταςῦ Libanii Or. I 8 128 (ed. Foerst. I p. 144, 18) καί πῶς συμβαίνει dv τῷ προτέρῳ λόγῳ τύχης, oluos, τινὸς τοὺς αὖϑις (αὑτοῖς Reiske) βοηϑησομένους [βοησομένους BLV] xal χαριού- μένους ἑτέρωσε πεμψάση.. Foerster ,totus locus labem contraxit." Ceterum media pro activis ponere amat Libanius.

Βοιηῃδρομιών. CIA II 814, 8 (a. C. 284) et postea. Moeisterh.? 58,7 et βο[ι]ηϑήσαντα CIA II 121, 124 (a. C. 888).

βοικίαρ — οἰκίας. Inscr. elea GD 1172, 24.

Βοινώα — Οἰνόη, urbs Elidis. Strab. VIII 888, ubi pro Βοινώᾳ scri- pserim Bo:vóo.

βόλβιϑος — βόλβιτος (βόλιτος). Pap. mag. Paris. bibl. nat. (Wess.) 1489 ἐπίϑυε... βόλβιϑον βοὸς μελαίνης.

βολές' βέλος, λόγχη, ἀκόντιον. H. Vid. Meister II 204. Ut gl. sacram (lerem. IX 8) seclusit Schmidt.

βολοί" ὀβολοί (M. Schmid pro fóior βολβοῦ- H. Meister II p. 208 (not.) apud Amphidem comicum (Meineke III 818) βολοί pro ᾿᾽βολοί scri- bendum putabat.

Ad βολόμενος. Sic quoque in Euboea. Vid. tit. in ϑηνᾷ a. 1902, p. 860, 1l. 81 τὸμ βολόμενον et 1. 87 ἐάν τις βόληται. Errarunt igitur editores Lugdunenses hanc formam Homero eripientes.

βοὸς τέλος, vectigal. FGH 62,4 (p. C. 184).

βορέας et βόρειος formae atticae pro βορρᾶς etc. CIA I 821,9 (ante ἃ. 409 a. C.) — βορρᾶϑεν CIA II 777,4. 12. 17 (ineunte saec. IV) 600, 9 (a. 800). Adi. βόρειος constanter ubique. Meisterh.? 100, 9.

Ad Βορϑέω 8. v. βορϑαγορίσκεα. Legitur etiam in sero tit. cret. GD 5178 extr.

Ad βόρμαξ. Cf. Meister II 219.

βόσκειν et τρέφειν. Quid intersit docet Cobet, Var. lect. p. 61.

Bósxopoc. De articuli usu vid. Meisterh.? p. 226, 10.

βου. De fov in compositione vid. 8. v. βουπρήονες.

βοῤγλωσσον, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 281.

Pag. 168.

Pag. 100.

Pag. 161.

88

βουδόρῳ" μοχλῷ ᾧ τοὺς βοῦς δέρουσι. Timotheo Pers. 88 restituit Wila- mowitz. Vid. supra s. v. ἀποτομάς.

Βούδοον. Vid. Meister I 297, 801.

βουκάπαι" τῶν βοῶν αἷ φάτναι.

βουκελλάριοι, buccellarii. PB 886, 8. 18 (Iustiniani aet.). Cf. cod. Iustin. IV 2, 20. Alios papyros citat Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 825.

βουκέντας" βοηλάτας H.

Βουκχκεφάλιον. Epistula missa ἐπὶ τὸ Βουκεφάλιον. Àn — βουκεφάλειον, templum Isidis? PO III 644 (saec. II p. C.).

βουκολέῃ" κακολογία. H. Gl. ionica. Aut falsa est interpretatio aut signiflcat λόγος ἀπατητικός.

Ad βουκόλοι S. v. βουκολικός cf. Mitt. XXVII p. 184 sq.

βούλακα" βόλου ὄνομα. H. Vid. Meister II 826.

βούλεσϑαι. De augmento vid. Meisterh. 169, 2.

βουλὴν ἄγειν — B. ποιεῖσϑαι. Polyaen. ΥἹΙ 89.

βοῦλλα, bulla. Seri papyri. Vid. Wessely 1.1. p. 220.

Ad βούλομαι. Ar. Ran. 1147 ἔτι μᾶλλον ἐξήμαρτες ἢ ᾽γὼ ᾽᾿βουλόμην — ἐνενόουν.

βοομανὲς καὶ βο[ρ]ύπαστον" εἶδος βοτανῶν. H. Cf. ἱππομανές.

βουμέτρῃς (-ας ἢ) ὁ ἐπὶ ϑυσιῶν τεταγμένος παρὰ Αἰτωλοῖσι. H.

βουνόμαι" «νομαὶ» ἑλώδεις λέγονται. H. Cf. Ar. Ran. 1888.

BeoxpYovsc* κρημνοὶ μεγάλοι xal λόφοι. Η. Gl. ionica. Cf. de hac voculae ratione praeter βοῶπις, βούπαις, βουλιμία etc. Hesychii glos- 888 βουβάρας (μεγαλοναύτης παρὰ τῆν βᾶριν), βούπειναν, βού- ρυτος,) βουφάγος, βουχανδά (πολυχώρητα), βουχανδέα (τὸν μέγαν λέβητα. Cf. Anyte A. P. VI 188).

βυῦς ἕβδομος. De hoc proverbio ap. Suidam novissime egit P. Stengel in Hermae vol. XXXVIII p. 567—574.

Ad βούτας. Item bucolici, v. c. Theocr. I 86.

Βραδάμανϑυς aeolice ΞξΞ ἱ'ἱΡαδάμανϑυς. Meister I 107.

Ad βραδέα γράφειν. Add. PO III 497, 24.

Βραΐτης (Ὁ), novum Bacchi cognomen in paeane delphico BCH XIX p. 401 (H. Weil) invenisse sibi visi sunt viri docti scilicet voca- tivum 4]8voeufe Báxy s[(0] BPAITA, Βρόμιε x:£. Quod cognomen Weil interpretatur ,celui qui frappe et brise", aliter Jane E. Har- rison, Cl. Rev. 1902, 882 b, ubi cft. Ducange s. v. Braiscino. Attamen nuper e Guil. Vollgraffüo rescivi, se ipsum lapidem con- sulentem nonnisi literas ΑἸΤΩ͂ pro certis agnovisse, antegressa, ut putabat, litera X, ita ut κισσό]χαιτα simileve Bacchi epitheton latere probabile sit.

βράχελλαι. PB 814,9 (saec. III p. C). Bracae, ut videtur, forma deminutiva bracella — bracula.

βρακία, (— ἀναξυρίιδες Hes. et Suid.). Pap. Genov. 80 saec. IV.

e.

z. 162.

g. 103.

ζ. 104.

89

βράκος aeolice — ῥάκος. Apoll. Dysc. de adv. 157,17; Herodian. [EM 214, 81]; Heracl. ap. Eustath. (C). Cf. βρίξα, Boóóov, βρυτήρ.

Βρανίδας. Cf. Meister I 256.

BpAxcety* ἐσϑίειν, κρύπτειν, ἀφανίξειν. τῷ στόματι ἕλκειν (Nicander Alex. 859). ἢ στενάζειν. H. Of. βράψα:ι --- κρύψαι (explicationes συλλαβεῖν, ἀναλῶσαι pertinent ad βράξαι) et ἔβραπτεν'᾽ ἔκρυπτεν. ἔβραψεν. ἔκρυψεν. ἔπιεν (κατέπιεν ἢ), κατέφαγεν. H.

Βραυρῶνι. Μοίδϑίογη." 208, 28.

βρένϑειον (μύρον). Add. Sapphus fragm. Berolinense col. I, 18:

καὶ πόλλω[ε ϑαμάκις] uvoo[:) βρενϑείωι β[ασιληῆωι ἐξαλείψας κ[αλλικόμου κόρα Ὁ]

Cf. Blass, Herm. 1902, p. 470.

βρέουσιον — βρέβιον, brevis. Papyri aeg. inde ἃ saec. IV (aut IIT). Vid. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 126 et βρέβιον.

βριαρεοφόντης. Fragmentum carminis epici alexandrini editum e papyro à Goodspeedio in Journ. of Hell. Stud. XXIII p. 248 col. VI 17... τον εἐκγαιῶν (Ὁ) βρια[ρ]εφοντης (sic). Cf. Hom. 4 408.

Ad βρίέϑειν. Nunc adde Timoth. Pers. 108 ἐβρέϑοντο δ᾽ ἀιόνες.

βροδοδάχκτολος μήνα. Sapphus fr. Berolinense, col. II 8 et ibidem vS. 18 βρόδα.

βροντᾶν figurate de minaci clamore. Ar. Vesp. 624. Cf. Libanii Or. IV 8 22 extr. (ed. Foerst. I p. 294) κἂν μὴ τὸ δοκοῦν σφίσι xata- πραχϑῇ καὶ ταχέως, ἐβρόντησαν.

Βροντῶν. Ζεὺς βροντῶν. Vid. titulos ΒΟῊ XXIV 410. 418; XXV 827; Mitt. 449 sq.

Ad βροῦκος. Cf. Meisterh.? 68.

Ad βρύειν. Nunc add. Timoth. Pers. 221 βρύων ἄνϑεσιν ἦβας.

Bpoxtxóc. Caesarius Dial. III 140 p. 669 ὁ λέων βρυκτικός, διασείων τῆν ἔρημον. T

Βρύλλειον, Βρυλλειανοί, Βρολεανοί. Meisterh.? ὅ0, 80 et p. 41.

βρήύξ. Add. Orph. Argon. 1066.

βρυτὴρ aeolice — ῥυτήρ. Apollon. de adv. 157, 17; Herodian. [EM 214 31]; Heraclides ap. Eustathium (C.) Vid. βράκος.

βρύχιος. Add. Timoth. Pers. 96 ἐπανερευγόμενος | στόματι βρύχιον ἅλμαν.

Ad βυβλιοϑήκη. Vid. supra s. v. βιβλίον.

βοϑοχυματοδρόμος. currens per profundos fluctus. Fragm. poet. PO III 428 [ν]αῦται βυϑοκυα[τ]οδρόμοι ἁλίων Τρίτωνες ὑδά- τῶν καὶ Νιλῶτε (Νειλῶται)͵ γλυκυδρόμοι τὰ γελῶντα πλεόντες ὕδατ᾽ ἢ τὴν σύνκρισιν εἴπατε φίλοι πελάγους καὶ Νείλου γονίμου.

βονεῖν, non βύνειν. Vid. Cobet, Var. lect. p. 128.

βύρρος, birrus sive birrum. Vid. s. v. ἀβόλλη et ibidem 1. 20. Cf. supra βίρρος.

Ad βύρσα. Attice non mutatur in f ooa. Cf. Meisterh.? 68.

Pag. 165.

Pag. 168.

Pag. 167.

40

Bopoetov. Vid. βουδεψήινον et in lexicis βυρσοδεψεῖον.

βύσσος. Vid. δράστις.

βοσσουργικός. Tebt. pap. 5, 248; βυσσουργός ibidem 289. 24b. 256 (a. C. 118).

Bota pro J'ete. Gort. tit. saec. I a. C. GD 5024 A 34 [ἐς] τὰν βωίαν Ὀρυκόππαν.

βωλῃητάριος, boletis destinatus. πινάκια βωλητάρια. Vid. infra 8. V. διαπήγιον.

βωμαίνειν — ὀμνύναι καϑ᾽ ἱερῶν. Hes. ἐβώμηνεν' ὥμοσεν. Gl. comica?

βωμολοχεύειν. Vid. λατραβίξξιν.

βωστρεῖν. "Verbi rarissimi novum exemplum praebet Anthologiae graecae fragmentum (c. 101 a. C.) in Tebt. pap. p. 8, vs. 7: xai τὰ μὲν (S. C. ὄρνεα) ἄρχετο, v[X δ᾽ ἔμ]ελλον, τὰ δ᾽ ἐσίγα, τὰ δ᾽ ἐβώ- στρει (ἐβωστρεύοντο pap.) τότ᾽ ὀρειλάλοισι (Blass pro ορη λαλευσι) φωναῖς xit. Vid. infra 8. v. ἐγγύφωνος.

Γ

Ad Γ pro K. Similiter in papyris aeg., velut γύριος pro κύριος PB 975, 12 (p. C. 45), γλυγύτερα pro γλυκύτερα PB 424, 9.

γαχγαλίξειν pro γαργαλίξειν vitiosum. Cf. Rutherf. Phryn. p. 180 sq.

Ταδιτάνα. Gaditana — Γαδειρίς 8. Γαδειρική. Pap. I Grenf. 58, 28 (Saec. IV): τὰ πορνεύματα τῶν ϑυγατέρω». εὑρέϑη ἡ “ουκία παρὰ τὸν μοιχὺν αὐτῆς ποιοῦσα ἑαυτὴν Γαδιτάναν. Of. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 126.

Corrige γαϑεῖν pro αϑεῖν.

Γαιᾶτος et Γαιᾶτι gen. et dat. nominis latini Gaia. PB 625 et 71. Haec et similia affert Wessely, Wien. Stud. XXV p. 76.

γαῖϊνός — γηινός saepius tituli dorici, v. c. delph. BCH XXVI p. 81, l. 9 zàív8oig γαϊναῖς.

γαλήνη simpliciter pro ὕδωρ posuit Coluthus vs. 800.

γαληνιάξειν. Add. Nilum p. 41 Poss. γαληνιασϑέντες. t

χαληνός, serenus. Grenf. I 60, 16 (a. 581) τῶν εὐσεβεστάτων καὶ γαληνοτάτων ἡμῶν δεσποτῶν.

ταλλάξην, aeolice — «ζειν, Gallorum ritibus fungi. Eresi tit. extr. saec. II a. C. 1. 11 εἰστ]είχην (scil. in. templum) δὲ μηδὲ Γάλ- λον μηδὲ γυναῖκες (aCC.) γαλλάξην ἐν τῶι τεμένεϊ. Edidit Paton in El. rev. 1902, p. 290 sq. Cf. Jahresh. ἃ. Oest. arch. Inst. V 1 p. 141, 1. 12.

χαλλιάριοι,. galearii. P. Lips. 18 II 16 Archiv III 106 sqq. τυπ- τόμενον ὑπὸ γαλλιαρίων. Wilcken p. 111,8 ,nicht wortlich zu nehmen, sondern als Schimpfwort ,Strolche" zu fassen".

γάλλιξ — ἄλλιξ. Add. Waddington, Inscr. de la Syrie n?. 2086. t

(6t — γῆμαι. Theocr. III 40; γᾶμεν VIII 98. Vitiosa est forma

. 168.

r. 169.

41

νύμφα χαμεϑεῖσ᾽ Theocr. VIII, 21, ubi óua 8 εἴσ᾽ Ahrens, μνα σϑ εἶ σ᾽ Meineke de coniectura ediderunt.

γαμεῖν. Herodoti loco VI, 180 ἐξ ἐμοῦ γῆμαι cf. Theogn. 9, 1112. T De huius verbi formis et usu cf. Cobet Var. lect. p. 77 et 2229.

Γάμος deus. Libanius V 8ὶ 27 (ed. Foerst. I p. 812) καὶ à δὴ τὸν Γάμον ὑμνεῖν ἐν γάμοις εἰώϑαμεν — τά τε τούτου τοῦ ϑεοῦ τά τε τῆς Ἀφροδίτης μάταια ἂν ἦν κτέ.

γάνδος᾽ ὁ πολλὰ εἰδὼς καὶ πανοῦργος" τινὲς δὲ γάδος. H. Of. γάσος (γαυσός ὃ Schmidt) et γαυσάδας" ψευδής (gl. dorica aut aeolica).

γανῖται" δάπανοι, ἄσωτοι. H. Cf. latina ganea, ganeo.

γανόρματα" ἀρτύματα. H. Rhotacismus. Of. γάνυσμα — γάνος Paul. Sil. 74, 6.

γανορός" ἱλαρός. H. — γανερός" λαμπρός EM.

Y&p. Vid. Addend. p. 987. — A poetis passim post alterum sen- tentiae vocabulum illatum, interdum apud comicos recentiores simul cum trimetro sententiam claudit, v. c. Antiphan. fr. 20, 22 K. ἐπὶ τὸ τάριχὸς ἐστιν ὡρμηκυῖα γάρ. Of. fr. eiusdem 164, 2.

γαρτγαίΐρειν. Add. Timoth. Pers. 107 κατάστερος (κατάστεγος ?) δὲ πόντος --- ἐγάργαιρε σώμασιν. Aliud est καρκαέρεειν, q. v.

γχγαργαρεών. Synonyma sunt κιών, xiovíc, σταφύλη.

γαστρίξειν. Vid. Rutherf. Phryn. p. 178.

γαστροχνημία. Cf. idem 1. 1. p. 418.

γαῦλος (cf. yavióg), navis oneraria. Vox originis semiticae. Hes. γαῦλοί᾽ — τὰ Φοινικικὰ πλοῖα, ubi vid. interpretes.

γαῦρος subst. ingentem quandam bestiam marinam signiflcat apud Caesarium Dial. II 102 p. 605 στιφρά τε καὶ πετρώδη ἐννηχόμενα τῇ ἀβύσσῳ ὄρεσι τῷ μεγέϑει παρισούμενα, φῶκαι καὶ φάλαιναι, πρίωνες καὶ γαῦροι καὶ τὰ λοιπὰ φρικώδη τῇ κλήσει καὶ ὄψει ἐμβύϑια ζῶα. Τ

γαυσάδας" ψευδής. H. Gl. dorica aut aeolica.

γεγαηός — γεγαώς, γεγώς. Inscr. metrica Christ. (Ὁ) Pisidiae n? 121, Journ. of Hell. Stud. XXII, 8600.

γεγονεῖα — γεγονῦ()α, forma hellenistica in titulis atticis saec. III—I a. C. Meisterh.? 168, 18.

γεγοναικωμένα᾽ πέμματά τινα, ὧν γυνὴ ἥψατο, καλεῖται οὕτω. H. Vul- gare hoc nomen fuisse parum probabile. Glossa e comoediae loco fluxisse videtur parum intellecto.

γειδάριον, agellus. PB 877, b.

γεισόλογχος (Ὁ) loco lacero Timoth. Pers. 4 γε[ἐσό]λογχοίν ὄγ]κωμα. Cf. Wilamow. p. 50.

γεῖσος, τό — τὸ ysicov. Pergami tit. Mitt. 1902, p. 51 1. 88 oreyá- fovteg αὐτὰς (SC. τὰς περιστάσεις) παραχρῆμα γείσεσιν λιϑίνοις τοῦ ἐκτὸς τοίχου τῆς περιστάσεως οἰκοδομηϑέντος ἀσφαλῶς, ἐὰν μὴ πέτρα 1, οὗ τὰ γείση ἐπιτεϑήσεται. Cf. 8. v. περίστασις.

Ad γεετνία. Add. Grenf. II 15 (8) 8; 82,.18; 85, b.

Pag. 172.

Pag. 173.

Pag. 174.

42

Ad γέλαεμι. Lesbium vocat Heraclides apud Eustathium 1618, 28 (C.). Vid. infra ad πάλαιμι.

Ad γελᾶσα. V. c. Theocr. I 86.

χελάσιμος. Cf. Rutherf. Phryn. p. 807.

γελοῖος et καταγέλαστος. De discrimine cf. Cobet, Var. lect. p. 828.

γελῶντα κύματα. Vid. s. v. βυϑοκυματοδρόμος. Cf. Aesch. Prom. ποντίων τε κυμάτων ἀνήριϑμον γέλασμα.

Αἀ᾽ γενάμενος. Cf. γείνατο et Addenda. Item PB 404, 7 (p. C- saec. IT).

γενέϑλια et γενέσια. Vid. Rutherf. Phryn. p. 184 sq.

(evr elc hellenistice pro γενόμενος. CIA IV 2, 680b, 10 (84 a. C.). Cf. Rutherf. Phryn. p. 194.

Ad γένημα. Vid. προσγένημα. Cf. γεννήματα — καρποί improbatum 8 Phrynicho. Vid. Rutherf. p. 848 sq.

γενηματοφύλαξ, frugum custos. Magdolae pap. saec. III ἃ. C. BCH XXVI p. 99, 10.

Ad γεραίρειν. Corrupte Hesychius ἐκραίνω ν᾽ ἐτίμων pro ἐγέραιρον.

Ἱερασφόρος. Etiam Cleobulina ap. Plut. Mor. p. 150 F e coniectura.

Ad γέρδιος. Add. ἰστοῦ γερδιακοῦ. PO III 646. γερδιακὴν τέχνην ἀϑλητής Grenf. II 59, 10; ἡγούμενος (dux) γερδέων II 48,9 (p. C. 91).

χέρμανον. vestimenti genus? Vid. infra s. v. κερβικαρίων ξεῦγος.

Ad γερωΐα. In forma Hesychiana yegogía 4 repraesentat spiritum asperum. Cf. s. v. δυάχετος.

(epévotoy. Post ἢ. v. M. Haupt Thesauro inserit 4EPOOZ Ann. d. Inst. 1871 p. 89. t Habuit igitur pro yéígow, sed signiflcat y eov, q. v. Sub γηρωπίέξεται.

γεύμεϑα — ἐγευόμεϑα. Theocr. XIV 81 μῦς, φαντί, Θυώνιχε, γεύμεϑα πίσσας. Cf. XXX 16 γεύμενοι — γευόμενοι. Statuendum igitur prae- sens aeolicum γεῦμε, γεῦμαι — γεύω, γεύομαι. Male Tucker illic con- iecit γεῦμά τε.

Ad γέφυρα. Pro ὑπόνομος sive ὑπονομὴ (tunnel) hanc vocem adhi bere videtur Philostratus in vit. Apollonii T. I 26.

Ad γεωμετρέα. Cf. FGH 55,11; 218.

γῇ. Vid. infra γῶν. — Γῆς καὶ ϑαλάσσης δεσπότης, titulus Caesarum romanorum v. c. Inscr. bithynica BCH 1901, p. 40, n? 146, ubi sic audit Constantius (292—305).

γηρωπίξεται" γεροντεύεται. H, γήρωψ. Vid. y£góvosov.

γιγαντοχιρνᾶν, -vooc, -τραφῆς, -τρυφᾶν, -φυήῆς., nova vocis γίγας com- posita in Theod. Balsamonis epigrammatis XXII et XXIII editis ἃ C. Horna, Wien. Stud. XXV p. 127 sqq.

Ad γίγνεσϑαι pro παραγίγνεσϑαι. Cf. PB 884, 29 ἐπιμελησάτω καὶ πρὸς Siglova γενέσϑαι. PB 928, 14 δύνομαι (ᾳ. V.) ἐν τάχει πρός σε γενέσϑαι et ita saepe. Traditur quidem in Aristophanis fr. 280 K. ὃ δ᾽ εἰς

g. 116.

48

τὸ πλινϑεῖον γενόμενος ἐξέτοεψε, Sed φερόμενος ibi scribendum videtur cum Κοοκίο. — Post a. 800 a. C. formae dialecticae γίνεσϑαι et γινώσκειν etiam migrarunt in Átticam. Cf. Meisterhans p. 75, 4. De his cf. Schmid II 29, unde corrigatur mea adnotatio ad γένεσθϑαι. — Plut. Mor. 127 B ἡδέως γίγνομαι. Sua viter vivo, num recte pro διαγέγνομαι

γιναῖκα, pro γυναῖκα vetustus tit. gortynius GD 4962.

γίσας᾽ φϑίσας. H. Cf. Strato(?) Anthol. Gr. Append. Didot IV 78,2 tí φϑονέεις τούτον τῷ σε ϑέλοντι γίσαι;

TAaouóxtbt, i. e. Γλαυκώπιδι. CIA I 855; IV 1, C 878, 289 (saec. VI a. C.) iuxta Eóóiqog et quos (— κόρη... Meisterh.? p. 8, 2 f.

Ad γλαχώ. Fritzsche ad Theocriti 1.1. legit yAegóv (W.).

q«^7v0c' φάος. H. Aeschylo fr. 800 Nck.* 4 pro μῆνος (vulgo cor- rectum erat φέγγος) reddidit R. Ellis, qui cft. Arati Phaen. 817 cum schol.

γλίσχρως opponit τῷ ἀληϑινῶς Isocr. V 8 142.

[tox p (δ)])Ή᾽οδρακοντόξωνος ixi χϑόν᾽ ἔβη Καρείη. Iulii Africani Κεστῶν libri XVIII extr. fragm. PO III 412. Suppl. Ludwich Berl. phil. Woch. 1908, p. 1467 sqq.

d o'(t3tr;ptoy — ἐκλογιστήριον. Vid. Schmid IV 688 (W.). Cf. βιλίσκυς, βολοί, κάτια, vox d, τάρων.

Ad γλυκείδιον. Of. infra ὁξείδιεον.

S. v. γλύχιστος corrige ,hucusque".

γλυχοδρόμος. Vid. 8. v. βυϑοκυματοδρόμος.

Ad γλυκύμαλον. Item Callim. Cer. 29. Cf. μελίμαλον et δοδόμαλον.

Ad γλυκύς. Herond. VI 28 imitatur Theocr. VI 28 οὐ τὸν ἐμὸν τὸν ἕνα γλυκύν, Scil. ὀφϑαλμόν.

γλώντας — γλώττας. Defixionum tab. att. 86, 4 (a. C. saec. III), Mei- sterh.? 84, ὅδ.

γλῶσσαι, sive στόματα — γένη ἀλλόγλωσσα. Scylax peripl. cap. 15 ἐν δὲ τούτῳ τῷ ἔθνει γλῶσσαι ἤτοι στόματα τάδε" wt.

Ἰλώσσαργος. Add. Pindari fr. vs. 67 (PO III 412) τέχναν [γλώ]σσαργον ἀμφέπων xr£.

Ἰλωσσοχάχῃ — κακία τῆς γλώττης. Theod. Balsamon ep. XLIV 86. (Horna, Wien. Stud. XXV, II).

Ἰλωσσοχάτοχον, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 281.

γλῶττα. Vid. γλάττα. — Libanius Or. I 8 192 xol νῦν ταὐτὸν ἀπὸ γλώττης ἁπάσης ἐστὶ λεγόμενον (— ὑπὸ πάντων ϑρυλεῖται), νενικῆσϑαι τὸν Εὐρύβατον.

γὙλωττοχρότων τε τεχνίτα λεξειδίων. Mich. Psellus vs. 168 scoptici car- minis editi a Sternbachio, Wien. Stud. XXV p. 18.

Ἱναφεῖον. Meisterh.? 50, 80. Vid. γναφεύς.

44

ἡνησιότῃς pro γενναιότης. Galatiae tit. ΒΟῊ XXV, 886 τὸ πρᾶον σὺν πάσῃ γνησίωτητι (Sic) πρὸς ἅπαντας κεκτημένος κτέ.

γνοῦναι — γνῶναι PB 146, 16, ut saepius o et ov confunduntur in Aegypto, v. c. δῶναι pro δοῦναι.

γνόφαι᾽ νάπαι. H.

Δὰ γνώμη. Saepius in vocabulorum γνώμη et ῥώμη assonantia ludunt Scriptores, velut Ar. Av. 087 sq. et auctor epigrammatis in basi statuae demosthenicae: εἴπερ ἴσην γνώμῃ ῥώμην, Δημόσϑενες, εἶχες. οὕποτ᾽ ἂν Ἑλλήνων ἦρχεν "4oqc Μακεδών.

γἹνωμοδοτεῖν, suadere. Amorgi tit. imprecatorius BCH XXV. 414, 2 Βα. (bis).

ἡνώμων. Horologii solaris descriptio in titulo saec. III a. C. Bull. d.l. Soc. Arch. IV p.88: διὰ περιφερειῶν τῶν σφει qc. (ἐφεξῆς Wila- mowitz) τῶν διακρινουσῶν ἀπ ἀνατολῶν ἐπὶ δύσεις ἀπὸ τῆς ἕτέρας τριάκοντα ἀπὸ χειμερινῶν δὲ τροπῶν ἐπὶ ϑερινὰς τροπὰς μεϑιστάμενον τὸ ἄκρον τῆς σκιᾶς, δ΄ οὗ ἂμ φέρηται τῶν πρὸ μεσημβρίας ξωιδίων. ἐν τούτων, τῶι ξωιδίῳ σημαίνει τὸν ἥλιον εἶναι. — ἐπὶ τῶν ἐῶτα φερό- μενον σημαίνει ζεφύρου πνοήν' ἀπὸ ϑερινῶν δέ τροπῶν ἐπὶ χειμερινὰς τροπὰς μεϑιστάμενον τὸ ἄκρον τῆς σκιᾶς, δὶ οὗ ἂμ φέρηται τῶν ἐγ μεσημβρίας ξωιδίων, ἐν τούτωι τῶι ξωιδίωι σημαίνει τὸν ἥλιον εἶναι. — ἐπὶ τῶν ἰῶτα φερόμενον σημαίνει Πλειάδος δύσιν. Secuntur pauca verba lacunosa. — ἐπὶ τῶν ἰῶτα scil. γραμμῶν sec. Wilam., cuius vid. interpretationem in Sitz. d. Berl. Akad. 1909. XLIX p. 5 [1097].

γνωστήρ testis (in contractu) PO III 496, 16 γνωστὴρ ἀμφοτέρων Διογένης — γραμματεύς. Editores conferunt Hartel Gr. Pap. Erz. Rain. p. 66 τῷ βουλευτῇ Ἡντινοέων τῷ γενομένῳ μου γνωστῆρι ἐν τῇ ἐπικρίσει et ΡΒ ὅ81, 18 τὸν δὲ προγεγραμμένον γνωρίξει “Δούκιος etc. » [06 γνωστήρ Οὗ & person was 8ἃ witness of his or her identity". — γνωστήρ una cum sitologis commemoratur Amh. pap. II 189,28.

Àd γογγυλίς. Vid. etiam ϑικέλιον. Ad γογγυλόρυγχος. VS. est 1288.

γογχχύστρια. Caesarius Dial. III 140 p. 659, ἡ περιστερὰ γογγύστρια. T

γομοῦν (?) PB 966,5 (aet. byzant.) ἀναλαβεῖν τὰς ϑύρας xal you ca: τὰς πλάκας. Quid sit γομοῦν ναῦν intellego, sed hoc mihi obscurum. Suspicor you «cg ὥσαι.

Ad γονέα. Inscriptio est cretensis GD 5112, ubi vid. Blass.

γονυπετῆς. Vid. supra 8. v. αἰκέξειν.

(opaco (et ἐγοργώψατο) πικρὸν ἔβλεψε. H.

Τορπιαῖος, mensis Cypri, non Macedoniae, ut ap. Plutarchum. Cf. Ohnefalsch-Richter MDAJ. IX. 1884 p. 187, n. 8 (W)).

Τόρτυνι — iv Γ. GD 5019, 9. Cf. αξοῖ, Τυλισοῖ etc.

Graeco-latina vocabula. De orthographia vocabulorum latinae originis in titulis Graecis egit Eckinger in dissertatione ,Die Orthographie lateinischer Wórter in Gr. Inschriften

ig. 181.

45

(Zürich) Papyros aeg. de iisdem chronologice persecutus est nuperrime C. Wessely, Die Lateinischen Elementen in der Grácitáàt der Aeg. Papyrusurkunden in Wien. Stud. XXIV, 99—158 et XXV, 40—77. Unde multum profeci. Prius opus mihi deest.

Ad γρά. Vid. γράσσμα.

Ad γραμματεύς. ΘΗ 42(a) [1), 16 (saec. II p. C. extr.) γραμματέως φυλάκων (τέλος).

γραμματῆι ΞΞΞ γραμματεῖ. CIA II 90,8 (c. 856 a. C.). Meisterh.? 140, 6.

Ad γραμματιστάς. Cf. διφϑεράλοιφος.

γραμμιστήρ, instrumentum chirurgicum, radendo destinatum. Cod. Laur. 47, 2. Herm. 88, 281.

γράδιμος, Zosimus Dial. c. 12 τὰ γράψιμα. 7.

Ad γριπεῖν. Cf. Hesychii gl. γεγρεφώς" ὃ ταῖς χερσὶν ἁλιεύων (?).

Ád γρύτα. In papyro est χρύτα, ubi seriore usu vox est adhibita (ΥΥ.). Cf. Thesaurus s. v.

Ad γύης. De vario huius vocabuli usu in papyris aeg. videatur G. Crónert in Cl. Rev. 1908, p. 194 sq.

γυμνοπαχήῆς, nuditate congelatus. Timoth. Pers. 109 ix ἀκταῖς ἐνάλοις ἥμενοι γυμνοπαγεῖς.

γομνωϑῆναι πεδία pro ἀναξηρανϑῆναι. Strabo VI 14 B.

γυναιχομαστοβορεῖν. Caesarius Dial. II 110 p. 614 γυναικομαστο- βοροῦσιν. t

γοναικοπρόσωπος (schol. Hom. 4 181). PO III 465, 208 »vvai- x[o]ro[oco o; ].

Ad y v νή. In cippis atticis nusquam post mariti nomen in genetivo hoc vocabulum omitti videtur (W.). — Dele στήτα, de quo Theo- criti errore vide infra s. v.

γύρις. Add. PO III 420, 14 (148 p. C). Vid. lexica.

γυφισμός — γύψωσις. PB 982,9 (saec. II aut III p. C). Cf. supra ἀροσμός — ἄροσις.

(46v gen. plur. vocis γῆ. PB 998 IX 10 (a. C. 127) γῶν τε καὶ οἰκιῶν.

Ad γῶν particulam. Add. Ar. Lys. 1180.

(«vtto — γωνιαῖος. Tit. delph. BCH XXVI p. 64 col. II 8 sq. τρι- yÀvgov γωνιηιᾶν δυῶν.

Ad γωρυτός. Cf. Thesaurus.

4.

[δάξζεσϑαι (&va-, δια- etc.) pro δαέεσϑαι similiaque multa grammatico- rum portenta explodit Cobet Var. lect. p. 128 sq., minus recte fortasse carpens &À(oxe usurpatum ab Antipatro Sidonio in Antho- logia, nisi quod dubitari potest de vocalis « quantitate. Vid. ἅλωμα in lexico.]

Pag. 183.

Pag. 184.

Pag. 185.

Pag. 186.

Pag. 187.

Pag. 188.

Pag. 189.

46

δαίειν pro δαινύναει graecum non est. Cf. Cobet, Var. lect. 862 sq.,. ubi δαίνυνται pro δαέονται reddidit Matroni ap. Athen. IV 186 B.

Ad aig. Legitur etiam apnd Xenophontem et Atticistas (W.).

δαιτουργία. Theod. Balsamon XXIII 7 (Wien. Stud. XXV p. 188).

δαχρυσταγήῆς. Timoth. Pers. 110 ἀυτᾶι ve xai δακρυσταγεῖ [y]ómv, στερ- νοκτύπαι γοηταὶ ϑρηνώδει κατείχοντ ὀδυρμῶι. Cf. Aesch. Prom. 399 δακρυσιστάκτων &m ὄσσων.

δαχκτολήϑρα. Tormenta Synesius ep. 68 enumerat δακτυλήϑραν, ποδο- Gro qv, πιεστήριον, δινολαβίδα, ὠτάγραν, χειλοστρόφιον. Of. etiam Ar. Ran. 628 sqq.

δακτυλογραφεῖν. Theod. Balsamon XXVIII 10; XXXII 28 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 192, 196).

δαχτυλοχκοιλογλύφος. Philadelphiae tit. BCH VII 568, n. 4.

δαλματική, dalmatica, CPR 21, p. C. 280. Vid. δελματική.

δα[μασίφως "4enc?]. Timoth. Pers. 22. Cf. lexica et supra 8. v. ἀγκυλένδετος.

Ad δαμιοργός 8. V. δαμιεργός. In Oluntis (in Creta) decretis GD 5104 sqq. et in Polyrrhenii (ibidem) 5117 ὁ πρωτόκοσμος vocatur δαμιοργός.

δαμιῶμεν (saepius) et δαμιῶσαι.. GD 4986 (tit. gortynius) "Vid. δαμιώνϑου.

Ad δαμοϑοινία. Add. tit. megar. Mitth. XV 228.

δᾶν — δὴ ἄν. Cf. Usener Fleckeis. Ann. CXVII, 66. Nova exempla praebet Marci diaconi vit. Porph. p. 12, 11; 48, 21 (Teubn)).

δανδαίνειν. Vid. infra ἐνδαιδαίνει. De reduplicatione cf. δεν δίλλειν.

Ad δάπεδον. Of. Ahrens dial. dor. p. 80 et Hermann ad Aesch. Prom. 80 (W.).

δαρτός — δερτός sive ἔνδορος. Chalcidis tit. a. C. 446—401 in Eph. arch. 1902, p. 82. B 1 οἰῶν δαρτῶν δύο μοίρας. Vid. δερτόν et ἔνδορον.

δάσος, τὸ. Add. Zosimus p. 229, 14. t

Ad Dativus absolutus. Aliud exemplum est in lexico Sophoclis p. 44 .Aevxío Δίντλῳ Γαΐῳ Μαρκέλλῳ ὑπάτοις (W.). Scripsi pro ab- lativo latino, quia procul dubio est latinismus.

Δάτυλλος, heros atticus. Vid. A. Wilhelm in Festschrift Theod. Gomperz 1902, pag. 417 sqq.

Δάφνῃ, Antiochae suburbium, cuius legatur enthusiastica descriptio Libanii Or. XI 8 284 sqq.

Ad δέ. Non praegresso ἡ μέν, ἡ δ᾽ ἑτέρα. CIA II 652 A 48 (a. C. 898) et 660, 21 (a. C. 890). Cf. 667,4 (a. C. 885), ut iam Hom. X 157. Meisterh.? 250, 6.

δεδαυμένος ἃ verbo δαίειν — καίειν. Semonidis fr. 80.

δεδίττεσϑαι. Add. Ar. Lysistr. 564, ubi pro ἐδεδίσκετο Maltby resti- tuit ἐδεδίττετο.

r. 191.

r 196.

47

δέδοικα, δεδιέναι etc. Vid. Rutherf. Phryn. p. 269 sqq.

δειλιᾶν. Add. Callinicus de Hypatio 94, 8; 98, 16.

δεῖν, ligare. De formis in titulis att. vid. Meisterh.? 176, δ.

Ad δειπνεῖν. De perfecti formis syncopatis vid. 8. ἀριστᾶν.

δειπνοχλητόριον. Thesauro add. Theod. Balsamon VIII 1 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 180).

δειπνοφιλοτησία. Idem XXII 5.

Ad δεῖσα. Add. Tebt. pap. 15, 74; 105, 6. 27. 60; 106, 96.

δεῖσαι cum inflnitivo, v. c. Lys. VIII 27; XXXI 12.

δεχαδιαταί non sunt decumanarum collectores (δεκατισταῦ, Sed decimum cuiusque mensis diem celebrantes. Vid. Ad- denda, pag. 939.

δεχάϑη pro δεκάτη. CIA IV 1b 878, 120 (saec. III aut V a. C.. Meisterh.? 80, 9.

Ad δεκᾶν. J. v. Leeuwen in lexici mei censura coniecit τοῦτο δὲ xa[ióv ἄλεισον]. Mihi quoque verbum óexàv suspectum esse admo- dum rogandi signo indicavi.

Ad δεκανοί. Add. Marci diaconi vit. Porphyrii (Teubn.) 85, 9; 86, 17. δεχάπουν (masc. saec. IV a. C., δεκάποδοα, saec. V in usu fuisse testantur tituli attici. Meisterh.? 149, 8. Vid. infra s. v. πούς. Ad δεκαπρωτεύειν. Vid. Hulae scriptionem: Dekaprotie und eikosaprotie in Jahresh. d. Oest. arch. Inst. V p. 197 sqq. et

mox 8. V. εἰκοσαπρωτεύειν. |

δεχάρουρος μάχιμος. Tebt. pap. 5, 44 (a. C. 118) et 81 (Introd. Cf. ἑπτάρουρος in lexico p. 818.

Ad δεκάταρχος. Legitur δεκαταρχία in pap. mus. Gizehi n? 10271 (saec. II a. C.). Archiv II 1, 81 1l. 8 et 9.

. δεχαταφόρος, Apollinis cognomen. Rec. tit. cret. Hierapytnae Mitt. XI

p. 181 sq., n. 2. Cf. tit. arg. CIG 1142 et Paus. I 42, 5. δέχκεντϑαι cretice — δέχεσϑαι. Vid. 10 — σϑ.

. Ad δελήτεον. Cf. Sophoclis fr. 1028 Nck.*.

δελτάριον, deltarium, instrumentum chirurgicum. Cod. lat. Paris. 11219 fol. 35 sq. Herm. 88, 284.

δεμνιοτήρης. Aeschylo Agam. 54 cum Charitonide in 495r& XV p. 224 ex Hesychio redde δεμνεοτήρην proóuviorjon. Vid. νυμφοτῆραι (Ὁ).

δέν. Vid. δένος.

Ad δέν δρεον. Formam aeolicam δέν δριον etiam Theocrito XXIX 12 reddidit Ahrens.

δενδροέϑειρα — δένδρεσι κομῶσα (Wilam.). Timoth. Pers. 116 ἰὼ Μύσιαι] δενδροέϑειραι πτυχαί. Of. δρακοντέϑειρα etc.

Ad δένος. Scytha Ar. Thesm. 1197 ἀλλ οὐκ ἔκω δέν, ubi Rav. οὐκ ὄχ ὧδέν (ΞΞΞ ἔκω οὐδέν), Enger Ex οὐδέν. Cf. ναιδαμῶς comice fictum ex οὐδαμῶς, μηδαμῶς. Sic etiam Eubuli com. fr. 28 K. μηχὶ (cf. οὐχί et ναιχῇ et vulgare μηκέτι (cf. οὐκέτι). Vid. Addenda p. 989.

Pag. 197.

Pag. 198.

Pag. 199. Pag. 200.

48

δεξαμενή. Vid. Rutherford, Phryn. p. 869 sq.

Ad δεξιά. Of. τηρεῖν τὴν δεξιάν, servare fidem. Epistula saec. II aut III p. C. PO III 688, 18.

S. v. δεός. Corrige Zfeefolis.

δέρμα. Vid. supra s. v. βαυβών.

δεσμόδιον (Ὁ) — δεσμίδιον PB 887, 27, quod mox l. 81 δεσμήδιον, 1. 88 δεσμήτιον exaratum. Fort. δεσμοίδιον ἰΞξξΞ -μήδιον — -μίδιον) Scriba voluit. — δεσμίέτιον Grenf. II 87, 22. 84 (aet. byzant.).

δεσπόσυνος. Add. Timoth. Pers. 186 δεσπόσυνα γόνατα. — Ad δεσπό- συναι cf. Tróger, Burghaüser Progr. 1899, p. 20 (W.).

δεύχει" φροντίζει. δευκές" λαμπρόν, ὅμοιον. ἀδευχέο' ἐμφερῆ, ὕμοιον. ἐνδευκές ὅμοιον. ἀδευχέα (Od. ξ 278) πικράν. ἀδευχές᾽ ἄμορφον, ἀηδές. ἀδευκής᾽ χαμνός (χαλεπός Scal), πικρός, ἄγνωστος. H. Satin apparet grammaticum quid proprie haec vocabula signiflcent igno- rare? Cognovimus solum ἀδευκής ex Homero.

δεύμενον — δεόμενον aeolice. Theocr. XXX 88. Vid. δεῦμαι.

δεῦρό μ᾽ ἐνθάδ᾽ ἦξε in barbari semi-graeca oratione Timoth. Pers. 165.

δεύρου — δεῦρο. PG 47, 8 μέχει δεύρου. Adverbium pro genetivo ha- buit scriba (a. 346).

Ad δεύτατος cf. Dieterich p. 187 (W.).

Ad δέχε. Cft. Weber in lexici censura πρόσδεξε Le Bas III 228b. 2500 recte, dummodo ne sit vitium orthographicum pro πρόσδεξαι.

δέχεσϑαι. Sensu passivo hoc verbo utitur Dio Cass. XLI, 19 extr.

δηϑόνειν οὔσσι — κωφὸν εἶναι. Orpheus Lith. 467.

δηληγατίονος, delegationis. 836, 3 (Iustiniani aet.).

δημιητριάς, poculi genus. Inscriptio (ni fallor, Deli) cuius locus me fugit. Cf. &vriyovíg et σελευκάς ap. Athen. p. 788 e.

δημιουργεῖν de rhetore orationem scribente usurpat Libanius Or. I S 108 (ed. Foerst. I p. 183).

δημοθόροβος. Caesarius Dial. III 140 p. 669 κραυγὰς oí κόρακες δημο- ϑορύβας (sic) ἀφίασιν. T.

Δημοσράτη dissimilatum ex Ζημοστράτη CIA II 4250, 1, ut. Σώσρατος II 8008, 2 et Χαιρεσράτη II 4250, 1. Meisterh.? 79.

δημοτικός dicitur de personis, δημοχρατικός de rebus. Cf. Cobet, Var. lect. p. 210.

δηνάριον, passim tituli et papyri aeg. De his cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 120.

δηνύειν — δεῖν, ligare. Vid. κατα δηνύειν.

Δύήξενος. CIA II 9406, 18 (saec. IV init. a. C), ut λήων II 678 Α 15 (a. C. 378—806).

Ad δηρίττειν. Si recte creticum duxi, fuit δαρέττειν. Cf. ἀδαριεξέα.

4l, i. e. δὲ, in papp. aeg. signiflcat (συν)διά(λυσον). Vid. BCH AXVI p. 121 sq.

Φ0].

49

Ad διά. Cf. Add. — Antiquissimum exemplum huius praep. c. acc. adhi- bitae pro ἕνεκα in titulis att. est CIA II 886, 28 (a. C. 822). Meisterh.*? 218—129. — De forma media verborum comp. cum διά certamen significantium cf. Rutherf. Phryn. p. 193 et imprimis Cobet, Nov. lect. p. 624 sqq. Nonnulla tamen servant formam activam, ut διαϑεῖν, διαπένειν. Etiam διάδειν dici posse probat felix Orellii emen- datio διασάντων pro διὰ πάντων in Platonis Rep. IX p. 580 B.

διαβαίς aeolice — διαβάς. Novum Pindari fragm. PO III 408, 89.

διαβεβηκότα τῇ δυνάμει τῶν λόγων Plut. Mor. 81 E. Verba vix sana. An διενηνοχόταν

διάγασις pseudodorice pro διάγῃησις — διήγησις. Diatribe dorice scripta PO III 410, 2.

Pag. 202, 1. 4. Cf. προσδιαγράφειν.

Ad διαγφαφή. Cf. Archiv II p. 841 sqq.; III 75 διαγραφὴ (τραπέζης) ,eine Bankurkunde über Zahlungen durch und an die Bank, vor allem über die Zahlungen ersterer Art." P. M. Meyer.

Ad διάγφαφον. Corrige in textu διαγράφου τοῦ τηγάνου.

Ad óiaFeimáutvog. Blass ad GD 4991 p. 275 dubitat quaerens ,Auf Wetten bezüglich?" Cf. supra δεαβαλόμενος in lexico.

διάζεσϑαι. Vid. ἄσμα, ἄττεσϑαι, δίασμα, ἐκδίαστον (Hes.).

Ad διάξευγμα. α. Crónert, Cl. Rev. 1908, 195, dubitabundus vertit ,locus ubi canalis aqua in duos rivos dividitur" addens tamen ἐπάνω διαζεῦξαι in papyris Petrie ineditis idem esse ac pontem superne construere." Cft. pap. Petrie? 190, 21; 121, 86.

διάϑεσις. M. Haupt in Thesauro ad verba ,qua de re fusius Arist. Praedic. cap. περὶ ποιοῦ καὶ ποιότητος᾽" addit Simpl. — — — Schol. Ar. 70b.t |

διακατέχειν, possidere. Add. Grenf. I 62, 2 (aet. byzant.) etc.

διακάτοχος, bonorum possessor. Add. Grenf. I 60, 37. 46 (aet. byz.) etc. Of. J. C. Naber, Archiv III, 18.

διακνημοῦσϑαι comice — διαμηρέξειν. Hes. διεκνημώσατο᾽ διέφϑειρε.

διακραδαίνειν. Add. Timoth. Pers. 2b.

διακρανᾶν, aquare, liquare, temperare vinum. Theocr. VII 154, cum Fritzschii nota.

διακρίνει νοῦσος ἐν οὐδενί. Hippocr. II p. 241 Ermer. Vertunt: de- serit neminem. Verba vix sana.

διάκτορος Ἡργειφόντης. À radice κτεῷ — xtev (?) derivat C. Oestergaard, Herm. a. 1902, p. 882 sq., comparans scilicet διάφϑορος (Sic!) quod idem sighniflcet, quasi vero hoc sit graecum vocabulum pro δια- φϑορεύ-:. Ignorare quam ita sapere praestat.

διαχοδόμενοι. Vid. διαχύνειν.

διάχων pro διάκονος. Serus Galatiae tit. 154, 1 in Journ. of Hell. Stud. XIX p. 180. Cf. Mitt. XIII p. 2583 η 60.

Ad δειάλαμψις. Corrige Del. 132, 26 — GD 51650.

Pag. 205.

Pag. 206.

50

διαλαφύσαειν. Hes. διελάφυξας διεφόρησας: ἀνήλωσας, λαφυγμός γὰρ ἡ διαφόρησις (διαρρόφησις ἢ Schmidt) ἢ διακένωσις. Of. λαφύσσειν in lexicis.

διαλέγεσθαι, agere de legatis. Vid. Cobet, Nov. lect. p. 278. — Vid.

infrà s. V. προνοεῖσϑαι. — Passim in serioribus titulis occurrit forma hellenistica διαλεγῆναι pro διαλεχϑῆναι. Exemplis notatis in lexico add. titt. cret. GD 8108, 7 διελέγην; 51069 a, 7 et 16 διελέγεν (— διελέγησαν); ibidem 1. 18 διαλεγέντος; 5162 a, 2 δια(λ)εγέντας ; Per- gami tit. saec. III a. C..n? 5 διαλεγήσομαι, quibus alia plurima addi possunt. — Ex scriptoribus cito Scymnum Chium, perieg. v8. 7 διαλεγῆναι.

διάλλοδις (Ὁ). In carminis epici fragm. pap. vs. 88 (Berl. phil. Woch. 1908, p. 28) Kenyon et Ludwich edunt: πρίν κε 90$ (L. pro foi) ἐνὶ νυκτὶ διάλλυδες εἰρύσαντες. Per tmesin potius scripserim ó/' ἄλλυδις εἰρύσαντες. Poeta ἄλλυδις pro ἄλλυδις ἄλλῃ dixisse videtur.

Ad διαλογή. J. C. Naber, Archiv II 1, 88 ,Erat τῶν κατὰ καιρὸν ἀρχιδικαστῶν gestorum volumini, ex quo flebant eí πενθήμεροει, i. e. quinum dierum breves, proprium nomen 7j διαλογή; quocum confundi non debet ὁ διαλογισμός, conventus."

διαλογίξεσϑαι, conventum agere. Cf. J. C. Naber, Archiv. II 1, 88.

Ad διαλογισμός. E papyris aet. Ptolemaeorum cf. Tebt. pap. 27, 35; 64b 112; 72, 262.457. 468.

Ad διάλογος. Lagidarum aetate in Aegypto fere idem significat, quod hodie audientie nos vernaculo sermone dicimus, Audienz Germani. Sic Tebt. pap. 58 80 ἐπεὶ παραγέγονε ἐπὶ τὸν διάλογον (ad conventum) τοῦ ε΄ (ἔτους). Cf. 1l. 81 et 59.

δίαλοις quid? Vaxi in (Creta tit. GD 5125, 9 [τᾶ]ς ἐν ἀντρηίωι (— ἀνδρείωι) διάλσιος. Vix aliud signiflcare potuit quam τροφή, σίτη- σις, de qua coll. ἀλϑαένειν recte cogitasse videtur Baunack.

διάμεσοι" οὕτως ἐλέγοντο παρὰ ϑηναίοις οἵ μέσοι τῶν πλουσίων καὶ πενήτων. Nos ,de middelstand".

διαμηρίξειν. Vid. διακνημοῦσϑαι.

διάμοι«β»ος" ὁ &vv ἄλλου διακονῶν. H. Paullo ante legitur διειαλλύος cum eadem explicatione. Schmidt maluit δεάμοι «uoc, coll. Theognost. II 65, 2 ἀμοιμὸς κατὰ ἐναλλαγὴν στοιχείων ἀντὶ τοῦ &uoiBo;, quae tamen vitio nata lectio videtur.

διαμῶσαι (Eur. Bacch. 769)" ζητοῦσαι. H. Idem διαμώμενοι (Thuc. IV 20, 2) διϊστάντες. Melius Suid. s. v. διασκάπτοντες, sed addito ξητοῦντες, quod tuetur ξητοῦσαι. quamvis expectetur κνήϑουσαι et κνήϑοντες.

διανύ(τ)ειν cum participio pro pedestri διατελεῖν usurpasse videtur Euripides Or. 1662 ἥ cs μυρίοις πόνοις δεδοῦσα δεῦρ ἀεὶ διήνυσε. Vix recte schol. ἀντὶ τοῦ κατηνάλωσε.

διαξόος, 6, politor, laevigator. Tit. delph. ΒΟΗ XXVI p. 64, col. II, 3.

γ, 907.

δ1

διαπήγιον — διάπηγμα, Querstange. PB 781 III 8 πινάκια βωλητάρια ιβ σὺν ποδίσκοις καὶ διαπηγίοις καὶ λεονταρίοις καὶ ποιρηνιδίοις (— πυρ.).

Ad διάπισμα. Vid. Addenda pag. 940.

διαπρίωσις. Tit. delph. BCH XXVI p. 92, 1. 8 ξύλων Μακεδονικῶν μεσόδμων διαπρίωσις. Of. διαπρίωτος et ἀπρίωτος apud Hippo- cratem. Nusquam est πρεοῦν pro πρίειν. Of. infra πρίξειν.

διαπόροιος (διαπρύσιος 9) μέγας, διαβόητος. H.

διαρραίεσϑαι pro activo, ut Hom. 4) 855, Timoth. Pers. 145 sq.

διαρρυμβονᾶν. Hes. διερυμβονήσατε' διεφορήσατε (διερροφήσατε ?). Cf. δυμβονᾶν — διασκορπίξειν apud eundem et Suidam οἱ διασφαι- οίξειν in lexicis. Cohaeret cum verbo ionico ῥυφεῖν — ῥοφεῖν, ῥυφαί- νειν — ῥοφαίνειν.

δίαρχοι" οἱ ᾿Ελληνοδίκαι. Ἡ.

Ad διασείειν. Add. Tebt. pap. 41, 10; 48, 26; διάσεισις 41, 80; διασεισμόὸς 48, 26.

διασχορπκισμός, ut apud LXX, Tebt. pap. 24, 565.

διαστέλλειν in papyris aeg. saepe significat solvere (betalen), ut PO III 517, 1; 588, 9. 28 (διάστειλον ὃν ὀφείλεις μοι πυρόν); 610, 8; 618, δ; 610, 4. Cf. διαστολή, Solutio; δεαστολικόν,. sol- vendi mandatum.

Ad δειαστολεύς. Sic vocatur etiam instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 281. — In papyris Wilcken Arch. I p. 130 probabilius supplevit διαστολ(ικοῦ).

Ad διαστολή. Add. Tebt. pap. 21, 45; 27, 20; 84, 18.

Ad διαστολικόν. Add. PB 618, 18 δ. ὑπόμνημα. PO III 488, 15 διαστολεικόν Sine substantivo. Vid. δεαστέλλειν.

διααφενδονίζειν. Plut. Marcell. 16 — διασφενδονᾶν. Fortasse Hesychii gl. διεσχηνισμένοι διεσκορπισμένοι celat διεσφεν δονιεσμένοι. Explicatio saltem minus favet leniori mutationi δεεσχ[ην)]εσμένοι.

διατέμνειν. Improprie — διαιρεῖν, διαλαμβάνειν. Libanius Or. I $ 208 (ed. Foerst. I 176 sq.) ταῖς ξαυτοῦ χερσὶ τὸν ὄχλον. |

διατηγῆναι quid? PO III 472, 46 (c. 180 p. C.) ἐδεήϑη ἡ Διονυσία τῆς μητρὸς μὴ ἐπὶ μόνοις αὐτὴν ἀπολιπεῖν τοῖς διατηγῆναι φϑάσασιν, ἀλλά τι καὶ παρασχεῖν ὡς ἐπὶ ἑνὶ μόνῳ σαλεύουσαν (pro σαλευούσῃ). Edi. tores nihil adnotantes vertunt quasi legatur δαπανηϑῆναι Sive ἀνα- λωϑῆναι. Forsitan corrigendum δεατακῆναι.

διατρεμιεῖν (Ὁ) nusquam legitur nisi Arrian. Peripl. cap. VI init. βορρᾶς κατέστησε τὴν ϑάλατταν καὶ διατρεμῆσαι ἐποίησε. Sed nescio an scriptor dederit καὶ δὴ ἀτρεμῆσαι, quod si recte conieci, hoc verbum eximendum est Jexicis.

διατρέχειν, intercurrere. Singulari usu Dicaearchus, De vita Graeciae p. 128 ed. Gail., quo et nos dicimus er mee onder door loopen: διατρέχουσι δ᾽ ἐν αὐτοῖς (scil. Thebanis improbis plerisque) ἀξιόλογοι, μεγαλόψυχοι, πάσης ἄξιοι φιλίας.

Pag. 210.

Pag. 211.

Pag. 212.

52

διατύφειν. Add. Liban. Or. I 8 95 extr., ubi recte Foerster I 120, 10 ex Reiskii correctione (cf. A. P. V 181) edidit ἀλλὰ τότε ἱλαρᾷ τε καὶ εὐθυμουμένῃ (ψυχῇ Scil), ὕστερον δὲ ἄχους τὲ πλέα καὶ διατε- ϑυμμένῃ pro librorum lectione διατετυμμένῃ.

διατύφαι᾽ διὰ στενοῦ διελθεῖν. H. Malim διατρυπῆσαι cum Schmidtio.

διαυλίξειν. Hes. διηυλίσϑη᾽ διεφϑάρη. Idem διηύληται ἠχρείωται" λέγεται δὲ καὶ ἐξηύληται ἀπὸ τῶν γλωσσίδων τῶν ἐν τοῖς αὐλοῖς. Glossae comicae videntur. Cf. Zenob. V 85; Suid. νοῦν ἐξηυλη- μένον; Ar. Ach. 681 παρεξηυλημένον.

διαφαύσχειν (vulgo διαφάσσειν) διαφαίνειν. H. Cf. Polyb. XXXI 22, ubi codd. διαφάσκειν.

διχαφέρομαι — διαφέρει μοι. Praeter Dem. IX 8 8 vid. Dio Chrys. XXXII 8 46.

διαφερόντως. Vid. infra s. v. σφόδρα.

διαφϑορεῖν barbarum pro διαφϑείρειν. Cf. Cobet, Var. lect. p. 195, De διέφϑορα apud sequiores — διέφϑαρμαι, attico — διέξφϑαρκα Rutherf. Phryn. p. 246 sqq.; Cobet 1.1. p. 318.

διαχύνειν reddatur Hesychio s. v. diaxvóóuevor διαχεόμενοι Scri- bendo δειαχυνόμενοι. Vid. infra χύν ειν.

διαχυτλάξϑιν. Hes. διαχύτλαξε᾽ διακίνει, πλάτυνε (ἢ) ἢ διάχει ἢ διακάϑαιρε ἢ διάχρινε, of δὲ πολλοὶ διύγραινε. Cf. χύτλασον Ar. Vesp. 1218 cum scholiis. Procul dubio est gl. comica.

διαχωλεύειν. Hes. διεχώλευον' διώδευνον de claudo, ut arbitror. Gl. comica?

διαφαϑάλλειν' διαστέλλεσϑαι (-στέλλειν Ὁ πρὸς ἔρευναν. H. Gl. comica. Simplex ψαϑάλλειν (cf. ψῆν) valet κνῆν, scalpere, in Hermippi et Platonis fragmentis, compositum signiflcare videtur discutere rimandi causa. Alio sensu supra H. διεψάϑαλλε' διέφϑειρε (sensu obscoeno?) Mox corrupte idem δεαψαλάττεσϑαι τὸ εἰς ἔρευναν διαστέλλεσϑαι. |

διβολία. iaculum duplice cuspide munitum. Add. Menandri Kólexog fragm. PO III 409, 80.

διδαγματουργία. Theod. Balsamon XXXIX 10; XLIV 39 (Horna, Wien. Stud. XXV, II).

διδαχὴ στρατιωτική, disciplina militaris. PB 140.

δίδημι — δῶ. Vid. Meisterh.! 179, 27. Of. Cobet, Nov. lect. p. 474.

Ad διδόναι. De formis atticis in titulis vid. Meisterh.? 188—190. — Forma ionica δεδο Ξε διδωσιν legitur etiam LG VI 2, ubi tamen, quia coniunctivo opus sit, Blass excidisse putat voculam xa, ut valeat 0,0 ὦ τ. — In lexici mei censura Weber affert δίδου με citans Thumb, p. 25 sq.

διδωσίω cretice — δώσω. Lati tit, GD 5075, 82 δίκας τε καὶ πράξεις διδωσίω. Cf.. hom. διδωσέμεν v 358; o 314.

διεξάγειν passim in Aegypto de dirimendis litibus adhibetur. Cf. Tebt.

ζ. 213.

p, 214.

r. 213.

58

δ, 219; 7, 5; 8, 11 18, 17; 15; 8, 22; 18, 6; 48, 9; 61 (b), 287; 73, 25; 188. — διεξαγωγύή 14, 6. 16. Vid. infra s. v. ἐνώπιον. διεξοδεύειν. In Thesauro s. v. M. Haupt adnotat deesse mentionem termini technici Novae Academiae διεξωδευμένη φαντασία. Sext. Emp. adv.... VIL 166 sq. Reliquam eius notam, in qua Galenus de Hippocr.

et Plat. plac. IX citantur, non expedio. t

διερρωγεῖοι. Tit. boeot. saec. a. C. III extr. IGSept. I 8498, 18. Vid.

et pro τε (ubi deleatur dorice).

διέφϑορα. Vid. s. v. διαφϑορεῖν.

διεφάϑαλλε' διέφϑειρε. H. Mira explicatio, nisi forte διέφϑειρε Sonsu obscoeno accipiendum est. Nam simplex ψαϑάλλειν apud Hermip: pum et Platonem comicos cognatum cum verbo ψῆν signiflcat xvijv, xvi9uv, scalpere, itaque facilius intellegitur altera Hesychii gl. διαψαϑάλλειν᾽ διαστέλλεσϑαι εἰς ἔρευναν, i. o. discutere (v. c. ter- ram) ad aliquid (quod quaeritur) investigandum. Compositum ver- bum quoque e comoedia sumtum videtur.

διηγανές" λαμπρόν. H. Cf. yaveiv λευκαίνειν. γάνος" λαμπηδών. yavo- ϑείς" λαμπρυνϑείς. γανῶσαι λαμπρῦναι.

διηχγητῆς Achill Tat. IV 16 vitiose scriptum est pro ἐξηγητής. Cf. Cobet, Nov. lect. p. 487, qui ,nihili vocabulum" ]lexicis eximi iussit. Nusquam sane alibi legi videtur, licet quin narrator ita Graece dici potuerit vix dubium videatur.

óc; peo(o)av' διενήξαντο. H. Cf. Hom. Od. XIV 851.

διητανές" λιτόν᾽ διατεταμένόν. H. A verbo διατεένειν, ut fere ἐπηετανός ab ἐπιτείνειν ? Glossa epica videtur.

διηχήτας (διηχήτης an διαχήτας )" ἄρτου εἶδος. H.

δικαίαν cum brevi diphthongo. Kaib. ep. 95, 4 (saec. ἃ. C. IID.

δικαιοδοτεῖν, ius dicere. Add. PO III 484, 25; δικαιοδότῃς 578.

δικαμπίας᾽ οἶνος ὁ δύο τροπὰς ὑπομείνας. H. Of. rgomíag et ἐντροπιάς in lexicis.

δίχανον. Vid. s. v. δέκηλον.

δικαστάρ τοὺς κρίτας. Ἠλεῖοι. H.

διχαπτήρΞασιν aeolice — δικασταῖς. Diatribe rhetorica -ΡΟ III 410, 25 sq.

Ad δικεῖν. Vid. etiam ἔκ δεκον et ἀπελιγκόμην.

διχελλίξειν (Ὁ). Vid. διωφέλλειν.

δίχηλον᾽ ἐκτύπωμα, ὁμοίωμα, εἴδωλον, ἀνδριάς, ξώδιον. παρὰ Δάκωσιν. H., qui deinde habet δέκηλον᾽ φάσμα, ὄψις. εἴδωλον, μίμημα. ὅϑεν καὶ ὁ μιμολόγος παρὰ Λάκωσι δικηλικτάς. Cf. supra δεικηλικταΐ, ubi vix recte praetuli formas scriptas per diphthongum. Fortasse laconicum est etiam δέκανα (δείκανα EM 260, 42)" ποικίλα ἱμάτια. H.

δέχταμνος, T). Epiphanius tom. II p. 4850 Dind. καί τὴν uiv δίκταμνον τινὲς καλοῦσιν ἀπὸ τοῦ τοὺς παῖδας τῶν ἰατρῶν κεχρῆσϑαι ταύτῃ εἰς τὴν τῶν τικτουσῶν γυναικῶν βοήϑειαν. T

δίλασον sive δίλασσον an vestimenti genus? PB 874,25 (p. C. saec.

Pag. 216.

Pag. 217.

Pag. 218.

54

. III) σφυρίδαν — σπυρίδα) κρεα(α)δίων xol δίλασσον. PB. 876, 17 (eiusdem aet. χιϑῶνα ἐρεοῦν καὶ λινοῦν καὶ δίλα[σ]ον et l1. 22 [ὁ] ἔλα σον.

δίλωρος. PB 620, 9 (saec. IV p. C.) στιχαρίων διλώρων. Non expedio.

. Apud Vopiscum bis occurrit vestis diloris.

διμάτωρ dorice, non διμήτωρ, Bacchus dicitur ab Alexide, fr. 284, 1 K. Cf. 4éíuereo apud Atticos.

διμῇ — τιλῇ. PG 48, 88 (a. 846).

Corrige: διμνέως ionice pro διμναίους.

διμοιρίτης duplicarius, cum scholio ὁ διπλοῦν λαμβάνων τῶν στρα- τιωτῶν μισϑόν. Menandri Κόλακος fragm. PO III 409, 28.

δινεύειν. Vid. Addenda s. v. διανεύειεν et infra ad p. 940.

Ad διολούφειν. Idem verbum, ni fallor, subest corruptae Hesychii glossae διέφυλλε “διέτιλλε, ubi corrige δεώλου φε.

Διομαιεύς. Vid. Meisterh.? 86; 42, 2; 44, 17 et Διομίε)εύς 42, 2; 44, 16.

διομιλατοῦν — διομματεύεσϑαι. Elegium Pantaleonis p. 12. Mor. f

Διονυσιάδες" iv Σπάρτῃ παρϑένοι, ai ἐν roig Διονυσίοις δρόμον ἀγωνιξό- μεναι. H.

διόπερ. Vid. s. v. διότι.

διόπτεσθϑαι pro διορᾶν proscripsit Cobet, Nov. lect. p. 612, correcto διῶπτο pro διώπτετο ap. Iosephum Gen. p. 50. — Vid. περεόπτειν infra.

διόπτρα,, instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 281.

διορϑοῦν, solvere debitum. PO III 488, 16 (p. C. 108).

διορυχῇ (διωρ.) figurate — διαφϑορά. Libanii Or. II 8 55 (ed. Foerst. I p. 256, 19) τῇ μεταβολῇ καὶ ταῖς τῶν πραγμάτων διορύχαις, ut ver- bum διορύττειν usurpat. Demosth. 9 8 28 et 45 ὃ 80, et ipse Liban. I $ 128 (F. p. 142, 6) ὁ τὴν φιλίαν διορύξας.

Διοσερῖται οἱ Διοσιρῖται. Moisterh.? 18, b.

Διόσχοροι et Διόσχουροι. Idem 27, 28.

διοσχοροφρων. Theod. Balsamon XXXII, 19 (Horna, Wien. Stud. XXV, 196) φαντασιαστῶν καὶ διοσκοροφρόνων.

διότι non agnoscunt tituli attici ante ἃ. 800 a. C. idque tantummodo ut coniunctionem declarativam; διόπερ inde ab extr. saec. IV pro ὧν ἕνεκα. Meisterh.? p. 252 sq., 24. 25. 26. |

Διοφείϑης — Διοπείϑης. Idem 102 8 89.

διπλήιος cretice — διπλήσιος, διπλάσιος. Gort. GD 4982, 7 τῶν χρη- μάτων. — τὰν διπληίαν ἄταν. Cf. 4984, 20 et hinc corrige LG VI 42.

Ad διπλοκάριος. Corrige a. 56/7 pro 557. Cf. δουπλικάριος.

Ad διπλοκέραμος. Eodem sensu usurpari videtur διπλοῦν PO III 520, 6. 11. 21 ταριχίων διπλοῦ (διπλῶν) (p. C. 148). Cf. 141, 5 (aet. byzant.).

διπλοτριπλάξειν. Theod. Balsamon XXIV A, 9 (Horna. Wien. Stud. XXV, II.

Διπκολίεια. Meisterh.? 102 8 89.

g 219.

z. 220.

κ. 22].

5b

δίπουν. Vid. δεκάπουν et 8. v. πούς.

διπκυργία: οἰκία διπυργία (pro δίπυργος). Vid. s. v. κάμπος. Cf. διστεγής et infra πυργέα.

διπόρηνον, instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74. 2. Herm. 88, 281.

Ad dic suffixum. Pro Choerobosco citandus fuerat Theognostus Cram. An. Ox. II 168, 88 (C)).

δισσέπαρχος. Theod. Balsamon VIII 25 καὶ δισσεπάρχων ἠμφιάσϑην μανδύαν (Horna, Wien. Stud. XXV p. 180). Vid. μαν δύας.

brote dc διχῶς. H. Ex Aristotele et Theophrasto citantur διτταχῆ et διτταχοῦ, Sed adiectivum non tulit aetatem.

διστομοῦν: μάχαιρα διστομουμένη — δίστομος. Theod. Balsamon XXXII 8 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 104).

δίτονος μάσϑλης ὁ. διπλοῦς ἢ δυσὶ χρώμασι κεχριμένος. H. Sophoclis fr. 126 Nck.?, ubi olim sic correxi pro δίγονος.

Ad διφϑέρη. Sec. Rossium Mus. Rhen. 8, 298 vocabulum est orientale (W.).

AtgtAletov. Meisterh.? 52, 68.

διφόρος. Add. Hes. s. v. Ἔφορος Κυμαῖος, ὅτι δὶς ἐτέλεσε τῷ διδασκάλω ᾿Ισοκράτει τοὺς τῆς παιδεύσεως μισϑούς.

δίφρις᾽ ὁ ἔδραϊος καὶ καϑήμενος ἀεί, οἷον ἀργός. H.

διφροφόρους et σχιαδηφόρους hodieque in Africa occidentali reges comi tari monet R. C. Bosanquet, Journ. of Hell. Stud. XIX p. 176 in nota.

Ad διφρύγιον. Cf. Thumb. p. 74 (W.).

δίχα λαλῇσαι" ἀκατάλληλα λαλῆσαι. H.

διχόνδις᾽ ἀπύγων. Ἡ. Διχόγλουτος, διχοκόχωνος aut simile quid subesse videtur.

δέχορον — δίχωρον. Constanter sic scribitur in PG 71.

διωλισϑηκόσι᾽ «δια» πεσοῦσι. H.

διωρυχή. Vid. διορυ χή.

διωστῇρ. instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 282.

διωφέλλειν (Ὁ) διορύσσειν. A. In mentem veniunt: διασκάλλειν, διασκάπτειν, δικελλίξειν.

διωχή(ς)" δίφρος ὁ δυνάμενος δύο χωρεῖν. H. Cf. Poll. X 47 δίφροι διωχεῖς ἐν Φερεκράτους Ἡγαϑοῖς εἰρημένοι, οἷονεὶ οἵ (l. olov à vel potius οἷοι ἐν οἷς) δύο ὀχοῦντες (SC. εἰσίν).

δνόφ᾽ χιτῶνος εἶδος. βάϑος (ἢ). H.

δοϑιήν. Vid. δολέω ν.

δοῖτρον᾽ πύελον. σκάφη. H. Cf. δροίτη cum eadem explicatione.

δοχάν᾽ ϑήκην. H. Gl. dorica aut aeolica. 4Δοκή in solis compositis apparet, nisi forte recte olim Euripidi Alc. 168 κεδρίνων δοκῶν suasi pro δόμων. Sed cf. Hesiod. Opp. 98.

δοχείοι laconice — δοκοέη. Thuc. V 79, 4.

δοχιχκῶ᾽ ἀντὶ τοῦ δοκῶ. ἔπαιξε δὲ “Ερμιππος ἐν Ἡρτοπώλιοι (II 884 M.) H.

Pag. 222.

Pag. 229.

56

Fortasse poeta verbum balbo tribuit aut ebrio balbutienti. Cf. supra ἀσπακί(πϑ) άξεται.

δοχιμᾶν — δοκιμάξειν. Tebt. pap. 24, 78 (a. C. 117): καϑότι [ἂν] δοκιμήσηις.

δοχίμιος — δόκιμος. Pap. Blass NT? p. 157 med. (W.).

δόκιμος, 6 et 7. Vid. infra s. v. ἐπιδόσιεμος.

Ad δοκέμωμι. Add. δοκέμοις (II pers. ind.) Theocr. XXIX 19; δοκίμοι XXX 26 et 27. Of. δοκιμοῦν᾽ δοκιμάξειν. H.

Ad δοκοῦν (in Addendis) Cf. Grenf. II 85, 7 (98 a. C), ubi eadem fere verba occurrunt.

0x6 μοι cum futuro. Vid. Cobet, Nov. lect. 245.

δολ-ένετος (— δόλῳ ἐνειμένος). $«nó» βλητος. H.

δολίων ὁ δοϑιήν. H.

δολφός᾽ ἡ μήτρα. H. Of. δελφύς, ἀδελφός etc.

Ad δόλῳ πονηρῷ. Cf. Journ. of Hell. Stud. XXIII p. 85.

δομεστικός, domesticus. Asiae tit. christianus in Journ. of Hell. Stud. XXII p. 851, n? 97: δομεστικὸς λανκιαρίων. De domesticis (neogr. δομέστιχος) cf. Mommsen Eph. epigr. V p. 121 sqq. Pap. RAN (a. 486) Wess. Wien. Stud. XXIV p. 126; de lanceariis CIG 4004 et Lydum de magistr. ed. Wuensch p. 74, 14.

Ad δονεῖν. Add. Timoth. Pers. 222 et fortasse 128.

δοξασταί οἱ διαγιγνώσκοντες πότερος εὐορκεῖ τῶν κεκριμένων. BA 242. Hesychius explicat δικασταί.

Qopx&bs()oc. Meisterh.' 42, 8.

δορχάζξειν. Vid. δρωπάξειν.

δόρυλλος (cod. δορύαλλος)" τὸ τῶν γυναικῶν μόριον, ἀπὸ τοῦ δέρειν, ig ὕβρει τοῦ τραγῳδοποιοῦ Δορύλλου, οὗ μέμνηται Ἡριστοφάνης ἐν “ημ- νίαις (II 1001 M.). H.

δορυμήστορας" τοὺς ἐμπείρους τῶν πολέμων. H.

δορυμόλπης (δορυμόλπος )᾽ ὁ (cod. ἡ) προηγούμενος τοῦ ϑυομένου βοὸς τῷ 4i. H.

δόσιμος — δώσιμος. Tebt. Pap. 5, 176 (a. C. 118). Probabilior forma est δόσιμος. Cf. ἐνδόσιμος, διαδόσιμος. ἐπιδόσιμος, παραδόσιμος , in quibus nus- quam apparet $.

Ad δουκηνάριος. Etiam papyri aeg. Vid. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 127.

δουκοφυὴς — Κωνσταντῖνος. Theod. Balsamon XIII 11 (Horna, Wien. Stud. XXV, p. 188). Cf. xouvqvogvung, γιγαντοφυής, μυρμηκοφυής.

δουλεύϑοιτο barbare — δουλευϑεέηῆ. Amorgi inscr. imprecatoria in lamna plumbea BCH XXV 415, l. 9.

δούξ, δουχός, δουχέ, δοῦκα, dux etc. Papyrorum testimonia collegit Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 127.

δουπλικιάριος. Grenf. II 51, p. 88 (a. 165). Vid. δουπλικάριος in Addendis et cf. δειπλοκάριος et σησκουπλικάριος.

wg. 221.

g. 228.

57

δοῦρα" δῶρα. H. Cypriis tribuit Schmidt.

δουριβαρτε, vox corrupta in epigrammate cretico sic correcto ἃ - Comparettio, Wien. Stud. XXV p. 8: Ἕλλαν xai πολέμου βαρναλγέςα» αἶσαν ἐγὼ τὰν || μιμνέμεν «2E» ἐλα[ί[χ]ον, δουροβαρῆ κάματον, κτέ.

Ad δοχικός. Add. Tebt. pap. 11, 6. 18; 61 (0), 390; 72, 896.

δοχμιόκορσοι" oí πλαγιοχαῖται. H.

δράγλαι λόγχαι, tragulae. PK 191.

δραχκονάριος, draconarius. Vid. τρακωνάριος.

ὁρακοντοξωνεξζ, vox corrupta. Iulii Africani Κεστῶν fragm. vs. 29, PO III 418.

ὁρακοντόμορφος (Lycophr. Alex. 1042). PO III 490, 12.

δραχκοντόπους. Add. Pisander grammaticus An. Ox. 2 p. 881 δρα- κοντόποδες. T

ὄδρανεῖς" δραστικοί, ὅϑεν καὶ ἀδρανεῖς. H.

ὃδράστην᾽ κόφινον. H.

δράστις" ἡ βύσσος" καὶ οἵ ἐργαξόμενοι δραστιουργοί. H.

. Optqóv* τὸν διφρόν. Δωριεῖς. H. Scil. in Sicilia; Sophronis fr. 38; 82.

Δριωδόνες" ϑεοὶ παρὰ “ακεδαιμονίοις τιμώμενοι. H. Cf. Meineke ad Theocrit. p. 8.

δρομάσσειν᾽ τρέχειν. — δρομάσσουσα (cod. δρωμίέσσουσα) τρέχουσα. H.

δρομεδάριος, dromedarius, — δρομάς. PB 827 saec. II p. C. Cf. Wessely, Latein. Schrifttaf. p. 6, 16 (saec. VI).

δρομιάφιον (ἀμφιδρόμιον ?) pp ἀμφιδρόμια. H.

Ad δρόμος. Vid. Add. p. 924, ubi add. Tebt. pap. 90, 4; 110, 7.

δρουγγάριος. Miles gregarius?. Vid. drungus ap. Vegetium r. mil. Latyschew MDAJ X 1885, 129 n9? 84. — Cf. Theod. Balsamon, epist. X, cuius lemma: τῷ Καματήρῳ Ἀνδρονίκῳ τῷ μεγάλῳ Ógovy- γαρέῳ, ubi procul dubio dux aliquis signiflcatur. Cf. ipsa epistula (Horna, Wien. Stud. XXV, II).

δροῦνα' ἡ ἀρχή. ἀπὸ Τυρρηνῶν. H.

δρυαχαρνεῦ' ἤἥςγουνῦ» δρύινε ᾿Ἡχαρνεῦ καὶ ἀναίσθητε. δοκοῦσε γὰρ οἵ Ἀχαρνεῖς σκληροὶ τὴν γνώμην εἶναι καὶ ἄτεγκτοι.... H. Glossa comica.

δρύες οἱνοχίτωνες᾽ αἱ ἄμπελοι, διὰ τὸ τὸν οἶνον χέειν. καὶ ὁ χιτὼν δὲ παρὰ τὸ κεχύσϑαι ὠνόμασται (!). H. Gl. poetica.

δρομάσσει(ν) καὶ δρυμάξαι τὸ τύπτειν ξύλοις. --- δρυμάξεις κυρίως μὲν σπαράξεις (an ἐστ᾽ ἀρ᾽άξεις ὃ) χρῶνται δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ συνέσει καὶ προσομιελήσει (Ah συνουσιάσαι καὶ προσομιλῆσαι). Vid. Fragm. com. inc. 897 Mein.

δρύμιος, latro. Hes. dgvulove τοὺς κατὰ τὴν χώραν κακοποιοῦντας.

δρυοχοῦν — πωματίξειν. Vid. s. v. δυοχοῦν.

δρυπολεῖ᾽ ταλαιπωρεῖ (ὑλοπορεῖ ). H.

δρυκτερίς᾽ βοτανή τις ἐμφερὴς πτέρει (Β 8 ἃ mfahre). H. Dioscor. IV 189.

δρύσσεσϑαι, Saepire, Ξξ δρυφάσσειν. Grenf. I 11 (ID 14 (a. C. 157). δρυξάμενον τῆς γῆς ἀπὸ τῶν ὁρίων xzé.

Pag. 227.

'58

δρυφάδες᾽ λῦπαι, ὀδύναι. ἢ τὰ ἀπὸ πληγῶν πελιώματα. H.

δρυφαίνηκα (? ὃν οὐ μέγαν. ᾿Ηλεῖοι. H.

δρόφειν (ΞΞΞ δρύπτειν)" περαίνειν. δρύφῃ" ἀμυχή, καταξυσμή. δρύφη᾽ ξύσ- ματα (cod. ξέσματα). δρυφόμενοι φϑειρόμενοι. jesyar ἀφελεῖν (ἢ), , καταξύσαι. H.

δρωπάξειν (?)' ἐμβλέπειν. H et BA 549 et δροχτάζεις (?) περιβλέπεις. Η. Coll. Hes. δορκάξων᾽ περιβλέπων, corrigendum δορκάξειν et δορ- κάξεις aut cum metathesi δροκάξειν et δροκάξεις.

Ad Dualis. Inde ab initio saec. IV in titulis evanuit praesertim in formis verborum. Babrius duali caret, sed in poesi epica num- quam plane desiit usurpari. Cf. Pezzi, 1a lingua Greca antica p. 463; Weber, Neue phil. Rundsch. 1908, p. 107 sq.

δύανδρες, duumviri. Inscr. Olbariae 8, 7 in Wien. Stud. XXIV p. 288 δυάνδρων. Hinc adi. δυανδρικός, duumviralis ibidem 4, 9.

δύνασϑαι. De augmento cf. Meisterh.? 169, 8. — Formula ἔστιν οὐ δυναμένῳ utitur Alciphro, ep. I 16 (18,8). Quam ante Buechelerum (Mus. Rhen. 1908, p. 455) tutatus sum exemplis analogis in Mne- mos. XXX p. 808.

δύνειν, ἐνδύνειν, ἐχδύειν ionica pro δύεσθαι cett. Cobet, Nov. lect. p. 790; de antiquo optativo δύῃν cf. idem p. 49.

Ad δύνομαι. Add. PB 938, 14; 946, 12. Cf. infra ὑπερτίϑονται.

δυοχοῦν. Hes. Óvog oi πωματίξει παρὰ Δημοκρίτῳ (p. 421) ἤγουν πωμάζξει, σκεπάζει. — δυοχῶσαι" πωμάσαι. Sed procul dubio corrigendum δρυοχοῖ — δουοχῶσαι. -

δύσαναμάχηῃτος. Nilus Poss. p. 42. t Cf. ἀναμάχεσϑαι in lexicis.

δυσαναφοριχκός᾽ δυσκόλως ἀναφερόμενος. H.

δυσάνιος. Add. Hesych. s. v. et Menandri fr. 269 ἃ (Mein).

δύσαπϑαι sequiores pro δῦναι. Cf. Cobet, Var. lect. p. 378.

δοσαυχενεῖν (Ὁ). Marci diaconi vita Porphyrii (Teubn.) p. 60, 8 διὰ τοὺς ἀποσκιρτῶντας καὶ δυσαυχενοῦντας ἐκ roi ϑεοῦ (ϑείου ὃ). Fortasse recte coniectum est βυσαυχενοῦντας.

δυσβηρές (i. e. δυσεξηρές) δύσβατον, δυσχερές. H. Cf. hom. ἐπὶ ῆρα φέρειν.

δυσδηλιδες᾽ κακοῦντες δηλήσασϑαι γὰρ τὸ κακῶσαι. H.

δυσδηνέας (cod. δυσδηνίας)" δύσνους, κακὰ βουλευομένους. H. Cf. δῆνος. Gl. epica?

δυσδιήλυτα᾽ δυσδιόδευτα. H.

δυσέχφευχτος. Timoth. Pers. 180 et 140. Lexica non praebent Po- lybio antiquiora exempla.

δυσέχφορος. Vid. εὐέκφορος.

δυσί. Vid. s. v. δύο.

δύσχολος. Galeni Comm. 8 in Prorrhet. p. 79 sq. citat Thesaurus. Legi haec in vol. XVI p. 118 K. monuit Haupt. t

δύσμητις, quam formam vetera lexica servarunt, non δυσμήτης,

graeca est. Of. εὔμητις, κακόμητις. Ἡγκυλόμητις Homero reddidit Nauck.

ag. 229.

59

Ad δυσοέξει. Add.: Idem δυσοΐίξειν'᾽ φοβεῖσϑαι, ὑποπτεύειν. Óvool- Covvog φοβουμένου καὶ ἄγαν ὑποπτεύοντος. ἐδύσοιξα᾽ ὑπενόησα.

δύσοπκον᾽ δυσφωνον. H.

δυσουρεῖν — δυσουριᾶν. Fragm. medic. saec. p. C. III PO III 468, 1 sq., ubi citatur Aretaeus χρον. παϑ. II (Kühn, Med. Gr. XXIV p. 141).

δύσοσρον, δυσφύλακτον. H. Gl. ionica.

δυσχάμφαλος (— δυσπέμφελος)" δυστάραχος, δυσκένητος. H.

δήύσεσ»τακτον, καταδάκρυτον. H.

δύσεσ"»φαλτον᾽ δύσμαχον. H.

«.δυστέρματον ?:». δυστυχὲς τέλος ἔχον, ἢ μὴ ἔχον τέλος. H.

δυστοκάζοντες (-παστοῦντες Ὁ) δυσχερῶς ὑπονοήσαντες. H.

Δύστρος᾽ ὑπὸ Μακεδόνων μήν. H. Scil. Martius. Cf. Nicarch. XI 248.

δήσφουσιν᾽ κακὴν φύσιν. H. Formatum ut δύσπαρις. Δυσελένη.

δησχαλέες (?) βλάσφημοι. χαλεποί. H. Gl. epica?

δυσχραῆς ?) δυσχερής. H.

δησχρανής᾽ αὐχμηρός. H. Cf. χραίνειν.

δυσωχεῖν (— κακῶς ἔχειν) δυσχεραίνειν. H. Cf. εὐωχεῖν.

δυωδεκατειχής — δωδεκάπολις. Timoth. Pers. 247: Μίλητος δὲ πόλις νιν (Timotheum) & ϑρέψασ᾽, à δυωδεκατειχέος λαοῦ πρωτέος ἐξ Ἡχαιῶν.

δωδεκάδραχμος (Demosth. 42, 10). PO III 478, 12. 22. 81.

δωδεχάχους. Rev. pap. 40, 11; 465, 4.

Qo6exvlba ϑυσίαν τὴν ix δώδεκα ἱερείων, o? δὲ τὴν ἀπὸ τῶν δώδεκα μνῶν. H. Gl. ionica.

δῶλα (Ὁ) ὦτα Κρῆτες. H. An ὠαταῦ

δῶλος in titulis creticis variat cum οικεύς, ut Athenis δοῦλος cum οἰκέτης. Vid. Εοικεύς in lexico.

δῶμα — δωμάτιον, cubiculum. PB 475, 22 (p. C. 182) βουληϑεὶς ἀπὸ τοῦ δώματος τῆς αὐτῆς οἰκίας παρακύψαι καὶ ϑεάσασϑαι τὰς [κροΪταλι- στρίδας ἔπεσεν καὶ ἐτελεύτησεν.

δώμος vitiose pro τόμος. Grenf. II 88, ὅ et 6 (a. C. 81).

Ad δωμός. Legitur in Epilyci comici fr. K, ubi pro δωδέμοστος cor- rectum est δωμός τοι, sed melius Blaydes, coll. Athenaei verbis ξωμόν τινα. emendavit δωμός τις.

δῶναι pro δοῦναι Saepe papyri aeg. Cf. γνοῦναι et ὡς.

δῶναξ pseudodorice pro δόναξ personatus Theocritus XX 28. Cf. óov- νακοφοίτης (Iacobs -δίφης) Bianor A. P. X 22.

δωριά, cretice — δωρειά. Gortynis tit. GD 4988.

δωροδοχεῖν — δῶρα δέχεσϑαι, contra δεχάζειν — δῶρα διδόναι, διαφϑείρειν (δώροις). Cf. Cobet, Var. lect. 847. Corrupte καταδωροδοκεῖται libri Ar. Ran. 861; Arist. Pol. II 9. Sequiores revera δωροδοκεῖν perperam usurpasse testatur etiam Hesychii gl. δωροδοκεῖ" δίδωσι δῶρα et δωροδοκέα᾽ τὸ λαβεῖν ἢ δοῦναι δῶρα. Fortasse ἃ verbo δι-δό-ναι derivabant.

Δωρόϑειος Meisterh.? 46, 2.

δώσιμος. Vid. supra δόσεμος.

l'ag. 230.

lag. 281.

Pag. 232.

l'ag. 233.

60

E.

Ad E-- 4. Plura Weber in ἢ. 1. censura Neue Phil. Rundsch. 1908, p. 108. Vid. infra μέλιστα, τετεγμένος. Of. Thumb 760.

E pro AI. Timoth. Pers. 90 et 120 in παλεομέσημα et παλεο- νυμφα[ιο]γόνον contra vulgarem usum, quo 4I in 4 corripi Solet. Of. -y£ogc — -γαιος9 al. et Dindorf in Thesauro VI 67, quem citat Wilamowitz p. 42.

E et I confusae in titulis Asiae minoris, ut γέγονες in Phrygia et ἀναγενώσκοντες in Armenia. Vid. Kretschmer in Woch. f. kl. Philol. 1899, 4 (W.) Cf. infra εὔπλεα — εὔπλια — εὔπλοια.

Ad E pro O. Weber addit τοξοβελέαις — τοξοβολίαις.

ἐάν cum ellipsi voculae 7.? Magdolae pap. saec. III a. C. BCH XXVI p. 14, l. 11: ἐὰν ἃ γράφω ἀληϑῆ. nisi forte legendum ἀληϑῆ «1».

ἐάριον᾽ ῥόδον. H.

ἑάρτερα᾽ ἐαρινά, λεπτά, ἁπαλά, πυκνά, χρόνια. H. Formatum ut βασι- λεύτερος. Cf. Nicand. Ther. 880.

ἑαύξησας — ηὔξησας. Galatiae tit. metr. BCH X 510, n. 28.

Ad ἑβδεμήκοντα. Sic quoque tit. delph. BCH XXVI p. 43, l. 6 aliique complures. |

ἑβδομάς. M. Haupt in Thesauro ad verba ,Et ib. περὶ δὲ τὴν δευτέραν ἑβδομάδα ἔννοια γίνεται καλοῦ τε καὶ xaxov" adnotat: ,Eodem sensu Plut. de plac. phil. W. 11.

ἑβδομηκοντάρουρος miles. Tebt pap. 62, 30; 68, 84; 64 (a), 16 (aet. Ptolemaeorum). Cf. εἰκόσαρουρος, εἰκοσιπεντάρουρος, Éxa- τοντάρουρος,; etc.

ἔβλω" ᾧχετο, ἐφάνη, ἔστη (ἀπέστη Ὁ). H. — ἔμολεν.

ἕβρων aor. verbi βιβρώσκειν, ut ἔγνων ἃ γιγνώσκειν, ἔβλω ἃ βλώσκειν. Hymn. hom. Apoll. 127; Callim. 49. Cf. Hesych. s. v.

ἐβύλλων' ἔβρυον. ἐπλήϑυον. H.

ἔγγαιος. Vid. ἔντοκος.

ἔγγαλον᾽ πρόβατον γάλα ἔχον. H.

ἐγγελρ»ηνάλοιςφοι-»" ὑπογράμματοι (Ὁ). H. Correxit Alberti coll. ὑπο- γράμματα (Aristoph. fr. p. 1078) στιμέσματα τῶν ὀφϑαλμῶν οἱ ὑπογεγραμμένη (Arist. fr. 272) ἐγκεχριμένη. Sed ita postulatur ὑπογραφεῖς. Num forte scribendum ἐγγληναλοιμοί᾽ ὑπογράμματα ?

ἔγγονος et ἔχγονος non distinguenda. Cf. Meisterh.? 107 b.

ἐγγοργᾶν: Hes. ἐγγοργῶν φοβερῶς βλέψας. Idem ἐγγοργώψατο᾽ γοργὸν καὶ φοβερὸν ἔβλεψεν οἱ ἐγγοργωπίασκεν᾽ ἀτενὲς ἔβλεπεν. Cf. Supra γοργώψατο.

Ad ἔγγραφος. Praeter Addenda vid. Wilcken Archiv II 487 not. 1: νόμος ἔγγραφος. iustum matrimonium.

ἐγγριμᾶσϑαι (-ἄσαι )" ἐναγίσαι τοῖς τετελευτηκόσιν. H.

ἐγγρισμός᾽ παροξυσμός. H.

ag. 231.

ag. 2335.

601

ἐγγοάξων᾽ ἀντιφωνῶν. H. Cf. iyysav: ὀψωνίαν (ἀντιφωνίαν ὃ). Λάκωνες. H. Num forte cogitandum de vadis officio respondendi pro altero?

ἐγγύδιον᾽ ἔγγιον, πλησίον, προσῆκον. H. Cf. ἐνϑ άδιος.

ἐγγύς c. Gen. populari sermone in Aegypto — πρὸς c. Acc. ΡΒ 874, 80 λυποῦμαι ὅτε οὐκ ἀπῆλϑα ἐγγὺς τοῦ ἀδελφοῦ καὶ αὐτὸς λυπεῖται ὅτε οὐ. ἀπῆλϑα ἐγγὺς αὐτοῦ.

ἐγγύφωνος, inviciniacantans. Anthologiae alexandrinae c. 100 a. C. fragm. in Tebt. pap. pag. 8, v8. 5: ξουϑὰ δ᾽ ἐγγύφων᾽ ὄρνεα δ ἐφετᾶν (Blass. coni. διεπέτετ: àv, sed vix recte propter sequens ἥμενα) ἐρῆμον δρίος ἐπὶ κλωνὶ πίτυος ἤμεν᾽ ἐμινύριξ᾽ ἐτιττύβιξεν κέλαδον παντομιγῆ xs.

ἐγενέσθην forma hellenistica passim obvia pro ἐγενόμην.

ἐγκαίριος — ἔγκαιρος. Grenf. I 64, 6 (saec. VI vel VIT) σὺν ϑεῷ εὑρίσκω ἐγκαίρειον (sic).

ἐγχάϑετος, stationarius, fiam sedem et stationem ha- bens. Procopius Gazaeus in Reg. 2, 9 p. 126 (Meurs. L. B. 1620) ἐστηλωμένους δέ φησιν τοὺς ἐγκαταστάντας φρουρούς, οὃἣς νῦν τινες ἐγκαϑέτους φασίν. t

ἐγχαλοσχελεῖς. Vid. 8. v. κᾶλον, ibique Appendix.

ἐγκαμιπήῆς — ἐπικαμπής Sive ἐπικάμπιος. Corrupte Hes. ἐγκα πῆ; ἐπικαρπία.

ἐγκάπτει" ἐκπνεῖ. H. An ἐμπνεῖῦ Of. κάπος" ψυχή, πνεῦμα etc. καπύς. πνεῦμα. καπυκτά" πνέοντα. καπύοντα. πνέοντα. καπύσσω ν' ἐκπνέων. H. Cf. homericum κεκαφηώς et καπνός.

ἐγχατακλώϑειν, innere. Hes. ἐγκατακλώσαντες «ἐν» είραντες.

ἐγχατασυβριάξειν ἢ Corrupte Hes. ἐνκατασυφράξειεν' ἐνυβρίξειν.

Ad ἔγκαυσις. Add. tit. delph. ΒΟΗ XXVI p. 42, 80 sq.

ἔγκαφος. Formulam οὐδ᾽ ἔγκαφος (Eupol. fr. 880 K.) pro οὐδ᾽ ἐγκέφαλον reddidit Nauck Philocli tragico, fr. 5 pag. 760.

ἐγκέλεοσις — κέλευσις. PB 762, 12 ἐξ ἐγκελεύσεως Ἡννίου (168 p. C.). Vid. lexica.

ἐγχεραύλης᾽ ὁ τοῖς Φρυγίοις «αὐλοῖς ἢ» αὐλῶν' ἔχει γὰρ ὁ ἀριστερὸς προσ- κείμενον κέρας. H. Unde ἐγκεραυλῆσαι apud eundem.

ἐγκεχοιριλωμένῃη" ἡ Χοιρίλου οὖσα x:£. H. Correxit Blaydes pro ἐκκε- χοιριλημένη οὐ Χοιρίλον οὖσα in Cratini fr. 585 K. Comparetur ἐγκεκοισυρωμένη Ar. Nub. 49.

ἐγκιλικίστρια" περιαγνίστρια. H. Vid. ἐγκιλικεύεσϑαι οἱ ἐγκιλικίξεσϑαι — κακοποιεῖν et κιλικίξειν — κακοηϑίξειν.

ἔγκιλλος et ἐγχίλλαφος" οὐρά. H.

ἐγχοακίσαι (Ὁ) ἐγχέαι λάϑρα. H.

ἔγχοιλος. Add. Libanii Or. XI ὃ 248 ἔγκοιλον τὴν ὑπώρειαν τέμνοντες.

ἐγκολληβάσαντα᾽ ἐκλάψαντα. ἐκροφήσαντα. H. Ita partim cum Schmidtio et Küstero correxi, de meo ἐκλάψαντα corrigens pro ἐκλακέντα. Cf. Ar. Eq. 264.

ἐγχκομβοῦσϑαι. Add. Epicharmi fr. 4 ἐγκεκόμβωται" ἐνείληπται. H. Idem ἐγκομβωϑ εἰς δεϑείς. H.

. 931.

62

ἐγκονιῶαϊ — ἐγκονοῦσαι. Laco Ar. Lysistr. 1301 (1298).

ἐγχκόνως᾽ ταχέως, ἐσπευσμένως. H.

ἐγχοοράς, pictura in lacunare (κουράδι)"Σ Aeschyli fr. 142 (Nck.?). Vid. κουράς.

ἔγχουσσις quid? PB 868, 20 (a. 615) ὑπὲρ τοῦ ἐμοῦ μισϑοῦ τῆς ἐγκούσσεως τῶν κούφων κτέ. Vox latina incusio nullum sensum praebet. Num forte legendum ἐγκ(ρ)ούσεως — κρούσεως, i. e. xoóo- νισμοῦ, probationis vasorum vinariorum?

ἔγχροπτος (— ἐγκρυφίας)" πέμματος εἶδος. H.

ἐγχοδές (sic l. pro ἔγκυδον)" ἔνδοξον. H.

ἐγχύχλιος. M. Haupt ad verba Thesauri δίδασκε τὰ ἐγκύκλια διακονή ματα τοὺς παῖδας — Cic. pro Rosc. Amerino etc." adnotat ,Simi- liter Stob. Ecl. II p. 190." t

ἐγχυρηβάσαι. Hoc verbum latere suspicor sub corrupta Hesychii glossa ἐντριβάσαι" ἐναντίαν τύψαι. Vid. κυρηβάξειν in lexicis.

ἐγχοσίχωλος (ἐγκυσόχωλος ὃ)" ἄνωθεν ἀπὸ τοῦ κύσου χωλός. H et EM. Gl. comica.

ἔγκοτον ἔγκατον. Δάκωνες. H.

ἐγκωνεῖ᾽ ἐγχρίει. H. Cod. éxxovei^ ἐγχωρεῖ. Cf. ἀνακωνεῖν et κωνε iv. Minus recte Vossius ἐκκωνεῖ reliqua bene corrigens.

Ad ἐγλέγειν et similia. Cf. Meisterh.? 106 sqq.

ἔγμεν᾽ ἔχειν. H. Forma syncopata pro ἐχέμεν.

Ad ἐγραμένα cf. ἤγραται et ἠγραμμένος.

ἐγχειρίδιον. Isidor. Etym. IV 11 (de instrumentis medicorum): Enchiridium dictum quod manu adstringitur, dum plurima continet ferramenta etc." Scriptum incliridium (sic) in talium instrumentorum catalogo codicis Paris. lat. 11219, fol. 86 sq. Vid. H. Schoene, Herm. 38, 284.

ἐγχεσίμαργος᾽ ἔγχει μαινόμενος. H. Vicinum ἐγχεσίπαλλος ex ho merico ἐγχεσπάλος corruptum videtur.

ἐγχημώμενοι᾽ ἐγχάσκοντες. H. Cf. χήμη — χάσμη.

ἔγχουσα, ἢ, anchusa tinctoria, forma attica — hellenistica &£ygovGOa, ἢ. V.

ἐγχύματα᾽ πλακούντων εἶδος. H.

᾿Εγχώ᾽ ἡ Σεμέλη οὕτως ἐκαλεῖτο. H.

ἐδ' αλ ]άχϑη" ἐδήχϑη. H. Gl. dorica aut aeolica.

ἔδνιος χιτών᾽ ὃν πρῶτον ἡ νύμφη τῷ νυμφίῳ δίδωσιν. H.

ἐδοργύπευσεν (?) ἔσφαξεν. ἢ ἐπέρανεν H. Proposui olim ἐν δόρυ πῆξεν, fragm. epicum, quo comicus aliquis obscoeno sensu τοῦ περαίνειν fuerit usus.

Ad ἔδωκα etc. De titulis atticis cf. Meisterh.? 188—190.

ἔδωχε (ἔσωσε Ὁ)" περιεποίησεν. H.

ἐδωλός᾽ λόχος “ακεδαιμονίων οὕτως ἐκαλεῖτο. Η.

éXK»époa. Sapphus fr. Berolin. col. II 19 ἀ δ᾽ ἐ()έρσα κατακέχυται.

ag. 239.

ag. 240.

ag. 241.

63

&Frkascay (cod. iyWles«v) συνείλησαν (-λωσαν cod.). H. Gl. dorica. Vid. S. V. εἰλεῖν in lexico.

ἐθάς, forma sequiorum — 758g, quod primus Thucydidi II 44 reddidi. '

ἐϑειρολόγος, instrumentum chirurgicum (depilando destinatum ?). Cod. Laur. 74, 2. Vid. Herm. 88, p. 282. Cf. τρειχολάβον.

ἐϑειρόμενον᾽ κοσμούμενον, ἀγαλλόμενον H. Recens gl. epica (cf. Orph. Argon. 932) figurate, ut κομᾶν.

ἐϑελήσυχος pro ἐθελόσυχνος EM 299, 30 restituit Kock in Mus. Rhen. XXX p. 415 sq. Vid. Cratetis comici fr. 48 K.

ἐϑύήκαο aeolice — ἔϑου. Theocr. XXIX 18.

ἔϑησεν (Édtvev? Schmidt) ἔψαυσεν. «ἐθήτησεν 7" ἐϑήτευσεν. H. Duplex est glossa.

ἐϑμῇ (Ὁ) ἀτμός, καπνὸς λεπτός, ἀτμή (ἀντμή Ὁ). H.

ἐϑιμοί (2) πολλοί (πλόκαι ἢ). δεσμοί. πλόκαμοι. H.

ἔϑρισεν" ἔφριξεν (ἐϑέρισεν ὃ). H. |

ἔϑροοχκελ ( ) in genetivo, merx quaedam incognita FGH 847: τετρατίας, δισάκκια, σκληνίων. κερκικαρ ( ) [an xegfixag(/ov)?]. δερμά- τω(ν), ἐϑρυοκελ ( ), κελλαρείω(ν), σάκκων, ξυστρείας , σφερίας, xea(xàv ?), φελονῶν (— φαινολῶν 9), χορτει [an χορτί(νων)), σιτεν [an σιτινῶν)]., ναρ- ϑίκων (i. 6. ναρϑήκων), περίοτρο (περιστρωμάτων ἴ). Num forte latet vox aliqua composita cum ϑρύον ὃ

Ekotev* [ἐν]ἐμαίνετο. ἔτρεχεν. H. Correxi. Vid. 9víeiv.

ἐϑώμιξεν᾽ ἐπέδησεν. H. Gl. dorica. Mira explicatio, nam ϑωμέξειν teste Photio — τῷ κέντρῳ ἐρεϑίξειν, μαστίξειν. Cf. Anacr. 66a ϑωμι- χϑεὶς μάστιγι. — Procul dubio corrigendum ἔπε[δη] sev, i. e. ἔπαισεν.

Ad & pro wv. De terminatione &« — vi« in sermone communi confe- ratur etiam Rutgers van der Loeff in eximia dissertatione acad. Leidensi de ludis Eleusiniis a. 1908, p. 89 sq.

εἰ μὴν — 5 μήν in iurando. Tebt. pap. 22,18 (a. C. 112); 78, 15 (c. 110 a. C).

ἐιάν — ἐάν. Meisterh.* 45, 19.

εἰδαλίς, sive ἰδαλές᾽ ὄρνις ποιός. H.

εἰδόμαλις (an εἰδομαλίδας Ὁ ab Alcaeo lyrico ioco quidam vocatus est διὰ τὸ καλλωπίξεσϑαι τὰ μῆλα τῆς ὄψεως, ἐρευϑόμενος δηλαδὴ xogi- κώτερον. Eustath. Od. 1571, 48. Cf. 1412. 82 et schol. X 68. Hes. ἰδομαλίδας oí τὰς ὄψεις κοσμούμενοι. Vid. Bergk poet. lyr.! Alc. fr. 150 et cf. Diss. Hal. XII 209 sq. — Incertum utrum nom. Sing. εἰδόμαλις an εἰδομαλίδας formaverit poeta, et ῥεϑόμαλις an ῥεϑο- μαλίδας. Of. ῥεϑόμαλις pag. 719. Hoc potius crediderim.

εἴδία]υλος λόγιος. H. Cf. εἰδύλλεσϑαι.

Ad εἰδυῶν. Saepius papyri aeg. εἰδῶν (ἰδῶν), v. c. PB 816; 826; 887 in formula πρὸ γ΄ (v. c.) ióàv (v. c. Ὀχτωβρίων), ante diem (I1I) Idus Oct.

Pag. 942.

Pag. 248.

64

εἰδωλεῖον — ἱερὸν τῶν εἰδώλων. Vid. Thesaurus. Passim occurrit in Marci diaconi vita Porphyrii.

εἰδωλομανής. Marci diaconi l. l. p. 86, 1; 87; 2; 62, 11; 66, 12; 67, 19 etc. (ed. Teubn.).

εἰδωλομανία. Idem ibidem p. 2, 12; 16; 18; 17, 12 etc. etc.

De formis εἰκαδέες, £ixaódétiov vid. Meisterh.? 140, 8 et 47.

εἰκαϑεῖν, ἀλκαϑεῖν, ἀμοναϑεῖν, εἰργαϑεῖν, σχεϑεῖν aoristi saepe corrupti in εἰκάϑειν etc. Cf. Elmsley ad Medeam vs. 186 et Cobet, Nov. lect. p. 495. Hesychio reddaiur εἰκάϑωομεν᾽ παραχωρήσωμεν pro εἰκαϑέοιμεν.

Ad εἰκάς. De formula uer εἰκάδα(ς) vid. Useneri disputationem in Mus. Rhen. 1879, p. 420 sqq. et cf. Rutgers van der Loeff, de ludis Eleusiniis p. 89 sqq.

εἰχέναι et εἰκώς attice — ἐορικέναε οὐ ἐοικώς. Vid. Cobet, Var. lect. p. 78. De εἴξεις formato ex εἰκέναι cf. idem p. 816 sq.

εἰκοσαπρωτεύειν falsa analogia verbi δεκαπρῳτεύειν formatum. Arnea- rum tit. (saec. II p. C.) in Jahresh. d. Oest. arch. Inst. V p. 198 sq. ...&mó Kogvàv, [ἄν]δρα ἐκ τῶ[ν πρ]ωτευόντων ἐν τῶ ἔϑνει, γένει δὲ μεγαλόφρονα, δεκαπρωτεύσαντα ἀπὸ ἐτῶν iq), ἐξ οὗ δὲ κατεστά[ϑησ]αν εἰκοσίάἸπρωτοι, εἰκοσδαπρωτεύσαντα x:é£., ubi vid. E. Hulae commentarium. Cf. Iasi decretum in Révue des études Gr. VI 157 n9 8: ip ᾧ ἐκ τῶν δεκαπρώτων ἢ εἰκοσαπρώτων κτέ. — Cf. supra ad δεκαπρωτεύειν.

εἰκοσιάρουρος miles sub Ptolemaeis. Tebt. pap. 61 (3); 62; 68; 64 (a); 70; 12; 84; 89; 97; 98; 118 passim. Cf. supra ad éfóoumqxov- τάρουρος.

εΕἰλείϑοια, Εἰλύϑϑια, Ἰλείϑοα, Εἰλείϑυια, Meisterh.? 56, 85. De etymologia vid. Rutgers van der Loeff, de ludis Eleusiniis.

εἰλρϑμός (cod. εἰδ.)). συστροφή. H.

εἰλίττειν. κατειλίξας CIA IV 2, 1048, 82 :a. C. 852) sine aspiratione, ut ἐορτή I 5,5 (init. saec. V a. C) et 'Eógriog I 851 (VI aut V saec. a CJ. Meisterh.) 87, 4. Cf. ἐλίττειν lex. pag. 259.

εἷλος (cod. εἰδος)" καῦμα. H. Forma ficta fortasse ἃ grammaticis ex πρόσειλος et similibus.

εἰμάδες" ποιμένων οἰκίαι. H.

εἱμαρμένη" τὸ πῦρ ἢ βίέα (τὸ πεπρωμ ἐν νῦ). καὶ ἀνάγκη μεμοιραμένη. H.

