• /20/- /9 rf' 'J-- Vt," •V:.; feu' VERH ANDLmVGEN l> E It KAISKRLKIIEX LEOPOLDIMSCII - CAROLIMSCUEN AKADERIE DER IVATURFORSinER. OES AClITZEHiNTEN BAKDES EllSTES SUPELEJIENT. MIT 33 TAKEI.X. BIICSLAU t.M) IlOiNN 1841. Fur die Akademie in EDUAKI) WLlilvlVS Ii u c h L a ii d I u n j; zu Oonn. NOVORUM ACTORUM ICADEMIAE CIESIREIE LEOPOLDINO-CIROLIME MTURIE CrRIOSORUM VOLUMINIS DUODEVICESIMI SUPPLEMENTUM PRIMUM. CUM TABULIS XXXIII. VRATISLAVIAE et BONNAE MDCCCXLI. fnjmm o/javeo*{o:>{J! ir.iiiiOiiOUi JJ •f • : ■ i' i ^ 17?/|V VII INDEX COMMENTATIONUM, IN HOC VOLUMINIS DUODEVICESIMI SUPPLEMENTO PRIMO CONTENTORUM. De Kamptzia, novo Myrtacearum genere, disserit Nees ab Esenbeck ' pag. I. cum tabulis 2. C. F. deGlocker, ad virum illustrissimum C. A. Chr.H., Liberum Baronem de Kamptz , de Graphite Moravico et de phaenomenis quibusdam, originem Graphitae illustrantibus, litterae p. XIX. cum tabulis 2. Nees ab Esenbeck, adnotatio ad dissertationem de Kamptzia p. XLV. Memoires lichenographiques , par Mr. Fee p. 1. cum tabulis 6. Monographia generis Melocacti, auctore F. A. Guil. Miquel p. 81. cum tabulis 11. Ueber JavarCsche Balanophoreen, mn Dr. Fr. Junghuhn p. 201. cum tabulis 2. Zmatz zu obiger Abhandlung, von C. G. Nees von Esenbeck p. 225. Ueber den Bau der Balanophoren , so wie iiber das Vbr- kommen von Wachs in ihnen und in andern Pflan- zen, von Dr. H. R. Goppert p. 229. cum tabulis 3. J. N. V. Suhr, Beitrdge zur Algenkunde p. 273. cum tabulis 3. I VIII G. K. Jaeger, de monstrosa folii Phoenicis dactyliferae conformatione, a Goetheo olim obsorrata et flgura picta illustrata, nec non de ramo eiusdem arboris intra spadicem contento p. 289. cum tabulis 4. Indet p. 295. ■J -.r ' JII / ii: O-.Mf , f -il .1.''^ OTOii» f/ ■ . Ji t ^ >-,VriU' - A S .'d • ,Ji'. - • A c’.! ', . ‘'i,, , . . . •. -\y «mV .J .'s> Uv.-} , >’ ' 'V.-. ., w i'i I y. ... iiw' )• 'ij .( .... ...... ■' .*,! W '** i-' ir-" .Vi 9 Praefationis loco addimus dissertationes duas, quas die XXIV. Martii a. MDCCCXL viro illustrissimo Libero Baroni de Kamptz, Augustissimi Regis Borussiae in rebus ad ius spectantibus summo mi- nistro, muneris sui publici festum semisaeculare celebranti, iussu Aca- demiae et propria voluntatis inclinatione dedicavere Praeses Academiae et E. F. de Glocker, votorum Academiae interpres in hunc diem denominatus. IVOVO MYRTACEARUM OEAERE, DISSERIT C. G. NEES AB ESENBECK. ^ Tribus II. KAMPTZIA. (Melrosideri spec. Smith. Trlstaniae spec. A. Cunningliam et Hort Berol.) Flores capitati, basi connati. Calycis tubus depresso -tm'binatus, ovario adhaerens; Limbus quadrifidus lobis triangularibus valvatis. Petala quatuor. Stamina multupla (40 — 72) , disci glandulosi margini *) Titulus est: Viro illustrissimo, Carolo Alberto Cbristopboro Henrico jLibero Baroni de Kamptz, Augustissimi et Potentissimi Regis Borussiae in rebus ad ius spectan- tibus summo ministro et cubiculario primi ordinis, ordinis Regii Borussici Aquilae Rubrae pri- mae classis fronde quercina ornati equiti, ordinis Regii Crucis Danicae, Elecloralis Hassiaci a Leone cognominati et ordinum Imperialium Leopoldini Austriaci, Russici St. Annae, equiti au- rato cet., diem XXIV. Martii, quo primus ad rempublicam accessit, nunc semisaecularem, Vol. XVIll. Suppi. B X C. G. Xf.F.S Ali Ese.ndeck, iiiscrla, libera, petalis haud adnioduin longiora. Anlherao ovales, iii- euinbeiites. Stylus (ililbriiiis, stigmate obtuso haud inerassato. Ca])sula tri-quadriloeularis, * *) polysperma, calyci tota immersa nec nisi apice tri-cjuadrivalvis. Semina clavata, pcU'va. Arbor. Folia opposita aut ex oppositis subverticillala, **) gran- diuscula, coriacea, punctata. Flores dense capitali, veluli in unum cor- pus concreti. Capitula pedimculata, axillari -terminalia. Flores albi. OilTert a reliquis M}Tlaceis c tribu Lej)lospermearum : inflorescen- tia suigulari, floril)us telrameris, staminibus margini valde discreto disci epigMii insertis liberis petalis ^ix duplo longioribus, capsula usque ad maturitatem tubo calycis penitus immersa et non nisi in vertice dehi- scente, foliis denique ad ramorum apices ex oppositis stellaliin qua- ternis. Si ad genera Leptosperinearum , quil)us stamina basi libera sunt, (Euleptospermeas DeC.), respicis, ea cuncta, saltem quae nobis nota sunt, liiscc characteribus a Kamptzia genere distinguuntur, scilicet : EucahjpUis calycis limbo operculi forma secedente; AtifjopJwra capsula oligosperma calyce corticata nec calyci connata, flore pentamero, inflorescentia corymbosa; CnUislcmon floribus pentameris ramo adnatis eumque ulte- rius crescentem per intervalla agmine denso ainbicnti])us , sta- minibus petalis multo longioril^us, foliis alternis; ea qua par esi reverenlia congratulatur et novum genus arborum mjrlacearum, Kamtiiac cognomine a te ornatum, otTcrl Christianus Godofredus Nces a!) Esenbeck, l)r., bolaniccs in universitate litterarum Yralislaviensi professor p.o., Academiae Caes. Leop. Carol. Praeses. Cum tabulis duabus. Vralislaviac ad Yiadrum. Ex officina t vpographica Barlhiana. MDCCCXL. Eoi. pgg. 12. *) Videatur Adnot. 3. **) Adnot. 2. de Kamptzia. XI Metrosideros floribus pentameris, staminibus petalis multo lono^ioribus, capsula matm^a ultra calycem ad dimidium emer- gente valvataque, inflorescentia cymosa aut thyrsoidea; Leptospermum floribus pentameris non connatis, stamini- bus petalis brevioribus nec ita multis, capsula pentamera, foliis alternis ; Fabricia flore pentamero, capsula semisupera multiloculari oligosperma, seminibus alatis, foliis alternis; Baeckea flore pentamero 5 — 10-andro, inflorescentia, cet. Inter genera Leplospermearum polyadelpba (Melaleuceas DeC.); Tristania, * **)) cui antehac adscripta erat species hodie exor- nanda, parum congruit. Sunt eihm veris Tristaniis, v. c. lau- rinae et neriifoliae, stamina m quinis phalangibus terna aut quina, brevi spatio a basi unita. Aliae ex Tristaniis, quae hodie genus: Lophostemon Schott. constituunt, v. c. depressa et ma- crophylla, phalangibus staminum quinis elongatis polyandris Melaleucis accedunt, a quibus simili ratione distinguuntm: uti Metrosideros a Callistemone. Adnot. 1. Ex iis, quae in antecedentibus exposui, patet, Kainptziam locmn in serie natur ah Myrtacearmn proxnnum a Me- trosidero genere capere et Callistemon genus ilh veluti annulo comie- ctere. Fore igitur, ut et inter Melaleucam Calothamnumque ab una parte ct Lophostemon ac Tristaniam ab altera parte genus quondam intercedat analogum, vix dubium esse videtur. *) Schott in „Wiener Zeilschrift fiir Kunst, Littemtur wid Mode. 1830. III. p, 772.“ Schlechlencl. Linn. VI. Litteraiurber. p. 54. **) Sfliott 1. c. I.inn. 1. c. XII C. G. Nef.s ab Esenbeck, Calyces, qui iii Callistemonc genere ramo arcte adnati cingulum fonnant, in Metrosidcvo autem ramulis thyi'si aut cymae subumbella- tim impositi infloresceiiliam veluli ex capitulis pedunculatis composi- tam conliciunt, in liamptzia pedunculi apici iiibaerentes secum ipsi, ut Metrosideri llores ramulo, concrescimt, ita quidem, ut capitulum e solis floribus basi coiuiatis nec nisi circa lunbum discretis constet, nul- bs omnino bracteis intercedentibus et binis tantummodo communibus ad basin ca])iluLi relictis. Adnot. 2. Quae cum iam per se quidem memorabilia sint, au- getur tamen admiratio, si pcduncidum et capitulum cum ramulo flo- rente coiilerentes, ad partium vegetantiuin ct IVuctificantium miram qiiandam congruentiam ct voluti aequum utrammque numerum ani- mum advertimus. Ramuli nempe, e gemma terminali dense perulata nascentes, inieme nudi aut gemmis aliquot oppositis abortivis, e squa- marum gemmae interiorum angulis ortum ducentibus bisque cito au- rugienliljus denudatis, praediti sunt. Sequitur deiu apicem versus par unum loliorum, tum vero, spatio brevi iiiteriecto, ipso sub apice acce- dunt (pialerna lolia c Irinis ])aribus in verdeillum congesta. Gemma cpiiescens ramulum claudit, verticillo roliorum cincta. Igitiu' ramulus eiusmodi apicem versus sex profert folia se brevi nullove penitus spa- tio intercedente excipientia, et gemmam novi ramuli ex a])ice pro- creandi; ad haec inferiora versus par foliorum imum altemmvc rudi- mentale gemmis incompletis adumbratur. Quibus in unum coniun- ctis babes: 1) folionmi pai' (vel nullum, vel etiam plura paria) imper- fectorum, 2) folia sex subverticillata, 3) gemmam apicis. Nunc antem, ubi gemma ista floribus praegnims est, delapsa eius perula excrescunt pedunculi 2 — 3, revera quidem e squamarum peru- lae interiorum angulis orti, sed foliis rami terminalibus singuli ita ad- iecti, ut ex eorum axilbs callo angusto intercedente provenire videan- de Kamptzia. XIII tur. Pedunculi isti omnino nudi smit, capitulo bracteisque involucra- libus duabus parvis sessilibus basi secum et cum capitulo connatis ter- minati. Capitulum autem compositum est e floribus septenis, quorum seni in ambitu siti florem medium cingunt basibusque suis secum et cum medio in corpus globosum concrescunt. Habes igitur ramuli effi- giem eamque magis etiam in angustiam redactam: 1) foborum imper- fectorum loco bracteolae involucrales sunt, cum capitulo in altum sub- latae et nudum omnino pedimculum relinquentes; 2) flores seni exte- riores foliis rami subiecti respondent, quorum loco iam axillae uniflo- rae in capituli ambitum coeunt; 3) autem neque centralis ramuli in- novatio perficitiu’, sed eius loco septimus exoritur flos eadem lege, qua et axillarum praecedentium, quae gemmae in ramo futurae fuissent, in pedimculo ad florum pervenere dignitatem. Adnot. 3. Capsula ab origine sua e quatuor carpellis exstruitur sepalis alternis, lateribus inflexis concretisque , dorso medio dehiscen- tibus, quo fit, ut valvulae sepalis seu laciniis calycis oppositae sint. Abortiente autem in plerisque uno carpello ex quaternis trilocularis prodit capsula, ita quidem, ut carpella residua neutiquam in tribus circuli partibus aequalibus distribuantur, sed duobus in pristino loco residentibus, rebqua in unum, illorum singulo paullo maius, iisdem autem simul sumtis magnitudine inferius , confluant. Igitur loculi in- tegri a latere extenduntur, tertius loculus e binis ortus contrahitur, et symmetria saltem in speciem restituitur. XIV C. G. Nees ad Ksendeck, K a m p l z i a albe n s. ' Trislaiiia uihens Citnnius^hajn Herh. J)eC. /.c. n. 5. Melroslderos gloinuilfei-a Smilh in Linn. Transuet. *) III. p. 2()S. DeC. Profir. !II. />.225. «.5. IPilld. Sp.pl. II. 'Z. yj.9r)4. «.7. PevH. Syitofhs. II. p.Zh. n.l . Spr. S. f c^. II. p. ^91. n. 17. Trislaiila arl)orescens Ilort. licir. Loiul. /wrt. y;.319. (Vidi speci- men orlylnalc in Ilerh. S. Schaucr.) Tnrpciilinc Irce incol. (Cniwingfi. ) Arl)or 60 — 80' alia, iii Nova Cainliria australi crescens. Vidi vi- vmn cultum s. 11.; llorenlein cultum iu herb. S. Schaucr; spontaneum cum rruclu maturo ui herbario Schaueri, Dr., a Cunninghamio lecl. Kami trichotomi ramulis patentibus, adulti teretes rimulosi glabri, iin eiiiles wides aut pui'})iu'asccntes, suJjtetragoni, pubescentes, incani, pube molb patente loinentulo tenuissnno interiecto. (In plantis cultis ftiam iuveniles ramub (piandoque fere glabri sunt, et tum vero IbUa cum petiobs pul)escentiain cxumit.) Cortex fuscus, ductibus resiuife- ris in circulo disj)ositis praeditus; bgniiin laxum, molle, griseum; tu- bus medullaris amplus, subtetragonus. . Geimnae laterales inferiores |>aiTae, nudae, imperfectae; axillai'es foborum maiores, breviovatae, oblusae, dejiressae; terminabs maior: foliifera oblonga, florifera sub- globosa, (iusque squamae exteriores ovato-orbiculalae exlus dense pu- l)escenli- lanuginosae albidae caducae, interiores floriferae. Folia circa a|)ict“s ramulorum disposita, Iiinc ramuli basi nudi cicatricibus squa- marum gemmae per intervalla notati ibidemque foliis praecedentis ui- uovationis quibusdam residuis, rarius et antipenultimae praediti. Folia ') Nomen a| ecincum ..yloinulifcrum^, quoniam generi magis quam speciei convenit, cum recen- liori illo ,,nlhentis“ commutavi. de Kamptzia. XV duo inferiora opposita, quatuor extrema innovationem terminantia ex oppositis verticillato- quaterna; lamina 3 — 472 pollices longa, 174 — 2 pollices lata, oblonga aut ovalis, basi angustior et obtusiuscula apice modice attenuata acumine obtuso, margine cartilagineo leniter crenu- lato cincta et sub undata, venosa, arete venuloso -reticulata, coriacea, sicca, glandulis pellucidis punctata, supra glabra opaca vkidis, subtus pubescenti -glauca, vel ubi foda fere glabra sunt pallidior, neque cane- scens; costa media prominula, venis lateralibus septenis novenisve pa- rum conspicuis. Petiob 4 — 7 lin. longi, validi, teretiusculi, cano- pubescentes 'et glanduloso -punctati, supra anguste canaliculati. Odor foKorum et corticis resinosus, haud fortis, artemisiae. Pedunculi duo aut tres terminales, approximati, in speciem ex fohormn supremorum axillis orientes, revera autem gemmae terminalis, ramum continuan- tis, basi ita inserti, ut squama delapsa brevi supra folia singula egre- diantm' et cicatrice squamae seu callo transversali ab eormn axillis se- parentm', pollicares circiter, crassiusculi , erecto-patentes , subangulati, aphylli, cano -pubescentes, monocephali. Capitula nucis moschatae magnitudine, globosa, e floribus septenis connatis constantia. Bracteae duae ad basin capituli, ovatae, obtusae, basi connatae capituloque adnatae, extus villoso -canae, capitulo breviores. Calyces ad medium usque connati, subturbinati, obsolete tetragoni, extus dense albo-lanati, ovaiio achiati, quadrifidi, laciniis ovato-triangularibus sub anthesi obtu- sis in fructu acutis, erectis, aestivatione valvata. Bases calycum pedi- celloriunque concretorum corpus commmie capituli constituunt, vaso- rum fasciculis a singulis floribus descendentibus et versus pedunculum convergentibus traiectum basique continua in pedunculum transiens, minime autem ab eodem altius penetrante perfossum. Corolla circiter 6 lineas lata, patens; petala calycis lacunis alterna, sub orbiculata, 174 lin. longa lataque, in unguem brevem contracta, subcrenulata , al- bida, pellucido -punctata, extus albo -pubescentia. Discus floris con- XVI C. G. Xees ab Ese>beck, cavus, piibcs('(*ns, limbo glabro, margme (liscrclo iiitegro cui pelala cl stamina innata. Stamina (36) 44 — 60, libera, (piadrupliei serie terna, quaterna aut (piina, erecto -patula; niamenla quaclrilinearia, lililbrmia, glabra; antluTae parvae, inenmbentes, ovales, locellis linearibus distan- tibus rima longitudinali deliisceiltibus marguiibus rimae tenuibus pal- lidis, connecli\ () cravssiusculo lineari. Pollen (sub microscopio com- posito) obluse trigonum, ad angulos poro deliiscens. Carpella tria aut (pialuor, calyci arcte con('rela (‘iustpie laciniis primitus alterna nec ultra annulum discoidalem sublata, marguiibus inllexis connata. Ovarium igitur lri-(piadriloculare, sepiis in centro contiguis inarguieque latc- re(|ue centralibus ovuliferis; locelli mulliovulati. Ovula in placentis jiluriserialia, adseendentia, oblonga, obtusa, obliqua, compressa, ana- Iropa. Stylus discum epigynum perlorans, longitiuUne staminum, sinqilex, subulalus, subtrigonus, basi pubescens, apice obluso; stigma baud discretum, rructus communis avellanae lasciculum molis mino- ris et polycarpum relerens, capitulo florente dimidio maior, globosus. (Calyces persistentes, ovati, ad medium a basi connati, cano-tomen- tosi, laciniis erectis aut incurvis iam i'»agis acutis rigidis. Petala ple- risque stamina omnibus desunt. Disti epigyni margo distinctus ut in flore. Capsula calyce corticata, cartilaginea, ob (bssepimenta a centro secedentia incomplete lri-c{uadrilocularis, dissejiimenlis evidenter bi- lamellatis in sp(‘ciem ])arietalibus medianis. Placentae tres, centrales, a disse[)imentis solul)iles, basillxae neque ad verticem fructus extensae, fuscae. Semina jilurima, compresso -clavata, subangulata, incurva, qtiandoque oblkpie truncata, adseendentia, rufo-brunnea, imrnargi- nata, laevia. 3'esta cartilaginea, crassa. Albumen nullum, llaplie centro adversa, vertic(*m seminis haud attingens. Embryonis radi- cula hylo (infero) adversa. Dehiscentia loculicida, valvulis propter •) Oinf. A(‘l icMTca) parlirulas iiisilas hahet, in superiore aiileni strati parte, seliislo inieaeeo conlini, (piarzo et ferri oelira Ihn a iiiqimiatiir. An- imulo eireiler 40 — 4o ^'adiimn ad orientem incidit. Ner meridionalis Mora viae pars grapliite earet. Nam in regione fluvii 'Jayae, in eampo ])arimi edito, J[al)elgrnl)enfeld dicto, proxime pagum JiUhnieziam (germanice llafnerluden), haud pr(K'ul ah iirhe et arce amoenissima \\rano\va (Frain), graphites soliTitae insertae sint, cum contra ochrae ferri massae cl particulae in superioribus potissimum stratis contineantur: facile cogitari potest, id (piod aliotjuui, ut uiter omnes geologos constat, haud raro accidit, ])yriten in ferrum hydro- oxydatum, sive solidum sive ocbraceum, commutatum esse. Quod omnino in grapliitac stratis saxis([ue ei contiguis factum esse, eo ipso comprobatur, (juod, ubicuncpie illis stratis saxisque multum ochrae ferri insertum est, scilicet in superioribus pai'Lil)us, aeri atnio- spbaerico atcpie liuinori expositis, non modo nullae aut prexiguae p>Tilae j)articulae re])eriuntur , ac simul saxa magis minusve soluta sunt, ubi contra p}Titac maior copia, quod est in maiore infra terram altitudine, ibi ferri ochra multo rarior apparet; cui accedit, quod in medio grapliilae strato aliquo, prope oppidum Goldenstein culto, in exigua altitudine pyriten ferro hydro -oxydato indutum aliquando in- veni. Qiiodsi, ut in grapliitac stratis, ita in schisto micaceo, gneisso caeteris({ue saxis, grapliitae contiguis, p;yTitae frcqucnlioris particulae in ferrum hydro - oxydatuni commutantm', iuncta vi acidi sulphiuici e pyrite soluto orti et achuvante calore ac humore, facile lieri potest, ut saxa silicea solvantur et commutentiu. Itaque feni hydro -oxydati ochra , in saxis siliceis magis minusve solutis et in grapliitae stratis fre- queiitissiina , saepius, ut opinari licet, ex pyrite orta, aliquam certe partem attulisse videtiu, ut saxa illa soluta sint. Denique nec id in quaestione de grapliitc nullius momenti miiii esse ^'idetur, in nonnullis grapliitae stratis, quod mprimis in fodinis prope Wurheniam mmorem et oppidum Goldenstein erutis videre licet, saxorum, in quihus graphitae strata continentur, gneissi, schisti micacei et granitae fragmenta, tam maiora de Graphite moravico. XLIII quam minora, in medio graphite inclusa inveniri, eaque ipsa plerumque adeo soluta , ut orthoclasium in caolinum transmuta- tum, vel stealiten vel particulas argillaceas ex aliis ortas praebeant. Illis saxorimi fragmentis probari videtur, gneissi et schisti mica- cei strata cum interiecto granite disturbata aliquando atque eversa esse. Ac haec quidem sunt, quae in Moravia confinibusque montium tractibus graphites praebet phaenomena, quibus adiunximus, quae de ratione, qua in ilhs montibus situs est, et de nexu inter eum et saxa ei contigua intercedente colhgi possunt, leges. Ilhs autem phaenome- nis ac inde colhgendis legibus lucem afferri quaestioni de graphitae origine, facile iam ex iis, quae supra memoravimus, perspicitur. Ete- nim tum ex ea ipsa, qua graphites in montibus situs est, ratione, atque inprimis ex eo, quod non nisi in superioribus saxorum stratis conti- netm', tum ex eius nexu fere perpetuo cum calcario granoso - crystal- hno, cui saepissime aut superimpositus aut interiectus est, ahisque pluribus ex phaenomenis non tantmn de fonte, ex quo, sed etiam de ratione, qua ortus sit, coniici potest. Sed quaenam omnino eius rei ratio sit, qua de causa et quomodo graphitae origo ad calcarium cry- stalhnmn referri debeat, quantum potissimum acido carbonis in exph- canda hac re tribuendum, ad summam, quid omnino de graphitae origine statuendmn sit, quum latius pateat haec quaestio nec paucis facile expediri possit, aho loco exponere conabor. Id tantum hoc loco addere hceat, circumspectis rebus omnibus cognosci, graphiten ad componenda atque excolenda montimn strata plurimum attuhsse cum- que in mutationibus, quas saxa subierunt, magnam vim habuisse. XLIV E. F. DE GtoCREn, de Graphite moravico. t: -II Tnbiilnriiiii explicatio. Tabula 1. Lapicidiua calcaria iii cacumine montis JVicsncri prope Friede- herjjam sila. Calcarius granoso-cryslallinus tabulatus, ex schisti micacei stratis verticalibus (in lijjura non conspicuis) in altum exstans, in media jiarte molem calcarii non tabulati cingit. Nonnulla calcarii tabulati plana ^■rapbitc obducta sunt. Fag’. Tabula U. Fijj. 1. Tabula calcarii granoso-crystalllni erecta, apice fracta, striis Incurvis i. e. seluncllonls lineis notata. Ex lapicidiua jXlesneri montis, in tabula I desljjnata. Fag- Fi". 2. Rupes sebisti mlcaeei, tholi seu Integmmenll fornicati instar molem calcarii g;ran o s o-cry s tali 1 ni [aua) circumscribentes, in montis IVlesneri praecipitio sitae. Fag^. 14. Fig. .3. Vena grapbltae verticalis, duos pedes lata (««), ad sex pedum altitudinem denudata [AB)^ in fodina inferiore prope pagum Lubnieziam (Hafnerluden) sita. Fag. 16. 6. Massa ex orthoclasio soluto constans, grapbltae venam in duas paries perscindens. c et e. Gneissus in massam mollem llavidam commutatus. " d. Ferri bydro - oxydatl badii lamina, inter venam graphitae massamque c gncisso ortam intcriecta. Corrigenda. Pag. XXX, linea 11 sup. legendum est: cacumine. Io/. ,1 1 m .Siifi/il. 'r.u /i/ofht r de //rap/ttle.. H du/oe de/. Id/wf/r: Barfh. i 1 ol . ^ tu iilocher ile ^wraphile,. Tak 11. I -UJ. /. Autor dcl. ADHTOTATIO AD DISISDRTATIOSTEII DE KADPTZIA pag^. IX seqq. Haec cum scriberem, ignarus eram, Tenorium, virum clarissimum, in Indice seminum in horto botanico Neapolitano 1839 collectorum,*) genus, quod modo Kamptziam appellaveram, paucis adumbrasse et Syncarpiae nomine vocasse. Nullus autem dubito, eundem, si res ad eius arbitrium relata esset, non invitum, misso pristino nomine, plantae a semet invento, in honorem viri, tantis meritis praecellentis, Kamptziae suffragatu- rum fuisse. Etenim in novis plantarum generibus instruendis omnes omnium hortorum catalogos seminumque mutuo obferendorum indices in censum vocandos esse haud equidem nego, id vero difficillimi esse negotii, et casu magis et felicitate quadam quam prudenti consilio puto evenire, si quis unquam ex tanto hortorum numero ne unum quidem intactum praetermiserit. Inter omnes vero rarissimos esse cognosces Neapolitani horti ca- talogos in Germania. Accedit, quod Syncarpiae character (ut fieri solet in adversariis, fugaci tabulae additis), loco citato non tam expositus sit quam digito monstratus, neque icone illustratus sit, neque speciei cuiusdam notae et rite cognitae veluti testimonio confirmatus, **) a nobis contra plu- *) Conf. Ann. des sc. nat. Juin 1840. 381. **) Syncarpia laurifolia Ten. (quae fors eadem ac nosUii Kamptzia albens). „Sub nomine spora hirta ab borlo Burdino Taurinensi accepimus anno 1833‘^ Tenore. G XLVI ribus porsoculus et amplificatus singularem huius plantae structuram explicare, et generi, his rundamentis exstructo, certiorem fidem prae- f)ere videatur. Velim quidem, Endiicherum, collegam dilectissimum, in libro de plantarum generibus, p.l227, non solam catalogi Tenoriani, licet aliquot ante nostram dissertatiunculam mensibus editi, auctoritatem, sed simul etiam viri et festi semisaecularis gravitatem ponderasse, nisi forte et Academiae nostrae studio ac pietati aliquid concedendum esse censeret. Declarato enim, quod ad tempus praerogativum, prin- cipatu generis Syncarpiae, spes illi fuisset, fore, ut autor humanissi- mus, precibus argumentisque indulgens, nomen, quod tempore esset posterius, in anterioris locum transferri benigne pateretur. Petimus igitur ab ipso Tenorio, viro praeclaro, et ab aliis, qui- bus de iMyrtaceis in posterum sermo erit, ut, transeuntes in nostram sententiam, Kamptziae generi inter plantas debitum restituant hono- rem. Scribebam d. 1. lan. a. MDCCCXLI. JVee* ah Ksenbeck. 1E101RE8 LlEHENORRAFHiaVES. PAR r F E E 9 HElflBRE »R li^ACADRinili;. AVEC SIX PLANCHES. Vresentes a VAcademie le 30 Janvier 1S3S. P Vol. XVIU Svppi. \ r ■■ I V X •> .1 ^ l~t ¥ ■ LSOi» rr ' V 12 1 Dt rt*' I *‘ ^,r rf' tiH «ntiite.tcH •^'rfii. rrm' •*' * ' %. t !?'• {KlmIarum^«|l«trl^^ cltwkSjf 1V^ IfceC ^ .1 #uriM *>*v wi ^|ir*)ttii^, > ;■ >n2f.N *l«'*W/»' jjj*^ •%46..’?.-',> . V * 4, 4 ■ \ • 4‘Vk,1MCI%. '>>*wM>i*TI#.‘l (& ■*WVI*'4*VA- . '\’ ' ■«. ’ ..., """ '■ V •'% > » 7 *C -'ir * ■‘nr I » ■ ■' r^nr " Avj^, • !■ '•. .' .' ••'’ 'ffi ; V^ «>/ - ?fe>' V. ,. ™ ..^P- W>' ■ ■.(-«■«■ ttf*4 <»4 ■*?« ♦ t:, . ( C,- jpW^''' *Wt >'2j 1 ■*' i. J'! I. ]fI0]!¥0<^MAPIIIE »ir fSJLUCOGUAPMA. AVEC DEUX PLANCHES. lie caractere distinctif de toute piante lichenoide est, comme on sait, d’avoir un support general, de forme et de consistance variables, sur le quel reposent les apotheces qui empruntent de lui leurs elemens constitutifs. Plus ce support ou thalle acquiert de developpement et plus il semble que Fapothece ait de simplicite dans son organisation interne. Les parmeliees, les usnees, les ramalinees, par exemple, ont de simples lames proligeres depourvues d’enveloppes propres, tandis que dans les verrucariees ou dans les graphidees dont le thalle est forme de molecules rudimentaires, plutbt aggregees qu’unies, Fapo- tliece, qui par fois renferme plusieurs nucleus, est entoure d’une en- veloppe protectrice propre, dont le role physiologique est interessant a etudier et fonde sur la propriete hygrocospique dont il est doue a un tres-haut degre. L’Etude de ces petits Lichens est donc remplie d’io- teret. Les botanistes les placent a tort au bas de la serie lineaire des genres. Leur structure, bien plus variee et bien plus compliquee que celle des licbens a thalle foliace ou dendroide, semble exiger qu’on les mette en tete. Il n’est pas jusqu’aux tbeques qui ne participent a celte complicalion de slruclure; aussi noiis seiiible-t-il cjuc rexaineii approfoiuli de ces [)elits elres doil elre plus prolilable a la physiologie des lichens ({iie celui des genres qui seinblcnt lenir plus dc place dans Ia nature. L’Etude des 5« /x* «///•«/> /ut va nous oflTrir des prciives de ce (pie nous avan^ons. Hislorif/nc. Nous avons cnjc le genre dont nous pr<3sentons ici la Monogra- phie des Tann^e 1823 dans un ouvragc qui n’a ete lerniine qu’en 182-1-. Nous lui avions alors assigno pour caracteres distinclifs d’offrir un thalle cruslace, meinbraneux, unilbrine, apolhtce lineaire laby- rinthirorrne ins('re sur uno base cliarnue (subiciiluni ou sarcolhece) reniplissant le role d’une inarge avec un disque pulverulent, et un nucl(His allonge, raineux et interiourenient strio (cfr. Meth. Lich. ]).35 et lig.5. tab. 1.). Trois ospeces soigneuseinent decrites dont Tune croit sur les quinquinas et les deux autres sur la cascarille, consti- tuaient alors ce genre plac(j dans notre tribu des graphidees entre les genres Enterotjraplta et Fissurina. Ce genre bien circonscrit etabli sur des caracteres faciles a re- connaitre et surtout forteinent tranches ne pouvait inanquer d’etr(3 adople, et Ton doit s’(3tonner qu’il ait echappe a la sagacite d’^c/ttt- rim. Cet habile liebenographe avait pourtant connu deux Sarco- (jvapha et iis ligurent panni les especes de son genre GbjpJiis (Synop- sis methodica Lichenum)^ fune est le Clyphis labyrinthica precc- deniinent deerit dans le Journal botaniques dc Schrader comme un Trypetbelium et trouvee sur Tccorce des arbres de guince; Tautre, le Glyph is tricosa^ indiquee sur 1’ecorce des arbres dc famerique meri- dionale qui (igurc dans les addenda dc la Lichenograpbie universelle page 674-. Pendant ipie nous jiubliions, a Paris, 1’ouvrage dans le quellc le genre Sarcoyrapha venait d etre (['labii, s’imprimail, a Nuremberg, le Memoires lichenograpliiques. Sarcographa. 5 Systema Lichenum dii Professeiir Esch weiler (1824) oii Ton irouve un genre Medusula dont le type, VOpegrapha Medusula, est peu coniiu des botanistes. Les caracteres assignes a ce genre diffferent de ceux adoptes pour notre Sarcographa^ et cela se congoit puisqiie VOpegrapha Medusula n’est point un Sarcographa. Les caracteres generiques adoptes pour le genre Medusula par Eschweiler sont les suivans; thalle crustace, adherent, uni- forme, verruc deprimee, pulverulente (blanche), apotheces lineai- res allonges, immerges (noirs) voiles de blanc dans la jeiinesse, perithece lateral plane. L’auteur les place panni les Trypetheliacees entre les genres Porothelium (Trypethelii et Porinae spec. Ach.) et Ophthalmidium (Pyrenula discolor Ach.) quoique nous ayons place VOpegtmpha Medusula dans le genre Sarcographa^ a 1’exemple de Meyer qui en fait un Jlsterisca^ nous ne pouvons nous dispenser de presenter ici quelques remarques. Le caractere le plus saillant du genre Sarcographa [Asteriscu) est la presence d’un subiculum, ou support general discolor dans le- quel les lirelles sont comme encbassees. Or ce subiculum n’existe pas dans V Opegrapha Medusula et les lirelles appliquees sur le thalle communiquent avec cet organe sans intermediaire. Si quelque fois on peiit les croire marginees, cela tient a Pavidi te que les lirelles ont pour Peau, elles s’en emparent brusquement et la degagent de meme; pendant ces alternatives les portions du thalle qui les avoisinent se detachent et forment une fausse marge; c’est ainsi, suivant nous, que Pon peut expliquer la plupart des fausses marges qui entourent un grand nombre des lichens. Lorsque le thalle d’un Medusula est dans les circonstances vou- lues par la nature pour fructifier, on v^oit se former dans divers points de sa superficie, et d’abord caebes dans son epaisseur, de petjls corps noirs qui s’allougeant excentriquement donnent naissancc a des Ii- rcllcs nuc5, ilivcrgciUcs, raniciiscs, lui pcii onduloes, toiijours dislinclcs; s’il anivc (|iiVllcs en rcneonlrcnl d’aiilres, ollos se gononl dans leur accroissoinont , sans dovonir ponrtant oonlhiontos. Le conlraire a lion sonvcnt dans Ic Snrcofira/tha^ a oanse do la lacilile c]n’ont los suhicufiini a so oonibndro. Lo lledusu/u (O. iHedusula dc J^crsoon) do.\ rail Ibrinor un gonro (|iii serait hion ])lac6 onire los gonros Gra- phi s c\ Sarcotjraphdy si los ihoqiios el Icssponilos n’blaionl idontiqucs avoc oollos dos vorilables Snrcofjrapha. 11 oxislc une rosseinblance singuliore onire la lirolle coinposoe du Medusula ol los gyroincs dii Gtfvophord ii hicnitcryii. Mr. iVleyor, dans son ouvrage sur la inelarnorpliose dos Licliens a dunne, on 1826, l’oxj)osilion d’Line nouvolle inotliode liclienogra- pliicjuo. 11 a adoplb notre genre S(U'cof/ra pha, inais on lui iinposant, ('ontre Tusage qiii oonsacre on ])rincipe la loi d’antbriorit6, le nom (Wistcrisca. Ce noni eut-il bte plus expressi!' que le notre, et nous pensons le conlraire, ne devait pas etre prorbre? Ce n’ost point ainsi (pie los bolanistes jaloux de ionder la synonyinie sur de solidos bases et do rendre a chacun ce ({ui lui est du, se comportent d’ordinairo. Quoiqu’il eu soit, Mr. Meyer place le genre Aslerisea dans ses li- cbens hyinenocarpes ontre les genres Graphis et Lcucof/ramma. C’ost pour cel auteur uu Licbon a sporocarpos lincairos, courbes, dis- pos(*s en etoile, noiratres et rbunis sur un stroma dilate forme par le tballus a lame proligere dc consistancc cornee ot a sporcs naissaus du dis({uc. L’autcur annonce plusiours especes nouvcllcs; mais il n’on dbcrit ni n’en figure aucuno. Sprcngel (Sj^st. vogotab. IV, 1.) adoptc le genre Aslerisea dc Meyer et y lait entror tous nos Sarcof/rapha, sans dbcrire dc nou- volles especes; il est curieux de voir repousser le nom d’un genre dont on adopte les caractoros et qui n’a dVspcccs liguiTCS (pie dans rouvragc oii ce genre ost blabli pour la premiere fois. Memoires lichenogra^Mques. Sarcographa. 7 Depuis la publication des travaux dont nous venons de parier a paru un Species des Lichens du Bresil; il est du a Mr. Eschweiler et fait parde de la flore du bresil de Mr. Martius. Dans cet ou- vrage, oii l’auteur a change tout ce que l’on avait fait avant lui, et beaucoup de choses c|u’il avait faites lui meme, le genre Medusula n’est plus qu’un sous- genre du Leiogrammcij les caracteres prirnitifs ont ete legerement modilies; cette disposition est-elle definitive? Nous voudrions, dans Tinteret de la Science, pouvoir le penser. Etudions maintenant Torganisation de ce genre curieux, et com- inenQons par le thalle. Ce receptacle universel n’ofFre aucune particularite importante; il est membraneux, forlement adherent, rarement limite (Sarcogra- pha oligographa, inquinans et Medusula) ^ il est communement lisse, inegal (S. cascarillae^ monographa et atro - flava) , grannleux (Sar- cographa 3Iedusulay var. turgida) , un peu mou (S. oligographa) , presque nui (S. cinchonarum et tristis)^ sa couleur est fauve casca- rillae, fulva) ou jaunatre (S. monographis et atro - flava) ou bien encore brunatre (S. tristis el S. cinchonarum) ou blanchatre (S. Medu- sula et oligographa) y le mode d’accroissement est le meme que celui des Glyphisj il est rayonnant. Quand deux individus naissent dans 10 voisinage l’un de Tautre, s’ils se rencontrent, le thalle se colore et 11 y a bordure. Cette particularite est tres-remarquable dans les specimen du N. Medusula que nous possedons; mais elle se reproduit dans une foule d’autres genres. Plus le sarcothece est developpe, moins le thalle semble etre apparent. De VApothece. La forme generale des apotheces est arrondie, diflbrme, applatie, ou tres- legerement bombee; iis s^etendent en long dans le sens des fibres corticales de 1’ecorce ou bien s’accroissant dans tous les sens N IVk, cillt*(‘U iil iiiit' loniu; aiiuiidif. Les apullicces privos de sureolhecc oii ({Ili en oiiL im eoncoloro uiil (|iiel(juc eliose du porl dt'S Craphis. 11 esi eompost' d’iiii savcotheve plus ou inoiiis apparciil siir le (jiiel reposeiil des t/talumes revelus d’un peridiece, au dessous de eet organe so Iroiivc Ic niie/eus cl ccliii-ci rciilbrnic Ics llief/ues, il eonvienl done dVtiidier sueeessivenienl : 1°. Ae Sarcothece^ 2°. Le Thalamiuin ^ A. IjC /*er{theee i B. Ije i\ncfeus^ * Lc Theifucs, organe liiial. Uu Sitrcothece. 11 esl blauc dans loules les especcs, laclie cL comme rouillc dans le humiuans. Sa consislaiicc esl cliarnue et comme fongueuse, jamais crustacee, co (jiii lc distingue du sarcothecc des Ghjphis. II est un pcu applali, (['talo cl n’aircctc jamais une formc arrondie ou mamelonnec. 11 scrt de margo aux apotheccs qu’il doit protcger et nourrir. Lc sarcothecc du Sarcof/rapha provicnt cvidcmment du sfrafum medullare du thalle; il u’esl pas loujours facile de le voir (jiiand il esl concolore, mais en liumcctant la piante il se inontre communemenl. Il man({uc tout-a-fait dans lc S. Medusula des ilcs trAfri{|ue, le seni (jue nous poss(‘dions, et ccttc circonstancc pourrait justilier la formatioii d’un gcnrc s’il n’y avait, avec une organisa- tion scmhlable des ihalames, des ihequcs pareilles a colles des con- generes. Dans lc Trupethelium le sarcothecc est rcnlcrme dans une en- veloppo formee par lc thalle, ici il est nud et comme epanoui. Le sarcothecc nait sous lc thalle; il en soulevc la partio corticale (jui s’amincit et disparait pour lc laisser a nud. Vu au mi(Toscope, il parait fornn' de lissn cellnlaire arrondi. Memoires liclienographiques. Sarcographa. 0 Du Thnlamium. Le tlialamium est lineaire, applati a Tetat sec, un peu arrondi quand il est gorge d’eaLT. II est ordinairement rameux et se ramifie en irradiant. Une seule espece presente iin Thalamiurn simple (S. monographa) c’est une veritable anomalie. Le thalame est superficiei et a demi immerge dans le sarco- thece; mais le disque qui regoit Fimpression de la lurniere est de ni- veau avec le sarcothece, ce qui semble annoncer une consistance pa- reille et une meme force hygrometrique. Les ramifications que pre- sente le thalame sont distinctes jusqu’a 1’endroit oii elles disparaissent, il n’y a point soudure de peritheces comme on le voit dans les Graphis. Du Perithece. Le perithece est minee, tres-noir; il entoure entierement le nucleus; mais la conche qu’il forme sur le disque est tellement amin- cie qu’on le voit souvent disparaitre en totalite. La consistance de cet organe est ici membraneuse, tandis qu’elle est granuleuse dans les Glyphis. Du Nucleus. Le nucleus (lame proligere ou sporosphore) est assez consistant et s’etend dans toute la longueur du thalame, toujours accompagne du perithece. Sa couleur est blanchatre. Vu au microscope, il pa- rait entierement constitue par un tissu cellulaire allonge dans le quel se trouvent nichees les theques. Il possede une assez grande puissance hygrometrique. Il est souvent gelatineux et retient alors fortement les theques qui s’y trouvent en grand nombre. Le nucleus ne quitte jamais le sarcothece, tandis que dans les Glyphis il est caduque vers la fin de la vie de ces singuliers lichens. Des Theques. Les theyues generales sont etroites, d’une longueur assez consi- derable. Leurs enveloppes formees par le tissu cellulaire allonge du Fol. XVIll. Suppi. 2 10 Fke, nucleus soni IVagiles. Elios renferinent 4 — 7 llioques parlielles, ovoidos, cuiirlos, totrusj)oros ol loiijoiirs colorocs; Iciir teinle est jaiinc- verdatro oii olilorinec; los sj)ores soni ovoidcs, disposces transvcrsale- inenl cl fori j)elites. IjOS tlio(juos dos Surcofirapha soni loiil-a-rait caractorisliques. Elios s’6loignont oonsidoraldcniont par la Ibrine dc collos des Chiphis, ol soni idcnti(]uos dans toiilos los congonoros. Mode (C accroissement. ()n sait pou de chose toiichant le modo d’accroisscinont du Sur- co(/rapha. L’origine dii thalle est granuleuse; niais los granulations qui le consliliient soiit d’une grande tenuitb. 11 a de la propension a s’btendre sur los surfaces. II s’amiiicit tellemciit qu’il disparait quel- ( j u elbis prosqu’en liere ni en t . Lorsque le thalle du Sarcoyrapha est dans les circonstances vou- lues pour produire des apotheces, il se charge ga et la de points blan- chatros c[ui s’6tendent en s’arrondissant. Ce sont les apotheces a Tb- tat rudimentaire et c’cst la substance medulaire qui leur donne nais- sance. Avant que leur dcveloppement soit acheve, on voit paraitro dos lirolles raineuses irrbgulierement anastomosces, quelquefois indb- pendantes, elles s’allongent, inais sans quitter jainais leur subiculum^ ce (jui annonce une relation directe d’organisalion avee ce support, de tolle sorte que le dcveloppement de run parait ontrainer le deve- loppement de Taulre, et vice versa. Le disque dos lirelles n’est pas nu, mais rocouvort par une meni- brane minee Ibrmbe aux depons du subiculum ou sarcothece. Celte mombrane disparait plus ou moins complettement avec Tage; mais sa ))rbsenc(; dbmontre ([ue les lirolles sont nbes dant 1’intcrieur de la substance (pii lorme ce support ot que colles-ci Ibnt un cfTort pour chercher la lumiore dont Taclion parait indispensable a une certaine Memoires liclienographiques. Sarcograplia. 11 epoque de leur vie, comme on voit les planLes immergees dans les eaux sortir de leur sein pour se feconder a Tair libre. Le Sarcograplia est aux autres Graphidees ce que le Chiodecton est aux autres Verrucariees. Deperissement. Le deperissement commence par le sarcothece qui devient pul- verulent et entraine dans sa chute les thalames. Ces plantes doi- vent vivre tres longtemps; cependant Tepiderme des troncs et des branches etant continuellement distendu favorise la desunion des di- verses parties qui composent Tapothece et la piante meurt. On ne peut au reste etudier le mode d’accroissement et de deperissement du Sarcographa que dans les lieux oii iis vivent. Les nombreux speci- men que nous possedons ne peuvent nous fournir a cet egard que des donnees fort incertaines. II ne parait pas qu’ils passent a Fetat de rouille comme beaucoup d’autres lichens; une seule espece fait peut- etre exception {Sarcographa inquinans). Caracteres differenciels avec les gemes voisins. Les Sarcographa different en general des autres graphidees par la presence d’un sarcothece charnu et par la forme des theques; du genre Glyphis qui a aussi un sarcothece par la consistance de ce meme organe et par Fisolement constant des peritheces soudes en une seule masse charbonnee; cpieXquesArthonia ont une sorte de sarcothece sur le quel repose la lirelle; raais celle-ci est privee de perithece et le nu- cleus renferme des theques tout-a-fait differentes de forme; enfin par la forme des theques, renfermant des spores en nombre deter- mine. Ce genre est Fun des rnieux tranches de la famille des lichens. Station. Les Sarcographa vivent sur les ecorces des arbres des regions chaudes ou temperees. Nous en possedons des localites suivantes. 12 Fke, -■tfrique. (Juiii«5e — uiic esju^cc. Mte» il\tj'rique. yiiid a{^asear — une esj)(^ee; lJonrl)i)n — une esj)eee j Ile (le Franee — une esj)eee. A.mt'riquv - merittionale. IVrou — (leux cspiieesj St. l)oniing;ue — une espeeej Ciua(lelou|)e — Irois espeeesj La llavane — une espece 5 La JainaTque — • une esjit^ee. Kuropv. I*y reniuSs — une espece. Si nous considcroiis 1 ° (jiic Ic Suvcoyrfiphd 3/4nliisul(i a un port parliculier ct c|u’il est prive de sarcothece; 2° que le Sarcof/rapha monoifvapha a un sarcothece tres- apparent, inais qu’il est inonotlia- lanie, ce (lui lui donne aussi une physionoinie distincte, nous arrive- rons a conclure quo les Sarcograp/ia sont des plantes propres au con- tinent d’Ainerique et a ses iles; car s’il est vrai que le Sarcot/rapha tuht/rintliiformis soit notro 5. cascavillae, cette piante trouvee en Gui- nee croit aussi en Ainerique oii elle semble bien plus coiniriune. Les arbres sur les quels ont vecu les Savcogvapha que nous pos- sedons sont les suivants: Quassia amara. .4 diras Sapota L. Cinchoiia lancif iitia. Croton Casca rilfa L. H cinmanniu gfabra? Memoires lichenograpliiques. Sarcographu. 13 SARCOGRAPHA. > (Glyphidis et Vrypethelii spec. A.ch. A.sterisca Meyer.) Character essentialis. ^pothecium heterogeneum, effusum, subelevatum, plurithala- mium; sarcothecium album, carnosum, marginans; thalamium elon- galum, a perithecio tenui atro vestitum; thecae 4'gongylares, colore chlorineo. Character naturalis. Thallus tenuis, effusus seu lineola atra circumscriptus, saepe vix perspicuus, laevis, colore fulvo, albescente, raro fulvescente. Apotheciiim subplanum, superficiale, nudum, a thalamiis saepe ramosis percussum; sarcothecium a propria substantia formatum, carnosum, aliquando abortivum, planum, marginem efformans, al- bum; thalamia unum vel plura, linearia, ramosa vel subsimplicia, in sarcothecio marginante immersa; peritheeium tenue, atrum, pro parte superiori evanescens. Nucleus immersus, linearis, ramosus, vel simplex a tela gelatinosa formatus; thecae mastoideo - ellipticae ; gongyli 4-spori, sporae ovatae. edes. § 1. i§arcotliecio crasso fimg^oiso. A. LIRELLIS RAMOSIS. 1. Sttrcographa cascarillae. Fee, Ess. crypt. ecorc. exot. oflp. p.58. tab.XVI. fig. 1. Sarcogra- pha tigrina eiusd. loc. cit. tab.XVI. fig. 2. Graphis tricosa Ach.Lich. *) A carnis et yQatpa, scribo: Graphis sur une base charnue, **) Lorsque les lichenographes se servent de cette expression, iis veulent dire que l’organe est forme par la partie medullaire du thalle. univ. |).674 in addcnd. C/uphis h-ivosa cinsd.Syn.inclli.Lich. p. 107. ^istovisca tahifrinthivft Moycr in Sprcng. Syst. veget. IV. p. I. p.254. Zenkcr in Pliarinac. Waarcnk. p. 162. lab.XXI. iig.4. Thallo Ilavidiilo-rnlvesccntc, crasso, inacc[nal)ili subefrnso. .ipothcciis (lirellis) siibplanis, rolundo-diirorinibns; sarcothecio albissimo siibelTiiso, ibalamiis rainosLssimis, disco angusto- lineari sub- prninoso; nucleo aII)ido; tliecis 4-gongylaribus clilorineis parvulis. Icon. Tab. 1. et B magnitudine naturali; C. D. fragmenta aucta: a. s|)oropborus, b. glomerulus, ce. thecae, d. sporidia. Ilahifaf in corticibus Crotonis Eluteriae in St. Domingo. Cettc espece est fort remarquable et Tune des plus reinarquables du genre. Nous en ])ossedons un grand nombre d’individus qui tous vivent sur Tecoree de la eascarille du commerce, mais nous ne dou- tons j)as (]u’on ne le trouve sur d’autres ccorces d’arbres inter- tropieaux. Le thalle est tuberculeux, inegal, (presque nui,) tres-lisse, quel- c|ue fois un peu luisant; nous en avons un specimen limite de noir; la couleur est d’un fauve rutilant plus ou moins intense. Les apotbeces sont nombreux, rapproches; par fois confluens et disposes par series le plus ordinairement epars, de grandeur variable, tres- peu proeminens; le sarcothece est minee, tres-blanc, farineux dans la vicillesse de la piante, charnu dans l’age adulte. Les thala- mes (lirelles) y sont a demi immerges, tres-rameux, a disqiie etroit et legerement pruineux. II est dilficile de suivre le mode de ramili- cation; les tbalames etant courbes, rameiix, bifurques etc. Le nu- *) I.es ihi-qties ne ditTcrent que par des nuances Iris-peu sensil)les. Elles soni pareilles dans les Hspcces 1 el 2, dans les especes 3, 4, 9 el 10, dans les espl-ces 5, 6 el 7 mais, nous le repe- loiis, on peul a peine reconnailre les legires diflcrences. \oyei les planches ou la lelire a in- flicpie toiijours le sporophore, la letlre b le glomerule, la lelire c la iheque el la lelire d la sporidie ou la spore. Memoires liclienographiques Sarcographu. 15 deus est blanchatre et renferme des theques l-gongylarees d’une cou- leur fauve tres-foncee; les sporules sont disposees traosversalement et ovoides. Nous reunissons a cette espece le Sarcographa tigrina de notre essai; de nouvelles recherches nous ont prouve qu’elle ne difFerait pas suffisainment du Sarcographa cascarillae, dont elle n’est qu’une le- gere modification. Nous rattachons a notre synonymie le Glyphis tricosa d’Acharius que cet auteur n’a pas figure et qu’il a deerit sur de mediocres echantillons; neanmoins la description suffit pour eta- blir 1’identite des deux plantes. 2. Setrcographa cinehonarum. Fee, Ess. crypt. ofF. p. 58. tab. XVI. fig. 3. in icone Sarcographa labyrinthiformis per errorem dicta. Trypethelium lahyrinthiforme Ach. in Diar. Schrad. Glyphis labyrinthica eiusd. in Synops. rneth. Lich. Asterisca labyrinthica Meyer in Spreng. Syst. IV. p. I. p.254. Ast. cinchonaimm eiusd. loc. cit. Medusula palmata Fries Syst. orb. veg. I. p.287. Zenker in Pharm. Waarenk. tab. I. p. 128. tab. XV. 3. exclus. synonym. (Fragmentum auctum, male pictum colore ampli- ficato). Graphis pedata Fries Vetensc. Ac. Handl. 1820. Opegrapha hieroglyphica? Persoon in act. soc. Wetterav. tab.X. fig. 3. Thallo (crusta) cartilagineo, oli vaceo- fusco, glaberrimo, efFuso, tenui subnullove. Apotheciis (lirellis) rotundato -dilFormibus, sparsis, sarcothecio carnoso subprominente; thalamiis labyrinthiformibus, disco nudo, latiusculo, nucleo albo -fusco, thecis ut supra. Icon. Tab. I. magnitudine naturali; jB. fragmentum auctum; C. C. lirellae auctae. Habitat ad corticem arborum Araericae et Africae tropicorum. Cette piante a ete trouvee par nous sur les ecorces de quinquina du Perou. Acharius Findique comme vivant sur les arbres de Guinee et s’il est hien vrai que ce soil la VOpcfft apha hierofihiphica de Persoon, e(‘t autciir l’a deerit sur un individii veiiu dc St. Doiuingue. liC Sarcof/rapha vinvhouaruin est une jolic piante dont le thalle est pres(|iie nui, Ibrt lisse, d’iin hnin un peii olivatre; les apotheces sont e|)ars, un peu j)roeininens et niamelones, iis soiit arrondis irre- guliercinent. Le sareothece est cliarnu, tres-hlanc et rorine une niarge. Le disque est noir, nud et ])lus large (pie dans la piveedente espece; les thalaines labyrinthiibrines sont obtus et souvent hifurques vers leiir extreinite. Le nueliais est dc eoulcur hlanche-jaunatre. Les the- (|ues a gongyles tetrasjiores sont clilorinees et un ])cu plus grosses que dans Tespeee pr('C('dent('. .3. Harcoffrapha vestita. Thallo (crusta) fusco- oli vacco, subnullo effuso laevi, glabro. Jpolhcciis rotundo-ovalibus, prominentibus, albo -glauco -prui- nosis; thalamiis immersis a sarcotiiccio marginante vestitis, nu- cleo fusco. Habitat in cortice Weiumanniae glabrae havanensis (tan rouge). Thalle pres(jue nui, lisse; c’est plulbt une alteration de la cou- leur de 1’epidcrme qifunc veritable membrane. Les ibalames sont recouverts ])ar le sareothece qui sert de marge. La membranulc qui persiste a une demi-transparencc qui laisse entrevoir les nucleus; ceux-ci etant recouverts de Icur perilliece noir donnent a Tapothece un aspeet glauquc bleuatre. Les thalaines sont margines par le sar- cothece. Lans cet (:'tat le disque est beant; les marges sont minces et entieres. Une coupe legere fait voir qu’ils sont tres-nornbreux, diversement contouriu^s, flexueux, simples, arques, ctc. Le |)ort de cette jilantc la fera facilement rcconnaitrc. Ses the- (pics sont fort petites et 4-sporcs. Leur coulcur est chlorin()e. Les 2 spores du centre sont plus gros que ceux des extremit('s. Memoires lichenographiques. Sarcograplici. 17 4:. Sarcographa tristis. Meissner in litter. Fee, Suppi, a la crypt. des ecorc. exot. ofF. p.44. tab.XXXVI. %.4. Thallo membranaceo, fulvescente, lucidulo, glaberrimo, elFuso. Apotheciis (lirellis) rotundo - difformibus, subprominentibus, inaequalibus; sarcothecio sordide albo, crasso, marginante; thalamiis ramoso -flexuosis, disco aperto atro, nudo; nucleo albidulo; thecis parvulis, 4-sporis, subhyalinis, chlorineo- colore. Icon. Tab. I. A. magnitudine naturali; B. pars aucta; C. apo- thecium auctum: a. sporophorus, h. h. thecae. Habitat in cortice Quassiae officinarum. Mr. le Dr. Meissner, de Halle, habile scrutateur des cryptogames des ecorces exotiques officinales nous a adresse cette piante dans 2 etats differens et sous deux noms; a Fetat jeune sons celui de Sar- cographa tristis et a Fetat de vetuste sous celui de Glyphis plana. Depuis cette communication de Mr. Meissner, Mr. Brebisson de Fa- laise nous a envoye un bel individu de cette curieuse production; c’est celui dont nous donnons le dessin. Le thalle est effus, un peu luisant, et d’une couleur brune olivatre qui s’altere avec Fage et devient legerement rufescente (roussatre). Les apotheces sont assez nombreux, quelquefois confluens, en coussinet, arrondis irregulierement. Le sarcothece est epais; il est libre de thalames vers les bords; ses dimensions sont depuis une ligne jusqu’ a trois diametre; a Fetat de dessication les nucleus sont un peu affaisses; iis sont rameux et souvent bifurques; le disque est nud et dilate mediocrement. •{■ 5. Sa/rcographa inquinans. Arthonia gregaria Fee, Ess.cryptog. p.50. tab. XIII. fig.6. Pla^ ty gramma gregaria Spreng. Syst. veg. IV. p. I. p.254. esp.2. Vol. XVIII. Suppi. 3 IS Fke, ThaUo (crusta) cartilagineo, laevi, cinerasceiUi-flaviclulo, glaber- rimo, umbra lata nigro -iiisca limitato. Jpothcciis (lircllis) planiusculis ovoideo -elongatis; sarcotbecio fungoso, j)rimum albo, deinceps rubiginoso; thalamiis sarcotheciimi inquinantibus paucis, superlicialibus, madidis turgidis, ramoso-dila- tatis, ramis secundis abbreviatis obtuso- truncatis; nucleo latissimo, irrcgulariter dilatato; thecis ut supra. Ilabilaf in Peruvia ad cortices cinclionarum. Le thalle iPolfre rien de particulier. II prend en vieillissant une teinte de plus en plus foncee. Les apotheces sont de fornie assez variahle en raison des rugosi- tes de l’ecorce. Iis sont souvent allonges dans le sens des libres corti- cales, parfois confluens. Le sarcotliece est molasse, d’un hlanc assez pur mais les thalames le tachent hientot et lui donnent uii aspect ruhigineux tres-remarquahle. Les thalames sont rameux, peu nombreux, ce qui s’explique par leur grandes proportions. Leur disque est dilate quelquelbis F ft . 6.^lo/nej'a/ii.r. r.fArra. xm. sfm. FeeJie/n. lidien. (jrry/piudee!s Tab. II. /. ■Iffrrof/rrr/fAr/ f//Ir/7 F ^ pa/M'. Vert. Croton Cascarilla Linn. Exostemma Jloribundum Sw. Hymcnaca Courbaril Linn. Quassia amara? Linn. Quassi a excelsa Sw. Mangifera indica L. Spo7idias cylhcraea Link. Nous ne peusons pas que dans Tetat actuel de nos connaissances, on puisse tirer un grand parli de ces renseigneinens. Le hasard seul peiit avoir fait trouvei ces plantes plutot dans tel pays que dans tel aulre et plutot sur certaines especes d’arbres que sur certaines autres. On doit seulement s’etoiiner qu’une espece, le Ghjphis favulosa, puisse exister dans la plupart des regions ou se trouvent les autres especes et cette observatiou doit mettre en garde contre Tadoption irrcflechie des especes nouvelles. Memoires iichenographiques. Glypliis. 