F ee à du: babes Le ae made rte Are ap, ETUI pu LA CTLET tn , re ET ut HONTE he EMSSTRE ü F HR ! RAC LUE ARTS ’ "e re RASE ne TE fn g CRROCE) CEMARONTENENT 44 bo ere en qu vu h/ AU (4 ñ “eut ar mp votre ROIS DIE des à To Le ss me ho eu nirarr # ; 1 à nes La w ke UE) Bee CRAN pire Hoi mie . et Mets DHEA L b LE , + RARE ue RUE à GR PRE A ee RE ne ce Y + eus À RATE Lu , . Fe RE L X eo : ï Wa /a bd (CCE : | Lin Ein es L'on HERO k | ù | ï ‘ LA, fl PA À, FOX Va È ! DRE 2 À t the à tel ROSOTE RES GE LR EL ee Da =. We Hbc ru à LR EC LG L COOPr HALO qe AR l fe os: Fu LUI ‘4 FOI * à pal pl pa QyU 1, OU LU CAE (in MARS m U “r4 #4 he 14 sn Le RE LS tant vite ' Q(0 HEC eh wat LOL up Qu EAU y a ju : nan W Mia ue He Li | se Ÿ te AU LE Là ie Re jo ÉrEL'ECOEL As HER re at RE MAR ; j k mn - rs han CRC w n 1 ; au J É " VU, COTAU brel Mu ne 1 Se es ») ROCEPOUrO # l H9h Let A". dés ait . tu De . suit . je pr NO OA M tr x LAHANMA Ha He fl ui “A! x ONU ù Lu L il sat (4 : qe \ 4 feu ar cuve RTIEN 1% n Vhu (4,1 a 11 HOUS M Ua EI tx OI ALES D M ES EUUY CRI I u LAN Û QUI 14 4 HAT EMA MARMANUN ii MTS " MERE UT NE 4 A MALTE a MEET ARNO MAUR , | de J nr HAUVUNNAN HR A HN x use M “ HE L'UDMENCHCE ut CUPEMNUS HÉPNUPOEU CA ONE UM RENE , ECC d ( PRIT EE LUC y VRTUE , MH #f) ME on L # aa HS lé à DMPAUUR oh dll 14 0 TU FAN 4 ! {! ht tri Se EE mt ! Han nf ee L on { sis d ÉTLLE UE qe L # ( lu RTE n D TAC NON CAE OU ND CROP OOCCE VER n QC NAME CCC EN ATPORCL Ml ACTION NIET 4 HW larh CNE n Abri UNNEN ROUEN" \ OPA " NE * LUHINE DOC ONCE CAO] OCT: x! mA HN } DA CU ' # FIM} vent ve HU Fo HULOR Me AR AE sd REUHMNCARE NE NNUEAOHE ) MARNE sh pc a IQ el ConC } ANR 1 UC AN AL 1? 1 (Co EN EC COCO ICE EEE j RACE Ar WU Or 1) Ha M MERU Ju rate CRAN MONET k r \ Fond PONT 4 " V ” ne Pre SU NT RERARIE je QE SOU ENERNS CET 4 ra sf M TE moe % ) Hupha CEE + k AT 2e nant k Nuls Cr fs 1 SE A4 Û [ RE et GREC LE nn 4H: CDN e hPa hAur co QUr ÿ CCE UTUOr sn ; ! ÿ HUGU nt EE (Ua! SARA fi, f YU £ De t A tn tt es tint, AE A Se nr EN El rm fee Qi COX) id ne C0 s h C ù ‘ à CRCONTE ue i : tn ou? + f mes Wa rn DONOIAR OU Pen it À COCHER 1 QU de Nan MUST À 7 k Mare u de dl ras fe Here His A SAR EE CT en nt a pass RTE Cp Ar : pee COLA et ñ. té pt ES an et y LAN fe “er Letee Ho APP TÉ M ARC 4 CERN nai ratée dy en ° #00, ORNE TEE PET AU f L À qe CORRE COLLE fe d RS ÉTÉ s re An NA AE AN EP Ci 2 “ î Al ; 20 0 a RTS en Tel cle nets s ue PAL 77 DEC b # COCA PE nDNe Ut Mot ah yat À + “ # r d brest CH x sont QU, Ly CELIO Lol 5 ti DCE f. L Hate PTE GROUP OCEC TEE , med an : LT LEE | Ve Or Dnprnp ei petites # ct # a QUES CRETE Qi \ 4 L sh h ; “e va. oi 1 4 Qi æ CUT ni Apr 14 de 0 * cu png pie LE ” « “ del 4 le 2 eURrIAAN D als nan CLP AOC RROCUOT OCTO TEE GC CAO ” É£ L Er pen LL COUIN LAS . CLONE voie an DE oi LE 4 ere Der (4 Here LUN ] FFrutetale CE ON SE CAE SE De es Die RNA Var LD | ON de) où | Lan : «ee a" sAg: = CSSS si, m Be él LRARRARAT AAA AS RAR RAA 22 Crenmnantenenes A = A e8e en Pa ee ae" a TRES mods | lon. Le. à * mm = RE Ve ” D AU mn D ARÉ AN 8 Ÿ. | le st e. pars ar ex 1 p | oi” j ri | A ART Ta La re A APR RIT PA | \ A} EN à: le AR meme RC n°7 LE (à AL rs à, 1 : NNN ET PE PR PDPRER à à VA an ep = ones 6 Aa um 4 ANazreecee nel XX SPP NAUS AT 20 AAnPPRRRrRPe | ere ps nr AA, HR ER ln. = = =. LL TS ER à ape © Lee # nn = op à É Rte CE Ro 147 APN * Pazss2a 257 QE e. joies cavrer er à ee Pà ©“ Y A NPA 8 A LR . y Ps à , > Se ie à TE PPS Es D le a° V ARA AS ACCES AN | ARRET a Î (28 » mA nv” pas Ne à D ABaaar Y æ, AR a EE PRES Re A 8 : =? AAA AAARAR ESA ser A 8 Aaar 2PE-7r 2 ep. a pa À é ee Be = AA eee A | NA 22 SR N 2RReR 2 Re. AT" LA aR CREIRE Val à 2 LL me apr RAA a À a” FAN ererT | RAA CPE À (Al anAane * A LEE * AN N = Aa aRT : R A2 à = PR Ca é A Fe. rrÊ À are x w ) À Fe pa \ 3 = = à P Pæ à à pm | Ye % a À . ; eg reennpal” < A EnTe nee Oeeeqr en QT Lin " Fe “pee rAeetee IE RRIRR ES FAR AAA ones «at de 2 ze 5 ; ES « = ANT a SRARARAR ARR AGARAAËCR. AIS CE PA , mp. à En à Em JE à. Mr. Lo NS e UN L % 2 Pa & eBPanserazz2re 2 sp reren se SR RAR RAS SN? 277: CDR LP, SUR te — DR Pl 2e = 2 22: E2”" 22 T2A2Zz —_ PR NET IS ». ei AAA De La Al Arr Rae aneane nat UE LL AL pan TERRES LU CCC 2LÈ2E à p > = 2F - FRRARRARA RE AAA AM, A Ag. FA = Fès Aa Se | N A PÈ DA AR NAN AS CR PS si PNR Ù At AQARA AP Bag" = e à a PP Ra .n 2, = PÈ A = { R A2 PS LA [NES 2" AA A A à Le PS Ne mn AN x EN . PNY SG = MINS NAN : ANR EREE e PA NENP à à ‘ rARA AA 2 = 0 AQAA RARES CT | à >, : 2 = Pa | x mA, | ST en | é SAR IAA RNA, = Pn ms. DS “ ‘ | =" AATPTER Jen EVN \ et m2" —- æ #æ PT | & 2 € Le h « à « Analela den an à LRrR 2 ap A À ù N 2 a. A IN EX A ET | Az» A . ( \a A Æ h —< 1 TS Tan MBA à ere: D'AP2 a PRES AR “ NOUS PSIEN # D A, Re = = ARE € PA - AA à x. n n o SARA | L le ARRET VIN Ve Ya Cle | fi je FRFRRA | ME \ LR ANREÈ DE mar rnR AA PIC AS NSP rar PL AR NA AANAPINR 2 à er LT le 4 YF n'a AVAYR EN SR YA ASP ARRRPT mt de = LA ! RAA SO CUS F AR Ù 2. race at = bre an PAS \APPAnRrR Re nr rca 4 nm. nr rene An AA Aet PRARPPRARRA LE ADN AP = sessees in Fe ae) és are Ê [2 let NL 0 [ À + RES A a e. + EL Lee Lane a ae CUNVES Pre PA (ar: PA ee anmarr 2 CN ARANT = CT BR N\ R = 2 Am mal = FAR 2 7 ae 28 srvrerser PA, aa ne À © EF AA F A IN 2 À RAR À A AA 2 0 RAR où ANR AMPER e ce 1 222222 an JS Anpanr ra Rem el he pp ne en RRR A mn ARR RAA Ne Ééaaar rs - DPPE-rE pre SR à 0 PMR EN p A , À A &. PE RARES SR ReRRAN ALES NS RNA 2RE S 22e 2 n = , a Le > Ne r AO mir PACE NOT Anar ENS F e et || | AARAP TEE Tr a A # - a È & p e 2er AY, ( ARCS CPS à N es As. ‘AIA Aa, de ” re =} & = 2 à A 7 ee am T, m n = M à DRE al], rer 1Q/" RAA AAA AAA AA SA A AË = = SAT CYN LES a ana VA AAA Dre ARR ARTS 2223 AAA = = 27 = ma D hronarh \A ne: pa RAù CPR IT Ga'A À 0 ppene “ii D SAS RE EE EEE Et: AV RES A = 2 0 de (Si fe aa ba CN AB à» À =: ‘a EE 4! d à à + UN Lo. ANA pp un”. Len |” 9 + FT Va VD En E AT YA A, 2/2 P & | Pen us #à Len + se AL ? Leden Le 7 PL Lee - lale , AAA AG22RA NRTÉEEE POLE PET Le an : RARE. LL TRS à , TVA | HS Li 2 af taane re, = ARR à n° AL EEE ARS | A 7 nan Pre ele oo) AE ES RARES AAAAAAARARAN IQ ARE d NF, = = ARRET R RRARAARARRRMARRE AA A- A SERA AA AREA MAT RERAETE NES es SR RRARR \ | x À 'e\ = AnA APRES R AAA SA AAA AR AA AR S AA AT AAA | mn TR-A à m AT Y2 CAP F4 0 Ag” . ARR AR VA TRE 2 PET = # Linie 2 AAA 227 x ( ARR x n co 8.7 AAA a (4 na añea/ LrT I | ANA NN ASARANARA RES FT D D'7 + dr 0 Rob TE Lg NÉE | . £ ‘ LT . ï u £ p —. > L n y î r: « 44, } QE TA 2 De PTE : D * NOUVELLES ARCHIVES DU MUSEUM . D'HISTOIRE NATURELLE QUATRIÈME SÉRIE « + & ; … : 4 en & à 5 dns : ï \ LT _ : , 2 \ . : ee : 1 Ce j 5 à ; Fr « î s ; Ÿ: à & À Ée = a h à à = ‘ : ; ' me UE 1 e rt = . 3 p _ 4 ï k à F0 d Ë re = = < 6 EN RIMERIE de 1e. ue 4746-99 —- CORBEIL. — IMP #0 QUE NOUVELLES ARCHIVES 2 LA : ; DU MUSEUM k : D'HISTOIRE NATURELLE PAR MM. LES PROFESSEURS-ADMINISTRATEURS DE CET ÉTABLISSEMENT QUATRIÈME SÉRIE TOME PREMIER É 292895 \ = mn Le Vu/ à PARIS MASSON ET C, ÉDITEURS 120, Boulevard Saint-Germain, en face de l'École de Médecine 1899 NOMS DE MM. LES PROFESSEURS-ADMINISTRATEURS DU MUSEUM D'HISTOIRE NATURELLE PAR ORDRE D'ANCIENNETÉ BIANCHARD EEE ECC PrOICSSEURRONOLA TEE EEE EEE En ee — 1862 ROUGERPE Ce ce. Id. EE couv tt ob Done D — 1879 APMGAUDRME CE Professeumde PaléOntolo Be EEE EEE RE — 1872 BUREAIDE eee nee se Id. de Botanique (Classifications et Familles na- Lure IE S) RE ER en situe — 1874 LÉON. VAILLANT... Id. de Zoologie (Reptiles et Poissons)............ — 1875 ALP. MILNE-Enwaros.. Id. de Zoologie (Mammifères et Oiseaux})........ — 1876 RÉMBIÉRRIER SAR Id. de Zoologie (Mollusques et Zoophytes)....... — 1876 P. VAN TIEGHEM....... Id. d’Anatomie et de Physiologie végétales...... — 1879 DRHÉRAINE-e -ee Id. de Physiologie végétale appliquée à l'Agricul- RES 2 On 0 Une one eee — 1580 CORNUEEEER CAEN EE CE Id. He CHERE SR RE EE ee — 1884 GHADVENUER EEE EC CE Id. TeRPAlbOIOS IE COMPATÉE EEE — 1886 ARNAUD Tee centenle ee Id. de Chimie appliquée aux corps organiques... — 1890 HÉMBECOUERELEERE EEE Id. de Physique appliquée à l'Histoire naturelle... — 1892 STANISLAS MEUNIER..... Id. DEGÉDIO MEN EEE Me nee . — 4892 HAMeReeen een Id. APANÉNEOPOIOS EE EEE EEE RCE CC — 1892 EAGCROIER CEE EEE ES Id. TEMMINÉTAIOLIE ee ere ce. — 1893 GRÉHANT PE re Id. JeRPNSIOIO NES ÉNÉNALE PETER EE EEE TEE — 1893 RIDHO DE ceci er Id. dANnaAlOMIeNCOMPATÉ EEE ee — 1894 BOUVIERS ceci Id. de Zoologie (Insectes et Crustacés)........... — 1895 MAQUENNE. ........ Se Id. HS PNACHE TÉLÉMIE SEM on econ déresc — 1898 =. = Ï ci 1} g LL = F _ . » 2 f X 7 \ à 1 Ÿ ñ s “ : ñ & à [2 “ 1 = 1 re Fm r îh i à “ & à Ï F; ’ 1=7 \ = 1 ï . rs He F N Qu + ñ De } Es AM 1 1 (a , L, r ï : SLA | AE ' ; 2 L'aT ” ven { + à L Yÿ n' p, 2 HE LA" ù À : 43 = NOUVEL LES ARCHIVES JU MUSEUM | D'HISTOIRE NATURELLE PAR MM. LES PROFESSEURS-ADMINISTRATEURS DE CET ÉTABLISSEMENT QUATRIÈME SÉRIE Ve TOME PREMIER FRET eee | PREMIER FASCICULE | UN PRÉCURSEUR DE GUY DE LA BROSSE. ARDÈES GOHORY | (1571-1516) F. par M. E.-T. Hauy 1 LICHENES EXTRA-EUROPÆI par M. l'abbé Hue (Feuilles-1 à 17. — Planches III à VI). à x À €] L 4e cri [HE WU7E Bd D + PARIS je x =. [«æ | —+ = (ee | mm co D> [é 1] MASSON ET C', ÉDITEUR LIBRALRES DE LACADÉMIE DE MÉDEC 2q SR ; 33 4 120, BOULEVARD SAINT-GERMAIN STE ONAL [RCE or t s \ . ” us TRS > “ re AAERE "1 Ve à 0 TR EE 2 A L re ei, En ? LS Mory de Li VAL 2%, LE 2" à +106 È Lo L] 14 Re" t: ' NOUVELLES ARCHIVES DU MUSEUM QUATRIÈME SÉRIE UN PRÉCURSEUR DE GUY DE LA BROSSE JACQUES GOHORY ET LE LYCIUM PHILOSOPHAL DE SAINT-MARCEAU-LÉS-PARIS (1571-1576) PAR M. E.-T. HAMY MEMBRE DE L'INSTITUT PROFESSEUR AU MUSÉUM D'HISTOIRE NATURELLE L'histoire du Muséum de P.-A. Cap, placée par Curmer en tête du luxueux ouvrage consacré à cet établissement par le célèbre éditeur, débute à peu près de la manière suivante : « Vers 1572, dit l’auteur de cette compilation, un prieur de Marcilly, Jacques Gohorry, possédait, dans le faubourg Saint-Marcel, un jardin dont l'emplacement est précisément celui du labyrinthe du Muséum. C’est là que Botal (Léon Pofalli), Honorat Chatelain, Jean Chapelier se NouvELLES ARCHIVES DU MusÉUM, 4° série. — I. 1 2 E.-T. HAMY. réunissaient et tenaient des conférences auxquelles assistaient Jean Fernel, A. Paré, Ribit de la Rivière et plusieurs autres savants (1). » Et une gravure sur bois, d’après un dessin de M. Bocourt, montre quatre graves personnages, parmi lesquels on reconnaît Ambroise Paré, causant dans un bosquet que domine une butte surmontée d’un moulin à vent. « À côté du jardin de Gohorry, continue Cap, était celui de La Brosse, mathématicien du roi (peut-être parent de Guy de La Brosse), garni de plantes rares et exquises. » Dans un laboratoire voisin, on se livrait à des opérations de chimie. C’est là qu’au retour des voyages de Belon on répéta les expériences sur l’art de faire éclore des poulets dans des étuves. Duchesne (Quercelan) et Théodore de Mayerne devinrent un peu plus tard les oracles de ces assemblées, préludes de celles qui eurent lieu chez Geoffroy, chez Montmort, chez Justel, chez Bourdelot, et qui furent le berceau de l’Académie des Sciences. Il est très probable que c’est là que dut éclore la première pensée de la fondation d’un jardin analogue à ceux de la Faculté de médecine de Montpellier et de la Maison de la charité chrétienne, etc. » Et l’auteur poursuit, sans prendre la peine de donner à l’appui de ses assertions le moindre document positif. Il a d’ailleurs simplement copié, ou peu s’en faut, une page de l’As- toire de la Chimie d'Hœfer qui, lui-même, était allé puiser la plus grande partie de ces renseignements étranges dans un mauvais livre de Gobet sur les ‘anciens minéralogistes de France, publié dans la seconde moitié du xvm° siècle (2). C’est à ce dernier qu’appartient la découverte du jardin de Gohory « dans le lieu où est actuellement le labyrinthe du Jardin du Roy ». C’est lui qui a groupé dans des conférences tenues, dit-il, en 1572, Jean Chapelain (3) et Honoré Castellan, morts, l’un et l’autre, au siège de Saint- Jean-d’Angély, en 1569. C’est lui encore qui a placé, de sa propre auto- rité, «à côté du jardin de Gohory », celui du sieur de la Brosse, dont il n’est pas éloigné de faire un ancêtre du fondateur du Jardin du Roi; lui, enfin, (1) P.-A. Car. Le Muséum d'Histoire naturelle, etc. Première partie, Histoire. Paris, L. Curmer, 1854, gr. in-8° illustr., p. 3. (2) F. Hærer, Histoire de la Chimie. Paris, 1843, in 8, t. II, p. 108. — Goger, Les Anciens Miné- ralogistes du royaume de France. Paris, 1779, in-89, t. II, p. 699-700. (3) Et non Chapelier, comme l’écrivent Hœfer et Cap. UN PRÉCURSEUR DE GUY DE LA BROSSE. 3 qui a inventé de toutes pièces les expériences d’incubation imitées de celles dont Belon avait communiqué les procédés à son retour d'Égypte. Presque toutes les découvertes historiques qui s’étalent complaisamment dans le texte cité plus haut, appartiennent donc à Gobet, et 1l ne reste à l'actif de ses deux copistes que des trouvailles secondaires, celle de Fernel, par exemple, introduit par Hœfer dans les conférences de Gohory qualorze ans après avorr élé enterré à Saint-Jacques de la Boucherie, ou encore celle de Rivière que Cap fait assister à ces mêmes réunions dix-sept ans avant sa naissance | Gobet, Hæfer et Cap auraient évité toutes ces sottises, s’ils avaient lu avec un peu d'attention l'ouvrage de Gohory de 1572, que le premier seul paraît avoir eu quelques instants entre les mains. Il est question, en effet, dans ce petit ouvrage fort curieux, des choses et des gens dont nos trois auteurs ont fait mention, en défigurant d’une facon si grotesque les unes et les autres (1). On y voit notamment que Botal, Castellan, Chapelain et Ambroise Paré se sont réunis pour conférer sur la chirurgie de Paracelse, mais que c'est « au logis de Monsieur Botal » que se tint le devis (2), à une date qui n’est point précisée et doit être quelque peu antérieure à 1568 (3), sans que l’on puisse assurer, d’ailleurs, que Gohory fut directement mêlé à la consultation. On y voit encore que celui-ci avait « naguères acquis » (4) un jardin où il acclimatait des espèces nouvelles, mais que ce jardin était « au (4) Ce petit volume,aujourd'hui rare, a pour titre : Instruction sur l’herbe petum, ditte en France l'herbe de la Royne ou Medicée : Et sur la racine Mechiocan principalement avec quelques autres simples rares et exquis, exemplaire à manier philosophiquement tous autres Vegetaux. Par I. G. P. — Envie, d’envie,en vie. — À Paris. Par Galiot du Pré, librairie iuré : rüe $. Jaques, à l'enseigne de la Galere d'Or, 1572, in-8°, de 16 ff. et 16 pp. — Petum ou plulôt petun est un des noms indigènes du tabac, dont la Cesmographie universelle de Thevet, publiée peu après, allait contribuer à vulgariser la connaissance (t. I, livr. XXI, [° 927, Paris, 1575, in-f°). (2) « Feu Castellan, médecin, dit Gohory (op. cit., f° 9 ro) approuvoit grandement Paracelse en sa chirurgie, au devis qui en fut tenu au logis de M. Botal, son collègue, avec M. Chappelain, pre- mier médecin du Roy : et Le sieur Paré, premier chirurgien, contre les calomnies de plusieurs igno- rans et envieux de Ja réputation d’autruy. Pour la defense duquel i'ay entreprins maintes querelles et disputes contre Gérard Dorn, Vierus et autres Allemans modernes. » (3) C’est, en effet, en 1568, qu'a paru le volume de Gohory sur Paracelse, dont il sera question plus loin. Gohory était d'ailleurs, ainsi que nous le montrerons, en relations suivies avec Botal (op ARE SE (4) Je chercherai plus loin à préciser la date de cette acquisition. LS E.-T. HAMY. faux-bourg Sainet-Marceau-lès-Paris » et non, comme l’imprime Gobet, « dans le lieu où est actuellement le labyrinthe du Jardin du Roi ». IL y est question du « sieur de La Brosse, mathématicien du Roy, très docte », et « de son beau jardin garny d’une infinité de simples rares et de fleurs exquises (1) », mais nulle part Gohory ne dit que cet établis- sement, où il s’est procuré de la feuille de tabac pour ses expériences, soit 4 coté du sien, ainsi que Gobet se permet de l’affirmer (2). Les incubations des poulets « couvez l’hyver au grand Roy François à Montrichard (3) » ne sont citées qu’en passant, à propos d’une ques- tion sur l’artifice du feu « pour éclore des œufs d’Austruche, sauf le degré des registres », et rien ne permet de supposer que Gohory en ait renou- velé l’expérience. Enfin, il n’est question nulle part, et pour cause, ni de Quercetan, dont les premiers essais ne paraïîtront qu’en 1575, ni de Mayerne et de Rivière, qui ne sont pas encore venus au monde (4). On trouve, en revanche, dans ce livret et dans quelques autres écrits, sortis de la plume féconde de Jacques Gohory, des renseignements extrèmement intéressants sur le Lycium Philosophal que ce savant homme avait fondé vers 1571 et qui, s’il avait eu quelque durée, aurait pu jouer un rôle important dans l’évolution scientifique de notre pays. Jacques Gohory a été véritablement un précurseur de Guy de la Brosse, et 1l mérite, à ce titre tout au moins, de n’être point tout à fait oublié dans ce Muséum issu directement de la fondation de 1626. (4) Op. cit., [9 7 ro. (2) Par contre, Gohory parle de son « bon voisin en ce lieu » le « gentil Choisnyn de Chastelle- raud » qui lui donne des plantes ({ 14 r°), ce qui a paru suffisant à Gobet pour le faire assister à Ja soi-disant conférence de 1572. (3) Op. cit., £ 9 ro. (4) Le premier est né en 1573, le second a vu le Jour en 1569! Qt UN PRÉCURSEUR DE GUY DE LA BROSSE. Les Gohory sortaient de Toscane, dit d’Hozier (1), et dès 1321 « la qualité de gonfalonier étoit dans cette famille » dont plusieurs rameaux se développèrent dans la Marche de Trévise, puis en France. C'est de la branche française, fixée en Touraine, que descend Jacques. Né, vers 1520, du mariage de Pierre de Gohory, dit l’aisné, sieur de la Tour, « procureur en la Cour du Parlement, demeurant en la ville de Paris, et de Catherine de Rivières, veuve d’un comte de Torigny (2) ». Il était l’aîné de six enfants (3), et, comme son père, comme deux de ses trois frères, comme ses deux beaux-frères, il a appartenu, une grande partie de sa vie, au monde du Palais (4), mais à diverses reprises (5) il s’est trouvé engagé dans des missions politiques à l'étranger. (4) «Jacques de Gohory, le premier que nous trouvions sur les frontières de Tours, écrit d’'Hozier (Doss. bleus, n° 318), coutrolleur des guerres, en 1470, avoit pour frère N. de Gohory, maitre des requestes, dont Pierre de Gohory, sieur de la Tour, épousa Catherine de Rivières, veuve d'un comte de Torigny, et fille de Pierre de Rivières, sieur de Donneuil. Dont Francois de Gohory… Jacques de Gohory, dit le Solitaire, prieur de Marcilly, scavant.…. » (2) Les Gohory portaient « d'argent à la fasce d’or chargée d’une hure de sanglier de sable, et accompagnée de trois étoiles 4 et 2 » (D’Hozrer, Doss. bleus, n° 3, 8. — Cf. J.-X. CARRÉ DE BassE- ROLLE, Armorial général de la Touraine. Tours, 1866, in-8°, t. I, p. 422). (3) Nous trouvons leurs noms et qualités, énumérés comme il suit dans un acte de partage du 18 octobre 1558, conservé au Cabinet des Titres (Carrés de d'Hozier, t. 299, fo 327) : « Maistre Jacques Gohory, avocat en laditte Cour du Parlement (c'est notre savant), Marie Gohory, veuve de noble Philbert Couet aussi advocat en laditte Cour et maistre des Requestres de la Royne, Pierre Gohoryle jeune, procureur-enladitte Cour, Denys Gohory aussi avocat en laditte Cour, M° Francois Gohory, controlleur ordinaire des guerres, Gilles Gérard, avocat en laditte Cour, et Gabrielle Gohory, sa femme, tous enfans dudit maistre Pierre Gohory l’aisné et de feue Catherine Rivière, sa femme ». Francois Gohory devint secrétaire du Roy, par la résignation de Florimond Robertet (5 avril 1568) ; Pierre de l’Estoile, son ami, annonce son inhumation sous la date du jeudi 19 novem- bre 1592 (Tessereau, Hist. chronol. de la chancellerie de France. Paris, 1710, in-f., t. I, p. 149-244), — P. DE L’Esroice, V, 38, 192). Je ne sais si c’est de Francois, de Denys ou de Pierre que sont issus M° Gohory « conseiller au Châtelet quartenier », mentionné par Fèlibien, à la date du 16 août 1641 (t. V, p. 515) ; François Gohory, qui résigne le 16 mars 1622 son office d’huissier en la Grande Chancellerie et Conseil du roy (TessereAU, t. I, p. 336); enfin Jacques Gohory, qui a exécuté à titre de connétable d'Anjou el commis au greffe civil du présidial, un armorial conservé à la Bibliothèque d'Angers (n° 1199), pour François Lanier, lieutenant général de la sénéchaussée, chargé de la convocation de l’arrière-ban, en 1608 (Cabinet Toussaint-Grille). (4) On voit que c'est bien à tort que Bréquigny, dans un travail analysé plus loin, a contesté à Jacques Gohorry ce titre d'avocat au Parlement de Paris, qui lui est officiellement attribué à plu- sieurs reprises. (5) Je mentionnerai notamment un fragment de la dédicace du XIX: livre d’Amadis de Gaule, à 6 PDP MEPANNINE Une première fois, c'est en Flandre qu'il séjourne ; il est proba- blement attaché à l'un ou l’autre des négociateurs envoyés par François [°° à Charles-Quint. Plus tard, c’est en Angleterre qu’on l’en- verra (1), sous Odet de Selve (1546-1549) ; enfin, il accompagnera à Rome le même ambassadeur qui a remplacé Louis Saint-Gellais de Lensac auprès du Saint-Siège, en novembre 1554 (2). Ces fonctions ont toujours été à charge au titulaire : il se plaint quelque part que la Cour l'ait #ransporté malheureusement de ses études contre son génie (3). Une autre fois, il déplore la forfune de sa naissance qui « l’a rangé dans une maison de laquelle les chefs s’employent » aux affaires du Royaume « selon leur qualité et cognoissance plus grande (4) ». Les grands qui ont utilisé ses talents lui ont montré « une ingratitude extrème, abominable à Dieu et aux hommes, leur ayant servy de sa communication en leurs œuvres, etila congnu Jusques à huy un tel mal- heur.. en la cour » tant parce qu'il ne peut y «aller exercer l’importunité requise en personne, que pour l’envie et calomnie de certains courtisans la princesse de Clèves, duchesse de Nevers, où il a dit ceci : « J'ay occasion spéciale de vous dédier ce labeur pour la famille d’où ie suis, qui de lons temps a eu le maniement de vos affaires en ius- tice, et moy mesme ayant esté du Conseil de madame la marquise de Monferrat, ayeule de mon- sieur le Duc vostre mary... » (1) Il raconte au commencement de son Devis sur la Vigne, paru au début de 1550, comment il s’est « de nouveau retiré des vagues et flotz de la Cour » au logis paternel, « comme à port de salut ». Mais « aussitost, ajoute-t-il, tombav malade... les mauvaises humeurs, avant combattues par mouvement continuel, venant à prendre force par le repos ». (2) Au début d’une épître adressée à ce personnage, et imprimée, en 1568, à la fin du livre sur Paracelse, dont il sera question plus loin (Lodoico Sangelasio Lensaci Domino, equito torquato, Senatori Sacri Consilii, Augusti Cubiculi Præfecto, Duci C. Virorum Aulicorum, I. G.P. (Jacobus Gohory Parisiensis) salutem), on lit ce curieux passage : « Miraberis forlasse, Eques prestan- tissime, quum me comitem lesgationis Romæ videris, rerum regiarum negotiationi non tecum (sinistro meo fato) sed cum successore tuo operam navantem, quid in causa fuerit, quod ab eo tempore me domi privatim in otio literarum continuerim. Tu vero animadvertas velim, quam personuam sæpe nobis necessitas aut casus imponat, quamve nostra voluntate ipsi geramus. Nam ego qui natura ad rerum contemplationem, propensus eram, parentum iussu aut consilio ad procerum comitatum impulsus fui. À quo quum animum meum nimis abhorrere sentirem, non tam inconstantiæ opinionem veritus sum, quin genio potius meo mihi inserviendum existimarem ». M. Lefebvre Pontalis a très nettement établi, en s'appuyant sur des pièces officielles, la date de l’entrée en fonctions d'Olet de Selves, à Rome, qu'il fixe aux premiers jours de novembre 1554. Cette ambassade a duré jusqu’en février 1556 (Cf. Invent. analytiq. des Archives des Affaires étrangères, Correspondance politique d'Odet de Selves, ambassadeur de France, en Angleterre. Paris, 1888, Introduction, p. 19-20). (3) Livre de la Fontaine périlleuse, elc. Paris, 1572, in-8°, fo 34 vo. — Voy. plus loin, p. 14. (4) Voir l'épitre dédicatoire qui est en tête de la traduction manuscrite de Tite-Live, datée du 6 octobre 1544, citée plus loin, p. 7. UN PRÉCURSEUR DE GUY DE LA BROSSE. : q de la vacation des lettres » que tous ses labeurs y demeurent infructueux. Ayant ainsi premièrement « gousté en Jeunesse par institution de voie forcée les Cours tant des princes que de Justice », aussitôt qu'il a pu il s’est rangé « de son gré à la contemplation de Nature pour negotier avec elle seule hors des troubles, vices et confusions du monde » et « tant de la céleste que de la terrestre » tirer « de beaux secrets à grand travail et dépense pour l’usage de l’homme » (1). Jacques Gohory est cependant demeuré titulaire de sa charge d’avo- cat en la Cour du Parlement jusqu’à sa mort, mais les trente-deux der- nières années de sa carrière ont été avant tout consacrées aux belles- lettres et aux sciences. Traducteur laborieux, il a mis en français toute une suite d'ouvrages fort variés, tirés du latin, de l'italien, de l'espagnol. On lui doit aussi un certain nombre d’écrits plus personnels, dont quelques-uns intéressent très directement l’histoire des sciences médi- cales et naturelles ; enfin il est auteur de rédactions historiques et de quelques pièces de vers français et latins. Son premier ouvrage est une traduction (2), datée de 1544, du livre I des Histoires de Tite-Live, « premier essay, ainsi qu'il le remarque dans sa dédicace, « tel que son jeune esperit a sçeu fournir (3) ». (1) Instruction sur l’herbe potum ditte en France l'herbe de la Royne ou Médicée. Paris, 1572, Introduction, fs 1 et 5. (2) La bibliothèque de l’Institut possède, sous le n° 239 (F,. Bourow, Catalogue des Manuscrits de la bibliothèque de l'Institut. Paris, 1890, in-8°, p. 22), un élégant manuscrit de cet ouvrage qui paraît être l'original même présenté par l’auteur, le 6 octobre 1544, à un prince dont le nom fait défaut, le litre et le premier feuillet ayant été jadis arrachés. Une miniature qui suit la dédicace a la prétention de représenter « l’Escritteau qui se trouve au Grand Palais de Padoue sous la statue de Tite-Live ». On remarquera que cet escrilteau est non pas en latin, mais en français! (3) Ce texte, augmenté de celui du livre Il des mêmes histoires, a été imprimé un peu plus tard à Lyon. C’est tout ce qui a paru de cette traduction dont Nicolas d’'Herberay, sieur des Essarts, le fameux interprète de l’Amadis, réclamait encore l’achèvement en 1571 : Puisque tu as le bruit entre les sages D’avoir escrit en Francois proprement, Autant ou plus qu'autre ait fait de noz aages Je te suppli, pour ton avancement, Cher Gohory, et le contentement Des clairs esprits, paracheve cest œuvre Par qui du tout Tite Live on descœuvre, Et si le ciel te permet de tant vivre, Passe plus oultre, escry soir et matin, Et fay en toy Tite Live revivre, Aulant Fräcois comme il est bon Latin. 8 ESA EPASMOYE L'histoire de la Terre-Neuve du Peru en l'Inde Occidentale, tirée de l'italien, est de l’année suivante, 1545 (1). Ce petit volume de cent pages, qu'accompagne une carte fort curieuse de Nicolas Denysot (2), n’est autre que la relation de Xérès publiée en espagnol, à Séville, une dizaine d'années plus tôt (3). « Entre tous les livres de plaisir spirituel et honneste » Gohory n’en trouve point « de plus récréative contemplation que ceux qui traitent les histoires des terres neuves et les conquestes des pays lointains et étrangers ». C’est ce qui l’a guidé dans le choix de cette traduction. Il saisit, avec empressement, dans la courte préface qui précède le texte de Xérès, l’occasion de bien marquer ce dédain des richesses qui sera l’un de ses traits les plus accentués. Avec quel éloquent mépris il parle de « cest or auquel chacun tend, chacun vise, pour lequel nuyt et iour ce miserable monde vit en continuelle fieure et tourment de corps et d'âme ! »(4) On trouve ainsi, de place en place, en parcourant les livres de Gohory, de rares indications sur ses idées et sur son caractère. C’est à peu près tout ce qu'il est possible de savoir d’un homme dont la vie s'écoule, depuis son retour de Rome (1556), laborieuse et cachée. La biographie de notre personnage n'est, en effet, pendant de longues années, qu’une énumération de ses nombreux travaux. Il a donné, en 1550, un petit traité De usu et mysteriis notarum, dédié à un magistrat L d'Évreux, Gabriel Le Veneur, qu’il nomme son Mécène (5). On trouve (1) L'histoire de la Terre-Neuve du Perû en l'Inde Occidentale, qui est la principale mine d’or du monde, naguère descouverte et conquise et nommée la Nouvelle-Castille. Traduite d'Italien en Francoys. — On les vend à Paris au Palais, en la galerie par où on va à la Chancellerie, à la bou- tique de Vincent Sertenas, 1545. Avec privilège, 1 vol. in-8°, non paginé, de 100 pp. (2) On trouvera un intéressant commentaire de cette carte, par M. Gabriel Marcel, dans la Revue de Géographie de septembre 1894. La pièce est signée Conte d’Alsinoys, anagramme de Nicolas Denysot (Cf. G. Marce, Le Conte d’Alsinoys, géographe. Rev. de Géogr., t. XXXV, p. 193-198, 1894). (3) CF. Georce A. Dorsey, A Bibliography of the Anthropology of Peru (Field Columbian Museum, Anthropol. ser. vol. II, n° 2), Chicago, 1898, pp. 203-204, n° 1547. — C'est par erreur que l'auteur attribue à ce volume la date de 1547. (4) Op. cit. Préface. — « Si le chemin semble long, ajoute-t-il, il est seur..……. Mais ceux qui {ant plaindront leurs pas qu'ils se contentent d’en sentir l’odeur par escrit, ils n’en recevront les profils qu’en son et en painture. » (3) Je mentionne, au courant de la plume, un personnage qu’il qualifie de Ferrarius familiaris meus, qui n’est autre que le célèbre juriconsulte Arnaud du Ferrier, alors conseil'er au Parlement de Paris, et plus tard ambassadeur de France près le Concile de Trente, puis à Venise. UN PRÉCGURSEUR DE GUY DE LA BROSSE. 9 dans ce volume un peu étrange certains aperçus originaux et prime- sautiers (1). Il a encore composé la même année un Devis sur la vigne, vins et ven- danges, sorte de dialogue entre deux de ses amis, Perdix, sieur de la Barre, et le jurisconsulte Plancius. La scène se passe à Issy, dans un domaine dont Gohory héritera en partie de sa mère quelques années plus tard; «lieu plaisant... ceint de grands fossez d’eau vive, portans basteaux, pleins de poissons divers qui vous donnent l’esbat de la pesche » et « grand jardinage bien semé et planté, cloz à l’entour de bonne muraille, avecque la commodité de la ville si prochaine » (2). L'éloge de la vigne et de celle en particulier « à l’entour de Paris », occupe la meilleure place de ce petit livre bachique, d’une tournure toute particulière, bien différent des autres ouvrages de l’auteur, qui montre ici un entrain, une souplesse, qu'il ne retrouvera plus ailleurs (3). Pour la première fois, apparaît bien en vue au milieu du titre de lou- vrage la singulière devise : £nvre, d'envie, en vie, que Gohory dit quelque part avoir emprunté à Thémistocle, et qui désormais caractérisera tous ses volumes (4). Le Devis est signé, en outre, du pseudonyme 077. de Suave ! Orlang ou Arlang est un des personnages de l’Amadis de Gaule. Suave est le nom du précepteur de Sylves de la Selve, autre héros du célèbre roman, dont Gohory a dès lors entrepris la traduction partielle qui va lui prendre de longues veilles. Cette composition, qui forme le dernier (1) Tac. Gohorii de Usu et Mysteriis Notarum Liber. In quo vetusta literarum et numerorum ac divinorum ex Sibylla nominum ratio explicatur. Parisiis. Cum Privilegio. Væneunt in Palalio regio, qua ad Cancellariam itur, atque ad D. Hilarii in ædibus Albreteis apud Vincentium Sertenas, 1550, in-8°, (2) Devis sur la vigne, vin et vendanges d’Orl. de Suave, auquel la façon anciéne du Plât, Labour et garde est descouverte et réduitte au présent Vsage. — Envie, d'envie, en vie. — Avec Privilège. — On le vend au Palais, en la gallerie près la Chancellerie, en la boutique de Vincent Sartenas, et au mont Sainct Hylaire, à l'hostel d’Albret, 1550, in-8° non paginé de 96 pp. (3) Le discours de l’auteur à fous bons beuueurs, qui termine le Devis, est notamment d’une allure toute rabelaisienne : « Va donq, devis joyeux et hardy comme l'espee, saluer les compagnons vieux buueurs illustres, etc. » (4) C'est à la fin du Machiavel de 1571 qu'on trouve, dans un avertissement aux lecteurs, ce pas- sage (p. 178) : « Quant aux envieux, ils ne me font guères de paour en cecy, d'autant que ma conscience me iuge, que ie n’ay vertu en moi qui les mérite, ne digne d’estre en vue qui les irrite, au contraire ie le désirerois volontiers à l'exemple de Themistocles, dont ie porte la devise : Envie, d'envie, en vie ». NOUVELLES ARCHIVES DU Muséum, 4€ série. — I. 2 10 ET HAMYe des grands cycles romanesques du moyen âge, a pris naissance dans l'Espagne centrale vers la seconde moitié du xv° siècle : son principal auteur est Garcia Ordoñez de Montalvo, regidor de Medina del Campo, qui en a composé les meilleurs livres vers 1465. C'est, ainsi que l’observe fort justement M. Eugène Baret (1), l’image expressive de toute une époque, le tableau fortement coloré des goûts, des sentiments, des tendances, de l’imagination d’un grand peuple : l'esprit chevaleresque se manifeste dans tout son éclat presque à chaque page, et l’on comprend facilement qu'un pareil ouvrage, agréablement traduit, ait rencontré à la cour des Valois un accueil presque enthousiaste. L’Amadis de Nicolas d'Herberay des Essarts (1540-1552) comprenait tout le meilleur de l’œuvre de Montalvo, et les éditions se succédèrent rapidement jusqu'en 1577. Mais ces récits avaient des suiles, que les éditeurs d'Herberay avaient vainement recherchées « par l’espace de plus de X ans tant en leur pays naturel d’Espagne qu’en la Flandre ». Un exemplaire des livres X, XI et XIII tomba un jour aux mains de Gohory, de « celles d’une damoiselle de la feue Royne Aliénor (2) », et les libraires de presser le diplomate en congé de leur donner deux volumes à joindre à ceux de des Essarts ! Le dixième livre qu’il traduit pour Vincent Sertenas paraît en 1553, le onzième suit de près (1554); l’un est venu au jour sous les auspices de « madame Marguerite de France, sœurunique du tres chrestien Roy Henry deuxiesme de ce nom, duchesse de Berry », l’autre a été dédié à « très illustre dame Diane de Poitiers, duchesse de Valentinois ». Quoique inférieurs à tous égards à ceux qui les avaient précédés, ces deux romans ont néanmoins un succès considérable, et de même que du Bellay avait rimé en l'honneur de des Essarts, Claude Colet offre des vers à Jacques Gohory (3). (1) Eug. Barer, De l’Amadis de Gaule et de son influence sur les mœurs et la liltérature au xvi® et au xvrre siècle, avec une notice bibliographique. Paris, Durand, 1853, 1 vol. in-8°. (2) Éléonore d'Autriche, sœur aïnée de Charles-Quint et femme de François Ie. (3) CI. Colet Champenoïs contre aucuns mesdisans de l'histoire d’Amadis. Cu estes-vous, ignorans, estourdis, Qui detractez sans aucune aparence Des beaux discours du Gaulois Amadis Et de ceux-la qui le font vivre en France! . UN PRÉCURSEUR DE GUY DE LA BROSSE. Il Le treizième livre (1) présenté « à l’illustre et vertueuse dame Caterine de Clermont, contesse de Reetz », devait, grâce à des causes variées, tarder dix-septans à paraître (2). Un succès bien plus grand encore attendait cette publication qui a été saluée tout à la fois par Remi Belleau, l’un des poètes de la Pléïade, par Jacques Brochier, par Étienne du Tronchet, par Dorat tant vanté des latinistes, enfin par Gilles Pinaut de Poitiers (3). Goutez ici la divine eloquence Le stile doux, la grace et la faconde De Gohory et le fruict qui abonde Sous ce discours (dont la perfection Tire chacun en admiration). Alors je croy, si aveugles vous n’estes Qu'il vous fera changer d'opinion Et retracter vos mesdicts deshonnestes. (1) Le treizième livre d’Amadis de Gaule traittant, etc., etc., traduit nouvellement d'espagnol en françois, par J. G. P. A Paris. Pour Lucas Breyer, tenant sa boutique au second pilier de la grande. Sale du Palais, 1571. Avec privilège du Roy. — Le privilège est du 24 mars 1571, la dédicace est datée de Paris, « ce iour S. lan Baptiste 1571 » et signée Iaq. Gohory Parisien, Le Solitaire. — Envie, d'envie, en vie. — Le quatorzième livre d’Amadis, attribué parfois à Gohory, est de Antoine Tyson. Il ne contient de notre auteur qu’une Préface au lecteur contenant l'exposition générale des chiffres des Rommans antiques, signée I. G. P. (2) Il expose dans sa Préface, les certaines « opinions opposites à poiser en la balance de raison lesquelles estoient fondées tant sur la considération de la personne que sur la qualité de l’œuvre. Car æ’un costé estant parvenu en aage plus meur que ie nestois quand ie fey les dixième el un- zième, il sembloit à aucuns que me devois contenter de ces deux coups d’essay de ieunesse, ran- geant désormais mes etudes en subjets plus serieux et ardus... D'autre costé aucuns m’excusoient d’avoir aussi composé deslivres plus graves et conformes à mes ans, comme enlalin «Compendium Philosophiæ et Medicinæ Theophrasti Paracelsi » et « Scholia in libros tres de vita longa, Librum I de mysteriis nolarum ». Et en francoys la traduction de Tite Live latin de la fondation de Rome, les discours de Machiavel Italien sur icelle Histoire romaine, le livre de la Toison d’or, de lason, figuré en vers latin et francois et que ie travaillois encore à présent sur un latin intitulé « Animad- versiones omnis generis antiquitatum » duquel le segment poetique est achevé et celui de re nummaria. Pourtant m'estoil loysible de m’esbatire par intervalles en ces legers ouvrages, à l'exemple de... » etc., etc. (3) Ne pouvant donner ici ces cinq petits poèmes en entier, je choisis les sonnets de Remi BELLEAU et d’Eslienne pu TRoNcHET : Au Seigneur I. Gohory, Sur la version du 15 d'Amadis. Va repos bien choisi afoiblis nous soustient, Et décharge l'esprit d’un grand nombre de peines, Car le travail altère, et fusse dans les veines Vne moitte chaleur qui le corps entretient. Donc après ce labeur qui collé te retient Sur les graves discours, et conduictes certaines Du Prince et surle vrai des vaillances Romaines, Sage, prends le plaisir qui gaillards nous maintient. Car ayant repoli tant de nobles sciences, Cherché tant de secrets, fait tant d'expériences, Tu rafraichis ton âme en ce dous passetemps. 12 HPSTCRTIPANINE Poète lui-même à ses heures, Gohory avait dès lors à son actif le commentaire versifié dont il s'était chargé d’entourer l’œuvre gravé de René Boivin (1), et deux pièces latines demeurées iné- dites (2). Il a encore rimé plus tard en l'honneur du roi Henri III avec Christophe de Thou, Perrot et Bergeron, à l’occasion du retour de Pologne (3). Si J'ajoute qu'on lui doit aussi une traduction du discours de Machiavel Ainsi vas esueillant la Francoise jeunesse Puis te donnant plaisir, la mets en allegresse Et ne perdant un jour tu mesnage le temps. R. BELLEAU. Au sieur I. Gohory, Estienne du Tronchet. Après les deux combats, les guerres el alarmes, Achille, Prince Grec, prenoit la lyre en main. Le semblable faisoit le Sénateur Romain Revenant du Sénat et chantoit quelques carmes. . Virgile qui chanta d’Eneas les grands armes, Avecque les Bergers print la Musette en main : Car l’arc toujours tendu à la fin se fait vain Et n’est pas question de tousiours ietter larmes. Fables servent beaucoup après graves histoires Et semblent beaux iardins pres de belles maisons : Qui font l’art plus parfait par choses gratieuses. Gohory, employant tes divins escritoires, Tu nous donnes plaisir enrichy de raisons Et actes serieux par œuvres fabuleuses. (1) Hystoria Tasonis Thessaliæ Principis de Colchica velleris aurei expeditione : cum figuris ære incusis, earumque expositione : versibus priscorum poetarum ab Jacobo Gohorio Parisiensi. Pari- siis, cum Privilegio Regis, 1563, in-[° obl. — La dédicace au roi Charles IX, mise en tête de l'album, est signée de J. de Mauregard, Lutetiæ iiii non. Julii 1563. Le texte de Gohory vient ensuite, intitulé Historia lasonis.. ab Jacobo Gohorio Parisiensi. Quatre des planches portent un B, une cinquième a la signature RENATUS r. et on lit sur une autre cartouche, en face, Leonarpus THirs INv. (2) L'une, de lrente-cinq vers latins, a pour titre Janus, et est signée lac Gouorus, Paris. On la trouvera dans le recueil intitulé « Carmina » (Bibl. Nat. ms. lat., n° 8139); l'autre beaucoup plus longue (elle ne compte pas moins de 137 vers) commence au folio 4 du ms. latin de la même bibliothèque, n° 8398 ; on y voit les éclipses annonçant la victoire du coq (gallus) sur l'aigle alle- mand (allemania), le serpent (serpens) el le lion (leo). Ægloga a D. Francisci Magni Monarquia ad Reverend. in Christ. patr. D. Petru. Castellanum Mastisconen. Episc. ; belle copie fort bien écrite, enfermée dans un cartonnage de velours vert, signée JAcoB Goxor. (3) On peut voir, dans un même recueil, intitulé : « Gratulatorium Carmen amplissimorum virorum in reditum Errici IT Regis Franciæ et Poloniæ. Lutetiæ, apud Gabrielem Buon.. 1574, in-8°, une pièce de vers : «Sequana ad Vistulam », lac Gohorii, Paris; une autre intitulée : «Elegia Reginæ Elisabeth in Carolum Franciæ et Henricur: Poloniæ Reges, Per Leonem Suavium », et une autre encore qui a pour t'tre : « Exhilaratio Solitaria », qui sont toutes trois de notre polygraphe. UN PRÉCURSEUR DE GUY DE LA BROSSE. 13 sur Tite-Live (1) et du traité du Prince, du même célèbre écrivain (2), j'en aurai fini avec ce que l’on peut appeler l’œuvre lilléraire de Gohory. Les sciences médicales, chimiques et naturelles l’absorberont désor- mais presque en entier, et sa solitude, jusque-là sans intérêt, va devenir le Lycium philosophal, prototype de notre Jardin des Plantes. (1) Discours de Nic, Macchiavel, secretaire et ciloyen de Florence, sur la première decade de Tite Live, dez l’edification de la ville. Traduits d'Italien en Francois ct de nouveau reveuz et augmentez par laques Gohory Parisien. A Paris, Pour Robert le Mangnier... 1571, avec privilège du Roy.— Le livre est dédié au magnifique seigneur Ian Francisque delle Affataydi, Conte de Ghis- telle, Marquis de Sorresine, Bina de Hilst et du S. Empire, Seigneur de Lanikensacher, Olsano, Mon- tibano et du pays de Graderieck. Une pièce de vers de Des Essarts à Gohory, un sonnet de Gio- vanni Mesmio al lettore, un « Advertissement » de Gohory lui-même, sont à mentionner en passant. (2) Le Prince de Nicolas Macchiavel, secrétaire et ciloyen Florentin Dédié au Magnifique Laurens, fils de Pierre de Medicis, trad. d'Italien en François avec la vie de l’auteur mesme par Iaq. Gohory Parisien. À Paris. Pour Robert le Mangnier.. 1%71, in-8°, — La traduclion est dédiée à l’illustre seigneur Don Ian Francisque Carafe, duc d’Arian et conte de Mariglian. 14 HP SMETANNE IT C’est par l'étude de Paracelse que Gohory se laisse entraîner dans un monde nouveau, loin de ses traductions, de ses dewis et de ses petits poèmes. Est-ce l’exemple de Botal et de son groupe qui influence à tel point son esprit? Ou se laisse-t-1l vraiment attirer, ainsi qu’il nous l’affirme (1), par les obscurités mêmes dont sentoure la pensée du célèbre réformateur scientifique ? Quoi qu’il en soit, son Jason terminé (1562), il est tout à Paracelse, et pendant cinq longues années il étudie avec acharnement le personnage lui-même et ses œuvres fort diverses. En 1566, il rédige une biographie de ect homme extraordinaire qu'il considère comme le plus sérieux des médecins, le plus subtil des philosophes de son temps : nostro sæculo gra- viorem Medicun, subtihorem Philosophum vidi neminem. 11 dresse ensuite un catalogue abondant de ses livres, établit un Compendiun de ce qu’ils renferment de plus remarquable, enfin commente de plus près les quatre livres De vita longa, tout pleins de mystères, d’énigmes et de paraboles. Cet ensemble de documents compose un fort volume imprimé à Paris en 1568 (2). Je passe rapidement sur le singulier ouvrage intitulé : Zawre de la Fon- laine périlleuse, qui contient, dit l’auteur, la stéganographie des mystères secrets de la science minérale (3), pour arriver, sans m’attarder davantage, (1) « Quod autem ad studiorum meorum genus atlinet, postquam variorum arlium flosculos decerpsi, raptus sum nescio quo meo falo ad investigationem rerum, quasquidem prisei sapientes cognitione complexi esse, sed quibusdam fragmentorum involucris obtexisse perhibentur. Quorum e numero scripla sunt Theophrasli Paracelsi. » (2) Theophrasti Paracelsi Philosophiæ et Medicinæ utriusque universæ Compendium ex optimis quibusque eius libris, cum scholiis in libros III eiusdem « De Vita Longa », plenos mysteriorum, parabolorum et ænigmatum. Auctore Leone Suavio]. G. P. — Parisiis. In ædibus Rovillii, via Iaco- bæa, sub signo Concordiæ, 1568. Cum privilegio Regis. — Le livre est dédié à noble Homme René Perrot, du Mans, qu'il ne faut confondre avec Miles Perrot, maistre des Comptes, proche parent de Gohory, « en son temps des plus sçavans de ce Royaume en diverses langues et sciences ». Il est question de ce dernier dans le « Machiavel » {1571} paru après sa mort. (3) Livre de la Fontaine perilleuse avec La Charire d'Amour, autrement intitulé le Songe du Verger, ouvrage très excellent de poesie autique, contenant la steganographie des mysteres secrets de la science minerale. Dédié à l’illustre Seigneur I. de Ferrières, Vidame de Chartres. A Paris. Pour Jean Ruelle, libraire, demeurant rue Saincet Jaques, à l'enseigne S. Hierosme, 1572, pet. in-8, UN PRÉCURSEUR DE GUY DE LA BROSSE. 15 au troisième ouvrage scientifique de Gohory, l’/nstruction sur l'herbe petum (1), oùse trouvent les documents relatifs au remarquable établisse- ment qui a, plus que toute autre œuvre scientifique, sauvegardé la mémoire de son créateur, le nouveau Zycium philosophal San Marcellin, ainsi qu'il est nommé dans une épitre placée en tête de ce petit volume. Rappelons, avant de reproduire et de commenter la description de cette fondation, les circonstances dans lesquelles elle a pris naissance. Jacques avait eu dans sa part d’héritage maternel, en 1558, une portion de ce domaine d’Issy où se passait la scène du Devis de la Vigne, dont j'ai dit quelques mots plus haut; il lui était en outre échu une somme de 1376 livres, que devait lui solder son frère Pierre. 2e dernier s’acquitta le 3 août 1571, et c’est sans aucun doute (2) fort peu de temps après ce remboursement, que Jacques a acheté, en un point indéterminé du faubourg Saint-Marceau-lès-Paris, le domaine qui va devenir le Zycium. Un de ses nouveaux voisins lui a fait présent, en effet, dès cette même année (1571), d'un certain nombre de plantes qu’on retrouve dans le jardin qui devait être dès lors la propriété de Gohory; ce Jardin où il a élu le lieu de sa solitude, « à l'exemple de Démocrite », jardin bientôt garni, à ce qu'il nous assure, de plantes en partie inconnues. On y trouve « plusieurs sortes nouvelles, come pennaches à feuilles de diverses couleurs fort plaisans à la veüe, et des choux à fleurs d’un goût excellent », les deux Petum qu’il croit mâle et femelle (3) et a appris à (4) Instruction sur l’herbe petum, ditte en France l'herbe de la Royne ou Medicée, et sur la racine Mechiocan principalement (avec quelques autres simples, rares et exquis exemplaires) à manier philosophiquement tous autres Végétaux, par I. G. P. — Envie, d'envie, en vie.— A Paris, par Galiot du Pré, Libraire-luré : ruë Saint-Jacques, à l'enseigne de la Galère d'Or, 1572, pet. in-8°. (2) La part de Jacques dans l’héritage de sa mère (18 octobre 1558) comprenait « le 4° lot composéentre autres choses d’une maison assise au village d’Issy, de 4 livres de rente sur héritages assis à terrouer dudit Issy, Saint-Cloud et environs, et de la somme de 1 376 livres que le 6° lot lui donneroit ». C’est Pierre Gohory le jeune qui a eu ce sixième lot, el il existe au Cabinet des Titres une quittance donnée par ledit Jaques G... audit Pierre G..., son frère, sieur de la Tour, du ven- dredi 3 août 1571, certifiant qu’à cette date Jacques a touché les 1376 livres qui lui étaient dues par Pierre (Cabinet des Titres. Carrés de d'Hozier, t. 299, {° 327). (3) Cette erreur a été réfutée presque aussilôt par Thevet : « Davantage, écrit-il, ie suis esbahy d’autres qui récitent avoir deux sortes de Petun, sçavoir masle et femelle, comme par aventure se pourroient trouver autres simples, mesme quelques arbres fruittiers, comme sont les Palmiers, où ie ne doute qu'il y aist masle et femelle. Mais quant au Petun, c’est une chose mal entendüe a eux. Et ne faull mettre icy en admiration que l’vne plante soit plus haulte, ne les feuilles 16 E.-T. HAMY. protéger contre les rigueurs du climat (1). Puis ce sont des euphraises, des angéliques, des lunaires, « les plus belles plantes qu'on puisse veoir » (2), des martagons, et « plusieurs autres rares simples ». « Jay prins grand peine et soing, dit Gohory, à conserver ces nobles plantes avec les chouz à fleurs par les neiges et gelées de cet hyver (1571-1572)... avec le Melanthium Alexandrin et le Romain portant leurs graines en vne cosse ronde avec quelques pointes, come en la teste d’vne massue, lesquelz avec Scorpioides, Lagopus Alkali ou Salicor me dona l’an passé le getil Choisnyn de Chastelleraud mon bon voisin en ce lieu. Or, i’espère, sur le printems, qu'il n’y aura simple rare et estrange en ce païs qu’il n’y soit semé ou planté pour donner ce contentement aux gens d’esperitquisouvet se délectet au labyrinthe d'arbres garniz de son donjon au mylieu (3) et de quatre tourelles d’ormes courbez aux 4 coings. Les autres en la fontaine artificielle saillante par conduitz de plomb. Les autres, ès fruits des Entes qui y sont de toutes sortes en grand nobre platées à la ligne de deux costez sur les allées et sentiers. Aucuns à l’orée des deux pauillons, l’vn couvert de pruniers, l’autre de cerisiers. Autres a l'exercice de la boule ou quilles soubz vn log et large berceau de treillage. Et quand quelque assignation les presse de partir, regardent l’heure au quadran horizontal de compartiment. Autres s’adennent à faire musique de voix et instrumens en la galerie historiée, tellement que ceux qui nous visitent prenans la compareison du plus prochain, nous afferment et leur semble qu'il seconde au petit pié le beau iardin Lucullian du magnifique abbé de Saincte Genevieve Foullon, seign' de cette terre... » Le Lycium plulosophal San Marcellin est donc essentiellement ce que sera soixante années plus tard l’établissement de Guy de la Brosse, un plus larges les vnes que les autres, comme si la graine des Choulx et Poreau, semee en un mesme jardin, et Horties qui viennent sans semer, croissoient les vnes plus grosses que les autres... » (1)« On l’encave, dit-il (f- 30), l'hyver en mannequins ou brouettes comme pareillement les Orangers et Citronniers en nctre contrée trop froide... Sinon, il leur fault faire quelque taudis de paille ou nattes, et les descouurir seulement au soleil de midy. » (2) « Desquelles… i'aurois peuple les jardins de cette ville sans l’iniure du très-rude hyver qui en a ha presque fait perdre la race » (Ibid., f° 12). (3) C’est ce texle qui a dù tourner la tête à Gobet. UN PRÉCURSEUR DE GUY DE LA BROSSE. 17 jardin botanique où Gohory acclimate des plantes d'utilité ou d'agrément, ainsi qu'on le fera dès 1634 au faubourg Saint-Victor. À côté du jardin, dont il nous décrit avec complaisance le labyrinthe et les tonnelles, le berceau de treillage, la fontaine, le cadran solaire, etc., dans les deux pavillons, peut-être, qu’il ne fait que mentionner, sont des laboratoires où, comme chez Guy de la Brosse encore, on exécute des préparations pharmaceutiques. C’est là que notre Solitaire compose le vin Seyllitique « ès dernières vendenges avec toutes ses cérémonies », et qu'il prépare le Petum « pour la chirurgie extérieure, à raison de son excellence en maints effects merveilleux (1) ». « Il s’en tire eau par distillation d’alembic. Il s’en tire huille (2) par descensoire de verre en cornue de verre. Il s’en fait sel; « desquelles choses, pour la difficulté manuelle » Gohory déduit la manière « à fin d’estre exemplaire au maniement de toutes plantes. « Balan « homme doué de diverses sciences et langues et sans osten- tation », et Constantin, Lyonnois, « le plus expert ouvrier en verre, à le (4) Parmi ces effets merveilleux, il en est un que Gohory emprunte à son ami Constantin, savoir : « que le parfum de la Médicée séchée en l'ombre au plancher, soustienne au païs de la Floride d'ou elle a esté apportée et substante 3 ou 4 iours la personne en recevant la vapeur sur un rechaud par le nez » (fe 14). Ce qui lui a valu de Thevet la réplique que voici: « Vn certain Ita- lien (c'est Gohory, qu’il prend pour tel), qui a si curieusement escrit de la propriété de ceste herbe, raconte la plus lourde bourde de tout le monde et monstre bien qu'il ne voyagea jamais, asseurans le lecteur que la dite herbe de Petun seiche soustient (au pays de Floride dont elle a esté apportée) ces pauvres Barbares quatre iours sans manger, en receuant la vapeur d’icelle par le nez, estant sur vn rechault. l'ay honte de lire tels discours, veu qu'il n’y eut jamais homme soubz le ciel qui ait veu vne seule plante de Pelun à la Floride, ny mille lieues à la ronde. Comme les Sauvages, avec lesquels i'ay longtemps conversé, n’usent ne appliquent ceste herbe Petunienne a autre chose que pour les effetz cy dessus declarez, etc. ». Or Thevet avait dit un peu plus haut que « en hument la fumee par la bouche et la rendent par le nez » et que cela « mesmement fait passer la soif et la faim pour quelque temps (Cf. Hernanpez, Cuatro libros de la Naturaleza y Virtudes medicinales de las Plantas.. de la Nueva España, lib. IL, c. 51). Quant à la non-existence du Tabac en Floride et « mille lieues à la ronde », c’est, pour reprendre l'expression de Thevet, une bourde bien plus lourde qu'aucune de celles qu’il reproche à son prédécesseur ; il suffit pour la réfuter de nommer les variétés bien connues des tabacs de Louisiane, Virginie, etc. (2) « Outre plus, répond Thevet, ils ont mis en auant que de mon herbe Angoulmoisine, par distillation d’Alambic, l’on en peut tirer de l'eau (ce que ie ne veux nier) aussi bien que de toutes autres herbes du monde; mais d’en tirer del’huile, c'est se moquer. Etne scache Empiriques, Alche- mistes, tireurs de quinte essence ou Antimoniens, qui me le peussent faire accroire » (Cosmogr.Univ., t. II, fo 927). J'ai à peine besoin de rappeler que la chimie moderne a donné raison à Gohory, qui avait certainement découvert l'huile volatile particulière qui existe dans les feuilles fraiches de Tabac, et que Posselt et Resmann ont appelée nicotianine. Les semences de Tabac contiennent une autre huile, grasse, douce, siccative et comestible, découverte par Parmentier. NouvELLES ARCHIVES Du Muséum, 4e série, — I. 3 18 E.-T. HAMY. réduire en toutes formes et couleurs », sont ses deux collaborateurs familiers. Mais bien des visiteurs, « prélats, présidens et personnages doctes de diuerses nations », viennent au Lycium « passer le temps auec commu- nication de rares et serieux estudes » (1). A leur tête (2) estle Piémontais Léonard Botalli ou Botal, «médecin du Roy et de la Royne », qu'il a connu près du duc d'Alençon et auquel il a envoyé le manuscrit de son Petum « comme discours vegetal à luy propre ». Botal « tenant en luy les deux facultés coniointes comme elles estoient ès premiers siècles de la science », apparaît dans le discours de Gohory(3)comme «le plus grand médecin entre les chirurgiens, et le plus grand chirurgien entre les médecins ». C’est lui qui a présenté, « avec le docte médecin Vigor », un autre ami du Solitaire (4), l’nstruction sur l'herbe Petum à la reine-mère Catherine de Médicis, « pour entendre de sa maiesté s’il luy seroit agreable que ce Discours en fust publié et duquel de ses noms il lui plairoit que l’herbe fust appelée, ou Catherinaire de son propre nom ou Médicée de son surnom par bonne rencontre de plante medicinale excellente ». Et Botal a informé Gohory, à la suite de cette démarche, « que Sa Majesté trouvoit fort bon tout ce qui seruoit au bien public, et qu’elle ne refusoit d’en estre la marraine », et le Petum est devenu provisoirement « l’herbe de la Royne ou Medicée (5) ». Puis ce sont le chirurgien Race, le puiné, qui plante du Tabac « en un iardin vers le Temple » ; les S° Boyenval, « homme aussy curieux des simples que des compositions naturelles (6) », et Porret, « homme très ingénieux et bon simpliste », auquelle Solitaire doit les textes de Menardis (1) Gonory, op. cif., [° 3 vo, 7 vo, 11 ro. (2) Le Solitaire a bien connu Fernel (f° 10 ve), mais, comme je l’ai déjà remarqué, à l’époque où se développe le Lycium, il y a quatorze ans que l'illustre médecin est mort. Il a aussi connu « Monsieur Chapelain, luy vivant, premier medecin du Roy, naguère décédé » ; c’est de son jardin qu'il a eu une tige de Petum mâle de « sept pieds et plus de hauteur ». (3) Gonvry, op. cit., {os 2-3. (4) « Mon ancien amy », dit le Solitaire (Petam, f° 3). (5) Ce nom n’a point prévalu sur celui de Nicotiane, déjà imposé par l’auteur de la «Maison rus- tique ». Gohory n’ignorait pas d’ailleurs que cette plante « a esté apportée de la Floride en Portugal, et de là envoyée à la Royne mère du Roy, par le Seigneur Nicot, M° des requestes de son hostel estant là embassadeur pour sa magesté, personnage digne de louâges ». (Loc. cit., fo 4). (6) Gonory, op. cit., fo 6 ro, UN PRÉCURSEUR DE GUY DE LA BROSSE. 19 de Séville sur le #echoacan qu'il traduira cette année même (1); « le seigneur Strozzy, maistre d’hostel du Roy, personnage doûüé de doctrine et bon jugement, qui lui a donné le manuscrit De ligno quiacano de Para- celse (2)» ; d’autres Italiens, Don lan Francisque delle Affataydi, un bon voisin dont les discours sont pleins de prudence et doctrine et qui abaisse sa grandeur « à venir communiquer avec le philosophe (3) »; don Ian Francisque Caraffe, duc d’Arian, auquel sont dédiés le Prince et le Petum, et qui honore souvent de sa visi{ation le nouveau Lycium, « acompaigné du bon mathématicien M. Nonio Marcello Saya », aumônier de Marie de Médicis, de Vido Lollio, et d’autres « tels bons personnages doctes » de sa nation : Christophe de Thou, chevalier, conseiller d’État, premier prési- dent du Parlement de Paris, auquel est dédié l’un des derniers manuscrits de Gohory, dont je reparlerai; Jean de Ferrières, vidame de Chartres, dont le nom se lit en tête de la Fontaine périlleuse (1572) lequel livret un Jour il prit « plaisir à veoir » au jardin de notre savant (4). Puis viennent le célèbre interprète des premiers Amadis, Nicolas d'Herberay, sieur des Essarts; «le prudent et docte conseiller Perrot » (5); le savant Fauchet, « président de la Cour des monnoies », l’un et l’autre parents de Gohory; l'avocat Tusan, ne forlignant pas de son oncle Tusanus (6); Vaillant, seigneur de Pimpon, « conseiller du Roy en la Cour du Parlement », commentateur des Georgiques (7); Brisson, « non seulement docte en sa iurisprudence, ains en toute antiquité et élégance de lettres grecques et latines » (8), Estienne Tabourot, qui n’est autre que le fameux siewr des (1) Cf. Seconde parlie contenant un brief traitté de la racine Mechoacan, venue de l'Espagne nouvelle; medecine tres excellente du corps humain (blasonnée en mainte région la Reubarbe des Indes), trad, d’espagnol en françois, par 1. G. P. (Envie, d'envie, en vie), — Imprimé avec pagination spéciale à la suite de l’Instruction sur l'herbe Petum, en une plaquette de 16 pp. pet. in-8°. (CIM CAN LE (3) Dédicace du « Machiavel ». (4) Livre de la fontaine perilleuse. (5) Tbid., 1° 33 v°, — J'ai déjà observé plus haut que ce Miles Perrot est mort en 1571; il n’a donc pu voir que les débuts du Lycium. Un des manuscrits historiques de Gohory (Bibl, nat., lat. 5971) dont il sera question un peu plus loin, porte en haut et à droite du titre la signature d'un certain Perrot de la Malmouse; j'ignore si ce personnage se rattache à Miles Perrot, le maître des comptes, ou à René Perrot, du Mans, auquel est dédié le « Paracelse ». (6) Goxory, 0p. cit., f° 7. (7) Ibid., f° 6. (8) lbid., {° 14 vo, 20 E.-T. HAMY. Accords, l'auteur des Bigarrures (1); les mathématiciens de la Brosse et Besson, le peintre de fleurs Baptiste Pelerin, etc. C’est un cercle choisi, assez analogue à celui de Baïf aux fossés Saint- Victor (2), qui s’est ainsi un peu vaguement organisé chez Gohory, et dont un jardin botanique et un laboratoire de chimie sont les princi- pales attractions. (4) Voici un sonnet de Tabourot, tiré de la seconde partie de l’ « Instruction sur l'herbe Petum » : Mon Gohory, dont les doctes ecrits Sont elongnés du sentier du vulgaire, Tu ne pouuois plus bravement Le plaire Et contenter les curieux esprits, Que decriuant cette herbe de haut prix, Qui peut cent fois d'elle mesme plus faire Que tout cela, que dans l’Anabarzaire Et se suiuans on veit jamais compris. A cette cause on la dit Medicee, Nom de la Royne, o bienheureuse Plante, Qui d’un tel nom par les Gaules se vante. Mais plus heureux ainsi que Coryphée, Des bons auteurs on te pourra bien dire, Pour l'avoir sceu si doctement decrire. (2) Le logis des Baïf, où s'est fondée la première Académie, était sur la contrescarpe du fossé de l’enceinte de Philippe Auguste, à l'entrée du faubourg Saïint-Marceau, « paroisse de Saint- Nicolas du Chardonnet, à l'endroit où l’on a, depuis, basti la maison des religieuses anglaises de l’ordre de Saint-Augustin » (Cozrerer, ap. En. Fréuy, L'Académie des derniers Valois ; académie de poésie et de musique 1570-1576 ; académie du Palais 1576-1585, d'aprés des documents nouveaux et inédits. Paris, 1887, 1 vol. in-8°, p. 55). UN PRÉCURSEUR DE GUY DE LA BROSSE. 21 III La famille et les amis de Jacques Gohory n’ont pas vu, sans inquié- tude, le Solitaire du faubourg Saint-Marceau entreprendre, avec ses seules forces, un établissement onéreux, dont l’entretien doit néces- sairement absorber très vile ses modiques ressources (1). Ils imaginent, pour le sauver d’une ruine certaine, une combi- naison assez imprévue, qui vient assurer à Gohory unerente de 500 livres pour le restant de ses jours. L'illustre Pierre Ramus, obligé de quitter Paris pour se soustraire aux dangers que lui faisait courir la haine de l’infâme Charpentier (2), avait voulu donner une preuve éclatante de sa sollicitude pour les mathé- matiques, en laissant par testament, en date du 1” août 1568, une rente de 500 livres pour le traitement d’un professeur qui « dans l’es- pace de trois ans », enseignerait au Collège Royal « l’arithmétique, la musique, la géométrie, l'optique, la mécanique, la géographie et l’as- tronomie, non selon l'opinion des hommes, mais selon la raison et la vérité ». Ramus avait réglé d'avance dans les plus grands détails les con- ditions du Concours, qui devait aboutir, tous les trois ans, à une nomi- nation nouvelle. Le doyen du Collège Royal annoncerait, trois mois à l'avance, Le concours où seraient appelés, avec Le professeur en fonctions, tous les autres mathématiciens, de quelque nationalité qu'ils fussent. Pendant ce temps les candidats pourraient faire des leçons et donner ainsi des preuves de leur savoir. Nul ne serait admis à concourir, s’il ne possédait à la fois les lettres grecques et latines et tous les arts libéraux, outre les mathématiques. Trois mois après la publication du concours, les candidats subiraient un examen public, auquel seraient priés d'assis- (1) On trouve dans le Petum de 1572 un passage où Gohory se compare à Sophocle, que les siens « voulaient faire mettre en curatelle ». — « En telle opinion, ajoute-t-il, que me peuvent tenir aussy les miens, constituez ès premiers magistrats de nostre cité, pour avoir abandonné les deux Cours, lant celle des Princes que de Justice » (f° 5 v°). (2) Cf. Cu. WappiNGron, Ramus (Pierre de la Ramée), sa vie, son école etses opinions. Paris, 1855, jn-80, pass. — A. Lerranc, Histoire du Collège de France depuis ses origines jusqu’à la fin du P remier Empire. Paris, 1893, in-8o, p. 206, 224, elc. 22 E.-T. HAMY. ter le premier président du Parlement, le premier avocat général, le prévôt des marchands, les professeurs royaux, enfin tous ceux qui en manifesteraient le désir. Pendant sept jours consécutifs les candidats parleraient une heure sur les principaux points de chacune des sciences mathématiques ; un huilième jour serait employé à répondre aux objections, à résoudre les problèmes et à démontrer les théorèmes pro- posés par tout venant. Tous les trois ans, un semblable concours aurait lieu, de telle sorte pourtant qu’à égalité de mérite Le professeur sortant fût préféré aux autres candidats (1). L'assassinat de Ramus (26 août 1572), le surlendemain de la Saint- Barthélemy, par des bandits soldés par Charpentier, vint prématurément ouvrir une succession à laquelle Jacques Gohory n'aurait jamais songé lui-même. Une clause du testament de Ramus faisait intervenir,on vient de le voir, dans le sépreuves du concours institué par lui, divers magistrats du Par- lement et du corps municipal. Ce fut Le prétexte pour organiser une petite intrigue, dont Christophe de Thou, l’un des plus vieux amis de Gohory (2), à la fois premier président du Parlement et conseiller de la ville depuis plus de trente-six ans, semble avoir été l’inspirateur. Le corps muni- cipal est en majorité composé de parlementaires : le prévôt des mar- chands, Jean Charron, siège en même temps comme président de la Cour des Aides: le conseiller Olivier du Drac est maitre des requêtes ; le conseiller Jean le Breton est avocat au Parlement. D'autre part, Simon de Cressé, l’un deséchevins en charge et général des monnaies, a par ces der- nières fonctions des relations incessantes avecle président Fauchet, proche parent de Jacques Gohory; un autre échevin, Robert Danest, est greffier de la Cour des Comptes, et le souvenir de Perrot, conseiller à cette même Cour, l’un des intimes du Solitaire, n’est pas encore effacé de son esprit, (1) Ce testament de Ramus a été reproduit par Gouser, Mémoire historique et littéraire sur le Collège royal de France. Paris, 1758, in-12, t. I, p. 231. — Cf. WapDiNGroN, 0p. cûit., p. 326; — À. LEFRANC, 0p. cit., p. 227. (2) L'amitié de Jacques Gohory et de Christophe de Thou était fort ancienne: J'en trouve une manifestation dans cette anecdote du règne de Henri Il, que Gohory rapporte dans l’une de ses Histoires latines dont nous allons parler, el où onle voit se chargeant, à la place de Christophe, d'accompagner un ambassadeur auquel il fait voir ce que Paris a de plus curieux aux yeux d’un étranger. UN PRÉCURSEUR DE GUY DE LA BROSSE. 23 Toutes ces relations se serrent, toutes ces amitiés se coalisent, et le 17 mars 1575 le prévôt des marchands et les échevins présentent une requête au Parlement, où ils cherchent à démontrer que la nouvelle chaire créée par Ramus est chose superflue, « vu la multitude des lecteurs en mathématiques stipendiés par le roi et les collèges », et donnent comme « plus expédient d'employer ladite rente aux gages d’une per- sonne capable, qui seroit élue par les dessus dits et par le procureur général pour continuer l’histoire de France de Paul Émile ». Christophe de Thou, qui siège, comme je l’ai dit plus haut, en qualité de premier président, et Augustin de Thou, premier avocat général, obtien- nent de leurs collègues un avis favorable. Ils font valoir les titres par- ticuliers de Jacques Gohory, leur ami, à la succession de Paul Émile, et la Cour «.. par provision et jusqu'à ce que les suppiians, avec le premier président et le premier avocat du Roy, eussent advisé de choisir vn lecteur suffisant pour lire les mathématiques, s’il est trouvé expédient pour le bien public, ordonne que la dite rente, et les arrérages d’icelle jusqu’à ce jour, seroit bailliée à M° Jacques Gohory, avocat en la Cour, pour continuer en langue latine l’histoire de France de Paul Émile, et à cette fin prendre pancartes autentiques, bons mémoires et instructions, titres et autres papiers pour composer au vrai ladite histoire (1) ». L’arrangement n’est que provisoire : on ne tient à le faire durer qu'au- tant que durera le bénéficiaire. Jacques Gohory, auquel la combinaison imaginée par ses amis vient apporter les moyens de vivre en continuant l’entreprise qui lui tient à cœur, accepte une tâche qu’il avait ambitionnée autrefois (2) et dont il (1) Extrait des Registres du Parlement (Preuves de l'Histoire de Paris de Félibien ; part. Il, p. 835). (2) « Si Dieu, écrivait-il dès 1544 dans la dédicace de son Tite-Live, m'avoit faict tant de grace que ce premier ouvrage vous peust estre agreable et qu'il vous pleust icy prendre l'antiquité de la matiere toute romaine en excuse quelque fois de la rudesse du langage françois qui na peu fournir de motz a ces choses vielles et estranges a luy nouvelles el incongneues; iespererois tant veiller et travailler iour et nuict a polir et faconner mon esperit et ma plume et a droisser l'appa- reil et instrument universel de l’histoire que ie tenterois un iour, Monseigneur, moyennant vostre bone grace, non plus a renouueller les mémoires passées des personnages insignes, mais descrire la vie presente et les haulls faictz de celluy qui est plus digne de remplir une histoire propre de son nom que de lire les vies et gesles des autres. Nompas que iespere acquerir jamais telle eloquece que la grandeur de vos vertueux faictz ne l'encombre! ne que ientreprengne de les depeindre selon leur dignité, et enrichir de propres couleurs et vmbrages. Mais les trasser 24 E.-T. HAMY. va s'acquitter exactement, mais sans y mettre presque rien de personnel (1). Son esprit est ailleurs, et il ne se retrouve un peu lui-même dans sa fonction nouvelle, que lorsqu'il est amené à discuter incidemment quelque question d'histoire scientifique, comme celles des origines du mal de Naples et de l’action thérapeuthique du Gaïac. La Bibliothèque Nationale conserve deux des trois volumes manuscrits livrés par Jacques Gohory de 1573 à 1576 (2). Le premier résume les faits 4 qui se sont succédé de 1495 à 1498 ; le second s'étend de cette dernière année à 1505. Celui-ci est dédié à Christophe de Thou, auquel l’auteur 4 a dû ainsi des revenus inespérés (3). simplement et representer a nud pour les laisser aux exellens ouvriers qui viendront apres achever et parfaire de plus grave et heureux pinceau » (Bibl. Instit. Ms. de Gohory de 1544). «… Je reserve plus volontiers toute ma tête, écrivait-il encore neuf ans plus tard à Marguerite de France, sœur du roi Henri Il, en tête de l’un des Amadis, a employer au sujet sérieux, véri- table et illustre de l'histoire françoise, contenant les gestes et armes héroïques de vos fameux ancestres, laquelle {si ie sentois le moindre rayon de vostre faueur ioint au zele naturel du pays qui nuit et iour me semble exiger quelque honneste tribut de ma naissance) j’espererois (rasser pour le moins au net de un peu plus hardy pinceau. » (1) Notice de l’histoire de Charles VIIT et de Louis XIL par Jacques Gohori. Deux vel.in-fol.manus- crits de la Bibliothèque Nationale, nos 5971 et 5972, par feu le comte de Bréquigny (Notices et Extraits des Manuscrits de la Bibliothèque Nationale et autres Bibliothèques, publiés par l’Institut Nationai de France, t. VIT. Paris, an XII, in-40, 2e part., p. 16 et suiv.). — Bréquigny, qui a atten- tivement éludié ces manuscrits de Gohory, les a sévèrement jugés. Il a montré que les faits et jusqu'aux expressions sont empruntés le plus souvent à une histoire parue vingt-trois ans plus tôt et qui a pour auteur Arnoul du Féron, conseiller au Parlement de Bordeaux, dont Legendre à dit avec raison qu’elle a l'avantage d’étre ample sans étre longue. « Quand on compare entre eux ces deux écrivains, on ne sait, dit Bréquigny (p. 39), ce qui doit le plus étonner : ou le mépris que Gohori affecte pour un auteur qu’il ne cesse de copier, ou la hardiesse avec laquelle il transcrit presque toujours ses propres paroles, ou la précaution qu’il prend de ne le citer presque jamais, comme s’il évitoit d'indiquer la source où il puise, pour écarter le soupcon d’y avoir puisé. » (2) On sait que Paul Emile n'avait achevé que les neuf premiers livres de son histoire, lors- qu'il mourut en 1529, mais on trouva dans ses papiers un dixième livre, qui terminait l’histoire de Charles VI et comprenait celle de Char'es VII, de Louis XI et des quatre ou cinq premières années du règne de Charles VIII. Le dixième livre, revu et mis en ordre par un de ses parents, Daniel Zavarizi, fut joint aux neuf autres, qui furent imprimés en 1539. Ce dixième livre finit à la mort du duc de Bretagne Francois Il, en 1488. Le premier livre de la continuation devait former le XI: de l'histoire entière. Mais ce XI° livre manque à la Bibliothèque Nationale. Le premier des deux volumes qui nous ont été conservés est intitulé livre XII, et ne commence qu'à l’année 1495 (BreQuiGN y, p. 16-17). (3) Tac. Gohorii Paris. De Rebus gestis Francorum ad Paulum Æmilium ab excessu Ludovici XI Liber XII. Carolus VII Rex LV (Bibl. Nat. Lat., 5971, 39 ff.). — Tac. Gohorii Paris. De Rebus gestis Francorum liber XIII. Lodoicus XII Rex LVI. Ad. d. Chrôph. Tuuanum, Equitem, Regis Concilii Senatorem. P. Præs. Senatus Paris (Bibl. Nat. Lat. 5972. 69 ff.). — Christophe de Thou est le frère du célèbre historien Jacques-Auguste de Thou, et c'est de la bibliothèque de ce dernier que ce manuscrit de Gohory a passé dans la bibliothèque de Colbert, et ensuite dans celle du Roi, comme on l’apprend par les notes qu’on lit en tête (BRÉQUIGNY, p. 27). UN PRÉCURSEUR DE GUY DE LA BROSSE. 25 Les rédactions hâtives qu'il a présentées pour toucher les intérêts de la fondation Ramus, lui ont laissé assez de loisirs pour lui permettre de poursuivre les nouvelles études auxquelles il est désormais fermement attaché. En 1574 il traduit du latin de Livin Lemmens, de Ziriczee, les Ücculles merveilles el secrets de nature (1). En 1575 il imprime le Zhscours responsif sur les secrets de l'art chimique, ete. Un ancien « président des généraux maistres des monnoyes de France », Alexandre de la Tourette, venait de faire paraître un « bref discours des admirables vertus de l'or potable (2) », dédié au roi Henri III, «avec une apologie de la tres fertille science d’Alchimie », dédiée au duc de Nemours. Jacques Gohory s’est cru obligé de discuter certaines conclusions de cet ouvrage. La querelle est sans intérêt, mais elle nous montre notre savant qui fait dans son Lycium « des frais et expériences sinon belles comme La Tourette vante les siennes », au moins « bonnes et préparatoires à la grande œuvre et but final de la Philosophie minérale ». Il n’a pas eu l’heur d'arriver au but, « soit par les longs troubles du royaume, soit par son destin particulier » ; mais il s'y appliquait encore, quand la mort est venue l’enlever, le 15 mars 1576. Cinq mois plus tard, un arrêt du Parlement rendait à leur destination légitime les 500 livres de rente, dont on n'avait plus besoin, et Frédéric Reisner était mis en possession de la chaire de Ramus (3). (1) Les occultes merveilles et secrets de nature avec plusieurs enseignemens des choses diverses, tant par raison probable, que par coniecture artificielle, exposées en deux livres, de non moindre plaisir que profit, au lecteur studieux, par Levin Lemne, Medecin Zirizeen, et nouuellement tra- duictes du Latin en Francois, par I. G. P, avec deux tables, etc. — A Paris. Pour Galiot du Pré, rue Saint-Jaques, à l'enseigne de la Gallère d'Or, 1574, 8°. (2) CE. Bref discours des admirables vertus de l'or potable auquel sont traittez les principaux fon- demens de la medecine... composé par le sieur de la Tourette, nagueres President des Generaux maistres des monnoyes de France. Dédié au Roy très chrestien (Henri II), avec une apologie de la très fertile science d’Alchimie.. dédiée à Mgr le duc de Nemours el de Genevois. À Paris. Pour Jean de lAstre, 1575, pet. in-8° de 68 p. — Discours responsif à celui d'Alexandre de la Tourelte, sur les secrets de l'Art chymique et confection de l'or potable, fact en la défense de la Philoso- phie, etc. Par L. S.S. (Leon Suave Solitaire), — A Paris. Pour Jean de l’Astre, 1575, pet. in-8e de 27 ff. — Ce discours est adressé à l’abbé de Bernay; on peut lire en lète un sonnet sur l'or potable, signé P. L.S. (3) A. LEFRANC, op. cit, p. 223, NOUVELLES ARCHIVES Du MUSEUM, 4€ série, — |, 4 26 E.-T. HAMY. Le Lycium philosophal disparut, sans laisser d’autres souvenirs que le petit livre où son fondateur en a trop rapidement esquissé les traits les plus essentiels. Mais, par une curieuse coïncidence, au moment où le Solitaire ache- vait son incohérente carrière, Nicolas Houël, «marchand apotiquaire, épicier et bourgeois de Paris, » présentait une requête au Conseil privé pour la fondation de la Maison et hospital de la Charité chrétienne, dont deux des #embres principaux devaient être, comme dans la fondation de Gohory, une apotiquairerie et un jardin des simples. J'exposerai dans un prochain travail ce que l’on sait de cette dernière institution, auto- risée par un édit royal du mois d’octobre 1576. Paris, Muséum, 24 janvier 1899. LICHENES EXTRA-EUROP ÆI A PLURIBUS COLLECGTORIBUS AD MUSEUM PARISIENSE MISSI ET AB A.-M. HUE ELABORATI (CSutes) NE) Posteriorem Lichenum familiam, cui nomen Lichenaceæ, primum in duos ordines ex apothecii forma ortos, cum el. Wainio £tud. Lich. Brés. 1, p. XXVII et seq., scilicet in Gymnocarpeas et in Pyrenocarpeas divisimus. Sed dein apothecium, cujus discus apertus sub tripliei aspectu sese prodit et inde in Gymnocarpeis tres divisiones secundariæ seu series, nempe Coniocarpeæ, Cyclocarpeæ et Graphideæ evadunt.Series secunda, Cyclocarpeæ, maximam omnium Lichenum partem complectitur et in hac inveniuntur thalli fruticulosi, fotiacei et crustacei in numerosissimis speciebus. Quomodo has tuto secernere et dein in rite distinctis circulis seu in tribubus generibusque glomerare. Primum criterium in quo enili debemus ad hoc perficiendum opus est sane eorum cres- cendi modus, illarumque semina seu sporæ in ullimo loco considerandæ sunt. Etenim primum est esse quam fructificare, atque constitutio entis intima ejusque externus aspectus primarias, el modus quo sese reseminat secundarias divisiones producit ; proinde que thalli symmetriei seu radiati, lab. I, fig. 1-6, id est ex elementlis circa axim verticalem præsentem vel deficientem, radiate dispositis, constiluti, sive sint cylindrici aut compressi vel etiam subfoliosi, a thallis dorsiventralibus, tab. II, fig. 1-2 qui e variis elementorum stratis superpositis constant, seu qui in ulraque facie dissimiles sunt, omni jure sunt remo- vendi. Inde sequitur 7hammolias et Slereocaula jam exposita, Usneas, Alectorias, Rama- linas, etc., ab Æverniis, Parmelüs, Physciis, Stictis, ete., prorsus distingui debere. Modusille Lichenes glomerandi est naluralis, nam eorum externo aspectui respondet, et in bona entium plantarumve distributione characleres oculis visibiles primum adhibendi sunt, atque tantum, his consumptis, characteres interni prodire queunt. Itaque genera vel species in quibus hyphæ gonidiaque circum axem centralem disponuntur, sive hyphæ corlicis superficiei perpendiculares aut parallelæ sint, sive gonidia e generibus Algarum Protococco vel Zrentejohlia desumantur, ad thallos symmetricos pertinent. Similiter species eodem modo constilulæ, elsi inter se sporis discrepant, sub eodem genere enumerandæ (1) Voir tome X, p. 213 de la 3° série de ce recueil. 28 A.-M. HUE. sunt. Discrimen inter thallos symmetricos et dorsiventrales distinelu non difficile est, nam, si ad directionem corticis hypharum vel ad gonidiorum latiludinem agnoscendas micro- scopium est adhibendum, oculus nudus vel lens in lamina transversali parum tenui suf- ficit ut detegatur an elementa circa axim vel in stratis disponantur. Etenim solus Lichenis aspectus hanc differentiam indicat, nam in Lichene symmetrico, v.g. in Xamalina, Alec- toria, Thamnolia, cortex et plerumque facies exlerna est undique similis, dum in Lichene dorsiventrali, v.g. Ævernia, Parmelia, Sticla, pagina superior ab inferiore colore jam recedit. Quoad £vernias, notandum est quod hic de veris £verniis loquimur, nam a plu- rimis auctoribus sub hoc genere species thallo symmetrico, v. g. £’. vulpina, E. divaricata, E. thamnodes, quæ cum veris £verniis, Æ. furfuracea, etc., thallo dorsiventrali, ne minimam quidem affinitatem habent, enumeratæ fuerunt. Duplex igitur subseries in serie Cyclocarpearum primum, id est quoad thallos fruticu- losos et foliaceos, ordinanda est, nempe 1. subseries Radiatæ thallos symmetricos continens; 2. subseries Stratosæ e thallis dorsiventralibus composita. Terlia addenda est quæ species simul symmelricas et dorsiventrales, seu in quarum thallo primario vel in foliis structura dorsiventralis et in podetiis, symmetrica plus minusve exprimilur, continebit, et Stratosi-radiatæ dici valet. Cel. Müller Argoviensis in suo Consp. systemat. Lich. N. Zeland. primo aspeclu, prima hujus Lichenum distribulionis fundamenta posuisse videlur, nam v. gr. genera Theloschistem et Anaptychiam inter Ramalineas computavit atque pro pluribus speciebus thallo squamuloso præditis vel e Biatoris vel e Lecideis sublatis, tribum propriam, Phyl- lopsoreas, in sua Lichenum dispositione ante thallos erustaceos locatam, condidit. Sed genera l'heloschisles et Anaptychia sunt structuræ minus evolutæ quam genus /amalina, et alibi thallos symmetricos et dorsiventrales simul commiscuit, proindeque morpholo- gicum distributionis Lichenum principium non agnovit. Similiter D' Reinke in suo eximio opere, Abhandlungen über Flechten, V, p.351 et seq. thallos radiatos cum thallis dorsiven- tralibus junxit, v. g. Æoccella cum Craphide, Cetraria, Alectoria, Usnea cum Parmelia, etc. Subseries I. — STRATOSI-RADIATÆ. Tribus VI Bæomyccæ et tribus IX Cladonieæ in Hue Vouv. Arch. Mus., 3° série, t. X, pp. 236-241 et pp. 256-280. In his Lichenibus thallus primarius stratis distinctis non est semper formatus, nam ul patet loc. cilat. in quibusdam Bæomycetis speciebus, gonidia et hyphæ sub cortice vix conspicuo inter se sine ordine commiscentur, sed squamis horizontalibus simulque podetiis verticalibus, vulgo optime evolutis, agnoscendæ sunt harum tribuum species. Subseries II. — RADIATÆ. Thallus fruticulosus, erectus vel pendulus, rarius decumbens, cylindrieus vel com- pressus, et tunc plus minusve latus, symmetricus, id est extus simili cortice undique circumdatus atque intus ex hyphis gonidiisque circa axim centralem dispositis compo- situs; substrato basi adhærens rhizinisque destitutus. Animadvertendum est colorem sæpe in utraque facie similem, aliquando in postica pallidiorem, et non raro in hac cortex minus crassus, gonidia minus numerosa quam in antica facie. Si axis centralis solidus ex hyphis verticalibus constat atque medullam sistit, circa illum hyphæ gonidiales laxe aut stricte implexæ, dein in toto cireuitu gonidia et demum cortex; sive inter gonidia, sive inter hyphas gonidiales adsunt semper lacunæ aere repletæ, et ita in omnibus Lichenibus hujus subseriei, In Usneis cortex semper conspi- LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 29 citur ; in Stereocaulis non raro deficit, sed eorum phyllocladia semper eo ornantur, et in utroque genere hyphis axi perpendicularibus constituitur. In quibusdam generibus, axis est plenus, sed non solidus, hcc est ex hyphis non stricte coadunatis constans. Quando autem axis centralis lacunosus vel vacuus, cortex ex hyphis axi perpendicularibus aut parallelis componitur ; sub illo vigent gonidia aut subjacet medulla ex hyphis axi paral- lelis conslilula, atque tune gonidia sub medulla, vel partim in illius medio, partim sub corlice, parlim inter hyphas gonidiales dispersa. Hyphæ gonidiales nunc bene evolutæ et centrum Lichenis plus minusve lacunose ocupantes, nunc raræ aut fere deficientes ; in posteriore casu thallus dicilur fistulosus. In descriptionibus infra datis cortex duplici zona formalus dicilur quando sub vero cortice, saltem exterius colorato, adest stra- tum medullare, ex hyphis axi parallelis semper compositum. In cortice non raro inter hyphas numerosa conspiciuntur corpuscula quæ meatus inter hyphas aliquando in- cruslant, Gonidia atque hyphæ gonidiales materia albida, flavida vel subnigrescente tesuntur. Sequenti modo variæ hujus subseriei tribus, ut nexum naluralem cum proxima sub- serie obtinealur, ordinandæ videntur. Corticis thalli structuræ primaltum concedendo, seriem a perfectiore ad minus perfectam structuram habebimus. Igitur in primo loco insidet corlex pseudoparenchymaticus seu tribus 7'hamnolieæ, tab. I, fig. 1 et 2. Dein collocantur cortices ex hyphis axi perpendicularibus constiluti, id est tribus Stereocauleæ el Usneeæ cum gonidiis protococcoideis et tribus Xoccelleæ cum gonidiis chroolepoideis. Monendum est lamen quædam e Âoccelleis genera, qualiter a cl. Darbishire ordinata fuerunt, cortice ex hyphis axi parallelis gaudere, sed nihilominus h&æc tribus, ob thalli axem plerumque plerum inter Vsneas et perfecliores e Zamalinis recte disponitur. Postea enumerantur corlices e duplici zona constantes, una exteriore ex hyphis axi perpendicularibus et allera seu medullari, parallelis constituli, scilicet Æamalineæ et Cetraricæ, tab. I. fig. 3 et 4. Notandum adhuc, natura per saltus nunquam progrediente, inter Ramalinas paucas inveniri species quarum thalli cortex hyphis tantum axi perpen- dicularibus formantur. Venient tandem cortices in quibus hyphæ solummodo axi sunt parallelæ, A/ectorieæ et Anaptychieæ, tab. I, fig. 5 et 6. In harum tribuum posteriore genus Anaptychia tab. Il, fig. 7 meo sensu, naturalem inter thallos symmetricos et dorsiventrales transitum præbet, nam in hoc cortex mediæ parlis posticæ omnino deficit; proindeque in utroque Jatere tantum præsens est. E contrario, T’hamnolia et Siphula quarum thallus sæpe est podetiiformis aspectu saltem a Cladoniis haud multum recedunt. TRIBUS .. — THAMNOLIEZÆ. Hue Lich. extra-europ. in Nouv. Arch. Muséum, 3° série, t. X, p. 240, Thallus erectus, cylindricus aut compressus, sæpe podetiiformis undique similiter corticatus et intus symmetricus ; cortex pseudoparenchymaticus, gonidia protococcoidea et axis vel plenus (genus Siyhula) vel cavus (genus Z'hamnolia). Genus XV. — S/ZPHULA El. Fr. In VW. Act. Holm. (1821) p. 119 et ZLichenogr. europ. reform. p. 406, Nyl. Synops. Lich I, p. 261, Müll. Arg. Conspect. Lich. N, Zeland. p. 8. Thallus albidus, basi stipitatus et podetiiformis, teres aut compressus, non raro rhizinis substrato affixus. Cortex undique similis ex hyphis pseudoparenchymatice coalitis constans,; gonidia protococcoidea sub cortice posita: hyphæ gonidiales stricte 30 A.-M. HUE. implexæ ; axis centralis seu medullaris, crassus, ex hyphis verticalibus stricte coalitis constitutus. Apothecia et spermogonia ignota. 118. Siphula torulosa Nyl. Synops. Lich. 1, p. 203, lab. I, fig. 2 et apud Hue Zich. exot.n. 214; Lichen torulosus Thunb. Prodr. Flor. Cap. (1194) p.177; Parmelia tortuosa Ach. Method. Lich. p. 184; Stercocaulon pulvinatum Ach. Lichenogr. univ. p. 584 et Stereocaulon? pulvinatum Ach. Synops. Lich. p. 286. In Africa : in ins. Borbonia supra lignum vetustum legit fr. Rodriguez, n. 18, anno 1890. In America : in Columbia supra terram prope Bogotam legit fr. Emilio, augusto 1897. Thallus albidus vel subcarneo-albescens, erectus3-7 mm. altus, compressus, opacus, cæspites densos formans, K extus flavens ; inlus carneus, similiter K flavens et mox aurantiacus ; caules primarii 0,5-1 mm. lali, varie ramosi, etcum ramis et ramulis subliliter granulosi aut grosse rugosi, apice raro tubulati, sæpius applanati et vage crenulati. Cortex 20-30 y latus, pseudo-parenchymaticus et corpusculis numerosis atque valde tenacibus obteclus; gonidia 6-8 & lala in glomerulis remotis sub cortice ; hyphæ goni- diales parum ab axeos hyphis distinctæ et inde arcte implexæ ; in axi hyphæ verticales et ramosæ stricte coalitæ altque una cum hyphis gonidialibus materia subnigrescente teclæ. Specimina e Columbia atque illa in capite Bonæ Spei lecta in herb. Mus. paris. K non mutantur, proinde que illa supra descripta formam hujus speciei exprimunt. Insuper in capite Bonæ Spei, in ins. Sandwich, atque altestante Stizenb. Lich. africe. p. 22, in Australia. Genus . — 7HAMNOLIA Ach. Conf. Hue Lich. extra-europ. in Nouv. Arch. Muséum, 3° série, {. X, p. 240, n. 47 et tab fig A1et.2; Thamnolia vermicularis Ach. denuo lecta fuit a R. F. Faurie in Japonia, Sidesan, n. 829, 31 augusti 1898. Quoad sporas conf. D' Minks 7hamnol. vermicul. Eine Monograph. in Flora 1874, tab. V, fig. 5. TRIBUS .. — STEREOCAULEZÆ. Hæc tribus jam exposita fuit, sicut 7'hamnolia, in hujus operis inilio seu in Mouv. Arch. Mus., 3 série, t. X, pp. 241-256. Observandum est verbum podelium in uniuscujusque speciei descriplione adhibitum, omnino improprium esse, nam podelium in his Lichenibus nihil aliud est quam phyllocladium melius evolutum proindeque caulis vel pseudo- podetium est dicendum. Alia sectio hujus generis, seu subgenus III, est Leprocaulon Nyl. apud Lamy Catal. Lich. Mont-Dore p. 16, et apud Hue Addend. Lichenogr. europ. p. 316 complectens paucas et parvulas species quæ semper steriles lectæ fuerunt. Exterius et interius aliis ereocaulorum speciebus sunt similes, nam pseudo-podetia phyllocladiis ornantur et in centro adest axis solidus. 119. Leprocaulon tenellum Nyl. Lich. Japon. p. 19; Stereocaulon tenellum Tuck. in Bot. Wilk: Voy. p. 193, tab. II, fig. 2, teste Tuck. Synops. N. Americ. Lich. 1, p. 234. In Asia : in Japonia corticolam legit R, F. Faurie in ins. Yeso, Hakodaté, n. 9179, 45 aprilis 1893, et in ins. Nippon, Fujiyama, n. 539, 10 junii 1898. Pseudo-podetia 2-4 mm. alla, albicantia et basi subnigrescenlia, dense cæspilosa, decorticata, mox ramosa ; in ramulis phyllocladia minute granulosa, albida et sæpe subpulverulenta. In axi centrali hyphæ verticales et parum stricte coadunatæ. Thallus LICHENES EXTRA-EUROP ÆI. 31 extus levilerflavescit. Minor et magis ramosus quam Z. albicans Nyl., Stereocaulon albicans Th. Fr. Monogr. Stereocaul. p. 65. TRIBUS X. — USNEEÆ. Thallus fruliculosus, ereclus seu pendulus, cylindricus, extus undique concolor et similiter corticatus, intus symmetrieus cum gonidiis protococcoideis. Aut fibrillosus et superficielævis, verrucosus, angulatus vel rarius scrobiculatus, atque interdum efibrillosus, axo centrali solido (genus Usnea); aut omnino efibrillosus, superficie scrobiculatus, papillatus vel angulato-tortilis et simul canaliculatus, axi centrali minus stricto vel diviso (genus Zel/haria). Genus XVI. — USNEA Dill. Hist. Muse. (ATAA) p. 56 pr. p.; Hoffm. Deutschl. Flora (4795) IT, p. 132 pr. p; Ach. Lichenogr. univ. (1810) pp. 127 et 618; Nyl. Synops. Lich. I, p. 266, tab. VIIL, fig. 7-11; Müll. Arg. Princip. classif. Lich. Genève p. 25; Th. Fr. ZLichenogr. scand. p. 13, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. p. 40; Slirton On the genus Usnea in Scott. Natural 1881, p. 2 pr. p.; Wain. Ztud. Lich. Brés. 1, p. 2; Tulasne Mém. Lich. p. 27; Schwend. Untersuch. Flechtenthall. p. 2, tab. I, fig. 1-14 et IT, fig. 16-20; Lind. Mem. on the Spermog. filament Lich. p. 121, tab. IV, fig. 1-14. Thallus fruticulosus, sæpe filiformis, teres aul angulatus, haud raro multum elongatus, sæpe fibrillosus, basi sæpe dilatata substrato affixus (1). Cortex in toto ambilu similis; in hoc hyphæ axi perpendiculares, distinctæ aut indistinciæ, semper seplalæ, parietibus incrassatis et lumine parvo aut parvulo, ramosæ, ramis lateralibus anastomosantibus atque retem maculis irregularibus formantes. Gonidia protococcoidea seu viridia sub cortice posita atque inter hyphas subjacentes aliquando dispersa. Hyphæ gonidiales, quando gonidiis immixlæ, frequenter ramosæ et interdum septalæ, dein spatium inter gonidiorum zonam et axim occupantes et ibi elongatæ minus ramosæ, semper satis laxe et non raro lacunose implexæ; in unica specie (Üsnea articulata Hoffm.) radios inter gonidia et axim efficientes. Gonidia et hyphæ gonidiales materia subflavente aut subni- grescente obtecta. Hyphæ medullares verticales ramosæque, parietibus non incrassalis, tubulo interiore seu lumine parvo, arcle coalitæ, fasciam densam et ordinarie crassam seu axim centralem formantes. Apothecia in ramo geniculato, breviter in excipulo incluso, sæpe dein evanescente enata, peltala, sæpe magna, margine vulgo fibrillosa et disco pallide carneo aut rufo, sæpe glaucescenti-pruinoso. Excipuli cortex thalli corticis similis. Gonidia sub cortice et sub perithecio sila atque sæpe inter hyphas gonidiales dispersa. Hyphæ gonidiales laxe implexæ; inter eas sæpe medulla fasciata in fasciis axi centrali thalli analogis sed brevibus et angustis. Hypothecium duplici strato, vulgo a se invicem facile separalis formatum, altero inferiore crasso, cui nomen peritheciumimposui, ex hyphis verticalibus septatis ramosisque constante, altero superiore ex hyphis horizontalibus ramosisque seu e basi paraphysium continuata constitum; verum est hypothecium. Paraphyses distinctæ, articulatæ, ramosæ, ramis aut anastomosantibus, aut liberis et epithecium sæpe attingentibus. Epithecium granulosum. Sporæ 8", (1) In Usneis thallus similiter ac in Stereocaulis incipit; in his posterioribus primum thalli vesti- gium est phyllocladium, atque in prioribus, fibrilla. In cortice cujusdam Cupressi in Japonia, in ins. Sendai n. 227 a R. P. Faurie, julio 1897, lecto, numerosæ fibrillæ flavescentes erectæ, vel in ipso cortice, vel in medio thalli alieni et leprosi natæ, breves et tenues, mox accrescentes, dein ramosæ et quando { cent. altæ, fibrillis ornatæ. Videtur initium thalli Us. floridæ Ach. 32 A.-M. HUE. hyalinæ, simplices, ellipsoideæ et parvæ, membrana satis crassa circumdatæ. Spermo- gonia incoloria aut nigra, lateralia et thallo immersa; spermatia recta, uno apice sæpe incrassata ; sterigmala pauci-articulata, illisque filamenta anastomosantia immixla. Species pleræque corticolæ, quædam semper saxicolæ, aliæ nunc corticolæ et nunc saxicolæ. Apud varios auctores cephalodia in lsnearum thallo obvenire dicuntur. Atqui hæc assertio est erronea ut jam animadvertit el. Forssel Lich. Untersuch., 1 Uber die Cephalod. p. 2. Etenim in veris cephalodiis vigent semper gonidia a gonidiis thalli in quo insident omnino diversa, et in partibus interioribus Usnearum pseudo-cephalodiorum nulla inveniuntur gonidia. In Arn. exsice. n. 905? Usnea ceratina Ach. « cum cephalodiis » dicta, supra thallum sessilia et dispersa conspiciuntur parva tubercula 0,5-1,5 mm. lata, excipulo thallode extus munita et superficie primum æqualia et dein granulata. In eorum lamina tenui adest primum cortex apothecii excipuli corticis similis, dein gonidia viridia et paucæ hyphæ gonidiales; postea hyphæ parvæ strictissime coadunatæ et stratum crassum formantes; demum apparet pocillum in quo hyphæ verticales, paraphysibus sat similes, etiam arcte coalitæ ; in tuberculis junioribus nihil amplius adspicitur ; in granulatis autem, inter illa filamenta erecta et in parte exteriore tantum jacent cellulæ virides, omnino liberæ, absque ulla relatione cum hyphis, proindeque, etsi gonidiorum thalli similes, non sunt gonidia, sed Algæ. Illa tubercula nihil aliud esse ac apothecia abortiva censeo. In coll. Lindig e Nova Granata, n. 801, Usnea barbata f. ceratina Ach. (cephalodiophora Nyl.) adsunt parva tubercula præcedentibus similia, sed nigra. In his, hyphis Lichenis admiscentur hyphæ nigræ cujusdam Fungilli. In Müll. Arg. Lichen. in Miss. cap. Horn, p. 152, Usnea dasypogoides var. cladoblephora, ni° 40, 177 et 8, adsunt tubercula parvula, carnea omnino tuberculis Us. ceratinæ Arn. similia, et paucissimas virides cellulas in apice continentia. Hæc specimina in herb. Mus. paris. deposita e corticis analysi, non ad Us. dasypogoidem Nyl., sed ad formam sore- diatam Us. floridæ Ach. pertinent. 120. Usnea florida Hoffm. Deutschl. Flora (1795) I, p. 153, Ach. Method. Lich. (1803) p. 307, Lichenogr. univ. p. 620 et Synops. Lich. p. 304, Nyl. Lich. Japon. p. 22, apud Hue Lich. exot. n. 492, Waïn. E'tud. Lich. Brés. I, p. 3, Cromb. À Monogr. Lich. Brit. (1894) fig. 40 (sectio tranversalis thalli et apothecii, sporæ et spermatia), Zukal Morphol. and biolog. Untersuch. über Flecht. (1895) tab. IT, fig. 2 (sectio transversales thalli), Reinke Abhandl. über Flecht. IV, 1895, fig. 118 (thallus et apothecia); Lichen floridus L. Spec. Plant. edit. I (1753), n. 80; Wain. Revis. Lich. in herb. Linn. asservat. p. 10; Us. barbata var. florida. EL. Fr. Lichenogr. europ. reform. p.18, Th. Fr. Lichenogr.scand. p.15; Parmelia barbata var. campestris f. florida Schær. Lich. Helvet. exsice. n. 398; Us. barbata var. florida Fr., Billot Flora Gall. et Germ. exsicc. n. 592, Rabenh. Lich. europ. n. 549, Arn. Lich. exsice.n'° 1362 (tenella) et 1538 ; Zw. Lich. exsicc.n. 819, in n° 565, 566, 567*° plantæ pendulæ ex analysi corticis pro parte saltem ad Us. dasypogam (Ach.) Nyl. pertinentes; Zolling. Plant. javan. n° 1744 et 2797 atque Lter javan. secund. n. 3134 pr. p., Malbr. Lich. Norm. n. 160, Oliv. Herb. Lich. Orne n. 51, Flag. Lich. Franche-Comté n. 151 et Harm. Lich. Lothar. n. 298 (1). In Asia : 1. in Japonia legit R. F. Faurie, in ins. Nippon, in montibus Aomori, n. 226, 30 maïi 1897, et in Fujiyama, n. 485, 10 junii 4898. — 2, In China prov. Yun-nan corti- colam legit R. P. Delavay, Mao-Kou-Tchang, 18 martii 1883, ad Quercus in sylvis (4) In hujus operis cursu laudantur tantum exsiccata in herbario meo præsentia atque examini subjecta, LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 33 Houang-lo-pin supra Ta-pin-tze, altit. 2000 m.,2 maii 1885, in faucibus Hoang-se-ia-keou, supra Tapin-{ze, allit, 1800 m., 11 mai 1885, in sylvis Kou-toui et Yang-in-chan, 18 junii 1888, in faucibus Yen-{ze-hay, 8 augusli 1888, in sylvis faucium Lopin-chan supra Lan-kong, 31 julii 1888, in sylvis Hee-chan-men, 31 julii 1889. — 3. In Tonkin legit R. P. Bon, n° 1687 et 1688 pr. p., 6 augusti 1889. — 4. In India legit cl. A. Walker, plantation de thé d'Eden-Vale entre Kurseong et Darjeeling, novembri 1893, et in montibus Himalaya, 8 junii 1895. — 5. In ins. Java legit Lahaie, jardinier de l'expédition, dans le voyage à la recherche de la Pérouse sous le commandement de d'Entrecasteaux, annis 1791-1797. In Africa : 4. in Abyssinia legit Schimper sine n° et n. 365 pr. p., comm. cl. Paris. — 2. In ins. Borbonia corticolam legit fr. Rodriguez sine loco indicalo et in Mafate, anno 1889 ; legit adhuc Mauritius Chauvet, Sancti Dionysii, derrière l'hôpilal militaire, 10 maii 1895 el in monte Salazia, comm, cl. de Poli. — 3. In ins. Madagascaria, in arborum ramis legit cl. Grandidier et comm. cl. Renauld. — 4. In Congo gallico, in Ogoué prope Brazzaville, legit cl. Tholon, maio 1895. In America : 1. in Ohio prope Columbum legit Lesquereux, annis 1885-1887. — 2. In Louisiana legit abb. Langlois, Lafayette et Chataigner ad truncum arboris n°° 25, 26 et 27 et sur une barrière n. 28, 16 martii 1883 et 6 maii 1887; legit eliam Featherman. — 3. In Brasilia legit S. M. doûña Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889; prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio, in hac urbe pharmacopola, anno 1894. — 4. In republica Argentina legit Hieronymus, circa de la Cimbra, distr. del Tercero, sierra Achala, prov. Cordoba, 23 martii 1876 ; donné par M. Varella, commissaire de la république Argentine à l'exposition universelle de Paris en 1878. In Oceania : e Nova Zelandia a sir Locke Travers ad universalem exhibitionem Parisiis anno 1889 celebralam missa. Tallus cinerascenti vel flavido-glaucescens, rarius flavescens, flavus aut stramineus, basim versus sæpe brunueo-flavicans, erectus, 4-12 cent. altus, in basi vel paulo post- basim varie et patenter ramosus, K extus el intus non mutatus; rami primarii 1-2 mm. crassi vel tenuiores, cum ramulis fibrillosi, fibrillis 3-6 longis, horizontalibus, lævibus, crebris ant rarescentibus etsæpe in ramulos breves mutatis; fibrillæ ramulique interdum fracta vulnusque albidum relinquentia; cortex inter fibrillas non raro inaqualis, super- ficie lævis aut sæpius verrucoso-asper, verrucis minutis, creberrimis. In cortice 40-160 à lato, albido aut in parte externa obscure flavo, hyphæ axi perpendiculares, incrassatæ, indistinctæ, septatæ ramosæque et retem maculis magnis et inæqualibus formantes (in Schær. exsicc. n. 398 maculæ retis minores sunt); gonidia 6-10 y lata sub cortlice in stralo fere continuo sita et cum hyphis gonidialibus materia subnigrescente tecta ; illæ hyphæ 4-1 L crassæ, stricte etin quibusdam chinensibus speciminibus sat laxe implexæ ; axis medullaris crassus ex hyphis verticalibus ramosisque constans. In fibrillis cortex 80 & latus eodem modo ac in ramis compositus; sub cortice gonidia, dein hyphæ medullarés atque axis medullaris centralis (1). Apothecia 3-10 mm. lata, in ramulo geniculato mox (1) In Schwend. Untersuch. Flechtenthall. tab. I, fig. 5 et in Fünfstück Lich. in Engler und Prant] Pflanzenfamil. p. 9, fig. 14 A, seclio longitudinalis in apice ramuli facla hyphas corticis axi parallelas ostendit; easdem hyphas axi parallelas inveni in exsiccalis Schær. n. 398 et Flag. n. 151 proindeque in Usnea florida europæa. Sed in speciminibus extra-europæis, præsertim in Japonia et in China leclis, hyphas econtra axi perpendiculares in cortice etiam ipsius apicis, sive in ramulo juvenili, sive in fibrilla, semper inveni. Hoc discrimen ad speciei distinctionem nullius est momenti, nam in quibusdam Ramalinæ speciebus, ut infra videre est, cortex in ramis bene evolutis ex hyphis axi perpendicularibus constans, in apice ramulorum ex hyphis parallelis constituitur. à L NoUvELLES ARCHIVES DU Muséum, 4° série, — I. 9 34 A.-M. HUE. incrassato enata, atque parte geniculata sæpe cadente, aspectu terminalia, primum cupu- liformia et mox plana, excipulo lævi, raro lineis albidis, rugosis atque subreticulatis ornato, margine dense fibrilloso atque disco glauscescenti-carneo pruinosoque prædita; ramulus geniculatus in excipulo plus minusve inclusus, aliquando persistens et tunc ramosus evadit. In excipulo cortex 60-80 y lato simili modo ac in thallo formatus; gonidia sub cortice et sub perithecio atque in mediis hyphis gonidialibus dispersa ; inter has sat laxe contexlas aliquando medulla ex hyphis horizontalibus anguste et breviter fasciatis constans; hypothecium albidum angustissimum et sub illo perithecium in margine non continuatum ex hyphis ramosis strictissime coadunatis constitutum ; epithecium flaventi- nigrescens et granulosum ; paraphyses 80 y altæ, 2 x crassæ, articulatæ, thyrsoidee ramosæ et apice non incrassatæ,; thecæ oblongæ 60 y longæ et 20 y latæ; apice paulum incrassalæ, sporæ 8, hyalinæ, simplices, ellipsoideæ, 8-10 y longæ et 5-6 u latæ. Gela- tina hymenialis iodo cærulescens. Fere cosmopolila sed deest in regionibus arcticis et antarcticis. — Stat. rubescens Müll. Arg. Lich. Schenck. p. 223. In Africa: in ins. Comoris, Nossi-Comba, legit cl. domina R. Caillé, altit. 400-600 m., 15 martii 1891 et comm. comes de Poli. In Brasilia : prope Sao-Paulo legit Azevedo Sampaio, anno 1894. In Oceania: e Nova Zelandia ut supra missa. À forma genuina non differt nisi colore ferrugineo-rubenti. — Var. 1. strigosa Ach. Method. Lich. p. 310, tab. VI, fig. 3, Lichenograph. univ. p. 621 et Synops. Lich. p. 304, Nyl. apud Hue Zach. exot. n. 492 (exclus. synonym.) ; Us. bar- bata var. strigosa Nyl., Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 47, Us. barbata f. strigosa Krempelh. Exot. Flecht. p. 10, Müll. Arg. Lich. Paraquayens. p. 3 ; Schimperi iter Abyssinic. n. 416. In Africa : 1. in Abyssinia legit Schimper n. 108 et in Chiré, n. 365 pr. p., comm. dux Paris. — 2. In ins. Borbonia, Mafate, legit corticolam fr. Rodriguez, anno 1839. In America : 1. in Uruguay, prope Montevideo saxicolam legit cl. Fruchard in cerro Melones et corticolam in sylva Santa-Lucia, junio 1876. — 3. In republica Argentina legit Hieronymus simul cum Us. densirostra Tayl. infra n. 121. Thallus pallide vel obscure aut adhuc rufescenti-flavicans, erectus, 3-8 cent. altus, teres, basi nunc in plures caules simplices aut parce ramosos atque apothecio terminatos divisus, nunc et sæpius cæspitosus, caulibus primariis pluries ramosis, ramis patentibus et intricatis ; caules, rami ramulique creberrime strigosi, seu strigis vel fibrillis tenuibus, 3-10 x longis, horizontalibus, vulgo simplicibus, raro ramosis, in partibus denudatis raris læves ; extus et intus K immutati. In cortice 40-80 y lato, albido vel flavente et sem- per ad oram exteriorem obscure flavicante, hyphæ axi perpendiculares, indistinctæ, sepltatæ ramosæque et retem maculis magnis et irregularibus, ad oram minoribus, lumine sat magno, efficientes ; gonidia 8-14 y lata in glomerulis sub cortice sita et inter hyphas gonidiales dispersa et cum illis materia subnigrescente et K non tincta, aut prope axim rufescente et tunc K flavente, tecta; hyphæ gonidiales 3-5 vel 4-6 L crassæ, sat stricte contextæ et ramosæ; axis medullaris crassus ex hyphis verticalibus ramosisque constitu- tus. In fibrillis cortex 20-30 y latus et eodem modo ac thalli cortex formalus, sed retis maculæ minores et hypharum cavitas seu lumen major; sub cortice gonidia atque hyphæ gonidiales laxe implexæ et tandem axis medullaris parvus. Apothecia 3-15 mm. lata, numerosa, aspectu terminalia, sed revera ad apicem caulis vel rami geniculati enata parte rami apothecium ferente incrassata, parte geniculata parvula aut cadente, ut in Us. florida Ach., excipulo lævi, margine fibrilloso, fibrillis 5-10 mm. longis, numerosis atque etiam in excipulo interdum dispersis, disco pallide carneo, sæpe glaucescente LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 30 prædita. In excipulo cortex 40-65 y latus thalli cortici similis ; gonidia sub cortice et in hyphis gonidialibus dispersa, atque cum illis materia subnigrescente K flavente et dein ferrugineo-rubente tecla ; inter hyphas gonidiales medulla ex hyphis horizontalibus in fascia brevi et parum lata; epithecium subnigrescens et granulosum; hypothecium albi- dum et angustissimum; perithecium 30 y. latum ex hyphis ramosis et striclissime con- textis, lumine sat magno, constitutum atque ab hypothecio facile separatum; paraphyses 65 y altæ, 2 pu crassæ, articulalæ et ramosæ, ramis thyrsoideis, atque apice incrassalæ, 4 L metientes; thecæ 52-60 y longæ et 25-28 y. lalæ; sporæ 8", hyalinæ, simplices et ellipsoideæ, 11-13 & longæ et 9 y latæ. Gelatina hymenialis cœrulescens. Minor et multo magis fibrillosa ac Us. florida Ach. Reactiones supra citatæ sunt ani- madversione omnino dignæ, nam effectæ fuerunt in ramis apotheciferis speciminum tum in Texas tam in Abyssinia lectorum atque simul in ramis et in apotheciis. In speci- mine e Texas stratum gonidiale thalli prope axim rubescens sub microscopio K flavens evasit; in exemplari ex Abyssinia nulla K reactio; in utroque stratum gonidiale apo- thecii optime ferrugineo rubuit : res inexplicata remanet. Quædam exemplaria e Yun-nan in hanc varietatem transeunt. In Asia (India) ; in Africa tropica (Abyssinia, ubi abundat, Usambara, ins. Borbonia et Mauritii meridionali et in ins. Sanctæ Helenæ ; in America tropica (Texas, Porto-Rico, Costa-Rica, Paraguay Uruguay, Brasilia et Argentinia) ; in Oceania (Australia). — F. pygmæa-Hue. In Africa : in Abyssinia legit cl. Schimper supra Zuphorbia Collquall, Nahia in Machiha, n. 1022, allit.6-7000 ped., 10 novembris 1852 et prope Dibr-Eski, allit. 9000 ped., 15 novem - bris 1852, in herb. Musei parisiensis. Legit idem in montibusSemen, anno 1850 in herb.meo. Fhallus flavescens vix 1 cent. altus, e basi cæspitosus, singuli caules apothecio ter- minali, crebre strigosi, strigis 3-4 mm. longis, validioribus quam in var. s{rigosa et sæpe ramulosis, K extus et intus non mutali; nolæ anatomicæ ut supra. Apothecia 6-15 mm. lata, margine ciliato, strigis confertis et brevibus 1-3 mm. longis atque excipulo iisdem strigis omnino aut pro maxima parte armato et disco obscure carneo vel subnudo vel cæsio crnala. Sporæ minores 8-10 & longæ et 7-8 y longæ: cælera ut supra, sed gonidia in thallo et in apothecio paulo majora, 14-20 y lata. Copiosa sunt specimina lecta et cuncta brevitate thalli, magnitudine apothecii atque strigis validis conspicua. — Var. 2. mollis Waiïin. Ætud. Lich. Brés. I, p. 4 et Lich. Brasil. exsicc. n. 1348; Us mollis Stirton On the genus Usnea p. 11 in Scott. Natural. 1881. In Asia : in Japonia, Togakuski, legit R. P. Faurie, n. 807, 16 septembris 1898. In Africa: in ins. Borbonia, in monte Salazia legit M. Chauvet et comm. comes de Poli; sterilis. Thallus stramineo-flavicans, erectus, 3-4 cent. altus, mollis, teres, basi cæspitosus, K extus et inlus non mutatus ; caules primarii 0,6-1 mm. crassi, varie ramosi, sat crebre aut parce verruculosi, et cum ramis fibrillis parvis, non crebris et horizontalibus ornati. In cortice ramuli 35-40 y lato, albido aut leviter flavente, corpusculis repleto, hyphæ axi perpendiculares, basi passim distinctæ et dein indistinciæ, 12 u crassæ, seplatæ ramo- sæque atque retem maculis parvis et imparibus, lumine parvulo, efficientes ; gonidia 8-12w lata sub cortice sila et in hyphis gonidialibus dispersa ; illæ 3-4 crassæ, elongatæ et parce ramosæ, laxissime implexæ, cum gonidiis el axi materia nigricante K dissoluto et non colorato oblectæ ; axis parvus ex hyphis verticalibus ramosisque, non arcte cohæ- rentibus. (Apothecia 3-15 mm. lata, margine fibrillosa ; sporæ 8-12 y longæ et 6-9 y latæ, Wain. loc. citat.). Insuper in America meridionali et in Europa (Scotia). 30 A.=M. HUE. — Var. 3. perplexans Wain. Ztud. Lich. Brés. 1, p.5 et Lich. Brasil. exsice.n.1002; Us. perplexans Stirt. On the gen. Usnea p. 5 in Scott. Natural. 1881 ; Us. barbata var. ceralina Nyl. Prodr. Floræ Nov. Granat. ed. 2°, p.13 et collect. Lindig n. 2568 in herb. Mus. paris. In Africa : in ins. Borbonia, Mafate, legit fr. Rodriguez, anno 1889. In America : in republica Mexicana sine nomine collectoris. In Oceania: 1. e Nova Zelandia a sir Locke Travers ad universalem exhibitionem anno 1889 Parisiis habitam missa. — 2. In ins. Tahiti, in montibus prope Tesa et in valle Pinai supra Papeete legit D' Nadeaud, 30 aprilis 1896. Thallus pallide aut glaucescenti-flavicans, erectus 6-10 cent. allus, teres, rigidus aut submollis, basi cæspitosus atque intus K flavens et dein rubens; caules primarii, 4-1,5 mm. crassi, varie ramosi, ramis patentibus parvulis aut elongalis ; caules et rami fibrillis 0,1-0,6 mm. longis et horizontalibus ornati atque inter fibrillas verrucis albidis, parvis, rotundis aut elongatis, passim in soredia mutatis crebre asperi. Cortex caulis primarii 10-110 & lato, albido et in externa ora obseurius colorato; hyphæ axi perpendiculares indistinctæ, septatæ ramosæque et retem maculis parvis, et in parte externa minoribus, irregularibusque formantes; gonidia 8-12 y lata sub cortice sita; hyphæ gonidiales 4-8 u. crassæ, sat stricte contextæ, atque cum gonidiis maleria nigrescenti-flavida K flavente et mox rubente tectæ: axis medullaris crassus ex hyphis verticalibus ramosisque constans. Apothecia 4-10 mm. lata, subterminalia, idest apicem versus rami geniculati enata, excipulo lævi, denudato aut raro fibrillifero, margine erebre fibrillosa et disco pallide carneo et subglaucescente ornata. In excipulo cortex 50-60 y latus, albidus et exterius obscure flavidus, hyphæ ut in thalli cortice dispositæ, sed retem maculis majoribus atque lumine majore formantes. Gonidia sub cortice et sub perithecio ; inter utrumque hyphæ gonidiales parum evolutæ et materia subnigrescente K flavente et dein rubente tectæ; stratum medullare sat latum et sat longum ex hyphis horizontalibus ramosisque constitutum ; perithecium 30 w latum ab hypothecio æqualiter lato parum dis- tinctum; epithecium subnigrescenti-flavidum et granulosum; paraphyses 60 Kw allæ, 1,5 uw crassæ, articulatæ, parce ramosæ aut ramis brevibus et anastomosantibus, aut elongatis, liberis atque epithecium attingentibus; sporæ 8"*, hyalinæ, simplices et ellip- soideæ, 7-12 y longæ et 5-8 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Insuper in Asia (India) et in America (Columbia et Brasilia). — — F. spinulifera Wain. £tud. Lich. Brés. TI, p. 6. In Africa : in ins. Madagascaria, Ambositra, legit fr. Rodriguez, anno 1889. — Var. 4. subelegans Wain. £tud. Lich. Brés. 1, p. 6 et Lich: Brasil. ersice. n. 993. In America legit S. M. doña Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889; sterilis. In Oceania: in ins. Tahiti, Poea sur le tronc des Cocotiers legit D' Savatier, 7 septem- bris 1879 ; sterilis. Legit etiam D' Nadeaud, ut supra. À præcedenti varietale, quacum reactione convenit, verrucis in spinulas brevissimas accrescentibus præsertim differt; specimina ex ins. Tahiti potius f. énermem Wain. loc. citat. sistunt. Usque nunc non alibi lecta videtur. — Var. 4. comosa Wain. Z'tud. Lich. Brés. 1, p. 3 et Lich. Brasil. exsice. n. 387; Us. plicata var. comosa Ach. Method. Lich. p. 311 et Us. florida Ach. ibid. p. 307; Lichen como- sus Ach. et Lich. floridus L., teste Wain. loc. citat. ; Us. barbata var. aspera Müll. Are. Revis. Lich. Mey. p. 309 et Lich. Schenck. p. 223, non Us. coralloides var. aspera Eschw. quæ ad Us. lævem Nyl. pertinet. In Asia: in India, Simla prope Calcutta legit J. Determes, anno 1892 el comm. fr. Heribaud. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 37 In Africa: 4. in Algeria in monte Djurdjura supra Bordj-Boghim legit D' Cosson, anno 1854. — 2. In ins. Borbonia corlicolam legit fr. Rodriguez, anno 1888; in monte Salazia legit M. Chauvet et comm. comes de Poli. — 3. In ins. Madagascaria legit fr. Rodriguez, anno 1889, et in Tamalave, comm. cl. Renauld. In America: 1. In Guadalupa legit Lherminier, « jaune soufre, sans fructificalion appa- rente, aux lieux les plus élevés et sur les extrémités des branches mortes batlues des vents et de la pluie », n.19, anno 1862. — 2. In Brasilia legit S. M. doña Theresia Chris- tina Maria, imperatrix, anno 1889. — 3. In republica Argentina, legit Hieronymus, planta epifita las ramadas, cirea St-Miguel, serro Achala, prov. de Cordoba, 14 martii 1876, donné par M. Varella, commissaire de la république Argentine à l'exposition universelle de Paris en 1878. In Oceania : in ins. Tahili, vallée de la Reine, legit D' Savatier, 19 septembris 1879. Thallus pallide aut obscure flavicans vel glaucescens, erectus, 4-10 cent. longus, leres, basi cæspitosus, intus K flavens vel non mutatus ; caules primarii 1-1,5 mm. crassi, varie, ramosi, ramis patentibus, et cum istis plus minusve fibrillosi, fibrillis 0,6-7 mm. longis et passim in ramulos mulatis, crebre verruculosi, verruculis albidis, parvis, sæpius rotundis et aliquando præsertim apicem versus in soredia mutatis. Cortex rami primarii 50-70 ÿ latus, albidus aut flavidulus et ad oram exteriorem obsecurius coloratus ex hyphis axi perpendicularibus, septalis ramosisque et retem maculis sat magnis aut parvis, et ad oram minoribus, lumine sat magno, efficientibus constitutus; gonidia 8-10 p. lala sub cortice sita; hyphæ gonidiales 4-7 y crassæ, sat laxe implexæ; axis medullaris crassus et ex hyphis verticalibus et ramosis constans. Apothecia ut in var. s{rigosa Ach. Hujus varietalis locus systematicus est prope Us. floridam et var. strigosam, nam sæpe hæc in eas transit aut vice versa, sed ob soredia ramulos sæpius ornantia prope varietates soredialas locavi. Insuper recognita fuit a cel. Müller Arg. in Asia (Manipur) ; in Africa tropico-orientali, in Usam- bara et in Zanzibar ; in America (Caraccas, Urugay et Brasilia) ; in Oceania (Australia et Nova Zelandia). Probabiliter viget alibi atque etiam in Europa. — Var. 5. sorediifera Arn. in #lora 1874, p. 569, Lichenolog. Ausfl. XVI, p. 39, Lich. fränkisch. Jura p. 3, Lichenenfl. Münch. (1891) p. 8 et Lich. exsice. n'° 572%, 1016 et 1017. In Asia: 1. in Japonia legit R. P. Faurie, Togakuski, n. 791, 16 septembris 1898 et inins. Nipon, Sendai, n. 268, julio 1897. — 92. In China, prov. Yun-nan corticolam legil R. P. Delavay in sylvis faucium Lopin-chan, supra Lan-kong, 31 julii 1888, et n. 1612, Us. dasypoga Nue Lich. Yunn. p.19. — 3. In Tonkin misit R. P. Bon, récolté par un Annamite à Tuän-du, martio 1890, comm. abb. Hy. In Africa : in ins. Borbonia legit fr. Rodriguez, Mafate, anno 1889 missa. In America : 1. in republica Equaloria, legit Cousin n° 42 et 17, et comm. cl. Renauld. — 2. In Brasilia legit Azevedo Sampaio prope Sao Paulo, anno 1894 missa. In Oceania : 1. in ins. Sandwich legit Ballieu, anno 1875. — 2. E Nova Zelandia a sir Locke Travers in universalem exhibitionem Parisiis habitam anno 1889. Thallus pallide vel obscure flavens, erectus, 3-7 cent. altus, teres, e basi cæspitosus. extus et intus K immutatus ; caules primarii 1 mm. crassi vel tenuiores, varie et patenter ramosi, Cum ramis plus minusve fibrillosi, sed inter fibrillas teretes aut minute verru- cosi, atque ramuli et aliquando fibrillæ crebre sorediatæ sorediis parvis, pulverulentis et etiam efflorescentibus, ut ait cl. Arnold. In cortice caulis primarii 50 y lato, flavicante et ad oram exteriorem obscurius tinclo, corpusculis repleto, hyphæ axi perpendiculares, indistinctæ aut in principio corticis subdistinctæ, septalæ ramosæque et retem maculis magnis et imparibus et in ora exteriore vix minoribus, lumine parvo, formantes; gonidia 38 A.-M. HUE. 14-18 L lata in glomerulis sub cortice posita; hyphæ gonidiales 4-7 y crassæ, elongatæ, parce ramosæ et laxe cohærentes. Axis medullaris sat crassus ex hyphis verticalibus ramosisque constitutus. Sterilis. Insuperin Africa (Schoa) ; in America (Brasilia) ; in Oceania (Australia et Nova Caledonia) et in Europa. Ab hac varietate non distinguenda videtur Us. barbata var. sorediata Krempelh. Veuer Beitr. Afric. Floræ n. 5, Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 925 in fascicul. XXII Floræ anni 1885 (in fascicul. XXI adest alter n. 925). In Africa: in Abyssinia legit Schimper n° 83 et 1397, comm. dux Paris. — 2. In ins. Borbonia legit fr. Rodriguez, annis 1887 et 1888. — 3. In promontorio Bonæ Spei legit Lahaie, jardinier de l’expédilion, en 1792, dans le voyage à la recherche de La Pérouse. In America : 1. in Peruvia, Santo-Lorenzo, legit Gaudichaud, anno 1836. — 2. In Bra- silia prope Sao Paulo, legit Azevedo Sampaio, anno 1894. Thallus ut in varietate præcedente, sed « rami superne longe nudi seu efibrillosi, basi autem dense fibrillosi sunt », Müll. Arg. loc. citat. Hæc forma ab illa varietate ramis ultimis non fibrillosis tantum distinguitur. Us. barbata var. pulverulenta ejusdem Müll. Arg. et ibidem definita « .… ramuli densissime patenter fibrilligeri superne undique densissime vel subcontinue sorediato-pulverulenti » à var. sorediata Arn. nullo modo adhuc mihi differe videtur. — Var. 6. hirta Ach. Method. Lich. p. 309; Us. hirta Hoffm. Deutschl. Floral, p. 133 et Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 495; Us. plicata var. hirta Ach. Lichenogr. univ. p. 623 et Synops. Lich. p. 305; Us. barbata var. hirta El. Fr. Lichenogr. europ. reform. p. 18, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. 1, p. A1, Th. Fr, Lichenogr. scand. p. 15, Stirton On the gen. Usnea p. 3 in Scott. Natural. 1881; Lichen hirtus L. Spec. Plant. edit I, n. 77, quoad nomen, nam specimina illius herb. L. hirtus nominata ad alias species pertinent, Waïn. Rev. Lich. in herb. Linn. asservat. p. 9; Parmelia barbata var. campestrisf. hirta Schær. Lich. Helvet. exsice. n. 399; Us. florida f. hirta Koerb., Hepp Flecht. Europ. n. 826 pr. p.; Us. barbata f. hirta (L) Arn. Lich. exsicce. ni° 967% et 1018*%?, Zich. monac. exsicc. ni° 2 et 217, Malbr. Lich. Norm. n. 17, Oliv. Herb. Lich. Orne n. 1, Flag. Lich. Franche-Comté n. 53 et Harm. Lich. Lothar. n. 229. In Asia : in Japonia legit. R. P. Faurie in ins. Nippon, Sendai, n. 268 pr. p., julio 1897. In America: 1. in Canada prope Otawa corticolam legit R. P. Couet anno 1889. — 9. In Brasilia prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio, anno 18914; steriles. Thallus glaucescenti vel flavido-cinerascens, erectus vel subdecumbens, 3-8 cent. altus, teres, submollis, e basi multum eæspilosus, extus et intus K non mutatus; caules primarii 0,4-0,6, raro À mm. crassi, ramosissimi, ramis intricatis, basim versus sæpe læves, sed dein cum ramulis plus minusve et vulgo dense fibrillosi, fibrillis parvulis, interdum spinuliformibus, rami et ramuli ultimi crebre sorediosi, sorediis albidis aut virescentibus et pulverulentis. In cortice 40-45 & lato, albido et ad oram exteriorem obscure flavido, hyphæ axi perpendiculares, septatæ et ramosæ atque retem maculismagnis et imparibus, lumine sat magno, efficientes; gonidia 8-18 y. lata in glomerulis sub cortice posita et in hyphis gonidialibus dispersa; illæ hyphæ 4-6 & crassæ, laxe implexæ et cum gonidiis materia subnigrescente, K dispersa et non tincta, tecta (in exsicce. Schær. n. 499 et in exemplari a cl. Malbranche in Brionne (Eure) lecto, flavescit et mox ferrugineo- rubescit, atque in specimine e Canisy cortex passim rubet, strato gonidiali flavente); axis medullaris crassus ex hyphis verticalibus ramosisque constitutus. Apothecia in exsicc. Arn. 9272, 6-8 mm. lata, in ramulo geniculato enata, excipulo lævi aut parce fibrilloso, margine crebre fibrillosa atque disco glaucescente ornata. In excipuli cortice 60 y lato LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 39 hyphæ ut in thalli cortice ; hyphæ gonidiales parcæ et laxe implexæ; perithecium et hypothecium angusta et sub illo passim medulla ex hyphis horizontalibus, ut in axi thalli, constans, atque in fibrillis marginis continuata; epithecium nigrescenti-flavidum et granulosum ; paraphyses 50 y altæ, 2 crassæ, articulatæ, simplices aut parce ramosæ, aut furcatæ, apice non incrassatæ; sporæ 8", hyalinæ, simplices et ellipsoideæ, 6-8 & longæ et 5-6 y latæ aut sphæricæ, diam. 6 &. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens, dein decolorata, thecis fulventibus. In Japonia, in ins. Kiu-siu, in Unzen prope Nagasaki legit R. P. Faurie, n. 15405, anno 1895 specimina omnino rubiginea, quorum rami elongali, satis parce fibrillosi et dense sorediati. Viget in Asia (ins. Ceylonia); in Africa australi atque in Usambara, ins. Madagascaria, Madera et Sanctæ Helenæ ; in America utraque ; in Oceania (Auslralia et Nova Caledonia); in Europa. Cel. Müller Arg. in variis scriplis 37 varietates, non computatis formis rubentibus, sub Usnea barbata condidit vel enumeravit. Primo nomen illud barbata nihil certum exprimit, nam in Achario pro thallis pendulis et in El. Fries pro thallis erectis pendulisve adhibetur ; idcirco oblivioni dandum videtur. Plures ex his varietatibus seorsim exponendæ videntur, sed circiter triginta adhuc remanent, et nulla est ratio cur ille numerus ab aliis scriptoribus non adaugeatur, nam in Us. florida Ach. duo specimina omnino similia sat difficile inveniri possunt. Cl. Stirton plures species novas in variis reactionibus stabilivit, sed reactio hydrate kalico in Usneis non est criterium certum, nam vidimus supra Us. floridæ var. strigosæ Ach. stratum gonidiale in thallo K non mutari dum in apothecio rubescit atque eliam in var. Airta Ach. quædam specimina K rubere. Insuper apud D' Müller plures varietates sub eodem respectu formatæ, v. g. var. sore- düfera Arn., var. sorediata Kremp., var. pulverulenta Müll. Arg. supra citatas, var. sore- diosula Müll. Arg. Lich. Usambar. p. 245 seu Us. dasypogoides var. sorediosula Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 926, omnes sorediis ornatæ proindeque ad eumdem typum secundarium pertinentes. Illæ, mea sententia, variationes seu lusus var. sorediiferæ Arn. tantummodo efficere possunt. Quapropter mihi videtur, multis e varïis locis speciminibus examinatis, omnes eæ varietates sub quatuor aut quinque typis secundariis ordinandæ : 1. Usnea florida Ach. seu forma genuina, plus minusve fibrillosa et inter fibrillas, non, aut parce et minute verruculosa. 2. Var. comosa Wain. similiter fibrillosa, sed magis verrucosa et apicem versus fere semper sorediata. 3. Var. strigosa Ach. densissime strigosa seu fibrillosa et non, aut parce verruculosa. Hæc a cl. Wainio ut lusus præcedentis tantum habetur. 4. Var. sorediifera Arn. plus minusve fibrillosa, non verrucosa, sed crebre sore- diata. 5. Var. kérta Ach, magis ramosa, fibrillis minoribus et sæpe spinuliformibus, sorediis magis numerosis et aliquando confluentibus. Etsi præcedenti proxima, ab illa colore cinerascente et ramis intricatis et alio modo fibrillosis primo intuitu secernitur. 121. Usnea ceratina Ach. Lichenogr. univ. p. 619 et Synops. Lich. p. 304, Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 503; Us. barbata var. ceratina Schær. Enum. Lich. europ. p. 3, tab. I, fig. 1 et Lich. Helvet. exsicc. n. 400, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. I, p, Al ; Us. barbata var. scabrosa Müll. Arg. Lich. Néo-Grenad. p. 9 et Conspect. Lich. N. Zeland. p. 27; Us. ceratina Ach., Hepp Flecht. Europ. n. 567, Arn. Lich. exsicc. n. 905%, Malbr. Lich, Norm. n. 264, Oliv. Herb. Lich. Orne n. 151, Harm. Lich. Lothar. n. 230, Johns. The N. Engl. Lich. Herb. n. 20; Us. ceratina f. scabrosa Ach. Lichenogr. europ. p. 620 et Synops. Lich. p. 304, Flag. Lich. Fr.-Comté n. 51 et Johns. 7he N. Fnal. Lich. Herb. n. 185 ; 40 A.-M. HUE. k Us. ceratina f. ferruginascens Cromb. À Monogr. Lich. in Brit. I, p. 206, Johns. The N. Engl. Lich. Herb, n. 21. : In Asia : 1. in Japonia legit D' Savatier in ins. Nippon cirea Yokoska ad truncos Cryptomariarum, januario 1868; legit etiam R. P. Faurie in Schichinohé, sine numero, 7 septembris 4885; in ins. Nippon, in Aomori, n. 1519, 18 aprilis 1895 et in Fujiyama, n. 479, 10 junii 1898, — 2. In India, legit J. Determes in Simla prope Calcutta, anno 1892 et comm. fr. Heribaud. — 3. In ins. Java legit Lahaie, jardinier de l'expédition, dans le voyage à la recherche de La Pérouse, 1791-1797. In Africa : 1. in Abyssinia in Chiré legit Schimper et comm. dux Paris. — 2, In ins. Mascarenis legit Frapier; in ins. Borbonia legit fr. Rodriguez sine loco indicato et in Mafate, anno 1889 ; Sancti Dionysii, derrière l'hôpital militaire, legit M. Chauvet, 10 maii 1895 et comm. comes de Poli. — 3. In ins. Madagascaria, in Ambositra legit idem fr. Rodriguez, anno 1889. — 4. In capite Bonæ Spei legit Lahaie, jardinier de l'expédition, dans le voyage à la recherche de La Pérouse, n. 483, januario 1792. In America : 1. in Ohio legit Lesquereux, n. 293. — 2. In Louisiana legit abb. Langlois, sur barrière en bois, Chateigner, n. 23, 16 maïi 1886, et ad truncum arborum, Lafayette, n. 24, 6 maïi 1887. — 3. In ins. Martinica legit R. P. Duss. — 4. In Brasilia legit doña Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889, et prope Sao Paulo legit Azevedo Sam- paio, anno 1893. — 5. In republica Argentina legit Hieronymus mixtam cum Us. densirostra infra, n. 123, exposita. Omnia hæc specimina, excepto n. 23 e Louisiana, sterilia sunt : Thallus vel glaucescens, vel albidus, vel albido-stramineus, vel adhuc basim versus ferruginascens, aut totus rubiginascens, pendulus seu erectus aut decumbens, 4-20 cent. altus, rigidus, e basi cæspitosus, aut primum solilarius et paulum post basim valde ramosus; caules primarii 1-2 mm. crassi, ramosi, ramis plus minusve et sæpe multum divaricatis; cuncti nunc dense fibrillosi et inter fibrillas papillato-asperi; rami primarii nunc soli fibrillosi et simililer asperi; omnes nunc omnino fibrillis denudati, et crebre papillato-asperi, papillis aliquando in soredia fatiscentibus aut in spinulas fastigiatas raro mulatis ; ramuli secundarii patentes apice attenuati nunc simplices et recti, nune furcali, nunc flexuosi aut recurvi; extus et intus K immutati. Cortex in caule primario 65-90, in ramo secundario 45-65 y. latus, albidus et in parte exteriore fuscescens; in hoc hyphæ axi perpendiculares, septatæ ramosæque, ramis anastomosantibus retemque maculis in parte albida magnis et in parte obscura 16-20 y lata multo minoribus effi- cientes ; gonidia 8-12 y lata sub cortice nunc in glomerulis, nunc in strato fere continuo sita et sub tuberculis sorediatis usque in marginem adscendentia; hyphæ gonidiales ramosæ septatæque, fere ut in corlice tam stricte implexæ, cum gonidiis substantia subnigrescente, et interdum prope axim ferruginascente autrubentetecta; axis medullaris ex hyphis albidis verticalibus ramosisque stricte coadunatis formatus et non raro extus ferrugineo-rubens, Apothecia (in exemplari e Louisiana n. 23, thallo erecto, caulibus primariis fibrillosis papillalisque, ramisrigidis, late patentibus, fibrillis omnino destitutis, sed crebre tuberculis aliquando sorediosis exasperatis, quod f. scabrosam Ach. sistit) 2-5 mm. lata, in ramulis geniculatis et in excipulo breviter inclusis enata, excipulo lævi, margine ciliata, ciliis 2-5 mm. longis et disco glaucescente prædita. In excipuli cortice 40-60 K lato, albido et in parte exteriore fuscidulo, hyphæ retem ut in cortice formantes, sed lumine majore ; gonidia usque 16 y lata sub cortice in strato fere continuo sita atque inter hyphas gonidiales laxe implexas dispersa; medulla ex hyphis horizontalibus, fasciatis et non elongatis constituta ; hypothecium albidum ex hyphis retem maculis parvis formantibus constans ; epithecium nigrescenti-flavicans et granulosum ; paraphyses 50 y altæ, 1,5-2 y crassæ, articulatæ, lateraliter ramosæ, ramis brevibus et non anasto- LICHENES EXTRA-EUROPÆI. JA mosanlibus, apice non incrassalæ ; thecæ 424 longæ et 14 y lalæ, apice non incrassatæ ; sporæ 8", hyalinæ, simplices, ellipsoideæ, 8-9 y longæ et 6 y lotæ. Gelalina hymenialis iodo intense cœrulescens. Non seorsim exposui formas supra allatas, quia e multis speciminibus quæ vidi, quædam thallo erecto ad forman genuinam pertinent et alia thallo pendulo f. scabrosæ Ach. sunt anrumeranda; similer in quibusdam thallus, præsertim basim versus pro parte plus minusve magna rubricose tinguntur. Tandem thalli fibrillis fere omnino orbati f. denudatam Bory in herb. van den Bosch n. 5 sistunt. Forma incurviscens Arn. Lich. exsicc. n. 906 in speciminibus supra enumeralis etiam invenitur. Nunc corticola et nunce saxicola ; frequens in regionibus temperalis et calidis, sed deest in terris arcticis necnon antarcticis. 122. Usnea xanthopoga Nyl. /ich. Campb. p. 89 in Comptes rendus Acad. des Sciences 1876, t. LXXXIII, Lich. Fueg. p. 4, Lich. N. Zeland. 1888, p. 93 et apud Hue Lich. exot. n. 497, exclus. loco Madagascar; non Us. barbala var. æanthopoga Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1416. In Oceania : in ins. Campbell, ramulicolam legit el. Filhol dans l'expédition astrono- nomique faite dans cette île en 1874, in herb. Musei parisiensis. Thallus flavidus vel stramineus, erectus, 28 cent. allus, teres vel subteres, basi cæspilosus et K extus et intus non mulatus; caules primarii 0,6-2 mm. crassi, valde ramosi, ramis parum divaricalis et intricatis, aut læves aut parce fibrillosi vel spinulosi, cortice interdum rupto; ramuli mullo magis fibrillosi, fibrillis tenuibus, in apicecapillaceis, parvulis aut sæpe elongalis atque cum ramulis creberrime et minutissime punctulato- sorediatis. In cortice 70-80 y lato, pallide flavido et in zona exteriore angustissima subnigrescenli-flavido, atque corpusculis paucis obsito, hyphæ distinctæ, muitum incrassalæ, 14-20 x crassæ, axi perpendiculares, septalæ et ramosæ, ramis passim anastomosantibus atque retem maculis maugnis imparibus et sæpe interruplis, in zona exleriore vix minoribus, efficientes ; gonidia 6-12 y lala in parvis glomerulis sub cortice sila; hyphæ gonidiales 5-9 & crassæ, elongatæ, parce ramosæ et laxe implexæ, cum gonidiis materia nigrescente K dissoluta obtectæ : axis meduilaris sat crassus ex hyphis verlicalibus ramosisque constitutus; sterilis. Est species distinetissima hyphis corticis mullum inerassalis et irregulariter ramosis; propria est ins. Campbell et probaliler Fuegiæ. Quod autem sub hoc nomine in variis scriptis cel. Müller Arg. el in Crombie Lich. Madagasc. p. 409, datur nihil aliud videtur quam formæ pallide flavæ Us. floridæ Ach., proindeque ad hanc pertinent eliam aliæ varielates D'S Müller, v. g. Us. barbala var. elegans, var. substrigosa, var. microcarpoides. var. sorediosula, var. incrassala. Pleræque ex his formis apothecia ferunt et non sunt soredialæ, et omnes colore solo cum Us. xanthopoga Nyl. conveniunt. Simililer erraveram et sub. var. vanthapoga vel sub illius formis a cel. Müller condilis locaveram specimina flavida vel straminea in ins. Borbonia a fr. Rodriguez lecta, in ins. Madagascaria, in vicinilale Tananarive à R. P. Camboué, anno 1889, et in monte Ambre prope Diego- Suarez à cl. Chenagon eodem anno leela, in ins. Tahiti a D'° Nadeaud, anno 1889, atque etiam in California, Hue Lich. Californ. p.3. In his thallus verrucoso-asper vellævis, ut in forma genuina ls. floridæ Ach., apothecia similia atquein cortice hyphæ indislinclæ retem maculis parvis formantes. Si his thallis nomen imponendum, servari posset var. chryso- poga, seu Us. chrysopoga Stein, a cel. Müller loc. citat reprobatum. Evidens est hanc formam flavidam in terris exolicis late distribui, dum vera Us.æxanthopoga Nyl.est mere antarctica. 193. Usnea densirostra Tayl. in Hook. Lond. Journ. of Bot. 18417, p. 191, Müll. Arg. Lich. Beitr. ni 934 et 1239; Us. barbata var. denstrostra Müll. Arg. Lich. Beitr. n'° 234, NowuveLces Arconives pu Muséum 4 série. —- I. (5 42 A.-M. HUE. 818 et 1939, Zich. Manip. p. 217, Lich. Argentin. in Flora 1889, p. 509, Lich. Afric. p.508, Revis. der Stein'schen Ubersicht Ostafric. gesamm. Flecht. p. 512, Lich. Afric. tropico-orient. p. 336, Lich. Catharin. p.237, Lich. Schenck. p. 224 et Lich. Usamb. p. 245. In Africa : in ins. Borbonia, Mafate, legit fr. Rodriguez, anno 1889; fertilis. In America : 1. In Uruguay legit cl. Fruchard saxicolam in cerro Melone et corticolam in sylva Sancta Lucia prope Montevideo, junio 1876; legit D' Courbon in rupibus Buci, 24 februarii 1852 ; fertilis. — 2. In republica Argentina legit saxicolam D’ Hieronymus entre el Prodeo de los Cabellos y la Cambre, distr. fluo del Rio Tacero, sierra Achala, prov. de Cordoba, 24 martii 1876, donné par M. Varella, commissaire de la république Argentine à l’exposition universelle de Paris en 1878, sous le nom de Barba de Piedra. Sub hoc nomine quatuor includuntur Usneæ : Us. florida var. strigosa Ach., Us. densirostra Tayl. et illius var. Æieronymi (Krempelh.) atque Us. ceratina Ach. « La Barba de Piedra s’admi- nistre en décoction aux chlorotiques; on s’en sert aussi pour laver les plaies ulcéreuses, et on en tire une couleur obscure. Réduite en poussière, elle guérit les contusions, et infusée dans l’eau elle fait disparaitre les verrues. Avec celte même infusion, on obtient la couleur noirâtre. » In Oceania : in Nova Caledonia, Ouroué, legit Balansa in Araucariis, n. 3686 pr. p., 22 aprilis 1872. Fhallus albido vel rufescenti-flavescens, erectus, 3-4 cent. altus, teres, e basi cæspi- tosus, intus K flavens et dein rubens; caules primarii 0,8-1,5 mm. crassi, multum et varie ramosi, ramis parum divaricalis; caules basi interdum denudatiet læves, sed sæpius æque ac rami et ramuli dense strigosi et inter strigas spinulosi, strigis 3-6 mm. longis passim spinulosis simul cum spinulis adscendentibus. In cortice 50-60 y lato, flavente et ad oram exteriorem obscurius tincto, corpusculis parvulis repleto, hyphæ axi perpendi- culares, septatæ, basi distinctæ, 8-12 x crassæ et parum ramosæ, dein multum ramosæ, ramis anastomosantibus atque retem maculis sat magnis et imparibus et ad oram minoribus, lumine sat magno efficientes; gonidia 8-10 w lata sub corlice sita et inter hyphas dispersa ; hyphæ gonidiales 4-6 et etiam 9 uw crassæ prope gonidia sat stricte et dein laxe cohærentes, materia subnigrescente K flavente et dein rubentle atque raphides parvulos formante, leclæ; axis medullaris crassus ex hyphis verticalibus ramosisque constans. Apothecia 3-5 y lata, in apice ramuli geniculali enala, primum cupuliformia et dein applanata, excipulo plus minusve strigoso, margine eliam strigoso, strigis 1-5 mm. longis et aliquando ramosis, disco obscure carneo et cæsio ornata. In excipulo cortex 60-70 y latus eodem modo ac thalli cortex formatus; gonidia sub cortice, sub perithecio et inter hyphas gonidiales laxe implexas, cum hyphis materia nigrescente, K flavente et dein rubente oblecta ; epithecium nigrescenti-flavidum et granulosum; hypothecium albidum et angustissimum ; perithecium 40 x latum, ex hyphis ramosis et stricte im- plexis constans atque facile ab hypothecio separatum; paraphyses 60 y allæ, 2 pu crassæ, arliculatæ et thyrsoidee ramosæ, apice non incrassalæ ; sporæ 8", hyalinæ, simplices et ellipsoideæ, 9-10 y longæ et 6 4 latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrules- cens. Strigis suis erectis facile ab omnibus Us. floridæ Ach. formis secernitur. Hæc species in Slizenb. Lich. afric. pro ins. Borbonia non indicalur, atlamen ibi a mullis annis lecta fuerat ex herb. Richard, nunc meo.Insuper viget in Asia (Manipur et ins. Java); in Africa tropico-orientali (ins. Madagascaria, Usambara, Zambesia) et in Natalia ; in America meridionali (Uruguay, Brasilia et Argentinia). — Var. Hieronymi Hue; Usnea Hieronymi Krempelh. Lich. collect. in republic. Argent. p. 103; Arn. Lich. exsice. n. 650; Us. barbata var. Hieronymi Müll. Arg. Observat. in Lich. argent. a cl. Krempelh. elaboratos p. 62. LICHENES EXTRA-EUROPÆl. 43 In America : in republica Argentina saxicolam legit D' Hieronymus et dedit cl. Varella, ut supra. Thallus albido-flavescens, ereclus, 4-5 cent. allus, teres, opacus, rigidus et in basi dense cæspitosus, K extus et intus non mulalus; caules primarii À mm. crassi, simplices aut parce vel aliquando multum ramosi, ramis adscendentibus, pede et apice cum ramulis nigricantes, præsertim in medio longiludinis dense fibrillosi fibrillis adscendentibus, 3-8 mm. longis, lævibus et apice extremo denigralis, basim versus sæpe nudi et in apice subnudi, nunc utroque latere subverruculosi, nunc uno latere crebre verruculis albidis exasperalo, allero subnudo. In cortice caulis primarii 50-80 y lato, hyphæ axi perpendiculares, basi distinctæ et retem ut in forma genuina formantes; gonidia 8-13 lata; hyphæ gonidiales sat dense implexæ. Apothecia 2-5 mm. lata, subter- minalia, in apice caulis vel raro rami geniculali, parte geniculata pro parle excipulo oblecla et dein vulgo cadente enata, excipulo sæpe nitido, valde scrobiculato, margine irregulariter fibrilloso et disco albide carneo non pruinoso ornala. In excipulo cortex 60-80 y latus sicut in thallo formatus ; gonidia paulo majora 12-16 y lata et cum hyphis gonidialibus, æque ac in thallo materia nigrescente, K dissoluta et non colorata obtecta ; inter hyphas gonidiales medulla ex hyphis horizontalibus fasciatisque constans; perithecium ab hypothecio albido facile separatum ; epithecium et pars summa hymenii nigro-flaventia ; paraphyses 60 & allæ, 2 L crassæ, articulatæ, simplices aut furcatæ, apice incrassalæ, 3-4 uw metientes ; sporæ 8"*, hyalinæ, simplices et ellipsoideæ, 10-12 & longæ et 7 & crassæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens et dein fulvescens, et ablato reagentis excessu, sic Lincta remanens. Ut species typica, ludit caulibus fere efibrillosis. Varietas republicæ Argentinæ propria. 124. Usnea articulata Hoffm. Deutschl. Flora IL (1795) p. 133, Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 501, Müll. Arg. Conspect. Lich. N. Zeland. p.27; Lichen articulatus L. Spec. Plant. ed. I (1753), n. 79; Us. barbatla var. articulata Ach. Method. Lich. p. 313, Lichenoar. univ. p. 625 et Synops. Lich. p. 306, Schær. Znum. Lich. europ. p. 4 et Lich. Helvet. exsicc. n. 497, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. 1, p. 41, Slirton On the gen. Usnea p. 4 in Scott. Natural. 1881 ; Zolling. Plant. javan. n. 1744, Th. Kotschy Plant. Syriæ bor. 1862, n. 40, D' Marcucci Un. itin. crypt. 