εἰμαρμένως, fataliter: ἀτάκτως — ἀλλ᾽ εἰμαρμένως. Fragm. philosoph. de diis saec. II p. C. FGH 8387.

εἰμείτης. vox corrupta in Iulii Africani Κεστῶν fragm. vs. 22 (PO III 412) κλῦϑί μοι εἐἰμειτῆς xal ἐπίσκοπος vont [.. ν]ουβι. Latere videtur εὔμητις. Deinde supplendum εὔσπε[τ᾽ "Av]ovfi. Vid. εὔσπετος.

elusv dorice — εἶναι. Theocr. IV 9. Cf. ἐνεῖμεν et infra ἦμεν.

Ad verbi εἶναι formas dialecticas cf. infra ἐσί. De formis atticis ἦμεν, ἦτε, ἦσαν, ἤτην vid. Cobet, Nov. lect. p. 844.

ig. 941.

ig. 245.

ww. 240.

ag. 2107.

65

Ad εἶναι periphrasticum. Plura Weber in lexici censura, Neue Phil. Rundschau 1908, 108 et ibidem ad εἶπα.

εἰναλίξεται (cod. εἰδ.)" ἐναλέξεται. H.

εἰνεσίαι᾽ ἐπιστολαί. H. — ἐνεσίαι. Gl. epica.

εἴξεις formatum ex eixévaui, q. v.

Ad εἰρηνάρχης. Add. Bithyniae tit. n? 148 BCH 1901, 16.

εἰρηναρχικός. Cariae tit. Traiani aet. BCH IX p. 3406 sq. n? 80 ra- Lei; εἰρηναρχικαῖς.

εἴροντες᾽ λέγοντες. H. Altera explicatio σπείροντες corrupta videtur ex συνείροντες et pertinere ad verbnm εἴρειν, serere.

Ad εἰς. Antiqui iungunt cum ὅτε, ὁπότε, τότε, ví; ἀεί, ὀψέ, ἅπαξ, αὖϑις, ὕστερον. αὐτίκα. recentiores etiam cum ἄγαν, ἅλις, ἄρτι, μάτην, ἄχρι. Cf. Rutherf. Phryn. 117 sqq. --- Εἰς pro év, ut in N. T. (et passim apud Byzantinos) saepius papyri aeg. velut PB 843, 20 (saec. II p. C.) oí δοῦλοί Gov εἰς τὴν κέλλην αὐτῶν ἔχουσιν ἐλάας. E Marci diaconi vita Porphyrii cf. pp. 2, 22; 16, 4; 80, 22; 88, 8; 42, 5; 63, 12; 67, 18 (ed. Teubn.) -- εἰς βοός, ᾿ϑήνησιν ἡμέρα οὕτως καλεῖται τοῦ Βοηδρομιῶνος. H. — εἰς τὸ ἀπηχές᾽ εἰς χεῖρον ἢ κακόν. H. In malam partem.

εἰσβατικόν, τό. PK II 8383, 2 fortasse est idem ac εἰσκρετικόν, de quo tributo egit Wilcken Ostr. I 188. Cf. Crónert Cl. rev. 1908, 198.

Ad εἰσάνταν. Cf. infra ἐνάνται.

Ad εἰσδιδόναι. Cf. Tebt. pap. 72, 462; PB 422, 3; 619, 8.

εἷς xal ἕχαστος — εἷς ἕκαστος. Tebt. pap. 109, 27. Similiter interdum vernaculo sermone dicitur ieder en een pro iedereen. — De εἷς γέ τις vid. Cobet, Nov. lect. p. 99; 484. — εἷς pro τις passim N. T. et sequiores. Ex Marci diaconi vit. Porphyrii vid. p. 5, 17; 27, 5; 41, 22; 68, 18. Cf. Bruhn, Mus. rhen. 49, 168 sq.

εἰσδοχῇ. Add. Tebt. pap. 128, 4. 11. 16; 159 (a. C. saec. II). PO III 5185, 8. 20.

εἰσελαστικός. Mitt. 1901, 289. Trallium tit. 4, 4 ἀγωνοθέτην τῶν μεγά- λων ἱερῶν εἰσελαστικῶν εἰς ἅπασαν τὴν οἰκουμένην. Plin. Ep. XII 8 ludi isilastici. Cf. Thesaur. s. v.

elaéve' yov (sic) — εἰσένεγκε. PN 2, 5 (saec. II p. C.).

eioégpyxev. Vid. φρημί.

Ad εἰσέχειν. À fine adde ,aut ἐξέχειν, ut Liban. Or. XI $ 210 τὸ μὲν αὐτῶν εἰσέχει τὸ δὲ ἐξέχει.᾽" Cf. ἐκφέρεσϑαι ibidem τὸ δὲ μεγέ- ϑους τυγχάνον κατὰ τὸ συμβὰν ἐκφέρεται.

Ad εἰσιόντος. Passim sic τὸ εἰσιὸν ἔτος et similia, velut PB 864,12; 472, 17; 579, 14; 588, 9. 30; 645, 8.

Ad εἰσιτητήρια. Facilius hanc formam reddideris pro εἰσηγητήρια Hesychio quam εἰσιτήρια cum Cobeto, Nov. lect. p. 429.

εἰσχαιεικοστός, -τριακοστός, -τεταραχοστός, nusquam πρωτοσκαιει- xoGróg etc. tituli attici, sed δεύτερος-, τρίτοσ- etc. Meisterh.? 164, 27.

b

Pag. 248

Pag. 249.

66

Ad εἰσκριτικόν. Cf. supra eiofavixóv.

εἰσχτᾶσϑαι, nihili verbum, Cobet Nov. lect. p. 205 sustulit, non tamen recte corrigens Euripidis fr. 288, 2 Nck.?

εἰσχύχλῃμα. Εἰσκυκλήματος et ἐκκυκλήματος vestigia sibi Fossum rep- perisse videtur a. 1891 in Eretriae theatro. Vid. Gardner, the Sce- nery of the Greek stage, Journ. of Hell. Stud. XIX p. 252 sqq.

εἰσοδεύειν — εἰσιέναι. PO III 508, 19 (saec. II p. C. init.). Of. διο- δεύειν, ἐξοδεύειν etc. in lexicis et Cobet, Nov. lect. p. 480.

εἴσοδος. Vid. ἔξοδος et ἔσοδος.

εἰστείχῃν — εἰσιέναι. Saepius Eresi tit. saec. 11 (Ὁ) a. C. Cl. Rev. 1902, p. 290 sqq.

εἰστηκώς — ἑστηκώς. CIA I 824 C. I 19 (a. C. 408). Meisterh.? 174, 28.

εἰστ λῃ — ἐν στήλῃ; εἰστηλῃν — εἰς στήλην et similia. Idem p. 91.

clogp?vXt' εἰσάξαι, «tio? »eveyxstv. εἰσφρήσασϑαι" καυχήσασϑαι (xara- δέξασϑαι ἢ), μετὰ σπουδῆς εἰσενεγκεῖν. εἰσφρήσῃ εἰσαγάγῃ, εἰσάξῃ. H. Vid. φρημί. Ad εἰσώστη. Add. tit. Cariae Journ. of Hell. Stud. XX p. 76 sq. l. 1: τὸ ἡρῶον xal τὴν ἐπικειμένην σορὸν καὶ τὰς εἰσώστας κατεσκεύασεν xt£. ἐκ νέας᾽ ἐξ ἀρχῆς. H. Of. ἐκ νέης Herod. I 60; V 116; ἐκ καινῆς Thuc. III 92, alii.

ἐχκάϑεν᾽ πόρρωϑεν. H. Sic corrige £xeA(/a.

ἐχαλίξαντο' ἐσκήνωσαν. H. Cf. καλιά. Gl. dorica.

éx&vopoc(?)' ἀγελαῖος φιμός. H. Fortasse ἐχένομος, i.e. quo pecus a pascendo arcetur. Cf. ἐχέμυϑος, ἐχενηίς, ἐκεχειρία.

ἑχαστοτέρω f. l pro ἑκαστέρω. Theocr. XV 7, ubi vid. Fritzschium.

ἑχατάβολε Παιάν. Add. Timoth. Pers. 249.

ἑχατερεῖν᾽ τὸ πρὸς τὰ ἰσχία πηδᾶν ἑκατέραις ταῖς πτέρναις. H. Saltatio laconica. Of. Poll. IV 102 et Ar. Lys. 82 ποτὶ πυγὰν ἄλλομαι.

"Exacóppatog: ὁ ππόλλων παρὰ Ἀϑηναίοις᾽ καὶ Ζεὺς ἐν Γόρτυνι (vulgo Γορτύνῃ) καὶ παρ Ἀρκάσι καὶ Κρησίν. H. — ἑκατόμβαια' ἑορτὴ ἐν Ἄργει καὶ ἀγὼν τελούμενος. H.

ἑχατομβοίδιον᾽ ἑκατὸν βοῶν τιμή. H. An ἑκατόμβοιον ex Hom. Φ 79?

ἑχατόνσεμνον᾽ πολύ, μέγα (SC. σεμνόν). H.

ἑκατοντάρουρος miles. Grenf. II 42, 8. Tebt. pap. 80; 84; 85; 99; 182. Vid. supra ἑβδομηκοντάρουρος.

ἑχατοντάστυλος. Teatirae tit. BCH 1887, 100.

Ad ἐκατοστή. Cf. FGH 86, 17; ἑξκατοστὴ καὶ πεντακοστή 70,29; 71,2; 78, 2; 76, 2; 177—185 (a).

ἑκατώρυγος — éxarovtogóyvio; (Ar. Av. 1181). Inscr. Pont. Eux. IV 80 col. B 5b. 6 et 15, 16 [ro/óe ém]gíavro [τ]οὺς ξκατωρυγ.... et κεφαλὰ τῶν ἑκατωρύγων τῶ[ν] —, de quo titulo docte nuperrime egit B. Keil in Herm. 1908, p. 140—144.

ἐχβασιλίξειν, evehere ad conditionem regalem. PO III 471,54 (oratio saec. II p. C): οὐδὲ γὰρ ῥᾳδίως ἐκβασιλισϑεὶς ἅπαξ rà

uw. 290.

g. 251

67

τοιαῦτα ἐχαρίξουν. Vertunt editores: ,when once you had assu- med regal state. Cf. βασιλίξεσϑαι App. B. C. 8, 18.

Ad ἐκβατηρία. Item Tebt. pap. 38, 9. 11 (112 a. C).

ἐχβλίξειν. Hes. ἐκβλίσαι ἐκϑλῖψαι, ἐκπιέσαι. — ἐκβλιστέος ἐκϑλι- πτέος. Vide βλέξειν in lexicis.

éxgoàv(?) Schol. Libanii Or. VI $ 207 (ed. Foerst. I p. 508, 10) βεβοη- uívov) σημείωσαι τοῦτο καὶ ἐπὶ καλοῦ πολλάκις (ita est) γραφόμενον, τὸ ἐκβεβοημένον (διαβ.}) δὲ ἀεὶ ἐπὶ κακοῦ. Cf. Thom. mag. p. 96, 13 sq. R. Sed ubinam ἐκβοᾶν hodie eo sensu legitur? Cf. διαβοᾶν et περιβοᾶν in lexicis.

ἐχβολβίσαι᾽ ἐκ διξῶν (τριχῶν Ὁ) ἀνασπάσαι. H. Of. Ar. Pac. 1198.

ἐκδεξιάζεσϑαι, salutare. Tebt. pap. 48, 11 (118 a. C). .

ἐκδίαστρα᾽ κλῶσμα. H. Cf. δίασμα᾽ ὁ στήμων. H. et verbum διάξεσϑαι.

ἔχδικεν᾽ ἐξέβαλεν. H. Vid. S. v. δικεῖν.

Ad ἔκδικος. Ita in papyris aeg. vocatur maritus ut κύριος uxoris suae (W.).

ἐχδιοικεῖν — διοικεῖν, procurare, administrare. Tebt. pap. 27, 57; 72, 461; 89, 4. 81. 69; 176 et ἐχδιοίκῃσις 27, 87 (ἐγδ.).

ἐχδόσιμον, apographum publicum documenti alicuius. PO III 494, 25 τὸ ἐκδόσιμον τῆς διαϑήκης. Cf. notam editorum et PO I 84 II 6; III 495, 16.

ἐχκδότης — μισϑωτής. CIG. II p. 277; — sponsor, is qui sponsam dat in matrimonium PO III 496. 8. 5. 9; 497, 15. Vid. ἐκδι- δόναι 490, 2. 5; 497, 21 et lexica.

ἐχδύειν. Vid. supra 8. v. ἀποδύειν. :

ἐχέχειρον᾽ τὸ ἀργύριον. H. Fortasse obscura haec glossa fluxit e scholio ad Aristophanis Pac. 906 similemve iocum.

ἔχϑεμα, proclamatio, nuntius (auctionis). Rev. pap. 26, 18; 88, 10; 57, 5, 59, 4.

ἐχϑοράζξειν. Hes. ἐκϑοράξει ἐκδιώξει. Gl. boeotica (Ὁ) — ἐκϑυράσει, quod non extat.

Éxx pro ἐκ. Meisterh.* 106, 2.

ἐχχαλαμᾶσϑαι. Ar. Vesp. 609. Cf. corrupta Hes. gl. ἐξεκελέμησεν.

ἐχχαρυκεύειν. Hes. ἐξεκαρυκεύϑη ὠψοποιήϑη. καρύκη γὰρ ἔδεσμα ἐκ πολλῶν συγκειμένη. H. Gl. comica. Cf. καρυκεύειν cett.

ἐχκαχρύειν. Hes. ἐκκαχρύσω" ἐκκοχ(κ)ίσω. ἐκτινάξω ἢ Gvvrohyo οἱ δὲ κρῖμνα. Suppleverim «παρὰ τὸ κάχρυς ἤγουν κριμνός.» οἵ δὲ κρῖμνα. Gl. comica videtur.

ἐχχεδαννύναι — ἐκσκ. Hes. ἐξεκέδασε v ἐξεπέτασεν. Cf. epicum κεδαννύναι.

ἐχχηριοῦν. Hes. ἐκκεκηριωμένη. ἐκπεπληγμένη. ἔξω τῆς ψυχῆς yeyo- vvia. — ἐξεκηρίωσας᾽ ἐξέστησας.

ἐχκχιλλικορίξειν (?). Hes. ἐκκελλήρικεν' ἐκκέκληκεν. Quae Schmidt muta- vitin ἐκκεκιλλικύρικεν᾽ ἐκβέβληκεν tribuens comicis. Cf. Herod. VII 155. Si recte coniecit, de sola Siculorum comoedia potest cogitari.

Pag. 202.

Pag. 253

68

ἐχχναιπεῦντι — ἐκκναίσουσιν. Theocr.. XV 88.

ἐκχνημοῦν. Hes. éBexvmud Os ἐξεφϑάρη. Cf. idem ἐκνημοῦντο' ἐφϑείροντο. Hermesianax ap. Athen. IV 898 ἃ πολλάκι κνημωϑεὶς κώμους ἔχω.

ἐχχοδοάζειν (ὃ). Hes. ἐξεκοδόαξεν᾽" ἐξέχεεν. An ἐξεκοχύεσκεν

ἕχχκοδομεύειν᾽ τὸ ἐν ἱπνῷ φρύγειν καὶ καϑολοῦ τὸ φρύγειν. H. Idem ἐκοδομεύετο᾽" ἐφρύγετο. ἵπνεύετο.

ἔχχονος. Caesarius Dial. III 118 p. 628 ἔξω τοῦ ἐκκόνου καὶ αἶϑα- λώδους τόπου. ἡ Cf. Hes. ἐκκεκονίσϑαι τὸ εἰς κονίαν ἀναλελύσϑαι. Valet igitur fere τεφρώδης.

ἐχχοκεύς, instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74, 2. Herm. 38, 282.

ἐχχοχύειν. Hes. ἐξεκοδόαξεν᾽ ἐξέχεεν. An ἐξεκοχύεσκεν

ἐχκύχλῃμα. Vid. εἰσκυκλημα.

ἐχκχωπεύειν (ἢ). Hes. ἐκκεκόπηται" ἐξήρτηται. Meineke ἐκκεκώπευται͵ «κώπαις». Of. Soph. fr. 148 Nauck, qui κεκώπευται requirit.

ἐχκωφοῦν graecum, non ἐκκωφεῖν. Cobet, Var. lect. p. 162.

ἐχλάϑοντα, — ἐκλήϑοντα optime Ahrens et Meineke Theocrito I 63. reddiderunt pro ἐκλελάϑοντα, quod frustra tuetur Fritzsche.

Ad ἐκλαμβάνειν. Cf. BOH XXVI p. 112 sq.

ἐχλέπειν. Adde Hes. éxA £y qve: ἐκμαστιγώσητε, ut Cobet correxit pro ἐκδέψηται" ἐκμαστιγώσηται. Gl. comica.

ἐχλογήν᾽ κάλαϑον. «Λάκωνες. H. Glossa corruptissima.

Ad ἐκλογιστής. Cf. Journ. of Hell. Stud. XXII a. 1902, p. 377. Abydi in Aegypti titulus repertus in pylonis fundamentis aedis Sety I inscriptus a Ptolemaeo IV: Σαράπιδι Ὀσείριος μεγίστωι σωτῆρι Διόσκορος ἐγλογιστὴς τοῦ νόμου ὠικοδόμησεν iw ἀγαϑίῶι). — Porro vid. Tebt. pap. 72, 449. 452; 124. 19 (c. 128 a. C); Rev. pap. 18, 9; 37, 12.

ἐχλωτίξειν. Hes. ἐξελώτισεν᾽ ὡς ἐπὶ τοῦ λωτοῦ ἐξεπόρϑησεν. Idem ἐκλωτίξεται ἐξανϑίξεται. Ἀχαιὸς Οἰδίποδι. Cf. Diod. Sic XIII 77, 4, λωτίξειν et λώτισμα in lexicis.

ἐχμειλίσσεσϑαι᾽ καταπραύνειν. Hes. et ἐχμειλιχϑϑῖς᾽ ἐξημερωϑείς. GI. epicae.

ἐχμετεωροῦν. Hes. ἐκμεταιωροῦνται (Sic) μετεωρίξονται.

ἐχμοχτηρισμός᾽ χλενασμός. H. Cf. μυχτηρισμός οἱ ἐκμυκχτηρίξειν cett, in lexicis.

ἐχομπάσϑη᾽" ἠπατήϑη (ἢ). H. Coll. κομπάξει" καυχᾶται, pro ἠπατήϑη lege ἐκαυχήϑη.

ἐχοντέ serum adverbium. Cf. Lobeck ad Phryn. p. ὅ. Sophocli ap. Aristot. Rhet. III 15 Cobet Var. lect. p. 864 reddidit ἑκόντι.

ἑχουσέᾳ γνώμῃ — ἑκών, ἑκούσιος. PB 866, 8; 895, 16; 410, 10; 404, 4. — ἑχουσίως καὶ αὐθαιρέτως. PB 681, 6.

ἐχπάλαιστα᾽ δεινά. ὑπερήφανα. H. Vix sana.

ἐχπάλαιστρος᾽ ἄνανδρος H.

. 254.

69

ἐχκαλεῖν, luxari. Hippocr. III p. 129, 8; p. 228 K. Cf. Hes.

ἐχχαλές᾽ ἔξαρϑρον et sqq., unde ἐκπαλῶν pro ἐκπάλων Dindorf restituit Plutarcho Lysandr. cap. 12.

ἔχπαλον᾽ ἀκλήρωτον. H. Cf. exsors. Sed nescio an codicis lectio ἐχπάλιον revocanda sit, similiter formata atque ἐκπάτιος.

ἐχκανοῦν (Ὁ) panico terrore agitare. Hoc verbum efficio ex Hesychii glossiS éxmzeg(n?)anvouévog ἀποπληκτος et ἐκπεφί(πϑ)α- voraL ἀπόπληκτος γέγονεν Schmidt». Of. βακχιοῦν, ἐκβακχεύειν, πανικός in lexicis et infra πανόληπτος. Schmidtii coniecturam εἰπεφαλω- μένος non intellego.

ἐχχεχτεῖν — κτενίζειν. Hes. ἐκπεκτουμένη xvevifouévg καὶ τίλλουσα (Scil. τὰς ἑαυτῆς τρίχας).

ἐχχέλει. Soph. Antig. 474. Hes. ἐξ έπελε' ἐξεγένετο.

ἐκπεπότασαι — ἐκπέπτησαι. Theocr. II 19 et XI 72 πᾷ τᾶς φρενὸς ἐκπεπότασαι; Cf. ποτάομαι.

Ad ἐκπετρίδδην. Post ἱμάτιον insere “άκωνες et dele ,Doricam."

ἐχπέπτειν ἑαυτοῦ. Libanius Or. II $8 41 (ed. Foerster p. 262, 8) oí ἐκπεσόντες ἑαυτῶν, quibus opponuntur oí ἐμμείναντες và τρόπῳ.

ἐχπλίσσειν. Hippocr. III p. 190 K. Cf. Thesaur. VI p. 1284 s. v. πλίέσσειν.

éxxotety, Polybii loco in Thesauro II 25, 17. M. Haupt addit ,Eodem sensu Plut. de Stoic. rep. 19." t

ἔχκπροσ «σ»ϑεν᾽ ἐκ παλαιοῦ. H. Cf. ἔμπροσϑεν.

ἐχπρόσωχος. personam sustinens. Grenf. II 100. 5 (ἃ 680). Cf. ἐκπροσωπεῖν Eustath. Opusc. p. 218, 24.

ἐκρᾳστωνίζειν. Hes. ἐκραστωνῆσαι (l. -ἰσαι)" εὐχερῆ ἀποφῆναι. H.

ἔχρηγμα, ostium aggeris, in papyris aeg. Vid. Crónert, Woch. f. klass. Philol. 1908, n. 18. Cf. infra ῥῆγμα.

ἐχκρίϑη — ἀπεκρίϑη — ἀπεκρίνατο. Grenf. I 37, 14 (108 a. C.?) ταῦτα ὁ Πτολεμαῖος ἐκρίθη χρήσεσϑαι. ᾿

[ἐκρινέξεαιν pro ἐκρινεῖν eximendum lexicis, quoniam in [Πο΄8η}) Phi- lopseude 22 recte Kock fr. com. adesp. 1001 ἐξερρένησα emendavit pro é£egeívica.]

ÉXGXE0Q τὰ παρεπόμενα πρόσωπα ἐπὶ σκηνῆς. H. Scil. sine larvis. Cf. Poll. IV 141; Schol. Ar. Av. 9b.

ἐκσπινϑηρίξειν. Theod. Balsamon XXIV A, 2 (Horna, Wien. Stud. XXV, II.

&xotpégetv. Add. Hes. ἐξέστρεψεν" μετέβαλεν «οὐ δεόντως». Cf. Schmidt.

ἔχτακτος. PO III 646 ἔκτακτον τοῦ... ἀφήλικος. An — ἀπότακτον, q. v.?

ἔχταλος (ἔκτανος requirit litterarum ordo)" ἀκάνϑης εἶδος. H.

ἐχτανϑαρύξω᾽ τρέμω. H. Alia forma verbi ἐκτονϑορύξω.

ἐχτάσα, (ex ἐκτάσαο) dorice — ἐκτήσω. Theocr. V 6.

ἐχτενέως cretice — ἐκτενῶς. GD 5188, 14 παρεκάλει δὲ ἀμὲ ἐκτενίως xoi φιλοτίμως (saec. II a. C.).

Pag. 258.

Pag. 256.

10

ἔχτιμος. Hes. ἔκτιμα᾽ τὰ ἐπιτεταμένα τῇ τιμῇ. Cf. ἐκτιμᾶν, valde honorare; contra — ἀτιμάξειν Soph. El. 288.

ἐχτινάσσειν, excutere purgandi (pulvere causa. PB 827, 21 ἔπεχε vij οἰκίᾳ μου, ἐκτίνασσε và ἔρια xal τὰ ἱμάτια.

ἐχτινύς᾽ ἀποδιδοὺς τιμωρίας. H. Vid. ἐκτινύναι.

ἐχτιστής ἀποδότης. H.

ἐχτιτρώσχειν, ἕχτρωμα sunt ionica (Herod., Hippocr.) et hellenistica inde ab Aristotele, attica (ἐξγαμβλίσχειν, ἄμβλωσις, ἀμβλωϑρίδιον. Cf. Rutherf. Phryn. p. 288 sq., qui non intellexit Hes. s. v. ἀμ- βλύσκηι (l. ἀμβλίσκει), unde apparet Sophoclem quoque, in Andro- meda ἀμβλίσκει dedisse, non ἐκτιτρώσκει, quod nemo Atticorum usurpavit, et vid. ἐξαμβλεῖν.

ἐχκτομάδα᾽ εἶδος δόρατος. H. Collato ἀποτομά δα᾽ ἀκόντιον πεντάϑλου (Poll. III 161) Η., ita Schmidt correxit, pro ἐκτομάδια. Idem voc. signiflcat περικεφαλαία, ἧς oí ὀφϑαλμοὶ διαλάμπουσιν et (S. V. ῥῶγας) ϑυρίς. Of. Aen. Tact. cap. 24 et 28. Vid. Thesaur.

ἐχτρύειν — ἐκτρύχειν, ἐκτρυχοῦν. Appian. B. C. I1 166. Huc pertinet Hes. gl. ixvovoSOscíg; φϑαρείς, si corrigendum ἐκτρυϑείς. Cf. Cobet, Nov. lect. p. 148 sq.

éxtÓógety antiquior forma pro ἐκτυφοῦν (Polyb). Hes. ἐκτυφῆναι ἐκτυφωϑῆναι (cf. Menander in scholio ad Eur. Phoen. 1160); ἐπκτε- ϑύμμεϑα᾽ ἐκτυφώμεϑα.

ἔχτωρ appellativum. Sapphus fr. 167 (W .).

ἐχφέρεσθαι. Vid. 8. v. εἰσέχειν.

ἐχφοινῖξαι ^ αἰματῶσαι (pro ἀναγνῶναι Abresch). Cf. Eur. Phoen. 41; Iph. T. 259.

Ad ἐκφόριον. Nubem exemplorum praebet Tebt. papyrorum Index VII s. v. — Of. J. C. Naber in Archiv II p. 87 sq.

ἔχφορος. Vid. ἀποφορά.

ἐχφυλλίσαι (Meineke pro ἐκφυλάσαι)" ἐκσπάσαι. H. Minus probabiliter Schmidt ἐκφυλάξαι corrigens spectari putat Soph. O. C. 985.

Ad ἐκχεῖν. Add. Hes. ἐξέχεαν ὄρκεα' olov παρέβησαν. Gl. poetica.

ἐχχιλοῦν. Hes. ixxsqiAmuivm ἐψυγμένη, ἐκκεχερσευμένη. Of. Pau. sanias ap. Eustath. p. 778 γῆ ἐκκεχιλωμένη, nihil nisi herbam ferens.

ἐχχοιριλοῦν. Hes. Ἐκκεχοιριλωμένη (Cratin. II p. 199 M. οὐ Χοιρίλου οὖσα. ᾿Εκφαντίδῃ γὰρ τῷ κωμικῷ Χοιρίλος ϑεράπων Tv, ὃς συνεποίει, «αὐ:»τῷ κωμῳδίας. Of. Cobet Mnemos. III n. 5 p. 294.

Corrige ἐκχωννύναι.

EA - EN ante 4. Meisterh.? 111 d.

ἔλα (att. εἴλη)" ἥλιος, αὐγή, καῦμα. Λάκωνες. H.

ἔλαβα — ἔλαβον. PB 628, 9 ἔλαβα βιατικὲν παρὰ Καίσαρος. Ibidem 814, 6, ubi ponitur pro ἐπριάμην, ut passim verbum usurparunt comcii attici. — Cf. ἦλϑα et similia multa apud sequiores.

88. 257.

ay. 258.

71

ἐλαϑερές᾽ ἡλιοϑαλπές. H. Dorice — εἰληϑερές. Vid. ἔλα.

ἐλαιξύς — ἐλαιών. Chalcidis tit. a. C. 446—401, 1. 10 Eph. arch. 1902, 82 Ἡφροδίτει ἐν voi ἐλαιεῖ τρ[ά]γον xvé. Editor cft. dovexsug, xQ1tv;, φελλεύς. Ibidem hodie esse sacellum τῆς παναγίας τῆς Ἔλαι- οὔσης monet p. 36.

ἐλαϊκὸς καρπός. PB 608, 10. — ἐλαϊκὰ εἴδη. Horum vectigal FGH 64, 11.

&Aaic, ἑλάς Meisterh.? 64, 1.

ἐλαιοτρόπιον, mola olearia (Geopon.). Syriae tit. a. 228 p. C. ΒΟΗ XXVI, 182, 1. 9.

ἐλαιοχριστῆς. PB 576, 14 (saec. II aut III p. C). Solum ἐλαιοχριστία habent lexica.

ἐλαιοχύτας᾽ ἐπεραινόμενος ἐλαιός (Schmidt ὁ περιρραινόμενος ἐλαίοις [malim ἐλαίῳ]) φαρμακεύς, παρὰ 'Podíoig. H.

ἐλαῖΐς, ἐλάς. Meisterh.? 64, 1.

ἐλαιωνοκαράδεισος. PO III 689 (a. 1084 p. C.) &. iv à φύνεικες (φοί- νίκες) καὶ ἕτερα ἀγρόδρυα (ἀκρ.).

ἐλᾶν αψειν (ἐλάσειν ἢ), ἐλαύνειν. H.

ἔλανος" ἰκτῖνος. H.

ἔλαρ᾽ βοήϑει. Incertum sitne homerice εἶλαρ an aeolice ἔλλαρ corri- gendum, an denique nihil mutandum, si quidem poetae aeolici liquidas saepius non duplicant.

ἐλάσϑη aeolice — ἐπελάϑετο. Theocr. XXX 17 καὶ μὰν ἄλλος ἐλάσϑη. Cf. λασϑῆμεν.

ἐλασίπους (?). Hes. ἐλαπό δα᾿ ἔνρυϑμον (εὔρυϑμον ἢ). Fort. ἐλασίποδα.

ἐλάστρει᾽ ἐκακοπάϑει (ἐκακοποίει, nisi forte hoc pertinet ad deperdi- tam gl. ἐλαστρεῖτο), ἐδίωκεν. — ἐλαστρίων᾽ διώκων (cod. διαγινώ- σκων). --- ἐλαστρεῖται" ἐλαύνεται, διώκεται. H. Nisi forte scribendum ἐλαστρέων , doricum est ἐλαστρέω ν.

ἐλᾶται᾽ ἡλιοῦται. H. Of. Félav, βέλα, βελασῆται.

᾿Ελάτης᾽ ὁ Ποσειδῶν ἐν ϑήναις.

ἔλατρον — ἐλατήρ. Hes. ἔλατρα᾽ πέμματα πρὸς ϑυσίαν πλασσόμενα. H.

᾿Ἐλαφρός᾽ Ζεὺς ἐν Κρήτῃ. H. |

ἐλαχίξει (Ὁ) πλανᾶται. H.

ἐλαχιστία et ἐλαχιστότης ἡ ἐμή, mea parvitas, formula byzan- tina. Vid. Thesaur. |

&Aeqalvetv* μανῆναι. EM 327, 5. Hinc Lobeck Hesychio reddidit ἐλ ε- γαινομένη (pro ἐλιϑ.)" ἀκολασταίνουσα.

ἐλεεῖσϑαι pro ἐλεεῖν. Liban. Or. I 8,5 ed. Foerst. ὥστε ὁ πατὴρ οὑμὸς ἀδελφὰς ἐπιγάμους ἐλεούμενος ἔτρεφε. Cf. ἐπαναγκάξεσϑαι et ὑφαίνεσθϑαι.

᾿Ἐλεήμων᾽ ἐν Κύπρῳ καὶ Χαλκηδόνι Ἡφροδίτη. H.

ἐλειόρ[ε]εξζον" κύπειρος. H.

ἐλελίστροφε᾽ εὔσεροφε, ὁλόστροφε (ἢ). H.

ἐλελίχ[ϑη Ὁ] μα" σεισμόν. H. Si sanum, pessime formatum.

Pag. 259.

72

ἔλεον pro ἔλαιον passim ut in codd. apparet in titulis et papyris serioris aetatis.

ἑλεπόδιον᾽ εἶδος τι βάναυσος (imo βοτάνης). H. Lactantius f. r. 27.

᾿Ελευϑερεύς (Schmidt pro ᾿Ελεύϑερος) Διόνυσος ἐν 2945vaig καὶ ἐν ᾿λευϑεραις. H.

ἐλευϑέρια ἄγειν. Add. Plaut. Pers. 29 basilice ago eleutheria.

ἐλεοϑέριος, liberalis, ἐλεύϑερος, liber. Cf. Cobet, Var. lect. 192.

Ad Ἑδλευϑία sive Ελευσία. Add. acc. 'EAevoivav in tit. Cretensi CIG 2554, 76 sqq. Ab huius deae nomine tam festum laconicum ᾿Ελευ(σ) ύνια quam atticum ᾿Ελευσίνια dicta esse putat A. Rutgers van der Loeff in diss. acad. Leidensi a. 1908 de ludis Eleusiniis p. 18 sqq. Idem de variorum nominum ratione agit p. 28 sqq. Recte p. 31 in titulo Cretensi (saec. I. a. C.) 'EAevowwav, coll. μητέραν similibusque, a nominativo 'Eievoíg derivare videtur, ut scribendum Sit 'EAevoivav. De ips& dea cum Feronia comparanda ingeniose disputat p. 38 sqq.

'EAcooty(a, Dianae Antiochenae cognomen. Libanii or. XI $ 109. (ed. F. I p. 472, 1 54ᾳ.).

ἐλεύσομαι cum compositis hellenisticum pro εἶμι c. comp. Cf. Cobet, Var. lect. p. 807. Iniuria Rutherford Phryn. p. 110, ἐλεύσεσθαι (Lys. XX ὃ 18) tuetur, quod inf. ἐέναι semper praesentis sit tem- poris, eadem de causa defendens ἐλευσοίμην et ἐλευσόμενος, quoniam toi, quoque et. ἐών nusquam habeat futuri temporis notionem; nihil horum verum esse luculentis exemplis ostendit Cobet, Nov. lect. p. 406 sq.

ἐλέφας. Sunt qui nomen derivent a semitico aleph, bos.

ἐλεφῇραι" ἀπατῆσαι. H. Of. Hom. Od. 19, 565; IIl. 28, 888, ubi est forma media. Sub verbis corruptis ἐλεφηρία᾽ ἢ βάψαν ἢ βλέφαρα H. latere suspicor ἐλέφηραν᾽ ἔβλαψαν. Of. Hesiodi Theog. 320.

ἐλεώτερον᾽ ἐλεεινότερον. H. Gl. epica. Positivum ἐλεὸν — μύρετο habet Hesiod. Op. 2065.

ἐλῃρτούργησαν CIA II 172, 4 (840—382 a. C.) assimilatione, ut Στρειριεύς II 1020 III 9 (saec. IV? a. C.). πρα[τρέδι] II 249, 2] (a. C. 806) etc. Meisterh?. 81 b.

ἔλθω coni. pro futuro, Persae barbarismus. Timoth. Pers. 168.

Ad ᾿Ελιπεύς (p. 044). Vide tamen Dittenb.? 425, 8 cum nota et tit. delph. BCH XXV p. 839, l. 27.

Ad ἐλέττειν. Vid. εἰλίττειν.

ἔἕλχανα" τραύματα. H. Of. ἑλκαίνειν (Aesch. Chor. 880); novum verbum ἑλκανοῦν habet Hes. £Axovó co ἡλκωμένη ἢ ἡλκοποιημένη ὑπὸ πυρός (merum additamentum fortasse soli loco ubi legebatur conveniens).

"EXAA« πλόυμος metonymia pro Ἑλλήσποντος. Timoth. Pers. 88 ἄπεχε w, &yt uo[r x]a[r&] | πλόιμον "ExÀav εὐ[παγ]ῇ στέγην ἔδειμε | [τ] η[λετ]ελεο- πόρον ἐμὸς | δεσπότης.

ag. 361.

&. 208.

18

Ad ἐλλαδάρχας. Melior forma ἐἑλλάδαρχος legitur CIG 1161. 1396 (aet. rom.). Cf. BCH 1891, 886.

. ᾿Ελλανοδίχαι non Olympiae tantum, sed etiam Antiochiae in ludis

Olympicis ibi celebratis commemorantur. Libanii or. X ὃ 15 (ed. Foerst. I p. 405, 22). Cf. 8 269 (584. 2).

ἐλλαπιϑάσασϑαι (cod. ἐνλαπειϑάξεσϑαι) μαχέσασϑαι Μαπίϑαις ἢ iv9v- νηϑῆναι (Ὁ) H. Glossa comica. Vid. Kock Fr. com. adesp. 1000, qui coniecit ἐνθοινηϑῆναι Scil. “απίϑαις.

ἔλλειν᾽ ἴλλειν, κατέχειν. H. Vid. εἰλ εἶν.

ἐλληκεῖν (Ὁ). Hes. ἐνελήκησα᾽ ἔπαισα (cod. ἔπλησα), ἐψόφησα.

ἐλληκίζειν (ὃ). Hes. ἐνελήκισεν (-κησεν)" ἐνεκύλισεν. Of. ληκεῖν et ληκίνδα παίξειν.

᾿Βλληνοταμιείας, hellenotamiae muneris, pro ἑλληνοταμίας Xenophonti reddidit Cobet, Nov. lect. p. 776.

ἐλλοπίδας᾽ ἡ λέξις παρὰ Κρατίνῳ (Mein. II 197)" γέγονε δὲ παρὰ τοὺς ἐλλούς. καὶ λέγει κοινῶς τοὺς νεβροὺς καὶ τοὺς στρουϑούς" ἢ νεοττοὺς ὄφεως ἀπὸ τοῦ ἄλλεσϑαι (I). H.

ἑλλώτια᾽ ἑορτὴ Εὐρώπης ἐν Κρήτῃ. H. Scil. ἔλλωτις" Εὐρώπης στέφα- vog πλεκόμενος πηχῶν εἴκοσιν. H. Cf. Seleucus Ath. p. 678.

ἑλμακένη λειμῶνος ἡ λεπτὴ σχοῖνος. H.

ἔλμαται." [ὁμιλήματα] ἐνειλιματα. H. Prior explicatio sequentis videtur dittographema.

ἕλχεον᾽ ἤλπιξον. H. Gl. epica, forma suspecta. Idem ἐέλποιμεν᾽ ἐλπίσαι «ποιοῖμεν». Cf. ἔλπει (Od. 8 91): ἐλπιδοποιεῖ. H. — ἐπελπίξει.

ἐλπίξειν. De hoc verbo cum compositis disputat Charitonides, ᾿ϑηνὰ XV p. 887 —892.

ἔλυμορ᾽ [σ]πέρμα ὃ ἕψοντες of Μάκωνες ἐσϑίουσιν. H — ἔλυμος, paxium. Cf. Paus. VI 26 8 8 et Suid. Corrupte supra éàíuag' κέγχρῳ ὅμοιον [ἐλίνῃ] ἡ μελίνη ὑπὸ “ακώνων, ut duplicem glossam coniunxit Schneider, sed requiritur ἔλυμορ᾽ κέγχρῳ ὅμοιος.

Ad ἔλυτρον. Corrupte Hesychius ἔλατρον᾽ Εὐκράτης ἐν “Ροδιακοὶῖς ἔνδυμα, κατάξωσμα.

ἕλφος. Vid. ἔλπος in lexico.

᾿Ελωός᾽ ὁ "Hgoiorog παρὰ Δωριεῦσιν. H. Cf. ἐλᾶν.

ἐμάσταξεν᾽ ἐμασήσατο. H. Gl. dorica.

Ad ἐμβαδεύειν. Add. PO III 658.

ἐμβαδία, — ἐμβατεία PB 882, 12 (118 p. C.) ἀπὸ διαλογῆς χρηματισμοῦ ἐμβαδίας. Melius ἐμβαδείας PO III 485, 88. Cf. BA 249. 18; et EM 884, 85 s. v. ἐμβατεῦσαι: τὸ τὸν δανειστὴν ἐμβατεῦσαι καὶ εἰσελ- ϑεῖν εἰς τὰ κτήματα, τοῦ ὑποχρέου ἐνεχυράξοντα τὸ δάνειον.

ἐμβαδόν. PO III 805, 6. 9. 12 ἐμβαδὸν πήχεις πεντήκοντα διατείνοντας βορρᾶ ἐπὶ νότον ἐπὶ πέρας τῆς ὕλης αὐλῆς. By survey vertunt editores.

ἐμβακανίτης᾽ τὸ μετὰ τοῦ ταρίχους καὶ στέατος σκευαξόμενον βρῶμα. H. Cf. Thesaur. s. v. βάκανον. |

Pag. 261.

Pag. 2060.

74

"EBBAO: πέπλασται παρὰ τὸ ἐμβλέπειν, ὡς ἡ Δωρώ καὶ Δεξώ. H. Gl. comica.

ἐμβλωκοῖζαν. Vid. βλώσκειν.

ἐμβολεύειν, onerare navem. PO III 522, 8. 20 (saec. II p. O.).

ἐμβολές. Vid. infra ad κεφαλή.

ἔμβολος adi. PG 15, 1. Θωμᾶς — ἀπὸ ἐποικίου ἐμβόλου τοῦ Ἡρσινοΐτου νομοῦ (aet. byzant.) Quomodo accipiendum?

Ad ἔμβροχος. Passim vox occurrit in papyris Tebtunicis.

ἐμβρυοουλκός, forceps chirurgicus in cod. Laur, 74, 2. Herm. 88, 282. Cf.

ἐμβροοτόμον et ἐμβρυοϑλάστης et ἐμβροοσφάκχκτης ibidem.

Ad ἐμέν pro ἐμέ. Cf. D. C. Hesseling, Byzant. Zeitschr. I p. 880 8qq.: Das Personalpronomen des ersten und zweiten Per- sons im Mittel-.griechischen.

ἐμ(μ)ενέμεν boeotice — ἐμμένειν. ΒΟΗ XXV p. 800, 18.

Ad ἐμεύνη. Add. Hesych. ἔξεχ (£501?) ἐμεύνη᾽ χωρὶς ἐμοῦ, “άκωνες.

ἐμμενότρωτος (?) μέτριος. H. Olim proposui ἐμμενὴς τρόπος; sed parum hodie mihi satisfacit interpretatio.

ἔμμεται (?)* ὀρχεῖται. Ἡ. Schmidtii coniecturam ῥέμβεται refellit expli- catio. Num forte ἐμμέ «λπ) εται" «ἐν; ορχεῖται,. ut verbo μέλπεσϑαι Homerus utitur?

ἐς«μ»μορίδαι (Ὁ)" μέτοικοι. H. Minus corrupte, ni fallor, idem ἐμπορί- σαι (-δαι)" μέτοικοι et ἐμπόριος" μέτοικος; mercaturam enim exer- cebant plerique inquilini. Glossae nondum sanatae.

ἐμμοχακτεύειν (ἢ). Hes. ἐνμαχατεύειν᾽ ἐγκεκλεῖσθαι π ys(vovov, unde Meineke ἐμμυχατεύειν᾽ — παρὰ Ῥίνϑωνι.

ἔμπα γε μιῇν᾽ ὅμως μέντοι. Η. Cf. Apollon. de adv. 564, 25; ἔμπα δέ Callim. epigr. XIII 8) ὅμως δέ.

ἐμπαϑερεῖς (?) ψεύσῃ ἀκρίτως. H. Expectatur fere μάψ'᾽ ἐρέεις aut simile quid.

Éuxapoc' ἔμπληκτος. H. Dorice aut aeolice — ἔμπηρος.

ἐμπεδὴς (Ὁ) γάμορος μάρψεν Ἀΐδης (-δὰς ). Fragmentum lyricum apud Hesychium cum duplice explicatione.

Ad ἐμπεδορκεῖν. Verbo utitur etiam Aristophanes fr. II 1210 (162) Mein.

ἐμπεδοῦν (Eur. Iph. T. 768. 790; Ar. Lysistr. 211; 288 sq. (ubi vid. v. Leeuwen) sublimioris dictionis est pro βεβαιοῦν.

ἐμπέπται' πλακούντια (πλάγια τὰ Cod. πύρινα εἰς ἃ ἐντίϑενται τὰ διὰ τυροῦ...... Ῥύδιοι H. Cf. Seleucus Ath. XIV p. 646 D.

ἐμπήκτης᾽ Ó τὰ δικαστικὰ γραμματίδια παρὰ τοῦ ϑεσμοφόρου λαμβάνων ὑπηρέτης, καὶ πήσσων εἰς τὴν κανονίδα. H. Vid. Arist. 49. πολ. col. 3l, 11. 24 cum verbo ἐμπηγνύναι (τὰ πινάκια) ibidem.

ἐμπιμπλάναι, non ἐμπιπλάναι, ἐμπιμπράναι, non. ἐμπιπράναι, graeca. Cobet, Nov. lect. 418, 141. — De formis ἐνέπληντο et évené- πληντο cf. idem 1l. l. p. 226 et Rutherford, Phryn. p. 68. Vitiose Hes. ἐμπλησμένην, πεπλησμένην. Corrige ἐμπλημένην.

g. 206.

75

ἔμπλουμα, vox hybrida. Pap. ΒΘ 80 saec. VI. Cf. pluma, ἐμποδιάρχης. impedimentorum dux? Apameae tit. BCH 1888, p. 407 n? 29 et inscr. bithynica BCH 1900. p. 407, n? 91, 12. Indicatum esse hoc vocabulum ἃ Moricio Haupt in Benndorfii exemplari Thesauri monet censor meus in Neue phil. Rundsch. 1908, p. 81. Titulos notavi ad calcem pag. VIII Praemonendorum. ἐμποδιοστατεῖν, obstare. Tebt. pap. 24, 54 (a. C. 117). Vid. lexica. Ad ἐμποιεῖσϑαι. Post verba et saepe insere: Cf. PB 542, 18; 666, 22; 667, 14; 709, 28; 883, 10; 902. 2; 906, 21. ἐμπόρπημα;" ὑφάσματος εἶδος. H. ἐμπρέπκεσϑαι — ἐμπρέπειν. Sapphus fr. Berolinense col. II 6: νῦν δὲ Λύδαισιν ἐμπρέπεται yvval- κεσσιν, ὥς mor ἀελίω πάντα περρέχοισ᾽ ἄστρα κτέ. Οἵ. βάρηται — βάρει. ἐμπρίειν. Add. Timoth. Pers. 80 γόμφοις ἐμπρέων. ἐμπροϑέσμως (Schol. Ar. Eq. 892). PO III 494, 20 (saec. II p. C.). ἐμπύγιος. Τὰ ἐμπύγια πονεῖν. Vid. infra 8. v. φελοπυγιστής. ἐμπύλαι ()" αἱ νύμφαι. H. Idem infra τετύπαι af ἐμπύλαι. of. πλάναι. Mera aenigmata. ἐμυσάδδετο (cod. ἐμυσάκτετο) ἀηδίξετο, ἐμυσάττετο. H. Gl. laconica. épqpaivec impersonale — φανερόν ἔστιν. Cebetis Tab. cap. 16; 18; 21. ἐμφανίξειν. Vitio caret in Lysistratae Argumento ἐμφανίξοντες. i. e. quales sint indicantes, scil. coniurationis auctores (cf. Lysistr. 999 sq., ubi perperam v. Leeuwen in sua huius fabulae editione de suo reposuit ἀπαιτίζοντες. Cf. nota locutio ἐμφανίζειν ἑαυτόν. Pas- sim autem in decretis hoc ipsum verbum ut h. ]. usurpatur de legatis v. c. GD 5168 b, 7 of πρε[ίγισται — ἐμφα)νειξάτωσαν αὐτοῖς x:ié.; 51607, 10 τῶν παρ᾽ ἁμῶν πρεισγευτῶν ἐμφανιξάντων τὰν ὑμ[ῶ)ν εὔνοιάν τε κ]αὶ προϑυμίαν. Cf. GD 5107, 6 ἐνεφάνιξαν τάν τε οἰκειότατα κτέ. ἐμφαροξάμενος᾽ ἐμφαγών H. ,Comicae incudis est." Kock ad fr. com. adesp. 996. ἐμφωλεῦσαι (ὃ). Vid. infra ἐνθωκεῦσαι.

. ἐμφηφίσαι" ὅταν δανειστὴς ἀποδιδόντος χρεώστου μὴ εὐθέως ἀναλαμβάνῃ

εἰς ὄφλημα. H. An ἀναλαμβάνῃ (ἀπολ. ἢ) τὸ ὄφλημα

ἂν pro εἰς in sermone populari aeg. post verba eundi. PB 950, 5 (aet. byzant., ubi Wilcken citat Hatzidakis, Einleitung in die neugriech. Gramm. p. 20. Cf. supra εἰς. In papyris aeg. nudus dativus poni solet in formulis οὐλὴ ποδὲ δεξιῷ — ἀντικνημέῳ é. similibusque multis, quae passim occurrunt. — De formula attica ἐν ἐμαυτοῦ vid. Cobet, Var. lect. p. 52 et 298, Nov. lect. p. 418. — £v γε ταυϑί et similia. Vid. Cobet, Nov. lect. p. 142. — ἐν de iudice coram quo res agitur — ἐπὶ c. G. Exempla collegit Kock ad Aristoph. fr. 267. Addi potest nota locutio ἐν ἐμοὶ κριτῇ

16

et Soph. O. C. 1218 σκαιοσύνην φυλάσσων ἐν ἐμοὶ κατάδηλος ἔσται. --- ἐν ἄρχοντι (Addenda p. 944). Aliud exemplum est ἐν ἄρχοντε Σύλλα CIA III 1118 (p. C. 148). | Pag.208. ἔναγρος᾽ ἔπαργος. xal Ἡπόλλων ἐν Σίφνῳ. ἐναίσια σημεῖα (vulgo ἐναισιμία)" διοσημία. H. ᾿βναίσιμος᾽ Ζεὺς ἐν Κορωνείᾳ. H. ἐναλινδεῖν. Hes. ἐναλῖσαι (cf. ἐξαλινδεῖν)" ἐγκυλῖσαι οὐ ἐνηλιν δή ϑη- μὲν (novicie pro ἐνηλέίσϑημεν) ἐνεκυλίσϑημεν et ἐνηλινδοῦντο᾽ ἐνεκυλίοντο. ἔναλος. Add. Timoth. Pers. 109 ἐκ ἀκταῖς ἐνάλοις. Ad ἐναμμένος. Hesychius explicat ἐγκεκαυμένος. ἕναν — ἕνα. Vid. εἷς. ἐνάνται (— τῷ) — ἐνάντα. Timoth. Pers. 11. Wilamowitz p. 40 sq. cft. ἄντην — ἄντα, formae originem tribuens praepositioni. Quem Bacchy- lideum εἰσάνταν non contulisse miror. Ad ἔναντι. Etiam papyri aeg. v. c. PO III 495, 5. ἐναπειλῃμένους (ἐναπιλλ. cod.)" διακρατηϑέντας. H. ἐναπομάττεσϑαι. Vid. Hes. s. vv. ἐναπομάξασϑαι., ἐναπομάξεται, ἐναπο- μάττεσϑαι, ἐναποματτόμενον. ἐναρούριον (sc. τέλος) in Aegypto. Grenf. II 65, 1 (saec. II aut III p. CJ. Vid. notam editoris. Ad ἔναρχος. Similiter saepe papyri aeg. Cf. PB 862 V 14; XII 1. 5; XV 7; fr. IV 9; 468, 8; 758 VI 8; 924, 8. ἔνασμα — ἐνδίασμα. Hes. corrupte ἐν δέσματα᾽ ἐναλίσματα. Vid. Schmidt et cf. ἄττεσϑαι. ἐναστεϊξόμενον᾽ ἐνοικοῦντα. H. Cf. ἀστεϊξεσϑαι" πολιτεύειν. H. Pag.299. ἔναυδος ἔμπνους. φωνήεις. H. ἐναύλισμα᾽ νεωστὶ γενόμενόν τι οἴκημα. Η. Artemid. IV 47. ἐνδαές᾽ ἐν διανοίᾳ ἑκάστου (?). H. Fort. εὐδαές᾽ εὐδιάνητον ἑκάστῳ. Of. ἀδαής. ἐνδανδαίνει᾽ ἀτενίξει, κατατολμᾷ. H. Of. δανδαίνειν᾽ ἀτενίξειν, φροντίξειν.. μεριμνᾶν. H. ἔνδασαι᾽ μέρισον. H. A verbo ἐνδατεῖσϑαι. ἐνδαύει recte Scheer pro εὑδάτει Lycophr. 1884, coll. ΕΜ 250, 10. Ad ἐνδεκάμετρον μέτρον. Cf. FGH 89, 16 et Archiv I p. 558. "Ενδενδρος᾽ παρὰ Ροδίοις Ζεύς. xai Διονύσιος ἐν Βοιωτίᾳ. H. ἐνδέρως. Chalcidis tit. a. C. 446—401. Eph. arch. 1902, 81 B 12: εἴπερ ταῦ ἐνδέρος ϑύεται, ubi editor p. 89: Φρονοῦμεν ὅτι τοῦ ϑύματος ἡ κεφαλὴ σὺν τοῖς ποσὶν (cf. Hes. gl. ἔνδρατα) περιτυλισσομένη ἐντὸς τοῦ δέρματος ἐκαίετο ἐπὶ τοῦ βωμοῦ. Cf. ἔν δορα (lex.) et δαρτός (Αρρϑῃηὰ.). Pag.2:0. Ád ἐνδομενεία. Add. PO III 498, 17; 494, 10; 495, 8. ἐνδομενέα PB 719, 12; 786 II 11; 896, 11. Pag.271. ἐνδόξης femin. pro ἐνδόξου. Vid. infra s. v. λιμέτης. ἐνδόρωμα quid? Μουσεῖον xai βιβλιοϑήκη τῆς εὐαγγελικῆς σχολῆς Smyr-

71

nae a. 1884 sq. p. 24, n? 241 praebet titulum in quo Asclepiades Smyrnaeus dicitur sibi suisque emisse sarcophagum eumque ἐξαρ- τίσαι σὺν τῷ ἐνδορώματι.

ἐνδόρως (?). Vid. ἐν δέρως.

ἔνδρατα. Vid. ἔν δορα.

ἔνδρημος. Caesarius Dial. II 110 p. 614 τὰς ἐνδρύμους κάττας. t

τ. 2172. ἐνειγχεῖν pro ἐνεγκεῖν. Meisterh.? 188 affert ovvsvelyxqi, εἰσήνειγκαν ex

CIA II add. 87 b, 9. 18 (a. C. 362) et alia; Perf. ἐπανενήνεικται II 769 a, 7. 87 (a. C. 878).

ἕνεχα καὶ setyexm Πλάτων, Δημοσϑένης xai of ἄλλοι, Θουκυδίδης δὲ ἀεὶ ἕνεκα. Thom. mag. p. 151, 4 — Schol. Libanii Or. II 8 18 δὰ εἵνεκα (Foerst. I p. 248, 14). Hac forma sola utitur Libanius, unde patet non ἀντί, Sed ἕνεκεν interpolatum esse Or. I $ 194 (F. I p. 170, 19).

Ad ἕνεκε etc. Cf. etiam Éyexoy (sic) in sero tit. bithynico Mitt. XXIV 446, n? 42 (W.). Vid. ἔνχον in Addendis, p. 955.

"EveAooxic' Δημήτηρ ἐν Σάμῳ. H.

ἐνεματίξειν — κλύξειν, verbum medicum. Add. Hesych. s. v. ἐνειμα- riy, ubi corrigo ἐνεματί «f£» ων’ ὁ τὰ ἐγκλύσματα (pro ἐνπάσματα) τοῖς ἀνδράσιν ἐντιϑείς (ἐνιείς Ὁ).

ἐνεός — κωφὸς ἐξ ἀρχῆς. Cf. Cobet, Nov. lect. p. 147, ubi agit de variis h. v. notionibus, Suidae s. v. ἀπηνεώϑη ἐνεός reddens pro ὦμός et Cratino ἠπιότητος pro ἠλιϑιότητος.

᾿Ενεργίδα" Δημήτηρ (rego?) H. Scil. agrorum patronam.

ἐνεύχεσϑαι (Synesius). Sera inscr. argiva inedita, quam a se repertam cominunicavit mecum Guil. Vollgraff: “ὐρήλιος ᾿Ιωσῆς ἐνεύχομαι τὰς ϑείας xal μεγάλας δυνάμις (Sic) τὰς τοῦ ϑεοῦ καὶ τὰς δυνάμις (Sic) τοῦ νόμου ....... Iudaei titulus?

ἐνεχυραστάς. Gortynis tit. GD 4985, 9 ἐνεχυραστὰν δὲ μὴ παρέρπεν. Γορτύνιον ἐς τῶ “Ριττηνίω.

ἐνεχοριμαῖα, pro ἐνέχυρα damnatur a Phrynicho.

τ. 93735. ἐνηλεγής᾽ ἐν dv8vuía ὧν. H. Sic corrigenda Hesychii gl. ἐνηλεγείς" ἐν ἐπιθυμία dv. Cf. ἀνηλεγές ἀφροντίστως. H. Vid. τανηλεγής. ἐνήλιξ. Add. PO III 646 (saec. II p. C.), ubi opponitur τῷ ἀφῆλιξ, q. v. ἐνήσομεν᾽ Cy»xaÜ8ícoucv (pro καϑήσομεν), καϑελκύσομεν, ἐμβαλοῦμεν. H. ἐνθΊθάδιος᾽ ἐντόπιος. H. Utuntur Geoponici. Cf. ἐγγύδιο ν᾿ — πλησίον. H.

ἐνγθαλάμια᾽ πλάσματα ἐκ μήκωνος καὶ σησάμης. H.

Ad ἔνϑαλλος. Vid. p. 946.

ἐνθαλύξας. Vid. s. v. ϑαλυσσόμενον.

ἐνθέμιον, sepulcrum? Serus Macedoniae titulus Mitt. XXVII n? 28: Ξανϑία τῶ γ(λγυκυτάτω πατρὶ Ξάνϑιππος κα(ὶ) ᾿ἄνϑυλλα μν[εἰας] χάριν ἐνθέμι[ον]. — Alio sensu Pollux I. 90.

g. 34. ἐνθυμήσιον (Ὁ) ἄπειρον, ἔννομον (ἄπορον, σεμνὸν ὃ). H. Vid. ἐνθύμιον.

Sed cf. ἐνθυμιζόμενοι Poll. II 281, qui sic pro ἐνθυμούμενοι legit apud Thuc. V 81, 1. Unde pro ἐνθυμήσιον suspiceris ἐνθυμιστόν.

Pag 275.

Pag. 276.

78

ἔνϑυσχος. Vid. supra ἀσφαλός.

ἐνθωχεῦσαι᾽ ἐγκρύπτεσϑαι. H. Cf. ϑῶκος. Sed expectes ἐμφωλεῦσαι.

ἔνι — ἔνεστι in. prosa CIA II 652 B 32 (a. C. 389; undevicies legitur II 838 (820/18 a. C.). Meisterh.? 190, 18.

ἐνια )σιαῖος pro ἐνιαύσιος Saepius sequiores. Damnatur a Phrynicho.

ἔνικον — ἤνεγκον. Pap. aeg. in Gott. gel. Anz. 1898, p. 788 (W.). Vid. ἤἥνικαν lex. p. 854.

ἐνίουλος (?). Corrupte Hes. ἐνωδάς" ἐν à ὁ ἴουλος ἐπιγίνεται.

ἐνχεχληματοζραφηκέναι pro ἠγκληματογραφηκέναι. Pap. Leid. A.

ἐνναύειν (Ὁ). Fortasse ἐννα ύω (pro ἐνάξω) λιτανεύω πρὸς τοῖς ναοῖς. H. Cf. ναύειν, ναεύεν.

ἐννεάκροσσον᾽ πολλοὺς κροσσοὺς ἔχον. H. Gl. epica.

ἐννεάψυχος᾽ ὁ κύων. παροιμιωδῶς. H. Obscura explicatio.

ἔννοια cogitatio; σύννοια, mentis occupatio eius qui totus est in aliqua re. De utraque voce confusa a librariis cf. Cobet, Var. lect. p. 199.

ἐν[ν]οιάδες᾽ alysc, αἱ μὴ κορύπτουσιν. H. Gl. boetica. Cf. Paus. IX 18, 2.

ἐνξεινπλάριον, exemplar. Lydiae tit. n? 219, p. 11 Movc. καὶ βιβλ. t. εὐαγγ. σχολῆς Smyrnae a. 1884 sq. l. 10 sq. ἀπόκειτε δὲ τούτου κὲ ἐν τῷ ἀρχείῳ τὸ ἐνξεινπλάριον. Cf. n? 241.

ἐνεβοικέν — ἐνοικεῖν. Gortynis inscr. GD 4986, 21.

ἐν[ϑ)]οργάξει" πονεῖ (ὃ). H. Coll. ἀνοργάξειν' ἀνακινεῖν,) pro πονεῖ corrige κίνει.

ἐνόρχηῃς, non ἔνορχις, graecum est. Cf Cobet, Var. lect. p. 266. Add. Hesych. ἐνόρχην λαόν' τὸν ἐπὶ ἥβης" ἀφ᾽ οὗ καὶ τὸ ὀρχηδόν (ΞΞ ἡβηδόν).

Ad ἕνος subst. Legitur in carminis epici alexandrini fragm. pap. vs. 81. Vid. Berl. phil. Woch. 1908, p. 28.

ἕνος, natus anno praecedenti? PB 806 (a. 1 p. C): ὁμολογῶ πεπρακέναι — τὸν ὑπάρχοντά μοι ὄνον ἕνον. Cf. lexica, quibus e titulis adde CIA I 278 b, 26 (a. C. 420/411); II 471, 20 (a. C. 69/62).

ἐνοφείλειν. Tebt. pap. 17, 6; 18, δ; 45, 10 τὰ ἐνοφειλόμενα. In hac formula sola occurrere videtur. Vid. lexica.

ἐνσχιμβεῖν — ἐνσκίμπτειν. Hesych. ἐνεσκίμβηκεν (cod. ZveoxfuBuuev)y ἐνεστήρικται.

Éygxtppobv. Xenoph. d. r. equ. IV 2. Corrupte Hes. ἐνεσκειρωμ έν η; ἐρρυπωμένη. ἐνεσχειρωμένον᾽ τὸ ἄξαν ἔχον. ἐνσκειρωϑείση ς᾽ ἐμπα- γείσης. σκείρωμα (σκίρρωμα) γὰρ λέγεται τὸ ἀνίατον πάϑος.

Ad ἐνσόριον — ἐνσόριν. Cf. Mnemos. XV p. 254, n? 16.

ἔνσοφος. Add. Kaib. ep. 828, 8.

ἐνστορνύόναι τράπεξαν dicitur de lectisternio. Chalcidis (Eub.) tit. a. C. 446—401 (ἱερὸς νόμος). Eph. arch. 1902, p. 82 A 14 et alibi in hac inscriptione.

ἐνστρηνές᾽ ioyvoóv: ἢ σαφές. H. Of. στρηνής in lexicis.

79

ἐνστροβιλίξειν. Hes. ἐνστροβολίσα ς συστρέψας. Gl. comica?

Ad ἐντάγιον. Add. Grenf. II 97, 7. 8; 98, ὅ. 7.

Ad ἐνταφά. Forma communis ἐνταφή extat v. c. in Bithyniae tit. 197, 5 BCH 1901, p. 58 τὸν τόπον εἷς τὴν ἐνταφήν.

27. ἐνταφιαστῆς. Add. PO III 476, 9.

Ad ἐντάχειον. Item PB 814 (ἐντάχιον), 8836, 18 et alibi. — In cippo aeg. Bull. d.l. soc. arch. p. 96; εὔχομαι κἀγὼ ἐνταχυ σύν σοι εἶναι, ubi Wilamowitz coll. ἐμβοαχύ de nova forma ἐνταχύ cogitavit. Cf. Sitzungb. d. Berl. Ak. 1902 XLIX p. 6 [1098].

ἐντέλλειν. Aor. pass. ἐνταλϑέντα praebet Hesychius.

ἐντεομήστωρ et ἐντεσιμήστωρ᾽ ὅπλων ἔμπειρος. H. Glossae epicae.

ἐντεροφύλαξ, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm.88, 282.

éycezaxotay. Vid. ἐντήκειν in Addendis p. 9465.

ἐντευτλιοῦν. Ar. Ach. 894 ἐντετευτλανωμένης f. 1. codicum pro ἐντετευ- τλιωμένης. Cf. Rutherf. Phryn. p. 128.

Ad ἐντί. Pseudodorice a seris scriptoribus ponitur etiam pro ἐστί. Vid. Ahrens II ὃ 89 et p. 812. Cf. ἀποδείκνυντι et BíBavri. Évytoxoc, reddens fenus. PO III 808, 18 (102 p. CJ. ἀργυρίου

δραχμῶν τετρακοσίων πεντήκοντα ἐντόκων.

278 ἐντός τινος, totus in aliqua re. Chalcidenses Dicaearchus, vit. Graec. p. 184 ed Gail, vocat τῶν μαϑημάτων ἐντός, disciplinis deditos.

ἐντραγηματίξεσϑαι. Corrupte Hes. ἐντραγούμενοι" μασώμενοι. Verbo simplici utitur Menander.

ἐντρέφασϑαι᾽ τὸ εἴσω τρέψαι τὸ ἱμάτιον. H.

ἐντροχάξειν. Vid. 8. v. δυσοδίᾳ.

ἐντορεύειν. Hes. ἐνετύρευσεν᾽ ἐνετάραξεν, ἐνεσκεύασεν. Glossa comica, ut τύρευμα ΒΑ 706 et τυρεύειν Ar. Eq. 479, Demosth. XIX 298. Vid. fr. com. adesp. 998 et 706 K.

ἐντυχαλής (Ὁ) ἐντευκτική. H.

ἐνοδρώϑη᾽ ὑδρωπικὸς ἐγένετο. H. Gl. medica?

ἐνόπνιον (adv. homerice Arrianus Peripl. cap. 28 8 1 φαίνεσϑαι δὲ ἐνύπνιον τὸν Ἀχιλλέα. Cf. 8 2 οἵ δὲ xal τὸν Πάτροκλόν σφισιν ὀφϑῆναι ἐνύπνιον λέγουσιν.

ἐνωπάλιζξεν (?)* ἐνέτεινεν, ἐνεδίδου (ἡ). H. Glossa corruptissima, quae vix sanatur Lobeckii coniectura ἐνωπτέλιξεν. Non magis expli. cationes admittunt suspicionem ἐδνοπάλιξεν. Quia ἐντείνειν sae- pius elliptice usurpatur pro τύπτειν, cogitavi de corrigendo 2o(o)o- πάλιξεν, Sed obstat altera explicatio ἐνεδίδου. Quid, si fuerit: ἐρ(ργοπάλιξεν᾽ ἐνέτεινεν «τὸ; aidoi «ov», coll. Ar. Lys. bb8 ῥοπα- λισμός, l1. e. ἔντασις τοῦ πέους ὃ |

.2:9. ἐνώπιον, coram, sine casu. Tebt. pap. 14, 18 (a. C. 114) τῶι οὖν σημαινομένωι ᾿Ηρᾶτι (caedis reo) παρηγγελκότες ἐνώπιον τῆς ιδ΄ τοῦ ὑποκειμένου μηνὸς ἐν Πτολεμαΐδι Ἐφεργεσίδι ἀπαντᾶν ἐπὶ τὴν τῶν

Pag. 290.

80

ποοκειμένων διεξαγωγὴν «ré. Vid. lexica, — Delendum comma ἐνόπωρος xré., quod suo loco supra iam legitur in lexico.

ἐξ aute Z2. X. Z. P, raro ante 44; plerumque ἐκ vel ἐχ ante X. Φ. 8; iy ante B. I* 4. 4. M. N, raro ante II. Meisterh.? 108—105. — ἐξότε atticum, ἔχτοτε, ἔκπαλαι, ἀπόπαλαι, ἀπὸ τότε, ἀφ᾽ ὅτε sequiorum. Cf. Rutherford, Phryn. 117.

ἐξαγχκυρῶσαι ϑύραν᾽ ἐκστροφῶσαι. H. Gl. comica?

ἐξαγρεῖν (— ἐξαιρεῖν) ἐξάγειν, ἀπελαύνειν. PG 49, 14 ἐξαγρήσαντες τὰ πρόβατα καὶ τὸν χόρτον σφετερίσαντες (recentis aetatis).

ἐξαγώνιος᾽ ἐξω τοῦ ἀγῶνος dv. H. Cf. Aeschin. BA 260 et Lucian. Gymn. 19.

ἐξάδελφος in LXX et scriptoribus christianis pro ἀνεψιός. Cf. Rutherf. Phryn. 861.

&&aépon: ἐξανέμου. H.

Ad ἐξάϑυρος. Corrige: embankment et six.

Ad ἐξαιρεῖσϑαι. Forma barbara ἐξηρήσατο Ar. Thesm. 761 libe- ravit Meinekii emendatio διεχρήσατο.

ἑξαχτόρια, τά. PG 56, 82.

ἐξαλλάττειν — τέρπειν. Add. epistulam saec. II p. C. BO III 581, 18 roig ὀψαρίοις ἐξήλλαξας ἡμᾶς.

ἕξαλλος, extraordinarius. Tit. aeg. aet. Ptolemaei X. Archiv III p. 129 8q., 1. 19 στεφανοῦσϑαι ἐξάλλωι στεφάνωι. ubi citatur Rader- macher Philol. LX 497.

ἑξαλμοροῦν. Tebt. pap. 72, 11 (a. C. 114 sq.) ἐξηλμυρῶσϑαι in loco lacunoso, ita ut dubium sit utrum significet salsugine purgare γῆν ἁλμυρίδα an contra salsam reddere. Silent edi- tores. Simplex verbum ἁλμυροῦν nusquam legi, sed cf. ἁλμυρίξειν et supra ἁλμυρέδες.

ἐξαμάρτυρος συγγραφή. Amh. pap. 48. Cf. Wilcken, Archiv II 188.

ἐξαμβλεῖν — ἐξαμβλίσκειν, ἐξαμβλοῦν. Hippocr. III p. 646 et 681K. Cf. Hes. ἐξαμβλέ[β] ει' διαφϑείρει ἐγκυμονεῖ (ἐγκυμούμενον ὃ Cf. Dion. Hal. I 80).

ἐξαμβλίσχειν. Vid. 8. v. ἐκτετρώσκειν.

ἐξαναγιγνώσχειν (Plut. Cic. c. 12 et 27 et Cat. min. c. 68) in διανα- γιγνώσκειν mutans Cobet merito hoc compositum proscripsit Var. lect. p. 220. Idem δειαλεέφειν in ἐξαλεέφειν mutat; si recte, simi- liter corrigendum Athen. IX p. 407 C, et procul dubio recte Plut. Alcib. c. 4 rescripsit διηπορήϑησαν pro ἐξηπορήϑησαν.

é&avaatacety — ἐξανιστάναι. Anthologiae (c. a. 100 a. C.) fragmentum in Tebt. papp. II p. 9, vs. 16 ἐξαναστατοῦμαι.

ἐξανδηρίξειν, extrahere e fossa? Hes. ἐξανδήρισον᾽ ἐκπέρα- cov (?). Of. ἄνδηρον Lycophr. Alex. 699; Plut. Mor. 650 C.

ἐξανό(θειν. Aor. ἐξηνυσάμην apud Hesychium depravatus est in ἐξηνησάμην et ἐξηνηϑησάμην.

r. 281.

81

é&axob00cty? Fortasse recte Blaydes Ar. Thesm. 656 coniecit xol 9aiudw ἐξαποδύσας pro τῶν ϑ᾽ ἱματίων ἀπεδύσας, licet alibi hoc compositum nondum repertum sit, sed enim passim praesertim apud poetas haec composita occurrunt pro compositis cum una praepositione. Adversatur tamen in editione sua v. Leeuwen, qui parum apte de suo substituit ἀμελούσας, unde sequeretur, id quod verum non est, mulieres iam ante exuisse ϑαίμάτια.

ἐξαπορεῖσϑαι. Vid. s. v. ἐξαναγιγνώσκειν.

ἐξαρύειν. Add. Hes. ἐξαρ «v» ὀμεναι ἐξ ἀγκῶνος φλεβοτομούμεναι. Gl. medica?

ἐξασελγάνωμεν᾽ ἀναπληρώσωμεν (ὃ). H. An πορνεύσωμεν Ὁ Cf. ἐνασελ- γαίνων᾽ πορνεύων. H.

ἐξασϑενεῖν — σφόδρα ἀσϑενεῖν. Tebt. pap. 50, 88. Vid. lexica. Cf. ἐξισχύειν.

ἐξαυτῆς, statim. Saepe etiam papyri aeg. v. c. FGH 87, 2; 88, 2; 112, 11. 12; 118, 20.

ἐξαφιρ)γάξων᾽ ἐξ ξαυτοῦ γενόμενος. καὶ περιβλέπων (?). H. An ἐξαφράσ- σων Cf. gl. Hippocratea ἀφράσσει" ἀσυνετεῖ.

ἐξαφύσσειν. Add. Hesych. ἐξαφύσουσιν᾽ ἐξαντλήσομεν.

ἑἐξέδρα. Notabilis locus PB 981, 26 (p. C. 74) εἰς λόγον évoixlov ἐξέδρας, εἰς ἣν ἐνκλείσ(ε)ι χόρτον. xai αὐλῆς, εἰς ἣν ἐνκλεί- σ(ε)ε ὄνους. Of. PN 11, 9 8. v. κοινότερον.

ἐξέϑυσεν᾽ ἀνεῖλεν. H. Cf. Eur. Or. 198 ἐξέϑυσ᾽ ὁ Φοῖβος ἡμᾶς.

Ad ἐξεῖεν. Melius Blass explicat εἶεν ἐξ αὐτῆς.

ἐξεμεῖν figurate de lucro. Add. Libanii Or. II 8 42 (ed. F. I p. 252, 15) κἂν ἐξέλθῃ τῆς ἀρχῆς. μικρόν τι τοῦ παντὸς ἐξεμέσας τὸ πλέον κατέπεψε. Cf. Ar. Ach. 8; Eq. 1148.

ἐξευδιάζειν. Hes. ἐξευδίασεν (Sc. ὁ ϑεός) εὐδίαν ἐποίησεν. Vid. evóia- tuv in lexicis.

ἐξέφρηκεν et ἐξεφρέεμεν. Vid. φρημί.

ἐξέχειν. Vid. εἰσέχε:εν.

Ad ἐξηγητεύειν. Add. Amh. pap. II 82, 2. 15; 86, 1. 12; 124, 14; PO III 512, 1; 5106, 8.

Ad ἐξηγητής. Add. in Aegypto PO III 477, 4 (182/8 p. C); 519, 7. Vid. ἀρχιγέωργος.

ἐξηλίμβωρ᾽ ἔβλεπε. A4dxovcc. H. Quid latet?

ἐξήνιον᾽ ἔξω τοῦ ξυγοῦ. H.

ἑξικόρ᾽ ἑκτικός. H. Gl. laconica aut elea.

ἐξινᾶν sive ἐξινοῦν — ἐκκενοῦν. Huc pertinet corrupta Hesychii glossa ἔξινεν᾽ én(&n?)eoBévvvev, alibi scripta ἔξενεν.

ἐξίστιον᾽ ἔχϑιστον. H. Gl. dialectica iniuria sollicitata, significans 9 Χ- lex, qui arcetur a focis.

ἐξισχύειν. PB 878, 22. Vid. lexica. Cf. ἐξασϑεν εἶν.

ἀξίτἄλαι.᾽" ἀναλώματα. H. Vid. ἐσίτἄλα.

Pag. 9284.

Pag. 285.

82

ἐξιχνεύόειν. Add. Timoth. Pers. 161 ᾿ἸΙάονα γλῶσσαν ἐξιχνεύων, i. e. διώκων.

Αα ἐξκουβίτωρ. Coniae tit. (ἐκσκουβὴὶ Journ. of Hell. Stud. XXII p. 861, n. 124. Cf. Lyd. de mag. ed. Wünsch 17—24. Aliorum papyrorum testimonia vid. ap. Wessely Wien. Stud. XXIV p. 128.

Ad ἐξοδιάξειν. Passim hoc verbum occurrit in papyris aegyptiacis. — PO III 4904, 17 πυροῦ μέτρῳ ἐξωδιαστικῶ .... iSic).

Ad ἐξοδίη. Tamen ἐξοδεία Xenophonti obtrusum a Dindorflo damnat Cobet, Nov. lect. p. 480. Num sanum ἐξοδέη Of. ὁδεύειν.

ἔξοδος χκαὶ εἴσοδος, formula testamentaria v. c. PO III 498. 7. 15 οἰκίας. ἐν T] ἔξοδος καὶ εἴσοδος. Cf. 481, 10; 482, 15; 490, 6; 502, 20.

ἕξοπτος, valde coctus (Hippocr.). φρέατα ἐξόπτης πλίνϑου. Grenf. I 21, 8.

ἐξοργάξεσϑαι olim reddidi Philemoni (Ὁ) fr. 285 ἃ K. χρόνος μαλάσσει (Sic) πάντα κἀξοργάξεται pro κἀξεργάξεται. coll. forma media ógya- σασϑαι apud Hippocr. II p. 790 et 791 ed. Ermer. Si re vera comici est fragmentum, praeterea legendum μαλάττει.

ἐξορῇσαι, exorare(!). Hesych. s. v. ἐνεύχεσϑαι.

Ad ἐξορίέξειν. Add. Hyperid. c. Lycophr. XXV 18. Aliud ἐξορέξειν" ὀρὸν (serum) ἐκπιέξειν τυροῦ tradidit Hesychius.

ἐξορχκοῦν cum fut. inf. CIA II add. 841 b, 85 f. (a. C. 896).

ἐξουσιαστύς — δεσπότης, κύριος (LXX) PG 58, 2 (a. 840).

ἐξ ὀφικίου, ex officio. Titulus (W.).

ἐξοφρυοῦν. Hes. ἐξοφρυωμένοι (sic) ἐπηρμένοι. ὑπερήφανοι.

E&xeAAa. I Grenf. 67, 1 et 2 (saec. VI/VID. ,expellator"... equivalentto ἐξπελλευτής".. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 128. Sec. Wilcken Archiv III 122 utrobique in inscr. legitur ἐξπελλέι, i. e. ἐξπελλευτής (Cod. Iust. 10, 11, 9; Nov. 128, 6 etc.).

ἐξπλωράτωρ, explorator. CIG 6771 πραιφέκτ(ῳ) ἐξπλω(ρατώρων) Γερ- μανικῶν. Cf. titulorum latinorum exempla apud Nipperdeyum ad Tacit. Ann. XI 16.

ἐξπούγχερος quid? PB 485 (epistula saec. II/II. Latet sane vox latina; proximum est expunctor, sed quo sensu?

ξξπους et Éxxooc attica, non ἐξάπους. Meisterh.? 109, 7 a. b; 158, 4. Cf. Cobet, Nov. lect. p. 462.

Ad ἐξωπυλίτης. Of. Grenf. II 72, 4; 78, 2. 6. 88 (aet. romanae).

ἔξωσις quid? PO III 522, 4 (saec. II p. C) φορέτρ(ου) (πυροῦ ἀρταβῶν) Qoo βασταχϑί(εισῶν) ἐξώσει wvru(ot).

ἔοικα ἡδόμενος pro ἡδομένῳ et similia vitiosa. Cobet Nov. lect. p. 841.

ἔοιχε. Κάλλιον ἔοικε — ἄμεινον δοκεῖ Hippocr. II 478 sqq. saepe.

ἑόρακα, perft. iuxta ἑωράκχῃ (Ὁ) plqpft. Cf. Charitonides, ϑηνᾶ XV p. 286—258, ubi etiam formas seriores, ἑωρᾶσϑαι, ὁραϑῆναι, ὁραϑήσεσϑαι, persequitur.

Ad ξορτήν. Cf. supra 8. v. εἰλίττειν et infra s. v. εὐάμερος.

. 289.

88

Ad ἐπαβολά. Corrige LG V 49.

ἐπατχγελία et ἐπαγγέλλεσθαι in Cariae titulis usurpari videntur de iis qui sacerdotium petentes occumbentibus sibi, ubi creati sint, lar- gitionibus se satisfacturos esse pollicentur. Saepe in his titulis additur ἐπαγγειλάμενος (-vq) et ἐξ ἐπαγγελίας. Vid. BCH XI p. 11 n. 5, n. 42 cf. nn. 19, 37, 40, 42, 48, 45, 60, 61, 68, p. 875 sqq. n. 1, 2, 8. b. Cf. I. Müller, Jahresb. 1891, p. 45.

. ἐκαγχάσασϑε' ἐπαναχωρήσατε. H. Gl. tragica?

Ad ἐπάγχιστος. Similiter Cretenses. Tit. gortyn. GD 4980 τῶν ὁμό- oov ἐννέα of ἐπάγχιστα πεπαμένοι.

Ad ἐπαγωγεύς. Locus Avium est vs. 1149, ubi Leeuwenio fortasse recte persuasit Dittenberger. Est valde obscurus. Vid. s. v. ὑπαγωγεύς.

Ad ἐπαινεῖν. Urbane est excusantis. Cf. Cobet, Nov. lect. p. 182.

. ἐπκαινίω laconice — ἐπαινῶ. Ar. Lys. 198, quales formae passim occur-

runt in titulis doricis.

᾿Επαχμιόνιος᾽ Ποσειδῶν iv Βοιωτία. H.

ἐπακτρεύς — ἐπακτήρ. Hes. S. v. ἐπακτρίς (Sic!) παροιμία᾽ δοῦναι μὲν εἰς ἐπακτρέων λαβεῖν δὲ μή.

ἐπαλφιτοῦν. Vid. Cobet, Nov. lect. p. 126.

Ad ἐπάμερος. Deleantur verba. ,Si recte — Theocr. XXX 82." Neque hodie suspectas habeo has formas, quia librarii potius in contrariam partem peccassent.

ἐπαμέτραιον᾽ μέτρον τι παρὰ Κνιδίοις. H. Corruptum. Fort. ἐπα μέριον, quod in unum diem homini sufficit, ut χοῖνιξ Simili errore depravatum est sequens comma ἐπαμε[τροφαάντ (pro gar ἐπὶ ἡμέρ[αν] φί[ανέντι], correctum a Schmidtio.

Ad ἐπάν. Nihilominus passim hanc coniunctionem usurparunt comici attici recentiores. Vid. Jacobii Index s. v. — Barbare PB 424, 4 (Saec. II aut III p. C.) ἐπὰν ἐπυϑόμην et similia in sermone populari Aegyptiorum.

ἐπαναγκάξεσθαι pro activo. Libanius Or. XI 8 22 εἴ τις ἐπαναγκάξοιτο (Scil. αὐτόν), ut omnino hic et alii sequiores saepe mediis utuntur pro activis. Cf. ὑφαίνεσϑαι et ἐλεεῖσϑαι.

ἐπαναχαλεῖν. Timoth. Pers. 114 sq. ἄμα δέ [γᾶν] πατρίαν ἐπανακαλέοντο — ἐπεκαλοῦντο. Compositum illud lexica citant ex Eustathio simili- busque. Cf. ἀνακαλεῖν.

Ad ἐπανενήνειγκται. Vid. supra s. v. ἐνειγκεῖν.

ἑπανερεύγεσϑαι (Hippocrat.. Timoth. Pers. 96 ἐπανερευγόμενος στόματι βρύχιον ἄλμαν.

ἐπανορϑοῦσϑαι — κολάξειν. PN I 17 ἐπιστρεφέστερον ὑμᾶς ἐπανορϑώ[σο0]- μαι. Α. C. 158.

ἐπαντλητός. Rev. pap. 24, 8.

ἐπαρδμεοτής, irrigator. Tebt. pap. 108 (introd.) p. 120, 187; 229 (Ptolemaeorum aet.).

Pag 290.

Pag. 291.

Pag. 292.

84

ἐπαρετεῖν, uti, adhibere. Tebt. pap. δ, 182. 252 (a. C. 118): προσ- τετάχασι δὲ μηδὲ τοὺς στρατηγοὺς — ἕλκειν τινὰς τῶν κατοικούντων — εἰς λειτουργίας ἰδίας μηδὲ κτήνηι (Sic) αὐτῶν ἐπαρετεῖν ἐπί τι τῶν ἰδίων μηδὲ ἐπιρίπτειν (— ἐπιβάλλειν, cf. 1. 249) μόσχους μηδὲ ἱερεῖα τρέφειν μηδὲ χῆνας μηδ᾽ ὄρνιϑας μηδὲ οἰνικὰ ἢ σιτικὰ γενήματα ἐπερί- πτειῖν τυμῆς κτέ.

ἐπαρίστερος pro σκαῖος. usurpatum ἃ serioribus comicis Menandro et Theogneto ad exemplum τοῦ ἐπιδέξιος, improbat Phrynichus. Cf. Rutherford, p. 824.

Éxappov' σῶμα κάϑυγρον. H. Corrigendum suspicor ἐπαρς«ὃ» μόν᾽ χῶνα κάϑυγρον, ut Amh. pap. II 86, 9 sqq. (185 a. C.) ὑπαρχόντων γάρ μοι ἐν Διοσπόλει τῆι μεγάληι καὶ iv τῶς Παϑυρίτηι ἐπαρδίων scripserim ἐπαρὸμῶν, coll. ἐραρδμός et ἐπαρὸδμευτής.

Ad ἐπαρόηται. Deletis verbis ,tam --- émegoyoí(", adde: Xenophon vocat ἐπαρίτους Hellen. VII 4. 22. 28. 84. 80; 5, 8; Steph. Byz. ἐπαρίτας. Cf. nomina propria ᾿Επάριτος, Κλεάριτος, Μεγάριτος, Καλήριτος, Πεδάριτος.

Ad ἐπαρούριον. Add. PG III 658.

Ad ἐπὰρχεέα. Cf. Blass N. T? 9 (W.). Add. Anoyrae tit. BCH VII 17, n. 8 τὸν πρῶτον τῆς ἐπαρχείου, Scil. πόλεως.

ἐπασφαλίξειν, fulcire, partes labantes substruere et fir mare. PK 171, 44 et 172, 87. Cf. Crónert, Cl. rev. 1902, 194.

ἐπαυρίσχειν. Vid. προσαυφρώ ν.

ἐπ᾿ αὐτόπτῳ. Vid. αὕὔτοπτος.

Ad ἐπαφή. Saepius alibi eadem formula occurrit, velut PB 987.

ἐπειδάν. Vid. ἐπήν. |

ἐπείξιμα ἔργα. — κατεπείγοντα. PO III 581, 9 ἐπεὶ ἐν χερσὶν ἔχω ἐπείξιμα ἔργα (epistula saec. II p. C.).

ἐπκεισβιάξεσϑαι. Tit. in Journ. of Hell. Stud. XXII p. 114 n. 57. 1. 7 ὃς àv ἐπισβιάσιιτε (sic) Scil. sepulcro.

ἐπεισέφρηχκε et ἐπεσφρῶ et ἐπεισφρείς. Vid. φρημί.

ἐπελλύχνιον, oleum adhibendum ellychniis. Rev. pap. 40, 10. 12, 55, 9.

ἔπεμσα, ἔπεμσας. ἔπεμσε — ἔπεμψα etc. Epistula vitiosissima saec. II p. C. PO III 828, 11, 19. 24. Cf. πέμσις.

ἐπεπόναεμες (ἐπεπόνϑαμες Rav.) Ar. Lys. 1098 laconice — ἐπεπόνϑημεν.

ἐπέρχεσϑαι. Vid. Addenda et add. PO III 489, 11. 12; 493, 10; 510, 24.

Ad ἐπεστεῖσαι. Titulus est GD 4998.

ἐπευϑών cretice — ἐπελϑών. GD 5188, 6. Cf. ἀδευπιός.

ἐπευωνισμός ἃ verbo émevovítav, vilem reddere. Radet BCH XI 1887 p. 478 n. 45 l. 14 (W)).

ἐπηενανός. Of. διηταν ἐς.

Add ἐπήν. Ter legitur in comoedia Ar. Lys. 1175, Av. 984 et 18565, in tragoedia nusquam. ᾿Επειδάν usurpant omnes.

8b

ἐπιβιβαστήρ, instrumentum chirurgicum, ex epibastes in instru- mentorum catalogo codicis Parisini lat. 11219, fol. 36 sq., elicuit H. Schoene, Herm. 88, 284.

ἐπιβῶται — ἐπιβοᾶται. Theocr. XII 85. Vid. βοᾶν p. 155.

. ἐπιγεωργεῖν, continuare agrorum culturam. Tebt. pap. 105,

δ0 (a. C. 101).

ἐπκιγναφεῖον, vox architectonica. Tit. delph. BCH XXVI p. 41, 1. 20 Sqq. Παγκράτεε 060004 μείζονα τὰ ἐπιγναφεῖα ποτεξεδώκαμεν moUgov (— πώρουν) τεμεῖν ἐπιγναφήια τέτορα xi&., ubi ἐπιγναφήια, quod abundat, fortasse est correctio formae recentioris. Editor, quem vide p. 46 sq., explicat ,les morceaux de coin de la corniche". - Vocabulum in his titulis saepius recurrit.

Ad ἐπιγονή. Of. PB 421, 12; 588, 6; 591, 68; 629, 18; 644, 15 etc.

ἐπίγυον, non ἐπίγειον neque ἐπίγαιον, Scribendum esse titulorum testi- moniis docuit Boeckh Oecon. III 1602. Cf. Aristophanis fr. 80 et 4260 K.

Ad ἐπιδιδόναι, l. 11. Cf. PO III 480, 21; 481, 28 sq. et alios locos plurimos. Vid. συνεπιδιδόναι.

ἐπιδέκνοτι cretice — ἐπιδείκνυσιν. Tit. metr. vs. 1 in Wiener Stud. 1902, p. 269.

ἐπιδόσιμος (ὃ et 7), ut δόκιμος, πάτριος, ρπάλειος. Meisterh.? 148, 2. — PK 180, 848 τιμὴ χόρτου εἰς τὸ ἐπιδόσιμον. Cronert ΟἹ. rev. 1908, 196 adnotat ,Ad relationem fortasse de vectigali- bus. Cf. solitam clausulam declarationum διὸ ἐπιδίδωμι.᾽" De forma cf. 8. v. δόσιμος.

ἐκιδρομή. Vid. ἐπιτρέχων.

ἐξίϑεμα, additio (hooger bod). Amh. pap. 85, 21. PO III 14. Cf. Wenger, Archiv II p. 61.

ἐπιϑεωρεῖν usurpatum de magistratu cum medico publico inspicienti cadaver PO III 475 (p. C. 182): ὅπως παραλαβὼν δημόσιον ἰατρὸν ἐπιθεωρῇς τὸ δηλούμενον νεκρὸν σῶμα καὶ παραδοὺς εἰς κηδείαν ἐγγρά- φῶς ἀποφάσεις προσφωνήσητε xré. Of. sequentia. Eodem sensu ἐφορᾶν (ἐπιδεῖν) PO III 476, 12 (saec. II p. C).

ἐκικαλάμειον. Tebt. pap. 115, 4. 16. 84 (a. C. 113) Agri dicti ἐπικαλάμεια opponuntur iis qui ἀναπαύματα (οἷ. 8. V. ἀνάπαυσις) dicuntur. Vid. Wilcken, Archiv I p. 157. — ἐπικάλαμος ἄρουρα PO III 499, 10 (p. C. 122). Cf. Amh. pap. 91, 22 cum nota.

ἐκιχαμαροῦν. Caesarius Dial. I 92 p. 598 τῷ μαλακῷ τὸ βαρύτερον ἐπεκαμάρωσεν. ἡ figurate — ἐπέϑηκεν.

᾿Επκικάρπιος Ζεύς. Vid. s. v. Νεμείου Διός.

ἐπικαρχῆῇσιν (ΞΞ «χήσιον). PB 816, 19 sq. ἐπικάρσιν (— -σιον) καὶ κεράμιν (ΞΞΞ -μιον) ϑρεισῶν (-Ξ-- ϑρισσῶν Sive τριχίδων) ταριχηρά. Οἵ. καρχήσιον in lexicis.

Pag. 299.

Pag. 800.

Pag. 301.

Pag. 302.

Pag. 303.

86

Ad ἐπικαταβολή. Est occupatio agri oppignerati. Vide quae J. C. Naber in Albo meo gratulatorio (a. 1902 Rheno-trai. ap. Kemink et fil.) sollerter disputavit pag. 155—157, nihil aliud esse ἐπικαταβολὴν ποιῆσαι nisi legem commissoriam exer. cere. Legantur vero etiam quae nuperrime Viteli ad novum papyrum (108 p. C.) a se editum scripsit in Atena e Roma VI p. 336 sqq.

ἐπικέρνης — πιγκέρνης (cf. du Cange, Gloss), pincerna. Theod. Balsamon XXII lemma (Horna, Wien. Stud. XXV, 22).

ἐπιχλαγγάξειν. Caesarius Dial. I 1 p. 547 ; III 140 p. 660. f

ἐπικχλασμός (Ὁ). PB 920, 22 (p. C. 181) τῶν γεωργικῶν ἔργων πάντων xal δημοσίων τελεσμάτων καὶ παντὸς ἐπικλασμοῦ ἢ ἑἕτέρον τινὸς πάντων ὄντων πρὸς ἐμὲ τὸν μεωισϑωμένον. Lectionem incertam non expedio.

ἐπίκλιντρον sec. Phrynichum et Pollucem (X 84) atticum pro ἀνά- κλιντρον. Vid. Rutherf. p. 207 sq.

ἐπικλύξειν obruere, sensu figurato confundere, perdere. Liba- nius Or. 1 $8 86 (I 101, 11 ed. Foerster) μέγας τε καὶ δυνατὸς ἐκ τοῦ ῥαδίως τὸν λυποῦντα ἐπικλύξειν.

ἐπίχοπον — ἐπικόπανον. Instrumentorum chirurgicorum catalogus in cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 282. Vide lexica.

᾿Ἐπικράτη. Vid. 8. V. πασικράτη.

ἐπικρίνειν, ἐπίχρισις. De notione generali probandi et confirmandi iudicum sententia vid. Archiv III 79, not. 4.

Ad ἐπέκρισις. Cf. PO III 478. Commemorantur ἐπικριταί etiam PB 974, 1. Cf. ll. 5 et 7.

ἐπικτᾶσϑαι — κιτᾶσϑαι. Si satis certa est lectio, PO III 497, 7: ἃ ἐὰν (— ἂν) moó[g τούτοις ἐπ)]εκτήσηται ἢ προσκτήσηται (197 p. O.).

ἐπίλεγμα, petitio? Grenf. I 87, 4 (106 a. C.?) ἐπιλέγματος &vayvo- σϑέντος ταῦτα ὁ ΠΙίτολε]μαῖος ἐκρίϑη χρήσεσϑαι.

ἐπιλιχάξει᾽ ἐξορμᾶν ποιεῖ, ἐκσοβεῖ. H. Vid. λιχάξαι.

ἐπιμανεῖν — ἐπιμαίνεσϑαι ὃ Fragm. eroticum alexandrinum Grenf. I, l, 17 εὐδοκῶ ξήλῳ δουλεύειν ἐπιμανοῦσ᾽.

ἐπιμέλεσϑαι et ἐπιμελεῖσθαι. Vid. Meisterh. 175, 4; 1; 198, 12 et de syntaxi 204, 10; 215, 88; 24D. Of. infra s. v. προνοεῖσθαι.

S. v. ἐπιμεληϑήσει. Bis corrige ἐπιμεληϑήσεται.

Ad ἐπιμελητεύειν. Saepius etiam Tebt. pap. in 61 (Ὁ) et 72.

Ad ἐπιμεταλλάσσειν. Add. PO III 456, 14.

ἐπιμισϑοῦν — ἀπομισϑοῦν. Lex sacra Eretriae (saec. IV a. C.) Eph. arch. 1902, 102 l. 30, unde apparet perperam hoc compositum corrigi in lexicis.

ἐπινάχεσϑ'αι — ἐπινήχεσϑαι. Pseudotheocr. XXIII 61. Vid. νάχειν p. 584.

ἐπίξενος, hospes (Clem. Al). PO III 480, 11 μήτε ἐπίξενον μήτε Ῥωμαῖον μήτε Ἡλεξανδρέα (182 p. C.)

Ad ἐπιπαματίδα. Cf. inscr. gortynia GD 4969 [ἐπιπ]αματίς.

p. 804.

87

ἐπκιπαραριϑμεῖν. Rev. pap. 76, 2 loco lacero. Cf. ibidem 1. 8 παραριϑμεῖν.

ἐπιπειϑές Ahrens pro ἐπιμηϑεύς reddidit Theocrito XXV 79.

Ad ἐπιπῆν. Titulus est saec. II p. C. Cf. Buecheler, Mus. Rhen. 84, 04. Vid. xiv.

ἐπιπηρῆται — ἐπιπειρᾶται. LG II 17.

ἐπίπολα — ἔπιπλα (LG. V 40) recurrit GD 5016, 15.

ἐπιπολῆς adverbium. Hinc sequiores fecere subst. ἐπιπολή, scribentes ἐξ ἐπιπολῆς et ἐπὶ ἐπιπολῆς. Cf. Rutherf. Phryn. p. 205 sq.

éxtp(p)Uxtety — ἐπιβάλλειν, ἀναγκάξειν. Vid. supra 8. v. ἐπαρετεῖν.

ἐπισαλτικός (cf. salticus) AP I 415 ὁ βασιλεὺς ἐποίησεν αὐτο(ὺς) κλ(ινάρχους) καὶ ἐπισαλτι(κούς). Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 146 vertit ,Obertánzer".

ἐπισβεννόναι hic illic, ut Hesych. s. v. ἔξινε, prave legitur pro ἀποσβεννύναι. Non potest aliud signiflcare quam exstinguere aliquid post aliud, ut ap. Lucianum in Iove trag. 15.

ἐπισιτικός. PB 862. VIII 2 (non 8, ut habet Index) καὶ ἀν[αλώϑησα]ν εἰς ἐπι[σι]τικὸν [....]. Notum erat τὸ ἐπισίτιον.

ἐκισχεοάσιμος — δεόμενος ἐπισκευῆς. Pergami tit. saec. a. C. II Mitt. 1902, col. III 2 ἐπισκοπείτωσαν καὶ ἐὰν φαίνωνται αὐτοῖς ἐπισκευάσιμα εἶναι, ἐπισκευαξέτωσαν of κεκτημένοι.

ἐπισχοπεία. Tebt. pap. 5, 185 (a. C. 118) ἀφιᾶσι δὲ καὶ τοὺς κατὰ τὴν χώραν φυ(λακίτας) τῶν παραγραφομένων πρὸς τὰς βα(σιλικὰς) ἐπισκοπείας.

ἐπισπατὴρ dissimilatione — ἐπισπαστήρ, si 1. 8.,ο CIA IV 2 884 b, I 463 (a. C. 829).

ἐπισπέρχειν intransitive — ἐπείγεσϑαι. Add. Timoth. Pers. 98.

ἐπκισπουδασμός. Grenf. II 28, 17 sq. (108 a. C.?). Cf. ἐπισπουδαστής ap. LXX.

ἐπισταῖς — ἐπιστάταις (calami lapsus?) PG 78, 5, (saec. II/III) scil. καμηλίταις Sec. Nicole, qui cft. pap. Lond. 42b.

Ad ἐπιστάτης. De titulo ἐπιστάτης τῆς πόλεως cf. CIG 8726 (Cii); 4149 (Amastridis); Eckel. D. N. II p. 470, 71; IV p. 222 (Pergami); Bithyniae tit. 196 BCH 1901, p. 49 sqq., ibique G. Mendel, cui haec debeo.

Ad τὸ ἐπιστατικόν. De Ptolemaeorum aetate cf. Tebt. pap. 5, 68; 97 (Introd. 10 et alibi); 189.

ἐπιστεφανωέμεν boeotice — ἐπιστεφανοῦν. BOH XXV p. 868, 8 sq.

ἐκιστουλὴ (sic), epistula. PG ὅθ, 6 (a. 346).

ἐκιστροφήσει — ἐπιστρωφήσει, ἐπιστρέψει. ῬΝ 11, 14 ὁ δὲ ἐπελευ[σόμε- vog... ] τῷ ἑτέρῳ ἐπιστροφ[ή]σει ἐπηρίας (Bic) λόγου ἀργυρίου δραχμῶν μυριάδας τριακοσίας (860 p. Ο.). Sententia clara, sed verbi usus obscurior.

ἐκισοντελεῖν, incohatum opus perficere. Magdolae pap. BCH XXVI p. 102, b. 4.

Ad ἐπιταδές. Corrige Theocr. VII 92 pro VIII 72.

Pag. 808.

Pag. 310.

Pag. 311.

Pag. 312.

Pag. 818,

Pag. 311.

Pag. 315.

88

Ad ἐπιτάδηος. Add. Amphissae decretum saec. ἃ. C. II BCH 1901, p. 285, :6 ἐπιταδεύματος.

ἐπιτάριν quid? PB 404, 7 (in epistula barbare scripta): εἰ ἀπὸ τῆς σύμμερον (i. e. σήμερον) ἡμέρας καταγνωσθῶ ἔχων ἐπιτάριν καὶ μὴ φανερώσω ημιν αὐτω (ὑμῖν αὐτὸ 2) xr£. Index habet ἐπιτάρις (— ἐπιτά- Q.0;), sed neutrum intellego nec conicere audeo ἐπέταξιν.

ἐπιτελεῖν, celebrare. Vid. infra s. v. συντελεῖν.

Ad ἐπίτεξ. Gortynis tit. GD 4968 ὅις inívex(c]. — 'Ex(toxoc, impro- batum ἃ Phrynicho, auctores habet praeter Antiphanem comicum citatum ab ipso Hippocr. 1201 H. et Aristot. H. A. VI 18 δ785 2. Cf. Rutherf. Phryn. p. 417.

ἐπιτρέπειν cum fut. infin. Pap. Magdolae BCH XXVI p. 102, 1. 8 (saec. III 8, C.).

ἐπιτρέχων c. gen. — ἀρχέφοδος. Fay. pap. 107, 7 (188 p. C.) τῷ τῆς κώμης ἐπιτρέχοντι. Cf. 82 (1) 2 ἐπιδρομὴ τῆς μητροπόλεως.

Ad ἐπιτρόπης. Cf. Fritzsche ad Theocr. XXIX 35 (W.).

ἐπιφλέγειν. Add. Timoth. Pers. 229 αἴϑοπι μώμωι.

ἐπιχροεῖν — ἐπιχρώξειν, ἐπιχρωννύναι. Tebt. pap. 28, 21 (a. C. fine114) ὅπως .— ὑπὸ τούτων ἀνασιόμενοι (Sic) εὐμαρεστέραν ἀσχολίαν ἐν τοῖς κατὰ [τὰς] ἐπισκέψις (sic) (ἢ πειχροήσωσεν κτέ. Editores , The meta- phorical use is curious. There is very little doubt about the reading, for the only alternative is [ἀν]τεχρήσωσιν, which is still more difficult."

ἐποίσαντες. Pap. Goodspeed 14, 9 sec. Wilckenium Archiv III 115 forma prava pro ἐποίσοντες, ut 1. 10 προσκομέσαντες et λιτουργή- σαντες Arch. II 203. 10 habenda pro futuris.

ἔπρεσε pro ἔπερσε dictum putatur Hes. Theog. 88b sq. ἀμφὶ δὲ πάσας | ἔπρεσε ϑεσπεσίας κεφαλὰς δεινοῖο πελώρου, sed praepositio ἀμφί et universa sententia suadere videntur πρῆσεν (πρὲσεν) ἃ. V. πρήϑειν, S. πιμπράναι.

Ad éxv&govooc. Passim milites ἑπτάρουροι commemorantur in papyris Tebt. Vid. Index VI s. v. Cf. supra 8. v. ἑβδομηκοντάρουρος. ép 'Póóo. CIA I 268 a. 15 (408 a. C.) et 262, 17, ut τὸρ Ῥόδιον II

9, B (a. C. 894).

ἐρανάρχης ΕΘΗ 28 (saec. II p. C.), introd., ἐρα(νάρχης) "Ηρακ(λείας).

Ad £gevvog. Utitur etiam ἐραννός Laco Ar. Lys. 1275. Bis legitur apud Homerum in sero libro IX Iliadis vs. 681 et 577.

ἐρᾶσαι — ἐρᾷς. Theocr. I 78 τίνος ὠγαϑέ, τόσσον ἐρᾶσαι. Suspecta mihi forma. Num ἔρασσαι ἃ verbo ἔραμαια, Of. v. c. V 182 et 184. Sed vid. 8. v. ἐρᾶσϑαι pag. 948.

ἐρατίξειν. Vid. infra [ἐρωτίξειν].

Ad ἐραυνητής. Cf. Fay. pap. 104, 14. 19. 82; ἐραυνητὴς εὐθϑενίας 104, 18.

Corrige: égyeríveg Theocr. XXI 8 — ἐργάτας X 9.

ἐργοδοτεῖν, improbatum Phrynicho, praeter Apollodorum com. (Anti-

. 816.

817.

818.

89

att. p. 94, 5) habet tit. Aphrodisiadis CIG II 2850, 5; ἐργοδότης (quod οὐ κεῖται sec. Phrynichum) usurpavit Xenophon Cyr. VIII 2,5. Cf. Rutherf. p. 456 sq.

ἐργολαβεῖν de medico. Amphissae decretum saec. II a. C. BCH 1891, p. 284 sq. l. 9 ἐργολαβήσας τὸ ἰατρικὸν ἔργον, ubi Guil. Vollgraff cft. Xen. Mem. IV 2, 8 et Gythii tit. Newton Inscr. mus. Brit. II 148, 1. 15.

ἐργοτήρης. Bene Charitonides in ϑηνᾷ XV p. 225 ἢ. v. reddidit Hesychio 8. v. ἐργότρυς" κατάσκοπος ἔργων. Cf. πεννοτήρης.

Ad ἐργώνης (p. 815 et 948). Add. Pergami tit. saec. II p. C. Mitt. 1902, p. 78 sqq.

ἐρεγμός" ὁ κύαμος ὁ διακεκομμένος. H. — ἔρεγμα. Legitur Tebt. pap. 9, 10. 18; 11, 8 et apud Galenum.

ἔρειγμα aut ἔρεγμα vide ne apud Hippocratem corrigendum sit pro £e:y pa.

ἐρείχειν. Add. Timoth. Pers. 180 Περσίδα στολὴν περὶ στέρνοις ἔρει- κον εὐυφῆ. |

᾿Ερεχϑῇς. Vid. supra s. v. Aiyfic.

ἐρημοπικρία. Theod. Balsamon XXXII, 21 (Horna, Wien. Stud. XXV, II).

ἐρημοφύλαξ, deserti custos. Passim Tebt. papp. 60; 61 (b); 62; 68; 64 (8); 81; 85; 89; 98.

Ad ἔρης. Coniectura quidem, sed certa.

ἔριγμα. Vid. ἔρειγμα οἱ cf. ἐρεγμός.

ὀριδάντης — ἐριστής, ἀγωνιστής. Democritus ap. Plut. Symposiac. I 1. 5 8 2 ἐριδαντέων — ἱμαντελικτέων, unde Cobet, Nov. lect. p. 505 Sq. emendavit absurdam lectionem £giv διαιτώντων ap. Strabonem I. p. 8565. Vid. ἱμαντελίκτης.

ἐρίδδεται (cod. εἰρήδεται) ἐρίζεται. H. Gl. laconica.

ἐριέμπορος, lanae mercator. Tebt. pap. 5, 229 (a. C. 118).

ἐρίϑεχνος (ἐρε-ό6:» ϑεκνος Ὁ) cretice — ἐριότεχνος. GD 4992, ὅ ἔρια κήρί- ϑεκνα «έργα. Cf. ϑύχα.

ἐριχέα," φράγματα. H. An φράγμα

ἐρίκεος (ἐρικέος )" φραγμοῦ. H.

Ad ἐρέκπενος (sic lege). Rev. pap. 108, 8 τιμὴν τῶν βυσσίνων καὶ τῶν στυππεΐνων καὶ ἐρίκων. Corrige ἐρικένω ν.

ἐριοδφαντῆς, lanae textor. Tebt. pap. 5, 229 (a. C. 118).

ἐρίσδων --- ἐρέξων. Theocr. I 24.

'Epiov aeolice — “ρέων. Vid. infra Κλεινερίτη.

«έρξιεν — JF£pbaiev, ποιήσειαν. Gortynis tit. GD 4982 αἱ δὲ of τίται μὴ βέρκσιεν ἄι ἤγραται (— γέγραπται).

ἔρομιαι. Thesaur. ,cum accus. pers. aliter Il. 44 284." Imo Z 284. t

ΔΑὰ ἔρον. Of. Diss. Hal. XII 185 (W.). .

Ad ἕρπην. Cf. etiam Cobet, Nov. lect. p. 486. Idem p. 149 merito

90

damnat ἑρπύξειν. Veteres enim dicebant ἕρπω, ἑρπύσω, εἴρπυσα, ut ἕλκω, ἕλξω, εἴλκυκα, εἴλκυσμαι. Vid. ἕλκειν.

ἔρρειν. PN 11, 12 (ἃ. 860): δωροῦμέ σοι τὸν αὐϑενίτικῶς ἐμοῦ ὄνἾτος μόνου εἴσοδον καὶ ἔξοδον ἔρουσαν (sic) εἰς τὸ (— 0) ἐκληρώϑης μέρος xt£, Ubi editor corrigit ἔρρουσαν, coll. PB 408.

Ad ἔρρωμαι. Cf. Plaut. Pers. 508. Si valetis, gaudeo. Ego valeo recte. Quae versa e graecis. — Saepius iuxta ἔρρωσο in papyris aeg. epistularum scriptores adhibent formulam ἐροῶσϑαι σε (ὑμᾶς) εὔχομαι (valere te iubeo), saepe addito πολλοῖς χρόνοις mul- tis annis, ut PB 948, 21 PG 52, 14; 55, 26; 58, 17; 59 23, ΓΆΓΟ πολλοὺς χοόνους, ut PG 61, 19. Sensu eodem epistulam lati- nam PG 62 claudunt verba: Et te per multos annos bene valere. — Subinde etiam iunguntur verba χαέρειν καὶ égoó08ai. — PO III 5827 ἐρρῶσϑαι εὔχομαι εὖ πράττοντα.