33 GliYPHIS. ) Character essentialis. Apothecium heterogeneum, a propria substantia alba formatum, perithecium carbonaceum involvens; thalamia sublinearia, summi- tatibus liberis, laminam proligeram simulantibus. Thallus crustaceo- cartilagineus, plano -expansus, uniformis, lae- viusculus. Character naturalis. Apothecium (tuberculum) heterogeneum, subrotundum, deforme elevatumque, aliquando subplanum; perithecium nigrum, carbona- ceum, in sarcothecio albo immersum; thalamia nuda, elongata, ap- proximata, dilatata, simplicia, cum aetate delapsa, rarissime per con- fluentiam congesta; sporidia translucida, naviculariformia aut ellipsoi- dea, 6 — 9 sporas ovoideas foventia. Differt Glyphis a Verrucarieis analogis, scilicet: a P armentaria statione laminarum proligerarum , circum axin non dispositarum, superficiali. SiChiodectone stromate crustaceo, nec non laminis proligeris elon- gatis superficialibus. a Pyrenuluy Porina, Venimearia, Thelotremate, Ascidio colore, forma, consistentia, compositione apotheciorum, forma sporidio- rum etc. A Sarcographa(^e tribu Graphidearum) consistentia, apotheciorum forma et compositione laminae proligerae, sporidiis plurigongy lari- bus etc. distinguitur. *) ylvcpr] , caelatura, sculptura. ^*) Vojes sur la planche les details : a sporophore, 6 autre fragment de sporophore, c sporidies, d spores ou gongjles. Vol. xvin. Suppi. 5 Statio. llabilaiiL Ghjphides iii regionibus calidis ad cortices arborum, su- per cpidcrinide, in insulis St. Doiningo, Janiaica, Guadalupa, nec non in Hrasilia, 1'cruvia, Nova liollandia, Guinea, peninsula dicta 1^'omontorio capitis viridis (Gap vert) ctc. Dirisioiies. *) I)iv. 1. Apotliccia subrotunda, ovato -punctiibrinia: 67. favnlosdy 67. cribrosa, Gl. circinans, GL crassa. l)iv. 2. Apotliccia linearia seu elongata, graphidiforinia; 67. con linens, Gl. depressa, Gl. leucoplaca, Gl. leucographa. Species. Avant que de comniencer la dcscription des especes qui compo- sent Ic gcnrc Glgphis, nous croyons devoir 1’aire reinarquer que sur 8 especes ici decrites il en est peu qui jouissent de caracteres tran- clies, de sorte qu’il serait sans inconvenient de les considerer presque toiites comme varietes du meme type, le Glgphis favulosa^ neanmoins il convenait de noter toutes ces difFcrcnces de formes pour arriver a riiistoire complette du genre Glgphis. En cryptogamic la valeur ina- tcrielle des especes est bien moindre qu’en phancrogamie. § I. Apotliccia snbrotiiiifla, ovato - iiniictiforinia. 1. GlypTils favulosa. Acb. Syn. meth.Lich. p. 107. Jec, Metb. Lich. p.38. tab.l. fig. 19. Eiusd. Ess. crypt. exot. p.61. Trgpethelinm favnlosum Acb. act. Go- renk. Vol. I. Thallo (crusta) ferrugineo- fulvescentc, cartilagineo, laevi, nigro- liinitato. *) Ces ncs selectae, lab. 8. fig. 6. Memoires lichenographiques. Pyrenodium. 47 dans les species, et doniient naissance a une foule de discussions fati- giiantes, dii sein desquelles la verite ne sort pas toujours trioniphante. C’est pour eviter de pareiis inconveniens que nous donnerons les phrases synoptiques du Pyreiiastrum de Mr. Eschvveiler sans essayer de rapporter ces especes aux notres quoiqu’il soit peut-etre possible de le faire pour quelques-unes. Faisons connaitre Torganisation du genre dont nous presentons dans cet ecrit la monographie. Du Thalle. Le thalle est cartilagineux, crustace, plus ou moins epais, lisse ou inegal sans limites dans les specimen que nous possedons; horne par une bande noiratre dans le Pyrenodimn sulfureum Eschw.; ayant une teinte jaune-pale dans les especes peruviennes; sulfureuse dans le Pyrenastrum sulfureum Eschw.; blanchatre dans le Pyrenastrum alhum^ brune orangee dans le Pyrenastrum septicollare et canelle dans le Py renastmm cinnamomeum du nierne auteur. II est ordinai- rement tresglabre et luisant. Une ou deux especes (Pyreiiastrum sul- fureum Eschw. et Pyrenastrum crassumj montrent distinctement les deux conches qui le constituent, savoir la couche exterieure ou corti- cale (epithalle), et la couche medullaire (hypothalle). 11 est ordinai- rement plus developpe que dans les Verrucaria ou les Pyrenula. L’uniformite de structure et de couleur est bien plus grande que Mr. Eschweiler ne le pense. De VApothece. Cet organe carpomorphe est essentiellement constitue d’un nom- bre plus ou moins considerable de thalames s’elevant rarement a moins de six et ne depassaut gueres douze a cjuatorze. Chaque tha- lame est entoure d’un perithece noir sous lequel se trouve situe le nu- cleus. Dans ce sporophore abondent des theques a sporidies tetra- spores hyalines; les apotheces sont caches dans le thalle qui les entoure etroitement, et ne laisse a nud que 1’ostiole. Ces apotheces sont assez gros, peu ivgiilicrs, inasloulcs ou coinplcltciDciU dilTonncs. II arrive souvcnt qirils soiit confluens. Si Ic thalle Icur oppose une irop grande resislancc iis s’inimergenl considerablcnient, cL nc sont alors indiques (jne par une legere proeniinence, facile a confondre aveo les inegali- tes de Tccorce, surlout avant que Tosliole coniinun ne se fasse jour. Si au contraire le thalle est minee, Tapoth^ce sVdeve au dessus du ni- veau du thalle et il prend une forine assez reguliere; c’est surtout alors (jiril se inontre perfore par plusieurs ostioles. Des Tlialdines. Les thalaines sont noirs, tres profondeinent immerges et meme si complettement qu’ils descendent souvent de pres d’une ligne au dessous du niveau do repiderme corticale. Leur forme est quelque- lois lagenaire, souvent ovoide ou rondo et leur sommet s’allonge pour a lier perforer Tenveloppe thalloide. Si les couches corticales dans les(piclles iis s’enferment sont dures ou qu’clles soient comprimees par les couches nouvcllement produites, ellcs forcent les thalaines a chan- g('r leur forme ovoide en la forme lineaire. Du Perilhece. Le pcrithccc qui les entoure est uoir, epais, se presente vers le sommet de Tapothcce et se termine en une petite surface applatie, au centre de laquelle se inontre distinctement un petit pore concolore; ce n’cst donc point un ostiolo mamelonne, mais simplement un or- gano perfore, qui fournit un caractere differentiel entre ce genre et (juelques autres, notamment avec le Parmentaria dont Taxe porte uii mamelon discolor. Dans le Pyrenastnim crassum le pcrithece fait saillie a-travers 1’envcloppo thalloide et simule un mamelon, mais il est noir, et cetto couleur trahit son origine; en effet ce pretendu ma- melon nVst autre chose qu’un prolongement du pcrithece. Celui-ci avons nous dit s’amincit plus ou moins, et se porte a 1’cxtericur. Memoires lichenographiques. Pyrenodium. 49 II n’est pas juste de dire, qu’ils se rendent tous dans une ouver- ture commune. Seulement comme Fimmersion des thalames est consi- derable, la partie superieure qui est minee et entouree par la medulle corticale, se porte necessairement vers le sommet de 1’apothece oii elle exerce la pression necessaire pour percer le thalle. II arrive fort sou- vent que les thalames se mettent en communication avec Tair exte- rieur dans la partie la plus voisine de leur point d’insertion, aussi voit-on tres frequemment les apotheces perfores dans plusieurs points de leur surface. Dans le Pyrenastrum lageniforme les apotheces se presentent tantot entierement nuds tantot induvies. II est une particularite digne de remarque et qui est sans analo- gue dans la famille des lichens. Quelques thalames arrondis, entie- rement niches dans les couches corticales sont sans communication avec l’air exterieur et separes des autres thalames par defihres ligneuses. D’oi'i proviennent ces thalames isoles n’ayant aucune communication ni avec les autres thalames ni avec le thalle. Ce sont vraisemhlahle- ment des cellules qui descendent entre les fihres et se developpent apres s’etre separes ainsi de la piante mere. Du Nucleus. Les nucleus sont assez petits, ovoides, de couleur hlanche-de- neige dans le Pyrenodium crassum^ de couleur jaunatre dans les au- tres especes de notre collection. Iis s’atrophient promptement, mais meme alors on peut y decouvrir les theques a la description desquel- les nous allons consacrer quelques mots. Des Theques. Elles sont assez nomhreuses, faciles a disgreger, elliptiques, un peu amincies vers l’un des houts; elles renferment 5 — 8 sporidies te- traspores, des quatre spores ou loges, deux sont plus grosses, ce sont celles du centre. Elles sont diaphanes et un peu naviculaires; les Vol. XVllI. Suppi. 7 50 FKr, plus volumiucuses no sont ]kis collos clioz losquollos los apollioccs sont los j)liis considorablos par loiir voliiino. Mode itarcroissement. Lo modo d’accroissomonl dos aj)ollioccs ost lacilc a doduire de la slructiiro momo do cos organos. Lorsqiic lo thallo s’est otalo sur Ics supports, ot, il on onvahit dans le plus grand noinbre do cas de largos ospacos, los aj)olbocos on lo distendant s’accroissent peii-a-pcu, sou- lovont cet organo lo 1'orcont as’amincir cts’en dobarassent plus ounioins conqilottonicnt. Los thalamos sont alors parvonus a Tage adulto. Iis sc sozit enfoncos dans Ics conches corticales plus ou moins profonde- ment, lours sommots amincis ont iait saillie audossus de ropiderine et los j)crilht'ces communiquont avoc l’air au moyen d’un pore etroit, tantot par une seule ouvorture, tantot par pliisiours. Le deperisse- ment dos Ptjrowdium est suivant toute vraisemhlanco d’une grande Icntour. Los apothocos ctant immerges et revetus communoment par le thalle dont la consistance est solide, sont presque complettement a Tahri du contact de Tair. Aussi voit-on souvent des thalames com- primes par los conches corticales, ce qui annoncc que depuis leur naissance le ramcau oii le tronc sur lequel iis reposent a eu le temps de prondre un accroissement inarquc. Les Pi/renodium peuvent donc vivre tres longtemps. Cfiraclirres di/fercntiels. Los caractc‘ros dilTerentiols de ce genrc avec coux dos genres qui constituent la tribu dos Verrucarieos sont tres tranches. La prcsencc do plusicurs thalames dans un meine apothhce perinet de le distinguor raciloniont dos Verrucarieos a apothece monothalame. 11 n’a point de subiculum (sarcothecc) comme los genres C/ifphis ctCliiodccton ^ Tapo- thece n’est pas forme par uno suhstancc propre comme cela a lieu dans lo genre Trifpcthclium^ la consistance de toutes les parties, qui sont tres duros, rimmersion des thalames, la presencc d’un ostiole ne Memoires liclienograpliiques. Pyrenodium. 51 permettront pas de le confondre avec les Porina. Le Melanotheca ayant de nucleus depourvus de perithece et superficiels en est fort distinet, ainsi ejue le Parmentaria qui a un ostiole Central discolore et des thalames reguliers. Ce genre est avec le Pyrenula le seul qui ait des sporidies tetra- spores. Elles sont colorees plus ou moins fortement dans le Pyrenula, toujours pallucides dans le Pyrenodimn et plus grandes. Toutefois cette particularite indique clairement que le Pyrenodium est une Py- renula composee, ou le Pyrenula un Pyrenodium simple; on devra donc les placer l’une a cote de 1’autre. Les Pyrenodium sont des li- chens exclusivement corticoles; le thalle est epidermicole, tandisque les thalames sont corticoles. Le Bresil, le Perou, St. Domingue sont jusquhei les seules locali- tes Oli elles ont ete observees; tout fait croire que ce genre deviendra nombreux. Les arbres sur lesquels on les a observes sont: par nous sur le Croton Cascarilla L., sur le Cinchona nova, officin. (Exostem- matis cort.), sur le Cinchona lancifolia et cordifolia Mutis., sur le Bonplandia trifoliata H. et B., et sur \e Portlandia grandiflora Sw.; par Mr. Eschweiler sur le Layuncularia racemosa et sur le Rhizo- phora Mangle. rYllKNODlUM. •> Character essentialis. yipolhecium plurillialainiiini, c propria substantia aterrima for- matum, saepe abortivum, a thallo plus miuusve cinctum; thalamiis multis (8 — 15) in cortice immersis, vcl lageniformibus vcl ovatis vel rotundis; pcrithccio aterrimo, crasso, apice poro pertuso, ostiolo nullo; nucleo parvulo, rotundo -ovato, pyriformi, thecas sporidiis tetragon- gylaribus fovente. Character naturalis. (crusta) crassus, cartilagineo- ceraceus, late effusus, flavi- dulus colore in aliis aliter saturato, laevis. yipothccium crassum, rotundum difformeque, raro confluens, a thallo vestitum, rarissime seminudum, uno vel paucis poris pertusum. Thalamia plura, immersa, ovata, raro lageniformia, elongata, diffbrmia, sub thallo abscondita, in matura plantula poro aperta. Perit liecium aterrimum, crassum, nucleum parvulum subrotun- do-ovatum involvens. T/iecflre subellipticae; sporidia 5 — 8, navicularia, tetragongylaria, loculis inaequalibus, centralibus maioribus. Differt Ptfrenodmm a caeteris Verrucarieis pluri thalamicis, scilicet; a Chiodcctone, statione thalamiorum, defectu stromatis, forma thecarum; a Trtjpclhelio, immersione thalamiorum, defectu substantiae propriae apothcciorum etc. •) nvfTjv, fjvog, nucleus. Le mot P^renodiuni esi un diminulif qui rend compte de Texiguile du nucleus. Memoires lichenographiques. Pyrenodium. 53 a Ghjphide, forma thalainiorum, statione, forma thecarum etc. a Parmentaria, defectu axis poriferi, forma thalamiorum et thecarum. a Periusaria, statione, consistentia, thecis, natura perithecii, forma thalamiorum etc. a Melanothectty forma apotheciorum denudatorum et perithecio destitutorum, nec non diversitate thalamiorum thecarumque etc. Habitant species omnes in regionibus calidissimis novi orbis, ad cortices arborum magnarum, Sp edes, Ptj renodium Fee. Pyrenastri species Eschw. et Meyer. Py re- nutae species Ach. 1. JPyrenoditmi clandestintt/m, Trypethelium clandestinum I ee , Ess. crypt. ecorc. exot. ofF. spec. 7. tab.XVIII. fig.4. T/ia/^o (crusta) pallide- oli vaceo, membranaceo, cartilagineo, late effuso. Apotheciis (verrucis) distantibus, subgloboso-hemisphaericis, con- coloribus; ostiolis pluribus in summitate saepe congestis; thalamiis subconfluentibus, ovalibus, immersis; nucleo parvulo, ovoideo elon- gatoque, albo; sporidiis tetrasporis seu quadrilocularibus. "*) Habitat in America ad corticem Cinchonae lancifoliae (Mutis). Le thalle est d’un jaune legerement verdatre, offrant cette nu- ance avec un degre d’intensite variable; il est lisse, assez epais. Au- dessous de la partie corticale se trouve une partie medullaire (hypo- thalle) minee, mais distincte. II envahit de larges espaces sur les *) Toutes les tlieques,dans ce genre,sont identiques et ne different que dans les proporlions. Nous indiquons ces organes comme il suit: a sporophore, b theque ou glomerule, c sporidie, d spo- res ou gongjles. ramenux (U‘ja agos oii siir Ics jeunes troiics dii Cinchona lancifolia (loiit il siiil los rugosilos. Los nj)ollieces soni t'j)ars, cnfoncvs dans l’epidcrnie, de mediocre grosseiir, indicjiies senlcmc/il par Ic soulcvcincnt du thalle c[u’ils aniin- eissent et pcrrorenl, soil au somniet, soit sur les coles. Les llialames varient de 4 — 1:2; iis soni ovoides et renfermenl un nucleus Ibrt pe- tit, (jui s’alT‘aisse jiromplemcnt et se trouve rcduit a la Ibrme d’iinc memhranule tres minee et comme papyracee. Ijc caraetere ahsolu qui distingue celte piante de ses congeneres est surloul d’etre caehee dans le thalle a toules les phases de sa vie; do communiquer avec Tair a Taide d’une sorte de solution de conti- nuile du thalle dont la marge est un peu redressee; enfin d’avoir des thalamos ovoides et non lageniformes, groupes avec regularitc. I S. PijrenoiJtuni ht/poxylon. Thallo cartilagineo- membranaceo, laevi, effuso, lutescenti-oliva- ceo-suhrufescente, latissimo, verruculis minutissimis atris consperso. yipolheciis (verrucis) subdifformibus, rotundatis, crassis, saepe abortivis; ostiolis crassis, lucentibus; thalamus irregularibus, ovatis, linearibus dcjiressisque, profunde immersis, pluribus in cortice ali- quando ab omnibus separatis; nucleis parvulis, perilhecio crassissimo circumdatis; thecis lucidis, sporidiis modicis, 4-sporis. Habitat in Peruvia ad ramos annosos Cinchonarum (v. c. C. cordifoliae Mutis). Le thalle est epais tres-largement ctendu sur ses supports. II est un peu rufescent, lisse, parseme de pelits points noirs verrucifor- mes qui ne sont peut-etre autre chose que des thalames avortes; ces organes ayant eprouve une irop grande resistance do la part des couches corticales ont ete rejetes au dehors et sont restes a 1’ctat rudi- menlaire. Memoires lichenograpliiques. Pyrenodium. 55 Les apotheces complettement developpes sont gros, epars, peu regiiliers, entierement recouverts par le thalle, a Texception des ostio- les qui sont a nud noirs et luisans. Quand on fait une coupe on s’as- sure que panni les thalaines il en est qui sont enfonces dans Tecorce et qui bien qu’evidemment partie constituante de Fapothece compose, n’ont avec les autres thalames aucune relation organique. Uimmer- sion est profonde; les thalames sont souvent tres allonges, iis ne sont pas en rapport avec le nucleus qui est tres petit. On trouve ga et la sur le thalle des apotheces avortes ou plutdt des points noirs verrucu- leux groupes par 4 — 6; cette partie du thalle est plus pale que le reste. Cette piante differe de toutes ses congeneres par Firregularite des thalames profondement immerges dont quelques-uns sont iso- ' les et entoures par la fibre ligneuse, et par la dimension considerable des apotheces couronnes d’ostioles luisans. Le Pyrenodium hypoxy- Ion est la plus grande espece du genre. 3. Pyrenodium, macrocarpon. Pot dna macrocarpa Fee, Ess. crypt. ecorc. exot. ofF. esp, 5. Thallo (crusta) cartilagineo- membranaceo, albo-ful vescente, ce- raceo, laevissimo, late effuso, crassiusculo. Apotheciis (verrucis) maioribus, aliquando confluentibus, mastoi- deo-rotundis subtruncatis; thalamus pluribus, ovatis, saepe in eodem apothecio superpositis; peritheciis crassis, aterrimis; ostiolis planis, atris, in apice congestis, margine thallode cinctis; nucleo albido par- vo; thecis ut in specie praecedenti. Habitat in America (Jamaica) ad corticem Pseudo-Cinchonae (Portlandiae grandiflorae Sw.?). Icon. Tab. IV. Fig. A. magnitudine naturali; B. fragmentum auctum; C. fragmentum cum apotheciis dissectis. 5r» Fke, Lo lliallc csl Iros lisse, carlilagineo-nicmbraneux, assez epais et ocTupe des larges es|)aecs siir Ics supports; il a uii aspcct cerace et alFecle une couleiir iauvc-palc. Les apollieces ])lus regiiliers (pie dans les especes procedentes sont voluinineiix, (pidquefuis coniluens, prooinincns et prescjue entiore- inoiH reoouverts par le thalle. Le sominet est l('gercinent applati, ('oinine inargiiu* par le thalle qui est iin ])eu docolonS vers cette fausse niarg(\ L(\s ihalames sont ovoides et s’oiivrent ordinaireinent vers la partie sup(‘rieure de Tapothoce et (pielquerois en outre vers (Fautres points de la surlace. Qiiand oii praticpie une coupe verticale on voit (jue souvent les ihalames sont superposes, ainsi qu’on peut s’en assurer dans la ligure citoe C. Ce fait peut etre expliquc par Timpossibiliu* ou sont les ihalames de se loger tous dans le sens dii grand diametre de 1’apothoce, et par la resistance des conches corticales. L’iinmer- sioii est peii prolbnde. Le nomhre des thalames ne depasse guere 6 — 9. I^e nucleus est petit, les thoqucs plus grosscs qiic dans les especes pre- codentes. Les caractores dilTerentiels se dcduisent de la forme et de la rcv gularite de Tapothocc, de la rormc applatic de Tostiole, perfore d\in pore atomi(pie, et de la situation peii profonde de Tapothece. 4. JPyrenoilitun crasutnn. Tnjpclhclium crassum Fee, Ess. crypt. ccorc. exot. ofF. tah.XIX. lig. 5. Monogr. TnjpclhcUum, p.43. tah.XVI. fig.5. Thallo (crusta) flavidulo, olivaceo, laevissimo, indeterminato, inaequali, tuberculis intus alho-flavescentihus composito. yipothecus (verrucis) crasso -turgidis, rotundo -irregularibus, con- ('olorihus (id est indu viatis); Ihalamiis ovalibus, congeslis 4 — 12, co- haerentibus; perilhecio atro, crasso; ostiolis paucis, fusco-atris, crassis, suhlucenlihus. Memoires lichenographiques. Pyrenodium. 57 Habitat in America australi ad ramos Crotonis Cascarillae, nec non in Peruvia ad cortices Angusturae spuriae. Nous avions range cette piante comme douteuse parmi les Try- pethelium apres avoir reconnu que le subiculum ou sarcothece etait presque nui (vix perspicuum) ; aujourd’hui nous la faisons entrer avec certitude dans le genre Pyrenodium dont elle a tous les caracteres. Le thalle se compose d’une couche corticale et d’une partie medullaire abondante, d’une belle couleur blanche; il est tuberculeux. Les apo- theces sont tres gros, recouverts par le thalle; les thalames sont en I nombre variable, exactement ovoides un peu lageniformes tres gros; i iis se pressent entre eux et forment a la surface de l’apothece des ostio- ! les noiratres dont un seul est commun a plusieurs thalames. Les I theques exactement semblables a celles des congeneres, ont des pro- portions de moitie inferieures: c’est le seul Pyrenodium qui olFre cette i double circonstance d’un thalle tuberculeux avec des apotheces char- ges d’un nombre considerable d^ostioles fort gros et luisans. Cette piante est assez rare sur la cascarille, oii nous Tavons observee le premier. 5. Vyrenodiwm lageniferum. j Trypethelium lageniferum Ach. Syn. meth. Lich. p. 105. j Thallo pallide lateritio, effuso, tenui. j Apotheciis subpromin entibus, convexis, irregularibus, concolori- i bus, iuventute a thallo tectis, senectute seminudis; thalamiis paucis, (3 — 5) pyramidato-lageniformibus. Perithecio crasso, aterrimo ; ostio- lis minutis, sublucentibus. I Habitat in ramis annosis Crotonis Cascarillae (St. Domingo). i Cette espece n’est pas rare sur Tecorce de cascarille; elle a ete longtemps meconnue parcequ^il est en effet facile de la confondre soit avec le P armentaria astroidea dont le developpement n^est pas ' Vol. XVIII. Suppi. 8 .IH Fi;e, a)ni|)lel, soil avcc quclqucs Pffrcnula. On pcut la distinguer du Par- mvntaria par Ics llirqucs (jui sout tetrasporcs dans Ia planle qui nous occuj)c, ot des Pf/rcnula par des apoLlieccs composes (clr. ce que nous disons p. 51 relaliveiuenl aux caracteres dislinctiis du genre Pyre- tiotiiam). Le thalle n’a poinl de limites; il est minee, fort lisse et n^offre aucune ])articularite digne de remarque. Les apotheces sont nom- hreux et se presentent diversement suivant Tage de la piante; jeunes iis sont enliorement couverts par le thalle; mais en vieillissant le sommet devient libre et se montre alors peiTorc de deux ou trois po- res qui communiquent avec autant de nucleus. Ceux-ci sont entou- res par un perithece noir; iis ne sont pas aussi reguliereinent lagcni- rormes ([ue Tassure Acharius. Quelquelbis iis sout deprimes etant genes dans leurs envcloppes; leur couleur est blanche et leur con- sistance molasse. Les theques sont les plus petites du genre. Toute- 1'ois elles ont la meme forme. C’est la seule espece dont les thalames aient une disposition manifeste a s’elever plus ou moius coinplette- ment audessus du thalle. Val.xviir. sirppL. Fee^em. licken. J^rmari^s Tkb.JF Lith .[juri-d.JC.LJC.>^r. i>.lf£R.r{f ^CbJte/t ui3otiji. t*grfnof//um marrornrf/m Memoires lichenographiques. Pyrenodium. 59 Species JEschweilerianae, EUPYRENASTRUM. 1. Vyrenastrum trypetheliotdes. Py crusta verrucosa, cerata, nitidiuscula, lutea; apothe- ciis globoso -lageniformibus, immersis, pluribus in verrucas dilFormes fuscas confluentibus, ostiolis brevibus demum in- crassatis nec prominentibus. Mart. FI. Bras. 1. 1. p. 144. n.2. Le thalle est crustace, minee, ride, colore en jaune; les apothe- ces, quand iis sont jeunes, ont beaucoup de rapport avec les Pyrenu- les; iis sont globuleux un peu turbines et munis d’un ostiole court; ceux qui sont adultes sont assez larges, grossissent avec le temps et deviennent dilFormes; les theques sont elliptiques de grandeur va- riable et renferment des sporidies tetraspores. Cette piante croit sur Tecorce rugueuse des arbres pres le fleuve des Amazon es. 3. Vyrenastrum sutfureum. Eschw. in Mart. Icon. sel. crypt. tab.8. hg.T. FI. Bras. 1. c. n.3. Pyrenastrum crusta subceracea, bullosa et rugulosa, sulfurea, um- brato-limitata, intus alba; «pof/iec2w profunde immersis, lage- niformibus, solitariis aggregatisve; ostiolis elongatis, subinde in os commune desinentibus, apice incrassato prominente. Cettc ])lante est rcinarquablc a cause de riniinersion des apothe- j ces (jui suivent diversos direclions et dout les thalaines sont irrugii- I liers. Le thalle est crustacc, assez eteiidu, charge de petites verruca- tious lisses et hrillantcs; il est de coiileur souiVe, a nuance plus ou i inoins intense et entoure par une ligne large bigarree de noir; les | apolbeees sont lagonilornies; c’est a dire qu^ils ont une base elargie j et arrondie et un coi Ibrt long qui se termine en pointe; les ostioles | sont solitaires ou reunis en ctoiles, tantot convergens et tantot hori- j zontaux; iis ont la grosseur d’une graine de pavot. Les sporidies sont ’ ellipliques et tetraspores; les deux spores du centre sont plus gros que j ceux des extreinites. Habite la ineine loca lite que Tespcce procedente. L^auteur recon- nait une variete a laquelle il donne le noin de Pyrenustrum sulphu- reum plicatum (Syst. Licb. p.25. lig. Mart. FI. Bras. I.l. p.l47). ' 3. Fyrenastrum album» P'j renastrum crusta cerata, nitidiuscula, albida; apotheciis pyri- forniibus, semiiminersis, communiter pluribus aggregatis; ' ostiolis brevioribus, horizontalibus, conicis, saepius in os com- 1 mune desinentibus. Eschvv. in Mart. FI. Bras. 1. c. p.l46. n.4. ' Le thalle est crustacc; d’un blanc-sale, d’un brillant trbs rare | dans les lichens a thalle blanchatre; montrant a la loupe des petits jj eminences qui lui donnent de la rudesse au touchcr; il est limite de ;; noir. Les apothoces les plus gros cgalent la grosseur d’une semence i de pavot; iis sont rarement solitaires et le plus souvent reunis au nom- bre de deux, trois ou plus; ramasses en cercie, mais non confluens. : Les ostioles sont coniques, plus courts que dans les cspcces procedentes, i convergens vers une ouverture commune, ponctiforme. Les sporidies ! sont elliptiques un peii opaques et renferment deux ou quatre spores distans; les uns sont opaques et les autres translucidos. i Memoires lichenographiques. Pyrenodium. 61 L’auteur reconnait une premiere variete qu’il avait precedem- ment nommee Verrucaria coronata (Icon, select. tab.8. fig'.5.) et une seconde qu’il est dispose a regarder comme etant le Pyrenula verni- carioides d’Acharius. Le type et les deux varietes sur Ia validite des- quels nous n’osons nous prononcer croissent sur Tecorce du Lagun- cularia racemosa et du Rhizophora Mangle L. 4. Vyrenastrum septicollare» Eschw. Syst. Lich. p. 25. fig. 15. a. 6. c. Mart. FI. Bras. 1. 1. p. 148. n. 4. Pyrenasttmm crusta inaequabili, fusco -aurantiaca; apotheciis la- geniformibus, in verruca tenui semiimmersis, in circulum aggregatis; ostiolis subseptenis, horizontalibus, conicis, sub- curvatis, convergentibus, medio in os commune connatis; nucleo cordiformi. Le thalle est crustace, ruguleux par vetuste ga et la manquant et noiratre, formant autour des apotheces une depression marquee; ceux-ci sont semi-immerges ou proeminens, grouppes en cercie au nombre de six a sept,de la meme grosseur que dans Fespece precedente. La parde superieure devient caduque avec 1’age; les ostioles forment une petite pointe caduque; le nucleus est lageniforme ou cylindrique. Les sporidies sont petites, elliptiques, et renferment quatre spo- res. Cette piante croit sur Tecorce noueuse des arbres, au Bresil pres de Para. 5. Pyrenastrum cinna/momeum,, Mart. Icon, select. tab.9. fig.l. FI. Bras. 1. 1. p. 149. n.6. Pyrenastrum crusta laminosa, cinnamomea, effusa; apotheciis lageniformibus, pluribus ostiolisque elongatis omnino conna- tis, hinc verrucam conicam multilocularem intus nigram extus thallodem ore communi subgloboso pertusam effor- mantibus. Fi;e, Mcmoircs lichcnofrraphiques. Pyrcnoditim. r»2 l^c lliallc est crustace minee, <;^a et la noiratre; Ics apotheces sont eleves presque coniques, confluens au noinbre cie trois, par la hase; les thalaines se reunisseiit vers Ic somniet. L’ostiole est inlun- (libuliformc, les s])oriclics petites, oblongues, cylindriques, tetraspores. Cette piante a ete^ recollee sur TcTorce cncore jeune des arbres pr^s de Caitete au Brt‘sil. VERRU€ARli:c:fi. o. ROlVOORAPRli: RU RKARK PAUMENTAUIA, AVEC UNE PLANCHE. lie genre Parmentaruij cree en 1824 dans notre Methode liche- nographique, est Tun des plus curieux de la tribu des Verrucariees. Les caraeteres en sont bien tranches et faciles a reconnaitre, aussi nous etions nous flattes de le voir adopte. II n’en a rien ete pour- tant. Tout en reconnaissant l’exactitude de notre diagnose et la bonte de la figure que nous en avions donnee MMr. Meyer et Sprengel Olit prefere \e nom de Pyrenastrunif cree par Mr. Eschweiler; sans faire connaitre les raisons de cette preference. Ainsi le nom de Par- inentier n’a pu sauver notre genre de cette proscription nominale. S’il fallait ajouter foi aux sjnonymies de ces auteurs notre genre Parmentarici serait la meme chose que le Pyrenastrum d’Eschweiler, inais ces botanistes se trompent; d’ailleurs iis sont loin de s’entendre sur les limites et sur la valeur du genre Pyrenastrum. Mr. Meyer n’adopte pas toutes les especes indiquees par le fondateur de ce der- nier genre, d’ou il suit qu’il Fa modilie. Sprengel dans les lichens du systema veyetahilium, ouvrage dans lequel il suit pas a pas Mr. Mcycr, Ta rcslroinl cl rcdiiit a deux cspcccs, cncore cst-il douteux (jue Ic Pi/renastrum (jaUicnm y soit convcnableiiicnt place. Celte planto est iiial coniiuc et Mr. Fries cpii a si bien deerit les richesses liclienograpbiqucs dc France iic la iiientionne pas dans la lichenogra- |)bic curopeenne. Eseliwciler dans le travail qu’il a donne siir les liebens du Bresil a considerablcincnt etendu le genre Ptjrcnasbmm. II en deerit sept cspeces cl caracterisc delinitivcinent ce genre: „un lichen dont rapolhecc est turbine, pourvu d’un pcrithece carbonace entier tres longuciiient ostiole,dont les ostioles coniques se rendent sou- venl dans une ouverture coniinunc.“ Le Astrothcliiim du ineme auteur ne diirerc ({n Pijrcnastvum que par un stroma colore au inilieu duqiicl sont innnerges les thalamos. Nous ne pouvons reconnaitre nolre genre Parmentaria dans la phrase synoptique de Mr. Esch- weiler. Les tbalamcs ranges autour d’un axe ostiole ne dirigent point Icurs ostioles vers une ouverture commune et Tostiole Central communique seul avec l’air ambiant. Ces thalamos ne sont point ter- mines par un long coi, iis sont ovoides et renferment des nucleus de meme forme, enfin si la figure des theques donnee par Mr. Esch- weiler fig. 15 et 25 est fidele, ces organes ne ressemblent point a ceux du Pamnentaria. 11 est donc bien prouve a nos yeux que le Patmientaria est un genre distinet qui n’cst ni V Astrothelium ni le Pyrenctshnim et pl. 10 ii esi certaiii (jiic raspect des apollieces, Icur consislance dure et pres(jue cruslacec, Ia eouleur noirc de toutes Iciirs parties, ainsi que la resislauce qu’ils opposent a Tcau qui ne pcut les penetrer, pourrail iaeilcinent faire ranger la produclion que nous ctudions panni les llypoxylecs. Mais eonnne le thalle (juohiue minee exisle constannnent et (jue celte piante vit sur les ecorces vivantes nous la laissons de menie (jue sa congenerc panni les Licliens. Du reste il ne 1’aut pas eroire (jue les limites de celte iamille soienl aussi rigoureusement cir- eonscrites (|u’on Ic pense asscz generalement, et ce n’est pas sans rai- son (jue nous avons indique le point de contact des Graphidees et des Verrucariecs avec les llypoxylecs, des Collema avec les Nostochs ete En donnant ici la monographie du ^quvq Mclanothcca c’cst donc la mo- nogra|)hic (run gcnrc de la ramillc des Lichens que nous allons Faire. A ({uelle tribu nalurelle de cette vaste Famille faut-il rapporter le Melanotheca? Nui doute que ce soit a celle des Verrucariees. II n’est pas aussi Facile dc determiner la place qu’il doit occuper dans la serie des genres de la tribu; pourtant comme les apotbeces sont nuds et mu- nis d’oslioles nous le mettrons a cote du geiire Verrucat ia. Le genre Porotheliiim de Mr. Eschvveiler (Syst. Licb. p. 18) (jui renFerme les TnjjteUiclium conglobatum et anomalum ainsi que le Porina compuncta est ctabli sur d’autres caracteres que ceux adop- tes par rautcur dont nous venons de parier. Le Porothclium a ete place panni les Trypetbeliacees dans le Systeme des lichens qui’l a pu- blb‘ a Nuremberg en 1824-; mais plus tard, en 1833,dansune description I des lichens du Brcsil donnee pour le grand ouvrage de Martius, Mr. Eschvveiler a modilie considerahlement ce genre Porothclium, ({ui maintenant s’eloigne tout-a-Fait de notre Melanothcca puisqu’il donne ponr caractere essentiei un stroma (subiculum) discolor et que les quatre especes Brasiliennes qu’il deerit presentent toutes ce carac- terc. Ce (jui j)rouve encore plus la disparite de nos genre c’est que | Memoires Uchenographiciues. Mekinotheca. 75 Mr. Eschvveiler a crupouvoir fairerentrer nos Chiodecton Meratii et effusirnty deux des nos especes les plus distinctes et les inieux tran- chees et que sans doute il n’a pu voir, dans sa 4“® espece de Porothe- lium, le Porothelium album, Mr. Meyer a fait du genre Porothelium d’Eschweiler apres inodification un genre Mycoporum qui semble bien voisin de notre Melanotheca, mais comme Mr. Meyer n’a publie ni species ni figu- res a la suite de son genera nous n’osons decider si 1’identite est parfaite. Ce genre Mycoporum de Mr. Meyer, inodification du Porothe- liumy a ete modifie par Mr. Eschweiler qui a juge convenable d’y taire entrer et le genre Stigmatidium de Meyer (Enterographa Fee) et de plus les genres Porodothion et Segestria de Fries. Ainsi le Mycoporum de Meyer n’est pas tout-a-fait Ia meme chose que le Porothelium d’Esch weiler, et le Mycoporum de ce dernier n’est pas {e Mycoporum de Meyer. En voyant constamment ces deux au- teurs vouloir avoir raison contre tout on pourrait etre dispose a penser qu’ils ont peut-etre tort contre tout; plus les personnes croyent a leur infaillibilite plus il est permis de les croire faillibles. Nous allons etudier la structure des Melanotheca y elle est fort sim- ple et cette partie de notre tache sera facile. Dti Thalle. Le thalle n’ofFre aucune particularite digne d’etre notee; il est presque nui et si fortement uni a Tepiderme des ecorces qu’il semble se confondre avec elle. Nous ne lui avons jamais vu de limites. II est legerement farineux dans le Melanotheca Esenheckiana. De r Apothece. L’apothece se compose d’un support {subiculum) qui rem p Iit les fonctions de thalame; il est noir, crustace fort dure a surface parfois rugueuse ou inegale irregulierement arrondi, deprime; quelquefois Ics hords soiit ivicvos clc iiiaiiierc a simuler une pelite marge. Les nueleiis ej)ars sur la suriace cie ce su|)j)orl sout concolores et perces criin pore. Si Ton prati((uc une coupe clc rapolhecc on s’assure bientot r|u’il csl honiogene, rornie cl’unc subslancc propre carbonacee cL c|u’il est supcrlicicl. Les nucleus y soni immerges. I)h Nucleus. Celui-ci est clepourvu clo perilhece et c’est Ic subiculuin ejui j j)arait en tenir lien. Sa 1'ormc n’est j)as exacLcment arrondie et ^ parlbis il scndjlc rccluit a une petite lanie proligere blanchc, situee | perpcncliculaircmcnt et regue dans Tostiole ejui la Tait coinmunicjuer j avee Tair cxtericur. Ce nuclcais renrermc les spores. II est Ibririe \ crune subslancc cornee ou cc‘racec crun blanc un peu jaunatre. Le noinbrc de ccs organes ihecigeres viarie de 3 a 6; iis ne sont poinl ^ clisposes symetric]uenicnt inais iis se rasseinblcnt vers le centre. Une .* coupe prolbncle horizontale ou verticale apprend que les nucleus ? descendent au dessous clu niveau de repidernie et qu’ils s’enfoncent assez prolbndcnicnt dans Tecorce. De VOstiole. L’ostiolc Ibrmo un petit bourrelet lisse et en outre un peu lui- sant. Le pore est Central et tres visible avec le seul secours d’unc ‘ loupe orclinaire; il tombe vers la lin de la vie de la petite plantule. Des Sporidies. Les sporidies ont une enveloppe mastoide; elles sont dispores ou biloculaircs; nous les avons vus plus facilement dans le Melanotheca Escnheckiana que dans le Melanotheca Achariana. Les Verrucaria olfrcnt aussi tres Irequeniment des sporidies dispores tandis que les Pyi'cnula n’cn ont que clc tetraspores, croii il suit que ce genre est plus pres des Verrucaires que des Pyrenules; il est aux Verrucaires Memoires lichenographiques. Melanothecu. 77 ce que le Purina est aux Pertusaria, en un mot c’est une Verrucaire plurithalanie. Decroissement et deperissement. Nous ne pouvons rien dire du mode d’accroissenient des Mela-- notheca, nous n’en savons gueres plus touchant la maniere dont ces petites plantes finissent. Les premiers organes qui disparaissent sont les nucleus; aussi voit-on les subiculum marques de fossettes ou de cicatricules fort apparentes. L’eau en s’introduisant dans les cicatri- cules entraine bientot la desorganisation de 1’apothece tout entier; il disparait donc et peu aprfes le thalle lui meme. Caracteres differenciels. Le Melanotheca difFere des Pyrenula, des Verrucaria, de TAsci- dium, par des apotheces charges de plusieurs nucleus et par Tabsence du perithece; des Verrucariees plurithalarnes par 1’absence de ce meme perithece et notamment du Chiodecton par Fisolernent des nu- cleus et par des ostioles concolores; du Parmentaria par 1’absence d’un axe Central et du Porina par 1’absence de toute enveloppe, par le facies, la consistance, et la forme des sporidies. Station. Les Melanotheca vivent sur les ecorces de divers arbres des re- gions intertropicales. 7s Fke, MKLANOTHKCA. ) j Character cssenliaiis. ^ipothecium hotcrogeneuin, c propria substantia nigra formatiiin; pcritlicrium nulhnn; nuclei nudi, ovoidei, in subiculo nudo aterrimo - immersi, ostiolis crassis airis. Character naturalis. ^ipothccium (tuberculum) heterogeneum, subrotundo -diffbrmc, ■ plano-depressum; perithecium nullum; stroma atrum, crustaceum, subrotundum; nuclei (3 — 6), ostiolileri, ovoidei, profunde immer- ” si; ostiolum concolor, late pertusum; thecae mastoideae, sporidia plura dispora foventes; thallus subleprosus, maculifbrmis, expansus, uniformis, laevissimus. DifTert Melanothcca a caeteris generibus, scilicet: a Chiodectonc, ostiolis late pertusis et nucleis semper distinctis; a P armentaria y nucleis sparsis circum axin non dispositis; a />,/ rcnnlay V ermiearla, Saf/ediUy nucleis pluribus in stromate immersis; a Tnjpctlielioy defectu perithecii. Habitant Mclanothccac in regionibus calidis ad arborum cortices. Speciem Stilhosporarum (e Ilypoxiflorumj sed stru- cturam alienam et thecas mastoideas cum sporidiis disporis. Specie .v. 1. Jftelanotheca A.chariana. Fee, Suppi, crypt. ecorc. exot. off. p. 71. tab. XXXVI. fig. 10. Trtjpelheliam anomalum Ach. Syn.meth.Lich. p. 105. Trypethclium ') Milui, nigrum; |nxi(lium. Memoires Uchenographiques. Melanotheca. 79 dubium Meissner in litter. Tr. olivaceo- fuscum Zenker, Phartn. Waarenk. p. 191. tab. XXV. fig. 2? Porothelium Eschvv. Syst. Lich. p. 18. Mycojyorum Acharii Meyer in Spreng. Syst. veg. IV. p. 242. Thallo effuso, lutescenti -brunn eo, cohaerenti. Apotheciis (verrucis) subprominentibus, planis, tuberculosis, de- formibus, confluentibus, nigro-fuscis, intus atro- brunneis; thecis ma- stoideis, sublacrymiformibus ; sporidiis opacis, coloratis, disporis. Icon. Tab. VI. Fig. A. magnitudine naturali: a. apothecium recta sectum, h. apothecium integrum auctum ad ostiola demonstran- dum, 6* tela cellulosa thalli, c. thecae (an sporidia?) annosae, d. spo- ridia, e. glomerulus. Habitat in Indiis ad corticem arborum (in Guinea, Acharius); in corticibus Bonplandiae trifoliatae (Meissner), in cortice Crotonis Cascarillae (Fee). Le thalle est effus, minee, jaunMre, tres fortemeiit adherent a Tepiderme avec laquelle il est facile de le confondre. Nous le lui avons point vu de limites. Acharius dit avoir examine des specimen parcou- rus par de petites lignes noiratres. Les apotheces sont tres noirs, difformes, deprimes, parfois con- fluens. Les nucleus, en petit nombre, laissent apres leur chute une cicatrice profonde. Les apotheces sont superficiels mais les nucleus ont une immersion profonde au dessous de Tepider me de Tecorce. Le port de cette singuliere production rappelle les Stilbospora. On trouve quelquefois cette piante sur le cascarille dans un etat de vetuste remarquable. L’organisation des apotheces ne peut plus etre etudiee, car iis ne presentent plus que des masses noires amorphes en apparence homogenes. 3. JtEelamotheca Msenheeleiana. Fee, Suppi, crypt. ecorc. exot. off. p.71. tab. XXXVI. lig. 14. Thallo effuso, subfarinoso, laevi. so Fi;f,, M('moircs liclicnofrraphiqiics. Mchmothcca. Apotheciis sparsis, alerriinis, ovoideo -rotundis, depressis delbr- niibusque; nucleis 4 — G, poro dehiscentibus margine crassiusculo; thecis claviroriuihus, sporidia multa (12 — 15) dispora gelatinosaque foventibus. Icon. Tah. VJ. f'ig. A. magnitudine naturali; B. fragmentum auctum; a a. thecae. Habitat in America: St. Domingo, in corticibus ramulorum ar- borum (Nces d’Escnbeck); supra corticem Exostemmatis floribundae? (Eee). (^ette espcce dont l’organisation est d’une etude facile envahit de larges espaces sur les ecorces. Le thalle est sans limites et se presente sous Taspect d’une simple lopre farineuse ^a et la interrompue par les lissures corticales. Les apotheces sont nombreux, ej)ars, ovoides dans le sens de Tac- croissement en diametre du rameau. Les nucleus ne depassent pas le nombre de 5; iis font saillie et le pore par lequel iis communiquent avec l’air extericur est assez large si Ton a egard avec Texiguite des jjroportions du nucleus lui meme. Les theques sont grandes, mastoi- des, et logent des sporidies a deux loges ou a deux spores. Le specimen dont nous donnons le dessin nous a ete communi- (jue par feu le Prof. Fr. Nees d’Esenbeck de Bonn, connu par une foule de beaux travaux de botanique et d’histoire naturelle medicale. 80 b EiniElVDAlirDA. Pag. 4 lin, 11 13 14 24 29 4 8 — 12 7 15, 8 21 10 4 30 11 1 — 29 12 14 14 15 1 14 — 19 16 inf. 17 13 — 25 18 17 21 12 22 7 8 — 20 23 8 — 13 31 17 — 20 32 10 35 12 39 20 41 1-3 44 25 46 23 — 24 49 14 — 17 — 23 51 2 — 14 — 18 63 9 67 4 67 15 apothece lises un apothece ou lises ou ranieux et interieurement lises rameux, interieurement botaniques lises botanique le quelle lises lequel puisque V Opegrapha Medusula n’est point un Sarcograpba lises puisqu’ il csf douteux que VO. M. Pers. soit un Sareographa verruc lises vei-rue quoique nous ayons place V Opegrapha Medusula dans le genre Sarcographa lises quoique nous ayons mis un Medusula a la suite du genre Sarcographa p.9. lin. 4. et p. 12. lin. 17. Monographa lises Monographis tout-a-fait lises tout-i-fait age, lises age dont Taction parait lises dont l’action leur parait leur vie, lises leur vie ; regions lises regions Pyrennes — une espece lises Pyrennees — une espece? dans la note : mais, nous le repetons, on peut a peine reconnaltre les legeres diflc- rcnces. lises: et Pon peut a peine reconnaitre les legeres dilFcrences qui separent ces trois modifications d’une meme for me gongylarees lises gongylaires metb. lises metb. Vetensc. Ac. Handl. lises Act. Lund. ceux lises celles ecorces lises ecorces trois diametre lises trois lignes diam. leur lises leurs quelq’ lises quelque § III. Sarcotbe.cio subnullo adde; (Medusula EscLw.) 10. Sarcographa Medusula. *) addas: (Opegrapha Medusula Pers. vix aiictt.) crustacees lises crustaces est difterent lises est tres probablement different ante Thallo ponas Yar. j3 dei. Madagascar. Bresil ajoutes: une espece L. lises Lamh. Trypethelium cicatricosum adde : Ach. Fieber lises Sieber locus ita reformandus est: Thalamiis . . . atris immersis, margine tenuissimo undu- lato-crispo sublacero, disco plano, stromate (apotheciorum) etc. nous avons demontra lises nous demontrerons le lises les negligence lises negligence par de libres lises par des faisceaux de libres des cellules lises des thalames rudimentaires decouvrir lises decouvrir de nucleus lises des nucleus ou ellcs ont cte observees lises ou iis ont cte observes dei. sur et la bonte lises et celle tres lises tres du lises des SO c Pag. 71 lia. 1 — 11 — U — 15 28 72 1 73 5 75 17 — 29 77 12 — 15 79 3 HO 8 — in sont titcs deviennenl (P'ande« lisea gmnds dispoire lisei disposte* disposccs liscs rciigces ilel fea seus tiaca scns ce* liaea Ics 't 18 tout liaea tous dure liaea dur Pyrcnula lisea Pyrconla et notammcnt dii Chiodecton liaea , p.l8. liaea p.l8? ct p. !242. liaea p.2i2? ante Nces «'Escnbcck inaer, Fr. inf. de botaniquc et d’Listoire naturellc liaea sur Ia botanique ct sur Phistoire du Chiodecton notammrnt Voixm. SUPINI. Fee Jfe/n. hc/wn. IFrrumriees 'Ikh. IT. I / Mt/nr/fith^rrf arhr/netna F / e.irn/ff^rMar/a F ^.r/iorojjiltorr p^r.r „Zj,. lTur‘t. dJC.LM^.Ac (F CoFe/i UiF>onjv. lONOGRAPHlA «ElfElIlii MEMjOCACVM, AUCTORE F. A. OFIF. maFFF, A. C. N. C. S. CUM TABULIS LAPIDI INCISIS XI. (Academiae trad. d. X. Decembr. a. MDCCCXXXVUI.) Vol. xyilf. Syppl. 11 iiii ^ ) > i.*»— I ri ■ Ji 'k '■ l/ ^lal »j»un, > .’« V 1 . f p’/’, , V •i / — «. ’z ;'" V*>^ A < .,*i i ■^4 'J I >?'• t : ■■^' rj V v7i. > iJf >:i«.»ni |••I1**» «afia^T M.W 7^sii • ' , •■ 'fcC ' 5" .r-r.M.*^' ' vr- IH'. ‘fV . ; ....,fc‘*iJ3lll ..,^.;j • . AV .VMTrt .u . ••■: vj. 'y-*kiai . *■ 0 . '"•7 "••t'' Si ' ' aftr ,7^'^ \; • '• v-'*."Vv.v ■ ‘-'N. •■.ig'^ ■f" ‘.t' ■r'.. , Vi:-'- . ’v ’ ”'*•- ♦ ■ • . ■ / V ■ X '* ' ‘ >'' •■■■■ It .-•' '■"V.Tfessaii;'.'. »„ ■ ‘V •% AT • ‘'V Vv^ ♦ JC'viy- E;,.;' 'n^ 'iiB <■ , « Vj^ Iv iiS. •.l?'- \.T i, ■•.■y^.Rir.-.irs^,. vv*- ^ ■• ' '^V '. '^ '. V..OV PRAEFATIO. Cognitio plantarum Cactearum tantos nostro tempore progressus fecit, quanti vix in ulla alia plantarum familia adeo brevi temporis spatio facti fuisse videntur. Omnium autem huius familiae generum imperfectissime cogni- tum est mirabile illud Melocacti genus, cuius studium ob specierum, in minori Americae parte crescentium, raritatem, difficilem cultu- ram, formarum similitudinem et variabilitatem magna premitur dif- ficultate. Eius autem Monographiam nunc in publicum edenti, ipse mihi praematura egisse videor, cum nequaquam me fugiat, plura, inprimis de Anatome, Organographia et Physiologia capita, adhuc parum esse dilucidata, et plures adhuc species tam in patria harum plantarum quam in Hortis Europaeis incognitas latere. Opusculum autem iam nunc edidi, non tanquam absolutam huius generis Monographiam, sed tanquam fundamentum, cui firmior Melocactorum cognitio deinceps communi Botanicorum labore super- ♦ strueretur. Praefatio. .Si Quibus autem auxiliis usus, hanc Monograpliiam susceperim, iam primum exponam. Florentis nostri emporii cum variis Americae regionibus com- mercium laustissimam occasionem, magnum Melocactorum numerum acquirendi, obtulit, ipsissimique Classis praelecti generosissimi plures rarissimasque species in hortum nostrum botanicum attulerunt. Qui- bus omnibus lactum est, ut tantam nobis Melocactorum copiam vi- dendi et examinandi occasio oblata esset, quantam 1’orte vix ullus alius semel intueri potuerit. Nostrum sane erat, tanta occasione in Bota- nices utilitatem diligenter uti. Consilio nostro perliciendo praeclari Botanici benevolentissimum auxilium praebuerunt, quorum nomina eo minus silentio sunt prae- tereunda, cum non exigua opusculi nostri pars earum doctrinae -et observationibus debeatur. Inter omnes primus nominandus est Vir illustrissimus, Botani- ces doctus cultor fautorque nobilis. Princeps a Salm-ReilTer- scheid-Dyck, qui non solum de plurimis dubiis rebus sententiam et observationes nobis declaravit, sed missis etiam siccis speciminibus maiorem auctoritatem descriptionibus nostris conciliavit. Communicatis autem novarum specierum descriptionibus, iconi- bus, notitiis variis, librisque de opere nostro optime meruerunt Cl. Lehmann, ifamburgensis, Cl. Otto, Berolinensis, Cl. Lema ire, Parisinus, Cl. Zuccarini, Monacensis et Cl. Pfeiffer, Cassellanus. Iis omnibus piae gratitudinis testificationem publice etiam lubenter declaramus. Praefatio. 85 De opusculo ipso plura praefari non oportet. Specierum nova- rum quarundam icones adieci naturali magnitudine vivis coloribus fideliter depictas, cum in hoc plantarum genere e solis descriptioni- bus differentiae specificae vix ac ne vix quidem probe intelligi pos- sint. Optassem, me spinarum omnium specierum picturas exhibere potuisse, quod autem, cum quasdam species vivas non viderim, perfi- cere non potui. Organa autem generationis eo magis accurate perse- quenda existimavi, cum nullam accuratam earum picturam invenerim. Erunt fortasse, qui nimis facilem in speciebus constituendis me fuisse putent. Nullatenus vero ea coniungenda esse existimo, de quo- rum identitate non omnino persuasi sumus. Cactearum autem for- mam pro varia cultura mire differre, non uno exemplo iam compro- batum est. Inprimis temperaturae differentiae magnam hac in re efficaciam habent. Plantae, e semine in hortis nostris enatae, a matre longe recedere solent; quae quidem differentiae adcuratissime observandae et describendae sunt, minime tamen ita diiudicandae, ut eiusmodi plantis variabilibus speciei dignitas abrogetur. Exemplo sententiam illustrem. Plantae, e seminibus Melocacti pyramidalis, Melocacti macracanthi, Melocacti Salmiani in caldariis nostris enatae, longe recedunt a typica matrum forma; at vero exinde concludi ne- quit, has tres species in unam esse coniungendas. In patria ipsa scilicet, iisdem sub conditionibus enatae, distinctissimam formam induunt. Speramus autem, opusculo nostro ita Botanicos esse usuros, ut species adcuratius determinent et novas a cognitis facilius distinguere sr» Praefatio. (jiicaiil, ila ut ipsa haec Moiiographia ad novas species in ea nondum descriptas inveniendas aliquid conferat. Earum autem enumeratio- nem in supplemento, deinceps edendo, exhibere nobis animus est. Ad ejuod consilium perliciendum Botanicorum auxilium elflagitamus. Scribebam Roterodami m. Decembri 1838. 87 COafSPECTUS. Praefatio Pag. 83 Introductio historica — 89 I. Pars generalis — 94 1. De generis charactere et affinitate — 94 Melocactus DeCandolle — 94 2. Descriptio naturalis generis — 101 3. Evolutio et aetatis differentiae — 103 a. Germinatio — 103 b. Aetas iuvenilis — 106 c. Aetas profectior — 106 d. Aetas adulta — 107 e. Aetas senilis — 109 f. Florescentia et Maturatio — 110 g. Disseminatio — 112 4. Metamorphosis — 113 5. Observationes anatomicae et physiologicae — 114 6. Distributio geographica et statio — 120 II. Pars specialis — 125 Descriptio specierum hucusque cognitarum — 125 Clavis specierum — 125 Species hucusque cognitae — 127 1. Melocactus goniodacanthus Lem — 127 2. — violaceus Pfeilf. 128, 190 3. — depressus Hook — 129 4. — Besleri Link et Otto — 131 5. — Monvillianus Miq — 133 6. — curcispinus Hort. Berol — 135 7. — obtusipetalus Lem 135, 190 — ohtusij)etalus Lem. var. crassicostatus Lem. in litt. ... — 136 8. — Hystrix Parment — 138 9. — communis DeC — 138 — communis DeC. Varietates — 143 var. Macrocephalus Hort. Berol — 143 var. y. Oblongus Hort. Berol — 143 HH Conspectus. var. 6. Lmiiferus Ilort. Berol Pag. 143 var, B. Grenyelii Ilort. Dresdens — 143 var. g. Conicus Pfeiff. — 143 var. f]. conicus Monv — 189 ' var. nmynisulcatus Lcni — 190 var. t. acicularis Monv — 190 var. X. sjnnosior Moin — 190 10. Mclocactus /lavaiincnsis ^liq — 144 11. — amoenus lloflgg — 145 12. — rubens Pfeiff. — 145 (13.) — Wemllandii IVIiq — 146 14. — dichroacanthus Miq — 147 15. — Broiirpiiartii Lcm 148, 190 16. — jVif/uelii Lchm — 149 17. — meonacanthus Liiik et Otto — 150 18. — spatanyus Ilort. Berol — 151 19. — Le/nnanni Miq — 151 20. — tnicrocephalus Miq — 156 21. — Sahnianus Otto — 160 22. — atrosanyidneus Ilort. Berol — 162 23. — pyramidalis Salm-Dyck — 163 — pyramidalis Salm-Dyck var. /3. carneus Miq — 166 24. — Zueearini Miq — , 167 25. — xanthacantlius Miq — 169 26. — macracanthus Salm-Dyck — 171 27. — macracantlioides Miq — 173 28. — caesius Wendl — 184 29. — yriseus Wendl — 185 Appendix de Melocactis dubiis 177 — 182 Additamentum primum ad Monographiam Generis Melocacti 183 — 186 Additamentum alterum 187 — 193 { Explicatio Tabularum — 194 I Index synonymicus — 199 I ( 1]¥TR0DU€T10 HISTORICA. Cum Melocacti omnes Novi Orbis cives sint, facile intelligitur, non nisi post huius terrae detectionem eorum in scriptis botanicis mentionem factam esse. Omnia autem quae antiquiores Botanici de his plantis scripserunt, sunt admodum incerta, et vix ullam nostro tempore scientiae botanicae lucem affundunt. Primus qui inter Botanicos Melocacti speciem descripsit, erat Matthias L’Obel, qui in horto Londinensi hanc plantam observa- vit ac deinde in Ad versariis Stirpium, Tom.II. p.l77. tab. XXVII. decripsit et delineavit (a. 1570), eandemque iconem in Iconibus plantarum Tom.II. p.25 (a. 1581) iterum exhibuit. Etsi fortasse ea planta ad Melocactum communem referenda sit, id tamen ab omni dubitatione non immune habeo. Anno 1601 in Hollandiam Melocacti species adlata est, quam Clusius satis fide in Exoticorum Libr.X. p.92 delineatam exhi- buit. Et hanc ad Melocactum communem referunt auctores. Deinceps et in aliis libris botanicis de Melocacto legitur, sed ut- plurimum ita ut e Lobelii et Clusii fonte auctores hausisse vix sit dubitandum. (Cf. C. Bauhini Pinax. p.384. tab.653. Hermann. Hort. Lugd. p. 676. Dodonaei Pemptad. edit. holi. Antverp. 