1806, n. V ; Us. articulata (L.) Arn. Lich. exsice. n.34, Malbr. Lich. Norm. n. 366. In Africa : 1. in Abyssinia, Chiré, legit Schimper, n. 113, comm. dux Paris; legit D' Courbon, dans ie voyage d'exploration de la mer Rouge, sous les ordres de M. Russel, capilaine de vaisseau, 1859-1860, ce Lichen pend aux branches des Génevriers en Abyssinie. IL est très commun partout où se trouve le Génevrier. Route de Cabessa à Mathal, 3 januarii 1860. — 2. In ins. Madagascaria legit R. P. Camboué, Kadivavala et Imexina, comm. cl. Renauld, anno 1889. In America : in California sine nomine collectoris et sine loco indicato. In Oceania : in Nova Caledonia legit Balansa. Thallus albido-cinerascens vel pallide flavescens, pendulus, elongatus, 15-40 cent. longus, K extus et intus inmutatus; caules primarii 1-3,5 mm. crassi, ramis fibrillisque sæpius denudati, teretes vel non raro subcompressi, crebre articulati, articulis, plerumque utroque apice attenualis, superficie læves atque vulgo serobiculati, scrobibus aut parvis rolundatisque, aut majoribus et oblongis, axi centrali inter articulos sæpe denudato ; dein varie ramosi, ramis terelibus lævibusque, non serobiculatis, articulatis, fibrillosis, atque ullimis capillaceis flexuosisque. In cortice rami primarii 38-45 W lato, flavicante atque exterius obscurius tincto, hyphæ indistinclæ, axi parallelæ, septatæ et ramosæ, retem maculis parvis et irregularibus, lumino sat magno præbentes et strato 44 A.-M. AUE. amorpho 5-6 p lato tectæ ; gonidia 41-16 x lata sub corlice in stralo fere continuo ; hyphæ gonidiales 3-5 Lu crassæ, laxissime implexæ et circa aximradiantes ; axis medullaris ex hyphis verlicalibus ramosisque constans. Apothecia in speciminibus abyssinicis tantum visa, 3-7 mm. lala, in ramulis primum geniculatis et dein erectis enata, plana, excipulo lævi, margine fibrilloso, fibrillis 3-8 mm. longis, atque disco carneo et pruinoso- glaucescente prædila. Excipuli cortex 40 & latus eodem modo ac thalli cortex formatus; gonidia sub cortice sita et inter hyphas gonidiales, laxe implexas, dispersa ; hypothecium flavidulum; epithecium subnigrescens et granulosum; paraphyses 60 y altæ, 2-3 y crassæ, articulalæ, aliæ simplices,aliæ ramosæ, ramis sæpe epithecium attingenlibus, apice paulum incrassalæ et 4 pu melientes ; thecæ 45 y longæ et 16 K lalæ, apice incras- satæ; sporæ 8"*, hyalinæ, simplices, ellipsoideæ, 10 x longæ et 1-8 x lalæ. Gelatina hymenialis iodo vix tincla, thecis cæœrulescentibus. In ramulis secundariis corticis hyphæ retem in parte interiore maculis majoribus et in exteriore minoribus, absque strato amorpho atque lumine minore. In Asia; in Africa ex Algeria in caput Bonæ Spei, frequens in Abyssinia ; in America utraque ; in Oceania (Australia, Polynesia et Nova Zelandia); in Europa tota. Deest (amen in regionibus arcticis et antarcticis. — Var. 1. intestiniformis Nyl. Synops. Lich. 1, p. 268 et apud Hue Lich. exot. n. 501; Us. barbata var. intestiniformis Ach. Lichenogr. univ. p.695 et Synops. Lich. p. 306. In Africa : 1. in Algeria legit Durieu de Maisonneuve, sur les vieux trones d'Yeuse, 28 aprilis 1841. — 2. In Abyssina legit Schimper, n. 71, comm. dux Paris. In utroque loco sterilis. A forma genuina differt tantum articulis in caulibus primariis lalioribus, usque 5-6 mm. latis, subcompresso-inflatis, atque ramulis ultimis flexuosis. Insuper in America meridionali (Peruvia) et in Eurora. Probabiliter alibi lecta sed non semper a forma typica distincta. — Var. 2. asperula Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1591, Lich. Tonkin. p. 181, Lich. Miyosh. p. 120, Lich. Yataban. p. 191, Conspect. Lich. N. Zeiand. p. 27 et Lich. in F1. costaricenst I, p. 4. In Africa : 1. in Abyssinia legit Schimper, n. 563, comm. dux Paris. — 2. In ins. Madagascaria, in Finaranlia et in Tamatave, sine nomine collectoris, comm. cl. Renauld, annis 1889 et 1890. Thallus cinereo-stramineus, pendulus 11-20 cent. longus, Kextus et intus immutatus; caules primarii læves, et passim scrobiculato-punctulati, rami et ramuli soredioso- asperati; omnes articulati, articulis subcylindricis, fibrillis paucis muniti atque ramuli ultimi non capillacei ; sterilis. Insuper in Asia (Japonia et Tonkin) ; in America meridionali (Costa-Rica) et in Oceania (Nova Zelandia). 195. Usnea angulata Ach. Synops. Lich. p. 307, Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 519, Tuck. Synops. North Americ. Lich. 1, p. 42 et Lich. Americ. septentr. exsice. n. 51, Slirton On the gen. Usnea p. 10, in Scott. Natural. 1881, Wain. £tud. Lich. Brés. ], p. 11 et Lich. Brasil. exsice. n. 388 ; Hepp lecht. Europ. n. 562 B, specimine dexlro tantum in herb. meo. In Africa : in ins. Borbonia, legit fr. Rodriguez, anno 1888; legit eliam M. Chauvet, Saint-Denis derrière l'hôpital militaire, 10 mai 1895, comm. comes de Poli. — 2. In ins. Madagascaria, in Morundawa, in littore septentrionali ad Occidentem vergente el prope mare, el in Taolampia, maio 1890, comm. comes de Poli. — 3. In Zanguebar, legit LICHENES EXTRA-EUROP Æl. 45 R. P. Sacleux in Mikando, n. 844, anno 1892. — 4. In Congo prope Brazzaville legit cl. Tholon. In America : 1. in Louisiana legit. abb. Langlois, bois marécageux à Cloulierville, n. 21, 27 septembris 1886. — 2. In ins. Sancto-Domingo, legit Bertrand, anno 1889. — 3. In Brasilia legit S. M. doûa Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889. In Oceania : e Nova Zelandia a sir Locke Travers ad universalem exhibitionem Parisiis anno 1889 celabratam missa. Cuncla specimina corticolæ et slerilia, exceplis tamen exemplaribus in Zanguebar lectis quæ apotheciis ornantur. Thallus pallide vel obscure cinerascens, pendulus, elongatus, 20-50 cent. longus, submollis vel rigidus; caules primarii 0,6-4,5 mm. crassi, basi slipali, nunc simplices, nunc dichotome vel varie sed semper parce ramosi, ramis parum elongalis el divaricalis, primum quadrangulares et dein coslalo-angulosi, rarius subanguloso tereles, corlice nunc conlinuo, nunc diffracto et lune albo-pulverulento, fibrillis horizontalibus, 3-10 mm. longis, simplicibus, raro furcalis aut passim in ramulos simililer fibrillosos accrescentibus, corlicatis et aliquando albido-tuberculatis in tota longiludine ornali: inlus K primum flaventes el dein rubentes. In corlice 25-90, sæpe 65 L lalo, albido et oram versus exleriorem obscure flavicante, hyphæ indistincitæ, axi perpendicutares, seplalæ ramosæque, ramis anastomosantibus et retem maculis parvis efficientibus ; gonidia 8-12 y lata in strato sat crasso sub corlice et in glomerulis dispersa inter hyphas gonidiales 3-4 y crassas et sat stricte implexas, atque totum stratum Kflavens et mox optime rubens; in axi medullari hyphæ verticales stricte coalitæ. Apothecia 2-7 mm. lata, plana, in fibrillis incrassatis geniculalisque enata, brevi harum parte in excipulo inclusa, excipulo primum lævi et dein reliculatim rugoso et inter retis maculas scrobiculato, margine inlegro sat longe fibrilloso, disco pallide glaucescente prædita. In excipuli cortice 50 & lalo albido et extus obscure flavido, hyphæ ut in thalli cortice disposilæ; gonidia sub corlice et sub hypothecio; hyphæ gonidiales sat laxe implexæ, et inter eas hyphæ medullares horizontales ramosæque in fascia 40 & lata, axi thalli analoga; hypothecium albidum 80 x crassum et ex hyphis verticalibus ramosisque retemque formantibus conslans ; epithecium subnigrescens ; paraphyses 60 & altæ, 1,5-2 y crassæ, articulatæ, simplices vel breviter et præsertim apicem versus ramosæ, apice vix incrassalæ ; thecæ 50 longæ et 17 & latæ, apice parum incrassatæ, sporæ 8%, hyalinæ, simplices, ellip- soideæ, 8-9 L longæ et 6-7 y latæ. Gelalina hymenialis iodo cœrulescens. Spermogonia in fibrillis sila; spermatia recta, uno apice fusiformi-incrassata, circa 9 uw longa, Nyl. Synops. Lich. 1, p. 272. Insuper in Africa (Natalia, Transvaalia, capile Bonæ Spei et Usambara); in America utraque; in Oceania (Australia el Tasmania). — F, goniodes Hue ; Usnea goniodes Stirton On the gen. Usnea p. 10 in Scott. Natural. 1881, Wain. Ztud. Lich. Brésil. 1, p. 12 et Lich. Brasil. exsicc. n. 395; Us. angulata Müll. Arg. Lich. Paragquayens, p. 2. In America : in Paraguay ad arbores legit Balansa, Cordillère de Péribébuy, n. 4140, 17 decembris 1878, secundum specimen authenticum in Museo parisiensi. Similis præcedenti, sed K intus dilute flavens, aut non reagens, nunquam rubescens. Caules forsan magis angulosi, seu angulis passim magis elevali et apothecia paulo latiora 3-12 mm. el apud Wain. loc. cilat. 23-30 mm. lata. Omnes nolæ anatomicæ conveniunt, sed in angulis mullum elevalis cortex 110 y latus et in medio cavus alque in cavilale paucæ hyphæ liberæ. Sporæ 6-9 y longæ el 4-7 y lalæ. In Africa meridionali et in America meredionali. A6 A.-M. HUE. 126. Usnea dasypoga Nyl. apud Lamy Catal. Lich. Mont-Dore (1880) p. %5 et apud Hue Zich. exot. n. 407; Us. barbata var. dasypoga El. Fr. Lichenogr. europ. reform. (4831) p.18, Th. Fr. Zichenogr. scand. p. 16 et Tuck. Synops. N. Americ. Lich. I, p. M; Us. barbata var. dasopoga Ach. Method. Lich. (1803) p. 312, Lichenogr. univ. p. 624 et Synops. Lich. p. 306 (1); Parmelia barbata Var. alpestris f. dasopoga Schær. Lich. Helvet. exsicce. n. 402, P. barbata var. dasopoga f. articulala Schær. n. 497 pr. p. (altera pars est vera Us. articulala Hoffm.); Us. barbata var. plicata Fr., Büllot Flora Gall. et German. exsicc. n. 592% et Zolling. Plant. javan. n. 279 pr. p.; Us. barbata à. erecta \Schær.) et b. daso- poga Ach., Hepp Ælecht. Europ. n. 827; Us. ceralina Ach., Un. itin. cryptog. H. de Kling- gräff, n. VII, 1864; Us. barbata Ach., Th. Orphanides Ælora Græc. exsice. n. 242 (immixta var. plcata); Us. barbata ar. dasopoga Ach., Arn. Lich. exsicc. n'° 909°,r et 910, Lich. monac. exsicc. n.1; Us. barbata var. dasypoga Ach., Mandon Lich. Mad. n. 46, Malbr. Lich. Normand. n. 216, Flag. Lich. Franche-Comté ni° 52 pr. p. et 201; Us. dasypoga Nyl. Soc. dauphin. n. 5113, Zw. Lich. exsice. n° 593 et 566, Harm. Lich. Lothar. n. 2% et Johns. 7he North Engl. Lich. Herb. n. 219. In Asia : inins. Java legit Lahaie, jardinier de l'expédition, dans le voyage à la recherche de La Pérouse, anno 1797. In Africa : 1. in ins. Canariis prope La Palma legit cl. G. Buchet, anno 1897. — 2. In ins. Borbonia corticolam legit fr. Rodriguez, anno 1888; sterilis. — 3. In ins. Madagascaria, Ambositra, legit idem anno 1889; sterilis. Thallus albido-cinerascens vel rarius albido-flavens, pendulus, elongatus, 20-55 cent. longus, teres, rigidus et e basi dense cæspitosus, extus et intus K non mutatus; caules primarii 1-1, y crassi, raro læves, sæpius minute verruculosi, cortice passim rupto, nunc dichotome, nunc varie ramosi, ramis elongatis et intricatis, frequenter cum ramis et ramulis fibrillosi, fibrillis nune spinuliformibus, nunc elongatis vel in ramulos mutatis. In corlice 65-70 lato, albido vel subflavicante et in parte externa obscurius tincto, hyphæ axi perpendiculares, distinclæ, incrassatæ, 6-12 L crassæ, arcte coalitæ, septatæ ramosæque et retem maculis sat magnis et oram exteriorem versus minoribus, lumine parvulo, efficientes ; gonidia 7-10 y lata in glomerulis sub cortice sita; hyphæ gonidiales prope gonidia incrassalæ septatæque fere ut in cortice, dein magis elongatæ, minus ramosæ, non septatæ et minus stricte implexæ, cum gonidiis materia subnigrescente, K dissoluta, tectæ; axis medullaris crassus ex hyphis verticalibus ramosisque constans. Apothecia 2-7 raro 10 mm. lata (in exsicc. Arn. Lich. monac. n. 4) in ramulo geniculato enala, excipulo lævi, margine fibrilloso, fibrillis 3-8 mm. longis et disco plano et albido- carneo prædita. In excipulo cortex sicut in thallo formatus; gonidia sub cortice et in hyphis gonidialibus parum evolutis sita ; epithecium nigrescenti-flavidum et granulosum ; hypo- thecium anguslum, 20 y latum et albidum; perithecium 40 y latum ex hyphis gonidia- libus septatis stricteque complexis, lumine magno, formatum ; sub illo adest passim medulla brevis et angusta ex hyphis horizontalibus ramosisque, ut in axi, conslans; paraphyses 60-65 y allæ, 2 4 crassæ, crebre articulalæ et thyrsoidee ramosæ, apice aliæ non mutalæ, aliæ incrassalæ et 4-5 W metientes; thecæ 50 x longæ et 18 & latæ, apice incrassalæ; sporæ 8"*, hyalinæ, simplices et ellipsoideæ, 7-11 & longæ et 5-7 p latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. — Stat. fusco-rufa Müll. Arg. Lich. Schenck. p. 295. In Africa : in ins. Borbonia et in ins. Madagacaria legit idem fr. Rodriguez; insuper e Franarantioa in posteriore insula et comm. cl. Renauld 1890. (1) Nomen Acharii dasopoga, etsi magis antiquum, admitti non potest quia non recte formatum fuit, e x d400<, qualité d'une chose touffue, et à rwyuwv, la barbe; sed apud Græcos usui erat verbum 0 dasurwywy, à la barbe épaisse, ex adjectivo dasbs, et e substantivo zwyow. LICHENES EXTRA-EUROPZÆI. 47 Thallus 15-95 cent. longus, nunc omnino rubiginascens, nunc fuscorufus aut cineras- centi-rufus, K flavens vel immutatus, verruculoso-asper, verrucis passim in sorediis par- vulis abeuntibus, plus minusve fibrillosus et aliquando in ramulis extremis modum cres- cendi Us. trichodeæ Ach. præbens. Omnesillæ Usnearum species dasypoga, plicala, trichodea et gracilis in ins. Borbonia simul crescunt el ægre non raro à se invicem distinguntur. Iusuper in Asia (ins. Java) ; in Africa (Algeria, ins. Madera, Schoa, Abyssinia et capite Bonæ Spei); inAwerica (Colorado et inaliis regionibus septentrionalibus, Brasilia et Chili) ; in Oceania (Autraslia et Nova Zelandia); in Europa. — F. dasypogoides Hue; Us. dasypogoides Nyl. apud. Cromb. Lich. ins. Rodriquesii p. 433 et apud Hue Lich. exot. n. 498, Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1477, Us. straminea ejusdem et ibidem n. 96. In Africa : in ins. Borbonia, in monte Salezia et sine loco indicato corlicolam legit fr. Rodriguez, anno 1889. — 2. In ins. Madagascaria, in regione Betsileo, legit D' Besson et comm. cl. Renauld. Thallus pallide flavens, pendulus, elongatus, 40-50 cent. longus, teres, basi dense cæspitosus, K intus intensius flavens ; caules primarii 1-1,5 mm. crassi, læves aut raro leviter verruculosi, dichotome aut varie, sed parce ramosi, cum ramis crebre fibrillosi, fibrillis aut parvis aut elongatis, simplicibus et lævibus, sed cum ramulis sat frequenter spinulosis. In cortice 60-80 & lato, albido el in zona exteriore vix nigro-flavescente, hyphæ distinclæ 10-14 x crassæ et retem sicut in forma genuina formantes; gonidia 4-8 p. lata sub cortice sila; hyphæ gonidiales 4-8 4 crassæ, sat laxe implexæ et cum gonidiis maleria nigrescente K flavente obtecta ; axis medullaris crassus ex hyphis verti- calibus et ramosis constans atque inter hyphas K colorem stramineum producens ; sterilis. Est Us. dasypoga Nyl. fere straminea et ab ea nullo charactere specifico distinguitur ; elsi nullum authenticum specimen viderim, hæc exemplaria ad hanc formam certe per- Linere mihi videntur. Insuper in Asia (ins. Philippinis) ; in Africa (ins. Socotra, Mauritii et Rodriguesii atque in monte Tabulari) ; in America (Costa-Rica et Fuegia) ; in Oceania (Nova Britannia et Nova Zelandia). — Var. plicata Hue; Us. plicata Hoffm. Deutschl. Flora. 11 (1795) p. 132 (4), Ach. Method. Li k. (1803) p. 310, Lichenogr. univ. p. 622 et Synops. Lich. p.305, Nyl. apud Hue Lich. exot. n.499 ; Lichen plicatus L. Spec. Plant. (1753) p. 1154; Us. barbata var. plicata Fr. Lichenogr. europ. reform. p. 18 et Lich. Suec. exsicce. n. 270, Th. Fr. Lichenogr. scand. p. 18, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. 1, p. Al ; Parmelia barbata var. campestris f. plicata Schær. Lich. Helvet. exsice. n. 401 ; Us. plicata b. pendula Krempelh., Hepp Flecht. Europ. n. 829; Us. plicata Hoffm., Harm. Lich. Lothar. n. 231; Us. barbata f. plicata Schrad. f. dasopoga Ach., Arn. Lich. exsice. n. 908%, Us. barbata f. plicala Schrad., Arn. ibid. n. 1497 el Lich. monac. exsice. n. 18 (2). In Asia : in Japonia corticolam circa Yokoska legit D' Savatier. In Africa : in ins. Borbonia, Mafate et sine loco indicato legit fr. Rodriguez, anno 1889. In Oceania : in ins. Tahili, Paea, legit D' Savalier sur le tronc des Cocotiers, n. 743 pr. p. 7, septembris 1877. (1) Monente cl. Waimio Rev. Lich. Hoffm. p. 12, in herb. Hoffmann sub hoc nomiue adest Us. barbata var. florida Kr., sed descriptio ab illo auc!ore in sua Deutschl. Flera data sat bene Us. plicatæ convenit. (2) Ex his eximiis CI. Arnold speciminibus quædam veram Us. plicatam et alia (ransitum inter hanc et Us. dasypogam fibrilis et spinulis numerosis exprimunt. 48 A.-M. HUE. Thallus cinerascens aut pallide flavescens, pendulus, 15-30 cent. longus, teres, basi dense cæspitosus, intus K non mulatus aut flavens et dein rubens; caules primarii 1 mm. crassi, dichotome et parce ramosi, ramis longo intervallo separatis, omnino læves aut minute asperi (in El. Fries exsicc. 270 quod typus hujus varietatis habetur similiter asperi); rami secundarii fibrilis longis, tenuibus et sæpe in ramulis capillares mulatis ; spinulis rarescentibus aut sæpe omnino deficientibus. In cortice 60 y lato, albido aut leviter flavente et in zona externa obseurius flavicante, hyphæ axi perpendiculares, basi plus minusve distinctæ et 12-14 y crassæ, septatæ et ramosæ, atque retem maculis parvis, lumine parvo, formantes ; gonidia 9-12 & lata sub cortice sita; hyphæ gonidiales 3-6 crassæ, inter gonidia septalæ et frequenter ramosæ et dein minus ramosæ, non septatæ atque laxe implexæ, cum gonidiis materia subnigricante tectæ; in hoc strato nulla K reaclio ordinarie producitur, sed in exsicc. El. Fries n. 270, color flavens et dein lateritio- rubess oritur ; axis medullaris parum crassus ex hyphis verticalibus et ramosis constans. Apothecia ut in Us. dasypoga Nyÿl., sæpe minora et longius fibrillosa. Hæc plicata est tenuior quam dasypoga et in speciminibus typicis minus ramosa, vel potius longe ramis orbata atque ubique spinulis destituta, sed ïlla exemplaria quam raro reperiuntur; sæpe thalli rami tenues sunt ramulis spinulisque, minus numerosis quam in dasypoga, ornati, ideoque lransitus frequenter inter utramque obveniunt et specifice nequeunt separari. Insuper in Asia (Manipur) ; in Africa (Abyssinia, ins. Mauriti, Usambara et Transvaalia) ; in America utraque ; in Oceania (Australia, Nova Zelandia, ins. Sandwich et Nova Caledonia). — — F.1.scabra Müll. Arg. Lich. Schenck. p. 225. In Africa : 1. in ins. Borbonia, legit fr. Rodriguez supra saxa, anno 1888. — 9, In ins. Madagascaria, legit idem, anno 1889; in Ankadivatula, Imexina, legit R. P. Camboué, altit. 4500-2000 m , septembri 1879. Tha!lus pallide flavens vel stramineus, 14-15 cent. altus; caulis et rami minute et crebre verruculoso-asperi, apice læves. In exemplari saxicola stralum gonidiale K flavet et dein ferrugineo rubet. Cortex 70-80 y latus. flavens et in zona exteriore obscurius tinc- tus ; hyphæ sat distinclæ, 10-12 y crassæ, relem maculis sat magnis, lumine parvo, formant; sterilis. Vix a forma genuina separanda. Insuper in Brasilia. — — F. 2. sorediosa Müll. Arg. Lich. exot. n. 140. In Africa: in promontorio Bonæ Spei legit Lahaie, jardinier de l'expédition, dans le voyage à la recherche de La Pérouse, januario 1792. In Oceania : in ins. Tahili, Poea, sur le tronc des Cocotiers, legit D' Savatier, n. 743 pr. p., 7 septembris 1877. — 2 In Nova Caledonia legit Balansa; legit etiam D' Raoul et ad universalem exhibitionem Parisiis, anno 1889 habitam, misit. Thallus pallide flavens, 10-17 cent. longus; rami et ramuli passim læves, passim et præcipue apicem versus minule sorediati. Hæc et præcedens forma vix distinguendæ, sed sequenles omnino conspicuæ. Insuper in Patagonia. — — F3. annulata Müll. Arg. Lich. Yatab. p. 191 et Lich. Usambar. p. 246. In Asia : in Japonia circa Yokoska legit D' Savatier ; sterilis. Legit R. P. Faurie in ins. Yeso corticolam in Rebunshiri, n° 9461 et 9537, 22 et 26 maii 1893, in sylvis Sapporo, n.9164, 29 martii 1894 et sine loco, n. 620, julio 1898 ; in ins. Nippon, Onikobé, n. 316, julio 1897; Nikko, n. 551 et 586, 30 maii 1898 (fertilis); Togakushiyama, n. 772, 16 septembris 1898. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 49 Thallus cinerascens, 30-40 cent. longus, pendulus, teres, K extus el intus non muta- tus ; caules primarii 1-1,5 mm. lati, nunc longe ramis denudati, nunc dichotome el varie ramosi, cum ramis et ramulis læves, sed creberrime albo-annulati, seu incomplete arti- culati, articulis diametrum rami æquantes vel duplo superantes, apicem versus increbre et longe fibrillosi, fibrillis non articulalis. In ramo primario cortex 170-180 y lalus, albido-flavescens, in zona exteriore obscurius flavicans et corpusculis repletus; in hoc hyphæ distinelæ 8-10 x crassæ eorumque mealus corpusculis incrustati, axi perpendicu- lares, septalæ et ramosæ atque relem maculis sat parvis formantes ; hyphæ gonidiales 2-6 crassæ et satis laxe complexæ. In speciminibus à R. P. Faurie lectis, cortex 60-65 & latus; supra hyphas corpuscula minus numerosa atque ab his hypharum meatus non incrustati. Axis medullaris ex hyphis verticalibus, ramosis et crassis com- posilus. Apothecia 3-12 mm. lala, in ramulo geniculato enata, excipulo lævi, margine fibril- loso, fibrillis numerosis 6-20 mm. longis et disco rufo ornata. In excipulo cortex 50-60, raro 80 & lalus thalli cortici similis, sed in zona exteriore vix obscuratus; gonidia sub cortice atque sub perithecio sita et in hyphas gouidiales laxe implexas dispersa ; epithe- cium rufescens, vix granulosum ; hypothecium crassum et albidum ex hyphis horizonta- libus, crebre ramosis constitutum; perithecium crassum, 80 & latum ex hyphis verticalibus ramosisque constans, paraphyses 70 y altæ, 1,5 & crassæ, articulatæ, ramosæ, ramis passim anastomosanlibus et apice non incrassalæ; thecæ 50 & longæ et 16 y latæ ; sporæ 8"*, hyalinæ, simplices et ellipsoideæ, 7-12 y longæ et 5-7 p latæ. Gelatina hyme- nialis iodo intense cœrulescens. Tab. [], fig. 6 thallus fibrillosus ; fig. 6° thallus cum fibrillis in ramis ultimis; fig. 6" fragmentum thalli cum apothecio. Hæc varietas annulata arcte tangit Us. arthrocladam Fée a qua cortice minus profunde et albide rupto, defectu fibrillarum in caulibus primariis et ramulis ultimis omnino aliis differt, sed, ut supra diximus, Us. plcata est fere eadem ac Us. dasypoga. Aliunde Us. gracilis vel ab Us. plicata vel ab Us. trichodea ægre distinguitur ; Us. trichodea est fere Us. longissima tenuior et glabrior, atque tandem Us. longissima est Us. dasypogæ proxima, proindeque omnes hæ species inter se arcte connectuntur. Si quis, in genere lsnea, pau- cas vel paucissimas vere distinclas species adesse affirmaret, huic certe non contradicerem. Insuper in Africa (Usambara). — — F. 4. nidifica Mull. Arg. Lich. Beitr. n. 1234; Us. nidifica Tayl. in Hook. Journ. of Bot. 18417, p. 191. In Africa in ins. Sanctæ Helenæ legit Dumont d'Urville. « À normali Usnea plicata Hoffm. non differt, nisi in eo quod ramilli hine inde niduloso- conferti. Tota longe pendula et præter nidulos sparsim ramuli et ramelligera », Müll. Arg. loc. cilat. Tab. IT, fig. 5. In ins. Borbonia legit specimen ad formam accedens, duo vel tres tantum nidulos formans. | Insuper in ins. Norfolk. 127. Usnea trichodea Ach. Method. Lich. p. 312, tab. VIII, fig. 1, Lichenogr. univ. p. 626 et Synops. Lich. p. 307, Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 507, Tuck. Synops. North Amer. Lich. 1, p. 42%, Müll. Arg. Consp. Lich. N. Zeland. p. 28; Zolling. Plant javan. nis 1559: (var. rubiginosa (Hepp) Müll. Arg. Lich, Beitr. n. 84) et 1774 pr. p., Arn. Lich. exsice. n. 1686. In Asia: {. in Japonia corticolam in ins. Riishiri, n. 9592, 27 maii 1893, et in ins. NouveLLES ARCHIVES Du Muséum, 4e série. — I. ji 20 A.-M. HUE. Nippon, Nikko, n. 549, 30 maii 1898. — 2. In Tonkin legit R. P. Bon in sylva Vodivato, n. 1687 pr. p., 6 augusti 1889. In Africa : 1. in ins. Mascarenis legit Frapier, n. 116; in ins. Borbonia legit fr. Rodri- guez sine loco indicato, annis 1887 et 1888 et in Mafaie, anno 1889; legit M. Chauvet, Sancti Dionysii, derrière l'hôpital militaire, 16 maïi 1895 et comm. comes de Poli. — 2. In ins. Madagascaria, legit fr. Rodriguez, anno 1889; legit etiam Luntz in itinere suo et comm. olim. cl. Malbranche. In America : in Louisiana sine loco determinato legit Featherman; prope Cloutier- ville, bois marécageux, legit abb. Langlois, n. 22, 27 septembris 1886. | In Oceania: e Nova Zelandia a sir Locke Travers ad universalem exhibitionem anno 1889 Parisiis datam missa. Omnia hæc specimina sterilia. Thallus albidus, albido-cinerascens vel albido-flavescens, pendulus, filiformis, elon- gatus, 10-50 cent. longus, basi stipatus, intus K primum flavens et dein rubens; caules primarii 0,3-0,6 mm. crassi, dichotome ramosi fibrillisque horizontalibus, fere more Us. longissimæ Ach. ornati, sæpe etiam fibrillis inr amulos capillares, flexuosos vel convo- lutos parvis fibrillis munitos mutatis, superficie omnino læves, cortice passim et infre- quenter rupto. In cortice caulis primarii 70-90 y lato, toto flavicante vel albido et ad oram obscure flavicante, et corpusculis parvulis repleto, hyphæ axi perpendiculares, incrassatæ et distincte usque 14-16 w crassæ, septatæ et ramosæ, ramis anastomosantibus atque retem maculis sat magnis et imparibus, superne minoribus, efficientibus; ille cortex faciei peculiaris ob intervalla inter hyphas seu meatus, etiam K adhibito, corpusculis repletis seu potius incrustatis ; gonidia 8-11 y lata, sub cortice sila ; hyphæ gonidiales 8-11 L crassæ, sat stricte implexæ; axis medullaris ex hyphis verticalibus ramosisque stricte coalitis constans. Apothecia non visa, sed alibi margine nudo prædita. In var. ciliata Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 43, secundum specimen authenticum in her- bario meo, thallus typicus id est caulibus primariis fibrillis horizontalibus ornatis, apo- thecia more solito in ramulo enata atque ciliis 2-6 mm. longis in margine munita. In Us. trichodea Wright Lichen. Cuba n. 47, Thallus minus typicus, fibrillis lateralibus magis raris, sæpe in ramulis parce fibrillosis mutatis; attamem ad hanc varietatem pertinere videtur, nam in lamina tenui sub microscopio posita, stratum gonidiale totum K optime lutescit et mox passim rubescit. In hac cortex thalli sicut in forma genuina compositus. Apothecia 2-4 y lata in ramulo geniculato et in excipulo incluso enata, excipulo lævi, margine ciliis 3-6 mm. longis ornato, disco pallide glauscescente prædita. In excipuli cortice 50 LHlato, flavidulo et extus obscurius tincto hyphæ ut in thalli cortice dispositæ; gonidia sub cortice et sub perithecio, cum hyphis gonidialibus materia nigricante obtecta; in medio hypharum gonidiis immixta medulla in fascia parum longa et ex hyphis horizontalibus constituta; perithecium in margine non continuatum et ab hypo- thecio facile separatum ex hyphis verticalibus, ramosis retemque maculis parvulis effi- ficientibus, constans; hypothecium albidum angustumque ; epithecium subnigrescens granulosumque ; paraphyses 80 x altæ, 1,5 w crassæ, articulatæ, aliæ simplices, aliæ ramosæ, ramis brevibus non anastomosantibus, apice vix incrassatæ ; thecæ 55 y longæ et 20 u crassæ, apice parum incrassatæ, basim versus altenuatæ ; sporæ 8"*, hyalinæ, sim- plices, ellipsoideæ, 9-12 y longæ et 7-8 w latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens, dein fere decolorata, thecis persistenter tinctis. In n. 549 e Japonia thallus elongatus, vix ramosus, fibrillis numerosis et inter fibril- las, cortice passim ruplo, passim pulverulento, intus K flavens et mox rubens, sat similis Us. longissimæ Ach., sed gracilior, minus gracilis tamen quam ejus var. fenuis. Est tran- situs inter Us. trichodeam et Us. longissimam. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. o1 Insuper in Asia (China et ins. Java) ; in Africa tropica sive orientali sive occidentali et in promon- torio Bonæ Spei ; in America septentrionali e montibus Albis in Texas, in ins. Cuba et in Argen- tinia ; in Oceania (Australia, Polynesia et Nova Zelandia). —F. gracilis Hue ; Us. gracilis Ach. Lichenogr. univ. p. 627 et Synops. Lich. p. 307, Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 505, Waïin. Æ£'tud. Lich. Brés. X, p. 9 et Lich. Brasit. exsice. n. 390. In Africa: in ins. Borbonia, in monte Salazia et sine loco indicato legit fr. Rodriguez, anno 1888 ; Sancti Dionysii, derrière l'hôpital mililaire, legit M. Chauvet, 10 maii 1895, comm. comes de Poli. Thallus pallide stramineus, filiformis, pendulus, 20-40 cent. longus, K intus flavens; caules primarii 0,3-0,8 mm. crassi, dichotome ramosi, ramificationibus multo minus approximatis quam in specie præcedente; caules ramulique capillares fere omnino fibril- lis denudali, superficie læves corticeque sat raro rupto. In caulis primarii cortice 45-50 y lato (in exsice. Wain. 65-110 y) toto flavidulo et in parte exteriore obscurius flavicante, hyphæ axi perpendiculares, basi 12-18, dein 8-10 4 crassæ, septalæ ramo- sæque, ramis anastomosanlibus et retem ut in Us. frichodea Ach. formantes ; meatus etiam corpusculis incrustati; gonidia sub cortice; hyphæ gonidiales 3-4 4 crassæ sat stricte implexæ; axis medullaris ex hyphis verticalibus ramosisque stricte coadunatis constans, Hæc a præcedente non specifice differre mihi videtur ; Us. gracilis Ach. est tantum Us. trichodea Ach. minus ramosa et minus fibrillosa; ambæ simul in ins. Borbonia crescunt atque quædam specimina difficile uni vel alteri specici attribuenda sunt. Insuper plura specimina in herbario Musei parisiensis Us. plicata salutata ad hanc gracilem pertinent. Insuper in Columbia et in Brasilia. 128. Usnea longissima Ach. Zichenogr. univ. p. 626 et Synops. Lich. p. 307, Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 506, Tuck. Synops. North Americ. Lich. I, p. 43 et Lich. Americ. septentr. exsice. n. 1, Th. Fr. Zichenogr. scand. p. 14 et Lich. Suec. exsicc. n. 26, Stizenb. Lich. helvet. p. 4% et Lichen. african. p. 43, Stirton On the genus Usnea p. Tin Scott. Natu- ral. 1881, Harm. Catal. Lich. Lorraine p. 170; Us. pectinata Tayl. in. Hook. Journ. of Botan. 1847, p. 191 ,teste Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1243; Us. barbata f. longissima Schær. Lich. Helvet. exsice. n. 601; Us. longissima Ach., Hepp Flecht. Europ. n. 562. Arn. Lich. exsice. n. 1685** et Lich. monac. exsicc. n. 79. In Asia : 1. in Japonia corticolam in ins. Nippon legerunt D' Savatier circa Yokoska, R. P. Faurie in sylvis Akan, n. 10750 pr. p. 31 julii 1893, in Piratori, n. 12531 pr. p., 1 maii 1894 et in Huki, n. 595, 17 junii 1898. — 2. In China legit R. P. Farges in Chou- Maoy, district de Tchen-keou-ain, Su-tschen oriental, suspendu aux arbres des mon- tagnes en très grande quantité; sterilis. In prov. Yun-nan, legit R. P. Delavay ad Quercus annosas in Che-lcho-tze, supra Tapin-tze, allit. 2000 m., 10 octobris 1882 et 2 martii 1885 ; ad Quercus in faucibus Houang-se-ia-keou, prope viam e Tapin-tze ad Ta-làng ducen- tem, 11 maii 1885; in Mao-kou-tchang supra Tapin-tze, 6 julii 1889 ; in sylvis faucium Lopin-chan (Lan-kong) altit. 3000 m., n. 2340, 26 maii 1886. — 3. In India septentrionali, pays des Koulous, legit Ujifahy, 2 marlii 1882; in Nepal legit D' Beck anno 1824, ex berb. Brongniart. — 4. In ins. Java legit Leschenault; legit eliam Lahaie, jardinier de l'expédition dans le voyage à la recherche de La Pérouse. In Africa : 1. in ins. Borbonia corticolam legit fr. Rodriguez, annis 1887-1890 (passim in f. tenuem Th. Fr. transiens). — 2. In Zanzibar legit R. P. Duparquet, anno 1873. T'hallus albido-flavescens vel pallide cinerascens, pendulus et elongatus,usque 2 met. longus, sed sæpe minor, K extus intusque immutatus. Caules primarii, nune singuli, nunc plures in basi stipati, 0,5-1, raro 1,2 mm. crassi, teretes vel subcompressi, superficie sæpe 52 AM. HUE: pulverei aut pulverulento-verrucosi, rarius corticati cortice continuo aut passim annulatim subrupto, fere nunquam ramosi, fibrillis teretibus corticatisque, nunc tenuibus, nunc sat validis, 5-25 mm. longis, simplicibus aut ramos s, e caule primario sub angulo fere reclo enatis et dein varie direclis, tuberculis parvis, rotundalis sorediosisque asperatis frequentissime ornali. In cortice caulis primarii 35-50 u lalo extusque obscure flavicante, hyphæ axi perpendiculares, 6-8 4 crassæ, distinclæ, seplalie ramosæque, ramis anasto- mosantibus, retem maculis parvis et imparibus, lumine magno efficientes; sub cortice gonidia 8-10 y lala in slrato fere continuo et cum illis hyphæ gonidiales hyphis cortica- libus fere similes et sat laxe implexæ ; axis medullaris crassus hyphis verticalibus ramo- sisque arcte coalilis et K facile separatis formatus ; gonidia hyphæque gonidiales materia subnigricante tectæ. In exsice. Th. Fr. n. 26 cortex eodem modo constituitur. In fibrillis cortex 30-50 y latus, hyphæ similiter superficiei perpendiculares et magis distinctæ, dein gonidia, hyphæ gonidiales et medulla seu axis verticalis. Apothecia plana, 2-6, et aliquando 15 mm. lata, in fibrilla geniculata et dein erecta insidentia hancque in longitudine 3-4 mm. complectentia vel omnino excipulo tegentia, excipulo lævi, margine primum crenato et mox fibrillis plus minusve elongatis ornato, disco pallide testaceo, nudo aut leviter pruinoso ornata. In excipuli cortice 60-80 uw lato, extus obscure flavicante, hyphæ verticales septatæ ramosæque, ramis anastomosantibus retemque maculis sat parvis efficientes; gonidia sub cortice et sub perithecio; post gonidia corticis hyphæ gonidiales sat laxe implexæ; dein medulla ex hyphis basi apothecii parallelis in strato parum crasso, dense coadunatis constans; perithecium 80 & latum atque hypothecio albido angustoque trabeculiter junetum et in margine continuatum, ex hyphis verticalibus, seplatis ramosisque, ut in cortice, constitutum, epithecium subni- grescens ; paraphyses 80 w allæ, 1,5 w crassæ, articulatæ, simplices aut thyrsoidee ramosæ, apice non incrassatæ; sporæ 8%, hyalinæ, simplices, ellipsoideæ, 9-10 & longæ et 5-6 y crassæ, immixtis 7-9 y longis et 6 L latis. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Spermatia 9-11 y longa et 1 y lata, Nyl. Synops. Lich. I, p. 270. Insuper in Asia (Siberia, Mantschuria, Asia Minore et India) ; in Africa (Schoa, Usambara, capite Bonæ Spei, ins. Sancti-Thomæ, Canariis et Maurilii) ; in America septentrionali et meridionali ; in Oceania (Australia et Nova-Zelandia); in Europa (Gallia, Lotharingia et Pyrenæis); Germania et Banatu). — F. tenuis Th. Fr. in herb. Richard (quoad specimen in Canada à Michaux lectum) dein comitis de Franqueville, nunc meo. In Asia : 1. in Japonia corticolam legit R. P. Faurie in ins. Nippon, in sylvis Akan, n. 10750, pr. p., 31 julii 1893 et in Piratori, n. 12531 pr. p., 7 mai 1894. — 2. In China, in prov. Yun-nan, legit R. P. Delavay corlicolam in sylvis faucium Yen-tze-hay, altit. 3200 m., 8 augusti 1888. Thallus pallide cinerascens, pendulus et elongatus; caules primarii 0,1-0,2, raro 0,3 mm. crassi, in superficie pulverulenti aut corticati, atque fibrillis multo tenuioribus quam in forma genuina, 5-10 mm. longis, simplicibus aut ramosis, interdum spinuli- formibus et tunc 0,5-1 mm. longis percrebre ornati; sterilis. Japoniæ, Chinæ et Canadæ propria videtur. 129. Usnea arthroclada Fée Essai Cryplog. écorc. officin. (4824) p. XOVIT, tab. IUT, fig. 4, Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1062; Us. lævigata Pers. in Gaudich. Voyage Uranie (1826) p. 209, Waïn. Z'tud. Lich. Brés. T, p. 11, et secundum exemplar authenticum in Museo parisiensi. In Africa : in capite Bonæ Spei legit Lahaie, jardinier de l'expédition dans le voyage à la recherche de La Pérouse, januario 1792. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 93 In America : in Brasilia legit S.M. doña Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889. Thallus cinereo-glaucescens, pendulus, elongatus, 40-50 cent. longus, teres basi cæspitosus, inlus K optime flavens; caules primarii 2 mm. crassi, nunc dichotome, nunc irregulariter, sed semper remote ramosi, aut longe denudali aut fibrillis 5-15 mm. longis, validis et horizonlalibus, passim ramosis aut in ramulos mulalis, increbre aut sat crebre ornali; caules, rami et ramuli omnino læves et frequenter articulati, articulis sæpe constriclis; fibrillæ similiter læves et articulatæ, sed non consiricte. In cortice 80-130 y lato, albido et in zona exteriore obscure flavente, corpusculis repleto, hyphæ distinctæ, 14-20 & crassæ, axi perpendiculares, seplatæ et ramosæ, retemque maculis sat parvis et imparibus formantes atque earum mealus corpusculis incrustali; gonidia 8-12 & lala in glomerulis sub cortice sila ; hyphæ goni- diales 4-6 u crassæ, laxe et etiam lacunose implexæ, cum gonidiis materia nigrescente tectæ ; in strato gonidiali K colorem flavidam producit et similiter in Us. lævigata Pers. ; axis medullaris crassus, ex hyphis verticalibus et ramosis constans. Apothecia 3-15 mm. lata in ramulo continuato enata vel in ejus apice lerminalia, excipulo lævi, margine crebre fibrilloso, fibrillis 4-15 mm. longis et articulatis, disco obscure carneo et leviter pruinoso prædila. In excipulo cortex 60-110 & latus et thalli cortici similis ; gonidia sub corlice et sub perithecio et eliam inter hyphas gonidiales laxe implexas et el ibi etiam color flavus K productus; epithecium nigrescenti-flavidum et granulosum ; hypothecium angustum ex hyphis fere horizontlalibus formalum ; perithecium ex hyphis septatis et arcte coadunaltis constitutum ; paraphyses 80 & allæ, 2 crassæ, articulatæ et ramosæ, ramis passim anastomosantibus, apice non incrassatæ; sporæ 8%, hyalinæ, simpliceset ellipsoideæ, 9-13 y longæ el 7-9 p.lalæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Non a'ibi observala ; jam lecta fuerat in capite Bonæ Spei ex herb. Bory de Saint-Vincent. — F. spinulosa Müll. Arg. Lich. Schenck. p. 25. In America : in Brasilia cum præcedente lecta. Thal'us fuscescenti vel fere cæsio-cinereus, similiter pendulus, 40-45 cent. longus, ubique crebre articulatus, sed mullo magis ramulis et fibrillis ornatus; in caulibus primariis inter corticis articulos sæpe verrucoso-asper, atque sæpe ramuli et fibrillæ spinuligeri. Apothecia minora, 3-6 mm. lala, margine eodem modo fibrillis articulatis ornata; sporæ 11-12 y longæ et 7-8 w latæ, Reliqua cum forma genuina conveniunt. Aspeclum habet fere Us. longissimæ Ach., sed ramis el fibrillis articulalis cito ab ca secernilur. Non alibi lecta. In Japonia in ins. Nippon, Nikko, n. 552, 10 maii 1898, legit R. P. Faurie specimina quæ hujus speciei sistunt formam. Thallus cinerascens, pendulus, 10-20 cent. longus, in basi rami primarii intricati, et dein liberi, non ramosi, sed fibrillis validis, pleramque 3-4 mm., raro 7-10 mm. longis, horizontalibus aut interdum curvatis, rarissime sub- ramulosis, ornali, Aspectum præbent Us. longissimæ Ach. macræ et simul fibrillis validis prædilæ, sed omnes caules et fibrillæ frequenter articulati et passim etiam consiricte, atque aliquando caules fere decorticati. In cortice hyphæ distinctæ, sicut in Us. arthroclada, 10-14 u crassæ, septatæ ramosæque, meatus corpusculis incrustati atque stratum gonidiale K flavens et mox rubens. In n. 798, Togakuski, 16 septembris 1898, thallus minor, minus frequenter articulatus, sed fibrillæ similiter articulalæ, eadem reactione et eadem structura gaudens; est adhuc Us. longissimæ similior, huicque speciei adscribendum censeo, atque ex illis exemplaribus, priora uno, posteriora altero modo, Us. arthrocladam Fée atque Us. longissimam Ach. conneclunt. d4 A.-M. HUE. 130. Usnea Iævis Nyl. Synops. Lich. I, p. 271 et apud Hue Lich. exot. n. 510, Wain. Etud. Lich. Brés.1, p.8 et Lich. Brasil. exsice. n. 394; Parmelia coralloides, lævis. Eschw. in Mart. Zlora Brasil. p. 227; Stirton On the genus Usnea p. 10, in Scott. Natural. 1881. In America : 1. in Columbia prope Bogota supra saxa legit fr. Emilio, augusto 1897. — 2. In republica Equatoria legit Cousin n. 21 et comm. el. Renauld; steriles. Thallus albidus, erectus, 10-15 mm. altus, basi cæspitosus, K extus flavens et intus etiam flavens et dein rubens, caules primarii basi nudi, dein varie ramosi, læves et efibrillosi. In cortice 60-100 y lato, albido et in zona exteriore nigro-flavido, parum corpusculis repleto, hyphæ satis distinctæ, axi perpendiculares, septatæ etretem maculis parvulis et irregularibus formantes ; meatus inter hyphas corpusculis incrustati ; gonidia sub cortice ; hyphæ gonidiales 4-6 w crassæ et satis stricte implexæ; in hoc strato K colorem flavum et mox rubentem provocat. Apothecia in ramulo subgeniculato enata et margine longe fibrillosa; sporæ 6-9 & longæ et 4-6 u latæ, Wain. loc. citat. Insuper in Africa (in Benguella, in territorio Zulu et in ins. Sanctæ Helenæ; in America tropica (Uruguay et Brasilia). 131. Usnea melaxantha Ach. Method. Lich. (1803), p. 307, Lichenogr. univers. p. 618 et Synops. Lich. p. 303, Müll. Arg. Lich. Spegazzin. p.37, Lich. in Mission cap Horn p. 152, et Conspect. Lich. N. Zeland. p. 28, Th. Fr. Lich. arctoi p. 2%, Reinke Abhandl. über Fleche. IV, 1895, fig. 117, I et III (sectio transversalis thalli); Neuropogon melaxanthus Nyl. Synops. Lich. I, p. 272, Lab. I. fig. 26, tab. VIII, p. 12 et apud Hue Zich. exot. n. 513; Neuropogon melaxanthus Nees et Tw., Krempelh. Zxotic Flecht. p. 11; Lechler Plant. ins. Maclov. n'° 69 et 69, Plant. Magellan. n. 1082 (apice sorediata) ; Usnea sulphurea Th. Fr. Lich. exsice. n. 51 etTuck. Synops. N. Americ. Lich. T, p. 40. In America : 1. in Patagonia, Smyth channel, supra saxa sine nomine collectoris, 29 decembris 1895. — 2. In freto Magellanico legit Commerson, anno 1767. Thallus pallide flavens, ereclus, 3-5 cent. altus, teres, e basi dense cæspitosus, subnitidus, intus K nunc immutatus, nunc magis flavens et mox rubens ; caules primarii 0,6-2 mm. crassi, varie et frequenter ramosi, ramis parum divaricatis, superficie nunc læves, nunc verrucosi, nune adhuc et sæpius scrobiculati; ramuli ultimi tenues apice denigrati, et etiam longius et annulatim nigri, numerosiores in exemplaribus sterilibus. In cortice 40-110 y lato, flavido et in zona exteriore flavidiore et corpusculis repleto, hyphæ in basi horizontales seu axi parallelæ et stratum angustum formantes, dein axi perpendiculares, indistinctæ, septatæ et ramosæ atque retem maculis magnis, lumine parvo, formantes ; gonidia 9-13 y lata, in glomerulis sub cortice sita; hyphæ gonidiales 2-5 U crassæ et laxe implexæ, cum gonidiis materia subnigrescente obtectæ; in hoc strato K nullum vel flaventem et dein rubentem colorem provocat; axis medullaris crassus ex hyphis verticalibus constans. Apothecia 3-8 mm. lata, primum cupuliformia et dein applanata, aspectu terminalia, sed revera ramo geniculato et in excipulo breviter incluso enala, parte geniculata aliquando sat longa et ramosa, excipulo valde scrobiculato et interdum verrucoso, margine integro aut flexuoso, semper eciliato atque disco abinitio denigralo ornata; in excipulo cortex 60 y latus eteodem modo ac thalli cortex formatus ; gonidia in glomerulis sub cortice et passim sub perithecio; inter hyphas gonidiales laxe complexas, interdum medulla ex hyphis horizontalibus in fascia angusta et sat brevi constans,; illæ hyphæ cum gonidiis materia subnigrescente tectæ et inter has eadem reactio K ac in thallo; perithecium 70-80 y lalus, in margine non continuatum ex hyphis verticalibus ramosisque constans atque medullæ, quando adest subillo, hyphis similiter verticalibus et laxissime contextis formatæ religatum; hypothecium albidum aut suh flavescens, ex hyphis horizontalibus et fere paraphysibus similibus constiltutum; para- CE LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 29 physes 80 y allæ, 1,5-2 a crassæ, articulatæ, ramis passim anastomosantibus et apicem versus liberis, apice incrassatæ atque 4-5 & melientes ; sporæ 8", hyalinæ, simplices et ellipsoideæ, 13-14 y longæ et 7-8 y lalæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens, et dein fere decolorala, thecis persistenter cœrulescentibus. Spermogonia nigra ; spermatia uno apice vix fusiformi-incrassatula, 10-11 y longa et 1 y crassa, Nyl. Synops. Lich. p. 273. Species inter alias Usneas distincta, sed ab illis nulla notaanatomica generice separanda ; in hac partes interiores apothecii, in aliis Usneis aliquando rudimentariæ, optime sun evolutæ. Viget in terris mere borealibus,etiam Europæ (Spitzsberg, Islandia),in regionibus antlarcticis ubi frequens, atque in partibus editissimis Andium in America tropica et in Nova Zelandia et in Tasmania. — Var. ciliata Müll. Arg. Lich. Knight. p.5 et Conspect. Lich. N. Zeland. p. 28 ; Neuro- pogon melaxanthus var. ciliatus Nyl. Lich. N. Zeland. 1861, p. 245, N. ciliatus Nyl. Lich. N. Zeland. 1888, p. 23 et apud Hue Lich. exot. n. 514. In Oceania : e Nova Zelandia a sir Locke Travers ad universalem exhibilionem Parisiis anno 1889 habitam missa. Thallus pallide flavens, erectus, 10-16 cent. altus, basi cæspitosus, intus K flavens et dein rubens aut non reagens; caules primarii 0,5-1 mm. crassi, varie et frequenter ramosi, ramis sat elongatis et demum filiformibus, superficie læves, sed cortice annulatim rupto et in rimis nigro, ramuli omnino denigrati, corlice continuo, sed frequenter sper- mogoniis asperi. Cortex 75-80 & latus ut in forma genuina constitutus; gonidia 8-12 lata; hyphæ gonidiales 3-6 y crassæ et laxe implexæ ; axis medullaris crassus. Apo- thecia 3-6 mm. lata, similiter ramulo geniculalo enata, margine longe ciliata, ciliis 5-16 mm. longis, denigralis et cortice annulatim rupto, disco primum obscure badio et demum nigro prædita. In interiore apothecio notæ anatomicæ ut supra, sed gonidia majora quam in thallo, 14-18 y. lata ; thecæ 60 & longæ et 16 uw latæ cum sporis in unica serie ; in aliis thecis sporæ sub duplice serie et tunc thecæ latiores ; sporæ vel ellipsoideæ 10 y longæ et 7 y latæ, vel sphæricæ, diam. 7-8 w. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Novæ Zelandiæ varielas propria. Genus XVII. — Z£ETHARIA Zahlbruck. O. Kuntze’s : Revis. gener. Plant. mit Bezug auf einige Flechtengatt. (1892) p. 36; Evernia sect. IT Letharia Th. Fr. Lichenogr. scand. (1871) p. 32; Chlorea Nyl. Essai nouv. classific. Lich. (1854) p. 12, Second Mém. (1855) p. 170 et Synops. Lich. 1, p. 274 ; nomen in Lichenibus nonadhibendum,nam jam ab anno 1826 in Orchideis exstabat Chlorea Lind. Thallus fruticulosus, Leres aut subcompressus, superficie scrobiculatus, aut saltem tortili angulato-concavus. Cortex et gonidia sicut in Usnea. Hyphæ gonidiales sæpe minus evolutæ. Hyphæ medullares nunc axim solidum, ut in Usnea formantes, nunc in pluribus fasciis divisæ, nunc laxe cohærentes. Apothecia vulgo disco badio-fusco, margine nudo aut radiato, nunc terminalia, nunc in ramo geniculato enata; paraphyses minus numerosæ, thecis autem numerosioribus ; cætera conveniunt cum præcedente genere. Species plerumque corticolæ, rarius saxicolæ,. 132. Letharia canariensis Hue; A/ectoria canariensis Ach. Lichenogr. univ. (1810, p. 597 el Synops. Lich. p. 293; Parmelia canariensis Spreng. Linn. Sysl. veget. (1827) t. IV, p. 278; Ævernia canariensis Mont, in Aist. nat. Canar. (1840) p. 95, tab. IT, fig. I et Sylloge p. 319; Chlorea canariensis Nyl. Prodr; Lichenogr. Gall. et Alger. (1857) p. 45 et apud Hue Lich. exot. n. 486, É 96 A.=M. AUE. In Africa : in ins. Canariis prope La Palma ad ramos Pini canariensis legit cl. G. Buchet, anno 1897. Thallus in ramis vetustioribus albescens, in cæteris aut intense aurantiacus aut fla- vicans, pendulus, elongatus, 30-45 cent. longus, basi cæspitosus, K flavens et K (CaCl) intensius flavus ; caules primarii { mm. crassi, primum remote et dein frequenter dicho- tome vel trichotome ramosi, ramis plus minusve divaricatis atque iterum et iterum similiter ramulosis, læves vel raro basin versus leviter scrobiculati, cortice passim rupto, raro teretes, sæpius angulosi, angulis sæpe acutis et non raro tortilibus, alque ex una inlortione in alteram longitudinaliter et breviter canaliculati; in dichotomiis axilli applanati et dilatati, 5-6 mm. lati; ramuli ultimi subtereles, capillacei, implexi et apice vulgo breviter denigrati. In cortice caulis primarii 80-110 y lato, albido et extus obscure flavido, hyphæ axi perpendiculares, vix distinctæ, septatæ ramosæque et relem maculis parvis et multum irregularibus formantes ; gonidia 7-10 y. lala in glomerulis sub cortice posita; hyphæ gonidiales 4-9 & crassæ, laxe implexæ, lumine parvo ; axis medullaris crassus ex hyphis verticalibus et valde ramosis constans. Color flavidus K tantum in cortice producitur. Illa specimina optime evolula sunt sterilia et raro ferunt tubercula oblonga sat magna, aurantiaco-rubea, omnino Usnearum tuberculis analoga. Exemplaria in herb. Montagne et Musei parisiensis sunt eliam sterilia. Affirmante cel. Montagne, apothecia in trunco primario enata, crassa, margine tandem flexuoso ; sporæ 6"* vel 8"*, hyalinæ, simplices et oblongæ. Species faciem À {lectoriæ cujusdam præbens et insulis Canariis propria. 133. Letharia Soleirolii Hue; Stereocaulon Soleirolü Schær. Æ£num. Lich. europ. (1850) p. 180; Usnea Soleiroli Nyl. Nouv. Classif. Lich. (1854) p. 16; Chlorea Soleirola Nyl. Prodr. Lichenogr. Gall. et Alger. (1857) p. 45, Synops. Lich, 1, p. 216, tab. VIT, fig. 15 et apud Hue Lich. exot. n. 490 ; Ævernia Soleirolü Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1067. — Var. Arbuscula Hue. In Africa : in ins. Canariis supra Juniperum Cedrum, Baramo de la Galga, legit cl. G. Buchet, anno 1897. Thaillus cinerascens, ereclus, 8-12 cent. allus, rigidus, opacus, e basi cæspitosus, K extus et intus non mutalus; caules primarii 1-3 mm. crassi, tereles aut subcompressi vel rarius angulati, basim versus sat longe ramis denudali et dein dichotome vel tricho- tome et sæpe infrequenter ramosi, ramis divaricatis aut adscendentibus, crebre et reti- culatim scrobiculati vel scrobiculato-corrugati ; ramuli ultimi teretes vel eliam filiformes, sæpe multum elongati, parce et breviter divisi, sed crebre papillis parvulis apice deni- gratis ornati. In cortice 50-60 4 lato, flavidulo et corpusculis repleto, hyphæ indistinctæ, axi perpendiculares, septatæ et ramosæ atque relem maculis parvis, lumine sat magno, formantes ; gonidia 12-16 4. lata in strato fere continuo sub cortice sita ; hyphæ gonidiales 5-8 L lalæ, frequenter ramosæ et stricte implexæ prope gonidia, et elongatæ, multo minus ramosæ et laxe complexæ prope axim; axis medullaris crassus, atque ex hyphis ramosis, ramis divergentibus, constans. Sterilis, sed passim conspiciuntur in ramis primum geni- culatis et dein rectis tubercula 2-3 mm. lata, nigricantia, omnino pseudo-cephalodiis Usnearum analoga. In his enim exstant basin versus cortex thalli cortiei similis, sub eo gonidia protococcoidea et dein hyphæ strictissime coalitæ, et apicem versus quasi pocillum in quo hyphæ erectæ, nigrescenti-brunneæ, septalæ, arcte coalitæ et paraphysibus sat similes ; inter has hyphas nulla goaidia.Thallus juvenilis in imis caulibus vetustis nascens Everniæ furfuracezæ gracili haud facie antica dissimilis. Multo major quam forma genuina, quæ est saxicola, el magis ramosa, sed ab ea nullis nolis anatomicis recedens, etsi primo intuitu diversa. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 57 Tabula IV, fig. 4, Lhallus in statura naturali. Forma primaria saxicola in Africa (ins. Canariis et Sierra Leone) et in Europa (ins. Corsica et Italia). 134. Letharia vulpina Hue; Zichen vulpinus L. Spec. Plant. (1753) p. 1155, Wain. Revis. Lich. in herb. Linn. asservat. p. 10, Ach. Lichenogr. Suec. Prodr. p. 179 ; Parmelia vulpina Ach. Method. Lich. p. 267; Ævernia vulpina Ach. Lichenogr. univ. p. 443 et Synops. Lich. p. 245, EL. Fries Lichenogr. europ. reform. p. 23, Tulasne, Mém. sur les Lichens, p. 27, Schwend. Untersuch. Flechtenthall. (1860) Lab. IV, fig. 13-15 et tab. V, fig. I, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. 1, p. 38 et Lich. Americ. septentr. exsice. n. 53, Th. Fr. Lichenogr. scand. p. 32, Müll. Arg. Lich. Oregon. p. 363 ; Cornicularia vulpina DC. Flore fr. U, p. 369, Schær. Ænum. Lich. europ. p. 6; Chlorea vulpina Nyl. Synops. Lich. T, p.274, tab. VIIL, fig. 13 et apud Hue Lich. exot. n. 485; Parmelia vulpina Ach., Schær. Lich. Helvet. exsice. n. 390 ; £vernia vulpina (L.) Th. Fr. Lich. Suec. exsice. n. 29, Hepp F'echt. Europ. n. 836, Arn. Lich. exsicc. n. 482. In Africa : in ins. Canariis legit cl. G. Buchet ad Juniperum Cedrum mortuum, Pico del Cedro, La Palma, anno 1897. Thallus citrino-virens, erectus aut subdecumbens, 3-10 cent. allus, basi cæspitosus, K extus et intus non mutatus ; caules primarii 1-1,5 mm. crassi, subcompressi, dichotome ct frequenter ramosi, ramis divaricatis, nunc superficie sublæves, sæpius cum ramis profunde scrobiculati atque simul furfuracei vel soredioso-granulati, ad axillas applanali et dilatati; ramuli ultimi subteretes aut teretes, lævigali aut pulverulenti. In cortice 50-100 LH lato, albido, sed granulis cilrino-viridibus et præsertim in zona exteriore repleto, hyphæ axi perpendiculares, indislinctæ, septatæ atque ramosæ cet relem maculis sat magnis et lumine sat magno formantes ; gonidia 9-14 & lata in glomerulis sub cortice sita; hyphæ gonidiales 4-8 u crassæ, ramosæ et lacunose implexæ, atque cum gonidiis maleria flavente tecta; axis medullaris crassus ex hyphis verticalibus et remote ramosis, 1-2 px crassis, constans. Apothecia (in herb. Mus. paris.) 4-7 mm. lala, ramo genicu- lato enata, excipulo serobiculalo, margine nudo vel paucis radiis ornato atque disco badio-fusco prædita. Sporæ 7 4 longæ et 4,5 u latæ; spermatia uno apice incrassata, 8-9 y longa et vix 1 & crassa, Nyl. Synops. Lich. 1, pp. 274 et 275. Viget insuper in montibus Americæ septentrionalis; in montanis Europæ sat rara et raro fructifera. 135. Letharia californica Hue; Chlorea californica Lév. in herb., Nyl. Zssai nouv. classif. Lich. (1855) p. 170 (nomen) et apud Hue Lich exot. n. 485; Evernia californica Mont. in Annal. Scienc. nat. 4° série t VIIT (1859) p. 178 (diagnosis); Chlorea vulpina var, californica Nyl. Synops. Lich. T, p. 274; Evernia vulpina var. californica Müll. Arg. Lich. Oregon. p. 363. In America : in California corticolam legit D' Laffargue, Moniselo, 27 septembris 1856; legit etiam cometissa de Biencourt, anno 1890. Thallus citrinus vel subvirescenti-citrinus, erectus, 6-15 cent. altus, basi cæspitosus, K in cortice pallide flavens; caules primarii 1-4 mm. crassi, compressi aut subteretes, dichotome ramosi, ramis remotis, superficie scrobiculati aut breviter et irregulariter canaliculati, læves aut subsoredioso-granulali; ramuli ultimi etiam subcompressi et in apice tantum teretes, Iæves aut leviler soredioso furfuräcei. In cortice caulis primarii 50-60 & et ramuli 30 y lato, albido et in zona exteriore tantum corpusculis virenti-flavidis obsito, hyphæ axi perpendiculares, indistinctæ, ramosæ, septaltæque et retem maculis parvis, multum irregularibus, lumino magno, formantes ; in zona exteriore ramuli minores et minus anastomosantes ; gonidia 11-20 lata in glomerulis sub cortice sita ; hyphæ goni- NoOUVELLES ARCHIVES DU Muséum, 4° série. — I. ë 98 PSNERENUIE" diales 6-12 y crassæ et inter gonidia et axim lacunose implexæ; axis medullaris in plures fascias inter se hyphis liberis junctas atque ex hyphis verticalibus ramosisque, ramis divergentibus, compositas divisus ; laminæ transversalis medium vacuum ; in apice ramuli fasciæ medullares etiam exstant, sed multo minores. Apothecia 6-20 mm. lata, cupuliformia, subterminalia seu in apice caulis vel in rami geniculali apice, parte geniculata parum accrescente, enata; excipulo valde scrobiculato, margine radiis 0,5-2mm.longis munita atque disco badio-fusco ornala. Excipuli cortex 30 y latus thalli cortici similis ; gonidia usque 24 y lata sub cortice et passim sub perithecio posita ; hyphæ gonidiales laxe implexæ ; perithecium 60 y latum atque ex hyphis sep- tatis retemque formantibus compositum ; hypothecium angustum ex hyphis horizontalibus et ramosis constans ; epithecium, non granulosum, fuscescens et paraphyses simililer tinctæ ; illæ 60 y altæ, 2 L crassæ, articulatæ, ramosæ, ramis in medio anastomosantibus atque in apice liberis, apice incrassalæ, 5 LL metientes, sat parcæ, dum e contra thecæ numerosæ, 32 y longæ et 15 uw lalæ, apice incrassatæ ; sporæ 8%, hyalinæ, ellipsoideæ, 6-7 y longæ et 4-4,5 u latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Species Californiæ propria. 136. Letharia thamnodes Hue ; Zvernia Prunastri var. thamnodes Flot. Lich. Siles. exsice. (1829) n. 54° et Lich. FL. Siles. (1850) p. 4, Koerb. Syst. Lich. German. p. 42 et Parerg. lichenolog. p. 17, Arn. Lich. exsicc. n. 483%: £vernia thamnodes Arn. Lichenolog. Ausfl. X, p. 110 et Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 571; £. mesomorpha Nyl. Lich. Scand. p. 74, Lich. Middend. p. 2, et Lich. Japon. p. 25, Müll. Arg. Lich. Finsch. pp. 3 et 7. In America: 1. in montibus Albis legit Lesquereux, n. 237%. —- 2. In Canada prope Otowa corticolam legitR. P. Couet, anno 1889. Thallus albido-flavescens, erectus 2-8 cent. altus, subrigidus, basi cæspitosus et K extus et intus non mulatus ; caules primarii cireiter 2 y crassi, nunc dichotome, nunc irregulariter ramosi, subteretes aut subcompressi, superficie profunde etintermisse sulcali eLinter sulcos serobiculati; ramuli ullimi teretes et cum caulibus et ramis sorediis granu- lato-pulverulentis frequenter adspersi. In cortice 25-40 y crasso, flavidulo et corpusculis repleto, hyphæ indistinelæ, axi parallelæ, septatæ et ramosæ atque retem maculis parvis et imparibus, lumine parvo, præbentes ; gonidia 9-13 y lata et in glomerulis sub cortice posita atque inter ea hyphæ paucæ et frequenter ramosæ, zona gonidiali angusta et multo angustiore quam in cæteris speciebus hujus generis; axis medullaris ex hyphis verticalibus, 19-12 v crassis, lumine parvo, parum ramosis, laxe coalitis sed totam Lichenis cavitatem occupantibus constans. Apothecia 3-6 mm. lata formæ sequentis apotheciis similia, sed minora; sporæ 8 L longæ et 4 u latæ. In exsiccata Arn. n.483 notæ anatomicæ eædem sunt. Hæc species nullo jure ÆZverniæ Prunastri Ach. affinis et ab ea valde discrepans; in Æ. Prunastri enim utraque facies dissimilis et elementa in stratis disposita; in Lelharia thamnode autem facies undique similis, gonidia sub cortice thallum undique circumdante et axis centralis. Viget in Asia boreali (Sibiria, Kamtschatka et Konyambay\; in America boreali (Lawrencebay et in regionibus supra citatis) et in Europa (Ross'a, Suecia et Alpibus Helvetiæ meridioualis et Tiroliæ); sed forsan hujus speciei distribulio geographica latior est, nam cum Evernia Prunastri Ach. sæpe commixta fuit et de illa nulla est in scriptis el. Tuckerman mentio. — F. esorediosa Hue ; £vernia mesomorpha f. esorediosa Nyl. Lich. Japon. (1890) p. 25, Mull. Arg. Lich. Beitr. (1891) n. 1593 et Lich. Miyosh. p. 122. In Asia: in Japonia legit D" Savatier circa Yokoska, n. 550 ex Ono; legit etiam corli- colam R. P. Faurie in Miyokôsan, n° 351 et 352, 93 julii 1897 ; in ins. Nippon, in Nikko, n. 568, logakuski, n. 7196, 30 maii et 16 septembris 1898. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 09 Thallus albidus vel albido-flavescens, 3-6 cent. allus, similis formæ typicæ thalli, sed superficie etsi crebre rugosus vel scrobiculatus, omnino sorediis destitutus. Apothecia 3-6 mm. lala, terminalia aut in ramo geniculalo enata, excipulo valde serobiculalo, non sorediato, margine integro et radiis carente, atque disco badio-fusco ornata. In excipulo cortex 30 y lalus, fuscidulus et corpusculis obtectus ; in eo hyphæ axi parallelæ, indis- tinclæ, septatæ ramosæque et retem maculis parvis formantes ; gonidia sub corlice et sub perithecio ; hyphæ gonidiales laxe contextæ; perithecium 25 y latum ex hyphis ver- ticalibus, septatis ramosisque et stricte coalilis constitutum ; hypothecium albidum et angustum atque in eo hyphæ horizontales et ramosæ et stricte coadunatæ ; paraphyses 40 y allæ et 2 y crassæ, arliculatæ et ramosæ, ramis anastomosantlibus liberisve; sporæ 8"*, hyalinæ, simplices et ellipsoideæ, 7-10 y longæ et 5-7 y latæ, immixtis magis oblongis 9-10 y longis et 5 y lalis. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens, et dein fere decolorata, thecis persistenter tinctis. Forma Japoniæ propria. 137. Letharia divaricata Hue; £vernia divaricata Ach. Lichenogr. univ. p. 441 et Synops. Lich. p. 244, Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 573, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. 1], p. 40; Hepp Ælecht. Europ. n. 835, Norrl. Herb. Lich. Fenn. n. 18, Parmelia mollis B divaricata Schær. Lich. Helvet. exsice. n. 392. Hæc species satis rara, vigens in montibus Europæ, in Asia Minore et in montibus Himalaya, in Africa (Schoa) et in America septentrionali, facile dignoscitur thallo pen- dulo, elongato, flaccido et superficie crebre scrobiculato vel rugoso. Sed ut recte reco- gnovit cel. Nylanderille thallus est « undique concolor » proindeque est symmetricus, id est gonidia undique sub cortice fovens et à thallo Zverniarum longe distat. Etenim illius cortex 40 y latus, flavidus et corpusculis obteclus in toto circuitu est similis seu hyphis axi perpendicularibus, septatis ramosisque et retem maculis parvis et irregula- ribus efficientibus formatus; gonidia 8-12 & lata similiter in tolo circuitu sub cortice ; axis medullaris ex hyphis 5-6 y crassis verticalibus, ramosis atque cohærentibus constat. TRIBUS XI. — ROCCELLEÆ Darbishire Monographia Roccelleorum (1898) p. 9. Thallus erectus, compressus aut subteres, undique similiter corticatus et intus sym- metricus cum gonidiis ad genus Algarum Zrentepohliam pertinentibus. Illa tribus a cl. Darbishire in decem genera in duobus sectionibus distributa dividitur. In priore sectione hyphæ corticis ad superficiem perpendiculariter, in posteriore aulem parallele, currunt. Genus XVIII. — ROCCELLA DC. Darbish. I/onogr. Roccell. p. 17. 138. Roccella fuciformis DC., Darbish. loc. citat. p. 18, tab. I, fig. 1-6, tab. ÎL, fig. 8-12, In Africa : 4. in ins. Canariis legit cl. G. Buchet, Baranco del Rio prope la Palma, anno 1897 (cl. Darbishire determ.). 139. Roccella Montagnei Bél., Darbish. Monogr. Roccell. p. 24, tab. TI-VIT, fig. 13-26. In Asia : 1. in Arabia, ad Sterculeam arabicam, presqu'ile d’Aden, cirque de Schansân, legit Deflers, 10 decembris 1889. — 2. In ins. Java prope Bataviam, legit cl. Reynaud, maio 1828. In Africa: 1. in ins. Madagascaria, in littore occidentali legit el. Grandidier ; pays do 60 APN Betsileo legit D' Besson anno 1891, comm. cl. Renauld. — 2. In Zanzibar, Sansibarkinste, legit Hildebrandt, n. 2222. — 3. In Congo, Ambris, communiqué par le ministère du Commerce avec celte mention: « Orseille dont on expédie beaucoup pour faire de la teinture à Lisbonne ». Exemplaria arabica sistunt f. angustiorem Nyl. Synops. Lich. 1, p. 261 quam cl. Darbish. loe. citat. a forma genuina non secernendam judicat. 140. Roccella phycopsis Ach., Darbish. Wonogr. Roccell. p.34, tab. XITI-XIV, fig. 49-61. In Africa: 1. in Algeria, la Galite, piton de trachyte où les Maltais viennent la ramas- ser et l’appellent herbe {ramontana, legit Bory de Saint-Vincent, octobri 1840 ; sur les ruines d'un cirque romain, n. 822, et ad rupes maritimas in Cherchell, n. 691, legit Durieu de Maisonneuve, junio 1846 ; ad rupes prope Tlemcem legit cl. Reuter, anno 1849. — 2. In ins. Ascensionis legit Lesson. 141. Roccella sinensis Nyl., Darbish. Monogr. Roccell. p.39 et tab. X VI, fig. 67-70. In Asia : in Tonkin ad saxa maritima legit R. P. Bon n° 5536 et 5607. TRIBUS Xil. — RAMALINEZÆ. Thallus fruticulosus, erectus pendulusve, subcylindricus aut compressus, extus undique concolor et similiter corticatus, intus symmetricus, cum gonidiis protococcodeis et axi centrali vel pleno, vel laxe pleno aut adhuc vacuo. Cortex ex hyphis axi perpendi- cularibus constans; sæpe immediate sub hoc seu inter hunc et stralum gonidiale, medulla ex hyphis axi parallelis constituta, in zona sive continua, sive passim interrupta, inde cortex duplici hypharum zona formatus dicitur. Si thallus subcylindricus, podetii- formis, cortex ex hyphis axi perpendicularibus lantum constans atque axis fere vacuus, genus Dufourea ; si thallus compressus, raro subcylindricus, plerumque cortex e duplici hypharum constans, rarius ex hyphis tantum axi perpendicularibus et tune axi plenus, genus Æamalina. Genus XIX. — AUFOUREA Ach. Lichencgr. univ. (1810) pp. 103 et524 pr. p. et Synops. Lich. p. 246 pr. p.; Nyl. £'ssainouv. classif. Lich. (1855) p. 171 pr. p., Synops. Lich. I, 287, Recogn. monogr. Ramal. p. TI et Circa Dufouream animadversio in Flora 1871, p. 298; Müll. Arg. Uber Dufourea? madreporiformis Ach. in Ælora 1870 p. 320 et Aeplik auf D' Nylander circa Du/ouream animadversio in Flora 1871, p. 391. Thallus podetitformis, subcylindricus, plus minusve ramosus, apice obtusus. Cortex ex hyphis axi parallelis constitutus ; axis fere vacuus. 142. Dufourea madreporiformis Ach. Lichenogr. univ. p. 524 (species dubia) et Synops. Lich. p. 247 (species certa), Nyl. Synops. Lich. 1, p. 287, tab. VII, fig. 23, Arn. Lichenol. Ausfl. XI, p. 12; Lichen madreporiformis Wulf. in Jacq. Collect. (1789) p. 105, tab. II, fig. 2, teste Nyl.; Cladonia papillaria DC. Synops. Plant. Flor. gall. (1806) p. 71, C. madreporiformis DC. Flor. fr. (4815) p. 180; Siphula madreporiformis EL. Fr. Syst. orb. veget. (1825) p. 238 ; Ævernia madreporiformis El. Fr. Lichenogr. europ. reform. (1831) p. 25; Pycnothelia madreporiformis Rabenh. Deulsch. Kryptog. (1845) IN, p. 110; Celraria nivalis & madreporiformis Schær. Ænum. Lich. europ. (1850) p. 14; €. madrepo- riformis Müll. Arg. in Zlora 1870, p. 325 et Tuck. Synops. N. Americ. Lich. I, p. 30; Cladonia madreporiformis Schær. Lich. Helvet. exsice. n. 85; Dufourea madreporiformis Ach., Arn. Lich. exsice. n. 447% et zw. Lich. eæsice. n. 1160. LICHENES EXTRA-EUROPZÆI. 61 In Asia: in China, prov. Yun-nan legit R. P. Delavay supra terram in locis umbrosis montis Li-Kiang-Suee-chan, n. 2187, allit. 4000 m., 1% augusli 1896. Thallus ochroleucus, 2-3,5 cent. altus, fruticulosus et e basi cæspitosus, nilidus, madefactus mollis; laciniæ 2-2,5 mm. latæ, subcylindricæ, dichotome ramosæ, lateraliter iniliis ramulorum quasi asperalæ, apice obtusæ, raro breviter altenualæ, superficie læves. In cortice 40 & lalo, flavente et corpusculis replelto, hyphæ axi perpendiculares, indislinctæ, septalæ, parum ramosæ, lumine magno, atque strato amorpho 3 y lato tectæ; gonidia 6-10 y lata, protococcoidea in strato sæpe interruplo sub cortice sita ; hyphæ gonidiales sat stricte prope gonidia et dein laxe coalilæ, atque cum gonidiis materia alba obtectæ; medulla fere deficiens ; sterilis. Apotheciasemel a cel. Müll. Arg. in monte Grand-Muveran (in //ora 1870, p.321) obser- vala fuerunt ; sporæ, 6-8 in thecis, 7-8 y longæ et 3,5 y latæ. Spermogonia extus nigra et apicem ramorum versus enata ; spermatia 15-17 y longa et 0,5 y lata, Nyl. loc. citat. E supra expositis patet hæc species Llum a Cetrariis in quibus cortex thalli e duplice zona constituitur, tam a Plalysmatibus quorum thallus est dorsiventralis longe recedere. Viget insuper in America boreali el in Europa (in montibus Helvetiæ et Germaniæ). 143. Dufourea flabellata Hue. In America: in Bolivia, Tolima in limite inferiore nivis supra terram et ad truncos arbo- rum legit Goudot. Thallus flavicans, erectus, 3-3,5 cent. altus, opacus, K immutatus; caules primarii 2-5 mm. lati, solitarii, post basin unum ramum emittentes el dein longe ramis denudati, apicem versus flabellato-divisi, ramulis ultimis brevibus, digilatis et apice raro obtusis, sæpius acuminatis. In cortice 40-50 W lato, in parte antica flavente et corpusculis repleto, in poslica autem albido et nudo, hyphæ distinctæ, axi perpendiculares, incrassatæ, 9-16 L. crassæ, constricte seplatæ et ramosæ, ramis retem maculis magnis, lumino parvo, cfficientibus; gonidia magis numerosa in parte anteriore, 6-8 W lata; hyphæ gonidiales laxe implexæ et lacunas parvas formantes ; in axi centrali hyphæ laxe cohærentes, ver- ticales et ramosæ atque 6-10 w crassæ, lumine parvo. Nec apothecia, nec spermogonia. Species modo crescendi, id est caulibus apice flabellatis a cæteris Dufoureis facile distincta. Genus XX. — AAMALINA Ach. Lichenogr. univers. pp. 122 et 598 et Synops. Lich. p. 293 ; Nyl. Synops. Lich. 1, p.287 et tab. VIII, fig. 24-3, Aecogn. monogr. Ramal. p. 5 et apud Hue Lich. exot. p. 52; Wain. Etud. Lich. Brés. X, p.13, Stizenb. Bemerk. Ramal.-Art. Europ. p. 1 ; Cromb. Monogr. Lich. Brit. 1, p. 186; Schwend. Untersuch. Flechtenthall. T, p. 47, tab. V, fig. 7-1; Linds. Mem. Spermog. filament. Lich. p. 126, tab: V, fig. 6-18. Thallus pallide flavescens stramineusve aut cinereo-glaucescens, erectus aut pendulus, compressus, et aliquando eliam subfoliaceus, rarius cylindricus, vulgo cæspitose laci- niatus, laciniis ordinarie ramosis, undique similiter corticatus et concolor, intus symme- tricus. In corlice corpusculis repleto, hyphæ axi perpendiculares, indistinclæ, seplatæ, septo constrictæ, lateraliter ramosæ, ramis anastomosantibus retemque maculis vel par- vulis vel sat magnis, semper imparibus efficientes, atque aliquando strato amorpho et angusto tectæ. In paucis speciebus superioris evolutionis gradu prædilæ Æoccellas que (in quibus hyphæ corticis distinctæ, sed similiter retem formantes) tangentes, adest tantum in utraque pagina thalli compressi cortex modo definitus, atque inter hyphas gonidiales invenitur medulla ex hyphis axi parallelis et in plures fascias divisis constituta. 62 AM HUE: In cæleris speciebus sub cortice et ïlli arcte conjuncla jacet zona nunc lata, nunc angusta, nune continua, nunc frequenlter interrupta, quæ hyphas axi parallelas aut obli- quas ramosasque continet. Illæ hyphæ verticales veram medullam constiluunt. In apice ramulorum hæc medulla non raro sola exstat. Gonidia protococcoidea, vel in strato sat crasso, vel in glomerulis, in speciebus supe- rivris evolutionis sub corlice, in cæteris sub medulla, aut passim hyphis parallelis defi- cientibus, etiam sub cortice posita et in facie anlica semper magis numerosa. Gonidiis immiscentur hyphæ gonidiales, in thallis fistulosis parum evolutæ, in cæteris medium Lichenis plus minusve occupantes. Gonidia atque hyphæ gonidiales materia albida tegun- dur, unde apud auctores dicitur medulla stuppea, sed vera medulla, sive sub cortice posita, sive inter hyphas gonidiales in fascias divisa semper hac materia denudatur. Apothecia cupuliformia, turbinatave aut peltata, nunc marginalia nunc terminalia et tunc sæpe ramulo appendiculata, excipulo lecanorino et disco stramineo vel testaceo, pruinoso aut nudo prædita. In excipulo cortex hyphis verticalibus (1), stricte coadunatis, ramosis retemque maculis vulgo sat magnis inæqualibusque efficientibus, formatus. Duo strata gonidialia cortici hypothecioque subjacent, vel ab illis hyphis horizontalibus secernuntur. Inter duo strata gonidialia hyphæ gonidiales, ramosæ plus minusve stricte implexæ et sæpe gonidia foventes. Hypothecium albidum hyphis strictissime implexis formatum ; epithecium stramineum vel subnigrescens, ordinarie granulosum ; paraphyses arcle coadunatæ; sporæ octonæ, hyalinæ, 1-septalæ. Spermogonia nigra aut albida in thallo plus minusve immersa ; spermatia recta parvulaque ; sterigmata pauci-articulata eisque anaphyses seu filamenta anastomosantia immixta. Sectio I. — CoRTExX THALLI HYPHIS SUPERFICIEL PERPENDICULARIBUS TANTUM FORMATUS. 144. Ramalina maciformis f. metabola Hue. In Africa : in Ægypto rupicolam le sil D’ Lortu et comm. D' Magnier, anno 1898. Thallus pallide glaucus aut flavicanti-albidus, erectus, 15-25 mm. altus, 0,5 mm. crassus aut foliaceus, foliis parum aut non lobatis, ambitu integris id est in lacinulas non divisis, sed in superficie aliquando, et tunc crebre, lacinulis parvis vel usque ad 20 mm. longis exasperatis ; aut laciniatus lacinulis e basi pluries ramosis, 2-5 mm. latis, supra et subtus crebre reticulatim rugosis aut etiam reticulatim scrobiculatis, raro lævibus; insuper folia et lacinulæ utrinque et præsertim subtus in superficie sæpe soredioso-vulne- rata, aut verrucoso-sorediata et in marginibus etiam ulcerata, intus K flaventia et mox miniato-rubentia. Cortex utriusque paginæ similis, 45-50 L crassus, obscure flavicans et corpuseulis parvis passim et præsertim in zona exteriore repletus. In hoc hyphæ granu- losæ, superficiei perpendiculares, indistinciæ, constricte septatæ, lateraliter ramosæ, ramis anastomosantibus retemque maculis sat parvis irregularibusque formantibus atque strato amorpho 2-3 L crasso tectæ ; meatus hypharum corpuseulis incrustiati. Stratum gonidiale e glomerulis sat longis sub cortice positis, e gonidiis 9-12 raro 16 latis, constans. Axis seu medulla K flavens et dein lateritio-rubens (sub microcoscopio) et raphides parvos formans, ex hyphis superficie granulosis, nunc laxe contextis ramosisque atque 3-4 LL latis, nunc in fasciculis parvis et verticalibus stricte coadunatis et tunc 2-3 y crassis, et superficie lævibus constitutus. Materia alba hyphas medullares laxas gonidiaque, sed non hyphas fasciculatas tegit. Apothecia rara, 2,5-5 mm. lata, sessilia, cupuli- formia, excipulo thallo concolore reticulatim rugoso necnon sorediato, margine granulato subdentatove atque disco obscure ochraceo ornata. In excipulo cortex 42-45 & crassus (4) Apothecium supra terram aut tabulam positum aut adhuc sicut in summo ramo erecto natum semper consideratur. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 63 eodem modo ac in thallo formatus ; gonidia sub illo et sub hypothecio ; medulla etiam sicut in thallo et K similiter reagens ; hypothecium albidum, crassum, ex hyphis stricte coadunalis consistens; epithecium nigrescens; paraphyses 50 y allæ, 2 & crassæ, con- stricte articulatæ et apice incrassalæ, 4-5 metientes; sporæ 8%, hyalinæ, 1-septalæ, rectæ, raro subrectæ, 10-16 4 longæ et 3,5-6 y lat. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens el dein vinose rubens. Tab. IV, fig. 4. thallus parum divisus in facie postica visus; fig. 4°, thallus in facie antica cum apotheciis ; fig. 1%, idem magis divisus. R. maciformis Delile Flore de l'Egypte &. XIX, p. 338, lab. 53, fig. 2-4, Nyl. Æecogn. monogr. liamal. p. 56, Müll. Arg. £num. Lich. Egypt. p. 8 et Arn. Lich. exsice. n. 1539, etsi pluries lecta, semper sterilis visa est, et in hac nulla hydrate kalico producitur. Forma supra allala nullo alio discrimine ac reactione a forma genuina differt atque apo- thecia speciei affert. In herbario D' Müller Arg. sub hoc nomine jacent quinque speci- mina mihi a cl. Autran benevole communicala ; quatuor in monte Mekkata seu Moquattam prope Cahiram lecta; 1° ab ipso Delile speciei inventore, 2° a Figari ex herb. Kew. et 3° a Schweinfurth, anno 1879. Hæc posteriora in Müll. Arg. £num. Lich. Egypt. p. 8 descripta fuerunt et cuncta sicut tria priora, nullam hydrate kalico reactionem habent. Sed cælera specimina sat parva in Arabia petræa ex herb. Postian.apud colleg.Syriens. Protest. ad terram sub. n. 153 in herb. Boissier, lecltæ, hoc reagente flavent et mox miniato-rubent. R. maciformis Del. in Ægypto et in Europa meridionali, Slizenb. Lich. afric. p. 36; f. metabola in Ægyptoet in Arabis. 145. Ramalina crispatula f. minima Hue. In Asia : in Arabia supra saxa trachytica, cirque de Schànsan, presqu'ile d’Aden legit Deflers, 2 decembris 1888. Thallus obscure stramineus, 5-10 mm. altus, e basi laciniatus, laciniæ 0,8-3 mm. altæ, varie ramosæ et apice paulo latiore crispalæ seu recurvæ, superficie læves aut passim reticulatim rugosæ, K intus non mutatæ. Cortex, sicut in specie genuina, 40 y. crassus ; in hoc hyphæ granulosæ, axi perpendiculares, indistinctæ, seplatæ et ramosæ, ramis anastomosantibus retemque maculis sat magnis imparibusque efficientibus atque strato amorpho 3-4 4 crasso teclæ. Gonidia 6-12 & lata sub cortice sita. Medulla, seu axis, materia alba replela, nuda in partibus fasciculatis ; hyphæ aut laxe contextæ ramosæque, d-9 L crassæ superficie squamulosæ et pauca gonidia foventes, aut passim fasciculatæ et stricte coadunatæ. Sterilis. Species typica viget in Arabia, Æsypto, regione Tunetana, Cyrenaica, ins. Canariis et in Florida, 146. Ramalina evernioides Nyl. /ecogn. monogr. Ramal. p. 55 et apud Hue Zich. exot. n. 451; Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 106, Lich. Palæst.p.s, Enum. Lich. Æoypt. p. 8 et Supplem. p. 4, Lich. Arab. p.130 ; Hue Lich. Canisy p.16; Arn. Lich. exsice. n.915 etZw. Lich. exsicc. n. 1139. In Asia : in Syria prope Beyrouth ad truncum Olivæ, comm. D' Magnin novembri 1897. In Africa : in Marocco, Mogador, legit G. Buchet, anno 1897. Thallus albidus aut viridi-albicans, erectus 40-50 mm. altus, aut in basi monophyllus, 20-25 mm. latus et apicem versus in lacinulas divisus, aut e basi laciniatus, laciniæ 4-5 y latæ, mox dilatalæ et dein ramosæ aut adhuc e basi laciniæ 45 x latæ, compressæ et varie ramosæ, utrinque nunc læves, nunc et sæpius reticulatim rugosæ et etiam scrobi- culatæ, marginibus et aliquando subtus late soredioso-decorlicatæ, supra non sorediis exasperatus sicut in exemplaribus e Gallia occident., K non mutatæ. Cortex 20-30 y crassus ; in hoc hyphæ axi perpendiculares, indistinctæ ramosæque, ramis anastomosantibus retemque maculis parvulis imparibusque, lumine minimo, præbentibus atque strato 64 AS MPSEIUR: amorpho 4-5 K crasso tectæ. Gonidia sub utroque corlice in lamina longitudinali tenui, 9-14 y lata. Medulla, seu axis, materia alba tecta et hyphis verticalibus, 3-9 L Crassis, parum stricte contextis atque hinc inde ramosis formata. Sterilis. Sporæ 1-3 septatæ, 10- 15 u longæ et 3,5-4,5 y. latæ ; spermatia 3-4 y longa el vix 1 y lata, Nyl. loc. citat. Viget insuper in Arabia, Palæstina, Ægypto, regione Tunetana, ins. Canariis, Transvaal et in Europa (in Lusitania et Gallia occidentali). Ad hanc primam sectionem pertinent etiam, distinguendæ sub alia subdivisione, R. ceruchis DN., Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p.8, Desmaziera ceruchis Mont. Syllog. p. 318 atque species affines. In /?. ceruchis cortice 50-60 y crasso, hyphæ axi perpendiculares retemque maculis sat magnis imparibusque efficientes. Gonidia sub cortice. In medulla hyphæ verticales et ramosæ atque aliquos gonidiorum glomerulos foventes. Sectio II. — CORTEX E DUPLICI HYPHARUM ZONA CONSTANS. A. — Teretiusculæ Wain. £tud. Lich. Brés. I, p. 16. Thallus teres aut anguloso-teres. 147. Ramalina perlucens Hue. In Africa : in ins. Borbonia corticolam legit fr. Rodriguez, marlio 1887. Thallus pallide stramineus, 4-7 cent. altus, ereclus, in ramis primariis, 0,7-0,8 mm. latus, subopacus, in cæleris pellucidus, varie ramosus, ramis more 2. gracilis Nyl. devari- catis, basim versus anguloso-compressiusculis, dein anguloso-teretibus ramisque ultimis teretibusque et breviter ramulosis ; in superficie albo-striatus, striis longitudinalibus, brevibus facileque confluentibus et insuper in lateribus albo-sorediatus,sorediis parvulis, sæpe oblongis, albo-pulverulentis, intus K non mutatus. In thalli corlice duplex hypharum zona : exterior 10-12 Kw lata, leviter flavescens, hyphis axi perpendicularibus, ramosis retemque maculis parvulis, lumine parvo, eflicientibus formata; in interiore seu in medulla hyalina, 60-85 L lata, hyphæ axi parallelæ, ramosæque, arete coadunatæ. Gonidia 7-9 y lata in lamina tenui sub cortice et in hyphis subjacentibus, ramosis et laxe implexis dispersa. Apothecia 1,5-2 y lata, lateralia, breviler pedicellata, basi non constricta, excipulo lævi sed paucis sorediis asperata, margine subintegro atque disco pallide carneo non pruinoso ornata. In excipulo cortex 15-20 latus eodem modo ac zona exterior cor- ticis thalli formata, Duo strala gonidialia, unum a cortice, alterum ab hypothecio, hyphis horizontalibus separata; in medio, hyphæ gonidiales sat laxe implexæ ramo- sæque. Epithecium stramineum, non granulosum: hypothecium albidum ; paraphyses 60 H& altæ, 1,5 u crassæ, apice sæpe furcaltæ et incrassatæ, 4 x metientes. Sporæ 8", rectæ, apicibus altenuatæ, 17-22 u longæ et 3-4 y latæ. Gelatina hymenialis cœrulescens et dein violacee tincta. Habitu 2. gracili Nyl. seu Alectoriæ gracili Hue similis, sed structura corlicis alia, rami pellucidi, lateribus sorediati atque sporæ angustiores. B. — Compressiusculæ Waiïin. £tud. Lich. Brés. 1, p. 18. Thallus applanatus, plus minusve latus. 1. — Stips Aamalinæ usneoidis Fr. Thalli laciniæ elongatæ, anguslæ, planæ vel ancipiti compressæ, sæpe torliles,. 148. Ramalina anceps Nyl. Xecogn. monogr. Ramal. p. 15 et apud Hue Zach. exot. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 65 n. 397; Wain. £tud. Lich. Brés. 1, p. 18 et Lich. Brasil. exsice. n. 65 ; Müll. Arg. Lich. Portoric. p. 3. In America : 1. in ins. Guadalupa legit Lherminier, rivière Goyave, anno 1862. — 2. In ins. Martinica legit R. P. Duss, anno 1887. Thallus pallide stramineus, pendulus, elongatus, 9-35 mm. longus (alibi usque 50 cent.), nilidiusculus, lævis, dichotome ramosus, ramis valde numerosis primariis 0,6-0,8 mm. latis, cæteris minoribus atque etiam capillaribus, compressiuseulus et anceps acie sæpe albo-striata, in dichotomia curvata applanatus, inter duas ramificationes spi- raliler tortus, intus K flavens et dein rubens. Cortex in ramo primario 90-130 y latus duplici zona compositus; in exteriore flavescenti 10-12 y lata, hyphæ axi perpendi- culares retemque maculis parvis formantes; in interiore medullari hyphæ axi parallelæ, d-10 y crassæ, ramosæ, parum stricte coadunatæ, lumine sat magno. Gonidia 9-10 w lata in lamina longitudinali tenui sub utroque cortice atque hyphæ gonidiis immixlæ aut subjacentes ramosæ laxeque implexæ. Sterilis. In Nyl. loc. citat. apothecia pallida, 1 mm. lata, in geniculis thalli adnata, excipulo lævi; sporæ rectæ 12-18 4 longæ et 6-8 y lalæ. Antillis propria species. 129. Ramalina usneoides f. tenuis Nyl. Æecogn. monogr. Ramal. p. 24, Müll. Arg. Lich. Schenck. p. 226. In America : in Brasilia prope Sao Paulo inter Muscos legit Azevedo Sampaio, anno 1894. | Hæc species quoad notas analomicas interioris thalli a præcedente nullo modo differt. Etenim in cortice rami bene evoluti duplex hypharum zona; exterior 10-12 x lata, flavescens et hyphis axi perpendicularibus retemque maculis parvis efficientibus for- mala ; in interiore medullari 40-100 y lata et passim fere deficiens, hyphæ axi parallelæ, incrassatæ, 5-10 y crassæ, ramosæ et parum stricte coadunatæ (levi pressione ab invicem facile separatæ). Gonidia satis numerosa sub utroque cortice in lamina longitudinali tenui el inter duostrata gonidialia hyphæ ramosæ, laxe implexæ etinterhyphas gonidia dispersa ; maleria albida densa hyphæ gonidiaque teguntur. In hac æque in À. ancipiti Nyl. ramuli Juveniles in eorum cortice hyphas tantum superficiei parallelas, in maxima crassiludinis parte laxe, et in exteriore strictius coalitas offerunt. Sed, quum in baseos ramis verus cortex in zona exteriore bene aut sat bene evolutus appareat, gradus vegetationis superior exprimitur. Sed animadversione digaum species thallo cæterarum thallo longiore gau- dentes gradum evolutionis oblinere minorem. R. usneoides Fr. viget in Africa (Algeria, ins. Borbonia et Sanctæ Helenæ) ; in calidioribus regio- nibus Asiæ et Americæ ; in Australia et in Nova-Zelandia. Forma tenuis Fr. forsan Brasiliæ propria. 2, — Stirps Xamalinæ gracilentæ Ach. Laciniæ thalli breves, angustæ, superficie læves aut striatulæ, apothecia longe appen- diculata. 150. Ramalina gracilenta Ach. in herb., Nyl. Æecogn. monogr. Ramal. p. 19 et apud Hue Lich. exot.n. 405. In America : 1. in Louisiana corticolam legit Feathermann. Legit eliam abb. Langlois ad arboris {runcum Howe Place, n. 11, 20 decembris 1884; ad Castaneam, n. 16, 16 maii, et ad ramulos, Lafayette, n. 18, 25 septembris 1885, et ad Cralægum spathulatam, Natchi- toches, n. 19, 25 septembris 1886. — 2. In Florida. Thallus pallide vel obscure stramineus, 3-7 cent. altus, erectus vel subdecumbens, basi NouvELLES ARCHIVES pu Muséum, 4° série. — [. 9 66 A.-M. HUE. cæspitosus ; rami primarii 0,3-1 mm. lati, applanati, superficie læves, et passim longitu- dinaliler albo striati atque etiam tuberculis albis parvisque adspersi; ramuli ullimi tereles aut subteretes. In cortice duplex hypharum zona : in exteriore 10 & lata flaves- centeque hyphæ axi perpendiculares retem maculis parvis formantes ; in interiore 45-70 y lata, hyphæ axi parallelæ, 4-6 4 crassæ et sat arcte coadunatæ. Gonidia 7-11 w lata sub cortice; hyphæ ïillis subjacentes 2-4 L crassæ, ramosæ et laxe implexæ. Apothecia 1-2 mm. lata, lateralia et ramo subgeniculato affixa aut subterminalia et tune longe ramulo appendiculata, pedicellata, excipulo lævi, basi non constricto, margine integro aut subcrenulato, disco pallide testaceo, sæpe pruinoso, primum plano et demum con- vexo munita. In cortice excipuli etiam duplex hypharum zona; exterior flavescens 20-35 y. lata, interior 50-60 y lata, incolorata, passim deficiens, utraque ut in thallo formata. Gonidia sub cortice et sub hypothecio sita vel ab illo hyphis horizontalibus separata, atque in hyphis gonidialibus laxis dispersa ; epithecium subnigrescens granulosumque ; hyÿpo- thecium albidum ; paraphyses 50 y altæ, 1-1,5 w crassæ, apice incrassatæ atque 3-4 metientes. Sporæ rectæ, apicibus subacutis, 12-16 x longæ et 4-4,5 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens et mox fuscescens. (Spermatia 3-3,5 & longa et 4 y lata, Nyl. loc. citat. p. 20). In Asia (China, Cochinchina, Manilla et ins. Philippinis); in America septentrionali temperata et in ins. Cuba. 151. Ramalina Montagnei D. N. Framm. Lich. p.46, Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p. 20, et apud Hue Zich. exot. n. 406; À. rigida f. Montagnei Tuck. Synops. North Americ. Lich. I, p. 23. In America : in Florida corticola. Thallus pallide testaceus, erectus, 2-4 cent. altus, in basi dense cæspitosus ; laciniæ primariæ 1 mm. lalæ, compressæ, frequenter et varie ramosæ, ramulis ultimis subulatis, extus læves sed albo strialæ, aliquando subcanaliculatæ et rarius margine aut superficie leviter albo-papillosæ. In cortice duplex hypharum zona : in exteriore 18-20 y lata, flavescenti, hyphæ axi perpendiculares retem maculis parvis formantes ; in interiore seu medullari 40-60 Y lata hyphæ superficiei parallelæ passim ramosæ et sat stricte coalitæ, lumine parvo. Gonidia sub cortice sita et 6-9 & lala. Hyphæ gonidiales parum evolutæ materia alba repletæ laxe et ramose implexæ, 2-3 y latæ. Apothecia 1,5-3 mm. lata, basi constricla, vel lateralia et breviter pedicellata atque ramo geniculato affixa vel terminalia et tunc ramulo subulaito appendiculata, excipulo parum inæquali, margine integro atque disco pallide carneo pruinosoque prædita. In excipulo cortex 50 y crassus et extus flavescens eodem modo ac thalli cortex formatus; duplex stratum hypharum horizontalium et obliquarum, unum post corticem, interdum deficiens, et allerum sub hypothecio ; gonidia sub utroque strato etinter duo strata gonidialia hyphæ gonidiales laxæ. Epithecium obscure lutescens; hypothecium albidum; paraphyses 70 y altæ, L y crassæ et apice incrassatæ, 3 metientes. Sporæ rectæ fusiformes 20-27 y longæ et 4-5 latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens et dein vinose rubens. (Spermatia 3,5 y longa et vix 1 lata, Nyl. loc. cit.). Insuper in Louisiana, Antillis (Cuba et Guadalupa) et in Guyana gallica. — F. abbreviata Hue. In America : in ins. la Désiderade legit Lherminier supra ramulos, n. 13, anno 1862. Thallus 5-8 mm. altus et in lacinis primariis 0,3-0,5 mm. latus, compressus et ramosus ut in forma genuina. Sporæ rectæ, fusiformes, 18-22 & longæ et 3-4 L latæ. 152. Ramalina camptospora Nyl. /Æecogn. monogr. Ramal. p. 23 et apud Hue Lich. exot.n. 408, Müll. Arg. Lich, Schenk. p. 226. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 67 In Brasilia corticolam legit S. M. doña Theresia Christina Maria, imperalrix, anno 1889. Thallus pallide flavescens, 3-5 cent. allus, erectus, subpellicidus, compressus, cæspitosus; laciniæ primariæ 0,5-0,7 mm. lalæ, applanatæ aut sæpius subcanaliculatæ, varie ramosæ, et utroque latere lacinulas parvas ramosasque emittentes, ramulis ultimis interdum subteretibus, superficie læves et vage nervosulæ, raro tuberculoso-sorediosæ, marginibus frequenter et non raro longitudinaliter sorediali. In cortice duplex hypharum zona : in exleriore 12 y crassa leviter flavente, hyphæ axi perpendiculares, incrassalæ atque retem maculis parvis, vix visibilibus formantes ; in interiore, seu medullari, 90-210 y lata, hyphæ axi parallelæ, stricte coadunatæ. Gonidia 7-14 y lala in strato vix interrupto sub hyphis parallelis, et aliquando pauci eorum glomeruli inter eas intrusi. Sub gonidiis et eis immixlæ hyphæ paucæ et crebre ramosæ. Apothecia lacinias primarias aut cæteras terminantia, 3-5 mm. lata, cupuliformia, ramulo semper appen- diculata, excipulo primum sublævi dein lacunose impresso, margine integro aut subcrenulato, disco testaceo ornata. In excipuli cortice 60-70 & crasso hyphæ verticales retem maculis sat magnis et multo magis quam in thallo conspicuis formantes ; sub illo hyphæ horizontales in strato sat angusto passim existentes ; gonidia aut sub cortice aut sub illo strato atque etiam sub hypothecio albido et tandem inter hyphas gonidiales dispersa ; epithecium subnigrescens el parce granulosum ; paraphyses 70 y allæ, 2 crassæ, apice incrassalæ et 4 y metientes. Sporæ in apotheciis bene evolutis omnes bene curvatæ, 12-15 u longæ et 5-7 pu latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Insuper in ins. Cuba. 3. — Stirps Aamalinæ calicaris Fr. Thalli laciniæ longitudine mediocres, rarius elongatæ, vulgo satlalæ, superficie longitu- dinaliter costato-rugosæ, aut saltem scrobiculatæ vel lacunosæ, sæpe canaliculatæ. 153. Ramalina complanata Ach. Lichenogr. univ. p. 599 et Synops. Lich. p. 294, Nyl. Æecogn. monogr. Ramal. p. 29 et apud Hue Zich. exot. n. 418, Wain. £tud. Lich. Brés. I, p. 21et Lich. Brasil. exsice. n. 24; Lichen complanatus Sw. FT. Ind. Occident. (1806) p. 1911; Ramalina asperula Krempelh. Neuer Beilr. Afric. Flor. p. 137, teste Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 927. In America : 1. in Louisiana ad ramulos emorientes Salicis nigræ legit abb. Langlois, n. 2, novembri 1884. — 2. In Brasilia prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio, anno 1894. Thallus pallide flavens, 10-20 mm. altus, compressus, nitidus et in basi cæspitose laciniatus ; laciniæ primariæ 2-3 mm. latæ, planæ, vel subcanaliculatæ, dichotome aut varie ramosæ, ramis apice obtusis attenuatisve, superficie longitudinaliter costato-rugosæ, lateribus rugisque, tuberculis parvis, sæpe sorediosis, crebre asperatæ, intus K immu- tatæ ; super gonidia et hyphas medull&æ materia alba copiosa. In cortice duplex hypha- rum zona : exterior 15-20 w crassa, flavicans et corpusculis repleta, atque in ea hyphæ superficiei perpendiculares retemque maculis parvulis inæqualibus efficientes; in interiore seu medullari 50-60 y lata hyphæ axi parallelæ, cum paucis obliquis, stricte coadunatæ, passim deficientes. Gonidia 8-11 y lala in glomerulis sub cortice vel in strato continuo sub hyphis parallelis ; hyphæ inter illa crebre ramosæ et in medio rami paucæ elongatæ, minus ramosæ, 2-5 y crassæ et laxissime implexæ. Apothecia 2-4 mm. lala, marginalia aut subterminalia, demum subpedicellata, cupuliformia et dein applanata, excipulo sublævi aut lacunoso-impresso, æque ac margine inlegra, tuberculis asperato, disco pallide testaceo et leviler pruinoso, ornata. In excipulo cortex 30-40 y crassus, eodem modo ac in thallo formatus ; gonidia sub illo, aut ab eo hyphis horizontalibus aut varie directis separata atque simul in medulla dispersa et sub hypothecio albido posita ; epithe- 68 A.-M. HUE. cium subnigrescens et granulosum; paraphyses 50 altæ, 1,5 u crassæ, apice sæpe bifurcatæ et semper leviter incrassatæ, 2-3 & metientes ; sporæ 9-15 y longæ et 4-5 pu latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Spermatia 3,5-4 x longa et 1 u lata, Nyl. loc. citat. p. 30. Est forma tenuior et minor, nam in. herb. Mus. paris. laciniæ altiores et sæpe vali- diores atque apothecia latiora. In Asia (India); in Africa tropica et meridionali (Abyssinia, Usambara, Senegambia et Trans- vaalia, Senegalia, vulgaris in Sanzibar, sed deest in insulis); in America tropica, in pluribus Antil- Jarum insulis, et in republica Mexicana ; in Australia. — Var. denticulata Müll. Arg. Lich. Afric. tropic.-orient. p. 337 et Lich. Schenck. p. 226; À. denticulata Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p. 98 et apud Hue Lich. exot. n. A7, Wain. £'tud. Lich. Brés. I, p. 22; Parmelia denticulata Eschw. Flor. Brasil. p. 221; Ramalina asperula Krempelh. Lich. Wawra p. 9 et Lich. Argent. p. 105, teste Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 927 et Observ. in Lich. Argent. p. 63. In America : 1. in Louisiana corticolam legit. abb. Langlois, Pointe à la Hache, n. 12 pr. p., 8 februarii 1885. — 2. In ins. Guadalupa legit Lherminier, sur les troncs et les toits en planchettes en décomposition, anno 1862. — 2. In Guyana legit Kegel. Thallus pallide flavicans, 2-6 cent. altus, erectus, compressus et e basi in plures lacinias divisus ; laciniæ primariæ 1-5 mm. latæ, sæpe planæ, rarius canaliculatæ, furcato- ramosæ et in apice frequentius et irregulariter ramosæ, apice attenualæ aut breviter furcatæ, superficie costato rugosæ aut tantum nervosulæ, utrinque tuberculis minulis, apice sæpe sorediosis asperatæ, in marginibus autem eisdem tuberculis magis elongalis ornatæ atque inde quasi denticulatæ, intus K primum flaventes et mox rubentes. In corlice duplex hypharum zona : exterior 15-20 w crassa, flavens et corpusculis repleta; in interiore hyphæ superficiei parallelæ et in hoc strato subjacente 45-60 y lato cæteræ notæ anatomicæ ut in specie genuina. Apothecia 2-5 mm. lata ante laciniarum apicem sæpe sub recto angulari divaricatum sita, cupuliformia et demum applanata, excipulo serobi- culato et passim tuberculis exasperato, margine subintegro atque disco pallide testaceo pruinosoque ornata. In excipulo notæ ut supra ; epithecium nigrescens et granulosum ; paraphyses 50 u altæ, 1,5 x crassæ, apice vix incrassatæ et sæpe furcatæ. Sporæ curvulæ aut subrectæ, 12-14 & longæ et 4-5 u latæ. Hæc à À. complanala Ach., oculis nudis, utroque latere laciniarum tuberculis dentato plerumque secernitur, sed tutior nota in reactionis diserimine reponit, quare nihil aliud ac varietas mihi videtur. Fere sicut forma typica distributa, sed non in Austra'ia viget. In herb. Mus. paris. sub À. complanata f. attenuescente Nyl. nondum, ut censeo, juris publici facta, tria specimina adsunt e republica Mexicana orta et a cl. Bourgeau in sylva prope San Nicolas in valle Mexico lecta. Minimum exillis ad 2. complanatam Ach. pertinet; aliud est f. attenuescens Nyl., apicibus laciniarum magis ramosis et magis altenuatis ; in tertio autem laciniæ apicibus dendroideo et breviterramosæ, et in margine vera soredia, ut in À. farinacea Ach. præbentes, aliam speciem indigitant. 154. Ramalina canaliculata Tayl. in Hook. Journ. of. Bot. 1847, p. 188, Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p. 30 et apud Hue Lich. exot. n. 422. In Oceania : 1. in ins. Amicorum, Tonga, corticolam legit Lahaie, jardinier de l’expé- dition, n. 1323, dans le voyage à la recherche de La Pérouse. — 2. Inins. Tahiti corticolam legit D' Nadeaud, Puoa atque in valle Pini etin montibus Tesa supra Papeete, altitud. 800- 4000 m. ; anno 1896. Thallus pallide testaceus aut stramineus, erectus pendulusve, 80-100 mm. altus, LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 69 opacus, in basi dense cæspilosus aut parce ramosus; laciniæ primariæ, 1,5-2, raro 5 mm. latæ, irregulariter ramosæ, compressæ el sæpe longitudinaliler canaliculatæ, in superficie subnervose inæquales aut læves el apicem versus semper læves, non sorediatæ et K intus non mulalæ. Cortex in parte fere extrema ramuli sterilis duplici hypharum zona compositus; in exteriore 10 y lala, leviler flavicante et corpusculis repleta, hyphæ indistinclæ, axi perpendiculares et retem maculis parvis formantes ; in interiore incolorata 45-100 y lata, hyphæ superficiei parallelæ et oblique ramosæ, stricte coadunatæ. (In ramo apothecifero, zona exterior 30 x, et interior 90-130 lata, utraque eodem modo ac supra composita). Gonidia 7-10 y lata in lamina longitudinali tenui sub utroque cortice, sub anteriore in strato continuo, in poslico autem in glomerulis posila. Hyphæ gonidiales vix evolulæ, passim tantum inter gonidia apparentes atque 2-5 y lalæ, laxe implexæ ramo- sæque. Apothecia 1-2 mm. lala, marginalia, sessilia aut subpedicellata, excipulo lævi, margine integro mox obliteralo, disco pallide carneo et leviler pruinoso prædila. In excipuli cortice hyphæ verticales ramosæque, indistinctæ, relem maculis ac in thallino cortice majoribus, in parte externa tantum formantes; duplex hypharum horizonlalium stratum sub cortice et sub hypothecio angustum ; gonidia inter utrumque in strato parum longo et in medio apothecii sito; epithecium subnigrescens et granulosum; hypothecium albidum; paraphyses 65 w allæ 1,54 crassæ, non ramosæ et apice incrassalæ, 3-3,5 melientes. Sporæ reclæ, raro subrectæ 15-18 y longæ et 4,5- 6 y latæ.Gelatina hymenialis iodo cœærulescens et dein obseurata, alque amoto reagenlis excessu, sic remanens. Spermaltia oblongo-cylindrica 3 4 longa et vix 1 x lala, Nyl. loc. cit. Apothecia interdum morbose nigro maculata. Huic speciei Dr Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1279 À. alludentem Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p. 32, junxit. Sed hæc sporis longioribus et curvulis 20-35 y longis et 4,5-5,5 y latis, longioribus quam in quavis alia Ramalinarum specie bene a 2. canaliculata Tayl. differre videlur. Viget R. canaliculata Hook. in Asia (India); in Africa (ins. Madagascaria, Mauritii et Rodri- guesii) ; in America lropica (Peruvia) ; frequens in insulis oceani Pacifici. 155. Ramalina stenospora Müll. Arg. Lich. Beitr. (1877) n. 65; Tuck. Synops. North Americ. Lich], p.23: In America : in Louisiana corticolam legit Featherman; legit etiam abb. Langlois, Pointe à la Hache, in ramulis demortuis Salicis nigræ, n. 1, 4et 9, 8 februarii 1885; ad truncum arboris n. 8, novembri 1884 ; ad truncum $alicis nigræ, n. 20, 21 januarii 1885 ; sur un vieux toit en bardeaux, n. 3 et 6, februario 1885; sur une vieille barrière en bois de Cyprès (Zaxodium distichum) n. 5, septembri 1884; Howe-Place sur une vieille barrière, n. 144, 20 novembri 1884. Thallus glaucescenti-stramineus, 2-4, raro 10 (in n. 20) cent. altus, compressus, opacus et cæspilosus; laciniæ primariæ 1-2 mm. lalæ, simplices aut lateraliter ramosæ, ramis sæpeiterum ramulosis, ramulis apice paulalim attenuatis, superficie læves sed sæpe in sensu longitudinali irregulariter albo strialæ, aliquando aut demum frequenter tuber- culis albis aspersæ, planæ aut raro subcanaliculalæ, intus K —. In corlice duplex hypharum zona : in exteriore 12 y lala, flavicante, hyphæ superficiei perpendiculares retem maculis parvis, lumine sat magno formantes; in interiore seu in medulla 80-110 y lala hyphæ axi parallelæ et oblique ramosæ ; hæc frequenter deficit, ideoque, strato gonidiali usque ad verum corticem ascendente, insulas in parte superiore corlicis et in aliis partibus, gonidiis circumdatlas præbet. Inter gonidia 8-11 w lata paucæ hyphæ ramosæ et laxe implexæ. Apothecia 2-3 mm. lata, cupuliformia et demum applanala, lateralia et terminalia, basi constricta, excipulo primum lævi et dein lacunose impresso et tuberculis albis ornato, disco albo-pruinoso prædila. In excipuli cortice in ipsa margine 120 y lato, in aliis partibus 20-100 y lato, duplex zona sicut in thallo, inferior raro 70 A.-M. HUE. omnino deficiens, exterior leviter flavens 20-40 y lata, retem maculis majoribus ac in thalli cortice præbens; stratum gonidiale sub zona interiore et sub hypothecio, raro usque ad zonam exteriorem ascendens, atque gonidia in hyphis gonidialibus laxe implexis dispersa ; epithecium subnigrescens et granulosum; hypothecium albidum ; paraphyses 50 w allæ, fere 2 x crassæ et apice incrassatæ, 4 & metientes; sporæ rectæ, 18-20 u longæ et 3-3,5 Lu latæ (in Müll. Arg. loc cit. usque 22 y longæ). Insuper in Texas et in Carolina. 156. Ramalina calicaris Fr. Lich. Suec. exsicc. n. 72, Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p. 33, et apud Hue Zäich. exot. n. 426, Hue Lich. Yunn. p. 28 pr. p., Stizenb. Bermerk. BRamal.-Art. Europ. p. 12, Schwend. Untersuch. Flechtenthall. (4860) tab. V. fig. 9-11; Lichen calicaris L. in herb. pr. p., teste Waïin. Revis. Lich. herb. Linn. p. 5 ; Lobaria calycaris Hoffm, Deutschl. Flor. NW, p. 139 ; Ramalina fastigiata var. calicaris Ach. Lichenogr. univ. p. 604 et Synops. Lich. p. 291; À. fraxinea y calicaris Schær. Lich. Helvet. exsicce. n. 493; /. calicaris (L.) Arn. Lich. exsicc. n. 782, Malbr. Lich. Norm. n. 19, Oliv. Herb. Lich. Orne na. 113 et Johns. he N. Engl. Lich. Herb. n. 16. In Asia: 1. in Japonia ramulicolam legit R. P. Faurie, in ins. Nippon, Aomori, n. 15197, 18 februarii 1895, n. 165 pr. p., aprili 1897, et Nasuzan, n. 337 pr. p., 30 julii 1897. — 2. In China, prov. Yun-nan, corticolam legit R. P. Delavay in sylvis, faucium Hee-chan-men, 31 maiïi 1889. In America : in Brasilia prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio, anno 1894 (specimen unicum et parvulum). Thallus pallide glaucescens aut substramineus, 3-5 cent. altus, erectus, compressus, rigidus, e basi laciniatus, laciniæ primariæ 2-3 mm. latæ, in ramificationibus latiores, varie ramosæ, ramis angustioribus, in lateribus hinc inde ramulos angustos brevesque emittentes, sæpe canaliculatæ, semper in superficie longitrorsus costatæ et plus minusve profunde lacunosæ. Cortex dupliei zona formatus : exterior 30-35 y lata, flavicans et cor- pusculis repleta, ex hyphis axi perpendicularibus, stricte coadunatis, septatis ramo- sisque, ramis anastomosantibus retemque maculis parvis inæqualibusque formantibus constans; interior 20-80 L lata, ex hyphis axi parallelis ramosisque, stricte coalitis consti- tuta. Gonidia 8-12 y lata sub cortice in strato fere continuo sita. Medulla vix evoluta in hyphis 2-3 L crassis paucis verticalibus et ramosis inter strala gonidialia consistens. Apo- thecia 2-3 mm. lata, lateralia terminaliave et tunc lacinula sæpe appendiculata, cupuli- formia aut applanata, excipulo in basi præsertim rugosa, margine integro, disco pallide carneo, nudo aut leviter pruinoso ornata. In excipulo cortex 30 w crassus eodem modo ac stratum exterius thalli formatus ; gonidia aut sub cortice et sub hypothecio aut ab illis strato hypharum horizonlalium separata; hyphæ medullares sat bene evolutæ ramosæ 2,5-6 mm. crassæ ; epithecium subnigrescens et granulosum ; hypothecium albidum ; para- physes 50 & allæ, 1-1,5 w crassæ, apice leviter incrassatæ et 2-3 : metientes. Sporæ rectæ, 1-septatæ, 13-16 & longæ et 6-7 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens et dein obscure vinose rubens. Spermatia 3-4 y longa et 1 & lata, Nyl. loc. cilat. In Asia, Africa boreali et meridionali, America utraque, in Nova Zelandia et ins. Tahiti atque in Europa. — F. papillosa Hue; 2. calicaris f. subpapillosa Müll. Arg. Lich. Afric. trop.-orient. p. 338; À. calicaris Hue Lich. Yunn. p. 18 et p. 28 pr. max. part. In Asia: 1. in Japonia corticolam legit R. P. Faurie in ins. Nippon, in sylvis Sapporo, n. 9170, 29 martii 1893 ; Nasuzan n. 398 et 337 pr. p., 30 julii 1897 ; in ins. Yeso, Hakodaté n. 103 pr. p., martio 1897, in Togakuski, n. 809, 16 septembris 1898. — 2. In China prov. Yun-nan corticolam legit R. P. Delavay, n. 1605 et 1614, insuper in sylvis faucium LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 71 Hee-chan-men, 2 aprilis 1885 et 31 maii 1889 ; in monte Tsang-chan, anno 1885 ; in sylvis Yen-tze-hay et Fang-yang-tchang, 17 junii 1887; in sylvis Kou-toui et Yang-in-chan, 18 junii 1888 et Ta-long-tan prope Ta-pin-tze, n. 27, 17 septembris 1888. In America : in Ohio legit Lesquereux, sur les arbustes dans les marais, n. 239. Thallus obscure flavicans, 3-5 cent. altus, laciniis primariis 4-3 mm. latis, extremis sæpe 0,2-0,4 mm. latis, a speciei genuinæ thallo non discrepans nisi papillis albis et sæ&pe sorediosis, rotundatis aut oblongis, numerosis aut raris in lateribus, rarius in superficie disseminatis. Apothecia et sporæ sicut supra. Insuper in India. — Var. 1. subampliata Nyl. Xecogn. monogr. Ramal. p. 35 et apud Hue Lich. exot. n. 426; Stizenb. Bemerk. Ramal.-Art. Europ. p. 14. In Asia: in Japonia ramulicolam legit R. P. Faurie in ins. Nippon, Aomori, n. 166 pr. p., aprili 4897. Thallus albidus 35 mm. allus; laciniæ primariæ 5-6 mm. lalæ, varie ramosæ et in lateribus raro ramulis ornatæ, nunc in superficie sublæves, nunc costato-rugosæ atque etiam lacunosæ. Apothecia 2,5-3 mm. lata, aut terminalia et ramulo sæpe appendicu- lata, aul lateralia; sporæ rectæ, 11-14 y longæ et 6-7 y latæ. In India, Algeria, Argentinia et Europa. — — F. subpapillosa Nyl. locis citat. In Asia: in Japonia legit R. P. Faurie corlicolam in ins. Yeso, in monte Sapporo, n. 9206, 30 aprilis 1893; in monte Towada, n. 14299, 26 junii 1894. Similis var. subampliatæ, sed laciniæ in lateribus, raro in superficie tuberculis parvis, rotundatis aut oblongis aliquando leviter sorediosis ornatæ. Insuper in India. — Var. 2. japonica Hue. In Asia : in Japonia corticolam legit R. P. Faurie inins. Yeso, sine loco indicato, n. 619, julio 1898; in ins. Nippon, in montibus Aomori, n. 246, 30 maïi et in Aomori (Daishaka), n. 263, 17 junii 1897; Fujiyama, n. 490, 10 junii 1898. Thallus vel albidus vel pallide olivaceus, 5-6 cent. altus, compresus et cæspilosus; laciniæ primariæ latitudine ludentes, aliæ 1-2, aliæ 4-5 mm. latæ, facile rubricose eva- dentes etsi K immutatæ, raro sublæves, sæpius longitrorsus costatæ et lacunosæ et in una facie canaliculatæ sed non in tota longitudine, nitidæ et sæpe pellucidæ præsertim in ramulis, in lateribus frequenter ramulosæ, ramulis brevibus, simplicibus aut iterum divisis, in superficie albido-venulosæ et turbereculis albidis ornatæ. Cortex similiter duplici hypharum zona formatus : in exteriore 30 L lata, leviter flavida, hyphæ axi per- pendiculares retem maculis parvulis formantes ; in interiore 20-50 y lata et passim defi- ciente, hyphæ axi parallelæ ramosæque. Apothecia 2-5 mm. lata, terminalia aut lateralia, sed tunc rami apicem versus sila, ramulo brevi appendiculata, cupuliformia et dein applanata, excipulo lacunoso, margine integro et disco testaceo pruinosoque prædita. Sporæ rectæ, raro subcurvulæ, 12-15 p longæ et 5-6 y latæ, immixtis magis ellipsoideis, 14 4 longis et 7 y latis. Gelatina hyme- nialis cœrulescens et dein vinose rubens, Variat laciniis primariis augustis, dendroideo- ramosis, ramulis frequenter divisis et applanatis, fere sicut in quibusdam formis R. farinaceæ sed non sorediosis et tuberculis rarescentibus. — Var. 3. subfastigiata Nyl. Æecogn. monogr. Ramal. p. 35 et apud Hue Lich. exot, n. 426 ; Stizenb. Bemerk. Ramal.-Art. Europ. p. 14; Müll. Arg. Lich. Yatab. p. 191. In Asia: in Japonia corticolam legit R. P. Faurie in ins. Yeso, Hakodaté, n. 9188 15 aprilis 1893 ; in ins. Nippon, Aomori, n. 132 pr. p. et 165 pr. p., aprili 1897. 12 A.-M. HUE. In America: 1. in Canada prope Otawa corticolam legit R. P. Couet, anno 1889. — 2. In Ohio legit Lequereux. Thallus glaucescenti albidus, 15-25 mm. altus, erectus, compressus; laciniæ prima- riæ 2-3 mm. latæ, ramosæ subfastigiatæque, in superficie longitrorsus et valide costatæ profundeque lacunosæ. In cortice duplex hypharum zona: exterior 20-95 y lata, flavicans corpusculisque repleta, hyphis axi perpendicularibus, ut supra, formatæ; in interiore 20-130 y lala, hyphæ parallelæ. Apothecia 2-3 y lata, terminalia peitataque, atque excipulo scrobiculato, margine integro, disco pallide carneo et pruinoso ornata. In exci- pulo cortex 80-120 L crassus ex hyphis verticalibus ramosisque ramis anastomosantibus retem maculis sat magnis irregularibusque, sed in parle exteriore minoribus, constitutus. Gonidiorum unum stratum sub cortice, alterum ab hypothecio hyphis in strato sat crasso et stricte coadunatis separatum ; inter duo strata gonidiala, hyphæ gonidiales satis bene evolulæ ; hypothecium albidum; epithecium nigrescens et granulosum ; paraphyses 50 pe altæ, apice incrassalæ et 4 w metientes; sporæ rectæ 13-16 y longæ et 5-6 a crassæ, im- mixtis angustioribus 13-14 y longis et 4-4,5 y lalis. Gelatina hymenialis 1odo cœrulescens et dein vinose rubescens. Insuper in ins. Sandwich et in Europa. 157. Ramalina farinacea Ach. Lichenogr. univ. p. 606 et Synops. Lich. p. 297, Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p. 3% et apud Hue Lich. exot. n. 427, Schwend. Untersuch. Fle- chtenthall. (1860) tab. V, fig. 7-8, Reinke Abhand. über Flechten, IV, 1895, fig. 97(thallus) ; Schær. Lich. Helret. exsice. n. 494, Arn. Lich. exsice. n. 1720*%*, Malbr. Lich. Norm. n. 20, Oliv. Herb. Lich. Orne n. 7, Harm. Lich. in Lothar. n. 213 et Johns. 7he N. Engl. Lich. Herb. n.51. In Asia: 1. in Japonia, in ins. Nippon, prope Yokohama legit L. Roux, anno 1890, comm. com. de Poli, fructifera; Sendai legit R. P. Faurie n. 275, julio 1897, sterilis. — 2. In China, prov. Yun-nan, legit R. P. Delavay, corticolam in Koua-la-po, 4 augusli 1883, in Hee-chan-men, 2 aprilis 1885 el in Yan-in-chan, 18 junii 1888, et ramulicolam in Lopin-chan, 31 julii 1888. — 3. In Tonkin, Tuän-Da, R. P. Bon, Lichen récolté par un Annamite en mars 1890, comm. abb. Hy; parce fructifera. In Africa: 1. in Algeria legit de la Peraudière, sur les arbres du Tonza à la Calle, novembri 1840; slerilis. — 2. In regione Tunetana legit D' Robert in sylva Aïn-Drahan, anno 1885, in herb. Lelourneux. In America: 1. in montibus Albis, legit Lesquereux, n. 238; sterilis. — 2. In Brasilia legit Azevedo Sampaio prope Sao Paulo, anno 1894. In Oceania: 1. in ins. Tahili, Poea, legit D' Savatier sur le tronc des Cocotiers n. 743, 1 septembris 1877; sterilis. — 2.E Nova Zelandia misit sir Locke Travers ad universalem exhibitionem Parisiis anno 1889 celebratam. Thallus glaucus aut albido-virens, erectus, 1,5-5 cent. altus, e basi laciniatus, laciniæ primariæ 1,5-2 mm. lalæ, varie et frequenter ramosæ, compressæ et apicem versus sub- teretes, superficie aut sublæves aut sæpius nervoso-lacunosæ, sorediis albis, pulveru- lentis rotundatis vel oblongis in margine, rarius in superficie vel in apice, ornatæ. Cortex duplici zona formatus, una exleriore 20-25 w lata, flavicante et corpusculis repleta, hyphas axi perpendiculares, ramosas atque retem maculis parvis efficientes præbente; altera nunc bene evoluta nunc deficiente et in priore casu 40 y lata, ex hyphis parallelis, parum ramosis stricte coadunatis constituta. Gonidia 7-12 x lata sub cortice et passim in hyphis subjacentibus sæpe elongatis, plus minusve ramosis et 4-6 x crassis. Apothecia 1-2,5 mm. lata, primum cupuliformia et dein peltata, subpedicellata et basi constricta, excipulo lævi, margine integro, disco pallide carneo nudo au tpruinoso et LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 13 plano ornata. In excipuli cortice 60-80 y crasso exterius leviter flavicante, hyphæ verti- cales et seplalæ ut in zona superiore corticis (hallini; gonidia passim sub hoc cortice et sub hypothecio sila, passimque in medulla sat densa dispersa atque tune sub illis seu inter hæc et gonidiorum glomerulos hyphæ horizontales et obliquæ sat stricte implexæ ; epilhecium nigrescens atque granulosum; hypothecium albidum strictumque; para- physes 45 allæ, apice incrassatæ et 3 melientes; sporæ reclæ 12-13 & longæ et > p latæ. Specimina in China lecla propinqua sunt subspeciei /?. intermediæ Del., Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p. 68. Éorum thallus pallide flavens et K magis flavus el numerosis sore- diis fere globosis ornatus, sed magis nervosus quam in 2. inlermedia Del. Species cosmopolita. — F. 1. pendulina Ach. Zichenogr. univ, p. 607, Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p. 35 et apud Hue Lich. exot. n. 427. In Oceania: in ins. Tahili corticolam legit D' Nadeaud, Puoa, allit. 800-1000 m., anno 1896. Thallus 10-12 cent. allus, pendulus, valde ramosus, laciniæ primariæ 1-2 mm. latæ, elongalæ, superficie læves aut passim leviler nervosæ. Cortex 65-85 y crassus et duplice zona formatus; gonidia 7-13 4 lala ; hyphæ gonidiales bene evolutæ, 2-5 y crassæ ; sterilis. Insuper in ins. Rodriguesii et in Europa. — F.2, multifida Ach. Zichenogr. univ. p. 607, Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p.35. In Asia: in China, prov. Yun-nan, corticolam legit R. P. Delavay. Thallus 25 mm. altus; laciniæ 1-2 mm. latæ, multum et sat breviler ramosæ, super- ficie sublacunosæ et parum sorediosæ; sterilis. Insuper in Europa. — F. 3. nervulosa Müll. Arg. Lich. Beitr.n. 557. In Asia: in Japonia ramulicolam legit R. P. Faurie in ins. Nippon, Huki, n. 603, 17 junii 1898; in Wakamatsa, n'° 915 et 916, 4 septembris 1898. Thallus glaucescenti-cinerascens vel virenti-flavicans, 3 cent. altus, compressus, cæspi- tosus, subpellucidus ; laciniæ primariæ 0,4-0,5 raro 1 mm. lalæ, multum ramosæ, ramis anguslissimis tenuibusque, superficie longitrorsus translucenti venulosæ et ad margines oblongo-sorediosæ ; sterilis et fructifera. Insuper in Asia (India) ; in Africa (Zanzibar); in Australia et Polynesia, — F. 4. minutula Ach. Lichenogr. univ. p. 606, Nyl. Xecogn. monogr. Ramal. p. 35 et apud Hue Lich. exot.n. 421. In America : in Brasilia corticolam prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio anno 1894. Thallus 1-2 cent. altus et erectus, vel orbicularis et 2-3 cent. diamet. latus, laciniæ supra læves et ramosissimæ, nunc non aut vix sorediatæ, nunc sorediisnumerosis ornalæ. Insuper in ins. Philippinis (Lucon) in herb. meo et in Europa. 158. Ramalina leiodea Nyl. Xecogn. monogr. Ramal. p. 43 et apud Hue Zich. exot. n. 438; Müll. Arg. Consp. Lich. N. Zeland. p. 29. In Oceania : in Nova Caledonia ramulicolam legit Pancher sur un ilot de corail à un mètre d'altitude au-dessus de la mer, n. 689 Mus. Neo-Caled., anno 1870. Thallus pallide flavescens, 10-15 mm. altus, erectus compressusque et nitidiusculus; laciniæ simplices aut 1-2 ramosæ el apice acutæ, planæ vel subcanaliculatæ, superficie læves et simul nervoso-striatulæ. In cortice rami apotheciferi duplex hypharum zona: in exteriore 40-45 y lata, flavicante et corpusculis repleta, hyphæ axi perpendiculares et NOUVELLES ARCHIVES DU Muséum, 4° série. — I, 10 14 A.-M. HUE. retem maculis sat magnis imparibusque, lumine sat parvo, formantes ; stratum gonidiale raro sub cortice, sæpius ab illo hyphis verticalibus seu superficiei parallelis obliquisque, seu zona interiore 10-70 } lata, stricte coadunatis, separatum, interdum in medio hujus zonæ interioris nonnulli gonidiorum glomeruli; gonidia 6-10 & lala; hyphæ goni- diis immixtæ frequenter ramosæ et in medio rami magis elongatæ, 5-6 L Crassæ et laxius implexæ. Apothecia 0,6-3 mm. lata, cupuliformia, marginalia aut sub- marginalia, sessilia vel subpedicellata, excipulo lævi basique leviter lacunose impresso, margine atque disco glauco prædita. In excipuli cortice 40-50 y crasso, flavente et cor- pusculis repleto, hyphæ ut in cortice thalli; gonidia sub cortice, raro ab illo hyphis hori- zontalibus in strato parum crasso coadunatis scparala, in medulla sat densa sparsa atque etiam sub hypothecio albido posita ; epithecium nigricans; paraphyses 50 à altæ, 41,5 w crassæ, apicem versus furcatæ alque apice incrassalæ, 3 L metientes; sporæ curvulæ vel rarius subrectæ 12-15 y longæ et 4,5-6 latx. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Spermatia 4-5 u longa, Nyl. loc. cit. p. 44. Tab. IV, fig. 3, thallus cum apotheciés in naturali slatura. Est forma minor sed cæterum similis specimini orignali in herb. Mus. paris. Insuper in Australia, Nova Zelandia, Tasmania et ins. Norfolk. 159. Ramalina yemensis (1) Nyl. Æecogn. monogr. Ramal. p. 46 (exclusa 2. lægi- vata Fr., teste Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1070), Zw. Lich. exsicc. n. 1172 ; R. fraxinea B yemensis Ach. Lichenogr. univ. (1810) p. 602 et Synops. Lich. p. 296 ; Parmelia Eckloni Spreng. Syst. Supplém. (1827) p. 328; Ramalina Eckloni Mont. Fi. Chilens. (1852) p. 79, Müll. Arg. Lich. Paraquayens. p.3 ; À. yemensis var. Eckloni Waïin. Etud. Lich. Brés.T, p. 20 et Lich. Brasil. exsice. n. 995; R. fraxinea Ach. in Zoll. Plant. javanic. n. 1908. In Africa : in ins. Madagascaria, in regione occidentali, corticolam legit cl. Grandidier ; probabilius in regione Betsileo legit D' Besson et comm. cel. Renauld. In America : 1. In Brasilia legit S. M. doña Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889, et prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio, anno 1894.-2. In Columbia legit fr. Emilio ad frutices prope Bogota, inter Uraquen et Suba, allit. 2600 m., anno 1898 et comm. fr. Gasilien. — 3. In Patagonia, Smyth channel, ramulicola, sine collectoris nomine, anno 1895. | Thallus glaucescens vel pallide stramineus, 4-16 cent , in Bogota fere 30 cent. altus, erectus pendulusve, compressus, nitidus et basi cæspitosus, laciniæ 3-8 mm. latæ, plus minusve lateraliter ramosæ, apice atlenuatæ, raro truncatæ, in superficie longitudinaliter costato-rugosæ et sat profunde lacunosæ aut saltem inæquales, rarius perforatæ, intus K non mutatæ. Cortex in ramulo ultimo 25-45 L crassus, albidus atque hyphis axi paral- lelis obliquisque stricte, el in parte exleriore tantum strictius coadunatis formatus. In ramo velustiore cortex e duplici hypharum zona constitutus : in exteriore 10 y lata et flavicante, hyphæ axi perpendiculares retemque maculis parvis præbentes; in interiore hyphæ axi parallelæ et obliquæ ramosæque. Stratum gonidiale vix interruptum sub medulla positum passimque, zona interiore deficiente, usque ad verum corticem ascen- dens; gonidia 7-12 lata, et hvphæ illis immixtæ subjacentesque, 1,5-3 L crassæ, ramosæet laxe implexæ ; medulla vera in medio rami deficiens. Apothecia 1-2 mm. lata, (4) «CI. D: Nylander nomen yemensis pro specie anteposuit, sed hoc nomen ab Ach. sub varietatis nec speciei titulo adhibitum fuit et dein erga aliud nomen vere specificum jam antea pro re eadem rite introductum anteponihaud potuit : Arten und Varietatesnamen verlieren bei ihrem Rangwechsel ihr Prioritaetsrech. » Sic loquitur el. D' Müller Arg. in suis Licheny. Parag. p. 3. sed hæc regula ab ipso doctore Müller lata articulo 58 Congr. internat. Botan. Parisiis anno 1867 celebrati contra- dicit, atque nomen yemensis magis antiquum servandum videtur. LICHENES EXTRA-EUROPÆl. 15 sessilia, numerosa, marginalia et aliquando marginem thalli in Lota longitudine tegenlia, atque etiam in Lola superficie frequenter dispersa, excipulo lævi, margine integro, disco pallide carneo pruinosoque, plano aut demum convexo prædita. In excipuli cortice 65 lato et extus flavente, hyphæ verticales ramosæque, retem maculis sat magnis et in parte flavente, 20 4 lata, strictioribus, eflicientes ; hyphæ horizontales obliquæque et ramosæ, non stricte coalitæ in duplici stralo, uno sub cortice et allerum sub hypothecio; inter hæc strala ponuntur gonidia cum paucis hyphis, ut in thallo ; epithecium subnigrescens et granulosum ; hypothecium leviter flavens albidumve; paraphyses 95 y allæ, 1 à crassæ, apice interdum ramosæ, leviter incrassalæ ; sporæ rectæ, rarius subrectæ, 12-15 y longæ et5-7 u latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens et dein vinose rubens. (Spermalia 3-5 y longa et 1 y lata, Nyl. Aecogn. Ramal. p. 144). Hæc species nondum in Patagonia lecta fuerat; specimina ab hac regione asportata thallo costalo-rugoso, apotheciis in superficie crebre dispersis et excipulo omnino lævi ad hanc speciem certe pertinent; sporæ in his rectæ et leviter curvulæ 13-16 y longæ et 5-6,5 y latæ, immixtis angustioribus, 13-17 w longis, et 4,5-5 y latis. Corticola et saxicola in Asia (Arabia, India et Java); in Africa tropica (ins. Madagascaria, Usambara et in capile Bonæ Spei) ; in America meridionali, frequens in Chili; in Australia et Nova Zelandia. F. latior Nyl. Æecogn. monogr. Ramal. p. 46. In America : in Paraguay, comm. dux Paris. Americæ meridionali propria. — Var. 1. menbranacea Nyl. loc. cit., Lechl. Plant. chil. n. 674; R. menbranacea Laur. in Linnæa, 1827, p. 43. In Africa : in ins. Borbonia corlicolam legit fr. Rodriguez, martio 1887. In America : in ins. Haïti legit P. Bertrand, comm. fr. Heribaud. In Oceania : e Nova Zeiandia misit sir Locke Travers ad universalem exhibitionem Parisiis anno 1889 celebratam. Thallus erectus 10 cent. altus e basi cæspitose ramosus, laciniæ 3-6 mm. latæ, com- pressæ, varie ramosæ et passim ulrinque parvos ramulos emillentes. Sporæ rectæ vel subrectæ 13-16 y longæ et 6-7 L lalæ ; in speciminibus ex. ins. Borbonia et Haïti tenuiores, 13-20 y. longæ et 4-5 y latæ, immixtis 11-13 y longis et 6 y latis. In ins. Madagascaria, specimina probabiliter in regione Betsileo lecta et a cl. Renauld mihi communicata, 3-4 cent. alta, e basi cæspitose ramosa, laciniis 1-2 mm. latis, raro applanatis et sæpius canaliculatis et sic ad var. sublinearem Nyl. vergentia ; sporæ 10-15 w longæ et 5-6 uw latis, immixtis tenioribus 13-15 y longis et 5-5,5 y lalis. Fere sicul forma genuina distributa, sed in Asia nondum observata. — Var. 2. maxima Hue; 2. Æckloni var. maxima Müll. Arg. Lich. Parag. p. 3. In America : in Paraguay, legit Balansa, roches verticales de la grotte de Saint-Thomas près de Paraguari, 29 seplembris 1874. Thalli laciniæ 10-13 cent. altæ et usque 3 cent. latæ; apotlhecia pedicellata, excipulo lævia, sed margine sæpe sulcato-striata ; sporæ 11-13 mm. longæ et 5,5-6 y lalæ. Est evidenter idem Lichen et in eodem loco lectus, de quo tractat cel. Müll. Arg. loco citato et hunc corticolam esse contendit. 160. Ramalina lanceolata Nyl. Recogn, monogr. Ramal. p.47; À. menbranacea Mont. in Annal. Scient. nat. sér. 2, t. XII, p. 46, teste Nyl; À. prolifera Tayl. in Hook. Journ. of Bot. 1847, p.189, À. Eckloni var. elongata Müll. Arg, Lich, Beitr, n. 1241, teste Müll. Arg, Lich. Beitr. n. 1478. 76 A.-M. HUE. In America : in Uruguay, prope Montevideo, sur les écorces et spécialement sur Erytrina cristagali, bois de Santa-Lucia, legit Fruchard, julio 1877. Thallus obscure flavicans vel olivaceus, 8-15 cent. altus, compressus et opacus; laciniæ primariæ 5-10 mm. latæ, sæpe simplices, rarius apice 2-3 breviter divisæ autadhuc lateraliter paucas lacinulas, sub angulo recto divaricatas, angustas brevesque vel sat elongalas latioresque emittentes, in superficie omnino læves aut in lacinulis vetustioribus levissime impresso-inæquales. Apothecia marginalia et in laciniis dispersa ; sporæ curvulæ aut subrectæ 12-16 y longæ et 5-6 y latæ; in Nyl. loc. citat. sporæ angustiores 10-15 y longæ et 3,5-4,5 y latæ, sed cel. Müll. Arg., visis numerosis speciminibus, notam e sporis desumptam valde variabilem, ut cæterum in À. Y'emensi Nyl., agnovit. Revera hæc species à /?. yemensi Nyl. laciniis superficie lævibus, nunquam costato-rugosis præcipue secernilur ; in utraque specie notæ anatomicæ conveniunt. Tab. IV, fig. 4, thallus et apothecia in naturali statura. Viget in America meridionali (Brasilia, Chili et frequens in Argentinia et Uruguay) et in Africa australi. In À. lævigata Fr. Syst. Orb. veget. (1825) p. 283, seu À. sepiacea Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p.48, Physcia sepeacea Pers. in Gaudich. Voy. Uran. (1828) p. 209 cortex simi- liter e duplici hypharum zona constat. In exteriore 45 w lata et flavicante et corpulis repleta, hyphæ axi perpendiculares, retem maculis sat parvis formantes ; in interiore 39-15 44 lata hyphæ superficiei parallelæ ; gonidia 7-10 & lata cum hyphis 2-4 u crassis, ramosis et sat stricte implexis ; vera medulla inter utrumque stratum gonidiale deficiens. Sporæ curvulæ, raro reclæ, 14-16 u longæ et 4-4,5 u latæ. 161. Ramalina fraxinea Ach. Zichenogr. univ. p. 602, Nvl. Recogn. monogr. Ramal. p. 36 et apud Hue Zäich. exot. n. 430, Hue Æamal. Richardm. p. 9 et Lich. Yunn. p. 18, Cromb. À Monogr. Lich. Brit. (1894) fig. 39 {sectio longitudinalis thalli juvenilis, sporæ et spermatia). In Asia : 1. in Japonia corticolam legit R. P. Faurie in ins. Yeso, Hakodaté, n. 186, et in ins. Nippon, Aomori, n. 165, pr. p. aprili 1897. — 2. In China, prov. Yun-nan legit R. P. Delavay in sylvis Kou-toui et in Yang-in-chang, 18 junii 1888. Thallus tantum 3-5 cent. altus, glaucescens aut flavescens ; laciniæ 6-10 mm. latæ et pluries ramosæ, nervoso sulcatæ et inter sulcas in Japonia albido-farinosæ et in China longitudinaliter perforatæ et in hac regione apothecia interdum disco cæsia aut nigres- cenlia; cæterum similis exemplaribus europæis. In ramulis juvenilibus cortex hyphis superficiei parallelis formatur et in zona exteriori 10 y lata et flavicante hyphæ strictius tantum coadunantur, sed in laciniis primariis zona exterior semper 10 U lata hyphis axi perpendicularibus et retem maculis parvulis efficientibus composita evidens apparet; sunt transitus inter utramque statum, in zona exteriori ramorum non omnino juvenilium hinc inde hyphæ directionem verticalem capiunt lateraliterque ramos breves emittunt. In omnibus his casibus pars corticis omnino exterior 2-3 4 lata est omnino vel fere omnino amorpha. Sporæ curvulæ 13-17 LH longæ et 5,5-7 y latæ. Hæc species e Japonia nondum asporlata fuerat, viget eliam in Algeria, ins. Canariis, in utraque America, in Nova Zelandia et in Europa. —F.ampliata Ach.Zichenogr. univ. p. 603, Nyl. locis citat, Hue Æamal. Richardm. p.11. In Asia : in Japonia, in ins. Nippon, Yokohama, corticolam legit L. Roux decembri 1890, comm. com. de Poli. Thallus 12 cent. altus et 3 cent. latus, vix lateraliter ramosus ; apothecia numerosa et usque 1 cent. lata ; sporæ curvulæ 13-15 y longæ et 5 y latæ. Usque nunc mere europæa habita. à LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 77 162. Ramalina polymorpha f. ligulata Ach. Lichenogr. univ. p. 600 et Synops. Lich. p. 295, Nyl. ARecogn. monogr. Ramal. p. 51 et apud Hue Lich. exot. n. 447, Nyl. Lich. Pyren-Orient. exsice. n. 23; Arn. Lich. exsice. n. 1574; À. maciformis Flag. Lich. algeriens. exsice. n. 7. In Africa : in Algeria, Djebel-Ouach, prope Constantinam, legit dux Paris. Thallus pallide stramineus, 2-3 cent. allus, erectus compressus, basi cæspitose laci- nialus ; laciniæ 1-3 mm. lalæ, simplices aut apicem versus 1-2 ramosæ, ramis simplicibus apice attenuatis et sæpe leviter crispato-recurvæ, in superficie longitrorsus costalo rugosæ atque etiam in lateribus sorediis parvulis granulosisque, rotundatis aut oblongis frequen- ter adspersæ, intus K —. Cortex 20 x crassus, nigrescenti-flavicans, corpusculis repletus, alque hyphis axi perpendicularibus, retem maculis strictis el irregularibus, lumine sat magno, præbentibus, formalus. Stratum gonidiale, gonidiis 8-12 y latis, passim sub cortice, passim ab illo hyphis superficiei parallelis in zona usque 60 y lala separalo, passim adhuc in medio zonæ inlerioris gonidiorum glomeruli sat numerosi ; gonidiis immixlæ aul illis subjacentes hyphæ ramosæ, 3-7 y crassæ, sat stricte implexæ ; sterilis. (Sporæ rectæ vel subrectæ, 11-16 y longæ et 4-5 y crassæ, Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p. 50). Saxicola præsertim ad maris littus; in Asia (Japonia); in Africa (insulis prope promontorium Viride et Sanclæ Helenæ) ; in America septentrionali et in Europa præsertim mediterranea, sed etiam in Lapponia. 163. Ramalina subpollinaria Nyl. /ecogn. monogr. Ramal. p. 27 et apud Hue Zich. exot. n. 416; Müll. Arg. Lich. Schenck. p. 226, Wain. £tud. Lich. Brés. I, p. 26 et Lich. Brasil. eæsice. n. 67. In America : in Brasilia corlicolam prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio, anno 1894. Thallus glaucescenti-stramineus, 2 cent. altus, erectus, e basi laciniatus; laciniæ primariæ 0,6-1 mm. latæ, nunc dichotome, sæpius irregulariler ramosæ, ramis apicem versus subflabellalo-divisis, supra in eodem ramo passim applanalæ atque subcanaliculatæ et longitudinaliter costatæ, passim convexæ et læves, infra aspectus contrarius produ- citur, in inilio ramificationum aut etiam passim in longitudine cuneato-latiores, in mar- gine et in ipso apice sorediis parvis rotundalis granulosisque ornatæ, K intus flaventes et mox laterilio-rubentes. Cortex 20 y crassus, flavicans atque corpusculis repletus ex hyphis axiperpendicularibus, retem maculis parvis, lumine sat magno, formantibus, compositus. Sub cortice hyphæ axi parallelé in zona inleriore 20-80 W lata passim tantum existentes (in ramo bene evoluto speciminis authentico a Gaudichaud in Peruvia, Callao, lecto). Stratum gonidiale, nunc sub cortice, nunc sub hac zona positum, gonidiis 6-10 & latis etiam in hyphis gonidialibus 2-4 y latis, ramosis aut in medio elongatis, parum evolutis et laxe coadunalis, dispersa. Apothecia ignota. Brasiliæ et Peruviæ propria. 4. — Stirps Ramalinæ scopu/orum Ach. Thalli laciniæ mediocres, raro elongatæ, tereli-compressæ, longitudinaliter lacunosæ sed non nervose costatæ ; species maritimæ. 164. Ramalina scopulorum Ach. Lichenogr. univ. p. 60% et Synops. Lich. p. 297; Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p. 58 apud Hue Zich. exot.n. 455; Th. Fr. Lichenogr. scand. p. 39; Lichen scopulorum Retz. Observ. Bot. fase. IV (1791) p. 30. In Africa : in insula parvula desertaque prope ins. Maderam sita legil princeps Carolus Albertus, tunc principatus Monaco hæres, anno 1889, comm. el. Renauld. Thallus pallide stramineus, 5 cent. altus, compressus et e basi in lacinias divisus ; 18 AMV HUE: laciniæ 2-5 mm. latæ, simplices aut vix ramosæ, nitidæ, superficie basi paulum nigri- cantes, læves aut passim breviter sublacunosæ, aut concaviusculæ, apice attenuatæ; intus K flaventes et mox rubentes. In vetusta lacinia primaria cortex duplici zona formatus ; in exteriore flavicante et corpusculis repleta, 60 & crassa, hyphæ axi perpendi- culares, relem maculis magnis imparibusque formantes atque parte amorpha 4 y crassa tectæ ; zona interior 20-160 lata, ex hyphis axi parallelis vel obliquis, passim ramosis, 6-8 L crassis constans, raro fere deficiens ; gonidia 6-12 x lata, sub cortice sita atque in medulla dispersa; hyphæ gonidiales 4-10 x, ramosæ et sat laxe contextæ; gonidia et hyphæ maleria nigrescenli-albida tecta. In lacinia juvenili zona exterior corticis 20 y crassa el maculæ retis minores ; inferior autem usque 200 y crassa, utraque ut supra composita. Sterilis. Saxicola in Asia (Japonia), in Africa (ins. Canariis, Madera et Sanctæ Helenæ) ; in America septentrionali ; in ins. Sandwich et Sancti Pauli ; in Europa maritima. — Var. cuspidata Ach. locis supra cilatis; À. cuspidata Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p. 60 et apud Hue Lich. exot. n. 458 ; Norrl. Æerb. Lich. Fenn. n. 362; Arn. Lich. exsice. n. 1603 ; Zw. Lich. exsice, n. 1195 ; Harm. Lich. Lothar. n. 293; R scopulorum Ach., Schær. Lich. Helvet. exsice. n. 554 et n. 603 pr. p. (altera parsestf. breviuscula Nyl.) ; Hepp Flecht. Europ. n° 458 et 837; Th. Fr. Lich. Suec. n. 1; Oliv. Herb. Lich. Orne ni 256-258, Soc. Dauphin. n. 5116, inherb. meo.; Johns. 7he N. Engl. Lich. Herb. n. 218. In Asia : in Japonia, in ins. Nippon, legit R. P. Faurie supra rupes vulcanicas in monte ignivomo Mombetsu, n. 9196 pr. p., 21 aprilis 1893 ; falaises d'Aomori, n. 12705, martio 1894, et n. 214, aprili 1897; in Sidesan ad rupes, n. 858, 31 septembris 1898. Thallus cinereo-glaucescens, 1-6 cent. altus, compressus, nitidus aut subnilidus. e basi pluri-laciniatus; laciniæ 1-3 mm. latæ, aut simplices, aut bifurcatæ, aut valde ramosæ, et tunc apicibus atlenuatis concoloribusque, superficie læves vel passim bre- viter sublacunosæ, aut totæ granuloso-rugosæ, lateribus sat frequenter vulneratæ, medulla denudata, intus K —. Cortex etiam dupliei hypharum zona compositus ; exte- rior 20-25 L crassa, flavicans et corpusculis repleta hyphis axi perpendicularibus retemque maculis parvis inæwqualibusque efficientibus formala ; in zona interiore hyphæ axi parallele obliquæque ac crassæ; in ramulis junioribus hæc zona tantum exstat. Gonidia 8-10 y lata et hyphæ gonidiales 4-8 y crassæ ut in specie genuina disposila. Apothecia 2,5-5 mm. lata, lateralia aut terminalia et tunc ramulo sat longo appendi- culata, excipulo sublævi margine integro, disco pallide flavente pruinosoque et mox convexo ornala. In excipuli cortice zona exterior 40-80 & crassa zonæ exteriori thalli corticis similis ; gonidia nunc sub cortice, nunc ab illo zona hypharum axi parallelarum ramosarumque separata ; hyphæ gonidiales sat densæ et 7-10 y crassæ ; gonidia (in Norrl. exsicc. n. 362, usque 18-22 y lata) sub hypothecio albido; epithecium flavicans granulo- sumque ; paraphyses 80 L altæ, 1,75-2 4 crassæ, apice incrassatæ et 4 metientes, Sporæ rectæ, 13-15 y longæ et 4,5-5 y latæ. Hæc est var. cuspidata sensu D‘ Nylander, nam in vera var. cuspidata Ach. Lichenogr. univ. p. 605 et Synops. Lich. p. 297 laciniarum apices saltem aliquando, nigricant. Lichen japonicus ab europæis speciminibus recedit lateribus laciniarum sæpe albo-pulverulentis, cortice deficiente aut aperto. Variat laciniis 1,5-2 cent. altis et usque 8-10 mm. latis magis que albo pulverulentis atque etiam sorediosis. Forsan ut forma vulnerata a varie- tate secernendus, nam fere nihil cuspidatum habet. Supra rupes maritimas vegetat, sed aliquando in terris (v. g, in Armorica et in Normania) sat longe procedit. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 79 Saxicola in Africa (ins. Canariis, Madera et Sanctæ Helenæ, Zanzibar et in capite Bonæ Spei) ; in America septentrionali et in tota Europa; jam lecta fuerat in Japonia, Nyl. Lich. Jap. p. 22. Frequentior quam species genuina, C. — Fistulosæ. Thallus inflatus, cavus el ejus cortex in facie postica sæpius pertusus. 165. Ramalinainflata Hook. et Tayl. in Hook. f. Alor. antarct. I, p. 19%, Lab. 79, fig. 4, Nyl. Æecogn. monogr. Ramal. p. 65 et apud Hue Lich. exot. n. 463, Wain. Ætud. Lich. Prés. I, p. 14et Lich. Brasil. exsice. n. 956; À. geniculata Nyl. in herb. Mus. paris. quoad specimen in Brasilia, Minas Geraes, a el. Weddell anno 1844 lecto; Cetraria inflala Hook. ct Tayl. in Hook. ZLond. Journ. of Bot. 1844, p. 646, Müll. Arg. Lich. Beilr. n. 1277, ubi BR. geniculata Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p. 65 cum 2. inflata Hook. et Tayl. jungitur. In Asia : in Japonia legit R.P. Faurie ad rupes in liltore maris inins. Yeso, in Nemuro, n. 3229. In America : in Brasilia prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio, anno 1894. In Oceania : in Nova Zelandia, cap. Diemen legit Lahaie, jardinier de l'expédition, n. 1265, dans le voyage à la recherche de La Pérouse. Thallus 2-3 cent. allus, stramineus aut flavicans, erectus ; laciniæ primariæ 1-2 mm. latæ, inflatæ, fere cylindricæ, læves aut passim rugosæ, dicholome ramosæ, apicibus obtusis aut conico-acutalis, in facie postica foramibus parvis in linea recta silis pertusæ. In cortice rami juvenilis 50-80, rami apotheciferi 60-90 & crasso, duplex hypharum zona : exterior flavicans et corpusculis repleta, 8-10 & lala ex hyphis axi perpendicularibus retemque maculis sat parvis formantibus composita ; in interiore, crassitudine inæquali, hyphæ axi parallelæ ramosæque ; gonidia materia alba tecta sub cortice posita et etiam in hyphis subjacentibus eadem materia teclis sat bene evolutis, 4-5 y crassis, dispersa. Apothecia 2-3 mm. lata, pedicellata, turbinataque et subterminalia, excipulo lævi aut parum rugoso, margine integro, disco flavicante nudo aut pruinoso ornata. In excipulo cortex 50-60 crassus et eodem modo ac in thallo formatus, stratum exterius 20-25 w crassum, el in interiore hyphæ magis verticales quam in thallo; gonidia sub cortice et sub hypothecio ; hyphæ gonidiales sat densæ gonidia continentes ; epithecium flavicans granulosumque ; hypothecium albidum; paraphyses 60 x altæ, 1-1,5 & crassæ atque superne subliberæ ; sporæ rectæ vel curvulæ 9-15 y longæ et 4-7 u crassæ, Nyl. loco citat. Tab. IV, fig. 5, thallus et apothecia in naturali statura. In Brasilia etiam atque in ins. Auckland. 166. Ramalina geniculata Hook. et Tayl. in Hook. Zond. Jour. of Bot. 1844, p. 663, Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p. 65, apud Hue Lich. exot. n. 464 et A6% b. et in herb. Mus. paris. quoad duo alia specimina in eadem pagina ac prior species, ambo in Brasilia col- lecta, unum sine nomine collectoris, alterum mont des Oryues a cl. Weddell anno 1844 lectum, Wain. £'tud. Lich. Brés. I, p. 15 et Lich. Brasil. exsice. n. 9592, Müll. Arg. Analect. austr. p. 2 (1). (1) Cel. Müli. Arg. contendit in Lich. Beitr. (1888) ex una parte in n. 1277 Ramalinam geniculatam Nyl a Cetraria inflata J. D. Hook. et Tayl. in Hook. Lond. Journ. of. Bot., 1844, p. 646 seu a Ramalina inflata eorumden in Hook. fil. Flora antarctie. p. 194 non esse distinguendam, et ex altera parle, speciminibus herb. Taylor visis, R. geniculatamJ. D. Hook.et Tayl. in Lond. Journ. of Botan. 1844, p. 653 delendaimn esse. Proindeque, monente Dr Müller nulla est R. geniculata, nec Hook. et Tayl., nec Nyl. Animadvertendum est primum eumdem doctorem, anno 1896 in Analect. austral. p. ?, sive mutala sententia, sive affirmatione, anno 1888 prolata, oblivioni data, rursus hanc R. geni- 80 APENPRENUIE In Asia : in Japonia in ins. Yeso legit R. P. Faurie supra vulcanicas rupes in monte ignivomo Monbetsu, n. 9196 pr. p., et falaises de Rebunshiri, n. 9476, et ad rupes in mon- tibus Sapporo, n. 9205, anno 1893; in Sidesan, n. 849, 31 augusti 1898. In Africa : in ins. Borbonia legit fr. Rodriguez, martio 1887. Thallus 2-3 cent. altus, pallide stramineus aut glaucescens, erectus, nitidiusculus, lævis, inflatus vel cavo-subcompressus ; laciniæ primariæ 1-2 mm. latæ varie et parce ramosæ, ramis ultimis paulatim subulatis, in facie postica pluribus parvis foraminibus in linea recta pertusæ. Cortex in ramo apothecifero 100-120 & crasso duplici hypharum zona formatus ; exterior flavicans et corpusculis repleta, 15-20 & lata et sicut in specie præcedente composita; in interiore passim deficiente hyphæ axi parallelæ et obliquæ, 2 L crassæ, stricte coadunalæ, lumine parvo. Gonidia 7-10 y lata sub cortice et passim zonam exteriorem tangens. Hyphæ gonidiales 2-4 y crassæ, ramosæ, parum evolulæ. Apothecia 2-5 mm. lata, pedicellala, subterminalia et ramulo brevi et geniculato appendiculata, primum turbinata et demum applanata, excipulo lævi aut paulum rugoso, margine integro, disco flavo, pruinoso et demum convexo ornata. In excipuli cortice 50-60 w crasso, etiam duplex hypharum zona; gonidia nunc sub zona exteriore 20 & lala, nunc sub interiore ; post medullam sat laxam aliud stratum gonidiale ab hypothecio hyphis horizontalibus separaltum ; epithecium flavicans et granulosum; hypothecium albidum et sat angustum ; paraphyses 60 & altæ, 1-1,5 1 crassæ, apice subliberæ et incrassatæ, 3 L metientes. Sporæ rectæ aut subreclæ 13-18 y. longæ et 4-6 u latæ. Gelatina hymenialis iodocærulescens. Tab. IV, fig. 6, thallus et apothecia in naturali statura. In Africa (ropica et australi, America meridionali, Australia, Nova Zelandia et Polynesia. — Var tenuis Hue; 22. inflala var. lenuis Tuck. (ren. Lich. p. 6. In Asia : {.in Japonia inins. Yeso corticolam legit R. P. Faurie, Hakodaté n° 1, decembri 1896, et 103 pr. p., marlio 1897; in ins. Nippon, Aomori, n. 139, aprili 1897 ; circa Yoko- hama legit D' Savatier. — 2. In Tonkin ramulicolam legit R. P. Bon, n° 645, 5173 et 5593 e Mus. paris. et comm. abb. Hyg. A specie genuina differt thallo obscurius flavicante aut glaucescente, laciniis ultimis culatam Hook. et Tayl. usurpavisse. Sed aliunde ut hujus generis quæstiones tute diluceant, prin- cipalus descriptioni ab auctore facta dandus est, nam specimina in herbario facile mulautur, dum scripta mauent. Atqui descriptiones infra transcriptæ R. geniculatam Hook. et Tay. a R. inflata Hook. et Tayl. ramis ultimus non abrupte attenualis, non conicis, atque apotheciis planis differre clare ostendit : « Cetraria inflata n. sp. ; thallo in cæspitem orbicularem cougesto, palidissime flavo divari- cato-dichotomo, lobis fistulosis, intus stuppeis, foraminulosis, ultimis acuminalis, apotheciis terminalibus, substipitatis, concavis, disco concolore pruinoso, margine inflexoin tegerrimo. Hab. Lord Auckland’s group. Two inches high, sometimes stained with dark blood red ; apothecia at length flat ; the moistened thallus pellucid ; the ultimate divisions are disproportionately narrow. Ramalina geniculata n. sp.; thallo laxe cæspiloso albido-cinereo glabro dichotome ramo- sissimo, ramis intricatis, lobis linearibus, hinc concaviusculis acuminalis, gemmis dispersis granulatis stalim linearibus; apotheciis planis, concoloribus, margine tenui, integerrimo, subtus thalli laciniam emitteutibus. Hab. New Zealand. About two inches high. Branches sometimes perced with a series of minute holes. The apothecia are merely marginal or more commonly a new branche of the thallus is sent off from beneath each, as in Usnea Jamaicensis Ach., so that the apothecium appears siluated al the bending or knee of the fhallus ». LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 81 magis elongalis et subteribus etsi cavis, atque apotheciis magis laleralibus, minoribus, 0,6-9, raro 3mm. latis, pellatis, seu planis, non turbinalis. In cortice 30-110 y. lato duplex adest hypharum zona; stratum gonidiale sat frequenter usque ad zonam exteriorem ascendens et sic zonam inferiorem modo rotundo includens; gonidia 8-14 y lala. Apo- thecia lateralia in ramo geniculalo enata, subterminalia et hoc ramulo appendiculata. Cortex excipuli 100 x erassus simili modo ac thalli cortex formatus ; paraphyses 50 y allæ, 1-1,5 & crassæ, apice incrassalæ et 4x melientes. Sporæ reclæ raro subrectæ, 11-18 longæ et 4-5 y latæ, immixtis paulo latioribus 12-13 y longis et 5 y latis. Tab. IV, fig. 6 bis, facies postica thalli Lerebrati in naturali statura. Ab hac varietale non differre videlur 2. inflala var. gracilis Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1277 quacum ille auctor 22. subgeniculatam Nyl. commiscuit. Ideo distributio geogra- phica var. {enuis (Tuck.) manet incerla ; viget certe in China, ins. Bonin, et America sep- tentrionali. /?. subgeniculata Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p. 69 seu À. calicaris in Mand. Lich. Mader. n. 24 sporis turgidioribus, apice rotundatis et sepimento sæpe constrictis a var. tenui (Tuck.) jam differt ; illæ sporæ 11-12 y longæ et 6-7 y latæ et etiam 10 y longæ et7 u latæ. In À. pusilla Le Prév., Nyl. Æecogn. monogr. Ramal. p. 63, in specimine a Bourgau in Teneriffa n. 530 lecto, in herb. Mus. paris., cortex thalli eliam duplici zona hypharum compositus, sed exterior major quam in duobus speciebus præcedentibus, 35-45 y lata flavicante et corpusceulis repleta et in ea hyphæ retem maculis sat magnis formantes; in altera æque 40 LH crassa hyphæ axi parallelæ et obliquæ, et bæc passim deficit. Stratum gonidiale et hyphæ subjacentes materia alba tecla; illæ hyphæ sat stricte implexæ, 2-4 u crassæ. In /?. inani Mont. Syllog. p. 319, Nyl. Æecogn. monogr. Ramal. p. 7, etsi fistulosa aut saltem subfistulosa, non est hujus sectionis, sed ad primam pertinet, sub altera subdi- visione disponenda. In ea enim cortex 35-65 L latus, flavens et corpusculis replelus ex hyphis axi perpendicularibus retem maculis parvulis efficientibus lantum constat. Sub cortice stratum gonidiale vix interruptum et dein hyphæ medullares superficiei parallelæ, passim fasciculalæ. 