ἐρσαῖος — ἐρσήεις. Hes. digna: δροσώδη.

Ad ἔρσην. De comparativo ἐρσεναίτερος cf. Jahresh. der Oest. arch. Inst. I 198.

"Kponc vel "Epooc. Apollinis cognomen in titulo antri Varis (in Attica) effossi: AMmóliovog "Egoov.

Pag. 319. ἐρυγγάνειν atticum — homer. ἐρεύγεσθαι. Cf. Rutherf. Phryn. p. 188. ἔρχεσϑαι, ἐρχόμενος cum compositis hellenistica — att. iéver, ἰών. Cobet, Nov. lect. p. 645. Cf. 407. Excipiendum tamen ὑπέρχεσϑαι etc. sensu metaphorico usurpatum (Andoc. XXXI 8 44; Plato Crit. 58 F; Dem. p. 628, 22; [Xen.] Rep. Ath. 2 8 14) Cf. Rutherf. Phryn. p. 110. Iniuria excipitur Ar. Thesm. 584, ubi nuper v. Leeuwen recepit meam emendationem περιέρχετ᾽ pro περεήρχετ', et Lys. p. 147, 84, ubi vere Dobree ἀμπεχόμενοι correxit pro absurdo com- posito ἀπερχόμενοι. Dubiae sunt Thucydidis lectiones προσήρχοντο et ἐπήρχοντο (IV 120 et 121) et Antiphontis ἐπεξερχόμενος (p. 115, 9), de quibus non habeo quod afflrmem, nisi quod Thuc. IV 120 puto cum Cobeto ut serum glossema delenda esse verba αἷς ἐπήρχοντο et IV 121 probabilem esse Pollucis lectionem προσῇ[ε]σαν.

"Epyopsvóc CIA II 25, 1 (a. C. 377). 'Epyopévcoc CIA II 2888, 8254, ut ἃ semet ipsis appellabantur, postea ᾿θρχομένιος, ᾿θρχομενός.

Pag.320. Meisterh.? 28, 5. Antiquioribus igitur scriptoribus omnibus priores formae reddendae ubique. Apud ipsum Homerum hodie legitur posterior, frustra adversus me defensa a Leeuwenio.

ἔρχω pro cuu Persae graece balbutientis barbarismus apud Timoth. Pers. 166 τὰ λοιπὰ δ᾽ οὐκέτι, πάτερ, οὐκέτι μάχεσϑ᾽ αὗτις ἐνθάδ ἔρχω. Cf. x49 o.

épola, aeolice — ἐρωή (ἐρῳή ). Theocr. XXX 7.

Ad ἐρωτᾶν. Eadem invitandi formula est PO III 528 et 524 (saec. II p. C.).

κ. 320.

g. 324.

91

[ἀρωτίξειν depravatum ex ἐρατίξειν in fr. com. adesp. 1010 K., exime lexicis].

ἐρωτομανής. Theod. Balsamon XVIII A, 6 (Horna, Wien. Stud. XXV, II).

ἐς — ἐν ante Σ. Meisterh.? p. 110 C. — De ἐς — εἰς vid. idem p. 218 8q.; 111 f.

ἐς πόδ᾽ Tpev' ἠσφάλισεν. H. Gl. poetica, fort. tragica.

ἐσδώμεϑα — ἐξώμεϑα. Theocr. I 21.

(ἐ)γσέεβιδον — ἐσεῖδον. Laco Ar. Lys. 1099 a Leeuwenii correctione pro x ἔδον.

ἔσϑ᾽ ὅπῃ pro ἔστιν ὅτε apud sequiores improbatur ἃ Phrynicho. Ex Herodiano, Galeno, Aristaeneto etc. exempla collegit Lobeck.

Ad ἔσϑος. Cf. Ar. Lys. 1096 τὸ (F)éo89oc et Av. 924.

ἐσί — ἐυσί — εἶ Rec. tit. metr. Eleuthernae in Creta GD 4959 a, vs. 8, ubi fons dicit: τίς δ᾽ ἐσέ; mà δ᾽ ioí; l'ág υἱός ἦμι καὶ Οὐρανοῦ ἀστε- θοεντος.

Ad ἑσσάμενοι. Add. tit. argiv. saec. III a. C, quem a se repertum prope Apollinis Pythii aedem (Paus. II 94) benevole mecum com- municavit Guil. Vollgraff, 1. 6 κατεσκεύασσαν καὶ ἔἕσσαντο [τὸν] óuga- λόν. — Novum Pindari fr. PO III 408, 87 Πάρου iv γυάλοις £66ar0. Cf. Hes. ἔσσασϑαι᾽ περιβαλέσθαι, i. e. munire, aedificare. Vid. Add. p. 919.

Ad ἐσσάρχι. Corinnae fr. 24 ἐσσάρχε πτολέμω. — Lolling ad IGSI 2852 legit écs' ἀρχᾶς ἀυτῆ. Vid. Bechtel Herm. XXXVI 8, p. 455. Sic corrige p. 949.

Ad ἔστε. Eustathius ad Il. 1 604, p. 162. ,ἔστε (Sic) συγκοπὴν ἔπαϑε διὸ x«i δασύνεται᾽᾽, quare plerique Theocriti editores ἢ. v. scribunt cum spiritu aspero. Cf. Fritzsche ad Theocr. V 22. Difficile est longae vocalis syncopen intellegere. Potius vocula ex ég et re nata videtur.

ἐστείσαι cretice — ἐκτέσειεν. GD 4996.

δστήξεται pro ἐστήξει. Hegesippi comici fr. 1, 25 Καὶ. antiquissimum videtur huius hellenisticae formae apud Atticos exemplum.

ἑστιᾶν τοῖς λόγοις et similia passim Libanius in Orationibus dicit e Platonis imitatione, v. c. Or. I 8 169 ἐγὼ δὲ ἄλλους εἰστίων διδάσκων αὐτόν, ὅτι οὐ λίαν αὐτοῦ δεοίμην.

ἐστιάτωρ. Add. Menandri Κόλακος fragm. PO 409, 12.

ἑστώς (ex ἕσταός) — ἑστηκώς atticum, non éecógc, ut plerumque habent codices. Novissime Charitonides 3ϑηνᾶ XV p. 285—290.

Ad ἔσχαμεν. Item PB 451, 8 (saec. I aut II p. C). Cf. ἔλαβ ας ἦλϑα etc. et Meisterh.? 184, 7.

ἐσχάτως ἔχει pro μοχϑηρῶς aut σφαλερῶς ἔχει improbat Phryn. Cf. Rutherf. p. 481. De Xenophonteo ἐσχατώτατα (Hell. II 8 $ 49) vid. eundem p. 144.

Pag. 826.

Pag. 827.

Pag. 323.

Pag. 329,

92

ἐσωτεριαῖζος — ἐσωτερικός. PO III 14, 20 (saec. II p. C.) ἐσωτεριαίων (449v).

Ad ἑταιρεία. Forma unice attica, non ézae:gíe. Cf. Dindorf in Thesauro 8. v. p. 2117. Vid. supra ἀν δ ρεέα.

ἑτάρισμα. Grenf. II 41, 26 (p. C. 46) o£ ἑταρίσματα μισϑί(ούμενοι). Recte τὸ πορνικὸν τέλος intellegit editor.

ἑτέρῃηφι — ἑτέρᾳ, ἑτέρως. Hes. Op. 216 ὁδὸς δ᾽ ἑτέρηφι (ἑτέρη στι ἢ παρ- ελϑεῖν | κρείσσων ἐς τὰ δίκαια.

ἑτερόφϑαλμος (Ελλάς) figurate Laches dixit sec. Aristot. Rhet. III 10 p. 14115, 5. Sic Libanius Or. XI ὃ 85 vocat urbem in ipso litore conditam. — De discrimine ἢ. v. et μονόφϑαλμος cf. Phrynich. Ruth. p. 209.

ἑτέρωϑι στάσιμον, ἑτέρωσε ἐπὶ κινήσεως, ὡς τὸ ἑκασταχοῦ xol πάλιν ἑκασταχόσε᾽ τὸ γοῦν ἑτέρωσε οἰκῶν ἐνταῦϑα τόπον οὐκ ἔχει. τὸ γὰρ οἰκεῖν στάσιμον. Schol. ad Libanii Or. I ὃ 271 recte carpens rhetorem vitiosam aequalium συνήϑειαν secutum.

εἐβέτεϑϑιε cretice — ἔτεσεν. GD 5015, 928.

ἔτικϑεν — ἔτικτεν. Inscr. metr. aeg. Bull. d. 1. Soc. arch. IV p. 104, v8. 8. Cf. Wilamowitz, Sitzb. d. Berl. Akad. 1902 XLIX p. 7 (1092).

ἑτοῖμος. Formula ἐξ ἑτοίμου — παρεσκευασμένον. Of. Cobet, Nov. lect. p. 794.

ἐτόρμησας pro ἐτόλμησας. Vid. infra ad P pro 4.

Ad ET — AT. Vid. εὐτός.

εὐάμερος, & cretice — ἡ ἑορτή. GD 5101, 89 ἄγεν δὲ καὶ εὐάμερον τὸς κόσμος.

εὐαστής. Add. Pergami inscr. Mitt. XXVII p. 94 et 184 οἵ βάκχοι τοῦ εὐαστοῦ ϑ[εοὔ], i. o. Bacchi.

εὐγενέτας. Add. Timoth. Pers. 210 εὐγενέτας μακραίων Σπάρτας μέγας &ytuóv, i. e. populus laconicus.

εὐγενία. Formula honoriflca byzantina ἡ σὴ εὐγενία. PG 55, 10.

εὐγίλατος — εὐΐλατος. Rec. tit. imprecatorius Amorgi BCH XXV p. 414, 7: ἐπί σε καταφεύγω σοῦ εὐγιλάτου τυχεῖν, ubi de y anorganico vide notam editoris. Pronuntia eujilatos.

Ad εὔγλωϑος. Lapidarius contra metrum dedit εὐγλώϑιος. Incertum vero utrum εὔγλωθος scribendum sit an εὔγλωϑϑος cum Compa- rettio, Wien. Stud. 1902, p. 269 sqq. Significat εὔφημος. Legitur nunc titulus GD 5112, ubi cf. Blass.

εὐδαὴς (Ὁ) — εὐμαϑής. Vid. ἐν δα ἐς.

Εὔδιφος — Εὔδικος. Vid. supra Γλαυφόπιδι.

εὔειλος atticum, non εὐήλιος, ut ἄεελος, πρόσειλος.» non πρόσηλος, προσήλιος, εὔελος etc. Dawes, Misc. Crit. p. 248 sq., Cobet Nov. lect. p. 587. Vid. ἔλα et ἐξ ήλασαν.

εὐεργήμασ[ι)ν — εὐεργετήμασιν. Serus tit. in Journ. of Hell. Stud. XXII p. 866, n? 188, 8.

r. 832.

98

εὔερος, non εὐέριος, dicendum esse monuit Phrynichus. Cf. Ruther- ford p. 224 sq., qui recte tuetur εὐείρου Soph. Trach. 675.

Ad εὐερωτητικός. Notus est usus verbi ἐρωτᾶν de quaestionibus syllogisticis.

εὔξωρος, εὐξζωρότερος. Cf. Rutherf. Phryn. p. 228 sq.

Ad εὐϑενεῖν. Formames8 qveiv Ionibus vindicat Zonarae lex. p. 919: εὐθενεῖν οἱ Ἡττικοί, οἵ δὲ Ἴωνες εὐϑηνεῖν.

εὐθηνία. Lebas III 107; 547 (aet. rom); Berl. pap. 1 N 88, 16 (W.).

£090 et εὐθύς. De discrimine cf. Cobet, Nov. lect. p. 387 (qui iniuria suspectat formulam εὐθὺς (εὐθέως) παραχρῆμα p. 781) et Rutherford, Phryn. p. 222.

Αα εὐθϑύ-ριν. Add. Grenf. II 15 (1) 12; 20 (2) 12; 28 (a) (2). 8. 4. 6. 10; 82, 5; 85, B (saec. II a. C); PB 994 II (a. C. 118); 990 II et III 1 (εὐθυρίνον sic); III 9 (a. C. 107); 998, 4. 7 (a. C. 101) et ita passim.

. εὐχαιρεί — εὐκαίρως. Pap. Grenf. I 64, B xal σὺν ϑεῷ εὑρίσκω εὐκαιρεὶ

ὃν (ms. εὐκαιρειον, Grenf. ἐγκαίριον) προσαναφέρω. — De sero usu verbi eÓxetpsty vid. Phrynichum Rutherf. p. 205. Idem improbat εὐχερματεῖν pro εὐπορεῖν κερμάτων p. 467.

εὐχοίτει, gute Nacht(?), improbatur a Phrynicho. Verbum analogice formatum nusquam hodie occurrit. Cf. Rutherf. p. 69.

εὐλάβεια. Formula byzantina ἡ σὴ εὐλάβεια ὃ Vitelli pap. IIIa 505 R. Acc. dei Lincei, Seduta del 22 nov. 1908: ὁμολογῶ — μεμισϑῶσϑαι παρὰ τῆς σῆς εὐλαβε[ίας]. Pro mira hac formula exspectabam π. τ. o. εὐσεβε[ίας].

Corrige: εὐμάκῃς dorice — εὐμήκης.

Εὐμενισταί. Vid. supra 8. v. Ἡτταλισταί.

εὔμητις. Vid. εἰμειτης.

εὐνοϊκῶς, non εὄνως, ἔχειν graece dici recte monuit Phrynichus.

εὐνουχόπουλος. Lemmata epigrammatum Theod. Balsamonis XXI, XXII, XXIII, XXV et εὐνουχοποολίδιον XLI, 8 et lemma (Horna, Wien. Stud. XXV, II).

εὖντα dorice — 8 ὄντα. Theocr. II 8. Cf. Ahrens, Philolog. VII p. 418 et εὖσα.

εὐ[πα]γής. Add. Timoth. Pers. 124. Vid. supra s. v. Ἕλλα.

εὐκείστως pro εὐπίστως correxit Reiske Ar. Thesm. 105, ubi cf. v. Leeuwen.

εὔκλεα forma recens pro εὔπλοια (cf. supra E et I confusa) ter occurrens in titulis Protae insulae, quos permagnis literis saxis insculptos descripsit mox publici iuris facturus discipulus meus J. H. W. Strijd. In longe plurimis apparet forma legitima εὕπλοια, semel εὔκλωια. Felix brevibus his titulis, quales etiam alibi reperti sunt, optatur nautis navigatio. Exempli gratia affero ETULAOIA COI EITIXHZ (vocat. nom. proprii?) 4IOZKOPOI

Pag. 838.

Pag, 884.

Pag. 385.

Pag. 836.

94

ZMTPNAIOI. Formam εὔπλεα praebet etiam tit. Thasi in Journ. of Hell. Stud. VIII p. 415 n? 14. Εὔπλοασ legitur in inscr. chri- stiana in ᾿ϑηναίῳ a. 1875 p. 18 et ibidem εὔπλια.

Εὔπλοια — Ἀφροδίτη. Of. Journ. of Hell. Stud. XXIII p. 24 sq.

εὔρασϑαι pro εὑρέσθαι notatur ἃ Phrynicho. Cf. ἔλαβα similiaque multa apud sequiores.

Ad εὕρεμα (formam frequentissimam). Cf. ἐφεύρεμα.

εὑρίσχεσϑαι, impetrare. Scholium ad Libanii Or. I $ 190 (Foerst. I p. 169, 12): εὑρόμενος) ἀεὶ τοιοῦτον παϑητικὸν ἐπὶ τιμῇ λαμβάνεται, οἷον εὔρετο ἀτέλειαν παρὰ βασιλεῖ καὶ εὕρετο γέρας τόδε.

εὄρρους, forma metaplastica — εὗρροι. Pergami tit. saec. a. C. II col. IV 7 Mitt. 1902, p. 52 ὅπως — oí ὑπόνομοι — εὔρους (sic) ὑπάρχωσιν.

ὑὐρύσταρτος. Tit. cret. GD 4961 c, ut Θορύσταρτος Ibidem E. Οἵ, σταρτός.

E5póctovy — Εὐρότων, Εὐροτίων. Gortynis tit. GD 5018/2. Cf. Βέεττος: Βίοττος.

εὐσεβής, εὐτυχής, imperatorum romanorum epitheta v. c. Grenf. pap. I 49, 28, 40, 15.

εὔσπετος (?). Vid. s. v. eiu eit qe.

εὐσταϑής et εὐστάϑεια damnata a Phrynicho. Sed vid. Rutherf. p. 847.

εὔσταϑμος (Ὁ). Tebt. pap. 5, 86 εὔσί(ταϑμα ἢ) dv ἑκάστωι νομῶι ἀποδεδειγ- μένα χα(λκᾶ) μέτρα. Cf. editorum nota. Lexica praebent solum adv. εὐστάϑμως.

ebotpa. EM ἀμφίκαυστις ἡ ὀρεινὴ κριϑή, ἣν ἡμεῖς εὔστραν καλοῦ- μεν. Hesych. εὗστρα (l. εὔστρα) ... ὁ σταχύς, ὅταν μὴ πέπειρος ὧν ἀποφλογισϑῇ. Occurrit haec vox Tebt. pap. 9, 14 (a. C. 119), ubi copulatur cum vocabulis égeyuóg, πίσος, πα(ν)σπέρμη. σίναπι.

Ad εὐσχάμενος. Eadem scribendi ratio CIA I 868 (saec. a. C. VI) et similiter in aliis ey pro ze — &. Cf. Meisterh.* 98, 5.

Εὐτιχίς pro Εὐτυχίς. CIA II 2985, 1. Cf. idem p. 28 — 80.

εὐτός — αὐτός. PG 56, 21. 24. 26. 81 86. 87 (a. 840).

Eótóy» pro Εὔτυχες saepius occurrit in seris titulis insulae Piotae, de quibus vid. s. v. εὔπλεα. Semel ibidem — ὐτύχους. Vid. lexicon s. v. H ex HO p. 847 et infra in Appendice.

εὐυφής. Add. Timoth. Pers. 180. Locum vide s. v. ἐρεέκειν.

εὔφῃηβος pro ἔφηβος. Kaib. ep. 956, 1 (120 p. C.). Cf. Meisterh.? $ 10.

εὔχαρις et εὐχάριστος, ἄχαρις et ἀχαρίστος attica, ἀχάριτος pro ἄχαρις. εὐχάριτος pro εὐχαρις Graeculorum. Cf. Cobet, Nov. lect. p. 420; Rutherf. Phryn. 69.

εὐχαριστοπραξία. Theod. Balsamon XXII 11 (Horna, Wien. Stud. XXV, IL.

εὐχρηστεῖν serum vocabulum. Cf. Rutherf. Phryn. p. 487.

εὐωχεῖν — ἑστιᾶν, sensu metaphorico. Add. Libanii Or. XI $ 206 extr. προαστείων δὲ πανταχόϑεν εὐωχούντων τὰς ὄψεις.

r. 888.

95

ἔφαμεν forma proba et antiqua, ἔφημεν sequiorum. Diligenter rem persecutus est Charitonides in ϑηνᾷ XV p. 227—280.

ἐφαμμίξειν, arena obruere, de agris. Tebt. pap. 60, 42 (a. C. 118); 15, 75 (a. C. 12).

ἐφαύριον — ἐπαύριον. Tebt. pap. 119, 17 (a. C. 105).

Ad ἐφεόδρεία (pag. 950). Corrige εὐτυχίῃ pro εὐτυχίης. De ephedro in agonibus vid. Journ. of Hell. Stud. XXIII p. 56 sq.

. ἐφεστηχότα ὦτα, arrectae aures. Grenf. II 88,2 (100 a. C).

ἐφεύρεμα, hellenistice — ἐφεύρημα. CIA III 47, 4 (a. C. 209/10).

Ad ἔφηβος. Saepius etiam commemorantur in Aegypto, v. c. PO III 477, 19. 25. 26 cum verbo ἐφηβεύειν ). 9 (182 p. C.).

ἐφϑοπώλιον. Posidippi com. fr. 21 K. Vid. ἀλεκτρυοπώλιον, &Ào- πώλιον, ἀρτοπώλιον, ϑερμοπώλιον (ὃ). παντοπώλιον, ταρι- χοπώλιον, quae vocabula attice non admittunt diphthongum; qua in re saepe errarunt critici.

Ad ἐφιορκεῖν. Item PB 598, 18 et Tebt. pap. 28, 17; 210. (Ptole. maeorum aet.) Cf. Hes. ἐφιορκήσαντες" ψευσάμενοι et Phrynich. Rutherf. p. 168.

ἐφοδικός. Tebt. papp. (aet. Ptolem.) 18 (introd.); 82, 4; 61 (b), 74. 112; 72, 40, 208. Cf. ἔφοδος, qui passim occurrit ibidem 80; 60; 61 (4); 62; 68; 64 (a3); 72; 84; 85; 89; 120.

ἔφοδος sensu iuridico. Vid. ἐπέρχεσϑαι. — ἐφοδώτατον olim legebatur Thuc. VI 66, ubi εὐεφοδώτατον e parte codicum restituit Cobet, Nov. lect. p. 482.

ἐφορᾶν. Vid. S. v. ἐπιϑεωρεῖν.

ἜἜφραῖος — Εὐφραῖος, ut ᾿Εφρονίς — Εὐφρονίς et ᾿ΕΒωνομεύς — Εὐωνυ- μεύς. Cf. εὔφηβος et Meisterh.? 62.

ἔχεσθαι pro ἔχειν : xeyoloutvov ἔχοιτο (Sibi habeat) Mia καταχϑόνιον. Couiae tit. BCH XXVI p. 217,8, 1. 5. Cf. Roineny, Philolog. 1889, p. 745. Vid. infra Medium pro activo.

ἐχϑίγιον quid? PB 949, 4 occurrit una cum vellere et grabatulo.

ἕω. De denominativis in £o apud Homerum nuperrime egit Fr. Stolz, Wien. Stud. XXV, p. 288—200.

[ἐωνηκώς ἀντὶ τοῦ ἐωνημένος. “νσίας κατὰ Καλλίον ἐνδείξεως. Anti- atticista p. 94, 25, cui merito fidem denegat Cobet, Nov. lect. p. 158.]

Z.

. Sub Z pro 4 corrige ,Camirensi" pro ,Camarinensi." — De compa-

rato ἃ me ἀρίζηλος recte Blass in lexici censura animadvertit , Ἀρίξηλος ist eine Frage für sich."

Z pronuntiatum ut molle sigma non facit positionem, ut in aeolico carmine Theocr. XXIX 20 ἄς κε ζόης. et diu ante Timoth. Pers. 208 ἄλλ᾽ ἴτε, μηκέτι μέλλετε, ξεύγνυτε. Iam antiquissima aetate hanc

Pag. 812.

Pag. 343.

Pag 844.

Pag. 3165.

96

pronuntiationem non inauditam fuisse probant homerica Zéxvv8og et Ζέλεια.

ξᾶλος et ξαλοῦν. Saepius Theocritus, v. c. III 49 sq. VI 27.

Ζανοποτειδάν deus Mylasae colebatur. Inscr. cret. GD 51608 b, 12, ubi vocari alias Osogon adnotatur. |

ξάτοια᾽ suspecta lectio — ξητοῦσα Theocr. 1, 85, ubi vid. Fritzsche, qui male saltem derivat a verbo fcre, quod nullum est. Schol. ξάτοισ᾽ Αἰολικόν᾽ διὸ καὶ βαρύνεται. Sed Aeolicum est ξάτεισ᾽, quod in libtis quibusdam legitur. Krueger ξατοῖσ᾽ scripsit nescio fere an recte.

ξαφοίταισαι aeolice — διαφοιτῶσα. Sappho, fr. Berolin. col. II 15:

πολλὰ δὲ ξαφοίταισ᾽ ἀγάνας ἐπι- μνάσϑεισ᾽ "άτϑιδος, ἱμέρων λέπταν μοι φρένα καρδία βάρηται.

ξάχρυσος in prosa. Libanius Or. XI 8 140. Cf. Thom. mag. s. v. ξάπλουτος.

ξεῖν (fervere) τῇ πέστει. Marci diaconi vit. Porphyrii 15, 9 et περὶ τὴν πίστιν 44, 18.

ξεύγει dualis atticus. Meisterh.? 182, 6.

Ceo le ety — ζξευγνύναι. Fragm. eroticum alexandrinum saec. II a. C. extr. Grenf. I 1, 1: ἐξ ἀμφοτέρων γέγον᾽ αἵρεσις" ἐξευγισμεϑα — ἐξεύγμεϑα.

ξευγνόναι. Vid. supra sub Z.

ξεφυρόπνευστος — κιννύρα. Theod. XXXVII, 8 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 198).

C79: — t5. CIA IV 1886 (aet. imperatoriae). De seris formis ἔξην, £591, ζῆναι et de usu attico formarum βίος, £à, iBíov, βεβίωκα, xà βεβιωμένα. ionico formarum ζωή et βιῶ vid. Cobet, Nov. lect. p. 494 et 52b.

ξῇν περί τι, vitam impendere alicui negotio. Libanii Or. XI 8 1 ἐμοί τῷ ξῶντι περὶ λόγους.

ξιγγοῦν᾽ τὸ ὑποπίνειν. Κίλικες. οὕτω Νικόστρατος (comicus, fr. 88 K.). Phot. Cf. BA 98, 6, ubi est ξιγοῦν.

Ζδιξιμί(μ)ηνὴ — Δινδυμηνή. Mitt. XIII p. 287, n. 9. Cf. Journ. of Hell. Stud. XXII p. 841 sq., n? 64; 65; 68 A.

ξογοστασία, 7, ponderatio, (Tzetz). Grenf. II 46 (a) 8 sq. (189 p. C).

Ad ξωγρεῖν. De huius verbi compositione nuperrime egit Fr. Stolz, Wien. Stud. XXV, p. 218 sqq.

Ad ξώειν. Etiam Aeoles (ξώην). Sappho fr. Berolin. col. II 4 ὥς ποτ ἐξώομεν.

ξώϑαπτος, vivus sepultus. Mich. Psellus in scoptico carmine (vs. 103), quod nuper Sternbach edidit Wiener Stud. XXV p. 16: ξώϑαπτε, νεχρόξωε, δύσπιστος πλάσις.

97

ξωμίον — ξωμίδιον. Tebt. pap. 112, 75 (a. C. 119). ξωννόναι attice habet perf. pass. ἔξωμαι sine sigma. Meisterh.? 185,8. Cf. Hesych. ἐξωμένοι et ἐξωμένον᾽ ἐξωσμένον ξώνῃ. ξωοῦν — ξωοποιεῖν. Add. Marci diaconi vit. Porphyrii (Teubn.) p. 25, 28. Hes. ξωώσας᾽ ξωοποιήσας. "s. Ad ξωστήρ. Etiam Pindarum, tragicos, Pausaniam hac voce uti mo- nuit Weber. At quodvis id lexicon docet. Suppletorium meum est.

H.

Ad H ex HO. Blass in lexici mei censura ,Wenn irgend etwas, so ist dies Analogic: -bildung: -ης, gen. -3, dat. -q wie ag -ἃ -«: und o; τῷ -e"; et deinde de Schweizeri sententia ,Man versteht gar nicht, was das für eine Analogie Sein soll. Die Sache ist hóchst einfach: Wie Χαλκῆ (Insel bei Rhodos) aus Χολκέα, so IJoétw aus Πραξέας,. und Gen. Πραξῆ aus Πραξέα. Ein Πραξεύς hat es nie gego- ben." Quis sanus eximio grammatico non statim assentiatur?

Ἢ pro o0G, gen. sing. terminatio. Vid. infra Πασικράτη.

Ad y, si-:i. Sec. Blassium in tabulis gortyniis 7 (— 4) κα non conditionale est, sed temporale, postquam, non si; in ceteris autem titulis ἃ me citatis ἡ est rogantis sive directe sive indirecte, Hoffmanni vero sententia " incerta incentior." Non hercle is sum qui negem.

7 δέ xa — ἐπειδὰν δέ, ἀφ᾽ οὗ δέ. LG I 28. 84. IV 81. 44. V 9. VII 6. VIII 18. IX 87. 52. Cf. Blass ad I 28 (GD 4991).

T μόνον byzantine — ὧς πρῶτον, ut primum. Malala 271,9; 157, 93 et passim ; Marci diaconi vit. Porphyrii p. 39, 4.

3:8. ἤγημαι et ἡγήμιην — ἡγοῦμαι et ἡγούμην. Vid. Cobet, Nov. lect. p. 128. Neque aliter Dores, vid. ἄγημαι, ubi in fine commatis scriptum oportuit: ,Similiter Herodotus et Attici ἤγημαι, ἡγήμην — ἡγοῦμαι, ἡγούμην" Rarior tamen apud Atticos hic usus quam apud Iones.

γήρϑη (Ὁ) — ἤγειρε. Lebas III 2848 τὸν ἄγιον βωμὸν ἠγήρϑη Κενα- ϑηνός (W.). Num lectio certa est?

Ἡγήσαδρος, omissa nasali ut Νεάδρος etc. Meisterh.? 84 $ 82.

ἤτρατί()αικ (v. c. GD 4985) — γέγραπται. Vid. 8. v. βέρφσιεεν et cf. in lexico ἐγραμένα.

ἤδη, ἴδησϑα, γδειί(ν), ἧσμεν, ἦστε, ἤστην, ἦσαν οἱ ἤδεσαν. — De his formis atticis vid. Cobet, Nov. lect. p. 212. 215. 684 et cf. p. 218. 467.

76oc (hom.) pro ἡδονή in prosa usurpat Libanius Or. I $ 274 ἦδος τῷ κεκτημένῳ.

ἦθάς, forma antiqua et sincera, quam primus Thucydidi reddidi, pro recenti 8945, q. v.

ἠθοποιιακός. Firmicus p. 14. Burs. f

Pag. 5950.

Pag. 351.

Pag. 802.

Pag. 954.

98

ἧχα perf. hellenisticum — ἥκω (cf. Lobeck ad Phryn. p. 744, Rutherf. p.224). Metri causa Scymno Chio vs. 62 pro ἤκω reddidit Meineke.

ἦλθα, — ἦλϑον. PB 870, 14 et alibi. Cf. ἀπῆλϑα, ἔλαβα.

ἡλικία, saepe non de aetate, sed de corporis statura adhibent sequiores.

ἡλιόβρυτος. Const. Horna, Einige unedierte Stücke des Manasses und Italikos (Wien 1902) p. 18, vs. 38 μηδ᾽ ἐπαυ- γάσαι | λαμπηδὼν φωτὸς ἡλιοβρύτου. Etiam Mich. Psellus vs. 209 carminis a Sternbachio editi Wien. Stud. XXV p. 19, qui coll. Manassae loco ita scripsit pro codicum lectionibus ἡλιοβρήτον et ἡλιοβλήτου. pro hac tamen afferens Sath., Bibl. V p. 76, 17 ἡλιόβλητον κάλλος. Nova vox ex ἥλιος et Bovew composita. Οἵ, ϑαυματόβρυτον.

Ad F4uoe. Vid. ἀμφιδήμα et ἀνφιδήμα et τρέτρα.

ἤμελλε pro ἔμελλε iam Hesiodus Theog. 478 scripsisse creditur, sed nescio an vera ibi lectio sit 7j (— αὕτη) μέλλε. Vid. μέλλειν.

Ad ἦμεν. Item Theocr. III 8 etc.

ἡμεραΐα, (Sc. ὥρα) — ἡμέρα. Pap. Lips. 18 III 5 οὐκ ἐπέρχονται — ἡμε- ραίας μήτε νυκτός.

Ad ἡμερησίως. Add. pap. Grenf. II 67, 11 sq. Cf. Archiv II p. 124.

ἡμετέρειος (Anacreon) iniuria atticum esse creditur — ἡμεδαπός, quae opinio falsa nititur Abreschii coniectura in Anaxandriae comici fr. 9 K., ubi pro tradito ἡμεέριοι (sic) ego scripserim ἡμετέραν «7or ».

Ad ἥμην. Legitur etiam in papyris aeg., v. c. in Magdolae pap. saec. a. C. III BCH XXVII p. 109, 1]. 6. Alia exempla dat Moul- ton Cl. rev. 1904, 112 A. — Cf. Cobet, Nov. lect. p. 188.

ἡμιϑανής ut in N. T. pro ἡμιϑνής. AP 141 (saec. IV). Moulton, ΟἹ. rev. 1904, 112 A. |

Ad ἡμίναυλον. Of. CPG 80, col. 41, 19 (a. 191 (a. 191 sq. p. C.).

ἡμίσους, ἡμίση hellenistice — ἡμίσεος, ἡμίσεα. Passim papyri aeg.

ἥμισυ saepius indeclinabile est in papyris aeg., v. c. PB 920 (saec. II p. C.) τῶν ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἀρουρῶν τριῶν ἥμισυ τετάρτου καϑαρῶν et saepe Tebt. pap. 110 (a. C. saec. I).

Ad ἡμιωβέλιον. Item tit. delph. BCH 1901, p. 112 sq. l. 49 (CIG 1690).

ἠμφεσβ[γτουν) CIA II 1645 a, 14 (400—850 ἃ C.)

ἦν — ἡ in papyris aeg. De hoc similibusque barbarismis cf. Moulton, Cl. rev. 1904, 108. .

ἥνατος cCretice — ἔννατος (Bl). Passim tituli. Inde nomen creticum Ἠνατίων GD 5029, 6 quocum Blass cft. Ἶκα δέω ν.

Ad ἤνεγκα. Cf. etiam Cobet, Nov..lect. p. 2.

ἥνεχκχα, — ἤνεγκα. PG. 74, 6 (saec. III p. C.).

Ad Qvixav. Vid. supra £vixov.

Ad ἤνσει. Legendum voee, q. v. Supra 8. v.

ἧἦξα — ἤγαγον. Add. Timoth. Pers. 155 in semibarbara Persae ora- tione καὶ νῦν ἐμὸς δεσπότης δεῦρό μ᾽ ἐνθάδ᾽ ἧξεν.

g. 965.

g. 357.

z. 358.

g. 359.

g. 800.

99

ἥξεται pro ἤξει M. Antonini II 4 extr. suspecta lectio. Recte Coraes ἕξεται.

ἡπήτραι — ἠπήτρια. Tebt. pap. 120 (Introd.) a. C. 97 aut 64. Cf. infra ὁφάντρα.

Ad ἦρ. De genetivo cf. Schmid III 90 (W.).

Ἡρακλεώτισσα. Vid. supra 8. v. Mxáguicoa.

Ἡρακλέης. Citatur in Thesauro Libanius Epist. 285. M. Haupt cor- rigit 258. f

ἥραντας contractum ex ἀήροντας cretice — ἄραντας GD 5015, 8 (Gort.).

Ἡρόάοις --Ξ Ἡραίοις. Lex sacra Eretriae saec. IV a C. Eph. Arch. 1902, p. 102, 1. 27.

ἠργαξάμιαν forma dorica v. c. in titulis delphicis.

ἠργχασμένος — soy. PO III 520, 14. 15 (148 p. C.) Vid. ἐργάξεσϑαι.

«Ῥήροντι et [J|ypóvcov in titulis gortyniis GD 4987 a (lacero) et 5018 obscuro admodum, quia notio εἴρειν — λέγειν non convenit.

Ad ἡρώασσα. Titulus — GD 4952 (saec. III ἃ. C.) A 84 ἥρωας xal ἡοωάσσας.

ἦσαν, ibant, atticum, non εσαν. Vid. Cobet, Nov. lect. p. 846.

ἡτέρα — ἡ ἑτέρα. Bonae aetatis tituli attici, non ἁτέρα Meisterh.? p. 71, 8. Nec ἅτερος nec ϑατέρου etc., apud scriptores obvia, usquam in inscr. att. reperiri videntur, quae formae quo pacto crasi nasci potuerunt difficile dictu est.

Ad ἤτω. Item CIA III 509 (tit. christ.) Meisterh.? p. 191, 14.

“ηομένος — Εηλμένος. Gortynis tit. GD 4985, 16 ἀποκρίνεσϑαι xav ἀγορὰν ξηυμέναν τᾶς αἰτίας ἃς x αἰτιάσονται. Blass cft. LG X 85. XI 18 xar ἀγορὰν κατα ηλμένων τῶν πολιατᾶν. Of. ἀδευπιός οὐ καυχός.

ἠφείϑη (— ἀφ-)" εἰάϑη. συνεχωρήϑη. H. Notiores sunt formae ἠφίει(ν), ἠφίεσαν, ἠφίουν.

ἦχα perf. att., non ἀγήοχα. Cobet, Nov. lect. p. 700.

o.

Ad. 0 pro T. Cf. etiam πάϑνη — πάτνη. (W .).

Ad 9«. De suffixis 9« et ϑεν cf. Diss. Hal. XII 184 sq. (W.).

ϑᾶχος in vasibus atticis G. V. p. 194. Cf. Meisterh.? 16, 11.

ϑαλαμευτός, in thalamo abditus. Timoth. Pers. 245: ϑησαυρὸν πολύυμνον οἴξας Μουσᾶν ϑαλαμευτόν.

Ad ϑαλία. Of. PO III 520, 18 (148 p. C.) σελιων, ignotum vocabulum.

Ad ϑαλυσσόμενος. Sed ἐνθαλύξας Hesychius explicat σφόδρα πατάξας.

ϑαμίξειν (Hom., Plato) — φοιτᾶν. Add Libanii Or. I 8 124 σὺ δ᾽ ἀλλὰ ϑαμίξειν ἡμῖν, ἔφη (Iulianus apostata).

ϑάνατος (non ϑανάτου) ξημία πρόκειται graecum. Cobet, Nov. lect. p. 771.

ϑανατουρτία. Theod. Balsamon XLIII 5 ed. Horna, Wien. Stud. XXV, II.

Pag. 861.

Pag. 362.

Pag. 363.

Pag. 361.

100

ϑανατοφθόρος (Christus). Theod. Balsamon XII 1836, ed. Horna, Wien. Stud. l. l.

Ad ϑαραπευτής. Cf. Meisterh.? 15.

ϑάτερος, ϑατέρα etc. Sequiores pro ἅτερος, &rége, fere ut plebecula anglica dicit the tother. Iam Menander scripsisse traditur ὁ ϑάτερος δὲ τοῖν δυοῖν Διοσκόροιν, quae fortasse peregrinum aut hominem de infima plebe dicentem introduxit. Locis add. Libanium Orat. p. 529, 1 R., unde R. Foerster Or. I 8 124 (I p. 144, 12] pro x«98' ἑκατέραν edens κατὰ ϑατέραν mihi quidem non persuasit.

ϑαοματουργόβρυτον — φρέαρ. Theod. Balsamon XXVII 6 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 191). Cf. ἠλεόβρυτος.

Ad ϑάω. Theocr. I 149. III 12" IV 50. X 41 ϑᾶσαι.

)e — ϑεν suffixa. Meisterh.? 165.

ϑεά, Y) pro ἡ ϑεός in titulis atticis bonae aetatis occurrit in solis formulis ὁ ϑεὸς καὶ ἡ ϑεά (Pluto et Proserpina) et τοῖς δώδεκα ϑεοῖς καὶ ταῖς σεμναῖς ϑεαῖς. Meisterh.* 182, 4. Cf. Cobet, Nov. lect. p. 26.

ϑεαστικός — ϑειαστικός, ἐνθουσιασικός. Add. mimus PO III 418, 9 ϑεαστικὸν βῆμα. Cf. Rutherf. Phryn. p. 278 sq. de ἐπιϑεάξειν iuxta ϑειάξειν, ἐπεϑείασα, περιϑειυσάτωσαν iuxta ϑειοῦν et similia.

Ad ϑεηκολεῖν. Add. ϑεηκόλος CIA III 805; 487. Cf. Meisterh?. 20, 11.

Ad ϑείκα. Pro διαϑήκη, testamentum, ponitur CIGS I 8088; BCH XXV p. 802, 1l. 18.

ϑεία, amita — τηϑίς. Marc. diac. vit. Porph. (Teubn.) p. 79, 12, 24. Cf. Hellad. ap. Phot. 580 b.

ϑεῖον, τό: κατὰ 96v, divinitus. Amh. pap. II 142, 9 sequiorum more, ubi veteres Attici κατὰ ϑεόν scribere solent.

ϑέλειν, exceptis formulis ϑεοῦ ϑέλοντος, εἰ ϑέος ϑέλοι, ἐὰν — ϑέλῃ. hellenisticum pro ἐϑέλειν. Cf. Rutherf. Phryn. p. 416 sq. Plato tamen vel in his formulis usurpare solet formam trisyllabam.

Ad 9 uo. Praeter Add. s. v. add. haec: ἐν ϑέμασι, in deposito. PO III 501, 18 πυροῦ iv ϑέμασι ἀρταϑῶν ὀκτὼ κτέ. Cf. 610 introd. Eodem sensu ἐν παραϑέσει PO 588, 9. — Saepe ϑέμα in titulis significat victoriae praemium in ludis. Sic v. c. Cariae tituli BCH 1900, 822, 22; 844, 11; 845, 1. Hinc ἀγῶνες ϑεματιαῖοι distinguuntur à στεφανίταις. — Vid. μᾶ.

ϑεμελίᾳ, funditus. Stratoniceae tit. BCH XI 109 sqq. (p. C. 117) ὡς μὴ χρόνῳ ϑεμελίαι καταριφείη.

ϑεμερύνεσθαι" σεμνύνεσϑαι. H. S. v. ϑεμερόν. Vid. ϑερμερύνεσθϑαι.

Ad ϑέμις. De declinatione attica cf. Μαοίβίοσῃ." 120. In formula ϑέμις εἶναι substantivum est indeclinabile.

ϑεναρίξει" τύπτει. H. Cf. Idem v89svagoítcv. ἐγχωρεῖ.

θεόγχτιστος. Meisterh.? p. 84.

θΘεόγνειτος megaricum — Θεόγνητος. Vid. πεποιειμέν[..

Θεοδέκτας. Meisterh.? p. 110.

ag. 365.

ag. 300.

μζ. 9368.

ig. 969.

101

ϑεοισεχϑρία et similia. Vid. Cobet, Nov. lect. p. 294. — Reddendum pro ϑεοσεχϑρία Archippo comico II 782, 9 M. cum synizesi etsi ip ϑεός comicis non usitata.

Ad ϑεοκόλος. Cf. Meisterh.? 209, 11.

ϑεοπλάκτως᾽ δεισιδαιμόνως. H. Gl. dorica aut aeolica.

ϑεοπτίαν' ϑεοφανίαν et ϑεοπτέας" ϑείας ϑεωρίας. H. Gl. doricae — ϑεοψίαν, θεοψίας, vocabula nusquam lecta.

Ad ϑεός. Sera Galatiae inscr. n? 142 in Journ. of Hell. Stud. XIX p. 27 ... Ζωτικῷ τέκνω 9:0 urvüugv, ubi deus vocatur puer de- functus. Cf. Andersoni nota . — Infra vid. ὕψιστος ϑεός οἱ supra ἐπικούριος.

ϑεράπηνα, boeotice — ϑεράπαιναι. GD I Add. p. 889.

[ϑερμερύνεσθαι" σεμνύνεσθαι (Poll. VI 185) exime lexicis. Veram lec- tionem praeter Hes. servavit Pollucis cod. Falck. Cf. Kock, fr. com- adesp. 1017.]

ϑερμοχέντριον. Theod. Balsamon XXVII 1 (Horna, Wien. Stud. XXV 190)

ϑερμολουτήριος — δόμος, balneum. Theod. Balsamon XXVI 4 1.1.

ϑερμοκώλιον, non ϑερμοπωλεῖον, est. Plautinum thermopolium, Vid. 8. v. ἐφϑοπώλιον, παντοπώλιον etc.

Ad ϑερμουϑίς (et ϑέβεις) cf. Thumb. 112 (W.).

ϑερμοῦν. Ar. Lys. 1078 sq. Bene expedivit v. Leeuwen in editione sua locum difficilem et controversum.

. Ad ϑεσμοφύλακες. Corrige 220 pro 22, 8.

Ad ϑέσσαντο. Praeterea cf. κανάϑεστος᾽" πάντα ἀπαραίτητος. H.

ϑεώματα᾽ τὰ περικαϑαρτήρια. H. A verbo ϑεόω, quod pro ϑειόω (-à), sulfuro tribuitur Araroti in BA.

ϑηαδρός argive — ϑησαυρός. Vid. infra s. c. πέλανος. Signiflcatur in hoc titulo arcula nnmmis recipiendis destinata (ver- naculo sermone offerbus).

Θηβαῖζαι. De singulari mulierum thebanarum vestitu semiticarum speciem referente legatur Dicaearchi vit. Graeciae fragm. p. 128 sq. ed. Gail.

Ad ϑήγειν. Libanii Or. XI 8 101 τὴν γλῶτταν εἰς τὸ συνειπεῖν τεϑηγ- μένοι. Of. Soph. Ai. 584.

ϑηήκάτηι — τῇ Ἕκατῃ. CIA IV 1 b, 422, n. 8 (saec. VI a. O.). Mei- Sterh.? 72, 4.

Ad ϑηκοποεῖν. Temere editor corrigit τεϑηκοπο muévov.

95v, res venalis ignota iuncta cum voc. μέλαν, atramentum. Grenf. II 388, 8 (81 a. C).

ϑηκαλέα᾽ (cod. ϑητ. ϑαυμαστά, ψευδέσιν ὅμοια. H. Cf. idem ϑηπαλέος" βωμολόχος et Hipponactis fr. 14 ϑήπων.

“ϑύήρας. Vocabulorum sic compositorum XXVIII exempla enumerat Charitonides, 49«và XV p. 827.

Pag. 870.

Pag. 371.

Pag. 372.

103

ϑηρόλεξις" ὁ τὰς λέξειε ϑηρώμενος. H. — λεξιϑήρας Sive ὀνοματοϑήρας.

ϑησαυροφύλαξ in Aegypto, v. c. Fay. Town. pap. 228.

ϑησειομοξεῖν. Corrupte EM 451, 2 et EGud. 85 ϑησειομύξειν. Correxi. Praecedit 9«joetócptp: ó ἐν τῷ Θησείῳ διατρίψας" Ἀριστοφάνης Πολυίδῳ.

θησηίς, tribus. Incertae originis titulus in Odessae musaeo: 'Eza- φρόδειτος φυλῆς Θησηίδος.

ϑυητόν. Vid. ϑυτεῖον p. 958.

Ad 9/8« s. v. 9íBo vog. Adde: Legitur 9/fy apud LXX et ϑίβεις — - ϑέίβαι Grenf. pap. I 14, 10 (a. C. 150 aut 139).

Ψιγέμεν (?). Vid. μετοικεῖν.

Ad ϑέϑηι etc. Leguntur hae formae GD 5000 IIb, 2 sq.

ϑιώτης. FGH 117, 10 (108 p. C.) τοὺς ϑιώτας πέμσις (Sic).

ϑνασίδιον aeolice — ϑνησείδιον. Eresi tit. saec. fere II a. C., Cl. Rev. 1902, p. 290, l. 14. Cf. Jahresh. d. Oest. arch. Inst. V p. 141.

Ad ϑνήσκειν. Sermone pedestri (et. comico) Athenienses semper usurpant ἀποθνήσκειν, tragico ϑνήσκειν et κατϑνήσκειν. Of. Oobet, Nov. lect. 29. Similiter tragicorum et antiquarum legum atticarum apud oratores est κτείνειν. illorum praeterea κατακτείνειν ; vulgaris prosae contra ἀποκτείνειν.

Ad ϑοάδί(δ)οι (— GD 1156). Cf. creticum ϑοαίοι in Gortynis tit. GD 4977.

ϑοηριεῖον, Thoéàridis templum. Tebt. pap. 89, 9; 88, 10. 28; 248 (μέγα et μικρὸν 9.).

8ó6vptc, dea aegyptia. PO I 146,8 et alibi. Vid. editores ad III 488, 2. Iulio Africano redde Go5[oc)]. Vid. 8. v. παρευνετᾶν.

ϑοινά. Add. Timoth. Pers. 150 ἔνϑα κείσομαι οἰκτρὸς ὀρνέϑων ἔϑνεσιν ὠμοβρῶσι ϑοίνα.

ϑοίιτο, barbara terminatio opt. aor. pass. pro ϑοίη, si certa lectio. Vid. δουλεύϑοιτο.

ϑολοῦν. Add. PB 880, 1 é801ó8 qv, i. e. ἐϑολώϑην.

ϑοός. Od. o 299 ἔνϑεν δ᾽ αὖ νήσοισιν ἐπιπροέηκε ϑοῇσιν. Nomen proprium ducit Bérard, Les Phéniciens et l'Odyssée I p. 141: les iles pointues, quae sint scopuli hodie partim submersi inter Zacynthum et Cephalleniam, dicti a "Venetianis Monte acuto, in praeceptis nauticis Gallorum Les roches montagnes.

Θορύσταρτος cretice — Δορύστρατος. Cf. Εὐρύσταρτος et σταρτός.

Θρασύδαος — -batog. CIA II 945, 14 (a. C. saec. IV). Meisterh.? 82.

ϑράττειν — ταράττειν longam habere vocalem ostendit Cobet Nov. lect. p. 684 sqq. Idem non valet de verbo syncopato ϑρέξειν — ϑερίξειν. Possit sane quispiam conicere Eur. Hel. 1188 corrigendum esse ἀπεϑί[έϊρισεν, sed ἔϑρισας, ἀπέϑρισεν, ἀπεϑρισάμην cum brevi iota constanter dixerunt Anthologiae graecae poetae.

ϑράττης᾽ ὁ λίϑος ὑπὸ Θρακῶν. H.

ϑραύειν. Add. Timoth. Pers. 99 ἄλλα δ᾽ ἄλλαν ϑραῦεν σύρτιν. Vid. σύρτες,

ug. 973.

g. 375.

g. 376.

108

ϑρείσα -ΞΞ ϑρίσσα sive τριχίς. Vid. 8. v. ἐπικάρσειν.

Ad ϑρεπτός. Add. PO II 298, 5. 46; Plinii ep. ad Traianum 68. Archiv III 89, not. 4.

ϑρηνοχατάχλοστος ἐκ λύπης τάφος. Theod. Balsamon XII 8 (Horna, Wien. Stud. XXV 189).

ϑρηνώδης. Vid. δακρυστανγ ής.

ϑρύήνωμα, si 1.8., — ϑρήνημα. Tebt. pap. 140 (a. C. 78) ϑρηνώματα εἰς τὸν Ὄσιριν.

ϑρίξειν. Vid. ϑράττειν. Hesychio redde ἔϑρισεν᾽ ἐθϑέρισεν (pro ἔφριξεν).

ϑρίξ poetice pro πτερόν usurpat Theocr. XVIII 57 εὔτριχα δειράν, ubi Fritzsche comparat Plut. adv. Stoic. 19 πτερὰ ποικιλοτρίχων οἰωνῶν. Add. Bachyl. V 28 de aquila λεπτότριχα — ἔϑειραν. — Minore discrimine de lana Homerus Od. 9, 886 καλλίέτριχα μῆλα.

Ad ϑθριπιεῖαν. Vid. infra s. v. Toígis.

Φροοτίλλειν. Cf. infra ὁλοτίλλειν. Add. Journ. of Hell. Stud. XXI 258 τὰ πλοῖα τῶν €ovoríAvov in tabula aeg. saec. I a. C.

. 96st corripit vocalem (attice longam) apud Iones, in recentiore poesi

epica, apud Hipponactem, Bacchylidem, Timotheum (Pers. 29). ϑοελλίξειν (?)), turbare. Hes. τεϑυλλιαμένον (sicy τεταραγμένος. ἀπὸ τῆς ϑυέλλης. Lege τεϑυελλισμένον (-νος ὃ).

Ad ϑυία. Cf. Archiv I p. 552.

Ad 9víqv. Vid. infra ὑπερϑυίειν. Dittographemate libera Hesychium ἔϑυιεν" [iv]inalvero, ἔτρεχεν.

ϑοϊῶι — τῷ υἱεῖ. Deflxionum att. tab. saec. IV a. C. p. IIa, 4. Mei- sterh.? 72.

Ad ϑύκοι. Of. ϑύχα. GD 4994; 5015. 5018.

Ad ϑυμαδέων (p. 952). Adde ,aut aeolice'.

θυματηρία (-ptov), urbs ἃ Poenis condita in Africae ora occidentali. Verum nomen fuisse Dumathiriam, quasi πεδιάδα ἃ dumathir sive dumthor, terra plana, statuit Bochart ad Hannonis Peripl. initium, ubi sequitur πεδίον δ᾽ αὐτῇ μέγα ὑπῆν.

ϑομολευστεῖν — χάλαξαν, cum ira iaculari ceu lapides gran- dinem. Theod. Balsamon XXVII 7 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 191).

ϑοράγματα᾽ ἀφοδεύματα. H. Scil. quae foras pelluntur.

ϑοραυλεῖν. Add. PO III 471, 2 (saec. II p. C).

Corrige ϑυρεομαχία — ϑοροποιός᾽ οὕτως ἐκαλεῖτο Ἀριστομένης (cf. Suid.) ὁ κωμικὸς ποιητὴς σχωπτικῶς H. Ab aequalibus, puto, poetis; itaque gl. est comica.

$opobv. Vid. δοκοῦν. Corrige 9vocadóo&v (cvgo.?).

ϑοσάνοσρος᾽ δασύκερκος. ἄρσην. H. Gl. spurca et comica?

ϑοσιάστήριον. Tit. in Journ. of Hell. Stud. VIII 896, n? 28 (W.).

ϑύχα cretice — róyy. GD 4994. 5015. 5016. Vid. ϑυκἀάἀγαϑᾶι et ἐρίϑεκνος.

Pag. 377.

Pag. 378.

Pag. 379.

Pag. 880.

Pag. 881.

104

9-0 — τω. imperativi terminatio in dialectis, velut cretensi, v.c. GD 49806 μετρήϑω iuxta προφωνήτω.

Corrige ϑωέν pro ϑωῆν.

Ad ϑωκεῖν. Cf. διατεϑώκηται" διακεχώρισται. H.

ϑωχίξειν. Hes. ἐϑώκεσε' κατήρτισεν (xa9íóQvotv?) Of. ἐνθωκώσαι" ἐμῳφωλεῦσαι, ἐνκρύπτεσϑαι.

ϑωμίξειν. Vid. ἐϑύμιεξεν.

ϑωρακεῖον. CIA II 791, 81 (a. C. 877). Meisterh.? 50 sqq.

$p&xtov. Ad Thesauri verba ,ita ut generaliter de quovis muni- mento [hoc vero est ϑωρακεῖον vH.) accipiatur." M. Haupt citat Boekhium ad CIG II 8278. t

ϑώραξ. De thorace apud Homerum novissime disputavit M. Valeton, Mnemos. XXXII p. 105—128.

Ι.

Ad I et EI. Cf. Weber in censura lexici Neue phil. Rundsch. 1908, p. 109 et ibidem de confusis : et s. Vid. supra E et I confusae.

«(ἂν et «ἄν. (Desiderativa in) enumerat [bona ex parte] Rutherf. Phryn. p. 158 sq. Cf. κεχλεδιᾶν.

'Iavoo&ptoc: πρὸ iB Καλανδῶν 'Iavovagí(ov, ante d. Kal. Ianuarios CPR 288, a. 814. Similia passim.

ἸἸάονα (— ᾿Ιάδα) γλῶσσαν. Timoth. Pers. 160, ut in tragoedia.

Ἰάρδανος, fluvii nomen in Elide, ut 'I&pBavog in Creta semiticae originis esse creditur inde ab Olshausenio, ut Palaestinae fluvii Iordan; quod signifllet aqua ex alto descendens. Cf. Vict. Bérard, Les Phéniciens et l'Od yssée, vol. I p. 126.

Ad ἐαρές. Cf. etiam tit. in ϑηνᾶ 1902, p. 500.

lapoop'tóc. GD 5080, 8 serus tit. gort. Cf. ἱεροργός.

ἑατροί. Decreta honoriflca in medicos inde ἃ saec. V usque ad I a. C. collegit G. Vollgraff BCH 1891 p. 217 in nota ad Amphissae decretum in Menedaei honorem haece: Idalii GD I 59; Athena. rum CIA II 187. 188. 2960 b.; Coi IC 5; Halium ibidem 844; Isthmi IGI 308; Oluntis (Cret.) BCH 1900, 228 sq.; Delphorum WF 460; Calumnae ΟἿ III 4. 3590; Deli BCH 1880, 848 8q.; Actii IGI III 516. 517; Ilii CIG 8596; Brycontis (Carpathi) IGI I 1082; Lamiae (in veterinarii honorem) Mitt. 1882, 368 sq. — Michel 297; Andri Mitt. 1876, 287 sq.; Gythii Newton, Greek inscr. Brit. mus. II 148; Magnesiae ad Mac. BCH 1888, 828: Iasi Rev. d. ét. Gr. 1893, 180; Rhodiopolidis (Lyciae) CIG 4815 n; Cadyandae (Lyciae BCH 1880, 60. Praeterea cft. de flcto Athe- niensium in Hippocratis honorem decreto Herzog, Coische Forsch. p. 215, et de primo medico graeco Romae degenti et civitate donato Plin. N. H. XXIX 6.

r. 982.

105

Ἴσχχος —"Iexyocg. Meisterh. 76. Cf. 69 Ἴαυκχος (?).

Ad ἐβιοβοσκός. Adde Tebt. pap. 61(b), 401; 72, 410; 118, 11; ad ἐβιοταφεῖον ibidem 87, 100; 88, 58. Cf. κροκοδιλοταφεῖον eti κριόταφος.

ἰβιοτάφος. Grenf. II 15 (2), 7 (189 a. C).

(Bre. Euagrius Hist. Eccl. I 7 p. 26 A Val. ὀάσεως τῆς ἴβεως ἐκ πολλῶν πρώην ἀφανισϑείσης,. τοῦ τῶν Νομάδων πλήϑους ἐπὶ αὐτὴν ἀναδραμόντος. t — ἴβις fortasse — copticum hippen. Thumb. 111 (W.).

ἐβοχκέξεινῦ Hes. ἐβυκινήσαντες".... ἀπὸ γὰρ τοῦ if 0 παρῆκται ἡ λέξις. καὶ μέγα. Of. eundem et Photium s. v. ἐβύ. — ἔβυξ' ὀρνέου εἶδος. Recte Kock ad Teleclidis fr. 58 monuit ab ἐβῦ derivari po- tuisse ἐβύξειν, ab avis vero nomine ἐβυκέξειν et Hesychio reddendum esse ἐβυκίσαντες.

ἰδαλίς. Vid. εἰδαλίς.

ἰδήσω — ὄψομαι. Theocr. III 87, ubi vid. Fritzschium.

(iq, privatim, antiquiorum, xe«c ἰδίαν recentiorum est. Cf. mox ἔδεος.

ἵἴδικτον, edictum. Theod. Balsamon XXXII lemma (Horna, Wien. Stud. XXV, IL).

ἐδιοκτήμων. Tebt. pap. 124, 82 (a. C. 118).

Ad ἐδεόκτητος. Cf. PB 464, 5 et lexica.

Ad ἔδεος. In epistula saec. II aut III p. C. PB, 424,9 legitur: ἀλλὰ παντότε τὰ τῶν γονέων γλυγύτερά (Sic) ἐστιν, εἰ ἐν ἰδία ἐμοῦ ἄξια καὶ καλά. — Ad ἔδιος λόγος praeter Addenda cf. P. M. Meyer Archiv. f. P. III p. 86 sqq. — De sequiorum usu verborum ἰδιο- πραγεῖν Ot τὰ ἴδια πράττειν pro τὰ ἑαυτοῦ cf. Rutherf. Phryn. 499.

ἐδιοῦσϑαι, ἐξιδιοῦσϑαι melius attica quam ἐξιδιάζεσϑαι. Phrynich. Rutherf. p. 284.

ἴδμεν — ἴδμεναι — εἰδέναι. Theocr. II 151.

ἴδος in Addendis corrige pro δος.

ἐδού — ἰδέ iam in vase attico antiquo. Meisterh.? 192, 6; 202.

Ad ἰδρώιον. Eadem vox legi videtur Tebt. pap. 116. 84 τι(μῆς) ιὅροιων β΄. At ibi sequitur ἄρτων ἐλ(ασσόνων), Scil. τιμῆς. Cf. CPG.

. Ad ἑέναι. Vid. etiam ἀφίητι, ἐφίητι, ὑφίητι.

ἑβρὰ στρατεύματα Imperatorum rom. Vid. infra s. v. παραπέμπειν.

ἑἱερακεῖον, templum accipitris. Tebt. pap. 5, 70 (a. C. 118).

Ad ἑεραπολεῖν (S. v. ἱεραπόλος). Adde Acarnaniae tit. 9 Mitt. XXVII p. 886.

. lepattx&, vectigal. FGH 42 (a) II 7; 54, 7.

ἱερειοῦν et ἱερειώσονα in titulis atticis. Meisterh.* 40, δ.

Ad ἑερής. Cf. etiam tit. arcad. in ϑηνᾶ 1902, p. 506.

Ad ἐέρισσα. Add. PB 994 II 8; 995 II 8; 906 II 8. Eandem for- mam expectes pro ἱερειῶν PB 998 12. — Cf. supra 8. v. Ἀπάμ ioca.

ἱερόδουλοι in Aegypto. PO III 519, 18. 14 (saec. II p. C.).

Pag. 886,

Pag. 387.

Pag. 888.

Pag. 889.

Pag. 390. Pag. 891.

Pag. 392.

106

ἱερόϑρους. Mimus PO III 418, 90 {{εἸρόϑρουν loco lacero. Cf. ἑερόφω- vog et λιγύϑρους.

ἱερομοσχοσφρατιστής. PG 82, 4 (p. C. 148). Vid. μοσχοσφραγιστής.

ἱερόν. Vid. νεώς.

Ad ἑερονίκης. Item papyri, v. c. PO 516, 2.

Ad ζἱεροργός. Titulus est GD 5029. Vid. ἰαρουργός GD 5080, 8.

[ἱεροσύλῃσις Cobet, Nov. lect. p. 77 apud Diod. S. XVI 14 sustulit corrigendo «τῆς» ἱερο(ῦ) συλήσεως pro ἱεροσυλήσεως.)

ἱεροτέχτων templorum architectus(?) PO III 579 (c. 188 p. C.) τῶν ἀπ Ὀξυρύγχίων) mól(soc) ἱεροτεκτόνων ᾿ϑηνᾶς Θοήζριδος ὁ Cf. 488, 8 not.

ἱερουπώλης quid? An rerum sacrarum instita? PB 994 II 5 (ἃ. C. 118) í(egovzóov (sic) et similiter PB 995 II 6. Grenf. pap. I 29 (II 5 (a. C. 114) 27 (II 8) ἱερουπώλου "Icióog. De forma cf. συμβολαιουγράφος Grenf. pap. I 58, 2b.

ἱεροῦ τέλος. FGH 89, 2.

ἱεροφάλτης. Add. tit. aeg. aet. Ptolemaei X Archiv III p. 229, 1l. 16.

ἱερώτατον ταμεῖον, fiscus imperatorius in titulis. Cf. Burs. Müll. Jahresb. 1891, p. 82.

Uoc. Vid. ἀφίητι, προΐίητι, ὑφίητι.

lI pro I. Tit. Argivus saec. a. C VII in Americ. Journ. οὗ Archaeol. 1901 p. 107 sq. ἐξπρειά[σϑαι]] et dauuo[olyot, ut IÀ 84 ἅλειος γέρων et pamphylica δειά, ἐεα ρύ.

Ἰκχαριέιες — -tc. CIA II 948 II 8 (a. C. 825). Meisterh.? 45 sqq.

Ad (ῥ)ικάς. Hinc nomen Ἰκαδίων. Cf. Ἦ νατίων.

Ad Fíxar:i. Item titulus cret. GD 5108.

ἐχκνεΐῖσϑ'αι — ἱκετεύειν. ut apud tragicos, Timoth. Pers. 189.

ἐχτρὸς — οἰκτρός Saepius titt. byzantini Macedoniae. Mitt. X XVII p. 448.

τλἄϑι — ἴληϑι (Hom.). Theocr. XV 148; Apoll. Rh. IV 1014 et 1600.

Ad Ἰλαῖος. Respondet mensi Thessalico 'Imzoógouío. Inscr. delph. BCH XXVI p. 8, δῦ [ἀφ᾽ οὗ] ἄρχει μὴν ᾿Ιλαῖος ἐν Δελφοῖς, ἐν Θεσ- σαλίαι ᾿Ιπποδ[ρόμιος].

Ἰλιαχῶν quid? Saepe in papp. Tebt. occurrit τριχοίνικον ἰλιακῶν. Cf. editorum notam ad 61(b), 819 pag. 227 et Indicem X.

᾿Ιλιοπόρος — εἰς τὴν Τρῳάδα πορεύουσα (Wilam.) Timoth. Pers. 182 'Luomógog κακῶν λνυαία yívow ἄν. Nisi forte obscurus poeta voluit πορεύουσα ἐξ ᾿Ιλιάδος κακῶν, quod tamen vix credo.

Ad ἐἰλλούστοιος. Praeter Add. cf. Grenf. I 68, 1. Plura Wessely Wien. Stud. XXIV, p. 128. Vid. etiam Marci diaconi. vit. Porphyrii (Teubn.) p. 41, 18.

[μαγί(ίνιφερ), imaginifer, signifer. PB 344 (saec. II/III. Vid. σημεαφόρος et προτομαφόρος.

ἐμαντελίκτης, non ἱμαντελικτεύς. Vid. Cobet, Nov. lect. p. 506 et cf. ἐριδαντῆης.

g. 391.

g. 396.

107

ἱματίξειν, vestire [N. T.]. PO 489, 9 et 17 (117 p. OC.) [μα]τιξομέ- vov. Cf. ἑἱματισμός 494, 18; Grenf. II 75, δ. 11. 25 etc.

ty. Vid. ἔς

Ad ἕνα. Cum coniunct. (optat.) pro infinitivo saepe iungunt Byzantini E. Marci diaconi vit. Porphyrii (Teubn.) vid. v. c. p. 20, 12; 66, 10; 71, 6; post δεῖσϑαι 85, 18; 86, 10; 88, 4; 89, 9; 47, 14 post εὔχεσϑαι; 44, 8 post παρακαλεῖν; 48, 18 post ἐπιτρέπειν pro δεῖν cum infinitivo; post λέγειν 57, 24; φοβεῖσϑαι ἵνα μή — ὥστε 74, 22. — Cum infinitivo constructum ἕνα traditur in epistula a. 811 Antigoni ad Skepsin, Journ. of Hell. Stud. XIX p. 8830 sqq., ll. 14 sqq. ἀναγκαῖεν ὦὥιμεϑα εἶναι παριδεῖν, ἔνα toU rà ὅλα συντελεσϑῆναι. Utrum certa lectio est an lapis habet ἔν[εκ]α, quod saltem rex voluisse videtur.

ἴνδαλμα. M. Haupt ad Thesaurum s. v. citat Nilum p. 10, 147 Poss.

et Meinek. Theocr. p. 182. f

tvütxclovoc, indictionis. Passim inde a saec. IV papyri aeg. Vid. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 129. Rarius ἐν δικτέωνος.

ἐνήμεν cretice — ἐνεῖναι. Eleuthernae tit. Mus. Ital. II sp. 161 sq. n? 2, ]. 4 — GD 4954 τῶι δὲ 6ox]or τὰν ἀρὰν ἐνῆμε[ν).

Ad ἔνεον. Vid. etiam Kalbfleisch in programmate Rostochiensi ἃ 1902 (sem. aest.) p. 11 sq.

ἔοντι terminatio dorica 8 pers. plur. Fut. Saepe tituli exhibent ἀγγε- λίοντι, βαλίοντι, μενίοντι. Of. ὁμιόμεϑα.

. [o08&ot — Ιουδαῖοι. Schediae in Aegypto tit. Bull. d. ]. soc. arch. IV p.

49 Euergetae aetatis. Cf. Berl]. Sitzungb. 27 Nov. 1902 XLIX pag. 2. Ἰοολεῖς. Cyzici nova tribus Hadriani aetate. Vid. infra 8. v. κάλλεον. Ἰοολιάτης iuxta ᾿Ιουλιΐτῃς. Meisterh.? 16 et 68. ἱπαλέον (pro εἰπάδιον L. Dindorf): ἐπίπονον. H.

. Ad ixvog. Cf. Meisterh.? 87, 2.

ἵχπαλος — Afóvorog, ita dictus Hippali gubernatoris de nomine [(Arr.] Peripl. m. Erythr. 57.

ἱππημολγία. Anonymi Peripl. Pont. Eux. 4 σιτούμενα γάλακτι σκυϑικαῖς ἱππημολγίαις. Sine necessitate corrigitur ἱππομολγίαις. Cf. ἱππημολγός in lexicis.

ἑππίατρος. CIG 1958; PG 42, 86 (p. C. 224).

Ad Ἱπποδρόμιος. Huic mensi Thessalorum respondet delphicus liaiog,q. v. Unde corrigatur lexicon p. 898, 1l. 1.

. ἱπποτετρόφηχα Lycurg. in Leocr. $8 189. Vid. s. v. ὁδοιπορεῖν.

Ad ἐπωτήριον. Cf. Rev. pap. 49, 6. 13; 51, 1. 2.

ἐρήνα. Vid. infra χἰρήνας et cf. GD 5024, 9.

ἴρηξ corrige pro ἴρηξ.

lpux? FGH 881: ἰρια, ξηρομύρου, μύρου, Κοπρῆτος, ócrowe. Suspicor ἐρίν(ου) ξηρομύρον.

Ad ἴσαμι. Item Theocr. IV 119. L. 5 corrige ἴσας — οἶσϑα. Vid. Fioteíq.

Pag. 400.

Pag. 401.

Pag. 402.

Pag. 408.

108

Ad ἐσάτεως. Item PO III 598.

«Ἐισξείῃ — εἰδείη. Inscr. argiva saec. a C. VII in Americ. Journ. of Archaeol. 1901, p. 169 sq. Vid. ἔσαμι.

te et ἔν, terminationes hellenisticae pro ἕος et ἰὸν, passim occurrunt in papyris aeg. praesertim serioribus. Ptolemaeorum aetate papp. Tebt. praebent formas ἔκφοριν, ἐπίστολιν, Πτολεμαῖς. Cf. Moulton Cl. rev. 1904, 109.

Ad ἔσῃ. Melius in sqq. dedissem ἴσῃ et ἴσου. — 'Eg ἴσου legitur etiam in Amphissae titulo (saec. II ἃ. C.) BCH 1901, p. 285, 1. 18.

ἐσήβας — ὁμῆλιξ. Timoth. Pers. 226 ἐγὼ δ᾽ οὔτε νέον τιν᾽ οὔτε γεραὸν οὔτ ἰσήβαν εἴργω τῶνδ᾽ éxàg ὕμνων.

ἰσικιομάγειρος, vox hybrida compositae lat. isicius et gr. μάγειρος Pap. RNN 118 (a. 5960).

ἰσιονόμος. Isidis templi curans. Magdolae pap. saec. III a. C. BOH XXVI, 112,1. 1'Exóqo«[..) Πάνητος ἰσιονόμος κατοικοῦσα 4ϑηνᾶς κώμην κτέ.

ἰσχρίβας — σκρίβας, Scriba. Pap. a. 466 PTh. pag. 8 III 8. 18.

ἐισιβόμοιρος. Gortynis tit. GD 4974.

ἰσοπτυγὴῆς — «χῆς. Meisterh.? 76, 10.

ἰσόχειρ. Vid. iooóé&ios.

Ad ἴσσα. Haec terminatio proprie convenit nominum in ἐξ formis femininis ut Φοίνισσα, Κίλισσα. sim. Iam Strattis com. fr. 82K dixit Maxeóóvicoa pro Maxeóovíg. Vid. supra ad “πάμειεσσα.

Ad ἑστάναι. Libanii Or. XI 8 41 extr. Fw μεσημβρίας ἑστώσης, in- eunte meridie. Cf. μὴν ἱστάμενος. Idem veterum exemplo passim hoc verbum sensu τοῦ παύειν usurpat.

ἵστατο pro εἴστηήκει. stabat. Marci diaconi vit. Porphyrii (Teubn.) p. 49, 18; 51. 8.

ἱστίασις — ἑστέασις. PO III 471, 58 ἰστιάσεως (saec. II p. C.).

ἱἰστιάτωρ pro ἑἕστιάτωρ. Tit. att. Mitt. XXI 808 (a. C. 818), scriptus fortasse a lapicida peregrino.

Ad ἱστορεῖν. Med. (czogovuévg pro activo Eur. Hel. 1871.

ἱστών λέγε, ἀλλὰ μὴ ἰστεών x:£. Phrynichus. Cf. Rutherford, p. 262 Sq. — Vid. infra περιστερεών.

[ἴσφνια corrupta lectio pro ἴσϑμια. Sophocl. fr. 656 Nauck.?].

«t»oyaobac. ἰσχ[ν]όφωναι. H. Correxit Alberti. L. ἔσχαυδοι. “

Ad ἐσχέγαον. Cf. nunc tit. delph. BCH XXVI p. 62, 1. 14 cum nota editoris.

ἰσχεπκλίνϑιον, τό. Vox architectonica in tit. delph. BCH XXVI p. 62, l. 7 sq.; p. 68, 1l. 17. Signiflcat sustinens plinthos (pierres d'assise). Editor p. 607 ,Ce ne sont pas les pierres d'assise des murs latéraux que portent les ἰσχεπλίνϑια, ce sont celles qui se trouvent au dessus de l'ouverture de la porte: ainsi s'explique qu'à Epidaure la méme piéce d'architecture s' appelle φόρα (Eph. arch. 1886 p. 165, l. 805)". Cf. ἐσχέγαον.

pr. 401.

g, 405.

[e 407.

109

Ἱσχύόλος pro ᾿Ισχύλος. Meisterh.?, 2. 8.

ἰογή. eiulatus. Add. Timoth. Pers. 288. Vid. λιγυμακρόφωνος. Feliciter ἐυγῆς pro σιωπῆς Sophocli O. R. 1074 reddidit Nauck.

ἴογξ attice iota corripit Ar. Lysistr. 1110 τῇ σῇ ληφϑέντες Dhyyi, producit apud epicos, Pindarum, Theocritum.

loxc& more epico — ἰυκτής. Theocr. VIII 20.

ἰχϑῦ — ἰχϑύε. Antiphanis fr. 194, 15 K. Sic ἐχϑῦς — ἐχϑύες fr. 286, 8 et Eubuli fr. 109, 2. Vid. οὖς. In vetere Atthide solus accusativus contrahitur. — Quanto pluris veteres aestimarint pisces marinos quam lacustres cum aliunde apparet tum ex Libanii oratione Antiochica (VI) $ 259 mooífovca yàg ἡ Τύχη τὰ πρόσφορα ἑκάστῳ διεῖλεν εἰς μὲν τοὺς εὐδαίμονας τὴν ἀπὸ θαλάττης φοράν, εἰς δὲ τοὺς ἑτέρους τὴν ἀπὸ τῆς λίμνης κτὲ.

Ad ἐχϑυοπράτης. Recurrit vox PB 789, 2 (aet. arab.).

Ad ἰχϑυοπώλιον. Cf. ἀλεκτρυοπώλιον, ἁλοπώλιον, ἀρτοπώλιον, ἑφϑοπώλιον, ϑερμοπώλιον; παντοπώλιον, ταριχοπώλιον. ἰχϑοοστεφής piscibus (quasi coronatus. Timoth. Pers. 89 ἐΐν

ἰχ)ϑυ[ο]στεφέσε μαρμαροίπτέρ]ο[ι]ς κόλποισιν [Ἡμφιτρίτ]ας. ἴων pro toy apud poetas atticos. Vid. infra Comparativus. lét& pro γραμμή, linea. Vid. supra s. v. γνώμων.

K.

xaB&top, cavator. ΒΘ 417 (s. VI) ὁ κύρ(ιος) Ἀπόλλω καβάτωρ. Cf. cabatores Orelli inscr. 4155.

χκαγχελλάριος, cancellarius passim papyri aeg. aet. byzantinae. Vid. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 129.

καγχέλλιν (καγκέλλιον). Pap. R ΑΝ 866 saec. VI in ferramentorum catalogo et passim χάγχελλος, cancellus. Vid. Wesseley 1. 1.

κἀγώ, κἀγαϑοῦ, κἀλχκμέων etc. in titt. att. Meisterh.? 72 sq.

χαδδαιμονέστερος, ὡς παρ ᾿Επιχάρμῳ. Tryphon. 28 ap. R. Schneide- rum (Duisburg 1895). Vid. Herm. a. 1902, p. 22b.

καδέχχορ — καδίσκος laconice. Hes. ἐν δὲ κα ὃ ἐκ (κ") ο ρ᾽ εἶδός τε φασκωλίου.

. Ad κἄᾶδος. Of. Eresi tit. in Jahresh. d. Oest. arch. Inst. V p. 141,

' ]. 9 κάδεος ἰδίω.

χκαϑακλοῦν — ἐκπεταννύναι. Add. Marci diaconi vit. Porph. (Teubn.) p. 77, 21 καϑαπλώσας τὸν ψίαϑον ὑπέβαλεν τὴν τύλην.

καϑάρειος, καϑαρειότης formae sincerae in καϑάριος, καϑαριότης cor- rumpi solent. Καϑαριότητα iniuria alteri lectioni nuper praetulit Foerster in Libanii Or. XI 250, ubi vid. v. 1.

καϑαροκοιεῖν et χκαϑαροποίησις. Papyri aeg. aet. byzant. v. c. Grenf. I 60, 38. 40.

καϑαρὸς τραυμάτων — ἄτρωτος. Liban. Or. V ὃ 17 (ed. Foerster I p. 810, 4).

Pag. 409.

Pag. 110.

Pag. 411.

Pag. 412.

Pag. 418.

110

Corrige καϑείληφα.

χαϑεύδειν, figurate desidem esse. Add. Liban. Or. I $8 4, p. 82,8 ed. Foerst. Cf. ὕπνος.

καϑηχεμών. Attalidae generis sui auctorem ducebant Διόνυσον καϑη- γεμόνα. De quo vid. H. v. Prott Mitt. XXVII 161—188 et 205 sq.

χαϑιέναι. Forma activa (contra quam expectes) de promittendis capillis uti solent antiquiores (v. c. Ar. Thesm. 841), media fere recentiores.

καϑιεροῦν et ἀφιεροῦν confusa a sequioribus. De discrimine cf. Rutherf. Phryn. p. 280.

καϑίξεσϑαι., καϑέξεσϑαι. De formis atticis et hellenisticis huius verbi cf. Rutherford ad Phryn. p. 380 sqq.

καϑίξας — καϑίσας dorice Theocr. I 18; V 82.

καϑίξῃ — καϑίσῃ. Theocr. I 51.

καϑιστᾶν — -στάναι. Forma in lege sacra Eretriae saec. IV a. C. Eph. arch. 1902, 102 1. 84. Cf. GD 1614 c..28 (in Achaia); 802,9 (in Boeotia); W. F 407. (Delphis).

χκαϑό. Meisterh.? 267, 49. Vid. xe 9 etc.

κάϑω barbarismus pro καϑεδοῦμαι. Timoth. Pers. 168. Vid. supra ἔρχω.

χαϑώς pro x«8« serum vocabulum. Cf. idem Rutherf. Phryn. p. 495.

χκαιλά, (cod. αἰλα) ἀντὶ τοῦ καλὰ Κύπριοι. EM 84, 10. Cf. αἐλο- et Meister II p. 268.

χκαινᾶς. Theocr. X 85. Vid. AZ.

χκαίνειν praeter Xenophontem (qui saepius etiam κατακαίνειν adhibet) soli tragici usurpant pro ἀποκτείι εἰν. Cf. Ruth. 1. ]. p. 170.

Βαισάρειοι. PO III 477, 5 (182/|8 p. C.) καὶ τοῖς Καισαρείοις καὶ τοῖς πρυτάνεσιν. Qui sint ignoratur.

Ad Καισάρηα. Of. Meisterh.? 47, 21.

καχκχάβη atticum, non κάκκαβος. Phryn. Ruth. p. 496.

καχοδαιμονᾶν differt ἃ κακοδαιμονεῖν. Idem p. 152.

κακοδιδασχαλεῖν (Sext. Empir.. Amorgi tit. BCH XXV 416, 1l. 2.

xaxorxóbuoc.perniciosus? Marci diaconi vita Porphyrii (Teubn.) p. 17, 18 κακοπόδινός ἐστιν ὁ Πορφύριος. Scil qui infausto pede in- travit (urbem).

x&xodte. Grenf. II 28, 4 (108 a. C.) ἀφίσταται Σεννῆσις (serva) — ἐλάσσω(ν) ἢ μέση, μελί(χρω:), κάκοψι:. Ambigo utrum vocabulam signi- flcet visu debilis an turpi facie — δυσειδής.

Ad καλαμία. Of. Tebt. pap. b, 199 (a. C. 118) τοὺς μὴ παραγεωχότας ἐπὶ τὰ χώματα τὴν καλαμίέαν (— τὸν κάλαμον) καὶ τὰς κουφείας (Q. V.).

χκαλαμίσχος, instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 282.

καλαμότομος: κτήματος καλαμοτόμου, i. e. ἐν ᾧ κάλαμος τέμνεται. PB 868, 16 (Saec. II p. Ο.). Idem vocabulum periisse videtur 1. 17 et ]l. 28. Cf. καλαμητόμος in lexicis.

ζ. 414.

g. 415.

111

χκαλαμουρτγεῖν. Tebt. pap. 120, 141 (a. C. 97 aut 64).

X&À&c. Theocr. VII 87; X 88. Cf. αὐτὰς supra et καινᾶς et lex. 8. V. AX.

Corrige KeAaópeta.

χαλήμερος (A.P. IX 185). Mimus PO III 418, 67 καλήμερε, χαῖρε.

χαλίξεσθαι (ἃ καλία, tugurium) dorice — σκηνοῦν. Vid. ἐκαλί- ξαντο.

Ad καλέκαι. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 180, interpretatur calcei, coll neogr. xeA(y. Dubito, licet caliga et calceus fortasse cognata sint.

χαλχίων ξεῦγος, calceorum par. Pap. Genov. (s. VI. Cf. κάλτιος

xakketvr. PB 717, 617. Vid. lexica.

καλλιάξειν et καλλιαρχεῖν. Vid. mox κάλλιον.

κάλλιον. Cyzici tit. aet. Hadriani Mitt. 1901, p. 121 sqq. Ἵππαρ- χοῦντος Κλ. Χαιρέου "Hooog τὸ ια΄, γραμματεύοντος δὲ τῆς βουλῆς M. Οὐλπίου Παμφίλου, ἀρχιερέως δὲ τῆς Ἠσίας ναοῦ t[o0] ἐν Κυξίκω (sic) ΛΔἰβουτίου Φλάκκου, aids (οἵδε Ὁ) ἐπρυτάνευσαν μῆνα Ἡπατουριῶν[α] x (— καὶ ἐκαλλίασαν μῆνα Ποσειδεῶνα. Sequitur longa prytanum series, quales leguntur CIG 8661--8664; Mitt. 1881; 42 5α.; 1888; 304 sq. (cf. 1891, 487 sqq.) Editor Th. Wiegand haec scribit p. 125 Die Fassung der Praescripta liefert die Bestátigung der — Vermu- thung Boeckhs, unter den ἄρχων CIG 8668 A 4; 80664, 27 und 60 sei der καλλιάρχων zu verstehen. — Κάλλιον bedeutet den Ort, wo das noch nicht genug erklàrte καλλιάξειν und καλλίξειν geschah, das nach Ablauf des eigentlichen Prytanienmonats den betreffenden beiden Phylen (den Σεβαστεῖς und ᾿Ιουλεῖς) zwei neuen wohl den cives Romanos enthaltenden Phylen, die zusammen in der Prytanie fungierten, wie immer zwei der sechs álteren Phylen noch einen weiteren Monat oblag. In Athen hiess Κάλλιον ein Gerichtshof, ein heiliger Ort, der auch τέμενος genannt wurde (cf. Boeckh CIG II p. 921 et Thesaurus IV 884 s. v.). Auch hier an ein Gerichtstátte zu denken würde eine Absonderung der gericht- lichen Functionen vom eigentlichen Prytanenamt zur Voraussetzung haben. Da diese Scheidung eine nur zeitliche ist, so kónnte man sie wohl aus praktischen Gründen in einen Volk- und prozesreichen Seestadt eingeführt haben." Quae perquam probabiliter disputata videntur. — Cf. etiam nomen proprium Καλλίαρχος. Corrigantur igitur hinc quae scripsi Ss. v. καλλιάσαντες.

χκαλλίποος. Hesych. Ἀργυρόπεξα᾽ λευκόπους᾽ πέξα γὰρ ὁ πούς" καὶ καλ- λίπους. Vox veteri analogia formata pro sequiore κἄλόπους. De antiqua et recenti formatione compositorum cum καλλι- et xeào- vid. Charitonidem in ϑηνᾶ XV p. 218—221.

Corrige καλλονή.

καλοκαγαϑικώτερον. Musonius Stobaei I 84. f

Pag. 416.

Pag. 417.

112

Ad κᾶλον. Gravem errorem meum correxi pag. 955. Scribatur igitur p. 416, l. 4. ,Cui tamen originationi vocis xeAí« obstare videtur, quod prima eius syllaba constanter brevis est" et 1. 6 ,praeter atticum vocabulum κἄλόπους huc pertinent glossae Hesychii haece" etc. Addantur autem post finem haec: ᾿Εγκαλοσκελεῖς" οἵ μὴ ἀποδιδόντες τὰ χρέα ἐν κάλοις ἐδεσμεύοντο rovg πόδας. H. Temere Kock fr. com. adesp. 988 hanc glossam rettulit ad comoediam atticam, iniuria annotans ,res ipsa flcta ut nomen." De nomine concedi potest, sed qui quaeso nomen fingi potuit, si res non extaret? Ut vero e dorico κᾶἄλον — ξύλον (quocum attice solum cohaeret aliunde invecta VOX καλόπους) apparet, haec glossa sumta est e comoedia dorica, sive sicula sive italica, sed potius fortasse ex illa, et antiquae in debitores duritiae testimonium est haudquaquam spernendum.

καλλίτευκτος. Elogium Pantaleonis p. 15. Mor.

χκαλπάξει" ὀξυποδεῖ, σακκάξει (Ὁ). H. Parum probabiliter Rutherford coniecit σικιννέξει. Of. ἀνακάλπασον Ar. Thesm. 1171 et παρακαλπάσαι (transit. Plut. Alex. p. 667 D et κάλπη Pausan. V 9 S 2.

χκάλτις [Arr] Peripl. m. Erythr. 68 νόμισμά τε χρυσοῦ, ὁ λεγόμενος κάλτις. In India prope Gangem sec. Benfeyum p. 809 subest vox sanscr. kalita, i. e. numeratum. Of. C. Mülleri nota.

χαλυπτηρίξειν, imbricibus tegere. CIA II 167, 62. 71 (brevi post 307 a. C.) καλυπτηρ[ι)εῖ.

καλῴδιον. Meisterh.* 65, 8.

Ad καλώς. Vid. 8. V. νύμφη.

καλῶς μοί ἐστιν, ut latine bene mihi est,-— καλῶς ἔχω. Epist. saec. II p. C. PB 428, 10.

χκαμάρα (sive χαμέρα), camera PB 781 a. 180 et alibi. Eadem vox neograeca. Cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 130.

καμαροῦν. PB 927 I 5 sq. (108 a. OC.) et 998 I 7 (101 a. C.) οἰκίαν ἐστεγασμένην κεκαμαρωμένην; Grenf. I 21, 9 (126 a. C.) οἶκος κεκαμα- ρωμένος. Vid. lexica et p. 440 κεκαμαρωμένοι οἶκοι.

κάμασον quid.? Occurrit xéueca δ΄ in catalogo rerum venalium saec. IV PG 80, 1, ubi Nicole citat ex Gregorio Naz. ad Testam. κάμασον ἕν, στιχάριον ἕν, ut loco nostro l. 8 sequitur item στιχάριον £v.

καμηλειανὴ (γῆ). PB 488, 4. An pascendis camelis destinata?

χαμηλιχός. PO III 498, 7 (saec. p. C. II) κύβων καμηλικῶν, lapidum quadratorum, quantos camelus portare possit.

καμιηλοτρόφος, ὃ. PB 607, 12. Cf. ἱπποτρόφος et infra κτηνοτρόφος.

Ad καμηλών. Cf. PO III 507, 26; 588, 22.

καμινοκαυστῆς. PB 852, 7. Vid. Thesaur. 8. v.

καμίσιον (Sic corrige), sive χαμίσιν (neo-gr. καμίσι). PB 550, 2 εἰς λόγον καμισίων Awagíov; Paris. p. 128, pap. 66, 4 ἀπὸ τιμῆς καμισέων ; ΒΘ 80 ἕν καμίσιν (Saec. VI). Cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 130.

X6&40c, camum. Edictum Diocletiani (W.).

ig. 418. ig. 419.

- 421.

118

Ad κάμπανον. De vocis origine arabica — el gabbàn cf. Wessely 1.1.

κάμπος, Campus: ἐπὶ τοῦ πρὸς Ὀξυρύγχων πόλ(ει) Σαραπίου ἐπ᾽ ἀμφόδον ᾿Ἱππέων παρεμβολῆς ἐν τῷ Κάμπῳ τρίτον μέρος οἰκίας διπυργίας. Grenf. IV 245 (a. 498). Eadem vox neo-graeca.

κανάβεομα. Vid. Kock ad Aristophanis fr.' 699.

Κανδάκη. Ad Thesauri verba ,Memorabilis — scholiastae" M. Haupt citat Oecomenium in Act. 8, 17, t. I p. 82 Mor.t

χκανηφόροι in Aegypto Ptolemaeorum aetate. Praeter Addenda cf. Grenf. pap. I 10, 8. 6; 12, 5. 12; 25 (II) 6. 8; 27 (III) 46; 84, 2; 86, 2.

χανϑάρου (non Κα, ϑάρου) συφώτερον proverbium (Zenob. 4, 65) e vetustissima de cantharo fabula dictum esse monuit O. Crusius, Analect. ad paroemiographos p. 147.

Kav[vyglet — Καρνείωι cretice GD 5009, b 8 sq. Cf. &vvíoiro.

κάκπετα, (κάπιτα ἢ) κχτηνῶν τροφή. H. Ammianus Marc. XXII 4 extr. pabula iumentorum capita. PB 886 (saec. VD) φανερὰς ἀννώ- vag καὶ κάπιτα ἐκταιτόμενα εἰς Κίρκη τὴν κώμην. Of. 8 Grenf. 48 (a. 295). Vid. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 180.

καπηλεῖον. De syntaxi cf. Meisterh.? 228, 21 b.

κακνίξζειν. In Thesauro male citatur Hom. B 299. Corrigatur 899. f Add. Marci diac. vit. Porphyrii (Teubn.) 16, 12 ἐκάπνιξον δυσώδη.

κακνόμαντις. Lactantius in Statii W.(?) 411. f

κάπος et χακύς. Vid. supra 8. v. ἐγκάπτει.

Àd καππαύτας. Rectius S. Wide, Laconische Culte p. 21 ,Ζεὺς καππώτας ist die vom Himmel gefallene ἀργὸς λέϑος καππώτας — καταπώτας aus der Wurzel mer, moz, Vgl. πωτάομαιἤ". Cf. A. J. Evans, Mycenaean tree and pillarcult etc. in Journ. of Hell. Stud. XXI p. 99—204. Hinc corrigatur mea notula.

καρηχομόωντες compositum est ut ὀλιγηπελέων (Ὁ). Cf. Brugmann, Gr. Gramm.? 171 et Fr. Stolz, Wien. Stud. XXV p. 249 sq. At ita scriptum foret καρηκομέοντες.

καρὶς, καρίδος veterum est comicorum Cratini, Eupolidis, Aristopha- nis; x&ptc, x&ptiboc recentiorum. Cf. Iacobii Indez dictionis comicae.

. Ad καριῶσαι. Hes. ἐκάρωσαν (Sic) ἐλιποϑύμουν. Schmidt coniecit

ἐκαρώσαντο aut ἐκαρώϑησαν.

καρκαίρειν. Hes. ἐκώρκαιρον" ψόφον τινὰ ἀτετέλουν.

κάρχας — xigixag, caricas. PK II 822, 18.

Κάρνεα — Κάρνεια Theocr. V 83. De Carneis nuper egit J. Vürtheim in Maemos. XXXI, quem non refutasse mihi videtur Wilamowitz in Herm. XXXVIII, p. 580 (nota).

χκαρπίξζειν pro καρπίξεσϑαι Sive καρποῦσϑαι. Add. tit. metr. Pari aet. hellenisticae Mitt. 1901, 177

τῶι τήνδε καρπίξοίντε καὶ νέμοντι γῆν Ὁ] εὖ μὲν ϑεοὶ δώσουσιν κτέ.

Cf. Theopomp. ap. Athen. VI 261 ἃ.

Pag. 423. Pag. 424.

Pag. 425.

Pag. 426.

Pag. 427.

114

Corrige χαρποδαίαστας et cf. GD 4998.

Ad καρπώνης. Add. PB 880, 8. 16 (saec I p. C.).

Ad κάρφος. Alludit huic proverbio Hermippi comici fr. 15 K.

καρφυρο«τῇραι» redde Hesychio s. v. κάρφυροι νεοσσοί. Vid. me Mnemos. 1895, p. 361.

κασὴῆς — κασσᾶς Sive κάσσος (κασᾶς, κάσος). Tebt. pap. 88, 22; 181 (saec. II a. C.).

χαασαία. cassia, hebraice kassia.

κασσίτερος, frequens in Iliade, nusquam legitur in Odyssea. Causam comminiscitur Bérard, Les Phén. et l'Od. p. 456 sq., quem praeterea vid. p. 459 sqq.

χασαύειν. In Thesauro s. v. M. Haupt adnotat: - - - σαχϑεὶς εἰς τὸ ἀπορίας -- ἃς τὸ δὴ λεγόμενον - - ττύσαι. Didymus de..n. 2,8 p. 217. t

Ad κάστρα. Multa papyrorum testimonia dedit Wessely, Wiener Stud. XXIV, p. 180 sq. quorum antiquissimum est PB 140 (Traiani aet.) unum saec. III, reliqua saec. IV.

κάστρησις, castrensis. Marci diac. vit. Porphyrii (Teubn.) 84, 1; 35, 25.

κασωρεύειν (Lycophr. Al. 772). Hes. ἐκασώρευον' π... φόνων (?), ἐπόρνευον. Inde κασωρεῖον — πορνεῖον. κασωρίς — κασαλβάᾶς, πόρνη. unde κασαλβάξειν. Cf. Ar. Eccl. 1106, Eq. 855, Hermippus ap. Schol. Vesp. 1164.

Ad κατά. De κάτα — κατὰ τά, xard t — κατὰ τάδε, κατοὺς (νόμους) in titulis att. inde ab ἃ. 868 a. C. cf. Meisterh.? p. 217 sq., Sgs— κατά C. gen. pro acc. Epistula saec. II p. C. PO III 828, 4 sq. καϑ' ἑκάστη: [Quéga]o xal ὀψίας τὸ προσκύνημά cov πυῶ (sic) παρὰ τῇ σε φιλούσῃ Θοήρι.

καταβάλλεσϑαι (ἐμβάλλειν, κατατάττειν) γράμματα εἰς κιβωτόν, in arca deponere (menstruas) rationes acceptorum et expen- sorum publicorum. De his formulis egit A. Wilhelm BCH 1901, p. 99 sqq. ad decretum atticum a. 868/7 a. C. (in Louvre), suppletum ab ipso p. 108.

Àd καταγελᾶν. Etiam in papyris aeg. hoc verbum cum dativo construi solet. Ita quoque incertus comicus ap. Kock. III fr. adesp. 280 μὴ καταγελᾶτε τοῖς ἐμοῖς παϑημάτοις. ubi homo Aetolus loquitur.

καταγί(ἡνεσϑαι, versari, habitare passim (— ἀναστρέφεσϑαι), in papyris aeg., v. c. Amh. pap. II 74, 7; 88, 8 etc.; PO III 480,6; 484, δ; 492, 2, ut omnino "apud Ssequiores. Spurium est testimo- nium apud Demosth. XXI 8 22.

χκατάγνωσμα, condemnatio. Tebt. pap. 124, 24 (a. C. 118). Cf. δ, 4.

καταγράφειν. dedicare. Hogarth, Journ. of Hell. Stud. VIII 1887 p. 878 (W ).

Ad καταγραφή. P. M. Meijer Archiv III 89 (not. 1) ,Ueber die allgemeine Bedeutung von καταγράφειν, καταγραφή (perscriptio, man-

'ag. 432. ag. 433.

115

cipatio — auf den Namen jemandes etwas umschreiben und über. eignen s. Gradenwitz, Einf. i. d. Papyruskunde 104. κατάγρει. Sappho 48; 4. 8. Cf. Meister I 174 (W.). Vid. ἄγρην. καταγώτιμον, Si 1. 8.) ΞΞΞ καταγώγιον. Tebt. pap. 85, 5 (non 16, ut habet Index) a. C. 111. καταδηνόειν — καταδεῖν. Defixionum tabulae att. iuxta καταδίδημι Meisterh.? 179, 2. καταδρομήῇ, aedificii genus (,possibly some kind of cryptoporticus"). Cyzici tit. in Journ. of Hell. stud. XXIII I p. 98, 1. 23. Cf. lexica. καταδωλῶ[ϑαι)} — καταδουλοῦσϑαι. Gortynis tit. GD 4982. καταδωροδοχεῖσϑαι vitiosum. Vid. s. v. δωροδοκεῖν.

. χαταχεφάλαιον, tributum in capita? Tebt. pap. 149, 6 κατα

κεφα(λαίου 3) ς΄.

χαταχλόξειν flgurate Liban. Or. ΧΙ 8 14 ἣν ἐνέγκωσιν ἄρχοντος ῥύμην καὶ μὴ τελέως κατακλυσϑῶσιν.

καταχολλᾶν. Thesaurus s. v. neglexit Eubuli fabulam Κατακολλώμενος. t

κατακορής" ὀχληρός. H. Melior forma quam κατάκορος, sec. BA 48, 18. Add. Timoth. Pers. 79 κατακορὴς ἀπείλει. Citatur vox e Polybio et serioribus. Cf. Wilam. p. 44.

κατακομοτακὴς — τὰ κύματα κατατήκων. Timoth. Pers. κατακυμοτακεῖς ναυσιφϑόροι αὖραι.

καταλαμβάνξεσαϑαι pro καταλαμβάνειν veteribus inauditum (Herod. VI δῦ correxit Cobet, Var. lect. p. 868) passim inde a Polybio usurpatur a sequioribus. Cf. Charitonides, “ϑηνᾶ, XV p. 296 —8660.

αταλιφή & v. καταλείφειν. Inscr. aeg. aet. Ptolomaei VIII Archiv III 129, 1. 10 τήν τε καταλιφὴν xal κονέασιν τοῦ δηλουμένου ἱεροῦ.

Ad καταλοβεύς. Insc. cretica nunc legitur GD 5045. Cf. 5106, 2.

Ad καταλογεῖον. Add. PO III 485, 8 (178 p. C.) καταλογιο(υ) χρημία- τισμοῦ). — Vide nunc J. C. Naber Archiv II p. 82.

καταλογιστὴς Ἡρσινοἴΐτου (SC. νομοῦ), Οὐαλέριος. Grenf. II 79 [1], 1; (2), 1. (Saec. III p. C. extr.).

Ad καταλοχισιός. Add. PO III 504, 10; Grenf. II 42, 1.

Ad καταντᾶν. Cf. PO III 481, 10; 482, 19; 480, 80; 687. Alio sensu PB 908, 12 (p. C. 169) τῷ — ἀπὸ πλείονος ἀριϑμοῦ εἰς ὀλίγους γατηντηχότων. Vid. lexica.

χκαταντίξειν. Cf. Thumb. 818 (W.).

χαταντροχύ — καταντικρύ. CIA II 1054, 88 (a. C. 847). Cf. &mav- τροκύ lex. pag. 86.

χκαταξόειν figurate — ἀνιᾶν, λυπεῖν. PO I 525, 4 (epistula saec. II p. C. init) βαροῦμαι δι’ αὐτὸν καὶ λείαν τῷ πράγματι καταξύομαι.

χκαταπέττειν. Vid. supra s. v. ἐξεμεῖν.

κατακίνειν τὴν οὐσίαν, ubi veteres fere solent κατεσϑίειν, Libanius Or. I (de vita sua) 8 267 γέροντί τινι καταπεπωκότι μὲν πολλὴν οὐσίαν αὑτοῦ τε καὶ ἀδελφῶν κτέ.

Pag. 484.

Pag. 485.

Pag. 48".

Pag. 437.

Pag. 439.

116

καταπλεχεῖσι' συντεϑεῖσι, περιπεπλεγμένοις. H. Gl. ionica? Cf. infra περιπλεκείς.

κάταρξις — ἀρχή. Grenf. II 87, 21 (a. 602): ἀπὸ κατάρξεως τῆς τέχνης μέχρι καταλύσεως. |

Αὰ κατασκένηι — κατακάνῃ. Titulus nunc est GD 4998, 4 sq.

Ad κατασκευάξειν, κατασκεοῦν. Cf. παρασκεάξεται in defixio- num tab. att. 94, 9 (saec. III a. C.) Meisterh.* 62; 8 et χκατε- σχευούαασε — κατεσκεύασε inscr. bithyn. n". 201, 2 BCH 1901, p. 56. Cf. p. 57, ubi plura exempla huius formae citantur. Notetur etiam κατεσχέβασεν e tit. Nicaeae BCH 1900, 890 n? 45 et thracico BCH 1901, p. 816.

κατάστερος (1) Perquam suspecta mihi lectio Timoth. Pers. 105 κατάστερος δὲ πόντος ἐγ λιποπνόης ψυχοστερέσιν ἐγάργαιρε σώμασιν, ubi nuper in Berl phil. Wochenschr. a. 1908 proposui κατά- στεγος. Locis ubi extat add. Libanii or. IX 8 9 (F. I p. 895).

καταστολή — καταστροφή. Mimus PO III 418, 95. Cf. schol Ar. Pac. 1204.

καταστροφεύς. Mimi fragm. PO III 418, 102: πάλι λαλεῖς, καταστροφεῦ. You bungler vertunt editores.

καταστρωννύναι cum gen. pro dativo. Marci diaconi vit. Porphyrii (Teubn.) p. 16, 9: κατέστρωσαν τὴν ὁδὸν ἀκανϑῶν.

Αὰ κατατάσσειν. Cf. Rev. pap. 44, 9.

κατατίϑεσθϑαι de testimoniis. PLips. 18 III 6 ταῦτα δὲ κατέϑετο καὶ ἀξιόπιστος μάρτυς κτξ. ltem 1. 7 et 14 ἐμαρτυροποίησα xal ἕτοιμος ὁ σκρίβας καταϑέσϑαι ἐν ὑπομνήμασι τίνος m....

καταφέρειν εἷς, inclinare, proclivem esse ad: ἐν δὲ τῶι καιρῶι τούτωι οἵ ἄνδρες καταφέρουσι εἰς τὰς γυναῖκας. PO III 466, 146. Cf. κατωφερής in lexicis.

κατάφρακτοι, τά — ὁ ϑώραξ. Magdolae pap. saec. III a. C. BCH XXVI p. 118, 6: ἐδώκαμεν τὰ κατάφρακτα καὶ τὸν ὑποδύτην xol τὴν ἐφαπτρίδα σὺμ τῆι σακκοπήραι xvf. Cf. ἵππος κατάφραπτος.

καταχαίροντες — λυπὰς ἐπιϑεῖναι. Lamina plumbea imprecatoria rec. Amorgi BCH XXV 416 II 2 sq. Ibidem p. 415, 2 χετέχαρε — κατεχάρη. Est aor. II activ. non imperf. (sic male Homolle), ut de- monstrant reliqui aoristi.

καταχϑονίξειν, dis inferis devovere. Καταχϑονίσατε saepius occurrit in tabulis deflxkionum ineditis atticis, quas publici iuris facturus est discipulus meus J. H. W. Sirijd.

Ad καταχρηματίξειν. Saepius etiam in papyris aeg. occurrit v.c. in testamentis et contractibus saec. II p. C. PO III 496, 7; 497,2; 506, 49.

Ad καταχωρίξειν. Of. infráà συγκαταχωρίξειν.

Ád κατειλεῖν. Cf. supra εἰλίττειν.

Ad κατεισέρχεσϑαι. Cf. PG 16, 20 (a. 207 p. C).

Pag. 440.

Pag. 441.

?ag. 412.

Pag. 413.

117

Ad κατελπίξειν. Haec scribens non memineram Cobetum Mnem. 1885, 150 Herodoto ut novicium hoc verbum abiudicantem corre- xisse καὶ ἤλπιξε pro κατήλπιξε. Dubitat tamen Charitonides ϑηνᾶ, XV p. 888.

κατεξουσία, — ἐξουσία. Etiam seri tituli, v. c. Macedoniae Mitt. XXVII p. 807, n. 4.

XC, — ἀκάτια. Schmid III 688 (W.) Cf. supra γλογιστήριον, infra το ij.

χκάτια tig πρᾶσιν. PB 84 (saec. IV). Latinum ducit Wessely, Wien. Stud. XXIV, sed quid signiflcat?

κατιάς, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur, 74, 2. Herm. 38, 282.

XGtlyGt — κατιέναι. Tit. metr. Aeg. BCH IX 144 sq. n? 4 (ibidem πήδων pro παίδων). Cf. Phrynich. Ruth. p. 65: ἀπέναι, προσίναι, ἐξίναι, κατίναι, πάντα ἀδόκιμα xt£.

κατοικέασια. Ad Thesauri verba ,Greg. Naz. in S. Bapt." M. Haupt addit t. I p. 691 B. f. |

Ad κατοικέοντας. Cf. Blass ad GD 6168, ubi occurrunt formae ἐπαινῶμεν, πειρασώμεϑα, κατοικόντας, λῶν (— λέων) ,Contractions. wechsel für ov ὦ aus eo ceo ist meist o und vor v: o."

AÀd κάτοικοι. Add. κατοίκων (τέλος). FGH 56, 8; 81, 7; 88, 8; 85,10; 94, 9; 264; Ostr. 28, 4. Cf. ναύβιον.

χατοιχκόντας. Vid. 8. V. κατοικίοντας.

κατοργοῦν. Vid. κατωργώμεϑα.

κατόρϑωμα improbatum a Phrynicho. Cf. Rutherf. p. 819 sq.

κατούχιος. Defixionum tab. att. 18, 18 Zieb.: πρὸς τὸν ᾿Ερμῆν τὸν κατούχιον.

χκατόχιμος. Κλῆροι κατόχιμοε Lagidarum aetate in Aegypto dicuntur agri cleruchici. Tebt. pap. 61 (8), 253 cum nota editorum. Cf. 97, 67; 60, 102; 64 (b) 214. 851. 419; 72, 140. 191. 842. 498; 85, 72.

Ad κάτροπτον. Plura exempla e titulis saec. IV a. C. dat Meisterh.? 80, Ia. Cf. στελγίς et ϑυροκλιγκίς.

κατωργώμεϑα — κατωργίσματα. Magdolae pap. saec. III. a. C. BCH XXVI p. 118, 1. 8.

Corrige καυαλέον pro καυάλεον.

καολοχλοστήρ, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 982.

καορίδες — καρίδες. Nescio unde hanc formam notaverim.

καοασαία. Cf. lexica latina 8. v. causia.

χκαοσίταυρος. Greg. Naz. t. I p. 115 Ben. f

καοχέοιμλαι — καυχάομαι. Theocr. V 77. Vid. καύχαμα in lexico.

καοχός cretice — χαλκός. Gortynis tit. GD 5011, 4 νομίσματι χρῆτ[ϑαι) τῶι καυχῶ, τῶι ἔϑηκαν ἁ πόλις. T pro à, ut in ἀδευπίος et ηυμέναν.

Pag. 444.

Pag. 445.

Pag 110.

Pag. 447.

Pag. 448.

118

καφα(κῶν) ΞξΞε καψῶν supple FGH 897. Vid. s. v. ἐθϑρυοκελ().

xeBpux&pux, cervicalia. Pap. R AN 281 (saec. III p. C.) Vid. κερβικαρίων.

χεγχρεών. Vid. ἱστών et περιστερεώ ν.

Xst (xv), χεὶς (χης), terminationes primae et secundae personae perfecti activi ad praesentes analogiam passim leguntur apud Theocritum, ut in titulis Cnidi. Cf. participia et inflnitivi perfecti aclivi in ὧν et ἣν apud Aeoles, Hoffm. II p. 565.

χεχραγμός atticum, κραυγασμός sequiorum. Cf. Phrynich. Rutherf. p. 426.

Ad κελέβη. Hoc comma sic corrige: Post H. insere κελέβα 'T'heocr. II 2 cum scholio ποτήριον ξύλινον κυλικῶδες, deinde lege: Aeolensibus — Athen. XI 475 d. Usi sunt Anacreon [(]. 1.), fr. 61, 2 et Antimachus fr. 17.

χέλλα, κχκέλλιον, χελλάριος, χελλάριον (τὸ), τὸ xeAkkaptxóv, κελλα- ρίτης. cella (conclave) cum derivatis. Papyrorum testimonia colle- git Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 181. Antiquissimum est saec. II p. C. κελλαρεέων. Vid. 8. v. ἐϑρυοκελί ). Nunc cf. PO III 802 5b τὰς dv τῇ αὐλῇ κέλλας. Saepe legitur κέλλιον apud Byzantinos v. 6. ap. Theod. Balsamonem in lemmatis epigrammatum 80 et 37 (Horna, Wien. Stud. XXVIDL).

κέντασε pseudodorice Theocr. XIX 1 pro κέντησε.

Ad κεντηνάριον. Add. Marci diaconi vit. Porphyrii (Teubn.) p. 46, 21. — Scribitur etiam κενδηνάριον (neogr. κεντηνάρι). Cf. Wess. Wien. Stud. XXIV p. 181, ubi plura.