1644. in append. p. 1422.) Vol. XVIII. Suppi. 12 MiyiiEL, Monographia Melocacli. iU) Aliam lamen speciem a.l613 in liorlo EjsLcLtonsi descripsit et pinxit Basii. Bcsleriis, cuius nomine hodie haec species insi- gnita est. Proj)rium ])lantarinn genus, dictum, Antonius de J ussi eu condidit inA|)pendice adTournerortii Institutiones rei herhariae. Lugdun. iuxta exempl. Parisin. 1719. Tom.I. p. 653. ,,Ueioc(icfus, incpiit, est plantae genus flore inonopetalo, campani- Ibrini, tubulato inultilido, calyce insidente, qui deinde abit in fructum mollem, olivae aemulum, carnosum, semine foetum exiguo. Fructus autem ille in mullis spcciebus in capitulum quoddam elegans colligf .solel.“ — Quibus ultimis inprimis verbis declaratur, auctorem praeter veram Melocacli speciem, quam tanquam generis sui quasi typum consideravit, alios etiam Cactos sub Meloeaeti nomine coniunxisse; inter quos Cerei et Echinocaeti inveniuntur, dum Opuntias in pro- prium genus collocaret. Unam saltem Meloeaeti speciem veram no- visse videtur, nimirum Melocactum Indiae oceidentalhi C. Bauli. Pinax. p.384. Iconem addit cepbalii floriferi, de qua tamen, ut in calce exposuimus, dubitari potest nuin revera ad Melocactum commu- nem DeC. pertineat. Boerbaavius genus illud Tournefortiaiium agnovit, et praeter Cereos etiam Mammillariae species cum eo coniunxit. (Cf. Index alter Hort. L. B. Tom. II. p.83.) In synonymia autem 3Ielocaeti Indiae occidentalis, diversissimas plantas confudit, omnes ex.c.Eelii- nocactos cum eo coniungens. Wacbendorffius, praeeunte Linuaeo in Hort. Clifforl. Cactum subrotundum enumerat, qui est Mammillaria, et Cactum II -aniju larem, qui Meloeaetus fuisse videtur. (Cf Index Hort. Ultra j. p.65.) lAnnaeus in Systemat. nat. edit. 1740, inter subgenera Ca- cti, Melocactum T. enumerat. In System, veget, edit. X. et prae- Introductio historica. 91 cedentibus unum tantummodo Cactum Melocactmn exhibet, quo no- mine omnes Melocacti species et forte etiam Echinocactos confudit, etsi hanc Linnaeanam speciem aliqua cum veri specie ad Meloca- ctum communem referre possumus, si Lobe 1 ii et Clusii plantas re- putemus. — In edit. XII. autem tres Cacti Melocacti varietates (ex Millero) enumerat, sscilicet: (j Cactus subrotundus 14-angu laris: spinis longis recurvis albidis. — y Cactus subrotundus 15-angula- ris; spinis latis recurvis creberrimis. — 6 Cactus subrotundus 15- angularis, spinis rectis, angulis in spiram contortis. — Ad quas Melocacti species hae varietates pertineant non solum e descriptione intelligi nequit, sed non improbabilis coniectura videtur, Echinoca- ctos etiam sub iis latere. In edit. Syst. veget., quam Gmelinus (Liigdun.1796) edidit, praeter Cactum Melo cactum 14-angularem, varietatem enumeratam invenio spinis longis recurvis albidis, et in Mantissa p.243 Cactus nobilis et varietas § angulis in spiram contortis exhibetur. Fortasse hic Cactus nobilis cum Cacti Melocacti var. |3, et Cactus nobilis varietas cum var. y edit. XII. synonyma sunt. — Sed haec equidem hodie extricari non possunt. Post Linnaeum vix dXiqms Melocactorum cognitionem auxit, cum Botanici unam modo speciem exsistere crederent et accurata Melocacti communis diagnosis deesset, qua variarum specierum diffe- rentiae intelligi potuissent. Haworthius tamen fundamentum posuit, cui deinde melior huius generis cognitio superstrueretur. Cacti genus scilicet in plura genera divisit, quorum Melocactuniy Cacti nomine insignivit (cf. Synopsis piant, succul. Lond. 1812. p. 172), in quo autem ab aliis non comprobatus est, cum plures auctores genera illa nova, adhuc minus accurate definita, modo tanquam subgenera agnoscentes, toti generi Cacti nomen servare voluerunt. Praeter Cactum Meloca- ctum, in Supplemento p. 7o sub nomine Cacti Hystricis plantam M iQtEL, Mono«^aphia Mclocacti {)2 descripsit quae verosiiiiililcr ad quemdam Mclocactum iiivenilem perlinet. Omnium autem maximas laudes meruit 111. Princeps a Salm- Oyck, qui plures, praeter Linnacanam, species exsistere persua- sus, ^lelocactos duos novos descripsit, Cactiim pyramidalem et Caelum macvocauthon, (Cl. Observat, botanic. 1820. p.o — 4.) In Cata- logo Horti Dyckensis. Diisseldorp. 18o4 octo species enumerantur. Cei. De Candolle totam Cactearum familiam exponens, de ge- nerum accurata circumscriptione in primis sollicitus, Meloeaeti genus, (juale hodie acceptum est, condidit, sed specierum numerum non auxit, etsi plures exsistere suspicatus sit et species Salmianas acceperit. (Cf. Revue de la Fa mille des Cacte es. 1’aris 1829 et Prodrom. Toin. III.) Prae omnibus autem Viri Cei. Link et Otto laudandi sunt, qui ditissimi horti Berolinensis species describentes, specierum non solum numerum auxerunt, sed Eehinoeaeti genus a Meloeaeto separantes, naturalia genera condiderunt. Plures tamen Eehinoeaetos ad Melo- caeli genus retulerunt, cum flores iis incogniti essent. 3£elocactum autem meouacanlhum, et Melocaclum Salmianum primum descripse- runt, et omnium accuratas icones publici iuris fecerunt. (Cf. Ueber dieGattungen Melocaclus u nd Echinocaclus in Ve r h a n d l u n g e n des Vereins zur Beforderung des Garteiibaues in Preussen. Tom. 111. 1827.) Anno 1837 omnium specierum Caclearum enumerationem ma- gna cum diligentia conscripsit Doct. L. Pfeiffer, quo utilissimo libro ; huius familiae studium multo facilius factum est. Melocactorum nu- merum novis ex Horto Berolinensi sibi communicatis aut in proprio I cultis auxit, (piales sunt Melocaclus curvispimiSy M. violaceus, | , ,1/. spalauf/us, M. alrosaufiuineiLs, M. amoenus, M. rubens. Ali- cpias autem sjiecies ad hoc genus retulit, quae non nisi dubiae aut Introductio historica. 93 spuriae eius cives sunt. (Cf. Enumeratio diagnostica Cactea- rum hucusque cognitarum. Berolini 1837.) Eodem fere tempore ipse de quibusdam Melocactis disserui et Echinocacti xanthacantM nomine speciem descripsi quam nunc me- liora edoctus, Melocactis adscribere vellem. Duas novas pulcherri- masque species nominibus Lehmanni et Zuccarinii, quibus tanta Cactearum studium debet, ornavi. (Cf. Linnaeam Schlechten- dalii. Tom. XI.) Et in Gallia etiam Cactearum studium non omnino neglectum esse, nuper Cl. Lemaire probavit, species plures novas quibus hor- tus Monvillianus gloriatur, describens, inter quas tres etiam species Melocacti inveniuntur. (Cf. Cactearum aliquot novarum ac insuetarum in horto Monvilliano cultarum accurata de- scriptio. Fasc.I. Cura nte C. Lemaire. Lutet. Paris. 1838.) Novi sunt; Melocactiis gonio dacanthus, ohtusipetalus et Brongniartii. Recentissime adhuc duae novae species descriptae sunt, scilicet Melocactus depressus in Botanical Magazine, et Melocactus Miguelii in Delect. Semin. horti Hamburg. a. 1838. 94 Miquel, Monogruphia Melocacti. I. PARS GENERALIS. 1. !>£ OEIVERIIS CHARACTERE ET AFFEVITATE. OTKIiOCACXUS De Candolle. (DeC. Rcviie p. 25 et 32. anno 1829. Prodr. T.in. p.460. Pfeif- fer, Enuin. p.40 exci. sp. Cacf/ species Linn. et auct. 3Iclocacti spec. To u r n e K institut. Cachis II a vv o r th Syn. 172 excl.spec.). Cacti Siihgcn. 2. Melocactas, Miqiicl in Bull. cies sc. phys. 1839. p.l04. Character essentialis. Flores ex axillis dense tomen tosis tuberculorum in apice trunci vix emergentes ephemeri. Calyx gamosepalus, laciniis petaloideis paucis tubo corollino extus adnatis. Petala 6 — 24 bi-triserialia, interna breviora latiora. Stamina tubo corollino adhaerentia pluriserialia, filiformia, inclusa. Stylus liliformis stamina superans, stigmatis radiis 5 — 6 (raro pluri- bus), linearibus. Bacca laevis sepalis pctaliscjue marcescentibus co- ronata. Semina pyriformi- turbinata, rugulosa, nidulantia. Coty- ledones in plumulam subglobosam fere connatae. Observatio. Genera distinctissima certis characteribus circum- scribere, nonnuncjuam esse perdifficile, ea, ejuibus Familia Cactea- runi ('omponitur, optime probant, et prae omnibus Melocactus DeC. demonstrat. Nec tamen ideo haec genera, in natura condita, reii- cienda sunt. Melocacti habitu perejuam characteristico a Mammillariis distin- cti, vix charactere botanico, secundum acccjitas Taxonomiae leges eruto, ab iis separari possunt. Differentiae scilicet ab generis primo De Melocactis generatim. Character et affinitates. 95 conditore declaratae et aliae ab aliis auctoribus additae, in natura con- firmatae non deprehenduntur; quod breviter exponam. Melocacto truncum costatum, Mmmnillariae mammilla tum tri- buit Cl. De Candolle, quibus Melocactus mammillariaeformis Pr. Salm-Dyck omnino obstat, nisi hanc ab omni dubitatione non itn- munem speciem e genere excludas; sed tunc etiam res salva non est, cum trunci pars florifera (cephalium) e mammillis sit composita. Cotyledones duas minutas ad basin plumulae globosae sitas Me- locacto, nullas Mammillariae adscribit Cl. auctor (Revue p.25), quod nostrae de germinatione observationes, nisi graviter fallimur, non mo- do non confirmarunt, at vero eandem omnino embryonis in utroque genere esse structuram probare videntur. (Cf. de gerjn.) Succum denique aquosum Melocacto, lacteum Mammillariae ad- scribens, Cl. auctor eas huius generis species, quibus omnino succus aquosus est, nondum cognovit. (Cf. Revue 1. c.) Maximi momenti cephalium fecerunt omnes nostri temporis Bo- tanici, quo Melocactiim a Mammillaria distinguerent. Cum vero in universum vix characteres generici ex inflorescentia petendi sunt, etiam in bis generibus tales differentiae forte rectius omittendae es- sent. Neque illud Cephalium adeo a Mammillariarum conformatione recedit, imo arctam utriusque generis affinitatem declarat. Nuperrime Doct. Lemaire (cf. eius Cactear. nov.descript. fasc. 1. p. VII — ix) his novos characteres addere studuit. Monet baccas Melo- cactorum siccas e cephalio sponte prosilire, dum inter mammillas Mammillariarum immobiles remaneant, quod autem a nemini adhuc observatum, minime ita se habere, Doct. Pfeiffer disertis verbis con- tra Lemaireum declarat (cf. Otto et Dietrich Allg.Gartenzeitung 1838. no. 18. p. 142). Saepissime enim in cephaliis Melocactomim ex India advectorum baccas siccas plurium annorum absconditas vidi neque intelligo quomodo talis baccarum deiectio obtinere posset. Se- Miyi Ki., Monographia Mehcacll. •Jf) milia etiam (lifTcrrc, Lcmaircus arguit. Revera quot quot viderim Mclocnctovum semina, ea omnia pyriformia, subturbinata sunt; JlanimiHariantm autem minus evidenter jiyriformia sunt, sed magis rotundata. Fatendum tamen, rem adliiic dubiam esse, cum plurima- rum Mummii ftinannn semina nondum observata sint. Cl. Lemaire vero Melocuctis semina digitaliformia, Mummillariis renunculirormia, elongatiora ad basin angustiora tribuit; quae etiam si ita essent, dii- lerentiam nimis levem exhiberent ad genera discernenda non suffi- cientem. Quae omnia iam si ita sint, multis fortasse non improban- dum videatur, si Melocactus cum Mammillaria coniungeretur. Au- diamus Cl. De Ca udo 11 e; „Uors ce qui tient au port, jc ne connois (Tautre caractere pour distinguer les Mammillaires des Mclocactes, que rabsence des cotyledous mentionnee par M. Nuttal; mais n’ayant pas vu moi-meme la germination, je conserve quelque doute a ce sujet. Jc presume que les cotyledons y sont representes par les deux jircmiers mamelons devcloppes.“ (Cf. Revue p.27.) Id autem in Me- locacto omnino eadem ratione obtinere, infra probavimus. Porro: „Je mettrois peii d’obstaclo a la reunion de ces deux genres, surtout si le spadice a le suc propre laiteux; mais dans 1’etat actuel, il con- vient peiit-etre mieux de les conserver separes.“ (Cf. I.c. p.o3). Characteres autem inter ambo genera, quae natura adeo distin- cta fecisse videtur, diligenter quaerendos esse putamus. Differentias secpientcs hucusque novimus. 1. Flores Mam miliariarum solitarii ex axillis ramorum abor- tivorum prodeunt. (Ilae scilicet mammillae monente Cl. Zuccarini jiotius rami abortivi videntur quam folia aculeilera, ut Cl. De Can- dolle jiutat.) In Melocaclis vero rami illi abortivi, e quorum axillis flores nascuntur, solummodo in apice trunci evolvuntur, alio ac ste- riles rami situ dispositi sunt, imo ipsi cum spinis suis apicalibus omni- no fere abortu pereunt, adeo ut Melocacti inflorescentia potius cum I De Melocactis generatim. Character et affinitates. 97 spica (composita, abortu vero pseudo -simplici) seu aiithodio centri- peto sit comparanda. Haec inflorescentia indeterminata est, apice continuo increscens, dum reliqua trunci pars non amplius evolvitur. In Mammillaria vero continuo similes mammillae in axillis floriferae effbrmantur. 2. Corollae tubus in Melocacto plerumque longior est cum limbo comparatus, basi ventricosus, extus exiguis sepalis vestitus. In Mammillaria utplurimum magis infundibuliformis offenditur, et quodammodo brevior. 3. Flores Melocactoriim rubri unum diem solummodo florere videntur, dum illi Mammillariarum variis coloribus ornati plerumque per duas tresva dies florent, vesperi clauduntur nec raro in ipso flo- rescentiae stadio adhuc increscant. 4. Stamina in Mammillariis minus cum tubo concreta sunt, et firmioribus longioribusque filamentis praedita, adeo ut in flore aperto plerumque conspici possint, dum in Melocactis medio tubo inserta et tota inclusa sint, filamentis basi dilatatis. 5. Stigmatis radii in Melocactis lineares et perangusti sunt, in flore aperto expansi, in Mammillariis saepe latiores et breviores. 6. Lana in axillis mammillarum floriferarum in Melocacto persistit, cephalium format et copiosior, longior et robustior est; in Mammillaria vero aut deficit, aut sparsa breviorque est et deinceps decidua. 7. Rami steriles in Melocacto in costas perpendiculares ut- plurimum concrescunt, in Mammillaria liberi situ spirali circa trun- cum dispositi sunt. *) Marnmillariae species ex stigmatis diversa fabrica apte ordinari posse videntur. **) Si Melocactus mammillariaeformis Salm. e genere excluditur, firmum characterem genericum in costis trunci habemus, qui tamen, utpote ex organis vegetationis sumtus, nullius valoris est, nisi etiam in organis generationis differentiae inveniantur. Vol. XVllI. Suppi. 13 KjLKi., Monographki Mclocacti 8. Meiocacti j)Iaiitae tropicae ct siibmaritiiiiae aiint, Indiae occi- (ItMUalis insulis inj)riniis propriae, statura maiori et robustiore insi- gnitae. Mammillariac in Novi Orbis continente subtropicae, in ca- lidioribus regionibus submonticolae, staturae minoris tenerioris. A reli(|uis Cacteanun generibus facilius dignoscitur Melo- cactns, floribus scilicet in iis ex ipsis tuberculis nec ex tuberculorum axillis evolutis, quare tota illa Meiocacti sectio, quae Melocactos cephalio plano Pfeifferi (Enumerat. p.40) comprehendit, e genere excludenda est, ut Cl. Lema i re recte observavit (cf. eius Cact. nov. descripl. p. ix). Cepbalii scilicet nomine vertex mammillis confertis- simis compositus, e quarum axillis flores prodeunt, est intelligendus. Echinocacloram plurium vertex valde lanuginosus cephalium quidem simulat, sed toto coelo tamen differt, cum eorum flores, quorum etiam forma differt, semper e tuberculis ipsis prodeant. Idem locum habere in Echinocaeto placenti formi Lehm. nondum equidem extra omne dubium positum habemus, sed veri tamen simile est, praesertim si formam floris Echinocacti placenti formis reputas. Insuper haec spe- cies a Melocactis habitu iam recedit, et ea exclusa, genus nostrum limitibus multo magis naturalibus circumscriptum est. Melocactns mammillariacformis Pr. a Salm non minus dubius inter Melocactos civis est, cum totius plantae forma sit ea Mammillariac, nec raro in Mammillariis densa verticis lanugo verum cephalium imitetur, cui accedit quod in hac planta florum evolutio sit centrifuga. Cum ipsi flores ignoti sint, nostro tempore haec dubia solvi non possunt; solus tamen situs florum in trunci vertice lanuginoso non sufficit ad hanc plantam iure inter Melocactos enumerandam, a quibus trunco mammillato nec costato longius recedit. Quibus recte perpensis, lu- benter Lemairii sententiam nostram facimus, cum consultius erit plantam dubiam a reliquis speciebus valde discrepantem e genere na- turali excludere, quam ea addita ipsius generis limites turbare. De Melocactis generatim. Character et affinitates. 99 Genus itaque novum, quod nomine Discocacti condidit Doct. Pfeiffer, nec cum Melocacto coniungimus nec tanquam proprium servandum credimus, sed potius ad Echinocactos referendum puta- mus, argumentis ducti, taxonomia sancitis et a doctissimo auctore certe non improbandis (cf. Otto et Dietrich, Allg. Gartenzeitung 1837. No. 31). Sectio tertia Melocacti, quam Doct. Pfeiffer (Enumer. p.46) dubitanter proposuit, Melocactos cereiformes et speciem Cereum co- lumnam Trajani comprehendens, omnino ad Cereos pertinet. Cl. Zuccarini benevolis literis nos monuit, speciem illam in Horto Mo- nacensi cultam, omnino Cereum esse, cuius generis species omnes columnares in vertice e costis flores proferrent. Recte hanc cum Ce- reo senili Haw. in propriam huius generis sectionem. Cereos cepha- lophoros dictos, collocasse videtur Cl. Lema ire (cf. eius Cact. nov. descript. p.31 — 34). Flores omnino iis reliquorum Cereorum similes in vertice obliquo e costis inter lanuginem, cephalium simulantem, prodeunt. Ab Echinocactis longissime genus nostrum differt, sola habita ratione situs florum eorumque et fructus structurae. Tantummodo trunci pars sterilis satis magnam similitudinem in utroque genere offert, costis satis altis insignita. Sed tamen in his differentiae levio- res gravioresque notandae sunt, eo minus spernendae, cum iis ad Melocactos iunioreSy in quibus cephalium nondum efformatum est, ab Echinocactis discernendos uti possimus. Alius sane Melocacti, alius Echinocacti habitus est, sed uterque non facile verbis expritnen- dus. Trunci forma in Melocactis e globosa cum aetate plerumque in ovoideam et pyramidalem elongatur, in Echinocactis forma globosa, imo deplanata placentiformis per integram vitam manet. ^) Costarum *) Melocacti tamen, in Americae continente crescentes, truncos obferunt, iis Echinocactorum ma- gis similes. 100 Miqi el, Monographia Melocucli miineriis in maiori Mclocactovum numero per omnem aetatem con- stans esse videtur, cum rarissime costae accessoriae gignantur, quae in Echhwcactls Iere omnibus observantur. Axes laterales e tubercu- lis costarum, inprimis vertice resecto utplurimum facili negotio pul- lulant, unde liae plantae lacilius multiplicantur, quod vero in 3Iclo~ cactis vix uiKjuam obtinet, adeo ut dubitandi locus non sit, metamor- pbosin, (piam r('gressivam seu retrogradam dicunt, in hoc genere multo magis esse declaratam ac iu Echinocaclo. Spinae in Echino- cactis non semper adeo longae et numerosae ac in Melocactis, in (]ui- bus per omnem fere aetatem similes spinarum fasciculi cfrorinantur, dum in Echhwcactis barum forma ac numerus saepe pro varia aetate mire dilTerant. Areola illa, cui spinae insident in Echinocactis (in- ])rimis in acuatis) sursum elongatur, sub angustioris appendicis forma, (]uod in Mdocaclis veris nunquam observavi. A Cereis adhuc evidentius differunt, inprimis si iis limitibus lioc genus circumscribitur, (]uos Cl. Leni a ire nuper proposuit (cf. eius Descript. Cact. nov. p. x — xi). E longinquo autem Cerei cum Melocacto affines esse videntur intermedio illo subgenere Cephalo- phoro (seu sectione Cereorum cephalophororum), quod e Cereo se- nili llaw. et Cereo columna Trajani Karvv. compositum, idem auctor jiroposuit (1. c. p. xii). Eius scilicet flores in suprema trunci parte, ut supra monui, exoriuntur, densa lana, cepbalium simulante, inclusi, (jui vero vertex, etsi costarum ipsarum et spinarum in eo alia forma sit, ceplialium dici necpiit, quia non ex areolarum axillis flores pro- deunt (cf. accuratam descriptionem, quam Cl. Lema ire dedit 1. c. p. 32-33). Patria etiam plantae Cacleae ad genus determinandum aliquo- modo conlerre potest, cum Echinocaeli imprimis in Regno Mexicano, Rrasiliensi et Chilensi crescant, }Ieloeacli vero Indiae occidentalis in- sulas, rarius adiacentis continentis regiones maritimas inhabitent. De Melocactis generatim. Descriptio naturalis generis. 101 DESCRIPTIO IVATIJRAEIS OE^ERIS iriEEOCACTI. Plantae fruticosae partium vegetationis (metamorphosi retro- grada) evolutione suppressa et concretione in truncum subglobosum viridem spiniferum, apice floriferum, insignes. Radices lignosae, ramosae, tenaces, longitudine truncum saepe multoties superantes e media trunci basi fasciculatim egressae, cortice laevi subsplendenti et ligno duro compositae. Truncus fruticosus carnosus, totus fere e textu celluloso compo- situs, simplex globosus aut globoso -elongatus, raro deplanatus, viridis, basi planae innixus, sursum angustatus dein in verticem floriferum desinens, totus costatus, costis 6 — 18 et pluribus verticalibus altis e concretis tuberculis, apicibus spinigeris, ortis, crassis, impressio- nibus lateralibus notatis, utplurimum simplicibus raro sursum bifidis. Tubercula e ramis abortivis orta, pro aetate numero varia, plerumque iuventute in apice lanata, dein glabra, ovalia aut rotun- data, tumescentia, in costas decurrentia. Spinae teretes aut angulosae, plerumque rectae rarius curvatae, utplurimum duplicis ordinis, externae tenuiores, minores, ex areo- lae, in tuberculi apice sitae, ambitu ortae, plerumque decumbentes, analoga ratione in utroque tuberculi latere dispositae, 6 — 24, supre- mis brevissimis saepius abortivis, erecto -patentibus, lateralibus lon- gioribus, parallele aut stellatim radiantibus, inferioribus descendenti- bus aequilongis aut longioribus plerumque et fortioribus. Centra- les, e media areola ortae, 1 — 6, rarius deficientes, erectae, patentes aut deflexae, fortiores, longiores. Omnes nascentes fere homoeochromae, adultae apicibus plerumque profundius coloratis insignitae. Sinus costas discriminantes profundi, in angulum acutum aut obtusum desinentes, in medio trunco plerumque profundissimi, ad 102 MigiEL, Monogi'aphia Mchcacti CIUS hasin deinceps deplanati, in trunci basi hypogaea fere toti evanidi. Vertex floriferus seu cepha liu m, solutis trunci costis constat i e tuberculis exiguis albicantibus mollioribus secundum series spira- les dispositis, densissimo confertis, novis in trunci apice continuo elFor- matis vetustiores deorsum repellentibus, lana densissima albida om- nino circumdatis et obtectis, in apicibus spinulas tenues seu se- tas, versus centrum trunci sensim minores et tenuiores gerentibus, ('ephalium primo deplanatum, dcin cylindraceum. Flores in axillis tuberculorum cephalii continuo evoluti, sessi- les margini anteriori tuberculi leviter adhaerentes, cito efformati, rosei, ephemeri. Calyx pctaloideus, scpalis exiguis paucis seriatim aut subspirali- tcr tubo corollae cylindraceo, basi ventricoso sursum angustato striato costulato, pallide rubro, adnatis, linearibus lanceolatis, obtusis acu- ; tisve, rubentibus, a petalis vix nisi forma minore et situ distinctis in- , cjue haec transeuntibus. Corolla multiplex, petalis bi-triseriatis in tubum cito connatis, exterioribus angustioribus plerumque linearibus, mediis paullo bre- vioribus, intimis latioribus, lanceolato- ovalibus ellipticisve, omnibus aestivatione imbricatis, florescentia expansis, subreflexis, e cephalio j emergentibus, tubo pro parte aut fere toto abscondito. Omnia cir- i citer 24. : Stamina indclinita, gracilia, tubo medio pluriseriatirn adnata, i inclusa, lilamcntis basi dilatatis, capillaribus, brevibus, antheris ere- i ctis, ovalibus. Pollen globosum aut ovoideum, angustis zonis (tribus) notatum. (Cf. Observat, nostram de Melocacto Lehmanni, et Hugo j Mobl de indeterminata Mclocacti specie, in Annales des Sciences i natur. II. Ser. Tom. III. p. 328.) ' ii De Melocactis generatim. Evolutio. 103 Ovarium cum tubo corollino connatum, pallide subvirescens, ovoideum, apice planum, uniloculare, placentulis albidis parietalibus pluriseriatis, horizontalibus, ovulis numerosis, orthotropis (?) Stylus unus, cylindricus, glaber, filiformis, rubescens aut albi- dus, tubo corollino aequilongus, stamina multum superans, in stigma quinque- vel sex- (raro pluri-) radiatum desinens. Stigmatis radii lineares, radiati, potius singula stigmata refe- rentes, sursum glandulosi, corollae faucem occupantes. Bacca laevis, obovoidea aut clavata, cylindracea aut anguloso- canaliculata, corolla marcescente terminata, emergens, rubra, cocci- nea, unilocularis, pulpa rubente e trophospermiis fortasse orta, repleta. *) Semina horizontalia (peritropa) nidulantia, numerosa, nigra, turbinata aut subdigitaliformia, rugulosa aut striatula, hilo pallide fuscescenti. Embryo turbinatus, subglobosus, difformis, germina- tione apice bifidus. 3. EVOIitJTIO ET AETATIS «IFFEREUTIAE. Quodsi ingentem molem, in quem e tenella embryone excrescunt, consideremus et tardam evolutionem reputemus, quae au- tem continua nec hyernali frigore interrupta est, iam a priori intelli- gimus, plura singularia hac in re esse observanda. Cum autem non omnes aetatis gradus adhuc sint observati, et auctores in universum ad hanc rem vix attendisse videantur, evolutionis imaginem absolutam hodie nondum exhibere valemus. Fragmenta tamen hic exponen- *) Huius pulpae orlus in baccis Cactearum accuratius investigandus est. Res enim dubia facta est, postquam Doct. Spach pulpam baccarum in Ribesiis non ex arillo ortam declaravit, sed in textu ipso tegumenti exterioris seminis (quod fortasse concretione duorum extimorum ovuli tegumentorum ortum est) produci statuerit. (Cf. Histoire naturelle des vegetaux. Tom.VI. p. 147 iu nota 2.) 104 >Ik>i u., Monographia Mcfocacti. tos, ilciicraloriini ct plantarum cultorum attentioni has res com- mendamus. n. Germinatio. (Conf. Tab. 11. Fig. 2.) Semina Mciocactorum non parca indigent humiditate ad germi- nationem ])ernciendam, quare non improbanda videtur hypothesis, ea in solo natali lapidoso et arido solummodo pluviarum illarum pe- riodicarum, quae vocantur, tempore germinare. In caldariis nostris calidis per plures hebdomades sub terra ollae vitreo plano obtectae recondita sunt, antequam quaedam in iis muta- tio observatur. Tunc aliquatenus tument et pars spermodermidis (piae hilum constituit, operculi ad instar solvitur, propellitur, deni- ([ue ab radicula conica Ibras prodeunte tota propulsa, et uno latere leviter saltem cum reli(jua spermodermide cohaerens, lateraliter re- iecta, liberum radiculae exitum parat. Haec mox fibrillas tenuissi- mas, diapbanas, albicantes, fere pililbrmes undcquaquani emittit et bis arctissime cum ambiente terra iungitur. Plumula nunc tumens sensim a spermodermidis vinculo solvitur, quod ob huius formam lagenae brevicolli non absimilem paullo dif- licilius obtinere videtur. Spermodermis enim non lateraliter findi- tur, sed sensim increscente plumula in altum dimovetur, quod qui- dem non abs({ue extensione partis inferioris plumulae perfici potest. Nec tamen raro adhuc in apice cotyledonis plantae iuvenilis, duas tresve post germinationem menses, adhaerens invenitur, ad basin suam operculum illud bili gerens. Lubenter confitemur, nostras observationes de forma cotyledo- num et plumulae nc([uaquam cum iis consentire, quas Cl. De Can- dolle scripsit (cf. eius Organograpbic vegetale. Tom.II. p.96. 102, ct R(*vue de la Famille des Cactees, p.21 — 22,25,33. tab. VI. fig.8 — 10) (juacque a plurimis nostri temporis auctoribus repetita invenimus. De Melocactis generatim. Germinatio. 105 Cl. auctor scilicet plumulam permagnam ovoideam observavit, ad ba- sin duas minutissimas cotyledones gerentem, quales in allatis iconi- bus, primum a Turpi no ut videtur pictis, cernuntur. Pace autem tantorum virorum dicam, ratione prorsus diversa rem se habere, ut trium Melocacti specierum copiosissima semina germinantia demon- straverunt. Et cum in omnibus speciebus verisimiliter eadem plu- mulae structura obtineat, errorem in observatione latere crederem. Variis germinationis stadiis accuratissime rem perscrutans coty- ledones illas frustra quaesivi; in aliquibus autem plantis infra collum ramuli brevissimi e radicula protruduntur, qui ob formam suam tu- berculosam fortasse cum cotyledonibus commutati sunt, quas autem eos non esse tum numerus plerumque impar et situs, tum fibrillarum ex earum superficie undequaquam excrescentium praesentia, tum vero maxime ulterior evolutio declarant. Plumula primum ovoidea, subintegerrima, apice subemarginata est. Prouti semina magis minus ve sub terra recondita fuerunt, lon- gior et fere clavata, aut brevior ovoidea fere subglobosa est. Mox illa apicis fissura augetur et duo evidentia labia efformantur, quae cotyle- donum duarum coalitarum vestigia esse, nullus dubito; deinceps enim ex earum axillis aut potius facie interna duo parva tubercula, in api- cibus fasciculos spinarum albarum gerentia prorumpunt. Quo facto germinationis stadium finitum dici potest. Cum bis observationibus satis conveniunt ea quae Cl. Link et Otto breviter de Melocacto germinante disseruerunt (cf. Verhandl. zur Beforderung d. Gartenbaues in Preussen. Tom. III. p. 414-”415). Nec tamen in Mammillariis alia ratione germinatio obtinere videtur, cum quod illi auctores de plumulae apice integerrimo dicant, in plu- rimis, quas observavi, non ita se habeat, et in ipsis etiam Melocactis in primo germinationis stadio apex plumulae vix retusus adpareat. Echinocacti etiam recedere non videntur, si eorum germinationem Vol. XVIII. Suppi. 14 Mkjlel, Mono^raplihi Melocacli lOG iu eleganti tabula, quam Cl. De Caudollc dedit, conspicimus. (Cr. eius Memoire. tab.X. lig. 5 — 8.) b. ytetas iuvenilis. Etiamsi plantae germinantes globosae, ovoideae aut clavatae sint, prouti minus magisvc alte sub terra recondita ruerint semina, haec tamen Ibrmarum difFerentiae per totam vitam manere non videntur. Juniori scilicet aetate (aliquot annorum) omnes globosi auL globoso- depressi sunt, imo subplacentiformes, quae Forma diutius perstat et adbuc in speciminibus dimidii pedis diametri conspicitur, quare diF- Fercntiac specificae e truncorum Forma derivatae quam cautissime adhibeantur et solummodo e speciminibus adultis colligantur. Incre- mentum longitudinale in apice trunci locum habet, id est vegetatione acrobia; spinarum scilicet Fasciculi deinceps a se invicem non magis removentur, in apice illo gemma quasi terminalis est, quae vero e ramulorum abortivorum perulis spinosis obsitorum vestigiis constat. Ificrumque aliquomodo impressa, in trunco ipso quasi abscondita. i Sectione scilicet trunci longitudinali constat, cutim trunci externam ibi in truncum ipsum sacci ad instar reflexam esse, in cuius cavi Fun- do prima tuberculorum initia cernuntur, tota itaque cavitate spinis nascentibus dense conFertis repleta, quarum quae iam in cavi illius parietibus lateralibus aFlixac sunt, exsertae trunci apicem Fasciculatim occupant. Omnes basi densissima lana circumdatae sunt. Costarum numerus perraro novis accessoriis costis augetur, id ; semel tantum in Mclocacto MonviUiano et Melocacto mncracanthoide | observavi, in quibus costa primaria in duas ({uasi findebatur. ; c. yletas profectior, \ Eorma trunci globosa dcin sensim in ovoideam aut pyramidalem mutatur, incremento scilicet longitudinali continuo pergenti, trans- De Melocactis generatim. Aetas adulta. 107 versali autem fere cessante. Raro forma deplanata in adulta aetate manere videtur, et rarius etiam in speciminibus iuvenilibus truncus iam elongatus cernitur. Continuat tamen, etsi lente, incrementum transversale, quo si- nus illi, in iuvenilibus plantis perangusti, continuo latiores evadunt, et simul minus profundi, quod comparatis variis trunci regionibus facile intelligitur. Magna attentione formatio baseos illius fere planae, cui truncus innititur, digna est, e cuius ortu evidentissime intelligitur, partem trunci lateralem seu parietalem continua eius et aequabili extensio- ne in basin transire; in hac nimirum series tuberculorum diffor- mium spinis vetustis obsitorum longitudinales e costis trunci prodeun- tes et ad centrum baseos percurrentes cernuntur, quae tubercula in trunco iuvenili procul dubio in eius costis parietalibus adfuerant. Vix accurate explicari et describi potest, quo modo id ita obtineat; omni- no autem ad continuam trunci extensionem transversam attenden- dum est, quae in infima trunci parte, cuius integumenta certe iam valde indurata sunt, perfici nequit, adeo ut nunc, ad baseos diame- trum eadem ratione augendum, explanatio laterum trunci earumque in basin transitus necessario sequatur. Basis haec plana aut leviter convexa est, difformium spinarum seriebus, ex evanidis fere tubercu- lis compositis, obsita. Series primitus e peripheria ad centrum de- currentes, etiam tanquam circa baseos centrum e quo radices protru- sae sunt, concentricae fingi possunt. Baseos color viridis totus eva- nuit, et in fuscum nigrescentemve mutatus est. Spinae etiam deco- lores ex omni tamen plantae aetate adhuc adsunt, tanquam vitae praeterlapsae ruinae. d. Aetas adulta. Quando truncus formam suam naturalem fere adeptus est, in apice non amplius costae tuberculatae spinigerae efformari continuant. 108 Miqikl, Monographia MelocactI. sed e costis tubercula pallida exigua secundum lineas spirales dispo- sita, selifcra, densa lana circuindala et tecta oriuntur, f|uil)us cepha- lium vel pars trunci llorcns componitur. Planta nunc adulta, llorere incipit. Tubercula autem ipsa pro vario evolutionis gradu differunt. Quae enim primum prope costas efformantur adbuc magis cohaerent et verticaliter sibi superposita sunt; tamen plures earum series quam costae in trunco sunt, efformantur, cum supra sinus etiam tales series inveniuntur. In apicibus adhuc maioribus spinulis erectis fascicula- tis obsita sunt. Sequentia autem tubercula spiraliter disposita, lana longiore instructa et spinis multo tenuioribus sctiformibus praedita inveniuntur. Cepbalium illud primo nascens a vertice lanuginoso plurium Echinocactovum vix differt. Deinde autem evidenter dif- 1'erre intelligitur. Primo planum aut leviter convexum est, centro sub- impresso; sed in apice vel centro continuo increscens et diametro au- ctum in altum adseendit et cylindraceum, apice planum aut conve- xum, evadit, longitudine tandem ipsum truncum superans; diametro autem semper multo angustius est. Incrementum vero eadem ratione pcrlicitur ac ipsius trunci, nimirum ita ut mammillae, quae primum in apice adfuerant, novis exorientibus, sensim sensimque ad latera repellantur et tandem cylindri parietes occupent. Id non solum ce- phalii crescentis observatio docet, sed etiam cephaliorum provectio- rum consideratio confirmat, in quibus series baccarum vetustiorum exsiccatarum, quarum flores in apice cephalii adfuerant, in parieti- bus lateralibus dispositae inveniuntur. — Videtur cepbalium in aliis speciebus citius et normaliter in cylindrum excrescere, cum in aliis semper breve, hemisphaericum, aut deplanato- convexum inveniatur nec aetate etiam provecta adeo elongari videatur. Hae autem diffe- rentiae nondum satis perspectae et observatae, accuratius sunt inve- stigandae, ut exinde etiam lirmiores specierum characteres componi possint. De Melocactis generatim. Aetas senilis. 109 e. A.etas senilis. Postquam cephaliiim bene efFormatum est, truncus ipse vix am- plius elongari videtur; diametrum tamen adhuc augeri plus semel observavi; e cjuibus autem intelligitur numerum tuberculorum in trunci costis characteres praebere specificos nequaquam spernendos, latitudinem autem et formam sinuum non adeo esse constantes. Quousque cephalii evolutio continuare posset, nondum probe perspectum habeo; per diutissimum autem tempus continuare nullum dubium est, et specimina vetusta demonstrant. Observavi aliquando in eiusmodi specin)inibus apicem cephalii aliquomodo difformem eva- dere, angulosum, et setas ibi longiores magis spiniformes enasci; nec flores amplius inter has setas erumpentes vidi, adeo ut cephalium quasi in trunci sterilis naturam transire videatur. Haec autem observatio obiter facta ulteriori confirmatione quam maxime indiget. Simulae cephalium ad ultimum evolutionis terminum pervene- rit, totius plantae incrementum verisimiliter cessabit, etsi equidem tunc fortasse non statim moriatur. Quomodo autem in ipsa patria naturaliter fato succumbant, nondum accuratius est observatum. In caldariis nostris saepius eheu! morientes observavi. Laetus trunci color pallescit et saepe in sordide luteum transit. Interna trunci compages putrefactione afficitur, et totius cutis externa aliquo- modo contrahitur. Vita autem plerumque iam exstincta, quando adhuc vivere videntur. Deinceps putrefactione interna magis pro- gressa, cephalium in altum elevatur, interna quasi vi, ac ex gazibus intus evolutis actum, et tandem disrumpitur. Cutis trunci putrefa- ctioni fere semper resistit. Ad quemnam aetatis annum Melocacti in universum pertingant, accurata observatione equidem non constat, e truncorum tamen ma- gnitudine et tardo incremento intelligi potest, nec dubitamus ad plan- 110 Miqikl, Monographia Mclocacti. tas longaevas eas perlinere. Nani praetercfuain c[iiod ad truncum perlieiendum saepe duodecim cl plures anni rccpiiri videantur, ipsum cejihalium, cuius in quovis anno vix alic[uac tuberculorum series per- Heiuntur, multo maiori tempore indiget ad trunci longitudinem adipiscendum. f. Florescentia et Jntaturatio. Flores ex axillis tuberculorum cephalii prodeunt, simulae prima cepbalii vestigia exorta sunt, v. c. una eiusmodi tuberculorum spira. Id in nascentibus cephaliis aliquando observavi, in paucis autem tan- tummodo spcciclnis, ut rei ratio 1’ert; in aliis autem speciebus eo- dem modo rem se habere, c situ baccarum siccarum in cephaliis adul- tis lacile intclligitur. Flores autem non in axillis tuberculorum eo- dem anno, quo haec excreverunt, enasci, semper observavi, et probe confirmatur situ ipsorum florum, qui non est in cephalii centro, sed in spiris tuberculorum a centro distantium ad unam tertiam circiter cephalii diametri partem, adeo ut e tuberculorum triennium, qua- driennium, vix biennium axillis enasci videantur. Semel tantum e tali axilla flos prodit. Nuni vero ex omnibus axillis flores evolvantur, compertum non habeo, licet e longe plurimis fieri constat florum bac- carumque siccarum dense aggregato situ. In universum unus post alterum flores evolvuntur, ita ut fere nunquam plures simul floreant; tres quatuorve simul florentes obser- vavi. Ante florescentiam in cephalii lana toti fere absconditi sunt; (|uarc de alabastri evolutione vix aliquid observaverim. Florescentiae autem tempore subito emergunt, et sese expandentes, ambientem ce- phalii lanam aliquomodo repellunt. Nunc autem perianlhium forma omnino tubulosa, segmentis erectis, aliquomodo elongatur adeo ut pe- tala nonnihil supra lanam extollantur, et corollae itaque limbus, raro etiam pars tubi, in conspectum veniant. Petala nunc expandun- De Melocactis generatim. Florescentia et maturatio. 111 tur, quodammodo reflectuntur, adeo ut flos nunc perfecte explicatus dici mereatur, praesertim si stigmatis radii, primo in cylindri formam conniventes, nunc etiam radiatim expansi in tubi corollini apertura con spiciantur. Per unum tantummodo diem flos florere videtur, in qua re au- tem vix propriis observationibus fidem habeo, cum nullas de ea obser- vationes apud auctores relatas invenerim, quare fortasse crediderunt, eandem rem esse ac in Mammillariis. In his autem plerumque per plures dies flores perstant, vesperi clausi, et meridiana luce iterum aperti, et in hoc aliquorum dierum spatio adhuc increscentes. Si au- tem haec ita essent, differentia inter utrumque genus adhuc accura- tius esset definita. Flores vix certo tempore aperire videntur; in aliis speciebus matutino, in aliis meridiano, in aliis iterum vespertino tempore flo- rentes sese expandentes observavi, imo in eadem specie tunc meridia- na, tunc iterum vespertina hora floris expansionem vidi. Facile au- tem intelligitur, in plantis cultis facillimas esse et fere necessarias aberrationes. Intra horae unius spatium florem totum sese expan- dentem observavi. Florescentia peracta, perianthium cito corrugatur et contorque- tur et mox totum in cephalio iterum absconditur, imprimis in iis spe- ciebus, ubi cephalii lana longior est; qua in re variae sunt pro di- versis speciebus differentiae. In cephaliis iunioribus plerumque diu- tius exsiccatum perianthium visendum manet. Perianthium exsiccatum baccam deinceps coronat, et cum bacca excrescente, post aliquot hebdomades iterum extra cephalium eleva- tur. Baccae satis cito increscunt, et eo iam tempore, quo e cephalio emergunt, rubro colore tinctae sunt. In universum, si ad summam evolutionem pervenerunt, una tertia pars e cephalio emergit. Sed et in hac re differunt variae species. Perianthium baccam coronans (et ra- 112 Miqdel, Monographia McJocacti. rissimc dcciclimin) totum decoloratum et pallide sordide flavescens sese exhibet. Deinceps, post alicjuas hebdomades mensemve baccae exsic- cari incipiunt, collabuntur et iterum in cephalium recedunt, adeo ut solummodo perianthium extus cernatur. Id deinde etiam decidit, aut persistit, et baccae tantummodo apex conspicitur. Hoc statu exsiccato baccae quam densissime in cephalio persistere videntur. Nunquam eas propria vi e cephalio dissilientes observavi, ut Cl. Lemaire docuit. K- m.vAeminutio. Quomodo semina e cephalio dispergantur, nondum probe per- spectum habeo. Baccae scilicet in cephalio exsiccatae per plurcs omni- no annos manent, quod sane communi disseminationis legi contra- rium est, qua semina, quando ad maturitatem pervenerunt, terrae gremio mandantur. Quodsi cephalii incrementum reputo, aflirmare ausim semina per decem et quod excurrit annos in eius lana servari. Vix tamen verisimile est, semina per totam Mclocacti vitam in ce- phalio perstare et non nisi putrescente materna planta in terrae gre- mium pervenire. Observavi nimirum apicem baccarum increscente aetate magis magisque tenuiorem fieri (quasi absorberi dixerim nisi corpus mortuum esset); tandem baccae membrana, quae iam in uni- versum in baccis siccis valde tenuis est, fere tota evanescit (actione fortasse aeris atmosphaerici), imo semina nuda in superiori hac bac- cac parte observavi. Si nunc continuam densissimi cephalii pressio- nem in baccae parietes reputas, aliquomodo saltem disseminationem I posses intelligere. Fortasse in Melocactorum patria aliae adhuc cau- J sae sunt, quae eam promovent. Pluviae scilicet vehementiores, quae j j)raeter vim mechanicam id etiam eflicere possunt, ut humeclatione i cephalii eius in baccas pressionem augeant. Verisimile etiam csl, j seminum, quae libera in bacca sicca continentur, formam hac in re , suis non carere utilitatibus. I I I I 4i De Melocactis generatim. Metamorphosis. 113 Cum semina fortasse perplurima in angustam terrae spatium ca- dant, non omnia sane evolvi possunt. Vidi etiam Melocactos qui ex loci angustia mutuae pressioni expositi fuerunt. 4. METAMEORPSIOSIIS. Textus vasculosi parcissima evolutio, et expansionis longitudina- lis defectus characteres metamorphoseos valde singulares sistunt, qui- bus textus cellulosi abundantia concrelionisque partium constantia optime opponuntur. Truncus dicotyledoneus, exogenns, tum textu cellulari extus in- crescente, tum vero medullae, sparsis subtilibusque fibris vasculari- bus cinctae, expansione, continuo augetur. Cotyledones coalitae, ti- gellum circumcludentes, parte sua inferiore in exteriore iuvenilis plan- tae corticem foliaceum perviridem efficiunt. Gemmae ex earum axil- lis ortae et cum ipsis iam coalitae, perulis fasciculatis obsitae. Folio- rum nulla evolutio; corticis vero color viridis et functio, eius non so- lum naturam foliaceam demonstrant, sed non omnino improbandam reddunt hypothesin, corticem ex foliis cum trunco coalitis formari. Rami abortivi breves, apice rudimentis perularum obsiti (spi- nae) spiraliter dispositarum, infimis seu extimis prius evolutis iisque minoribus, superioribus seu centralibus maioribus, serius evolutis. Utplurimum rami sibi secundum series longitudinales superpositi coa- lescunt in costas crassas, raro deinceps in duas divisas, id est, nova serie ramorum efformata. Ramuli floriferi terminales, dense aggregati, solitarii ex axillis ramusculorum spiraliter dispositorum, tenuium, setis (perulis) densa- *) Hanc spinarum originem extra omnem dubitalionis aleam nobis posuisse videtur Cl. Zucca- rini. (Cf. eius Knospen und Bliitter der Cacteen, in Otto et Dietrich Allge- meiner Gartenzeitung. 1837. No. 25. et Denkschriften der Academie d.Wis- senschaflen in Miincben. Tom. I. p. 331 seqq.) Vol. XFIII. Svppl. 15 Mkjlel, Monographia Melocacli. Ili (juc lana ohsitoriini, orti, spicae contractae sen anlhodio comparandi. Ilis ortis, trunci cvolnlio linitur, dum partis cephalicae incrementum uno tramite pergit. Inflorescentia centripeta, indefinita. Calycis c phyllis spiraliter dispositis coalitis tubus cum corollae tubo coalitus, superus. Petala pluriscrialia, seriebus o contractis spiris conformatis. Tubus, e petalorum sepalorumque inferiori parte coali- torum coniunctione ortus, striis costulisqiie illorum limites indicat. Pracfloratio imbricata. Petala et sepala sensim in se invicem trans- eunt. Androeceum pluriseriale, filamentis ad medium tubum adna- tis. Folia carpellaria utplurimum quinque, inferius in ovarium uni- locularc et stylum cylindraceum unita, placentis parietalibus tot quot foliis carpellaribus, ita ut quaevis placenta duplex sit, id est ad duo car- pella pertinens; superius libera, scilicet in 5 — 6 stigmata soluta. Ovarium cavum, foeciindatione peracta elongari et increscere incipit et pulpa (num e trophospermiis orta?) impletum in baccarn transit. Mirum, phylla floralia adeo perfecte efFormari, dum pbylla ante- cedentia non evolvantur. Quanta formae constantia in tanta partium difformitate! at natura in anomaliis etiam sibi constat. 5. OBi§KaVATIOirE!§ AAATOmCAE ET PHAl§IOEOOI€AE. Campum sterilem a nobis non uno momento in fertilem agrum converti posse, viri docti facile intelligent. Nemo adhuc ex professo de Cactearum ct multo minus de Mclocactorum anatome scripsit, cum *) Melamorphosin floris jier >aria evolutionis stadia me sequi non potuisse, est (juod graviter do- leo, nec tamen perficere potui, cum prima florum initia in his planlis non cernantur, et non nisi dissectione speciminum aerjuiri possent. De Melocactis generatim. Anatomia et physiologia. 115 rara occasio sit pretiosa harum plantarum exemplaria dissectioni sub- mittendi. Parcas itaque auctorum observationes colligentes, paucas tan- tum adiicimus, e dissectione aliquorum modo speciminum collectas. Radices constant cortice laevi sicco, ligni cylindrum durum in- cludente, in fasciculos singulos facile separandum. Oriuntur e cen- tro trunci baseos. Truncus ex cute tenacissima et durissima constat, e textu cel- lulari valde compacto composita, et sub parte extima, fere diaphana, satis crassum stratum chlorophylli continente. Basis trunci discifor- mis, rugosa. Truncus (Melocacti Lehmanni) longitudinaliter disse- ctus totus fere textu celluloso succi pleno albido componitur; in me- dio conus fibrosus, trium pollicum diametri, percurrit, et fibris tenuis- simis, mollissimis, situ nec duritie cum ligno comparandis, composi- tus, qui intus amplam medullam includit, aut potius totam trunci massam in partem periphericam (corticem) et centralem (sive medul- lam) dividit. Stratum hoc ligneum fasciculis non invicem coalitis componitur, internis paullo validioribus firmioribus (vetustioribus?), externis tenuioribus (iunioribus?). Transversa sectione constat, tot adesse in trunco maiores fasciculos in orbem dispositos, conum ligneum mentientes, quot trunci costae sunt. Fasciculi spatia vacua ampla inter se relinquunt; area sectionis transversae in singulis semilunaris est, ita ut convexus margo sit externus; hic insuper macula rosea cinctus est. E medulla tenues et solitarii fibrarum fasciculi ad externam trunci partem, per spatia vacua inter maiores coni lignosi fasciculos divergentes, procedunt ad peripheriam usque ubi evane- scunt. Verisimiliter hi ad tubercula costarum procedunt. Ad radices fibrae e maioribus fasciculis ortae perveniunt. (Cf. Observat, in Lin- naea Schlechtendalii. Tom. XI. p. 645.) Plantae germinantis anatome partium internarum structu- ram etiam explicat. Eius extima superficies cellularum elevatioribus Il() M iQtKL, Monographia Melocucti. dorsis inac(|iialis ost (d*. Tab.iiostr.il. Fig.2./tj. Hoc autciii extimum cellularum stratum iii transversa sectione lortiter aucta strato tenuis- simo aequabili transparenli tectum est, quod epidermidi sive ma- teriae intercellulari M o b 1 i i acquijiarari potest (d‘. l'’ig. 2.1). To- tius jilantac sectio transversa textum cellulosum, e quo 1'cre tota componitur, luculenter olFert. Extimae cellulae minimae, ovoideae vel subglobosae. Sequentes magis angulosae, plerumque haxagonae sunt. Dcin multo maiores cellulae sequuntur, irregulariter hexago- nae, et in ipso centro tandem iterum minores, externis similes cellu- lae sese obferunt. Externae cellulae materie viridi repletae sunt, reli- quae ])allide flava, granulis iodio non violaceo colore imbuendis inter- mixtis. Plantae centrum vasa spiralia, sectione aliquomodo pro- tracta et apicibus horizontaliter decumbentia ofTert (cf. Eig.2. Aj. Ho- rum decursus in sectione longitudinali evidentius in conspectum ve- nit. Prope radiculam unum solummodo vasculum video, sursum di- visum. Sed simplex illud vas e tot vasculis compositum videtur, quot ex eo rami prodeunt. Cephalium e trunco tanquam ex scypho excrescit, basi eius margine annulilbrmi cinctum eique quasi immersum. Neque tamen intimus trunci textus uno tramite in cephalium procedit, sed hoc con- vexo tecto, c textu compactiori formato, medullam trunci tegenti insidet. In sceletis mortuis cephalia semper cava inveniuntur, quod se etiam ita observasse, communicavit Illustr. Princeps a Salm- Uyck. Pilorum cephalii structuram R. Brown investigavit, eamque ita compositam invenit, ut hos pilos cum nudis quasi vasis spiralibus comparaverit. Membrana scilicet elastica fasciata, spiraliter in tubum contorta cos constare declaravit. (Cf. Supplementary Observat, on the fecund. of Orchid. and Asclep.; et in Verm.Schriftcn , cd. Ne es ab Esenbcck. Tom. V. p. 451 — 452.) De Melocactis generatim. Anatomia et physiologia. 117 De eodem argumento nuper disseruit Cl. Meyen. Putat eos e simplici cellularum serie componi, plerumque autem complanatos esse, ita ut fasciam referant, quae non raro spira liter torta sit. Ne- que tamen structuram cum ea vasorum spiralium fasciatorum com- parandam invenit, ut R. Brown statuerat. In quibusdam Meloca- ctis cellulas hos pilos componentes inflatas observavit (cf. Ueber die neuesten Fortschritte der Anat. u. Phys. der Gewachse. Harlem. 