167. Ramalina dilacerata Hoffm. in herb. (1825) teste Wain. Notul. de Synonym. Lich. p. A ; Lobaria dilacerata Hoffm. Deutschl. Flor. (4795) 11, p.140 ; Zamalina calicaris f. minuscula Ny1. in Fellm. Zach. arct. p. 57 et Lich. Lapp. Orient. (1866) p. 114; /?. minus- cula Nyl. Recogn. monogr. Ramal. (1870) p. 66; Stizenb. Bemerk. Ramal.-Art. Europ. p 10 Norrl Perte Pich Mennm 91: Arn-0Lich"ersicc tn. 51586, — Var. pollinariella Arn. Lich. exsice. n. 1752 ; . minuscula var. pollinariella Ny1. Recogn. monogr. Ramal. p.67, Arn. Lich. exsicc. n. 576% ; 2. pollinariella Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 467, Stizenb. Zemerk. Ramal.-Art. Europ. p. 42; À minuscula Arn. Lich. exsicc. n. 1145. In Asia : in Japonia legil R. P. Faurie corticolam in ins. Yeso, in monte Mombetsu, n 14599, 3 octobris 1894, et sine loco indicato, n. 636, julio 1898. Thallus cinerascenti-flavicans, 2 cent. altus, subpellicidus, cæspilosus ; laciniæ pri- mariæ 0,7-1 mm. latæ, subcompressæ, valde ramosæ, ramis dendroideo-ramulosis, ramulis tenuibus pluri-divisis et apice sorediellis, in superficie longitrorsus albo-strialæ et ad axillas paulum lacunosæ, et in lateribus passim albo-sorediatæ ; intus subcavæ et K —; subtus raro foraminibus oblongis pertusæ. In cortice duplex hypharum zona : in exte- riore 15-20 y lata, vix flavescente, hyphæ axi perpendiculares retem maculis parvis, lumine sat magno, efficientes ; in interiore 30-90 4 lala, hyphæ axi parallelæ ramosæque, stricte coadunalæ. Gonidia 10-16 y lata, sub zona interiore posita cum hyphis 2-5 y crassis, squamulosis, mullum ramosis et laxe implexis ; gonidia atque hyphæ subjacentes * NOUVELLES ARCnIvES pu Muséum, 4° série. — I. Il 82 APCIMPNETIUIE materia alba tecta. Apothecia 0,6-2 mm. lata, peltata, opaca aut subpellucida, termi- nalia et tune ramulo appendiculata aut rarius marginalia, excipulo lævi, margine integro atque disco carneo pruinosoque prædita. Sporæ rectæ, apicibus subrotundatis, 11-12 w longæ et 5-6 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens et dein fulvescens. Specimen n. 636 solum fertile et in eo thallus minus dendroideo-ramosus et minus sorediellus. Insuper in America arctica (Terra Nova et ins. Miquelon) ; in Europa (Lapponia et Tirolia). 168. Ramalina pumila Mont. in Ann. Sc. nat. 2 sér. t. XX (1843) p. 356, Syllog. p. 320, Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p. 68 et apud Hue Zich. exot. n. 469, Müll. Arg. Lich. Tonkin. p. 182. In Asia : in Tonkin ramulicolam legit R. P. Bon ni 3748 et 3864. Thallus pallide glaucescens, 0,6-10 mm. altus, erectus, passim compressiusculus, sæpe inflatus et cavus, laciniæ primariæ 0,5-1 mm. latæ, furcatæ aut varie et parce ramosæ, læves et subtus foraminibus parvis et sat raris pertusæ, intus vix cavæ, apice subulatæ etsubteretes. Uterque cortex 30-55 mm. crassus duplice zona formatus : exterior flavicans, corpusculis repleta, 10-12 lata, ex hyphis axi perpendicularibus retemque maculis parvulis efformantibus composita ; in interiore hyphæ parallelæ, passim ramosæ, immixtis obliquis. Gonidia 8-15 y lata sub cortice et in medio hyphæ 2,5 u crassæ, ramosæ, passim parallelæ et sat laxe implexæ. Apothecia 0,5-1,2 mm. lata, breviter pedicellata, aut lateralia in ramo fere summo geniculatoque, aut terminalia et tunc laci- nula parva appendiculata, excipulo lævi, margine integro, disco pallido, nudo pruinosove prædita. In excipuli cortice 50-60 & crasso duplex hypharum zona, utraque eodem modo ac in thalli cortice formata ; gonidia sub cortice et sub hypothecio atque in medulla bene evoluta posita; paraphyses 50 L allæ, 1,5 x crassæ, apice incrassatæ et 3 y metientes; sporæ oblongæ, 11-16 y longæ et 4-6 x latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens et dein fulvescens. Iusuper in China, India et Brasilia. TRIBUS XIII. — CETRARIEÆ. Thallus fructiculosus, erectus, raro subcylindricus, sæpius compressus, undique concolor, aut in parte postica pallidior, sed semper similiter corticatus, intus symmelricus cum gonidiis protococcoideis et axi vacuo aut pleno. Cortex ex hyphis axi perpendi- cularibus constitutus ; sub cortice zona medullaris hyphis axi parallelis formata. Genus XXI — C£ZTRARIA Ach. Method. Lich. (4803) p. 292 pr. p., Lichenogr. univ. pp. 96 et 506 pr. p. et Synops. Lich. p. 229 pr. p., El. Fr. Lichenogr. europ. reform. p. 34 pr. p., Nyl. Essai nouv. classif. Lich. (1853) p. 172 (emend.) et Synops. Lich. T, p. 298 (emend.), Th. Fr. Gener. hete- rolich. europ. p. 53 pr. p. et Lichenogr. scand. p. 97 pr. p., Müll. Arg. Princip. classif. Lich. Genève, p. 21 pr. p. et Conspect. Lich. N. Zeland. pp. 8 et 30 pr. p., Tulasne Mém. Lich. p. 22, Schwend. Untersuch. Flechtenthall. Lab. IV, fig. 8-11; Cornicularia Schreb. Gen. Plant. (1789-1791) p. 768 pr. p., Ach. Method. Lich. (1803) p. 300 pr. p., Lichenogr. univ. pp. 124 et 610 pr. p. et Synops. Lich. p. 299 pr. p., Th. Fr. Gener. Heterolich. europ. p.49 pr. p. 300 pr. p. ; Platysma Nyl. Synops. Lich. 1, p. 301 pr. p. Thallus spadiceus, castaneus vel slramineus, erectus, subcylindricus aut compressus, cæspitosus, varie et breviter ramosus, lateribus spinulosus aut fibrillosus, undique similiter corlicatus el concolor vel postice parum discolor, inlus symmetricus. In corlice LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 83 corpuseulis repleto hyphæ indistinctæ, septalæ et ramosæ, retemque maculis imparibus formantes, aut fere distinctæ et in medio infero cellulas in basi sat magnas et dein minores præbentes, et inde cortex pro parte fere pseudoparenchymaticus. Sub cortice medulla in zona continua ex hyphis axi parallelis constiluta. Gonidia protococcoidea sub medulla posita ; hyphæ gonidiales parce aut bene evolutæ. Gonidia et hyphæ gonidiales maleria albida obtecta. Apothecia in summis laciniis enata et primum quasi sub thallo posita et parum elevala; excipulum eisdem elementis ac thallus formatus ; paraphyses crassæ et articulalæ ; sporæ 8"® hyalinæ el simplices. Spermogonia in spinulis vel in tuberculis lateralibus thalli contenta; spermatia cylindrica aut uno vel utroque apice leviter incrassala ; sterigmata simplicia seu articulata. À. — lstulosæ. Thallus subcylindricus, intus cavus. 169. Cetraria aculeata El. Fr. Syst. Orb. Vegel. (1825) p. 239 et Lichenogr. europ. reform. p.35, Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 521, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. T, p. 29, Schwend. Untersuch. Flechtenthall. (1860) tab. IV, fig. 8et 9, Reinke Abhandl. über Flecht.IN, 1895, fig. 110,1etIT(thallusetapothecia); Lichen aculeatus Schreb. for. Lips. (1771) p.125: Lobaria aculeata Hotfm. Deutschl. FT. TX, p.142, Plant. Lichen. (1) tab. V, fig. 2; Cornicularia aculeata Ach. Method. Lich. p. 302, tab. VI, fig. 2, Lichenogr. univ. p. 612 et Synops. Lich. p. 299, DC. Flor. fr. I, p. 326; Cetraria aculeata Fr., Lechler Plant. Magellan. n. 995, Zw. Lich. exsice. n. 222". Monente cl. Wain. Notul. de synonym. Lich. p. 21 hæc species vocari deberet C. {enuissima, nam est Lichen islandicus y tenuissimus L. Spec. Plant. (1743) p. 1145. In America : in montibus Albis legit Lesquereux, n. 219. Thallus spadiceus, erectus, 3-4 cent. allus, nitidus, rigens, basi cæspitosus, intus cavus, K immutatus; caules primarii vix À mm. crassi, subcompressi, aut angulato- compressi, varie ramosi, ramis ultimis teretes vel subteretes et breviter ramulosi, omnes plus minusve spinulosi. In cortice 40 y. lato, albido et extus nigrescente hyphæ indistinctæ, axi perpendiculares, septatæ atque ramosæ et relem maculis parvis formantes ; sub cortice medulla 50-100 lata ex hyphis axi parallelis, ramosis et sat stricte coalitis constans; sub medulla gonidia 10-17 & lata in strato parum interrupto ; hyphæ gonidiales 5-1 crassæ, circum gonidia sat stricte implexæ, dein elongatæ, parum ramosæ et parcissime evolulæ, inde axis fistulosus. Apothecia 3-5 mm. lata, subterminalia, margine spinuloso et disco nigricanti-badio ornata. (Sporæ 6-9 & longæ et 3,5-4 p latæ, Nyl. Synops. Lich. 1, p. 300). Latius distributa ac C. islandica, nam descendit in regionibus campestribus Europæ temperatæ alque eliam in Lusilania et in Italia; viget adhuc in Asia (montibus Himalaya); in Africa (ins. Canariis el promontorio Bonæ Spei) ; in America seplentrionali et antarctica. B. — Compressæ. Thallus compressus, fere foliaceus, intus subplenus. 170. Cetraria islandica Ach. Method. Lich. p.293, Lichenogr. univ. p. 512 et Synops. Lich. p. 229, Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 517; Dr Chr. Luerssen Æandb. der systemat. Botan., band I. Æryptog. fig. 60 (thallus), Schwend. Untersuch. Flechtenthall. (1860) (1) Huic operi ab ipso Hoffmann sic citato est titulus : Dessriptio et adumbratio Plantarum e classe cryptogamica Linnæi quæ Lichenes dicuntur, vol. I-IIF, 1790-1801. 54 A.-M. HUE. tab. IV, fig. 10 et 11, Cromb. À Monogr. Lich. Brit. 1 (1894), fig. 42 (sporæ et spermatia), Zukal Morphol. und biolog. Untersuch. über Flecht. (4895) tab. IT, fig. 6 (sectio longitu- dinalis thalli), Reinke Abhandl. über Flecht. fig. 108, I (thallus cum apothectiis) et fig. 109, II (sectio longitudinalis thalli). — Var. crispa Ach. loc. citat., El. Fr. Lichenogr. europ. reform. p. 37, Th. Fr. Lichenogr. scand. p. 98, Reinke Abhandl. über Flecht. fig. 108, IT (thallus) et fig. 109, IIT (sectio longitudinalis thalli); €. crispa Nyl. apud Hue ZLich. exot. n. 518; C. islandia var. crispa Ach., Schær. Lich. Helvet. exsicc. n. 23, Hepp Flecht. Europ. n. 170, Arn. Lich. exsicc. n°1089 et 1609, Harm. Lich. Lothar. n. 236 ; C. crispa Nyl., Norrl. Herb. Lich. Fenn. n. 107 (expallida). In Asia : 1. in Japonia, in ins. Nippon, circa Yokoska legerunt Ono et D' Savatier ; legit etiam supra terram R. P. Faurie, Asamayama, n. 325, 20 julii 1897; Miôykôsan, n. 34%, 23 julii 1897 ; in monte Gansu, n. 14435, 28 augusti 1894 et n. 740, 12 augusti 1898 ; Sidesan, n. 831, 31 augusti 1898. — 2. In China, prov. Yun-nan, legit R. P. Delavay, in monte Tsang-chan, 8 junii 1883 et in faucibus Yen-tze-hay, altitud. 3200 m., 1 augusli 1888. Thallus pallide vel fuscescenti-caslaneus, interdum passim nigricans, erectus aut subdecumbens, 4-7 cent. altus, compressus, nitidus, basi cæspitosus, K el Ca CI immu- tatus; laciniæ sat augustæ, profunde canaliculatæ et sæpe oris conniventibus, varie ramosæ, cum ramis crebre spinulosæ, basi sæpe rubricosæ, superficie læves et in facie postica punclis albidis et sorediosis adspersæ. Jn cortice 20-30 y lato, albido et in zona angusta exteriore nigrescenti (in facie aversa toto albido) hyphæ axi perpen- diculares, indistinctæ, seplatæ et ramosæ atque retem maculis sat magnis, lumine magno, formantes ; sub cortice medulla 40-60 y lata ex hyphis axi parallelis ramosisque constans; gonidia 8-12 lata, in parvis glomerulis sub medulla sita et dispersa inter hyphas gonidiales 5-8 y crassas, nunc sat stricte, nune cum lacunis implexas ; in forma genuina illæ notæ anatomicæ sunt eædem. Apothecia 2-7 mm. lata supra laciniam summam et dilatatam nata, vix elevata, margine dentato et disco obscure castaneo prædita, D' Chr. Luerssen Jandb. der systemat. Botan. band I, Aryptog. fig. 63 ; excipulum sublus primum læve et dein scrobiculatum, thallo formatum, proindeque duplicem corticem, medullam angustam gonidia et hyphas gonidiales præbens, sed in cortice superiore, seu sub hypothecio, hyphæ verticales strictius coalitæ retemque maculis minoribus formantes ; hypothecium albidum ex hyphis horizontalibus et septatis compositum; epithecium nigricanti-badium, non granulosum ; paraphyses 45 y allæ, 1,5-2 L crassæ, articulatæ, non ramosæ et apice vix incrassatæ; thecæ 34 y longæ et 12 L lalæ; sporæ 8", hyalinæ, simplices, ellipsoideæ et sæpe uno apice leviter atlenuatæ, 7-10 y longæ et 4-5 p latæ. Gelalina hymenialis iodo cærulescens, dein fere decolorala, thecis persistenter cœærulescentibus. Tab. I, fig. 3, sectio thalli transversalis ; fig. 4, seclio longitudinalis duplicem hypharum zonam in cortice ostendens. In ins. Nippon, in summo monte Hayashine, n. 14015, 14 junii 1894, legit R. P. Faurie specimina quorum laciniæ passim fibrillis nigris 2-3 mm. longis ornantur; dicatur f. armata, si placet. In parte n. 1560 ex imo monte summo Tsang-chan, altitud. 4000 m., Hue Lich. Yunn. p. 19, quam R. F. Delavay sibi seposuerat, sunt exemplaria in quibus tubercula apothectis concoloria, sicut illa apicem versus ramorum nata, primum grosse granulosa et dein superficie fere æqualia et subtus profunde concava. Videntur apothecia abortiva, parte infera thallina incrassala, et in quorum hymenio insidet Fungillus. Ila exemplaria sistunt f. thyreophoram Ach. Lichenogr. univ. p. 512 et Synops. Lich. p. 229. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 85 Viget insuper hæc varielas cripa Ach. in Asia boreali (Sibiria, etc.); in America boreali (Port- Clarence et Oregon) et meridionali (Columbia) ; vulgaris in regionibus arcticis el non rara in mon- lanis Europæ. 171. Cetraria nivalis Ach. Method. Lich. (1803) p. 294, Lichenogr. univ. p. 510 et Synops. Lich. p. 228, ET. Fr. Lichenogr. europ. reform. p.38, Müll. Arg. Princip. classif. Lich. Genève p. 28, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. T, p. 32 et Lich. Americ. septentr. exsice. n. 59; Lichen nivalis L. Spec. Plant. (41753) p. 1145, Wain. Revis. Lich. in herb. Linn. asservat. p. 5; Lobaria nivalis Hoffm. Deutschl. FT, I, p. 143; Physcia nivalis DC. Elor. fr. 11, p. 400 ; Platysma nivale Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 525; Cetraria nivalis Ach., Schær. Lich. Helvet. exsice. n. 19, Hepp Flecht. Europ. n. 815, Un. ilin. cr. 1867, n. 5; Platysma nivale Nyl., Flor. exsice. Billot. contin. par Bavoux, Guichard et Paillot (1853) n. 3789, Norrl. //erb. Lich. Fenn. n° 109 et 370. In America boreali : legit Lesquereux supra terram prope lacum Superiorem, n. 309. Thallus stramineus, erectus, 3 cent. allus, compressus, subopacus, basi cæspitosus; laciniæ primariæ 2 mm. latæ, profunde canaliculatæ, varie ramosæ, ramis apice dentatis, superficie utrinque serobiculatæ aut subreticulatim lacunosæ et interdum in parte antica sorediis parvis adspersæ. In cortice 20-25 4 lato, flavente et corpusculis replelo, hyphæ axi perpendiculares, indistinctæ, seplatæ et versus apicem ramosæ, primo aspectu cellulas prope basim 4 el in medio 2 Z latas offerentes, dein addilis hydrate kalico et solutione colorante, retem maculis parvis lumine magno eflormantes; medulla 20-60 y lala sub cortice posita ei ex hyphis axi parallelis et ramosis constans; gonidia 11-17 y lata, sub medulla, rarius sub corlice in glomerulis posita aut inter hyphas gonidiales dispersa ; illæ hyphæ 4-6 y crassæ, laxe implexæ. In cortice faciei posticæ, corpuscula minus nume- rosa. Sterilis. (Sporæ 7-9 4 longæ et 4-5 p latæ, Nyl. Synops. Lich. 1, p. 302). Viget in regionibus arcticis Asiæ, Americæ et Europæ, atque in montibus Americæ septen- trionalis et in montanis totius Europæ. A71 bis. Cetraria cucullata Ach. seu Platysma cucullatum Ny1. apud Ilue Lich. exot. n. 527, simili modointus constituitur, id est undique similiter corticata, medulla sub cortice, dein gonidia et hyphæ gonidiales, sed ob apothecia postica in alia sectione collocanda est. 172. Cetraria denticulata Hue. In Asia : in China, prov. Yun-nan legit R. P. Delavay supra terram in faucibus Yen- tze-hay, 8 augusti 1888. Thallus virescenti-flavicans, erectus aut passim decumbens, 2-3 cent. altus; com- pressus in basi cæspitosus, reagenlibus solitis immutatus ; laciniæ 0,8-1,5 mm. latæ, supra læves, planæ vel leviter convexæ, apice dentatæ et marginibus tuberculato-dentliculatæ, tuberculis capite vel albicantibus, vel spermogonia aut etiam spinulas parvas ferentibus, in facie postica concolores seu leviter cervino-infuscalæ et paulum concavæ. In cortice 60 x crasso, flavidulo et corpusculis repleto, hyphæ axi parallelæ cellulas in basi 7-9, et dein 3-4 L latas præbentes et apicem versus ramosæ ; inde cortex fere pseudoparenchy- maticus sicut in quibusdam Platysmatibus; in cæteris Cetrariis hic aspectus est minus conspicuus, crescit tam e C. islandica in C. nivalem et cucullatam. Sub cortice medulla 25-60 p lala, ex hyphis axi parallelis conslituta. Gonidia 5-6 y lata sub medulla in glome- rulis posita; hyphæ medullares 3,5-5,5 z crassæ, lumine tertiam partem crassitudinis occupante, bene evolutæ. In facie posteriore cortex magis albidus cellulas minores, sed similes et corpuscula minus copiosa præbet. Apothecia desunt. Spermogonia parva, nigra, vel in margine ipsa vel in tuberculis marginalibns sita ; athrosterigmata 2-3 arti- culata ; spermatia fere cylindrica aut uno apice breviter incrassala, pleraque recta, paucis leviter flexuosis aut apice hamatis, 12-15 y longa et 1 » crassa. 86 APN MEUTE Affinis C. niwvali Ach. et C. cucullatæ Ach., a quibus thallo non lacunoso et denticulato, colore minus stramineo et spermatiis aliis jam recedit. TRIBUS IV. — ALECTORIEZÆ. Thallus fruticulosus, erectus pendulusve aut raro decumbens, cylindricus, raro compressus, undique concolor aut interdum in facie postica pallidior, semper similiter corticatus et intus symmetricus. Cortex varie coloratus, angustus cum zona medullari subjacente ex hyphis axi parallelis constitutus et ab hac non differens nisi hyphis stric- tius coalitis. Gonidia protococcoidea; hyphæ medullares plus minusve evolutæ ; axis cen- tralis lacunosus. Si thallus castaneus, nigricans, albidus vel stramineus, cylindricus aut filiformis, erectus, pendulus aut subdecumbens, fibrillosus, genus A lectoria. Si thallus nigricans, cylindricus et prostatus, genus Cornicularia. Si thallus aut flavicans, cylin- dricus et fibrillosus, aut cinerascens, cylindricus aut compressus, aliquando villosus aut spinulosus, 'genus Zheloschistes. Si thallus subtus canaliculatus, villosus aut margine ciliatus, genus Anaptychia. Genus XXII. — AZECTORIA Ach. Lichenogr. univ. (1810) p. 120 et p. 592 pr. max. p. et Synops. Lich. p. 291 pr. max. p. (4), Nyl. Synops. Lich. I, p. 211, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. 1, p. 43, Th. Fr. Lichenogr.scand. p. 18; Cornicularia Ach. Lichenogr. univ. p. 610 pr. p. et Synops. Lich p. 299 pr. p.; Bryopogon Link. Handb. zur Erkeim. der nutzb. und am häuf. vorkomm. Gew. (1833) ILE, p. 164 ; Schwend. Untersuch. Flechtenthall. tab. III, fig. 1-15. Thallus castaneus, nigricans, albidus vel sulfureus, pendulus aut decum bens, sæpe valde elongatus, teres aut angulato-teres seu filiformis, intus symmetricus, e cortice parum crasso, in quo hyphæ axi parallelæ, medulla hyphis axi etiam parallelis formata, sonidiis protococcoideis atque hyphis gonidialibus in medio seu in loco axis deficientis laxe implexis el passim magnas lacunas relinquentibus, compositus. Apothecia badia vel fusca, lateralia, ramis geniculatis et sæpe demum erectis enata, nunc sessilia, nunce parlem rami in corum excipulo includentia; paraphyses ramosæ, ramis anastomosan- tibus ; sporæ 1,2, 3,4 vel 8 in thecis, hyalinæ vel fuscæ, simplices vel raro murali-divisæ. Spermogonia in tuberculis thalli immersa ; spermatia recta, parva, utroque apice incrassata ; sterigmata non articulata. Species corticolæ vel saxicolæ, raræ in submonlanis, frequentes in montlibus atque in terris frigidissimis. À. — Hyalosporæ Saccardo. Syllog. Fung. X, 1882, p. 407 et apud March. Ænum. méthod. Mycoph. p. 141 et p. 142, fig. C; genus Bryopogon Link., Th. Fr. Gener. Heterolich. europ. (1861) p. 48, Koerb. Parerg. Lichenolog. p. 4; genus Cornicularia Th. Fr. Gener. Heterolich. europ. p. 49 pr. p.; subgenus Bryopogon Stizenb. Alectorienart. p. 120 pr. p. 173.Alectoria jubata var. 1.prolixa Ach. Zichenogr.univ.p.592Nyl. Lich. Scand. p.72, Th. Fr. Lichenogr. scand. p.24, Müll. Arg. Princip. classif. Lich. Genève p. 26; Lichen jubatus L., Wain. /evis, Lich. herb. Linn. p. 9; Alecloria jubata Ach. Lichenogr. univ. p. 592 et Synops. Lich.p.291,Nyl. apud Hue Lich.exot.n.562, Schwend.Untersuch. Flechtenthall. (1860) (1) Exclusis tantum in utroque loco Alectoria usneoïide quæ est Ramalina el Alectoria canariensi quæ est Letharia. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 81 tab. LL, fig. 1-15; Reinke Abhandl über Flecht. IV, 1895, fig. 145,1 et IT (thallus cum apotheciis); À. prolixa Nyl. apud Wain. Lich. in vicin. Viburg. p. 46, Slizenb. À lectorie- nart. p. 127; À. chalybeiformis (L.) Waïin. Adjum. Lichenogr. Lapp. fenn. p.115 ; Cornicu- laria jubata var. prolixa Schær. Enum. Lich. europ.p.5; Alectoria jubata Ach., Anzi Lich. rarior. Langob. n. 498, Flag. Lich. Franche-Comté n. 203 et Lich. algeriens. eæsice. n.201 ; Johns. The N. Enqgl. Lich. Herb. n. 247; A. jubata f. prolixa Ach., Arn. Lich. exsicc. nis 912%, 4601°t% et 1602 (plures pallidiores), Harm. Zich. Lothar.n. 265 ; Parmelia jubata y proliæa Ach., Schær. Lich. Helvet. exsice. n. 397; Bryopogon jubatum var. prolixum a implexæum Hepp Ælecht. Europ. n. 830 in herb. meo (in hoc K — etinn. 831 K +). In Asia: 1. In China, prov. Yun-nan, corticolam legit R. P. Delavay, Yen-tze-hay, 1% octobris 1887. — 2. In Japonia ramulicolam legit R. P. Faurie in ins. Riishiri, n. 9591, 27 maii 1893; in Nasuzan, n. 333, 3 julii 4897; in ins. Nippon, Fujiyama, n. 478, 10 junii 1898 ; Nickko, n. 550, 30 maii 1898 ; Sidesan, n. 852, 31 septembris 1898 ; omnes steriles. In Africa: 1. in Algeria, legit D' Cosson, forêt de Cèdres de Temet-el-Haad, julio 1854; sterilis. — 2. In ins. Canaria ad Pinum canariensem legit cl. G. Buchet prope La Palma, anno 1897. In America : in Canada prope lacum Superiorem legit Lesquereux, n. 310 ; sterilis. Thallus pallide vel obscure castaneus aut fusco-niger, elongatus, 15-30 cent. longus, pendulus, nilidulus, K extus et intus immutatus; rami primarii 0,3-6 y crassi, anguloso- tereles vel anguloso subcompressi, dichotome et frequenter ramosi, dichotomia vix dila- lati, sed magis applanati et sæpe lacunosi; rami secundarii filiformes ramulosi, ramulis pluries divisis, capillaribus et fibrillosis, mullum intricatis, non sorediosi. Cortex rami primarii 45-50 w latus e duplici zona constans; in interiore seu medullari, albida, hyphæ axi parallelæ et ramosæ et parum stricte coadunatæ (in K mox a se invicem separalæ) et in zona exteriore 8-10 y lala, nigrescente, hyphæ simililer axi parallelæ, sed strictius coalilæ, magis ramosæ, ramis hinc inde anastomosantibus ; gonidia 9-15 y lata in strato vix interrupto sub cortice sila et inter hyphas dispersa ; hyphæ gonidiales 3-9 L crassæ ramosæque sat stricte prope stratum gonidiale el dein laxissime implexæ. Apothecia (in exsicc. Anzi 948 et Arn. 1601?) 0,5-1 mm. lala, lateralia in ramo primum geniculato et dein erecto, vel in ramulo eodem modo ac littera græca 7x plicato posila, excipulo lævi, margine integro, mox excluso atque disco pallide rufo, interdum subprui- noso ornata. In excipuli corlice 80 y lato hyphæ verticales et ramosæ retem maculis sat magnis et in zona exteriore 30 y lala, fuscescente, retem maculis minoribus efficientes ; gonidia sub cortice, sub perithecio et in medulla laxa ; perithecium 80 y latum et in mar- gine continuatum ex hyphis verticalibus, parum distincelis et strictissime coalilis cons- tans ; epithecium rufescens ; hypothecium albidum angustum ex hyphis horizonlalibus ramosisque constilutum; paraphyses 50 uw allæ, 1,5-2 & crassæ, arliculatæ, parum connexo-ramosæ, apice hinc inde leviter incrassalæ; sporæ 8%, hyalinæ, simplices, ellipsoideæ, 6-9 y longæ et 4-5 y lalæ, immixtis magis ellipsoideis 7 & longis et 5 y latis. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens et mox vinose rubens. Insuper in Asia boreali (Sibiria et Mantschuria) atque in montibus Caucaso et Himalaya et in ins. Java ; in Africa (ins. Canariis) ; in America septentrionali (Groenlandia) ; in Europa boreali atque in montanis el submontanis Europæ septentrionalis et mediæ atque eliam in Pyrenæis. — Var. 2. chalybeïiformis Ach. Lichenogr. univ. p. 592 et Synops. Lich. p. 291, Nyl. Lich. Scand. p. 75, Müll. Arg. Princip. clussif. Lich. Genève p. 26 ; Lichen chalybeiformis L. Spec. Plant. p. 1155, Waïn. Revis. Lich. herb. Linn.p. 9; Parmelia jubata var. chaly- beiformis Ach. Method. Lich. p. 2173; Cornicularia jubata var. chalyberformis Schær. Enum, Lich. europ. p. 5; Alectoria chalybeiformis N yl. apud Hue Lich. exot. n. 563; A. pro- 88 A.-=M. HUE. lixa var. chalybeiformis Nyl. apud Wain. Lich. vicinit. Viburg. p. 41, Stizenb. Alecto- rienart. p. 129; Parmelia jubata var. chalybeiformis Schær. Lich. Helvet. exsice. n. 396; Alectoria jubata var. chalybeiformis Ach., Malbr. Lich. Norm. n. 217; A. chalybeiformis (Ach.) Harm. Zich. Lothar. n. 262. In Asia: in Japonia in ins. Yeso, legit R. P. Faurie, falaises de Rebunshiri, n. 9536, 26 maii 1893; Miyôkôsan, n. 347, pr. p. 23 julii 1897; in ins. Nippon supra saxa et Parmeliæ saxatili Ach. immixtam, n. 838, 31 augusti 1898; in Yama Ubano Kammoke legerunt Ono et D' Savatier, n. 555; steriles. In America : in montibus Albis legit Lesquereux, n. 218 ; sterilis. Thallus olivaceus vel olivaceo-nigrescens vel adhuc nigro-variegatus, decumbens, mullo minus altus quam in varietate præcedente, simili crassitudine aut paulo crassior, minus ramosus et rami minusintricati, nitidus, extus et intus K immutatus. Cortex 40-60 p latus; zona interior albida etiam in ramis nigrescentibus, atque zona exterior 10-12 w lata nigrescens ; in zona albida seu in medulla hyphæ axi parallelæ ramosæque et parum stricte coalitæ; in zona nigrescente similiter axi parallelæ, strictius coadunatæ, magis ramosæ, ramis passim anastomosantibus; gonidia 140-164 lata in strato fere continuo sub cortice posita; hyphæ gonidiales, illis subjacentes vel immixtæ, 6-10 & crassæ, crebre ramosæ, primum sat stricte et dein laxissime implexæ. Quæcumque specimina vidi, sterilia ; in Stizenb. Alectorienart. p. 129 etiam sterilis indicatur hæc varietas, sed in Tuck. Synops. N. Americ. Lich. 1, p. 4%, fertilis in montibus Albis. Varietas vulgo saxicola, rarius ramulicola, vigens insuper in Asia boreali (Sibiria) ; in America septentrionali (Groenlandia, ins. Miquelon, Oregon) et in Europa sicut varietas præcedens distributa. 174. Alectoria bicolor Nyl. Prodr. Lichenogr. Gall. et Alger p. 45 et apud Hue Zich. exot.n. 559, Müll. Arg. Princip. classif. Lich. Genève p. 26, Th. Fr. Lichenogr. scand. p.23, Stizenb. Alectorienart. p. 126, Harm. Catal. Lich. Lorr. p.171; Lichen bicolor Ehrh. Plant. cryplog. Lin. exsice. (1785) n. 40 et Beitr. (1188) III, p. 82, Leste Krempelh. Geschicht. und Lilter. Lichenol. IT, pp. 538 et 541 ; Usnea bicolor Hoffm. Deutschl. FT. IF (4795) p. 135 ; Cornicularia bicolor Ach. Method. Lich. p. 304, Lichenogr. univ. p. 613 et Synops. Lich. p. 300; Parmelia jubata var. bicolor Schær. Lich. helvet. spicileg. p. 501. Cornicularia jubata var. bicolor Schær. Enum. Lich. europ. p. 5; ÆEvernia bicolor El. Fr. Lichenogr. europ. p. 20; Bryopogon bicolor Kærb. Syst. Lich. Germ. p. 5; Alectoria jubata var. bicolor Tuck. Synops. North Americ. Lich. 1, p. 4%; Evernia juba'asar. bicolor Fr., Tuck. Lich. Americ. septentr. exsicc. n. 2; Parmelia jubata var. bicolor Schær. Lich. Helvet. eæsice. n. 495; Bryopogon bicolor Arn. Lich. exsice. n. 400% et Lich. monac. exsicc. n. 80 et 218 ; Alectoria bicolor Nyl., Zw. Lich. exsicc. n. 1040, Flag. Lich. Fr.-Comté n. 203 et Harm. Lich. Lothar. n. 261. Flag. Lich. algeriens. exsicc. n. 310. In Asia : 1. in Japonia saxicolam legit R. P. Faurie Miyôkôsan, n. 347 pr. p., 23 julii 1897; sterilis. — 2. In China, prov. Yunn. legit R. P. Delavay semper corlicolam aut ramulicolam, ut videtur, nunc sterilem, sæpe optime fructiferam, in monte Tsang- chan, junio 1883; ad arbores in summo monte Lopin-chan supra Lan-kong, altit. 3000 m., 15 octobris 1885 et 31 julii 4888; in faucibus Yen-tze-hay, altit. 3200 m:, octobri 1885 et 8 augusli 1888; Ma-ent-chan, 10 septembris 1889. s Thallus passim nigricans, passim pallide castaneus aut fuscescens, interdum una facie nigricans, altera vero castaneus, aut ommino nigricans, erectus, 3-10 cent. altus et sæpe plagas 25 cent. latas formans, fruticulosus, teres, passim subapplanatus aut rarius angulato-subcompressus, subnililus, intus lacunosus et K extus intusque non mutatus ; valde ramosus, ramis primariis 0,4-0,6 & crassis, ramulis divaricatis, teretibus et apice sæpe pallidioribus: in superficie rami læves, non sorediali, sed sæpe sulco longiludinali LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 89 brevique, corticem non rumpente, notali; rami et ramuli fibrillis nune spinuliformibus, nunc satis elongatis, crebre ornati. In cortice 8-10 & lato, obscure brunneo, hyphæ axi parallelæ atque ramulos paucos lateraliter emitlentes stricte coalitæ ; medulla illi sub- jacens 50-110 y lala, nigrescens (quod est nota huic speciei propria) ex hyphis similiter axi parallelis, ramosis et parum stricte coadunatis constans; gonidia 10-14 4 lata, passim sub medulla cum hyphis 4-8 y crassis, crebre ramosis, lacunose implexis, et interdum vix evolutis. Apothecia 0,6-1,5 mm. lala, s&pe numerosissima, lateralia et sessilia in ramo geniculata aut sallem curvato et dein erecto, illi non uno puneto, sed dimidio vel bitriente latitudinis excipuli adhærentia, excipulo l&ævi, margine primum crassa et nigra atque dein evanescente, disco badio, non pruinoso ornata. In excipulo 40-50 y lato, albido et in parte exteriore nigrescente, hyphæ verticales, incrassatæ, distinclæ, 10 y crassæ, paulum et breviter ramosæ ; gonidia sub illo et sub perithecio cum hyphis gonidialibus parum evolulis ; perithecium 80-110 y latum et in margine continualtum atque excipuli cortici hypothecioque trabeculiter junctum, ex hyphis verticalibus ramosisque et stricte coalitis, retem maculis parvis inæqualibusque efficientibus, constitutum ; epithe- cium pallide fuscescens; hypothecium albidum ex hyphis horizontalibus, ramosis stric- teque cohærentibus constitutum ; paraphyses 90-100 v allæ, 1,5-2 4 crassæ, non confertæ, articulatæ, passim ramosæ et ramis anaslomosantibus, apice non incrassatæ; sporæ 8e hyalinæ, simplices, ellipsoideæ, 8-9 4 longæ et 5-6 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens et mox fulvescens. Spermatia 8 y longa et 0,5 p lata, Nyl. Synops. Lich. T, p. 279. In exsice. Tuck, n. 2 et in speciminibus ab Hooker in Indialectis, n. 1739 in herb. Mus. paris. thallus minor atque in apothecio inter corticem excipuli et perithecium hyphæ gonidiales magis evolutæ. Species sæpius saxicola quam corticola, vigens insuper in Asia (montibus Himalaya); in Africa (ins. Madera); in America arctica (montibus Albis et Groenlandia); frequens in submontanis Europæ seplentrionalis et mediæ. Cum apotheciis in Himalaya et in montibus Albis usque nunc tantum lectafuerat. — F. melaneira Ach. Lichenogr. univ. p. 614 et Synops. Lich. p. 301, Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 559, Stizenb. Alectorienart. p. 126, Malbr. Lich. Normand. n. 112. In Asia: in China prov. Yun-nan legit R. P. Delavay corticolam Yen-tze-hay, altit. 3200 m., 8 junii 1888. Thallus nigricans, ramulorum apicibus concoloribus ; sterilis. In monte Tsang-chan quædam specimina in hanc formam transeunt. Insuper in Japonia, Argentinia, Normannia, Arveruia et Tirolia. 175. Alectoria acanthodes Hue. In Asia: in China, prov. Yun-nan, corticolam legit R. P. Delavay, Yen-tze-hay, 31 julii 1888. Thallus passim nigricans, passim obscure vel pallide castaneus, 5-6 cent. allus, erectus, teres, opacus et e basi cæspitosus; rami primarii 1-1,5 mm. crassi, varie ramosi, ramulis validis, parum divaricatis; omnes rami ramulique spinis caulibus primariis sæpe pallidioribus, sat validis, sæpe simplicibus, interdum ramosis aut ramulis fibrilli- formibus asperati, cælerum in superficie læves, non sorediati et raro sulcali, sulco brevi corticem non rumpente; intus lacunosi et K immutati. In cortice 120-180 g lato, duplici zona formalo, una interiore albida in qua hyphæ superficiei parallelæ ramosæque, parum stricte coadunatæ et altera exteriore, nigricante, 10-15 y lata in qua hyphæ strictius coalitæ et magis ramosæ; gonidia 7-11 x lata sub cortice et inter hyphas in glome- rulis dispersa, hyphæ gonidiales illis subjacentes immixtæque 5-8 y crassæ, multum NouveLces ArcHives Du Muséum, 4e série. — I. 19 90 A.-M. HUE. ramosæ et lacunose implexæ. Apothecia 1-5 mm. lata in fere omnibus ramis aspectu terminalia, sed revera in ramo geniculato, partim excipulo obteclo et dein parallele ramo primario sæpe recurvo, excipulo lævi, margine inlegro, primum multum elevato et dein discum parum superante, disco badio prædita. In excipulo: 4° cortex 40-50 p. latus in parte exteriore brunneus, ex hyphis verticalibus, laxe implexis, ramosis et retem maculis magnis efformantibus, constans ; 2° gonidia : 3° hyphæ medullares 4-10 y crassæ, ramosæ et laxe implexæ; 4° gonidia ; 5° perithecium usque in marginem adscendens atque ex hyphis verticalibus stricte coalitis, ramosis, retemque maculis parvis formantibus cons- litutum. Hypothecium albidum ex hyphis pro magna parte horizontalibus stricte implexis formatum; epithecium rufescens; paraphyses 90-100 z altæ, 1,5-2 p crassæ arliculalæ, raro ramosæ et tunc ramis anastomosantibus, apice nigro-clavatæ et 3-4 v melientes ; sporæ 8%, hyalinæ, simplices, oblongæ, uno apice aut utroque attenualæ, 11-13 p longæ et 4-5 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Statura fere ut in A. sulcata Nyl., sed affinis A. bicolori Ny1. a qua ramis multo validio- ribus, minus elongatis implexisque, magis spinosis, apotheciis alio modo enatis atque sporibus majoribus jam differt. 176. Alectoria divergescens Nyl. in #lora 1886, p. 466, Lich. fret. Behr. p. 76, apud Hue Lich. exot. n. 558 et Hue Lich. Yunn. p. 20, Stizenb. À éectorienart. p. 126. In Asia: in China, prov. Yun-nan legit R. P. Delavay corticolam in monte Tsang-chan n. 1575, 10 junis 1885. Thallus castaneus vel fuscescenti-castaneus et passim nigricans, 2-2,5 cent. altus, erectus et opacus, K extus et intus immutatus, e basi cæspitosus atque parvos vepres formans ; rami primarii 0,5-6 mm. lati, subcompressi aut anguloso-teretes, medio sæpe longitudinaliter suleati, sulco medullam non denudante, pluries et irregulariter ramulosi, ramulis castaneis aut subnigricantibus, teretibus et subfibrillosis. Cortex 80-100 } latus, duplici zona formatus ; in exteriore seu corticali vera 10 L lata, hyphæ axi parallelæ, stricte coadunatæ, frequenter ramosæ, lumine erebre interrupto, atque hine inde ramis anasto- mosantibus ; in zona interiore seu medullari, albida, hyphæ similiter axi parallelæ, ramosæ et laxe coalitæ, K facile separatæ. Gonidia 6-10 y lata in glomerulis sub cortice; hyphæ gonidiales 5-8 4 crassæ, ramosæ, laxe implexæ atque lacunas magnas efficientes. Apothecia 1,5-3,5 mm. lata, lateralia, ramo geniculato et dein erecto, breviter in exci- pulo ingrediente, enata, excipulo lævi, margine integro, mox excluso atque disco casta- neo badio prædita. In excipuli cortice 55 y lato albido, et in zona 10 y lata castaneo, hyphæ verticales, septatæ ramosæque et retem maculis parvis formantes; medulla ex hyphis laxe implexis cum gonidiis constituta ; perithecium 55 p lalum et in margine conti- nuatum, ex hyphis verticalibus septatis ramosisque strictissime coalitis constans ; hypo- thecium angustum et albidum; epithecium obscure rufescens ; paraphyses 65 y altæ, 2 L crassæ, passim et parce ramosæ, apice non incrassalæ ; sporæ 8" hyalinæ, simplices, ellipsoideæ, 11-12 & longæ et 4-5-6 w crassæ; gelatina hymenialis iodo cœrulescens et dein fulvescens. Chinæ species propria et in loco citato tantum lecta. 176 bis. Alectoria divergens Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 557 hujus est sectionis. In ramo primario thalli ex Th. Fr. Zich. Suec. exsicc. n. 53, cortex 80-120 L latus duplici zona formatus ; in exterioreseu corticali 10plata, castanea, hyphæ stricte implexæ, axi parallelæ, et frequenter ramos subverticales emittentes; in interiore seu medullari prope zonam corticalem hyalinam et dein nebulosa atque corpusculis repleta, hyphæ axi parallelæ et sat stricte coadunatæ. Gonidia 6-10 lata et in glomerulis sub cortice ; hyphæ medullares LICHENES EXTRA-EUROPZÆI. 91 4-10 L crassæ, ramosæ, laxe implexæ atque lacunas magnas formantes. Thallus extus CaCI rubet. 177. Alectoria sulcata Nyl. Synops. Lich. T, p. 281, tab. VIT, fig. 20, apud Hue Zach. exot. n. 565 et Hue Lich. Yunn. p. 20, Müll. Arg. Lich. Miyosh. p. 121 et Lich. Yatab. p. 191 ; Stizenb. Die Alectorienart. p. 120; Cornicularia sulcata Lév. in Jacquem. Voy. Indes p. 179 ; Alectoria spinosa Tayl. in Hook. Journ. of Bot. 1847, p. 188, Müll. Arg. Lich. Beilr. n. 1269. In Asia : 1. in Japonia corticolam legit R. P. Faurie, Onikobé, n. 312 pr. p., julio 1897; Guwasan n. 363, 28 septembris 1897; in ins. Nippon, Fujivama, n. 480, 10 junii 1898. — 2. In China, prov. Yun-nan, legit R. P. Delavay corticolam Mao-hout-chang, 18 maii 1885 et in faucibus Lopin-chan supra Lan-kong, altit. 3000 m., 31 julii 1888. Thallus 7-10 cent. allus, erectus, fruticulosus, cavus, opacus, cæspilosus et plagas usque 20 cent. latas formans, in ramis primariis albidus, in secundariis pallide aut nigri- canti-fuscescens ; e basi varie ramosus, ramis divaricatis; rami primarii basi 1,5-3 mm. crassi, subcompressi aut subteretes vel adhuc sæpe angulato-compressi; rami ultimi teretes et etiam fere capillares, rigidi ; euncti læves et in facie postica longitudinaliter fissi, sulco aut continuo aut ejus labiis passim et sat frequenter trabeculiter conjunetis, K supra leviter flaventes. In cortice 80-150 & et in ramo primario usque 200-280 p lato, albido et in zona exteriore 10 p lata flavicante et corpusculis repleta, hyphæ superficiei parallelæ ramosæque, 2-3 y crassæ sat arcte coadunatæ, sed in ramo primario K facile disjunctæ ; in zona flavicante strictius coalitæ altque in ramo baseos Lichenis, ramos laterales crebrius emittentes, hisque anastomosantibus. Gonidia et hyphæ subjacentes materia alba obtecta. Gonidia 11-15 y lata in strato continuo sub cortice ; aliquando plures eorum glomeruli in medio hypharum parallelarum in anteriore rami facie inve- niuntur vel rarius illæ hyphæ in duplicem separantur fasciam inter quas stratum gonidiale et hyphæ gonidiales vigent. Sub gonidiis subjacent hyphæ gonidiales valde incrassatæ 8-10 y, multum ramosæ, laxe implexæ et sæpe lacunas magnas præbentes. Apothecia 2-8 mm. lata, cupuliformia et demum fere applanata, lateralia, etsi in summis ramis passim terminalia appareant, in ramo multum geniculato-inflexo enata (ramus in imo apothecio breviter includitur, nunc cortice excipuli omnino teclus, nunc suum sulcum ostendens ; apothecio crescente, ramus inflexus erigitur, et sic pluries ; apothecium summum ramo capillari interdum ramoso appendiculatum apparet), excipulo lævi, margine integro aut subcrenato atque disco testaceo, dense pruinoso ornala. In excipuli cortice 30 y lato, albido, sed in zona exteriore 10 & lata flavicante, hyphæ verticales crebre lateraliter ramosæ retemque maculis parvis inæqualibusque efficientes; gonidia sub cortice, sub hypothecio atque in apothecii margine ipso posita atque in medulla sat laxe implexa, ex hyphis incrassatis ramosisque constante, dispersa ; epithecium testaceum ; hypothecium albidum duplici fascia compositum, superiore e basi paraphysum, inferiore seu perithecio hyphis verticalibus incrassatis densissimeque coadunatis formata et in margine conti- nuata ; paraphyses 140 £ allæ, 1-2 y crassæ, articulatæ, ramosæ, ramis anastomosantibus, et apice non incrassatæ, thecæ 130 y longæ et 45 p latæ ; sporæ 8%, hyalinæ, simplices, oblongæ, sæpe granulosæ, episporio 1 y crasso, 35-47 longæ et 11-16 y latæ. Gelatina hymenialis iodo vix cœrulescens, thecæ præsertim sic linctæ. Tab. IV, fig. 7, thallus in facie postica cum apotheciis cilialis in naturali statura. Variat apicibus omnino denigratis atque margine apotheciorum ciliis 4-9 mm. longis ornato. Hæc posterior variatio f. cliala dici potest. Iosuper in India. 92 A.-M. HUE. B. — Hyalodidymæ Saccardo. Syllog. Fung. 1, p. 415 et apud March. £num. méthod. Mycoph. p. 141 et p. 149, fig. D. 178. Alectoria Arabum Ach. Zichenogr. univ. p. 596 et Synops. Lich. p. 293 ; Rama- lina Arabum Mey. et Flot. in Nova Acta Academiæ Leopoldiana-Cesareæ Naturæ Curio- sorum XIX, Supplem. 1 (1840), p. 212, Nyl. Recoçgn. monogr. Ramal. p. 15 et apud Hue Lich. exot. n. 399, Müll. Arg. Consp. Lich. N. Zeland. p. 29. In Africa : 1. in ins. Borbonia, sine loco indicato, et in Mafate corticolam legit fr. Rodriguez annis 1887 et1890.— 2. In ins. Madagascaria, sine loco indicato legit cl. Lance ; prope Tamatave legit D' Marion in Massiliæ scientiarum Facullate professor et comm. cl. Renauld. — 3. In ins. Sancta Maria e Madagascaria, comm. idem, anno 1896. Thallus sæpius pallide, rarius cinereo-stramineus, passim brunneus etetiam nigricans, pendulus, 4-40 cent. longus, nitidus, in basi cæspitosus, dichotome, raro trichotome ramosus ; rami angulato-teretes, in dichotomia applanati, passim torti, sæpe albo-striati, valde elongati et apicem versus capillares, albidi et sæpe subpellucidi, superficie læves, intus K primum flaventes et mox rubentes. Cortex in ramis junioribus 65-110 y et in vetustioribus 90-160 ÿ latus albidus duplici zona formatus : in interiore seu medullari, albida, hyphæ axi parallelæ ramosæque et parum stricte coadunatæ ; in exteriore seu in vero cortice, flavicante, 12 p lata, hyphæ similiter axi parallelæ, atque in ramis junio- ribus strictius tantum coalitæ ; in vetustioribus autem passim ramos paucos verticales lateraliter emittentes. Gonidia in glomerulis sub cortice atque raro dispersa in hyphis gonidialibus sat bene evolutis, 1-7 y crassis, ramosis et laxe coadunatis. Gonidia et hyphas medullares tegit materia alba. Apothecia 1-2,5 mm. lata, lateralia, subpedicellata et basi constricta, peltata, excipulo Iævi, basi constricto, margine integro atque disco glaucescenti-carneo ornata. In excipuli cortice 150-200 y crasso, hyphæ verticales et ramosæ retemque maculis sat magnis formantes ; gonidia in medulla sat densa dispersa ; hypothecium albidum; epithecium subnigrescens granulosumque ; paraphyses apice parum incrassatæ; sporæ rectæ 12-14 p longæ et 5-6,5 y latæ. (Spermatia 3-5 y longa et 1 & lata, Nyl. loc. citat.) | | Supra saxa et arborum truncos in Asia (India); in Africa (ins. Sanctæ Helenæ, Borbonia et Madagascaria et in capite Bonæ Spei) ; in Nova Zelandia et in Nova Caledonia. Sterilis in Algeria el in ins. Corsica. 179. Alectoria gracilis Hue ; Physcia gracilis Pers. in Gaudich. Voyage Uranie (1826) p. 209; Ramalina gracilis Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p. 17 et apud Hue Zich. exot. n. 401, Waïin. £tud. Lich. Brés. 1, p. 17 et Lich. Brasil. exsicc. n. 383. In Africa in ins. Mayotte, corticolam legit el. Millet, 15 februari 1893 et comm. comes de Poli. Thallus pallide stramineus, passim nigricanti-variegatus, erectus, 10-12 cent. altus, nitidus, varie ramosus, ramis divaricatis, primariis 1-1,5 mm. latis, angulato-teretibus, ultimis capillaceis et subpellucidis, omnibus longitudinaliter et parallele albo-striatis, intus K —. In cortice rami primarii 10-120 y lato, hyphæ axi parallelæ, in zona interiore seu medullari, albida, sat stricte et in zona exteriore, seu in vero cortice, flavida, strictius coadunatæ et frequentius ramulos laterales et breves emittentes ; gonidia 10-12 lata sub medulla sita atque hyphæ gonidiales illis immixtæ, 2-6 p crassæ et laxe implexæ. Apothecia lateralia 0,6-1 mm. lata, peltata, subpedecillata, excipulo lævi, margine integro et disco pallide testaceo ornata. Sporæ rectæ, 13-15 & longæ et 6-7 p latæ. Notæ anatomicæ corticis thalli et apothecii sicut in À. Arabum Mey.et Flot. (Spermogonia in LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 93 thallo immersa, fusco-nigra et extus macula nigra indicata ; spermatia recta, 3-5 p longa et 1 g lata, Wain. loco citat.) In Africa (in ins. Madagascaria, probabiliter erronee indicatur, nam in herb. Mus. paris. adest non in ins. Madagascaria sed in ins. Mayotte lecta, voyage de M. Boivin à Madagascar, 1847-1852) ; n America tropica (Antillis et Brasilia) ; in Australia et in Nova Zelandia. Ad hanc sectionem pertinet eliam Alectoria thrausta Ach.Zichenogr. univ. p. 596 ct Synops. Lich. p. 293; Ramalina thrausla Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p. 18, Stizenb. Bemerk. Ramal.-Art, Europ. p. 9, Arn. Lich. exsice. nis 574% et 737%, Lich. monac. exsice. n° 4 el 5. In hac cortex thalli 65 p crassus, Lotus leviter flavidus et corpusculis repletus ex hyphis axi parallelis ramosisque constat. Zona veri corticis, 10 g lata, in statu naturali non est dislinguenda, et, hyphis coloratis, solummodo apparel ; illæ hyphæ sicut in zona inleriore seu medullari directæ strictius coadunantur et eorum lumen frequentius inter- rumpitur. Gonidia 10-12 y lala in glomerulis sub medulla vigent. Hyphæ gonidiales 3-6 & crassæ, ramosæ, laxissime implectuntur. Non nisi sterilis lecta fuit, sed notis anatomicis facile determinanda. Ramalina thrausta f. sorediella Nyl. Recogn. monogr. Ramal. p. 19 et f. sorediosula Nyl. in Lamy Æ£xposit. Lich. Caut. et Lourdes p.13, Stizenb. Bemerk. Ramal. Art. Europ. p.10 Alectoria THRAUSTA f. sorediella Hue et f. sorediosula Hue evadunt. Species mere europæa, sæpe ramulicola, rarius saxicola aut terricola, vigens in Suecia, Fennia, Scottia, Gallia, Helvetia, Germania et Tirolia. C. — Phæosporæ Saccardo. Syllog. Fung. 1, 1882, p. 214 et apud March. £num. méthod. Mycoph. p. 141 et p. 142 fig. B; genus Alectoria D. N., Th. Fr. Gener. Heterolich. europ. p. 48, Koerb. Parerg. lichenolog.p.4, Müll. Arg. Lich. Beitr.n.1272; subgenus 2Pryopogon Stizenb. À lectorienart. p. 120 pr. p. | 180. Alectoria sarmentosa Ach. Lichenogr. univ. p. 595 et Synops. Lich. p. 293, Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 568 et Lich. Jap. p. 23, Stizenb. Alectorienart. p. 193; Parmelia sarmentosa Ach. Method. Lich. p. 271; Cornicularia sarmentosa Schær. Enum. Lich. europ. p. 6; Pryopogon sarmentosum Koerb. Syst. Lich. Germ. p.17, B. sarmentosus Müll. Arg. Lich. Miyosh. p. 122, Schwend. Untersuch. Flechtenthall. (1860) tab. IIT, fig. 26-98 ; Alec- toria ochroleuca var. sarmentosa Nyl. Synops. Lich. 1, p. 282, Th. Fr. Lichenogr. scand. p. 22 et Lich. Suec. exsice. n. 27; Lichen sarmentosus Ach. in Vet. Akad. Handl. (1795) p.212; Lichen dichotomus Ach. Lichenogr. Prodr. p. 221 ; Usnea dichotoma Hoffm. Deutschl. Flora I, p.134; Alectoria sarmentosa Ach., Arn. Lich. exsice. ni° 781%, 1144 et 1687 ; Zw. Lich. exsicc. n. 812; Norrl. Aerb. Lich. Fenn. n. 14. In America : in Terra Nova legit G. Macé, maio 1893 et comm. cl. de Poli. Thallus pallide stramineus, elongatus, 30-40 cent. longus, pendulus et opacus; K extus non mutatus et K (CaCl) intus rubens. Rami primarii 0,6-1 mm. crassi, anguloso-teretes, passim in superficie lacunosi aut papillis parvulis albidisque notati, remote et dichotome ramosi, ramis fere rotunditer divaricatis, axillis dilatatis et complanatis ; rami secundarii teretes, valde ramosi fibrillosique, ramulis et fibrillis intricatis, superficie lævibus et apice concoloribus. Cortex in ramo primario 65-110 y lato, in zona interiore seu medullari, albida et passim flavida, ex hyphis parallelis ramosisque parum stricte coalitis et in zona exteriore 10 ÿ lata et obscure flavicante, strictius coadunatis, magis ramosis, ramulis raro anastomosantibus, constans ; gonidia 9-15 & lala in strato parum interrupto sub cortice sita, atque hyphæ gonidiales illis subjacentes, 2-5 crassæ, ramosæ 94 A.-M. HUE. el laxe implexæ. Apothecïa 2-3 mm. lata, lateralia in ramo nunc simpliciter geniculato et dein erecto, nune in forma litteræ græcæ x recurvo, disco lævi, margine integro atque disco badio-rufescenti prædita. In excipuli cortice 76 y lato, albido et passim flavidulo, atque in zona exteriore obscure flavido, hyphæ verticales ramosæque et retem maculis parvis et imparibus efficientes ; gonidia sub cortice et sub perithecio ; hyphæ medullares 8-10 y crassæ et laxe implexæ ; perithecium 120 y latum ex hyphis verticalibus ramo- sisque et strictissime coalitis compositum ; hypothecium angustum ex hyphis horizonta- libus, ramosis et etiam strictissime coadunalis ; epithecium obscure rufescens atque hymenium superius sic tinctum ; paraphyses 140 y allæ, 1-1,5 w crassæ, confertæ, arti- culatæ, vix ramosæ et apice non incrassatæ ; sporæ 4"*, raro 2", late ellipsoideæ, sim- plices, primum hyalinæ et dein obscure fuscæ, 26-34 y longæ et 16-18 p latæ, immixtis magis ellipsoideis, 26-30 y longis et 18-20 z latis aut fere sphæricis 18 y longis et 16 w latis, episporio 3 y crasso. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens e! dein vinose rubens. Iusuper in Asia (Japonia el Sibiria); in Africa (ins. Canariis, Madera et Borbonia) ; in America boreali (Groenlandia et ins. Miquelon) et meridionali (Chili); in Europa boreali et in mediæ mon tibus editis. 181. Alectoria læta Hue; Cornicularia læta Tayl. (4) in Æook. Journ. of Botan. 1847, p. 190, Bryopogon lætum Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1972; Alectoria osteina Nyl. Enum. Lich. (1858) p. 98, in flora 1858, p. 378, Lich. Middend. p. 2, apud Hue Lich. exot. n. 567 (ubi datur reactio erronea) et Lich. Japon. p.22; Stizenb. Alectorienart. p. 193 ; A. sarmen- tosa var. osteina Nyl. Synops. Lich. I, p. 282; A. japonica Tuck. Synops. North Americ. Lich. I, p. 142, teste specimine authentico in herb. Mus. paris. In Asia : in Japonia corticolam legit R. P. Faurie in Mijôkôsan, nf 346 et 450, 23 julii 1897 (steriles); in ins. Nippon, Togakuski yama, n'° 793 (sterilis) et 808 (fertilis), 16 septembris 1898. Thallus albidus vel albido-cinerastens, passim subnigrescens, 3-8 cent. altus, subni- tidulus aut in ramis junioribus subpellucidus ; rami primarii in specimine fertili À mm. crassi et compressi, in sterilibus 0,4-0,5 mm. crassi, subteretes et passim angulati, multum et varie ramosi, ramis divaricatis implexisque, pluries divisis et in ultimis divi- sionibus teretes atque eliam capillares, apice concolores aut brevissime denigrati; in superficie vel in lateribus frequenter sorediis oblongis, albidis, paulum elevatis asperati et quoque, sed raro, setosi ; K extus leviter flaventes aut immutati atque pariler passim bene rubentes, intus K (CaCl) rubentes. Cortex 90-100 et etiam 140 & latus, duplici zona (1) Cel. Nylander in Flora 1858, p. 378 scripsit : « Cornicularia læta Tayl. in sched. herb. Hook. et C. lata Tayl. in Hook. Journ. Botan. 1847, p. 188, sed nihil lætum neque latum habet hæc species ». Indicatio paginæ est erronea, nam diagnosis hujus Lichenis p. 190 legitur. Insuper nomen latum ex errore typographico provenire videlur, nam in schedula herbarii Taylor adest certe C. læta, et Hooker scribens hanc reproducere schedulam intendebal. Sed hoc nomen /æfa prioritate gaudet et ratio ad illum rejiciendum a D'e Nylander allata, nullius est valoris. Sequitur diagnosis ab Hooker loc. citat. data : Cornicularia lata Tayl. (nomen corrigendum). — Thallc glabro, albido, tereti, subanguloso, ramosissimo, ramis ullimis minutis, subfastigiatis, divaricatis, gemmis linearibus, utrinque acu- minatis, albis, elevatis : apotheciis podicellatis, extus gemmiferis, disco-concavo, fusco-carneo, margine incurvo, crenulato. Hab. Mexico; Hook. herb. Thallus 2-3 inches in diameter, white and slightly greenish, unaltered by moisture. Apothecia frequenter proliferous of a single shoot benath, very concave, the disk dark brown when dry, assuming a pale colour and carneous hue when moisted. This species, which has the apothecia of a Borrera of Acharius on the thallus of Cornicularia can scarcely be confounded with any other. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 95 formatus ; in interiore seu medullari, albida et passim flavente, hyphæ axi parallelæ ramosæque et parum stricte coalitæ (K à se invicem facile remotæ) atque in zona exte- riore seu corticali obscure flavente, 10 y lala, hyphæ striclius coadunalæ, magis ramosæ ramis lateralibus passim anaslomosantibus; in sorediis hyphæ superficiei perpendicu- lares seplalæque et gonidiis immixlæ. Gonidia 7-10 p lala in stralo vix interrupto sub corlice posila; hyphæ illis subjacentes ramosæ stricteque implexæ ; cæteræ hyphæ goni- diales elongalæ, 4-8 s crassæ, passim ramosæ atque laxissime implexæ, lumine sat magno. Apothecia 1-3 mm. lala, fere cupuliformia, laleralia et in ramo primum geni- eulato et dein erecto aut fere erecto, nala, excipulo lævi, margine sal crasso, primum integro et dein sæpe sorediato, disco castaneo ornata. In excipulo cortex 40-140 ; latus, inclusa zona exteriore 30-40 ; lata, albidus el passim flavicans, et in zona exleriore obseure flavidus. In hac zona hyphæ verticales septatæque et retem maculis parvis effor- mantes; in reliqua crassiludine, hyphæ nunc verticales et retem maculis magnis formantes, nunc fere horizontales ; gonidia sub his hyphis et sub perithecido in stralo non continuo sita atque in hyphis medullaribus dispersa. Perithecium 120 ÿ latum ex hyphis strictissime contexlis et indistinetis constans ; hypothecium ex hyphis subhorizontalibus ramosisque atque parum stricte implexis compositum ; epithecium et passim hymenium obscure rufescens; paraphyses 120 vw altæ, 1-1,5 p crassæ, articulatæ, ramosæ, ramis anastomosantibus, apice non incrassalæ ; sporæ sæpe 2 raro 4", primum incolores, dein fuscæ, simplices, ellipsoideæ, 35-42 p longæ et 20-26 & latæ, immixtis magis oblongis 42 y longis et 20 y crassis, episporio À # crasso. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Variat in n. 450, ramis tenioribus atque superficie vix soredialis. Insuper in Asia boreali et in America tropica (in montibus elevatis reipublicæ Mexicanæ). D. — Dictyosporæ Saccardo. Syllog. Fung. IL, 1883, p. 238, et apud March. Ænum. méthod. Mycoph. p. 141 et p. 142 fig. H; genus Oropogon Th. Fr. Gener. Heterolich. europ. (1861) p. 49; Atestia Trev. in Flora 1861, p. 49; subgenus Oropogon Stizenb. Alectorienart. p. 120. 182. Alectoria loxensis Nyl. Synops. Lich. I, p. 278, tab. VIIT, fig. 16, et apud Hue Lich. exot. n. 556, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. T, p. 47, Hue Lich. Yunn. p. 20 et 30; Cornicularia loxensis Fée Essai Crypt. écorc. officin. p. 137 el Supplém. p. 134; C. Chin- chonarum Fée Essai tab. XXI, fig. 7; Oropogon loxensis Th. Fr. Gen, Heterolich. europ. p. 49 et Zukal Worphol. und biolog. Untersuch. über die Flecht. (1895) tab. I, fig. 1 (sectio thalli transversalis) ; Afichia loxensis Trev. in #lora 1861, p. 50, Müll. Arg. Lich. Miyosh. p. 122 ; Alectoria divergens Lechler Plant. peruv. n. 2266. In Asia : 1. in Japonia corticolam legit R. P. Faurie in ins. Nippon in summo monte Hayashine, n. 14008, 14 junii 1894; sterilis, In Onikobé, n. 312 pr. p., julio 1897; fertilis. In Togakuski, n° 773 et 79%, 16 septembris 1898; fertilis. — 2. In China, prov. Yun-nan corlicolam legit R. P. Delavay Koua-la-po, 4 augusti 1883; ad Quercus in faucibus Houang-si-ya-keou, route de Tapin-tze à Ta-long, 11 maïi 1885. In America : in republica Equatoria legit Cousin n. 14, comm. cl. Renauld; sterilis. Thallus pallide vel fusce castaneus et passim fusco-nigricans, 2-8 cent. altus, erectus aut subdecumbens et tunc plagas suborbiculares diametro usque 18 cent. metientes formans, fruticulosus, teres, nitidiusculus, e basi cæspitosus ; rami primarii 0,4-0,6. crassi, subteretes aut subcompressi et passim angulato-tereles, dichotome et frequenter ramosi, ramulis fere sub angulo recto divaricatis, in ramificationibus axilli compressi et sæpe lacunosi, ramuli teretes et apice sæpissime breviter furcati ; superficie læves sed passim fissi seu sulcis brevibus, angustis, et medulla denudata, albidis notati, K non mutali. 96 A.-M. HUE. Cortex rami primarii 60-100 y latus e duplice zona constans ; in inleriore seu medullari albida, hyphæ axi parallelæ ramosæque et sat stricte coadunatæ ; in exteriore, seu in vero cortice, castanea, 9-10 2 lata, hyphæ similiter axi parallelæ, strictius coalitæ, frequenter septalæ et passim ramulos laterales emittentes. Gonidia 8-10 y lata in strato continuo sub cortice posita; hyphæ gonidiales 4-8 » crassæ, frequenter ramosæ, laxe implexæ atque æque ac gonidia materia alba parum densa tectæ. Apothecia 1,5-3 mm. lata, Jlateralia, ramo geniculato et dein erecto, breviter excipulo tecto, adnata, excipulo primum lævi et dein serobiculato, margine subcrenulato et disco badio non pruinoso orrata. In excipuli cortice 65-80 y lato, aibido et in zona externa obscure flavicante, hyphæ verli- cales seu disco perpendiculares, retemque maculis parvis efficientes; epithecium rufescens ; hypothecium albidum aut leviter stramineum e duplici zona constans, supe- riore, prope paraphyses, hyphis sat laxe implexis, inferiore, seu perithecio, in margine continuata, hyphis incrassatis strictissime coalitis formata ; gonidia inter perithecium et corticem, sub cortice et sub hypothecio ; paraphyses 150 y altæ, 2 u crassæ, septatæ, passim ramosæ, ramis anastomosantibus, apice non aut parum incrassatæ et tune 38 w melientes ; thecæ monosporæ; sporæ primum hyalinæ et demum fuscæ, murali-divisæ, 55-130 w los gæ et 33-45 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens et dein vinose rubens, nos intensius tinctis. Spermogonia nigra lateralia vel terminalia : spermatia recta, utroque apice leviter incrassata, 8-10 y longa et 1 y lata; sterigmata 10-12 y longa et 1 p lata. Insuper in ins. Java ; in America tropica montaua e reipublica Mexicana usque in Boliviam vigens. E. — Apothecia 1gnota. 183. Alectoria virens Tayl. in Hooker Journ. of Botan. 1847, p. 188, DE Synops. Lich. 1, p. 283 ; Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1971. In Asia : in China, prov. Yun-nam, præsertim ad Rhododendra pendulam legit R. P. Delavay, sur les branches des arbres dans les forêts de Koua-la-po (Hokin), n. 201 ?5, allit. 3500 m , 26 maii 1884; in monte Tsang-chan, junio 1886; in sylvis Ma-ent-chan, 10 septembris 1889. Thallus sulfureo-virens, pendulus, elongatus, plagas 20-50 cent. longas et 8-30 cent. latas formans, opacus ; rami primarii 0,5-1 mm. lati, supra subconvexi et læves, lateribus passim spinulosi, spinulis brevibus, concoloribus aut apice nigricantibus, subtus appla- nati et costati et inter costas longitudinaliter nunc breviter, nunc sat longe, vel adhuc subreticulatim fissi, fissura medullam sulluream denudante, dichotome ramosi et axillis dilatati atque 2,5 mm. metientes; rami secundarii teretes et valde ramosi, seu potius fibrillis intricatis, numerosis, sæpe flexuosis ornati ; intus lacunosi et K, Ca CI non mutati. Cortex in tenuissima rami primarii sectione, uno latere 60, altero 30-40 y latus, inclusa zona 8-12 y lata et nebulosa flavicante, cæterum albidus atque ex hyphis axi parallelis, ramosis, parum stricte implexis, constans; gonidia 12-18 & lata sub cortice in strato parum interrupto posita; hyphæ illis subjacentes et immixtæ, cum eis materia sulfurea tectæ, 5-12 L crassæ, ramosæ, laxe et etiam lacunose implexæ; passim inter has hyphas invenitur fascia hypharum axi parallelarum sat angusta. Apothecia et spermogonia ignota. Insuper in India et in montibus Himalaya atque in Africa meridionali (Nepal) viget hæc species rara, raro Collecta et semper sterilis visa. LICHENES EXTRA-EUROPZÆI. 97 Genus XXII. — CORNICULARIA Schreb. Gener. Plant. (1789-1791) p. 768 pr. p. ; Ach. Method. Lich. (4803) p. 300 pr. p., Lichenogr. univ. pp. 124 et 610 pr. p. et Synops. Lich. p. 299 pr. p.; Parmelia Nyl. £ssai nouv. classif. Lich. IL (4855) p. 174, sect. IT, pr. p. el Synops. Lich. 1, p. 301 pr. p. Non Corni- cularia Th. Fr. sect. Alectoriæ, Lichenogr. scand. p.28, nec Müll. Arg. Lich. Beilr. n.1272. lllud genus pro unica specie huc admissum a genere Alecloria non differt nisi thallo prostrato et apothecio simplicius composilo, nam thallus est cylindricus et intus similiter symmetricus. Species saxicola. 184. Cornicularia lanata Ach. Method. Lich. (1803) p. 304, Lichenogr. univ. p. G15 et Synops. Lich. p. 302; Parmelia lanata Wallr. F4. Germ. t. IT (1831) p. 529, Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 730, Th. Fr. Zichenogr. scand. p. 126, Tuck. Synops. N. Americ. Lich.T, p. 63 et Reinke Abhandl. über Flecht. IV, 1895, fig. 105, I (thallus) et fig. 106, I et II (sectio transversalis thalli); 2. stygia 6 lanata Meyer, Durieu Plant. select. Hispan-Lusil. sectio I Asturiæ (1835) n.53; Cetraria lanala Schær. Lich. Helvet. exsice. n. 257 ; Imbricaria stygia 8 lanata (L.\ Hepp Ælecht. E'urop. n. 588 ; Parmelia lanata Wallr. Un. iin. crypt. 1867, Hellbom, n. 10, Harm. Lich. Lothar. n. 315. Monente el. Wain. Notul. synonym. Lich. p. 22, Cornicularia pubescens rectius diceretur hæc species, nam est Zichen pubescens L,. Spec. Plant. (1753) p. 1155. In Asia ? : in Caucaso legit Lojka, n. 472 ; sterilis. In America : in montibus Albis legit Lesquereux, n. 230; sterilis. Thallus niger aut fusconigricans, decumbens et plagulas interdum suborbiculares supra saxa formans, teres, subnitidus et K non mutatus ; rami primarii 0,2-0,3 mm. crassi, aut tenuiores, aliquando subcompressi, dichotome aut trichotome et frequenter ramulosi, ramulis valde intricalis et ultimis filiformibus. In cortice 65-80 Z crasso hyphæ axi parallelæ in zona medullari albida satis stricte, et in zona exteriore, seu in vero cortice, nigrescente, strictius coalitæ et magis ramosæ; gonidia 8-10 & lata in glomerulis sub cortice posita ; hyphæ gonidiales 4-8 p crassæ, laxe implexæ. Apothecia 2-3 mm. lata, sessilia in ramis, excipulo lævi, margine integro aut dentato et disco obscure badio prædita. In excipulo hyphæ varie directæ, sed in zona exteriore nigricante retem maculis parvis formantes; gonidia sub cortice et sub hypothecio, quod est crassum et fuscidulum; epithecium fuscum ; (sporæ 8%, hyalinæ, simplices, 9-12 z longæ et 7-8 4 latæ. Spermo- gonia immersa, conceptaculo incolore, ramulo faciem nodulosam præbentia, spermatia 6-7 y longa et 1 lata ; sterigmata simplicia, Nyl. Synops. Lich. I, p. 398). Monente cl. Th. Fries. loc. supra citat. thallus aliquando rupi rhizinis parvis affigilur, quod est proprium thallis prostratis, quæcumque sit eorum structura interna. In Boistel Nouv. Flore Lich. p. 12, inter Alectorias, et quidem forsan merito, adnumeratur hæc species et jam a cel. Nylander in Flora 1871, p. 299, in notula Akctoriæ species dicta fuerat. Genus XXIV. — THELOSCHISTES Norm. Conat. gen. Lich. (1853) p. 17 pr. p., Th. Fr. Gen. Heterolich. europ. (1861) p. 51 pr. p., Müll. Arg. Consp. Lich. N. Zeland. p.28, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. I, p. 48 pr. pr., Wain. £tud. Lich. Brés. 1, p. 112 pr. p., Physcia Nyl. Synops. Lich. I, p. 406 pr. p.; Tornabenia Mass. Memor. Lichenograf. p. Ai pr. p.; Tornabenia Trev., Th. Fr. loc. citat.; Anaptychia Mass. loc. citat. p. 33 pr. p. Thallus flavidus aut griseus fruticulosus, erectus aut decumbens, brevis vel brevissi- mus, Cylindricus aut compressus, fibrillosus aut fibrillis denudatus, intus symmetricus. NouveLLes ArCaives pu Muséum, 4° série. — I. 13 98 A.-M. HUE. Cortex in toto cireuitu similis, flavens aut nigricans et vix a medulla distinctus; zona medullaris crassa ex hyphis verticalibus constans. Gonidia protococcoidea vulgo sub medulla, rarius sub cortice disposita. Hyphæ medullares in centro laxe aut lacunose implexæ. Apothecia aurantiaca aut nigra (in unica specie). Excipulum ex hyphis subverticalibus et varie implexis formatum ; gonidia sub cortice et sub hypothecio ; paraphyses distineltæ graciles, apice tantum articulatæ ; sporæ vel hyalinæ et placodio- morphæ, vel fuscæ et 1-septatæ. In hoc genere structura thalli est omnino simplex et in tota tribu simplicissima. Species corticolæ et interdum saxicolæ. 185. Theloschistes flavicans Norm. Conat. gen. Lich. (1859) p. 17, Müll. Arg. Lich. Néo-Grenad. (1879) p. 12, Wain. Etud. Lich. Brés. 1, p. 113; Reinke Abhandl. über flecht. IN, 1895, fig. 127 (Lhallus et apothecia); Lichen flavicans Sw. Prodr. Flor. Ind. (1788) p. 177; Parmelia flavicans Ach. Method. Lich. (1803) p. 504; Borrera flavicans Ach. Lichenogr. univ. (1810) p. 504 et Synops. Lich. p. 224; Physcia flavicans DG. Flore fr. &. NI (1815) p. 189 et Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 925; £vernia flavicans Th. Fr. Lichenogr. europ. reform. p. 28, Schwend. Untersuch. Elechtenthall. (4860) tab. IV, fig. 16 et 17; Theloschistes chrysophthalmus var. flavicans Tuck. Synops. N. Americ. Lich. 1, p. 49; Cornicularia flavicans Pers. in Gaudich. Voy. Uran. p. 210, Schær. Lich. Helvet exsicc. n. 552; Borrera flavicans Ach., Hepp Flecht. Europ. n. 510, Zolling. Plant. javan. n. 867; Physcia flavicans Nyl., Malbr. Lich. Norm. n. 169; Xanthoria flavicans Oliv. Herb. Lich. Orne n. 211. In Asia : 1. in China, prov. Yun-nan, legit R. P. Delavay, Yen-tze-hay, 8 augusti 1888 ; sterilis. —-2, In Tonkin legit R. P. Bon, n. 1325, comm. abb. Hy; sterilis. In Africa : 1. in ins. Borbonia ramulicolam legit fr. Rodriguez in Mafate et sine loco indicalo, anno 1889 ; sterilis. — 2. In ins. Mauritii legit idem, anno 1891. — 3. Inins. Madagascaria, in regione Betsileo, legit D' Besson, comm. el. Grandidier, anno 1898. — 3. In regionibus occidentalibus, in Walwich Bay, ad desertilapillos, legit R. P. Duparquet. In America : 1. in ins. Guadalupa legit R. P. Duss. — 2. In Brasilia ramulicolam legit S. M. doûa Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889. Thallus flavidus, aut croceo-flavens, vel pro parte albido cinerascens, suberectus aut decumbens, plagas usque 15-20 cent. latas formans, multum ramosus, ramis intricatis ; rami primarii 0,6-1 mm. crassi, nunc subteretes, nunc compressi, frequenter etirregulariter ramosi, Cum ramulis superficie glabri et crebre sorediis albido-flaventibus et oblongis ornali aut esorediosi; ramuli ultimi teretes aut subteretes, tenues et fibrillosi, fibrillis 0,2-0,6 mm. longis, apice concoloribus aut passim breviter denigratis. Cortex, tab. I, fig. 5 et 6, ex hyphis axi parallelis seu medullaribus tantum constat ; in zona exteriore 8-10 y lala, flavente, et K roseo-rubente, hyphæ strictius coalitæ et septatæ, sed non constricte, seu lumine tantum et frequenter interrupto; hyphæ medullares nunce 6-7, nunc 8-10 L crassæ, lumine parvo, ramosæ, ramis 2 L crassis, satis stricte cohærentes; in medio seu in loco axis, illæ hyphæ, tunc hyphæ gonidiales, similiter verticales, eadem crassitudine et 3-4 simul coalitæ et inter se magnas lacunas præbentes; uno verbo eadem structura est ac in A lectoriis, sed cortex est adhuc simplicior. Gonidia 8-18 L lata in glomerulis parvis, nune inter hyphas gonidiales, nunc in medio medullæ, nunc etiam inter corticem et medullam. Apothecia 2-6 mm. lata in ramis sessilia aut subsessilia, plana aut concava, thallo concoloria, excipulo lævi, margine integro et rarius fibrillis paucis ornato atque disco rufo prædita. In excipuli cortice 40-120 y lato albido et in zona exteriore obscure flavido et K rubente, hyphæ subverticales, subdistinctæ, ramosæ retemque maculis mediocribus efficientes; hyphæ gonidiales laxe et immediate sub hypothecio strictius coadunatæ ; gonidia sub cortice, inter hyphas et sub hypothecio; epithecium rufescens, K violascens ; hypothecium albidum ex hyphis strictissime implexis LICHENES EXTRA-EUROP Æl. 99 constans ; epithecium obscure rulfescens ; paraphyses 100 y allæ, 4-1,5 u crassæ, distinctæ, apicem versus 1-2 ramosæ, ramis interdum 1-ramulosis, et 2-3 cellulis parum turgidis, 2-3 # metientibus terminalæ. Sporæ 8" hyalinæ, polari-dyblastæ seu utroque apice loculum præbentes, his loculis tubulo angusto junctis, 14-18 y longæ et 8-9,5 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Viget insuper in Asia (ins. Java); in Africa tropica et australi et in ins. Ascensionis, Sanciæ Helenæ, Madera et Canariis ; in America utraque ; in Oceania (Australia, Polynesia et Nova Zelandia) et in Europa occidentali. — F. 1. croceus Müll. Arg. Lich. Portoric. p. 4; Cornicularia crocea Ach. Lichenogr. univ. p. 615 et Synops. Lich. p. 301; Physcia flavicans var. crocea Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 9%; £vernia flavicans f. crocea Fr., Lechler Plant. Chilens. n. 660 et Plant. Magellan. n. 878. In Africa : 4. in ins. Borbonia ramulicolam legit fr. Rodriguez, anno 1889 ; sterilis. — 2. In ins. Madagascaria ad arbores legit el. Catat, 14 augusti 1889 ; slerilis. In America : in ins. Guadalupa legit R. P. Duss ; sterilis. In Oceania : in ins. Sandwich, ramulicola et sterilis, sine nomine collectoris. À forma typica differens tantum colore thalli croceo seu aurantiaco. Thallus similiter sorediatus aut esorediatus, glaber aut parce puberus; fibrillæ apice concolores aut breviter denigratæ, Insuper in Africa (Schoa) in America meridionali et in Australia. — F. 2. cinerascens Müll. Arg. Æevis. der Stein’ schen Ubersicht in Ostafric. gesamm. lecht. p. 513 et Lich. Afric. tropico-orient. p. 338 ; T'ornabenia flavicans var. acromela f. cinerascens Stein. In America : in republica Mexicana, cerro de San Francisco, Tamazumchale, legit D' P. Maury, n° 6245-6247 ; fertilis. Thallus cinerascens et ad apices tantum leviter flavescens : partes omnino decoloratæ K non tinguntur, cæteris violacee rubescentibus. Apothecia 1-3 mm. lata, excipulo cinereo lævi, margine subcrenulato, non ciliato et disco aurantiaco prædita, sporæ polari-dyblastæ 13-15 & longæ et 6,5-7 p latæ. Insuper in Africa tropica. — F. 3. tenuissimus Müll. Arg. Revis. Lich. Meyen. p. 309; Evernia flavicans var. crocea Î. tenuissima Mey. et Flot.; Theloschistes flavicans f. glabra Waiïn. £tud. Lich. Brés. I, p. 114et Lich. Brasil. exsice. n. 18. In America : in Brasilia prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio, anno 1894. Thallus flavicans, subteres, tenuis, sorediatus aut esorediatus, non tomentellus ; fibrillæ numerosæ apice denigratæ ; sterilis. Insuper in Peruvia. — F. 4. hirtellus Wain. Z'tud. Lich. Brés. T, p. 114 et Lich. Brasil. exsicc. n. 374 ; Physcia flavicans Hue Lich. Yunn. pp. 93 et 34. In Asia : in China, prov. Yun-nan, legit R. P. Delavay ad arbores in sylvis Hoang-li- pin supra Tapin-tze, altitud. 2000 m., n. 1613, 2 maii 1885; in sylvis Song-pin supra Tapin-tze, 6 junii 1887. In America : inrepublica Mexicana, Abrededores de San Luisde Potosi legit D' P. Maury, n. 1657, decembri 1886. Similis 7h. flavicanti, sed thallus et excipulum apotheciorum albido-velutina ; hoc tomentum ex hyphis corticis exterioribus, ereclis, 3-4 y crassis et sæpe fasciculatis constituitur. Omnes notæ anatomicæ conveniunt cum cæteris præcedentibus formis. Insuper in Brasilia. 100 A.-M. HUE. Omnes illæ formæ sunt potius simplices variationes, nam aliæ in alias aut in formam (ypicam facile transeunt. — Var. 1. acromelas Hue; Borrera acromela (rectius acromelæna) Pers. in Gaudich. Voyag. Uran. (1826) p. 208; Physcia acromela Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 998; T'helos- chistes acromela Nain. Ætud. Lich. Brés. 1, p. 115 et Lich. Brasil. exsice.n. 981 ; Ævernia flavicans var. melanotricha Mey. et Flot. in Act. Acad. Leopold. Nat. Cur. 1843, vol. XIX, Suppl. 1, p. 210 ; J'helochistes flavicans var. melanotrichus Müll. Arg. Revis. Lich. Meyen. p. 310. In America : in Brasilia legit S. M. doña Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889, fertilis ; prope Sao Paulo legit el. Azevedo Sampaio, anno 1894. Thallus ut in 7h. flavicante Norm. sed minor, 2 cent. altus et angustior, nune com- pressus, nunc teres, esorediatus vel sorediosus, sed superficie puberulus ut in f. hirtello, fibrillis apice denigratis ut in f. {enuissimo. À formis supra expositis non differt nisi apotheciis magine fibrillis parvulis, apice denigratis crebre ornato. Notæ anatomicæ tum in thallo, tum in apothecio concordant. Insuper in Africa tropico-orientali et in America tropica (ins. San Domingo). — Var. 2. exilis Müll. Arg. Lich. Néo-Grenad. p. 12; Physcia exilis. Mich. Flor. Americ. Il, p. 327 et Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 926 ; Theloschistes exilis Waïin. £tud. Lich. Brés. 1, p. 115 et Lich. Brasil. exsice. n. M0. In America : in Louisiana legit abb. Langlois corticolam prope Novam-Aurelianam, et ad ramos mortuos Cratægi, Natchitoches, n. 29, 11 februarii et 23 septembris 1886. Tallus pallide flavescens, vel fulvescenti-cinerascens, erectus aut subdecumbens, 8-15 mm. altus, tenuissimus, e basi cæspitosus et K extus roseo-rubens; rami primarii 0,2-05 mm. crassi, subcompressi et tunc raro breviter canaliculati, aut teretes, multum ramosi, ramis intricatis, ullimis teretibus, et omnes rami etramuli læves et glabri atque passim fibrillis parvulis, concoloribus ornati. Intus eodem modo ac 7h. flavicans Norm. formatus : cortex 4-6 p latus, medulla 45-65 lata, ex hyphis axi perpendicularibus stricte et in cortice striclius cohærentibus constantes ; gonidia 8-12 L lata et inter illa hyphæ sonidiales 6 y crassæ et lacunose verticaliterque implexæ. Apothecia 0,6-1,2 mm. lata, lateralia, sæpe ramulo geniculato enata, numerosissima, excipulo glabro, margine integro atque disco flaventi-rubro ornata. Partes internæ ut in 7h. flavicante, paraphyses 1-1,5 p crassæ, etiam passim furcatæ et apice 2-3 constricte septatæ, cellulis 2 y metien- tibus ; sporæ 15-20 latæ & et 8-10 y latæ. Hæc ab omnibus formis supra enumeratis satis recedit, sed structura interna cum omnibus convenit, ideoque ab illis non seorsim exponenda videtur. Insuper in Africa (Usambara, ins. Madagascaria et promontorio Bonæ Spei); in America meridio- nali et in Europa (Gallia occidentali, Armorica, Stizenb. Lich. afric. p. 71). Jam lecta fuerat in Louisiana ex herb. Bory de Saint-Vincent, nunc D'i Bornet. 186. Theloschistes cymbalifer Müll. Arg. Lich. Montevid. p. 2 (erronee cymbatiferus) ; Parmelia cymbalifera Eschw. in Mart. For. Brasil. (1829) p. 222; Physcia cymbalifera Tuck., Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 932. In America : in Uruguay prope Montevideo ad frutices legit D' Courbon, aprili 1852. Thallus obscure flaventi-virescens, erectus, 3 cent. altus, compressus, opacus, rigidus, basi cæspitosus et K immutatus ; in basi laciniæ 5-7 mm. latæ, mox 2-3 ramosæ, ramis etiam applanatis, 2-3 mm. latis et apice retusi et sæpe etiam recurvi. In interioribus partibus eodem modo ac 7°. flavicans Norm. compositus, scilicet in sectione longitudinali utrinque hyphæ axi parallelæ, in uno latere sectionis longitudinalis stratum est 130 et in altero, 28-30 4 latum, inter has duas fascias, gonidia et hyphæ gonidiales. Utraquo LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 101 faseia in zona exleriore nigricante, 5-6 p lala, ex hyphis strictius coalitis, frequentius ramosis, lumine crebre interrupto, conslituta ; reliqua fascia, seu medulla, ex hyphis ramosis, Stricle coadunatis constans ; gonidia 10-12 p lala, in glomerulis persæpe sub medulla sita, aliquando inter hyphas medullares et inter hyphas gonidiales dispersa ; hyphæ gonidiales 5-6 y crassæ, axi parallelæ, laleraliter ramosæ atque lacunose com- plexæ. Apothecia 1,5-2 mm. lala, laciniarum apicem versus sessilia, excipulo lævi, margine integro et glabro, disco flavido-aurantiaco prædila. In excipulo cortex 30-100 p latus, extus nigrescens atque ex hyphis subvertlicalibus, seplalis, septis remotis el non constrictis, sat stricte et in ora extrema sirictius coalitis constilutus; gonidia sub cortice et sub hypothecio atque inter hyphas gonidiales laxe implexas ; hypothecium albidum ; epithecium flavidum, granulosum et K pallide rubens ; paraphyses 120 y allæ, 2 y crassæ, distinclæ, raro furcatæ et apice 2-3 cellulis subsphæricis et 3 p latis terminalæ ; sporæ Sue, hyalinæ, polari-dyblastæ, loculis parvis tubulo fenui junctis, 12-17 y longæ et 9-10 x latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Species rara, raro lecta, sed optime distincta et vigens insuper in republica Argentina. 187. Theloschistes chrysophthalmus Th. Fr. Gener. Helerolich. europ. (1861) p. 51, Mull. Arg. Lich. Beitr. n. 106, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. TI, p. 48 et Lich. Americ. septentr. exsiec. n. 80; Lichen chrysophthalmus L. WMantissa 1. IT (1771) p. 311 ; Parmelia chrysophtalma Ach. Method. Lich. (4803) p. 267, EL. Fries Lichenogr. europ. reform. p. 75; Borrera chrysophthalma Ach. Lichenogr. univ. (4810) p. 502 et Synops. Lich. p. 224; Physcia chrysophthalma DC. Flore fr. I (1815) p. 401 et Nyl. apud Hue Zich. exot.n. 935; Tornabenia chrysophthalma Mass., Zukal Morphol. und biolog. Untersuch. über Fleht. (1895) tab. III, fig. 2 (sectio apothecii) ; Parmelia chrysophthalma Ach., E. Bourgeau Plant. cana- riens. n. 631, Schær. Lich. Helvet. exsicc. n.389; Borrera chrysophthalma (L. Hepp Flecht. Europ. n. 569 ; Physcia chrysophthalma DC., C. Billot F1. Gall. et Germann. exsice. (1860) n. 3299, Nyl. ZLich. Pyren.- Orient. exsice. n. 2, Zw. Lich. exsicc. n. 1126, Malbr. Zach. Norm. n. 226 et flagey Lich. Franche-Comté n. 255. In America : 1. in Louisiana legit abb. Langlois ad ramulos Cellidis, Pointe à la Hache, n. 30, 5 angusli 1885, legit etiam Featherman. — 2. In republica Mexicana legit D' P. Maury, Abrededores de San-Luis de Potosi, n. 1662, decembri 1886. In Oceania: e Nova Zelandia misit sir Locke Travers ad universalem exhibitionem Parisiis habitam anno 1889. Thallus flavus vel pallide aut obscure flavens, subtus concolor aut pallidior, aliquando albidus, sed utrinque similiter corticatus et K rubescens, erectus, 5-10 mm. altus, cæspites parvos formans ; laciniæ 1-5 mm. latæ, applanatæ, læves et non raro uno latere costatæ, lateraliter et in apice ramosæ, ramis brevibus teretibus aut subapplanatis atque fibrillis parvis aut spinulis ornatæ, aut aliquando fibrillis denudatæ. Thalli anatomia eadem ac in præcedentibus speciebus ; medulla cum cortice in eadem lamina longitudinali in uno latere 220 et in altero 30 y lata ; in cortice 10 L lato, flavidoet K rubente, hyphæ axi paral- lelæ, breviter et frequenter ramosæ, lumine interrupto, et arcte coalitæ; medulla ex hyphis etiam axi parallelis et ramosis constituta ; gonidia 10-13 £ lata ; hyphæ gonidiales in centro lacunose implexæ. Apothecia 2-5 mm. lala, cupuliformia vel applanata, laterialia aut terminalia, excipulo lævi, margine dense spinuloso et disco aurantiaco prædita. In excipuli cortice 30-60 Z lato, exlus flavo et K rubente, hyphæ subhorizontales et septatæ ; gonidia sub cortice et sub hypothecio ; hypothecium albidum ex hyphis horizontalibus et septa- tis constans ; epithecium flavidum, granulosum et K rubenti-dissolutum ; paraphyses 80 y altæ, 2 L crassæ, crebre articulatæ, apice furcatæ et vix incrassatæ, 3 y metientes; sporæ 8%, hyalinæ, placodiomorphæ, 12-17 ÿ longæ et 8-10 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. 102 APCMPOENUE À cæteris hujus generis speciebus differt, tum laciniis applanatis, apotheciis margine spinulosis paraphysibus septatis et partibus internis apothecii laxe conditis. Species satis rara vigens in Africa boreali (Algeria et Marocco), australi (monte Tabulari et Transvaalia) atque in Abyssinia et in ins. Canariis; in America utraque; in Oceania (Australia, Polynesia et Nova Zelandia ; in Europa media et meridionali. — F. 1. denudatus Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 581 et Conspect. Lich. N. Zeland. p. 29: Lobaria renudata Hoffm. Plant. lichenos. tab. 31, fig. 1; Physcia chrysophthalma var. denu- data Ny1. Synops. Lich. I, p. 410. In Oceania: e Nova Zelandia sicul supra missa. Differt tentum margine apotheciorum spinulis denudato, dum laciniæ spinuligeræ sunt. Insuper in Africa occidentali; in America septentrionali et in Europa (Anglia et Germania). — F.2. cinereus Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 180 et Lich. Montevid. p. 3. In America: in Uruguay prope Montevideo supra Cereum peruvianum legit D' Courbon, 18 apriliis 1893. Laciniæ thalli undique cinereæ et fibrillæ ejusdem coloris ; apotheciorum excipulum cinereum aut marginem versus flavicans ; eorum margo aut fere denudatus aut spinulis cinereis armatus. Thallus K non mutatus sed epithecium eodem reagente rubens. Ab hac forma ægre secernendus 7h. chrysophthalmus var. subinermis Müll. Arg. Lich. Beitr, n. 180, differens tantum excipulo apothecii omnino cinereo. Hæc adest in herb. Roussel in herb. Mus. paris. in Louisiana lecta, « donné par Mougeot sous le nom de Platysma denudatum ». Insuper in Argentinia. B. — Phæodidymæ Saccardo. Syllog. Fung. 1, 1882, p. 701 et apud March. £num. méthod. Mycoph. p. LA et 142 fig. E. 188. Theloschistes intricatus Hue; Zichen intricatus Desfont. Flor. àtlant. t. IT (1800) p. 49, tab. 958, fig. 3; Lvernia intricata El. Fr. Lichenogr. europ. reform. (4831) p. 27; Physcia intricata Schær. ÆEnum. Lich. europ. (1850) p. 11, Nyl. Synops. Lich. 1, p. 408, tab. VIIL, fig. 50 et apud Hue Lich. exot. n. 933, Flag. Catal. Lich. Algér. p. 15 et Lich. algeriens. exsice. n. 203; Lichen atlanticus Sm. Engl. Bot. tab. 1715; Parmelia atlantica Ach. Method. Lich, in Supplem. p. 50; Porrera atlantica Ach. Lichenogr. univ. p. 502 et Synops. Lich. p. 293 ; Tornabenia intricata Th. Fr. Gener. Hetero/ich. europ. p. 51; Ever- nia intricata Fr., E. Bourgeau Plant. canariens. (1846) n. 610. Notandum Anaptychiam intricatam Arn. Lich. exsice. n. 783 non ad hanc speciem pertinere, sed esse À. ciliarem Mass. In Africa: 1. in Algeria, Bab Azoon, legit Durieu de Maisonneuve, 30 januarii 1840. — 2. In Marocco, Mogador, ramulicolam legit el. G. Buchet, anno 1897. In America: in Peruvia supra rupes prope Lima legit D' Savatier, n. 1227, campagne de la Magicienne, anno 1876. Thallus cinerascens, erectus aut subdecumbens, 3-5 cent. altus et plagas 6-15 cent. latas formans, basi dense cæspitosus, K non mutatus ; rami primarii 0,6-1 mm. crassi, subcompressi, valde ramosi, ramis divaricatis et intricatis;, rami secundarii et ultimi teretes et sæpe ramulis brevibus, fere fibrilliformibus ornati; omnes rami ramuli dense puberulo-villosi. Interdum laciniæ primariæ sunt infra canaliculatæ, præsertim ad axillas paulum dilatatas, sed nunquam hyphæ interiores denudatæ, cortice integro remanente. Partes interiores eodem modo ac in speciebus præcedentibus formatæ; medulla 20-120 » et in axillis 60-200 z lata, ex hyphis axi parallelis, parvis et stricte coalitis formata; in zona LICHENES EXTRA-EUROPZÆI. 103 exteriore, cortex 5-6 4 latus, subnigrescens el ex hyphis similiter axi parallelis et vix stric- tius cohærentibus constans ; gonidia 7-10 p lata, in glomerulis sub medulla, inter illam et hyphas gonidiales; ill parum lacunosæ ; villosilas ex hyphis corlicis faseiculatis cons- tituta. Apothecia 2-3 mm. lata, in ramis primariis præcipue sessilia, excipulo tomen- tello, margine integro et eliam puberulo alque disco nigro ornata. In excipuli cortice 80-200 4 lalo, albido el extus nigrescente, hyphæ subverticales et seplalæ oram versus exteriorem et dein varie directæ et non seplalæ; hyphæ gonidiales laxe implexæ ; hypo- thecium albidum ex hyphis strictissime coalitis compositum ; epithecium nigrescens, non granulosum ; paraphyses 120 & allæ, 2 & crassæ, articulatæ, raro ramosæ, apice nigres- cente incrassalæ et 4-6 4 melientes ; sporæ 8®, primum subhyalinæ et mox fuscæ, nunc simpliciter 1-septatæ, nunce loculis angulatis approximatis aut remotis et tubulo junelis, apice obtusæ, 25-29 z longæ et 15-16 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Structura interna vix differt a 7h. flavicante eta Th. cymbalifero, sed hyphæ ubique strictius coadunatæ. Insuper in Algeria et in ins. Canariis; in Taurica ; in Europa (Anglia, Lusitania, Hispania et Italia). Genus XXV. — ANAPTYCHIA Koerb. In Mass. Wem. Lichenograf. (1853) p. 33 (quoad species thallo subtus canaliculalo et sic in sequentibus opcribus), Koerb. Syst. Lich. (rerm. p. 49, Müll. Arg. Princip. classif. Lich. Genève p. 27etConsp. Lich. N. Zeland. p. 8, Waïn. Etud. Lich. Brés. 1, p. 127; Borrera Ach. Lichenogr. univ. (1810) pp. 93 et 496; Hagenia Eschw. Syst. Lich. (1824) p. 20, Schwend. Untersuch. Flechtenthall. tab. V, fig. 12-13 ; Parmelia trib. Physcia EI, Fr. Lichenogr. europ. reform. p. 67; Tornabenia Trev. Nov. Parmel. gen. (1853) p. 1; Th. Fr. Gen. Heterolich. europ. p. 51; Physcia Nyl. sectio B pr. p. Æssai nouv. classif. Lich. . (4855) p. 174, Synops. Lich. 1, p. 406: Physcia *Anaptychia Th. Fr. Lichenogr. scand. p. 132; Physcia *Hagenia Tuck. Synops. N. Americ. Lich. I, p. 67. Thallus albidus, erectus aut vix decumbens, laciniatus, subleres vel applanatus et in parte postica sulcatus aut plus minusve late canaliculatus, superficie villosus aut latera- liter fibrillosus. Ejus notæ anatomicæ transilum inter radiatam et dorsiventralem struc- turam exprimunt. Nam in À. leucomelæna var. angustifolia structura symmetrica, cortice in parte minima deficiente, estfere integra ; in A. leucomelæna typica minuitur, inveni- tur enim tantum in ulroque latere, ubi cortex subtus recurvus et stratum gonidiale simi- liter curvatum, et tunc pars superior parti inferiori denudatæ respondens est fere dorsi- ventralis, sed rhizinæ desunt. In cæteris hujus generis speciebus structura radiata est adhuc minus evoluta ob corticem lateraliler minus curvatum. Cortex eodem modo ac in genere præcedente formatur, scilicet ex hyphis superficiei parallelis ramosisque et in zona exteriore seu in vero cortice interdum paucos ramos verticales seu superficiei perpendi- culares emiltentibus constans. Gonidia protococcoidea ; hyphæ gonidiales laxe implexæ et in parte posteriore decorticata directionem parallelam assumentes atque subtus facile liberæ. Gonidia et hyphæ subjacentes materia subnigrescente, tecta. Apothecia cupuli- formia in laciniarum dorso vel apice enata cum excipulo hyphas et gonidia continenle. Sporæ in unica specie hyalinæ et placodiomorphæ, in cæteris primum incolores el mox fuscæ, 1-septatæ cum duobus loculis prope septum et aliquando cum duobus aliis apica- libus et parvulis. Spermogonia in lacinulis immersa; spermatia parvula et cylindrica ; sterigmata articulata. 104 A.-M. HUE. A. — Hyalopolarididymæ Hue. 189. Anaptychia villosa Hue: Parmelia villosa Ach. Method. Lich. (1803) p. 254; Borrera villosa Ach. Lichenogr. univ. (1810) p. 501 et Synops. Lich. p. 223 ; Physcia villosa Dub. Bot. Gall. (1830) p. 611, Nyl. Synops. Lich. TX, p. 407, tab. VIII, fig. 49 et apud Hue Lich. exot. n. 931; Ævernia villosa EL. Fr. Lichenogr. europ. reform. (1831) p. 27; Thelos- chistes villosus Norm. Conat. præmiss. gen. Lich. (1852) p. 17, Müll. Arg, Roevis. Lich. Meyen. p. 310; Xanthoria villosa Flag. Catal. Lich. Algér. p. 20 et Lich. algeriens. exsicc. n. 17; Ævernia villosa Fr., E. Bourgeau Plant. canariens. (1846) n. 611 et Plant. d'Algér. (1856) n. 248. In Africa : in Marocco, Mogador, ramulicolam legit cl. G. Buchet, anno 1897. Thallus albido vel obscure cinereus, erectus, aut subdecumbens, 3-6 cent. altus, plagas 6-10 cent. lalas formans, rigidus, opacus, e basi cæspitosus, K immutatus ; rami primarii 1-2 mw. lati, dichotome et frequenter ramosi, ramulis parum elongatis, in axillis dilatati, 5-7 mm. lati et in apice attenuati; omnes rami et ramuli supra convexi et super- ficie dense villosi, infra in medio subconcavo-applanati, albidi et nudi, cortice villoso ulrinque recurvo et in medio deficiente. In cortice superiore, tab. IT, fig. 7, 40-160 y lato, et in laterali 60-80 y, albido et extus nigrescente, hyphæ superficie parallelæ ; cortex ipse e zona nigrescente 1-8 y lata in qua hyphæ etiam parallelæ, strictius coalitæ. breviter et frequenter ramosæ, lumine interrupto contitutus ; illæ hyphæ in superficie passim erectæ et fasciculatæ, non articulatæ, villosilatem formantet his immiscentur corpuscula K aurantiaca evadentia ; reliquæ hyphæ medullam constituunt. Gonidia 9-15 p lata, sæpius sub medulla in strato interrupto, rarius in glomerulis sub cortice et in utroque latere, inter duplicem corlicem, superiorem et inferiorem sita; hyphæ gonidiales 5-7 » crassæ, laxe implexæ, in parte inferiore denudata strictius coadunatæ et in zona ima arliculatæ. Apothecia 2-4 mm. lata, in ramis primariis et sæpe prope dichotomias enata, excipulo et margine villosis atque disco aurantiaco prædita. In excipuli cortice 20-140 & lato, albido et extus nigrescente, hyphæ subverticales et ramosæ, subdistinctæ, 9-10 y crassæ et oram exte- riorem versus articulatæ; gonidia sub cortice et sub hypothecio sita, numerosiora, ut solet, sub priore ; hyphæ gonidiales laxissime complexæ ; hypothecium albidum ; epithecium flavidum et granulosum ; paraphyses 70 y altæ, 1,5 u crassæ, non ramosæ, apice 2-3 arti- culatæ et 2,5 » metientes; sporæ 8®, hyalinæ, polaridyblatæ, loculis parvis et tubulo tenui sæpe junctis, 11-13 longæ et 6-7 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Abundat in Africa boreali, viget eliam in ins. Borbonia et Canariis; in Peruvia et ex herb. Richard, nunc meo, in freto Magellavico ; in Europa meridionali (Hispania, Lusitania, ins. Corsica et Italia). B. — Phæodidymæ Saccardo. Syllog. Fung. 1, 1882, p. 701 et apud March. Znum. mélhod. Mycoph. p.141 etp. 142, fig. E. 190. Anaptychia ciliaris Mass. Mem. Lichenograf. (1853) p. 35, Koerb. Syst. Lich. Germ. (1855) p. 50, Müll. Arg. Princip. classif. Lich. Genève p. 27 et Flag. Catal. Lich. Algér. p.5; Lichen ciliaris L. Spec. Plant. (1753) p. 114%; Lobaria ciliaris Hoffm. Deutsch. Flor. 1, p. 144; Lichenoides ciliare Hoffm. Plant. lichen. tab. TL, fig. 4; Parmelia ciliaris Ach. Method. Lich. 255; Borrera ciliaris Ach. Lichenogr. univ. p. 496 et Synops. Lich. p. 221; Physcia ciliaris DC. Flor. fr. (4815) IT, p. 396, Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 941, Th. Fr. Lichenogr. scand. p. 132, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. I, p. 71, Cromb. A Monogr. Lich. Brit. (1897) I, fig. 52 f; Anaptychia ciliaris Arn. Lich. exsicc. n. 580°", Flag. Lich. Franche-Comté, n. 213 et Lich. algeriens. exsicc. n. 18; Anaptychia intricata Arn. Lich. exsicc. n. 783; Parmelia ciliaris Ach., Schær. Lich. Helvet exsicc. n. 388; LICHENES EXTRA-EUROPZÆI. 105 Physcia ciliaris DC., Bourg. Plant. canariens. (1845) n. 266, Hepp Ælecht. Europ. n. 168. Flor. exsicc. de Billot cont. par. Bavoux, Guichard et Paillot (1865) n. 3786 et 3786 ?', Soc. dauphin. (1881) n. 3541, Malbr. Zich. Norm. n. 24, Oliv. Herb. Lich. Orne n. 13, Harm. Lich. Lothar. n. 364, Johns. The N. Engl. Lich. Herb. n. 90. In Africa : 1. in Algeria in vicinitate urbis Bone, comm. dux Paris; corticola in Chilliah, sine nomine collectoris. — 2. In regione Tunetana ad arborum truncos in sylva Ouchteta legit Letourneux, anno 1887. Thallus albidus vel fuscescenti-cinerascens, decumbens et passim subascendens, plagas sat latas, interdum suborbiculares efficiens, opacus, K non mutatus ; laciniæ pri- mariæ 1,5-3 mm. latæ, mullum ramosæ, superficie cum ramis nunc nudæ, nunc puberulæ et utroque margine præsertim apicem versus fibrillis 3-5 mm. longis, nigris aut apice tantum nigrescentibus et puberulis cilialæ; sublus canaliculatæ, cortice in lateribus recurvo et in medio deficiente, in canalicula albidæ et subreticulatæ. In cortice superiore 60-100 y lato, hyphæ superficiei parallelæ el ramosæ in parte exteriore, 10 # lala, obscure tincta, strictius tantum coalilæ, etin parte interiore seu medullari minus stricte coadunatæ, in superficie autem erectæ et liberæ; gonidia 12-16 & lata, sub cortice seu potius sub medulla in strato parum interrupto, atque in lateribus intra duplicem corticem et sub utroque posita ; hyphæ gonidiales 4-6 y crassæ atque in parte cortice denudata stratum magis latum formans atque passim in zona omnino infera liberæ. Apothecia 3-5 mm. lata, pedicellata, cupuliformia supra lacinias sparsa, excipulo lævi, margine integro et crasso, demum aliquando dentato, dentibus aut nudis aut 1-2 fibrillis brevissimis et nigris apice ornalis, disco nudo aut pruinoso prædila. In cortice 66-140 y lalo et albido, in parte exteriore obscurato, hyphæ sine ordine implexæ et valde intricatæ, atque in superficie erectæ, liberæ et 5-6 y crassæ ; gonidia sub cortice in strato crasso sila ; hyphæ gonidiales lacunose implexæ ; hypothecium albidum ex hyphis strictissime complexis constans; epithecium rufescens ; paraphyses 140 saltæ,1 y crassæ, nec ramosæ, nec apice incrassatæ ; sporæ 8, fuscæ, apicibus rotundatæ, 1-septatæ, cum loculis approximatis, sæpe angulosis, 27-42 & longæ et 15-28 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Spermogonia in tuberculis apice denigratis supra lacinias sparsa et inlus incoloria ; sterigmata 12-14 4 longa et3 u crassa, constricte articulata ; spermalia cylindrica, apicibus truncata, 4-5 z longa et 1 » crassa ; conf. Tulas. Mém. Lich. p. 160 et tab. IT, fig. 16 et 17. Frequens in Europa temperata, præsertim in viarum arboribus, raresceus in septentrionali: in Asia (in China, Stizenb. Lich. afric, p. 13) ; in Africa boreali et in Abyssinia et ia ins. Canariis; in America septentrionali. — F. saxicola Arn. Lich. Fränkisch. Jura p. 55 et Flag. Catal. Lich. Algér. p. 5; Physcia ciliaris var. saxicola Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 941, Mandon Lich. Madère n. 42, Malbr. Lich. Norm. n. 371 et Soc. Dauph. (1886) n. 5 119; Magenia ciliaris f. saxicola, Marcucci Un. itin.crypt. 1866,n. XXIV ; Parmelia manullata Tayl. in Hook. Journ. of. Bot. 1848, p. 171, teste Müll. Arg. Lich. Beilr. n. 1345. In Africa : in Algeria legit de La Péraudière, sur les collines au nord du Tiaret, aprili 1841; fertilis. Differt tantum thallo cervino, magis villoso, plagas magis orbiculares efficiente atque apotheciis nudis ramos sæpe terminalibus. Insuper in ins. Canariis et Madera atque in Europa. 191. Anaptychia leucomelæna Wain. Æ£lud. Lich. Brés. I, p. 198 et Lich. Brasil exsice. n. 315, Müll. Arg. Consp. Lich. N. Zeland. p.30, Reinke Abhandl. über Flechten IV (1895), fig. 130 (thallus apotheciferus); Lichen leucomelas L. Spec. Plant. ed. IT (1764), p- 1613; Parmelha leucomela Ach. Method. Lich. (1803) p. 256; Borrera leucomela Ach. NOUvELLES ARCHIVES DU MusÉuM, 4° série. — I, 14 106 A.-M. HUE. Lichenogr. univ. p. 499 et Synops. Lich. p. 222; Physcia leucomelos Mich. Flor. Bor. Americ. II (1803) p. 356 ; Ph. leucomela Ny1. apud Hue Lich. exot. n. 943, Müll. Arg. Lich. Néo-Grenadins p. 12 et Tuck. Synops. N. Americ. Lich. I, p. 69; Anaptychia leucomelas Jrev. in /lor. 1861, p. 52; Parmela leucomelas Ach., Schimp. Z{er Abyssissin. n. 428 ; Bourg. Plant. canariens. (1845) n. 298 et ex. itin. secund. (1855) n. 1597; Borrera leuco- melas Ach., Zolling. Plant. javan. n. 1989; Physcia leucomela Fr., Lechler Plant. peruv. (1854) n. 3127, Hohenacker Plant. Ind. orient. n.1238, Malbr. Lich. Norm. n. 227 et Oliv. Herb. Lich. Orne n. 213. In herb. Mus. paris. collect. Lindig e Nova Granta, n'° 17, 802 et 2874, Wrigt Lich. Cub. n. 85 {cum var. angustifohia Nyl.). In Asia :in China, prov. Yun-nan, legit R. P. Delavay in sylvis Long-pin supra Tapin-tze, 6 junii 1887; supra Lan-kong, altit. 3000 m., 31 julii; in faucibus Yen-tze- hay, 8 augustii, et in imo monte Tsang-chan, 26 septembris 1888 ; inter Muscosin collibus umbrosis Fang-yang-tchang, altit. 3000 m., 24 maii 1889. In Africa : 1. in ins. Borbonia legit fr. Rodriguez in monte Salazia, in Mafate et sine loco indicato, annis 1888 et 1889. — 2, In ins. Mauritii legit idem anno 1889. — 3. In ins. Madagascaria, in Fianarentsoa, legit D' Besson et in regione Betsileo ? legit idem, comm. cl. Renauld, anno 1891 ; fertilis. — 4. In Abyssinia, in Choa, legit el. Soleillet, anno 1883. In America : 1. in Ohio legit Sullivant. — 2. In Carolina legit Lesquereux ad arbores montium, n. 294. — 3. In republica Mexicana, in Chimaleapan, cerro de Santiago, cerca de Lerma, supra terram et arborum ramos legit D' Maury, n° 3 316, 3 324, 3 326, 3 328?is et 3373, 26 junii 1890. — 4. In ins. Martinica legit R. P. Duss. — 5. In Peruvia, in vicinitate urbis Lima legit D' Savatier, campagne de la Magicienne, n. 1228, anno 1816; legit etiam Vidal-Senèze, voyage à l'Equateur et au Pérou, annis 1876-1877. — 6. In Brasilia, legit S. M. doûa Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889 ; prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio, anno 1893. In Oceania ; in Nova Caledonia legit Pancher, sur les buissons des montagnes élevées, Mus. Néo-Caled. n. 69375. Thallus albidus aut glaucescenti-albescens, laciniatus, subdecumbens et sæpius ascendens, non raro plagas magnas formans, K supra et infra flavens; laciniæ 3-7 cent. longæ et 0,7-3 mm. latæ, basi angustatæ, axillis dilatatæet insuper passim latitudine inæquales, planæ, increbre dichotome ramosæ, lateraliter fibrillis, 3-8 mm. longis, nigris aut basi albidis, simplicibus aut raro et parce ramosis ornatæ, superficie læves aut raro isidiatæ, apice vel attenuatæ, vel cuneatæ aut adhuc scorpioidee tortæ ; subtus late canaliculatæ etnudæ vel albo-pulverulentæ (pulvere ex hyphisliberisorto), latere utroque corlicatæ, cortice superiore recurvo et in medio deficiente. Cortex faciei superioris 50-170 y latus, ut in duobus præcedentibus speciebus, e duplici zona constans, exteriore 18-20 y lata, flavida et corpusculis repleta, interiore 30-80 y lata seu medullari albida; in utraque hyphæ superficiei parallelæ et frequenter ramosæ stricte implexæ, sed in exteriore seu in vero cortice strictius coalitæ, magis ramosæ atque interdum ramum verticalem emittentes; in lateribus cortex similis sed totus albidus : gonidia 8-12 y lala, in strato parum interrupto et aliquando usque sub verum corticem ascendente atque intra utrumque corticem penetrante, sita ; sub et cum gonidiis hyphæ gonidiales, 4-8 / crassæ, laxe implexæ et dein stratum 40-70 y latum et sat compactum efficientes et in parte externa (in thallis pulverulentis) liberæ. Apothecia 3-6 mm.lata, in laciniis nata atque thallo ascendente inflatoque pedicellata, excipulo lævi, margine dentato, dentibus non raro in laciniis thallinis mutatis ex excipulo continuato formatis proindeque supra canaliculatis et albidis, disco cæsio-pruinoso ornata. In excipuli cortice 50-100 y lato hyphæ varie direclæ et stricte coadunatæ, in zona exteriore nigrescente fere verticales ; gonidia sub cortice; hyphæ gonidiales lacunose implexæ ; epithecium vix infuscatum, granulosum ; hypothecium LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 107 albidum ex hyphis strictissime coalilis formalum ; paraphyses 180 y allæ, 1 p crassi, simplices et apice non incrassalæ; thecæ 160 z longæ et 44 y lalæ ; sporæ 8%, fuscæ, 1-septatæ cum duobus loculis ovoideis et mediocribus prope sepimentum et duobus aliis apicalibus et parvulis, inde subquadriloculares, apicibus plus minusve rolundalæ el septo sæpe constrictæ, 38-56 2 longæ et 17-24 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrules- cens. Spermogonia in laciniis immersa, apice nigricantia et intus incoloria; spermalia cylindrica, apicibus truncatis, 3 # longa et 0,5-6 y lata; sterigmata articulata 2 p crassa. Plura e speciminibus supra citatis, præsertim in China et in ins. Borbonia, passim in var. anguslifolian transeunt. Viget passim in Asia; in Africa lota ; in America utraque et frequens in meridionali; in Oceania (Polynesia, Nova Zelandia et Nova Caledonia) ; in Europa occidentali (Britannia Magna et Gallia occidentali) et meridionali et insuper in Helvetia et Germania, ubi rara. — F.albociliata Hue; Physcia leucomelaf. albociliata Nyl. Prodr. El. N. Granat. p.24, collect. Lind. n. 2508 et apud Hue Lich. cxot. n. 943; Herb. Ind. Orient. Hook. f. et Thomson n. 1775 et coll. Galeotli, 1840, n. 6919, Cordillera, Mexico, in herb. Mus. paris. In Africa : in ins. Borbonia, in Mafate, legit fr. Rodriguez, anno 1889, et in Cilao legit M. Chauvet, 25 octobris 1896. Laciniæ normales, 0,7-1 mm. latæ, sed utrinque ciliis tolis albis, el passim apicem versus nigrescentibus aut nigris ornatæ. Jam lecla fuerat hæc forma in eadem insula, in Salazia, a Lepervanche-Mezières, anno 1840, in herb. Bornet, olim Thuret, fibrillis omnino albis ; sterilis. In America : in Brasilia, prope Sao Paulo, corticolam legit Azevedo Sampaio, anno 1893; sterilis et ciliis totis albis, raro ad apicem fuscescentibus. Specimina laciniis magis decumbentibus et magis ramosis quam in forma genuina, ambituque fere stellatis atque fibrillis albis, sicut in præcedenti forma, vel passim nigres- centibus ciliatis, legit D' P. Maury in republica Mexicana, Abrededores de San Luis de Potosi, n. 1655, decembri 1886. In ins. Martinica, cum speciminibus normalibus, a R. P. Duss lecta fuit forma pulvinata satis singularis. In hac laciniæ 1,5-5 mm. longæ et 0,2-0,5 mm. lalæ, ramosæ, supra planæ, lateraliter fibrillis plerisque nigris cilialæ et subtus late decorticalæ et flaventi- pulverulentæ. Cortex 20-35 4 latus cum zona obscure flavicante 15 ÿ lata et in lateribus sat breviter infra recurvus ; hyphæ ut supra. Gonidia 10-12 y lata, hyphæ gonidiales 3-4 L crassæ, laxe implexæ, subtus liberæ et squamulosæ. — Var. angustifolia Müll. Arg. Lich. Usamb. p.249 pr. p.; Physcia leucomela var. angus- tifolia Nyl. Synops. Lich. 1, p. 415 etapud Hue Lich. exot. n.943 ; Anaplychia leucomelæna var. multifida Waïn. £lud. Lich. Brés. 1, p. 129 (1) et Lich. Brasil. exsicc. n. 1162. An sit (4) Ad stabiliendam hanc varietatem cl. Wainio loc. citat. his verbis usus est: « Parmelia leucomela var. angustifolia f. multifida Mey. et Flot in Act. Acad. Leopold. Natur. Cur. XIX supplem. I (1843), p. 221, tab. II, fig. 7 (conf. Müll. Arg. Revis. Mey. p. 313) ». Alqui in Müller Arg. Revis. Lich. Meyen. p. 343 lesitur: « Parmelia leucomela forma angustifolia et f. multifida (non separanda) ad formam vulgatissimam normalem et primitivam Physciæ leucomelæ Mich. (fide specim. Mich.) pertinent. Sed var. angustifoliam Nyl. Synops. p. 415 (non Mey. et Flot.) diversa et multo tenuior et magis canaliculata est ». Meum est exemplar, de quo hic agitur, a Michaux in arboribus montis Grand- Father Carolinæ lectum, et certe thallo subtus late canaliculato, ad A. leucomelænam typicam pertinet, proindeque var. angustifoliam et var. multifidam Mey. et Flot. affirmante Müll. Arg. ad var. Physciam leucomelænam pertinerent. In tab. IT, Meyer et Flot. fig. 7 supra memorata et in fig. 6 quæ var. multifidam representat, laciniæ omnes in facie anteriore delineatæ fuerunt, proindeque nil certum afferunt, sed sunl augustæ, et certe angustiores quam laciniæ exemplaris Michaux. Sed opere Dis Wain. Étude sur la classification naturelle et la morphologie des Lichens du Brésil, 1890, 108 A.-M. HUE. Parmelia leucomela f. angushfolia Mey. et Flot. in Act. Acad. Leopold. Nat. Curios. XIX, Supplem. 1 (1843) p. 221, tab. IL, fig. 7, affirmant D’ Nylander et Wainio, negat vero D' Müller Revis. Lich. Meyen. p. 313; Physcia leucomela var. angustifolia, Ny1. in herb. Mus. paris. : Æerb. Ind. orient. Hook. f. et Thomson n. 1776, Mand. Plant. And. Boliv. n. 1766, collect. Lindig. n. 2550, et alia specimina præcipue quæ in Peruvia et Chili legit Gaudichaud, annis 1831-1833. In Africa : 1. in ins. Borbonia corticolam in Salazia legit fr. Rodriguez, anno 1889, ibi legit etiam cl. Chauvet, 15 februarii 1891 et comm. cl. de Poli; in Mafate et plaine des Grègues legit adhuc fr. Rodriguez; annis 1889-1890. — 2. In ins. Madagascaria, in Ambositra et sine loco indicato legit fr. Rodriguez, anno 1889. Thallus albidus, passim nigrescens, subdecumbens aut sæpius ascendens, K supra et infra flavens; laciniæ 0,2-0,5 mm. latæ, parum ramosæ, fere teretes, apice sæpe scorpioidee recurvæ, superficie læves, subtus anguste canaliculatæ, aut etiam in eadem lacinia, tantum sulcatæ, et tunc structura ommino radiata seu symmitrica; in canalicula, quando adest, albo-pulverulentæ. In parte antica cortex 50-120 y latus, albidus et in zona exteriore 20 W lata et corpusculis repleta obscure flavidus ex hyphis superficiei parallelis ramosisque et stricte coalitis, superne paucos ramos anastomosantes emiltentibus constans ; in parte autem postica 80-110 v latus, albidus et hyphis superficie parallelis ramosisque formatus. Gonidia 8-16 4 lata sub utroque cortice in lamina tenui sita ; inter utrumque stratum gonidiale hyphæ gonidiales 4 y crassæ et laxe implexæ; in canalicula, illæ hyphæ tunc sub uno stralo gonidiali, etiam laxe coadunatæ et inferne liberæ. Apothecia 3-5 mm. lala in lacinia subgeniculata enata, excipulo lævi, margine integro aut lacinulato atque interdum fibrilloso et disco cæsio-pruinoso ornata. In excipuli cortice 80-110 & lato albido et exterius anguste obscure tincto hyphæ varie directæ et stricte implexæ ; gonidia sub cortice; hypothecium albidum ex hyphis stricte coadunatis conslitutum ; epithecium obscure rufescens; paraphyses 140 y altæ, 1 y crassæ, parce ramosæ el apice 3 & melientes; sporæ 8"*, demum fuscæ, apice rodundatæ, 1-septatæ cum duobusloculis oblongis propeseptum et duobus aliis parvulis in apice, 36-40 longæ et 18-20 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Spermogonia in laciniis inclusa et apice nigra ; spermatia cylindrica, apicibus truncatis, 3-4 p longa et vix 1 p lata; arthrosterigmata 2 p lata. | Varielas regionibus tropicis utriusque hemisphærii propria. 192. Anaptychia galactophylla Trev.in #lora 1861, p.52, Wain. £'tud. Lich. Brés. 1, p.128, in notula; Physcia galactophylla Willd. in herb. et Parmelia ciliaris f. galacto- phylla Tuck. Synops. Lich. New Engl. p.32; Parmelia speciosa var. galactophylla Tuek. juris publici facto, D' Müller Revisionis suæ Lich. Meyen. immemor, var. mullifidam Waïn. adhibuit, atque insuper in Lich. Usamb. (1894), p. 248 (1894) adjecit Anaptychiæ leucomelænæ (L.) Wain. : « Var. 1. latifolia; Physcia leucomela var. latifolia Nyl. Synops. p. 415, excl. syn. Mey. et Flot. ; Anaptychia leucomelæna var. vulgaris Waïn. Etud. I, p. 128 pr. p. Var. 2. angustifolia; Parmelia leucomela var. angustifolia Mey. et Flot. in Act. Acad. Leopold. 1843, p. 221; Physcia leucomelu Mich. Flor. Bor. Americ. Il, p. 326 et Nyl. Syn. p. #14; Anaptychia leucomelæna var. vulgaris Waïin. Efud. I, p.128 pr. p. Var. 3. multifida Wain. Etud. I, p. 129; Parmelia leucomela var. angustifolia f. multifida Mey et Flot. in Act. Acad. Leopold. 1843 p. 221; Physcia leucomela v. angustifolia Nyl. Syn. p. #15 (exclus. syn.) » Ex his dictis, quæ oblivioni danda videntur, res inextricabilis evadit. Itaque in hac specie valde protea, ut mos est in speciebus in quibusdam regionibus vulgaribus, duæ tantum admittendæ sunt varietates : 1. species typica seu Anaptychia leucomelæna f. vulgaris Wain. loc. citat, et var. angustifolia (Ny1.). LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 109 Lich. Americ. seplentr. exsice, n. 82; Physcia leucomela var. galactophylla Nyl. Synops. Lich. 1, p. A5; Ph. galactophylla Ny1. apud Hue Lich. exot.n. 961; Ph. leucomela f. latifolia Nyl. in herb. Mus. paris., e republ. Mexicana. In America : in Louisiana legit abb. Langlois ad mortuos ramos Cralægi spathulalæ, Natchitoches, n. 73, 25 septembris 1886. Thallus albus aut cinerascenti albidus, ascendens, 1-2 cent. altus, K supra et infra flavens; laciniæ basi angustæ et dein dilatatæ, 1,5-3 mm. latæ, dichotome aut irregulariter ramosæ, ramis brevibus el frequentibus, superficie læves, planæ aut leviter convexæ, cum ramis lateraliter fibrillis 3-6 mm. longis, albis vel apicem versus raro denigratis, simplicibus aut rarissime 1-2 ramosis, ciliatæ, apice truncatæ et subltus late canaliculatæ, cortice superiore lateraliter recurvo, et albo-pulverulentæ. Cortex 20-250 p latus ex hyphis superficiei parallelis ramosisque constans, atque in zona exteriore 20 y lata obscure flavicans et corpusculis repletus ; in hac hyphæ paulo strictius coalitæ et magis ramosæ ; in parte subtus recurva 60-120 # lata cortex totus albidus et similiter compositus; gonidia 44-20 y lata, in glomerulis aliquando sub cortice, sæpius sub medulla posita ; hyphæ gonidiales prope gonidia laxe et dein strictius implexæ, atque stratum 60-200 y latum formantes. Apothecia 3-5 mm. lala, terminalia atque thallo cylindrice replicato quasi pedicellata, excipulo lævi, margine dentato et sæpius lacinulis thallinis ciliatis ornato atque disco cæsio-pruinoso prædila. Excipuli cortex 200 y latus, albidus et in parte exteriore obscure flavicans ex hyphis varie directis et sais stricte implexis com- positus; gonidia sub cortice; hyphæ gonidiales prope gonidia lacunose et dein stricte complexæ; epithecium fuscum, granulosum ; hypothecium leviter infuscatum; paraphyses 140 y altæ, 1-1,5 y crassæ, ramosæ, ramis non anastomosantibus, apice 2-3 » metientes; thecæ 120 y longæ et 40 & latæ; sporæ 8", demum fuscæ, 1-septatæ cum duobus loculis prope septum, ovoideis, apicibus rotundatis, 36-40 & longæ et 16-18 z latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Spermogonia in laciniis inclusa, apice fusco-nigra ; sper- malia 3 & longa et vix 1 y crassa, cylindrica et apicibus truncata; sterigmata articulata. Variat ciliis nigrescentibus; proxima À. leucomelænæ Waïn. a qua slatura minore, ramis numerosioribus et apotheciis terminalibus differt. Insuper in Carolina atque in republica Mexicana et dein in Africa (ins. San-Thomé). 193. Anaptychia podocarpa Trev. in /lor. 1861, p. 52, Wain. Ztud. Lich. Brés. I, p.130 et Lich. Brasil. exsice. n. 196, Müll. Arg. Lich. Yatab. p. 193 ; Physcia podocarpa Bél. Voyag. Ind.-Orient. II (1834-1838) p. 122 et Nyl. apud Hue Zirh. exot. n. 946; Par- melia podocarpa Mont. et v. d. Bosch Plant. Junghuhn. p. 21; Physcia leucomela var. podocarpa Nyl. Synops. Lich. 1, p. 415 ; l’h. barbifera var. podocarpoides Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 810 et Lich. Cathar. p.239 ; Physcia podocarpa Trev., Nyl. in coll. Lind. n.2558 et Wright Lich. Cuba n. 82, in herb. Mus. paris. In America : 1. in ins. Martinica legit R. P. Duss, anno 1888. — 2. In Brasilia legit S. M. doûa Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889, et prope Sao Paulo ramuli- colam legit Azevedo Sampaio, anno 1893. Thallus albus vel albido-glaucescens, passim rubescens, partim decumbens et partim ascendens, plagas 3-5 cent. latas formans, K supra et infra flavens et in partibus morbose rubentibus, croceus ; laciniæ 3-10 mm. longæ, 1-3 mm. latæ, varie et breviter ramosæ, apice dilatatæ, superficie læves, lateraliter fibrillis albis apicem versus multum ramosis cilialæ, subtus albæ, nudæ et albo-pulverulentæ ; cortice in ulroque latere breviter recurvo. In cortice duplex hypharum zona : exterior 20-40 y lala subnigrescens et corpusculis repleta et interior seu medulla 20-25 ÿ lata, passim deficiens et albida, utraque ex hyphis superficiei parallelis et multum ramosis constans ; in lateribus cortex 80 y latus, albidus 110 A.-M. HUE. et similiter compositus. Gonidia 7-9 y lata sub medulla vel sub cortice in strato inter- ruplo posita atque intra duos cortices laterales subtus continuato; hyphæ gonidiales 3-4 L crassæ, laxe implexæ, slratum sat crassum in parte corticis denudata formantes atque ibi sæpe liberæ. Apothecia 3-6 mm. lata, subpedicellata thallo cylindrice inflato, excipulo lævi, margine dentato vel breviter lacinulato atque disco cæsio-pruinoso ornata. In excipuli cortice 80-120 & lato, albido et extus vix obscurato, hyphæ varie directæ et stricte implexæ ; gonidia sub cortice; hyphæ gonidiales sat stricte coadunatæ ; hypo- thecium albidum ; epithecium vix coloratum et granulosum ; thecæ 160 y longæ et 52 y latæ ; paraphyses 170 y altæ, 1,5 » crassæ, ramosæ, ramis anastomosantibus atque apice 3 L metientes ; sporæ 8", demum fuscæ, 1-septatæ cum duobus loculis prope septum et duobus aliis, parvulis in utroque apice, 50-54 y longæ et 20-34 y latæ. Gelatina hyme- nialis iodo cœærulescens, thecis rubentibus. Spermatia 2-3 : longa et 0,5 » lata arthrosterigmatibus affixa. Viget in Asia (Japonia, India et Java); in Africa (ins. Borbonia et Madagascaria et in promontorio Bonæ Spei) ; in America tropica, in Oceania (Australia et ins. Tahiti, Stizenb. Lich afric. p. T4). 194. Anaptychia comosa Mass., Trev. in Æ/ora 1861, p. 52, Waiïn. £tud. Lich. Brés. 1,p. 131 et Lich. Brasil. exsice. n. 971; Parmelia comosa Eschw. in Mart. For. Brasil. (1833) p. 199; Physcia comosa Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 948 et collect. Lind. n. 2558 in herb. Mus. paris., Wright Lich. Cuba n. 83 ; Parmelia echinata Tayl. in Hook. Journ. of Botan. 1847, p. 166, testibus Nyl. Synops. Lich. 1, p. 416 et Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1954. In America : in Brasilia ramulicolam prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio, anno 1893. Thallus albidus, ascendens, 7-30 mm. altus, K supra et infra flavens ; laciniæ pluries ramosæ, ramis inæqualiter dilatatis, 3-10 mm. latis et apice rotundatis, superficie læves et passim fibrillegeri, lateraliter fibrillis albis, raro partim subnigrescentibus, simplicibus aut varie ramosis ornatæ, subtus in lateribus brevissime cortice superiore recurvo corti- catæ, late denudatæ et albo-araneosæ. In cortice 20-80 lato et albido hyphæ superficie parallelæ et ramosæ ; pars exterior 10 y lata, obscure flavida et corpusculis repleta, pars autem subtus recurva 40 y lata et albida, omnes similiter compositæ ; gonidia 8-12 y lata sub cortice ; hyphæ gonidiales 3-4 L crassæ laxissime implexæ et subtus liberæ. Apo- thecia 3-10 mm. lata, apicalia et ramo cylindrice replicato quasi pedicellata, excipulo lævi et fibrilloso, margine dentato aut lacinulis thallis ornato atque fibrilloso, disco fusco et cæsio-pruinoso prædita. In excipuli cortice 60-100 x lato, albido et exterius subnigres- cente hyphæ varie intricatæ ; gonidia sub cortice ; hyphæ gonidiales laxe implexæ ; hypo- thecium leviter infuscatum ; epithecium vix coloratum et granulosum ; paraphyses 120 y altæ, 1 y crassæ, passim connexo-ramosæ et apice non incrassatæ ; sporæ 8", fuscæ, 1-sep- tatæ cum duobus loculis prope sepimentum tantum, 28-32 -longæ et 16-18 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. (Spermatia 1-2 p longa et 0,5 p lata, Waïin. loc. citat.). Ab À. podocarpa Trev. laciniis apice dilatatis et rotundatis atque fibrillis magis nume- rosis, vigentibus etiam in superficie thalli et excipuli, præsertim differt. In À. barbifera Trev. fibrillæ basi simplices dein thyrsoidee ramosæ evadunt. Physcia atrosetigera Var. subcomosa Nyl., Mandon Plant. And. Bolivens. n. 1766 ?'° in herb. Mus. paris. aspectu exteriori et notis anatomicis cum Anaptychia comosa Mass. convenit atque ab illo fibrillis partim nigris tantum recedit. Species Americæ tropicæ propria. Subseries III. — STRATOSÆ. Thallus foliaceus, lobato laciniatove divisus, prostratus, rarissime ascendens, vulgo rhi- zinis substrato affixus, raro umbilicatus, rarissime erectus et rhizinis destitutus, dorsiven- LICHENES EXTRA-EUROPÆI. ait tralis, id est facie superiore et inferiore dissimilis et semper in inferiore aliter coloratus, in utroque facie corlicatus aut in inferiore decorticatus ; gonidia in strato continuo inter- ruptove sub cortice superiore; medulla inter gonidia et corticem inferiorem, in paucis speciebus infimæ evolutionis sub cortice superiore vel simul sub illo et sub strato goni- diali; gonidia ; hyphæ gonidiales et medulla (quando sub strato gonidiali sita) materia albida, nigrescente aut sulfurea obtecta. Ad hanc sectionem pertinent etiam thalli squamosi aut squamuloso-crustosi, sed nunce de thallis omnino foliaceis agitur et ad illos ordinandos ascendens adstruetur series quæ species cortice ex hyphis superficiei parallelis constante prædilas, id est Pseudophycias et {elerodeas primum complectens, assumptis dein specibus in quibus cortex ex hyphis superficiei perpendicularibus ramosisque constituitur, ad species structuræ perfectissime evolulæ, scilicet cortice superne et inferne pseudoparenchymalico prædilas perveniel. Proindeque in ima parte hujus tertiæ subseriei genus Pseudophyscia et in summo gradu genera Slicla et Sticlina. TRIBUS XV. — PSEUDOPHYSCIEÆ. Hæc tribus unicum genus et paucas complectens species (quædam ex eis hic non fuerunt enumeratæ) naturalem transitum e thallis radiatis ad dorsiventrales exprimit. Etenim Anaplychiam, ullimum subseriei Æadialarum genus, corticibus tam anteriore quam postleriore, ex hyphis superficiei parallelis constantibus, cortice simili modo com- posito instructa arcte tangit, sed ejus thallus in substralo prostratus eique rhizinis affixus atque gonidia sub cortice superiore tantum vigentia structuram dorsiventralem demonstrant. Remanent tamen quædam symmetricæ structuræ vestigia in cortice supe- riore sublus lateraliter recurvo sive in laciniis ipsis sive passim in ramulorum apice ascendente expressa ; sed hoc passim tantum visibile. Genus XXVI. — PSE UDOPHYSCIA Müll. Arg. Conspect. Lich. N. Zeland. p. 10 et pro parte omnia genera sub Anaplychia supra p. 103 memorata. Thallus albidus, cinerascens aut cervinus, laciniatus, decumbens aut apicibus tantum suberectus, rhizinis in facie infera munitus, dorsiventralis, id est utrinque corticatus et in utraque facie colore paulum dissimilis atque stratum gonidiale sub cortice superiore positum præbens. Cortex superior ex eisdem hyphis superficiei parallelis ac cortex infe- rior constitutus; inde duplex medulla. Aliquando cortex superior in lateribus faciei infe- rioris anguste recurvus. Gonidia protococcoidea et cum hyphis gonidialibus materia albida aut subnigrescente tecta. Apothecia supra lacinias sparsa; eorum excipulum thallodes seu ex eisdem elementis ac thallus constans. Sporæ fuscæ et 1-septatæ cum duobus loculis prope sepimentum. Spermogonia in laciniis dispersa et in eis inclusa, incoloria et apice nigrescentia aut fuscescentia; spermatia parva et cylindrica atque athrosterigmatibus affixa. 195. Pseudophyscia hypoleuca Hue ; Ps. speciosa var. hypoleuca Müll. Arg. Conspect. Lich. N. Zeland. (1894) p. 40 ; Parmelia hypoleuca Mühlenb. Catal. Americ. septentr. (1813) p. 105, Tuck. Synops. Lich. New Engl. (1848) p. 33; P. speciosa b. hypoleuca Ach. Synops. Lich. (4814) p. 211 ; Physcia speciosa var. hypoleuca Nyl. Synops. Lich. 1(1858-1860) p. 417; Physcia hypoleuca Tuck. Synops. Lich. N. Americ. 1 (4882) p. 67 et Nyl apud Hue. Lich. exot. n. 952; Anaptychia hypoleuca Waïn. £'tud. Lich. Brés. I (1890) p. 133 et Lich. Brasil. 112 A.-M. HUE. exsice. n. 191; Anaplychia speciosa var. hypoleuca Müll. Arg. Lich. Cathar. (1891) p. 239; Physcra Schereri Hepp, Zolling. Plant. javan. n. 1801 (conf. de hoc specimine herb. mei Müll. Arg. Lich. Beitr.n. 16), Ph. speciosa var. hypoleuca Tuck., Wright. Lich. Cuba n. 80. In Asia : L. in Japonia, in ins. Nippon corticolam circa Yokoska legit D' Savatier; sterilis. In ins. Yeso legit R. P. Faurie corticolam n. 575 et n° 678 et 693 pr. p. julio 1898, fertilis et in ins. Nippon, in Nikko saxicolam n. 575, 30 mai et in Sideran, n. 855, 31 septembris 1898. — 2. In China, prov. Yun-nan legit R. P. Delavay in sylvis supra Yen-tze-hay, allit. 3200 m., 14 augusti 1887, et in sylvis Ta-long-tan prope Tapin-tze, 2 martii 1890; fertilis. In Africa : À, in ins. Borbonia, in Salazia, in Mafale el sine loco indicato, legit fr. Rodriguez, annis 1888-1889. — 2. In ins. Madagascaria, in littore occidentali legit cl. Grandidier; fertilis. — 3. In ins. Nossi-Comba ad rupes legit cl. domina Renata Caillet, 18 februarii 1891 et comm. comes de Poli. In America : 1. in Louisiana legit abb. Langlois, rivière de Cowington, n. 71, 6 augusti 1885. — In republica Mexicana, Abrededores de San Luis de Potosi legit D' P. Maury, n. 7654, decembri 1886. 3. In ins. Jamaica, sine collectoris nomine. — 4. In Brasilia legit S. M. doûa Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889; prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio,anno 1893. In Oceania : in Nova Caledonia legit Pancher, sur le Æorckiella, altit. 10 m., n. 705 Mus. Neocaled., anno 1870 ; rochers au-dessous de la cascade de la Ferme-Modèle, près de Nouméa, n. 2668, anno 1870. Thallus albidus, vel cinereo aut glaucescenti-albidus, ambitu sæpe substellatus, plagas 4-10 cent. latas formans, opacus, sat crassus, K supra flavens, infra similiter flavens aut rubens ; laciniæ 1-3 mm. latæ, pluries dichotome vel digitato-ramosæ, ramis paulum elon- gatis, subdiscreltis et apice obtusis, cuneatis aut breviter bifidis ; supra convexæ aut rarius applanatæ et læves, sed apice cum ramis interdum sorediatæ, lateribus ciliis nigris squarroso-ramosis seu rhizinis non fulcrantibus ornalæ ; subtus vel albidæ, vel subnigres- centes et apice tantum albæ, vel adhuc nigrescentes aut aurantiacæ (tunc K rubentes), decorticatæ et superficie araneosæ, sed in ramis sæpe lateraliter, anguste corticalæ, cortice superiore breviter subtus recurvo atque rhizinis squarroso-ramosis munitæ. In ramulo cortex superior 30-40 y, et in parte subtus recurva 20-30 latus, albidus et in zona exteriore flavidus atque in parte curvata totus albidus, eodem modo ac in laciniis for- matus. In lacinia cortex 50-80 y latus, albidus et in zona exteriore 20 y lata flavidus et corpusculis repletus ; in hoc hyphæ superficiei parallelæ ramosæque et in zona exteriore strictius coalitæ atque paucos ramos verticales seu axi perpendiculares emittentes ; gonidia 8-10 y lata sub cortice et sub parte illius subtus curvata, quando adest ; hyphæ gonidiales prope gonidia laxe implexæ, et dein in strato 50-160 z laio minus stricte coadunatæ quam in cortice superiore, minus parallelæ præcipue in ramulis atque in parte basali liberæ aut subliberæ et 4 » crassæ, sæpe squamulosæ. Apothecia 4-10 mm. lata, cupuliformia, in laciniarum dorso enata, subpedicellata, excipulo lævi, margine dentato aut sæpius lacinulato, lacinulis usque 3-4 mm. longis subtus cortice excipuli continuato corlicatis et supra decorticatis araneosisque atque disco fusco prædita. In excipuli cortice 70-120 y lato, albido ac in zona externa angusta obscuro, hyphæ verticales el ramosæ, non septatæ ; gonidia sub cortice et sub hypothecio ; hyphæ gonidiales lacu- nose implexæ ; epithecium obscure rufescens:; hypothecium albidum hyphis sat strictis formatum; paraphyses 180-200 & allæ, 1,5 y crassæ, simplices, apice vix incrassatæ ; sporæ 8", fuscæ, 1-seplatæ cum duobus loculis prope septum, apicibus rotundalæ, 35-44 uw longæ et 20-21 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. (Spermatia cylindrica oblonga, apicibus obtusis, 2-3 4 longa et 0,5 y lata.) LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 113 Variat in Brasilia laciniis morbose aut accidentaliter lotaliler rubiginosis. Viget insuper ad arborum cortices, supra terram, Muscos et saxa frequens in regionibus tropicis Asiæ, Africæ et Americæ, atque in ins. Java, in Polynesia et Nova Zelandia, nec non in Europa (Scotia et Hibernia). — F. 1. sorediifera Müll. Arg. Lich. Usamb. (1894) p. 259; Physcia speciosa f. sore- düfera Müll. Arg. in Balfour Bot. of Socotra p. 355; Anaplychia speciosa var. hypoleuca f. sorediifera Mull. Arg. Lich. in Durand et Pittier Primit. Flor. Costaric. I, p. 8. In America : {. in Louisiana legit abb. Langlois ad corticem Salicis nigræ, Pointe à la Hache, n° 50 pr. p. et 55, 10 martii et 23 decembris 1885. — 2. In republ. Mexicana saxicolam legit D' P. Maury, Chamaleapan, cerro de Santiago, cerca de Lerma, n. 3315, 20 junii 1890. — 3. In Brasilia prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio, anno 1893. Laciniæ normales sed supra el præsertim in marginibus sorediis subglohosis et con- fluentibus ornalæ ; sterilis. In terris calidis Asiæ, Africæ et Americæ atque etiam in Australia, Nova Zelandia et Nova Cale- donia. — F. 2. diademata Hue; Parmelia diademata Tayl. in Hook. Journ. of Bolan. 1847, p. 165, Müll. Arg. Zich. Beitr. n° 193 et 1331; Physcia speciosa f. diademata Müll. Arg. ibidem ; Anaptychia speciosa var. diademata Müll. Arg. Lich. Schenck. p. 230. In America : in Louisiana et in Brasilia cum f. soredüfera. Laciniæ soredialæ, ut in forma præcedente, sed insuper apothecia « grosse pulverulento- soredioso-tuberculatæ ». Insuper in India et in Paraguay. — Var. 1. coralliphora Hue ; Parmelia coralliphoraTayl. in Hook. Journ. of Botan. 18417, p. 164, Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1338; Physcia corallophora Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 951, Anaptychia corallophora Waiïin. £lud. Lich. Brés. 1, p. 135 et Lich. Brasil. exsicc. n. 851; Physcia speciosa var. hypoleuca f. isidiophora Nyl. Synops. Lich. X, p. 417; PA. speciosa Î. isidiosa Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1328; Anaplychia speciosa var. hypoleuca f. isidiifera Müll. Arg. Lich. Costaric. 1, p. 8 et Lich. Chinens.p.2; Pseudophyscia speciosa f. isidiüfera Müll. Arg. Lich. Costaric. I, p.9, eadem isidiophora Müll. Lich. Usamb. p.260 (quod correctum fuit in Müll. Arg. Lich. exot. n. 138). In America : in Brasilia, prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio, anno 1893. « Ciliis nigris, laciniis et margine apotheciorum sessilium vulgo copiose isidiosis discer- uitur », Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1328. (Sporæ 32-45 p longæ et 16-18 p latæ, Wain. loc, citat.) Monente D' Müller Arg. late distributa in terris tropicis. — Var. 2. dentritica Hue, Borrera dentrilica Pers. in Gaudich. Voyage Uranie (1826) p. 207, secundum specimen originale ex ins. Marianis in herb. Mus. paris. ; Anaptychia dendritica Waiïn. £tud. Lich. Brés. 1, p. 134. In Africa : in ins. Borbonia supra Muscos legit fr. Rodriguez in Mafate et sine loco indicato, anno 1889. À Ps. hypoleuca genuina differt laciniis magis discretis, magis digitato-ramosis, apice sæpe adscendenlibus sorediatisque et præsertim ciliis marginalibus usque 1 cent. longis, nigris, plerumque simplicibus, sed interdum dimidium versus ramosis, ramis fasciculalis ; laciniæ subtus decorticatæ, albidæ vel nigrescentes et araneosæ, at cortice superiore lateraliter recurvo. In cortice 30-60 Z lato, albido et extus subflavido hyphæ superficiei parallelæ ramosæque et in zona flavente ramos verlicales emittentes ; gonidia 10-12 y NouveLLes ArCuivEs DU Mus£Éuu, 4 série. — I. A5 U4 A.-M. HUE. lata; hyphæ gonidiales primum sat laxe implexæ et dein hyphis corticis fere similes in strato 80 y lalo et in ima parte passim subliberæ. Apothecia ignota. In specimine in ins. Taili a Vesco anno 1847 lecto cilia similiter nigra et elongata, sed breviter ramosa, ramis tenuibus, ideoque notis anatomicis cum hypoleuca omnino convenientibus, hæc dendrilica ab ïilla specifice separari posse non videtur. Jam lecta fuerat in ins. Borbonia a Lepervanche-Mezières, n. 40, anno 1860, Physcia speciosa Nyl. in herb. D'S Bornet, olim Thuret. Inter exemplaria satis numerosa a fr. Rodriguez in ins. Borbonia lecta, quædam laciniarum margines vel passim coralloideos seu microphyllino-dissectos (eadem forma laciniis lateraliter in centro speeiminis aut centrum versus microphyllino dissectis lecta fuit in Japonia a R. P. Faurie in Togakuski, n. 784 pr. p., 16 septembris 1898), vel simul sorediatos isidiatosque præbent. Alia formam distinguendam fortasse exprimunt. In ea laciniæ 1-1,5 mm. latæ, dichotome aut trichotome ramosæ, ramulis raro subimbricalis, sæpius discretis et tunc sub pulvinulo a rhizinis formato reponentibus; supra cineras- centi-albidæ, passim nigræ aut nigro-variegalæ (an morbose ?), laleraliter ciliis raro simplicibus sæpius ramosis ciliatæ ; subtus lateraliter cortice superiore recurvo corticatæ, in medio late cortice denudatæ, albidæ vel nigrescentes atque araneosæ, etrhizinis multum numerosis et ramosis munitæ. In cortice 70-80 y lato, albido etextusflavido et corpusculis repleto,hyphæ superficieiparallelæ ramosæque etinzonaflavidaramos verticales anastomo- santesque emittentes; gonidia10-12y latainstrato crasso et continuo sub corticesuperioreet sub cortice subtus lateraliter curvato ; hyphæ gonidiales laxe implexæ et dein stratum sat densum, 120-140 x latum, formantes et in ima parte sæpe nigrescentes et passimsubliberæ. Apothecia 1,5-3,5 mm. lata, cupuliformia, supra lacinias subpedicellata, excipulo lævi, margine primum integro et demum vix crenulato atque disco obscure fusco ornata. In excipuli cortice 80-120 y lato et albido hyphæ verticales et ramosæ, atque in zona exteriore, obscurius colorato, strictius coadunatæ cum ramis anastomosantibus ; gonidia sub cortice et sub hypothecio albido; epithecium rufescens et granulosum; paraphyses 130 y altæ, 1 u crassæ, ramosæ, ramis increbre anastomosantibus, apice paulum incras- satæ, 3 L metientes; thecæ 100 & longæ et 40 u latæ ; sporæ 8" pallide fuscæ, 1-septatæ cum duobus loculis fere sphæricis prope septum, 24-32 4 longæ et 13-17 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. ° Sat similis Physciæ obscuralæ Nyl. collect. Lind. n. 704, Anaptychia obscurata Wain. Etud. Lich. Brés. X, p. 157, nnnc Pseudophyscia obscurata Hue, sed hæc uniformiter obscure fuscescens et sterilis; in illius var. serpente Waïin. paraphyses aliæ. In illa Ps. obscurala (Nyl.) sicut in Lichene borbonico cortex superior in omnibus laciniis subtus distincte recurvatus. 196. Pseudophyscia speciosa Müll., Arg. Conspect. Lich. N. Zeland. (1894) p. 40 ; Lichen speciosus Wulf. in Jacq. Collect. botan. HI (1789) p. 119; Lobaria speciosa Hoffm. Deutschl. Flor. (1795) p. 153 ; Parmela speciosa Ach. Method. Lich. (1803) p.198, Lichenogr. univ. p. 486 et Synops. Lich. p. 211 ; Physcia speciosa Nyl. Prodr. Lichenogr. Gall.et Alger. (1857) p. 61, Lich. Jap. p. 32 et apud Hue Lich. exot. n. 950, Hue Lich. Yunn. p. 34, Th. Fr. Lichenogr. scand. p. 133, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. I, p. 67 et Lich. Americ. septentr.exsice. n. 81, Müll. Arg. Lich. Miyosh. p.193; Anaptychia speciosa Wain. £'tud. Lich. Brés. I (1890) p. 135 et Lich. Brasil. exsice. n. 1531, Müll. Arg. Lich. im Flor. Costarie. (1891) p. 8; Parmelia speciosa Ach., Schær. Lich. Helvet. exsicc. n. 357, Arn. Lich. exsice. n. 1611 et Lich. Monac. exsicc. n. 337; Physcia speciosa Nyl. in coll. Lind. n. 2831. In Asia : 1. in Japonia corticolam legit R. P. Faurie in ins. Yeso, in Mororan, n. 83, februario 1897, in Aomori, n° 159 et 184 et in Hakodaté, n. 187, aprili 1897; in ins. LICHENES EXTRA-EUROP Æl. 15 Nippon, in Onikobé n. 304, julio 1897; fertiles. — 2. In China, prov. Yun-nan, legit corti- colam R. P. Delavay in faucibus Yen-tze-hay, 20 septembris 1885; in sylvis Fang-yang- tchang super thallum Parmeliæe cujusdam vigentem, 17 junii 1888 ; in faucibus Hee-chan- men, 31 maii 1889; in Ta-long-tan, n° 1 et 23 DS, 2 martii 1890 ; in sylvis Tong-chan supra San-tchang-kiou (Hokin) n° 38 et 71, 27 martii 1890; fertiles. Ad hanc speciem perlinel eliam Physcia hypoleuca Hue Lich. yunn. p. 35. In Africa : 1. in ins. Borbonia, in Mafate corticolam legit fr. Rodriguez, anno 1889; sterilis. — 2. In ins. Comoris, in Nossi-Comba, legit el. domina Renata Caillet, allit, 400- 600 m., 15 martii 1801 et comm. comes de Poli ; fertilis. In America : 1. in Louisiana legit abb. Langlois ad arborum truncos, Pointe à la Hache, n 51 et54, 21 decembris 1884 et 2 februarii 1887. — 2, In statu Misissipi legit idem, baie de Saint-Louis, n. 52, 28 aprilis 1885. —3. In Brasilia prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio, anno 1893. Thallus albus vel cinerascenti aut glaucescenti-albidus, prostratus, plagas sæpe orbiculares, parvas aut satis magnas formans, opacus, K supra et infra flavens ; laciniæ 1-2,5 mm. latæ, crebre dichotome et digitato-ramosæ, ramis brevibus, in peripheria applanatis, in centro passim ascendentibus, planæ aut concavæ, contiguæ vel ramis imbricalæ aut raro discretæ, superficie læves, apice tvpice esoredialæ, sed aliquando sorediis albis ornatæ, margine ciliis albis aut partim nigrescentibus, raro denigratis, 0,5-1 mm. longis, simplicibus, ciliatæ ; sublus albæ aut rarius cinerascentes, planæ vel concavæ et frequenter rhizinosæ, rhizinis albidis aut denigratis, pluries ramosis, et quando bene evolutæ, corticatæ. In lacinulis apicalibus, cortex superior 40-80 L. crassus, in utroque latere subtus sæpe recurvo et ex hyphis superficiei parallelis constans ; inferior 40-60 latus et ex hyphis superficiei subparallelis et simul varie directis et stricte implexis constitutus ; in lacinia bene evoluta cortex superior 40-80. latus, inferior 120-150 w,uterque albidus et ex hyphis superficiei parallelis etstricte coadunatis constilutus ; in zona exteriore corticis superioris vix aut non obseurius tincta et 12 plata, hyphæstrictius coalitæ, paucos ramos superficiei perpendiculares et passim anastomosantes emitlunt.Gonidia 10-12 & lata in strato continuo sub cortice superiore et in lacinulis juvenilibus sæpe subtus recurvo; hyphæ gonidiales 2-3 u crassæ laxe in lacinulis juvenilibus, stricte in aliis implexæ. Apo- thecia 2-7 mm. lata, cupuliformia, sæpe demum applanata in laciniis sessilia, excipulo lævi, margine crasso, integro aut crenulato, disco rufo vel fuscescente prædita. In excipuli cortice 180-200 L lato, albido et in parte externa obscure colorato, hyphæ subverticales et varie directæ; gonidia sub cortice et sub hypothecio albido; epithecium rufescens et granulosum ; paraphyses 180-200 & altæ, 1,5 y crassæ, simplices et apice 2-3 » metientes; sporæ 8%, fuscæ, 1-septatæ cum duobus loculis ovoideis prope sepimentum, 32-36 longæ et 16-18 & latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. (Spermatia cylindrico- oblonga, apicibus obtusis, 3 longa et 0,8-1 y lata, Waiïn. loc. citat.) Ad arborum cortices, supra lerram, Muscos aut saxa in Asia (China, Japonia, Java et India) ; in Africa (Abyssinia, ins. Borbonia, Comoris, Rodriguesii, in regione australi, in Guinea et ins. Madera) ; in America utraque ; in Oceania (Australia, Nova Zelandia, Nova Caledonia, Polynesia et in ins. Sancti-Pauli); in Europa tota, sat rara, sed usque in septentrione fructifera. — F. 1. sorediosa Müll. Arg. Lich. Usamb. (1894) p. 259; Anaptychia speciosa f. sore- diosa Müll. Arg. Lich. Chinens (1893) p. 2; Physcia speciosa f. sorediosa Müll. Arg. Zich Beitr. (1882) n. 582. In Asia : in Japonia legit R. P. Faurie corticolam in ins. Nippon, in castello Hirosaki, n. 197, aprili 1897. Laciniæ centrales in margine atque etiam in superficie sorediis farinosis confluentli- busque crebre ornatæ ; cilia alba ; apothecia desunt. 116 A.-M. AUE. In herb. Bory de Saint-Vincent, nunc Dr Bornet adest forma aliter et pulchre sorediata sorediis globosis, diam. 1-2 mm , pulverulentis, non frequenter nunc in margine, nunc in apice laciniarum sparsis ; sterilis et lecta in Brasilia a el. Vauthier, anno 1833. Forma sorediosa Mull. Arg. viget insuper in China, in Usambara et in Australia. — F. 2. isidiophora Hue; Physcia speciosa f. isidiophora Nyl. apud Hue Zéch. exot. n. 950. In Africa : in ins. Borbonia legit fr. Rodriguez, anno 1889. Laciniæ normales, sed supra et præsertim in marginibus isidiosæ, sublus albæ et corticatæ ; cilia alba et interdum apicem versus nigrescentia ; sterilis. Insuper in ins. Java et in Antillis. — F. 3. spathulata Hue ; Anaptychia speciosa f. spathulata Waïin. Ætud. Lich. Brés. 1 (1890) p. 137 et Lich. Brasil. exsice. n. 709. In America : in Brasilia prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio, anno 1893. Pleræque laciniæ apice dilatatæ, subascendentes et superne recurvæ sorediosæque ; sterilis. Forma Brasiliæ propria. Physcia speciosa à. stellata Tuck. in Wright Lich. Cuba n. 84 ut recte animadvertit ille auctor (Tuck. Synops. Lich. N. Americ. I, p. 70) ad Pseudophysciam podocarpam Müll. Arg. pertinet. Est hujus forma laciniis parvulis, omnino adpressis atque fibrillis brevibus, plerumque ramosis, albis, in marginibus ornatis. Cortex superior sublus et lateraliter recurvatus ; laciniæ late subtus denudatæ et ibi hyphæ laxe implexæ; uno verbo omnes notæ anatomicæ cum Ps. podocarpa concordant, sed primo aspectu hoc specimen Ps. speciosæ sat simile videtur. In China prov. Yunnan R. P. Delavay legit ad cortices arborum in sylvis supra Kouang- in-chan, altit. 2 500 m., n. 50, 26 martii 1890, exemplaria quæ obiter visa cum PAyscia speciosa f stellata Tuck. convenire videntur. Sed in his cilia alba simplicia, raro ramosa et laciniæ infra corlicalæ strato hypharum dense coalitarum. Est tantum forma minor Pseudophysciæ speciosæ Müll. Arg. 197. Pseudophyscia aquila Hue; Zichen aquilus Ach. Lichenogr. Suec. Prodr. (1798) p. 109; Parmelia aquila Ach. Method. Lich. (1803) p. 201, Lichenogr. univ. p. 488 et Synops. Lich. p. 205 ; Imbricaria aquila DC. Flor. fr. 11 (1815) p. 388 ; Physcia aquila Ny1. Synops. Lich. 1 (1858-1860) p. 422, Müll. Arg. Lich. Beitr. (1877) n. 73, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. 1 (1882) p. T1; Parmelia aguila Ach., Schær. Lich. Helvet exsicc. n. 565 ; Lobaria aquila Hepp Flcht. Europ. n. 602; Hagenia aquila DN., D' Marcussi Un. üin. cryptog. 