Ad x»evrovoíov. Add. κεντυρέων (a. 18 p. C) et κεντορίων (Augusti aet). Letronne, Recueil II p. 418 et 42b.

χκεντρίτης κάλαμος, prickly vertunt editores. Tebt. pap. 61 (6), 426; 72, 485; 152. Of. κεντρῖτις βοτάνη in lexico.

xeytopla, centuria, passim ut in titulis papyri inde ἃ saec. II p. C. Wessely 1.1. p. 182.

XepX^, compendium formarum voc. κεράμιον, V. c. PB 712.

κέρας. De declinatione attica cf. Meisterh.? 148, 4.

χεραυνοβίης (Ὁ) Carminis epici alexandrini fragm. e papyro editum a Goodspeedio, Journ. of Hell. stud. XXIII p. 248 col. VI a κεραυνοβιὴην (Sic) γόνον coxvv.

xepaovocópoy. PB 272 (a. 188/0). Cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 150, qui scribit ,fulminati übersetzt."

κερβικαρίων febyoc καὶ γέρμανον (q. v.). PB 814, 11 (saec. V), i. e. cervicalium par. Cf. R 260 (saec. III pap. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 181 et κεβρικάρια. --- FGH 847 pro χερκίχαρί ) corrige κερβεκαρί(ίω ν).

χερδῷος, vulgo Mercurii epitheton, est Apollinis in titt. BCH XIV p. 47; XXV p. 858; SGDI I 345.

ag. 419.

ig. 449.

ig 450.

Mg-

151.

119

Ad Κέρκυρα. Etymologiam ab hebraico kerkera — δρομάς (cf. κέρκουρος [νῆυς ϑοή] et δρόμων) tentat Bérard, Les Phón. et l'Od. I p. 497 sq., quod nomen insula acceperit ἃ proximo saxo, ho- dieque ob formam dicto karavi, navis, in quod Neptunus Phaeacum navem mutasse narratur in Odyssea. Vid. infra Σ χερίη et Φαια κίη.

χέρσενος, i. e. κἤρσενος, — καὶ ἄρρενος. Gortynis tit. vet. GD 4962.

xéotpa. Vid. σφύραινα.

κέστοος, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 282.

χεῦτλον quid? Tebt. pap. 112 (Introd.) et 190.

κεφαλ(ε)ιτοπαραμηκῆής (λίϑος). oblongus (lapis) angularis. PO III 498, 18. 22. 26.

Àd κεφαλή. Bene vLeeuwen in editione sua Thesmoph. 257 κεφαλὴ περίϑετος defendit ἃ coniecturis, monens simile quid significare περίϑεσις Arist. fr. 181. — περιϑετάς (SC. κόμας) etiam ἐμ βο- λίδας audivisse docet Hesychius s. v.

χεφαλοχλάστης, instrumentum obstetricium. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 282.

χεφαλοτομεῖν. Theophr. περὶ εὐδαιμονίας Antiatt. 104, 81. Atticum non est quod commendat Phrynichus χκαρατομεῖν (Rhes. vs. 586), Sed ἀποτέμνειν τὴν κεφαλήν.

Ad κὴἠγώ. Item Theocr. V 96. VII 50 etc.; aeolice XXIX 8 etc. Cf. Theocr. II 118 κὐγών, II 159 etc. x7u£.

χηϑεῖν et κῃϑός barbarae originis. Hes. κηϑοί βοηϑοί, κηϑεῖν' βοηϑεῖν, συντρέχειν. ἐκήϑεον᾽ ἐβοήϑουν. κήϑευον᾽ συνεπορεύοντο. κηϑοί βοηϑοί. Num forte ex Hipponacte?

x09 [1]. Sapphus fr. Berolin. col. IL 18 κηϑυ δ᾽ BM9qv...., ubi Blass, Herm. 1902, p. 467 ,entweder corrupt oder — ἐκεῖσε.᾽᾽ Num forte xoc? Of. x4. |

xj&, Κήυξ. Bérard, Les Phón. et l'Od. I p. 467 sqq. comparat semiticum koux, avis marina.

κηροορτγός (1) — κηροποιός. Vid. infra s. v. πηλουργοί.

Ad κηρύλος. Non atticum sed ioco flctum esse κεερύλος recte in censura monuit Weber. Deleatur totum comma.

x7pb boeotice — x«;à. GD 787, 4. 17, ut τῦ δάμν — τῷ δήμῳ etc.

X790 dorice et aeolice — xai ἔφη. Theocr. I 82.

Ad κἥψεϑϑαι Titulus nunc est GD 5018.

κιβαριάτωρ, cibariator (proviandmeester). WO 1265 (a. 187); 1142 (saec. IT. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 188.

κιβώριον, ciborium. Marci diaconi vita Porphyrii (Teubn.) 62, 9.

κιβωτοτετράπλευρος ix λίϑου δόμος. Theod. Balsamon XII 2 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 182).

Ad κέγχρητι (cretice — κέχρησιν). Legitur in Phaesti tit. metrico GD 5112, ubi vid. Blass. Cf. Comparetti, Wien. Stud. 1902, p. 269.

Pag. 152.

Pag. 458.

Pag. 454.

Pag. 455.

Pag. 456.

120

Κικέλλια, Saturnalia apud Alexandrinos. Libanius:tom. II p. 482, Dind.

χῖχι, quod e lexicis satis notum, consulto omisi, addi iussit in cen- sura Weber ex PK citans I 10. 11. 18 (102 a. C.). Passim alibi occurrit, persaepe in Rev. papp.

Ad κικιουργός. Add. Tebt. pap. 5, 172 (a. C. 118).

κιχχαβάξειν. Ar. Av. 261, unde Dobree Lysistr. 761 restituit :xixxo- βαξζουσῶν (γλαυκῶν) pro κακκοβαξουσῶν Rav. (κακκαβαξουσῶν I, κικκα- βιξουσῶν Phot.).

κίχχος, ciccus. Strattidis fr. 10 K.

Ad κέκυς. Cf. Diss. Hal. XII 200 (W .).

xtkUxux, velorum genus. Poll. I 91. VII 73. Pro κυλέκεα Epicrati comico fr. 10, 1 K. reddidit O. Crusius, Philolog. 1880, p. 616 sq. eximie de tota ecloga disputans.

κίλτῃ in sero tit. Pisidiae nomen affinitatis quoddam esse videtur (W.). Barbarae procul dubio originis.

κιμβάζει στραγγεύεται. H. ᾿

κίμφαντες (— σκίμψαντες) ἐρείσαντες. στηρίξαντες. H. Cf. κεδαννύναι — σκεδαννύναι.

κινδαφᾶν. Hes. κινδάψ «ἡσῦ; ev. ἔψηλεν. ἐκινδάψασ «κ) εν" ὑπέ- ψηλεν, ἀπὸ κινδαψοῦ, ὅπερ ἐστὶν ὄργανον κιϑαριστήριον.

κίνδον — κίνδυνος. Sappho οὐ Alcaeus. Vid. Thesaur. IV p. 1566 extr. Cf. 009 vvoc in lexico p. 724.

κιννάβαρι. PK I 91. 110. 118 (saec II p. C.) Vid. lexica. Gen. κεννα- βάφρεως Marc. diac. vit. Porphyrii (Teubn.) p. 67, 22.

κιννγάμωμος, cinnamanus, hebraice kenamon.

xty0pa, instrumentum musicum, hebraice kinour. Paphi af Κινυ. eíócc Veneris erant sacerdotes. Cf. Bérard, Les Phén. et l'Od. I. p. 477. Cf. Kivvoac.

χκινυρικός. Caesarius Dial. II 108 p. 600 f. Cf. »wvolte&v et infra 8. V. TUU XC ViXÓG.

xlpxoc, circus. Pap. Grenf. III 145 (a. 552) εἰς χρείαν τῶν ἵππων τοῦ δημοσίου xígxov μέρους Πρασίνων. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 188.

κίτρον (etiam neogr.), citrum. Pap. Paris III saec. VII et alibi. Wessely, 1. 1.

Ad κέτων. Cf. Meisterh.? 108; 104. Vid. infra χετώ v.

κιχλιδιᾶν desiderativum a v. κεχλίξειν. Of. Kock, fr. com. adesp. 1088. Iniurià κυλοιδιᾶν coniecit Blaydes. Adde catalogo verborum in i&v, ἂν ap. Rutherf. Phryn. p. 158.

κιχλίσδοντι — κιχλίζξζουσιν Theocr. XI 78, ubi recte Meineke praetulit lectionem ὑπακούσω.

κλαγγόφωνος. Caesarius Dial. III 140 p. 659 ὁ γέρανος. t

χλαιστός — κλῃστός. Tit. argivus ineditus saec III a. C. Vid. infra 8. V. Tt élavog.

ag. 457.

ag. δὰ.

g. 199.

g. 400.

121

Ad κλάλιον. Corruptum in κρηλιί ) PK 2465, 6, ut 245, 11; 246; 18. 24 χαρκά legitur pro zeàxd. .

XÀ&v ἀμπέλους, non χλαδεύειν, atticum. Vid. Phrynich. Ruth. p. 255.

xX&poc collective — κλαρῶται. LG. V 26, ut saepe in titulis creticis πόλις — πολῖται construitur cum verbo plurali.

κλάσσα — (neogr. κλάσσις), classis. PB 4665 (saec. I p. C.) et saepe postea. Cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV, 188.

Àd κλέης et κλῆς. Apud Arist. praeterea excipere debebam Θεμιστο- κλῆς Eq. 884. Sed vide normam, quam statuit Kock ad Eq. 281 et Eupolidis fr. 296.

κλειδοφόρος mulier. Cariae tit. BOH XI p. 18, n? 5 et 7.7

κλεισοῦρα, sermone byzantino regio, cuius praeses χλεισουράρχῃης. Cf. Journ. of Hell. stud. XXI p. 69 sqq.

XÀéd oc — κλέος. CIG I.

KAXvvepéca aeolice — Κλειναρέτη, ut ᾿Ερίων — Ἀρίων, 4. v.

KA7vovcG«, nomen cretense. GD 50582 (saec. II a. C), unde Blass colligit extitisse verbum x4(s)eívo ductum ἃ κλέος. κλεινός.

κλιβανάριος. Amh. pap. 148 (a. 487) et alibi. Vid. Wessely 1. 1. Cf. κλίβανον (ion.) — xoífavov (att.) et Athen. III 110 C. Cf. Rutherf. ad Phryn. p. 267 sq.

κλίμα, sequior forma pro κλῖμα. Praeter Nonnum et Anth. Pal. IX 87 cf. Scymni Chii vs. 520.

Ad κλιμακίξειν. Kock Mus. Rhen. 1898, 588 explicat aufbaumen, coll. fr. 41—48 de equo, itaque comparandum cum v. ἀναχαιτέξεσϑαι.

κλῖμαξ. Hes. ἐκ κλίμακος τοῖς πύκταις, ὁπότε χρονοτριβοῖεν, κλῖμαξ ἐτίϑετο ὑπὲρ τοῦ μὴ μένειν ἐπὶ τῆς αὐτῆς χώρας. Nec servato nec omisso μή locum intellego.

KAopecvlbo, — Κλευμενίδα — Κλεομενίδα (GD 5099). Tit. cret. 5150, 5b.

κλοσιδρομάς. impetu (obruens et) submergens. Timoth. Pers. 90 ἄπιστόν v ἀγκάλισμα κλυσιδρομάδος αὔρας.

Ad κλώϑειν. Poeticum potius quam ionicum. (W.).

κλώνισμα. Caesarius Dial. 485 p. 596. Ὁ

κλωνισμός. Idem ibidem. f

xv$xtyov ἔλαιον (Diosc.. Rev. pap. 40, 10; 49, 18; 58, 15. 22; 55, 8. Passim ibidem κνῆκος occurrit.

κνημοῦν. Vid. supra ἐκκνημοῦ v.

κνιδοχορτόπλουτος: ἡ xv. εὐνούχων φύσις. Theod. Balsamon XLI 1 (Horna, Wien. Stud. XXV 200).

χνισοτήρηῃς pro πνισοτηρητής coniecit Blaydes Adv. in com. fr. p. 200 BA p. 49, 2. Cf. πιννοτήρης.

χυύπινον ἔλαιον. Tebt. pap. 122, 11; 258. Cf. Hippocr. I 824 ed. Erm. et lexica. |

κοβαλεύειν. EM 524, 28 τὸ μεταφέρειν τὰ ἀλλότρια μισϑοῦ xov ὀλίγον. PO I 146, 2 (a. B5B) κοβαλεῦσαε χόρτον καὶ ἄχυρον ἀπὸ γεουχικῆς

Pag. 461

Pug. 402.

Pag. 403.

122

χορτοϑήκης ἕως τοῦ στάβλου. De verbi origine disputat Wilamowitz, GO61t. gel. Anz. 1898, 689.

χογχίξειν, purpureo colore inficere, χογχιστής, κχόγχιστικῇ τέχνη. Grenf. II 88, 22. 9. 14 (a. 602).

κοδομαί" αἵ φρυκτρίαι. — χοδομεύειν᾽ τὸ ἐν τῷ ἴπνῳ φρύγειν. — χοδομεύς᾽ ὁ ἐπιτάσσων τῷ φρυγεῖ, τὰς κριϑὰς φρύγων. H.

ἐν οθωκιδῶν. Meisterh.* 215, 8.

κοιχύλλειν. De h. v. viet originatione cf. v. Leeuwen ad Thesmoph. 852.

xot) Ac, ἢ, vallis. Saepius papyri Tebt. PLolemaeorum aet. Vid. lexica.

χοιλογένειος. Add. Grenf. I 10, 18; 84, 4 (saec. II a. C.).

κοιμᾶν pro κοιμᾶσϑαι. PB 775, 8 ἐκύμησα (sic) in epistula prave Scripta saec. III p. C.

κοιμᾶσϑαι, mori. Add. Marci diac. vit. Porphyrii (Teubn.) 58, 84; 82, 9. Of. κοιμητήριον.

χοινὰ τὰ τῶν φίλων. Cum noto proverbio cf. Libanii Or. I 8 118 διαφϑείρας τὴν παροιμίαν κοινὰ τὰ τῶν ἐχϑρῶν ποιησάμενος.

χκοινόβουλος — σύμβουλος (cf. Schol. Thesm. 928). Bithyniae tit. 207, 11 BCH 1901, 62. !

Ad κοινοδέκιον. Add. GD 5040; 5146.

χοινὸς λόγος, sensus communis. Thesauri locis M. Haupt addit Galen. I 19, p. 8 K.t

κοινότερον — κοινῇ. PN 11, 9 κοινότερον στεγάσαι τὴν αὐλὴν (— τὸ στά- βλον l. 7) τῶν ὄνων (p. C. 850).

κοινωνοί publicani, publicanorum societates. ΒΟΗ X (1886) p. 267, n? 5.

Ad xóig. Secundum Pollucem est etiam ἀγγεῖον ἀλφιτηρόν, sed vini mensura est PB 472 (saec. VI aut VII), ubi saepe occurrit οἴνου κόεις (Sic).

Ad κοιτωνείτης. Item PO 471, 84 sq. (saec. II p. C). Cf. xov- βικουλάριος.

Ad κόκκινος. Of. Thumb. 20 sq. (W.).

κόλαχες antiquioribus sunt, qui postmodo παράσιετοι. Cf. Phryni- chus Ruth. p. 214 sq.

κολανδιάφωντον (Ὁ). Vid. infra s. v. σάγγαρον.

κόλλα atticum, non χόλλῃ. Meisterh.* 119, 4.

κόλλαβος (attice panis genus) pro κόλλοψ novicium et rarum. Phry- nichus Ruth. p. 280.

Ad κολλεκτάριος. Plura Wessely, Stud. XXIV p. 1838.

κολλύήγας (etiam neogr.), collega. P. Lips. 18 III 18 τοῦ κολλήγα μου. Cf. Wessely 1. 1.

Ad κολλήγιον. Add. PG 78; RSN 129 (saec. II et III). Cf. Wess. 1. 1.

κολλήφιον latine scribi solet coliphium. Plaut. Pers. 92 collyrae facile ut madeant et colyphia, cum vv. ll. coliphia et colliphia.

123

Ad κόλλυβος. De κόλλυβος et κολλυβιστής cf. Phrynich. Ruth. p. 499. In fine corrige FGH.

xokkópa et χολλύριον. Cf. etiam collyra et collyrium in lexicis latinis.

. κολούειν perft. pass. habet κεκόλουμαι, non κεκόλουσμαι. Cf. Ruth. Phryn. p. 99.

xokootém. Theophr. H. Pl. III 17. Add. Plaut. Pers. 87 strutala, colutea appara.

Ad xoàovía. Add. PB 316 et 578 (xolove(a); PO 658 (bis κολωνεία).

κομενταρήσιος (commentariensis) τῆς ὑπατικῆς. Marci diaconi vit. Porphyrii (Teubn.) p. 25, 17. Cf. 79, 4.

Ad κόμης. Add. Amh. pap. 140 (a. 349) et plurimos papyrorum locos ap. Wessely 1.l. p. 84. Geretivi formae sunt κόμητος, κόμιτος. κόμε- voc, dativi κόμητι, κόμιτι, κόμετι.

Ad κομητικός. Add. PB 886 (saec. VI) Μῇωηνᾷ — κομ είτε κᾧ) βαρῶντι τῆς Ἀρκάδων ἐπαρχίας.

χκομίτατος, comitatus. L 288 (a. 845). Wessely 1. 1.

χόμμι — copt. kome. Add. Grenf. I 52, 5. 14 (saec. III p. C).

χομνηνοφοεῖς παππομαμμοπατρόϑεν. Theod. Balsamon XII 7 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 182). Cf. supra ad δουκοφυής.

χομοδίων. Pap. R. 4N 810 (saec. IV) in rerum venalium catalogo. Wessely l.l. p. 184.

κομπάζειν. Vid. suprà ἐκομπάσϑη.

. Comparativus in ἴων pro ἴων ap. poetas atticos. Haec fere traduntur exempla: ἥδιον Eur. Or. 499; Suppl. 1101; βέλτιον Aesch. fr. 802, fragm. trag. adesp. 820 Nck.?, Eurip. fr. 6846 et cum v. l. βέλτερον Eupolis in EM ὅσον γένοιτ ἂν αὐτῇ βελτίω rà πράγματα (e parodia?) Sic κάλλιον in melicis e parodia Ar. Eq. 1260; ἤδεον Alexidis (?) fr. 25, 6. Comicis exira parodiam aut paratragoediam hic usus procul dubio abiudicandus.

κομπῷ λόγῳ. Marci diaconi vit. Porphyrii (Teubn.) p. 8, 16; 61, 18 — κομψῷ À., si S. 1l.

κονᾶν (9) — κοᾶν ap. Photium 8. v. παρακοᾶν, q. v. infra.

xóvBevtoc, conventus. Tituli (W.). Cf. supra διάλογος.

Ad xovósírov. Item papyti aeg., quorum exempla dat Wessely l. l. Ibi scriptum per vocalem.

- Ad κονιάτης. Sic corrige et cf. pap. Mus. Brit. 170, 24 ; Ostr. 1485 8. 16 (saec. III aut IV p. C)).

κουσιστώριον, consistorium: κόμετι τοῦδε τοῦ x. PO 140. Vid. infra κωνσιστώριον.

κοντουβερνάλιος, contubernalis. PG 79 (saec. IV).

Contraetio. Cf. etiam Moulton Cl. rev, 1904, p. 110 sq. De voca- lium contractione in dial. ionica et attica disputat C. Eulenberg, Indogerm. Forsch. XV p. 129 -- 210.

Pag. 467.

Pay. 168.

Pag. 469,

124

χοπιάτης, vespillo. Galatiae tit. Christ. n. 84. Journ. of Hell. Stud. XIX p. 98, ubi Anderson citat CIG 9227; Ephiphanium (Patr. Gr. XLI) II 825 A. Iustiniani Novell. 59, 2.

χόπος pro πόνος. Saepius papyri aeg. v. c. PB 844, 10 (saec. I aut II p. C.) κόπους γάρ μοι παρέχει ἀσϑενοῦντι.

κοπραγωγεῖν quamquam in sola Laconis oratione Ar. Lys. 1174 occurrit, probabile est non aliter reliquos Graecos dixisse. Cf. tamen

᾿κοπροφορεῖν Eq. 295. |

q6pa& — κόραξ. Meisterh.* 98, 4.

κοράσιον. Phrynichus: xógiov, ἢ κορίδιον ἢ κορίσκη λέγουσιν, τὸ δὲ κοράσιον οὔ. Vid. Rutherf. p. 148.

κορδακιστῆς. Tebt. pap. 281. Vid. κόρδαξ in lexicis.

κορδίκιον. Pap. L 429 (c. a. 850). Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 184.

θορένϑο — Κορένϑου. Salaminia inscr. Mitt. XIII 54 (cf. Plut. Mor. p. 870 E, ubi est tetrastichum): ὦ £v, εὐυδρ]όν ποτ᾽ ἐναίομες ἄστυ Qooív8o, || νῦν δ᾽ &ué “ἜἴαἾντος [νᾶσος ἔχει Σάλαμις].

χορινϑοειδῆς. generis corinthiaci. Tit. delph. ΒΟΗ XXVI. Vid. infra 8. v. vooGrztyaGcra1Q.

χόριον — κορίαννος, ut apud Nicandrum. Tebt. pap. 190 (saec. I a. C.).

κόρμος et χορμίεν cretice — κόσμος et κοσμεῖν. BCH IX 1888, p. 18, n" 18. Vid. GD 5016; 5017; 5018.

χορνιχουλάριος, cornicularius. Tituli (W.). Etiam papyri aeg., ut PB 106 V (a. 199). Of. κολλικλάριος in lexico.

κορόλλιον, corollium. Pap. mag. Par. 44 App. 156 C.

χορτίνα, cortina (courtine). Tituli (W.).

Ad κορύφαιος. Cf. etiam og4jv. Superlativum recte damnat Phry- nichus. Cf. Rutherf. p. 144.

χκοσχινευτιχὸν (Sc. τέλος), vectigal in Aegypto sub Ptolemaeis. Tebt. pap. 61 (b), 298; 72, 298; 98, 10.

χοσμητεύειν — κοσμητὴν εἶναι. PB 862!!, 0; 741, 1 Εὐδαίμονι τῶν κεκοσμητευκότων ἱερεῖ ἀρχιδικαστῇ καὶ πρὸς τῇ ἐπιμελείᾳ τῶν χρη- ματιστῶν καὶ τῶν ἄλλων κριτηρίων (p. C. 144).

Ad κοσμητής. Item PO III 477, 22 (182 p. C); 619. 8 (saec. II p. Ο.).

κοσμίξειν. — κοσμεῖν. Inscr. aeg. aet. Ptolemaei XIII Auletae. Bull. d. l. soc. arch. IV p. 96 ἐκοσμέσατο τὸν ἱερὸν τόπον τοῖς κυρίοις ϑεοῖς μεγίστοις i. e. regum statuis. Cf. Hesych. s. v. ποσμέζω et oixífo — οἰκῶ in lexico.

κοσμολαμπῆς: τῆς κοσμολαμποῦς ὁδηγητρίας (Sct. Virginis) χάριν. Theod. Balsamon XIV 8 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 180). Οἵ. Thesaur.

χυσμοποίησις — κόσμησις. PO III 498, 80 τὰ δὲ προκείμενα πάντα — λαξεύσομεν οὐδεμιᾶς πρὸς ἡμᾶς οὔσης κοσμοποιήσεως. i. e. dum nulla a nobis requiritur ornatio.

χκοσμοπροσχύνητος, ἃ mundo adoratus. Theod. Balsamon XV 2 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 188). Of. παντοπροσκύνητος.

125

Ad κόσμος. Cf. supra κόρμος et infrà ξένιος 8. KZ pro X. κοσμότροπος an χοσμοτρόπος ἢ Theod. Balsamon XIX 21 roig xocuo- τρόποις. Neutrum satis intellego (Horna, Wien. Stud. XXV, II). xotetv. Add. nov. Pindari fragm. vs. 31 PO III 408 λαῶν &Etvodai^ta βασιλῆος ἀτασϑαλία κοτέων.

κοσαδράριος, quadrarius. PB 21 (a. 840).

κουβικοολάριος, cubicularius. Marci diaconi vit. (Teubn.) 24, 19; 82, 16; 84, 8 cett. χουβούχλιον (sic) 89, 18.

χουχούμιον, cucuma. Grenf. II 111, 22 (saec. V aut VI) x. χαλκοῦν. Editor , cucumellum argenteum flgures in the list of property handed over by Paulus bishop of. Cirta to Felix the curator reipublicae (Baronio Ann. Eccl. an. 308 XII)."

χούμουλος, cumulus. Pap. Vitelli (a. 880) R. Acc. dei Lincei, Seduta del 22 nov. 1908 1l. 21 αὐτόϑι δὲ [ἐπληγρώϑην τῶν ναύλων καὶ τῶν κουμούλων καὶ τῶν Gaxxogp[ogixàv] μέσϑων, ubi quid xov- μούλων Sibi velit se non intellegere fatetur editor.

κοοράς. Vid. supra ἐγκουράς.

κουοράτωρ, curator. Saepe papyri, v. c. PB 705 (a. 260). Cf. Wes- sely, Wien. Stud. XXIV p. 135.

Kooptov in Cypro. De derivatione ἃ semitico kour, furnum, offi- cina ferraria cf. Bérard, Les Phén. et l'Od. I p. 407 sq. xoopocóvr. M. Haupt ad Thesaurum citat Greg. Naz. I p. 691 Ben. t

κοορωνοτάριος (1). Paris. III (saec. VII. Wessely 1.1.

. χοῦσκχος. Phot. ποδοκάκκη᾽ ξύλον à ἐν εἰρκτῇ vovg πόδας ἐμβάλλοντες

συνέχουσιν, ὃ παρὰ Ῥωμαίοις (i. e. Byzantinis) κοῦσπος (male Naber de suo edidit κοῦστος) λέγεται. Cf. Schol. ad Ar. Pac. 479 τῆς ποὸο- κάκκης τοῦ νῦν καλουμένου κούσπου. Huius vocis, qua etiam Neo- graeci utuntur, omissae in Thesauro mentionem mihi suppeditavit collega coniunctissimus J. C. Vollgraff[ In Heliand occurrit kusp, compes.

xoogela, levis materies. Tebt. pap. 5, 199 (a. C. 118) Vid. Supra 8. V. καλαμεία

Ad κοῦφον. Neogr. κοῦπον, cupa. Cf. καινόχουφον Paris 9 (a. 685); ibidem p. 84. App. 2 (saec. VI). (Wessely Wien. Stud. XXIV p. 185).

κοχλίαρρ᾽ ια΄, cochlearia (in vasorum argenteorum catalogo saec. VI) RAN 868 (Wessely l. 1.).

κοχόζειν — κοχυδεῖν. Vid. Strattidis comici fr. 61 K.

κραβατάλιον — κραβάτιον. PB 950 (aet. byzant.). Num forte κραβατά- Qiov? Traditur κραβάκτί ον) Grenf. II 111, 22 (saec. V vel IV).

K pa voto (nymphae) — Κρηναῖαι. Theocr. I 22. "vid. κράννα.

κράνον. Tebt. pap. 39, 81; 280. Vid. s. vv. πολίον et τρεβακόν.

κραντῇρες" ὀδόντες (Arist. H. A. II 4) oí ὕστερον φυνυόμενοι, oí λεγόμενοι σωφρονιστῆρες. H. Iidem vocantur γνώμονες; Sed ῥαέστορες sunt dentes exserti (apri scil.). Vid. Qa/or cg.

Pag. 471.

Pag. 472.

Pag. 478.

126

χραπιδάριος. PB 844 saec. IIIJIV iuxta /uayívigeQ, ὀπτίων, πάκανος, ληγιωνάριος.

χράστις Θηβαίων. vectigalis genus sub Ptolemaeis. Tebt. pap. 61 (b), 818; 68, 90; 70 (Introd); 72, 822 et alibi saepe. Grenf. I 42, 11. Vid. lexica.

κραταιοί sive ἡγούμενοι, di quidam inferiores cum superioribus (decanis) praesidentes astris. Chaeremon (Neronis aequalis) in Porphyrii epistula ad Anebonem apud Eusebium Praep. Evang. III 4. Cf. fragm. astron. Monacense a Bollio editum in Archiv I p. 492 sqq. et calendurii astrologici fragm. PO III 465 cum editorum com- mentario, partis fortasse τῶν Σαλμενιχιακχῶν, quae & Chaeremone citata saeculo II à C. non recentiora habentur. Vs. 8 unus eorum aquarii praeses vocatur ΜΝέβυ. Describitur sic: ὁ τύπος αὐτοῦ ἀνδριὰς ὀρϑὸς τὸ πρόσωπον yvmóg, βασιλῇον ἔχων ἐπὶ τῆς κεφαλῆς. εἰς δὲ τὠπίσω πρόσωπον ἔχων ὄφεως, πτέρυγας ἔχων δύο, πόδας λέοντος, ἔχοντος μαχαίρας δ΄, τὰ πρόσωπα χρυσᾶ. Cf. alias κραταιῶν descriptiones ]]. 60 sqq.; 107 sqq.; 161 sqq.; 201 sqq.

Kp&tetx, ut ubique habent Athenaei codd. non Κρατεύας, est fabulae Alexidis titulus. Mulieris est vel potius deae nomen, quod una cum Καβίρῳ et Miro et Πρατολάῳ legitur in vasculo rubro boeotico. Monuit Kaibel, coll. O. Kernio ,die Boeotischen Kabiren in Herm. a. 1890, 9 sqq. — Cf. Menandri fr. 989 K. et compara Proserpinae nomen Πασικράτεια in lexico meo p. 685.

Ad κρατευτής. Ultimis verbis addantur haece: Ex hoc titulo apparet iniuria Kockium sollicitasse Eupolidis verba (fr. 171) κρατευτὰς μολυβδίνας. ᾿

χραῦρα, morbus quidam bovum et suum. Add. Gort. tit. GD 8001.

κρεηβορεῖν. Caesarius Dial. III 145, p. 672. t

Ad κρεωδαίτας. Cf. κρεοδαίτας.

κρηπίδωμα (Diod. S.) Tit. Bursian. Müll. Jahresb. LXVI p. 65 (W.).

Κρήτη et cognata vocabula in omni dialecto servant priorem voca- lem. — GD 5160 τὸνς ἐν τᾶ]. νάσωει Κρηταιέανς xol [τὸνς ἔξω τᾶς νάσω Κρῆ]τανς πάντας τὸνς Fowlov[vavg]. Ubi Blass ,Zwischen Κρῆτες und Κρηταιεῖς macht auch Polybios den Unterschied, das Κρῆτες die Nationalitát, Κρηταιεῖς eine politische Zugehórigkeit bezeichnet."

xptr. Libanius proverbialiter Or. I $ 58 (F. I p. 84, 7) χρώμενος δὲ τοῖς οὖσιν, εἰδώλοις γέ τισι σοφιστῶν ὥσπερ oí τοῖς ἐκ κριϑῶν ἄρτοις ἀπορίᾳ γε τοῦ βελτίονος. Similiter nostrates: uit ge- brek aan roggebrood eet men korsten van pasteien.

κριϑϑός (— κρισσός) quid? Tit. cret. 5016. 12 xml τὸν κριϑϑὸν κοῖλον ἐς r&v δεξιὰν di ὕδωρ ῥεῖ ig vóvg τῶν Fo&iov ὥὦρονς.

Ad κριϑόπυρος. Cf. voc. atticum αὐτόπυρος — πυρὸς καϑαρός, et ὥκριϑος.

127

κρῖμα, (hellenistice κρέμα) — δόγμα sive ψήφισμα. SBA 1888, p. 867 κρίματι τῆς λαμπροτάτης πόλεως et BCH 1901, p. 87 (Bithyniae tit. rec. 218, 1—3) κρίματι τῆς κρατίστης βουλῆς.

κρίνειν. Vid. ἐκρίϑη.

χριοτάφος, sacerdotii genus in Aegypto. Tebt. pap. 61 (b), 401; 72, 411. Cf. ἰβιοταφεῖον et κροκοδειλοταφεῖον.

κριτὴν δίδωμι, do iudicem, formula latina, saepe occurrit in P. Catt.

Ad κριτήριον. Cf. λιαία. — Interdum significat iudicium — κρίσις. Cf. tit. BCH XXV, 28 et Dittenb.? 871, 9.

κρίως cretice — χρέους. GD 5128, 7.

κροχοδειλοταφεῖον. Tebt. pap. 88, 4. 10. Cf. ϑεὸς κροκόδιλος Tebt. pap. 84, 78. 111 et supra κριοτάφος. — χροχοδιλοτάφιον Grenf. II 14 (d). 8 (saec. III a. C.).

[xpoxobst) !]o). PB 862 VI 28.

44. χροχόδιλος constans papyrorum aet. Ptolemaeorum lectio sec. Wit- kowsky Opusc. II 526. De etymologia ex κρόχη (— κροκάλη) et δρῖλος vid. H. Diels et K. Brugmann Indogerm. Forsch. XV 1—9. Saepius etiam postea ita legitur, sed plerumque, ut fere in codd., κροκόδειλος. Aliae varietates sunt κορκόδειλος, κροκύδειλος, κρεκόδειλος.

xpoyetoy, Saturni templum. Grenf. I 11 (I) 16; (II) 15 (157 a. C.) ὀμόσαι ἐπὶ τοῦ κρονείου.

χκροταλιστρίς. Vid. s. v. δῶμα. Of. κροταλιστής in lexicis.

κροταφίξειν, alapam infligere. Add. P. Lips. 18 III 24 τὴν κεφαλήν.

Ἐροτωνίτης. Miller Mel. p. 269. t

*poósty. Comici ἢ. v. usi esse videntur pro ἐσϑέειν, ut ἐρείδειν. Hesych. ἔκρουεν᾽ ἤσϑιεν.

Ad κρυ βῆ. Item PO III 465, 280. (Calendarii astrologici fragm.).

475. χροχτῶς — κρύφα, κρύβδην. PB 401, 4 (608 p. C.).

Ad κρυφάδις. Legitur PB 681, 11 (aet. byzantinae).

ΚΣ pro 5 constanter LG, ut κσένους etc. GD 4982, [κ]σήνιος GD 8008, 1. Ξήνιος GD 8085; cf. πρόξηνοι. — Saepius ὁ ξένιος elliptice pro ὁ ξένιος κόσμος in titulis creticis, v. c. GD 4984, 18 (cf. 4982, 5 ubi κόσμος additur).

Ad κταένειν. Formam tuetur Weber Neue Phil. Rundsch. 1908, p. 118. Dubito.

κτείνειν. Vid. 8. v. ϑνήσκειν.

χτηνοτροφία. PB 964, 15.

Ad κτηνοτρόφος. Add. PB 688, 6; 964, 11. 18. Cf. καμηλοτρόφος.

κτήτωρ in papyris aeg. plerumque distinguitur a γεωργῷ, sed PB 519 (saec. IV) γεωργόν legi videtur pro κτήτορα.

Ad κτιλεύειν. Cf. Hes. ἐκτιλωμένοι συνηϑισμένοι, συνήϑεις.

476. χοαϑίσχος commemoratur in catalogo instrumentorum chirurgicorum in cod. Laur. 74, 20 Herm. 38, 282. Vid. κύαϑος in lexicis.

Pag. 477.

Pag. 418.

Pag. 479.

128

κυαίστωρ, quaestor. Marci diac. vit. Porphyrii (Teubn.) p. 43, 18; 44, 1. 8.

Ιοβελήια κόρρα — Κυβεληίαᾳ. Hymn. Orph. vs. 1 inscr. musaei Neapolitani (n? 111, 463) ed. H. Diels: πρωτογόνωι Γῆι μητρὶ ἔφη Kvfe- λήα Κόρρα (Persephone). Cf. Pind. O. X 15 Κύκνεια μάχα. Vid, Berl. phil. Woch. 1908, 1816. Cf. A breve finale apud Aeoles in lexico p. 1.

χυοβερεωτὴης quid? PO III 491, 19 ἔστεν μου ἡ σφραγὶς Τύχης κυβερεώτης. An nomen proprium? s

ἐν Κυδαντιδῶν. Meisterh.? 215 b.

Κύϑηρα. Vid. infra s. v. Zx&vóeia.

Ιοϑύήρριος demoticum constanter cum duplici o habent tituli, sed Κύϑηρα, (υϑύήριοι insula dorica, ut Περραιβία, Μυρρινοῦς, Μυρφρινούσιοι, Μυρρινοῦττα, Μυρρίνη, 8ed Μύρινα, υρι- ναῖος. urbis Cymae vicinae et Lemniae nomen. Meisterh.? 97, 11.

κυχεών respondet semitico messex, potio mixta. Vid. Bérard, Les Phén. et l'Od. vol. I.

χοχλεύειν (Strab.) Grenf. I 68, 7 (a. 561) ἑτοίμως ἔχω κυκλεῦσαι τὸ αὐτὸ γεώργιον ἐκ τῆς ἐμῆς ξωοῖς (sic).

Ad κυκλευτής. Cf. Crónert Cl. rev. 1908, p. 98.

Kóxvetx pro Kvxve(a. Vid. Κυβελήιτα.

κυχνικός: κυκνικὰς συμφοράς. Theod. Balsamon XXXVI 18 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 198).

χυλίειν hellenistice, χυλινδεῖν vitiose pro χολίνδειν. Vid. Cobet, Nov. lect. 454. 459. 688. De κυλίνδεσϑαι et καλινδεῖσϑαι cf. idem p. 687.

Ad κυμαίνειν. Timoth. Pers. 190 κυμαίνων τύχαισι —5 χειμαξόμενος ταῖς συμφοραῖς (Wilam.).

κύόμβαλον. Caesarius Dial. II 110, p. 658 κολοβὸν ἐκ πάντων ἡμῶν τῶν μελῶν τὸ οὖς κεχάλκευται, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ διακοσμεῖ τὸ περικείμενον κύμβαλον. t

κυμινοδοχεῖον pro κυμινοδόκον iure requirit Headlam in Nicocharis comici fr. 2 K. (II p. 771).

χυμοτόμος. Suidas: περὶ τὰς γεφύρας οἰκοδόμημα τρίγωνον τὸ ὀξὺ ἔχον ἔμπροσϑεν ἐν τριγώνῳ σχήματι, ἐμβόλῳ νηὸς μακρᾶς ἀπεικασμένον. Legitur haec vox in Syriae tit. ἃ. 524 p. C. BCH XXVI p. 166, 1l. 9 sq. σὺν τοῖς κοιμοτόμοις (Sic).

Kovy8osóg iuxta Κινδυεύς (saec. V a. C.). Meisterh.? 29, 6.

χουνέγειρος (Ὁ). Eustathium 1892, 15 scripsisse suspicor: ὡς δὲ κύων καὶ τῇ κωμωδίᾳ ἐνέτηξε (ἐνέταξε ἢ σκῶμμα γυναικεῖον τὴν εἰρημένην κύνειραν, ἤγουν τὴν τὸν κύνα (membrum virile) εἰρύουσαν, ὅπερ ἐστὶν ἐφελκομένην, ἣν δὴ κυνέγειρον (pro ὃν δὴ κύνα χοῖρον) ἄλλη κωμῳδία φησί, παλαιὰ χρῆσις δηλοῖ, ἐμφαίνουσα πρὸς ὁμοιότητατοῦ x v v ó- σουρα εἰρῆσϑαι καὶ τὸ κύνειρα. Quod si recte conieci, hoc vocabulo fortasse simul alludebatur ad nomen proprium Kvvíyeipoozc.

481.

482.

129

κονόχαυμα [cuniculi ardor]. Petrus Chrysologus Senn. 51. f

. Χηνορράφιον, instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74, 2. Herm.

38, 282.

κυπελλομοχϑεῖν et χυπελλοσεμνύνειν τὰς δεσποτικὰς δειπνοφιλοτησίας. Theod. Balsamon XXII 4 sq. de pincerna (Horna, Wien. Stud. XXV, p. 188).

Κύπριος dorice — Κύπριδος. Theocr. XI 16. Vid. /og term. gen. p. 896.

κύπρος, cyprus, hebraice kopher.

χορεία — κυριεία. Amh. pap. IL 98 col. [6 τὴν τούτων κυρείαν καὶ xga- τησιν. PO III 485, 22 ; 493, 2. 9; 505, 29. 29. Scribitur eodem sensu κυρία CPG 18, 9: oíxíag — κυρίαν καὶ κράτησιν.

Ad κυριακὸς λόγος Huius reditus vocatur κυριακὸν χρῆμα PO III 474, 41, ubi citatur P. Meyer in Festschr. zu O. Hirsch- feld p. 189.

κυριοσύνη. PB 668, 3 (aet. byzant.) παρὰ τῆς ἡμῶν κυριοσύνης.

Ad «vocG«viog. De terminatione cf. 466&viog.

χοφαρισός — κυππαριττός. Recens Eleuthernae in Creta tit. metr. GD 4959, vs. 2 αἰεὶ ῥέω ἐπὶ δεξιά, τῆ κυφαρισός, ubi cypressus. Cf. in lexico xvgeoícaivov (Add. et Κυφαρισσιφᾶς.

. *59ov, ὁ. De vulgari vocabuli sensu adde tit. Pergami saec. a. C. II

col. IV, 20 Mitt. 1902, 53 de servo: uaouyovc0o ἐν τῶι κύφωνι πληγαῖς πεντήκοντα --- μαστιγωθεὶς δὲ ἐν τῶι κύφωνι πληγαῖς ἑκατὸν δεδέσϑω ἐν τῶι ξύλωι ἡμέρας δέκα, καὶ ὅταν ἀφίηται, ἀφείσϑω μαστι- γωθεὶς μὴ ἐλάσσοσιν πληγαῖς πεντήκοντα. Cf. Cratini fr. 116 K. ap. Poll. X 277.

κῴδιον. Add. 4ióg κώδιον᾽ οὕτως ἔλεγον, οὗ τὸ ἱερεῖον Διὶ τέϑυται, ἐφ᾽ οὗ οἵ καϑαιρόμενοι ἑστήκεσαν τῷ ἀριστερῷ ποδί. τινὲς δὲ τὸ μέγα καὶ τέλειον. ὁ δὲ Πολέμων τὸ ἐκ τοῦ Διὶ τεϑυμένου ἱερείου (Scil. κῴδιον). H.

κωλήπιον, Add. Petron. 70 colepium.

κωμάζειν c. acc. portare in pompa. PB 8625, 17 ἐργάταις κω μά- σασι τὸ ξόανον τοῦ ϑεοῦ πρὸς ἀπάντησιν τοῦ ἡγεμόνος. Of. ibidem p. 10, 18 ἐν ϑεάτρῳ.

κωμασταὶ ϑεῶν. PO III 519, 11 (saec. II p. C.).

Ad κωμαστήριον. Hinc revocanda e codicibus eadem vox apud Synesium 78 a, ubi e Wesselingi coniectura hodie legitur πωμα- στήριον. Monuit Crónert Cl. rev. 1903, 190.

«s. κωμομισϑωτής. Tebt. pap. 183 (saec. II a. C), ubi editores ,Probably

the offlcial in charge of μισϑώσεις of βασιλικὴ y."

κῶνος. Add. Grenf. II 17, 8. 6 (186 a. C.): ὁμολογῶ ἔχειν παρὰ σοῦ κῶνον χαλκοῦν iv ὑποθήκῃ, ép ᾧ ἐὰν με ἀπαιτῆις xol μὴ ἀποδίδω σοι, ἀποτίσω σοι χαλκοῦ (τάλαντον) α΄ B (i. e. ὄρ. δισχιλίας) τιμὴν τοῦ προγεγραμμένου κώνου. Editor ,Galen. Lex. 424 uses the word for the iron pole round which grain was piled in conical shape."

Non liquet. 9

Pag. 488.

Pag. 486.

Pag 487.

Pag. 488.

130

κωνσιστώριον consistorium. Marci diac. vita Porphyrii (Teubn.) 44, 18.

κωπεύειν, instruere remis. Vid. supra ἐκκωπεύειν.

Ad xàov. Item FGH ostr. 44; 2.

Ad κῶς. Persae ionice loquenti tribuit Timotheus Pers. 162 (cf. Wilam. p. 39).

Ad κωστωδίέα. Adde PB 841 (saec. II. Neo-graece κουστωδία.

4.

λαάρχηίμια). Tebt. pap. 64 (a), 145.

λααρχία. imperium militare in Aogypto Lagidarum aetate. Tebt. pap. 61(a), 109; 62, 257; 68, 19; 60, 29: oí ὑπὸ τὴν Χυμήνιος λααρ- χίαν ἱππεῖς xol ἑπτάρουροι (SC. μάχιμοι).

λαβίς, instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74, 29. Herm. 88, 282.

λάβρος. Add. Timoth. Pers. 84 ἤδη ϑρασεῖα καὶ πάρος | λάβρον aóyív ἔσχες ἐμ | πέδαι καταζξευχϑεῖσα λινοδέτωι τεόν.

S. v. λαβώμεϑα corrige chelidonismo.

λαγαίεν cretice — ἀφιέναι. Mus. Ital. II. 227 sq. n. 82 — GD 4982, 4, ubi ἐπιτρέπειν interpretatur Blass. Vid. λαγάσ(σ) αε ot ἀπελάγασαν.

Ad λαγάσ(σ)αι. Of. Gortynis tit. GD 5007, 1 ἀπελάγασαν --- ἐλεύ- ϑερον; 5008, 2 τῷ ἀπολαγάσαντος, manumittentis; 5009 a, 8 [ἀπολ]αγασϑένσα, manumissa. Cf. 5010, 7. 8.

Ad λάγυνος. Of. PB 972. 7. — λαγόνια. RNN 106 (saec. VI).

λᾶϑος, τό dorice — ἡ λήϑη. Pseudotheocr. XXIII 24.

λαιμᾶν — λαιμάσσειν. Hes. λαιμᾶν' ἐσϑίειν ἀμέτρως. Pro corrupto λαῖεμα Ar. ἂν. 1668 nuper restituit A. Willems, ubi Dindorf cum Bent- leyo λαῖγμα, col. Hes. λαέγματα᾽ — ἱερὰ ἀπάργματα. Arridet mihi Willemsii coniectura.

S. v. λαίμαστρον in flne corrigatur λαιμαστ[ρῆ.

λαιμοτόμος. Timoth. Pers. 142 λαιμοτόμωι — σιδάρωι.

λαχκχοσκαπέρδης᾽ λακκόπρωκτος. H. Fr. com. adesp. 1862 K. Alludi videtur ad satis amplum foramen in palo, per quod in ludo cui σκάπερδα nomen funis traiectus erat, quo duo pueri palo adstantes averso corpore alter alterum sursum trahere nitebantur. Cf. Poll. IX 116. Translationi fortasse favebat similitudo quaedam vocabu- lorum σκάπερδα et πέρδεσϑαι. Frustra Blaydes coniecit λακκοσαπέρδης.

λάκτιμα (ἢ λαβών, calce feritus. PG δύ, 26 Fu τὴν πλευρὰν πάσχω λάκτιμα λαβών (ἃ. 846). An λακτικαν Cf. λακτικός in lexicis.

λακχτίσαιτο — λακτίσειεν. Mimus PO III 418, 68.

À&qot cretice — λάχοι. Gortynis tit. GD 4976.

Ad λαμβάνειν. PB 848, 10 (p. C. saec. I vel II) εὐχαριστεῖ σοι ὅτι τὴν ἀδελφήν σου καλῶς ἔλαβες. An bene tractasti? Expectes μου pro σου. --- Vid. supra ἔλαβα.

λαμπάδαρχος. Meisterh.? 194, 8 40, 1.

489.

. 490.

491.

181

λαμπρότης: 'H σὴ λαμπρότης formula honoriflca byzantina, v. c. Grenf. I 59, 6; pap. Lips. 18 III 14. Cf. ἀδελφότης, ἀρετή etc.

λανάριος, lanarius. PB 904, 5 (p. C. 876).

λάνχλα, lancicula. PB 781 col. V (saec. IV aut III).

λαξεία (vid. λαξός) ter legitur PO III 496: 6. 11. 84, λαξικῇ ibidem l. 84 sq.

Ad λαξός. Add. Tebt. pap. 121 183; Amh. pap. 1928, 80.

λαοδόκχος (9). Add. Kaib. ep. 461, 11.

Ad λαοκρέτης. Item Tebt. pap. 5, 216. 219 (a. C. 118).

λαομουλτοσυστάτης. Mich. Psellus vid. s. v. ἀνάπτης. Secundum elementum obscurum. Editori Sternbachio tu-multus subesse videtur.

λᾷον dorice — Ajov, λήιον. Theocr. X 21. XVIII 29. Cf. Eustath. ad Il. II 147, p. 193. 34. Priore loco ante Bergkium legebatur λαῖον, posteriore μεγάλα ἅτ᾽, quod Kóchly correxit in ἅτε λᾷον.

λᾳοτομεῖν — λῃοτομεῖν, metere. Theocr. X 8. Pro λαιοτομεῖν cCor- rexit Bergk.

λαοτόμος — λατόμος. Add. epigramma corinthiacum in American Journ. of arch. VII p. 17, vs. 8 μορφὴν λαοτόμος uiv ξῇ μειμήσατο τέχνῃ.

λαργιτίων, largitio. Syriae septentr. titulus a. 524. BCH XXVI p. 166 κόμητος τῶν $9(s))ov λαργιτιόνων.

λάρμαρον quid? FGH 848 κηροῦ εἰς πλησίνην, ῥητίνης ὁλκῆς, λλαρμάρου ξηροῦ, πισήνων (i. e. πισίνων) κτέ.

Ad λάρναξ. Hes. ἐκ λάρνακος" νόϑος. Num intellegendus ὑποβολι- μαῖος. ut comparari possit ollae usus in pueris supponendis? Cf. Ar. Thesm. 5065.

Ad λάρτιος. Item BCH VIII p. 858 sqq.

Ad λασϑῆμεν. Cf. supra ἐλάσϑη. Breve est a.

λασιωτίές. Fragm. carminis epici alexandrini e pap. aeg. editum ἃ Goodspeedio in Journ. of Hell. Stud. XXIII p. 241, col. II 20 κορυφαῖς λασεωτίδος ὕλης. Cf. λάσιος et λασιών in lexicis.

λατόμιον — λατομία. Saepius occurrit in Thraciae titulis. Cf. Arch. epigr. Mitt. aus Oest. VIII 224, n. 58—60.

λατραβίξειν — βωμολοχεύειν. Hes. ἐλατράβιξον" τὸ βωμολοχεύειν καὶ πανουργεῖν λατραβίξειν ἔλεγον.

Λαυδικεύς sera forma pro “αοδικεύς. Meisterh.? 61, 2. Cf.lautumiae.

Àabpr. Vid. s. v. ὀρσοθύρη.

λαφύσσειν. Vid. διαλαφύσσειν.

λαχανεία. Tebt. pap. 60, 39; 86, 43, 50. Cf. lexica.

λαχανιαμός. Add. Tebt. pap. 107, 78.

Ad λάψεται. Of. Hes. ἔλαψα᾽ διέφϑειρα. Κύπριοι.

λέβεις et πένεις (— λέβης et πένης) formae boeoticae sec. Heraclidem ap. Eustathium p. 1401, 34; Chorobosc. Schol. in Theodos. I 169, 26; Theognost. Cram. An. Ox. II 41, 29 (6.). Vid. infra πένεεις.

Pag. 498.

Pag. 494.

Pag. 496.

Pag.496.

132

Ad λέβης. Vid. etiam τρέπους.

λεβητομανία᾽ τὰς λεβητομανίας καὶ τοὺς στεναγμοὺς τοῦ πολυμόχϑου βίου. Theod. Balsamon XXXIV 7 sq. (Horna, Wien. Stud. XXV p. 1260).

Ad λεγεών. Cf. testimonia ap. Wessely Wien. Stud. XXIV p. 186.

λεγιωνάριος, legionarius. PB 794, 6. (saec. II/III p. C.).

λεία. Proverbium Μυσῶν λεία post Dem. p. 248, 28 usurpat Libanius Or. XI ὃ 123 et Epist. 678.

λειᾶναι — λεᾶναι. CIA I 982, 11 (saec. V a. C.).

Ad λεῖος ΞξΞΞ τέλειος. Falsa videtur haec Meisteri interpretatio. Cf. Dicaearchi Pelii montis descr. p. 144 ed. Gail. τούτου δὲ ἡ μὲν óífa τριφϑεῖσα λεῖα xal καταπλασϑεῖσα τῶν ποδαγρώντων τοὺς πόνους ἀφίστησιν κτὲέ.

Corrige: λείστριον — λίστριον.

λειτός forma sincera attica pro λετός.

λείωντε LG. II 85, non ληέωντι verum esse disputat Bechtel, quem Blass sequitur GD 4991, Bezzemb., Beitr. 25, 162. Cf. in lexico meo λῆν.

λελαμμένος. Vid. infra s. v. λέπειν.

λέλογχα — εἴληχα. Haec poetica forma occurrit etiam in papyris aeg., v. c. PO III 508, 20 (118 p. C.).

λελόγχει — λέλογχε. Theocr. IV 40. Vid. & pro ὃ in lexico p. 289 sq.

λεοντόχρανον' Auatovixóv ὅπλον. H. Gl. poetica, fort. tragica.

λεοντομάχος. PO 412, 40.

λεοντοπρόσωπος. Add. PO 465, 162.

λεοντόχασμα. Add. IRN p. XXI, n?. 7268. t

λέπειν. De comico verbi usu cf. δέρειν — τύπτειν. Vid. corruptas Hesychii gl. ἐλέπουν et ἐλέπαιον (i. e. ἔλεπ΄« ov. £»moiov). Perf. pass. part. λελαμμένος servavit CIA II 167, 68 (a. C. 8846) ἐπι- βαλὼν κάλαμον λελαμμένον. Meisterh.? 185.

λεπροποιός. Theod. Balsamon VI 4 (Horna, Wien. Stud. XXV, 179) λεπροποιοὺς τρόπους.

λεπτοχεραμεύς (Kleintópfer. Vit.). Pap. Vitelli III a. 505 R. Acad. dei Lincei, Seduta del 20 Nov. 1903.

AextopX)hv, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 282. Of. μήλη.

λεπτώριον, instrumentum chirurgicum. Ibidem.

Ad “εσχανόριος. In Creta hic mensis primum occurrit in sero titulo gort. GD 50165, 17.

Ad λεσωνείας. Papyrus nunc editus PB 784, ubi II 7 legitur λεσω-

νείας χροκοδιβ (Sic) μί(έρος). Cf. PB 719, 10 δέκατον λεσονίας (aic) Ἴσιδος Νεφερσῆϊτος .... δραχμὰς τετρακοσίας ὑπὲρ ὧν ὀφίλου[σε λόγ]ῳ τῆς αὐτῆς λεσονίας ἀργυρίου δραχίμῶν .... Vox aegyptiaca esse videtur. Vid. λεσῶνις lex. p. 960. — Nunc cf. Wilcken, Archiv. II p. 122.

498.

499.

133

Αξττίνης — “επτίνης forma non attica. Cf. lex. s. v. Δεττιναῖος. Vix recte Meisterh.? 76, not. 662.

λευχκήρης Aesch. Pers. 1018). ΕἼΗ 2 (IID, 32 fragm. lyr. saec. II p. C. loco lacero.

Asoxixxstov, τό, scribitur per diphthongum. Cf. idem p. 51.

Àeoxopéco xot, avium genus? Copulantur enim cum anseribus, gallinis, columbis. Grenf II 14 (b), 8 (a. C. 264 aut 227).

Ad λευκόπυργος. Crónert, Cl. rev. 1902, 197 ,Latet Aevxovoyóc, qui opera marmoris (λευκοῦ λίϑου) conficit(?). Cf. Διονύσιος λευκοργοὸς (sic) Haberdey Wilhelm Inschr. aus Kilikien 81, 70 (saec. III p. C), Syriae inscr. a. 228 p. C. BCH XXVI p. 182 l. 4, ubi editor nescio an rectius Aevxovgoyovg explicat ceux qui font les induits, citans ex Aphrodisiadis tit. CIG 2749, 5 λευκουργεῖν; — itaque λευκουργός — κονιατῆς ὃ

λευχόχρωμος — λευκοχρώς. Grenf. II 74, (802 p. C.) κάμηλον λευ- κύχοωμον. |

ÀAeoxéc. Add. Didymus de trim. 8, 9, p. 368 μυστικῶς ἅμα xol Atv- κῶς σημαίνων. t

Δεώνων οἱ Αηόνων, Leonum iuxta Αεόντων in papyris aeg. aet. byzant. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 186.

Ad λεώς. De nominibus compositis cum λεώς, λαός cf. Meisterh.? 128, 16. 21.

ληγχᾶτον. legatum. PB 827 (166 p. C.) Grenf. I 62, 16 (saec. VI aut VID, etiam ἢ ληγατίων. Marci diaconi vit. Porphyrii (Teubn.) p. 46, 22. Hinc verbum ληγατεύειν, largiendi sensu ibidem l 17 ὁ βασιλεὺς ἐκέλευσεν τοῖς ἐπάρχοις ληγατεῦσαι αὐτοῖς ἀπὸ δημοσίων Παλαιστίνης ἀνὰ χρυσοῦ λέτρας κ΄. et sensu proprio 82, 7 διετύπωσεν εὐσεβῆ διαϑήκην, ληγατεύσας πολλούς.

ληγᾶτος, legatus. Grenf. I 62, 16 (saec. VI aut VII.

λήκυϑος et ληχύϑιον mensura in Aegypto. Tebt. pap. 117, 15; 221.

λημματίξειν — λαμβάνειν. Apollon. de synt. p. 101. Occurrit PG 54, 9 (a. 840) ἀλλὰ ϑέλομέν oc ἐξ ὀλίγου λημματισϑῆὴῆναι, 1. 0. κερδῆναι.

Ad λῆν. Add. Ar. Lys. 1105 καὶ λῆτε (καλεῖτε Rav. m. 1, κἂν Mise m. 2 et schol. Correxit Ahrens).

Afov. Vid. λᾶον et Δῃξένον.

ληόνων, leonum. RAN 858 (a. 518) Wessely, Wien. Stud. XXV p. 45, ubi plura cft. brevis c per ἢ redditae exeinpla.

λησμονεῖν — ἐπιλανθάνεσθαι. Marci diaconi vit. Porph. p. 22, 15 (Teubn.). Cf. λήσμων in lexicis.

λίβανος hebraice lebona.

λιβέρνου iuxta Acgópvyoo. PB 45b (saec. I p. C); 741 (a. 1484); 709 (Antonini Pii aet.).

λιβράριος, librarius. Titula (W.) et papyri, v. o. PB 423 (saec. II).

Pag. 601.

Pag. 502.

Pag. 508.

134

Ad λέγκλα. Corrige λέγγλα. Papyrus est saec. II aut III.

λιγυαχής. Add. Acarnaniae tit. metr. Mitt. XXVII 839, l. 1 ἐν Auyva- χέσι Μούσαις κεκριμένον xs£.

λιγυμακχρόφωνος. Timoth. Pers. 982 τούτους δ᾽ ἀπερύκω, λωβητῆρας ἀοιδᾶν» κηρύκων λιγυμακροφώνων τείνοντας ivyág.

λιγυσφαράγων --- φορμίγγων. Pindari fr. PO III 408, 84. Cf. βαρυ- σφάραγος et ἐρισφάραγος in lexicis.

λιϑι(ουργός), operis musivi artifex. PK II 810, δ. Cf. Crónert. Cl. rev. 1903, 197. Vid. μουσεάρεος in lexico p. 968.

λίϑος — ὅρος, terminus, in Aeginae titulo IA 860. — De λέϑος fem. gen. cf. Meisterh.? 129, 96.

λιϑοτόμον, instrumentum chirurgicum, quo lapides in vesica frange- bantur. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 282.

λικέλλιον quid? PB 874, 7 (aet. byzant.) τὰ ἀναλώματα τοῦ λικελλίου.

λέμιτος aut λιμίτης, limes? PB 670, 4 (aet. byzant.) τοποτηρήτης (-ρίτης pap.) τῆς αὐτοῦ ἐνό[ό]ξης (sic) ἐξουσίας ἄνω τοῦ λιμίτου, ut pap. Leid. Z (saec. IV), sed λέμῃης RAN 857 κόμιτος τοῦ Αἰγνπτιακοῦ λίμητος.

λιμνασμός. Add. FGH 111, 20.

λιμναστής. Tebt. pap. 209 ΜΝικανορί(ι) λιμνα(στῆς). Vid. λιμναστεία in lexico.

λιμός, homo famelicus, ut in Posidippi fr. 26, 12 K., novum Menandri Κύλακος fragm. PO III 409, 89 λιμοὶ [βίον] | Zyov[z]eg ἐν v[aig] χερσίν — ἀποχειροβίωτοι (-Bto:).

Ad λιμπάνειν. Cf. fragm. trag. Grenf. II 6 (c); fr. 2, 4 [λ]ιμπάνει.

λινόδετος. Add.. Timoth. Pers. 88 πέδαι — λινοδέτωι, i. e. in ponte. Cf. supra 8. v. λάβρος.

λινόξωστος. Ibidem 16 [πλ]ευρὰς Ai[vo]f Grove ἔφαινον, Scil navis latera vincta τοῖς διαξεύγμασιν.

λινοκαλάμιῃ — λινοκαλαμίς. PB 546, 1. 8 (aet. byzant.', ut in scholio Ar. Lys. 736.

λινοφαντεῖον — λινούφεϊῖον sive λινυφεῖον. Cf. λινουργεῖον. Tebt. pap. 5, 238 (a. C. 118), ubi vid. editorum notam p. 57, et ibidem 1]. 242. Ibidem λινοφαντικός et λινύφος 1l. 289, 240.

λινοφεῖον. PB 824 (a. 1612 p. C.): &ugodov “εινυφείων.

λινοφικός. Cod. Theodos. X 20, 8. 16 etc. Vid. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 187.

λιπόκεντροι μέλισσαι. Vid. infrà s. v. σιμοπρόσωπος et cf. Eupo- lidis fr. II 458, 6 sq. Mein. et Plat. Phaedon 91 C.

λιποπνόη, $. animae deliquium, mors. Timoth. Pers. 100. Vid. supra 8. v. κατάστερος. Cf. λιποϑυμία. λιποψυχία.

Ad λεισσάνιεος. De terminatione cf. xvoodviog.

λῖτα. Bérard, Les Phén.et l'Od. I p. 414 comparat hebraicum louth, tela et arabicum louthoun sive lithoum, amiculum.

001.

155

λιταῖος. Vid. λιδαῖος in Addendis.

λιτός. Vid. supra Aescóg.

λιτουργήσαντες, futurum. Vid. ἐποίσαντες.

Ad λέτρα. Papyrorum aeg. testimonia collegit Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 187. Eodem sensu λίτρον FGH 881 (125/06 p. C.).

λογαρέίδιον — λογάριον. PO III 599 (saec. I vel II p. C.).

λόγευμα. Rev. pap. 8, 5; 12, 18; 56, 156. Adde s. v. λογεύεειν.

λογευτικά, vectigal in Aegypto Ptolemaeorum aetate. Τοῦ. pap. 105, b. 24. Vid. lex. 8. v. λογεύειν.

λογικοπραχτεύς, ὃ et λογοχλαινίδιος. Theod. Balsamon XLIV 20: οὔϑ' ὁ πλατυσμὸς τῶν λογοχλαινιδίων | οὔϑ᾽ ἡ καλύπτρα τῶν λογι- κοπρακτέων | εἰς γῆν ἀπερρύησαν ἀπαντοφϑόρον. (Horna, Wien. Stud. XXV p. 201).

λόγιος. Vid. Phrynich. Ruth. p. 284.

λογίσχος — λογάριον, Si recte Kock emendavit corruptum λογισμός in Antiphanis fr. 207, 2 K.

λογογράφος et λογογραφία, in Aegypto PO II 1, 59 (p. C. 292); Amh. pap. 82 (saec. III aut IV). Cf. Wenger Archiv II 26 et Wilcken II 128. |

λογοϑετεῖν, rationem reposcere. P. Catt. II 8 λογοϑετηϑεὶς πρὸς αὐτόν ,nachde:m er zur Rechnungsprüfung an ihn aufgefordert''.

Ad λογοϑέτης. Add. PB 969 II 11 (p. C. 142?.); P. Catt. (vers.) TII 28; IV 4 vett.

λόγος. Soph. O. C. 1295 μὴ φῦναι τὸν ἅπαντα νικᾷ λόγον. Cf. Liban. Or. XI 8 288 πάντα δὲ λόγον νικᾷ.

λογοχλαινίδιος. Vid. s. v. λογικοπρακτεύς.

Àesxóv pro λοιπόν. Tit. christ. in Journ. of Hell. Stud. p. 870, n? 188 A, 11].

λοεσσαμένοις aeolice — λουσαμένοις Eresi tit. saec. fere II a. C. 1]. 4. Paton, Cl. rev. 1903, 290.

λοιπεῖς — λοιποῖς. CIA II 467, 12 sq. (saec. 1 a. C). Cf. Óveiv — δυοῖν.

Ad ióFx[«g]. Titulus est GD 5120 a, 4.

Ad λόλλα. Cf. Thumb. 112 (W.).

. λουδάφιος, ludarius — μονομάχος, gladiator. Lydiae tit. Mnemos.

XV 154, n9. 14 — Mitt. VI 266 n? 1.

Ad λούειν. Cf. Rutherf.,, Phryn. p. 90 et 274 sqq. Seros scriptores, quales sunt Aelianus et Philostratus, quos in censura mihi obmovit Weber, nihil moror. Passim autem etiam veteribus librarios seras formas quibus ipsi utebantur obtrudere quis ignorat?

Αούχιος pro Λεύχιος, Lucius, in papyris aeg. iam primo p. C. saeculo paene constanter scribitur, rarissime 4evxiog. Cf. Wessely, Wien. Stud. XXV p. 52 sq.

λουσώριον, lusorium. Tituli (W.).

λουτηρίδιον. PB 781 II 12. 18.

Pag. 507.

Pag. 608.

Pag. 509.

Pag. 510.

λουτήριον. Cf. Meisterh.? 27, 20. λοχεύματα, liberi. Tit. pros. Syriae BOH XXVI p. 187 συγγάμου καὶ λοχευμάτων καὶ εὐσεβῶν συγγενέων ἀποιχομένων (— τεϑνηκότων).

λοχηφόρος δίφρος, lectus puerperalis. Marci diaconi vita Por-

^

€

phyrii (Teubn.) p. 89, 4 ἡ δὲ δέσποινα ἧ μόνον (— ὡς πρῶτον) ἔτεκεν καὶ ἀνέστη ἐκ τῆς λοχηφόρου δίφρον.

ÀAoala forma feminina ad λυαῖος — λυτήρ. Timoth. Pers. 182 κακῶν lvaía, Scil. Magna mater. Vid. s. v. ἸΙλιοπόρος.

λογγούριον, forma attica pro λυγκούριον. CIA 885, c—1, 69 (a. C. 320/17). Meisterh.? 76, 3.

Àoxlapyoc sive λυχκιάρχης Benndorf et Niemann, Reisen I p. 46: ATKIAPX&N (W .).

Αὐυχωνεία attice per diphthongum scribitur. Meisterh.? 51.

λυμεών. $. Timoth. Pers. 81 λυμεῶνε σώματος ϑαλάσσαι.

Aóxxstog, Paeonum princeps, ÁÓxxstog vocatur in decreto attico a. 856 a. C. CIA IL add. 66 b, 3 (— “ύκέξειος). Meisterh.? 76, 1.

λυχνείδιον atticum, non λυχνίδιον. Cf. Blaydes ad Aristoph. fragm. p. 142.

λυχνεῖον. candelabrum; λοχνίον, candela. Meisterh.? p. 51. Passim confusa a librariis. — De λυχνία et λυχνοῦχος, laterna, cf. Rutherf. Phryn. p. 181 sq. et 367.

Aoyvoxate. Cratinus fr. 287 K. et Àoyvoxaootety (l. λυχνοκαυτεῖν) in Pollucis cod. Laurentiano. De Aegyptiorum λυχνοκαΐᾳ vid. Herod. II 62; Themist. Or. IV p. 49; Liban. Or. XI 8$ 267.

λωβητήρ. Add. Timoth. Pers. 2831. Vid. supras. v. A. yvue«xgógovoc.

λωδέχιεν (— -κιον), lodicula. PB 98. Cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 137.

λῶντι dorice — ἐθέλουσιν. Theocr. IV 14. Vid. àv in lexico.

M.

M — μάλιστα in papyris aeg. Vid. BCH XXVI p. 121 extr.

μα. Nomina in μα hellenistice brevem habent paenultimam. De papyris aeg. vid. Moulton, Cl. rev. 1904, 108, ubi affert ϑέμα Tebt. pap. 120. 123; PB 995. PO 298. 501. 517; πρόσϑεμα PO 564. Arch. I 286 bis; ἐπέϑεμι. PO 500. Amh. p. 85; ἐκϑεματισϑῆ Tebt. pap. 27; πρόδομα ibidem 40 etc. etc.; χρέματος (8 χρέμα) PO 529. Cf. supra κἀέμα.

μά pro vj aut vei μὰ Seri scriptores. E papyris cf. v. c. P. Lips. 18, 18 μὰ τὸν παντοκράτορα, per deum; PG III 8 μὰ τὴν πρόνοιαν, per providentiam.

μάγιπα, τά quid? PG 55, 15 loco lacero.

Ad μάγις. Cf. Grenf. II 111, 28 (saec. V aut VI) μαγὶς ξυλ(ίνη) α΄.

μάγχιστρος τῶν ἱππέων, magister equitum. PB 405; 917 (a. 848).

g 513.

y. 514.

137

Ad μαγιστριανός. Cf. Pap. RAN 88388 (saec. V). Vid. Godofredus ad Theodos. cod. VI 24, 2.

Ad μαγκιπεῖον. Cf. papyri ap. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 188.

Μαγνησία, Μαγνῆτες in dialectis servant ἢ.

Δὰ μάξα. Sunt qui huic vocabulo tribuant originem semiticam com- parantes hebraica mazon, alimentum et masa, placenta. Cf. Bérard, Les Phén. et l'Od. I p. 420.

μαϑᾶμαι" ζητῶ. H. Bergk «orrexit. μάϑαμι aeolice — μανϑάνω, hinc tuens Theocr. XXIX 18 ἐξ érígo δ᾽ ἕτερον μάϑ gc — ξητεῖς, ubi antea probabatur v. l. u&r gc, quae tamen habet quo commendatur, quia aliud est μανϑάνειν, aliud ξητεῖν.

Ad μαιόμενος. Cf. Hes. ἐμασάμην'᾽ εὗρον — ἐμησάμην.

Μακχεδόνιασσα. Vid. supra 8. v. -£o6a«.

Μαχέτης, personae nomen in Macedoniae titulo Mitt. XXVII p. 818, n?. 46, 2.

μαχκραίων. Add. Timoth. Pers. 209. Vid. supra 8. v. εὐγενέτας.

μαχραοχένοπλος. longa cervice praeditus. Timoth. Pers. 106 μακραυχενόπλους χειρῶν δ᾽ ἔγβαλλον ὀρείους πόδας ναός, i. e. κώπας.

paxpostrc, procero corpore. Saepe papyri aeg. Cf. μακροπρόσ- o7z0c, longa facie, in Addendis.

μακχτρισμός (ἢ). Hes. μα κτήρ᾽ — καὶ ὀρχήσεως εἶδος «μακτρισμός». Of. ῥακτήριον.

μάλα. Vid. infra σφόδρα. Passim adverbiorum λίαν, μάλα, πάνυ, σφόδρα vis augetur anteponendo voculam intensivam καί.

μαλάβαϑρον. Vid. infra in Addendis s. v. ἁδρόσφαιρον.

μάλαγμα. Add. CPG 80, col. 10, 6.

Ad μαλίδες. Theocriti locus est VIII 79.

μαλκίειν veterum est, non μαλκιᾶν Cf. Rutherf. Phryn. p. 155 sq. et Aeschyli fragm. 882 Nck.? ἔλα, δίωκε μή τι μαλκίων ποδί.

μαλῶσαι -ξΞξ ὑπὸ μάλης βαστάσαι, i. e. κλέψαι. Mimus PO III 418, 48: κυρία Χαρίτων, ἑτοιμάξου ἐὰν δυνηϑῆις τὸ τῶν ἀναϑημάτων τῆς 9600 μαλῶσαι. Οἵ. vs. 217 ἐάν τι δύνῃ τῶν ἀναϑημάτων βάστασον.

μαμκπίάρια) λινᾶ. mapparia (cf. copt. et lat. voc. mappa). Pap. Grenf. II, 711, 12. 18 (saec. V aut VI) cum nota editoris. Cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 188.

μανδάχης κυρίως, ὥς φησιν καὶ ὁ Χοιροβοσκὸς Γεώργιος, δεσμὸν χόρτου δηλοῖ. H. PK 1817, ὅ96 et 188, 688 in μανδί ) hanc vocem agnovit Kenyon. Cf. μάνδακ(ας) Wien. Denkschr. 1889, 248 (saec. VII). Utrobique subesse etiam potest forma μάνδαχον, quam prae- bet Rev. Eg. IV 64, 21 (593 p. CJ. Legitur etiam μανδάκιν (— κιον) Wien. Denkschr. 1l. l. p. 255 (saec. VII) Cf. Crónert in Cl. rev. 1908, 196. Num vocabulum est byzantinum, cohaerens cum verbo latino manducari?

μανδαταρί ), mandatur( ). ΒΩ 520 (saec. VI) Wessely ll.

Pag. 516.

Pag. 617.

Pag. 018.

138

μανδήας, 6. Hes. εἶδος ἱματίου Περσῶν πολεμικοῦ. Cf. Poll. VII 60. Aeschyli fragm. 854. Vid. s. v. δεισσέπαρχος.

Corrigantur typ. vitia sic: uavéavov — PB 544, 26 μανέανα ἕξ et mox S. v. μανούβριον lege PB 544, 22.

[μάνῃην — μανίαν. Phot. In μάμιμην — μαμμίαν refinxit Nauck, Phi- lolog. I p. 358].

μάνης, ὃ, proprie nomen servile, appellativum 8t — ὁ παῖς Ar. Pac. 1146 et Lys. 1212.

μανίξειν, laedere. Ramsay, Americ. Journ. of Arch. II 1886 p. 28 (W.).

Àd udvixtc. Locus est PB 40 (saec. II[III p. C.).

μανούαλι, manuale (neogr. μάναλι). Pap. aeg. Wessely l.l. p. 188.

μάραϑον, feniculum, forma attica et dorica — sequior μάραϑρον in comoedia attica et sicula Epicharmi (Ath. II 71 a). Hinc fort. Maega9óv, ut ἀμπελών cett. Bérard tamen, Les Phéniciens et l'Odyssée I p. 187 ,Le nom de Marathon semble nous reporter à tel nom de lieu Syrien, Marathous ou Maratha."

μαρτγαίνεσθϑαι — uagyalvev. Hes. ἐμαργήναντο" ἐνεπεφόρηντο. Nisi forte terminatio ro dittographia nata est ex explicatione.

μαρμαρόκπτερος (1). Timoth. Pers. 88 ἐν μαρμαροπίτέρ]ο[ε]ς κόλποισιν [μφιτρῆτας. Cf. Wilam. p. 40. Num forte ξξξ, μαρμαροπέτροις eadem metathesi qua Alcman Parthen. inversa ratione ὑποπετριδίων pro ὑποπτεριδίων ὀνείρων dedisse creditur numerorum causa? Vid. S. V. p. 858 sq.

μαρμαροφεγγής. Timoth. Pers. 108 στόματος δ᾽ ἐξήλλοντο μαρμαροφεγ- γεῖς παῖδες (dentes) συγκρουόμεναι, ubi procul dubio non remorum σκαλμοί intellegendi cum Wilamowitzio pag. 50, sed remigum pavidorum dentes, ut hyperbolice sane dixerit poeta.

μάρτυρος (epice — μάρτυς) occurrit etiam in seris papyris aeg. v. C. PG 54,6 μάρτυρός ἐστιν ὁ ϑεός (a. 846).

Ad μαρύεσϑαι. Cf. Theocr. I 29.

μαρυχκᾶσϑαι dorice aut aeolice — μηρυκᾶσϑαι. Hesych. ἐμαρυκᾶτο" ἐμασᾶτο.

Μασαννασᾶς in titulis atticis vocatur Afrorum rex, qui ἃ scripto- ribus Μασινισσᾶς. Meisterh.! 15.

μαστάξειν. Dorice aut epice ἐμάσταξεν' ἐμασήσατο. H.

μάστιγαν pro μάστιγα in barbaro Scythae sermone Ar. Thesm. 1188. Vid. ay terminatio.

μασχαλολαβεύς, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 383, 282.

ματᾶν. Add. ματώσας (Meineke pro πατώσας)᾽ διατριβούσας. H.

μάτην: ἐπὶ μάτην, frustra. Epistula saec. p. C. II PO III 580, 8 ἐπὶ μάτη[ν] δὲ τῶι τοῦ Παυσιρίωνος (πραγματίῳ Sc.) — προσκαρτερῶ. Similiter εἰς μάτην dicunt sequiores. De hoc similibusque dispu- tantem vid. Rutherfordium ad Phryn. p. 117 sqq.

619.

521.

139

Ad μάτης. Vid. u49àp [a]:

ματρόπολις. Heracleae ponticae tit. (Bithyniae n? 192). BCH 1901, 48.2.

Ad μάχαιραν. In lexici censura recte vbeeuwen Hesychianum ego derivat ab aeg, coll. χέαιρα. Etymologia vocabuli perobscura est. Ceterum in annotatione mea cf. typ. vit. est pro cft. Contulit enim Headlam, non ego, qui huic originationi fldem non habebam.

μαχαίριον, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 882.

-p«y0c, -άχος. Vocabula composita sic desinentia enumerat Chari- tonides, ϑϑηνᾶ XV p. 421, 125, de his similibusque disputans p. 416 —485, de proparoxytonis σύμμαχος, ὑπέρμαχος celt. p. 485 —442.

Ad μεγαλεῖος. Praeter Addenda vid. Grenf. II 78, 16 (ubi 1. τὸ pro τὸν), 17 (807 p. C).

μεγαλίξειν (ὃ). Sub glossa μεγαρέξοντες" λιμώσσοντες. μεγάλα λέγοντες in Bachmanni Anecd. I 290, ut alibi monui, duae hae latere videntur: μεγαλίξοντες" μεγάλα λέγοντες et μεγαρίξοντες᾽ λιμώσσοντες. Cf. Aristoph. Acharn. 784. 148. 18].

. μεγαλοπρέπεια. Honoriflca appellatio byzantina ἡ ὑμετέρα μεγαλοπρέ-

πεια. Grenf. II 100, 11 (a. 688).

μεγαλυπέροχος, valde eximius. Theod. Balsamon, epist. V ὅ (Horna, Wien. Stud. XXV p. 218).

péqapa o? uiv τὰς καταγείους οἰκήσεις καὶ βάραϑρα xit. H. Hinc no- men urbis Μέγαρα. — Semiticae originis esse ducit Vict. Bérard, Les Phéniciens et l'Odyssée I p. 198 sqq.

Μῃεγαρεύς. Selinuntis tit. IA 514, 6. 12 et fort. Pamphyliae IA 506, 10. 21. 28. Item inscr. perantiqua Protae insulae, quam prope- diem cditurus est discipulus meus J. H. W. Strijd. Cf. uhey&ào et μλείξιος in lexico.

μεγαρίξειν. Vid. 8. v. μεγαλίξειν.

μεγασϑενής. Add. fragm. tragicum Grenf. II 1(b) [1] 78.

μεγαύχητος — μεγαυχής. Thyrrei tit. metr. Mitt. XXVII p. 889, n? 21, 8 sq. μεγαυχήτοιο “έοντος | κοῦρον.

Ad μεγιστότατος. Cf. 8. v. βέλτατος.

μεδιμνιαῖος melior forma quam μεδιμναῖος (Hesych. s. v.) extat in titulo gortynio GD 499 extr.

Medium pro activo. Ut apud seros scriptores, saepe recentes tituli imprecatorii Amorgi BCH. XXV p. 415 (cf. XXVI p. 218): ἐπιτε- λέσαιτο, λάβοιτο, κλαύσαιτο, ὑλακτήσαιτο, κοκκύσαιτο, ϑερίσαιτο, ἐνέγκαιτο.

μέξατίος 3] — μέσσατος, μέσσοςῦ Vid. supra s. v. ἀνχεμωλίέα.

μεϑέσϑαι absque sensu idoneo legitur Soph. El. 1272. Legendum μή, μἀποστερήσῃς (— μὴ &moor.) | τῶν σῶν προσώπων ádováv ut ϑέσϑαι.

μεϑιδρούσατε, μεϑιδρουσαμένοο. Vid. OT pro T.

μεϑόπιον (cf. Hes. s. v.) — μετόπη. Tit. delph. BCH XXVI p. 54, 1. 7 εἰς τὰ μεϑόπι[α] yóugov σιδαρίων ἔξ. Editor p. 59 cft. μεϑόπωρον, ἐφ᾽ ἴσῃ, xa9' ἰδίαν.

Pag. 522.

Pag. 523.

Pag. 524.

140

μεϑύειν flgurate — μεμηνέναι. Libanius Or. IV 10 (ed. F. I p. 290) o? πότ᾽ (malim οὗ πῶς xor cum OCobeto) àv ὑπήκουσαν ἀνθρώπῳ μεϑύοντι —; ubi vix opus videtur Gardae coniectura μεϑιέντι.

Ad u&foríge (sic l. hic et s. v. μειοτέρη). Cf. etiam βέλτατος, βελ- τιωτέρας, καλλιότερον, μεγιστότατος. Antiqua sunt &uecvó- τερος Mimnerm. ap. Stob. VII 12, προτεραίτερος Ar. Eq. 1165, κυντερώτερος Pherecr. com. fr. 106 K., κυντερώτατα Eubuli fr. 86 K., χεειρότερος Hom. et fortasse alia.

Μειλίχιος iuxta MeAUGgtoc tituli attici. Meisterh.? 56, 18.

Ad uiv. Adde ἀναγραφήμειν, ἐπιμεληϑείμην, ἐξήμειν, ἐσί- μειν, ἐχϑέμειν, ϑέμειν IGI I 677; 694; 761 (saec. III a. C.); εἰσγραφήμειν IGI I 58 saec. I p. C. (W.).

Ad Μβείξιος (sic 1). — Vid. etiam Μεγαρεύς.

Mexaxksiog — Μεγακλέους 1,680. CIA II 2877; Mexepuxy —. ΜΜεγαρική CIA II 8178 b. Meisterh.? 15 et 765.

μελαμπεταλοχίτωνα Ματρὸς οὐρείας δεσπόσυνα γόνατα, j. e. ἐνδεδυμένα χιτῶνα μέλασι φύλλοις πεποικιλμένον (interprete Wilamowitzio). Ti moth. Pers. 184.

Νελαμύϑιος — Μεγαμύϑιος. Meisterh.! 85, 8.

μελάνϑιον, τό. Saepe haec herba occurrit in papyris Tebt.

μελανός — μέλας. PG. 48, 6 μίαν μὲν (βοῦν) μελανήν (a. 846).

Ad μέλι. Of. tit. 148 A in Journ. of Hell. Stud. XXII 869, ubi Gor. dianus quidam cippum erigit uxori suae ὑπὲρ τοῦ μέλιτος (— τὸ μέλι) γλυκυτάτῃ.

μελίξεσϑαι. Add. Pindari fr. vs. 66 (PO III 408).

peAixvpoc, ὃ — τὸ μελίκηρον. Fragm. medicum in pap. Musaei Brit. ap. Kalbfleischium in programmate Univ. Rostoch. sem. aest. a. 1902, p. 4 À, col. II 1.

μελίλωτος. Add. Sapphus fr. Berolin. col. II μελίλωτος ἀνϑεμώδης.

μελίμαλον (cf. μελίμηλον) scholiastam pro γλυκύμαλον legisse Theocr. XI 39 coniecit Geel, recepit Ahrens ed. II. Sed vid. Fritzschii notam.

μέλιστα pro μάλιστα. Papp. aeg. Vid. Thumb. p. 188 (W.).

μελιτόρρυτος, mel fluens, melifluus. Vid. infra s. v. σεμο- 7.0006 7t 0g.

μελέχροος aeolice Sappho fr. 100, ubi Bergk fortasse sine necessi tate scripsit μελλίχροος. De producta vi arsios, ut apud Homerum, prima syllaba cf. Theocriti aeolicum carmen XXVIII vs. 14 ἀνυσέερ- yog et 25 σὺν ὀλίγῳ, ubi tamen sententia favet Bergkii coniecturae coy" XXIX 26. 20. 36. Vid. Fritzschii notam. Cf. supra ἄπαλος.

μελίέχρως passim papyri aet. Ptolemaeorum ad personam aliquam significandam.

μέλλειν. De hoc verbo vid. Meisterh.? 169, 8 et 241, 2. Cf. ἤμελλε

μέλλουσαν᾽ ἄκουσαν. H., qui corruptissime: ἀμελοῦσαν᾽ ἄκουσαν ἢ ἀνελοῦσαν.

526.

521.

629.

530.

141

Ad μεμόριον. Of. μεμούριον in titulo phrygio (W.).

μέμπτειρα᾽ τὴν μεμφομένην. H. Of. σώτειρα etc. Sic Meineke correxit μέμφειρα τὴν ufuyiv. Vid. Teleclidis com. fr. 62 K.

Ad μένειν. P. Lips. 18, 14 ὁ λογιστὴς ἐκεῖ μένει, habitat. Hinc Hesychius é£ve:szw' ἔμενεν.

μένημα, mansio. PB 740, 5. 6. (aet. arab.).

μέρα — μοῖρα. μέρος Saepe papyri aet. byzantinae, v. c. Grenf. I 68, 12 a. 561.

Ad μερισμός. Occurrit etiam Lagidarum aetate. Cf. Tebt. pap. 29, 15; 58, 38.

Ad μερῖται. Cf. infra συμμεριτεύειν.

Ad μεσαμέριον. Sed μεσαμβρινόν Theocr. I 16.

μεσέγγυος — μέσος, μεσίτης plerumque significat sequester, sed in Orchomeni tit. a. C. 228 —170 (Dareste, Recueil d'Inscr. iur. gr. p. 284, n. VII B 146) idem vult quod συγγραφοφύλαξ sive συμβο- λοφύλαξ. P. Meyer, Archiv III p. 97.

μεσίτης. Vid. Mitteis, Herm. XXX 616 sqq.; P. M. Meyer, Archiv III p. 108.

μέσος ἢ ἐλάττων, mediae aut paullo minoris staturae, for- mula papyrorum aet. Ptolemaeorum ad personam aliquam signi- ficandam v.c. Grenf. II 28 a) [2] 5; 28 A (ἐλάσσων ἢ μέσος); 8b, 4. b.

Ad μετά. De usu formulae μετ ολίγον (μικρόν) Ssimilibusque cum genetivo rarissimae apud antiquos (Xen. Hell. I 1, 13; cf. Herod. πέμπτῳ ἔτεϊ rovrov), sed inde ἃ Polybio perfrequentis, vid. Charito- nides, ᾿ϑηνᾶ XV p. 268—284. De formulis μετά τινος ἔπεσϑαι et ἀκολουϑεῖν (et ἅμα τινὲ ἔπεσϑαι et ἀκολουϑεῖν κατόπιν τινός) diligen- ter idem disputat (partim post Cobetum, Var. lect. p. 22) 1.1. p. 870—874.

Ad μετάβολοι. Cf. Tebt. pap. 116, 20. 50 (saec. II a. C.).

Μεταγειτονιών pro. Μεταγειτνιών Saepe tituli attici saec. II et III p. C. Meisterh.? 69, not. 59b.

Ad μεταδιατίϑεσϑαι. Item PB 891, ubi passim occurrit; PO III 489, 5; 490, 8; 491, 8; 492, 4; 494, 4.

pecabtouxetv. Tebt. pap. 61 (a), 9 (a. C. 118) τῶν ἐν τῶι νβ΄ (ἔτει)

μεταδιωκημένων ὑπὸ Ἀνικήτου xai τῶν συνπροστατῶν. Cf. 1]. 30. — Vid.

μεταδιοίκησις.

μεταχλῃηρουχεῖν. De militibus aet. Ptolemaeorum Tebt. pap. 61 (a), 107, 128; 62, 252. 826; 683, 188 64, 20 (μετακεκληρουχημένος).

μεταλόγιον, τό. PO III 515, 2 (184 p. C.) καὶ μηνιαῖον Φαμενὼϑ xal μεταλόγιον xav ἄνδρα ἰσδοχῆς. Vertunt editores ,both the monthly (summary) for Phamenoth and the secondary (detailed) list of receipts", adnotantes: , This word would seem to be connected with the phrase μετὰ λόγον which occurs in Fayum tax.receipts (cf. Pap. Fay-Towns 58, 2. 8. not. and to indicate ἃ second tax of the

Pag. 631.

Pug. 582.

143

individual payments, as contrasted with the μηνιαῖον which only gave the totals." Nos ,gedetailleerde rekening", ad litteram ,nare- kening". — Cf. κατάνδρα in lexico.

Ad μεταξύ. Vid. infra μετοξύ. [ἡ Eretriae lege sacra Eph. arch. 1902, 102, 1l. b. ἡ μεταξύ esse videtur nomen agri siti inter montes chaleidicos et carysticos Euboeae.

Ad μετ᾽ εἰκάδας. Meisterh.? 164. Vid. supra s. v. eixág.

Ad μεταωισϑοῦν. Addendis add. PO ΠΙ 496, 42.

μετάνεξις quid? PB δῦ], 2 λόγος μετανέξεως οἰναρίων. Nec verbum μετανέχειν usquam nec substantivum alibi legi neque ἄνεξις. Quia vero antecedit (λόγος) oivagíov δαπανηϑέντων, fortasse significatur vinorum asservatio.

Ad μεταπωλεῖν. Cf. inscr. delph. II BCH 1901, 110, 21 τῶμ μετα- πωληϑέντων τὰ πρῶτα.

μετατιμᾶν (!) Caesarius Dial. II 111 616 p. oí δικασταὶ ἀρετὴν μετα- τιμῶντες, κακίαν δὲ κολάξοντες. T Suspectum mihi verbum. Scriben- dum arbitror μὲν τιμῶντες.

Ad μεταυτίκα. Idem vocabulum Crónert restituit PK II 292 vers. uera [vcí]xa.

μετοικεῖν c. gen. (??) sine sensu legitur in Thespiae tit. BOH XXV p. 860, 10 xij μετοικἔμεν Φιλωνίδαο τῶν Καλλίππυ ἐγγόνων μεδένα. Lapidem habere ΜΕΘΙΚΕΜΕΝ, i. e. μὴ ϑικέμεν Sive ϑιγέμεν — μὴ ἐφάψασθϑαι, ut alibi in titulis manumissoriis scribi solet, nuper conieci in Mus. Rhen. 1904, p. 144. Quo lecto amicus editor Guil. Vollgraff mecum communicavit se iam in apographo suo dispicere tantum literas KHMEI.... EMEN, ita ut fortasse vera lectio sit xj μεὶ [ϑιγ)]έμεν, sibi vero in mentem venire κὴ μὴ z[ovy]éíusv κτέ. Utrum verum Sit, ostendet fortasse aliquando denuo inspectus ipse lapis.

μετοξύ — μεταξύ. Commemorat in lexici censura Weber, sed ubi lega- tur non indicavit.

μετρήϑω cretice — μετρείτω. GD 49806 (iuxta προφωνήτα).

Ad μέτρον. In PB commemorantur y. ϑηναϊῖον, δημόσιον, δημόσιον

δοχικόν, δοχικόν, ἕκτον KagavíÓog, é&eyolvixov, ἐξαχοίνικον Ἡσκληπιείου, δημόσιον ἔπαιτον, καγκέλλου, δημόσιον ξυστόν, δημ. ξυστὸν ἔπαιτον, καλού: μενον τρίοδος, φοινικηγόν (an φοινικηρόν 3). Vid. Index X. Gt. QoLvi- κηρόν. — Potestatis amplitudo significari hac voce videtur ap. Libanium Or. IV ὃ 18 ἐπίσταμαι δὲ πόσοι μὲν ἄρχοντες ἡμῖν, πόσον δὲ τι ἑκάστῳ τὸ μέτρον, nisi forte vertendum: quae sit unicuique rei magnitudo.

py cum aoristi imperativo pro coniunctivo occurrit Hom. 4 410 (cf. schol); Σ 184; o 218; Soph. fr. 458 (Nck?) et e parodia Ar. Thesm. 870 (wj ψεῦσον). — Quid intersit inter μὴ λέγε et μὴ εἴπῃς docuit G. Hermann ad Soph. Ai. 1064.

143

Ad μηδὲ ἁμοῦ. Corrige saec. V pro IV, scil. a. 494 a. C. — Formae οὐδὲ ἁμοῦ, quae citatur in Meisterh.* Indice, nullum affertur exemplum.

553. μγδικόν, τό, sepulcrum generis medici. Journ. of Hell. Stud. XII 124, p?. 57, 4, ubi comparatur ϑέματα ᾿μ]ηδικά in tit. ap. Ramsay, Cities and Bishoprics of Phrygia I p. 78.

Μύήδισσα sera forma, Meisterh.! 71, 2. Vil. supra s. ἔσσα.

Ad μηϑείς. In tit. deliaco (quem non indicat) μητε ev (sic) legi monet in censura lexici Weber. Cf. μητένα.

μἥλαττον, crasis attica. Meisterh.? 71, 2.

pote, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Vid. Herm. 88, 282. Vocabulum compositum ex μήλη et οὖς.

Ad μημόριον. Item tituli aet. imperatoriae in Macedonia Mitt. XVIII n9. 2. 8. 4. 6. (W).

Ad Μήν. Vid. supra s. v. ἔχεσϑαι. — Ad Μὴν τύραννος. Cf. Bursian— Müller Jahrb. 1890, p. 99 et 102; Anderson, Journ. of Hell. stud. XIX 80 sq.; (Μὴν καταχϑόνιος) Perdrizet BCH 1896, 55 —101; G. Vollgraff BCH 1901, 288 sq.

μηνιαῖος (ον). In PB 862 saepe occurrunt verba ἐπιτηρητῇ ὑπὲρ καταπομπῆς μηνιαίου. Utrum mente supplendum τέλους àn μισϑοῦ, an denique substantive positum est τὸ μηνιαῖον ὃ

μμηνιαστᾶν (τὸ κοινὸν τὸ M), cultorum dei Mqvóc. Lówy, Archaeol. epigr. Mitt. aus Oesterreich IX 1886 p. 219 n. 28 (W.).

μηνιγγοφύλαξ, instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74, 9. Herm. 88, 282.

μήστωρ. Add. Timoth. Pers. 148 μήστορι (— μήστωρι) σιδάρωι. Cf. Wilam. p. 52.

μητατεύειν, facere militum metata, i. e. domicilia. Marci dia- coni vita Porphyrii (Teubn.) p. 52, 11 ἐμητάτευσεν δὲ τοὺς οἴκους τῶν φυγόντων ὁ εἰρημένος Κυνήχγιος.

μητένα — μηδένα. PO 487, 7 (p. C. 166., in petitione vitiis scatente.

Ad μήτηρ. PB 362 XI 16 μήτηρ τῶν ἀηττήτων στρατοπέδων titulus honorificus. BCH VI 216, n. 8 tit. Contoleontis in Caria vocat Iuliam Augustam μητέρα στρατοπέδων.

Μητόδωρος dissimilatione — Μητρόδωρος. Meisterh?. 82, 4.

μητρα-νύχτης, instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74, 2. Herm. 38, 282.

μητρ-εγχύτης, instrumentum chirurgicum ibidem. Cf. infra ὀστεγχύ- της et ὠτεγχύτης.

Ad μητρόπολις. Cf. Photius, qui μητρέδα tribuit Philocrati comico (fr. 220 K)).

Ad μηχανάριος. Cf. pap. mus. brit. 171, 26 et 9. Vid. Cronert. Cl. Rev. 1908, p. 198.

685. μιαιβιοῦν [— μιαρῶς fiv]. Caesarius Dial. II 109, p. 611. f

Pag. 536.

Pag. 537.

Pag. 538.

144

μιαιγαμία. Verbis Thesauri ,Georg. ante Io. Malalam p. 7, 18" M. Haupt addit — Caesarius p. 579. t

μἱαιφϑορεῖν. Caesarius Dial. II 109, p. 611.

Μιϑριδάτης. Tituli attici ante aet. imperatoriam, deinde Mtcpabácrc. Meisterh.* 15, 6.

Ad μικκός. Of. Miccatrogus Plaut. Stich. 242. — Diatribe rheto- rica in PO III 410, 28 τὰν ἰσχὺν μικκάν et 78 8q. μικκοπρεπές.

μικρόφϑαλμος saepe occurrit in papyris aeg.

Μιλάκιοι dorice — ἱΜιλήσιοι. Inscr. cret. GD 5152, 5.

μ"ἱλιαρήσιον &oyvolov. Marci diaconi vit. Porphyrii p. 79, 28 (Teubn.).

μίλιον, mille passus. Byzantini, v. c. Marcus diac. vit. Porphyrii p. 52, 5; 65, 229.

μένδις und oí μινδῖται ,eine Art Familienrath und die Mitglieder desselben auf lydischen Inschriften. Thumb. 119." Weber in lexici censura.

Μίνφα. Lexicon Messanense: JAxeiog (com.) Πασιφάῃ Mívoav; ἀλλ οἴμωξε σαυτὸν περιϑέμενος. Ubi περεϑέων corrigit Kock. — De Minoa tempore belli peloponnesiaci vid. Bérard, ,Les Phéni ciens et l'Odyssée I p. 196 sqq.

μισάναξ, regum osor. Mich. Psellus. Vid. s. v. μισοϑύτης.

μἱσασϑαι τὸ μιτώσασϑαι Πλάτων (com.) Poll. VII 81. Phot. Hes. Vix dubito quin huius glossae auctorem deceperit vitiosa scriptura.

píon)pov (Lucian.). Add. PO III 438, 28 in margine adscriptum ad στυγητόν in fragmento poetico.

Ad μισϑαποχή. Item PB 944 (saec. IV aut V). PG 70, 15 (a. 381).

μισϑαρνεῖν. ut apud oratores atticos, usurpatur de scortis quaestum corpore facientibus in Magdolae pap. saec. III a. C. BCH XXVI p. 119, lI. 8.

μισϑοῦσϑαι pro μισϑοῦν Grenf. pap. O 57, 20 et fort. Londin. 888, 8 (O p. 191), si ibi ce valet σοι. Vid. συμμισϑοῦσϑαι — συμμισθϑοῦν.

μισογείτων. Vid. sequens vocabulum.

μισοϑύτης. sacrificantium osor. Psellus in scoptico carmine (vs. 118) edito a Sternbachio, Wiener Stud. XXV 17: ὦ μισοϑύτα, μισογείτων. μισάναξ.

μιιστός cretice — μισϑός. Vid. ἀμίστως.

Μίτος. Vid. supra s. v. Κράτεεα.

Μιτραδάτης. Vid. supra Μιϑριδάτης.

Ad uv«. In titulo galatico dorismus μνάμης. Thumb. 66 (W.). μνήα S. u vía — μνεία in seris titulis v. c. Macedoniae Mitt. XXVII p. 818, n9. 22 μνήας χάριν; n?. 88 et 49 uvíag χάριν. Vid. u veía. Ad μνήμη χάριτος. Item PB 895, 14. — In seris cippis saepe

legitur ὁ (ἡ) μακαρίας (vel ὁσία.) μνήμης sequente nomine proprio. Vid. v. c. BCH 1901, p. 89. Ad uvquovetov. Cf. PO III 485, 18; 489, 81; 491, 26; 492, 25;

642.

5E

145

905, 2; 506, 58; 508, 18; 510, 8; 084. De discrimine inter μνημονεῖον et. καταλογεῖον cf. J. C. Naber, Archiv II 182.

Ad Μνία xz&. Of. Furtwángler de inscr. att. in Aegina saec. V a. C. Berl. Phil. Woch. 1901, 1589.

μογιλάλος, balbutiens (N. T. aut potius mutus (LXX). PO III 465, 228.

μόδιος, modius. Grenf. I 63, 12 (c. a. 346); CP 914, 7 (a. 848).

Ad Μοῖσα. Apud Bacchylidem confirmatur participio λαχοῖσαι XIX 14 (W.).

μολπεύειν — μολπάξειν. Jahresh. d. Oest. arch. Inst. 1902 Beibl. p. 66, tit. saec. fere II a. C. in theatri Ephesii ara: imi πρυτάνεως Ἀ9η- vayógov ἱερεύοντος Μενίππου toU 'Enwxoátov[c] μολπεύσαντες ἀνέϑη- καν (secuntur nomina propria) Vocabuli primam et quartam litte- ram valde detritas sed certas esse dicit editor Haberdey, qui cantorum thiasum esse suspicatur comparans ϑεσμῳδούς et ὑμνωδούς aetatis imperatoriae.

pov, monasterium, ut saepe apud Photium, serus Bithyniae titulus BCH 1901, 38.

Μοννέτιος. Iovis cognomen Mullae in Creta. GD 5184, 14.

μονοβολεῖν, separatim serere. PK 178, 290. Cf. πυροβολεὶν et σπερμοβολεῖν. Vid. Crónert Cl. rev. 1908, p. 195.

Ad μονογράφος. Occurrit iam in Magdolae pap. saec. a. C. III BCH XXVI p. 116, B. |

μονοχοιτεῖν. Add. fragm. eroticum alexandrinum 8860. II a. C. Grenf. I, I 27.

μονορέγχκαυτον sive μονορέχαυτον, uovo-recautum in R NN 88 (saec. V aut VI) vocatur contractus. Wessely, Wien. Stud. XXIV, 188.

. μόρινος, ductum 8ἃ μορέα, colore moras referente, epitheton

vocis σουβοικοπάλλιον CPR I 27, 8, restituendum pro μούρσενος PO III 531.

Ad μοσχοσφραγιστής. Vid. ἱερομοσχοσφραγιστής.

μοτοῦν. Thesauri verbis Αὐτὸς πατάξει καὶ μοτώσει quag" M. Haupt addit:...Hadius v. Io. Chrys. p. 59... ότωσον ἡμᾶς. t

. Ad Μούνιγχος. Adde ΙΚμουνιχίαϑ ε(ν).

μούρσασινος (I. Epistula patris ad filium PO III 581. Vid. 8. v. φαι- vóltov et cf. μόρινος.

μουσαγέτης dorice plerumque scribitur pro -μουσηγέτης, quod habet Scymnus Chius vs. 60. Cf. Lob. Phryn. 430.

μουσοκαλαιολύμης — τῆς παλαιᾶς μουσικῆς λυμεών. Timoth. Pers. 229 sq. Vid. supra 8. v. λιγυμακρόφωνος.

μοοσόπνοος [— μουσύπνευστος]. Cod. Dorv. Hesiodi in Procli prooemio p. 4 Gaisf. ῥήσεις 'Hoiódov μουσοπνόων στομάτων. t

Ad μύδος. In lexici censura vLeeuwen μύδος et μύνδος Hesychii

errores esse putat pro ἄναυδος. Coniectura satis speciosa tamen 10

Pag. 546.

Pag. 547.

Pag. 648.

146

certa, quia multa vocabula latinis simillima Siculorum linguam habuisse constat.

μοϑολέσχης. Add. Caesarius Dial. II 107 p. 607. t

poxapós [(mugiens]. Caesarius Dial. III 140 p. 659 μυκαρὸς ὁ ταῦρος κατὰ σάλπιγγα. T

Μουχήνησε, adverb. loci ex uoi κινήσει in Adimantii epitomes ἔγδρ- mento, edito a Foerstero Mus. Rhen. 55, p. 141, elicuit L. Rader- macher ibidem 857, p. 640.

pooopobv. Galenus III p. 264 K. καὶ ἐν τῇ παιδικῇ τὸ μνυουροῦν. t

Ad μυόχρους. Adde PB 508, 8 ὄνον πρωτοβόλον μνόχρον (Sic) ταύτην τυαύτην (Sic) ἀναπόριφον et 912, 40 πῶλον μυούχρουν (sic). — Grenf. II 46, 18.

μορίαμνον, τό (ovium multitudo]. Caesarius Dial. III 117, p. 623 τὸ μυρίαμνον ἐπὶ τοῦ ἕλους βληχώμενον. Vid. infra 8. v. χιλιόμβη.

μοριαριατεύς, plurimorum optimus. Theod. Balsamon X 9 (Horna, Wien. stud. XXV p. 180).

μυριαστόν, barbare pro μυριοστόν. P. Lips. 18, II 20 et III 7.

μηρμηκοδιφᾶν, μορμιηκομοχϑεῖν, μορμιηχκοτραφής, μορμιηκοτροφᾶν, μορμηκοφοὴς vocabula convitiosà apud Theod.: Balsamonem in epigrammate XXI (Horna, Wien. Stud. XXV p. 187 sq.).

μ»οροβοστρυχόεις (1) — μυροβόστρυχος. Carminis epici alexandrini fragm. editum ab E. J. Goodspeedio ex papyro in Journ. of Hell. Stud. XXIII p. 241, col. III 9 ξανϑοιο xoum(v] μυροβοστρ.. ἐντος. Nonne supplendum est μυροβοστρ[υχο]έντος ?

μοροπώλιον genuinam vocabuli formam esse, non μυροπωλεῖον, evin- cunt praeter poetarum locos analoga vocubula. Vid. s. v. ἐχϑυο- πώλιον. Etiam Libanio or. I ὃ 68 (ed. Foerst. I p. 116) e codd. A P reddatur ἐν μυροπωλίῳ.

Μορρινοῦντα pro ΙΜεηυρρινοῦττα. CIA. III. 1076, 28 (834—87 p. CO.) 1077, 14 (87 p. C); 1028 IV 8 (188—140 p. C.) etc. Meisterh.? p. 84. Cf. p. 97, 11 et infra s. v. Περραιβία.

Ad μῦς — μύες. Ita iam Antiphanis fr. 198 et Alexidis fr. 15, 5 K. Cf. supra 8. v. iz9 à.

μυστικὴ τράπεξα, sancta coena. Byzantini, v. c. Marci diaconi vit. Porphyrii p. 6, 6 (Teubn.).

Μοτιλήνη etc. probior forma pro Μιτυλήνη etc. Meisterh.? 29. — Μοτυληναῖος assimilatione CIA II 3280, 8.

Ad μύχαλα. Cf. Grenf. II 6(a) fr. I. 7.

Ad μώιον. Cf. tamen Grenf. I, 14, 16 (a. C. 150 aut 1835) μώεα Παρίου λίϑου B., ubi editor ,a chest of some kind". Cf. μώστιον.

Àd μί(ω)λεῖ. Adde ἀγχεμολέα.

μωρολόγος. Add. Plaut. Pers. 49: morologus, quod alibi latine dicit stultiloquus.

μώστιον, vasorum genus: μώστια β΄ ἐσφρ(αγισμένα). Grenf. I 14, 5. Of. μώετον.

. 650.

. 65].

. 562.

. 654.

147

N.

Ad N paragogicum. Cf. Mayser, Gramm. d. Pap. aus der Ptole- maeerzeit II p. 50 (W.).

Ad ναεύεν. Locus est LG I 39 sq. Cf. GD 4998 IV 8.

γαικισηῃρεύειν — ψεύδεσθαι Pherecratis fr. 222 K. Kock verbum ductum putat ex vaíy, et σεσηρέναι, Sed ita expectatur ναεχιση- ρεύειν vel potius ναεχισηρεῖν. — Blaydes advers. in com. Gr. - fr. p. 26 ,Intelligerem ναικέξειν ἃ ναΐίκε (sic) derivatum." At vaíy graecum est, vai: barbarum, quo Scytha utitur Ar. Thesm. 1158.

Ad νάιος. Add. Timoth. Pers. 83 et 86. Altero loco v. Leeuwen δαίοις σταλαγμοῖς Scribi iubet.

ναΐζακίον — ναΐσκος. PO 521, 4 sq. (saec. II p. C.). Cf. ευλοναΐσκιον.

Νάξος. Bérard, Les Phén. et l'Od. I p. 865 sq. insulae nomen derivat ἃ semitico nax — σημεῖον.

γάρδος, nardus, hebraice nard.

ναρϑύήκιον, scriptum nasticium (sic) in cod. Paris. latin. 11219, fol. 86 sq., in catalogo instrumentorum chirurgicorum. Vid. H. Schoene, Herm. 88, 284.

Nasalis. Vid. in lexico litterae JN initium.

Ad ναύβιον. Vid. Addenda et PO III 580, 6. Cf. PG 65 ἔχϑεσις ναυβίων ibique Nicole.

νασκλῃροκυβερνήτης bis Vitelli pap. II (a. 880) R. Acc. dei Lincei. Seduta del 22 nov. 1908.

Ad ναυκληρομάχιμοι. Item Tebt. pap. 5, 46 (a. C. 118).

Ad ναῦλλον. --α Attica sunt ὁ ναῦλος et τὸ ναῦλον, Meisterh.? 129, 22.

νασλωτιυκῆς (δραχμαὶ) η΄ (π΄. PO ΠῚ 648 (saec. II p. C.).

vwaFoxr'(óc CIA IV 1, C 878, 284. Of. ἀξυτάρ (iu lexico) et Mei- - sterh.? p. 8 cum nota 16.

Ad ναῦς. De navibus homericis (et posthomericis), phoenicicis, aegyp- tiacis consulatur etiam diligentissimrna Berardi disputatio in opere Les Phéniciens et 1’ Odyssée vol. I p. 155 sqq.

ναυσιφϑόρος, naves perdens. Timoth. Pers. 144 ναυσιφϑόροι αὖραι.

γαυστιλεία — vavría. Grenf. II 80, 16 (a. 402). Cf. 81, 16 (a. 408).

νασστολογεῖν. Tit. metr. Aegypti. Herm. XIX p. 824. Vs. 2 ὁ πικρὸς vevorolóymo Ἡχέρων.

γαυτεία — ναυτιλία. Lapis Rosett. 17 προσέταξεν δὲ καὶ τὴν σύλληψιν τῶν εἰς τὴν ναυτείαν μὴ ποιεῖσϑαι. Of. Rev. pap. 85, 6.