1836. p. 172). Pilos autem eiusmodi compressos in laminam spiralem solvi posse, figuris pilorum Cacti cylindrici idem auctor commonstravit (1. c. Tab.lX. B. Fig.31— 33). Ip se diversarum Melocacti specierum pilos microscopii ope examinavi et vix ullam in variis speciebus dif- ferentiam inveni. Pili diaphani sunt, utplurimum complanati, irre- gulariter torti, et in torsionis locis articulati videntur. Fortissimo augmento striae spirales in earum membrana observantur, et secun- dum has strias pili tubulus, inprimis siccus, in laminam spiraliter contortam hic vel illic solvitur. Nunquam autem integrum pilum ita evolvere potui. Esset sane magni momenti, per varia evolutionis sta- dia horum pilorum fabricam persequi. Spinae adultae e substantia subdiaphana compositae texturam fibrosam sed vix accuratius investigandam offerre solent. Nascen- tes autem in planta germinante structuram offerunt, qualem in nullo alio plantarum genere vidi. Sunt scilicet molles, albicantes, flexiles et ciliolis tenuissimis undequaquam obsitae. Non nisi fortissimo augmento earum structura intelligitur. Spina ipsa cava videtur, et intus tubulis longitudinalibus percursa, non secum invicem coalitis. Ciliolae illae utplurimum etiam cavae videntur, aliae vero valde complanatae, fere foliaceae, flexae tortaeque, et in quibusdam tubulus cernitur qui obscure transversim striatus vasi spirali simi- lis videtur. Fateor, talem structuram vix spinarum ex perula abortiva ortum confirmare, sed fere integrum axim abortivum in IIS Miqlkl, Monog)'aj)hia Melocacti. iiieiitoin revocare. (CK Tab. iiostr. II. bg.^. h. t. ct earum explica- tionem.) Ad ceplialii structuram investigandam, eius e trunco exitus examinandus est. Quodsi nempe ceplialii a trunco soluti faciem in- feriorem internam adspicis (cf. Tab.nostr.IV. ¥ig.7. a. b.j^ eius margo externus, qui trunci costis incumbit et iis tanquam annulo circumclu- sus est, e tuberculis spinigeris complanatis (cf. h'ig.7. b.c.) in series dispositis, imbricatim sibi superpositis, sed a se invicem solvendis, ('ompositus invenitur, in quorum aversa facie cicatrices fasciculorum vasculariimi, externorum minorum in semicirculum fere disposito- rum, ct internorum duorum maiorum cernuntur. Hae cicatrices spi- nis correspondent. In infima ceplialii margine series horum tuber- culorum accurate costis trunci superpositi sunt et earum quasi conti- nuationes sistunt. Sed post tertium tuberculum inter utramque se- riem nova formatur series et tubercula, nunc secundum lineas spirales disposita, sursum continuo minora et confertiora evadunt (cf. Fig. 7. a — e j. Singulum tuberculum floriferum constat e verrucula molli in apice fasciculum se tarum gerente, quarum internae sunt aliquo- modo maiores, et cum spinis tuberculorum trunci centralibus compa- , randae, dum externae tenuiores spinas radiantes referunt. Ante hunc setarum fasciculum, ad extremum superiorem verruculae marginem (itaque in cius axilla), flos positus est, pilorum tomento, c verruculae superficie ct ambitu orto, involutus (cf. Fig. 7. e. fj. Flores in Melocacto microccphalo et Melocacto Lehmanni in- ' vestigavi. Qua tuor perianthii inprimis series distingui possunt, ! ejuarum duae externae ad calycem referri merentur, duae internae ; ad corollam (cf. Tab. nostr. I. Fig. 1 et 3). In petalis singulis quin- j que vasorum spiralium fasciculi conspiciuntur, sub apice evanescen- tes. Medius fortissimus est, laterales tenuiores sunt et breviores. Tres ! 4 De Melocactis generatim. Anatomia et physiologia. 119 intimi ramulos alternos emittunt (cf. Fig.3. ej. Apex ob cellulas globosas diaphanas incolores aliquomodo liberas erosus videtur. Ex- terna petala, praecedentibus longiora et angustiora, similem tamen ner- vorum distributionem monstrant (cf. Fig. citat.). In sepalis maiori- bus tres tantum fasciculos inveni, qui tribus internis petalorum ana- logi videntur. Styli canalis in ovarii cavitatem transit. Hoc transverse se- ctum constat e crasso pericarpio, e cellulis minutis sexangularibus conflato, interpositis, inprimis in ambitu, plurimis vasorum fasciculis. Funiculi umbilicales horizontaliter ex endopleura prodeunt (cf. Tab. nostr. II. Kg.l. e). Ovulum florescentiae tempore examinavi. 250*'=® auctum, extus marginem hyalinum ex cellulis albidis valde diaphanis compositum offert et intus obscuriorem nucleum luteo -viridescentem. Integu- mentum illud nuclei omnino simplex videtur, nec tamen nego in iunioribus ovulis plura integumenta conspici posse. Solummodo ex- timum eius cellularum stratum paullo compactius est. Priminam et secundinam itaque adcurate distinctas non vidi. Per funiculum umbilicalem e cellulis hyalinis quadratis conflatum fasciculus vascula- ris transit, ad nucleum finitus, et alius multo tenuior supra nucleum subito prope cellulam minus perspicuam terminatus, quem tubum pollinicum crederem in saccum amnioticum transeuntem. Reliqua e figura adiecta intelligantur (cf. Tab. II. Fig.5. /). Singularis testae structura est, cuius facies externa rugosa est, rugis regulariter fere et spiraliter decurrentibus. Foecun datio ante floris explicationem obtinere videtur, cum stigmata antheras longe superent, et flores erectum situm teneant. Stylus itaque verisimillime paullo ante explicationem in altitudinem excrescens, per antherarum gregem transit, uti in plurimis aliis plan- Mryiix, Monogruphia Mclocacti. I2(J tis Ircquontcr oblinere solet. Saltem in floribus brevi antea apertis seni per pollinis granula in stigmatibus inveni. ii, OEOGRAPIIICA ET iPiXATIO. Ilaec multis adbuc dubiis vexatur, cum de MelocactiSf qui a nau- tis advebuntur, plerumque solummodo relatum accipimus, eos ex America vel ex India occidentali venire. Angustis autem limitibus eorum distributionem circumscriptam esse, nunc iam satis constat, cuius quasi nucleum Indiae occiden- talis insulae elliciunt. In bis scilicet omnibus Mclocacti crescere videntur, cum e plurimis iam eorum species advectae sint. Plures tamen etiam in adiacenti Americae terra continente vi- gent, quibus autem babitus peculiaris est; non enim adeo numerosis longisque spinis in universum obtecti sunt. Haec pauca de limitibus distributionis invenimus. Cl. Poep- pig refert in Peru viae monte Cambre prope S. Rosa (circiter 38° lat. merid.) Mclocactos adhuc in altitudine 9000 pedum supra maris superliciem, simul cum Opuntiis crescere. Postquam enim noctem in altit. 7500 p. transegerat et sequenti die fortiter adseenderat, in locum pervenit, ubi CcreoMtm giganteae columnae evanescebant, „nec tanien,“ inquit, „in frigidis bis regionibus minores huius generis cives desunt, cum Opuntiae clavato -articulatae ci Mclocacti plerumque lanuginosi inter angulosa saxa, supra quae diflicile pergitur, gregarie crescunt“ (cf. cius Reise. Tom. I. p.242). Alius itinerator, Moritz, prope La Guyana non procul a Ca- ! racas, Mclocactos vidit non procul a maris littore in sylvis mariti- i mis Coccolobae uviferae. Hippomanes Mancinellae etc. i (Cf. Plantarum nov. et minus cognit. fasc. III. auct. Cl. Zuccarinio | in Act. Acad. Scient. Monae. Class. pbys. Tom. II. et in Otto et Die- trich Allgem. Gartenzeitung. 1837. No. 8.) De Melocactis generatim. Distributio geographica. 121 In regno Mexicano cvescit Melocactus curvispiniis Hort. Ber., in Columbi a Melocactus amoenus HolFmsg. et Melocactus ohtusipe- talus Lena.; in Brasilia Melocactus violaceus Pf., Melocactus Bes- leri Lk. et Otto et Melocactus depressus Hook. inventi sunt, nec ta- men adcurate indicatum legi, quibusnam sub conditionibus ibi pro- veniant. In universum tamen in locis rupestribus mari vicinis cre- scere videntur, licet Melocactus ohtusipetalus prope Santa E’ e de Bogota inventus sit. Sex itaque species in Americae terrae continentis parte meridionali tropica, inter 12° lat. bor. et 5° merid. crescere vi- dentur; inprimis tamen in parte, quae insulis Caribaeis opposita est, habitare videntur, nam v. c. in tota terra Surinamensi ab amicis- simo Splitgerbero nulla Melocacti species inventa est. Multo maiorem Melocactorum numerum insulae Indiae oc- cidentalis gignunt, et species ibi crescentes magnis numerosisque spinis perinsignes sunt. Quaedam inprimis species ibi late disper- sae esse videntur, ut Melocactus communis , in insulis St. Do mingo. St. Thomae, St. Crucis etc. inventus. Crescunt autem in siccissimis rupibus in maris vicinia, nec raro specimina ipsis rupibus infixa accepimus. *) In insula Curapao et verisimiliter etiam in adiacentibus formationes calcareae et corallia et lapis dioriticus adsunt. Valles et rupium declivia ibi singulari terra fusca obtecta sunt, quae in universum valde sterilis videtur (cf. De Nederlandsche West-Indiscbe eilanden, door M. D. Teenstra. Tom. I. p. 211). Blelocacti autem hanc terrae speciem praediligere videntur, cum qui in Europam advehuntur, saepe in ea plantati sunt, et in hortis Europaeis, si eadem iis terra servatur, laetius cre- scant, quam si vulgari humo inponantur. Composita autem est haec *) Melocactis recenter adportalis conchylia adhaerent, uti Pupa larvata caet. Vol. XVIII. Suppi. 16 \T2 MiQtKL, Monogruphia Mclocucti. in-ra, teslc anulysi Cl. Bcrgeinaiin; arcua silicica 59, argilla 11, 5, oxyclo ferri 15, oxydo iiiangaiicsii 2, carbonate calcis 9, gypso Vss, luiino a(|ua 2, inaLcrio vegetabili nondum putrefacta 74. (Conf. Vcrhandlungen z. Belorderung d. Gartcnbaues in Preussen. Tom. IIT. j). 415.) Tempestas in illa insula siccissima est, etsi coelum saej)issimc nubibus obtectum sit, qui tamen pluviam fundere non solent. Obser- vationes ab anno 1830 ad 1833 factae docuerunt, has esse pluviae (| ua n tita tes: 1830 — 9 dccim. 7 centim. 4 niill. ?? 5 „ 7 5) 7 55 3 „ 7 3 5) 55 0 9 5? Magnam Acidi hydroch lorici copiam in atmosphaera invene- runt. Temperatura non superat 95° Fahr., nec descendit infra 75° (per annos 1831 — 1833). Praeter Opuntiae et Cerei species, Melocactos ibi crescere, uno ore itineratores retulerunt. Anglo-aethiopico sermone hi Cabeza India n (i. c. caput anglicum) vocantur, teste Teenstra (l. c. p.328) et idem hic auctor in re herbaria vix versatus narrat, cephalii lanam ad ignis scintillas excipiendas pro fomite incolis inservire, et decem trunci costas se numerasse. Cum in adiacentibus insulis, uti Bona ire, x\ruba etc. similis terrae acrisque conditio sit, ibi etiam Melocactos crescere, profecto *) Sainuei Fahlberg, Succus, al) anno 1787 ad 1828 lempcralurain in insulis Sl, Bartho- Inniaei, Sl. Marlinl el Sl. Euslalli observavil, et sequenles summas el minimas tenijie- raluras invenil. Iiora malui. VI. merid. vesperi. VI. 36% _ 19« — 971/2—46% — 370—210 De Melocactis generatim. Disfrihutio geographica. 123 non miremur. In Aruba insula montes totos Melocactis quasi obte- ctos esse nuper confirmatum accepimus, cum puer qui, ut huius plan- tae spinam sibi in pedem infixam extraheret, in terra sedens, primus auri, quo haec insula per aliquot annos tantam in se attentionem figit, inventor exstitit (cf. Teenstra 1. c. Tom. II. p.207). In insula St. Martini Melocactos crescere iam diu innotuit, ibique teste Tee nstra (1. c. Tom. II. p. 260) Poop-head vocantur. Species, quas in rupibus maritimis vidit, rubras spinas gerebant. In reliquis et remotioribus huius archipelagi insulis plures etiam r species repertae sunt, nec singula insula sibi propriis speciebus gau- ' det, sed plures species in insulis etiam longe dissitis occurrunt, uti 1' Melocactus communis, Melocactus pyramidalis (v. c. in insula Cu- I racao et St. Thomae, *) etc. In universum sedecim species in Indiae occidentalis insulis re- ! pertae sunt, quarum nulla in terra continente crescit. In hac scili- ' cet Echinocacti et Mammillariae Melocactorum vices agunt. Quinque reliquarum specierum patria adhuc ignoratur; suspicor autem, Melocactum goniodacanthum et Melocactum Monvillianum . Americae continentis incolas esse; reliquorum autem Indiae occiden- ! talis insulas patriam esse, aliqua cum veri specie statuitur. Una tertia itaque fere Melocactorum pars in Novi orbis conti- nente, duae tertiae partes in eius insulis intertropicis ad sinum Mexi- . canum sitis crescunt. *) De huius insulae vegetatione docte disserens Cl. Schlechtendal , Cactos imprimis in parte boreali crescere adfirmat. Temperatura media lanuarii usque ad Aprilem 75®,7 Fahr. esse videtur. (Cf. Linnaea. Tom. 111. p. 251. et Tom.V.) I MiQtEL, Monogr(ij)fihi Mclocacti. I2'i Mclocacti vix plantis parasiticis adlici videntur. Soluniiiiodo in spinis quarundain spccicruin, uti Mclocacti microccphali, runguin byssaceuin sordide lutescentem observavi, qui thallus sterilis videtur Ciliciae cuiusdam, verisimiliter Ciliciae nolitanycre Montag. (Annal. des Sciences natur. 18o4. p.375. tab.XVI. lig.2.) In truncorum epi- dermide subinde plagae atro- luscae orbiculatae adsunt, Ibrtasse 1'ungo rum initia. Descriptio specierum hucusque cognitarum. 125 II. PARS SPECIALIS. DESCRIPTIO SPECIERIJII HlICtlSOlIE COOmXARlJM. Clavis specierum. Spinae duplicis ordinis, externae minores, centrales fortiores. •j- Spina centralis una. a. Spinae radiantes 7 M. JVendlandii. (13) b. •>•> 99 8 ignescentes sursum re- curvatae M. Brongniartii. (15) c. 9? 99 — rubellae divergentes M. amoenus. (11) d. 99 99 — rufae, Infima longissima M. Hystrix. (8) e. 99 99 — atro -fuscae breves M. Miquelii. (16) /• 99 99 9 flavidae apice fuscae M. meonacanthus. (17) o*. o 99 99 10 sanguineae M. atrosanguineus. (22) h. 99 99 7 — 11 sulcatae M. Besleri. (4) i. 99 99 12 — 13 stramineae M. spatangus. (18) k. 99 99 8 — 13 atro -fuscae, lunlo- res fulvae M. dichroacanthus. (14) Spinae centrales duae. a. Radiantes rectae M. obtusipetalus. (7) Radiantes arcuatae seu curvatae. a. Spinae radiantes 7 M. curvispinus. (6) b. Spinae radiantes 10 M. Monvillianus. (5) iMi(.»iiKi., Monoffraphia Mefocacti. 1 2« SuiiiiH* ceiilralcs 2 — 0. «. A radiaiilihus paulo diversae. a. Spinae centrales M. communis. (9) f*- n <1% 2 llaveseentes /|/. havancnsis. (10) „ — rnhenles M. rubens. (12) pt. Kadianlihns mullo fortiores. a. S|)inae centrales .3, i l•adiantes 10 — 1.5 M. Salmianus. (21) b. .. vv 14—17 bifariae M. pi/ramidafis. (23) c. V vv 14 hlfarlae in- tertextae M. xanlhucanthus. (25) d. ,, 3—4 vv 10—10 ,, .M. microcephalus. (20) e. vv vv 12-25 ,, !M. Lehmaiini. (19) f vv vv 14 - 18 ,, M. macra canthus. (20) tr M • vv vv 11 — 1 5 ,, M. macracanthoides{27) /i. vv „ 4-() vv 18-20 ,, !M. Zueearinii. (24) B. Spinae solummodo externae, centrales nullae. a. Spinae teretes violaceae M. violaceus. (2) b. ,, ,, fusco -griseae M. depressus. (.3) e. ,, angulosae M. goniodacanihus. (1) Ad notatio. Melocacti dubii in hac clavi non continentur. In calce operis eorum enumerationem conferre velis. Melocactus gonioda canthus. 127 1. 3IEL0CACTUS GONIOD ACANTHUS Lemair. M. trunco conicoaut pyramidali laete viridi, costis 16 aut 20 perpendicularibus ad areolas leviter inflatis obrepandis, sinubis acu- tissimis, tuberculorum parum distantium areolis immersis ovali- bus nudis, iunioribus lanatis; spinis radiantibus sex aut octo re- ctis raro subcurvatis, validis rigidissimis trigonis aut subtetragonis sub- canaliculatis: suprema paullo breviore subinde duabus accessoriis co- mitata, infima deflexa elongata. Cephalio brevi conico albo, setis raris longis flexuosis roseis. Syn. Melocactus goniodacanthus Lemaire Cactearum nov. in horfo Monvill. cult. descript. fasc. 1. p.ll. (1838). Icon nulla. Descriptio. Truncus laete virens conicus aut pyramidalis, qui fortasse, cum auctor unum modo specimen viderit, rectius coni- co-pyramidalis dicendus. Costae 16 aut 20 (num bifurcatione?) acu- tae, ad areolas leviter inflatae, perpendiculares, obrepandae, quasi cre- natae. Areolae ovales, nudae, parum distantes (quot in quavis co- sta?) immersae, lana brevissima statim evanida jmunitae. Sinus acutissimi. Spinae omnes radiantes, utplurimum 6, rarius 7 vel 8, rectae, raro subcurvatae, validae, rigidissimae, trigonae aut sub- tetragonae, subcanaliculatae, albidae, apice fusco- nigricantes, vix ad basin subulatae; una earum supera paullo brevior, cui, si 7 vel 8 spi- nae adsunt, una altera ve plerumque abortiens adposita est; quatuor laterales his longiores; omnes, madefactae, roseae. Cephalium breve, conicum, lana densa alba formatum, cui spinulae rarae, laete roseae, longae, flexuosae immixtae sunt. Flores ignoti. 128 Miqikl, Monographia Mclocacti. Mensurae. Costae 2 — 2% ccnlini. altae. Spinae laterales 2,ccntiin. circiter longae; duae accessoriae supremae 2 millim.ad 1 cen- tim. circiter metiuntur. Cephalium circiter 5 centim. altum. Observatio. Species liacc distinctissima a Cl. Lemaire pri- mum descripta, ab angulata spinarum 1’orma, qua lacillime a conge- neribus distinguitur, nomen accc])it angulatus). Compa- ratis descriptionibus proxime ad Mclocnctiim violaceum PleifF. accedit. Habitat . . . Patria ignota. Specimen originarium mortuum in Museo Parisiensi botanico servatur. Semina quaedam in eiusdem horto germinaverunt. «. MELOCACTUS VIOLACEUS Pfciir. V. trunco griseo - viridi subpyramidali vel conico, costis 10 — 12 verticalibus obrepandis, acuatis, sinubus latis, tuberculo- rum subremotorum areolis immersis, iunioribus albido- tomentosis, tandem nudis; spinis 6 — 8 divaricatis longis rectis rigidis, iuniori- bus fusco -coccineis, dein violaceis, transverse striatulis, suprema bre- vissima, centrali nulla. Cephalio obtuse conico. Stigmate rubello quinquepartito. Syn. Melocactus violaceus PfeifT. in Otio et DIetricli Allgcm.Gar- lenz. a. 183.5. no. 40. |).313. — Enumerat, p.45. leon nulla. Descriptio et mensurae. Plantae adultae 12 centim. in dia- metro, 6 altae (exci, cephalio). Cephalium bipollicare, obtuse co- nicum. Flores laete coccinei, e cephalio vix prominentes, 1 centim. iere in diametro. Petala exteriora 10 — 11 patentia, apice crenu- lata, interiora 7 minora, erecta, denticulata. Stamina alba, corolla breviora, antberis flavescentibus. Stigma rubellum, quinquepartitum. Melocactus depressus. 129 Observatio. Species distinctissima, a reliquis longe recedens, fortasse e longinquo Melocacto Beslcri affinis. Plantae seminales monente Pfeiffero (in litt.) matri similem formam monstrant. Floret Iiilio et Augusto. Habitat in Brasilia (Pfeiffer). 3. MELOCACTUS DEPRESSUS Hook. M. trunco laete viridi depresso -conico subplacentiformi, co- stis decem latissimis obtusiusculis, inter areolas arcuatim prominen- tibus, sinubus latis profundis acutis, tuberculis spinigeris 4 — 5, distantibus , a r e o 1 i s parvis rotundis albo - lanatis. Spinis fascicula- tis 5 — 7 subulatis rectiusculis dilutissime fuscis, radiatim divergenti- bus, ad medium sulcum non pertingentibus. Cephalio brevissimo, setis purpurascentibus numerosis. Syn. Melocactus depressus Hooker in Curtis Botanical Magazine. 1830. Novbr. no. 3691. Icon. Botanic. Mag^az. tab.3691. — Tabui, nostr. IV. fig*. 1. spinae. Tab. II. fig'. \ .c. d. bacca. Descriptio secundum descriptionem Cl. Hook eri et iconem citatam. Truncus e latissima basi brevissimus ('/3 parte brevior quam longus) conico -deplanatus, sursum citissime angustatus. Costae de- cem prominentes, crassissimae, latae, dorsis obtusatis et inter areolas aliquomodo arcuatim prominentibus. Sinus latissimi, satis profun- di, in acutum angulum desinentes („moderately acute angles“ Hook.). Costae sinusque versus trunci verticem multo (bis terve) angustiores sunt quam ad basin. Integrae costae forma arcuata est (fide iconis), quare trunci forma fortassis rectius hemisphaerico -deplanata dicere- tur. Areolarum rotundatarum inprimis superiores breviter albi- cante-lanatae. Spinae in quovis fasciculo 5 vel 7, in trunci super- Vol. XVIII. Suppi. 17 130 Miqlkl, Moiiogruphia Melocacti licie non tlecumbcnlos, sed alicjuoinodo elevatae, durae, pallide fusee- seenles aut cinereae (ashengreen llook.). Muin in centrales et ra- diantes spinas distingui queant, a Cl. IJookero non indicatur et ex icone tuto concludi nequit. Sunt aiitein non omnes eiusdem lon- gitudinis, sed interiores aliquomodo Tortiores esse videntur. Ob spi- narum raritatem et brevitatem truncus valde nudus adparet. Sunt autem non omnino rectae, sed quaedam leviter curvatae. Ce]) b alium brevissimum et parvum est, lana brevi alba, et nu- merosis selis satis lirmis spinosis alte prominentibus compositum, co- lore suo purpurascente elegantem plantae habitum eTlicientibus. Baccae numerosae, floribus exsiccatis coronatae, una tertia parte e cepbalio ])rominente, elongato -clavatae, angustae, tereti- angulatae, coloris dilute rosei. Color pallidior est, quam in ulla alia specie vidi. Semina numerosa, globoso -digitalilbrmia, splendenti- nigra, reticu- lata, bylo Tuscescente. Mensura. Specimen maximum ab IJookero visum basi cir- citer 15 centim., in apice 10 in diametro. Cephalium duobus centimetris brevius et 5 in diametro. Dorsa costarum 4 — 5 centim. distant. Spinae D/s — 2 centim. longae. Bacca 2V2 centim. longa. Ad notatio. Species perquam distincta, et singulari Torma in- signis, habitu tamen reliquis in Americae continente crescentibus speciebus accedit. Trunci scilicet habitus illi Echinocaelorum quo- rundam, ut Echinocacti comufcri etc. similis est, et cephalium bre- vius ac magis spinosum (e quo altius flores baccaeque emergunt) est, (juam in Mclocaclis in insulis Indiae occidentalis nascentibus. Dolco igitur, Cl. Ilookcrum, versatissimum alioquin plantarum descripto- rem, paullo brevius de bac specie scripsisse. DilTert a. lydocaclo violaceo costis obtusis, spinis brevibus sub- curvatis, spinis Tusculis etc., a Mclocacto f/oniodacantho spinis tere- tibus mullo brevioribus et tenuioribus, a Mdocaclo Eeslcri s])inis Melocattus Besleri. 131 non sulcatis paucioribus. A reliquis omnibus longe recedit. Baccam dilute translucide roseam dicit Hookerus, icon autem dilutissimum colorem exprimit, quo sane haec species a plurimis aliis speciebus differt. Semen, magnitudine aucta, delineatum, superficiem regulariter reticulatam exhibet, et utraque extremitate deplanatum est. Habitat in Brasilia, prope Pernambuco ab expertissimo Gard- ner lectus, qui plura specimina in Angliam (Woburn Abbej) misit, et in hortum botanicum Glasgoviensem. 4. MELOCACTUS BESLERI Lmk et Otto. M. trunco viridi aut profunde viridi, depresso- ovoideo -sub- globoso, costis circiter 14 perpendicularibus crassis, obtusissimis, sinubus latis, tuberculorum 5 — 6 subprominentium spinis 8 — 12 validis ad medium sinum pertingentibus, subcur vatis, quarum 1 — o validioribus paullo longioribus centralibus, omnibus irregulari- ter radiantibus. Cephalio incano setis purpurascentibus. Syn. Melocactos. Hortus Eystetteiisis Ordo IV. fol.l. (exci. syn. Lo- belii et Clusii.) MeJocactus Besleri Link et Otto in Verhandl. zur Beford. des Gartenb. in Preussen. 1. c. p. 420. (1827), exci. syn. Cactus placentiformis Lebm. Pfeif fer Enumerat. p.41. (exci. syn. et tab. Lebm.). Icon. Hortus Eystettensis 1. c. (specimen adultum). Verhandl. z. Beford. d. Gartenb. 1. c. tab. XXL (specimen iunius). Tabui, nostr. IV. fig’.2. spinae. Adnotatio. Species haec distinctissima inprimis iconi illi Horti Eystettensis innititur, quae procul dubio YernmMeloc actum exhibet, c|uamque accuratam habeo tum comparata auctoris descri- ptione, tum totius operis, icones satis fideles exhibentis, ratione ha- bita. Idque omnino confirmavit vivum huius speciei specimen in horto Berolinensi servatum, a Cll. Link et Otto huc relatum et in 132 MiQLtL, Monographia Mclocacti. Beslcri honorem diclum. Minime autem cum praeclaris his bota- nicis facere possum, Cadum placenti fonnem Lchm. Incl. Sem. hort. Ilamburg 1826. ad hanc speciem referentibus, quod fortasse tamen ita facium non fuisset, si uberiorem Lehman ni descriptionem et ico- nem in Nov. Act. Acad. C. L. C. Tom.XVI. P. I. p. 318. tab.XVl. eo tempore cognitam liabuisscnt. Cl. Pfeiffer adhuc alia ratione egit, plantam Lchmannianam tanquam speciei typum considerans, cui plantam horti Bcrolincnsis adseribit, dum de horti Eystettensis planta valde dubitat, quae tamen ab hac vix nisi iuniore aetate differt. Planta Lehmanniana, e genere excludenda, tanquam Echinocactus placenti formis in posterum enumeranda videtur, cui Discoeactus in- sif/nis Pfeiff. proximus videtur. (Cf. Otto et Dietrich Gartenzeit. 1837. 110.31.) Ipse Cl. Lehmannus disertis verbis docuit, speciem suam a Mclocacto Besleri differre. (Cf. eius Pugillum I. p.l2 — 13.) Descriptio secundum Besleri ac Linkii et Ottonis icones. Radices longae, ramosae, satis crassae. Truncus depressus, dein ovoideus, viridis aut atroviridis. Cos- tae 14, latae, crassae, verticales, impressionibus lateralibus perspi- cuis, in sinus latos profundos decurrentes. Tubercula spinigera in adulto specimine 5 aut 6, distantia. Spinae omnes curvulatae, crassae, sulcatae, irregulariter divaricatae („deciissatiui coacervatae“ Bcsl.), denae vel duodenae (8 — 12 in spcc. Bcrol.), fuscae seu spadi- ccae (nigrescentes Lk. et Otto). Harum (ex icon, horti Eystett.) tres validiores, magis curvatae, longiores, et fere centrales sunt. Cephalium subcylindraceo- hemisphaericum, incanum, setis purpurascentibus. IT ores fructusque ignoti. Differentiae aetatis. Planta iunior magis depresso- placen- tiformis est, vertice impresso cephalium subglobosum exserente. Melocactus Monvilliunus. 133 Mensurae. Planta Besleri 24 centim. cum cephalio alta, in diametro totidem. Tubercula 4 — 5 centim. distant. Spinae centrales 0V2 centim. longae, radiantes paullo breviores. Ce- ph alium 5 centim. altum, 10 latum. Specimen Berolinense 10 centim. altum, 14 in diam. Spinae centrales fere 3 centim. longae. Floret Habitat in Brasilia a Riedelio in hort. Berol. missus. Besle- rus patriam non indicavit: „anno 1606 in fictili per totum annum nobis duravit.“ 5. MELOCACTUS MONVILLIANUS Mlq. M. trunco ovoideo, costis latis acutis repandis, altis, inferne late distantibus, impressionibus lateralibus latis, subinde sursum bifidis, sinubus inprimis sursum acutissimis, tuberculorum 7 — 8 remotorum areolis ovalibus subglabris fuscis, spinis radiantibus 10, rarissime una accessoria suprema 11, tribus superioribus brevissi- mis antrorsum erectis, lateralibus utrinque duabus subarcuatis lon- gioribus subparallelis, trium inferiorum arcuatarum media deflexa omnium longissima; centralibus duabus validioribus, superiore sursum directa arcuata, inferiore fortiori longiori, infima radianti sub- aequilonga aut longiori. Cephali i setis tenuibus pallescentibus. Observatio. Vir perullistrissimus Princeps a Salm-Dyck partem sceleti plantae mortuae, sibi a Nobil. de Monville missi, be- nevole communicavit. Species adeo ab omnibus congeneribus diversa est, ut eam describere et delineare, quantum licuit, operae pretium duxi. Aliquomodo ad Melocactum curvispinum bort. Berol. accedere videtur, qui tamen costis compressis, areolis magnis rotundis albo- velutinis, spinis centralibus erectis nigricantibus radiantibus modo 7 differt. MrQiEL, Mnnogruphia Melocacii. Icon. Tabula nostra V. Descriptio. Truncus ovoideus; supcrlicies partis inferioris suhsuberosa inaecpialis (an praeter nonnam?). Costae non valde numerosae videntur, latae, crassae, dorso acutae, non altiores quam l)asi latae, vix repandae, supra areolas subgibbosae, inferne latissime distantes, sursum subinde in duas angustiores lissae, in superiori trunci parte multo minus distantes, compressae. Sinus inferne la- tissimi, explanati, linea notati, sursum angustiores acuti. Areolae 7 — 8, distantes, ovales, omnes glabrae (num et nascentes) non ma- gnae, fuscescentes, subimpressac. Spinae omnes valde regulariter dispositae, omnes eiusdem coloris, aequabiliter profundius fuscae, sub- teretes aut tereti -subcompressae, omnes aliquomodo arcuatim flexae, radicibus subtumidulis subvelutinis, laeves, subsplendentes, non dia- phanae. Radiantium o superiores fere aequilongae, ex costae gib- bere antrorsum erectae, media duabus lateralibus subinde longiore aut breviore; 2 utrinque laterales bis duplo circiter longiores, arcua- tae, concava facie deorsum spectante, in superiori trunci parte costas adiacentes pertingentes, in infima non nisi ad medium sinum; S in- feriorum duae laterales deorsum vergentes praecedentibus paullo lon- giores arcuatae, facie concava truncum spectante, infima omnium lon- gissima, supra subiacentem areolam extensa, facie concava trunco in- cumbens. Centrales duae fortiores; superior rectiuscula brevior sursum spectans, inferior validior, longior,' eiusdem fere ac infima ra- dians longitudinis aut longior, at multo crassior. Cephaliurn album, setis pallidioribus numerosis saltem in ambitu. Mensurae. Truncus absque cepbalio 15 — 16 centim,, cephaliurn 3 centim. altum. Costae inferne 6, sursum 2 — o centim., areo- lae 2% centim. distant. Spinae radiantes superiores 1 — 2, laterales 2 — 2‘'2, infima 3 — 3%, centralis superior 3, infima 3^4 centim. longae. Melocactus curvispinus. M. ohtusipetalus. 135 Habitat ... . Patria nobis incognita. Fortasse novi orbis terra continens. 6. MELOCACTUS CURVISPINUS Hort. Berol. M. trunco depresso -globoso, costis 10 — 12 subconipressis sub- verticalibus, inter tubercula vix convexis, tuberculorum subcon- lertorum areolis magnis rotundis albo-velutinis. Spinis radian- tibus 7 curvatis, fuscescentibus vel albidis, centralibus 2 erectis subulatis nigricantibus paullo longioribus. Syn. Melocactus curvispinus Hort. Berol. Pfeiffer Enumerat. j).46. Icon nulla. Mensura. Specimen a Pfeiffero descriptum 10 centim. in diametro, 7 — 8 altum. Tubercula VU distantes. Spinae cen- trales vix pollicares, radiantes 2 — 272 centim. longae. Observatio. Affinis Melocacto Monvilliano, at certo faciiecpie tamen discernendus, in primis spinarum numero, habitu, colore. Habitat in regno Mexicano. (Hort. Berol.) MELOCACTUS OBTUSIPETALUS Lem. M. trunco cinereo» viridi subpyramidali, costis 10 perpendi^ cularibus validissimis, acutis, subrepandis, altis, sinubus profundis acutis, tuberculorum distantium areolis nudis. Spinis radian- tibus 9, rigidis, basi subulatis, duabus superioribus minoribus rectis, una alterave subinde deficiente, lateralibus sex aequalibus deflexo-re- curvatis, spinis 2 centralibus rectis, superiore longiore horizon- tali, inferiore minore fere verticali raro deficiente. Cephaiio par- vo, sphaeroideo- depresso, stigmate sexradiato. Syn. Melocactus ohtusipetalus Lem. Cactear. nov. descript. fasc. I. p. 11—12. (1838.) Icon nulla. Monographht Mclocacti. M. oblusi pciaJus. 1 'M\ Deseri [)lio. Truncus cinereo -viridis depresso- pyraniidaiis. (Rosiae decem perpendiculares, validissimae, suhrepandae, acutae, ad areolas late inllalae, altae. Sinus prolundi acuti. Areolae nu- dae distantes. Spinae radiantes rigidae, basi subulatae, radiatim divergentes, albido -fuscescentes, transversim striatulae, duae superio- res minores et rectae, aliquando una alterave deliciente, sex laterales, aequilongae, dellcxo - recurvulae; centrales radiantibus similes, quarum una superior longior recta horizontalis et constans, altera in- Icrior minor fere verticalis, raro deficiens. (^.epb alium parvum, spliaeroideo- depressum, superne vix im- j)ressum, lana alba densissima et longa formatum, spinisque setaceis purpureis subraris et irregulariter dispositis sparsis munitum. Flores intense belleque rosei, duplo maiores quam in MeAocucio vommuni^ sepala petalaqiie vigenti tria aut quinque subserialia, oblonga, rotundato -obtusa; staminum filamenta curtissima, nu- merosa, tubo adnata, coalita; antherae flavescentes. Stylus albi- dus; stigma sexlidum. (Cf. Cl. Lemaire 1. c.) Mensurae. Specimen circiter 26 centim. altum, quorum ce- j)haliuni vix 5 occupat; ad basin in ambitu 63 centim. metitur, te- ste Cl. Lemaire. Costae 5 centim. altae. Spinae 2 centim. et ultro longae. Ad notatio. Species formosissima et distinctissima in horto Mon villiano colitur, flore prae reliquis maiore insignis. Habitat prope Santa Fe de Bogota. (Lemaire 1. c.) 31 l-LOC ACTUS OBTUSIPETALUS Lcni. var. CRASSICOSTATUS Lcm. in lilt. M. trunco laete glaiiccscenti- viridi globoso, costis 10 crassis, latissimis, lateribus rotundato -convexis vix subacutis, subrepandis nec obsolete ad areolas inflatis, sinubus acutissimis, areolis ovato- ( Melocacfus ohtusipetalus var. crassicostatus. 137 oblongis, immersis, glabris, iunioribus breviter albo-tomentosis, spi- nis radiantibus 11, superioribus duabus brevissimis, lateralibus sex longioribus adpressis subdescendentibus, una infima paullo lon- giore, centralibus duabus subulatis rectiusculis, superiori longiori robustiori, omnibus rigidissimis. Syn. Melocacfus crassicostatus Lemalre Cactear. nov. descripl. fasc. I. p. 13. (1838.) Adnotatio. E citato L e m a i r i i opusculo non constat quomodo auctor spinas numeraverit, cum 13 esse dicat, et dein 2 sup., 6 later. 1 inf. et 2 centr. enumeret, quae simul sumtae non nisi 11 efficiunt. Benevolis autern litteris (d.d. Nov. 1838) nos monuit, de duabus spi- nis lateralibus se plura non dixisse, cum utplurimum deficiant; ita- que plerumque non nisi novem radiantes spinae adsunt. Primum tanquam distinctam at Melocacto ohtiisipetalo perquam affinem speciem Cl. Lemaire hunc Melocactum enumeravit, deinde autem pro mera saltem eius varietate esse habendum in litteris nuper communicavit. Si utriusque speciei descriptiones reputo, eas in unam coniungere nullus dubitarem. Addam tamen plantae magis accura- tam descriptionem, ex Lemairii opere transscriptain. Descriptio. Truncus globosus, vix vertice impressus, laete glaucescenti- viridis. Costae decem perpendiculares robustissimae, latissimae, lateribus rotundato-convexae, vix subacutae, subrepandae, nec obsolete ad areolas inflatae. Sinus acutissimi et repandi nec transversim plicatae (ob plantae vigorem?). Areolae ovato- oblon- gae immersae, satis distantes, ad apicem trunci tomento albo brevi, mox evanescenti, suffultae. Spinae in quovis fasciculo (undecim aut) tredecim, superae duae brevissimae, laterales longiores sex, in imum incurvatulae, adpressae; una infima paullo longior; centrales duae subulatae, rectiusculae; posterior elongatior et robustior; omnes rigidissimae, maxime regulariter disjwsitae, sordide roseo-coloratae. Voi. xnii. Suppi. 18 IJiS Mouo^ruphia Mclocucli. M. Hystrix. M. communis. Truncus globosus, qucinaclniocluui ouinibus junioribus Melo- cactis proprius, in diffcrenlia spccilica, specimini iuniori innixa, vix aliquid valcl. Mensurae. Areolae 5 et ultra centim. distant; spinae rad. sup. 1, laterales 2/2 centim. longae, centrales paululum longiores. Habitat prope Santa l'e de Bogota (Lema ire). — Specimina duo in liorto Monvilliauo servata. 8. MELOCACTLS HYSTIUK l*anuenl. T/. trunco griseo -virenti retuso- pyramidato, costis 20subver- licalibus subcompresso-obrepandis inter areolas subtuberculatis, tu- berculorum spinigerorum areolis oblongis griseo- tomentosis. Spinis rigidis rectis rulis, radiantibus 8, supremis minimis, inli- ma longissima, centrali 1 vix crassiore. Syii. Metocuelus Hystrix Parniciillcr 3ISS. PleiUei* iii lill. 1838. Mensura. Plantae nondum adultae’ et nullo adhuc ceplialio in- structae, monente Cl. Pfcifler 46 centim. in diametro baseos, 41 alta. Costae 272 centim. altae, t ub e rcu la 272 distantia. Spinae radiantes superiores 1 — 173 centim., in lima 272, centralis toti- dem longa. Ad notatio. Formam trunci speciei huius memorabilis cum apium corbi depresso comparat Pleiricrus, cuius benevolis litteris primam buius speciei notitiam debemus. Habitat Culta in collectione Parin en tieri. 9. xMELOCACTUS C03IMEMS DcC. M. trunco atro-virente ovoideo vel subgloboso, costis 8 — 14 distantibus, rectis, e lata basi subacualis, sinubus latis prollindis acutis, tuberculorum distantium areolis magnis ovalibus, iunio- ribus inprimis griseo- tomentosis. Spinis rigidis rectis liiscescentibus Melocactus communis. 139 vel snbflavicantibus, exterioribus radiatim divergentibus; superio- ribus brevioribus infima longissima, supra medium sinum pertingen- tibus, centralibus plerumque 3, duabus brevioribus sursum, una longiore deorsum spectante. Stylo stigmateque quinqueradiato roseis. Ad notatio. Haec species prima nostri generis est quae a Cl. De Candolle accuratius est descripta, adeo ut reliquae nunc tan- quam diversae cognosci potuerint. Vix autem hodie nomen illud specificum mereri videtur, cum in nostris saltem hortis rarius occur- rat et inter Melocactos ex India occidentali advectis vix unquam in- veniatur. Nec obstat huic sententiae magna synonymorum et loco- rum ex auctoribus citatorum cohors, cum Lobelii et Clusii citata centies transscripta sint et plura etiam synonyma vix ad hanc speciem pertineant. Cum enim primum Cl. De Candolle Melocactiim com- munem distingueret, omnia synonyma, ad Cactum Melocactum L. relata, minus recte ad speciem suam retulit. Usque ad illud tempus, quo Pr. a Salm-Dyck alias etiam species descripsit, auctores omnes Melocactos in Europam advectos ad Melocactum communem referre solebant, plantas diversissimas confundentes, quia primaria generis species nondum accuratius descripta erat; quam ob rem synonymia caute purgari debet. Synon vma. «J Echinomelocactus sive Melocactus echinatus Indiae. Lobel Adversaria Stirpium. !I. p.377. Echinomelocactus. Clusius Exotlc. p. 92. Dodonaeus Pemptades edit, liolland. Antverplensis 1644 in Additam, editor. p.l422. Bradley Succul. IV. p. 9. Weinmann Phyt. p.370. Melocactus Indiae occidentalis. C. Bauli in Plnax. p.384. Melocardus. Tabernaemontanus Icones. Echinomelocactus maior non lutescens. Hernian Parad. Bat. p. '13.5? 140 Miqlli., Monographia Melocacti Ficoidcs occidentale spinosum melonis facie sulcis rectis. Eiusdem horl. Lugd. B:it. p. 670. Ficoidcs slvc Melocactos Americanus tomentoso cupite. Plukcnet Alinag’. p. 148. Melocactus Indiae occidentalis. Bocriiaave Index ait. Iiort. L. B. II. p. 83. exci. syn. plurr. Fcuille Observat, p. 41. Mclocardus sulcatus sulcis rectis spinis ad angulos oppositis maior. 3Iurison Oxon. T.VII. p. 170. no. 1. Cactiis subrotundus W -angularis. Linnaeus Iiort. ClifTort. p.l81. Iiort. Upsal. p.119. Koyenus Iiort. Lug^d. Bat. p.279. Waclien- dorfl’ Horti Ultraj. Index p.G5. Cactus Melocactus. Linnaeus System, natur. ed.X. Tom.II. p. 1054. System, veg^etab. ed. Gmelin. 1. p.784. (Lugdun.) excl.var./J. Spe- cies piant. c(l. II. p.CGC. Swartz Observationes p.l96. Aiton Iiort. Kew. cd. II. Tom.3. p.l74. (a). 3Villdeno\v Spcc.pl. Tom.II. p.938. (a). II awortb Synops. succul. p.l73. De Candollc in Iledoute Plantes grasses, cxcl. syn. plurr. Sprengel Systema veget. II. p. 494. Melocactus communis. De Candolle Prodromus III. p.460. Ildvue p..32 — 3.5. exci. varr. Link cl Ollo in Verbandl. zur Beforderung d. Garlcnbaucs in Preussen. III. p.4l7. exci. varr. Pfeiffer Enu- merat. p. 42. cxcl. varr. quibusdam. IconcH antiquiorum auctorum aliquatenus dubiae. Lobcl Adversar, lab.27. Icones II. lab. 24. Dodonaeus Pcmplades ed. clt. p.l422? Clusius Exotlc. 1. c. C. Bauli in Plnax 1. c. Bradlcy 1. c. lab. 32. Tabcrnacmontanus 1. c. tab.703. Welnmann l.c. tab. 474. Melocactus communis. 141 Anthologia magna sive Florileglum. Francof. cx officina Brcyana. lal). 80? Icones recentioFCS satis certae. Redoute Plantes grasses (tab. 112). Ceplialium nimis fusco coceineisiri, spinae nimis laete rubrae 5 florum situs forte minus accuratus. De Candolle Revue. tab. G (bona). Botanical Magazine. tab. 3090. Tabula nostra I. Flores et bacca. De scriptio. Truncus viridis, atro -viridis aut subglaucescens, ad 22 centiin. et ultra altus, plerumque ovoideus rarius magis elonga- tus, diametro maxima transversa saepius longitudinali aequali. Co- stae ad 2% centim. altae impressionibus lateralibus non profundis, verticales, 8 — 16 (vel ex DeC. 18?). Tubercula in vetustioribus 10, satis distantia. Spinae radiantes centralibus pauIIo longiores, ple- rumque 6 — 10, raro plures, stellatim dispositae, costas adiacentes non tangentes. Centrales 1 — 3, quarum infima longissima deflexa. Radiantes caulis superficiei non incumbunt, sed paulisper elevatae sunt. Link et Otto inferiorem centralem radiantibus adnumeranl. Omnium color fuscus, flavicans, raro (ex Cl. De Candolle in Pl. grasses) albicans. Areolae iuniores semper lanuginosae. Cephalium primo concavum, in adultis et vetustis longum cy- lindricum apice paullo concavum, tandem trunci longitudinem ad- aequans, sed ter quaterve angustius, lanugine sordide albida subfusca, squalida (De Candolle), setisque creberrimis purpurascenti -fuscis longiuscule prominentibus flexilibus obsitum. Spinulae hae setifor- mes in apice cephalii plerumque confertiores. Flores, teste Cl. Pfeiffer, per totam aestatem copiosi, in cc- phalii apice e lana altius quam in plerisque aliis speciebus emergen- tes (adsetarum circiter longitudinem), saturate rosei („primo rosei tan- IMiQrr;!., Mono^raphia Mclocacti. \V2 (Irni rubro-coc('iiici“ De Candolle Piant, grass.). Se pala in externa tubi lacie fere nulla, ita ut omnia perigonii segmenta petala dici pos- sint. Haec, testante Cl. De Candolle, sepala cum bis coniungcnte, !2(), mulliseriata, oblonga, recta, apice patula revoluta, secundum Cl. PrcilTer, qui Ibrlassc segmenta interna tantum huc ducit, 12, den- ticulata. Stam i n a brevia, multiseriata, interno tubo affixa, filamen- tis setaceis albis, antlieris parvulis, ovalibus, flavis. Ovarium o\nideum, lutescens (?). Stylus erectus, rubens, subfilifonnis, sta- mina superans, petalis subaequalis, stigmatis quinqueradiati radiis ]>atulis acutis roseis. Baccae saturate roseae, e cephalio satis emergentes, obovato- oblongae vix clavatae (clliptico-turbinatae DeCandolle). Semina nigra in pulj)a albida nidulantia. Mensurae. Planta adulta (teste Pfeiffero l.c.), 19 — 21centim. alta et crassa. Costae ‘Vk altae. Areolae centiin. 1 et ultra di- stantes. Spinae radian tes 2 — o, centrales 2 — 2% longae. Speci- men borti Berolinensis 15 — 16 centim. altum, 13 in diametro. Spi- nae maximae 3 centim. longae. Differentiae aetatis. Speeimen iunius, ex India occidentali advectum, 6V2 centim. altum, diametro baseos 8, sphaericum, laete A iride; costis 15, in quavis tubercula 9; spinis centralibus tribus, 2V2 centim. longis; radiantibus omnibus pallide fuscis. Costae obtu- sae sunt et 2 centim. a se invicem distant, impressionibus lateralibus evidentibus. Vertex applanatus absque cephalio. Spinae superiores lanugine cinctae. Una itaque spina radians- deest. (Cf. Obs. nostram in liinnaea. Toin. XI. p. 158—159.) Floret per totam aestatem. Habitat in Indiae occidentalis insulis. — Fortasse quidem in plurimis crescit; auctores adeurate patriam non indicaverunt. Veram speciem ex insula St. Crucis nuper accepit Cl. Lehmann. Melocactus communis. Varr. (i — 143 MELOCACTI COMMUNIS DeC. Varietates, var. iS. MACROCEPHALUS Hort. Berol. M. trunco sLibgloboso vel oblongo, glaucescente, costis 13 — 14, interdum bifidis, acuatis, spinis 9 patentibus, centrali erecta. Syn. Melocactus communis var. macrocephaJus Llnk et Otto Ver- handl. z. Beforderung d. Gartenbaues in Preussen. Tom. III. [).417. Pfeiffe r Enumerat, p. 42. Icon. Verhandlungen zur Beforderung des Gartenbaues in Preussen. Toni.IIL tab.XI. Tabula nostra IV. fig’. 3. spinae. Habitat in insulis St. Doiningo, St. Thomae (Link et Otto). var. ^ OBLONGUS Hort. Berol. M. trunco oblongo 15-costato, costis acutis, areolis confer- tis, spinis exterioribus 6 — 7, centrali 1 vel nulla. Syn. Melocactus communis var. oblongus II. Berol. Pfeiff*. l.c. p.42. Habitat in insula St. Domingo. var. d. LANIFERUS Hort. Berol. 31. trunco glaucescenti, costis farctis subacuatis, areolis re- motis villosis albis, spinis exterioribus 8, centrali 1, rubeliisc Syn. Melocactus communis \Sir. e. Pfeiff. 1. c. p. 43. Habitat in India occidentali. var. e. GRENGELII Hort. Dresdens. 31. tru neo ovoideo, spinis brevibus gracilibus albis. Syn. Melocactus communis var.»;. Pfeiff. l.c. var. C. CONICUS Pfeiff. 31. i runco conico, costis acuatis, obrepandis satis elevatis, areo- lis subconfertis, spinis exterioribus 8 — 10, centralibus 2, omnibus rigidis rubellis. Syn. Melocactus communis var. Pfeiff. l.c. Habitat Miqlkl, Mnnographia Melocacti M. havanncnsis. C)l)ser vatio. Ciim Mclocncio communi, ex antiquo errore, pia- res revera distinctae species adscriptae sint, de praecedentibus etiam varietatibus dubius haereo et sane plurcs satis a Mclocacto communi dilferre videntur. Cum autem vivas non viderim, eas sub varietatum titulo enumeravi, sperans cos, quibus has plantas videndi occasio erit, dubia esse soluturos. Cl. Pfeiffer benevolis litteris iam monuit, plurimarum varietatum floribus in horto Berolinciisi observatis lucu- lenter diflerentias specificas innotuisse. Utinam bas citius in opere inonographico, quod cum Cl. Otto edere coepit, in publicam lu- cem edat lO. MELOCACTIS IIAVANNENSIS xMiq. .V. trunco subovoideo pallide viridi, costis subcompressis obre- jiandis, tuberculorum spinigerorum rcmotiusculorum areolis ma- gnis rotundis villosis, spinis rigidis flavescentibus, radiantibus 9 suberectis, centralibus 2. Syn. Melof actus communis xar. ?ia ranne usis Jlorl. Heroi. Pfeiff er Enumerat, p.^.3. Icon nulla. Descriptio." Ifabilusab iWo Melocacti communis nimis recedit, quin meram eius varietatem declarare vellem. Color speciminum j iuniorum, quae ex hortis Belgicis introducta vidi, pallidus, subinde aliquomodo flavescens. Costae satis acutae, elevatae, omnino verti- cales, rectae. Spinae multo rigidiores quam in Mclocacto commu- ni, subfasciculatirn dispositae, omnibus aliquomodo erectis, flavescen- tibus. Radiantium duae superiores minutae, reliquae maiores, in- ter se vix magnitudine diversae. De ccphalio et floribus nihil ! compertum habeo. — Differt a Mclocacto communi, praeter habitum, spinarum directione et spinis centralibus 2. — Firmiores tamen dif- | ferentiae e floribus etc. petendae erunt. Ifabital in Cuba insula, prope llavannali (bprl. Berol.). | MeJocactus amoenus. M. rubens. 145 11. MELOCACTUS AMOENUS Hoffgg. M. trunco glaucescenti- viridi depresso- conico, costis 10 — 12 sLibcoinpressis, tuberculorum remotorum areolis immersis, iunio- ribus convexis albo-tomentosis. Spinis radiantibus 8, suprema brevissima, infima longissima, centrali una erecta longiore, omni- bus rectiuscLilis subulatis rubellis. Cephalio convexo. Syn. Melocactus communis Jorclensii. Otto. MeJocactus rubens Hortul. MeJocactus amoenus Hoffgg. Pfeiffer Enumerat, p.43. Icon nulla. Descriptio et Mensurae. Plantae adultae 13 centim. altae, 15 in diametro. Tubercula 3 et ultro centim. distant. Spinae superiores 1 centim., infimae iVs — iy4, centralis 2 — centim. longae. Cephalium convexum, albidum. Flores rosei, expansi pollicares, petalis elongatis linearibus patentibus (Pfeiffer 1. c.). Differentiae aetatis. In plantis irinioribus spina centralis plerumque deest. Hae autem deinceps in matri similes plantas excre- scunt, monente Cl. Pfeiffer (in litt.). Floret in Europa mense lulio. Habitat in Columbia (Hort. Berolin.). 1^5. MELOCACTUS RUBENS Pfelff. M. trunco obscure cinereo- viridi depresso -globoso, costis 14 acuatis, obrepandis, circa areolas inflatis, sinubus profundis acu- tis, tuberculorum spinigerorum remotorum areolis ovalibus, iu- nioribus dense albo- villosis, tandem nudis. Spinis rigidis rectiuscu- lis, nascentibus ignescenti-brunneis, tandem fulvis, radiantibus 9 — 10, summis 1 — 2 minoribus, infima longissima, centralibus 2, infima et lateralibus radiantium fere aequilongis. Vol. XVIIJ. Suppi. 19 14() Miolki., Monographia Mclocacti. M. fVcmlUtndii Syn. Melocactus rubens PfciCrer lilnunicral. j). 4.’i. Icon nulla. Descriptio et Mensurae. Planta (nondinn adulta) a Cl. Pfeifler descripta circiter 20centiin. in diam., 16in altit. metitur. Tui) er cula 2% centim. distant, et areola 1 centimetro longiore in- structa sunt. Spina centralis superior 2V2, inllma 0 — 4 centim., ra- diantes supremae 1, laterales et infimae circiter 2/2 centim. longae. Observatio. Cl. PfcilTer suspicatur, hunc MelocacU com- munis varietatem esse, sed tamen lorma et color trunci non solum differunt, sed spinae centrales constanter duae earumque color hanc speciem satis insignire videntur. Cum autem planta nondum per- fectam evolutionem attigerit, accurata investigatione profecto adhuc indiget. llahitat in India occidentali (Pfeiffer). (13.) MELOCACTUS WEi\DL.V]\Dn 3Iiq. 31. tru neo subovoideo laete virente, costis acutis suhdistanti- bus suherenatis, tuberculorum spinigerorum areolis subconfertis glabris. Spinis radiantibus 7, centrali 1. Syn. C«c/?/s 3/e/oc«c/MS Wendbind Collect. piant, succ. Tom.I.p.22. Melocactus communis vav. viridis Ilorl. Berol. Pfeiffer Enume- rat. p.42. Icon. Wcndland l.c. lah.V. Habitat in insula St. Thoniae (Wendl.) Ad no tat io. De hac specie nihil habeo, quam quae ex Wend- landii scripto colligere potui. Quodsi autem saltem aliquomodo eius figura accuratam plantae imaginem refert, hanc a Mclocacto com- muni separare et ulteriori botanicorum attentioni commendare nullus dubitavi. — Plantarum seminalium formam constantem esse et matri similem, Pfeifferus nuper benevolis litteris monuit. Melocactus dichroacanthus. 147 14. MELOCACTUS DICHROACANTHUS Miq. 31. trunco saturate viridi, ovoideo, costis circiter 16, subper- pendicularibus, altis, e lata basi subacuatis, obrepandis, sinubus profundis, latis, acutis, tuberculorum spinigerorum 14 areolis minutis. Spinis 8 — 13, irregulariter divaricatis, omnibus subpaten- tibus, fasciculatis, superioribus maioribus ad medium sinum pertin- gentibus, quarum una magis centrali, omnibus subnigris, nascentibus fulgide aurantiacis. Icon. Tabula nostra VI. Adnotatio. Plantae, quam viventem non vidimus, iconem accuratam servamus, a pictore satis exercitato et fide digno factam. Quae cum speciem adeo distinctam referat, eam enumerare volui spe- rans meliorem in posterum notitiam nos nacturos esse, si aliquando nova iterum specimina afferantur. Descriptio. Truncus laete et saturate viridis, nondum adul- tus, tamen iam satis magnus, ovoideo -elongatus. Costae subverti- cales, crassae, acuatae, inter areolas impressas arcuatim obrepandae. Areolae satis approximatae (num omnes glabrae?), 14 in quavis costa. Spinae trunco non incumbentes, sed omnes subpatentes, su- periores longiores inferioribus subinde duplo longiores. Una cen- tralis videtur aut nulla. Omnes violaceo -nigrescentes, sed in su- periore trunci parte aurantiacae, quo elegans plantae habitus impri- mitur. Spinarum maior pars sursum dirigitur. Mensurae. Trunci altitudo 21 centim., diametro max. 19. Costae 4—5, areolae circiter 2 distant. Spinae maximae 4, mi- nimae 4 centim. longae. Affinis videtur 3Ielocacto communi, qui minori costarum nume- ro, areolis maioribus, spinarum colore et habitu differt, et Melocaeto violaceo, qui minori spinarum numero etc. recedere videtur. Habitat in insula St. Thomae (Hort. Roterodam.). Miqikl, Monograpliia Melocacti. M lirongniariii. U8 15. MELOCACTI S HIIOACMAIITII Lcm. M. trunco glaiicosccnli-viricU, subpyrainidali, costis 15 siih- (XJinprcssis validis, obsolete transversiin plicatis, acutis, repandis, in- ter tubercula subgibbosis, ad areolas leviter inflatis, tubercu lorum approximaloruni areolis rotundis glabris iuuioribus lanuginosis. Spinis radiantibus 8, rigidissimis, tribus superioribus brevioribus, lateralibus utrimjue 2 longioribus, infima adhuc longiore deflexa; centrali 1, subulata, omnibus plus minusve sursum incurvalulis. Syii. Melocarlus Brongniarlii Lema i re Caclcar. nov. descrij)l. fasc.l. |). 12—1.3. (18.38.) Icon nulla. Descriptio. Truncus subpjramidalis, glaucesceiUi -viridis, vertice non impresso. Costae crassae latae, subcompressae, obsolete transversim plicatae, acutae, repandae, inter tubercula sicut gibbosae, leviter ad areolas inflatae; tubercula approximata; areolae rotun- datae, prope cepbalium lanugine brevi, alba, mox evanida munitae. Spinae novem rigidissimae, igneo -fuscescentes, radiantium tres superiores (media earum aliquando deest) breviores, laterales qua- tuor longiores; una infima longior deflexa; centralis una subulata, lateralibus fere aequilonga; omnes plus minus sursum incurvatulae. Cepbalium in specimine descripto enascens, tunc fere nullum. Flores nondum observati. (Cf. Lema i re 1. c.) Mensurae. Planta descripta 21 centim. circiter alta, 58 in peripberia metitur. Areolae 2 — 2V2 centim. distant. Spinae su- periores 2 centim. circiter, laterales 2V2 longae, centralis bis vix longior. Observatio. Species, quam solummodo ex descriptione cl. au- ctoris cognitam babemus, satis distincta videtur; MeAocacto communi certe (piodummodo affinis, ab eo tamen spinis sursum recurvatis opti- me diflert, quae spinarum directio rarissima, unica fere inter Melo- Melocactus Miquelii. 149 cactos est habenda. Cum planta descripta, etiamsi nondum omnino adulta, iam magnitudine excellat, verisimile est, inter maiores Me- locacti species hanc esse referendam. Affinis etiam est Melocacto amoeno HofFgg., a quo tamen spinarum directione satis recedit. Habitat Patria ignota. 