Google

This is a digital copy of a book that was prcscrvod for gcncrations on library shclvcs bcforc it was carcfully scannod by Googlc as part of a projcct

to make the world's books discoverablc onlinc.

It has survived long enough for the copyright to cxpirc and thc book to cntcr thc public domain. Α public domain book is one that was never subjcct

to copyright or whose legal copyright term has expircd. Whcthcr a book is in thc public domain may vary country to country. Public domain books

are our gateways to the past, representing a wealth of history, culture and knowledge that's often difficult to discovcr.

Marks, notations and other maiginalia present in the original volume will appear in this flle - a reminder of this book's long journcy from thc

publishcr to a library and fmally to you.

Usage guidelines

Googlc is proud to partncr with libraries to digitize public domain materials and make them widely accessible. Public domain books belong to thc public and wc arc mcrcly thcir custodians. Nevertheless, this work is expensive, so in order to keep providing this resource, we have taken stcps to prcvcnt abusc by commcrcial partics, including placing tcchnical rcstrictions on automatcd qucrying. Wc also ask that you:

+ Make non-commercial use ofthefiles Wc dcsigncd Googlc Book Scarch for usc by individuals, and wc rcqucst that you usc thcsc filcs for personal, non-commercial purposes.

+ Refrainfrom automated querying Do nol send aulomatcd qucrics οΓ any sort to Googlc's systcm: ΙΓ you arc conducting rcscarch on machinc translation, optical character recognition or other areas where access to a laigc amount οΓ tcxt is hclpful, plcasc contact us. Wc cncouragc thc use of public domain materials for these purposes and may be able to help.

+ A/iJi/iiiJi/i iJiiri&Hiion The Google "watermark" you see on each flle is essential Tor informingpcoplcabout this projoct andhclping thcm lind additional materials through Google Book Search. Please do not remove it.

+ Keep it legal Whatcvcr your usc, rcmember that you are responsible for ensuring that what you arc doing is lcgal. Do not assumc that just bccausc wc bclicvc a book is in thc public domain for users in the United States, that the work is also in the public domain for users in other countrics. Whcthcr a book is still in copyright varies from country to country, and wc can'l offcr guidancc on whclhcr any speciflc usc of any speciflc book is allowed. Please do not assume that a book's appearancc in Googlc Book Scarch mcans it can bc uscd in any manncr anywhere in the world. Copyright infringement liabili^ can be quite seveie.

About Google Book Search

Googlc's mission is to organizc thc world's information and to makc it univcrsally acccssiblc and uscful. Googlc Book Scarch hclps rcadcrs discovcr thc world's books whilc hclping authors and publishcrs rcach ncw audicnccs. You can scarch through ihc full icxi of ihis book on thc wcb

ai|http : //books . qooqle . com/|

QUAESTIONES EPICAE

\ 001 2-2-

SCRIPSIT

GUILELMUS SCHULZE

PRIV. DOC. IN UNIV. LllT. GRYPHIENSI.

aUETEBSLOHAE

TVPIS ET SUMPTIBUS C. BERTELSMANNi

MDCCrXCII.

J6 7^ ^

ΙΟΗΑΝΝΙ SCHMIDT

ADOLPHO KIESSLING

PIETATIS ERGO.

Quod abhinc annos quattuor Gryphiae prodiit 'Quaestionum homericarum specimen' huiusce libri quasi fuit prolusio quae- dam curn universa re quam mihi sumpsi tractandani tam arcte conexa ut scriptiunculam illam integram sed raultis eam locis emendatam et auctam *Quaestionibus epicis' denuo inseri pla- ceret; continetur autem libri primi capitibus duobus ultimis. Res inchoata brevi fore tempore iit absolveretur et libro modico tunc quidem spes erat, sed cum cura quae in meum usum conieceram in chartulas retractanti materies sensim iu ampli volumiuis niodum excrevit ipsi nec speranti nec volenti. Quam euim vere sit dictuin illud doctissimi poetae omnium liodie philologorum ore decautatum , μίγα βυβλ/oy μέγα xuxov, dum meum conscribo aliorum sive attenta acie pervoluto sive oculis usiirpo rapidis, ipse expertus sura multifariam.

Anuo proximo ineunte libri inanu scripti pars maior prelo tradita; qui potuerit fieri ut loiigo demum intervallo liber ad umbiliciim perduceretur et enarrare taedet auctorem neque scire attinet lecturos. Eorum quae interim foras edita simt adhibui et in libri mei usum converti quantum fere potui. Kuelineri tameii grammaticae redivivae cum mihi adlata esset typothetarum opera ad finem iam vergente neque licuit id stiidii impendere quod poscere merito viderentur editoris nomen et eruditio nec liibuit quod res et tempus siiierent; librum cum vix digitis attigissera ut aiunt extremis statim deposui de manibus alia occasione et magis ea oportuna resumpturus.

Si qui huius forte libri censurara agent manu versabuut novum vocabulorum homericorum indicem ad usiis multo aptiorem: meminerint velim illo ine iiti nondum potuisse.

Formas coniectura velut interpositas, quibus saepenumero in traditis opus est rite explicandis, stelliilis plerumque insignivi ex more gi^amniaticorum , sed hinc inde graecis quibusdam ne

— VI —

nimia stellularum mole paginas onerarem satis habui accentum sollemnem detraxisse. Noti illius libri quo G. Curtius uni- versam verbi graeci declinationem dilucidare ingressus est quamquam ubique inspexi editionem ut par est alteram, tamen usque ad p. 165 appositi paginarum numeri ut priorem spectent commissum est errore meo haud facile nec brevi excnsando. Libros olim mihi adhibitos et in hoc opere laudatos maximam certe partem cum plagulis corrigendis operam darem iie quae forte exscribendo vel transscribeudo peccassem typis mandata legentes ofiFenderent iterum contuli sed erant quorum mihi copiam non faceret bybliotheca Gryphiensis.

luvat hoc quoque loco gratum animum publice testari Ernesto Maass V. Cl. de libri auctore ipsoque libro optime merito qui cum plagulas legere non infra sese putasset, locis haud paucis indicavit omissa parum dextre instituta notavit viara praeivit verum frustra quaerenti, nec desunt quae ab eo monitus nunc vellem aliter administrata.

Debeo virorum egregiorum egregiae in me benevolentiae quod librum meum auspicari licet a nominibus illis illustribus quae in voluminis fronte splendere vides lohannis Schmidt quo duce studiis grammaticis primum vacare coepi et Adolphi Kiessling cuius scholae deinceps philologae adolescentem exceperunt: operae pretium fecisse videbor si quid his disquisitionibus praestitero illis non omni numero indigni et in quo agnoscere velint quantulumcumque est suae ipsorum institutionis atque disciplinae.

Dabam Gryphiae m. Oct. a. 1891.

Llber Ι.

Pag.

Prohoemium 1

I. De syllabarum quantitate analogice miitata 15

II. De tti, 01, (i pro n, o, c scriptis 40

III. De syllabaruTn productionibus qaae digammi inter vocales positi

ope effectae creduntur 52

IV. De digammo in mediis vocabulis post consonas collocato . . . 77

Liber II.

De productione metrica 137

I. De Tocabulis qiiae ob brevium syllabaram continuo sese excipientium

numemm nisi mensura mutata versiis epicus non admittit . . . 140

II. De antispasticis versui keroico productione accomniodatis . . . 257 III. De syllabis natura brevibus quae longis utrimque cinguntur numero

dactylico aptatis 275

de praesentibus m ύω ίω 309

f, „ „ ίω ύω όω 361

Llber ΙΠ.

De versu heroico 374

I. Σιίχοι dxii^ftXoi 374

II. „ IttynQoi 411

III. ,, μίίουροι 430

IV.

Epilogne.

I. Qnaestiuncnlae prosodiacae per saturam institutae 463

II. Conclusiones 477

Epimetra. 486

Addenda et corrigenda 506

Indlces.

A. Vocabulorum 534

B. Rerum notabilium 553

C. Locorum 567

Errata 576

Liber primus.

!

Poeta^ elegantes vocabulorum usum quae versibus resul- teut anxie solent evitare; cuius curae nonnuUi eo sunt pro- gressi, ut vel nomina propria quae sine metri aut prosodiae l^gitimae damno in versam includi non possent adhibere vererentur. Cuius rei docamenta^) maxime memorabilia sunt Critiae epigramma in Alcibiadem scriptum frgm. 3. Bergk*

Λ Kui yCv Klitytov vibv ^^ΐΘ^ηνηϊον arfqiecyaiatu ί4λχίβίάάη^ vioiaiy νμνηοας τρόηοις. οϋ γάρ πως ην rovyo.u έφαρμόζίιν έλεγ(ίφ' νυν iv ίαμβίίφ xeiatTtti οι^χ ΐίμέτρως

et versus quos Bergk apposuit huc facientes Kaibel epigr. nr. 616, 5 sq.

xai dtj χκλιύμ»ίν Τηίξιάρχης iv βροτοϊς'

οΰ γαρ iv ί^αμέτροιΟιν ηραοΟίν τοΰνομ^ ίμόν.

Adde Hephaest. ed. Gaisf. ρ. 9; Kaibel nr. 571. 685; nr. 211, Simonid. fir. 155 B.*, Kaibel nr. 187 all.*) His locis poetas inhabili nominum mensura coactos ad metrum sollemne vari- andum conftigisse vides, cum alias nomen difficile ita metro ί aptarint, ut inter duos versus dividerent. ^) Simonides fi*. 13L

^H μέγ' ί/ί&ηναίοίσι φόως yivi&' ήν(χ* 'Αριατο- γζίτων "ΐπηαρχον XTBive xai Ιί^ρμόόίος.

Cf. Kaibel 805 a. 5/6 Νιχο-μήδης. Quod Romani tamen poetae non admisenmt teste L. Muellero d. r. m. 181.

Nam pudet in geminos ita nomen scindere yeraus desioat ut prior hoc incipiatque minor.

(Oyid. ez Ponto IV 12, 7 sq.)

>) Cf. qoae afferant S. E. in Moseo Rhenano 187β ρ. 480. Christ Metrik< 25. Wagner Qaaestiones de epigr. ex lapidd. collectie graminaticae 86.

*) Allen greek yersification in inBcriptions. Papers of the Am. School of class. stud. at Athens IV 44.

>) Cf. Westphal Metrik> 107. Wagner 1. 1. 87. — Circamlocutione utitar ApoUodOras Kaibel nr. 824, 6: άώρον ΙΑπόλλωνος &€iov ίχων (ηΐχΐην, Schnlce, Qii*ettionet epioa•. \

— 2 —

Praetulerunt igitur nomen reticere exemplum secuti Arche- strati (Mein. An. Al. 261), quem suo

Ιχί^ύος, oV fV μt1iiψ ού &(μις fl/Kiy (fr. 39, 8 Brandt)

Lucilio (lib. VI 38 sq. ed. L. Mueller)

festu' dies

quem plane hexametro yersu non dicere possis

et Horatio Sat. I 5, 87

mansuri oppidalo quod versu dicere non est

qaasi praeivisse in propatulo est. Habent quae comparari queant et Ovidii iam laudata epistula quam ex Ponto dabat ad Tutlcanum et carmen a Martiali puero scriptum, tempora cui nomen verna dedere (IX 12, 4):

Nomen nobile molle delicatam

Versu dicere noQ rudi volebam:

Sed tu syllaba contumax repagnas.

Dicuut Eiarinon tamen poetae

Sed Graeci, I) quibus est nihil negatum

Et qaos L^^fs* "^Qeg decet sonare.

Nobis^non licet esse tam disertis

Qui Musas colimus severiores (IX 11, 10 sqq.)•

Dispexit aliquid veri obyolutum tamen quadam vitiosa exaggeratione de discrepantia , quae intercederet ipsum inter et Graecos in talibus minus religiosos , ^) epicos certe et quo-

^) Nomen EiaQivot nos quoqae leginms Kaibel nr. 515 ήοη solum in ipsis versibus, sed etiam in eis quae titulo metrico prosa oratione compre- hensa praescripta sunt.

>) Non modo in fabulosis, verum ne in certis quidem certorum homi- num nominibus Graeci poetae a sollemni legitimaque forma discedere nefas habent, si forte aliam sabministrat ▼ereibus aptiorem aut dialectorum varietas aut analogia cognatorum sive aliquatenus similium vocabulorciin. Velut Pindaro (Isthm. II.) idem homo v. 14 3ί^οχράτης audit, cuius nomen y. 36 ex epicorum usu vocalis productionem assompsit (^α^^^οχράτης). Idem observare licet in eodem nomine Kaibel 768 a. (p. XVI) cui epi- grammati Thebis reperto praescribuntur tria nomina Β^νοχράτης θίόηομηος Myitailttog qaorum primum recurrit ▼. 2

Β€ίνοχρφίτης χΧάρωι ΖηνΙ τρόπαια φέρ^ν forma externa paullulam immutata. Άίνοχράτης Boeotus pagnae apud Leuctra commissae interfaerat. Ποαα^ω^ίψ — quam yeram nominis for- mam fuisse praescripta docent — cum vocali mora detrahitur in yersu (Mittheil. des Archftolog. Instit. 1879 IV 15) adscita exiliore huius stirpis specie [Ποάί ιώνιος) quam cognitam habuit epigrammatis auctor ex homerico IToal&fltoy et noto Anacreontis carmine quod incipit e yerbis μtiς μίν J/} Ποαιάηιών (cf. Prellwitz BB. IX 329). Kaibel nr. 212 exhibet titulum Syri inyentum cuius initium huc transscribo

— 3 —

ram usus metricus ex iis pendet, hispanus poeta, qui quamyis rem eibi esse cum grammaticia alibi neget, in hac tamen re ne a grammaticis quidem destituitur. Nam ab illa severa prosodiae observantia vetustioris aeyi poeain epicam nondum ad has recentioris elegantiae leges exactam abhorruisse nec per se a probabilitate absonam est et confirman yidetur satis multis legitiinae quantitatis a poetis mutatae exemplis, quibus freti omnes fere grammatici quotquot de his rebus verba fecerunt sive exempla dedita opera colligentes sive in trans- corsu in huius iUiusve formae explicatione ad licentiam poeti- cam provocantes, Homerum et qui eius vestigia legunt sylla- bas vere breves passim metri causa prodoxisse largiuntur. ^)

θ€θφ(Ια χ^ηΟΊη χοίρε. Άό KQfTity (iTtQ^aau xai iydixu λέχτρα ^vyfvyov, ■Vixiov Ιμίρτά ηκις, ^tyf, θΐίίπρίλα, Ubi θειοφίΐη imitatur epicorum Seio,uiy^g simm. quae tractabo infra )ibr. II. Cannea dedicatoriiim ^aetatis valde recentis" Paro in insula repertum (Kaibel 818) scripsit teste v. 23 Νιχιέης ου πατρός όμώyυμoς (ν. 3), qui ν. 24 a patris nomine dicitar ΝιχΙίί^ης, i. e. Nixiov filiiis, suo ipsias autem nomine v. 20 qui sic procedit

iVtxiie //(Γ' αλόχω παιπί η τώyΰ^ ίρκταίς.

Ergo poeta primam positionem Αιχίκς sivc Νιχ^ι^ς itayersai adaptavit ut fretus exemplis distractiouis epicae e lectione Homeri notis termi- Dationem -ί^ς e insuper addito amplificaret.

Nomen metri gratia ad alius dialecti Qormam mutatum excusat Sophocles minor (? cf. tamen Hermes X 209; Bergkio^ eet fragm. 1 prin- cipis tragicorum) teste Hephaest. 8: 1 6 του \ίρχ€λάου όνομα Σοίξ)θχΙης iy ιαίς ^λίγέίαις ονχ φίτο έγχωρείν ουτί (ίς (ηος οΰτ€ €ίς ikiyeioy' φησί yoiy

14ρχέΙίως' ζν γαρ αύμμετρον ώ^ε kiyny,

Caius excusationis solito maiorem in nominum propriorum usu reli- giobem testantis (Meineke choliamb. 189 adn.) alterum exemplum non novL (Arche)ai nomen ob metrum heroicum in *Αρχέλεως matatam habes fortasee Kaibel nr. 822 coll. 821.) Contra Ciceroni vel eae nominam pro- prioraiii immntationes quae consuetudiiie receptae erant quasi summae Hcentiae exempla videbantur: 'Quid νβΓΟ licentius quam quod hominum eUam nomiDa contrahebant quo cssent aptiora?' (Orat. 153 ascito exemplo Duellii quem Bellium transnominaverant.)

») ArisUrch. Ludwich Ar. hom. Textkrit. II 127. Trypho (ed. Velsen 68) teste £asUtbio 556, 39; schol. ad Π 407. Herodian. ad Β 781. / 73. Ο 554. γ 380; cf. Bekk. Anecd. 825 sqq. Spitzner de v. Gr. her. 18 sqq. Ludwich 1. 1. 125; Maxim. Planud. Bachmaun Anecd. II 18 etc. — G. Hermann de metris 68 sqq. Elem. doctr. metr. 43. Westphal Metrik* 94. Christ Metrik^ 16. 18. 25. 166 sqq. 193 sqq. Spitzner de v. Gr. her. 72 sq. Prosodie 10 sq. 83. saepius. Rasch de productione breyium sylla• barum in Homeri lUade (Halis 1865) p. 16 sq. 21. Duentzer Jahrb. fur

1*

- 4 -

Qui oblocuti sunt Hartel (Hom. Stud. ΙΠ 25) Schmidt (Oriech. Metrik 147 sqq.), omnia qaae suae ipsonun senten- tiae obstarent exempla removere ne conati quidem sunt nec si essent conati, removere potuerunt. Sed quod sciam ad hoc temporis nemodum universae de hac re quaestioni ita operam navavit, ut exemplis quantum eius fieri posset omnibus reli- giose collBctis ad accaratom examen revocatis ordine digestis eruere staderet quibus flnibus poetae hanc licentiam circam-

class. philol. 1867 853—376. Rzach Hesiod. Untersttch. 28 sqq. Neue Beitr. z. Technik d. nachhom. Hexam. 898. Paulson stud. Hesiod. I de re metrioa 108 n. 2 et 127 gq. — Buttmann Ausf. gr. Sprachlehre § 7 et saepius. Lexilog. II 247. Thiersch Gr. Qr.< §147,4 sqq. Krueger Diall. § 2, 8, 2; ind. verb. s. ηύχω. Kuehner I* 187 sq. 288 sq. 651 (§ 286, 1 adn. 1); ind. verb. s. άύω etc. Veitch Gr. verbs irreg. and defect. „by ictuB** passim. Leo Meyer Ygl. 6r. I< 274. 276. 580 sqq. (cf. etiam KZ. XXII 474. Griech. Aoristc 63). G. Meyer» § 497 p. 441. Ahrens quo neminem video rectius de bis rebus iudicaese Conjug. auf μι^ 85 sq. Diall. I 1»5. Philolog. XXYII 594. Beitr. zur griech. u. lat. Etymologie I 119. — Gerhard lect. Apoll. 107. Lobeck Elem. I 567. Rhemat. 210. Bekker H. Bl. I 185. 277 sq. C. Matthiae Quaest. Sopb. 167 sq. praef. lex. Eurip. IX. Christ Gruodztige der griech. Lautlehre 11. Herzog unter• suchungen uber d. Bildungsgesch. der griech. u. lat. Sprache 122. 138 sqq. Harder de α vocali 96 sq. Knds de digammo 244 not. 1. 259. 266. Oehler de simpl. coDson. contin. in gr. lingua sine vocalis productione geminata- rum loco positis (Lips. 1880) 85. Usener de carmine quodam Phocaico p. 31. Cobet Misc. critica 414. van Herwerden quaest. ep. et. el. 6. Fick Od. pp. 25; 96 ad λ 290. 403. II. pp. 84 ad /7 9; 87 ad /7 852 (G. G. Anz. 1881, 1432; Mekler Beitr&ge zur Bildung des griecb. Verbums 54). Smyth Diphtbong El 9. 18 sq. 21. 66. 68 ctc. Wilamowitz Phil. Unter- such. VII 324 sqq. Unger Philol. Suppl. II 693. 720 adn. SiUler Jahrb. ftir class. Philol. 1880 p. 514. Sittl Philol. ΧΧΧΧΙΠ 20. Ebel KZ. IV 270. Pott VII 109 not. Sonne XII 289 not. Savelsberg XXI 200. Brug- mann XXIV 266 not. 2. 270. 273. Mahlow XXVI 589 (AEO 18. 182. 148). Johannes Schmidt XXVII 294. Wackeroagel XXVII 87. Renner Gurt. Stud. I 2, 49 sq. Gelbke II 41. Delbrueck II 198. Allen (dial. loor.) III 265, 47. Froebde BB. III 5. 16. Johansson XV 179 sq. Platt Joarn. of Philol. XVIII nr. 35 p. 158. Ebel. lex. hom. s. vr. tilunyog ζίφυρίη ηανάηαλος (Giese) χυάν^ος (Eberhard) όνναμαι ΦυΙαχίΰης (Capelle) etc. etc. Quid cuique in bis quaestionibus debeatur aut recte observati aut proba- biHter excogitati, quam plenissime studui indagare et diligenter suo loco adnotare abiectis fere quae nuilius usus yiderentur et merito silentio pressis. Huic negotio cuitis taedium plerumque fractu parum compensatur quamquam permultum impendi temporis et olei, tamen ipse minime ambigo quin haud panca in spatio tam vasto et paene infinito inscium me et no- lentem fugerint : id quod aequus iudex et benevolus rogo mihi ignoscere velit.

— 5 —

ecriptam voluerint Quo modo accidit ut nonnulli Martialis dictum assensa suo approbantes vetustis poetis nihil negatum esse sibi persuaderent, velut Bekker (H. Bl. 135) Duentzer (1. 1. 367) Fick qui syllabam qaamlibet qualibet arsi produci posse statuit, rhythmi naturam sic prope Ainditus eversam non carans, poetis Aeolicis in anxilium vocatis, qaibus eandem produ- cendi licentiam effirenatam concessit. ^) At exempla quae buias rei attnlit vir doctissimns (Od. p. 21) non ea sunt, quibus eius

0 Nihil tribuendum in bac re disputatis a Fickio BB. XI 253. XIII 174. Per graviora decurram. De Semonidis Αχηοτζίηϊ'ίΑΐάης (1, 14. 7, 117) cf. libr. IV. De ηονλϋ/ιους (att. ion.) Ίΐώλυαος (dor., Semonid. frgm. 29) polypus lat. G. Meyer in proecdosi p. 82 § 75 not. longe rectius ittdJcaTit quam *p. 93 § 75; productioni metricae certe Semonidis ηωΐυπον in tanU eiinillimae forniae ηονλνηους frequentia praeter Fickium Demo asagnabit. — Eiusdem ^emomau oqao&vQtig fr. 17 non a casu recto d^ao- &^η {χ 126. 132. 333) descendit, sed ab altera forma paullulum deflexa

ορύό&ΰρα (ex -d'vqja: Θ-νρίς =**= ηίημμ'υρα ex ηλημμύ{ί]α: τιλημμύρίς; ν. infra pag. 9). όρσο^ύρη: όοσόί^υρη fere =«= ηάννυχος: ηηννύχιος. — Ananii fr. 5 tetrametris compositam exhibet sex versus in trocbaeos aut spondeos desinentes; tres <vv. 3. 4. 5) exeunt in iambos (χρ(ας, ki^Uiv qaae vox inde ab Homero quammaxime frequentata Tocalem nunqaam prodacit; cf. libr. II, αΐωη(χων), Syllabam longam ter coniectura resti- tuere aut breTem tribos protinus Tersibus ictu produci suspicari peri• calosam; videtar poeta de indoetria claudis yereibus recto talo stantes

ineeniisse. — Mimnermi ^nidfvfrai 2, 13, φ(ρ(μμίλίην 14, 4, fXkitxkv 12, 1

(e coni. Hermaniii) aut ex Homeri sennoDe petita sunt aut ad eius simili- tadmem (ΙνμμίΧίης (^λλαβ€ν, cf. libr. IV) conficta. Poetas lonlcos ab Homeri epicorumque imitatione non utique abhorrere certum est; cf. Archilochi fytvctf 103 (perperam fxevai^ Fick); /ιοσαί 58, 4 (jioaik^ 59, 1); π^λάγίααι, 11, 1; ήρήοαατο 30, 2 {fy ίάμβοις; cf. Kaibel 751, 3 Κνάω^ίί^ΐί^ς ΚρηβίΙας ίίργάσσατο Phidiae fere aequalis); ^^αοάμ^νοι 11, 2; (aokiat, 3, 3; τανύύύϋαι 3, 1; όουριχλυτός 3, 5 (άορί 2 ter). τίκρηορος 56, 5; ηαιηονα 76 i^itoHfiXog qaater 69). ΙΙοβΗβάωνος άνκχτος 10 {-βώνος trad.) (iuxta Πΐίααάών sive mavis Ποααάέω^ 114). — γηρηος Archil. fr. 116. (iuxta χυχώμ^ν^ fr. 66, 1, (ίξράαω 94, 1, ^άέζω 101.) — βϊζνς 52 (iuxta τριΟοι- ζύρην 129; οίζυρβν Semonid. Amorg. 7, 50.) dtd^tt 104 (iuxta ϋρα^ρ SemoQ.* Amorg. 7, 60). νόος 56, 5. 78, 4. 89, 6. Semon. Amorg. 7, 1 (iuxta νους Semon. Amorg. 1, 3; cf. ηρόχους Becbtel Inschriften des ίοη^ dialects br. 139a p. 153). ήίλιος Mimnerm. 1, 8; 2, 8; 12, 1; 14, 11 (iaxta ηλίος Arcbil. 74, 4. Seinon. Amorg. 1, 10. Bechtel 1. 1. nr. 33). Haec et siquae extant eiusdem generis aliunde quam ex epico sermone Dobie quoque noto (cf. Homeri sentcntias ab Archilocho iroitatione expressae 55) deeumpta esse futtilis est suspicio. MimDermi xloviovm μάΐαγγας 14, 8 ipei Fickio audit „bomen8ches Citat''. Diibito de χ'άΐός Archil. 21; 29; 77. Semou. Amorg. 7, 51. 87; quae meneura forta^ee ex eodem foiue

— 6 —

sttspicio satis defeixdi possit. Nam primum eximenda esse omnia quae legantnr in basi quam dicimus iure suo monet

Christ (Alc. 33, 2 λαβαν; 33, 3 επειδή; 33, 6 παλαισταν et

cet); deinde segreganda quae iusto licentius neqne ratione nixns idonea huc traxisse videtur Fick. Alcae. 18, 1 άσυννε-

τημι βΧ άοννσέτημι ortum Ut εννέπω ex έναεπω (lat. insece);

nisi forte cormptuin est (? άόημονημι van Herwerden). Sapph.

1, 5 lectio Hesychii χάτεροτα, unde Fickius SUUm χάτέροττα

elicuit, sublestae fidei est — nullius erroris plura exempla quam vocalium ο et ω permutatarum — neque digna quae volgatam offensione carentem χάτερωτα loco moveat. Sapph. 92 περροχος

ex περί'οχος, Theocrit. 29, 25 περρ άπάλω ex περί άπάλω;

ibid. 36 εννοχλης ex ενιοχλης mutatione aeolica nata snnt (Ahrens I 56). Ex homerici usus imitatione qna nuUas fere poetamm graeconmi prorsus vacat fluxerunt Theocriti 28, 11

viatiPa; 13 Ssvyividog εννεχ;^) 19 ίίνερος; 24 τις ερεει{?); 29, 12

repetendn est; cf. xaloy Mimnerm. 1, β quod Bergk veriesime tuitus est et xaXby titali metrici τβίαβϋ apud Bechtelium 1. 1. nr. 58, 1. — ήχη Archiloch. 43 unde veieres χατά συστολην «χη όξντης ortam esse con• tendant vocabulam obscurum est; nam de interpretatione grammaticis recepta iure dubitare licet. Versu ϊστη x«i' ^χην χϋματός ι ε χάνέμου opinor deam aliquem a nauta in medio mari periculo oppresso rogari at mare tarbidum et Tentos insanientes ponat. Nam conianxerim ηχην^ coniecturam G. BjrchDeri mihi cum maxime probatam amplexus, cum i^x» {φύΐααα Υ 440), έίχαΐα^ζείτης, ηχαϊος' da&(yrjg Ηβ8.; ήχαΚον πρήως Ηβ8. ήχαλοίτ ηύυχορ ΈΆ. 484, 1β sqq. Si cam Bergkio addito ν. παφαΐέως ver- βαιη sappleveris, facile intelligas quo modo grammatici in potestate obscuri vocabuli ηχη definienda errare potuermt. Supersunt igitur quae produc- tionem metricam admittere possint primo obtatu videri Archilochi xiixioy 13, 1 et Ιυνίαε 50, de quorum altero agam libr. II, de altero libr. III, et Mimnermi χοιΐΐη (trad. χοίΐη) 12, β de qua forma quid sentiam infra p. 000 promam. —

0 Vere aeolicum qain solum (νεχη fuerit, dubitari non poterit testi- moniis perlustratie. ([pixa] Collitz I nr. 277 (III.— II. saec); or. 305 (a. 150 a. Chr. nat.) lin. 18 kvtxu quae forma praeterea inyenitur nr. 282. 354. 804 (1. 88). 311 (1. 83. 43. 49). 318 (1. 19. 25. 26). ivvfxtt quod legitur in titulis aeyi Romani Collitz I nr. 230 bis. 278. 287. 288. 296 iiginentuin est fide indignum ab iis procusum qui vanam quandam antiquitatis speciem captaDtes dialectos intermortuas ab inferis excitare aut quas consuetudo ▼itae jntermittere coeperat quasi postliminio reducere oonabantur. Quam- qaam ivtxa io titulis auctae formae iyyixu aetate antecedit, G. Meyer' § 68 p. 82. § 76 p. 98 ^rixa recentiorig originis nota (^jnngleebiech**) in- signivit; quod quo iare feeerit, ignoro. y/ aeol. in r simplex abire potuisee

— 7 —

tiv ivi. V mobile quod etiam Boeoti poetae admiserunt (G. Meyer^ § 306) cnr poetae Alexandrini artificiis 28, 2. 22 abrogaret Fick insta cansa non erat. De υπαπάλω 28, 4 cf. infra epim. V. Quae supersimt Sapph. frgm. 86 Πολλνανάχτιόα; 10()

μελλ/χροος; Theocr. 28, 14 άνυσ/εργος, 18 Τριναχρί'ας (?); 25 σνν όλ/γφ] 29, 26 ηέρρναιν ; ^ερράηονος Ahr. Ι 64 primam

triam breviam propter necessitatem quandam prodnctam habent,^) et Alcaei τεμένηος 152*) ex hexametri clansnla petitnm videtur qua de re mox dicetnr.

Nec magis ipsorum epicorum consuetudine Fickii conie- ctoram comprobari intellexi usu edoctus diutino, cum omnia qnotqnot in Homeri Hesiodique carminibus grammaticorum dispntationes satis attente perscrutatus indagare potui prodiic- tionis metricae qua syllabarum non finaliiim^) quantitas mu-

constat thuli 1888 BCH. XII 360 iu lucem einissi testimouio: ιηιν^ος (vart^ ΐίνομένω (ν. 18). Aeoles r/ nunquam in i^i/ mutasse arbitror, quod tamen probare alius erit loci occaeionisque. — De 'iy/extc cf. cap. IV.

1) Ahrens I 65. Meistcr I 148. Conspirare in hac re Aeoles prorsus cuin Homeri usu infra videbis. Non mihi probatur Blassii sententia Ausspr.* 127 caias explicatio paucis apta est cetera neglegit.

s) Alcaei ταραβαοηων 153 (lubium esse docet Bergkii adnotatio, qui etiam de forma ητραβαρηά^ (ex ταρηβαρ^^άν) revocanda cpgitavit. Talia non rara sunt apud vetastos poetas, velut Κυ&ίρηα Κνηρογένηα Ανχήω apud Sapph. Alcae. Alcm. (G. Meyer^ § 67 p. 79 eq. ubi deest Κν&(ηηας fr. ad. 71. Bergk* III 708.) quae procul dabio habent η ex n natum, sivc haias matationis in titulis postea late patentis nec ΐης xotyijg finibus termi- natae ioitia iam inde ab ipeoram poetarum aevo repetenda sunt sive quo^ mihi praeplacet η demum ex recentiorum usii depravato in libros seee insiniiavit carminibas vetustis novicio quodam fuco ab incuria librariorum indactis. Quod saepissime evenisse in volgus notum. Grammaticos sicubi talia in libris invenirent, cupide arripuisse atque notissiniae illi i^onri n diphthongi in η Doridis non roinus propriae qnam Aeolidis assignasse nemo mirabitar. Ab aliis grammaticis discedentes Smyth. El p. 52 et Johansson BB. XV 179 sq., ut Κυηρογίνηα Αυχήω extricarent, productionem metri- cam asdTerant: -ua primo in -ttt attenuatum, deinde < ictus vi productum esse. Num aliis hoc persuaserint nescio; mihi certe non persuaserunt, qui in scirpo nodos quaesiisse yidentur. Librariorum fidem et iudicium grammaticorum Johansson iusto pluris aestimat, quod eo magis mirere, quoniam locas laudatus extat in commentatione, qua in Herodoti dialectum multifariam ab utrisque vexataTn et pessime habitam inquirit.

*) De syllabarum finalium productione po8t Hartelium optime egit Κηδβ de digammo (parte III), quam ob causam in hanc quaestionis partem denuo iDqiiirere facile supersedere poseemas ; vide tamen qiiae iofra libr. IV de Joh. Schmidtii et Haeberliui ingeniosa coniectura disputabimus. Voca-

— 8 -^

tatur exempla in anum colligerem. Immo si recte usus suin eie quae congessi neque res gravioris momenti ocalorum men- tieque aciem fefellerunt, in haec fere genera licentiae proso- diacae exempla describenda esse apparebit.