1866, n. XX VII. — var. 1. meridionalis Hue; Physcia aquila meridionalis Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 13. In Africa : in regione Tunetana legit cl. Letourneux supra saxa in Chabel El Meroud) (Merasen) et in Kef El Feidja (Ouchteta), 11 et 43 martii 1887. Thallus cervinus et passim cinerascens, prostralus et suborbicularis, plagas 3-5 cent. latas formans, anguste laciniatus, opacus et K non mutatus ; laciniæ 0,6-1 mm. latæ, pluries dichotome aut trichotome ramosæ, imbricatæ et in peripheria substellatæ, superficie læves,apice non dilatatæ, truncatæ aut bifidæ ; subtus corticatæ, albidæ etrhizinis parvulis, albido-nigrescentibus munitæ. In cortice 100-120 y lato, albido et in zona extleriore 10 & lata, brunneo, hyphæ superficiei parallelæ ramosæque et passim obliquæ, stricte coadunatæ, et in zona brunnea ramos superficiei perpendiculares anastomosantesque emittentes; gonidia 6-12 ÿ lata in sirato continuo sub cortice superiore aut potius in LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 117 medio duorum corticum ; hyphæ gonidiales 3-6 y crassæ, prope gonidia lacunose implexæ ; cortex inferior 80-100 & latus et fere similis corlici superiori; in hoc lantum rami partis exterioris minus numerosi. Specimina lecta, etsi numerosa, sterilia. Saxicola in regionibus Mediterraneis, dum Ps. aquila lypica in Europa septentrionali et occiden- tali ad saxa littoris maris habitat ; in ins. Corsica invenitur Ps. aquila var. corsica (Müll, Arg.). Pseudophyscia aquila (Ach.) quæ a var. meridionali præserlim colore thalli, caslaneo- fusco, et laciniis latiores in peripheria quam in centro, discernilur, eodem modo constituitur. In exsice. Hepp n. 602 v. g., in rupibus maritimis prope Granville (Manche) leclo, invenitur enim duplex stratum ex hyphis superficiei parallelis ramosisque et in eorum medio gonidia et hyph&æ gonidiales ; stralum corlicale superius 60-80 y, etinferius 110-130 y latum. — Var. 2. palmulata ue; Psoroma palmulala Michaux Flor. Bor. Amerie. I (1803) p- 321, secundum exemplar authenticum ab eo «in arboribus, in monte Great Father Caro- linæ » lectuno, in herb. Richard, dein comilis de Franqueville et nunc meo (conf. Müll. Arg. Lich. Beitr. n.73); Lecanora palmulata Ach. Lichenogr. univ. p. 42 et Synops. Lich. p.194; Physcia palmulata Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 987; Physcia detonsa EI. Fr. Syst. Orb. Veget. (1825) p. 284, Nyl. Synops. Lich. 1, p. 284; Parmelia Novx Angliæ Tuck. Synops. Lich. New Engl. (1848) p. 32; Physcia aquila var. detonsa Tuck. Synops. N. Americ. Lich. 4, p. A; Willey List of N. Americ. Lich. p. 6 et Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 73 et forsan teste Tuck. locis citat. Parmelia aquila Muhl. Catal. Americ. septentr. In Asia : in Japonia, in ins. Nippon, Aomori, supra rupes et Muscos legit R. P. Faurie, n. 12707, martio 1894. In America : in Ohio ad arbores legit Lesquereux, n. 245. Thallus cervinus et in Japonia passim cinerascens, decumbens, laciniatus el K non mutatus; laciniæ in centro anguslæ et in marginibus ramulosæ, ramulis parvis teretibus vel quasi isidioideis, et in peripheria latiores, 1-2 mm. latæ, digitato-ramosæ et apice applanatæ et crenulatæ, subtus albidæ et rhizinis albido-nigrescentibus et parvulis munitæ. In utroque cortice hyalino, 60-90 z lato, hyphæ superficiei parallelæ et ramosæ, ramis sæpe obliquis; in zona exteriore corticis superioris vix obscurius colorata hyphæ strictius coalitæ et paucos ramos superficiei perpendiculares emittentes. Gonidia 7-10 » lata sub cortice superiore; hyphæ gonidiales 3-4 # laxæ, lacunose implexe. Apothecia 1,5-2 mm. lata, cupuliformia, sessilia, excipulo et præsertim margine ramulis isidioideis ornatis, aut margine profunde crenulato atque disco obscure fusco ornata. In excipuli cortice 120-150 y lato et in zona exleriore obscure brunneo hyphæ varie implexæ ; gonidia sub cortice et sub hypothecio albido; epithecium fuscum ; paraphyses 180-200 » altæ, 1,5 p crassæ, simplices et apice non incrassatæ ; sporæ 8°, fuscæ, 1-septatæ cum duobus loculis prope septum, 37-40 y longæ et 20-22 4 latæ (in specimine Michaux, 33-36 z longæ et 15-20 y latæ). Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. In America seplentrionali frequens e Nova Anglia in Virginia, vigens etiam in littore meridio- nali oceani Atlantici sed non ad littus oceani Pacifici, teste Tuckerman ; etiam in Europa, Physcia pulverulenta var. detersa Nyl. Synops Lich. T1, p. 420 et Lich Scand. p. 110, Ph. detersa Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 986 ; Parmelia pulverulenta var. detersa Arn. Lich. exsice. n. 532, in qua laciniæ apicem versus paulum pruinosæ. TRIBUS XVI. — HETERODEEZÆ NYL. Lich. Fueg. (1888) et apud Hue Lich. exot. p. 52. Hæc parva tribus, cujus duæ tantum species cognitæ, thallo dorsiventrali et cortice ex hyphis superficiei parallelis composito, prope Pseudophycieas locum obtinere debet. 118 ASONPREIUUE. Genus XXVIL. — JETERODEA Nyl. Synops. Lich. N. Caled. (1868) p. 9, Lich. Fueg. p. 29 et apud Hue Lich. exol. p. 52. Allera hujus generis species, Aeterodea madagascarea Nyl. Lich. N. Zeland. (1878) p. 21 in nolula, mihi incognila, quin generis diagnosim stabilire possim, impedit. Insuper descriptio morphologica ab auctore data nimis est obseura ut ab illa aliquid certum sit judicandum. 198. Heterodea Mulleri Nyl. Synops. Lich. N. Caled. p. 9 et apud Hue Zich. exot. n. 385, Müll. Arg. Lich. Brisban. p. 386, Lich. Bellend. p. 48, Lich. Austral. occident. p- 192 et Æevis. Lich. australiens. Krempelh. p. 3, Reinke Abhandl. über Flecht. fig. 95, I-IV ; Sticla Mulleri Hampe in Linn. 1834, p. TA ; Platysma Mulleri Nyl. Synops. Lich. , p. 306. In Oceania : in Nova Caledonia supra terram legit Pancher, n. 690 Mus. Neocaled., anno 1870. Thallus obscure flavicans 1,5-3 cent. altus, erectus aut decumbens, compressus opacus, intus K — ; laciniæ 1,5-5 mm. latæ, passim et præsertim in basi et in ramorum axillis applanatæ cum marginibus subtus paulum reflexis, cæterum convexæ aut fere cylindricæ, parum ramosæ, ramis sterilibus compressis ambituque crenatis ; in facie adversa fuscæ, subtomentosæ, passimque aut in margine revoluta paginæ anterioris aut in ipsa pagina postica rhizinis parvis, simplicibus vel ramosis munitæ et frequenter foveolis cyphellinis, rotundatis aut oblongis, 0,5-mm. latis munitæ. In faciei anterioris cortice laciniæ basim versus seclæ, flavicante et 80 z lato hyphæ superficiei parallelæ ramosæque stricte coadunatæ, et in parte exteriore 10 y lata striclius coalitæ, magis ramosæ, ramis passim anastomosantibus et sæpe omnino amorphæ. Gonidia 7-9 » lata in strato continuo sub hoc cortice posita. Hyphæ medullares primum in strato sat angusto fere stricte implexæ, dein laxissime, 6-12 y crassæ, lumine parvo, ramosæ, ramis anasto- mosantibus retemque maculis magnis et imparibus formantibus. Post medullam seu in lacie postica cortex albidus, 38-35 L crassus atque hyphis superficiei parallelis ramosisque formatus. Apothecia 1-2 mm. lata, lacinias ramosve terminantia, raro solitaria, sæpe in summas lacinias in plures ramulos breves divisis enata, peltata, excipulo lævi, margine integro brevi excluso, disco testaceo, pruinoso demum convexo prædita atque sæpe difformia. In excipuli cortice 50-60 & crasso, albido, hyphæ verticales ramosæque retem maculis sat magnisinæqualibusque formantes ; hyphæ medullares laxe implexæ et gonidia in glomerulis sub cortice et sub hypothecio ; epithecium flavicans et granulosum; hypo- thecium albidum aut leviter flavidum ; paraphyses 40 y altæ, 1,5 y crassæ, simplices et apice non incrassatæ ; sporæ hyalinæ et simplices, 10-12 y longæ et 4-4,5 p lata. Gelatina hymenialis cœrulescens. Spermatia non visa (cylindrica et recta, Nyl. loc. cit.). Insuper in Australia Tasmaniaque. TRIBUS XVII — EVERNIEÆ. Illa tribus, paucas etiam complectens species, thallos dorsiventrales cum radiatis sicut prima, modo enumerata, sed sub alio respectu, connectit. In ea enim thallus erectus aut suberectus vel etiam pendulus et rhizinis omnino destitutus, sed aliunde utraque facie discolor, compressus et gonidia sub cortice superiore tantum fovet. In unica specie, Evernia Prunastri Ach., stratum gonidiale in lateribus thalli sub cortice inferiore breviter cur- vatur et ita adhuc transitum inter structuras radiatam et dorsiventralem indicat. Cæterum in illius speciei thalli apice, ubi elementa minus stricte coadunantur, aliquando cet raro LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 119 sub cortice inferiore unus vel alter glomerulus, duobus vel tribus gonidiis formatus, invenilur. Itaque hæc tribus initium structuræ dorsiventralis cum utroque cortice vel ex _hyphis superficiei perpendicularibus ramosisque et retem formantibus (genus Ævernia) vel pseudoparenchymaltico (genus £verniopsis) exprimit. Genus XXVIIT. — ZVÆRNIA Ach. Lichenogr: univ. (1810) pp. 94 et 441 pr. p. et Synops. Lich. 224 pr. p.; Nyl. Z'ssai classif. Lich. 1855 p. 171 pr. p. et Synops. Lich. I, p. 285 pr. p.; Th. Fr. Gen. Heterolich. europ. p. 52 pr. p. et Lichenogr. scand. p. 29 pr. p., Müll. Arg. Princip. classif. Lich. Genève p. 27 pr. p., Tuck. Synops. N. Americ. Lich. 1, p. 38 pr. p.; Lobaria Hoffm. Deutschl. Flor. I, p. 138 pr. p.; Parmelia sect. Canalicularia Ach. Method. Lich. p. 24 pr. p.; Borrera Ach. Lichenogr. univ. pp. 93 et 496 pr. p. ; Physcia DC. For. fr. I, p. 395 pr. p. Thallus albidus vel albido-flavescens aut cinerascens, ereclus, decumbens seu pen- dulus, laciniatus, rhizinis destitutus, dorsiventralis, id est gonidia sub cortice superiore continens et ulraque facie dissimilis, sed similiter corticatus. Cortex tam faciei anticæ quam posticæ ex hyphis superficiei perpendicularibus, septalis et ramosis atque retem formantibus constitutus ; in utroque aut saltem in anteriore corpuscula numerosa. Gonidia protococcoidea sub cortice antico. Medulla materia albida tecta, parum densa sed totum spatium inter stratum gonidiale cum hyphis gonidialibus et corticem posteriorem replens. Apothecia lateralia et cupuliformia, saltem initio. Excipulum hyphas et gonidia conti- nens. Paraphyses crassæ et articulatæ. Sporæ hyalinæ simplices et parvæ. Spermogonia in laciniis innata, incoloria et extus nigra; sterigmata pauci-articulata; spermatia acicu- laria parva, utroque apice incrassatula. 199. Evernia prunastri (1) Ach. Lichenogr. univ. p. 442 et Synops. Lich. p. 245, Nvl. apud Hue Lich. exot. n.572, Müll. Arg. Princip. classif. Lich. Genève p. 27, Th. Fr. Liche- nogr. scand. p. 30, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. I, p 39 et Lich. Americ. septentr. exsicc. n. 54, Flag. Catal. Lich. Algér. p. 3 et Lich. algeriens. exsicc. n. 202, Cromb. À Monogr. Lich. Brit. T, p. 228; Lichen Prunastri L. Spec. Plant. (1753) p. 1147; Lobaria Prunastri Hoffm. Deutschl. Flor. W, p. 140; Parmelia Prunastri Ach. Method. Lich. p. 257; Physcia Prunastri DC. Flor. fr. IX, p. 397; Parmelia mollis x Prunastri Schær. Lich. Helvet. exsice. n. 391; Ævernia Prunastri Ach., Th. Kotschy ter Cilicium in Tuuri Alpes « Balgar Dagh » 1853, n'° 426, 429, 431 et 437, Hepp Ælecht. Europ. n. 833, Sociét. Dau- phin. 1886, n. 4746, Zw. Lich. exsicc. n. 748, Arn. Lich. exsice. n. 1019 “et Zich. Monac. exsicc. n. 219, Norrl. Herb. Lich. Fenn. (1875) n. 16, Malbr. Lich. Norm. (1863) n. 18, Harm. Lich. Lothar. n. 257, Johns. The N. Engl. Lich. herb. (1894) n. 22. In Asia : in Japonia in ins. Nippon prope Yokohama legit el. L. Roux, decembri 1890 et comm. comes de Poli. In Africa : 1. in Algeria corticolam legit de la Péraudière, anno 1840; legit D' Cosson in montibus Djurdjura prope Brodj-Boghin, anno 1854. — 2. In regione Tunetana ramuli- (1) La parfumerie francaise tire un excellent parfum de ce Lichen qu’elle connaïil sous le nom de « Mousse des Chênes » ; il paraît que les échantillons végétant sur les Chênes en contiennent une plus grande quantité que ceux qui vivent sur les autres arbres. Les collecteurs ramassent souvent avec l'Evernia Prunastri les Ramalina calicaris, farinacea et fraxinea qui sont sans parfum ou n’en possèdent que très peu. Le Sticta pulmonacea Ach. que les parfumeurs appellent « Mousse de la base des Chênes » fournit un parfum supérieur à celui de l’Evernia Prunastri Ach.; mais comme cette espèce est plus rare, elle est moins employée que l’autre, 120 AMP OTUIE colam legit Dr Robert in sylva Aïn-Draham, anno 1885, in herb. Letourneux ; legit ipse cl. Letourneux ad truncos arborum in sylva Ouchteta et in valle Oued El Hadyjar (Ouch- Leta), 10 martii 1887. In America: in Brasilia prope Sao Paulo corticolam legit Azevedo Sampaio, anno 1893. Omnia illa specimina sterilia. Thallus albidus vel albido-flavescens, erectus, vel subdecumbens aut pendulus, 4-6 cent. altus, laciniatus, applanatus et utraque facie discolor, mollis et K supra et infra flavens ; laciniæ 2-4 mm. lalæ, pluries dichotome ramosæ, ramulis ultimis linfraribus et apice breviter furcatis, in dichotomia sæpe dilatatæ, 6-7 mm. lalæ, supra in primariis reli- culatim lacunosæ, in cæteris rugosæ, in marginibus et sæpe in superficie sorediis parvulis albido-pulverulentis obsitæ, subtus magis albidæ subcanaliculatæ el minus rugosæ. Cortex faciei anticæ 30 p latus et corpusculis flavidis repletus, faciei autem posticæ 25-30 y latus et albidus; in utroque hyphæ indistinctæ, superficiei perpendiculares, septatæ ramosæque et retem maculis parvis, lumine parvulo, formantes. Gonidia 7-11 p lata in stralo fere continuo sub cortice superiore et recurvo in utroque latere; sub corlice faciei posterioris in ramulo juvenili non sorediato gonidia omnino desunt vel 2-3 in glomeruls aggregata semel vel bis reperiuntur. Hyphæ gonidiales parum stricte et hyphæ medullares 3-4 y crassæ, materia albida tectæ, sæpe squamulosæ et strictius coalitæ. Apothecia im speciminibus in Lotharingia a me lectis, 3-5 mm. lata, cyathiformia et demum applanata, excipulo scrobiculato, margine subcrenato et dein excluso, disco castaneo prædita. In excipulo cortex 35 y latus eodem modo ac in thallo formatus; gonidia sub cortice et sub hypothecioleviter rufescente; epithecium rufescens et amorphum; paraphyses 2 y crassæ, articulatæ, non ramosæ, apice vix incrassatæ ; thecæ basim versus attenuatæ, 35 ÿ longæ et 12 p latæ; sporæ 8%, hyalinæ et simplices 7-10 y longæ et 4,5-5 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens et mox decolorata, thecis solum tinctis. Arcte tangit Lethariam thamnodem (Flot.) et ab ïlla, utraque facie discolore et gonidiis sub facie postica deficientibus jam differt. In f. gracili Arn. Lich. excicc. n. 1019 etsi color fere similis in ulraque facie, facies postica est semper dissimilis, canaliculata et minus rugosa. Viget corticola vel lignicola raro, terricola in Asia, saltem Minore et in Japonia ; in Africa boreali (Algeria, regione Tuneta, Ægyplo) et in ins. Ascensionis; in America septentrionali atque in Peruvia et in Brasilia ; in Europa, ubi frequens in campestribus etin subalpinis. 200. Evernia furfuracea Mann Lichenum in Bohemia observat. disposit. (4826) p. 105, El. Fr. Zichenogr. europ. reform. (1831) p. 26, Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 5174, Müll. Arg. Prinap. classif. Lich. Genève p. 27, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. p. 39 et Lich. Americ. seplentr. exsice. n. 55, Cromb. À monogr. Lich. Brit. T, p. 230, Reinke Abhandl. über Flecht. IN 1895, fig. 112; Lichen furfuraceus L. Spec. Plant. (1753) p. 1146 ; Lobaria furfuracea Hoffm. Deutsch. Pl. IT, p. 14%; Lichenoides furfuraceum Hoffm. Plant. lichen. tab. IX, fig. 2; Parmelia furfuracea Ach. Method. Lich. p. 254, Th. Fr. Zichenogr. scand. p.116; Borrera furfuracea Ach. Lichenogr. univ. p. 500 et Synops. Lich. p. 222; Physcia furfuracea DG. Flor. fr. T1, p. 396; Parmelia furfuracea Ach., Schær. Lich. Helvet. exsicc. n. 387; Evernia furfuracea (L.) Th. Kotschy Zter Cilic. in Tauri Alpes « Bulgar Dagh » 1853 ni° 425, 498, 433-435 et 439, Hepp Ælecht. Europ. n. 834, Sociét. Roche- laise 1879, sine numero, Plant. Gall. septentr. et Belqü, 1880, n. 249; Zw. Lich. exsice. 1888, n. 701, Arn. Lich. Monac. exsice., 1892-1893, ni° 2921 et 281 et 281 et Lich. exsice. 1897-1898, n. 1719 2%., Norrl. Herb. Lich. Fenn. n. 17, Flag. Lich. Franche-Comté n. 56, Olivier Æerb. Lich. Orne n. 165 et Harm. Lich. Lothar. n. 158. In Asia? in Caucaso legit Lojka n. 55. In Africa: 1. in Algeria, in prov. Alger corticolam legit D° Cosson, montagnes de LICHENES EXTRA-EUROPÆl. 121 l'Ouarsenis, julio 14854. — 2. In ins. Canariis legit cl. G. Buchet ad Juniperum Cedrum, Barano de la Galga, prope La Palma, anno 1897. In America : in republica Mexicana legit cl. Lobato corticolam prope Las Vigas, allit. 4550 m. julio 1885 (Comisior geographico-exploradora). Thallus cinerascens, vel albido-cinereus, erectus et parlim decumbens, et opacus, subrigidus, K supra flavens ; laciniæ primariæ 0,5-7 mm, latæ, pluries dichotome ramosæ, convexæ, ramis ullimis linearibus et apice bifidis et sæpe breviter denigratis, in axillis dilatatæ; in superficie primum læves et dein furfuraceæ vel isidiatæ ; subtus late canalicu- lalæ et rugosæ, plerumque nigræ, rarius dealbatæ (in exemplaribus mexicanis). In cortice superiore 50 y lalo atque albido etin zona exteriore corpusculis flavidis repleto, hyphæ in parte albida distinctæ, 12-14 y crassæ, septalæ et ramosæ atque relem maculis magnis et in parte supera minoribus, lumine magno, efficientes ; gonidia 11-16 g lala sub cortice supe- riore in strato fere conlinuo ; hyphæ gonidiales laxe implexæ; hyphæ medullares materia albida obtectæ 4-8 & crassæ sat stricte coadunalæ ; cortex inferior niger, in eo hyphæ ut in corlice superiore dispositæ, sed in initio ramorum, in lamina tenui, cellulas albescentes præbentes (conf. Schwend. Untersuch. Flechtenthall. tab. V, fig. 2); in laciniis subtus albidis cortex inferior superiori omnino similis et corpusculis repletus. Apothecia (in speci- minibus in vogesis leclis) 3-10 mm. lata, cyathiformia aut demum applanata, in laciniarum superficie aut in eorum lateribus sessilia, excipulo lacunoso-inæquali, sæpe furfuraceo, margine subintegro et disco caslaneo prædita. In excipulo cortex 20 y crassus, thalli corlici superiori similis; gonidia sub cortice et sub hypothecio; epithecium leviter rufescens et amorphum ; hypothecium albidum et ex hyphis densis constans ; paraphyses 30 y allæ et 2 L crasstæ, arliculalæ, nec ramosæ, nec apice incrassalæ; sporæ 8"*, hyalinæ, simplices, ellipsoideæ, 8-9 y longæ et 4-4,5 p lalæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens et dein decolorata. Corticola vel rarius saxicola, rarissima in campesiribus, frequens in montanis et ibi frequenter fructifera, in Asia; in Africa boreali et ins. Canariis; in America septentrionali alque in montibus Americæ meridionalis (republica Mexicana, Peruvia et Chili) ; in Europa. Genus XXIX. — ZV£RNIOPSIS Nyl. in Ælora 1860, p. 42, Synops. Lich. I, p. 374, et Müll. Arg. Lich. Beitr., n. 1310. À præcedente genere pagina postica aliler colorata, cortice utroque pseudoparenchy- malico atque medulla stricliore et materia alba orbata differt. 201. Everniopsis trulla Nyl.in /lora, 1860, p. 42; Synops. Lich.T, p.374, et tab. VII, fig. 47, et apud Hue Zich. exot., n.518; Parmelia trulla Ach. Method. Lich., p. 256, tab. IV, fig. 6; Borrera trulla Ach. Lichenogr. univ., p. 496, et Synops. Lich., p. 220 ; Evernia trulla Mont. in Botan. Hislor. fisic. Chile, par Claud. Gay, p. 74, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. I, p. 38 ; Parmelia (Evernia) denudata Hampe in Linnea 1843, p. 122, teste Tuck.; Sticta rugulosa Tayl. in Hook. Journ. of Botan., 1847, p. 177, tesltibus Nyl. et Müll. Arg. loc. cilat. In America: in Andibus peruvianis, Anchi, ad rupes legit D' Savatier, n. 581, campagne de la Magicienne, 21 aprilis 1877. Thallus albido-stramineus vel rosello-flavens, prostratus aut subascendens, laciniato- cæspitosus, plagas 7-10 cent. latas efficiens, membranaceus, opacus et K alque CaCl immutalus; laciniæ 1-4 mm. latæ, pluries dichotome ramosæ, ramis ullimis apice cuneatis vel obtusis, applanatæ, passim subrugosæ, sed utroque margine crassiores, læves, subtus canaliculatæ, glauco-albidæ vel rosellæ atque in centro nigræ. Cortex superior 23-40 L, NouveLzes ArCHivEs Du Muséum, 4° série, — I. 16 122 APSMPSEIUIE inferior vero 40-50 L lalus ; uterque similis, corpusculis flavidis repletus et pseudoparen- chymaticus, cellulis in basi 8 & et in apice 5 p latis; gonidia 9-14 plata sub cortice supe- riore: medulla densa, nuda, ex hyphis 1,5-2 & crassis constans; sterilis. (Apothecia 7-14 mm. lala, cupuliformia, marginalia, subpedicellala, excipulo corrugato-plicato, disco badio-spadiceo, vel fusco nigricanti prædita ; sporæ 8", hyalinæ, simplices 0,11-16 p longæ et 7-9 y crassæ. Spermogonia marginalia concepiaculis fusconigris : spermatia 6-7 & longa et vix 1 ÿ lata; sterigmata articulata, Nyl. Synops. Lich. 1, p.375.) Species republicæ Mexicanæ, Peruviæ et Chili propria. TRIBUS XVIII. — PARMELIEÆ. Thallus foliaceus, prostratus aut partim subascendens, late lobatus aut anguste laciniatus, dorsiventralis, id est utraque facie dissimilis ejusque elementa conslilutiva in stralis superposilis disposila. Uterque cortex, superior et inferior, ex hyphis superficiei perpendicularibus, indistinctis, rarius distinctis, constricte septatis et lateraliter ramosis, ramis anastomosantibus, rarius omnino pseudoparenchymaticis constituti. Gonidia protococcoidea sub corlice superiore vigentia. Medulla ex hyphis superficiei parallelis constans. Cortex inferior niger, brunneus seu albidus, eodem modo ac cortex superior formatus, rhizinis vulgo aut rarius haustleriis substrato affixus. Apothecia supra thallum sparsa excipulum corticatum el gonidia præbenlia ; paraphyses articulatæ; sporæ hyalinæ et simplices. Spermogonia supra thallum sparsa (genus Parmelia) vel in spioulis aut in papillis lateralibus inelusa (genus Platysma). Genus XXX. — PARMELIA Ach. Method. Lich. (1803), p.153 pr. p., Lichenogr. univ., pp. 89 et 456 pr. p., et Synops. Lich., p.195 pr. p.; Eschw., System. Lich. (1824), p. 20 ; EL. Fries, Lichenogr. europ. reform. (4831), p.56 pr. p.,; D. N.in Giorn. Botan. Ttal., 1847, p. 189; Mass., Memor. lichenograf. (1853), p. 48; Nyl., Æssai nouv. classif. Lich., 1854, p. 13, et 4855, p. 174 pr. p. Synops. Lich.1, p.375, apud Hue, Addend. Lichenogr. europ., p. 39, et Lich. exot., p. T1 pro max. p.; Th. Fries, Gener. Heterolich. (1861), p. 58, et Lichenogr. scand., p.111; Stüizenb., Beitr. Flechtensystem. (4862), p. 174 (excel. Everniopsi); Müll. Arg., Princip. classif. Lich. (Genève (1862), p. 33, et Conspect. Lich. N. Zeland., p.10; Tuck., Gener. Lich. (1872), p.20, et Synops. N. Americ. Lich. X, p. 52; Lindsay, Mem. on the spermogon. of filament. Lich. tab. XI, XII et XIII, fig. 8-12; Zobaria Hoffm. Deutschl. Flora 11 (1795), p. 138 pr. p. DC. Fior. fr. (4815), p. 402 pr. minor. p.; /mbricaria DC. ibid., p.385 pr. p. Koerb., System. Lich. German, (1855), p. 68. Thallus albidus, glaucescens, flavens, brunneus aut niger, foliaceus, late lobatus ve anguste laciniatus, depressus et sæpe apicibus ascendens, velrarius erectus, dorsiventralis. In cortice superiore vulgo corpusculis repleto, hyphæ superficiei perpendiculares, sæpius indislinctæ, constricte septatæ et ramosæ, ramis anastomosantibus retemque maculis parvis aut magnis et imparibus formantes. Gonidia prolocoecoidea in strato continuo aut interruplo sub cortice superiore posita. Medulla ex hyphis superficiei parallelis ramosisque conslans, nuda in subgenere Wenegazzia, materia albida vel flavida obtecta in subgenere Euparmelia, vel adhuc stratum crassum ex hyphis anastomosantibus conslitutum in parte thalli infera formans in subgenere Anzia. Cortex inferior cortiei superiori dissimilis sed eodem modo formatus, niger, brunneus aut raro albidus, substrato in subgenere LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 123 Menegazzia hausteriis et in subgenere £uparmelia rhizinis adhærens ; in subgenere Anzia rhizinæ e strato medullari albo ortæ stratum spongiosum trajiciunt. Apothecia supra thallum sparsa, sessilia aut pedicellala; excipulum corticem thalli cortici similem, gonidia, hyphas gonidiales et swpe medullam continens ; hypothecium sæpius albidum e duobus stratis arcle junctis non raro conslans; epilhecium amorphum; paraphyses articulatæ, vulgo ramosæ, ramis plerumque anastomosantibus ; sporæ incolores, simplices, rectæ aut rarius curvatie, raro 2"* vel 4, sæpe 8", rarius (in plerisque Anziæ speciebus) numero- sissimæ in thecis. Spermogonia in thallo immersa, apice nigro demum prominulo, intus infuscata aut rarius incoloria ; spermatia brevia aut longa, recta vel curvula, cylindrica, bifusiformia, subbifusiformia vel rarius subfusiformia; sterigmala pauci vel pluri-articulata, brevia aut elongata, raro anaphysibus seu filamentis arliculalis immixta. Subgenus I. — MENEGAZZIA Wain. Étud. Lich. Brés. (1890), I, p. 27; genus Menegazzia Mass. Nægenea Lichenum (1854), p.3; Hypogymnia Nyl. in Flora 1881, p. 537, et apud Hue, Addend. Lichenogr. europ. (1886), p. 46, et Lich. exot. (1892), p. 84. Thallus anguste laciniatus, procumbens aut partim erectus; laciniæ plus minusve cylindrico-inflalæ et rhizinis deslitutæ atque substrato passim hausteriis affixæ ; me- dulla nuda. Apothecia cupuliformia aut ampullaceo inflata, sporæ 2, 4 vel 8". 202. Parmelia physodes Ach. Method, Lich. (1803), p. 250, Lichenogr. univ., p. 492, et Synops. Lich. 218, Nyl. apud Hue, Lich, exot., n. 738, Müll. Arg. Princip. classif. Lich. Genève, p. 33, Th. Fr. Lichenogr. scand., p. 117, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. I, p.59, et Lich. Americ. septentr. exsicc , n. 72; Lichen physodes L. Spec. Plant. (1753), p. 114 ; Lobaria physodes Hoffm. Deutschl. Flor. 1 (1795), p.150 ; Zmbricaria physodes DC. Flor. fr.I (1815), p. 393 ; Hypogymnia physodes Nyl. Lich. envir. Paris, p. 39; Parmelia ceratophylla 4 physodes Schær. Lich. Helvet. exsice.,n.366 ; Zmbricaria physodes DC., Hepp. lecht. Europ., n. 584, Arn. Lich. exsicc., n. 2972, et Lich. monac. exsice., n° 146, 225 et 375; Parmelia physodes Ach., Malbr. Lich. Norm., n. 272, Oliv. Herb. Lich. Orne, n. 10, Flag. Lich. Franche-Comté, n.166, Harm., Lich. Lothar., n. 316. In Asia: 1. In Japonia legil R. P. Faurie betulicolam in Togakushiyama, n. 775, 17 septembris 1898 , in ins. Nippon saxicolam in summo monte Gansu, n. 742, 12 au- gusli 1898. — 2. In China, prov. Yun-nan, legit R. P. Delavay corticolam in Yen-tze-hay, 20 8! 1885. In America: 1. In Canada prope Otawam corlicolam legit R. P. Couet, anno 1889. — 2. In ins. Miquelon legit D° Delamare anno 1887 et comm. D' Viaud-Grand-Marais. Cuncta specimina slerilia ; jam observala fuerat hæc Parmelia in ins. Miquelon, Hue, Lich. Miquelon, p.45; /mbricaria physodes DC., Arn. Lich. Miquelon, p. 142, et Lichenol. Fragm., n.xxix, p. 8, Delamare, Renault et Cardot, Florul. Miquelon, p. 72. Thallus albido vel viridi flavescens, decumbens et apice ascendens, substellatus, lacinialus, nitidus, K flavens et addito CaCl nonnihil aurantiacus ; laciniæ 1-2 mm. latæ, paruminflalæ, varie ramosæ, ramis imbricatis, superficie læves, apice integræ crenatæve, ascendentes et sæpe elevato-recurvæ el tum sorediatæ ; sublus rugosæ, nigræ et apicem versus brunneæ. In cortice superiore 25-30 4 lalo, toto aut superne tantum fuscidulo et corpusculis replelo, hyphæ superficiei perpendiculares, indistinctæ, septalæ ramosæque, ramis anastomosantibus atque retem maculis parvulis et satis æqualibus, lumine parvo, efficientes. Gonidia 9-11 w lala in strato conlinuo sub cortice posila. Medulla nuda ex 124 A.=M. AUE. hyphis superficiei parallelis ramosisque, 3-7 x crassis, lumine sat magno, el in parte infera liberis, constiluta. Cortex inferior 10-12 y latus, niger aut brunnescens, ut cortex superior formalus. Apothecia 2-8 mm. lata, cupuliformia, pedicellata, supra lacinias sparsa, excipulo rugoso, margine integro et disco rufo prædita. In excipuli cortice 40 w lato, albido el exterius fuscidulo et corpusculis repleto, hyphæ ut in cortice superiore thalli disposilæ, sed crassiores etretem maculis majoribus formantes ; gonidia sub corlice et sub hypothecio; hyphæ gonidiales laxe implexæ; epithecium vix rufescens et amor- phum; hypothecium ex hyphis superne horizontalibus et inferne verticalibus septatisque conslans ; paraphyses 40 K allæ, 1,5 uw crassæ, constricte articulatæ, apicem versus ramosæ, apice non incrassalæ; sporæ 82°, hyalinæ el simplices, 6-8 u longæ et 5-6 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens et mox obscure fulvescens, thecis persistenter cœrulescentibus. Spermogonia extus nigra et inlus fere incoloria, supra thallum dispersa ; spermatia cylindrica recta, 0,5-6 y longa et vix 1 y lala ; sterigmala 2-3 arti- culata, immixlis ftilamentis longioribus, articulatis el sterilibus. Conf. Tulasne, W/6m. Lich., p. 144, et tab. II, fig. 18 23. Species corlicola et saxicola vigens in Asia boreali et orientali; in Africa (Algeria, ins. Madera et Canariis) et in regionibus tropico-orientalibus; in America septentrionali et antarclica; in Oceania (Australia, Nova Zelandia et Tasmania): frequens in Europa e regionibus campestribus in alpinas ascendens. — F.1.labrosa Ach. Lichenogr. univ., p. 493, Nyl., Synops. Lich. I, p. 401, et apud Hue, Lich. exot., n. 738; P. ceratophylla e& tubulosa Schær. Ænum. Lich. europ., p. 42; Imbricaria physodes f. labrosa Arn. Lich. exsicc., n. 297, et Lich. monac. exsice., n°° 226 et 289 ; P. physodes f. labrosa Ach., Malbr. Lich. Norm., n. 23, Oliv. Herb. Lich. Orne, n. 63. Flagey, Lich. lranche-Comté, n. 404, Harm. Lich. Lothar., n. 316, et Johns. 74e N. Enol, Lich. Herb., n. 123. In America : in ins. Miquelon corticolam legit D° Delamare anno 1885 et comm. D' Viaud-Grand-Marais. Variatio hujus forma macra, laciniis simplicibus aut vix ramosis, fere cylindricis et in apice ascendente-recurvo soredialis; sterilis. Jam notata fuerat in ins. Miquelon, Arn. Lich. île Miquelon, p. 142, et Lichenolog. Fragm. XXI, p. 8. Viget insuper in Algeria et in Europa. — F. 2. deserti Hue. In Africa occidentali : legit R. P. Duparquet in Walvich bay prope littus maris ad lapillos deserti. Thallus pallide flavens, laciniatus, ascendens et K magis flavens ; laciniæ 1-1,5 mm. lalæ, dichotome vel varie ramosæ, ramis angustioribus, divaricalis seu convolutis, sub- ereclæ et parvos cæspiles intricatos, uno vel altero puncto lapillis adhærentes formans ; supra læves ; apice simplices aut crenalæ alque sæpe nigro-marginalæ ; subtus alræ et ru- sosæ. Uterque cortex ut in forma genuiaa conslituli. Gonidia 11-16 U lata. Medulla hyphis superficiei parallelis, 2-4 a crassis, parum ramosis et in parte infera liberis constituta. Sterilis. A forma normali modo crescendi atque colore supra flaviore et infra atriore distin- guitur. Propinqua videlur var. tenui Müll. Arg. Lich. Beitr., n. 517, quæ supra sorediis ornatur. — Var. enteromorpha Tuck. Synops. Lich. New Engl. (1818), p. 28, Synops. N. Americ. Lich., I, p. 60, et Lich. Asneric. septentr. exsicce., n. 13, Nyl. Synops. Lich., 1, p. 401, Müll. Arg. Consp. Lich. N. Zeland., p.39; P. enteromorpha Ach. Method. Lich., p. 252, Lichenogr. wiiv., p. 494, et Synops. Lich., p. 219, Nyl. apud Hue, Lich. exot., n. 743. 7 LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 125 In Oceania : e Nova Zelandia a sir Locke Travers ad universalem exhibilionem anno 1889 Parisiis habilam missa. A P. physode Ach. differt laciniis magis elongatis, angustioribus, divaricatis, magis cylindricis et subtus atrioribus. Thallus K flavens et addito CaCl rosello-linctus. Apothecia pedicellata usque 12 mm. lala; sporæ 7-8 & longæ et 5-6 y lalæ. In Asia boreali ; in America septentrionali ab Alaska in Californiam in liltore occidentali; in Oceania (Australia et Nova Zelandia). 203. Parmelia vittata Nyl. in /lora 1875, p. 106, et apud Hue, L'ch. exol., n. 739 ; P. physodes B viltala Ach. Method. Lich., p. 252, Lichenogr. univ., p. 493, et Synops. Lich., p. 248, Nyl. Synops. Lich., I, p. 400; P. duplicata Ach. Method. Lich., p. 251. Affirmante cel. Nylander in Flora loc. cilat. hæc a 2. physode Ach. sporis et spermatiis minoribus specifice differt. Addendum est lacinias magis esse cylindricas et margine sæpe denigratas, maculas in corticibus majores, lumine majore atque medullam inferne denigratam esse. — F. hypotrypodes Nyl. in /'lora 1875, p. 106; P. hypotrypodes N\l. in /lora 1874, p. 16, et apud Hue, Lich. exot., n. 740; Iue, Lich. Yunn., pp. 21 et 33; Harm., Lich. Lother., n. 318. In Asia : in Japonia legit R. P. Faurie saxicolam in Sidesan, n. 848, 31 augusti 1898, et corlicolam in ins. Nippon, in Nikko, n. 554 pr. p., 30 maiïi 1898. — 2. In China, prov. Yun-nan corticolam legit R. P. Delavay in sylvis prope fauces Lopin-chan, 31 julii 1898. Thallus albido-flavens vel fuscescens aut partim denigratus ; laciniæ 0,5-3 mm. latæ, inflalæ, dichotome aut varie ramosæ, ramis subimbricatis aut discretis, superficie læves, apice integræ vel ascendenti-recurvæ et soredialæ : subtus nigræ el rugosæ ; apicem versus brunneæ (pars nigra lalior quam pars superior quæ est flavens aut fuscescens et inde laciniæ quasi nigro-marginalæ) ; in dichotomiis et apicem versus foramine 0,5-1 mm. lato pertusæ. In cortice superiore 25-30 lato hyphæ ut in P. physode Ach. disposilæ, sed maculæ relis paulo majores et lumen hypharum paulo majus. In corlice inferiore nigro, 10 y lato, hyphæ sat distinctæ 8-10 & crassæ, superficiei perpendiculares, septalæ ramo- sæque et relem maculis albis et sat magnis efficientes. In parte infera medullæ, hyphæ nigrescentes et liberæ. Ab hac forma forsan non separanda P. hypotrypanea Nyl. in llora 1874, p. 306, quæ P. hypotrypodis vix varielas dicitur. ?. hypotrypanea Nyl. seu Zmbricaria vittata var. hypotrypanea Aïn. Ausflug. Tir. XV, p. 371, distinguitur thallo 2. physodi f. obscuratx similis, foraminibus 0,5 mm. lalis ; quæ notæ in speciminibus supra cilatis cum nolis P. hypotrypodis mixlæ inveniunlur. Ambæ fortasse perlinent polius ad P. hypotrypam Nyl. cujus formæ minores essent, sed sporis earum ignolis, nihil affirmare licet. Forma hypotrypodes, monente cel. Nylander, rara sed late distributa. In Japoniain ins. Riishiri legit R. P. Faurie inter Muscos in rupibus lilloris maris sub n. 9470, 23 maii 1893, specimina in quibus foramina 0,5 mm. lala et inter quæ cortex inferior longitudinaliter fissus; et alia in Miyokosan, n. 345, 23 julii 1897, normalia. 204. Parmelia lugubris Pers. in Gaudich. Voyage Uranie (1826), p. 196, NyL. apud Hue, Lich. exot., n. 742; P. physodes var. lugubris Müll. Arg. Lich. in Mission scient. cap 11orn (1888), p. 19, et Lich. Spegazzin., p. 39. In America : in Palagonia, Smith channel, sine nomine collectoris, 25 decembris 1895. Thallus atro-albus, laciniatus, cylindricus aul leviter compressus, plagas 6-12 cent. latas formans, nilidus in partibus albis, K flavens et addito CaCl rosello-tinctus; laciniæ 1,5-4 mm. latæ, dichotome ramosæ, subimbricalæ et in peripheria discrelæ et substel- 126 A.-M. HUE. latæ, supra læves et nigro-variegatæ, apice acutæ aut breviler furcatæ ; subtus leviter rugosæ et nigræ et apicem versus brunneo-nigrescentes (pars nigra semper latior quam pars albida in eadem lacinia, nunc 4, nunc 1 mm. lata et tunc pars nigra 5-6 mm. meliens). In cortice superiore 20-40 y lato, albido et exlus fuscidulo et corpusculis repleto, hyphæ superliciei perpendiculares, subdistinctæ, septatæ et ramosæ atque retem maculis sat magnis elimparibus, [lumine parvo, formantes. Gonidia 10-13 y lata in strato continuo sub cortice posita. Medulla parum densa ex hyphis albidis,superficiei parallelis, ramosis et sæpe squamulosis atque in parte infera nigris, 4-6 W crassis et liberis constitua. Cortex inferior niger, ut cortex superior constitutus,hyphis in initio ramulorum albescentibus, atque ila cel- lulas albidas præbet; sterilis. Apothecia in herb. Mus. paris. 4-8 u lala, applanata, exci- pulo lævi, margine integro et disco obscure badio prædila. In excipuli cortice, 70-804 lato, albido et extus luteolo, hyphæ distinctæ, 10-12 x crassæ, septatæ ramosæque et retem maculis sat magnis formantes. Gonidia sub cortice et sub hypothecio; hyphæ gonidiales laxe implexæ; epithecium rufescens et amorphum; hypothecium e dupliei hypharum zona constans; superior ex hyphis horizontalibus, inferior autem verticalibus retemque efficientibus constituta; paraphyses 60 L allæ, 2-3 L crassæ, constricte articulatæ, parce ramosæ el apice non incrassatæ; sporæ 8°, hyalinæ, simplices, 7-8 y longæ et 5-6 y latæ. Modo crescendi et corticum struclura vicinior P. vittatæ Nyl. quam P. physodis Ach., sed sporæ cum posleriore conveniunt. Species frequens in regionibus frigidis Americæ antarcticæ et vigens etiam in Tasmania et in ins. Campbell. 205. Parmelia hypotrypa Nyl. Lich. Japon. p. 30, et apud Hue, Lich. exot., n. 151; MülL Argov. Lich. Beitr. (1890), n. 1659 (nunquam antea fructifera visa), Lich. Miyosh., p. 193, et Lich. chinens., p.236; P. physodes Hue, Lich. Yunn., p. 21, n. 1568, et P. vittata Hue, ibid., pp. 21 et 33. In Asia: in China, prov. Yun-nan legit R. P. Delavay, sur les arbres et les arbrisseaux, in monte Tsang-chan supra Ta-li, altit. 4000 m., 10 junii 1885 (optime fructifera) ; ad arbores in Yen-lze-hay, 20 octobris 1885 (fere tota denigrata) ; in sylvis Sanlo-ha-ho et Fang-yang-tchang, n. 3424, altit. 3000 m., 7 junii 1888, et prope fauces Yen-lze-hay, altit. 3200 m., 8 augusli 1888 et 7 junii 1889. Thallus viridi aut brunneo-flavicans, passim nigro-maculatus, laciniatus, plagas 8-20 cent. lalas formans, inflatus, subnitidus, K magis flavens ; laciniæ 1,5-2 mm. latæ, imbricatæ, dichotome ramosæ, superficie læves, apice subacutæ aut in pluribus ramulis fere cylindricis et ascendentibus divisæ, subtus rugosæ et nigræ atque in dichotomiis et in apice ramulorum, nec non insuper passim, foraminibus 0,6-1 mm. latis perforaté; pars inferior pigra vulgo triente latior ac pars supera flavens. In cortice superiore 25-45 y lato, corpusculis flavidis repleto et in zona externa obseurius tincto, hyphæ superficier perpendiculares, indistinclæ, septalæ ramosæque et retem maculis parvis et imparibus, lumine magno, efficientes. Gonidia 9-12 y lata sub cortice sita. Medulla sat densa, materia alba tecta, ex hyphis superficiei parallelis etramosis et dein laxius implexis, nigrescentibus aut nigris, 2,5-5 y crassis consliluta ; illæ hyphæ nigræ inter medullam et corticem infe- riorem omnino liberæ et raræ. Cortex inferior 25-43 y latus, niger, ut cortex superior formatus, sed hyphæ in initio ramulorum albescentes. Apothecia supra lacinias sparsa, pedicellata pedicello 2-3 mm. longo, primum ampullaceo-inflata, excipulo profunde lacunoso et disco parvulo, 2-3 mm. lato, et in summa ampulla posito, demum aperta, 8-15 et eliam 20 mm. lata, excipulo valde rugoso, elevato et cavo (in apothecio non omnino evoluto, excipulum cavum 7 mm. longum et discus concavus 3 mm. tantum allus), eodem modo ac thallus formato atque eliam intus nigro, margine integro et disco fusco prædita, LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 127 Excipuli cortex sub disco 60 y latus, albidus, in zona externa flavidus et corpusculis repletus ; in eo hyphæ subdistinclæ, verticales, seplalæ el ramosæ, retem maculis majo- ribus ac lumine majore quam in thallo formantes ; hyphæ gonidiales laxe implexæ ; sonidia sub cortice et sub hypothecio ; epithecium fuscum et amorphum ; hypothecium albidum ex hyphis superne horizontalibus et inferne verticalibus septalisque constitutum ; paraphyses 90 & allæ, 1,5 L crassæ, constricte articulatæ, raro ramosæ et apice non incrassatæ ; thecæ fere cylindricæ et superne rotundatæ, 40 y longæ et 20 y lalæ ; sporæ 8, hyalinæ et simplices, sphæricæ, diam. 5-9 pu. Gelatina hymenialis iodo non tincla, basi paraphysum et thecis tantum cœrulescentibus. Spermogonia nigra,numerosissima, in laciniis dispersa ; spermatia ut in forma sequente. Variat thallo angustiore, elongato et nigro marginato, seu potius parte infera dilatata marginato ; tune sat similis P. viltatæ Nyl., sed magis flavescens. Interdum laciniæ omnino denigralæ. Variat el contra thallo fuscescente, non denigrato, minore el inæqua- liter dilatato. Laciniarum ramuli, in eadem lacinia nunc 0,4-0,5, nunc 3 mm. lati, apice nunquam sorediati, sed sæpe bullato-inflati. Apothecia similiter ampullaceo-inflata et sporæ vel sphæricæ, diam. 5-6 vel ellipsoideæ 6 y longæ et 4-5 & latæ. Thecæ 30-35 y longæ et 12 latæ. Gelalina hymenialis iodo leviter cœrulescens, dein decolorata, thecarum apice persistenter tincto. Hæc forma sub omnibus respeclibus forma normali minor, formis supra n. 203 allatis, hkypotrypodi et hypotrypaneæ est evidenter vicina et forsan identica. Species Janoniæ, Chinæ et Indiæ propria. — F. balteata Nyl., apud Hue, Lich. exot., n. 751 et Hue, Lich. Yunn., p. 33. In Asia: in China, prov. Yun-nan, legit R. P. Delavay ad terram, arbores et frutices in sylvis prope fauces Yen-tze-hay, 20 octobris 1885, 20 maii 1887 et 7 junii 1889; in monte Tsang-chan, anno 1889 et in Man-ent-chan, 10 septembris 1889. Thallus pallide flavicans, passim denigratus, prostratus, laciniatus, plagas 10-30 cent. latas formans, K vix mutatus aut lutescens ; laciniæ 4-8 mm. latæ, dichotome, sed increbre ramosæ, subimbricatæ aut discretæ et tunc elongatæ, supra læves, sed passim et sat raro spermogoniis in agminibus transversis dispositis, ut ail cel. Nylander, balteatæ, aut simpliciter transversim denigratæ, apice rotundæ, bullato-inflatæ et subascendentes; subtus nigræ, valde rugosæ aut corrugatæ et apicem versus brunneæ et læves, insuper foraminibus 1,5-2,5 mm. lalis, uno semper in dichotomia, dein 2-3 in medio laciniarum et alio in earum apice. Notæ anatomicæ corticis ut in forma genuina. Apothecia rara et nondum descripta, pedicellata et primum ampullacea, dein aperta et usque 15 mm. lata; cæteræ nolæ ut in forma typica; sporæ sphæricæ, diam. 5-7 mm. Spermatia subbifusi- formia 5 y longa et 0,5-0,6 y lata. Tab. VI, fig. 1, thallus cum apotheciis juvenilibus et bene evolulis; fig. 1° thallus in facie postica visus et foramina ostendens; in utraque figura stalura est naturalis. Forma Chinæ propria. 206. Parmelia Delavayi Hue, Zich. Yunn., p.21, Nyl. apud Hue, Lich. exot., n.746; P. physodes Hue, Lich. Yunn. pr. p. (quoad specimen e faucibus Hoang-se-ia Kéou, thallo fere obliterato, sed apotheciis ampullaceo-inflatis agnoscendum). In Asia: in China, prov. Yun-nan corticolam legit R. P. Delavay in sylvis faucium Hee- chan-men, 31 maii, et prope Yen-{ze-hay, 7 junii 1889. Thallus albido-flavescens vel flavido-fuscescens, prostratus, plagas 5-10 cent. latas formans, laciniatus, subinflatus, opacus, K magis flavens ; laciniæ 1-4 mm. lalæ, applanatæ, pluries et irreulgariter in lateribus ramosæ, ramis discretis aut subimbricatis, superficie 128 AMP HUE: læves, apice integræ aut crenatæ et sæpe albidæ atque dilatato-inflatæ; subtus valde rugosæ, nigræ et apicem versus brunneæ, in dichotomiis et in apice foraminibus 0,5-0,7 mm. latis, rotundis oblongisve pertusæ. In cortice superiore 20-30 y lato, albido et in zona exteriore flavido et corpusculis repleto, hyphæ superficiei perpendiculares, indistinctæ, septatæ et ramosæ, ramis anastomosantibus retemque maculis parvis et imparibus atque lumine sat magno efficientes. Gonidia 7,5-10 w lata in strato paruin crasso sub cortice sita. Medulla in parte superiore ex hyphis albidis, superficiei parallelis, ramosis, 3-5 uw crassis, sat densis et in parle inferiore nigris aut nigrescentibus, laxius complexis et tandem prope corticem inferiorem liberis, constituta. In cortice inferiore 10-12 y lato hyphæ nigræ, ut in cortice superiore dispositæ, sed retem maculis nigrescen- tibus efficientes. Apothecia ampullaceo-inflata, pedicellata, 5-10 mm. elevata, pedicello profunde plicato, et inter plicas primum lævi et dein rugoso, intus albo, excipulo rugoso, margine integro et disco fusco et demum applanato prædita. In excipuli cortice 40 y lato, albido et extus flavido cum corpuseulis, hyphæ subdistinctæ et retem ut in cortice formantes, sed maculis majoribus; gonidia sub cortice et sub hypothecio ; medulla bene evoluta; epithecium obscure rufum; hypothecium superne ex hyphis horizontalibus et inferne verticalibus septatisque constans ; paraphyses 50 & altæ, 2 w crassæ, constricle articulalæ, nec ramosæ, nec apice incrassatæ; sporæ 8", hyalinæ, simplices, ellipsoideæ 6-8 à longæ et 3,5-4,5 à latæ, immixtis aliis fere globosis 5-6 W longis et 4,5-5 p latis. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Spermogonia nigra, numerosa et supra lacinias dispersa ; spermatia subbifusiformia 4,5-5 y longa et 4 u lata; sterigmata 2-3 articulata. 207. Parmelia pertusa Schær. Lich. helvet. Spicileg., (1839-1812), p. 457, Enum. Lich. europ. (1850), p. 43, tab. IE, fig. 3, el Lich. Helvet. exsice., n. 365, Nyl. apud Hue, Lich. exot., n. 718, Müll. Arg., Princip. classif. Lich. Genève, p. 33, et Conspect. Lich. N. Zeland., p.39, Th. Fr., Lichenogr. scand., p. 118, et Tuck., Synops. N. Americ. Lich, I, p. 61, et Hue, Lich. Yunn., p.33; Lich. perltusus Schrank, Bayenische Flora, II (1789) n. 1513 ; Aypogymnia pertusa Nyl., Lich. envir. Paris (1896), p. 39; Lobaria terebrata Hoffm. Deulschl. Flor., IL (1795), p. 151; Parmelia terebrata Mart., Flor. cryptog. Erlang., teste Tuck. Synops. Lich. New Engl. (1848), p. 28, et Lich. Americ. septentr. exsicc., n.16; Imbricaria terebrata Kærb. Syst. Lich. Germ. (1855), p. 74; Menegazzia terebrata Kærb. Parerg. lichenolog., p. 32; Lichen diatrypus Ach. Lichenogr. Suec. Prodr. (1798), p. 116: Parmelia dintrypa Ach. Lichenogr. univ., p. 493, et Synops. Lich., p. 219; Zmbricaria tere- brata Kærb., Hepp, Flecht Europ., n. 857; Parmelia pertusa Schær., Zw., Lich. exsicc. 1882) An 9522 Malbr eZ rech Norme nn 25 M rlae ch nanche- Comté niiPRet Harm., Lich. Lothar., n. 320; Imbricaria pertusa Kœærb, Arn., Lich. Monac. exsicce., n. 458. In Asia : 1 in Japonia corlicolam legit R. P. Faurie in Onikobé, n. 315, julio 1897; in Nasuzan, n° 508 et 331 pr. p. (optime fructifera), 30 julii 1897; in Togakuski, n'° 784 pr. p., 815 et 789 pr. p. (fructifera), 16 septembris 1898 ; in ins. Yeso, sine loco indicato, ns 618 pr. p., 666 {fructifera) et 678, julio 1898 ; in ins. Nippon, in Huki, n'° 598 et 601, 17 junii 1898, in Aomori, n. 713, 4 augusti 1898, et in castello Hirosaki, n. 1091, martio 1899. — 2. In China, prov. Yun-nan, legit R. P. Delavay corticolam in sylvis Yen-tze- hay, 20 octobris 1885 ; in sylvis prope fauces Lopin-chan, 31 julii 1888, et prope Gnou-hay, in Tong-chan et San-tchang-Kiou, 26 et 27 martii 1890. In Oceania : e Nova Zelandia a sir Locke Travers ad universalem exhibitionem Pari- siis anno 1889 celebratam missa. Thallus stramineus, vel albido-flavicans seu albidus (f.albida Mull. Arg, Lich. Japon. p. 2), prostratus, laciniatus, nitidus vel opacus, K flavens; laciniæ 1,5-3 mm. latæ, subin- flatæ autadpressæ, dichotome vel varie ramosæ, ramis brevibus et subimbricatis; supra LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 129 læves, sorediis albidis et globosis vel in superficie vel in apice ramorum ornalæ, aut sore- diis omnino denudatæ, semper in medio et in linea recla 2-3 foraminibus, rotundis, diam. 0,2-0,5, raro 0,8 mm. pertusæ ; apice anguste brunneæ adpressæ vel subinflatæ et crenatæ et hausteriis paucis munitæ. In cortice superiore 18-20 y lalo, toto albido vel in zona exteriore angusta flavidulo, hyphæ superficiei perpendiculares, indistinctæ, septatæ etramosæ alque retem maculis parvis,parum inæqualibus, lumine parvo, formantes. Goni- dia 9-13 y lata in strato continuo sub cortice. Medulla materia alba obtecta ex hyphis superficiei parellelis et 3-4 crassis, incoloribus, parum densis constans; dein hyphæ nigrescentes incrassatæ, liberæ et parum ramosæ (inde lacinia intus subvacua). Cortex inferior 15-20 y latus ex hyphis nigris retemque maculis parvis formantibus constilutus. Apothecia 3-4 mm. lala, cupuliformia, supra lacinias sessilia, excipulo lævi, margine integro et disco badio prædita. In excipuli cortice 45-50 4 lato, albido et extus flavido et corpusculis repleto hyphæ ut in cortice thalli; gonidia sub corlice et sub hypothecio angusto et albido ; hyphæ gonidiales laxe implexæ; epithecium rufescens ; paraphyses 60 u allæ, 1,54 crassæ, arliculatæ, vix ramosæ el apice non incrassalæ ; sporé 2, raro 4 n°“, 45-60 et etiam 65-70 & longæ et 22-98 atque 37-44 y latæ, episporio 6,5 y lato. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Variatin Japonia laciniis fere cylindricis ; in speciminibus supra citatis soredia suntrara, dum in exemplaribus europæis communia; forma albida Mull. Arg. ab hoc auctore sine so- rediis descripta fuit, dum hic estoptiime sorediata, quare a typo non distinguendam duxi. Species corticola, rarius saxicola, sat raro fructifera, vigens in Asia (Japonia, China et India); in America utraque et præsertim in terris antarcticis; in Oceania (Nova Zelandia. ins. Sandwich et ins. Campbell); in Europa. — F. ventricosa Hue. In Asia : in China, prov. Yun-nan, corticolam legit R. F. Delavay in sylvis faucium Lopin-chan, 31 julii 1888. Thallus albido-flavens, partim subascendens, laciniatus, K magis flavens; laciniæ 2 mm. latæ, imbricatæ, dichotome ramosæ, ramis ullimis basi angustioribus et dein ventricoso-inflatis, et 2-3 mm. lalis, supra læves, non sorediatæ, foraminibus 0,2-0,6 mm. latis pertusæ, apice rotundatæ ; subtus nigræ et rugosæ et apicem versus brunneæ et læves. Cortex superior 15-20 mm. latus, ul in forma genuina formatus. Gonidia 7-9 y lala sub cortice sita. Medulla ex hyphis 3-5 & crassis albidis et rugosis atque in parte infera nigris et liberis constituta. In corlice inferiore 13-15 y lato hyphæ nigræ et sicut in forma typica dispositæ. Apothecia 3-4 mm. lata, cupuliformia et subpedicellata, excipulo lævi, margine integro, sed paucis foraminibus passim pertuso atque disco fusco ornala. Excipuli cortex a thalli cortice non discrepans; gonidia sub cortice et sub hypothecio ; hyphæ gonidiales laxe implexæ; epithecium rufescens; hypothecium albidum hyphis strictis formatum; paraphyses 1,5 L crassæ, arliculatæ et ramosæ, ramis anastomosan- tibus, apice non incrassatæ ; sporæ 2° hyalinæ et simplices, 46-52 w longæ et 28-30 w crassæ, episporio crasso. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens, dein decolorata, thecis fulvescentibus. Spermogonia nigra ; spermalia cylindrica 5-6 y longa et 0,5 w lata. Forma lobis ultimis ventricoso-inflatis et subascendentibus primo aspectu distineta. 208. Parmelia cincinnata Ach. Method. Lich., p. 252, Lichenogr. univ., p. 495, et Synops. Lich., p. 219, Nyl. apud Hue, Lich. exot., n. 749, Müll. Arg. Lich. Beitr.,n. 1078, Lich. in Mission cap Horn, p. 19, et Lich. Spegazzian, p. 39. In America : in Patagonia, ramulicola in Smith channel, sine nomine collectoris, 29 decembris 1895. Thallus albus vel flavescenti aut fuscescenti-albidus, substellatus, adpressus, lacinia- NOUVELLES ARCHIVES pu Muséum, 4 série. — I. 17 130 A.-M. HUE. lus, subniditus, K supra et intra flavens et dein in Strato gonidiali leviter ferruginas- cens, K (Ca Cl) non mutatus; laciniæ 1-3 mm. latæ, tubuloso-inflatæ, raro ramosæ, supra læves sed passim aut apice recurvo-ascendente soredialæ, passim foraminibus 0,5-0,8 mm. latis perforalæ, apice brunneæ, subtus et lateraliter atræ et rugosæ. In cor- lice superiore 18 & lato, toto fuscidulo et corpusculis repleto, hyphæ superficiei perpen- diculares, indistinciæ, septatæ ramosæque et retem maculis parvis, lumine parvo, efli- cientes et zona amorpha 4 H lala tectæ. Gonidia 6-9 ÿ lata sub cortice in strato interrupto et inæquali sita. Hyphæ gonidiales superficiei perpendiculares et laxe implexæ. Medulla nuda ex hyphis 3-4 x crassis, subperpendicularibus et parallelis superficiei, albidis parum stricte implexis, alque in parte infera brunneis aut nigris et liberis, 5-6 y crassis. Cortex inferior 30 w latus, niger eodem modo ac cortex superior formatus. Apothecia Juvenilia, pedicellata, in laciniis dispersa, excipulo lævi, margine crenato et disco pallide rufo prædita. (Sporæ 4", 23-31 Lu, longæ et 16-22 u latæ, Nyl. Synops. Lich., 1, p. 403.) Thallus est vulgo flavior. Species terris anlarcticis Americæ propria. 209. Parmelia pertransita Stirton. Addit. to the Lich. Flor. of N. Zealand, p. 10, Müll. Arg., Conspect. Lich. N. Zeland, p. 39, Hellbom, Lichenæa Neo-Zeeland, p. 41. In Oceania : e Nova Zelandia missa corticola a sir Locke Travers ad universalem exhibitionem Parisiis anno 1889 habilam. T'hallus albido-flavens, adpressus, suborbicularis, laciniatus, K magis flavens; laciniæ 1,5-3 mm. latæ, inflatæ, dichotome ramosæ, ramis subimbricatis, superficie læves, non sorediatæ, sed in medio et in linea recta foraminibus numerosis, 1-1,5 mm. latis, rotundis oblongisve, perforatæ ; apice brunneæ, sæpe magis inflatæ, integræ aut crenatæ ; subtus nigræ et rugosæ atque apicem versus brunneæ et læves, hausteriis sphæricis, diam. 0,5 mm, substrato affixæ. In cortice superiore 20-22 4 lato, albido et extus leviter fuscidulo et corpusculis repleto, hyphæ superficiei perpendiculares, septalæ ramosæque et retem maculis parvis et parum imparibus, lumine parvo, formantes. Gonidia 7-13 x lata in strato parum crasso sub cortice posita. Medulla materia alba tecta ex hyphis superficiei parallelis, 3-5 crassis, sæpe rugosis, sat laxis et in parle infera nigrescenlibus et liberis formata. Cortex inferior 18-22 y latus ex hyphis nigris, ut in cortice superiore dispositis, constans. Apothecia 2-4 mm. lata, cupuliformia, subpedicellata, excipulo lævi, margine integro et disco rufo prædita. In excipulo cortex 80-90 & latus cortici thalli superiori similis ; gonidia sub illo et sub hypothecio; hyphæ gonidiales sal dense implexæ ; epithecium rufescens et amorphum ; hypothecium albidum, hyphis stricte coadunatis formatum ; paraphyses 140 y allæ, 1,5 u crassæ, articulatæ, ramosæ, ramis anastomosantibus, atque apice leviter incrassalæ. Sporæ 8", hyalinæ et simplices, ellipsoideæ, episporio 5-6 & crasso, 29-36 « longæ et 18-22 w latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens, thecis intensius tinctis. Species foraminibus thalli numerosioribus et majoribus altque sporis octonis à P. pertusa Schær. distincla. Novæ Zelandiæ propria species, sea in Australia adest var. phæocarpa Müll. Arg. Analect. austra- liens, p. 91. Subgenus II. — ANZIA Nyl. Apud Hue, Zich exot., p.85 (ni 753-758) ; genus Anzia Slizenb. in Flora, 1861, p. 390, et 1862, p. 241; Müll. Arg. Lich. Beitr. (1889), n. 1503, et Conspect. Lich N. Zeland, p. 10. Thallus glaucescens vel flavidus, laciniatus; laciniæ parvæ, adpressæ et ramosæ; cortex superior ex hyphis superficiei perpendicularibus, septalis et lateraliter ramosis, LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 131 ramis retem formantibus, constans. In medulla hyphæ superne, id est post hyphas gonidiales, superficiei parallelæ atque materia alba vel subnigrescente tectæ et mox reliculalim anastomosantes atque stratum crassum, nigrescentem vel rarius albidum, pudum aut subcorlicatum formantes. Hoc strato infero, aspectu spongioso vel pannoso, Anziæ a cæteris Parmeliis præserlim secernuntur. Laciniæ rhizinis, vulgo sat raris, e Zona superiori medullæ enatis substralo devinciuntur, sicque rhizinæ totum stratum pannosum transgrediuntur. Sporæ in unica specie oclonæ et subsphæricæ; in cæteris valde numerosæ in thecis et plus minusve curvalæ. Spermalia parva, cylindrica aut in medio angustata. Sicrio I. — Pannoparmezta Müll. Arg. Lich. Beilr., n. 1503. Sporæ oclonæ in quaque theca et subglobosæ. 210. Parmelia angustata Pers. in Gaudich., Voyag. Uranie (1826), p. 195, Nyl. apud Hue, Lich. exot., n.753; P. moniliformis Bab., Lich. New Zealand (1855), p.23, et tab. 127 f; Anzia angustala Müll. Arg., Lich. Beitr., n. 1503, et Consp. Lich. N. Zeland, p. 40. In Oceania : e Nova Zelandia a sir Locke Travers ad universalem exhibitionem Parisiis anno 1889 celebratam missa. Thallus brunneo-flavens, prostratus, laciniatus, suborbicularis, plagas parvas formans, nitidus præsertim in apice laciniarum, K leviter flavidior; laciniæ 0,6-1 mm. latæ, breviter et pluries ramosæ, convexiusculæ, subimbricatæ, interdum lateraliter constrictæ, apice subapplanatæ et crenatæ, supra albido-granulatæ et passim isidiatæ, isidio tenui el aliquando sat longo; subtus strato badio-nigrescente 1 mm. crasso, continuo aut in partibus supra constrictis interrupto, hyphis intricatis formato vestitæ, atque rhizinis 2-3 mm. longis ex hyphis medullaribus stricte coalitis et per stratum pannosum transeun- tibus constitulis et apice in modum fuleri dilatatis substrato affixæ. In cortice superiore 30-40 y lato, flavidulo et corpusculis repleto, hyphæ superficiei perpendiculares, indis- tinctæ, septatæ ramosæque et retem maculis parvis, lumine magno, formantes. Gonidia 7-9 y. lala in strato 3-7 y lalo sub cortice sita, et cum medulla materia subnigrescente tecla. In medulla hyphæ sub stralo gonidiali 2 L crassæ sat densæ, dein laxæ et ramosæ, 2,75- 9.5 y crassæ, sæpe rugosæ, albidæ aut partim nigrescentes atque in parte infera brunneo- nigrescentes, 10-13 x crassæ, reticulatim anastomosantes, maculis retis 30-60 L latis, atque intus cellulas rotundatas aut sæpius oblongas, vulgo longe a se remotas, vix terliam partem hyphæ crassitudinis ocupantes, offerentes; sterilis. (Sporæ 8%, breviter cllipsoideæ aut sphæricæ, 5-7 longæ et 4-5 y crassæ, Nyl. Synops. Lich., 1, p. 404.) Insuper in Australia. SEcTi0 II. — Euanzra Müll. Arg. TichBeite, en M5 05 Sporæ in unaquaque thecæ numerosæ et vulgo lunatim curvatæ. A. — Thalli laciniæ opuntioideo-constrictæ. 211. Parmelia japonica Tuck. Observat. on N. Americ. and another Lich., 1862, p. 399, et Synops. N. Americ., IL, p. 142, Nyl. Lich. Japon., p. 30; Anzia japonica Müll. Arg. Lich. Beitr., n. 1503, et Lich. Miyosh., p. 193. In Asia: in Japonia corticolam legit R. P. Faurie in Onikobé, n° 289 et 306 pr. p., 132 A.-M. HUE. Julio 1897; in Nasuzan, n. 335, julio 1897; in Togakuski, n'° 778, 781 et 184 pr. p., 16 septembris 1898 ; in Bandai, n. 881, 7 septembris 1898 ; in ins. Yeso, sine loco indicato, n° 615, 618, 621 et 629, julio 1898, in sylva Sapporo, n. 9167 et 9222 pr. p., 29 martii et 3 aprilis 1893, in Mororan, n'° 86 et 97, februario 1897, et in Tomakomai, n. 646, 6 julü 1898; in ins. Nippon, in Aomori, n. 470, 20 maïi 1898 et n. 1101, martio 1899; in Nikko, n. Dd4 pr. p., 30 maïi 1898, in Fujiyama, n. 534, junii 1898, et in Kuroiski, n. 1196, martio 1899. Thallus glaucescens, vel cinereo-glaucescens aut livido-viridescens, prostratus, subor- bicularis plagas 5-8 cent. latas formans, laciniatus, opacus aut subnitidus, K flavens ; laciniæ adpressæ, dichotome ramosæ, lateraliter moniliformi-constrictæ, in partibus anguslatis 1-1,5 mm., et in distensis, 3-4, raro 6 mm. latis, marginibus interdum anguste albidæ; apice breviter ramosæ, sæpe brunneæ, rotundatæ aut furcatæ; subtus strato 1 mm. crasso, nigro et hyphis intricatis formato, continuo aut interrupto, atque passim substrato rhizinis affixæ. In cortice superiore 28-30 y lato, fustidulo et corpusculis repleto, hyphæ superficiei perpendiculares, indistinctæ, septatæ et ramosæ, atque retem maculis parvis, lumine magno, formantes, in zona exteriore angusta amorphæ. Gonidia 7,9-11 y lala sub cortice sita; hyphæ gonidiales laxe complexæ et 3-4 mm. crassæ In medulla hyphæ 4-5 u crassæ, superficiei parallelæ, densæ et albidæ, dein brunneo- nigrescentes, 9-11 x crassæ, lumine parvo, seplatæ, septis 6-7 y a se remolis et reticu- latim anastomosantes, maculis 20-60 y latis; tab. IT, fig. V. Apothecia cyathiformia, demum applanata, 2-12 mm. lata, supra lacinias sessilia, excipulo lævi, margine crenato et disco badio prædita. In excipuli cortice 60-70 w lato hyphæ ut in cortice thalli supe- riore ; gonidia sub cortice et sub hypothecio; hyphæ gonidiales laxe implexæ et cum gonidiis materia subnigrescente teelæ (ita in thallo); epithecium fuscum et amorphum; hypothecium albidum sub paraphysibus ex hyphis horizontalibus et infra seplatis et varie directis, stricte coalitis constans ; paraphyses 100 & altæ, 2 L crassæ, articulatæ et ramosæ, ramis anastomosantibus, apice non incrassalæ. Sporæ in thecis myriosporis basi atlenuatis, 55 & longis et 22-926 y latis, lunatim curvulæ, 9-12 à longæ et 1,5-2 LL latæ. Gelatina hymenialis iodo leviter cœrulescens et dein decolorata, apice thecarum tantum persistenter cærulescente. Tab. VI, fig. 4, thallus sterilis, fig. 4°, thallus cum apotheciis in naturali statura , fig. 4°, fragmentum thalli in facie postica visum et parum auctum. Variat in eodem specimine laciniis minus moniliformi-constrictis, passim fere omnino æquilatis. Variat adhuc in numeris 470 et 784, laciniis magis opuntioideo-articulatis, arliculis passim latioribus quam longioribus, sed adsunt simul laciniæ normales. Hæc variatio tangit Anziam opuntiellam Müll. Arg., Lich. Beitr., n. 1599, quæ varielatem Parmeliæ japonicæ Tuck. tantum exprimere videtur. Species Japoniæ propria. Hujus sectionis est adhuc: 212. Parmelia opuntiella Hue, Anzia opuntiella Müll. Arg., £ich. Beitr., n. 1599, et Lich. Miyosh., p. 193, e Japonia. B. — T'halli laciniæ lineares, subæquilatæ. x Stratum inferum atrum vel fusco-atrum. 213. Parmelia colpodes Ach. Method. Lich., p.251, Lichenogr. univ., p. 494, et Synops. Lich., p. 219, Nyl. apud Hue, Lich. exot., n. 754, Tuck. Synops. N: Americ. Lich., 1, p. 61 pr. p. ; Lichen colnodes Ach., Lichenogr. Suec. Prodr. (1798), p. 124; Anzia colpodes Sti- LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 133 zenb. in Flora, 1862, p. 243, Müll. Arg. Lich. Beitr., n. 1503, Reinke, Abhandl, Flecht., fig. 121 et 122; Zmbricaria convexiuscula Mich. #lor. Bor. Americ. II (1803), p. 322, Müll. Arg. Lich. Beitr., n. 68, et secundum specimen authenticum ab ipso Michaux ad saxa Canadæ lectum in herb. Richard, dein comitis de Franqueville et nune meo, Parmelia Michauxii Ach. Lichenogr. univ., p. 4992, et Synops. Lich., p. 206. In America boreali: in Ohio corticolam legit Lesquereux, n. 251 pr. p. Thallus olivascens vel obscure flavicans, decumbens, suborbicularis, plagas 4-5 cent. latas formans, laciniatus, nitidus aut subopacus, K flavens ; laciniæ 1-1,5 mm. latæ, fre- quenter ramosæ, ramis brevibus; supra applanatæ vel convexiusculæ, subimbricatæ, cortice passim ruplo, læves, apice applanalæ, integræ seu 1-2 crenatæ ; subtus strato 0,6-0,7 mm. crasso, nigrescente atque ex hyphis incrassatis et intricalis constituto vestilæ alque rhizinis paucis, ut in P. angustata Pers., munilæ. In cortice superiore 30-40 y lato, flavidulo et corpusculis repleto, hyphæ superficiei perpendiculares, indis- UHinclæ, septatæ el ramosæ atque retem maculis parvis el multum imparibus, lumine magno, formantes atque strato amorpho, 10 & lalo, superne obtectæ. Gonidia 6-11 y lata sub cortice in strato 22--5 y lalo; hyphæ gonidiales laxe implexæ cum gonidiis maleria albida tectæ. In medulla hyphæ superficiei parallelæ, 5 a crassæ, salis densæ, dein laxius coadunatæ et rugosæ, 6-7 y crassæ et in parte infera nigræ, crebre articulatæ, sed non constricte, 8-12 y crassæ, et reticulatim anastomosantes. Apothecia 2-5 mm. lata, cupuliformia et demum applanata, supra lacinias sessilia, excipulo lævi, margine integro et disco rufo prædita. In excipuli cortice 45 L lalo et corpusculis repleto, hyphæ verticales, distinctæ, 12-14 1 crassæ, septalæ et ramosæ, ramis anastomosantibus ; gonidia sub illo et sub hypothecio; hyphæ gonidiales densæ; epithecium rufum et amorphum; hypo- thecium albidum ex hyphis strictissime contexlis conslans, paraphyses 110 y allæ, 1,5-2 u crassæ, arliculalæ et ramosæ, ramis anastomosantibus et apice paulum incrassatæ, 3-4 metientes; thecæ oblongæ 40 & longæ et 15 y latæ ; sporæ numerosissimæ in thecis 1,8-2 et raro 2,5 & longæ et 1 u latæ. Gelatina hymenialis iodo leviter et fugaciter cœru- lescens, thecis dein solis tinctis. Viget in Asia (Siberia); in America utraque, sed præserlim in boreali atque in Australia, nam est P. Royi Stirt. Addül. to Lich.-Flor. Queensland, p. 12, teste Müll.-Arg., loc. citat. 214. Parmelia cristulata Ach. Synops. Lich., p.218; Anzia cristulata Slizenb. in Flora, 1862, p. 242; Parmelia colpodes var. cristulata Nyl. apud Hue, Lich. exot.,n. 754; P. colpodes Tuck, Synops. N. Americ. Lich., p. 61 pr. p., et Lich. Americ. septentr. exsicc., n.74. In America : in Ohio corticolam legit Lesquereux, n. 250. Thallus obscure vel brunneo-flavicans, adpressus et suborbicularis, laciniatus et K paulum flavidior; laciniæ 2-2,5 mm. latæ, planæ, subimbricatæ, varie et breviter ramosæ, superficie læves, apice cristato-crenalæ et laleraliler anguste dealbatæ ; pagina inferior etnotæ anatomicæ ut in specie præcedenle. Apothecia 2-6 mm. lata (in Slizenb. 1% mm.) cupuliformia et dein applanala, in laciniis sessilia, excipulo lævi, margine integro et disco castaneo prædila. In excipuli cortice 80 y lato et corpusculis repleto hyphæ verlicales, distinctæ, 18-22 y crassæ, seplatæ et ramosæ, ramis passim anastomosan- tibus, lumine magno ; gonidia sub cortice et sub epithecio; hyphæ gonidiales laxe implexæ; epithecium rufescens, amorphum crassumque ; hypothecium albidum ex hyphis prope paraphyses horizontalibus et infra verticalibus septatisque constans; paraphyses 80 altæ, 2-3 y crassæ, parce connexo-ramosæ et apice non incrassaltæ; thecæ 60 y longæ et 25 y latæ, apice valde incrassatæ ; sporæ numerosissimæ in thecis, lunatim curvulæ, 9-11 u longæ et 2-2,5 u lalæ, raro 14 w longæ et 3 u latæ. Gelatina hymenialis iodo non colorata, thecis cœrulescentibus et dein fulvescentibus. 134 A.-M. HUE. Etsi P. colpodi Ach. propinqua, ab illa laciniis thalli majoribus, magis aplanatis et apice cristato-crenatis, hypharum lumine majore atque sporis aliis bene differt. Species Americæ septentrionali propria. Ad hanc divisionem pertinent adhuc : 215. Parmelia semiteres Mont. et v. d. Bosch, Plant. Junghuhn., p. 18, Nyl. apud Hue, Lich. exot., n. 155; Anzia semiteres Slizenb. in Flora 1862, p. 243, Müll. Arg., Lich. Beitr. n. 1503, ex ins. Java. 216. Parmelia tæniata Nyl. apud Hue, Lich. exot., n. 156 ; Anzia tæmiala Stizenb. in Flora, 1862, p. 243, Müll. Arg., Lich. Beitr., n. 1503, e Caraccas et e Columbia; Parmelia glandulifera Fée, Essai, p.123, tab. XXXI, fig. 1,et Suppl, p.124, tab. XLII, fig. 40 ; Anzia glandulifera Stizenb., loc. citat., et a cel. Müll. Arg., Lich. Beitr. (1889), n. 1503, ut 2. tæniala Nyl. habita, ab eodem in sua Aevis. Lich. Feeanorum (1887), p. 12, n. 10, ad L. coronatam Fée relata fuerat. Admittenda videtur hæc posterior affirmatio, nam hæc BRevisio, speciminibus Feei præsentibus, facta fuit et insuper figura 1, tab. XXI, non Anzia videtur. Sed aliunde in eodem opere p. 12, n. 413, P. parasilica Fée, Essar, p. 124, tab. XXI, fig. 4, et Supplém., p. 122, a cel. Nyl. Synops. Lich., I, p. 404, ad P. colpodem Ach. relata, sub P. {æniata Nyl. inscribitur et est certe An:ia. In hac, collect. Lind., n. 2744, e Nova Granat. in herb. Mus. paris., cortex superior, K flavens, 37-40 x crassus ex hyphis super- ficiei perpendicularibus, ramosis, ramis anaslomosantibus et zona amorpha superne tectis constitutus; gonidia 7-11 uw lata; medulla 200-215 y lata ex hyphis 2 x crassis et superficiei parallelis superne constans; dein hyphæ 6-7 & crassæ, rugosæ, magis ramosæ et laxius implexæ et in parte infera adhuc crassiores, 8-10 w crassæ, nigrescentes aut brunneæ, septatæ, ut videtur, et parietibus incrassatis atque reliculatim anastomosantes. 217. Parmelia Gregoriana Hue, Anzia Gregoriana Müll. Arg. Lich. Beilr., nis 1501 et 1503, e Nova Guinea. « x x x Stratum inferum album vel pallide fuscescens. 218. Parmelia leucobatoides Nyl. apud Hue, Zich. exot., n.758, et Hue, Lich. Funn., pp. 22 et 23. In Asia : in China, prov. Yun-nan legit R. P. Delavay, ad quercus in faucibus Houang- se-ia-Keou, prope viam e Ta-pin-tze ad Ta-long, n. 1609 pr. p., 11 maii 1885 ; in Mao-Kou- tchang, 18 maii, et in Koua-la-po, 4 augusti 1885; in sylvis supra San-tchang-Kiou (Hokin), n. 13, 27 marlii 1890. Thallus pallide vel brunnee flavidus, adpressus, plagas 5-8 cent. latas formans, laciniatus, opacus aut subnitidus, K magis flavens; laciniæ 1-2 mm. latæ, applanatæ aut leviter convexæ, dichotome aut trichotome ramosæ, ramulis discretis, apice integræ aut subcrenalæ, lateraliter cum ramulis albo-marginatæ ; superficie læves sed cortice passim . rupto; subtus strato 1,5 mm. crasso, nunc albido, nunc fuscescente, vel adhuc brunneo- nigrescente vestilæ atque rhizinis validis 1-1,5 mm. sat raris, munitæ. In cortice supe- riore 25-50 y lato, albido et extus fuscidulo atque corpusculis repleto, hyphæ superficiei perpendiculares, septatæ et ramosæ atque retem maculis parvis et imparibus, lumine magno, efficientes. Gonidia 7-12 y lata in strato continuo, 35 x lato sub cortice posita alque cum hyphis gonidialibus sat stricte implexis materia subnigrescente tecta. Medulla 60-200 plala, nuda, ex hyphis superficiei parallelis, 2 x crassis, ramosis et densis superne conslans ; dein hyphæ incrassalæ, magis discretæ et squamulosæ, et tandem in parte infera nudæ, 12-18 y crassæ, albidæ vel brunneæ aut subnigrescentes, vel septalæ, spatio inter LICHENES EXTRA-EUROP ÆI. 135 sepimenta diamelro nunc æquali nunc minore, vel cellulas parvas præbentes, reticulatim anastomosantes, maculis 30-100 & latis; hyphæ exteriores in ultima macula superticiei omnino parallelæ et sic corticis speciem præbentes. Apothecia, 2-9 mm. lata, cupuli- formia et demum applanala, supra lacinias sessilia, excipulo rugoso, margine primum integro et dein plus minusve crenatulo et disco badio prædita. In excipuli cortice 100- 120 & lalo, extus fuscidulo et corpusculis repleto, hyphæ distinctæ, 12-16 y crassæ, constricte septalæ et ramosæ ; gonidia sub cortice et sub hypothecio ; hyphæ gonidiales laxe implexæ ; epithecium rufescens et amorphum ; hypothecium albidum 40 y latum, ex hyphis prope gonidia superficiei parallelis et in parte infera perpendicularibus septa- lisque conslans; paraphyses 80 & allæ, 2 & crassæ, constricte septalæ et parce ramosæ, ramis anastomosantibus atque apice non incrassalæ; sporæ numerosæ in thecis 33-37 y longis et 43-16 & latis, lunatim curvulæ, immixtis subrectis, 11-13 y longæ et 1,5-2 y latæ. Gelatina hymenialis iodo fugaciter cœrulescens, thecis solis persistenter tinclis. Sper- matia bilusiformia 4-5 & longa et 0,5 y lata. Hæc species transitum inter thallos subtus albidos nigrosque optime exprimit, nam quædam specimina sunt omnino alba, alia omnino fuliginea et alia partim alba, partim brunnea. Species imperio Sinensi propria. Ad hanc divisionem pertinent adhuc : 219. Parmelia leucobates Nyl. apud Hue, Lich. exot., n. 157, Anzia leucobates Müll. Arg. Lich. Beitr., n. 1503, e Columbia. Sporæ numerosæ in thecis, curvalæ vel bis tortæ, 18-95 u longæ el 1,5-2 pu latæ. 220. Parmelia hypoleuca Hue, Anzia hypoleuca Müll. Arg. Zich. Beitr., n, 1502 et 1503, e Nova Guinea. Sporæ modice incurvæ 6-10 x longæ. 221. Parmeliahypoleucoides Hue, Anzia hypoleucoides Müll. Arg. Lich. Beilr.,n.1598, el Lich. Miyosh., p. 123, e Japonia. Sporæ numerosæ in thecis, subcontorlæ et tenellæ. Sed a subgenere Anzia omni jure removenda est Parmelia hypotrachina Nyl. apud Hue, Lich.exot.,n.759,etNyl., Lich. N. Zeland (1888), p.98 in nolula, secundum exemplar authen- ticum a Goudot in Nova Granata, anno 1844, lectum, in herb. Musei parisiensis, cujus stratum inferius thalli non ex hyphis reticulatim junctis, sed e veris rhizinis constituitur. Illius thaïlus K non mutatur ; cortex superior ex hyphis superficiei perpendicularibus ramosisque et relem maculis parvis efficientibus constat, gonidia 5-9 w lata sub cortice superiore ; medulla 65 y lata, hyphis 4,5-6,5 w crassis formata. Cortexinferior 20-95 crassus et niger; rhizinæ ex hyphis illius corticis constitutæ, basi nigræ et validæ, 35-110 y crassæ, mox valde ramosæ (crassitie ramorum 13-15 x) el fuscescentes. His ramulis intricatis stratum inferius Anziarum spongiosum vel pannosum simulatur. Subgenus III. — EUPARMELIA Nyl. Apud Hue, Addend. ad Lichenogr. europ. (1886), p.39, et Wain., £'tud. Lich. Brés., TX, p.28. Thallus angusle laciniatus aut late lobatus, superne et inferne corticatus atque rhizinis substrato affixus. SECTIO 1. — EvEerNFoRMEs Hue. Thallus anguste lacinialus, ramosus, brevis aut elongalus, decumbens aut aliquando totaliter ascendens ; sublus rhizinosus aut nudus. Mediante Parmelia Kamtschadali Eschw. hæc sectio Zvernias et præcipue Z. furfuraceam Mann arcte tangit. 136 A.-M. HUE. 222. Parmelia kamtschadalis Eschw. in Mart., For. brasiliens. (1829), p. 202, Nyl. apud Hue, Lich. exot.,n. 692, Müll. Arg., Lich. Montevid., p. 2; Borrera camtschadalis Ach. Synops. Lich., p. 223; P. polita EI. Fries, Syst. Orb. Veget. (18%), p. 283, e Carolina septentrionali, affirmante Müll. Arg., Lich. Beitr., n. 1147; P. nepalensis Tayl. in Hook., Journ. of. Botan., 1847, p. 172, Müll. Arg., Lich. Beitr., n. 1347. In Asia : {. In China, prov. Yun-nan, legit R. P. Delavay corticolam et ramulicolam in Tsang-chan, n. 1568, 10 junii, et in Koua-la-po, 4 junii 1883 ; ad Quercus, in faucibus Houan-se-ia-Keou, in viae Tapin-tze ad Ta-tang, 11 maii 1888, ad veteres arborum truncos in sylvis Kou-toui, n. 3010, 17 junii 1887; in faucibus Pi-iou-se supra Ta-pin-tze, 11 junii, in faucibus Lopin-chan, supra Lan-kong, 31 julii, in sylvis supra Tapin-tze, 8 angusti 1888 ; in faucibus Hee-chan-men, 31 maii 1889. — 2. In India, in Simla prope Calcutta, legit J. Deternes, n. 5 pr. p., comm. fr. Heribaud. In America : 1 In Columbia, legit fr. Emilio, augusto 1897, comm. fr. Gasilien ; sterilis. — 2, In republ. Equatoria, legit Cousin, n. 16, et comm. cl. Renauld. Thalius albidus aut albido-cinerascens, raro prostratus, sæpius ascendens, angusle laciniatus, opacus, K supra flavens et intus similiter flavens et sæpe dein lateritio- rubiginascens (sub microscopio reactio fit tantum in strato gonidiali) ; laciniæ 2-4 mm. latæ, pluries dichotome ramosæ, ramis discretis, planæ aut leviter convexæ, marginibus sublus recurvæ, apice acutæ aut furcatæ; supra læves; intus albæ, infra atræ et dense rhizinosæ, rhizinis 1 mm. longis aut minoribus, simplicibus ramosisve, sæpe liberis seu non fulcrantibus, ad apicem badiæ et efibrillosæ. In corlice superiore 10-15 mm. crasso, fuscidulo,hyphæ superticiei perpendiculares, constricte septatæ ramosæque, ramis anasto- mosantibus el retem maculis parvis et imparibus formantes atque stralo amorpho angustlo teelæ. Gonidia 7-14 W lata, sub cortice superiore sila. In medulla densa hyphæ 3-5 w crassæ. Cortex inferior 10 & latus, niger et in apicibus laciniarum brunneus, superiori similis. Apothecia 3-10 mm. lata, pedicellata, cupuliformia, dein applanata, et sæpe margine intus revoluto, excipulo primum lævi et demum rugoso, margine integro et disco badio prædita. In excipuli cortice 20-40 & lalo hyphæ sicut in cortice superiore dispositæ, sed retem maculis majoribus præbentes; gonidia sub cortice; hyphæ gonidiales laxe implexæ, et inlerillas K colorem flaventem et mox lateritio-rubram provocans; medulla sub hypothecio parum evoluta ; epithecium rufum et amorphum; hypothecium obscure flavens aut pallidum ex hyphis prope gonidia horizontalibus et in parte inferiore vertica- libus septatisque constans; paraphyses 80 L allæ, 1,5 L crassæ, ramosæ, ramis anastomo- santibus et apice non incrassatæ; thecæ 50-60 & longæ et 23-25 x latæ, apice valde incrassatæ; sporæ rectæ aut fabaceo-curvaltæ, 18-28 y longæ et 7-11 x latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens et mox decolorala, thecis persistenter cœrulescentibus. Spermatia bifusiformia, utroque dimidio incrassata, medio autem angustata et apicibus attenuatis, 5-7 y longa el 0,5-0,6 y lata; sterigmata 15-20 y longa et 3 x lata, constricte articulata. Specimina e Lopin-chan ad var. americanam Nyl.tendunt, (hallo infra minus rhizinoso, passim nudo et rugoso et in apice tantum margine ciliato. In Asia, in ins. Java et ex India in Kamtschatkam el in Chinam ; in America septentrionali (in Carolina secundum specimen supra citatum, sed in operibus cl. Tuckerman non admissa) et in tropica. — F. gracilis Nyl. Synops., I, p. 387, e Silla de Caracas in herb. mus. paris. et a Mull. Arg., Revis. Lich. Meyen., p. 310 cilata, in meis Lich. exot. omissa fuit. — Var. 1. americana Nyl. apud Hue, Lich. exot., n. 692; Ævernia americana Mey. et Flot. in Act. Acad. Leopold. Nat. Cur. XIX Supplém. 1 (1843), p. 211, Müll. Arg. Aevis, Lich. Meyen., p.309; Parmelia americana Mont. in cl. Gay, Aist. fisic. Chile (1852), p. 137; Mémoires TI. PL3 Nouvelles Archives du Muséum 4 Série TT aotern ; > K LIL Re (2 B. Herincq, del. et lith. mp $ Lemercier, Paris. l:_Sphærophorus polycladus (Wüll. Arg) He. — 2._Sph. tener (Laur) Hue. 9._Sph. compressus Koerb. __ 4. Stereocaulon sinense ue. 5..Usnea plicata ver nidifica Müll. Arg. __ 6. Us. plicata var annulata Wüll. Ar Masson et C* Fditeurs. Noûvelles Archives du Muséum 4° Serie Mémoires TI PL 4 B.Herineq, del.etlith. Impi°S Lemercier, Paris, LLetharia Soleirolii var. Arbuscula Hue._ 2. Ramalina maciformis f metabola Hue. 3._R. leiodea Ny. __4_R lanceolata Nyi_ 5..Rinflata Hook.et Teyl. PMP EMCUleNRe ET OS Jen fltenuis (leche. -lllectoria sulcata Nyi. Masson et ( eEbteurs : Nouvelles Archives du Muséum 4° Série Memoires T1. P].5 B.Herneq, del. et lith. Imp®s Lemercier, Paris. 1__Parmelia cetrata 4ch._ 2. P livido-tessellata Me 3 et 3° P Pancheri Hue_ Æ._P cetrata va. corniculata Müll Arg.__ 5. P sinensis ue. Masson et C! Fditeurs . toy ) 1 : 4 2, « Le x d far î 1x 5 ra = 4 7 ne DER Î » Î ‘ ï ) 1 4 À hs r 1 F l ALT È à l s x, Il 4 L [l F À js LR Fe ra 1 A s + UN ! À ARE TE S ù L ES + 1 “1 1 4 : : | \ Ge n | 4 ! = =, # e à 6 : : À x t [n is < u L " b | \ I É : k ( 4 ! à > " f if _ ; 7 2 1 S j . ÿ RUES : 1 1 L * F 1 1 Fa } s. = ÿ 4 Fr n Ë x ï ; x. V Ÿ AU w G l (l L ll “ | Y 1 > Le : ! 1] : fl “ g 1 k CT ï 2] MS ï : y 3 ; | - \ Aa = < - f à 7 | ô à ‘ ï ï ; $ +. _. Le ÿ 2 È L/ S Fr ñ ONE & ; : | | < ! ze ” à | k 3 \ ï ' LA ï Ne 4; : t “ es # , i \ 1} ‘ L A7 | rl à . ï x vu ce ÿ s k 2 dl 4 +07 1 : "1 F 4 ÿ 5 ï : Ï à , 1: ’ r CNRS ’ È Et pe x $ À PES #1 d ' + | ru fa 4 : L k: ( 5 > É (a 1 OR TU UN MUNIE e OUEN RENE VERSER POUR STE 1 CEE Ce :: l L re à | 1 jà F i DEN 3 Ts 5 Sn , EN £Ü ur D ve % > | Nouvelles Archives du Muséum 4 Série Mémoires T. 1. PI.G B.Herineq del.et lith. Imp** Lemercier, Paris. let * Parmelia hypotrypa f. balteata Nyl._ 2. P. dictyoida Hue._ 3et3*P pachyderma Hue._ 4, 4e 4ter P. japonica Tuck._5. P conspicua Hue_ 6. P.homalotera Hue. Masson el C* Editeurs. NOUVELLES ARCHIVES U MUSEUM D'HISTOIRE NATURELLE PAR MM. LES PROFESSEURS-ADMINISTRATEURS DE CET ÉTABLISSEMENT QUATRIÈME SÉRIE TOME PREMIER SECOND FASCICULE | ——— | | | LICIIENES EXTRA-EUROPÆT, par M. l'abbé Hue. OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, DE L'ANNAM ET DU TONQUIN, par M. E. OuwsraLer. FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE, par M. F. Moëquano. | (Feuilles 18 à 44. — Planches I, IF, VII à XI. PARIS MASSON ETC, ÉDITEURS Tab. VI, fig. 3, thallus cum apothecio in facie antica et fig. 3 bi in facie poslica visus. 224. Parmelia caraccensis Tayl. in Hook. Zond. Journ. of Botan. 1847, p. 162, teste Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 13816 (1) ; P. cervicornis Tuck Unit. Stat. explorat. Exped. unter the command. of capt. Ch. Wilkes (1861) p. 140 et Synops. N. Americ. Lich. 11, p. 143, Nyl- apud Hue Lich. exot, n. 689; P. pulvinata Fée Essai Cryplog.écorces exot. officin. (1824) p. 123, tab. xxx, fig. 1 et Supplém. p. 121, tab. xin, fig. 8, Müll. Arg. ARevis. Lich. Leeanor. p. 12. In America: in Columbia prope Bogotam legit fr. Emilio, anno 1897 et comm. fr. Gasilien. Thallus flavicans, prostratus, sat angusle lacinialus, K supra flavens et inlus nec K nec CaCI mutatus; iaciniæ 5-10 mm. lalæ, sæpe multum elongalæ, parce et irregulariter ramosæ; sublus alræ et dense rhizinosæ, rhizinis valde ramosis. Sterilis. SECTI0 II. — MELæÆNorarvEuA Hue. Thallus supra nigricans vel obscure fuscus; sublus rhizinis paucis et dispersis munilus. Apothecia sessilia. 225. Parmelia stygia Ach. Method. Lich. (1803) p. 203, Lichenogr. univ. p. 471 et Synops. Lich. p. 204, Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 727 et Nyl. Lich. Japon. p. 29, Müll. (1) D° Müler Arg. nomen Taylori, etsi magis anliquum rejiciendum judicat quia « horribile est et male formalum » quæ ratio nullius est ponderis. Aliunde nomen P. pulvinatam Fée, etsi superalia duo nomina prioritate præslans, non admisi, quia P. pulvinalam Fée cum P. caraccensi Tayl. iden- ticam csse non affirmat cel. Müller Arg. LICHENES EXTRA-EUROPÆl. 139 Arg. Princip. classif. Lich. Genève p. 34 et Lich. Miyosh. p. 123, Th. Fr. Lichenogr. scand. p. 124, Tuck. Synops. N. Americ. Lich. T, p. 63 el Lich. Americ. seplent. exsicc. n. 17; Lichen. stygius L. Spec. Plant. (Â753) n. 22, teste Wain. Revis. Lich. in herb. Linn. asserv. p. 4, Hoffm. £'num. Lich. (178%) p. 75, tab. XIV, fig. 2; Squamaria stygia Hoffm. Plant. lichenos. (179%) tab. XXV, fig. 2, Lobaria styqia Hoffm. Deutschl. Flora I (1795) p. 154; /mbricaria stygia Kœrb. System. Lich. Germ. (1855) p. 79, Hepp Flecht. Europ. n. 87 et Arn. Lich. exsice. n. 1516 ; Celraria stygia « latior Schær. Lich. Helvel. exsicc. n. 255; Parmelia stygia Ach., Nyl. Lich. Pyren.-Orient. exæsice. (1872) n. 17 el Harm. Lich. Lothar. n. 313. In Asia : in Japonia legit R. P. Faurie ad saxa in summo monte Iwaki, n. 749, 18 augusti 1898. Thallus niger aut caslaneo-nigrescens, prostratus, suborbicularis, anguste laciniatus, rigidus, nilidus, K et CaCl immutatus ; laciniæ 0,6-1 mm. lalæ et in ramificationibus paulum dilalalæ, dichotome vel sæpius palmato-divisæ ; supra convexæ vel applanalæ aut rarius subconcavæ, omnino læves et passim punctis rotundis et leviter concavis impressæ ; apice bi vel trifidæ, raro simplices et oblusæ ; sublus nigrescentes aut fuscescentes, pro maxima parte nudæ, passim et præserlim apicem versus rhizinis nigris, paucis et fulcrantibus munitæ. In corlice superiore 40-50 y lalo, albo et in zona exteriore nigres- cenle, hyphæ superficiei perpendiculares, indistinctæ, septatæ et ramosæ, ramis anasto- mosantibus et rete maculis sat parvis, lumine parvo et in inilio ramificationis sæpe majore, præbentes. Gonidia 8-10 & lata in strato parum crasso et passim interruplo sub cortice sita. Medulla materia alba tecta ex hyphis 4-6 x crassis, superficiei parallelis, ramosisque, lumine parvo, conslans. Cortex inferior 20-30 y latus in zona exteriore omnino nigrescens et inter hypharum sepimenta albidus, eodem modo ac cortex superior formatus. Apothecia 3-5 mm. lata, sessilia, supra lacinias dispersa, peltata, margine primum crenulato et dein sæpe integro, disco obscure castaneo aut nigricante prædila. In execipuli cortice albido, 25-30 y lalo et extus nigrescente hyphæ ut in cortice superiore disposilæ sed retis maculæ paulo majores; gonidia sub cortice et sub hypothecio; hyphæ gonidiales laxissime implexæ; epithecium badium et amorphum; hypothecium in zona superiore ex hyphis horizontalibus et in inferiore, verticalibus septatisque constans; paraphyses 60 w allæ, 1,5 u crassæ, constricte articulatæ et parce ramosæ, apice non incrassalæ ; thecæ 30 L longæ et 20 y latæ; sporæ 8", hyalinæ, simplices, ellipsoideæ, 8-9 & longæ et 5-6 u latæ. Gelatina hymenialis iodo immutata et thecæ tinclæ. Spermo- gonia in thallo immersa, conceptaculo integre nigro vel fusco-nigro; spermatia 5 w longa et 1 p lata, medio constricta, apicibus fere obtusiusculis. Species saxicola, sed nunquam calcicola, frequens in Europa arctica et vigens etiam in montibus edilis Brilanniæ-Majoris, Galliæ, Helvetiæ, Germaniæ, etc. Insuper in America boreali et in Japonia. 226. Parmelia Dregeana Hampe, Nyl. Synops. Lich. I, p. 398 et apud Hue Zich. exot. n. 133. In Africa : in promontorio Ronæ Spei saxicolam legit el. Ecklon, n. 9215. Thallus piceo-niger, procumbens, stellato-laciniatus, plagas 3 cent. latas formans, ad peripheriam nilidus et in centro opacus, K intus flavens et mox rubescens; laciniæ 0,6-1 mm. latr, adpressæ, convexæ et in centro frequenter flexuoso-constrictæ vel corrugatæ ; sublus pallide brunneæ et parce rhizinosæ. In cortice superiore 22-30 y lato, albido et superne olivascente, atque ibi, addito liquido gallice dicto Eau de Javelle, cærulescente, hyphæ superficiei perpendiculares, constricte septalæ et ramosæ, atque rele maculis parvis, lumine sat magno et rotundo, formantes; inter hyphas corpuscula non numerosa. Gonidia 9-13 y lata sub corlice sita. Hyphæ medullares 3-5 u crassæ, 140 APCMPRIEIUIE: sæpe rugosæ, superficiei parallelæ et ramosæ, materia leviter flavente et K rubente obtectæ. Cortex inferior 15 x latus et eodem modo ac cortex superior formatus. Apo- thecia 1-2 mm. lata, cupuliformia, supra lacinias dispérsa, excipulo lævi; margine integro atque disco obscure fusco ornata. In excipulo cortex 35-45 y latus eodem modo ac thalli cortex superior formatus, sed hyphæ retem maculis majoribus efficientes; gonidia sub cortice et sub hypothecio ; epithecium fuscescens; hypothecium albidum ex hyphis stricte coadunatis constitutum; paraphyses 80 altæ, 2 x crassæ, crebre et constricte arliculatæ, nec ramosæ nec apice incrassatæ; sporæ 8%, hyalinæ, subglobosæ, 5-6 x longæ et 4 à latæ. Gelatina hymenialis iodo leviter cæœrulescens. Spermogonia nigra et intus incoloria ; spermatia altero apice incrassala, 4,5-6 & longa et 1 p lata; sterigmata pauci-articulata et 3 x crassa. Species capiti Bonæ Spei propria. SECTIO III. — XANTHOPARMELIA Wain. Ftud. Lich. Brés. I, p. 60. « Thallus superne flavescens stramineusve ; subtus usque ad apicem laciniarum rhizinis crebris parcissimisve intructus. Apothecia sessilia. » 227. Parmelia conspersa Ach. Method. Lich. (1803) p. 205, Lichenograph. univ. p.486 et Synops. Lich. p. 209, Nyl. apud Hue Lich. exot. n.702 et Lich. Japon. p.29, Müll. Arg. Princip. classif. Lich. Genève p. 33, Th. Fr. Lichenogr. scand. p. 127, Tuck. Synops. IN. Americ. Lich. I, p. 64, Wain. É'tud. Lich. Prés. 1, p. 60 et Lich. Brasil. exsice. n. 106, Harm. Catal. Lich. Lorraine p. 190 et Lich. Lothar. n. 210, Reinke Abhandl. über Flecht. 1895, fig. 101, III (thallus et apothecia) ; Lichen conspersus Ehrh. in Ach. Lichenogr. Suec. Prodr. (1198) p. 118; Zmbricaria conspersa D.C. Flore fr. IL, p. 393, Kœrb. Syst. Lich. Germ. p. 81; Squamaria centrifuga Hoffm. Plant. lichenos. (4790) tab. XVI, fig. 2; Lobaria centrifuga Hoffm. Deulschl. Flora I (1795) p.154; Parmelia centrifuga « conspersa Schær. Lich. Helvet. exsice. n. 379; P. conspersa Ach., Mand. Lich, Madère n. 11, Malbr. Zich. Normand. n. 270 et Norrl. Herb. Lich. Fenn. n. 26. In Asia : in Japonia saxicolam legit R. P. Faurie in ins. Yeso, in Rebunshiri, n. 9467, 23 maii 1893, sterilis, et sine loco indicato, n. 617 et 693 pr. p., julio 1898; in ins. Sado, n. 943, 27 septembris 1898; in ins. Nippon, falaises de Aomori, n. 995, martio 1899; omnes fertiles. In Africa : in ins. Borbonïa saxicolam in Mafate et sine loco indicato legit fr. Rodriguez annis 1887 et 1889; fertilis; in Cilao legit cl. Mauritius Chauvet, 25 octobris 1896 et comm. cl. de Poli. | In America : 1. in Canada saxicolam prope Otawa legit R. P. Couet, anno 1889; fertilis. — 2. In Brasilia, legit el. Glaziou, n. 18063; sterilis. — 3. In Uruguay ad rupes Cerro prope Montevideo, legit cl. Courbon anno 1856; fertilis. Fhallus viridi-flavicans aut flavescens et in centro sæpe obscurius coloratus, late vel anguste laciniatus, orbicularis, firmus, nitidus, K supra flavens, intus similiter tinetus et mox rubricosus ; laciniæ in peripheria 5-7, raro 10 mm. latæ, applanatæ aut apice leviter adscendentes, lobatæ, lobis sat profunde inciso-crenalis et extrema ora nigro-limbalis, subimbricatis atque sinubus acutis separatis ; in centro magis divisæ, 0,5-3 mm. lalæ, lacinulis inæqualiter dilatatis, apice sæpe latiores, varie ramosæ, crenatæ et imbricatæ ; supra læves et in centro hinc inde cortice rupto; intus albæ; infra brunneæ aut brunneo- nigricantes, tenuiler rugosæ, pro maxima parte denudatæ, passim rhizinis brunneis usque ad oram munilæ. In cortice superiore, 20 w lato, luteolo, hyphæ superficiei perpendi- LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 141 culares, constricte septatæ, basi distinetæ etramosæ, ramis brevissimis anastomosantibus atque rete maculis parvulis et inæqualibus, lumino rotundo et magno, offerentes, atque strato amorpho 3-4 y crasso tectæ. Gonidia 7-9 y lata in slralo crasso sub cortice sita. [n medulla densa, hyphæ 2-3 & crassæ, ramosæ articulatæque. Cortex superior 18-20 y latus, pallide tinctus, superiori similis. Apothecia 3-7 mm. lala, sessilia, supra thallum sparsa, excipulo lævi, margine primum integro et dein crenato, discoque obscure rufo prædita. In excipuli corlice 80 y lalo, hyphæ verticales, incrassalæ, constricte septatæ atque ramosæ, rele maculis sat magnis irregularibusque præbentes; gonidia magis numerosa sub hypothecio quam sub corlice. Epithecium rufescens ; hypothecium incoloratum; paraphyses 35-40 y allæ, 2 & crassæ, parce connexo-ramosæ apiceque non incrassatæ. Sporæ 1-9 & longæ et 4,5-6 & latæ. Gelalina hymenialis iodo cœrulescens. Spermatia acicularia, sæpe medio leviter attenuala et uno apice incrassata, 4,5-6 y longa et vix À y lata; sterigmata 25-30 y longa et 3 & crassa, basi constricte, el dein non constricte articulala. In Asia (Japonia); in Africa (in montanis ex Algeria in promontorium Bonæ Spei et in ins. Madera, Borbonia et Madagascaria); in America utraque; in Oceania (Australia, Nova Zelandia, Tasmania et Polynesia); in Europa. — F. isidiata (1) Anzi Calal. Lich. Sondr. (4860) p. 28, Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 702; Harm. Zich. Lothar. n. 270, Johns. The N. Engl. herb. Lich. n. 221; P. conspersa f. ésidüigera Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 515 et Consp. Lich. N. Zeland. p. 39. In Asia : in Japonia legit R. P. Faurie saxicolam in Kuroiski, n° 119% et 1195, in Owani, n. 1220, martio 1899 ; in ins. Nippon, in castello Hirosaki, n. 200, aprili 1897, et in Zaruski prope Aomori, n. 391, 20 januarii 1897; fertilis et sterilis. In Africa : in ins. Borbonia, legit fr. Rodriguez anno 1889; fertilis. In America : in Uruguay, in rupibus Cerro prope Montevideo, legit Courbon, anno 1856; fertilis. Differt tantum superficie thalli atque etiam excipulo apotheciorum isidio crebro obteclis. Insuper in Africa (Zanzibar); in America (ins. Cuba); in Oceania (Australia, Nova Zelandia et ins. Auckland). — Var. 1. hypoclysta Nyl. Synops. Lich. 1, p. 391, apud Hue Lich. exot. n. 702 et Lich. Pyren.-Orient. exsice. n. 69, Mandon Lich. Madère n. 10. In Africa : in ins. Borbonia legit saxicolam fr. Rodriguez, anno 1889, simul cum forma sequente, | Thallus infra pallidior, fere albicans, vix rhizinosus, alque in f. isidiosa isidio supra farclus. — — F.isidiosa Müll. Arg. Lich. Beitr, n. 575. In Asia : in Japonia, in ins. Nippon saxicolam legit R. P. Faurie, sur les rochers dans les falaises d’Aomori, n. 998, château de Hirosaki, n° 1095 et 1236, martio 1899. Vigent varietas et forma insuper in Africa (ins. Socotra, Madagascaria, Canaris et Madera, Zanzibar et promontorio Bonæ Spei); in America (Oregon); in Oceania (Australia); in Europa (Gallia, Helvetia, Germauia et Hispania). (1) Monente cl. Wain. Lich. Sibir. merid. p. 8, hæc forma vocari deberel coralloidea Flotow Deutsche Lichenen n. 118 FE. (inedit) et Lich. FI. Silesiæ, II (1850) p. 20 altque speciminibus thallo supra lævi et ad P. conspersam Ach. modo relatis nomen f. polita Fr., Flot. Lich. F1. Siles. p. 20 imponendum esset. Sed prius nomen absque diagnosi juris publici factum, nullius est valoris posteriusque ad diversam speciem pertinet, conf. supra n. 222. 142 A.-M. HUE. — Var. 2. subconspersa Hue; P. subconspersa Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 704 et Lich. Japon. p.29; in Müll. Arg. Consp. Lich. N. Zeland. p. 39 P. conspersæ Ach. jungitur. In America : in Canada saxicolam prope Otawa legit R. P. Couet, anno 1889. In Oceania : e Nova Zelandia misit sir Locke Travers ad universalem exhibilionem Parisiis anno 1889 habitam ; saxicola et sterilis. À forma genuina thallo K non tincto præcipue differl. Viget insuper in Asia (Japonia); in Africa (ins. Rodriguesii et Borbonia, promontorio Bonæ Spei. Natalia et Transvaalia) ; in America meridionali (Brasilia) ; in Oceania (Nova Zelandia) ; in Europa. 227 bis. Parmelia conspersula Nyl. apud Crombie Lich. capens. p. 168 et apud Hue Lich: vexot-en-A107° In Africa : in ins. Madagascaria, in Suberbieville quartzicolam legit cl. Henricus Perier de la Bathie, anno 1897, et comm. cl. Drake del Castillo. Thallus viridi-flavens aut obscure stramineus, minor quam in P. conspersa Ach., sed reaclionibus cum ea conveniens; laciniæ 0,6-1,5 mm. latæ, nunc discretæ et ramulis extremis subimbricalæ, nunc multum a se remolæ, in centro magis approximalæ, areo- lato-diffractæ et passim constrictæ ; supra nunc læves, nunc valde corrugatæ; subtus obscure brunneæ aut nigrescentes et parce rhizinosæ. Apothecia 1,5-2,5 mm. lata, excipulo lævi, margine integro vel subintegro ct disco spadiceo prædita ; sporæ 7-9 & longæ et 4,5-5 u latæ. Gelatina hymenialis iodo cærulescens et dein fulvescens. Illa specimina cum descriptione a cel. Nylander data, etsi nimis brevi, bene convenire videntur, et certe a P. conspersa Ach. removenda sunt, quamvis illi proxima. Gonidia 9-15 mm. lata. Insuper in promontorio Bonæ Spei. 228. Parmelia leucochlora Tuck. Synops. North Americ. Lich. I, p. 64, Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 588. In America : in Louisiana ad (runcum Castaneæ legit abb. Langlois, n. 41, 25 maii 1886. À P. conspersa Ach. differt Lhallo stramineo, magis adpresso, minore et marginibus magis dissectis, supra ruguloso et infra magis rhizinoso, et ad oras pallide brunneo et sat, lale nudo. Hydrate kalico supra flavet et intus aurantiaco tingitur. Sterilis, sed spermo- gonifera cum spermatiis P. conspersæ Acb. Species Americæ septentriouali propria. 229, Parmelia molliuscula Ach. Zichenogr. univ. (1810) p. 492 et Synops. Lich. p- 211, Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 713, Tuck. Synops. North Americ. Lich. I, p. 64, Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 242, Revis. der Stein'schen Ubersicht über in Oslafrica gesamm. Flecht. p. 515 et Lich. Afric. tropic.-orient. p. 340, Th. Williams he fruiting of P. mol- liuscula Ach. (1892) et tab. 57; P. leonora Sprengel in Drège Collet. Plant. Cap. (1839) n. 64, teste Nyl. Synops. Lich. I, p. 393; P. chlorochroa Tuck. Observ. North americ. Lich. (1862) p. 383, teste ipso. In Africa : in capite Bonæ Spei supra terram legit cel. Chaper, julio 1874, comm. D' Bornet. Thallus albido-flavescens, sat anguste Jlaciniatus, procumbens, subnilidus, mollius- culus, K supra flavens, intus similiter tinclus et mox miniato-rubens; laciniæ 3 mm. lalæ, radiantes et convexulæ, pluries dichotome lacinulatæ, lacinulis 4-3 mm. latis, margi- nibus applanatis, imbricatis, lateraliler sinualis, crenalisve aut etiam ramulosis, ramulis divaricalis 0,3-1 mm. latis; apice irregulariter crenatæ et sæpe curvato-ascendentes, anguste brunneæ aut nigrescenti-limbatæ ; supra læves, nec sorediatæ, nec isidiatæ ; infra brunneæ, passim nudæ, passim rhizinosæ, rhizinis parvis nigrisque, et ad oram similiter LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 143 branneæ atque rhizinis minoribus, non fulcrantibus, aut papillis munitæ. In cortice superiore luteolo 16-20 & lato, hyphæ superficiei perpendiculares, constricte sæplalæ, sat dislinclæ, ramosæ alque rele maculis parvis et lumine magno, formantes atque stralo amorpho 4-6 y. crasso teclæ. Gonidia 6-10 y lata. In medulla hyphæ 3-5 j crassæ, sat dense intricalæ, superficiei parallelæ et passim perpendiculares. Cortex inferior 10 y lalus, brunneus et superiori similis. Apothecia à solo cl. Williams in opere supra cilato descripla; sporæ 10 y longæ et 5 p lalæ. Insuper in Africa tropico-orientali; in America septentrionali (Rocky mountains et Black hills) et meridionali (Peruvia) ; in Oceania (Australia). 230. Parmelia hypoleia Nyl. apud Hue Zach. exot.n. 715; P. mulabilis Tayl. in Hook. Journ. of Botan. 1847, p. 171, non Nyl. Synops. Lich. I, p. 387, leste Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1346. In Africa: in capile Bonæ Spei supra terram legit cl. Chaper, julio 1874, comm. D' Bornet. Thallus albido-flavescens vel in centro obscurior, procumbens, angusle lacinialus, parum expansus, diam. 3-4 cent., opacus, K supra non reagens et intus aurantiacus evadens; laciniæ planæ, imbricatæ vel sine ordine disposilæ, 1-3 raro 4 mm. latæ, simplices aut 1-2 lacinulalæ, lacinulis 0,4-1 mm. lalis, aut simplicibus aut 1-2 breviler ramosis, inlerdum inæqualiter dilatatæ, sæpe in tota longiludine æquales, apice vel acutæ furcalæve autobtusæ ;suprareticulatim aut subreliculatim albo-signatæ, signis non elevalis, in centro cortice sæpe rupto; intus albæ ; infra nigræ vel tola nudæ, vel sæpius passim rbizinosæ, rhizinis nigris parvisque ct ad oram anguste nudæ aut papillosæ, ibique etiam nigræ aut angustissime obscure brunneæ. In corlice superiore 30-40, vel 15-50 & iato, hyphæ superlficiei perpendiculares, sat distinciæ, 6-8 x crassæ, constricle septalæ, ramosæ atque rete maculis parvulis et imparibus, lumine parvulo et rotundo osten- dentes alque stralo amorpho 10-12 x crasso teclæ. Slratum gonidiale valde inæquale sed non interruplum, passim stratum amorphum fere attingens; gonidia 5-9 & lata. In medulla dense intricata, hyphæ 3-4 & crassæ, superficiei parallelæ ct passim perpendi- culares. Cortex inferior 10-12 y latus, nigrescens eodem modo ac superior formatus. Apothecia juvenilia 1,5 mm. lata, sessilia, cupuliformia, excipulo lævi, margine integro et disco rufo prædila. (Serius margo apotheciorum crenatus evadit ; sporæ 11-14 y longæ et 6-8 y latæ, Nyl. Synops. Lich. I, p. 393). SECTIO IV. — Hyrorracuynæ Wain. Etud. Lich. Brés. Æ, p. 38. Thallus supra albidus, glaucescens vel olivaceus ; infra usque ad laciniarum apicem rhizinis munilus vel ad ambilum initiis rhizinarum papilliformibus instructus aut anguste nudus. Illæ rhizinæ (hallum in ejus centro substralo devincientes, sed peripheriam versus, seu in lobis junioribus non fulcrantes. A. — Sublineares Wain. BU TiCRE Dress EE pee 50; Thallus laciniis adpressis, dichotome aut parlim trichotome divisis, sublinearibus, apicibus vulgo subtruncatis. Apothecia sessilia. 231. Parmelia dactylifera Wain. £tud. Lich. Brés. p. 57 et Lich. Brasil. exsice. n. 363. 144 A.-M. HUE. In America: in Brasilia corticolam prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio, anno 1893. Thallus albidus, anguste laciniatus, K supra flavens, intus similiter tinctus et mox rubescens; laciniæ 0,6-2 mm. latæ, passim subimbricatæ, pluries lacinulalæ, lacinulis ambitu profunde crenatis, axillisque rotundis aut subrotundis separatis ; supra non sore- diatæ, sed in centro isidio 2-4 4 crasso, sæpe ramoso tectæ; intus albæ; infra nigræ et ad peripheriam castaneæ, rhizinis nigris, parvis ramosisque omnino vestitæ vel in ora angus- tissime nudæ. In cortice superiore 14-15 & lato hyphæ superficiei perpendiculares, sat distinctæ, constricte septalæ atque ramosæ, ramis anastomosantibus atque rete maculis parvis et irregularibus, lumine minimo, formantes et strato amorpho angusto tectæ. Gonidia 7-8 w lata. In medulla densa hyphæ 2-3 x crassæ ramosæque. Cortex inferior 14-15 & latus, superiori similis. Apothecia 0,6-3,5 mm. lala, sessilia, cupuliformia et demum applanata, excipulo lævi, margine subcrenulalo aut isidioso atque disco rufo ornata. In excipuli cortice 16 y lato hyphæ ut in cortice superiore ; epithecium fere inco- loratum; hypothecium albidum; paraphyses 50 x altæ, 1,5 px crassæ, consiricte arti- culatæ, simplices, apice non aut vix incrassatæ. Sporæ 9-11 & longæ et 6-7 y latæ. Gelalina hymenialis iodo cœrulescens, thecis intensius tinctis. 932. Farmelia sinuosa Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 667, Cromb. À Monogr. Lich. in Brit. p. 246, Harm. Catal. Lich. Lorraine p. 196 et Lich. Lothar. n. 282. Imbricaria sinuosa Arn. Lich. exsice. n. 1755. In Africa: in ins. Borbonia saxicolam in Mafate legit fr. Rodriguez, anno 1889. In America : in ins. Jamaïca. Thallus flavescens aut albido-flavidus, procumbens, angusle laciniatus, K supra flavens et intus similiter tinctus moxque sanguineo-rubens ; laciniæ 2-3 mm. lalæ, late- raliter dichotome aut interdum trichotome lacinulatæ, lacinulis brevibus adpressisque et subimbricalis, axillis rotundatis separatis, apice truncatæ vel breviter furcatæ ; supra nunc læves, nunc isidiatæ, non sorediatæ ; intus albæ, sed in laciniis vetustioribus leviler flavicantes seu etiam rubricosæ; subtus usque ad marginem dense nigro-rhizinosæ. Apothecia 3-10 mm. lala, sessilia, cupuliformia et dein applanata atque sæpe fissa, excipulo subrugoso et aliquando isidiato, margine crenulato et disco obscure rufo prædita. Notæ anatomicæ corticis et apothecii utin P. /ævigata Ach. Sporæ 15 y longæ et 10 v latæ. Spermatia cylindrica aut subcylindrica, 5 y longa et 0,5 y lata; sterigmata 15-16 u longa et 2 L lala, constricte septala et parce ramosa. Hæc species sæpe cum ?. læviqata Ach. confusa fuit. In Lechler /lant. chilens. n'° 650* et 855 et Plant. maclov. n. 16 adsunt sub hoc nomine vel LP. lævigata vel specimina inde- terminabilia. Viget in Asia (ins. Java); in Africa (in Somali, promontorio Bonæ Spei el ins. Borbonia et Madera); in America utraque; in Oceania (Polynesia et Nova Zelandia); in Europa. 233. Parmelia subglandulifera Hue In Africa: in ins. Madagascaria, in littore occidentali, corticolam legit el. Grandidier. Thallus albido-cinerascens seu pallide rufescens, anguste laciniatus, plagulas 3-1 cent. latas formans, opacus, valde fragilis, extus et intus K flavens et mox inlus san- guineo-rubens; laciniæ 1,5-4 mm. latæ, applanatæ, conliguæ, in lacinulis parvis, 23 mm. longis et 0,5-1,5 mm. latis, apice subrotundis aut truncatis divisæ ; supra non sorediatæ, omnino læves et nudæ, vel isidio parvulo, passim in soredia fatiscente asperatæ et sat frequenter in margine glandulis nigris, parvis et sphæricis ornatæ ; intus albæ; subtus brunneæ atque rhizinis obscuris usque ad oram instructæ. In cortice superiore 20-25 y lato et corpusculis repleto,hyphæ superficiei perpendiculares, sat distinclæ, 1-8 u crassæ, septalæ et ramosæ atque rete maculis parvis formantes. Gonidia 7-10 & lata. Medulla LICHENES EXTRA-EUROPZÆI. 145 ex hyphis superficiei parallelis et ramosis, 3-4 y crassis, constituta. Cortex inferior 18-20 latus, rufidulus et eodem modo ac cortex superior formalus. Apothecia 1-2,5 mm. lata sessilia, cupuliformia, excipulo lævi aut parum isidialo, margine simplieiter crenala aut salis profunde lobata, lobis eliam crenalis, non glandulifero atque disco rufo prædita. In excipuli cortice 60 y lato, albido et in zona extleriore sat late brunneo et corpusculis replelo, hyphæ verticales, distinctæ, 12-14 y crassæ, seplalæ et ramosæ atque rete maculis majoribus ac in thallo formantes ; gonidia sub cortice et sub hypothecio albido; epithecium pallide rufum ; paraphyses 70 w allæ, 2 y crassæ, articulatæ, parce ramosæ et apice non incrassalæ,; sporæ 8", hyalinæ, ellipsoideæ, 9-11 y longæ et 6-7 & latæ, episporio, 1-1,5 y crasso vel in unica serie in thecis 64 y longis et 15 y latis velin duplice serie in thecis tunc 50 g longis et 25 U latis, membrana in apice vix incrassata. Gelatina hymenialis iodo vix tincta, thecis persistenter cœrulescentibus. Spermatia cylindrica, recla, apicibus truncata, 6-74 longa et 0,6-0,7 y lata ; sterigmata 12-15 y longa et 24 lala. P. sinuosæ (Sm.) Nyl. vicina et ab illa thallo minore, laciniis non imbricatis et passim glanduliferis distincta. P. coronata Fée Essai Cryplog. écorc. officin. p. 123, tab. XXXI, fig. 2, seu P. glandulifera Fée ibid., tab. XXXI, fig. 1, Müll. Arg. Revis. Lich. Feean. p. 12 et Lich. Beilr. n. 1150, haud dissimilis, apotheciis glanduliferis jam recedit. In P. ecoronata Nyl. Lich. Andam. p. 5 et apud Hue Zich. exot. n. 681, thallus K non muta- tus et sporæ subglobosæ. 234. Parmelia conspicua Hue. In Asia: in China, prov. Yun-nan corticolam in Kiao-che-tong supra Kiang-yn legit R. P. Delavay, altit. 2500 m., 19 martii 1890. Thallus albido-glaucescens, parvulus, diam. 2,5 cent., applanatus, opacus, K supra et intus flavens, K (Ca CI) intus non reagens, sat regulariter dichotome laciniatus, laciniæ 1-3 mm. latæ, ambitu profunde crenatæ, crenis rotundis aut truncatis et axillis rotundis separalis ; supra omnino læves ; intus albæ; subtus nigræ et ad oras brunneæ, rhizinis nigris et ramosis, 0,5-1 mm. longis omnino vestitæ, aut ad peripheriam anguslissime nudæ et papillosæ. In cortice superiore 10-12 y lato, luteolo et corpusculis obsito, hyphæ superficiei perpendiculares, indistinctæ, septatæ et ramosæ atque rete maculis parvulis formantes et strato amorpho 3-4 u lalo teclæ. Gonidia 10-16 y lata. In medulla dense intricala hyphæ 2-3 p crassæ. Cortex inferior 12-15 & latus, niger et superiori similis. Apothecia 1,5-4 mm. lata, sessilia, cupuliformia, dein applanala, excipulo lævi, margine integro et disco rufo prædita. In excipuli cortice 50-70 4 lato hyphæ verticales et ramosæ, rete maculis sat magnis imparibusque formantes; epithecium pallide rufescens ; hypothecium albidum ; paraphyses 110 uw allæ, 1,5-2 u crassæ, articulatæ, parum ramosæ, apice vix incrassatæ. Sporæ 10-16 y longæ et 6-8 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœru- lescens, dein decolorata, thecis fulvescentibus. Spermatia recta autcylindrica aut medio leviter angustata 6-7 u longa et 0,6-07 y lata. Sterigmata 15-25 y longa et 2 y crassa, constricte arliculala et parce ramosa. Modus crescendi ut in P. boliviana Nyl., apud Hue Lich. exot. n. 656, sed minor, magis glaucescens, magis applanata, margine apotheciorum non crenato, sporæ majores et spermalia paulo longiora. Tab. VI, fig. 5, thallus cum apotheciis in naturali slatura. 235. Parmelia brasiliana Nyl. apud Hue Lich. exot. n.655, Wain. Ztud. Lich. Brés. 1, p. 50 et Lich. Brasil. exsicc. n. 1184. In America : in Brasilia saxicolam legit cl. Glaziou, n. 16670. Thallus sterilis (ideoque determinatio non absolute certa), albidus, procumbens, K supra et intus non mutatus, K (Ca Cl) etiam non reagens, laciniæ 1,5-3 mm. latæ, pluries NouveLLes ArGnivEs pu Muséum, 4° série. — 1, 19 146 A.-M. AUE. dichotome ramosæ, imbricalæ et in centro crustam formantes, subtus nigræ et rhizinis ramosis usque ad oras vestitæ. (Apothecia 3-5 mm. lata, sessilia, cupuliformia, margine subintegro, disco rufo aut fusco-rufo; sporæ 7-10 y longæ et 4-5 p latæ. Spermatia subbifusiformia et clavata 5-6 & longa et 0,7 u lata, Wain. loc. citat.) Nyl. in Flora 1885. p. 611, sporæ 9-11 longæ et 5-7 u latæ. 236. Parmelia xanthomyela f. sorediosa Nyl. in }lora 1874, p. 306. In Africa : in ins. Borbonia saxicolam in Salazia et muscicolam in Mafate legit fr. Rodriguez, anno 1889. Thallus albidus vel albido-glaucescens, procumbens, parum expansus, laciniatus, K supra flavens etintus aurantiacus, K (Ca Cl) non aliter tinctus; laciniæ primariæ 3,5-5 mm. latæ, 2-3 irregulariter lacinulatæ, lacinulis 1-2 mm. latis, aut majoribus sat elongatis, lateribus et apice crenatæ aut sat profunde lobulatæ, crenis apice truncalis et lobulis interdum subimbricatis axillis rotundis separatis; supra inæquales, convexæ concavæque, læves, non isidiatæ, sed, præsertim in centro, crenæ aut lacinulæ soredio globoso alboque aut subflavente terminatæ ; intus pallide flaventes ; sublus totæ nigræ vel ad oras obscure castaneæ ettotæ rhizinis nigris, parvis atque ramosis vestitæ. In cortice superiore superne luteolo, 20-24 y lato, hyphæ superficiei perpendiculares, vix distinctæ, increbre ramosæ, rele maculis parvis inæqualibusque formantes atque strato amorpho 2-3 y teclæ. Gonidia 7-11 y lata. In medulla densa hyphæ 2-3 y crassæ. Cortex inferior 20 y latus, niger et superiori similis. Sterilis. In speciminibus muscicolis, laciniæ magis a se distantes magisque irregulares ; hæc similiora exemplari authentico in herb. Mus. paris. ete Vogeso proveniente. In cunctis nolæ anatomicæ eædem. Prope P. lævigatam Ach.,ut jam adnotavit cel. Nylander ponenda est hæc species. Forma hactenus mere europæa ; species est adhuc Europæ propria. 237. Parmelia revoluta Flœrke Deutsche Lichenen (1815) n. 15, Nyl. apud Hue Lichenogr. europ. p. A et Lich.exot. n.6710, Wain. Étud. Lich. Brés. 1, p. 51 et Lich. Brasil. exsiec. n. 1140. — F. minor Harm. Catal. Lich. Lorraine p. 193 et Lich. Lothar. n. 284. In Africa : in ins. Borbonia saxicolam in Mafate legit fr. Rodriguez, anno 1889. Thallus albidus, procumbens, anguste laciniatus, K supra flavens, intus non reagens sed CaCl dilute rubens; laciniæ primariæ 3 mm. latæ, paulum adpressæ et leviter convexæ, iteratim dichotome ramosæ, lacinulis 1-2 mm. latis, axillis rotundis patenti- busque separatis ; apice truncatis bifidisve et interdum revolutis ; supra sorediis globosis aut subglobosis, albidis vel demum nigrescentibus frequenter inspersæ, cæterum læves; intus albæ; infra nigræ et usque ad oram rhizinis nigris ramosisque vestilæ. In cortice superiore 15-20 y lato, luteolo, hyphæ sat distinctæ, superficie perpendiculares, septatæ et ramosæ, atque rete maculis parvis, lumine minimo, præbentes, et strato amorpho 2-3 L crasso tectæ. Gonidia 9-11 & lata. In medulla densa hyphæ 2-3 u crassæ. Cortex inferior nigrescens 15-20 y latus, superiori similis. Apothecia desunt. Spermatia aut subbifusiformia aut acicularia, 3-4 & longa et 0,5 w lata ; sterigmata 12-20 u longa et 2-3 lata, constricte articulata. Minor quam forma genuina ; laciniæ minus adpressæ et magis sorediatæ ac in exsice. supra citato. In P. revolutella Nyl. apud Cromb. Challeng. ‘ue p. 222, thallus subtus minus vestitus et spermatia majora. Forma antea Europæ propria. 238. Parmelia lævigata Ach. Synops. Lich. (1814) p. 212, Nyl. apud Hue Zich. exot. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 147 n. 653 et Tuck. Synops. North Americ. Lich. 1, p. 56; Lichen lævigatus Sm.in £ngl. Botan. t. XX VI (1808), tab. 1852; Parmelia smuosa x lævrgala Schær. Lich. Helvet. exsice. n. 561 pr. p. (in specimine sinistro (hallus K rubet); P. lævigata Ach., Zolling. Plant. javan. n. 217, Harm. Lich. Lothar. n. 289 ; Imbricaria sinuosa Arn. Lich. monac. exsicc. n. 459. In Africa : in ins. Borbonia corticolam legit Frapier. In America : {. in ins. Jamaica, sine nomine collectoris. — 2, In Columbia legit fr. Emilio prope Bogotam et comm. fr. Gasilien, anno 1898. Thallus albus albidusve, procumbens, sat late expansus, laciniatus, K supra flavens, intus non reagens, sed addito CaCl optime rubens; laciniæ primariæ 3, 5-7 mm. latæ, dichotome aut rarius trichotome lacinulalæ, lacinulis 0,5-1 mm. lalis, apice truncatis furcatisve et tunc acutis, axillis late rotundis separatis, applanatæ, passim imbricatæ ; supra læves et non sorediatæ sicut in exemplaribus europæis ; intus albæ ; subtus nigræ et usque ad oram rhizinis 0,5-1,5 mm. longis, atris, simplicibus aut sæpius ramosis vestilæ. In cortice superiore 12-15 4. lato, luteolo, hyphæ sat distinctæ, superficiei perpendiculares, constricte septatæ et breviter ramosæ, rete maculis in basi sat magnis el superne mino- ribus, lumine parvo, formantes atque stralo amorpho 3 W crasso tectæ. Gonidia 5-8 y. lata.In medulla densa hyphæ 2-44 crassæ. Cortex inferior 15-29 y. latus, niger et superiori similis Apothecia 2,5-8 mm. lala, sessilia, excipulo lævi aut demum rugoso, margine crenato atque disco obscure rufo ornata. In excipuli cortice 80-100 & lato hyphæ incrassatæ sicut in cortice superiore disposilæ ; epithecium rufescens ; hypothecium albidum ; para- physes 80 y altæ, 2 L crassæ, articulatæ, ramosse, ramis anastomosantibus, apice non incrassalæ. Sporæ 16-18 4 longæ et 9-10 y latæ, episporio leviter incrassato, 1,5 y crasso; in exempl. e Jamaïca fere similes, 15-17 y longæ et 9-10 & latæ, minores tamen quam in Nyl. Synops. Lich. I, p. 384, ubi 17-23 w longæ et 10-14 w lalæ et majores ac in Müll. Arg. Zach. Beilr, n. 1334 (1), ubi 12-13 y longæ et 6-8 We latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Spermatia cylindrica aut fere cylindrica, recta, 4-6 longa et 0,5 u lata; sterigmata 15-16 y longa et articulata. Variat in ins. Borbonia, in Mafate, thallo supra flavo-virente et laciniis apice sore- diatis, sicut in exemplaribus europæis. Hæc in Slizenb. Lichenæa africana p. 56 pro ins. Borbonia non indicatur, attamen in Salazia anno 1840 jam lecta fuerat a cl. Lepervanche-Mezières, ex herb. Thuret. Species late distributa, sed terras frigidas fugiens ; viget in Asia (Manipur et ins. Ceylonia et Java) ; in Africa (Abyssinia, regione tropico-orientali, Transvaal, Portu-Natali, ins. Madagas- caria, Sancti Mauritii, Sanctæ Helenæ et Sancti Thomæ); in Oceania (Polynesia, Nova Zelandia et Nova Caledonia); in Europa. B. — Cyclocheilæ Wain. Étud. Lich. Brés. 1, p. 41. « Thallus laciniis adpressis, inæqualiler dilatatis sinuatisque irregulariter divisis, in ambitu lobis vulgo subrotundatis inciso-crenatisque ». Apothecia sessilia. +. — Thallus supra olivaceus vel olivaceo-fuscus. 239. Parmelia olivacea Ach. Method. Lich. (1803) p. 213, Lichenogr. univ. p. 462 pr. p. et Synops. Lich. p. 200 pr. p. quoad descriptiones, Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 721, (4) Monendum est in hoc loco agi de P. exsecta Tayl. in Hook. Journ. of Botan. 1847, p. 166 quam identicam cum P. lævigatu Ach. affirmat D' Müller, sed negleclis ab eo reactionibus, res remanet dubia. 145 A.-M. HUE: Th. Fr. Lichenogr. scand. p. 121, Tuck. Synops. North Americ. Lich. 1, p. 62; Lichen olivaceus L. Spec. Plant. (1753) p. 1143, n. 21, Wain. Zevis. Lich. herb. Linn. asservat. p. 4, Hoffm. £'num. Lich. tab. XII, fig. 3: Lobaria olivacea Hoffin. Deutschl. Flora I, p.150 pr. p. et Zmbricaria olivacea DC Flore fr. IT, p. 392 pr. p. secundum descriptiones: Parmelia olivacea Ach., Norrl Æerb. Lich. Fenn. n. 28; Imbricaria olivacea Arn. Lich. exsice. n. 1049 et Lich. monac. exsicc. n. 336. In Asia : 1. in Japonia legit R. P. Faurie betulicolam in Sidesan, n.833, 31 augusti 1898. In America : in Canada prope Otawa corticola, legit R. P. Couet anno 1889. Thallus olivaceus aut fusco-olivaceus vel eliam tabacinus, orbicularis, laciniatus, membranaceus, nilidus præsertim in lobis junioribus, intus CaCI non tinclus; laciniæ 6-10 mm. lalæ, dilatato-lobatæ, lobis 2-3 mm. lalis, ambilu rotundis simulque sinuato- crenalis, axillis acutis separalis, marginibus subimbricatis ; supra ad peripheriam omnino læves, centrum versus passim convexæ, atque rugosæ aut eliam corrugalæ, nec sore- diatæ, nec isidiatæ, nec ciliatæ; intus albæ ; infra nigrescentes, nilidæ, rugosæ sat parce rhizinosæ rhizinis parvis et brunneis, et ad oras etiam uitidæ et aut sat late aut anguste nudæ papillosæve. In cortice superiore 15-20 lato, brunneo, hyphæ superficiei perpen- diculares, indistinclæ, constricte septatæ, ramosæ reteque maculis parvis et inæqualibus formantes atque strato amorpho 2 y crasso teclæ. Gonidia 11-14 y lata. In medulla sat laxa hyphæ 2-3 » crassæ. Cortex superior 12-15 latus pallidior quam superior et eodem modo formatus. Apothecia 1,5-3 mm. lala, sessilia, cupuliformia, excipulo thallo concolore rugoso, margine erenulato et disco obscure rufo et nitido prædita. In excipuli cortice 25-30 & lato, hyphæ ut in cortice thalli, sed relis maculæ paulo majores; epithecium rufescens et amorphum ; hypothecium incoloratum et duplici hypharum zona formatum, superior ex hyphis horizontalibus et inferior, verlicalibus et rete eflicien- tibus constans ; paraphyses 110 altæ, 2 y crassæ, articulatæ, parce connexo-ramosæ, apice incrassatæ et 3-4 pu melientes (in Japonia non incrassatæ), sporæ 12-14 x longæ et 8-9 p latæ; apud Arn. /achenenflor. München (1891) p. 31, sporæ 16 p longæ et 8-9 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Spermogonia extus nigra et intus incoloria; spermatia cylindrica recta, apicibus attenuatis, immixtis subbifusiformibus, 4-6 y longa et vix 1 L lala; sterigmata articulata et parva. Variat in Japonia lacinulis peripheriæ profundius divisis, magis discrelis et sicut in Arn. exsicC. 1049 tenuissime supra albo-punctatis. | Species sæpius corlico!a, raro lignicola vel saxicola in Asia boreali el meridiovali atque in Japonia, Nyl. Lich. Jap. p. 29 et Müll. Arg. Lich. Yatab. p. 193; in America septentrionali atque in Europa. — Var. glabra Schær. Lichen helvet. Spicileg. (1839-1822) p. 466; P. glabra Nyl. apud Hue Addend. Lichenogr. ewrop. p. 45; P. glabra f. munda Schær. Enum. Lich. ewrop. p. ÀT;, Jmbricaria glabra Arn. Lichenogr. Ausfl. XXIV, p. 7 et Lichenenflor. München (1897) p. 9; Parmelia olivacea « corticola a glabra Schær. Lich. Helvet. exsicc. n. 370; P. olivacea var. glabra Schær., Flag. Lich. Franche-Comté n'° 19 et 112; ?. glabra Nyl., Zw. Lich. exsice. n. 1041; Zmbricaria glabra Arn. Lich.exsicc. n. 986, In Asia : in Japonia corticolam legit R. P. Faurie in Bandai, n. 931 pr. p., 1 septembris 1898 ; in ins. Yeso, sine loco indicato, n. 617, julio 1897, et in Hakodate n°° 13, 14, 17 pr. p., decembri 1896 et n. 410, martio 1897. In ins. Nippon, arbres des falaises de Aomori, n° 1028 et 1029, martio 1899. In Africa : in Algeria, legit Durieu de Maisonneuve sur les vieux Oliviers à Tlemcen et sur le tronc des Chênes verls au mont Atlas, 1 et 16 julii 1842; corticolam in Tiaret legit de la Péraudière. Thallus pallide vel fasco-olivaceus, aut adhuc tabacinus, laciniatus, membranaceus, LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 149 adpressus, opacus et ad peripheriam nilidus, intus CaCI rubens; laciniæ 4-6 mm. lat, dilatalo-lobalæ, lobis subimbricalis, ambilu rotundis simulque intlegris vel crenulatis, axillis aculis separalis ; supra ad peripheriam læves, in centro corrugalæ, nec sorediatæ, nec isidiatæ; intus albæ; infra nigræ et ad oram obscure brunneæ, ubique rhizinis nigrescentibus parvisque plus minusve munitæ. Nolæ analtomicæ corticum et medullæ ut in forma genuina. Apothecia 2-5 mm. lala, sessilia, supra thallum dispersa, cupuli- formia, excipulo sæpe nilido, lævi aut rugoso, margine integro aut subcrenulato, disco thallo concolore prædita; notæ inlernæ ut in P. olivacea Ach., paraphyses 55-65 y allæ 1,5-2 y crassæ, crebre arliculatæ, passim connexo-ramosæ, apice incrassalæ, 3-4 p melientes. Thecæ 52 4 longæ et 20 p lalæ; sporæ in speciminibus algeriensibus 12-15 longæ et 7-8 y latæ, in japonicis vero valde variabiles, 15-21 y longæ et 7-10 p latæ, vel 14-15 p longæ et 10-11 y latæ, aut adhuc magis angustæ, 20 longæ et 7 y latæ. Gelatina hymenialis iodo vix tincta, thecis cœrulescentibus. Spermatia cylindrica, recta aut fere recta, 7-9 y longa et vix 1 p lata; in exemplaribus japonicis 5-7 4 longa et vix 1 y lata, sed variant 7-8 y longa et 1,5-2 y lala. In specimine archetypo Schæreri n. 370 in herb. Mus. pariens. cel. Nylander sporas 12-19 y longas et 7-10 y latas adnotavit, et in hoc spermatia 6-7 longa et vix 1 p lata inveni. Ex hac descriptione patet modum vegetationis in P. olivacea Ach. et in f. glabra Schær. eumdem esse, atque posteriorem a priore reactione alia et sporis aliquando longioribus præcipue differre. Vigens insuper corticola et saxicola in Africa (Algeria, Transvaalia, ins. Teneriffa et Madera); in Europa. — Var. 2. corrugata Hue. In Asia : in Japonia legit R. P. Faurie in ins. Nippon corticolam in Aomori, n. 407, 22 januarii 1898. Thailus in peripheria obscure olivascens et in centro grisco-olivaceus, laciniatus, subopacus et CaCl intus purpurascens; laciniæ peripheriæ 4-7 4 latæ, apice rolundatæ et laxe crenalæ, imbricalæ; supra longitudinaliter corrugalæ et in centro magis adhuc inæquales, rugis tuberculis parvis, rotundatis et spermogonia continentibus obsilis, nec isidialæ, nec soredialæ ; inlus albæ ; subtus pallide brunneæ, rhizinis brunneis munitæ, ad ambilum papillosæ et anguste nudæ. Apothecia desunt. Spermogonia apice denigrala, intus incoloria; spermalia recta, apicibus subaculis, 5-6 p longa et 1 y lata. Forsan specifice distinguenda, sed sterilis proindeque ulterius examinanda. 240. Parmelia glabrizans Flag. Catal. Lich. Algér. p.14 et Lich. algeriens. exsice. n.12. In Africa : in Algeria ad rupes calcareas in Tiaret legit de la Péraudière, anno 1846. Thallus obscure castaneus, orbicularis, laciniatus, nilidiusculus, intus K (CaCl) non linctus ; laciniæ 3-5 mm. latæ, ambitu vix rotundatæ, 2-3 dilatalo lobulatæ, lobulis sat profundis, latere et apice crenatis, atque axillis acutis separatis ; supra inæquales, nunc convexæ, nunc Concavæ, parum rugosæ, sed ubique cortice reliculatim rupto atque in centro isidio parvulo, thallo concolore in sorediaque facile faliscente adpersæ; intus abæ ; infra brunneæ et ad oras pallidiores, ubique rhizinis parvis et pallidis instructæ aut in peripheria angustissime nudæ. Cortex ut in ?. olivacea Ach. etinejus varietate glabra Schær. formatus. Gonidia 10-13 y lata. IHyphæ medullares sæpe rugosæ 2-4 y crassæ. Apothecia 2-4 mm. lata, sessilia, cupuliformia, excipulo primum lævi et dein rugoso, margine sæpe isidiifero, disco thallo concolore prædita. Excipuli cortex ut in P. olivacea Ach. formatus ; epithecium rufescens et granulosum ; hypothecium parte supera paulum rufescens, cæterum incoloratum ; paraphyses 2,5 u crassæ, crebre arliculatæ, confertæ, parce ramosæ aique apice vix incrassatæ, Thecæ basi attenuatæ 35 u longæ et 17 y latæ; 150 A.-M. HUE. sporæ 7-7,5 longæ et 5 w latæ. Gelatina hymenialis iodo vix cœrulescens, thecisque persistenter tinctis. Spermogonia desunt. Bona videtur species à P. olivacea var. glabra Schær. cortice thalli reticulatim rupto, isidio, reactione atque sporis multo minoribus omnino separanda. Ad illam sese habet ut P.isidiotyla Nyl. ad P prolixam Ny1. Illius nomen male adaptatum, nam thallo non glabro à var. glabra distat. 241. Parmelia prolixa Nyl. apud Hue Add-nd. Lichenogr. europ. p. 44 et Lich. exot. n. 122, Müll. Arg. Conspect. Lich. N. Zeland. p. 39; P. ohvacea var. prolixa Ach. Method. Lich. p. 21% et Lichenogr. univ. p. 463, Th. Fr. Zichenogr scand. p.122, Tuck. Synops. North Americ. Lich. 1, p. 62, P. pulla Ach. Synops. Lich. p. 206; P. olivacea B saxicola a glabra Schær. Lich. helvet. exsicc. n. 372; P. prolixa Nyl., Zw. Lich. exsice. n. 569, Lojka Lich. regni Hungar. exsicc.n. 119, Oiiv. Herb. Lich. Orne n. 65 et Harm. Lich. Lothar. n. 303 ; /mbricaria prolixa Arn. Lich. monac. exsice. n. 325. In Asia? in Caucaso saxicolam legit Lojka n° 91 et 384. In Oceania : e Nova Zelandia misit sir Locke Travers ad generalem exhibilionem Parisiis anno 1889 habitam. Thallus fuscus vel nigro-olivaceus aut nigricans, anguste laciniatus, nitidus, intus K (CaCl) non tinctus; laciniæ 0,6-4 mm. latæ, sat æqualiter dilatatæ, ambitu profunde crenatæ, imbricatæ; supra ad peripherium læves, centrum versus tenuiter rugosæ, nec soredialæ, nec isidiatæ ; subtus albæ ; infra nigræ et ad oras obscure brunneæ, ubique rhizinis parvis, nigris, non confertis instructæ. In corlice superiore 12-15 y lato, flavicante et superne obscuro, hyphæ supertficiei perpendiculares, distinclæ, constricte septatæ ramosæ atque rete maculis parvis et inæqualibus lumine parvo formantes atque strato amorpho 4-5 w crasso tectæ. Straltum gonidiale passim interruptum et inter gonidiorum 10-13 w latorum glomerulos hyphæ distincte septatæ. In medulla sat densa hyphæ sæpe rugosæ 2-4 L crassæ. Cortex inferior 10 Y latus niger et cellulas albidas et ambitu nigras præbens. Apothecia 2-6 mm. lata, sessilia, cupuliformia et dein applanata, excipulo lævi aut parce rugoso, margine integro atque disco obscure rufo prædita. In excipuli cortice 45 & lato, hyphæ vix distinctæ, verticales, constricte septatæ ramosæque, et rete maculis sat magnis atque inæqualibus efformantes ; epithecium fuscum ; hypothecium incoloratum; paraphyses 45 u altæ, 2 u crassæ, articulatæ, sat confertæ, vix ramosæ, apice non incrassalæ. Sporæ 10-11 y longæ et 5-6 y latæ, immixtis magis oblongis 12 y longis et à u latis. Gelatina hymenialis vix cœrulescens, thecis optime tinctis. (Spermatia 6-7 y longa, Nyl. Synops. Lich. I, p. 396.) Viget etiam saxicola in Asia boreali et occidentali; in Africa (Algeria, capite Bonæ Speï, ins. Teneriffa et Madera atque in regionibus occidentalibus); in America septentrionali ; in Oceania (Australia, Nova Zelandia et Tasmania); in Europa. — Var. Delisei Dub. Bot. Gall. p. 602, P. Delisei Nyl. apud Hue Addend. Lichenogr. europ. p. 44; Flag. Catal. Lich. Algér. p. 14 et Lich. Algeriens. exsice. n. 13; Nyl. Zich. Pyren.-Orient. eæsice. n. 1, Malbr. Lich. Norm. n. 271 et Harm. Lich. Lothar. n. 306. In Africa : in Tunisia, ad saxa in Kefll-Feidja (Ouchteta), legit cel. Letourneux, 13 martii 1887. À forma genuina differt tantum thallo pallide olivaceo, intus K (CaCl) rubente. Laciniæ 1-3 mm. Jatæ, arcte adnatæ imbricatæque apicem versus non dilatalæ, lateribus et apice crenatæ aut dilaceratæ; supra læves et nitidæ; sublus nigrescentes et usque ad oras rhizinis parvis concoloribusque instructæ. Fertilis, sed apothecia sine sporis. Notæ anatomicæ corticum et medullæ ut in P. prolixu Nyl. Spermatia aut bifusiformia aut uno dimidio tantum incrassata, apicibusque attenuatis, 5-6 x longa et 1 y crassa; LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 151 sterigmata 30-40 longa, basim versus constricte seplata et 3 y crassa, dein septis minus constrictis, atque ramosa. P.prolixa var. Delisei Dub., Nyl., Malbr. Catal. Lich. Norm. p.110 et Hue Lich. Vire p.10, prope urbem Vire vigens, id est in loco ubihabitabat Delise, glomerulis sorediorum thallum hince inde ornantibus differt. Hæc lamen non est P. sorediala Nyl. quæ jam reactione recedit, et in qua soredia supra thallum dispersa et minora. In Harm. Lich. Lothar. n. 306 thalli laciniæ sunt minus adpressæ. Varietas usque nunc mere europæa habita. ++. — Thallus supra albidus vel glaucescens. 242. Parmelia dubia Schær. Æ£num. Lich. europ. (1850) p. 5, Waiïin. Lich. in Sibir. merid. p. 7; Lichen dubius Wulf. in Jacq. Collect. 1v (1790) p. 275, Lab. xx, fig. 1; Parmelia Borreri Ach. Lichenogr. univ. (1806)p. 461 et Synops. Lich. p.197 (secundum des- criptiones, sed monente cl. Wain, loc. citat. specimen a Turner Achario missum ad var. sticticam Del., Dub. Bot. Gall. p. 601, pertinet), Turn. in Zransact. Linn. Soc. t. 1x (1808) p. 148, Nyl. apud Hue Awdend. Lichenogr. europ. p. 43 et Lich. exot. n.673, Tuck. Synops. North Amerie. Lich. 1, p. 58; P. dubia Schær. Lich. Helvet. exsice. n. 361 et Harm. Zach. Lothar. n. 294; P. Borreri Turn., Malbr. Zich. Norm. n. 209, Oliv. Herb. Lich. Orne n. 364 et Flag. Lich. Fr.-Comté n. 73; Imbricaria Borreri Koerb., Hepp Ælecht. Europ. n. 582; 1. dubia Arn. Lich. exsicc. n° 876 et 1546 et Lich. monac. exsicc. n° 374 et 384; P. perlata var. coniocarpa, Schimperi iler Abyssin. sect. n, n. 14396 (1831). In Asia : in Japonia, in ins. Nippon, in castello Hirosaki corticolam et ferlilem legit R. P. Faurie n. 1099 pr. p., martio 1899. In Africa: in Abyssinia corticolam legit D' Courbon « Exploration de la mer Rouge sous les ordres de M. Russel, capitaine de vaisseau, 1859-1860. » In America : in republica Mexicana legit D' P. Maury corlicolam in Chimaleapan, cerro de Santiago, circa de Lerma, 26 junii 1890. Illa specimina sterilia. Thallus cinereo vel albido-glaucescens, passim leviter flavicans, nilidus, et ad peripheriam paulum brunneus, decumbens, orbicularis, in centro submonophyllus et ad peripheriam lobatus, lobis lobulatis, subimbricatis et in ambilu rotundatis, nunc integris et nunc crenatis; supra sorediis albis aut cinereis, rotundatis et pulverulentis, passim etin marginibus ornatus ; intus albus et CaCl purpureus; sublus nigrescens aut fuscescens, subreliculatim rugosus, rhizinosus rhizinis nunc densis, nuncrarioribus et ad peripheriam pallide brunneus et interdum sat late nudus. In cortice superiore 16-20 y. lato (ila in europæisspeciminibus) superne obscurato, hyphæsuperficiei perpendiculares,indistinctæ, conStricte septalæ et ramosæ, ramis anastomosantibus et rete maculis parvis et inæqualibus, lumine parvulo, formantes atque strato amorpho 2-4 y lato tectæ ; in lobis vetustioribus cortex 30 y latus et primo aspectu fere pseudoparenchymaticus, sed revera hyphæ incrassatæ, ramosæ et rete (1) maculis amplioribus efficientes. Gonidia 7-11 y lata. In medulla dense intricata atque materia alba CaCl rubente repleta, hyphæ 2-3 & et in lobis vetustioribus 4-5 uw crassæ. Cortex inferior nigrescens vel brunneus 15 y latus et superiori similis. Apothecia (in exemplari prope Nemausum (Gard) a cl. Cabanis, anno 1897 lecto) 3-8 mm. lata, sessilia, cupuliformia et sat elevata, excipulo lævi sed punctis albis adsperso æque ac margine integro, disco pallide rufo prædita. In perithecio 22-33 w lato, superne lutescente, hyphæ verticales, indistinctæ, majores quam in cortice, lumine majore, similiter constricle septatæ ramosæque et rete maculis imparibus formantes; go- nidia 12-18 y lata sub illo et sub hypothecio albido; epithecium lutescens ; paraphyses 65 w (1) Non retem, ut supra multoties legitur. 152 APSMPAEUIES allæ, 3-4 y crassæ, monililer arliculatæ, ramosæ sed non connexe, apice incrassatæ el 5-6 metientes. Thecæ basi vix attenuatæ, 48 W longæ et 19 x latæ, apice incrassatæ ; sporæ 8", hyalinæ, late ellipsoideæ, 13-164 longæ et 9-11 y latæ, immixtis magis oblongis 18 y longis et 9 y latis et fere globosis 13 x longis et 11 y latis, episporio 2 x crasso. Gelatina hymenialis iodo vix tincta, thecis cærulescentibus. (Spermatia ex Nyl. subla- geniformia 5-6 4 longa et 1 y lata). Viget in Asia septentrionali (Sibiria et Japonia) et in montibus Himalaya; in Africa (Algeria, Abyssinia, Natalia, Transvaalia, promont. Bonæ Spei, Usambara et ins. Canariis); in America ulraque ; in Oceania (Nova Zelandia); in Europa, sed deest in terris Scandinavicis. — Var. ulophylla Harm. Catal. Lich. Lorraine p. 197 et Lich. Lothar. n. 294: P. caperala var. ulophylla Ach. Lichenogr. univ. p. 458; P. rudecta var. ulophylla Ach. Synops. Lich. p. 197; P. Borreri var. ulophylla Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 673. In Asia : in China, prov. Yun-nan legit pinicolam R. P. Delavay in Hee-chan-men, 1% junii 1887; slerilis. À f. genuina differt « lobulis (centralibus saltem) margine elevato sorediato-limbatis et plerumque sorediis sparsis albidis majoribus », Nyl. Synops. Lich. I, p. 389. Fere sicut species typica distributa. 243, Parmelia microspora Müll. Arg. Lich. Néo-Grenad. et ecuador. p.14 (secundum descriptionem, nam hujus reactio ignota). In America meridionali: in Columbia, prope Bogotam, corticolam legit fr. Emilio, augusto 1897 et comm. fr. Gasilien. A P. dubia Schær. non differt nisi thallo supra olivaceo vel cinereo-flavicanti, opaco, atque sorediis albis, dispersis, non marginalibus, magis numerosis ornato, in laciniis peri- pheriæ minus rugoso, crebre albo-punctato, infra similiter ad oram pallide brunneo et sat late nudo ; cum eadem reactione convenit. Sterilis ideoque nonnihil incerta. Species Columbiæ propria. 244. Parmelia rudecta Ach. Synops. Lich. p. 197, Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 674 ; P. Borreri var. rudecta Tuck. Synops. North Americ. Lich. T, p. 58. In Asia : in Japonia corticolam legit R. P. Faurie in Hachinohe, n. 936, januario 1898 ; in ins. Nippon, in castello Hirosaki, n. 1099 pr. p., martio 1899. In America : 1. in Canada, corticolam legit R. P. Couet prope Otawa, anno 1888. — 2. In Ohio corticolam legit Sullivant. — 3. În Louisiana etiam corticolam legit abb. Lan- glois, n. 45 ad Castaneam et n. 49 in ripis Mississipi in loco dicto « Pointe à la Hache », annis 1885-1886. — 4. In Brasilia corticolam legit Azevedo Sampaio, anno 4893 ; omnia hæc exemplaria sterilia. Ex hac posteriore regione nondum asportala fuerat illa species, et quamvis sterilis certa mihi videtur thallo albido-glaucescenti, minus quam in America septentrionali brunnescente, supra ad peripheriam albo-punclato etin centro crebre coralloideo-isidiato, intus CaCl rubente et infra pallide fusco et sat late nudo. In cortice superiore 25-30 y lato, hyphæ superficiei perpendiculares, septaltæ ramosæque ut in P. dubia Schær., atque strato amôrpho 5 y crasso tectæ. Gonidia 8-14 y lata ; hyphæ medullæ 3-4 4 crassæ. Cortex inferior 15-20 lalus, brunneus, superiori similis. Viget in Asia (Japonia); in Africa (in. ins. Madagascaria, promont. Bonæ Spei et Natalia) in America septentrionali et meridionali; in Oceania (Australia). — Var. microphyllina Nvl. Synops. Lich. 1, p. 389, f. albissima Hue. In Asia: in Japonia pinicolam n. 205 pr. p. legit R. P. Faurie in ins. Nippon, in castello Hirosaki, aprili 1897. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 153 Sat similis 2. rudectæ Ach. et reactione thalli conveniens, CaCl intus rubens, sed thallus omnino albus ad oras laciniarum peripheriæ lanlum brunnescens, supra passim subreliculatim rugosus, ad peripheriam punclis parvulis albis aspersus, in cenlro aulem marginibus crebre coralloideo-dissectis el in superficie isidioso-punclatus ; intus albus ; infra niger, breviler rhizinosus el ad peripheriam olivaceo-nisrescens atque anguste nudus. In corlice superiore 25-30 y lalo et in parle supera leviler obscurato, hyphæ superficiei perpendiculares et ramosæ, ut in ?.dubia Schær. er strato amorpho 4-5 y crasso tectæ. Gonidia 7-11 pm lata; hvphæ 25-35 y crassæ. Cortex inferior 18 x latus, subni- grescens aut brunnescens, superiori similis. Nec apolhecia, nec spermogonia. A varielale microphyllina N\1. colore tantum differre videlur hæc forma. 245. Parmelia subrudecta f. Rodriguesii lue. In Africa: in insula Borbonia, in Mafale corlicolam legit fr. Rodriguez, anno 1889. Thallus pallide flavido-cinerascens, passim flavidus et ad peripheriam leviler brun- nescens, parum expansus, diam. 5-7 cent., laciniatus, supra K flavens, inlus non reagens, sed CaCl rubens; in peripheria laciniæ rolundæ, 4-5 mm. lalæ, non profunde lacinulalæ, sed crebre crenatæ, axillis subaculis separalæ et marginibus subimbricalæ; in centro concavæ aulconvexæ, marginibus subascendentibus, mycrophyllino aut rarius coralloideo disseclis, his lacinulis 1 mm. allis et 0,1-0,3 mm. latis, applanalis rotundalisve, sæpius ramosis ; supra nilidæ atque punclis albis sorediosis inspersæ, cortice passim et rarius ruplo, intus albæ; infra flavicanti-brunneæ, rhizinis parvulis concoloribus munilæ et ad peripheriam fere albæ et sat angusle nudæ. In corlice superiore 30 & lato, albido, hyphæ superficiei perpendiculares el ramosæ, ut in 2. dubia Schær., alque strato hypharum horizonlalium fere amorpho, 6 y crasso, leclæ. Gonidia 8-12 L lata ; in medulla sat densa hyphæ 3-3,5 uw crassæ. Cortex inferior 22 w lalus, pallide brunneus, superiori similis. Apothecia desun!l. Spermatia 4-4,5 4 longa et 0,5 & crassa, recla aut subrecta, uno apice obsolete incrassata. Cum P. subrudecta Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 675, spermatiis et reactione thalli convenit, sed marginibus microphyllino disseclis atque colore recedit. Varielati micro- phyllinæ P.rudeclæ Ach. est analoga. In Brasilia ab imperatrice dona Theresia Christina Maria, anno 1889, lectum fuit spe- cimen quod ad hanc varielalem pertinere videlur, sed illi thallus obscure flavicans, est supra subreticulatim rugosus, rugis sæpe sorediosis ; insuper punclulis albis est aspersus, alque margines, exceplis illis peripheriæ, crebre microphyllino-dissectæ et in centro crebre coralloideæ. Apothecia spermogoniaque desunt, ideoque hæc delterminalio incerta remanet, In P. Boliiana Müll. Arg. Lich. Beilr. n. 45, quæ non multum recedit et in qua mar- gines aliler divisæ, thallus, secundum specimen authentlicum in herbario meo, inlus hypochlorite calcico non reagit; reactio hydratis kalici est eadem. 246. Parmelia minarum Wain. £tud. Lich. Brés. 1, p. 48 et Lich. Brasil. exsicc. n. 1040. In America : in Brasilia corlicolam legit dona Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889. Sterilis ideoque incerta, atque laciniæ paulo majores quam in exsiccalo supra allato. 247. Parmelia Borreroides Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 677. In America : in Brasilia muscicolam legit Azevedo Sampaio prope Sao Paulo, anno 1893. Slerilis sed similis specimini authentico in Mus. parisiens. a cl. Weddell in Bolivia lecto. Thallus albido-glaucescens, K supra flavens, intus non reagens, CaCl similiter NouverLes ARCHIVES pu Muséum, 4° série. — I. 20 154 A.-M. HUE. immutatus; supra punctulis albidis, scabridis, facile coralloideo-mutatis adspersus; infra pallide fuscescens et rhizinis minulis usque ad oram ornalus aut anguste nudus. Specimen in Louisiana, ad truncum Magnifoliæ grandifloræ, in Pointe à la Hache, n. 44, 28 marlii 1885 ab abb. Langlois leclum ad ham speciem forsam pertinet. Thallus subflavido-glaucescens, eadem reaclione gaudens, in laciniis novellis reliculatim rugosus, rugis albo-sorediosis, parum elevalis, in cæleris granuloso-isidiosus, isidio apice albi- cante ; slerilis. Species Americæ meridionali propria. 218. Parmelia dictyoida (1) Hue. In America: in Brasilia, corlicolam legit dona Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889, et muscicolam legit Azevedo Sampaio prope Sao Paulo, anno 1893. Thallus glaucescens aut albido subflavicantive glaucus, membranaceus, decumbens, sat late expansus, diam. 12-15 cent., laciniatus, nitidus, K supra flavens, intus non reagens et CaCl simililer immutatus ; laciniæ 8-10 mm. lalæ, in peripheria rotundæ, parum et non profunde lobatæ, lobis integris aut sinuato-crenatis, axillis subacutis sepa- ralis, marginibus conniventibus; in centro in lacinulas 1-3 mm. longas et 0,5 lalas, sim- plices aut 2-3 divisas el apice crenalas interdum diductæ; supra eximie reticulatim rugosæ, rugis sat elevalis et passim sorediosis, non isidiatæ, sed punctis albis et sore- diosis crebre adspersæ ; infra nigræ et rhizinis parvis et nigrescentibus munilæ, ad peripheriam olivaceæ vel brunneæ aut flavicanti-brunneæ, sat anguste nudæ et inter parlem denudatam et rhizinas papillosæ. In corlice superiore 20 y lalo hyphæ superficiei perpendiculares et ramosæ ut in P. dubia Schær. et strato amorpho 5 y crasso tectæ. Gonidia 7-10 y lata. In medulla sat densa hyphæ 2-4 u crassæ. Cortex inferior 15 y latus niger aut brunneus superiori similis. Apothecia 2-20 mm. lala, sessilia, primum cupu- liformia, dein omnino applanata, excipulo primum lævi et dein reticulatim rugoso, in utroque slatu punclis albis sorediosis insperso, disco hepatico ornala. In excipuli cortice 10-80 y lalo, hyphæ valde incrassalæ, 10-12 « crassæ, sat dislinetæ, constricte seplalæ et ramosæ, ramis lateralibus anastomosantibus ; gonidia sub illo et sub hypothecio, quod est albidum; epithecium flavicans et 10 y crassum; paraphyses 70 y allæ, 1,5-2 y crassæ, sat conferlæ, arliculalæ, connexo-ramosæ, apice non incrassatæ. Thecæ 70-74 y longæ et 30-34 u lalæ, membrana superiore valde incrassata; sporæ 6-8"*, hyalinæ, ellipsoideæ, pachydermeæ, episporio 2-3, raro 4 p lato, 21-24 y longæ et 13-18 L lalæ, immixtis magis oblongis 24 y longis et 13 L latis et fere sphæricis 18 y longis et 16 y latis. Gelatina hymenialis iodo non tincla, thecis tantum cœrulescentibus. Spermatia recta aut leviler curvula, cylindrica aut uno apice paulum incrassata, 5-6 4 longa et 0,7-8 x lala; sterigmata usque 45-55 L longa, 2 crassa, arliculata sed non constricte, parce ramosa. Tab. VI, fig. 2, thallus cum apotheciis in naturali statura. Alfinis P. leucopiKrempelh. Lich. Argent. p.106, cujus sporæ etiam pachydermeæ, sed ab illa ditfert,secundum descriplionem, colore, reactione et puuclis albis supra thallum sparsis. In herb. Mus. parisiens. adest P. sticticodes Nyl. cujus thallus anguste divisus et punclis albis impersus hydrale kalico supra flavescit, intus non reagil sed addito hypo- chlorile calico oplime rubet. Lecla a cl. Weddel in Peruvia, prov. Carabaya, 1847, el a D' Nylander nunquam descripta fuit. 249. Parmelia variata Hue. Ia Asia: in China, prov. Yun-nan, saxicolam in Yang-in-chang, legil R. P. Delavay, 19 actobris 1887. (1) Ex adjectivo drzrvoadrs, reli similis, LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 155 Thallus in centro flavens, ad peripheriam brunneo-flavicans pruinosusque et in ora extrema nigricans, parum expansus, diam. 3 cent., K supra et intus immutatus, CaCl intus rubens: laciniæ 5-8 mm. latæ, ambitu rotundæ simulque sinualo-crenalæ, parum lacinulalæ, lacinulis axillis acutis separalis, marginibus contiguis aut subimbricalis, in peripheria applanalæ; in centro marginibus subascendentes atque undulato-soredialæ ; supra reliculatim aut subreticulatim rugosis, rugis albidis, parum elevalis, sal raro sorediis albis globosis, subgranulosis aut pulverulentis ornalæ; intus albæ; infra nigræ, nilidæ, parum rugosæ, passim rhizinosæ, rhizinis nigris et parvis et ad peripheriam obscure brunneæ, nitidæ et sat anguste (3-3,5 mm.) omnino nudæ. In corlice superiore 16 y lato, luteolo, hyphæ superficiei perpendiculares, indistinclæ, rete maculis parvis imparibusque formantes atque strato amorpho 6 y. crasso teclæ ; in laciniis velustioribus, cortex non crassior, sed hyphæ magis dislinctæ, in K cortex fere pseudoparenchymaticus, at revera byphæ ramosæ reteque maculis majoribus præbentes. Gonidia 8-11 4 lata. In medulla parum densa hyphæ 2-4 & crassæ. Cortex inferior niger aut brunneus 15-20 y lalus, superiori similis. Etsi slerilem, hanc colore paginæ superioris vere conspicuam negligere nolui. Ad P. soredicam Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 582, quodammodo accedit, sed in vicinilate P. dubiæ Schær. locanda videtur. 