Ad ναύω. Multa nova exempla formae ναῦος praebet Eresi tit. saec. a. C. II(?) in Jahroesh. d. Oest. arch. Inst. V 1, p. 141.

Ad νάχειν. Dubius admodum hic dorismus videtur, quia verbi epic νήχειν stirps est ve. Vid. infra ἐπεινάχεσϑαι.

Néaópoc, neglecta nasali. Vid. supra Ἡ γήσαδρος.

Pag. 605,

Pag. 506.

148

Ad νεανισκάρχης. Add. tit. aet. imper. CIA III 1162, 8. Cf. ξυστάρχης, συστρεμματάρχης. Meisterh.? 125, 1.

Νέδα, Arcadiae flumen, sec. Bérardum, Les Phéniciens et l'Odyssée I p. 128 derivatur a voce semitica nida — λῦμα, κάϑαρσις. coll. Strab. VIII 842; 8318; Paus. VIII 41, 1. Of. infra Φιγαλία.

Ad νειλοκαλάμη. Item PB 638, 20.

vetAópotoc. Jahresh. d. Oest. arch. Inst. IV 20.

vexpapo'(óc(?). Comptes rendus de Pasad. (sic?) 1878, p. 311.

γεχρός — ἀποϑνήσκων Ὁ ὃ [Eur.] Rhes. 189 ed. Weckl. μυχϑισμὸν νεκρῶν, ubi tamen νεκρῶν sive litterarum confusione sive e glossemate natum in πικρόν mutandum esse conieci Mnemos. nov. XXXI pag. 265.

γεκροτάφηῃ. Grenf. IL 71 (D, 8, 75, 1. 22; vexpotaquxr κηδεία II 68, 6; 70, 9; 71 (D, 15; (2, 3; νεχροτάφις (femina) II 76, 2. (papyri aet. romanae).

γεχρόχρωτος — νεκρόχρως. Mich. Psellus vs. 122 carminis. editi a Sternbachio, Wien. Stud. XXV p. 17.

γέχταρ. De origine ἢ. v. semitica (niktar) disputat Bérard, Les Phén. et l'Od. I p. 406.

Νεμέᾳ, dat. loci. Meisterh.? 208, 23. Cf. Νεμῆι in lexico.

Νεμείου (4ιὸς) cum v. ]. Νεμέίου suspecta lectio pro Nouíov (quod coniecit Morellus) ap. Libanium Or. XI 8 51 τὸ Διὸς ἑερὸν ἐν rij πόλει (Antiochiae) Neusíov προσειπών — μετονομάξουσι τὸν Νέμειον ᾿Επικάρπιον.

Ad νέννος. Cf. serus tit. cret. GD 4961, Ὁ I'egoírou voi νέννοι.

Ad νένωται 8. V. νενωμένος. Cf. Soph. fr. 188 Nck.^; ibidem ad νωσάμενος Theocr. XXV 268 et Callimachi fr. 845 et νώσατο Apoll. Rhod. IV 1407 (9).

Νεοεμβρίων (sic) καλανδῶν. PB 826 (a. 194).

νεοτευχῆς. Add. Timoth. Pers. 216 χρυσοκέϑαριν — μοῦσαν vtorevyij, i. e. vovg περὶ τὴν μουσικὴν νεωτερισμούς (Wilam.).

γνεοφώτιστος, recens conversus ad fidem christianam. (Steph. Byz. s. v.). Tit christ. Illyrici, Arch. epigr. Mitt. aus Oest. IX 19, n?. 80.

yexóc, nepos. Lyciae tit. n?. 121, Journ. of Hell. Stud. VI 357 γυναικεῖος νε[π]ός.

Ὑνεπτουνεῖον, Neptuni templum et vicus Arsinoae. Cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 189.

γέραντξα, Pomeranzenbaum. Theod. Balsamon XXXI (lemma). Cf. νεράντξιον in Thesauro s. v. μῆλον (Horna, Wien. Stud. XXV p. 211).

γέτωπον Sive νετώπιον, hebraice natap. Vid. lexica.

νευμείᾳ (sic) — νουμηνία. PB 888, 5.

Ad νευμεινέη. Cf. Thumb. 78 (W.).

559.

119

νευρ[ἐπέντατος Ὁ], nervo intentus, de sagittis. Timoth. Pers. 81.

. Ad νεωκόριον. In titulis att. interdum scribitur vervoxógtov, ut

νέιος et νειώς. Meisterh.? 45, 47.

Ad νεωποιός. Of. idem p. 14.

νεώς. De tristi multorum templorum sorte emoriente paganismo memorabilis est Libanii locus Or. VII 8 10 (ed. Foerst. I p. 876): οἱ δὲ καὶ τεμένη τὲ xoi νεὼς κτήματα ξαυτῶν ἐποιήσαντο, εἶτα μάλα εὐχερῶς ἐκρίψαντες τὰ ἔδη ξύλων, οἱ δὲ ἀχυρῶν ἐνέπλησαν, oí δὲ αὖ ἀνδρειότεροι καὶ καϑελόντες οἰκίαν ὥκησαν (l. ὠκοδόμησαν cum Reiskio) τῶν ἐκεῖϑεν λίϑων πεποιημένας.

νεώχερμος" γῆ νεωστὶ εἰργασμένη. H. Cf. χέρμ α᾽ ποίημα. H. An glossae sunt laconicae, ut χ sit pro spiritu aspero et cognatum sit verbum ἔρδειν ? Cf. infra δυχάχετος et χρεῦμα.

νὴ Ai— νὴ Δία ante consonantem. Add. fragm. philosophicum in papyro saec. III a C. Grenf. II 7, 8 ὡς εὐηκόωι καὶ μὴ ψοφοδέει νὴ 4i φοβουμένωι κἂν τὸ λεγόμενον τοῦτο σκιών ἴδῃ.

γήσι --- νησίδι. PG 10, 8 (a. 328 p. Ο.).

. Àd νησέαρχος. Scriptorum solus commemorat Antiphanes comicus

ἐν πλουσίοις fr. 190 K., ubi si recte legitur (olim proposui νησιῶται pro νησίαρχοι), consentaneum est hunc magistratum iam ante a. 828 ἃ. C., quo anno poeta obiisse creditur, creatum esse nec primum a Ptolemaeo I, L. f., qui a. 328 demum Aegypti solium conscendit.

Ad vijócov 8. v. νῆσος. De hac scriptura cf. Hasluck, Journ. of Hell. Stud. XXII p. 180.

νικᾶν. Vid. supra 8. v. λόγος.

νίκημι — νικῶ. Theocr. VII 40.

νῖχος, τό — ἡ νίκη. Nove adhibitum PB 1002 II 14 (a. C. 55) σαὶ δέ εἰσιν πᾶσαι αἱ — συγγραφαὶ xal ὠναὶ xal δίκαια καὶ νῖκος (in lite?).

γέπτειν sera forma pro νίξειν, vitiose creata ex νέψαι etc.

Ad vírgov. Utramque formam vírgov et λίτρον adhibet Hippocrates (W.!

Ad vóa. Cf. ἔννοιαι (sic) πηγαί. H.

. [N69.]tx xoc, poeta tragicus (Cf. Athen. VIII p. 844 D), restitutus 8

Nauckio in titulo CIA II 977 a. 4.

Ad νομειτεύεσϑαι. Eadem forma occurrit in pap. aeg. a. 108 p. C. 8.11 (Vitelli, Atena e Roma VI p. 384).

γομικός, adsessor, consiliarius (Rechtskundiger Bei stand) Mommsen, Róm. Staatsr. Il? 145; Hitzig, Die Asses- soren der Róm. Magistrate und Richter, München 1898; PO II 237 passim; Pap. Paris 69 III 8. Iidem subinde audiunt oí φίλοι vel of παρόντες. Meyer, Archiv III 79 (not. δ).

Nominativus eum inf. miriflce interpositus accusativis c. i. a Libanio Or. I 8 258 (ed. Foerst. I p. 192) πολλοὺς λόγους περὶ τὴν αὐτὴν πεποιημένους ὑπόϑεσιν. μορφὴν ἄλλος ἄλλην ἔχων, δόξαντας δὲ εὖ ἔχειν, Si 1. s.

Pag. 561.

Pag. 562.

Pag. 668.

Pag. 664.

Pag. 565.

Pag. 506.

150

Ad νομογράφοι. Item Amphissae decretum saeculi a. C. II BCH 1901, p. 285,7 [γνώμα vo]uoygégov.

ενομος, -«νόμῃης in compositione. Meisterh.? 12b, 2.

γόμος — vou, distributio? Rev.pap. 41, 16; 48, 2.

vóyac, nonas. PB 140 (Traiani aet.) πρίδιε vóvag Aovyovorag (Sic), ὃ ἐστὶν μεσορη ια΄.

γοῶν xai φρονῶν (νοοῦσα xai φρονοῦσα). Formula sollennis de testa- tore v. c. PO III 489, 8; 490, 2; 491, 2; 499, 8; 494, 2; 495, 2.

γυχτέλιον, τό — và νυκτέλια (Plut.), ἡ παννυχίς. Epistula saec. III p. C. PO III 525, 9 μέμνησο τοῦ νυκτελίου Ἴσιδος τοῦ iv τῷ Σαραπείῳ. Of. Hesych. νυκτελεῖν᾽ ἐν νυκτὶ τελεῖν.

νυχκτιπαγής, noctu congelans. Timoth. Pers. 145 βορέας.

γυχτιτυμβὰς φαρμακίς. Mich. Psellus, vs. 188 carminis editi a Stern- bachio, Wien. Stud. XXV p. 18. Codd. νυχϑιτυμβάς. Cf. vv uas.

voxtleottoc. Add. Antonin. Liberalis 15.

γυκτοστράτηγος,. ὃς vigilum nocturnorum dux in Aegypto. P. Lips. 18 III 16. Vid. Arch. III p. 72.

γύμφῃ. In Thesauro M. Haupt corrigit Plut. Quaest. rer. Gr. p. 207 D pro 2979 D. — De tardo incessu Libanius Or. III $ 11 (ed. Foerst. I p. 271, 11) κατὰ τὰς νύμφας βαδίξουσιν, ἤ — κατὰ τοὺς ἐπὶ τῶν κάλων ἰόντας (— τοὺς σχοινοβατοῦντας).

νυμφόλῃπτος. Add. CIA I 299 — Kaib. ep. 762. Cf. American Journ. of Arch. 1908 p. 299, n? 20 2ojíómuog ὁ Onecios ὁ νυμφόληπτος »νφραδαῖσι νυμφῶν τἄντρον ἐξηργάξατο᾽"".

γυμφοτῇραι" ἄρχοντές τινες. H. Cf. γυναικονόμοι. — Pro νυμφοτερεῖς ("υμφοτήρεις coni. Meineke) recte hoc substituisse videtur Chari- tonides, ᾿ϑηνᾶ XV p. 224. Cf. δεμνιοτήρης.

νουμφοφόρον aut νυμφόφορον. Fragmenti poetici laciniae PO III 484, 12.

Ad vvví. Cf. Meisterh.? 147, 6.

νύσσειν reddatur Theocrito XXII 96, ubi legendum ἀμφοτέρῃσιν ἔνυ σ- δεν pro ἄμυσσεν.

Ad νῶς. Add. Sapphus fr. Berolinense col. II 8 [πρός σε πολ]λάκι tv[i0s ν]ῶν ἔχοισα.

m Γ but o

ξένια. De formula ἐπὶ ξένια καλεῖν passim a librariis corrupta cf. Cobet, Var. lect. 81 et 248.

ξενιχὸς χόσμος in Creta, ut Romae praetor inter peregrinos et Ephesi ξενεκὸν δικαστήριον. Mus. Ital. II 227 sqq. n. 82 col. XI 4. Cf. uvéuov τῶ ξενίω 1. 16. Vid. κόσμος et μνάμων et KZ.

&evopópoc. Caesarius Dial. II 119 p. O1l.f

ξενοδα[(]κτὰ βασιλῆος ἀτασϑαλίᾳ. Novum Pindari fragm. PO III 408, 80.

ξενοδαιτύμων. Eurip. Cycl. 614. f

151

556. Ad ξηρός. Antiphanes com. fr. 16 K ἢ. v. usurpasse videtur pro

αὐχμηρός, οὐκ ἀληλιμμένος.

ξιφουργία. Theod. Balsamon ΧΧΧΥ͂Ι 8 (Horna, Wien. Stud. XXV, II).

ξουϑόπτερος μέλισσα (Eur. Herc. 487). Vid. infra s. v. σιμοπρόσωπος.

ξηυλαμᾶν. Praeter Addenda s. v. cf. PO III 499, 15 ξυλαμῆσαι χόρ- rov tig κοπὴν καὶ ἐπινομήν et 501, 14 Gore σπεῖραι xal ξυλαμῆσαι xar ἔτος τὸ uiv ἥμισυ πυρῷ τὸ δ᾽ ἄλλο ἥμισυ χλωροῖς xr&. Quid inter- cedat discrimen inter σπείρειν et ξυλαμᾶν difflcile dictu est. Ξυλαμᾶν si cohaeret cum ξύλον, proprie de serendis arboribus et arbustis dictum videtur, sed sensim generalem notionem induisse.

. SoÀtx7) (yi), arboribus consita. Tebt. pap. 8, 26 (201 a. C). τῆς

ξυλικῆς — φόρος. Of. 5, 205 (a. C. 118) τοὺς κεκυφότας (Ὁ) τῶν ἰδίων ξύλα παρὰ rà ἐχκείμενα προστάγματα.

Ad ξυλῖτις. Item PB 708, ὅ. 9.

ξυλοναΐακίιον, τό — ξύλινον ναΐσκιον. PO III 621, 659 (saec. II p. C.). Vide ναΐϊόκιον.

ξυλοργία et ξολοργός antiquior (ante a. 860 a. CO.) scribendi ratio attica, ut óxogyóg, pro -ovoyía, -ουργός. Cf. Meisterh.? 26 sq.

ξυμπαραινεῖν. Ex mea correctione Ar. Thesm. 468 v. Leeuwen nuper edidit νῦν οὖν ἁπάσαις «ξυμ» παραινῶ καὶ λέγω.

ξυμπιλεῖν. Coll Platonis Tim. 61 B, Blaydes Aristophani Lysistr. 577 pro verbo simplici hoc reddidit, merito probante Leeuwenio in editione sua.

ξυνουσία. Vid. συνοῦ σία.

Ξυπκαλήττιος inde a primo p. C. saeculo cedere coepit formae Ξυβαλήττιος. Meisterh.? 77.

ξορεῖν figurate de molestiis. Libanius Or. I 8 177 (Foerst. I p. 201) xal πολὺ τὸ ξυροῦν καϑ' ἡμέραν ἐπέρρει. Cf. proverbialis locutio ξυρεῖ ἐν χρῷ.

ξυρῃτῆς — κουρεύς. PB 680, 10 Πανῶς ξυρητής.

Ad ξυστάρχης. Cf. νεανισκάρχης:. συστρεμματάρχης etc. Cor rige Saepe pro Ssaape.

. ξοστήρ. Instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 284.

Cf. ὀδοντοξυστήρ. Ad ξυστρεία. Corrige 847 pro 247. Merx nescio quae ἢ. v. aigni- ficatur, fortasse ξύστρα, FHG 847. Vid. 8. v. ἐθρυοκελί ).

().

O pro J£. Vid. supra 8. v. ξαλίέδιος.

Ad ὁ articulum. Dores alii, ut Spartani, in plurali habent τοί, alii, ut Cretenses, οἵ.

ὃ αὐτός in titulis atticis semper sine crasi scribitur iuxta ταὐτό(ν) et τὸ αὐτό(ν). Meisterh.? 155.

Pag. 570.

Pag. 672. Pag. 578.

Pag. 575.

Pag, 567.

152

'Oe«(0eóg. Idem 82; 88; 87; 1429 ἴθηϑεν 87, 2. 8.

ὀβριμο-βουγάιτος. Iacobus monachus adversus Mich. Psellum vs. 2 (Sternbach, Wien. Stud. XXV p. 12): ὀβριμοβουγάιε καὶ βαρυβρέμων. Cf. homericum fov7a:og.

ὀγδοηχοντάρουρος (μάχιμος). Tebt. pap. 68, 40; 84, 196; 85, 71. 98; 105; 152. Of. δεκάρουρος. ἑπτάρουρος etc.

Ad ὀγδώκοντα. Item Theocr. IV 88.

ὀγχία, uncia (neogr. οὐγγία). Papyrorum testimonia affert Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 140.

ὁδεύειν. Cobet, Nov. lect. p. 408 ,Huius verbi composita omnia praeter ἐφοδεύειν Graeciae sunt senescentis et decrepitae adeoque nomina hinc formata omnia sunt τοῦ πονηροῦ κόμματος᾽᾽᾽. Cf. supra ἐξοδείέα.

ὁδοιπορεῖν. Perf. ὁδοιπεπορήκαμεν postulante metro pro ὡδοιπορήκαμεν reponi iussit Meineke in Philippidae (ap. Poll. IX 88) fragmento, probante Cobeto, Nov. lect. p. 867, qui cft. (v. 1. Hell. V 4, 89 et Anab. V 8, 1 ὡδοπεποιημένων; Arist. Rhet. II 15 et Polit. II 16 προωδοπεποίηκεν; Lycurg. Leocr. 8 189 ἑπποτετρόφηπεν.

ὀδοντάγρα. instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 83, 282.

ὁδοντοξυστῇρ ibidem et Poll. IV 181.

ὁδοπο(ιγία. Meisterh.! 58, 6. — Grenf. II 14 (b) 6 (a. C. 264 aut 227) δὁδοποίαι. Lege ὁδοποΐαι.

Scribendum potius ὄζοι (— ὅσοι) cum spiritu leni. Cf. GD 4916.

ἐξοιξηάξε[ν] cretice — οἰκειάξειν, οἰκειοῦν. Gortynis tit. GD 49606.

οἰκάτη (Sic) — οἰκέτου. Vid. s. v. Πασικράτη. |

οἰχέτις, serva. BCH X p. 450 n?. 11 (W.).

οἰκία et οἶχος (ut apud Atticos) distinguuntur in testamentis aeg. v. c. PO III 489, 16 et passim.

οἰχκοβασιλικόν, τό. Bursian-Müller LXVI 88 (W.).

οἰκογένεια, status vernilis. Pap. Catt. VI 11. 14. 18. 17. Cf. οἰκογενής in lexicis.

οἰχότης pro οἰκέτης. Defixionum tabulae att. a. C. saec. III. Mei- sterh.? 117, 10.

οἰχοτριβεῖν. Mich. Psellus: οἰκοτριβῶν ἄνθρωπος ἠμελημένος, vs. 251 scoptici carminis editi a Sternbachio, Wien. Stud. XXIV, p. 10 Sqq.; cuius vid. notam p. 86. |

οἱχοῦντος barbare pro οἰκοῦντα. Syriae titulus a. 4907/6 BCH XXVI p. 195.

οἰχοφϑόρος᾽" μοῖχος. H. Grenf. I 58, 9 (saec. IV) ἡγεμὼν οὐ 9&4 οἰκοφϑέρους (sic).

olÀz pro οὐλῇ passim PB 718 (p. C. 42), qui papyrus scatet vitiis omnigenis.

οἴμημα. Add. Soph. 119, 27 οἰμήματα' δρμήματα. T

οἱμιώττειν — οἰμώξειν. Libanius Or. I $ 89 (ed. Foerst. I p. 109). Cf. Thom. mag. p. 268, 8 s. v. οἰμώξω.

153

. οἰνέμπορος (Artemid.). Grenf. II 61, 18 (194/8 p. C.).

g 079.

p. 581.

Oivjc ct Olvic. Cf. Meisterh.? 37; 88. Cf. supra “ὲγής.

olvóxpsov quid? Grenf. II 99, 8. 5. 6 (saec. aut VI) οἰνοκρέου ξέστας ἑκατόν. Confert editor Is. Malalam 2, 9 ἑκάστου ἄρτου ἀφορίσας οἰνόκρεα, derivandum putans ἃ verbo κεραννύναι. Mihi non liquet.

Ῥοῖνος, vinum, hebraice iin, arabice oin. Cf. Bérard, Les Phén. et l'Od. I p. 402 sq. |

Ad οἰνοφύλαξ. Cf. tit. n9. 18 in Journ. of Hell. stud. XXII, p. 200, qui Hadriani aetati tribuitur.

οἰνοχοίδιον, οἰνοχόιῃ, ᾧνοχόῃ. Cf. Meisterh.? 108; 58; 66.

οἷς attice rarum pro πρόβατον. Cf. idem 189 8 57, 1.

οἷς, -οἱ. Coniunctivi in oic, οἵ pro à;, à in papyris aeg. Cf. Moulton, Cl. rev. 1904, p. 111 sq.

οἰσεῦμες — οἴσομεν. Theocr. XV 108.

οἱἰστρομανής, oestro percitus, furiosus. Timoth. Pers. 90 o/crgo- μανὲς παλαιομίσημα.

Ad οἴφειν. De οἰφόλης cf. Jahresh. d. Oest. arch. Inst. IV 142; φίλοιφος usurpat etiam Mich. Psellus in carmine edito a Stern- bachio, Wien. Stud. XXV p. 17, vs. 129.

οἰωνόβρωτος. Vid. s. v. xvvóflooroc.

Ad 0üxxa« (S. V. ὅκα) Theocr. IV 21. Adde: et passim iuxta ὅκα.

-0xoy7Z. De homerico διοκωχότε et substantivis ἀνοκωχή, διοκωχή, κατοκωχή, μετοκωχή, παροκωχή, συνοκωχή passim corruptis in ἀνακωχή. διακωχή etc. pro recentioribus &voy5, διοχή etc. vid. Cobet, ΝΟΥ͂. lect. p. 168 sqq. |

ὀλβιότα (??). Fragm. carminis epici alexandrini e papyro editum a Goodspeedio, Journ. of Hell. stud. XXIII p. 248, col. VI 6: μέγαν οὐρανὸν ὀλβιότα Ζεῦς. Inepte editor cft. μητιέτα, quasi vero hoc sit analogum. Procul dubio, coll. Eur. Bacch. 578, corrigendum ὀλβοδότα Ζεῦ.

ὀλίγοδρανέων et ὀλιγῃπελέων. De his similibusque compositis homericis disputat Fr. Stolz, Wien. Stud. XXV p. 237 sqq. |

ὀλίγος. Formula àv ὀλίγῳ — συνελόντι εἰπεῖν. Arrianus, Peripl. 9, 4. Veteribus, v. c. Platoni Apol 22 B, est brevi.

Ad óàíog. Add. ὁλιοχρόνιος. De hoc similibusque cf. Hatzdakis, A8nvà VI 162 et Gótt. gel. Anz. 1899, p. 514 (W.).

δλ(ογήμερος. PB 518, 7. Cf. Lobeck, Phryn. 676.

Ad ὁλοκληρεῖν. Grenf. I 58, 4 (saec. IV) εὔχομαι — ὕπως ὁλοκληροῦντά σε ἀπολάβομεν (sic).

ὁλοκλῃρία. Formula honorifica byzantina ἡ σὴ ὁλοκληρία. PG 58, 6 sq.

. Ad óàAoxórivog. Scribitur ὁλοκόττινος PG 68, 8. Cf. Wessely, Wien.

Stud. XXIV p. 189. Corrige ὀλοφυγγών pro ὀλοφυγγάν. Hanc lectionem probarunt pro ὀλοφυγδών Ahrens et Fritzsche, quem vid. ad 1. 1.

154

Pag. 682 ᾿Ολύμπια τὰ ἐν Ἡντιοχείᾳ passim commemorat Libanius in Or. I et .

Pag £83.

Pag. 081.

alibi. De eorum celebratione legatur imprimis or. X de Plethro. ᾿Ολυμπιονικῶν ἀναγραφή. Vid. A. Koerte, Die Entstehung der Olympionikenliste. Herm. 89, p. 224—248.

óAopoxóxoc, adoris pistor. Tit. aeg. in Bull. de 1. soc. arch. 1V p. 94 (cf. Sitz. d. Berl. Ak. 1902, XLIX 3) oí πρεσβύτεροι τῶν ólvgoxómov (aet. Ptolemaei et Arsinoae). Cf. ἀρτοκόπος.

ὄμβρος ἀφρώδης ἀβαχχίωτο: (sic) aqua marina vocatur a Timotheo Pers. 72 sq.

δμηρε()α, Meisterh.? 42.

ὁμιηριστῆς — ῥαψωδός. Add. PO III 519, 4 (saec. II p. C.).

Ad ὀὁμιόμεϑα. Corrige 188 pro 164. Similes formae futuri dorici saepe occurrunt in titulis doricis verborum (compositorum) ἀλγέλ- λειν, βάλλειν, μένειν in pers. tert. plur. -íovri.

ὀμνᾶσαι — ἀναμνῆσαι. Sapphus fr. Berolin. col. I 9. Mox corrigatur ὀμνάσϑην et ἀμνασϑῆναι. Cf. ὀμμιμνασκομένῳ Theocr. XXX 28 e Bergkii correctione pro ὄμμι μνασκομένω.

ὀμνύναι. Vid suprà βωμαίν εἰν.

ὁμογάστριος ἀδελφή (ut ap. Homerum) pro ὁμομήτριος PB 405, 5, sed plerumque papyri quoque habent ὁμομήτριος.

Ad ὁμογνήσιος add. PO III 1505, 4; 508, 22 (102 p. C.).

Ad ὁμόλογος. Ultimo loco — ὁμολόγως, i. e. ὁμολογουμένως. Legitur enim PB 872 οὗτος οὐκέτι ὡς ὕποπτος, ἀλλ᾽ ὡς ὁμόλογος κακοῦρ- γος συνληφϑεὶς πρός ue ἀναπεμφϑήσεται. Ceterum ἴῃ perpetua con- fusione vocalium o et ὦ fleri potest ut scriba voluerit ὁμολόγως.

ὁμομόχεμεν — Opouóxoutv. Pap. aeg. saec. II a. C. (W.). Cf. in lexico ομώμεκα, ubi add. PO III 478, 44.

ὁμοσχκηνοῦν (infin) vitio natum. Cf. Cobet Nov. lect. p. 128.

ὁμόσπορος. Add. fragm. trag. Grenf. II 6 (a), fr. 1, 2.

ὁμοστιχάει. Hom. O 685. De componendi ratione egit Fr. Stolz, Wien. Stud. XXV, pag. 2830 sq.

Ad ὁμοτεγής. Perperam Meisterh.? 91, 15 ὁμότεγος.

ὀμφαλός. Od. « BO νήσῳ ἐν ἀμφιρύτῃ 09. v ὀμφαλός ἐστι ϑαλάσσης. Hic locus vulgo intellegitur de (Calypsonis) insula sita in medio mari, ut postea Delphi γῆς ὀμφαλός ducebatur. Rectius fortasse Bérard, Les Phéniciens et l'Odyssée I p. 188 interpretatur ,ile cerclée de courants ou se dresse un nombril (une boursouflure, une pointe arrondie) de la mer" coll. scuti homerici umbilicis A 84 (cf. N. 192. Ω, 278). — Of. etiam de terra Phaeacum ε 281 εἴσατο ὡς ὅτε δινὸν ἐν πόντῳ, ubi ingeniosius quam verius Faesi coniecit ὡς ὅτε τε ῥίον.

ὅμως οἱ καὶ ὧς una sententia coniuncta. Libanius or. I 8 192 (Foerst. I p. 170) ἀλλ᾽ ὅμως of κολακεύοντες καὶ ὧς ἦσαν κόλακες. Num forte ὅμως est glossatoris?

. 537.

155

Ὀθνέστης. Vid. supra s. v. ἀνθοβαφής.

ὀνέδιν — ὀνίδιον, asellus, nisi potius intellegendum colus. Cf. lexica S. V. ὄνος. Sic. ]. pro ὀνυδιν CPG 15, 15 (a. 862).

ὀνικὰ κτήνη — ὄνοι Ρ 28, 4 (70 p. C..

Ad ὄνομα. Latinismus ἔδωκεν τὸ ὄνομα αὑτοῦ ἵνα στρατευϑῇ, nomen dedit militiae. PG 51, 16 (a. 84θ).

Ad ὀνομαστί. Cf. Meisterh.? 147, 8.

Ad ὄνος. De asinorum sacriflciis praeterea cf. Callimachi fr. 187, 188 (schol. Pind. et Clem. Al. Protr. 8, cf. Inv. VI 470). Hinc potius quam ex fabella narrata a Pausania explicandum arbitror Ambra- ciotarum donarium, asinus aeneus Apollini dedicatus Delphis Paus. X 18, 4 (3).

ONZ, ONZA dorica (argiva et cretica) terminatio — OTZ, OTZA. Boisacq, p. 86 sq. Of. ANZ, ANZA — AZ, AZA. Compluria nova exempla praebet tit. argivus ineditus prope Apollinis Pythii aedem nuperrime detectus ἃ G. Vollgraffio.

ὄντων — ἔστων. Meisterh.? 191, 14.

δξεζα, instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 282.

Ad ὀξείδιον. Ibidem 1. 22 περὶ τῶν ὀξειδίων περισσὸν ποιήσω xr£. In eadem epistula l. 8 περὶ τῶν γλυκειδίων μελετήσω σοι ὅτιτρυγίᾳ χρῶμαι. Vid. γλυκείδεον et vovyía.

ὀξυλαβέδιον, instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, p. 282.

ὀξυπαραύδητος φωνή — 14 ἐπὶ τὸ ὀξύφϑογγον παρεχβαίνουσα, interprete Wilamowitzio. Timoth. Pers. 76.

᾿θξόρογχα iuxta ᾿θξόρυγχα. Vid. BCH XXVI p. 126.

δπᾶ coniunctio finalis — ὅπως. Tit. cret. GD 5150, 20 ,wie sonst in Creta" Blass.

. Ad. ὁὀπισϑοτέλα. Adnotationis partem posteriorem perdiderunt

typographi. Scripseram haece: ,ubi Athenaei lectio ὀπιτϑοτίλαν merito «a Kockio non» spreta est." C£ Ahrens I 177. — In- iuria autem Blaydes boeoticam formam ducit ὀπιττοτίλα, coll. ἴττω, ἐπιχαρίττω, ὁ πίττομαι, nam ivro non est ἴσϑω sed ἴστω, ἐπιχαρίττω(ς) f. l. pro ἐπεχαρίττω, ὁ πίττομαι non boeotis- mus, sed barbarismus.

ὀπισσοπόρευτος, retrorsus. Timoth. Pers. 196 οὐκ ὀπισσοπόρευτον ἄξουσιν. Of. infra παλιμπόρευτος et παλίμπορος.

ὁπλάριον, deminutivum sensu vocis primitivae. ἥουσ. καὶ βιβλιοϑ. Smyrnae 1885|6 p. 75 ὁπλαρίων ἀρϑέντων.

ὁπλοδιδασχκαλία. Theod. Balsamon X 12 (Horna, Wien. Stud. XXV, II).

ὁπόδαν (sic) βουληϑείης. PB 795; 796, 797 et similes sordes alibi saepe in papyris aeg.

ὁπόϑεν, ὅποι, ὁποία, ὁποῖος, ὁπόσος, ὅπου. Vid. Meisterh.? 247; 261; 146; 251; 287; 27; 947: 251.

Pag. 591.

Pag. 692.

Pag. 593.

Pag. 594.

Pag. 597.

186

ὁποπάναξ. Grenf. pap. I 52, 11 (saec. II p. C). Vocabulum compo situm ex ὁπός et πάναξ (W.:. Of. ὀποβάλσαμον in lexicis.

ὀὁποασάκχις aeolice — ὁποσάκις Theocr. XXX 28.

ὁπτάνειν — óoüv, ut apud LXX, Tebt. pap. 24, 5 (a. C. 117).

ὅπτειν. Add. ὄψωμαι Dorith. p. 9. Boeckh. f

ὁποστυῖ — ὁποῖ Gortynis tit. GD 4971 loco lacero.

Ad ὁπῶ. Of. LG V 28 ὁπῶ x» ἧς. undecumque oriendus, i. e. e quacumque familia. Cf. X 88.

Ad oxzomae. Etiam Laco Lys. 1157. Mire Atheniensis hac forma utitur vs. 1225, quare Wilamowitz ἢ. vs. tribuit Laconi, sed recte obnititur vLeeuwen in editione sua, alia comminiscens.

ὁπωροφόρος: ὀξόβαφα (sic) ὁποροφόρα (sic). PB 781 III b.

ὅπως ἄν, ut constanter in comoedia, cum coniunctivo pro sim. plici ὅπως. Of. Meisterh.? 247, 958, 5; 256.

ὅρα cum mero coniunctivo. Epistula saec. II p. C PO III 581, 9 ὅρα μηδενὶ ἀνθρώπων ἐν οἰκίᾳ προσκρούσῃς.

Ad δρᾶν. Vid. supra s. v. ἑόρακα.

óp&pux, horaria. RAN 479 (saec. XI) ,Inventar eines Trousseau'"' (Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 140).

δρασεία, — μαντική. munus sacerdotale in Aegypto. Vid. s. v. ἀρχι- προφητεία et cf. Archiv I p. 5854.

ὀρδινάριος, ordinarius. PO III 188 (a. 552) ἀπὸ ὑπάτων ὀρδιναρέων.

[ὀρειγέννητος exime lexicis. Vid. supra 8. v. ἀρτιγέννητος].

ὀρειλάλος. in montibus canens. Vid. supra s. v. βωστρεῖν.

ὀρείχαλκχκος. Cf. Meisterh.? 52.

ὀὁρεχτιᾶν. Hes. ogexzid wv: ἐπιϑυμῶν. H.

ὀρεκτύς. Hes. ὀρεκτύω ν᾿ ὀρέξεων.

ὁρεορύλαξ, montium custos. Mimus PO III 418, 182 εἰ καὶ ὑμᾶς O[ié]pvytv, τοὺς ὀρε[ο]φ[ύλ]ακας οὐ μὴ λάϑωσιν. Corrige διέφυγον. Cf. vs. 140 ταύτην παράδος τοῖς ὀρεοφύλαξι.

ὀρήχου" τῆς αἰἱμασιᾶς. Η.

Ὀρϑεία attice Ξξξε Ὀρϑία (lacon.). Meisterh.? 52.

ὀρϑόχορυς" ὀρϑὸν πῖλον ἔχων. H.

ὁρίγονος — ὀρειγενής. Timoth. Pers. 88 πεύκαισιν ὁριγόνοισιν.

Ad δριοδείκτης. Item PB 928, B. 17. Vid. lexici Addenda.

ὁριχᾶται" γλίχεται, ἐπιϑυμεῖ. H. — ὀριγνᾶται, ὀρέγεται.

"θριφα et Ὄρπα Ξε Ερινῦς. H.

ὄρχμιον (ὀρχμόν 9)" φράγμα. H. Si recte se habet accentus, est aeolicum. Cf. ὀρχμαί" φραγμαί etc. et εἰρχμός.

Ad ὕὄρκος. E titulis cretensibus praeterea vide GD 4952, 16 sqq.; 4991 III 7 8q0.; 5014; 5021; 5028; 5024 B; 5039; 5120 B; 5147.

ὀρνιϑιάριον — ὀρνίϑιον. Add. FGH 118, 16.

ὀρούβω — ὀρούω. Pamphylice sec. Heraclidem ap. Eustathium 1654, 20 (C.). Cf. φάβος infra.

107

Apud Theocritum legitur ὕρπαξ cum spiritu aspero. Formam ὄρπηξ non magis ego quam Weber in lexici censura usquam vidi, itaque melius delebitur. De ὕρπετον idem cft. Diss. Hal. XII 197. .

δον, Ad ὕρπετον. Vs. 2 virgula mutetur in punctum.

ὁρποϑύρη in domo homerico. Cf. G. Dickins, Journ. of Hell. Stud. XXIII p. 329 sq., ubi simul disputatui de λαύρῃ. et J. van Leeuwen ad Odysseae ed. alteram.

Ad ὑρφανός. Add. Timoth. Pers. 154 oggavóv μαχᾶν — ἀπόμαχον.

599. ὀρχήστρια, Saltatrix. Grenf. II 67, 6 (237 p. C.).

ópy pai φραγμαί, καλαμῶνες, φάραγγες. H. Vid. ὄρκμο ν.

ὁρώρηκα. Vid. lexicon s. v. δρᾶν.

ΟΣ, terminatio genetivi vocc. in ὡς apud comicos atticos pro $1X, sed non nisi cogente metro, v. c. φύσεος in Theopompi fr. 82, 2, ὕβοεος in Eubuli fr. 34, 7. K. Multo saepius ita tragici.

Ad OZ, dorica terminatio accusativi. Multa exempla praebet Theocritus, v. c. V 106. 112. 114.

Ad ec«v. Cf. nunc Moulton, Cl. rev. 1904, p. 110 B.

. 60. δαπέτιον, hospitium. PK 244 (c. a. 346); P. Lips. 13 III 18. Neo. graece σπίτι.

Ad ὁσσέχον. Locus est Theocr. IV, 55. Cf. Schwab, demin. p. 28.

; €. ὁσταναβολεύς (ostanabolios cod. Paris. lat. 11219), ὀστεάγρα (sive δατάγρα), ὀστεγχύτῃς (cf. μητρεγχύτης et ὠτεγχύτης infra) instrumenta chirurgica in cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 282 sq.

ὀστείχεις — ὃς στείχεις. Tit. att. seec. VI aut V a. C. Meisterh.? 91.

Ad ὅστις. De declinatione attica vide eundem p. 156, de syntaxi 986 —40; 947 —58. — Pro ὃς sive ὅσπερ passim usurpant sequiores.

ὀστρακίς" ἀγαλμάτιόν τι Ἡφοοδίτης. H.

Ὅταν, ὅτανπερ, ὅτε, ὅτι. Vid. Meisterh.? 242. 247. 252. 252, 20. 252. 258. 260. — "Or. in epistulis papyr. aeg. saepius omittitur, v. c. PB 875, 8 γεινώσκεν (sic) σε ϑέλω τὴν ἐπιστολήν σου ἔλαβα (saec. III p. C.) et 822 γινώσκιν (sic) ce ϑέλω μὴ μελησάτω Gor περὶ τῶν σιτεκῶν. Vocula abundat P. Lips 18 50 οὐκ οἷδα ὅτι τίς ἐστιν αὐτῶν. Of. ὅτι τί in lexico.

ὅταν ἦν pro T. PB 821, 6 et alibi. Vid. supra ἦν — ἧ.

χ. 605, ὅττος cretice — ὅσος, v. c. Gort. GD 5000, IIb, 5. Vid. ὅσος et ὄξος.

De OI dativi terminatione cf. Thumb. 232 (W.).

κ. 601. ΟΥ̓ et 42 in coniugatione saepe confundunt Aegyptii. Cf. supra δῶναι et γνοῦναι.

Ad OT pro TI. In titulis atticis ab altero inde p. C. saeculo apparent formae μεϑιδρούσατε, -ουσαμένου, χρουσός, Σουβρίδης. Meisterh.? 89, 12. — Weber in censura praeterea affert καϑριδρούσατο, xollovgiov, οὑπέρ et e tit. thessal. a. C. 178—140 "Povuaior — Ρυμαῖοι.

οὐαΐ, φυλαί. Κύπριοι. H. Cf. ὦ βά in lexico.

0) γὰρ 7" ἴσον τῷ οὐ γὰρ δή οὐ γὰρ ἢ ὑγιαίνει. H. Nil tale legere me memini. Num vitiosa lectione nititur haec observatio?

Pag. 000.

Pag. 607.

Pag. 608.

Pag. 609.

158

Ad οὐδάλλος. Corrige XXII pro XII. οὐδ᾽ ἐν δέρματι" οὐδὲ δέρμα ἴδιον ἔχοντα. H. Gl. comica?

.- Ad οὐεξιλλατίων. Cf. plura similia apud Wesselyum, Wien. Stud.

XXV p. 62.

Ad οὐεργέτανς. Hodie GD 5148, 10.

οὐερνάχλος, vernaculus. M. Antonini Comm. I 16 ed. Stich? p. 7, 18.

Ad οὐετρανός. Of. Wessely 1. l.

οὐηλάριον, velarium et οὐηλόϑυρα (du Cange) Wessely 1.1. Cf. Grenf. II 111, 16. 14.

οὐινδικτᾶτος. RAN 202 (saec. II (III. Wess. 1.1.).

οὔληῃ λευχή" ϑρίξ λευκή. H. Num forte οὐλολεύκῃ,, coll ὁλόλευκος ὃ

Οὐλιάτης. Meisterh.? 61 et 62.

οὐνπορίωνος — ὁ ᾿Ἐμπορίωνος et (p. 606) οδργοτέμου — ὁ ᾿Εργοτίμου. Idem 72, 4.

οὔπιγγος" παρὰ Τροιξηνίοις εἰς άρτεμιν ὕμνος. Schol. Apollonii Rhod. I 972. Cf. Vürtheim in Mnemosyne ἃ. 1902, p. 272 sq.

οὐρανοβασίλειος. Th. Balsamon XXIX 18; XXXVIII, 8 (Horna, Wien. Stud. XXV, IL).

οὐρανοχρότητος. Idem XXIX 87.

οὐρανοποιεῖν. Idem XXX 2.

οὐρανός. Christianos τοὺς τοῦ οὐρανοῦ (Wyttenb. pro οὐρανίου) κληρου- χους Libanius appellat Or. I 8 164 (ed. Foerst. I p. 160).

οὐρανοφάντης, ὃ. Theod. Balsamon XLV 80.

Ad οὐργέτανς. Corrige CIA II 547, 10 — GD 51490.

οὔρειος — ὄρειος. Add. Timoth. Pers. 185.

οὔριος. Add. Caesarius I 1 fec μὲν ἐξ οὐρίας ἡδέως ποντοποροῦσιν. t

Ad οὖς. Pap. aeg. ὧς pro οὖς. Grenf. II, 16 (2), 1 (189 ἃ. Ο..

οὔτε. De syntaxi cf. Meisterh.? 249.

Ad οὗτος. In titulis atticis semper refertur ad praegressa, ut apud bonae aetatis scriptores. Idem p. 285, b. — οὕτου pro ὅτου CIA II 578, 80 (post a 840 a. C.). Idem 156, 14.

οὕτως — ὥστε. De ellipsi vid. 8. v. ὥστε.

οὐφέλλαν" γῆν τὴν εἰς τὰ ἐμάτια. H. Terram fulloniam.

ὀφειλή, ut in N. T. passim papyri aeg., ut PB 890, 12; 686, 6; 624, 19 iuxta ὀφείλημα 474, 8. 5; 667, 18. Cf. Lobeck Phryn. 90 et 465.

ὄφελμα" κάλλυντρον (— att. κόρημα). H. Hipponactis fr. 51.

ὀφνθαλμοστατήρ, instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74, 2. Herm. 38, 288.

ὀφρύα (—óggíg, ὀφρύς) πεδιαρός, collis planitiem definiens. Tit. argivus saec. III a. C. repertus a G. Vollgraffüio prope aedem Pythii Apollinis (Paus. II 24) ll. 14. 16. Cf. ὀφρύῃ" χῶμα, λόφος, αἱμασιά. H. Eur. Heracl. 394.

Ad ὀφρυγνᾷ. Hinc stabilitur aeolicum ὀφρύγων — ὀφρύων "Theocr. XXX 8.

g. 610.

159

ὀφφίκια, officia. Theod. Balsamon XIII 19 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 188); Marci diaconi vita Porphyrii (Teubn.) p. 29, 18; 30, 8 μετελϑεῖν πολιτικὸν ὀφφίκιον. Cf. p. 87, 2.

Ad ὀφφιεκεάλιος. Plurimos locos e papyris aeg. collegit Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 141.

óy&v. Hes. ὀχῶν᾽ ὀχευτικῶς ἔχων. H.

ὀχετός, cloaca. Distinguuntur ὀχετοὶ μετέωροι et κρυπτοί. Illos secundum Arist. 248. πολ. 50 lex vetabat Athenis; item Pergami in titulo astynomico saec. II a. C. Mitt. 1902, p. 47 sqq., col. II 52, ubi praecipitur: τοὺς προὔπάρχοντας ἐπαναγκαξέτωσαν (asty- nomi) κρυπτοὺς ποιεῖν.

᾿θχεών, nomen mensis in Lydia. Mitt. XII 148, n?. 7.

ὄχημα. Add. Timoth. Pers. 206 τετραύρου ἵππων ὄχημα. — Hannonis Peripl. cap. 8 ὄρος Θεῶν ὄχημα καλούμενον. Cf. fragm. trag. adesp. 565 Nck.?

ὀχμοΐ (ὀγμοῦ" σταχύων φυτεῖαι. H.

Ad ὀχομένιον. Recurrit vox PO III 593 χωρὶς ἰσάνεως καὶ ὀχομε- utvetov (Sic).

ὀφαριοπώλης — ἰχϑυοπώλης. Pergami tit. aet. rom. Mitt. 1902, 70, 21. Cf. suprà ἀσπρατούρα.

ὀφείας (ὀψίας) τῆς ὥρας. PB 380, 8.

ὀῴία — νύξ. Epistula saec. II p. C. PO III 528, 4 xa9' ἑκάστης ἡμέρας

ig. 612.

x«i ὀψίας (pro accusativis).

ὄφιμος — ὄψιος. Tebt. pap. 61 (b), 864; 72, 861. Cf. Lobeck, Phryn. 52.

ὀφίμως — ὀψέ. PO III 474, 24.

ὀφοπώλιον. Pseudo cratetis epist. XVIII ed. Herch. rà ὀψοπώλια καὶ κλινοπώλια. Vid. 8. V. ἐχϑυοπώλιον.

Ad ὀψώνιον, Salarium, sive mercedem. PO III 514 (190/1 p. C.)

ἔσχον παρ᾿ ὑμῶν ὑπὲρ ὀψωνίου ἀργυρίου (δραχμὰς) v. Cf. 681, 21; 5806; Grenf. III 48, 18; 63, 4. 12 cett. — Passim vocabulum occurrit CPG 80 (et saepe alibi) iuxta ὀψάριον.

[I.

καγίε Ῥ)λός" ὁ iv τῷ ποδὶ ἀστραγαλός. H.

χαχέραρκτος, gelidi septentrionis. Iulii Africani Κεστῶν fragm. vs. 81, PO III 512 ἀνέμων παγεράρχτων. Frustra editores cogitarunt de scribendo πάτερ ἄρκτων. — Παγερός, ut νοτερός etc.

πκαγχετοξυμμαχίαι (χειμερινή frigida societas. Theod. Balsamon XXXI 24 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 194.

χαγηνός᾽ ὁ ἐξ ὁδοιπορίας xal διωγμοῦ κονιορτός. H. Contra litterarum seriem. Si sanum, barbarae est originis.

καγχράδη᾽" ἀπὸ τῆς κράδης τῶν σύκων. H.

Ad παγός. Alcmanis Parthen. vs. est 48. Vid. 8. v. πηγός.

Pag. 614.

Pag. 616.

160

πάχος, pagus. Passim papyri aeg. inde ἃ saec. IV. Cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 142.

καϑημάτοις. dat. aetol. — παϑήμασιν. Fr. com. adesp. 288 K.

x&v, forma hellenistica pro φατνή. Cf. Moeris p. 891, ubi citatur Geop. XV 4 et Hes. 8. v. πατνώματα.

παιάν et Ἰαιών. Cf. Meisterh.? 148, 8.

ΠΠαιδάρητος et Παιδάρετος falsae lectiones sunt pro Πεδάρετος. Vid. Charitonides, ϑηνᾶ XV p. 327 —388. Cft. Fick— Bechtel 188 Κλεάριτος, ΜΜεγάριτος, Τιμάριτος, Καλήριτος. — Of. etiam ἐπάριτος S. V. ἐπαρόηται.]

παιδία, Gpíaocoo commemorantur in rationibus ludorum publicorum Aegypti saec. II p. C. PO III 519, 17. His dati referuntur oboli sex. Videntur significari liberi victoris in aliquo certamine.

[παιδότριΦ, f. 1. saepius obvia in codd. pro πεδότριῳφ eximenda lexicis]. Simili vitio Hesychius s. v. παιδόϑεν hoc adverbium cum πεδόϑεν confudit. Huc enim pertinent explicationes égzij8tv, . ἐκ ῥίξης, illuc ἀπὸ γενέσεως, ἐκ παιδικῆς ἡλικίας.

παιδώνακτες (Heinsius pro παιδονέκται) οἱ προϊστάμενοι τῆς τῶν παίδων εὐκοσμίας. Ἡ.

Ilatóvac ἃ Graecis nonnullis confusos esse cum Paeoniis refert Dio Cassius XLIX 36. Rem confirmat Bithyniae titulus 215, 3 BCH 1901, p. 84 sq., ubi Πεωνίᾳ (sic) legitur pro Παννωνίᾳ.

Παιρισάδης extat in nummis et titulis. Meisterh.? 18, 19.

παχτάριος. PO 188 (ἃ. 610] bis ᾿Ιωάννης — πακτάριος τοῦ ὀξέως (Sic) δοόμου τοῦ ἐνδόξου ὑμῶν οἴκου xai τοῦ βαδιστικοῦ στάβλου. — νομι- καρίοις καὶ πακχταρίοις. Venit vocabulum ἃ máxvov, pactum. Cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 142, ubi plura.

πάλα dorice et aeolice — πάλη. Hesychii gl. πάλα᾽ ξώνη non expedio.

καλαιϑέου᾽ παλαιᾶς ϑεοῦ. H.

Ad πάλαιμι. Hanc formam accuratius lesbiam vocat Heraclides apud Eustathium 16183, 28 (C.) Vid. supra ad γέλαιμι.

παλάτιον. palatium. Byzantini passim scriptores, tituli, papyri.

παλεομίσημαι — παλαιὸν μίσημα Timoth. Pers. 90, unde apparet iam saec. a. C. IV (cf. Wilam. p. 5) brevem diphthongum «ae. sonasse t. Cf. παλεά vs. 21 et mox ibidem vs. 120:

καλεονυμφαγόνος — ἐκ παλαιοῦ γεννῶν νύμφας : κ[ὕρ]εγ γὰρ χερὶ zra[A]s[o]- νυμφαγόνον [ἄβατ]ον ἄντρον. Cf. Wilam. p. 41 (ηοὐ.), qui recte emendasse videtur papyri lectionem παλεονυμφαιογόνον. De nym- pharum antris vid. etiam Bérard, Les Phéniciens et l'Odys- 566 vol. I p. 176.

S. v. παληός. Corrige: ut ἀρχῆος.

Ad πάλι. Of. Phrynichus (9) οὕτω λέγουσιν of νῦν ῥήτορες καὶ ποιηταί x:é. Vid. Rutherf. p. 847 sq.

καλιμπόρευτος, retrorsus. Timoth. Pers. 1860 παλινπόρευτον (sic)

616.

617.

612.

161

ὡς ἐσεῖδε βασιλεὺς εἰς φυγὴν ὁδρμῶντα παμμιγῇ στρατόν. Of. supra ὀπισσοπόρευτος.

καλίμπορος. Ibidem 174 o? δ᾽ ἐπεὶ παλίμπορον φυγὴν ἔϑεντο ταχύπορον.

πκαλιμκρατεῖν. Rev. pap. 74, 16. Cf. παλίμπρατος οἱ -πράτης in lexicis.

Ad παλίμπωλος. Inscr. delph. saec. p. C. II BCH 1901 p. 118, 84 οἰκίας παλιμπώλου πανήγυρις.

καλινσάγης᾽ χήρα γυνή. .... H. An reas Suas quae recuperavit? Cf. σάγη, πανσαγία. Mein. supplet «πάλιν γαμηϑεῖσα».

«πραλις«ν»τροπές adverbium Scylaci Peripl. 64 reddidit Vossius.

πκαλιρροία. metri causa pro παλέρροια. Soph. fr. 748 Nck? στενωπὸς "Aidov xal παλιρροία βυϑοῦ, ut ἀνοία, &yvola, παρανοία, ὑγιεία etc. Cf. Charitonides, 2494»à XV p. 409 sqq.

κάλκχος᾽ πηλό;. H. Vid. πάσκος.

καλλίολον, palliolum. CPR 27 (a. 190 p. C.).

κάλλιον, pallium. PB 717, 10 (749 p. CJ). PO III 496, 4. C). Cf. σουβρικοπάλλιον in lexico p. 758.

παλμός. Extat tractatus περὶ παλμῶν, i. e. de ominibus captandis e membrorum vibrationibus, tributus personato Melampo ἀρχιερεῖ: Scriptusque ad Plolemaeum Philadelphum, quem tractatum c. a. edidit Sylburg Francof. a. 1587 in calce Physiognomicorum Aristotelis ex seris codd. Nuper autem similis opusculi fragmentum G. Vitelli, Atena e Roma VII p. 82 sqq., protulit e cod. aeg. papyraceo saec. III p. C. non recentiore; quod fluxisse putat e Posidonii opere, huic philosopho iniuria tributo a Suida s. v. Ποσειδώνιος.

παλμῶν. palmarum. PO III 619, 18 (saec. II p. C).

Àd πᾶμα. Dreri in Creta tit. saec. a. C. III GD 4952 C, 1 [μήτε μοι y]vvaixag [τέκτει]ν κατὰ φύσιν μήτ]ε πάματα, i. 6. κτήνη sive βοσκή- ματα. Correxit Wilhelm pro 2x ἅματα.

παμμακάριαστος. Inscr. byzantina in Journ. of Hell. Stud. XXII 97, n? 1. Cf. Hesych. 8. v. πανόλβιος.

πκαμμιγῆς. Add. Timoth. Pers. 188. Vid. 8. v. παλιμπόρευτος.

ταμμισήῆς. Mich. Psellus vs. 287 scoptici carminis a Sternbachio editi Wien. Stud. XXV p. 10 sqq.

καμμώμητος. Ibidem vs. 184.

Ad παμφαλήσας. Of. Hes. ἐπαμφάλησεν᾽ ἐθαύμασε, περιεβλέψατο (Hipponactis fr. 181.). |

πκάναξ. Vid. supra ὀποπάναξ.

Παναχαία "Agrepic. Tit. delph. med. saec. II a. C. BCH XXV 850, 22. Cf. notam.

πανευφημία. Carmen ecclesiasticum I vs. 43, Sitzb. d. ph. hist. ΚΙ. d. Bai. Ak. 1908 IX p. 660 (Romani hymn.).

πανήχορις exercitus vocatur a Timotheo Pers. Vid. s. v. πολύ- ὅτονος. — De vario huius vocabuli usu utilia quaedam monet

Rutgers van der Loeff, De ludis Eleusiniis p. 85 sqq. 1

162

ἰξανϑυμηδίας pro πᾶν ϑυμηδίας cum cod. A Vindob. legit Reiske et nuper Schepers in editione sua (Groningae a. 1901) apud Alci- phronem ep. I 15, b ὠδικὸν τὸ πέλαγος καὶ πᾶν ϑυμηδίας ἀνάμε- στον, quae vulgata lectio longe praestat.] κανίῳ δαίμονι" μανιώδει δαίμονι. H. παν[ὀἸλημπτος. Mimus PO III 418, 178. Cf. μουσόληπτος, νυμφόληπτος, φοιβόληπτος, πανικός et infra πεπανὠμένος (ὃ. Minus probabilis est altera editorum coniectura παν[άλημπτος. παναϑεναρός. Theod. Balsamon XXXVI 7 (Horna, Wien. Stud. XXV, II). Pag. 620. πανταπώλῃς pro παντοπώλης. Sera Syriae inscr. BCH XXVI p. 201 ἰατρὸς πανταπώλης. παντευχαρίστως. Theod. Balsamon VII 8. (Horna 1. 1). Ad παντοέρκτης. Of. infrà χειροέρκτης. παντοχράντειραι (pro -μάντειραι Lobeck) Μοῖραι. H. παντοχράτωρ, deus. P. Lips. 18, 18 μὰ τὸν παντοκράτορα. παντόμορφος. Add. Grenf. I 49, 20 (220]1 p. C.). παντοπροασχυνεῖσϑαι, ab omnibus adorari. Theod. Balsamon XIV 2 (Horna 1.1. p. 188). Cf. supra κοσμοπροσκύνητος. Ad παντοπώλιον. Occurrit etiam PO III 420, 1. Vid. 8. v. /29 vom otov. πκάνο. Vid. σφόδρα. Pag. 622. παππομαμμοπατρόϑεν. Vid. s. V. κομνηνοφυής SUpra. Σάρδεις, παρὰ Σοῦσ᾽, Ἡγβάτανα ναίων pro dativis. — Libanius Or. III 8 26 (ed. Foerst I p. 287) λύπῃ re τῇ παρὰ τῶν ἐμῶν ἀγαϑῶν ἡδονῇ ve τῇ παρὰ τῶν δυσκόλων, ubi schol. ἡ παρὰ ἐπὶ ἐμψύχον (Sc. κεῖσϑαι εἴωϑε) τοῦτο δὲ οὐκ οἶδα ὕπως ἐπῆλθε τῶ ῥήτορι εἰπεῖν. At saepius ita Libanius, v. c. Or. 284 (ed. F. I p. 206, 9). Ad παρά. Soloece barbarus ionice balbutiens Timoth. Pers. 170 παρὰ παραβάλλειν, appellere navem. Add. mimum PO III 418, 100 πρωρεῦ, παράβαλε δεῦρ ἄγων τὴν ναῦν ταχύ. Ραμ. 628, Ad παραδρομίς. PO III 502, 19 τὴν παροῦσαν τῇ οἰκίᾳ παραδρομίδα, ubi porticum vertunt editores. παραζξυγή, vox obscura. Tebt. pap. 121, 52. 58. 88 μολέβων καὶ xaga- ξυγῆς᾽ — οἰκονόμου παραξυγή. — παραξυγὴ μαχίμον οἰκονόμου 188—190. 262. Collatis παραξευγνύναι et παράξευξις, hoc vocabulum primitus vix aliud denotat quam adiunctio, sed quid hic sibi velit me quidem latet. παράϑεσις. Vid. 6 ua. παραιτεῖσϑαι. Ad verba παραιτεῖσϑαι πότους συνήϑεις M. Haupt in Thesauro cft. Hermes III p. 115 sq. t «πκα;"»ραιφάσσει" ἁγνοεῖ (cod. ἁγνεύει) H. E Galeni lexico p. 540 correxit Schmidt. Pag.0M. ἀρακεντητῆς Sive παρακεντητήριος (— (ον ἢ), instrumentum chirur- gicum in cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 288.

g. 625.

g. 626.

g. 027.

g. 628.

168

πκαρακχομίξειν, adiungere (petitioni documentum aliquod). PB 578 et 6014 οὗ παρεκόμισα ἀπὸ διαλογῆς δημοσιώσεως. Eodem sensu PO III 485, 8 οὗ ἐπόρισα παρὰ τοῦ καταλογίου χρημ(ατισμοῦ) ἐστιν ἀντίγρ(αφον).

παράχοπος, furiosus. Add. Tlmoth. Pers. 70 παρακόπωι τε δόξηι φρενῶν.

παραμιαίνεσθϑαι — μαένεσϑαι. Solus Amipsias fr. 10 K. Διοπείϑει τῷ παραμαινομένῳ. Si sanum nec legendum πάνυ μαινομένῳ, non provocandum est cum Kockio ad verbi παραπαίειν analogiam, quae nulla est, sed ad παραληρεῖν.

παραναλίοσχειν. Add. Liban. Or. I 8 68 εἰ περὶ γυναῖκα ἐγὼ παρηνά- λισκον τὸν ϑάνατον ὑπερβὰς τὸν σοφιστήν. Vid. lexica.

Àd πάραξ. In Epilyci comici fr. 3 Kock cum Ahrensio βαράκες scripsit dorico accentu. — In Hesychii loco sequitur Ἀττικοὶ δὲ βήρηκες. παραπέλεσϑαι — παρεῖναι Hes. παραπλομένοισι" παροῦσιν. Gl. epica. παραπέμπειν (τοὺς κυρίους αὐτοκράτορας καὶ) τὰ ἱερὰ στρατεύματα πολλάκις, formulae usurpatae de iis qui honoris causa (Imperatores eorum- que) exercitum in provinciis comitabantur. Vid. BCH 1901, 71 sq. et cf. tit. 209, 8 sqq. ibidem p. 77. .

πκαραπλῴξειν' τὸ παρὰ τὴν ὁδὸν ἴστασϑαι ἢ ἰέναι. H. Of. πλοῦς inter- dum pro ὁδός adhibitum ἃ sequioribus. Vid. πλόος in lexico.

καραπολέγειν, recusare. PG 81, 14 παραπέλεγέ τε ὃ Διόσκορος διὰ στρατηγικοῦ μαχαιροφόρον ἥκειν ἐπὶ τὴν αὑτοῦ διάγνωσιν (p. C. 1465). Cf. ἀπολέγειν in lexicis. |

Ad παράπρασις. Add. Cariae tit. BCH XI p. 806 sq. n?. 1, 10 et inscr. inedita, argiva saec. II p. C., quam debeo Guilelmo Vollgraff.

Ad παραπράσσειν. Cf. PB 881, 12 (201 p. C.).

καραπροασέχειν — προσέχειν. PG 76, 10 (saec. III aut IV) καλῶς οὖν ποιήσις (Sic) παραπροσσχεῖν (Sic) αὐτοῖς. Cf. Hes. magamoovoijcaecr ἐνθυμηϑῆναι, νοῆσαι. Saepius in compositione apud sequiores omnis huius praepositionis vis evanuit. Cf. infra xo.

Corrige πάρᾶρος pro παρᾶρος et XV pro V. |

παρααστολεύς, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74. 2. Herm. 38. 288.

παρασογγραφεῖν, migrare contractum. Tebt. pap. 105, 84. 48; 106, 29; PO III 504, 19. 29. Verbum iam usurpavit Dem. XLVIII 88. 84, unde habet Pollux VII 140.

τπαρασύρειν. Add. Timoth. Pers. 7, ubi contra usum atticum breve eSt $6: χεῖρας magícUgov ἐλατίνας. Of. ionicum ϑύειν — atticum ϑύειν,

παρασφρατίξεσθϑαι et παρασφραγισμός saepe papyri aeg.

καράσχαιεν hellenistice — παράσχοιεν. Recens tit. cret. GD 6040, 81 (lapis παρίσχαιεν). Of. ἔσχαμεν.

καρασχῖναι — παρασχεῖν. Epistula aet. byzantinae PG 62, 10.

καρατέλλειν — παραινεῖν. Vid. infrà παρτέλλεται.

Pag. 630.

164

Àd παρατίέϑεσϑαι. Corrige παρακατατίϑεσϑαι pro παρακατέϑεσθϑαι.

παρατούρα. Vid. περατούρα.

παρατρέχειν. Add. Hes. παρα δέδρομα᾽ παρεμνήσϑην.

παρατρωπᾶν. Add. Hes. παρετρώπασκε᾽ παρετρέπετο. Gl. epica.

παρατουοφοῦν, Vid. παρτετύφωται.

παραυτόϑεν, παραοτόϑι, παρεκεῖ. De his similibusque vocabulis noviciis cf. Rutherf., Phryn. p. 120.

παραφέρειν. Add. xagora O8 évevv παρενεχϑέντι. H.

παράφερνα. Add. PO III 602 (saec. II p. C.).

παραφιέναι. PB 1011 IV 18 (a. C. (saec. II) κωλυέσϑω δὲ xol (κατὰ ἢ τὸ δυνατὸν οὗτος συμπλέκεσϑαι πολλοῖς xol νήφειν ἀναγκαξζέσϑω, πίαρ]αφείσϑω δὲ [rob]; ἄλ[λους)] καὶ εὐ[δοκείτω τοῖς π]αρὰ σοὶ φυ[λακῆταις κτέ. Cf. lexica.

παραφυλακῖται Landgendarmerie vertit Fraenkel ad Pergami tit. I 249 (Attali III aet. decretum) 1. 11 sqq. Vid. Mitt. 1902, 109. Cf. φυλακῖται in lexico p. 885.

παραχάζειν. Hes. παράχασον᾽ ἀναχώρησον. --- Idem παρεχάσσατο᾽ παρεχώρησεν. πάρβολον — παράβυλον. Cf. Poll. VIII 62 et Boeckh, Oec. pol. Ath. I p. 886.

Anaphae in Creta tit. GD 5146, 24 ὑπόδικος ἔστω [rài] τε Ἀναφαίω[ν 7015.2] .... τῶ προστακω...ς .. [κ[οινοδικέωε δέκα [τάλαντα π]αρβυλον.

παρε(υρύειν etiam apud Hippocratem legitur (W.)

παρεμπολήῇ. PB 874, 14 (saec. III p. C.) πρὸ τοῦ ἔλϑοις (— πρίν σε ἐλϑεῖν) εἰς τὴν παρεμπολήν cov. Signiflcatio obscura. Cf. ἐμπολή.

παρεπιγράφειν, proprie annotare in margine, in Aegypto Ptole. maeorum aetate passim usurpatur de magistratum consultorum responsis ac mandatis. Cf. Tebt. papp. 80, 25; 58, 46; 01 (b), 4, 28. 84. 89. 225. 274. 280. 809. 867; 72, 157. 186. 194. 866. 452. 464, unde eiusmodi responsa sive iussa καρεπιγράφαί vocantur.

Àd παρεπιδαμία. Add. GD 5185, 46 etc. Contra dialectum παρεπι- δημία. GD 5187, 10.

πκαρεπιαστέλλειν. Tebt. pap. 27, 9 (a. C. 118) ὅπως τἄλλα οἰκονομηϑῆι καϑὼς παρεπίσταλται, nisi forte ibi legitur καϑύσπερ ἐπί- σταλται. Sed vid. supra ad xyegamooGéyerv.

παρέρχεσϑαι διά τινος, praetergredi aliquem. Solus, quod sciam, Aristaenetus ep. I 18 τῆς δὲ ποϑουμένης — παριούσης διὰ τοῦ μειρακίου. Of. ibidem διὰ τοῦ κάμνοντος παριέναι. Similiter ep. 27 et II 6. Permira dicendi ratio.

παρεσχάτια, (Ὁ). Fortasse sic corrigenda Hesychii glossa παραικάτεα"

^ al ἐπὶ τοῖς ξεύγεσι τῶν ὁπλιτῶν τάξεις.

καρευμαρεῖν, ut leve spernere. Hes. παρηυμάρησαν'᾽ κατεφρό- νησαν. Gl. tragica?

WXU&psoyetty — παρευνᾶσϑαι. Iulii Africani Keoróv fragm. vs. 28 PO III 412, loco lacero: παρευνετάωσι 9056[...]. Fortasse Θοήηήζρει].

g 031. g. 632.

g. 633.

g. 685.

105

παρϑενίας'" ἀβυρτακῶδές τι σπέρμα. H.

κάρϑυμα — παράϑυμα. Gortynis tit, GD 4990, 10 τὰ — παρϑύματα.

ἸΠαριανός" ἐξ ἐπιϑέτου Πρίαπος. H.

παρίλατοι" παραμύϑητοι (cod. παρήλατοι παραμύϑιοι. Correxit Alberti). H.

παρίσχειν — παρέχειν. Saepius tituli delphici v. c. BCH XXVI p. 42, l. 40.

ἸΙαρμενίδης, non Παρμενείδης veram esse nominis formam ex rhyth- mica Platonis oratione colligit Blass, Abh. d. Indogerm. Sprachg. Fick zum siebzigsten Geburtstage gewidmet 1898 p. 1— 10.

πκάρμηῃ Θράκιον ὅπλον σχεπαστήριον (parma) H. Saepius ap. Polybium.

παρξοά, laevigatio. Tit. delph. BCH XXVI 605, 17 τῶν πλευρίων παρξοᾶς τοῦ ἄνω στίχου τοῦ ὑπὸ τῶι ὑποδοκίωι.

παρόδιος ϑύρα — αὔλειος. Tebt. pap. 45, 28 et 47, 11 συντρίψαντες τὴν παρόδιον ϑύραν. Vid. lexica.

Ad παροδώτας. Corrige Haliarti pro Halicarnassi.

ταροιμία, Caesarii Dial. I interrog. 85 citati in Thesauro s. v. locum supplet M. Haupt: παροιμίαι δὲ παρόδιά τινα ὑπάρχει δήματα᾽ oluog γὰρ ὁδὸς τῇ ἔξω παιδείᾳ νοεῖται' ὥστε πάροδοι καὶ εἰκόνες τῶν πραγμάτων aí παραβολαὶ τυγχάνουσιν. Τ

παροιμοῦν. Hes. παροιμώσαντες" ἐκτραπέντες τῆς ὁδοῦ.

παροχλάζξειν. Hes. παροκλάξοντες" γονατίξοντες οὗ παρώκλασεν'᾽ ἐγονάτισεν. Vid. verbum simplex in lexicis.

πκαροπλίδιον" μικρὰ μάχαιρα. H.

πκάρπαγος" ὁ ἄνω τῆς ϑύρας μάνδαλος. H. Sitne gl. poetica an dialectica iücertum.

XUppéxcrv' πάντα πράττων ἐπὶ κακῷ. H. Cf. πανοῦργος. Gl. poetica.

καρτέλλεται (epice — παρατέλλεται)" παραινεῖ. H.

παρτετύφ(ωται) μύες (μέγα aut. μάλα 7) παραφρονεῖ, ἡμάρτηκεν. H.

παρτιχλάριον, particularem. RSN 118 (saec. II[IID. De v elisa cf. Wessely, Wien. Stud. XXV p. 68. Cf. κολλεικλάριος.

καρφορά — παραφορά. Tit. delph. BCH XXVI 64, l. 20 sq.; 65 III l. 15; 88 1. 10 sq. ξζυγάστρων ἐκφορᾶς καὶ παρφορᾶς κτέ. Cf. XXII p. 822, 1]. 9 et editoris nota.

παρφουσίδες" βάτραχοι. H.

παρῳδός, ὃ, parodiarum cantor? In Euboeae titulo agonistico, ϑηνὰ a. 1902, p. 262 n?. 10 una cum rhapsodis, aulodis, citharistis, citharodis commemoratur ultimo loco parodus. Victori parodo praemium decernitur idem quod aulodo, 50 drachmae, minus quam reliquis. Scil. rhapsodo 100, citharistae 110, citharodo 190, et pro ratione minores summae singulis qui secundas et tertias tulissent.

Ad πᾶς. Sollennis alloquendi formula attica ὦ πάντες ἀστοί sive λεῴ. 'Ar. Lys. 688; Pac. 298. Cf. vLeeuwen ad Vesp. 1015.

χκάσανος" ἀρτοπώλης ἢ ἀρτόπτης. H. Barbarae originis vox..

Pag. 686.

Pag. 687.

Pag. 638.

166

ΠΠασικράτῃ, novicia forma genetivi, ξξε Πασικράτους. CIA III 1864, ut ᾿Επιφάνη —'Emuávovg ibidem 2459, οἰκάτη (sic) — οἰκέτου 84064, 8 (aet. imperat.) Meisterh.? 120, 9.

κᾶσις" κτῆσις. H. Utitur etiam Bacchylides X 20 e Blassii emen- datione πάσι pro παισί.

Ilaoxéptoc* ὃ Ἡπόλλων παρὰ Παρίοις καὶ Περγαμηνοῖς. Η.

πααπέρμειον. Tebt. pap. 11, 9 οἱ πασπέρμῃ 9, 12. 18 — πανσπερμία.

Ad πάσσος. Cf. Hes. πάσσακο ν᾽ πάσσαλον. — πασσάριος (9) σταυρός.

κασασοῦν — παχύνειν. Hes. πεπάσς«σ»ωται πιότητος γέμει. À. compa- rativo πάσσων, ut ἐλασσοῦν ab ἐλάσσων.

πασσύριον" ἀντὶ τοῦ πασσύδιον (cod. πασσυδίην) “ἰολεῖς. τὸ πασσύ- ρίον ἡμῶν (l. ἄμμων) ἀπάντων γένος. H. Bergk, Lyr.? p. 1055, 61. Cf. πασσυρεί (damnatum a Polluce IX 148 et Lob. Phryn. p. 515; Hes. πασσύρως" ἄρδην, πανοικί. Vid. σύρειν et. σύρδην in lexicis.

παστοφόροι etiam in papyris aeg. occurrunt, v. c. PO III 491, 2. Cf. inscr. in FGH p. 48 sq. 1. 8 (Archiv. II 555, 7).

Ad πάσχειν. Vid. etiam ἐπεπόνσεμες Supra.

Ad πάτανα. De variis h. v. formis vid. Thesaurus 8. v. sac&viov.

Àd πάτελλον. Neo-graece πάτελλα, πατέλλιον.

πάτνη. Vid. πάϑνή οἱ φάτνη.

πατριαρχολευίτης, patriarcho-levita. Theod. Balsamon XLIV 29 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 201).

πατριαρχοποίμην. Idem XI 25 (l. l. p. 181).

κατρικιᾶτος. Vid. s. v. κάλτιος.

πατρίχιος, patricius. Ut passim apud scriptores byzantinos et in seris titulis papyri aeg. Cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 148. Vid. πρωτοπατρίκιος.

Ad πάτριος. Adde ,ut plerumque apud scriptores." Of. supra δόκιμος et ἐπιδόσιμος. — Sec. Weissenbergerum ad Plutarchum omnia adiectiva in τος sunt communis generis (W.).

πατρολόμης. Caesarius Dial. III 180 ἀντέϑεον ἢ πατρολύμαν (sic). T

πατροπαράδοτος, a maioribus traditus. Add. Pergami tit. Michel 46, 49.

πάτρων. Item papyri aeg. v. c. PB 96. Cf. Wessely l.l. p. 148.

πατρωνείσῃης — πατρωνίσσης. PO III 478, 27 sq. (182 p. C.).

πατρώνης — πάτρων. Cyzici tit. Mitt. X p. 210 et alius similis Journ. of Hell. Stud. XXII p. 208, n*. 8.

Ad πάτωρ. Quod volebam fragmentum est 659 Nck.?

παυσαΐμεϑοα, — παυσαίμεϑα. Laco Ar. Lys. 1270.

παυνί, παῦνις, παυνόν vocabula barbara apud Hesychium, qui utrum μέγα δὰ ἀγαϑόν, an μικρόν aut ἀπόχρεως signiflcent ambigi dicit. Cf. Aegyptiorum mensis Παῦνι.

παυρακχίς()" τὴν πέμπτην Σακοθϑρᾷκες καλοῦσιν, H.

167

καοσιβάκτρων᾽ ἰσχυρῷ βακτηρίῳ (vulgo ἰσχυρῶν βακτηρίων) χρωμένων. H. Glossa vix sana.

Πάφιλος — Πάμφιλος, omissa nasali. Meisterh-? 84, not. 716.

παφών (— πεφνών) κτείνας. H.

παχάνωφ quid? Tebt. pap. 214 (a. C. saec. II) διὰ τὸ τὴν γῆν παχά- νοπα (Sic) γεγονέναι.

παχῇ (παχύ) μύρον τὸ Μενδήσιον λεγόμενον. H.

63. πεδάγειν — μετάγειν. Inscr. argiva inedita saec. III a. C., quam rep. perit G. Vollgraff prope aedem Pythii Apollinis (Paus. II 24), 1. 16: πεδάγαγον.

πεδάορον (Valck. pro πελλύριον) μετέωρον. H. Alcaeo tribuit Apollo- nius de pron., p. 409 B. Aeschylo Cho. 589 Dind. restitutum pro πεδάμαρος ἃ Stanleio (Wellauer πεδάμερος).

πεδαριστῆς᾽ ἵππος φρυαγματίας καὶ μετεωριστής. H.

ΠΠεδάριτος. Tegeatum tit. GD 1247, quo confirmatur hoc nomen varie corruptum Thuc. VIII 28 sqq. Cf. ἐπάριτοι, 'Exdossog, Κλεάριτος, Μεγάριτος, Τιμάριτος, Καλήριτος. Vid. Chari- tonides, 494và XV p. 381—888. Cohaerere haec nomina videntur cum verbo ἀραρίσκειν.

ec, πεδέπην aeolice — μεϑέπειν. Sappho, fr. Berolin. col. I 8 οἶσϑα γὰρ ὥς σε πεδήπομεν, prosequeremur, i. e. honoraremus.

πεδέρχομοι aeolice — μετέρχομαι. Theocr. XXIX. 2b.

πεδία πλόιμαι, mare vocat Timoth. Pers. 89.

xe0taxóc. Add. πεδιακὰ πρόβατα apud Harpocrationem (cf. Hes.) ex suspecta Lysiae oratione κατὰ Φιλίππου. Vid. Thesaur.

πεδιαρός argive — πεδιαῖος Sive πεδινός (cf. πεδιηρής). Vid. supra s. v. ὀφρύα.

πεδιατίδες πύλαι" τὰς πλησίον τοῦ Θυμβραίου ἐν ᾿Ιλίῳ φησί (φασί), ἅς τινες ᾿Επιχηλὰς καλοῦσιν. H.

πεδοίχους" μετοίκους. H. Cf. Aeschyli fr. 58 Nck.*.

ΙΠεδώ ἡ νῦν καλουμένη Κλεψύδρα κρήνη iv ἄστει. H., qui Ἐμπεδώ eandem vocat s. v. Κλεψύδρα.

πόζα, dorice et arcadice — πούς. Cf. Poll. II 192. Pedis plantam ita vocat Hippocrates II 759 ed. Ermerins. — Marginis vesti. menti sensu Kock Antiphani fr. 88, 8 reddi iussit re πέξα pro τράπεζα, Sed τὲ in hac asyndeta enumeratione suspectum est et displicet vocabuli πέξα sedes; quare aliud latere existimo.

πεξῷ qÓ0q' τῷ ψιλῷ. H.

[ξεικαλίμαις" ὀξείαις καὶ λεπταῖς. H. F. 1. pro πευκαλίμαις.]

Ad πεῖν. Add. mimus PO III 418, 66 πεῖν διὰ ταχέως, 162 δώσω αὐτοῖς πεῖν. Saepius haec forma occurrit in N. T. codicibus.

esi. πειρασμολυτήριος, ἃ tentaminibus liberans. Theod. Balsamon XXIV A, 17. Cf. vs. 8 πολλῶν ῥυσαμένῳ μὲ πειρατηρίων. (Horna, Wien. Stud. XXV 189).

Pag. 642.

Pag. 648.

Pag. 044.

168

πεῖσμα. Add. Mysiae tit. metr. BCH XXV 827, vs. 2, de morte: ὠκυμόροιο τύχης πείσματα λυσάμενος.

Ad πέλανος. Of. Hes. s. v. πεδανός (l. πέλανος) — ὃ τῷ μάντεε διδό- μενος μισϑός. Suid. s. v. πέλανος in flne: καὶ ὁ τῷ μάντει διδόμενος μισϑὸς ὀβολός (cf. πέλανορ) Sic vocabulum usurpatur in inscr. argiva inedita, quam supra s. v. πεδάγειν attuli, 1.1. 12 sq. καὶ ϑηαύρὸν (q. v.) ἐν τῶι μαντήωι κατεσκεύασσαν τοῖς πελάνοις xlai- στόν. --- κέλανα — πέλανοι. Alcman fr. 69. Hes. πέλαινα (Bic) πόπανα, μειλίγματα.

πελαρτγός" ἄγγος τι κεράμεον. H. Ciconiae formam referens, ut arbitror.

πελεχήματα, lapides securibus accisi. PO III 498, 22 (saec. II p. C). Terminus technicus de lapidibus certae magnitudinis. Cf. editorum nota.

πελῃηός" γέρων. H. Vid. παληός. — Idem πελλᾶς" πεληός, πρεσβύτης.

πελιγᾶνες" of ἔνδοξοι. παρὰ δὲ Σύροις of βουλευταί. H.

IleXcvvatoc* ὁ Ζεὺς ἐν Χίῳ. H.

Ad πέλεξ. Ita dedi propter codicis Jungerm. Pollucis lectionem πέλεκα pro πέλικαν. Sec. reliquos libros scripsit: ἰστέον δὲ ὅτε τὴν λεκάνην πέλλιν oí τραγῳδοὶ καλοῦσιν, οἵ δὲ Λίολεῖς πέλικαν; cum eodem accentu Photius: Βοιωτοὶ τὴν ξυλίνην λεκάνην διὰ τὸ ἐμπεπελεκῆσθϑαι, Ἀπολλόδωρος δὲ ποτηρίου εἶδος. Sed πελίκαν habet Hesychius. Nescio an genuina lectio aeolica fuerit πέλικά, ut "Elevá etc., non πελέκα nec πέλιξ. — Poll X 67 πέλιχας (sic) tribuit Cratino (fr. 88 K.). Cf. πέλλα, πελλίς., pelvis in lexico.

πέλλα" λίϑος. H. Vid. φελλάτας.

πκελλάνα, voc. laconicum ignotae significationis Ar. Lysistr. 996. Vid. v. Leeuwen ad h. 1.

Πελλάνιος" Ποσειδῶν ἐν Κυρήνῃ. H.

Ad πελλόν. Cf. Hes. πελμήν᾽ --- φαιὰν τῷ χρώματι et Thesaur. 8. v. πελλός-

πελλόχρων 7) πελιόχρων' πυρρόν. H. Cod. πελλαιχρὸν ἢ πελλαιχνόν" Correxit Schmidt.

πεμπάς antiquiores Attici pro πεντάς, licet prodeat originem aeolicam. Vid. πέμπε in lexico.

πεμπέλιος quid? Theod. Balsamon XXIV 14 τὰ πεμπέλια τοῦ χρόνου ϑράση (Horna, Wien. Stud. XXV p. 191). Fortasse legendum παμ- zília, praecana, aut παμπάλαια, vetustissima.

πεμπταία (pro πέμπτη) ἡμέρα. PB 674, 10. 292 (aet. byzant. — Cf. Eurip. Hipp. 2786 τριταέίαν οὖσ᾽ ἄσιτος ἡμέραν, ubi olim proposui τρίτην τήν δ᾽. Qui vs. si sanus est, poeta secutus est analogiam vocabulorum προτεραία et ὑστεραία.

Àd πέμσις. Cf. ἔπεμσας et ἔπεμσε.

πένεις. Vid. supra Aéf eig.

πενϑαλέος. Add. PO 416, 11, fabulae romanensis fragm., et πενϑικός ibidem 1. 9.

. 646.

64.

649.

169

χενϑεριδεύς — πενϑερός. Lydiae tit. Move. καὶ βιβλιοϑ. Smyrnae 1885/6, p. 58. κενϑιχός. Vid. πενϑαλέος.

. σενταλκχίοι, mensura quaedam. Gortynis tit. GD 4984, B [{πε]νταλκίαν

ἢ ἄλλο ἐΐ τἤμετρον τῶ προχ[όω].

τενταμήνειος — -μηνιαῖος Sive -μηνος. PB 858, 8. Terminatio tog — ios.

In huius paginae l. 17 corrige ,pendant" pro ,pendent".

Ad πενταφυλία. Cf. PB 488, 10 (190 p. C.) τῶν β΄ ἱερέων γ΄ φυλῆς; τῶν & πρεσβυτέρων ἱερέων πενταφυλία. Item pap. Strassburg 60, col. I 9 (brevi post 159 p. C.). Cf. Archiv II 1 p. 4 sqq.

πεντηχοντομέσοδμον' πολύστεγον. af γὰρ μέσοδμαι στέγαι. H.

πεντηκχοντοστάτηρον, τό. LG II 88. ,Eine Sache, die 50 Stat. und mehr als Busse erfordert" Blass. Ita mox τὸ ἀπέταιρον ,die Sache des Fremden".

πεχάᾶτγοίην. Vid. s. v. ἐντήκειν pag. 9965.

πεχλύφος, peplorum textor. Tebt. pap. 5, 250 (a. C. 118). Cf. ποκύφος. lanae textor, ibidem l. 170.

πεποιϑήσεις" ϑαρσήσεις, πιστεύσεις. ἐλπίσεις. H.

πκοκονεχέναι — πεπονηκέναι. Magdolae pap. saec. a. C. III BCH XXVI 112, 1. 8. Cf. forma ionica ἐπόνεσα.

πεπόνϑεις — πέπονθας. Theocr. X, 1; xexóvi mc editur VII 88.

κέπρασται — πέπραται. PB 887 (saec. III p. C.).

[πεπτέον" φυλακτέον. εὐρυτέον (τηρητέον Smidt). Ioculare vitium videtur pro περιοπτέον.

πέραι, peregre. LG IX 48 af xa tig πέραι συναλλ[άκ]σαι. Cf. XI 46 sq.

περαιτέρω ἑπτὰ ἡμερῶν pro πλεῖν ἢ ἑπτὰ ἡμερῶν. Marci diaconi vit. Porphyrii p. 18, 8 (Teubn.).

περατούρα quid? Amh. pap. II 142, 16 (saec. IV) τῷ πραιποσίτω τῶν x&GrQov ἵππων τῆς ἐγγίστης περατούρας, ubi editores conferunt Grenf. II 101, 7 (8. 688): Κοσμᾶς [τῶν] πρεσβυτέρων παρατούρας (sic) Grenfell citat du Cange s. v. paratura, ubi praeter alias signiflcationes refert secretarius ecclesiae. Alia interpretandi conamina vide apud ipsum. Ex Amh. pap. verbis credas paraturam esse locum (pagum vel oppidum), ubi novi equi parari possent, nihil autem vetat sumi II 101, 7 eiusmodi loci significari presbyteros.

Περγάμου αἱ φυλαί. Sec. W. Kolbium Mitt. 1902, 114 erant duodecim hae: «ἰολίς, Ἡσκληπιάς, Ἡτταλίς, Εὐβοῖς, Εὐμενίς, Θηβαΐς, Καδμηΐς, Κριτωνίς, Μακαρίς, Πελοπίς, TnAsgíc, Φιλεταιρίς.

περεϑύχαο aeolice — περιέϑου. Sappho fr. Berolin. col. I 14. Cf. infra S. V. περρέχειν.

περιαῆς. Hes. περεαεῖς" περίρρυτος. περίπνοος.

περιβλεπτότης — ἐνδοξία, ἀξίωμα. PB 547, 8 (aet. byzant.).

ξεριβόλαιον, τό — ὁ περίβολος (templi) Marci diaconi vit. Porphyrii p. 65, 26 (Teubn.).

Pag. 650.

Pag. 651.

Pag. 622.

Pag. 053.

170

περίβολον. Timoth. Pers. 27 περίβολα πυρὶ φλεγόμενα. sagittarum igniferarum involucra (pice oblita).

περίβωτος. Vid. Addenda lexico. Legitur etiam in Iulii Africani Κεστῶν fragm. vs. 80 (PO III p. 412).

περιεγχεντρίξειν. CIA 107, 2 περί[ι)ενκεντρίσει (1. d.), tit. exaratus brevi post 807 a. C. Praeter ἢ. l. verba plurisyllaba in /fewv constanter apud Atticos habent futurum in :à. Cf. ἐγκεντρίξειν in lexicis.

περιέζειν — περικαϑίξειν. Hes. περιεξόμενο ν᾿ περιεχόμενον.

Ad περιέλασις. Etiam Hippocrates vocabulo sic utitur (W.).

περιεπλιγμένος. Vid. infra περιπλίττειν.

περιερέττων᾽ κωπηλατῶν. H.

περίξυξ. Add. Eupolidis fr. II 572 (88) M. Cf. Hoffm. III inscri- ptio 106.

περι (tóc ὃ περιπόρφυρος χιτών. H. Antiphanes com. III 84. Mein.

περίϑεσις et περίϑετος. Vid. supra κεφαλή...

περιχέλλιον, τό. PB 459, 11 (181 p. C.) πέμπτον μέρος οἰκίας καὶ αὐλῆς καὶ (περιγκελλίου. Cf. κέλλα, cella.

Ad περικεφαλαία. Polybianum vocavi, quod hic ex scriptoribus nostris primus usurpavit, quae appellatio, in qua offendit Weber, aliorum usum non excludit.

περιλαβεύς, instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74, 2. Herm. 38, 288.

περιξυστῆς, instrumentum chirurgicum ibidem.

περίοδος, diaeta. Add. Plat. Rep. 407 E ἐν τῇ καϑεστηκυίᾳ περιόδῳ ζῆν.

περιόπτειν verbum nihili pro περιβλέπειν. Vid. Cobet, Nov. lect. p. 612 et cf. supra δεόπτεσϑαι.

περιπίπτειν. Περιπίπτουσι μὲν oí ἄνϑρωποι τοῖς κακοῖς» προσπίπτει δὲ τὰ κακὰ τοῖς ἀνθρώποις. Vid. προσπίπτειν.

περιπλανίῃ, error. Tit. metr. Jahresh. d. Oest. arch. Inst. IV 20.

περιπλεχείς — περιπλακείς. Timoth. Pers. 157. Cf. Wilam. p. 40, qui cft. Hes. gl. καταπλεκεῖσι συνδεϑεῖσι, περιπεπλεγμένοις et Polyb. III 73. Àn ionica?

περιπλίττειν. Perf. περιεπλιγμένα pro περιπεπλιγμένα CIA II 785, 80 (c. 806 a. C.). Cf. lexica ibique περίπλιξ, περιπλίγδην, ἀμφίπλιξ, δια- πλίττειν etc. Corrupta est vocis περέπλιξ explicatio περιειληφώς apud Hesychium. Corrigatur περεβεβηκότως.

περιπλοχῇ, implicatio (verwikkeling) figurate. PO III 588, 14 tva μὴ ἔχωμεν περιπλοκὴν πρὸς τὸν ἀντίδικον.

περισχυτλοῦν — -σκουτλοῦν. Jahresh. d. Oest. arch. Inst. III 206. Vid. ἀποσκουτλοῦν, Gxovrlotüv, σκούτλωσις in lexico.

Ad περίστασις. In papyris aeg. saepe est spatium circa pagum (sive vicinia). Cf. Tebt. pap. 14, 19; 27, 6. 50; 60,4; 84, 6; 86, 6 et saepe; 151; 222. — Pergami tit. Mitt. 1902, 51 1. 84:

ἐὰν βούλωνται oí κύριοι ὑπαιϑρίοις οὖσιν τὰς πρὸς τοὺς γείτονας

171

περιστάσεις ποιεῖν xré. In eodem titulo vox saepe recurrit. Iso- liergang vocant editores p. 68 sq. Breve scil. videtur meaculum ad vicinos.

περιστατικχὴ ἀρετή, Spectans rem praesentem. Marci diaconi vit. Porphyrii p. 60, 1 sq. (Teubn.).

περίστατος. Sensu activo usurpat Theopompus com. fr. 41 K.

περιστερεών, βολεών, κεγχρεών ionicae originis vocabula conservata in Attica, ubi reliqua exeunt in óv. Vid. Rutherf. Phryn. p. 252 sq.

περιστερέδιον, Add. CPG 30 (septies) p. C. 191.

περιστριδεῖς — περιστεριδεῖς. Grenf. II (b), 4 (a. C. 264 aut 227).

: Ad περιχαλκίξειν. Locus est 387 II 6.

περιχονδριᾶν Varro sat. Menipp. 68, 14 p. 221 Oehl. περιχονδριᾷ (sic Oehler pro περιεχοντάριαν) mihi facies maeandrata et vermiculata. Dioscorides II 126 χονδριῶντες μαστοί. E comoedia attica fluxisse verbum putat Kock fr. adesp. 1116. Nisi potius pro glossa medica habendum est.

Ad περεχύτης. Corruptum in πεγχύτης PK II 820, 28.

Ad περέχωμα. Saepe etiam legitur in papyris Tebtunicis.

Ad περεώματα. Multo probabilius Wilamowitz statuit pravam scrip- turam esse pro πελιώματα, quae vox saepius occurrit PB 923. Cf. supra ἐτόρμησας — ἐτόλμησας.

περκάζειν et xepxalvety. Thesauri locis add. Hesychii glossas ἐμ περ- καάξουσαν᾽ μελανίξουσαν et ἐμπερκαίνονται ἐμποικίλλονται.

πέρναξ" ϑρίδαξ. H.

Àd περνῆν. Cf. Ahrens II 854.

Ad περονατρίές. Cf. Hes. ἐμπερονατρίές" ἱμάτιον διπλοῦν.

Ad πέρρ᾽ ἀπάλω. Sic Ahrens correxit pro ὑπὲρ ἀπάλω.

Περραιβία cum duplice e. CIA II 184, 11 (828 a. C). Meisterh.? 97, 11. Cf. supra 8. v. Κυϑήρριος.

lieppeóc* ἤρως Ἡϑήνησι τιμᾶται. H. Cf. idem Περρέδαι (-εἴδαι ἢ)" τῆς Ἀττικῆς δῆμος ἐν Ἡφίδναις.

Ad περρέχειν. --- περρέχοισα — ὑπερέχουσα. Sappho fr. Berolin. II 8 μήνα | πάντα περρέχοισ᾽ ἄστρα.

πέρ(ρ)οσιν aeolice Theocr. XXIX 26.

Ad Περσεφόνη. Add. Περσιφόνη. Meisterh.? 108, n. 924. Vid. eliam Φρεσοφόνη. — ,Tituli attici". Scil. pedestri sermone scripti.

Perfectum «cum flexione Praesentis in Participio et Infinitivo. Hoffmann II p. 568 de Participio citat exempla aeolica haec: e titulis κατεληλύϑοντος, -κόντεσσι., ἀντεϑήκοντες, menQtoDeUxov, ἐνεστάκοντα, γεγόνοντα, κατεστακόντων, εὐεργετήκοισαν, (aet. rom.) émi- τετελέχοντα, πεπληρώχκοντα;, πεποήκων, Alcaei fr. 147 πεφύγγων, e grammaticis εἰρήκων, νενοήκων, μεμβλώντων, thessalica (titt.) ἐποικοδομεικόντουν, ἐνοικοδομείκοντεσσι, πεφ(ε)λιδάκοντες, boeotica ἀπεληλούϑοντες, FeFvxovoutióvrovv, καταβεβάων. — De Infinitivo

Pag. 667.

172

idem aeolica τεϑνάχην Sappho 2, 15 et inscr.; 178, 18 sq. τεϑεωρήκην. Cf. de Cnidiis (et Theocrito) εἰ — € et s. v. φύειν. (Haec nota, ad quam lectorem relegavi in lexico 8. v. φύειν, nescio quo errore exciderat).

πεσσευτήριον, sive πεττευτήριον. Huius instrumenti, commemorati ab Eustathio ad Od. p. 1897, descriptionem continet fragmentum tractatus mathematici saec. III p. C. PO III 470.

Pag 6568. Ad πέτεσϑαι. Proverbialiterr Libanius Or. II 8 27 (ed. Foerst. I

Pag. 659.

p. 247, 21) ὧν τοσοῦτον ἀπεῖχον ταῖς ἐλπίσιν ὕσονπερ τοῦ πτήσεσϑαι.

πετροσφενδόνῃ (ἡ τοῦ λόγου). Theod. Balsamon XIX 18 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 1860).

πεοδρία" ἀρτοϑήκη. H. Cf. idem 8. v. σιπύη.

πεῦϑεν LG. VII 56. ,Kunde geben" Blass, coll. ὠνέν — πωλεῖν.

πευϑῆν, 6. Add. Libanii Or. IV ὃ 26 (ed. Foerster I p. 295) cum scholio ὁ τὰ μακρόϑεν μανϑάνων καὶ ἀπαγγέλλων.

πεφλάξει" βράξει. H. Aeolice pro παφλάζξει.

πηγῇ. Vid. ῥεῦμα.

πηγχός — λευκός. Novum exemplum huius usus (de quo constat ex Lycophronis Alex. 886) praebet pulcrum epigramma in tit. aeg. saec. III a. C. Bull. d. 1a soc. arch. IV 88, vs. 5:

ἀλλά σου ὄστεα πηγὰ πατὴρ ϑέτο τεῖδε κομίσσας Καῦνος. ἐπεὶ μαλερῶι σάρκας ἔδευσε πυρί

ubi recte Wilamowitz Sitzb. d. Berl. Ak. 1902 XLIX 6 [1098] emendat ἔδαισε Sive ἔδαυσε, coll. Simonidis fr. 80 μηρίων δεδαυ- μένων. Idem 1.1. in nota 8 monet Hom. I 124 de equorum colore usurpari, imitante Alcmano in Parthenio vs. 48 (παγός); de κύματι πηγῷ autem ambigere grammaticos utrum album sit an nigrum, nec quid iudicaret declarasse Callimachum Dian. 90 canes vocantem ἥμισυ πηγούς. — Utrum in Stratonis comici fragm. ap. Kockium III p. 861 sqq., vs. 86 sqq., ubi sal πηγός vocatur, de colore albo cogitandum sit cum Papio in lexico an cum Meinekio explicandum aqua marina concreta (a. v. πηγνύναι) difficile dictu. Utut est, ibi est substantivum.

πηδαλιουχεῖν. Theod. Balsamon XI 6 (Wien. Stud. XXV p. 181).

πήδων pro παίδων. Vid. 8. V. κατέναι.

Ad πηκτὸς ϑάνατος. Fragm. trag. adesp. 255 Nck?. Legitur etiam apud Hesychium.

πηλοπλάτων, luteus Plato, convitium. Pselli carmen scopticum vs. 93 (Sternbach, Wien. Stud. XXV p. 16).

πηλοποιός, operarius qui calcem praeparat. PB 862 VIII 8 (a. 216 p. C.) μισϑὸς πηλοποιῷ, ubi agitur de aedificando.

πηλουργός. In Anthologiae Alexandrinae fragmento (c. a. 100 a. OC.) servato in papyris Tebtunicis occurrunt πηλουργοὶ μέλισσαι. quod depravatum videtur ex xqoovoyo/l- κηροποιοί.

118

Xv. Hes. πῆ καὶ πῆν᾽ ἐπὶ τοῦ κατάπασσε καὶ καταπάσσειν. Vid. ἐπιπῆν.

x/G3stv sive πήττειν cum compositis hallenistica — πηγνύναι. Exempla collegit Charitonides, ϑηνᾶ XV p. 874—881, recte negans pro eo graecum esse πάσσειν.

πηχέων, non πηχῶν, tituli attici. Meisterh.? 188, 2.

πηχιασμός, ulna metiendi actio. PB 677, 7 (221 p. C.) et Tebt. pap. 164 (saec. II a. C.). Lexica citant schol. Nicandri Ther. 42. — Cf. σχοινισμός.

Ad xíyyav. Vid. infra σπίγγον.

[πιεροῦν. Theophanis confessoris vit. ed. Krumbacheri p. 890, 28 ἡ νύμφη πρὸς τὰ καλὰ τὴν ψυχήν mitgoO9cicoo. Imo πτερωθϑεῖσα, ut correxit Radermacher.]

Πιϑεύς demoticum, distinguendum ἃ nomine personae Πιτϑεύς (et ΠΠτϑιος), quocum confudit aetas imperatoria. Cf. Meisterh.? 80, 10.

πιϑηκοκέντριον et πιϑιηκοκχιρνᾶν. Theod. Balsamonis epigramma in prae- longum pincernam XXII 6: κατὰ δὲ φαυλότατα Σατύρων γένη | πιϑη- xoxiQvàg ἐν πιϑηκοκεντρίῳ (Horna, Wien. Stud. XXV p. 188).

πιϑυηκχοποιεῖν, ad nihilum reducere, frustrare. Idem epigr. AXXVI 4 (xai γιγαντώδεις κόπους). Horna, 1]. 1l. p. 197. πιλών — nvióv. PK II 829, 2. Vid. s. v. βιλίσκος.

Ad πένειν. Vid. xóvqv 8. v. πῶϑι.

πινχέρνῃ (yx), pincernae. RNN 58 (saec. IV). Cf. supra ἐπικέρ- νης. quod falsae debetur etymologiae.

πιννοτήρης (πινοτήρης ") genuina vocabuli forma, non πεννοτήρας: ut σφογγοτήρης, non σφογγοτήρας. Cf. Charitonides in ἀϑηνᾶ XV p. 221—227. -- Hesych. uno N πινοτήρης" πινοφύλαξ λεγό- μενος. Πῖνα (non mívvg sive mívg) δὲ εἶδος ὀστρέου (Athen. 98 B). Cf. Herodian. I 256, 6; II 455, 5. Quam scripturam nescio an recte commendet Charitonides 1.1. p. 227.

πῖος — πίων. Epicharmus ap. Poll. IX 79. Cf. Hes. xíov' λιπαρῶν.

πιπίσχειν — ποτίζειν. Adde Hes. mica: ποτίσαι. — πισμός᾽ πιστήρ, ποτίστρας ληνός. πιστήριον᾽ ποτιστήριον. πῖσαι yàg τὸ ποτίσαι; καὶ πῖστραι (Eur. Cycl. 29) αἱ ποτίστραι. ὑποπῖσαι ὑποποτίσαι. πε ί- σαντες (Sic) ποτέσαντες, ὑγράναντες. Eodem errore idem πείσεε (pro πίσει) Eupolidis fr. 24, Mein. II p. 471. Cf. EM 6078, 12. — Vid. πιτεύειν.

πισεύς, palustrium regionum incola(?). Theocr. XXV 201, ubi vid. Fritzschium.

. Ad Πισϑέταιρος. In Avibus ambigitur, utrum hoc verum nomen

sit an Πεισέταιρος. Pro illo magis facit forma tradita Πεισϑέταιρος, pro hoc personae indoles.

Ad πιτεύειν. Meister, Ber. der Sáchs. Gesellsch. 1899, 146 feliciter correxit ὁπόττα δέ xa ἀπίτευτα ἴωνϑι (ἀπιτευσαίωνθι typ. vit. est), quot autem (prata) non sunt irrigata. Substituatur ergo:

Pag. 662.

Pag. 663.

Pag. 004.

174

πιτεύειν boeotice — πιπίσκειν, irrigare. De palmari hac emendatione, quam ignorabam, Blass monuit in lexici censura.

πιττάκιον. Tebt. pap. 112 (introd.); 269. Grenf. II 90, 26; 9 b,6 etc. Vid. lexica. — Pro πινάκιον Sic legitur in tit. BCH XX 58.

πίτολος. Apud Hesychium s. v. manifeste supplendum of δὲ ναυτικοὶ «πιτυλεῦσαι» τὸ πρὸς κέλευσμα ἐλάσαι.

πλαδᾶν. Add. Hes. πεπλαδηκώς" σεσηπώς. ὑγρανϑείς.

πλαδαρὸς (βλαδαρός) etc. Vid. supra s. v. βλαδύς.

Ad πλαδδιῆν. Schol. Arist. I' explicat παραφρονεῖν. Cf. πλάξειν.

πλάδη. Vid. suprà ἀντιπλά δη.

πλάδος, τό. Add. ἐν πλάδῳ (πλάδει 9)" ἐν χαλάσματι καὶ ἐν ἀνέσει. H.

πλάϑειν. Add. Hes. πλάϑεται" παραγίνεται, προσπελάζει. Gl. tragica?

πλαχίον, forma deminutiva vocis πλάξ. Praeter Addenda vid. PB 964, 2.

πλακίς᾽ xlwvióiov κατεσκευασμένον ἐξ ἀνθῶν civ» τῇ ἑορτῇ τῶν Πανάϑη- ναίων. H.

Ad πλάν. Bis haec forma plene occurrit in Eresi tit. saec. fere II a. C. Paton, Class, Rev. 1902, p. 290, 1l. 16 et 19.

πλαστογραφία. PB 888 II 19. Vid. lexica.

πλατά; προσπελαστά. H. Of. πλάϑεεν.

πλατεῖα, platea, saepe sequiores. Add. Marci diaconi vita Porphyrii . (Teubn.) p. 14, 16; 63, 12.

πλατίος. Vid. 8. v. πλάσιος in lexico.

πλατορία," ϑυσία. Λίνδιοι. H.

πλατυπρόασωπος (Aelian.. Grenf. I 27 (2) 8; 44 (2), 4 (saec. II a. C.)

πλεγματεύεσϑαι. ἐμπλέκεσϑαι. H.

Ad πλέϑριον. Of. πλέθϑρισμα᾽ δρόμημα. Phot. et Hes.

Ad πλεῖος" Corrige epice pro dorice.

πλεῖστα πολλά. PB 845 (epistula saec. II p. Ο.): (ὃ δεῖνα) τῇ μητρὶ πλεῖστα πολλὰ χαίρειν.

πλέχειν, verbum palaestricum, saepius occurrit in tractatus palae- strici fragmento PO III 466. — πλεχῇ — πλακῇ Sive πλεχϑῇ Scymno Chio vs. 44 pro πλέκῃ reddidit Meineke.

. Ad πλέον ἔλαττον, plus minus. Item PB 402, 9 et 872, 1 (aet. byzant.).

Pag. 666.

Pag. 6660.

πλεοροπριστήῇρ, laterum serra, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 38, 2838. |

πλήν. Vid. πλάν. — πλὴν sl et ἀλλ᾽ 7) — εἰ μή. CIA II 589. 14 sqq. (saec. IV aut III a. C.); 1055, 27 (845 a. C.). Meisterh.? 256, 40.

πληρηφαήῆς. Caesarius Dial. II 112, p. 617 πληρηφαοῦς ὑπαρχούσης (τῆς σελήνης). T

πλήτομον (ἢ) παλαιόν. Ἀκαρνᾶνες. H. Vox varie corrupta. Eandem explicationem habent apud Hesychium glossae πλέμνιον, πλήμνῳ, πληγεῖον, πλημαινόν, quorum nihil sanum videtur.

πλινϑευομένῃ. Vectigalis genus in Aegypto. Vid. infra s. v. φύλακτρον.

867.

669.

175

πλινϑευτῆής (Poll. VII 168). Passim occurrit CPG 80 (191 p. C).

κλινϑοποιίαι (Pindari schol. et πλινϑοπωλική. FGH 86, 9; 10 (1112 p. ἃ. C).

Ad πλῖον. Add. πλέασεν. Dreri tit. saec. III a. C. GD 4952, 30 ἐξαγγελίω τοῦ κόσμου τοῖς πλίασιν — τῶν κόσμων τοῖς πλείοσιν.

πλίσσειν. De hoc verbo cum compositis et derivatis vid. Thesaur. VI p. 1234 sq.

πλοιαρίδιον — πλοιάριον. PO III 602.

Ad πλόιμος. Timoth. Pers. 89 et 125. Vid. πεδία.

πλουτοδώτης (sic) Dei Mmqvóg epitheton in titulo: Mmqvi σωτῆρι καὶ πλουτοδώτῃ. Vid. Journ. of Hell. Stud. XIX p. 81.

πκλουτοφανὴς παλάμη (ἀνθρωπίνη). Theod. Balsamon XXXI 7 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 192).

πλῦν — πλοῖον. Epistula vitiis scatens saec. II p. C. PO III 528, 22.

Ad πλωτός. Add. πλωτὸν εἰρεσίην. A. P. VI 284. f

πνεύσειν. De hoc similibusque futuris apud sequiores vid. Cobet, Nov. lect. p. 249 sqq.

πνοτός᾽ ἔμφρων, σώφρων. H.-— πινυτός. Formam satis tueri videtur participium homericum πεπνυμένος.

κοαλίς᾽ εἶδος πικρίδος. H.

πκοδάνιπτρον. De compositione cf. Fr. Stolz, Wien. Stud. XXV p. 229 sq.

«obstos, pedale, non πόδιον. CIA II 678 B 67 (a. C. 878—866). Meisterh.? 62.

κοδηγεῖν. Add. πεποδήγημαι δεδίδαγμαι. ὡδήγημαι. H.

Ad ποεῖν. Constanter haec forma apparet in novis Menandri frag- mentis aegyptiacis.

ποϑάνοτο᾽ ngocn«vó» 695. H. Correxi. Cod. ποϑήνυτο᾽ προσήσϑη.

Ad ποϑέρπει. Item Theocr. V 37.

Τὰ ποϑέασπερα — πρὸς ἑσπέραν. Theocr. IV 8; VIII 16.

. ποϑορεῦσαι dorice — προσορῶσα. Theocr.. V 88.

Ad ποιεῖν. — "Exotau — ἐποίησα. Sera inscr. Cariae BCH 1900, 829 sqq., sed scribatur potius ἐπόισα, i. e. ἐπόησα.

. ποιηβορεῖν. Add. Caesarius Dial. III 145, p. 672. t

Ad ποιητής. Accurate respondet voci maker, qua teste Gualtero Scott antiqui Scoti poetam designare solebant.

ποιητογράφος — ποιητής. Parii tit. metr. Mitt. IX p. 61 sq., vs. 12.

τοιπιλόμουσος. Timoth. Pers. 284 πρῶτος ποικιλόμουσον Ὀρφεὺς χέλυν ἐτέκνωσεν, i. e. τὴν πολύχορδον κιϑαρωδίαν (Wilam.).

S. v. ποικίλος. Corrige ὕδρης pro ὕδρος.

S. v. ποινά. Corrige nasali pro nasalis.

Ad Ποίτιος. Pro Ἡπόλλω corrige ἤπόλλωνα. Cf. GD 4952 A 24.

ποχοὖφος — ἐριουφάντης, q. v. supra. Tebt. pap. V 170 (118 a. CJ: τοὺς ποκύφους xal τανυφάντας. Of. supra πεπλύφος.

πολεμαίνετος, bello clarus. Fragm. poeticum PO III 426, 4.

Pag. 678.

Pag 674.

Pag. 675.

176

Ad πόλεμος. Genetivus temporalis τῶ πολέμω Gortynis tit. GD 4985, 7.

πολιᾶν, canescere? Hes. οὐ πολιᾷ οὐ γηράσκει. Nisi forte legen. dum est οὐ πολιά Sive xoàliaí (scil. ἐστεν aut εἰσεν αὐτῷ).

πόλιϑι cretice — πόλεσι. GD 5019, 2.

πόλις — πόλεως. PG. 56, 12 (a. 840) ἀπέστιλα (sic) πρὸς cel (— σὲ) καί τινας τῆς πόλις. De πόλις attice — ἀκρόπολις nunc cf. Charitonides, M9gvà XV p. 819—820.

πολέτευμα — πλῆϑος (S. κοινόν). Tebt. pap. 32, 17 oí ἐπικεχωρημένοι τῶι πολιτεύματι τῶν Κρητῶν ἄνδρες φ΄. Cf. Strack, Archiv III 180 ad tit. aeg. aet. Ptolemaei X ]. 2.