A. Ictu produci potest

I. una ex tribus pluribusve brevibus quae sive in eodem vocabulo sive in duobns onum quasi corpus efficientibus continuo sese excipinnt syllabis, qaa in re^conspirant cum Homero Aeoles. II. in vocabulis antispasticis syllaba quae longis ante- cedit.

B. In thesi pro longis esse possunt necessitate cogente

I. quaeyis vocalis brevis duabus longis syllabis circum-

cluea, si locum habet ante /, et II. vocales i, ν ante vocales ita positae, ut utrimqae longa syllaba cingantnr velut in ηροθνμ/γισι (^^^^^).

C. Versus epicns admittit brevem

I. in prima arsi. n. in prima thesi, si flt in piimi alteriusqae pedum

compage diaeresis. III. in ultima arsi. Licentiae, praesertim sub C enameratae, qnae ne ab Aeo- Inm quidem consaetudine alienae simt, iam ante Homeri aetatem vitari et ab usu poetarum paullatim removeri coeptae sunt, ut in carminibus quae nos tenemus fere nihil nisi resi- daa nsas olim mnlto latias patentis vestigia hinc parca illinc aliqaantcQo frequentiora observemus.

Quos metri causa peccare contra sermonis leges usu atqne consuetudine stabilitas syllabis brevibus porrectis haud nefas haboisse cognoveris, eos expectabis ne correptione qoidem longaram , sicabi versus commodam ita ferret , abstinuisse Procrustae illins similes, qni et breviores et longiores lectuli mensnrae adaptabat. At expectatio fallitur; nam ex Homero et Hesiodo quae cum aliqua probabilitatis specie huc trahi posse videbantur, aat alium sibi poscunt explicatum aut dubiae

bula ita composita ut in duas voces dirimi Dequeant non dubitaTi in ordinem exemplorum meorum recipere velut αρέφέλος, cum αηοΜ\ρας simm. qaoram utraque membra quasi sui iuris eunt seposuerim. Nam in illis ▼alere leges easdem atque in syllabarum non iinalium productione pereua- sum habeo. ,

— 9 —

qaantitatis sunt aut denique obscurioris originatioms sive conformationis. Breviter recensebo exempla, sepositis tamen qnae aperte aliorsum spectent, velut quae huc relata video a Kmegero et Duentzero (Homer. Abhandl. 349) ορνϊς quod est in similitadinein ceteiOrum nominum, quae suffixo Λς termi- nantar paene omnia in brevem syllabam desinentia, redactnm, adkXonog in quo composito legitima nominativi 71 ους quantitas aetatem talit, ν^ιός de quo verba feci 4]!ommentat. philolog. in honorem sodalicii philologorum gryphiswaldensis secundum Instram condentis p. 20 sqq.^)

φοινιχό^σσα a choriambo incipere ι metri cansa correpto opmantar Krueger (Diall. § 2, 7, δ) et Duentzer (Jahns Jahrb. 95, 355); alii quorum sententiam iam Clarkium tuitum esse inyenio rectias qnattnor syllabis eflferunt, vocalibus 0 f pro- nuntiatione constrictis, quod idem factum esse in epigrammate Kaibel nr. 120, 3 ογόοήχοντα Merzdorf (C. Stud. VIII 214 not. 49) adnotavit.

πλημμυρώ: ηλημμνρις ί 486 ApoU. Rhod. IV 1269 = σνρω: ίσνρην,^) ανλητρις: ανλητρια = ηλημμνρίς: ηΧημμΰρ^α

i. e. graece ηλήμμϋρα. Cf. "sapra ρ. 5 de ορσο^ϋρα. Postea ex πλημμυρά ν longum ad πλημμυρίς translatum est, unde evasit Atticornm πλημμϋρίς Aesch. Choephor. 178. Enr. Alc. 184. ApoU. Ehod. Π 576. IV 1241. Servavit igitur, ut par est, Homeras quantitatem primitivam, a qua Attici analogiam formae cognatae secuti deflexerunt. Hac ratione πλημμνρίς qnasi vox hibrida facta est, retenta alterius formae termi- natioiie, adscita alterius vocali longa. Cf. quae legentnr

Cap. IV de πίλλα ηελλις,

io μωρός si re vera ad sagittae nomen ιός (form. piiin. isvos : scrt. ishus = πράος : πραύς) pertinet, id quod ego tamen

*A

>) Nominie ΑΙααχυΙου meosura quam 1. 1. p. 23 Usenerum (Altgr. VerBkniiet 30 sqq.) secatus Tersai tituli GIA I 398 adhibui confirmeri videtur ettam inscriptione ionica Bechtel Inschr. d. jon. dial. ur. 234 ubi (fr. a 6) CyrUeas Anconitanas habet ΑΙΣΧΙΜΟΥ i. e. ΑΙΣΧΎΑΑΟΥ (Αίσχνλον Bechiel). ~ Inter exempla quae νός t vocali dempta sed syllaba priore teste yersu producta exhibent 1. 1 p. 21 sq. enumerata iminerito rettuli Kaibel nr. 221 (» Bechtel loschr. dee ion. dialects nr. 35, ubi v. editoris notam criticam). Defectus compeusatur versibus citatis ab Allenio 1. I. p. 72, qai pro commentarii sui consilio omisit Kaibel nr. 207, 3. 473, K.

») ίΐιαυρην ΑΡ. IX 66, 5.

— 10 —

ηοη spoponderim , ex isil' μωρός natum est,^) priore parte ad analogiam freqnentinm compositoniin ante compagem ο vocalein exhibentinin acconimodata.

Vocabuli αταμίνεσσι f 252 suffixum obscurius est quam de coins qnantitate quicquam certi efficias; veterum Grae- corum sermoni declinationem hiiius nominis per ϊ factam dene- gare hominis est imprudeutis et praeiudicatis opinionibus occupati.

'Vocabulorum uoimullornm syllabas longas in paragogis corripi ut in hoc ipso genere ηνιγοης άλγινοίΐς [Hesiod. Theog. 226] quae aliter versui heroico aptari non possunt' contendit Lobeck (Elem. II 112) lectorem ad commentarium in Soph. Ai. p. 184 remittens. De ηνίγοης quod apud vetustiores poetas non Kepperi nihil affinnaverim, quamquani facile defenditnr in comparationem vocato aoristo quem dicunt se- cundo επνίγη; άλγΙνοΒίς θχ άλγανος vocalis correptione ortum viro infimtae paene eruditionis sed in rebus quae ad linguae historiam pertinent aestimandis longe inferioris iudicii — mimm quantum ei hac re antecellit egregius Buttmann! — hodie nemo credet. 'αλγεινός et ^λγίνόεις ab eodem quidem capite, diversis tamen suffixis derivantur (Solmsen KZ. XXIX 76).

Nihil hodie compertum habemus neque de insula ^νοίη 0 403 quamquam in alia sententia ftiisse Lobeckium haud ignoro, neque de vera vocalis natura in Ιιόών modo productae {2ϊΟώνος ο 475, 2Μνιος Ζ 290. ^84. 618. ο 118, 2ϊόον/η Ζ 291. ν 205) modo correptae {Σί δύνες φ 743); cf. locum ΕΜ. 713, 34 apud Ebelingium allatiim: ini μεν της /ιόλειος

€χτε/νεται, επί όε τον πολίτου σνστελλεταί.

(ϊχελος et ϊχελος^) qnorum hoc ηοη ex illo correptiim est vocalis discrepantiam exhibent olim accentus varietate effectam. Idem cadit in άϊχώς χ 336 quod ηοη ad ά/ειχής pertinere vel vocalis ω (ηοη εω) indicat; thema fiuitur ultima ipsias radicis /εικ: /ix consona et est ex classi nominum radicalium, velut Ιίντρίβ' epigr. hom. 14, 9, πο&"/χες Cauer^ 10 Β 9. νη- ιό-ες li. h. Cer. 256 all. Attica aix/a, αιχιΧω et ipsa ex

Μ Perperam Knds de digammo II 201: .,V per necessitatem quandam metricam, quae apud Homeram saepissime est quantitatis vocalium incon- staotia.'^ Cuius rei idonea exempla afferre iussus non potent.

^) Haec et quae secuntur v. apud Froehde BH. III 9.

— 11 —

α/ιχ- profecta esse docet ι plenum, non αρίχφώνητον (aet = ή velnt in αόώ),

De άλλοειόής verba facturus sum libr. II. Ποσίόηιον Β δ06 h. h. Αρ. 230. ζ 266, att. Tloafdstov: Ιίοσειίάων: nootSaia^) Cauer* 17, 12 = ίΐίπον: λε/πω: λελοιπα. if. ΡγθΙΙ-

witz BB. IX 329. Mensis nomen ϊ habere coustat Ana- creontis versu 6, 1 et soUemni titulorum scriptura Ποαιδηνών noaiSfdv Ahrens Philol. ΧΧΙΠ 103 sqq. Meisterhans* 42. Ne propria quidem nomina ab Homero aut Hesiodo correptione metri cansa adhibita versui aptantur, qnamvis inseqnentis aevi poetas in hac re miniis religiose versatos esse testimonio h. hom. in Cererem compertum est (Gutsche h. h. in Cer. p. 17). Cuius v. 105 habet "Ελενσϊν/όαο, 266 ΈλενσΙηων quod ι correpto an in semivocalem coartato eflferre praestet, argQmentis dirimi neqoit; Epicharm. frgm. 71, 2 Ahr. habet Ιίλενσιν/οις qaadrisyUabum ; Sophoclem illnd praetii- lisse diecimns ex versu Antigonae 1120 ^Ελευσίνιας. Inso- lentem enim vocalis correptionem tragicum ex ipso homerico loco snmpeisse ego non dnbito. Plura hoc genus occurrere apud epigrammatum scriptores, ut qui plerumque aiit sua ipsomm nomina aut aliorum hominum metri vmculo aetringere necesse habeant, consentanenm est; aliqnot exempla delibavit Jacobs Anth. Gr. vol. ΙΠ p. 396 (nota ad AP. YH 700, 4). Addi possnnt alia; ego vetnstissiinum quod mihi innotuerit hnc ex Eaibeli libro (add. 750 a) transscripsisse contentus sum:

^ημοιάδης joi^ άγαλμα Τελεστοδιχη τ άπο χηινών,

Sed de longarum correptione ut de re peritos vix in errores indnctnra paene iam nimia.

Commentatione quae sequitur a poetis revera leges quas snpra constitai observatas esse demonstrare studebo, qua in re quod ita agam, nt neque omnia afferam quae sine ratioae idonea pro exemplis productionis metricae ab hoc illove vendi- tantur aut olim venditata in hac qua nostra aetas gaudet artis grammaticae condidone facilem habent explicatam, ^) et

*) Offendimur in titulis lacoiiicis fornia nooiount, ut videtar, ex inco- Unim devictorum sermone retenta; itidem fortasse Ιαιά/οχος (Cauer> nr. 17. Xen. Hell. VI 5, 30) qaod composuerim cum vocabulis hom. quae in dia- lectis arc. et cypr. comparueruiit.

*) Haec dicta velim e. gr. de explicatione vocis ύφιττίΐηλος Kuehner I», 187 prolata (suffixa diTerea -ηλ9- et -tdo- sive -/o- facile agnoscas

— 12 —

silentio fere praeteream coniecturas, quibus Fick compluribus locis veteribus non exaudita productionis metricae exempla recentissima moneta percussa satis intempestive in poetae verba intulit, excasationis non eget: discere quid licitum fiierit qnid illicitum ex tradita carminum forma, non e recentioruni opinionibas menm putavi. Omnibus prope quae de prodnctione metiica iisque rebus quae vinculo quodam cum hac quaestione Gonianctae sunt disserere in aiiimo erat litteris mandatie tandem contigit mihi nt viri iu primis suspiciendi H. L. Ahrensi libellnm de coniugatione verboram in -μι homerica, qni anno 1838 prodiit hodie ut videtur aut neglectus aut quod peius est sine nomine exscriptus, tanquam fontem sero myentum et iuiidamentam totius quaestioms adire possem. Cni commentatioiii addita sunt qua*edam de productione metrica, non tam iusta argumentatione pertexta quam verbo uno quid sentiret auctor indicantia — contineDtor exiguo duarum pagi- nanun ambitu —, quorum maximam partem ita cum meis congniere video, ut hoc consensu fretue iam confidentias — utpote memor eorum quae Xenophon ηερί ίππιχης commeu- tatoras praefatur^) — disputationem meam qualemcunque eorum qui legere volent oculis atque iudicio subicere aggrediar. Nam ne post Ahrensii quidem operam acta me egisse hunc locum qui ex illo tempore miserrime neglectus et incultus iacet cum cura retractantem concedent, iiisi egregie fallitur animus, quorum de rebus ad graecae linguae grammaticain pertmentibus existimatio est — etiam si forte nihil aliud qnam conamine meo instructiores in campum desertum evocavero et rem melius administratnros ad quaestionein redintegrandam et aspirante Musa profligandam excitavero.

In has quas disputatione illustrandas proposueram res inquirenti perexiguum tantummodo mihi licuit auxiliam petere ab ipsorum veterum sive grammaticorum sive rhetorum

in hoc et in Polyzeli coznici ύιρίηέταίος Gomm. Attic Kock I 792 fr. 9), de eis quae disserunt Fick GGA. 1881, 1432 et Smyth EJ p. 22 de j/- yinaTioy, ivinij vocabalis obscuris, de VogriDzio Hom. Gramm. p. 31 ijU^a cum αΐις componente.

») Συνέγραιρ^ μ(ν ούν xai ΣΙμων nfQi ίιιπίχης' — ημ€ΐς yt μίντΟΒ, ούοις αυναύχομ^ν ταΰτη yyoyitg ^χείνφ , οΰχ ^Ιαλ%(^ομ€ν ix ιών ή- μητέρων, dXka πολύ ijdioy τΐaQttάώaoμiy αΰιά τοί? φίΧοις, yoμ{ζoyτeς dUontatOTi^ot dyai, οτ« xdxdyog χατα ταΰτά ήμϊν Κγνω^

— !S —

•

commentationibus quibus, quamquam multa et in diversas partes de toto loco edisseraerunt , tamen si ex paucis qaa^ usque ad nostram memoriam pervenerunt recte aestimes parum profecisse videntur. In uniyersam quid senserint de inso- lentioribtts quae occurraiit apud scriptores carminum formis adiectione detractione immutatione transpositione syUabarum productione correptione de consuetudinis norma deflexis, in hac re quasi diducti in duas factiones, proQt talia poetis aat vitio vertenda aut laadi danda vel certe condonanda censebant, adnmbrat Quintilianus.

^Scire autem debet puer, haec apud scriptores carminum aat venia digna aut euiam laude duci.' (instit. I 5, 10 sqq.)

Toetas metri necessitas excasat nisi quando nihil impe- diente in utraque modulatione pedam alteroiiii malunt.' (6, 2.)

Ίη praelegendo grammaticus et illa quidem minora prae- stare debebit, ut — deprehendat quae impropria qaae barbara quae contra leges loquendi sint posita; non ut ex his utique improbentar poetae, quibas quia plerumque servire metro coguntur, adeo ignoscitur ut vitia ipsa aliis in carmine appel- lationibus nominentur. Metaplasmos enim et schematismos et. schemata ut dud vocamus et laudem virtutis necessitati damus; sed ut commoneat artificialium et memoriam agitet.' (8, 13 sq.)

Traeterea quae fiunt spatio, sive cum syllaba correpta producitur Italiam fato profugas, eeu longa corripitar, ut Unius ob noxam et furias, extra carmeu non depre- hendas; sed nec in carmine vitia ducenda sunt.' (5, 18.) Cf. etiam paragraphnm antecedentem (17).

lam Aristoteles poetas ab iniustis obtrectatorum calamniis defendere et vindicare suum putavit. Qui postquam π. ποιη- τικής inde a cap. XXI 1457 a 31 de ξενιχοις i. e. recedentibus a consaetudinis norma (παντί τψ παρά το χυριον 1458 a 22 sq.) uberius tractavit tota materia in haec genera divisa: γλώτταν

μεταφοράν χόσμορ πεποιημένον έηεχτεταμίνον {ίαί* φωνηεντι μακροτέρω χεχρημένον tj τον οιχείον η συλλαβή έμβεβλημέντ^ οίον το πόλεως ποληος xai το ΤΙηλέος * * Πηληιάίεω 1458 a 1 sqq.) ίφγ^ρημενον {αν άψψ^ρημενον τι γι αντον οίον το κρΐ xui το όώ χαι ,^μια γίνεται αμφοτέρων 6ψ" ibid.) εξηλλαγμένον {όταν τον όνομαζομενον το μεν χαταλε/πψι το όε ποι^, οϊον το ,,όεξιτερον χατά μαζον" αντί τον όεξιον 1458 a 5 sqq.) , initio

capitie ΧΧΤΤ 1458 a 17 sic pergit:

— 14 -

Αί^Βως ot αρ€τη σαφη^ και μη ταηεινην Βίναι, σαφέστατη μεν ονν έστιν η €χ των χνρι'ων ονομάτων, αλλά ταπεινή, παρά- άειγμα όε η Κλεοφώντος ηοίησις xui 2Θενελον. σεμνή άε και ε'ξαλλάττονσα το ιδιωτιχον η τοις ξενιχοις χεχρημένη, Prae

ceteris probavit Aristoteles 1458 b 1 sqq. τάς έηεχτάαεις xai

άποχοπάς xui εξαλλαγάς των ονομάτων' όιά μεν γαρ το αλλ»ς εχειν η ώς το χνριον παρά το εΐω&ος γινόμενον το μη {όιωτικον (facUe SUbaudias ex praegressis μηόί ταπεινον) ποιήσει, άιά δε το χοινωνειν τον είωθ'ότος το σαφές εσται. ώστε ονχ όρ9ώς ψέγονσιν οί έηιτιμώντες τψ τοιοντψ τροπψ της διαλέχτου χαι διαχωμψδονντες τον ηοιητήν, οίον Ενχλειδης ο αρχαίος, ώς ράδιον ποιειν, εϊ τις δώσει έχτείνειν εφ'' οπόσον βουλεται, ίαμ- βοποιήσας εν avTtj Ttj λέξει' ,,Έπίχάρην (TjTTWhitt pro codd. ήτει χάριν) εϊδον Μαρα&ώ'νάδε βαδίζοντα.^^

Totam matenam rhetores eibi tractandam sumpsisse

(cf. iam Isocrat. Enagor. 9 olov τ αντοίς τε ποιηταΐς χαι περί τούτων όηλώσαι μη μόνον τοις τεταγμένοις ονομασιν, άλλα τα μίν %ένοις τα δε χαινοΐς τα δε μεταφοραΐς. Cicero Ογ. 68. —

Strabo νίΠ 364), testis est vel inscriptio quam aliquot opus- cula rhetorica prae se ferunt περί ποιητιχών τρόπων, vdut anonymi Spengel III 207 sqq., Greorgii Choerobosci ibid. 244 sqq. Nam in hoc ^enus scriptis etiam eas res qoae nostram quaestionem propius contingant tractatas faisse intellegimus (iollatis quae liabent Quintilianns locis laudatis, Tryphon (περί τρνπων Spengel III 198) de πλεονασμψ et ελλείψει, Gregorius Corinthius {περί τρόπων ibid. 220) de πλεονασμω, Cocondriiis

(ίίερί τρόπων ibid. 231) de πεποιημ/νω [μετωνομασία et μετά- σχηματισμω), Polybius Sardianus {περί σχηματισμού ibid. ρ. 105 sq.) de μετασχηματισμέ {συστολή — ένδεια χρόνου, γίνεται δε ήτοι δια χρόνου παρά φύσιν συστελλομένον

Sed praeterquam quod scimns tractatas fiiisse has similesque res et a rhetoribus. multo plura scire nisi fallor in hac litte- rarum parte parum versatus non licet; neque id vehementius grammatico quidera rtolendum esse tibi facile persuadebis. si frustula servata animo et cogitatione consideraveris. Ε yeterum graminaticorum scriptis et commentariis pauca quae ad meum propositum facientia inveni et alicuius usus esse intellexi suis locis commemorabuntiir.

- 15 —

Priusquam ad ipsam rem accedam, ue eis qui legent alia immerito in productionis metricae exemplis nomerasse aUa negligentius omisisse videar, nonnulla praemittenda sunt.

I. De syllabarum quantitate analogice mutata.

Α productionis metricae exemplis accurate distinguendae siint formae a sermone volgari quidem non minus abhorrentes, qiiae poetae cum quadam audacia ad aliarum vocum s. for- maram analogiam accommodarunt ; cuius rei documenta apud omnium fere gentium poetas novandi studio haud raro ductos yel m vocibus ubi nulla erat necessitas a consuetudine volgi diecedendi, multo autem saepius in iis qnarum forma usu tiotddiaDo sancta metro repugnabat inveniri probabile est.^) Nam ut Buecheleri verba rem optime declarantia mea faciam: 'die analogie gewfthrt dem dichter rath iu der noth, wenn er durch den widerstreit von vers- und sprachform bedrHngt wird.' Qua ratione poetae in yocabulis inhabilis prosodiae idem qnidem effecerunt, quod in aliis productione metrica, ut vocnm mensuram versui aptam redderent, sed hoc cum diversa ratione effecerint, nos quoque discrimen quod inter atriusque rei exempla intercedit observemus oportet nec licet omnia eodem loco habere, quod admisit praeter alios Fick

τι&4μμεναι (pro τι^ημΒναι) , τετνχχαται (pro τετενχαταί) SCri-

bens. In his enim poetae versus gratia mutationem cuius- dam vocis analogicam sibi indulserant, in quam ipsa lingua sponte incidere pot.uit, si forte voluisset usus, quem penes arbitriam est et noima loquendi, sed η ο η incidit ; in illis metri causa syllabae cnidam brevi, niiUa analogia duce, magis versus

*) Cf. de universa re ElleDdt (jber den eiuflues des metrums auf wort- bildang und wortverbindung bei Homer. KOnigsberg (programm.) 1861, Herzog Untersuchungen Qber die bildungsgeschichte etc. 71. 142 sqq. G. Meyer C. Stud. V 68 sq. (peius idem VI 400). Osthoff MU. I 97. II 61 sq. BrugmaDn MU. I 180 sq. — Hic pauca subiungam quae a poetis simili ratione uovata arbitror e Latinis: induptrarc indupedire pro imperare impedire. navifragus 0?. metamm. XIV 6 pro volgari naufragus (cf. νηο^άτης LeoD. Tarent. AP. VII 668, 3 pro ρανβήτης). tepefacio et qaae Baot similia poetis primo necessitate extorta (quae obsenrantia ob- tmuit etiam tum apud Catullam, qui habet tepi^factum iuxta iep^facil)^ deinde ?el citra necessitatem adbibita velut Lucr. VI 965 liqudfitf Ov. metamm. IX 175 Uquefactisy Calpurn. ecl. I 35 patsfactis. Cf. de tota re Ritschl Opusc. II 618 sqq.

— 16 —

commodi quam linguae legis ratioue habita, prodactam sabati- tuerunt: in his igitar eandem quam lingaa ipsa viam tenent, quamvis antecurrentes et longius pro^edientea, in illis lingaae quodammodo vim inferunt sive, ut verbis Dionysii Halicam.

Utar, βιάζονται τονς χρόνους,

Hoc loco nonnalla congessisse sufficiat quae huc &cere videantur.

τιΒ-ήμεναι Ψ 83. 247. τι^μενος Κ 34 quorum lOCO USOS

τί&έμεναι (Anacreon 91?) τιδ-ίμενος postulat (Kock comm. ΙΠ 471 fr. 341, 4; cret. Cauer* 120, 16 etc.) η ex τ/&ημι assom- pserunt,^) quandoquidem regulares formas versus heroicue aspernatur. Productione metrica si vocabolam contumax yer- sui adaptare voluissent poetas non secundae ab initio, veram piimae syllabae moram addituros faisse suo loco docebo.

Infinitivos ίρορημε^αι 0 310, πεν&ημεναι σ 174. τ 129 (πεν&ήσαι Τ 225), φιλημεναι Χ 265, γοήμεναι S 502, πβΐνή-

μεναι ν 137, άρήμεναι χ 322 ηοη coutractione natos esse') docere videtur vocalis i^ (non ει, u) quam formie doalis in -ήτην et ορηαι ΐ(ρητο plane obscuns^) defendere non aasiin. Neque persuasit mihi Wackemagel suam vetustioris cuiusdam contractionie legem (KZ. ΧΧΥΠ 86 sq.). Immo -μεναι ad stirpem quae in φορή-σω, έφορη-σα et cet. comparet acceeaisae videtur, non interposito praesentis charactere 'jε;^) quae sententia si vera est, expectanda sunt χαλεμεναι (xaXiaaai),

ποΒ-εμεναι (cf. 0 219. β 375. d 748), άρόμεναι cuius forma-

tionis unicam superest vestigium et id quidem certimi, v. 1. άρομμεναι Hes. Opp. 22 quae fingi non poterat nisi ab homine cui άρόμεναι (sic cod. M.) notum erat. Neque tamen άρομμεναι cum Fickio (Π. ρ. 234 ad Ψ 247) χαλεμμεναι^) genaina esse

1) G. Meyer* § 34 p. 39. § 489 p. 436. Gf. etiam Abrens I 135. Kuehner I §§ 38, 5. 286, 2 adnot. 1. al. — . De Sidio&t quod cum τιβ^ήμενος componere amant velut Brugmann MU. I 90. Menrad de contract. et syniz. usu hom. 159 adeas infra disputanda libr. ΙΠ.

<) ex ηενβ^είέμεναι vel sim. forma. Cartius C. Stud. ΙΠ 387 sq.

>) Harder de α vocali 8.

«) F. Becbtel GGN. 1886 (nr. 11) p. 380.

^) χάΐεμμι Sappho 1, 16 scripsisse μ ob metrum geminato suspicatttr Fick GGA. 1881 p. 1436. Lectio volgata χάίημί nihil habet quo iare offendaris. homm. Καΐήσιος ΚαΙηιο^ίάης yidentur quadaro contaminatione cuiiis causa forsitaD metrum fuerit {y.alt''τωq: χΐή-τωρ) orta s. a poetis ficta esse.

— 17 —

crediderim — poetas in talibus primani syllabam ictu produc- taros fhisse modo admonui — sed malim putare illos metri necessitate coactos χαλέμεναι πο^^έμεναι άρομεναι in analogiam verborum quae ftit. aor. in -ήσω ώσω habent deflexisse, cui suspicioni adminiculam repetere licet ex Antigona Sophoclis 569 D. άρώσιμος; tueor igitur tradita χαλημεναι cett. et variam

lectionem αρώμεναι. ^)

επιορος^) in επ/ονρος abiit, redactum in similitudinem sim- pUcis ονρος ^ /ορός (cf. Hes. βώροι),^) /ο initiale aut

^) De hoc infinitiyo improbabilia protulit Curtius KZ. III 77 addicente Leskieiiio. Cf. Verb. 11« 99.

') άφορος (ex iniOQog) etiam apad Herodotum. Ue spiritu, qui compo- sitia ex simplici *ορος adhaesit, cf. Hesychii οϊχώ^ος = otxouqog (idem quod otxovQOg = oixo-OQog) , φ^ου^ός = προόοος. ψρουρή iam Herod. 2, 80. 6, 26. 7, 59. φρουρός Anaxagoras Zeller l* 893, 1. / initiale saepe in spiri- tum aspertiin mutatur, e mediis Yocibus sublatum nallum vestiginm relinqait. ίφορος spiritum simplicis habet.

•) ίφορος: iniovQog = όρος: ονρος = όρενει»'' ψυΐίίααειν Hes.: οΰρ^ύωντι cret. Cauer* 121 C 41, ubi etiam (B 9) οΰρεϊα (βχ OYPKIA correctam), caias vocabuli formaro άωριχωτέραν tituli interpretibus ut videtur igDotam habes et apud Hesych. ωρίϊα' ψνλακτ»}ρί(( et CI6. 1 2554 in foedere cretico (Latiorum et Olontioram) (ορείκ (Kleemann Yocabula homerica in dialectis graecis et in cotidiano semione servata; progr. lycei Colmar. 1876 p. 23). Ab hac radice aut ut accaratius loqnar a nomine /ορός dacitur praesens deriyatam /ορω; cf. Hes. ορει• φυλάσσει, cuius tertia p. pl. ined. legitar j' 471. | 104 iTii J' αγέρες έσ&Ιοι δρονται, perfectum perperam rednplicatum όοωοα Ψ 112. De forma δρο^ται errat Fick Od. p. 16, glossain Hesychii non cnrane. — Hesiodi nomen sicut Stesichon cum arte qaam factitabant cohaerere haud absarde coniiciunt; 'Ησίοδος is recte appellari potest qui ϊησι^ jo^ay i. e. doiativ (cf. Hes. Th. 67 ίίΐήρατον oaoay Uioai). /ocfa ductum a radice vad cuiiis formam in brevius con- tractam habemus in verbo ΰίϊ-είω, luxta /oda extabat aliquando eadem notioDe praeditum οΰ^η , unde derivatur ού^ίΐεσσα quo nomine rectissime denotatur Κίρχι, xaXov doiauiovau [x 227). Nunc quidem venus scribi solet Κ(ρχη έυπλόχαΐίος , t^fiytj ί^ίος αυώ^εσσ(( χ 136. Α 8. μ 150 (male ad Calypso translatus u 449), sed pro bac lectione subabsarda neqae aptam interpretationem recipiente aliquando in aliquot certe libris οϋΰήεσσα ecriptum faisse scholiorura testimonio constat. αύάήεις bene locum tuetur Τ 407 et ζ 125. ε 334 ubi Yice epitheti ornantis fimgitur (^ν^ρώηων κύ^η- fyimy, βροτος αΰ^ηίοσα) hominum generi maxime accommodati nullo magis separato a ceteris animalibus quam dicendi facultate. Ut V. 1.. in libris inventa hinc inde etiam versui ε 334 male obtnideretur, facilliine potuit iieri. Qnod veteres ipsi οΰδηεσσκ falso explicare solent, ea re nihil de lectionis f5de ct auctoritate imminnitur. οΰόήεσσκ a librariis infestatum et in κύάή^σσα mutatum esse iam Matronis aetate constat ?. 34

Schalx•, Quaettionet epicae. 2

— 18 —

digamma abicit nihil praeter hoc mutatum (cf. 6ράω; aeol. ορανος) aut vocalem producit {ανά /ονλαμον J 251 passim;

ef. Hes. γολαμος' όΊθ}γμός i. e. /όλαμος. ουρανός, aeoL ωρανος

quod addubitare nefas ex /ορανος = scrt. varum^),, haec varietas quibus condicionibus regatur, adhuc obscurum est. Nihil simile deprehenditur in mediis yocibu8; quam ob rem έπιονρος sic ut feci analogia simplicis explicandum videtur. Sermo pedestris, etiam Herodoti, quoniam formam retinet ex έπιορος contractam, έπιονρος a poetis ob metrum novatum esse suspicor.

Cum /ορός composita sunt τψάορος, ion. att. τιμωρός ΘΧ

τιμάορος , ναρονς' τους <ναο>φνλαχας Hes. ,*) νανρο/ Gl 5615

(Messana),^) quorum utrumque ex να/ο/ορος natum/) dor.

ί^Βαρός/^) lesb. att. θεωρός, ion. θεωρός &€νρός et quod nihil

attici conviyii (ed. Braiidt p. 78), cf. ApoU. Rhod. IV 1822 x&oytai, d-iai ((v^ftjfaofu. &ίΌς udd/,taa(e cavc tuearis latino vocalis; nam Graeci qui Memnonem «JJVfriu Kaibel nr. 1000. 1006. 1007 φων^^^ια 998, vocis humanae iraaginem Ήχώ &tby uvai',taauv recte appellaTerant (AP. IX 382 4) uon habere yidentur X)qnia qwytjtyric (txCatjsyia) vel simile quod Latinorum Orpheo vocali (Hor. Od. I 12, 7) respondeat.

0 Ώ.ρ«ηΊ€ boeot. CoUitz nr. 805 a. OPANIA att. in yasc. Clitiae Gt Ergotimi (Rh. Mus. XXXII 42). — Obsenrationes de £ = f#, Ο == ov plane necessarias ' apud Meisterhansium in altera quoque editione deRiderari iure mireris. Velut frustra quaesivi exempla scripturae sacpias occurrentis ΟΦΕΑΕΝ dlAXEPJZEN quae aliquantum momenti habere poterit Meisterhansium docere Smythii error (dipbthong EJ p. 54). Hoc notavi non ut meritae utilissimi libri laiidi obtrectem, sed ut tertia editio secundam opinor haud longo intervallo insecutura suppleat quae non sine damno ipsius libri desint.

2) Lobeck Rhem. 132. Schwenck Philol. III 266.

8) G. Meyer« § 120 p. 186.

*) y«[jo\fOQog J— yii/OQOg >- yaogog >- yitQOi' et yiwQOg aut yttO-'/ορος >- ynjOQog — cf. yanoUd Caiier* nr. 161 — >- yaooog >- ytcQOg et yavQOg,

*) form. prim. ih»ifa'joQo<; aut ^η/ά-/ο^ος, Radix est &η/, cuius η non ex ά natum esse fidem facere videntur Hesychii glossa ^ηβος(' &αΰμα) et quae apud grammaticos desiderantur ex eodem fonte petitae ^ηγ€ία{' θαυ- μαστά, ^1/€νάη), Θ•ηταλίί(' θαυμαστά, ilfeudeoiy όμοια) i. e. 9•η/ος, θή/αα, &η/αλί( quas doricas esse ob digamma vero proximum est. Θωμάς: θημα === θωύμα Herodoti (θωυτά ^ργα Hes. SCUt. 165?): θη/, lat. ββ-ιή: Sii-tus = θη/: θα/ in θαύμα, dor. θα^ contammatum ex θη/ et θά/, cuius conta- minationis etiam in aliis radicibus exempla inyeniri constat. G. Meyer* § 43 n. * p. 51 θίαρύς formam e dialectis el. aetol. delph. cret. affert. Novit praeterea θεαρούς Tegea Xenoph. Hell. YI 5, 7 ubi codd. ^y θεάτροις; θεαρίάος όάοϊο legitiir etiam Eaibel nr. 1085, 18 (II. saec. p. Chr. n.). —

— 19 — nisi scriptura ab illo differt &εορός (thas.)*) ανλονρύς (Hes.)