950. Parmelia tiliacea Ach. Method. Lich. (1803) p. 215, Zachenogr. univ. p. 460 et Synops. Lich. p. 199, Nyl. apud Hue Ad/end. Lichenogr. europ. p. 41 et Lich. exvt. n. 632, Th. Fr. Lichenogr. scand. p. 113 et Tuck. Synops. North Americ. Lich. T, p. 57 pr. p.; Imbricaria tiliacea Koerb. Syst. Lich. Germ. p. 10; Lichen tiliaceus Hoffm. £num. Lich. (1784) p. 96, tab. XX VI, fig. 2; Lichen quercinus Willd. Prodr. FI. Berol. (1187); Imbri- caria quercina DC. Flor. fr. IT, p. 390; Lichen quercifolius Waulf. in Jacq. Collect. TI (1789) p. 127, Parmelia quercifolia x munda Schær. Enum. Lich. europ. p. 43 et Lich. Helvet. exsicc. n. 358; P. tiliacea Ach., Harm. Lich. Lothar. n. 282 ; Imbricaria quercifolia (Waulf.) Hepp Flecht. Europ. n. 855. In Africa : in regione Tunetana corticolam legit cl. Letourneux in valle Oued-El- Hadjar (Ouchteta), 10 martii 1887. Thallus albidus vel albido-glaucescens, diam. 7-8 cent. latus, K supra flavens, intus non reagens sed Ca CI rubens; laciniæ 4-10 mm. latæ, ambitu rotundæ, profunde lobatæ, lobis crenalis aut subpennatifido divisis, axillis rotundis separalis ; supra læves aut leviter furfuraceæ, non sorediatæ, nec ciliatæ; infra nigræ et ad oras castaneæ, rhizinis nigris 0,5-1,5 mm. longis simplicibusque omnino vestilæ. In cortice superiore 20-25 y lato, corpus- eulis fuseidulo, hyphæ superficiei perpendiculares,indistinetæ,autin basipaulumdistlinctæ, constricte septalæ ramosæque, rele maculis parvis et superne minoribus, lumine parvo, formantes atque strato amorpho 6 g lato leclæ ; in lobis vetustioribus cortex 25-40 4 lalus et stratum amorphum 10 & metiens, hyphæ ut supra. Gonidia 9-14 & lata. In medulla saiis densa hyphæ 2-4 4 crassæ. Cortex inferior nigrescens 16-20 y latus, superiori similis, Apothecia 2-3,5 mm. lala, sessilia, cupuliformia et demum applanala, excipulo lævi. margine integro alque disco badio prædila. In excipuli cortice 60 & lato, hyphæ ut in cortice superiore; epithecium ru‘escens; hypothecium albidum; paraphyses 50 & allæ, 2 L crassæ, articulatæ, parum ramosæ, sat confertæ, apice incrassalæ et 5-6 4 melientes; sporæ 9-11 & longæ et 5-7 y lalæ. Spermatia recla cylindrica, 7-8 y longa et 0,7-0,8 lata (in exsicc. Schær. n. 358 eadem); sterigmata 25-50 4. longa, 3 y. lala, articulala sed non constricle nisi in basi, ramosaque. Viget in Asia (montibus Himalaya, Manipur et ins. Java); in Africa (regionibus borea'ibus et tropico-orientalibus, Portu-Natali, ins. Madagascar et Canariis); in America septentrionali et meri- ‘dionali usque in ins. Juan Fernandez): in Oceania (Australia et Nova Zelandia); in Europa. 156 A.-M. HUE. — Var. scortea Mérat Nouv. Flor. envir. Paris, 4° edit. (1836) t. I, p. 393, Harm. Catal. Lich. Lorraine p. 193 et Lich. Lothar. n. 282; Lichen scorleus Ach. Lichenogr. Suec. Prodr. (1798) p. 119; Parmelia scortea Ach. Method. Lich. p. 215, Lichenogr. europ. p. 461 et Synops. Lich. p. 197, Nyl. apud Hue Zach. exot. n. 634; P. quercifolia 8 fuliginea Schær. Lich. Helvet. exsicce. n. 359. In Africa : 1. in Algeria saxicolam in collibus prope Tiaret legit Durieu de Maison- neuve, aprili 1841. — 2. In regione Tunetana legit Lelourreux ad saxa in Kef-el-teidja (Ouchteta), 13 et 16 martii 1887. Thallus albido vel passim subflavescenti-albidus, diam. 9-12 cent. latus, K supra flavens, intus non linclus sed CaCl rubens; laciniæ sat amplæ 8-15 mm. lalæ, ambitu rotundæ, lobatæ sed non profunde, lobis crenatis aut tantum sinuatis, axillis rotundis separatis,raro applanalæ, sæpius concavæ, marginibus paulum adscendentibus ; supra ad peripheriam læves et nitidæ, sed centrum versus crebre isidiatæ, isidio parvo brunneo et apice nigro,necsorediatæ, nec cil'atæ; intus albæ ; infra nigræ et ad oras castaneæ, rhizinis nigris 1-1,5 mm. longis omnino vestitæ. Nolæ anatomicæ ut in laciniis vetuslioribus P. tiliaceæ Ach. Apothecia, spermalia et sterigmata ut in eadem. Sporæ 9-12 & longæ et 9-6 L latæ, immixtis magis ellipsoideis 8-9 y longis et 6-6,5 L latis. Est paulo major quam ?. {iliacea Ach. et multo magis isidiosa, sed ab illa specie non differre videtur. Viget in Asia (in Japonia et ins. Ceylonia); in Africa (Algeria, Abyssinia, regione tropico-orientali, ÜUsambara et Zambesia); in America meridionali; in Oceania (Nova Caledouia); in Europa. P. tiliacea var. minor Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 46, secundum specimen originale a Boll in Texas lectum in herb. meo, specie a P, tiliacea Ach. diversa videtur. Nam si sporis et spermatiis cum hac conveniat, ab ea laciniarum divisionibus reactionibusque multum recedit : laciniæ enim multo minores el mullo magis divisæ quam in ?. tiliacea speciem e Zinearibus primo intuitu fere indicant et thallus K supra et intus lutescit; intus Ca CI non tingitur et K (Ca Cl) leviter rubescit. Sit P. deminuta Hue in vicinitale P. tiliaceæ Ach. locanda. 251. Parmelia vicinior Hue. In Asia : in China, prov. Yun-nan, corticolam legit R. P. Delavay in sylvis Kou-toui, 18 junii 1888. Thallus albido-cinerascens, decumbens, orbicularis, plagas parvas, 3 cent. latas formans,opacus, K extus et intus flavens, K (CaCl) non mutatus; laciniæ 4-7 mm. latæ, in _ peripheria rotundalæ et vix crenatæ, lateraliter raro sed sat profunde lobalæ; lobis ambilu crenatis sinuatisve et axillis rotundis separalis, marginibus subimbricatis; supra læves ; intus albæ; subtus nigræ, rhizinis nigris, crebris, 0,8-1 mm. longis vestilæ et ad oras pallide brunneæ, rhizinis minoribus instruclæ vel papillosæ. In corlice superiore 10-12 y lalo, luteolo, corpusculis obsito, hyphæ superficiei perpendiculares, sat distinclæ, septatæ ramosæque et rete maculis parvis formantes et strato amorpho 2 y. lato teclæ. Gonidia 8-11 y lata. In medulla dense intricata hyphæ 2-4 y crassæ. Cortex inferior 12 x latus et superiori similis. Apothecia 1-3,5 mm. lata, sessilia, cupuliformia, dein appla- nata, excipulo lævi, margine integro vel suberenulato, disco rufo prædita. In excipuli cortice 50 y lato hyphæ verticales et sicut in corlice superiore disposilæ; gonidia sub cortice et sub hypothecio albido; epithecium rufescens et amorphum ; paraphyses 60 y allæ, 2 L crassæ, articulalæ, parum connexo-ramosæ, apice non incrassalæ ; thecæ 50- 52 L& longæ et 14 x latæ, membrana apicali incrassata; sporæ 8"*, hyalinæ, simplices, ellipsoideæ, 7-10 y longæ et 5-7 u latæ, immixtis magis ellipsoideis, 10-114 longis et 8-9 w latis et sphæricis, diam. 8 u. Gelatinia hymenialis iodo fugaciter cœrulescens, thecis bene LIGHENES EXTRA-EUROPÆI. 157 cœrulescentibus. Spermatia cylindrica, recta, 5-6 longa et 0,5-0,6 y lata; sterigmata constricle articulata, 15-20 y longa et 2 y lata. Intermedia inter P. tiliaceam Ach. et P, subquercifoliam Hue et ab utraque jam reac- lione recedens. 252. Parmelia subquercifolia [lue ; P. {iliacea b. sublævigala Tuck. Synops. North Americ. Lich. X, p.51; P. tèliacea Tuck. Lich. Americ. seplentr. exsice. n.70; non P. sublæ- vigata Nyl. quæ ad /rregulares pertinet, conf. Wain. £tud. Lich. Brés. T, p. 53; nec P. tiliacea var. minor Müll. Arg., de qua supra actum est. In America : L. in Ohio legit Sullivant. — 2. In Louisiana ad Castaneam legit abb. Lan- glois, n. 40, 25 maïii 1886. Thallus cinerascenti vel subflavescenti-glaucescens, stellatus, parum expansus, diam. 4-5 cent., subnitidus, K supra et intus flavens et mox inlus dilute sanguineo-rubens : laciniæ 3-4 mm. latæ, subimbricalæ, in peripheria rotundatæ et crenalæ aut non raro pinnatifidæ, lateraliter in lacinulas 1-1,5 mm. lalas, crebre et profunde crenatas atque axillis rotundis aut subrolundis separalas divisæ ; supra omnino læves; intus albæ aut in partibus veluslioribus leviter flavescentes ; subtus nigræ el usque ad oras rhizinis parvis et nigris veslilæ. In cortice superiore 12-16 & lalo et corpusculis obsilo hyphæ superficiei perpendiculares, sat dislinclæ, 5-7 y crassæ, seplatæ ramosæque et rele maculis parvis formantes atque in parte exlerna fere superficiei parallelæ. Gonidia 9-12 y lata. In meduilahyphæ 2-3 wcrassæ. Cortex inferior 144 latus, niger etsuperiori similis. Apothecia 1-5 mm. lala, sessilia, cupuliformia, excipulo lævi, margine primum integro et dein crenalto atque disco badio prædita. In excipuli corlice 60 y lato, hyphæ verticales et rete sicul in corlice superiore præbentes; gonidia sub cortice et sub hypothecio albido ; epithecium rufescens ; paraphyses 80 y allæ, 2 x crassæ, arliculalæ, parum connexo- ramosæ, apice incrassalæ et 5-6 pu melientes. Sporæ 8%, hyalinæ, simplices vel late ellipsoideæ, 10-11 & longæ et 6,5-7 u lalæ vel globosæ, diam. 7,5-9 &. Gelalina hyme- nialis cœrulescens, dein decolorata, thecis persistenter cœrulescentibus. Spermatia recta aut subrecta, apicibus truncatis, 6-7 y longa et 0,6-0,7 & lata; sterigmata usque 50 LH longa. Proxima ?. filiaceæ Ach., sed ab illa thallo minore et stellato, reactione alia, apothe- ciis demum crenulalis atque sporis fere sphæricis bene distincla. — Var. rugosa Hue. In Asia : in Japonia corticolam legit R. P. Faurie in Oyama, n. 15184, 18 februarii 1895. Thallus flaventi-cinerascens aut glaucescens, procumbens, suborbicularis, parum expansus, opacus, K extus et intus flavens et deinintus laterilio-rubens ; laciniæ 6-7 mm. lalæ, in peripheria rolundatæ et simul lobatæ crenalæque, lateraliler parum lobatæ et axillis rotundis separalæ,; supra crebre rugosæ vel eliam corrugalæ, nec soredialæ, nec isidiatæ ; intus albæ ; sublus nigræ et rhizinis nigris el parvis omnino veslilæ. In corlice superiore 20-25 y lato, hyphæ superficiei perpendiculares, sat distinelæ, septatæ el ramosæ atque rele maculis parvis formantes et slrato amorpho anguslo teclæ. Apothecia 2-7 mm. lala, sessilia, cupuliformia, excipulo lævi, margine integro et tandem suberenulalo atque disco pallide badio prædita. In excipuli cortlice 30 y lato et corpusculis obsito, sicut in corlice superiore, el illi similis ; gonidia sub cortice et sub hypothecio albido ; epithecium pallide rufescens; paraphyses 70 p allæ, 2 & crassæ, articulatæ, parum connexo-ramosæ et apice vix incrassalæ ; sporæ 8", hyalinæ, simplices et ellip- soideæ, 13-16 y longæ et 9-11 y lalæ, immixtis sphæricis, diam. 12 s. Gelatina hymenialis iodo non tincla, thecis cœrulescentibus. Spermatia 5-6 w longa et 0,5-0,6 & lata; sterigmata crebre articuiata usque 50 v longa. 158 A.-M. HUE. Hæc a forma genuina et americana thallo majore et rugoso et sporis paulo majoribus tanlum recedit. 953. Parmelia amazonica var. Husnoti Hue. In America: in ins. Martinica el Guadalupa, Husnot Plant. des Antilles (1868) n. 441, in herb. meo sub Physcia speciosa var. hypoleuca. Thallus glaucescenli-albidus, in centro nigricans, parum expansus, decumbens, K supra flavens, intus non reagens sed addito Ca Cl rubens : laciniæ 3-6 mm. latæ, satis aut parum profunde lacinulalæ, lacinulis axillis subacutis separatis et marginibus imbricatis ambitu rotundatis el simul crenalis, crenis rotundis et iterum crenatis ; in peripheria contiguæ aut subimbricalæ ; in centro imbricalæ, marginibus parum reflexis, ubique applanatæ aut leviter convexæ vel concavæ; supra isidialæ, isidio parvo dispersoque; inlus albæ ; infra nigræ et rhizinosæ, rhizinis parvis, nigris et simplicibus, ad oram sæpe brunneæ, opacæ, rhizinis rarescentibus. In cortice superiore 15-18 y lalo, superne fusci- dulo, hyphæ superficiei perpendiculares, sat distinctæ, 4-5 L crassæ, constricle septalæ, lumine cellularum 2-3 y crasso, apicem versus passim ramosæ et strato amorpho 3-4 u crasso tectæ,; inde pars corticis infera pseudoparenchymatica. Gonidia 7-8 y lata. In medulla sat densa hyphæ horizontales 2 3 & crassæ. Cortex inferior 42-15 y latus, niger aut brunneus, superiori similis. Apothecia 3-4 mm. lata, sessilia, cupuliformia et demum applanata et sæpe fissa, excipulo rugoso et isidioso, margine similiterisidioso atque disco rufo prædita. In excipuli cortice 30-40 H lato, hyphæ verticales, 8 4 crassæ, 3-4 cellulas lumine rotundo præbentes et apicem versus passim ramosæ,; gonidia sub illo æque ac sub hypothecio albido; epithecium pallide rufescens amorphum ; paraphyses 60 y altæ, 2 » crassæ, arliculatæ, parum ramosæ, ramis non divaricalis, apice incrassalæ 4 p melientes. Sporæ 8", hyalinæ, ellipsoideæ 13-15 y longæ et 7-9 & lalæ aut magis ellip- soideæ, 11-13,5 longæ et 9-5-10 & latæ. Gelalina hymenialis cœrulescens et mox deco- lorala, thecis persistenter cœrulescentibus. Spermatia 3-4 y longa et 0,7-0,8 y lata, cylindrica, recta, apicibus truncalis, raro uno dimidio leviler incrassala et apice atlenuata ; sterigmata 20 4 alta, 2 y crassa, constricle septata, non ramosa. À P. Amazonica Nyl apud Hue Lich. exot. n. 645, Waïn. Ætud. Lich. Brés. I, p. 47 et Lich. Brasil, exsicce. n. 588, cujus spermalia ignota non differt nisi reactione et sporis minoribus. 254. Parmelia insinuata Hue. In Asia : in China, prov. Yun-nan, saxicolam in sylvis supra Ta-pin-tze legit R. P. Delavay, n. 3008, junio 1887. Thallus subochraceo albidus, satis expansus (videtur 12-15 cent. latus), K supra et intus flavens, K(Ca Cl) inlus non reagens; laciniæ 3-5 cent longæ, radiantes, dichotome aut uno latere lobatæ, lobis profunde crenatis, apice rotundis, marginibus subimbricatis atque axillis rotundis separalis; supra opacæ et rugosæ, ad peripheriam subnilidæ et læves, nec isidialæ, nec sorediatæ; intus albæ; infra nigræ et usque ad oram rhizinis nigris, À mm. longis et parum ramosis veslitæ. In cortice superiore 16-18 y lato, luteolo, hyphæ superficiei perpendiculares, indislinctæ etiam in lobis vetuslioribus, constricte septalæ ramosæque et rete maculis parvis imparibusque formantes atque strato amorpho 3 crasso lectæ. Gonidia 9-13 W lala. In medulla densa hyphæ 2-3 u crascæ. Cortex inferior 15 x latus, niger et superiori similis. Apothecia 4-10 mm. lala, cupu- liformia et demum applanata, excipulo primum lævi et dein sercbiculato, margine integro atque disco rufo,in cenlro corrugalo ornata. In excipuli corlice 50 y lalo hyphæ indistinelæ incrassalæque et sicut in cortice superiore disposilæ, sed rete maculis amplioribus formantes : epithecium rufescens amorphumque ; hypothecium albidum ; paraphyses 50 u LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 159 altæ, constricte septatæ, seplis sat remolis, parum ramosæ, apice vix incrassalæ. Sporæ 11-13 ÿ longæ et 8 y lalæ, immixtis magis cllipsoideis 10,5-12 & longis et 8-5 et 9 y lalis atque sphæricis diam. 9w. Gelalina hymenialis iodo cœrulescens. Spermogonia desunt. Sal similis 2. insinuanti Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 646, sed major in omnibus partibus et minus rugosa. 255. Parmelia homalotera (1) Ilue. In Asia : in China, prov. Yunnan corticolam legit R. P Delavay in sylvis Yen-tze-hay et Fang-yang-tchang, supra Mo-so-yn, allit. 3000 m., n. 2897, 6 et 17 junii 1887 (conf. Hue Lich Yunn. p. 32). Thallus glaucescenti-cinerascens vel pallide ochraceus, applanatus, opacus, K supra flavens etintus, eliam K |CaCl), immutatus ; laciniæ 7-10 mm. lalæ, contiguæ aut discrelæ, e centro ad peripheriam recte vel oblique directæ, profunde lacinulatæ, lacinulis 5-6 mm. lalis, irregulariter dilatatis alque apice rolundalis simulque crenatis et axillis subacutis separalis; supra omnino læves ; inlus albæ; sublus nigræ et ad peripheriam brunneæ aique rhizinis nigris, parvis et simplicibus omnino veslilæ. [In corlice superiore 12-20 & lalo et luscidulo atque corpusculis repleto, hyphæ superficiei perpendiculares, fere indis- tinclæ, constricle septalæ et ramosæ atque rele maculis parvis el in:equalibus formantes. Gonidia 6-10 p lala in strato inæquali sub cortice. Medulla materia alba obtecta et ex hyphis 2-2,5 LL crassis et dense intricatis constlituta. Cortex inferior 11-12 y latus el supe- riori similis. Apothecia supra thallum dispersa, 0,5-2 mm. lala, satis numerosa, cupu- liformia et demum applanata, excipulo lævi, margine integro altque disco rufo ornata. In excipuli cortice 40-50 w lalo, hyphæ incrassatæ, verlicales el rele maculis majoribus ac in thalli corlice præbentes; gonidia sub corlice et sub hypothecio albido; epithecium rufum ; paraphyses 60 » allæ, 2-2,5 y crassæ, constricle arliculalæ et parum connexo- ramosæ, apice 4-5 & metientes ; thecæ 35 v longæ et 11 lalæ, apice non inerassalæ; sporæ 8"®,hyalinæ, ellipsoideæ, 7-9,5 w longæ et 6,5-7 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœru- lescens. Spermogonia desunt. Tab. VE, fig. 6, thallus cum apotheciis instatura naturali. À P. meivphora Nyl. recedit modo crescendi, thallo magis applanato, laciniis magi : discrelis el sæpe magis dissectis : a P. consorti Nyl. apud Hue Lich, exot. n. 664, lobis minus complicalis et sporibus minoribus jam dislat. 256. Parmelia meiophora Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 631 et Hue Zich. Vunn. p. 31. In Asia : in China, prov. Yun-nan, corticolam legit R. P. Delavay in sylvis Kou-toui supra Mo-so-yn (Lan-kong), altit. 3000 m., 18 junii 1888. Thallus fuscescenli-cinereus vel fuscescens, in centro obscurior, procumbens, late expansus, nilidus, K supra et inlus flavens el mox intus rubens ; laciniæ 1-2 cent. lalæ, sat profunde iobalæ, lobis ambitu sinualo-crenalis, crenis rotundis aut subrotundis atque axillis subaculis separatis, in peripheria similiter rotundis el crenalis; in cenlro nunc concavæ, nunc convexæ, marginibus subimbricalis ; in superficie, in lobis junioribus subliliter albo signalæ, mox aut omnino læves, aut furfuraceæ et corlice passim ruplo; inlus albæ ; sublus nigræ et dense nigro-rhizinosæ el ad oras castaneæ et papillosæ. In corlice superiore 20 y lato, hyphæ superficiei perpendiculares, indistinclæ, seplalæ et ramosæ alque rele maculis parvis et imparibus, lumine parvulo, formantes et stralo amorpho 4 » lato teclæ. Gonidia 7-11 y lala. In medulla materia alba K flavente et mox ru- bente oblecta, hyphæ 2 y crassæ superficiei parallelæ ramosæque. Cortexinferior 20 ylatus. (1 De ‘oualorepos, plus uni, 160 A.-M. HUE. niger brunneusve, superiori similis. Apothecia 2-10 mm. lala, sessilia, cupuliformia aut demum fere applanata, sæpe radialim fissa, aut margine plus minusve replicalo, excipulo lævi aut paulum lacunoso, margine integro et disco fusco prædita. In excipuli cortice 50-60 y lalo, hyphæ verticales et rele ut in corlice superiore efficientes; gonidia sub corticeetsub hypothecio albido ; epithecium rufescens ; paraphyses 60 y allæ, 2-3 u crassæ, constricle articulatæ, arliculis sæpe elongatis, connexo-ramosæ, apice passim incrassalæ et 4-5 & melientes; thecæ fere cylindricæ, 44 uw longæ et 11 & lalæ, apice incrassatæ: sporæ 8"%*, hyalinæ, late ellipsoides, in unica serie in thecis positæ, 7 4 longæ et 5-6 u lalæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Spermogoniasolilo majora, marginalia, primum brunnea et dein nigra; spermatia bifusiformia 3-4 & longa et 0,5 y lala; sterigmata 30-35 y longa et 1-1,5 y lata et articulata. 257. Parmelia homogenes Nyl. in Æ/ora 1885, p. 607 et apud Hue Lich. exot. n. 393, secundum specimen originale ex India orient., Hook. f. et Thoms. n. 1942, in herb. Mus. paris. In Asia : in Japonia corticolam legit R. P. Faurie, in ins. Yeso, in Hakodalté, n. 105 pr. p., marlio 1897 et sine loco indicato, n°682 et 683. julio 1898; in ins. Nippon, in Aomori, n° 166 et 404, aprili 1897 et 22 januarii 1898, n. 714, 4 augusli 1898 et sur les arbres des falaises, n'° 1024, 1027 et 1033, in castello Hirosaki, n. 1100, martio 1899. Thallus glaucescenti-albidus, orbicularis, diam. 8 cent. latus aut minor, firmus, nilidus, K supra flavens et ialus aurantiacus, K (CaCl) non mulatus; laciniæ 4-8 mm. lalæ, lobalæ, lobis in peripheria ambilu rotundis simulque crenalis, crenis rolundis atque axillis subacutis separatis et marginibus leviler imbricalis; in centro minores, magis imbricalæ, sæpe convexæ aut revolulæ, passim etiam ascendentes; supra leviler rugoso- inæquales, cælerum læves, nec soredialæ, nec isidiatæ, intus subflaventes ; infra usque ad oras rhizinis nigris, 0,5 mm. longis, simplicibus aut ramulosis vestitæ. In corlice supe- riore 20-25 & lalto corpusculis superne luteolo, hyphæ superficiei perpendiculares et consiricte septatæ, in parte inferiore passim distinclæ et 3-4 & crassæ, ramosæ et rele maculis parvis imparibusque, lumine sat magno, formantes, atque strato amorpho 3-5 w lato tectæ. Gonidia 7-15 g lata. In medulla densa hyphæ 2-3 y crassæ, ramosæ et seplalæ, articulis longis. Cortex inferior 16-20 y lalus, niger et superiori similis. Apothecia 2-6 mm. lata, sessilia, cupuliformia et demum applanata, excipulo lævi, margine integro, sæpe intus revoluto aut fisso atque disco rufo prædita. In excipuli cortice 50-60 k lalo hyphæ verticales et indistinclæ, rele maculis quam in corlice superiore majoribus for- mantes; epilhecium rufescens; hypothecium incolor ; paraphyses 65 4 allæ, 2 y crassæ, constricte arliculatæ, simplices, apice incrassalæ et 3-4 4 melientes ; sporæ 12-16 g longæ el 6-10 y latæ, sæpe guttulam oleosam præbentes et episporio non incrassalo. Gelatina hymenialis fugaciter iodo cærulescens, thecis persistenter Linclis. Spermatia cylindrica recta, apicibus truncatis 5-8 ÿ longa et 0,5 p lata. Habitu ?. tiliaceæ Ach. atque medulla flavenli, reactione alia atque sporis minoribus ab illa jam secernenda. P. sulphurata Hue Lich. Yunn. p. 30 seu P. subaurulenta Ny1. Lich. Japon. p. 25 (e China) ab hac specie recedere non videlur nisi sporis paulo minoribus, nam modo crescendi est omnino similis specimini indico n. 1942 supra cilato, et in centro laciniæ non sunt laci- nulatæ ut in japonicis exemplaribus. Cæterum P, subaurulenta Nyl. in Flora 1885, p. 606 est male stabilila species, nam e descriplione « thallo non sorediifero et læviore quam in P. aurulenta Tuck et reactione K*» gaudet. Sed e speciminibus citatis, in una parte exem- plaris n. 2003 coll. Hook. et Thomp. ex India Orient. thallus lævis, medulla alba et saltem in strato gonidiali K color ruber producitur, et in altera illius parte thallus sorediatus et LICHENES EXTRA-EUROP ÆI. 161 medulla alba, K supra et intus flavet. In exempl.ex Ind.orient. a Perrottet anno 1840 lecto, medulla alba K rubet. In tribus exempl. a CI. Montigny 1855 leclis, unum n. 3 e Sou- Kiang est leviler isidiosum, aliud e Chusan fertile est dense isidiatum, et terlium etiam e Chusan est sorediatum ; in his tribus medulla est flavida et K supra et inlus color flavus oritur, sed crescendi modus omnino diversus ac in exemplaribus indicis. 258. Parmelia albido-straminea Hue. In Africa : in ins. Borbonia, saxicolam prope Sanctum Dionysium legit Fr. Rodriguez, anno 1887. Thallus albido-stramineus, sat late expansus, diam. 7-12 cent. et fortasse latior, K supra flavens, inlus aurantiacus et K (CaCl) aurantiaco-rubescens ; laciniæ ad periphe- riam radiantes, 5-10 mm. latæ, applanatæ, contiguæ aut subimbricatæ, in duas pluresve lacinulas 3-5 mm. latas divisæ, lateraliter et apicaliter sat profunde crenatæ aut lobulalæ, crenis et lobulis apice rotundis et axillis rotundis separalis; supra læves, nitidæ, aut pulvere albo vel sorediis albis seu albido-stramineis adspersæ ; in centro magis inæquales atque sorediis eodem colore sed majoribus et subglobosis, 3-4 mm. latis, sæ&pe contiguis fere omnino tectæ; intus stramineæ; infra nigræ el ad peripheriam anguste obscuralo- castaneæ atque rhizinis nigris, mm. longis omnino vestilæ. In cortice superiore,20 y lato, corpusculis obscurato, hyphæ superficiei perpendiculares, vix distinctæ, ramosæ sepla- tæque et rete maculis parvis, in parte superna minoribus,lumine parvulo, formantes atque stralo amorpho 4 y lato teclæ. Gonidia 7-4 lala. In medulla densa hyphæ 2-3 y crassæ, superficiei parallelæ el interdum perpendiculares ramosæque. Cortex inferior 10 & lalus, niger et cæterum superiori similis. Elsi sterilis, videtur species colore et sorediis facile distincta. In P. aurulenta Tuck. Synops. North Americ. Lich. 1, p. 56 et Nyl. Synops. Lich. 1, p. 382, thallus est glaucescens et rugulosus. 259. Parmelia entotheiochroa Hue. In Asia: in Japonia legit R. P. Faurie corticolam in ins. Yeso, in Mororan n° 98 et 100 et in Hakodaté, n.104 pr. p., februario et marlio 1897 et sine loco indicato, n° 624, 634, 667 et 707, julio 1898. Thallus albido vel cinerascenti-glaucescens (rarius nigrescens), adpressus, opacus, tenuis corticeque fragilis, K supra et intus flavens, CaCl intus aurantiacus et K (CaCl) leviter rubens ; in peripheria laciniæ 2-8 mm. latæ, breviter aut sat profunde lobatæ, lobis ambitu rotundis simulque crenatis, axillis rotundis aut subrotundis separalis, margini- bus subimbricatis, in centro, in lacinulas breviores sæpe variiformes divisæ ; supra læves, nec isidialæ, nec sorediatæ,sed aut subreticulatim aut sæpius plicalo-rugosæ ; intus intense sulfureæ ; infra nigræ et usque ad oras rhizinis nigris, parvis simplicibusque vestitæ. In cortice superiore flavido 20 y lato hyphæ superficiei perpendiculares, indistinclæ ramo- sæque et rete maculis parvis formantes atque stralo amorpho 3 y lato tectæ. Gonidia 1-8 y lata. In medulla densa hyphæ 2-3 crassæ, ramosæ articulatæque. Cortex inferior 13-15 latus, niger, superiori similis ; sterilis. A D. subaurulenta Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 592 differt reactione (in hac, a cl. Mon- tigny in China, Sou-Kiang, n. 3, anno 1855, lecla, thallus CaCl intus non tingitur), thallo minore et aliter diviso rugulosoque. A ?. aurulenta Tuck. Synops. North Americ. Lich. T, p. 56 differt saltem defectu sorediorum. Prope P. albido-stramineam Hue, quæ jam colore thalli et sorediis recedit, locanda. - (1) E verbis évrôs el 0:10000ç, intus sulfureus. 21 NOUVELLES ARCHIVES DU Muséum, 4° série. — I. 162 A.-M: HUE: - C. — Jrregulares Waïn. Etud. Lich. Brés. I, p. 38. Thallus laciniis inæqualiter dilatatis et irregulariter divisis, partim sat latis, apicibus marginibusve sæpe passim adscendentibus. Apothecia sessilia vel subpedicellata. 260. Parmelia saxatilis Ach. Method. Lich. (1803) p. 204, Lichenogr. univ. p. 469 et Synops. Lich. p. 203, Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 694, Müll. Arg. Princip. classif. Lich. Genève p. 32, Th. Fr. Lichenogr. scand. p. 114; Tuck. Synops. North Americ. Lich. T, p. 59; Lichen saxatilis L. Spec. Plant. (1753) p. 1142, n. 19, Wain, Revis. Lich. herb. Linn. asserv. p. 3; Lobaria saxalilis Hoffm. Deutschl. Flor. II (1795) p. 145 ; Imbricaria retiruga DC. Flor. fr. (1815) p. 389; Zmbricaria saxatilis Koerb. Syst. Lich. Germ. (1855) p. 72; Parmelia saxatilis « leucochroa a munda Schær. Lich. Helvet. exsicc. n. 362 pr. p. (altera pars est f. fwrfuracea) in herb. Mus. paris. (in herb. meo hic n. 362 est pr. p. P. sulcata Tayl. et pro altera parte, P. perlata var. olivaria Ach.) ; Zmbricaria saxatilis (L.) leucochroa (Wallr.) « munda (Schær.) Kærb., Hepp Flecht. Europ. (1867) n. 860; Z. saxatilis Kærb., Arn. Lich. exsicc. n. 531; Parmelia saxatilis Ach., Th. Kotschy ter Cilicicum in Tauri Alpes « Bulgar Dagh » (1853) n. 426, ejusdem Plant. Syriæ bor. (1862) n. 313; Malbr. Lich. Norm. n. 66, Oliv. ÆHerb. Lich. Orne n. 116 et Harm. Lich. Lothar. n. 296. In Asia : in Japonia legit. R. P. Faurie corlicolam et saxicolam in Nasuzan, n. 335 pr. p., julio 1897 ; in Sidesan, n. 828,31 augusti et in Togakuski, n. 774 pr. p., 17 septembris 1898; in ins. Yeso, in sylvis Sapporo, n. 9168, 29 martii 1893, in Hakodaté, n. 17, 104 pr. p., 105 pr. p. et 125, martio 1897; in ins. Nippon, in castello Hirosaki, n. 197 pr. p., aprili et in montibus Aomori, n. 229, 10 maii 1897; in ins. Sado, n. 899, 27 septembris 1898. In America : 1. in Canada legit R. P. Couet corticolam prope Otawam, anno 1889. — 2. In montibus Albis saxicolam legit Lesquereux, n. 236. — 3. In Ohio legit idem, n. 257 DEND: - Thallus cinerascens aut cinerascenti-albidus, procumbens, laciniatus, subopacus, K supra flavens, intus simililer flavens et mox sanguineo-rubens (hic color ruber in stralo gonidiali producitur); laciniæ 3-4 mm. lalæ, dichotome et sæpius irregulariter lacinulatæ, lacinulis 1-2 mm. latis, inæqualiter dilatatis, imbricatis, interdum ramosæ, sed semper inæqualiter dilatalæ, apice vulgo obscuriores et sæpe truncatæ, passim latiores, passim subaculæ, aut retusæ ; supra reticulatim albo-signatæ, signis sæpe scabridis, nec sore- dialæ, nec vel parum isidialæ; inlus albæ vel rubescentes; subtus nigræ et usque ad oras rhizinis nigris, parvis atque parum ramosis vestitæ, aut ad ambilum anguste denu- dalæ vel papillosæ, id est initio rhizinarum asperæ. In cortice superiore 30-35 y lato, corpusculis obscurato et K flavente, hyphæ superficiei perpendiculares, constricte septatæ, indistinciæ, ramosæque, ramis anastomosantibus el rete maculis parvis et inæqualibus formantes altque strato amorpho 6 & crasso tectæ. Gonidia 7-10 el in exempl. cana- diensi 41-20 & lata in strato passim interrupto et K rubente. In medulla sat densa hyphæ 2-3,5 u crassæ. Cortex inferior 23-30 latus, nigricans et eodem modo ac superior formatus. Apothecia 2-3 mm. lata, sessilia, cupuliformia et dein sæpe applanata atque eliam fissa, excipulo lævi aut reticulatim albo-signato, margine primum integro et dein subcrenulato prædita. In excipuli cortice 60 y lato, hyphæ ut in cortice superiore sed rete maculis amplioribus præbentes atque slrato amorpho 10 v crasso teclæ; epithecium rufum; hypothecium albidum ; paraphyses 60-80 » altæ, 2 & crassæ, articulatæ ramo- sæque, ramis anastomosantibus, apice non incrassatæ. Sporæ 14-18 y longæ et 7-9 laiæ, immixtis magis ellipsoideis 12-18 y longis et 8-11 y latis, episporio 1-1,5 uw crasso. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens, dein decolorata, thecis persistenter cœrulescenti- LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 163 bus. Spermatia recta, cylindrica, apicibus truncalis, 4,5-6,5 y longa et 1 y lata, sterig- mata 45-55 y longa, et 3 y lala, basi constricte et dein non constricte septala ramosaque. In plerisque speciminibus e Japonia provenientibus thallus est supra signis albidis et conferlis, non scabridis ornatus, proindeque illa specimina ad f. mundam Schær. Lich. Helvet. Spicileg. p. 455 et num Lich. europ. p. 45 pertinent. In n° 664 et 695 pr. p.in ins. Yeso, julio 4898 leclis, thallus similiter albo signatus variat totus rubricose vel vinose rubenti tinctus. Variat adhuc in n'° 303, in Onikobé, julio 1897 et 750 in summo monte Iwaki, 18 augusti 1898, thallo pro parte simililer rubricose tinclo, sed signis albis latioribus et passim sore- diato-sulcatis ornato. Species saxicola vel corticola vigens in Asia arctica et orientali (in montibus Himalaya); in tota Africa continente usque ad promontorium Bonæ Spei et in ins. Madera et Sanctæ Helenæ; in America arctica, septentrionali, meridionali (Costa-Rica) et antarctica; in Oceania (Australia, Nova Zelandia et Tasmania); in Europa tota vulgaris. — F. furfuracea Schær. Lich. helvet. Spicileg. (1839-1842) p. 455, Enum. Lich. europ. p. 45 et Lich. Helvet. exsice. n. 363 pr. p. (in herb. Mus. paris. altera pars est P. saxatilis Ach. et in herb. meo P. sulcata Tayl.), Flag. Lich. Franche-Comté n. 405, Harm. Lich. Lothar. n. 296, Johns. The North Engl. Lich. Herb. n. 187; Imbricaria saxatilis «. leuco- chroa (Wallr.) c. isidioidea (Krempelh.) Hepp Ælecht. Europ. n. 863 atque etiam eadem b. furfuracea (Schær.) ejusdem n. 862 quæ in Stizenb. Lich. helvet. p.56 ad f. horrescentem Tayl. in Mack. flor. Hibern. Il, p. 14% ducitur. In Asia : in Japonia saxicolam legit R. P. Faurie in ins. Yeso, in Hakodaté, n. 191, 18 martii 1897; in ins. Nippon, in summo monte Gansu, n. 743, 12 augusti 1898, falaises d'Aomori, n. 994, et in Kuroiski, n. 1192, martio 1899. In Africa : in regione Tunetana, in Kefll-Feidja (Oucheteta), legit Letourneux, 16 martii 1887. Differt à forma genuina isidio sat elevato, simplici aut ramoso, thallum fere omnino tegente. Viget insuper in Europa. — Var. 1. divaricata Del., Nyl. Lich. Japon. p. 27 et apud Hue Zich. exot. p. 316, n. 694», non P. divaricata Tayl. in Hook. Journ. of Botan. 1847, p. 166, seu P. Xamischa- dalis var. divaricata Müll. Arg. Lich. Beilr, n. 1332. In Asia : in Japonia saxicolam legit R. P. Faurie in Togakuski, n. 774 pr. p., 17 septem- bris 1898 ; in ins. Yeso, betulicolam in montibus Sapporo n° 9168 et 9222 pr. p., 29 martii et 30 aprilis 1893, in Hakodaté, n'° 16 pr. p., 68, 104, 105, pr. p. et 229, decembri 1896 et Julio 1897; in ins. Nippon, in Towada, n. 14301, 95 junii 1894, in Aomori. n. 166 pr. p., aprili 1897 et n. 467, 20 maii 1898. Thallus albidus et eisdem reactionibus ac in P. saxatili Ach.gaudens; laciniæ minores, 1-2 mm. latæ, inæqualiter dilatatæ et irregulariter ramosæ, ramis divaricatis, apice trun- catis furcatisve, concoloribus aut paulo obscurioribus ; supra albo-signalæ aut punctulatæ, signis rarescentibus, vel omnino læves et cortice transversim fisso, labiis fissurinæ pau- lum elevalis, vel marginibus et rarius superficie isidiatæ, isidio parvo et simplici; intus albæ ; infra nigræ etrhizinis nigris, parvis et ramosis munilæ, vel ad oras pallidæ et anguste nudæ. Cortex superior 29-33 y latus, necnon cortex inferior 20 y latus, eodem modo ac in P. saxalili Ach. formati. Gonidia 11-12 y lata. In medulla hyphæ sæpe rugosæ, 3-4 L crassæ. Apothecia 2-4 mm. lata, sessilia, cupuliformia, excipulo lævi aut tandem leviter albo-maculato, margine integro aut subcrenulato atque disco rufo prædita. In excipuli cortice 100 y lato hyphæ ut in forma genuina ; epithecium rufescens ; hypothe- 1624 A.-M. HUE. cium incoloratum ; paraphyses 80-85 4 altæ, 1,2-1,5 u crassæ, articulatæ, ramosæ, ramis anastomosantibus, atque apice non incrassatæ. Sporæ 15-17 y longæ et 8-9 p latæ, immixlis magis ellipsoideis 12-14 y longis et 8-9 y latis. Gelatina hymenialis iodo cœru- lescens, thecis rubentibus, sed earum apice persistenter cœrulescente, atque amoto rea- gentis excessu, res ita remanent. Spermatia recta, cylindrica, apicibus truncatis, 5-6 & longa et 0,7-0,8 y lata, sterigmata 30-40 v longa et 2 y lata, constricte septata atque ramosa. Variat thalli laciniis paulo latioribus, 5-6 mm. metientibus ; variat adhuc fissuris sore- diosis aut supra punctis parvis soredialisque laciniæ inspersæ, atque etiam variat thallo supra rubricose tineto. — Var. 2. angustifolia Nyl. in herb Bory de Saint-Vincent (in Terra-Nowva legit de la Pylaie). In America : in ins. Miquelon, legit D' Delamare, anno 1887, et comm. D' Viaud-Grand- Marais. Thallus cinerascens, eodem modo K reagens ac in P. saxatili Ach. ; laciniæ angustæ 1-2 mm. latæ, dichotome aut irregulariter ramosæ, ramis passim sat æqualiter dilatatis, apice retusæ aut subacutæ, supra subreticulatim albo-signatæ, et marginibus aliquando isidiatis, apice non obscurius tinctæ,; subtus nigræ et usque ad oras rhizinis nigris, brevibus ramosisque instructæ. Notæ anatomicæ thalli utin 2. saxatili Ach. Apothecia 2-4 mm. lata, sessilia, cupuliformia, excipulo lævi, margine integro aut vix crenulato paulumque sorediato prædita. Cortex excipuli 80 y latus eodem modo ac in P. saxatili Ach. formatus; epithecium rufescens et amorphum ; hypothecium et paraphyses ejusdem speciei ; thecæ 70 & altæ et 20 y latæ basique attenuatæ ; sporæ 15-16 & longæ et 9-12 p latæ, immixtis magis ellipsoideis 13-14 p longis et 9-11 4 latis. Gelatina hyme- nialis vix iodo cœrulescens, thecis præsertim tinclis et dein rubescentibus. Spermatia 4,5-6 y longa et vix 1 p lata. À forma genuina differt laciniis magis elongatis, magis ramosis et æqualius sæpe dilatatis. — Var. 3. omphalodes El. Fr. Lichenogr. europ. reform. (1831) p. 62, Nyl. Synops. Lich. I, p. 388, Th. Fr. Zichenogr. scand. p. 114, Tuck. Synops. North Americ. Lich. I, p.59; Zichen nigricans, omphalodes Vaill. Botanicon parisiense (1127) tab. XX, fig. 10; Lichen omphalodes L. Spec. Plant. (1753) p. 1143, n. 19, conf. Wain. Revis. Lich. in herb. Linn. asservat. pp. 3 et 4; Lobaria omphalodes Hoffm. Deutschl. Flor. IL (1795) p. 15 ; Parmelia omphalodes Ach. Method. Lich. (1803) p. 204, Lichenogr. univ. p. 469 et Synops. Lich. p. 203, Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 697; /mbricaria adusta DC. Flor. fr. IT (1815) p. 389; /mbricaria omphalodes Kærb. Syst. Lich. Germ. (1855) p. 12; Parmelia saxatilis Billot Fl. Gall. et German. exsice. (1841) n. 591; P. saæatilis var. omphalodes Schær. Lich. Helvet. exsice. n.488, Malbr. Lich. Norm. n. 168, Oliv. Herb. Lich. Ornen. 209, Flag. Lich. Fr.-Comté n. 15; P. omphalodes Ach., Mand. Lich. Madère n. 29, Harm. Lich. Lothar. n. 299 et Johns. The North Engl. Lich. herb. n. 188. In Asia : in Japonia saxicolam legit R. P. Faurie in Sidesan, n° 835 et 864, 31 augusli 1898. À forma genuina differt thallo nitido et fusco vel fusco-nigrescente ; supra similiter est albo-signatus et subtus dense nigro rhizinosus; sterilis. Viget insuper in Asia boreali (Siberia, Lawrencebay, etc.) ; in Africa (ins. Madera); in America septentrionali et meridionali (Bolivia) et antarclica. 261. Parmelia sulcata Tayl. in Mack. Flor. Hibern. (1836) p. 145, Nyl. apud Hue Lich. exot. n.693 ; P. saxatilis var. sulcata Nyl.Synops. Lich. I, p. 389, Th. Fr. Zichenogr. CA LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 165 scand. p. 114 et Tuck. Synops. North Americ. Lich. 1, p. 59 ; P. saxatilis var. rosæformis Ach. (1), Tuck. Synops. Lich. New Engl. (1848) p. 27: P. sulcata Tayl., Harm. Lich. Lothar. n. 297 et Johns. 7he North Engl. Lich. herb. n. 69; P. saxatilis var. sulcata Nyÿl., Oliv. Herb. Lich. Orne n. 62; Imbricaria saxatilisf. sulcata Arn. Lich. monac. eæsice.n. 335. In America: in Canada corticolam prope Otawa legit R. P. Couet, anno 1889. À P. saxalili Ach., quacum reactionibus convenit, differt thallo firmiore, lalius sæpe laciniato, supra non isidialo, sed sulcis sorediosis, plus minusve elongatis vel reticu- lalis, raro punctiformibus, atque sat elevatis notato ; margines sæpe eliam paulum sorediosæ ; laciniæ rhizinis nigris omnino instruclæ. In cortice superiore (tab. II, fig. 1 et 2) laciniæ juvenilis 30-40 4 lato, toto flavidulo et corpusculis repleto et in parte externa obscurius flavicante, hyphæ superficiei perpendiculares, indistinclæ, constricte septatæ et ramosæ atque rete maculis parvis et inæqualibus, lumine sat magno, for- mantes, et strato amorpho 8 & lato tectæ. Gonidia 8-10 4 lata in stralo continuo sub corlice sita. In medulla densa, materia albida tecta, hyphæ 2-3 L crassæ, superficiei parallelæ et ramosæ. Cortex inferior 16-20 latus, niger atque eodem modo ac cortex superior formatus. Sterilis. Viget corticola in Asia boreali; in America septentrionali atque in Europa. 262. Parmelia marmariza Nyl. Lich. Japon. p. 28 et apud Hue Zich. exot. n. 3648. In Asia : in Japonia corticolam legit R. P. Faurie, in Onikobé, n. 295, julio 1897, et in Togakuski, n. 782, 16 septembris 1898 ; in ins. Nippon, in Fujivama, n. 540, 10 junii 1898; arbres des falaises d'Aomori, n. 4030 pr. p., forêts d’Aomori, n. 1103 et plaine d'Aomori, n. 1167, martio 1899. Thallus albidus vel cinerascenti-albidus, passim rubricose maculatus, prostratus, laciniatus, K supra leviter flavens, intus flavens et mox sanguineo-rubens ; laciniæ 1-4 mm. lalæ, irregulariler lacinulalæ, lacinulis inæqualiter dilatatis, apice sæpius initio latioribus, lateribus integræ aut sinuatæ, apice retusæ rotundatæve, subimbricatæ, supra opacæ, læves et signis albis aut punctiformibus, aut sæpius paulum elongatis flexuosisque, parum visibilibus notatæ atque marginibus vulgo albo-limbalæ, nec sore- diatæ, nec isidiatæ, nec cortice fisso ; intus albæ; infra nigræ et rhizinosæ rhizinis, nigris, sparsis, simplicibus, vel ad oras papillosæ. In cortice superiore 30-50 & labo, fere toto fusci- dulo et corpusculis repleto, hyphæ superficiei perpendiculares, basi sat dislinclæ, dein indistinciæ, septatæ ramosæque et rele maculis parvis et imparibus, lumine parvo, for- mantes atque stralo amorpho 5glato tectæ.Gonidia 10-12 lala in strato passim interrupto et parum crasso sub corlice posita ; hyphæ gonidiales 2-4 crassæ, laxeimplexæ ; medulla materia alba, æque ac gonidia, tecta et ex hyphis superficiei parallelis ramosisque constans. Cortex inferior 15-20 # latus, niger et eodem modo ac superior formatus. Apothecia 3-8 et etiam 20 mm. lata, sessilia supra lacinias, primum cupuliformia et dein subapplanata, interdum fissa aut intus revoluta, excipulo lævi, sed sæpe albo- signato, margine integro et crasso atque disco rufo prædita. In excipuli cortice 100-110 p lalo, albido et extus flavicante et corpusculis repleto, hyphæ verticales, subdislinciæ, seplatæ et ramosæ atque rete maculis magnis et irregularibus, lumine parvulo, efficientes ; gonidia sub cortice et sub hypothecio, et inter utrumque stratum hyphæ gonidiales laxe implexæ, et ibi color flavens et mox rubens K producilur ; epithecium pallide rufum et amorphum ; hypothecium e duplici zona constans, in superiore hyphæ horizontales et in inferiore verticales; paraphyses 50 y altæ, 1,5-2 uw crassæ, articulalæ, raro connexo- (4) In herb. Acharii sub hac varietate adest P. saæatilis var. sulcata Nyl. et forma IST Platysmatis glauci Ach., teste Th. Fr. Lichenogr. scand. p. 115. 166 AM." HUE: ramosæ, apice vix incrassatæ ; thecæ 50 y longæ et 22 y latæ, apice et lateribus incrassatæ ; sporæ 8", hyalinæ, simplices et ellipsoideæ, 11-13 y longæ et 6-7 y latæ: in apotheciis latioribus, sport 13-20 y longæ et 9-11 y latæ. Gelatina hymenialis iodo vix cœrulescens et thecarum apices tantum persistenter cœrulee tincti. Spermalia SANS formia et etiam bifusiformia, 6 & longa et vix 1 p lata. Species Japoniæ propria. 263. Parmelia lævior Nyl. Lich. Japon. p. 28 et apud Hue Lich. exot. n. 3646. In Asia : in Japonia corlicolam legit. R. P. Faurie in Onikobé, n. 306 pr. p. et 455; julio 1897 ; in Nasuzan, n. 331, 30 julii 1897 ; in Togakuski, ni° 783, 789 pr. p. 797, 820 et 821, 16 septembris 1898 ; in ins. Yeso, n. 693 pr. p., julio 1898; in ins. Nippon, in Fujiyama, ni 513, 514 et 525, et in Nikko, n. 562, 10 julii et 30 maii 1898. : Thallus albidus vel pallide cinerascens aut albido-virescens, procumbens, anguste laciniatus, firmus, nitidus, K extus flavens et intus (in strato gonidiali) similiter flavens et mox sanguineo rubens: laciniæ primariæ 1-4 mm. latæ, irregulariter aut passim dichotome vel trichotome lacinulatæ, lacinulis inæqualiter dilatatis, in peripheria sæpe canaliculatæ, in centro planæ et subimbricatæ, marginibus sinuatæ et plerumque punctis albis et subsorediosis seu pseudocyphelloideis vulneratæ ; supra læves, nec albo-signatæ, nec isidiatæ; apice truncatæ aut subrotundæ vel adhuc breviter furcatæ; intus albæ : subtus nigræ et nigro rhizinosæ, rhizinis 0,5-1 mm. longis simplicibusque, atque ad oram summam pallide brunneæ et aliquando angustissime nudæ. In cortice superiore 20-95 y lalo, hyphæ ut in ?. saxatili Ach. dispositæ atque strato amorpho angustissimo tectæ. Gonidia 8-11 y lata. In medulla hyphæ 2-4 y crassæ et sat dense complexæ. Cortex infe- rior 20 y latus, niger et eodem modo ac cortex superior formatus. Apothecia 2-8 mm. lata, supra lacinias sessilia, cupuliformia, excipulo lævi aut vage albido-signato, in ipso margine vel prope marginem pluribus punctis albidis et pseudocyphelloideis, in linea recta dispositis notato, margine crasso, integro vel subintegro, atque disco pallide rufo prædila. In excipuli cortice 80-90 & lato, hyphæ verticales, incrassalæ, sat distinctæ, constricte septatæ atque ramosæ et rete maculis majoribus quam in cortice supe- riore formantes et strato amorpho 5 y lato tectæ; epithecium rufescens et amorphum ; hypothecium albidum atque e duplici hypharum strato compositum; paraphyses 80 allæ, 2 & crassæ, constricte septatæ ramosæque, ramis anastomosantibus, apice non incrassatæ ; sporæ 14-19 y longæ et 9-12 & latæ (in Nyl. loc. citat., 12-19 p longæ et 7-10y latæ). Gelatina hymenialis iodo non lincta, thecis cæœrulescentibus et dein vinose ruben- tibus. Spermogonia extus nigra et supra lacinias dispersa ; spermatia vel bifusiformia vel cylindrica aut uno apice incrassatula, apicibus semper acutis, 4-6 y longa et vix 1w lata ; sterigmata 15-30 y longa et 2-3 y lata, constricte septata et ramosa. Variat laciniis minoribus atque share, n. 300, fagicola in Onikobé, julio 1897. — F. 1. microphyllina Hue. In Asia :inJaponia corticolam legitR. P.Faurieinins. Nippon, in monlibus Aomori, n. 298, 30 maii1897 ;in Fujiyama, n° 511,512 et 518,10 junii 1898 et in Nikko, n. 590,30 maïi 1898. Thallus similiter supra lævis et nitidus atque eisdem reaclionibus gaudens, sed laciniæ aut margine microphyllino-dissectæ aut multum ramosæ et in lacinulas lineares divisæ; illæ lacinulæ albo-marginalæ et sæpe supra rubescentes. Laciniæ et lacinulæ punctis albidis non vulneratæ. Semper sterilis. — F. 2. denigrata Hue. An nee in Japonia corticolam legit R. P. Faurie in Onikobé, n. 05. jHte) BTS in ins. Yeso, n'° 631 et 701, julio 1898. LICHENES. EXTRA-EUROP ÆI. 167 Thallus fuscescens aut nigrescens et interdum totus denigratus, suborbicularis, decumbens, anguste laciniatus, in partibus minus nigris K supra flavens, intus similiter flavens et mox lalerilio-rubens ; laciniæ primariæ 2-3 mm. lalæ, varie lacinulatæ, lacinulis irregulariter dilatatis, margine crenalæ et frequenter punctis albidis et subcyphelloideis notatæ ; supra applanalæ, passim subnitidæ, læves aut corrugalæ, nec isidiatæ, nec sorediatæ ; apice rotundatæ et simul crenatæ et aliquando sat late pruinosæ ; intus albæ, aut, medulla accidentaliter denudala, flaventi-rubricosæ ; infra nigræ et dense rhizinosæ, rhizinis 1,5-2 mm. longis, simplicibus ramosisve, ad peripheriam rubri- cose denigralæ, opacæ, anguste nudæ vel papillosæ. In cortice superiore 20 y lato, luteolo et corpusculis repleto, hyphæ superficiei perpendiculares, indistinctæ, constricte seplalæ ramosæque, ramis lateralibus anastomosantibus et rele maculis parvis et inæqualibus formantes atque strato amorpho 4 y lato tectæ. Gonidia 6-8 x lata sub cortice posila. In medulla sat laxa hyphæ 2-3 y crassæ, materia alba etiam aeris tactu rubricose tincta, obtectæ. Cortex inferior 16 y latus, nigrescens aut brunneus, atque codem modo ac superiorformatus. Apothecia 1-5 mm. lata,sessilia, supra lacinias sparsa, cupuliformia, excipulo lævi, margine crasso, vulgo punclis albis in linea recta notata et disco obscure rufo prædita. In excipuli cortice flavidulo et præserlim in zona exleriore corpusculis repleto, 30-50 & lato, hyphæ verticales, indistinetæ el ramosæ, atque rete maculis parvis et inæqualibus, lumine parvulo formantes; gonidia sub cortice et sub hypo- thecio, inter utrumque stratum hyphæ gonidiales laxe implexæ, K colorem flavum et mox rubrum provocans ; epilhecium rufescens et amorphum ; hypothecium duplici hypharum zona constitulum, in superiore hyphæ horizontales, in inferiore in margine continuata hyphæ ut in excipuli cortice ; paraphyses 70 y altæ, 2 p crassæ, constricte articulatæ et passim connexo-ramosæ, apice non incrassalæ ; sporæ ut in specie genuina. In n. 701 thallus livido-cinerascens, passim rubricose tinctus, transitum inter formam typicam et formam denigratam exprimit. Species et formæ Japoniæ propriæ. 264. Parmelia Rodriguesiana Hue. In Africa : in ins. Madagascaria saxicolam in Ambositra, legit fr. Rodriguez, anno 1889. Thallus albidus, opacus, K supra flavens, intus non reagens nec K, nec CaCI, sed K (CaCl) rubens ; laciniæ 2-6 mm. lalæ, irregulariter lobulatæ et inæqualiter dilatatæ, lateraliter nunc integræ, nunc sinuato-crenalæ, sine ordine directæ et arcte imbricatæ, applanalæ aut leviter convexæ ; supra læves et ad apicem parce rugosæ et anguste brunneæ ; intus albæ; infra nigræ et ad oras obscure brunneæ, ubique parce rhizinosæ, rhizinis parvis et nigris, Jn cortice superiore 18-20 L lato, fuscidulo, hyphæ superficiei perpendiculares, sat distinctæ, 44 crassæ, constricte seplatæ et in parte superiore tantum parce ramosæ, rete maculis parvis et imparibus, lumine parvo rotundoque præbentes, atque strato amorpho 4 L lalo tectæ. Gonidia 7-8 & lata. In medulla sat densa hyph&æ 2 x crassæ. Cortex inferior 13-15 y latus, nigrescens atque eodem modo ac superior formalus. Apothecia 1,5-8 mm. lata, sessilia, cupuliformia, dein fere applanata, excipulo lævi, margine crenulato et intus nonnihil revoluto, disco obscure rufo prædita. In excipuli cortice 43-60 # lalo, hyphæ verticales, septatæ sed parum constricte, irregulariler ramosæ, ramis anastomosantibus reteque maculis sat magnis irregularibusque formantes; epithecium rafum ; hypothe- cium albidum crassum et duplici strato, superiore hyphis horizonlalibus densissime intricatis, inferiore autem hyphis verticalibus formatum ; paraphyses 55-60 z altæ, 2-2,5 7 crassæ, moniliformi-articulalæ, parum ramosæ, apice incrassatæ et ibi 4-5 y metientes. Thecæ 52 4 longæ et 24 y lalæ, basi atlenuatæ et superne incrassatæ; sporæ 9-19 w longæ et 5,5-7 4 latæ. Gelatina hymenialis iodo persistenter cœrulescens. Spermatia 158 A.-M. HUE. cylindrica, recta 6-8 H longa et 0,7-0,8 y lala; sterigmata 20-30 & longa et 3 p crassa. Species parva, distincla inter Zrregulares videtur non longe a Sublinearibus locanda. 265. Parmelia Massarti Hue. In Asia : in ins. Java ramulicolam legit D' Massart in sylva Tjibodas, n. 1208, januario 1895. Thaïlus albido vel fuscescenti-glaucescens, parum expansus, diam. 4-5 cent., K supra flavens, inlus non reagens sed K (CaCl) leviter rubens et CaCl immutatus, laciniæ pri- mariæ 5-10 y latæ, irregulariter lacinulatæ, lacinulis 2-4 mm. latis, inæqualiter dilatatis, axillis subrotundis separatis et marginibus vix imbricatis, hinc inde elongatis et apice sæpe lalioribus quam initio, ambitu crenatæ sinuatæve, crenorum axillis rotundis aut subrotundis ; in centro marginibus inæqualiter dissectæ, lobulis linearibus aut angulose dilatatis; supra omnino læves aut in centro leviter rugosæ ; intus alb&æ; infra nigræ atque rhizinis nigris 0,5-1 mm. longis, simplicibus aut apice ramosis, conferlis munitæ, ad peripheriam castaneæ et omnino veslitæ, aut papillosæ vel etiam angustissime nudæ. In cortice superiore 12-15 y lalo, superne fuscidulo, hyphæ superficiei perpendiculares, sat distinctæ, constriete seplatæ breviterque ramosæ et rete maculis parvis formantes altque stralo amorpho 2-3 & crasso tectæ. Gonidia 6-9 p lala; hyphæ 2-3 y crassæ in medulla dense intricata. Cortex inferior 12-15 p latus, nigrescens el superiori similis. Apothecia 2,5-4 y lata, sessilia, sed satis elevata, cupuliformia, excipulo lævi margine profunde crenato, crenis contiguis, aut integro et intus recurvo, disco pallide rufo prædita. In excipuli cortice 32-40 y crasso, hyphæ verticales, incrassatæ, 10 w crassæ, constricte seplatæ, superne ramosæ, ramis anastomosantibus, atque rete maculis majoribus ac in thallo formantes et stralto amorpho parum crasso tectæ; epithecium pallide rufum, amorphum ; hypothecium leviter flavescens ; paraphyses 50 y altæ, 2-3 crassæ, conferlæ, arliculatæ, parum ramosæ et apice vix incrassatæ. Thecæ 42 & longæ et 12 p lalæ, apice sat incrassatæ ; sporæ ellipsoideæ 9-11 ÿ longæ et 7-8 y latæ, immixtis minus ellipsoideis 10-11 p longis et 5,5-6 y latis. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Spermatia bifusiformia 4-5 ÿ longa et 0,5 y lata; sterigmata 15-20 4 longa et 2 y crassa, articulata sed non constricle, parce ramosa. Sporæ et spermalia ut in P. chilena Nyl., sed crescendi modus alius. Cum duobus sequentibus, P. fecunda et P. symmiga, hæc species quemdam transitum inter /rrequ/ares et Sublineares ostendit. In his enim apothecia sessilia, sporæ parvæ atque interdum laciniæ modo Sublinearium dissectæ, sed sæpe illæ laciniæ irregulariter dilatatæ. 266. Parmelia symmiga (1) Hue. In Asia : in India corlicolam et ramulicolam legit Ch. Gray in Coonoor in montibus Nilgherrensibus, anno 1893. Thallus passim albido-ochroleucus, passim albido-glaucescens, rigidus, adnatus, parum expansus, diam. 4-5 cent., K supra tinctus, intus non mutatus, sed K (GaCl) leviter rubescens; laciniæ 6-13 mm. lalæ, inæqualiter dilatatæ, parum lobatæ, lobis axillis acutis separalis, margine arcte imbricatæ, in centro crenatxæ et hinc inde fere ut in P. sinuosa lacinulatæ, in peripheria autem sinualæ; supra valde superficie inæquales, non raro alle convexæ, marginibus interdum recurvis vel etiam convolutis, cortice conlinuo, non isidialæ, sed sorediis albidis, parvulis, granulosis, sphæricis aut lale confluentibus ornalæ, marginibus rarius eliam sorediatis ; intus albæ; subtus nigræ, rhizinis nigris, sat (4) Ex adjectivo couuryfs, confusus. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 169 parcis munitæ et ad peripheriam nigræ et anguste nudæ. In cortice superiore 15-16 glato, fuscidulo, hyphæ superficiei perpendiculares, constricte septatæ, in basi distinclæ et 5 y crassæ, dein ramosæ et rete sat parvum, maculis inæqualibus, formantes. Gonidia 8-10 y lata; in medulla densa, hyphie 2-3 & crassæ. Cortex inferior 16-18 & lalus, nigrescens et superiori similis. Apothecia 1-3 mm.lala, sessilia, cupuliformia,excipulo primum lævi et dein plus minusve soredialo, margine integro aut subcrenulalo, disco obscure rufo præ- dila. In excipuli cort.ce 50 y lalo hyphæ indistinctæ, constricte seplalæ, ramosæ et rete maculis majoribus qua in corlice superiore formantes ; epithecium pallide rufescens et granulosum; hypothecium albidum; paraphyses 50 y allæ, 2 p crassæ, arliculalæ, connexo-ramosæ, apice leviter incrassalæ, 3 melientes. Sporæ ellipsoideæ 10-11 y longæ et 6-7 p lalæ, episporio {4 & crasso. Gelatina hymenialis fugaciler cœrulescens, thecis persistenter tinclis. Spermogonia desunt. Quoad sporas præcedenti affinis, sed thallo omnino diversa ; aspectu fere monophylla, nam laciniæ arcte imbricalæ et sorediis oblectæ, confusa, inde nomen, Sub hoc respeclu descriptioni P. confluescentis Nyl. Lich. ins. sancti Pauli p. 319 sat bene respondet, sed hæc ad aliam sectionem pertinet et in ea laciniæ minores. 267. Parmelia fecunda Hue. In Asia: in China, prov. Yun-nan, corticolam legit R. P. Delavay in sylvis Houang-li- pin, supra Ta-pin-lze, n. 5, 2 martlii 1890. Thallus pallide ochraceus et in laciniis junioribus glaucescenti-albidus, parum expansus, 2-3 cent. lalus, K supra flavens et inlus æque ac K (CaCl) immutatus, laciniæ 2-8 mm. latæ, in peripheria omnino applanalæ, ambilu sinualæ aut plus minusve pro- funde crenalæ, in centro planæ sed marginibus sublus breviler recurvis, irregulariter lacinulatæ, lacinulis inæqualiter dilalalis ; supra omnino læves, raro corlice ruplo : intus albæ ; infra omnino nigræ et usque ad oram rhizinis nigris 0,5-0,8 mm. longis et simpli- cibus vestitæ. In corlice superiore 15-22 KL lalo superne corpusculis obscurato, hyphæ superficiei perpendiculares, indistinclæ, constricle septalæ et ramosæ, rele maculis imparibus formantes. Stralum gonidiale sat inæquale gonidiis 7-10 y latis formatum; in medulla densa hyphæ 3 y crasæ, superficiei parallelæ, ramosæque et passim perpen- diculares. Cortex iuferior 12-15 w latus, niger, superiori similis. Apothecia 2-5 mm. lata, numerosa, thallum passim omnino occultantia (inde nomen) fere sessilia, cupuli- formia, raro demum applanala et radialim fissa, imperforata, excipulo lævi vel marginem versus leviter rugoso, margine increbre fisso et sæpe convoluto, disco obscure rufo prædila. In excipuli corlice 70-80 uw lalo, hyphæ verlicales, indistinclæ, constriclæ seplalæ, ramosæ, rete maculis sat magnis elficientes; epithecium rufescens ; hypo- thecium albidum, sed in stralo superiore paulum obscuralum; paraphyses 65 y allæ, 22,5 y crassæ, constricte articulalæ, conferlæ, vix ramosæ, apice incrassalæ, 4-5 n melientes. Sporæ 1-8 y longæ et 5-6 y lalæ aut sphæricæ, diam. 7 p. Gelalina hymenialis iodo intense cœrulescens, sed amoto reagentis excessu, minus intense aut fere decolorala, thecis persislenter tinclis. Spermogonia desunt. Alfinis quodammodo P. consorti Nyl. sed multo minor et sporis minoribus. 268. Parmelia sublævigata Nyl.in #lora 1883, p.611, Wain.£tud. Lich. Brés. X, p.53; P. tiliacea var. sublævigata Nyl. Synops. Lich. T, p. 383: D. sublæviga'a Nyl. apud Hue Lich exot. n. GA pr. p. et in herb. Mus. paris. quoad specimen a Bonpland in America tropica lectum tantum. In Africa : in ins. Madagascaria corlicolam ad litlus occidentale legit cl. Grandidier. Thallius sordide flavescens, procumbens, plagas 4-5 cent. lalas formans, opacus, K extus et intus flavens el mox inlus sanguineo-rubens ; laciniæ 2-7 mm. latæ, irregulariter NouveLLEs ARCHIVES DU Muséum, 4e série. — I. 22 170 A.-M. HUE. lacinulatæ, lacinulis ambitu crenatis et axillis subrotundis separatis, inæqualiter dilatatæ ; supra læves, sed cortice sæpe rupto; intus albæ ; subtus nigræ et usque ad apicem rhizinis nigris 0,3-1,5 mm. longis, sæpius ramosis veslilæ. In corlice superiore 20 y lato et corpusculis repleto, hyphæ superficiei perpendiculares, basi distinclæ et 6-8 y crassæ, septalæ ramosæque et rete maculis parvis et imparibus formantes. Gonidia 6 9 y lala. In medulla densa, K flavente et mox rubente, hyphæ 2-3 u crassæ. Cortex inferior 20 y crassus, nigricans et superiori similis. Sterilis. In exempl. Bonpland apothecia 2-5 mm. lata, sessilia, cupuliformia et demum applanata, excipulo lævi, margine integro et disco obscure rufo prædila. Sporæ 9-10 & longæ et 6 y lalæ. Spermatia cylindrica 6-8 L longa et 0,5 & lala ; sterigmata 15-95 & longa, basi 3, et dein 2 y lata et arliculata. Distributio geographica incerta. 269. Parmelia Sampaiana Hue. In America : in Brasilia corticolam legit Azevedo Sampaio prope Sao Paulo, anno 1893. Thallus partim flavescenti, parlim glaucescenti-albidus, rigidus, fragilis, nitidus, parum expansus, K supra vix flavescens, intus non reagens, similiter K (CaCl; non tinctus ; laciniæ 10-15 mm. lalæ, inæqualiter dilatatæ, sat aut parum profunde lobatæ, lobis axillis acutis separatis atque subimbricalis, ambitu sinuato-crenatæ et marginibus subas- cendentes; in centro convexæ aut convolutæ, inde superficie valde inæquales; supra læves aut in lobis vetuslioribus leviter rugosæ, cortice continuo ; in margine ciliatæ ciliis nigris 0,5-1 mm. longis et simplicibus; intus albæ; subtus nigræ ad peripheriam castaneæ atque usque ad oram rhizinis parvis el simplicibus vestitæ. In cortice superiore 15-16 y lalo, fuscidulo, hyphæ superficiei perpendiculares, indistinelæ, constricte septatæ et ramosæ, ramis rele maculis sat striclis et inæqualibus formantibus, stralo amorpho 4 y crasso tectæ. Gonidia 8-11 p lata. In medulla hyphæ 3-4 u crassæ, ramosæ et varie implexæ. Cortex inferior 10-12 y lalus, nigrescens et in inilio ramoram cellulas albidas ostendens. Apothecia 3-10 mm. lala, breviter pedicellata, cupuliformia, dein applanata et transversim fissa, interdum perforata, excipulo lævi, margine primum inlegro, dein crenato autlacinulis spermogonia hince inde ferentibus coronato, disco pallide rufo orpata. In excipuli cortice 35-45 y lato, hyphæ incrassalæ, verticales, constricle septatæ, nuncin dimidio infero conspicuæ, nunc indistinctæ, ramosæ et rele maculis ac in thalli cortice majoribus formantes et sirato amorpho parum crasso tectæ; epithecium flavescens; hypothecium incoloratum et slrictum; paraphyses 80-90 & altæ, 1,5-2 u crassæ, arli- culatæ, connexo-ramosæ, non conferlæ et apice vix incrassalæ. Thecæ 80 x longæ et 26 w latæ, fere cylindricæ, apice parum incrassalæ ; sporæ ellipsoideæ 17-19 y longæ et 9-11 y crassæ aut magis elongalæ 19 & longæ et 9 y crassæ. Gelatina hymenialis iodo vix cærulescens, thecis persistenter tinclis. Spermatia recta cylindrica, apicibus truncatis 7-9 x longa et 0,7-0,8 crassa; sterigmata 40-50 y longa, basi 4, et dein 2 y crassa, pluri- articulala, parum ramosa. Proxima P. consorti Nyl. a qua differt thallo flavicante, minus adpresso, laciniis majo- ribus in superficie magis inæqualibus, sporis ei spermaliis minoribus. In P. consorti Nyl. cortex ex hyphis superficiei perpendicularibus, indislinclis simulque ramosis constilutus; sed in excipuli cortice hyphæ magis ramosæ quam in P. Sampaiana. P. consors Nyl. adest in herb. Bory de Saint-Vincent, in Brasilia a cl. Vauthier lecta, sub nomine P. perlata Nyl. 270. Parmelia pluriformis Nyl. apud Hue Lich. exot. n.627, Wain. Étud. Lich. Brés.i, p. 45. In America : in Brasilia corlicolam, legit S. M. doña Theresia Christina Maria imperatrix, anno 1889. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 174 Thallus albido-glaucescens, sat late expansus, 10-12 cent. latus, nitidiusculus, K supra flavens el inlus non reagens, CaCl inlus leviter rubens et K (Cal) magis rubens; laciniæ valde inæquales, aliæ 7-10 mm, lalæ, ambilu sinualo-lobulalæ aut crenatæ, axillis rolundalis separalæ, marginibus conniventibus aut remolis, aliæ lacinulalæ, lacinulis usque 10 mm. longis, 1-2,5 mm. latis, varie ramosis, sæpe adscendenlibus ; supra ownino læves vel rarius isidialæ; intus albæ; infra nigræ et rhizinis nigris, parvis ramosisque veslilæ, ad peripheriam caslaneæ et sxpe anguste nudæ et papillosæ. In corlice superiore 11-15 y lato, superne leviter brunneo, et K flavente, hyphæ superficiei perpendiculares, inferne vix dislincltæ, constricte seplalæ ramosæque, rele maculis inæqualibus formantes atque stralo amorpho anguslo tleclæ. Gonidia 7-10 & lata; in medulla hyphæ 3-4 4 crassæ, sæpe rugulosæ, sat dense intricalæ. Cortex inferior 15-16 y latus, superiori similis, Apothecia 5-12 mm. lala, breviter pedicellata, primum cupuli- formia, dein applanala et imperforata, excipulo rugoso, margine integro et flaventi atque disco testaceo prædila. In excipuli cortice 45-50 y lalo, superneobscurato, hyphæ verticales, distinclæ, incrassatæ 8-10 y crassæ, constricte seplatæ, ramosæ et rete maculis majoribus ac in thalli corlice formantes ; epithecium leviter flavescens ; hypothecium incoloratum ; paraphyses 65 y allæ, 1,5 u crassæ, articulalæ, parce ramosæ, apice aliæ paulum, aliæ non incrassalæ. Thecæ 55 u allæ et 20 Wu lalæ, apice incrassalæ; sporæ ellipsoideæ, utroque apice rolundæ, 14-16 y longæ et 7,5-8 y crassæ, immixlis magis ellipsoideis 13-14 y longis et 8-9 & crassis. Gelatina hymenialis iodo leviler cœrulescens, thecis persislenter linctis. Spermatia cylindrica aut uno apice leviter incrassata, 3 & longa el 0,5 y crassa; slerigmata 30 & longa, 2-2,5 w crassa et conslricle arliculata. — F. 1. chlorocarpa Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 240, Wain. Étud. Lich. Brés. I, p. 46 et Lich. Brasil. exsicc. n. 794. In America : in Brasilia corlicolam prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio, anno 1893. « Thallus ut in forma genuina speciei, apothecia virenti pallida seu viridi albescenlia ; sporæ 10-14 & longæ el 8 u latæ. » Müll. Arg. loc. cilat. 271. Parmelia acanthifolia Pers., Wain. Ztud. Lich. Brés. 1, p. 38, f. ornata Hue. In Africa: 1. in ins. Borbonia corlicolam in Salazia et alibi, legit fr. Rodriguez, anno 1889. — 2. In ins. Maurilii, legit idem. Thallus albidus, rarius rufescenti-albidus, orbicularis, diam. 10-15 cent., K supra flavens, intus simililer coloralus et mox sanguineo-rubens; laciniæ 10-15 mm. lalæ, radia- lim dispositæ, irregulariter lobalæ, lobis inæqualiler dilalatis, axillis rolundis separalis, in peripheria applanalis ambitu profunde crenalis, crenis rolundis, basi sæpe anguslio- ribus, margine breviler ciliatis; in centro marginibus eliam cilialæ, apice adscendentes, crenatæque vel fere digilalæ atque sorediis globosis, albidis ornatæ ; supra omninolæves, corlice conlinuo; inlus albæ; sublus nigiæ, ad peripheriam eliam nigræ aut angusle teslaceæ, ubique rhizinis parvulis, nigris vestilæ. In corlice superiore, fuscidulo, 20 y lato, byphæ superticiei perpendiculares, constricte septalæ, basi dislinclæ et dein indistinctæ et ramosæ, ramis lateralibus anastomosantibus et rele maculis parvis formantibus atque slralo amorpho anguslo teclæ. GonidiaG-8 4 lala. In medulla maleria alba K rubens et hyphæ 2-4 y crassæ. Cortex inferior 20-95 y lalus, niger aut brunneus, superiori similis. Apothecia 2-5 min. lala, cupuliformia, parum elevala, excipulo primum albo-relieulalo et dein omuino soredialo, margine eliam soredialo, disco obscure rulo prædita. In excipuli corlice 40-50 y lato hyphæ verticales, constricte seplalæ, magis incrassalæ, rele maculis majoribus ac in thallo formantes ; epithecium rufescens; hypothecium luteolum ; para- physes 76-80 y altæ, 2 y crassæ, parce arliculatæ ramosæque, apice incrassatæ, 4-5 p metientes. Thecæ 60 y longæ et 20 y latæ, membrana superne incrassata ; sporæ 15-17 p 172 A.=M. HUE. longæ et 8-9 p latæ, immixtis magis ellipsoideis 13-14 y longis et 9-10 y lalis. Gelatina hymenialis iodo vix linela aut in parte inferiore hÿmenii cœrulescens, thecis persistenter sic tinelis. Spermalia non visa. Jam lecta fuerat in insula Borbonia a el. Richard, nam adest sterilis in ejus herbario, nune meo, et in herb. Montagne, sub nomine P. perforata. Specimen ex ins. Maurilio est omnino rulescens el in peripheria vinose linctus. 272. Parmelia mutata Wain. Ætud. Lich. Brés. I, p. 39, f. decorata Hue. In Africa : 1. in ins. Borbonia legit corticolam fr. Rodriguez, anno 1887. — 9, In ins. Madagascaria, corticola in regione Betsileo, legit D' Besson, anno 1891 et comm. cl. Renauld. Thallus albidus vel albido aut cinereo-glaucescens et passim rubicundus, adpressus, K supra flavens, intus similiter flavens et mox sanguineo-rubens, laciniæ 5-10 mm. latæ, lobalæ, lobis irregulariter dilatatis, subimbricalis et axillis subacutis separalis, in peripheria crenalis, in centro marginibus profundius incisis et etiam in lacinulas breves apice sorediatas divisis, ubique, sed non regulariter ciliatis ciliis nigris, 0,5 mm. longis; supra læves, corlice continuo aut raro ruplo; intus albæ; infra nigræ et dense rhizinosæ, rhizinis nigris et parvis munitæ, ad peripheriam caslaneæ, rhizinis rarescenlibus, aut papillosæ. In corlice superiore, 16-18 & lalo, hyphæ superficiei perpendiculares, sat distinciæ, 5-6 x crassæ, constricte seplalæ, 3-4 cellulas parielibus incrassatis et lumine parvo rotundoque offerentes, dein ramosæ el rete maculis parvis piæbentes alque stralo amorpho 3 L lato tectæ. Gonidia 5-8 y lala. In medulla densa hyphæ 2-3 Lu crassæ, superficiei parallelæ, ramosæ et passim perpendiculares. Cortex inferior niger aut brunneus 15-16 w lalus el superiori similis. Apothecia 2-7 mm.lata, marginalia et submarginalia, parum elevala, cupuliformia, imperforata., excipulo lævi et demum paulum ruguloso, margine inlegro nudo aut sorediato, sæpe incurvo, alque disco rufo prædila. In excipuli corlice 30-40 & lalo, hyphæ verticales, constricte septalæ et irregulariter ramosæ, lumine parvo ; epithecium rufescens ; hypothecium albidum; paraphyses 80 w altæ, 1,5-2 y crassæ, arliculalæ, parum connexo-ramosæ, apice non incrassalæ. Thecæ 70 x longæ et 20 & crassæ ; sporæ valde variabiles 14-17 y longæ et 10-124 crassæ ; vel 44-16, et 14-15 Lu longæ, atque 7-8, et 8-9 y crassæ. Gelalina hymenialis iodo non tüingilur, thecis cœrulescenlibus. Spermogonia desunt. Etsi aliquibus notis a P. mutata Wain. discrepat, eodem modo crescendi gaudetideoque ab illa secernenda non videtur. Variat colore fere P. tabacinæ Mont., sed in peripheria laciniæ glaucescentes, medulla accidentaliter flavida aut rubricoso-flava, K sanguineo- rubens. 273. Parmelia submutata Ilue. In Asia : in China, prov. Yun-nan, corticolam legit R. P. Delavay in sylvis San-tchang- kiou, 27 martii 1890. Thallus albidus vel glaucescenti-albidus, K supra flavens, intus eodem modo iinctus atque mox sanguineo-rubens ; laciniæ 6-10 mm. lalæ, applanatæ, sed in lobis vetustioribus margines sæpe sublus recurvæ, paulum imbricalæ, ambilu crenalæ alque etiam lobalæ, crenis et lobis sinubus rolundis separatis, lobis aut inæqualiter dilalatis, v. g. in initio Î mm. et in apice obtuso 6 mm. latis, aul angustis et apice aculis; supra opacæ, in junioribus omnino læves, in velustioribus corrugalæ aut cortice ruplo; intus albæ ; infra nisræ et ad oras rufescenti-caslaneæ, ubique rhizinis nigris parvis vestilæ; rhizinæ in centro 2-5 mm. longæ aut ramosæ in tota longiludine, aut tantum in dimidio infero el tunc apice bis aut ter divisæ, ramulis dense selulosis. In cortice superiore 18 & lato fuscidulo, hyphæ distinctæ 7 uv crasso, constricte seplalæ, superne ramosæ ut in specie LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 175 præcedente, stralo amorpho 4 w teclæ. Gonidia 7-12 y lata. Medulla hyphis 2-3 y crassis, intricalis ut in eadem. Cortex inferior 12-14 y latus. Apothecia 68 mm. lala, cupuliformia et dein applanala alque sæpe radialim fissa, imperforata, excipulo lævi, margine integro el disco obscure rufo prædila. In excipuli cortice 60 y lato, hyphæ verticales, constricte seplalæ, ramosæ, ramis lateralibus anastomosantibusque, rele maculis sal lalis el irregularibus formantibus, strato amorpho 6 y crasso Leclæ; epithecium rufescens, amorphum et angustum; hypothecium albidum ; paraphyses 60 & allæ, 2 p crassæ, arliculalæ, parum ramosæ, ramis vix divergentibus, apice non incrassalæ. Thecæ fere cylindræ 50 p allæ et 16 u& lalæ, superne incrassalæ; sporæ 1-8 u lougæ et 5-6 4 crassæ. Gelalina hymenialis iodo persistenter cœrulescens. Spermo- gonia desunt. Prope P. mutatam Wain. disponenda,a qua jam sporibus mullo minoribus et rhizinis setulosis recedil. 274 Parmelia ricasolioides Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 630 et Hue Lich. Yunn. p.21. In Asia: in China, prov. Yun-nan, corticolam legit R. P. Delavay in sylvis Yen lze-hay, 20 octobris 1885 : in sylvis Lopin-chan supra Lan-kong, allit. 3000 m., 31 octobris 1888 et in sylvis Tong-chan et San-tchang-kiou, 27 marlii 1890. Thallus glaucescenti-albidus vel fuscescens, parum expansus, K supra flavens, intus simililer tinctus et brevi ferrugineo-rubens ; lacini&æ 8-10 mm. lalæ, irregulariter et profunde lobalæ, lobis inæqualiler dilatalis, axillis subrotundis, raro rolundis, separatis el marginibus subimbricatis, ambitu crenalis, crenis subaculis ; supra nilidæ et læves, passim leviler lacunosæ ; intus albæ; infra nigræ et dense rhizinosæ, rhizinis parvulis, nigro-brunneis, valde ramosis, ad oram caslaneæ et omnino veslilæ aut anguste nudæ el papillosæ. In corlice superiore 20 y lato el albido, hyphæ superficiei perpendiculares indislinelæ, constricte seplalæ et breviler ramosæ ramislaleralibus anastomosantibusque, rele irregulare formantibus, slralo amorpho anguslo teclæ. Gonidia 7-10 w lala; medulla hyphis 2-3 y crassis, horizontalibus et subverlicalibus formata. Cortex inferior 20 & lalus, niger aut brunneus, superiori similis. Apothecia valde numerosa thallum hinc inde omnino legentia, mulua pressione sæpe diflormia, 2-3 mm. lala, cupuliformia, excipulo lævi vel serobiculato, nilido, margine crenala, disco obscure rufo prædita. In excipuli cortice 40-50 p lato, hyphæ verticales, indistinclæ, constricle seplalæ et ramosæ, rele maculis sat magnis formantes; epithecium rufescens et amorphum; hypothecium albidum; paraphyses 80 y allæ, 2 p crassæ, constricte ramosæ, connexo-ramosæ, apice incrassalæ, 3-4 & metientes. Sporæ 16-20 y longæ et 10-12 y crassæ, paulo latiores quam in Nyl. loco citato, episporio 1 y crasso. Gelalina hymenialis iodo persistenter cæœrulescens. Spermatia bacillaria 5-6 4 longa et 0,7 y. crassa, Nyl. ibidem. 275. Parmelia cetrata Ach. Synops. Lich., p. 198, Wain. £tud. Lich. Brés. I, p. 40 et Lich. Brasil. exsice. n. 1051, Müll. Arg. Lich. Cathar. p. 938, elc.; P. perforata var. cetrata Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 595, P. perforala Nyl. ibidem pro magna parte ex exempl. herb. Mus. paris., P. perforala Müll. Arg. e pluribus locis, speciminibus visis ; P. perforata Yh. Fr. et Müll. Arg. in Zolling. /{er javan. secund. n. 980; /inbricaria per- forata Arn. Lich. exsice. n. 984. Eltiam P. perforata mult. auct. recent. Cf. Hue Causerie sur les Parmelia p. 14. In Asia : 1. in Japonia corticolam legit R. P. Faurie in Oyama, n. 15 290, 18 februarii 1815. — 2. 1n China, prov. Yun-nan, corlicolam legit R. P. Delavay in sylvis Mo-so-yn (Lan-kong), junio 1837. Ulraque slerilis, prior pauea soredia ferens. In America : 1. In republica Mexicana legit Dr P. Maury, n. 3818 pr. p., in Chimalea- pan, cerro de Santiago, circa de Lorma, 26 junii 1890, et n. 6243 pr.p., ramulicolam cerro ‘A1A A.-M. HUE. de S. Francisco, Tamazimchale, 41 maii 1891, ambæ fertiles. — 2, In Columbia saxico- lam prope Bogotam legit fr. Emilio, anno 1898, et comm. fr. Gasilien ; fertilis. — 3. In Brasilia legit corlicolam $S. M. doña Theresia Christina Maria, imperatrix. In Oceania : 1. In ins. Sandwich, Hellu n. 6, e Mus. paris. ; ferliliss — 2. E Nova Zelandia misit sir Locke Travers ad universalem exhibitionem Parisiis anno 1889 habitam. Thallus (e Brasilia) glaucescenti-albidus (in herb. passim rubenli-linclus), decumbens, rigidus, opacus, sat lale expansus, K supra et intus flavens, atque mox inlus sanguineo- rubens ; laciniæ 12-30 mm. lalæ, plus minusve lobalæ, lobisirregulariter dilatatis, crenatis et præserlim in centro dentatis, crenis rotundis aut angulosis, dentibus aculis, atque axillis rotundis aut acutis separaiis, apice ascendentibus ; supra passim lacunosæ, et ubique albo-reliculalæ etsæpe in relis maculis lividæ, interdum in centro reliculalo-rimo- sulæ, nec soredialæ, nec isidialæ, nec ciliatæ; intus albæ ; subtus nigræ et ad periphe- riam castaneæ atque ubique, usque ad oram,rhizinis nigris parvis, non semper fulcranli- bus, dense veslitæ, in centro tamen crenæ aut dentes nudæ aut rhizinis rarescentibus munilæ. In cortice superiore 20-95 & lalo, superne corpusculis fuscidulo, hyphæ super- ficiei perpendi culares, constricle seplatæ, in aqua basi distinctæ et 6-7 p crassæ, in K immersæ et dein coloratæ, indistinctæ, seplatæ et ramosæ, ramis lateralibus, irregulariler anastomosanlibus et rete maculis parvis, lumine parvo, formantes atque strato amorpho augusloteclæ. Gonidia 7-11 p lata. In medulla materia alba K rubente tecta hyphæ 4-5 y lalæ, lumine parvulo, superficiei parallelæ et ramosæ, dense intricalæ. Apothecia 5-15 mm. lala, submarginalia, subpedicellata, cyathiformia, perforata, excipulo albo reliculalo, rugis demum paulum elevatis, margine inlegro et disco rufo prædita. In excipuli corlice 30 & lato, hyphæ verticales, constricte seplalæ et ramosæ, ramis anastomosantibus; gonidia sub illo et sub hypothecio leviler rubente ex hyphis dense intricalis formalo ; epithecium fere incoloratum ; paraphyses 1,5 y crassæ, allitu- dine inæquales, non confertæ, parum articulalæ, raro connexo-ramosæ et apice non incras- satæ. Sporæ 81®, hyalinæ, simplices ; utroque apice rolundatæ, ellipsoideæ, 14-15 y longæ et 7-8 L lalæ. Iodo thecæ tantum cœrulescentes. Spermatia cylindrica, recta, apicibus truncatis, 6-8 y longa et vix 1 p lala; sterigmata 30-40 & longa et 3 p lata, articulata, articulis remotis, et ramosa. Tab. V, fig. 1, thallus cum apotheciis in naturali statura. Variat minor, sublus ad oras magis caslanea, minus rhizinosa, sed crebre papillosa. Late distributa videlur in lerris calidis et temperalis. — F. 1. sorediifera Wain. £tud. Lich. Brés. I, p. 40. In Asia : À. in Japonia legit R. P. Faurie corticolam ia ins. Yeso, in Hakodaté, n. 9177, 15 aprilis 1893 ; in ins. Nippon saxicolam, falaises d’'Aomori, n. 999, et corlicolam fruc- tiferamque in castello Hirosaki, n. 1096, martio 1899. — 2. In China, prov. Yun-nan, P. perforata Hue Lich. Yunn. p. 31, legit R. P. Delavay saxicolam in monte Tsang-chan, anno 1885 ; ad cortices in svlvis Kou-loui, 18 juni, ad saxa supra Riou-kio, n. 4527, 9 julii et in faucibus Lopin-chan, 41 julit 1888 (thallo infra ubique nigro, eliam in lobis ascendentibus soredialisque) ; in rupibus supra Pien-kio, 9 oclobris 1888 ; slerilis. — 3. In India corticolam legit miss Wacker in Birch-Hill prope Darceling, in montibus Hima- laya, 1 maii 1893 et comm. comes de Poli; sterilis. In Africa : 1. In Algeria, prope La Galite, legit Durieu de Maisonneuve, 31 decembris 1840, in herb. Motelay Mus. paris. dalo ; sterilis. — 2. In ins. Borbonia corlicolam legit Frapier, sine locoindicato ; in Mafate legit fr. Rodriguez, annis 1889 et1890; in Cilao legit cl. M. Chauvet, 25 octobris 1896 el comm. comes de Poli. — 3. In ins. Madagascaria lege- runt in Ambositra corticolam fr. Rodriguez, anno 1889, et in ora occidental cl. Grandi- LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 175 dier, ramulicolam ; steriles. — 4. In Brazzaville, legit cl. Tholloy, maio 1891 ; corticola et slerilis. In America : 1. in Ohio, ad arbores legit Lesquereux, n.261 (1). — 2, In Columbia prope Bogotam legit saxicolam fr Emilio et comm. fr. Gasilien ; slerilis. — 3. In Brasilia corti- colam legerunt S. M. doûa Theresia Christina Maria, anno 1889, et prope Sao Paulo Azevedo Sampaio, anno 1893 ; sleriles. In Oceania : 1. in ins. Tahili legit Ch. Thiébaut, anno 1865 ; sterilis. — 9. E Nova Zelandia, ad exhibilionem generalem Parisiis anno 1889 habitam misit sir Locke Travers. A specie genuina dentlibus seu lacinulis in centro soredio globoso ornalis dilfert ; passim margines eliam soredialæ. Variant illæ lacinulæ subtus nudæ et pallide brurneæ aut fere albidæ. Forsan frequentior quam P. cetrata Ach., et in eisdem regionibus vigens. — F.2. ciliosa Viaud-Grand-Marais Notes sur les Parm. et les Phys. de l'Ouest, p. 156: P, perforata Nyl. in collect. Lindig,n. 2532, e Nova Granala, secundum specimen authen- licum in herb. Mus. paris. In Asia : 1. in Japonia legerunt in ins. Nippon corticolam D' Savatier, sine loco indi- calo, et R. P. Faurie in Aomori, n. 172, aprili 1897, et saxicolam in Sendai, n. 265, Julio 1897, et in Huki, n. 591, 17 junii 1898. — 2. In China, P. crinita Hue Lich. Yunn. p. 31 (reactione erronea), et adhuc legit R. P. Delavay ad saxa prope Ki-pin-hay, 2 octobris 1886 ; sterilis. In America : in Brasilia, legit S. M. doûña Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889; sterilis. Similis P. cetratæ f. soredüferæ Waïin.. sed laciniæ marginibus ciliis 0,5-1, raro 1,5 mm. longis, nigris et simplicibus ornatæ ; lacinulæ sorediatæ sæpe eliam ciliatæ. Spermalia 8-9 x longa et 0,7-0,8 y lata. In specimine a cl. Lindig lecto, sporæ 13-16 » longæ et 1-8,5 p lalæ; spermatia 8-10 y longa et 0,7-0,8 x lata. Ad eamdem formam pertinere videtur specimen à Verreaux in Australia anno 1846 lectum, et P. perforala nominatum (herb. Mus. paris.), sed in hoc nec apothecia, nec spermogonia. — F.3. subisidiosa Müll. Arg. Lich. Usamb. p. 256 : P. perforata f. subcetrata Nyl. secundum specimen authenticum in Mus. paris. a cl. Boivin in ins. Borbonia, 1847-1859, lectum. In Africa : in ins. Borbonia, legit corticolam fr. Rodriguez in Salazia, anno 1889; sterilis. In America : in Florida, corticola et sterilis. À specie genuina marginibus isidiosis vel eliamisidioso-dissectis, cilialis, sed nonsore- dialis differt. Nomen subcetrala Nyl. ut varietas P. cetratæ Ach. servari non poluit. Non vidi exemplar africanum cel. Müll. Arg. ejusque reactionem ignoro, sed mea specimina illius descriplioni respondent. — Var. corniculata Müll. Arg. Rev. Lich. Meyen. p. 312, P. perforata var. corniculata Krempelh. Lich. Bras. Warm. p. 11; P. cervicornis Krempelh. in Flora 1876, p. 13, Glaz. Collect.n.1837, Wain. £tud. Lich. Brés. I, p. Al; affirmante Müll. Arg. /ev. Lich. Meyen. p. 312. esset eliam P. per/orutu var. replicata Mey. et Flot., sed reactione neÿlecla, illud incertum. (3) Contendit cl. H. Willey in Notes on some North Americ. spec. of Parmel. p. 2, hanc speciem, elsi a Tuck. Synops. North Americ. Lich. T, p. 54, enumeratam, pro America septentrionali dubiam esse. Altamen hæc specimina sunt certe determinata, nam sporæ 15 à longæ et 9 & latæ in thecis 64 y longis el 28 y latis, basi attenuatis, nec non spermatia cylindrica recla 7-8 y long et vix 4 p lata in eis inveniuntur. 176 A.-M. HUE. In Africa : in ins. Madagascaria, in monte Ambre legit fr. Rodriguez, anno 1889. In America : 1. in Ohio corticolam legit Sullivant. — 2. In Brasilia, legerunt corti- colam S. M. doùûa Theresia Christina Maria: imperalrix, anno 1889, et Azevedo Sampaio prope Sao Paulo, anno 1893. Differt laciniis passim et præserlim in centro in lacinulas 10-15 mm. longas et 1-2 mm. latas, et sæ&pe minores divisis. Illæ lacinulæ infra aut omnino nigræ aut ambitu casta- neæ, vel rhizinis paucis ornalæ, aut omnino glabræ. Apothecia margine inlegro, non corniculato. Sporæ 14-16 y longæ et 8-11 4 latæ. Spermalia in Madagascaria 8-11 p longa et in Ohio 6-10 ÿ longa, 0,7-08 y lata. Tab. V, fig. 4, fragmentum thalli in nalurali statura,. Hæcespecies,latiusquam a recentioribus lichenolographis indicatum fuit, distribuitur, nam sæpius abillis P. perforata salutata fuit. Res ila se habet non solum in Musei paris. herbario atque etiam in herbario Bory de Saint-Vincent, utroque a cel. Nylander delerminato, sed probabiliter in multis aliis et certe in meo {olim Richard, dein Steudel et postea comitis de Franqueville) quos D'es Th. Fries et Müll. Arg. vicissim examinaverunt. Sequuntur loca natalitia speciminum herbarii mei quondam P. perforata vocatorum el quæ pertinent : 4. Ad P. cetratam Ach.: ex America septentrionali, legit Lesueur, 1838 (sterilis, quare hæc contra cl. Willey assertionem non atluli). E Brasilia, e Bahia legit Blanchet atque e Rio Janeiro, legit Gaudichaud (in hac posteriore, sporæ 15 à longæ er 9 & lalæ, spermalia cylindrica recta 6-8 y longa et vix 1 u lala). E Montevideo leuil Gaudichaud (hæc LP. (ævigala det. a cel. Müll. Arg.) 2, Ad P. celratam f. sorediiferam Wain.: ex ins. Ceylonensi, legit John Nictner. E No a Zelandia, legit Knight, 1870 (in bac apothecia extus sorediosa, sporæ 14-15 u longæ et 8 9 u lalæ). 3. Ad P. cetratamf. ciliosam Viaud Gr. Mar. ex ins. Madagascaria. E Brasilia, legit Vauthier (unum exempl. ciliatum tantum, alterum simul ciliatum sorediatumque, sporæ 13-15 p lougæ el 8-9 & latæ). E Chili, legit Bertero. Ex Australia, voyage de l’Astrolabe, anuo 1826. 276. Parmelia macrocarpoides Wain. £{ud. Lich. Brés. 1, p. 42,et Lich. Brasil. eæsice. n. 399. In America : in Brasiliacorticolam legit S. M. dona Theresia Christina Maria imperatrix, anno 1889, atque etiam Azevedo Sampaio prope Sao Paulo, anno 1893. Thallus glaucescenti aut saltem partim pallide flavescenti-albidus, decumbens, mem- branaceus, opacus, late expansus, K supra flavens, intus aultem neque K, neque CaCl, neque K (CaCl) reagens ; laciniæ 8-15 mm. lalæ, irregulariler lobalæ, lobis inæqualiter dilalatis, axillis rotundis aut subrotundis separalis, ambitu sinuato-crenatæ, marginibus sæpe adscendentibus, in centro vulgo in lacinulis laceratæ ; supra crebre reliculatim albo- areolalæ vel etiam rimulosæ, nec soredialæ, nec isidialæ nec cilialæ ; intus albæ ; infra nigræ et ubique rhizinis nigris, parvis, parce ramosis vestilæ, ad oram fusco-castaneæ et inlerdum anguste nudæ et tunc papillosæ. In cortice superiore 12-15 y lato, nebuloso seu corpusculis obsilo, hyphæ supertliciei perpendiculares, constricte septalæ, in K sat cons- picuæ et 6 x crassæ, sæpe 2-3 cellulas parietibus incrassalis, lumine parvo et rotundo, præbentes, dein ramosæ aute basi ramosæ, ramis lateralibus anastomosantibus atque rete maculis parvis elficientibus, strato amorpho 3-4 4 lalo teclæ. Gonidia 6-9 y lata. Medulla ex hyphis 4 p crassis, elungalis, parum ramosis, sat dense implexis, lævibus aut rugosis conslilula. Cortex inferior 12-15 & lalus, niger aut nigrescens, superiori similis. Apothecia 5-15 mm. lala, cupuliformia, breviter pedicellata, perforala, excipulo rugoso, margine integro atque disco livido-lestaceo prædila. In excipuli cortice 55-65 y lato, hyphæ verlicules, constricte septalæ, lateraliler ramosæ atque rete maculis latioribus quam in cortice formantes ; gonidia sub illo et sub hypothecio albido; epithecium incolo- ratum ; paraphyses 85 y altæ, 1,5 p crassæ, arliculalæ, parce connexo-ramosæ, apice non incrassalæ. Thecæ 55 y altæ et 20 y latæ, apice incrassatæ:; sporæ 8"*, hyalinæ, simplices, LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 177 ellipsoidéæ, 44-17 & longæ et 8-10 y latæ, immixtis magis ellipsoideis 15-16 y longis et 9-10 y latis, episporio 1 x crasso. Gelatina hymenialis iodo vix tincta, thecis cærulescen- tibus. Spermatia cylindrica, recla, apicibus truncatis, 7-10 p longa et 0,7-0,8 p crassa ; sterigmala elongata, 2 & crassa, constricte arliculata atque ramosa. Variat lacinulis in cenlro elongalis et digitato-ramosis. — F.1, subcomparata Wain. £lud. Lich. Brés. I, p. 43, et Lich. Brasil. exsice. n. 918. Ex eisdem locis et ex eisdem collectoribus. « Lacinulæ thalli pro parte apice sorediosæ », Wain. loc. c'lat. Apothecia 1 cent. lata, margine eliam albo-soredioso, sporæ ut supra. In Sao Paulo variat hæc forma alque eliam species Lypica marginibus passim ciliatis. — F. 2. phyllophora Hue. In America : in Brasilia legit S. M. doûa Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889. Apotheciorum margo primum crenatus et dein lacinulis interdum spermogonia fe- rentibus ornata; sporæ ut in {ypo. 277. Parmelia reticulata Tayl. in Mack. flor. Hibern. (1836) p. 148, f. nuda Hue. In America : in Uruguay, legit Fruchart ad rupes in cerro Melones prope Montevideo, annis 1875 et 1876. Thallus sordide albidus, opacus et in laciniis junioribus nitidus, decumbens, late expansus, & supra et intus flavens et mox intus sanguineo-rubens, laciniatus; laciniæ in peripheria 1 cent. latæ, parumlobatæ, lobis rotundis, sinuato-subcrenatis, axillis rotundis separalis, in centro 4-7 mm. latæ, applanalæ, irregulariter lobatæ et dilatalæ, apice obtusæ aut leviter crenatæ, imbricatæ aut subascendentes, ubique marginibus anguste nigro-limbatis, cilialis ciliis 0,4-0,6 mm. lalis el nigris ; supra tenuiler albo-reticulatæ, rele minore quam in P. cetrala Ach., sed in maculis similiter lividæ, ad oram sæpe læves, in lobis autem veluslioribus granulato-asperæ atque etiam verrucosæ, nec sorediatæ, nec isidialæ; inlus albæ; infra nigræ, passim corrugatæ, passim rhizinis nigris, conferlis munilæ, ad peripheriam obscure brunneæ et nitidæ et usque ad oram rhizinis parvulis rarescenlibus vestilæ aut saltem papillosæ. In corlice superiore 15-20 & lato, superne luteolo, hyphæ superficiei perpendiculares constricte septatæ, in aqua vix distinclæ, in K basi 4-6 metientes, quando coloralæ indistinelæ, lateraliler ramosæ, ramis rete strictum maculis inæqualibus formantibus, stralo amorpho 2-3 y crasso teclæ. Gonidia 7-10 p lata. Medulla materiam albam K rubentem continens atque hyphis 2-4 s crassis, elongatis et satstricte implexis formata. Cortex inferior 12-15 & latus, niger aut brunneus et superiori similis. Apothecia 2-8 mm. lata, primum cyathiformia, dein applanata et radiatim fissa, raro perforata, excipulo tenuiter albo-reticulato et demum aspero-lacunoso, margine primum integro et dein subcrenulato, disco obscure rufo prædita. In excipuli cortice 40-50 x lato, hyphæ incrassalæ, 5-8 L crassæ, verticales, constricte septatæ et lateraliter ramosæ, ramis anastomosantibus et rele sat strictum formantibus, strato amorpho tectæ; medulla K rubens ; epithecium amorphum ét fere incolor ;, hypothecium albidum, gonidia sub illo et sub cortice ; paraphyses 50 y allæ, 2 y crassæ, arliculatæ, connexo-ramosæ, apice incrassalæ et ibi 3-4 # melientes. Thecæ basi attenuatæ 45 p longæ et 20 y latæ, membrana superne leviter incrassala ; sporæ 8%, hyalinæ, simplices, aut oblongæ, 12-16 w longæ el 6-8 4 latæ aut ellipsoideæ 10-12 y longæ et 7-8 p lalæ, episporio 1,5-2 y crasso. Gelatina hymenialis iodo vix tincta, thecis cærulescentibus. Spermatia cylindrica recta, apicibus truncatis, 9-14 s longa et 0,7-0,8 y lala ; sterigmata usque 60 y longa et 2 y crassa, articulata et ramosa. Similis 2. reticulatæ Tayl. e Nova Zelandia ex herb.Ch. Babington, secundum specimen NouveLLEs ARCHIVES DU MusÉUM, 42 série, — I. 23 178 A.-M. HUE. authenticum in herb. Montagne, sed in hoc thalli margines sorediatæ, sorediis globosis aut confluentibus; spermatia conveniant, 10-14 y longa el 0,7-0,8 lata, simililer cylin- drica. Adest in herb. Mus. paris. sub nomine P. perforata exemplar similiter in Monte- video lectum (voyage de M. Gaudichaud sur la Bonite, avril 1836) ad hance formam alli- nens. Laciniæ thalli paulo majores, sed spermatia similia et 10-14 y longa atque 0,7-0,8 lata. Adhuc in herb. Mus. paris. P. perforata var. ulophylla Mey. et Flot., Müll. Arg., a el. Hil- debrandt, n. 2186, in Ost-Imerina, Madagascar, anno 1880 lata, ad hanc speciem etiam perlinere videtur, reactio convenit, sed minor et marginibus adscendentibus sorediosis, et absque apotheciis spermogoniisque. 278. Parmelia xanthocarpa Hue. In Asia : in China, prov. Yun-nan corticolam in Ta-long-tan prope Ta-pin-tze,legit R. P. Delavay, n'° 14, 19 et 23, 2 martii 1890. Thallus cinerascens aut ochraceo-cinerascens, K supra et intus flavens, K (CaCl) non mutalus, facie monophyllus sed revera laciniatus ; laciniæ 3,5-5 cent. longæ et 1-2 cent. lalæ e centro ad peripheriam recte aut oblique directæ, inæqualiter dilatatæ, passim longitudinaliter plicato-convexæ et inter flexus applanatæ, marginibus stricte imbricatæ, ambitu crenalæ, crenis subaculis et non ciliatæ ; supra crebre transversim rugosæ, omnino læves ; intus albæ; subtus nigræ et ad oras brunneæ, rhizinis parvis nigrisque omnino vestilæ. In corlice superiore 15-18 L lato et luteolo, hyphæ superficiei perpendi- culares et indistinclæ, rele maculis parvis imparibusque, lumine parvo, formantes atque strato amorpho 2 & crasso leclæ. Gonidia 7-12 & lata. In medulla densa hyphæ 2-3 L crassæ. Cortex inferior 14-15 & lalus, niger aut brunneus, superiori similis. Apo- thecia 2-8 mm. lata, sessilia, cupuliformia et demum applanata atque tune radialim fissa, medulla pallide flava, excipulo lævi, margine integro atque disco rufo prædita. In excipuli cortice 50 uw lato, hyphæ incrassatæ rete maculis majoribus ac in cortice superiore præbentes; medulla flava K aurantiaca evadens ; epithecium rufescens ; hypo- thecium albidum; paraphyses 40 y allæ, 2 u crassæ, constricte seplatæ, simplices, apice aliæ non, aliæ fortiler incrassatæ et tune 5 & metientes. Thecæ clavalæ 48-54 p longæ et 18-20 p latæ ; sporæ 9-12 & longæ et 6,5-84 lalæ, aut magis oblongæ 10-11 y longæ et 6 p latæ, Gelatina hymenialis iodo cœrulescens, et amoto reagentis excessu sic tincta remanens. In speciminibus junioribus laciniæ magis adpressæ et non corrugatæ. Species inter lrrequlares nulli affinis et jam colore medullæ apotheciorum recognoscenda. In 2.isidio- cera NyLl. Synops. Lich. 1, p. 382, quæ ad aliam sectionem (Sublineares) pertinet, thallus isidiophorus et sporæ majores, sed medulla apothecii et insuper isidii similiter intus flava. 279. Parmelia pachysperma Hue. In Africa : in ins. Borbonia, corticolam in Mafate legit fr. Rodriguez, anno 1889. Thallus albido-slaucescens, parum expansus, 3-4 cent. latus, K supra flavens, et intus nec K nec K (CaCl) reagens ; laciniæ 10-15 mm. latæ, applanatæ et lacinulatæ, lacinulis inæqualiter dilatalis, passim cuneciformibus, passim etiam fere latitudine æqualibus et varie ramosis, ramulis divaricatis, axillis acutis separalis, et apice aut truncatis aut rotundis aculisve ; supra omnino læves et cortice continuo ; intus albæ ; subtus nigræ, passim nudæ et papillosæ, passim rhizinosæ, rhizinis nigris 1,5-2 mm. longis, simplicibus, aut confertis aut sparsis, ad peripheriam pallide brunneæ et usque ad oram eodem modo rhizinis non fulcrantibus vestitæ aut papillosæ. In corlice superiore 15-25 y lato, fuscidulo, hyphæ superficiei perpendiculares, indistinctæ, rete maculis parvis et inæqualisus formantesatque strato amorpho angusto tectæ ; in lobisvetustioribus cortex LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 179 non‘crassior sed hyphæ magis distinctæ et rete maculis majoribus, lumine minore, præ- bentes. In strato gonidiali inæquali gonidia 8-11 p lata. In medulia densa hyphæ 3-5 crassæ. Cortex inferior 20 w latus, brunneus auf niger, superiori similis, et quando niger, cellulas albidas parielibus incrassatis ostendens. Apothecia 6-10 mm. lala, bre- viter pedicellata, cupuliformia, perforata, excipulo levissime albo-ruguloso, margine integro, sæpe intus revoluto atque disco rufo prædita. In excipuli cortice 40-65 y lato, in parte exlerna fuscidulo, hyphæ verticales et ramosæ rele maculis sat magnis for- mantes ; epithecium rufescens ; hypothecium albidum; paraphyses 90 & allæ, 1,5-2 p crassæ, articulatæ ramosæque atque apice 3 p incrassalæ. Sporæ 28-30 ÿ longæ et 16-17 y latæ, episporio 4 p crasso. Gelatina hymenialis iodo vix lincta, thecis persistenter cœru- lescentibus. Spermogonia marginalia aut submarginalia, 0,4-0,6 L lata, urceolata ; spermalia ulroque apice aculiuscula, 4-5 y longa et 1,5 y lala; sterigmata usque 40-50 & longa, articulata, articulis sat elongatis, breviter ramosa. Primo aspectu P.consortem Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 66%, facile in mentem revocat, sed ab illa et a cæteris supra exposilis sporis pachydermeis, spermogoniis urceolaltis atque spermaliis crassioribus facile secernilur. é 280. Parmelia Schweinfurthii Müll. Arg. Lich. Socotr. p. 3, f. sorediata Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1076 (secundum descriplionem, reactione ignota). In Oceania : e Nova Zelandia misit sir Locke Travers ad universalem exhibitionem anno 1889 Parisiis habitam. Thallus flavescenli-albidus, K supra et intus lutescens, K (CaCl) non mutatus ; laciniæ 4-10 mm. latæ, profunde et sat irregulariter lobatæ, lobis inæqualiter dilatatis, apice subrotundis truncalisve, axillis rotundis separalis, marginibus adscendentes cilia- tæque ciliis nigris 1-2 mm. longis ; in centro aut sorediatæ more 2. olivariæ aut breviter lacinulatæ, lacinulis apice soredio globoso ornalæ ; intus albæ ; subtus nigræ et crebre rhizinosæ, in peripheria obscure castaneæ, nilidæ et usque ad oram rhizinis vestilæ, et aliquando salis late denudatæ. In corlice superiore 26 & lato et fuscidulo, hyphæ superficiei perpendiculares, sat distinclæ, constricte septalæ atque in dimidio superiore breviter ramosæ atque strato amorpho 2 4 crasso tectæ ; in laciniis veluslioribus cortex non latior sed hyphæ incrassalæ, cellulas parietibus incrassalis 6-8 L latas ostendentes atque superne similiter ramosæ. Gonidia 7-10 y lata. In medulla densa hyphæ 2-4 pet in lobis vetustioribus 2-6 y crassæ. Cortex inferior 15 v latus, brunneus aut niger atque superiori similis. Apothecia 3-7 mm. lata, breviter pedicellata, cupuliformia et imper- forala, excipulo in parte inferiore ruguloso et dein farinaceo-sorediato, margine integro aut crenato vel etiam dentato, sæpe intus revolulo, disco obscure rufo prædila. In excipuli cortice 60 p (in margine ipso 30 uw) lato hyphæ incrassatæ ut in cortice su- periore, sed magis ramosæ atque rete maculis satis magnis formantes; gonidia sub cortice et sub hypothecio; medulla K lutescens ; epithecium rufescens ; hypothecium albidum et e duplici hypharum zona constans ; paraphyses 100 y allæ, 2 & crassæ, crebre articulatæ, parce ramosæ atque apice incrassalæ 5-6 L metientes. Thecæ fere cylindricæ, 72-86 y longæ et 30-40 latæ, membrana ubique et præserlim apice incrassata ; sporæ 22-29 L longæ et 15-18 & latæ, episporio 3,5-4 x crasso (in Müll. Arg. 24-27 p longæ et 14-15 p latæ). Gelatina hymenialis iodo non tincta, thecis cœrulescentibus persistenter. Spermatia cylindrica recta 5-7 y longa et 0,6-0,7 plata ; sterigmata usque 60-80 y longa, arliculata, articulis elongalis et 2 crassis. Prope P. pachyspermam Hue locanda ob sporas pachydermeas, sed modus crescendi minus irregularis, atque utraque species ob lacinias passim in pagina inferiore denuda- tas ad sequentem sectionem accedit. 180 A.=M. HUE. Forma genuina in Africa (ins. Socotra et in regionibus tropico-orientalibus); in America (Argentinia) ; in Oceania (Nova Zelandia). Forma sorediata in Alrica (Usambara) ; in Oceania (Australia et Nova Zelandia). SEGTIO V. — AMPHIGYMNIÆ Wain. Étud. Lich. Brés. I, p. 28. « Thallus superne albidus aut flavescens, sublus rhizinis instructus, at ambitus late nudus aut lantum ipse margo ciliis ornatus ; apices marginesve laciniarum adscen- dentes. Apothecia vulgo demum subpedicellata » aut etiam pedicellata. À. — Subflavescentes Wain. Étud. Lich. Brés. 1, p. 35. Thallus superne subflavescens. 281. Parmelia caperata Ach. Method. Lich. (1803) p. 216, Lichenogr. univ. p. 457 (exclus. var. 6. w/ophyllu) et Synops. Lich. p. 196, Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 580, et Lich. Japon. p.25, Schær. £'num. Lich. europ. p.54, tab. TT, fig. 2, et Lich. [Helvet. exsice. n.377, Müll. Arg. Princip. classif. Lich. Genève p. 33, et Lich. Miyosh. p. 123, Th. Fries Liche- nogr. scand. p. 127, Tuck. Synops. North Americ. Lich. I, p. 63, et Lich. Americ. septentr. exsice.n. 15; Lichen caperatus Hoffm. £num. Lich. (1784) p.9%, tab. XIX, fig. 2 et tab. XX, fig. 2, non Linn., Wain. Ziev. Lich. in herb. Linn. asserv. p. 5; Platisma caperatum Hoffm. Plant. lichenos (119%), tab. XXX VIII fig. 2, tab. XXXIX fig. 1, et tab. XLIT, fig. 1 ; Lobaria caperata Hoffm. Deutschl. Flora (1795), p.148 ; /mbricaria caperata D.C. Flore fr. IL (1815), p- 392; Parmelia caperala Ach., Malbr. Lich. Norm. n. 117, Oliv. Herb. Lich. Orne n. 18, Flag. Lich. Franche-Comté n. 14, et Lich. algeriens. exsicc. n. 316, Johns. 7he North Enal. Lich.-Herb. n. 220; Imbricaria caperata D.C., Hepp Flecht. Europ. n. 854, Arn. Lich. eæsice. n. 140, et Lich. monac. exsicc. n. 465. Monente cl. Wain. Lich. Sibir. merid. p. 7, hæc species P. cylisphora (Ach.) Waïin. vocari deberet, nam est, secundum herbar. Acharii, P. caperata b. cylisphora Ach. Synops. Lich. p. 196; fatente aulem ipso Achario, « forte ejus status junior non perfecte explicatus », atque dicente cl. Th. Fries Zichenogr. scand. p.127, in hoc specimine americano apothecia parva (juvenilia). In Asia : 1. In Japonia legit R. P. Faurie nunc corticolam, nune saxicolam et raro fructiferam in ins. Yeso, in sylvis Sapporo,n.9169 etin monte ignivomo Mombetsu, n.9195, anno 1893 el in Hakodaté, n. 3, anno 1896; in ins. Nippon, in castello Hirosaki, n. 198, anno 1897, in Aomori, n. 12103, anno 1894, n. 1000 (rochers des falaises) et n. 1030 pr. p.. marlio 1899. — 2. In China, prov. Yun-nan, legit R. P. Delavay saxicolam in imo monte Tsang-chan, 18 aprili 1890 ; sterilis. In Africa : 1. In Algeria legit de la Péraudière saxicolam in sylvis la Calle prope Tonza, novembri 1840 ; sterilis. — 2. In regione Tunetana legit cl. Letourneux in valle Oued Hadjur (Ouchtela), 10 martii 1889 ; sterilis. In America : 1. In Canada legit R. P. Couet pinicolam prope Otawa, anno 1889; sterilis. — 2. In Ohio legerunt Lesquereux corticolam et saxicolam, ni° 257 pr. p. et 260, et Sullivant corticolam:; ferlilis et sterilis. — 3. In republica Mexicana legit D° P. Maury saxicolam in Abrededores de San Luis de Potlosi, n. 7648, decembri 1886 ; sterilis. Thallus glaucescenti-flavicans, vel pallide flavens et ad peripheriam concolor aut magis glaucescens, membranaceus, opacus, late expansus, diamet. usque 20 cent. meliens, K supra non reagens, aut in partibus flavicantibus, flavidior, intus flavens et LICHENES EXTRA-EUROPZÆI. 181 addito CaCl leviter rubescens aurantiacusve; laciniæ 4 cent. latæ, lobatæ, lobis plicatis et axillis acutis separalis, inter plicas superficie valde rugosæ ; intus albæ; subtus nigræ, vix rugosæ, et ad oram pallide brunneæ et nitidæ, parce rhizinosæ, plerumque late nudæ, interdum anguste (1,5-2 vel 3-5 mm.) denudatæ, aut colore nigro incipiente, papillosæ. In cortice superiore 12-15 y lalo, fuscidulo, hyphæ superficiei perpendiculares, in aqua indislinctæ, in hydrate kalico visibiles, constricte seplalæ ramosæquæ et rete maculis parvis et imparibus efficientes atque slrato amorpho 3-4 y crasso tectæ. Gonidia 9-16 uw lata in strato continuo sub cortice sita. Medulla ex hyphis 2-4 p crassis, superficiei parallelis ramosisquæ constitula. Cortex inferior 15-20 y lalus, superiori similis, sed niger aut brunneus. Apothecia 3-5 mm. lala, sessilia aut fere sessilia, cupuliformia, excipulo primum lævi et dein rugoso-soredialo, margine integro, et sæpius soredioso, disco pallide rufo prædita. In excipuli cortice 50-60 y lalo, superne fuscidulo, hyphæ verticales, indistinctæ, constricte septalæ, passim et irregulariter ramosæ, ramis anastomosantibus atque rete maculis ac in thallo majoribus, formantibus; gonidia sub cortice et sub hypothecio ; epithecium pallide rufescens, crassum el amorphum; hypothe- cium albidum et e duplici stralo hypharum constans, in superiore hyphæ horizontales, in inferiore autem verticales reteque formantes ; paraphyses 90 y allæ, 2-3 » crassæ, crebre seplatæ, connexo-ramosæ atque apice vix incrassatæ ; thecæ 65-70 y longæ et 20-26 latæ, fere cylindricæ aut basi leviter attenuatæ et apice non incrassalæ ; sporæ 8°, hyalinæ, simplices et ellipsoideæ, 16-19 z longæ et 8-10 x lalæ, episporio 1 y crasso. Gelatina hymenialis iodo vix tincta, thecis cœrulescentibus (Spermatia 6-7 4 longa et 4 ue lata, Nyl. Synops. Lich. 1, p. 377, Linds. Mem. on Spermogon. of filament. Lich., tab. XI, fig. 13 et 14). Variat thallo, exceplis lobis peripheriæ, sorediis sæpe confluentibus obtecto. Viget corticola vel saxicola in Asia (Japonia, China, India, Persia et Arabia) ; in Africa (ex Algeria in Abyssiniam et caput Bonæ Spei, in ins. Madera, Teneriffa et Johanna); in America utraque, sed non in terris antarcticis ; in Oceania (Polynesia et Nova Zelandia); vulgaris in Europæ regionibus campestribus et alpinis. — F.isidiosa Müll. Arg. Lich. Paraquayens. p. 4. In Asia : in Japonia, in ins. Nippon corticolam legit R. P. Faurie in castello Hirosaki, n. 4080, martio 1899. Thallus viridi-stramineus et in superficie, exceplis peripheriæ lobis, grosse isidiatus, isidio passim in soredia parvula elflorescente ; apotheciorum excipulum similiter isi- diatum ; sporæ 14-18 y longæ et 8-10 y latæ. Insuper in Paraguay. — Var. madagascariacea Hue. In Africa : in ins. Madagascaria, corlicolam in Ambositra legit fr. Rodriguez, anno 1889. Thallus viridi-ochroleucus aut viridi-flavicans, et in centro sæpe obscure virens, late expansus, K supra flavens, intus non reagens, sed addito CaCl rubescens; laciniæ 12-20 mm. latæ, sæpe sed non constanter sensu radiato dispositæ, ad peripheriam fere applanatæ, rotundæ et simul sinualæ aut leviter crenatæ ; supra inæquales, convexæ aut lacunoso-concavæ, granulosæ aut sæpe corrugatæ, marginibus adscendentibus, interdum recurvis vel etiam convolulis, cilialis ciliis 2-3 mm. longis el flexuosis, crebre isidiatæ isidio thallo concolore, et in centlro ciliis sæpe admixto et inde margines aspectu nigrescentes ; intus albæ ; infra dense nigro-rhizinosæ aut papillosæ, ad oras 2-3 mm. obscure caslaneæ et nudæ. In cortice superiore toto fuscidulo et corpusculis repleto, 12-15 p lato, hyphæ superficiei perpendiculares ut in specie genuina el slrato amorpho anguslo tectæ. Gonidia 5-9 lata: in medulla densissima hyphæ 2-3 s crassæ, superficiei 182 A.-M. HUE. parallelæ et ramosæ atque passim perpendiculares. Cortex inferior 40 4 latus, niger aut brunneus, superiori similis ; slerilis. A P. caperata Ach. ciliis et isidio atque reactione differt; a P. caperata f. isidiosa Müll, Arg. ciliis dislinguilur, sed hujus reaclio ignota. Tandem a P. conformata Wain. £tud. Lich. Brés. 1, p. 355 et Lich. Brasil. exsicc. n. 650), atque præsertim ab illius forma cilioli- fera, colore magis viridi, quod est parvi momenti, et reactionibus jam secernitur. 282, Parmelia rutidota Tayl. in Hook. Zond. Journ. of Botan. 1844, p. 645, Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1352, P. ochroleuca ejusdein Lich. Beitr. n. 409. In Asia : in Japonia, corticolam legit n. 182 R. P. Faurie in Aomori, aprili 1897. Sat bene descriptioni a cel. Müll. Arg. datæ congruit, thallo glaucescenti-ochroleuco, monophyllo, laciniis tantum in peripheria visibilibus, plicato, rugoso atque sorediifero ; sublus ad oras spadiceo et nudo. K supra non reagens et intus vix flavescens atque addito CaCl auranliacus. Incerla tamen illa determinalio ob reactionem speciminis Mülleri ignotam et apolheciorum defectum. Jam lecta fuerat in Japonia, Müll. Arg. Lich. Miyosh. p. 71 ; vulgaris in Australia et viget etiam in Tasmania. 283. Parmelia hymalayensis Nyl. apud Hue Lich. exot.n. 583. In America : in republica Mexicana legit el. Diguet ad mucosos truncos Quercuum, sierra de las Huicholes (Jalisco) sierras del Nayarit, altit. 3000 m., anno 1897. Thallus virescenti-ochroleucus, membranaceus, sat late expansus, K supra flavens, intus immutatus sed addito CaCl rubens; laciniæ 8, raro 15 mm. latæ, sat profunde lobatæ, lobis axillis rotundis separatis, marginibus subimbricatis, ambitu rotundæ atque simul sinualæ crenalæve ; supra parum inæquales, convexæ aut concavæ, rugulosæ aut subscro- biculato-corrugatæ, sæpe cortice rupto, ad peripheriam læves, nec sorediatæ, nec isidiatæ, nec cilialæ ; intus albæ ; infra nigræ, longitudinaliter aut subreticulatim rugosæ, parce rhizinosæ, rhizinis nigris et elongalis, ad oras fusco-castaneæ et nudæ. In cortice supe- riore 20 L lato et in dimidia parte superiore infuscato, in allera parte albido, hyphæ superficiei perpendiculares, indistinetæ, constricte septatæ et superne tantum ramosæ atque strato amorpho anguslo tectæ. Gonidia 9-10 » lala. In medulla sat laxa hyphæ rugulosæ, 3-5 & crassæ. Cortex inferior 25 y latus, nigrescens aut brunneus, superiori similis. Apothecia 2-2,5 mm. lata, sessilia, cupuliformia, excipulo primum lævi et dein scrobiculato-inæquali, margine integro, disco rufo prædita. In excipuli cortice 70-80 y lato, hyphæ verticales, incrassatæ, oblongo-septalæ, præseritim in apice ramosæ et stralo amorpho 10 w crasso tectæ; epithecium rufescens; hypothecium albidum et crassum; gonidia sub illo atque sub cortice; paraphyses 50 y allæ, 2 y crassæ, articulatæ, ramosæ, ramis anastomosantibus, apice incrassatæ. Thecæ 30-40 y longæ atque 20-95 p latæ, basi vix attenualæ et superne valde incrassalæ. Sporæ 8", hyalinæ, ellipsoideæ, 12-13 4 longæ et 7-8 p latæ, immixtis magis ellipsoideis 11 4 longis et 8 y latis. Gelatina hymenialis iodo vix lincta. Spermatia bifusiformia 5-6 L longa et 0,7-0,8 y crassa. Sterigmata 30-40 longa et 2-3 L crassa, arliculata et ramosa. Insuper in Asia (in montibus Himalaya). 284. Parmelia præsignis Nvl. apud Hue Zich. exot. n. 626 et secundum specimina authentica in herb. Mus. paris. e Mexico oriunda. In America : in republica Mexicana corticolam (ut videtur) legit D° P. Maury in Chima- leapan, cerro de Santiago, circa de Lerma, ni 3313 et 3321, 25 junii 1890 ; in HR circa de Thalpam, n. 3065, maio 1890. DEC Thallus flavescens vel brunneo-flavescens, membranaceus, opacus, sat late expansus, LICHENES EXTRA-EUROPÆ. 183 10-15 cent. latus, K supra etintus immutatus,sed CaClintus bene rubens; laciniæ 10-15 mm. latæ et parum lobatæ, lobis ambitu rotundalis simulque sinualo-crenatis, in peripheria applanatæ et virescenti-flavidæ, in centro magis divisæ atque marginibus imbricalæ, raro subascendentes ; supra inæquales,paulumn convexæ concavæque, nec soredialæ, necisidialæ, nec cilialæ, sed in centro cortice sæpe rupto, atque ubique punctis albis, parvis, sphæ- ricis aut oblongis flexuosisque, vix soredialis aspersæ ; intus albæ; infra nigræ, passim nud#æ et leviter rugosæ, passim rhizinosæ rhizinis paucis et parvis, ad peripheriam flavi- canli-brunneæ, nilidæ atque late nudæ. In lobis junioribus cortex superior e duplici strato constare videtur: unum superius luteolum, 18-20 g latum in quo hyphæ indistinctæ, super- ficiei perpendiculares, rele maculis parvis inæqualibusque, lumine sat magno, efficiunt; allerum inferius, 20 & lalum albidum inter glomerulos gonidiorum situm atque hyphis magis distinelis, minus stricte coadunalis et minus ramosis formatum (in lobis vetustio- ribus cortex fere pseudoparenchymalicus apparet); stratum superius zona amorpha 2 y crassa tectum. Slraltum gonidiale valde interruptum et gonidia 7-10 & lata. In medulla densissima hyphæ 2,5 y crassæ. Cortex inferior 15-20 & latus, brunnescens aut niger, superiori similis. Apothecia 3-20 mm. lala, sessilia, primum cupuliformia, dein appla- nala et sæpe radialim fissa, non perforata, excipulo rugoso atque eliam serobiculoso atque albo-punclato, margine integro aut subintegro, ac disco obscure rufo prædita. In excipuli cortice 30-50 L lato, hyphæ indistinctæ, rele maculis majoribus ac in cortice supe- riore formantes ; epilhecium rufescens et amorphum ; hypothecium albidum ; paraphyses 60 z allæ, 2 s crassæ, crebre arliculalæ, ramosæ et apice non incrassalæ ; thecæ basi attenuatæ et apice incrassatæ 40-50 p longæ et 20-24 w lalæ; sporæ 14-15 p longæ et 8-9 à latæ, immixtis magis ellipsoideis 12 y longis et 9 & latis. Gelatina hymenialis vix lincta, thecis cœrulescentibus. Spermatia bifusiformia 6-7 y longa et 0,5-0,6 y lata; sterigmala 25-30 y longa, articulata ramosaque. Species strato gonidiali valde inlerrupto conspicua atque punctis albis supra thallum Sparsis jam recognoscenda. Variat marginibus undulato-sorediatis. Reipublicæ Mexicanæ propria species. 285. Parmelia xanthina Wain. Z{ud. Lich. Brés. I, p. 37 et Lich. Brasil. exsicc. n. 1081 ; P. proboscidea var. æanthina Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 809? In America : in Brasilia legit S. M. doûa Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889 ; sterilis. Hæc species a vicinis speciebus a cl. Wainio sic secernilur : Thallus stramineo-flavescens, K supra vix magis flavens, intus non reagens ; K (CaCl) supra intense lutescens et intus rubescens ; laciniæ margine parce cilialæ, margine et superficie isidiatæ ; intus albæ ; infra nigræ, passim nudæ, passim rhizinis nigris, parvis et conferlis munitæ ; in peripheria castaneo-fuscescentes aut testaceæ et nudæ. Apothecia 5-15 mm. lata, subpedicellata, cupuliformia, excipulo isidioso, margine non ciliato, disco rufo. Sporæ 13-16 y longæ et 8-10 platæ. Insuper in Africa (ins. Madagascaria et Usambara); in America (Costa-Ricai. B. — Subglaucescentes Wain. Etud. Lich. Brés. 1, p. 28. Thallussuperne glaucescenti-albidusalbidusve aut cinerascens,raro obscuresubflavicans. 286. Parmelia tephrina (1) Hue. (1) Ex adjectivo græco évoivos, cinereus. Û 184 A.-M. HUE. In Asia : in India corticolam in Cooncor in montibus Nilgherrensibus, legit Ch. Gray, anno 1893. Thallus cinerascenli-albidus, membranaceus, opacus, forsan late expansus, K supra et intus flavens, K (CaCl) non mutatus; lacinæ 10-15 mm. lalæ, non lobatæ, ambitu rotundæ simulque sinuatæ, in peripheria fere applanatæ atque in ora anguslissime obscure brunnee limbatæ; in centro subimbricatæ et marginibus passim recurvo-ascendentes, inde superficie inæquales, non cilialæ; supra omnino læves ; intus albæ; infra nigræ atque dense et breviler nigro-rhizinosæ aut papillosæ, ad peripheriam nitidæ, non late nudæ, zona denudata 2-4 mm. meliens. In corlice superiore fuscidulo, 10-12 y lato hyphæ superficie perpendiculares,: indislinctæ, rele maculis parvis inæqualibusque, lumine sat magno formantes atque strato amorpho 2-3 y crasso teclæ. Gonidia 9-11 w lata. In medulla densa hyphæ 2-3 4 crassæ et sæpe rugulosæ. Cortex inferior 15-20 y latus, brunneus aut niger, superiori similis. Apothecia 2-5 mm. lata, subpedicellata, cupuli- formia, imperforata, excipulo lævi, margine crenato atque demum intus revoluto, atque disco rufo prædila. In excipuli cortice 50-110 y lato, hyphæ ut in cortice superiore, sed rele maculis majoribus formantes ; epithecium rufescens ; hypothecium luteolum ; paraphyses 90 L altæ, 2-2,5 y crassæ, arliculatæ, ramosæ, ramis lateralibus anastomo- sanlibus, apice incrasssatæ et 4 & melientes. Sporæ 15-22 u longæ et 9-11 y lalæ, immixtis magis ellipsoïdeis 18 4 longis et 12 p latis, episporio 2 y crasso. Gelatina hymenialis iodo non lincla, thecis persistenter cærulescentibus. Spermatia cylindrica recta, 10-12 y longa et0,5 U lala; sterigmala usque 40-454 longa, parce ramosa et articulata, articulis elongalis. Cum P. Zollingeri Hepp sat bene convenit, sed apothecia alia, reactio dissimilis atque. pagina infera magis rhizinosa ; cum P. præperlata Nyl. Lich. ins. Sancti-Pauli p. 319 sper- maliis convenit, sed thallus non sorediosus. Ob inferiorem thalli faciem parum rhizinis denudatam #ypotrachynas tangit atque seriem Æypogymniarum merito incipit. 287. Parmelia Grayana Hue. In Asia : in India corticolam legit Ch. Gray in Coonoor in montibus Nilgherrensibus, anno 1893. Thallus glaucescens vel livido-glaucescens et tune minutissime albo-punctulatus, K supra flavens, intus nec K nec K (Cal) reagens; laciniæ 6-8 mm. latæ, sat profunde lobatæ, lobis ambitu rotundatis crenatisque, et axillis subacutlis separatis, marginibus adscendentes cilialæque ciliis sat raris, nigris, 0,5 mm. longis, in centro crispato-sorediatæ, sorediis albis ut in P. olivaria (Ach.) sed minoribus; supra læves; intus albæ, infra nigræ, parce rhizinosæ, ad peripheriam brunneæ, paulum rugulosæ, late nudæ aut raro rhizinis sparsis ornatæ. In cortice superiore fuscidulo 16 y lato hyphæ superficiei per- pendiculares, indistinctæ, constricte septalæ et ramosæ, ramis rete maculis strictis et imparibus formantibus, lumine sat magno, 2 y lato atque strato amorpho 4 z crasso tectæ. Gonidia 7-10 p lata. In medulla sat densa hyphæ 2-3 p crassæ. Cortex inferior 12-15 & latus, niger vel brunneus, superiori similis. Apothecia 2-7 mm. lata, subpedi- cellala, cupuliformia, excipulo lævi aut demum paululum ruguloso, margine integro aut, leviter crenato atque dein sæpe intus inflexo, disco obscure rufo, non perforato, prædita. In excipuli cortice 40 y lalo hyphæ incrassatæ, 8-10 y crassæ, rele maculis majoribus quam in cortice superiore formantes; epithecium et dimidium hymenii superius rufes- cens; hypothecium albidum; paraphyses 60 x altæ, 1,5 x crassæ, crebre articulatæ, ramosæ, ramis anastomosantibus alque apice non incrassatæ. Sporæ 15-16 y longæ el 1-8 & latæ, episporio non incrassato, 1 & metiente. Gelatina hymenialis vix cœrulescens thecis persistenter linctis. Spermatia recta cylindrica aut subbifusiformia, medio leviter attenuata, 7-10 W et vix À p crassa. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 185 Species parvula locanda in vicinitate P. antillensis Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 608, a qua lobis crenatis sorediatisque, reactione atque sporis majoribus differt. 288. Parmelia internexa f. meiosperma Hue. In Africa : in ins. Borbonia, in Mafate legit fr. Rodriguez, anno 1889. Thallus albidus, parum expansus, diam. 7 cent., K supra flavens, intus non reagens sed K (CaCl) rubescens ; laciniæ 6-15 mm. latæ, inæqualiter dilatatæ, sat profunde lobatæ, lobis ambitu rotundatis crenatisque, axillis acutis separatis, in peripheria applanatæ aut marginibus subascendentes; in centro magis ascendentes et sæpe recurvæ, inæquales, convexæ concavæque, marginibus et superficie isidialæ, isidio albo ramosoque, nec sorediatæ, nec ciliatæ ; intus albæ; infra nigræ, papillosæ aut rhizinosæ, rhizinis parvis, nigris confertisque, in peripheria sat late castaneæ et nudæ. In cortice superiore 10-12 y lato, fuscidulo, hyphæ superficiei perpendiculares, indistinctæ, constricte septatæ, ramosæ et rete maculis parvis inæqualibusque formantes, atque strato amorpho an- gusto tectæ. Gonidia 6-9 y lata. In medulla sat densa hyphæ 2-3 y crassæ. Cortex inferior 104 latus, brunneus aut niger, superiori similis. Apothecia 2-6 mm. lata, sessilia, cupuli- formia et dein applanata, imperforata, excipulo et margine dense isidioso, disco obscure rufo prædita. In excipuli cortice 50 y lalo hyphæ incrassatæ rete majus quam in cor- tice thalli præbentes ; epithecium rufescens ; hypothecium albidum; paraphyses 80-90 y altæ, 1,5 crassæ, articulatæ ramosæque, ramis anastomosantibus, apice incrassatæ et 3 pu melientes ; thecæ 64-80 y longæ et 20-22 L lalæ, apice parum incrassatæ ; sporæ 6-8”, 18-20 LH longæ et 10-11 y latæ, immixtis magis oblongis 21 y longis et 10 y latis persis- tenter cœrulescentibus. Spermogonia desunt. Modus crescendi omnino idem ac in P. internexa Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 618, secundum specimen authenticum in herb. Mus. paris. in Brasilia, in monte Oryues a cl. Weddell, anno 1844, lectum, a qua reactione alia et sporis minoribus hæc varielas tantum distinguitur. In P. inlernexa Nyl. sporæ 24-34 u longæ et 14-20 y latæ et thallus K supra et intus flavens. Parmelia internexza Nyl. viget in Brasilia. 289. Parmelia odontata Hue. * In Africa : in ins. Borbonia corticolam legit fr. Rodriguez, anno 1889. Thallus aut totus pallide glaucescens, aut partim flaventi-glaucescens, satis late expansus, 15 cent. latus, K supra et intus flavens atque K (CaCl) intus leviter rubens ; laciniæ 7-15 mm. latæ, varie lobatæ, lobis in peripheria ambitu rotundalis, integris aut subcrenatis, applanatis aut recurvo-ascendentibus, axillis acutis separatis, in centro marginibus recurvo-ascendentes atque profunde dentatæ, dentibus acutis et applanatis, vel etiam aliquando lacinulatæ, lacinulis crenatis dentatisve ; supra læves nec ciliatæ, nec sorediatæ, valde inæquales et profunde lacunosæ ; intus albæ ; infra nigræ, rugosæ, passim nudæ, passim rhizinosæ rhizinis nigris, confertis, parvis et simplicibus atque parte nigra desinente papillosæ, ad peripheriam castaneæ, opacæ et sat late nudæ. In cortice supe- riore 18-20 y lato et albido hyphæ superfciei perpendiculares, vix distinctæ, constricte septatæ, rete maculis parvis et inæqualibus formantes, magis distinctæ et rami crassiores in lobis vetuslioribus atque strato amorpho 3-4 y lato tectæ. Gonidia 6-8 y lata. Hyphæ medullares sat densæ, 2-4 L crassæ, elongatæ et nodosulæ. Cortex inferior 15-20 g latus, niger autcastaneus, superiori similis. Apothecia 3-8 mm. lata, breviter pedicellata, cupu- liformia, excipulo lævi sed lineis albis irregularibusque maculato, margine crenato et demum dentato, disco rufo prædita. In excipuli cortice 35-63 L lato, hyphæ ut in cortice superiore, sed rete maculis majoribus formantes, necnon stralo amorpho tectæ; epi- thecium albicans ; hypothecium pallide luteolum ; paraphyses 1,5-2 L crassæ. articulatæ, NouveLces ARCHIVES DU Muséum, 4e série. — I. 24 186 A.-M. HUE. ramosæ, ramis anastomosantibus, non confertæ, apice non aut vix incrassatæ. Sporæ ellipsoideæ 13-20 y longæ et 8-11 k latæ, aut fere rotundalæ 15-16 y longæ et 10,5-13 & latæ, episporio 1,5 & crasso. Gelatina hymenialis iodo vix tincta, thecis cœærulescentibus. Spermatia cylindrica, recta, apicibus truncatis, 8-11 longa et 0,6-0,7 y lata ; sterig- mata 18-20 y longa et 2-3 y lata et ramosa. Affinis ?. disparili Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 629 quacum reactionibus convenit et a qua, secundum specimen authenticum in herb. Mus. paris., thallo multo minus adpresso atque dentibus lacinulisque nunquam rotundatis jam differt. Secundum descriptionem a P. appendiculata Fée, NyL. ibid. n. 621, marginibus thalli apotheciorumque non cornicu- lose fimbriatis atque excipulo non scrobiculato, a P. cmslata Ny1. ibid. n. 620, marginibus non ciliatisnecnon medulla non flavente et tandem a P. Maclayana Müll. Arg. Lich. Beitr. n.1638 marginibus thalli non microphyllino-dissectis et sporis minoribus, reactione illius ignota, atque ab his tribus thallo subtus minus nudo, discrepat. 290. Parmelia Yunnana Hue. In Asia : in China, prov. Yun-nan, legit R. P. Delavay in sylvis faucium Lopin-chan, altit. 3200 m., 31 julii 1888. Thallus pallide cremeus et in centro fuscescens, sat late expansus, diam. 10-15 cent., membranaceus, rigidus, opacus, K supra flavescens, intus immutatus æque ac CaCl et K (CaCl) ; laciniæ 20-30 mm. latæ, profunde lobatæ, lobis rotundis simulque sinuatis atque axillis aculis separatis, ciliatæ ciliis 2-3 mm. longis, simplicibus ramosisve ; in Centro marginibus crenalæ,sæpe adscendentes, atque hinc inde breviter lobulatæ ; supra omnino læves, sed superficie inæquales, convexæ aut concavæ ; intus albæ; infra nigræ, passim nudæ, passim rhizinosæ rhizinis nigris 2-3 mm. longis, confertis et simplicibus, ad peri- pheriam etiam nigræ aut interdum obscure brunneæ, subreticulatim rugosæ, latissime nudæ, sed hinc inde paucis rhizinis dispersis et non fulcrantibus munitæ. Cortex superior 20-95 L latus albidus et corpusculis nebulosus, in lamina tenuissima (corpuseulis remotis), saltem in dimidio inferiore aspectu pseudoparenchymaticus, sed revera hyphæ ramosæ præsertim superne et rete maculis parvis imparibusque formantes atque strato amorpho 3-4 LH lato tectæ. Gonidia 8-11 4 lata. In medulla densa hyphæ 2-4 & crassæ, varie implexæ et ramosæ. Cortex inferior 20 y latus, niger aut brunnescens, superiori similis. Apothecia 3-30 mm. lata, breviter pedicellata, primum urceolata et demum applanata, radiatim fissa atque perforata, excipulo rugoso ac demum scrobiculato, margine integro aut subintegro et disco rufo prædita. In excipuli cortice 70-80 y lato, hyphæ incrassatæ, verticales et constricte septatæ ramosæque, ut in cortice superiore, sed rete maculis majoribus formantes; epithecium rufescens ; hypothecium albidum atque e duplici hypharum zona constans ; paraphyses 140-150 Lu altæ, 1,5-2 4 crassæ, crebre arti- culatæ, connexo-ramosæ atque apice incrassalæ, 5-6 metientes; thecæ basi leviter attenuatæ 80-100 y longæ et 30-35 y latæ et apice valde incrassatæ ; sporæ 24-26 u longæ et 13-14 y latæ, episporio 2 k crasso. Gelatina hymenialis iodo fugaciter cœrulescens et thecæ persistenter tinctæ. Spermatia cylindrica, recta, apicibus truncatis, 12-14 u longa et 0,5-0,6 x lata; sterigmata 60-80 y longa et 2-3 k lata, articulata, articulis superne elongatis, 10 y longis, atque ramosa. Tab. II, fig. 3, sectio apothecïi, et fig. 4, variæ ejus partes. Laciniæ passim ferunt in margine aut in ejus crenis parvas ampullas 2-4 y latas seu pycnides in quibus stylosporæ 4 y longæ et 2-2,5 y latæ ; filamenta 50-60 y longa. Species magna, eximia, spermatiis cylindricis prope ?. perforatam Ach. locanda, sed ab illa et a cunctis affinibus, colore, reactione, altitudine hymenii atque membrana sporarum iucrassata facile discernenda. Hæc, æque ac P. sinensis, pagina infera laciniarum in peri- LICHENES EXTRA-EUROPÆl. 187 pheria non absolute nuda, sed paucas rhizinas dispersas et non fulcrantes præbente, tran- situm inter Amphigymnias et Hypolrachynas, sed sub alio respectu ac P. tephrina, indicat. 291. Parmelia sinensis Hue; P. ciliata Hue Lich. Yunn. p.21; P. latissima Hue Lich. Yunn. p. 31. In Asia : in China, prov. Yun-nan ramulicolam legit R. P. Delavay in sylvis circa fauces Yent-ze-hay, 8 augusti 1888 et prope fauces Hee-chan-men, 31 maii 1889. Thallus albido-glaucescens, parum expansus, 3-6 cent. latus (in exemplaribus corticolis 15-20 cent. iatus), membranaceus, rigidus el opacus, K supra flavens, intus non reagens sed K (CaCl) leviter rubescens, laciniæ 15-20 mm. latæ, parum lobatæ, lobis ambitu rotundatis simulque sinuatis, ad peripheriam applanatæ ; in centro convexæ concavæque, marginibus passim crenalæ, ciliatæ ciliisO,5-2,5 mm. longis, nigris simplicibusque etomnino læves; intus albæ ; infra nigræ et rugosæ, parce rhizinosæ, rhizinis nigris parvisque, ad peri- pheriam brunneæ aut obscure brunneæ, nitidæ, late nudæ sed passim rhizinis 2-3,5 mm. longis, non fulcrantibus, aliquando sat confertis munitæ. In cortice superiore 18-20 y lato, fuscidulo, hyphæ superficiei perpendiculares, indistinctæ, etiam in lobis vetustioribus rete maculis parvis et inæqualibus formantes atque strato amorpho 4 & lato tectæ. Gonidia 9-12 y lata. In medulla hyphæ 3-4 u crassæ. Cortex inferior 11-13 x latus, brunneus aut niger, superiori similis. Apothecia 0,5-20 mm. lata, breviter pedicellata, cupuliformia et demum applanata, raro perforata, excipulo primum lævi et dein subreticulatim rugoso, margine subcrenato, raro breviter ciliato et disco obscure rufo munita. In excipuli cortice 40-50 y lato hyphæ rete maculis majoribus ac in cortice superiore formantes ; epithecium rufum ; hypothecium albidum ; paraphyses 2 & crassæ, articulatæ, ramosæ, ramis anas- tomosantibus, apice incrassatæ et 6-8 & metientes ; thecæ 70-80 p longæ et 38-48 y latæ, apice valde incrassatæ ; sporæ 26-28 y longæ et 14-16 y latæ, episporio 3-3,5 4 crasso. Gela- tina hymenialis fugaciter iodo cœrulescens, thecis persistenter tinctis. Spermatia cylin- drica recta, 6-7 & longa et 0,6-0,7 y lata; sterigmala 30-50 x longa, articulata, raro et breviter ramosa. Tab. V, fig. 5, thallus cum apotheciis in naturali statura. Variat thallo supra fuscidulo. Affinis ?. Yunnanæ, sed sæpe minor et aspectu alio, spermatiis minoribus atque sporis magis pachydermeis atque reactione recedens. 292. Parmelia perforata Ach. Method. Lich. (1803) p. 217, Lichenogr. univ. p. 459 et Synops. Lich. p. 198; Tuck. Synops. North Americ. Lich. I, p. 53 et Lich. Americ. septentr. eæsice. n. 69, Wain. Z'tud. Lich. Brés. I, p. 40; Lichen perforatus Waulf. in Jacq. Collectan. I (1786), p. 116, tab. IT; Platisma perforatum Hoffm. Plant. lichenos. 1, p. 65 et tab. XIIT, fig. 1 ; Parmelia perforata var. ciliata Nyl. Synops. Lich. 1, p.378. In Müll. Arg. scriptis post Wain. £tud. Lich. Brés. (1890) editis, P. perforata Ach. certa, v. g. in Lich. Cathar. (1891) p. 238, in Conspect. Lich. N. Zeland. p. 38 et in Lich. Usamb. p. 256; in cæteris dubia et in pluribus, e descriptione ?P. cetratæ Ach. adscribenda. Conf. Hue Causerie sur les Parmelia, p. 16. In Africa : in ins. Madagascaria ramulicolam legit cl. Leo Samat in Maravundo in littore maris N. O. et in Taolumpia, maio 1890. Thallus albido-glaucescens, facile rubricose maculatus, membranaceus, rigidus, paulum nitidus, K supra flavens, intus similiter tinctus et mox sanguineo-rubens; laciniæ 1-2 cent. latæ, lobaiæ lobis ambitu rotundis simulque crenatis et axillis rotundis aut acutis separatis, marginibus adscendentes et ciliatæ ciliis 1-3 mm. longis, nigris, simpli- cibus aut interdum furcatis ; supra plerumque omnino læves, raro et subtilissime albo-si- gnatæ, cortice continuo, sat raro lacunosæ et in lacunis paulum rugosæ; intus albæ ; infra obscure brunneæ, partim nudæ, partim rhizinis nigris, parvis et simplicibus munitæ, ad 188 A.-M.: HUE. peripheriam brunneæ et late nudæ. In cortice superiore 20-25 L lato et fuscidulo, corpus- culis repleto, hyphæ superficiei perpendiculares, indistinctæ, constricte septatæ etramosæ, ramis lateralibus anastomosantibusque et rete maculis parvis et inæqualibus efficien- libus atque strato amorpho angusto tectæ. Stratum gonidiale sat inæquale gonidiis 10-11 & latis formatum. In medulla densa hyphæ 2-4 w crassæ. Cortex inferior brunnescens, 12-15 LL latus, superiori similis. Apothecia 5-12 mm. lata, pedicellata, cupuliformia et demum applanata, perforata, excipulo lævi et subtiliter albo-maculato atque basi rugoso, margine integro aut subintegro et disco obscure rufo prædita. In excipuli cortice 65-80 lato, hyphæ verticales, ut in cortice superiore dispositæ, sed rete maculis amplioribus formantes; epithecium leviter rufescens ; hypothecium albidum ; paraphyses 80-90 y altæ, 1,5-2 U crassæ, articulatæ, connexo-ramosæ et apice vix incrassatæ ; sporæ breviter ellipsoideæ, 15-17 p longæ et 6,5-7 x latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens, thecis intensius tinctis. Spermatia cylindrica, recta, apicibus truncatis, 13-17 y longa et 0,5 p crassa ; sterigmata usque 40-60 y longa et 2-3 LL crassa, constricte articulata, articulis basi brevibus et dein elongatis. Illa exemplaria, benevole cooperante cl. Wainio, speciminibus herbarii Acharii compa- ralta atque specimini ex America seplentrionali provenienlia, identica judicata fuerunt. In hoc herbario alterum adest sub hoc nomine e Lusatia exemplar cujus medulla K non tingitur et quod ad alteram speciem pertinet; cf. Th. Fr. Zichenogr. scand. p. 113. Concor- dant etiam cum ZLichene peritrichoide Mich. ex America septentr. cujus spermogonia 15-18 w longa in herb. Mus. paris. et cum ZLobaria perforata Ach. legit Michaux ad cortices Caro- linæ et Canadæ, in herb. Richard, nunc meo. In Tuck. exsicc. n. 69, notæ anatomicæ eædem ac supra et spermatia 13-16 x tantum longa. In Lauder Lindsay Mem. on Spermog. and pycn. filam. frut. and fol. Lich. p. 211, erronee indicatur mensura spermatiorum hujus speciei, = th. seu circiter 6 & ; insuper addit auctor et sic huic mensuræ contradicit: « The spermatia are long delicate needles, among the largest and most handsome I have seen. » Hæc enim in Parmeliis sunt inter longiora, et triplo longiora his P. olivacezæ var. exasperatæ Ach. quibus eadem mensura tribuitur = th. to — th. quod verum est, id est 7 u, Lind. ibid. p.236. Hæc in tabulis ab eodem auctore recle delineantur, tab. XI, fig. 5 et tab. XIII, fig. 12. Animadvertendum est longa filamenta in hac P. perforata et in aliis speciebus ut semper sterilia habita, sterigmata in quovis eorum articulis producere. Illius distributio geographica incerta, nam ab auctoribus cum P. cetrata Ach. commixta fuit. Probabiliter late dispartita, etsi satis rara ; forsan in Europa vigens. 293. Parmelia hypotropa Nyl. apud. Hue Lich. exot. n. 596. (Monente Müll. Arg. Lick. Beitr. n. 1074 huic speciei imponendum esset nomen antiquius P. corrugis El. Fr. Syst. Orb. Veget. (1825) p. 283, sed hujus reactio ignota). P. perforata Fée Essai cryptog. écorc. officin. p.124, tab. XXXIL, f. 3 (ciliis a pictore neglectis), Supplem. p. 118, tab. XLII, fig. 1, Müll. Arg. Revis. Lich. Feeanor. p. 11; P. per/orata var. kypotropa Tuck. Syndps. North Americ. Lich. I, p. 53 ; ]mbricaria hypotropa Arn. Lich. exsice. n. 818, e Mexico. In America : 1. in Ohio corticolam legerunt Lesquereux, n. 262 pr. p., et Sullivant. — 2. In Louisiana corticolam legerunt Feethermann et abb. Langlois n. 38 pr. p , sur des piquets de barrière, Pointe à la Hache, 20 decembris 1884. Ex herb. Bory de Saint-Vincent jam lecta fuerat in Nova Aureliana a cel. duce Lafayette, anno 1826 et anno 1835 sine nomine collectoris. Thallus glaucescens aut livido-glaucus, parum expansus, 5-7 cent, latus, membra- LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 189 naceus, opacus, K supra flavens, intus similiter tinctus et mox miniato-rubens ; laciniæ 10-15 mm. latæ, applanatæ, parum lobatæ, in peripheria ambitu rotundatæ simulque crenatæ, marginibus applanatis aut subascendentibus, et cilialæ ciliis nigris, simplicibus, 41,5-2 mm. longis; in centro in lacinulas varie ramosas digitatasve, subtus albidas, divisæ ; supra læves, id est nec sorediatæ, nec isidiatæ, sed sat frequenter bobo albo- signatæ ; intus albæ ; sublus in centro nigrescentes et parce rhizinosæ, dein pallide brunneæ, flavicantes aut albidæ, late nudæ et reticulatim rugosæ. In cortice superiore 15-20 y lato, hyphæ superficiei perpendiculares, vix incrassatæ, indistinctæ, constricte septatæ et ramosæ, rete maculis parvis et inæqualibus formantes, atque strato amorpho etangusto tectæ. Gonidia 9-15 y lala. In medulla hyphæ 2-3 4 crassæ et dense intricalæ. Cortex inferior 12-15 y latus, leviter brunnescens et superiori similis. Apothecia 7-11 mm. lata, breviler pedicellata, primum cyathiformia, dein applanata, perforata, excipulo lævi et dein profunde lacunoso et albo-signalo atque disco rufescente prædita. In excipuli corlice 50-60 y lato hyphæ verticales, indistinctæ, constricte septalæ et ramosæ, incrassatæ atque rele maculis majoribus ac in cortice efficientes; epithecium rufescens; hypo- thecium albidum ; paraphyses 80 L altæ el 2 u crassæ, crebre articulalæ, connexo-ramosæ et apice incrassatæ, 4 w metientes,; thecæ 50 } longæ et 20 y lalæ, basi altenuatæ, menbranain apice incrassata ; sporæ ellipsoideæ 12-14 4 longæ et7-8 y latæ. Gelatina hyme- nialis iodo non tincta, thecis cæœrulescentibus, præsertim in apice. Spermatia cylindrica recta, apicibus truncatis, 11-14 y longa et 0,7-0,8 & lata; sterigmala 20-40 y longa, 3 u lata, pluri-arliculala et parce ramosa. P. perforatæ Ach. valde affinis atque ab illa pagina infera albicanti, marginibus in centro lacinulato-divisis, sicut in P. cetrata Ach. præsertim secernitur. Insuper in Africa (territorio Maroccano); in America (Texas et republica Mexicana et in Ar- gentinia). — Var. 1. sorediata, Müll. Arg. Lich. Beilr. n. 44 et secundum specimen authenticum in herb. meo ab egreg. Boll in Texas lecto. In America : 1. in Ohio, legit Sullivant. — 2. In Louisiana, legitabb. Langlois n.38 pr. p., 8 februarii et 9 martii 1885. Differt tantum marginibus flexuosis in centro sorediatis atque lacinulis apice similiter sed passim globose sorediatis. Insuper in California, Texas et Australia. — Var. 2. imperialis Hue. In America : in Brasilia corticolam legit S. M. doña Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889. À var. sorediata Müll. Arg. secernitur præsertim marginibus non ciliatis et pagina infera magis vestita et aliquibus notis minoris momenti. Thallus cinerascenti-glaucus, 7-8 cent. latus, eadem reactione ac typus gaudens: laciniæ 1-15 mm. latæ, inæqualiter lobatæ, lobis ambitu rotundis simulque crenatis, axillis subrotundis separalis, in centro marginibus ascendentibus, flexuosis sorediatisque et sæpe in lacinulas apice soredialas divisæ, non ciliatæ; supra læves sed subtiliter albo- signalæ et cortice sæpe rupto; intus albæ; infra nigræ et rhizinosæ, rhizinis nigris et parvulis, ad oram pallide brunneæ vel albæ, nudæ, et passim dense papillosæ, reticulatim rugosæ ; in centro lacinulæ albæ aut flavicantes omnino nudæ. Notæ anatomicæ in thallo eædem ac in forma genuina. Apothecia 2-4 mm. lata, breviter pedicellata, cyathi- formia, margine integro aut minute crenulato atque etiam excipulo primum lævibus, dein une sorediosis, parte excipuli inferiori lævi remanente, atque disco rufo à perforalo prædita. Cortex excipuli solum 35-40 y latus et eodem modo ac in forma 190 A.-M. HUE. typica formatus; paraphyses 60 L altæ et 1,5-2 4 crassæ, apice non incrassatæ, sed arti- culatæ et crebre ramosæ; sporæ 14-16 ÿ longæ et 7,5-9 y latæ. Spermatia cylindrica, recta, 10-11 longa et 0,7-0,8 y lata, ideoque paulo minora. Sterigmata 20-43 longa, 2 L crassa, articulata et ramosa. 294. Parmelia hypotropoides Nyl. apud Willey Votes on some North Amer. spec. Parmel. p. 5. In America : in Louisiana legit corticolam Feethermann. Thallus glaucescens, parum expansus, K supra vix flavens, intus flavens et mox sanguineo-rubens, laciniatus ; laciniæ 6-20 mm. latæ, parum lobatæ, in peripheria rotundæ et simulsinuato-crenatæ, in centro aul sinuato-crispatæ et sorediosæ aut sæpius profunde crenatæ et in parvas lacinulas 2-3 mm. longas et 1 mm. latas, subtus pallide flavidas divisæ ; inlus albæ ; infra nigræ, in centro lævigatæ, parce nigro-rhizinosæ, ad peri- pheriam late nudæ, pallide brunneæ aut flaventes, nitidæ et læves, id est non reticulato- rugosæ. In corlice superiore 15 ÿ lato hyphæ ut in P. Lypotropa Nyl.; gonidia 7-9 y lata; hyphæ medullares 2,5-3 4 crassæ ; cortex inferior 12-15 y latus. Apothecia 2-5 mm. lata, breviter pedicellata, primum eupuliformia et dein applanata, imperforata, sed juvenilia, excipulo lævi, margine integro atque disco pallide rufo prædita. In excipuli cortice 35-40 y lato hyphæ verticales, incrassatæ, 6-8 w crassæ, constricte septatæ et ramosæ, rete maculis sat magnis formantes; epithecium rufescens, amorphum, 6 y crassum ; hypothecium albidum; paraphyses 60 4 altæ, 2 y crassæ, constricte septatæ, parum ramosæ atque apice non incrassatæ. Thecæ 40 y longæ et 18 » crassæ, superne incrassatæ : sporæ 15-16, raro 17 y longæ et T8, raro 9 y latæ, episporio 1 y crasso. Gelatina hymenialis iodo non tincta, thecis cœrulescentibus. Spermatia cylindrica, recta, apicibus truncatis, 4-6, raro 8 4 longa et 0,7-0,8 y lata ; sterigmata usque 70 y longa, constricte septata, loculis elongatis, atque ramosa. Specimen hujus speciei authenticum non vidi, attamem meum descriplioni a cl. Willey datæ, etsi breviori, respondere videtur. Differt à P. hypotropa Nyl. præsertim pagina infera nitida et non reticulato-rugosa, sporis longioribus (in P. hypotropa Nyl. Synops. Lich. 1, p. 319, sporæ 12-13 y longæ et 7 y crassæ, breviores quam supra) et spermatiis brevioribus. Videtur species in sensu doctoris Nylander, hocest varietas P. kypotrypæ Nyl. Videtur Americæ septentrionali propria species ; in Willey loc. supra citat. nullus indicatur locus natalis. 295. Parmelia recipienda Nyl. apud Hue Z#ch. exot. n. 598. In America : in Louisiana, legit abb. Langlois in ramos emorluos, n. 35 et ad truncum Meliæ Azedarach, n. 36, Pointe à la Hache, anno 1884. Thallus glaucescens, membranaceus, parum expansus, diam. 5-6 cent., K supra flavens, inlus non reagens sed addito CaCl leviter rubescens, fere monophyllus, in peri- pheria parum lobatus, lobis rotundissimulque leviter crenatis atqueapplanatis, marginibus ciliatis ciliis 0,5-1 mm. longis, nigris, sæpe in apice crenarun enatis; supra læves et vix inæquales, in centro reticulatim lacunosæ; intus albæ; infra in centro obscure brunneæ, reticulalim rugosæ et passim rhizinosæ rhizinis parvis nigrisque, ad peripheriam pallide brunneæ aut albidæ et late nudæ. In cortice superiore 12-15 y lato corpusculis nebuloso, hyphæ superficiei perpendiculares, constricte septatæ, lateraliter ramosæ, ramis anastomosantibus atque rete maculis parvulis inæqualibusque efficientibus, strato amorpho 3 y crasso tectæ. Gonidia 6-8 y lata. Hyphæ medullares 2-3 x crassæ. Cortex inferior 12 x latus, leviter brunnescens et superiori similis. Apothecia 3-6 mm. lata, breviter pedicellata, primum cupuliformia et mox applanata, perforata, excipulo primum lævi et demum leviter lacunoso, margine subcrenulato et raro ciliato, disco LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 191 pallide rufo prædita. In excipuli cortice 20-50 & lato hyphæ verticales, constricte septatæ, ramosæ, ramis lateralibus rete maculis sat magnis et sat æqualibus forman- tibus et strato amorpho 6-7 y crasso tectæ; stratum gonidiale sub illo inæquale ; epithecium vix coloratum, granulosum, id est corpusculis repletum, nam in K amorphum et crassum ; hypothecium albidum, duplici zona hypharum constans et sub illo stratum gonidiale æquale ; paraphyses 70 y altæ, 2 L crassæ, articulatæ et connexe ramosæ, apice non incrassatæ. Thecæ 50 y altæ et 16 y crassæ, basi atlenuatæ et superne valde incrassalæ ; sporæ 8e, hyalinæ, simplices, 11-15 longæ et6-9 y latæ. Gelatina hymenialis iodo fugaciter tincta, thecis persistenter cœrulescentibus. Spermatia cylindrica, recta 8-14 y. longa et 0,7-0,8ulata.Sterigmatausque80u.longa, constricteseptalæ,articuliselongatis, basiramosa. À planta brasiliana a cel. Nylanderin Flora 1885, p. 609 descripta, spermatiis paulo lon- gioribusapotheciisqueinterdum ciliatis tantum differre videtur ideoque nostrailliusformam vix constiluere valet. ?. kypotropæ valde affinis et forsan nihil aliud quam hujus varietas. Insuper in Brasilia. 