πολιτικός, usu hellenistico — δημόσιος, πολιτικαὶ πρόσοδοι. Vid. titu- lum, Mitt. 1902, 73.

πολλόγειος᾽ ἡ ψιϑία σταφυλή. H. Vid. Thesaur. 8. v. Ψίϑιος.

πολλοῖς χρόνοις, per multos annos. Vid. supra 8. v. ἐρρῶσϑαι.

πόλος, terminus forma rotunda. Tit. delph. BCH XXV 8839,25 ἐπὶ τοὺς πόλους τοὺς ὁμολόγους (de quibus convenit inter litigantes). Cf. 1l. 29 et vid. 8. v. κεών in lexico.

πολύανδρος. Add. Timoth. Pers. 191 ἤβαν νέων πολυάνδρων.

πολυάνϑεμος. Add. Sapphus fragm. Berolinense col. II 11 πολυανϑέμοις ἀρούραις (acc.).

πολυβέλεμνος᾽ of ὑπομνηματισάμενοι τὰς πολυστίκτους (bacchas), ὅτε τὸν Ὀρφέα ἀπέκτειναν πολλοῖς βέλεσιν. H. Legendum, ni fallor «o? δὲ» ὅτι τὸν Ὀρφέα κτξΕ. Duplex erat ezplicatio, quarum posterior vera videtur. Fragm. est trag. adesp. 597 Nck.?

πολύβοτος. Add. Timoth. Pers. 158 πολυβότων Κελαινῶν οἰκήτορα.

πολύηρος᾽ πολυάρουρος, πλούσιος. H. Gl. ionica.

πολοϑύσανε: "doveus παλυϑύσανε κούρα᾽ διὰ τὸ ϑυσάνοις καὶ (?) αὐτὴν χρῆσϑαι᾽ ἢ ὅτι πολλαχόϑεν ἔσσεται ὡς κυνηγέτις. ἢ πολυϑώυκτος ἢ πολυϑυσίαστος (D. H. Fragm. lyr. Bergk.?, p. 1001.

πολυϑυσίαστος. Vid. πολυϑύσα νε.

πολυχέφαλος νόμος (Pind. Pyth. XII. Vid. O. Schroeder, Herm. 89, p. 816 — 890.

πολήχροτος. Add. Timoth. Pers. 18, locum lacerum.

πολύχωπσον, scil. πλοῖον. Grenf. II 80, 11. 16. 24; 81, 7. 11. 16. 24; 81(a), 2. b. 7; 82, 8. 10. 12 (aet. byzant.).

πολύολβος. Add. Iulii Africani Κεστῶν fragm. vs. 28 III 412.

πολυπαίς πα λος αἰϑύρ᾽ πεποικιλμένος, οὐχ ὁμαλός. H. Gl. epica.

πολυς-πο»σφάχτης, polypi excisor, instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 288.

πολοποξύστῃρ, scriptum olypoxystor in cod. Paris. lat. 11209, fol. 86 sq. Cf. Schoene, Herm. 88, 284.

πολύς. Vid. πολλός, πλέον, πλεῖστα.

πολύστονος. Add. Timoth. Pers. 188 πολυστόνωι κτυπεῖ δὲ πᾶσα βασι- λίως πανῃγυρις φόβωι et fragm. trag. Grenf. II 6 (a), fr. 1, 6.

876.

3.

177

Ád πολυσχεράς. Corrige ,Genovensia''.

πόλφυχα (cod. πόμφυκα contra litterarum ordinem): τὸν xóyyov. H.

πομάριον. Vid. πωμάριον.

πομπαχοωγεῖ (cod. πομπαγαγεῖ)" τὴν πομπὴν ἄγει. H.

πομιπεῖον, τό Athenis. CIA II add. 884 c, 20 (a. C. 829). Vid. lexica.

πομπηγεῖν. Vid. verb. sequens.

πομπηγορῶσι᾽ προπέμπουσι. H. Propter explicationem probabilius cor- rigas πομπηγοῦσι quam πομπηγοροῦσι.

πονεῖν. Vid. πεπονεκέναι.

πονταρχία. Bithyniae tit. 196, 3, BCH 1901, 49. Vid. πονταρχεῖν.

κόντια, ῥά χη" σπόγγος ἢ τὰ τούτων σπαράγματα. H. Glossa poetica?

ποντοφάρυ «γοξ recte Blaydes BA 58, 32, quod atticum sit φάρυγξ, 94gvyog, non φαάρυξ.

IIop?7, ficta dea in mimo PO III 418, 7 A (cf. B 4, 9) 39. 93. 191. 211.

Ad πορεῖον. Add. Tebt. pap. 5, 196; 112, 72; 121, 50; 195, 208 (Ptolemaeorum aet.).

πορευϑήσονται — πυρεύσονται. CIA II 86, 2 (876—301 a. C.).

πκόρϑμιος. Add. Carpathi tit. BCH VIII 358 sq. IIo]veó&vi πορϑμίωι.

πορϑυγγίς᾽ σπατίλη. voíBolov. H.

πορίξειν. Vid. 8. v. παρακομίξειν.

πόρχας (— πρόχας)" ἐλάφους. H.

πορνάμεν᾽ πωλεῖν. πορνάμεναι" πωλούμεναι. H. Formae corruptae an dialecticae pro περνάμεν et περνάμεναιϑ

πόρνη pro πόρνο:. Maritus uxori suae scribit saec. II p. C. in epistula vitiosissima PO III 528 ὁ Kólofog δὲ πόρνην use πεπύηκεν (Sic).

πορνοσυκοφαντία Αἰγυπτία (uxoris Potipharis). Theod. Balsamon I 4 (Horna, Wien. Stud. XXV 178).

πόρρω c. gen. saepius significat procul in, ut Ar. Vesp. 179 πόρρω τέχνης. Cf. Plat. Gorg. 486; π. τῶν νυχτῶν Conv. 217: Protag. 310 C. Vid. πρόσω.

πορτίαϑϑα, cretice — προσοῦσα. Gortynis tit. GD 5015, 20 ἀποδόϊμεν δὲ καὶ τὰν Ἀπελλω]νίαν καὶ τὰν χώραν τὰν πορτίέαϑϑαν. Vid. 8. V. εἶναι.

πορτιφόροι᾽ oí aljovre; τὰ κόρροια (τὰς πόρτεις ?) ἐπὶ τῶν ὦμων. H.

Ad πορτιφωνέν. Titulus nunc est GD 5128, ubi Blass explicat ἐγκαλεῖν, προσκαλεῖσϑαι.

πορφύρα, latus clavus. Bithyniae tit. Caracallae aet. 207, 2. 8, BCH 1901, 62 sqq.: τειμηϑέντα — τῷ τῆς πορφύρας σχήματι, lato clavo exornatum. — αἰτήσαντα — τὴν πορφύραν καὶ λαβόντα, lato clavo impetrato. Cf. not. p. 04.

πορφύριον — πορφύρα. PO III 520, 18 πορφυρίο(υ) oret (ocv) δ΄ (143 p. CA.

πκορφυροφυήῆς — πορφυφρογενῆς. Theod. Balsamon XXXII 24 (Horna, Wien. Stud. XXV (II. Cf. γιγαντοφυής: δουκοφυ ἧς. κομνη- νοφυής, μυρμηκοφυῆής.

12

Pag. 679.

Pag. 680.

Pag. 681.

Pag. 682.

Pag. 688.

Pag. 684.

Ad Ποσείδεκ. Cf. Hesych. s. v.

Ποσίδια, Neptuni festum Chalcide, ubi una cum eo filius Glaucus Pontius celebrabatur. Cf. Chalcidis tit. in Eph. arch. 1902, p. 8], ]. 8 (saec. V. a. C). [Γλαύκ]οε Ποσιδίοις τ[οράπεζαν ἐνστορνύναι xté.

πόταγε. Theocr. I 62 cum scholio πρόσαγε σαυτόν.

ποταμέλγειν — προσαμέλγειν. Theocr. I 96.

Ad ποταμοφυλακίδες νῆες. Post ,tributo" insere ποταμῶν FGH 54, 17; ἐπιστατικὸν ποταμῶν FGH 817".

ποταῷον — προσεῷον. Theocr. IV 88.

ποτεχδιδόναι. Tit. delph. BOH XXVI p. 41, 21 sq. et 58 ποτεξεδώκαμεν.

Ad ποτεκλεπτύμαν. Epicharmo hanc gl. nescio quo iure vindicet Wilamowitz, quamquam e sicula aut italica comoedia fluxisse est satis probabile.

Ad ποτέομαι. Theocriti prior locus est XXIX 80, non 8 (ποτήμ εν α).

ποτερίσδειν — προσερίξειν. Theocr. V 60.

Ad ποτιδέομαι. Corrige Theocr. — ποτιδεύομαι.

ποτίδην aeolice — προσιδεῖν. Theocr. XXX 9. Debebat προσέδη ν.

ποτίξειν. Vid. πιπίσκειν et πιτεύειν

ποτιμάσσεσϑαι — προσμάττεσϑαι. Theocr. III 29.

ποτιποιεῖν, addere. Aeginae tit. ποτεποιήϑη. Vid. supra ad Ἡφαία.

ποτιποιεῖσϑαι Diatribae rhetoricae doricae fragm. PO III 410, 120 ἔστι δ᾽ Oxa...trà τοιαῦτα ποτιποιέο.

ποτίασδων — ποτίζων. Theocr. I 121.

ποτιομός (LXX). CPG 15, 9 (a. 862).

πότορϑρον, τό. Theocr. V 126.

ποτόσδον — ngocótov. Theocr. I 29.

ποττάς — πρὸς τάς. Laco Ar. Lys. 1268.

Ad ποῦρος. Item tit. delph. BCH 1902, p. 41, 1. 22 et saepe alibi. :

Ad πούς Composita cum πούς in titulis atticis saec. V a. c. habent acc. ποδα, Saec. IV vero ovv. Meisterh. 149, 8. — Notabili metaphora Timotheus Pers. 101 84. rem os vocat ὀρείους πόδας ταύς. Cf. infra ad. χείρ. -— Formulam ἐπὶ πόδα (non πόδας) ἀναστρέφειν, pedem referre Cobet, Var. lect. p. 89, reddidit Luciano 165, 12.

Ad πραγματευτής. Add. PO III 512, 8.

πραγματικὸς πόλῃς. PB 856, 6. Vid. Nicole ad PG 71.

πραίληκτος, praelectus. PG 46 (a. 845) δεκαδάρχῃ κάστρων Διονυ- σιάδυος εἵλης πέμπτης πραιλήκτων.

Ad πραιπόσιτος. Passim occurrit in papyris aeg., quorum plura testimonia collegit Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 148 sq.

πραιτωριοχτοπεῖν. Palladius de vita Io. Chrysostomi p. 42 Big. ui μὲν πραιτωριοχτυποῦντες, οἱ δὲ δωροδοκοῦντες. T

Ad πραιτώριον. Cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 148 et add. PO III 471, 1; CPG 12, 1, 20.

προαχνὸν (— περκνόν)" μέλανα. H. Cf. mox πρεκνόν.

179

i85. Àd πρακτορεία. Item PO III 5383, 12.

πρακχτόρειος. Tebt. pap. 72, 468 (a. C. 114) τῶν xgaxr «og» tov εἰδῶν.

πρακχτοριχόν, τό, merces practorum? PB 471, 18. 17.

πρανήῆς atticum et doricum (et aeolicum?), πρηνής ionicum.

τρανίξειν. Hes. ἐπράνιεσεν᾽ κατέβαλεν. — πρανιχϑέντα (dorice — πρανισϑέυντα) πεσόντα ἐπὶ στόμα. Of. πρηνέξειν in lexicis.

πρανόν (I) τὸ κατωφερές, πρανές. H.

πρανώ" ἀκρίδος εἶδος. H. Cf. πάρνοψ.

Πραξίδικαι, mulieres quaedam in cultu orphico. Tit. att. in Berl. phil. Woch. 1897, 1890 (W.).

πραασιά (?), instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 288.

x. Πρατόλαος —.ligoróloo;. Vid. supra s. v. Κράώτεια.

πρατρίδι. Vid. s. v. ἐληρτούργησα.

[Πρ]εαμαρρής, deus aegypticus. Inscr. aeg. 17, 8 saec. I a. C. in Archiv III p. 186, ubi citatur forma Πρεμαρρής ex Fayi titulo ap. Strack, Dynastie, Anhang 141 et pap. Petrie II 48 (b) 65, 6 βωμοῦ Πρεμανρέους.

τρεχνόν (— περκνόν). ποικιλόχροον ἔλαφον. H. Cf. πρακνόν.

πρεμνία" τὰ πάχος ἔχοντα ξύλα. Η. Quae glossa fortasse petita est ex corrupto hodie loco Ar. Lys. 816 ὅπως πρῶτον ἐμοὶ προσοίσεις. ubi conieci ὅπως τοῖς πρεμνίοις προσοίσω, quemadmodum πρέμνα (Hesych. desumta est ex eiusdem fabulae vs. 267.

πρέμνον ἑστίας" τῆς οἰκίας ϑεμέλιος. H. Fragm. trag. adesp. Nck.? 269.

πρεπτά" φαντάσματα, εἰκόνες. H.

3. Ad πρεσβύτερος. Add. πρεσβύτερος τοῦ τόπου. Grenf. I 11 [1], 19; [2] 27 (a. C. 157).

πρεσίδιον, praesidium. Wilcken, Ostr. I 285 (a. 146).

8, πρήττειν — πρήσσειν", πράττειν. Euboeae tit. in ϑηνᾷ 1903, p. 368, n9. 10, 82 sq. εὖ πρηττόντων. Vid. TT — ZZ.

liptavzc iuxta Πριηνῆῇς. Meisterh.? 16, 8.

κριβάτοις, privatis. Cf. Wessely, Wien. Stud. XXV p. 44 et infra πριουάτης.

πριγχέπιον, principium. PB 140 (Traiani aet.) ἐν πριγκεπίοις.

Ad πρίγκιψ. Add. PK 409. Iuxta πρέγκεψ in tit. 53, 7 sq. Journ. of Hell. Stud. XXII 128 πρίγκεψ καὶ λογιστὴς τῶν Eixoviéov κολωνίας.

τρίξειν hellenistice — πρίειν. De hac forma disputat Charitonides, A94v3 XV p. 446 sqq. — Vid. τρέξειν.

Πρίηπος — Πρίαπος. Theocr. I 21 etc. Hes. Πριηπίδος τε τῆς πρὸ Βοσπόρου mólto; (Bergk. Lyr.) p. 1017) ᾿Ἑλλησποντιακῆς, ἣν τὸν Πρίαπον τὸν Διονύσου καὶ Περκώτην φασὶν οἰκίσαι.

τρίμα. PB 428, 2 (saec. IV) εἰς χώρτην πρίμαν, ad cohortem primam.

κριμικείριος iuxta πριμικήριος, primicerius. Papyri aeg. Cf. Wes sely, Wien. Stud. XXV 45.

Pag. 689.

Pag. 690.

Pag. 691.

Pag. 692,

180

Ad πρίν. Cf. Meisterh.? 242, 9; 251, 18; 252, 14.

πριουάτης. privatae. RNN 48 (Wess.). Of. πριβάτοις.

πριοῦν — πρίειν in participio perfecti passivi et derivatis. Vid. s. v. διαπρίωσις.

πρίων et πριόνιον, instrumenta chirurgica. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 38, 288. Of. supra πλευροπριστήρ. — Iloíovog χερῶν τοὺς δεσμούς. H. Quippe πρίοοντας τὰς χεῖρας. Cf. Soph. Aiac. 1009, ubi schol. πρισϑείς explicat δεσμευϑείς.

πρίωρ, prior. PB 886 (saec. VI) παρὰ τῶν πριόρων τῶν καϑωσιωμένων Τρανστιγριτανῶν.

Ad πρό. PG 78 (saec. II aut III p. C.) ἀργύριον ἑτοέμασον, ἵνα παρερχό- μενος εὕρω πρί[ὸ] ἐμοῦ, ante me positum? — Praep. πρὸ in com- positis praesertim aetate hellenistica fere abundat, ut in πρό- κτησις) προκτήτρια, προδανεΐίξειν, πρόκαυσις; προῦποκεῖσϑαι (Plut. Sol. 1ὅ med.), προέγγνοι, προπολιτευόμενοι, προέντευ- ξες. ut admonuit me J. C. Naber. Cf. etiam προὐφείλειν in lexicis. Idem valet de praep. παρά. Vid. supra s. v. παραπροσέχειν.

προαιρέτης (promus) βιβλιοϑήκης. PB 862 [6] 18; [10], 18; [14], 18. (p. C. 218).

προαμεῦσαι — προαμεῖψαι. H. Idem προαμευτῆς" ἐργάτης προηγούμενος.

προανηλίσχειν. Vid. 8. v. ἀνηλίσκειν.

προανταναιρεῖν. Tebt. pap. 61 (b) 219; 72, 282. Vid. s. v. &vra- ναιρεῖν.

πρόβαιος. Of. Thumb p. 218 (W.).

προβαλεῖν ἄρνα' πόλεμον ἐπαγγεῖλαι. H. Ad fetialium aliquod sacri- ficium alludi videtur.

προβατικός passim CPG 30.

Ád προβάτων φόρος. Dicitur προβατικὸς φόρυς PB 882, 8.

προβιγκιάριος, provinciarius. PB 608 (a. 168,9 p. C.).

προβουλή quid? BCH XXVI p. 168. Syriae tit. a. 95 aut 155 p. C. l. 1: ὁ δῆμος καὶ ἡ προβουλὴ x:é. Certa lectio. Cf.. p. 2909. An Ξξ ἡ βουλὴ ἡ προβουλεύουσα ?

προγχγεωμετρεῖν. Tebt. pap. 64, 65 et saepe; 87. 5 et saepe; 161.

προδαῆναι — προμαϑεῖν. Hes. xogoó«eíg' πρότερον «μαϑών». Hom, ὃ 396. — προδέδαεν᾽ προμεμάϑηκεν.

προδειχνύναι. Vid. προδίκνυτι.

προδέχατον. Gort. tit. GD 5017, 9. Cf. s. v. προτέταρτον.

προδιαλογισμός. Tebt. pap. 89, 2; 174; 288.

προδιδόναι — πρότερον διδόναι Serus tit. creticus GD 5181, 84 τετη- θηκύτες ὀὲ τὰ προδεδομένα ὑμῖν φιλάνϑρωπα κτέ.

προδίκνδτι — προδείκνυσιν. Phaesti in Creta tit. metricus GD 5112, 2.

Ad πρύδομα. Add. PB 526, 20. 35; 6836, 20; Tebt. pap. 42, 15.

&pos — in titulis att. saec. III -- 1 a. C. Antea constanter apparet contractio in xpoo. Meisterh.? 178, 25.

. 694.

181

προέτγυοι — ἔγγνοι. TH I 100; 104; 107. Michel tit. 319.

προ]ιέδρα, — xootóoía? Inscr. duae Tegeae pervetustae BCH 1901, 264 : :[a]óe Νίκ(η )γπὶ 9evég[G:) ἀγ(ῶ)νε [τοῖς πᾶνσι [Τ]ιμίδαις προμέδρα et : [τοῖς] πᾶνσι Ti(u]| [ἰδαις] προλέδρ[α] | τᾶιδε [Ν}ἠ-()πὶ τατέρ(ωι) [sic] | ἀγ(ῶ)γνε. Editor G. Mendel perperam me iudice putat προδεδρα esse aoristum verbi ducti a subst. ἔδρα analogum aoristis ἔδοα et ἔϑεα, vertens ,C'est ici que la victoire dans le second combat s'est fixée (c'est assise devant) pour tous les Timidas". Quae sententia aperte non una de causa probari nequit.

. προςβείπηι. Inscr. gortynica GD 4986, 21.

προενεχυράξειν. Tebt. pap. 61 (b) 274 (a. C. 118) διὰ τὸ πίροην)εχυ- ράσϑαι τοὺς κλήρους. — Sensu metaphorico hoc verbum occurrit apud Charitonem.

προ «ἐν» τευξις — ἔντευξις. Michel tit. 548, sq. Correxit Wilhelm, Gótt. gel. Anz. 1900, p. 96 pro πρόσευξις.

προεπιγράφειν. Tebt. pap. 60, 82; 78, 11 τὸ προεπιγεγραμμένον ἐκφόριον.

προέρχεσθϑαι — γίγνεσϑαι, fieri. Aphthonius prag. p. 84 τὸ δοκοῦν τοῖς πολλοῖς νόμος προῆλϑεν ἐμοί (W.).

προεφιέναι. Tebt. pap. 120, 9 προέφηκα δὲ Ἡμμωνίαν (πυροῦ) (ἀρτάβας) βγ΄.

προέχρεισε boeotice — προύχρησε. Vid. προκιχράναι.

πρόηκχος itacismus pro πρόοικος. Galatiae titt. christiani 218 et 219, Journ. of Hell. Stud. XIX p. 298. Vid. infra πρόοικος.

προιξήσασντες᾽ προκαϑίσαντες. H. Male cod. προσκομίσαντες.

προικί — iv προικί Sive εἰς προῖκα. Meisterh.? 210, 80.

προικίξειν, dotare. PB 592, 8 (saec. II p. CJ), ubi Wilcken Archiv I p. 560 corrigit προικισϑείσῃ pro παροικι[σ]ϑ [7]. Num forte in mscr. legitur προοικεσϑῇ ἡ Vid. infra ad προοικί lex. p. 698.

προΐητι dorice — προέησιν. Theocr. VI 48. Vid. supra ἀφέητι.

«poxataxpiyety. Add. Anth. Palat. XII 207, 4. t

Ad προκατανομή. Corrige 16 pro 46.

προχάτοχος, ante possidens, occupans. Theod. Balsamon XI 21 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 181).

. προκέφαλος (Suid.). Grenf. I 88, 8 (c. 108/2 a. C.).

προχιϑώνιον᾽ τὸ πρόρινον (i. e. τὸ μεταξὺ τῶν σαρκῶν καὶ τοῦ δέρματος). H. Gl. ionica.

προχιχράναι. Aor. προέχρησα PB 614, 24. Vid. infra s. v. [προχρήζειν]. Verbum vix differt ἃ simplici. Eiusdem forma boeotica [-x]00é- χρεισε — προύχρησε legitur GD 787, 1 et l. 12 ἀμφί... ασες quod ἀμφί[χρ]ασε dubitabundus supplet Gaheis, Wien. Stud. XXIV p. 280. Αὐ ita certe necessarium est ἀμφέχρεισες neque apta est praepositio.

&póxov (1): ἠλίϑιον. H. Idem xoóxoog πονηρός.

προκόνδυλα" τὰ μετὰ (κατὰ 7) τοὺς κονδύλους ἐν ταῖς χερσί. H.

xpoxó[ovc] iuxta προχ[όω]. Gortynis tit. GD 4984.

πρόχορμος — πρωτόκοσμος ᾽ Gort. tit. GD 5009 b 8.

Pag. 696.

Pag . 698.

Pag. 699.

182

πρόχτησις, (anterior) possessio. PO III 504, 18 (init. saec. II p. C.).

προχτήτρια, quae (prius) possedit. PB 619, 12 (p. C. 155). Sed de his cf. supra ad πρό.

Ad προμάμμη. Add. tit. caricum BCH 1900, 8386.

προμῶτος, promotus. Grenf. II 74 (a. 802) ἱππεὺς προμώτων Gtxovv- των. PK 282 (c. a. 840) 'Ioíov rig προμῶτος. — προμοωτιῶνος, promotionis. PG 46 (a. 8465).

Ad προνήσιον. Item PG 10, 8 [οἰκῆας τριστεγά(στου) σὺν προνησίῳ x«i vot (— νησίδι). Cf. Archiv I 558.

προνοεῖσϑαι in titulis atticis, ut apud probos scriptores, est deponens pass, ut διαλέγεσϑαι et ἐπιμέλεσϑαι (λεῖσϑαι). Meisterh. 198, 20.

Ad προνοησία. Item PB 5406, 1.

προνοητῆς (Greg. Naz), curator. Grenf. II 67, 1 (237 p. C) xo. γυμ- vaoíov; 69, 8. 40 (a. 265); 98, 1 (saec. VI).

προνομιαία" προβοσκίς. H. Cf. Luc. Muscae enc. 6 et προνομη elephantis Polyb. V 84, 8.

πρόξηνος — πρόξενος. Serus tit. Gortynis GD 5028, A 2. 6. Alibi tituli cretici habent πρόξενος, Sed ef. 53 vic GD 5055; [κ]σήνιεος 5008, 1.

xpóouxoc. 1. G. C. Anderson, Journ. of Hell. Stud. XIX p. 298 ,πρόοικος seems to be a civil officiale like the modern mayor. Cf. Const. de Themat. 84. In Theophanes 612 πρόοιχος i8 the maior- domo of the Frankish King".

xpootvoxotetv. Rev. pap. 27, 8. 15.

Saepius προοίξ pro mooít. PB 970.

«pó6oopov* τὸ ἀπόσταγμα τῆς σταφυλῆς πρὶν πατηϑῇ. H.

προοφϑάλμως λαμβάνειν, ante oculos sibi ponere. Epistula Scripta a. 114 a. C. Tebt. pap. 28, 18.

πρόπαις. Lacedaemone puerulus ante quintum aetatis annum, quando flebat παῖς. Gloss. Herodoti.

προπαπποσεβάστειος, nomen tribulis tribus alexandrinae. Tit. BCH XX p. 398. PO III 477, 7; 497, 20. Of. Φυλαξιϑαλάσσειος et ᾿λϑαιεύς. Detribubus et demis Alexandriae vid. Kenyonem, Archiv II 70 sqq.

πρόπαστον (προπαστάς 7)" τὸν πρὸ τῆς παστάδος τόπον. H.

προπατορικχὸν ἀποτιννύων χρέος. Theod. Balsamon XIII 1 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 182).

IIpóxAooc, navis atticae nomen. Meisterh.? 120, 9.

προπολιτεσόμενοι — πολιτευόμενοι. OPRain. I 19, 1; PO I 67.

Ad προπωλητής. Add. inscript aeg. pap. Boeckh. p. ὅ et PB 996 III 9 (a. C. 107) προπωληταὶ καὶ βεβαιωταί, 997 II 10; 998 I 11. Legitur et alibi saepe.

προπωλητιχός. Rev. pap. 55, 16.

προπωλύήτρια. PB 994 III 6.

701.

183

πρόπωνα. Hes. cum explicationibus alio pertinentibus. Vid. πῶ 9.

Ad πρός. — Πρός C. acc, in honorem alicuius. CIA IV 2, 59 b, 39: τὴν δὲ στήλην τὴν πρὸς Ἀλέξανδρον καϑελεῖν (361 a. C.) Meisterh.? 220, 45. — Ἔστι τι πρός ue, requiritur aliquid a me. PO III 498, 30 (saec. II p. C.). Vid. s. v. κοσμοποέησις. Aliud exemplum reperies S. v. φύλακτρον.

πρὸς τὸ δύναμαι — κατὰ δύναμιν. PB 948, 19 ποιῶ σοι ἱμάτια πρὸς τὸ δύνομε (sic). Vid. supra δύνομαι.

τροσάχγγχελμα, annuntiatio. PO III 520, 2 (148 p. C.).

προσαλιώτης. Of. Dittenberger, Hist. ἃ. philol. Aufsatze E. Curtius — gewidmet. Berlin. 1884, p. 204.

τροσάνειν — προσανύ(τ)ειν. Perperam Hes. προσάνων' προσαύξων- νειν γὰρ τὸ αὔξειν καὶ ἄνην (cod. αὐτὴν) τὴν αὔξησιν.

. προσαντιβάλλειν, comparare. PB 825,0, ut apud sequiores. Cf. lexica.

προσαυρών'" προστυχών. H. Noli conicere προσκυρῶ ν᾿ προστυγχάνων, sed cf. ἐπαυρίσκειν in lexicis.

προσβ(ωμ)ολοχεῖ" πρὸς χάριν λέγει. H.

πρόσγραφον, τό, nota additicia sive suppletoria. PO III 518, 84 (p. C. 184) ἀκολούϑως ᾧ μετέδωκεν προσγράφῳ. — πρόσγρα- oc, adscripticius. CPG 8, 8 (a. C. 111) Πέρσης τῶν προσγράφων. Opponitur IT. τῆς ἐπιγόνης.

πρόσδεξε — πρόσδεξο. Lebas III 2285; 28500. Vid. ὃ ἐχε.

προασδιαγχράφειν. PO III 518, 18. 14. 86. 40; 457. Vid. διαγράφειν.

xpo30oyy. Rarum vocabulum legitur Tebt. pap. 209.

ΠΡροσει[λ]ημμενῖται. Inscr. Bithyniae n? 144 BCH 1901, p. 9. Hinc editor correxit Ptolemaei V 4, 8 lectionem Προσελμῖται.

Αὰ πρόσειλος (Add. p. 969). Vid. supra s. v. εἴλη.

ἸΙροσελήνιδες" αἵ Ἡρκαδικαὶ νύμφαι. H. Fictumne a poetis atticis nomen (cf. προσέληνος et βεκκεσέληνος) ὃ Sin minus, requireretur Προσελάνιδες.

προσευχαιίρεῖν. (Plut. Mor. p. 861 A). PO III 487, 16 (156 p. C.).

προσῆλϑα — προσῆλϑον. PB 826, 20. Cf. 119a, ἀπῆλϑα, ἔλαβα, etc.

Ad πρόσϑεμα. Pro κλῆρος usurpatum videtur PO III 504, 12 (saec. II p. C.) προσϑέματος κατυκικῆς (κατοικικῆς) γῆς. Vid. notam.

τροσϑίξομαι graecum, non προσϑίξω. Euripidi Heracl. 625 προσϑίξει pro προσϑέξεις reddidit Cobet, Nov. lect. p. 248 sqq.

προαίναντες" βλάψαντες. H. Scriptores utuntur tantum forma media σίνομαι cum compositis.

τροσχομίσαντες futurum. Vid. ἐποίσαντες.

προσλήφεως στέφανος. Editores ad Tebt. pap. 61 (b), 254: ,It is probable that the ἔφοδος and other holders of cleruchic land were required to pay fees on promotion to the ranks of κάτοικοι (q. v.) etc." Eadem vocabula recurrunt ibidem 1. 278; 64 (b), 6; 72, 2406. Vid. lexicon 8. v. στέφανος.

προσλογισμός. Tebt. pap. 124, 9 τοὺς — γεγονότας dv ἀϑετήμασιν ἢ

Pug. 704.

Pag. 1705.

Pag. 708.

181

προσλογι(σμοῖ.) xrí. Adnotant editores: ,Who had encroached upon land to which they were not entitled. Cf. 5, 36—48 and 81". Cf. προσλογίξεσϑαι in lexicis.

&pocoostAégy — -Arsrp. PO III 640 (p. C. 1201).

προσπάσχειν c. dat. — ἐμπαϑῶς ἔχειν πρός τι. Thesauri locis add. Dicaearchi vit. Gr. fragm. p. 18 Huds. προσπεπονϑότες πορϑμοῖς.

προσπίπτειν. Ar. Them. 272 ἤν μοι τι προσπίέπτῃ κακόν. Pro περι- πίπτῃ olim correxi, recepit nuper vLeeuwen; vide 8. v. περιπίέπτειν.

προσπωλεῖν, praeterea vendere. Inscr. delphica BCH 1901, 110 sq., 80 τῶν ὕστερον προσπωληϑέντων.

πρόστασις, porticus interior templi delphici? Tit. delph. BCH XXVI p. 42, 80 sqq. Θευγένει τᾶς ἐγκαύσιος τοῦ ἐπὶ τῇ προστάσει τᾶς πρὸ τοῦ ὀμφαλοῦ μισϑὸς δραχμαὶ δέκα ἔξ. Of. 64 col. II 7 τᾶς προστάσιος ἐν τῶι προδόμωι. Vix recte editor cft. ποέστασις. quod est — πρόσ- στασις. — Vid. infra ὑπόστασις.

προστατιχόν, 80. τέλος in Aegypto. PO III 890 (112 p. C.).

προστεγαστήρ. Tit. delph. BCH XXVI 42, 88. Of. 42, 88 sq. Θευγένης Κνίδιος ἐδέξατο κέραμον παρίσχειν κορινϑοειδῆ προστεγαστῆρα τῶι ναῶι. Explicat editor p. 48 couverture provisoire ,On se serait contenté de tuiles corinthoides en attendant celles de marbre." Cf. στεγαστήρ. Hesych. s. v. σωλήν.

προατομιαῖον. Vid. Thesaur. et cf. Jahresb. d. Kais. Deutsch. arch. Inst. XVII p. 18; 63; 81.

προσυποτάσσειν, insuper subicere. Unico apud Sextum empir. exemplo adde Tebt. pap. 88, 26; 45, 29; 46, 25; 47, 27; 50, 86 (saec. II a. C.).

προσυφαίνειν. Figurate de aediflciis Libanii or. XI $ 218 (στοαὶ) al; ἱππόδρομάς τε προσύφανται καὶ ϑέατρον καὶ λουτρόν κτέ.

προσ-φάγιον. Vid. supra s. v. ἀσπρατούρα.

Ad προσφέρεσϑαι. In Thesauro ad verba ,Sic ago tecum; neque enim προσφέρομαί co(...." M. Haupt adnotat ,NB. Galenus t. XV p. 122 K." t

προσφοῦσα" ἐνδακοῦσα. H. Boeotice aut laconice — προσφῦσα.

προσφωνεῖν — ἀπαγγέλλειν, nos rapporteeren. PO III 475, δ᾽; 476, 15.

προσχορηγεῖν, insuper suppeditare. Tebt. pap. 27, 57; 61 (b), 360; 72, 356 (saec. a. C. IL.

προτίδεχμιαι" προσδέχομαι. forma syncopata pro προτιδέχομαι. H. Gl. epica.

Ad πρὸ τοῦ 7. Sine ἤ cum optativo. PB 874, 24 (saec. 1II p. C.) πρὸ τοῦ FAO90:g — πρίν os ἐλϑεῖν. Cf. supra ad p. 680 s. v. παρεμπολή.

πρότριτον adv. Gortynius tit. GD 4986, 5. Cf. πρότριτα (Thuc. II 54) et προτέταρτον ibidem l. 10 et supra προδέκατον.

πρότροπα' ϑυσίας εἶδος. H. Scil. Vindemialia. Cf. πρότροπος" olvoc τις. τοῦ γλεύκους τὸ πρόχυμα. H. προτροπίς᾽ σπυρίς. H.

ἴθ τ.

188

Ad πρόσω. Vid. supra πόρρω.

προσωποῦττα. (-πόεσσα) Πολέμων (p. 147) ἀγγεῖον χαλκοῦν, ἔχον ἐπὶ τοῖς χείλεσι πρόσωπα, ἐν à τὰ ἱερὰ ἔπεμπον. H. Cf. Poll. II 48.

προτέμνειν. PK 181, 378. παιδίῳ προτέμνοντε πρὸ τῶν ἀμπελοτεμνόντων. Cf. 819 ---8588, 890. De hac verbi notione Crónert Cl. rev. 1908. 196 cft. Geopon. V 28.

προτέριος — πϑότερο:. Deflxionum att. tab. saec. IV a. C.) 15, 8 τῶν rüv ὄντων xai τῶν προτερίων.

Ad προτέταρτον. Corrige LG ΧΙ 58. Cf. etiam GD 49806, 10 et infra πρότριτον et supra προδέκατον.

προτρυγᾶν. Rev. pap. 26, 11. 17.

Ad προτυποῦν (lexici p. 970). Add. Hes. προετύπον᾽ προεδήλου.

προῦμορ" εἶδος σύκου. H. Laconicum — πρώιμος

Ad προύνικοι. Byzantinis vocabulum tribuit Pollux l.l, quo usi sint comici recentiores. — Cf. ἐπιπρουνικεύω in Thesauro. Ad προύνεικος ibi M. Haupt cft. Epiphanius II p. 39 Dind. f

προφερέσβιος (Ὁ) — φερέσβιος. Carminis epici fragm. editum a Ke- nyone vs. 10:

ἐς κλισίην Per ἄρτι π[οσ]ὶ [προ]φ[ερ]έσβ[ι)]ο[ς “Ἥρη. Cf. Ludwich, Phil. Woch. 1902, p. 28. Nonne corrigendum: ἐς κλισίην ἵκετ ἄρτι π[όδεσσ]ι φερέσβιος "Hon?

πρόφητις, non πρόφατις, habet aeolica inscr. Eresi saec. fere II a. C. in Cl. Rev. 1902, p. 290, 1. 20 τᾶ: προφήτιδος. Similiter inscr. argiva inedita saec. a. C. III, vs. 4, quam mecum communicavit Guil. Vollgraff. Vix hae lectiones defendi videntur nota Bacchy- lidae in vocalium ἢ iuxta ἃ usu inconstantia, sed potius ex Helle- nismi invasione explicandae.

προφύσια" ἐν τοῖς μετάλλοις τὰ σκέπης χάριν «πρὸ» τῶν ἐν ταῖς φύσαις αὐλῶν τιϑέμενα. H.

κροφώ(νησις ὃ. FGH 80, 1 cum nota editorum. Sed vid. Viereck, Berl. phil. Woch. 1901, p. 788.

Προχαρισία" ἡ Θέτις οὕτω που τιμᾶται, honorifice vocatur. H.

προχειρογράφος. Tebt pap. 112, 116 Θέωνε προχειρογρ(άφωι) βαί(σιλικοῦ) γρ(αμματέως) τ΄ (δοαχμαῶ). Of. glossam προοχειροφόρος, amanuensis.

Ad προχρεία. Add. PO III 514, 5; PB 488, 1; 489 —443, 1; 614, 16; 631, 1; CPG 16, 1; 21, 1; 22, 1; 24, 1.

[xpoypr tst]. Perperam huc refertur in Indice PB 614, 24 aor. zgoé- χρησα. Legitur ἀπαντῶσι πρὸς τὴν ἀπόδοσιν ὧν προέχρησα, ad red- denda quae mutua dedi. Vid. supra προκιχράναι.

Ad προχρηματίξειν. Item PB 614, 8 (216 p. C).

πρόχρησις. usus anterior. PO III 640 (120/1 p. C...

πρύμναϑε (Schmidt pro πρύμναδε) πρυμνόϑεν. κτέ. H. Gl. dorica aut aeolica — πρύμνηϑεν.

Ad πρυτανάρχης. Cf. Journ. of Hell. Stud. XXII p. 206, n?. 18.

Pag. 709.

Pag. 710.

186

προτανιχκός. Wecklein Eur. Suppl. 1200 coniecit πρυτανικὴν (pro Πυϑικὴν) πρὸς ἐσχάραν.

*polac γενομένης — nudum πρωέας sive πρωί. Marci diaconi vit. Porphyrii p. 18, 19; 18, 4. (Teubn.).

πρῶχες’ σταγόνες, ψεκάδες, σταλαγμοί. H. Theocr. IV 16 μὴ πρῶκας σιτίξεται (ἃ πόρτις) ὥσπερ ὃ τέττιξ (vid. Hesiod. Theog. 895) οἱ Calim. Apoll. 41.

IlIpóv, Argivorum iudicium. Vid. ἁλεαέα et κριτήριον.

πρώξιμος, proximus. PB 806 (a. 566) τῷ λαμπροτάτῳ πρωξέμω τῆς ἡγεμονικῆς τάξεως τῆς Ἀρκάδων ἐπαρχίας.

πρῳραχϑῇ" ἡ μεταφορὰ ἀπὸ τῶν πλοίων. ἐκεῖνα γὰρ ἐν τῇ πρώρα τὸν φορτὸν φέρει xal ἐπαιωρούμενα ἐγκαϑέξεται τῇ ϑαλάσσῃ, φυσικῶς δὲ of γέροντες ἐπὶ τὸ ποόσωπον φέρονται. Πρῶρα δὲ τὸ πρόσωτον. Η. Poeta, fortasse tragicus aliquis, πρῳραχϑ ἢ senem vocavit.

πρωταποΊ (ἢ). FGH 81, 18 (129 p. C): ZXwxoürq Διδὰ τοῦ Σαμβᾶ ἀπὸ Βιϑυνῶν 'Ioíovog πρωταπογ(εγραμμένω) dubitabundi editores, quorum vid. notam. Si ita, malim »sgorezoy(odgo) vel -γ(ράπτῳ).

πρωτεύς, princeps. Timoth. Pers. 248 de Mileto: & δυωδεκατειχέος λαοῦ πρωτέος ἐξ Ἀχαιῶν. Noramus huiusque tantum nomen proprium Πρωτεύς.

πρωτήκτωρ, protector. Amh. pap. 187, 2 (ἃ. 288/9). Alia exempla ap. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 146. Cf. etiam πρωτεκτόρων (sic) in tit. 96, Journ. of Hell. Stud. XXII 852 sq.

AÀd πρωτόκοπος. Of. PB 839, 9 (aet. byzant.) χόρτου ξηροῦ κωμητικοῦ πρωτοκόπου.

Αὰ πρωτόκοσμος. Cf. supra πρόκορμος.

πρωτοπατρίκιος. PO 186 et 187. Vid. πατρέκιος.

πρωτοπραξία, ius primae exactionis (cf. Plinii ep. X 109). PB 970, 10 (p. C. saec. II) πάντων τῶν κυρίων ἡμῶν αὐτοκρατόρων καὶ τῶν xarà καιρὸν ἡγεμόνων κελευσάντων πρωτοπραξίαν ἔχειν τὰς προοῖκας (ΞΞ προῖκας) ἐγὼ μόνη παρὰ τὰ διατεταγμένα ὑπὸ τῆς τοῦ ἀνδρός μου Λομναίου ἀδελφῆς “Ἑλένης ἱκανῶς (Ὁ) διετέϑην ἐναντιουμένης ταῖς καϑολικοῖς διατεταγμένοις. ubi Wilcken cft. CIG III 4957, 26, vix autem recte supplere videtur οὐχ ante ἱκανῶς, requirente sen- tensia potius aut κακῶς aut οὐ καλῶς.

πρῶτος Aoíeg, tit. honoriflcus. Mitt. VIII p. 880 sq. n. 10.

πρωτοσπκαϑάριος. CIG 8886. In titulo 122 Journ. of Hell. Stud. XXII p. 861 metrice appellatur πρώτιστος dv σπαϑαρίοις.

πρωτώλῃ" πρωτώλεϑροι' (πρώτη ἢ πτερόν vulgo). H. Cf. ἐξώλης, προώλης.

πρώτως pro πρῶτον in titulis atticis non occurrit ante saec. III p. C. in titulo de Iobacchis Meisterh.? 147, 12.

πξ pro wv constanter LG, ut πσαφέδονσι — ψηφίξουσιν GD 4982 et cetera.

πτερνοβάτης" τῶν ἰατρικῶν τις ἐπιδεσμῶν. H.

πτερονόμος" τοῖς πτέροις νωμῶσα ἢ νεμομένη. H.

11.

187

: Ád πτεροφόροι. cf. Pap. Grenf. I 44 (2) 8 (saec. II a. C.) et locu.

pletissimum Thesauri articulum s. v.

πτερογοτόμον, instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74, 2. Herm. 38, 288.

πκτερυγοτύραννος" ὄρνις ποιὸς dv ᾿Ινδικῇ Ἠλεξάνδρῳ δοϑείς. H.

ΠΠτόρϑος, Neptuni cognomen in Chalcidis tit. a. 446—401 a. C. Eph. arch. 1900, p. 81 1. 6. Editor cft. pvtcAuioc, 4. v.

πτορμός" φρίκη καὶ τὰ ὅμοια. H. A verbo πτύρειν.

Iicptóecz^ Νύμφαι. H.

κτωχοχαχοχραχία. Theod. Balsamon XXII, 12 (Horna, Wien. Stud. XX, II).

De πύαλος et stmilibus cf. Thumb. 75 (W.) — Bis πόσαιλον pro πύελον habet serus tit. Bithyniae 202, 8 et 6. BCH 1901, 57. — πύαλος est instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 288. Cf. infrà τετραπύαλος.

Ilo9fc, tituli att. antiquiores. Cf. supra “γῆς.

ΠΠύϑιον, τό. Apollinis aedes delphica quater aediflcata. Libanii or. XI 8 2928.

ποϑόλῃηπτος᾽ ὑπὸ τοῦ Πυϑικοῦ (-(ov?) «κατεχόμενος supple coll. Hes. S. V. νυμφύληπτοι». Η. Praeterea cf. φοιβόληπτος, μουσόληπτος. πανόληπτος.

Πύλος. De Pylo homerica, i. e. triphylica, multa probabiliter disputat Victor Bérard in libro ingeniosissime scripto Les Phénicicus et l'Odyssée, vol. I (Paris a. 1902).

πόνδαξ. Add. mimi fr. PO III 418, 100 ἀπολέπωμεν αὐτὸν ἔξω καταφιλεῖν «τὸν» πύνδακα (navis).

. ποουλχός, puris extractor, instrumentum chirurgicum. Cod.

Laur. 74, 2. Herm. 38, 288.

xop&. Figurate ἐμβαίνειν εἰς τὴν πυρὰν (Herculis exemplo) dicun- tur qui si ipsi sacriflcant et voluntarii perdunt. Libanius Or. I 8 277 ἐμβαίνω τοίνυν εἰς τὴν πυρὰν xal πολὺ τὸ ξυροῦν καϑ' ἡμέραν ἐπέρρει. Cf. 8 67, 8 179 et e Reiskii correctione 8 149.

πορτγία — xvoyíov. PB 907, 17 ὑποθήκη οἰκίας καὶ πυργίας. Of. πυργίον PB 889, 10. 18 et οἰκία διπυργία supra 8. v. κάμπος.

πορικὸς φόρος. PB 920, 29 (p. C. 180) χογηγούμενός. ὅσοι τὸν καϑ' ἕτος πυρικὸν φόρον εὐτάκτως.

πορχαϊά. Ad verba ,Orleas.... interpretatur Schneider" in Thesauro M. Haupt snpplet ,ad Palladium p. 188." f

ποροβολεῖν, triticum serere. PK 178, 285 ^Aaoofó dy ᾿Ηδυλ(ου) κλήρω. De compendio cf Crónert, Cl. rev. 1908, 195, qui cft. σπερμοβολία et μονοβολεῖν.

πορός. Hoc vocabulo saepius Libanius utitur sensu generali pretii sive emolumenti, velut Or. I 8 110 (ed. Foerst. p. 186, 16) ἔλκω δὴ τὸν ἄνδρα πρὸς τοὺς ἀγῶνας ἀπειλαῖς re ταῖς τοῦ ἄρχοντος καὶ

Pag. 714.

Pag. 715.

Pag. 716.

188

Guo ἐπὶ πλείοσι πυροῖς (Gasda pro πλείονας πυρούς); ἤδει δὲ ἁνὴρ (Cobet pro ἀνὴρ) κερδαίνειν καὶ φίλος ἦν διὰ τοὺς πυρούς.

Ad πυροῦν. Vid. BOH XXV p. 377 cum G. Vollgraffl nota.

πορσοπορφόρος, rutilo-ignifer. Theod. Balsamon XXIV B, 16 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 190).

ποσχῖναι, piscinae. RAN 4041 (saec. VI) ὑπὲρ ἀνακαϑάρσεως τῶν πυσχινν(ῶν) νομισμάτιον διμοιρον.

πωγωνοφόρος. Add. Scylacis Peripl. cap. OXI.

πωλεῖν, vendere, ἀποδίδοσθαι, venale habere. Cobet, Nov. lect. 647.

πῶλος, ἡ dictum de muliere. Add. mimi fr. PO III 418, 119 σὺν vio πώλ[ωι)] AmxoAl(ovíat).

πῶμα. Vid. s. v. δυοχοῦν.

Ad πωμάριον. Saepe scribitur πομάριον.

πωμαρίτης, pomarii possessor aut hortulanus. PB 401; 648, 1 (aet. byZ.). Δεσπότα, διὰ νυκτῶν αὔριον ἔρχεται ὃ πωμαρίτης. — δι ἐμαυτοῦ ἀπῆλθον εἰς τὸ πωμάριν (— -ἀριον). Plura Wessely, Wien. Stud. XXIV qni e papyro saec. VI RO 438 affert formam femininam πωμαρίτισσα.

πωμαριτικῇ, scil. γῆ. PB 900 (aet. byz.).

Ad πώνην. Pro πίνειν corrige πῶϑι. Etiam Boeoti hac verbi forma utebantur. Cf. Eubuli fr. 12 K., ubi Ahrens II 528 pro zóve v emen- davit πώνην. Eadem vero ubique reddenda videtur pro πένειν poetis lesbiis.

πῶς pro ὡς saepe Byzantini, ut Marcus draconus, vit. Porphyrii 7, 18. 21; 21. 22; 84, 18. 19; 86, 2, 57, 2.

ἸΠωσφόρος — Φωσφόρος. CIA III 1112; 1183, 168; 1165, 86 (saec. II p. C.. Meisterh.? 8 88.

P.

Ad 'P. Vid. supra ἐλῃρτούργουν. — De ó semel scripto aut dupli cato cf. Meisterh.) 169, 1; de ᾧ omisso 82, b. Praeterea cf. Leitzschii dissert. Regimont. 1895 et de duplicato ó initiali Blass NT? p. 11; (W.). Cf. Meisterh.? 95 d, qui affert Ῥρειτός et ῥῤρυμός.

Ad 'P— 4. Cf. Neue Jahrb. f. kl. Alt. V (1900) 251(W.). Vid. ἐτορ- μησας et περέωμα.

Ad 'P pro Σ. De Eretriensibus vid. Strab. X 448.

Ad ρα (scil. o). Plura nunc idem Moulton Cl. rev. 1904, 108 sq.

ῥαβδισμός, frumenti trituratio. Tebt. pap. 119, 46 (106 a. C); 289. Conferunt editores hunc verbi ῥαβδίξειν usum apud LXX Iudd. VI 11. Vid. δαβδιστή ς.

ῥᾳδιουργεῖν τινα nequiter tractare aliquem. Locis huc perti- nentibus addatur Xen. Symp. VIII 26, ubi falluntur qui explicant

(18.

119.

189

nequiter versari, nam αὐτόν ibi signiflcat τὸν ἐραστήν. De con- structione cum acc. pers. cf. κακῶς ποιεῖν (κακοποιεῖν), ἐργάξεσϑαί τινα τι.

ῥάξειν' τρώγειν, κυρίως ἐπὶ τῶν κυνῶν. H. Optime Kock Hermippo comico in fr. 24:

δύζων ἅπαντας ἀπέδομαι τοὺς δακτύλους

reddidit ῥάξων, coll. Plaut. Pseud. 8, 2, 91.

ῥαιβοκχερεῖς (ῥαικακερεῖς cod.) σκρεβλοκέρατοι. H.

ῥαΐδια᾿ σανδάλια. o? δὲ ὑποδήματα γυναικεῖα. H.

pata τρισυλλάβως Ἡττικοὶ τὸ ἐκ νόσου ἀναλαβεῖν. H.

ῥάιπστα, — ῥήιστα — ῥᾷστα. Theocr. XI 7.

ῥαίϊστωρ᾽ κοαντήρ. H. Vid. supra κραντῆρες.

ῥάκε᾽ ἄξει" ἱμάτια ξηραίνει. Η. 6]. epica.

ῥακτήριον (?) ὄρχησίς τις. H. Sed idem S. v. μακτήρ᾽ --- καὶ ὀρχήσεως σχῆμα «μακτρισμός». — ῥακτήρια" τύμπανα. H.

ῥάματα" βοτρύδια σταφυλίς. Μακεδόνες. H.

ῥαμβάς (2) ὁ δήμιος. Η.

ῥαντίξει" (— βαίνει)" σκώπτει. Η. Figurate.

ῥαπιδοποιόν" [τὸν ποιητήν) Δωριεῖς ἢ ποικιλτὴν ἢ τὰς κρηπῖδας ποιοῦντα. H. Fortasse dorica est etiam antecedens glossa ῥαπέδες" ὑποδήματα. περόναι.

ῥαστάζει (Ὁ) πονεῖ, ὠϑεῖ, ταράττεται (-ττει ἢ) H. Cf. ῥάσσειν.

βῥατάναν᾽ τορύνην. H. Vid. βρατάναν in lexico.

ῥάττειν, Verbum palaestricum — κατάβαλλειν. Poll. II. 155: ἀγκυρίξειν, Qdoct.v. Cf. Phot. s. vv. ῥάξαι et ῥάξας. Hinc Headlam Eupolidi in fr. 262 K. feliciter restituit ἔρραξεν pro ἔρρηξεν.

ῥαφάσσει (Ὁ) πλανᾶται. H.

ῥαφίδες in instrumentorum chirurgicorum catalogo numerantur in cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 283.

ῥάφοι᾽ ὄρνεις τινές. H.

ῥαχετρίξειν᾽ τὸ εἰς τὴν ῥάχιν παίειν. Phot. Sic pro ῥαχετίξειν emen- davit Meineke, coll. Phot. gl. δῥάχετρον᾽ τὸ ὄπισϑεν τοῦ τραχηλοῦ, &p oU ἡ ἀρχὴ τῆς ῥάχεως.

ῥάχι᾽ τὸ στέμφυλον. H. Cf. lat. fraces.

ῥάχνηῃ occurrit in vestimentorum catalogo medii saec. IV tit. CPG 80, 7. ubi Nicole ,désigae t'il un tissu trés fin?" Quis dicat? An φάχη

ῥάχος᾽ — καὶ ἐπὶ ἀμπέλου, ἐπεὶ ἀποξύνεται ἐν τῷ ἀπουτέμνεσϑαι᾽ καὶ

ῥαχῶσαι (putare) τὸ τέμνειν. Figurate idem verbum usurpatum conmemorat Hesychius ἐρραχύ ϑης" ὑβρίσϑης, ἐρραπίσϑης.

ἐεγεών, regio. Cariae tit. BCH 1900, p. 387 ῥεγεῶνος.

εγεωνάριος ἑκατόνταρχος. Antiochiae tit. n. 4, 5. Sterret, Preliminary

report of an arch. journ. in Asia min. 18865, p. 9.

ῥέδδι (laconice — φεξει)" πράττει. ϑύει. H.

Á b

Pag. 720.

Pag. 721.

190

ῥεδίων᾽ ἁυνμάτων. H. Deminutivum v. péby (rheda).

ῥεϑομαλίδας. Alcaei fr. 150. Vid. supra εἰδόμαλις (εἰδομαλέδας ?).

ῥέκος (aeolice ῥάκος)" ξῶμα, ξώνη. H.

Dsxtóc ἀνδρεῖος (?) ἢ χιτών, tunica recta. H. Idem ῥεκτῶν᾽ ἀπο- μακτρῶν ἢ ἱματίων.

ῥέμφος (aeolice — ῥάμφος)" τὸ στόμα ἢ ῥίς. H.

ῥεύην Eleorum sermone — σεύειν. Hes. ῥ εῦεν᾽" ἐδίωκεν.

ῥεῦμα, ut ῥοῦς, scil. τῶν λόγων, saepius adhibetur de eloquentia, velut Liban. Or. IV 8$ 9 (ed. Foerst. I p. 289) νέος τῶν ἐκείνου ῥευμάτων ἀποστερούμενος. Or. XI ὃ 189 (p. 483, 1) καὶ στρογγύλα τὰ ρήματα καὶ ῥεῦμα ἄπαυστον. Similiter τῶν πηγῶν S 192 (p. 502, 12).

ῥεύσαντα (pédavca?) ἐγκλίναντα. H.

ῥέωνος᾽ εὔωνος. H. Proprie facilis ad emendum.

ῥῆγμα, ostium aggeris. ἀναλαμβάνουσιν (sarciunt) τὸ ῥῆγμα PK 172, 60. Vid. ἔκρηγμα.

ῥηγνύναι. De bello Libanius Or. XI 8 177 inst. τοῦ Περσικοῦ τούτου πολέμου ῥαγέντος. — ῥῤῥήγνυσϑαι, invidia rumpi. Liban. Or. I 8 207 oí τῇ δόξῃ τῶν iv ταῖς ἀρχαῖς δηγνύμενοι. Iuliani epist. LVIII 8 17 ἀλλ᾽ ὁρᾶς ὅτι πολλὰ καὶ ὃ Μῶμος ἐρρήγνυτο.

ῥηξί[ξογ]ος. transtra frangens. Timoth. Pers. 10, πλαγά in loco lacero. |

ῥήσασϑαι, constituere, decernere, convenire (verbum dia. lecticum ?). Hes. ῥήσαντο᾽ ἐψηφίσαντο. ῥησάμενος" διομολογησά- μενος et (S. V. ῥητόν) ῥδησάμενοι" ταξάμενοι.

ῥιξάγρα, instrumentum chirurgicum, rizoagra cod. Paris. lat. 11219. Herm. 88, 888. Vid. supra ὁδοντάγρα et ὀστεάγρα.

ῥικνός. Add. Hes. 8. V. διερρικνοῦντο: — ἡ δικνότης καμπυλότης ἐστίν. διὸ καὶ τὸ γῆρας δικνὸν λέγεται. Vid. Cratin. II 142 M.

ῥίμφ᾽ ἴα«λανῦ»᾽ ῥαδίως ἔρριψαν. H. Gl. epica.

ῥινοβόλους ἀνέμους" ἢ (ἤγουν Ὁ) τὰς διὰ τῆς ἐνέδρας (ἕδρας ἢ) φύσας. Dictum ἃ comico de taetro pedentis odore feriente nares.

ῥινολαβίς, tormenti genus. Vid. supra s. v. δακτυλήϑρα.

ῥινοσπάϑιον et ῥινοτορίνη et ῥινοτορίνιον (expectes ῥινορρένη et ῥινορ- e/viov, nisi forte syncopata ex ῥινο -τορὸ -ρένη et ῥενο -τορο -gíviov?), instrumenta chirurgica. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88 888.

ῥιξικάξεται (ῥιπτάξεται ) ῥικάξεται (delendum ut dittographema?). στροβεῖται. H.

Ad ῥιπάριος. Cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 146 et CPG 18, 2.

Ad ῥιπίρ. Aliter Hesychius ó:még' ῥιπίς, τὸ πλέγμα ἢ ix σχοίνων πέτασος. Ἀττικοὶ δὲ ῥιπίδα, ὦ τὸ πῦρ καίουσι (κινοῦσι). καὶ τραπέξας (?) οὕτω λέγουσι. Idem ῥιπίς᾽ τοῦ σκέλου; τὸ ἀκροκώλιον.

Ad δίσκος Adde ῥισχοφύλαξ et ῥισχοφολάχιον. Riscus Ter. Eun. 4, 6, 16, ubi Donatus Phrygium vocat. Galaticum ducit Fick, de- monstrat Thumb. 142 (W.). — ῥίσκοι᾽ εἶδός τι μυῶν. H.

73.

724.

191

ῥιχνοῦσϑαι (ῥικνοῦσϑαι) κινεῖσϑαι ἀσχημόνως. H. Gl. comica? Cf, (uxvóg et ῥικνοῦσϑαι in lexicis et compara λορδοῦσϑαι.

ῥογεύς᾽ βαφεύς. H. Cf. supra ῥέξαι et ῥέγματα.

ῥόμιξα᾽ εἶδος ἀκοντίου (rumex). H.

ῥοπαλίξει᾽ στρέφει, κινεῖ ὡς ῥόπαλον. Of. supra ἐνωπάλιεξεν et ῥοπα- λισμός Ar. Lys. 6552.

ἹῬΡουμαῖοι --ε Ῥυμαῖοι in tit. Thessalico. Vid. OT pro T. "Ppetcóg iuxta 'Petcóc. Tit. att. Mitt. XIX p. 163, 15 (42 a. C.), ut δρυμός iuxta popóc. Meisterh.? 95 d, not. 884. Vid. supra ad 'P. Ad ῥυάχετος. Corrige 170 pro 179. Cod. Rav. Rev. exhibet ῥυγχάχειον, Γ et Suid. óv4&xyevov, quod in ed. sua praefert v. Leeuwen coll. ytooyía vg. 980. Vid. ; pro spiritu aspero.

Dop.gsty attice — ῥέμβειν. Plat. Crat. 426 e. Cf. Timaei lex. s. v.

"Póugok, nomen aut pars nominis dei aegyptici in tit. aeg. saec. I a. C. l. 11 εἰς τὸ ἱερὸν "PvufvA... Archiv III 187.

ῥομβονᾶν. Vid. s. v. διαρρυμβονᾶν.

ῥομματοδοχίς (Ὁ). Hes. ῥύμμα' σμῆμα. καὶ ἡ σμηματοδοκίς (ῥυμματο- δοκχίς ὃ) σμηματοϑήκη.

ῥοσίαν βολάν" τὴν τῶν τόξων τάσιν᾽ ἀπὸ τοῦ ἐρύσαι. --- H. Gl. tragica e melicis?

ῥύσις — ῥεῦσις. Etiam papyri aeg. aet. Ptolemaeorum v. c. Rev. pap. 47, 1; 58, 8; 60, 16.

ῥύτορας" τοὺς ϑαλλοὺς τοὺς καϑαρτηρίους. H.

ῥώγα (neogr. ῥόγα). PB 804 (saec. VII) λόγῳ τῆς ῥώγας τοῦ βορρί(ινοῦ) κλήματος (i. e. κλίματος).

ῥῶγες μεγάροιο in domo homerica. Cf. C. Dickins, Journ. of Hell. Stud. XXIII p. 382 sq.

ῥώδιγγες᾽ πληγαὶ ὕφαιμοι διακεκομμέναι, ot δὲ μώλωπες. H., qui infra δώτιγγες κτέ.

ῥώμῃ. Vid. 8. v. γνώμη.

Ad ῥωννύναι. De perf. ἔρρωμαι cf. Meisterh.! 188.

ῥωρός" σφοδρό;. καὶ τὰ κάρτα... H. A v. ῥώεσϑαι. Cf. supra ógoióv et óooóv, quae fortasse cohaerent eum verbo δρᾶν.

ῥῶστρον ἔμβολον. H. Cf. rostra.

Ad Qo, ἡ. Add. Liban. Or. XI 8 254 ἀντίπυργοι ξύλινοι καὶ ῥῶπες εἰς σκέπην, ubi schol. (cf. EM 705, 57) explicat φυτά τινα ὑλώδη ἢ τοὺς ϑάμνους.

Σ.

ΟΣ confusum cum Z in titulis atticis inde ab a. 840 ἃ. C., v. c.

Σεύς pro Ζεύς. Meisterh.? 92, 2. Ad Z pro O. Aristophani fleri potest ut recte adversus me vindicet vLeeuwen in lexici censura; quamquam adhuc dubito.

Pag. 728.

Pag. 727.

Pag. 728.

192

Ad Z pro V. Add. σελλέξεσϑαι, σινάς, σώχειν.

σαβακτίδες" ὀστράκινα ξῴδια. H. Vid. σαβάξειν et σαβάκτης inlexicis.

σαβακῶς" «ὐστηρῶ:. ξηρῶς (σκληρῶς ὃ). τραχέως. H.

σαβάνιον. PG 80, 4 (saec. IV); σάβανα δύο RO 80 (saec. III), ut Clem. Al. Paed. 2, 8, sabana.

σαββατίτης, Iudaeus. Mich. Psellus vs. 4 contumeliosi carminis editi a Sternbachio, Wien. Stud. XXV p. 10 sq.

σάβηττοι" κώνωπες. H.

σαγηνεύειν. Figurate, ut Herodotus et Plato, Libanius Or. I 8 168

ὃ δὲ τὸ διδωσκάλων ἐσαγήνευεν ἔϑνος οὐχ ἅπασιν ἐγκαλῶν, ἀλλ᾽ ὕπως ἐν τῷ παντὶ κρύπτοιτο αὐτῷ τὸ πρὸς ἐμέ.

σαγύριον (?y ἄρτου κλάσμα. H.

Σαισαρία" ἡ ᾿Βλευσὶν πρότερον. H.

σαιστόν" ἐλαία ϑλαστή. H.

σακάδ ε)ιον᾽ εἶδος μουσικοῦ ὀργάνου H. Dictum de Sacadae musici nomine.

σαχκκχκινόσυχοι" δασύπρωκτοι. H. Gl. comica.

σάχχος passim est mensura etiam in papyris aeg. Cf. δισάκκιον. Vox hebraica sak denotat telam rudem et crassam, quam invol- vendis rebus solidis proprie destinatam lugentes induebant. Cf. Bérard, Les Phén. et l'Od. I p. 414 et 447 sq.

σαχκκούδια, pro coaxxov δια correxit Cronert Cl. Rev. 1908, 97 in pap. PK 314, 2.

Hinc o«xxogopuxóv, τό, baiuli merces. CPG 14, 7.

Ad σακκοφόρος, baiulus. Item Tebt. pap. 89, 26 (a. C. 114). Alio sensu Thesaurus s. v. — Cyzici tit. Mitt. X 1885, n?. 83 "Eouij; σακο[φόρος] inscriptus Mercurii saccum gestantis anaglyphae.

σάκταρον" τοῦτο ἐμφερές ἐστι κόμμει, γεννώμενον ἐν τῇ ᾿Ινδικῇ, διαλυτικόν. H. Cf. lex. lat. s. v. saccharon.

σακτός" — χιτῶνος εἶδος xal ϑύλακος. H.

σακυνδάκγη," ἔνδυμα Σκυϑικόν. H.

σαλακύρων (?" εὐήϑων. Η.

Σαλαμβώ" ἡ Ἀφροδίτη παρὰ τοῖς Βαβυλωνίοις. H.

Ad σαλάριον. Item PO III 474, 85.

Ad c«Àío. Cf. PO III 520 (148 p. C. Σαραπίωνος 6tÀiov (sic) φορτίων γ΄.

σαλις quid? Μουσ. καὶ βιβλ. τ. εὐαγγ. σχολῆς ἐν Σμύρνῃ 1884 sq. p. 81, n?. 268 tit. architectonicus: ἐν ταῖς σαλίσι βάϑρα λγ΄. An — ψαλίσιϊ

σάλος, τὸ — ὁ σάλος. Aleman ἐν σάλεσιν πολλοῖς ἥμενος.

σαλπιν (sic) citatur in instrumentorum chirurgicorum catalogo cod. Laur. 74, 2. Herm. 38, 288.

Ad Z«Àvfoíia. Cf. Σαλυπριανός CIA II 3496.

σάλω -τούς (— σιλευτός ἃ. V. σαλοῦν — σαλεύειν) Ó πεφροντισμένος, ἡ γὰρ φρυντὶς σάλα (ἢ). H. Ita scribo pro σαλῶος. Cf. Hes. σαλοῦσα (2) φροντίξουσα.

729.

281.

183,

198

Ad σαμάντορα. Hesychii cod. habet σαμένορα (sic).

Σαμβατείς, Σαμβάτιος iuxta Σαββατώ. Meisterh.* 84 not. 717.

σαμία" εἶδός τι ἀμπέλου. H.

Ad σάμος. Cf. Victor Bérard, Les Phéniciens et l'Odyssée, I p. 125b sq.

σανδύχινος, ruber. PO III 496, 4 ζώνας δύο σανδυκίνην, Qoólvqv. Vid. σάνδυξ in lexicis.

. ga xpàc, aegre. PB 848, 9 (Saec. II p. C.) ὅτε σαπρῶς περιπατῶ.

Ad Σάραπις. Graece Ζεύς appellatur, ut fortasse '16:c "Hoe, 8ómo:g A9qvà. Cf. editores ad PO III 488, 2.

Ad σαργάναι. Cf. Iacobii Index dictionis comicae s. vv. σαργάνη, σαργανίς, ταργανῶ. Solum verbum recte ibi traditum videtur, substantivum vero sequiore usu depravatum. In N. T. recte se habet σαργάνη. Cf. PB 427, 14; PK II p. 291. Hinc deminutivum σαρτγάνιον (?)) CPG. 80, 22, 18 σαργανειλ[ω]ν.

Σαρδανάπαλλος, non -xelog, sincera est nominis forma (Assarda- napallu) Cf. Charitonides, ᾿ϑηνᾶ XV 452—454, ubi merito carpit Bernardakin in Moralium editione ubique f. 1. praeferentem.

Σαρδώ. Sardiniam Herodotus I 176 νήσων ἁπασέων τὴν μεγίστην vocat, quem secutus Scylax, Peripl. cap. extr. magnitudine eam superare Siciliam dicit. Meliora docuerunt Scymnus Chius vs. 2992 sq. (Herodotum corrigens), Strabo, Diodorus.

σαρικοῖ" ϑερμοί. Καρύστιοι. H.

σαρχολάβον, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 288.

σάρματο" καλλύσματα xal κόπρα παρὰ “Ρίνϑωνι. H. Of. κόρημα.

σάρκπους" κιβωτός (-τούς ἢ). βιϑυνοὶ δὲ ξυλίνους οἰκίας. H. Cf. uóovv. -

σάρσαι (?" ἅμαξαι. H. Vid. σατέναι in lexico.

σάρωνες᾽ τὰ τῶν ϑεατῶν λίνα H.

σατανοχτόνος. Theod. Balsamon XXVIII 8 (Horna, Wien. Stud. XXV, ID.

σάττοα" κάλυμμα κεφαλῆς γυναικείας. H.

Ad σάττειν. De hoc verbo et compositis vid. Diss. Hal. XII 808 sq. (W.).

σαυρήτης — σαυρίτης, σαῦρα. Tebt. pap. (epistula a. 114 a. C.) 57, 2 τοὺς ἠνεχυρασμένους ὑπὸ σοῦ σαυρήτας et ibidem pap. 211. Editores, coll. Herod. IV 192, crocodilos signiflcari intellexerunt.

σαορίγγη" πόα τις. καὶ τὸ ζῶον ἡ σαύρα. H.

σαοσαρόν' ψαϑυρόν (Schneider pro ψιϑυρόν). H.

σαφη «νή»»τωρ' μάντις ἀληϑής, μηνυτής, ἕρμηνεύς. H. Ita corrigo vocabulum nihili σαφήτωρ, quoniam σαφεῖν graecum non est.

σαφωνίοου... λί(τρα) à. RNN 106 (saec. VI) — σαπωνίου, saponis. Cf. Paul. Aegin. 108. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 146.

Σεβαστεῖς. Cyzici nova tribus aet. Hadriani. Vid. supra s. v. κάλλιον.

Ad σεβαστόγνωστος. Of. inscr. bithynica BCH 1901, 62 sqq. 13

Pag. 784.

Pag. 18ῦ.

194

σεβαστός, imperatorum romanorum epitheton, v. c. Grenf. I 49, 29; 50, 8.

Ad esf éviov. Cf. adi. oeBé£vivov. Pap. mag. paris. (Wess.) 908 et 1842.

σεβερός (— σεμνός)" εὐσεβής, δίκαιος. H. Ad σέβεσϑαι. Mire hoc verbum pro ζηλοῦν usurpatum videtur ab Euripide I. T. 646 sq. (ed. Weckl.). | Σεῖμος ἥρως. Inscr. bithynica. BCH 1901, 87, ubi citatur E. Rhode, Psyche p. 646 sq. et Roscheri lexicon I p. 2549 Βα.

Zetpy v, navis atticae nomen. CIA II 809, c. 218 (a. C. 82b).

Getpzjvec" oí λεπτοὶ καὶ διαφανεῖς χίτωνες. H. Gl. comica. Cf. σεέρεον in lexico.

σειρηνοχατάκχκλοστον '"Eouo? κηπίον. Theod. Balsamon XVI 20 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 184).

σείριος — ὀλέϑριος. Timoth. Pers. 191 ᾿Ιὼ κατασκαφαὶ δόμων | σείριαί τε νᾶες ᾿Ελλανίδες. Cf. Wilam. p. 44, qui comparat Σειρῆνες, σείέριος — οὔλιος) ἀστήρ 4 62, Arat. 881 σειριάει, Soph. fr. 785, alia.

σεισόλοφος (2) τι τῶν τροχιλῶν εἶδος. H. Correxit Alberti pro σεεσό- φελος τὸ x:í. Nec male Meineke σεισόκεβλος. Of. κέβλα. Malim oe::6í-

σείσωφ (ἢ). Hes. σέσοψ' ποιὸς ἰχϑύς. -

Σέχστος, Σέξτος, Σέξστος, Σέξχτος, Σῆστος, Sextus. Meisterh.? 98, 6.

Σελαμάνης — Shalmánu, deus Assyriorum. "Vid. Herm. vol. XXXVII p. 117 sq.

σελασφόρος. Add. fragm. carminis epici alexandrini e pap. aeg. editum a Goodspeedio, Journ. of Hell. Stud. XXIII, 246 col. X 81...] ἑλασσφορον «..«., ubi suspicor [σ]ελασφόρον ἄϊρμ]α.

Σελευχίς. Thesauri verbis ,Cram. An. Par. vol." M. Haupt adscripsit Ambrosius her. V 28, 88" et verbis ,Galen. XXI 7 p. 512" ,78, p. 897 K." t.

΄σεληνίς᾽ φυλακτήριον, ὅπερ «δέρης;» ἐκκρέμαται τοῖς παιδίοις.

σελιῶν. Vid. s. v. ϑαλία.

σελλίξζεσϑαι" ψελλίζεσϑαι. — H. Of. Σ pro V.

σέλπιδες᾽ σχεδίαι. H.

σεμέλῃ (P) τράπεξα. παρὰ δὲ Φρυνίχῳ (tragico fr. 21) ἑορτή. H.

σεμνὸς σεμνῶς. Libanius Or. I 8 35 ὃ μὲν δὴ σεμνὸς σεμνῶς eiavqxt procul dubio e tragoedia aliqua.

Ad σεμνοῦν. Ionicum hoc verbum iniuria tributum est Calliae Comico (fr. 10 K.), ubi pro σεμνοῖ revoca e codd. σεμνή, scil. εἰ.

σεμφέλλια, subsellia. Grenf. II 111, 87 (saec. V aut VI). Wessely, Wien. Stud. XXIV 148 addit συνψέλια BCH IX 454 Lydiae tit. n9. 16 et συμψειρικός IHS 11, 884.

σενάτορος, senatoris. Tituli (W.).

σεογόνιον f. 1. Vid. ὑπογόνιον.

σεπτεύειν᾽ σέβειν. --- σεπτευομένης" εὐχομένης, σεβομένης. H.

781.

195

σερακ(οσ)τ(όγδοον) — τεσσερακοστὸν ὄγδοον. Grenf. II 104, 4 (saec. VII aut VIII) Cf. neogr. σάραντα (-8o).

σεργοί (oeg.o(? Alberti) ἔλαφοι. H. Cf. cervi.

Léptgoc. Vid. 8. v. Zígvog.

Géoxog' ἀλεκτρυών. H.

Σέρρειον attice scribitur per diphthongum. Meisterh.? 59.

aécod. Vid. σείστοψ.

geoDa«v]tat* ὡρμήκασιν. H. A verbo σεύειν.

Σεύς pro Ζεύς. CIA 707, 10 (c. 840 a. C). Cf. Z pro Z.

Ad σεῦτλον. Dorice loquens medicus in Alexidis fr. 148, 6 K. σεῦτλον dicit pro τευτλίον. Eadem forma est hellenistica. Cf. Moeris 210, 11 cum notis editorum.

σεχές᾽ ro) Ἑρμοῦ ἀστήρ. Βαβυλώνιοι. H.

σηχολίαι (l. σῃκ-ολέται)" λῃσταί. H.

σηκχκύλ!λ]αι" a£ ταμίαι παιδίσκαι. H. — σηκίδες. Cf. Aeliani epist. III.

Σηλομβριανός, non Zyivf., tituli attici saec. V et IV a. C. Meisterh.? 84, b. Cf. Σαλυβοία in lexico.

σημαντήρ. In Thesauro s. v. ad fin. M. Haupt adnotat ,Nilus p. 9 Poss. τὸν ἔσχατον σημαντῆρα τῷ τύφῳ ἐπιτιϑέμενον᾽᾽, T

σηματογραφία. Papyrorum studiosis consulendus F.W.G. Foatii opus: Sematography of the Greek papyri in Journ. of Hell. Stud. XXII p. 185—178.

Σημαχιδῶν. Meisterh.) 110, 1 c; 215 b.

σημεοφόρος — σημαιοφύόρος, σημειοφόρος. Vid. supra s. v. &Àa.

Ad σῆν. Vera forma videtur ἥττη μ ν α,

σηνίχη (?) ἄτροχος ἅμαξα. καὶ τὸ τετράποδον ζῶον, σαύρα παραπλήσιον. καὶ ξῶον πολύπουν, ὅμοιον τοῖς κατοικιδίοις ὄνοις (?). H.

σηποιαλίς" εἶδος ἀμπέλου. Ἡ.

σήραμβος" εἶδος xav8dgov. H.

σησαμόξοσα (— «οῦττα, -μοῦς) ἐκ σησάμης κατεσκευασμένη μάξα. H.

Corrige σῃσχουπλικιάριος — PB 614 etc. ΞΞ σησχουπλικάριος PB 826 (a. 194). Cf. Wessely, Wien. Stud. XXV p. 48.

Σῆστος. Vid. Σέκστος.

σητοτοχίδες (? Lobeck. Hes. σητοδοκέδες" ψυχαί, ἢ ψηνὰ ζῶα. H.

Ad σϑένος. De etymologia ἢ. v. disputat G. Melville Bolling in American Journ. of Philol. XXI p. 315 sqq.

Σίβιλλα pro Σίβυλλα. CIA II 885, c —1, 54 (a. C. 320[17). Meisterh.? $ 18.

σιγαλώματα" τὰ περιαπτόμενα ταῖς ὦαις. H. Idem σιγάλωμα γὰρ oí σκυτῆς λέγουσιν ἐν ᾧ τὰ δέρματα δασύνουσιν.

σις«γῦ» ἀλῶσαι" ποικῖλαι. Η. Of. σιγαλόεις.

Σιχευεῦσι pro Σιγειεῦσι. Tit. att. Sigei apud Cauerum 487 b, 6— (a. C. saec. VI) et Σοκεεῦσι in tit. ionico ibidem. Meisterh.? 62, not. 522.

σιγῃμονᾶς" σιγᾷς. H. Ab adiectivo deperdito σιγήμων (cf. αὐδήμων, ἐλεήμων etc.).

Pag 789.

Pag. 740.

Pag. 741.

196

Ad σιδάρεοι. Cf. etiam Platonis com. fr. 96, Strattidis fr. 86 K. Poll. IX 78 etc.

σιδάρηος. Theocr. XXIX 24.

σιδαρόχωπος, ense ferreo armatus. Timotheus Pers. 155 σιδαρό- κωπὸος (i. e. ὁπλίτης) “Ἔλλαν.

σιδηραμφίος [ferro vestitus, munitus). Caesarius Dial. III p. 682 κατάφρακτον κνημῖδας καὶ κορύνην γιγαντικὴν περικείμενον, ἀσπίδα καὶ δόρυ ἔχοντα καὶ ὅλον σιδηραμφίον ὑπάρχοντα. T

σιείκελος. Vid. σεοείκελος.

σιηγόνες (ionice — σιαγόνες)" γνάϑοι. H. Vid. σιηγών in lexico.

Gixepa, τό. Vini genus — hebraicum seker a v. sakar, bibere, inebri&ri. Vid. lexica et cf. Bérard, Les Phén. et l'Od. I p. 408.

σιχεροποτεῖν. Caesar. Quaest. p. 98 — Dial. II 109, p. 618. f

σιχεροπότης. Caesarius Dial. I 85, p. 596. t

σικός (?" ὁ γναφεύς. H. Idem σιξεύς (Ὁ) Gxvagoc (ὁ γναφεύς ἢ).

Σικυώνιοι, Vid. 8. V. σεκούα et Meisterh.? 80, 9.

σίλβη εἶδος πέμματος «ἐκ» κρίϑης, σησάμης καὶ μήκωνος. H.

Ad σιλελια. Vid. 8. v. ἀλιχευτρίς.

σιλλόν᾽ λευκαίας (Sive λευκέας — λευκίας. Vid. lexica) σχοινέον. H.

σίλλυβον' ἀκανϑάριον ἁδρὸν xol ἐδώδιμον. H.

σίμαι" τῆς κιϑάρας τὰ ἄκρα καὶ ἐν ταῖς ὀροφαῖς ϑέσεις τινές. H.

σιμὴ χείρ᾽ σχῆμα τραγικόν. H.

σιμοπρόσωπος. Add. fragm. Anthologiae (c. a. 100 a. C.) in Tebt. pap. p. 8, vs. 9: πιϑαναὶ δ᾽ ἐργατίδες σιμοπρόσωποι ἕανϑ ό- πτεροι μέλισσαι ϑαμιναὶ ϑέρεος ἔριϑοι λιπόκεντροι βαρυαχεῖς πηλουργοὶ (imo κηρουργοὶ) δυσέρωτες ἀσκεπεῖς τὸ γλυκὺ νέκταρ μελιτόρρυτον ἀρύουσιν. Diductis litteris signiflcavi quae suis locis in Appendicem recepi.

Σῖμος. Vid. Zet/uog.

σίμωρ᾽ παρὰ Πάρϑοις καλεῖταί tt μυὸς ἀγρίου εἶδος, οὗ τὰς δορὰς χρῶνται πρὸς χιτῶνας.

σινάποξ᾽ γογγυλίς. H.

σινάς (ΞΞ ψινάς — φϑινάς) ἡ φϑαρτική. H. Idem Φινάδες᾽ αἵ ῥυάδες ἄμπελοι. Theophr. Cf. Thesaur. 8. v. ψινάς et Σ pro Ψ.

σίνδις (ἢ) γέρων. H. |

σινδοκόϑορνοι ὑπόδημα ποιόν. H. Cod, σινδοκύϑορνοι.

Σινώπισσα. Of. s. v. Ἀπάμισσα et ioca.

Àd σιοείκελος. Rav. 9eíxelor, alii σιείκελος (sic edidit nuper vLeeuwen); συείκελοι, Sine causa idonea Wilamowitz.

σίον. Vid. infra ovguíov.

σιππια. PK 239, c. a. 846. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 147. Cf. στυππεῖα.

Ad σέρ. Alii habent pro compendio vocis σώτηρ (W.).

σίρβηνον" πόπανόν τι, ὃ παρετίϑετο τῇ Ἡφροδίτῃ. H.

142.

748.

744.

197

σισακιχία, quid? Catalogus vestimentorum PG 80 (saec. IV).

σίσανον᾽ τὸν ὀξίνην οἶνον. H.

σίσελλος' νόσημα, καϑάπερ σκωληκίασις. H. Sequentia καὶ ξῷόν τι per- tinent δὰ σκέλλος.

σισύρα. Huc pertinet Plauti Pers. 97 quasi sisuram esse ius decet collyricum.

σισυροποιός. Eleuthernae in Creta tit. GD 4957, 4.

gataooy quid? Iulii Africani Κεστῶν fragm. vs. 88 PO III 412.

S. v. σιταλική. Corrige molae pro mulae.

Ad σιταρχέα. PB 948, 12 ϑέλησον οὖν ποιήσιν (Sic) uos uexqv (sic) σιταρχίαν. An μέσην aut μετρέην (— μετρέαν)., modicum?

σιτενί ). FGH 347 f. 1. videtur pro σετεν (ὥν). Vid. s. v. ἐθρυοκελᾷί).

Ad σειτεκά. Add. PO III 541, 1; 59b.

GtttX7) ἄρουρα. PB 402, 11; 519, 7; 566, 8; σιτικὸν ἔδαφος 542, 4; 598, 2. 12; atttx7; μίσϑωσις Tebt. pap. 5, 11. 102; σιτικὰ γενήματα ibid. 1. 185. Cf. 24, 8; 61 (b), 87; 72, 499; 98, 2; 174; σιτικὰ ἐδάφη PO III 486, 4; 498, 17.

σιτινός — σιτικός (Geopon.). Vid. σετεν().

σιτνέδες᾽ ϑυσία τις ταῖς Νύμφαις ἐπιτελουμένη. H.

σιτοκάπηλος (Poll VII 18). Tebt. pap. 120, 128 (a. C. 97 aut 64).

σιτοχλογεῖσϑαι. Hes. cum falsis explicationibus. Si sanum, signifl- Cat ὑπὸ σιτίων ἐνοχλεῖσθαι.

Pro σδιτοχόκτῃ corrige σιτοκόπτης.

Αἀὰ σιτολόγος: Vid. etiam Index VII papyrorum PO III.

σιττόβαι' δερματιναὶ GroÀal. tà μικρὰ ἱμαντάρια. H.

Σίφνος et Σέριφος. Etymologiam semiticam horum nominum temptat Bérard, Les Phén. et l'Od. I p. 557.

σίφων, sipho, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74. 2. Herm. 88, 288.

Ad σιφωνολογία. Item PB 918, 16 (p. C. 112) τὰ γεωργικὰ ἔργα πάντα τούς τε χωματικοὺς καὶ ποτισμοὺς καὶ βοτανισμοὺς καὶ σιφωνολογίας.

σιχϑαρίς" “Μιβυκαὶ ὀρχήσεις. H.

σχαλακάζει' ῥέμβεται. H. Idem σκαλκάξειν' ῥεμβωδῶς βαδίξειν. ot. καλπάξειν in lexicis.

σχαλιστήριον. Thesauri verbis Εἶτα xol ϑάψαι... σκαλίδιον ἢ Gxa- πάνην᾽᾽ M. Haupt adscripsit ,Nilus p. 81 Poss." t

axa&)kepBacst: κλίμακι βαίνει. H. Verbum latino-graecum.

σχαμαία (2) κύων. H.

σχαμβάλοξ᾽ excufóc, στρεβλός. H.

σχαμβηρίξοντες᾽ ὀλισϑαίνοντες. H.

ἐν Σχαμβωνιδῶν. Μοίϑίογῃ." 111 ἔ; 217 b.

Ad σκάμμα. De hac voce (— τὰ ἐσκαμμένα) novissime disputavit E. Norman Gardiner in Journ. of Hell. Stud. XXIV p. 70 sqq.

σκάνδειαι" εἶδος περικεφαλαίας. H. Σχάνδεια. oppidum Κυϑήρας insulae.

Pag. 745.

Pag. 746.

Pag. 747.

198

Bérard, Les Phén. et l'Od. I p. 426 sq. cft. vocc. semitica keter (unde κίέταρις sive κέδαρις) et kouteret seu koutera (unde Κυϑηρα), quae etiam comptum denotent.

Σχάφιος et Σκαφιαῖος. Meisterh. 114 8 25, B.

σχεπάσϑην᾽ ϑερμανϑῆναι (στεγασϑῆναι ἢ). H.

σχεπεινός (σχεπηνός) — σκεπανός. Hes. εὔδιον" ὃν ἡμεῖς σκεπεινὸν τόπον. Idem ὑπηνέμους" σκεπηνούς. Cf. ΕΜ s. v. ἀμφίδυμοι. Scymno Chio vs. 886 πάσῃ σκεπεινὴν pro πάσης σκλεπεινὴν (Sic) reddidit Lon- gueville.

σχερός᾽ αἰδοιολεικτής. H. Idem σχερολέγγες" λαικασταί. ἢ ὠπισταί (?). Cf. lingere.

σχὴν (?) 0 τινες uiv ψυχήν, τινὲς δὲ φάλαιναν. H.

σχηῃνοῦν — σιτεύεσϑαι. De usu xenophonteo huius verbi et composi- torum συσκηνοῦν, διασκηνοῦν etc. accurate disputat Cobet, Nov. lect. p. 722 sq. Cf. Hes. σκηνῶντες et σκηνωταί.

σχήΐπτρον figurate pro τυραννίς passim poetae. In prosa v. c. Libanius Or. XI 8 161 τὸ σκῆπτρον αὐθημερὸν ἀπεκρούσαντο.

σχιά. Fragm. philos. in pap. saec. III a. C. Grenf. II 7. 4 φοβουμένωι κἂν τὸ λεγόμενον τοῦτο σκιὰν ἰδεῖν φαντασίας.

σκιαδηφόρος. Vid. supra 8. v. διφροφόρος.

Ad σκιάς. Cf. Vürtheim, Mnemos. XXXI p. 249 sqq.

σχέλλος᾽ ἰκτῖνος. H.

σχιμβασμός᾽ βήματος (vulgo φιλήματος) εἶδος. Ἡ. σκιμβάξειν — χωλεύειν.

σχιμβόλος᾽ ἠλίϑιος. H.

σκιμβός᾽ χωλός. H. Distinguendum est oxeufóc, varus.

σχινϑίξεται (?)" λακτίξεται. H. Idem σχονίζει (Ὁ)" λακτίζει.

Ad Σκέρων. Cf. CIG 7782. Haec genuina est nominis forma, non Σκείρων, ut Xígov, non X εέρων.

σχέρων ventus in Ponto vocabatur ϑράσκιος. Arriani Peripl. Pont. Eux. cap. 6.

Σκχιτωνεία per diphthongum scribendum. Meisterh.? 52.

GXÀYpoc' νόσημά τι ἀραχνιδίων ἐν roig σμήνεσι, πρὸς τὸ σήπεσϑαι τὰ κηρία. H. Cf. Arist. H. A. IX 40.

Ad σκληρουργός. PB 952, 6 σὺν roig σκληρουργοῖς (Saec. II aut III p. C). Gravioris et rudioris operis opiflces designari videntur. For- tasse opponuntur τοῖς Aemrovoyoig, Subtilioris operis artificibus, quales sunt intestinarii.

σχνίπας — σκνίφος. — κνέφας. Mich. Pselli carminis scoptici editi a Sternbachio (Wien. Stud. XXV p. 10 sqq, vs. 229.

Ad cxvimóg, 1. 8. Post κνεφαῖον insere ,quod e codd. quibusdam pro σκνιπαῖον restituit Ahrens probante Fritzschio. Fortasse est forma sicula."

Ad σκοῖδος. Cf. Herodian. I 142, 6 σεσημείωται τὸ σκοῖδος παρὰ Μακεδόσιν ὃ οἰκονόμος.

748.

149.

199

σχοίκιον quid? Tebt. pap. 45, 41 (a. C. 118) oexoíxov χαλκοῦν et pap. Leid. C IV 17 σκοικέα β΄ (δραχμῶν) οε΄.

Oxolxoc' ἡ ἐξοχὴ τῶν ξύλων, ἐφ᾽ ὧν εἰσιν of κέραμοι. H.

σχοίφ᾽ ψώρα. Η. --- σχολοῖς (?)* ὀθεπάνοις Η. σχόλοφρον (Ὁ) ϑρανίον. H.

σχόλοβος᾽ ὁ ἐσϑιόμενος βαλβός. H

σχομβρίσαι᾽ γογγύσαι. καὶ παιδιᾶς ᾿ἀσελγοῦς εἶδος. Η

σχοπελίζειν (Ulpianus in IX Dig. de extr. crim. 47. 11). Nuperrime de scopelismi in Arabia signiflcatione egregie disputavit M. Th. Houtsma ,Het skopelisme en het steenwerpen te Mina" in Verslagen en Mededeelingen der K. Acad. v. Wet. Afd. lett. IV reeks, 64e deel, 29e stuk, p. 186—217.

σχορδαμιοκχτεῖ — σκαρδαμύττει. H. Aeolice. Vid. O pro 4 in lexico.

σχόρνος᾽ κόρνος, μυρσίνη τὸ φυτόν. H.

σχοτόμαινα᾽" Ἀττικὸν τὸ οὕτω λέγειν. H. Doricum vocat Eustathius comoediae tribuens ὅσαι σκοτόμαιναι ὅσαι κηλῖδες. Neutrum verum est, sed legitima forma σκοτομηνέίέα. Cf. Lob. Phryn. p. 499. Aeque vitiosum est σκοτομήν 1.

σχοτοτρόφον νέφος. Theod. Balsamon XXXVIIS81 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 198).

σχοοτάριοι, Scutarii, iam occurrunt saec. II p. C. in titulo bithynico BCH 1901, p. 86. ubi vid. G. Mendel. De papyris cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 147.

σχουτέλλια. RAN 865 (saec. VI Wessely l. l. — σχούτλια PK 191 (a. 108/17 p. C.) cx. ξύλινα λελακκωμένα δύο.

axpsipa. PO I 59 (a. 292 p. C. Indeclinabile P. Lips. 18, 12 (Ar- chiv III p. 107) ἀξιῶ τὸν σκρέβα εἰσελϑεῖν. Cf. ἀντίσκριβα pap. Arsinoae a. 4856 ed. Seymour di Ricci. Wessely, Wien. Stud. XXIV, p. 147.

Ad σκρένιον. Plura Wessely 1.1.; cf. Iuliani epist. XXIV $ 1. Neogr. σκρενί.

σχύβα (σκῦβα) λάχανον ἢ λαψάνη. τινὲς δὲ σκοῦβα. Η.

σχύλλειν μετά τινος, contendere, rixari cum aliquo. PG τ (saec. IL[I[IV), 7 sva σκυλῇς (Sic) uev αὐτῶν ἕως ἐωνήσαντο (pro ὠνήσονται) κερατέας τῶν ἀπανϑέων.

σχύλλον (— σκύλακα) τὴν κύνα λέγουσιν. H.

σχυλλοκνίχτης. Cram. An. Ox. III 851. Cf. κυνάγχης.

σχυνίζει (ὃ). Vid. oxiv8 ferar.

σχόρβια᾽ κρόμμυα. H.

Ad σκυτάλη. Amh. pap. II 48, 9 μέτρωι δικαίωι πρὸς τὸ βασιλικὸν χαλκοῦν μετρήσι καὶ σκυτάληι δικαίᾳ. Mus. Gizeh pap. n? 10250 (Euergetae aet.) μέτρωι --- πρὸς τὸ χαλκοῦν μετρήσει δικαίαι καὶ σκυτάληι κτξ. Archiv II 80, ubi Grenf.Hunt ,The σκυτάλη was the ruler for levelling piled up grain." Vocabatur etiam &zógax- roov. Hes. ἀπόμακτρα᾽ ξύλα, τὰς σκυτάλας iv alg ἀποψῶσι τὰ μέτρα.

Pag. 761.

Pag. 762.

Pag. 763.

Pag. 764.

200

Cf. Diction. des ant. Gr. et Rom. Daremberg et Saglio s. v. mensor, p. 1727 À extr.

σμαραγδοχαΐτας. Timoth. Pers. 82 cg. πόντος (fortasse ita dictus propter Nereidum virides capillos), ubi Wilamowitz p. 49 (not. observat ante tempora hellenistica nulla fere in poesi esse partes lapidum pretiosorum ad colores signifilcandos et praeter smaragdum eorum nomina omnia esse originis orientalis.

σμάρδικον" στρουϑίον. H. Idem σμαρδικοπῶλας" oí τοὺς στρουϑοὺς πωλοῦντας.

Ad σμηματοφορεῖον. Cf. σμῆν (attice, non σμήχειεν) et σμημα- τοϑήκη. Meisterh.? 175, 8 et B.

σμῃηρίς (ὃ). Vid. σμερίς.

σμῖλα (— σμέλη) et σμιλάριον, instrumenta chirurgica. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 288.

Ad σμένϑα etc. Of. Thumb, p. 145 (W.).

Spivca. (Ὁ) παλίουρος. H.

σμιρεύς" μέτρον οἰνικὸν εἰς Πεντάπολιν Λιβύης. καὶ σ6μηρεύς. Vocab. afrum.

σμιρίς (σμηρίς ἢ ἄμμου εἶδος, fj σμήχονται oi σκληροὶ τῶν λίϑων. καὶ δένδρον (cf. σμηρία). H. |

σμυλίχῃ᾽ τοῦ ξυγοῦ τὸ τρῆμα dv ᾧ ὁ ἰστοβοεὺς καϑήρμοσται. H.

σμύλλα᾽ σαῦρα. H.

σμῦς᾽ μῦς. H. Idem σμόδρος — μύδρος, σμιὺ τή ρ᾽ μυκτήρ etc.

σμοστία᾽ ἡ πρόπολις. “υσικράτης.

σοβεῖν. superbe se gerere, ferocire. Add, Liban. Or. II 8 86 σοβοῦσι δὲ oí ξένοι xol γαμοῦσιν.

σόγχος᾽ λάχανον ἄγριον. H. Callimachi fr. 68 et Theophrast.

goxX«X»(ü βροχίξει. ὀχλεύει. H.. Correxit Dind., coll. Aron. Pasc. II 68.

σορδισμός (?)" τὸ μὴ καϑαρῶς διαλέγεσθαι ἤτοι ξλληνίξειν. Fortasse cor. ruptum ex σολοικισμός.

σόρνιξα" εὔξωμον (eruca). H.

σορόσ᾽ παλιούρον εἶδος. H.

σορωνίς (ΞΞ σαρωνές)" ἐλάτη παλαιά. H.

σουβαδιουβῶν (ὃ). RNN 180 (saec. V|VI) ᾿Ιωάννης βοηϑὸς σουβαδιουβῶν. Wessely 1. 1.

Ad σουβριοπάλλιον. Item CPR I 27, 8, ubi uógwov vocatur.

σουδάριον, sudarium. CPR p. 124. Vox hodieque a Graecis usurpata.

σοῦχλαι᾽ φοινικοβάλανος. Φοινίκες. H. Idem σουχί(λ)οβάλανος.

Ad σούσενον. Alia derivatio apud Thumbium p. 113 (W.). Cf. Hes. τὸ ἐκ (x)oí(vov μύρον. Cf. σοῦσα — κρίνα. Schmidt citat Hippocr. II D. 561. K.

Ad σοῦσο. Add. Hes. ocoóumqv: ὡρμούμην. H.

σοφίξεσϑαξ τίνα — κατασοφίξεσϑαι Saepius seriores, v. c. Joseph. B. I. IV 108 et alibi; Pseudo-chionis epist. VI med.

σπαϑίσματα" τὰ σπαδονίσματα. H. Cf. σπαϑίζειν.

201

56. σκαλόύόσσεται᾽ σπαράσσεται, ταράσσεται. H.

δ7.

Σπκανία, Hispania. Zauberp. Z 10, 7. Σχανῶν PO 48 (a. 29b). Cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 147.

σκαραβάραι" οἱ γερ(ρ)γοφόροι. H. Macedonicum?

σπάρξαι (— σπαργῆσαι)" σπαργανῆσαι. σπαράξαι (Ὁ). H.

Àd σπαταλᾶν. Add. fragm. 1yricum saec. II p. C. FGH 2 (III) 87.

σπατίλοσροι" οἱ τὴν οὐρὰν εἰς τὴν σπατίλην ἐκτιϑέντες (1. eio- aut év-). H.

σχεχουλάτωρ, speculator. RNN 41 et 62 (saec. IV). Wessely, Wien. Stud. XXV p. 198.

OxéAlextoe' πελεκάν. H.

Δὰ σπέλλην. Corrige Hes. σπελλάμεναι pro σπειλάμεναι.

σπεργανῆσαι (aeolice — σπαργανῆσαι ἢ. Hes. cum falsa explicatione σπαράξαι. Corrige σπεργανᾶσαι.

σπέργουλος" ὀρνιϑάριον ἄγριον. H.

Ad σπερμοβολία. Οἵ. suprà μονοβολεῖν et πυροβολεῖν.

σπερμοβόρος. Caesarius Dial. III 147, p. 678 ὑδροπόται καὶ σπερμο- βόροι. t

σπερύνειν (1) σπείρειν. H.

σπκερχυλλάδην κέκραγας" ἀγανακτήσας ὑλακτεῖς ἄγαν, παρὰ τὸ σπέρχεσϑαι. H. Com. inc. fr. 887 Mein.

σπίγγον (1) σπίνον. H. Cf. πίγγαν in lexico et Hes. σπύγγας᾽" ὄρνις.

σποδόδερμος. Zosimus Dial. cap. B. Τ᾿

σπονδάριον, mercedula, munusculum? PO 65265, 7 (init. saec. II p. C.) ἐὰν δέῃ τῷ ἀδελφῷ τῆς μητρὸς τῶν υἱῶν Ἡχιλλᾶ δοϑῆναι Gmov- δάριον, καλῶς ποιήσεις δοὺς λω[το]ῦ παρὰ Σαραπίωνος ἐκ τοῦ ἐμοῦ λόγου. Adnotatur cf. 610 and 101, 19. — ,An additional payment of some kind is there meant, but the precise signiflcance of the word is not clear. In 658 σπονδή is coupled with ἀπόμοιρα and ἐπαρούριον, which suggest that the charge ,for a libation" was primarely imposed upon wineland (cf. Rev. laws XXXVI 19, where the ἕκτη, i. e. ἀπόμοιρα, is devoted εἰς τὴν ϑυσίαν xal τὴν σπονδήν), though, as 101 shows, its application became extended." Vid. σπον δή in lexico.

σπόρϑογγες (Poll. II 28) αἴ συνεστραμμέναι μετὰ δύπον τρίχες. H. fragm. inc. com. 818 Mein. Idem σπορϑόύγγια᾽ τρίβολα, τὰ διαχωρή(μα)τα τῶν αἰγῶν, ἅ τινες 0 πυράδας καλοῦσιν.

axoptle (σπορητεῖα )" ἑορτὴ ἀγομένη... H. An «μετὰ τὴν σποράν» aut simile quid?

σποοδάζξειν. M. Haupt in Thesauro pro Ar. Plut. 685 corrigit Ach. t

σχούδαξ' ἀλετρίβανος. H. Fortasse comice sic pistillum vocavit poeta aliquis.

σχουδαρχίδης. Ad ,Basil. Vol. III p. 66 D. Hemst." M. Haupt in Thesauro addit ,Lob. Ai. p. 890" et ad verba ,cum annot. Creuzer" Libanius, epist. 894."

Pag. 7658.

Pag. 759.

Pag. 760.

Pag. 761.

202

στάβλον et σταβλίτης, stabulum et stabularius. Papyri aeg. Cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 147 sq. et XXV p. 52. Item ἰσταβλάριος (CIG 9868). Vid. 1.1. p. 147.

σταϑμηλάκται ἐξῶσται νεῶν. H., scil. venti (cf. lex. s. v. ἐξῶσται) qui a statione pellunt naves.

σταϑιμητός: τὸ πλῆϑος οὐ σταϑμητός — ἀνάριϑμος. Arrianus, Peripl. cap. 21 8 8. Cf. cap. 9 8 8.

σταϑμοδοθϑείς. donatus cleruchia? Mire formata vox pro σταϑμο- δοτηϑείς, si 1. s., Pap. Magdolae saec. a. C. III BCH XXVI p. 102,2 τοῦ γὰρ ἀνδρὸς σταϑμοδοϑέντος ἐν κώμηι Πηλουσίωι.

σταϑμοῦχος. Pap. Magdolae saec. III ἃ. C. BCH XXVI p. 100, 1 sec. editorem — ézíera9uoc, i. e. miles collocatus in statione aliqua.

σταμνοῦροι (1): of τοῖς ἐφήβοις προστιϑέμενοι ἐλαίου στάμνοι. H.

σταρταγέτας cretice — στρατηγός. Tit. gort. GD 498ῦ, ὅ.

Ad σταρτός. Cf. etiam nomina cretensia Εὐρύσταρτος et Θορύ- σταρτος GD 4961 c et e; Φιλόσταρτος GD 5074 a, c DB sq.

Ad στασάνη. Imo στασάνα. Gl. dorica aut aeolica.

στασιαστῆς et ἀντιστασιαστῆς serae formae sunt pro antiquis στασιωτής et ἀντιστασιωτής.

στασιωρός. Add. L. Dindorf ad Xen. Hipp. p. XXIV. f

στατίξειν — στατιωνίξειν. PO 685 (saec. IIIJIV) παρὰ τοῦ στατέζοντος βί(ενε)φ(ικιαρίου).

στατιωνάριος. stationarius. PO 62 verso (saec. III); 141 (a. 5083); RNN 104 (saec. V). Cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 148.

σταφυλοδρόμας. CIG 1387, 1888. De staphylodromis cf. Vürtheim, Mnemos. XXXI, 251 sqq.

σταφυλοχαύστης, σταφυλολαβίές, σταφολοτόμος, instrumenta chirur- gica, quibus tonsillae urebantur, prehendebantur, secabantur. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 283.

στεγανίσαι" στέγῃ ὑποδεχϑῆναι. H. Aut lemma aut explicatio laborat. An ór:eyavio9 voi?

στεγανόπλεχτα (— αἰνιγματώδη) ποικίλα σχέδη. Theod. Balsamon XXIII 10 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 188).

στέγῃ. De ponte quo Xerxes iunxit Hellespontum usurpat Timoth. Pers. 125.

στείχειν. Etiam in prosa utuntur sequiores, v. c. Libanius Or. XI $ 27 extr. (ποταμοὺς) εἰς ϑάλατταν στείχοντας.

στέλλανδρα"' ἡ κόρη. Η. Cf. μένανδρος" ἡ παρϑένος. Dionysii fr. 12

| p. 796 Nauck? Fr. tr. Gr.

στελύπῃην᾽ ἀσφόδελον. H.

στεμβάζξειν' λοιδορεῖν, χλευάξειν. --- στέμβασις" λοιδορία. H.

στέμμα. Magistratus in Aegypto ὁ ἐπὶ τῶν στεμμάτων προκεχειρισμένος. FGH 87, 1. 9 (155 p. C). Editores conferunt CIG 4705, monentes στέμμα accipiendum esse de ordine sive familia, ut CIG 8995 b; 9897.

208

στόμφολα" τὰ πτίσματα τῶν ἐλαιῶν (Athenienses) οὗ δὲ τὰς ἀπυρήνους ἐλαίας καὶ τῶν σταφυλῶν τὰ ἐκπιέσματα (Alexandrini). H.

στενώδης. Solus Anonymi II Peripl. cap. 11, sed ex interpolatione: αὐχὴν ἰσϑμοειδής [τουτέστιν στενώδης], τῇ ἠπείρῳ [ἤτοι τῇ γῇ] συνάπτει, ut alia multa in hoc scriptore interpolata sunt, v. c. cap. 1B. ξόανον [ἤτοι ἄγαλμα). Cf. Arriani Peripl. cap. 21, 1.

Ad στεπτήριον. Cf. Plut. Quaest. Graec. 12. Celebrabatur hoc festum ἐν τῷ τεμένει templi Apollinis Pythii et quidem in area hodie detecta, quae ἅλως audiebat. Cf. στεπτήρεα᾽ στέμματα ἃ of ἱκέται ἐκ τῶν κλαδίων ἐξῆπτον. H. Iniuria σεπτήριον olim habitum est pro genuina lectione. Cf. στέπτεεν — στέφειν.

στερεοβατής. Add. Vitruv. III 8, 1 stereobates.t

στέρεσις — στέρησις. Tebt. pap. 27, 75 (a. C. 118).

3. στερνοχτύπος, plangens. Timoth. Pers. 112. Vid. supra s. vv. Óax gv- σταγής et γυμνοπαγής.

στερνοφορεῖν. Chalcidis tit. ἃ. C. 446---401 Eph. arch. 1902, p. 81 B1. 3 στερνοφορείτο (— — τω) Scil. ὁ ἱερεύς, i. e. τὸ στέρνον victimae λαμβανέτω secundum editorem, qui cft. Patonem IC 88 et SIG 879. Agitur scil. de ἑερωσύνοις.

στέρχανα᾽ περίδειπνον. ᾿Ηλεῖοι. H. Cf. ταρχύειν.

στέρφανον (στέρφανον 1) sive στρέφανον᾽ ἀξίνη, πέλεκυς. H.

στεφαλίβανος. thuris genus. Grenf. I 89 vers. [2], 8 (saec. II vel I ἃ. C.) μύρον στεφαλίβανος (Sic) Κ΄ zw.

στεφανίξαι (vulgo στεφανίσαι) στεφανῶσαι. Ἡ. Dorice Ar. Eq. 1221 ἐστεφάνιξα.

3. Ad στέφανος. Cf. supra ad προσλήψεως στέφανος et infra s. v. χρυσικός.

στέρφος. Vid. infra στρέφος.

^. στήλας, Stellas. Pap. aeg. Vid. ληόνων.

στῆνος — σϑένος. Pap. Goodspeed 15, 24. Cf. Wilcken Archiv III p. 115.

στήριγξ. In Eubuli fr. 89 Kock στήριεγγα correxit pro στήριγμα.

στήριον᾽ ἱέρακα (-» cod.). Σέλευκος. H.

Ad στήτα. Pro ,Doricum" corrige ,quasi Doricum". Ludicri enim errore hoc vocabulum effecerunt e f. l. Hom. A 6 διὰ στήτην ἐρίσαντε.

Ad eric. Pro λιϑοκονίαν an legendum λεϑοκοπίαν

στιβάδειον, i. e. στιβάδιον. Inscr. Pergami I 222. Cf. Mitt. XXVII p. 184.

δ. στέξειν. De huius verbi usu, quo respondet vernaculo tatoueeren nuperrime disputavit P. Wolters in Herme XXXVIII p. 265—278 8. V. ἐλαφόστικτος (Lys. c. Agor. XIII 19).

στικτίς (1). Eupol. fr. 296 K ἐγὼ δέ γε στίξω σε βελοναῖσιν τρισέν. Proposui olim βελόναις στικτέσεν, coll. στίκτης (Herond. V 65). Nihil certe proficitur Blaydesii explicatione “1Π(οτάκτης), quia βελόναι non sunt γράμματα.

201

Ad στέμμι. Cf. Thumb. 118 (W..

στιτϑόν᾽ εἶδος ἀκοίδος. H.

στιχάριον, deminut. voc. στίχη. Catalogus rerum venalium saec. IV PG 80, 8.

στλέγγισμα, strimentum. Add. Elogium Pantaleonis p. 10 Mor. t τοβεῖν — λοιδορεῖν. Add. fragm. epicum in Catalogus of Greek papyri in the Brit. Museum CCLXXIII, unde Kenyon citat ἐστόβεον in Albo meo Gratulatorio pag. 142.

Pag. 166. OtÓÀGXDOV' τὸ περικεκομμένον τὰς κόμας καὶ γεγονὸς ψιλόν, εἴτε δένδρον εἴτε ἄνϑρωπος, δηλοῖ δὲ καὶ ἀνειδὲς καὶ σκληρόν. Η. Cf. στολοκρατές (στόλοκρον κρᾶτα 5 Schmidt) τὸ τῆς ᾿Ιοῦς μέτωπον, διὰ τὰ κέρατα. H.

στολυξώδης (1)! μικρολόγος. H.

στοματ (sic)? Instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 38, 288.

στόμαχος, ira. PO III 583, 14 (epistula saec. II vel TII p. C.) ἕνα μὴ ἔχωμεν στομάχους (Sic) μηδὲ φϑόνον. Of. v. lat. stomachari.