16. MELOCACTUS MIQUELII Lebm. M. trunco saturate viridi ovoideo, costis 14 valde depressis fere confluentibus, distantibus, inter areolas convexis, tuberculo- rum spinigerorum remotorum areolis parvis ovalibus glaberrimis. Spinis brevibus atro -fuscis, rad ia ntibus 8, curvatulis, radiatim divergentibus fere aequilongis, centrali erecta longiore. Cephalio cylindraceo convexo niveo. Syn. Melocactus Miquelii Lehmann in Delectu semin. hort. Hani- biirg. a. 1838. et in litt. Icon. Tabula nostra VIL Descriptio. Truncus ovatus, subelongatus, saturatissime vi- ridis, inferne aliquomodo decolor. Costae latissimae, valde depla- natae, e latissima basi mox in dorsum sub angulo recto confluentes inter areolas arcuatim convexum. Sinus latissimi, non profundi. Costae hucusque in inferiore plantae parte plicis transversis cor- rugatae. Spinae ratione habita ad trunci costarumque magnitudi- nem exiguae, nudam plantae faciem conciliant. Areolae inter con- vexos costarum arcus impressae, omnino nudae. Spinae radian- tes fere constanter octo trunco non incumbunt, stellatim divergentes, subcurvatae, vix supra unam quartam costae latitudinem extensae. Centralis his paullo longior, crassior, recta, in trunci superficie per- pendicularis. Omnes atro -fuscae. Cephalium cylindraceum, apice convexum, niveum, setis fu- scis brevibus. Semina matura in eo adsunt. Miqlkl, .Monographiu Mclocacti. M. nteonacanl/tus. 1 ;)0 Mensurae. Truncus abs([ue cephalio 21 cenlini. altus, dia- metro i!i(inius 15, modius 19 — 20, summus 9 metitur. Costarum dorsa 5, areolae 3 — 3% distant. Spinae radiantes 1 — IV2, centra- les Vz longae. Ce pli alium 7 — 8 in diam., 6 altum. Ad notatio. Species j)erquam distincta, et cum nulla reli(|ua- rum arcte cognata. E longiiKjUo ad MclocacUun Brouf/niartii acce- dit, f|ui vero trunci forma pyramidali, colore glaucescenti- viridi, tu- berculis confertioribus, costis altioribiis magis approximatis, spinis erectis longioribus, fortioribus facili negotio diifert. Melocactus meo- nacanfitus iam trunci forma et areolis tomentosis, spinis radiantibus rectis 9 flavidis rcl. facillime distinguitur. Melocactus amoenus^ obi- ter comparata descriptione, propius accedere videtur, at trunco de- presso-conico, glaucescenti, spinarum rubellarum rectarum radian- tium diversa magnitudine, et centrali multo longiore valdopere differt. Habitat in insula Sancti Crucis, unde duo specimina cum Mc- locacto communi missa anno 1838 accepit Cl. Lebmann. 17. MELOCACTUS MEONACANTIIUS Link et Ollo. Jfl. trunco viridi oblongo, costis 14 verticalibus acuatis sub- crenatis, tuberculorum remotiusculorum areolis oblongis albido- tomentosis. Spinis radiantibus 9 radiatim patentibus rcctiuscu- lis, duabus supremis minimis, inferioribus sensim maioribus, infima longissima, flavidis, apice fuscis, centrali 1 erecta subulata fu- scescente. Syn. Melocacfus meonacanlhus Link ct Ollo in Vcrhandl. zur Be- fordcning' des Gartenhnues in Preussen. Toin. III. p.428. Pfeif- fer Enumeratio. j>.4C. Echinocacti/s niconacanfhns. Ind. Cael. horl. Berol. a. 1827. leon. Vcrhandl. z. Befordcrnng’ d. Garlenbaues in Preussen. Ton». III. Tai). XV. Melocactus spatangus. M. Lehmanni. 151 Descriptio. Trunci forma oblonga, fere cylindrico -clavata, costae late distantes, spinarum brevitas singularem huic plantae habitum inprimunt, et quandam cum Echinocactis adlinitatem ar- guunt. Proles etiam, resecto capite, e basi copiose erumpit. — Speci- mina sterilia horti Berolinensis ultrapedalia, 10 — 15 centim. in dia- metro. Tubercula l!^ — 2 centim. distant. Spinae fere aequi- longae, circiter 2 centim. longae. Observatio. Plantas, e semine enatas, formam matri similem inducere, Cl. Pfeiffer litteris monuit. Habitat in insula lamaica. 18. MELOCACTUS SPATANGUS Hort. Berol. M. trunco viridi depresso -globoso, costis 16 verticalibus obtu- sis obrepandis, circum areolas inflatis, areolis magnis albis, iuniori- bus velutinis, dein cinereis. Spinis radiantibus 12 — 13 bifarie patentissimis, gracilibus, multo minoribus quam centralis longa ri- gida, omnibus nascentibus fulvis, tandem stramineis. Syn. Melocactus spatangus. Hort. Berol. Pfeiffer Enum. p. 45. Icon nulla. Descriptio. Planta horti Berolinensi a Pfeiffero descripta 10 centim. alta, 20 in diametro. Tubercula 2 — 2% centim. et ultra distant. Spinae 4 — 5 centim. longae, tres infimae reliquis radiantibus semper longiores. Observatio. Quamvis nondum sit adulta, species bene distincta esse videtur, fortasse cum Melocacto pyramidali aliquomodo cognata. Habitat in insula Curagao. (Hort. Berol.) 19. MELOCACTUS LEHMANNI Miq. M. trunco glauco- viridi , pallido, depresso-pyramidali aut ovoi- deo, costis 12 — 15 crassis altis e lata basi angustatis, distantibus, in iQi Ki., Monographia Melocacfl. \ 52 silius acutos confluonlibus, iiuprossionibus lateralibus salis evidenti- bus, tubereu Ioni IU spinigerorum approxiiiiatorum (10 — 14)arco- lis rliouibco-ovalibus iiigrieanli-ruseis glaberrimis. Spinis radian- tibus 10 — 25 (plerumque 12 — 15), superioribus brevissimis, latera- libus ad medium sulcum pertingentibus vix parallelis, inferioribus 5 longioribus descendentibus, centralibus 2 — 3 aut 4, rarissime 1, borizontaliler patentibus fere aeipiilongis, omnibus radicibus nigro- fuscis margine albo-ciliolatis. Cepbalio hemisphaerico denique cy- lindraceo. Stigmate 6 — 7 -radiato albo. Syn. Mcfocactus Lchtnnniii Mi([. iii Linnucn. Tom. Xl. j).642 — 0/i5. (18.37.) Icon. Talnila nostra VIII. inlc»;ra planta. Tah. I. fig. 1 . organa ge- nerationis. Tai). II. fig. 1 . «•. //. semen 5 Hg’* 2. germinationis stadia et plantae germinantis anatome. Tah. IV. lig.7. cephalii structura. I5escri])tio. Radices longissimae, ramosae, 1 — 2 pedes lon- gae, griseo- fuscae, sub cute splendenti membranacea sicca facile sol- venda fasciculos ligni duri includentes. Truncus basi disciforuii rugosae subcostatac spinosae innixus, aut pyramidali- depressus, aut globoso- pyramidalis aut ovoideus, ple- rumque aliquomodo obliquus, pallidus, glauco- viridis. Costae in diversis speciminibus 12, vel 14, vel 15, semper simplices, saepius obli- que decurrentes, crassae, basi latissima e sinubus acutis profundis cgrcdieules, latiores basi (piam altae, rarius angustiores, dorsis stibre- pando- undulatis, imjiressiouibus lateralibus obtusis et distinctissimis. 'ITibercula in quavis costa 10 — 11, vel 13, vel 12 — 14, approxi- mata, margine subtmnido cincta, areolis rhombeo-ovalibus, nigro- fuscis glaberrimis, basi prominente. Spinae radiantes 10 — 15, vel 12 — 14, rarissime 16; earum laterales utrintpie 4 — 5 stcllatim radiantes raro subparallelae, ad medium sinum non omnes pertingen- tes, alicpiomodo antrorsum erectae; siqirema una altera ve brevissima Melocaclus Lehmanni. 153 subinde abortiva, pone supremam centralium posita, vix ad superiacens tuberculum pertingens; inferiores quinque infimae longiores, descen- dentes, infima longissima, supra subiacens tuberculum extensa, sub- inde duae harum superiores potius ad laterales pertinent dum duae supremae lateralium magis adscendentes et breviores cum suprema minima quasi triadem superiorem conficiunt. Spinae centrales rarissime 1, raro 2 — 3, plerumque 3 — 4, fortes, horizontaliter e trunco patentes aut patenti- erectae, teretes, basi ad internam faciem planae, indeque fere trigonae; si duae adsunt, una sub altera collocata est, hac sursum directa, illa horizontali; in uno specimine talem spina- rum numerum atque situm fere constantes inveni. Si tres spinae adsunt, superiores duae plerumque oppositae sunt, inferiore impari. Si quatuor sunt, inferiores duae etiam oppositae cernuntur. Spinae omnes aut subteretes, aut (inprimis in radiantibus) subcompressae, albicantes, carneo-pallidae aut dilutissime flavidae, centrales obscu- riores apicibus fuscescentibus. Radices ex areolis progredientes atro- fusco vaginatae, et tenuiter albo-ciliolatae. Spinae centrales aut fere aequilongae sunt, aut inferior paullo maior. Infima plerumque an- gulum rectum cum trunco facit, superior sursum angulum perquam acutum, multo acutiorem saltem ac in Melocacto microcephalo. — Spinae integrum truncum non obtegunt, sed hic satis nudus adpa- ret. Profundus areolarum color et radices albo - ciliatae spinarum singularem habitum plantae imprimunt. Cephalium aut hemisphaericum, aut conico -convexum bre- vius, aut conico -hemisphaericum impressione circulari in ambitu de- currente in duas quasi partes divisum, aut cylindricum (et tunc c]ui- dem adultum) longum (trunci longitudinem aequans) apice subconi- cum valde angulosum (num fortuito?), coloris griseo-albi; fasciculi setarum spinosarum satis flexilium fulvarum et fuscarum, inprimis in lateribus et ambitu cernendi, spiraliter dispositi, ad basin vero series Vol. XVIII. Suppi. 20 Miqlkl, Monogruphia Mefocacti. lungiliuliiiules componentes. In basi baccarum siccarum apices nigricantes paulisper prominent. Setao in cepbalio maximo etiam in apice paullo longiores et fortiores. Flores, quos semper Fere solitarie llorentes vidimus, semel duos simul apertos, mane, hora circiter X ante meridiem aperiuntur, sub- inde et vesperi hora V. Quivis flos ab acervulo lanae cephalii mol- lioris quasi circumdatus. Flores minuti, rosei, vix emergentes, pe- talis superne expansis, tenerioris compagis. Tubus cylindrico-ven- tricosus, pallide roseus aliquomodo flavicans, striatus, scpalis aliqui- bus minutis angustis lineari- lanceolatis, apice obscurius rubris, du- ])licis Iere seriei, superioribus paullo maioribus, supremis, quae etiam ad petala referri possunt, apicibus suis obtusiusculis usque ad corollae limbum pertingentibus. Omnium numerus 9 — 10. Petala dilute rosea, fere biserialia (re vera autem cum sepalis spiraliter potius dispo- sita); intima circa 6 paullo breviora latiora ovato- lanceolata acuta, marginibus subdiaphana, apicibus sub lente paullulum erosis; exter- na petala longiora magis lineari -lanceolata obtusa rosea. Tubus cy- lindraceus ventricosulus non totus e petalis sepalisque coalitis constat, sed in parte superiore petala solummodo in tubum connivent. Sta- mina inclusa, extus non visibilia, ima tubi parte inseria basi fila- mentorum coalita applanata, pars libera brevis filiformis albida, anthera minuta ovali vel lineari erecta. Pollinis granula attactu in massam ccraceam compressa, sub lente subangulata subtetraedra adparcnt, obscura, spatiis translucidis ellipticis aut circularibus no- tata. Madefacta expanduntur et sphaerica evadunt, et limbo hyalino nucleum luteo- viridescentem (membranam internam?) includunt. In quibusdam tubulus foecundans propellitur. Stylus liliformi-cy- liudricus albus, tubi corollini longitudinis, fere rectus, in stigma sex-radiatum (semel 7-radialum vidi) album, floris faucem occupans et extus visibile, desinens. 11 a dii lineares acutiusculi in flore clauso Melocactus Lehmanni. 155 connivent in cylindrum, in aperto radiatim expanduntur. Unus ra- dius subinde reliquis paullo crassior videtur. Sub lente simplici forti radii illi a parte interna papillosi adparent, papillis quodammodo elon- gatis hyalino -crystallinis. Flores exsiccati apice nigri, tubo albi- cante, intus fusci, stigma stylumque fuscum et copiosas flavas antheras includunt, quarum filamenta nunc altius in tubo corollino inserta videntur. Baccae, prius cum floris reliquiis in cephalio recondita, cito in- crescunt et e tomento emergunt. Omnes clavatae subtrigonae aut trigono -compressae aut sulcatae, aut trigono -cylindricae, ovatae for- mae in genere non valde determinatae, roseae, inferius pallidiores, in apice utplurimum florem exsiccatum gerentes, rarius deciduum. Post aliquot menses corrugantur et exsiccantur et ad apicem usque in tomentum regrediuntur, in quo per plures annos persistunt, apicibus florum nigris locum indicantibus. Semina plura nigra ovato- am- pullacea aut turbinata, plerumque paulisper obliqua, splendentia, striis rugulosis spiralibus subspiculosa , hylo albido. Germinatione plantae globosae, ovoideae aut pyriformes et eiongatae evolvuntur, apicibus emarginatis, dein fissis. Mensurae. I. Specimen trunco pyramidali-deplanato 25 centime- tra cum cephalio altum, basi 27 in diametro. Cephalii diame- ter inferior 9, altitudo 6. Costae 6 — 7 centim. distant; tubercula 2V2. Spinae radiantes laterales 272 centim. longae. II. Specimen trunco globoso - pyramidali 18 centim. absque cephalio altum et totidem in diametro inferiori. Ce- ph alium 8 centim. altum, 9 in diametro. Costae in basi trunci fere 6, in apice 3% centim. distant. Sinus in medio trunco 4 cen- tim. profundi. Spinae radiantes superiores Vz — 1 — 2 centim., 150 MiyiKi., yfonographia Mclocacfi. M. microcephaliis. laterales 3 — oVz infHnac 3V2, centrales 4, inliina earum 472 cenlim. longae. 111. Specimen trunco ovoideo 16 centim. absque cepbalio longum, 17 in diametro maximo. Ceplialium 9V2 altum, 9 latum. Tubercula in superiore trunci parte 1, in inlima 2 cen- tim. distant. Sj)inae radiantes superiores % — 172 centim., latera- les £72 — 3*2, infima 0% longae. Centrales superiores 4, infima 472 centim. longae. Reliqua specimina vix difTerunt. IT os cum ovario 2 centimetris paululum longior, vix 4 millim. emergens, apertus limbi diameter 4 millim. Tubus fere 2 centim. lon- gus, in suprema parte 372 millim. in diametro, in medio 5 millim., inferne 3—4. Bacca 2 — 3 centim. longa. Floret fortasse tota aestate; Augusto et Septembri flores vidi- mus, qui inopinato e cepbalio prodeunt, in quo tantum parvus fasci- culus rubicundus unum ante florescendam diem cernitur; tunc cito expanduntur, petalis primis horis in tubum dispositis stigma nondum apertum includentem, tum eo radiatim expanso stigmatis radii simul expanduntur. Unum diem florent, dein cito retrahuntur in cephalium nec amplius cernuntur, nisi excrescente bacca. Habitat in insula Curagao in terra rupestri in maris vicinio. 20. 31EL0CACTUS 3IICROCEPHALUS Mi(|. M. tr unco lacte viridi ovoideo, deplanato aut brevi- pyrami- dali, costis 13, rarius 16, crassis, subcompressis, impressionibus la- teralibus evidentibus, sinubus profundis acutis, inferne deplanatis in plicas transversas undulatas, tuberculorum spinigerorum 9 — 11 approximatorum crassorum areolis ovalibus, supremis brevissime albo- lanuginosis, inferioribus glabris fusco -nigris. Spinis radian- tibus 10 — 16, ])lerunique 14 — 15, superiori brevissima aut abor- Melocactus microceplialus. 157 liva, lateralibus utrinque 4 subparallelis longioribus, supra medium sulcum extensis, inferioribus 3 vel 5 descendentibus et antrorsum versis, lateralibus paullo longioribus aut subaequalibus, omnibus in- primis basi complanatis, centralibus 3 — 4 cruciatis, radiantibus lateralibus Vs longioribus, suprema reliquis minore, e vagina atro- fusca albo-ciliolata flavicantes apicibus fuscis. Cephalio parvo de- planato, setis longioribus, copiosis, spinescentibus viridi -fuscis. Sti- gmate quinqueradiato albo. Species habitu distinctissima, elegans, notis satis firmis a reliquis differt, scilicet: a Melocacto Salmiano numero et situ spinarum radiantium, spinisque centralibus brevioribus minus validis, cephalii forma et par- tium colore; a Melocacto pyramidali eadem ratione recedit, spinisque cen- tralibus vero et flore maiore distinguitur. Habitus iam diversissimus. A Melocacto Lelimanni trunci colore, et missa omni inter spi- nas satis evidenti differentia, stigmatis diversa fabrica distinguitur. Flos Melocacti microcephali altius emergit, estque maior et profun- dius coloratus, sepalis infimis paucioribus et minoribus, omnibus ma- gis obtusis, tubi forma magis ventricosa, compage duriore. Icon. Tabula nostra IX. integra planta adulta. Tab. I. fig. 3. a—g. organa generationis. Tab. II. fig. 1. bacca. Descriptio. Radices ramosae, lignosae, longae non valde crassae. Trunci laete viridis subinde sublutescentis forma varia, aut e lata basi brevi -pyramidalis, aut ovoidea, aut globoso -ovoidea, aut globoso -deplanata. Costae in tribus speciminibus 13, in uno 16, simplices, crassae, subcompressae, impressionibus lateralibus profun- dioribus notatae, saepe obliquae, inferne deplanatae. Sinus pro- fundi ad trunci basin evanescunt et in plicas profundas transversas 158 M iQiKi., ytouiitrrtiphia Melocacli ubeiint. 'Fu bercii la spinigera crassa inilata, 9—11, areolis parvis ovalibus aut subcircularibus, superioribus breviter lanatis, reli- quis glaberrimis nigricantibus. Spinae radiantes 10 — 16, aut 14 — 15, aut 12 — 14; suj)reina erecta tenuis Tiiinuta, pone centralem superiorem posita, aut abortiva; laterales utrinque utplurimum 4, ae(juilongae, ])arallelac aut subparallelae, horizontales, su))ra medium sulcum extensae, raro ad costam adiacentem pertingentes, inferiores 3 aut 5 ad inferiora vergentes, eiusdem fere ac laterales longitudinis, subinde paullo longiores, inlima inprimis antrorsum versa ob costae prominentiam. Subinde laterales pauciores sunt. Spinae centra- les 3—4, non valde fortes, tereti-subcompressae, cruciatim disposi- tae, lateralibus duabus oppositis subhorizontaliter patentibus, suprema erecta, inlima deorsum versa; in uno specimine fere constanter duae laterales inlima paullo, superiore multum longiores, in altero vero iu- lima maxima est; in reliquis vix constans magnitudinis differentia est. Omnes spinae e radice fusco- nigra albo-ciliolata egrediuntur, basi pallide flavae aut fere albidae, apicibus ignescenti -fuscis. Ccpb alium ratione trunci minutum, quod vix tanquam sola aetatis differentia babendum est, cum nostra specimina iam vetustio- ra sint. Angustum, deplanato- impressum, vix cylindraceum est, spinarum nascentium satis longarum densa serie cinctum. Lana alba crebris setis spinosis confertis vividissime fuscis, ipsa quodammodo rubicunda relucet. In universum maiori magnitudine vividissiinocjue colore setae illae cephalii prae aliis speciebus eminent. Llorem observavi ineunto Sej)teud)ri, liora meridiana deflora- tum, qui fortasse praecedente die floruit. Flos dimidia sua parte ex ce])balio breviore emergens, clausus laciniis perigonialibus quodam- modo tortis, extus convexis, profunde roseo- coccineus, nec amoene roseus ut v. c. in Metocacto Lchmauni. Lars ventricosa tubi pallida. Ovarium album, obovoideum obtuse trigonum, cephalio Melocactus microcephalus. 159 leviter saltem adhaerens, Va floris longitudinem adaequans, sulco transverso a corollae ventricosulo tubo separatum. Tubus roseo- coccineus, inferne inprimis striatus seu 13-costulatus, in media parte circiter 4 minuta et linearia sepala gerens, quae sursum sequun- tur alia duplo fere longiora, sed corollae limbum nondum attingen- tia; his simillima 10 fere petala, paullo longiora, lineari-lanceolata, obtusiuscula, compagis aliquomodo firmioris ac in Melocacto Leh- manni, marginibus vix diaphanis. Intima series petalis latioribus, brevioribus, minus numerosis, obtusis constat. Sepala petalaque omnia circiter 25. In maioribus 7 nervuli. Tubi compages inferne inprimis valde incrassata. Ovarium uniloculare, cavo fere obconi- co, placentulis parietalibus horizontalibus seminibusque iuvenilibus albidis, nulla adhuc pulpa in cavitate ovarii praesente. E stylo in ovarii parietem superiorem canalis extenditur. Stylus albus, glaber, flexuosus (num semper?) corolla paullo brevior, in stigma quinque- radiatum terminatus. Radii angusti et paullo longiores ac in Melo- cacto Lehmanni et Zuccarinii, nec ita perspicue glandulosi, in inter- na facie canaliculati. Stamina medio tubo inserta, filamentis brevibus capillaribus basi dilatatis, albidis, antheris ovalibus vel ma- gis linearibus flavis. Infima tubi pars nuda. Baccae roseae, splendentes, flore sicco coronatae, obovato- turbinatae, basi compressae aut costato -canaliculatae. Semina ni- gra in pulpa nidulantia. Mensurae. I. Specimen brev i- pyramidale trunco 16 centirn. alto, 17 in diametro basilari, IV2 ad apicem. Costae inferne 7, in apice 2 centirn. distantes. Tubercula inferne 8, superne 2 centirn. a se invicem remota. Spinae radiantes superiores 1, laterales 3, inferiores 2 V2 — 3 longae. Spina centralis suprema 3%, laterales 4y2, infima 4 centirn. metitur basi 3 millim. in diametro. 100 Miqlkl, Monofrrapliia Melocacti. M. Salmianus. II. Speci nicn globoso -ovo ici en m trunco abscpic cephalio 15 ceiuim. alto, 18 in diametro maximo. Cephaliiim iVz cenlim. elatum. Spinae radiantes supremae 2, laterales 4 — 4V2, inferio- res 4*2 centim. longae. Spina centralis suprema 4, infima 472, laterales 4 centim. longae. III. Spec imen ovoideum trunco 1672 centim. alto absque cepbalio, cepbalio 472. Diameter transversus trunci 18, ce- pbalii 6 centim. Distantia maxima costarum 572, tuberculorum inferne 3, sursum 2. Sinus 3 centim. profundi. Spinae radian- tes supremae fere 2, laterales 4, spinae centrales superiores 5, laterales 6, inferiores 6 — 7 centim. longae. Flos cum ovario 27? centim. longus, ovarium 5 rnillim., tubi pars vcntricosa 6 rnillim. in diam. Ovarii cavum 2 rnillim. in diametro. Bacca 3 centim. longa. Floret Septembri, forsan per totam aestatem. Flos defloratus non totus in cephalio absconditur. Habitat in insula Curagao in locis rupestribus litoralibus in terra sicca. 21. MELOCACTUS SALMIANUS Otio. M. trunco atro-viridi subgloboso vel ovoideo, costis 14 — 15 verticalibus crassis, impressionibus lateralibus evidentibus, circum areolas subinflatis, areolis remoliusculis, iunioribus albidis. Spinis longis rectis, radiantibus 10 — 15, superioribus brevioribus, reliquis fere aequilongis, omnibus stellatim dispositis, ad costas adiacentes per- lingentibus, centralibus 3 validis patentibus multo longioribus, in- fima longissima, fusco -rubris. Syn. JCehlnocacius Salmia7ii/s Link cl Olto in Verli. zur Beford. d. Garlrnl). In Preussen. Toni. III. p. 42.‘L Melocurtus Salwia7jfis Pr. a Salin-Dyck in Horto DyckensI p..34.5. Pfeiffer Enumerat, p. 44. (exci. svn. Ilawortliiano). Melocdctus Salmianus. 161 Icon. Verhandl. z. Beford. d. Gartenbaues in Preussen 1. c. tah.XIII. (planta nondum adulta). — Tabula nostra IV. fig’. 6. spinae. Differt a Melocacto pyramidali situ stellato spinarum ra- diantium lateralium, minori spinarum numero, floribus paullo maioribus, ex observatione 111. Pr. a Salm-Dyck. A Melocacto microcephalo recedit colore trunci, spinarum numero et centralium magnitudine etc. Descriptio. Truncus subglobosns, deinceps fortasse magis elongatiis, obscure viridis. Costae 14 — 15, verticales, crassae, ad latera tuberculato- sinuatae, sinubus (in planta iuniore) angustis. Areolae remoti usculae, iuniores albidae, ovales. Spinae radian- tes 10 secundum Pfeiffer, 15 secundum Link etOtto, in fasciculo iuniore ab 111. Pr. Salm-Dyck communicato 11, patentissimae, stel- latim radiantes nec uncjuam parallelae; costas adiacentes tangunt nec superare videntur. Centrales 3, validae, subulatae, radiantibus ter quaterve in iunioribus bis longiores, fusco- rubrae. Radiantium color pallidior, mediae et superiores rubentes, aut basi flavicantes, apicibus fuscescentibus. Infima centralis omnium longissima, binae superio- res quandoque abortivae. Cephalium nondum bene cognitum, in planta ab 111. Pr. a Salm-Dyck descripta vix e vertice enatum. ET ores rosei, paullo maiores quam in Melocacto pyramidali ex observatione eiusdem Principis. Mensurae. Specimen horti Berolinensis 10 — 11 centim. altum, 12 in diametro. Spinae centrales 4 centim., radian- tes 1 longae. In fasciculo spinarum iuniore ab 111. Pr. Salm-Dyck misso centrales 3 centim., radiantes circiter longae. Differentiae aetatis simili ratione se habere videntur ac in Melocacto pyramidali, teste specimine globoso -depresso vertice im- Vol. XVIII. Svppl. 21 102 Miqikl, Monofrraphin Melocacti. M. alrosangnhicus. presso, quod Cl. Link et Olto delineaverunt. Vix adulta specimina cognita esse videntur. Specimen horti Dyckensis magis elongatum videtur. Caveas, ne 3Ielocnctam pijramidalem iuniorem oh trunci for- mam cum Meloeac.to Salmtano commutes. Plantae seminales, in Europaeis hortis enatae, secundum Cl. Pfeiffer (1. c.) 5 cenlim. in diametro metiuntur, costis 13, suhacua- tis, subrepandis, spinis centralibus elongatis duabus. Spinae radian tes iam in iuvenilibus stcllatim dispositae sunt. Floret aestate. Habitat in Cura^ao (Pr. a Sa Im-Dyck ). MELOCACTllS ATROSANGUINEUS Iloit. Berol. J/. trun co atrovirenti globoso, costis 12 — 15 subcompressis sinuosis, tuberculorum spinigerorum subremotorum areolis ova- libus albidis. Spinis radiantibus 10 rectis rigidis, centrali 1 longiore subulata, ojiinibus atrosanguineis. Syn. Melocactus atrosanguineus Ilort. Berol. — Pfeiffer Eniiineral. j). 44 — 45. Icon nulla. Descriptio et mensura. Specimina, certe nondum adulta et ideo denuo examinanda, 12 — 13 centim. alta lataque. Spinae superiores 1, centralis 2'/2 centim. et ultra longae. Trunci intus sanguinei esse dicuntur (Pfeiffer). Ad notatio. Dubia profecto species est, e speciminibus nondum adultis composita, et verisimiliter Mclocacto Salmiano proxime acce- dens. In huius aut Mdocacti pijramidalis (quorum iiiniores trunci etiam globosi sunt) plantas iuveniles diagnosis Melocacti atrosangui- 7tci satis quadrare videtur. Habitat in insula St. Thomae (Hort. Berol.). Melocactus pyramidalis. 163 »3. MELOCACTUS PYRAMIDALIS Salm-Dyck. M. trun co atro virente pyramidali vel subgloboso, costis 13 — 18 siibverticalibus obtusatis obrepandis, impressionibus lateralibus evi- dentibus, tuberculorum approximatorum 8 — 11 areolis ovalibus glabris. Spinis radiantibus 14 — 17, lateralibus parallelis ad costas adiacentes pertingentibus, inferioribus fortioribus dependentibus, centralibus 3, ter longioribus, rectis, validis, superioribus 2 hori- zontalibus, infima paullo deflexa sublongiore. Cephalio cylindra- ceo. Stigmate quinqueradiato. Syn. Cactus pyramidalis Pr. Salm-Dyck Observationes botanicae p. 4. (1820). Melocactus pyramidalis Pr. Salm-Dyck Hort. Dyckensis p. 344. Link et Otto in Verhandl. zur Beford. des Gartenb. in Preussen. Tom. III. p. 419. Miqu^l in Linnaea. Tom. XL p. 158. Pfeiffer Enumeratio p.44. Icones. Verhandl. z. Beford. d. Gartenbaues in Preussen. 1. c. Tab. XXV. (spinae radiantes magis stellatim divaricatae quam in speci- minibus nostris.) Tabula nostra III. specimen iuvenile. Tab. IV. fig. 5. spinae adultae. Descriptio. Radices lignosae, ramosae. Truncus adultus plus minus pyramidalis, viridis, saepe atro viridis, spinis intertextis omnino obtectus. Costae utplurimum 17 — 18, rarius 13, quam levissime oblique decurrentes, crassae, obrepandae, obtusatae, ad la- tera tubercLilato- inflatae, sursum convergentes. Sinus in medio trunco profundissimi. Areolae approximatae, ovales, non impres- sae, adultae semper glabrae, fuscae, plerumque 9 et plures. Spinae radiantes 14 — 16, rarius 17, suprema minima arcuatim erecta pa- tens, cui subinde adstat altera horizontalis magna, in centrales transi- ens; laterales utrinque 4 — 5 horizontales, parallelae, ad costam adia- centem pertingentes; inferiores plerumque 5, deorsum vergentes, for- 1G4 Miquei., Monotrraphia Meiocacti tiorcs, ali(juoiiio(lo anlrorsimi versae et inliina sii|)er luberculiuii in- l'ra adposiUini extensa. Centrales 2 — 3, pleruinque constanter 3, rectae, validae, radiantibus ter longiores, rigidae, inferne subcoinpla- nato- trigonae, aj)ice teretes, duabus superioribus oppositis, in trunci su])erlicie perpendicularibus, inliina dellexa fortiori et plerumque lon- giori. Omnes nascentes fuscae, dein pallide et sordide flavicantes, apicibus fusco -rubentibus subdiaphanis. luniores areolae lanu- ginosae. (,’ej)balium albo-griseo-tomentosum, fasciculis setarum fuscis emergentibus, adultum cylindraceiim. Flores ex observatione Illustr. Pr. a Salm-Dyck laetissime rosei, parvuli, se])alis petaloideis 16 — 18 (petalis sepalisque) angu- stis, rccurvulis. Stylus staminaque inclusa. Stigma quin- quefidum. Baccae c tomento parte prominentes, splendentes, rosei, pyri- formes, inferne valde angustatae; aliae uno latere, aliae utroque pro- funde sulcatae angulato -costatae. Semina nigra placentulis albidis, nidulantia. jMensurae. Specimen nostrum adultum cum ccphalio 16 centim. altum, bciscos diameter 14y2 centim. Ccphalium 3 al- tum, 7 in diametro. Costae inferne 4 centim. distant; sinus in medio trunco £'/2 centim. profundi. Spinae centrales 4 centim. longae. Radiantes maximae 3. In fasciculo ab Illustr. Pr. Salm- Dyc k communicato spina centralis infima 5 centim. superat, radian- tes laterales 2%^ infima 3. Specimen horti Berolinensis a Cl. Link et Otto descri- j)tum (1. c.) 19 centim. circiter altum, 16 in diametro. Spinae cen- trales 1% centim.? (tripollicares). Baccae in nostro specimine 3 centim. longae, superius 5 millim. latae. Melocactus pyramidalis. 165 Differentiae aetatis. Plantae seminales, in hortis Eu- ropaeis cultae, teste Cl. Pfeiffer ab adultis valde diversae. Speci- mina 4 circiter centimetra alta, costis 13 acuatis, areolis 1 centim. circiter distantibus, spinis radiantibus 9, bifarie radiantibus, infima rigidissima, centralibus 1 — 2, rigidis, erectis, omnibus nascentibus rufis, mox basi flavescentibus. (Cl. Pfeiffer 1. c.) Formam pyramidalem in hac specie nequaquam constantem esse saepe observare licuit, et 111. Pr. a Salm-Dyck plus semel globosa specimina observavit, uti benevole nos monuit. In universum tamen plantae iuniores globosae, imo globoso -deplanatae, subplacentiformes sunt, verticibus impressis densissime spinosis. Vix tunc Melocactmn pyramidalem dignoscere valemus, spinae tamen radiantes laterales inde ab initio parallelae hanc speciem omni aetate a Melocacto Sal- miano aliisque distinctam obferunt. Specimen iunius (cf.Tab.llI.) globoso- deplanatum est, 8 centim. altum, 11 in diametro, pallide vi- ride, costis 14, 9 tuberculis instructis. Spinae radiantes 14, ad costam adiacentem pertingentes, totumque truncum obtegentes, pallide flavo -griseae, complanatae. Spinae centrales 2 — 4, sae- pe 2, una infra alteram posita, aut 3, infima aut laterali impari, pal- lide fuscescentes; in vertice dense congregatae, obscure fuscae, subru- bentes. Spinae radiantes longissimae et centrales 3 — 4 centim. longae. Videtur forma globosa tunc inprimis in pyramidalem vel ma- gis elongatam transire, quando cephalium formari incipit. Omnia specimina cephalio instructa a nobis plus minus pyramidalia aut cy. lindracea observata sunt. Longitudo spinarum in diversis speciminibus differt, ut e men- suris a nobis indicatis iam intelligitur. Nec tamen a sola aetatis dif- ferentia id pendere videtur. Floret fortasse per aestatem. ir»G Miqi ki., Monographia Melocucli. M. jii/ruinidafis var. ^ carneus. II abilal in insulis Cura<;^ao (Pr. Salin-Dyck, Li nk et Ollo), Sl. Tiioinae (Linnaca T.IX. p.4-4-), ut videtur salis frequens in locis mariliinis. >IELOCACTLS PYRAMIDALIS Saltn-Dyck var. (i CARAEUS Miq. Ifl. trunco pyrainidali-ovoidco, pallide viridi, costis 14 coni- \ pressis obtusiusculis, impressionibus lateralibus profundissimis, tu- berculis valde approximatis, 14 — 15, areolis superioribus albo-la- nalis. Spinis radiantibus 12 — 15, raro 16, superioribus breviori- bus, inferioribus longioribus, lateralibus 4 raro 5 parallelis, fere ad coslam adiacentem pertingentibus, o inferioribus antrorsum et deor- sum directis, centralibus 3, raro 4, radiantibus % aut duplo lon- gioribus, infima maxima deflexo- patenti, omnibus pallidissime car- neis non splendentibus. Cephalio convexiusculo. Habitu magis quam characteribus a specie genuina recedit, di- gnus tamen, qui varietatis titulo enumeretur. Descriptio. Dadices lignosae, longissimae, ramosae. Truncus pyramidali-ovoideus, pallide sordide viridis, versus tubercula subfuscescens. Costae approximatae compressae, impres- sionibus lateralibus inter tubercula adseendentibus, in superiore co- stae parte maiora dorsula inter se relinquentibus quam in inferiore. Tubercula valde approximata; superiorum areolae brevi-albo- la- natae, inferiorum nudae. Spinae radiantes tanquam reti truncum obtegunt, 12 — 15, raro 16; earum inferiores supra tuberculum sub- iacens extenduntur. Tres superiores plerumque reliquis duplo et ul- tra breviores, tenuiores, antrorsum versae, quarum tamen suprema non raro praeter vulgarem radiantium magnitudinem aucta, centra- lem quartam aemulat; tunc autem pone hanc utpluritnum spinula valde minuta erumpit. Centrales 3, raro 4, radiantibus % parte. Melocactus Zuccarimi 167 vix dnplo, longiores, basi tomidiilae, teretes, decussatim positae; intima maxima deflexo -patens; duae laterales oppositae, paullo breviores, horizontaliter fere e trunco patentes; omnes pallide carneae apicibus dilute fuscescentibus; radiantes pallidissimae fere albicantes. Ceph alium breve, molle, album, lana tenui constans, in cen- tro nullis setarum fasciculis emergentibus, in ambitu iis brevibus et tenuibus instructum. Baccae siccae apicibus suis nigricantibus hic illic emergunt. Mensurae. Altitudo totius trunci 19 centim.; diameter in- ferior 16. Tubercula inferiora 2 centim. distant; dorsa costarum ad basin 472, in apice 272. Spinae radiantes superiores 172 — 2 centim. longae, laterales S — 4, inferiores 4. Spinae centrales laterales 4 centim., intima 5 superant, basi 2 millim. crassae. Floret fortasse per aestatem. Habitat in insulae Cura^ao locis maritimis. ^84. MELOCACTUS ZUCCARINII Miq. M. tr unco atro -viridi pyramidali, costis 16 crassis obtusis subperpendicularibus, impressionibus lateralibus evidentibus, in si- nus acutos profundos subflexuosos confluentibus, tuberculorum spinigerorum 10 — 11 areolis ovalibus, superioribus tenuissime lanu- ginosis. Spinis radiantibus 18 — 20, lateralibus utrinque 6 decum- bentibus parallelis costas adiacentes superantibus; centralibus 4 — 6 validis longissimis, centrali longissima horizontali. Ceph a lio hemi- sphaerico-applanato. Stigmate 4 — 5 -radiato albido. Syn. Melocactus Zuccarinii Miq. in Linnaea. Tom.XI. p.345 — 347 (1837). Icon. Tabula nostra X. Integra planta. Descriptio. Radices lignosae, longissimae, ramosae. Trun- cus pyramidalis elatus, lata basi innixus, obscure viridis. Costae Mkji ki., Molwgraphia Mclocacli. I(i8 16 porpendirularcs aut Icvissiuie obliquae, crassae, aliae, cristis obtusis inter tubercula ])aullo prominentibus, impressionibus lateralibus totae instructae; sinus profundi, acuti, in medio trunco profundissimi, paullo flexuosi. Tubercula spinigera 10 — 11, rarius 12, remotiu- scula, areolis ovalibus, superioribus lanuginosis, reliquis glabris pal- lide fuscis. Spinae radiantes 18 — 20, quarum tres superiores bre- viores ad tubercula superposita non pertingentes, adseendentes, te- nues; laterales utrinque sex horizontales, decumbentes, parallelae, ad «'ostas adiacentes pertingentes imo eas superantes, griseae ])allidae non splendentes; inferiores 3 aut 5 dependentes, longiores, crassiores, in- fima paullo antrorsum directa. Centrales 4 — 6, validissimae, sub- tereles, pungentes, centrali seu media longissima, in costa perpendi- culari, cui superius duae oppositae adslant, paullisper breviores; in- ferne simili ratione tres dispositae sunt, quarum media seu inlima cum (centrali maxima in eodem plano iacet. Omnes pallido -carneae aut fuscae, versus apicem profundius coloratae, radicibus paullo tumidulis at concoloribus ex areola prodeuntes. Si 4 spinae centrales adsunt, harum unum ])ar, scilicet infimum, deest. Cejihalium bemivsphacrico- mammillare deplanatum, griseo- album, setis spinosis fulvis fere pungentibus, in fasciculos spiraliter dispositos coi latis. Florem vidi unum pallide roseum parvum, unum diem floren- tem, petalis ovali- lanceolalis, obtusiusculis integerrimis, sub lente margine sub- erosis, staminibus inclusis medio tubo insertis, an- theris flavis, stigmate 4- aut 5-radiato, petala subaequante, in flore aperto visibili, radiis brevibus apicibus subrubellis. Corollae tubus exlus albidus. Ovarium ovoideum. Baccae roseae, splendentes, clavato -pyriforrnes, obtuse trigo- nae aut tricostato- sulcatae, apice saepe flore exsiccato coronatae, in pulpa alba plura semina nigra ex curvatis striis ruguloso- venosa Melocactus x antliae anthus. 169 subspicLilosa splendentia ovato -ampullacea, hylo albido, includentes. Baccae siccae plerumque compressae sunt. Mensurae. Truncus cum cephalio 22 centim. altus, basi 20 in diam. Sinus in medio trunco 4 profundi. Tubercula 472 cen- tim. distant. Spinae radiantes superiores 1 centim. longae, infe- riores ITj. Centrales 6 — 7 centim. longae. Cephali um 4 cen- tim. altum, 8 in diametro inferiori. Flos 2 centim., ovarium 5 mil- lim. Baccae 2 centim. et quod excedit. Floret lunio, fortasse per totam aestatem. Habitat in insula Curagao in rupibus locisque rupestribus in maris vici n io. !®5. MELOCACTUS XANTHACANTHUS Miq. M. trunco pallide viridi ovoideo, costis 13 — 16, oblique de- currentibus obtusissimis, impressionibus lateralibus profundis, sinu- bus profundis obtusis. Spinis centralibus tribus, complanato-tri- gonis, apicibus teretibus, quatuordecim radiantium infimis tribus descendentibus, magnis, arrectis, lateralibus 8 minoribus decumben- tibus, super adiacentes costas extensis, 3 superioribus minimis, media erecto -arcuata. Syn. Echinocactus xanthacanthus Miq. in Linnaea. Tom. XI. p. 153—156. Icon in Linnaea 1. c. Tab. IV. (Spinae nimis breves et minus quam par est intertextae.) D escriptio speciminis 16 centim. alti, 14 in diametro baseos. Truncus ovoideus, pallide viridis, creberrimis et valde approximatis spinis horridus, adeo ut superficies ipsa trunci vix in conspectum veniat. Costae 16, oblique decurrentes, obtusissimae, superius conver- gentes, in vertice obtuso fere confluentes, impressionibus lateralibus Fol. XVIII. Suppi. 22 170 Miquel, Monofj^aphia Melocacti profundis. Tuberculorum spinigerorum 11 areolae superio- res brevi-albo-lanalae, adultae glabrae pallidae. Spinae centra- les maiores patentes 3, rarissime 1, penna corvina paullo crassiores; iniima plerurntpie reli({uis paullo longior; basi complanato -trigonae, apice teretes pungentes, griseo-iguescenli-llavicantes, lutescentes dia- pbanae, apicibus levissime fuscis. Iniima angulo recto truncum se- cat, suj)eriores adsceudunt. Spinae radiantes 14, breviores tenui- ores, pallidae non splendentes; harum 3 infimae relitpiis longiores, magis distantes, media longa dependenti nec cauli incumbenti, late- ralibus duabus divergentibus; spinae radiantes laterales utrinque 4, horizontales, parallelae, trunco incumbentes et supra adiacentes costas extensae; tres superiores eadem ratione ac infimae dispositae, suprema, omnium utplurimum minima, erccto-arcuata. Spinarum analoga- rum magnitudo in tota planta fere eadem. Specimen iunius, % parte minus, differt trunci forma omni- no sphaerica, spinis ratione trunci maioribus. Tubercula 10 in qua- vis costa. Cephalium in utroque adhuc nullum. Mensurae. Costae speciminis maioris in basi 3 centim. di- stant. Sinus ibidem 3 centim. profundi, sursum angustiores. Spi- nae centrales 0 — 7 centim. longae, radiantes 4 — 5. Areolae con- fertae. Habitat in insula St. Thomae, cum aliis Melocactis. Ad notatio. Cum hanc splendidam speciem primo describerem, eam ad Echinocacti genus retuli, exemplum secutus eorum qui plan- tas steriles cephalio non praeditos huic generi adseribunt omnes. Ex eo autem tempore, quo Mclocaclorum magis universalem notitiam acquisivi, Echinocacliim xanthacanthum ad hoc genus referre non amplius dubito. Quodsi eius characteres comparas cum illis Melocacti pyramidalis, maxima tibi videbitur affinitas, irno vero identicas eas Melocactus macracanthus. 171 crederes. Utriusque vero habitus toto coelo differt. Spinis in uni- versum multo fortioribus, multoties longioribus, perquam intricatis integrumque truncum quam densissime obtegentibus, vividissime ele- gantissimeque coloratis noster a Melocacto pyramidali differt, quem parcius natura ornavit. Cum primum Melocactum Zuccarinii viderem, statim magnam similitudinem hunc inter et Echinocactum xanthacanthum observavi, cuius tamen cum illum describerem, mentionem non feci, sperans hunc continuo increscentem dubia ipsum soluturum esse, si quando cephalium floresve elformaverit. Cum autem hac aestate obierit, res fortasse adhuc diu dubia manebit, nam species rarissima esse videtur. Quam ob rem haec nunc iarn declarare et plantam nostram inter ve- ras Melocacti species recipere volui. Num tamen revera Echinocactus xanthacanthus forma iunior Melocacti Zuccarinii sit, dubium videtur et ob diversum spinarum numerum veri non simile. Esse tamen arcte ei cognatum, totus habitus declarat. 36. MELOCACTUS MACRACANTHUS Salm-Dyck. M. trunco laete viridi subgloboso ovoideo, costis 14 — 16 ver- ticalibus, crassis, obtusatis, obrepandis, ad latera tuberculato- inflatis, tuberculorum approximatorum areolis ovalibus, iunioribus sub- lanatis griseis. Spinis rad.iantibus 14 — 18, utplurimum 18, stel- latim dispositis, superioribus brevioribus erecto- divergentibus, late- ralibus longioribus ad costas adiacentes non pertingentibus, inferiori- bus fere aequilongis, centralibus 4, rarissime 8 aut 6, praegrossis, radiantibus Vs parte longioribus, teretibus, basi angulatis aut subcana- liculatis, purpurascentibus. Cephalio cylindraceo supra depresso, fasciculis setarum longiusculis confertis. Syn. Cactus macrocanthus Pr. a Salm-Dyck Observationes bot. p. 3. (1820). Havvortb Revis. p.69. 172 >I iQiEL, Mono^raphia Melocacli. Melovuctus mucracmithtts Ilort. Dyckcnsis |). 344. Link et Otto Vcriiaiull. z. Heiord. <1. (jartcMibaues iii Frcusseii. Toin. III. p. 4 18 — 411). IMcil Ter Enumerat. j).45. Icon. Vcriiaiull. z. Befurd. d. Gartonb. in Pi •eusscn. l.c. Tab.XII. - Tabula nostra IV. 4. Sjilnai-um fasciculus. Descriptio. Truncus adultus subglobosus, laete viridis cpiaii- do(|ue pluuibagineus. Costae 14 — 16 crassae, verticales, obrepan- dae, ad latera tubcrculato-iullatae, interpositis impressionibus latera- libus profundis; sinus lati profundique. Areolae approximatae ovales, iuniores lanatae; in adultis substantia lutescens spinarum ra- dices circumdat. Spinae radiantes non omnino teretes; superio- res 2 tenues erecto- divaricatae, ad superiacens tuberculum non per- tingentes; laterales, utrinque 4 — 6, sensim longiores fortioresque, ra- diatim dispositae, vix ali({uomodo parallelae; inferiores tres his cras- siores, paullo breviores aut acquilongae, raro longiores, deflexae, pau- lulum antrorsum vergentes; omnes tamen fere in eodem plano iacen- tes trunco fere incumbunt; color e fusco rubens, diaphanus. Spi- nae centrales praegrossae, crassiores quam in omnibus speciebus allinibus, subulalae, teretes, basi angulatae aut subcanaliculatae, ple- rumque 4, decussatae, superiore breviore horizontali aut erecto-pa- tenti, 3 reliquis paullo longioribus, inlima deorsum vergenti; raro 6 (in fasciculo ab lllustr. Pr. a Salni-Dyck misso), additis scilicet su- pra supremam spinam duabus oppositis hac adhuc brevioribus. Omnes e fusco -rubentes, purpurascentes, profundius quam radiantes colora- tae. Non longitudine, sed crassitie spinae centrales eminent. Cepbalium cylindraceum, breve -cylindraceurn, impressum, setis crebris longiusculisque. Flores ignoti. Mensurae. Specimen horti Berolin ensis 18 cent. altum, 20 in diam. Spinae centrales 5 cent., radiantes 2% fere longae. Melocactus macracanthoides. 173 Spinae duorum fasciculorum ab 111. Pr. a Salm-Dyck misso- rum centralis superior 2V2, reliquae 3V2 centim., 2 — 3 millim. basi crassae; radiantes superiores IV2, laterales 2 — 2% centim. lon- gae; in fasciculo altero spinae duae centrales supremae iy2, tertia im- par 2, reliquae tres 2% centim. longae, basi 3 et ultra millim. crassae. Ad notatio. In descriptione Cl. Link et Otto (1. c.) spinae centrales 3 — 4 longissimae vocantur, dum prae reliquis affinibus speciebus breves sint; in mensura addita etiam duplo longiores sunt quam radiantes, cjuod autem ex adiecta pictura duorum fasciculorum eaque nitidissima ita se non habere constat; haec enim omnino con- gruit cum spinis ex horto Djckensi nobiscuni communicatis. Nec ita dubium esse potest, plantam Berolinensem ad hanc speciem pertinere. Differentiae aetatis. Plantae seminales cultae, 5 centim. in diametro, sunt depresso -globosae, atrovirentes; costae obtusae, obre- pandae. Spinae centrales 2 — 3 crassiusculae, 172 — 1% centim. lon- gae. (Cf. Pfeiffer Enum. 1. c.) Floret Habitat in insula Curagao (Pr. a Salm-Dyck), St. Domingo (Link et Otto). »7. MELOCACTUS MACRACANTHOIDES Mlq. M, trunco ovoideo paullo oblicfuo atro- viridi, costis 14 — 15 subperpendicularibus, late distantibus, crassissimis, tuberculato- infla- tis, impressionibus lateralibus profundissimis, sinubus profundis acutis, deorsum non applanatis, tuberculorum 10 — 11 distantium areolis iunioribus in parte superiore albo -fuscescenti- lanatis, adul- tis glabris nigro-fuscis, impressis. Spinis radiantibus 11 — 15, supremis 2 (aut abortivis) exiguis erectis, lateralibus utrinquo 4 paral- lelis longioribus, supra medium sinum extensis, 5 inferioribus his 174 Monographia Melocacli. mullo crassioribus deorsum vergcnlibus, ceulralibus 3—4, plerum- (|ue 4, longis, fere aecjiiilongis, decussatis, 2 lateralibus ulplurimum paullo longioribus divergentibus, suprema sursum, inferiore deorsum vergente, omnibus diaphanis e rubro ignescenti -fuscis. Cephalio griseo deplanato, setis subtilibus vix emergentibus. Syn. MeJocuctus mucrocanthus Miq. In Llnnaea. Toni. XI. p. 157 —158. Icon. Tabula nostra XI. Integra planta adulta. Descriptio. Radices lignosae, .ramosae. Truncus profunde viridis, ovoideus aut magis globosus, paulu- lum obliquus. Costae 14 — 15 aliqiiomodo obliquae, plerumque sub- perpcndiculares, valde distantes, sursum convergentes, perquam crassae, altae, impressionibus lateralibus profundis et latis tubercula- to-inflatis, cristis obrepandis inter areolas valde prominentibus. Si- nus profundi, angulo acuto, inferius non applanali. Areolae 10 — 11, impressae, tuberculi margine inflato circumdatae, iuniorum parte su- periori griseo -fusco -lanata, adultis glabris profunde fuscis, ovalibus, non magnis. Spinae omnes unicolores, diapbanae, ignescenti-e rubro fuscae, apice non profundius colorato, radicibus non vaginalis. Centrales 3 — 4, longae, quarum duae laterales sub angulo acuto divergentes, utplurimimi reliquis aliquantulum longiores; suprema erecta, eiusdem aut maioris longitudinis ac infima, quae deorsum ver- git; omnes subtereles basi compressae. Radiantes plerumque 13 — 15, supremae 1 — 2 (aut nulla) parvulae tenues erectae, laterales ulrinque 4 parallelae aut subparallelac non aut rarius ad costam adia- centern pertingentes, salis longae; 5 inferiores multo fortiores, deor- sum vergentes, earumque tres infimae supra tuberculum subiacens extensae, Vs parte breviores quam spinae centrales. Costarum cristae satis angustatae inter areolas prominent. I MeJocactus macracanflioides. 175 Cephali um obliquum, ad latus trunci brevius inclinatum, de- planato-impressum, griseo- tomen tosum, fasciculis setarum fuscarum brevium subcirculariter impositis. Flores nondum visi. Mensurae. Truncus 16 centim. altus, baseos diameter 17. Costae inferne centim. distant. Sinus 1 centim. profundi. Spinae centrales 4 — 5 centim., radiantes supremae % — 172, laterales 3 — 4, inferiores 3 — 372 — 4 centim. longae. Cephalium 1 centim. altum, 5 in diametro. Differentiae aetatis. Specimen, ut videtur iunius, cuius iam in Schlechtendalii Linnaea l.c. mentionem fecimus, cepha- lium nondum elFormavit. Tamen ad hanc speciem pertinere nunc nullus dubito. Forma magis globosa est, vertice rninus angustato; color magis pallide viridis. Altitudo 14 centim., diameter baseos 16. Costae 14. Sinus in medio trunco profundissimi; 8 tuber- cula in quavis costa, quorum duo superiora in vertice subdeplanato, sibi valde approximata, disposita sunt. Spinae pallidiores, apicibus paullo obscurioribus, centrales 4, radiantes plerumque 14, tribus inferioribus maioribus, non ita decumbentibus, suprema plerumque impari brevi erectiuscula; laterales ad costas adiacentes non pertin- gunt. Areolae iuniores satis tomentosae. Planta obiit. Adnotatio. Species Melocacto macracantho adeo affinis, ut utramque identicam habuerim, cum hunc solummodo e descriptioni- bus et ex icone Cl. Link et Otto cognovissem. Dubia autem, quae inde ab initio declaravi, plane confirmata sunt inspectis et compara- tis fasciculis spinarum Melocacti macracanthi^ benevolentissime mihi missis ab Illustr. Pr. a Salm-Dyck. Differentiae iam sequentes me impulerunt, ut plantam nostram a Melocacto macracantho se- pararem. Miouki., Monographia Melocacti. t7fi iM. iMACRACANTHUS. laelc viridis, magis globosus, approximata. non adeo impressae, poliiis lule- scentes. 14 — 18, lateralibus 4 — 6 non pa- rallelis. 4, raro 6, praegrossae, breviores, lusco-rubentes apicibus mul- to profundius coloratae. Su- perior inferiore plerumque brevior, horizontalis. ? Omnes spinae longiores breviores. Cephalium setis parvis bre- crebris longiusculis, vibus Si forte aliquando plurimorum speciminum utriusque speciei comparatio indicatos characteres minus constantes declaraverit, et flo- res, quos ex utroque nondum novimus, nullas differentias obferrent, ' manebit tamen haec species distinctissima macracanthi va- rietas, loto habitu facile discernenda.' Floret ‘ Habitat in insula St. Tboniae. M. MACUACAATllOIDES. T r u n c us atro- viridis, ovoideus Tubercula magis distantia Areolae impressae, adultae ni- gro - fuscae Spinae radiantes 11 — 15, la- teralibus 4 parallelis Spinae centrales o — 4, tenui- ores, longiores, unicolores, ignescenti- e rubro fuscae. Superior eiusdem fere ac in- ferior longitudinis, erecta r Melocacti dubii. 177 APPEI¥I>IX DE MEJjOCACTIS DEBUIT. Licet 3Ielocacti iuveniles, in quibus cephalium nondum evo- lutum est, ab Echinocactis tum costarum habitu tum spinarum situ, colore aliisque notis, quas supra exposuimus, iam quodammodo diffe- rant, tamen veri non est absimile inter Echinocactos illos, quorum trunci steriles tantum in systemate descripti sunt, quosdam adhuc la- tere, qui in posterum ad Melocactos referri debebunt. Horum ali- quos indicare inutile forte non erit, iisque eos Melocactos addam, quos tantummodo ex iconibus antiquiorum Botanicorum novimus, et qui aut penitus novi sunt aut ad species iam descriptas referendi, cum nimirum veri sit simile, icones illas sola pictoris culpa a planta nor- mali differre. 1. Echinocactus Ceratistes Otto. Pfeiffer Enumerat, p. 51. Globosus pallide virens 10 — 16-angularis; costis obli- quis obtusis tuberculatis; sinubus linea saturatiore serpentina no- tatis, areolis remotis oblongis, albidis. Spinis exterioribus 8 curvatis, infima minima, centrali 1 incurvata, omnibus crassis nigris. Plantae seminales, teste Cl. Pfeiffer quadriennes, 6 cen- tim. altae et in diametro. Areolae 2 — 272 centim. distant; spinae to- tidem longae. Habitat in Chile. 2. Echinocactus aciculatus Salm-Dyck. Pfeiffer 1. c. Globosus subdepr essus, costis 11 — 12 verticalibus obtusis; Fol. XVIU. Suppi. 23 I7S Miquel, Monogruphkt Melocacii. areolis approximalis, iuiiioribiis lanatis albidis. Spinis Lcnuibus reclis subrigidis, slramincis, exterioribus 10 jradianlibus, inlima longissima, centrali una. Planta unica in borto Dyckensi e semine enata nunc 15 centim. circiter in diametro, 10 a Ita. Sj)inac 2 centim., inlima 4 centim. longa. (Cf. IMcilTcr 1. c. et Hort. Dyckens. p.341.) Habitat in Brasilia. 3. Eciiinocactus polyacanthus Link et Otto. PleifTer 1. c. p.52. Ovalis vel subcy lindricus viridis 15 — 20-angularis; costis subcompressis crenatis; sinubus profundis acutis; areolis con- fertis, infra costae crenas positis, iunioribus albo-velutinis; tandem vix tomentosis. Spinis exterioribus 6 — 8 divergentibus, centra- libus 3 — 4 maioribus, omnibus rectis, rigidis corneis. Planta Horti Berolinensis a Cl. Link et Otto descripta 10y2 centim. alta, 8 crassa, basi attenuata. (Cf. Verhandl. z. Befdrd. d. Gartcnbaues in Preussen. Tom. IH. p. 422 — 423.) Cl. Pfeiffer plantam describit 31 centim. altam, 9 in diametro. Areolae 1 — 04 centim. distant. Spinae exteriores 1 — 1% centim., centrales 2 cen- tim. longae, originariae ultrapollicarcs, cinereae. Verticis structura in icone citata cephalio incipienti non absimilis, etiamsi babitus plantae elongatus Melocacto non similis sit. Icon. Verhandl. z. Beford. d. Garlenh. in Preussen. Tah.XVI. lig.l. (vertex testibus ell. auctoribus niinis elevatus). Habitat in Brasiliae Provincia Kio grande (Se Ilo w). 