296. Parmelia livido-tessellata Hue. In America : in Uruguay, supra saxa legit Fruchart in cerro Melones, 18 junii 1876. Thallus glaucescenti-albidus, fere cremeus, et in lobis vetustioribus ochroleuco- albicans, late expansus, 27 cent. metiens, membranaceus, opacus, K supra flavens, intus eodem modo tinctus et mox sanguineo-rubens; laciniæ 15-25 mm. latæ, varie directæ et sæpe plus minusve imbricatæ, sat profundæ lobatæ, lobis axillis rotundis aut subaculis separalis, ambilu rotundatis simulque crenatis sinuatisve, marginibus subascendentes aut applanatæ, ciliatæ ciliis nigris 2-3 & longis, simplicibus aut raro furcatis; in centro similiter crenatæ et ciliatæ vel hinc inde brevi-lacinulatæ, in apice crenarum lacinia- rumque et in margine undulatæ atque eliam in superficie soredialæ, sorediis albidis, pulverulentis, raro globosis; supra valde inæquales, raro convexæ, sæpe lacunosæ, albo-reticulatæ et in centro maculæ relis lividæ (lentis ope tantum visibiles), sæpe cortice reliculatim fisso; intus albæ ; infra nigræ et rugosæ, passim nudæ, passim rhizi- nosæ rhizinis nigris, sat validis, simplicibus, ad peripheriam obscure brunneæ, nitidæ et late nudæ. In cortice superiore hyphæ sat distinclæ in basi, 6-8 x crassæ, dein ut in P. margaritata Hue, sed stratum amorphum exterius paulo crassius; gonidia 7-11 y lata. In meduila sat densa hyphæ 2-4 L crassæ. Cortex inferior 20 & latus, nigrescens supe- riori similis. Unicum adest apothecium in quo sporæ ellipsoideæ, 12-16 y longæ et 7-8 latæ, episporio non incrassato, paraphyses 2 u crassæ, crebre articulatæ, parum connexo- ramosæ, apice non incrassalæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Spermogonia desunt in his exemplaribus, sed adsunt in specimine ex eodem loco oriundo atque in herbario Bory de Saint-Vincent asservato cum hac schedula : « Blocs erratiques de la province de Montevideo par M. Isabelle, du Havre; 1835 ». Tab. v, fig. 2, fragmentum thalli in naturali statura. Thallus simili modo, et sæpe magis quam in P. cetrata Ach. in pagina supera albo- reticulatus, sed color alius, fere subflavescens, aspectus alius atque pagina infera late denudata. Notæ anatomicæ in utraque specie vix differunt, attamen in præsente spermatia longiora. Insuper in Africa meridionali, legit Breutel, in herbario meo. — F. ablephara (1) Hue. In Africa : in Algeria corticolam legit Durieu de Maisonneuve, la Calle prope Tonza, novembri 1840, ex herb. cl. Motelay. (1) Ex adjectivo græco, a6éoapos, absque ciliis. 192 A.-M. HUE. Differt laciniis margine non cilialis. P. perforata Flag. Catal. Lich. Algérie p. 12 sine dubio pro parte et probabiliter tota aa hanc formam pertinet. 297. Parmelia leucosemotheta (1) Hue. In America : in republica Mexicana, legit D' P. Maury, Abrededores de San Luis de Potosi, n. 7650, decembri 1886. Thallus flaventi-fuscescens, passim obscure flavidus, late expansus, membranaceus, opacus, K supra flavens, inlus simili modo tinctus atque mox sanguineo-rubens; laciniæ 15-25 mm. latæ, in peripheria applanatæ et sæpe subimbricatæ, ambitu rotundæ simulque sinuato-crenalæ, axillis acutis separatæ, in centro in lacinulas subascendentes divisæ, margine undulato sorediosæ ciliatæque ciliis 1-2 mm. longis, nigris et simpli- cibus; supra signis parvulis, raro rotundis, sæpius oblongis flexuosisque alque varüfor- mibus albo-maculatæ, et in lobis vetustioribus rimulosæ ; intus albæ ; infra nigræ, passim nudæ, lævigatæ aut leviter rugosæ, passim rhizinis nigris simplicibus et confertis munilæ, ad peripheriam pallide nigrescentes aut brunneæ, nitidæ, late nudæ, aut angustius nudæ et post zonam denudatam papillosæ. In cortice superiore 20 y lato, luteolo et corpusculis repleto, hyphæ superficiei perpendiculares, indistinctæ, constricte septatæ atque ramosæ, rele fere ut in ?. perforata Ach. præbentes. Gonidia 7-10 x lata. Hyphæ medullares 3-4 u crassæ. Cortex inferior 13-15 y latus, nigrescens et superiori similis. Apothecia desunt. Spermatia cylindrica, recta, apicibus truncalis, 10-11 & longa et 0,7-0,8 w lata ; sterigmata 30-40 v longa, articulata, articulis elongatis. À P. flavescente (Kremp.) Nyl. in #lora 1885, p. 607, thallo albo-signaio, minus flavente atque spermaliis longioribus jam distinguitur. Signa alba minora et magis con- ferta quam in P. signifera Nyl. Lich. N. Zeland. p. 25 et sub lente tantum visibilia. — F. isidiata Hue. In America : in Ohio corticolam legit Lesquereux, n. 262. Differt thallo minus flavente, passim cinereo-glaucescente, non sorediato, sed copiose isidiato, et ciliis marginum minus frequentibus et minoribus, 0,5-0,6 mm. longis. In hac apothecia 1,5-3 mm. lata, cupuliformia, excipulo rugoso et plus minusve isidioso, disco hepatico, juvenilia ideoque sine sporis. 298. Parmelia Schimperi Müll. Arg. Lich. exot. n. 2. In Africa : in Abyssinia, Schimperi iter Abyssinicum, sectio prima : Plantæ Adoenses. In montis Kubbi latere boreali locis umbrosis ad arborum truncos, 26 junii 1837. Flora Abyssinica, in montibus Semen legit Schimper, n. 13, anno 1850 ; utrumque specimen in herbario meo jacens et a cel. Müll. Arg. loco cilato commemoratum. Hæc species a præcedente differt thallo magis cinereo, lobis magis ascendentibus, minus cilialis et reaclione alia, nempe K supra flavet, intus non tingitur, sed K (CaCl) leviter rubescit; notæ anatomicæ conveniunt. Apothecia 4-9 mm. lata, subpedicellata, primum cupuliformia et dein explanata, excipulo valde scrobiculato, margine integro atque disco obscure rufo et perforato prædila; epithecium fulvescens ; hypothecium incoloraltum ; paraphyses 85 y altæ, 2 L crassæ, articulatæ et ramosæ, ramis anastomo- santibus,atque apice incrassatæ, 4-54 metientes ; thecæ 70 y longæ et 35 y latæ apiceque multum incrassatæ; sporæ 24-26 y longæ et 11 x latæ, immixtis magis ellipsoideis 22-23 L longis et 13 w latis. Gelatina hymenialis iodo non tincta, thecis persistenter cærulescentibus. Spermatia ut in specie præcedente. Abyssiniæ propria species. (1)E verbis græcis Aeuxôç albus, et onuoleros, signalus. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 193 299, Parmelia margaritata Hue. In America : in Ohio corticolam legit Sullivant ; eadem in herb. Mus. paris. sub nomine P. perforata in America septentr. a Drège, anno 1852, lecta. Thallus livido-glaucescens, interdum rubricose tinctus, membranaceus, opacus, sat late expansus, 10-15 cent. latus, K supra flavens, intus similiter tinctus et dein dilute sanguineo-rubens, laciniatus ; laciniæ 10-15 mm. lalæ, varie lobatæ, lobis ambitu rotundis simulque crenatis, axillisque subrotundis separatis, marginibus adscendentes ciliatæque ciliis nigris 1-2 mm. longis; in centro magis crenalæ vel in parvis lacinulis 1-2mm.lalis, apicetruncatisautacutis, sæpius globoso-sorediatis(indenomen) sorediisalbi- dis granulalisque, raro confluentibus, dissectæ ; supra omninolævesatque corticeraro rupto; intus albæ; infra nigræ, passim nudæ et nigro punctatæ, passim rhizinosæ, rhizinis nigris parvis et simplicibus, sat confertis, in peripheria obscure castaneæ, nitidæ et late nudæ ; in centro laciniæ subtus similer coloratæ aul nigræ et nudæ. In cortice superiore 20 4 lato et nebuloso, hyphæ magis distinclæ quam in P. perforala Ach., ramosæ atque relte maculis paulo majoribus et lumine paulo crassiore formantes. Gonidia 8-11 y lata. In medulla sat dense intricata hyphæ 2-3 w crassæ. Cortex inferior 45-16 y. latus nigrescens et superiori similis. Apothecia desunt. Spermatia 12-13 &. longa et 0,7-0,8 lata; slerigmala 30-60 x longa et 3 p crassa, articulata, articulis non crebris, et ramosa Simnilis P. cetratæ f. soredüferæ Waiïn, sed thallo supra lævi, id est non albo maculato reticulatove et subtus late nudo ab illa recedens. 300. Parmelia maxima Hue. In America : in republica Mexicana, legit D° Maury, saxicola ut videtur, in Chima- leapan, cerro de Santiago, circa de Lerma, n. 3318, 26 junii 1890. Thallus cinereo-glaucus, passim rubricose maculatus, membranaceus, opacus, late expansus, 11-17 cent. latus, K supra flavens, intus eodem modo tinctus et mox sanguineo- rubens ; laciniæ 30-45 mm. lalæ, in peripheria 2-3 lobatæ, lobis applanatis, rotundis ac simul sinuato-crenalis, axillis acutis vel raro rotundis separatis, margine passim cilialæ ciliis 4-2 mm. longis, nigris et simplicibus ; in centro marginibus adscendentes et undulalo-sorediosæ more P. olivariæ Ach., aut digitato palmatove divisæ, lobulis 4 mm. lalis, hinc inde ramosis, similiter sorediatis et increbre ciliatis ciliis 2-2,5 mm. longis; supra læves atque passim inæquales rugosæque ; intus albæ; infra nigræ, passim nudæ atque reticulatim rugosæ, passim dense rhizinosæ, rhizinis nigris et parvis, ad peri- pheriam castaneæ nilidæque et late nudæ ; in centro lacinulæ subtus nudæ, castaneæ et raro nigræ. In cortice superiore 15-16 y lato, corpuseulis fuscidulo, hyphæ superficiei perpendi- culares, in K immersæ sat distinclæ, 1-8 u crassæ, constricle septatæ, breviter ramosæ, lumine 2 x, atque strato amorpho 3-4 H crasso tecla. Gonidia 8-11 y. lata. In medulla hyphæ 2-4 uw crassæ. Cortex-inferior 12-15 & latus, niger vel brunneus, superiori similis. Apothecia usque 20 mm. lala, primum parvula et urceolata, dein applanata et radiatim fissa, sæpe perforala, excipulo serobiculato, margine integro vel subintegro atque disco obscure rufo prædila. In excipuli cortice 40-60 y lato, hyphæ ut in cortice superiore sed magis incrassatæ, 8-10 & metientes ; epithecium rufescens et amorphum ; hypothecium albidum ; paraphyses 70 Lu allæ, 2 u crassæ, crebre articulatæ, sat confertæ, parum connexo-ramosæ, apice haud incrassalæ. Sporæ ellipsoideæ 11-15 x longæ et 1,5-10 y latæ, immixlis magis oblongis, 14 y longis et 7 y latis, episporio parum crasso, 1-1,5 x meliente. Gelatina hymenialis iodo fugaciter tincla, thecis persistenter cœrules- centibus. Spermatia cylindrica, recla, apicibus truncalis, 7-8 & longa et vix 1 y lata: sterigmata usque 40-60 u longa, basi 3 LH et dein 2 y lata, arliculata ramosaque. NOUVELLES ARCHIVES bu Muséum, 4 série. — I. 25 194 DeAT=MPMERUIE Affinis P. margarilatæ Hue a quo aspectu, thallo latiore, magis applanato, aliter sorediato, in centro magis diviso atque spermatiis minoribus recedit. P. cristifera Tayl etiam accedit, sed illius margines aliter sorediatæ. Notandum est reactionem ?. subsumpiæ Nyl. in meis Lich. exot. p. 75, n. 628, e Brasilia erronee indicari, nam intus K rubet sicut in P. perforata Ach., Nyl. in Flora 1869, p. 291 ; cæterum illius descriptio in eodem vol. Aloræ p. 117 nimis manca utex ea specimen aliquod certe determinari queat. 301. Parmelia eurysaca Hue. In America: in republica Mexicana, « Herbier de la commissionscientifique du Mexique recueilli par Bourgeau, 1863-1866 », in herb. Mus. parisiens. ubi determinata P. per- forata. Thallus albido-glaucescens, membranaceus, late expansus, K supra flavens, intus intense flavens et mox sanguineo-rubens; laciniæ usque 20-35 mm. latæ, ad peripheriam aut parum aut sat profunde lobatæ, lobis rotundis sinuatisque et applanatis, in centro passim convexæ, passim concavæ, marginibus adscendentes, ciliatæ ciliis 0,5-1,5 mm. longis, nigris simplicibusque, sæpe in lacinulis 3-8 mm. longis et 0,5-1 mm. latis, simplicibus, apice subacutis divisæ; lobis lacinulisque axillis rotundis aut subrolundis separatis ; supra omnino læves, intus albæ; infra nigræ, passim nigro-rhizinosæ, rhizinis parvis et simplicibus, ad oras pallide brunneæ aut in lacinulis pallide flavæ, nitidæ, late nudæ. In cortice superiore 14-20 & lato, superne flavidulo, hyphæ superficiei perpen- diculares, distinetæ, 6 w crassæ, constricte septatæ, parum ramosæ, lumine parvulo, rotundo, raro furcato et strato amorpho angusto, vix 2 & crasso tectæ. Gonidia 6-10 u lata. In medulla sat densa, materiam subflavidam continente, hyphæ 2-4 y crassæ. Cortex inferior 15-20 y latus, brunneus et superiori similis. Apothecia 10-20 mm. lata, subpedicellata, cupuliformia, perforata, excipulo lævi, sed subtiliter albo-notato, margine integro, intus sæpe connivente et disco rufo prædita. In excipuli cortice 38-45 L lato, hyphæ verticales, distinctæ, incrassatæ, 8-10 x crassæ, constricte septatæ, utroque latere breviter ramosæ, lumine parvo et rotundo in hyphis verticalibus, vix anastomo- santes in ramis; gonidia sub illo et sub hypothecio quod est albidum et angustum ; hyphæ medullares crassiores, ut sæpe solet, quam in thallo, 3-5 y crassæ ; epithecium rufum et amorphum ; paraphyses 40 u altæ, 2-2,5 uw crassæ, sat conferlæ, constricte septatæ, parum ramosæ, ramis non divaricatis, apice non incrassatæ. Thecæ ellipsoideæ 34-37 pu longæ et 18-22 y latæ, membrana apice inerassata; sporæ 8", hyalinæ, ellip- soideæ, 11-13 & longæ et 6,5-7,5 latæ, immixtis magis ellipsoideis 9-13 y longis et 1-11 p latis, episporio angustissimo. Iodo thecæ tantum cœrulescentes. Spermogonia sat magna et nigra; spermatia 5-7 4 longa et 0,5-0,6 p lata, cylindrica, recta, apicibus truncatis ; sterigmata usque 60 y longa et 2 y crassa, ramosa et septata. Species distincta, ne affinis quidem P. perforatæ Ach., a-qua thallo ampliore, magis inæquali, lacinulato, sporis et spermatiis jam secernitur. Inter majores computanda videtur, nam unum fragmentum Musei parisiensis uno latere 14 et allero 40 cent. metitur, itaque ei nomen, magnum scutum, imposui. Prope P. maximam Hue locanda videtur. 302. Parmelia perlata Ach. Method. Lich. p. 216 pr. p., conf. Th. Fries Lichenogr. scand. p.111, Nyl. Synops. Lich. N. Caled. p. 17, secundum specimen a Vieillard lectum, n. 1805, in herb. Mus. paris., atque in Flora 1878, p. 247, Krempelh. in Ælora 1869, p. 222, Waiïin. £tud. Lich. Brés. I, p. 28 et Lich. Brasil. exsicc. n. 538 bis. In Africa : in ins. Madagascaria corticolam legit fr. Rodriguez anno 1889 ; in Morun- dava, in littore occident. insulæ et in Taolumpia, dans les îles de sable des Paléluviers, corlicolam legit cl. L. Samat, maio 1890 et comm. comes de Poli; steriles. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 195 In America : 4. In Florida. — 2. In Brasilia, legit S. M. doña Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889, et prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio, anno 1893 ; sterilis. In Oceania : e Nova Zelandia misit sir Locke Travers ad universalem exhibitionem Parisiis anno 1889 habitam ; sterilis. Thallus glaucescenti-albidus, membranaceus, late expansus, K supra et intus flavens, CaCI intus immutatus sed K (CaCl) leviter rubens aut aurantiacus ; laciniæ 5-15 mm. latæ, irregulariter lobatæ, lobis ambitu rotundis et integris, axillis subacutis separalis, marginibus adscendentes, in centro undulato-cripatæ aut breviter dissectæ, sorediatæ, non cilialæ ; supra læves, sæpe concavæ, passim convexæ, cortice hinc inde rupto ; inlus albæ ; infra nigræ, centrum versus parum rhizinosæ, rhizinis parvis et simplicibus, ad peripheriam castanæ aut pallide brunneæ, aliquando fere albidæ, late nudæ. In cortice superiore 45-20 lato, corpusculis fuscidulo, hyphæ superficiei perpendiculares, constricte septatæ, in basi tantum dislinctæ et ibi cellulas 4-5 w latas, parietibus incrassalis, lumine parvo et rotundo præbentes, dein indistinctæ et ramosæ, ramis lateralibus anastomosantibus et rete maculis parvis et inæqualibus formantibus atque strato amorpho 3-4 y lalo tectæ. Stratum gonidiale paulum inæquale et interruptum gonidiis 8-10 & latis formatum. In medulla hyphæ 2-3 x crassæ (in lobis vetustioribus 4-6 p) passim nodulosæ et sat dense intricalæ. Cortex inferior 10-12 & latus, nigrescens aut brunnescens et superiori similis. Illa species ut latissime distributa vulgo habetur, sed probabiliter sat rara est. Nam in herba- ris variis multa ex exemplaribus quæ vidi ad alias species sæpe valde recedentes, v. g. ad P. cetratam f. sorediiferam Waiïn., pertinent. Quoad ejus reactionem, cel. Nylander nunc K supra etintus flaventem tantum, nunc addito CaCl intus leviter rubentem indicavit. Sporæ in ejus Synops. Lich. 1, p. 378 dicuntur 11-17 u longæ et 7-10 p latæ (Krempelh. in Flora 1869, p. 222 has mensuras adoptavit), sed in Morot Journ. Bot. 1888, p. 33, sporæ sunt 20-30 p longæ et 11-16 y latæ, spermatia bifusiformia 5-6 1 longa el 0,5-0,7 lata atque reactio K+ et K (GaCl)—, sed hic agit D' Nylander de P. perlata in Gallia vigens, quam sub nomine P. trichotera distinxi, Causeries sur les Parmelia p. 19. Nullum specimen e terris exoticis proveniens apotheciis spermogoniisque ornalum invenire potui. In Nyl. Lich. ins. Guineens. p. 10, sporæ 25-28 u longæ et 14-17 y lalæ; spermatia bifusi- formia 5 longa et 0,6 iata. 303. Parmelia olivaria Hue; P. perlala var. olivarva Ach. Method. Lich. p. 217, Müll. Arg. Æevis. Lich. Meyen. p. 312; P. perlata var. olivetorum Ach. Lichenogr. univ. p.458 et Synops. Lich. p. 198; P. olivetorum Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 603, Norrl. Herb. Lich. Fenn. n. 201; P. perlata Schær. Lich. Helvet. exsice. n. 360; Imbricaria olivetorum Arn. Lich. monac. exsice. n. 6 et 324 *P. In Asia : in Tonkin ramulicolam legit R. P. Bon, n. 3866 ; stcrilis. In America : in republica Mexicana legit D' P. Maury, n. 7661 pr. p., Abrededores de San Luis de Potosi; sterilis. A P. perlala Ach. non differt nisi reactione, hoc est medulla atque sorediis optime CaCI rubentibus, thallo K supra flavente et intus immutalo, atque marginibus similiter adscendentibus necnon crispatis, sed integris atque continuo sorediosis seu sorediose limbatis. Laciniæ sublus lale nudæ, castaneæ, pallide brunneæ aut fere albidæ atque nigro-variegalæ. In exsiccatis supra citalis thallus supra punclis albis et paucis sorediis sphæricis ornatur, quod in exemplaribus exoticis non observavi. In collect. Lindig n. 2666 in herb. Mus. paris. et Nyl. Prodr. Lich. N. Granat. Supplem. p. 538 certe ad hane speciem pertinet thallo lævi, nec isidiato, nec albo punctato, intus et sorediis CaC] ruben- tibus etsi alio nomine (P. {in:{orum) postea decoralus fuerit. In hoc apothecia 5-10 mm. lata, breviter pedicella a, primum cupuliformia et dein applanala, imperforata, excipulo lævi (in specim. europ. herb. Mus. paris. sorediatis), margine integro etiam 196 A.-M. HUE. lævi et dein soredioso, disco obscure rufo ornata sporas continent 14-18 x longas et 9-10 y latas (cel. Nylander in opere citato, 14-18 & longas et 7-8 p latas, et in Morot Journ. Bot. 1888, p. 33 pro Lichene europæo, 11-14 & longas et 8-10 y latas indicawvit). Spermatia cylindrica recla, raro flexuosa, apicibus truncatis, 14-16 p longa et 0,7-0,8 L. lata ; sterigmata usque 50-60 y longa, basi 3, et dein 2 y lata, constricte septata, non ramosa. In Schær. exsice. n. 360 cortex superior 204 latus et fuseidulus ; illius hyphæ superficiei perpendiculares, constricte seplatæ, indistinctæ ramosæque, rete maculis inæqualibus sed majoribus et lumine majore quam in P. perlata Ach. formant atque strato amorpho 4 u crasso teguntur. Gonidia 6-16 y lata. Hyphæ medullares 4-5 & crassæ. Cortex inferior 10-12 L. latus, niger aut brunneus, superiori similis. Igitur hæc à P. perlata Ach. primo intuitu marginibus thalli aliter sorediatis, dein reactione, spermaliis certe longioribus, cortice intus minus stricto differt; quibus discri- minibus valor specificus merito tribuendus videtur. Insuper in Africa (in Abyssinia, terris germanicis, Portu Natali, ins. Madagascaria et Ascensionis); in America tropica ; in Oceania (Australia, Nova Zelandia et Polynesia); in Europa. 304. Parmelia cetrarioides Del. in Dub. Bot. gall. I, p. 601, Nyl. Synops. Lich. I, p. 380, in Âlora, 1869, p.290 et apud Hue Lich. exot. n. 602 ; Willey Votes on some North Americ. Parm. p.1; Wain. Lich. Sibir. merid. p. 7; P. perlata var. cetrarioides Dub. Bot. gall. I, p. 601, P. perforata Hepp Flecht. Europ. n. 518; Imbricaria cetrarioides Arn. Lich. exsicce. n. 582; P. cetrarioides Del., Harm. Lich. Lothar. n. 288. In America : in Ohio corticolam legit Lesquereux, n. 259; sterilis. Thallus albido-glaucescens, passim brunnescens, membranaceus, nitidus, sæpe late expansus (in speciminibus europæis herb. Mus. paris. 25-33 cent. latus), K supra flavens, intus non reagens, sed K (CaCl) leviter rubens ; laciniæ 10-15 mm. late, raro lobatæ, in peripheria ambitu rolundæ et raro leviter sinuatæ, in centro marginibus adscendentes et sorediatæ modo P. olivariæ (Ach.), sæpe concavæ, læves atque punctis albis adpersæ; intus albæ ; infra nigræ, nilidæ, rugosæ et parce rhizinosæ, ad peripheriam latenudæ, cas- taneæ, pallide brunneæ aut subflaventes et nigro-variegatæ. In cortice superiore 20-95 lato, corpusculis fuscidulo, hyphæ ut in P. olivaria (Ach.) sed rete maculis minoribus et lumine minore formantes atque strato amorpho 3 & crasso tectæ. Gonidia 1-9 y lata. Hyphæ medullæ 2-4 x et in lobis vetustioribus 4-8 L crassæ, sæpe nodosulæ. Cortex inferior 10 4 latus, niger aut brunnescens, superiori similis. Apothecia 3-6 W et etiam 20 & lata, subpedicellata, cupuliformia et demum applanata, excipulo et margine sore- diosis, disco rufo et perforato prædita. Paraphyses 60 y allæ, 2 L crassæ, vix articulatæ, non ramosæ, sed apice incrassatæ, 4-5 y metientes. Sporæ 14-16 y longæ et 11-12 p latæ. Gelatina hymenialis iodo vix tincta, thecis cœrulescentibus. Hæc eodem modo, præsertim in exemplaribus europæis, ac P. olivaria crescit ; ab illa reactione, cortice thalli magis stricto atque spermatiis (quæ non vidi), affirmante D' Nylander, lageniformibus tantum secernitur. An specie revera diversa ? Insuper in Africa (Abyssinia et regionibus australibus); in America meridionali (Peruvia) ; in Oceania (Polynesia) et in Europa. Jam lecta fuerat in America septentrionali prope New-Bedford, Will. loc. supra citato. _305. Parmelia proboscidea Tayl. in Mack. For. Hibern. II, 1836, p. 245, Wain. Etud. Lich. Brés. 1, p.29 et Lich. Brasil. exsice. n. 400, Müll. Arg. Lich. Beitr. n.818 seu in llora 1884, p. 619 (in suo Conspect Lich. N. Zeland. (1894) p. 38 ad P. gerlalam var. ciliatam Schger. hanc speciem retulit); P. crinita Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 600 pr. p. In Africa : in ins. Borbonia legit fr. Rodriguez, anno 1889 ; sterilis, sed thallo omnino LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 197 orbicularis, diam. 14 cent.; legit M. Chauvet in sylva Beloure, in monlibus Salaziæ, februario 1893, comm. comes de Poli; sterilis. In America : in Brasilia legit S. M. dona Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889; fertilis. Prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio, anno 1893 ; sterilis. Thallus albido-glaucescens, membranaceus, salis late expansus, K supra flavens, intus non reagens, sed K (CaCl) leviter rubescens; laciniæ 7-15 mm. lalæ, parum profunde lobatæ, lobis ambilu rotundis atque leviter crenatis, axillis subacutis separatis, margi- nibus adscendentes, non sorediatæ sed ciliatæ ciliis 2-3 mm. longis, nigris, flexuosis et simplicibus ; supra omnino læves, sed sæpe inæquales, concavæ aut convexæ ; intus albæ ; infra nigræ el passim rhizinosæ rhizinis nigris 2 mm. longis, ad peripheriam obscure brunneæ, aliquando pallidæ, paulum rugulosæ et late nudæ. In cortice superiore 16-20 y lato, corpusculis fuscidulo, hyphæ ut in P. perlata Ach. atque stralo amorpho 3 y crasso tectæ. Gonidia 5-10 y lata ; hyphæ medullares 2-3 y crassæ ; cortex inferior 15-16 y latus, brunneus et superiori similis. Apothecia 5-10, et apud Wain. usque 20 mm. lala, subpedicellata, cupuliformia et demum applanata, imperforata (in specimine n. 3051 e coll. Hildebr. in herb. Mus. paris. perforala), excipulo tenuiter rugoso, margine sub- crenulato atque disco rufo prædita. In excipuli cortice, in parte fere externa fuscidulo, 40-60 y. lato, crassitudine variante ob stratum gonidiale valde inæquale, hyphæ indistinctæ et disposilæ sicut in cortice superiore, sed rete maculis majoribus formantes; epithe- cium rufescens; hypothecium albidum et duplici hypharum zona constans ; paraphyses 60-65 y altæ, 2 u crassæ, seplatæ et connexo-ramosæ, apice incrassatæ, 4 & metientes. (Sporæ 14-22 & longæ et 9-12 y latæ, Wain. loc. cit.). Gelatina hymenialis iodo vix tincta, thecis cœrulescentibus. Spermatia cylindrica recla 5-6 y longaet 0,5 y lata, sterigmata 20-40 y longa et 2-3 LH lata, articulata et ramosa. — Var. sorediifera Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 809, P. perlata. var. ciliata f. soredii- fera Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1668, secundum specimen authenticum ab Hildebrandt in ins. Madagascaria n. 2197 lectum. In Africa : inins. Madagascaria corticolam et saxicolam legit fr. Rodriguez, anno 1889. Differt marginibus thalli in centro sorediis granulosis, albis et sæpe nigricantibus ornatis, atque apothicorum 2-5 mm. latorum excipulo necnon margine sorediatis. — F. bulbulifera Hue. In Asia : in India corticolam legit Ch. Gray in Coonoor in montibus Nilgherensibus, anno 1893. Soredia marginalia in bulbulos mutantur : illi bulbuli, facie externa cephalodiis S£ereo- caulorum similes atque eodem modo scrobiculati, in ipso margine thalli adscendente nascuntur ; in eorum corlice 30 & lato hyphæ verticales, basi tantum distinctæ et 8 & crassæ, consiricte septalæ et ramosæ, rete ut in corlice excipuli formant; gonidia sub illo adsunt etin parte interna hyphæ medullares 4-5 y crassæ et ramosæ inveniuntur. In herb. Mus. paris. adest specimen Parmeliæ sine nomine a Perroltet anno 1840 in Indiis orientalibus lectum, cujus medulla CaCl rubet, thallo non isidiato, et ob has rationes ?. olivariæ Ach. adscribendum ideoque f. bulbulifera dicendum, nam margines non more solilo soredialæ, parvis bulbulis decorantur. Reperiuntur in herbariis Bory de Saint-Vincent et el. Thuret specimina lecla unum in ins. Mauritio, anno X, altera in ins. Borbonia a Lepervanche-Mezières, anno 1840, quæ a P, proboscidea Tayl. non separanda mihi videntur. Modus crescendi est idem, reactiones concordant, sed apothecia lacinulis obsolete ciliatis coronantur, sporæ sunt majores 24-30 u longæ et 12-15 y latæ, episporio 2-2,5 y crasso, atque spermalia cylindrica aut in utroque dimidio leviter incrassata, recta, 5-7 y longa et 0,5-0,6 & lata. D' Wain. Zich. Madagasc. centr. p. 33 spermatia forma similia et paulo longiora, 7-10 y longa huic 198 A.-M. HUE. speciei attribuit. Inde sequitur forsan P. MNilgherrensem Nyl. specie à P. proboscidea non differre atque formam spermatiis longioribus tantum constituere. Specimina de quibus agitur P. crinita Müll. Arg. et P. perlata var. ciliata Ny1. primitus determinata fuerunt. Distribulio geographica hujus speciei incerta ; viget saltem in Africa tropica, in America calida et forsan seplentrionali, in Nova Zelandia atque in Europa. 306. Parmelia ghattensis Hue. In Asia : in India corticolam et saxicolam in Coonoor in montibus Nilgherrensibus, in jugo Ghattensi legit Ch. Gray, anno 1893. Thallus cinerascenti-glaucescens, membranaceus, sat late expansus, 8-10 cent. latus, K supra flavens et intus similiter reagens atque mox rubescens ; laciniæ parum et irregu- lariter lobatæ, in peripheria ambitu rotundæ simulque integræ aut leviler crenatæ, mar- ginibus adscendentes, in centro margines similiter ascendentes, passim ciliatæ, sæpius simul crispato-sorediatæ, sorediis albis, granulosis, sæpe sphæricis, interdum intus recurvæ, superficie valde inæquales, passim convexæ, sæpe concavæ, cæterum læves; intus albæ ; infra nigræ, nunc nudæ, nunc rhizinosæ, rhizinis nigris et parvis, in peripheria obscure brunneæ, opacæ, late et aliquando fere anguste nudæ. In cortice superiore 16-20 y. lato, superne fuscidulo, hyphæ superficiei perpendiculares, distinctæ, constricte septalæ atque præsertim in dimidio superiore ramosæ atque strato amorpho 3-4 y. crasso ieclæ; in laciniis velustioribus cortex vix latior atque hyphæ magis distinclæ, 6-8 w crassæ, similiter ramosæ. Gonidia 7-12 y lata. In medulla densa hyphæ 3-4 u crassæ. Cortex inferior 15-20 y latus, niger aut brunneus, superiori similis. Apothecia 2-5 mm. lata, sæpe in glomerulis coacervata, breviter pedicellata, cupuliformia, excipulo et margine sorediosis, disco obscure rufo prædita. In excipuli cortice 50-60 y lalo, hyphæ verti- cales, distinclæ, incrassatæ, 12-16 L crassæ, constricte et irregulariter septatæ, ramosæ reteque maculis sat magnis, lumine minimo, formantes ; epithecium rufescens ; hypo- thecium albidum et e duplicihypharum zona constitutum ; paraphyses 75 4 altæ, articulatæ, parce ramosæ, ramis anastomosantibus, apice incrassatæ, 3-4 melientes. Sporæ 12-16 y. longæ et 7-9 p latæ, immixtis magis elongatis 17 y longis et 7 y latis. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens et mox decolorata, thecis persistenter cœrulescentibus. Spermogonia desunt. Affinis P. proboscideæ Tayl. a qua thallo minore, sorediato, apotheciis sorediatis, sporis minoribus atque reaclione differt; vicinior videtur P. perlatæ Ach. a qua thallo magis inæquali et reactione præserlim recedit. 307. Parmelia melanothrix Wain. Æ{ud. Lich. Brés. 1, p. 30 et Lich. Brasil. exsicc. n. 1053, Müll. Arg. Lich. Cathar. p. 238, Lich. Schenck. p. 228 et Lich. usambar. p. 254; P. urceolata var. melanothrix Mont. in Annal. scient. nat., sér. 2, t. II (1834), p. 372 pro maxim. part. et secundum specimina e Brasilia in ejus herbario; P. crinita Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 600 pr. p., Müll. Arg. Lich. A fric. tropico-orient. p. 338 et pro parte in variis ejus secriplis ante annum 1890. In Africa : in ins. Madagascaria, in littore occidentali corticolam legit el. Grandidier. — 2. ]n ins. e Comoris Nossi-Comba corticolam in Ankatrabe legit el. domina Renala Caüllet, 17 maïi 1892 et comm. comes de Poli; fertilis. In America : in Brasilia legit S. M. doña Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889; sterilis. Thallus albidus aut glaucescenti-albidus, sæpe parum extensus, K supra flavens, intus immutalus atque CaCl et K (CaCl) non reagens; laciniæ 5-20, sæpe 5-10 mm. late, sat profunde lobatæ, lobis ambitu rotundis et crenatis, axillis aculis separatis, marginibus adscendentes et ciliatæ ciliis nigris 2-5 mm. longis, flexuosis et simplicibus; supra LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 199 omnino læves et sæpe concavæ; intus albæ; infra albescentes vel subflavidæ nigroque variegalie, parce rhizinosæ et ad peripheriam late nudæ. In cortice superiore (in specim. herb. Mont. et exsice. Wain. n. 1053) 20-25 y lato, corpusculis luteolo, hyphæ super- ficiei perpendiculares, incrassatæ, in basi dislinctæ, constricte septalæ et præsertim in dimidio supero ramosæ, ramis lateralibus anastomosantibus atque strato amorpho angusto leclæ. Gonidia 6-9 y lata. Hyphæ medullares satis laxe intricatæ, 4-6 y crassæ. Cortex inferior 15-20 y lalus, niger aut albidus, superiori similis. (Apothecia 5-12 mm. lala, cupuliformia, sessilia aut subpedicellata, imperforata, disco spadiceo aut rarius olivaceo-testaceo, margine crenulato, demum ciliato, excipulo extus glabro sublævi- gatoque prædita. Epithecium rufescens ; hypothecium subalbidum. Paraphyses 4,5 LL. Crassæ, apice vulgo leviter clavato-incrassatæ, increbre connexo-ramosæ; sporæ 18-24 y longæ et 11-14 y latæ. Spermatia cylindrica 7-9 & longa et 0,5 y lata, Wain. Etud. Lich. Brés. I, pp. 30 et 31). Specimina a cl. Grandidier lecta parvula et minus longe ciliala atque in his sporæ minores, sed reacliones et spermatia concordant. Distributio geographica imperfecte cognita ; viget insuper et sine dubio in Africa tropico-orientali et in Brasilia. — Var. lacinulata Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1636. In Africa : in ins. Borbonia corticolam legit sine loco determinato fr. Rodriguez, anno 1890; in Salazia legerunt idem fr. Rodriguez, anno 1889, et M. Chauvet, in sylva Beloure, februario 1893. A specie genuina differt marginibus laciniarum in centro aut dissectis aut sæpius dichotome palmatove divisis. Laciniæ longe ciliatæ, subtus nigræ et ad ambitum pallide brunneæ aut albidæ ; apothecia margine similiter cilialæ ; reactio eadem. Insuper in Bolivia. In statu Mississipi ad truncum Pini australis in sinu Sancti Ludovici a cl. abb. Langlois, n. 39, 28 aprilis 1885, lecta fuerunt exemplaria habitu P. melanothrici Waïn. simillima sed more P. perlatæ Ach. marginibus sorediata atque supra et intus K flaventia et K (CaCl) jntus non mulata ; sterilia sunt, et ad hanc speciem pertinere videntur. Passim quosdam bulbulos extus non scrobiculatos atque inlus hyphas gonidiaque foventes ferunt. 308. Parmelia crinita Ach. Synops. Lich. p. 196, Wain. Etud. Lich. Brés. 1, p. 31, Nyl apud Hue Lich. exot. n. 600 pr. p. et in aliis scriptoribus similiter pr. p. In Africa : in ins, Borbonia corticolam legit fr. Rodriguez, anno 1889. Thallus pallide glaucescens, K supra etintus flavens, K(CaCl) non mutatus, marginibus cillatus et supra crebre isidiatus, non sorediatus ; infra niger et parce rhizinosus, ad peripheriam castaneus et late nudus ; sterilis. Jam lecta fuerat hæc species in illa insula a Lepervanche-Mezières, anno 1840, ex herb. Thuret ; illius distributio geographica incerta; pro America septentrionali conf. Will. Notes on some North Americ. Parm. p. 2, sed specimen primitivum ab Achario descriptum ex hac regione orlum est. 309. Parmelia Blancheti Hue. ° In America : in Brasilia, in Bahia legit Blanchet, in herb. meo, olim comitis de Fran- queville, sub nominibus P. per/orata Th. Fr. et P. perlata var. ciliata Müll. Arg. Thallus cinerascenti-albidus, K supra et inlus flavens atque K (CaCl) intus rubens, CaCI non mutatus; laciniæ 10, raro 14 mm. latæ, lobatæ, lobis ambitu rotundatis simulque sinuatis crenalisque, axillis subacutis separatis ; ad peripheriam fere applanatæ, in centro convexæ concavæque et marginibus parum ascendentes atque magis crenatæ, ubique ciliatæ ciliis 2-3 mm. longis, nigris simplicibusque; supra læves, nec sorediatæ, nec isidiatæ, 200 | A.-M. HUE. sed ambilu angustissime nigro-limbatæ; infra nigræ, passim nudæ, passim nigro- punctatæ atque passim nigro-rhizinosæ, ad peripheriam castaneæ atque sat late nudæ. In cortice superiore 20 } lato, corpusculis fuscidulo, hyphæ rete maculis strictis inæqua- libusque formantes atque strato amorpho 2 y tectæ. Gonidia 6-7 y lata. Hyphæ medul- lares 2-3 y crassæ. Cortex inferior 12 y latus, eodem modo ac superior formatus. Apo- thecia 4-8 mm. lata, breviter pedicellata, imperforata, excipulo lævi, margine integro atque disco obscure rufo prædita. in corlice excipuli 45-50 w lato hyphæ ut in cortice superiore, sed paulo majores; epithecium rufescens; hypothecium incoloralum; para- physes 80 y altæ, 1,5 y crassæ, articulatæ et parum connexo-ramosæ atque apice incras- satæ, 4-5 Lu metientes. Thecæ 60 y longæ et 24 u lalæ, apice incrassatæ et basi attenuatæ ; sporæ 10-15 longæ et 6-7,5 u latæ. Gelatina hymenialis iodo persistenter cærulescens. Spermatia 8-9 4 longa et 0,6-0,7 & lata, cylindrica rectaque; sterigmata 40-50 y longa, basi constricte septata et 3 u crassa, parce ramosa. D' Müller in Lich. Beitr. n. 809 P. perlalam var. ciliatam Schær. à P. proboscidea Tayl. non differre affirmavit, sed hæc specimina brasiliana ab illa specie aspectu multum recedunt ; differunt insuper reactione, spermatiis et præsertim sporis multo minoribus. P. crinita Ach. affinior est, sed in illa thallus isidiatus atque sporæ majores et etiam reactio diversa. 310. Parmelia tinctorum Despréaux in Nyl. in Flora 1872, p. 547 et apud Hue Lich. exot. n.606; P. coralloidea Waïn. Etud. Lich. Brés.T, p.33 et Lich. Brasil. exsice. n. 1802. Ex exemplaribus authenticis in herb. Mus. paris. est : P. perlata var. coralluidea Mey. et Flot. (1), Müll. Arg. ex ins. Nossi-be, n. 2149, P. perlata var. platyloba Müll. Arg. ex Ost.-Imerina (Madagascaria), n. 2148 et P. prætervisa Müll. Arg. e Tonkin (R. P. Bon), n. 3220. Ex eodem herb. est P. olivelorum ex India orient (Jacquemont), e Guyana gallica (Leprieur), e Peruvia (coll. Pæppig), e Nova Caledonia (Lifu), ex Australia (Verreaux) et ex ins. Gambier (Hornbron). In Asia : 1. in Japonia, in ins. Nippon ad truncum Cryptomeriæ legit D' Savatier circa Yokoska, januario 1868, sierilis, — 2. 1n Tonkin legit corticolam R. P. Bon, n° 3634, 3698 et 3767 (posterior tantum fertilis cum apotheciis perforatis et sporis 15 y longis et 1 y latis). In Africa : 1. in ins. Borbonia, in Salazia, Mafate et in aliis locis legit fr. Rodriguez, annis 1887-1891. In Cilao, legit cl. M. Chauvet, anno 1896 et comm. comes de Poli. — 2. In ins. Madagascaria, in littore occidentali legit cl. Grandidier ; sterilis. In Ambositra saxicolam legit fr. Rodriguez, anno 1889; sterilis et 25 cent. lata. In Suberbieville corticolam legit cl. Henricus Périer de la Bathie, anno 1897; sterilis. — 3. In ins. Nossi-be e Comoris, in Anketsalé, legil cl. domina Renata Caillet, 17 maii 1892, et comm. com. de Poli ; sterilis. — 4. Ad arbores prope Brazzaville legit el. Tholloy, n. 4115 pr. p., maio 1891 ; sterilis. In America : À in Louisiana, legit abb. Langlois n. 34, ad truncum Meliæ Azedarach, in (1) Ad hanc speciem designandam nomen antiquius P. coralloidea a el. Wainio assumptum fuit, sed nihil probat P. perlatam var. coralloideam Müll. Arg. e Nossi-be eamdem esse ac P. perlatam var. coralloideam Mey. et Flot. Econtra affirmai cel. Müll. Ars. Revis. Lich. Meyen. p. 312 hanc var. corailoideam Mey. et Flot. eamdem esse ac P. perlatam var. isidiophorum Krempelh. Exot. Flecht. p.19 et de P. tinctorum Despr. quam in multis scriptorum suorum locis adhibuit non loquitur. Insuper hæe varietas isidiophora Krempelh. a P. tinctorum Despr. est omnino diversa, conf. Müll. Arg. Lich. Beitr. n.410, et Dr'is Müller de specichus Parmeliarum antiquis affirmationes, reactionibus ab eo systematice neglectis, fundamento carent ideoque nullius sunt momenti. Quapropter nomen recentius recte stabilitum nomini anliquiori plus minusve vago anleponendum judicavi. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 201 loco dicto Pointe à la Hache, 27 martii 1886; fertilis cum apotheciis perforalis alque sporis 13-15 y longis et 7-9 y latis. — 2, In Florida corticola. — 3. In republica Mexicana, legit D' P. Maury, n. 7652, Abrededores de San Luis de Potosi, decembri 1886; sterilis. — 4. In Brasilia, legit S. M. doûa Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889 el prope Sao Paulo legit Azevedo Sampaio, anno 1893; sterilis. In Oceania : 4. in ins. Sandwich, legit el. Ballieu, anno 1875; sterilis. — 2. In ins. Tahiti, Papenoo Oragon, legit D' Savatier, voyage de la Magicienne, anno 1877; sterilis. — 3. In Nova Caledonia, ad truncum Morckiellæ Pancheri legit el. Pancher, n. 697 Mus. Neo- Caled. ; fertilis cum apotheciis perforatis 6-9 mm. latis, sporis 11 & longis et 6 4 latis, spermatiis 9-11 ÿ longis et 0,5 p latis. Thallus (in ins. Borbonia) orbicularis, albidus glaucescensve, aut glaucescenli-cine- rascens atque eliam præsertim in centro argillaceo-cinerascens, late expansus diam. usque 26 cent., K supra flavens, intus non tinctus, sed CaCl intense rubens; laciniæ 3-5,5 cent. lalæ, sæpe minores, lobatæ lobis amplis, axillis acutis separalis, ambitu rotun- dalis, integris vel passim leviter erenalis, marginibus adscendentibus et sæpe recurvis ; supra sæpe concavæ, nec cilialæ, nec sorediatæ, peripheriam versus lale læves et in centro crebre isidialæ, isidio sæpe brevi et tenuissimo, hinc inde crassiore et longiore, 2 mm. longo, ramoso et apice brunneo; intus albæ ; infra nigræ, passim nudæ et minute rugosæ, passim rhizinis nigris, brevibus et simplicibus munitæ, ad peripheriam castaneæ vel pallide brunneæ et late nudæ. In corlice superiore 15-20 4 lato, corpuseulis fuscidulo, hypkæ superficiei perpendiculares, hinc inde distinctæ et 4-5 y lalæ, constricte septata et ramosæ, ramis rete maculis parvulis et inæqualibus, lumine 1-2 y lato formantes, atque strato amorpho 3-4 y crasso tectæ. Gonidia 6-10 & lata. In medulla hyphæ 1,5-3 à crassæ, passim nodulosæ, varie intricatæ et ramosæ. Cortex inferior 12-13 y latus, niger aut brunneus et superiori similis. Apothecia 4-12 mm. lata, cupuliformia, sxpe demum applanala, excipulo aut lævi aut isidioso vel adhuc soredioso, disco rufescente et imper- forato (in aliis locis perforato) ornata. In excipuli corlice 30 y lato hyphæ ul in cortice superiore, sed crassiores; epithecium rufum ; hypothecium albidum; paraphyses 59-60 y allæ, 1,5-2 u crassæ, obsolete articulatæ, raro ramosæ et apice breviter incrassalæ. Thecæ basi attenuatæ 45 y longæ et 18 y lalæ,; sporæ apicibus rotundatæ aut uno apice attenuatæ, 11-15 & longæ et 5-8 u latæ, immixtis 15-16 w longis et 7 & latis. Gelatina hymenialis todo vix cœrulescens, thecis oplime tinctis. Spermatia recla, aciculari- cylindrica, 9-12 y longa et 0,5 u lata. Variat laciniis in centro eliam marginibus isidiatis, isidio brevi et simplici, ut in Zolling. ni° 419 et 1298, quæ specimina ?. prætervisam Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 191 exprimunt. Hæc species nec in Stizenb. Lich. Afric. p. 55, nec etiam in ejus Supplementis indicatur sicut in ins. Borbonia vivens. Atlamen exstat in herb. Thuret a Lepervanche-Mezières anno 1840 lecta et vocata fuit P. latissima var. amplissima Nyl., P. perlata Nyl. et P. latissima Müll. Arg. Est in terris exolicis una e latissime distributis Parmeliarum speciebus. 311. Parmelia Mauriensis Hue. In America : in republica Mexicana, legit D' P. Maury, Abrededores de San Luis de Potosi, n. 7651, decembri 1886. Thallus orbicularis, albido-glaucescens et in centro sæpe nigrescens, membranaceus, opacus, late expansus, diam. 17 cent., K supra vix flavescens, intus lutescens et mox sanguineo-rubens; laciniæ 15-20 mm. latæ, lobalæ lobis in peripheria ambitu rotundis. integris sinualisve aut passim crenalis, axillis subrotundis separatis, in centro margi- nibus sæpe recurvo-ascendentibus, ciliatis ciliis 1-2 mm. longis, nigris et simplicibus atque simul coralloideo-dissectis, supra crebre coralloideo-isidiatæ, cæterum læves ; NOuvVELLES ARCHIVES DU MusÉuM, 4e série. — I. 26 202 A.-M. HUE. intus albæ ; infra passim nudæ et lævigalæ, passim rhizinosæ, rhizinis nigris, sat longis, ad peripheriam castaneæ, nilidæ atque late nudæ. In cortice superiore 15-16 y lato, corpusculis fuscidulo, hyphæ superficiei perpendiculares, vix dislinctæ, 4 x crassæ, constricle septatæ, crebre ramosæ et rete maculis striclioribus ac in 2. tinctorum Despr. formantes atque simililter stralo amorpho 3-4 ua crasso hyphis horizontalibus sine lumine, ut in ?. dubia Schær., formato lectæ. Gonidia 7-9 y lata. In medulla valde densa hyphæ 2-3 L crassæ. Cortex inferior brunneus in lobis peripheriæ 12-14 y latus, superiori similis. Apothecia desunt. Spermatia cylindrica recta 4-7 mL longa et 0,17-0,8 p lala ; sterigmata 20-40 & longa, in basi 3 et dein 2 p crassa, arliculata et ramosa. Aspectu et conslitutione interna P. tinclorum Despr. similis, sed ab ea colore minus albo, marginibus tenuiter dissectis, spermatiis minoribus atque reactione differt. A P. flavescente Ny1. in Flora 1885, p. 607, non Krempelh., nisi marginibus non ciliatis forsan non recedit. D' Wanio, Lich. Antill. p. 3, affirmat specimen originale D'° Nylander glaucescenli-albidum et non flavidum esse atque simul in herb. Mus. paris. hoc invenire nequivi. Res cæterum est parvi momenti, nam si vera est, et hanc ita esse credo, nomem flavescens Nyl. mutandum esset, nam P. glaberrima var. flavescens Krempelh. in #lora 1869, p. 223, est flavida isidioque caret. 312. Parmelia sulfurata Nees et Flot. in Linnæa 1834, p. 501, Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 587, Wain. Ælud. Lich. Brés. I, p. 34. In America : in Brasilia, prope Sao Paulo legil Azevedo Sampaio, anno 1893. Specimen parvulum thallo juniore, superficie non isidiato, medulla albido-sulfurea recognoscendum. (Thallus K superne lutescens, intus fulvescens, CaCl intus dilute lutescens, Wain. loc. citato). Insuper in Asia orientali et in ins. Java; in America seplentrionali, teste Tuck. Synops. North Americ. Lich. 1, p. 55 pr. p. el in Antillis et in Guyana; in Oceania (Nova Caledonia et Polynesia). 313. Parmelia persulfurata Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 590. In America : in Louisiana, ad truncum Quercus viridis legit abb. Langlois, n. 42, 17 julii 1886. | Species præserlim medulla intense sulfurea dignota, apotheciis et spermogoniis ignotis. Thallus K flavens, intus æque ac K (CaCl) immutatus. Laciniæ, ambitu rotundæ, sat profunde crenalæ, subtus late nudæ. Iusuper in Africa (Transvaalia) et in America (in ins. Cuba). 314. Parmelia Pancheri Hue. In Oceania : in Nova Caledonia legit Pancher ad truncum Acaciæ Guillenii in loco ad æquilibrium maris silo. Thallus albido-argillaceus, membranaceus, rigens, late expansus, K supra flavens, intus immutatus K (CaCl) levissime aut non rubescens ; laciniæ 10-15 mm. latæ, parum lobatæ, lobis ambitu rotundis atque integris aut raro sinuatis, axillis subacutis separatis, in peripheria applanalis aut marginibus paulum adscendentibus ; in centro marginibus adscendentes et passim crenatæ, nec ciliatæ, nec sorediatæ, nec isidiatæ ; supra valde inæquales, concavæ et convexæ, in centro crebre et iransversim corrugatæ, cæterum læves; intus albæ; infra nigræ et passim rhizinosæ, rhizinis nigris, 1 mm. longis et simplicibus, ad peripheriam castaneæ aut nigrescenli-castaneæ, nitidæ et late nudæ. In cortice superiore 18-20 y lato et corpusculis nebuloso, hyphæ superficiei perpendiculares, indistinctæ, constricte septatæ et ramosæ, rete maculis parvis et inæqualibus formantes atque strato amorpho 2-3 y lato tectæ ; in lobis vetuslioribus cortex 26-40 y latus, hyph&æ LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 203 magis incrassalæ, 6-7 y crassæ et magis dislinclæ eorumque ramis etiam magis distinelis, lumine sæpius rotundo. Gonidia 7-10 y lata. In medulla densa hyphæ 2 u (in lobis vetuslioribus 3-4 4) crassæ, varie direclæ ramosæque. Cortex inferior 10-12 y latus, niger aut brunnescens, superiori similis. Apothecia sat numerosa, 8-30 mm. lala, primum breviter et demum longe pedicellata, cupuliformia et dein applanata et intus replicata, perforala, excipulo primum lævi et dein valde serobiculato, margine integro, disco obscure rufo prædila : in excipuli cortice 40-50 y lato, hyphæ incrassatæ usque 10 u Crassæ, rele maculis amplis utin corticesuperiore loborum vetustiorum formantes atque stratoamorpho 4 à lato tectæ ; epithecium rufescens ; hypothecium pallide luteolum et e duplici hypha- rum zona constans: superior hyphis horizontalibus, inferior verticalibus, septalis ramosisque formala ; paraphyses 60-65 y allæ, 1,5-2 à crassæ, articulatæ, confertæ, vix ramosæ apiceque non incrassalæ. Thecæ 50 4 altæ et 20 y crassæ, apice incrassatæe : sporæ apicibus rotundatæ, 14-18 4 longæ et 7-8 y lalæ, aut magis ellipsoideæ 15-16 x longæ et 8-9 y latæ, episporio 1 y lato. Gelatina hymenialis persistenter cœru- lescens et amolo excessu reagentis ila remanens., Spermatia cylindrica, recta, apicibus truncalis, 5-6 y longa et vix 1 w lata ; sterigmata 40-50 & longa, basi ramosa et 3 z, dein 2 w crassa, articulata. Tab. V, fig. 3, thallus cum apotheciis, fig. 3 ? thalli pagina infera ; utraque figura in naturali statura. Variat in uno specimine marginibus parce et breviter ciliatis. Aspectu PL. lalissimæ Fée aut P. saccatilobæ Tayl. sat similis, sed minor, et sporis minoribus atque haud pachy- dermeis atque spermatiis aliis ab eis discrepans. 315. Parmelia subrugata Krempelh. Æxotische Flecht. (1868), p. 18, Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 612, Wain. £tud. Lich. Brésil. p. 31 et Lich. Brasil. exsice. n. 994 ; P. latis- sima f. subrugata Nyl. in litt. ad Krempelh. In America : in Brasilia legit S. M. doûña Theresia Christina Maria, imperatrix, anno 1889. Thallus albido-glaucescens, membranaceus, nitidulus, late expansus, 10-25 cent. latus, K supra flavens, intus non reagens sed K (CaCl) rubescens; laciniæ 5-25 mm. latæ. in lacinulas parvas, 0,5-2 mm. latas, applanatas aut convexas vel etiam rotundas alque ascendentes dissectæ, margine ciliatæ, ciliis nigris, 3-4 mm. longis, supra omnino læves, superficie applanatæ et passim convexæ concavæque ; intus albæ ; infra in centro nigræ et parce rhizinis nigris, parvis et simplicibus munitæ, ad peripheriam latissime nude, albidæ nigrescentique variegatæ, rarius brunneæ. In cortice superiore corpusculis luteolo, 20 y lato, hyphæ superficiei perpendiculares, distinctæ, 7-9 w crassæ, constricte septatæ, parce ramosæ, lumine minimo, atque strato amorpho angustissimo tectæ. Gonidia 7-10 y lala. In medulla densa hyphæ 3-5 x crassæ. Cortex inferior 10 & latus breviter brunnescens hyphis minus crassis quam in superiore sed similibus formatus. Apothecia 5-23 mm. lata, pedicellata, pedicello usque 1 cent. longo tubulosoque, primum cupuliformia et dein applanata et sæpe fissa, imperforata, excipulo primum lævi, dein reticulatim rugoso, margine dentato aut crenato ciliatoque, disco rufo prædita. In excipuli corlice 45-50 & lato, hyphæ incrassatæ ramosæque, rete maculis sat amplis imparibusque formantes ; epithecium pallide testaceum; hypothecium albidum et parum crassum ; paraphyses 100 y altæ, 1,5-2 wcrassæ, arliculatæ ramosæque, ramis anasto- mosanlibus, apice paulum vel non incrassatæ. Thecæ 80 4 allæ et 35 w latæ, apice late incrassatæ ; sporæ 20-30 w longæ et 10-14 & lalæ, episporio 2-3 w crasso; illæ a cel. Nylander in Flora 1885, p. 608 majores notatæ fuerunt, 30-40 & longæ et 12-14 y latæ. Gelatina hymenialis iodo vix cœrulescens, thecis persistenter tinclis. Spermatia 204 A.-M. HUE. cylindrica, recta, apicibus truncatis, 6-7 Lu longa et vix 1 y lata ; sterigmata 20-35 y longa et 2 y lata, constricte septata, septis sat remotis, atque ramosa. Species Brasiliæ propria. — F. integra Hue. In America : in Brasilia cum forma typica lecta. Differt solum marginibus laciniarum minus dissectis atque apotheciorum margine vix crenato atque non ciliato. Sporæ 23-25 y longæ et 41-12 y latæ. In herb. cl. Thuret adest sub nomine P. perlata var. ciliata Nyl. ex ins. Borbonia, coll. Lepervanche-Mezières, anno 1840, forma hujus speciei recedens tantum medulla K (CaCl) non tineta; sporæ 22-98 y longæ et 13-20 w latæ. Cætera omnino conveniunt. 316. Parmelialatissima Fée £ssai Cryptog. écorc. exot. officin. Supplém. (1837) p.119, tab. XXX VIII, fig. 1, secundum specimem authenticum visum, et lab. XLII, Parmelia, fig. 4; non Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 604, secundum specimina ab illo auctore in herb. Mus. paris. nominala, quæ ad alias species pertinent; ?. glaberrima Kremp. in Flora 1869, p. 223, Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 604 pr. p., secundum exemplaria herb. Mus. paris. quorum quædam ad f. cristiferam (Tayl.) pertinent ; P. perlata var. ltissima Mont., Wright Lich.Cubæ n.671 (duo adsunt specimina in herb. Mus. paris. sub hoc numero, unum marginibus denudatis et typicum, alterum marginibus ciliatis). In Africa : in ins. Sancta-Maria e Madagascaria legit corticolam in Suhamanoro cl. Darboul et comm. el. Renauld (in f. crishiferam (Tayl.) transiens). In Oceania : 1. in ins. Sandwich, Hellu n. 4. — 2. In ins.Tahiti in Popenoo-Oragon legit D' Savatier, campagne de la Magicienne, anno 1877. In herb. Montagne sub nomine Parmelia lalissima Fée adest unicum specimen n. 77, prope Paramaribo (Guyana) in truncis arborum lectum; sub nomine 2. perlata var. latissima Mont. tria exemplaria ex ins. Cuba, M. R. de La Sagra, anno 1836, legit, quorum unum thallo apotheciis parvulis obtecto, reactione (K flavens et K (CaCl) leviter rubens ab aliis recedit. Illa tria, unum a Guyana, duo ex ins. Cuba veram P. latissimam Fée expri- munt et sic describenda sunt : Thallus albido-glaucescens, membranaceus, rigidus, opaeus, 7-14 cent. latus, K supra flavens, intus eodem modo reagens et mox sanguineo rubens, fere radiatim laciniatus ; laciniæ 30-40 mm. latæ, vix sinuato-lobalæ, in peripheria ambitu rotundatæ atque integræ aut subintegræ, margine adscendentes, in centro valde convexo-elevalæ et inde simul profunde lacunosæ, marginibus imbricalis, au recurvo-ascendentes ; supra læves, nec ciliatæ, nec soredialæ, nec isidialæ, sed passim punctis parvis seu apotheciorum ini- tiis el margines versus spermogoniis nigris adspersæ, intus albidæ ; subtus nigræ et parce rhizinosæ, ad peripheriam castaneæ aut pallide brunneæ, nitidæ atque latissime nudæ. In cortice superiore 20 y lato, corpusculis fuscidulo, hyphæ superficiei perpendi- culares, in basi dislinctæ, 6 crassæ, constricte septatæ et in dimidio superiore ramosæ, rete maculis strictis et irregularibus, lumine sat magno, formantes atque strato amor- pho 3 p crasso tectæ ; in lobis vetustioribus cortex 40-50 & latus et magis pseudoparen- chymaticus, nam hyphæ magis incrassatæ, 7-8 u crassæ, constricte septatæ et cellulas parielibus incrassalis, lumine minimo, formantes, tab. Il, fig. 6, nunc omnino verticales, nunc et rarius ramosæ, ramis tunc eliam incrassatis. Gonidia 6-10 y lata. In medulla sat densa hyphæ 2-3 ÿ (in lobis velustioribus 3-6 u\ crassæ. Cortex inferior 10 y latus et brunnescens atque in lobis vetustioribus 20 y latus nigerque, superiori similis. Apothecia 1-15 mm. lala, breviler pedicellata, cupuliformia, imperforata, excipulo primum lævi, dein valde scrobiculalo, margine integro, sæpius intus revoluto atque disco pallide rufo prædila. In excipuli cortice 45-53 y lato, hyphæ 6-10 y crassæ, verticales, constricte sep- LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 205 lalæ atque parce ramosæ, ramis brevibus et turgidis ; epithecium pallide rufescens; hypothecium albidum et dupliei hypharum zona formatum ; paraphyses 100-110 y allæ et 2 L crassæ, articulalæ, non conferlæ, ramosæ, ramis anastomosantibus, apice non incras- salæ. Thecæ basi attenuatæ et apice incrassatæ, 88 y longæ et 45 y lalæ; sporæ 24-30 longæ et 15-17 & lalæ, immixtis magis ellipsoideis 26 y longis et 18 y lalis atque magis oblongis 28-30 y longis et 15 y lalis, episporio 2,5-3 y crasso. Gelalina hymenialis iodo vix tincla, thecis intense cœrulescentibus. Spermatia recta, uno dimidio incrassata et allero apice acuto, 5-6 y longa et 0,7 p lala, sterigmata 40-45 y longa, et 2-3 & lata, constricte articulata atque parce ramosa. In specimine authentico ex herb. Fée, omnes notæ tum externæ, tum internæ alque reacliones conveniunt ; laciniæ thalli 2-5 cent. latæ ; apothecia juniora 3-5 mm. lata, bene evoluta, 11-15 mm. lala, margine integro, parum intus convoluto et excipulo rugoso; sporæ apicibus rotundatis 30-33 x longæ et 14-16 & lalæ, immixtis parum diversis, 30-33 & longis et 13-15 y lalis, episporio 2-3 crasso; gelatina hymenialis iodo cœru- lescens; spermalia uno dimidio incrassala et allerius apice acuta, 5-7 4 longa et 0,7; aut fere 4 lala; sterigmata 12-35 x longa, 25 y lata, pluri-arliculata et parce ramosa. In specimine e Guyana gallica in herb. Mus. paris. sporæ 26-32 y longæ el 11-15 y lalæ ; spermatia sublageniformia, ut supra, 5-7 4 longa et 1 p lala. Inde palet Parmeliam in Kremp. Lich. collect. in republic. Argentina p. 108, n. 30, non esse P. latissimam Fée, atque thallum hujus P. lalissimæ Fée K intus rubere. — F. cristifera Hue; 2. cristifera Tayl. in Hook. Journ. of Botan. 1847, p. 165, Müll. Arg. Lich. Beilr. n. 1950, qui hanc P. latissimæ var. sorediatæ Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 604 assimilat, quod rectum; ?. glaberrin:a Kremp., Nyl. in herb. Mus. paris. pro maxima parte. In Asia : in Tonkin, legit R. P. Bon ad veteres arborum truncos in montibus Vô Xä, 20 februarii 1886; comm. abb. Hy. In Africa : 1.in ins. Borbonia, legit corlicolam fr. Rodriguez, annis 1887-1889. — 9. 1n ins. Madagascaria corticolam legit fr. Rodriguez, annis 1889-1890. In America : f.in ins. Guadalupa, legit Lherminier, n. 3 « Dans les bas, sur les arbres, troncs et branches qui en sont complètement couverts », anno 1862. — 2, In Guyana gal- lica, legit E. Melinon « Sur les arbres le long de la rivière Saint-Pierre, Maroni » n. 97, junii 1876. In Oceania : 1. in ins. Sandwich, Helu, n. 1, ex herb. Mus. reg. Kew. proveniens, et legit Ballieu, anno 1875. — 2. In ins. Nukahiva, legit d' Savatier, n. 704, campagne de la Magicienne, 19 angusti 1877. A specie genuina non differt nisi marginibus undulato-cristatis simulque soredialis, sorediis albidis, rarius obscuratis rubicundisve, globulosis aut confluentibus, valde nume- rosis. Thallus 15-95 cent. latus, albidus vel albido-glaucescens et ad peripheriam sæpe late violacens. Reactiones et nolæ anatomicæ eædem ; etsi multa hujus speciei exemplaria, præserlim ex ins. Borbonia, coram habuerim, in eis nec apothecia nec spermogonia inveni. In specimine typico Taylori, cel. Müll. Arg. sporas non bene evolutas 20 y longas et valide pachydermeas vidit. Tab. Il, fig. 2, cortex superior. Hæc varielas in ins. Tahiti a Vesco lecta a Müll. Arg. P. lalissima var. sorediata Nyl. vocata fuit in herb. meo. In herb. Mus. paris. adest sub nomine ?. glaberrima ex India orient. (Boivin), ex ins. Sandwich (Gaudichaud, Voyage de la Bonite), ex ins. Marquises et duo alia specimina e loco ignoto; omnia illa exemplaria sterilia. Hæc species et præcipue illius forma cristifera Tayl. in terris exoticis late distribulæ videntur ; forma abundat in ins. Borbonia et Guadalupa. 206 APOMPMENUIE" 317. Parmelia saccatiloba Tayl. in Hook. Journ. 6f Botan. 1847, p. 174 (1), Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1353. E tribus speciminibus sub hoc nomine in herb. Taylor asservalis, quæ vidi, unum est fertile et duo alia sterilia, ut indicavit cel. Müller Arg. Thallus unius e sterilibus K supra flavet, intus non mutatur, sed CaCl rubet, ideoque hoc ad P. tinctorum Despr. seu P. prælervisam Müll. Arg. referendum. Thallus exemplaris fertilis et alterius sterilis K supra etintus leviter flavet, et addito CaCl intensius sic tingitur. Utrumque veram P. sac- calilobam Tayl. exprimunt. Thallus albido-glaucescens, in uno specimine 8, in altero 12 cent. latus; laciniæ 1-3 cenl. Jatæ, minus planæ quam in P. latissima Fée, saccato-inflatæ, ambitu rotundæ atque integræautsubcrenatæ; supra nudæ vel breviter isidialæ, nec sorediatæ, nec ciliatæ : intus albæ ; subtus nigræ, parce rhizinosæ et ad peripheriam castaneæ, nitidæ et late nudæ. Apothecia 3-7 mm. lata, non perforata, excipulo lævi, margine integro nudo seu isi- diato et disco rufo prædita. Sporæ 20-95 y longæ et 13-15 y lalæ, immixtis 23 y longis et 16 L. latis, episporio 2,5-3 & crasso (secundum Müll. Arg. 20-27 y longæ et 10-13 p latæ). Gelalina hymenialis iodo non tincta, thecis cœrulescentibus. Spermatia acicularia, cylindrica, aut uno dimidio obsolete incrassato, apicibus acutis, 6-8 y longa et 0,5-0,7 y lala; sterigmata 25-50 y longa, 2 & crassa, pluri-articulata et ramosa. In America : in republica Mexicana ramulicolam legit D' P. Maury, cerro de San Francisco, in Tamazimchale, n. 6243 pr. p., 11 maii 1891. Illa specimina descriptioni supra datæ bene respondent et reactio est eadem, sed in peripheria laciniæ sunt magis applanatæ. In cortice superiore 20 & lato, corpusculis repleto,etpseudo-parenchymatico, hyphæsuperficiei perpendiculares, distinctæ,8 y. crassæ, constricte septatæ et non ramosæ, cellulas parietibus inerassatis et lumine parvo præ- bentes. In medulla hyphæ 3-6 y crassæ, elongatæ, superficiei parallelæ et nodulosæ. In excipul cortice 40-60 & lato, hyphæ verticales, distinctæ et septatæ, ut in cortice supe- riore ; epithecium pallide rufescens ; hypothecium albidum ; paraphyses 100 & altæ, 2 y crassæ, articulatæ, connexo-ramosæ, apice non incrassalæ ; thecæ 80 & longæ et 32 w latæ, membrana apicali incrassata; sporæ 24-27 y longæ et 13-14 y latæ, episporio 3 w crasso. Gelatina hymenialis iodo fugaciter cærulescens, thecis persistenter tinctis. Sper- matia uno dimidio leviter incrassata, apicibus aculis, 5-6 x longa et 0,7-0,8 y lata; steriz- mata 38-40 & longa, 2 Lu crassa, articulata et ramusa. Cum P. siccatiloba Tayl. convenire videntur, saltem ut forma paulum recedens, 2. sac- catiloba Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 614 et P. latissima Krempelh. in #lora 1869, p. 222 et Lich. collect. republic. Argentina p. 108. In speciminibus herbarii Musei paris. a cel. Nylander sic nominatis, thallus in peripheria est planior et intus post hydratem kalicum, addito hypocklorite calcico, leviter rubescit. In collect. Lindig n,. 740, e Columbia, exci- pulum apothecii est valde rugosum et sporæ majores, 33-36 y longæ et 18-20 y latæ cum episporio 3,5-4 LL crasso,; in alits speciminibus sunt normales. Spermatia non differunt. (1) Sequitur descriptio ab ipso auctore data : P. saccatiloba Tayl. : thallo orbiculari, albo-cinereo, gemmis minultis granulatis creberrimis scabriusculo, lobis obtuse complicatis, rotundatis, subintegris, margine recurvis, subtus fusco- nigro, glabro, elevato-punctalo, apotheciis sparsis, disco castaneo, margine crenulato extus semmifero. Hab. Pitcairn’s island, Beechey;, Mauritius, Dr Wright; Brazil, Hook. herb. Thallus several inches wide, pale ash-coloured, unaltered when wetted. Buds tripped with a dark brown spot, lobes uneven with large convolutions, flaccid, somewhat saccate in appearance. Apothecia sessile, the border incurved exteriorly very rough with buds. In characters it approaches P. scortea Ach., but the inferior sur'ace is smooth, while (he upper is far more convolute and uneven. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 207 Sed P. Zollingeri Hepp in Zolling. Syst. Verz. p. 6 et Plant. Javan. n. 1241, Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 190, quam cel. Nylander in lora 1885, p. 608 cum ?. saccaliloba junxit, species est omnino diversa. Ab illa enim recedit laciniis minoribus et magis adpressis, reaclione alia (intus K sanguineo rubens), sporis minoribus et minus pachydermeis atque aliis nolis anatomicis. Distributio geographica P. saccatilobæ Tayl. incerta, sed hæc species in terris calidis frequens obvenire videtur. Genus XXXI. — PLATYSMA Nyl. Essa nouv. classific. Lich. (1855) p. 172 pr. p., Synops. Lich. I, p. 301 et apud Hue ZLick. exot. p. 66 eliam pr. p.; subgenus Platisma Hoffm. Deutsch. Flor. I (1795) p. 138 pr. p. ; subgenus Platysma Slizenb. Beitr. Llechtensystem. (1862) p.175 ; Celraria auctor. pr. p. Thallus flavicans, stramineus, glaucescens, rarius fuscescens aul obscure brunneus, foliaceus, lale vel etiam latissime, raro anguste lobatus, procumbens vel partim ascendens, dorsiventralis. In cortice superiore corpusculis vel omnino vel in dimidio supero obsito hyphæ superficiei parallelæ, constricte seplatæ vel indistinctæ ramosæque, ramis lateralibus anastomosantibus, reteque maculis imparibus formantes, vel cellulas rotundas seu angulato-oblongas prope gonidia magnas, superius minores et in parte fere externa minimas offerentes vel adhuc superne ramosæ, inde cortex totus vel fere totus pseudo- parenchymaticus. Gonidia protococcoidea sub cortice superiore vigentia. Medulla materia albida, flavida seu citrina obtecta ex hyphis superficiei parallelis ramosisque constans. Cortex inferior cortici superiori colore dissimilis et aliquando pseudocyphellatus, sed eodem modo constitutus atque rhizinis vulgo paucis, aliquando satis numerosis et non semper fulcrantibus ornatus. Apothecia raro supra thallum sparsa, aliquando margi- nalia, plerumque in apice lobi erecti enata, sessilia, rarissime subpedicellata; excipuli cortex vel pseudoparenchymaticus vel ex hyphis verlicalibus ramosisque constans; gonidia sub cortice, rarius simul sub hypothecio, quod aliquando duplici hypharum zona forma- tur; epithecium amorphum ; paraphyses articulatæ, raro connexo-ramosæ; sporæ, hyalinæ, simplices, rectæ, rarissime pachydermeæ. Spermogonia tuberculiformia, papillaria vel spinuliformia, in ipsa margine crassitudine enata, rarius in thallo ipso dispersa vel in ipsa apotheciorum margine vigentia; spermatia parva recta, utroque apice vel uno tantum incrassatula, rarissime bifusiformia ; sterigmata arliculala et satis brevia, rarius simplicia. Illud genus modo crescendi et nolis analomicis genus Parmeliam tam arcte tangit, ut in speciebus primæ sectionis infra exponendis præcipuum discrimen inter illas et quasdam Parmelias in spermogoniorum situ lantum ponatur. Insuper spermogoniis et corlicum structura generi Celrariæ affine est, sed in utroque genere structura anatomica interior valde dissimilis est. Species corticolæ, lignicolæ, saxicolæ atque interdum terrestres in terris frigidis, præsertim septentrionalibus, atque in montanis regionum temperatarum vel eliam cali- darum vigen:es. SECTIO 1. — CORTEX EX HYPHIS RAMOSIS RETEQUE FORMANTIBUS CONSTITUTES, 318. Platysma collatum Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 531 et Hue Lich. Funn. pp. {9 et 30 ; Cetraria collata Müll. Arg. Lich. Yatab. p. 192. | In Asia : 1. in Japonia corticolam legit R. P. Faurie in Togakuski, n. 777 pr. p., 17 sep- tembris 1898; inins. Yeco, in montibus Sapporo, n° 9212 et 9214 pr. p., 30 aprilis 1893, et 208 A.-M. HUE. in Tomakomai, n. 643 pr. p., 6 julii 1898 ; sterilis. — 2. In China, prov. Yun-nan, corti- colam et ramulicolam legit R. P. Delavay in sylvis montis Tsang-chan supra Ta-li, altit. 4000 m., 9 junii 4885; in sylvis Song-pin, 6 junii ; in sylvis Kou-toui supra Mo-so-yn (Lan-kong), altit. 3000 m., et in sylvis Yen-tze-hay, 17 junii 1887; in Santo-ha-ho, altit. 3000 m., 7 junii 1888 ; in faucibus Lopin-chan supra Lan-kong, 31 julii 1888. Thallus albido et rarius flaventi-glaucescens, rarissime virenti-flavens, membranaceo- foliaceus, parum expansus, nitidiusculus, K supra optime flavens vel etiam aurantiaco- flavens, intus non mutatus sed addito CaCl rubens; laciniæ 15 mm. latæ vel minores, juniores applanatæ, margine nudæ et ad ambitum leviter brunneæ, velustiores autem concavæ, marginibus limbato-sorediatis et adscendentibus ; supra albo-punctalæ, punetis rotundatis vel oblongis ; intus albæ ; subtus nigræ, passim albo-punctatæ, ad peripheriam pallide brunneæ, late nudæ atque in centro rhizinis paucis substrato affixæ. In cortice superiore 25-30 y lato, incolorato aut fuscidulo et corpusculis repleto, hyphæ superficie perpendiculares, constricte septalæ ramosæque, ramis anastomosantibus et rete maculis parvis et imparibus, lumine magno, formantes atque strato amorpho 2-4 y lato superne teclæ. Stratum gonidiale 20-30 x latum, sub cortice superiore situm eum gonidiis 9-13 y latis. Medulla sub lente stuppea ex hyphis 2,5-7 & crassis, superficiei parallelis, elongalis, parce ramosis et ad ramos incrassatis, lumine parvo vix tertiam partem crassitudinis metiente, constitula. Cortex inferior niger, 20-95 latus et eodem modo ac superior efformatus. Apothecia 8-14 mm. lata, marginalia, sessilia aut lobulo replicato et rugoso quasi pedicellata, cupuliformia et demum applanata, excipulo crebre rugoso et soredialo, margine primum etiam rugoso-sorediato et dein evanescente et disco badio præditla. In excipulo cortex ob rugas externas dentatus, 45-65 y latus et eodem modo ac cortex thalli superior formatus; medulla laxa; gonidia sub cortice et sub hypothecio. Epithecium rufum et amorphum ; hypothecium incoloratum et ex hyphis stricte coaduna- tis consistens ; paraphyses 1,5 L crassæ, articulatæ nec ramosæ, nec apice incrassatæ. Sporæ 8", hyalinæ, simplices, ellipsoideæ, 12-18 v longæ et 8-10 Lu latæ, immixtis magis ellipsoideis et fere sphæricis, 15 & longis et 12 & latis aut 11 y longis et 10 w latis. Spermogonia ampullacea et in margine sita, brunnea aut nigra ; spermatia bifusiformia 4-5 L longa et 0,5 lala ; sterigmata articulata el ramosa, 30-35 & longa et in articulis 4 L crassa. Tab. I, t. Il, 4% série, fig. 2, thallus sterilis in naturali slalura ; fig. 2P, lobus semel auctus et puncta alba superficiei ostendens ; fig. 2°", pars laciniæ cum apothecio subpe- dicellato semel auctæ. Species in Yun-nan communis, sed raro fructifera, vere conspicua nam aspectu, pagina infera et spermatiis quamdam larmeliam e slirpe P. perlatæ, ut ait cel. Nylander, simulat. Videlur etiam in Japonia non rara. — F. 1. nudum Hue. In Asia : 1. in Japonia corticolam legit R. P. Faurie in Togakuski, n. 777 pr. p., 17 septembris 1898 ; in ins. Nippon, in Fujiyama, n. 509, 10 junii, et in Nikko, n. 557, 30 maii 1898. — 2. [In China, prov. Yun-nan, legil R. P. Delavay in faucibus Pi-ou-ze supra Tapin-tze, 11 junii 1888 ; corticola et saxicola in sylvis Lopin-chan, 31 julii 1888. Differt tantum laciniarum marginibus integris vel undulato-crenaltis, nec sorediatis, nec isidiatis. Fertilis tantum in Japonia, n. 509, cum apotheciorum excipulo grosse albo- punctato. In China spermogonia numerosa. Huic formæ adscribenda videntur specimina a R. P. Delavay in prov. Chinæ Yun-nan, in summo monte Tsang-chan, sous les Rhododendrons, les arbres, sur le tronc de ces arbres, altit. 4000 m , n. 1565 (P1. glaucum Hue Lich. Yunn. pp. 20 et 38),8 junii 1885 et 27 junii 1887 lecta. In his thallus cinerascenti-flavescens, vel obscure flavens, laciniis LICHENES EXTRA-EUROPZÆI. 209 majoribus, usque 3 cent. metientibus, atque supra punclis albis, parvis vel magnis et sæpe oblongis, soredialis vel non sorediatis ornatus ; infra niger, longitudinaliter rugosus et ad ambilum loborum lævis et obscure brunneus. Notæ anatomicæ non differunt, nam in cortice superiore 25-30 y lato, corpusculis obsito et in dimidio supero flavente, hyphæ rete maculis irregularibus, lumine magno, formantes ; gonidia 8-13 y lala; hyphæ corli- cales maleria subnigrescente tectæ, 2-6 y crassæ ; cortex inferior 20 y latus, niger et superiori similis. Apothecia desunt. Spermogonia in ipsa marginis crassitudine sila ; spermalia bifusiformia, 4-6 y longa et 0,5-0,6 y lala. Solum discrimen in defectu reactionis K (CaCl) consistit, nam K supra tantum flavet; eadem reaclio in quibusdam exemplaribus supra enumeratis invenla fuit. Libenter crederem hac forma nudo formam hujus speciei typicam exprimi, sed ad aliquid certum stabiliendum illius apothecia sunt requirenda. Tab. I, t. Il, 4" série, fig. 3, fragmentum thalli in pagina supera visum; fig. 315, idem in pagina infera ; utrumque ia naturali statura. — F. 2. microphyllinum Hue. In Asia : 1. in Japonia corticolam legit R. P, Faurie in Togakuski, n° 777 pr. p. et 795, 16 et 17 septembris 1898 ; in ins. Yeso, sine loco indicato, n. 629, julio, et in Toma- komai, n. 643 pr. p., 6 julio 1898; in ins. Nippon, in Towada, n° 14 300 et 14 304 pr. p., 25-26 junii 1894 et in Fujiyama, n. 519, 10 junii 1898 ; sterilis. — 2. In China, prov. Moupin (Thibet oriental) legit R. P. David, martio 1869. In prov. Yun-nan saxicolam legit R. P. Delavay in faucibus Hee-chan-men, 2 aprili 1882 et n. 30, 12 julii 1889 ; ad arbores in sylvis montis Tsang-chan supra Ta-li, allit. 4000 m., 9 junio 1885 et 26 sep- tembris 1888; eliam ad cortices in Koua-la-po n. 1595 pr. p. (allera pars est Parmelia hypotrypodes Nyl.), 4 augusli 1885; saxicolam in faucibus Lopin-chan, altit. 3200 m., 31 julio 1888 ; sur les pierres, dans les bois, aux sources du Lan-kien-ho, près du col de Iee-chan-men, 12 julii 1889 (thallus intus K (CaCI — ). Thallus glaucescens aut sæpius pallide flavescens ; sæpe lalius expansus et plagas 15-25 cent. latas formans, membranaceus, nilidiusculus, albo-punctatus, lævis aut passim subreticulalim rugosus ; laciniæ 2,5 cent. latæ vel minores, sæpe sat profunde sinuatæ, applanalæ vel concavæ, marginibus non soredialis, sed raro integris, vulgo coralloideo seu microphyllino-dissectis aut interdum isidiatis et tunc isidio supra lacinias etiam sparso ; intus albæ; subtus nigræ et ad oras pallide brunneæ aut violaceæ et rhizinis 0,5-0,6 mm. longis substrato affixæ. Apothecia 10-25 mm. lata, demum applanata et perforata. Cæteri characteres ut in specie genuina. Species et formæ Japoniæ et Chinæ propriæ. 319. Platysma lacunosum Nyl. Znum. Lich. (1858) p. 100 et apud Hue Lich. exot. n. 594, Arn. Lich. exsicc. n. 1366; Cetraria lacunosa Ach. Method. Lich. p. 295, lab. V, fig. 3, Lichenogr. univ. p. 508 et Synops. Lich. p. 257, Tuck. Synops. North Americ. Lich.T, p. 35 et Lich. Americ. septentr. exsice. nÿ 6 et 61. In America : in Canada corticolam legit R. P. Couet prope Otawa, anno 1889. Thallus albidus vel cinerascenti-albescens, procumbens, parum expansus, membra- naceus, rigidus, nitidus K supra flavens, intus immulatus æque ac CaCl et K (CaCl); laciniæ 4-8 mm. latæ, sat profunde lobatæ, lobis ambitu rotundis et simul crenatis, aut in lacinulas divisis, in centro subascendentes, inde thallus valde inæqualis ; in superficie reticulatim rugosæ et inter rugas profunde lacunosæ; in Arn. exsicc. 1366 et in aliis speciminibus ex ins. Miquelon crebre isidialæ, isidio parvo et brunneo; intus albæ; infra in centro nigræ et paucis rhizinis munilæ, et in peripheria aut in lobis centri ascenden- tibus albidæ aut raro pallide brunneæ et late denudalæ. In cortice superiore 22-95 y lato et corpusculis paucis obtecto hyphæ superficiei perpendiculares, constricte seplatæ et NOuvELLES ARCHIVES pu Muséum, 4e série. — I. 27 210 À.-M. HUE: ramosæ, ramis anaslomosanlibus alque rete maculis parvis et imparibus, lumine parvo, formantes. Gonidia 11-14 y lala in strato 35-40 x lato sub cortice superiore posita. In medulla hyphæ 2-4 à crassæ, superficiei parallelæ et ramosæ, lumine dimidiam crassitu- dinis partem occupante. Cortex inferior 15-20 y latus, nigrescens, brunneus incolorve, cæterum superiori similis. Apothecia prope marginem sila et in his exemplaribus parum evoluta; in Tuck. exsicc. 61, 5-10 mm. lala, cupuliformia et denum applanata, perforata, excipulo lævi, margine sinuato et disco obscure badio prædita; (sporæ 6-8 y longæ et 4-5 y latæ, Nyl. loc. cilat.) Spermogonia nisra in ipsa crassitudine aut in ora marginis sila, tuberculiformia et nigra ; spermatia 5-6 y longa et 0,5-0,6 y lala, uno, aut rarius utroque apice paulatim inerassata; sterigmata 15-20 x longa, arliculata et parce ramosa. Species corticola vel saxicola vigens in Asia (Sibiria et Japonia) et in America septentrionali. 320. Platysma Braunsianum Hue,; Parmelia Braunsiana Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 314 (secundum descriptionem, reactione ignota). In Asia : in Japonia, in ins. Nippon, corticolam in Onikobé legit R. P. Faurie, n. 283, Julio 1897. Thallus glaucus vel albido-glaucescens, plagas 7-15 cent. latas formans, nilidus, K supra flavens, inlus non mutatus, sed K (CaCl) leviler rubescens; laciniæ in peripheria 6-10 mm. lalæ, rolundæ et integræ, vix lobalæ et imbricatæ, in centro mullo magis divisæ, lobis margine crenatis et ascendentibus; supra frequenter albido signalæ, signis sorediellis, nune parvis et rotundis, nunc elongalis linearibusque ; subtus, in centro nigræ et rhizinis nigris, parvis rarisque munilæ, ad peripheriam pallide brunneë et late nudæ et in lobis ascendenlibus omnino dealbalæ. In cortlice superiore 20-30 y lalo et corpusculis repleto hyphæ ut in P{. collato Nyl. Gonidia 7-12 y lata. Hyphæ medullares materia albida tectæ, 6-7 LL crassæ. Cortex inferior 20-95 ÿ latus, niger, aut incolor, superiori similis. Apothecia 3-7 mm. lala, apicem versus lobi infra albidi enata, primum cupuliformia et dein applanala et perforata, excipulo paulum rugoso et albo-punctato, margine integro atque disco obscure rufo prædila. Excipuli corlex 30 & lalus, corlici superiori similis; gonidia sub ïllo et sub hypothecio albido et ex hyphis stricte implexis consliluto ; epithecium rufescens et amorphum ; in medulla bene evolula hyphæ 2-4 y tanlum crassæ ; paraphyses 60 y allæ, 2 & crassæ, arliculalæ ramosæque, ramis anaslomosantibus, atque apice non incrassalæ. Gelatina hymenialis iodo non lincla, thecis solis cærulescentibus. Spermogonia ampullacea, in ipso margine sila et exlus nigrescenlia; spermalia cylindrica aut uno vel utroque apice incrassalula, 4-6 y longa et 0,7-0,8 lata; sterigmata 20-30 y longa, 3 y lala, consiricte articulala et parce ramosa. Non mirum est si cel. Müller Arg., exemplaribus sterilibus tantum visis, Parmeliam determinavit, nam hæc species primo aspectu Purmeliam e vicinitate P. hypotropæ Nyl. simulat, sed ejus spermogoniis in ipsa marginis crassitudine vigenlibus indicatur genus Platysma. Affinis est Platysmati collato Nyl. à quo lobis thalli in centro magis divisis et sublus dealbalis, sporis paulo minoribus atque præcipue spermaliis aliis secernitur. Videlur adhuc affinior 21. glauco (Ach.) Nyl. in quo puncta alba deficiunt et sporæ sunt minores. Insuper in hoc, cortex superior 20 uv latus eodem modo constiluilur, id est hyphæ rete simile formant, sed earum cavitas est minor. — F. isidiosum Hue ; Parmelia Braunsiana f. isidiosa Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 314. In Asia : in Japonia corticolam legit R. P. Faurie in Sidesan, n. 860 pr. p., augusto 1898; in ins. Nippon, in Hirosaki, n. 196 pr. p., aprili 1896. À forma genuina non recedit, nisi thallo passim isidiato et marginibus laceralulis. Analoga est Î. microphyllino PI. collati Nyl. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 211 In ins. Yeso, in montibus Aomori, n. 227, 30 maii 1897, legit etiam corlicolam R. P. Faurie parvum specimen slerile in quo nulla intus K (CaCl) reactio forsan sub PI. Braunsiano inseribendum ; ulterius inquirendum. SEcrio II. — ConTEX TOTUS AUT FERE TOTUS PSEUDOPARENCHYMATICUS. 321. Platysma Wallichianum Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 539 et Hue Lich. Funn. pp. 19 et 30; Sticta Wallichiana Tayl. in Hook. Journ. of Botan. 1847, p. 177; Celraria Wallichiana Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1311. In Asia : in China, prov. Yun-nan, corticolam et ramulicolam legit R. P. Delavay in sylvis Houang-li-pin supra Ta-pin-tze prope Ta-li, altil. 2000 m., n. 1602, 2 maii 1885; ad Quercus in faucibus Houang-se-ia-Keou, prope viam e Ta-pin-lze ad Ta-täng, n. 1602, 11 maii 1885 (idem numerus ac in Hue loc. cit. p. 19, sed loca natalia diversa); in Yang-in-chan et in sylvis Koutoui, 18 junii 1888; in sylvis supra Ta-pin-{ze et in faucibus Lopin-chan supra Lan-kong, altit. 3200 m., 93 et 31 julii 1888; in faucibus Hec-chan-men, 31 maii 1889. Thallus stramineus vel obscure glaucescens, membranaceo-foliaceus, sæpe late expansus et plagas 6-20 cent. latas formans, K supra immutatus aut levissime flavescens, intus non tinctus, sed addito CaCl paulum rubescens vel rarius non mutalus ; laciniæ primariæ 2 cent., secundariæ 7-8 mm. lalæ aut ambitu rotundalæ et leviter crenatæ, aut variæ ramosæ et ascendentes atque plus minusve profunde lobulatæ; supra profunde scrobiculalæ ; subtus stramineæ, vel albidæ seu fuscescentes atque similiter vel magis adhuc scrobiculatæ, pseudo-cyphellis albo-pulverulentis, et, ut ait cel. Müller, quasi conico slipitatis, valde emersis, et rhizinis paucis, parvis aut elongatis, albidis vel apice fuscescentibus ornatæ. Cortex superior 20-30 y latus, pseudoparenchymaticus et corpus- culis repletus; in hoc hyphæ superficiei perpendiculares, arcte coalitæ, in zona externa obscuralæ, cellulas prope gonidia sphæricas, diam. 6 x, el superius minores, 2 » latas et in zona obscura minimas offerentes (in quibusdam speciminbus cellulæ 2-4 y latæ et oblongæ). Stratum gonidiale sat crassum, sub cortice superiore situm et e gonidiis 9-12 & latis constans. Medulla sub lente stuppea, ut in multis Parmeliis, seu maleria albida repleta, hyphis superficiei parallelis et obliquis, elongatis, parce ramosis, 2,5-7 & crassis, lumine dimidiam partem crassitudinis occupante, formata. Cortex inferior superiori concolor et eliam pseudoparenchymaticus; in illo hyphæ superficiei perpendiculares et cellulas 2-3 1 latas, sæpe oblongas et minores in zona exteriore præbentes vel ibi paulum ramosæ.Apothecia valde numerosa, marginalia et simul supra thallum sparsa, 0,5-1 mm. lata, rotunda vel oblonga, excipulo lævi aut scrobiculato, margine tenui et integro, demum excluso atque disco pallide vel obscure fuscescente prædita. In excipuli corlice 20-30 lato et pseudoparenchymatico, hyphæ verticales aut subverticales, arcte coadunatæ et cellulas 2-3 L latas atque oblongas præbentes; gonidia sub cortice et sub hypothecio: hyphæ gonidiales laxe implexæ. Epithecium rufum et granulosum; hypothecium ex hyphis strictis composilum; paraphyses 50 v allæ, 1-1,2 w crassæ, arcte cohærentes, articulatæ, ramosæ et apice non incrassatæ. Sporæ 8"*, hyalinæ, simplices, oblongæ, 7-9 w longæ et 4-%,5 p latæ, Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Spermogonia spinuli- formia, rara, thallo concoloria et apice nigrescentia ; spermalia recta utroque apice incrassatula, 4 & longa et 0,7-0,8 y lata ; sterigmata simplicia. Tab. L, t. IT, 4° série, fig. 1, thallus el apothecia in statu naturali ; fig. 4 bis lacinia semel aucta in pagina infera cum tuberculis soredialis visa. Discrimen reactionis supra allatum parvi videtur momenti, nam notæ tum exteriores, tum anatomicæ eædem sunt in omnibus speciminibus sive thallus K (CaCl) intus rubescat, sive immuletur, 212 A.-M. HUE. Viget insuper in India orientali (Nepal, ubi lectam fuit a Wallich, et Manipur, Müll. Arg. Lich. Manipur. p. 218). 322. Platysma leucostigmeum Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 538, etin herb. Mus. parisiens. (Voyage de Jacquemontaux Indes-Orientales) a præcedente non solum reaclione, sed etiam characteribus specificis, ut jam animadvertit cel. Müll. Arg. Lich. Beitr. n. 1311, segregandum est. Nam inillo, thallus brunneo-sulfureus, minus expansus, K supra leviter flavescens et intus CaCI non tinctus; laciniæ 0,5-10 mm. lalæ, ambilu profunde lobatæ, lobis crenatis, plus minusve concavæ, marginibus ascendentibus et sæpe nigro- linctis ; supra leviter lacunoso-inæquales; subtus brunneæ vel nigrescenti-brunneæ, nitidæ, passim læves, passim leviter lacunoso-inæquales, pseudo-cyphellis albo-pulveru- lentis, immersis, sphæricis, diam. 2-4 4 lalis aut oblongis munilæ. In corticibus superiore et inferiore, 25-30 Llatis, corpusculis replelis, pseudoparenchymalicis, hyphæ superficie perpendiculares, cellulas in basi 4-5 L latas et in medio 2-3 x, paucas et in seriebus 3-4 tantum piæbent atque in zona externa stratum amorphum 8-10 w latum formant. Gonidia 7-9 y lata. In medulla hyphæ 4-5 crassæ, lumine sat magno. Spermogonia nigra et spinuliformia. Ideoque hæc species a præcedente modo crescendi et cyphellis immersis præcipue differt. Indiæ propria est illa species. 323. Platysma yunnanense Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 537 et Hue Lich. Yunn. D 207 In Asia : in China, prov. Yunnan, corticolam legit R. P. Delavay in sylvis supra Ta-pin- ze, 23 julii 1888. Thallus flavicans, plagas 5-6 cent. latas formans, foliaceus, membranaceus, firmus, opacus, procumbens cum laciniis apotheciferis ascendentibus velomnino erectis, K supra magis flavens intus K et CaCl immutatus; laciniæ 2 cent. latæ et minores, supra raro lævigatæ, sæpius crebre rugoso-inæquales seu etiam costato-scrobiculalæ, supra rugas et costas tuberculis thalli concoloribus aut apice albicantibus vel eliam albo-sorediatis ornalæ, ambitu integræ aut leviter sinuosæ; intus albæ; subtus flaventes vel leviter brunneæ, crebre rugoso-lacunosæ, rugis etiam tuberculis sæpe sorediatis aspersis, atque rhizinis paucis et parvis substralo affixæ. In cortice superiore 25-30 w lalo et pseudo- parenchymatico,hyphæ superficiei perpendiculares, arcte coadunatæ et constricte septalæ, cellulas in parte infera seu prope gonidia 5-7 y lalas, rotundas aut angulato-oblongas et in zonà externa minimas offerentes; inter hyphas corpuscula numerosa et libera sparsa. Stratum gonidiale 20 & latum cum gonidiis 9-11 latis. Cortex inferior 20 y latus et in rugis, sicut superior, latior, eodem modo constitutus atque etiam corpuscula continens. Medulla sat laxa, ex hyphis 4-6,5 4 crassis, lumine parvo et superficiei parallelis constans. Apothecia 3-15 mm. lata in apice loborum erectis enala, raro marginalia, excipulo crebre rugoso et in rugis sorediato, margine crenato et disco obscure rufo prædila. In excipulo cortex 30-35 zlatus vel paulo latior ex hyphis crassis arcte coalitis, sed ambilu dis- tinctis, primum horizontalibus et dein subverticalibus cellulas parvulas sæpe oblongas ostendentibus constitutus; gonidia sub hypothecio et sub cortice; medulla sat laxa. Epi- thecium rufum et amorphum ; hypothecium hyphis strictissime conglutinatis formatum; paraphyses 2 crassæ, articulatæ, nec ramosæ nec apice incrassatæ. Thecæ basi atte- nualæ 45 L longæ et 11 w latæ; sporæ 8", simplices et hyalinæ; in parte supera thecæ 2-serialæ et dein in unica serie, 6-7 y longæ et 3,5 u latæ. Gelatina hymenialis iodo cœru- lescens. Spermogonia nigra, parva, 0,2-0,3 y longa, subspinuliformia, marginalia aut submarginalia vel adhuc in margine apolheciorum atque etiam in rugis thalli etiam paginæ inferæ in lobis ascendentibus sita ; spermalia 4 w longa et À y crassa. LICHENES EXTRA-EUROPZÆI. 213 Tab. I, t. IT, 4° série, fig. 5, thallus et apothecia in nalurali vegetationis statu; fig. à bis, laciniæ in facie poslera visæ et semel auctæ; fig. 5 (er, lacinia cum spinulis marginalibus el apothecio etiam semel aucta. 324. Platysma complicatum Nyl. Synops. Lich. 1 (1858-1860) p. 303 et apud Hue Lich. exot. n. 532, Arn. Lich. exsice. n. 48%; Cetraria complicata Laur. in El. Fries Lichenogr. europ. reform. (1831) p. 459; C. Laureri Krempelh. in #/ora 1851, p. 673 et Die Lich. Flor. Bayern. pp. 120 et 279, Hepp #lecht. Europ. n. 838; C. straminra Krempelh., Schwend. Untersuch. Flechtenth. p. 46, Lab. IV, fig. 12. In Asia : in Japonia corticolam legit R. P. Faurie in. ins. Nippon, in Nikko, n. 559, 30 maii 1898. Thallus pallide stramineus, foliaceus, membranaceus, procumbens, plagas 5-8 cent. latas formans, tenuis, subnitidus, supra K et K (CaCl) intensius flavens, inlus non muta- tus; laciniæ 6-8 mm. latæ, aut adpressæ, aut recurvo-ascendentes, salis profunde lobatæ, lobis ambitu crispato-incisis et sæpe ereclis ; supra raro læves, sæpius rugulosæ et paulum lacunosæ ; intus albæ; infra aut albescentes aut pallide brunneæ et tune punctis albis minulisque aspersæ atque rhizinis albidis pallideve brunneis 3-4 mm. longis, raro ramosis, et in lobis junioribus non fulcrantibus munilæ. In corlice superiore 30- 40 x lato et corpusculis flavidis et copiosis obsito atque pseudoparenchymatico, hyphæ superficiei perpendiculares, constricte seplatæ, cellulas in basi 6-10 LH latas et superne minores præbentes. Gonidia 8-10 & lala in siraio parum crasso sub cortice superiore posita. Medulla cum gonidiis materia albida tecta, ex hyphis 2-4 & crassis, superficiei parallelis et parum ramosis, satis dense coadunatis constans. Cortexinferior 20-25 y latus corpusculis orbalus atque pseudoparenchymaticus. Apothecia 3-4 mm. lala, in margine lobuli ascendente enata, excipulo lævi, sed marginem versus tuberculis parvulis in unica rectaque serie notalo, margine undulato atque disco pall'de rufo prædita. In excipuli cortice 30 & lato hyphæ verticales, constricte septatæ et lateraliter ramosæ, ramis anasto- mosantibus et rete maculis parvis imparibusque, lumine sat magno, formantes; gonidia sub cortice et sub hypothecio ; epithecium rufum et paraphyses summæ sic tinclæ; hypo- thecium 80 y latum e duplici hypharum zona constilutum, in superiore hyphæ intricatæ et ramosæ, in inferiore vero, verticales et rete, maculis strictis, lumine magno, eflicientes ; paraphyses 50 x allæ, 2 1 crassæ, parce ramosæ et apice non incrassalæ ; sporæ 8", hyalinæ, simplices, aut ellipsoideæ, 6-7 & longæ et 4,5-5 lalæ, aut sphæricæ, diam. 5-6 w (Gin Nyl. dicuntur 6-7 g longæ et 3,5 pu lalæ, in Hepp 5-7 g longæ et tam latæ quam longæ). Gelatina hymenialis iodo non tincla, thecis cœrulescentibus. Spermogonia nigra papillaria seu spinuliformia in marginis crassiludine enala; spermalia non visa, in Nyl. loc. citat. tenella 4 p longa et 0,5 y lata. Vigel insuper in China, Bavaria, Austria, Tirolia atque eliam in Langobardia, Anzi Cutul. Lich. prov. Sondrien. p. 25. 325. Platysma globulans Nyl. apud Hue Lich. exot. n. 540 et Hue Lich. Yunn. p. 20. In Asia: in China, prov. Yun-nan, corlicolam legit R. P. Delavay in sylvis circa Yen- tze-hay, allit. 3200 m., 8 augusti 1888. Thallus pallide vel viridi-flavescens, procumbens, opacus, reagentibus solilis supra non mutlatus ; intus leviter citrinus et K rubescens atque CaCI aurantiaco-flavens ; laciniæ primariæ 5-8, et secundariæ 4-5 mm. latæ, apice plerumque dilatalæ el 2-3 profunde divisæ, lacinulis ambilu crenatis ; sublus brunneæ, passim læves, passim rugosæ et parce rhizinosæ, rhizinis nigris et 2-3 mm. longis. In cortice superiore 45-55 y lato, pseudo- parenchymatico, hyphæ prope gonidia interdum superficiei fere parallelæ et mox perpen- diculares, arcte coadunatæ, constricte seplalæ, atque cellulas raro sphæricas, sæpius 214 ACMESHNUIR angulato-oblongas, 4-10 et eliam 13 y lalas, minores in medio et tandem minimas in zona fere externa præbentes; in corlice inferiore, æque pseudoparenchymatico, cellulæ minores, non amplius quam 7 4 lalæ et tandem inter hyphas utriusque corticis corpuseula numerosa sparsa. Gonidia 8-13 & lata in strato parum crasso sub cortice superiore vigentia. Medulla materiam citrinam continens hyphis præsertim superficiei parallelis, 4-7 p crassis, lumine dimidiam crassitudinis partem metiente, formata. Apothecia 1-4 mm. lata, marginalia vel in apice laciniarum ascendentle enata, excipulo lævi, mar- gine crenato et disco badio prædita. In excipuli cortice 35-65 H lato hyphæ verticales aut subverlicales cellulas irregulares offerentes ; gonidia sub cortice et sub hypothecio; me- dulla laxa. Epithecium leviler rufescens et amorphum ; hypothecium incoloratum, 410 y crassum, ex hyphis parum dense contextis constans ; paraphyses 80 L altæ, 1,5 y crassæ, arliculalæ etramosæ, sed apice non incrassalæ. Sporæ 8"® ,incolores eLtsimplices, globosæ, diam. 7-9 », aut subglobosæ 9-10 & longæ et 8-9 & latæ. Gelatina hymenialis iodo cœru- lescens, thecis præsertim tinctis Spermogonia nigra, spinuliformia, numerosa, marginalia ; spermalia acicularia, 9-13 4 longa et 0,5-0,5 uw crassa; sterigmata simplicia. Tab. I, t. IT, 4° série, fig. 4, thallus cum apotheciis in naturali statura ; fig. 4 bis, frag- mentum thalli in pagina infera cum rhizinis et spinulis visum semelque auctum. 326. Platysma Pinastri Nyl. Lich. Scand. (1861) p. 84, Lich. Lapp. orient. p. 115 et apud Hue Lich. exot.n 551; Lichen Pinastri Scop. Flor. Carniol., edit. IT (1772), p. 382, Hoffm. £num. Lich. tab. XXII, fig. 2: Squamaria Pinastri HoMm. Plant. lichenos. (1790), p. 33, tab. LIL fig. 1; ZLobaria Pinastri Hoffm. Deutschl. Flor. I (1795) p. 146; Physcia PinastriDC. Flor. fr. HW (1815) p.400; Parmelia Pinastri Sommerf. Supplem. Flor. Lapponic. (1826) p. 113; Cetraria Pinastri El. Fries Lichenogr. europ. reform (1831) p. 40, Hepp Flecht. Europ.n. 841 et Flag. Lich. Franche-Comté n. 221; Cetraria juniperina 8 Pinastri Ach. Method. Lich. (1803) p. 298, Lichenogr. univ. p. 506 et Synops. Lich. p. 226, Tuck. Synops. North Americ. Lich. 1, p. 37, Schær. Lich. Helvet. exsice. n. 1 ; Platysma Pinastri Nyl., Arn. Lich. exsice. n. 618, Norrlin Æerb. Lich. F'enn. n. 369 et Harm. Lich. Lothar. n. 247. Monente cel. Wain. Lich. Sibir. merid. p. 7 rectius nuncupanda est hæc species Cetraria caperata Wain. seu Platiysma caperalum, nam est Lichen caperatus L. (Conf. Wain. Bevis. Lich. in herb. Linn. asservat. p. 5. Thallus flavus vel pallide flavens, prostratus, plagas parvulas, 6-10 mm. latas et satis longas formans, opacus, reagentibus solilis supra et inlus immutalus; laciniæ 2-6 mm. lalæ, lateraliter ramosæ, ramis subimbricatis, marginibus crispatæ et simul cilrino-sorediatæ ; supra læves vel levissime rugosæ ; intus citrinæ; subtus flavæ et rugu- losæ. In cortice superiore 20 y lato et corpusculis numerosissimis obscure flavido, hyphæ superficiei perpendiculares, constricte septalæ, nunc cellulas 8-10 x latas et minores, rotundas vel oblongas præbentes, nunc et rarius lateraliter ramosæ. Gonidia 8-10 w lata in strato parum crasso sub cortice superiore posita. Medulla materia intense citrina obtecta et ex hyphis 4-5 crassis, superficiei parallelis et parum ramosis constitula. Cor- tex inferior albidus et corpusculis orbatus, 20 & latus et superiori similis. Sterilis el rarissime fructifera. Species sæpius pinicola, in Scandinavia vigens eliam ad ligna, sepimenta, saxa et aliquanüo supra terram. Observata fuit in Asia boreali (Sibiria et Mantschuria); in America boreali; in Europa septentrionali atque in alpinis et subalpinis mediæ et meridionalis. E Japonia nondum asportata fuerat. 327. Platysma hepatizon Wain. /Votulæ de synonym. Lich. (1886) p. 22; Lichen hepa- tizon Ach. Lichenogr. Suec. Protr. (1798) p. 110; Parmelia hepatizon Ach. Method. Lich. p. 203; Squamaria fahlunensis Hoffm. Plant. lichenosæ, tab. XXXVI, fig. 2; Parmelia LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 215 fahlunensis Ach., Tuck. Lich. Americ. septentr. eæsice., n. 106; eadem, & vulgaris a major Schær. Lich. Helvet. exsicc. n. 373 et b minor ejusdem n. 374; Imbricaria fahlunensis D. C., Hepp Ælecht. Europ.n.586(tres posteriores numeri in herbario meo); Platysma fahlunense Nyl. apud Hue Zich. exot. n. 547; non Lichen fahlunensis L. quod ad Platysma commixtum refertur a cl. Wain. loc. cilato et conf. eliam Th, Fr. Lichenogr. scand., p.109 (inde hujus Pl, commixti Nyl. nomen verum et magis antiquum est //, fahlunense Wain). In America : in montibus Albis saxicolam legit Lesquereux, n. 222. Thaïllus spadiceo-fuscus, passim nigricans, suborbicularis, plagas 3-5 cent. latas for- mans, membranaceus, decumbens, opacus et in partibus junioribus nitidus, K supra non mutalus et intus flavens ; laciniæ 1-3,5 mm. lalæ, varie ramosæ et imbricalæ; supra læves, vulgo applanatæ, passim concavæ ; intus subflaventes ; subtus nigræ, lævigalæ et paucis rhizinis nigris substralo affixæ alque in margine seu marginem versus eisdem rhizinis non fulcrantibus ornalæ. Cortex superior 20-95 LH latus, albidus et in zona supera et angusla nigricans, primo aspectu pseudoparenchymalicus cum cellulis Ilumine 2-3 y lato et testaceo ; sed illius hyphæ superficiei perpendiculares et constricte seplatæ in hyÿdrale kalico immersæ et dein ope colorantis gallice bleu colon dicli et aquæ immixti, cellulas pariete incrassalo nune simplices, nunc breviler ramosas, sive in basi corlicis, sive in ejus parle supera præbent. Gonidia 9-12 y lala in strato conlinuo parum crasso sub corlice vigentia. In meaulla satis densa hyphæ 4-6 y crassæ. Cortex inferior 16-184 lalus, nigricans et cellulas in medio albidas offerens. Apothecia 3-10 mm. lala, supra lacinias sessilia, primum eupuliformia et demum applanala, excipulo et margine grosse tubercu- lato, tubereulis subsorediosis et in margine apothecii optime evoluli evanidis atque disco spadiceo-nigricante ornata. Corlex excipuli 50 y latus, albidus et in parte externa nigri- cans, ex hyphis verticalibus constricte septatis irregulariter ramosis atque primo intuitu pseudoparenchymalicus, sed re vera ex hyphis rete maculis valde imparibus, lumine magno formantibus, constans; gonidia sub hypothecio ; medulla subflavens in qua hyphæ, 6-8 L crassæ, laxe implexæ ; epitheciumnigrescenti-rufum ; hypothecium albidum e duplici hypharum zona constitulum : in superiore hyphæ horizontales, in inferiore autem latiore, hyphæ verlicales septatæque ; paraphyses 60 s altæ, 2 » crassæ, articulalæ atque apice nigrescentes et incrassalæ, 5-6 metientes; thecæ 34-36 u longæ et 12-15 p lalæ, mem- brana apicali paulum incrassala ; sporæ 8, simplicas, ellipsoideæ, 7-10 y longæ et 5-7 & latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Spermogonia globosa, nigra et in ipsa mMmarginis crassitudinis nala, spermalia utroque apice leviter incrassata, 5 y longa et lu lala ; sterigmala articulata. In Lauder Lindsay Mem. on the spermog. lab. XIII, fig. 4-7, Sterigmata recla et cylindrica sunt delinealta. Viget in Asia boreali (freto Behringii, et ibi eliam lectum a CI. Wright ex Le: b. of the U.S. North Pacific. explor. exped. under comm. Ringgold and Rodgers, annis 1853-56); in America boreali, Cetraria fahlunensis Schær., Tuck. Synops. North Americ. Lich., I, p. 33); in Europa. A cel. Müll. Arg. indicatur insuper in Japonia, Lich. Migosh. p. 122. 328. Platysma pachyspermum Hue. In Asia: in China, prov. Yun-nan corlicolam legit R. P. Delavay in silvis Yen-lze-hay, 17 junii 1887, et Lopin-chan, altit. 3200 m., 31 julii 1888. Thallus pallide flavens et aliquando denigralus, parlim procumbens et partim ascendens ; sat anguste laciniatus, tenuis, opacus, K supra flavior, inlus non mutatus, sed CaCI rubens ; laciniæ primariæ 5-10 mm. lalæ, dendroideo-ramosæ, ramis 2-3 mm. lalis, marginibus crenalæ aut breviter lacinulatæ, angusle denigratæ (in laciniis flaventibus) atque ascendentes, lacinulis etiam ambitu crenalis et non raro ereclis; supra læves aut paulum rugosæ atque subcanaliculatæ ; intus albæ ; subtus pallide flaventes, aut brunneæ vel nigrescentes, passim læves, passim reliculatim rugosæ, sæpe tuberculis 0,2-0,5 mm. 216 A.-M. HUE. latis, sal elevatis, aut thallo concoloribus aut exterius nigris et semper fundo albidis, in thallo dispersis seu in rugis posilis ornatæ, atque rhizinis nigris vel fuscis, simplicibus vel ramosis, raris aut salis copiosis, non omnibus fulcrantibus, munitæ. In cortice supe- riore 20-95 y lato, superne flavido et corpusculis obsito, hyphæ superficiei perpendieu- lares, constricte septatæ, cellulas in parte inferiore 5, et in superiore 2 u latas præbentes, atque superne passim ramosæ, ramis raro anastomosantibus ; inde cortex non omnino pseudoparenchymaticus. Stratum gonidiale 20 w latum sub cortice superiore situm, gonidiis 7-9 y latis. Medulla sat densa materiam albam inter hyphas continens, ex hyphis 2-4 L crassis, lumine tertiam partem crassitudinis occupante, constans. In cortice infe- riore 20 y lato hyphæ cellulas 2,5-3,75 p latas, in 2-3 seriebus dispositas, rotundas vel oblongas, offerentes. Apothecia 3-6 mm. lata in apice lacinularum erectarum enata, cupuliformia et demum applanata, rotunda vel transversim oblonga vel etiam fere reni- formia, excipulo primum lævi et dein costato-rugoso atque tuberculis, sicut in pagina infera thalli, ornato, margine integra seu leviter crenata atque disco obscure rufo prædita. In excipuli cortice 80-100 p lato hyphæ verticales paucas cellulas præbentes, frequenter ramosæ atque rete maculis magnis et valde inæqualibus efficientes; gonidia sub cortice et sub hypothecio ; medulla laxa et materiam albam, CaCl rubentem ut in thallo, conti- nens. Epithecium vix rufescens et amorphum ; hypothecium 60 y latum, e duplici hypha- rum zona constitutum ; in superiore rufa hyphæ horizontales et arctissime coadunatæ, in inferiore albida, verticales constricte septatæ et ramosæ atque rete maculis parvis præbentes ; paraphyses 160 & altæ, 2 u crassæ, crebre articulatæ, raro ramosæ, ramis brevibus et non anastomosantibus atque apice non incrassatæ ; thecæ oblongæ 120 y longæ et 45 p lalæ ; sporæ 8", hyalinæ, simplices, 2-serialæ in thecis, ellipsoideæ, 24-96 » longæ et 15-17 uw latæ, episporio 4-4,5 & crasso. Gelatina hymenialis iodo non tincta, thecis solis cæœrulescentibus. Spermogonia nigra, marginalia, tuberculiformia, immixtis aliquot spinulis ; spermatia utroque apice incrassatula, 4-4,5 y longa et 0,5 y lata. Tab.Il,t. Il, 4° série, fig. 1, thallus sterilis et qualis in herbario jacet; fig. 4 ds thallus fertilis et in statu vegetalivo ; fig. 1 £er, lobus cum rugis et tuberculis paginæ inferæ semel auctus. Species membrana sporarum incrassala sicut in Parmelia pertusa Schær. jam distin- guenda. Genus XXXII. — VN£PHROMOPSIS Müll. Arg. Lich. Beitr. (1891) n. 1693 ; Platysma Nyl. Synop. Lich. 1, p. 301 pro minore parte (saltem n° 8 et 13) et apud Hue Zich. exot. n° 535, 536 et 542, quoad species infra enumera- tas; Cetraria auct. pro minima parte. Omnes characteres, tum exteriores, tum interiores, ut in genere Plalysmate, thallus etiam rhizinis substrato affixus, sed apothecia postica, seu resupinata, sæpe reniformia, in apice lobi enata, atque lobo mox erecto, superficiem thalli versus semi-revoluta atque ita dis- cum solis lumini offerentia, tandem margine thallino tenui vel crasso cincta. Species corticolæ vigentes præsertim in China, Japonia et Jndia; unica species obvenit simul in America et in Europa boreali. 329. Nephromopsis ciliaris Hue; Cetraria ciliaris Ach. Lichenogr. univ. p. 508 et Synops Lich. p.227; Tuck. Synops. North Americ. Lich. I, p. 34 et Lich. Americ. septentr. exsice. ni 5 et 60; Platysma ciliare NyL. apud Hue Lich. exot. n. 542, Norrl. Herb. Lich. Fenn. n. 111. In Asia : in China, prov. Yun-nan, corticolam legit R. P. Delavay in sylvis Yen-tze-hay, 7 Junii 1889. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 217 In America : 1. in Canada corlicolam legit R. P. Couet prope Otawa; anno 1889; ste- rilis. — 2. In Ohio legit Lesquereux in vetustis sepimentis, n. 258 ; prope lacum Superio- rem legit idem ramulicolam, n. 299. Thallus pallide flavens, vel fuscescens aut rarius obscure brunneus, parlim procum- bens et partim ascendens, foliaceus, membranaceus, plagas 4-9 cent. lalas formans, opacus, K supra magis flavens etin partibus obscuris non mutatus, K (CaCl) leviter rubens aut rarius non tinctus ; laciniæ 6-10 mm. latæ et sæpe minores, varie lobulalæ, lobulis axillis rolundis separatis, margine crenaiis et crispalis atque subascendentibus, apothe- ciferis autem ereclis ; supra reticulatim rugosæ et inter rugas inæquales el aliquando fere lævigatæ ; intus albæ ; sublus pallide flavescentes fuscescentesve, crebre rugosæ, atque in centro rhizinis fulcrantibus et in ipsa margine non fulcrantibus, nigris aut fuscis, 2-4 mm. longis, sæpe ramosis, munitæ. In cortice superiore 40 4 lato, albido et superne obscure brunneo atque corpuseulis repleto, pseudoparenchymatico, hyphæ superficiei perpendi- culares, constricte septatæ, cellulas in basi 5-6 y latas, rotundas oblongasve, superius minoresetin parte externa minimas offerentes. Gonidia 8-13 y lala in strato parum crasso, sub cortice superiore posito. Medulla materia albida tecta, et ex hyphis superficiei paral- lelis et oblique ramosis, 4-7 w crassis, lumine quartam crassitudinis partem metiente. Cortex inferior 30-35 LH lalus etetiam pseudoparenchymaticus. Apothecia 2-7 mm. lata in apice lobulorum erectorum enata, postica, primum reniformia aut subreniformia, demum transversim seu thallo parallele oblonga et aliquando orbicularia (conf. schedula in Tuck.exsicc. n. 60), excipulo primum lævi etdein reticulatim rugosolacunosoque atque disco obscure rufo prædita. In excipulo cortex 30 y latus, flavidus et corpusculis repletus atque corticisuperiori similis ; gonidia sub cortice et sub hypothecio ; medulla laxa etangusta ; epithecium rufescens amorphumque ; hypothecium 70 & latum e duplici hypharum zona constans : in superiore paraphyses evidenter continuatæ, non articulatæ, connexo- ramosæ atque rete maculis magnis efficientes; in inferiore hyphæ septatatæ ramosæque et rele maculis parvis formantes. Paraphyses 60 w altæ, 2 Lu crassæ, articulalæ, passim ra- mosæ, ramis anastomosantibus et apice nonin crassatæ : sporæ 8%, hyalinæ, simplices, late ellipsoideæ, 7 longæ et 5,5 & latæ vel sæpius sphæricæ, diam. 4-5,5 &. Gelatina hy- menialis iodo nontincta.Spermogonianigra,marginalia,papillaria aut subspinuliformia, sæpe valde copiosa ; spermatia utroque apice incrassatula, 5-6 & longa et vix À y crassa; sterigmata articulata. Conf. Linds. Mem. Spermog. and Pycn. filament. frutic. and foliac. Lich. tab. X, fig. 1-3. Tab. IT, t. IT, 4e série, fig. 2, thallus ex exsicc. Norrl. depromptus, cum apotheciis in naturali vegetationis statu; fig. 2°, lobulus thalli cum duobus apotheciis in facie postica visus semelque auctus. Viget in Asia (Japonia, Nyl. Lich. Japon. p. 24 el China); in America boreali, meridionali, (Peruvia) et australi (Fuegia); in Europa (Tavastia meridionali). 330. Nephromopsis Stracheyi Müll. Arg. Lich. Beitr. (1891)n. 1633 et Lich. manipur. p.217; Cetraria Stracheyi Babingt. in Hook. Journ. of Botan. 1852, p. 245; Platysma Stracheyi Nyl. apud Hue Lich. exot. n.536, Hue Lich. Yunn. p. 19. In Asia : in China, prov. Yun-nan, corticolam legitR. P. Delavay in sylvis Hoang-li-pin, supra Ta-pin-tze, altit. 2000 m., n. 1593, 2 maii 1885 ; est locus in meis Zich. Yunn. indi- catus, et alibi in Yun-nan non lecta fuit hæc species. Thallus ochroleucus vel obscure aut virenti-flavicans, foliaceus et membranaceus, late expansus et plagas 10-25 cent. latas formans, partim procumbens et partim ascendens, opacus, K supra et intus non tinctus, sed CaCl et præsertim K (CaCl) intus rubens; laciniæ 3-6 cent. latæ, applanatæ, supra in centro aut omnino læves, aut reticulatim rugosæ et aliquando in maculis retis profunde lacunosæ : in peripheria rotundæ et NOUVELLES ARCHIVES Du Muséum, 4e série. — I. 28 218 A.-M. HUE. integræ vel rarius crispato-crenatæ ; in centro lobatæ, lobis 1-2 cent. latis, erectis et apotheciferis; intus albæ ; subtus albido vel brunneo-flaventes aut brunneæ, reticulatim rugosæ et inter retis maculas lacunosæ, passim pseudocyphellis albidis rotundis, diam. 0,5-1 mm., raro oblongis ornatæ atque in centro rhizinis paucis et albidis vel brunneis atque ramosis substrato affixæ. Cortex superior 40-50 & latus, albidus et in zona supera obscure flavicans et corpusculis obsilus atque saltem basin versus pseudo- parenchymaticus ; in hoc hyphæ superficiei perpendiculares, constricte septatæ, prope gonidia cellulas 6-8 latas, rotundas vel oblongas et superius minores præbentes atque in zona fere externa paulum ramosæ, sed non constanter. Stratum gonidiale 30 x latum, parum densum, gonidiis 8-11 x latis, sub cortice superiore positum. Medulla sub lente stuppea, id est materia albida CaCIl rubente repleta, ex hyphis superficiei parallelis et ramosis, 4-6 & crassis constans. Cortex inferior 25-30 L latus, albidus et corpusculis orbatus, simili modo ac superior formatus, cum cellulis 4-6 & latis. Apothecia 8-18 mm. lata, in lobis thalli erectis enata (his lobis sæpe pluri-lobulatis et sæpe 5-6 apo- thecia ferentibus), postica sed vulgo plus minusve recurvata et sic diseus passim aspectu anticus,reniformia, excipulo plus minusve coslato-rugoso et inter costas lacunoso, margine tenuissimo et mox evanido atque disco late rufo ornata. In excipuli cortice 60 y lato hyphæ verticales, constricte septatæ lateraliterque ramosæ, ramis anastomosantibus atque rete maculis parvis, lumine nunc satis magno, nunc parvo formantes ; gonidia solummodo sub cortice; medulla laxa hyphis 4-6 L crassis formata ; epithecium e paraphy- sum apicibus constitutum ; hypothecium albidum 30 y latum ex hyphis septatis, ramo- sisque et rete formantibus constans ; paraphyses 60 w altæ, 1,5-2 y crassæ, articulatæ, parce ramosæ ramis anastomosantibus atque apice non incrassatæ ; thecæ 30 y longæ et 10 y latæ, membrana in apice incrassala; sporæ 8", hyalinæ, 7-8 L longæ et3 y latæ. Gelatina hymenialis iodo cœrulescens. Spermogonia tubereuliformia, parvula, margi- nalia et nigra; spermatia utroque apice incrassata, uno interdum minore, 4-6 & longa et 1 lala (in apice incrassato 2); sterigmata 7-8 y longa, 1-2 articulata. Tab. II, t. Il, 4%° série, fig. 3, fragmentum thalli cum apotheciis quale in herbario vide- tur; fig. 3°, alia thalli pars cum lobis erectis et apotheciferis, in statu vegetationis et similiter in statura naturali; fig. 3", lobi cum apotheciis in pagina infera positi. Insuper in India et Manipur. — F. ectocarpisma Hue; Platysma nephromoides (1) Nyl. Enum. génér. Lich. p. 100 et apud Hue Zich. exot. n. 535. In Asia : in Japonia corticolam legit R. P. Faurie, in ins. Yeso, in sylvis Mombetsu, n. 3521, maio 1891, et in montibus Sapporo, n. 9215, 30 aprilis 1893 ; in ins. Nippon, in Onikobe, n° 281, 284 et 293, julio 1897, et in Fujiyama, n. 504, 10 junii 1898. Thallus ochroleucus vel sæpius viridi-flavicans, orbicularis, diamet. 10-18 cent., foliaceus, membranaceus, tenuis, K supra non mutatus aut paulum flavens, intus K et K (CaCl) non tinctus; in peripheria laciniæ 1-3, rarius 6 cent. latæ, ambitu rotundatæ et simul sinuatæ ac subascendentes; in centro margine ascendentes et in lobulis parvis, plerumque apotheciferis dissectæ ; superficie læves aut vage rugosæ ; intus albæ ; sublus subflavescenti-albidæ, reticulatim rugosæ et interdum læves, pseudocyphellis albidis atque rhizinis paucis, brunneis, simplicibus aut ramosis ornatæ. Apothecia3-8 mm. lala, numerosissima, in lobulis ascendentibus sed parum elevatis enata, postica, reniformia (1) Nomen specificum nephromoides eadem etymologia ac verbum genericum Nephromopsis gaudet proindeque mutandum fuit, utpote regulæ 36 Congress. Botanicæ anno 1867 Parisiis celebrati contradicens. Illud nomen ectocarpisma, id est fructus externos seu posticos ferens, situm apotheciorum bene xxprimere videtur. LICHENES EXTRA-EUROPÆI. 219 vel interdum oblonga aut fere rotundata, excipulo primum lævi et dein reliculatim rugoso, margine tenui, sinuosa et demum evanescente atque disco obscure rufo prædila. Notæ anatomicæ, sporæ et spermatia ut in forma genuina. Illa specimina japonica, numerosa et bene evoluta, quamwvis a AV. Stracheyi (Bab.) Müll. Arg. chinensi supra exposito aspectu, notis exterioribus parvi momenti el reactione recedant ut formam tamen hujus speciei tamen habeo. Insuper in herbario Musei pari- siensis Plalysma nephromoides Nyl. e quatuor constat exemplaribus in India lectis sub hoc titulo : Herb. Ind. Or. Hook. fil. et Thomson. In numero 2079 thallus intus K (CaCl) rubet, dum in n° 2077, 2078 et 2080 non mutatur ; numeri 2079 et 2080 aspectu sunt similes et apothecia 2-6 mm. lata ferunt. In Nyl. Synops. Lich. 1, p. 305 et Lich. Japon. p. 24 alius ex herb. Hook. fil. et Thomson citatur numerus, nempe n. 2020 et in poste- riore opere thallus K (CaCl) intus rubens dicitur. Tab. II, t. Il, 4% série, fig. 4, thallus et apothecia, qualia in herbario conspiciuntur ; fig. 1/5 thallus cum apotheciis in naturali vegetationis statu. Insuper in India. 331. Nephromopsis Delavayi Hue. In Asia : in China, prov. Yun-nan, legit R. P. Delavay corticolam in sylvis faucium Lopin-chan supra Lan-kong, altit. 3200 m., 31 julii 1888. Thallus pallide vel fuscescenti-flavens, foliaceus, membranaceus, parum expansus, plagas 5-8 cent. latas formans, partim procumbens et partim erectus, opacus, K supra leviler flavens et mox subrubescens præcipue in lobis vetustioribus, intus K et CaCI non mutatus ; laciniæ 1-3 cent. latæ, applanatæ et superficie læves aut passim reticulatim rugosæ, ambitu lobulatæ, lobulis erectis et sæpius apotheciferis, ubique marginibus crispalæ vel crenatæ, crenis axillis rolundis separatis, atque papillis parvulis aut spinulis 0,2-0,5 mm. longis increbre ornatæ ; intus albæ ; subtus nigrescentes, fuscæ vel rarius flavicantes, raro sublævigatæ, vulgo longitudinaliter aut reticulatim crebre costato- rugosæ, et præsertim supra costas hinc inde tuberculis 0,1-0,4 mm. latis, prominulis, : albidis, vel ambitu fuscis seu nigrescentibus apiceque tantum albo-sorediatis ornatæ atque in centro rhizinis paucis, non longis, sed validis, munitæ. In cortice superiore 40 x lato, superne flavido et corpusculis repleto, pro parte pseudoparenchymatico, hyphæ superficiei perpendiculares, constricte septatæ atque prope gonidia cellulas in 2-3 seriebus, 6-10 & latas, rotundas vel oblongas præbentes, atque superius ramosæ, ramis anastomosantibus reteque maculis parvis efficientes. Gonidia 8-10 & lata. Hyphæ medullares 4-6 & crassæ, superficiei parallelæ et ramosæ atque materia albida tectæ. Cortex inferior flavidus aut nigrescens, 20-30 x latus et corpusculis repletus ; in hoc hyphæ cellulas 6-8 y latas, rotundas vel oblongas, et superius minores præbentes. Apo- thecia 3-25 mm. lata, in apice lobulorum erectorum postice enata, transversim oblonga, rarius subrotundata, applanata aut vulgo intus revoluta, excipulo lævi et demum reticu- latim scrobiculato, margine tenui, in parte postica deficiente aut parum prominulo atque disco obscure rufo prædita. In excipuli cortice 60-70 y lato, hyphæ ut in cortice supe- riore dispositæ, sed cellulæ prope gonidia 5-6 & tantum latæ ; gonidia sub cortice tantum; hyphæ medullares laxe implexæ; epithecium rufescens et amorphum ; hypothecium 65 & latum e dupliei hypharum constans; in superiore hyphæ horizontales et strictissime implexæ, in inferiore autem verticales reteque formantes. Paraphyses 60 y altæ, 2 w cras- sæ, raro ramosæ et apice non incrassalæ ; thecæ 30 w longæ et 12 & latæ, membrana apicali leviter incrassata; sporæ 8%, hyalinæ, simplices, ellipsoideæ, 7-11 y longæ et 4-5 à latæ. Gelatina hymenialis iodo cærulescens. Spermogonianigra, papillaria, rarius spinuliformia in ipsa marginis crassitudine sita vel aliquando in thallo aut in apotheciorum excipulo dispersa ; spermatia utroque apice leviter incrassatula, 4-5 w longa et vix 1 w lata. 220 A.-M. HUE. Species tuberculis paginæ inferæ prominulis atque sporis quam in cæteris majoribus statim recognoscenda. Tab. III, fig. 2, thallus et apothecia qualia in herbario jacent; fig. 2°, thallus et apothecia in statu vegelationis ; fig. 2°", fragmen thalli cum apotheciis in pagina postica ct in eodem statu visum,; fig. 24%, Jobulus cum apothecio fere ter auctus pseudo- cyphellas ostendens. 332. Nephromopsis endoxantha Hue. In Asia : in Japonia corticolam legit R. P. Faurie in Togakuski, n. 776, 17 septembris 1898 ; in ins. Nippon, in Nasuzan, n. 339, 30 julii, et in Miyôkosan, n. 343, 23 julii 1897. Thallus viridi-flavicans, foliaceus, membranaceus, parum expansus, plagas 6-10 cent. latas formans, procumbens et marginibus paulum ascendens, opacus,K et CaCl supra im- mutatus ; laciniæ 10-15 mm. latæ, in peripheria rotundæ, integræ aut leviter sinuatæ, in centro marginibus crispato-sinuosis ascendentes, vel lobulatæ lobulis erectis et sæpe apothecia ferentibus, in ipsa marginis crassitudine papillis parvis, nigris aut spinulis eliam nigris, 0,5 mm. longis omnino ornatæ ; supra plerumque lævigatæ, passim subre- liculatim rugosæ ; intus in lobis peripheriæ albidæ et K non mutatæ, in cæteris sulfureæ vel rarius passim croceæ et tunc K intense aurantiacæ aut subrubentes atque CaCl magis flavidæ (in n. 339 ubique eroceæ et K vinose rubentes); subtus nunc omnino nigræ, nunc in centro nigræ et ad peripheriam brunneæ, rarius omnino flavido-brunneæ, costato et reticulatim rugosæ et inter rugas lacunosæ, non pseudocyphellatæ, in centro rhizinis nigris et ramosis, satis longis munitæ et ad peripheriam late nudæ. In cortice superiore 30 & lato, superne obscure flavido, corpusculis repleto et basin versus pseudoparenchy- matico, hyphæ superficiei perpendiculares, constricte septatæ et prope gonidia cellulas 5-7, raro 10 uw latas, rotundas ant oblongas, superius minores præbentes atque in apice interdum ramosæ. Gonidia 9-12 L lala in strato parum crasso. In medulla materia sul- furea aut crocea tecta hyphæ superficiei parallelæ et passim ramosæ, 3-5 L crassæ et sæpe granulosæ. Cortex inferior 25-30 y latus, totus pseudoparenchymaticus, hyphis cellu- las 8-10, et in apice 5 y latas offerentibus ; in hoc nulla corpuscula. Apothecia 3-15 mm. lata, in apice lobulorum erectorum enata, postica, primum reniformia, dein fere orbicu- laria et superficiei thalli parallela, excipulo primum lævi et dein costato aut reticulatim rugoso, margine demum 0,5 mm. lato, 2-3 sphærice sulcalo et extus papillis ornato atque disco obscure rufo prædila. In excipuli cortice 50-60 y lato et corpusculis repleto hyphæ verticales, constricte septatæ, prope gonidia paucas cellulas præbentes et dein ramosæ, ramis rete maculis parvis et irregularibus, lumine satis magno, formantes. Gonidia sub cortice tantum ; hyphæ medullares laxe implexæ et materia flavida obtectæ. Epithecium rufum et amorphum ; hypothecium albidum 80 y latum atque e duplici hy- pharum zona constans : in superiore hyphæ horizontales et striclissime coadunatæ ; in inferiore, verticales seplatæ, ramosæ atque rete efficientes ; paraphyses 50 & altæ, 1,5 y crassæ, articulatæ, passim connexo-ramosæ atque apice non incrassatæ ; sporæ 8"*, hyalinæ, simplices, ellipsoideæ, 8 4 longæ et 6 y latæ, vel sphæricæ, diam. 4-6 y. Gelalina hymenialis iodo cærulescens. Spermogonia nigra, papillaria aut spinuliformia, in marginibus laciniarum thalli et apotheciorum enata atque etiam sed rarius supra thal- lum sparsa ; spermatia utroque apice incrassata, 4-5 & longa et vix 1 y lata. Tab. If, t. Il, 4° série, fig. 4, thallus et apothecia in naturali statura ; fig. 4°, frag- mentum thalli cum spermogoniis semel auctum ; fig. 4", apothecium cum margine sulcato et spermogoniis semel auclum. Species a vicinis medulla sulfurea vel etiam crocea, de- fectu pseudocyphellarum, margine apotheciorum sulcato atque sporis sæpe sphæricis facile segregata. Numerum 339 in quo medulla omnino crocea, a cæteris secernendum non judicavi, quia in eis medulla passim crocea apparet. (A suivre.) LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, DE L'ANNAM ET DU TONKIN PAR M. E. OUSTALET Le Muséum d'histoire naturelle, qui possède une si admirable série d'Oiseaux de la Chine, est également très riche en Oiseaux de l’Indo- Chine, grâce aux envois et aux dons successifs de MM. Bocourt, R. Germain, le D' Jullien, Pierre, le D° Harmand, le D' Philip, le capitaine Noël, le commandant Rabier, le prince Henri d'Orléans, le comte P. de Barthélemy, M. J.-M. Bel et d’autres voyageurs et naturalistes. Dès 1824, cet élablissement avait déjà reçu du célèbre voyageur Diard un certain nombre d’Oiseaux, pris en Cochinchine, dont quelques-uns présentent un intérêt particulier. Ayant été appelé à déterminer et à classer ces nombreux matériaux et ayant eu fréquemment l’occasion de les com- parer avec des spécimens provenant des contrées voisines, particuliè- rement du Yunnan et de la Birmanie anglaise, j'ai recueilli depuis bien des années des notes et des observations en vue de la publication d’un ouvrage sur les Oiseaux de l’Indo-Chine analogue à celui que nous avons fait paraître, M. l'abbé Armand David et moi, sur les Oiseaux de Ja Chine (1). Ne sachant pas quand le projet que j'ai conçu pourra se réaliser, J'ai saisi avec empressement l’occasion qui m'était offerte de publier aujourd’hui un premier catalogue comprenant seulement les (1) Les Oiseaux de la Chine, 1 vol. de texte et 1 atlas de planches coloriées, in-8°, Paris, 1877. LS) 222 E: OUSTALET. espèces dont j'ai constaté la présence dans le Cambodge, le Laos, l’Annam et le Tonkin. Je laisserai donc de côté, pour le moment, les espèces de la Basse-Cochinchine, et celles du royaume de Siam, ou du moins je n’y ferai allusion que lorsqu'elles seront communes à ces pays et à ceux dont j'étudie spécialement la faune ornithologique. Il est évident, en effet, que les limites assignées à mon travail, étant des limites politiques, ne circonscrivent pas une région naturelle dans laquelle les Oiseaux se trouvent enfermés. Je ferai suivre le nom scientifique de chaque espèce d’une courte synonymie et d'indications bibliographiques aussi réduites que possible. Je me bornerai à citer l’ouvrage où l'espèce a été signalée pour la première fois, ceux dans lesquels elle a été décrite ou figurée d'une manière satisfaisante et ceux qui renferment des renseignements précis sur sa distribution dans la région considérée ou dans les régions limitrophes. En se reportant aux Catalogues ornithologiques du British Museum (1) et au livre de M. E. W. Oates sur les Oiseaux de la Birmanie (2), le lecteur trouvera l'indication des autres ouvrages anté- rieurs que j'ai le regret de ne pouvoir citer. A la suite de la synonymie, je donne, d’après le Catalogue de M. le D° Gilbert Tirant (3) ou d’après les notes de divers voyageurs, le nom annamite et le nom cambodgien de la plupart des espèces, des renseignements relatifs à la coloration du bec, des pattes, des yeux et des parties nues, parfois même quelques détails de mœurs. Enfin j'insiste particulièrement sur la distribution géographique des Oiseaux inscrits dans le présent Catalogue. Je rappellerai, pour l'intelligence de ce qui va suivre, que les recherches de M. Bocourt ont été effectuées dans le royaume de Siam, celles de M. R. Germain, de M. Pierre, de M. le D° Jullien et de M. le D' G. Tirant en Basse-Cochinchine et dans les provinces voisines du Cambodge. M. le D° Harmand a exploré la Basse-Cochinchine, une (1) Catalogue of the Birds in the British Museum, 1874 à 1898, t. I à XXVIT. (2) À Handbook to the Birds of British Burmah, 1883, 2 vol. (3) Les Oiseaux de la Basse-Cochinchine, Bulletin du comité agricole et industriel de la Gochin- chine, 1819, t. [, n° 1, LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 223 grande partie du Cambodge et du Laos (1); M. le commandant Rabier à donné au Muséum une série d’Oiseaux qui ne portent pas d'indications précises de localités, mais qui ont tous été pris au Tonkin, soit dans la vallée du Song-Chay, soit dans celle de la rivière Claire ; M. le capitaine Noël a envoyé une vingtaine de spécimens provenant de l’Annam; M. le D' Philip (2) a fait d’intéressantes récoltes dans d’autres parties du Tonkin, pays qui a été traversé, de même qu'une partie de l’Annam et du Laos, d’abord par Mgr le prince H. d'Orléans (3), ensuite par M. et Mme Bel et par M. le comte de Barthélemy (4). PERROQUETS. 1. PALÆORNIS INDOBURMANICA. Palæornis eupatrius (part.) Finsch, Papageien, 1868, t. IT, p. 11; Walden, B. Burm. 1875, p.59 ;, Anderson, Anat. and Zool. Researches and Zool. Results of the two Expeditions to W. Yunnan, 1878, t. 1, p. 567. — P. magnirostris G. Tirant, Les Oiseaux de la Basse- Cochinchine, Bull. du Comité agricole et industriel de la Cochinchine, 1879, 3° série, t. I, n°1,p. 85, n° 37 (nec Ball.). — P. indoburmanicus Hume, Stray Feathers, 1879, t. VII, p. 459; A. Reichenow. Consp. Psitlac., Journ. f. Ornith., 1881, p. 235 et Fügelbild, 1883, Nachtr. 56; Oates, Æandb. to the Birds of British Burmah, 1883, 1. TI, p. 139, n° 522. — P. indoburmanica T. Salvadori, Cat. Birds Brit. Mus., 1891, €. XX, p. 439. Noms Locaux: Con sif (annamite); Sék iéar (cambodgien) [d'après M. Tirant]. Six exemplaires de cette espèce, mâles et femelles, ont été obtenus par M. le D’ Harmand à la fin de l’année 1875 dans le Cambodge, à Kratieh (novembre 1875) et à Sambôr (décembre 1875). Un de ces Oiseaux, un mâle, offre sur la nuque, comme un spécimen appartenant au Musée britannique et provenant également du Cambodge (5), une teinte grise au-dessus du collier rose; mais cette teinte ne remonte pas sur les joues comme chez le P. nipalensis. (4) Le D' HarmanD a publié une relalion succincte de l’un de ses voyages dans le Tour du Monde, 1879, 19° année, n°5 965, 966 et 967). (2) Voyez Nouvelles Archives du Muséum, 1886. 2° série, t. VIIT. 2° fasc., p. 267. (3) Prince Henri »'OrLÉANS, Autour du Tonkin, in-8°, Paris, 1894 et du Tonkin aux Indes, in-4°, Paris, 1898. (4) Comte DE BarrTaéLeuy, Relation succincte d’un voyage dans l’Indo-Chine, Bulletin du Muséum d'histoire naturelle, 1893, n° 1 et Note sur un voyage en Annam, ibid., 1899, n° 6. (5) Voyez Cat. Birds Brit. Mus. t. XX, p. 440. 224 E. OUSTALET. En 1868, en 1874 et en 1877, le Muséum d'histoire naturelle a recu également de M. Pierre, de M. le D Jullien et de M. le D° Harmand quel- ques spécimens de P. 2ndoburmanica pris en Cochinchine ; c’est done bien cette espèce qui a été désignée sous le nom de ?. magnirostris par M. le D' Gilbert Tirant (1) dans son mémoire sur les Oiseaux de la Basse- Cochinchine et sous le nom de ?. Alexandri par M. R. Germain dans des notes manuserites dont j'ai eu communication. M. Germain l’indique comme se trouvant non seulement au Cambodge, mais en Cochinchine dans les arrondissements de Tay-ninh et de Baria et dans la circonscrip- tion de Mytho, et M. le D' Gilbert Tirant nous apprend qu’elle habite toutes les grandes forèts du Cambodge et de la Cochinchine, particulière- ment celles de Baria, de Bien-hoa, de Tay-ninh, de Thu-dau-môt (2) et de Chaudoc. D'un autre côté M. Bocourt à rapporté, en 1862, au Muséum deux femelles de Palæornis indoburmanica tuées à Sarabouri (ou Saraburi), dans le royaume de Siam, ce qui confirme les indications de Gould et de Schomburgk (3) relativement à la présence de l’espèce dans ce royaume. Vers l’ouest, l’aire d'habitat du ?. indoburmanicus s'étend dans le Ténassérim et, à travers la Birmanie, jusque dans l’Assam et le Sikkim. D’après M. Tirant, comme d’après M. Germain, les grandes Perruches de cette espèce sont plus farouches que les Perruches à tête grise ou Perruches de Latham (?. fasciata) ; elles ne pénètrent pas, comme celles-ci, dans les jardins et ne quittent guère les grandes forêts, au moins en Cochinchine. 2. PALÆORNIS ROSA. Perruche de Mahé Daubenton, Planches Enlum., n° 888. —Petite Perruche à tête couleur derose et à longs brins Buffon, Aist. nat. Oiseaux, 17179,t.6, p.154.— Psitta- eus rosa, Boddaert, T'abl. des PI. enl., 1183, p. 53. — Palæornis rosa Jerdon, Birds of India, 1862, t. I, p. 259 (part.); Salvadori, Cat. Birds Brit. Mus., 1891, t. XX, p. 453. — Palæornis cyanocephala J. Gould, Birds of Asia, 1874, t. VI, pl. 3 (nec Linné); (4) Le nom de ce naturaliste distingué a été presque toujours altéré dans les ouvrages ornitho- logiques anglais où il est écrit tantôt Tiraut, tantôt Tiraud. Il y a du reste une faute d'impression même sur le titre du mémoire du D' Trrant. (2) Biene hoa, Tay Nigne et Thou giaou mote, de la carte dressée, en 1881, par M. DuTREuIL DE RHins. (3) Proceed. Zool. Soc. Lond., 1859, p. 151 et Ibis, 1864, p. 264. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 225 David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 1877, p. 3; J. Anderson, Zoo/. Results Exped. to W. Yunnan, 1878, L.1, p. 568, n° 3 ; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit. 1879, p. 86, n° 39. — Oates, /andb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p. 145, n° 526. Noms Locaux: Con kék (annam.) {d’après M. Harmand|; Con sit (annam.) ; Sék iéar (cambodg.) [d’après M. Tirant|. Mandibule supérieure d’un jaune clair; mandibule inférieure jaunâtre ; pattes cendrées comme la tête; œil noir avec l'iris jaune (d’après M. Harmand). Cette jolie Perruche, très répandue en Cochinchine, a été retrouvée par M. le D° Harmand, en 1875, sur les bords du Grand-Lac, ou Toulé- Sap, et à Sambôr dans le Cambodge, et, au mois de janvier 1876, au nord de ce royaume, à Khong, sur les bords du Mékong; mais je n’en ai jamais vu d’exemplaire venant de l’Annam ou du Tonkin; aussi je suis porté à croire, avec M. T. Salvadori (1) que les Perruches à tête rose qui ont été indiquées comme ayant été prises dans la Chine méridionale, étaient des Oiseaux échappés de volière ou morts en captivité. Les Annamites élèvent, en effet, volontiers ces Perruches que l’on exporte à Canton et dans d’autres villes de la Chine. Le P. rosa habite certainement le royaume de Siam, d'où M. Bocourt a rapporté, en 1862, au Muséum un exemplaire pris à Sarabouri; il se trouve aussi dans la Haute-Birmanie, l’Assam, le Sikkim, le Deccan et l’est du Bengale. 3. PALÆORNIS FASCIATA. Perruche de Pondichéry Daubenton, Planches Enlum., n° 517. — Psittacus fas- ciatus Müller, S. V. Suppl., 1776, p. 74, 6 Î. — Perruche à moustaches Buffon, Hist. nat. Oiseaux, 17179, t. VI, p.149, — Palæornis fasciatus G. R. Gray, Æandlist of genera and species of Birds, 1870, t. Il, p. 143, n° 8066; Oates, Handb. Birds Brit. Surmah, 1883, t. Il, p, 143, n° 525. — Palæornis melanorhynchus Wagler, Monogr. Psitt., 1832, p. 511 ; Finsch, Papag., 1868, t. II, p. 70; J. Anderson, Zoo!. Results Exped. to W. Yunnan, 18178, 1. 1,p.568, n° 4. — Palæornis Lathami Finsch, Papag., 1868, t. Il, p. 66; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit. p. 86, n° 40. — Palæornis fasciata Salvadori, Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t. XX, p. 465; E. Ous- talet, Bull. du Muséum d’hist. nat., 1898, t. I, p. 11, n° 1. Noms Locaux : Con kék ou Con két (annam.); Sék at (cambodg.) [d'après M. Tirant}. (4) Cat. Birds Brit. Mus., t. XX, p. 454. NOUVELLES ARCHIVES Du Muséum, 4° série. — 1. 29 226 E. OUSTALET. Cette espèce, dont les deux sexes, le mâle à bec rouge et noir, et la femelle à bec noir, ont été autrelois attribués à deux espèces distinctes, est extrêmement répandue en Indo-Chine. Elle se rencontre en toutes saisons et en troupes nombreuses dans la Basse-Cochinchine, d’où le Muséum a recu une grande quantité d'exemplaires pris par M. Germain et par M. le D' Jullien, et n’est pas moins commune dans le Cambodge et dans le Laos où M. le D° Harmand a tué une dizaine de Palæornis fasciata à Sambôr (ou Sombôr) à la fin de 1875, à Melou Prey (ou Mulu Prey), à Khong, sur le mont Phrom-Domrek (ou Dong-Rek) et dans le pays des Kouys (sauvages) au commencement de 1876. À une date plus récente, d’autres spécimens ont été obtenus, encore plus au nord et à l’est, par le prince Henri d'Orléans à Pak-Laï sur la rive droite du Mékong, près de la frontière du Laos et du Siam, le 22 avril 1890; par M. le comte de Barthélemy au mois de février 1897 sur Les bords de la Nam-Mô, affluent du Mékong, et au mois d'avril de la même année sur les bords du Mékong, dans le Haut-Laos; par M. le commandant Rabier dans la vallée de la rivière Claire, dans le Tonkin, en 1896 ; enfin par M. le capitaine L. Noël à Vinh-Phuoc, dans l’Annam, en 1890. Le Muséum avait reçu antérieurement, en 1862, de M. Bocourt un exemplaire de la même espèce, tué à Bang-Pla-Soï, dans le royaume de Siam, d’où proviennent également deux spécimens conservés dans les collections du British Museum. Du côté de l’est, le Palæornis fasciata a été trouvé par R. Swinhoe (1) dans l’île de Haïnan et aux environs d’Amoy (Chine méridionale), et du côté de l’ouest, il a été signalé en Birmanie, dans le Pégou, dans l’Assam, dans le Bengale oriental, et le long de l'Himalaya jusqu'à Kumaon et dans les îles Andaman. Dans l’Indo-Chine française, comme en Birmanie où il est également très répandu, le P. fasciata se montre peu farouche et fréquente aussi bien les terrains cultivés que les forêts. (1) Proceed. Zool. Soc., 1871, n° 390; Davinet Ousrazer, Oiseaux de la Chine, 1877, p. 2, n° 2 (sous le nom de P. Lathami). LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 2927 4. LORICULUS VERNALIS. Psittacus vernalis Sparmann, Mus. Carlsr. 1787, pl. 29. — Loriculus vernalis Blyth, Cat. Brit. Mus. As. Soc. Beng., 1849, p. 10, n° 46 (part.); Oates, Æandb. Birds Brit. Burmah, 1883, t.1f, p. 146, n° 527; Salvadori, Cat. Birds Brit. Mus., 1891, €. XX, p. 517. — Coryllis vernalis Finsch, Papay., 1868, t. II, p. 721; Reichenow, Consp. Psilt., Journ. of. Ornith., 1881, p. 226, et Vügelbild., 1878-1883, pl. XV, fig. 4; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit. 1879, p. 87, n° 42. Nous Locaux : Con mank vu ou Con manh v0 (plus correctement anh vu et anh vo) (annam.); Sék sm (cambodg.) [d’après M. Tirant]. Becet pattes jaune orangé; iris d’un blanc bleuâtre, d’après M. Germain. Deux individus de cette espèce ont été tués, en 1876, par M. le D' Harmand à Atlopeu, dans le Laos oriental, deux autres (mâles), le {1 avril 1892, par le prince Henri d'Orléans à Luang-Prabang (Tonkin); d’autres encore avaient été obtenus antérieurement par M. R. Germain et par M. le D° Jullien en Cochinchine où, d’après M le D° G. Tirant, le Loriculus vernalis est commun dans les parties boisées du nord et de l’est, tandis qu'il manque dans les arrondissements bien cultivés du centre et du sud. Le Loriculus vernalis existe aussi probablement dans le royaume de Siam, mais je n’ai pu voir Jusqu'ici aucun spécimen provenant de cette contrée ; il se trouve en Birmanie, dans le Pégou, le Ténassérim et la presqu'île Malacca, sur les îles Andaman et peut-être sur les îles Nicobar, dans le Sikkim et dans la plupart des provinces de l’Inde anglaise. On sait que Kuhl avait confondu sous le nom de Loriculus vernalis Les Loriquets de l’Inde et de l’Inde-Chine et ceux de Java que Gray en a distingués sous le nom de Z. pusillus; aussi voyons-nous que les deux individus qui, dans les galeries du Muséum d'histoire naturelle de Paris, sont indiqués comme étant les types du Z. vernalis de Kuhl, sont de deux provenances différentes, l’un ayant été rapporté de Java par l’expédition Baudin (c’est le Z. pusillus Gr.), l’autre ayant été envoyé de Pondichéry par Leschenaull (c’est le vrai L. vernalis). Je n'ai pour le moment pas à signaler d’autres espèces de Perroquets dans les régions qui font l’objet de cette étude, mais peut-être décou- vrira-t-on un jour au Cambodge la Perruche à longs brins de Buffon ou 228 E. OUSTALET. Perruche de Malacca (Palæornis longicauda Bodd.) que M. le comte Salvadori, dans son Cataloque des Perroquets du British Museum (1), n'indique que de la péninsule malaise, de Sumatra, des îles Nias et Billiton, de Bornéo et de Labuan, mais dont je puis déjà, dès à présent, signaler la présence en Cochinchine et dans le royaume de Siam. De ce dernier royaume M. Bocourt a rapporté, en effet, en 1862, un individu vivant dont la dépouille figure aujourd’hui dans les galeries du Muséum, et en Cochinchine le Palæornis longicauda a été rencontré, quoique rarement, par M. R. Germain et par M. le D° Gilbert Tirant (2). Quant à la petite Perruche de Malacca (Psittacus incertus Shaw) dont M. le D'Gitbert Tirant a tué des exemplaires à Srok Kranh (Cochinchine) je n’en ai jamais vu pour ma part des spécimens venant du Tonkin, de l’Annam, du Laos, du Cambodge ou même de la Basse-Cochinchine. RAPACES DIURNES. >. GYPS INDICUS. Le grand Vautour des Indes Sonnerat, Voyage aux Indes orientales, 1782, t. II p.183, pl. 105. — Vultur indicus Scopoli, Deliciæ Faunæ et Floræ Insubricæ, 1786, t. Il, p. 85. — Gyps indicus Blyth, Cat. Birds Mus. As. Soc. Beng., 1849, p. 33; Jerdon, Birds of India, 1862, t. I, p. 9, n° 4; R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Mus., 1874, t. I, p. 10, n°5; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit. 1879, p. 76, n° 2; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. II, p. 169, n° 548. Nous Locaux : Con ken kén rüung (annam.) ; Thmat (cambodg.) [d’après M. Tirant], ÆXen-Ken (annam.) [d’après M. le comte de Barthélemy]. Bec et pattes d’un noir brillant; iris gris; bec noir (d’après M. Germain). Pattes noires ; yeux marrons (d’après M. de Barthélemy). Un individu de cette espèce a été tué par M. le D° Harmand au Cambodge en 1875; un autre, à une date beaucoup plus récente, au commencement de 1899, par M. le comte de Barthélemy à Phan-rang (Annam). Le Vautour indien se trouve aussi, dit-on, dans le royaume de Siam et certainement en Cochinchine où M. le D' Tirant l’a observé à Tay- ninh et où M. R. Germain a obtenu deux exemplaires qui font maintenant (1) Cat. Birds Brit. Mus., 1891, t. XX, p. 476. (2) Les Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., p. 87, n° 4. LES OISEAUX DU GAMBODGE, DU LAOS, ETC. 229 partie des collections du Muséum. Il habite la Birmanie anglaise, où il est peu répandu, le Pégou, la presqu'île de Malacca et l'Inde proprement dite. 6. PSEUDOGYPS BENGALENSIS. Bengal Vultur Latham Gener. Synopsis, 1781, L. T, part. I, p.19 et pl. 1. — Vultur bengalensis Gmelin, Syst. Nat., 1788, t. I, p. 245; J. E. Gray, /llust. Ind. Zool., 1830, pl. 15, fig. 1. — Le Changoun Levaillant, Oiseaux d'Afrique, 1799, t. I, p. 50, pl. 41. — Gyps bengalensis G. R. Gray, Gen. of Birds, 1844, t. I, p. 6; Jerdon, Birds of India, 1862, t.1, p. 10, n° 5. — Pseudogyps bengalensis R. B. Sharpe, Ann. and Mag. N. Hist. 1873, 4 série, t. XI, p. 133 et Cat. Birds Brit. Mus., 1874, t. 1, p. M1; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 76. n° 3; Oates, Handb. PBirds Brit. Burmah, 1883, L. II, p. 170, n° 549. Noms Locaux : Con Kén kén (annam.); TAmat (cambodge.) d’après M. Tirant]. Bec et cire couleur de corne ; extrémité du bec noire; iris brun; pattes brunes; tête et cou noirs, revêtus d’un duvet blanc grisâtre (d’après M. Germain). Quatre individus de cette espèce ont été obtenus à Attopeu et sur divers points du Laos par M. le D° Harmand en 1876. D'après M. le D° G. Tirant, comme d’après M. R. Germain, le Pseudoqgyps bengalensis se trouve communément en Cochinchine, où il est beaucoup plus répandu que le Gyps indicus et se montre en grandes troupes autour des villes de Saïgon et de Cholon. M. Oates l’indique du royaume de Siam et le donne comme très commun dans toute la Birmanie et dans la péninsule malaise jusqu’à la hauteur de Singapour ; enfin nous savons qu’il pullule dans l’Assam et dans les autres provinces de l’Inde anglaise. La Basse-Cochinchine nourrit une troisième espèce de Vautour, le Vautour noir ou Vautour chancou (Ofogyps calvus, Scop.) dont le Muséum a reçu de M. R. Germain plusieurs exemplaires et qui, d’après M. Tirant, se rencontre particulièrement dans les montagnes de la province de Chaudoc, où il vit solitaire, par couples ou en petits groupes; mais cette espèce paraît Jusqu'ici étrangère aux pays dont j'étudie exclusivement la faune dans ce mémoire. Je suis beaucoup plus surpris de n'avoir point rencontré, dans les nombreuses collections d’'Oiseaux de ces pays que j'ai eues sous les yeux, 230 E. OUSTALET. de ces Aigles dont M. le D° Gilbert Tirant, M. R. Germain et M. Oates ont signalé la présence soit en Basse-Cochinchine, soit au Siam ou dans la Birmanie anglaise, de n’avoir trouvé, par exemple, aucun représentant de l’Aigle à longues pattes (Agwla hastata Less.), de l’Aigle criard (A. clanga Pall.), de l’Aigle Bonelli (Visaetus fasciatus V.), de l’Aïgle pattu (V. pennatus Gm.) ou bien encore de l’Aigle des steppes ou Aigle mogilnik (A. bifasciata Gr., nipalensis Hodgs. ou mogulrik Sharpe). Il est probable que quelques-uns de ces Aïgles se rencontrent, au moins à cer- taines saisons, au Cambodge, au Laos, dans l’Annam ou le Tonkin, et Je suis porté à croire que l'absence d’Aigles, autres que des Aigles pècheurs ou des Aigles huppés, dans les séries que j'ai examinées, doit être simple- ment attribuée au genre de vie de ces Rapaces, au cantonnement de leurs espèces et aux difficultés que présente leur capture. 7. SPIZAETUS CALIGATUS. Falco caligatus Raffles, 7rans. Linn. Soc., 1822, t. XIIT, p. 278. — Spizaetus cali- gatus Gray, Cat. Accipitr. 1844, p. 8; J. H. Gurney, Zbis, 1877, p. 424. — Spizae- tus limnaetus R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Mus., 1874, t. I, p. 272 (part. ?); Oates, Handb.Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p.192, n° 567. Nox Locar : Con-H6o (annam.), d’après M. de Barthélemy. Pattes et yeux jaunes (de B.). Je rapporte à cette espèce un exemplaire obtenu par M. le D' Harmand à Sambor, dans le Laos, au mois de décembre 1875, et un autre spécimen pris à Phan-Rang (Annam) par M. le comte de Barthélemy en 1899. Le Spizuetus caligatus, auquel R. B. Sharpe a réuni le Falco limnaetus de Horsfield, que d’autres auteurs considèrent comme une espèce ou tout au moins comme une race distincte (1) se trouve dans la Haute-Birmanie, dans l'Inde proprement dite, dans la presqu'île de Malacca, à Java, à Sumatra et à Bornéo. 8. HALIAETUS LEUCOGASTER. White bellied Eagle Latham, Gener. Synopsis, 1781, t. I, p. 83. — Falco leuco- gaster Gmelin, Syst. Nat., 1788, t. I, p. 257; Temminck, Planches Color., 1823, t. 1, pl. 49. — Haliaetus leucogaster Vigors, Zool. Journ., 1824, t. I, p. 336; (4) Voyez J. H. Gurney, Ibis, 1874, p. 474 et suiv. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 231 J. Gould, Syn. Birds Austr., 1838, part. 3, pl. 37, fig. 1 ; R. B. Sharpe. Cat. Birds Brit. Mus., 1874, t. 1, p. 307; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cil., 1879, p. 71, n° 8; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah., 1883, t. I, p. 199. n° 573. Nom LocaL : Con 0 công (Aigle des Paons, annam.) [d’après M. Tirant]. M. le D° Harmand a tué à Kratieh, au mois de novembre 1875 et, en 1876, dans d’autres localités du Cambodge quelques individus de cette espèce dont M. le D°G. Tirant et M. R. Germain ont également obtenu des exemplaires, soit dans ce même royaume, à Ba-phnôm, soit en Basse- Cochinchine à Tra-vinh et sur l’île de Poulo-Condor. En Indo-Chine comme en Birmanie, il fréquente surtout la rive des fleuves et le bord de la mer. C'est, du reste, un Rapace dont l'aire de distribution géogra- phique est très étendue el comprend, outre une partie de l’Indo-Chine, l'Inde, Ceylan, l’archipel malais et la Polynésie occidentale. 9. HALIAETUS LEUCORYPHUS. Aquila leucorypha Pallas, /eise Russ. Reichs, 1ATT, t. I, p. 454. — Falco Macei Temminck, Planches Color., 1824, t. I, pl. 8 et 223. — Falco fulviventer Vieillot, Nouv. Dict. d'hist. natur., 1819, t. XXVIIT, p.283. — Haliaetusleucoryphus Keyserling et Blasius, Wirbelth. Europ., 1866, p. XXX; Degland et Gerbe, Ornith. europ., 2° édit., 1867, L. I, p. 45. — Haliaetus fulviventer Jerdon, Birds of India, 1862, t. I, p. 82; David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 1877, p. 64, n° 18; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 77, n° 7. — Haliaetus leucoryphus J. Ander- son, Zool. Results Exped.to W. Yunnan, 1878, p. 5173, n° 12; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p. 200, n° 574. A cette espèce se rapporte un exemplaire obtenu par M. le D'Harmand, en 1875, probablement au Cambodge. Le Pygargue leucorvphe se trouve aussi dans la Basse-Cochinchine et doit pénétrer dans la Chine; il est très commun dans les plaines du Pégou méridional et s'étend, à travers l’Inde anglaise et l'Asie centrale, jusqu’au Caucase. 