στονόεις. Add. Timoth. Pers. 199 στονοέντα δ᾽ ἄλγη | ἔσται Περσίδι χώραι.

στορεύς (-ΞΞ ἐοχάρα)" --- τὸ ἀντὶ τοῦ σιδήρου τρύπανον ἐμβαλλόμενον ξύλον ῥάμνου ἢ δάφνης. H. Cf. schol. Apoll. Rh. I 1484. Ignis ciendi instrumentum.

στοῦπος" ἡ roig τετελευτηκόσι ἐπὶ τῶν φορ(ε)ίων σκηνή. H.

Pag.7e8. Στρειριεύς. Vid. suprà ἐλῃρτούργησαν.

στρέμμα εἶδος πέμματος. H.

στρεύγεσϑαι. Add. Timoth. Pers. 94 ἄσϑματι στρευγόμενος.

στρέφανον. Vid. suprà στέρψανον.

στρέφος᾽ στρέμμα. δέρμα, βύρσα. Δωριεῖς. H. Of. στέρφος" δέρμα, βύρσα (ionicum sec. schol. Nicand. Alex. 248) et lexica.

στρέφις" στροφή. ἀπάτη. H.

στρηνὸν (— στρηνές. Of. EM) βοᾶν᾽ τὸ σκληρόν. H.

στρίγξ, ἣ, strix. Of. Hes. s. v. στρέγλος" τὰ ἐντὸς τοῦ κέρατος (?) νυχτίφοιτον, καλεῖται δὲ καὶ νυκτοβόα. οὗ δὲ νυκτοκόρακα.

στριγχός (— ϑριγκός)" τειχίον. στρικτόριον (Ὁ). στεφάνη δώματος. H.

στρογχγχυλοειδής. Add. Marci diaconi vit. Porphyrii p. 62, 6 (Teubn.).

στρογγυλοπρόσωπος (Arist. Physiogn. 8; H. A. I 6). Papyri aeg. v. c. Grenf. 25 (2) 12; 88, 82; 45, 4. Cf. πλατυπρόσωπος.

στροβάξων᾽ συνεχῶς στρεφόμενος. H.

στροβητῶς" τεταραγμένως. H. Of. στροβητός in lexicis.

στρόμβιλον' περιδεδινημένον. H.

στρούϑεια (μῆλα. Add. Plaut. Pers. 87 struthea, coluthia Appara.

στρύμοξ (-aE?) ξύλον μεμηχανωμένον ἐν ταῖς ληνοῖς πρὸς τὴν τῶν στα- φυλῶν ἔκϑλιψιν. H. Of. τρύειν ΞξΞ τρίβειν.

στυμνά" σκληρά. H. et Arcad. 62, 22. Cf. στουμνά in lexico.

Pag.769. στῦσοι, aoristus verbi στύεσθαι, hucusque nititur unico loco Ar.

205

Lyaistr. 598, ubi verba ἐστε στῦσαι optime correcta sunt a Florente Christiano in ἐστ᾽ ἔτει στῦσαι. Forma satis defenditur perfecto ἔστυκα, quod semper est activum (cf. ἴσταμαι. ἕστηκα), nec audiendus vLeeuwen in editione sua audacter reponens (deleto ἐστι) στύσασϑαι. Debuerat Saltem στύεσϑαι, quia στύσασϑαι nusquam legitur. Pro ἔστυσε legitur ἐστύϑη in Pseudodiogenis epist. XXXV 8$ 8.

στυφαλμεῖν' σκυβαλίξειν. H. Cf. Moschopulus oc 610v — σκύβαλον.

στοφᾶν᾽ βροντᾶν. H. Idem στυπάξει" βροντᾷ. ψοφεῖ. ὠϑεῖ (ὠϑεῖ fortasse dittographia natum est ex οφει) et στύπος᾽" --- καὶ ὁ ψόφος τῆς βροντῆς.

στώμιξ' δοκὶς ξυλίνη. H.

συαγών — σιαγών. PG. 29, 8 (187 p. C.).

συάδες᾽ ai ὗες, ἐσχηματισμένως. H.

. σόαρον᾽ τὸν κλῶνα. H.

σύαρτον' βούγλωσσον. H.

Συβαλήττιος. Vid. Ξυπαλήττιος.

σουβαρνίς' περίκομμα. H. Minutal utriusque animalis sec. Vossium.

συγγενεῦσι, ut in N. T., pro συγγενέσι. Pisidiae titulus in Journ. of Hell. stud. 1902, p. 858.

συγγενίεν cretice — συγγενεῖς. GD 5162 a, 9 et b, 4 συγγενίεν xai φίλοι. Vid. ἐν pro ec in lexico.

Ad συγγεοῦχοι. Cf. infra συνευνομιῶται.

. συγγονή᾽ σύστασις. Δημόκριτος (p. 428). H.

σύγγροφος — σύγγραφος. Tit. delph. Mitt. XX p. 52; BCH XXVI p. 47. Vid. lexicon 8. v. γροφά p. 179.

συγκαρβαλώσας (Ὁ) συστρέψας. H. Lobeck contulit συγκαρκενοῦν. Litte rarum ordo (positum est vocabulum inter συγγραμμάτων et ovyxa- λεῖται) damnat litteram P.

συγκάταινος (Demosth. XVIII 167): Tebt. pap. 22, 6.

σογχαταχωρίξειν. PB 578, 19 (187 p. C.) συγκαταχ[ωρῆσαι αὐτῶν dv τῷ ὑπομνήματι εἰς ἀμφοτέρας τὰς βιβλιοϑήκας καὶ συντάξαι γράψαι τῷ τῆς Ἡρακλείδου μ[ερέδος] τοῦ Ἡρσινοείτου στρατηγῷ κτξ. Cf. in lexico p. 488 καταχωρίξειν et καταχωρισμός et vid. Add. p. 972.

συγκαχρῦσαι" συγχέαι, συμφῦραι, συμφρῦξαι (ἢ). H.

Ad συγκλεισμὸς. Add. PO III 488, 17 (108 p. C.) ἐπὶ συγκλεισμῷ ἑκάστης δεκαμήνου. Cf. PO 502, 26; 85060, 4.

Ad συγκολλήσιμα. Cf. PB 482, 9.

GO'(X0J.«]4» ἄτιον' σκευασία τις παρὰ τοῖς ὀψαρτυταῖς. H.

συγχοπιᾶν. Add. συγκοπιάτα. Bull. d. Inst. 1876 p. 66. t

σογκτησ[ε]ίδιον, possessiuncula. Iuliani epist. XLV init. Συγκτη- σείδιον μικρὸν ἀγρῶν τεττάρων.

συγχονέξειν, cum alio cynico more vivere. Pseudo-cratis epist. XXVIII et XXIX ed. Herch.

δα. 773.

Pag. 774.

Pug. 778.

Pag. 776.

Pag. 777.

Pag 778.

206

goxActoc. Hes. dii συκασέῳ᾽ παραπεποίηται (in comoedia) παρὰ τὸ συκοφαντεῖν. . Passim similia iocantur comici.

Συχεεῦσι. Vid. supra Σιγειεῦσι.

συχομενέα — συκόμορος. Grenf. II 98, 2 (saec. VI).

συχχάδες᾽ εἶδος ὑποδήματος. H. Cf. soccus.

συκών, ficetum, ut apud LXX, PB 568 II 8.

συλλάβῃην aeolice — συλλαβεῖν. Theocr. XXIX 80.

συλώτῃης Caesarius Dial. II 109, p. 611; ΠΙ 148, p. 675. f

σύμβιος, coniux. Saepe etiam tituli, v. c. CIG 1968 sqq., et papyri aeg. v. c. PO III 5883, 2. PB 928, 25.

συμβοηϑητικός. Grenf. II 97, 7 (saec. VI).

Ad σύμβολα. Of. xà συμβάλλοντα in tit. delph. saec. III a. C. BCH XXV 3839, l] 29, ubi incertum utrum agatur de fluviis an de montibus. Cf. nota editoris p. 841.

συμβολαιουγράφος (sic). Vid. s. v. ἱερουπώλης.

Ad συμβολή. Chalcidenses ita vocasse taenias et ampullas unguentarias docet Alexidis fr. 128, ubi vid. Kock.

συμβροχεῖν — συμβρέχειν. PB 988, 8 (saec. IV p. C.). Cf. infra τροφ εἶν.

συμέλα (ὃ). Vid. σεμ ἐλη.

σύμμαρτις — σύμμαρτυς. PB 600, 6 (saec. II/III p. C.).

συμμεριτεύειν, participem esse alicuius rei cum alio. PB 993 III, 2 (a. C. 127 sq.) ip ὧι συμμεριτεύσει τῶι ἹΨενενούπει τῶι ἑαυτοῦ ἀδελῳῶι τοῦ περιτιτειχισμένου ψιλοῦ τόπου ἑκάστωι (pro ἑκάστος) κατὰ τὸ ἥμισυ. Cf. μερῖται in lexico p. 527.

σύμμετρος. Add. Timoth. Pers. 218 σύμμετροι δ᾽ ἐπεκτύπεον ποδῶν ὑψικρότοις χορείαις.

συμμιγήῆς. Add. Timoth. Pers. 85 [κρ]αυγᾶι βοὰ δὲ [συμ)μιγὴς κατεῖχεν.

συμμισϑοῦσϑαι pro συμμισϑοῦν. PO III 499, 87 (121 p. Ο.)..

συμμεμίσϑωμαι τὰς προκειμένας ἀρούρας pro συμμεμέσϑωκα, ut appa- ret e l. 1.

συμπαραινεῖν. Vid. ξυμπαραινεῖν.

συμπλοχκοστρατηγχία, dolosa (callida) belligeratio. Theod. Bal samon XXIV 29 ἐν ταῖς xev ἐχϑρῶν συμπλοκοστρατηγίαις (Horna, Wien. Stud. XXV, p. 198).

σύμπορπον᾽ τὸν μὴ βαφαῖς συνειλημμένον κατὰ τοὺς ὥμους χιτῶνα...... H.

συμπόσιον᾽ τόπος εὐωχίας καὶ πόσεως. H. Vulgo — τὸ συμπίνειν.

συμπροστάτης. Pap. Tebt. [Index V s. v. ex pap. 12, ubi tamen non legitur.

Ad συμπωλεῖν. Cf. Grenf. I 25 (2) 12; 88, 15 (saec. II a. C.).

Ad συμφοράξειν (Add. p. 972). Item personatus Crates, epist. XXVI extr., Diogenes, epist. XXXIX $ 1, alii. Cf. συμφοραένειν.

συμφωνία--- μουσικῶν. Pap. aeg. a. 181 p. C. Vitellii Atena e Roma VII p. 88 sq. Cft. PO III 519 et Grenf. II 67 (cf. Archiv III 124). Ludunt in festo V dierum pagi Ibionis mercede diurna XXXVI

207

drachmarum, panum paribus XXX, bucellis IV xai ὑπὲρ τιμῆς [....] δανιδι (Ὁ) [δραχμὰς δύο.

σύμφωνος: καϑὼς ἐκ συμφώνου (— ἐξ ὁμολογίας) προσηγορεύσαμεν. PB 917, 8 (p. C. 848). Pap. ἐξυμφωνου. Cf. PB 762, 28.

συμφέλια et συμφειρικός. Vid. supra eeu ψέλλια.

. Ad σύν. Verba composita cum hac praepositione passim construuntur cum μετά c. gen. Centum duodecim exempla collegit Charitonides, ϑηνὰ XV p. 889—852, quibus addidit dissertationem de gram- maticorum usu verbi συντάσσειν, construere, p. 352—361. — σὺν ᾿Αϑανᾷ χαὶ χέρα κίνει" παροιμία. H. Ita nos: God helpt, die zich zelf helpen. Eadem cogitatio saepius reperitur apud Euripidem.

συναγάγχαι οἱ συναγάγαιεν — συναγαγεῖν et συναγάγοιεν. Rec. tit. cret. BCH IX n. 12— GD 5017. Cf. Buecheler, Mus. Rhen. 41, 810. Sic συναγάγας rec. tit. gortyn. GD 5017. Vid. supra ἀφέλαι.

συναδόλεσχος. Caesarius Dial. III 170 p. 694. f

. συναλλαγματογραφία. Tebt. pap. 140.

Ad συναλλαγματογράφος Item Tebt. pap. 42, 6; CPG 18, 19.

συναναστομοῦν. [Arriani] Peripl. mar. Erythr. 64 ἡ — λίμνη Μαιῶτις εἰς τὸν ὠκεανὸν συναναστομοῦσα. Cf. συνανεστόμωται Arist. de mundo 8,

σοναπκαιωρεῖν. Caesarius Dial. III 148 p. 671 οὐ yàg φησι τῷ ἐπὶ ξύλου (— σταυροῦ) συναπῃωρημένῳ λήστῃ᾽ Σήμερον μετ᾽ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῇ maga. ósíco ; t

Ad συναπέχειν. Item PG 28, 7 (70 p. C.) συναπέσχηκα.

σοναποϑέλγεσθαι, fascinare, praecantare. Tit. imprecatorius Amorgi BCH XXV 414, l. 4 συναπεϑέλγετο παιδίσκην αὐτός, iva. — ἔχειν αὐτὸν γυναῖκα ταύτην κτέ.

govapla: συνοδία ἀλλόφυλος (ὁμόφυλος Μοίη.). H. Of. ὁμαρ ἐς" συμφώ- voc. H. Arcad. 148, 4.

σονδανείξεσθαι. Add. Grenf. II 18, 8 (127 ἃ. C.).

. σονεχπηδᾶν. Tebt. pap. 15, 4 sq. (epistula a. 114 a. C.).

σονεννομκῶταιἐ Vid. συνευνομιεῶται.

goyexelazey (vulgo συνεφ.)" εἶα ἐκάλει. ὠνόμασται καὶ.... H.

σονεπιϑέτης quid? PB 904, 28 (saec. IV p. Ο) προσαγορεύω Ἡσάειν τὸν συνεπιϑέτην [αὐτοῦ] καὶ Πετίριν τὸν σύσκηνον. Collato ἐπιϑέτης, crederes significare socium in adoriendo, quae tamen notio num huic loco satis conveniat dubito. Fortasse simpliciter signi- flat qui una cum aliquo rem aliquam aggreditur, adiutor.

govextxeAe0ety,. Grenf. II 26, 4 συνεπικελευούσης (una iubente) τῆς τούτων μητρός (108 a. C.) Item PB 998 I, 5. Cf. συνεπευδοκεῖν.

συνεπισφραγίξεσϑαι. Rev. pap. 42, 19; 84, 2.

συνευχοσμεῖν, una adornare. Add. c. γυμνικοὺς ἀγῶνας. Aegypti inscr. saec. IIIJII a. C. Archiv III 184, l. 22 sq.

Pag 781.

Pag. 785

Pag. 786.

Pag. 187.

Pag. 188,

208

συνευνομιῶται, pastorum societas. Tit. cret. GD 51193, 2 οἱ 6. Πανί. Cf. συγχεοῦχοι in lexico. Án συνεννομιῶται Ὁ

συνηλικιοῦσϑαι. Theod. Balsamon epist. VI 4 τὰ συνηλικιωϑέντα παιδόϑεν διαιρεθῆναι ϑεόϑεν (Horna, Wien. Stud. XXV p. 214).

συνῃρηρμιένοι. CIA II 818 B 7 (ante 400 a. C.?); 822, 4 (c. 850 a. C... Meisterh.? 178 sq.

συνϑέλῃ (pro συνϑέλοι) ὁ ϑεὸς μετὰ σοῦ εἶναι. Formula epistularis byzantina, v. c. PG B4 extr.

σύνϑεσις. PO III 490, 4 (197 p. C) ἱματίων σύνϑεσεις δύο. T wo dresses vertunt editores.

συνϑιασίτης — συνϑιασώτης. Grenf. I 81, δ. 15 (104/8 p. C.).

συνϑίωνται cretice — συνθῶνται. GD 6019, 8. Cf. συνϑιώμεσϑα GD 5147, 12.

σύννοια. Vid. supra 8. v. ἔννοεα.

συνόδηγον ἔχω τὸ πολὺ πῦρ τὸ ἐν τῆι ψυχῆι μου καιόμενον. Fragm. eroticum alexandrinum 8860. II ἃ. C. extr. Grenf. I 1, 8.

συνοικέσιον, τό — ὁ γάμος, ἡ συμβίωσις. PO II 250, 16; Amh. pap. II 71, 8; 266, 1. Scribitur etiam σονοικίσιον, ut Pap. Par. 18, 10; PG 21 V; Archiv II p. 487. Cf. ἔγγραφος.

συνοργός — συνεργός. PN I 18 (158 p. C)).

συνουσία. Σοφῶν συνουσίαι. Praeter Ar. Thesm. 21 et Soph. Aiacis Locri fr. 12 legitur ap. Libanium Or. I S 164 (Foerst. I p. 169, 12): λόγου δὲ ἐν σοφῶν συνουσίαις οὐκ ἀποροῦντα. Apud Arist. v. Leeuwen, offensus vocula που, pro οἷον de suo edidit ϑεῖον. Num recte?

Ad συνοψίξειν. Recurrit hoc verbum Tebt. pap. 82, 2 (a. C. 116) μαγδώλην κληρουχικῆς συνωψισμένην πρὸς τὰ ἐγνωςσ»Ἤμένα ἐξ ἐπισκέψεως, ubi non potest signifleare sero venire. Num ibi ductum est a subst. σύνοψις, ut sit considerare? Sed ne hunc quidem locum satis intellego. Alia opperienda sunt exempla.

Ad συνποιητής. Pro συνεργός haec vox usurpata videtur in Cyzici tit. Journ. of Hell. stud. XXII p. 206.

Syntaxis. De titulis atticis vid. Meisterh.? p. 195 —9269; de papyris aeg. Moulton, Cl. rev. 1904, p. 151—154.

συντέϑειμαι pro σύγκειμαι. Vid. 8. v. τέϑειμαι.

Ad συντελεῖν. Saepe tituli att. hoc verbum adhibent pro verbo simplici. Cf. Dittenb.? in Indice. — Idem valet de verbo ἐπιτελεῖν.

Ad συντέλεσθϑαι. Cf. infra τέλομαι.

συντέρεια (ὃ). BCH XI p. 149 n? 59 (W.).

Ad συντίμησις. Item PB 887, 24. In nota ad PO III 518, 7 edi tores: ,The συντίμησις was a kind of reserve price as a basis for higher offers", ubi plura. Cf. συντιμήσασϑαι PB 4.

σύντονος. Add. Timoth. Pers. 181 σύντονος δ᾽ ἁρμόξετο Ἡσιὰς οἰμωγά.

σύντροφος, (servus) contubernalis. Archiv III p. 89, not. 5. Vid. ϑρεπτός in lexico.

209

Àd συνυπογράφειν. Add. Grenf. II 28, 4. 12 (a C. 197).

συνφέλια. Vid. supra σεμΨψ λλεα.

ση)νωνήῇ. PO III 507, 24 (169 p. C.).

συοφόνος (λόγχη), aprorum venabulum. Eurip. fr. 459 Nck.?.

συοχαῖζ᾽ βόρβοροι (Ὁ) ἢ χοίρων ἀσφαλεῖς δεσμοί. H.

σύρβα" μετὰ ϑορύβου. H. Aristophani fr. 866 K. σύρβα τύρφβα pro συρβάβυττα reddidit Nauck. Blaydes cft. anglicum tupsy-turvy.

συριγγοτόμον, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Vid. Herm. 88, 288.

Συρίην homericam non fabulosam esse insulam, ut sunt qui putent, sed eandem ἃς Σύρος, recte statuere videtur Bérard, Les Phén. et l'Od. I p. 808 sqq. De nominis origine semitica — saxum (?) cf. idem p. 859 sq.

συρματὶς στρατιά" ἡ τὰ συμψή(γγματα καὶ φρύγανα σύρουσα καὶ συλλέγουσα. H.

συρμίον᾽ λάχανόν τι σελίνῳ ἐοικός. H. Sed idem σέον (Speusippus ap. Athen. 61 c) cum eadem explicatione.

gopptotrzp: ξυλοπώλης. H.

σορσαδδωᾶν. Vid. ϑυρσαδδω ὧν.

σύρτης᾽ χαλινός. Vid. lexica.

σύρτις᾽ φϑορὰ καὶ λύμη. Η. Φορά interpretatur Wilamowitz Timoth. Pers. 99 ἄλλα δ᾽ ἄλλαν ϑραῦεν σύρτις, l|. e. ναῦς συρομένη (φερομένη), ut videtur. Num forte σύρτει, ut intellegatur ἄλλα ναῦς ἄλλαν ναῦν

8. σύστασις. Iuxta Thesauri verba ,Plut. Themist. c. 27 fln." M. Haupt citat Finckh., Olympiodori schol. in Plat. Phaed. p. XIV. t |

Ad συσεατικόν. PO III 505, 2 (saec. p. C. II) κατὰ συστατικὸν γενόμενον διὰ τοῦ μνημονείου κτέ. Vertunt editores: By the terms of à deed of representation through the record-office. Cf. 509, 12.

σοστράτηγος adiective. Theod. Balsamon XX A 9 ἀλλ' αὐτὸ συστράτηγόν ἐστιν tig χάος (Horna, Wien. Stud. XXV p. 187).

aootpacela pro συμμαχία. Pseudo-aeschinis epist. XI $ 12 ἕως δ᾽ ἂν μήτε συστρατείας πολεμοῦντες ἔχωμεν μήτε χρημάτων πάρους δεικνύωσιν, κτξ.

Ad συστρεμματαρχήσας. Cf. νεανισκάρχης.

σοχνοχιρνᾶν — συχνὰ κεραννύναι. Theod. Balsamon XXII 28 (Horna, Wien. Stud. XXV, II).

ΣΦ — 0z—W in titulis atticis, ut saepe in vasibus ἔγραφσεν, σφυχή (a. C. saec. VD, σκυλοδέσφη ς (eadem aet.). Meisterh.? 98, not. 805. Cf. ΣΧ. .

σφαιρια (σφερια). Vid. S. V. ἐϑρυσκελί( ). Àn σφαῖρα signiflcatur?

σφαιροχύλιστος. Caesarius Dial. I 98, p. 602. t.

e. σφήν. Add. Caesarius Dial. III 140 p. 652: ὥσπερ ἐν ταῖς ὑπάντροις οἰκοδομαῖς ἢ ἐν τοῖς τῶν λουτρῶν ὀρόφοις Ó τὸ πᾶν τῆς οἰκοδομῆς συνέχων εἷς ὑπάρχει κορυφαῖος λίϑος ἐγκεκροτημένος τῷ ϑόλῳ, ὃν σφῆνα

οἱ οἰκοδόμοι προσαγορεύουσιν. T 14

Pag. 792.

Pag. 798.

Pag. 794.

210

σφηνίσχος, scriptum fenicus in instrumentorum chirurgicorum catalogo codicis Paris. lat. 11219, fol. 36 sq. Correxit Schoene Herm. 38, p. 284.

σφογγοτήρης. Vid. 8. vv. ἐργοτήρης et πιννοτήρης.

σφόδρα, πάνου, μάλα a sequioribus saepius iunguntur cum superla tivo pro positivo. Idem valet de adv. διαφερόντως, quare Thucydidi VIII 68, 8 zagésys καὶ Φρύνιχος ἑαυτὸν πάντων διαφερόντως προϑυ- μότατον olim reddidi πρόϑυμον. ut Cobet Nov. lect. p. 596 Platoni Prot. p. 849 D restituit ἀν δρείους de διαφερόντως pro ἀνδρειοτάτους.

Ad σφραγίς. Sigilis privatorum in Aegypto dei deaeve imago insculpta esse solebat. In papyris aeg. passim occurrunt. Dei nomen ponitur in genetivo: ἔστε μου ἡ σφραγὶς Ἑρμοῦ, Τύχης, Θώνιος, Σαράπιδος, Ηρακλέους, Ἡπόλλωνος cett. — De formula σφρα- γῖδα ἔχειν vid. Berl. phil. Woch. 1897, 898 (W.) — Timoth. Pers. 168 διάτορον σφραγῖδα ϑραύων στόματος — λυμαινόμενος τὸ εὐεξάκουστον τοῦ στόματος σύμβολου interprete Wilamowitzio.

σφύραινα laconice — att. κέστρα in Strattidis comici fr. 28 K., ubi loqui videtur Laco. Cf. Antiphanis fr. 97: κέστραν Ἀττικιστὶ δεῖ λέγειν.

Ad σφυρίς. Of. Tebt. pap. 117, 20 (a. C. 99) et σφυρέδεον ibidem 120, 77 (a. C. 97 aut 64), σφυρίδιν τραγημάτων PO III 529, 5 (saec. II p. C.).

ΣΧ pro XZ — 5 in titulis atticis, αὖ εὐσχάμενος (saec. VI a. C.), σχυ- v«gyovrov (Saec. V). Vid. ΣΦ.

σχεδοπλόκος, Scriptor. Theod. Balsamon XVIO0; XXV 4; XLI 6; Nicephorus Basilaces Ann. de l'ass. VII 149 (Horna, Wien. Stud. XXV, II).

Ad σχεϑεῖν. Adde ἀλκαϑεῖν et διωκαϑεῖν. Semel occurrit σχεϑεῖν in comoedia Ar. Lys. 425, ubi parodiae aut paratragoediae est suspicio.

Σχερίῃ. Etymologiam semiticam, sker'&a — μέλαινα, temptat Bérard, Les Phén. et l'Od. I p. 500 sq. Vid. 8. vv. Κέρκυρα et Φαιακίη.

σχήΐπτρον pro σκῆπτρον Sine v. l. Libanii Or. VI 8 5 (Foerst. I p. 356, 4), librarii petius quam scriptoris vitio, ut arbitror.

σχοινιοπλόχος. Add. CPG 30, 2, 1; 89, 19; 48, 7. 22.

AÀd σχοινισμός. Item Tebt. pap. 12, 7; 161 (b), 388—888, 840. Cf. πηχισμός.

Αὰ σῶμα. Interdum ita vocatur textus documenti alicuius, oppositus τῇ ὑπογραφῇ. PB 187, 12. Vid. Gradenwitz, Archiv II 96. Cf. ἔδαφος in lexicis. Aliud exemplum esto PO III 494, 80 πεποίημαι τὴν διαϑήκην, ἧς ὅλον τὸ σῶμα ἐστίν μου ἰδιόγραφον ἐπὶ πᾶσι τοῖς προκει- μένοις (156 p. C.). Similiter σωμάτιον PN 11, 18 (a. 850); PG 68, 18 (a. 382). — In Thesauro s. v. ad verba ,Cicero vero et volu- men appellavit σῶμα.᾽᾽ M. Haupt citat Leopard., Mus. Rhen. III (1835) p. 9.

211

Ad σωματικόν. Add. Tebt. pap. 95, 10 (saec. II 8. C.) cum nota editorum.

σωμάτιον. Vide σῶμα.

Σώπολις. σῶς, Σωσίας, Σωσίνους, Σῶσις. Meisterh.! 68, 118. 126. 180.

Ad σωρακοί. Of. 6o o1x, uvarum genus apud LXX (W.); item lexica latina 8. v. Soracus.

σώσιχες" oí Ég9oi κύαμοι. H.

Σωσιχόσμιος. tribulis tribus alexandrinae (?). PO III 518, 48. Vid. notam ad ]. 1.

Σώσρατος. Vid. Δημοσρά τη.

σωφρονιστῇρες. Vid. γνώμων et κραντήρ.

Σωτήρᾳ — Σωτείρᾳ CIA II 496, 200 (a. C. saec. II) Meisterh. 3 48, not. 353 extr.

σώφρων. Libanius Or. II $ 82 monachos appellat μέχρι τῶν ἱματίων (i. e. solis vestimentis) σώφρονας.

σώχειν (— ψώχε:εν)᾽ τρίβειν. H. Nic. Ther. 590. Cf. Poll. VI 82.

σωχός᾽ εἶδος ἀμπέλου. H. Cf. Poll. VI 82.

1.

Ad T pro 6. Vid. etiam τρεγχός.

τά, τάς, τό, τῶν rarissime in titulis atticis privatis, nusquam in publicis, pro pronomine relativo positainveniuntur. Meisterh.? 157, 18.

κτάβελλα, tabella. PB 888, 1. 9. 11 etc.; II 81 etc.

τάβλον — τάβλιον. Cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV. p. 148.

ταβουλάριος, tabularius. FGH 104, 15 (saec. III extr.)

τἄγαλμιαι et similes crases in titulis att. Meisterh.? 71— 78.

ταγματοφύλαξ. CIG 8886. Cronin, Journ. of Hell. Stud. XXII 861 (not.) dubitat an error sit pro σωματοφύλα ἕξ, coll. Stephano ad πρωτοσπαϑάριος.

ταχύριαι᾽ τὰ ἐλάχιστα, τὰ τυχόντα. H. Eupolis fr. II 481 Mein. Cf. τάγυρι EM 748, B7. Phot., Suid.,, Theogn.

Ad ταινέα. Terrae linguam denotat PB 997 I 7 (a. C. 103) oixíav — ἐν τῆι μέσηι ταινίαι Παϑύ(ρεως). Tebt. pap. 5, 80 (118 a. C.) τοὺς πεζῆι ἀναπορευομένους ἐκ τῆς πόλεως τὴν ἄγουσαν πεζὴν ὁδὸν παραγε [.« «νον νον ] καὶ τοὺς ἀπὸ τῶν ταινιῶν ἐπὶ τὰς ταινίας. B

ταιναρίας (-peux?)" παρὰ “ακεδαιμονίοις ἑορτὴ Ποσειδῶνος" καὶ ἐν αὐτῇ Ταιναρισταί. Ταίναρον γὰρ πεδίον (Ὁ) “ακωνικῆς. H.

. Ad τάκειν. Item bucolici, v. c. Theoer. I 66. 82. 88. 90.

Ad τακτόμισϑος. Cf. Grenf. pap. I 10, 8 (174 ἃ. C.).

κτάλα, palma, sermone indico. Arrianus, Ind. 7, 8, ubi cf. Caroli Muelleri notam.

ταλαώρ᾽ τόξον. Choeroboscus 87, 22; ταλαώρεα (1)' τοξεύματα. Η.

Pag. 798.

Pag. 799.

Pag. 800.

Pag. 501.

212

[xaX g* ὁ ἥλιος. H. Imo J*&Aog* ὁ ἦλος. Cf. ἅλος in lexico.]

Ad ταμέας. Inscr. bithynica 207, 16 BCH 1901, 62 sqq. ταμέαν καὶ λογιστὴν τῶν σειτωνικῶν χρημάτων et ibidem 208, 8, ubi desunt verba καὶ λογιστήν. Vid. comment. p. 68.

Ταμιίο ράδαι" ἱερεῖς τινες dv Κρήτῃ. H.

ταμόσδε. Vid. infra τημόσδε.

τανηλεγής (ὃ). Hom. 9 70. X 210. 8 100, γ 888. 4 171, 898. τ 146. o 188 τανηλεγέος ϑανάτοιο. Vox inexplicabilis. Nuperrime Bechtel Herm. 39, 155 sq. primam litteram legitimi hiatus tollendi causa ἃ diasceuastis praeflkam esse suspicatus probabiliter statuit ubique corrigendum esse ἀνηλεγέος, coll apto mortis epitheto δυσηλεγής χ 825 et ἀνηλεγέως, ut Herodianus (schol. Apoll. Rh. I 785, II 17) iudice Blassio recte legebat I 809 et « 878 pro ἀπηλεγέως.

τανήλοφα. (cod. δαν.) μακροτράχηλα. H.

τανίχα,, dorice — τηνέκα. Theocr. I 17 et alibi.

τανύπτερος. Add. Timoth. Pers. 80 de sagittis.

τανυφάντης, textorum genus (an qui longiora vestimenta texunt?). Tebt. pap. V 171 (a. C. 118) καὶ τοὺς ποκύφους xai τανυφαϊντας].

ταξεώτης (ταξιώτης Index), miles? Grenf. I 64, 8 (saec. VI aut VII), τῶν οὖν ταξεωτῶν ἀποσταλέντων.

τάξις τοῦ λόγου. Pap. Catt. II 10 ,Rechnungsaufstellung" vertit Meyer, Archiv III 57, coll. PB 186, 12 λόγους τάσσεσϑαι. Idem Vielleicht auch Inventarverzeichnis des anvertrauten Objectles."

ταπίδιον — ταπήτιον. CPRI p. 125 (saec. II/III p. C). Corruptum in ταγείδιον PK II 11, 17. Cf. Crónert, Cl. rev. 1908, 197.

TepBeavzc. Vid. Τυρβανῆς.

Ad ταρεχοπώλιον. Vid. 8. vv. ἐφϑοπώλιον et παντοπώλιον. Male scribitur ταρεχοπωλεῖον in Theophrasti char. VI.

ταρμόξασϑαι" φοβηϑῆναι. H. Cf. ἀτάρμυκτος, et Lycophr. 1177.

ταρνόν᾽ κολοβόν, κολόβουρον (vulgo κυλοβόουρον). H.

ταρπόνη — ταρπάνη, Sive τάρπη, Sive ταρπός. [Arrianus] Peripl. maris erythr. 60 ταρπόνας (cod. τέρπονας) et deinde ὑποστρώσαντες ἑαυτοῖς τὰς ταρπόνας.

Ad ταρσικάριος. Item PB PB 788, 8 (aet. arab.).

Ad ταρσός. Cum Herod. I 179 comparandus tit. delph. BCH XXVI, p. 41, l. 10 sqq. Cf. not. editoris p. 45 sq.

Τάρσος. Vid. T. Callander, The Tarsian orations of Dio Chry: sostom. Journ. of Hell. stud. XXIV p. 58—69.

τάρων Sive ττάρων — τεττάρων. Piscium venditor apud Amphidem com. III 818 M. Cf. supra γλογιστήρεον.

t&oxep (correctum pro ὥσπερ) — ἧσπερ. Laco Ar. Lys. 1164.

t&cépotc — ϑάτέρωι. Tegeae tit. pervetustus BCH 1901, p. 267.

τάττειν. Vid. infra τετεγμένος.

Ὦϊ.

213

ταῦξειν. Hes. ταῦ σας μεγαλύνας, πλεονάσας. H. Α ταῦὺς᾿ μέγας. πολύς» apud eundem.

ταυσρελάτηῃς passim occurrit CPG. 80 (191 p. C.). Vid. lexica.

ταυρόδετος f. l. in fragm. Eur. 472 Nck.?, ubi pro καὶ ταυροδέτῳ κόλλῃ emendavi κάτα ὑλοδέτῳ (x40. ὑλοδέτῳ) κόλλῃ.

ταεβῦρος — ταῦρος. Gortynis tit. GD 4968.

Taopo: ἡ iv Ταύροις "Morsyig. H.

ταοτέας (Ὁ) αὐλὰς μεγάλας. H.

ταύτῃ — αὕτη. CIG IV 8688 (saec. IX) πόλις ταύτη. Cf. K. Krumbacher Sitzb. d. phil. hist. Kl. d. K. Ak. d. Wiss. z. München p. 56, qui multa dat ex acrostichis ecclesiasticis huius formae et similium exempla. Cf. formas doricas pron. οὗτος.

τάχειον (— τάχιον hellenistice pro ϑᾶττον). PB 417, 28 (saec. II p. C.) et alibi. Of. ἐντάχειον.

ταχοπόλοι" ταχυπόροι, ταχύοδοι. H.

ταχύπορος. Add. Timoth. Pers. 176 φυγὴν --- ταχύπορον.

Ad τε. L. 2 post ,vocula" add. ,ut apud poetas". — De τε et re — καί vid. Meisterh.* 249 sq.

τεϑάλαισι (pap. -e6:) δὲ βρόδα x&moaX GvOQvoxa xr. Sappho, fr. Bero- lin. col. II 12.

τέϑειμαι hellenistice usurpatum pro κεῖμαι, ut omnes bonae aetatis Scriptores, ignorant tituli attici. — Smyrnae tit. saec. ἃ. C. III συντέϑειμαι — σύγκειμαι. GD. 171, 60. 71. 98.

τεϑολώς᾽ ἀνάπλεως. Ἡμερίας. H. Gl. macedonica.

τείρων. Vid. τέρω ν.

Ad τεέσηται. LG. Tit. est GD 4998, 7 τὸ ἀπλό(ο)ν τείσηται — πράξηται (wird sich bezahlen lassen) [Blass].

Τειχιοῦσσα. Meisterh.) 27, 24; 98, 12; 101, 4.

τειχοφύλαξ᾽ ἤρως τις ἐν Mvolvg. H.

τεχνοῦν, metaphorice — εὑρέσκειν, καταδεικνύναι. Timoth. Pers. 285 πρῶτος — Ὀρφεὺς χέλυν ἐτέκνωσε.

τεχτονουργός᾽ ἀρχιτέκτων. H. Sophocli, fr. 162, pro τεκτόναρχος red- didit Nauck; quae vox eximatur lexicis.

Ad τελαμών. Cf. etiam tit. argivus CIPIV I 517.

Τελέας, Τελένικος, Τελεσίας. Meisterh.? 115; τελεῖν idem 180, 4; 186 8 72, 1; τέλεος legitur in titulis att. antiquioribus saeculo II a. C. omnibus. Idem 48, 8. Cf. 149, 2.

τέλειος, iconicus (levensgroot). Aptarae in Creta tit. saec. II a. C. GD 4924, 7 στεφανῶσαι βασιλέα "Ἄτταλον εἰκόνι χαλκέαι τελείαι.

. Ad τέλεσϑαι. Pro εἶναι corrige ἔσεσθαι. Dreri est tit. GD 4952. Cf.

συντέλεσϑαι in lexico.

τελεοτοῦν — τελευτᾶν. Cyzici tit. 64 in Journ. of Hell. Stud. XXIV p. 40: — πολλὰ ἔτη ἀποδημήσας ἐν Κυζίκῳ [ε]Ἰτελεύτουν.

τέληος cretice — τέλειος. Vetusta Gortynis inscr. GD 4968.

Pag. 807.

Pag. 808.

Pag, 809.

214

τελλέῃην (Ὁ) ὁ δεῖνα. Ταραντῖνοι. H. Quid latet?

τέλλον᾽ ἐποίουν, ἔμελλον (ἐτέλουν ὃ). H.

τελματίσιος — τελματικός, ἕλειος. Caesarius Dial. II 102, p. 6065 οἱ τελματίσιοι βάτραχοι. ἦ

τέλομαι — ἔσομαι. Inscr. Dreri saec. III ἃ C. GD 4952, B 5 καὶ τέλομαι φιλοδρήσιος xal φιλοκνώσιος. 1. 21 τῶι στασίξοντι ἀντίος τέλομαι. 1. 26 συντέλεσθαι. Vid. Blassii nota.

Ad τέλος. Initio huius commatis adde haec: ,Eodem sensu πληρώσας τὸ χρέος τοῦ βίου habet tit. christ. in Journ. of Hell. Stud. XXII p. 807, n? 148 A extr." flni vero haec: ,Ad signiflcationem home- ricam τάξις facit Hesychii gl. iv τέλει 9ég^ ἐν στράτῳ ϑές, iv τάγματι. Sic enim corrigendum potius quam cum Albertio ἐν χόρῳ ϑές pro ἐνσαρω coi. | |

τελωνεῖσϑαι — τελωνεῖν. PB 882, 8 (saec. III p. C.).

τέμενος — ἀνάϑημα. Timoth. Pers. 210 o? δὲ τρόπαια στησάμενοι Διὸς (86. τροπαίου) ἁγνότατα τέμενος Παιᾶνα ἐκελάδησαν κτξέ.

Τεμέσῃ (Hom. « 184). Sunt qui nomen derivent a semitico temes, fusio (aeris). Vid. Bérard, Les Phén. et l'Od. I p, 407.

τεμποῦροι (ἢ) ἀρχὴ ἐπιμελουμένη τῆς τῶν γυναικῶν εὐκοσμίας. H.

τέννος᾽ στέφανος ἐλάινος ἐρίῳ πεπλεγμένος. H. Cf. στέμμα οὐ ἱκετηρία; item τέμματα 8. V. τέννει in lexico.

téoc, terminatio adiectivi verbalis. Vid. Ch. E. Bishop, The Greek verbalin reo, Armrerican Journ. of Philol. XX.

Àd τερατεύεσϑαι. Corrige ἀλαξονεύεσϑαι.

τερετίσματα᾽ ὠδαὶ ἀπατηλαί. τὰ τῆς κιϑάρας κρούματα. καὶ τὰ τῶν τεττί- yov ἄσματα. H. Cf. Poll. IV bb et τερατέξειν. Pro τερατεύματα resti- tuendum putat v. Leeuwen Ar. Lys. 762. Nullam video necessitatem.

Ad τερμάξειν. Corrige TH I 11. 87 et deinde l. 11 adde haec: sed SGDI III 4629 I 148, ]. 11 locus sic editur καϑὰ εἶξαν καὶ ἑτέρμαξαν καὶ ἐμέριξαν τῶν 'Hooxlt(ov διακνόντων (— διαγνόντων) ἐν καταχλήτωι ἁλίαι. Cf. Preuner, Mitt. XXVII p. 147.

In flne paginae corrige κλωστῆρες.

τέρμιοος vel τέρμον — τέρμα ? PB 478, 19 (200 p. C. τοιγαροῦν ἐν ἐπὶ téÉguov χώρᾳ καϑιστα [ ..] σάμεϑα τοὺς ἐκστάντας. Nonne legendum ἐν ἐπιτέρμω χώρα

Ad τέρμων. Item inscr. delph. medii saec. II a. C. ΒΟῊ XXVI. 851, l]. 87. Of. τέρμονες᾽ τέλη. φραγμοί, ὅρια, τέρματα. H.

τέρναξα᾽ τῆς κάκτου τοῦ φυτοῦ καυλόν. H.

τερπότραμις" ἡ τῶν ἀφροδισίων τέρψις. οὕτως Τηλεκλείδης. Phot. Kock (fr. 60) explicat ὁ τοῖς ἀφροδισίοις τερπόμενος, dictum de Iove ad similitudinem τερπικέραυνος. At ita scriptum foret τεοπίτραμις aut τερπέτραμις aut τερψίτραμις. Quid vero vetat ad τερπότραμις cogitare αἴσϑησις aut ἡδονή

τεσσαράλιος et τεσσεράριος, tesserarius, papyri aeg. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 149.

810.

311.

812.

813,

814.

810.

215

Ad τεσσίχον. In censura lexici v. Leeuwen comparat notum nomen alt. Τεττίχος. cohaerere putans cum τυτϑός. Mihi magis probatur Stephani suspicio. Fieri potest ut nomen cohaereat cum τέττιξ.

τεταρτεῖν. Caesarius Dial. I 95, p. 601 τεταρτοῦσαν (lunam quatridua- nam)' τεταρταίαν. t

τεταρτοπώλης, qui divendit sive distrahit frumentum? Tebt. pap. 180 (c. 92 aut 59 a. C). Vid. τέταρτον in lexico.

τετεγμένος — τεταγμένος. Pap. aeg. III a. C. (W.).

Corrige τετραετίέα. Legitur in titulo a. 385 a. C.

τετραΐίνειν. Aoristus atticis est τετρῆναι. Cf. Meisterh.* 182, 6.

τετραχαιϊεξηχοστός. PO III 500, 27.

τετροαντίας τετράγωνος xai ἰσχυρός. H.

τετράξων᾽ εἶδος χαλινοῦ. H. |

Ad rero &ogog. Ita quoque Timoth. Pers. 204 ζεύγνυτε uiv τετραύρων ἵππων ὄχημα.

τετραπίαλος (corr. -πύαλος), instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 28, 288. Vid. supra πύαλος.

τετραπρόσωπος. Galatiae tit. η 287 in Journ. of Hell. Stud. XIX p. 808: Μητρὶ τετραπ[ρο]σώπωι ὑπὲρ ἀνθρώπων xà τετραπόδων εὐ[χήν].

τετράπυλον, τό. Acta Anastasii Persae ed. Usener 28a 7 τοῦ τετρά- πύλου τοῦ ἐν τῷ μέσῳ τῆς πόλεως. Of. C. O. Mueller, Kunstarch. Werke V 89 sq.

tetp&c, quadrans, sermone siculo. Hes. τετρᾶντα᾽ τετράγωνον σχῆμα. δηλοῖ δὲ καὶ τοὺς τέσσαρας χαλκοῦς.

τετράστοος (Zosimus). Tit. ap. Benndorf et Niemann, Reisen I p. 67, n? 88 (W.).

τετράχειρ Apollo. Libanii Or. XI 8 204 ἐν 4mólÀievog τετράχειρος ἀγάλματι.

τετρη(ριτικός ?). Grenf. I 12, 29 (c. 148 ἃ. C.).

τεττιγοτρικυμία. Theod. Balsamon XXI 10 sqq. (epigramma in eunu- chum): μυρμηκομόχϑοι τοιγαροῦν, εἴπερ ϑέλεις | μυρμηκοτρυφᾶν τοὺς ϑερινοὺς καμάτους | ἐν χειμιριναῖς τεττιγοτρικυμίαις (Horna, Wien. Stud. XXV p. 188).

tecpoxotety. Caesarius Dial. I 95, p. 601: 'Ivóol τοὺς νεκροὺς ἑαυτῶν τεφοοποιοῦσι πυρί. T

[-|η[λετ ϑ)ελεοπόρον (στέγην) longinquum iter parantem (pon- tem). Timoth. Pers. 196. Vid. supra s. v. "Ela.

τηλύχλοτε δαῖμον assimilatione pro τηλέκλυτε. Hymn. Orph. vs. 5 in titulo musaei Neapol. n? 111, 468 ed. H. Diels. Cf. Berl. phil. Woch. 1908, 1316.

τημόσδε (ταμόσδε Brunck) — τῆμος, τηνίκα. Theocr. X 49.

τηνίοι boeotice — ταινία. Hes. 8. v. — τὴν στηϑοδέσμην.

τϑ pro o$: interdum tituli cretici, iuxta 9 et 9, ut χρῆτϑαι, δέκετϑαι GD 5011 (saec. III a. C.).

Pag. 816, Pag. 817.

Pag. 818.

Pag. 819.

Pag. 890.

216

Ad τειϑέναι. De formis atticis cf. Meisterh.? 188—190; 196 8 81,2; de constructione cum praepp. ἐν et εἰς 215; 19. — Adde formam euboicam τι ϑεῖν — τιϑέναε v. c. MOqvà ἃ. 1902, p. 262, n? 10, 4 et 9 et imperat. τεϑόντων — τιϑέντων ibidem ]. 28. Cf. Eph. arch. 1902, 99 sq. — τέϑητι legitur etiam Theocr. 1II 48 et alibi.

τιμάδιον᾽ μικρὰ τιμή. H.

«εἔμια, τό, — oí τιμαί. Amphissae tit. saec. II(?) a. C. BCH 1891, p. 284, l. 2 τῶν δεδομένων τιμίων ὑπίὸ τᾶς πόλιος ἁμῶν Μηνοφάντωι.

Ad τιμοῦν. Vocula ἀεὶ in hac formula addi non solet, quare hodie in titulo Methymnae legendum puto τιμῶσα [τοὺ]ς φιλοδοξοῦντας.

τῖξον (— δῖξον)" δεῖξον. H. Creticum? Cf. δεικνύναι in lexico.

Ad τέρων (τεέρω ν). Of. etiam Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 149.

τίς pro ὅς, ὅστες in populari sermone aegypt. PB 822 (epistula saec. II p. C.) εὗρον γεοργόν (sic), τίς αὐτὸν ἑλκύσῃ.

Τισσαφρένης tituli attici, non Τισσαφέρνης. Meisterh.? 81; 186.

ttal, vindices, scil. βεβαιωτῆρες manumissionis, occurrunt in titulis gortynicis GD 4978; 4982) 4984; 5019. Cf. Blass ad 4982, 6. — Fortasse cretica glossa est Hes. ἔντιτον᾽ ἔνδικον.

τιτούέβεν. Vid. mox rizvoJF ío90.

Ad τιτυβίξει. Vid. 8. v. éyy 9g ovoc.

τιτύπαι. Vid. ἔμπυλαι.

τιτύς cretice — τέσις, ζημία. Gortynis tit. GD 4967 τᾶς τιτύξος et 4978 τιτοίῖτος (Ὁ).

τιτοωεβξέσϑω quid? Tit. cret. Mus. Ital. II n? 10 et 71. Cf. n* 59 (p. 205 8q.) zz o[c). — Sic Comparetti. Blass GD 5128, 6 sq. edidit τετου- έσϑω στατῆρα κατὰν ϑυσίαν Fixáorav xal τῶ κρέως τὰν διπλείαν κτέ. et sic 1]. 10 sq. — Τιτούεβεν — rosa, i. e. ξημιοῦν.

Corrige Τλημπόλεμος in vase att. V. A. p. 285. Cf. Meisterh.? 84,4. (CIA IV 1 C 491, 44 a. C. saec. V).

τοῖν (?" τί more; Κρῆτες. H. Idem supra τέσις (Ὁ) τί ποτε;

τοίνυν perraro orditur sententiam. Cf. Lob. Phryn. 842. Novum exemplum praebet serus mimus PO III 418, 225 roívvv τὰ σεαυτῆς ἄρον.

τοῖος, τοιόσδε non occurrunt in titulis atticis nec magis τόσος, τοσόσδε, sed sola τοισῦτος et τοσοῦτος. Moeisterh.? 155, 0; 282, 87.

vcotyopasetv, scandere parietes. Marci diaconi vita Porphyrii (Teubn. p. 76, 18 τοιχοβατήσαντες ἐφύγομεν διὰ τῶν δωμάτων. Res obscura. '

Ad τοῖχος. Vid. supra βαδέξειν παρὰ τοὺς τοίχους. Cf. etiam Cyzici tit. 68, Journ. of Hell. stud. XXIV p. 89, 1. 2 sqq. ἐμισϑώσατο Θεόδοτος — τοῦ z[oí]yov τ[οῦ ξω]ϑιενοῦ [ὀ]ργύας ὀκτὼ στατήρων ἑκατὸ[ν] xt, ubi de moenibus, non de aedium pariete (ut putat editor), cogitandum videtur.

toxéGt pro τοκεῦσι. Tit. metr. serus CIA III 1311.

τόλυξ᾽ αἰδοῖον. H. Cf. τύλος H. et Poll. II 176.

821.

822,

217

τομεύόουσι᾽ τέμνουσι. H.

Ad τονάχιον. Item PB 408, 6.

τόνῳ᾽ λίαν. H. Cf. Apollon. de adv. 578, 1.

τόξαρχος. Meisterh.? 194 8 49, 1.

τοξοβελίαις pro τοξουβολέαις nescio unde afferat Weber in lexici censura.

Αὰ τοπάρχης. Toparchos semper fuisse natione Aegyptios docuit M. Meyer, Das Heerwesen der Ptolemaeer und Rómer in Aegypten, Lips. 1900, p. 49. — τοπαρχέας pro τοπαρχίας PO III 504, 10 (saec. II p. C.).

τοπικὸς ὑπηρέτης. Pap. Catt. IV 92 — ὁ ἐπὶ τῶν τόπων $. v. c. PB 523, 1. Of. ἐπὶ τοὺς τόπους pap. Lond. II 196, 1. 10.

tóp 'Póóiov. Vid. ép 'Pódo.

τόρβηλος᾽ μεμψίμοιρος. H. Gl. aeolica — ταρβαλέος.

τορμιῆσι — τολμήσῃ. Rec. Tegeae tit. vitiis scatens BCH 1901, p. 281.

toppic* ἡ δέσποινα. H.

τοσόσδε et τοσοῦτος. Vid. τοῖος.

τοσσῆνον dorice — τοσοῦτον. Theocr. I 54 et III 51.

too iuxta τινός in titulis att. saec. V et IV a. C. Meisterh.? 165, 16.

τοὐβολοῦ, τοὐμόν, τοὔνομα, in titulis att. Meisterh.? 71, 8 et 6.

voD(p)Àtv, trulleam. PB 814 (saec. III militis epistula). Neogr. τροῦλλα et τοῦρλα.

τούρμης, turmae. PB 69 (a. 120); 614 (ἃ. 2317). Adde locos collectos a Wesselyo, Wien. Stud. XXIV p. 149.

τουσάρ aut τουσείρ (Schmidt pro τουσοίρ) φύσκη πληρὴς κριμνῶν, στέατος, αἵματος. H. Gl. laconica? Num forte φουσκέρ (— φουσκίς) ?

Corrige τουτόϑε, hinc. — Eodem sensu Theocr. IV 48 τουτῶϑεν.

Ad τουτῶ. Dele ,Theocr. I 55."

Ad τοῦφος. Corrige τῦφος pro zvgoc.

τοχῇ — κατοχῇ, Schmid, der Att. IV 688. Vid. suprà γλογιστή- θέον, κάτια, T QUO V.

τραταλιστῆς (Ὁ). Vid. τραγεστάς.

τραγηφόροι" of κόραι Διονύσῳ ὀργιάξουσαι τραγῆν περιήπτοντο. H.

τραγιστάς᾽" τοὺς τὰ ἱερεῖα κλέπτοντας. H. An τραγ«αλ»ιστάς ἃ V. τραγαλίξειν ὃ

Αὰ τραγῳδίέαι. De variis voc. τραγωδία notionibus cf. Schmid II 228 sq. (W.).

Tp&tkoc pro Τράγιλος, ut Φιαλεύς pro Φιγαλεύς, ὁλίος pro ὀλίγος, ὁλιαρχία, ὀλιωρεῖν. Meisterh.) 75, 4. Scil. mature y in mediis vocabulis, ut apud Neo-graecos et Germanos bene multos, sonabat j| unde etiam γίγνομαι et γιγνώσκω abierunt in γίνομαι et γινώσκω.

Τρανστιγρίιτανοί, Transtigritani. PB 869 (a. 581) et alibi. Cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 149.

τράπεξα. βασιλικὴ S. v. τράπεξα. Ex PO III 513,87 (184 p. C.) apparet aetate romana non abrogatas esse mensam publicam (τὴν ἐπὶ τοῦ

Pag. 825.

Pag. 826.

Pag. 827.

Pag. 828.

Pag, 829.

218

ποὺ: Ὀξυρύγχων πόλει Σαραπείου), licet tum pleraque negotia mensis privatis transigerentur. Cf. editorum nota. — Sermone byzantino subinde τράπεξα — βωμός, ut Grenf. II 111, 10. 11. 18 (saec. V aut VI) — Hesych. δόλου τράπεζξα᾽ ini τοῦ ἥπατος σημεῖον ἐν ϑυτικχῇ.

τραπεζξιτιχόν, tributum in Aegypto. PO III 574 (saec. II p. Ο), Perhaps a tax for the maintaining of the official bank. Cf. 518, 17 note."

Ad τραπωνάριος. Cf. supra δραπονάριος.

τραχηλίξειν. [Arrianus] Peripl. maris erythr. 57 recte emendatum est τραχηλίξονται pro τραχηλίξοντες, i. e. obluctantur (vento), ut latine interpretati sunt, nec video cur C. Mueller in hoc verbo haereat. Cf. [Plat.] Erast. 182 c et Xenoph., Lac. resp. 5, 9.

Ad τρέ. Melius alii corrigunt τι &. Cf. Meister II 826.

Ad τρεῖς. M. Haupt in Thesauro s. v. ad verba ,Eodem refer. tur locus Cratini ap. Ath. I p. 29" addit ο,ἕως τριῶν πινόντων. CIG 2448 IV 84 et Athen. 441c μέχρε γὰρ τριῶν δεῖν φασὶ τιμᾶν τοὺς ϑεούς. t

Ad τριάκις. Laconicum esse vix potest. Fortasse legebatur in comici alicuius fabula inscripta “άκωνες. ioci causa fictum in versu, ubi compluria multiplicativa in ἅκις coniungebantur. Vid. Arist. fr. ^69 K.

τριαχοντάρουρος (miles) in Aegypto. Tebt. pap. 89, 51. 59, 96, 76, 185 (ro. ἱππεύς); 64 (a), 181. 147; (ro. χερσέφιππος) 61, 21 et saepe alibi. Cf. etiam 62, 47; 69, 65; 98, 85. Vid. δεκάρουρος etc.

τριαχκονταχοίνικος ἀρτάβη. Rev. pap. 89, 2. 4.

τριβαχὸν ἱμάτιον, detrita vestis, H. sine explicatione. Cf. Tebt. pap. 280 (a. C. saec. II extr. σὺν olg περιβέβλητο ἱματίοις τρι- βακοῖς δυσὶ xai χιτῶνι xal κράνωει καὶ πιλίωι. Vid. lexica.

τριβαχκόνους ἄνθρωπος. Theod. Balsamon XXIII 11 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 188).

τρίβουνος, tribunus. PB 21 a (a. 840). Saepe in titulis et apud seros scriptores, v. c. Marcum diaconum, vit. Porphyrii p. 58, 8. 16 (Teubn.).

τρίξειν, verbum homericum, Plutarcho Mor. VII p. 846 ed. Bern. pro πρίξειν optime reddidit Charitonides, 49;v&à XV p. 442 sqq.— Idem verbum reddendum Philostrato, Epist. XXXVII, ubi vitiose legitur: (Momus) δυσχεραίνειν ἔφη, ὅτι τρύξοι αὐτῆς (Veneris) τὸ ὑπό- δημα. Lege τρίέξοι, strideret.

τριχάρχαρος. Elogium Pantaleonis, p. 4 Mor. Μαξιμανὸς (sic), ὁ τρι- κάρχαρος xvov.T

Τρικορύξιος pro Τρικορύσιος. CIA II 249 (ante 146 a. C.). Meisterh.? 98, 2.

τρικωμία. Saepe occurrit PB 362 (saec. III. p. C.).

Ad τριμίσκον. Adde τρυγέρανος — τρυγογέρανος.

Ad τρῖμμα. De vulgari ἢ. v. signiflcatione vid. Thesaurum. Vix

830.

831.

883,

219

tunen huc pertinet Pseudo-diogenis epist. 80 8 8, ubi τρῖμμα esse nequit aromatica illa potio, quae in nuptiis bibebatur, sed potius est vilis aliquis cibus, fortasse polenta.

Τρινεμε()ηεύς sincera forma pro Τρινεμαιεύς. Meisterh.? 42, 2. Cf. 44, 17.

τρικανοπλίοα. Theod. Balsamon XXV 11 (Horna, Wien. Stud. XXV, ID).

τρίπους. Gortynis tit. GD 4969 [κατιστ]άμεν τρίποδα, ubi Blass anno- tat ,der τρίπους als (gróssere) Wertheinheit nur hier (Comparetti)."' Cf. s. v. λέβης in lexico.

τρίσελλον (a sella). Grenf. 5, 117, Epistula a. 108 γένοσκαι εἰληφαιναι (sic) — τὼ (sic) τρέσελλον. Vid. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 149.

τρισσός᾽ εἶδος ὄφεως. H.

τριστέγαστος — τρίστεγος. PG 10, 8 (p. C. 828) [οἰκῆας τριστεγά[στου]. Cf. Archiv I 558.

τριταίαν pro τρίτην. Eur. Hipp. 275, si ]. s. Vid. 8. v. πεμπταία.

Τριτοπατρεύς atticum, non Τριτοπάτωρ. Meisterh.? 142, 12.

τριτοπρωτόχλῃτον ϑρόνον episcopi alexandrini sedem vocat Theod. Balsamon XXXVII 28. Of. vs. 7 τρίτος ϑρόνος (Horna, Wien. Stud. XXV p. 198).

τρίτρα, τό, triplex pretium. Gort. tit. GD 5000, 19 τὰ τρίτρα τᾶς Jóueg κἀμφιδήμας ἄσπερ τῶι ἐ[λευϑέρωι ἔγρατται Ὁ].

τριυφαντός, triplice textura. Grenf. II 111, 88 (saec. V aut VI) íov(01) τριυφ(αντόν).

Τρίφις sive plor; (Θρέπις), dea aegyptiaca, cuius templum ϑριπιεῖον, unde nomen Τριφιοδωρος, quod quasi ἃ τρυφή derivatum Graeci scribebant Τρυφιόδωρος. Cf. Letronne, Receuil p. 112 et Cha- ritonides, 484gvà XV p. 449 sq.

tptyéov pro «couv forma pseud ionica. Personatus Hippocrates, epist. XXIII 8 4.

Ad τριχία. Crónert. Cl. Rev. 1908, 196 his locis pro τριχ(εῶν) et τοιχ(ία.) rescribendum putat τριχ(ιασίων) et τριχ(ιάσεις), quamvis semel plene legatur τριχίας. Utut est, signiflcatur restauratio fora- minum machinae aquariae, qua in re adhibebatur pilosa materies e palmulae cortice (σεβένιον) petita.

τριχολάβον, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 288. Cf. supra ἐϑειρολόγος.

τριωβολαῖζος (pro -εαῖος) passim papyri aeg. — τρεωβολείῳ legitur PB 362 XV 5, unde ita suppletum est ibidem I 14 et XI 28. Eadem forma occurrit PO III 506, 12. 45.

τροπατός (?)) ὃ ἀπητιμασμένος. H.

τρουβλίον pro τρύβλιον medico dorice loquenti olim reddidi in Alexi- dis fr. 142, 4 K.

τροῦλιν (— τρούλιον), trullum. PB 874, 10 τοῦρλιν (sic).

τρουφωνίδαι" εἶδος xgoxoro?. H. Gl. laconica?

Pag. 881.

Pug. 885.

Pag. 836.

220

τροφεῖν — τρέφειν. PB. 868, 4. 22 ἐτρόφησεν xol ἐτιϑήνησεν ἡ δούλη x:é. (33ec. II p. C). Cf. suprà συμβροχεῖν.

τροφεύειν — τρέφειν. Add. Grenf. Π 72, 8 sq. (805 p. C.) ὁμολογῶ τετροφευκέν[αι}] τὸ τέταρτον μέρος τῆς δουλίας (510).

τρόφιμον ἄγγος oesophagum vocat Timoth. Pers. 78.

τροχελλέα, — τροχιλεία. PO III 502, 85 (164 p. C.) τοῦ προκειμένου φρέατος τροχελλέαν σὺν σχοινίῳ καινῷ.

τρυγέρανος (decurtatum ex τρυγογέρανος)" φάττῃ (Meineke pro φάσματι) ἐοικώς. Philemonis fr. 47, 9 K. Vid. τριμέίσκον in lexico.

vpo'(l& — τρύξ (Geopon.. Mimus PO 418, δῦ ἐγὼ αὐτοῖς xoi τὴν τρυ- γίαν διακονῶ.

τρυγία, (— τρυγεία) — τρυγητός. PB 417, 9; 581, 28: παροναλῶ δέ σε --- ἀντιλαβέσϑαι τῆς τρυγίας.

τρύειν. Cf. suprà ἐκτρύειν. — De τετρῦσϑαι, τετρυμένος — novicia τετρυχῶσϑαι. τετρυχωμένος vid. Cobet, Nov. lect. p. 148 sq. Cf. tamen τρυχοῦται apud Mimnermum II 12.

τρυπᾶν. Thesauri locis adde Apollonii Tyan. epist. VII ἐμοὶ δ᾽ εἴη τὴν ἁλίαν τρυπᾶν ἐν Θέμιδος οἴκῳ, verba mihi quidem obscura. Conieci ἐμοὶ δ᾽ εἴη «εἰς» τὴν ἁλίαν τρυφᾶν.

τρύπανον οἱ τροπάνιον, instrumenta chirurgica. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 38, 288. Vid. lexica.

τρυφᾶν Q). Vid. zov &v.

Τρυφιόδωρος. Vid. Τρέφις.

τυγχάνειν τινός absolute — τ. τ. σωτῆρος S. συμμάχου. Liban. Or. I 15 (ed. F. I p. 89) τυχὼν τοῦ Ποσειδῶνος, ubi codd. Laur. et Chis. inserunt εὐμενοῦς, sed schol. annotavit: τυχὼν τοῦ Ποσειεδῦ νος" ἤτοι σωτῆρος, ἀφῆκε (omisit) δὲ Μττικῇ συνηϑείᾳ, καὶ Ἀριστείδης (I p. 172, 11 Dind) τυχὼν τῆς ϑεοῦ, ἐάσας εἰπεῖν συμμάχου. Foerster cft. Aesch. Suppl. 148 K.; Liban. Or. VI 8 2 (F. I p. 855) ov τυγχάνειν οἴεται τῆς Τύχης.

Αὰ rvió:. Recurrit adverbium apud Sapphonem in fragm. Beroli- nensi col. II 8 [πρός σε πόλ]λακι τυῖ[δε ν]ῶν ἔχοισα.

τυλάριον — τύλαρος. Grenf. II 111, 84 (saec. V aut VI).

Τυλισοῖ cretice — ἐν Τυλισῷ. GD 5182, 6.

τυλότερος [callosior]. Caesarius Dial. III 140 p. 668 oí δὲ πόδες ἡμῖν τυλότεροι παντὸς τοῦ ὑπερφερομένου σώματος κατεσκευάσϑησαν, τῇ χέρσῳ διὰ παντὸς κρούεσϑαι μέλλοντες. T

τουμβὰς γυνή" τυμβάδας ἔλεγον τὰς φαρμακίδας ἀπὸ τοῦ περὶ τοὺς τύμ- βους διατρίβειν καὶ τοὺς νεκροὺς ἀκρωτηριάξειν. H. Cf. Mich. Pselli vs. 460 de Gramm. (Boissonadii Anecd. Gr. III 226) et supra νυκτιτυμβάς.

τυμβοχοή. Hom. d 822 Ahrens recte τυμβοχοῆς pro τυμβοχοῆσί(αι) legebat. Cf. Fr. Stolz, Wien. Stud. XXV p. 247. Itaque verbum τυμβοχοεῖν exime lexicis,

833.

221

τομπανιχός. Add. Caesarius Dial. II 108, p. 606 τὰς κινυρικὰς χορδὰς καὶ τὰ; τυμπανικὰς δέρρεις. T

Ad Τυ(ν)τάρεως. Corrige Τυνδάρεως pro Τυνδαρεύς.

τυπικόγραφος. Theod. Balsamon XXVIII 18, κτητορικὰς τυπικογράφους πλάκας et XXXIV 4 τόμος δὲ βραχὺς τυπικογράφον νόμον (Horna, Wien. Stud. XXV, II, qui p. 216 scribit τυπικογράφος).

- Τυρβανῆς iuxta Ταρβανῆς. Meisterh.* 69, not. 595.

topBaola. χορῶν ἀγωγή τις διϑυραμβικῶν. H.

τορβηνός᾽ ἐπίϑετον τοῦ Ἡπόλλωνος. H.

τύρευμα. Vid. supra ἐντυρεύειν.

τυφλοπκαϑῆς. Theod. Balsamon XVI 20 (Horna, Wien. Stud. XXV, II).

Ad τυφλός. Ex PO Weber in lexici censura addidit τυφλὴ ῥύμη ,Sackgasse," non indicato loco, quem frustra quaesivi.

Τύχων᾽ ἔνιοι τὸν 'Ερμῆν, ἄλλοι δὲ τὸν περὶ τὴν Mgooó(rqv. Post Ἡφροδίτην aliquid excidisse videtur. H. Cf. supra Ἡφρόδιτος et in lexico Kvovvtiog.

τὥγκχκουκχκλον — att. τοὔγκυκλον. Laco Ar. Lys. 1102.

τὥντρω — att. r&vrgov. Theocr. VIII 72, ut τὥροτρον X 81, τὠυλέον XI 22 etc. Sic aeolice τὠὡραμένω — τῷ ἐρῶντι XXIX 82.

τὠπώτω. Vid. supra ézeozog.

Y.

T pro A4 in Creta. Cf. ἀδευπιός, Fuvu£vocg, xavyóc.

Àd T pro TI. Attice iota omissum ante vocales e, t, o, ov, o. Mei- sterh.! 59. 60.

T confusum cum :, e, y in Asia minore et Aegypto. Thumb 189 sqq. (W.).

. δακχίξει boeotice — οἰακίξει. H. cum explicatione corrupta oí εἰς τὰ

αὐχένια. Àn οἰάκια νέμει τὰ αὐχένια Ὁ

. δγεία — yita, ut apud sequiores, passim in seris titulis. Meisterh.?

49, 29; de forma ὑγιείς pro ὑγιές idem 45, not. 295; de ὑγιᾶ acc. sing. in titulis ante a. 850, postea ὑγιῇ p. 150, 11. Vid. lex. pag. 841.

50p&y (Musurus ὑδρανές)" εἰς ϑυσίαν ἀκραιφνές. 'Ply8ov. H. Cf. 69odvar τὸ ἀχραιφνὲς καὶ καϑαρόν. H. et ὑδράνα in lexico, qua voce for- tasse usus est Rhinton.

ὁδρῇν — ὑδρεῖον. PO III 521, 18 (saec. II p. C.).

ὁδροδόχοι᾽ λάκκοι. H. Vid. lexica.

δδροφόρια᾽ ἑορτὴ mív9iuog ϑήνῃσι. H. Item in Aegina. Cf. Schol. Pind. N. V 81.

δειός, nepos. BCH XI 1887 p. 471, n. 89, 4 (W.).

Ad víe. Hoc lexici comma delendum est, nam in hac epistula postea evidenter correctum est περὶ τῆς ὑγιείας cov, nisi quod

Pag. 848.

Pag. 846.

Pag. 8406.

Pag. 847.

Pag. 819.

222

epistulae auctor scripsit potius more aevi istius et loci $(5)íac; sive potius $/«g, neglecto γ ut in ὀλίος similibusque.

οἵα et -ba. Vid. Meisterh.? De gen. et dat. -υέης, -víg in seris papyris aeg. cf. Moulton, Cl. rev. 1904, 108. Vid. supra ad ea.

δχελόν᾽ ὑγιές. H. Creticum ducit Schmidt.

ὑχητήριον — οἰκητήριον. Meisterh.? 59.

ὁλίστριον (schol. Nic. Al. 498) — ὑλιστήρ, τρύγοιπος. PO III 599 (saec. II p. C.).

δλοδέτος (Ὁ), lignum ligans. Vid. supra ταυροδέτος.

Corrige ὁμαλίκων — ὁμηλίκων.

δμνῳδεῖον. Pergami aedifleium, ubi oí ὑμνωδοὶ ϑεοῦ σεβαστοῦ καὶ ϑεᾶς “Ῥώμης congregabantur et coenabant colentes divos Imperatores et deam Romam. Pergami tit. III 874. Cf. Mitt. XXVII p. 179.

Ad ὕμοι. Item Sappho in fr. Berol. col. I 18.

Ὑνναρεύς᾽ Ζεὺς ἀπὸ τοῦ "lvvagíov ὄρους. H.

δοθεσία, filii adoptio. Arch. epigr. Mitt. aus Oest. IX 1886, p. 217, n? 2 et BCH X p. 204, n? 8.

δός et οἷός. Vid. Meisterh.? 60, 4.

ὁπάγειν 9e τινα, deo aliquem consecrare. Libanius Or. V $ 29 (ed. F. I p. 818, 10) ἐν ἑτέρῳ δὲ μηνί, Μουνυχιῶνι δὲ οἶμαι, καὶ τὰς παρϑένους αὐτῇ (Dianae) πρὸ γάμων ὑπάγουσιν.

Ad ὑπαγωγεύς. In fine adde: Cf. v. Leeuwen ad Ar. Av. 1149.

ὑπαχούειν cum dat. pro ἀκούειν (imexoour) c. gen. Libanius Or. IV $8 10 o? móv (πῶς mor Cobet) ἂν ὑπήκουσαν ἀνθρώπῳ μεϑύοντι

- (μεϑιέντι ὃ Gasda) —; ubi vetus scriptor dedisset ἤκουσαν ἀνθρώπου xté., quod proposuit Morelli.

ὁπακχκούσουσιν pro ὑπακούσονται. Add. mimus PO 418, 222.

ὁπάρχεσθϑαι cum gen. an fungi (magistratu)? Bithyniae tit. 196, 2 BCH 1901, 49 sq. ὑπαρξάμενον βειϑυναρχίας καὶ πονταρχίας καὶ ἐπι- στάτην τῆς πόλεως. Nisi potius ὑπαρξάμενον — ὑπάρξαντα Significat ὕπαρχον γενόμενον τοῦ βιϑυνάρχου κτέξ., ut passim sequiores mediis utuntur pro activis.

δπκαρχιτέκτων. Item tit. delph. BOH XXVI 48, 1l. 84 sq.

ὁπαφήτορες᾽ ὑποτεταγμένοι (&gijrogr?). H. Gl. obscura.

ὑπεξόμεϑα — ὑφιξόμεϑα. PB 890 (saec. II p. C.).

ὁπελαύνειν, verbum medicum, purgare. Vid. ὑπηλάτων in lexico.

ὁπεναντίος cum gen. Add. Menandri Κόλακος fragm. PO III 409, 85 ὑπεναντίον τε μηδὲν ὧν motig ποεῖν.

“πέρας, forma hypocoristica nominis Ὑπερείδης. Inscr. perantiqua Therae insulae, Mitt. XXVIII p. 84.

ὁπεραύστῃρος. PO 471, 98 (saec. II p. C.).

δπερβάλλειν c. acc. rei et gen. pers., maiorem alio summam offerre in licitando. PO 518, 256 sq. (184 p. C.) ἕνεκα τοῦ ὑπερβεβλῆσϑαι τὴν προκειμένην οἰκίαν ὑπὸ σοῦ τοῦ Σερήνονυ καὶ

51.

228

ἀναβεβιβάσϑαι εἰς δραχμὰς χιλίας ὀκτακοσίας. Cf. Lys. XXII 8 6 τιμῇ ἀλλήλους ὑπερβάλλειν.

ὑπκερβαρής. Add. PO III 486, 82 ἐκ τῆς ὑπερβαροῦς ἀναβάσεως τοῦ ἱερωτάτου Νείλου.

ὁπερβιβαστήρ, instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 288.

ὁπκερβολικός. Hoc adiectivum restituendum Pseudo-hippocrati in epist. XXIV 8 b, ubi corrigatur τοῖς ὕπνοις τοῖς ὑπερβολικοῖς pro absurdo ὑπερκολαστικοῖς.

ὁπερβόλιον. Add. Tebt. pap. 61. (b), 408. 416; 72, 418.

bxepeoyaptocety, pergratum esse. Tebt. pap. 12, 24 (a. C. 118).

ὁπερϑοίειν, superaestuare. Timoth. Pers. 76 ἐπεὶ δ᾽ ἀμβόλιμος Glue στόματος ὑπερέϑυιεν — ὑπερέβλυξεν. Cf. Alexidis fr. δ Κ. Θηρί- κλειον — ὑπερϑύουσαν, ubi corrigatur ὑπερϑυίουσαν. Cf. s. v. 9 víqv in lexico. Verbum compositum neglexit Pape.

ὁπερίππια ἀγών τις παρϑένων. H.

τι

ὁπερχακεῖν᾽ ὃ νῦν ἐκκακεῖν. H.

- ὅδκερχαταβακχχεύουσαν᾽ ἀντὶ τοῦ ὑπερηφάνους λόγους ποιουμένην. H. Cor-

rexit Meineke pro ὑπερκαταβαπτύουσαν. Cf. Kock, fr. com. adesp. 1880. ὑπερχολαστικός. Vid. supra ὑπερβολικός.

ὁπεροι«α»ζομένου᾽ ὑπερηφανευομένου. H. Cf. ὑπεροίομαι S. v. ὑπερ- οιἰησάμενοι ap. eundem et infra ὑποιάξεσϑαι.

[ὁπεροφωνεῖν ΒΑ 67, 32, cum v. 1l. ὑποψόνην, unde Blaydes coll. Ar. Ach. 842 emendavit ὑποφωνεῖν, eximatur lexicis.]

Ad ὑπερπίέπτειν. Item PO III 506, 45 (p. C. 184) τοῦ ὑπερπεσόντος χρόνου et Grenf. II 18, 6; 21, 16; 27, 15 (a. C. saec. II).

ὑπερπλησμίως. Theod. Balsamon XLIV 5 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 201). |

ὁπερτίϑεσϑαι — ὑπερβάλλεσϑαι, differre, passim etiam in papyris aeg. occurrit, v. c. PO I 41, 18; 80, 15; II 287 (VII) 88; III 486, 8. 26; Fay. pap. 188, B.

ὁπερτέϑονται — ὑπερτέϑενται. ΡΒ 984, 12 (saec. IV). Cf. δύνομαι.

ὁπέρχεσϑαι. Vid. supra s. v. ἔρχεσϑαι.

ὑπερῶιον οἴχῃμα, plene scriptum pro ὑπερῷον in Pergami titulo Mitt. 1902, p. 61, 1. 21.

ὅπεσις (Ügecig) ταπείνωσις, ἔνδοσις. H. Gl. dialectica.

Ad ὕπνος. Desidiam denotat ap. Libanium Or. I ὃ 279, loco iniuria mutato a Foerstero I p. 202, 11, ut καϑεύδειν desi- dere, desidem esse S 4 (p. 82, 1). Vid. me in Mus. Rhen. 1904, p. 886. — De formulis ὕπνου λαγχάνειν (τυγχάνειν) et ὕπνος με λαμβάνει vid. Cobetum, Nov. lect. p. 358 sq.

Ad ὑπνοῦν. Cf. verbum atticum ὑπνώττειν (ὑπνώσσειν) ap. Aeschylum, Euripidem, Platonem, quod proprie dicitur de dormitiva corporis conditione. Cf. λιμώττειν, πυρέττειν etc.

Pag. 854.

l'ag. 855.

Pag. 856.

Pag. 867.

224

Ad ὑπό. Weber in lexici censura accusativum in tit. Halicarnassi tuetur formula manumissoria ὑπὸ Δία, I'5v, Ἥλιον in papyris Oxyrrhynchicis.

ὁποβορβόριον᾽ ἡ trovi. H.

ὑπογόνιον — ὑπογονάτιον, si recte ab Huntio éxoyovío pro (οὐλὴ) σιαγονίῳ correctum est. PB 394, 6 (187 p. C.).

Ad ὑπογραφεύς. Item PB 394, 100; 445, 20; 446, 19 et alibi saepe.

Ad ὑπογραφή in papyris aeg. Vid. BCH XXVI p. 124. De variis subscriptionum modis et formulis utilia monet J. C. Naber, Archiv III, 2, 14 sqq.

Ad ὑποδέκτης. Item Grenf. II 94, 5 (saec. VI aut VII).

ὑποδηματουργός, sutor. Tit. 57, 2 sq. in Journ. of Hell. Stud. XXII p. 124. Cf. serum voc. ὑποδηματάριεος in Thesauro.

Ad ὑποδῆσαι. An ὑποδήσασϑαι Cf. Hesych. ὑποδέσματα᾽ ἐνέχυρα et ὑποδέσμιος᾽ ὑποτεϑείς, quae item italicae originis glossae videntur. Dele verba ,fortasse ὑποτεϑῆσϑαι᾽".

Ad ὑποδιοικητής. Grenf. II 28, 2. 'Eoguóvab τῶν ὁμοτίμων roig Gvy- γενέσι καὶ ὑποδιοικητής (a. C. 107).

Ad ὑποδόκιον. Cf. tit. delph. BOH XXVI p. 65, 19 et col. III, 7. 15.

ὁποδοχεῖον, deversorium (Strab.). Tebt. pap. 80, 15. 48. 60 sq.; 240.

ὁποέστης" χιτών. H. An ὑποιέστης ἡ Cf. (F)écra in lexico p. 828.

óxotovy2, subcingulum, braccae aut fasciarum genus. PB 874, 24 ξεῦγος ὑποξζωνῶν (epistula saec. III p. C.).

ὑπόϑεσις, fundamentum. Sequiorum locis adde Liban. Or. XI 51 init. τὰς πρώτας ὑποϑέσεις (— ϑεμέλια) βαλόμενοι τῇ πόλει.

Corrige ὑπόϑευτον et suo loco repone.

ὁποι«ἀ»ξεσϑαι" ὑπονοεῖν. H. Cf. supra ὑπεροιςκα»ξομένου.

ὑποιακίξζειν. Hes. ὑποιακισϑείς (Alberti pro ὑποιατιϑείς)" ὑποστρατευϑ εἰς.

ὁποχαμάσια πέντε. RQ 80 (saec. VI). Cf. supra κάμασον. An camisia?

Ad ὑποκαύστη. Cf. PB 760 ἄχυρα τὰ xal χωροῦντα εἰς ὑπόκαυσιν τοῦ μεγάλου γυμνασίου.

ὑποκεῖσθαι — παρεῖναι passim de tempore usurpatur in papyris aeg. Sic Tebt. pap. 14, 14 τῆς ιδ΄ τοῦ ὑποκειμένου μηνός. Cf. 15, 1; 16,4; 26, 20 etc. (saec. II a. C... — Saepe idem verbum in his papyris vago modo usurpatur de rebus de quibus agitur (nos: de bewuste dingen). Cf. editorum nota ad 5, 58 (118 a. C.), ubi conferunt 1.l. 79 et 149; 29, 18; 61 (0), 854.

oxoxxtvoc quid? Grenf. II 28, 5 (108 a. C.). Describitur aliquis ὡς (ἐτῶν) μ΄ μέσος ozoxxvoc. Vix sanum.

ὑπόχλαστος, herniciosus? PB 998 I 6 et 11 (a. C. 101); Grenf. I 27 (2), 7. 9: (83) 8 (a. C. 109); II 15 (1), 14; 28 (a, 2), 6. 10; 32, 4 (saec. II a. C.).

ὑποχόλπιον toD χοροῦ" τῆς στάσεως χῶραι af ἄτιμοι. H. Eorum scil. qui in medio choro collocati a populo non conspiciebantur.

ὁποχράτησις (?) Theod. Balsamon epist. IX 4 (Horne, Wien. Stud.

225

XXV p. 214) ἡ παντελὴς τῶν ἄρτων ὑποκράτησις. Corrigendum videtur ὑπερκράτησις aut ἐπικράτησις.

ὑποχροονέδια" ϑυσία τις παρὰ Κνιδίοις. H.

ὁποχρουσταλίς" εἶδο: τοῦ λίνου σπέρματος. H.

Àd ὑποκύπτειν. Hamaker Ar. Lys. 1000 ὑποκεκύφαμες emendavit pro ἀπο- sive ἐπικεκύφαμες. Cf. Vesp. 555.

Ad ὑπολαμβάνειν. Diatribe rhetorica dorice scripta PO III 410, 99 sq. ὁπολαμφοῦνται — att. ὑπολήψονται.

ὑπολείπειν vitiosum pro ἐπιλείπειν, deficere. Ita Arrianus, Ind. 20 ὃ 9 σῖτός τε αὐτόϑι οὐκ ἐνῆν, καὶ ὑπολελοίπει τὴν στρατιὴν ὁ πολλός. Pseudo hippocrates, epist. XXVII 8 52 ὑπολέποι δ᾽ ἄν με ἡμέρη μακρολογέοντα.

ὁπόλημϑις — ὑπόληψις. PB 618, 7 et alibi. Cf. παραλήμπτης, οἰνοπαραλήμπτης; σιτοπαραλήμπτης, χορτοπαραλήμπτης.

ὁπόλινον᾽ τὸ ὄρμινον (sic). H. Cf. idem δρμῖνοε᾽ ὄσπριόν vi. Theophr. H. P. VIII 1, 4.

Àd ὑπολογεῖν. Item Rev. pap. 28, 16; 77, 2.

Ad ὑπολογή. Bis κατοικικοῦ ὑπολογή nescio quo sensu legitur PB 492, ὅ et 11 (140 p. C.)

ὑπομαλανδριῶδες" εἶδός τι ταρίχου. H. Epicharmo nescio cur tribuit Schmidt. Caret voce Thesaurus.

ὑπομνηματογραφεῖν. Tebt. pap. 61 (a), 25; 263; 64 (a), 88.

ὑπομνηματογραφεῖον. Ibidem 58, 12.

Ad ὑπομνηματογράφος. Of. Archiv III p. 72 (nota). Commemoratur a Strabone XVII p. 797, 12.

Àd ὑποπετρίδιον. Vid. μαρμαρόπτερος.

. Àd ὑπόπετρος. Recurrit Tebt. pap. 72, 14 (a. C. 114) διὰ τὸ τὴν γῆν εἶναι χειρίστην καὶ --- ὑπόπετρον.

ὁπόπωλος (Strabo) PG 80, 7 κάμηλον ϑηλέα ὑπόπωλον.

ὑποργός, antiquior scribendi ratio pro ὁπουργός in titulis att. Vid. supra 8. v. ξυλοργέα.

ὑὁποσχευάζειν (?). Tebt. pap. 5, 74 (a. C. 118) τοὺς δὲ κρατοῦντας τῶν τοιούτων ἱερῶν xol ἀΐ.. μένους τὰ ἐκ τῶν ἀνιερομένων (sic) ἐδαφῶν καὶ τῶν ἄλλων προσόδίων καὶ] ὑποσκευάξζ[ο]ντ[α]ς καὶ ἀ[π]ο. .. .... Lectio incerta et obscura sententia. — Subst. ὑποσχευΐ in gloss. explicatur substructio.

ὁπόσχνιφος, subcaecus. Grenf. II 86, 5. 6 (a. C. 98). Cf. σκνιφός et ὑποσκιπής. |

óxogoptxóc. Cf. Gardner, Journ. of Hell. Stud. VI 1885, p. 857, n? 121 (W.).

ὑποσόριον. Cf. Fellow, Lycia 2, p. 420 1]. l. (W.). Vid. ἐνσόρφιον in lexico.

Ad ὑπόστασις. PB 482 II 4 πλέον ἐστὶν ἕκαστον τῶν δύο τῆς κατὰ

ϑησαυροῦ ὑποστάσεως ἐξετάσας σὺν τῷ βασιλικῷ γραμματεῖ᾽ ἡ καινὴ 15

Pag. 800.

Pag. 863,

226

πρόστασις ἐγένετο, εἰ of εἰδιῶται συνέγνωσαν. Verba mihi obscura. — Vid. Tebt. pap. 61 (b), 194; 72, 111 et cf. supra πρόστασις.

ὁποσχίξειν, findere terram. PK 'Hósi(ov sc. κλήρου) ὑποῦ (ὑποσχί- ξοντι) ξε(ύγει) α΄.

Ad ὑποσχισμός. Item PG 84, D.

ὑποτεμενίταν. Inscr. BCH XXVI 68, 14 ... [τ]ὰν[ὑπ]οτεμενίταν. Editor adnotat ,c'est un adjectif (cf. le Téménités de Syracuse) s' appuyant à une partie de ville, à une route etc. — en contre-bas du téménos d' Apollon — peut-étre [εἴσοδον] ?"'

ὑποτιτϑικός. P. Catt. VI 10 ὠνὴν Μούσης σὺν ὑποτιτϑικῷ. Vid. ὑ πο- τιτϑίδιον in lexico.

ὑποφάλαχκρος, Ssubcalvus. Grenf. II 20 (2) 12 (a. C. 114).

ὑπόφορος et ὑποτελήῆς bis coniungit Iulianus in epist. LXXV $ 2 et $ 8.

ὁποφύλαξ. Oenoandae tit. BCH X p. 210 sqq. n?. 8 ὑποφύλαξ et ἀρχιφύλαξ (“Ἰυκίων τοῦ κοινοῦ).

Ad ὑποψαλάσσειν. Cf. ἁψάλακτος ΑΙ. Lysistr. 278.

ὑπωπίς (— ὑπώπιον) ἡ ϑαψία. H.

ὁρτακός" ὕστρεον. H.

ὁρτάνα' ἀπομάχυτρας (-μακτρα ? Schmidt). H.

δσχλωτὸν (ὑπόδημα), corrigiis adstrictum (calceum). Dicaearchi vit. Gr. p. 129 ed. Gail. Vid. Thesaur. s. v. ὕσκλος et cf. in lexico ἔἕπτυσκλυ.

ὗσλος᾽ φλύαρος. H. Gl. laconica — ὖἦϑλος. Correxit Hemsterhuis pro ᾧσϑλος.

ὕὅσπκλαξ potius quam ὕσπλαγξ corrigendum Theocr. VIII 58. Cf. lexicon S. vV. ὑσπλαγίς et ὕσπλακος.

ὕὅσταξ' πάσσαλος κεράτινος. H. Cf. ὕσσαξ in lexico.

Date" πλαστὰς (Ὁ) ἀμπέλων et ὕστά δα᾽ ἡ δασεῖα ἄμπελος. Of. Ahrens II 74.

δσατήρια. Argivorum festum, in quo sues immolabantur. Athen. IX 96 a.

Ad voríg. Corrige ὑστεακκός pro ὑστεακκός.

δστρία" κωλεός. H.

ὅστρος᾽ γαστήρ. H.

δσωπίς᾽ ἡ σάμψυχος. H.

τϑόν (πῦον Alberti) τὸ πυρέεφϑον. H.

ὀφαγέο — ὑφηγοῦ. Theocr. II 101.

ὁφαίνεσϑαι pro ὑφαίνειν. Libanius Or. XI 8 190. Cf. supra ἐλεεῖσϑαι et ἐπαναγκάξεσϑαι.

5gappux — ὕφασμα. CIA 678 B 67 (878/66 a. C.) Meisterh.? 185 8 71, 2.

δφάντρα — ὑφάντρια. Tebt. pap. 117, 87 et saepe (a. C. 99). Cf. supra ἠπήτρα.

ὁφαῦαι (pro ὑφαένει) ἐμπρῆσαι [ὑφᾶται]. Ἡμερίας. H. Gl. macedonica correcta ἃ Schmidtio.

ὀφέκροτος. Timoth. Pers. 214 ἐπεκτύπεον ποδῶν ὑψικρότοις χορείαις. i. e. χορεύοντες ἀνεπήδων xal τοῖς ποσὶν ἐπεκρότεον, interprete Wilamowitzio.

227

5dtov* μεῖζον. μετέωρον. H.

ὄψιστος ϑεός. Iudaeorum Javeh, v. c. tit. Bithyniae 168, 2 [Θεῶι] vyisto. BCH 1901, p. 285, ubi citantur Schürer, Die Juden im bospóranischen Reiche und die Genossenschaft der σεβόμενοι ϑεὸν ὕψιστον ebendaselbst; Berl. Sitzb. 1897, p. 200 sq. ; Cumont, Hypsistes, Rev. de l'instruction publ. 1897 (Berl. phil. Woch. 1898 n?. 1, p. 17). — Cf. nunc Wilamowitz, Sitzb. Berl. Akad. 1902 XLIX p. 2 sq. et Journ. of Hell. Stud. XXII p. 124, u9. 58, 8 ἦεν ἐν ἀνθρώποις ἱερεὺς ϑεοῦ ὑψίστου. — Saepius huic deo in titulis vota nuncupantur.

d,

846, φάβοςξ (φάος) — φάος. Pamphylice sec. Heraclidem apud Eustathium

1651, 20 (C.). Cf. supra ógovf o.

φαγαπόλιος. Zosimus in 4Διαλογισμοῖς cap. 9. t

φαγέμεν pro φαγεῖν reddendum Boeotio in Eubuli comici fr. 11 K., v8. 1, ut recte ibi legitur vs. 8.

Ad g«ynpua. Cf. suprà προσ-φάγιον.

Φάεινος. Meisterh.? 21, 18.

φαξάλη" πάϑος σωματικόν, ὃ γίνεται. τοῖς ἐρυϑρὰν ϑάλασσαν πλέουσιν. H.

φαικῶς᾽ λαμπρῶς. H. Cf. φαικὸς in lexicis.

φαίναξ, ἢ [plena luna]. Caesarius Dial. I 100, p. 604 πάλιν δὲ μετὰ τὴν λῆξιν γεννᾶται ἡ φαίναξ, οἷονεὶ ἀναβιοῦσα τῇ ὄψει παριστα- nívi.'Idem,II 112, p. 617 &g' οὖν αἰτιασόμεϑα τῆς δυσβουλίας (servi plana (imo plena) luna fugientis) τὴν qaeívaxa; et III 118, p. 624 καϑιεμένη ἡ gaíva& αὑτήν, et 111 180, p. 688 δύο ἡλίους καὶ δύο φαίνακας. T

φακνόλιον, paenula. Epistula saec. II p. C. ΡΟ III 581, 14 κόμισαι — τὰ ἱμάτια τὰ λευκὰ τὰ δυνάμενα μετὰ τῶν πορφυρῶν φορεῖσθϑαι φαινολίων᾽" τὰ ἄλλα μετὰ τῶν μουρσίνων φορέσεις. Vid. μόρφινος. Cf. PB 876, 24 (saec. IV p. 6.) p ai[Lo] νέων — φαινολίων. Sic φελόνιον PG 80, 14. Vid. in lexico φαιενόλες.

Φαινόλ,]ος᾽ ὄνομα ἥρωος. H.

Φαιστοῖ — ἐν Φαιστῷ. Tit. cret. GD 5019, 9.

φακχιάριον, faciale (velum). PG 80, 5; 8 Grenf. 114 (saec. ID.

φακιώλια, fasciae. RAN 479 (saec. VI).

φάκχται" ληνοί, σιπύαι, πύελοι. H.

φαλάγγωμα" πομπή τις ἐν τοῖς Διονυσίοις. H. Cf. lexica, etiam s. v. φάλαγξ et φαλαγγοῦν.

φαλάνθϑη ἐριουργός. H. Sic lege, deleta distinctione post φαλάνϑη. Cf. φάλανϑος in lexico.

φαλέκτει (Ὁ) μωραίνει. H. Cf. idem 8. v. φαλός : xal φαλὸν τὸν ἐμμανῆ et 8. v. φαλόν: — οὗ δὲ τὸν μῶρον.

Pag. 866.

Pag. 867.

Pag. 808.

228

Φαλερία, Valeria. Tit. cret. GD 5074 b.

φαλίσσεται" λευκαίνεται. ἀφρίζει. H. Idein φαλός" λευκός. Gl. tarentina? Of. ΣΣ pro Ζ in lexico.

φάλχη" ὁ τῆς κόμης αὐχμός. ἢ νυκτερίς. H. Cf. idem πάλκος" πηλός.

φαλοῦν dorice — φηλοῦν. Hes. φαλωϑείς" παρατραπείς. Idem φηλω- ϑείς" ἀπατηϑείς οἱ φηλωϑεῖσα᾽ ἀπατηϑεῖσα..

φαλύσσεται (Ὁ) καταρρήσσει. περιέρχεται. H.

Ad φαμιλία. Item PB 316 (ἃ. 359). Etiam neo-graece.

φαμίξεις (2) (cod. φαμάξας)" φάσεις. Gl. dorica & verbo φαμέζξειν.

Ad φαντάξεσϑαι. PK I 112 φανταζομένη (W.).

. qaopxic* τρυγίς (— τρύγη ὃ). H.

φαραγγοῦν. Tebt. pap. 151 (saec. II a. C.) ἄρουραν (γῆς) πεφαραγ-

| γωμένης — φαραγγώδους. |

φαραιδάκχη" μυρίκη. H.

φαραωχτόνος (Μωσῆς). Theod. Balsamon XXXXV 14 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 202). Cf. Thesaurus s. v.

Ad φάρος. Cf. Thesaurus s. ἢ. v. et s. v. φαράω. Item incerti epici fragmentum in Pseudo diogenis epist. XXXIV 8 2, quod sic corrigendum videtur: φάρεϊ ῥωγαλέῳ «co» mívov καπνοῦ v (pro ὕπνου καὶ καπνοῦ) ἀναμέστῳ.

φασγανίξειν (ἢ). Hes. φασγαν-« ἐξ »εται" ξίφει ἀναιρεῖται. Idem φασγα- νιῶσαν (φασγανισϑεῖσαν) ἐξιφισμένην et φασγανι«σϑέντ)»ων' ἐξιφισμένων.

φασιε (vocat. quid? Iulii Africani Κεστῶν fragm. IV 88 PO III 412.

Ad φάσις. PO III 580, 80 πέμψεις μοι φάσιν, εἰ τὸν χαλκὸν ἐκομίσω (saec. II p. C.).

q&axsu λέγει. H. Vix graecum. Fortasse pdoxe' ἔλεγεν.

φασκχίων (fasciarum) ζεῦγος. PB 814, 10 (saec. III).

gati dorice — φησίν, v. c. Theocr. I 51. Vid. φαντί.

φατιρίς" εἶδος ὀρχήσεως. H.

φατνή forma attica. Meisterh.? 104, b. Unde Pape in lexico s. v.

zxérvrg effecerit. Dores et Lacones πάτνα dixisse me latet. Cf. EM 789, 17. Formam hellenisticam πάϑνη fuisse docent Moeris aliique.

Ad φατρία. Cf. Meisterh.? 82, 6.

φάτριν (Ὁ) τόπον ὕπαιϑρον, ἐρείπιον, φάνα (ὃ). H.

φαύειν. ποιεῖν «φανερόν Cobet». H.

φαυόν' ἀκανθῶδες φυτόν. H.

φαῦρος" κοῦφος. H. Cf. σαυκρός οὗ ψαυκρός apud eundem.

(eoa sive Φειά, Elidis promontorium, semitica vox esse creditur: phea, extremitas sive angulus. Cf. Bérard, Les Phéni- ciens et l'Odyssée I p. 126. |

Ad Φεβλάριος. Dieterich p. 78 praeterea recenset formas Φρεβάρεος: Φρεβλάριος.

229

φεδέρατος, φιδέρατος, φοιδέρατος, foederatus, in titulis aet. byzan- tinae. Vid. Bursian — Müller, Jahresb. 1901, 201. φειδώλιον (2) δίφρος, σφέλας. χόρτος. H. φελτγύνει (?) ἀσυνετεῖ, ληρεῖ. H. φελλύς, ἡ (Bc. γῆ). Meisterh.? 237, 21 a. X9. φελονῶν. Vid. suprà φαινόλιον. φέρειν. Formula τὸ φέρον fere — αὐτέκα passim apud Dionem Chry- sostomum v. c. Or. XXXI 8 68. — ἡ ἐνεγκαμένη, patria (ut apud veteres ἡ ϑρέψασα). Iuliani epist. 66 8 1. 870. φήνειτῃ boeotice — φαίνηται. 6 787, 17 84. Φυηρᾶς pro Φειᾶ; apud Homerum H 188 (cf. E 153) legebant Pherecydes et Didymus, probante Bérardo, les Phéniciens et l'Odyssée p. 108 sq., qui statuit per hanc urbem Telemachum Od. γ 485 sqq. (cf. o 182 sqq.) iter facere Lacedaemonem. Eandem postea Ἀλέφηραν dictam esse putat. ' 81. φϑειρογομίδης" φϑειρῶν γέμων. H. Correxit Blaydes pro φϑθειροκομέδης, simplicius quam Schmidt φϑειροκομήτης et Kock φϑειροκοπίδης. φϑίη. Defixionum att. tab. 98, 5. Plat. Legg. VI 916 a, vox origine ionica. Hoffm. III 891. Cf. Meisterh.? 87. φϑίσα cca? ἡ λεπτὴ ἀπὸ φϑίσεως. H. φϑόσις (φϑόη 1)y φϑίσις. H. Φιγαλία. Victor Bérard. 1. 1l. I p. 128 nomen derivat a radice semitica ph. g. ], usurpata de rebus impuris, coll Δεπρέον Paus. V 5 8 B. Vid. supra Νέδα. 81. φίδνα (ἰ) Gita ἡ Myllleog καλουμένη. H. An F/óva? Idem i/davóv — καὶ Ἀχίλλειον ῥίξιον. Ad φιλαγαϑεῖν, amare virtutem. Occurrit verbum etiam loco lacero in Tebt. pap. 184, 17 (a. C. 118). φιλανϑρωπεῖν τινᾶ — εὖ ποιεῖν (Polyb). Add. PO III 582, 20 sq. (saec. II p. C.). φιλᾶσαι pseudodorice — φιλῆσαι. Theocritus. Cf. φέλαμα in lexico. 518. QtAetv e" ὁ φιλῶν Frvog ἐσϑίειν. BA 70, 21. Correxit Nauck pro φέλετνος. Gl. comica. Fr. adesp. 1199. K. φίλῃ aeolice — φίλει. Theocr. XXIX 20. Vid. φίέλημι. Ad φιλοβασιλισταί. Nunc tamen cf. Wilcken, Archiv II 128. φιλοβασκανίη (Ὁ). In personati Hippocratis epist. XVII ὃ 56 vitiose legitur: δ οὐσίην τε καὶ βασκανίην φιλοτωτασϑέντα. Suspicor: δι οὐτιδανῶν φιλοβασκανίην τωτασϑέντα. φιλοινίαν pro φιλονεικίαν discipulus meus I. H. F. Bloemers reddidit Aristophanis scholiastae ad Arist. Ran. 357: μηδὲ Koarívov: τινὲς βούλονται φιλονεικίαν αὐτοῦ δηλοῦσϑαι ἐκ τοῦ ταυροφάγου; 0 ἔστε Διονύσου. 87. φιλοπογιστής. Anthologiae alexandrinae (c. 100 u. C.) fragm. in Tebt. pap. p. 0, 17: φιλοπυγιστής τις ἀποϑνήσκων [ἐνετείλα)το τοῖς γνωρίμοις.

Pag. 816.

Pag. 877.

Pag. 818.

Pag. 879.

280

κατακαύσατε τὰ ὀστάριά μου καὶ κατά[ζξατε] καὶ κόψατε, tva τοῖς τὰ ἐμπύγια πονοῦσι[ν] ἐπιπασϑῇ ὡς φάρμακον.

Φιλόσταρτος cretice — Φιλόστρατος. Οἵ. Θορύσταρτος οἱ σταρτός.

Ad φιλοτιμεῖσϑαι. De aor. passivo cf. Meisterh.? 198, 18.

φιλοτρύφων, luxuriosus. Mich. Psellüs, vs. 119 carminis ignomi- niosi editi a Sternbachio Wien. Stud. XXV p. 17.

φιλόφιλος. Vid. ψιελεῖς.

φιμοῦν. Add. mimi fragm. vs. 122 PO III 418 προάγετε νῦν κἀκείνην ὡς ἔστιν πεφειμωμένη (sic).

Àd φίσκος οὗ φλαγέλλιον. Cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 150.

Ad φλάω. Corrige: Theocr. V 148 et 1, 70 fut. φλασσῶ, V 150 aor. opt. φλάσσαιμι.

φλεβοτόμον, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 288. |

Ad Φλειοῦς. Of. Φλεήσιον' τὸ Φλιάσιον πεδίον. Ἡριστοφάνης. Phot. et EM 796, 5.

φλιδιᾶν — φλιδᾶν. Hes. φλιδιόωντο᾽ διεσπῶντο, ἐτέμνοντο. Gl. epica.

φλιδόνες᾽ τὰ ἐν τοῖς ἱματέοις σπάσματα καὶ ῥυτίδες. τινὲς δὲ σφυγμοί. H. Cf. φλιδόωσα (Nicand. Ther. 368) ówyrvuévg apud eundem.

φλιοῦς (φλιύς )" ἡ τῶν καρπῶν ἔκχυσις. H.

φλοῦχκτος (fluctus) εἶδος ῥοφήματος (ῥοϑήματος ἢ). H.

φλύσσει" ἐρυγγάνει. H.

Ad Φόβος. De hoc deo eiusque cultu et simulacris nuper egit L. Deubner, Mitt. XXVII 258—264.

φοιδέρατος. Vid. supra φεδέρατος.

Ad φοινικηγός. Pro hoc commate substituendum:

qgotytxv (09 (μέτρον). PB 782, 1. Vid. s. v. μέτρον. Nescio an corri- gendum sit gotytxvpóv, coll. PB 604, 15 (μέτρῳ) δρόμων φοινικηρῷ (saec. II p. C.), scil. mensura, qua utebantur in phoenicobalanorum mercatura.

φοινικόχλοος" ξανϑόχλοος. H.

Αὰ φοινίέσσειν. Add. Timoth. Pers. 88 σμαραγδοχαίτας δὲ πόντος ἄλοκα ναΐοις (δαΐοις 7 v. Leeuwen) ἐφοινέσσετο σταλα[γμοῖς], Scil. igne e flagrantibus navibus stillante.

φολιά" πάϑα (Ὁ). Χρύσιππος δὲ xoi τὸ σέλινον οὕτω λέγει. H.

φόλλις sive φόλλος, moneta quaedam in papyris aeg. v. c. Grenf. II 87, 88 (a. 602). Cf. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 1650.

φολύνει (— φορύνει) μολύνει, καταπίμπλησιν. H.

φονοδρόμος, per caedem vadens. Pselli carmen scopticum (ed. Sternbach, Wien. Stud. XXV p. 14) vs. 27 κινεῖς ἀναιδῶς τοὺς φονοδρόμους πόδας. Ibidem vs. 181 καὶ χεὶρ (l. χεῖρ᾽) ἔτοιμε πρὸς qovo- δρόμους βλάβας.

φόνος — φάρμακον ϑανάσιμον. Mimus ΡΟ III 418, 180 ἐπέδος μοι φόνον ἱκανόν. Cf. ibidem vs, 160. |

881.

281

Ad φοξός, l. b. Pro φοξόχειλος analogia postulat φουξοχειλής.

φορά. vox architectonica. Vid. supra 8. v. ἰσχεπλένϑιον.

φορά, absolute — ἐράνου φορά. Libanius Or. II $ 21 (F. I p. 246, 4) αὐτὸς δὲ ταύτην ἐλλείπων τὴν φορὰν εἰκός τι ποιεῖν ἐνόμιξον. Or. XI 8 7 (I p. 489, 12) οὗς ἂν ἐδόκουν φορὰν ἀναγκαίαν ἐκλείπειν (ἐλλείπειν ?).

φοράριος, forarius. Bursian-Müller Jahresb. LXVI p. 149 — λαχανυ- "ons. Paphlagoniae tit. KE XV, 44, n?. 1, δ. Cf. Suid. s. v. φόρος.

φοργάνῃ (?). ἡ ἀραιότης. H.

φορέσεις — φορήσεις. PO III 521, 15 (saec. II p. C.).

Ad φόρετρον. Item PO III 522, 4.

. φόρμιχκα, (formica) μύραηκα. H.

φορμοσίκων' παχύς H. Convitium comicum?

φορολογία. Add. PB 1010, 8 (saec. III, fort. 219 a. C.). Cf. Tebt. pap. 24, 55; 27, 46; 29 2 (saec. II a. C.). Rev. pap. 88, 18, 20,

φορτίον, si l. s., dictum de tributis. Libanius Or. II 8 85 (F. I p. 250) τῷ μεγέϑει τῶν φορτίων ἀπολώλασιν. Sed vide ne corrigendum sit φόρων — εἰσφορῶν. --- Idem vocabulum Pap. Lond. I 86, 9 et CPG 27, 6 de supellectile usurpatur. Cf. Crónert Woch. f. kl. Phil. XX p. 782.

φορύπαια (-πέα ἢ)" δένδρον ποιόν. H.

Ad φουγεών. Papyrus est saec. II aut III p. C.

φουλβίν (— φουλβέον). Vestium catalogus saec. IV PG 80, 12.

φουσχάριον. RNN 146, (saec. VII. Wessely, Wien. Stud. XXIV p. 150, qui cft. φοῦσκα, posca, pusca — ὀξύκρατον Act. 8, 80; Alex. Trall. 205; Leont. Cypr. 1721 B (Sophoclis lex.).

φρασίξωον" διασκεπτόμενον εἰς ξωήν. H.

φρεναπάτης. Add. fragm. eroticum alexandrinum saec. II a. C. extr. Grenf. I 1, 10 φρεναπάτης ὁ πρὸ τοῦ μέγα φρονῶν xit.

φρεναρτίους" φρενήρεις. H.

φρενεμπάρωτος (-σις cod.) βλαψίφρων. H. Dorice — -πήρωτος.

Àd φρεντοβλαβής. Item fragm. tragicum Grenf. II 1, 8.

Φρεσοφόνη et Φρεσσοφόνῃ — Iltoosgóvg, Φερρέφαττα. Defixionum tab. att. Meisterh.? 99, 1.

φρημξ in solis compositis occurrit. Coniugatio sequitur verborum (qus et τίϑημι analogiam. Aor. ἀπέφρηκαν (cod. -cav)y ἀφῆκαν Κρατῖνος Θράτταις. H.; ἐπεισέφρηκε. Eur. El. 1032 et (correctum pro ἐπεισέφρησε) H. F. 1266; εἰσέφρηκεν᾽ εἰσήγαγεν et ἐξέφρηκεν᾽ ἀφῆκεν. H. ; Coniunct. ἐπεσφρ ὦ. Alcest. 1056; ἐχφρῶσι. Phoen. 264 ; Partic. Eur. Phaeth. fr. 781, 50 ἐπεισφροείς; Imperat. ἔκφρες Arist. Vesp. 162; Imperf. ἐξεφρίεμεν (Nauck pro ἐξεφρέομεν) ibidem vs. 124; Infin. εἰσφρῆναι εἰσάξαι. H. Of. Rutherf. Phryn. p. 220 8q.

. Ad φρητός. Of. φρητί Callimach. ἢ. Cer. 16.

φρόνιμος c. gen. Teleclidis fr. 87 K. οὐδὲ (Cob. pro σὺ ài) φρόνιμος αὐτὸς ὧν ἀπαρτὶ ταύτης τῆς τέχνης.

Pag. 881.

Pag. 885.

Pag. 886.

282

φροῦδος. Iulianus, epist. LVIII $ 25 carpit Dionysium, qui ita dixerat pro προφανής, Scribens: và γὰρ φροῦδον οὐδεὶς εἶπε τῶν ἀρχαίων ἀντὶ τοῦ προφανοῦς.

Ad φρούραρχος. Add. Menandri Κόλακος fr. PO III 409, 60 et papyros aeg. Ptolemaeorum aet. v. c. Tebt. pap. 6, 18.

φρουρώπωρος [fructuum custos]. Caesarius Dial. II 140, p. 672 παραδείσου φυτοκόμου καὶ φρουρωπώρονυ. T

φρυκτά᾽ ξηρὰ ἰχϑύδια εὐτελῆ. H. Apud scriptores audiunt φρυκτοί.

φύξημι. Hes. φυξάναι φυγεῖν, δειλιᾶσαι. Gl. aeolica.

φυλαί. De tribubus et demis Alexandriae consulatur Kenyon in Archiv II 70 sqq.