4. Eciiinocactus intkic atus Hort. Berol. Pfeiffer Enu- merat. p. 53. Ovoideus viridis, costis 20 obtusatis, spinis 4 cen- tralibus maioribus erectis, reliquis 14 — 16 patentibus, extimis di- varicatis. Melocacti dubii. 179 Syn. Echinocactus intricatus Link et Otto in Verhandl. z. Beford. d. Gartenb. in Preussen. Tom. III. p.428. Icon I. c. Tab. XXIV. Descriptio. Truncus 10 centim. altus, 9 in diametro. Co- stae prominentiis distinctis, latere impressae. Vertex tuberculatus impressus. Areolae approximatae, 13. Spinae maiores 2y2 cen- tim., parvae 1% centim. longae, omnes cano-fuscescentes. Habitat in Montevideo. 5, Echinocactus intortus DeC. Prodr. IIL p.462, Pfeif- l’er Enumerat, p.67. Oblongus 13 — 16-angulatus, angulis superne in spiram contortis. Spinis mediocribus, subinde incurvatis. /5 Purpureus Pium. spec. 19 mss. Vol. III. Tab. 8. Syn. Cactus nobilis Lam. Dictonn. I. p. 537. Habitat in insula St. Domingo. 6, Cactus Hystrix Haworth Supplement. p.73. Oblon- gus multangulatus, fasciculis spinarum confertissimis elongatis rectis fulvis. Habitat in India occidentali. Videtur Melocacti cuiusdam iunioris forma, at ex Haworthia- na diagnosi non extricanda, Melocacto xanthacantho fortasse non absimilis. Cl. Pfeiffer eum ad Melocactum Sahnianum pertinere suspicatur, sed nescio num alio argumento quam sola descriptione Haworthii ductus. Si autem in posterum (quod tamen vix proba- bile) accuratior plantae Haworthianae cognitio innotescat eaque eius valor specificus comprobaretur, nomen mutandum erit, cum iam nunc Molocactum Hystricem Parm. descriptum habemus. 7, Melocactus, a Jussieuvo in Tournefortii Institutio- nibus pictus et descriptus, ^Melocacto communi aliquatenus recedit; emergunt scilicet flores nondum aperti plures e cephalio, quod in ISO Miqiei,, yfonn^raphia Melocadi. vivis }lclocnctis ego nunquam observavi. Corollae tubus aci % longitudinis partem contractus est, dein venlricosus, ovario ovoi- deo insidet; 12 petala externa, 6 interna breviora. Bacca ova- ta, vix sulcata, aut angulata, brevis. Flos in universum robustus, illo Mviocacti niicrocephafi Vs parte longior. Petala sepalavc lanceo- lata, ovata acuta. Cf. Tou rn elortii Institutiones rei herbariae. Lugduni (iuxta exemplar Paris.) 1719. Appendix auctore Antonio de Jus- si eu. Toin. I. p. 653. tab. 425. cephalium florens exhibet. 8. Echino MELOc ACTUS, qui depictus est in Antbologia magna sive Florilegio novo et absoluto. Francofurt. in oflic. Hryana 1626. Fol. Tab. LXXX, Jfleiocacti species est, costis crassis 9 — 10, tuberculis spinigeris 7. Spinis crassis, radiantibus 8 — 11 ad medium sulcum pertingentibus, 1 centrali erectiuscula ra- diantibus paullo longiore. Cepbalio unam tertiam trunci altitudi- nem adaequante. — Aliquomodo Melocacto macracantho affinis vi- detur. — Inter dubia Melocacti communis synonyma cum dubiis synonymis retulimus. 9. Melocactus m ammillariaeformis SaliM - Dyck. Trunco perviridi depresso -globoso mammillifero, mammillis spi- raliter in series 20 — 25 confertissime dispositis, spinigeris. Spinis radiantibus 7 subulalis recurvato -patentissimis stramineo -fuscis, centralibus in superiore areolae parte positis gracilioribus. Ce- pbalio lato, plano, mammillis instructo confertissimis, lana densa obtectis. Syn. Melocactus mummillariaef armis Pr. a Salm-Dyck iii Olto el Dietricli Allg^eniciiic Garicnzeilung’ 18.3G. no. 19. p.l48. Pfeif- fer Enumerat. p.40 — 41. Icon nulla. Melocacti dubii. 181 Descriptio. Truncus subglobosus, supra depressus, basi atte- nuatus, tuberculosus nec sulcatus. Tubercula omnino inammi- tbrmia in lineis 20 — 25 valde spiralibus caulem ambientia, distincta, conferta, patentia, dura, perviridia, basi latissima depressa, apice ro- tundata spinifera. Spinae 10 — 12 ex areola oblonga primo la- nata, mox nuda, radiantes (una quandoque centrali) sex laterales in- limaque septima fere aequilongae, crassae, subulatae, recurvatae, rigi- dissimae, patentissimae et valde intertextae subcurvae, 3 — 5 gracilio- res, in areola superne positae erectae; iuniores stramineo-, senio- res cinereo -fusca e, mortuae nigricantes. Cephalium in vertice impresso positum, lanuginosum, latum, e basi disciformi aut receptaculo plano, mammillis instructo floriferis confertis, circulatim dispositis, lana densa persistente albida tectis, se- tis spinosis nonnullis armatis (cb Pr. a Salm-Dyck 1. c.). Flores nondum observati. Mensurae. Truncus speciminis unici hucusque observati, nunc mortui, 7% centim. altus, 9 in diametro. Tubercula centi- metro uno paullo longiora. Spinae 6 laterales infimaque 2 centim. circiter longae (cf. Pfeiffer 1. c.). In fasciculo, ex Horto Dyckensi nobiscum communicato, spi- nae 6 superiores tenuiores centim. 1 circiter longae, 3 utrinque late- rales subarcuatae paullulum deflexae, inferiores paullulum maiores, 1 — 174 centim., infima deflexa impar apice subuncinato totidem me- titur. Num fasciculus iunior? Differentiae aetatis. Semina e cephalio plantae mortuae collecta plantas praebuerunt, initio Mammillariae coronariae similli- mas, mammilliferas, in quovis tuberculo setas 20 albas et spinas 4 brunneas rigidiores gerentes, tandem 3 — 4 uncinatas. Axillae parce lanatae et setosae. Plantae seminales nunc circa 4 centim. al- tae (cf. Pfeiffer 1. c.). 1.S2 >liOijKi., Mono^raphia Melocacli. Ad notatio. Plauta ob truncum non costatum sed mammillile- rum et ccphalii evolutionem centrifugain a speciebus reliquis Melo- cavti valdopere recedit. Quid varii auctores de eius inter genera ractearum loco disputaverint, iam exposuimus (cf. p.95 et 97). Cau- tius duximus e genere nostro eam excludere, donec meliora de cepha- lio et floribus edocti simus. Floret Habitat in Regno Mexicano (Pr. a Salm-Dyck). I I Additamentum I. 183 ADDITAMENTUM PRIMUM AD SfOKTOORAPmAll DEIiTERIS MEEiOCACTI. {Academiae traditum mense Martio a. 3IDCCCXXXIX.) Grenus Melocacti, cum nullo certo charactere ex organis gene- rationis petito a Mammillaria differat, rectius cum hac in unum ge- nus, Cactus L. exci, sp., dicendum, coniungendum videtur, additis tamen horum subgenerum nominibus et servatis nominibus specificis. mstrihutio geographica. Loca sicca atque splendidissimae luci exposita a Cacteis praediligi nec unquam in humidam sjl varum umbram has plantas pervenire, Cei. Martius monet (Acta Ac. Caes. L. C. N. C. Tom. XVI. p. 347). Lumen caloremque fere sola esse agentia, quibus|laete vigent Cacteae, eiusdem acutissimi scrutatoris observatione confirmatur, formationum scilicet geognosticarum varietatem vix aliquid conferre ad Cactearum distributionem permutandam. In B rasilia ex. c. in granite, cal- caria, et mica quarzifera (Itacolumit Eschvvegii), rarius in schisto argillaceo et chloritico (Thon- und Chloritschiefer), Cacteas crescen- tes vidit, qua observatione ea quae de aliis terrae regionibus retulimus optime confirmantur. Nec varia atmosphaerae pressio in bas plantas magnam efficaciam habet, ut tum totius familiae in universum, tum inpri- IS'4 Miqiel, Monographia Mclocacti. inis iMclocaclonini disUihiUio probat. Melocacli in Brasilia c planitie allins in montes adsceiuliint. Do Meloeactonim in Regno Brasiliensi dispersu haec legun- tur. In saxosis locis regionis dictae Coniarca do Serro Frio IVe- (pientia Melocactorum, nudis rupibus auriferis el rpiarzosis insiden- tium ])eregrinatorem in admirationem rapit. Crescit ibi copia satis magna s|)ecierum, quarum autem non nisi minima pars hucusque in- notuit. Vocantur Cabeza do Frade i. e. calvum monachi caput. Adseendunt in Minas Geraes, ut et in Peruvia et Mexico ad altissima montium iuga. In vertice montis Itambe da Villa do Principe quaedam species cum speciebiis Xyridis, Eriocaulis, Gra- mineis et Barbacenia exscapa ad altitudinem 5590 pedum supra ma- ris superficiem cernebantur. Quibus comprobari videtur, quasdam Melocactorum species in- signes frigoris gradus perferre; cuius rei exemplum semel vidi in Uelocacto Lehmanni, qui cum e navi ad hortum veheretur, durante nocte mensis Martii levi congelationi expositus, vitam servavit. Species novae. MELOCACTUS CAESIUS II. L. Wendl. /I/. trunco caesio, depresso -globoso, costis 10, inter areolas elevatis, tuberculis spinigeris subdistantibus, areolis griseo- lanatis. Spinis validis subrectis, radia n tibus 8, centrali 1 ra- diantibus paulo longiore. Cephalio griseo -lanato. Petalis apice erosis. Stigmatis radiis 7 flavescentibus. Syii. Mcfocactus caesius II. L. Wcnclland In lillcr. 10. Decembris i8;}8. Icon nulla. Habitat in La Guayra Columbiae, unde auctumno anni 1836 in hortum llerrenhusanum allatus est. Additamentum I. 185 De scriptio e litteris Cl. Wendland exarata. Truncus deplanato-globosus, caesius. Costae 10, sinubus latis et profundis diremtae, inter tubercula paullo elevatae. Areo- larum lana brevis, sordide grisea. Spinae validae, strictae, fere rectae, pallide rubentes. Radiantes expansae; cen tralis his paullo longior, aliquatenus sursum directa. Cephalium adhuc breve sordide griseum. Flores profunde rosei, expansi, petalis (sepalisque?) 18 — 20, linearibus apice obtu- sis et erosis. Filamenta brevia fere alba, antheris flavescentibus. Stylus stamina paullo superans, stigmatis flavescentis radii septem. Mensurae. Truncus 10 centim. altus, 14 in diametro. Tu- bercula 2y2 distantia. Spinae radiantes 2 — 2V2 longae. Cepha- lii diameter transversus 4. Corolla expansa Vk circiter in diametro. Ad notatio. Species, etsi aliis in continente novi orbis nascen- tibus et spina una centrali praeditis affinis, valde distincta tamen vi- detur tum trunci forma et spinarum numero, tum inprimis stigmate septemradiato flavescenti. MELOCACTUS GRISEUS H. L. Wendl. M. trunco caesio ovoideo, costis 15, inter tubercula valde elevatis hinc undulatis, areolis brevissime griseo -lanatis. Spinis strictis, fere rectis, dilute brunneis, radiantibus 8, centrali 1. Cepbalio griseo. Syn. Melocactus griseus H. L. Wendland in litt. iisdem, leon nulla. Habitat in*La Guayra Columbiae, unde cum praecedenti ad- vectus. ■Descriptio ex Cl. Wendland. Vol. XVIII. Suppi. 24 Miqlel, Mono^raphia Mclocucti. 186 Truncus ovoideus, altanien depressus, caesius (viridi-griseus). Sinus minus profundi quam in praecedenti. Costae 15, earumque cristae inter tubercula valde prominentes, unde undulatae vel potius obrepandae. Spinae strictae, at tenuiores quam in praecedenti. Planta nondum in Europa floruit, at baccam maturam in cepbalio servavit. Mensurae. Truncus 13 centini. altus, 15 in diametro, tu- bercula 2*4 distant. Spinae radia n t es IV2 et ultra longae, cen- tralis his paullo longior aliquomodo sursum directa. Cephalii dia- meter 5. Ad notatio. Species praecedenti fortasse nimis affinis, a ({ua differt trunci forma magis ovoidea, spinis paullo tenuioribus, maiori costarum numero, colore. Ulterius autem comparanda. Additamentum II. 187 ADDITAMENTUM ALTERUM. (Academiae exhibitum mense Novembri a. 31DCCCXXXIX.) A. OfilVERALilA. Quae de charactere generico Melocacti disputavimus, ulte- rius Cactearum studium adhuc magis probavit. Character scilicet essentialis ab omni parte absolutus, quo Melocacti a Mammillariis di- stingui possint, e flore fructu ve hucusque erui nequit, etsi habitu et truncorum forma satis a se invicem differant. Quare unius generis. Cacti Linn. exci. spec. vocandi, quasi subgenera naturalia habenda videntur, ut nuper exposui in Commentariolo cui titulus: Genera Cactearum. Roterodami apud A. Baedeker. 18o9. p.l6. (separa- tim expresso ex: Bulletin des Sciences physiques et naturel- lesin Neerlande. 1839. p.87 seqq.), ubi haec legCintur: CACTUS Linn. exci. ppll. spec. (Melocactus To u r n e f. exci. sp. D e C. Cactus H a w. Mammil- laria Haw. DeC. alior. Ariocarpus Scheidweiler. An- halonium Lema ire.) Character differentialis. Corolla cum calyce confluens, tubulosa, segmentis inferioribus (sepalis) paucis parvisque colo- 188 M iQiEL, Monogruphia Melocacti. ratis tubo adiiacrcntibus. Petala 5 — 25 tubo breviora bi-triserialia, inliiuis latioribus. Stamina filiformia tubo medio aduata plurise- rialia. Stylus liliformis staminibus longior in stigma 3 — 7-radia- tum lobulalumve abiens, liacca laevis oblonga aut clavata perian- tbio marcescenti coronata. Siibgciius I. Mammillaria. f/ic/liQLEL, Monnvraphia Melocacti. I *M) 2. 3Ielo cadus communis var. m af/nisul catus Lem. (13 pol!, ah. 11 iii diam.) 3. 3icfoca dus communis var. acicul aris Monv. (10 poli, ah. 9 in diam.) Spinis brevibus acicularibus rigidissimis; costis parvis numerosioribus; areolis confertissimis, vix tribus aut sex lineis inter se distantibus; ccpbalio parvo. An species propria? Lemairc 1. c. p. 103. 4. 3Idocadus c ommunis var. spinosior iVlonv. (12 poli. ah. 10 in diam.). Glauccscens, conicus. Spinis numerosiori- bus, centralibus duabus tribusvc; ccpbalio multo spinosio- ri, atro -fusco; stylo stamina longe superanti, et parum pe- rianlbii lobos; floribus sempcr pomeridianis. An species propria? cx Moii vili, observ. Lemair. MELOCACTUS BIlONGiMAllTII. Individua cepbalophora deinceps se accepisse, Cl. Lema ire mo- net (l.c. p. 103 in nota), staturae maioris. Ceph alium illi 3Ielocacti communis forma proximum, ab eo tamen differt colore aurantiaco (nec rufo), spinis trunci dein plus minusve albescentibus, etiamque demum omnino corneo -albido- translucidis, hinc inde contortis, dua- bus tunc tribusvc praeter alias ad summum fasciculum concomitanti- bus. Flores iis 3Ielocacli communis similes. Est idem ac 3Ieloca- ctus pyramidalis spinis albis Ilortulan. MELOCACTUS OBTUSIPETALUS. Tanquam synonyinon dubium Cl.Lcmaire p. 104 citat: Erhinocaclum tu- hcrcufatum Liiik ct Ollo. MELOCACTUS VIOLACEUS. Synonymon est: Melocactus Parthoni llort. Additamentum II. 191 Novam speciem ab auctore descriptam, terminis paullisper mu- tatis, sic recipimus: MELOCACTUS PENTACENTRUS Lem. trunco laete- viridi subconico- globoso, costis undecim, subacutis, subcrenatis, ad areolas vix inflatis, sinubus latissimis, areolis ovatis semper nudis. Spinis quinque subaequalibus subre- ctis, quatuor lateralibus, quinta infima vix longiore, albo-rubenti- bus. Cephalio conico albo, setis annulatim fasciculatis roseis. Syn. Melocactus ijentacentrus Lem. 1. c. p. 108. Icon nulla. Habitat Bahiae. Specimina viva in Caldario D. Courant servantur. Haec adhuc Lemaireus habet; Costae 11 subacutae, subere- natae, parum altae, ad areolas sat obsolete inflatae. Areolae ova- tae, statim nudae, quinque sexve lineas distantes. Sinus latissimi, vix profundi, sulco notati. Spinae quinque regulariter dispositae, quarum quatuor laterales, quorumque primae duae suberectae, sequentes horizontales aut paullulum dependentes, paullo robustiores, quinta ad imum directa, vix longior; omnes longitudine subaequa- les, ad basin subulatae (praesertim horizontales duae), sicut ad apicem obtusae et rosellae, dein obsoletius albo -rubricato -coloratae, quin- que sexve lineas longae, pulvere albo sui generis abundante consper- sae; ad summum fasciculum exstat fossula quaedam rotundata nec non profunda, n ectarifera??, in Melocactis reliquis nondum obser- vata et forsan sextae spinae semper abortivae (in uno solo fasciculo haec sexta spina eo loco adest, reliquis brevior) locum indicans. Ce- phali um obtuse conicum, 16 lineas altum, 24 ad basin latum, lana densissima brevissima, ad verticem plane alba, deinde vix subfulva- M iQLEL, ^lonofrraphUi Melocacti I‘»2 slra, spinulis inmimorahilibiis, ad verliccni roseis, postea rurescenli- j)urpiircis, distincte in annulos ciiTuinduclos fasciculatis. Planta laetissima, statura brevi, spinis (juinque constantibus, ])ulvere albo conspersis, iiscpie cepbalii circulariter (nec spiraliter) dispositis, Leinaireo teste, salis distincta; absque cephalio vix pollices alta, 0/2 lata. Pulvis ille spinas inquinans, rarius crocei coloris, etsi in omnibus speciminibus obvius, certo equidem naturae funginae, et a Mycetolo- gis accuratius investigandus. Duas species, verisimiliter novas, Cl. Lema ire litteris 8. Maii 1839 nobis breviter indicavit: MELOCACTUS LEMAIREI noh. V. conico-oblongus, costis decem, tuberculis remotiusculis. Spinis latis paullo compressis, rubris, centralibus quatuor, exter- nis fere novem. Specimen undecim pollices altum. Habitat in insulae St. Do mingo terris interioribus. Varietas adest absque cephalio, in cuius fasciculis spinarum centralium una superior plerumque deest, dum spinae externae supe- riores colore albo insignitae sunt, reliquis rubris longis, iasciculi pollicem distant. MELOCACTUS OREAS noh. M. oblongus, costis sedecim, fasciculorum confertorum nu- dorum vel lanatorum Spinis centralibus octo magnitudine variis, filiformi- flexuosis, radiantibus paucis exiguis. Cephalio plano, lana longa albicante. Specimen septem pollices altum. Fasciculi 5 lineas distant. Additamentum II. 193 Habitat circa Bahiain, verisimiliter aci montium declivia. Adnotatio. Species has, non nisi brevissime indicatas, in sup- plemento, Deo fovente posthac edendo, describendas curabimus, Lemairei benevolas adnotationes exspectantes. MELOCACTUS MAMMILLARIAEFORMIS Salm-Dyck. Ipso auctore teste ad Mammillarias pertinet. Ex sententia 111. Principis cum Mammillaria implexicoma, M. daimonocera et verisimiliter cum M.pycnac antlia y M. retusa (vel sulcolanata) sectio- nem constituit satis naturalem, mammillis in trunci vertice evanidis, floribus e vertice deplanato cephaliformi lanato prodeuntibus, maiori- bus ac in reliquis Mammillariis, iis Echino cactorum fere similibus, flavis, distinctam. I VoL XVllL Suppi. 25 >IiQLEL, Monograp/iia Melocacti. Explicatio Tabularum. Tnbiila I. Organa gcnerationts, g. 5. Mclocactus Lehmanni. a. Flos apertus, normali situ in ce phal io, lana paullo floccosa cireuindalus, magn. nat. h. Idcni, lente auctus. h*. Flos c ccplialio, sed non Illaeso ovario, sumtus, a latere. h". Idem aucta magn. c. Idem longiludinallter apertus et transverse expansus. 1 Felala sepalaque ; 1. intima, 2. extima petala, 3. scpala primae, 4. infimae seriei, nat. magn. e. Pars tuhi interna aucta, ad staminum insertionem et formam exhibendas. Quaedam autem stamina in pictura omissa sunt. f. Stylus cum stigmatibus, magn. aucta. g. Stigmatis radii expansi a parte superiore visi, aucti. /{. Lnus radius a latere, 250 in diam, auctus, ad papillas commonstrandas. i. Grana pollinis sicca, eodem augmento. j. Eadem, madefacta. g. 2. Melocactus communis. Figurae ex C a n d o 1 1 e i Plantis succulen- tis et Il<*vuc etc. excerptae. 3Iagnit. nat. a. Flos a latere, cum ovario. b. Idem apertus. c. Ovarium cum stylo et stigmate. d. Pollen. c. IJacca matura. Explicatio tabularum. 195 Fig. 3. Mclocactus microcepTialus. a. Flos paullisper defloratus, cum ovario a latere, magn. iiat. h. Idem longitudinaliter dissectus. c. Sectio transversa ovarii. d. Petala sepalaque : 1 — 2. sepala, 3. petala externa, 4. intima, nat. magn. e. 2 — 4. Eadem aucta magn., ad nervorum distributionem exhibendam, omisso primo sepalo, in quo ob minutiem et crassitiem vix nervi digno- scuntur. y. Pars superior styli cum stigmatis radiis, nat. magn. g'. Singulus stigmatis radius, 250‘®® in diam, auctus, a latere et paullisper a facie interna visus, quae canaliculata est, marginibus inprimis papllliferis. Tabula II. Macca, Lernen. Crerminatio. Fig. 5. a. Bacca Melocacti microcephali , nat. magn., cum sectione transversa in apice et In basi. h. Eadem naturali colore praedita. c. Bacca Melocacti depressi, natur, magn., ex Hookeri Botanical Ma- gazine excerpta. d. Eadem, longitudinaliter dissecta. e. Sectio transversa ovarii Melocacti microcephali , e flore paullo deflorato, magn. aucta. f. Ovulum foecundatum, cum funiculo umbilicali, ex eodem ovario, 250 etc. g. Semen maturum Melocacti Lehmanni. h. Idem, auct. magn. Fig. 2. Melocaclus Lehmanni. a. Planta germinans, aliquot hebdomades nata, in uno latere testam gerens; nat. magn. h. Eadem, aucta. c. Similis, aucta. d. Alia, eodem vitae stadio, fortius aucta, ad radiculae structuram exponen- dam, e cuius parte superiore brevis ramulus lateralis prodit. — Conus it Miqijkl, Monographia Melocacti. lUG vasculosus centrum, fibrillae tenuissimae diaplianae superlieiem radicu- lae uccujiant. e. (icmmula, aetate paullo provectiore 5 in axillis cotyledonum, fere concre- tarum, tubercula nascentibus spinis praedita cernuntur. f. IManta provectior, spinifera, nat. magn. fr. Eadem aliquomodo aucta. h. Eadem lente sinijilice forti aucta, ad fere papillosam suiierficiem et spina- rum ciliatarum fasciculos cernendos. I. Spina praecedentis, 250 in diam, aucta. Elauta sub f picta longiludinalitcr dissecta, cellulosam trunei compagem et prima vasa spiralia exbibens^ lente simplici aucta. /■*. Pars sectionis transversae, eiusdem 5 in centro vasa spiralia aliquomodo protracta et borizontaliter expansa observantur. /. Eiusdem sectionis tenuissima lamina, 250 aucta, qua epidermis in conspe- ctum venit. Tabula III. Aetas iuvenilis, i u. Planta iuvenilis globosa Melocacti pyramidalis, ex insula Cura^ao advecta. b. Similis plantae apex longitudinaliter sectus^ a. a. costae. Tabula IV. Spinae ct Cephalium, natur, magn. Fig. 1. Melocactus depressus (ex Hookcri icone). a. Fasciculus spinarum e medio trunco, a facie. b. Similis ex inferiore costae parte, magis a latere. Fig. 2. Melocactus Bcslcri (ex Ottonis et Linkii icone), a facie. Fig. 3. Melocactus communis macroccphalus. a. Fasciculus a facie anteriore. b. Idem a latere. Fig. 4. Melocactus macracanthus , secundum specimen a Principe a Salni- Dyck missum pictus, rt. A facie: b. a latere. Explicatio tabularum. 197 Fig. 5. Melocactus pyramidalis adultus, ex insula Cura^ao. a. A facie 5 h. a latere. Fig. 6. Melocactus Salmianus nondum omnino adultus, ex horto Dyckensl. Fig. 7. Melocactus Lelimanni, ex insula Cura^ao, mortuus. а. Pars cephalii a facie interna visa. In margine, qui trunci costis incu- buit, tubercula complanata eorurnque cicatrices vasculares, fasciculis spinularum correspondentes, cernuntur, inque fundo cicatrices ad con- fertiora tubercula partis superioris cepballi pertinentes. б. Tuberculum complanatum ex basi cephalii infima, a facie interna. c. Tuberculum sequentis seriei, a parte superiore, siccum florem gerente. d. Tuberculum sterile, e superiore cepballi parte. f. Simile, siccum florem gerens. e. Dispositio tuberculorum, e pariete Interno cephalii. Tabula V. Melocacti Monvilliani truncus exsiccatus, a Pr. a Salm missus, omisso cephalio, magn. natur. Tabula VI. Melocactus dicJiroacanthus, pictus secundum specimen ex Insula St. Thomae advectum, magn. natur. Tabnla VH. Melocactus Miquelii. Iconem iuxta exemplar seminiferum, ex insula St. Cru- cis in hortum botanicum Hamburgensem nuper advectum, fidelissime pictam Cl. Lehmann misit, natur, magn. Tabnla VIO. Melocactus Lehmanni adultus, ex insula Cura^ao, nat. magn. Spina- rum fasciculi e specimine antehac in Llnnaea descripto, quorum unus a facie, alter, spina centrali suprema longiore radiantibusque supremis longioribus erectis emi- nens, a latere cernitur. Tabula IX. Melocactus microcephahis adultus, ex insula Cura§ao, natur, magn. Spi- narum fasciculi unus integer, alterius solummodo centrales spinae. yi KjLti., Monographia Melocacli. IUS Tabiiln X. Mcfocuclus Zuccarinii. Illauta adulla ox insula Curaoao, natur, inaiiii S|iiiiarnin lascirulus a facie ot a latere. Tnbiila XI. Mcloraclus macrucunthoides , secundum s|)ccimen ex insula St. Tliomae, natur, ma^n. Index. iin> INDEX SYNON Y M I C U S. (Synonyma litteris currentibus expressae.) Anhalonittm Letn. pag. 187, 188. Ariocarpus Scheitlw. 187, 188. Cacti mainmillati DeC. 188. Cactus Haw. 91, 94, 187. Cactus Liii. reforra. 187. Cactus Hystrix Haw. 91, 179. — macracanthus Salm. 92, 171. — Melocactus L. et auct. 90, 91, 140, — — var. L. 91. — — — spin. alh. 91. — Melocactus Wendl. 146. — nobilis L. 91. — — var. L. 91. — nobilis Lara. 179. — pyramidalis Salra. 92, 163. — quatuordecimanyulatus etc. Wachend. 90. — subrotundus etc. Wachend. 90. 140. — subrotundus L. 91. — — var. a — y. 91. Echinocacti Willd. 188. Echinocactus aciculatus Salra. 177. — Ceratistes Otto. 177. — intortus DeC. 179. — intricatus Hort. Berol. 179. — meonacantJms Lk. et Otto. 130. — polyacantlms Lk. et Otto. 178. — purpureus Plura. 179. — Salmianus Lk. et Otto. 160. — tuberculatus Lk. et Otto. 190. — xanthacanthus Miq. 93, 169. Echinomelocactus Lob. Cius. Dodon. Weinra. Bradl. 139. — Anthol. niayn. 141, 180. — maior Herm. 139. Ficoides occidentale Herra. 140. Mammillaria Haw. 187, 188. Blammillaria daimonocera , implexicoma. pycnacantha, sulcolanatn 193. 3Ielocactos Hort. Eystett. 131. Melocactus Boerh. 90. — DeC. 92, 94, 188. — • Tournef. 90. — Juss. 90. 179. — araoenus Hoffrasg. 92, 145. — atrosanguineus Hort. Berol. 92, 162. — Besleii Lk. et Otto. 131. — Brongniartii Lera. 93, 148, 190. — caesius Wendl. 184. — coraraunis DeC. 138, 140, 189. — var. acicularis 190. — — — conicus 143, 189. — — — havannensis 144. — — — Grengelii 143. — — — Joerdensii 145. ‘ — — — laniferus 143. — — — macrocephalus 143. — — — raagnisulcatus 190. — — — oblongus 143, 189. — — — spinosior 190. — — — viridis Pfeiff. 146. — crassicostatus Lera. 137. — curvispinus Hort. Berol. 92, 135. — depressus Hook. 93, 129. — dichroacanthus Miq. 147. — goniodacanthus Lera. 93, 127. — griseus W"endl. 185. — havannensis Miq. 144. — Hystrix Parraent. 138. 200 Miqlel, Index. Meloractns Indiae occidentalis Lobfl. Bauli. lloLili. 00, 139, 140. Melocactim liohnianni !Miq. 93, 151. — Lcinairci Miq. 192. — inarracanthoidcfl Miq. 173. — marracunthus Miq. 174. — macracantlius Salni. 171. — mammillariaeforiuis Salni.95, 180, 193. — meonaranthus Lk. ct Otto.’92, 150. — microcephalus Miq. 156. — Miquflii Lehm. 93. 149. — Moinilliaiius Miq. 133. — obtusipetalus Lcin. 93, 135, 190. — — var. crassicostatus Leni. 136. — Oreas Miq. 192. Melocactns ParUioni Ilort. 190. Melocaetus pentaceiitrus Leni. 191. — pu'mni(lalis Saim. 163. — pyramidalis var. carneus Miq. 166. — rubens II ori. 145. — rubens Pfeill'. 92, 145. — Salniianus Lk. et Otto. 92, 160. — Spatanj^us Lk. et Otto. 92, 151. — sulcatus ctc. Moris. 140. — liolaceus Pfeiir. 92, 128, 189, 190. — M endlandii Miq. 146. — xanthacanthus Miq. 93, 169. — Zuccarinii Miq. 93, 167. flJclocardus 'rabern. Moris. 139, 140. Miquel, Monographia Mehcacti. Additamentum III. 200 1) ADDITAMENTUM TERTIUM. MELOCACTUS CRASSISPINUS Pr. Salm-Dyi:k. M, Iranco conico laete viridi, costis verticalibus 8 — 10 sinuatis circum areolas inflatis, sinubus profundis acutis, areolis remotis elongatis tomentosis; spinis subulatis crassissimis fuscescentibus, exte- rioribus 8 — 10 recurvato -patentibus, infimis longioribus, centralibus 1 — 4 rectis. Cephalio . . . . Syn. Melocactus crassispinus Pr. Salm-Dyck in Otto et Dietrich Allgem. Gartenzeltung a. 1840. p.lO. Melocactus pycnacanthus Catal. Hort. Celsiani in litt. ad Salm»Dyck. Icon nulla. Descriptio et mensurae. „Specimen originale maius polli- ces 7 altum, et basi diametro poli. 4 cum dimidio, apice conico-atte- nuatum. Costae latae sinuatae, lateribus circum areolas inflatis, cri- sta inter eas acuta, sinubusque profundis. Areolae sesquipollicem distantes, subimmersae, griseo -tomentosae, elongatae. Spinae exte- riores decem patentissimae recurvulae, tribus summis (una alterave saepe deficiente) gracilioribus lineas 6 longis, lateralibus sex sensim longioribus, et infima septima longissima pollicari, validis, subulatis, pennam columbinam basi fere crassis; interiores 4 cruciatim dis- positae, (infima longissima subpollicari et supremis quandoque defi- cicnlibus), subulatae, validae, crassitie spinarum lateralium; spinae omnes rigidissimae, cornco-pellucentes, medio pallidissime et basin apiccmque versus saturate roseo-fuscescentes.'^‘ Pr. Salm-Dyck 1. c. Habitat verisimiliter in Brasilia. 200 c Miqiel, Monographia Melocacti. Additamentum III. Adnot. Cum ccphalium haec planta nondum enixa sit, certo non constat, num revera inter Melocactos pertineat, uti ipse Illustr. speciei auctor monet. Speeimina, sed omnia absque cephaliis, a Viris praeclarissimis van der Maelen et Ceis in Hortum Dyckianum et Berolinensem botanicum missa sunt. Quodsi autem revera baec species ad Melocactos sit referenda, ul- terius tamen perquirendum erit, cuinam specierum iam descriptarum proxime accedat et qua ratione ab iis differat. An 3Ielocacto Leh~ manui iuvenili non omnino absimilis, an cum speciebus e litteris Cl. Lemaire breviter indicatis comparanda? Errores typothetac ct corrigenda. Pag. 90 lln. 8 calvee lege calyci 97 Ea ejuae Melocactum mammillariaeformem spectant, ex recentissimis observationibus iam nunc rectius exposita in Addendis pag. 193 videas. 101 lin. 16 augulosae lege angulosae 103 3 orlhotropis (?) lege analropis 106 c profeci ior lege provectior 112 6 densissime lege diutissime 119 10 endopleura lege endocarpio 120 24 La Guyana lege La Guayra Monendum autem, ea quae pag.120 seqq. de distributione geographica proposui, additis et computatis speciebus post conscriptam Monograpbiam inventis et in Addendis enumeratis, esse expolienda ac corrigenda. 125. In clavi specierum species postea in Addendis enumeral.ae desunt. / 'oi. ?crjnsr vw- j ! ! ) I [ I ,1 ri 1 I! II If 'i i i 1 j I I I i I lUi/ /. Auct df.' /nr^.a ^ • ■ V A' i- //enri/ tr r» mxnir srF/^L. m.xrmsrppz. ^ d4>/y. lUSIV.SPPFL. re/.smr.smn. ^4/i^uM Tbf- juxrTorsi^/^z. t/Jfelcc. Jhl'. ru.fTTirsTPPz. . fff fr/^. iM : m>. X t^Hlt Ifr-Siu/l mt-rie tid-. ■MPillfiWPIHfpf STPJ^Z- . m^u^.UOcc. fjBER JAVANSCHE BALANOPnOREESl. VON Dr. fr. junghuhn, GESUNDHEITSOFFIZIER ADF JAVA, M. d. A. d. N. MIT ZWEl BLXTTERN ZEICHNUNGEN. {Ahr/esandt von Batavia im November 1837. Bei der Akademie eingegangen am 4. December 1839.) Voi. xvni. Suppi. 26 I 11 ll t*! 1 t \) Bulanophora ulutacea ii. sy. ' i - ■-' 2) Bnlmwphora clongata Bl. 3) Balnnophora maxima n. sp. 4) Balanophora globosa ii. sp. 5) Rhopulocncmis phalloides ,i\. g. Allgcineiiie Bemerkungen iiber die Balanophoreeii. Nachtragliche Beobaclitungen iiber Bulanophora clongata Bl, 1 ”0 ; 1. BAliAiVOPHORA For^t. (Richard in Mem. du Mus. VIII. p.424. Endlicher et Schott Melet, p.l2. Endlicher Gen. p.74. n.718.) *) CJharacter essentialis e speciehus Javanicis derivatus, JSpadices (tori, receptacula auct.) complures sociales, intus solidi, oblongi, vel clavati, basi breviter ocreati, receptaculis basilari- bus tuberculiformibus inserti. Flores spadici, inferne sterili bracteis vel squamis cincto, superne inserti, androgyni vel dioici. (T: perigonium (involucrum auct.) simplex, 4-sepalum, an- tberas primum tegens valvatim connivens, dein apertum reflexum. Antherae plurimae, corpori centrali carnoso globoso- compresso substipitato longitudinaliter accretae, periphericae, e vertice corporis ad basin undique versus centrifugae, sub- ramosae, lineares, e laminis 2 tenerrimis membranaceis an- gustis medio conniventibus compositae, primum clausae, dein *) De BaJanophoreis in universum conferas: Richard 1. supra c. Lindley Introd. ed.2. p.393. Bartl. Ord. nat. n. 79. Mart. Nov. gen. et sp. III. p. 150. tum instar omnium Schott et Endlicher Melet. p.lO. et Endlicher Gen. p.72. ■9- 204 Fr. Jungiiuun, inernbramilis rima longitudinali dehiscentibus apertae, cana- liculi- sive sulciformes stratoque candido farinaceo pollinis evacuati undique tectae. (Anthera una ovoidea, in ambitu longitudinaliter striata 131.) 9: perigonium nullum. Ovaria minima, nuda, ovoidea, apice stylo duplici setaceo coronata, granulis magnis glandulifor- mibus ovatis vel oblongis obtusis intermixta, verticem spadi- cis strato tenui cingentia. Spadices complures, sociales, elongati, erecti, erumpentes e re- ceptaculo communi basilari carnoso, (corpore intermedio, rhi- zomate auct.), nunc globoso, ambitu in tubercula plurima diviso, (tu- berculis dein spadiciferis), nunc elongato, ramoso, (t. rarius apice dein spadiciferis). Tubercula vel rami obtusi, tuberculiformes, primum clausi dein (spadice assurgente) apice rupti, orificio basin spadicis exserti cingente dentato - lacero vel brevissime ocreato volviformi. Receptacula (tubercula) basilaria semisubterranea, radicibus arborum vivarum innata, cum fibris radicis intime cohaerentia, termino inter matricem et parasitam stricto nullo. Substantia totius parasitae car- nosa, firma, in statu naturae dein (more fungorum) putredine eva- nescens, sed manu artificiosa tractata satis bene siccans, indurescens. Contextus cellulosus. Cellulae magnae, regulares, (subhexagonae), succo viscoso- elastico (facili ad exardescendum) plenae; vasorum fa- sciculi plurcs, robusti, validi, e radice matricis in parasitam intran- tes, tuberculorum massam cellulosam vage percurrentes atque (magis magisque attenuati et divisi), usque in spadicis verticem assurgentes. Cl. BIume, cui (Enum. P.I. p.87) receptaculum basilare „corpus intcrmediimi“ est, sive „prodiictiim potius luxuriosum succorum exsu- datorum“, „formam huius producti exsudati comuniter irregularem^ ex eo momento deducit, quod plura Balanophorac semina in eodem fere puncto radicis germinent! Acutus Trattinik vero, loco quo (in uher Javavbsche ^alanophoreen. 205 Schl. Linnaea 3, p. 194) de Sarcophyto sanguineo Sparrm., planta in radicibus Mimosae cuiusdam parasitica, loquitur, hasce parasitas „de- generationes plantarum specificas, sine seminum aditu creatas, modo spontaneo genitas“ nuncupat, quae aliquid ipsarum naturae alienum imitentur”. Mihi Balanophorarum vegetatio fungosa est, origina- ria. Succi arborum, e quarum radicibus vivis sanisque Balanophorae progerminant, nimis copiosi, cursu consueto perturbati, morphosin arboris redundantis, ut ita dicam, retrogradam provocant atque (directione vegetationis mutata) in novam et matricis naturae alie- nam prolem consumuntur. Fibrillae radicum primo hinc inde intu- mescunt, (epidermide integra, intacta, minime laesa), tuberculaque sistunt minuta, irregularia, dein confluentia atque, fasciculis vasorum elongatis, assurgentibus, in massam carnosam vastam tuberculosam (receptaculum basilare mihi) accrescunt, radicis mole et ambitu simul miro modo auctis. Semina non adsunt. Quod (supra) ovaria salu- tavi, vix nisi analoga sunt germinum plantarum perfectarum, quae nunquam maturescunt, sed more fungorum putredine pereunt. Cel- lulas sistunt e contextu separatas, liberas et cellulas ceteras magnitu- dine haud superantes. 1. JBalanophora alutacea Jnng-h. Androgyna, receptaculo basilari globoso, ambitu in tubercula plurima diviso, spadicibus laevibus (superficie aequa, plana instructis), apice incrassatis capitato -clavatis, basi squamatis, squamis paucio- ribus pallidis, granulis capituli sulfureis aristas superantibus, flori- bus ^ partem inferiorem capituli occupantibus 4-phyllis. Parasitica in radicibus vivis lactescentibus arboris .... Primum apparet crassa, carnosa, alba, succo viscoso (tactu aeris in massam ela- *) „Dte etivas nackahmen, was sie nicht sind.“ 20G Fn. JcMCntUN, sticam indurescente) plena, cum apice fibrillarum radicis intime co- haerens et contigua, mox (pluribus confluentibus) accrescens in tuber- ' cula complura (50 ad 100), inaequalia, diflbrmia, saepius subglobosa, irregulariler basi concreta tiiberculumque commune (receptaculum basilare) sistentia globosum, terrae semiimmersum, pomi maioris magnitudine, bulbo Epipaclis Nidus Avis L. haud dissimile, radicique mole valde ‘auctae (quasi stipiti cuidam sive funiculo) adhaerens. Tuberculis dein ruptis spadices (primum inclusi) cum carne recepta- culi homogenei (unus ex quovis tuberculo) protuberant citoque assurgunt, basi volva tuberculi rupti brevissima globoso -ocreata cin- cti. Spadices primum squamis imbricatis omnino tecti, dein (adulti) liberi, apice nudi in capitulum ovatum obtusum incrassati, nec nisi ad basin laevem aequalem (superficie planam, non in scy- phos exaratam), sterilem, squamis paucis erectis vaginantibus sub- scariosis cincti, erecti, uncias 2 longi, intus solidi. In hocce statu Sphaeriam alutaceam P. simulant! Flores mediam spadicis partem occupantes, margini inferiori capituli approximati, plurimi, irregulariter dispositi, basi ope pedi- celli brevissimi crassi cum spadice concreti, e sepalis 4 rotundatis obtusis primum valvatim conniventibus dein horizon taliter apertis et columella centrali compositi. Columella centralis globoso -compressa, carnosa, extus antberis plurimis e basi ad verticem longitudinaliter accretis concentricis, primum clausis linearibus, dein rima longitudi- nali apertis canaliculiformibus stratoque farinoso^ pollinis evacuati velatis, tecta, denique denudata. Flores 9 in ambitu capituli densissime aggregati, stratum peri- phericum V2 lineam circiter crassum constituentes. Granula glandu- liformia, globosa, maiuscula, (nudis oculis bene conspicua), pallide sulfurea, carni spadicis innata, ovariis minimis ovoideis arista brevi terminatis inlermixla. Contextus cellulosus; cellulae magnae (sub uber Javan’sche Balanophoreen. 207 Jente simplici bene conspicuae; vasorum fasciculi plures distantes, filorum instar centrum spadicis a basi usque ad apicem percurrentes. Aprili. Legi in silvis prope Palimanan ad pedem montis Tjeri- mai (ait. 500'). 3. JBalanophora elongata Rl. Dioica, receptaculo basilari extus pallido minutissime granuloso tuberculisque maioribus stellato- 5 -gonis sparsis obsito, e centro com- muni ramoso, ramis primum obbre viatis obo vatis, dein irregulariter divisis elongatis cylindricis apice truncato -depressis orificioque inte- gro apertis spadicem emittentibus, spadice inferne sterili squamato, squamis membranaceis imbricatis obovatis obtusis basi attenuatis 10—20 -nerviis puniceo-expallentibus, superne fertili, spadice c?' co- lumnari aequali spiciformi, superficie inter pedicellos in scyphos exarata, spadice ? apice incrassato claviformi, clavula carneo -ferru- ginea cylindrica basi marginata. Blume Enum. pl. Javae. I. p.S7. Schott et Endl. l. c. p. 13. JJnger uh. d. paras. Pfl. p. 26. et 33. t. 2. ^1,2. Balanophora dioica B. Br. in Linn. Transact XIII. p. 207. ? Cynopsole elongata Endl. Gen. 2J. 74. *) Receptaculum basilare e centro communi ramosum, iunius subterraneum (ramis nempe adhuc abbreviatis confertis), subglobo- sum, e pomi maioris magnitudine ad capitis humani ambitum va- rians, dein ramis protrusis elongatis irregulariter divisum, ramosum, apicibus hinc inde e terra subemersis. Rami (tubercula peculiaria) iuniores obovati, dein plus minus elongati, cylindrici, apice incrassati truncati, medio ibidem depressi subumbilicati, dein medio rupti, spa- dice prominente papilliformi, orificio plerumque integro, saepius irregulariter fisso. *) Ad C^nopsolen signo dubllandi refert cl. Endlicfier lianc speciem a se non visam. 208 Fn. JuNcnuiiMy Receptaculum basilare extus intusque flavescenti- pallidum, car- nosum, succulentum, succo nempe viscoso (facili ad exardescendum) tactu aeris in massam viscoso- elasticam indurescente plenum, super- ficie minutissimo granulosum, tuberculis maioribus peculiaribus 5-go- iio-stellatis (saepissime regularibus) sparsis obsitum. Spadix ex ramorum vertice prominens, primum papilliformis, mox protrusus elongatus, basi squamis tectus squamisque priinimi omnino inclusus. Squamae primum sordide puniceae, dein expallentes miniato-rubeo- lae, semipellucidae, parti spadicis inferiori sterili stipitiformi inser- tae, densissime imbricatae, obovatae, obtusae, basi attenuatae, 10 — 20- nerviae, semper erectae, spadicem primo cylindricum vel cylindrico- obovatum involucrantes. ? Spadix cf columnaris, aequalis, dilute flavus, 2 — 3'' longus, apice fertilis, iunior strobiliformis, dein spiciformis, obtusus, floribus nempe plurimis primum confertis stipatis dein subdistantibus hori- zontali-patulis tectus, inter pcdicellos florum in foveolas vel scyphos cLipuliformes distincte marginatos, margine inferiore tubeolo longe prominentes, ceterum spadici concolores exaratus. Pedicelli singuli singulis scyphis inferne excepti, compressi, breves, spadici concolo- res. Perigonium 4-scpalum, florum iuniorum (bracteis adhuc tectorum) roseo -incarnatum, valvatim connivens, dein dilute puni- ceum vel puniceo- coccineum, sepalis inaequalibus reflexis. Anlherae inultae corpusculo floris centrali carnoso globoso- conipresso brevissime slijiitato accretae, periphericae, lineares, rectae, parallelae, e vertice ad basin corpusculi undique versus divergentes, lineari-angustissimae; mediarum plures indivisae totum corpusculi ambitum mentientes (ex una basi per verticem ad alteram basin usque percurrentes) continuae; laterales subramosae vel apice re- flexae duplicatae, rarius subrepentes, omnes e laminis duabus tener- rimis lateralibus medio conniventibus sed rima subtili longitudinali uber Java7i’sche Balanophoreen. 209 disiunctis citissime longitudinaliter dehiscentibus compositae, dein membranis apertis erectis canaliculi formes, atque strato crasso universali pollinis evacuati farinoso albo obductae, denique polline denudatae, striaeformes. Pollen e vesicis globosis aequalibus. Spad ix 9 apice incrassato -claviformis. Clavula cylindrico- ovoidea, obtusa, basi distincte marginata, 9 — 10^^^ crassa, 15'^' circa longa, iunior carneo -gilva mere glandulosa, dein ferruginascens, brunnea, superficie e stylis vel aristis ovariorum magis elongatis gra- nuloso-velutin a. Ovaria globoso -ovoidea, alba, minima, stylis seta- ceis solitariis coronata, circa basin granulorum maiorum obovatorum glanduliformium rubescentium conglomerata, atque cum iis capitulum strato simplici peripherico cingentia. Contextus cellulosus. Cellulae massa lutea repletae, capituli ceteris magis regulares, acutangulae. Fasciculi vasorum e radice ma- tricis assurgentes, crassi, lignosi, e substantia cellulosa facile separa- biles. Specie priore maior est, floribus instructa (f longius pedicella- tis copiosioribus. Crescit terrae semiimmersa (spadicum apicibus emersis) in silvis montium fere omnium Javae, altit. 6 — 9000 pedum, ubi Thihaudiae affinesque arbores occurrunt. Inveni Martio, Aprili, Augusto. In regio- nibus supremis (9000' altis) insulae optime et copiosissime viget. Variat spadice nunc abbreviato, nunc magis elongato. Vidi individuum spadicis parte inferiore miro modo elongato, ad 10 un- cias usque producto, gracili. Nunc tota planta tenuior est, gracilior, omnibus partibus minor, nunc robustior. Icon Tab. I. 3. Salanophora maacima Jnng^li. Dioica, receptaculo basilari 9 maximo globoso irregulariter tu- berculoso-ramoso, spadicibus robustis .superne fertilibus incrassato- Vol. XVIIL Suppi. 27 210 Fr. JlNGOUn.N, capitatis velutinis, inferne sterilibus stipitiforinibus squamatis, squa- mis plurimis basi latis ovatis reflexo-rectis stramineis, superficie capi- tuli ob aristas granula superantes velutina molli ex carneo-ferruginea. Receptacula florum cf nondum vidi. Receptaculum basilare carnosum, semisubterraneum, glo- bosum, maximum, caput humanum magnitudine saepe superans, toto ambitu in tubercula propria globoso -difformia, dcin elongata, subra- mosa, numerosissima divisum. Bracteae (squamae) latae, ellipticae, obtusae, 5 — 8-nerviae, carnoso- membranaceae, stramineae, apice purpurascentes, partem inferiorem spadicis sterilem stipitiformem luteam occupantes, sparsae, reflexo- erectae, (nempe ad medium usque reflexae, medio infractae iterum assurgentes). Spadix robustus, pri- mum conico -cylindricus, bracteis imbricatis undique tectus, dein elougatus ad altitudinem 4 — 5 unciarum, basi brevissime ocreatus. Capitula ovoidea, spicis Typhae latifoliae haud dissimilia, sed bre- viora, unciam unam et novem lineas (vix duas uncias) longa, unciam 1 et ultra crassa, intus solida, carne lutea; granula ovato -cylindrica confertissima, primum dilute carnea, dein carneo -rufescentia, sub- spadicca, setis ovariorum breviora. Contextus cellulosus; cellulae magnae, sub lente simplici bene conspicuae; vasorum fasciculi filifor- mes, plures, distantes, centrum spadicis a basi ad apicem usque per- currentes. Inveni mense Maio in declivibus orientalibus montis Merbabu in silvis Ingae montanae mihi, radices arboris ? inhabitantem, ait. 7000'. Icon Tab. I. (Spadix 9*) 4. Salanophora globoJta Dioica, receptaculo $ basilari intus albo carnoso, extus corticato vitellino-gilvo iin verrucas acutangulas tessulato- exarato (rimoso uher JavavL sche Balanophoreen. 211 quasi), e centro communi in tubercula pauca globosa simplicia diviso, tuberculis dein vertice ruptis, spadicem primo papilliformem emit- tentibjus, orificio in dentes 5 — 6 latos subregulariter fisso, spadicis parte inferiore brevissima ! crassa squamis erectis imbricatis arcte ad- pressis concavis cartilagineo -duris ovatis obtusis puniceo- rubescenti- bus margine pallidis obsita, capitulo globoso squamis ad medium usque incluso roseo -ferruginascente, dein spadiceo intus rubeolo. Receptaculum basilare e centro communi in tubercula glo- bosa, simplicia divisum. Tubercula numero varia, nunc pauca ma- iora 3 — 5, nunc plura 10 — 15 et ultra minora, plus minus rotundata, subglobosa, versus centrum invicem arcte concreta, ideoque corpus commune magnitudine pomi maioris constituentia, intus carnosa, alba, succo viscoso tactu aeris in massam gumoso- elasticam indure- scente plena, extus durissima, (quasi corticata), in verrucas magnas regulares sub-5-gonas tessulato - divisa, vitellino- gilva, primum omnino clausa subglobosa, (Scleroderma cervinum Fr. aemulantia!) dein vertice rupta inque dentes 5 — 6 plerumque irregulares (saepius vero eximie regulares) basi latos sed breves et acutos fissa, spadice infra dentes prominente, primum papilliformi conico squamis omnino tecto. Spadix primum (quamdiu squamis omnino tectus) conico- obtusus, dein vertice denudatus, supra globosus fertilis capituliformis, infra stipitiformis sterilis squamatus. Squamae plurimae, parti sti- pitis inferiori brevissimae insertae, dense imbricatae, erectae, ova- tae, obtusae (superiores longiores, angustiores), cartilagineo-du- rae! e rubeolo sordide puniceae, margine expallentes, erectae, con- cavae, capitulo maturo ultra medium arcte adpressae. Capitulum globosum, pullum helvolum, mox roseo -incarnatum, dein ferrugina- scens, denicfue puniceo-spadiceum (siccum brunneum), intus solidum carnosum rubescens, iunius nucem avellanam, maturum vero pomum Fn. JtNonijihN, •) I o miuorcin magnitudine aequans. Styli aristifonnes, in capitulo iiiniori vix conspicui (granulis nempe glauduliformibus in hocce statu confertissimis), dein vero clongati, inter granula prominuli. Con- textus cellulosus. Cellulae magnae (nudo oculo bene conspicuae), in spadicis parte inferiore stipitiformi valde elongatae, in capitulo re- gulariter bexagonae, nonnullae pellucidae vacuae, aliae massa puni- ceo -rubescente farctae granulis glauduliformibus concolores. Ger- mina minuta (magnitudine cellularum), ovoidea, alba, circa basin glandularum aggregata, copiosa, stylis simplicibus setaceis dein glan- dulas superantibus nigrescentibus coronata. Vasorum fasciculi ut in Balauophora elongata. Variat tuberculis basilaribus puniceo-rubeolis. Inveni menseAprili radicibus Penjeng innatam (arboris habitu Mcliacearum) in silvis umbrosis, ait. 3 — 5000 pedum. Icon Tai). II. [o. B alanophora ahhreviata Bl. (Eniim. piant, JavaCy p. 87. SchoU et Endl. l. c.) ]. „Monoica, toris abbreviatis infra squamis rarioribus (circiter 3) obtectis“. Mihi ignota. Bal anophora fungosa Forst., cui (Spr. Sgst.veg.5. p.786) anthera quadrilocularis esse dicitur, secundum iconem, *) quam solam vidi, a Balanophoris Javanicis diversa et ad Cynopsolcn Endl. refe- renda videtur. *) Richard, jLlemens de botamques. Bni-x. 1833. t. XV. iiher Javan’sche Balanophoreen. 213 n. MaovATiOeixmaaL^, novum genus Balanophorearum. Flores dioici. Foeminei: Volva basilaris carnosa, subglobosa, extus rugoso - scrobiciilata, solitaria, dein superne cylindrico -elongata rumpens spadi- cem solitarium emittens. Spad ix omnino nudus, pistillaris, ad medium usque sterilis stipi- tiformis solidus laevis, basi ocrea ampla elongata cylindrica cinctus, superne incrassatus, cylindrico-clavatus, obtusus. Clavula strato peripherico fibroso subvelutino obducta, intus cava, basi in partem spadicis stipitiformem subattenuata. Stratum e filis articulatis densissime stipatis dein apice globu- li fer is! compositum, corpusculisque glanduliformibus rariori- bus ovato -oblongis inter fibras sparsis immutatis. Pvudi- menta germinum nulla (nisi corpuscula illa glanduliformia?). Perianthium nullum. Flores masculi nondum visi. Clavula huius generis cava, basi subattenuata superne subdilatata obtusa, pistillaris, (clavula Balanophorae subsimilis, at vero solida, basi margine tumido crasso prominente instructa, superne attenuata, ovoidea). Stratum periphericum clavulae lineam 1 — IVa crassum, e fil is densissime constipatum strictis rigidiusculis sub lente compo- sita articulatis pellucidis, articulis superioribus saepe nodosis massa *) Nomen a ^onuXov, clava, et jcvjjjits, ocrea. Fk. Jlngiiiii.x, 2li nigra opaca rcplclis, subconfliicntibus, extremo dein incrassato tu- mido in capitulum globu liforme mutato! Fila globulifera filis sterilibus arctissime circumclusa. Globuli prominentes, hinc inde in superficie sparsi, nudis oculis punctorum instar minimorum conspi- cui, lateritii, intus sporis moniliformi-concatenatis (gelati- nosis) repleti! apice primum nigro- papillati, dein aperti, delabescen- do- concavi, Sphaeriac Pezizae Pers. in lioccc statu haud dissimi- les. I\Jassa articulorum primum interstitiis pellucidis separatorum grumosa, opaca, dein magis magisque ad apicem filorum surgens, in unum confluens, atque denique in globulum (apicis incrassati) transiens, filis omnibus globuliferis hac ratione exarticulatis, pelluci- dis. Globulus nucleo gelatinoso farctus, nempe sporulis innumeris, globosis, moniliformi-concatenatis, dein (globulo apice rupto) evacuatis! Miratus, in Balanophorac specie sporidia monili- formia, asciformia, quae hucusque tantummodo in fungis (in Sphaeriis nempe pluribusque Ilymenomycetum generibus) videram, occurrere, experimenta sub microscopiis compositis diversis sexcenties repetii, eademque sporidia semper reperi! Corpuscula glanduli- formia rariora, sparsa, filis, ejuae longitudine aequant, hinc inde in- termixta, clliptico-oblonga, utrinque attenuata, valde compressa, immutabilia, lineam fere longa, Va lineae lata, opaca, fibrilloso- cellulosa, e filis nempe longitudinaliter concretis orta, ita ut initio articuli filorum adhuc distingui possint! Contextus volvae basilaris vesiculoso -cellulosus, spadicis cellu- losus, cellulis centri subhexagonis, peripheriae magis elongatis. Va- sorum fasciculi pauci, massam cellularum carnosam penetrantes, assurgentes. ^ . Ad notatio. In Tribu tertia dispositionis • Endlicherianae po- nenda videtur iuxta Balanophoram, qua imperfectior proles magisque etiam fungis propinqua. uher Javan’ sche Balanophorcen. 215 nhopalocnemis phalloides, unica species. Volva basilaris carnosa, radici matricis adhaerens, globosa, poiiii mediocris magnitudine, extus scrobiculato- rugosissima (scrotilbrmis), spadicem includens, dein vertice elongata in cylindrum conum ve obtusum, apicem rumpentem. Spadix vertice rupto cito assurgens, omnino nudus, nec nisi basi cylindro in ocream amplam erectam unciam circiter longam carnosam mutato laxe cinctus, erectus, adul- tus 5^' longus, clavula superne et medio unciam fere crassa. Pars spadicis inferior stipitiformis laevis, solidus, firmus, longitudine cla- vulam granuloso -velutinam sordide rufam intus cavam aequans. Spadix formam Clavariae pistillaris L. revocat et volva scrotifor- mis Phallo impudico L. haud dissimilis. Primo aspectu fungum pu- tares! Rarissima est. Inveni in radice arboris cuiusdam vivi parasiticam intra silvulas Acaciae montis Merbabu (ait. 7000'). Iconum explicatio. Balanophora elongata Bl., magii. nat. Tab. I. Fig’. 1. Individuum *) rite adultum, **) pullum. Fig'. 2. Idem ? adultum, longiludinaliter sectum. Fig. 3. Individuum c?': a. Spadix pullus tuberculum perforans, papilliformis ; h. — adhuc bracteis involutus j c. — nuperrime protrusus, floribus adhuc clausis 5 d. flos supra visus , clausus j e. — — apertus 5 /. flos antice visus (directione obliqua) cum scypboj 216 Fn. Jt>T.niiiN, Fi«;. Fi^r. idem laleralllcr visus, sepalis rcmolis 5 h. anlherojdiorum pullum (auctum) latere visum, antheris clausis (rima longitudinali antherarum vix conspicua); /'. iilcm superne (a vertice) visum ; /;. anthcrophurum adultum lalcralitcr visum, antheris apertis cunalicu- larihus. 4. Individuum i/ , s]»adlcis parte inferiori valde elongata slipitiformi. 