οόονρός οίχονρός φρουρός χητιονρός πυλουρύς (ΗβΓΟά. ΙΙΙ 77.

118. 140 bis). Longe alius ordinis sunt ^υράωρός Χ 69,

&νρωρύς Sapph. 98. Herodot. Ι 120, ηνλάωρός φ 530. Ω 681

{πυλωρός? Herod. III 72. 156), de quibus assentiri neque aliis*) neque Wackernagelio (KZ. XXVII 263) possum, qui antea (BB. IV 263) vocabula illa cum ώρα = /ωρα (Froehde BB. V 274)^) composita esse recte statuerat. βνράωρός is appellatar cui ώρα i. e. cura portae mandata est. Cf. prae-

terea hom. άυσωρεω, άρχυωρός (cf. Eupolis Kock I 342 fr. 313) χηπωρος οόωρεΓν' οδοφυλαχειν (Photius) σχευωρός

(Cratinns fr. 159 Kock) φρνχτωρος (Aesch. Agam. 568) ίληωρος (Leon. Tar. AP. IX 337. Apoll. Rhod. I 1227: &υ-

ραωρος = τιμάοηος: att. τιμωρός ex τιμάορος) παιδισχίωρος

(Kleemann 1. 1. 23). Dnbiae originis sunt Hesychii ηυλευρός

{πνληορος an τινλι^ωρος ?) , πνλανρός (πνλαορος an πνλάωρος?), νλωρός Aristotelis, δνωρός (ex &νη/ορος?), ^^9Τ}ζ Αιμνώρεια 2 41 {Αιμν-οίοεια ail Λίμνάρορεια? cf. δεξαμενή et ApoUonii

Rhodii 1. 1. nymphas νκηώρονς^^^ τεμενωρός Hes. (fortasse dor. = τεμενονοος Kaibel nr. 781, 11 e τεμενοορος?) Quod ex Arcadio affert testimoniis destitutum Lobeck (Elem. I 466) νομηονρης haud scio an comiptelam traxerit (cf. νληωρος); nisi forte lioentiae poetae Alexandrini fetus fuerit/) quem in quaestionibns ^•amniaticis seponere cautius est.

To άις xai τρις sv ταις αυν^εσεαιν αποβάλλει το σ δίηους

τριπους (Herod. II 153 L. ad μ 22)*) quam legem migrat όισ&ανεες η 22 quod cum Herodiano in όίς θανεες mutari non posse apparet ; nam &ανής vox nihili. Poeta, regulare όι&ανέες ut metro aptiim redderet, fj.flnale voculae ό/ς contra consue- tudinem volgi inseruisse videtur; quod imitatus est praeter

necessitatem Xic. Th. 520 τηύκρυλλος, τρισά&λιοι τρισ όλβιος

») Bechtel Thas. Inschr. jon. Dial. nr. 7.

«) Curtio Grdz.3 324 G. Meyero C. Stud. V 101 Stolzio Compos. 34 (aliter 80).

») /ωοα: /ορός (got. wars) = yoi'r«i' έμοίμα X 144, νωμηΟις' χίνηΟις Said.: χειρορομ^οι, χείροΐ'ομίίΐ quod Quintilianus parum recte pro ''legt geslus* acc6pit.

♦) ((ΰλίχουροί ι/νλαχες ΒΑ. 463 (((vhjovQoi'^. αϋλαρό'»' (juod habet Hesy- chius vero proximuni est ex (wAr<-ooog contractura esse.

^) Lobeck Elcm. I 583.

2*

— 20 —

similibusque advocatis SiaS^avhq adiectivo ut recte formato patrocinari non licet; nam haec dissecanda esse docuit Nauck (M61. gr. rom. IV 160 sq. not.) praeeunte Porsone (Eur. Hecuba ed. in Germania tert. Lips. 1824 p. XXIX) cui frustra oblocutus erat Lobeck (Elein. I 583). Cf., ut alia praeteream,

χαι τρις xaxoSa/μωρ xai τβτράχις Ατ. Plut. 851 , τρις αθλιαι

χαί πεντάχις Ατ. Pac. 242 cum latinis 'felices ter et amplius' Horat. carm. I 13, 17, Ό terque quaterque beati' Vergil. Aen.

I 94 COmparanda. Quod iuxtapositO τρις άριστος S. τοις άρι-

στενς noviciuni τρισαριστενω succrevit vere compositum, nihil moror; nam eadem prorsus ratione e πλέον βχειν, νουν έ'χβιν s. έχει ν νουν (cf. έχοντως νουν Plato legg. 686 Ε) puUulaverant

ηΧεονέχτης, νουνεχής, τρισαριστεύω legitur Kaibel nr. 601, 3;

sic enim scribendam est vocula τρις cum seqaente in unum corpas conflata ne sententia subvertatur; nam longe aliad est ter άριατενειν, aliud τρισαριστεύειν i. e. fodis sese vmim pfOe- stare nomine honorifico τρις άριστου dignum^)

φερεσσαχής Hes. Scut. 13 rite formatum est; nascitur

enim ex φερετ/αχης^) Ut τέσσαρες ΘΧ τετβαρες. Huius Oliginis

ignari recentiores in φερεσσαχής compositionis compagem inter utrumque σ esse opinabantur, vocibus λιπεσήvωρy ολεσήνωρ simm. in quibus / elisione haustum esse (τ. Meyer (C. Stud. V 98) iure contendit*) in errorem indncti; unde profecti pro φερεβίος (cf. Φερέόωρος Bechtel Inschi\ des jon. dial. nr. 19, 327) quod hexameter aspematur satis audacter φερέσβιος fingere sustinuerunt h. h. ApoU. 341.*) Nisi forte licet φερεσ-

βίος e (φερασβιος) φερατ-βιος collatis sanscriticis kskayadvlra vidadvasn (Whitney § 1309)^) ortum esse suspicari.

τετενχαται Ν 22. S 53. 220. β 63. | 138. τ 563; τετεύ- χατο 2* 574. Theogon. 581; ετετευχατο Λ 808 ηοη ex volgi

^) τρισχίλίΟί simm. iuxtapositioni adsignanda arguit tmesis Hes. Theogon. 364.

*) scrt. tvac catis L. Meyer I* 830; cf. scrt. carma pellis, scutum.

>) Μνααιαρέτον iuxta Μναοα^έτου Collitz nr. 1461, 65. 66.

«) Egerunt de his vocabulis £M. 790, 39 » Herod. II 292, llL. Epim. I 146. Lobeck Elem. I 289. Clemm de compositis graecis qaae a yerbis incipiunt 55 sq. 135. G. Meyer C. Stud. V 98. Zacher Dissert. phil. Hal. I 334. Osthoff Verbum in d. NomiDalcompoBition 195. Monro hom. gramm. 85, quornm sententias probare nequeo.

^) In his et in graecis χλε^ρίρρυτος Ήαίοάος adverbia in -at et -η delitescere alio loco uberius demoustrare conabor.

— 21 —

ore petita, sed a poetis ex analogia aliarum formarum qaae diphthongam habebant natara insitam (velut τ^τ^ν/ώς μ 423), ut versai aptari possent, artificiose ficta esse Kruegero (DiaU. ind. verb. s. τ^ύχω) concedet quicanque apud Homerum τέτν'ξαι

τέτνηται τετνγμην τίτυχτο έτέτυξο πτυγμένος saepissime OCCllT-

rere — ut locos ad persuadendum maxime idoneos eligam

Έ 53 τετΒνχαταί', 9. 66 πτυγμένον

S 220 ητενχαται: 21δ. 246 τέτυχτο

2 574 τετεύχατο: 549 τέτνχτο

'ξ 138 τετενχαται: 234 τετύγμην

τ 563 τίτενχαται: 595 τέτυχται — sed nunqaam τετενξαι (quod erratum habet cod. Lips. Tl 622) έτέτενξο (Qaint. Smym. V 558) aut simile quid legi secum reputaverit. Fick (ad § 138 p. 189; ad β 62 ρ. 272) τετνχχαται scriben- dam censet, recentioribus demum quorum opera intempestiva poetae carmina passim corrumpebantur concedens quod equi- dem causam non video cur non ipsos poetas sibi metro coactos indulsisse opiner.

Μακεδόνων nominis casus pbliqaos versus heroicus respnit; Μαχεόονια poetis ne rectam quidem commodat. Qnamobrem coniugenmt ad analogiam vocum in -ηόιόν ez-

CUrrentium velut άλγηδών χλεηδών Καλχηδων ^Αν&ηδών et illinc

longa vocali ad Macedonum nomen translata formas inter se iam natura similes hoc artificio quod necessitas excusabat etiam similiores reddiderant. Recentioribus praeivit Hesiodus χαταΧογ. fr. 25 Rz. (= fr. 6 Marksch. quem v. ad locum) quem longo intervallo sequitur Archestratus fr. 25, 3 Br. (Kaibel 553, 4). lu hoc nomine poetae nihil aliud admiserunt quam quod passim ipse sermonis cottidiani usus atque consnetudo.

Α χάρΐτ- derivatui• χαρίσιον, ab "Άρτεμϊτ- ΐ4ρτεμίσιον] ab

^Αφροδίτη autem Αφροδίσιον , cui Graeci iUa adsimulantes legitimam qaantitatem immutaverunt. χαρισιος legitur Aristoph. frgm. 202 I 442. Eubul. frgm. 2 Π 1, 165 Κ. Χαρε/σιος (yj^Kjjj) Kaibel 995, 1. Αρτεμίσιον dixisse videtur Diphilus frgm. 124 II 1, 577 ad quem locum v. Meineke comm. IV 427 sq. qui i rectissime explicavit. ^Αρτεμισία Ar. Th. 1200. Adiectivum ope suffixi -ιος a γελως ductum ο vocalem corripuisse^) docet att. γελοίος natum e γελοϊος, quam formam

1) Non audiendi sunt Curtius C. Stud. II 186. Mangold ibid. YI 203. G. Meyer KZ. XXII 495. Gr. Gr.s § 154 adn. Hartel Hom. Stud. 111 44 de

— 22 —

poetae cum, sic ut erat, in metrum includere iion possent, ω ex nominativo accersito douaverunt. Sic evasit γΒκώιος quod ciim Meyero^) et aliis pro γελούος rhapsodorum figmento^) Homero reddendum esse existimo. Homericum γελώιος Dio- nysii Halicarnassensis libros (vol. V 408 R) diserte testari animadvertit Ahrens. Idem iudicandum videtur de oXaJto^ Hesiodi (cf. όλοιος) et ολοίμοιος quae a uominibus in o) s. in ως descendere probabile est. Voce όλοφώιος uti poterat Bezzenberger BB IV 314 de ^ελεφαιρω = lit. mlhlnti (decipere) disputans. Nam nihil commune habet cum oaA?»/u quocum composuit etiam nunc L. Meyer (I* 7(>4). Homeri locutioni

οΧοφώία τοίο γέροντος (SC. Πρωτεως^) qui, Ut Ovidii verbis

metamm. XI 253 utar, homines solet 'decipere centum men-

titus figuras') J 410 (cf. 460) recte substituit Vergilius Georg.

IV 443 latinuin fallaciam:

vera ubi nuUa fugain reperit fallacia.

yfkoUog , όμοίιος , quod itidem iu όμώιος mutari iubet Wheeler 1. 1., sed vox obscura est, cui Nauckius ολοίιος substitutum vult; Chriet ad II. ^315 et Fick II. p. 373 ad J 444 scrt. amlva cognatum esse suspicantur. Mihi iudicium cobibere tutius videtur. — Etiam uomina Tqioi: πάτρως //^ω^ olim correpta vocali usa esse cuin in case. obliquis tum in derivatis testes 8unt et formae iJQiuit ηρώίς (G. Meyer^ § 128 p. 145 not. AUen L 1. p. 73 sq.) sub qua mensura nihil aliud latet quam vetuetissimae cou8ue- tudinis quae η^οες η()0(< poscebat ad novicium scribendi usiim accommodatae memoria et adiectiva 7t«TQo'ir^g Kaibel nr. 13 (pentain. claus.) ^Qoixto ^ttvaiM ib. nr. 279 (v. eiiam quae affert Meister Dial. II 17 sq.) sub- stantiYum Τροΐη, Τροία (Pind.). ω in flexione et derivatione (ηρωος; ήρωιχός cett.) receutioris monetae est et debetur analogiae nominativi (cf. ΑηΊψος simm. pro ίητοίος Meister 1. 1. 18).

>) Vgl. Gramm. II 458. Ρ 718. Abrens Beitr. zur griech. und lat. Etymol. 1 138. Brugmaun C. Stud. IV 173. Wheeler Griech. Nomiualaccent 64.

2) γεΧοίιος e γίλοϊος perversa distraciione natum est; cf. Ahrens 1. I. 138. Wackeruagel BB. IV 310 sq. Abrens attulit reccntiorum poetarum exempla quae comparari qiieant Boiiaioy, χροιϊα&^Ίοα ex Boiaioy, χροί- af^eioa male detorta; alia quae buc spectent v. pag. 3 not. et infra.

3) Sit adnotatiunculae a re quidem alienae hic locus. Nomeu Πρωιέως τιήντωρ αωψρορεαιύιον βροτών (Eiir. Hel. 47) ingeniose quidem sed iusto doctius et etyino longius repetito explicat Froehde BB. III 181 (lit. protas Verstand; got Jrods veretiiudig, alt). Vates senex qui iiovit omnia quae sunt quae fuerunt qiiae mox ventura trahiintur (Verg. Georg. IV 392 sq.; cf. ύ' 389 sqq. h. 0n)h. XXV 4 sq.

tΛίOτίiμtPuς τά ?' loynt

reote appellatur uomine ιΊιοχοριαιιχώ^: contracto JToontvi: '= \Fatuus

- 28 —

ολοφώια όήνεα Κίρκης χ 289 quid siW velint si quaeras, poetae ipsi et graeci et latini tibi viam monstrabunt qua ad veram interpretationem (artes quibus homines decipiuntur, όολιη τέχνη

<) 455, Rtoke) pervenias: Κίρκης όόλος ι// 321 (Κι'ρχη όολόεσσα

ι 32). -Circes fraudes' Propert. 3, 12, 27. 'insidias' Ον. metamm. 14, 446 (Insidiosa pocula' ibid. 14, 294 sq.). foko- φώίος omues loci recipiunt. Me de hac voce verum docuisse probat Theocriti versus — aut non suo loco traditus aut comjptela vexatus, sed de cuius nniversa sententia dubitari non posse videatur —

μηχίτ^ ini γλώύαας αχ(ίας όλοψνγγόνα φνακ^ς (IX 30)

comparatos cum eiusdem poetae ΧΠ 23 sq.

t//<t(f€a {\\}ίυατάς Buecheler) iSiyog vnfQ&ey a(itttag ούχ ίΐναψύοιο,

(i. q. JaHdicus), το τιρωιό^ enlm sigiiificat 3 η^τι^ίωται, το η^η^ωμένον, De adiectivo πρωτός qaod nonnulli Ζ 489 inveniese sibi visi sunt, Sophocli

Oed. Col. 145 ού nayv μοίρας ίύύαίμο^ίαηι ιιροηης (cf. ιατίρωμένην γάο μοίραμ £ar. £lectr. 1290) veriesima coniectura viri docti restitueruut V. Lehrs ad Herodiaui tria scripta 133, Wunder ad SophocliB locum. AdiectWo ηρωτ όμοροι (Aeechyl. Pers. 566 K.) qaod si cum τιρωίος compo- eitam esse SQinpgeris aptam interpretationem non admittet suspicor eos denotari qui fato occubuerunt siye ηρωτφ μόρφ le&ynaiy (cf. toy η^^ρω- μiyoy μόρομ AelSch. fr. 362, 4). Ad /ιρωτός, non ad ιιρώτος (boeot. dor. ηράτος) pertinere boeot. ΠρωτόμίΓ/ος (Coll. nr. 484. 1069) vel vocalis fidem facit. — Nomioa patris et filii persaepe forma, haud raro sensu quamvis forma variata inter se similia esse constat. Cf. KXeiyoy^ytH Κνβιγένιος Bechtel Inschr. desjon. dial. nr. 45, ΆηοΧλόύωρον Πυ&οόωρου, Evaioy Εύαρχίιία Gollitz nr. 3025, Tίμόff^tμoy ΤψοΧάον BCH. VIII 192 V. 18, ^iatfdyjity Jttμoφityeoς Baanack Stud. I 87 nr. 20 (« Coll. ur. 3345 h), Eϋ(μtμoy Eixkiitoyog CoUitz nr. 3007, 4/5, Γιμώχον ΙΙολυτίμω Caner* nr. 151, 42, Ei^uoloy KXtatyiToj Collitz nr. 1231, 54, θρ(tσ^JβovXoy "Αό^ψήντου Cauer* nr. 267, 24, ZviaixQuTrty UXf^Uoyog ibid. 1. 29, Σουαί- χαρμον AXf^iovyitoy [i. e. hypocor. neminis ί4Χ€ξίμ€ίχος', cf. in eodem titulo Α 44 ίΑΧ^Ιίμοχος HXtliovyftog] CoUHz nr. 326 Α 45, Σttτυρ^oυya "Υβρίσταιον ib. Β 50, Π(τρίuoy^xuy Jiρδ^cU^y (όζΐράς'^ cap. IV) Collitz nr. 336, Kcn^iaUiy (L c. Κκφιαόάυίρον) Νιουμψο^ώρω Collitz nr. 556, 10, Siotifaioy (erfleht) eiocfcu^oi (gew&hrt) Collitz nr. 488, Agesilai regis filium Archidamum, l4φ6βητoy Aeschiais oratoris fratrem Ατρόμητου filium, TloXvUyoy Χ)ΙύΧον £. Gurt. An. Delpb. 10 p. 60 (Z 12 sqq. comparavit ingeDiose Usener Allgr. Vereban 32), fratres 'Nyijaayiiooy et *Ayftl(XHoy Bechtel Inscbr. des jon. dial. Dr. 93. £adem ratione accipio Πρόμ^^ος Προηαγόρ^ω Bechtel 1. 1. nr. 124, Jioytyny ΠρωτoγέyiίOς Ad-ayijoy in titulo boeot. CoUitz nr. 812, 4, JIρωτoγίyης Μοίριος Bechtel 1. 1. nr. 153, 35 (ro 7^ρonόy « ή μοξρα; cf. Aiσ^γίyης , Moιρitγέyης Cauer* nr. 156. 184. Ziig μοιρα- γέτας est).

— 24 —

Ad quos versus Schol. Ambros. liaec adnotavit scitu dignissima:

τους ini της ριρος φνομένονς ιονβ^ονς 2ιχ€λιωται ψενστας [ψεν- στάς Buech.) i'k$yov τους ψενστας άιελεγχοντας' τοίτους oi φν€ϋ3'αι τοις φιλοψενσταις των άνθ'ρώηωρ, Igitur ψενστη

(sic Buech. comparatis είρχτη πηχτή all.) et ολοφνγγών eandem rem indicant, pustulam qua ut nota insigniantur homines

mendaces. ψενστή: φενστης: ψενόομαι fere = ολοφνγγών: foXo^ φώιος: /ελεφαι'ρω.

γ 7 legitur ηεντηχόσιοι (Harder de u vocali 97) .quod metri causa ad analogiam vocum πεντήχοντα et τριηχόσιοί fictum videtur.^) Aristarchus quidem et Herodianus πεντα- xiaioi formam volgarem commendarunt , si quid video, sine iusta causa. Simile accidit ό 336 ubi Aristarchus pro νεηγενίας formam quam magis regulariter factam putabat νεογενέας dedisse fertur; cf. tameu Ludwich Arist.'s homer. Textkrit. nach den Fragm. des Didynms ad loc.

Haud scio an liceat ί&αιγενής (hier, an ort und stelle, geboren, i. e. aut avro;^^!' aut filius legitimus γνήσιος εξ

αλόχον prOCUl dubio popiUaris; opp. Spiirii εξ ωνητής μητρός παλλαχιδος sine dubio επεισαχτής alienigenae ; παίδες &νραιοι

Euripid. fr. 491, 2) huc trahere, quod quin rectius cum scrt. xha (= av&i; cf. synon. αν&ιγενής)^) comparetur qnam cum Ι&ύς^) nullus dubito. ί&άγενεεσσι (Herodot. II 17. VI 53) / vocalem

assumpsit ex analogia COmpositorum Κρηταιγενής, Θηβαιγενής,

quod in titulis quoque me legere . meiDini et Hesiodo Theogon. 530 Hartel et Rzach (dial. des Hesiod. p. 398) nierito resti- tnerunt; id quod eo facilias poetae sibi concesserunt quod etiam κατά/ et κατά simm. iuxta occurrebant.

Post Lobeckii disputationem (Parerg. ad Phryn. 650), qui 'hanc artificialem rationem non tam metri causa mveutam quam a natura ipea incohatam esse' iure dixit, Ahrens ika-

0 Sic τριακονταετής quod citat Prellwitz dial. theseal. 12 not. qui aliter ezplicat, τριάκοντα — cuius mensarae exempla porrigit Wagner Quaeet. de epigr. graec. ex lapidd. coll. gramm. p. 49 versus apud Kaibe- liam 85, β eztantis immemor; Kaibel nr. 1061 =: AP. IX 682, 4 ubi plura dabit Jacobs — , ίβάομάχοντ' αρι&μόν Sibyll. orac. XII 96 (?) ά cx vocabulo τεασαράχοντα acceperunt.

*) Cf. imprimis Rddiger de prior. membr. in noram. gr. compp. conform. fiD. 78.

8) Fick II. XI sq.; p. 231 ad 7/ 58H.

- 25 -

φη βόλος et cett.*) metrice producta esse contendere non iam debnit; sed viris doctis fortasse accedendum est, qm poetas in hnins modi formis fingendis longius progressos esse metri necessitati servientes stataunt.^)

In COmparativis χακοξεινιότερος οίζνρώτερος άνιηρωτερον

(? β 190)') poetae volgarem usum deseruerunt, productione vocalis 0 etiam post longam syllabam admissa, qnandoquidem fonnas regolares versas uon tulisset; praeter necessitatem tamen hoc si quod est vitium non admisenmt. Nam λαρώ-

τερος S. λαρώτατος IIOU esse pro λασ-ρωτερος qaae est senteutia

L. Meyeri (I* 489), sed revera ex qninque in quattuor sylla- barum spatium coartatum recte observavit Harder (de « vocali 7),*) de radice λασ Curtiam aliosque secutus, quod tamen dissnadent τελειότατος θ 247. Ω 315, αιδοιότατος λ 360,

ζωροτίρον Ι 203 (= ζο{σ)αροτ$ρον ; ζόη Hes.)^) quibUS COnfisUS,

1) Zacher de prioris nominum compositorum graec. partis formatione. Di88. Hal. I 293 sqq.

«) Herzog Bildungsgesch. etc. 71. 147. Wilamowitz Ph. U. VII 326.

*) Bekker H. Bl. I 280. — Adscribere labet ex Eustathii de his rebus disputatione Stesichori (frgm. 95) ύταρ&υμίσταΊο^ άντρων.

«) Cf. etiam Curtius Ordz.^ 361. Monro hom. gramm. p. 322.

») Hoc tamen dubitandi locam relinquit. De irritis veterum expli- cationibus quarum agmen ducit eummus Aristoteles Poet. 25 (1461 a 14 sq.) foeius dicere secutum exemplum Plutarchi quaeet. sympos. 5, 4 varias ίΠοπιπι rationes recensentis dod tanti eet. Notionem vini αχραιίατερον (kr&ftiger) temperati vereai Homeri I 203 inesse ut certum sit atque exploratam, effecit recte adhibitus ab interpretibus Herodoti locus sane qoam memorabilie VI 84 de Cleomene rege quem 2:xv^fiai όμιΧήααι^τα μα&εϊ¥ την αχρητο/ιοοίην jhiq' αυτών pater historiae perhibet: ^x τε τον, pergit ille, ώ^ «ντοί (Spartani) Ιέγουσι, i/itay ζωοότίρον (eine kr&ftigere miechang) βοϋλωντα^ ηαϊν, "Entaxo&iooy Ιέγουατ. Sed quamyis certus sit ac planas vocie intellectus , etymon nondum tenemus. Litigant enim de haias ▼ocabuli poesessione duaram radicum ζω s. ζη (ζην vivere) et ζίη (ζ^ϊν fervere) prosapiae, qaaram atraque inter nobilia grammaticorum nomlDa patronos invenit, et iam apud νθΙβΓββ ezorta adhnc sub iudice lis est Dec niei tenuiesima spes nobis ostenditur earo uDquam certa ratione diremptum iri Fervendi partes tuentur Lobeck Dqentzer (v. Ebel. lex. hom. 8. y.) quibos qnasi viam moDetrasse videri possint Horatii 4ervidiore mero' £pod. 11, 14 ancipitis tameu interpretationis verba. Adversario fautores extiteroiit Doederlein glossar 2450 qui tameu, si ultimam origiDem spectes, ex eodem capite et ζην et ζϋν emanasse sibi contra veritatem persuasit, et Curtius Grdz.^ nr. 567 (ω et ζισ ut fas est recte distinctis. Qiios longe soperat poeta a graromaticis in hac re quod sciam [v. nanc W. Leaf ad / 208] DODdum advocatas non vetustate modo, verum aliquantulo etiam

- 26 -

si λάρός revera ex λα{σ)ερος ortum esset, Homerum λαρότίρος (iicturum fuisse crediderim, sicuti dixit Ps.-Simonides AP. VII 24. 10 = Bergk* frgm. 183. Accedit qnod ue notio quidem radicis' λασ ad hiiius verbi usum homericum bene quadrat: significat enim λαρός apud Homerum certe utique et omnibus locis το χατσ. γενσιν ήόν ; posteriores demum ad res quoque κατ' όσφρηαιν atque adeo ad res χατ όψιν ηδείας transtulerunt. ^) Idem in γλνχνς et ηδνς usu veiiisse novimus. Legitur λαρον δεΐηνον (leckeres malil) Γ 31β, λαρον όορπον μ 288. ξ 408, Χαρον de vino β 350, de sanguine hominum vehementer appetito a muscis , quae *delectantiir' , ut ait Phaedrus V 3 , 9 , ^bibere humanum sanguiiiem', F 572. λαρός notione ab adiectivo ηδύς non difterre docemui' versibus β 349 sqq.

ήύυν, ο ιις μίτά τον λαρώτί(τος Sy συ φνλάοσας xtiyoy όιομένη τον χάμμορον, ίΓ noO-fv tk&oi

et loco Iliadie Ρ 570 sq.

μνίης η if xai ^ργομένη μύλα nt^ χροος ανδρομέο^ο ίχανίίη, όαχέαν, λαρον δέ οΐ αίμ^ ανθρώπων,

ciii clausolae quod ad sensum substrtuere possis Luciaui verba

μνιας δγχώμ. 3 : ήδν δε αντγι (SC. μν/α) το αίμα. ηδνς descendit

a radice svad cuius primaria significatio fiiisse videtur sapoiis (geschmack).^) Quare malim λάρός qiioque a radice λαν (in άηολαύειν) ducere,^) ut indicet λα/αρος^) sive λα/ερος^) res quae ad τό άπολανειν quasi invitant (P 572). ('f. etiani lat. ius sapidum, mala sapora, Formas solutas λααρόν, λααρώτερον apud Homerum reducendas esse ipse poeta docet « semper in thesi coUocato:^) observaverat hoc Sittl (Pliilol. 43, 12), qua

auctoritate, utpote qui uon so.holasticum agat umbratili cogitatiooe σι^γών των ονομάτων etyma rimantem, sed in luce vitae degens verba sua natu- rali quodam sensu ductus ita eligat, quam plurimis ut intelligantur idem• que probentur, Martialem dico apud quem VIII 6, 11 sq. legimus haec:

Hic scyphus est, in quo misceri iussit amicis Largius Aeacides vividiusque meram.

Μ Cf. quae citat 0. Schneider Callimacb. II 756 nr. 273.

*) Aliquotiens »}δονη valet idem atque nostra *geschmack' ,gerucL•' Zeller Philosophie der Griech. 1* 241 n. 2 (602 n. 2) 880 u. 2.

3) Post alios velut Jurmannum KZ. XI 309 Brugmanuum C. Stud. IV 153. — F. Solmsen KZ. XXIX 349 (λιαρός).

*) cf. Hesychii χίΐυαρόν χαπνρόν (i. e. xajaQOv).

*) cf. γλνχερός, Ηβ8. δη(ρόν' μέλαν xai το χηιόμενον.

*) Νοη dicit Homerus ,α^^υ λαρόν ab imitatoribus frequentatum Αρ.

— 27 -

tamen observatione inale usus, assentieute Cliristio, λιαρύρ reseribendum esse couiecit, qnod adiectivum• divereissimae notionis neque ceteris locis aptuin est et senteutiam prorsus pessumdat Ρ 572 qneni versum qnomodo Sittl ciim ^ 477

eomparare potueiit externae speciei similitudine iii enorem inductus sensus omniuo ratione non habita. ego non asseqiior. Forniae λααρό^^ liaiid scio an tenue vestigium a saecnlorum invidia casu quodam vindicatum ad liauc aetatem pervenerit; quod quamvis levi corruptela inducta facile agnosci posse videtur Anth. Plan. 210 = Bergk Poetae lyrici* Π 311 (Plato 32, 6 sq.)

^Ό^οχί'ίης Ι-σμος AaytcQOig (al. λάροις) ^;τί χίίλίΟί (ifthOy.

λαροίς coniecit iam Salmasius; videntur lectiones λαγαροις et λάροις natae esse e primitiva λααροίς, De coiruptelae genere cf. Jacobs Anth. Graec. vol. III p. 305 et quae ipsi con- gessimus infra libr. Π. Quod in Hoinero λααρύς prorsus ob- litteratnm, apud recentiorem servatum est, exemplis non caret.^)

In δνσαεος Ε 865. Ψ 200. u 289, δυσάής f 295, άχράίί ξ 253. 299, νπεράΗ Λ 297, άλι««ς () 361, είάα Hes. Ορρ. 599, Χ^αης Μ 157. £ 368. μ 313, qiiod ηοη ex ζα-αης con- tractum*) esse potest — iii talibus enim « eliditur, nunquani contrahitnr — , « vocalis prodnctionem neque litterae Vau deberi — sive α vere longum lieri sumas^) sive ex Aeoluiii more όνσαυής et cet. eadem ratione scribas*) — neqiie ab ictu8 vi repetendum esse^) hoc argumento certissimo evincitur, quod extra compogitionem α in huins radicis familia

Rhod. I 456. 659. Οη)Η. Argon. 1237. Quint. Smyrn. III 691. IV 279, sed μέ&ν jrt^v\ neque uy&nt kfc{tn Kaibel 569, 6, ubi attendas etiam recen- tiorem notionem (cf. ΑροΠοη. Rhod. III 938 λαο'όν ^ηος).

*) Hesiodi λάροΐς ηοοίν (EM. 557, 6; cf. lex. Virfd. Naiick. 119, fr. 229 Rz.) quod cum homerico Ιαρός nullis niachinis conciliari potest iii quaestione de primaria huius vocis significatione non abiitendum est, quod fecerant Lobeck Rhem. 343, de forma p. 29 et Elem. II 107 incredibilia coinmentans, et Harder 1. 1. 7.

») Spitzner Prosodie 83. Stolz composs. homm. 30. llarder 1. 1. 37 not. 2.

«) Harder 1. 1. 37.

«) Fick Od. p. 18.

») JobanssoD BB. XV 180 adn. 1.

- 28 —

αημι όιάημι άήτης αέλλ^ι ά^λλοπος (c. 30 ies apud Homerum)

semper corripitnr,*) neque ullus versus legitur qui cum Gerhardi Oect. Apollon. 178) commento (Hes. Opp. 516)

xni if ^ιηηα^ αίγα τανντρίχα χι Α.

comparari queat: unde ex mea quidem sententia causam α in άλιάης et ceteris longi ex usu Graecorum vocalis in commis- sura producendae repeti debere necessario sequitur. Nominis όνσάης gen. plur. est όνσα^ων quem poeta sic ut erat versui aptare uon poterat; neque auxiliam attulit altera compositi forma correpta « vocali instructa*) δνσάέων, Ex his angustiis poeta sese ita extricavit ut η nominativi adscisceret : ^) ()υααηων V 99^) quod metricam productionem expertum esse Kuehner I* 339 (§ 123 b 3) asserit, vocaU η (non ei\ cf. libr. II in.) refutatus. Hanc formam huc referre uon dubitavi quando- quidem poetae figmentum videtur a volgi usu versus gratia discedentis. Desnnt enim aliae formae quibus simile etiam in sermone domestico accidisse probari possit; immo in declinatis et derivatis a nominibus in -ος: «(ς); -ης: -ες utique adhibetur, si nomin. in -ης exceperis, forma -((σ)-, non aucta -<7(σ)-. Narn

""Αρηος CUm βααιλη/ος COmponere licet CoUatis "Αρευς "Αρευος etc.