Ad φυλακιτικόν 8. V. φυλακῖται. Cf. Tebt. pap. 5, 25 (a. C. 118). - Vid. suprà παραφυλακῖται.

φολακτηρία" παννυχίς. H.

φύλακτρον. PO 502, 48 (164 p. C.) τοῦ φυλάκτρου καὶ πλινϑευομένης ὄντων πρὸς τὴν μεμισϑωκυῖαν. The police-tax and the ὈΤΙΟΚ- maker-tax explicant editores, conferentes de hoc PO 574 et Wil cken Ostr. I p. 280, de illo Goodspeed, Univ. of Chicago. Decennial publications V n. 10. Vid. notam ad PO 502, 43, ubi plura.

Ad φύλαξ. Add. φύλαξ μητροπόλεως, custos urbis. Grenf. II 48, 12 (92 p. C.).

Φυλαξιϑαλάσσιοι, tribus alexandrina? PO III 581, 1. 52. Vid. S. V. φυλαί.

φολλαδοτρῶγας pro φυλλοτρῶγας Antiph. fr. 172, 2 coniecit Kock, sed fortasse de industria cum contemptu poeta dedit quod traditur.

φολλοχτόνος, o) qotoxtóvoc χειμών appellatur a Theod. Balsamone XXXI, 11. (Horna, Wien. Stud. XXV p. 196). Novum est utrum- que vocabulum.

φύλλον in papyris aeg. saepe denotat segetem, ut ποτίσω εἰς φύλλον Tebt. pap. 61 (b), 865. Cf. 50, 29; 72, 862; 105, 82; κατὰ φύλλον 25, 12. 21; 888 (τῆς κατὰ φύλλον γεωμετρίας); 61 (b), b (ubi ante- cedit ἐπὶ τῆς ἀναγνώσεως). Of. 1. 1. 24 et 285; 02, 2; 08, 2; 69, 2; 70, 2; 72, 194; 75, 5; 78, 4; 80, 2; 107.

Φύξας pro Πύξας e tit. coo BCH 1890, 297 (ὁ δᾶμος ὃ Φυξίων) Pan- tazides reddidit 'TTheocrito VII 180. Sic legisse scholiastam iam intellexerat Hartung.

Φύρνιχος — Φρύνιχος. Meisterh.? 81, not. 689.

φυρτίξεσϑαι τὸ παίξειν συνεστραμμένοις φυροῖς τοῖς ἱματίοις. H. Coll. Athen. XIV 622 Ο., Schmidt coniecit σφυροῖς ἱμᾶσιν.

φυρτίτης (cod. -ήτης)" οἶνος. H.

φυσαχκτῇρ' ἄρτος ποιός τις ποπανώδης. H.

φυσαλλίς. Aeneae sophistae epist. XX extr. ὁ διὰ τῆς πόας συμπεπλεγμένος κύκλος, ἣν φυσαλλίδα μάλᾳ σεμνῶς ὀνομάξουσι τῶν ἰατρῶν οἵ παῖδες.

288

Αα φυσᾶν. Formulam φυσᾶν τὰς γνάϑους ex Dem. Or. XIX 8 814 sumsit Libanius Or. II 8 45 extr. Cf. IV 684, 24 ed. R.

φοσητήρ, instrumentum chirurgicum, scriptum fisiter in cod. Paris. lat. 11219, fol. 86 sq. Vid. Herm. 88, 284.

Ad φυτάλμειος. Cf. supra Πτόρϑος.

φυτοχόμος. M. Haupt in Thesauro ad ἢ. v. adnotat , αὖ quomodo φυτηκόμος esse possit? Vid. 8. v. φρουρώπωρος᾽.

Futuro pro imperativo sermone populari passim etiam epistularum Scriptores in papyris aeg. utuntur. Vid. v. c. 8. v. ἀβόλλη. — De futuri et aoristi confusione in iisdem cf. Moulton, Cl. rev. 1904, p. 111 A. Vid. supra ἐποίσαντες.

φώχῃ, phoca. Bérard, Les Phén. et l'Od. I p. 469 comparat radicem semit. p.ou.k, claudicare.

φωτίξεσθϑαι, baptizari. Marci diaconi vid. Porphyrii (Teubn.) p. 29, 2; 41, 4; 61, 10; 78, 19. Cf. 82, 4.

φωτολυχνία. Theod. Balsamon XXIX 11 (Horna, Wien. Stud. XXVII).

φωτοχυσία. Thesauri locis add. Theod. Balsamon XLIII 1 (l. 1.).

X.

X laconice pro spiritu aspero? Cf. γερωχία, νεώχερμος. QUxa- γετός, χρεῦμα.

Ad X pro K. Cf. etiam ἕχαστος et δοχῶμεν.

Ad χαΐξζα. Vid. εὐχατότερος et cf. Aesch. Suppl. 854 βαϑυχᾶος. E dorica forma χάσιος apparet Lacones pronuntiasse χάϊος.

χαίρειν. Vid. lexicon 8. vv. ἐρρῶσϑαι et χαρήσομαι. — Formula τίς τινε χαίρειν 4 salutat B in epistula saec. II p. C. PO III 510, 1. — πλαῖστα (sic) χαίρειν PO 528, 2, Cf. 588, 1. πρὸ μὲν πάντων εὔχομαί σε ὑγιαίνειν PO 529, 1. Cf. 8. v. ὑγιαίνειν. — Tit. Christ. Mitt. XI 124 n^65 τῷ λαῷ χαίρειν, ubi Lolling cft. CIG 9867 χαΐρειν τοῖς ἄνω. Priorem formulam habet etiam tit. christ. Mitt. XII 849, n? 108.

Χαιρέσρατος. Vid. Δημοσρ ἄτη.

Χαιρεσστράτηῃ. Meisterh. 90, C.

. χαλάδριον. PO III 646 (p. C. 107—138). κλεέίνης (sic) ἀκανϑίνης σὺν χαλαδρίῳ. Cf. lexicon s. v. χάλαδρον.

χαλάζιος. Cyzici tit. 4, Journ. of Hell. Stud. XXIV p. 21: Ζεὺς χαλάξιος σώζων. Sec. Photium p. 821 Bekk. Thebis colebatur eo cognomine Apollo. Cf. ὑέτεος et βρονταῖος.

Ad χάλασμα. Non expedio Grenf. II 28 a (2), 7 (a. C, 107) γῆν — σιτοφόρον — ἐν σφραγῖσι δυσὶ ἀρουρῶν τριῶν ἡμίσους xai τοῦ παρόντος χαλάσματος ἀπὸ (ἀρουρῶν) ξ΄ τῶν (ἐν ἀρούραις) μ΄.

χαλβάνῃ, galbanum, hebraice chalbena. Lexicis add. Grenf. 182, 11.

χαλεπτύς᾽ χαλεπότης. H.

Pag. 890.

Pag. 891.

Pag. 862.

234

Ad χάλις. Of. Dionysii perieg. vs. 048 ἀκροχάλιξ δ᾽ οἴνῳ κτέ

χαλκεῖον distinguendum ἃ χαλκίον. Meisterh.? 58 et 5b.

χαλκεύειν fipurate fabricari. Vid. 8. v. κύμβαλον.

Ad χαλκήιον. Herodoto IV 81 et 185 reddendum videtur χαλκίον.

χαλκιδεύς᾽ δειλός (Ὁ). H. Expectatur λάγνος, coll. eiusdem gl. χαλκχι- δίξειν (com. an fr. CLXXX Mein.) ἀπὸ τῶν καὶ Εὔβοιαν Χαλκιδέων. τίϑεται δὲ καὶ ἐπὶ τῶν παιδεραστούντων, ἐπεὶ ἐπλεόναξον παρ᾽ αὐτοῖς oí παιδικοὶ ἔρωτες. Fieri tamen potest ut eorundem ignavia nota- retur a comicis.

χαλκιδικός" εἶδος ἀλεκτρυόνος. H.

χαλκοδεσμωτὴρ (?)* χαλκόδεσμος. ἐπεὶ ὥπλιστο. ...... λέγεται δὲ καὶ χαλ- κοδεσμήτωρ, quae procul dubio genuina est lectio. H.

χαλκοχράς (ex χαλκός et κάρη). Timoth. Pers. 80, sagittae epitheton. Vid. supra 8. V. νευρεπέντατος.

χαλκχκόχκρας (vulgo χαλκοκράς, ἃ V. κεραννύναι)" χαλκόκρατον νόμισμα. H. Of. εὔκρας.

χαλκόχροτος᾽ ἡ Pic διὰ τὰ κύμβαλα. H. Vid. lexica.

Ad χαλκός. Etiam in Aegypto sermone populari hoc vocabulum Saepe ponitur pro ἀργύριον, pecunia v. c. PB 822, 11 ὀφείλει γάρ μοι χαλκὸν ἀντὶ τῶν ἐνοικίων (saec. II p. C.). Cf. PO III 580, 80 Sq. (eiusdem aet. et 588, 22. — De aerifodinis vid. Bérard, Les Phén. et l'Od. I p. 457 sqq.

χαλκωματοουργός — χαλκουργός. Wiener Denkschr. 1880, 182 et 194 (saec. III p. C.) παρέσχες τοῖς χαλκωμ(α)τ(ουργοῖς) et χαλκομαί(τουργοῖς). Similiter Crónert Cl. rev. 1908, 197 explet PK 221, 2 τοῖς χαλκομί ).

χαλχωτῇρα᾽ κέραμός τις. H.

χάλχῃ, Χαλχηδών, χάλκη. Vid. supra κάλχη; Καλχηδών.

yp — καὶ ἁμέ — καὶ ἡμᾶς. Laco Ar. Lys. 1244.

χαμαιλέων. De superstitione circa hanc bestiolam memorabilis est locus Libanii Or. I 8 949 sq.

χαμιαιρεπῶς᾽ χαμαιξήλως. H.

Àd χαμεύνη. Corrige χάμευνα pro χαμεύνα. Cf. Meisterh.* 119, 8.

χάνα"' χάσμησις. H. Perger pro yevd' κόσμησις. Of. χάνος (— χάσμα)" στόμα οἱ χανύειν" βοᾶν apud eundem.

χανδόν. Vid. χλεὺυ δόν.

χανητός" τὸ ἐπὶ τὴν ὥμαξαν ἐπιτιϑέμενον πλέγμα. H.

Dele χάραδος etc. et substitue χαραδεύς — χαράδρα. TH 186.

χαραδριός͵ avis fabulosa, quam eandem esse acindicam haredravá suspicatus est Car. Pauli in Kuhnii diario XVI p. 50--58. Hanc sententiam novis argumentis stabilire nuper conatus est J. Hui- zinga in Actis Acad. reg. Nederl. n. s. V n? 8.

χαρακτήρ, ὃ. Non solum notam nummis incisam denotat, sed etiam rationem monetoriam (étalon, Münzfuss) Cf. Holwerda, in Albo Gratulario mihi oblato p. 109 sq.

28ῦ

χαράκτης, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Heri. 88, 288.

χαρήσομαι, forma hellenistica — χαιρήσω, legitur in tit. att. saec. a. C. II CIA II 598 b. 18: συγχαρήσεται Meisterh.? 181, 7.

Χαρητείαι scribendum per diphthongum. Idem p. 28.

χαρία᾽" βοῦνος. H.

χάριταν, sera forma pro χάριν. Meisterh.? 180, 7. — De χάριν prae. pos. cf. idem 222, 52. — χάριτα PG 47 (saec. II aut III p. C).

. χαρμόσυνος. Ad Thesauri verba χαρμόσινα (ἱερὰ) ποιέειν. M. Haupt citat Gregor. Naz. I p. 691 Ben. 1

χαρτάριον. PB 466 (saec. II aut III p. C.).

χάρτης ἐπιστολικός, epistula. Pap. Vitellii, Atene e Roma VII p. 125, 1. 7.

χαρτοποιός, chartae fabricator. Tebt. pap. 112, 60 (a. C. 112).

Ad χαρτουλάριος. Item Macedoniae tit. christ. ΚΕΦΣ XV 62, n? 2.

χάρω barbare pro χάριν. Grenf. I 68, 29 (saec. IV).

χατεῖν. Add. fragm. poet. vs. 8 PO III 422 μάλα περ χατ[έο]ντες ἀμ[ω]γῆς.

χἄτερος. Meisterh.? 72, 4.

ysU ἐπὶ τῶν χιλίων δραχμῶν τοῦτο ἐχάραττον. H.

χειλοστρόφιον. Tormenti genus. Vid. 8. v. δακτυλήϑρα.

χειλών. Add. Hes. χειλῶνες" τῶν ἀλεκτρυόνων τινές.

χειμέριος (ΞΞ χειμερινὴ τροπή. Marci diaconi vita Porphyrii p. 80, 4 (Teubn.). Cf. Lob. Phryn. 52.

χειμήβοτος (?) χειμερινὴ ὥρα. H. Vix recte χειμηβόλος coniecit Schmidt.

Ad χείρ De declinatione attica cf. Meisterh. 72, 4. — χεῖρας ἔἐλα- τίνας (Sc. νεῶν) Timotheus Pers. 7 vocat remos. Cf. supra ad πούς. — Nota formula ἐν χειρῶν νόμῳ in ἐχϑρῶν νόμῳ depra- vata est, ni fallor, in personati Hippocratis epistula XXVII ὃ 25 (ed. Herch.).

Ad χειρειδωτός. Item Tebt. pap. 46, 84 χιτῶνα γυ(ναικεῖον) χειριδω(τόν).

Ad χειριστής. Etiam PB 991; Tebt. pap. 115, 22; 119, 5; 181, 84 (saec. II a. C); Grenf. I 51, 18.

χειριστικόν, có, merces τοῦ χειριστοῦ. Tebt. pap. 121, 49. Cf. 1. 188 δαπάνης χειριστῆι.

Ad γειρογραφεῖν. Item Tebt. pap. 48, 5; 66, 59; 72, 4605; 99, 62. Ad χειρογραφέα. Tebt. pap. 27, 82. 53; 64 (a), 54. 80. Saepius usurpatur de scripto iureiurando. Cf. Archiv 11 46, 1; III 115.

χειρογράφος, ὃ. Tebt. pap. 209 (c. 76 a. C.).

χειρολυχνία, laterna. Grenf. II 111, 23 (saec. V aut VI). Cf. λυχνία in lexicis.

. Ad χέλυνα. L. 2 corrige χέλυννα pro χέλυμνα.

χελύνιεον" χελώνιον. H. Gl. aeolica? Cf. χέλυνα in lexico et χέλυς.

Ad χελώνιον. Tebt. pap. 40, 17 (epistula a. 118 a. C, ubi de maleflcis scribitur: εἰσβιασάμενοι ἔνδον (— εἴσω) ἐκκρούσαντες τὸ χελώνιον

Pag. 898.

Pag. 899.

Pag. 900.

Pag. 901.

280

(claustrum) τοῦ οἴκου τῆ: μητρός μου ἀπηνέγκοντο τὰ ὑπογεγραμ- μένα κτέ.

χελωνοφάγος. Add. Hes. χελωνοφάγοι᾽ ἀετοί τινες.

χένιον, coturnicum genus. Add. PK II 298.

χέρμα᾽ ποίημα. H. Vid. νεώχερμος.

χερματιστῆς" λίϑος χειροπληϑής. καὶ δίσκος βακχεῖος (Ὁ). H. Num forte χερμάδιον intellegendum, quo bacchae iaculabantur?

χερσάμπελος. PO III 500, 286 (p. C. 148) τὸ πρὶν ἀμπελικοῦ κτήματος, νυνεὶ (sic) δὲ χερσαμπέλον. Drye vine-land vertunt editores.

χερσέφιππος, 6. Tebt. pap. 62, 84; 89, 68. 67; 152. Licet nomen indicet equo vectum in deserto, non tamen militem fuisse, quippe qui non esset κάτοικος, putant editores p. B5BO sqq., ubi plura. Erat χληροῦχος τριακοντάρουρος (proprie 84?/, arouras possidebat), ut saepe dicitur. Vid. supra s. h. v.

χερσοχκοπεῖν melior forma pro χερσυχόπτειν Tebt. pap. 105, 8. 6. 18. 27. b9 (a. C. 108, terram incultam arare. Cf. Crónert, ΟἹ. Rev. 1908, 195.

yspooxoxia. Ibidem 105, 20. 88. 85. 87.

Ad χερσοῦν. Item Tebt. pap. 5, 94; 61 (b), 80; 75, 40.

χη μη" χασμή, χηραμός. H. Vid. Thesaur. et cf. supra ἐγχημώμενοι.

Ad χηνοβοσκοί. lidem cogitandi sunt Tebt. pap. 5, 172; 88, 15; 121, 68; 299.

χιαστὶ τίλλειν (com. inc. fr. COCLXXII Mein.). ὧς τῶν Χίων κατεαγότων (mollium) καὶ παρατιλλομένων. H.

χιλΓα]άγρα" ἕωύφιόν τι. H. |

χιλίανδρος. Add. Bithyniae tit. 215, ὅ BCH 1901, p. 86 ἔπαρχον σπείρης α΄ Γερμανῶν χιλιάνδρονυ.

χιλιόμβῃη. bovum multitudo. Cf. Theodoret. p. 104, 28 Sylb. Caesarius Dial. III 117, p. 628 εἴ ποτὲ οὖν ἀφ᾽ ὑψηλῆς ἀκρωρείας πεδίον ἐθεάσω πολὺ καὶ ὕπτιον, ἡλίκα (— πηλίκα) μέν σοι τῶν βοῶν κατεφάνη τὰ ξεύγη, πηλίκα δὲ oi ἀροτῆρες ἢ σὺν τῇ χιλιόμβῃ ὃ βουκόλος ἢ τὸ μυρίαμνον ἐπὶ τοῦ ἕλους βληχώμενον; t Vox formata ad similitudinem τοῦ ἑκατόμ m.

χιλωϑηροῦ (gen. quid? Grenf. II 88, 11 (81 ἃ. C.).

χίρήνας cretice — καὶ εἰρήνης. BOH IX 6 sqq. πη". 8, 5, serus titulus gortynius — GD 58018. Cf. 5024, 9. Vid. ἐρήνα in lexico.

Ad Xígov. De medicis Demetriadis a Chirone generis originem repetentibus vid. Dicaearchi Pelii montis descriptionem prope finem.

χιτών, κιϑών origine semitica; kitenec (assyrice), kitanou (ara. bice), kitana (aramaice), kutonet, s. ketonet (hebraice). Of. Bérard, Les Phén. et l'Od. I 411.

χλαῖνα. Helbig derivat a radice y4., unde χλιαένειν, calefacere.

χλαμορίς' πόα, ὃ κυρίως βρόμος. H.

r. 902.

p. 903.

r. 901.

p. 906.

287

Ad χλάρ. Post κόχλαξ insere H.

χλαρά" ψαιστὰ ἐν ἐλαίῳ. H.

χλαρόν' ῥυπαρόν. λεπτόν. τρυχαλέον. H.

χλαρόν" ἐλαιηρὸς κώϑων. Η.

χλευδόν (Ὁ): χύδην. σωρηδόν. H. Fortasse corruptum ex χανδόν. Explicationes rettulerim ad male intellectum Homeri locum, Od. XXI 204 οἶνον χανδὸν ἑλεῖν.

χλοιδέσχουσαι" γαστρίξουσι. Η. Idem χλοάξουσαι cum eadem expli- catione.

χλουνάζειν (χελυνάξειν Ὁ Schmidt) κενύρεσϑαι. H.

[XX ϑ)ωρολογεῖν aut χλωροτομεῖν (ὑδραγωγόν), herbam viridem (fossae aquariae metere, subesse lectioni..cooyo* PK 178, 287. 807. 817 suspicatur Croónert, Cl. rev. 1908, 195.

χνιαρωτέρα, (?) χνοω(δεσ)τέρα. H.

χνίει" ψακάξει. H. Altera explicatio ϑούπτει (cod. ϑρύττει) pertinet ad χλέε ε.

χοὶ. De crasi in titulis att. cf. Meistorh.? 72, 4.

χοινικίς, instrumentum chirurgicum. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, p. 288.

χοιριλεχφαντίδης" Κρατῖνος (II 199, 66 M.) τὸν ᾿Εκφαντέδην οὕτως εἶπεν, διὰ τὸν Χοιρίλον. H. Correxit Meineke pro Χορίλα ᾿Εκφαντίδες" Κρατῖνος τ. Ἐκφάντιδος οὕτως εἶπεν αὐτὸν τὸν Χορίλλον.

χοιροφόρημα" χοιρίδιον. H. Phot. Cogitavi de corrigendo χοεροτρό- φημα, Sed dubito.

χολάδδειν (Hemsterhuis pro χολαδέα) τὸ σχολάξειν. H. Gl. laconica.

χολέρα' σωλὴν δὲ οὗ τὸ ὕδωρ ἀπὸ τῶν κεράμων φέρεται xal ἐξακοντέξεται. H. Sic quoque Apollod. in Math. vett. p. 87. Sed χολέδρα vocatur ab Archimede p. 195 et Horapoll. Hierogl. I 21. Quia de etymologia non constat, difficilis est optio. Cf. Thesaur. 8. v.

yovbplov* πίναξ. κέραμος (an πίναξ κεράμεος ἴ).

χορδαός" πάϑος ἐντέρων. H. Vid. Thesaurus.

χορηγεῖσθαι pro χορηγεῖν. Vid. S. v. πυριεκός.

χορταιοβάμων' «ὁ Σειληνός, ἐπεὶ ὃ» χορταῖον τὸ ἔνδυμα τοῦ Σειληνοῦ. Η. Cf. idem s. v. χορταῖον. Fortasse est gl. tragica.

yopcsU vov) — χορτίνων. Sic supple FGH 847. Vid. s. v. ἐθϑρυοκελί ).

χορτοκόπος. CPG 80, col. 20, 12.

χορτονομή, pastura. Tebt. pap. 69, 81 ἀνερμένους εἰς νομὰς xai χορτονομάς. De utriusque vocabuli discrimine vide notam p. 79. Passim recurrit ibidem 61 (4 et b); 66—70; 72—'7/5; 94, 82.

Ad χορτόσπερμον. Cf. PO III 588, 7 (epist. saec. II vel. III p. C.).

Ad χορτοτηλ. Crónert in Cl. rev. 1908, 196 explicat χορτότηλίις) foenum graecum.

Ad χοῦς. De formis atticis cf. Meisterh.? 189, 4.

Χραιρέδημος pro Χαιρέδημος. Meisterh.? 81, 1 b.

Ad χρᾶν. L. 8 post ,titulis" inscre ,et papyris aeg."

χρεαχωγός᾽ ὁ ὑπὲρ ἑτέρον τὸν ὀφειλέτην ἄγων (i. 6e. ἀπάγων). H.

Pag. 906.

Pag. 907.

Pag. 909.

288

χρεοφυλάκιον. Polyrrhenis in Creta tit. GD 5116, sed χρεωφυλάκιον 5144, et sincera forma cretensis χρηοφυλάκιον 5075.

y 0s5pa* ῥεῦμα. H. Gl. laconica? Of. yegoz(a, óv&gevoc, νεώχερμος.

χρεωφυλάκιον. Vid. χρεοφυλάκιον.

Ad χρήιτα. In Dreri titulo — GD 4953, B 40 (saec. III a. C.) legitur: καὶ κακίστω() ὀλέϑρωι ἐξόλλυσθαι αὐτός τὲ καὶ χρήια τὰμά.

l. 5b. Ad χρηματίξειν adde: Cf. PO III 512, 1 Ζωρίων ἐξηγητεύσας xci Oc χρηματίξω nov — γυμνασταρχήσαντι x«l óg χρημα- τίξει χαίρειν. Ll. — 9 sq. dele verba ,suspecta mihi lectio".

Àd χρηματισμός. PB 862, p. 18, 20 xai ἐξωδιάσϑησαν καὶ ἐκδανισμὸν (Sic) τοῖς ὑπογεγραμμένοις ὑποχρέοις ἐπὶ ὑπαλλαγῇ τοῖς διὰ τῶν χρη- ματισμῶν ὑπάρχουσι αὐτοῖς. Cf. ibidem p. 17, 1 sqq. Simili loco PB 201, 12—17 est διὰ τῶν οἰκονομιῶν, unde apparere videtur, Wilckenium in Herma XX p. 549 male vertere vasaria, cum deberet emptiones. Haec J. C. Naber in nota mscr. ad ἢ. ],, ubi citans PB 73, 15; 177, 6. 11; 248, 11; 260. 4. CR. 1 8, 14; 6, 21. Grenf. I 23, 2. 10; PO 99, 19; 887 VIII 35; 2806, 25 dicit ,Universe χρηματισμός est instrumentum factum, Urkunde", coll. Gradenwitz, Einführung I p. 197 et Revillout, Chres- tomathie p. IX. Affert etiam Mylasae tit. BCH V p. 109—111, Inscr. iur. grecq. XIII (quater).

Ad χρηματισταί. Item PO 485, 10; 892. Nunc cf. Wilcken, Archiv III 22—48, Das Gericht der Chrematisten.

Ad χρῆος. LG IX 25 μηδὲν ἐς χρῆος (— ἄκυρον) ἦμεν τὰν δόσιν.

χρηοφυλάκιον. Vid. χρεοφυλάκιον supra.

Ad χρήσασϑαι, uti. Cf. Grenf. I 87, 14 (108 a. C. ἢ). Vid. 8. v. ἐπίλεγμα. Saepissime ita Hesychii lexicon. Vid. v. c. 8. v. cíucp.

Ad χρησιμεύειν. Etiam papyri aeg. v. C. Grenf. II 82, 28.

χρῇῆτϑαι cretice — χρῆσϑαι. Vid. v9 — o9. χριστοτριπόϑητον — κράτος. Theod. Balsamon X 20 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 181). χροανϑές" εὐφεγγές (ἢ). Expectatur fere εὐειδές. χροιόά, (9) μακρά. H. Imo χφός«ν» ια. χρονίως, post longum tempus, metri causa, ut videtur pro adi. χρόνιος, quod eo sensu usurpari assolet, in pulchro epigrammate saec. III a. C. Bull. d. 1. soc. arch. IV p. 88: οὐκέτι μάτηρ σε, Φιλόξενε, δέξατο χερσὶν σὰν ἐραταν χρονέως ἀμφιβαλοῦσα δέρην. Ad χρόνος, annus. Cf. etiam Dieterich, Bedeutungsgeschichte griechischer Worte in Mus. Rhen. 1904, p. 232 sqq.

χρουσός pro χρυσός. Meisterh.? 80, 12. Vid. OT pro T.

Ad χρυσικός. E papyris aet. Ptolemaeorum cf. Tebt. pap. 64 (b), 18; 72, 154 τὸν χρυσικὸν ἀπαιτουμένων, Scil. στέφανον, quod additur 60, 102. 104; 72, 297; 101, δ; 124, 14. Vid. 8. v. στέφανος.

'. 911.

. 919.

289

χροσίον" τὸ τῶν παιδίων αἰδοῖον. H. Aut lemma corruptum videtur aut in explicatione αἰδοῖον.

χρυσοκχκίϑαρις. Timoth. Pers. 216 ἀλλ᾿ ὦ χρυσοκίϑαριν ἀέξων μοῦσαν νεοτευχῆ --- Παιάν.

χρυσοκόλλα (Alcman. fr. 69) βρῶμά τι ix λινοσπέρμου καὶ μέλιτος. Athen. III 111.

χρυσοκόλλητος. Add. Hes. χρυσοκόλλητος σφραγίς, tragicum, ut videtur, hemistichium, nondum inter incertorum tragicorum frag: menta receptum.

yp»oókogoc. Add. Hes. χρυσόλοφοι δράκοντες" χρυσᾶς λεπίδας ἔχοντες. Fortasse carminis tragici fragmentum.

. χρυσοχλόχαμος. Add. Timoth. Pers. 186 χρυσοπλόχαμε ϑεὰ Μᾶτερ

ἱκνοῦμαι. In hymno hom. Apoll. 205 Apollinis est epitheton.

ypooopa(éc* χρυσοβαφές. H. An χρυσορίρ)αν ἐς ὃ

Χρυσόστομος Dio. Vid. supra s. v. Τάρσος.

Ad χρυσοχός. Nisi forte traditum zovcogo:; rectius Meisterh.! 127, 12 ducit à nominativo χρυσοχοῦς.

χομός" σιελός. H.

χύνειν sera forma pro χεῖν. Vid. Lob. Phryn. p. 726. Cf. διαχύνειν.

χύρρα" οὕτως εἰώϑασι ταῖς ὑσὶν ἐπιφϑέγγεσϑαι. H.

χύρραβος" ὄρνις τις ποιός. H.

χυρρεῖον' στρεπτόν, ᾧ δεσμεύουσι τοὺς χοίρους" ἔστι δὲ ξύλινον. H.

χυτλάξειν. Vid. διαχυτλάξειν. |

χύτρα. M. Haupt Thesauro s. v. adnotat: ,Palladius de vit. Io. Chry- sostomi p. 49 Big. Acacius, episcopus Beroeae Ioanni, a quo se contemptum putat, nociturus dicit ἐγὼ αὐτῷ ἀρτύω χύτραν. T

χύτροι, oi, thermae (cf. Herod. IV 176; Paus. IV 25, 6). Inscr. delph. BCH XXVI p. 8, l. 58.

yó9ovtc, dorice — χάδωνις, i. 6. καὶ ὁ ἔάδωνις. Theocr. I 109.

χωματεπάκχτης (-ἔκτης cod.) τοῖς χώμασιν ἐπικείμενος. H.

χωματεργολαβός, aggerum manceps. FGH 214 (87 p. Ο.).

χωματίξειν, terram aggerere, aggeribus cingere(?). Tebt. pap. 185, 28 παραδειξάτω Πτολεμαῖος τὴν γῆν [-. Ἰτρημένην (9) καὶ ὧ αλισμένην καὶ κεχωματισμένην. Verbum affertur ex LXX.

χωματογραφία. Tebt. pap. 287, ubi dioeceta poscit ἃ basilicographio χωματογραφιῶν confectionem.

χῶνος" βοῦνος. H.

χώρα sensim pro ἀγρός coeptum est usurpari, et ἃ seris Byzantinis pro πόλις, ut χωράφιον pro ἀγρός. Cf. Dieterich, Bedeutungs: geschichte griechischer Worte, Mus. Rhen. 1904, p. 226— 237. Ibidem exposuit de πολιτεία pro πόλις usurpato ἃ sequioribus.

χὡρίων — καὶ ὁ ᾿Ὡὡρίων. Theocr. VII 54.

Ad χωφορεῖν, aggeris terram apportare, exstruere. Cf. Crónert, Cl. rev. 1908, 194, ubi huius verbi exempla affert quam plurima.

Pag. 918.

Pag. 914.

Pag. 915.

Pag. 916.

240

v.

φάδδα" ἡ κινάβαρις. H. Idem ἄ ὃδαν᾽ τὴν κινάβαριν.

φάϑεα ()" ψωμία. H. Of. infra ψιεττία.

φαλίς et φαλίδιον, instrumenta chirurgica. Cod. Laur. 74, 2. Herm. 88, 283.

Φαλίττεται" ἁμιλλᾶται (Ὁ). H.

φαλλός" ὕλη (?) H. Conieci olim φαλμός" ὠδή.

φάλοξ. Hes. ἔνιοε ψάλυγας τὰς λεγομένας ψυχάς, «ὃ .. ἄμεινον. καὶ τοὺς ἀσϑενεῖς σπινϑῆρας.

φάμμπτα" σπαράγματα. H. Àn ψάσματα — σπάσματα ?

Φφαμμιανίξουσα' ψωμίξουσα. H.

Φανισμιός" ναυτιασμός. H.

Φανός" ψεδνός. H. Gl. dorica aut aeolica. Vid. mox ψηνός.

d&ptc* εἶδος vede, τριήρους. H. Cf. βᾶρις.

Φαρίχοι' ψᾶροι (— ψᾶρες). H.

Ad ψάφιγξ. Corrige ψῆφος pro φῆφος.

Φέγος" τάφος. καὶ ἐπιφέγειν" ἐπικηδεύειν. H.

φενδύλοι" σπονδύλοι. H. Of. σφονδύλος.

dez quid? CPG 80, 80, 3; 85, 10; 87, 21; 89, 8.

Ad ψέψας. Cf. Diss. Hal. XII 209 (W.).

Φηχεδών᾽ κονιορτός. H. Cf. σηπεδών, τηκεδών.

φηλαφησικότταβοι Φήληκες᾽ τῶν ἀλεκτρυόνων οἱ νοϑόγενναι. H. Cod. ψηλαφηκοτταβοι ψήλικες. Prius voc. Cobet coll. μεϑυσοκότεαβος correxit, posterius Vossius. Ápud Kockium est fr. com. adesp. 1282.

$7v atticum — ψήχειν. Meisterh.? 175, 5. Cf. supra σμῆν. Locis adden- dum incerti comici fr. Kock III p. 46 (288), qui, nisi fallor, sciipsit τὴν κομὴν ἐψήσατο, Sibi infricuit, i. e. infecit, non ἡ ψΨ ή- σατο, quod vetustissimum vitium imposuit Polluci II 85.

φηνός. Semonidis Amorgini fr. 107 — ψεδνός. Vid. supra Ψψανός.

Φήφινος. BA 374, 6 λίϑινος ἢ μυροϑήκη. Vox iniuria suspecta occurrit in papyro magico Par. L (Wess. vs. 1072 '4ogmoxodrov ψηφίνου ὄντος ἐν ἱερῷ xsé.

Φηφοτερπὴς δόμος, opere musivo delectans. Theod. Balsamon IX 8 (Horna, Wien. Stud. XXV p. 180).

Φιξζομένηῃ" κλαίουσα EH. Gl. aeolica. Extat in Sapphus fragmento Berolinensi col. I 2 ὦ ue ψιξομένα κατελίμπανεν. Of. Blass, Herm. 1902, p. 466. Vid. infra ψένδεσϑαι.

φιλεῖς oí ἐπ᾽ ἄκρου χοροῦ ἱστάμενοι. Phot. Cf. H. et Suid. qui addit ὅϑεν καὶ φιλόφιλος mag Ἡλκμᾶνι ἡ φιλοῦσα ἐπ᾽ ἄκρου χοροῦ ἴστασϑαι.

Φίλωσις constanter obtinet apud Aeoles, Cyprios, Arcades, Cretenses (antiquiores); plerumque apud Iones et quosdam alios.

241

φίμαρον" εὐδιαῖον. H.

φίνδεσθαι" κλαίειν. H. Cf. idem. ἔψεδε ν᾿ ἔκλαυσεν οὐ ψεξομ ἐνη.

Φιττία (— ψιχία N. T. ψωμία. Ἀττικοί. H.

Φιφά" ἑἐψητὰ λεπτά. H.

$6 — φεῦ. Aeschyli fr. 82; Soph. fr. 478 Nck.?.

φοφοδεῆς. Add. fragm. philos. in papyro saec. III a. C. Grenf. II 7 (a) 9.

. Ad ψυγμός. Item Tebt. pap. 86, 45. 47. 51, ubi editores vertunt (The fullers) dryingplace.

φόϑιον" ὀλιγοχρόνιον. H. Idem φύϑιος" ἀραιά, ὀλίγη, ψιϑυρίς.

Φοῖαι" ἀλώπεκες. H.

φόλλακας" τὰς ψύλλας. H.

τ υλλικοί" εἶδος κυνῶν. H.

Φόλλος" τὸ παχὺ τὸ συνέχον τὸ τοῦ κάπρου αἰδοῖον. H.

Φότταρον" σκάφος. H.

φοχοχκτόνος (Suid.. Mich. Psellus in vs. 8 carminis scoptici editi a Sternbachio, Wien. Stud. XXIV p. 17.

ἡοχοπομπός. De Mercurio psychopompo novissime scripsit J. van Wageningen, Mnem. XXXII p. 48—48.

$oyootepzc, vita privatus. Timoth. Pers. 106 ἐκ λιποπνόης ψυχο- στερέσιν — σώμασιν. Vix crederes compositum adeo simplex hucus- que defuisse lexico graeco.

joyocpsoYe. Theod. Balsamon XLV 29 (Horna, Wien. Stud. XXV 29) ψυχοτρεφέας ἀστέρας.

Φωδαρέον' αὐχμηρόν. H.

Φώιξος" ἄφοδος ὑγρά, ἡ ὄνϑος. δυσωδία καὶ ἣν καλοῦσι μένϑον' οἱ δὲ αὐχμὸν ἢ μόλυσμα. Eupolis II p. 6596. Mein.

ψωμίξειν. Add. fragm. lyricum saec. II p. C. FGH 2 (III), 14.

Ad ψωρός. Reddidi olim ψωρόν pro ψωλόν Aristophani, Plut. 267; ubi nuperrime in textum recepit v. Leeuwen.

4.

l. 1. Corrige vasibus.

92. O, OT saepe confunduntur in papyris aeg. — De comparativorum formis adverbialibus in $, pro ON in sermone hellenistico vid. G. Crónert, Philolog. 1902, p. 161 sq.

. |. 9. Corrige e& — ἐκλιπῶ ἁ, κλέω ἁ et ita reliqua.

ᾧαι — αἰαί aeolice. Apollonius de adv. p. 588, 2 καϑάπερ οὖν τῷ πόποι τὸ παπαὶ παράκειται καὶ τῷ ὀτοτοὶ τὸ ἀταταί, οὕτως xoi τῷ ὠοιοὶ τὸ ὠαιαί, ὅπερ συναλειφϑὲν καὶ ἐν βαρείᾳ τάσει γινόμενον παρ᾽ «Αἰολεῦσίν ἐστιν ὥαι. Hoc pro καὶ τὼ Theocrito XXX 1 reddidit Bergk. Cf. οὐαί.

ὥγανον" κνημὶς ἁμάξης. H. Idem περεώγαν α᾽ ἐπίσωτρα᾽ οἷ δὲ τὰς κνημίας, αἱ περιπήγνυνται ταῖς ἁμάξαις.

16

Pag. 920.

Pag. 922.

Pag. 924.

Pag. 920.

Pag 926.

242:

Ὥγυλος insula, Aegilia. Bérard, Les Phén. et l'Od. I p. 427 derivat nomen ab hebraico ogoul'a, rotunda.

d dorica crasi— ὃ ἐγώ. Theocr. II 54, ut ὥρεφος — ὃ ἔριφος V 24. 80, Greoog VII 86 et alia multa.

Qqby, sonus, per metonymiam pro χορδή. Timoth. Pers. 287: Τέρπανδρος — δέκα ξεῦξε μοῦσαν ἐν ὠδαῖς:

ᾧδύήκαντι dorice — ὠδήκασιν. Theocr. I 48.

ὥδωνις — ὁ "4óovwig Theocr. III 47, ut. ὡπόλλων V 81, ὥρατος VIT 98, alia multa.

ὠκχυποδεῖν. Add. Caesarius Dial. I 48, p. 580. f

.ὠχυποδία. Idem Dial. III 112, p. 614. t

ὠκχυπόδως. Idem Dial. I p. 547 ὠκυπόδως ἐνάρετον διαϑέουσι στάδιον. t

ὠμοβρώς. Add. Timoth. Pers. 150 ἔνϑα κείσομαι οἰκτρὸς ὀρνέϑων ἔϑνεσιν ὠμοβρῶσι ϑοινά.

ὧν. Imperativi in ov. Meisterh.? 167.

ὦνεινα quid? Grenf. I 82, 55 (c. 108/2 a. C.).

Ad ovi v. Cf. Hesych. s. v. Verbum recurrit GD 5011, δ. Cf. supra πεῦϑεν. — ᾿Εωνηκώς pro ἐωνημένος (BA 95, 25) merito barbarum vocat Cobet, Nov. Lect. p. 188.

ὠνιακός, emptorius. Grenf. I 60, 17 ὠνιακὴν ἀσφάλειαν et 20 ὠνιακῷ νόμῳ (a. B8l).

ὧρα, aeolicum — ὥρα. Cf. Ahrens I p. 109.

ὥρνες — of ἄρνες. Theocr. VIII 70.

ὡρολογιά[ρχῃς τῆς] τετρακομίας (sic) κτέ. Bithyniae tit. a. 288/9 p. C. BCH 1900, p. 886, ubi G. Mendel ,Il doit s' agir d'un magistrat chargé de la surveillance des horloges publiques. Cf. Hermann Blümner, Griech. Privatalt. p. 142; Marquardt, Privatle- ben p. 768."

ὥρος (Goog) — ὁ ἔρος (ἔρως) aeolice Theocr. XXX 10..

ὧρος, ὃ cretice — ó ὅρος, v. c. GD 5010, 18 (Gort.) & ὕδωρ ῥεῖ ἐς τὸνς τῶν Kab(ov ᾧὥρονς. Cf. οὖρος

ὡς, €. Acc. sing. terminatio. Meisterh.? 128 sq.; 189 8 δ6, 2.

ὡς praep. -— πρός. Idem 222, 58; coni. fin. 247; 249; 258; 255; 256.

ὡς. Vid. οὖς.

Ad ὥσαπευϊα. Cf. Dieterich 207 (W.).

ὥσπερ. Meisterh.? 217, 40.

ὥστε cum coniunctivo pro ὅπως. PB 874, 1 (aet. byzant.) καὶ ἄλλοτε γεγράφηκε ὑμῖν ὥστε πέμψηται (—-qre). — Verba οὕτως — ὥστε omissa. PO III 526, epistula saec. II p. C.,: οὐκ ἤμην ἀπαϑὴς ἀλόγως σε καταλείπιν (sic) — De usu voculae ὥστε in titulis atticis vid. Meisterh.? 249; 9258.

ὥστῃς. Thesaurus solum citat Arist. de mund. 4 p. 896 σεισμὸς ὥστης. Adde Pseudo-aeschinis Epist. X 810 ὥστῃ ἀνέμῳ κατήχϑημεν — ἐξώστῃ. S] S. 1.

941,

248

ὠτεγχύτῃης, instrumentum chirurgicum in cod. Laur. 74, 2. Herm. 38, p. 284. Cf. supra μητρεγχύτης et ὀστεγχύτης. |

ὠτογλοφίές, instrumentum chirurgicum (Poll. IV 181) in catalogo cod. Paris. lat. 11219, ubi vertitur auriscalpium. Herm. 88, 284.

᾿βφέλης eximendum lexicis. Pherecrati comico fr. 52 K. apud Athe- naeum VIII 865 a, Blaydes, coll. Apollodori Carystii fr. IV 447 Mein., reddidit: ἐβάδιξεν ὡς [πρὸς] Ὀφέλαν.

ADDENDA.

Ad ἀϑλοφόφος etc. Cf etiam Grenf. I, 10, 8; 12, 4; 24, 8; 95 (2) 3; 27 (2), 8

Ad ἀντενδάσασθϑαι (Ὁ). Nauck pro Εὐριπίδης Πολίασιν coniecit Εὔπολις Πόλεσιν, probante Kockio ad Eupolidis fr. 428. At comicae dictioni nullum verbum ex iis quae ad corruptam Hesychii glos- sam proposita sunt convenit, quare etiamnunc praefero leniorem Meursii coniecturam Εὐριπίδης Πελιάσιν. Ipse Nauck in editione altera recepit inter Euripidis fragmenta n" 611. .

Ad A4g«ía. Nunc adde haec: ,Cui respondit Fraenkel ibidem p. 548 Sqq., inscriptionem sic legens: Κλ]εοίτα ἱαρέος τἀφαίαι ὧικος [ἐτ]έϑη χὠ βωμός. χὠλέφας ποτεποιήϑη [καὶ τῶρφος] (i. 6. τὸ ἔρκος) περι[ε]ποιήϑη.

. Ad γαιδάριον. ,Neograecae sunt formae γα(ζ)δαρος, γαϊδούρα, yai-

δούρι. In. Talmude ]Hierosolymitano legimus duos rabinos, qui saeculo III vixerunt, voce gajdor (sive gaidewar) asinum parvae staturae indicare." Haec et alia plura scripsit Hesse- ling in oblato mihi Albo gratulatorio (Trai. ad Rh. ap. Kemink et fil. a. 1902), pag. 108 sqq.

. Extrema pars adnotationis ad v. δεκαδισταί sic corrigenda est:

Alio sensu improprie, quasi decumanarum receptores, dicun- tur symbolarum receptores conferendarum sociis thiasi cuius- dam religiosi: BCH 1900, 867,5 οἵ περὶ “εωνίδην “Ερμησιλάου ἱερέα μύσται καὶ δεκατισταί (A δεκάτη), nec confundendi cum δεκαδισταῖς (a δεκάς).

Ad δημόσια. Praeterea cf. FGH 85, 7; 86, 6. 9. 18. 20; 86 (a) 10; 886, 840.

Àd διαγέωχα. Eandem formam legi in sero titulo Philarum insulae monet censor meus in Phil. Rundschau 1908, p. 81.

Ad διανεύειν. Apud Hesychium prave scriptum est διανεύει" στρέφει. κυκλεῖ. Imo δενεύει.

Ad δοκοῦν. Cf. PB 997 II 6. 998 I ὁ et II 3, 999 II 5, ubi simi- liter iungitur ὠκοδομημένη — τεϑυρωμένη.

Pag.

Pag.

Pag.

Pag.

Pag. Pag.

942.

947.

9bb.

956. 901.

244

Ad εἶ «:£. Nunc cf. W. H. Roscher in Philologo a. 1902, p. 518— 527 ,Gehórte das E zu den Delphischen Sprüchen."

. Ad ἔνϑαλλος κριϑή. Viereck Berl. phil. Woch. 1902, pag. 719

,Sollte nicht Gerst gemeint sein, die sohon lange lagert und von neuen keimt. Dann wáre die Besorgnis des Vaters, dass sie nicht mehr verkauft werden kónnte, sehr erklárlich." Quae multo pro- babilior videtur sententia, quam gratus accipio.

Ad ἐντήκειν. Cf. Eupolidis fr. 485 Κα. πεπᾶγοίην et Blaydes ad Vesp. 1. l.

Ad ἐπιγονή. Cf. PB 421, 22; 538, 6; 5901, 6; 629, 2; 644, 15. — Passim alibi.

Ad ἐπιτηρητής. Praeterea adde Fay. pap. 28 (1) 2b ἐ. γραφείου μητροπόλεως; 28 (1) 12 &. ἑρμηνίας; 42 (a) vers. 1 & ἰχϑυηρᾶς; 28, 1. 5. 7. 10 ἐ. οὐσιακῶν; 80, 2 d. πλίνϑου νομοῦ; 28 (1) 81 & σταϑμοῦ; 87. 1. 4 ἐ. ὑπαρχόντων οἴκου πόλεως Ἀλεξανδρέων.

Ad κανηφόροι. Complures loci addi possunt ex papyris aet. Pto- lemaeorum, v. c. PB 998, 2 (101 ἃ. C).

Ad βέρρος, birrus. Vid. supra s. v. βύρρος.

Ad μακροπρόσωπος. Saepe etiam occurrit in PB.

Ad μείξας. Etiam in papyris aeg. aet. Ptolemaeorum apparet diphthongus.

INSERENDA APPENDICL. ἡ

Ad ἀβόλλη. Cf. [Arriani] Peripl. mar. Erythr. 6 ἀβόλλαι νόϑοι χρωμά- τιναι et ibidem ἀβόλλαι καὶ καυνάκαι.

ἀβρόχιαστος. CPG 15, 22. Of. ἀβροχεῖν in lexico.

x ἀγγελοπροστασία. XVII 8. « ἀγγελωνυμοκχράτωρ. X 8.

ἀγορεύειν et composita. Diligenter post Cobetum Mnem. V n. s. p. 12 sqq. de his disputavit Rutherford, Phryn. p. 326—834.

ἀδεισίϑεος, impius. Oraculi vs. 8 in Iuliani epist. LXI 8 4 ἀδεισι- ϑέοισι λογισμοῖς.

ἀδελφός. Hoc nomine non tantum christiani sed etiam (horum exem- plo?) pagani se invicem salutabant. Saepius ita Iulianns, v. c. epist. 43 extr.

ἁἀδρόσφαιρον et μεσόσφαιρον et μικρόσφαιρον μαλάβαϑρον distinguit [Arr.] Peripl. m. Erythr. 65.

— —Ó— — ———ÓÀ

1) Asterisco notavi voeabula petita ex Theodori Balsamonis epigrammatis et epistulis editis ab Horna, Wien. Stud. XXV p. 178—210, quot suis locis notari non potuerunt.

240

« ἀειφανῶς. XLV 28. | | ἀϑερίδδει (laconice — ἀϑερέξει) Alberti coniecit pro δὲ δα εἶ" σκυβαλίξει. H. s ἀϑλοφιλοτιμία. XXV 6. AÁiaiy, nomen semiticum — νῆσος Κίρκης ,l'ile de l'é pervier" (?). Vid. Bérard, Les Phéniciens et l'Odyssée I p. 802. αἰσϑηϑήσει — αἰσϑήσει. Vid. Moulton, Cl. rev. 1904, 110 A. «αἰσχροπραξία. XXVII 28. ἀχανϑέα, arbor spinosa. Pap. Lond. II 162, 18; CPG 80, 10, 238, Cf. ἄκανϑα. « ἀχριδομικτόβρουχος. XLI 2. κ ἀχτινοτρόφος. XXVIII 1. ἅλαες — ἅλες ἃ nom. ἅλας (&Ac) CPG. 80, 165, 9; 22, 4; 29, 14; 88, 7 (191 p. C.). ἀλληλοεσώτερος quid? Marci diaconi vit. Porphyrii p. 62, 8 (Teubn.): στρογγυλοειδὲς γὰρ ὑπῆρχεν (τὸ εἰδωλεῖον) περιβεβλημένον δυσὶν στοαῖς ἀλληλοεσωτέραις. Àn inter se contiguis? ἀλλοπρόσαλλος. De componendi ratione disputat Fr. Stolz, Wien. Stud. XXV p. 231 sq. x ἀλλοφυλοφιλία IV 1. ἀλοπώλῃης. CPG 80, col. 82, 8 (191 p. C.). ἀλφησταὶ (ἄνδρες) — σιτοφάγοι, ,les hommes civilisés." "Vid. Bérard, Les Phén. et l'Od. I 485 sqq. &hov pro ἅλως, ut in N. T., PB 651 (saec. II p. C.) ἁλώνων. Cf. Tebt. pap. 84 (saec. II a. C.). ' ἀμειφιρρυσμεῖν, mutare formam. Pseudo-hippocr. epist. XVIII $ 2 et Suidas. Cf. ἀμειφιρρυσμίη. Democritus apud Diog. La. IX 47. ἄμετρος pro ἀνάριϑμος. Pseudo-anacharsis Ep. VI init. σωμάτων ἔχετε δι’ ἡδονὰς ἀμέτρους ἰατροὺς ἀμέτρους. ἄμονα (Philo Iud., Plut., al.) improbatur a Phrynicho. Cf. tamen hom. μύνη Od. XXI III et aesch. χειμάμυνα (Poll. VII 61). Vid. Rutherf. Phryn. p. τά sq. Ád «v — aciv. Cf. etiam Moulton, Cl. rev. 1904, p. 110. Ad &áv&áOoyoc, sponsor, praeter lexica cf. tit. BCH 1890, p. 439. ἀναλογεῖν. Thesauri locis adde Galen. XVII 1, ὃ et Mithridatae Bruti epist. Praef. 8 2 et S 4. ἀναφλέγειν. Add. Iuliani epist. 53 init. 'HÀ8eg καὶ «εὖ» ἐποίησας, ἦλϑες yàg δὴ καὶ ἀπὼν olg γράφεις" ἐγὼ δέ oe μὰ ἐμὰ (fort. ἄγαμαι), ν»ἂν δ᾽ ἔφλεξας (Wesseling pro ᾿ἐφύλαξας) ἐμὰν φρένα καιομέναν πόϑω."᾽ An Sapphonis fragmentum? Cf. 8 ὅ. ἀναφύσητος. Marci diaconi vita Porphytii p. 62, 9 (Teubn.) τὸ δὲ μέσον jv ἀναφύσητον κιβώριοιν καὶ ἀνατεταμένον εἰς ὕψος. . ἀνεχδίκητος. PG 15, D (a. 862) τὰ τετολμημένα εἰς ἐμὲ — οὐ χρὴ avex- δίκητα περιοφϑῆναι. 10"

2416

ἀνευφημεῖν c. acc. pers. Celebrandi sensu usurpat ἢ. v. Marcus diaconus, vit. Porphyrii p. 52, 21 τοὺς βασιλεῖς.

ἀνηλεγήῆς et ἀνηλεγέως. Vid. supra τανηλεγής.

ἀνϑήλια. Hes. παρώπια' τὰ τοῖς ἵπποις παρατιϑέμενα δέρματα, ἅ τινες ἀνϑήλια (nos oogkleppen) λέγουσι.

ἀντιδωρεῖσϑαι reddendi sensu usurpat Paeudo-anacharsis ep. V.

x ἀντιπαραταύρειος — καικίας. XXXVII 9. « ἀντιπαρεσπέριος — κακία. Ibidem vs. 11.

ἀπαίρειν. Vid. infra ἐπαίρειν.

ἀπέφρηκαν (-σαν cod.) ἀφῆκαν. Κρατῖνος Θράσσαις (fr. II 66, 11 M.). Vid. supra φρημί.

ἀπογνωσιμαχεῖν pro ἀπογιγνώσκειν, despondere, usurpasse videtur Paeudo.-hippocrates, epist. XXVII 8 18.

κἀπορρυπαίνειν. Epist. VII 2.

ἀποπαρχος, expraefectus. Iuliani epist. XXV (lemma).

ἀποφορτοῦν — ἀποφορτίξεσϑαι, exonerare. Marci Diaconi vita Por- phyrii (Teubn.) p. 6, 11. Cf. verborum index.

κἀπτήσιμρς — ἀπτήν. XXXVII 6.

ἀραᾳδιούργητος, intemeratus. Marci diaconi vita Porphyrii p. 1, 9:

εἰ — ἀραδιούργητος ἔμενεν ἡ τῶν ὠφελίμων διήγησις. « ἀργυροχρυσόμικτος. XXIV A, 18. x ἀρτιγεν(ν)ῆς. XXIII 8.

ἀρτοπώλῃς sive ἀρτόπτης. Vid. supra πάσανος.

«ἀητοτρυφᾶν. XXIII 3. Cf. vernaculum brooddronken zlijn.

-&pyvc. -«pygoc. De compositis in papyris aeg. cf. Moulton, Cl. rev. 1904, 108.

«ἀσυλότατος. XI 27. & ἀτλαντορϑόρος. XXXIX 2.

ἀπτοκήτων (gen. pl) quid? CPG 80 quater.

Ad Ἡσκλαπιεῖα ἐν KG. Of. Pseudo-hippoer. epist. XI ἔτυχε rór. ἐοῦσα ἡ ἀνάληψις τῆς ῥάβδου — καὶ ἑτήσιος ἑορτὴ πανήγυρις ἡμῖν καὶ πομπὴ πολυτελὴς ἐς κυπάρισσον, ἣν ἔϑος ἄγειν; τοῖσι τῷ ϑεῶ προσήκουσι.

Ad Augmentum. De augmento et reduplicatione in papyris aeg. cf. Moulton, Cl. rev. 1904, 109 sq.

αὐλακίξειν. Add. pap. Vitelli! Atena e Roma VII p. 121, 1l. 8 sqq. τὰ ὑπογεγραμμένα ἐδάφη πάντα ποιήσιν (Sic) αὐλακίσεσϑαι (pro αὐλακίξεσϑαι, ut melius scribitur in simili papyro l. l. p. 122). Ibid. p. 128 init. βρεχέντων (sic) πεδίων καὶ δυναμένων αὐλακισϑῆναι

αὐταύλης μὴ λέγε, ἀλλὰ ψιλὸς αὐλητής, ἐπεὶ καὶ ἕτερος κύκλιος αὐλητής. Phrynichus. Rutherford p. 258 citat Plut. Legg. II 669 D; Symp. 215 C; Polit. 268 B.

καὐὺτολυχνία. XIX 27: xai κοσμοποιῶ τὸν λύχνον ἀφ᾽ ἑσπέρας | καὶ ovga- νοχρότητον αὐτολυχνίαν.

247

αὐτονομίαν restituendum in Chionis epist. XIV 8 4 pro οἰκονομέαν, coll. ὃ 8.

ἀφησοχάξειν. Add. CPG 16, ὃ (a. 862).

"αφωνότατος. XI 20.

βάτραχοι. Vid. παρφυσίδες.

βολεών. Vid. περιστερεώ ν.

βούχελλαι, bucellae. Vid. supra συμφωνία — μουσικῶν.

βουνεορίξειν — μαστιγοῦν βουνεύρῳ. Marci diaconi vit. Porphyrii (Teubn.) p. 97, 6 τοὺς δὲ βουνευρίσας ἀπέλυσεν.

Ad βρατάναν. Vid. δατάναν.

βρέχειν. Pap. Vitelli, Atene e Roma VII p. 128, l. 6 βρεχέντων (pro βοεχϑέντων) πεδίων.

κγαλακτόμιχκτος. XXIII 4.

Ad γαυλός (Append). Hebraicum goul sive goul'a, urceus (cf. Gx&gig οἱ σκάφη) comparat Bérard, Les Phén. et l'Od. I p. 440,

Ad γεγράφηκα. Add. Tebt. pap. 34 (saec. II a. C.) et Chicago — pap. Goodspeed (saec. IV p. C.) 18. Moulton, Cl. rev. 1904, p. 108.

γεοκτείτης (— -κτήτης). CIG 8695 οὐ Cyzici tit. in Journ. of Hell. Stud. XXIV p. 22. Utrobique distinguuntur a pagorum incolis.

Ad γένεσϑαι. Ubique sic papyri aeg. et γινώσκειν, excepto Brit. mus. pap. 238 (saec. IV). Idem 1. 1.

Ἰλωσσοχόμον pro yàeccoxousiov, ut in N. T., tit. Michel 1001 extr. (saec. III aut II a. C); fragm. erot. alexandrinum 14 (saec. II a. C.).; PO 821 (saec. I p. C.). Idem 1l. 1l. pag. 109.

Ἰνάφισσα, femin. voc. γναφεύς. CPG 80, col. 29, 2 et 24 (191 p. C).

γραῖαι ἐριϑακώδεις in Epicharmi fragm. 61 Kaib. (— 88 Ahr.) sec. E. Boisacq, Rev. de l'instr. publ. en Belgique 1904, p. 88 sqq. non sunt, ut vulgo explicatur, paguri, sed certi quidam pisces abundantes intestinis, coll. Hes. gl. ἐρειϑάκη: — τὸ ἐγκοί- λιον τῶν ἰχϑύων τῶν μαλακῶν.

δεῦρο pro αὐτοῦ sive ἐκεῖ passim legitur apud sequiores.

διάβασις. Pseudo-hippocratis epist. XIV 8 1 ναῦς διάβασιν ἔχουσα πολλήν, ἷἱ. 6. multa transtra.

διάχκοπος — διχκοπή. CPG. 80, 4, 8; 6. 4. Crónert, Woch. f. ΚΙ]. Phil. XX p. 733.

διαπορπαλάμησε. Hymn. hom. in Merc. 357. De componendi ratione disputat Fr. Stolz, Wien. Stud. XXV p. 251 sqq.

διαφερόντως. Vid. supra s. V. σφόδρα.

δίγονος. Vid. δέτονος.

διιέναι pro ἀφιέναι. CPG. ὅ, 2 διεϑέντος (male διαϑέντος coniecit Good- speed) μου διὰ τῆς σῆς σπουδῆς ὑπάρξει σοι εἰς στέφανον (ᾳ. V.) χαλκοῦ (τάλαντα) πέντε κτέ.

δικαστήριον restituendum pro δεσμωτήριον in personati Demosthe- nis epist. III S 16.

248

δικρόπσσαια. [Arriani] peripl. mar. Evythr. 6. Cf. δίκροσσον περιβόλαιον Poll. VIf 72; schol. Ar. Pl. 729 et Hes. s. vv. ἡμιτύβιον et κροσσίον.

δίστομος. Add. Hesych. s. v.: οὕτως ἡ ᾿Επίδαυρος ἐκαλεῖτο, ἐπεὶ ἀμφι- στόμῳ λιμένι ἐκέχγητο. «ἡ» συγγραφή (scil. historici).

δρόπις᾽ τρυγητός. H. A verbo δρέπειν.

Ad δύνασϑαι. PG 62 (saec. III p. C.) δυνασϑῶσιν. forma ionica et xenophontea. Alibi constanter (Ὁ) papyri aeg. habent formam atti- cam et vulgarem ἐδυνήϑην.

δυσμενῆς. Pseudodemostheni epist. III extr. ed. Herch. reddendum videtur φέρειν δὲ τοὺς ὄντας «δυσμενεῖς» εὐμενῶς.

δωροδοχεῖσϑαι bona aetate suspectum est admodum. Frustra tuetur Ph. Weber, Neue phil. Rundsch. 1904, p. 158.

ἐγχλᾶν (— epic. ἐνικλᾶν). Pseudo-heracliti epist. VIII 8 1 κατὰ τὸ Πιρσῶν ἐϑὸς ἐγκλώμενα ini στόμα προσχυνεῖν.

ἐχχαχεῖν Vid. supra ὑπερκακεῖν.

Ad ἐλαιών. Moulton Cl. rev. 1904 pro 109 B ,See my lexical article in Expositor for Dec. 1908, p. 429.". Liber mihi non suppetit.

ἐλέα (i. e. ἐλαία) — ἔλαιον. CPG. 80, 37, 19 ἐλέας (xal) οἴνου et ibidem 48, 10 ἐλέας ῥαφανίνου (p. C. 191).

Ad ἐμέν — ἐμέ. Of. etiam Moulton, ΟἹ. rev. 1. 1l. Similiter plebecula nostra mijn dicere solet pro m ij.

[ἐξοφϑαλμιᾶν. CPG 15, 22 (a. 362) ἐξοφϑαλμιάσας ὁ ἐνγεγραμμένος τοῖς ἐμοῖς καμάτοις xvé. Imperite in Indicem relatum est ἐξοφϑαλ- μέξειν (sic). Sed procul dubio papyri scriba dedit aut saltem dare voluit ἐποφϑαλμιάσας, invidens, verbum notissimum.)

ἐπαίρειν vitiose pro ἀπαέρειν legitur in Arriani Indicis 27 8 2 ed. C. Müll: Ἐκ δὲ Μασαρνῶν νυκτὸς ἐπάραντες πλώουσι κτέξ. Corrige ἀπάραντες et similiter 88 8 6, ubi idem vitium recurrit.

Ad ἐπιγονή. Vid. supra 8. v. πρόσγραφος.

ἐπιδουλεύξιν — δουλεύειν. Iuliani epist. XXXIV 8 8.

ἐπιλείπειν et ὑπολείπειν confusa. Vid. supra s. v. ὑπολείπειν.

ἐπινέμησις, indictio. Iuliani epist. XLVI 8 2 μέχρι μὲν τῆς τρίτης ἐπινεμήσεως ἀφίεμεν ὑμῖν (Thracibus) πάντα (sc. tributa). Cf. supra ἰνδικτίονος.

ἐπιχάραντες — ἐπιχαρέντας (sic). Inscr. aegypt. aet. Ptolemaeorum, Archiv III p. 128.

ἐπιφέγειν — ἐπικηδεύειν. Vid. supra 8s. v. ψέγος.

ἑπτά. De numeris septem (sex) et quinque apud Homerum cf. Bérard, Les Phén. et l'Od. I p. 461 sqq.

ἑπτακωμία. Pap. Vitelli; Atene e Roma VII Ξξπολλωνίωι στρατηγῶι Ἡπολλωνοπί(ολείτου) ἕκωμίας pag. 191 et 122. Cf. supra τρεκωμέα et ὡρολογιάρχης τῆς τετρακωμίας.

ἐσθύήσεσι. ut in N. Τ', — ἐσϑῆσι (sic PO 466 saec. III a. C.) PB 16 (saec. II p. C). Cf. Moulton 1. 1.

249

εὐδαφόρητος. Add. fragm. medicum saec. II p. C. CPG 2, 1, 9: vouífo καὶ εὐκατέργαστον εἶναι τὴν τούτων ὕλην καὶ εὐδιεαφό- ρητον. Vocabula fere synonyma. Οἵ. lexica. Illud proprie significat quod facile conficitur, hoc quod facile digeritur.

εὐχατέργαστος. Vid. εὐδιαφόρητος.

εὐτυχεῖν cum infinitivo. Thesauri locis adde Apollonii Tyanensis epist. XXXIX.

εὐτυχής. Eur. Alc. 182 σώφρων μὲν οὐκ ἂν μᾶλλον, εὐτυχὴς δ᾽ ἴσως. Versum notissimum παρῳδεῖ Procopius in epist. XXIV extr. scri- bens εὔνους uiv οὐκ ἂν μᾶλλον, κρείττων δὲ ἴσως. Cf. Ar. Eq. 1951 Sq. et Lobeck ad Soph. Aiac. 550 ed. III.

7; pro μᾶλλον 4j saepius apparet apud sequiores, v.c. Pseudo-cratetem, epist. VI et XXIV; Procopium epist. LXXXV extr. — Iam Homerus πολὺ βούλομαι ἤ 4 1129 et Xenophon Ages. 4, ὅ αἱροῦμαι ἤ dixerunt.

Zksxtpov. Vid. Bérard, Les Phén. et l'Od. I p. 449 sqq...

ϑεραπηΐίδα, τιμήν. Oraculum in Iuliani epist. LXI 8 4, vs. 6.

ϑερίδιον, domicilium aestivum, Iuliani epist. XLV $ 8, quod sec. Galenum ϑέρετρον dixit Hippocrates.

ϑράσκιος. Vid. supra s. v. σκέρω ν.

ϑύμος sive ϑύμον. Vid. infra φυτόν.

ἱερός. Byzantino sermone passim est appellatio honorifica sexus utriusque respondens fere latino clarissimus, praestantissi. mus. Saepe v. c. ita Iulianus in epistulis.

χαΐτοι, ut antiquiores καίπερ, passim cum participio iungunt scri- ptores aetatis hellenisticae.

Καλυφώ. Insula Calypsus in Odyssea significari parvam insulam Perejil, sitam prope Abilam montem in Africa sept. occidentem versus, demonstrare conatur Bérard ]l. l. I cap. III, imprimis p. 268 sqq. Res per quam dubia, ut mihi quidem videtur.

χκαταμουσοῦν, poetice exornare. Iuliani epist. XXIX 8 3 κατε- μούσωσας αὐτὸ (tabulam geographicam) προσϑεὶς τοὺς ἰάμβους.

κατακαύόσω, Scil. τὸν λόγον, pro καταπαύσομαι. Add. Pseudo-hippocr. epist. XXVII 8 55.

Ad κεφαλὴ περίϑετος. Of. etiam κόμης περιϑέσεις. Philostrati epist. XXII.

κλινοκώλιον. Pseudo-cratetis epist. XVIII. Vid. supra s. v. osyjozx ior.

χογχούσσωρ, concussor. Procopii epist. IX τὸν δὲ ἀδικοῦντα 'Po- μαέων γλώττῃ κογκούσσωρα εἴποις.

κοιάστωρ, quaestor. Iuliani epist. XXVI (lemma). Cf. suprà κουάστωρ.

Ad κονσιστώριον. Cf. κονσιστόριον (sic) in Procopii epist. LXXXIV.

X0X&y. Procopii epist. XXXVIII: ὅϑεν ἐπαινῶ τοὺς πρώτους τραγῳδίαν εὑρόντας, ὅτε καταμαϑόντες τὴν τύχην ἄνω καὶ κάτω κυκᾶν τὰ τῶν ἀνθρώπων πράγματα κτέ. Aut fallor aut sophista alludit ad deperditum versum tragicum, qui fuerit: ἄνω κάτω κυκῶσα ϑνητὰ πράγματα, ut ϑνητὰ pro ϑνητῶν πράγματα dixit Euripides fr- 400

250

Nck.? à ϑνητὰ modyuor, ὦ γυναικεῖαι φρένες. Cui poetae, quo crebrius nemo Fortunae increpuit inconstantiam, fortasse hic quoque ver- sus, si iure restitui, tribuendus est. Ceterum cf. Epist. LXX V med.

κύριος. ᾿Ἔρρωσο κύριε scribit mater ad fllium in pap. Vitelli, Atene e Roma VII p. 124, 1. 20.

Ad λιμνασμός in Appendice. Add. Pap. Vitellii 1. 4 sq. ἐπιμεληταὶ λιμνασμοῦ κώμης Νακοωι. Atene e Roma VII p. 121. Cf. in lexico λιμναστεία et supra λειμναστής.

Ad λιμνέαρχος in lexico. De forma vid. Wilamowitz, Gott. gel. Anz. 1898 n" 9, p. 689.

xoptótvc, peculiaritas, sive proprius agendi ratio in Pseudo-hippocratis epist. XXVII ὃ 27 ἀποδώσω —- προγόνοισι τοῖσι! ἐμοῖσι κυριότητα οὐ ψευδέα τοῦ μήτ ἐφ ὑμέας μήτε ἐπὶ “ακεδαι- μονίους --- ἑκούσια ὅπλα λαβεῖν.

λογικεύεσϑαι syllogismos facere. Pseudo-chionis epist. XXI pro συλλογίξεσϑαι. Cf. Lobeck Phryn. p. 198.

λυσίκομος Ἶσις. Philostrati epist. XVI 8 2.

μαχρολόγος ϑεός, prolixus deus, vocatur deus προλογέξων in comoe- diae (Menandri?) prologo (vs. 1), cuius fragmentum QG. Kaibel e papyro aeg. edidit in Nachrichten der K. Gesellschaft der Wissen- Schaften zu Góttingen, phil.hist. Kl. 1899, 4, p. 550 sqq.

μερσίτης οἶνος. Personati Chionis epist. VI init. τοῦ uegoírov οἶνον κεράμια εἴκοσι.

μετέωρος. Pap. Vitelli;, Atene e Roma VII p. 124, epistula matris ad fllium, 1. 10 sqq. ἤδη μὲν τὸ ἐμὸν ἐποίησα, καὶ οὔτ[ε] ἐλουσάμην [οὔ]τε προσεκύνησα ϑεοὺς φοβουμένη cov τὸ μετέωρον; εἴπερ ἐστὶ μετέωρον. μὴ τοίνυν γενέσϑω μετέωρον, ἵνα κἀγὼ μὴ σκυλῶ εἰς τὰ δικαστήρια. Editor malit vertere oblivionem (ΞξΞ μετεωρέαν Sueton. Claud. 39), quam levitatem.

ΔῊ pro ov passim ponunt sequiores. Hic usus in epistula platonica VII (p. 334), cuius authentiam multi tuentur, cum aliis argumentis hanc quoque labefactat. Legitur enim 1. l. εἶτα εἰς Διονύσιον βλέψαντες καὶ Δίωνα, ὧν ὃ μὲν μὴ πειϑόμενος (l. πιϑόμενος) ξῇ τὰ νῦν οὐ καλῶς, ὃ δὲ πειϑόμενος (]. πιϑόμενος) τέϑνηκε καλῶς κτξΕ. Nam voluit scriptor dicere ,non obtemperans" i. e. ,quia non obtemperavit", sed ex antiquioris sermonis norma haec verba contra sententiam signifi- carent ,si non obtemperavisset''.

ὁδὸν καλὴν βάδιζε καὶ μέμνησό μου. Haec verba cippo inscripta faciunt tit. 32 in Journ. of Hell. Stud. XXIV p. 22.

ὀλιγίστων f. 1. Plat. Epist. VII p. 851: ἐπὶ πολιτείαν δὲ καὶ νόμων κατασκευὴν τῶν δικαιοτάτων τε καὶ ἀρίστων, οὔ τι δι’ ὀλιγίστων ϑανάτων καὶ φυγῶν γιγνομένην. Sententia postulare videtur ipsum contrarium, scil. δεὰ πλείστων. Minus probabiliter Bekker cum cod. Α verba δι᾿ ὀλιγίστων delevisse mihi videtur. Posses etiam ὃ ἐ οἰκτίστων (aut ἀλγίστων) conicere, nisi haec epistula antiquiore

281

tempore scripta videretur quam quo epica haec superlativi forma pro οἰκτρότατος migravit in sermonem pedestrem. Thesauri locis adde Procopii epist. X XXVIII init. οὔπω παίδων οἰκτίστου τάφου πεπαύμεϑα.

οὐλόπλασμα. Orphei Argon. 957.

“πᾶς ὅστις — οὐδεὶς ὅστις οὐ. Iulian. epist. XI 8 1 ἐπεὶ κἂν Πανὶ μέλος λιγυρὸν ἠχοῦντι πᾶς ὅστις ἐκσταίη et mox πᾶς ὅστις ἠρεμοίη.

πατρόβουλος. Iuliani epist. X τοὺς βουλευτὰς πάντας ὑμῖν ἀποδεδώκαμεν καὶ τοὺς πατροβούλους. Decuriones patricios vertit Hercher.

περισφηχοῦν, circumligare, obturare. Pseudo-hippocr. epist. XV 8 3 κίστας---περιεσφηκωμένας. XVI 8 6 ἐν κώϑωσι---περιεσφηκωμένοισι.

Ad περίχωμα. Item pap. Vitelli;, Atene e Roma, pap. 122 extr. l. 4 sq.

περιώγανα. Vid supra 8. v. ὥγανον.

πιέξασα — πιέσασα. Personatus Hippocrates in epist. XV 8 5, ut πεπίεγμαι, ἐπιέχϑην apud Hippocratem, v. c. III 9 (ed. Ermerins).

πλείστων. Vid. supra óAíozov.

ποιχιλοχαράμορφος, variis capitis formis insignis, Gotho. rum epitheton in Iuliani epist. LXXV 8 1 Γύόττοι ποικιλοκαράμορφοι, ol; οὐκ ἔστι ϑέα ὁμοειδὴς ἀνθρώποις, ἀλλὰ μορφὴ ἀγριαίνουσα.

πολιτεία. pro πόλιες usu sequiore. Vid. supra 8. v. χώρα.

προέλευσις. Add. pap. Vitelli, Atene e Roma VII p. 124, 1. 18 sqq. γράφε μοι συνεχέως περὶ τῆς ὑγίας (SiC) ὑμῶν, tva ἔχω παραμύϑιον τῆς προελεύσεως μου (conditionis meae ?).

Ad σέσοψ (supra). Cf. tamen πάρνοψ.

σιωχῶ -λέγειν pro ἐῶ, ἀφίημε λέγειν. Procopii epist. CVIII.

Ad σκύλλειν. Cf. etiam pap. Vitelli, 1.1. 124 sq. ἵνα κἀγὼ μὴ σκυλῶ εἰς τὰ δικαστήρια.

Ad συμφωνία μουσικῶν. Vid. nunc Vitelli, 1. l. p. 126, ubi cft. Wessely, Karanis p. 26, in quo papyro (a. 141 p. C.) de tibicine scriptum: ἐπὶ τῷ αὐλῆσαι roig περὶ τὸν Ὧρον ἐφ᾽ ἡμέραις Émrá et de universo contractu pap. Lond. 881 (a. 166 p. CJ); cf. Wilcken, Archiv II p. 1854.

τεττιγοφόρος. Procopii epist. XVIII καὶ γάρ σὲ νῦν ἐπιϑυμῶν ἀρχαίῳ σχήματι τεττιγοφόρον ἰδεῖν κέχηνα τῇ θαλάττῃ wi. ex. Arist. Eq. 1881 ὅδ᾽ ἐκεῖνος ὁρᾶν τεττιγοφόρος ἀρχαίῳ σχήματι λαμπρός, ut habent contra metrum codices, ubi Hesychii ope Porson cor- rexit τεττιγοφόρας.

Ad reixo guía. Cf. supra ἑπτακωμέα.

5etv. Procopius epist. OXXXVI scribit Hieronymo: ὡς ὁὲ xal σοφι- στικά σου τά γράμματα καὶ τὸν Γοργίου τῦφον ἐδόκουν ὁρᾶν. ὕειν γὰρ τὸν Νεῖλον ἔφης ἐκ γῆς.

φυτόν. Nescio δὴ φυτῶν pro ϑύμων reddendum sit Aristophani Plut. 283, ut dicantur rustici per extantes arborum radices ex agris racere ad Chremylum. Cf. ad ἢ. 1. novissima Leeuwenii editio.

COROLLARIUM.

Absoluta iam huius operis typographia, affertur mihi serius quam speraveram papyrorum Oxyrrhynchicorum volumen quar- tum, unde praecipua excerpere festinavi, quae suis locis inserere Lexici et Appendicis lectores rogo.

ἀγχέεσϑαι. Add. Pindari fragm. 659, 70 ΖΔαμαίνας παῖ, |. —. νῦν μοι ποδὶ | στείχων. ἁγέο.

ἀγρευτήρ. Adde Leonidae epigrammatis 662, 46 verba sic fere resti- tuenda: Πάν, σύ τε καὶ Νύμφαι τόνδ᾽ [...... ἀγ]ρευτῆρα | Γλῆνιν ἀεξήσαιϑ᾽ αἰὲν...

ἀχοιά in prosa papyri aeg., veluti 722, 12. 84; 728,5; 726,9 (saec. I et II p. O). |

ἀδιακχίρίτως), non separatim, iunctim. 715, 17 (181 p. C).

ἀϑάνατος. Pind. fragm. 659, 14 ἀϑάναται δὲ βροτοῖς | ἁμέραι, σῶμα δ᾽ ἐστὶ ϑνατόν.

αἴγλήεις. Add. fragm. poet. 671, 8 ἀτρεκὲς αἰγλήεσσα.

ἀίϑεος. Vid. infra s. v. βρίϑειν.

αἴϑριον, atrium. 719, 15. 16 (191 p. C.).

αἰτητής, petitor. 788 (saec. I a. C. init.)

αἰφηρός. Add. Pind. fragm. 659, 37. ὑμνήσω στεφάνοισι 94A | λοισα παρ- ϑένιον κάρα, | σειρῆνα δὲ κόμπον | αὐλίσκων ὑπὸ Aorívov | μιμήσομ᾽ &oi- doig, | κεῖνον ὃς Ζεφύρου τε σιγάξει πνοὰς | αἰψηράς, ὁπόταν τε χειμῶνος σθένει | φρίσσων Βορέας ἐπι σπέρχῃ πόντου τ ὠκύαλον | διπὰν ἐμά- λαξεν. Ad σειρῆνα editores cft. Schol. Od. μ 168 sq.: ἐντεῦϑεν ᾿Ησί- οὗος καὶ τοὺς ἀνέμους ϑέλγειν αὐτὰς (Sirenes) ἔφη.

ἄκαινα,, mensura aeg. in operis metrologici fragm. extremi saeculi III p. C. 669. 29. 41. Cf. Thesaur. et Hultsch, Script. metrol. I p. 29.

ἀχατάαχετος. Add. fragm. seri operis ethici 684, 1: οὐδὲν ὁὲ οὕτω TD εἶε καὶ κυμαίνει καὶ ἀναζείζ ὡς ϑυϊ]μὸς βασιλέως ἅτε γὰρ μέγας ὧΪϊν καὶ αὐἸτοχράτωρ καὶ παλῃ (πάσῃ δὴ πολλῇ ἢ) τῇ ἐξου[σίᾳ χρ]ώμενος ὀξύς ἐστιν καὶ ἀκατάσχετος] κτέ.

1;

204

ἀχμής. Add. epigramma Leonidae 662, 51: καὶ προτομὰν ἀκμῆτα καὶ αὐτὸ νέον τόδε κάπρου | δέρμα τὸ μηδ᾽ αὐτῷ ῥηγνύμενον χάλυβι | Γλῆνις ἀνηέρτησε καλᾶς χαριτήσιον ἄγρας | δεικνὺς ἰφϑίμου κοῦρος 'Ova «oi» - φάνε[υ]ς. .

ἄλεστρα, molendi merces. 786, 8. 81. 84. 72. 76; 789, 6. Cf. 786, ll ἤπητρα; 77 κέρκιστρα, 91 κόλλητρα ; 789, 4 σιτοπόητρα.

ἀλληλέγγυος. Add. 729, 21.

ἁλμορίς. Add. 736, 78; 740, 46. Vid. lex. s. v. ἁλμυρίέδες.

&Aoxtoxébv. Add. fragm. poet. 670, b. Ταρταρίῃσιν ἀλυκτ[οπέδῃσι.

Ad ἄμμα, mensura (in lexico). Add. 669, 29.

ἀμπορίξειν. Epodae fragm. (Callimachi sec. Blassium) 661, 17 ἀμπυριξ in loco lacero.

ἀνάγειν, conserere(?). 707, 28 γῆν ἀνάξαι ἀμπέλῳ, l. 86 γῆ μὴ ἀναχϑεῖσα ἀμπέλῳ. Vid. infra δεαψίλων τ.

ἀναερτᾶν. Vid. supra s. v. ἀκμής.

ἀναξεῖν. Vid. s. v. ἀκατάσχετος.

ἀναλαμβάνειν, suscipere opus aliquod. 707, 28 τελέσαι τὰ διὰ τῆς μισϑώσεως ἀνειλημμένα et l. 86 πάντων τῶν διὰ τῆς μισϑώσεως ἀνειλημμένων.

ἀναφαιρέτως. 718, 19 (97 p. C.) πρὸς τὸ μετὰ τὴν τελευτὴν αὐτῶν βεβαίως καὶ ἀναφαιρέτως εἶναι τῶν τέκνων.

ἀνόχκνως — ἀόκνως. 748, 88 (2 a. C).

Ad ἀντισυμβολεῖν (lex). Add. IV p. 268 extr.

ἀντρηΐς. Vid infra s. v. κεράστης.

Ad ἀπερέλυτος (lex). Item 718, 809.

Àd &móraxrog (lex). Item 729, 81; 730, 12.

ἀργαλέος. Add. Amyntae epigr. 662, 25 καὶ ποίας ἔϑανες νούσου ὑπὶ ἀργαλέης.

ἀρέασχεια, satisfactio, arbitrium. 729, 14 (contractus a. 187 p. C.). ποιήσονται τοὺς ποτισμοὺς — πρὸς c«gíoxiav (sic) τοῦ Σαραπίωνος. Vulgo est adulatio. Ad ἀρουρηδός (lex). 729, 4 a]oovonóo? (sic) ὥστε xar ἔτος σπεῖραι καὶ ξυλαμῆσαι κτέ. In Indice est ἀρουρηδόν, i. e. iugeratim. ἀρρηφορεῖν. Add. dialogi philosophici (Aristotelis?) fragm. 664, 82, ubi agitur de Pisistrati filia minore.

ἀρτίδιον, paniculus. 788, 8.

ἄαχεπος. Add. Amyntae epigramma 6062, 85 (Lacedaemon) νῦν ὑπ᾽ ἀνικάτωι Φιλοποίμενι δουρί τ Myoiv | πρηνὴς ἐκ τρισσῶν ἤριπε μυριά- δων | ἄσκεπος" οἰωνοὶ δὲ περιξμυχηρὸν (sic) ἰδόντες | μύρονται πεδίον δου. € [..Ἰφεσίπος (Ὁ).

ἀστυφέλικτος. Add. fragm. poet. 670, 8 ἀστυ[φέλε]κτον (locus lacer).

ἄτρεστος. Add. Amyntae epigramma 662, 82 τὰν πάρος ἄτρεστον

δῆριν ἔφριξεν "grs.

255b

αὐχμαλέος. Add. Amyntae epigramina 662, 22 αὐχμαλέας νοπίι)ον (νοτέροις ?) ὑπ ὀφρύος ἄνϑεσι δάκρυ κτέ.

Ad βατάνια (lex.). Cf. 789, 9 (a. 1 p. C.) ς΄ βατανίων (ὀβολός).

βάτελλα. 741, 18 (saec. II p. C.) βάτελλαι δ΄. Vid. βατέλλεον inlexico.

βιβλιοφολάκιον. 825.

Bostx& χτήνη — βοῦς. 729, 89.

βρέϑειν. Add. paeanis fragm. 660, 8 οἰστῶν δούρων τε σιδάρο[υ] | βρίσει νέας ἀϊϑέων κτέ.

βωλολογεῖν, terrae (pulveris examinare copiam (in frumenti mensura aliqua. 708, 5 ἐν τῇ τῶν δειγμάτων ἄρσει οὐ καϑαροῦ φανέντος ἐκέλευσα ἡμιαρτάβιον κριϑολογηϑῆναι καὶ βωλολογη- ϑῆναι, καὶ ἐξέβη ἔλασσον κριϑῆς μὲν ξκατοσταὶ δύο βώλου δὲ ὁμοίως ἑκατοστῆς ἥμισυ.

γενέσια pro γενέϑλια saepius etiam papyri aeg., ut 786, 56. 57. Cf. Lobeck ad Phryn. p. 108.

(ep'(&.39-6c — γυργαϑός. 741, 5 (saec. II p. C.).

(v&p.xtety. Add. paeonis fr. 660, 8.

δαιδάλλειν. Add. Pindari fragm. 659, 44 πολλὰ μὲν và πάροιϑ —x—o— δαιδάλλοις ἔπεσιν.

Δαισιστρότα. Ibidem 78. Vid. στροτός in lexico.

δαμνάναι. Add. ibidem vs. 16 ἀλλ᾿ ᾧτινι μὴ λιπότεϊ «vog σφαλῇ πάμπαν οἶκος βιαίϊᾳ δαμεὶς ἀνάγκα, ξώει καματὸν προφυγὼν ἀνια | ρόν, κτξέ.

δηϑύνειν. Add. lacerum fragm. poeticum 671, 21 δηϑύνεις, βασιλεῦ.

δῇρις. Vid. s. v. ἄτρεστος et fragm. poet. 670, 28.

διαπονεῖσθαι, aegre ferre; ut in N. T., 748, 22 (a. 2 a. C.) καὶ γὰρ ἐγὼ ὅλος διαπονοῦμαι, εἰ “Ἕλενος χαλκοὺς ἀπόλεσεν (sic).

διαπωλεῖν. Add. 727, 20.

Ad διαστολή. Cf. 719, 82; 748, 28; 798.

δίαλον. Fragm. operis metrologici 669, 29 sq. &xeva (i. e. ἄκαινα), &uuc, πλέϑρον, ἰούγερον, στάδιον, δίαυλιν, μίλιον.

Αὰ διάφορον (ἴ6Χ.). Item 708, 11. 22; 797; 888.

Ad διαψίλων τέλος (lex). Lucem affundit locus 707, 20 μισϑωσά- μενος — ἀμπελῶνα καὶ πωμάριον — κατ ἔνγραπτον μίσϑωσιν, δὲ ἧς δεδήλωται ἐν μὲν τῇ πρώτῃ τετραετίᾳ μηδὲν ὑπὲρ φόρου τελέσαι, ἀλλὰ μόνα τὰ δημόσια διαγράψαι ἐπὶ τῷ πᾶσαν τὴν ἐν τῷ κτήματι διάψει- λον γῆν ἀνάξαι ἀμπέλῳ x:t. De praepositione cf. διάμεστος.

Διονοσαλεξάνδρου, fabulae Cratini, argumentum legitur in papyro 663. Post verborum lacinias inde a vs. 6 secuntur haec: οὗτοι (Satyri) μὲν πρὸς τοὺς ϑεατάς τινα πυων ποιηί( ) (περὶ τῶν ποιητῶν Korte) διαλέγονται καὶ παραφανέντα τὸν Διόνυσον ἐπισκώπτουσι καὶ χλευάζουσιν. ὃ δὲ παραγενομένων (παραγγελλομένων ? KOrte) αὐτῶι παρὰ μὲν [[Ἢρας] τυραννίδος ἀκινήτου, παρὰ δ᾽ ᾿ϑηνᾶς εὐτυχίας κατὰ πόλεμον, τῆς δ᾽ Ἀφρο- δίτης κάλλιστόν τὲ καὶ ἐπέραστον αὐτὸν ὑπάρχειν, κρένει ταύτην νικῶν" μετὰ δὲ ταῦτα πλεύσας εἰς “Μακεδαίμονα καὶ τὴν ᾿Ελένην ἐξαγαγὼν ἐπανέρχεται

256

εἰς τὴν Ἴδην. ἀκούσας δὲ utr ὀλίγον τοὺς Ἀχαιοὺς πυρπολεῖν τὴν χώραν φεύγει πρὸς τὸν Ἡλέξανδρον, καὶ τὴν μὲν ᾿Ελένην εἰς τάλαρον. ὥςπερ τυρὸν ὃ editores coll. Ar. Ran. 558 sqq.) κρύψας, ξαυτὸν δ᾽ εἰς κριὸν μετασκευάσας ὑπομένει τὸ μέλλον᾽ παραγενόμενος δ᾽ Ἡλέξανδρος καὶ φωράσας ἑκάτερον ἄγειν ἐπὶ τὰς ναῦς προστάττει ὡς παραδώσων τοῖς Ἀχαιοῖς, ὀκνούσης δὲ τῆς “Ἑλένης ταύτην μὲν οἰκτείρας ὡς γυναῖχ ἕξων ἐπικατέχει, τὸν δὲ Διόνυσυν dg παραδοϑησόμενον ἀποστέλλει, Gvvaxolov- ϑοῦσι δ᾽ oí σάτυροι παρακαλοῦντές τε καὶ οὐκ ἂν προδώσειν (melius ΒΟΥ ρβίββοὺ προδοῦναι) αὐτὸν φάσκοντες. κωμῳδεῖται δ᾽ ἐν τῷ δράματι Περικλῆς μάλα πιϑανῶς δὲ ἐμφάσεω: ὡς ἐπαγειοχὼς (cf. Append. s. v. ἀγείο χα) τοῖς ᾿ϑηναίοις τὸν πολέμον.

δισακκίδιον. 741, 2. Vid. δισάκκιον in lexico.

δρομονόμος. Leonidae epigr. 662, 55 óovuovóuov. Reliqua perierunt.

ἐγχεῖσϑαί τινε. Add. Pindari locum infra s. v. 8 dog.

εἰσχρῇσϑαι. 717, 2 (saec. I extr. a. C.) ὅτι roig μέτροις cov οὐ ϑέλωι (Sic) ἐἰσχοήσασϑαι (sic).

ἐχϑρώσκειν. Add. Leonidae epigr. 662, 89 κάπνον δ᾽ ἐκϑρώσίκοντα. .] ἐρεη[.]. []o λοἕέτροις [[.] δας δερκομένα [....... ἀἸκροποῖλ. .].

ἔκκαιρος. Add. 729, 18 μηδὲν ἔκκαιρον (Sero) ἐῶντος γείνεσϑαι πρὸς τὸ μὴ καταβλάπτεσϑαι τὴν ἄμπελον (187 p. C.).

Ad ἐκφόριον (lex.). Item 648, 29.

ἐμβί ), mensura quaedam. 740, 18 μέτ(ρωι) διημοσίῳ) μιᾶς ἀντὶ μιᾶς (scil. ἀοτώβης) ἐμβ(ολικῷ Ὁ) (ἀρτώβαι) xp κτέ. Editores: ,Perhaps ἐμβολικῷῶ, i.e. the measure generally used in corn send by boat to Alexandria. It was no doubt smaller than the δημόσιον μέτρον.

ἔνϑεσμος — νόμιμος. Add. 718, 39.

ἐντολικός. 141, 7 (saec. II p. C.) “όγος ἐντολικῶν Εὐγενέτορος ἐν δισακκιδίῳ. Vertunt editores: ,Account of articles at order o Eugenetor in ἃ double sack."

ἐξαπελευϑεροῦν — ἀπελευϑεροῦν. 722, 18. 17 (91 aut 107 p. C.).

Ad é&£evíavca. (App.. Item 729, 26.

ἑορτικός — ἑορταῖος et ἕξόρτιος (sero). 724, 6 (155 p. C.). χωρὶς ξορτικῶν, exceptis dierum festorum muneribus.

éxGoxsiv. Add. infra Pindari locum s. v. εὐπέταλος.

ἐπέραστος. Add. Διονυσαλεξάνδρου argumentum 663, 18.

ἐπικατέχειν. Add. 668, 39.

ἐπιμειγνόναι. Add. Pindari fragm. supra s. v. ecvymoóg.

ἐπινομή, pastura. 730, 11; 814; 828 ξυλαμῆσαι :χόρτω εἰς κοπὴν x«i ἐπινομήν. Vid. Append. s. v. ξυλαμᾶν. Esse videtur quod nos naweide appellamus, i.e. pastura herbae, quae post messem (κοπὴν) succrevit. Cf. ἐπέκρισις et similia.

ἐπισπέρχειν. Vid. s. v. αἰψηρός.

ἑπτάπολος. Thebarum epitheton. Add. Pindari fragm. 669, 64.

ἐργατεία, sera forma pro ἐργασία (142, 11). Add. 800 (168 p. C.).

25'7

épsixety. Vid. s. v. αἰψηρός.

εὐθομετρικός, linearis. Metrologici operis fragm. (Diocletiani aet.) 609: ὁ εὐθυμετρικὸς πῆχύς ἐστιν ὃ κατὰ μῆκος μόνον μετρούμενος. Vid. infra πῆχυς.

εὐίερος. Add. fragm. poeticum (Callimachi? Blass.) 675, 14: εὐιέρων πελάνων.

εὐπέταλος. Add. Pindari fragm. 669, 78 τὶν γὰρ εὔφρων ἕψεται | πρώτα ϑυγώτηρ ὁδοῦ | δάφνας εὐπετάλου σχεδὸν | βαίνοισα πεδίλοις | ἂν Δαισισ.-- τρύτα, Qv ἐπίώ] σκησε μηδέσίι ---υ----Ἴ κτέ.

Ad ξυμουργός (16Χ.). Item 754.

ἠΐϑεος. Vid. supra ἀέϑεος.

ἡμί. Epodae (Callimachi?) fragm. 661, 22 o? δ᾽ εἶπαν. νεῖ | μὴ τύ y

αὖτις ἐ[λ]9[ηι6]. | ἦ καί us x:£. Mire 7j iunctum cum verbo plurali εἶπαν.

Ad ἡμειαρτάβιον (lex). Item 708, 6.

ἡμισήνϑεσις, vasis genus. Catalogus rerum venalium saec. II p. C. 741, 16 προχείρια (q. v.), dv olg ὑελαῖ ἡμισυνϑέσεις. Smyly com- parat Martial. IV 46, 15 septenaria synthesis.

ἥπητρα, merces sarciendi. 736, 16. Vid. supra 8. v. ἄλεστρα et vitia typographica.

ϑάλος. Add. Pindari fr. 659, 48: ἀνδρὸς δ᾽ οὔτε γυναικός, ὧν ϑάλεσσιν ἔγκειμαι, χρή μὲ λαϑεῖν ἀοιδὰν πρόσφορον.

ϑέμεϑλον. Add. fragm. poet. 674, B ΠΙ|αρνάσσου ϑέμεϑλα. Comparatur Pind. P. IV 180 Παγγαίου ϑέμεϑλα.

ϑεσκέσιος. Add. paeanem (Simonidis?) 660, 6 ϑεσπεσίας δ᾽ ἀπὸ κνίσας κτέ. Of. 671, 10.

Ad ἐεπαίων (lex.). Cf. 660, 10. 11. 15. 25.

tepaxókoc. Add. Pindari fragm. 659, ὅ μώντις ὧς τελέ[σ]σω ἱεραπόλος.

ἰούγερον, iugerum. Vid. supra S. v. δέαυλον.

Ad ἔσατις. Item 729, 81.

ἴτριον. Add. 786, δ0. 81.

ἴφϑιμος. Vid. supra s. v. ἀκμής.

χαλαμοοργία. 729, 4.

Ad καμηλέτης (lex). Rarissime in papyris aet. Ptolemaeorum comme- morantur cameli. Vid. editorum nota ad 710 (a. C. 111).

XGpxovsty 128, 1. 10. 29. xapxovecia ibidem l1. 25. Καρπώνης occurrit in titulis.

καταγρεῖν ἰ (male καταγρᾶν habet Index). Epodae (Callimachi?) fr. 661, 26 ἔψιψαν αὖϑι δ᾽ ἐξ ἁλὸς | πία ?]o[4]eAov κατάγρί | ἐκ τᾶς ϑαλάσσας τί. Cf. nota editorum.

καταλογή. delectio. Add. 728 et 811.

κατανϑρωπισμός quid? 786, 11. εἰς κατανϑρωπισμὸν γυναικός. Cf. 1l. 18. 54. 94, ubique de muliere.

κατάρροον. Epodae fr. 661, 5 loco lacero.

κέλαδος. Add. fragm. poet. 675, 2 κελάδου παιανί..... 1.

258

κεράστης. Add. Leonidae epigr. 662, 49 σιλανῶν (σιλαινων pap.) ἀλόχοις ἀντρήισιν ἠδὲ κερώσται | τάσδ᾽ Ἠκρωρῖται Πανὶ xol ἡγεμόνι | καὶ προτομὰν ἀκμῆτα. Porro vid. 8. v. ἀκμής.

κέρκιστρα, texendi merces. Vid. supra s. v. ἄλεστρα.

Ad κλάλιον (lex). Item 769.

κόλλητρα, glutinandi merces. Vid. s. v. ἄλεστρα.

χομεντάριον, commentarium. 724, 8 (115 p. C.).

κόνιον. 789, 7 xovíov tig προσφάγιον (ὀβολός). Explicatur powder.

Ad κοσμητεύειν. Item 724, 1.

χριϑολογεῖν, examinare quanta sit puri hordei copia in mensura quadam. Vid. supra βωλολογεῖν.

Ad λαξός (lex.). Item 806.

λέγεσθαι — λέγειν ? Pindarus. Vid. infra s. v. παρϑενήϊος. Of. διαλέγεσϑαι.

Ad λινουφικός (lex) Item 669, 88. Vid. infrà πῆχυς.

λιπότεχνος οἶκος. Pindari fr. 659, 16. Vid. s. v. δαμνάναι.

λιχάς. Vid. operis metrologici fragm. 669, 27. 81.

λοετρόν. Vid. 5. v. ἐκϑρώσκειν.

λωρῖκα, lorica. 812 (a. C. 5).

λώτινος. Pindari fr. 659, 84 αὐλίσκων---λωτίνων. Vid. s. v. αἰψηρός.

μέλπειν. Add. fr. poet. 675, 2. 11.

μέριμνα. Add. Pindari fr. 659, 66 ἐνῆκεν καὶ ἔπειτί[α δυσμενὴς χό]λος | τῶνδ᾽ ἀνδρῶν fve[xe]v μερίμνας σώφρονος | ἐχϑρὰν ἔριν οὐ παλίγ [γλωσσον ἀλλὰ δικὰς διδοὺς | πιστὰς ἐφίλησεν.

μεταχρόνιος. Add. paeanis fr. 660, 18.

ἦδος. Add. Pindari fr. 659, 76, 8. v. εὐπέταλος.

μἴλιον, mille passus. 669, 80, ut saepe alibi.

μόρεσϑαι. Add. Amyntae epigr. 662, 87.

Ad ναύβιον (lex). Item 669, 11. 21.

γειλομετρικός. 669, 86. Vid. πῆχυς.

Ad νότενος — νότιος (lex.). Item 729, 9.

Ad ξυλαμᾶν (10Χ.). Item 729, 81; 780, 10.

ξυλολογεία — φρυγανισμός. 729, 82 τὸν δὲ ἐν τῷ κτήματι ῥοδῶνα xac ἔτος ὄντος τοῦ καρποῦ τοῦ Σαραπίωνος τῶν μεμι[ἰσϑωμένων (29 litterae)] τα[.] παρὲξ τῆς ξυλολογείας, κτέ.

ξυλοτομία. Ibidem 1. 29.

ὀβριμοπάτρη. Add. fragm. poet. 678, 2.

οἱχοπεδικός. Vid. infra s. v. πῆχυς.

δκτάχορδος. Add. Aristoxeni (Ὁ) fragm. 667, 24.

ὁμαλός. Add. Pindari fr. 659, 14 φιλέων δ᾽ ἂν εὐχοίμαν | Κρονίδαις ἐπὶ Δἰολάδα | καὶ γένει τετάχϑαι | ὁμαλὸν χρόνον. ,Prosperity of un- broken duration."

ὀνικός — ὄνειος, ut in N. T. et ap. seriores, 741, 10.

Ad ὀπτίων (lex.)) Item 7865, 5.

ὁπωροφύλαξ. Add. 729, 11.

259

Ad οὐικάριος (lex.). Item 785, 6.

πακτωνίτης, lintris dominus sive rector. 814 (Tiberii aet.). Vid. πάκτων in lexicis.

παλίγγλωσσος. Add. Pindari fragm. 659, 67. Vid. 8. v. μέρεμνα.

πόάνδοξης. Add. Pindari fragm. 659, 28 ἀλλὰ ξωσαμένα τὲ πέπλον ὠκέως | χερσίν v ἐν μαλακαῖσιν 0gmox ἀγλαὸν | δάφνας ὀχέοισα πᾶν | δοξον Αἰολάδα σταϑμὸν | υἱοῦ τε Παγώνδα | ὑμνήσω στεφιένοισι 9&A | λοισα παρϑένιον κάρα, κτξέ.

παράφερνα. Add. 796; 887.

παρϑενηϊος — παρϑένιος (l. 82). Add. Pindari fr. 669, 46 ἐμὲ δὲ πρέπει | παρϑενήϊα μὲν φρονεῖν | γλώσσᾳ τε λέγεσϑαι.

πέδιλον. Add. Pindari fr. 659, 74. Vid. s. v. εὐπέταλος.

περιξμήχγη ρος ΞΞΞ περισμυχηρός. Amyntae epigramma 662, 87 περιξμύχη- ρον — πεδίον. Vid. s. v. δῆρις.

πῆχος. Distinguuntur in Aegypto π. δημόσιος 669, 84 ; ἐμβαδικός (6. 10); εὐθυμετρικός (δ); λινουφικός (88); νειλομετρικός (85); οἰκοπεδικός (9); στερεός (7); τεκτονικύς (Bb).

πλαχάς. 729, 28 (187 p. C.) τὴν δὲ μηχανὴν ἀναβαλεῖ ὃ μεμισϑωκὼς ἰδίαις δαπάναις —, τὴν δὲ σκαφὴν τῆς πλακάδος τοῦ ὑποδοκίου ἔσται ὑπό [τε τῶν μεμισϑωμένων κατὰ τὸ ἥμισυ καὶ] ὑπὸ τοῦ μεμισϑωκότος κατὰ τὸ ἕτερον ἥμισυ. Editores: , Πλακώς is a new word meaning the lower part of the wine receptacle, which was below the ground level".

πλαστάρ. 729, 80 τὴν ἐντὸς πλαστῶν χερσάμπελον. Editores ,inclo- sed by ἃ mudwall."

πλάτης sive πλάτας in titulis Aphrodisiadis monumenti sub- struetionem significare docuit Boeckh ad CIG 2824. Sed 70, 20. 38 τὰς πλάτας περιβεβληκέναι hoc vocabulum denotare videtur pomarii vallum. Vide notam editorum.

πολιτάρχης. 745, 5, ut in N. T.

πολύγνωτος. Add. Pindari fr. 659, 50 πιστὰ δ᾽ Ἀγασικλέει | μάρτυς ἤλυϑον ἐς χορὸν | ἐσλοῖς τε γονεῦσιν | ἀμφὶ προξενίαισι τι [μαϑεῖσιν (τιμα- ϑεέντας pap.) τὰ πάλαι τὰ νῦν | τ᾽ ἀμφικτιόνεσσιν | ἵππων τ ὠκυπόδων πολυ] γνώτοις ἐπὶ νίκαις, | αἷς (raiz?) ἐν ἀϊόνεσσιν Ὀγχηστοῦ κλυτᾶς | ταῖς δὲ ναὸν ᾿Ιτωνίας ἀμφ᾽ εὐκλεᾶ | χαίταν στεφάνοις dxóo | μηϑεν, κτέ.

πολυχύμων. Locis addatur Sophoclis fragm. 612, ubi Headlam, ΟἹ. rev. 1904, 248, πολυκύμον AMugitoírev emendavit pro πολύ- κοινον ZA. Excusetur alienus huius notulae locus.

πολυποίχιλος. Add. fragm. poet. 672, 9.

πολυώνομος. Add. fragm. poet. 675, 17.

ποντιάς. Add. fragm. poet. 678, 8 ποντιάδεσσι.

πόρϑμειος φόρος. 752 (150 p. C.)

προχήρυξις. auctio publica. 716, 20 (186 p. C).

προξενία. Add. Pindari fr. 659, 52. Vid. πολύγνωτος.

Ad πρυσφάγιον (App. Item 736, 46. 89; 739, 7. 10.

260

πρόσφορος. Add. Pindari fr. 659, 40. Vid. ϑάλος.

προφεύγειν. Add. Pindari fr. 659, 19. Vid. δαμνάναι.

προχείριον, receptaculum quoddam. 741, 14 (saec. II p. C.) προχεέρια, ἐν oig ὑελαὶ ἡμισυνϑέσεις (q. v.).

Ad πρόχρεια (lex.). Item 129, 18; 800.

πτέρυγες, aves quaedam minutae (?). 788, 10.

πύρδανον (— φρύγανον). Add. epodae (Callimachi?) fragm. 661, 19.

ῥιπά. Vid. s. v. αἰψηρός.

ῥοδών. Rosarum cultura in papyris aeg. primum commemoratur a. 187 p. C. 729, 82.

ῥόϑιος. Add. Leonidae epigr. 662, 45 βύρσαν καὶ ῥοϑίους rovo[|Ó ἀνέϑηκε] πόδας.

σαυνιαστῆς. Epodae (Callimachi?) fr. 661, 25. Of. σαύνιον et σαυνιάζξειν-

σειρὴν et σιγάξειν. Vid. s. v. αἰψηρός.

σιδυτή, ignota avis. 788 (c. a. 1 p. C.) ὄρνις σιδυτὴ ἐξ ὕδατος α΄.

σιλανός. Vid. supra s. v. κεράστης.

σιτινός — σιτικός. Add. 729, 44.

σιτολογικόν. 140, 17. 22. 27. Editores: ,8ἃ bakhshish for the σιτολόγοι.᾽"

σιτομετρικόν, Scil. τέλος. 740, 28. 25.

σιτοπόητρα, merces τοῦ σιτοποιοῦ. 739, 4 (c. Christi natales). Vid. supra ἄλεστρα.

Ád σκούτλια. Of. 741, 19, ubi citatur Du Cange, e cod. Reg. 2026 τρύβλιον σκοῦτλον afferens.

σόλιον, solea(?). 741,8 σόλια ἀράενικὰ ξεύγη η΄. 9 γυναικεῖα ξεύγη ς΄. ταλοῦν, dorice — στηλοῦν. Amyntae epigramma 062, 28 τίς δὲ τάφον στάλωσε —;

στερεός. Vid. supra πῆχυς.

στείχειν. Add. Pindari fragm. 659, 71.

συγγείτων (Eur. Suppl. 402) Leonidae epigr. 662, 48 Γλῆμις ὃ συγγείτων.

συμπροσγίνεσθαί τινι, adiuvare aliquem. 748, 88 (2 ἃ. O.).

συναγορασμός, coemptio. 791. Vid. συναγοράξειν in lexicis.

συνανάμιγος, commixtus. 718, 16 τὰς --- ἀρούρας συναναμίγους εἶναι τῇ ὑπαρχούσῃ μοι γῇ. Cf. ll. 19. 27.

συναφήῇ in re musica. Add. Aristoxeni (Ὁ) fragm. 667, 3. 11.

Ad συνωνή, coemptio (App). Vox recurrit 705, 77 (200—2 p. C.).

σφαλός in lacero fragm. 670, 16. Vid. Thesaurus. Editores scribentes παροξυτόνως adnotant ,6gcÀog is a word of the use of which there is no other exemple."

Ad σχοινισμός (lex). Cf. 799.

τεχτονιχός. Vid. supra πῆχυς.

τίειν. Add. Pindari fr. 659, 92.

τισάνη, — πτισάνῃ, ptisana. 786, 51 (c. 1 a. C.) τισάνης ὁμί(οέως) (ἡμιωβέλιον). Cf. vox franco-gallica tisane.

261

τοχετός. Add. Amyntae epigr. 662, 27 Καλλιτέλευς γενόμαν, ἀλλ' ἔϑανον τοκετῶ.

τονιαῖος. Add. Aristoxeni (?) fragm. 667, 20.

τρίβανον. 661 introd. (II aut III p. C. saec.).

τριλάγονος (Stesichor.). 741, 12 (saec. II p. C.): κελλάριον τριλάγυνον.

ὕδρευμα. Add. IV p. 268.

Ad ὑδροπάροχος (lex.). Item 729, 18. 16.

ὁδροφυλακεῖν. 729, 28.

ὑδροφουλακία. 729, 7.

Ad ὑεκή (lex). Item 788, 4. 6.

ὁπκερβολαία. Aristoxeni (Ὁ) fragm. 667, 18 “καὶ μέσας ἢ ὑπερβολαίας καὶ νήτας.

ὁποδόχιον, receptaculum (vini) in machina. 729, 28 τὴν σκαφὴν τῆς πλακάδος (Q. V.) τοῦ ὑποδοχίου.

Ad ὑπόλογος (lex). Cf. 721, 4.... ἀπὸ ὑπολόγου βασιλικῆς.

Ad ὑποσημειοῦσϑαι. Of. 658, 17.

φάγρος, piscis quidam. Φάγρους pro φάρους correxit Wilamowitz Fay. pap. 116, 8 sq. Vid. PO IV p. 204.

Ad φαινόλης (lex.) Item 786, 4. 10. 77.

Ad φορεκός (lex.). Item 807.

φρίσσειν. Vid. supra s. v. αἰψηρός.

χάλυφ et χαριτήσιον. Vid. supra s. v. ἀκμής.

Ad χερσάμπελος (App). Vox recurrit 729, 30.

χιραλέος" τοὺς πόδας κατειργασμένος. H. Legitur in papyro 661 (introd.).

χρυσόπεπλος. Add. Pindari fr. 659, 21. in loco lacero.

χώεσϑαι. Add. fragm. poet. 670, 16 in loco lacero.

ὠκύπους. Vid. supra S. v. πολύγνωτος.

ὡρογράφος, ,a precis-writer." 710 (111 a. C)... χρημάτισον τοῖς ἐν τῶι Ὀξυρυγχίτηι βυβλιαφόροις ἀνδράσι uó , ὡρογράφω: α΄, ἐφόδωι o, καμηλέτῃ α΄...“ μζ΄, κτέ.