5. Sj)adix individui cf minoris gracilioris, sed salis evoluti, verticaliter scelus. BalanopJiora maxima J. Scelio longitudinalis spadicis ?, squamis tccli. Bahtnophora globosa J. 9 magn. nat. Tab. II. Fig. 1. Individua pulla, vertice nuperrime rupto. Fig. 2. Individua adulta (satis evoluta). Fig. 3. Individuum adultum laterallter seclum. Fig. 4. Segmentum peripherlae capituli sub lente visum (cum corpusculis colo- ratis, ovariis et cellulis hexagonis, quarum aliae pellucidae, aliae coloratae). Fig. 5. Cellulae valde clongatae, e parte spadicis inferiore slipitiformi sub lente visae. I miTTlZ 7^. /r ilher Javan’sche Balanophoreen. 217 Allgemeine Bemerkungen. Wir zweifeln Dicht, dass in den unermesslichen Tropenwaldern noch eine grosse Anzahl anderer, vielleicht noch merkwiirdigerer Gestalten von Balanophoreen und andern blattlosen Wurzelparasiten verborgen liege, aber: wenn eher werden sie an das Licht treten und in den Sjstemen der Botaniker erscheinen? — Sie entstehen so selten der Zeit nach, — sie vvachsen so einzeln und zerstreut dem Baume nach, — und sind so in dem tiefsten Dickicht der Waldun- gen versteckt, halb unter der Erde verborgen, kaum mil; ihren Kol- ben hervorragend, vvelche die iippigen Polster von Moosen und kraut- artigen Gewachsen , unter denen sie wuchern, nicht zu durchdringen vermdgen, — so dass nur der Zufall ihre Entdeckung veranlassen kann. Sie sind: 5, In Nacht geboren, Nachtlichem verwandt, Beihnah’ sich selbst, ganz Allen unbekaimt Betrachten wir alie zu den Eamilien der BalanophoreaCy Cy ti- neae und Rhizantheae ^jR«j^e52ace«eEndl.)gehorigenPflanzen, — von denen beiweitem der grbsste Theil nur zwischen den Wendekreisen wachst, — ais durch diese gemeinschaftlichen Merkmale an einander gekettet: dass sie alie auf den Wurzeln lebender Pflanzen schmarotzen, blattlos sind und unvollkommne, fleischige, schwammahnliche Aus- wiichse oder Trager darstellen, denen mehr oder weniger das Siegel hbherer Bildungen aufgedruckt ist, so sind bis jetzt (so viel wir wis- sen) 26 Arten in 17 Gattungen und diese in 3 Eamilien bekannt, namlich in der Eamilie der Balanophoreae Rich. die Gattungen Sarcophyte Sparrm. mit einer Art, Lophophytum Schott et Endl. mit einer, Ombrophytum Pdpp. mit einer, Cynomorium L. mit einer, Balanophora borst. mit fiinf, Rhopalocnemis nob. mit einer, Cyno- Voi. xvni. Suppi. 28 218 Fr. Jlnoiiiiiin, psole Eiull. niit zwoi, Sn/hafi/um Scliott eL Eiull. inil zwei, Ilctosis Ricl). niit zwci, Lanf/sdovflia Mart. init oiner Art; in der Faniilie der Ciftinene I\. Br. die Gattiingen Cy tinus L. init einer, Gonyan- thes Bl. niit einer, yiphyteia L. init zwei Arlen; endlicli in der Faini- lic der Rhiznnthcne Bl. die Oaltiing Rafflesia R. Br. init zwei Ar- ten, Rruymansia Bl., Frosfia Berl. iind ^ipodanthes Poit., jede mit einer Art. Schon dieses Verlialtniss der Arten, deren Zahl den Gattiin- gen last gleiclikoinmt, deutel, so eng sie aucli ihre iiiissere Forin und die Art iliresWachsthuins an cinander keltet, aiif eine selir verschie- dene und abweichende EUigiiration ihrer wesentliclien Organe (den Analogis von Bliitlien und Friicliten) hin. Sie tragen den Typus zweier Reiche an sieh; auf der einen Seite ist ihnen der Steinpel der Unvollkoinincnheit aulgedruckt, — ihre blaltlose Beschaffenheit, ihre lleischig-sallige Substanz zieht sic zu der Erde herab und stellt sic zu den Pilzen, den rathselhartcn Bewohnern des Waldbodens, die Nees von Esenbeck die Schattenseile der Pilanzenwelt nennt, — auf der andern Seite inahncn sic inannigfallig durch die oft wunderbare Gestaltung ihrer Fructificalionslhcile an die hbrincu hdherer dicoty- ledonischer Gcwachse. Sie sind gleichsain nur cine Wiederholung vollkominener Bilduugen und Pflanzencharakterc auf einer niedri- gern Stufe, sie sind Blinncn, gcpflanzt auf einen nnvollkomincnen zelligen Stock, sind Schwaminc oder Pilzc der iiussern Form und Substanz nach, aber bedccktinit Perianthien und Ovarien, dem Typus der BlulhcnpOanzen ! Dic Natur scheint gewisse besonderc Forinen vorzugsweisc zu lieben, die sie unter andern Potenzen, gleichsain unter verschie- deneu Werthen, iinmcr wicdcr von Neiicin .auftrcten lasst, und die sic in den vcrschicdenstcn Galtungen und Familien durch das ganzc Pflanzenreich hindurch wiederholt. Wcr dcnkt nicht bci’m uber Javcm’sche Balanophoreeii. 219 Anblick meiner Balanophora alutacea aiif der einen Seite, abwarts, an die Sphaeria alutacea Pers. (ein niedriges Schwammgewachs) — auf der andern aber, aiifwarts, an die Spadices der Aroideen und der Freyeinetien, vollkommener monocotyledonischer Pflanzen, die sich an hoben Waldbaumen hinaiifschlingen? Wen erinnert nicht das Sarcophytum sanyuineum Sparnn. an die Form der Brassica Bo- trytisj und vver erkennt nicht in meiner Bhopalocnemis phalloides die Irappanten Gestalten des Phallus impudicus L. oder der Clavaria pistillaris wieder? Eben so kann man die Rieseiiblume der Rafflesia vergleichen mit den polj^andrischen Bliithen vollkommener Gattim- gen, z. B. mit Paeonia, Trollius, Hellehorus, und die Brugmansia Bl. mit einer Anemone, vvahrend sie die Form von niedrigen Balgpilzen an sich tragen, — lauter Vergleichungen, die erst dann weiter ausge- fuhrt und zu einem vvissenschaftlichen Werthe erhoben vverden kon- nen, wenn erst alie Parasiten dieser Art bekannt sein werden, — Pa- rasiten, in denen sich die vollkommenen Pflanzenbildungen eben so abspiegeln, wie das evvige Licht der Sonnen sich auf den dunkeln Korpern der Planeten reflectirt. Man beLrachte die Aphyteia Hyd~ nora L., eine fleischige, anfangs geschlossene Kugel, die man fiir einen Bauchpilz, fiir ein Scleroderma halten solite, die aber den Typus hoherer Vegetation, Szahlige Staubfaden, Kelch- und Blumen- blatter in sich enthalt, so dass Nees von Esenbeck davon sagt; „sie stehen da ais hieroglyphischer Schliissel zweier Welten, die wie Traum undWachen sich in endloser Wechselbeziehung auslegen und fliehen. Ihr Fruchtknoten lost sich zur saftigen Beere und giebt die zahlreich eingestreuten Samen keimfahig der Erde zuruck.“ *) Svslem der Pilze und Schwamme. Wiirzburg 1817. Im Ueberblick S. 86. 220 Fn. JUNGULHN, IVaclitrag^liclie Uciiicrkiingeii. Nachclcin die obigcn Bemerkungen bereits niedcrgeschricben wareii, liattc icb in den zwiscben 8 uiid 9000^ boch gelegencn nebel- durcbzogcnen Waldcben enger Gcbirgc von iicuein Gelegenheit, die Balanophora clongata Blume zu beobachten, und zwar sehr zahl- reicb, so dass icb mich mebrere Tage lang fast ausschliesslich mit dem Aufs])uren dicser inir so interessanteii Gevvachse beschafligte. Icb ibcile iblgende, das Vorkommen iiiid die Entstehungsart dieser Pflanze betrefTenden Bemerkungen aus meinem Tagebiiche mit, die icb aiil den Gebirgen selbst niederscbrieb. 1) Balanophora elongata Bl. kommt obne Unlerscbicd vor aul Wurzeln-der Thihaiidia microplujlla inibi, Thihaadia rosea mibi, Virega retusa Bl. und nocb zwei andern Baumchen (vvabrscbeiniich aucb von Tbibaudien), die icb obne Bliithen fand und nicbt beslim- mcn konnte. 2) Die specifiscben Eigenlliiimlicbkeiten {\c\' Balanophora elon- gala werden nach ibrem Wacbstbum auf so verscbiedeuen Mutler- pllanzen nicbt im Geringsten gelindert; icb vcrglich wohl llunderte von Individuen mannlicben und vveiblicben Gescblecbtes mit einan- der, die von Wurzeln der so eben gcnannten fiinl’ verscbiedcnen Baumspecies genommen waren, und konnte auch nicbt dic gering- sten x\bweicbungen vvabrnelimen, selbst nicbt solche, die zur Aul- slelluug von Varietiiten bcrccbtigtcn. 3) Ein und dasselbc Individuum der genannten Baumarten kann auf seincn Wurzeln Balanopborcen sovvobl mannlicben ais weiblicben Gescblecbtes bervorbringen, doch ein und dasselbe re- ceptaculum basilare ist immcr nur ei nes Gescblecbtes, und so fin- det man auf Wurzeln, die, wie die Nacbgrabung lebrt, zu demselben uber Javan’scJie Balanophoreen. 2*^1 Baumstamme gehoreii, allerdings receptacula mit vveiblichen, aiitl andere receptacula mit mannlichen Bliithenkolben. 4) Nie gelang es mir, ein solches Baumchen in Blii- the zu finden, auf dessen Wurzeln Balanophoren wuch- sen, was vvohl bemerkt zu werden verdient. Ich will indess keines- weges behaupten, dass ein der Balanophor a zugewand- ter Baum nicht bliihen kbnne, eine Behauptung, die, ehe sie mit Gevvissheit aufgestellt werden kann, wohl Tausende von Beobach- tuiigen verlangt, wahrend ich etwa niir 100 Balanophora-iveigexide Baumindividuen untersuchte; sondern mache hier niir darauf auf- merksam, um zu fernerer Nachforschung anzuregen. Ich konnte daher nur einige der Balanophora-^kmne, wenn sie mir bereits be- kannt waren, oder in anderen Gegenden bluhelen, bestimmen, wah- rend ich andere (eben weil sie nicht zur Bliithe kamen) unbestimmt lasse u musste. 5) Nach doY Enum.plantarumJavae auct.Blume P.I. p.87 wachst Balanopliora elongata auf Ficus -Wurzeln. Mir ist sie auf solchen noch nicht begegnet. Auch ist mir nicht bekannt, dass in jenen Be- gionen von 7 — 9000', wo die Balanophora elongata am haufigsten vorkommt, sich noch Arten der Gattung Ficus fanden. Da diese Parasiten nie in der Nahe des Stammes wachsen, sondern erst auf den entferntern Auslaufern der Wurzeln (nach ihren Spitzen zu) erschei- nen, so ist es bei dem grossen Gewirre von Wurzelasten, die, von hunderterlei Baumarten abstammend, netzartig untereinander hin- laufen, ofters sehr schwierig und miihsam, zu erkennen, zu welcher Baumart die Balanophora-ivagexide Wurzel gehbre. Ja, Stunden- lang muss man zuweilen graben, um einen Wurzelzweig zu verfol- gen, der von Vz bis 2 Fuss hohen Erdschichten bedeckt, 10 bis 15 Fuss weit unter dem Boden hinkriechet, ehe er sich mit der Haiipt- vvurzel des Baumes vereinigt. Bei der Balanophora maxima und •>•)•) Fll. .il M.IIMI.V^ n/utucea hliohen ineine Naciigrabungcn dalier aiicli friichllos, und nur dic mnlnces der Unlanophova cionfjata und fjlohosa konnle ich init Gowis.slicit boslininirn. 6) /iafanophora eiotiffafa 131. variirt ohne Piiicksicht auf ilireii Standort ausscrordcntlich. Dic Zwcigo ihres rcceptucuinm hasifnn; sind hald laiigcr, liald kiirzcr, bald dicker, bald schlankcr; der inann- liclic Spadix ist bald sclir abgckiirzl, I)ald slicUdnnig cnorm in die Laiigc gczogcn und zuwcilcn 9 bis 10 Zoll lang (naincntlicb danii, wcnn der Punct der Wurzel, auf dem er enlsprang, sclir tief unter der Erdc lag). 7) Die urzelknolien (das receptaculum hasilarc) der Balano- phora clonfjnta entluilt eiiien brennbaren SlofT, der im frischen Zu- slaiidc sehr viscds-zah ist, und bci der Bcrulirung mit der Luft gum- inds-elasliscb uird. Bci den Bcwohnern einiger Gebirge ist er eiii llandels-Industriczvveig gewordcn. Man sammclt die Kuollen, stosst sie zu einem Brei und bestreiclit diinne Bambusstabeben damit, dic dann gctrocknet «u Kerzcn dienen, und rubig, mit beller Flamine Ijrcnnen, obne einen besondern Gerucb zu verbreiten. Bcibn Scbeinc soleber Kerzen babe icb diesc Bcmcrkungen niedergescbrieben. Man muss sic in vcrscblossencn Raumen anziinden, wcil sebon eine ge- ringe Zugluft die Flamine crldscbt. Ilundcrt Stiick soleber Kerzen werden auf den Bazars fiir zcbn Deute verkaufl. 8) Meine Balanophora fjlobosa wacbst auf den Wurzcln eines boben Baumes, den icb nicbt bliihend fand, der aber seinem Habitus nacb zu der Familic der Meliacecn zu gebdren sebeint, und von den .lavanen Pcnjcnff genannt vvird. Seine Region ist zwiscbcn 3 bis *) Nach einer vorliufigen Fiilersucliung unsers Ilerrn Collegen Dr, Gopperi isl der l)reniibare SlofT •^■IW:5'-.**r*i*. ^smmtrn- «/V-.. 3h»(dlsaf» '% ♦* ■ liilitiilir::'^ V^=Ni(wn< iiiiai. 'W*^* ir> H«<10»m%AJIAtf «1»« \MAU . • ■;■■■'• ~'iU~'^ ' ■ -AW «AV K»WniM»MMM»«HS#i«l M»Haf^«HW^«t) .«aUKKJuJt-ilM !MI#(JU: J. »4 4*/,» Jyi, . ■’" ■*"• 'tTJumoa .« .n |;r:i:,l.-^’-‘‘ m |l■TVf.^7t4*.*- *■ . M ; *• »• •»,. |.4''||*» «J/ _». »•... f u ie Balanophoren (Forster Characteres genetmm piant. Lond. 1776. p.&O. L. Cl. Richard Mem.sur une nouvelle famille de plan~ teSy les Balanophorees. Mem. du Mus. d^hist. nat. T. VIII. 1822. p.404 — io6. Blume Enum. piant. Javae. 1827. I. p.87, Martius Nova genera et spec. III. 180. Schott et Endlicher Meletem. p.lO. Endlicher Gener, piant. Fasc.I. p.74) sind, wie die iibrigen Arten der Fainilie der Rhizantheen, parasitische, auf den Wurzeln ver- schiedener Gewachse vegetirende Pflanzen von sehr verschiedeiiem Aeussern. Forster entdeckte zuerst 1774 auf den Neu-Hebriden die Balanophora fungosa, Herr Blume spater auf Java zwei Arten, B.ahhreviata und elongata (Lc.), denen Herr Junghuhn noch drei Arten, B. alutacea, maxima und glohosa hinzufiigt (s. dessen Abhand- lung iiber Javanische Balanophoren von Dr. Fr. Junghuhn, Gesund- heitsoffizier auf Java, in diesem Bande, S.202 — 228). Schon friiher hatte Herr Unger (Beitrage zur Kenntniss der parasitischen Pflan- zen, S. 12 — 60; Annalen des Wiener Museums II.) ein von Herrn Blume gesammeltes, in Weingeist aufbewahrtes Exemplar unter- sucht und insbesondere die hochst merkwiirdige Art ihres Parasitis- mus naher beschrieben. Er bringt sie in seine dritte Classe der Pa- rasiten (deren er bekanntlich neun annimmt), bei denen durch verstarkte Reaktion (vvahrscheinlich, wie er vermuthet, in der Art und Weise der Keimung begrlindet) ein Theil des Gefass- systems der Nahrpflanze in den Wurzelstock des Parasi- 232 II. R. GGppeht, len aulgeiioininen und somit durch die innige Durch- driiigung zwcier Organisinen ein sogenannter iiiteriiie- diarer Korpcr gcbildet vvird, der sovvohl diesem ais der Nalirpllaiize angehdrt. Indeiii er nun auch durch Abbildungeii die nicrkwiirdige Verbreitung der Gefassbiindel der MiUterpflanze in dem intermediaren Korpcr criaulert, fand er iiberdies auch noch ein auderes, den Parasiten eigenes Gelasssystcm, welches der gelieferten Zeichnung nach init jenem ziemlich parallel verlauit und sich auf ahnliche Weise verzweigt. Nach llerrn Unger verhalt sich die Gat- tung Cijnopsole aui ahnliche Weise. Robert Brovvn sagt auch von der Verbindung der Balanophoren mit dem 1’remden Stock, dass man aunehmen iniisse, der keiinende Saaine der Schniarotzerpflan- zen iibe eine specifische Wirksainkeit auf ihn aus, in deren Folge sich eine Bildung erzeuge, die analog den Gallen den Schmarotzer iragt und schirmt. lierr Blunie (l.c.) ineint, dass in der Keimungs- periode der Balanophova aus der Ficuswurzel, worauf sie entstehe, ein llcischiger intermediarer Korper gebildet vverde, der mit deren oberllachlichen Holzschichten innig vereinigt sei und von welchem eine Menge Gefassbiindel in denselbcn eindringen, so dass er im Alter dadurch holzig werde. Die Unregelmassigkeit dieses Zvvischen- kbrpers leitet er davon her, dass mehrere Balanophorensaamen aut einem Puncte der fremden Wurzel keimen. Ilerr Junghuhn be- hauplct zunachst, dass er die Balanophova clongata niemals auf Ficuswurzeln, wie es Blume angiebt, sondern immer nur auf T/ii- haudia microplnjlla und Th. rosea Jungh. oder Viveija retusa und auf zvvei andern ihm unbekanntcn, vvahrscheinlich aber auch zu Thihaudia gehbrcnden Baumchen gesehen halte, ja in den Regionen von 7 bis 9000 Fiiss Ilohe, vvo man die obenervvahnle Pllanze am hauligslen aulrafe, kcine Arten der Gattung Ficus vorkamon. Auch bemcrkt er, dass die spccifischen Eigenthiimlichkeilen nach ihrem Bau und Wachsgehalt der Balanophoren. 233 Wachsthum auf so verschiedenen Mutterpflanzen nicht im Geringsten geandert werde, dass ferner ein und dasselbe Individuum der ge- nannten Banmarten auf seinen Wurzeln Balanophoren sowohl mann- lichen ais weiblichen Geschlechts hervorbringen konne, und macht noch endlich die sehr wichtige Bemerkung, dass er niemals ein Baumchen in Bliithe gefunden, auf dessen Wurzeln Balanophoren wuchsen. Ais ein krankhaftes Product, wofiir sie Manche erklaren, seyen sie nicht anzusehen, man miisse vielmehr wohl annehmen, dass es zu den Eigenthiimlichkeiten jener Baume gehore, unter ge- wissen Umstanden bei gewisser Temperatur, klimati- schen und Feuchtigkeitsverha Itnissen auf ihren Wur- zeln Parasiten hervorzubringen. Herr Junghuhn hatte aus Java ausser einer eigenen Abhand- lung iiber mehrere Balanophoren auch in Weingeist aufbewahrte und getrocknete Exemplare iibersendet, zu deren Untersuchung, ins- besondere auch derer in Weingeist, mich der Prasident der Akade- mie aufForderte, namentlich von Balanophora alutacea und die obe- ren Abschnitte eines weiblichen fructificirenden Exemplars von B, maxima Jungh. und von B. elongata, so wie mehrere mannliche und weibliche getrocknete Pflanzen der letzteren Art und einige ge- trocknete, nur mit Knospen versehene der B.glohosa. Wir betrach- ten zuerst die Vegetations- und dann die Eructificationsorgane. 1. ¥egetationsorgane. Der Wurzelstock oder sogenannte intermediare Kbr- per nach Blume und Unger besteht aus parenchymatbsem Zell- gewebe und Gefassbiindeln, welche letztere theils dem Parasi- ten, theils der Mutterpflanze angehoren. Vol. XVIU. Suppi. 30 / 234 II. II. GOppeut,'* i • I • ^ Zellgewebe. ’’ • ^ 13ic Puroiichyinzellen desselben sind sehr gross (so dass inan sie sclion init hlossen Aiigen zii erkennen veniiag); iin Qiierschnilt etwas in die lireite gezogen, scchscckig, die Seiten ineistens iinglcich (Tab.II. Fig.28**/y.). Der grdsste Tbcil derselbon ist dicht mit weissen diirch- sicbtig(?n Mnsscn erriillt, wie bei Fig.oO*/?^/. angedeiitet ist, jedocli sicht inan ziuveilen aiich ganz leere Zelleii, vvo inan dann sehr deutlich die schwacbgebraunten, mit ovalen oder rundlichenPuncten oderTiipfeln verschieden er Grosse besetztenWandnngen(T.II. F.30*^c. u.F.SO*"**), so wie die dreieckigen Interzellularraume (Tab.II. Fig.oO*^^».) wahr- uimmt. In 'den in Weingeist auFbevvahrten Exeniplaren liegt das Wachs weniger dicht an den Wandiingen', sondern in einem langli- chcn llauten in der Mitte der Zellen, oder an einer Seite der Wan- dung derselben, , weswegcn die Anwesenheit desselben von Ilerrn Unger wahrscheinlich iibersehen ward. Gegen den Rand hin wer- den die Zellen alhnalig kleiner, braunlicher, etwas dickwandiger, an Wachs Icerer, und bilden so eiue Art Rinde (Fig.SS"^*.//.), der jedoch eine eigentliche Obcrhaut und Ilautporen oder Stomatien v511ig abgchen. Zehn nebeneinandcr liegende Zellen, im Quer- schnitt betrachtet, machen gewohnlicli dieselbe aus. Die fiinleckigen, sternformigen, warzigen Erhabcnheiten bei B. elongata (Tab. I. Fig. 1 /?6.) und der B. maxima (Tab.I. Fig.24«.), welche ausser der Grosse der einzelnen Theile iiberhaupt nicht sehr wcsentlich von erste- ren verschieden zu scin scheint, kommeii auf der Oberflache fast in regelmassiger Quincuncialstellung vor und bestchen cbenlalls nur aus vvachshaltenden Zellen, die sicli in ihrer Forni von den iibrigen der Oberflache des Pafasiten nicht unterscheiden.' Die Rinde bei B.alu- lacca ist zieinlich glatt, die von B.' globosa rothbraun, rissig, wie in unrcgelmassige wiirfliche ‘Stiicke gctheilt, aber ilirer Struetur nach von der der B. clongala nicht verschieden. Dic auf’ diese Weise Bau und Wachsgehalt der Balanophoren. 235 gebildete Rinde hangt ziemlich fest zusammen, wie ich namentlich an mehreren Aesten der Balanophora elongata wahrnahm, die wahrscheinlich von einem schon langere Zeit todten, aber noch in der Erde befindlichen Exemplare stammten. Das Innere des Astes war ganz brocklich, die Gefassbiindel wie die Parenchymzellen, de- ren Wande haufig ganz verfault oder verrottet waren, liessen sich leicht von einander trennen, so dass bei den letzteren haufig das Wachs in der Form der verrotteten Zellen erschien; die Rinde aber hatte noch ihre bestimmte Form behalten und umschloss das Ganze. Im Langsschnitt zeigen sie sich (sowohl die Rinden wie die Pa- renchymzellen) wenig verandert (Tab.II. Fig.SO^-r^u.jB.), doch etwas in die Lange gezogen, nur treten natiirlich die Puncte oder Tiipfel auf den Wanden deutlich hervor, die eben so erscheinen, wie bei Raffl esia Patmae (s. Unger Reitrage zur Kenntniss der parasitischen Pflanzen, tab.III. fig.l6.c). Starkemeblkorner, die nach Hrn. Unger haufig in den Zellen anderer Rhizantheen, wie hei Scyhalium und Cynomorium, vorkommen, konnte ich in keiner der genannten Arten und nur in Balanophora alutacea einfache rhomboedrische und in sternformigen Drusen vereinigte Krjstalle wahrnehmen, wel- che den von Hrn. Blume in der Brugmansia Zippelii (Flora Javae nec non insularum adiacentium auctore C. L. Blume, ( Bhizantheae. Bruxelles 1828, tab. VI. fig,8) beobachteten sehr ahnlich sind. Auch fand ich in den Zellen aller Organe noch runde Zellenkerne (Nuclei Cytohlasten Schleiden), die an irgend einerWandung seitlich festsitzen, und zwar gewohnlich in jeder Zelle nur einen; nur in den engeren, die eigenen Gefassbiindel des Parasiten begleitenden Zellen, so wie in denen desParenchyms der weiblicheABliithenkolben zuweilen zwei. Die braune Farbe derselben hatte selbst bei den in Weingeist vor langer ais drei Jahren in Java eingeweichten Exem- plaren sich nicht verandert. Im Innern der kornigen Masse, aus 236 II. R. GfiPPERT, welclicr sie bestelien, sicht inan ein dickvvandigcs hohles Kiigelchcri odcr dickcn Ring init eincni dnnklen Punct in der Mitte (T.II.F.29«.)» ganz wie es Sch leid eh abbildet, der diesenTheil des Cytoblasten init dem Nainen Kernkbrpcrchen bczeichnet. Nach dem Gliihen bleibt er nocb ais Skelett in Gestalt eincs kleinen vveissen Piinctes zuriick, der bePm Uebergiessen mit Wasser und Siiuren sclinell verschwindet, bdclist wahrscheinlich also aus eiufach kohlensaurem Kali besteht. Jener wachsartige luhalt der Zellen, welchen llerr Junghuhn sebr richlig ais klebrige, leicht entziindliche Masse bezeichnet, vvar bislier ais Bestandllieil der Balanophoren oder der Familie der Rhi- zantheen ganz unbekaunt, indeni man ihnen vorzugsvveise nur ad- "stringirendes Princip oder GerbestofF zuschrieb. Ais ich die Stengel der Pflanze iriit absolutem Alkohol kochte, loste sie sich aiif, schied sich aber bePni Erkalten in krystallinischer durchsichtiger Beschaf- fenheit.aus; Wasser nahin nichts davon auf; mit Aether bildete sie eine klare Aiifldsung’ und verhielt sich soinit ganz entschieden ais Prianzen wachs. Von dem gewohnlichen Wachs unterscheidet sich dasselbe durch seine mehr klebrige Beschaffenheit, so v\ie durch geringere Schmelz- barkeit, iudem es erst bei 90 — 95° schmilzt, wahrend das gemeine Wachs bekanntlich schon bei 64° fliissig wird und gewiss auch nocb durch mehrere 'andere Kennzeicheu, die. nur durch eine ge- nauere chemische Analyse, vvelclie, so viel ich vveiss, Herr Clamor Marquart vorbereitet, ' festgestellt’ iverden kdnnen. Nur so viel bemerke ich nocb, 'dass' die klebrige Beschaffenheit nicht von Caout- schuk herriihrt, ‘und im Ganzen sich diese Wachsart nach der Mei- nung meihes Freundes, des Chemikers Herrn Dutlos, dem Ccroxy- l!n von der Rinde der beriihinten Wachspalme (Ceroxylon undicola) nach der Beschreibung von Boussingault zu nahern scheint. Ich glaube, sie ganz passend ais cigene Wachsart mit dem Nameu Bala- Bau und Wachsgehalt der Balanophoren. 237 nophorin bezeichnen zu konnen. Durch Auskochen der Aeste mit Wasser vvird nur wenig Wachs wegen seiner geringeren Schmelz- barkeit erhalten, welches iiberdies noch durch die braune, viel Ger- bestofF enthaltende Abkochung schinulzig gefarbt erscheint, und erst nach oft wiederholtem x\uswaschen eine weisse Farbe annimmt. Der GerbestofF ist besonders in der Rinde der Gefassbiindel, welche der Multer- oder Nahrpflanze angehort, vorhanden, die Zellen des Para- siten scheinen dagegen weniger davon zu enthalten. Die Menge des Wachses in sammtlichen von rnir untersuchten Balanophoren ist so gross, dass man bei’in Einschneiden der Zweige, insbesori- dere hei B. e longata und globosa, inWachszuschneiden glaubt und sie angeziindet mit aussserord entlicher Hel- ii gkeit brennen, wie denn auch diesePflanzen, namentlich B. elon~ gata, nach den werthvollen Mittheilungen des Herrn Junghuhn, bereits fiir die Bewohner jener Gegenden ein Handelsartikel gewor- den sind. Man sammelt die Knollen, stbsst sie zu einem Brei und be- streicht diinne Bambusstabchen damit, die dann getrocknet zu Ker- zen dienen und ruhig mit hellen Flammen brennen, ohne einen be- sonderen Geruch zu verbreiten. Dies letztere kann ich nicht ganz bestatigen, da die Pflanze bei’m Anziinden einen schwachen aroma- tischen Geruch, ahniich wie Mastix oder Weihrauch, erkennen lasst, was auf einen wenn auch nur geringen Gehalt an atherischem Oel schliessen lasst. Jedenfalls verdient die Pflanze, da sie nach der Angabe derHerren Blume und Junghuhn in Java so haufig ist, die Aufmerksamkeit der PvCgierung, indem daraus ein sehr werthvoller Gegenstand des Handels fiir die Folge werden kann. h. Die Gefassbiindel. Die Gefassbiindel sind von doppelter Art und gehbren theils der Mutterpflanze , theils dem Parasiten selbst an. Die ersteren bestehen 238 11. 11. G(>i>pert, aus piinctirten Gcfasscii unci Prosenchy mzellen, die letzte- reii aus gcstreilteii oder netzldrinigeii Gelassen und ver- langertcn Zelleu, die Zellenkerne euthalten. aa. Die Genisshniulcl der Alullerpnanze. Diese Gcfassbiindel des Parasiten entspringen sainmtlich aus dem liolzkdrper der Wurzeln anderer Pflanzen, oder sind vielmehr die Fortsctziingen derselben; bei Balanophora elonf/ata, wie schon erwahnt, aus Wurzeln der Thibaudia niicrophylla, Th, rosea oder Vireya retusa^ die Balanophora alutacca aus den inilchenden Wur- zcln eines unbokanntcn Baumes; die Balanophora globosa aus denen eines viellcicht zur Familie der Meliaceen gehorenden, und die Ba~ lanophora maxima aus denen eines Hrn. Ju nghuhn gleichfalls unbe- kanntcn Baumes. In den sammtlichen mir vorliegenden, noch mit insertionen versehenen Exemplaren von B. elongata (Tab.I. Fig.l.^. u.Iig.Sy/.), so wie \o\\ Balanophora alutacea (Tab.III. Fig.oly/w.) siclit man, dass die Wurzel au der Stelle, vvo der Parasit enlspringt, anschwilit, und sie dadurch in ibrem regelmassigen Wachsthum unter- brochen wird,' indem sie sich hiebei von der Insertionsstolle (Tab.III. F.31 yi b.) aus nicht rnebr mit gleiclier verhaltnissinassiger Slarke fort- setzt, sondern sehr verdiinnt erscheint. Es bilden sich niin an'der angcschwollenen Stelle mbhrere init Binde bekleidete Verlangerun- gen des Ilolzkorpers, vvelche in un])estimmler Zahl, bei B. elongata gevvbhnlich zu 2 — 3 — 4 (Tab.'I. Fig.4^«.u.Fig.2y/c.) in das zellige Parcnchym eindringen und nun die Rolle eines Gefasssystems iiber- nelimen, welches allein nur liir die vegetativen Theile be- stimmt ist, wahrend die Zvvischenraume dieser Holzbiindel und alie durcli diese Bildung entstandenen Unebenheiten durcli das Par- enchym des Parasiten ausgelullt sind, so dass derselbe ausserst fest der Multerpllauze ansilzt. JVIan erkennt dies ganz besonders gut bei Bau und Wachsgehalt der Balanophoren. 239 eineni unmittelbar iiber der Insertion abgeschnittenen Exemplar (Tab.I. Fig.4^.), wo die sechs rundlichen Aeste und rund herum die Grenzen angedeutet sind, innerhalb welcher sich das Zellgevvebe des Parasiten vorfindet. Von den eigenen Gefassbiindeln des Parasiten ist hier noch nichts zu sehen, da sie erst Vs Zoll hoher auftreten, und aus einer kleinen Anhaufung derselben wurmformig mitten im Zellgewebe entspringen (Tab.I. Fig.£^c. u.Fig.56. und bei B. glo- bosa Fig.25^&. im Langsschnitte). Die mit der von mir Balano- phorin genannten wachsartigen Masse angefiillten weisslichen Zellen des Parasiten liegen hier unmittelbar neben den einen rothbrau- neh ' adstringirenden Stoff enthaltenden, etwa um das doppelte kleineren Zellen der Rinde des Mutterkorpers, ohne dasa man einen Uebergang, sowohl der Form, ais des Inhalts wahrzunehmen vermoGhte,tVvie man auf T.II.F.30^^.), bestehen nach Aussen aiis Rin- denzellen, denen nun die des Ilolzkorpers folgen. Je nach der Grosse des Letzteren erkennt inan nun noch deutlich den Markcylinder, die von demselben ausgehenden Markstrahlen, wie bei B. elongata (Tab.I. Fig.^«. u.Fig.5 «.), ganz besonders deutlich in dern sehr gros- sen 1 Linie irn Durchmcsser haltendeii Ilolzbiindel der B. maxima (Tab.I. Fig.22. u.2ort.), obschon das vor uns liegende Exemplar nur der obere Theil einer Pflanzc dieser Art ist. > Bei geringerem Umfange der Aeste tritt nun das Mark, wie bei den Wurzeln der mir bekannten Dikotyledonen, mehr zuriick, und mit ihm die regelmassige excentrisch-strahlige Anordnung der Gefass- biindcl, wodurch sie wieder ausser dem vorhin erwahnten ausseren Anseben cine aulfallende inncre Aehnlichkeit mit den Farrnkrautern erhalten. Auf Tab.II. Fig.28. ist ein Querschnitt aiis dem oberen Theil eines Zweigcs der Balanophora elongata, in welchem ein centrales Mark nicht mehr vorhanden ist, in natiirlicher Grosse, ** vergrbs- sert von Tab.I. Fig. 10«. dargestellt: A. Zellen der Rinde; B. Pa- rencbymzellen, hin und wieder; /1«. die Zellenkerne; ^6. Intercel- lulargangc; C. Gefassbundel des Parasilen; Ca. prosenchymartige 'Zellen mit Zellenkcrnen ; Gestreiftc Gefasse des Parasiten; />. Ge- fassbundel oder richtiger Wurzelaste der Mutterpflanze; Da. Zellen Bau und Wachsgehalt der Balanophoren. 241 der Rinde, Prosenchymzellen ; D c. punctirte Gefasse. Die Puncte sind von ungleicher Grosse und die meisten derselben um das.Dop- pelte, ja vvohl um das Dreifache breiter ais lang. Bei einer linearen Vergrosserung von 500 erkennt inan in der Mitte derselben noch einen innern im Umfange dem ausseren entsprechenden Kreis, wie man auch deutlich an den Randern des Langsschnittes die ver- diinntenStellen in der Gefasswandung in der Form kleiner, die- selbe aber nicht durchbohrender Canale erkennt. Fig. 30 ein Langsschnitt; A.B. und Bah. dieselbe Bedeutung; Bd. Zellen mit Wachs erfullt; Bc. wenig oder gar kein Wachs enthaltende Zellen» vvo dann die Puncte auf den Wandungen derselben zum Vorschein kommen; C. Gefassbiindel des Parasiten ; Ca. u.C6. wie in Fig.28; Da, Dh, Dc wie Fig. 28 Die Gefassbiindel der B. maxi~ ma, glohosa und alutacea zeigen sich von denen der B. elongata nicht wesentlich verschieden, nur bei B. alutacea weichen sie insofern ab, ais sie haufiger regelmassig im Kreise stehen und seltener rundlich, sondern gewohnlich langlich, linienformig, halbmondformrg gebogen sind, welche letztere Form wahrscheinlich nur von denvielen x\esten herriihrt, in welche sich der intermediare Korper dieser Pflanze in- nerhalb sehr kurzer Entfernungen theilt (T.III. F.31). Die Insertion der B. alutacea hatte ich nicht Gelegenheit naher zu untersuchen. Nothig scheint noch die Bemerkung, dass selbst die aussersten En- digungen der eben beschriebenen Gefassbiindel ihre punctirte Beschaf- fenheit beibehalten und nicht etwa einen Uebergang in die gestreifte oder netzformige BeschafFenheit zeigen, wodurch sich die bald naher zu erwahnenden dem Parasiten eigenen Gefassbiindel auszeichnen. hh. Die dem Parasiten eigenthumlichen Gefasse. Die dem Parasiten eigenen, auch schon von Hrn. Unger beob- achteten Gefassbiindel entspringen schon unmittelbar iiber der zelli- Vol. XIX. Suppi. II. ,31 242 II. K. GOppert, gen Basis desselben, inilteii iin Parenchyni, vvie ich sie namentlich bei B. elouffata (Tab.I. Fig.5 6.) und B. tflohosa (Tab.I. Fig.25J36.) schon in der Entternung von Va Zoll voin Ursprunge vvahniahiii, ver- laiilcn von hier aiis, sich unter spilzen Winkeln in zarte aber nie- mals anasloinosirende Aestclieii vertheilend, die inan bei den getrock- neten Exeniplarcn der B, elonfjata kaum zii crkenncn vermag, zum Tbeil inebr in der Mitte der Aeste, und gehen a Ilei n niir in die Bliithenk nospen und Tbeile der Bliithen iiber, vvie ich es Tab.I. Fig.20r/. bei einem Langsschnitt der B. elongata, bei B. alu^ tacea 'Fab.!!!. F.47, so vvie auch Tab.I. F.22.U.236. beiQuerschnitten von B .maxima beobachtete. Fig.22a. sind diegrossen Gefassbiindel der MutterpHanze, h. die des Parasiten. Bei dem Va Zoll hoher ge- niachtehQuerschnitt Tab.I. Fig.23fe. ist schon derUrsprung des Stie- les des weiblichen Bliithenkolbens sichtbar, den man bei Fig. 24. im Langsschnitt sieht. Sie bestehen bei allen aus gestreiften, Fast vvurm- fbrmig verkiirzten Gelassen, elvva 3 — 10 (Tab.II. Fig.28’^*, 30^(76. u. 30***), umgeben von einigen v^erlangerten gestrcckten parenchy- matosen Zellen, vvelche kein Wachs, aber vvohl einen ziernlich grossen, last die ganzc Breite des Querdurchmessers einnehiiienden Zellenkern von oben beschriebener Beschaffenheit enthalten (Tab. II. Fig. 28', 30 * Crt.). Ilerr Unger unterscheidet sie vvegen der etvvas schie- len Stellung ihrer horizontalen Wiinde und der Abvvesenheit der Puncte oder Poren von den echten Parenchymzellen und bezeichnet sie init dem Namen Pseudopare nchyrnzel len. Aiich rcchnct er dahin die die Gefassbiindel der Farm begleitenden Zellen, vvelche llerr Mohl schon ais Prosenchyrn betrachtet. Die Theilung der Ge- fassbiindel geschieht unter sehr spitzen Winkeln, so dass man im | Querschnitt nur dann eben eine Abvveichung von der rundlichen j oder langlichen Gestalt derselbcn antrifft, vvenn der Schnitt gcnau | den Theilungsvvirikel crreicht. Am merkwiirdigsten erscheint sie 1 1 Bau und Wachsgehalt der Balanophoren. 243 in den weiblichen Bliithenkolben, wie z. B. bei Balanophora maxima (Tab. I. Fig.24-.), der aucb nacb dem Abfallen der Blumenblatter und Entlce- rimg der Antberen nocb cine Zeit lang steben bleibt. Sic verlaufen von der Basis des Antlierenlragers parallel neben cinander iiber den Scbeitel desselben binweg bis an dic entgegcngeselzte Basis und blFnen sicli wobl durcb einc Langsspalte, indem die Lamcllen auseinander Bau und WachsgehaU der Balanophoren. 245 treten und die Pollenkornor nun enlleert werden. Am deutlichsten tritt ihr Bau im Querschnitt des Antherentragers hervor (Fig. 15. Man sieht a im wachshaltigen Parenchym zerstreute Gefassbiiudel, umgeben von engeren Zellen; h. die einzelnen Antheren; c. die Ha ut, welche sie einschliesst, deren Zellen hier nicht spiralstreifige Wandungen wie die Antherenzellen der Phanerogamen (cellulae fibrosae Piirkinje) besitzen, sondern sich nur durch mehr gestreckte BeschafFenheit von denen des iibrigen Parenchym’s unterscheiden und auch Zellenkerne enthalten, wie die Vergrosserung Fig. 15. zeigt, wo a Zellen des Parenchyms, h. die der Antherenwandung, c. die Pollenkornchen nachweisen; d. einen der im Parenchym des Tragers befindlichen Gefassbiindel bezeichnet, welche aus gestreiften Gefassen und verlangerten Zellen bestehen. Die Pollenkorner sind im unbefeuchteten Zustande rundlich (Tab.I. Fig. 16). Ihre Struetur tritt erst bei’m Befeuchten klar hervor. Sie nehmen dann eine stumpfdreieckige Form an (Fig.lTafe.), und bestehen deutlich aus zwei Hauten, von welchen die aussere (Exine nach Fritsch) wasserhell und structurlos, die innere (Intine) eine braunliche zartkornige Masse enthalt, in welcher keine Beaction aut' Amylum sichtbar wird, wie ich denn iiberhaupt merkwiirdigerweise auch in allen iibrigen Theilen der Balanophoren keine Spur dieses nach Hrn. Unger in den Bhizantheen sonst sehr verbreiteten StofFes wahrzunehmen vermochte. Unmittelbar nach dem BeFeuchten tre- ten Oeltropfen hervor (Fig. 17a.), die jederiFalls wohl von der aussern Haut abgesondert werden. Bei’m BeFeuchten mit concentrirter Schwe- felsaure wird das Pollenkorn augenblicklich durchsichtiger, und es bilden sich alsbald an zwei einander entgegengesetzten Stellen kegel- fbrmige Hervorragungen, deren jede etwa an Lange dem Halbdurch- messer des Kornes gleichkommt, durch welche auch ein Theil des 24« 11. K. GOppeiit, Inhaltes eiUternt wird (Tab. I. Fig. 18). Nach einer halben bis gaii/.eii Slunde findet nian die aussere liaut an einer dder ein paar Stellen zcrrissen, vvo sich die innere braungefarble Haut hin- drangt, so dass dadurch die Forni des Pollenkorns ganz unregelmas- sig wird. Audi das langerc Einweichen in Schweielsaure bringt wei- icr keinc Verandcrung, wie etwa cine rolbe Farbung der Exine, wel- die Herr Fritzscb (Ueber den Pollen von Dr. Jul. Fritzsch. Mem, presentes a VAcad. imp. de sc. de St. Pelersbourtj y par divers savans. T.III. o et 0 livr. St. Petersh. 1857. p.070) bei inehreren Pollen- arten bcobaclitete, bervor. *) Jodlosung farbte die Pollenkorner in- tensiv braun. Der Pollen ist hc\ Balanophor a ganz ahnlich gebildet.**) Die inannlichen Bliithen sitzen hier etwa zu 20 — 25 zerslreut an der Basis des Kolben, unterhalb der Saainen (Tab. III. f 'ig.oS fc.). Sie *) Bckannllich hal ilerr Mohl zuerst auf die grosse Aehulichkeil der Form der Pollenkorner mit der der Samen der Crvplogamen aufmerksam gemacht. Eine Aehnliclikeil in chemischer Be- i ziehung findet nach meinen Beohachlungen nocli insofern slall, ais concenlrirle Schwefelsaure auf die Sporen cben so wenig, ais auf die Pollenkfirner eine zerstorende Wirkung ausubt. Ich habe vom 10. September 1840 bis zum 15, Januar 184l Sporen von Polypodiuni efftimm. Equisetum vulgare und Polysacmm arenarium Fr. (deren inleressanle Form Herr Corda sehr Ireu abgebildel hat. Icones fungor. T. II. p.25. tab. XII. fig.\Q) bei der Temperatur der Atmosphare in Schwefelsaure aufbewahrt und am Ende dieses Zeilraums keine Veriin- derung der Struetur wahrgenommen. * **) Ilerr Junghuhn hal in seiner schon mehrfach erw'ahnlen Abhandlung auf den derselben bei- gegebeuen Tafeln nur Ualanophora elongato, ma.xima und globosa abgebildel. Die B. alu- i tarea, die wegen der einhausigen Bliithen ganz besonders inleressanl ist, und mir, wie sich aus | dem Folgenden ergiebl, Gelegenheit zu mannigfachen Untersuchungen lieferte, liess ich nach | dem einzigen von lirn. Junghuhn iiberschicklen in Weingeist aufbewahrlcn Exemplar hier ! alibilden (Tab. 111. Fig. 31 und 32), und entlehne der Voilstandigkeit wegen auch noch die Beschreibung des llrn. Junghuhn. ttalanophora alutacea Jung;h. ^ ^ Androgvna, receptaculo basilari globoso, ambitu in tubercula plurima diviso, spadicibus j laevilius (superficie aequa, plana instructis), apice incrassatis capilalo-clavatis, basi squamatis, j I Bau und Wachsgehalt der Balanophoren. 247 entwickeln sich ziemlich friih, wie inan Tab.III. Fig.43.u.45■10 II. K. GOppert, und uacli zeigen, wcnn die Entvvickelung dea Eies in Form eiiies kleinen aut' der Placenta sitzenden Hiigels begonnen hat. Uebrigens inuss ich hier noch benierken, dass in allen von iiiir beobachteten Entvvickelungsslufeii die Grosse des Zellenkerns mit dem A Iter der Zelle in eiitgegengesetzteiii Verhal tnisse steht, jc jiiugcr die Zelle, je grbsser der Zelle nk er n, vvoraus wohl klar hervorgelit, von welcher Bedeutung dieses Organ i'ur das Wachsthiim der Zelle ist. Ob er in uuserin Falle auch die Bildung neuer Zellen vermittelt, habe ich nicht beobachtet, halte es abcr fdr sehr wahrscheinlich. Nach dem Verbreimen des organischen Stoffes der Zellen der Sporen bleibt ein Skelet zuriick (Tab. III. Fig. 54. von B. mcixima), in welchem iiian, wie schon ervvahnt, selbst noch den Zellenkern ais einen iiberaus zarten Punct erkennt. Das ganze Skelet ist iiii Wasser leicht loslich, reagirt alkalisch und besteht daher wohl aus einfach kohlensaurem Kali. Resultate. Aus der von mir nun angestellten Untersuchung ergeben sich tblgende allgemeine Resultate: 1) Das Zellgewebe des Mittelkorpers, so wie allcr iibrigen Theile der Pflanze zeigt sowohl seiner 1^’orm, wie seiner Bildung nach riick- sichtlich des iiberall vorkoinmenden Zellcnkernes oder Cytoblasten grosse Uebcreinstimniung, wie mir deim auch keine einzige phane- rogamische Pflanze bekannt ist, bei welcher in allea Organen, selbst iin Zustandc der hochsten Entwickelung, die Rudimente der ersteii Bildung, die Zellenkerne noch vorhanden waren. Es unterscheidet sich dadurch, so wie auch durch seineii Wachsgehalt wesentlich von dem der Nahrpflanze; die rothgelarbten, gerbestofireichen Rinden- Bau und Wachsgehalt der Balanophoren. 253 zellen der letzteren liegen neben den weissen, mit der wachsahnli- chen Masse erfiillteii des Parasiteiij ohne den geringsten Uebergang zu zeigen. 2) Das Vorkommen von Wachs in dem gesainmten Parenchjm des Gevvachses, welches ich unter dem Namen Bedanophorin ais eigene Wachsart nnterscheide, ist bis jetzt ohne Beispiel in der Pflan- zenwelt, da bisher dasselbe immer nur ais ausserer Ueberzug der Theile ode.r in sehr geringer Quantitat mit andern StofFen vermischt in den Saften der Pflanzen angetrofFen ward. Bei den iibrigen Arten der Rhizantheen, wie nach Herrn Unger namenllich bei Scyhalium und Cynomoriiim ist der Amylumgehalt in den Zellen bedeutend, wovon merkwiirdigerweise bei den Balanophoren nicht eine Spur zu entdecken ist, daher gewissermaassen hier das Wachs die Stelle des Amylum’s ais Zelleninhalt zu vertreten scheint. 3) Nicht minder merkwiirdig und, so viel mir bekannt, bis jetzt nur den Balanophoreen eigenthiimlich, ist das Vorhandenseyn eines doppelten Gefasssystems, wovon das eine der Pflanze fremde aus der Mutterpflanze entspringt, auch nur fiir die niederen oder die Vegetationsorgane, das audere im Zellsystem der Pflanze sich bildende fiir die Fructificationsorgane oder fiir die der hoheren Ent wik- kelung bestimmt ist. Wer diirfte sich hiebei nicht an die ahn- liche, bei den Thieren oft wiederkehrende Erscheinung erinnern, wo so haufig zu einem und demselben Organe Nerven verschiedenen Ursprunges verlaufen! Das der Pflanze fremde Gefasssystem entspringt in der Holzsub- stanz der Mutterpflauze, wie schon Herr Junghuhn angiebt. Die letztere erscheint an der Insertionsstelle immer angeschwollen, wie wir dies haufig auch an verletzten Stellen anderer Baume sehen, und entwickelt aus der Holzsubstanz mehrere von Rinde begleitete Fort- 254 H. R. GiipPERT, salzc, die uiimitlclbar in den Parasiten iibergehen und dort die Rolle des Gefasssyslenis init iibernebinen lielfen. Es erstreckt sicb jedoch uur in die vegetaliven Tbcile. Iu die Knospen und Bliithentheile, bis in die Anlherentrager, geheu nur die dem Parasiten eigenen ge- streiiten Gelasse, welche schon unfern der Basis oder der Insertion in dic Mutlcrpilanze in dem Zellgevvebe eutspringen und ununter- brochen ilircn eigcnlhumlicben, oben beschriebeneu Character bei- behalten, olme jemals mit jenen zu anastomosiren. Erstcre behalten an der Insertionsstelle ganz die Natur von Wurzelzweigen. Man unterscheidet bei den slarkeren das Mark, Markstrahlen, liolzzcllen und punclirte Gefasse, bei den kleinereu treten die ersten Bestand- tbeile, wie dies iiberbaupt bei den Wurzeln zu seyn pflegt, ganz zu riick. Sie anastomosiren niemals unter oder mit einander, sondern endigen sicli an der Spitze der Zweige in stumpfen Verastelungen und entbalteu auch hier nur punctirte Gefasse. 4) Aus den eben geschilderteu Eigenthiimlichkeiten des soge- nannten intermediareii Korpers und des iibereinstimmenden zelligcn Baues desselben mit den sicli daraus entwickelnden Bliithen- sticlen, so wie aus den chemischen Eigenthiimlichkeiten desselben muss man uubedingt annehmen, dass beide zu einer Pflanze gehoren und ein Ganzes ausmachen, welches von dem Muttcrkbrper oder der Nahrpflanze wesentlich verschie- den ist, und dass erstcrer, namlich der intermediare Korper, nicht etvva ais ein Product einer Pseudomorphose angeseheu werden kann, das scine Entstehung cinem zufalligen Einfliiss verdankt. hiir die Selbstslandigkeit sprecheu ferner auch die Erfahrungen von Uerrn Junghuhn, dass namlich die specilischen Eigeiithumlichkeiten der Balunophora elonfjata nach ihrem Wachsthum auf sehr verschiede- nen Aluttcrpflanzen nicht im Geringsten geandert werde, so wie, dass ein und dasselbc Individuum der genannten Baumarten auf seinen Bau und Wachsgehalt der Balanophoren. 255 Wurzeln Balanophoren, sowohl rnann lichen alsweiblichenGeschlechts, hervorbringe. Um daher keine Zweideutigkeiten zu veranlassen, erscheint es am zweckinassigsten , die Bezeichnung intermediarer Kbrper geradezu fallen zu lassen, und sie mit Wurzelstock, Rhi- zoin, oder richtiger caudex, zu vertauschen. 5) Jene, obschon allerdings sehr einfach gebauten, nur mit einem, nicht mit zwei grifFelartigen Fortsatzen versehenen Saamen (ovaria minima ovoidea Jungh.), vermitteln gewiss, wenn man es bis jetzt auch, wie Herr Junghuhn sagt, noch nicht beobachtete, die Erzeu- gung der Pflanze, und zwar auf die Weise, dass bei ihrer Keimung auf der Rinde der Mutterpflanze, einer Impfung ahnlich, wie auch der Prasident der Akademie, Herr Nees v. Esenbeck S. 227 meint, ein bedeutender Reizungs- und Entzii ndungsprozess in dem Mutterkbrper oder der Wurzel der frernden Pflanze hervorgebracht wird, wodurch ein e reichliche Entwickelung von Holzsubstanz entsteht, die sich durch die Anschwellung bei der Insertionsstelle zu erkennen giebt (s. die Abbildung Tab. I. E'ig.i.a und Tab. IIL Eig. 31) und allmalig in die reinzellige Bildung des Parasiten eindringt. Nachdem dies geschehen ist, mag freilich die Ernahrung grbsstentheils noch durch die Mutterpflanze geschehen, die Gefassbiindel werden nun aber ganz und gar in die Lebens- sphare des Parasiten gezogen, indem sie nicht den gewohnlichen Gesetzen der Verzweigung von Wurzelasten folgen, sondern sich ganz den Verzweigungen des Parasiten anschliessen , sich dort in Aeste oder neue Zweige theilen, wo dies bei ihnen der Fall ist und dort sich endigen, wo auch ihm dieGrenzen desWachsthums gesetzt sind. Freilich kann diese Ansicht erst ihre eigentliche Begriindung fiiiden, wenn es einmal gliickt, den Keimungsact zu beobachten; zunachst scheint mir aber die eben geschilderte Art seiner Entwicke- lung den durch meine Untersuchung gewonnenen Erfahrungen am 250 H. U. GiippEnT, ulcistcn anziipasscn und iiiogliclist weit sich von Hypothesen, die durcli kciiie Tlialsachen begriindet werden, entferiU zu halten. 6) Was nun die Stelking der Balanophoren im nalurlichen System anbclangt, so zcigcn sie in ihrcn Einzelbeiten init so vielen Fainiiien Verwandtscbaft, dass es in der Tbat nicht leicbt ist, sie aut entsprccbendo Wcisc einzureihen. So gleicbt der Wurzelkorper von B, elouffuta und maxima dem astigcn Rhizoni eines Farrnkrau- tes, der von B.alutacea manchen Spharien, der von B. globosa einem Scleroderma oder Lycoperdon, wabrend die Bliithenkolben in ihrem Aeusseren, namcntlicb die mannlichcn, in der ersten Entwickelung vor dem Aufbliihen den Cycadeen und Conifercn, nach Agardh {yiphor. botan. 182o. p. 208) auch Urticeen, wie Artocarpus na- mentlich durch die Vierzahl der Bluthenhiillc, ahneln, und die weiblichen an Typlia oder an die Aroideen , oder Pandaneen erinnern. Der Bau des Wurzelstockes oder des Rhizonis, so wie der Blii- ihenstiele ist entschieden monokotyledonisch, die Gefassbiindel seibst aber viel einfacher ais die der meislen Monokotyledonen zusammen- gcsetzt und hierin den Farm verwandt. Solite nicht die bestandige Anwescnheit des Zellenkernes, welcbem wir sonst gewohnlich nur in den ersten Anfangcn der Bildung begegnen, auch nicht schon auf die iiiedrige Entwickclungsstufe diescr Pflanzen hindeuten? Wenn wir nun ihre Abhangigkeit von andern Gewachsen crwagen und vor Allen den einfach gebauten, des Embryon, so viel wir wenigstens gegcnwartig wissen, ganzlich entbebrenden, also kryptogamischen Saamen in Betracbt ziehen, so glaube ich daber den Ilerren Endli- cher und Unger ganz beistimmen zu miissen, dass sie dic Bala- nophoren mit den iibrigen Rhizantheen ais eine tiirsich abgcschlosseiie Pflanzcngruppe in die Nabe der Farm bringen. Bau und Wachsgehalt der Bcdanophoren. 257 Schliisslich fiige ich hier nur noch die aus deinschon genannten Werke des Ersteren entlehnte, iiach Herrn Jui)ghiihn’s und mei- nen Beobachtungen verbesserte, Diagnose bei; Balanophora Forst. Flores vel androgyni in eodem eapi- tulo, masculi inferiores pauci feminei superiores plurimi vel dioici. Masculi pedicellati. Perigonium 4-phyllum caducum. Stamina plura (24 — 54) symphysandra, antherae extrorsae connatae y rimis longitudinalibus dehiscentes. Feminei circa receptacula glandulae- formia glomerati. Perigonium nullum. Ovaria ovoidea, stylo unico terminali eoronata. Semina nuda exemhryonata. IJeber das anderweitig^e Vorkommen vou Waclis in den Pflaiizen. Nachdem ich nun durch die vorstehende Untersuchung die An- wesenheit des Wachses in dem Innem des Stammes nachgewiesen habe, diirfte es nicht iinnothig erscheinen, damit die bisher bekann- teii Erfahrungen iiber das Vorkoramen dieses interessanten StofFes, so weit sie mir namlich zuganglich waren, zusammenzustellen, und daran noch einige eigene Beobachtungen zu kniipfen, was in Folgen- dem geschehen soli. Das Wachs kommt in den Vegetabilien entweder in den Saften derselben, und zwar in milchigen Saften mit Harz, Gummi, Eivveissstoff, Caoutschouc, oder in wassrigen Saf- *) Im Milclisaft vieler Euphorbieen: im Eupborbienharz^ ron Eiqjh, canariensis u. m. a. (Bracoiinot, Ann. de Cbimie, 68. p.50; so wie nacb Analrsen von Laudel, Pelletier u. Bran- des). Urliceen^ Eicus-Arlen: Ficus Carica (nacb BIzio in Brignalelli, Giorn. di fisica. XX. p.4:l; Geiger und B.eimann, Magazin der Pbarm. 20, l45.). Im Milcbsaft der griinen Zweige von Ficus elastica (Fr. Nees v. Esenbeck u. Cl. Marquarl, Ann. d. Pbarm, Bd.XIV. Hfl. 1. S. 13). In der Milcb des Kubbaumes: Galactodendron utile (A.v. Humboldfs Reise. Vol. XVIll. Suppi. 33 258 ' 11. II. (ii{jl>l>EUT, ' ten *) init vcrscliicdeiicn anderen Bestaiidllicilen, uder aid derOber- Haciic verscliiedciier Organc vor, \vo es dann, je nacli der Menge, ent- 5, BJ. Cap. XVI. analjts.voii Boussiugauil u.Bivero; A.v.lIuml)ol(U’s Reise. 9. Bd. Note G, .vergi, aucli Edw. Sollv, The l.oiul. aud £dinl>. 1’Jul. Mag. Nov. 1837). Ia Gummdack aus deni miichigca Saft inehrerer Bauine in Oslindien und auf den Insela der Sudsee: von Croton lacri ferum, I' inis religiosa , F. indica, Rntea frondosa. Zizyphus hdnba; Pa^jaya- ccae: Carica Papaya (A. v. iIiiniboldl’s Reise. 5r Bd. Gap. XVI). Papaver aceue: bcLaanlllch ini Opium. Cichoraceoa: Lactuca sativa und L. virosa (PfalT, Mater, me- dica. VI. p.50l u. 504). Umbellif erae: Opopanax, aus der Wnrzel von Pastinaca Opopanax (nach Pellelier, Schweigg. Journ. V.). Asclepiadeae: Asclepias gigantea (nach Ricord Madianna). Terebinthaccae: Rhus succedanea, lleferl das japanische ^Vacl)s (Julieu, I-ror. N. N. 1840. S.68— 72. n.291). *) In andern vviissrigen Saften mil verschiedenen andern Bcslandlheilen, wie in der Familie der n ip po castaneae (Scliuppen der Blallknospen, Bliitler und Blumenlilaller von Aesculus Ilippocastanum , Vauquelin, Anu. de Cliimle. 82.309.83.36); Viniferae (unreifer Salt der Trauben, Geiger, Magazin d. Pharni. 7. 165); Leguminosae (Blulhen von Spartium scoparium, Gadel de Gassicourl, Journ. de Pharm. 10. 1148; Geig. Mag. d. Pharm. 9. 56; .Salzmebl der indigopflanze, Chevreul, Schweigg. Journ. 5. 315); Cruci flor ae (im Pol- len und grunen Salzmehl der Kohlblaller, Proust, Journ.de Phys.^LVI. p.87); Rhamnene (Rinde von Rhamnus Frangula, Gerber in Brand. Arcli. 26. 1.)'; Rosaceae (Wurzel der Tormenlilla, Meissuer, Berlin. Jahrb. d. Pharm. 29. 2. 61); Crassulaceae (iin scharfen Salzmehl des Sedum acre, BischolT, Ilandbuch d. Bol. l.Th. 2.Bd. S.156); Rubiaceae (Wurzel von Cephdelis Ipecacuanha, Pellelier, Ann. de Chimie el Ph^sicjue. 4. 172; ^Vur- zel von Chiococca racemosa. Nodi u. v. Sanlen, llamburg. Mag. d. ansliind. LileraUir. 16. 504); Cynarocephalae (Blulhen von Carlhamus tinctorius, Dufour, Gehl. Annalen. 3. 499); Corymbiferae (Knollen von Ilelianthus tuberosus, Braconnol, Ann. de Chimie el Phjsique. 25. 358; Blaller von Calendula offlcinalis, Geiger, Diss. de Calendula. 1818; die frischen Blaller von Tanacetum vulgare, Peschier, N. Journ. von Trommsdorf. 14.2.173; "Wiuzel von Artemisia vulgaris, Brelz u. Eliason, Taschenb.d; Pharm. 1826. S.57; Saamen von Artemisia Santonica, Trommsdorf, N. Journ. Sl. 309; in der Alanlwurzel Inula Hele- nium, Bischoff a.a. O.); Ericinae (Blaller von Ledam latifolium, L. Bacon, Journ. de Pharm. 9.550; Geig. M. 5.299); Strychneae (in Saamen von Strychnos Ignatii, Pellel el Cavenl., Anu. de Chimie el Phjs. 10.147); Gentianeae (Wurzel von Spigelia Anthel- min, Madianna, Brand. Archiv. 25. 38); Solaneac (Saamen von Datura Stramo- nium, Brand. Repert. 8.1; Kraul von Atropa Belladonna, Brand. Repcrl. 8.289; Saamen- kapsel von Capsicum annuum, Buchholz, Taschenbuch. 1816. 1.); Lor antheae (in der Bau und WachsgehaJt der Balanophoren. 259 weder nur ais ein leicht vvegzuwischender reifahnlicher Ueberzug, *) oder ais eine ziemlich dicke Schicht erscheint, vvie insbesondere auf Schaale von Viscum album, Henrv, Journ. de Pharm. 9. 149. 10. 337) •, L abiatae (Ga- leopsis grandiflora , Geig. Mag. d. Phaim. 7. 