10. POLIOAETUS ICHTHYAETUS. Falco ichthyaetus Horsfield, 7rans. Linn. Soc., 1822, t. XIII, p. 136. — Polioaetus ichthyaetus Kaup. Contr. Ornith., 1850, p. 73; Jerdon, Birds of India, 1862, t. TI, p- 81;R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Mus., 1874, t. 1, p. 452; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 71, n°9 ; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. Il, p. 221, n° 592; E. Oustalet, Bull. du Muséum d'hist. nat., 1898, n° 1, p: 12, n° 3. Noms Locaux : Com bien (Aigle de mer, annam.), Ak(cambodg.) [d’après M. Tirant}. 232 E. OUSTALET. M.le D'° Harmand a envoyé au Muséum d'histoire naturelle, en 1876 et 1877, trois individus de cette espèce tués l’un au mois de novembre à Kratieh, un autre, à une époque différente et sur un autre point du Cambodge, un troisième au mois de janvier 1877 surles bords du Sé-Don, affluent du Mékong, dans le Laos. D’autres individus, adultes et jeunes, ont été obtenus en Basse-Cochinchine par M. R. Germain et par M. le D' G. Tirant qui a cité le Polioaetus ichthyaetus dans son Catalogue ; c'est donc par un /apsus calami qu'en mentionnant un exemplaire obtenu en 1897 aux environs de Vien-Tiane, sur les bords du Mékong, dans le Laos, par M. le comte de Barthélemy, j'ai dit (1) que le Polioaetus ichthyaetus n'avait pas encore été signalé dans l’Indo-Chine française. Ce Rapace, d’après une note manuscrite de M. R. Germain, serait commun dans le Cambodge ; tandis que suivant M. le D'Tirant, il ne se ren- contrerait que rarement en Basse-Cochinchine. En Birmanie, il est fort répandu, au moins dans les parties boisées, marécageuses et bien arro- sées, car 1l se nourrit principalement de poisson. Il parait être égale- ment abondant dans l’Arrakan, dans le Népaul, à Ceylan, dans la presqu'île de Malacca, et se retrouve sur les îles de Java, de Bornéo et de Celèbes. 11: RUTEO DESERTORUM. Le Rougri Levaillant, Oiseaux d'Afrique, 1799, t. 1, p. 77, pl. 17. — Falco desertorum Daudin, 7railé d’ornith., 1800, t. II, p. 164. — Buteo desertorum Vieillot, Mouv. Dict. d'hist. nat., 1816, t. IV, p. 478; J. H. Gurney, /bis, 1862, p. 361 et 1876, p. 3606. — Degland et Gerbe, Ornith. europ., 2 édit. 1807, t. I, p.55 ; H. E. Dresser, An History of the Birds of Europe, 1871-1881, t. V,p. 457 et pl. 332; R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Mus., 1874, t. I, p. 179, n° 8. — Buteo cirtensis Levaillant jeune, Zzxpl. scient. de l'Algérie, Oiseaux, 1850, pl. 3. J’attribue, sans aucune hésitation, à cette espèce, un exemplaire pris, au mois de janvier 1877, dans la province de Siem-réap (ancien Cambodge). Cet Oiseau, qui avait l'iris jaune paille, est presque identique, comme dimensions et comme plumage, à un jeune mâle pris en Algérie et acquis par M. le commandant Loche en 1860. Il paraît cependant un peu plus adulte, le manteau étant d’un brun assez clair, les parties inférieures d’un blanc jaunâtre avec de nombreuses taches ovalaires brunes sur la (1) Bulletin du Muséum d’hist. nat., 1898. n° 1, p. 12, n° 3. , LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 233 poitrine et l’abdomen et des taches plus petites et plus serrées sur les plumes des pattes, la queue et les sus-caudales assez fortement lavées de roux vif, etc. Il n’est assurément pas surprenant que la Buse des déserts, dont l’aire d'habitat n’est pas limitée à l'Afrique et à l’Europe occiden- tale et qui a déjà été signalée comme se trouvant non seulement dans l'Asie centrale, mais dans l'Inde anglaise, se rencontre aussi dans l’Indo- Chine française ; mais je crois être le premier à signaler sa présence dans cette région ; en tous cas l’espèce n’est mentionnée ni dans le Catalogue de M. le D'Tirant ni dans les notes manuserites de M. R. Ger- main; elle n’a jamais été indiquée, à ma connaissance, comme se trouvant dans le royaume de Siam; elle ne figure pas davantage dans le livre de M. Oates pour les Oiseaux de la Birmanie anglaise, où se trouve en revanche mentionné le Buteo plumipes Hodgs. (1). À priori même, on aurait pu s'attendre à rencontrer plutôt cette dernière espèce au Cam- bodge que le PB. desertorum, car l'aire de dispersion du Z. plumipes s'étend du Népaul et du Sikkim, à travers la Chine, juqu'au Japon. 12. CERCHANEIS TINNUNCULA. La Cresserelle Brisson, Ornithologie, 1760, t. I, p. 393; Daubenton, Planches Enlum. de Buffon, 1770, t. 1, pls. 401 et 471. — Falco tinnunculus Linné, Syst. Nat., 1766, t. 1, p. 127; Degland et Gerbe, Ornilh. européenne, 2° édit., 1867, t. I, p. 93 ; Dresser et Sharpe, Ait. Birds of Europe, 1871-1881, t. VI, p. 113 et pl. 384; David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 18TT, p.36, n°52; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 82, n° 26. — Falco alaudarius Gmelin, Syst. Vat., 1788, t. I, p. 279. — Tinnunculus alaudarius Gray, Gen. of. Birds, 18%4, t. I, p. 21 ; Oates, /andb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p. 217, n° 389. — Cerchneiïs tinnuncula, Sharpe, Cat. Birds Brit. Mus., 1874, t. I, p. 495. J'ai vu un exemplaire de cette espèce européenne dans la collection rapportée du Tonkin par M. le commandant Rabier. On sait que la Cresse- relle vulgaire émigre d'Europe et du nord de l’Asie en Afrique et dans l'Asie méridionale. Sa présence a été maintes et maintes fois constatée en hiver non seulement dans l’Inde, mais au Pégou et au Ténassérim et en Chine, et c’est probablement dans cette même saison qu'a été tué au Tonkin l’Oiseau auquel je viens de faire allusion. (1) E. W. Oares, A Handbook to the Birds of British Burmah, 1883, L. IT, p. 184, n° 560. NouveLLes ArcuivEs pu Muséum, 4° série. — I 30 234 E. OUSTALET. 13. POLIOHIERAX INSIGNIS. Poliohierax insignis Walden, Proceed. Zoolog. Soc. Lond., 1871, p.627 et 1879, p. 471. — R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Mus., 1874, t.T, p. 370; Tweeddale, Dawson Rowley's Ornith. Miscell., 1878, t. IT; J. H. Gurney, /bis, 1881, p. 275 ; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IX, p. 213, n° 585. — Poliohierax Feildeni Hume, Proceed. Asiat. Soc. Beng., 1872, p. 10 et Stray Feathers, t. TI, p. 19. — Poliohierax Har- mandi Oustalet, Bull. Soc. philomath., 1876, p. 56. Mâle : iris orangé (Harmand). En 1876, M. le D° Harmand a envoyé au Muséum deux petits Faucons qu'il avait tués, au mois de décembre 1875, à Sambôr ou Sombôr, sur le Mékong, dans le Cambodge. De ces deux Rapaces, l’un, qui est cer- tainement un mâle, a la tête blanche, striée de noir, le manteau d’un gris fer avec des stlries noires à peine visibles, le croupion d’un blane pur, les rémiges et les pennes secondaires d’un brun noirâtre très foncé avec des marques blanches et les parties inférieures d’un blane pur; l’autre, qui doit être une femelle, a la tête et la partie supérieure du dos d’un roux marron très vif, le front, les joues et les sourcils d’un blanc strié de noir, le manteau gris, les ailes et la queue marquées comme chez le mâle et les parties inférieures du corps d’un blanc pur comme chez celui-ci. Tous deux ont les yeux entourés d’un large espace dénudé, probablement coloré en jaune, la cire et Les pieds jaunes, les ongles noirs et le bee noirâtre sur l’arète inférieure et la base des deux mandi- bules d’un jaune citron. Ces Oiseaux m'’avaient paru différer par la couleur blanche striée de noir de la tête du mâle, par l’absence de stries noires distinctes sur le manteau et sur les parties inférieures du corps et par d’autres particula- rités des deux Oiseaux pris à Tonghoo, dans la Birmanie anglaise et décrits par lord Walden sous le nom de Poliolnerax insignis ; Je les avais donc rapportés, en 1876, à une espèce nouvelle que j'avais appelée Poliohierax Harmandh et cette opinion n’avait pas été modifiée par la publi- cation faite, en 1877, par le marquis de Tweeddale (lord Walden) d’une planche coloriée donnant les figures du mâle et de la femelle du P. insignis. Sur cette planche en effet le mâle était représenté avec la tête du même gris que le manteau qui était strié de noir et la femelle avait LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 235 des flammèches noires bien nettes sur les flancs. Mais après avoir eu l’occasion de consulter les notes qui ont été publiées plus récemment sur le Poliohierax insignis et ses changements de plumage par M. A. Hume et la nouvelle description de l’espèce donnée par M. E. W. Oates, je suis arrivé à admettre que mon Poliohierux Harmandi est probablement identique au ?. insignis dont il représente la phase complètement adulte. Il est probable, en effet, que la tête grise chez le mâle doit passer au blanc strié de noir par les progrès de l’âge, en même temps que les stries des flancs disparaissent. Un autre individu tué par M. le D° Harmand, en 1876, dans le pays des Kouys (Laos) et un spécimen pris par le même voyageur dans la province de Sankéa (ancien Cambodge), au mois de janvier 1877, offraientles mêmes caractères que les individus que j'avais précédemment décrits; mais, fait digne de remarque, un spécimen, malheureusement en assez mauvais état, donné au Muséum par M. Pierre et provenant des bords de la rivière de Petchapury (Petchabouri, Siam), ressemble tout à fait au mâle figuré par le marquis de Tweeddale. Le Poliohierax insignis paraît avoir une aire de dispersion assez restreinte et occuper surtout la région moyenne de l’Indo-Chine, étant remplacé au sud par d’autres Faucons, de plus petite taille encore, les Microhierax fringillarius et cærulescens. 14. MICROHIERAX COERULESCENS. The Little Black-and-Orange-coloured Hawk Edwards, Mat. Hist. Birds, 1750, t. II, p. 108 et pl. 108. — Le Faucon du Bengale Brisson, Ornith., 1760, t. VI, Suppl., p. 20. — Falco cœæœrulescens Linné, Syst. Nat., 1766, €. T, p. 126. — Micro- hierax cœrulescens R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Mus., 1874, t. I, p. 366; J. Ander- son, Zool. Resulls Exped. to W. Yunnan, 1878, t. I, p. 571, n° 7; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t, IT, p. 211, n° 583. De cette Jolie espèce de Faucon M. le D° Harmand a envoyé, en 1875 eten 1876, au Muséum, six spécimens pris les uns dans les montagnes de la province de Pursât (Cambodge), d’autres dans le pays des Kouys (Laos), d’autres dans les montagnes de la province de Chaudoc (Cochinchine). Il est donc certain que le Mecrohieraxz cærulescens se trouve non seulement 236 E. OUSTALET. au Laos et au Cambodge (1), mais dans l’ouest de la Basse-Cochinchine, quoiqu'il ne se trouve pas cité dans le travail de M. Tirant sur les Oiseaux de cette contrée, qui mentionne en revanche le Microhierax fringillarius Drap. Le Mcrohterax cœrulescens a été rencontré également dans le royaume de Siam (2), la Birmanie anglaise au nord du 16° degré, l’Arrakan, le Sikkim et le Népaul. 15. SPILORNIS CHEELA UNDULATUS. Cheela Falcon? Lalham, Gener. Synopsis, 1787, p. 33. — Falco cheela ? Latham, Index Ornith., 1190, t. 1, p. 14. — Hæmatornis undulatus Vigors, Proceed. Zool. Soc. £ond., 1831, p.170. — Spilornis cheela Jerdon, Birds of India, 1862, t. I, p. 71; — Sharpe, Cat. Birds. Brit. Mus., 1874, t. I, p. 287. — Sbpilornis undulatus J. IH. Gurney, /bis, 1838, p. 90 ; Oates, Stray Feathers, t. X, p. 179. — Spilornis cheela Oates, Zlandb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. II, p. 193, n° 568; E. Oustalet, Bull. du Muséum d'hist. nat., 1898, n° 1, p. 11, n°2. M. J. H. Gurney a consacré, 1l y a quelques années, un long article à l'examen des diverses formes du Spiornis de l'Inde, de l’Indo-Chine, de la Chine méridionale et des îles avoisinantes; il a montré qu'il y a dans l'Inde deux races différant l’une de l’autre par leur taille et que, comme il est impossible de savoir à laquelle de ces deux races se rapportait le type du Falco cheela de Latham, 1l était préférable d'abandonner le nom de Spilornis cheela généralement employé pour désigner la grande race indienne et d'adopter pour celle-ci le nom de Spilornis undulatus. C'est à cette grande race que j'atlribue : 1° quatre individus tués au commence- ment de l’année 1877 par M. le D° Harmand dans la province de Siem- réap, à Attopeu et sur les bords du Sé-Don (Laos); 2° un spécimen obtenu par M. le commandement Rabier, soit aux environs de Dong-Lau, dans la vallée du Song-Chay, soit aux environs de Tuyen-Quang dans la vallée de la rivière Claire (Tonkin); 3° un exemplaire pris par M. le comte de Barthélemy à Vien-Tiane (Laos). Chez ces Oiseaux, l'aile mesure de 0°,445 à 0°,465 (17 pouces anglais 1/2 (1) Un spécimen obtenu dans cette région par mon compatriote feu Mouxor figure dans les col- lections du British Museum. (2) Un spécimen obtenu par le voyageur Scaomsur6x dans le Siam fait partie des collections du British Museum. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 237 à 18 pouces 1/2) et le tarse de 0",095 à 0",102 (3 pouces 3/4 à 4 pouces 1); ces parlies offrent sensiblement les mêmes dimensions que chez des spécimens de la Birmanie anglaise mesurés par M. J. I. Gurney, mais restent sensiblement plus courtes que chez des spécimens du nord de l’Inde. Au contraire, chez des Spilornis de la Basse-Cochinchine, tués par M. R. Germain et M. Pierre, l’aile ne mesure que 0",415 à 0",420 (16 pouces 1/4à 16 pouces 1/2) et le tarse de 0",080 à 0",090 (3 pouces 1/5 à 3 pouces 1/2). Ceux-ci appartiennent probablement à la race que Swinhoe a décrite comme une espèce (1) sous le nom de Sprlorms Ruther- fordi (2), d’après des spécimens venant de l’île de Haïnan, et qui a été assimilée par Sharpe 3) au Spilornis melanotis Jerdon (4) de l'Inde cen- trale et méridionale. Nous aurions donc dans l’Indo-Chine francaise, comme dans l'Inde anglaise, comme en Birmanie, comme en Chine (5), deux races, l’une de forte taille, Spilornis cheelaundulatus, l'autre de taille plus faible Sp. cheela liutherfordi où Sp. cheela melanotis, la seconde vivant plus au sud que la première dans les diverses contrées que je viens de citer. C’est à la petite race méridionale que M. Oates rapporte les Spiornis du Siam, comme ceux du Pégou méridional et du Ténassérim. 16. CIRCUS ÆRUGINOSUS. Le Busard de Marais et le Busard roux Brisson, Ornithologie, 1760, t. TI, p. 401 et 404. — Falco æruginosus Linné, Systema Naturae, 1766, t. I, p. 130. — Falco rufus Gmelin, Syst. Nat., 1188, t. I, p. 266. — La Harpaye Daubenton, Planches Enlum., 1710, t. I, pl. 400. — Circus æruginosus et C. rufus, Savigny Oiseaux d'Égypte, 1809, p. 90. — Circus rufus J. Gould, Pirds of Europe, 1837, pl. 37. — Circus æruginosus Degland et Gerbe, Ornith. europ., 2° édit.. 1867, L. 1, p. 105; R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Mus., 1874, t. I, p. 69 ; Dresser el Sharpe, Birds of Europe, t. V, p. M5, ct pl.; David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 1877, p. 30, n° 44; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cil., 1879, p. 82, n° 24; E. Oustalet, Nouv. Arch. du Muséum d'histoire nat., 1886, 2e série, t. VIII, 2° fasce., p. 267, n° 1; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. II, p. 176, n° 554. 1) Ibis, 4870, p. 85; Davin et Ousrazer, Oiseaux de la Chine, 1677, p. 22, n° 31. 2) G. Tinanr, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit. p. 80, n° 17. 3) Cat. Birds Brit. Museum, 1874, t. I, p. 194, n° 569. 4) Madras Journal, 1839, t. X, p. 70. 5) Davi et Ousrazer, Oiseaux de la Chine, p. 21 et 22, nos 30 el 31. 238 E. OUSTALET. Je n’ai jamais eu entre les mains qu’un seul spécimen de Busard des marais venant des régions que je considère, c'était un individu tué à Hué par M. le D° Philip, en 1882; mais j'ai pu examiner plusieurs spécimens obtenus par M. R. Germain dans la Basse-Cochinchine, où le Circus æruginosus est commun dans les plaines basses, dans les prairies ou sur le bord des rivières et où l’on trouve aussi le C. spulonotus Kaup et le C. melanoleucus Forster {1), deux espèces dont je n’ai pu jusqu'ici constater la présence plus au nord dans nos possessions indo-chinoises, mais dont l’une au moins se trouve dans la Birmanie anglaise (2). C’est en hiver que le Busard des marais apparaît en Indo-Chine, dans la péninsule malaise, dans la Chine méridionale et aux Philippines, ainsi que dans l'Afrique orientale et méridionale, tandis qu'en d’autres saisons il habite l'Europe, la Sibérie, le nord de la Chine et le Japon. De septembre à mai, cette espèce est très commune dans les plaines marécageuses de la Birmanie et il est probable qu’elle se montre, durant la même période, dans le Cambodge et le Laos. 17. ASTUR BADIUS POLIOPSIS. Micronisus poliopsis Hume, Stray Feathers, 1874. 1. l,p. 3%5 et t. IT, p. 24. — Astur badius subsp. poliopsis, R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Mus., 1874, €. I, p. 410 ; David etOustalet, Oiseaux de la Chine, 1877, p. 24, n° 34. — Scelospizias badius var. poliopsis J. H. Gurney, /bis, 1875, p. 361. — Astur poliopsis, J. Anderson, Zool. Results Exped. to W. Yunnan, 1878, p. 513, n° 11; G. Tirant, Oiseaux de la Basse- Cochinchine, op. cit., p. 80, n° 19 ; Oates, Æandb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IL, p. 179, n° 550. Nous Locaux : Con B6 cat rang ou Bù cat (annam.); Sféang (cambodg.) [d’après M. Tirant}. Si l’on en juge par le grand nombre des spécimens que le Muséum a reçus, l’Asfur poliopsis, qui n’est qu’une simple race de l’Asfur badius Gm. de l'Inde, doit être un des Rapaces les plus répandus dans l’Indo-Chine. M. le D° Harmand en a obtenu six exemplaires aux mois de novembre et décembre 1875 à Kratieh et à Sambôr (ou Sombôr) sur le Mékong, dans (1) D’après G. TirANT, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit. p. 81, n° 22 et 23, comme d'après les notes manuscrites de M. R. GERMAIN. (2) Oates, Birds Brit. Burmah, 1883, t. II, p. 172, n° 551. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 239 le Cambodge; il en a obtenu deux autres en janvier 18706 à Melou-Prey (ou Mulu-Prey) et sur les bords du Sé-lamphau (ou Sé-lamphao) affluent du Mékong, dans le Laos, et deux autres encore, au mois de janvier 1877, dans la province de Siem-réap et sur les bords du Sé-Don. Un autre individu a été tué par M. le commandant Rabier au Tonkin en 1896. Antérieurement, le Muséum avait reçu de la Basse-Cochinchine, par M.R. Germain, de nombreux sujets d'âge et de races différents de l’Astur badius poliopsis, race qui appartient surtout à la faune indo-chinoise et dont les domaines s’élendent à l’ouest et au nord, à travers le royaume de Siam (1) et à la Birmanie anglaise, jusque dans le Cachar, au nord-est, à travers le Tonkin, probablement jusqu'aux limites de la Chine méridionale, à l’est sur l’île de Haïnan, au sud sur une partie de la presqu'île de Malacca. Comme nous l'avons dit dans nos Orseaux de la Chine (2), les Autours de la race poliopsis ont des teintes plus claires que les Autours de la faune indienne, mais ils ne sont pas de taille plus faible, ni de taille plus forte, et les dimensions des mâles et des femelles pris au Cambodge et en Basse-Cochinchine ne diffèrent pas sensiblement de celles des indi- vidus de sexes correspondants venant de l’Inde anglaise et donnés au Muséum par M. Boucard. 18. HALIASTUR INDUS. L'Aigle de Pondichéry Brisson, Ornithologie, 1760, t. I, p. 450 et pl XXXV. — L’Aigle des Grandes-Indes Daubenton, Planches Enlum., 1770, &. I, pl. 416. — Falco indus Boddaert. Zabl. PI. Enl.. 1583, p. 23. — Haliastur indus Gray, Gen. of Birds, 1845, t. I, p. 18; R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit Mus., 1874, t. I, p. 313 ; David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 1877, p. 15, n° 20; J. H. Gurney, /bis, 1878, p. 460; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 78, n° 12 ; Oates, /andb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p. 201, n° 575. Nous Locaux : Con dieu lura (annam.); K/eng kréhäm (cambodg.) [d'après M. Tirant}; /4 kioh (siam.) [d’après Schomburgk|. M. le D° Harmand a pris dans le Cambodge deux individus non adultes que je crois devoir rapporter à la forme typique de l’Aahastur indus et (41) J. H. Gurney, Ibis, 1875, p. 361. (2) P. 24, n° 34. 240 E. OUSTALET. non à la variété 7. indus intermedius. Cest en effetcertainement, comme le dit M. le D' G. Tirant, le véritable Æaliastur indus qui se rencontre en Basse-Cochinchine, tous les individus adultes qui ont été pris dans cette région par M. R. Germain et que J'ai eus sous les yeux ayant sur les parlies blanches du plumage des raies noirâtres très nettes et assez larges, plus larges même que chez un spécimen d’Aaliastur venant de l'Inde anglaise, et en tous cas bien plus accusées que chez un spécimen obtenu aux Philippines par M. A. Marche. C’est aussi probablement le véritable /aliastur indus el non l'A. indus intermedius, comme le dit Sharpe (1), qui se rencontre dans le royaume de Siam, car un exemplaire pris à Sarabouri par M. Bocourt ne diffère guère des spécimens adultes dela Basse-Cochinchine; enfin c’est encore l’/7. indus qui se trouve communé- ment dans la Birmanie anglaise, dans une partie de la péninsule malaise, dans le Népaul et dans d’autres provinces de l'Inde, jusqu’au Sindh à l’ouest et en Chine dans les provinces du Tchékiang et du Kiangsi. Au contraire, l’AHaliastur indus intermedius est surtoutune forme insulaire, qui existe dans les îles de Java, de Sumatra, de Timor, aux Philippines, etc. Comme nous l’avons dit dans nos Oiseaux de la Chine (2), il est probable que les Aaliastur qui disparaissent en hiver du Tchékiang et du Kiangsi vont passer la mauvaise saison dans la Cochinchine, qu'ils quittent de nouveau au printemps; cependant ni M. Tirant, ni M. R. Germain ne citent l’A/aliastur indus comme un Oiseau migrateur et M. E. W. Oates dit positivement que l'espèce est sédentaire dans la Birmanie britannique. 19. MILVUS GOVINDA. Milvus govinda Sykes, Proceed. Zool. Soc. Lond., 1832, p. 81; R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Mus., 1874, t. I, p. 3% ; David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 1871, p.16,n° 22; G. Tivant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 78, n° 11. Nous Locaux : Con dieu lem ou, souvent, Con 6 bien (annam.); Kleng lisman (cambodg.) [d’après M. G. Tirant]. A cette espèce, largement répandue dans l’Inde anglaise, j'ai eru devoir rapporter quatre spécimens obtenus, en 1876 et 1877, par M. le D° Har- (1) Cat. Birds Brit. Mus., 1874, t. I, p. 314 et 315. (2) P. 15. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 241 mand, les uns dans le Cambodge (?), les autres dans le Laos, à Melou- Prey. D'après M. G. Tirant, c’est l’un des Oiseaux de proie les plus communs dans la Basse-Cochinchine où, suivant M. R. Germain, il n’est pas sédentaire. Il arrive aussi fréquemment jusque dans la Chine méridionale où M. l'abbé A. David l’a rencontré plusieurs fois. 20. MILVUS MELANOTIS. Milvus melanotis Temminck et Schlegel, Fauna japonica, Aves, 1845, p. 14, pl. 5 et 5 B; R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Mus., 1874, t. I, p. 324; David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 1877, p. 16, n° 21; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, &. II, p. 203, n° 577; E. Oustalet, Bull. du Muséum d'hist. nat., 1898, n° 1, p. 12, n° 4. J’attribue à cette espèce un Milan tué par M. le comte de Barthélemy sur les rives de la Song-Cà, dans l’Annam, au mois de février 1877. M. de Barthélemy dit avoir observé cet Oiseau pêcheur sur tous les points de son itinéraire (1). Le Milan à oreilles noires, qui est plus grand que le Milan govinda, est commun dans la partie méridionale du Pégou, d'octobre à février ou même plus tard; il est répandu dans toute la Chine où, d’après M. A. David, il se montre en toutes saisons, et niche non seulement sur les montagnes, mais dans les plaines, sur les grands arbres, et jusque sur les tours de la ville de Pékin. Sur les côtes de la Chine, il chasse le Milan govinda, moins robuste. Il se trouve également dans l’île de Formose et au Japon; mais il ne se rencontre pas, je crois, dans la Basse-Cochinchine où il est remplacé par le Milous govinda. 21. PANDION HALTAETUS. Fishing Hawk Calesby, V. Hist. Carol., 1731, L.I, pl. 2. — Le Faucon pescheur dela Caroline et l'Aigle de mer Brisson, Ornith., 1760, t. I, p. 362 et 440. — Falco ha- liaetus Linné, Syst. Nat., 1766, t. I, p. 129. — Le Balbuzard, Daubenton, P{. Enl., 1770, t. I, pl. 414. — Pandion haliaetus Lesson, Man. d’Ornilh., 1898, t. 1, p. 86; Degland et Gerbe, Ornith. europ., 2° édit., 1857, t. I, p. 47; R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Mus., 1874,t. 1, p. 449; David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 18717, p. 14, n°19; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 78, n° 10; Oates, Æandb. (1) Pour cet itinéraire, voyez Bull. du Muséum, 1897, n° 4, p. 5 et suiv. NouvELLEs ARCuIvVES Du Muséum, 4° série. — I. ol 242 E. OUSTALET. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p. 220, n° 591; E. Oustalet, Bull. du Muséum d'hist. nat A898 np 12/0025 Noms Locaux: Con 6 bién (Aigle de mer, annam.); AX (cambedg.) [d’après M. Tirant}. Un individu tué par M. le comte de Barthélemy, en avril 1877, sur le Mékong, dans le Laos, appartient à cette espèce presque cosmopolite. D’après M. G. Tirant, le Balbuzard fluviatile est très commun en Basse- Cochinchine ; il a été aussi très fréquemment observé par M. l'abbé David dans l'empire chinois; mais, selon M. Oates, il ne visite probablement qu’en hiver la Birmanie anglaise. | On remarquera que dans la liste ci-dessus ne figurent point certains Rapaces diurnes tels que le Butastur indicus Gm., le Falco commums Briss. ou peregrinus Gm., le Circus spilonotus Kaup., le C. melanoleucus Forst., l’Astur trivirgatus Tam., l’Elanus cœruleus Desf., etc., dont la présence a été signalée soit en Basse-Cochinchine, soit dans la Birmanie anglaise; cela ne veut pas dire assurément que ces Rapaces n'existent point dans le Laos, le Cambodge, l’Annam ou le Tonkin, mais seu- lement qu'ils n'étaient pas représentés dans les collections envoyées au Muséum de ces diverses régions, ce qui permet de supposer qu'ils y sont rares ou ne s’y montrent qu’à certaines saisons. RAPACES NOCTURNES. 22. KETUPA CEYLONENSIS. Great ceylonese Owl Brown, /l!ust. Zool., 1716, pl. 4. — Ceylonese Eared Ow!1 Latham, 1781, Gen. Syn., t. 1, p. 120. — Strix ceylonensis Gmelin, Syst. Nat., 1788, t. I, p. 287. — Strix Leschenaulti Temminck, P/. Col.,t. Il, pl. 20. — Ketupa ceylonensis Gray, Gen. of Birds, 1844, t. I, p. 38; Sharpe, Cat. Birds Brit. Mus., 1875, t. II, p. 4; David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 1871, p. 40, n° 60; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 84, n° 30; Oates, Aandb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. II, p. 148, n° 520. Noms Locaux : Con dit di ou du di (annam); Auk (cambodg.) [d’après M. Tirant]. Je rapporte à cette espèce indienne et indo-chinoise, d’abôrd un Oiseau que M. le D° Harmand avait pris vivant, mais couvert de boue, dans les LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 243 rizières, derrière Seng-Treng, au pied d’un arbre, au mois de décembre 1875 et dont il a envoyé la dépouille au Muséum en 1876, puis un Hibou mâle tué le 15 mars 1892 par le prince Henri d'Orléans, à Sah-Lang (Tonkin). Antérieurement, de nombreux spécimens de Xetupa ceylonensis avaient été pris par M. R. Germain et M. le D' Jullien en Basse-Cochin- chine, où l'espèce n’est pas rare dans les endroits boisés. Le Xetupa ceylonensis a été observé dans la Chine méridionale, princi- palement à Hong-Kong ; il est commun dans la partie méridionale de la Birmanie anglaise, et doit aussi se trouver dans le royaume de Siam. A l’ouest, son aire d'habitat comprend l'Inde anglaise et Ceylan. Il se nourrit principalement de Poissons et de Crustacés, et c’est sans doute en voulant saisir un animal aquatique que l'individu capturé par M. le D° Harmand s'était empêtré dans la vase. Cet Oiseau avait l'iris d’un jaune d’oret les tarses gris. En Basse-Cochinchine, on rencontre encore une autre espèce de Xetwpa, le À, javanensis, Less. que M. L. D' Gilbert Tirant ne cite pas dans son Catalogue des Oiseaux de cette contrée, mais dont j'ai sous les yeux plusieurs spécimens pris par M. R. Germain qui, dans ses notes manus- crites, mentionne le Xefupa ceylonensis comme assez commun dans Îles fourrés, le long des arroyos, et dans le voisinages des pagodes. D’après ce voyageur, le À. javanensis porte le nom annamite de Chtn méo (Oiseau- Chat). Il habite aussi la Birmanie anglaise, mais il n’a pas encore, à ma connaissance, été rencontré au Cambodge ni dans les pays de l’Indo-Chine situés plus au nord et à l’est. En revanche il s’avance dans la péninsule malaise et a été signalé depuis longtemps à Java, à Sumatra et à Bornéo. 23. NINOX SCUTULATA. Strix scutulata Raffles, 7r. Linn. Soc., 18292, t. XIII, p. 280. — Strix hirsuta, Temminck, Planches Color., 1824, t. I, pl. 289. — Ninox hirsuta japonica Schlegel, Faun. japon, Aves, p. 29, pl. 9 B. — Ninox scutulata R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Mus., 1875, t. Il, p. 156. — Ninox japonica David et Oustalet, Oiseaux de la Chine 1877, p. 36, n° 53. — Ninox seutulata G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 83, n° 28; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. Il, p. 540. Nous Locaux : Com chim mèo (annam.); Chma ba ou Mihin (cambodg.) [d’après M. Tirant]. 244, E. OUSTALET. M. le D' Harmand a tué, en 1876 et 1877, dans le Laos, trois Chouettes de cette espèce quia été observée également par Diard, par M. le D° G. Tirant, par M. le D' Jullien et par M. R. Germain en Basse- Cochinchine, principalement dans la région forestière, et dont les collections du Musée britannique renferment un exemplaire pris par feu Mouhot dans le Cambodge. En 1862, le Muséum d'histoire naturelle de Paris en avait reçu un spécimen obtenu à Bangkok (Siam) par M. Bocourt. L'aire d'habitat de la Minox scutulata est du reste extrème- ment vaste et comprend, outre les pays que je viens de citer, la Birmanie anglaise, la presqu'île de Malacca, l'Inde continentale, les îles de Ceylan et Nicobar, le Yunnan et d’autres provinces de la Chine, le Japon, les îles de Bornéo, Flores, Labuan, etc. 24. ATHENE CUCULOIDES. Noctua cuculoides J. Gould, Cent. Himalay. Birds, 1832, pl. 4. — Athene cuculoides Gray, Gener. of Birds, 1844, t. I, p. 35; Jerdon, Pirds of India, 1862, t. 1, p. 145; G. Tirant, Les Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 83, n° 29. — Glauci- dium cuculoides R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Museum, 1875, t. Il, p. 219; Oates, Handh. Birds Brit. Burmah, 1883, t. 11, p, 162, n° 542. M. le D° Harmand a envoyé au Muséum, en 1876 et 1877, de nombreux spécimens d’Afhene cuculoïdes pris les uns à Sambôr, dans le Cambodge, les autres à Không, à Bassac, à Melou-Prey et dans le pays des Kouys (Laos) en décembre 1873 et février 1876 ; plus récemment le prince Henri d'Orléans a tué, le 3 mars 1892, un mâle de la mème espèce à Lai-Chau (Tonkin); enfin, en 1896, le Muséum a reçu de M. le commandant Rabier un autre exemplaire provenant soit de la vallée du Song-Chay, soit de la vallée de la rivière Claire (Tonkin). En comparant ces divers exemplaires soit entre eux, soit avec des spécimens obtenus l’un en Basse-Cochin- chine par M. R. Germain, les autres par M. Bocourt et par un autre voyageur à Petchabouri et dans une autre localité du royaume de Siam, on constate certaines différences dans les teintes du plumage, et même dans les dimensions: ainsi l’individu donné au Muséum par M. Rabier et qui vient du Tonkin est de taille assez forte, il a les ailes plus longues que les spécimens du Siam, du Laos et du Cambodge, et pourrait, de LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 245 même peut-être que l’exemplaire donné par le prince Henri d'Orléans, être attribué à PAfhene Whitelyi BIyth (1), s’il n’avait pas comme les autres individus, sept bandes blanches à la queue. D'autre part les exemplaires de l’Indo-Chine française, à l'exception de ceux du Tonkin, ont aussi, de même que certains individus du Siam, une tendance à prendre une teinte grise sur la tête, comme mon ami R. B. Sharpe l’avait parfaitement reconnu, mais, pas plus que lui, je ne songe à attribuer à cette légère différence la valeur d’un caractère d'espèce ou même de race. Cette Chouelte est répandue dans toute la Birmanie anglaise, à l'exception de l’extrême sud du Ténassérim, et se trouve aussi dans l'Inde proprement dite, le long de l'Himalaya, dans le Sikkim et le Népaul. Dans la Chine méridionale (2), elle est remplacée par une espèce très voisine, ou plutôt par une simple race, à laquelle j'ai déjà fait allusion, l’Afhene cuculoides Whitelyr. Dans les collections formées dans le Cambodge, l’Annam, le Laos et le Tonkin qu'il m'a été donné d’étudier, je n’ai rencontré ni Chats-Huants, ni Petits-Ducs, ni Effraies, mais il est évident que ces groupes de Rapaces nocturnes, qui comptent quelques espèces dans la faune de la Basse-Cochinchine, doivent être également représentés dans les pays situés plus au nord. GRIMPEURS. BARBUS OU CAPITONIDÉS 25, MEGALÆMA VIRENS. Le Grand Barbu de 1a Chine Daubenton, Planches Enl., 1770, t. VII, pl. 871. — Le Grand Barbu Buffon, AHist. nat. Oiseaux, t. VIT, p. 106; Levaillant, Æist. nat. des Oiseaux de Paradis, Rolliers, Toucans et Barbus, 1806, t.II,p. 53 et pl. 20. — Bucco virens Boddaert, Z'abl. Planches Enl., 11783, p. 53. — Megalæma virens Swinhoe, Ibis, 1861, p. 411; David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 18717, p. 56, n° 89; Oates, Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p. 130, n° 512; G.E. Shelley, Cat. Birds Brit. Museum, 1891, t. XIX, p. 52 ; T. Salvadori, Annal. Mus. civ. Genova, 1889, 2° série, t. VII, p. 11. — Megalæma Marshallorum Oates, Æandb. Birds Brit. Burmah, 1883, &. IT, (1) Ibis, 1867, p. 313. (2) Swnuor, Ibis, 861, p. 25 et 1265, et 1867, p. 406 et Proceed. Zool. Soc. Lond., 1863, p. 262 (sous le nom d’Afhene cuculoides); Daviv et Ousrazer, Oiseaux de la Chine, 1877, p. 38, n° 55 et pl. 4 (sous le nom d’Athene Whitelyi). 246 E. OUSTALET. p. 130 (nec Swinhoe); E. Oustalet, Bull. du Muséum d'hist. nat., 1898, n° 1, p. 12, n° 6. Un Barhu de grande taille, tué par M. le comte de Barthélemy à Muong-You (Tonkin) au mois de mars 1897, est presque identique comme plumage à un spécimen de l’ancienne collection Boucard (actuellement au Muséum) qui vient du Kachmir et qui est étiqueté M. virens ; mais ilale bec beaucoup plus épais. Il diffère d’autres spécimens de la même collection qui sont originaires du Sikkim et qui sont éliquetés A. Marshallorum (1), d’abord par la couleur de sa tête qui est d’un bleu moins foncé avec des reflets bleu paon (c'est-à-dire bleu légèrement verdâtre) quand on la regarde d’arrière en avant, ensuite par l’absence de stries jaunes sur la partie postérieure du cou, celles-ci étant remplacées par des stries d’un bleu verdâtre; enfin par la teinte verte des couvertures alaires qui contraste avec la teinte marron des scapu- laires. Mais je dois dire que ces différences me semblent être de bien faible importance. D'ailleurs mon collègue et ami le capitaine Shelley constate lui-même que, parmi les Megalæma que l’on désigne sousle nom de M. Marshallorum, ceux qui proviennent du Nord-ouest de l'Himalaya sont de couleur plus pâle que ceux de l’est, tandis que ceux qui sont ori- ginaires du Manipour offrent au contraire une légère affinité avec les Âl.virens par leur coloration jaune et par des traces de stries jaunes sous le cou, quoiqu'ils aient le capuchon bleu foncé des M. Marshallorum ordi- naires ; enfin il ajoute que, parmi les M. Marshallorum de l'Himalaya, il en est quelques-uns chez lesquels les stries Jaunes du cou se teignent de verdàtre. Quoi qu’il en soit, M. Shelley maintient les deux espèces et assigne comme aire d'habitat au Megalæma Marshallorum une zône allant du Kachmir au Manipour à iravers le Népaul, le Sikkim, le Boutan et l’Assam, au M. virens une aire s'étendant sur les collines de la Chine méridionale et sur une partie de l’Indo-Chine. D’après lui, ce serait le Megalæma virens seul aui se trouverait dans la Birmanie anglaise et qui aurait été mentionné varfois sous le nom de A. Marshallorum. L n'est (1) Swixoe, Annals and. Mag. Nat. Hist., 4870, 4e série, t. VI, p. 348; G. E. Sueccey, Cat. Birds Brit. Mus., 1891 t. XIX, p. 53. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 247 d’ailleurs pas étonnant que deux formes si voisines et qui, à mon sens, constituent fout au plus deux races d’une même espèce, soient de nouveau confondues quelquefois, après être restées longtempsréunies. Leurs aires d'habitat sont d’ailleurs contiguës, et sur leurs limites on peut rencontrer des formes intermédiaires. Dans l'aire d'habitat du M. wirens, une lacune subsistait entre la Chine méridionale et la Birmanie anglaise. La capture faite par M. de Barthélemy d’un Oiseau de cette espèce au Tonkin vient en partie la combler. 26. CYANOPS DA VISONI. Megalæma Davisoni Hume, S#ray Feathers, 1877, t. 5, p. 108. — Cyanops Davwvi- soni Oates, Æandb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p. 134; G. E. Shelley, Cat. Birds Brit. Museum, 1891, t. XIX, p. 65 et pl. IV, fig. 1 ; E. Oustalet, Bull. du Musium d’hist. nat., 1898, n° 1, p. 12, n°9. Un spécimen pris à Luang-Prabang (Laos), à la fin du mois de mars 1897 par M. le comte Barthélemy et un autre exemplaire pris à Dong-Lau (vallée du Song-Chay) où à Thuyen-Quan (vallée de la rivière Claire), au Tonkin, par M. le commandant Rabier, en 1896, ressemblent absoiument à d’autres individus mâles et femelles pris le 6 février 1892 à Van-Yen, le 15 février à Van-Bou, le 16 février à Muong-Chum, le 1* mars à Lai-Chau, le 15 mars à Sah-Lang et le 22 mars à Dieng-Bieng-Phu ou Muong-Theng (Tonkin), par le prince Henri d'Orléans. Ces Oiseaux à leur tour sont identiques à deux exemplaires faisant partie de l’ancienne collection Boucard (actuellement au Muséum) et provenant du voyage de Leonardo Fea en Birmanie, en 1887 (1). Les deux Oiseaux mâle et femelle obtenus par M. Fea ont été pris à Thagata, village situé sous les montagnes au sud-est de Mooleyit (Ténassérim), c’est-à-dire exactement sur l’un des points où M. Oates avait signalé la présence de l'espèce. D'après M. le capitaine Bingham, le Cyanops Davisont est aussi très commun dans la vallée du Thoungycen, mais, jusqu’à ces derniers temps, on le croyait confiné dans le centre du Ténassérim. Les recherches du prince Henri d'Orléans, du commandant Rabier et de M. le comte de (4) Voyez pour la partie ornithologique des voyages de L. Fea les catalogues publiés par M. le comte Sazvanor: (Ann. del Museo civico di Storia naturale di Genova, 2° série, t, IV et t. VII, 1887 et 1889). Je n'ai pas trouvé Le Cyanops Davisoni mentionné dans ces catalogues. 248 E. OUSTALET. Barthélemy nous montrent que l’espèce s’étend en réalité beaucoup plus loin à travers l’Indo-Chine. Il est probable qu'on la rencontrera aussi quelque jour dans le nord du Siam. Dans le nord du Ténassérim et de la Birmanie, elle est remplacée par une forme très voisine, le Cyanops asiatica Gray, dont l’aire d'habitat se prolonge le long de l'Himalaya jusqu’au Kachmir, et dont J'ai vu aussi un spécimen pris dans le Yunnan par le prince Henri d'Orléans. 27. CYANOPS OORTI. Bucco Oorti S. Müller, Wat. Gesch. en Phys., 1835, L. Il, p. 341 et pl. 3, fig. 4; . G. Hartlaub, Rev. zool., 1842, p. 337. — Megalæma Oorti Ch. L. Bonaparte, Consp. Vol. zygod., 1854, p. 12; Marshall, Monogr. Capit., 1871, p. 59 et pl. 27; G. E. Shelley, Cat. Birds Brit. Alus., 1891, t. XIX, p. 11. M.le D° Harmand a envoyé en 1877 au Muséum quatre Barbus qu'il avait pris sur le plateau d’Attopeu et sur le plateau des Bolovens (Laos) et que je rapporte à cette espèce dont la présence n’avait pas encore été signalée dans l’Indo-Chine française, et qui n'avait encore été rencontrée que dans les montagnes de la presqu'île de Malacca et à Sumatra. 28. CYANOPS PHÆOSTRIATA. Bucco flavostrictus Temminck Planches Col., 1821, t. II, pl. 527. — Magalæma phaiosticta Ch. L. Bonaparte, Consp. Av., 1850, t. I, p. 144. — Megalæma phæos- triata Marshall, Monogr. Capit., 1871, p. 99 et pl. 41. — Megalæma phaiostictus G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 91, n° 56. — Cyanops phæostricta G. E. Shelley, Cat. Birds Brit. Mus., 1891, t. XIX, p. 76, n° 1. — Mega- læma phaiosticta E. Oustalet, Bull. du Muséum d'hist. nat., 1898, n° 1. p. 7. Le Muséum possède un certain nombre de cette espèce venant tous de l’Indo-Chine française. Ils ont été obtenus successivement par Diard dans une localité indéterminée de la Cechinchine, en 1824, par M. Pierre à Saigon, en 1868, par M. le D' Harmand sur les montagnes de la province de Chaudoc (Cochinchine) à une altitude de 2 à 300 mètres, en 1875, et à Melou-Prey (Laos), au mois de janvier 1876, par M. le commandant Rabier au Tonkin, en 1896, et par M. le comte de Barthélemy à Ta-Dô (Tonkin), le 25 février 1897. A l'exception d’un spécimen donné par M. Pierre, tous ces Barbus sont adultes et offrent sur les côtés du cou LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 249 les taches rouges et orangées caractéristiques de l'espèce. Un de ces Oiseaux, celui qui vient de Melou-Prey, avait le bec noir, les larses d’un gris noiràtre. M. le comte de Barthélemy m'a dit avoir rencontré les Cyanops phæos- triata dans toutes les régions qu'il a traversées, en Annam, dans le Laos et au Tonkin; au contraire M. le D'G. Tirant déclare qu’il n’a jamais vu cet Oiseau ,qu’il ne connaît que par la Planche coloriée de Temminck, lequel assigne à l'espèce la Cochinchine pour patrie. De ces rensei- gnements on peut induire, je crois que le Cyanops phæostriata habite principalement le Tonkin, l’Annam, le Laos et probablement aussi une partie du Cambodge, et qu’il est bien plus rare en Basse-Cochinchine, où il ne se trouve guère que dans la région montagneuse de l'Ouest. Je ne suis pas absolument certain, en effet, que le spécimen, donné par M. Pierre et auquel je faisais tout à l'heure allusion, vienne réellement des environs de Saïgon, et j'ai reconnu que les Barbus recueillis par M. R. Germain en Basse-Cochinchine et étiquetés Xantholæma phawoslicta étaient des Cyanops lineata. Le Musée britannique possède cependant un exemplaire qui faisait partie de l’ancienne collection du marquis de Tweeddale et qui est indiqué comme originaire de Saïgon. Quant au spécimen envoyé au Muséum d'histoire naturelle de Paris par Diard, en 1824, il présente un intérêt particulier, en ce sens qu’il peut sans doute être considéré comme un co-{ype. En me reportant au cata- logue d'entrée au Muséum de la petite collection d’Oiseaux de Cochin- chine, formée par Diard, je trouve, en effet, la mention de deux Barbus, appartenant à une même espèce, désignés à tort sous le nom de Barbu lotorea (sic) et l'indication que l’un deux est resté au Muséum, tandis que l’autre a été donné à Temminck en 1828. Le Barbu, qui a été envoyé au Musée de Leyde, est probablement devenu le type de la Planche coloriée de Temminck, représentant le Pucco flavostrictus. 29. CYANOPS LINEATA. Capito lineatus Vieillot, Nouv. Dict. d'Hist. Nat., 1816, t. IV, p. 500. — Megalaima Hodgsoni Ch. L. Bonaparte, Consp. Avium, 1850, t. I, p. 144. — Megalæma Hodg- soni Marshall, Monogr. Capit., 1871, p. 85 et pl. 36 ; Anderson, Zool. Resulls Exped. Yunnan, Birds, 1878, p. 583. — Megalæma lineata, Marshall, Monogr. Capit., 1871, NOUVvELLES ARCHIVES Du Muséum, 4° série. — I. 32 250 E. OUSTALET. p. 88 et pl. 37, G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 91, n° 55; E. Oustalet, Votes d'ornithologie, Bull. Soc. philomathique de Paris, 1880-1881, 7° série, t. V,n°2, p. 64; G. E. Shelley, Cat. Birds Brit. Mus., 1891,t. XIX, p. 80. — Cyanops Hodgsoni Oates, Æandb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p. 132, n° 154. Non coca : Con Din côt ou Dù di côt (annam.), d’après M. Tirant. Yeux Jaune orangé; pattes jaune clair (d’après M. Harmand). M. le D° Iarmand a fait parvenir au Muséum huit individus de cette espèce pris au mois de décembre 1875, à Sambôr (?) et sur les montagnes de Pursât (Cambodge), au mois de janvier 1876 dans le pays du Kouys (Laos) et au mois de juin de la même année sur les montagnes de la province de Chaudoc (Cochinchine). Un autre spécimen a été obtenu, en 1890, dans l’Annam, par M. le capitaine L. Noël, un autre à Ta-Dô (Tonkin), au mois de mars 1897, par M. le comte P. de Barthélemy, qui a rencontré le Cyanops lineata sur tous les points de son itinéraire; d’autres enfin, par M. Bocourt, à Petchabouri et à Sarabouri (Siam), en 1862; d’autres encore par M. R. Germain en Basse-Cochinchine. Le Barbu rayé est très répandu dans les grandes forêts de la Birmanie anglaise, à l'exception de la partie méridionale du Ténassérim, et ül s’avance, le long de l'Himalaya, à travers l’Assam, le Sikkim, le Boutan, le Cachar et le Népaul. Il reparaît dans l’île de Java. C’est même de cette dernière île que provient le type de Capito lineatus, qui a été rapporté, en 180%, par les naturalistes attachés à l’expédition du capitaine Baudin et qui fait encore partie des collections du Muséum. Les Barbus rayés de l’Inde ontété considérés, jusqu’à ces derniers temps, comme appartenant à une autre espèce (Cyanops Hodgsoni) que ceux de Java; mais mon collègue et ami le capitaine G.-L. Shelley a réuni avec raison tous ces Oiseaux sous une même rubrique. J’ai pu constater moi-même, entre les spécimens de Cyanops lineata venant de l’Indo-Chine française, des diffé- rences dans les nuances de plumage et dans la netteté du dessin de la tête, aussi importantes que celles qu'on avait invoquées pour séparer le C. Hodsqoni du C. lineata. 30. XANTHOLÆMA HÆMATOCEPHALA. Le Barbu des Philippines Brisson, Ornithologie, 1760, t. IV, p. 99; Daubenton, Planches Enl. de Buffon, 1770, t. VIL pl. 331. — Bucco hæmacephalus P. L. S. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 201 Müller, $S. N. Anhang, 1776, p. 88. — Barbu à gorge jaune Buffon, ist. Nal., Oiseaux, 1780, t. VII, p. 102 et pl. 5. — Xantholæma hæmatocephala Marshall, Monogr. Capit., 1872, p. 101 et pl. 42 ; G. E. Shelley, Cat. Birds Brit. Museum, 1891, t. XIX, p. 89. — Xantholæma hæmocephala G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochin- chine, op. cit., 1879, p. 91, n° 57. — Xantholæma hæmacephala E. Oustalet, Votes d'ornithologie, Bull. de la Soc. philomathique de Paris, 1880-1881, T° série, t. V, n° 2, p. 66 et Bull. du Muséum d’hist. nat., 1898, n° 4, p. 12, n° 10; Oates, Jandh. Birds Brit. Bur- mah, 1883, t. IT, p. 136, n° 519. Nous Locaux : Con chin Rudng côt où Thay chua (annam.); Polthokh (eambodg.) [d’après M. Tirant}. De tous les Barbus de l’Indo-Chine, le Xantholæma hæmatocephala est assurément celui qui est le plus largement représenté dans les collections du Muséum. Après avoir reçu de M. R. Germain et M. le D° Harmand de nombreux spécimens d’âges et de sexes différents, pris en Basse- Cochinchine, le Muséum s’est enrichi d’une foule d'exemplaires obtenus les uns par M. le D'Harmand, aux mois de novembre et décembre 1875, à Kratieh et dans d’autres localités du Cambodge et au commencement de l'année 1876 dans le pays des Kouys (Laos), d’autres par M. le capitaine L. Noël, en 1890, dans l’Annam, d’autres par le prince Henri d'Orléans, le 3 avril 1872, à Luang-Prabang (Laos), d'autres encore dans cette même localité, en mars 1897, par M. le comte P. de Barthélemy, qui n’a observé toutefois l'espèce que de Luang-Prabang à Savounakek. De ces données on peut conclure que le Barbu à front et à poitrine rouges et à gorge Jaune, qui, d'après M. Germain, comme M. Tirant, est commun dans toutes les parties de la Basse-Cochinchine où il y a des arbres, remonte à travers le Cambodge, le Laos et l’Annam au moins jusque vers les frontières du Tonkin, s’il ne pénètre pas dans ce dernier pays. Ilse trouve aussi dans le royaume de Siam d’où M. Bocourtaenvoyé, en 1862, au Muséum plusieurs exemplaires pris aux environs de Bang- kok, et estrépandu dans toute la Birmanie anglaise, la péninsule malaise, l’Inde, Ceylan, Sumatra et les Philippines (1), mais, à ma connaissance, il n’a pas été signalé dans la Chine méridionale. (1) J'ai indiqué ailleurs les très légères différences que j'ai constatées entre les Barbus à front rouge de l’Indo-Chine et ceux des Philippines, différences qui ne sauraient avoir une valeur spéci- fique (E. Ousrazer, Notes d'ornithologie, 2€ série Bull. Soc. philomath., 1880-1881, 7° série, t. V, n° 2, p. 64). 252 E. OUSTALET. Un mâle tué le 15 octobre 1862, par M. R. Germain, dans les environs de Saïgon, avait, comme un autre individu tué, en octobre 1875, par M. le D'° Harmand à Halien, dans le nord-ouest de la Cochinchine, les tarses d’un rouge vif, les ongles noirs et l’iris d’un brun tirant ou noir. Ces indications, fournies par des voyageurs français, concordent absolu- ment avec celles qui sont fournies par M. Oates. Dans un petit travail qui paraît avoir complètement échappé à l’atten- tion des naturalistes anglais (1), j'ai montré que sept ou huit espèces de Barbus, que j'ai passées en revue, pouvaient se trouver dans la Basse- Cochinchine et au Cambodge ; mais J'ai fait observer en même temps que l'indication de la présence de deux de ces espèces, Megalæma cyanotis (Mesobucco cyanotis) et Megalæma asiatica (Cyanops asiatica) ne reposait que sur l’examen de deux jeunes individus dont la détermination est un peu douteuse. L'un, en effet, peut être rapporté également au #Wesobucco Duvauceh et l’autre au Cyanops Davisoni. Abstraction faite des deux formes douteuses, il reste six espèces sur lesquelles deux : Mesobucco Duvauceli et Cyanops Lagrandieri n'ont jamais était rencontrées jusqu'ici dans les pays dont j'étudie aujourd’hui la faune. Le Cyanops Lagran- dieri (2) dont le Muséum possède, outre le type, trois autres spécimens, tous recueillis, commele type, par M. Pierre en Basse-Cochinchine, paraît même être confiné dans celte dernière contrée, sur les montagnes situées au nord de Baria. Il y a là un fait très remarquable de cantonnement res- treint, contrastant avec la large diffusion du Xantholæma héæmatoce- phala. PICS. 31. GECINUS VITTATUS. Picus vittatus Vicillot, Nouv. Dict. d'Hist. Nat., 1816, t. XX VI, p.91, et £acycl. méthod., 1823, p. 1317. — Picus dimidiatus Horsfield, Gen. Cat. Jav. Birds (1824). — Chloro- picus dimidiatus Malherbe, Monogr. Picid., 1862, t. IT, p.132 et pl. LXX VE, fig. 4 à G. — Gecinus vittatus Gray, List Picid. Brit. Mus., 4868, p. 16 et 1870, Handlst gen. (1) Notes d'ornithologie, 2° série, Bulletin de la Société philomathique de Paris, 1880-1881, 7° série, t. V, p. 63 et suiv. (2) J. VerReaux, Nouvelles Archives du Muséum, 1868, !. III, p. 88; C. H. T. et G. F. L. MaRSHaLz, Monogr. Capitonidæ, 4870-71, p. 79, pl. 34; G. Tinanr, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cù., 1819, p. 90, n° 54; E. Ousrazer, loc. cit., p. 64. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 253 and species of Birds, 1870, t. II, p. 192, n° 8683 (part.) ; G. Tirant, Oiseaux de la Basse- Cochanchine, op. cit., 1879, p. 90, n° 51; Hargitt, Zbis, 1888, p. 61 et Cat. Birds Brit. Museum, 1890, t. XVII, p. 40. De cette espèce, j'ai eu sous les yeux plusieurs spécimens venant de l’Indo-Chine. Les uns ont été pris par M. R. Germain et par M. Pierre en Basse-Cochinchine, d’autres par M. le D'IHarmand à Kratieh (Cambodge), au mois de novembre 1875 et à Melou-Prey (Laos) en 1876, d’autres par M. Bocourt à Ayuthia (ou Ayoutia) et à Bang-Pla-Soï (Siam), em 1862 (1). D'après Hargitt (2) le Gecinus viltatus s’avance probablement à travers la portion orientale de la péninsule malaise jusqu’au sud celte presqu'île et se rencontre aussi à Sumatra et à Java (3). Dans la Birmanie anglaise, cette espèce est remplacée par le Gecinus viridanus (4), qui a été souvent confondu avec le précédent, mais qui présente encore plus d’analogie avec le Gecinus striolatus de l'Inde. Les aires d'habitat du G. vélfatus et du G. viridanus se superposent dans le royaume de Siam, car le Muséum possède un exemplaire de G. veridanus qui à été pris aux environs de Bangkok par M. le D° Harmand et auquel M. Hargitt fait allusion dans son Cataloque des Picidés du Musée britannique (5). 32. GECINUS STRIOLATUS. Picus striolatus, Blyth, Journ. Asiat. Soc. Bengal, 1843, p. 1000. — Gecinusstriolatus, Gray, Gen. of Birds, 1844, t. Il, p. 439. — Chloropicus striolatus, Malherbe, Picidæ, 1862, t. I, p. 134 et pl. LXX VII, fig. 1 et 2. — Gecinus striolatus, Anderson, Zool. Results Exped. to W. Yunnan, Birds, 1878, t. I, p. 585 (part.); Oates, Handb. Birds. Brit. Burmah, 1883, t. Il, p. 49, n° 444; Hargitt, Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t. XVIII, p. 50. Nom Locar : Ka she (Pic, cambodge.) [d’après M. Ilarmand|]. Un spécimen, obtenu au mois de juin 1875, par M. le D' Harmand, sur le mont Compon-Chenang (Cambodge), ressemble tout à fait à un exem- (1) Le British Museum possède aussi un spécimen de Gecinus viltatus pris au Siam, sur le mont Sabab, par feu Mouhot. (2) Cat. Birds Brit. Museum, 1890, t. XVIII, p. 47. (3) Le Muséum d'histoire naturelle de Paris possède des spécimens de G. vittutus pris à Java par Drap et par M. STEENSTRA-ToussaINT, el à Sumatra par M. WaLLon. (4) Bzyrn, Juurn. Asiat. Soc. Bengal., 1843, t. XII, p. 1000 ; Oates, Handh. Birds Brit. Burmab, 1883, t. II, p. 48, n° 443 ; Harçurr, Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t. XVIII, p. 47. (5) Cat. Birds Brit. Mus., t. XVII, p. 48. 204 E. OUSTALET. plaire obtenu en Basse-Cochinchine par M. le D’ Jullien en 1874, et à des exemplaires pris dans l'Inde anglaise par Dussumier. Hargitt rapporte encore à la même espèce un jeune individu tué par M. Pierre à Petcha- bouri (Siam). Le Gecinus striolatus est très commun dans les districts de Prome et de Thayetmvyo, dans la Birmanie anglaise ; il se trouve aussi à Tonghoo et dans le district de l’Irawaddy, peut-être dans l'Arrakan, et habite toutes les régions boisées, mais sèches, de l'Inde anglaise et de l’île de Ceylan. M. Harmand à inscrit sur l'étiquette du spécimen auquel je faisais allusion tout à l'heure : « œil noir; tarses gris. » M. Scully donne, au contraire, les indications suivantes (1) pour un spécimen de l’Inde : « bec d'un gris plombé foncé, avec les trois quarts basilaires de la mandibule inférieure d’une teinte vert jaunâtre ; cornée, iris rouge carmin, vatles d’un gris plombé terne. » 33. GECINUS OCCIPITALIS. Picus occipitalis, Vigors, Proceed. Zool. Soc. London, 1830, p. 8. — Gecinus occipi- talis, Gray, Cat. Mam, etc. Nepal pres. Hodgs., 1846, p. 116; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. Il, p. 51. n° 445; Hargitt, Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t. XVIII, p. 56. — Chloropicus occipitalis, Malherbe, Picidæ, 1862, t. II, p. 129 et pl. LXX VII, fig. 4 et 5. — Gecinus striolatus (part.), Anderson, Zool. Results Exped. to W. Yunnan, Birds, 1878, t. I, p. 85. J'attribue à cette espèce un spécimen qui a été obtenu par M. Île D° Harmand, à Sambôr, sur le Mékong (Cambodge) au mois de décembre 1875 (2)et unautreexemplaire venant du Tonkin et donné au Muséum par M. le commandant Rabier en 1896. Hargitt indique, en outre, dans son Catalogue (3) le Gecinus occipitalis comme ayant été rencontré dans le sud de la Cochinchine par M. Pierre; mais, je crois qu'il y a là une erreur, car je ne trouve aucune mention du Gecinus occipitalis ni dans le Cata- logue de M. G. Tirant, ni dans les notes manuscrites de M. R. Germain ni dans le catalogue d'entrée au Muséum des Oiseaux donnés par M. Pierre. En revanche, je vois figurer, parmi les spécimens de Gecinus occipt- (1) Harcrrr, Cat. Birds Brit. Mus., {. XVIII, p. 51, d’après Scuzzy. (2) C'est le spécimen auquel M. Harirr a fail allusion (Cat. Birds Brit. Mus., t. X VIT, p. 57). (3) Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t. XVIIL, p. 57. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 255 talis conservés dans les collections du British Museum, un exemplaire acquis précisément de M. Pierre et venant, non de Basse-Cochinchine, mais du Siam (Petchabouri). Les mêmes collections renferment un autre exemplaire acquis de M. H.-C.-V. Hunter ct originaire également du Siam, où 1l a été pris à Méklong. D'après M. Oates, le Gecinus occipitalis ou Pic à nuque noire est peut- être l’espèce de Pic la plus commune dans la Birmanie britannique (à l’exception du sud du Ténassérim). Il se rencontre aussi dans le Yunnan, le Cachar, l’Assam, le Kachmir, le Népaul et dans d’autres provinces de l'Inde. Le Muséum en possède un exemplaire envoyé par Bélanger, de Pondichéry. 34. GECINUS RABIERI (pl. 7) Picus (Gecinus) sp. et Gecinus Rabieri, E. Oustalet, Bull. du Muséum d'hist. nat., 1898 np 12 noie En 1896, M. le commandant Rabier a fait don au Muséum d’un Pic qu'il avait pris soit à Dong-Lau, dans la vallée du Song-Chay, soit à Tuyen- Quang, dans la vallée de la rivière Claire, au Tonkin, et qui, à première vue, m'a paru différer de tous les Pics de l’Indo-Chine que j'avais eus jusqu'alors entre les mains. Plus tard, en 1898, M. le comte P. de Barthé- lemy a offert au même établissement un autre Oiseau qu'il avait tué à Cho-Bo, le 1” février 1899 et qui m'a paru identique au spécimen donné par M. Rabier. L'étude de ces deux Pics, qui sont probablement des mâles, m'a confirmé dans l’idée que j'avais affaire à des représentants d’une espèce nouvelle, que je nommerai Gecinus Rabreri et dont je donnerai la diagnose suivante : Gecinus Rabieri r. sp. G. occipitali dorsi alarumaque coloribus similis, sed pectoris abdominisque viridi colore lætiore, maculis pallidioribus paulum signato, el praesertim nuchæ collique (maris?) torque ruberrimo distin- guenda. Long. tot. 0,310 vel 0",320; long. alæ 0",140 ; caudæ 0",120 ; rostri (culm.) 0°,030 ; £arsi 0",028. Mâle? Sommet de la tête d’un vert foncé, légèrement ponctué de vert noirâtre, lores légèrement rougeûtres; joues et menton d’un vert terne et 256 E. OUSTALET. assez clair; nuque d’un rouge vermillon extrêmement vif, cette couleur s'étendant sur les côtés du cou en dessinant un collier et s’éclaireissant sur la gorge. Manteau d’un vert vif, glacé de jaune doré sur les ailes: rémiges noiràlres avec des points blancs sur les barbes externes et des sortes d’encoches blanches sur les barbes internes; pennes secondaires vertes en dehors, et brunâtres en dedans avec des marques claires parti- culièrement visibles sur la face inférieure, et formant, avec les marques des rémiges, un dessin analogue à celui qu’on observe chez les Gecinus occi- putalis, vittatus, ete. Poilrine et abdomen d'un vert vif, avec quelques raies blanchâtres et des marques en chevrons peu distinctes. Queue d’un brun noirâtre avec un peu de vert et quelques raies claires incomplètes sur les pennes médianes. Bec d’un brun de corne tirant au noir sur la mandibule supérieure ; pattes noirâtres. Cette belle espèce, dont un sexe seulement nous est connu jusqu'ici, paraît être cantonnée dans le Tonkin. 39. GECINUS CHLOROLOPHUS. Picus chlorolophus Vieillol, Nouv. Dict. d'Hist. Nat., 1818, t. XX VI, p. 78. — Chlo- ropicus chlorolophus Malherbe, Picidæ, 18692, t. IT, p. 108 et pl. LXXIV, fig. 1 à 3. — Chrysophlegma chlorolophus Ch. L. Bonaparte, Consp. Av., 1850, t. I, p. 128 ; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p. 45, n° 440. — Gecinus chloro- lophus Gray, List. Picid. Brit. Mus., 1868, p. 74 et Handlist gen. and spec. of Birds, 1810, t. II, p. 101, n° 8680 ; Hargitt, Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t. XVIII, p. 59. Nox LocaL : Gark (annam.) [d'après M. le comte de Barthélemy}. Le Muséum a recu de l’Indo-Chine trois individus de cette espèce dont l’un a êté tué en 1875, dans le Laos (1), par M. le D° Harmand; un autre, le 16 mars 1892 à Muong-Mouen, également dans le Laos, par le prince Henri d'Orléans, et le troisième sur les bords de la baie de Cam-Rang (Annam), en 1899 par M. le comte P. de Barthélemy. D’après Blyth, le petit Pic à huppe jaune se rencontre dans l’Arrakan. M. Oates l’a trouvé dans le Pégou, entre Thayetmyo et Tonghoo, et M. le capitaine Wardlaw Ramsay l’a observé dans cette dernière localité et sur les collines de Karennee à une altitude de 1000 mètres. D’après (1) Et non en Cochinchine comme feu Harçirr l’a indiqué par erreur. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 257 Davison, il descend dans le Ténassérim jusqu’à Amherst et, suivant le capitaine Bingham, il est commun dans la vallée de Thoungyeen. Il habite aussi une partie de la péninsule malaise, le Cachar, les parties monta- gneuses du Bengale oriental, et les pays compris entre l’Assam et le Népaul, le long de l'Himalaya; mais je n’en connais jusqu'ici aucun spécimen venant soit du royaume de Siam, soit du Cambodge ou de la Cochinchine. 36. GECINUS ERYTHROPYGIUS. Gecinus erythropygius D. G. Elliot, Nouv. Archives du Muséum d'hist. nat., Buli., 1865, t.1,p. 76 et pl. II ; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 89, n° 89 (exel. syn.) ; Hargitt, Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t. XVII, p. 66. Bec gris jaunâtre, noirâtre en dessus; iris jaune pâle [d’après le D° Harmand|. Comme le dit M. G. Tirant, le type de cette espèce (une femelle) a été rapporté, non du Siam ainsi que l’avait indiqué A. Hume, mais de la Basse-Cochinchine; toutefois M. Tirant commet à son tour une erreur en attribuant l’envoi de ce type au commandant Bousigon ; c’est M. R. Ger- main qui l’a adressé au Muséum. Plus récemment, le même établisse- ment a reeu de M. le D° Harmand six spécimens mâles et femelles du Gecinus erythropygqtus pris en 1876 dans les forêts de Melou-Prey et dans les pays de Kouys (Laos) et aux mois de Janvier et de février 1877 dans les provinces de Dêt et à Attopeu. C’est à l’aide de ces spécimens que mon ami regretté, feu Hargitt, a pu donner dans le Cataloque des Picidés du Musée britannique (1) une description complète du Gecinus erythropyqrus, l’un des Pics les plus remarquables de l’Indo-Chine. Ce Pic paraît être confiné dans le Laos et dans la Basse-Cochinchine où M. le D' G. Tirant en a tué deux mâles à Srok-tranh et à Suoi-nuéc, dans des fourrés de bambous épineux. Dans le nord et l’est de Pégou, dans le nord du Ténas- sérim et dans le royaume de Siam (2), vit dans les mêmes conditons, une espèce très voisine, le Gecinus nigrigenis (3) que plusieurs auteurs ont confondue avec le G. erythropygius. (4) Cat. Birds Brit. Mus., 4890, t. XVIII, p. 66 et 67. (2) HarGitr cite un spécimen, de la collection du British Museum, acquis de H. C. V. Hunter et venant de Méklong (Siam). (3) Huwe, Proceed. As. Soc. Beng., 1874, p.106; Harçrrr, Cat. Birds Birt. Mus., 1890, 1. X VITE, p. 67. NouvELLES ARCHIVES ou MusÉuM, 4° série. — I. 33 258 E. OUSTALET. 37. CHRYSOPHLEGMA FLAVINUCHA. Picus flavinucha J. Gould, Proceed. Zool. Soc. Lond., 1833, p. 120. — Chloropicus flavinucha Malherbe, Picidæ, 1862, t. II, p. 106 et pl. LXXIII, fig. À à 3. — Chryso- phlegma flavinucha J. Gould, Birds of Asia, 1850, t. VI, pl. XXX VI ; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p.43. n° 438 ; Hargitt, Cat. Birds Brit. Museum, 1890, t. XVIII, p. 127. — Picus (Chrysophlegma, flavinucha E. Oustalet, Bull. du Muséum d'histoire naturelle, 1898, n° 1, p. 13, n° 12. Je n’ai vu, provenant de l’Indo-Chine, que deux exemplaires de cette espèce. L’un a été obtenu, en 1876, par M. le D° Harmand dans le pays des Kouys (Laos), l’autre à la fin de mai 1897, par M. le comte P. de Barthé- lemy à Aé-Lao, sur les confins de l’'Annam et du Laos. Ce dernier Oiseau avait les yeux rouges. Le Chrysophlegma flavinucha avait été indiqué jusqu'ici comme une espèce propre aux provinces himalayennes de l'Inde, au Népaul, au Cachar, au Sikkim et à l’Assam, ainsi qu’au centre du Ténassérim, et je crois être le premier à signaler sa présence dans les provinces françaises de l’Indo-Chine. 38. CHRYSOPHLEGMA PIERREI. Chrysophlegma Pierrei E. Oustalet, Le Naturaliste, 1887, p. 44 et 45. — Chryso- phlegma Pierrii Hargitt, Cat. Birds Brit. Museum, 1891, t. XVIII, p. 130. Cette espèce, sur laquelle mon ami Hargitt avait bien voulu appeler mon attention et que j'ai signalée il y a une dizaine d’années, est encore imparfaitement connue, car le mâle adulte n’a pu être obtenu jusqu'ici et le Muséum ne possède que des femelles et un mâle qui paraît encore jeune. La femelle qui m’a servi de type a été prise dans la Basse-Cochin- chine, par M. Pierre; le jeune mâle a été tué par le même voyageur sur les monts Mu-Xoai, dans la province de Baria ; un autre spécimen a été obtenu par M. le D' Harmand, en Cochinchine, ou plus vraisemblablement, au Cambodge. L’aire d'habitat du CArysophlegma Pierrei, qui est d’ailleurs extrêmement voisin du CA. flavinucha et du Ch. Wrayr Sharpe de la péninsule malaise (1), paraît donc être singulièrement restreinte. (1) Cette espèce, Chrysophlegma Wrayi, n’est connue que par une femelle tuée sur les montagnes de Perak (Voy. Sxarpr, Proceed. Zool. Soc. Lond., 1888, p. 279, et Haroirr, Cat. Birds Brit. Museum, 1890, t. XVII, p. 430 et pl. Il). LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 259 39. GECINULUS GRANTIA, Picus (Chysonotus) grantia M'Clelland, Proced, Zool. Soc. Lond., 1839, p. 165. — Gecinulus grantia Blyth, Journ. Asiat. Soc. Bengal, 1845, p. 189; Jerdon, Birds of India, 1862, t. I, p. 292; Hargitt, Cat. Birds Brit. Museum, 1890, t. XVIII, p. 134. — Chloropicoïdes grantia Malherbe, Vouv. Classif. Picid., Mém. Acad. Metz, 1848- 1849, p. 348 et Picidæ, 1869, t. II, p. 104 et pl. LXXII (fig. 5 et 6). M. le D'Harmand a tué à Attopeu (Laos), au mois de février 1877, un individu de cette espèce, individu auquel Hargitt a fait allusion dans son Catalogue. Le Gecinulus grantia, fait digne de remarque, n’a été rencontré jus- qu'ici ni en Anunam et au Tonkin, ni en Basse-Cochinchine; il n’a pas été signalé non plus dans le royaume de Siam ou en Birmanie; c’est surtout une espèce de la région sous-himalayenne. Il habite, en effet, le Népaul, le Cachar, le Manipour, le Sikkim, etc. 40. HYPOPICUS HYPERYTHRUS. Picus hyperythrus Vigors, Proceed. Zoo. Soc. Lond., 1831, p. 23 ; J. Gould, Cent. Birds Himal. Mis, 1832, pl. 1 ; Malherbe, Picidæ, 1861, t. T, p. 130 et pl. XXX, fig. 4, 5 el 6. — Hypopicus hyperythrus Ch. L. Bonaparte, Consp. Volucr. Zygod., 1858, p. 8, n° 62; Hargitt, Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t. XVII, p. 199; E. Oustalet, Nouv. Archives du Muséum d'hist. nat., 1893, 3° série, t. V, p. 134, n° 18, et Bull. du Muséum d'hist. nat., 1896, p. 184, n° 7, — Picus flavirostris À. David, VNouv. Archives du Muséum, 1871, Pull CNE pr 24 Un Pic tué en 1875 par M. le D' Harmand dans les forèts du pays des Kouys (Laos) (1) appartient certainement à cette espèce dont le centre d’habitatse trouve dans larégion himalayenne et qui a été observée d’abord dans le Kachmir, sur les monts Khasi, dans le Népaul et le Sikkim. Comme J'ai déjà eu l’occasion de le dire (2), l'hypothèse émise par Hargitt et d’après laquelle le Pic roux à bec jaune (Picus flavirostris) observé par M. l’abbé Armand David, dans le voisinage du Koukou- Nor, aurait été un Æ/ypopicus flavirostris, paraît conforme à la vérité. En effet, c’est à cette dernière espèce que se rapportaient d’abord un Pic obtenu dans le Tibet chinois par M. Bonvalot et par le prince Henri (1) C'est par erreur qu'Hargitt (op. cit., p. 200), faisant allusion à ce spécimen, dit qu'il a été obtenu en Cochinchine. (2) Nouvelles Archives du Muséum d’hist. nat., 1893, 3e série, t. V, p. 134. 260 E. OUSTALET. d'Orléans, ensuite trois exemplaires donnés au Muséum par Mgr Biet et provenant des environs de la mission de Tatsien-lou (Setchuan), c’est-à- dire précisément de la contrée ou M. A. David avait observé son Pie à ventre roux. J’ai eu également entre les mains un spécimen de la même espèce pris dans le Yunnan par le prince Henri d'Orléans en 1895. L’aire d'habitat de l’Æypopicus hyperythrus est donc bien plus étendue du côté de l’est qu’on ne le croyait primitivement. Comme beaucoup d’autres Oiseaux himalayens, ce Pic s’avance jusque dans les régions mon- tagneuses du Yunnan et du Setchuan et delà pénètre jusque dans le centre de l’Indo-Chine en suivant la vallée de Mékong. 41. DENDROCOPUS ATRATUS. Picus atratus Blyth, Journ. Asiat. Soc. Bengal, 1849, p. 803 ; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. II, p. 34, n° 499 ; Hargitt, Cat. Birds Brit. Mus., 18170, t. XVIII, p. 263. — Picus Harmandi Oustalet, Bull. Soc. philomathique de Paris, 1879, p. 214 et 215. Sous le nom de Picus Harmandi, j'avais décrit en 1879 un Pic mâle, pas tout à fait adulte, tué par M. le D° Harmand dans le Laos; mais feu Hargitt, à qui jJ'eus l’occasion de montrer plus tard ce spécimen, Île considère comme un jeune mâle de Dendrocopus atratus et je n'hésite pas à accepter le jugement d’un ornithologiste aussi compétent. Le ). atratus, dont le Muséum possède un autre exemplaire pris à Bassac (?), habite surtout la Birmanie jusqu'au Manipour et le Ténassérim jusqu’à Mooleyit. On le trouvera probablement un jour dans le royaume de Siam. 42. DENDROCOPUS ANALIS. Picus analis Horsfield, Zoo!. Researches in Java, 1824 ; Blyth, Journ. Asiat. Soc. Bengal, 1849, p. 804 ; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 88, n° 44; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. II, p. 35, n° 430. — Dendrocopus analis Hargilt, Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t. XVII, p. 266. vos Locaux : Con Go Kién (cambodg.), Sd séh [d’après M. Tirant]: Tehim-Tchao (annam.) [d’après M. P. Barthélemy]. Ce petit Pic est extrêmement répandu en Basse-Cochinchine, d’où le Muséum a reçu une série nombreuse d'exemplaires pris par M. R. Ger- main et M. Pierre; il se trouve aussi dans le royaume de Siam, où LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 261 M. Bocourt l’a rencontré aux environs de Bangkok (1) et il n’est pas rare dans le Pégou, la péninsule malaise, dans les îles de Java, Sumatra, Madura et Lombock ; mais, jusqu’à ces derniers mois, Je ne possédais aucune preuve de sa présence dans les pays dont j’étudie la faune. C'est seulement au moment où ces lignes allaient paraître que le Muséum à reçu de M. le comte P. de Barthélémy un mâle adulte de Dendrocopus ana- lis tué en 1899 à An-Dien (Annam), à une altitude de 40 mètres au- dessus du niveau de la mer. Ce Pic est absolument identique aux indivi- dus de même sexe pris en Cochinchine. 43. LIOPICUS MAHRATTENSIS. Picus mahrattensis Latham, /ndex ornithologicus, 1801, t. IT, suppl., p. XXXI; Malherbe, Picidæ, 1861, t. I, p. 105, pl. XX VIIL, fig. 4 et 2; Oales, Handb. Birds Brut. Burmah, 1883, t. II, p. 37, n. 433. — Liopicus mahrattensis Hargilt, Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t. XVIII, p. 291. Un Pic mäle obtenu par M. le D'Harmand en 1876 (?) dans le pays des Kouys (Laos) (2) appartenait à cette espèce qui existe aussi dans la par- tie septentrionale du Pégou dans la plus grande partie de l’Inde anglaise et à Ceylan, et que l’on rencontrera peut-être un jour dans le royaume de Siam, mais qui ne descend probablement pas jusque dans la Basse-Cochin- chine. L'individu donné au Muséum par M. Harmand avait le bec et les tarses noirs, tandis que ceux que M. E. W. Oates a observés dans la Birmanie anglaise avaient le bec d’un gris plombé clair avec l’arête supé- rieur et les bords des mandibules d’une teinte plus foncée et les pattes d’un gris plombé clair; en outre Le mâle tué dans ce pays des Kouys est de taille assez faible; il a les ailes un peu moins développées et le bec plus court que tousles individus de même sexe venant de l’Inde anglaise que j'ai eu l’occasion d'étudier. Sous ce rapport il se rapproche des femelles de l'Inde qui sont plus petites que les mâles. Le dessin de son plumage est aussi plus net que d'habitude, les taches blanches du man- teau s’enlevant sur un fond noir et les taches des côtés de la poitrine étant d’un brun très foncé. (1) Harçrrr (Cat. Birds Brit. Mus., t. XVIIL, p. 267) cite également un spécimen conservé dans les collections du British Museum et provenant de Bangkok. (2) M. Harçitr (Cat. Birds Brit. Mus., t. XVIIT, p. 291), faisant allusion à ce spécimen, l'indique comme veuant de Cochinchine; c’est une erreur. 1O [er] 1© E. OUSTALET. 44. IYNGIPICUS SCINTILLICEPS var. KALEENSIS. Picus kaleensis Swinhoe, /bis, 1863, p. 390. — Yungipicus kaleensis Swinhoe, Proceed. Zool. Soc. Lond., 1871, p. 392 ; David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 1877, p. 50, n° 80. — Iyngipicus kaleensis Hargitt, Zbis, 1882, p. 32. — Iyngipicus scin- tilliceps var. kaleensis Hargitt, Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t, XVIII, p. 315. Je crois devoir rapporter à cette variété, à peine distincte, du Zyngipicus scintilliceps un petit Pic tué au Tonkin par le commandant Rabier. La présence de cette variété au Tonkin n’a d’ailleurs rien qui puisse nous étonner puisqu'elle a été trouvée dans la Chine méridionale et dans les îles de Haïnan et Formose. 45. IYNGIPICUS CANICAPILLUS. Picus canicapillus Blyth, Journ. Asiat. Soc. Bengal, 1845, t. XIV, p. 197, 1846, t. XV, p. 14, 1847, t. XVI, p. 407 et 1849, t. XVIIL, p. 205 ; Oates, Zandb. Birds Brit. Burma, 1883, t. IT, p. 36, n° 431. — Yungipicus canicapillus Horsfield et Moore, Cat. PBirds.Mus. FE. I. Co., 1856-58, t. IT, p. 677 et 992; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochin- chine, op. cit., 18179, p. 88, n° 45 (excl. syn.). — Iyngipicus canicapillus Hargitt, Ibis, 1882, p. 39 et Cat. Birds Brit. Museum, 1890, t. XVIII, p. 322. Six exemplaires de cette espèce ont été remis au Muséum d'histoire naturelle par M. le D° Harmand\; ils ont été pris au mois de décembre 1875 à Sambôr (Cambodge), en 1876 et 1877 à Melou-Prey, dans le pays des Kouys et dans la province de Koukane (Laos). Les spécimens provenant du Laos sont identiques à des spécimens obtenus dans la province de Baria (Basse-Cochinchine) par M. R. Germain, le 1° juin 1864. Il me paraît donc certain que c’est le Zyngipicus canicapillus et non le Zyngipr- cus auritus (1), comme l’admet M. Hargitt (2) qui se trouve dans le sud de l’Indo-Chine française et qui est connu des Annamites sous le nom de Con Go Kien nho. M. G. Tirant nous apprend d’ailleurs que le Zyngr- picus qu'il a trouvé à Tra-sang avait toutes les rectrices tachées de blanc. Le Jyngipicus canicapillus se rencontre aussi dans toute la Birmanie (1) Tripsurus auritus Eytox, Ann. and Mag. Nat. Hist., 1845, t. XVI, p. 229 ; Iyngipicus auritus Harçirr, Ibis, 1882, p. 42 et Cat. Birds Brit. Mus., 1890, 6. XVII, p. 325 ; J. Gouzp, Birds of Asia, 1883, t. VI, pl. XXIX. (2) Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t. XVIII, p. 326. Cet auteur a été induit en erreur par la syno- nymie donnée par le D' G. TIRANT. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 263 anglaise, dans l’Arrakan, le Pégou, le Ténassérim, ainsi que dans la péninsule malaise, le Cachar, le Manipour, l’Assam. 46. MIGLYPTES JUGULARIS. Miglyptes jugularis Blyth, Journ. Asiat, Soc. Bengal, 1845, L. XIV, p. 195; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. II, p. 60, n° 452. — Phaiopicus jugularis Malherbe, Picidæ, 1862, t. II, p. 11. — Miglyptes jugularis Hume, Stray Feathers, 1879, p. 87 ; Hargitt, Zbis, 1884, p. 197; Salvadori, Ann. Mus. Civ. Stor. Nat. Genova, 1888, p. 568 ; Hargitt, Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t. X VIIT, p. 391. Un jeune mâle de cette espèce a été tué par M. le D° Harmand pro- bablement dans le Cambodge, plutôt qu'en Cochinchine, comme l'indique M. Hargitt qui fait allusion à ce spécimen (1). Un exemplaire venant du royaume de Siam se trouve au British Museum (2); mais je ne connais aucun spécimen originaire soit de l’Annam ou du Tonkin, soit de la Basse-Cochinchine où M. le D° G. Tirant signale au contraire (3) la pré- sence du Miglyptes tristis (4) dont il a pris, dit-il, un seul individu à Tra- sang, dans le nord de la province de Tàvy-ninh. N'y aurait-il pas eu quelque confusion d’espèce et au lieu d’un spécimen de Miglyptes trists, espèce que l’on considère comme propre à l'ile de Java, ne s’agirait-il pas ici d’un spécimen de A. jugularis oude M. grammithorax, espèce qui se rencontre en Birmanie et dans la péninsule malaise ? C’est un fait que je ne puis vérifier, ne sachant dans quel musée se trouve actuellement le spécimen cité par M. G. Tirant. Le Miglyptes juqularis se trouve dans toute la Birmanie anglaise (Arrakan, Pégou, Ténassérim). 47. MICROPTERNUS PHÆOCEPS. Micropternus phaioceps Blyth, Journ. Asiat. Soc, Bengal, 1846, t. XIV, p. 195 et 551, et Cat. Birds Mus. Asiat. Soc., 1849, p. 60. — Phaïiopicus rufonotus Malherbe, Picidæ, 18692, t. II, p. 1, pl. XLVI, fig. À et 2. — Micropternus phæoceps Beavan, (1) Cat. Birds Brit. Mus., t. XVIII, p. 392. (2) Blyth a signalé également la présence de l’espèce au Siam (Oates, Handb. Birds Brit. Burmabh, t. IL, p. 60). (3) Les Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 88, n° 46. (4) Picus tristis HorsriezD, Trans. Linn. Soc., 1822, t. XIIL, p. 177; Miglyptes tristis Hume, Stray Feathers, 1879, p. 497; HarGirT, Ibis, 4884, p. 189, et Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t. XVII, p. 384. 264 E. OUSTALET. Ibis, 1865, p. 411 ; Oates, Zandb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. II, p.57, n° 449 ; Hargitt, Ibis, 1885, p. 3 et Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t. XVIII, p. 394. — Micropternus bra- chyurus G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 90, n° 52 (nec Vieillot). Nom LocaL : Mo-Kéou (annam.) [d'après M. de Barthélemy]. M. le D° Harmand a obtenu plusieurs individus de cette espèce sur divers points de l’Indo-Chine : à Sambôr (Cambodge), au mois de dé- cembre 1875; sur les plateaux des montagnes de la province de Chaudoc (Cochinchine), au mois de juin 1876 ; dans le pays des Kouys (Laos), en 1876 et dans la province de Siem-réap (ancien Cambodge) au mois de janvier 1877. De son côté M. le comte P. de Barthélemy en a tué un indi- vidu à Phan-Rang (Annam) en 1899. Le Micropternus brachyurus a été observé également par M. R. Germain et par M. G. Tirant dans les forêts de l’intérieur et dans leszones boisées du littoral de la Cochinchine; peut- être cependant a-t-il été confondu, dans certains cas, avec l'espèce sui- vante, A7. fokrensis. Il se trouve aussi dans la Birmanie anglaise, dans une partie de la presqu’ile de Malacca, dans le Manipour, le Cachar, lAssam et le nord-est du Bengale. 48. MICROPTERNUS FOKIENSIS. Brachypternus fokiensis Swinhoe, Procerd. Zool. Soc. Lond., 1863, p. 87 et Jbis, 1868, p. 63. — Micropternus fokiensis Swinhoe, Proceed. Zool. Soc. Lond., 1862, p. 67; David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 1871, p. 54; n° 85 ; Hargitt, Zbis, 1885, p. 12, et Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t. XVIIT, p. 402. — Picus (Micropternus) phæoceps var. brachyurus, E. Ouslalet, Bull. du Muséum d'histoire nat., 1898, n° 1, p. 13, n° 14. Cette espèce, dont le plumage est plus fortement rayé et plus foncé que celui du À. phæoceps, a été découverte par M. Swinhoe dans le Fokien et retrouvée dans cette même province et dans le Kiangsi par M. lPabbé A. David, par le P. Heude(1)etparMM.F. W. Styan et J. D. de la Touche. Sur l’autorité de Verreaux, Hargitt avait mentionné également sa pré- sence en Cochinchine (2), en émettant l’opinion qu’elle était confinée dans la partie septentrionale de ce pays. Je puis confirmer l'indication donnée par J. Verreaux et la compléter. Le Muséum d'histoire naturelle (1) Muséum d'histoire naturelle de Paris. (2) Un spécimen pris dans ce pays existe, paraît-il, dans les collections du Musée de Leyde. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 265 possède, en effet, maintenant plusieurs spécimens de 1/. fokiensis venant de l’Indo-Chine. L'un d’eux a été obtenu en Basse-Cochinchine par M. Moreau et a été donné par M. Boucard avec les autres Oiseaux de sa magnifique collection; d’autres ont été tués à Van-Bou (Tonkin) par le prince Henri d'Orléans le 12 et le 14 février 1892; un autre a été pris à la fin de mars 1897, à Ban-Nong-Ilet, dans le pays des Méos (Tonkin) par M. le comte P. de Barthélemy. J'avais d’abord rapporté ce dernier exemplaire au Microplernus phæoceps var. brachyurus tout en faisant observer qu’il avait les raies transversales du manteau plus nombreuses et plus marquées que les spécimens donnés par M. le D° Harmand ; mais j'ai reconnu depuis son identité avec les exemplaires de la Chine méri- dionale. Le Micropternus fokriensis n’est donc pas cantonné dans les provinces du sud-ouest du Céleste-Empire, mais pénètre en Indo-Chine oùson aire d'habitat est contiguë et parfois même superposée à celle de À]. phæoceps. 49. TIGA JAVANENSIS. Picus javanensis Ljung, Mém. Acad, Roy. Slockh., 1797, p. 134 et pl. VI. — Tiga tri- dactyla Blyth, Journ. Asiat. Soc. Bengal, 1845, p. 193. — Chloropicoides tiga Malherbe, Nouv. Classif. des Picidlés, Mém. Acad. Metz, 1848-49, p. 347 et Picidæ, 1869, t. II, p. 97 et pl. LXXI, fig. 5 et 6. — Tiga javanensis Gray, List. Picid. Brit. Museum, 1868, p. 97 et Handlist gen. and species of Birds, 1870, t. II, p. 196, n° 8751; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 90, n° 53 ; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. Il, p. 55, n° 448 ; Hargitt, Cat. Birds Brit. Museum, 1890, t. XVIII, p. 415. Noms Locaux : Con M6 Kien ou Go kien Vang (annam.) [d’après M. Ti- rant|. Plusieurs Pics de celte espèce ont été tués par M. le D° Harmand en 1875 dans le voisinage du Grand Lac et au mois de novembre de la même année à Kratieh (Cambodge), au mois de juin 1876, sur les plateaux des montagnes de la province de Chaudoc (Cochinchine), à une autre époque de la même année et en 1877 à Khong et à Bassac (Laos). D'autres ont été obtenus, plusrécemment, par le prince Henri d'Orléans le 3 mars 1892 à Lai-Chau (Tonkin) et le 3 avril 1892 à Luang-Prabang (Laos), par M. le D' Harmand en 1882, dans le royaume de Siam, et, plus anciennement, NOuUvELLES ARCHIVES DU MusÉun, 4° série. — I. 34 266 E. OUSTALET. en 1862, par M. Bocourt à Ayuthia, également dans le Siam. Hargitt cite également quelques individus qui font partie des collections du British Museum et qui ont été pris à Bangkok par M. Conrad, à Méklong (Siam) par M. H. C. V. Hunter et au Cambodge par M. Pierre. D'autre part, le 7ga javanensis a été rencontré communément par M. R. Germain et par M. le D° G. Tirant dans les régions boisées et éle- vées de la Basse-Cochinchine et sur les bords des arroyos où croissent des palétuviers. 11 est très répandu dans toute la Birmanie, dans la pres- qu'île de Malacca, sur les îles de Java, Bali, Bornéo et Sumatra. 50. CHRYSOCOLAPTES GUTTATICRISTATUS. Picus guttaticristatus Tickell, Journ. Asiat. Soc. Bengal, 1833, p. 518. — Picuss ulta- neus Hodgson, Journ. Asiat. Soc. Bengal, 1837, p. 103. — Ghrysocolaptes sulta- neus Gray. Gen. of Birds, 1845, t. Il, p. 436; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine op. cit., 1879, p. 89, n° 47. — Indopicus sultaneus et I. Delesserti Malherbe, Mouv. Classif. des Picidés, Mém. Acad. Metz, 1848-1849, p. 343 et Picidæ, 1869, t. II, p. 77 et 79, pl. LXIV, fig. 1, 2, 4, 5 et pl. LXV, fig. 3. — Chrysocolaptes strictus Oates, Birds Brit. Burmah, 1883, t. Il, p. 53, n° 447. — Chrysocolaptes guttaticristatus Hargitt, Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t. XVIII, p. 449. — Picus (Chrysocolaptes) sultaneus E. Oustalet, Bull. du Muséum d'hist. nat., 1898, n° 1, p. 13, n° 13. Nous Locaux : Con Mo Kién ou Go Kien vang (annam.) D’après M. Tirant]. Un mâle tué par M. le D Harmand à Khong (Laos) au mois de janvier 1876, un mâle et une femelle pris par M. le commandant Rabier à Dong- Lau ou Tuyen-Quang (Tonkin) en 1896, et deux autres spécimens capturés en février 1897 par M. le comte P. de Barthélemy dans la région de la Nam-Mô (frontières du Laos et du Tonkin) appartiennent à cette belle espèce: D’après M. de Barthélemy, le Chrysocolaptes quittaticristatus est très répandu dans les forêts du bassin de la Nam-Mô où on le voit par couples, avec des bandes d’autres Oiseaux, et suivant M. le D’ G. Tirant, il n’est pas moins commun dans toutes les forêts de la Basse-Cochinchine. Il se trouve aussi dans toute la Birmanie anglaise, sauf sur les hautes montagnes, dans la péninsule malaise jusqu’à Singapour, dans le Népaul, le Sikkim, le Boutan, l’Assam, le Cachar et dans d’autres provinces de l’Inde. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 267 51. HEMICERCUS CANENTE,. Picus canente Lesson, Cent. Zool., 1830, p. 215 et pl. LXXIIT et Bélanger, Voy. aux Indes orientales, 1834, t. III, p. 240. — Hemicercus canente Gray, Gen. of Birds, 1845, t. Il, p. 437; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p. 30, n° 496 ; Hargitt, Zbis, 1884, p. 252, et Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t. XVII, p. 486 ; Salvadori, Ann. Mus. Civ. Stor. Nat. Genova, 1888, p. 564. — Micropicus canente (part) Malherbe, Picidæ, 4861, [p.490 pleXLIT he. d'et2; Trois individus de cette espèce ont été obtenus par M. le D' Harmand, d’abord au mois de janvier 1876 dans le pays des Kouys, sur une mon- tagne voisine du Sé-lamphau et dans les fourrés de bambous, dans le pays des sauvages ou Kouys-Porrh (Laos), puis en 1877 dans la province de Sankéa (ancien Cambodge). D’aprèsles indications fournies par M. Harmand, ces Oiseaux avaient les yeux d’un jaune pâle, le bec noir et les tarses gris jaunâtre. Au contraire, M. E.-W. Oates a noté, chezles spécimens de la Birmanie qu'il a eus entre les mains, l'iris rougeâtre, brun rougeâtre foncé ou brun foncé, les pattes d’une teinte verdâtre ou gris verdâtre foncé et parfois tirant au noir. Contrairement à ce qu'indiquait mon ami Hargitt (1), qui a dû com- mettre une légère erreur en relevant les provenances des spécimens envoyés au Muséum par M. le D° Harmand, il n’y a jusqu'ici aucune preuve posilive, du moins à ma connaissance, de l'existence en Basse- Cochinchine de l’Æemnicercus canente, qui n’est mentionné ni dans le Catalogue de M. le D' G. Tirant, ni dans les notes manuscrites de M. R. Germain. En revanche, Hargitt cite (2) un individu de cette espèce qui fait parlie des collections du British Museum et qui aurait été pris par M. Pierre dans le royaume de Siam sur les monts de Luang (3). L’Hemicercus canente est inégalement distribué dans la Birmanie anglaise et sur une partie de la péninsule malaise et se rencontre, au nord- ouest, jusque dans le Manipour et le Cachar. (1) Cat. Birds. Brit. Mus., L. XVIIT, p. 487. (2) Loc. cit., p. 488. (3) Je ne connais pas de montagnes de ce nom dans le Siam et je dois faire remarquer que la plupart des Oiseaux recueillis par M. Pierre viennent de la Cochinchine ou du Cambodge. 2638 E: OUSTALET. 52. HEMILOPHUS PULVERULENTUS. Picus pulverulentus Temminck, Planches Col., 1826, n° 389. — Picus gutturalis Valenciennes, Dict. des Sc. nat., 1826, t. XL, p. 178. — Hemilophus pulverulentus Swainson, Class. of Birds, 1837, t. II, p. 309. — Mulleripicus pulverulentus Ch.L, Bonaparte, Consp. Volucr. Zyq., 1854, p. 7. n°15 ; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochin- chine, op. cit., 1879, p. 89, n° 48. — Dryopicus gutturalis Malherbe, Picidæ, 1861, t. I, p. 51 et pl. XV, fig. 4, 5,6. — Alophonerpes gutturalis Cabanis et Heine, Mus. Hein., 1863, t. IV, p. 106 ; Oates, Jandb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IX, p. 29, n° 425 — Hemilophus pulverulentus Hargilt, Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t. XVIIL, p. 494. Nox LocaL : Con Go Kién lôn (annam.) [d'après M. Tirant]. M. le D° Harmand a remis au Muséum quatre individus de cette espèce. Les deux premiers ont été tués au mois de décembre 1875, l’un dans la forèt des bords du Mékong, entre Sambôr et Leng-Treng, l’autre au vol dans la province de Melou-Prey (Laos). Les deux autres ont été pris au mois de janvier 1877, dans la province de Siem-Réap et dans la province de Tchonkane (ancien Cambodge). M. R. Germain et M. le D' Tirant, ont aussi obtenu quelques individus de cette espèce en Basse- Cochinchine et le British Museum procède un spécimen venant de ce même pays, où toutefois l’Aemilophus pulverulentus ne paraît pas être très répandu. Il en est de même en Laos, puisque M. Harmand déclare qu'avant la fin de l’année 1875 il ne l’avait jamais rencontré. Ce Pie, le plus grand de tous ceux qui vivent dans l’Indo-Chine, se rencontre aussi dans la Birmanie, la péninsule malaise, les îles de Sumatra, de Java el de Bornéo, et dans l’Inde septentrionale, dans l’Assam et dans les autres provinces sous-himalayennes. Il habite exclu- sivement les grandes forêts. « Il se tient au sommet des arbres élevés et est très défiant, dit M. Harmand (1); son cri, tout en étant assez fort, est moins rauque, plus doux que celui de ses congénères. C’est une sorte de sifflement court et sonore. » 53. THRIPONAX FEDDENI. Mulleripicus Feddeni Blanford, Journ. Asiat. Soc. Bengal, 1870, p. 163. — Triponax Feddeni Walden, Zhis, 1871, p. 164; Oates, andb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p. 28, n° 424; Hargitt, /bis, 1885, p. 152 ; Salvadori, Ann. Mus. Civ. Stor. Nat. Genova, (1) Note manuscrite. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 269 1887, p. 578; Hargilt, Cat. Birds Brit. Mus., 1890, t. XVIII, p. 504. — Thriponax sp. ? G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 89, n° 49. Trois individus de cette espèce (1) ont été pris, en 1876 et au mois de janvier 1877, par M. le D' Harmand, dans les grandes forêts du pays des Kouys-Hah (Cambodge) et dans la province de Dêt. Ils avaient l'iris jaune pâle, les tarses et les ongles d’un noir grisätre. Ces indications concordent avec celles que donne M. E.-W. Oates (2). Hargitt cite un spécimen qui fait parlie des collections du British Museum et qui a été pris à Méklong, dans le royaume de Siam. C’est probablement un individu de cette espèce qui a été vu par M. le D° G. Tirant dans la forêt de Bao-Long (Tù daù môt). Le Thriponax Feddeni, qui est très voisin du 7%. Hodgsoni Jerdon, de l'Inde, se rencontre aussi dans la Birmanie britannique, dans le Pégou, où il était très commun, et dans le Ténassérim. COUCOUS. 54. COCCYSTES COROMANDUS. Le Coucou huppé de Coromandel Brisson, Ornithologie, 1760, t. IV, p. 147 et pl. XI, A. fig. 4 ; Daubenton, Planches Enl., t. VI, pl. 274. — Cuculus coromandus Linné, Syst. Nat., 1766, t. I, p. 171. — Coccystes coromandus Horsfeld et Moore, Cat. Birds Mus. E. Ind. Co, 1854, t. IT, p. 693; David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 1877, p. 61, n° 97; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 93, n° 64 ; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. I, p. 117, n. 500; G. E. Shelley, Cat. Birds Brit. Mus., 1891,t. XIX, p.214; E. Oustalet, Bull. du Muséum d’hist. nat., 1898, n° 1, p.13, n°17. J'ai eu sous les yeux un certain nombre d'individus de cette espèce pris par M. Germain en Basse-Cochinchine, où, d’après ce voyageur, l'espèce ne se trouve que rarement dans les régions basses et seulement pendant la saison des pluies. M. le D' Tirant ne l’a tué qu'à Srok tranh dans une grande forêt. De son côté, M. le comte de Barthélemy n’a ren- contré que rarement cette espèce durant son voyage à travers le Laos et l’Annam en 1897, et il n’en a rapporté qu'un seul individu pris aux envi- rons de Luang-Prabang (Laos). M. le D° Harmand n’en a obtenu aucun (1) Parmi ces individus, un mâle adulte n’a aucune trace de liséré blanc à l'extrémité des pre- mières rémiges, contrairement à ce qu’on observe d'ordinaire chez le Thriponax Feddeni. (2) Handbook to the Birds of British Burmabh, t. IT, p. 28. 210 E. OUSTALET. exemplaire, ce qui semble bien indiquer que le Coucou de Coromandel est encore moins commun dans le Laos, l’'Annam et le Tonkin qu’en Cochinchine, ou du moins qu'il ne fréquente guère les plaines basses et bien arrosées de ces divers pays. De même, d'après M. Davison, le Coccystes coromandus est extrèmement rare dans le Ténassérim, et, suivant M. Oates, dans le Pégou, où il est très commun, il évite les plaines herbeuses de la région méridionale. Le régime et les habitudes de l’espèce expliquent d’ailleurs les parti- cularités de sa distribution géographique. M. Oates nous apprend, en effet, que le Coucou de Coromandel est une espèce exclusivement arbori- cole, qui se nourrit de chenilles. Le British Museum possède, outre un grand nombre de spécimens venant de l’Inde et de la Birmanie, deux exemplaires dont l’un a été pris dans le Cambodge par feu Mouhot et dont l’autre a été obtenu dans le royaume de Siam par M. H.-C.-V. Hunter. De ce dernier pays, et pour préciser davantage, d'Ayuthia ou Ayoutia, M. Bocourt a rapporté, en 1862, un spécimen entièrement semblable aux exemplaires envoyés de Singapour par M. Marche en 1880, de Pondichéry, par Leschenault en 1818 et de Malacca par Eydoux et Souleyet, naturalistes attachés à l'expédition de la Bonite en 1838. La distribution géographique du Coccystes coromandus est, en effet, extrêmement large, et son aire d'habitat comprend, outre les pays que je viens de citer, l'Arrakan, l'Inde proprementdite, Ceylan, la Chine méridionale, les Philippines, les îles de Java, Sumatra, Bornéo et Célèbes. . 55. CACOMANTIS MERULINUS. Le petit Coucou de l’Isle Panay Sonnerat, Voyage à la Nouvelle-Guinée, 1716, t. I, p. 12 et pl. 81. — Cuculus merulinus Scopoli, Deliciæ Flor. et Faun. Insul., 1786 t. Il, p. 89. — Cacomantis threnodes Cabanis et Heine, Mus. Hein., 1862., t. IV p.19; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 94, n° 66; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p. 111, n° 495. — Cacomantis merulinus Cabanis et Heine, Mus. Hein., 1869, t. IV, p. 21 ; Shelley, Cat. Birds Brit. Mus., 1891, t. XIV, p. 268. Nous Locaux : Con chang vit (annam.) [d’après M. G. Tirant}, 7iek-loa (annam.) [d’après M. le comte P. de Barthélemy]. ho LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 71 M. le comte P. de Barthélemy a tué à Song-Cai (Annam) en 1899, un Coucou de cette espèce, semblable à un exemplaire que M. le D° Harmand avait obtenu en 1877 dans le Cambodge et à d’autres individus tués dans la Basse-Cochinchine, en 1864, par M. R. Germain, et, beaucoup plus anciennement, par le voyageur Diard. D’après M. R. Germain, comme d’après M. G. Tirant, le Cacomantis merulinus est très commun dans ce dernier pays, où il fréquente les jardins, les clairières, le bord des rivières et de préférence les endroits secs. Il se trouve aussi dans le royaume de Siam, d’où M. Bocourt en a envoyé un spécimen pris à Bangkok, dans la Birmanie, la péninsule malaise, la Chine méridionale, l’île de Haïnan, le sud-est et le centre de l'Inde, à Java, à Sumatra, à Bornéo, aux Philip- pines, à Ternate, etc. En un mot, il occupe dans le sud de l’Asie une aire encore plus vaste que celle du Coccystes coromandus. La coloration de l’œil varie dans cette espèce, comme l’a reconnu M. E.-W. Oates, qui a trouvé l'iris tantôt jaune pâle, tantôt brun et tantôt rouge chez les Cacomantis merulinus de la Birmanie. Ceux que M. Germain a pris en Cochinchine avaient l'iris rouge, les pattes jaune somme-gutte et le bec noir. 56. EUDYNAMIS HONORATA. Black Indian Cuckoo et Brown and Spotted Indian Cuckoo Edwards, Nat. Hist. Birds, 1747, pl. 58 et 59. — Le Coucou tacheté du Bengale, le Coucou tacheté de Malabar et le Coucou noir du Bengale Brisson, Ornithologie, 1760, t. IV, p. 132, 136, 141 et pl. 11, fig. 2; Daubenton, Planches Enl. de Buffon, 1770, pl. 294 et 586. — Cuculus honoratus Linné, Syst. Nat., 1766, t. I, p. 169. — Cuculus maculatus, Gmelin, Syst. Nat., 1788, L. I, p. 415. — Cuculus indicus el C. orientalis var. y, Latham, /nd. Ornit., 1790, p. 211. — Le Coucou à gros bec et le Coucou tacheron Levaillant, Oiseaux d'Afrique, 1806, t. V, p. 59 et 62 et pl. 214 et 216, — Eudynamis orientalis Vigors, Mém. Raffl., 1830, p. 671. — Eudynamis honorata Blyth, Jouwrn. Astat. Soc. Beng., 1849, p. 912; G. E. Shelley, Cat. Birds Brit. Mus., 1891, t. XIX, p. 316. — Eudynamis maculata Gray, Gen. of Birds, 1847, t. II, p. 464; David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 1877, p. 60, n° 95. — Eudynamis malayana Cabanis et Heine, Mus. Hein., 1862, t. IV, p. 52; David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 1877, p. 61, n° 96; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1873, p. 93, n° 63, Oates, Jandb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p. 119, n° 502. Nous Locaux : Con chim Tù hù (le mâle, annam.), Tù Aù rang (la femelle, annam.) ou bien 7% hë [d’après M. Tirant}, 7ich [d'après M. de Barthélemy|. 19 1 19 E. OUSTALET. Un individu adulte de cette espèce, pris par le D' Harmand, en 1877, dans la région d’Attopeu (Laos) et un autre individu tué par M. le comte P. de Barthélemy, en 1899, dans la province de Nah-Trang (Annam) sont identiques à deux des nombreux exemplaires, d’âges et de sexes divers, que M. P. Germain a obtenus dans la Basse-Cochinchine où les Eudynamis honorata sont très communs, partout où il y a de grands arbres, principalement des banians (1). D’autres spécimens aux divers plumages ont été pris par M. Bocourt, en 1862, à Ayuthia et à Petcha- bouri (Siam) (2). D'après M. Oates l'£udynamis honorata abonde de février à juin dans la Birmanie britannique ; 1l s’avance d’une part jusque dans le Cachar, le Népaul, le nord-est du Bengale, le Malabar, Ceylan, ete., de l’autre jusque dans la presqu’ile de Malacca, les iles de Java, Sumatra, Flores, la Chine méridionale, etc. 57. CENTROPUS SINENSIS. Polophilus sinensis Stephens, Gen. Zuol., 1815, t. IX, p. 51. — Centropus sinensis Blyth., Journ. Asiat. Soc. Bengal., 1843, 1. XII, p. 247; 1845, t. XIV, p. 202; Davidet Oustalet, Oiseaux de la Chine, 1877, p. 58, n°93: G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochin- chine op.rcit., AS) p 02 n 61 G-L-Shelley Cat hrirds Bit NUS ASIN p. 344. — Centropus rufipennis Blyth,Ann. and. Mag. Nat. Hist., 1843, p. 95 (nec Illig.) — Centropus eurycercus Hay, Journ. Asiat., Soc. Bengal, 1845, t. XIV, p. 551. — Centrococcyx intermedius Hume, Sfray Feathers, 1873, t. I, p. 454; Oates, Hanudb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p. 126, n° 509. — Centrococcyx rufipennis E. Oustalet. Bull. du Muséum d'hist. nat., 1898, p. 13, n° 15. Nous Locaux : Con Bim bip (annam.); Aoëf (combodg.) [d'après M. Tirant}; Nockbudh (siamois) [d’après Schomburgk]; Cog de pagode des colons européens. A cette espèce de Coucal, qui est très commune dans toute l’Indo- Chine, où elle est désignée, comme {ous ses congénères par les colons européens sous le nom de Cog de pagode, je rapporte d'abord un spécimen rapporté de Petchabouri (Siam) par M. Bocourt, en 1862, et deux exemplaires pris dans le Combodge, en 1875, par M. le D' Har- mand, puis deux individus mâle et femelle tués par le prince Henri d'Or- (1) TIRANT, op. cit. p. 93. (2) Le British Museum possède aussi des spécimens venant du royaume de Siam, où ils ont élé pris par lé capitaine Conrad, et de la Basse-Cochinchine, où ils ont été pris par M. Pierre. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 273 léans à Son-La (Tonkin), le 20 février 1892 et à Sah-Long (Tonkin), le 15 mars 1892; ensuite un exemplaire obtenu dans la province de Bang- taphan (Siam) par M. J. M. Bel; un spécimen pris au Tonkin par M. le commandant Rabier en 1896 ; un autre exemplaire rapporté en 1898 par M. le comte P. de Barthélemy de son voyage en Indo-Chine, enfin une nombreuse série d'individus, d’âges et de sexes divers, tués en Basse-Cochinchine par M. R. Germain et le D' Jullien. Les collections de British Museum renferment d'autre part, outre de nombreux spécimens de l’Inde, des îles indo-malaises, de la Chine, deux exemplaires pris dans le royaume de Siam par sir R. Schomburgk et par Mouhot, un exemplaire pris dans le Cambodge par Mouhot et un autre acquis de M. Pierre et venant des environs de Saïgon. Le Centropus rufipennis est aussi répandu dans la Birmanie anglaise que dans l’Indo-Chine française et s’avance à l’ouest jusque dans la péninsule indienne et l’île de Ceylan, au sud jusque dans la presqu'île de Malacca, les îles de Java, Sumatra et Bornéo, à l’est jusque dans la Chine méridionale où il est sédentaire. 58. CENTROPUS BENGALENSIS. Cuculus bengalensis Gmelin, Syst. IVat., 1788, t. I, p. 412. — Centropus benga- lensis Stephens, Gen. zool., 1826, t. XIV, p. 213; David et Oustalet, Oiseaux de la Chène, 1877, p. 59, n° 94 ; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 93, n° 62. — Centrococcyx bengalensis, Cabanis et Heine, Mus. Hein., 1869, t. IV, p. 111; Oates, Aandb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. Il, p. 127, n° 510; P. Oustalet, Bull. du Muséum d’hist. nat., 1898, n° 1, p. 13, n° 16. — Centropus bengalensis G. E. Shelley, Cat. Birds Brit. Museum, 1891, t. XIX, p. 353. Nom Locar : Con Bim bip côc (annam.) [d’après M. Tirant]. Le Centropus bengalensis est aussi commun dans l’Indo-Chine française que le C. sinensis. Un individu de cette espèce a été tué sur le mont Phnom-Domrek en 1876 par M. le D° Harmand, deux autres par M. le commandant Rabier à Dong-Lau ou à Tuyen-Quan (Tonkin); en 1896 un troisième par M. le comte P. de Barthélemy, à Luang- Prabang (Laos) en 1897. Antérieurement le Muséum d'histoire naturelle avait reçu beaucoup d’autres exemplaires pris par M. R. Germain en Basse-Cochinchine où, d’après ce voyageur comme d’après M. le D" Ti- NouvELLES ARCHIVES DU MusÉUM, 4e série. — I. 39 2174 ENOIUSIRANIEUTE rant, le Centropus bengalensis habite de préférence les clairières herbeuses des forêts, et se nourrit de Coléoptères et de Sauterelles. « Cet Oiseau, dit M. le D' Harmand (1), se tient au sommet des arbres d’où il s’élance brusquement à la poursuite d'un Insecte, pour regagner aussitôt son observatoire. On voit généralement trois ou quatre de ces Coucous ensemble. Comme l'indique M. Oates, le Centropus bengalensis existe proba- blement dans le royaume de Siam. Il se rencontre çà et là dans toute la Birmanie anglaise, dans une partie de la péninsule malaise, dans la Chine méridionale et dans les îles de Haïnan et de Formose, dans l’Assam, le Bengale oriental, le Cachar, le Sikkim, le Népaul, etc. Des spécimens pris en mars et avril 1865 par M. R. Germain étaient en plumage de transition, avec les parties inférieures du corps d’un jaune tacheté de noir, tandis qu’un spécimen pris en mai était en plumage de noces presque complet, ce qui permet de supposer que l'oiseau niche en Juillet ou août dans l’Indo-Chine française. 9. RHOPODYTES TRISTIS. Melias tristis Lesson, Zraité d'Ornithologie, 1831, p. 132 et Bélanger Voy. aux Indes orientales, Zool., 1834, p. 231 et pl. L. —Zanclostomus tristis Blyth, Journ. Asiat. Soc. Bengal. 1843, p. 246 et 1845, p. 200; David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 18TT, p. 58, n° 92. — Rhopodytes tristis Cabanis et Heine, Museum Hein., 1862, t. IV, p.64; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 92, n° 59; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. Il, p. 121, n° 504; G. E. Shelley, Cat. Birds Brit. Mus., 1891, t. XIX, p. 386. Nous Locaux : Con chin phuông (annam.) ; Rontép tông häncray (cambodg.) [d’après M. Tirant]; Con chin phuông tdc cac (cambodg.) [d’après M. Harmand]; Con Tei (annam.) [d’après M. de Barthélemy]. Œil d'un brun rouge foncé, entouré de caroncules rouge foncé ; paupière inférieure masquée d’un croissant gris; tarses d'un gris noirâtre [d’après M. Harmand|; bee vert, iris brun, parties nues des paupières lie de vin, pattes gris blanc (d’après M. Germain). Ces indica- tions concordent sensiblement avec celles qui sont fournies par Oales et (1) Note manuscrite sur l'étiquette d’un spécimen. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 275 Davison (1), sauf pour la couleur des pattes que ces auteurs décrivent comme étant d’un gris plombé verdâtre chez l'Oiseau vivant. L'un des types du Melias tristis de Lesson a été envoyé de Cochinchine au Muséum par le voyageur Diard en 1824; l’autre a été envoyé du Bengale par le voyageur Duvaucel en 1825. Ce deuxième spécimen est identique à un exemplaire pris à Petchabouri (Siam) par M. Bocourt en 1862, tandis que le premier ne diffère aucunement de quelques-uns des nombreux exemplaires de RAopodytes tristis pris, à une date plus récente, en Basse-Cochinchine par M. R. Germain, par M. le D: Jullien et par M. le D' Harmand. Ce dernier a également rencontré le Æhopodytes trishis dans les montagnes de Pursât et sur les bords du Tonlé-Sap, au Cambodge, en juin 1895. Enfin en 1892, le prince Henri d'Orléans a fait don au Muséum de plusieurs Oiseaux de la même espèce qu'il avait tués le 6 février 1892 à Van-Yen, le 23 février 1892 à Pa-Mou, le 13 mars 1892 à Lai-Chau (Tonkin) et le 24 mars 1892 dans les bois aux environs de Kone-Kin (ou Kon-Kha) sur les confins du Tonkin et du Laos. Enfin tout récemment, au commencement de l’année 1899, M. le comte P. de Barthélemy a encore obtenu une Rhopodytes tristis à An-Dien (Annam). Le British Museum possède d’autre part des spécimens de Ahopodytes tristis pris en Basse-Cochinchine par M. Pierre, au Cambodge par feu Mouhot et au Siam par M. Hunter. Cette espèce de Coucou, aux formes sveltes, au plumage gris et vert bronzé, est largement répandue dans l’Asie méridionale. En dehors de l’Indo-Chine française, ses domaines s'étendent d’une part sur le Pégou, le Ténassérim, la presqu'île de Malacca, les provinces du nord et du centre de l'Inde, telles que l’Assam, le Boutan, le Sikkim, le Népaul. D’autres sont sur l’île de Haïnan. Peut-être même faut-il faire rentrer l'ile de Sumatra dans l’aire d'habitat du RAopodytes tristis, car les diffé- rences qu'on a invoquées pour séparer le RA. elongatus S. Müller (2), qui serait propre à celte île, du A. tristis, me semblent de bien faible valeur. (1} Oares, Handb. Birds Brit. Burmab, t. II, p. 421 et G. E. Suecey, Cat. Birds Brit. Mus., t. XIX, p. 387. (2) Phœnicophæus elongatus S. Muzzer, Tidjschrift Nat. Gesch., 1835, p. 342, pl. 9, fig. 4. — Rhopodytes elongatus Cagaxis et Her, Museum Heineanum, 1862, t. IV, p. 63; G. E. SnELLey, Cat. Birds Brit. Mus., t. XIX, p. 389. 276 E. OUSTALET. En étudiant une nombreuse série de Rhopodytes de l'Inde et de l'Indo- Chine, j'ai trouvé sans peine quelques individus dont les ailes étaient relativement assez courtes, les stries du front et de la gorge peu marquées et qui offraient ainsi les caractères du AA. elongatus. 60. CARPOCOCCYX RENAULDI (PI. 8). Carpococcyx Renauldi E. Oustalet, Pull. du Muséum d'hist. nat., 1896, t. IL, p. 314. En 1795, le R. P. Renauld, missionnaire en Annam, a fait remettre au Muséum, par l’intermédiaire de M. P. Rheinart, ancien Résident Général en Annam et au Tonkin, plusieurs spécimens ornithologiques d’un très grand intérêt. À côté de dépouilles de ARheinartius ocellatus mâles et femelles et d’autres Gallinacés, de dépouilles de Pigeons et de Passereaux de diverses espèces se trouvaient trois peaux de grands Coucous marcheurs dont l’une était malheureusement en mauvais état, mais dont les deux autres (probablement mäle et femelle) ont pu être montées immédiatement. Ces Coucous, je l’ai reconnu sans peine, appartenaient à une espèce nouvelle du genre Carpococcyx dont on ne connaissait jusqu'alors que deux espèces venant toutes deux des îles malaises, l’une le Carpococcyx radiatus Temminck habitant l’île de Bornéo, l’autre, le C. viridis Salvadori, l’île de Sumatra (1). J'ai proposé de désigner cette espèce nouvelle sous le nom de Car- pococcyx Renauldi et j'en ai donné la diagnose suivante, que je crois utile de reproduire 1e1 : Carpococcyx Renauldi n. sp. C. radiato et C. viridi cucullo nigricanti cyaneo, vix pur- purescente, pallio cincreo, viridi purpureo nilore induto, pectore abdomineque fulvis,: transverse vermiculalis, rostro pedibusque rubris valde distincta. (maris ?) (feminæ?) Longs Hoi RER AR 0,680 02,620 LE D ie o18 nt Na oi 02,280 02,260 EN RCOUTR SN NE CNE 02,340 02,320 OST (CUIR) RER ECC 02,047 02,043 NOM S tree PR 02,085 02,075 Chez ce nouveau Carpococeyx, la têteetlecousont revêtus d’un capuchon (1) Voyez G. E. SueLey, Cat. Birds Brit. Mus., £. XIX, p. #14.et 415. 21 (il LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. d’un blanc noirâtre, légèrement glacé de pourpre, qui est nettement délimité à son bord inférieur et tranche avec la couleur cendrée, glacée de vert pourpré (gorge de Pigeon), du manteau et avec la teinte fauve des parties inférieures. Celles-ci sont rayées transversalement, principalement sur les flancs, de pelites raies fines et vermiculées, bien différentes des larges raies du Carpococcyx radiatus. Les grandes pennes alaires et caudales sont variées de vert pourpré et de violet, le violet dominant sur les rectrices médianes, tandis que chez le €. veridis, qui est d’ailleurs de taille plus faible que le €. radiatus et par conséquent que le C. Renauldh, les reflets violets font défaut. Enfin le bec, les pattes et les côtés de la tête, qui sont dénudés, étaient, d’après les indications fournies par le P. Renauld, rouges et non verts comme chez le C. ra- diatus ; les yeux avaient l'iris d’un jaune orangé cerclé de noir. Les Carpococcyx que je viens de décrire, de même que deux autres indi- vidus qui ont été envoyés l’année suivante par le P. Renauld, ont été pris vivants par des indigènes (Moïs) dans la province de Kuang-tri ou Quang-tri, pays montagneux situé au nord-ouest de Hué, dans PAnnam. Ils ont vécu quelque temps en captivité chez le P. Renauld qui a pu faire des observations sur leurs mœurs et leur régime. Ces Oiseaux, dit-il, dans une lettre que M. Rheinart m'a transmise, vivent dans la partie de la province de Kuang-tri habitée par les sauvages. Ils sont carnivores, se nourrissent de Vers de terre, de chrysalides, d’Insectes, de petits Crustacés et de viande, et se montrent aussi voraces que des Corbeaux, dont ils semblent avoir les mœurs. Toutefois il ne sautent pas comme ceux-c1, mais marchent et courent avec une extrême rapidité. Ils ne doivent pas beaucoup voler, car, poursuivis, ils ne cherchent même pas à faire usage de leurs ailes. D’un naturel timide, ils ont peur de l’homme; quand on les approche ils se balancent sur leurs pattes et poussent un eri rauque en ouvrant un large bec, moins pour se défendre que pour effrayer ennemi. Toutefois ils s’apprivoisent aisément. Leur cri ordinaire n’est point désagréable ; il ressemble un peu au cri de la Chouette et peut être rendu par la syllabe hou. La découverte de cette espèce nouvelle Carpococcyx constitue un fait d'autant plus intéressant qu’elle appartient à un genre très peu nombreux 278 E. OUSTALET. en espèces, très nettement caractérisé el ne pouvant guère être rapproché que des Veomorpha et des Geococcyx de l’Amérique tropicale. Je n’ai eu jusqu'ici, en revanche, aucune preuve de l'existence dans l’Annam, le Tonkin, le Laos ou le Cambodge des espèces suivantes dont j'ai eu sous les yeux des spécimens venant soit du Siam, soit de la Basse- Cochinchine : Phœnicophæus erythrognathus Martl., Hierococcyx spar- veroides Nig. et Chalcococcyxz maculatus Gm. COUROUCOUS OU TROGONIDÉS. 61. HARPACTES ERYTHROCEPHALUS. Trogon erythrocephalus J. Gould, Proceed. Zool. Soc. Lond., 1834, p. 95 et Monogr. Trogonidæ, 1838, 1°° édit., pl. 33 (texte). — Harpactes erythrocephalus Swainson, Classif. Birds, 1837, t. 11, p. 337; J. Gould, Monogr. Trogon., 1876, 2° édit., pl. 43 (texte); Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. II, p. 99, n°485; W. R. Og. Grant, Cat. Birds Brit. Mus., 1892, t. X VIT, p.488. — Trogon Hodgsonii J. Gould, Monogr. Trogon., 1838, 1"° édit., pl. 34, — Harpactes Hodgsoni J. Gould., Monogr. Trogon., 1882, 4 édit., Synops. of spec.; E. Oustalet, Bull. du Muséum d'hist. nat., 1898, n° 1, p. 13. n° 18. A cette espèce appartiennent deux spécimens, un mâle et une femelle tués par M. le D° Harmand sur le plateau du pays des Khäs (sauvages) Bolovens en 1877, un mäle tué le 12 février 1892 à Van-Bou (Tonkin) par le prince Henri d'Orléans, un autre individu obtenu par M. le com- mandant Rabier à Dong-Lau ou à Tuyen-Quan (Tonkin), enfin un cin- quième exemplaire tué dans les montagnes entre Ta-Dô et Ban-Mokhou, au mois de mars 1897, par M. le comte P. de Barthélemy. Tous ces Oiseaux sont identiques à des spécimens faisant partie de la riche collec- tion donnée par M. Boucard au Muséum et provenant du Népaul et du Sikkim (ancienne collection Hume), et à d’autres exemplaires envoyés jadis de l’Inde au Muséum par M. Courjon. L’Harpactes erythrocephalus se trouve, en effet, assez communément dans les provinces de l’Inde situées au pied de l'Himalaya, depuis le Népaul jusqu’au Sikkim, et descend, à travers le Pégou et l’Arrakan, jusque dans le Ténassérim où il ne dépasse pas, dit-on, le mont Mooleyit. On prétend aussi qu’il ne se rencontre pas dans la péninsule malaise; cependant les collections du Muséum renferment un spécimen de Couroucou à tête LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 279 rouge qui est indiqué comme ayant été pris à Singapour par M. Bocourt,. En revanche je n’ai pu voir jusqu'ici aucun exemplaire de 7rogon ery- throcephalus provenant soit du royaume de Siam ou du Cambodge, soit de la Basse-Cochinchine où se rencontre au contraire l’Aarpactes oreskios. L'Harpactes erythrocephalus paraît donc avoir principalement pour domaines les régions montagneuses du nord de l’Inde et de l’Indo-Chine. Il est représenté toutefois à Sumatra par une race à peine distincte, l’Harpactes flagrans Müll. (1). 62. HARPACTES ORESKIOS. Trogon oreskios Temminck, Planches Col., 1823, n° 181, J. Gould, Monogr. Trogon., 1838, 1"° édit., pl. 36. — Harpactes oreskios J. Gould, Wonogr. Trogon., 1838, 1e édit., Syn. spec. Harpactes; Birds of Asia, 1865, t. I, pl. 71 (texte) et Monogr. Tro- gon., 1869, 2° édit., pl. 46 (texte); Oates, Æandb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p. 100, n° 486; W. R. Og. Grant, Cat. Birds Brit. Museum, 1892, t. XVII, p. 494. — Trogon Duvaucelii G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 102, n° 95 (nec Temminck). Le Muséum d'histoire naturelle a recu de M. le D' Harmand cinq spéci- mens d’Aarpactes oreskios pris au Cambodge et au Laos, sur les bords du Sé-lamphau, affluent du Mékong, au mois de janvier 1876. Cette espèce se trouve aussi dans le royaume de Siam (2), mais je ne suis pas du tout certain qu’elle existe en Basse-Cochinchine, quoique le British Museum possède un spécimen qui est indiqué comme ayant été pris dans ce pays par M. Pierre. Voici les raisons de mes doutes: Dans son travail sur les Oiseaux de la Basse-Cochinchine, publié dans le Bulletin du Comité agri- cole et industriel de la Cochinchine en 1879, M. le D' Gilbert Tirant a mentionné un Zrogon Duvauceli et il a ajouté ces mots: « Jouan signale un Couroucou parmi les Oiseaux de sa liste (Wém. Soc. Sc. nat. Cher- bourg, 1872) mais sans le déterminer, ni le caractériser d’une manière suffisante. L'Oiseau à tête et cou verdâtres, à dos brun roux luisant et à ailes noires striées de blanc, dont il parle, est peut-être une jeune femelle de l’Z. Duvaucelii. Pour ma part je n’ai jamais vu cet oiseau. » Or, en (1) Trogon flagrans Muzcer, Tijdschr. Nat. Ges., 1835, p. 338 et pl. VIN, fig. 2; Harpactes ery- throcephalus, race B. Og. GranrT, Cat. Birds Brit. Mus., . XVII, p. 489. (2) Les collections du British Museum renferment un spécimen acquis de M. H. C. V, Hunter et étiqueté comme ayant été pris à Méklong, dans le Siam. 280 E. OUSTALET. recourant au mémoire original de M. le commandant Henri Jouan (1), je trouve d’abord que les deux Oiseaux, décrits d’une facon très succincte par cet auteur sous la rubrique Æarpactes… Couroucou, Trogon…., sont probablement des /larpactes oreskios et non des femelles d'A. Duvaucelu; ensuite que ces Oiseaux faisaient partie de la collection de M. Pierre qui les avait obtenus non en Basse-Cochinchine, mais sur la côte orientale de la presqu'île de Malacca. Si donc c’est un de ces spécimens qui a passé ensuite dans les collections du British Museum, la désignation de prove- nance « Saïgon » devra être rectifiée. Mais peut-être s'agit-il d’un autre exemplaire. En tous cas, en présence de la déclaration de M. G. Tirant qui n’a jamais rencontré l’espèceen Basse-Cochinchine et de l’absence de tout exemplaire d’Harpactes oreskios dans les nombreuses séries d'Oiseaux recueillis en ce pays par M. R. Germain et M. le D' Jullien, il faut admettre que ce Couroucou, s’il existe dans le nord de l’Indo-Chine française, y esttresrare L’AHarpactes oreskios est, au contraire, répandu sur la plus grande par- tie de la Birmanie britannique et se trouve aussi dans la péninsule malaise, à Sumatra, à Java et à Bornéo (2). SYNDACTYLES CALAOS OU BUCÉROTIDÉS. 63. DICHOCEROS BICORNIS. Le Calao des Philippines Brisson, Ornithologie, 1160, t. IV, p. 568 ; Buffon, Hist. nat. Oiseaux, 1780, t. VIT, p. 157. — Le Calao à casque concave et le Calao bicorne Levaillant, Mist. nat. d'Oiseaux nouveaux et rares de l'Amérique et des Indes, 1801, t. I, p- 10 et 16 et pl. IT, IV, V, VIT, VIII. — Buceros bicornis Linné, Syst. Nat., 1166, t. I, p, 153. — Dichoceros bicornis Gloger, Hand. and Hilfsb., 1849, p. 335; D. G. Elliot, Monogr. Bucerotidæ, 1877, pl. VI (texte); Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, 1. IT, p. 87, n°476; W. R. Og. Grant, Cat. Birds Brit. Mus., 18992, t. XVII, p. 355: — Buceros cavatus Shaw, Geen Zool., 1811, t. VIIL, p. 18. — Dichoceros cavatus Gloger, Hand. und. Hilfsb., 1842, p. 335; G. Tirant, Oiseaux de lu Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 104, n° 99. (1) Notes sur les Oiseaux de la Basse-Cochinchine, Mémoires de la Soc. nat. des Sc. naturelles de Cherbourg, 1871-72, t. XVI. (2) Le Muséum d'histoire naturelle possède de très beaux spécimens d'Harpactes oreskios venant de ces diverses régions. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 281 Nous Locaux : Con chim Hông hong (annam.); Puvéang (cambodg.) [d’après M. Tirant}. De l’un de ses voyages à travers le Tonkin, le prince Henri d'Orléans a rapporté au Muséum un Calao de cette espèce, tué à Van-Bou (Tonkin) au mois de février 1892. Antérieurement M. le D° Harmand avait remis au Muséum deux autres spécimens lués à Kratieh (Cambodge) au mois de novembre 1875. D'après M. le D° G. Tirant, comme d’après M. R. Germain, le /ichoceros bicornis n’est pas rare dans les grandes forêts de la Cochinchine et sur les rives boisées du Mékong et de ses affluents. Il se rencontre également, par troupes de six à vingt individus, dans les forêts touffues de la Birmanie anglaise, de la péninsule malaise, de l’île de Sumatra et du nord de l'Inde. 64. ANTHRACOCEROS MALABARICUS. Le Calao à bec blanc Levaillant, ist. nat, d'Oiseaux nouveaux et rares de l'Amérique et des Indes, 1801, t. I, p. 29, pl. XIV. — Buceros malabaricus Gmelin, Syst. Nat., 1788, t. I, p. 359. — Anthracoceros malabaricus D. G. Elliot, Monogr. Bucerotidæ, 1877, pl. 13 (texte). — Buceros (Anthracoceros) malabaricus Dubois. Bull. Mus. d'hist. nat. Belgique, 1884, t. ITT, p. 197. — Buceros albirostris Shaw et Nodder, Wat. Misc., 1790-1813, t. XIX, pl. 809. — Hydrocissa albirostris Horsfeld et Moore, Cat. Birds Mus. £. Ind.Co., 1856-1858. &. Il, p. 589; Anderson, Zool. Results Exped.to W. Yunnan, 1878, t. II, p, 577, n°18. — Arthracoceros albirostris G. Tirant, Oiseaux de la Basse- Cochinchine, op. cil., 1879, p. 104, n° 100 ; Oates, Æandb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. II, p. 90, n° 478. — Antracoceros fraterculus D. G. Elliot, Ann. and Mag. Nat. Hist., 1878, 5° série, t. I, p. 85 et Monogr. Bucerotidæ, 1882, pl. 14 (texte); G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 104, n° 101. — Buceros (Anthraco- ceros) fraterculus E. Oustalet, Bull. du Muséum d'hist. nat., 1898, p. 13, n°19. Nous Locaux : Con Cào cat (annam.); Kéngkäng (cambodg.) [d’après M. Tirant. En 1878, lorsque mon ami D. G. Elliot passail en revue les Bucerotidés du Muséum d'histoire naturelle de Paris, en vue de réunir les éléments d’une monographie de ce groupe, il avait été frappé des différences de taille que présentait un Calao envoyé de Cochinchine en 1865 par M. Bazire par rapport aux Puceros malabaricus capturés dans l’Inde par Leschenault, Dussumier et le capitaine Houssard. Ces différences lui avaient paru concorder avec certaines particularités dans la forme du bee et la disposition de la tache noire du casque, et il avait, en conséquence, NouveLLes AnCyives pu Muséum, 4° série. — I. 36 282 E. OUSTALET. pris le Calao de Cochinchine comme type d’une espèce nouvelle qu’il avait nommé Anthracoceros fraterculus. L'examen d’autres Calaos obtenus dans la Basse-Cochinchine par M. R. Germain m'avait paru confirmer l'opinion de M. Elliot relativement à l’existence, dans le sud de l’Indo- Chine, sinon d'une espèce bien distincte de l’Anfhracoceros malabaricus, au moins d'une race particulière de cette espèce, offrant constamment une taille plus faible. Mais, tout récemment, l’arrivée au Muséum de deux exemplaires de Calao à bec blanc, pris par M. B. F. Lefèvre dans la région du Haut-Mékong et donnés par Mme Lefèvre au Muséum, est venue modifier ma manière de voir. En effet un de ces Oiseaux a le bec aussi robuste, le casque presque aussi développé, les ailes et la queue aussi longues qu’un Calao venant de l’Inde anglaise ; d’un autre côté, si dans le spécimen du Haut-Mékong la tache noire reste confinée sur la partie antérieure du casque, chez quelques spécimens de la Basse-Cochinchine cette tache manifeste déjà une légère tendance à envahir le haut de la mandibule supérieure, comme cela a lieu chez le spécimen de l’Inde. Tout bien considéré, je crois qu’il faut donc réunir les Calaos à bec blanc de l’Indo-Chine française, du Siam et de la Birmanie à ceux de l’Inde anglaise, sous le nom spécifique d'Arnfhracoceros malabaricus, comme Pa fait M. Ogilvie Grant dans le Catalogue du British Museum, en admet- tant tout au plus l’existence de deux races, une race indienne et une race indo-chinoise. Seulement si l’on veut donner un nom à cette dernière race, il faudra absolument revenir au nom proposé par Elliot, car, ainsi que M. Hume l’a montré, le nom d’Anthracoceros malabaricus doit s'appliquer non pas, comme le dit M. O. Grant, à un Oiseau de Birmanie, mais à un Oiseau de l'Inde. D'autre part, le nom d’Anthracoceros albrros- très proposé par Shaw n’est évidemment que la traduction du nom de Calao à bec blanc donné par Levaillant également à un Oiseau de l'Inde etne peut guère être appliqué exclusivement à la race birmane et cochin- chinoise. Tandis qu'un des spécimens donnés au Muséum par Mme Lefèvre peut rivaliser sous le rapport des dimensions avec les An/hracoceros mala- baricus de l’Inde, un autre spécimen obtenu par M. le comte P. de Bar- thélemy à Ta-Dô, dans la partie supérieure du bassin de la Nam-M6, sur LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 283 les confins du Laos et du Tonkin, ne m'a paru différer par ses dimen- sions du type de l’Arxthracoceros fraterculus. 65. PTILOLÆMUS AUSTENI. Anorrhinus galeatus Godwin-Austen, Journ. Asiat. Soc. Bengal, 1870, t. XXXIX, part. T, p. 96 (nec Temminck). — Anorrhinus Austeni Jerdon, bis, 1879, p. 6: Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. II, p. 97. — Anorrhinus Tickelli Godwin-Austen, /bis, 1878, p. 207 (nec Blyth). — Buceros (Anorrhinus) Tickelli Dubois, Bull. Mus. d'hist. nat. de Belgique, 1884, t. III, p. 209 (part.). — Ptilolæmus Austeni W. R. Og. Grant, Cat. Birds Brit. Museum, 1892, t. XNIT, p. 393. — Buceros Anorrhinus ou Ptilolæ- mus Austeni E. Oustalet, Pull. du Muséum d’hist. nat., 1898, n° 1, p. 14, n° 20. . Un Calao pris à Ta-Dô, sur la Nam-M6 (confins du Laos et du Tonkin), appartient évidemment à cette espèce rare, quoiqu'il ait quelques plumes secondaires légèrement marquées de blanc à l’extrémité, comme chez le Péilolæmus Tickelli (1). Le Phlolærnus Austenr, dont le British Museum ne possède qu’un seul spécimen et qui ne figurait pas encore dans la collection du Muséum d'histoire naturelle de Paris, a été découvert sur les monts Cachar (Inde anglaise). Il est très intéressant de le retrouver bien plus à l’est, du côté de l’Annam, tandis que dans le nord du Ténassérim se trouve une autre forme, le Pélolæmus Tickelli, dont l'aire d'habitat paraît être très res- treinte. MARTINS PÉCHEURS OU ALCÉDINIDÉS. 66. PELAGORPSIS GURIAL var. BURMANICA. Rhamphalcyon capensis Reichenbach, Æandb. Alced., 1851, p. 16. pl. 399, fig. 3072- 3073 (nec Linné\. — Pelagorpsis burmanica, R. B. Sharpe, Proceed. Zool. Soc. Lond., 1810, p. 67 et Monogr. Alcedinidæ, 1870, p. 67 et Monogr. Alcedinidæ, 1878, p. 109 et pl. 35; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 104, n° 92 ; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. II, p. 78, n° 468. — Pelagorpsis gurial subsp. burmanica, R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Museum, 1892, t. XVII, p. 104; E. Oustalel, Bull. du Muséum d'hist. nat., 1893, n° 1, p. 14, n° 93. Nom Locaz: Con Sa sa tia (annam.) [d’après M. Tirant]. Deux Halcyons tués à Kratieh (Cambodge) par M. le D' Harmand, en (1) Buceros Tickelli BLyrn, Journ. Asiat. Soc. Bengal., 1855, t. XXIV, p. 266; Anorrhinus Tickelli BLyra, Cat, Mamm. and Birds Burm., 1875, p. 69; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah., 1883, t. II, p. 96, n° 483; Plilolæmus Tickelli O. Granr, Cat. Birds Bril. Mus., 1898, t. XVIIL, p. 372. 28/4. E. OUSTALET. octobre 1875, appartenaient à cette variété du Pelagorpsis qurial Pears., dont le Muséum d'histoire naturelle possédait déjà plusieurs exemplaires pris par M. À. Germain en Basse-Cochinchine où, d’après ce voyageur comme d’après le D' Tirant, le Pelagorpsis burmanica est commun sur les bords ombragés des cours d’eau. Des spécimens tout à fait semblables à ceux de Basse-Cochinchine ont été pris en 1862 à Ayuthia (Siam) par M. Bocourt; un autre a été obtenu par le prince H. d'Orléans à Ban-peng, surle Ménam (Siam) le 13 mai 1892 ; un autre a été tué, au mois de mai 1897, à Vien-Tiane sur les confins du Tonkin et du Laos par M. le comte P. de Barthélemy qui a observé ces Martins-Pêcheurs dans toute la région entre Vien-Tiane et Luang-Prabang. Le British Museum possède également des spécimens de Pelagorpsis qurialvar.burmanica pris à Méklong et à Bangkok (Siam) par M. H. C. V. Hunter et le capitaine Conrad, à Saïgon (Cochin- chine), par M. Pierre au mont Sabab (Siam) et au Cambodge par feu Mouhot. La variété birmane du Pelagorpsis qurialest aussi très répandue dans le Pégou, le Ténassérim et probablement dans l’Arrakan; elle s’avance dans le nord de la péninsule malaise, mais est remplacée plus au sud par une race, Pelagorpsis qurial var. malaccensis (1), à tête plus foncée. 67. CERYLE RUDIS var. VARIA. Alcedo rudis Vieillot, Nouv. Dict. d’Hist. Nat., 1818, t. XIX, p. 409 {nec Linné). — Ceryle varia Strickland, Ann. and. Mag. Nat. Hist., 1841, t. VI, p. 418, et Proceed. Zool. Soc. Lond., 1812, p. 167. — Ceryle rudis Jerdon, Birds of India, 1869, t. I, p. 232 (nec Linné); Sharpe, Monogr. Alcedinidæ, 1871, p. 61 (part.); David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 18717, p. 77, n°124; Anderson, Zool. Results Exped.toW. Yunnan, 1878, p. 580, n° 22; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 102, n° 94; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p. 77, n° 466 (nec Linné). — Ceryle rudis subsp. varia R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Mus., 1892, t. XVII, p. 142. Noms Locaux : Con sa thdy boi ou simplement 7’h4y bot (annam.) [d’après M. Tirant]; Zinh-Linh (annam., tiré du cri de l’Oiseau [d’après M. le comte de Barthélemy]. Le Martin-Pêcheur pie, qui habite principalement la partie orientale du bassin méditerranéen et le continent africain, est représenté en Asie, au (1) Pelagorpsis malaccensis R. B. Sxanpe, Proc. Zool. Soc. Lond., 18%0, p. 67 et Monogr. Alcedinidæ, 1871, p. 107; P. gurial subsp. malaccensis, R. B. Snarre, Cat. Birds Brit. Mus., t. XVII, p. 103. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 285 delà du golfe Persique, par une race caractérisée par de légères particu- larités de coloration, les rectrices étant d’un blanc pur à la base et les flancs étant marqués de taches noires arrondies au lieu de stries noires. Cette race étend ses domaines sur le Béloutchistan, l'Inde arglaise et Ceylan, une parlie de l’Indo-Chine et la Chine méridionale. Toutefois en Cochinchine, suivant M. le D' Tirant, le Ceryle varia, que cet auteur ne distingue pas du C.ruds, est beaucoup moins commun dans l’est qu'à Chaudoc et sur le canal de Hatien. Ces renseignements concordent avec ceux que M. R. Germain a consignés dans ses notes inédites, dont j'ai eu communication et où j'ai vu que le Ceryle rudis (où plutôt Le €. vuria), très abondant sur les cours d’eau du Cambodge et de la province de Binh-Thuan (Annam méridional), ne l’était pas du tout sur la rivière de Saïgon. Après avoir reçu, en 1862, de M. Bocourt des spécimens pris à Ayuthia et à Sarabouri, dans le royaume de Siam, le Muséum s’est enrichi de plusieurs spécimens du Ceryle rudis var. varia tués dans l’Indo-Chine française. M. le D° Harmand a envoyé à cet établissement trois individus pris au mois de juin et au mois d’octobre 1875 les bords du Toulé-Sap et sur les rives du Mékong, dans le Cambodge. Un spécimen capturé dans ce dernier pays par feu Mouhot, un autre pris par ce même voyageur sur le mont Sabab, dans le royaume de Siam et un troisième exemplaire pris en Cochinchine par M. Pierre font partie des collections du British Museum qui possède naturellement de très nombreux sujets de l’Inde et de la Birmanie britannique. Enfin, tout récemment, j'ai eu sous les yeux un Martin-Pêcheur pie tué à Huong-Hoa (Annam), au commencement de l’année 1899, par M. le comte P. de Barthélemy, Cet explorateur a vu, dans toutes les régions qu’il a parcourues, des Æalcyons de cette espèce planant au-dessus des cours d’eau, à une assez grande hauteur, et se laissant tomber brusquement sur le poisson. D’après M. Oates, le Ceryle varia (qu’il désigne sous le nom de C. rudis) est très commun dans tout l’Arrakan et dans les plaines du Pégou, et il se trouve aussi dans le Ténassérim et dans une partie de la péninsule malaise. 285 E. OUSTALET. 68. CERYLE LUGUBRIS. Alcedo guttatus Vigors, Proceed. Zool. Soc. Lond., 1830, p. 22 {nec Vigors), J. Gould, Cent. Himalay. Birds, 1832, pl. 5. — Ceryle guttata Gray, Gen. of Birds, 18417, t. I, p. 82 (nec Boddaert); R. B. Sharpe, Monogr. Alcedinidæ, 1869, p. 57 et pl. 18; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IX, p. 76, n° 465. — Alcedo lugubris Temminck, Planches Col., 1834, t. IV, pl.548. — Ceryle lugubris Ch. L. Bonaparte, Consp. Avium, 1850, t. I, p. 160; R. B. Sharpe, Monogr. Alcedinidæ, 1869, p. 59; David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 1877, p. 78, n°195 et pl. 10; R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Museum, 1892, t. XVII, p. 115; E. Oustalet, Pull. du Muséum d’hist. nat., 1898, n° 1, p. 14, n° 24. M. le comte P. de Barthélemy a tué, au mois de février 1897, sur la Nam-Mô (confins du Laos et du Tonkin) deux individus de cette espèce qu'il a rencontrée dans toutes les régions qu'ila traversées, mais que Je n’ai, au contraire, point vue représentée dans les collections formées dans la Basse-Cochinchine par MM. R. Germain et Jullien ou au Cam- bodge et au Laos par M. le D' Harmand. Le Ceryle lugubris a été observé d’une part dans la Birmanie anglaise, dans le Cachar, l’Assam et les autres provinces subhimalayennes de l'Inde jusqu’au Kachmir, de l’autre dans les provinces centrales de la Chine, le long des cours d’eau qui coulent au milieu des montagnes, ainsi qu’en Corée ou au Japon. C’est une espèce montagnarde qui ne se plairait point dans les plaines basses du sud de l’Indo-Chine où elle est remplacée par le Ceryle rudis Var. varia. 69. ALCEDO ISPIDA var. BENGALENSIS. Le Martin-Pescheur du Bengale Brisson, Ornithologie, 1760, t. IV, p. 471. — Indian Kingfisher Latham, Gen. Synops., 1782, t. I, part. 2, p. 631. — Alcedo bengalen- sis Gmelin, Syst. Nat.. 11788, t. I, p. 450; J. Gould, Pirds of Asia, 1862, t. I, pl. 53; Jerdon, Birds of India, 1862, t. I, p. 230; R. B. Sharpe, Monogr. Alcedinidæ, 1810, p. 11 et pl. 2; David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 1877, p. 74, n° 120; Anderson, Zool. Results Exped. to W. Yunnan, 1878, p. 580, n° 21 ; G. Tirant, Oiseaux de la Basse- Cochinchine, op. cit., 1879, p. 99, n° 86 ; Oates, Æandb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p. 72, n° 462; E. Oustalet, Vouv. Arch. du Muséum d'hist nat., 1886, 2° série, t. VIII, 2° fasc., p. 267, n° 2. — Alcedo ispida, R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Museum, 1892, t. XVII, p. 145. — Alcedo ispida var. bengalensis E. Oustalet, Bull. du Muséum d'hist. nat., 1898; n° 1, p.14, n°26: Nom Locaz : Con Thang chàr (annam.); Sémtuch prah (cambodg.) [d’après M. Tirant]; 7'chim-tiai (annam.) [d’après M. de Barthélemy]. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 287 R. B. Sharpe, qui a eu sous les yeux des centaines d'individus de l’'Alcedo ispida d'Europe et d'Afrique et de l’A/cedo bengalensis de l'Asie continentale et insulaire, déclare qu'il réunit les deux formes sous une même rubrique, ne pouvant trouver entre elles aucun caractère distinctif de quelque valeur. Il assigne en conséquence à l’A/cedo rspida une aire d'habitat extrêmement vaste comprenant toute l’Europe, le nord de l'Asie continentale, le Japon et les îles avoisinantes, la Chine, l'Inde, l'Indo-Chine, la presqu'île de Malacca et les îles indo-malaises jus- qu'aux Moluques. Après avoir examiné de mon côté un nombre très considérable de spécimens provenant de ces diverses contrées, je ne suis pas éloigné d'adopter l’opinion de mon savant ami; toutefois, comme les Martins-Pêcheurs asiatiques sont, en général, de taille plus faible que les nôtres, je ne vois pas grand inconvénient à les considérer comme appar- tenant, non pas certes à une espèce, mais à une simple race orientale du Martin-Pêcheur vulgaire. De cette race, le Muséum a reçu une assez grande quantité d'exemplaires provenant de l’Indo-Chine. Les uns ont été pris en Basse-Cochinchine par M. R. Germain et M.le D'° Jullien, d’autres par M. le D° Harmand sur l’île Phu-Quoc et sur les bords du Mékong, au Cambodge, en 1875 et 1876 ; d’autres par M. le D' Philip aux environs de Hué (Annam) le 28 octobre, le 7 novembre, le 15 décembre et le 31 décembre 1882; un autre par M. le capitaine L. Noël à Vinh-Phuoc (Annam) en 1889 ou 1890; un autre par le prince Henri d'Orléans à Ngaïi-Hoin (Tonkin) le 1‘ février 1892 ; un autre par M. Tanant, en 1893, sur les frontières du Tonkin et du Yunnan ; d’autres par M. le comte P. de Barthélemy sur la Nam-Mô et sur le Mékong, sur les confins du Laos et du Tonkin, en 1897 et à Song-Cou (Annam) en 1899; d'autres, à une date bien antérieure, en 1862, par M. Bocourt à Ayuthia et à Bangkok (Siam). De son côté, R. B. Sharpe cite, parmi les spécimens du British Museum, trois sujets pris à Méklong et à Bangkok (Siam), et un autre tué aux environs de Saïgon (Cochinchine) par M. Pierre. L’Alcedo rspida var. bengalensis est également très répandu dans la Birmanie anglaise et dans tout le Céleste-Empire. 283 E. OUSTALET. 70. ALCEDO GRANDIS. Alcedo grandis Blyth, Journ. Asiat. Sue. Bengal, 1845, t. XIV, p. 190; R. B Sharpe, Monogr. Alcedinidæ, 1870, pl. 19 et pl. 3; J. Gould, Birds of Asia, 1870, t. I, pl. 52; R. B. Sharpe, Cat. Buds Brit. Museum, 1892, t. XVIT, p. 156; E. Oustalet, Bull. du Muséum d’hist. nat., 1898, n° 1, p. 14, n° 25. J'ai été surpris de rencontrer, d’abord dans la collection formée par M. le commandant Rabier soit dans la vallée du Song-Chay, soit dans celle de la rivière Claire (Tonkin), ensuite dans la collection rapportée en 1898 par M. le comte P. de Barthélemy, des spécimens de ce beau Martin- Pêcheur qui n'avait pas encore été signalé dans l’Indo-Chine française ni même dans la Birmanie anglaise et que l’on croyait jusqu'ici particulier au Sikkim. Le spécimen apporté par M. de Barthélemy a été tué au mois de février sur les bords de la Nam-Mô, sur les confins du Laos et du Tonkin. On peut s'attendre à rencontrer un jour l’A/cedo grandis dans la région intermédiaire entre le Sikkim etle Tonkin, c’est-à-dire dans la Haute-Birmanie et le Yunnan. 711. HALCYON SMYRNENSIS. The Smyrna Kingfisher Albin, Naf. Hist. Birds, 1740, t. II, p. 27 et pl. 27. — Le Martin-Pescheur de Smyrne et le Grand Martin-Pescheur du Bengale Brisson, Ornithologie, 1760, t. IV, p. 449 et 501. — Alcedo smyrnensis Linné, Syst. Nat., 1766, t. 1, p. 181. — Martin-Pêcheur de la Côte de Malabar Daubenton, Planches Enl., 1770, L. VII, pl. 894 — Alcedo fusea Boddaert, Zabl. Planches Enl., 1783, p. 54. — Halcyon smyrnensis Stephens, Shaw's Gener. Zool., 1826 t. XIII, p. 99; R. B. Sharpe, Monogr. Alcedinidæ, 1870, p. 161, et pl. 59; Anderson, Zool. Results Exped. to W. Yunnan, 1878, p. 579, n° 20 ; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah. 1883, t. Il, p. 82, n° 471 ; E. Oustalet, Nouv. Arch. du Muséum d'hist. nat., 1886, 2° année, t. VIII, 2° fasc., p. 267, n° 3; R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Museum, 1899, t. XVII, p. 222; E. Oustalet, Bull. du Muséum d'hist. nat., 1898, n° 1, p. 14. n° 22. —_ Hal- cyon fusca Gray, Gen. of Birds, 1846, t. I, p. 79 ; Jerdon, Birds of India, 1862, t. 1, p. 224. — Entomobia smyrnensis Cabanis et Heine, Museum [ein., 1860, part. II, p. 155 (note); David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 1877, p. 76, n° 122; G. Tirant. Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 101, n° 90. Noms Locaux ; Con Sa sa trän, ou Con Sa sa ca, ou Sa sa (annam.); Chaächat (cambodg.) [d’après M. Tirant]. Le Muséum d'histoire naturelle de Paris, qui possède, grâce à M. R. Germain, un certain nombre de spécimens d’Aalcyon smyrnensis pris en LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 289 Basse-Cochinchine, où l'espèce est commune, a recu en outre plusieurs exemplaires des régions de l’Indo-Chine situées plus au nord. Je citerai notamment trois exemplaires pris à la fin de 1875 à Kratieh et à Sambôr (Cambodge) par M. le D° Harmand; un exemplaire pris à Hué (Annam), en 1882, par M. le D° Philip; un exemplaire pris au Tonkin par M. le commandant Rabier; trois spécimens tués par le prince Henri d'Orléans le 27 janvier 1892 à Cho-Bo, le 27 février 1892 sur les bords du Mékong, au-delà de Hat-Hoa, et le 11 avril 1892 à Luang-Prabang (Laos); un individu tué sur les bords de la Nam-Mô par M. lecomte P.de Barthélemy, au mois de février 1897; enfin un spécimen capturé jadis au Cambodge par feu Mouhot et faisant partie de la collection donnée par M. Boucard au Muséum. Les collections du British Museum renferment d'autre partun spécimen pris au Cambodge (ancienne collection Tweeddale) et deux spécimens pris par M. Pierre en Cochinchine. Tous ces Oiseaux offrent exactement les mêmes caractères que Îles Halcyon smyrnensis del’Asie Mineure,delaSyrie et de la Palestine.L’espèce se trouve répandue, en effet, sur une très vaste étendue de pays : elle se rencontre aussi en Perse, dans toute l’Inde anglaise, à Ceylan, dans toute la Birmanie, à l'exception peut-être des régions montagneuses, dans la presqu'île de Malacea, dans le royaume de Siam (1), dans la Chine méri- dionale et à Formose. 