De boeoticis genet. Κλεοψάνείος θεοφάνειος quae ει ex ε natum habent cf. G. Meyer^ § 149 p. 160. Aeolica Αινρομενψ) εηψέλψ^α

Ο «^'(.< in censum non venit propter Homeri formas »]ίρα (» ion. η^α Hesych.) et att. αηρ de quo improbabilia docuit Wackernagel KZ. XXYII 276. ft natura longum — non litterae aeolicae vi productum, quae vis apud Atticos certe nulla erat — a mutatione iu ν nescio qua causa vindicatam est sicat iu ^νσΰ(ς.

*) Hes. Opp. 594 ίίχράέος cui voci synizesin non recte adhibuit Spitzner Prosodie 66; εΰάές Soph. Philoct. 828. Herodot. II 117?. — Productio in eompage neqne in omnibus neque in isdem vocabulis constanter loctun , habet; cf. e. gr. Bergkiain ad Ck>nnnae fr. 9. Becbtel. ad Inscbr. des jon.

dial. nr. 174b 24/5, locum classicum Hes. Opp. 490 όιραρότης πρωτηρόΐ9ί^ Theocrit. XVI 90 Ηνάρ^&μος — XVI 64 €tyηρι&μoς, Falfli igitur sunt Leskien C. Stud. II 72. Herzog libr. laud. 137 de ύψ-ηρ^ψέες: ύφ-ερεφές dieputantes.

3) L. Meyer Vgl. Gr. II 119. Westphal Meth. Gr. 1 1, 320. Bezzen- berger BB. VII 74. Conferatur etiam Johansson BB. XV 180. *Λ;σ«ίίωΐ' wobl nach βααιλήων G. Meyer» § 370 p. 350/1. Nauckii δνααείι^ίν Mel. gr.-rom. IV 610 quid sibi velit, nescio. — Qui vocalem σ consona intermortua productam esse statuunt Beermann C. Stud. IX 44 Froebde BB. III 5 non magis dlgni sunt quibus aurem commodes, quam qiii de digammo iDeequeutem vocalem producente fabulantur (Harder de η vocali 39).

— 29 —

Κνπρογενηα ^η nominativi servasse' dicuntur ab Ahrensio I 90. Xon recte.^) ^ιννομέντι ad primae declinatioms analogiam accommodatuin , non aliter quam lesb. gen. ^Εχεχράτη Πολν-

δ$ύχη Έρμfyy€vη, accus. ίπ -ψ exeuiltes.^) Κνπρογένηα et si

qua leguntur eiusdem ordinis ex Κνηρογένεια orta esse, diphthongo ei ante vocalem nescio qua ratione in η conversa, supra pag. 17 diximus aliorum sententiae accedentes. Inter hoc η et vetustius ει novo pronuntiandi more in illud mutatam aliquando ψ quasi inteiOiedium locum obtinuisse, ut depra- vationis haec evaderet series: -εια: -ψα: ηα,^) demonstrari neqiiit. Nam aeol. έπιμίλτια Collitz 250, 5, ion. εενοχράτψα Bechtel Inschr. des jon. dial. 208 ι habent solito scribendi errore appositum, qiiem in Ιώτα άνεχφωνήτίξ) sexcenties ad-

1) Cf. Hirzel Zur beurtheilung des &ol. dialects 56.

•) G. Meyer» § 339 p. 330. -ίιϊας: -ίΰα: -/cf«(0.• -/(f«v *= -γένης: -γίν»ί: -yiyni^): -γένην.

*) G. Meyer* § 87 p. 79 sq., qui de nominibus in -ήίος , -ηία, -ήιον perperam iadicat. DistiDguenda sunt tria genera: 1. χήίχειος, χάίχεος, χαλχονς a χαΑχός derivatum. 2. Όμη^ειος , Αίάνι^ος ab *Όμη^ος, Αϊας derivata. 3. χαίχί'μος (i. c. χαΙχή/Ίος) ηοη ad χηΐχύς, sed, id quod notione adiectivi probatur ()' 431. α 328; ν. Ebeling s. v.), ad χκλχίνς χαλχηος peninens. Tertio generi adscribenda sunt attica iu -tiog, -(ioy exeuntia, initio re?era e stirpibns in -ενς orta velut ίεοήιον, -ftoy ex teQivg, β«χχ»!' ίος, βαχχίίος e Βαχχ^ύς forma tragicis, Naziis teste Athenaeo III 78 c, Erythraeis teste titulo Bechtel Inschr. dcs jon. dial. nr. 206 c 36 nota, HQvtayiiioy , nqvtayfioy 6 UQvxaytvg quam vocabuli ττρύταης formam cognitam habemus aliquot testimoniis (vid. infra), πρειγ»μκ e ηρεσβεύς (cf. cap. 3). — ί(ρηίθ^ ηρυταΐ'ηιον βαχχήιος ηρειγ^ίον similia facile fieri potuit ut paulatim ad ίερος nQviaytg βάχχος ηρέαβυς traherentar et Graecis ex his ope suffixi -ήιον -ηιος s. -είο^ -ίΐος ducta essc viderentur. Unde progressi idem suffixum etiam aliis vocibus, iuxta qaas formae in -ενς nusquam extabant, addiderunt, sicut tempore in verborum deri- Tatione analogia gliscente eo deducti sunt, ut -ενω terminationem omnibus fere stirpibus affingere sustinerent. Sic evaserunt talia qualia sunt μα^ημον (juaVri^; cf. μαντεύω)^ ίϊρχείον (^ρχη\ cf. αρχεύω). Pennde accipienda snot nomina in ^ηίη, •€(α velut Ιηηεία ηρ^σβεία ΰουΐεία, boeot. μα^ίείίίχ. quae descendunt a formis partim veris partim fictis ίηιαύς ηρεαβεύς dov λεύς μαναύς (cf. δουλεύω μαντίύω). Alterum genus a tertio Homero recentiores poetae non semper accarate distinguunt externa similitudine {Χ)μηρειος: χαλχίϊος) inducti, ut -tjiog a tertio ad alterum qua est origine et oatura hanc dilatatam fonnam aspernans male transferrent. -rliog -ηία 'ήίον unquam vera vocalis productione ex -tiog -(ία -«for in sermone vitae fnon poetarum) oriri potuisse qao iure G. Meyer asserueriti Tideat ipse.

— 80 —

missum novimus ; *) pronuntiatione nihil dififerebant a Κνηρογένηα Medea cett. quae η ex si ortum habere modo diximus. ion. άλη&ηιη et alia eadem ratione e nominibus in -ης ducta sub- lestae fidei sunt, ut yidetur a grammaticis sive librariis in similitudinein formarum longe aliter comparatarum μαντηίη βασιλη/η detorta.

Χέρηα s. /έρεια χερηι /Μη^ζ noit descendunt a nominatiyo ficticio χέρης qui in lingaa nuUus extitit. Utique suapicor rescribenda esse χέρεια /Jgeu χέρειες. Est enim comparativus radicis cuiusdam χερε-^) rite factus, adhibita breviore sufiixi forma -«.•?- ^) quam colligere possumus e superlativis in -ισ-τος desinentibus, e flexione πλ^α, πλέες, πλεας (form. prim. 7τλ«α,

πλειες = πλε-ίσ-α , πλε-ια-ες), βχ adverbio οπισ-δ^εν (quasi

ablat. comparativi), e latinis magis, magistet^^ e goticis juhiza, mancufiza cett. : χερε-ισ-α, χερε-ισ-ι i. e. graece (vetusta aetate)

χερεια, χερειιΛ) χέρειι eXj χερΒίες rhapsodi ut auribus εα ειε

reprobantibus satisfieret in χερηι et χέρηες mutarunt, unde η librariorum inciiria passim etiam in alios casus sese insinuavit. ταν&ΐα sive ταν^εια quod afFert ex Aristoph. Ach. 869 Beermann (C. Stud. IX 44) procul dubio non idem est quod αν^ε{α)α. Nec magis in hac re ad testimonium vocari possunt

\4[ντ]ιγ[ενε]ιιω , Α[υ]τομειδε[ΐί]ω Collitz nr. Γ)70 (boeot.), olim

ab Ahrensio (II 526 sq.) immerito addubitata, quae a Blassio (Aussprache^ 55) et Johanssonio (BB XV 181) ft ex η natum

») G. Mcyer^ § 117 p. 133 sq. Nιili^ii^ωy Bcchtel Inschr. des jpn. dial. 206 b 27. — In illo titulo aeolico (Collitz 250) iuxta leguntur (nt- μβληικ et 7iQVTc<rtji(( (form. prim. >to υ r «»'»;//«)• Pronuntiandi mos qui tiinc temporis aetate Romana obtinebat iitrumqne opinor per nudum i; proferebat. Quo facilius scribentes induci potuerunt, ut (ηιμίΐηκ (= hn- μίλ(ΐ(() quoque ι adulterino donarent.

2) '/(ofUfn' i. e. χιο€'ίω^. Itidem <cQe(o)y = dQf-(toy, αρ( habes in ίί^έσχω, ((Qe-Ttj. c(Q6 de Saussurio est ccqA; A, quod aliis insequentibus vocalibus quasi absorbetur, ante i et j servari constat; cf. τ«λ«-/-;Γωρο? et Huebschmann Indog. Vocalsystem 24. cc(t((o)y: ccQtcrog »» xaUatti: χκλ'ίζια^^αι. Nam comparativi initio sibi poscebant fortiorem radicis speciem («()f), superlativi debilitatam («(>). Cf. βρίζων: όλίγιατος; xQiaaojy: χούτ ιστός et χά^τιατος e qiiibus formis xaqi-' hinc inde etiam ad compa- rativum transferri videmus. xaoTJioy, xaoaaioy, unde cret. xaQTOyttyg, dor. xtcφ]ωy.

*) ^€ΐάός (e /ει^'/ος): /ιάυΐα (e ft^-vaj€t) = nldvt (e nXBioau)'. π).(α (e ηλειαά). Cf. Joh. Schmidt KZ. XXVI 877 sqq.

♦) Collitz BB. X 30an. Aliter Mahlow AEO 46. Joh. Schmidt 1. 1. 381.

— 81 —

habere creduntur. *) Quid rei sit, elucescet opinor postqaam pauca de patronymicis in -ειος praemonuerimus , de quibas qoae disputat Meister (Diall. I 224) mihi quidem ad persna- dendam parum apposita videntur. ^Ανδροτέλπος Αιοφάν^ιος Mvaatyivsiog cett. non ut Pindari /ΙπνομένΒΐ^ παΐ (Pyth. II 18) ex *^Ανδροτε^{η)ϊ ος cett. orta esse docet η diphthongus semper fere servata; cui scribendi constantiae recte de his formis aestimatoro quantum tribuendum sit, optime declarant loci innameri ubi leguntur άσψάλια /ισοτέλια άτέλια^) (form. prim

-€(σ)ια); nomina feminarum in -γένϊα -χράτϊα -τίλΐα;^) ^ηιχάρϊα

CoUitz nr. 441 (form. prim. -^σ)ίά); ^ΑργΓος*) Collitz nr. 503 nomina in -xXia^) (forni. prim. -κλε/Ίά; cf. ^Ηραχλε-ΐίης

ενχλεΐη);^) nomina in -γεν/άας -χρατίδας -τελιδας'^) (fomi. prim

-ε{σ)ιδας) in χλίδας (form. prim. -χλεβδας). Cf. prae ceteris

^) Errasse dc his Fri(schium Progr. Johann. Hamburg 1887, 25 iure 6U0 monet Johansson 1. 1. 181'^uaroyi8 et ipse yerum non invenerit.

*) Meister Diall. I 229.

») Meister ibid.

*) Meister ibid.

») Meister 1. 1. 225.

^) Formae plenioreB (cf. Homeri ΕΟρνχλέαα simm. a Nauckio iure revocata et Hesiodi KUfirt; praeter haec lacon. ^Qaxkqiuuy Cauer* nr. 22^ ubi perperam -χλ^ΐδην, ex -χλί^ιδαν contractum? cf. eiusdem tituli initxo = 4/ΐ€(χόω) fortasse insunt in ΠκαιχΙΓια (= -xlf/fain) CoUitz nr. 671 (epichor. litt); Εϋχλ€'ίη Collitz nr. 500, 8; Ενχλίίδαο Collitz nr. 1186 («= .χΐ(μσιβας), EvxXtion' Collitz nr. 485, 39. (= -χΙί/ίαιωνΊ).

') Meinter 1. 1. 229 qui horum -ίδίίς ex -ίίδας mutatione vocalium boeotica ortum sumpsit non additis argumentis quibus in hac re opus esse ipse docebit Diall. II 98. Qood statuit probari ni fallor poterit anapaestis Anaxandr. comici frgni. 41, 16 II 1, 153 K.

uukety δ* fehTOig *Αντίγ(νΊδαν. lUe enim αΰληίης fuisse videtur filius Dionysii quo in musica arte magistro luiis est Epaminondas (cf. Meineke comra. III 187), ortus e famUia mugiconim cuius prolem etiam alium ^Ιντιγ^νίδηρ, nliam 2:uxvqov Θηβαίον μουαιχον κύλψδον ΦιloUyov, fuisse proclivis est suspicio. Certe de quadam niQsicoram familia in qua nomen iiyriyfy είδης usitatum fuerit et soUemne cogitare iubemur aliie testimoniis: Leonid. AP. Υ 206 Μηλώ xai 2:ατνρη, Άντιγενείδεω τΐίζϊδες 8unt et ipsae Μουαέων ίνχολοί ^ργάτιδις (ubi atten- das imprimie recurrens Σατύρου nomen); BCH. YII p. 112 (a. 265) 'Ayri- γετείδας αθλητής, De recentiore aetate v. Friedlaender Sittengesch. 11« 618. Notam est et verum quod legimus App. Planud. 28, 1

'Ελλάς fiky Θήβας ττροτέρας nqouxQiyey iv αΰλοίς. Sa^pe occarrant αύλητ€<1 Θηβαίοι et Βοιωτοί cum apud scriptores tum in titulis. Ipsum nomen Ι^^τιγενίδας in titulis boeoticis sat frequens, alias

- 32 -

Collitz nr. 493 άσφάλιαν: Μνασιγ^νείω] 476 ^ΑριστοκΧίδαο Ι^ρχικλ/άαο: θιοχονόε/ω Ααχράτειος ^ΑνίροτέλΒίος Φιλοχράτειος;

Collitz nr. 700, 10 -χλ/άας: 17 ΘιογένΗος. Omnia recte habent, si non ab *ΐ4νδροτ€λ6(σ)ϊος, quod utique in *ΐ4νόροτέλιος abire debuit, sed patronymiconim thessalicorum in -ί<ος — quae terminatio etiam ad stirpes coneona et vocali ι sive υ finitas accedit^) — in tempore memores ab *^Ανόροτελ^(σ)€ΐος proficis- cimur: ^ΑνόροτΒλ€(σ)€ΐος non potuit non in ^Ανίροτελέΐος mutari*) cuius loco etiam Άνόροτελειιος (cf. ^Αντιγενεαος

Αντομειάεηος supra allata) scribi licebat; cf. att. Αιομέιες,

Ιχαριειες,^) Κολλντειες ,^) πτελειιναι tit elensin. (a. 329/8 a.

Chr. n.) BCH. VIII 1883 p. 388 v. 32.^) Haec si vera sunt, consuetudinem scribendi et accinendi quae adhuc obtinet dubi- tationi obnoxiam esse continuo apparet; per aliquod certe temporLs spatium ciiius fines accuratius describi non posse opinor boeot. patronymica a nominibus in -εις (= -ης) derivata in 'έϊος tiTsyllabum cadebant. — Sola nomina in -χλε/ης terminationein longiorem -ειος detrectare videntur, exilioris eiusque vetustioris -ϊος tenacia, cuius rei causa in aperto est

{= ""'Χλεεειοςΐ): ΠΟΑΥΚΑΕΙΟΣ, Φιλοχλειιος = *-χλε{/)ε{σμος

- *χλεειος >- χλβιος. Nisi forte mavis -χλεϊος decuilatuin putare dempta aut altera vocali ε {-χλεϊος ex ^-χλε-ε-ίος ut Ήραχλεης ion. dor. ex "Ήραχλεεος) aut ipsa terminatione -«σ-

{-χλέϊος ex *'Χλε/'είος; cf. ενχλεΐη, ^Ηραχλεΐόης). Ne Φίλοχλειιος

e ^Φιλοχλε-ε-ίος ita ortum esse arbitreris, ut εε in unam η (i. e. boeot. ει) coaluerint, vide quae de nominum in -χλης flexione boeotica infra disputabimus.

quod sciam non item. In comici versu utrum i-iyiiyeyeiJicy forinam senii• boeoticam (cf. Sioqfarog Coll. nr. 488 Α iuxta θιόψεστος Β: f. att. Θ^ό- Θ'ίστος) restituere an vere boeoticam ^^yfiyeyiday relinquere (Έηαμίνω^άΦί Dinarch. χκτά Jijuoad^ivovg 73) praeferamus, in nostro arbitrio positam est.

») Ίααόναος ^Αγα^ούνειος Prellwitz dial. thess, 49. ΚΧ€οηοΙίείθί Βι]- .9νίί((ς (iuxta genet. Βί&νος) BCH. XIII 381.

«) άωρο&έϊος Collitz nr. 470, 14 = άω^οβ'έ{α)ειος.

») Wackernagel KZ. XXVII 267.

«) Meister Diall. I 244. Meisterhans^ p. 36. Blass Auespr.• 83 not. 75.

^) Forma ητ^λεη inde iam ab Homeri aetate frequentatur; πτελείκ cgo non noTi. Testimoniis congestis redarguitur Johansson BB. XV 181, e nisi ante u et ο yocales positum nou in n aut ι transfiguratum esse contendens. Cf. etiam iei boeot. -< t^/» (foxfd -< aoxit] G Meyer* § 60 p. 71.

- 33 -

Omnibus exemplis recensitis iam confldentius affirmare licet δνσαήων ίη graeca lingua non habere quod sui simile sit; quam ob causam poeticae licentiae assignandum erit, qua usas etiam Aristophanes comparativum χαταηνγονέστερορ Lysi- sta*at. 776 metro serviens in χαταηυγωνέστερον mutavit, nomi- nativi ω in legitiinae vocalis o^ocum substitutx). ^)

Frequentat Homerus in compositione voculam ^i;- cuius vocalem initialem producit nonnisi iii his :

ηνχομος (multis locis).

ηνγενειος Ο 275. F 109. 2 318. 6 456. h. h. ΧΥΠΙ 39 sq.

ηνγένης h. li. Ven. 94.

ην&ιίμε&λον h. h. XXIX 1.

ηνπάτειρα^) Ζ 292 all. quod ex librorum scriptura

ενπατέρεια — quam cave tuearis allatis χνανοπρωρε/ονς et

ενρνοόεία^) quae cum ενπατέρεια passim componuntur velut a Duentzero (KZ. XII 8) — verissime elicuit Leo Meyer (II 342). η vocalem adiectivi ηνς, quae plerisque locis in thesi legitur Π 464. 653. Β 653. Γ 167 all., utique e linguae legibus explicandam esse H. Collitz qui nuper (KZ. XXVII 183 sqq.) quaestionem de huius vocis veriloquio attigit contra Kueh- neram (I* 138. § 38, 5 adn. 2) iure suo monuit, in hoc tamen errans quod ε ex η ante υ vocalem attenuatum esse contendit. Huius rei quae exempla attulit p. 187 longe aliter coraparata sunt: nam aliud est ην ^ iv quae vocales olim cousona diremptae permultis locis*) apud Homerum duas

efBciant syllabas, aliud ψ) ^ ευ m βασιλεύς, Ζενς, λειτουργία

^) Lobeck ad Phryn. 195. Si quae huius formae apud ecriptores peJestres similes leguntur — velut Aeliani αλαζωνίστατα a G. Meyero ut geQuinum allatum — errori librariorum tribaerim. Nam in ο et ω accurate distinguendis ne recentioris qnidem aevi titulis, nedum librariis ulla fides est.

s) Menander frgm. 616 III 185

Ή ό' ζϋηίίτειρα ^ιλογέλως te nuQd-iyog Λίίχη μ6&^ ημών (νμ(νης ί7ϊθ»τ' αε( qaos versus adservavit scholiasta Aristidis qui addit λέγει (T^ την *A&^vay. Meineke comm. IV p. 282 (ad fr. 218), qui intellegit Νίχην *Α&ηνάν a Sophocle Philoct. 134 memoratam, confert £t. Gud. 220, 7 Εύπάτειοα: Jia τζς €1 όί^,ϋ-όγγον τφ λόγφ rojy Jiw τον ειοΐί^ Lobeck Paral. 214.

•) V. epimetrum I.

«) Sebero duce U8us CoUitz uno tantum loco Γ 235 adverbium ^i; extare

Schulze, Quaeetionei• epicae. 3

- 34 -

κΧ&/ς χλειω ηοη tam a ληϊτ, χλψς χλψω quam a fonnis vere atticis λψιτονργια χλγις xXffi} satis notis^) proficiscuntur. Quae ratio revera inter ηνς et ϋς intercedat, mox apparebit.

Homeri verborum copia haec suppeditat vocabula cum €v- composita quoruni altera membra consonas dupUces quibus positio eflScitur in fronte exhibent:

ϋζνγος -ζωνος -^QOvoq -χλεής -χλείη -χνήμιίες -μμελ/ης -ννητος -ξοος -πλεχής -πλο'ίη -πλοχαμΐδες -ηλόχαμος -πλυνής -ρραφής -ρρεης -ρρεετης -ρροος -αχαρ^μος -σχοηος -σσελμος -σσωρος -σταθ'ής -στέφανος -στρεφής -στροφός -τρεχής -τρίχες -τροχός -φρων -φραινειν -φροσννη -χροής^) quae plus 190

locis ita le^ntur ut £ et ν diaeresi dirempta esse versus testimonio constet. Apud Hesiodum invenio έίζωνος -μμελιης

-ξοον -πλεχέων -πλόχαμος -ρρεέτην -σσώτρον -στέφανος -σφνρος

-τροχάλω -τροχον 23βΓ^) ita in verstt collocata ut fiat yocaliam

diaeresis. Formarum ηυχνημιδες ηνσσωτρος ηνπλόχαμος simm.

nec vola apparuit nec vestigium. Rem sic a poetis proposito institutam esse cui locorum frequentia, in qua quamvis ingenti nullum ηναχαρ^μος vel siiuile quid invenitur,*) persuadere non

piitabat; neglexit vero S 202. 303. Π 199. ξ 108. Λ 318(?). ^ 259. ξ 247. τ 79. 354 quae omnia Seber male inter compoeita rettnlit.

«) Wackernagel KZ. XXVU 271.

^) ^ιστρε/ιτος ^ντμητος simm. potius excludenda censui. έύννητος idem quod €ΰμίτος Eur. Iph. Taur. 817; nam *sndtos (hibern. snnthe iilum) i. q. .wiro? (cf. Fick BB. III 165).

8) A. Rzach Dialect des Hesiod VIII. supplem. Fleck. Jahrbacher. 372 sq. Seposui tres locos qui exhibent ^υάμητος (υχτί μένος.

*) Hac re et illa quod adverbium ^ύ vocalem apud Homerum nusquam producit, refellitur Fickii qaoque ingeniosa coniectura quam protulit II. XI sq. — ήύ Π 191 Bekkero debetur contra Homeri constantem usum peccant). Homero reoentiores poetae Pindarus (ήν 01. V 16) et Alcman fr. 33 y β ut alias sic in hac quoque re homerici usus imitationem non isdem quibus Homerus ipsc sese contentum habebat (adi. ήνς, composita qualia sunt ι^ύχομος ήνηκαιοα) finibus terminayerunt , sed sibi permi- serunt productionem etiam ad adverbium (ηύ) transferre et ad composita aliam atque tjuxouog meusuram explentia {»Ινπνργος Pind. Nem. IV 12). — ίύηγενιίς quo Fickius utitur incertum est; nam Rbiani coniecturam εϋηφίνης, si est coniectura, confirmari titulo Thasio (Bechtel Thas. Inscbr. jon. Dial. II 13) monuit Wilamowitz. tΰη^iyέωy {=^ εΰάκιμό^ων, J1λoυτovyτωv) facile in ίνηγενέων abire potuit, quandoquidem Graecis ευγένεια erat ίΐ^χαιος ηλοΰτος xai ιίρίτη Aristot. Pol. IV 8 p. 1294 a 21 sq. Bekk.; Eur. fr. 22.

- 36 -

yalet, aliis argumentis victum manum eum daturum esse spero. Conferat quaeso haec inter se:

Κί'ρχη ίνηλοχαμος χ 136: ^ea^ (i. 6. Κιρχης) χαλλιπλοχάμοιο

χ 220. 310. ^Αχαιοί c. 30 locis ίυχνημιδες: uno loco Η 41

άγασσάμενοι χαλχοχνήμιόΒς Άχαιοι ubi ne hiatum urgeas ad-

hibita forma ηνχνημιδες orturam, dissuadet / 402

'Ihoy έχτησΟ^αί iu ytttoyivoy πτολ((θ•ρον. γυναΐχας ένζώνονς /366. 4^261 άνίρών χαλλιζώνων τε γυναιχών €νζ€9Ρθΐο γυναικός Α 429 Ω 698. V" 1^7•

— χι^νης Ζ 467 Ιύτρ*;(ας Χηηους Ψ 13. 301. 351 6παί'ξαςχαλλίτρίχαςϊππουςΕ32Ά

^ΑγαμΒμνονέης χαλλιτριχος

Αϊ&ης Ψ 525 οηως χαλλιτριχες ίπποι Κ 491 cf. ι 469. Cf. etiam χαλλ/ρροος et ίνρροος'^ χαί,λ/σφνρος Ι 557. 560.

S 319. € 333 et ίύσφνρος Hes. Scut. 16. 86. Theocrit. 28, 13;

^Ηώς ένθ'ρονος et χρνσόθρονος; ^ ή μητρός χαλλιπλοχάμοιο S 326 et Jημητρ' ηνχομον h. h. IV 1. 316. XII 1 (li. h. IV 298).^) Minerva est ι/νχο^^ος et ενπλοχαμος.^)

Qua in re poetas non productionem vocalis ε ut ilUcitam evitare, sed compositum ipsa notione signiflcantius illustriusque praeoptare voluisse, sicubi per metrum liceret, ne mihi obicias, prohibent versus quales sunt Ζ 92 = 273 = 303 Άθ^ηνα/ης επί

γοννασιν ηνχομοιο; h. h. Cer. 60. 75. 443 Ρειης vel Ρει'ην ηνχο- μοιο i-ov); Κ Γ) Ήρης ηνχομοιο; Hesiod. Scut. 210 ην ηνχομον

>) Gemoll ad h. h. V 18.

«) ut omnis e diiplici vocis ορ&ός notione {recti *grade' et erecti *empor- gerichtet') ortara ambiguitas vitaretur effecisset h. h. II 220 yocabulum ηυχρηιρίίω^ admissum (v. 209 βοναΐμ ivxQiciorfuiy), sed quamquam βό(ς teete versu 192 sunt xfQtUaaiv tkixitU (= r« χ^^«τ« ^υχημη^ϊς Luc. maritiiu. dial. 15, 2), poeta maluit dicerc cum quadam sensus ambiguitate ύρ&οχραιρίίοη' (cf. Σ 573. Θ 231. u 348; quod vocabulum Pape s. v. 'mit graden hornern' vcrtit h. homerici locum non curans; immo rectius 'mit emporgerichteten hornern*). -χοαιοα hic το x^^ug denotare (non ut in ημίχραιρκ την x«f(drjy) non miraberis post Joh. Schmidti disputationem Pluralbild. der indogerm. neutra p. 363 sqq., ubi addi potest ex Hesychio λίυχό-χρας' λίνχοχέφαΧος — Η. homerici locum attuli ut illustri exemplo demoDStrarem , qiiam anxia cura poetae in producta forma *}ν• compositis adhibenda etiam tum versarentur, cum metrum siroulque sensus huias formae nsum commendare videbantur.

3*

- 36 —

Δανάης \ Theogon. 625. 634 ηνχομος Pf/jy; ubi composita e χαλλι- incipientia inducere per versum atque sententiam perinde licebat. Accedit quod nulla omnino causa est, cur poetis voca- bula cum ev composita prae aliis (puta δνχνήμιδες prae χαλχο- χνημιδες) quodammodo languere visa esse sumamus: suo enim iure adnotavit Collitz 1. 1. 184 sq. ab huius aevi lexicographis in definienda vocabulorum quae huc pertinent vi atque pote- state persaepe peccari multisque in homericis exemplis signi- ficationem, ut ita dicam, fortiorem et quasi sensus aliquantulo magis ferientem (velut starkm^hnig , dichtgelockt , stark- stromend, mit tttchtigen Radern) manifesto deprehendi. Quae cum ita sint non iam oiFenderis quod formulam ένχνημιδας

^Αχαιούς vetustioris esse Originis quam /αλχοχνήμιόας Η 41

ipse locorum numerus aperte ostendit. *) Poeta igitur qui Η 41 panxit ab epici sermonis fixa consuetudine permultis versibus sancta discedere praetulit quam ηνχνημιδες — η m thesi collocato — adhibere: quo argumento ut mihi quidem videtur invicto eflScitur illo tempore nullum extitisse talis versus exemplum qualis inter versus a Tzetza ad Ljxophr. 1263 e Lesche auctore parvae Hiadis citatos occurrit:

^x δ^ Ώ.€τ^ *Α^δ()θμά•/ην, ηvζωyoy nttonxotity "ExTOQog*)

et Apollonio Rhodio excidit Argonaut. IV 269:

xfci 7ΐοταμ6ς TQίτωy ηνοόοος, φ υηο naau^)

vel qualem progenuit corruptela socordia librariorura invecta Batrachomyom. 127:

θ•ώηηχ«ς δ^ ίίχον xukcjy tvτ()(φtωy fcno ^vQOojy

(heplamet.) et finxit Goettling pessima coniectura quam ne

memorare quidem debuit Kinkelius fr. ep. gr. I 121 sq. ob

hanc rem merito repreliensus a Nauckio (Μέΐ. gr.-rom. IV 379 adn. 3):

Φοίβφ νηοδμη&ίϊα ι'^υnkόx((μόy τ' ^Eqiwnty^^)

immo poetas tales yersus pro vitiosis habuisse. Quanta reli- gione etiam posteriores, quorum per manus carmina Homerica tradebantur voce et litteris propagata, ην- in thesi producere

0 Franke de nominum propriorum epithetis homericis (diss. Gryph.) 23. *) Mein. An. Al. 46 sq. coniecit *Ayδqoμάχζιtty iύζωyoy, >) Trad. fvQoog s. έύρροος, Non male MeiD. (ΰ^ύρροος, *) Similiter Heyne (Bekker H. Bl. I 21) scripsit ^427. ψ 81 ^γ^νέων pro ivηγ€yiωy.

— 37 —

vitaverint, egregie hac re illustratur, quod quamvis alias iu versibns quos contra metri legem hiare opinabantur resar-

ciendis rnale sedali, θ 285 ϋντα ίνχλΒίης, Ξ 6 λοβτρά ίυπλό-

χα/ιοί, -Σ 48, ^ 215, (Ι 497, Γ 342. 542, Hes. Theogon. 255, Kinkel 1. 1. ^) intactos praetermiserunt itaque nostratibus mate- riam haUttcinandi praebuerunt. Etiam ApoUonium Rhodium potjus credideriin IV 269 nolentem lapsum esse, ammo forte parum attento sicut ipsum Homerum interdum dormitare dicuut, qaam epicoram in hac re usnm aut non satis cognitum habnisse aut de industria deseruisse; Theocritus certe Yil 8 recte biatum admittit, spreta yocalis productione:

afyfiQoi njfkini te ivoxiov αϊ Ισος υψαιρον.

Haec omnia quae hucusque disputavi quoniam Collitzii de ην- et έυ- sententia non satis explicari posse videntur, eam abiciendam esse persuasum habeo: ne multa, adiectivo de coius etymo etiam post Collitzii conamina sane non im- probabilia dubitare licet vestigia eiiis rei quam vernacula lingua 'deklinationsablaut' dicimus impressa esse arbitror. Adiectivum admittit jy et f, prout accentus olim in diversis casibus variabat. Neutr. nom. acc. sg. initio productam vocalem respuebant, quae observantia in adverbio ^i; a ceteris casibus maiore intervallo distante diutius obtmuit quam in adiectivi neutro semper cum casibus quae η iure recipiunt arctiore vin- ciilo coniimcto; quo factum ut Homerus μένος ην diceret, sed nanquam adverbium vocali longa donaret. Coinpositio ut formam debiliorem asciscat ceita lex est liuguarum indo- germanicai*um cuius exempla orania conquirere {σύβώτης,'^)

χννάμνίίξ,^) δάπεδον δάμαρ ,^) ναυαγός'')) Ut in nota re 11011

1) Hiatu ne ofifendaris, cf. Nauck Mel. gr. rom. IV 609 sqq. Ahreus Philol. VI 11 sqq.

>) Joh. Schmidt Pluralbild. der idg. Ncutra 219 adn. 1.

>) Brugmann MU. II 255.