17 ; Lamium purpureum, John, chemische Schrifu 4. 161); Laurinae (Beeren von Laurus nobilis, Bonastre, J. de Pharm» 10. 30); Thymeleae (Rinde des Slammes von Daphne Mezereum, C. G. Gmelin u. Biir, Schweigg, Journ. 35. 1.); Euphorbiaceae (Copalchi- Rinde, Brand. Arch. 19. 80; Saamen von Croton Tiglium, Pellelier u.Caventou, Journ. de Pharm. 4. 289; 11. 10; Rinde des Buchs- haumes, Faure, Journ.de Pharm. 1830. T.XYl. p.435); Urticeae (Pollen von Cannabis sativa, John, verm. Schrill. 5.12; im Lupulin des Hopleii, Humulus Lmpulus, Ives, Journ. de Phjs. 93. 155); Coniferae (.Beeren von luniperus communis, Trommsdorf, Taschenb. 1822. 43; im manulichen Saamenslaub u.in den jungen Nadeln von Pinus Abies, P. sylve- stris, P, Larix, John, ehem. Schrifl. 5. 40); Irideae (in den Narben von Crocus sati- vus, BouiJlon Lagrange u.Vogel, Ann. de Chimie. 80. 188); Liliaceae (Saamenslaub von Tulipa sylvestris, John, Schweigg. Journ. 12. 244; Blaller von Phormium tenax, Henrj, Journ. de Pharm. 12. 495); Colchicaceae (Saamen von Veratrum officinale, Pellelier u.Cavenlou, Ann. de Chimie et Phjs. 14. 169); Gramineae (im griinen Satzmehl derGer- stenhalmen, Bischoffa.a.O.); Equisetaceae (Equisetum Braconnot, Ann. de Chimie el Phjs. 14.169); Lichenes (Cetraria islandica. Berzelius, Schweigg. Journ. 7. 317); Fungi (Agarlcus volvaceus Bull. , Braconnot); Algae (Fucus vesicidosus, Fager- slroem, Berzelius 4ler Jahresberichl. S.210). *) Auf den Stengeln son Rubus occidentalis , mehrerer Weidenarten, namenllich zw- cana, S. daq)hnoides, so wie auch auf der Ruckseite von 'VVeideiiblatlern, Salix monandra, S, phylicaefolia, S. pentandra; auf den Bliitlern der Kohlarten, insbesondere maritima,\on mehveven Mesembrianthema- und Cr assula- Av [en, Cacalia Kleinii, des Mohns, von Vaccinium tdiginosum; auf der Oberflache mehrerer Melden, insbesondere rosea, A. nitens und A. hortensis, auf letzteren in Gestall kleiribr, fasl krjslallinisch ausse- hender Korner, die Guettard einsl fur Drrisen hielt; ferner auf den BliiUern der Pappelarlen, so dass man, vvde behauplet wdrd, 1770 in llalien den Versuch machle, es fabrikmassig dar- zuslellen, nach Thomson Sjst. de Chim. IV. p. 156; auf der untern Blatlseite, besonders in den Axillen der Hauptnerven der Colocasia odora, nach A. Brongniart in N. -4nn. du Mus. d-Hist. n.lll. 160 ; so wie.auf beiden Blaltoberflachen der Corypha cerifera, Martius Reise uach Brasilien. 1. 753; auf der Oberflache des Zuckerrohrs und auf der stengelumfassenden Basis der Blaller desselben, nach Aveguin, der diese Modification des Wachses Cerosin nennt (Ann. de Chimie et de Phjsique, Oclbr. 1840. p.218; Erdmann u. Marchand, Journal fur prakl. Chemie. 22. Bd. 4.Hft. 1841. S. 238 — 41); ais Reif auf mehreren Friichlen, 200 11. II. < liirPF.nr, (Icr Oborflacho der bcriilmiten Wacbspahne, Cero.vi/lon Undicola, und ant den Saainen vieler Myrica-Arten. Der Statum der ersteren ist nach A. v. Hiimboldl^s Beobaehtungen mit ciner IV2 — 2 Linien dicken Lage eincr Siibslanz iibcrzogen, wclche an den gelblichen glallen Slelleii zwiscbeii den ringlormigen Blaltnarben ausscliwitzt, und init andern lettcn Materien vermischl dortzum Bretinen benutzt, und neuerlicbst von l5oussingau 1 1 (Ann. d. Chimic. 1835. Mai) fiir eine Verbindung von Wachs und llarz erklart wird. Aul den FriiclUen der Myrica-Arten, z.B. aiiFden runden erbsen- grossen der nordaiuericanischeii Mj/rica cerifera, und der capisclicn % rica cordifolia findet sicli eiu Ueberzug von einer blaulicben Suli- stanz, die scboii in iniissig erwarmtem Wasser sclimilzt, und erkal- tend sich ais ein ziemlicli durchsiclitiges, griines, etwas sprodes Wachs darstclit, woraus man Sicgellack, und durch Zusatz von Unscbiitt Kerzen 1'oruit (s. Kalm, Boise nach d. nordlichen America. II. 335. Treviranus a.a.O.). Audi ist cs geluugen, es durch Chlor zu blei- aufcleii Aepfeln, Eberesclien, Capsicum anmuun uiid Cucurbita lagenarin, nach Cl. Mulder immer niit FarbesIofT in Verbindung; auf den Orangenschaalen, nacli Proust; auf den Ber- beriien, llahnl)ullcn, auf den Fruchlen der Beuincasa cerifera (Fr. Nees v. Esenberk und Marfjuarl, Buclin. lleperl. Bil.4l); auf den Zwelscligen, der sicli hier nacli DeUandolle (des- sen Phvsiol. l.Th. uberseUl von Ilciper. 1833. S.202), vvie aucli auf der lienincasa cerifera. nach Delile, mehrrnals vvieder erzeugl, vvenn er abgewischl wird, was bei dem reifahnliclien Lelieriuge der ('acalia- und Mesenibrianl/ieinum- Arlen nichl slallfinden soli. Auf den Slen- geln der Ferula iingitana sali llerr 1,. C. Treviranus bei schoner AVillerung den reifalinlichen Ueberzug sich ebenfalls niehrmals reproduciren (l)essen Phvsiologie der Gewachse, 2. Bd. l.Ablb. Boiln 1838. S.44). Audi tnachl er a.a. O. darauf aufmerksarn, dass an sonnigeren^ Standorlen, und ulierhaupl in warmeren Klimalen, so wie bei verslarkler Ausbildung des Zell- gewebes, wie bei vielen Pllanzen an der Seekusle, dieser Ueberzug sliirker erscheine. Der gold- gelb gefiirble jiulverige Ueberzug auf der Kuckseile der AVedel von Ggrnnogramme chrgso- phgUa Kaiilf. und der ahnlich vorkommende, alier silliergraue, bei Gguniogramme Calotnela- nos Kaulf. und G, tartarca Desv. losl sich, nach meinen Erfahrungen, nicht ini Wasser, wolil alicr in kallein .\lkohol auf, und verhall sich miihin nichl ais Wachs, sondern ais llarz. Bau und Wachsgehalt der Balano plior en. 261 chen. Nach Hartweg (Geig. Mag. fiir Pharmaz. 1834. S.83. Fe- rus s ac, Bull. des sc. agrie. T.UI. p.i7^) gaben 5 Pfuiid Friichte der im Karlsruher Garten cultivirten Myrica cerifera 8 Unzen and 6 Drachinen, oder ein Neiintel ihres Gewichts Wachs. Nach Dara (Jourti. de Phy s. LXXXIX. p.lo4. Gmelin, Handbuch d. theor. Chein. 1829, Bd.II. S.1330) enthalt dieganze Beere 32 Theile Wachs, 47 Theile starkeinehlartige Materie, 15 Theile schvvarzes Pulver, 5 Theile braunes, in Essig losliches Pulver. Das aus den Beeren der My rica gewonneneWachs, welches Hr. Lichtenstein voin Vorgebirge der guten HofFnung mitbrachte,untersuchte Hr.W. Reiner (Beschreibung der wacbsahnlichen Materie, welche auf der Siidspitze von Africa aus den Beeren der Myrica cordifolia gewonnen wird, von W. Rem er; Konigsberger Archiv fiir Naturvvissenschaft und Mathematik, von F. W. Bessel, K. E. Hagen, W. H. G. Remer, A. F. Schvveigger u. E. F. Wrede, Jahrg. 1811. 2.St. S.173 — 191). Ein SchelFel roh eingesammelter Beeren pflegt im Durchschnitt drei Pfund unreines Wachs zu liefern. Das gereinigte Wachs ist von griiner Farbe, sprode, von angenehmem Geruch, nichtklebrig anzu- fiihlen wie gemeines Wachs, sondern vielmehr fettartig, wieWallrath, init welchem es iiberhaupt viel Aehnlichkeit hat, lasst sich bleichen, bildet init Alkalien Seifen und lasst sich zuin Brennen trefflich ver- wenden. Wenn es auch, wie wir aus den vorstehenden zusammengetra- genen Bemerkungen ersehen, nicht an Erfahrungen iiber das Vor- kommen des Wachses fehlt, so mangeln uns ganzlich nahere Nach- richten iiber die Art und Weise der Absonderung desselben, und iiber die Organe, in denen sie stattfindet. Durch die Giite des Herrn Dr. Klotzsch ernpfing ich reife Saamen von Myrica xalapensis, und durch Hrn. Dr. Lucae von li. K. GOppert, V % vicn cerifevUf M. scvratdj M. aclhiopica and 31. californica, so wio von Ilrn. ProfeSvSor Kdlbiiig zd Nicsky.von 3iyricu cordata. Dic der cnsleren sind mil einer weissen Wachsschicht gaiiz bcdcckt (Tah.Ill. l’ig.55); wcniger reich daran sind die aber doppclL so gros- sen, 2 Linien iin Diirehniesser liallcndeii Saainen von 3Iyrica ccri~ fera (Tai). III. big. 58), 31. cordata (i'ig. 60) iind 31. californica, am annslen 31. acthiopica iind 31. serrata. Entlernt man diirch Dige- stion in Aellior das Waebs, so koniint bei a lien die gckornte Ober- flache der selir liarLen Testa des Saainens zinii V^orschein. Diese rund- lichen odor auch verkcbrt- langliclicn, aiisserlich schvvarzlich erschei- nenden Kornehen sitzen aid’ der Oberflaebe der Testa {l''ig.56 u. 59), auf uelcber sie naeli ihrer Entfernung ihren AiivSatzen entsprcelicnde langlieb-linienlormige, iin Quincunx stehende Narben zuriieklassen {Fig.57u.60 h). Die Kornehen sind von einer zieinlich durelisichtigen, zitzenartig hervorstehenden Zellschicht uingeben, deren Zellen einen l)rai]nen Zellenkern, aber kein Waebs enthalten; die dariinter be- findlichen, weitraiiinigen , sehr regeliniissigen parencbyinalosen Zel- len lassen sich diirch starken Driick sehr leicht von einander tren- nen, und sind bei 3hjrica cerifera iind 31. cordata trefflich karinin- rotli, bei 31. xalapensis kastanienbraiin, bei den iibrigen schmutzig- braun gefarbt, bei allen frei von Waebs. .Tener rothe FarbestofF ist nieht durch Aether oder Weingeist, wohl aber durch Wasser aiis- ziehbar, woraus also seine nieht harzige oder wachsartige, sondern niehr gunimose BesehafTenheit hervorgeht. Es scheint daher auch, dass diese auf der Oberflaehe der Saainen silzenden Kornehen die Abson- 1 derung des Waehses nieht vermilteln, sondern die Zellen der Ober- flaebe der Testa des Saainens diese .Fimction ausiiben, vvelehe ieh aueb in der That theilwcise init Waebs eiTiillt fand. Ieh glaube, dass inan nur durch rortdauernde' Beobaehtung der reifenden Saa- iiien, so vvie, wenn iiian entweder bald jene Kornehen, oder auch Bau und Waclisgehalt der Balanophoren. 263 das aiisgeschieclene Wachs entfernte, entscheidendere Aufschliisse iiber den eigentlichen Sitz der Wachsabsonderung zu erhalten ver- niochte, wozu sich mir aber keine Gelegenheit darbietet. Erklarung der Tafeln. Tafel I. Fig-. 1. Insertlon der Balanopliora elongata auf der Wurzel von Thibau- dia. A. Wurzel der Thibaudia , die an der Insertionsstelle mlssgebildet und an- geschwollen ersclieintj B. der Parasit^ Ba. Aeste desselbenj Bb. fiinf-selten seebseckige sternformige Narben auf der Oberflacbe desselben. Fig’. 2. Die Insertion des vorigen Exemplares. A. Die W^urzel der Thi~ baudia, die an den Stellen der Insertion bis auf den Holzkorper entblosst istj A a. Rinde der Thibaudia; Ab. Holzkorper derselben, mit den grossen gewun- denen Markstrablen j Ac. Fortsetzungen des Holzkorpers oder Aeste desselben, die zu Gefassbundeln fiir die vegetativen Tbeile des Parasiten werden j Ba. der Parasitj Bb. wie bei der vorigen Figurj Bc. Gefassbundel, die dem Parasiten eigen sind. Fig. 3. Insertion eines anderen Exemplares von B. elongata, woraus man ebenfalls ersieht, dass die Wurzel an der Insertionsstelle gewissermaassen krank- baft anscbwillt. A. Angescbwollene Stelle der Wurzel der Thibaudia; A a. das unverbaltnissrnassig verdiinnte Ende derselbenj B. die darauf sitzende Bal. elongata. Fig. 4. Quersebnitt eines Zweiges von B. elongata, unmittelbar iiber der Insertion. A. W^urzel, worauf der Parasit sitztj A a. Fortsatze der Wurzel oder Wurzelaste, die zu Gefassbundeln des Parasiten fiir die vegetativen Organe vver- den. Man siebt in den grosseren noch die Struetur der Dikotyledonen : in der Mitte das Mark, die Markstrablen und concentrische Anordnung der Gefassbiin- delj B. Zellgewebe des Parasiten. ') Alie Gegenstande in naliirlicher Grosse, wenn nicht das Gegenlheil ausdriicklich bemerkt wird. II. R. G^tPPETlT, 2r)4 Fi". 5. Qucrschnitt dcssclhcn Zwcigos, aber '/g Zoll^hohcr, wo maii bci a niisser deii aiis dem llolzkOrper der MiiltcrpilaM/.e eiitsprin^eiiden Gelussl)ilndcln sehon bci h. dic Aniaiigc der ci^eiieii Gcfassbihidel des l^arasiteii erbliekl, dic also im Zell"c\rcbc dcsselbeii bc"iiincii, und nicbl etwa iii der 3IuUcr|dlanzc wiirzelnj r. Zell"cwcbe. Fi". G. Qiicrsclmill eiiics Asles voii H. doiv^uta, Zoll von der Inscrtioii^ tt. Gclassl)(hidel der Niilir- uder 3Iultcrpnanze 5 b. Gclassbiindci 5. (lUnzlicli mit weisscm Waclis hedcckte Saumcn tlcr Mt/rica xala- (tensis Huiiib. Fi". i)G. Dieselben SaamoM, tlurcli Febergiessen mit Aether von demWaclis- tlborzu" befrcit, woiiacb die auf der Oberflacbe der Testa iin Quincunx sitzendeu hurncbeii zuin Vorsciiciii komincn. Fi". 4>7. DIesolbcn Saanicn uacb Enlfernung der Korncbcn. IMan sieht die laii"licbcn Ansatznarbeii der letztercn auf der Testa des Saamens. n Fi". 58. Saainen der Mi/rica cer/fera, nocb mit \^’^achs bedeckt. Fi". 59. Dieselben Saamen, entblusst von den auf der Testa beiindlieben hiornclien. 3Ian sielit dic Ansatznarbeii der Ictzteren. Fi". CO. Saamen der Mi/ rica cordata; a. kornlge mit Waebs iiberzogene Oberflacbe j h. Stelle, \vo die Korner enlfernl und nur die Ansatznarbeii dersel- iieii sieiitbar sind. lleiT Cand. Phil. Oschatz beschaftigl sich schon seit langerer ZeiL init der Erfindiing ciner Maschine, diirch vvelche man pflanzli- cbe und thierisebeOrgane der verschiedensten Art in mbglicbst zarte, zur inikroskopischen Betrachtiing hoebst geeignete Sebnitte zu brin- gen verinag, was bekanntlicb, nainentlicb bei sebr weieben Tbeilen, selbst fiir Geiibtere, nicbt obne Sebwierigkeiten zu bevverkstelligen ist. Er bal gegenvvartig das Beabsiebligte erreicbl und ist im BegrifT, in systeuialiscbcr Ordnung angelegte Sammlungen von zur inikrosko- piseben Untersuebung gecigneten Objecten aus bciden organiseben Beicben berauszugeben, um dadurcb zur grosseren Verbreitung dieser zur genaueren Kenntniss der Organistnen wabrbaft unenlbebrlicben Belracblungsweise beizulragen. In der Meinung, dass die in vorste- bender Abbandlung besebriebenen Pflanzen inannigralligcs luteresse darbicten, babe icb lirn. Oscbatz veranlassL, da der geringe Vorralli anderweitige Miltlieilungen nicbt gestaltet, einc Saminlung tnikrosko- pisedier Olijecte anzulegen, welcbe die inerkwiirdigslen Vcrbaltnisse derselben ericiutert, wie: Bau und Wachsgehalt der Balanophoren. 271 1. Qiierschnitt cies Rhizom’s oder Caudex von B. elongatu, von einem getrockneten Exemplar. 2. Langsschnitt derselben Pflanze. 3. Langsschnitt derselben Pflanze, aus welcher durch Behandlung mit Aether das Wachs entfernt ist. 4. Querschnitt des Caudex von B. glo- bosa, von getrockneten Pflanzen. 5. Langsschnitt derselben Pflanze. 6. Querschnitt des Caudex von B.alutacea, inWeingeist aufbevvahrt, in dessen Zellen die Wachsmassen conglobirt erscheinen. 7. Langs- schnitt derselben Pflanze. 8. Querschnitt von dem Caudex von B. maxima, in Weingeist aufbevvahrt. 9. Langsschnitt von dem vorigen. 10. Querschnitt der Wurzel der Thibaudia, worauf die B. elongata sitzt. 11. Langsschnitt durch das Centrum derselben. 12. Querschnitt des Stieles der getrockneten mannlichen Bliithenkol- ben v^on B. elongata. 13. Langsschnitt desselben. 14. Querschnitt des Bliithenstieles von B. alutacea. 15. Langsschnitt desselben. 16. Langsschnitt aus dem Bliithenstiel von B. maxima, vorziiglich zur Erlaiiterung der Fig.30 17. Querschnitt des Antherentragers von B. elongata. 18. Pollen von B. elongata. 19. Querschnitt eines Blii- thenkolbens von B. alutacea, im friiheren Zustande der Entvvickelung, Tab.III. Fig..47. 20. Querschnitt des reifen; beide in Weingeist auf- bevvahrt, Tab. III. Fig. 33. 21. Querschnitt eines noch in der Ent- vvickelung begriffenen Bliithenkolbens von B. elongata, Tab. I. Fig. 20, inWeingeist aufbevvahrt. 22. Langsschnitt desselben. 23. Querschnitt des Bliithenkolbens aus der Knospe von B. maxima, Tab.I. Fig.24/‘. 24. Querschnitt aus dem entwickelten Bliithenkolben, Tab.I. Fig.24; . Der Stipes ist elvvas plalt gedriickt, unten 1 — 2 Linien im Durch- niesser und breitel sich nacli oben bis zur Theilung innner um das Doppelte aus. ^ Ain innern Raudc der Blattspalte silzen, elvva 1 Linie von ein- ander, dein unbQVvairneteu Auge sichtbare, kleine Knotchen und diesc findcii sich ganzlich angeiullt init einer grossen Zahl kleiner ovaler Korner, Fig. eiiie Fruchtbildung, vvie sie noch bei keiner andern Laminaria bemerkt wurde. Dic Substanz ist derb-haulig; jjei alten Exemplaren sehr leder- arlig und dann im getrocknelen Zustandc sehr starr. Die Farbe der jungern Pflanze ist kastanienbraun, die der altern schwarz. Bory de St. Vincent hat im Atlas zu Duperrey, Voyage autoHv ihi monde, eine Alge ais Lessonia nigrescens B. abgebildet, die mit der vorstehenden einige Aehnlichkeit zeigt, in der Basis lind der kronreichen Blattbildung aber auch sehr von der regelmassigen Theilung dieser Pilanze abvveicht. Bory hat keine Fruchtbildung angelulirt und scheint selbige kreislbrmig gesamiiielt mitten in 'der Frons anzunehmen, vvie bei den andern dort abgebildeten Lessonien. Ich mochte glauben, dass sic eben vvie diese, innerbalb der aulge- sclililzLen Blatter, am Rande in kleinen Knotchen ihren Saamen pro- ducirt, und da wiirde man diese beideii eiitvveder ais eigenes Genus, oder doch ais sehr abvveichende Tribus unter die Laininarien fiir sich slellcn miissen. Diclyoln verrucosa S. Tab.I. Fig. 3. Tanger. ( - I ! > X . II'' Mchrere 2 — 3 Zoll hohe Pilanzen kommen aus einer gemein- scliah lichen Basis. Die Frons platt, Vs hbchstens 1 Linie breit; an Beitrlige zur Algenkunde. 281 den Spitzen handformig; unten nackt; oben durch vielfache Ver- astelung, welche gewohnlich bis in die Endspitzen hinauf durch Theilung entsteht, eine Krone bildend; allenthalben spiralformig gedreht. Der innere Bau, Fig. ohne leere Maschen, immer durch kurze derbe Striche, welche reihenfbrmig untereinander liegen, angedeutet. Die, von allen andern Arten dieses Geschlechts sehr abwei- chende Frucht bildet sich warzenformig auf der Frons, angefiillt mit kleinen ovalen ungesaumten Kornern. Die Farbe ist weissgelb; die Substanz mehr starr ais bei den nahe stehenden Arten. Im Habitus hat diese Pflanze viel Aehnlichkeit mit Zonaria dichotoma § intricata Ag.; selbst der innere Bau kann sich bei der letzteren fast eben so zeigen, ais bei dieser. Sie weicht aber beson- ders ab durch die warzenformige Fruchtbildung und durch die starrere Substanz. Nitophyllum stipitatum S. Tab.II. Fig.4. Tanger. Zwei Zoll hoch. Die Basis ist ein kleiner holziger Knollen. Aus diesem kommen 2 — 3 fadenlormige, runde, hornartige Stamm- faden, 1 Zoll hoch, nackt oder mit einzelnen Aesten versehen, die sich oben ausbreiten und in die Frons auflosen. Letzterer, 2 — 4 Li- nien breit, theilt sich 2 — 3 mal bis in die Spitzen unter abgerunde- tem Axwinkel. Die gitterformigen , ausgefiillten Maschen sind fast 2 mal so lang ais breit, und durchziehen mit kleinen Zwischenraumen den innern Bau ohne bestimrnte Ordnung. Die Frucht zeigt sich auf zweierlei Weise: 1) Ais Kapselfrucht sparsam, am untern Theil der Frons, nicht weit vom Stipes, am Bande gleichsam gestielt sitzend, aber eingerollt, roi. xviu. Suppi. 36 282 J. N. VON SuHR, so tlass sio aiirdcm Blatle liegt, Fig. F. Der inittlore Theil der Kap- sel ist angefiillt init einer grossen Menge einzelner Kdrner. 2) Ais vereinzolte grdssere Korner, iinregelinassig iiber die ganze Frons ausgestreut, Fig. G. ^ Dic Substanz der Frons isl weichhautig, nur schwach klebend. Die Farbe des Stipes und der Basis orangc, der l’rons dunkel rosen- rolb, an dcn Spitzen blassroth oder fahlgelb. lin liabitus erinnert diese Species sehr au Sphacrococcxis Pal- metta Ag. N itop liij Ilum dc formatum S. Tab.ll. Fig.5. Voin Cap der guten Iloffnuiig. Parasitiscb aul Gelidium corneum Grev. Wird nur 3 bis 5 Linien hocb und oben hdchstcns 3 Linien breit. Die Basis der Frons ist zugespilzt und endet in eine ganz kleine Schwiele. Doch befesligt sie sich nicbt allein init dieser, sondern wickelt sich auch noch, besonders init dem untcren Theil, um den Traner. O • Bci jiingeren Pflanzcn ist die Frons einfach langlich oder birn- formig nach oben ausgebreitet und an den Spitzen abgerundet. Spa- terbin vcrliert sic jede bestimiut anzugebende Form; reisst unregel- inassig lappenlormig ein; hat bald getheilte, abgerundete oder cinge- schnittenc Spitzen; ist bie und da an den Bandern vvellenlorinig, gekcrbt oder mit 2 — 3 proli feri ren den Seitenblaltern versehen. Die inneren Gittcr sind last rund und wenig liinglicb und nichl stark gelarbt. Die Frucbt zeigt sich inimer nur an den ausgebildeten abgerun- deten Endspitzen der Blattcr; dic Frons schvvillt hier kreislormig ") und zu einer verlialtnissmiissig betrachtlichen Dicke an; wird an diesen vStellcn schmutzig orangegelb und bildet 6 — 10 unre- Beitrage zur Algenhunde. 283 gelmassig gelagerte kleine gesaumte Sphacellen oder Kapseln, deren jede 4 bis 6 ganz kleine purpurrothe Korner einschliesst. Nur in einem Exemplare liegen vereinzelte Korner an derselben Stelle. Die Farbe ist dunkel rosen- oder purpurroth; die Substanz ziem- lich derb iind nur schwach anklebend. Rhod omenia dentata S. Tab.II. Fig.6. St. Thomas. 2 bis 3 Zoll hoch. Die Basis schildforinig; das Stainmblatt 1 bis 2 Linien breit, fast kriechend, ist niit 6 bis 12 etwa 1 Zoll langen birnformigen Blattern besetzt, an deren oberem, breiteren Theil ein oder mehrere ahnliche, jedoch kleinere Blattchen stehen. Die Frons ist einfach, platt, oft spiralforrnig gedreht oder an den Randern vvel- lenformig umgebogen, mit den einzelnen Blattern oft durch und an- einander gewachsen; am Rande unregelmassig gezahnt, wie Fig. /. Die Frucht ist kugelformig und bildet sich auf den Zahnen des Ran- des, so dass sie auf diese Weise gestielt erscheint, Fig. K. Die Farbe aller vorliegenden Exemplare ist fahlgelb, mit einem leichten Anflug von Roth. Urspriinglich ist sie wahrscheinlich ganz roth und diese Farbe nur ausgebleicht; vielleicht verliert sie aber auch iiberhaupt leicht die Farbe, wie sich ahnliches an mehreren andern Arten zeigt. Die Substanz ist ein wenig lederartig, daher nur schwach ankle- bend. Bei’m Trocknen wird sie fast hornartig und schrumpft dann bis auf % der vorigen Grosse ein. Rhodomenia glandulosa S. Tab.II. Fig.7. Tanger. Drei Zoll hoch; die Basis knollig; der fadenfbrmige, 1 Zoll hohe, runde ^tiel breitet sich oben blattformig aus. Nach 4 — 6 Linien Hohe theilt sich die Frons gleichmassig in zwei einfache Blatter, die 284 J. N. vo> Slub, 2 bis 3 Liuicn brcit sind unci oben, pldtzlich abnelimend , in eine Spilze enden. Bisweilen liat der Stipes Seitenastc, in der Regel aber ist er einracb. Die kiigellorinige ungeslielte 1’rucht, kig. Q und R, bildet sich an allen Randern der Irons, und diese erscheint dann deni unbewalTneten Auge wie init einein schniulen, dicken, hockeri- gen Sauni eingefassl. Die Substanz ist am Stiel holzig, in der Frons derbhautig, schvvach anklebend; die Farbe purpurroth. Unter deni Naiiien Sphaerococcus ylandidosiis habe ich diese Pflanze voni oben erwahnten Standorte erhalten. Ilypnea caulescens S. Tab.II. Fig.8. St. Croix. 3 bis 4 Zoll hoch. Der Stipes rund, compact, so dick ais ein fei- ner Bindfaden ; ist in der untern Ilalfte fast nackt, theilt sich gewohn- lich in zvvei gleich grosse Ilauptaste, die unregehnassig sich vveiter verasteln und an den Spitzen in der Dicke einer feinen Borste enden. An den Zvveigen und Nebenzvveigen sitzen unter sehr abgerundeteni offenem Winkel eine Menge kleiner stacheliger Nebenzweige, bis- vveilen abwechselnd, doch gevvdhnlich inehr einseitig, Fig. N. Alie Ilauplfaden dagegen sind rund umher niit kleinen, einlachen, kaiun 1 Linie langen, zum Theil horizontal stehenden Stacheln besetzt, die ihnen ein vvolligcs oder behaartes Ansehen geben. In diesen klei- nen Stacheln, langs den Stainiiiraden, bildet sich die Frucht, indeiii dieselbcn, wie Fig. Ifi, in der Mitte anschwellen. Die Saanienkorner sind sehr ungevvbhnlich, oval, purpurroth und in der Quere niit drei derben, dunkeln, langlichen Puncten oder Streifen gezeichnet, vvel- che indess nie den aussern Rand der kleinen, ovalen Kdrner beriih- ren. Uinschlossen und eingehiiUt ist dieser Saainen noch von einer blassgelhcn kornigen Masse, Fig. O. In noch inehr vergrossertcni Bildc zeigt l'’ig. P ein einzelnes Korn. Beitruge zur Algenkunde. 285 Die Substanz ist knorpelig und nur mit den Endspitzen schwach anklebend. — Die Farbe schmutzig griin, auch wohl braunlich oder rothlich an den obern Zweigen. Halymenia ramosissima S. Tab.III. f’ig.9. St. Croix. 4 bis 6 Zoll hoch. Die Frons iiberall rohrig, hohl, an den dick- sten Stellen kauin 1 Linie im Durchmesser, an allen Spitzen haar- formig endend. Die Frons ist auf 1 bis 2 Linien Abstand, gevvohnlich etwas un- regelmassig abvvechselnd, doch hie und da auch gegeniiber stehend, mit Seitenzweigen besetzt, deren unterste die langsten sind und bei- nahe die Hohe der Stamm- Frons erhalten. Die Seitenzweige sind wieder eben so unter ofFnem etwas abgerundetem Axwinkel mit ahn- lichen Nebenzweigen besetzt, so dass jeder von diesen das Bild der ganzen Pflanze wiederholt. Ausserdem zeigen sich noch , unten spar- samer, oben an den Spitzen haufiger, ganz kleine, kaum 1 Linie lange Stacheln, wie solches die Vergrbsserung Fig. iS darstellt. Die Frucht bildet sich innerhalb der Rohre, selten in den obern Zweigen, sondern niehr an der Basis der grossern, ais zerstreute pur- purrothe, runde Korner. Die Substanz ist sehr feinhautig, stark klebend. Die Farbe scho- nes Bosenroth, welches sich aber leicht auslaugt, wenn die Pflanze mehrere Male in siisses Wasser kommt. Alte oder ausgewaschene Pflanzen sind daher mehr fahlgelb. Nach dem Habitus konnte man diese Species fiir eine Varietat von Sphaerococcus confervoides Ag. halten. Phyllophora reptans S. Tab. III. Fig. 10. Cap d. g. Hoffn Die ganze Oberflache einer Muschel war mit dieser Pflanze, wie mit Moos, dicht bewachsen. Dio Staiiiintadon simi krieohencl, lest anschliessend, riind und voi) dor Dicko einer Borste. Aiis dieseii koimnen im rechten Win- kel dic, gewdh 11 licii ctwas kculciildriiiig gestalteten, 3 bis 5 Linieii liolicn Blalter, llieils cinracli, llieils init einzelnen Seitenblattcrn be- selzl, odor aiicli uolil an den brcitcn Endeii proliferirendc keiilen- fbnnige kleinere Blatter tragend. Der innore Baii ist uicht punctirt, sondern mehr geslrcift und zwar so, dass alie diese kleineii Slriche aufwarls und gogen den aussern Band sicli wcndcn. Die Fruclit bildet sicli cntvveder in den obern Enden der Haupt- blalter odor, wic liaufiger der Eall, in den prolilerirenden Endbliit- tern, ais ein Haufen zieinlich breislormig gelagerter, \ ereinzelter, pur- jiurrotlier Korner. Die Farbe ist griin, an den krieclienden Staniinladen braun; an den Eiidblattern bisvveilen ein vvenig rothlich; die Substanz ist sebr derbliaulig, fast lederartig und nur schvvach anklebend. Unler den bekannteii Pflanzen stelit diese Art der Phyllophora pristoides Gold. (Sphaerococcus pristoides Ag.) arn nachsten, unter- sclieidet sicli aber durcli die krieclienden Staniinladen, durcli diever- haltnissniassig brcitere keuleiilbrinige Frons und vorzuglicli dadurch, dass kcine Spur einer Rippe sich zeigt. Corallopsis Froelichiuna S. Tab.lll. l'ig. 1 1. St. Croix. 2 bis 3 Zoll liocli. Die Basis ein dicker conischer Knollen. Die Frons rolirig, doch etwas zusaniinengepresst, bis in die Spitze hinaiii’ und durcli alie Verastelung getbeill unter abgerundetem Axvvinkel, kauni 1 Liiiic ini Durcliinesser, vor jcder neueii Tbeilung sich aber iminer erst ein wenig ausbreitend und von da die obern Zvveige niit scliinalerer Frons aussendend. Die Endspitzen, Fig. fV (hier nur unter eiiilaclicr Loupe gezciclinet) abgerundet und gleichsain geglie- Beitruge zur Algenkunde. 287 dert. Die Glieder, schon dem imbewafFneten Auge sichtbar, mehr breit ais lang. Auf der Aussenseite ist die ganze Frons mit kleinen ovalen Kor- pern besetzt, die inan fiir Saamen halten muss, da sich sonst nichts dem Aehnliches findet. Die Farbe ist chocoladebraun, an den Spitzen etwas beller oder rothlicher; die Substanz eine derbe Membran, nicht sehr stark anklebend. Bei dem hier abgebildeten Exemplare sind, der Deutlichkeit wegen, die Blatter so weit ais mbglich auseinander gelegt und die / untersten ganz weggelassen. Bei der frischen Pflanze decken sie sich und liegen viel mehr iibereinander. Eine aulFallende Erscheinung ist, dass sich an sehr vielen Stel- len, eben unterhalb des Theilungswinkels, auf’ der Frons rosenrothe Confervenfaden zeigen,mit ovalen, 2 — 3mal so langen ais breitenGlie- dern, die nur auf diesen Stellen vorkommen. Obwohl ich diese nur fiir Parasiten halte, habe ich doch darauf aufmerksam machen wollen. No. 56, 57 und diese habe ich durch meinen Freund, den Herrn Pastor Frolich in Boren kennen gelernt, und desvvegen zur Erinnerung an einen verdienten Botaniker letztere nach ihm benannt. Iridaea explanata S. Tab.III. Fig. 12. Cap Horn. An der Basis von Laminaria buccinalis Ag. IV2 Zoll hoch und eben so breit. Die Basis ist eine kleine Schvviele. Aus dieser kommt ein 3 bis 4 Linien langer, 1 Linie brei- ter, platt gedriickter Stipes, der sich oben plotzlich ausbreitet und in eine einfache Frons aufloset, welche letztere unter breiten abgerun- deten Axwinkeln ein paar mal eingerissen ist. Die Breite der Frons ist demnach grosser ais die Hohe derselben. .1. vo.N Siiin, Beitrage zur Algenkunde. 2SS Der innerc Baii ist derb getiiplell, ohnc hestiinmte Ordnung. Dic J’ruchl saTiiiiielt sicli in riindcn, odcr wellenformig abgerundeten llaulen (Fig. A) innerhalb der Frons, und zwar in solcher Menge, dass sic aul beidcn Scitcn derselben ais derbe diinkle Knotchen her- vorlritt. Dic cinzelnen Saamenkorncr sind so gar nicht zu erkennen; erst wcnn inan dic Masse in klcine^Schcibcn zerlegt, bemcrkt inan sic dcnllicb, wic bci Fig. Z. Dic 1’arbc ist diinkles Roscnroth odcr Purpurrolh; dic Siibstanz Hciscbig odcr selir dcrbbaulig und nur schvvach ankiebend. , fB/. Xim. SirpPL. VorMJ/l.JVm. ; J>///r Z(iA- /fiJl.e/ Jt'.!. CJtc. cZ.jV r ^auryct (■/* Sonr f 9.. ’r / . I 1 ■7V,. I 1 > • >• “* V ; ■f' ir 1 I I 1 I x I $ I. ■s & { O. F. lAFOFR, Rr., A. C. N. C. S. DE MONSTROSA FOLII FXOMJJVMCIIS nA^CTYljIWS^MAJE CONFORMATIONE, A COFTSIEO OLIM OBSERVATA ET FIGURA PICTA ILLUSTRATA, NEC NON DE RAMO EIUSDEM ARBORIS INTRA SPADICEM CONTENTO. CUM TABULIS IV LITHOGRAPHICIS. Academiae trad. d. VI. Octobris a. MDCCCXXXIX. f'ol. XV1I1 Snppl 37 § A- ^V' \. ' t » - ' ♦ I ! . • - ...»o .n .a '’’* ^ .8 .W .3 ^ 1 1 a o '^1 A 8 o H T ?[ o m a a ^ • • * # • V f ,aWOITAI«HO'«>TOa ',.i oauiTcio;» A .ATAOTciXlJI Aion Aflior-i TH ATA/Hasiio If.fJO Ka3ni/M /JiT/ii giaoaaA Maa?ijia qi/ia» :|a vio/i ja/: .0T/::ir/i03 ; I" 1' • ^ . t ^ u i «I MIiaA.JIMHTI.l Yl PU lffAT MTi *•': V -r^; . /A'f).'f.'A.''yy'M\\ti .n Mt\N«\'30 .VI ^ " \v'^- 'I* ilA«, < ^ t& i',- Uti multarum Palmarum folium vario modo divisum, ita Phoenicis dacttjliferae folium pinnatum saepe ad insignem iam longitudinem protrusum folii simplicis aspectum simulat, foliolis quippe velamento villoso -fibroso sive ramento ex altera parte obductis, quo sibi invicem adpressa et quasi conglutinata cohaerent, in Phoenice dactylifera folii ensiformis speciem referentia, donec sensim exsiccatum marci- dumque velamentum aucto simul foliolorum incremento resistere im- par solvatur, eoque simul foliolis vinculo quasi exutis libere semet expandere concedatur. Non raro autem ramentum minus aequabili- ter per totam folii superficiem solvitur, tenacius parti foliolorum ad- haerens et inde stabilem evolutionis eorum ordinem plus minusve im- pediens, qui autem non raro, incremento singulorum foliolorum post- modo aucto, ad integritatem cjuasi folii pinnati restituitur. Interdum quoque maiore ramenti parte vel toto ramento firmiore evolutio totius folii turbatur, quod inde habitum folii monstrosi induit. Talis exempli icones illustr. Goethe litteris, idibus Novembris a. 1823 scriptis, mecum communicavit, quas heic Tab. I. et II. subiun- gere placet, cum mancam utique ex iconibus et aliquibus observatio- nibus analogis desumtam rei expositionem magni viri memoria in- primis excusabit, qui propria manu iconibus explicationem addere omisit. Etenim, uti versus apicem folii foliola adhuc ramento quasi conglutinata vides, ita ad basin aliqua irregulariter soluta conspicies, petiolo ipso inflexo, evolutione quippe universali sursum ascendente. 292 G. F. Iaeger, cum evolutione singulorum foliolorum laterali alias congrua, hic simul impedita. Quo factum sane, ut petiolus et foliola ipsa quoque magis ligneum aspectum nacta sint, quantum quidem ex icone coloribus induto indicare licet. Quod utique haud mirum, cum petiolum, aetate normaliter lignescentem, foliola, quasi intra terminos suae evolutionis retenta, pariter ad eandem metamorphosin perducere, facile explice- tur aequali utriusque natura. Aberrationem, quam priore exemplo folium unicum exhibet, pluribus foliis communem vides in exemplo Tabulis III. et IV. illu- strato, quae ramulum Phoenicis dactyli ferae exhibent, duplici qui- dem aberratione notabilem, intra 2 squamas librosas et fere ligneas, in axilla folii repertas. Quae quidem, spadici aequiparandae, loco spathae floriferae ramulum continebant, metamorphosi florum ortum, non secus ac in plantis viviparis facta. Minus inexspectata haecce videtur metamorphosis, cum, quod iaiii pag. 29 operis Genera et spe- cies Palmarum a cl. Martius observatum, in frondium Phoenicis da- ctyli ferae axillis veros ramos conspicere liceat vel saltem eorum rudi- menta, in nostro autem exemplo intra spadicem eo usque evoluta, ut ad normalis formae speciem satis accedant, licet variis modis angulosa et plicata. Intra angustas itaque spadicis parietes vis formativa in- clusa quasi atque compressa mira tenacitate typum retinuit, classici- tate quasi ipsi propria angulis congruentibus reflexa vel et undulatim ad normalem folii imaginem progredi conata, quae vero vel ulteriore incremento haud impedito non omnibus numeris absolutum iri satis probabile videtur, utpote raro naturae beneficio eveniat, ut organa, evolutione impedita deformia, perfectam formam recuperent, ipsis laeto inde ab ovo quasi gaudentibus incremento solemnem. In aliis plantis, in quibus ramentum proprie sic dictum haud occurrit, ramenti tamen speciem vel effectum prae se fert villositas vel glutinositas squamarum, gemmas obtegentium, vel marginis quo- de monstrosis Phoenicis dactyli ferae conformationibus. 293 que foliorum vel eorundem vaginae, quo fit, ut folium, margine ex utraque parte primum conglutinato, sensim sensimque fissum deni- que expandatur, vel et folia bina ternave, uti quidem in Clematide integrifolia sibi opposita, vel proxime opposita et erecta, margines primo conglutinatos vel saltem sibi invicem adpressos habeant, foliis singulis demum ulteriore caulis incremento ad situm horizontalem depressis vel expansis; quin pristinum plerumque vespere situm ad florum tutelam recipiunt, ipsis nocte praestandam. Situs foliorum alternans, tali coniunctioni contrarius, raro exem- plo non modo in situm oppositum transiit in planta Smilacinae Po^ lygonati olini a me observata, sed duo folia sibi opposita adeo inter se coniuncta sunt, ut ochream clausam referant, in qua superior plan- tae pars compressa continetur, in tenebris retenta et pallida, per api- cem ochreae apertum modo in lucem prodire tentans, organis sexua- libus autem, floribus quippe sole libero carentibus, parcius evolutis. Exemplo modo allato illustratur quoque evolutio spicarum Avenae sativae impedita, quae morbi epidemici instar non raro tempestate verna humidiore amplas segetes Sueviae superioris pessundat, ubi nomine Stockhaher, a retentis quippe intra turgidiores foliorum va- ginas spicis, insignitur, quae quasi suffocatae marcescunt; de qua labe epiphytica non ultra sermonem facturi sumus, cum olim iam pauca de natura huius morbi alienis observationibus addere tentaverimus,*) quas igitur latius exponere experto magis relinquimus calamo. Una cum figuris, monstrosam folii Phoenicis dactyliferae con- formationem illustrantibus, de quibus in antecedentibus nobis sermo erat, clar. auctor descriptionem et delineationem Antherici comosi (Cordylinis viviparae), ab ill. Comite Caspar de Sternberg editam. *) Correspondemblatt des landwirthschaftUchen Vereins in Wiirtemberg. 1852. 294 G. F. Iaecer, eiusdcmque stolonem vif;ciitcm nobis transmisit, sequentia addens: „Sollle heikommend abfjehildete Pflanzc noch nicht zu Ihrer Kennt- uiss f/elanf/t sein^ so ivivd die Davstelluiuj derselhen nehst holanischer Bcschrcibunf/ wiUkommen scyn. Fast scit einem Jahre tvird sic in bicsif/cn luilthiiusern ycplleyt, und beschiiflitjlc unscvcn Icidcr immer zu friili abf/cschiedenen herrlichcn Fursten, micli und mehvcre Bota- nophilcn. IVcnn der Mokn sich einst anmasscn durfte: Foecundurn super omne germen Me Deus lecit, so mag dies 2vohl von dem Fruchtreichthum im Gefolge ciner cinzi- gen Blumc gclten: ivcnn aber von Gemmation, von Augcnentwickc- lung xind dadurch hervorgebrachter gt'enzenloser Fortpflanzung die Rcdc isty so mochten sich tvenige der unst'igcn gleichstellen u.s.iv.^^ Stolo transmissus mox laetum incrementum cepit et biennio post plantae exinde natae largam stolonum progeniem exhibuere, partim metamorphosi florum ortarn. Plantae quippe, aestate terrae liberae traditae, plurcs caules protrudere inultos flores ferentes, qui vero plan- tis byeme in conclave calefactum receptis mox marcescebant vel in gemmas stolonesve transmutabantur, ut inde planta comosa vel ad apicem caulis tantum stolouifera in plantam sarmentosam abierit, cuius speciem multae plantae Cordylinis originetenus iam referunt, (juae igitur iure viviparae nomine insignitur. Caules isti stoloniferi oppartuuitatem mihi praebebant, de effectibus Arsenici in plantas ulteriora experimenta instiduendi et inde nexum stolonis vel plantae exinde orientis cum planta^ parente illustrandi. Qui quidem lethiferi veneni effectus non modo a caule abscisso et solutioni arsenici im- merso ad gemmas propagantur in parte superiore illius collocatas, sed et a stolone, radicibus illius solutioni arscnicali immersis, ad pariem caulis vel sarmenti serpunt, radici jilanlae parentis propiorem; minime i' I de monstrosis Phoenicis dactyliferae conformationibus. 294 a. vero gemmas vel stolones magis remotos repentina morte ferant, utpote iam languescentes quidem sed nondum largiore veneno hau- sto, terrae commissi mox reviviscunt. Idem probari videtur alio experimento, in parte sarmenti, 3 pol- lices circiter longa et utrinque gemmam ferente, instituto. Utraque gemma, vitro aquae pleno imposita, radices protendit et laetius omnino incrementum cepit, quod autem aeque fere promotum fuit, radicibus gemmae anterioris vel posterioris aqua denuo exemtis. Vero- simile inde fit, alteram gemmam altera pariter nutriri, succo nutritio aeque fere antrorsum ac retrorsum propulso. Sed dubium restat, annon hic effectus resorptioni aquae, aere suspensae, tribuendus sit, a radicibus gemmae emersae probe perficiendae, nec non dubitare licet, num idem evenerit, longiore parte sarmenti abscissa et gemmis eiusdem immersis longius a se invicem distantibus. Iterato quidem experimento certior factus sum, languescentem plantam parentem, solo quippe per 2 — 3 hebdomades non humectato, non manifeste restauratam fuisse gemmis compluribus in apice sar- mentorum collocatis vel earundem radicibus aquae immersis, contra gemmas diutius emersas et languescentes planta parente simul lan- guida una cum illa brevi vigorem recuperasse solo materno largius humectato. Mirum sane, quod propagatio per semina plerisque plan- tis propria, et propagatio per gemmas iisdem plantis vel simul propria vel certis tantum conditionibus provocata, eo quoque inter se diffe- rant, quod semina, maturitatem nacta, a planta parente separentur, dum gemmae ab eadem vivipara diutius nutriantur, donec tandem gemma vel stolo radicibus propulsis propriam sibi sedem vitamque ceperit et marcescente sarmento nexus cum matre sensim solvatur. Plantae viviparae igitur revera animalibus viviparis et quidem mam- malibus aequiparandae sunt, dum animalia ovipara potius plantis 21>4 I). G. F. Iaeger, de monstrosis Phoenicis dactyl. confonnat. seminiferis respondeant. Ova pleraque non minus ([uam semina plantarum terrae vel aquae coelique favori committuntur, quum pauca omnino animalia ovipara vel ova incubantia, ivel pabulum pullis praebentia, ulteriprem progeniei curam manifestentur, semini- bus plantarum quidem plerumque, nequaquam vero gemmis illarum denegatam. • * • 'it; . .-.'.■siin:. :z\ ■: ' 'Uir; ;oioi «uJ-y»;! > ? ' 'JOfT r , ■ ^ (iZLVAi'. p; ’ > ' ‘ .x. ■■ • 'r.,') I i ‘ l • . .. iif i.i' ■') c; I'!;,' r’ . ; ' i 1'^ 1 1 : i ■ , rJiiJ , ; : r/: iil }'-^ l ' f ; ■ ' ; : , . : , ' ' 'i / ; irj: ' ' ' • ;i il) 'J/;) tsr/bii'p t 1 ■ . r ^ I , ' ■ I * . :i ' '1 fi'., ; i • A. r \j.. . • ■;) ’■ ^ -. •;() -a: ‘ ■ i l ' ' • ... '•;» , ........ r / lUim.; . ijrM,*, , 'I,-; . i 'firij.ci , ; oalui.,: ! y ,1 i ! -'-n 'lia. f I JoIXTM. Suppi- Tah.I. Jd^er PhoeT?. . dcuOyt. mon^tr. / fol. \JTK. i'* '' Ju^e^Phoe^. cU/xt^fy. m/mstr' . «riT-TTj- TTTTTT TTD Biigrnioft uirm ■ : * i flnne ai;bn4l0(pn|;'itt “rtTlfiir ji Suppi. 295 1 ]¥ D e X. .^clirag Sapota pag. 12, 32. Aesculus Hippocastanum 258. Agaricus volvaceus 259. Algae 259. Algenkunde (Beitrdge zur etc. von StchrJ 273. Anemone 219. Angopbora X. Angustura spuria off. 32. Anhalonium Lem. 187, 188. Antherae symphysandrae 244. Aphyteia L. 218. — Hydnora L. 219. Apodanthes Poit. 218. Ariocarpus Scheidw. 187, 188. Aroideen 219, 256. Artemisia santonica 258. — vulgaris 258. Arthonia 11. — gregaria Fee 17. — marginata Duf. 18, 19, 20. — palmata 18. Artocarpus 256. Asclepiadeae 258. Asclepias gigantea 258. Ascidium 33, 77. Asterisca Meyer 5, 6, 13. — labyrinthica M. 14, 15. — Medusula M. 23. — radiata M. 23. Astrothelium 26, 64. Atriplex rosea 259. — nitens 259. — hortensis 259. Atropa Belladonna 258. Balanopliora Forst. 203, 217, 225, 257. — abbreviata Bl. 212, 231. Vol. XVIU. Suppi. Balanophora alutacea Jungh. 205, 219, 222, 231, 241, 246, 248. — dioica B.Br. 207. — elongata Bl. 207, 215, 220, 221, 231, 232, 241, 248. — fungosa Forst. 212, 231, 248. — globosa Jungh. 210, 215, 222, 231, 241. — maxima Jungh. 209, 216, 221, 241, 248. Balanophoreae 257. Balanophorin 253. Benincasa cerifera 260. Bonplandia trifoliata 32, 51. Brassica Botrytis 219. Brugmansia Bl. 218, 219, 249. Butea frondosa 258. Cacalia Kleinii 259. Cacti mammillati DeC. 188. Cactus Haw. 91, 94, 187. — Lin. reform. 187. — Hystrix 'Haw. 91, 179, — macracanthus Salm. 92, 171. — Melocactiis L. et auct. 90, 91, 140. — — var. L. 91. — ■ — spin. alb. 91. _ _ Wendl. 146. — nobilis Lara. 91. — — var. L. 91. — — Lam. 179. — pyramidalis Salm. 92, 163. — guatuordecimangulatiis etc. Wachend. 90. — subrotundus etc. Wachend. 90, 140. — subrotundus L. 91. — — var. a — y. 91. Calendula officinalis 258. 38 296 Index. Callistemon X. Calothamnus XI. Capsicum annuum 258, 260. Carica Papaya 258. Carthamus tinctorius 258. Cassyta 227. Celastrus senegalensis 32. Cephaelis Ipecacuanlia 258. Cerosin 259. Ceroxylon Andicola 260. Cetraria islantlica 259. Cliiococca racemosa 258. Chiodecton 11, 25, 33, 52, 69, 77. — applanatwn Kunze 39. — effusum 75. — Meratii 75. Cichoraceen 258. Cinchona cordifolia 51. — lancifolia 12, 51, 68. Clavaria pistillaris L. 215, 219. Clematis integrifolia 293. Codarium acutifolium Afz. 32. Colchicaceae 259. Colocasia odora 259. Corallopsis Froelichiana S. 286. Corymbiferae 258. Coryplia cerifera 259. Crambe maritima 259. Crassulaceae 258. Crocus sativus 259. Croton Cascarilla 12, 32, 51, 68. — lacciferum 258. Cruciflorae 258. Cucm’bita lagenaria 260. Cuscuta 227. Cynarocepbalae 258. Cynomorium L. 217, 249, 2.53. Cynopsole Endl. 218, 232. — elongata Endl. 207. Cytineae R.Br. 217, 218. Cytinus L. 218. Datura Stramonium 258. Dictyota verrucosa S. 280. Durvillea Mastix S. 277. — utilis 279. Echinocacti Willd. 188. Echinocactus aciculatus Salra. 177. — Ceratistes Otto 177. — intortus DeC. 179. — intricatus Hort. Berol. 179. Echinocactus meonacanthus Lk. et Otto 150. Echinocactus polyacanthus Lk. et Otto 178. — purpureus Pium. 179. — Salmianus Lk. et Otto 160. — tuberculatus Lk. et Otto 190. — xanthacanthus Miq. 93, 169. Echinomelocactus Lob. Cius. Dodon. Weinm. Bradl. 139. — Anthol. magn. 141, 180. — maior Herm. 139. Enterographa 4, 75. Epipactis Nidus avis L. 206. Equisetaceae 259. Ericinae 258. Eucalyptus X. Eugenia Iambos 68. Eupyrenastrum 45, 59. Euphorbieen 257. Exostemma floribundura 32. Fabricia XI. Ferula tingitana 260. Ficoides occidentale Herm. 140. Ficus 221. — indica 258. — religiosa 258. Fissurina 4. Freycinetien 219. Frostia Bert. 218. Fucus vesiculosus 259, 279. Fungi 259. Galactodendron utile 257. Galeopsis grandiflora 259. Gefdssbundel (der Balanophoren) 237. Gelidium corneum Grev. 282. Gentianeae 258. Glyphis 4, 8, 9, 10, 11, 25, 33, 53. — angulosa Esclnv. 41. — cicatricosa 28, 31. — cicatricosa Ach. 35. — cii’cinans 34, 37, 42. — confluens Zenker 34, 40. — crassa 34, 37, 42. — cribrosa 28, 34, 36, 42, — depressa 28, 34, 39, 42. — favulosa Ach. Syn. meth. Lich., Meth. Lich. 26, 28, 31, 32, 34, 42. — graphica Frs. 41. Fee. — labyrinthica Ach. 4, 15, 26, 27, 29, 41 . — leucographa 34, 40, 42. — leucoplaca 27, 34, 39, 42. Index. 29T Glyphis maculosa ? Frs. 35. Glyphis maculosa Frs. 41. — oligograplia 42. — plana Meissner 17. — polygrapha 38. — repens Meyer 41. — tricosa Ach. 4, 13, 14, 15, 41. — tricosta Kunth. 37, 41. Gonyanthes Bl. 218. Gramineae 259. Granula glanduliformia Jungh. 248^ Graphidees 3, 25. Graphis 6, 9. — atroflaca Fe'e in Dict. class/ 20. — Lyellii Ach. 18. — pedata F rs. De graphite moravico XIX. Gymnogramrae Calomelanos Kaulf. 260. — chrysophylla Kaulf. 260. — tartarea Desv. 260. Gymnosporangium luniperinum 227. Gyrophora 6. — Miihlenbergii 6. Halymenia ramosissima S. 285. Ilelianthus tuberosus 258. Ilelleborus 219. JIelosis Rich. 218. Ilippocastaneae 258. Ilymenaea Courbaril Linn. 32. Hypnea caulescens S. 284. Inula Helenium 258. Iridaea explanata S. 287. Irideae 259. Kamptzia IX, XLV. — albens XIV. Labiatae 259. Lactuca sativa 258. — virosa 258. Laguncularia racemosa 51. Laminaria scissa S. 279. — buccinalis Ag. 287. Lamium purpureum 2.59. Langsdorffia Mart. 218. Laurinae 2.59. Lecidea 27. Lednm latifolium 258. Leguminosae 258. Leiogramma 7. Leioreuinatis sp. Eschw. 19. Leonurus Marrubiastrum 45. Leptospermeae IX. Leptospermon XI. Lessonia nigrescens B. 280. Leuco gramma 6. Lichenes 259. Liliaceae 259. Lophophytum Schott et Endl. 217. Lophostemon XI. Loranthaceen 227. Lorantheae 258. Lycoperdon 256. Mammillaria Haw. 187, 188. Mammillaria daimonocera implexicoma, pyc~ nacantha, sulcolanata 193. Mangifera indica 32. Medusula 5, 6, 7. — 2iahnata Frs. 15. Melaleuca XI. Melanotheca 51, 53, 78. — Achariana Fee 76, 78. — Esenbeckiana Fee 75, 76, 79. Melocactos Hort. Eystett. 131. Melocactus Boerh. 90. — DeC. 92, 94, 188. — Tournef. 90. — Juss. 90, 179. — amoenus Iloffgg. 92, 145. — atrosanguineus Ilort. Berol. 92, 162. — Besleri Lk. et Otto 131. — Brongniartii Lem. 93, 148, 190. — caesius Wendl. 184. — communis DeC. 138, 140, 189. — — var. acicularis 190. — — — conicus 143, 189. — — — havannensis 144. — — — Grengelii 143. — — — Iverdensii 145. — — — laniferus 143. — — — macrocephalus 143. — — — magnisulcatus 190. — — — oblongus 143, 189. — — — spinosior 190. — — — viridis Pfeiff. 146. — crassicostatus Lem. 137. — curvispinus Hort. Berol. 92, 135. — depressus Hook. 93, 129. — dichroacanthus Miq. 147. — goniodacanthus Lem. 93, 127. — griseus Wendl. 185. 298 Index. Melocactus ha\niinei)ai8 >li(|. 144. — Hystrix l'ariiu‘iit. 138. Melocactus Indiae occidentalis Lobel. Uauh. Hoerli. »0, 139,. 140. MelocacluH Lcliinnnni iMiq. 93, 151. — Leinairoi .Miq. 192. — macracantlioiilt‘8 Miq. 173. — macracanthns iMirj. 174. — raacrarantlius Salin. 171. — tuaininillariaeroniiis Salm. 95, 180, 190. — mconacaiithu» Lk. et OUo 92, 150. — microcephalus Miq. 156. — Miquelii Lehin. 93, 149. — Moii>illianus Miq. 133. — obtusipetalus Lein. 93, 135, 190. — — var. crassicostatus Lein. 136. — Oreas Miq. 192. — Partlioni Ilort. 190. — pciitaceiitrus Lem. 191. — pyramidalis Salm. 163. — pyramidalis var. carneus Miq. 166. — ndtens Ilort. 145. — rubens Pfeifl'. 92, 145. — Salmianus Lk. et Otto 92, 160. — Spatangus Lk. et Otto 92, 151. — sulcatus etc. Moris. 140. — violaceus Pfeilf. 92, 128, 189, 190. — Wendlandii Miq. 146. — xanthacanthus Miq. 93, 169. — Zuccarinii Miq. 93, 167. Melocardus 'Fabern. Moris. 139, 140. .Metrosideros Xl. — glomulifera XIV. Mycoporum Meyer 75. — ‘ Acharii Meyer 79. Myrica aetliiopica 262. — californica 262. — cerifera 260. — cordata 262. — — cordifolia 260. — serrata 262. — xalapensis 261. Nitopliyllum deformatum S. 282. — stipatum 8. 281. Ombrophytum Pdpp. 217. Opcfjrapha Ideruyli/phica Pers. 15, 16. — Lyellii Frs. 18. Opegraplia Medusula 5. — Medusula Pers. 6, 23. — scripta Sowerb. 19. Ophtlialmidium 5. Opopanax 258. Paconia 219. Pandanccii 256. Papaveraceae 258. Papayaceae 258. Monographie du genre Parmentaria 63. Parmentaria 33, 44, 53, 69, 77. — astroidea 57, 70. — chilensis 71. — cinchonarum 72. Pastinaca Opopanax 258. Penjeng 222. Pertusaria 44, 53, 69. Phallus impudicus L. 215, 219. Phoenix dactylifera 291. Phormium tenax 259. Phyllophora pristoides Gold. 286. — reptans 285. Plalyyramina gregaria Spreng. 17. — Ijgvllii Meyer. 18. Podisoma luniperi 227. Porina 33, 44, 66. — macrocarpa Fee 55. Porodothion Eschw. 75. Porothelium Eschw. 5, 74, 79. — album 75. Portiandia grandinora 51. Pyrenacanthium 45. Pyrenastrum Eschw. 44. — album Eschw. 60. — aniericanum Spr. 70. — cinnamomeum Mart. Icon. sel. 61. — cinnamomeum Eschw. 47. — crassum 47, 48. — echinatum 46. — gallicum 64. — lageniforine 49. — septicollare Eschw. 47, 61. — sulfureum Eschw. 47, 59. — — var. plicatum 60. — trypethelioidcs Eschw. 59. Monographie du genre Pyrenodium 43. Pyrenodium clandestinum 53, 72. — crassum 49, 56. — hypoxylon 54. — lageniferum 57. — macrocarpon 55. Index. 299 Pyrenodium sulfureum Eschw. 47. Pyrenula 33, 77. Paenula discolor Ach. 5. — fimbriata 46. Quassia amara 12, 32. — excelsa 32. Rafflesia R.Br. 218, 219, 249. Rafflesiaceae Endl. 217. Rhamneae 258. Rhamnus Frangula 258. Rhizantlieae 217. Rhizantheen 231. Rhizopliora Mangie 51. Rhodomenia dentata S. 283. — glandulosa S. 283. Rhopalocnemis Jungh. 213, 217. — phalloides 215, 219. Rhus succedanea 258, Rosaceae 258. Rubiaceae 258. Rubus occidentalis 259. Sagedia 78. Salix daphnoides 259. — incana 259. — monandra 259. — pentandra 259. — phylicaefolia 259. Monographie du gem’e Sarcographa 3. Sarcograplia atroflava 7, 20, 24. — cascarillae 7. — cascarillae Fee 13, 15, 24, 41. — cinchonarum et tristis 7. — cinchonarum 15, 16, 24, 41. — fulva 20, 24. — inquinans 7, 8, 11, 17, 24. — labyrinthiformis 12-. — Medusula 22, 24. — — var. turgida 7, 8, 12. — monographa 9, 12. — monograpliis 7. — Monographis 18, 24. — oligographa 7, 21, 24. — tigrina Fee 13. — tristis Meyer 17, 24. — vestita 16, 24. Sarcophyte Sparrm. 217. Sarcophytum sanguineum Sparrm. 205, 219. Scleroderma 219, 256. — cervinum Frs. 211. Scybalium Schott et Endl. 218, 227, 253. Sedum acre 258. Segestria 75. Solaneae 258. Sphaeria 31. — alutacea Pers. 219. — Peziza Pers. 214. Spkaerococcus glandulosus 284. — pristoides Ag. 286. Spigelia Anthelmia 258. Spongias cytheraea 32. Stigmatidium 75. Stockhaber 293. Strychneae 258. Strychnos Ignatii 258. Syncarpia XLV. Tanacetum vulgare 258. Thelotrema 33, 44. Therebinthaceae 258. Thibaudia 263. — microphylla Jungh. 220, 232. — rosea Jungh. 220, 232. Thymeleae 259. Tricharia 46. Tristania XI. — albens XIV. — arborescens XIV. Trollius 219. Trypetheliacees 5, 26. Trypethelium anomalum Ach. 74, 78. — cicatricosum Schrad. 35. — clandestinum Fde Ess. crypt. 53. — conglobatum 74. — crassum Fde 56. — dubium Meissner 79. — favulosum 26, 34. — labyrinthiforme Ach. 15, 26, 41. — lageniferum Ach. .57. — olivaceo- fuscum Zenker 79. — scoria 73. Tulipa syl vestris 259. Typha 248, 256. Umbelliferae 258. Urticeen 257. Vaccinium uliginosum 259. Variolaria 44. Vegetationsorgane der Balanophoren 233. Veratrum officinale 259. ' Verrucaria 33, 77. Index. Verrucariee» 11, 43, K3, 73. Viniferae 2.58. Vireya retusa HI. 220, 2.32. Viscum album 2i58. Volvaria 44. ciiimaiinia f^labra ? 12. Zellf/eicehe (der Balanophorm) 234. Zizyphus luiuba 258. Zonaria dichotoma intricata Ag. 281. BcrlcIitiieuiiiK. Auf Bosen 31 und 31 ist der Norni: Tot. A7A'. Suppi. II. iinrichtio;, iind niu.ss heissen: Vol. Suppi. I 301 Ankundignng. \ on den Verhandlungen des Vereins zur Befdrderung des Gartenbaues iii den Kdnigl. Preuss. Staaten ist erschienen : die 30ste Lieferung, gr. 4, in farbigem Umsehlage geheftet, mit 4 Abbildungen, im Seibstverlage des Vereins. Preis 2 Rthlr., zu haben durch die Nicolai’sche Buchhandlung und durch den Secre- tair des Vereins, Kriegsrath Heynich, in Berlin. Imgleiehen zur Isten bis 21sten Lieferung Sach-Register. Preis 20 Sgr. I Gedrnckt bei GRASS, BARTH UXn COMP. in Bresiau. I 1;. ' -V» '