12. HALCYON PILEATUS. Martin-Pécheur de la Chine Daubenton, Planches Enl. de Buffon, 1770, t. VIT, pl. 673. -- Le Martin-Pêcheur à coiffe noire Buffon, {ist. Nat. Ois., 1780, t. VIT, p. 189. — Alcedo pileata Boddaerl, Zabl. Planches Enl., 1783. p. A1. — Alcedo atricapilla Gmelin, Syst. Nat., 1788, t. I, p. 433. — Halcyon atricapilla Vigors, Mem. Raffl., 1830, p. 655; Jerdon, Brids of India, 1862, t. I, p. 226; J. Gould, Birds of Asia, 1860, t. I, pl. 45. — Halcyon pileata Gray, Gen. of Birds, 1846, t. 1, p. 79; R. B. Sharpe, Monogr. Alcedinidæ, 1868, p. 169 et pl. 62; Oates, Æandb. Birds Brit. Burmah, 1883. t. Il, p. 83, n° 472; E. Oustalet, Nouv. Arch. du Muséum, 1886, 2° série, t. VIIT, 2° fasc., p. 268, n° #. — Entomobia pileata Cabanis et Heine, Museum Hein., 1860, part. IT, p. 155 ; David et Oustalet, Oiseaux de la Chine, 1877, p. 75, n° 121; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 100, n° 89. — Halcyon pileatus, R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Mus., 1899, t. X VIT, p. 229; E. Oustalet, Pull. du Muséum d'hist. nat, 189805, p.14 n°021" (1) D'après M. E. W. Oares, Handb. Birds Brit. Burmah, t. II, p. 82. NouveLces AroHIVES Du Muséum, 4 série, — I. 31 290 E. OUSTALET. NomsLocaux: Con Sasataë (annam.); Chdchat(cambodg.) d’aprèsM.Tirant|. Plusieurs individus de cette espèce ont été tués par M. le D' Harmand, en 1876, dans le pays des Kouys (?) et en 1877 surles bords du Sé-Kéman, près d’Attopeu (Laos), par M. le D' Philip aux environs de Hué(Annam), par le prince Henri d'Orléans à Luang-Prabang (Laos), le 11 avril 1892, et par le comte P. de Barthélemy sur les bords dela Nam-M (confins du Laos et du Tonkin), le 21 février 1897. D’autres exemplaires, semblables aux précédents, avaient été obtenus antérieurement par M. R. Germain et par M. le D' Jullien en Basse Cochinchine, où, d’après M. le D° Tirant comme d’après M. Germain, l’Aalcyon pileatus se rencontre fréquemment sur les bords des rivières, dans les prairies parsemées d’arbres ou même dans les forêts. Demême dans la Birmanie anglaise, cet Oiseau se montre non seulement dans les régions du littoral, mais à une distance considé- rable des grands fleuves. Toutefois, selon M.T. W. Oates, dans cepays, le Martin-Pêcheur à coiffe noire est particulièrement commun au bord des lagunes et paraît se nourrir exclusivement de poisson. Cette observation ne concorde guère avec celles que M. l'abbé David a faites en Chine où ce savant voyageur n’a jamais vu l’Æalcyon pileatus se livrer à la pèche, mais l’a vu fréquemment poursuivre des Insectes dans les terrains cultivés. D’après Sharpe (1), il y a dans les collections du Musée britannique un spécimen pris aux environs de Saïgon, en Cochinchine, par M. Pierre, un exemplaire obtenu dans le Cambodge par Mouhot et deux exemplaires pris à Méklong et à Bangkok (Siam) par H. C. V. Hunter et par M. le capitaine Conrad. | L’Halcyon pileatus ne séjourne dans la plus grande partie de la Chine que pendant l’été. Il se trouve aussi, du moins pendant certaines saisons, dans l'Inde méridionale, à Ceylan, sur les îles Andaman, les îles Nicobar, à Sumatra, à Bornéo, etc. 13. HALCYON CHLORIS var. ARMSTRONGI. Halcyon collaris J. Gould, Proceed. Zoul. Soc. Lond., 1859, p. 151 (nec Swainson). — H. chloris Hume, Stray Feathers, 1874, t. I, p. 470; Armstrong, Stray Feathers, 1876, t. IV, p. 306; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. II, p. 85, n° 474 (nec Bod- daert). — H. chloris var. Armstrongi, R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Museum, 1892, t. XVII, p. 277 et pl. VII, fig. 1. (1) Cat. Birds Brit. Muséum, t. XVII, p. 232. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 291 De son dernier voyage en Annam, au commencement de l’année 1899, M. le comte P. de Barthélemy a rapporté trois Oiseaux de cette espèce, identiques à des spécimens que le Muséum avait reçus précédemment de M.R. Germain, de Mme Viénet et de Mlle J. Robben et qui avaient été pris en Basse-Cochinchine. Cette variété de l’Æalcyon chloris, qui ne diffère de la forme des iles de la Sonde et des Philippines que par de légères particularités dans la coloration de la tête et du cou, est répandue le long des côtes de la Birmanie anglaise et dans les Sunderbunds du Bengale oriental ; elle se trouve aussi dans la presqu'ile de Malacca, dans le royaume de Siam, d’où le Muséum en a reçu des exemplaires pris par le R. P. Larnaudie et par M. Bocourt à Bang-Pla-Soï et à Bangkok (1), dans l’île de Sumatra et dans le nord de l’île de Bornéo. Les collections formées par M. R. Germain en Basse-Cochinchine ren- ferment encore des exemplaires de deux autres espèces d’Alcédinidés dont Je n'ai pu voir jusqu'ici aucun spécimen venant de la partie de l’Indo- Chine que j'étudie en ce moment; ce sont l° l’Æalcyon coromandus Latham (2) et l’Aicedo meninting Morsfield (3); enfin M. le D' Gilbert Tirant mentionne encore (4) le Ceyx tridactyla Pallas (5) qu'il n’a tué qu’une fois à Chu-dau-môt, mais dont on lui à apporté un individu vivant à Saigon, et qui ne peut non plus être inscrit jusqu'ici dans la faune du (1) Le British Museum, Natural History Dept., possède aussi un spécimen d'H. chloris Armstrongi venant du Siam (ancienne collection Gould). (2) Le Martin-Pêcheur violet des Indes et le Martin-Pêcheur violet de la côte de Coromandel SONNERAT, Voy. Indes Orient., 1782, t. II, p. 212 et pl. 118; Alcedo coromandus LatHam, Ind. Orn., 1790, t. 1, p. 252; Halcyon coromandus Srepnexs, Shaw’'s Gen. Zool., 1826, t. XIII, part. 2, p. 100; R. B. Sxarpe, Monogr. Alcedinidæ, 1870, p. 135 et pl. 37 et Cat. Birds Brit. Museum, t. XVIII, p. 217; Callialcyon coromandus G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 401, HDOROAE (3) Alcedo meninting HorsriezD, Trans. Linn, Soc., 1821, t. XIII, p. 172; Tewwick, Planches Col., 1823, t. IV, p. 239. fig. 2; G. TiRanr, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 100, n° 87; R. B. Suaree, Cat. Birds Brit. Museum, t. XVI, p. 457 ; Alcedo asiatica, Swainson, Zool. Illustr., 1821, 1e série, t. I, pl. 50; R. B. Sairre, Monogr. Alcedinidæ, 4870, p. 25 et pl. 5. (4) Oiseaux de la Bisse-Cochinchine, op. cit., 4879, p. 100, n° 68. (5, Alcedo tridactyla Parras, Spic. Zoel., 1769,t. VII, p. 10 et pl. 2, fig. 1 ; Martin-Pêcheur de l'isle de Lucon Soxnerar, Voy. à la Nouvelle-Guinée, 4776, p. 67, vol. 32; Martin-Pècheur de Pondi- chéry DauBentoN, Planches Enl., 1770, t. VIL, pl. 778, fig. 2; le Martin-Pêcheur à trois doigts Burrox, Hist. Nal. Ois., 1780, t. VI, p. 203 ; Ceyx triductyla Syres, Proceed. Zool. Soc. Lond., 4832, p. 84; R. B. Sarre Monogr. Alcedinidæ, 4868, p. 419, pl. 40 et Cat. Birds Brit. Museum, 1892, t. XVII, p. 174. : 202 E"OUSTADET: Cambodge, du Laos, de l’Annam et du Tonkin. Il est probable cependant que l’une ou l’autre de ces espèces seront rencontrées dans les pays que je viens de citer, puisqu'elles existent non seulement en Basse-Cochinchine mais en Birmanie. 714. MELITTOPHAGUS SWINHOEI. ? Le Guêpier à teste rouge des Indes Brisson, Ornithologie, 1760, t. IV, p. 563 ct pl. 44, fig. 3. — ?Le Guépier à tête rouge G. de Montbéliard, Buff. Hist. Nat. Ois., 1779, t. VI, p. 508. — ? Merops erythrocephalus Gmelin, Syst. Nal., 1788, t. I, p. 463. — Merops quinticolor Hodgson, /con. inéd. in Brit. Mus., Passeres, pl. 22, fig. 1, n° 561 et Gray's Zool. Miscell., 184%, p. 82 (nec Vieillot). — Merops Swinhoei Hume, /Vests and Eggs Ind. Birds, 1873, p. 102 et Stray Feathers, 1874, t. IT, p. 163. — Merops Swinhoei G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 97, n° 80. — Merops Leschenaulti Fairbank, Stray Feathers, 1877, t. V, p. 394; Anderson, Zool. Results Exped. to W. Funnan, 1878, p. 582, n° 26 (nec Vieillot). — Melittophagus Leschenaulti Oates, Zandb. Birds Brit., Burmah, 1883, t. IL, p. 68, n° 459. — Melit- tophagus quinticolor Dresser, Monogr. Meropidæ, 1885, p. 115 et pl. 26. — Melit- tophagus Swinhoei R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Museum, 1892, t. XVII, p. 55. Nom LocaL : Con trau trau du do (annam.) [d’après M. Tirant]. Le Melittophaqus Swinhoei, très voisin du M. Leschenaulli Vieillot (1), de Java, dont il ne se distingue guère que par la présence d’une tache marron immédiatement au-dessus de la barre noire de la gorge, est repré- senté dans les collections du Muséum par un certain nombre de spécimens qui ont été pris en Basse-Cochinchine par M. R. Germain, en 1862, au Cambodge, en 1875 et 1876, et à Attopeu (Laos), au mois de février 1877, par M. le D' Harmand, à Lai-chau (Tonkin) le 12 et le 13 mars 1892, à Muong-Mouen (Tonkin), le 16 mars 1892, par le prince Henri d'Orléans et à An-Dien (Annam) par M. le comte P. de Barthélemy, en 1899. Le British Museum possède aussi un spécimen obtenu par M. Pierre en Basse-Cochinchine, où l’espèce paraît être beaucoup moins répandue que le Merops vtridis, sauf à Trà vinh. Ici il existe avec le Merops vrridis, mais dans des localités différentes, à ce que nous apprend M. le D' Tirant. D’après Sharpe, même d’après Oates, le Melittophagus Swinhoei se (1) Le Guêpier Leschenault Levarrzanr, Hist. nat, des Guêpiers, 1807, t. III, p. 55 et pl. 18; Merops Leschenaulti Vieicor, Nouv. Dict. d'Hist. Nat., 1817, t. XIV, p. 17; Meliltophugus Leschenaulli Dresser, Monogr. Meropidæ, 1885, p. 121, pl. 27; R. B. Suarpe, Cat. Birds Brit. Museum, 1892, t. XVIL, p. 55. Le type de l'espèce, qui fait encore partie des collections du Muséum, a été envoyé de Java, par le célèbre voyageur Leschenault (et non Laichenot comme l'écrit M. Dresser). LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 293 rencontre aussi dans le royaume de Siam, dans la Birmanie anglaise, dans la presqu'ile de Malacca, sur les îles de la baie de Bengale, dans l'Inde, à Ceylan, dans le Yunnan et dans la Chine méridionale. M. de Barthélemy rapporte que le Guêpier de Swinhoe décrit des courbes dans les airs et a un peu le vol de l'Hirondelle. 15. MEROPS VIRIDIS. The Bengall Bee-eater Albin, Nat. Hist. Birds, 1740, t. III, p. 29 el pl. 30. — The Indian Bee-eater Edwards, Vat. Hist. Birds, 1151, L. IV, p. 183 et pl. 183. — Le Guespier à collier du Bengale et le Guespier à collier de Madagascar Brisson, Ornithologie, 1760, t. IV, p. 552 et 549 et pl. 42, fig. 2; Daubenton, Planches Enl., 1770, t. VI, p. 740. — Merops viridis Linné, Sys!. Nat. 1766, t. I, p. 182; Jerdon, Zirds of India, 1862, t. I, p. 205; Dresser, Aist. Birds of Europa, 1876, t. V, p. 171 et pl. 297; Anderson, Zool. Results Exped. to W. Yunnan, Birds, 1878, p. 582, n° 25; G. Tirant, Oiseaux de la Busse Cochinchine, op. cit., 1879, p. 97, n° 79 ; Oates. Aandb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. Ii. p. 65, n° 457; Dresser, Monogr. Meropidæ, 1884, p. 31 et pl. 8 et 9; R. B. Sharpe. Cat. Birds Brit. Museum, 1892, t. XVII, p. 78. — Le Guéëpier jaune de la côte de Coromandel Sonnerat, Vor. aux Indes Orientales, 1782, t. IX, p. 213. —_ Le Guêpier à gorge bleue ou le Guêpier Lamarck et le Guêpier citron Levaillant, ist. nat. des Guépiers, 1807, p. 39 et 42 et pl. 10 et 11. Noms Locaux : Con trau trau (annam.); Zrader où Tradés (cambodg.) [d’après M. Tirant]. À en juger par le grand nombre de spécimens que le Muséum a reçus de M. R. Germain, le Guëpier vert doit être, ainsi que le dit M. G. Tirant, extrêmement commun en Basse-Cochinchine, du moins sur certains points, car M. R. Germain le signale, dans ses notes manuserites, comme se trouvant surtout dans la région forestière et comme étant rare à Saïgon. Il a été rencontré par M. le D°Harmand, en 1875, en 1876 et 1877, à Hatien et dans diverses localités du Cambodge et du Laos, en 1890 par M. le capi- taine L. Noël à Vinh-Phuoc (Annam) et tout récemment, au commence- ment de l’année 1899, par M. le comte P. de Barthélemy à An-Dien, dans l’Annam. Les spécimens de l’Indo-Chine française offrent, par rapport aux spécimens de l'Inde anglaise, les mêmes particularités que les spécimens de la Birmanie dont a parlé, M. E. W. Oates : ils ont le dessus de la tête d'un roux vif, et non pas vert ou simplement Jaunâtre. Le Werops viridis est répandu dans toute la Birmanie anglaise, à l’ex- 294 E. OUSTALET. ception du sud du Ténassérim; 1l se trouve aussi, dit-on (1), dans le royaume de Siam ef occupe la péninsule indienne, Ceylan, le Belout- chistan, la Perse, l'Egypte et d’autres contrées du nord-est, de l'intérieur et même de l’ouest de l'Afrique. 16. NYCTIORNIS ATHERTONI. Nyctiornis Athertoni Jardine et Salby, Z{!. Ornith., 1895-1813, t. I, p. 58; Jerdon, Birds of India, 1862, t. I, p. 211; Anderson, Zool. Results E’xped. to W. Yunnan, Birds, 1878, p. 583, n° 27; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 98, n° 83; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IL, p. 63, n° 455 ; H. E. Dresser, Monogr. Meropidæ, 1884, p. 7 et pl. 3; R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Museum, 1892, t. XVII, p. 88. Mgr le prince Henri d'Orléans a tué, au mois de mars 1892, à Lai-Chau (Tonkin) etle 22 avril 1892, aux environs de Pak-Laï (frontières du Laos et du Siam), deux spécimens de cette belle et grande espèce de Guêpier, en tous points semblables aux exemplaires que le Muséum avait recus précédemment de M. R. Germain et de M. Hamel. Ceux-ci avaient été pris en Basse-Cochinchine, où les Vyctiornis Athertoni vivent isolés ou par couples dans les clairières des grandes forêts. Feu Mouhot a capturé jadis dans le Cambodge un Vyctiornis Ather- fon qui est conservé dans les collections du British Museum. Celles-ci renferment également un spécimen pris à Petchabouri (Siam) par ME Pierre (2)- Le Vyctiornis Athertoni se rencontre en Birmanie dans les mêmes con- ditions que dans l’Indo-Chine française, c’est-à-dire qu'il est disséminé dans les régions forestières de l’Arrakan, du Pégou et du Ténassérim. Il se trouve aussi dans le sud et le centre de l'Inde, ainsi que dans les pro- vinces subhimalayennes, du Sikkim au Népaul. Deux autres espèces de Méropidés dont le Muséum possède un certain nombre de spécimens venant de la Basse-Cochinchine et qui ont été obser- vées également soit dans le royaume de Siam et la Birmanie anglaise, soit dans la Chine méridionale, le Merops sumatranus Raffles (3) et le Merops (4)E. W. Oares,Handb. Birds Brit. Burmabh, t. II, p. 66; R. B. SuarPe, Cal. Birds. Brit. Museum, t. XVII, p. 80. (2) Cat. Birds Brit. Museum, t. XVII, p. 90. (3) Rarrzes Trans. Linn. Soc., 1821, f. XII, p. 294; G. TiranT, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, 0p. cit., 1879, p. 98, n° 82; Dresser, Monogr. Meropidæ, 1884, p. 23 et pl. 6; R. B. SHARP, Cat. LES OISEAUX DU CAMBODGE, DU LAOS, ETC. 295 philippinus Linné (1) ne peuvent être inscrits jusqu’à présent dans la faune ornithologique du Cambodge, du Laos, de l’Annam et du Tonkin. 17. EURYSTOMUS ORIENTALIS. Le Rollier des Indes Brisson, Ornithologie, 1760, &. I, p. 75 et pl. 7, fig. 2; Daubenton, Planches Enl. de Buffon, 1770, t. IF, p. 619; Guénenn de Montbéliard, Hist. Nat. Ois., 1775, t. III, p. 147. — Coracias orientalis Linné, Syst. Nat., 1766, t. I, p. 159. — Le Rollier à gorge bleue Levaillant, Oiseaux de Paradis, Rolliers, 1806, p. 183 et pl. 36. — Eurystomus orientalis Stephens, Shaw’s (Gien., Zool., 1809, t. VII, p. 403; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 99, n° 85; Oates, Æandb. Birds Brit. Burmakh, 1883, t. II. p. 70, n° 461; R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Museum, 41892, t. XVII, p. 33 et pl. IL, fig. 1; E. Oustalet, Bull. du Muséum d'hist. nat., 1898, MES AA NOTE Deux individus de cette espèce ont été tués par M. le D° Harmand en 1877 sur le plateau des Bolovens (Laos); d’autres par M. le commandant Rabier à Dong-Lau ou à Tuyen-Quang (Tonkin) en 1896; un autre par M. le comte P. de Barthélemy à Mouong-You (Laos) en mars 1897. Ces oiseaux étaient absolument semblables à ceux que M. R. Germain avait obtenus précédemment en Basse-Cochinchine (2), où l’espèce ne paraît pas être uniformément répandue et ne se montre communément que dans les forêts du nord du pays. Dans le Laos et l'Annam, M. de Barthélemy n’a rencontré qu'un nombre restreint d'Eurystomes qui lui ont paru vivre solitaires. De même dans la Birmanie anglaise l’Ewrystomus orien- talis est disséminé dans l’Arrakan, le Pégou et le Ténassérim. Il habite aussi la péninsule malaise, les îles de la baie du Bengale, Java, Sumatra, Bornéo et les Philippines, et est représenté dans l’Inde méridionale et à Ceylan par une race particulière, £'urystomus orientalis var. lætior et en Chine par une forme peu distincte, Æ£. calonyx dont l'aire de Birds Brit. Mus., t. XVII, p. 61 ; Merops bicolor Gray, Handl. gen. and spec. of Birds, 1869, €. I, p. 99, n° 1202; Davin et Ousrazer, Oiseaux de la Chine, 1877, p. 73, n° 118 (nec Boddaert). (1) Le grand Guespier des Philippines Brisson, Ornithologie, 1760, t. IV, p. 560 et pl. #3, fig. 1; Merops philippinus Linné, Syst. Nat. 1787, éd. 13, €. I, p. 1483; J. Goun, Birds of Asia, 1855, t,. I, pl. 36; Davin et Ousrauer, Oiseaux de la Chine, 1877, p. 72, n° 117; G. Tiranr, Oiseaux de la Basse- Cochinchine, op. cit., 1879, p. 98, n° 81; Oares, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. II, p. 66, n° 458; Dresser, Monogr. Meropidæ, 1884. p. 55 et pl. 15; R. B. Sxaree, Cat. Birds Brit. Museum, 4892;t. XVII, p.71. (2) La collection donnée au Muséum par M. Boucard contient aussi deux spécimens d'Eurys- tomus gularis pris en Cochinchine par M. Moreau. 296 E. OUSTALET. dispersion tend à se confondre avec celle de l’£. orentalis du côté de la Birmanie et de la péninsule malaise (1). 18. CORACIAS AFFINIS. Coracias affinis Mac Clelland, Proceed. Zool. Soc. Lond., 1839, p. 164; Gray, Gen. of Birds, 1845, &. I, p. 62 et pl. 21; Anderson, Zool. Res. Exped. to W. Yunnan, Birds, 1878, p. 581, n° 23; G. Tirant, Oiseaux de la Basse-Cochinchine, op. cit., 1879, p. 99, n° 84; Oates, Handb. Birds Brit. Burmah, 1883, t. IT, p. 69, n° 460; Salvadori, Ann. Mus. Civ. Genova, 1887, 2° série, t. IV, p. 589, R. B. Sharpe, Cat. Birds Brit. Museum, 1892, t. XVII, p. 13; E. Oustalet, Bull. du Muséum d’hist. nat., 1898, n° 1, p. 14, n° 98. NomsLocaux : Con sa Sa tau (annam.); 7#ho ou Tiéo (cambodg.) [d’après M. Tirant}; Chin sa sa ou cha cha (annam.) [d'après M. Germain]; Geai bleu des colons européens [d’après M. Tirant]. M. le D' Harmand a envoyé au Muséum plusieurs exemplaires de cette espèce pris sur les bords du Mékong et sur d’autres points du Cambodge et dans le Laos, en 1875 et en mai 1876. D’autres spécimens ont été obtenus par le commandant Rabier au Tonkin en 1876, d’autres par le prince Henri d'Orléans à Ban-Loun et à Ban-Houei-Tay, dans le Siam, le 26 et le 27 avril 1892; un autre à Muong-Phiu par M. le comte P. de Barthélemy à la fin de mai 1897. Antérieurement le Muséum avait recu des Oiseaux absolument identiques pris les uns à Petchabouri et à Ban- Pla-Soïi par M. Bocourt (2), les autres en Basse-Cochinchine par M. Mongrand, par M. R. Germain et par M. le D' Jullien. Le Coracias affinis est commun en Cochinchine où il est désigné sou- vent par les colons européens sous le nom de Gear bleu. Les Anglais lui donnent le même nom (Blue Jay) en Birmanie et dans l'Inde où il se rencontre depuis l’Assam jusqu’au Népaul. Dans la Birmanie anglaise ce beau Rollier est cependant, à ce que nous apprend M. Oates, moins répandu qu’en Cochinchine. II en est de même sur les bords de la Nam- MÔ, aux environs de Luang-Prabanget de Vien-Tiane, suivant M. de Bar- thélemy, mais l’espèce devient très commune à partir de Savounakek jusqu’en Annam. (A suivre). (1) Voy. R. B. Suaree, Cat. Birds Brit. Museum, 1892, !(. XVII, p. 36. (2) Deux spécimens pris dans le Siam, l’un par M. Pierre, l’autre par sir R. Schomburgk, se trouvent aussi dans les collections de British Museum. CONME TE UMEOIN A LA FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE PAR M. F. MOCQUARD Chargé à diverses reprises de mission dans la Basse-Californie et au Mexique, M. Léon Diguet a rapporté de ces régions de nombreuses col- lections, zoologiques, ethnographiques et botaniques, qui ont récemment été réunies dans une salle spéciale du Muséum, où le public a été admis pendant plusieurs mois à les visiter et dont il a pu apprécier l'importance. La plupart de ces collections ont déjà fait le sujet de notes qui ont été insérées dans le Bulletin du Muséum. Le présent travail est exclusi- vement consacré aux Reptiles et aux Batraciens de la Basse-Californie ; ceux qui proviennent du Mexique feront l’objet d’un second mémoire qui paraîtra prochainement dans le Bulletin de la Société philomathque. Ainsi que l’a déjà remarqué van Denburgh, dans un travail sur lequel nous reviendrons plus loin, la Basse-Californie est tellement en dehors des voies ordinaires de communication, que les animaux qu’on y rencontre n’ont pu que difficilement en sortir pour pénétrer dans les musées z00- logiques. En ce qui concerne particulièrement le Muséum de Paris, la faune herpétologique de la Basse-Californie n’avait que de rares représen- NOUVELLES ARCHIVES pu Muséum, 4° série, — I. 38 298 F. MOCQUARD. tants dans ses collections avant les voyages de M. Diguet, et on ne sau- rait trop louer le zèle éclairé et l’activité que ce voyageur a déployés pour enrichir les galeries de cet établissement de la presque totalité des espèces de Reptiles que l’on rencontre dans la péninsule californienne. Les espèces recueillies par lui sont au nombre de 42, y compris les Batraciens. Une partie d’entre elles appartient, comme on devait s’y attendre, à la faune des États-Unis et du Mexique, l’autre est particu- lière à la région méridionale de la péninsule. Nous croyons avoir accru le nombre de ces dernières de. deux espèces : Crotaphytus fasciatus et Sceloporus Diqueti. Deux autres, Tropidonotus Diquet et Coluber Rosaliæ, si elles ne sont pas dans le même cas, sont du moins à ajouter au nombre total des espèces de Reptiles de la Basse-Californie, ainsi que Uta Mearnsi, Stejneger, qui n’avait encore été rencontrée qu'aux États- Unis. Nous avons aussi reconnu cette particularité fort intéressante de la dentition des Chilomeniscus, à savoir, que toutes les dents maxillaires, à l'exception de la dernière, sont sillonnées, et cette autre, qui ne l’est pas moins : que le Batracien anoure de la Basse-Californie connu sous le nom de /yla regilla possède aux doigts et aux orteils une phalange surnuméraire entre la dernière et la pénultième phalange normale et doit, par conséquent, être séparé du genre Æyla. Nous en avons fait le type du genre nouveau Ayliola, de la famille des Aylidæ. En outre, M. Diguet a bien voulu nous communiquer de nombreuses notes pleines d'intérêt sur les mœurs, le régime, la station de la plupart des Reptiles qu'il a recueillis. Elles sont inscrites entre guillemets à la place qui leur convient. On pourra remarquer que les Batraciens habitant la Basse-Californie sont en nombre très restreint. M. Diguet n’a pu en réunir que trois espèces, et van Denburgh en évalue le nombre total à 6. La rareté des cours d’eau et la sécheresse habituelle du sol rendent compte de cette particularité. Jusqu'à ces dernières années on ne possédait sur la faune herpétolo- gique de la péninsule californienne que des notes éparses, sans aucun travail d'ensemble. C’est à Cope que l’on doit la plupart de ces notes, qui FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 299 se rapportent surtout aux Reptiles recueillis par John Xantus, mais dans lesquelles il décrit en même temps d’autres espèces de provenances diverses (1). En 1889, il donna la liste des Reptiles (11 espèces) recueillis dans la Basse-Californie par la commission d'exploration du steamer Albatros (2). On doit aussi à T. H. Streets une Contribution to the Natural History of the Hawaïan and Fanning Islands and Lower California, où les Reptiles provenant de la Basse-Californie, ou des îles situées le long de ses côtes, sont en assez petit nombre (3). Enfin van Denburgh, après avoir d'abord publié quelques notes sur certains Reptiles de la Basse-Californie (4), résuma tout ce que l’on connaissait sur la faune herpétologique de cette province dans un impor- tant mémoire (5), où il évalue à 28 le nombre des genres de Reptiles que l’on rencontre dans la région du Cap et à 38 le nombre des espèces qui ont été trouvées dans la partie sud de la péninsule. Sur ce nombre, 22 seraient spéciales à la région la plus méridionale. Les autres se rencontrent aussi au Mexique ou remontent plus ou moins vers le Nord, dans diverses provinces des États-Unis. Van Denburgh en indique la distribution géographique. Dans la seconde partie de son mémoire, l’auteur s'occupe des Batra- ciens, dont le nombre, ainsi que nous l’avons déjà fait remarquer, est singulièrement restreint. Dans notre travail, les indications bibliographiques concernant chaque espèce en particulier sont réduites au strict nécessaire ; on les trouvera au complet dans celui de van Denburgh ou dans les traités généraux d’herpétologie. (1) Core, Proc. Acad. Nat. Sc. of Philadelphia, 1860, p. 246, 339 et 342 ; 1861, p. 292-306 ; 1863, p. 52; 1866, p. 313; 1868, p. 2. (2) Core, Proc. Un. St. Nat. Museum, t. XII, 1889, p. 147. (3) Streets, Bullet. Un. St. Nat. Museum, no 7, 1811, p. 35-42. (4) Van DENBURGu, Description of three new Lizards from California und Lower California, with à noté on Phrynosoma Blainvilli, in Proc. Calif. Acad. Sc., 2e série, t. IV, 1894, p. 296. Notes on Cro- talus Mitchellii and Crotalus pyrrhus, Ibid., p. 450. (5) Van Dexsurcx, À Review of the Herpetology of Lower California, Ibid., 1. V, 1895, Part I, Reptiles, p. 77-162, pl. IV à XIV. — Part IT, Batrachians, p. 556. — Additional Notes on the Herpe- tology of Lower California, Ibid., t. V, p. 1004. 300 F. MOCQUARD. 1. CHRYSEMYS SCRIPTA, Schœæpf, var. ELEGANS, Wied. Trois spécimens ont été capturés, dont l’un, d’une taille exception- nelle, n’est représenté que par sa carapace, qui atteint une longueur de 305 millimètres. Ce bouclier n’a que 126 millimètres de longueur chez le plus grand des deux autres. | « Cette Tortue ne vit que dans les eaux du versant du Pacifique, le San Ignacio, la Purissima Jesus Maria, Todos Santos Santiago. Carnas- sière et frugivore, elle grimpe souvent aux arbres pendant la nuit. » 2. PHYLLODACTYLUS TUBERCULOSUS, Wiegmann. Cette espèce est représentée par six spécimens, dont cinq pro- viennent de Santa Rosalia. 3. EUBLEPHARIS VARIEGATUS, Baird. C’est à Santa Rosalia également et à Mulege qu'ont été recueillis deux exemplaires d’£ublepharis variegatus, mâle et femelle, Celle-ci à une longueur totale de 75 millimètres, dont 35 pour la queue. Cet organe, chez le mâle, est en voie de reproduction. L'un et l’autre présentent deux petites fentes postanales, comme on l’observe chez beaucoup d’autres Geckonidés. | Le mâle est presque complètement décoloré, et les traits clairs qui, en dessus, traversent le corps, sont à peine visibles, à l'exception des deux plus antérieurs, qui sont en fer à cheval. « Ce Lézard vit sous les pierres et dans les fissures des murailles. On ne le rencontre qu'après les pluies et il offre habituellement une teinte rose. » 4. CTENOSAURA HEMILOPHA, Cope. Iguana (cyclura) acanthura, Blainville (nec Shaw), Mouv. Ann. Mus., t. IV, 1835, p. 288, pl. XXIV, fig. 1. Cyclura acanthura, part., Dum. et Bibr., £rp. génér., t. IV, p. 222. Iguana (ctenosaura) hemilopha, Cope, Proc. Acad. Philad., 1863, p. 105. Ctenosaura acanthura, Bocourt, Miss. Sc. Mex., Reptiles, p. 138 (1882). Ctenosaura hemilopha, Boulenger, Cat. Liz. Brit. Mus., t. II, p. 197 (1885). Van Denburgh, Proc. Calif. Acad. Sc. (2), V, 1895, p. 88. FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 301 Par la taille, C/enosaura hemilopha peut rivaliser avec les plus grandes espèces parmi les Iguaniens. Les collections rapportées par M. Diguet en renferment onze spéci- mens, adultes et jeunes. La plupart ont la gorge et la poitrine noires. Les bandes de même teinte qui traversent le dos sont surtout bien accu- sées chez les jeunes, où elles deviennent, sur la queue, des anneaux complets, plus pâles sur la face inférieure. Le plus grand de nos spécimens mesure 28 centimètres de l'extrémité du museau à l’anus; la queue, reproduite à son extrémité, a 32 centi- mètres de longueur. « Cette espèce est frugivore et vit habituellement sur les gros rochers ou dans le creux des arbres où elle se cache. Elle est connue dans le pays sous le nom d’/quana. Les Cténosaures sont comestibles : on les mange bouillis. Ils ne se rencontrent que dans l’extrême sud de la pres- qu'île californienne. On les trouve en grand nombre en certains endroits de l’île de Ceralbo, principalement au bord de la mer, pendant la saison où la végétation est suspendue; à ce moment, en effet, ce Saurien se nourrit de Crabes, qu'il poursuit jusque dans la mer. » 5. DIPSOSAURUS DORSALIS, Baird et Girard. Rencontrée dans la région sud-ouest des États-Unis, cette élégante espèce semble surtout répandue dans la Basse-Californie, où M. Diguet en a capturé, à San Ignacio, neuf spécimens, dont trois mâles (1). - Le plus grand est l’un de ces derniers qui atteint une longueur totale de 400 millimètres, celle du corps, de l'extrémité du museau à l’anus, étant égale à 114 millimètres (n° 96-125). « Cet Iguanien vit dans les terrains sablonneux. Il est herbivore et est désigné dans le pays sous le nom d’Iguane herbivore. Au moment de la reproduction, le mâle se pare d’une livrée de noces. » (4) Pour plus de détails sur la distribution géographique de cette espèce, voir STEINEGER, North American Fauna, n° 7, Part II, p. 164 (1893). 302 F. MOCQUARD. 6. SAUROMALUS ATER, A. Duméril. (PI. 43, fig. 3.) Archives du Muséum. t. VIIT, 1856, p. 536, pl. XXII, fig. 3 et 3 a. Depuis l'établissement de cette espèce par A. Duméril, aucun spécimen de Sauromalus, autre que le type générique et spécifique n’était entré dans la collection du Muséum. Cet iguanien semble cependant, au moins dans certaines régions, être très commun, puisque d’après Stejneger (loc. cit., p. 175), « The Death Valley Expedition » en a rapporté dix- huit spécimens et que, d’un autre côté, M. Diguet avec des moyens très restreints, en a recueilli quatre dans la Basse-Californie. La coloration n’a rien de constant. L’un de nos spécimens, un mâle, offre en dessus, comme le type spécifique, une teinte fondamentale très sombre, sur laquelle on distingue assez difficilement une bande noire transversale, immédiatement en arrière de la racine des membres anté- rieurs. Les trois autres, qui comprennent un mâle et deux femelles, ont la face dorsale d’un brun fauve à peine plus foncé que la face ventrale, et des bandes transversales sombres, au nombre de trois, ne se distin- guent bien que chez l’un d'eux. Chez les deux autres, des taches noirâtres très inégales sont disséminées sur le dos, les épaules et les flancs, et peuvent former par leur confluence une ou deux bandes dorsales plus ou moins distinctes. | Nous ferons remarquer que les dents maxillaires ont la couronne denticulée et non tricuspide, l’un des denticules étant ordinairement plus fort que les autres, comme le montre la figure 3, planche 13, qui représente une dent maxillaire prise au niveau de l’angle antérieur de l'œil. De plus, nos quatre spécimens portent des dents ptérygoïdiennes, tandis que le type spécifique en est privé. Nous avons aussi observé que chez celui-ci, les écailles temporales sont plus petites que chez les premiers; mais nous avons vainement cherché entre eux d’autres diffé- rences. Il eût été intéressant de savoir si les dix-huit spécimens de Sauromalus ater mentionnés par Stejneger élaient tous ou en partie pourvus ou dépourvus de dents ptérygoïdiennes ; malheureusement l’auteur n’en dit rien. FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 303 Les pores fémoraux, au nombre de quatorze à dix-sept, s'ouvrent, chez les mâles, au milieu d’un cercle de cinq ou six écailles. On en n’observe, chez les femelles, que des rudiments; ils sont moins nombreux et formés d’un groupe d’écailles en même nombre, mais disposées en rosace avec un simple point au centre. Le plus grand de nos spécimens mesure 390 millimètres de longueur totale, dont 150 de l'extrémité du museau à l’anus. Ils proviennent de l’arroyo de Santa Agueda, de San Ignacio et de Mulege. Outre la Basse-Californie, Sauromalus ater habite la province de Sonora dans le Mexique, le Colorado, le sud-est du Nevada et le sud- ouest de l'Utah aux États-Unis. Ni Stejneger (/oc. cit.)ni Van Denburgh(1) ne signalent la présence de S. afer dans la Basse-Californie. « Ce lézard vit dans les fissures des gros rochers et a un régime herbivore. » Cette observation de M. Diguet confirme celles rapportées par Stejneger. 7. CROTAPHYTUS FASCIATUS, n. sp. (PI. 13, fig. 1.) Le corps est un peu comprimé; la tête large et assez haute, très distincte du cou, est pourvue, de chaque côté de la gorge, sous les extrémités de la mandibule, d’un renflemeut glanduleux ovalaire, à grand axe longitudinal. Plus voisine de l'extrémité du museau que de l’œil et tournée en dehors, en haut et un peu en arrière, la narine s'ouvre dans une nasale simple et est séparée des deux premières supéro-labiales par deux rangs de petites écailles. L’orifice auditif est grand, allongé verticalement, réniforme, à bord postérieur convexe, sans dentelures sur l’antérieur. Sur le museau, les écailles sont agrandies, irrégulières et inégales, un peu renflées ; une double rangée d’écailles encore plus grandes se voit entre les régions sus-oculaires, sur lesquelles les écailles sont petites, surtout du côté externe. L’occipitale est un peu agrandie, bien distincte au milieu des autres écailles de la région, qui sont plus petites et qui deviennent granuleuses sur la nuque, où elles sont un peu plus grandes que les dorsales. Entre les régions temporale et (1) À Review of the Herpetology of Lower California in Proc. Californ. Acad. Sc. (2) vol. V, 1895, p. 77-162. 304 F. MOCQUARD. pariétale, couvertes de grosses granulations, se trouve une ligne d’écailles un peu agrandies, dirigée vers le bord supérieur de l’orifice auditif. L’arcade sous-orbitaire est formée de sept écailles à carène saillante, dont la plus grande, située au-dessous du centre de l'œil, égale sensi- blement le tiers de la longueur de l’arcade. Petites et subégales, les supéro-labiales sont au nombre de quinze ou seize; les inféro-labiales, un peu plus grandes, au nombre de treize. La rostrale est rectangulaire et sa hauteur ne dépasse pas celle des premières supéro-labiales. De forme pentagonale, la mentonnière est suivie, de chaque côté de la ligne médiane, d’une rangée oblique et régulière de trois écailles agrandies, dont les dimensions vont en diminuant d’avant en arrière et au-delà desquelles les écailles sous-mandibulaires passent graduellement aux gulaires, qui sont finement granuleuses. Il y a un sillon gulaire median revêtu de granulations particulièrement fines, et 2 replis gulaires bien marqués en continuité avec ceux des côtés du cou. Un autre repli s'étend sur les flancs depuis l’aisselle jusqu’à l’aîne (1). Les écailles dorsales sont finement granuleuses, plus petites encore sur les flancs ; les gulaires leur sont intermédiaires, sans présenter d’agrandissement bien sensible en avant du repli gulaire postérieur. Beaucoup plus grandes que les dorsales, les ventrales sont lisses, plates et hexagonales, jJuxtaposées. La face supérieure des membres est cou- verte de fines granulations, plus petites sur le membre postérieur, où elles sont égales à celles des flancs ; elles sont agrandies sur leur bord anté- rieur ou externe, particulièrement sur le genou. Le membre postérieur dirigé en avant atteint le bord antérieur de l’œil. La queue est cou- verte, en dessus, de granulations qui deviennent plus grandes et carénées en arrière ; celles de la face inférieure ne tardent pas à devenir des écailles fortement agrandies et carénées, disposées en séries longitu- dinales et transversales régulières, les premières au nombre de quatre. On compte de chaque côté dix-neuf pores fémoraux, et 1l y a quelques écailles postanales agrandies. | (1) Ce repli existe également chez Cr. collaris, SA, chez Cr. Copei, YArrow, et il en existe des traces chez Cr. Wislizenii, Barr et GirARD il parait donc constituer un caractère générique plutôt que spécifique. FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 305 Le cou et la face dorsale du tronc sont d’un brun sombre coupé par six raies claires transversales qui, suivant M. Diguet, étaient jaunes sur le vivant et dont la première se termine sur les côtés immédiatement en avant de la racine des membres antérieurs, la sixième en avant de celles des membres postérieurs. Une petite tache de même teinte que ces raies, se voit sur les côtés du cou en arrière de l’occiput. L’occiput, la face supérieure des membres et, en dessus, la base de la queue, sont d’un brun olive pâle. Tout le reste des téguments offre une teinte gris clair, un peu fauve sur la queue, sans tache d'aucune sorte. Nous ne possédons, de cette espèce, qu’un jeune spécimen (un mâle sans doute, à raison de ses écailles postanales agrandies) qui mesure 40 millimètres de l'extrémité du museau au cloaque, la longueur de la queue étant de 73 millimètres. Il provient du cerro de las Palmas. « Cette espèce ne se rencontre guère que dans la Sierra. Elle est très rare et ne se montre que pendant quelques jours après les pluies. » Elle ne saurait être confondue avec Cr. Wishizenu, B. et Gir., dont les écailles sus-céphaliques sont beaucoup plus petites. Elle se distingue de Cr. collaris, Say, par sa tête moins déprimée, ses deux replis gulaires au lieu d’un seul ; par ses granulations sur le dos et les flancs, sur la queue et la face supérieure des membres plus petites, par son sillon gulaire et sa coloration. Elle se sépare aussi de Cr. Copeii, Yarrow (1), qui a la tête très déprimée, le bord antérieur de l’orifice auditif denticulé, les écailles sus-céphaliques très petites, des écailles en pointe en avant du repli gulaire, enfin une coloration différente. 8. CALLISAURUS DRACONOIDES, Blainville. C. draconoides est représenté par sept spécimens adultes, dont quatre mâles et trois femelles. Deux d’entre eux proviennent de Santa Rosalia, les autres de San Ignacio. (1) Yarrow, Proc. Un. St. Nat. Museum, 1882, p. 441 et van DENBURGE, loc. cit., p. 93. NOUVELLES ARCHIVES DU MUSÉUM, 4° série. — I. 39 306 F. MOCQUARD. Le plus grand est un mâle d’une longueur totale de 163 millimètres, dans laquelle la queue entre pour 94 millimètres. « Ce lézard se rencontre dans toute l’étendue de la Basse-Californie, principalement dans les terrains sablonneux. Il court la queue relevée. C’est à l’époque de la reproduction que le mâle présente ces taches d’un beau noir bleuâtre, au nombre de trois, que l’on remarque sur chaque côté de la face ventrale. » Il habite aussi la Californie. Je dois ajouter que tous les mâles de la collection du Muséum portent ces taches, ce qui semble indiquer qu’elles ne constituent pas une livrée de noces, ou que c’est surtout à ce moment que les mâles se laissent capturer. 9. HOLBROOKIA PROPINQUA, Baird et Girard. Deux spécimens appartenant à cette espèce ont été recueillis à Santa Rosalia. La seule particularité qui mérite d’être signalée est que les deux taches noir bleuâtre situées sur chaque côté de l’abdomen sont très pâles. 10. UTA STANSBURIANA, Baird et Girard. Cette espèce est largement représentée par onze spécimens, dont sept mâles et quatre femelles, tous adultes, à l'exception d’un seul. Le plus grand est un mâle qui a 50 millimètres de l’extrémité du museau à l'anus, la longueur de la queue étant de 75 millimètres. Chez les individus de ce sexe, le ventre est bleu avec une ligne médiane gris sale. Nos exemplaires proviennent de Santa Rosalia, de San Ignacio et de Mulege ; mais Üfa stansburiana habile aussi, au sud-ouest des États-Unis, la Californie, le Nevada et l’Utah. « C’est une espèce très commune, qui se rencontre sous toutes les pierres, principalement dans les plaines. » 11. UTA ELEGANS, Yarrow. Cette espèce paraît des plus communes et figure, dans les collections recueillies par M. Diguet, pour dix-neuf spécimens, adultes et jeunes. Ils proviennent de Santa Rosalia, de San Ignacio et d’une autre FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 307 localité indéterminée. U. elegans se rencontre aussi dans la Californie et au Nouveau-Mexique. Chez les jeunes, dont la longueur, de l'extrémité du museau à l’anus, n’est que de 21 millimètres, les écailles épineuses qui font saillie sur le bord antérieur de l’orcille sont remplacées par deux disques plus ou moins inégaux qui masquent la plus grande partie de l’orifice auriculaire. Cette particularité est surtout accusée chez les n° 96-108 à 110. Van Denburgh (1) considère U. elegans comme identique à U. stansbu- riana. Nous ne saurions partager cette manière de voir. Nous avons comparé deux séries d'individus appartenant à chacune de ces espèces, onze à la première et neuf à la seconde et voici le résultat de cette comparaison. Chez U. stansburiana, les écailles dorsales sont plus petites ; la fron- tale est simple (divisée chez un spécimen); il n’y a pas de tubercules en avant de l’orifice auditif: les deux fronto-pariétales et les deux pariétales latérales qui bordent l’interpariétale (occipitale) en avant et en dehors, sont grandes, régulières el séparées des sus-oculaires par une seule série de granulations. Chez l. elegans, au contraire, les écailles dorsales sont manifestement plus grandes: la frontale est toujours divisée; des tubercules se voient en avant du bord antérieur de l’orifice auditif ; les fronto-pariétales et les pariétales latérales sont plus petites, irrégulières, souvent divisées et sont toujours séparées des sus-oculaires, les parié- tales latérales tout au moins, par deux rangées de granulations. Ces différences nous ont paru constantes et nous n’hésitons pas à maintenir U. elegans comme espèce distincte. 12. UTA GRATIOSA, Hallowell. Deux mâles et deux femelles appartenant à celle espèce proviennent de Santa Rosalia. Chez les premiers, la face ventrale est bleue, excepté sur la ligne médiane, qui est d’un gris sale comme chez U. stansburiana. Cette espèce vit aussi plus au nord, dans la Californie et le Nouveau- Mexique. (4) Loc. cit., p.105. 308 F. MOCQUARD. 13. UTA MEARNSI, Slejneger. (PI. 41, fig. 1, 1 a.) Proc. Un. St. Nat. Museum, vol. XVII (1894), 1895, p. 589. Comme l’a montré Stejneger, cette espèce est intermédiaire entre Uta thalassina et les autres espèces du genre Ua; elle établit entre celles-ci et la première un passage, et ainsi disparaissent les raisons que l’on pouvait invoquer pour faire de Ü. fhalassina le type d’un genre particulier, Petrosaurus, Boulenger (1). L'intérêt qui s'attache à Uta Mearnst justifiera la description et les figures que nous en donnons ici. La tête est déprimée, plus longue que large. Sur le museau, les écailles sont grandes et renflées, pentagonales ou hexagonales, comme chez U. thalassina et forment, immédiatement en arrière de la rostrale, deux rangées longitudinales symétriques, composées chacune de quatre écailles séparées par une suture médiane : les écailles de la paire antérieure sont très petites, et celles de la seconde paire forment entre elles un V, dont le sommet tronqué est tourné en avant. Entourées en dedans par une série de granulations, les sus-oculaires présentent une rangée longitudinale de quatre écailles fortement dilatées transversalement, en dehors desquelles se trouve une seconde rangée de trois écailles polygonales beaucoup plus petites, non dilatées. La frontale est divisée en trois segments, le postérieur étant séparé de l’occipitale par une rangée transversale de trois écailles, dont la médiane est un peu en arrière du niveau des deux autres. L’occipitale (interpariétale) est très grande, bordée à droite et à gauche par une écaille (pariétale) fortement agrandie, plus longue que large. La narine s'ouvre près de l'extrémité du museau par un orifice large et arrondi qui regarde en haut, dans une nasale simple, séparée de la rostrale par une seule écaille. La sous- orbitaire est très longue. On compte cinq ou six labiales supérieures très basses et allongées, et huit labiales inférieures plus courtes et plus hautes, dont les deux (1) Catal. Liz. Brit. Museum, t. IL, p. 205. FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 309 postérieures sont les deux plus petites. La région temporale est couverte de granulations sensiblement égales ; une seule, de chaque côté, a la forme d’un très petit tubercule allongé verticalement, situé entre la commissure buccale etle bord antérieur de l’orifice auditif (PI. 11, fig. 1a). Ce dernier est grand, triangulaire, à bord inférieur sensiblement hori- zontal ; son bord antérieur porte six ou sept denticulations étroites, dont les moyennes sont les plus saillantes. Les granulations gulaires sont un peu agrandies dans la région moyenne. Fortement plissé latéralement, le cou est traversé par deux replis, dont l’antérieur est peu marqué et le postérieur, bordé de treize ou quatorze écailles, vaguement denticulé. Le dos et les flancs sont couverts de granulations convexes, lisses, un peu plus grandes sur le dos, comme chez VU. fhalassina; les écailles ventrales sont assez petites, plates, quadrangulaires ou polygonales. Sur la face antéro-supérieure des membres, les écailles sont notablement plus grandes que les ventrales, particulièrement sur le bras, la cuisse et la jambe, où elles sont en même temps assez fortement carénées. Les membres sont bien développés, les doigts robustes, comprimés, denticulés latéralement; le membre postérieur dirigé en avant atteint le bord antérieur de l’orifice auditif. Il ÿ a, de chaque côté, dix-sept ou dix-huit pores fémoraux. Déprimée à la base, la queue est cylindrique dans le reste de son étendue et garnie d’écailles verticillées, plus longues que larges, beaucoup plus grandes que les ventrales, carénées en dessus, la carène se termi- nant par une pointe fine et très courte. La coloration a quelque analogie avec celle qu’on observe chez U. thalassina, ainsi qu'on peut le constater en comparant entre elles les figures 1 et 2 de la planche 11. La face supérieure est d’un vert olive moucheté de gris clair, avec une bande transversale noire immédiatement en avant de la racine des membres antérieurs. Les régions latéro- dorsales du tronc sont traversées chacune par une série de bandes brunes au nombre de cinq d’un côté, quatre de l’autre, qui alternent entre elles, excepté celles de la première et de la dernière rangée qui sont en continuité sur la ligne médiane. Des demi-anneaux de même teinte et de dimensions à peu près égales aux intervalles qui les séparent, 310 F. MOCQUARD. se continuent sur la queue. Les membres portent également en dessus des barres brunes très pâles plus ou moins distinctes, avec quelques taches claires sur la face postérieure des cuisses. La face ventrale est gris de sable uniforme. Un seul spécimen a été capturé à Santa Rosalia. Il mesure 75 milli- mètres de l’extrémité du museau à l’anus, et la longueur de la queue égale 123 millimètres (1). Si U. Mearnsi paraît fort rare dans la Basse-Californie, il n’en est pas de même au nord de la presqu'île, car d’après le D° Mearns, cité par Stejneger (loc. cit. p. 591), on le rencontre en grand nombre dans le sud de la Californie, près de la frontière mexicaine. 14. UTA THALASSINA, Cope. (PI. 41, fig. 2,2 a.) Uta thalassina, Cope, Proc. Acad. Philad., 1863, p. 104. Petrosaurus thalassinus, Boulenger, Cat. Liz. Brit. Mus., t. I, p. 205 (1885.) Uta thalassina se distingue facilement de toutes les autres espèces du genre par les écailles de la queue, qui sont beaucoup plus petites ; par la présence, dans l’angle supérieur de l’orifice auditif, d’un lobe der- mique saillant, séparé du bord antérieur denticulé de cet orifice par une scissure profonde (PI. 11, fig. 2 a); par sa grande taille et par sa colo- ration. Le lobe dermique dont nous venons de parler n’a pas encore élé signalé et fait défaut chez toutes les autres espèces d’Ura. La coloration présente quelques variations. La face dorsale est le plus souvent d’un gris sombre traversé par des bandes noires ou brunes plus ou moins foncées et en nombre variable. Chez un seul spécimen, le réseau de petites taches noires mentionné par M. Boulenger (/oc. cit.) se voit sur à peu près la moitié antérieure de cette face (PI. 11, fig. 3). Quant aux bandes transversales, on en distingue sept chez le plus grand de nos spécimens, un mâle (fig 2), depuis le cou jusqu'à la racine des (1) Près de la moitié de la queue est reproduite, et cette partie de l'organe est garnie d'écailles plus petites et disposées beaucoup moins régulièrement, mais sa longueur ne semble pas avoir été altérée d’une manière sensible. : FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 311 membres postérieurs : la dernière est la moins accusée ; la deuxième et la troisième le sont davantage, mais moins que les quatre autres, dont la première ou la plus antérieure est noire et se termine par une grosse tache de même teinte située immédiatement en avant de l'épaule. Chez un spécimen femelle, il n'existe que cinq bandes transversales, dont les trois premières sont noires, la deuxième et la troisième étant réunies par un trait noir médian (fig. 3). Enfin, un troisième spécimen, du sexe femelle, laisse voir des traces de sept bandes transversales ; mais la première et la quatrième seules sont noires, et encore cette dernière est-elle très étroite et très irrégulière. Chez deux individus, mâle et femelle, la teinte brune de la gorge réapparaît aux aînes. Il est à remarquer que les femelles sont, comme les mâles, pourvues de pores fémoraux, qui s'ouvrent de même près du bord postérieur d’une écaille unique, mais par un très petit orifice et ne paraissent pas sécréter cette sorte de matière sébacée dont ils sont remplis chez les mâles. La même parlicularité s’observe chez toutes les espèces d'Uva. Nous possédons trois spécimens de Ü. {halassina, un mâle et deux femelles. Le mâle, qui est le plus grand des trois, mesure 332 milli- mètres de longueur totale, dont 113 pour la tête et le tronc. C'est ce mâle que représente la figure 2 de la planche 11. Ils proviennent, l’un de Mulege, les deux autres de La Paz. > (2r4 . SGELOPORUS DIGUETI, n. sp. (PI. 13, fig. 2, 2 a-b.) La largeur de la tête égale la distance du bord postérieur de l’inter- pariétale à l'angle supérieur de la rostrale, qui est légèrement renversée sur le museau. Celui-ci est modérément déprimé, busqué et convexe transversalement. Tous les boucliers sus-céphaliques sont lisses. Plus rapprochées de l'extrémité du museau que de l’œil, les narines regardent presque direc- tement en haut et s'ouvrent en dedans du canthus rostralis, formé de deux écailles, par un large orifice dans une scutelle simple et arrondie, séparée de la rostrale par une petite écaille. Elles sont séparées 312 F. MOCQUARD. l'une de l’autre par une rangée transversale de quatre écailles, dont les deux internes, de beaucoup les plus grandes, se dirigent obliquement de dedans en dehors et d'avant en arrière. Cette rangée transversale est précédée d’une paire de petites écailles qui la séparent de la rostrale. La frontale est divisée transversalement; son extrémité antérieure forme un angle obtus, sur les côtés duquel s'appuient, à droite et à gauche, une grande scutelle précédée elle-même d’une autre scutelle de mêmes dimensions, mais plus écartée de la ligne médiane; l’ensemble de ces cinq boucliers a la figure d’un V ouvert en avant, entre les branches duquel se trouvent, sur la ligne médiane, l’une au-devant de l’autre, deux scutelles, dont l’antérieure dépasse en avant les branches du V et est flanquée de chaque côté d’une petite écaille. La symétrie de ce revète- ment squameux est parfaite. Par son angle postérieur aigu et très légèrement tronqué, la frontale touche à l’interpariétale. Celle-ci est un peu plus large que longue, pentagonale, le côté postérieur étant de beaucoup le plus long, avec une petite fissure médiane. Sur ses côtés s'appuient, en avant, les fronto-pariétales ; latéralement, les pariétales. Les sus-oculaires sontau nombre de cinq, dont l’antérieure est très petite, la troisième la plus grande. Les trois antérieures sont bordées en dedans par une rangée de granulations; les deux dernières touchent en dedans aux fronto-pariétales et aux pariétales. Les quatre sus-oculaires posté- rieures sont séparées des surciliaires par une rangée de granulations. Le bord antérieur de l’orifice auditif porte quatre denticulations en forme de lames triangulaires, dont les deux moyennes sont larges et très saillantes. Les labiales supérieures, longues et très basses, sont au nombre de cinq; les inférieures, de six, les deux postérieures courtes. Il y a un sillon gulaire bordé de chaque côté par une rangée de trois écailles, sans compter les sous-maxillaires antérieures qui le limitent en avant. Les écailles dorsales sont beaucoup plus grandes que les ventrales, un peu plus larges que longues, modérément carénées, non denticulées, terminées par une pointe médiane, avec un très faible denticule de chaque côté (PI. b, fig. 13). Les ventrales sont lisses, bicuspides. On compte trente-six écailles dans une rangée transversale au milieu du corps et trente-cinq de l’interpariétale à la base de la queue. FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 313 Le membre postérieur dirigé en avant atteint le milieu de l'intervalle qui sépare l’oreille de l'œil. La longueur du tibia égale la distance entre le bord antérieur de l'oreille et l'extrémité du museau. Il y a douze pores fémoraux d’un côté, treize de l’autre. En dessus, la tête offre une teinte ardoisée. Le dos est traversé par des bandes d’un brun sombre, à bords mal limités, qui descendent jusqu’à la partie inférieure des flancs et sont séparées par des intervalles un peu plus étroits d’un gris bleuâtre. On en compte neuf depuis le cou jusqu’à la racine des membres postérieurs ; elles se continuent sur la queue, où, d’abord presque aussi serrées, elles deviennent ensuite plus larges et plus espacées, en même temps que les intervalles qui les séparent prennent une teinte gris fauve. Des barres plus ou moins distinctes traversent également la face supérieure des membres. La face ventrale est d'un gris bleuâtre au niveau du tronc, blanchâtre sous la queue. Quelques marbrures brun pâle sur fond gris se voient sous la gorge. Cette espèce est représentée par un seul spécimen provenant de Santa Rosalia. Il mesure 57 millimètres de l'extrémité du museau à l'anus, la longueur de la queue étant de 78 millimètres. Sc. Digueti a de grandes affinités avec Sc. Zicki, van Denburgh (1). 11 s’en distingue cependant par la disposition un peu différente des boucliers sus-céphaliques, par un sillon gulaire bien marqué, par le nombre moindre des pores fémoraux, par la non-denticulation des écailles dorsales et par la coloration. 16. SCELOPORUS ZOSTEROMUS, Cope. Sceloporus zosteromus, Cope, Proc. Acad. Philad., 1863, p. 103. Boulenger, Proc. zool. Soc. of London, 1897, p. 498. Neuf spécimens, dont cinq mâles et quatre femelles, ont été capturés. Le plus grand est un mâle qui mesure 104 millimètres de l'extrémité du museau à l’anus, la longueur de la queue étant de 152 millimètres : il présente dix-huit pores fémoraux d’un côté, dix-neuf dans l’autre. L'un de nos spécimens provient de San José del Cabo, les autres de Mulege et de San Ignacio. (1) Proc. Calif. Acad. Sc. (2), t. V, 1895, p. 410, pl. X. NOUVELLES ARCHIVES DU Muséum, 4e série. — I. 40 314 F. MOCQUARD. Cette espèce n’a été jusqu'ici rencontrée que dans la Basse-Californie et, suivant M. Boulenger, les îles voisines, Ceros, Santa Margarita et Magdalena. « Elle vit dans les buissons, sur les rameaux desquels elle se retire la nuit. » 17. PHRYNOSOMA CORONATUM, Blainville. Suivant Stejneger (1), cette espèce serait confinée à l'extrémité méri- dionale de la péninsule, à la région du Cap; mais elle se rencontre plus au nord, puisque, sur six spécimens, dont trois jeunes, recueillis par M. Diguet, l’un provient de Santa Rosalia, c'est-à-dire de la région moyenne de la presqu'île ; un quatrième a été capturé à San Ignacio et les deux autres à Mulege, un peu plus au sud. 18. CNEMIDOPHORUS HYPERYTHRUS, Cope. Comme l'espèce précédente, celle-ci est propre à la Basse-Californie. Douze spécimens de taille variable ont été recueillis à Santa Rosalia, à San Ignacio et à San José del Cabo. « Ce Cnémidophore se rencontre uniquement dans les terrains sablonneux et vit sur les souches des arbustes. » En général, dans cette espèce, les deux sus-oculaires postérieures seules sont bordées en dedans par une rangée de granulations; mais chez l’un de nos spécimens (n° 96-144), ces granulations se continuent jusqu’à la sus-oculaire antérieure. Chez un autre (n° 96-143), il en est de même d’un côté, tandis que du côté opposé les granulations s'arrêtent vers le milieu de la seconde sus-oculaire. Signalons enfin cette particularité : chez un exemplaire mâle (n° 98- 320), qui n’a que trois sus-oculaires, la face dorsale du tronc est d’un noir bleuâtre, avec les raies longitudinales blanches ordinaires, la face ventrale, brune; tandis que le dessous de la gorge, des membres et de la queue, offre une teinte rosée plus ou moins accusée. On ne doil voir sans doute, dans cette coloration intense, qu’une livrée de noces. (4) North American Fauna, n° 1, Part IT, p. 187 (1893). FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 315 19. CNEMIDOPHORUS GRAHAMII, Baird et Girard. Cnemidophorus grahamii, B. et Gir., Proc. Acad. Philad., 1852, p. 198, et Un. St. Mex. Bound. Survey, Reptiles, p. 10, pl. XXXII, fig. 1 à 6 (1859). Cnemidophorus sexlineatus, var. Grahamii, Bocourt, Miss. Sc. Mexique, Reptiles, p. 277, pl. XX, fig. 8. Cette espèce, dont les collections recueillies par M. Diguet renferment deux beaux spécimens, l’un mâle, l’autre femelle, ne nous paraît pas une simple variété de Cn. sexlineatus, .., chez lequel les granulations sont beaucoup plus petites et au nombre de 165 dans une rangée trans- versale, au lieu de 100 à 107 comme chez Cn. Grahamu. Nos obser- vations nous laissent croire aussi que chez Cr. sexlineatus, les pariétales latérales n'’atteignent jamais l'extrémité postérieure de la pariétale médiane. Remarquons enfin que Cn. Grahamii est bien distinct de Cn. mariarum, Günther, dont les granulations sont extrêmement petites. Chez nos deux spécimens, le dessous de la queue est coloré en rose. L’un d'eux provient de Santa Rosalia, l’autre de Mulege. Le type spécifique a été capturé entre San Antonio (Texas) et El Paso del Norte. 20. CNEMIDOPHORUS SEXLINEATUS. Bien que Cn. sexlineatus ne figure pas dans la liste des Reptiles de la Basse-Californie donnée par van Denburgh, nous inserivons sous ce nom, au moins provisoirement, un jeune Cnémidophore provenant de Santa Rosalia, dont l’état de conservation laisse à désirer, mais qui, par les caractères qu’on peut lui reconnaître, se rapproche de cette espèce plus que de toute autre. Nous n’insisterons pas, nous réservant de revenir sur ce point lorsque nous aurons reçu de nouveaux matériaux d'étude. 21. GLAUCONIA HUMILIS, Baird et Girard. Ce petit ophidien n’est représenté que par un seul spécimen, roussâtre sur le dos, gris sale sous le ventre, et d’une longueur totale de 213 mil- limètres dans laquelle la queue entre pour 10"",5. 316 F. MOCQUARD. Il a été capturé à San Ignacio. La collection du Muséum en possède un second, provenant de Colima (Mexique). Cette espèce a été aussi rencontrée dans quelques provinces du Sud-Ouest des États-Unis, l’Arizona et le Colorado. 22. HOMALOCRANIUM PLANICEPS, Blainville. C’est de Blainville qui, le premier, a fait connaître cette espèce dans le quatrième volume des Nouvelles Annales du Muséum, en 1835 (p. 294, pl. XXVITI, fig. 3). Depuis, aucun autre spécimen n’était entré dans la collection du Muséum. L'individu type provenait de la Californie; M. Diguet en a recueilli deux, dont l’un à Santa Rosalia, l’autre à San Ignacio. On rencontre également cette espèce au Texas et dans le Nord du Mexique. Il est à remarquer que chez l’un de nos exemplaires (n° 96-151), les préfrontales s’interposent, de chaque côté, entre la nasale postérieure et la préoculaire et se mettent en contact avec la seconde supéro-labiale correspondante. « Cet ophidien vit dans le sol, où on le rencontre surtout en pratiquant des terrassements. » 23. CHILOMENISCUS STRAMINEUS, Cope. (PL. 13, fig. 4, 4 a.) Chilomeniscus stramineus, Cope, Proc, Acad. Philad., 1860, p. 339 et Proc. Un. St. Nat. Mus., t. XIV, 1892, p. 594. part., Boulenger, Cat. Snak. Brit. Mus., t. 11, p. 273 (1894.) van Denburgh, Proc. Calif. Acad. Sc. (2), V, 1895, p. 138. Un beau spécimen mâle appartenant à cette espèce a été recueilli à La Paz. Il mesure 226 millimètres de longueur totale, dont 30 pour la queue, qui est conique et très courte. | Ce spécimen offre les caractères assignés à l’espèce par Cope, avec, toutefois, les restrictions suivantes : 1° La narine s’ouvreentre deux nasales (et non dans une nasale unique), FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 317 dont l’antérieure est fusionnée avec l’internasale correspondante, celle-ci étant séparée de sa congénère par la rostrale. 2° Les inféro-labiales de la première paire se rencontrent en arrière de la mentonnière et séparent ce bouclier des sous-maxillaires anté- rieures. 3° Les gastrostéges, au nombre de cent douze, sont anguleuses sur les côtés (et non arrondies), principalement dans la partie antérieure du tronc, comme le montre la figure 44, planche 13. 4° Enfin, les dents maxillaires, dont le nombre s'élève à huit ou neuf et dont les deux dernières sont légèrement plus longues et plus fortes que celles qui les précèdent, sont toutes sillonnées sur leur côté externe, à l'exception de la plus postérieure qui est lisse. Les dents mandibulaires sont très courtes, les antérieures un peu plus longues. Ce caractère des dents maxillaires, non encore signalé, fait des CAio- meniscus un genre spécial isolé, sans parenté immédiate avec quelques genres d’Elapinæ dont les dents maxillaires sont également sillonnées, mais dont les premières de ces dents sont canaliculées. Quant à la coloration, elle est exactement conforme à celle décrite par Cope. La tête est d’un brun clair; mais tout le reste du -corps est d’un gris perle, les écailles des neuf rangées médio-dorsales étant marquées en leur milieu d’une légère teinte brune, avec un point noir à leur extré- mité postérieure. Le type spécifique provient du cap San Lucas. 24. CHILOMENISCUS FASCIATUS, Cope. Chilomeniscus stramineus fasciatus, Cope, Proc. Un. St. Nat. Museum, t. XIV, 1899, p. 595. Chilomeniscus stramineus, part., Boulenger, Cat.Sn. Brit. Museum, t. IT, p. 273 (1894.) Chilomeniscus fasciatus, van Denburgh, Proc. Calif. Acad. Sc. (2), t. V, 1895, p. 139. De même que Cope, nous ne découvrons entre cette espèce et la pré- cédente aucune différence sensible dans la squamation; la dentition est également la même; mais la coloration est tellement dissemblable, sans qu’il existe de passage de l’une à l’autre, qu’il est bien difficile, même en n’attachant pas aux différences de ce genre plus d'importance qu’il ne 318 F. MOCQUARD. convient, de ne voir là, comme le fait M. Boulenger, que des variations de coloration d’une même espèce. Cope admet pour Ch. stramineus trois variétés de coloration carac- térisées ainsi qu'il suit (/oc. cit., p. 594): Corps annelé avec des anneaux noirs complets. Ch. Stramineus cinctus. Corps avec des bandes transversales qui attei- gnent la première et la deuxième rangée d'ÉCAIES EE RE ee RES CCR Tee Ch. Stramineus fasciatus. Écailles avec une tache brune sur l’apex; pas débandes es ri Rene Ch. Stramineus. Nous avons sous les veux quatre spécimens de CA. fasciatus; tous sont plus grêles que celui de Ch. séramineus dont nous avons parlé plus haut. Chez trois d’entre eux, les bandes transversales noires sont disposées comme l'indique Cope chez Ch. stramineus fasciatus ; mais chez le qua- trième, ces bandes, un peu plus nombreuses, s'étendent jusque sur les gastrostéges, ce qui indique un passage vers Ch. stramineus cinctus. Quant à la coloration de CA. stramineus elle n’a rien de commun avec celle des deux autres variétés admises par Cope. Nous croyons done avec van Denburgh que CA. stramineus cinctus et Ch. stramineus fascratus représentent une même espèce ; mais nous pen- sons en même temps qu'ils ne peuvent être regardés comme une simple variété de coloration de Ch. stramineus ; et de mème que le naturaliste que nous venons de citer, nous admettons que les deux espèces CA. stra- mineus et Ch. fasciatus sont distinctes. De nos quatre spécimens, l’un provient de Santa Rosalia, un second de Mulege et les deux autres des régions voisines, mais sans localité dé- terminée. Le premier a été trouvé dans le sable : la forme très déprimée du museau et les grandes dimensions de la rostrale qui l’emboîte, dé- notent, effectivement, des ophidiens essentiellement fouisseurs. L'un d’eux a été envoyé vivant par M. Diguet et a vécu quelque temps à la Ménagerie des Reptiles; nous avons donc pu en observer exactement la coloration et nous avons constaté, conformément aux indications que nous avions déjà recues de M. Diguet, que les intervalles compris entre les bandes transversales noires sont d’un rouge orangé pâle et que Ja face ventrale est blanche. FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 319 «Ch. fasciatus vit dans la terre et porte le nom local de Coralio. Il est assez commun, et passe pour se nourrir de larves de fourmilion ». Les types spécifiques, au nombre de deux, avaient été recueillis à La Paz. 25. CONTIA EPISCOPA, Kennicott. Lamprosoma episcopum, Kenn., Un. St. Mex. Bound. Survey, Reptiles, p. 22, pl. VIII, fig. 2 (1859). Bocourt, Miss. Sc. Mex., Reptiles, p. 559, pl. XXXIV, fig. 4 (1883). Contia episcopa, Cope, Proc. Ac. Philad., 1860, p. 251. Boulenger, Cat, Snakes, &. If, p. 265 (1894). Neuf spécimens, dont sept proviennent de Santa Rosalia, ont été recueillis par M. Diguet. Les caractères spécifiques qu’ils présentent sontassez constants ; cepen- dant, quelques particularités doivent être signalées. La portion de la rostrale renversée sur le museau est variable : chez certains spécimens elle n’est que la moitié de sa distance de la frontale, tandis que chez d’autres elle est sensiblement plus grande, sans jamais devenir égale à cette distance. La frontale est en général égale en longueur à sa distance de l’extré- mité du museau; mais elle est parfois plus courte (n° 92-431). Le rapport de sa longueur à sa largeur, qui est le plus souvent de un et demi, peut aussi être plus faible, soit par suite de réduction en longueur (n° 92-431) ou d’accroissement en largeur (n° 92-134). Remarquons encore que le bord antérieur de cette même frontale est une ligne droite transversale : que ses bords latéraux sont parallèles à la ligne médiane dans le plus grand nombre des cas et que chez quelques spécimens (n° 92-434, 92-436, 92-437 et 96-153) ils vont en divergeant d'avant en arrière. Chez un spécimen, il y a, des deux côtés, deux préoculaires au lieu d’une seule. Enfin, tous les exemplaires, à l'exception de deux très jeunes, pré- sentent une teinte uniforme brun olive ou brun jaunâtre pâle, surtout sous l’abdomen, en même temps que les écailles dorsales ont une étroite bordure beaucoup plus claire. Chez les deux jeunes spécimens mentionnés (n° 92-436-37), les écailles dorsales sont marquées d’une petite tache 320 F. MOCGQUARD. brune, qui occupe le milieu de l’écaille sur le cou, où elle est bien marquée, surtout chez le n° 92-436, et l'extrémité postérieure des écailles sur le reste du tronc. Tous nos spécimens sont pourvus d’une nasale unique ; d’une frénale plus longue que haute; de deux postoculaires ; de 1 +2 temporales; de sept supéro-labiales, dont la troisième et la quatrième touchent à l'œil, cette dernière remontant un peu en arrière de l’œil, et de 15 séries lon- gitudinales d'écailles lisses. Le nombre des gastrostéges est compris entre 157 et 170; celui des doubles urostéges entre 44 et 53. Le plus grand de tous est un mâle (n° 92-431) d’une longueur totale de 457 millimètres, dont 86 pour la queue. Jusqu'ici, que nous sachions du moins, la présence de Contia episcopa dans la Basse-Californie n'avait pas encore été signalée. La collection du Muséum, en possédait qu'un spécimen, origi- naire du Texas, dû au Musée de Philadelphie et chez lequel la frontale, plus allongée, a son bord antérieur convexe en avant et les bords latéraux un peu convergents en arrière; la frénale, qui est très petite d’un côté, manque de l’autre, et les écailles dorsales sont marquées à leur base, comme sur le type spécifique, d’une petite tache brune sans bordure claire marginale. 26. COLUBER CATENIFER, var. VERTEBRALIS, Blainville. Coluber catenifer, Blainv., AMVouvelles Annales du Muséum, t. IV, 1835, p. 290, pl. XX VI, fig. 2. Coluber vertebralis, Blainv., /bid., p. 293, pl. XX VIF, fig. 2. Bocourt, Miss. Sc. Mex., Reptiles, p. 672, pl. XL VII, fig. 1 (1888.) Coluber catenifer, Boulenger, Cat. Sn. Brit. Mus., t. Il, p. 67 (1894). Le Coluber vertebralis de Blainville ne nous paraît différer de son C. Catenifer que par sa coloration : il ne peut done en être séparé spécifiquement, mais en revanche, son système de coloration offre des caractères si différents et si constants, qu'il doit en être considéré comme une variété. Chez les trois spécimens capturés par M. Diguet, les taches dorsales ont la disposition indiquée par de Blainville et plus exactement figurée FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 321 par Jan (1) et par M. Bocourt (oc. cf.). Chez tous les trois, la face infé- rieure de la queue est noire dans à peu près sa moitié postérieure. Chez l’un des spécimens, les taches dorsales ne sont noires que dans environ les deux cinquièmes postérieurs du corps, la queue comprise ; dans {out le reste du tronc elles sont d’un brun roussâtre, qui passe graduellement au noir en arrière. Dans la région vertébrale, les intervalles entre ces taches sont rouge orangé, mais passent au rouge brique sur la partie antérieure du tronc et le dessus de la tête jusqu’au museau; c’est le système de coloration décrit par Cope dès 1860 (2). Les flancs sont jaunes, le ventre blanc jaunâtre. — Sur un second spécimen, les intervalles clairs compris entre les taches dorsales sont également rouge orangé ; mais ces taches se rapprochent beaucoup plus de la teinte noire dans la partie antérieure du tronc. Chez le troisième, les taches, noires ou très sombres, laissent entre elles un fond de coloration blanc sale, sans trace de teinte rouge brique ou rouge orangé, teinte qui a peut-être disparu sous l’action de l'alcool. Cope parait être le premier naturaliste qui ait signalé, sous le nom de Pityophis hæmators (loc. cit.), la présence de ce beau Serpent dans la Basse-Californie. Deux spécimens ont une longueur de 1°,27, l’autre de 1°,25. Ils proviennent de San Ignacio et de l’Arroyo de Santa Agueda. 27. COLUBER ROSALIÆ, n. sp. (PL. 49, fig. 1, 4 a-b). La tête est allongée, distincte du cou, le museau long et un peu saillant. Le corps est un peu comprimé, et la queue, qui est relative- ment courte, paraît préhensile. La rostrale est beaucoup plus large que haute, légèrement renversée sur le museau. Les internasales sont aussi longues que larges, nota- blement plus courtes que les préfrontales, qui sont grandes et allongées. Fortement élargie à son extrémité antérieure, dont le bord est transversal, la frontale est presque une fois et demie plus longue (1) Icon. gén. des Ophidiens, livr. 22, pl. I, fig. 3 (1867). | (2) Proc. Acad. Philud. t. XII, 1860, p. 342. NouveLLEs ARCHIVES Du Muséum, 42 série. — I. 41 322 F. MOCQUARD. qu’elle n’est large à cette extrémité, aussi longue que sa distance de l'extrémité du museau, un peu plus courte que les pariétales ; son angle postérieur esl aigu el ses bords latéraux, très allongés, sont un peu concaves et obliques d’avant en arrière et de dehors en dedans. Les sus-oculaires sont très étroites en avant et aussi larges à leur extrémité postérieure que la frontale au niveau de leur angle postéro- externe. La narine s'ouvre entre deux nasales. La frénale est très allongée, plus étroite en avant, et deux fois plus longue qu’elle n’est haute au niveau de son angle postéro-supérieur ; son bord inférieur est notable- ment plus long que le bord opposé, de sorte que son angle postéro-infé- rieur est très aigu. Il y a une pseudofrénale allongée, en contact, par son bord supérieur, avec la partie postérieure de la frénale et la préoculaire, et qui repose sur la quatrième supéro-labiale. La préoculaire est grande, dilatée à son extrémité supérieure etlargement en contact avec la frontale. L’œil est entouré d’un cercle complet d’écailles, dont trois postocu- laires et deux sous-oculaires, l’inférieure des premières étant la plus grande (1). Les temporales sont en nombre très élevé, petites et disposées sans ordre; deux ou trois seulement touchent aux postoculaires. On compte dix supéro-labiales dont la neuvième est la plus haute et la plus longue, et treize inféro-labiales, dont les quatre premières sont en contact avec les sous-maxillaires antérieures, qui sont beaucoup plus longues que les postérieures; celles-ci sont séparées sur la ligne médiane par deux paires d’écailles asymétriques (2). Les écailles du tronc sont lisses, petites, allongées, sans fossette apicale et disposées suivant 33 séries longitudinales au milieu du tronc, celles des rangées inférieures étant plus larges. On compte 277 gastrostéges, pourvues d’une carène latérale obtuse, et 83 urostéges doubles ; l’anale est divisée. Au nombre de 17 ou 18, les dents maxillaires, subégales, forment une série continue dont les postérieures sont un peu plus fortes ; les dents mandibulaires vont en diminuant d’avant en arrière. (1) D'un côté, la 5° supéro-labiale semble fusionnée avec la sous-oculaire correspondante et touche à l'œil (PI. 12, fig. 1 b). (2) Ce détail est mal représenté PI. 42, fig. 4 a. FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 323 En dessus, la coloration est un brun olivätre uniforme, sans taches, le contour des écailles étant seulement un peu plus sombre. La face ventrale est d’un gris jaunâtre. Très voisine de C. chlorosoma, Günth. (Biologia Centrali-Americana, Rept., p. 115, pl. XLI), cette espèce n’est représentée que par un spécimen femelle, qui mesure une longueur totale de 853 millimètres, dans laquelle la queue entre pour 135 millimètres, c’est-à-dire qu’elle est contenue six fois et un tiers dans la longueur totale. Il provient de Santa Rosalia. « Ce serpent vit dans les buissons, sur lesquels il se tient ordinai- rement perché et se meut avec une grande agilité. » 28. ZAMENIS FLAGELLUM, Shaw, var. frenata, Stejneger. Bascanion flagellum frenatum, Stejneger, North Amer. Fauna, n° 7, Part II, p. 208 (1893). Cette variété de Zamenis flagellum (1) est représentée par trois spécimens dont le plus grand mesure 1"05 du museau à l’anus ; la queue est malheureusement brisée près de son extrémité. Un second adulte mâle à 190 gastrostéges, une anale divisée et 118 urostéges ; sa longueur totale est de 1"14, dont 0"33 pour la queue. Le troisième est un jeune. Chez ces trois specimens, le dessus de la nuque et du cou est d’un brun noirâtre coupé transversalement par quatre ou cinq raies blanc jaunâtre plus ou moins irrégulières ; une raie de cette même teinte claire, très évidente chez le jeune, mais également distincte chez les adultes, s’étend de la narine à la région temporale en passant sur la frénale. La gorge est tachetée de brun, et la partie antérieure de la face ventrale présente deux séries longitudinales de taches sombres, qui sont généralement arrondies et situées près du bord postérieur des gastrostéges. C’est exactement la coloration observée par Stejneger sur les spécimens types de sa sous-espèce Bascanion flagellum frenatum. D'autre part, nous avons examiné comparativement tous les spéci- mens de Z. flagellum qui font actuellement partie de la collection du Muséum, et chez aucun d’eux nous n’avons observé de passage à la (4) Sxaw, Gen. Zool., t. III, Part II, p. 475 (1802). 394 | F. MOCQUARD. coloration indiquée ci-dessus. La variété admise par Stejneger nous paraît donc légitime. | Elle habite non seulement la Basse-Californie, mais encore, suivant Stejneger, le sud-ouest de l’Arizona, l’Utah, le Nevada et la Californie. Nos spécimens proviennent de Santa Rosalia et de San Ignacio. 29. ZAMENIS TÆNIATUS, Hallowell. Deux spécimens encore jeunes ont le dessous de la tête, la gorge et la partie antérieure du cou tachés de brun pâle. Chez deux autres, qui sont adultes, la face inférieure du cou et la partie antérieure du tronc offrent une teinte rosée. Le plus grand estun mâle dont la longueur totale est de 1,33, encore la queue est-elle légèrement tronquée; la distance du museau à l’anus égale 0”,875. Tous sont pourvus de dix-sept séries longitudinales d’écailles. Deux spécimens ont été recueillis à Santa Rosalia, un autre à Mulege, le quatrième à San Ignacio. Cette espèce a été aussi rencontrée dans le sud-ouest des États-Unis et le nord-ouest du Mexique. Avec M. Boulenger (1) nous considérons Z. tæniatus et Z. lateralhs, Hallowell, comme identiques. Suivant M. Bocourt (2), cette dernière espèce se distingue de la première par dix-sept séries longitudinales d’écailles au lieu de quinze, et en ce que les liserés jaunes longitudinaux sont séparés entre eux, sur le dos, par neuf rangées d’écailles et non par sept. Les comparaisons auxquelles nous avons procédé nous ont con- vainçu que la différence dans le nombre des séries d’écailles est indi- viduelle et non spécifique, et comme les deux liserés jaunes longitudi- naux occupent toujours les troisième et quatrième séries d’écailles, ils se trouvent séparés sur le dos par neuf ou sept séries, suivant que les individus en ont dix-sept ou quinze. Z. éæniatus (1852) ayant la priorité, Z. lateralis (1853) doit disparaître. (4) BouLencer, Cut. Sn. Brit. Mus., t. T, p. 390 (1893). (2) Bocourr, Miss. Sc. du Mexique, Reptiles, p. ‘707. FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 325 30. SALVADORA GRAHAMIÆ, Baird et Girard. Salvadora Grahamiæ paraît avoir la même distribution géographique que l'espèce précédente. Les collections de M. Digueten renferment cinq spécimens, dont quatre ont été capturés à Santa Rosalia, le cinquième à San Ignacio. Chez un jeune, les bandes latéro-dorsales brun olive sont formées d’un très grand nombre de barres transversales dont les bords se fondent avec la teinte plus claire qui les sépare. 31. HYPSIGLENA OCHRORHYNCHA, Cope. Hypsiglena ochrorhynchus, Cope, Proc. Acad. Philad., t. XII, 1860, p. 246. Un seul spécimen, adulte, recueilli à Mulege. Il n'offre rien de parti- culier et ne diffère pas d’autres exemplaires venant du Mexique. 32. HYPSIGLENA CHLOROPHÆA?, Cope. Hypsiglena chlorophæa, Cope, Proc. Acad. Philad., 1860, p. 247; Stejneger, North Amer. Fauna, Part Il, p. 204 (1893). Hypsiglena ochrorhynchus, part., Boulenger, Cat. Snakes, &. IT, p. 209 (1894). Six spécimens d’Aypsiglena, dont cinq capturés à Santa Rosalia, et le sixième à San Ignacio, ont un aspect tout différent du précédent. Les taches dorsales, beaucoup plus nombreuses et plus petites, sont d’un brun assez pâle sur fond cendré, quelquefois lavé de rose (n° 96- 150). Opposées ou alternes, longues d’une longueur et demie d’écaille, elles occupent au plus une largeur de deux à trois écailles et sont, dans chaque série longitudinale, assez régulièrement dislantes l’une de l’autre d’une longueur d’écaille. Chaque série contient environ quatre-vingts de ces taches depuis le cou jusqu’à l’origine de la queue. Chez l’un des spé- cimens, et seulement sur une longueur de 5 à 6 centimètres, les taches d’un côté se réunissent à celles de l’autre pour former des bandes trans- versales. En dehors de ces taches dorsales, se trouvent trois autres séries longitudinales de taches latérales plus pettes et presque ponctiformes, de même teinte, alternant généralement entre elles, ainsi qu'avec les 326 F. MOCQUARD. précédentes et situées ordinairement entre la sixième et la cinquième série d’écailles, la quatrième et la troisième, la deuxième et la première. Le dessus de la tête est finement ponctué de brun froncé. Sur la nuque, on observe les trois mêmes grandes taches que chez 7. ochrorhyncha, mais elles sont noires, et les latérales se prolongent en avant jusqu’à la narine, en s'interrompant au niveau de l’œil. Ces taches latérales se réunissent à la tache médiane chez un spécimen. La face ventrale est d’un blanc grisâtre; il en est de même des lèvres et de la gorge, qui sont piquetées de brun, avec une petite tache brune plus ou moins distincte sur les sutures qui séparent les cinq ou six premières supéro-labiales. Nos six spécimens sont tous pourvus d’une petite pseudopréoculaire. On compte huit supéro-labiales (9 par exception), vingt et une séries d’écailles très finement striées (1) et pourvues d'une fossette apicale impaire. Le nombre des gastrostéges varie de cent soixante-dix-huit à cent quatre-vingt-six, celui des urostéges de quarante-sept à cinquante- huit. Deux de ces derniers boucliers sont simples chez un spécimen (92-428); il y en a six chez un autre (92-430). Ils sont semblables pour le reste à 7. ochrorhyncha. Le plus grand a une longueur totale de 340 millimètres, dans laquelle la queue entre pour 59 millimètres, à peu près le sixième. On ne peut les rapporter à /1. ochrorhyncha, dont ils diffèrent par le nombre plus grand des gastrostéges (178 à 186, au lieu de 157 à 178), par une longueur moindre des sus-oculaires, par la coloration et une forme plus grêle. Nous n'hésiterions pas à les identifier à {/. chlorophæa, si Stejneger (oc. cit.) ne nous apprenait que l'individu type de cetle espèce manque de pseudopréoculaire, particularité qu’il a observée également chez un autre spécimen, mais qui, ainsi que le remarque Stejneger, pourrait n'être qu’une simple variation individuelle. Si /1. chlorophæa était réellement une espèce valide, caractérisée par l'absence de pseudopréoculaire, l’espèce que nous venons de décrire ne (1) Ces stries, qui n’ont pas encore été signalées chez les Hypsiglena, s'observent également chez H. ochrorhyncha et H. affinis. Nous en concluons que la striation des écailles dorsales se rencontre aussi chez les autres espèces du genre et qu’elle constitue un caractère générique. FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 327 pourrait lui être assimilée et nous proposerions dans ce cas de lui donner le nom de 77. venusta. 33. TROPIDONOTUS DIGUETI, n. sp. (PL Fe 2) La rostrale est à peu près deux fois aussi large que haute; sa partie renversée sur le museau égale la longueur de la suture qui sépare les internasales. Celles-ci sont aussi longues que larges, très étroites à leur extrémité antérieure, ordinairement un peu plus courtes que les préfron- tales. Peu élargie à son extrémité antérieure, la frontale est deux fois plus longue qu’elle n’est large en son milieu, plus courte que sa distance de l'extrémité du museau, beaucoup plus courte que les pariétales. La narine s'ouvre entre deux nasales, que suit une frénale petite, très sensi- blement aussi haute que longue. Il y a deux préoculaires, dont l’inférieure est beaucoup plus haute que la supérieure, cette dernière étant assez largement séparée de la frontale. Modérément grand et d’un diamètre horizontal égal au plus à sa distance de la narine, l’œil est bordé en arrière par trois (quelquefois par 4) postoculaires ; les deux inférieures de ces squames sont ordinairement en contact avec une tem- porale antérieure allongée, qui s'appuie sur les sixième et septième supéro-labiales et que suivent deux temporales irrégulièrement super- posées et beaucoup plus courtes. Le nombre des supéro-labiales est normalement de huit, la sixième et la septième étant de beaucoup les plus grandes, la quatrième et la cinquième bordant l'œil (1). Il existe dix — exceptionnellement onze —inféro-labiales, dont les cinq premières touchent aux sous-maxillaires antérieures; ces dernières sont de même longueur que les postérieures, qui divergent en arrière et sont séparées sur toute leur longueur par des écailles. Assez fortement carénées, à l’exception de celles de la rangée infé- rieure qui sont lisses, les écailles du tronc sont disposées en vingt et une séries longitudinales. Le nombre des gastrostéges varie, chez nos six spécimens, de cent cinquante-six à cent solxante-huit; celui des (4) Chez un spécimen (n° 96-163), il y en a 9 des 2 côtés, et chez un autre (n° 96-162), 8 à droite et 9 à gauche; dans ce dernier cas, la 5° et la 6° supéro-labiale touchent à l'œil. 328 F. MOCQUARD. € doubles urostéges, de cinquante-neuf à soixante-treize, l’anale est entière. En dessus, la teinte générale est un vert olive, clair chez Le plus grand de nos spécimens, beaucoup plus foncé chez les autres, sans trace de raie brillante dorsale ; mais chez ces derniers, une bande étroite plus ou moins apparente et d’un blane grisàtre part de la commissure buccale et s’étend en arrière jusqu à l’anus en passant sur les écailles des deuxième et troi- sième rangées. Le dessous de la tête et du cou est d’un blanc jaunâtre, passant peu à peu à la teinte ventrale gris verdâtre, qui est aussi celle des supéro-labiales antérieures, les postérieures étant plus sombres; les lignes de suture de ces écailles sont d’un noir plus ou moins accusé. Quelques petites taches noires sans forme déterminée se voient sur le dos, où elles sont rares, et sur les flancs où elles forment, en allant en diminuant de grandeur d'avant en arrière, deux rangées longitudinales assez régulières sur les écailles de la première et de la quatrième rangée, dans la moitié où les deux tiers antérieurs du tronc. Le bord antérieur des extrémités des gastrostéges peut aussi être coloré en noir. Toutes ces taches paraissent dues à ce fait que les intervalles entre les écailles ont une teinte noire qui peut s'étendre plus ou moins sur les écailles elles- mêmes. Enfin, sous la queue est une raie médiane d’un brun très pâle. À cette espèce appartiennent six spécimens, dont le plus grand est une femelle mesurant 735 millimètres de longueur totale, dans laquelle la queue entre pour 142 millimètres, ou un peu moins du cinquième. L'un des spécimens provient de Mulege; les cinq autres de San Ignacio. Suivant van Denburgh (1), trois espèces de 7ropidonotus se ren- contrent dans la Basse-Californie : 77. cyrtopsis, var. collaris, lan, 7r. validus, Kenn, et 77. cœleno, Cope. Or, l'espèce que nous venons de décrire se distingue immédiatement de ces espèces par deux préoculaires, au lieu d’une, et en outre, des deux dernières, par une anale indivise. C'est avec 7. Hammond, Kenn. (2), que 7». Diquehr paraît avoir le plus d’affinités; il s’en distingue également par ses deux préoculaires et sans doute par d’autres particularités d'organisation; mais comme le Muséum ne possède pas 77. Hammondi, je n’ai pu établir de compa- (4) Van DexBurGx, Proc. Calif. Acad. Sc. (2), V, 1895. (2) Kennicorr, Proc. Acad. Philad., t. XII, 1860, p. 332. FAUNE HERPETOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 329 raison entre les deux espèces. Relativement à la coloration, j'ajouterai que, d’après Stejneger (1), chez presque tous les spécimens de 77. Ham- mondi, au nombre de douze, qu’il a observés, la présence d’une bande dorsale était nettement indiquée, surtout dans la partie la plus voisine de la tête, et l’on a vu qu'il n’y en a aucun indice chez nos spécimens de Tr. Diqueti, mème les plus jeunes. 34. TROPIDONOTUS VALIDUS, Kennicott. Tropidonotus validus, Kennicolt, Proc. Acad. Philad , 1860, p. 334. Boulenger, Cat. Snakes, I, p. 237 (1893). Van Denburgh, Proc. Calif. Acad. Sc.(2), t. V, 1895, p. 152. Tropidonotus celæno, Cope, Proc. Acad. Philad., 1860, p. 341 et 1861, p. 298. Van Denburgh, Loc. cit., p. 154. Van Denburgh considère encore 77. validus et Tr. celæno comme deux espèces distinctes ; mais Je ne vois vraiment pas à l’aide de quels caractères on pourrait les différencier. Voici brièvement, au surplus, ceux que présente notre spécimen, que nous rapportons à la première de ces espèces. Le museau est étroit et allongé, les internasales plus longues que larges, étroites en avant, aussi longues que la suture entre les préfron- tales ; le diamètre de l'œil est un peu plus petit que sa distance de la narine ; 1l y a une préoculaire, non renversée en dessus, et trois post- oculaires. Deux fois aussi longue que large en son milieu, aussi longue que la suture interpariétale, la frontale a ses côtés latéraux un peu concaves, non convergents en arrière ; les susoculaires sont longues et étroites. Les temporales sont rangées suivant la formule 1 + 2, l’antérieure étant en contact avec les deux postoculaires inférieures et beaucoup plus grande que les autres. On compte huit labiales supérieures; la quatrième et la cinquième touchent à l'œil ; la sixième et la septième sont les plus grandes. Cinq inféro-labiales sont en contact avec les sous-maxillaires antérieures ; les postérieures sont plus longues et séparées sur la ligne médiane. Disposées en dix-neuf séries longitudinales, les écailles du tronc sont pourvues de fortes carènes, à l’exception de celles plus grandes de la pre- (4) Sresxecer, North American Fauna, n° 7, Part II, p. 212. NouveLLEs ARCHIVES Du Muséum, 4e série. — I. A2 330 F. MOCQUARD. mière rangée qui n’en présentent que des traces. Les gastrostéges sont au nombre de cent quarante et un; l’anale est divisée. La queue est mutilée. Un brun olive forme, en dessus, le fond de la coloration, avec une rangée longitudinale de taches plus sombres situées à la base des quatrième et cinquième séries d’écailles; la région vertébrale est plus foncée, la partie inférieure des flancs, au niveau des deux ou trois séries inférieures d’écailles, plus claire. La face ventrale est un gris lavé de brun. Une raie brune assez pâle parcourt la ligne médio-inférieure de la queue. Les intervalles entre les écailles sont d’un brun sombre; mais au milieu du tronc, où la peau est distendue, on voit, sur une longueur d’environ un décimètre, certains de ces intervalles former des traits blancs, longs d’en- viron une demi-longueur d’écaille, qui se succèdent de deux en deux écailles de chaque côté de celles de la cinquième et de la huitième rangée. Un unique spécimen mâle, long de 550 millimètres de l'extrémité du museau à l'anus, a été capturé à San José del Cabo. Chez ce mâle, les verges sont évaginées, et parmi les nombreuses épines cornées et recourbées en crochet dont elles sont couvertes, on en dis- tingue, à leur base, deux sur le côté externe et une sur le bord postérieur, qui sont particulièrement fortes. On peut aussi remarquer que l'extrémité libre de ces verges présente deux lèvres saillantes, une antérieure et une postérieure, opposées l’une à l’autre comme celles d’une fleur de labiée. 35. TRIMORPHODON LYROPHANES, Cope. Cette espèce est représentée par un seul spécimen femelle, d’une lon- gueur totale de 740 millimètres, celle de la queue étant de 125 millimètres. Il provient de Santa Rosalia. On le rencontre aussi dans l’Arizona. Les grandes taches vertébrales ne sont rapprochées deux par deux que dans les trois quarts antérieurs du tronc. 36. HYDRUS PLATURUS, L. Anguis platura, L., Syst. Nat., 12° éd., I, p. 391 (1766). Hydrus bicolor, Schneider, ÆHistoriae Amphibiorum, I, p. 242 (1799). Pelamis bicolor, Daud., /ept., VII, p. 366, pl. LXXIX (1803). D. B., Erp. gén., VII, p. 1335 (1854). Hydrophis bicolor, lan, £lenco, p.109, et Zcon. gén. des Ophid., livr. 40, pl. IT et IL (1872). Hydrus platurus, Boulenger, Cat. Sn. Brit. Mus., IX, p.267 (1896). FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 331 De toutes les espèces d'Hydrophidés marins, celle-ci est sans contredit la plus répandue, puisqu'elle a été rencontrée dans presque toutes les mers intertropicales ou subtropicales. Deux spécimens ont été capturés dans le golfe de Californie, au large de l’île Espiritu Santo. Ils présentent l'un et l’autre cinquante-cinq séries d’écailles au milieu du trone. Sur les flanes et la face ventrale, ces écailles portent un à trois petits tubercules qui, d’après M. Boulenger (/oc. cit.), sont particuliers aux mâles. Chez l’un des spécimens (n° 98-327), l'œil est séparé des supéro- labiales par une longue sous-oculaire qui, chez l’autre (n° 98-328), est soudée à la quatrième supéro-labiale, en mème temps que, d’un côté, elle est en outre fusionnée avec la postoculaire inférieure. Par leur système de coloration, ils se rapportent à la var. E de M. Bou- lenger (loc. cit.). La bande dorsale noire couvre quinze à dix-sept séries d’écailles ; la face latéro-ventrale est jaune chez l’un des spécimens, brun pâle chez l’autre. La queue porte en dessus et sur les côtés des taches noires sur fond jaune. Enfin, on observe chez tous les deux, un peu en arrière de la com- missure des lèvres, une tache brune ou noire, en ovale allongé, qui fait défaut chez tous les exemplaires de la collection du Muséum. La longueur du plus grand de nos spécimens est de 57 centimètres ; elle est un peu moindre chez le second. 37. CROTALUS MITCHELLTI, Cope. Caudisoma Mitchellii, Cope, Proc. Acad. Philad., t. XIII, 1861, p. 293 et t. XVIII, 1866, p. 310. Crotalus Mitchellii, Stejneger, #ep. Un. St. Nat. Mus., for 1893, p. 454, pl. XVII (1895). Boulenger, Cat. Snakes, t. III, p. 580 (1896). Cette espèce se distingue facilement de toutes ses congénères par cette particularité, que la nasale antérieure est séparée de la rostrale par plu- sieurs petites écailles. Partout les écailles sont striées et, dans le tronc, fortement carénées ; toutefois, dans la partie antérieure du tronc, les. deux rangées externes sont lisses et, dans la région postérieure, la plus externe seulement. 332 F. MOCOQUARD. En dessus, la coloration est généralement un gris de sable finement ponctué de brun, avec des bandes transversales brunes, séparées par des intervalles clairs plus étroits, surtout visibles dans la partie postérieure du tronc, et trois, quelquefois quatre, demi-anneaux noirs sur la queue ; mais la teinte de la face dorsale peut être beaucoup plus sombre. Le ventre est d’un jaune sale, nuancé, dans les trois quarts postérieurs du tronc, de taches irrégulières plus ou moins accusées. Chez un spécimen dont nous ne possédons malheureusement que la tète et le cou, les susoculaires sont traversées par une large raie très claire, et la lèvre supérieure, depuis l'œil jusqu’à la commissure buccale, est Jaunâtre. De larges taches transversales brun foncé se voient sur le cou. Six individus ont été capturés à Santa Rosalia, Mulege et San Ignacio. L'un d’eux a vécu à la Ménagerie des Reptiles pendant plus d’un an. Le plus grand est un mâle qui mesure 78 centimètres de longueur. Suivant Stejneger (/oc. cit., p. 456), on ne sait rien des habitudes de cette espèce, si ce n’est qu’elle semble être une forme désertique. Mais M. Diguet a pu l’observer de plus près et il a reconnu que « Crotalus Mitchell fuit les lieux humides et s’introduit dans les habitations, qu'il se nourrit principalement de lézards et qu’en captivité il devient très doux ». 38. CROTALUS CONFLUENTUS, Say. Crotalus confluentus, Say, Long's Exped. Rocky Mountains, I, p. 48 (1823). Stejneger, Rep. Un. St. Nat. Mus., for 1893, p. 440, pl. XII (1895). Boulenger, Cat. Sn. Brit. Mus., III, p. 576 (1896). Quelques particularités de coloration sont seules à signaler chez cette espèce de Crotale, l’une des plus communes et des plus largement répandues. Chez tous les spécimens, au nombre de cinq, recueillis par M. Diguet, une large bande brune descend de l’œil en se dirigeant obliquement en bas et en arrière, sans atteindre le bord labial. Elle est bordée, en avant, par une bande plus ou moins claire (d’un blanc rosé chez un individu dont nous ne possédons malheureusement que la tête) qui part de l'extrémité antérieure de la susoculaire et passe au-devant de l’æil; en FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 333 arrière, par une raie également claire, mais toujours moins apparente que la bande précédente et qui part de l'extrémité postérieure de la susoculaire. La raie claire qui coupe, un peu obliquement en dehors et en arrière, la susoculaire, est fréquemment indistincte. La queue est traversée en dessus par cinq demi-anneaux noirs, dont l’avant-dernier est ordinairement le plus large, les antérieurs étant quel- quefois interrompus sur la ligne médiane. Le plus grand de nos spécimens mesure 1",10 de longueur totale. Ils proviennent de Santa Rosalia, Mulege et San Ignacio. «Cr. confluentus vit habituellement dans le voisinage de l’eau ou sur les plateaux où, pendant la nuit, il y a de la rosée. Une variété de cette espèce se rencontre en grand nombre dans la petite île volcanique de la Tortuga. Elle a une teinte plus foncée et le museau plus allongé que l’es- pèce type. Elle se nourrit surtout de jeunes pélicans qu’elle prend au nid. » 39. CROTALUS TIGRIS, Kennicott. Crotalus tigris, Kennicott, Rep. Un. St. Mex. Boundary Survey, Part Il, Reptiles, p. 14, pl. IV (1859). Crotalus enyo, Cope, Check-list N. Amer. Reptiles, p. 33 (1875), et Proc. Un. St. Nat. Mus., XIV, 1892, p. 689. Crotalus tigris, Stejneger, ep. Un. St. Nat. Mus., for 1893, p. 449, pl. XIV (1895). Boulenger, Cat. Sn. Brit. Mus.,t. TT, p. 580 (1896). L’unique représentant de cette espèce offre cet intérêt particulier qu’il a été capturé vivant par M. Diguet et expédié à la Ménagerie des Reptiles, où 1l a vécu huit mois. Il à été recueilli à Mulege et a une longueur totale de 55 centimètres, dont 6 pour la queue. Ainsi que le remarque Kennicott, la tête est petite ; mais le bouclier situé de chaque côté entre l’internasale et la susoculaire n’est pas en contact avec cette dernière, dont il est séparé par deux petites écailles, et il n’a pas des dimensions plus grandes que l’internasale. Les susoculaires sont un peu plus larges que l’espace qu’elles laissent entre elles et qui est occupé par cinq séries longitudinales d’écailles. 334 F. MOCQUARD. Les taches brunes dorsales ne deviennent des bandes transversales que sur un peu plus du quart postérieur du trone. « Cette espèce vit dans les endroits sablonneux ; elle est très agressive et ne se laisse pas domestiquer comme C7. Mitchell. Elle se nourrit de petits mammifères. » Ce Crotale et les deux précédents sont les seuls que l’on ait jusqu’à présent rencontrés dans la Basse-Californie. On peut les distinguer comme suit : séparée dela rostrale RE EPPERRSE EEE IEEE" Cr. Mitchellu. encontactaveclarostrale AlISSESPERPEEEEEEECE Cr. tigris. striées, notamment les susoculaires.. Cr. confluentus. Nasale Écailles sus-céphaliques On remarquera aussi que les écailles temporales sont lisses chez Cr. confluentus, faiblement carénées chez Cr. ngris, fortement chez Cr. Michelli. De ces trois espèces de Crotale, aucune n’est particulière à la Basse- Californie ; mais tandis que Cr. tigris et Cr. Muchellii ne paraissent pas remonter vers le Nord au-delà des provinces méridionales et occidentales des États-Unis {Sud de la Californie, Arizona, Nevada, Colorado), Cr. con- fluentus, au contraire, occupe presque toutes les provinces de l’Union au Nord de la Basse-Californie et du Mexique et s'étend même, au Nord- Ouest, jusque dans la Colombie britannique. Ni Steyneger ni Boulenger ne mentionnent la présence de Cr. con- fluentus dans la Basse-Californie ; mais van Denburgh le range, sous le nom de Cr. altrox, parmi les Reptiles de la presqu'île californienne, et la capture, par M. Diguet, des cinq spécimens dont nous avons parlé plus haut, montre qu'il n’y est pas rare. 40, BUFO COCCIFER, Cope. Bufo coccifer, Cope, Proc. Acad. Philad., 1866, p. 130 et Journ. Acad. Philad. (n. s.), VIII, p. 100. Brocchi, Miss. Sc. Mex., Batraciens, p. 82 (1882). Boulenger, Cat. Batr. Sal. Brit. Mus., p. 322 (1882). Les affinités que 2. coccifer présente avec 2. punctatus, B. et Girard, nous déterminent à en donner une brève description. FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CGALIFORNIE. 335 Forme assez lourde; membres bien développés; tête relativement petite, subtriangulaire ; longueur du museau plus petite que le grand diamètre de l'œil; derme suscéphalique adhérent au crâne ; une crête canthale en continuité avec une crête préorbitaire ; une crête susorbitaire, une postorbitaire avec une trace de crête pariétale. Les crêtes susorbi- laires sont sensiblement parallèles entre elles et perpendiculaires à la crête postorbitaire, qui sépare l’œil de la glande parotide et tombe directement au-dessus du Lympan, en s’épaississant légèrement. Toutes ces crêtes sont mousses. Espace interorbitaire sensiblement plus large que la paupière supérieure, qui est tuberculeuse; tympan bien distinct, d’un diamètre presque égal à la moitié de celui de l'œil. Le premier doigt dépasse légèrement Le second, et le quatrième n’est qu’un peu plus court que le troisième ; les orteils sont aux deux tiers palmés, à lexcep- tion du quatrième qui l’est seulement au tiers, mais la membrane pal- maire se continue en une étroite bordure jusqu’à l'extrémité des orteils. Tubercules sous articulaires petits et simples ; deux tubercules métatar- siens, l’interne comprimé, saillant et de couleur brune ; l’externe, cir- culaire, peu développé ; un repli métatarsien plus ou moins évident. Le membre postérieur étant dirigé en avant, l’articulalion tarso-métatar- sienne atteint l'œil. Parotide petite, semi-globuleuse, intermédiaire par ses dimensions entre l’œil et le tympan. Le dessus du corps est couvert de petits tuber- cules, coniques sur les parotides, les bras et surtout les avant-bras, parfois presque effacés sur le dos. Le ventre est granuleux, ridé, comme la face inférieure des cuisses (1); mais les granulations ventrales, aussi bien que les tubercules dorsaux, peuvent être plus ou moins apparents. Le dos est d’un brun uniforme, relevé parfois de petites taches plus sombres, éparses, à centre clair; le ventre est d’un gris jaunâtre. Sur les membres postérieurs, quelques taches noires transversales plus ou moins accusées. Dix-huit spécimens de tailles diverses, dont treize proviennent de Santa Rosalia. Le plus grand (n° 94-147) mesure 76 millimètres de l’ex- (1) Deux trombidions de petite taille et de teinte rouge sont fixés sur le dos du spécimen portant le n° 94-147. 336 F. MOCQUARD. trémité du museau à l’anus, avec une largeur maxima de 48 millimètres. Or, il est à remarquer que chez les jeunes spécimens (n° 92-487 à 489, 96-171-172) et même chez quelques autres de taille moyenne (n° 92-476, 92-483), la crête susoculaire a presque complètement disparu, en même temps que la crête postoculaire est réduite à son extrémité externe. Le diamètre du tympan est aussi beaucoup plus petit relativement à celui de l’œil et n’en est plus guère que le quart. Mais la disparition des crêtes céphaliques rend les spécimens chez lesquels on l’observe tout à fait semblables à ceux de l'espèce P. punctatus, Baird et Girard. Le Muséum ne possède malheureusement qu’un seul spécimen de cette dernière espèce, figuré en grandeur naturelle par Brocchi (1). Les seules diffé- rences qu'il présente avec les individus à crêtes céphaliques réduites dont nous venons de parler, c’est que, chez ce Pufo, les parotides sont un peu plus grandes, de même longueur que la paupière supérieure; que le repli tarsien est tout à fait absent et que les petites taches noires dorsales à centre blanc sont plus nombreuses. Ces différences ont si peu d’impor- tance qu'on est en droit de se demander si ce spécimen n’est pas sim- plement un jeune de l’espèce £. cocaifer. L'individu figuré par Baird et Girard (2) paraît également être un jeune. De son côté, van Denburgh ne compte pas Bufo coccifer parmi les Batraciens de la Basse-Californie, mais seulement Bufo punctatus. Il y aurait donc lieu, semble-t-il, d'établir des comparaisons entre des séries de spécimens appartenant aux deux espèces en question, afin de s'assurer qu'elles sont réellement distinctes ou qu'elles doivent se con- fondre en une seule. Suivant M. Diguet, Bu/o coccifer est introuvable pendant la sécheresse. Les pluies surviennent-elles, il se rencontre immédiatement dans les flaques d’eau, où l'accouplement ne tarde pas à avoir lieu; et le déve- loppement des embryons est si rapide, que l’éclosion a lieu à peu près au bout de huit jours. C’est dans ces flaques d’eau que M. Diguet à cap- turé les spécimens mentionnés ci-dessus. [1 les mit dans un sac au moment même de la capture; mais lorsqu'il les en retira, la ponte avait eu lieu, (4) Loc. cil., p. 68, pl. VEL, fig. 2. (2) Un. St. Mex. Boundary Survey, p. 25, pl. 39. FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 337 et les œufs adhéraient à la moitié postérieure de la face ventrale, sur laquelle ils forment encore actuellement, chez les femelles, une sorte de plastron noirâtre. HYLIOLA, n.. g. On sait qu’en 1882 Peters (1) découvrit, dans le squelette des doigts et des orteils des Batraciens anoures de sa famille des Polypedatidæ (Hylambates, Megalixalus, etc.), une courte phalange surnuméraire placée entre la phalange terminale et la pénultième phalange normale. Quelques années plus tard, en 1888, Boulenger (2) étendit cette obser- vation à d’autres genres de la famille des Ranidæ, telle qu’il l'avait définie dans son Catalogue of the Batrachia Salientia 1n the British Mu- seum (1882) et put, au moyen de ce caractère facile à constater et d’une importance indiscutable, établir sur une base plus solide la division de cette famille en genres. Plus récemment, il reconnut l'existence de cette phalange surnumé- raire chez certains Ranidæ de Madagascar considérés jusqu'alors comme appartenant au genre Rana et qu’il réunit sous le nom générique de Mantidactytlus (3). Or, cette particularité squelettique, qu’on pouvait croire propre au groupe des irmisterma, je viens de la rencontrer dans celui des Arci- fera, chez un Hylidé de la Basse-Californie, Ayla regilla, B. et Gir. (4). La figure 5 c de la planche XIII représente le squelette du quatrième orteil; on y voit cette courte phalange surnuméraire à la place indiquée ci-dessus et faisant un coude à angle droit avec chacune des deux phalanges entre lesquelles elle est piacée. C’est exactement la disposition observée chez Hylambates, Megahixzalus, Rhacophorus, etc., comme on peut s’en assurer en comparant cette figure avec celles de Peters et de Boulenger. On peut constater en même temps que la phalange terminale, au lieu d'être bifurquée comme chez Rhacophorus, en T comme chez WMantidac- (1) Peters, Reise nach Mossambique, III, Amphibien, p. 159. (2) BouzenGEr, Proc. zool. Soc. of London, 1888, p. 204. (3) Boucencer, Ann. Mag. Nat. Hist. (6), vol. XV, 1895, p. 450. (4, BaïRD et Girarp, Proc. Acad. Philad., 1852, p. 174. — Girarp, Un. St. Explor. Exped., Her- petology, p. 60, PI. IT, fig. 13-18 (1858). NOUVELLES ARCHIVES DU MusÉUN, 42 série. — I, 43 338 F. MOCQUARD. tylus, où à extrémité obtuse comme chez Hylambates, Megalixalus, ete., a la forme d’une griffe comme chez les Æyla et autres Ayhidæ. Nous nous sommes ensuite demandé si la particularité que nous venons de signaler se retrouvait chez A. arborea L., espèce type du genre Hyla, où chez d’autres espèces de ce genre, ou encore chez d’autres genres de la famille des Æylidæ. Voici le résultat de nos recherches : La phalange surnuméraire existe chez des spécimens de la collection du Muséum inscrits sous le nom de Âyla regilla B. et Gir., et décrits comme tels par Brocchi (1); ils proviennent de la Haute Vera-Paz (Gua- temala), où ils ont été recueillis par M. Bocourt, et constituent une espèce distincte appartenant au même genre que nos spécimens de la Basse- Californie et sur laquelle nous reviendrons (n* 489 c et 489 4 du Cata- logue). Cette phalange existe aussi chez Ayla Pickeringiü Molbrook (n° 308), Æ. plicata Brocchi (n° 380 a), A. Staufferi Cope (n° 477 à), . eximia Baird (n° 441 a), chez Chorophilus nigritus Leconte (n° 309) et Chorophilus ornatus Holbrook (n° 310). Elle manque chez Ayla arborea L., H. cadaverina Cope (n° 378 a), A. Baudinii D. B. (n° 401), . venulosa Laur. (n° 400), 4. arenicolor Cope (n° 377 a), H. carolinensis Penn. (n° 439), . versicolor Leconte (n° 409), 4. squirella Daud. (n° 447), 11. boans Daud. (n° 489 a) et A. nigropunctata Boulgr (n° 491), de même que chez Acris gryllus Leconte, Agalychnis Moreletti À. Dum. et Aga- lychns callidryas Cope, chez Phyllomedusa bicolor Boddaert et 7riprion petasatus Cope (2). Nous n’avons pas poussé plus loin ces recherches, qui demandent à être continuées; elles suffisent cependant pour montrer que l’espèce dont nous nous occupons ici ne peut se ranger dans le genre Hyla, ni dans aucun des autres genres de la famille des Aylidæ, qui s’en écartent d’ailleurs par d’autres caractères génériques. Le genre Choro- plulus Baird est le seul, parmi ceux que nous avons examinés, qui possède une phalange surnuméraire; mais les mêmes raisons qui l'ont fait distin- guer des {yla peuvent être invoquées pour le séparer génériquement de l'espèce en question. (1) Broccr, Bull. Soc. Philom. (7), t. 1, 1876-77, p. 127, et Mission scientifique au Mexique, Batraciens, p. 31, PI. XIII, fig. 2, 2 a. (2) La phalange surnuméraire est remplacée dans toutes ces espèces par un disque interarti- culaire cartilagineux. FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 339 Nous proposons, en conséquence, de considérer cette dernière comme le type d’un genre nouveau, quenous désignerons sous le nom de Æ/ylola, qui comprend dès aujourd’hui les six espèces : Zyliola regilla B. et Gir., H. Pickeringii Holbrook, A. plicata Brocchi, A. Staufferi Gope, A. eximia DRE > Baird, et l’espèce décrite par Brocchi sous le nom de Æ/yla regilla. On P peut en formuler ainsi qu’il suit les caractères : Langue large, légèrement échancrée en arrière; des dents vomériennes; pupille horizontale; doigts plus ou moins libres et orteils palmés, leurs extrémités dilatées en disque ; métatarsiens externes unis; omosternum et sternum en forme de lame cartilagineuse; apophyses transversales des vertèbres sacrées dilatées ; une courte phalange surnuméraire précédant la phalauge terminale, celle-ci élargie à la base et en forme de griffe. 41. HYLIOLA REGILLA Baird et Girard (1). Hyla regilla, Baird et Girard, loc. cit., p. 174, et Girard, Loc. cit., p. 60. Boulenger, Cat. Batr. Sal. Brit. Mus., p. 374 (1882). Cope, The Batrachia 6f North America, in Bull. Un. St. Nat. Mus.. n° 34, 1889, p. 355, fig. 89. Van Denburg, loc. eit., vol. V, 1895, p. 556. Hyla scapularis, Hallowell, Proc. Acad. Philad., 1852, p. 183. La tête est déprimée; sa largeur est contenue deux fois et deux tiers dans la longueur totale du corps et égale à la distance du bord posté- rieur du tympan à l’extrémité du museau, qui est arrondi, avec un canthus rostralis mousse et non saillant. La langue est large, subcir- culaire, légèrement échancrée en arrière. Situées entre les narines internes, les dents vomériennes forment deux petits groupes dirigés obliquement de dehors en dedans, et d'avant en arrière et plus rapprochés entre eux qu'ils ne le sont de ces orifices. Le diamètre du tympan égale les deux cinquièmes de celui de l'œil, qui est lui-même un peu moindre que la longueur du museau. Les narines sont plus près de l’extrémité de (4) Les descriptions de Hyla regilla données successivement par BaïrrD et Girard, puis par Girarp seul, sont très insuffisantes; mais nous ne pouvons douter que nos spécimens n’appar- tiennent bien à celle des trois variétés de H. regilla admises par Cope, qu'il désigne sous le nom de regilla. Toutefois, nos nombreux spécimens ne se divisent pas en variétés, et nous nous demandons si la var. scapularis, « qui a l'aspect d’un animal terrestre », ne constitue pas une espèce distincte. 340 F. MOCQUARD. celui-ci que de l’œil, et l’espace interorbitaire est plus large que la pau- pière supérieure, un peu plus grand que la distance de l’œil à la narine. Les membres sont d’une longueur modérée. Le premier doigt est beaucoup plus court que le second; un rudiment de membrane réunit ces deux doigts à la base, tandis que les autres sont libres. Les orteils sont à demi ou aux deux tiers palmés; mais sur le bord externe des trois premiers orteils et le bord interne du cinquième, la membrane inter- digitale s’avance plus loin que sur le bord opposé, sans cependant atteindre le disque terminal. Tous sont bordés latéralement par un étroit repli membraneux en continuité avec la membrane palmaire (PI. XIIL, fig. 50), et qui existe également sur le bord libre du premier et du cinquième orteil. Les disques digitaux sont plus larges que longs; ceux des deux doigts externes sont légèrement plus grands que ceux des orteils et aussi grands que le tympan. Les tubercules sous-articulaires sont arrondis et assez saillants. Outre un tubercule métatarsien interne ovalaire et bien marqué, 1l en existe un externe, petit et arrondi. Un repli nettement accusé court le long du bord interne du tarse. Le membre postérieur étant dirigé en avant, l’articulation tibio-tarsienne atteint le milieu de l’intervalle compris entre l’œil et la narine; le tibia est plus long que la cuisse, aussi long que la distance de l’aine à la racine du membre anté- rieur. L’extrémité postérieure dusternum est bifurquée (PI. XIE, fig. 5 d). La face supérieure du corps est parsemée de petits tubercules ; la partie antérieure de la face ventrale est couverte de grosses granulations, qui deviennent plus petites en arrière, ainsi que sous les cuisses. Un repli partant de l’angle postérieur de l’œil se dirige vers la racine du membre antérieur en passant au-dessus du tympan. Dans les deux sexes, un autre repli très saillant traverse le thorax et, chez les mâles, limite en arrière le sac vocal gulaire à larges replis longitudinaux dont ils sont pourvus (PI. XIII, fig. 5 a). La région moyenne de ces sacs présente de grosses granulalions ; chez les femelles, au contraire, la face gulaire est lisse. En dessus, la coloration est un brun-olive plus ou moins sombre, ou un gris cendré foncé, sur lequel se dessine ordinairement entre les yeux une tache triangulaire noirâtre, prolongée ou non en arrière, et des FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CGALIFORNIE. 341 taches dorsales plus ou moins nombreuses ; fréquemment on observe deux bandes latéro-dorsales irrégulières de même teinte, une de chaque côté, mais pouvant être absentes ou subdivisées, comme la tache inter- oculaire elle-même. Des barres lransversales se voient aussi sur les membres. La face ventrale est d'un gris sale, sans tache. Une bande sombre, parfois noire et d'abord étroite, part de la narine et se dirige en arrière à travers l’œil sur la région temporale, où elle s’élargit, pour aboutir à la racine du membre antérieur; elle est bordée en dessous par une bande plus étroite, blanche ou grisâtre, rarement indistincte, qui suit le même trajet en touchant à la commissure buccale. De nombreux spécimens, mâles et femelles, les mâles en plus grand nombre, ont été capturés à Santa Rosalia et à San Ignacio. La longueur, de l'extrémité du museau à l'anus, est généralement de 32à33 millimètres ; cependant les femelles peuvent atteindre une taille plus considérable et, chez l’une d'elles (n° 92-453), elle s'élève à 39 millimètres. Quelques têtards ont aussi été recueillis ; l’un d’eux (n° 92-474), déjà pourvu de ses membres postérieurs, possède la phalange surnuméraire et a pu ainsi être déterminé exactement. Il appartient au groupe des Lævogyrini (1). Le Muséum possédait déjà deux spécimens de Aya regilla provenant de la Californie (n° 489) et reçus en don de l’Académie de Philadelphie. L’aire de distribution de /Æ/yliola regilla comprend toute la Basse- Californie, depuis le cap San Lucas, et le versant pacifique des États- Unis (2). (1) Nous pensons avec Core (The Batrachia of North America, p. 240) que les dénominations de Mediogyrinidæ et de Lævogyrinidæ données par Laraste aux larves de Batraciens anoures, suivant que le spiraculum est sur la ligne médiane ou sur le côté gauche du corps, peuvent être avanta- geusement remplacées par celles de Mediogyrini et Lævogyrini, la termina'son idæ élant réservée pour les noms de familles. (2) Ainsi que nous l'avons vu plus haut, l'espèce Hyla regilla Broccui, appartient au genre Hyliola et est distincte de Hyliolu regilla. Nous la considérons comme nouvelle et nous la dédions à M. Bocourr, à qui le Muséum en est redevable. Elle devient ainsi : HYLIOLA BOCOURTI, n. sp. Comme elle a été décrite et fixurée par Broccui (loc. cit.), nous nous bornerons à en compléter la description. Les dents vomériennes forment deux petits groupes un peu arqués, à convexité postérieure et très rapprochés l’un de l’autre sur la ligne médiane. Le canthus rostralis est assez bien indiqué. Le 342 F. MOCQUARD. 12. SCAPHIOPUS COUCHII Baird. (PI. XIII, fig. 6.) Scaphiopus couchii, Baird, Proc. Acad. Philad., t, VII, 1855, p. 62, et Un. St. Mex. Bound. Survey, t. Il, Reptiles, p. 28, pl. XXX V, fig. 1 à 6 (1859). Cope, Bull. Un. St. Nat. Mus., n° 34, p. 301 (1889). Cette espèce paraît peu commune, si nous en jugeons par ce fait que Brocchi, dans ses Batraciens de l'Amérique centrale (loc. cit.) et Boulenger, dans son catalogue des Batraciens du British Museum, ont dû se contenter de rappeler simplement la description donnée par Baird et par Cope, sans avoir pu en examiner un seul spécimen. Nous ne décrirons cependant pas à nouveau ce Batracien; nous nous bornerons à compléter les données des naturalistes américains et à signaler les particularités qui nous sembleraient offrir de l'intérêt. Six spécimens ont été capturés, dont trois à San Ignacio, et trois à Mulege. Chez deux d’entre eux, le tympan est indistinet, mais il est bien marqué chez les autres. Le premier doigt est plus long que le second, _etle quatrième, qui est très court, s’écarte fort peu du troisième auquel il est soudé sur une partie de sa longueur (PI. XII, fig. 6). Les figures de Baird ne mettent pas en évidence cette disposition du quatrième doigt, et celle de Cope (/oc. cit., fig. 6) n’en donne qu’une idée imparfaite. Les dents vomériennes forment deux petits groupes entre le bord postérieur diamètre du tympan est un peu plus graud que la moitié de celui de l’œil et surpasse la distance qui sépare ces deux organes. Il y a, et seulement chez les mâles, un repli thoracique beaucoup moins prononcé que chez Uyliola regilla, avec un sac vocal gulaire sans replis longitudinaux. Les disques terminaux des doigts sont plus pelits que le tympan. Un repli tarsien et un tubercule métatarsien externe sont plus ou moins distincts. Dirigé en avant, le membre postérieur atteint le bord antérieur de l’œii ou un peu au delà. La face dorsale est lisse ou, plus rarement, parsemée de petits tubercules. La lame sternale est large, non bifurquée à son extrémité postérieure. Comme chez Hyliola regilla, une bande très sombre part de la narine el se continue en arrière sur la région (emporale où elle devient plus large, avec une bordure claire plus ou moins nette; mais, au lieu de s'arrêter à la racine du membre antérieur, elle se prolonge sur les flancs presque jusqu’à l’aine. Une ou deux laches sans forme déterminée peuvent se trouver entre les orbites et se continuer en arrière par deux ou trois bandes dorsales. La face postérieure des cuisses est brune avec des ccelles blanc jaunâtre, qu’on observe aussi aux aines. Quelques barres plus ou moins marquées se voient sur les bras et les libias. De quatorze spécimens rapportés de la Haute Vera-Paz par M. Bocourr, le plus grand mesure 40 millimètres de l'extrémité du museau à l'anus. FAUNE HERPÉTOLOGIQUE DE LA BASSE-CALIFORNIE. 343 des narines internes. L'espace interorbitaire est un peu plus large que la paupière supérieure. Large, saillant et tranchant, le tubercule métatarsien interne se termine par une lame noire d’aspect corné, sorte d’ongle, qui peut se détacher et qui indique des habitudes fouisseuses, auxquelles on doit sans doute attribuer la rareté apparente de cette espèce d’Anoure. Le membre postérieur, dirigé en avant, atteint le tympan ou l'œil. Trois de nos spécimens ont à peu près la coloration figurée par Baird (Hg. Let 2); mais les taches sombres sont moins accusées. Chez les trois autres, qui viennent de San Ignacio, la coloration est beaucoup plus claire, la teinte blanc jaunâtre de la face ventrale se continuant sur le dos, où apparaît en même temps un réseau de bandes ou de taches d’un brun pâle plus ou moins apparentes. Se. Couchu habite la Basse-Californie, le district de Sonora au Mexique et le sud-ouest du Texas aux États-Unis. EXPLICATION DES PLANCHES PLANCHE XI. Fig. 4. — Uta Mearnsi Stejneger, en grandeur naturelle. — 1a.— Tête du même, vue latéralement. Fic. 2. — Ulathalassina Cope, mâle, de grandeur naturelle. — 2a.— Tête du même, vue de côté, pour montrer le lobe saillant dans l’angle supé- rieur de l'orifice auditif. Fic. 3. — Üta thalassina, femelle. PLANCHE XII. F1G. 4. — Coluber rosaliæ, n. sp., en grandeur naturelle. — 1 a. — Tête du même, vue de côté. — 16.— Extrémité antérieure du même, vue par sa face inférieure. F1G. 2. — Tropidonotus Diqueti, n. sp., en grandeur naturelle. PLANCHE XIII. : Fi. 4. — Crotaphytus fasciatus, n. sp., jeune. Fig. 2. — Sceloporus Diqueti, n. sp., en grandeur naturelle. — 9 a.— Tête du même, vue de côté. — 2 6.— Écaille dorsale du même. Fig. 3. — Sauromalus alter À. Dum., dent maxillaire prise au niveau de l’angle anté- rieur de l’œil. F16. 4. — Chilomeniscus stramineus Cope, en grandeur naturelle. — La.— Vue oblique du même pour montrer l’arête latérale de la face ventrale. Fic. 5. — Hyliola regilla Baird et Girard, mâle, un peu grossi. — 5a.— Face ventrale de la partie antérieure du même, pour montrer le repli thora- cique transversal et les replis longitudinaux du sac vocal. — 5 b. — Quatrième orteil du même, laissant voir le repli latéral qui le borde. — 5 c. — Squelette de cet orteil montrant la phalange surnuméraire. — à d.— Appareil sternal. Fic. 6. — Main de Scaphiopus Couchii Baird. TABLE DES MATIÈRES CONTENUES DANS LE PREMIER VOLUME DE LA QUATRIÈME SÉRIE Un précurseur de Guy de la Brosse. Jacques Gohory et le Lycium philosophal de Saint-Marceau-lès-Paris (1571-1576), par M. E.-T. Hamy...................... Lichenes extra-Europæi, a pluribus collectoribus ad Museum Parisiense missi et ADAM EHtUerelR Dora (PIEMIRAN DNS ue) ER RE Rhone. Les Oiseaux du Cambodge, du Laos, de l’Annam et du Tonkin, par M. E. Oustalet CNRS Re eh singe done aioale au entres Contribution à la Faune herpétologique de la Basse-Californie, par M. F. Mocquard CLS NES JDE Te nn en RC LR Locle a NouvELLES ARCHIVES Du Muséum, 4€ série. — I. 44 221 TABLE DES PLANCHES I. — Thamnolia vermicularis. — Cetraria islandica. — Teloschistes flavicans. (Délails anatomiques.) Il. — Parmelia sulcata. — P. yunnana. — P. japonica. — P. latissima, f. cristifera. — Anaptychia villosa. (Détails anatomiques.) HI. — Sphærophorus polycladus. — $S. tener. — $S. compressus. — Stereocaulon sinense. — Usnea plicata, var. nidifica. — U. plicata, var. annulata. IV. — Letharia Soleiroliüi, var. arbuscula. — Ramalina maciformis, f. metabola. — R. leiodea. — R. lanceolata. — R. inflata. — R. geniculata. — R. geniculata, f.tenuis. — Alectoria suleata. V. — Parmelia cetrata. — P. livido-tessellata. — P. Pancheri. — P. cetrata, var. cor- niculata. — P. sinensis. VI. — Parmelia hypotrypa, f. balteata. — P. dictyoida. — P. pachyderma. — P. japo- nica. — P. conspicua. — P. homalotera. VII. — Picus (Gecinus) Rabieri. VIII. — Carpococcyx Renauldi. IX. — Arboricola Henrici. X. — Gennæus Edwardsi. XI. — Uta Mearnsi. — U. thalassina Œ. — U. thalassina ©. XII. — Coluber Rosaliæ. — Tropidonotus Digueti. XIII. — Crotaphytus fasciatus TC. — Sceloporus Digueti. — Sauromalus ater. — Chilome- niscus stramineus. — Hyliola regilla. — Scaphiopus Couchii. D9. — CORBEIL. IMPRIMERIE ÉD. CRÉTÉ 1 nm Nouvelles Archives du Muséum. 4° Série Mémoires. Tome I. PI. 1. e à h KL Cr k TR M. Gomont, del. TX Phototypie A. Bergeret et Cie, Nancy. 4 1-2. Thamnolia vermicularis Ach. — 8 - 4. Cetraria islandica Ach. — 5 - 6. Theloschistes flavicans Norm. Mémoires. Tome I. PI. 2. Nouvelles Archives du Muséum, 4° Série Q = à s En PE e, . D à | U ‘ == = CR er —— e 0 \ RL Re | ue PT nus OT = PS pan nnn | x, b4 _ à — as nn au a MUR pl Le ê _. f% D -- Et NE A A È 2 f} | Le F= 208, À à D Se Sa UN See == rl Li av - Phototypie À. Bergeret et Cie, Nancy. M. Gomont, del, 1 -2. Parmelia sulcata Tayl. — 3 - 4. Parmelia yunnana Aue. — 5. Parmelia japonica Tuck. 6. Parmelia latissima f. cristifera (Tay1.) Hue. — 7. Anaptychia villosa (Ach.) Hue. Nouvelles Archives du Muséum, 4° Série Mémoires T. I. P1.7 Juillerat lith Imp**° Lemereier, Paris Picus (Gecinus) Rabieri (Oust) G. Masson el CE Æditeurs Nouvelles Archives du Museum ,4° Serie Mémoires T. I. P].8 Juillerat lith. $ Lemercier Paris Carpoco ceyx Renauldi (Oust) G. Masson el C! Editeurs Nouvelles Archives du Muséum, 4° Série Mémoires T. I. P1.9 Juillerat, th. Impies Lernercier Paris Arbomeols Henricet (Oise) G. Masson el C!° Edileurs SUT27IPT 354) 79 UOSSDJf 1) (Sn) [LS PABMPT STDœuusr) ‘ut'qjeuderpnp OT © LL Sontoupy 99 GÇ ÿ Unosn|y nl P SOALUIAT SY[[9ANO Nouvelles Archives du Muséum 4° Série Mémoires TL PI. 11 mn tre PSS US LT Pee Imp**Lemercier Paris. 1. Uta Mearnsi, Stejneger ._ 2. Uta thalassina, Cope,d._ 3._Uta thalassina se. Masson et C" Editeurs. Nouvlles Archives du Muséum 4 Série Mémoires TI P].12 een ME LT EE EE MS D a ee a TRS EE LIN EEE P A Fritel ad. nat del et Hith, ’ js TI T IMp - Lemercler Lars L Coluber Rosaliæ 1+p_2 Tropidonotus Diqueti, n. sp Masson et C!° Edit ,Prris Nouvelle hives du Muséum 4° Série Mémoires TI P]. 13 P H.Fritel, ad nat del. et lith. Imp:® Lemercier Paris. nos Crotaphytus fasciatus n. Sp. 4._ Chilomeniscus stramineus, Cope. 2 Sceloporus Digueti, DT LES 9.— Hyliola regilla, 2. et Gr. d._ oauromalus ater, ADum (dent) _ 6 Scaphiopus Conchii, Barrd. Masson «C eEditens. MASSON et Cie, Éditeurs, 120, boulevard Saint-Germain, Paris NOUVELLES ARCHIVES MUSÉUM D'HISTOIRE NATURELLE PUBLIÉES PAR MM. LES PROFESSEURS-ADMINISTRATEURS DE CET ÉTABLISSEMENT TROISIÈME SÉRIE 1889-1898 Le Tome Il‘. contient les Mémoires suivants : Recherches sur le Cachalot, par MM. G. Poucuer et H. BEAUREGARD. — Recherches sur les Insectes de Patagonie, par MM. En. LeBrun, L. Farnwame et P. Masizce. — Description d’une Tortue terrestre d'espèce nouvelle, par M. Léon Vaizcanr, — Mémoire sur l’organisation et le développement de la Comatule, par M. Enmonn Perrier (Suite). Le Tome II contient les Mémoires suivants : Mémoire sur l'organisation et le développement de la Coma- w tule, par M. Enuonp PErmER (Fin). — Monographie du genre Chrysosplenium, par M. Fnancuer. — Sur la faune herpétologique de Bornéo et de Palawan, par M. F. Mocquarn. — Crustacés du genre Pelocarcinus par M. Miune-Evwarps. — Insectes recueillis dans l’Indo-Chine, par M. Pavre (4er article). Coléoptères dé Diptères, par MM. J. Bouncrois, En. LerÈvre et J. Bicor. — Lichenes exotici, par M. l'abbé Hug. 54 Le Tome III contient les Mémoires suivants : Monographie du genre Chrysosplenium, par M. A. Francuer (Fin).— Lichenes exotici par M. l'abbé Hug (Suite). — Monographie du genre Palophus, par M. Ca. BRoNGNiaRT = Insectes recueillis dans l'Indo-Chine, par M. Pavie (2° article). Coléoptères et Lepidoptères, par MM. AURI- VILLIUS, LESNE, ALLARD, BRONGNIART el Pousape. — Monographie du genre Eumegalodon. par M. Ca. BRONGNIART. Le Tome IV contient les Mémoires suivants : Recherches sur le Cachalot, par MM. G. Poucuer et H. Béaure- GARD. — Recherches anatomiques sur le Pentaplatarthrus paussoides par M. A. Rarrray .— Lichenes exotici par M. l'abbé Hue. — Espèces nouvelles ou peu connues de la collection ornithologique du Muséum par M. E. Ousrazer. — Contribution à l’élude de l'alimentation chez les Ophidiens, par M. LÉON ValLLaNT. — Liste des ouvrages et mémoires publiés, par À. DE QUATREFAGES. Le Tome V contient les Mémoires suivants : Les anciennes ménageries royales et la ménagerie nationale fondée le 14 brumaire an Il (4 novembre 1793), par le Dr E.-T.Hamy. — Contribution à l'étude de la faune ichtyologique de Bornéo, par M. Léon Vaizzanr. — Catalogue des Oiseaux provenant du voyage de M. Bonvalot et du prince Henri d'Orléans à travers le Turkestan, le Thibet et la Chine occidentale, par M. E. OusraLer. — Etude sur les Strophantus de l'herbier du Muséum de Paris, par M. A. Francuer. — Notice sur le Drepanornis Bruijni (Oust.), par M. E. Ousrazer. | Le Tome VI contient les Mémoires suivants : Calalogue des Oiseaux provenant du voyage de M. Bonvalot et du prince Henri d'Orléans à travers le Turkestan, le ThibeLet la Chine occidentale, par M. E. OusraLær (fin). — Description d’une nouvelle espèce de Mammifère du genre Crossarchus et considérations sur la répartition géo- graphique des Crossarques rayés, par M. E. DE PousarGurs. — Des Galagos et description d'une nouvelle espèce appartenant à ce groupe, par M. E. pe PousarGues (2 planches). — Revision du genre Catalpa, par M. Enouar» Bureau. — Etude minéralogique de la Lherzolite des Pyrénées et de ses phénomènes de contact, par M. A. La- cRoIx. — Translation et inhumation des restes de Guy de la Brosse et de Victor Jacquemont, faites au Muséum d'histoire naturelle le 29 novembre 1893. — Edmond Frémy. Notice nécrologique par M. P. DEnénain. Le Tome VII contient les Mémoires suivants : Monographie du genre Ceratosoma, par M. A. T. ne Rocue- BRUNE. — Les Mammifères et les Oiseaux des Iles Mariannes, par M. E. Ousracer. — Note sur le Pharoma- crus xanthogaster, par M. E. Ousrarer. — Monographie du genre Synodontis, par M. LÉON Vaizzanr. — Liste des Ouvrages et Mémoires de Georges Pouchet. Le Tome VIII contient les Mémoires suivants : Vespasien Robin, par le D' E.-T. Hauy.— Les Mammifères el les Oiseaux des iles Mariannes, par E. OusraLer (fin). — Forme nouvelle d'Octopus, par le D' A.-T. pe Ro- CHEBRUNE., — Monographie du genre Synodontis, par M. LÉoON Vaizcanr (Jin). — Les Carex de l'Asie orientale, par M. A. FranCHET. — Catalogue des Brévipennes de la collection du Muséum, par M. E. Ousracer. — L'OŒEuvre scientifique de M. H. Daubrée, par M. SranisLas MEUNIER. J Le Tome IX contientles Mémoires suivants : Étude biographique sur le botaniste Poileau, par M. Éo. BurrAu. — Recherches anatomiques sur les Balænides, par MM. H. Braurecanp et R. BouLanr. — Les Carex de l’Asie orientale, par M. A. Francuer. — Le Gypse et les minéraux qui l’accompagnent, par M. A. Lacroix. — George Ville, notice biographique, par M. L. MAQuENNE. — Des Cloizeaux, notice biographique, par M. A. Lacroix. Le Tome X contient les Mémoires suivants : William Davisson, par M. E.-T. Hamy. — Les Carex de l'Asie Orientale, par M. A. FrANCHET (fin). — Le Rhinopithèque de la Vallée du haut Mékong, par MM. Miixe-Enwarps el pe PousaRGuEs. — Jacarelinga et Allisator de la collection du Muséum, par M. LÉoON Varizanr. — Lichenes Extra-Europæi, par M. l’abbé Hu. — Inauguration des nouvelles galeries d'Anatomie comparée, d'Anthropo- logie et de Paléontologie. — TABLE GÉNÉRALE DE LA 3° SÉRIE. QUATRIÈME SÉRIE 1899-1908 Le Tome I‘ contient les Mémoires suivants : Un précurseur de Guy de la Brosse : Jacques Gohory et le Lycium Philosophal de Saint-Marcéau-lès-Paris (1671-1676), par E.-T. Hauy, de l'Institut. — Lichenes extra- Europæi a pluribus collecioribus ad Museum Parisiense missi et ab A.-M. HuE elaborati. — Les oiseaux CN: EEE ‘a Cambodge, du Laos et du Tonquin, par M. E. Ousrazer. — Contribution à la faune herpétologique de | dar la Basse Californie, par M. F. Mocquaro. … BULLETIN DU MUSÉUM D'HISTOIRE NATURELLE w 5 année — 1899 HUIT NUMÉROS PAR AN ABONNEMENT : PARIS ET DÉPARTEMENTS : 15 FR. — UNION POSTALE : 16 FR. Jusqu'à présent les naturalistes du Muséum n'avaient d’autre organe ofliciel que les Archives, qui, tous les ans, dan: un beau volume orné de planches exécutées avec soin, renferme quelques mémoires étendus des membres du corps 1 enseignant. Cette publication ne peut donner qu'une idée très incomplète du labeur exécuté au Muséum ; la plupart des autres travaux sont disséminés dans les recueils spéciaux. L'œuvre accomplie s’éparpille et la dissémination des travaux empêche de saisir leur ensemble. F | Pour les grouper, le Directeur du Muséum, M. A. Milne-Edwards, a eu l’idée de créer le Bulletin du Muséum d'Ilistoire naturelle. Le mode de rédaction est très particulier ; le Directeur a prié tous les naturalistes attachés au Muséum de se réunir une fois par mois dans un des amphithéätres et de communiquer à l'assemblée les résultats constatés dans leurs divers services. On ne demande pas de Mémoires, encore moins de Conférences ; on raconte rapidement ce qu'on a vu, on montre les objets, on projette les photographies ; de là le Bullelin. de H NMASSON et Ci, Éditeurs, 120, boulevard Saïnt-Germaïn, Paris L'anatomie comparée des animaux basée sur l’Embryologie, par Louis ROULE, professeur à la Faculté des sciences de l'Université de Toulouse, lauréat de l'Institut (grand prix des sciences physiques). 2 vol. gr. in-8 de xxvr-1970 pages avec 1202 figures dans le lexte................................ 48 fr. Traité de zoologie, par M. Edmond PFRRIER, membre de l’Institut et de l’Académie de Médecine, professeur | au Muséum d'histoire naturelle. 2 vol. gr. in-8................ ane ts ie a La ile 2 D 0e let 2e SR ONE PREMIÈRE PARTIE. — Zoologie BAS Protozoaires et Phytozoaires — Arthropodes. 4 fort vol. gr. in-8, avec 980: fis-dans lestexte Re PER ER ST A FAR es PAR: LS OR DEUXIÈME PARTIE. — Premier ion, Vers, Mollusques, 1 vol. gr. in-8 avec 566 FOAaUre RER AT ES Deuxième fascicule. Amphioxus, Tuniciers. À vol. gr. in-8 avec 97 figures.............. TC DO 0 Les colonies animales et la formation des organismes, par M. Edmond PERRIER, membre de l'Institut, professeur au Muséum d'histoire naturelle. Deuxième Édition, avec 2 planches et 158 figures dans le texte. £ 1 fort vol=senandines ER ec. A Nr ni CR He rt ARE ne » ruse See EL ORNE Traité de botanique, par M. Van Tiscxeu, membre de l’{nstilut, professeur au Muséum d'histoire naturelle. 2° édition entièrement refondue et corrigée. 2 vol. gr. in-8, avec 1213 gravures dans le texte........ 30 fr Traité de géologie, par M. A. de Laprarevt, membre d> l'Institut, professeur à l'École libre dés Hautes- Études. Ouvrage cour onné par l'Instilut. Le édition enlièrement refondue. 3 vol. gr. in-8, avec nombreuses & tigures, carles et croquis....... EE docs Sn SITE Ce CIS re I sen ee 30 fr : Cours de Minéralogie, par M. A. de Lapparenr, de l'Institut, 3° édition revue et corrigée. { vol. gr. in-8, avec 619 figures dans le texte el une planche chromolithographiée. . HMS nn Lee CLR Ru ie 15 fr. Leçons de géographie physique, par M. A. pe Lapparent, membre de l’Institut, professeur à l'Ecole libre des Hautes-Etudes. Deuvièm2 édition, entièrement refondue et augmentée. 1 vol. in-8, avec 168 figures et une planche en couleurs ......... Se DOS So dan MORE De cas Te CUS RRQ à = 2e “19008 Les enchaînements du monde animal dans ies temps géologiques, par M. Albert Gauory, membre de l'Institut, professeur au Muséum d'histoire naturelle : Fossiles primaires. 1 vol. gr. in-8, avec 285 fig. dans le texte, dessinées par M. Formant........ Fossiles secondaires. 1 vol. gr. in-8, avec 304 fig. dans le texte, dessinées par M. Formant.. :40; Mammifères tertiaires. ! vol. gr, in-8, avec 312 fig. dans le texte, dessinées par M. Formant… à EN Essais de Paléontologie philosophique, par M. Alb. Monet membre de l’Institut de France et Société Royale de Londres, professeur de Paléontologie au Muséum d'Histoire Naturelle, 1 vol. in-8, avec 20% gravures dans leltextes 27..." 02 NE Male eee 2 niet Re Rte Me sue DR tn de Ci OU SIA Expéditions scientifiques du « Travailleur » et du « Talisman » pendant les années 1880, 1881, 1882 et 1883. Ouvrage publié sous les auspices du ministère de l'Instruction publique, sous la direction de M. A. Mizxe-EDWwanos, membre de l'Instilut, président de la commission des dragages sous-marins, directeur du Muséum d'histoire naturelle de Paris. | commission des draga ges sous-marins. 1 fort vol. in-4, avec 28 Te sors tee Brachiopodes, par M. P. Fiscuer, membre de la commission des dragages sous-marins et D. -P. ares membre de la Société géologique de France. 4 vol. in-4, avec 8 planches. ADO or Arabie oo Tee 0M Échinodermes, par M. Edm. Perrter, professeur-administrateur au Muséum d' histoire nalurelle, membre de l'Institut. l'vol. IN AVEC planches. CNT ES ne PARC sersessenereessesse.e 50 À DIONNSGRES testacés, pe Arnould Locarp. Tome ï: 4 vol. in-4 avec 24. raneieet. PTE ne nes Tome IL. 1 vol. in-4 avec 18 Fe PRE L'Ouvrage comprendra en outre : Introduction. — Crustacés. — Mollusques, Brvozoaires, Annélides, Coralliaires, Eponge, Proline, Manuel de conchyliologie et de paléontologie conchyliologique ou histoire t urelle des mollus- ques vivants et fossiles, par M. le D' Paul Fiscuer, aide naturaliste au) museum. 4 voi. gr. in-8 de 1400 pages avec 1138 grav. dans le texte et 23 je den ni 600 fig. HESSRINÉE par Woodward et 1 ca - coloriée des régions malacolosiques............ no Rene ER Ésars “ee SAR A Gours élémentaire de Zoologie, par Riny er mutre d: con‘érènses à la Fazulté des Sciences de l'Université de Paris, chargé du cours de Zoolozie pour le certificat d'Etudes P. C. N.1 vol. in-8 de 174 ee avec 693 figures dans le tevte. Relié toile... SE A Le ML PES ou SR NME ee ce 7 SE Coneiz. — Imprimerie ÉD. Cnété De ni SH ME À CPL PEN PET NOT. PL) ALESIS + ee ‘à TN 2 RAS LA L SAT Y Atari ee YPEPECLE à NN EL. SA CS SAT Ye -NL LOCENE NE NS ee | Es an | | Va SN S} mn | = à nm = ne NT oi EE = LA: | QAR > = A le = = Fe … Lane) An he ne rmpÀ ln A | NAS 2A SAS nn ERA anna nana Ÿ An. 2-2 À "7 PARA Man A anna An a 22 +. mA A a © PT Le earr | TRE 3 aan PATES ARR : a | A , & TA é A AA 2 NY Bar Are PRNTAS Pi à NT MECT LE AË ; TR INRA Î LAS A Re 25 ne 6 tgsrere Lan ne notre 22m | a à, Bb. , — e == 2 12228222 Rennarn re si SES Pa n ÉCART tÊasaas: AA -\r LIESNENICRE AAA sA RATE LC ARR NN NEA VE — & L SR Ce le ER E À | AAPRan "= pa à LL NRES pm l FR on Re ne 2 an d «À — Y Vds RAA ne YNSSTEE Se sb - À Annee $ DER ee Aer Age. 7 na RAA o ARS Pan a? de 220" N SAARANS AA NNNEN- A de A AMAR A AA à CRARAARRRAAAR SARA RER RIRE RRRRRARRSE " n\PA ne ml Pas, 2 re Fm © WE \ e à à £ de Ee _ NN ESS FT ae TOP 25 # À, x PENY à w ses à er) PR PV ALES DNS pr. RARATA LOF MA an 2 fn APR » À À SAS nan Æ LA A WA A2IRESRA A na m | A | PRÈS ARE 28e Ann An Ras SP gun mn si # irlesees ar — | A mA ARCE Ar U ‘ SÉSAReREE.NMES. 2 LLLLL. Sy APS a = 222 AP pas?” | le | | ere arnare RAR A ee ARR RAR RS m8 4 x NS ENS Aa ann nan an RAM, EP DE} » JBD LD - é—R 2 22 ANR À aû A : AN AC ANNEE AA ann nn, Tree 2er =. » ») | à } ) \ ] } » $ — \Z ) Z ) à by, »j $à \i 2 | A À à FR gen | RNA 2222 7 este à 2 Per A2 | de ee À: 2er nas æ Bs5e À À RERAT BRON ANARR AAA RAA AAA ner AARLLAQA IR ARR RAA AAA AAA RARE A 4 SARA AREC LCL CP pa. es per Renan A 4 AA "@ 74 LIT Art SRE EL RAA ARPRAARRRARAR A RARE ARR FITLA 2 ane nepeñar e F à APP CES atrenee re APR RATE Da ananer sApnaRe ent 2e 22e AAA AR ARR RnpA ARE ACCRA CPE ?, 2» RL ‘ on, m, Ven = PTS pr em pn L in, MECE ” RAR =? pr na eA st "" y ' = 12572 JA san” Fe a. Le = 123 F2 À F8 % SN AA EX aan er 2e A Ts AP RAP MC EETET nel LT PA PART: TNA RAR An NAT PTT. An R 0 np p à 1 AT) NA ae LEA 2A NT A AY UT PR ALLÉE Aœaaar Aa? TR a mA 2 ons APP: | NC REV € apeeres "A jm a À “ CN à ac acA ARBPT AR a? 2 "ALP 26e NA 23 ARS 2e À ana” AA > ‘0 (in NES AR x ARS AAA NRA dia (Ala;àte a ssAt ar it | 24 AAA NA QU CE NSP AIT "RAA AAan A SARA 2, AeA à ANS RAPPA RAT ==> RL LE TES MIA "" AS NS D Dangeeers NX nn 2 CL LL a [{ _ œil:E | à M2 E ana ARE AE Se CE NE ILE RS s a | - - af sen : D a LA, s 2. OP RS "t ,272na0 CYR AB à À Sara eee TPE ÉD OEM | F2: 2 ame 8 an ‘A æ ele Fe; en PS ES PR AR Ponrrra: ne LE * ; nr +4 28 NU; 7e 1m x Î Le | n'a ot ARR RAR NA AM Dan mnan tan nn ne AAA ES 22222 à 1 Ed = Ne ' en = 2 = AE FY el = | AP La } CS Ÿ AAA Aaron ee * y | RARKR IST: AP LA à Or en A PA AR: ARR man en à 222020 l en PARA RR T2 an ANT SAR rann ant PE UE Se FR Le RAR PPAnpAARrÈES Fr MINES j mi 1) 1. LA X nn Re ee Arr le) d ? La 2 28R2A Ca Li CE a 8 à à PET Az AR AASFRA RSS ALAN 2 #8 ES Fe ne "a À EnnaR Be SRLAEAR SRE PPT F'S «A Aer e Ce NS na p 2 où aa N D ALL ne 8 af pa AE | AL 2 mm 2e: Ag: n 2 n LPÉPOPEET PP - D mA A ù anar Ras? AA 2 ARENA: à EN à PIS PA | APTE % er” pp." P , Je LA = à Ain a A A2 V\ a A (A... Aa Aa \e A TT ie laeiis AR à Fan dat a D she a)r)" = a A LARARAQ/ A0, Po" Peña NY à AAA A à a e. see), AanA« An 2x EN AAA T'Y £=; à A un 2 PARA SA a RAS An NET er en > RAP AXE RSA ESF ap / ra» TTL PR nee Penn AR AREA Pie" precerpel 2" Ré Dereree — "IA RRan KE AaMA A raR 22e ne Pt ES PE DS D D (a 4" — \ a. af sauna 2 à u = ET cn: ‘LA A: PARA BBa A Os Ce QE QU = ma 2 7 = 21 3 1 nl > | "as" a"! ET RS RE T° tn à » ET _ y D 3 9088 00807 4312