*) (Γ«•Λί(Τον Oausflur' Ebel KZ. VI 79. De δάμ-ίίρ (-« οίχο>^όμος quod est de nxore apud comicum incerturo Kock III 430 frgm. 119, 4; d. item de uxore dicta οΓχοι; φύλκ'ξ Xen. Oec. 7, 42; δώματος ηνίοχος ΑΡ. VII 424, 8; άγέτιν οΐχον ΑΡ. VII 425, 3; ,Ordnerin des Hauses' Grill- parzer Libusea) ipse disputavi KZ. XXVIII 281 ubi versui ex Kaibelii epi- grammatum sylloga petito addere debui ex Ilomero τ 525 et h. h. in Cerer. 156

των ηάντων MAo;|fOi χατά δώματα no^aaiyovOip. — δάμα^τί socius vitae adest δίο-Λοτης (»■ διμα-ηοιης ^ausberr' Osthoff

— 38 -

opus est.^) Sermo igitur volgi imde pendet et sua haurit etiam sermo poeticus iuxta adiectivum ηνς: ενς soia έχχομος iv πλόκαμος all. subministravit, quonim ea quae versus heroicus fert praeter necessitatem mutare poetae non ausi sunt; ea quae aspernatur vocali longa ex adiectivo adscita donaverunt, ut metro apta redderent. — Vocalis e productionem in ηνχομος cett. metro deberi erant qui cogitarent haud pauci neque hodie desimt,*) quos ad venim prope accessisse modo si

Perf. 591); cf. PlatO Έ^αατ. 138 Ε OTuy (ϊς ών dyijQ oixittv ^ioixj β^&ώς, τί ό^ομα τοντφ iarly; οΰχ οίχο^όμος κ xai ά^στίότης; Jtu-nUJfi dicto audiunt, ^άμ'αρτ$ autem praesto sunt in rebus domesUcis administrandis familiares quos Graeci appellatione condicioni eorum et muneri aptissima dixerunt οΐχέτας et •— quod vocabulum eodem spectat a synonymo ^(μ-, όαμ' ^Haus' ductum — όμώης, ΰμωΐόας. ^μώς 81 cum όαμα άμη, Ut asso-

lent etymologi, coniungas, haud facile explicaveris vocalis discrepandain; contra si ciim όώ άαμαρ ingeniosam amplexus coniecturam , quam ex ore Zachariaei me excepisse memiiii, ad manum sunt τιάτρ-ως μητρ-ως cadem ratione a narfQ- μητ€ρ' derivata qua άμ-ώς a (Tc^- όαμ-. Ad Eurip. lOD. 234 άμφαί (ff 1ίyωy χλρζ€α^€ ύόμωy cf. Plaut. Amphitr. 359 ^Quin me esse huias familiai familiarem praedico\

*) yaj (= ion. ytij, yηυy. yaj in yav^i hom., yavaixXvtog hom., yavoi att. quae formae a nonnnllis perperam credantnr «v ex α υ in graeca lingua correptnm habere; de huias nominis flexione cf. Joh. Schmidt KZ. XXV pag. 20. Stirpis speciem debiliorem exhibent etiam ntytfxai^exayaUt Demosth. XIV 18 simm. (volgo -yatit). -yaia e 'yafiu Ut Έχοτόμβοια ex ^Εχοτομβό/ΐ€(.

*) Unum tamen commemoro quod quamyis recte iam a Benfeio Wurzel• lex. I 43 explicatum, hodie neglectum iacere videtur, Hesychii r/aV^e* (Μος iyωτ(ov ηαρά l4λxμuy^ (fr. 120 Β* ΠΙ ρ. 72) i. e. aua-ay&H {άν^η, oiydy^n). De auris nomine cf. Mahlow A£0. 160. MOller PB. VII 525 adn. HubBchmann Idg. Vocalsystem 159. Johannes Schmidt Pluralbild. der idg. Neatra 406 sq. cuius universam de vocali in hac voce sententiam probare nequeo. Nam fallitur de ω in Alcmanie ώ/κ^ haίqωy (fr. 41 B^) cuius originem e dorico nominativo ώς (-< ^jog -= οΰαος) repetere conatur; at qui ώ/ατος dixit, nomiDativum ύ/ος nondum contraxisse potest. Proficis- cendum est a forma dus {^ξωβύάια Hes. , αμφ-ώις Theocrit. I 28, ώαιο• 9-ήαω Ahrens Diall. II 246, AlcmaDis ώ/α&\ Hes. ο}β(ά(ς (cod. ωχ.)' ^ywnn] iy^aioy ex έyω(vσ)tάioy Wackernagel Phil. Anzeiger XV 1885 p. 199 eq. qui de ω non recte iadicat), quae accentu destituta abiit in aus {au8'cultar€ «= *au8-clutare Pott KZ. IX 207 ndt., lat. auns-, Hesych. «τα [cod. dra]' ώτ(ί TttQttyxiyoi -< r/«T« -<■ αύαατα , quae glossa sine causa saspecta erat AhreDSio II 247; dtty&(t -=: ((ΰααν&α). dus: ^us = όίόωμι: otiyog -« d^num'. diitus. Contaminatione nascitur forma otis (cf. άόιός pro ^ητος). fyoi^ioy e«= ^yoiva)tiftoyj att. ους -«= ο(ΰς)ος.

») Bekker HBl. I 277 6. Kuehner I» 137. Clirist qui compbribus locis

— 39 —

Dis placet demonstravimus. Aliter statuit Rzach (Dial. dee Hesiod. 364) deceptus falsa fallaciuni exemplonim interpreta- tione quae tanc apud aliquot viros doctos obtinebat et postea stareniiiim antesignannm nancta eet de Saussurium: ^Die L&nge ist nnr aus dem Bestreben der griechischen Sprache, kurze Silben in der Nahe andefer Kiirzen zu langen, zn erklftren, vgl. Curtius Erlfiluter.* 115". Huiusmodi pro- dactionum in graeca lingua certa exempla qnae cuiu ίνχομος recte comparentur inveniri nulla infra docebo.

In compositione solent Graeci ipsius substantiyi formam in- corraptam adhibere, non adiectivum a sabstantivo deiiyatum, etiamsi sensui adiectivum aeque satis faceret. Velut dixerunt

ιππομορφος PlatO Phaedr. 253 C, HOn Ίππιόμορφος; ίηπόμαχος, nOD ίπηΐομαχος ; itidem χαλχοπρύσίοηος χαλχοηρψρος χρνσόχ^ρως /ρνσοχβφαλος χρνσοζνγος χρνσοχόμη χρνσολογχος simm. , ηοη tamen /αλχίό- (sive χαλκού-) πρψρος, χρνσίο- (s. χρνσον-) κόμη

cett Ab hac lege quae recedant apnd probos scriptores non inyenio nisi apud poetas qaorum quasi signifer ut in multis aliis ita in hac qaoqne re Homerus fnit, qui habet Ίππιοχαιτης

Ζ 469; ίπηίοχάρμης Ω 257. λ 259; χαλχ^ο^ώρηξ J 448. Θ 62; χαλχίοφωνος Ε 785. Cf. etiam χρυσίοηήλη'ξ h. h. VII 1.

Haec omnia a poeta metro serviente proposito novata esse existimo, qui cum τον ϊπηον χαιτην έχοντα a sermonis cousue- tndine Ίπποχαίτην vocitari videret, facile eo deduci se passus

est, Ut τον Ίηηιην χαιτην έχοντα, τον χάλχεον ^ώρηχα έχοντα hand inepte etiam ίππιοχαιτην, χαλχεοθχόρηχα dici posse sibi

persuaderet. Deseruit in hac re usus normam atque legem, ob hanc solam causam, quia vocabula recte formata v^rsus non admittebat; alio metro qui utuntur, partim legitimas formas retinuerunt, velut Pindarus Ίπποχάρμας Ό1. I 23, Sophocles χαλχο&ωοαξ Ai. 179. Quamquam poetae qui quidem Homero recentiores sunt in hac re saepe non tam necessitati paruerunt, quam versus commodura spectabant, formis ampli- ficatis vel citra necessitatem ad Homeri exemplura accersitis. Quin immo hinc inde contra huius amplificationis natiiram et originem adeo peccare sustiniieruiit , ut χρνσεοχόλλητος χρν-

σεότενχτος χαλχεοτεχνης (Quintus all.) procrearent , in quibus

harum formarum mentionem fecit sibi ipse non semper constaus Melrik^ 24. II. I 115. II 734. Sittl Philol. 43, 20 not. 65. Dubitat Froehde BB. XIV 84 caias etymologia mihi miniine probator.

~ 40 —

adiectivo χρνσιος locus est nullus; sensus enim utique sibi poscit substantivi fonnam. Unde colligas poetas Homeri com- posita χαλ^ίίο^ορηξ , χαλχεόφωνος — quamvis non ad consue- tadinis normam et regulam accommodata, attamen si rationem spectas et vocabulorum inteUectum (*mit ehernem Harnisch'; 'mit eherner Stimme'; iion *mit Erzharnisch\ 'mit Erzstimine', quod est χαλχο^ραξ, χαλχόφωνος) apte novata — non iam recte interpretatos esse, sed vocali ε m haec et similia poetica licentia inculcata tantum formae extemae. potestatis tamen ne levissimuin quidem discrimen effici putavisse. Quod in Homero longe aliter habet, quem ut in his χαλχίο^ωρηξ /αλχεοφωνος adiectivi χάλχεος potestatem et vim grammaticam clare sensisse statuamus, inde consequens est quod monstra qualia sont supra allata χριΛιεοτευχτος χρυαεοχόλλητος nusquain admisit. —

Huc pertmet denique nomen Χρνσεόμαλλος a poetis nova- tum (pro Χρυσόμαλλος) ; V. ΑΡ. VII 563, Kaibel nr. 351 (coU. subscript.). At omniam quae attuli andaciam vel superavit longo intervallo qai in Μηνοόώρου Apollonii filii memoriam — sic nomen exhibent casu vocandi praescripta — epigramma composuit a Stephanio (Compte rend. 1877 p. 277) in lucem editiim (v. P. Wolters Rh. Mus. XLI 348. Polak Mnemosyn. n. s. XV 241 sqq.). Cuius titidi versum quartum hunc habes:

Oϋyoμa J' οίχομένου Μη^(ό^ωρος ^φν

ubi forma Μψεοδωρος procul dubio ad exemplar adiectivorum χαλχεο^ρηξ χαλχεόφωνος j)ropter iiecessitatem licentissime flcta est.

Corollarii instar addo ex Apollonio Rhodio χερσνησος (pro χερρονησος quod versus heroicus respuit) Argonaut. I 925 et ex Stratonis epigrammate ηνριχης (pro ηυρριχης) ΑΡ. XII 186, 3, quibus vocabulis alterum ρ demptum videtur ex

analogia epicorum άμφίρντος (; περιρρντος) ώχνροος (; βαθνρ- ροος) ερε'ξα (: ερρεξα) cett. ; cf. eiusdem Stratonis ερίφη (w-i-)

aoristum contra volgi consuetudinem non minus peccantem AP. ΧΠ 234, 2.

II. De at, 01, ει pro «, o, ε scriptis. Bechtel (Thas. Inschr. jon. Dial. ad nr. 19 col. sin. 6)

haec adnotat: ^Γίαμφαι'ης Steht fiir Παμφάης wie Φαιεννου nr. 16 r. C. ζ. 4 fiir Φαεννον, wie ΕνΟνχλείους fiir Ευ^νχλεονς;

— 41 — vgl. die Sammlungeii Dittenbergers Sylloge p. 780. Auch

^αναιη Moρμυ^ι'δeω Μιλησ/η (Clerc Β. d. C. H. VII 80) ist

hierher zu stellen; aus Homer unzweifelliaft raroy <)' ορω ayyeu ηάντα Od. 9, 22.' Cf. etiam van Herwerden (testimonia lapi- dum 11) qui tamen paucis lineis ante 'nihil horum unquam a poetis atticis productnm esse' verissime moiiuit et Fick (Od. p. 303) κ ο3β μηδ' ειάν , χ 493 'ίοη. μανταως' commendans. Quorum sententia si probari posset, aliquot formae quas suis locis iiiter metricae productionis exempla relatas videbis haud scio an ex honim niimero eximendae fderint. Sed in Νηλπως att. (anni 418 a. Chr. n.) όαόμενον (Bechtel Inschr. des jon. Dial. ad nr. 18, 36/37) ivvsiu iiav ΐιως βοιηθην ογόοι'η cett.*) vocali brevi re vera iota accessisse quo syllaba longa fleret, adhuc nemo demonstravit. Ut apte procedat disceptatio, seorsim de £-ii, deinde de «-««, o-oi tractabimus.

€i per se non necessario vocalem longam ant diphthongum significare, sed etiam pro brevi £, quod ad vocalis t sonum inclinasse constat, hinc inde adhiberi potuisse fidein facinnt boeot. Καλονιχω Κλια&εινιος Collitz ΠΓ. 542, quod nomen

recurrit nr. 545, Jaμoξfι'vω*) nr. 542, ubi ^αμόξένω Προηπίδαο et Προηη/όαο ^αμο'ξειρω iuxta leglintur {Προπη/όαο ^αμο'ξενω

nr. 545); η ε ίδιον CI. 1840; alia apud Blass Ansspr.^ 34 not. 81.3)

>) Blass Aosepr.• 52. G. Meyer* § 149 p. 160. § 155 p. 166. Meister- hanss 35. 45.

*) Mire consentiunt viri docti (Meister G. Meyer BrugdKanu Baunack) de ΧΣΕΝΟΙΣΙ (in da%oi[g χ]αί Ifivoiot, ψκνεις χτλ, Coll. nr. 744 » Kaibel nr. 487) ut yere boeotico. Boeotoe ξtyoς nooUvog dixisse lapi• des damant; cf. Meister I 222. 257. Jjocutio tota est repetita e copiis sermonie poetici quadam tenus oronibas Graecis coromunibus (cf. liax oig xui liiyoiai, Theocrit. ed. Ziegler epigr. 14, 1. Kaibel nr. 228 b 5; similiter ibid. 851, 3/4. aaioiai xai ξίνοίΟι, ibid. 462,4 Megar. recent aet. — Pindar. 01. XIII 2/3. Plato epigr. 6, 1 Bergk II* 301. AP. VI 143, 4); quare colo- rem epicam 8. homericum [dat. in -oiai 6. Meyer* § 379 p. 357] inductum mirari non licet. Cf. tit. thess. Kaibel nr. 505

ΙΙουτάλα ΙΙουταλεία χόρα Τηνρεία yvyti

outs γυνή ηάμπαν χιχίημένη, ovre rt χονρη ν. 3.

') Dobium eet θαδοτίο) Collitz 494 (Meister Diall. I 248) quod quis

cam θεδωρίδαο nr. 571 arcUseime coniunxerit. Ego taiiKin longe aliter

sentio. boeot. Κλεε-αθ^ένεος Coll. 798 (de qao perperam Blass Ausspr.^

28 not 69; cf. ΜενίΊαος, Tfki-vixog, Σ&ενί-βοια G. Meyer» § 137 p. 152):

— 42 —

Sicubi €1 de quo nunc agimus (scriptom loco ε ante vocales positi) forte in versibus legitur, pro brevi syllaba est.

ηρωγον 7ΐόλ€ΐως ψίλαχογ χώρορ τ' dnionknv

ων ivixn XaQvaey τόνόί ^Ήον Φίΐίος (Kaibel nr. 774, 5 sq.).

JJvQQun *Αγαΐί{α)ίχΧέίθς παιδί χαταφΟ-ιμένωι

(BCH. XIII 404 nr. 21 (Pheris), 2; cf. Jaμaσσaγ6ρaς Kaibel 254, 2).

άίΟμοίς άργαλίιοις (Kaibel nr. 1136, 4).

. . »^('^01 TifQtxakXiia ρηασων (Kaibel iir. 817, 1)

ad quem versum conferas Kaibel nr. 981, 1 (Theogn. 1277)

"ΗλΟΌμίΡ ΑΙγνητοι,ο τιέρας, TiiQtxakXitt ρζσον. — iVixoi, 2aiai*«V«i a\i7tXfj' i]uog γίνίτας (Kaibel 255, 2)

ubi Σωσπάναξ pro Σωσεάναξ scriptum esse videtur; cf. boeot. ^Ορσελαος Coll. nr. 829. phoc. Jεξεvtxa nr. 1516. — ix ι ης 9^(ιότητος (hex. claus. Kaibel 1016, 8 ?).

Dubiae lectioiiis eet Eaibel nr. 227, 4 ubi ego Boeckhii natg ή Πατροχλεΐους praetuleiim ; nisi forte scribere mavis epicam fonnam in -χληος desinentein cui lapicida suo errore volgarem potnit substituere.

Quin immo ει (pro ε ante vocales) cum insequente vocali συνίζηση coaluit CIAtt. IV 373, 99 (Blass Ausspr.^ 34)

μαρίίίων φρασμοοννι^οι

boeot. {χλε/ιρργος =-) ΚΛΕΙΕΡΓΟΣ Collitz nr. 793 (li^*• epichor.) (de quo param recte Meieter iudicat) ~ KalXivixog: KaXXiy ιχος (G. Meyer» § 81 p. 97). Cf. etiam Ιίρχίΰαμον Έηρίαύριον ColL nr. 3008: "Αρχίόαμον Βοιωτιον ibid. nr. 3005. ΗΠΣΤΡΑΤΜ ΗΓΕΜΑΧΟ Mitth. Inst. Ath. XIU 343, 556. Αγέ-Χαος: *Αγί'Χαιος; Άγέ-Χοχος: Άγί-Χοχος (Meister DialL II 90, rectiue in addendis). ΑρχίχΧης άρχΐ&έωρος Αρχ^άμαααα Plato epigr. 30: άρχιτέχτων ; ΑειηεφίΧη Hesiod.: ηρηιχέραυνος. KXijt inest in nomi• nibus boeot. ΚΧψαχίόας ΚΧιμαχίάαο Collitz nr. 485; KXia^kiviog 542. 545. KXia^iviog 529. ΚΧ^μ- in att. KAE γ^νης CIA. I 188, 1, KAE όημος 487, 8, ΚΑΕΒΟΑΟΣ CIAtt. IV 477 b cui nuper accessit ΚΑΕΣΟΦΟΣ Berl. Pbil. Wochenschr. 1889 nr. 25 col. 779, ΚΧεισ&ένης, ΚΧητέΧης; dor. ΚΧηύ^ίνης Ahrene Diall. II 218; boeot. ΚΧέίτιοΧ^μίος Collitx nr. 553. luxta nomina cum KXfjcKXn- composita extabant alia qaae a syllabis KXf/0'KXeo- incipiebant. Haec varietas facile U8u venire potuit ut iDterdum etiam ad composita cum Seo- transferretar; unde orta eunt θαδοιίω et si quae sunt buic comparabilia. Cf. quae statuit de Νηλλ^^ς simiii ratione explicando G. Meyer> § 137 p. 152. Longe alius ordinis videntur θίδωρος θίγίΐίος de quorum origine tamen nihil habeo coropeTtara. — De compo- fiitis cnm A7f«- θ€ΐ' nominibus saepe egonmt, plerumque param feliei sqo cessu, viri docti; cf. e. gr. Schneider de dial. megar. 41 sq. Baunack Stud. I 133 8q.

— 43 —

et in titulo qirem post Cumanudera Dittenbergerum Kaibelium Bergk (P. L. Gr. II^ 249 sq.) typis exarandum curavit. Ciiius tituli versuum forma haec est -—7 -w— uv^— u— ^) a qua rece- dere videntur w. 2. 10. 17, sed v. 2 Dittenberger ηάϊ, ν. 17 Nanck (Μέΐ. gr.-rom. IV 645 not.) ^iU^) revocanda esse intel- lexQrunt; v. 10 denique

τον φαιά(ΐ6τίρον χθ-ονος tlaQtvag

altimo vocabulo synizesin adhibendam esse mihi quidem appa- rere videtur collato Hesiod. Opp. 462 (ϊαρι (kxjJ) quae scrip- tura illa aetate qua χίίωνται hviia kav in titnlis frequen- tantnT in Hesiodi libros illata a codicibus forte fortuito gervata est. ') His synizesis in ύ'αρος ααρινός ita adhibitae, ut

>) Usener Altgr. Yersbaa 90.

') ^ftog homericQm est; neque enim vero abeimile, tunc temporie hane primariam adiectivi pronuntiationem in carminum homericoram reci- tatione nondum prorsas obsoleTisse; unde sumpsit Diopbantus Spbettius carminis auctor, in hoc et in diaeresi ηάϊ αβαβ vetaetiseimi imitator. — Scribebatur apad Homerum ante Nanekiam ίύχΧ(ίη; €ΰχΜ'η babes Kaibel 153, 10. 655, 2, ίίχλί'^η ΑΡ. IX 80 qnod pro eine pronuntiandi moris indicio habaeriin, qai aliqaando in Homeri recitatione obtinebai a gramma- tieie et librariia poetea derelictus.

') Plorima boo genus poBtea e gramroaticonim praecepiis constitutae leges seribendi extarbarunt, pauca aetatem tQlerant. Hes. €ίωσ( «= Ιωσ€. cVfuAo^ Herod. II 504, 16. ηηώλης 566, 6 L. fiaodfioiv cod. M. Aeech. Sept. 802 [cf. Herodian. II 674 , 3 παρά νίωτέροίς Ίωϋιν 14χίλλ(ϊος βαΟι- λίίος, immo ΙίχΜέίος, βαΟίλίίος « -έος Ο. Meyer* § 149 ρ. 160. Talee formas etiam nnlic manibos tenemiis , cf. βα] ΣίΑΗΟΣ Le Bas. nr. 41 ; Becbtel Inscbr. jon. Dial. p. 125 not., JJOZ Π.40ΥΤΗ0Σ CIG. nr. 2655 b, Becbtel 1. 1. p. 126 perperam lecta pro βαΟίΧ^ιος, ΙΊλοντέιος (Μ pro £J)^ ut manifesto ecnbkur in titulis atticis locis a 6. Meyero § 149 indicatie]. — Titulorum ecriptara magis Teram Titae pronuntiationem redolet^ libri manascnpti praecepta et canones grammaticoram qui in universum id egerunt ut eermonie ▼arietaiem arctiseimis fiDibus circumsaepirent et anam caiqne vocabulo eandemqae fixam invariabilem per omnia ser- vandam scripturam aeeignarent et sic efficerent quandam scribendi nni- formltatem. Qua re factum est e. gr. ut assimulationis inter duas voceH admiseae — qaem morem volgus certe nuoquam deeeruit (cf. Stambul =^ tig ttey πόλιν) -=- indicia in titulis frequentissima sint in codicibus rese- derint paucissima (Lobeck ad Soph. Ai. 836), et ea qiiidem saepe corruptelis obscarata et bac ipsa re a grammaticorum et librariorum seduliute tnta. Inter legendum forte enotaYi: Hes. τρ(μμ€ (i. e. loeiuuf v. 1. /s 256)* ηοβ^ία&αί ^t (aliter Baanack Stud. I 253). οκ ξνμ τιρώι' ίφνοντο Empedocl. 242 St. πλί^ν 4μψόνΐον i. e. V/i ^ovioy Eur. Electra 752. ούάίν ί» μΰΐλον oiaty ij itd^fi λίγων £ur. fr. 795, 5 i. e. nti&ti(v) λίγων. Eupolis Kock 1 283 frgm.

— 44 -

€iu unam syllabam ictu elatam efficiat exemplis etiaiuNauckO alii^) refntantur, qiii θειος idem quod d^ijog esse suspicantur. Nam si τον φαιδρόταρορ /&ophg ijuf}ipug recites, solutio arsis fiet, quam hanc sedem non recipere ceteri versus fidem facmnt. Quid rei sit, intellexit Joh. Schmidt (KZ. XXVI 295 not. 3) qui ft in his nihil aliud esse nisi vocalem brevem inter f et / intermediani ('ein dem t sehr naheliegendes ε') verissime statuit. Quod haec vocalis fere nosqaain nisi ante vocales collocata iiivenitur, hand miraberis, si aliainm dialectorum

100, 3 (schol. Aristidis vol. III 672 Dind. 257 Fr.) iy τοίς αφυροίν (aL joiat οφυροίΟί, ιοίς aqwQOig, toiy σφυρoiy7) ^ίλχορχα τηρ ατραιηγίίΐν , ubi τοϊααφυροϊν e iQif aqvQoiy assimulatione ortum est; cf. att. (αοτηΐΐβ = (y οττ^λη\ ion. τώααυμηάντων Blass Ausspr.* 88 not. 309. άαηά^ωμία £ur. El. 582 (αναηύσωμία Weil; sed nil mutandum; cf. ioiqaavtt = ivai. GIAtt. Π 884 b II 28; echol. Α ad Β 398 doitiyiig\ Β 694 άατηύ^α^αι Zenodot.; κ 32 ί^αιήαων ν. 1.; Κ 176 αατηύων ν. 1. Vid. Bekker HBl. Ι 158. Aristarchus praetulit dvaj. quod nunc iniuria receptum). Lycarg. Leocrat. § 21 traditum ix γα,τόρων Sauppe ep. crit. 106 sq. recte in 4ν γειτόνων mntavit: olim libri exhibebant ΕΓΓΕΙΤΟΝΩ,Ν quod m atram- que partem accipere per scripturani certe licebat; cf. εγγονός =- (χγονος, — Titnli norunt perfecti formas ίίσχηχα, ίϊοχημαι qua scriptura nou diphthon- gum genuinam, 8ed hibridam iDdicari docet Cauer^ nr. 132 cret. ηπήοτελίίίν, ΐοχηχα (i. e. (Ιαχηκα) norant grammatici veteres sed perperam pro prae- sentis (σχο) perfecto Tenditabant (ιθχηχ(( schol. Α ad Ε 798). — Subiuugo pauca ad scripturae historiam pertinentia quae non absimilia Tideantur; <fir( (ίήοάς £nr. Rhes. 919 ad cuius analogiam omnes alioe looos vocalem brevem ante liquidas productam exhibentes redigendoe censeo (Meisterhans* 75). In Homero constituendo grammaticos de his rebus diversas sententias secutos esse nemo ignorat. Obiter moneo Polybii cod. ^^ χ 305 ab Homeri libris recedentem recte μεγαρρέξι^ς i. e. μίγα ρρίξας exhibere (Ιοίορ. ν 38 cx.). — Pro ηι Attici saepiesime ei scribebant; haec scriptura *fiudet sich auch in der hellenietischen Zeit auf Inschriften und Papyrus (ίηιμείητιϊ χαί^^ιηημένος Ήραχλζί^Η) und dass sie in den Handschrifteu war, beweisen einzelue Reste auf Herkulanensischen Rollen (Gomperz Wiener Akad. Bd. 83 S. 01, auch άνΗρη[χυ]ίηί, ά[ν\Ηρημένων von crVn«^«i> Pbilod. 71. d^ayiiiQv jy Blass Ausspr.^ 46 c. nott. 129. 130. Huc traxeriin Dinarch. Χίηά Jημoa^'έv, 80 τάς είρημϊνης (i. e. ^ρημέρ^ς) πρεσβείας,

ubi είρημένας qua ratione librariorum manus correctrices effugere potuerit luce clarius est. —

») Μέΐ. gr.-rom. IV 404.

2) Dittenberger Herm. XVII 40 sq. Blass Ausspr.» 34. Meister Diall. I 244. Larfeld Sylloge inscr. boeot. XXV. Meiaterhane» 35. G. Meyer» § 149 — βασιλείας an βασιλέιος (ν. Herw. test. lap. 11. Meister Berl. Phil. Wochenscbr. 1886 p. 167) accinas parum refert; falsum est unum βίίσίλείρς quod hinc inde invenio.

— 45 —

memineris consuetudinis ε solum ante vocales in ι conver- tentium.

Diversa ratione expediendae sunt scripturae ογΜη βοιη- θός Οίηθ^€ν^) quarum t alio loco habendum esse quam voca- bulorum στοιά πο/α: στοά ποα') patefacit α in his servatum,

in illis in η mutatum, ΤΙραξινο/η Παμφα/ης /ίανα/η^) Φαιεννος,

lam satis vetusto aevo «i oi ante vocales posita hinc inde in α 0 abierunt*) quam soni mutationem inodo scriptura

quoque indicabant ποεΐν^) στοά nda uet'; ov 0/xttOV Hes. ;

1) van Herwerden test. lap. 81 add. ad 41.

^) ποίη ηοίήεις apud Homerum saepe habent diphthoDgum ot ita in rersn collocatam, ut arsin efficiat. Qaae res haud ita bene quadrat ad Joh. Schmidtii veriloqaium Plaralbild. etc. 21: ^got. havi Heu = jio/iu, noin.^ Lingua lituan. novit vocabulum accuratiesime graeco ηοίη i. e. ηοί/ά respondens, ρ'ένα 'Wiese* dico (form. prim. poiva),

*) Bechtel Inscbr. des jon. Dial. nr. 99. Jaya apud Thessalos Collitz 347 et Hecataeum obvium ex /Ιανάη (κ) contractum. Cf. tamen Herodian. II 912, 25 L. et Prellwitz dial. thessal. 20 not. *♦♦.

*) Blass Ausspr.* 51. Zacher adi. in -αιος 1 sqq. Meisterbans^ 24. 44. — In CommeDtat. philol. etc. p. 22 haec scripsi: ^neque omnino allum quod qiiidem certum sit atque indabitatum exemplum υι diphthongi ante vocales in aliis vocibas [atque in υίάς] vere correptae grammatici afferre posse ▼identur.' Hoc de grammaticis quidem recte; at non debui illis exempla huias correptionie nuUa porrigentibns re incognita fidem habere. Nam ηίίχύηϊος invenio apad £picharmom frgm. 94, 10 Ahr. ut videtur e ηαχυιαϊος ortum ct μητ{}υιύν paenultima correpta dixit comicos incertus Kock III 425 frgm 110, 8. Sed haec condonanda videntur socci Hcentiae, ut inde de vitae consuetudine nihil efficias, quam a diphthongi υι correptione ab• horraisse hodieque arbitror. μητ^ύίάν suspectant G. Hermann et Kock; tnlit Meineke qui ,banc correptionem notatu non indignam esse' addit (IV 618 ad frgm. 50).

&) LegebaDttir olim in tabulis Heracl. tUnoioy η οίων cett., quac scripturae nunc merito explosae sant (Ahrens II 208 qui ^Unotov αοΐων diphthongo correpta et « in < conyerso scnbendum esse recte monuit). £andem errorem abstersit Meineke carmini populari 21 (Bergk 111« p. 662 8q.) ποιείς ηοιών in ποίας ποίων mutatis. Item nunc in titulis boeoticis legere consueyimas ηϋϊόμίνος simm. Meister Diall. I 236. 282; sed restant quibas nt dialectus sibi constet eadem medela adhibeDda neque tameii a quoqaam adhibita videatur. Diphtbongi εο partem alteram prope accedere ad vocalis u similitudinem in dialectis ion. aeol. dor. constat; idem yalere de boeotico lo, sive i nativum sit sive ex c corruptum, adnotat Meister Diall. I 234. Cf. Jiovaxooidttv, άιουχλείς Collitz nr. 395. 946; viov- μεινίη nr. 488 F 1; πους -^ τέος, ut Rhinthonis ^μίω » ^μίο (Meister I 248; aliter Brugmann KZ. XXYII 415). Λίίου[μ]ών Νιουμώς Collitz nr. 498. [θ]ιοντίμυ nr. 502. Νιουμεινίω nr. 528. λ'ιουμίίνιος nr. 535.

- 46 ^

ΓΙίΐραεύς^) all. modo antiquam scribendi consttetadinem reti- nuerunt, quamquam versus diphthongum attenuatam esse arguit.

Έξηχίας ^γραφ€ xdnor^a^ ^μέ

CIG. 8154 = Kaibel 1099 (V saec.) iuxta

*Εξηχίας iyQuilje χφΐιτοίηαέ μβ

CIG. 8157 = AUen 1. 1. nr. 135. —

\Aklqvtu{i έη[6\ίηαιν 6 Νάξιος. αλλ' ianfia&e

Kaibel 1098 exeunt saec. VI vel ineunt. V.

Εΰψοων έζεποίησ^ oijx ά^αης Πάγιος

Kaibel 759, 3. —

ουβίί uti Ίοιαντη χάριρ ού aixaiay χεχόμιομία

548. Νίουμήνιχος τμ, 1126. ά^οίόοτος nr. 550 (collato ur. 537 '/^«o/JULco^ «- ΊΒΊούΧλίος Meister Ι 234 sq.). ^Ιιυάότω Gollitz nr. 547 ; cf. etiam Prell- witz dial. thess. 13 et Νυμείνιος (υ -« iu ?) in titulo boeotico nuper reperto. Horum exemplorum qui meminit, magnopere verebitur cum Meistero I 241 not. 1 et 282 ποιούμενη (= ποιου μ(νκι) quam formam ut boeoticam allegat Herodian. II 550, 26 in ηοϊόμΒνη mutare yel cam eodem ad CoUitz nr. 395, 7 (ubi cf. editoris adnot nec non not. pag. 389) ποιου με^π ad- seribere ^aiiff&llig statt ποϊόμ^νει^ vel cum Johanssonio (deriv. verb. contr. ling. gr. 47) et Meistero Collitz nr. 399 πο]ιουμένα — quae forma etiam nr. 401 p. 389 et nr. 406 c p. 390 eodem modo scripta recurrit — inter irrepentis sermonie volgaris vestigia qnibns ille titulus non vacat (xai, την) refeTTej cum praesertim formae allatae ποιούμενη ηιούμε^ει ποιούμενα termioatioDes exhibeant vere boeoticas. Adde ποιούμενοι (Preller Ber. sftchs. Gee. Wiss. 1854 tab. X) chaeron. quod debeo Gaueri adnotationi ad del.' nr. 287. Apparet ποϊούμίνει et cetera itidem scnbenda esse, ut diluatur tandem discrepantia quae nunc iotercedit v. gr. inter Cauer^ nr. 319 ίαράς Ki Σαράηΐι , τάν ανά&ΒΟιν ποϊάμενος diit τώ συν(άρίω χατ τον νόμον (cf. nr. 317. 318) et nr. 320 Ιαράν τ€ΐ Σεράηει, ι αν fiva- S-eaiv ποίοΰ μένει άιά τώ αυνεόρίω χατά τον νόμον; velut apud Meisteram quoque Diall. I 237 nunc iuxta leguntur ποιοΰμενει et ιιοϊόμενει , quasi essent formae diversae qaae re vera nuUa alia re inter se differunt nisi scriptura.

>) Meisterhans^ 24 sq. G. Meyer» § 155 p. 166. Correptionis iu -αιεύς: -αενς exempla e poetis petita dabunt Meineke comm. III 580 (Πειρ€ύεύς) 0. Schneider ad Callim. li. III 205 (vol. I p. 289). ΙΤειράέως in fine pentametri Kaibel nr. 113, 2. Dubium tamen est Ίατίίαενς (•<λΑ^-^ secundum Usenerum Altgr. Versbau p. 29, qui eandem mensuram etiam Kaibel nr. 212, 8. 222 b 9 (p. X) nomiiii "Εατκαος adhibet). Potest enim versus sic quoque in ordinem redigi, ut ι in semivocalem convertator: Ίστιαιενς 'EariaiOi,\ cf. G. Meyer» § 146 p. 158 ubi addas 7«σώ CIAtt. UI add. 171 b =— Bergk PL. Gr. III* p. 676 sqq. nr. 47, 15. Ίατιμικν legitur Β 587. Ίαιαιος quod comparandum cum vitioea pronuntiatione Hyperboli a Platone comico ob hanc rem traducti άητώμην » άι^τχάμην (G. Meyer* § 147 p. 159) legitur CIGr. 2071.

^ 47 -

Eaibel 95, 3 ^) quocum conferas glossam iam allatam ex Hesy- chio ov ttKaov, —

η MOv yvy ini ^ίη&αίον

Anacr. fr. 1, 4^) quocum componas e Bechtelii titolorum ίοηί- coram collectione Tsgwvaov nr. 7 et quae nota editoris ad h. 1. congessit (v. etiam nr. 54 ^Α&ηνάης). —

ιψ 6ui ^οχ€ΐ aoi- άηία των λοιπών; όΐ

Ar. Pac. 929') conferatur cum versn Mnesimachi comici frgm. 8, 47 Π 438 Kock

χηνός, XOtqoVf βοός, dqyog, οϊΐός; — ηΧιχταϊς amQutg^) (μπ^πΐ^γμένην. d ύέ

Soph. Oed. R. 1264 CUm Hesychii glossa αώρησις' χρίμασις.

Cmn Arist. Lysistr. 988

ύηο της άάοΰ; παλαιός γα ναι τον Καατορα

compares quaeso Balbillae Eaibel 992, 4

ίρη€ς μύβ'ων των ηαΧαων Μρκς. [Praetera "[//^/Μωνος xegaloto Kaibel nr. 833, 1. ^Αμμωνος χεραον

ib. 835, 5?]

Quisquis autem ποητής (poeta) Βοωτος άει eflferre consue- verat, ita ut nihil cum vocabulorum βοηθός ογδόη ^Οη^Βν pro- nimtiatione discreparent , ^) sed nihilo setius ποιητής iuxta

>) Attalit Blass Aasspr.' 51 not. 159.

*) ΗΜαατώς Anacreon. fr. 95. ηο^ήα^ις fr. 60.

») T. 980 ijq.

ot; vtci μά aC. tiXXu τούιό y' ^ατ Ιωνίχοί'

7 0 {ίημ .

De datiTi ionici 6t altimae syllabae quantitate edocemur v. 930 ; quam ob rem eos improbabimus qui 6i ex o'<« repetendam censuerunt {ηύ)^ χνήσι' -<■ nolti χνηστίί), βϊ' ex oit (-< ol/£ -< d/c/O correptione natum.

«) itjQttig et si qoae cognata vocabala eodem modo scripta in libris legantnr Graecalorum pronunuatione (adiu?ante praya analogia adiectivi μετέωρος einsque derivatorum/ cormpta recte vitiosae scripturae assignat Dindorf (Sophocl. ed. Teubn. quint. p. XLIII); ne ubique diphthongus m reponatur, nemo deprecabitur. Qaod grammaticos velut Euetathium libro- rnm scriptaris in errorem tractos videmus, nihil refert.

β) Si quis coDtra dixerit iii his et eimilibus utique Graecos non ι Tocalem ηαΐΐο relicto vesiigio abiecisse sed potius in j consonam mutasse {ησ)ητής Βοιωτός cett.), obloquitnr procul dubio invita Minerra. Nam praeter Romanos {ρίΛία p<6imd) testes locupletissimoe fidem addit Graecis i non ecripto ι nec pronuntiatum esse indicanubus dea illa suo ipsius nomine (ί^&ην«ία >- 14&ηνάα >- Ά&ηνά). Βοιωτός diphtbongum corripit Sopbocl. fr. 881, 1, Bacchylid. fr. 28, 2 in carmine puris trocbaeis com- prebenso, quod Horatinm carm. II 18 et argumenti et obseryantiae metricae imitatione expressisse Meineke intellexit, Ar. Acb. 160. 900 qui veraus

— 48 —

ποητης, ahi iuxta au y Βοιωτός semper sciibere pergebat, pronus non esse non poterat ad ι vocalem illis quoque vocibus βοηθός ογδόη Φάεννος passim male inserendam. *)

Bechteli sententia ob id ipsum parum arridet quod eandem linguam aliis verbis ι dempsisse — ποητης Ευβο^νς^) ροά πόα

στοίί^) Αενχονοενς*) ^Α&ηνηΐς^) aei γηραός Kaibel ΙΙΓ. 573, 4

est Boeoti a comicoram principe in scenam producti, Equitt. 479. 480, Lysistr. 40. 75. 702; retinet incorruptam Eur. fr. 489, Aristoph. Acb. 872. 873. Βοίωτός habet Tcrsus Alex. Aetoli Athen. XV 699 C

dg ak Βοιωτού ixlvey, Εύβοίφ τ^()ψ£ΐα& οΰό' όΐίγον. Veram huius vocis pronuntiatiojiem ab illa quam scriptura Βοωτός indi- cayimus non multum recessisse docet lepida de Antagorae epici (Welcker Kl. Schriftea I 396) praelectione narratiuncula Apostol. Υ 13 (Paroemiogr. ed, Goett. II 333): ίί4^ταγό()ας y«(i ϋναγινώύχων naqa Βοιωτοίς τ-6 της θηβ((Ιάος γράμμα, ^π€ΐ ού^ίίς ^πίΟημαί^αο , χλίίσας το βιβίίον, (Ικότως ίψη xakeia^t Βοιωτοί' βοών γαρ ώτα έχ€τ€. Hinc fortaese explicandam quod Βοιωτός (i. erat Βοωτός) apud Boeotos non ut alia vocabula quae oi diphthongam babent in Βνωτός abire solct {Βοιωτϋς saepissime in titulis). Semel scriptum quod invenimus Βυωτών BCH. IX 430 comparandum cum τυΐ (iuxta τοΐ -< τοιΐ). Blass Ausspr.e 57 λ. 186. — Cum Βοωτός simin. comparari possunt nota illa χητηαχ^ώαηται χατ^αχέααα αχ€θ&ηχϋς *Ewyv' μ€ύς *Εαμ€ρίς ψΜλχίάας (G. Meyer» § 121 ρ. 137) quorum parti certe ν (i. e. w) revera demptum fuisse dubitari nequit propter goticum Aiodia *== Εύούία Vulfila Phil. 4, 2, quae forma grammaticos videtur fugisse.

») Nunc recte explicat G. Meyer* § 155 p. 166 ex. (§ 404 errore e proecdosi remansit quod de υγίϊοίη dicit): ^umgekebrte schreibung/ cuius alia exempla dabit idem § 117 p. 133. Unum addo. Vocabulorum instruo et strues partem initialem Romanenses prorsus eodem modo pronuntiabant: istrvoy istrues, Hino factum ut si occasio ferret pro strue^i scriberent instrue»; cf. Ronsch Z. f. 6. Gymn. 1887 pag. 99.

«) Styra (Bechtel Inschr. jon. Dial. nr. 19, 38).

>) d servato ι amissum probatur. Nam ο vocalis, nisi antecedit (> ((i&QOt( , (ixQorcurt)^ insequens Fc a mutatione ionica defendere non valet. Cuius rei testes sunt att. χΐόη βο>/ ({&όη {φ^^όης προφήτης de Cinesia Plato frgm. 184, 4 I 652 Kock; cur G. Meyer« § 48 p. 56 φ^όη *ein wahr- scheinlicb aus Hippocrates entnommenes wort' vocaret, satis caueae non erat), nyofj quod non modo apud poetas et 4n sp&ter Prosa', sed iam apad Tbucydidem IV 100, 4 casu recto occurrit (cf. etiam nvoijy Antiphanes frgm. 217, 7 II 105 Kock). Nibil attinet in hac re, qualis consona inter 0 et V evanuerit. Nam j in (fS^otj simm. jdudam abiectum erat, anteqaam Atticorum lex de-r^ puro constituta est; quod longe aliter se habet in όοιη οτοκί.

*) Cauer C. Stud. YIII 275. Α^υχονοΐίύς epitriti spatium explet Phrynich. fr. 21, 2 I 376 Kock.

*) τίρανών ιιαρ^ίνι^χην ayd-ος iid-tjyaidix Kaibel 152, 6. &ηχ€ 9^€αις

— 49 —

ημίσ$α et ^Qaaiu γννη^) ΤΙοσιδεών^^) hom. ^Αγαμεμνονέη Νεστα^

ρ£η Έχτορ€ος^) quae ab adiectiyis in -ειος haud .facile separa-

idiaig uvatiy 149^ηνιχΐ^α nr. 862, 2; adde AP. YI 348, 4; Journ. of HelL Stud. VI 259. ctu iu αϊ aut in ai, tf abire solet; cf. έΧ^ά$ς Ar. Ach. 998 (Meisterhans* 50) ώρί^ζω μηχ(}ζω Pierson ad Moer. 70; Cobet V. L. 74 (ώράΐζί&' Menander fr. 855 III 228 Eock); Eustath. ad Od. p. 1552, 31: OT* ok ώστϊίρ αηηίαίου xai προαχ€φκλα(ου χ«ί τυχαίου ύποχοριύτίχά αηηΐάάίον ηροαχ€φαΧαάΐθΡ τυχάδιον ούτω χαι ελαίου iXdaioy, ^ηΐοΰα^ν οί τ«;^κιχοί (cf. £Μ. 240 ίη.; Archedic. frgm. 2, 11 III 277 Kock. Sotad. frgm. 1, 27 II 448 Ε. ikaatoy)^ quae vocabula solitus error invasit. Rectias enim scribuntur απηΙ(}όίον ilt}oioy, Horum memor nihil mutabis Bechtel Inschr. des jon. Dial. nr. 193 ΑΘΗΝΑΣ Μήτρωρος &υγάτηρ, ubi editor cam Boeckhio scripsit Άθ•ηνα(ί)ς, scribere debuit Ιί^ην*}^. Α^ηναιίς incorraptum legitur BCH. XIII 431 nr. 3 (Imbros). Hanc scribendi negli- gentiam qua nibil est frequentius i^Ayekaiday Roehl lA. nr. 42 recentiores conBoerunt Ageladan nominare Robert Phil. Unters. X 92 sqq. Βρισης βασι- Ιι^ς 3B Βρισρς βασιλ^ς ΚΖ. XXIX 415) grammaticis interdum utilissimam esse duobus exemplis docebo. Pro volgatis χρ^^ y*iQ^ erant permulti qui χρέαί γηραι veteribus restituenda cenBerent, velut Tbiersch Meineke Bekker Kirchhoff Harder La Roche alii. Contra quos y. Bamberg (ZG. XXVIII 4) Herod. II 316, 10 disertis verbis hanc scripturam et pronuntiationem praecipi apposite monuit ; addere potuit Kaibel nr. 608, 6 (II vel III saec.) γηρά βεβαρημένος^ nr. 664, 6 iy γηρα (II videtur saeculi) legi quibus Hero- diani (Choerobosci) testimonium confirmari vides. γηρΐ^ quo tempore et qaa ratione ortum sit nescitor; aliquando certe in usu fuisse bas formas dubitare tamen non iam licet. — G. Meyer^ § 117 p. 132 baec scripsit: 'Da im Dor. die mit €» und oi anlaatenden Verba in diesen F&llen keine Verl&ngerung eintreten liessen {είχάνιζον; οίχοάομημένα)^ ist wohl auch CI. 2525 b 109 (Rhodos) έηαινέ&η, 2671, 42 (Kalymna) άιαίταοαν und niclit r< zu lesen (Ahrens II 129. 299).' Conclusionem qaasi necessariam videri nemo negabit; at oblocuntur traditae formae. Nam ηαρατήααντο inyenio Mullensiefen dial. lacon. nr. 51 (a ηαραιτέομαι), άρημένοις (corcyr.) Collitz nr. 3206, 121 (ab αίρίομα^; nam longius distat locr. άρέαται\ unde conse- quens est ut Caueruin alios suo iure similia per γ« scripsisse concedamus (Cauer* nr. 179, 7 άΐί^ρούντο) 132, 53 Αιρί&η),

1) Rutherford Babrius 11.

*) ΠοΟίΰηίών: IloaiJritoy (MeisterhanS* 50): IloOiduaiy: Ποαι,όεών (att. ion. Bechtel Inschr. jod. Dial. nr. 206 a 46) » Ποσι&ήιος (Bechtel 1. 1. nr. 196, 5): Ποαίάυος: Ποαίάαος (libri laud. nr. 131, 3. 234b 34): Ποα(δ€ος (1. 1. nr. 153, 32. 177, 17) =« ^ηίαΧχος (άηιΐέων 1. 1. nr. 153, 18 JaiaXxog Cauer» nr. 134. Αάαλχος Wescher-Foucart nr. 4, 67): Jpakxog: Jfiakxog (1. 1. Dr. 81, 14): Μαί,χος thas.

3) 'Εχτόρεος Rhesus 1. 762. — Dubito de Αγαμεμνόνείος Eur. Iph. Taur. 170 (1290) collato Άγαμεμνον^ιαμ 1115. — Nominibus in -^na, si forte paenultimam in versu corripiant, adhibent formas in -ta, de cuius origine v. G. Meyer^ § 115 p. 129 ex. Sic scribitur in anapaestis ν /ι ου

Schalze, Qaaeetionee epicae. 4

— 50 —

yeris, χννδη χυνη λίοντη quae SUnt CUm adiectivis χοίρειος cett. COgnata {χοίρεος % 81. αίγεος Herod.), Θησίω^) d-eoi- σειν^) ^λφ(ός^) Μάλεα^) Κλεώ^) ορέης^) ποιήσεαν (Bechtel

Inschr. des jon. Dial 156, 30) ^ωχράτ^ c^^) — aliis addidisse {ογόο/ης βοιη&ος ειάν μαντείως) ρβΓ se parum probabile est (cf. in eodem titulo CoUitz nr. 3087 ποεϊν et βασιλέως), quamvis magna sit ceteroquin in his rebus Graeci sermonis inconstantia et varietas, in qua leges et regulas fere nullas dispicio;®) neque

XQtiaaoy της εύγενίας Eurip. fr. 9, 1 {ευγένεια fr. 22, 1. 52. 95, 1. 395, 2. 406, 1), της εύαεβίας χά^ις ia^hj Eurip. fr. 446, β {ει'σέβείαν fr. 434, 1), άυσσεβίας (e Porsoni coni.; -είας Μ.) Aesch. Eum. 526, εύσεβίαν Soph. Antig. 943 , εύγενίης Eurip. Herc. fur. 696 {όυαγένεια 668) etc. Hoc recte factum negare non aasim, quamqaam scrupulus residet propter titalum Kalbel 875 a (add. p. 534), 8 (lY saec. ineuntis)

οϋ ηΐούτου παράΰειγμ" ενοεβείας dh τρόπων. Statuam Gorgiae Leontini cui hic titalus inseriptus est posuit Eamolpns qui erat Gorgiae sororis nepos. — In aliis titab'8 metricis εύαεβίη legi non ignoro.

>) Βηαέψ Pherecr. frgm. 49 I 159 Kock.

>) ^είώαας Lysipp. frgm. 4 I 701 Kock: ^εώαειν ^(ώσαι Arar. frgm. 12 II 217 K. ηεριβ^εωαάτωσαν Menand. frgm. 530, 22 III 152 E.

s) Αλφειός Β 592. Pind. 01. YII 15: 'Μψεός 01. I 20 all.

«) Μάλεια ι 80 all. Μαλέας Eur. Cycl. 293. Affert Strabo VIII 6, 20

(378) yerBiculum

Μαλέας dk χάμψας έπιλα&ον των οίχαάε.

^) ΑΡ. VII 491, 2 Ιμερόεσσα Κλεοΐ all.

«) ^ημητρος όρέης ή οίχίη Amorgos BCH. XII 236 nr. 9 Carchaique').

7) Kaibel 218 (Π ρ. Ghr. η. saec.) 3 sq.

Νείχανδρος γενέτωρ, πατρίς Πάρος, οννομα ah ην μ οι Σωχράτεα, φ&ιμένην χτλ. ν. 18 εϊπασιν χαίρειν Σωχράτεαν χατά γης. Mulieris Paro oriundae nomen nescio an dignum sit quod inter ionicae dialecti reliquias, quamvis non sine dubitationis indicio, a Bechtelio reci• piatur. — Alia permulta exempla correptionis collegerunt grammatici (Meisterhans 31 sqq. G. Meyer § 154 sqq. p. 164 sqq.).

^) ι diphthongi altera pars modo demitur modo retinetar a schbente, et id vel iis locis abi correptionem yersas arguit; in plerisque servatur et scriptura et pronuntiatione. Delibem nonnulla huius inconstantiae exempla obBenratione dignissima.

οίτοί", ti ποιείς; οτι ποώ; τί ά' άλλο γ' η χτλ, (Αγ. Ran. 198).

πολλά τόιαυτι χα'ι τοί αυτί (anapaest.) Aristoph. frgm. 678 Ι 558 Kock.

δείλαιος apud oomicos plas 10 locis eenanum claudit; in idem voca- bnlam exit scazon Hipponactis fr. 20, 4

xai πόλλ' έτ άλλα' τ ας φρένας γαρ δείλαιος.

— 51 —

attalit vir doctus uUum versum quo in ογδο/η βοιηθός εννέια cett. secunda syllaba longa esse evinceretur. Neque enim intellego cur Bechtel ναίω huc traxerit. Radix est avaf (scrt. snduti) coius duo praesentia lingua progenuit: να(/)ω (aeol. νανω Hes.) Φ 197: ναίω (ναω ; vafv Callim. h. Dian. 224; cf.

χάω χλάω)^) = όέρω: όε/ρω. αΐένά/ος, *asi-vafog unde att.

άείνως. Saeculorum V IV ΠΙ quorum tituli permulta habent βοιη^ος ΒΪάν cett. poetae procul dubio productionis exempla porrigerent, si in his omnino allam productio locum habuisset.*) Atqui desant exempla. Qaae cum ita sint, parum tatum esse

Aliqaid certe in hac rerum condicione merae poetarum licentiae tribuen- dam videtur. In iis quae sic poetae ob metri commodum sibi indulserunt a linguae auctoritate qaasi destitnti, formas Yolgares legitimasqae e sao arbitrio pauUalam de consuetadiDis norma in usum suum deflectentes (cf. apud nostros poetas usum apostrophi freqaentiorem) , i vocalem non puto semper Tere demptam, sed saepe in consonam mutatam esse; quae qaidem matatio effecit inter fonnam yolgarem {παλαίός) et poeticam (nalajog) non adeo magnam discrepantiam nt in universum aurium iudicio et sensu com- mnni displiceret. At hoc non cadit in sermonis cottidiani consuetadmem qaam diphthongis vetustiore aevo ι vbcalem aut incorraptam reliquisse aut totam exemisse, i. e. aut ui, ot, n aut a, o, e (haad raro utrumque promiscue in isdem vocabulis; cf. similem nostrae linguae inconstantiam in heilige, Lilie tam bisyllabis tum trisyllabis) , sed nusquam aj, oj, ej probasse arbitror (adde qaod inter att. nomen ikttfiy ^^ ilaay et infini- tiTom yerbi homerici iXaay pronuntiandi discrimen nullum intercedebat ; cf. iocam Diogenia Brandt poes. ep. ludib. I 74).

Qaid in hac re ipsi vitae sermoni assignandum sit, qaid poetis condo- nandam, argamentis discernere nescio; suspicio proclivis est poetarum esse rariores correptiones yelut γίράίός £ur. Herc. fur. 446 (cf. tamen γεραός Kaibel 853, 1), a\edy i. e. ίiρttUy AP. ΥΠ 200, 3, oiei Ar. Lys. 763. 1149. Plat. 903. Coniectara qaa poetas in his interdum revera a vitae coDBuetudine aliquantulum recessisse sumus assecuti, confirmatur quadam tenus a Rhinthone poeta (Voelcker frgm. 1; v. editoris notam p. 49)

A. 6 Jh dioyvuog iivtog ^ξοίλη &€ίη σ' 6. 'Jnnioyaxtog το μέτρον' Α. oCdiy μοί μί)αι qoibas Yerbis si recte intellexi perstringitur poetarum nsiis qui in senarii exitu Tocabula admittant qnibus — retenta volgari mensura — locus non est nisi in clausala scazontis (c. gr. Παλαιός de quo modo dixi; scazontem qui exit iu ραπισ&είη legimus Hippon. frgm. 9, 2). V. Meineke chol. 178.

1) ikaiu •=>- ikaa, qaod postea etiam corripitur. Cf. quae praeter Gynici dictum iam laadatam attulit Meineke comm. III 503 ad Alexidis frgm. inc. sed. 1, 3.

>) Contra στοιά , quod vocabulum c ex origine babere insitum vel ά

purum docet, primam producit (Wecklein Curae epigr. 53.)

4*

- 52 -

iudico Homero hanc productionem e sola titulorum scriptura concludendo coUectam obtrudere, cuius exempla poetae ipsi his titulis aetate suppares norunt nulla.^)

Quas ob causas hanc productionem in vocabuloram formis homericis explicandis meo iure me nusquam in auxiliam vocasse arbitror.*)

ΙΠ. De syllabarum productionibus quae digammi inter vocales positi ope effectae creduntur.

Litteram Vau vocales antecedentes producere valuisse vel passim inter vocales in / conversam esse multi contenderimt multis locis quorum partem enotavi, ingentem omnium con- quirendorum laborem ut inutilem atque taedii plenum detrec- tans.^) Qui de / in ι mutato fabulantar, merito reiecti sunt

^) Distingaenda sunt grammatico duo vocabula quae usus atqae con- suetudo propter quandam et notionis et formae externae similitudinem inde a vetastissimis temporibus confundere solet: 1. ιίλοάω ^schlagea', sive radix fuerit tikoj sive dXo/ sea denique αλοσ, cuius tempora praeter praesens et imperfectum e lege'de α pura quam supra p. 48 tractayiinas in -ησω, -^ηύα cett. desinere debent. μητέρ' ήΐόηοίρ Ar. Ran. 149. τους όμηρους χατηλόησαρ Aeschin. 2, 140. χατη^όων Xen. Cyrop. VII 1, 31. 2. (ίλοιαω s. άίοιαω ^dreschen' derivatum ab uhjg s. (ίΪΛ^ή ^Tenne'; apud Atticos t amisit, sed retinet vocalis intermortuae quasi indicem « vocalem non in η mutatam. άΐοώνας -Ky Xen. OecoD. 18, 2. 3. Apud Platonem Theag. 124 Α inter β^€ρ(ζαρ τρυγάω ψυκν^ρ απύραν comparet ίΐλοώντων. aXonaayjig Pherecr. frgm. 65 I 162 Κ. (Bekk. Anecd. 379, 28 ubi additur το cT^ συγχό^αι πληγαις ίίΧοησαι). Confasio atriasqne yoca* buli eo indlcatur, quod άλοάω 'dreschen' η (et spiritam) ex ί^λοάω ^schlagen' assumpsit (ίίΐοητός άΐόηαις), άλοάω 'schlagen' contra t ex άλοιάω (cf. dXoia I 568; συρηλοίησβ Theocrit. XXII 128).

Hoc eo facilius usu venire potuit, quod iuxta extabant noto illo suflixo — ίας ab iiXo derivata ηατρηλοίας (Ar. Ran. 274, qui 149 dixerat μητέρα ήλόηΟίν)^ μητραλοίας, — έπαλώατης Xen. Oecon. 18, 5 non ex dXoiam

fluxit, sed ducitnr recto tramite a nomine άλως (άλως) cuius stirpem in σ exiisse hinc discimus. Pauca de bis vocabulis adnotanda putavi, ne qais ex eis Becbtelii sententiae fautor auxiliam petere animum inducat.

*) Smythium qui EI p. 70 sqq. has res attigit, ut tamen nihil profi- ceret, nominasse satis habeo, eius exempla fere omnia in disputatiooe ipsa tractaturus. — Quaestiuncalam de ί^ρέα: ί(ρ((α: Ιέρπα initio huic capiti destinatam nnnc epimetro reservare opportunius duxi.

«) Dawes Miscell. crit. (ed. IV) 296 sqq. Thiersch Gr. Gr.« p. 216 § 166, 12. Benfey Gr. WurzelL I 85. Sachs de digammo 24 sq. Cobet V. L. (ed. II) 407. Christ Lautlehre 193. 197. Ebel KZ. II 47. IV 158. Kuhn ib. IV 93 sq. Legerlotz Misc. crit. 9. 19 c. not. 20. KZ. VII 291.

— 53 —

iam a Cartio (Grdz.^ 577) et operam perdunt quibus fabolam illam nupenime ab inferis excitai*e praepostere placoit. Qui digammo vocalis producendae vim tribuant, in eo fere errant qaod sine ullo insto argamento yocalem initio breyem fuisse samimt, cum in longe plnrimis eorum quae afferre solent vocabulonim nihil omnino obstet quominus vocalem longam faisse statuamas, in mnltis xatio vel flagitet ut sic rem se habere concedamus. ^) Quod cum peritissimi harum rerum

X 373. Dietrich ib. X 440. Ra8ch de productione breviam syllabarum in Homeri Iliade (Halis 1865) 10. Roehl qn. hom. spee. 8. Delbrueck C. Stnd. U 194 sqq. Brugmann ib. IV inde a pag. 180. 6. Meyer ib. y 9J. Heydenreicb ib. X 151. Kuehner I< 289. Bagge KZ. XIX 411. Harder de α vocali 33 sqq. Frankfurter Epenthese 32. Curtias Erlauter.' 66. Grdz.» 577. Christ II. prolegg. 169 sq. Sittl Philol 43, 13 sq. Menrad de contract. et syniz. usu hom. 59. Haupt de nomin. in -ivg exeunt. flexione bom. 9 sqq. etc. etc.

*) Velut in ^χηα ηέλιος ή^ριος ηαρηορος άηιος ήΐίΰη χρηος φρηατα§>

ήρωας 4ρωή multis aliis, β quoram namero anam yocabaloram genas hoc loco seorsim commemorandum arbitror, nominam dico in -ivg excurren- tiam, qaoram etirpes in -nj- desinere hodie qaidem constat (▼. e. gr. Meister Dial). Π 271 sq.). Recte de his nominibus iam Beufey, Misteli KZ. XIX 85 auctore Sonnio XIII 441 sqq. Ahrens Pbilol. XXXV 16 iudicaverunt. — Declinationem olim per -njog -ij/i -η/α processisse, qua de re ne antea quidem dabitare licebat, comprobatum videbis nunc creticorum quoque titalorum testimonio, dnmmodo recte interpreteris. In legie gortyn. «er- mone « ante ic , ο , ω , ν — sive j sea α seu / in yocalium conEnio inter- mortaum est seu denique -<σ- quod et ipsum Graeci maturrime vocibas totam exemerunt — in ι motari, contra ante e (t) quasi diesimulandi studio ab bac matatione vindicari, edocemur his exemplis quornm sedem Bau- nackii indice usus facile myeniae: όατιάμίνοι: datid&ai {i ex u contr.); ΗΡπιμοΙΙοντι• ίίνηιμολίν; dnonovioi: dnonoyi ; xaXiov: xaXi ; Ιόντος (= ιόντος), ϊοντίΐ i (« j), ηΚας πλία (θ τιλέας πλ^α-, cf. hom. nUeg Λ 395, ΐϊ)Λας Β 129 β *ηλΐίσ€ς, ^ηλποας): τρέες (-< τρ()(ς). Εχ quorum analogia efficias olim nominum in -ea- exeuntium extitisse hanc decli- Dationem: pl. ενγενζς, (ΰγινίων. At hanc morem iam legis gortyn. aetate obsolevlsse, quamquam certa exempla declinationis in -ta- desunt (praeter ovodexujtjia) y iare colligas e comparativi formis πΚίς ηΐία cett., quippe quae Gretensibus ipsis non poterant non videri casus cuiusdam recti *7ΐλης declinamenta. Igitnr e genetiyo accusatiyo qui casus ι legitima matatioue in ί conyerterant paullatim analogiae yi ι vocalis etiara in nominatiyuin plur. 'ίες transiisse censenda est; cf. avyyfvity = ουγγενϋς in tit. cret. Baunack Stud. I 2, 250 nr. Vc 3 et 12. Quod etiam f/o a Qortyniis in io mutatum esse dixi, comprobatur freqaenti quem in lege gort. offeadimus αβα formae dufkmog. Nomen enim fratris olim €<ό(λ(^€/ός {ti(i(A(^fog ion. locr. CoUitz nr. 1478, 7. tbessal. nr. 824. Epicharm. frgm. 3 Abr.) fuiese

— 54 -

arbitri^) probe intellexissent, opinionem illam de / producente suo iure abiecerunt Sed restant, apud Homerum praesertinr, aliquot voces insolentioris qnantitatis , quae, ut digamma ab explicaturis in partes vocetur, suadere possit videri. Quas ut expediant, viros doctos^) ad notissimum illum Aeolum morem

a vocis δίλφύς stirpe fortiore <ffA(/f/- adbibito suffixo o- derivatum certum est atque exploratum. Nam si forma primaria *€ίά(λφ€/ι6ς fuisset — quae est sententia Baunackii Inschr. von Gortyn. p. 59 aliornm — et apud Homerum dtSeXiiitog , -oy, -oi cett. saepius inveniremus (ut nunc res se habent, solas genetivus άδ%Χψ(ΐοΰ legitar, ob id ipsum in αΰίλφ^όο mutan- dus; cf. pag. 166) oec Gretenses 'iiou in -ιόν attenuassent (cC. Baunack 1. 1. 54 sq. exempla diphtboDgi u semper seryatae; nUttg nUa longe aliter comparata sunt, qaam quorum in hac re ullns sit usas). Ergo boeot. αό%1ψί6ς (Meister Diall. I 245) gortyn. ti^eXmog e forma nativa *deBhfij6g nota illa € ante vocales positi in » mutatione repetenda ennt. Unicam qaod regulae nostrae obstare yideatur υΐέος (iuxta vUig) ezemplum singa- lare est, quod mutationem legitimam propter quandam cacopboniae vere- candiam a se depalerit (cf. latin. ebrieUu sobrietas iaxta honitas aequitas qaae Yocalem exhibent e lege debilitatam). Niei forte praestat formae νίίος quam e nominatWi plur. analogia in vetastioris νΙός locum sac- cessisse vero proximum est originem illi demum aetati assignare, qoa lingua € ante vocales o^ ω in t conyertere iam desierat; cf. quae de huius vocis flexione disseruimus commentat. pag. 4b not. 4 laudata. Haec yel similis excusatio non tamen cadit in nominum jotxevg άρομίύς flexionem gortyn.: άρομέ€ς άρομίων όρομέανς; /οιχέα /otxiog. Quas formas si cam αΜπίός composueris , mecum opinor senties banc discrepantiam inde explicante, qaod haec ex -f/og , illae autem ex -η/ος -ί/α •η/ων •ή/ανς ortae sunt. Eadem discrepantia recurrere videtur in recentiore titalo cretico e quo modo avyyeyiiy attuli; nam iuxta boc legiturillic Mvla]at(y e Άίνλαση/€ς natam. Hoc testimonio discimus in lege gortyn. iure ά^ομέανς /οίχία (iaxta ^ύοά€χα/ετία) transscribi posee; quamquam si quis άρομηανς όρομηίς joixtja malaerit, non repugnabo, quandoquidem in utramque partem certa desunt argumenta. At in eodem titulo goVtyn. x^iog (i. e. χρηος) et /oixiog scribere, quod Baunackii admiserant, pessime contra rationem peccantis est. Scriptura xQdog quae iuxta occurrit nibil aliud indicare videtur quam vocalem a pristina sua natara (?) aliquantulum ad soni t similitudineni deflexam. — Ceterorum tituloram in his rebus fere milla auctoritas, utpote quae uimiam in talibns scribendi inconstantiam exbibeant.

0 Wackernagel KZ. XXVII 275. Job. Schmidt ib. XXVII 374. de Saussure Μέΐ. graux 740. Brugmann Gr. Gr. § 109 qui se olim strenuum causae inferioris defensorem praestiterat.

«) Wackernagel KZ. XXV 276. XXVII 266. Fick Od. 18, II. 229 ad Α 271, p. 234 ad i2 202 alias. Smyth Dipbtbong EI 71 sq.; cf. etiam Hartel H. Stud. III |20 eqq. G. Meyer^ § |239 p. 238. Job. Schmidt Pluralbild. der idg. Neutrai201.

— 55 —

digammi inter vocales coUocati in ν mutandi confugere video, innixos nonnuUis huins rei vestigiis qnae apud Homemm extare adhac crednntnr.

At haec exempla qnae hand paucis locis in unam con• gesta invenies^) omnia aliter esse cpmparata, qaam quae hanc explicationem redpiant, fadle est probata. Nam qnot- quot V (ex / inter vocales, ut obiter inspicienti videri possit, natuin) traditum habent, aut ante aut post kanc litteram consonam aliqttam amiseront, ut nisi summa cuin licentia cum

aeolicis χενω ^ X^fi^i φανός -«= φάρος, Βνιδον -< efiSov COmpa-

rari neqneant: qaod cnm ex parte recte iam animadyertisset Hinriclis (1. 1. 31), aliquot exempla velut χΒν{σ)αι seposuit, de plerisque tamen et ipse erravit.

evais non ex eJadB ortmn, sed ex *€a/aie ^ *€ffai$ =^

BV/aO€. *)

♦ _*'

1) Christ Lautlehre 192 sqq. II. prolegomm. 1S8 sq. Hinrichs de elocQt aeol. vestig. hom. 26 sqq. 77. Fick Od. 7. 18 alL

*) Wackernagel KZ. XXV 276. Έχ^υη&ας Tegeataram pagus ^ *Εχί/-/η^(ΐς ^ *Έχ('α/η»ας (Bergk« ad Theogn. 1209). Aristoph. Lysistr. 156 naQtvidtoy (alii corrupte naQtyiJaiy, alii ez correctura intempestiya TioQfatdwy) ex *7ta^i//i&(oy -^ πaQiσft^ωy, De tv diphthoDgi coireptione cf. Hippon. fr. 22 [coi ex Anecdotis graecis Studemandi et Schoelli p. 45 nuper accessit versas adhuc ignotas a 6. Choerobosco ad Hephaest allatue

ix4lev€ fitikXny xai Xivay *Ίπηώναχτα\

et Blass Auseprache' 76 nec non Lysistr. 1252 nqaxqooy «» nqo^xqovoy (Ahrens Diall. Π 188) qaocnm fortasse comparandam quod legitar Eaibel nr. 806

Όρβ'είη om^oy Atoyttig ayi^vjx^ βοαγός Mwny ν^χηύας xai τα<Γ ^na&Xa Xafiwy.

Lacedaemonioe eniin loy της άγίΧης aqxoyxa naiou fiovayoy appellasse testis est Hesychias s. βουαγόρ, Quamquam formam βοαγός etiam aliter ezpediri posse non ignoro. — At procul habendnm est sine dabio in€txof Caaer> nr. 21 quod verbum eese Blass Misc. epigr. 180 sq. recte vidit, de forma tamen erravit: scr. inuxoi qaod a verbo inaxoiw (cf. iύyoίω simm.) descendit (att. *(ηηχ6^ί), (ηαχόω Roehl nr. 88 et kde coDtractione natam inaxo nr. 88 cave ne sollicites. Aliter statuant de (nnxok laconico MuUensiefen tit. dial. lac. 96 Bechtel ad Coll. I nr. 1242 (ef. Meister Diall. II 86 n.) qiii mibi non persuaserunt De praepositionis ^ς consona finali assimalationem passa cf. Caaer^ nr. 26, 8 iX Aaxtόaίμoy€t lac., quibas verbis praepoeitionem iy c. acc. a Laconibus alienam inesse 8ine caasa suspicatar Prellwitz dial. tbess. 60 (cf. nunc Bechtel ad CoHitz Dr. 8096 in add.). ^

— 56 — εναχε ψο ίαχε si forte recte conieci Homero Υ 62 red-

dendnm esse, repetas ex *εσ^αχε ^ *6^^αχε ^ *ΒναχεΛ)

Verbi ανερυειν pars prior qiiid sibi velit, certa ratione efficias ex uno loco homerico θ 323 sqq. :

η τοι 8 μίν φα^έτρης Ιζείλετο τηχρορ oiathy, ϋ-ηχε ά^ ini vyevQJj' tby J* αν χορυ&αίολος "Εχιωρ αΰερνοντίί ηαρ^ ώμον — (ίάΧεν Ιίβ-φ όχριόί^τι,

ubi de Teucro sermonem esse arcus nervum cui sagitta iam imposita erat r e t r ο trahente et umero propius admovente res ipsa luce clarius docet, ut veterum iudicio ort το ανερύοντα

σαφώς εις τονπίαω ελχοντα (Aristonic. ad loc.) SUbscribere

sano quidem dubitare non liceat. Eandem notionem admittit Μ 261 {οτι εις τονπίσω εΙΧχον Aristonic.) e quo versu tamen solo niM certi eruas. Erant qui notam particulam αν agnos- cere sibi viderentur; at aperte refragatur constans Graecorum usus qui huic yocnlae potestatem localem semper denegamnt et ipse Homerus Θ 324 sq. quem al primo usitata notione, deinde daobus tantum vo^abulis interiectie in eiusdem enun- tiati comprehensione a flxa Graecormn et sua ipsius consne- tudine recedentem ad motum localem signandum adhibnisse haud facile credas.

Verbum ανερνειν recurrit in re sacra Α 458 sqq. = ^421 sqq.

{eutaQ inii ρ εΰ^αντο xui οΰίοχύτας ηροβάλοντο, αΰέρυοαν μίν ηρώτα xai (αφάξαν χαί ίόειραν^ μηρούς τ ίΐέταμον χατά τε xyiOvj έχάλυψαν χιλ.

Quem locum interpretanti versus γ 447 sqq. advocandos esse ego persuasum habeo. Hlic enim haec leguntur maximam partem verbo tenus cum Hiadis locis conspirantia :

ανίάρ έπεί ο fvlayto X(ti οΰλοχντας nρoβttkoyτo, 447

αύτίχα Νέύτορος νίος ύττέρ&νμος ΘραΟνμηάης

ηλαΟίν άγχι ατής' πέλεχνς <f' αττίχοψε riyoyxftg

n^X€y(ovg, XvOfy ah βοος μέyoς' αϊ (Γ* όl6λvξay

Θ-υγατέρίς τε yvoi τε χαι €(ίάοίη πΐίράχοιτις. 451

οϊ μίν ^πειτ dyεX6yτες άηο χ&ονος ίνρνεάείης 453

ίΟχον άταρ fStfa^^y Πεισίστρατος 6ρχαμος (ty6ρώy,

της <f' Ιηει ix μ(Χαν αίμα ρνη, λίηε (f' όστ^α ϋ-υμός,

iihp* άρα μιν Λί/€υ«ν^ άφαρ ά' ix μηρία τάμyoy

7t(iyτa χατά μμοϊραν χατ€( τε xy(σf] ixalv\pay.

Ο Uberius egi de hoc verbo disputatione Kuhnii annalibus inserta (XXIX 280 8qq.) cui nunc haud pauca penes me habeo quae addi queant. Unde graviora mihi in epimctro III depromere liceat.

— 57 —

Versus sequentes inde ab 458 usque ad 462 = Α 461—465. y 463 ^ ^ 466.

AdeTmdus praeteiea alius locns ξ 425 sqq.

iby cf' ίλί7ΐ€ ^/υχή' τοι (Γ' (αφα^άν τί χ«* ivaay. aiipa δέ μιν ΰιέχευαν. ο (Γ' ώμο&(τ€ϊτο ύνβώτης χτΧ,

-ξ 430 sq. = ^ 465 sq.^

σψάζΈΐν est ^guttur perfodere', i. q. αποδηροτομεΐν (λ 35

coll. 45) s. άπο στομαχον ταμ(ΐν^) (Γ 292. Τ 266); quod ante- qnam — in bove certe — expedite perpetrari posset, hostiam gravi ictu qualicnmqne feriri itaque aut necari aut sopiri {λνσαί βοος μένος γ 450 coll. 455) oportuit. Deinde qui sacri- ficanti praesto erant victimae ictu \αταβλη&Βίοης^) s. ίριπονσης (F 522) si non totuin corpus, at certe anteriorem partem caput collamqae a solo elevata sustentabant , nt guttur per- foderetnr. Hoc, ut hostia feriatur, postulat rei commoditas, si qoidem sacrificiom sine molestissima bovis calcitrantis relu- ctatione peractom yolimt ; illud contra, caput et coUum snrsum toUi, iubet et relligio in sacris quae ad deos superos pertinent. Sacrificiorum enim ritus saepe quadam symbolica ratione natu- ram deorum in quornin honorem instituuntur spectant. Velut dis mascula animalia, deabus hostias offerre amant feminas, Hecatae τριμορφφ τριγλας, Priapo Lampsaceni asinos, τοις

νπονδαιοις autem παμμέλανα S. χελαινά (χ 525. 527 ; Kaibel

nr. 1034) ; haud secus Orestes Eumenidibus quae sunt ηαλλεν-

0 Cf. etiam μ. 359 sqq. /

μηρούς τ' iζiΊaμoy xitxfi le xyiari ixdkvxptty xrk.

*) *die Kehle (de όα{ίη = guttur cf. caput IV) durch- s, aufscbneiden.' Ne primariam et usitatissimam praepositionis ttno notionem in his iusto magis urgeas, dissuadent Ν 546 Κ 456 dno δ" αμψω xiQOe τένοντα Χ 328 et alia haud pauca talis usus in yerbis cum un6, lat. a&, germ. ah compo- aitis obyii exempla, qaorum duo afferain, utpote inter se et locis homericis simillima: Ovid. metamin. VIII 768 sq. 'quam solet, ante aras ingens ubi vic- tima taurus concidit, abrupta cruor e cervice profundi' coll. Sen. de provi- dentia VI 8 ^tenul ferro commissura cervicis abrumpitur' {π^λζχνς δ' dnt- xo\\ff liyoyxng uux^yiovg γ 449 sq.). — Alio deflexit vocabali potestatem Hesiodus της on άη xftfaX^y Πιρσενς dπ€ά^ιρoτ6μηa%y (Theogon. 280).

>) a(fttynt »νμα Ιίρ^ϊα xaTuflakkuy Eur. Or. 1603. Baccb. 1246. Iso- crat. II 20 eadem notione (xcaaxanjtiy 'niederwerfen' Schoemann Altertb. II 240. 249 o. 3), qua Terba ηατά'ξας χαταβαλλω Lys. XIII 87 utuntur, de hoetiis ante aram corraentibus aptiseime dictam. Hesych. χύβησις- μά- χαιρα, ίlμtίyoy iSt τιέΧίχνς φ τάς βονς χαιαβάλλουαιν»

- 68 - χων πέπλων άμοιροι (Aesch. Euinen. 342) pulla ove immolavit

(schol. Soph. Oed. Col. 42). Τοις χατοιχομένοις ώς περί ηλίου δυσμάς εναγιΧουσι, τοις όε ουρανίδαις νπο την εω ανατέλλοντος

του ηλ/ου teste schol. Apoll. Rhod. Ι 587,*) qui etiam haec habet locum qu6m nunc tractamus proximft contingentia : έντομα

όε τα σφάγια' κυρίως τα τοις νεκροις εναγιζομενα Λα το εν τγι yfi αυτών άποτέμνεσ&αι τάς κεφάλας' οντω γαρ 3νουσι τοις χ&ονίοις, τοις δε ούρανίοις ανω άναστρεφοντες τον τράχηλον σφάζουσιν' "Ομηρος' αυέρυσαν μεν πρώτα [Α 459). Quoruin

alterum comprobant ipse Homerus κ 528

ivd-^ oiy dgytioy ρέζειν ^ηλύν τε μέλαιναν ilg ^qiflog ατρέχρας χτλ. ^) et nomen έντομα i. e. quae άποδειροτομοϋνται εις βό&ρον

λ 35 sq. [εντεμνειν Thucyd. 5, 11); illud vero non e sola lod homerici Α 459 interpretatione et dubia grammaticorum etyma indagantium coniectura pendere, sed e rerum veritate hanstnm esse fidem faciunt schol. Ven. B. T. ad Α 459 tale quid apud

Cumaeos moris fuisse testantia [Κυμαίων δε ε&ος, αιτούντων τον Θ'εον άπο τών κάτω επι τα ανω αντο^ς ελκειν) et Νίκη βου&υτοϋσα^). Hunc morem recte CUm verbis άνελόντες άπο

χ&ονος εσχον γ 453 sq. coniunxisse mihi videor, ut hoc quoque loco intellegendum sit non tam ministerium ab assistentibns ob solam commoditatem iugiilationis praestitnm qnam caeri- monia religione praecepta et ad sacrificium rite perpetrandum necegsaria.

To λΓσαι //οός μένος (sc. secuiis ictu) et quod contiDno insequitur το άνελεΓν άπο χ&ονός γ 447 sqq. eundem locum —

inter το ουλοχντας προβαλίσ&αι et το σφαξαι — obtinent quo

Α• 459 sacrificantes hostiam ανερύσαι narrantur. Unde pro- clivi coniectura assequaris, verbum at'e()ve^i' utramque actionem (iciendi et sublevandi) una appellatione ita complecti, ut facta sit totius rei denominatio a potiore parte, i. e. a caeremonia religiosa του ανω άναστρεφειν s. άvελεtv. Neque enim raro accidit, ut verbum angustos nativae potestatis fines promoveat et cum initio singularem actionem (vel partem modo actionis) indicare valuerit, aetate ad complures actiones cum illa arcte

») Schoemann Qriech. Alterthumer II 242 n. 7. Pausan. II 11, 7. 8) cf. etiam Apoll. Rhod. III 1082 sq. Ovid. metamin. VII 248 sq. 8) Journ. Hell. Stud. VII 275 sqq. — λΊχης βον»ντονσης Horaeri ijiterpreti non uegligendae in tempore ine admonet £rich Preuner.

~ 59 —

cohaerentes (vel totam actionem) designandas aptum evadat. Velut immolare proprie est hostiae molam aspergere, ab usu autem ad notionem magis universalem translatum ; nam molae aspersio pars sacrificii. Quae si recte sunt disputata, αυερνειν proprie idem quod ανω άναστρέψΒΐν^ ανελεΐν yalet et apte dicitur (cf. γ 452) de ipsa hostia ictu humi prostrata.^) avsQvsiv quod

modo est εις τονπιαω βλχειν modo ανω άναστρεφειν, άνελεΓν

άπο χ&ονός aliimde ducere nescio quam ab incorrupto *άν- f€QV€tv'j ανά enim ntriusque intellectus compos. Quod egregie confirmatQr atticis άναρρύπ' σφάζει Θνει Ηθ8. quo Έαροΐίη osiun esse αντί τον &νειν xai σφάττειν Soidas perhibet, et άνάρρνσις nomiiie uni ex tribas Apaturioram diei festo ob eam

cansam indito, quod hoc die ττολλα ίβνετο' τά γαρ Μματα λέγεται άναρρνματα, παρά το άνω ερυομενη β^εσ&αι (schol.

Platon. Timae. 21 Β. Procl. ίη eundem loc); edvov Si Jii φρατριφ και ^Αβηνα (schol. Ar. Acharn. 146). Cf. etiam

EM. 98, 56 άναρρνειν' &vHV' άνάρρυσις ή &νσ/α' βηειίη &ύοντες άνεχλων τονς τραχήλους των &νομενων επί τά άνω τρεποντες, ibid. 533, 47 Sqq. άναρρνσια' διά το τονς άρχοντας ανακλώντας τά ιέρεια και άνω έρνοντας 3νείν. Bekk. Anecd. 417, 6 sqq. 11 Sq. και το εν ^Αρείι^ πάγψ εη/Βνμα επανάρνμα ('SCr. επανά-

ρνμα' Bekk.) καλείται. Explicatio a grammaticis apposita (άπο τον άνω ερνειν) originem recte illustrasse, ηοη tamen vocis notionem Atticis soUemnem reddere videtur; nam το

άναρνειν απλώς άντι τον &νειν ^ιλι^ττται κατά Άανσανίαν , οΒ'εν φησι και ή dvata άνάρνσις (Eustath. II. 250, 16).*) At inde

ne quicqaam contra grammaticorum veriloquium eflScere coneris, prohibet verbum modo allatum immolandi.

1) Hostiae collem subintellegunt gramroatici (echol. A. >^459. p]ustath. II. 134, 14. EM. 168, 44 sqq. N&gelsbach Anm. 157) et male interpretantur ίΐς τονηίσω tcyaxXay. Quid verum esset, edocen potuerunt — et aliquot certe didicerant — ' Sophoclis versu iam ab Eustathio 1. 1. ex Aiace 298

allatO (δ άη Ι^μην^ύζιρ ooxd Σοψοχλης iy τφ* άνω τρέηων ^σφαξ€ν) et iis quae de Cumaeis comperta habebant: Κνμαίων J( f&og το (tuiQvfty, uiTOtytioy toy ^ioy cinb των χάτω ini τα tcyvj αΰτους ykxeiy (?) schol. Ven. B. T. ad .i 459. — uutQvaai = άνω iiivani ^emporziehen' Procl. h. ίίς Ά^, ηολ. 36. — Exempla verbi (edeQvity vide iJkhrs Qu. epp. 277 sq. *) Pind. 01. XIII 80 sq. otay cT' ti^Qva&fyii χ€(ρτηίποά' atfQUrj Γαίηόχφ

schol. recte interpretatur αφάζΐ] &vp. De lectione (ayaQvr) v. 1.) non pror- sus coDstat, De (w correpto cf. lac. jiu^itviJQJy pag. 55 not, 12. ^

— 60

» '.

χανάξαίς Hesiod. Opp. 666. 693 ex *χαβ/αξας pro *κατ-

/άξαις. χά/αξαις unde χανάξα^ς / in ν mutato ortum putant quomodo Giese (aeol. Dial. 254) G. Meyer (« § 239 p. 238) Baunackii (Inschr. von Gortyn. 23. Stud. I 283) in prisds epicis a quorum sermone χάβαινω χάπ^τον similia proi^sos absunt explicare velint, non video. Nam longe aliter compa- rata xecxrave χαστορνΰσα χάσχεΘ^ί, ubi τ consonis insequentibns quasi elisum est, ad hanc rem nullins usus esse concedet quisquie tempora et dialectos qua par est religione discemere consuevit.

Quod σ/ vj T/ in mediis vocibus aliam atque in compo- sitionis iunctura sortem experiuntur, nihil moror; nam adsunt quibus hanc differentiam tueaiis idonea exempla. ^ijfais:

t6g ex *ισ/ός = ερρεον ex ^εσρεον: τρήρων ex ^τρεσ-ρων. *άβ/ερνειν, ανερ,: ^ivfog, 'ξεινος; *χα//ά'ξαις, χανάξαις: τέσσαρες ex *τ€τ/αρες = τετρα-: χάρρα βΧ *χάτ ρα,^)

*) Cf. Wackernagel ΚΖ. XXV 276. Perperam de hoc vocabalo indi- cant Osthoff MU. IV 29. Sittl 1. 1. 14 not. 47. — αύερύειρ cum praepo- sitione au (=* c/^o; lat. aufugio\ boruss. auklipt<i8', ανχάττειν' α^κχω^εΐν ΐίναχάζεα^αι Hes. Lobeck Elem. I 593) compositum putari vetat vocis sacrificalis aiU^vfiv (sss «ι/ω ^ρυί**') notio. ~ // ex vj assimulatione natnm habes fortasse Rochl nr. 43 a add. (de quo titulo cf. Prellwitz 1. 1. 38 not. * et ad Collitz nr. 3274) το* /ayttxoi: ίμι χτλ. i. e. τοί//«*'«χοί(κ) ^μί; de assimulatione cf. τώαανμηάντων Bechtel Inschr. jon. Dial. nr. 288, 41; de / simplici pro geminato scripto Zenodoti lectionem Α 609 ηρος δ' λίχος i. e. 8λ λέχος = bV λέχος (Nauck in adn.; aliter Brugmann Problem 20 adn. KZ. XXVII 409), ίατηλην Bechtel 1. 1. nr. 10, 17 cum editoris nota; Meisterhans' 70, infra libr. III; de consonae in /(tyaxoi absentia cf. CIAtt. I 472 = Kaibel nr. 9 /iaidoi-^y^ iui&nxe &ttt^o^y^ τοι-^μ^ μνήμα; Collitz nr. 3432 τω^μ^^^μεγίατω^ν^- ^εών quo' loco Baunackium Stiid. I 1, 175 praeter necessitatem argutias captasse demonstratur.

3) Α formis <f/«Jf χα/βί'ξαις ce//€Qveiy , quae ut integrae restituantur poetis suadet Cobet Misc. crit. 266, originem formarum traditarum repelunt Heyne Buttmann Thiersch Goettling (v. Hinrichs 1. 1. 26 sq.) Sachs de digammo 17. 51. Savelsberg KZ. XXI 201 not. 1. Rzach Hes. Unters. 39; ab fjfiae tt/€f)viiy proficiscuntar Giese aeol. Dialect 253 sq. Leskien Roehl qu. hom. spec. 8. Herzog Untersucb. uber d. Bildungsgesch. etc. 116. Hinrichs 1. 1. Curtius firdz.* 566. G. Meyer Baunack Stud. I 284. Sibi non constat Christ Lautlehre 192, 249. — a-jfQvfiy, epicis tamen exem- plis similibus destitutum, quodammodo explicari posse docet Fick II. 551 qui operam perdidit, quoniam hanc formam commenticiam homerico ttiit^vauy subesse demonetrari nequit.

— 61 — ονας άχονή ηοη βχ *ο/ας *άχο/ά proflciscuntur , sed ex

*ονσας *άχονσα,^) unde άχονά {ή) ονας formis *αχο/ά (άχοή) *ο/ατ-

(ωτ-) vetustiora esse et aliquando in omnibus dialectis extitisse

apparet. Nam matatio non potuit per alios gradus procedere

qaam per

*ον(σ)ατ *άχον{σ)ά σ consona inter vocales extincta

>- *ο/ατ- *άχο/ά{ή) diphthongi parte posteriore ante inse-

quentem vocalem in / conversa

^ •οατ- (*ωτ-•) άχοά{ή) littera Vau posthac rursus e media

voce sublata.*) *ό/σας *ακο/σά quae nescio unde Fickio (v. gr.

>) De *οίαας = lat. auris cf. p. 38. άχούω (-< *axovajui) = got. Kauffan ^hdren' Delbrueck EZ. XVI 271 sq. Differentiam quae inter αχούω praesens et perfectum axtjxoa intercedit, Joh. Schmidt recte sic explicat, ut praesentis charactere j qui in perfecto deest (f. prim. *dxaxovaa) diphthongam servari suspicetar. -eti/o- -eusjo- transeunt in -^ύω et retinent υ Yocalem non in consonam yersam; cf. αΰω =» haurio Osthoff Perf. 486 sqq. ν^ύω =■ y(ΰJω. γ(ύω = *γ€ύσ)ω (rad. gus). — • 6υω (-< *€υσjω): scrt. oshati lat nro «= γίύω (-«=: *γ{ύσ)ω): scrt. joshati got. kiusan = (fc/ρω: oiQia. αυος: lit. sausas *trocken' germ. sdr (Bugge KZ. XX 33) = got. niujis lit. naujas *neu': y(fog lat. novusf

«) *οΰαατ• >- οιί«τ- >- *ί/κτ- >- *5«τ- -*- ωτ- ut *ίηποίαο (e forma primaria *Xnnoajo metathesin experta; cf. libr. II ex.) ^^ innoto >- *ϊηπο)ο -< tnnoo ^^ ίππου] de qua terminatione sententiam mirum quantum im- probabilem exposoit Fick BB. XI 248 ea re in errorem indactus qaod -ijo- (in ^Hqyiaijog) et -jo- (in *TOaj6) discernere supersedit. Eodem modo, quo dor. ίππω ex *ίπποισο, etiam dor. tikXuiy, de cuius accentus insolentia qnid senserint v. docti y. apud G. Meyerum* § 430 p. 394, deriTandam iudico a forma primitiva ^dXXoiatav sanscritico anyesham et gotico hlindaizt accurate respondente. voc. + ta + voc. primum abiit in voc. -f t + voc. (hoc etiam tanc ab epicis poetis passim retinetur, cf. genet. ϊπηοιο, verboniin formas τ(λ(ίω ηιχιίω de quibus infra agam), deinde ι extinguitur et si occasio fert yocales contrahuntur. Kecentiorem aetatem vocibus, quae olim habebant yoc. + «σ + voc. , t usquam integrum reliquisse certo exemplo qui demonstrarit, novi neminem; •ισ- aetate inter vocales ob- litterati testis locapletissimas est comparativus πλέίς πΧέας (^ *π1^αίς) de quo yerba feci p. 30. Non multiini valent, quae Bechtel Nachr. GGG. 1886 p. 376 contra disputat, voc. + <σ + voc. a Graecis, praeterquam quod σ c lege demitur, nihil mutari intendeng. Nam aeioj (rad. tvis) ι habet e futuro aoristo quasi postliminio redactum (v. Solmsen EZ. XXIX 98. 253), (f^Qoio (-< *φίροισο) e ceteraram fonnarum ^^{ίοίμην φίροιτο analogia restitatam. βαιός ηβαιός ίμπαιος qaod ut yocabulum epicnm et matarrime intennissum in hac quaestione omuino in censiim yocari non debuit certo yeriloquio nondum sunt illastrata; nam Fickii et Bezzen- bergeri commenta pro certis accipere equidein nequeo. gr. φκιός cum

- 62 —

ΒΒ. XI 268) innotuerint formae nihili sunt et ab indole ser- monis graeci proraus alienae. Perperam iudicat etiam de Saus- sure (Μέΐ. Graux 74G). Idem dici potest de έπιδενης δ$νομαι quae vocabula a radice quadam δευσ (cf. όνσ- praefixum)*) repetere nihil impedit nisi falsa vocis δεύτερος explicatio quam propo- suit Bragmann (KZ. XXV 300), quo veriora docet G. Meyer* § 398 p. 375, et Hesychii glossa άόεντόν ex EM. in άόενητον mutanda. Qui δένομαι ex όέρομαι (rad. du in damyan) ex- plicare audet demonstrare debebit qui fleri potuerit , ut / in δένομαι fere omnibus locis homericis in t; abiret syllabam- que antecedentem produceret, in praesentibus ρεω χέω nullo vel, ne iusto plus contendere videar, fere nullo; cui dis- crepantiae gravissimae qaod nihil tribui solet , mirari non desisto.

Aoristi*) εχενα εσσενα άλενασχ^αι -^ *εχενσα etc.*) Si

revera, id quod nonnulli credunt, aoristi εχενα άλεύασβ^αι nati essent ex εχε/α alifaa&ai, in praesentibus quoque horam verborum / in ν mutatam apud Homerum occurreret necesse

lit. ^gaisas* Schein cohaerere (Frochde BB. III 14) uon nego; sed qai memi- nerit adiectiyorum lat. flavus fulvus furvus (-< *fu3vos; ct fuscus) gUuus hehus (tiveo7) ravu8\ germ. grau blau gelb falb quorum uh e ν nata sunt; lit. palvas all., fortasse non repugnabit, si φαιός quoque eodem suffixo {*φ((ΐσ/ός) auctum fuisse et ob hanc cansam ι non amisisse coniciam. Simili ratione β(αός a quodam *βαίσ/ός profectum esse sumere licebit Fickii qui \\t: gaiszti ^schwinden' comparavit suspicionem amplexantl χαϊος OirtenstaV ab Apollonio Rhodio usurpatum quod uuper optime cmn germ. gtr (< *gaizoz) compositum vidi glossa est e vetusto epico ut videtar repetita, quem talia ι etiam tuoc servato appellare potuisse modo monui.

») δύατος (Lobeck Prolegom. 192, 3) pro huius verbi participio {δυα- τός) venditare vereor; rectius componi videtur cum ΰύατηνος quod pro δύα-στηνος esse iam veteres adnotaverunt. Adeas nunc collecta a Job. Schmidtio Pluralbild. der idg. Neatra 846.

*) Futurum χεύο) est conianctiYus aoristi.

3) De simplici σ vice aoristi characteris fangente quod inter vocales intennori debuit sed in plerisque analogia restitatam est v. quae adnotavi KZ. XXIX 267, abi doleo quod titulam gortyn. adbibere omisi. ^χευα etc. recte explicarunt Osthoff Verbum In der Nominalcomposition 328 sq. Mahlow KZ. XXVI 585. Aliter Fick GGA. 1881, 1430 sqq. Mekler Beitr. zur Bildang d. gr. Verb. 85. Bragmann BB. Π 249 sqq. (comparatis aoristis ijyiyx-a elji-a quibus addeudus arc. φ^^ίQe(ί) cuius explicatio cadit in bomerica ζ^ί/« alijaa&iu quae quominus ex (χίυα riXfvKa&ni nata putemus obstat dipbthongus in ονας, de qua perperam iudicat Moeller

— 63 —

esset. At praesentia χενω άλενομαι,^) quorum Homerus ali- quot certe exempla dubitationi exempta^) porrigeret, si has formas omnino cognitas habuisset, non inyeniuntur.

περιχΒνεται enim, qaam formam praesentis esse cum aliis opinatar Hinrichs 1. 1. 32, est coni. aor. ζ 232. ψ 159, qui in comparatione recte habet.

Γ 270 quin εχευαν praeoptemus non impedit μίσγον neque Aristarchi auctoritas (cf. etiam / 174. α 146 sqq.).

χεν r) 584. t %\0 ubi de re repetita agi satis indicat enimtiati secundarii optativus t 208, ut ne in aoristi quidem forma de vera sententia dubitari queat,^) aoristi est; item 's/jvBv β 395 alias.

αλευεται ω 29 est futurum in sententia generali de morte inevitabili satis aptum;^) possis etiam Thierschio auctore (Gr. Gr.* 232 nr. 11) varia lectione άλεναται usus aoristum gnomicum άλεύατο rescribere, quem propter hiatum in άλεύαται corraptum, deinde inyita Minerva in αλευεται 'correctum' esse haad absurde conidas.^)

αλενόμενος V. 1. Ε 444. Π 711. ι 277. ο 275 si vera est atque genuina, faturi est participium (= ώς άλενσόμενος). άλενετ ν 300 unus Ven. Κ. praebet, ceteri cui sententia magis favet

PB. VII 525, ab Homero fere semper sorvata. ^χε^α ortum est ex aoristo non thematico ^χε/α *(χενς *ίχευτ, sicot ijyeyxft ex ζνεγχα ^ήνεγχ-ς) *ηηγχ'τ. Cf. etiam V. Henry Etade sur Panalogie 332. hom. fyiva: bom. (χεα s« ^ρεψα: είπα, att. ίχεκ ex ^χευ(α)(4 an ex ^χε/α descendat, in saspenso est relinquendum.

>) hom. σσεύω non cum χέ/ω ήε/ω, sed potius cum att. νεύω (form. prim. *σσεν)'ω *yεύjω quas analogia verborum φ&ε(ρω = *γ^έρβω τείνω = *tiyfw satis tuearis) comparandam esse inde coUigas quod illius forma *σίω (c= *σί/ω)^ horam formae χ§ύω ^εΰω apud Homerum non leguntur.

*) Cf. Quinti Smyniaei cuius carmen multi miQons ambitus est III 491. VII 33. X 386. IX 47 χεύων similia, Nic. Alexiph. 381 χεύει,

') Aoristos ab huiusmodi sententiis non abhorrere docent iterativa (λάβεσχε qaam formam ex aoristo λάβετ et particula χε conglatinatam esse alibi demonstrare conabor) et disputata a Kuehnero IP 1, 173 = § 392 a 5, cf. etiam h. h. ed. GemoU V 12. Eur. Troad. 378.

*) Eur. Heradid. 616 μόρα t μα ό' οντι φυγείν ^(μις, οΰ aoqitj^ τις ύηώαεταί. ΗοΓ. Od. Π 14, 10 'unda enaviganda, βίτβ reges siye inopes enmtis coloni'. Cf. praeterea Kuebner II> 1, 146.

^) Cf. ίίαπεταί et Gart. Verb. II* 32; Ο 382 ubi scripserim χαιηβήσετο pro χαταβήαετα». qaem coniunctivum esse non recte contendit van Her- werden qoAest. ep. et Qleg. 6.

— 64 —

•

aoristum άλεύατο. Praesens est άλέομαι, 2 586, nnde ionica contractione άλευμαι (Archiloch. fr. 128. Theogn. 575) quod passim tnrbas dedit (Brugmann BB. Π 253); quid rei esset intellexit Nauck (Μέΐ. gr. rom. Π 686)/) curo pafte lexico- graphoram nostrae aetatis consentiens.

Quod Wackernagel (KZ. XXV 278) Brugmann (1. 1. 250) praesentibus χείω άλενω άλεύομαι^) apud poetas Homero recentiores obviis quicqaam auctoritatis tribnunt, non recte factum; nam haec praesentia quae Homeram aversari vidimus errori rhapsodoram et poetarum debentor qui quam formarum

variationem in aoristis {εχευα: εχεα; άλεύατο: άλεασ&αι)

deprehendebant , eandem etiam praesentia χεω άλεω decere rati, εν diphthongam ex alteris ad altera male traDStalenmt : idem in fiituro τελειω accidisse infra videbimus.

άχέων (-< *άχε)ων): άχ-εύων (>- *άχεν]ωρ) = ροινοχοεω: /οινοχοενων, ζητέω: ζητείω Hes. ορρ. 400. h. h. Αρ. 215. Alcm.

33, 8. Νοη audiendus Fick (Od. 7) ; neque enim verbi αχννμαι comparatio sufficit, ut homerici άχέων formam primariam foisse άχέβον demonstretur.

άγανος non ex άγα^ος^) natum esse vel eo probatur, quod paenultima nunquam non producitor qnam in producendo con- stantiam a vocabulis de quibus hic sermo est alienam esse satis notum; cf. Pindari άνάται Alcmanis άνειρόμεναι Alcaei εγχενε. άγανός ita explicare possis ut a forma incorrapta *άγαυσός proflciscare, quam a nomine quodam *άγα'/ος (neatr. ; suflf. οσ-; £(T-; cf. infra στεν-ζος, ψάρ-^ος) rite derivari docent sanscritica tamas-a rajas-a payas-a (adiectiva quae a nominibus tamas rajas payas descendunt WMtney Sanscr. gv. § 1209 b) collatis gr. Ονσ-πολίαι Hes. cuius partem anteriorem decur- tatam dvog (το) esse facile agnoscas et scr. bhish-a nominis bhiyas^) (rad. δΛϊ) instrumentali.

1) Cf. Theocriti όζύμενον 80, 32 de quo cave G. Meyero fidem habeas Gr. Gr.• § 485 adn. 1 « άίόμίνον ut θευγένιάος 28, 13; α^ΰ 29, 16; έγέν€υ 29, Π etc. — aUv' dno μίΐζο^ος ΐΐνό^ός Diogeu. Π 56 (paroe- miogr. ed. Gotting. I p. 204), ubi άΚευ' lωytxώς pro φυλάσσου esse dicitur, restituas me auctore dhv i. e. dX^o (ex tUiBo).

*) Hes. Opp. 535. 583. 760. Theogn. 750.

s) EM. 6, 26. Sachs Christ Lautlehre 192. Fick alL

«) Obiter addo graecam lingaam nomen .haboisee sanscritico hh{yas accurate respondens το *T(jog (rad. τ7) = i6 ιϊμος ή τίμή unde desoendunt

- 65 -

Superest ανίαχος quod maiore explicari videtur iure ^x ά/ί'αχος, sed si contuleris quae infra de ίχάν/ω = *vik^vo exponemas, hoc unum vocabulum, quippe quod ex *άνμ'αχος ά/βαχος duci ρ 0 s s i t , concedes opinor non iam inter certa Aeolismi illins de quo agimas vestigia nomeranda esse.^)

Quae cam ita sint, nuUam omnino vocem apud Homeram legi, in qua digamma simplex inter vocales aeolico more in ν mutatum esse certum sit atque exploratum, confldenter pro- nantio. Qaocum optime convenit quod Homerum qui in per- multie formis vocalem ante litteram Vau collocatam con- stanter corripiat — quam rem in tanto carminum ambitu atqne innumera paene exemplorum frequentia summi momenti esflre liqaet — eundem in aliis / in ν converso syllabam ante- cedentem prodoxisse per se summo opere a probabilitate abhorret. Correptioiiis constantis haec santo exempla:

*ΰίτίής (ίτιέω Theogn. 621 ubi (hai scribendum esse, non diUi docet regiam praeceptum Scaligeri, *άτίίζω (cf. €ΐ^λ€(ζω (ύτρίπίζω) ^ α'τ1(ω quod cum matare in analogiam verborum in -ίζω cadentium abiiaset dxo- Xov&iaay τφ nliioyi χαραχτηρι ata του l (Herodian. II 20 4), progenuit noTiciam dxiau (Aesch. Eumen. 533). Simile quid usu venit in ver- bis άηο^ρΊάζω Aristoph. Ach. 158 et *απο&ρίζω (i. e. *ίίηο&ρΙ£ζω), quod eodem modo in (^πο&ρίζω matatum est. Gf. {ίί7ΐ)ίβ'ρ'ίσα Arcbilocb. fr. 138. Ap. Rbod. II 601. AP. ΥΠ 204, 5. App. Plan. 255, 4. Lectio απί^ριξα flaxit e perTena etymologia; cf. schoL Aescb. Agam. 514 Ι&ρισεν• έ&έρκαν,

ixiiQi' χοι^ώς ΰί ί&ριξίΡ , d<fiiXiv' αφ ου xai ή &ρ(ζ. xiti Εΰριηίύ^ς (Orest. 128) fJcrc παρ' άχρας ώς αηέβ^ριξε τρίχας qui locus et si qui sunt haius similes (£ur. Hel. 1188) videntar pravani originationem gramma- tids suppeditasse et ansam genuinam lectionem α*πί&ρία€ in αηέ&ριξ^ mutantibuB praebaisse. ίίηο^ρίζω eiusdcm notionis est atque αηο&ρκίζω] cum ^ίρίζω sine dubio nibil babet commune. άτιέω: ^ιΐζω =» dfiaxiw: (ίβαχίζω ΈΜ. 2, 45.

1) λούίσ^αι Ζ 508. Ο 265 huc pertinere Sittlio (Phil. 43, 17) et Solm• senio (EZ. XXIX 98) credam, simulatque att. λού€ί ex *Xo/iaat recta via oriri potuisse demonstravennt, id quod nunquam factum iri persuasum habeo. ait. Χούσ&αι ^Χούμ^μ ex Xo^a&ai ^άομίν contracta sunt (Leskien C. Stud. II 105). Χούία&αι est forma recentior ex λοι;σω ^Χουοα (^ Χοίαω iXotaa) repetita — Χύσω: ίΧϋαα: Χυω = Χούαω: ίΧουαα: χ; χ = Χοϋω, Cf. Χώομτο Callim. Pall. 73 (ω ex ot). ΚΖ. XXIX 265. Homero Xoita^at pro Xoit- aSai, quod recentiores demum obtruserunt poetae vetusto e sua pronunti• andi consaetudiae, reddendum esse constat (van Herwerden qaaest. ep. et eleg. 31). iXoijfoy h. h. IV 289 a poeta audacter novatum est vetustius Χοέω et noYicium λούω contaminante (Χόω χ 361. Hesiod. Opp. 749. b. b. I 120: Χούω «* Χοέω: χ; χ « Χου(ω). Eadem ratione imitatores postea procudunt oJAod^ (ex όΧοός et ονλο^).

Schttlce, Quji««tio&e• epicae. 5

— 66 —

ά/ατη {ανάτα) ') α/£^λος ά/€/ρω * j ίί/ιλλα (ανελλα) α/€ργος α^ημι (αυητον' επνεον Hes.)*) ά/ολλης ά/ντή άόελφεβός^) άλε- βεινω άλε/ωρη βο/ή βο/6ς (βονεσσι boeot.) γοβος γο/άω όα/ελος^) taf/g ε/6ς έρερεινω ερε/ω^) &6faxog &ο/ός χαχό/εργος χλε/ος {Κλε/ς i. e. aeol. Κλεϋις Sappho 85, 2) χο^ιλος (χονιλος

Alcae. 15, 5; sic enim scribendum)^ χρί/ας^) λα/αρ6ς (supra

ρ. 26; χαυαρός Hes.) λο/ετρον λο/ίσσασ&αι Xofiaai^) pd/ος^^)

^) Fick. (Π. 229 ad S 271) tiyavaxay e coniectara quae nihil habet quo commendetar, nedum probetur.

*) Oppianum in Cynegeticis aliquotiens huius vocis α produxisse — inductum analogia vocabuli αείόω de quo cf. libr. III? — teetis est Qer- hard lect. ApoUon. 112; cf. etiam Menrad de contract. et syniz. ueu hom. lee. αείρας App. Planud. 187, 2. Apud Homerum et omnino vctustiores ▼ersus quem Fick fecit II. 502 ad Ρ 724

ως ifiaoy yixvp. αύέ^^οντας ίίχαίοις iocum non habet vel propter αείροντας , ut taceam de correptione voealU υ in ρέχυς aqud Homerum quidem illicita.

*) Cedo versum illum homericum qui cum Hes. Opp. 516 qualem finxit Gerhard χαί t€ ΰιαησ αίγκ χτλ. componi queat! Frustra tale quid circumspicies.

^) Quod huius yocis solus genetivus sg. e producit {(ί^(Ιφείοΰ), procul dubio ex peculiari genetivi natura explicandum , qaam ob caoeam cum Ahrensio et Nauckio άόελφεόο revocetur oportet. Si Homero forma άόεΐ- (^ειός iDnotuisset, apud eum alios casus velut (iJelqciog ddtkt^kiov έΐάεΐ- (ftioi haud rarias inveniremas quamapud imitatores qui has formas ori• gine diphthong^ non iam intellecta frequentant.

^) α adiectivi άάλός , de cuius natura non recte iudicant Harder de β vocali 41 G. Meyer* § 46 p. 54, apud vetastos poetas semper in thesi legi (IV 320. Ο 421. f 488. r 69. Hes. Opp. 705; contra apud recentiores invenies άαλός etiam aliter in versu collocatum, e. gr. h. h. IV 240. AP. IX 675, 3) cum observasset, inde Homero άαΜς reddendum esse verissime coniecit coUatis laconico άαβελός Hes. et Sophronis άαελός primus, quaDtum scio, Leo Meyer Vgl. Gr. II 204; in eandem sententiam inci- deruDt Wackernagel KZ. XXV 278 et tertius Sittl Pbilol. 43, 12, unde corrigas Christi adnotationem ad Ν 320 (*if«/?^df ci. Sittl'.)

β) iQivt iξ€Qίύety Hesych. Fick II. 82 ad ^i 611; 88 ad £ 321 ίρευι έρεϋων e coniectura reicula. De ίραο, ^ρείομε^ dicam cap. IV.

7) χοηλη quod Meineke comm. III 417 not. Mimnermo frgm. 12, β restituit videtur poetae figmentum esse quod e prava distractionis epicae imitatione fluxit; cf. quae attuli pag. 3. 22.

β) χρεύα Fick II. 552 ex pessima coDiectura; χρειών in χρεάων mutan- dum esse fidem facit vetusta lectio in h. h. Merc. 130 servata χρεάων, De Ananii quod fertur χρείας dixi pag. 5.

^) De his formis restituendis v. Leskien C. Stud. II 105. yan Her• werden quaest. ep. et eleg. 30 sq. Nauck Μέΐ. gr. rom. IV 55.

*^) Hes. νεχυώτατον νεώτατον (i. e. νεβώταιον χ. νευώτητον νεώιηιον).

— 67 —

νό/ος^) nctftg^) ρ€/ω^) ρέ/€&ρον ρό/ος -σσό/ος τ€/6ς φα/εινός

ψα/είνω φά/ε; casus nominum in ύς: 4/ος etc.^)

Qualem Homeram nos legeremus, si poetae epici aeolicam litterae Vau matationem in versus usum convertere potoissent, iam e misellis frustalis quae dialecti graecae forte fortuito ad- servata suppeditant et e coniecturis virorum doctorum qoi carmina vetusta fuco aeolico indacere laborant satis superque divinare licet

Nec probant quod probare perhibentur in hac re formae Qlae insolentioris , ut videbatar, prosodiae, quae ut poetae verba nunc leguntur vocales productas habent, quibus Fick alii diphthongos av εν substitui iabent.

α vocabulonim αήρ αι'σσω '^Αίόης Atticam quoque dialectum ab Aeolismo isto prorsus abhorrentem produxisse constat (αττω *Άίδης\ cf. etiam Amorgini Semonidis ^Αιδης frgm. 7, 107), unde vocalis productionem non digammi ope effectam esse necessario sequitur: quod vidit Wackernagel.

ion. att. dor. ϋΐ(/)ήρ: aeoL ανηρ (-^ *α/ηρ) = ι μας: Ιμάς

(rad. si: stl). De declinatione quae olim sic procedebat nom. aver (cf. ion. η^ρα, unde ηρα Hesych.). gen. Hv&ros s. U,vros (cf. ανρα)

egit Joh. Schmidt (KZ. XXV 23).*) De att. αήρ idem indi-

candam qaod de ψαρ Λμαρός; ν. pag. 69 sq.

*) ζ 66 cod. D habet ίσθ^λ* aYOQevoyTfi , yoog <Γ^ ot (Ula μί^οίνκ e comiptela sive interpolatione.

*) ηαύίάα ci. Fick Od. 192 ad α 323.

') Recentiores passim 6(ίω ha^nt, commentum novicium ad simili- tudinem Yerbi β^ίίω de quo dicam libr. II procusum. βη^υ ^Qiioyxog Ap. Rhod. II 795. uTiOQQiiovai Nicand. Th. 404. jtaQU re ζίΐων χϋ^όνα Dionys. perieget. 1074. dnoqqeiri Manetho II 474. finoQQfiovaa id. Υ 115 saepius.

*) Heeiodi εύρηος s. €UQ€iog = fUQ(/tog. jiQiafiijig Hes. scut. 245 a nom. πρίσβεΰς descendit (G. Meyer^ § 355 p. 343) ; nominatiyo pl. respon- det dualis nQtafii (-< ηρ^σβη^; cf. roxiji d- 312) quam formam complurieDs offendi apud Atticos grammatici testantur (Choerob. in Bekkeri Anecd. III 1247 ίατέον oh xtti τούτο οτι ή fO&iUc των όυϊχών το) ηρίύβη /ι«(>« τοις ^ήτοραι βαρντόνως ιίναγινώαχεται, ώς αηο του ηρέσβυς τι^έσβίος ηρέαβει πρέσβη, παρά (f^ *Αριατοφάν(ί (Eock. frgm. 639 Ι 551) ταριαπω- μέρως ώς απ (ϋ&€(ας όζυτόνου , οίορ ojg dno του πρεαβ€ύς τού ηρ^οβέος τω πρίοβέε τω πρέσβη, G. Meyer' § 381 ρ. 360 ubi πρέσβη iam apud Aeschylam Suppl. 693 occurrere addas).

*) G. Meyerum> § 64 p. 76 — 'αήρ kann nur iinter der voraussetzung eiDer ursprunglicben ausspracbe «u/jg im ionischen texte des £po8 steben'

δ*

— 68 —

Ιη άχράης ζάης simm. *) λαός (Ηίρροη. ληός frgm. 88) νηός φρήατα (att. φρέατα Wackernagel ΚΖ. XXVII 264) ηει'ίεα de

quo cf. libr. II inesse vocalem natura aut productione supple- toria {νηός = *νασ/ός pag. 77) productam certum est.

aiov augmentum habet temporale (KZ. XXIX 250).

Voci βουγάιε cur vocalem natura brevem tiibuaut nescio (rad. γα/: gltu G. Meyer- § 107 p. 119).

^Ιάονες a ceteris nominibus in -άων (ion. *-ήων, unde -εων, post vocales -ωι^) segregare illicitum est: ^Ιανεως thess. Collitz nr. 345, 71 = ^Ιΰόνειος? Vocalem non digammo productam esse docet ion. -έων ex *'ήων.

ίλα(/)ος ex ϊλη/ος et ίλά(/)ος contaminatione ortum est, servata alterius formae quantitate, alterius qaalitate vocalis, cf. supra pag. 18 &η/: da/: &af, pag. 38 otis: aiis: oiis,

αχραναντος simm. huc rettulit Fick coniectura ingeniosa sed eadem mcertissima qua in re dubia pro argumento uti non licet.

είώ nihili esse atque, sicubi comparet, έόω (potius εάω aut ξέω Joh. Schmidt Pluralbild. d^r idg. Neutra 326) ut reduci posset. ita debere dudum observarunt L. Meyer (KZ. X 50) Nauck (Μέΐ. gr. rom. IV 488) quibus nuper tertius accessit Sittl (PhUoL 43, 20 not. 65), inde profecti quod η in hoc verbo nunquam legitur nisi in formis contractis et iis quidem quarum terminatio verbalis ante contractionein admissam a vocali natura seu positione producta incipiebat — v. gr. in indicativo εώμεν (ex έάομεν) nusquam, contra bis in coniunctivo ειώμεν (ex δάωμεν) — neque ullo loco extra thesin. Quod longe aliter haberet, si Homerus εΐάω s. ενάω aeolicum adsciscere potuisset; neque enim formis είάτε (ind.), quam sibi vetusta consuetudine deserta demum Apollonius Rhodius permisit Argon. I 873, είάσει ειάσομεν εϊάσαι hinc inde uti neque εΐώ εϊώμεν πώσι ita in versu collocare vitasset, ut prior syllaba

— refutant hom. ίάαω d^ta 'Ερμ((ας Μαχαων (cf. ion. *Μ(χχι]ων et inde natum Μ€(χέων Bechtel Thas. Inschr. nr. 10. col. sin. 11. ΦιΙεωνίΰης Bechtel Inschr. des jon. Dial. nr. 73 Φιλάων) similia apud Harderum 1. 1. 64 sq., qiiae ratione a Meyero inita expedire non licet.

>) Cf. quae dixi pag. 27 sq. ubi addere omisi ζάέω^ quod Hesiodo nvoidg ΊΙ ζαέων άί^έμων aiy Κυματολήγι^ Theogon. 258 pro trad. Ca&iwy recte restitutum est. ζ-άής: ζ-αής «» άύοίρις: άύση^ις, ζόης' ίαχυρός, η σφοάρώς nviwy Hes. (aeol. ex ζά/ης? cf. Balbillae dtoiaa).

- 69 -

ictu efferretur.^) Nam angmentata εϊασα εϊων neqae adhibere neqne ita ut dixi in versu coUocare usquam dubitavit; cf. X 166. ^ 323 aU. η 41. Ω 395. ^ 718 aU.»)

De λαας nomine qaaestio difflcilior est; flexionem pnma- riam hanc fdisse suspicor:

nom. *ληνς^) {λεν ς Pausanias ΠΙ 22, 1 si vera est Syl- burgi coniectura).

acc. *λη/α S. ^kij/av.*)

gen. *λά/ός.*)

Qoi casns postea ita inter se adsimalati sunt ut e nomi-

1) Talem versum coniectara finxit Menrad 1. 1. 128 ad Ε 256 proposita :

Quae coniectura procul dubio peryersa tamen docere potest, Homenim in hac re non casu ductum esse, sed de industria talia eyitasse.

*) His rebus parum tribuerant Gerhard lect. Apollon. 177 ad σ 420. Ebel KZ. lY 169. Cbrist II. 115. Fick Od. 803 ad χ 536; U. 90 ad X 839 qui partim vel ex coniectura, ut hiatum tollerent, quem ego quoque toUeD- dmn concedo, sed alia ratione tollendum esse teneo (y. Naucki adnotationes), iiia vel (ύώ contra fixum Homeri iisum peccantes introdacere non yeriti suut.

s) Cf. etiam Lobeck £lem. I 199 sq. έίοχϋλαι προς χραταίλεων χ&όνα Aeseh. Agarn. 644 caias adiectivi notionem optime illustrant Ear. £1. 534 ηώς J' ay γένοιτ* άν (y χρατίξίλεφ ηέ^φ γαίας ποάών ίχμαχτρο^ (cf. x^atainfdoy ούόας »/; 46) et b. h. Mercur. 353 sq.

αψραατος γένετ^ ώχα βοώ^ στίβος ν<Γί χαι «Jroi' χώρον etya xρateρ6y. Apposite adscripsit Solmeen ex Hesychio xρaτaίλiωy' ίάαφος ix σχληρον Xi^ov γ{γoyός et χραταίΧεων' ή Νιόβη (Steinbild). χραταΐλεως -< ^χραταΐ- λη/ος, Hesych. ληβόλε' λι%^οβόλ(, αξκ ki&aa^^yai] id. λιοίλης {cod, Ιιώ^ης)' Ιί&όλευατος βχ *λ(ώΑης -< *λη/'ώλης natum. t vocali edocemur formam esse neque ionicam neque atticam, unde λη/ non e XFe/ ortum esse disci- muB. λ(ϋω = *ληυ^ω, Uia Pollux 7, 118 instrumeiiti nomen quo utuntur Χίκτύηοι » *Κη/ία. — Gavisus sum cum hanc eandem vocis λάας explica- tioDem qnam in proecdosi yiris doctis probare studui etiam Solmseniam eodem fere tempore inveniese et protuHsse KZ. XXIX 94 adn. postea Yiderem.

*) De terminatidne et de nominatiyi λα€<ς origine cf. Joh. Schmidt KZ. XXVII 288.

») kaj haud scio an insit in ΧαυηαΙχτης quod cum λα ς cohaerere ad- notat Schmitz Rh. Mus. XXVII 469 sq. Nisi forte λαυηαίχτης e laonai- χτης coDtractum est, ut ΑανύΙχη e Ααοόίχη G. Meyer' § 120 p. 136. Eadem dabitatio recurrit in RomaDonim lautumiis quas nomen a Syracii- sanorura Χατομίαις (?) accepisse Varro testatur ling. lat. 5, 151 (Jordan Topogr. I 1, 507 nr. 81); cf. Laucon Laudicenus Usener Fl. Jahrb. 91, 229. L. xMQller Rh. Mus. XXV 627.

— 70 —

nativo accusativo quantitas ad obliquos, ex obliquis vocalis qualitas ad nominativuin accusativum transferretur. ^) Formas λάας λαός (geii.) prorsus eadem vocali pronuntiatas Aiisse qua λαός (= ion. ληος, ίοη. att. λεώς) non modo Pmdarus testatar 01. IX 45

xTiaaaad-ay Xi&ivoy yoyoy; laoi tf' όνύμαα&ίν}

verum etiam narrationis de Nioba auctor β 611

ληους Jf ΙίθΌυς ποίηΟί Κρονίων.

Nam ludere utrumque in nominibus eiusdem fere formae at isdem diversa significantibus apertum est (M. Mayer Giganten und Titanen 89).

Pro ΐΒίονσι Ε 782. Η 256. λλειονσι Ο 592 {Τρώες δε

λλειΌνσι χτλ.) — semper in comparatione λείουσι /ε/οιχότες ωμοφάγοισιν — Nauck κύασιν redncendam esse censnit; in qoa coniectui-a Sittlio probata (1. 1. 19) de quantitate iniaria dubi- tasse Fickium (D. 83 ad 0 592) docet Calliinachi frgm. 329 ed. 0. Schneider iam a Nauckio allatum.*) Possis tamen fortasse λείουσι (i. e. ληουσι^) solito more a rhapsodis diBpra- vatum) tneri, quamvis ea ratio qua in proecdosi usus sum nomen leonis auctore L. Meyero*) a radice quadam lu 'schneiden' repetens nunc displiceat. Sic enim femininum λίς (λλ/ς Α 239. 480) expediri nequit. Initio vocabulorum consonam amissam arguunt vocalium antecedentium productiones et ecripturae λέων Αεοντίς ^) quas aliter explicare non valeo qnam ut λλ :=- λ ex (τλ ortum esse sumam. *σληων *σλεων *σλίς nomina actoris videntur esse, alterum noto swfRxo -ov-^) formatum, alterum suflSxo omnino carens. Quae vocalis inter η ο (ε o) perierit, dubitari non sinit femininum λίς (= sli-s). sU *zerreissen' subest

1) V. quae disseniit de φηρ xpaQOg ex ψήρ *ψάρ6ς natis Johannes Schmidt KZ. XXV 20.

*) k^iaat vocalem longam e nominatiyo accusativo sg. mutuatur. Flexio legitima est: Xtg, *ktjog >- λΐός,

3) Poetae imitatoree uno alterove loco Xuoyr- adhibuerunt; in car- mine dorica dialecto composito AP. IX 237 legitur ληoyτoπάXa,

*) KZ. V 385. Cf. etiam Lefmann BB. X 802. — Cave quicquam de vetustissixna nominis forma e germ. Itwo slay. ΐίνύ lit. liutas efficere coneris; nam haec omnia pendere videatur e latino ho — consona ν postmodo inter vocales hiantes inserta (russ. Levontij Lugebil Fleckeis. Jahrb. Suppl. ΧΠ 247) ~ quod et ipsum Rpmani a Graecis acceperuot. Bremer PB. XIII 884.

») Cf. Joh. Schmidt Plnralbild. 483.

*) Cf. λέttίytt. Postea Utoy in analogiam participionim abiit (θεράπων -oyiog: d'€qanmya aeol. ^iqqanoyog).

— 71 —

verbo germanico sUtan consona aucto, sicut rad. ghu (= gr. χν) yerbo giiUan ^giessen\ Nomen 'Zerreisser' leoni ώμοφάγψ aptissime indi potuisse nemo negabit. De vocabuloram formis cf. quae disputavi KZ. XXVn 428 nec non XXVm 279. Radix est slei: sli, slejon: slSjofi = bhBvo (hib. bm): scrt. bhavcUi, Contractio yocaliam in hoc genns nomina bisyllaba (ληωρ λέων) non magis cadit quam in verba bisyllaba.

De &€ΐω = ^η/ω *laufe' agam libr. Π.

άποειπών άηδεροΒίε (Γ 35. Φ 283. 329) ut quae syllabam in compage producant huc non facere quivis videt; ceterum his locis a recte de vetustiorani usn iudicatnro non multam tribuendam esse monuit Hoffinann (Quaest. hom. Π §§ 172. 225, 3).^)

Vocabulo usaa qaod longiorem sibi poscit disputationem hiinc altimam locam destmavi.

Sadix af€ av cui ab origine inerat notio quiescendi dor- miendi has formas procreavit:

praesens redaplicatnm ij-anrjo =^ ίανω, unde descen-

dunt iavaai (cf. όιόαξαι\ ιανθμΰς (cf. δίόαγμα) CUiuS loCO etiam

ία&μός^) scribitur.

praesens ope suflSxi -jo- formatum αΐω (αω? cf. χάω χλάω), cuius imperfectnm at£^ (««i?)* ίχοιμή&ης^) el iterativum αϋσκοντο' ηνλιΧοντο praebet Hesychius. Έχ aihxovTo haud

scio an ortum Sit άέσκοντο' άνεπαύοντο, ίχοιμώντο Hes.,

ande grammaticas praesens commenticium άίσχω facile potuit elicere (Herodian. I 436 Lentz). Nisi forte praestat tertiam praesens α/^'-σχω (unde άεσκ^ντο) agnoscere quod cum άρεσχω componi queat.

aoristum ά/έσαι, qui inest in COmpositis συναέσαι^" σνγ-

χοιμη&ηναι Hesych. {συνδίσαι cod. ; em. Lobeck Rhem. 353),

χαταέασας' χαταχοιμη&ει'ς id., χαταέαας' χαταχοιμη^εις id. (χατε-

1) Εχ Hesiodo fortasse addendus Theogon. v. 250 xai έυειύης ΓαΙάτεια quae licentia a severiore consaetudine etiam longius recedit. xai εΰειάης at volgo scribitur displicet propter xai non correptum; nam Tbeogon. 148. Opp. 705 (Rzach Hesiod. Untereuch. 8) correcti sunt. xni ίΰαόης occu• payit PaulsoD Stud. Hesiod. I 150.

s) ία&μός Hesych., cf. utog, iarwy apad G. Meyer^ § 121 p. 187 ubi digni snnt qui exscribantur versus Kaibel nr. 816, 3 (χίσομαι, metro flagi- tante diphthoogum) nr. 716, 5 ΰπ^ρ arby ίτίμα (hex. claus.) nr. 311, 8 τοΰ^ομα tdtoy ίχω,

•) Atiulit Legerlotz Miec. 26 (diseert. Hal. 1858).

— 72 — άσας cod.)^), quas glossas ad verbum dormiendi spectare

OStendit praepositio (cf. χα&ενόω χαταόαρ&άνω χαχκείοντες χατα- χοίμη&ηναι^

verbum derivatum α/-ωτίω (cf. έρ/ωτάω cap. IV)•): νηνον άωτ€ίς Κ 159; sim. χ 548.

nomen α/ωρος (?) = νπνος Sapph. 57 οφθ'άλμοις di βΐέλαις

ννχτος αωρος^ unde ωρος Callimach. frgm. 150 ed. ο. Schn.

nomina ανλις ανλιορ h. h. Merc. 103. 134 saepins i. e. locus ubi {βοές xai) μήλα ϊανεσχον ι 184. sunt synonyma vocam

ιαν&μίς Lycophron. 606 μηλιαυ&μος id. 96.*) εΙς αίλίν άπο- χλινονσι νομηες \ βονς τε xai ΐφια μήλα νομών έ'ξ άν&εμοεντων

h. h. Ven. 168. ανλιν ε&εντο Ι 232 de eis qui 2 259. Τ 71

ίπι νηυσιν ιανονσιν, απανλος' άηοχοιτος Hesych. δνσανλος

Soph. Antigon. 355. ανλιος άστηρ ApoU. Rhod. IV 1630 =

αστήρ βονλυτοΐο Kaibel 618, 15. Ab αίλις^) ducitUT ανλί-

ζεσ&αι *esse degere in ανλιδι^ {άπ- €νανλί%εσ&αι Sophod. Philoct. 33 [aperte = schlafen ubernachten] in- χατ- παραυλι- ζεσ&αι); βοών ανλιζομενάων μ 265. De notione primaria ν. imprimjs 'ξ 411 sq.

τάς μίν οίρα Jjiq^ay χατά /η^ία χοιμη&ηναι χλαγγη cf' άαηετος ώρτο αυώρ ηύλίζομενάων

quibascum Versibus cf. etiam ξ 525 sqq. Dicitur de homi- nibas quoqne qui sub Jove noctem degunt (= αίλιν θεσ&αι), In hoc denominatiyo primariam dormiendi notionem quadamtenus iam obscnratam esse non miram. Sed in universam tota radicis av: α/ε progenies notionis illius primitiyae tenadssima est. Ιαύειν aperte dormire est; cf. νπνον ιανσγις h. h. Merc.

0 Miror quod nemo eandem medelam glossae llesychii έασφόρος' ίωςφόρος (Bezzenberger BB. V 314. Joh. Schmidt Plaralbild. d. idg. Neutra 387) adhibendam esse vidit; rescribas me auctore ιίεσφόρος (: Μς ~ aiaea- &((ς: aidiog\ collatis de erroris genere glossis Hesychii ^αοαι- χο^μη&ηναί. iaaay ηΰλίσΟ^ησα^ quas ex tiiattt cttaay comiptas esse nemo dabitabit.

«) Aliter Bezzenberger BB. V 312.

s) 4^Ίαυ&μοί Callimacb. frgm. 127, 2. Unde 1?

*) Procul habeo αΰλη ciiias primaria notio longe alia fuerit. Ahrens KZ. III 165 perperam interpretatur (αύλη Vo das vieh ίαύα^; cai opinioni defendendae non sufficit Theocrit. XXV 99 διες dl- χητ αΰλάς ηΰλίζοίτΐο). ttvXtjy suspicor initio significasse τόπον ύτιαί&ριον circa aedes situm, Hof- raum, Hof, deinde Gehuft (villa, in cuius parte etiam pecus noctem degere consentaneum est). Veriloquiam nie fugit. In aliqaot ▼ocabulis dubium est αϋλη ao ηνλις (vel aliud radicis av derivatum) ineit.

— 73 —

289. νήγρετον υπνον ϊαν€ΐς h. h. Veil. 178. που όηθ^ 'Έχτωρ

τον νπασπίόιον χοΐτον ιανει Rhes. 739 sq. ; praeterea h. h. Cer. 265. ι 187. ο 557. ω 209. Eurip. Herc. fur. 1049 all.; μήλα iavsaxov ι 184 (| 16. 21); de concubitu /336. ί 154. S 213. λ 261. χ 464. Quo iure Troiani ini νηυσίν ϊανέμ^ν

2 259. Γ 71 (ubi Aristonicus οτι το iavfiv ονχ ίση νυν χοι-

μάσ&αι αλλ' €7ΐανλι%€σθαί) dici possint, egregie ostendunt Κ 408. 418 sqq.; iaieiv dormire quod de plerisque valet exceptis vigilibns, dicitur de omnibus.^) Idem statuendnm de / 470 sq.

livdyuxig di μοι (Ιμφ αύτφ naqa νύχτας iavoy. οϊ μίν αμίίβόμίΡΟί φυλαχάς ίχον χτλ,

ubi νύχτας ηοη accusatiynm obiecti (ut in ννχτας άγειν nactem degere) sed temporis esse (die Nftchte hindurch ut V. c. Theocrit. XI 77 συμηα/σίΒν τάν ννχτα) edocemuT ver- sibns ( 154 sqq.

dlX" η τ 01 ννχτας μ\ν iaoiaxfy xai aytiyxfj iy an^iOi γλαφυροϊύι naq ούχ (&iXtay i&iXovOt}' ήματα d* iy πέτρρσι xai ήιόν^οαι, χαβ^ίζων noyjoy in* ιίτρύγίτον JeQxiaxtJO

ubi ννχτας 154 (μετά χαμαιτνπον την ννχτα χοιμάσ&αι Timocl.

Athen. ΧΙΠ 570 F.) et ηματα 156 eodem loco habenda esse apparet. Additamento ννχτα vel νύχτας per se verbum ιανω ηοη indiget ut intelligatur et caret illo plurimis locis (cf.

f 154 CUm / 336 t^ παριανών τερπεσβω); ubi adicitur, uni-

versa sententia aut flagitat aut suadet, accuratins ut tempus indicetar.

Notionem dormiendi non admittunt / 326

ηολλας μίν Ξύπνους νύχτας ϊανον

et τ 340

χ((ω ά* ώς το ηάρος /i(Q αύηνους νύχτας ΐαυον*)

quorum locorum alter ex altero derivatus est. J 323—326 interpolatos esse demonstravit Friedlaender^) et τ 340 si deleveris, nihil desiderabimus , immo aptius procedet oratio:

0 Sic xa&fudtiv plas semel apud scriptores i. q. excubias agere (Classen ad Thucyd. IV 118). Aristoph. Lysistr. 282.

») Hic ίαύω fere *= «yw, ago, dego; βργαλέας άγονοι νύχτίίς Ar. Lyeistr. 764 sq. ^noctis iosomnis agit' Hor. c. III 7, 7 sq. (Tacitus Histor. Π 49.)

^ Beitr&ge zur KenntQis der homerischen Gleichnieee II. Progr. FnedricbB-Gymn. Berlin 1871 p. 15 sqq.

— 74 —

η τοί 4μθί χλαί^αι xai ^ηγ€α aiyaXotyta 337

ήχ*9(^^ OTC πρώτορ Κρήτης όρ(α vyttpaiyxa

νούφιααμην (τίϊ νηος Ιων δολιχηρέχμοιο, 339

ηολΧάς γαρ δη νύχτας άαχίλίφ iyi xoirfi 341

aiaa χαί τ' (ίν4μ€ίνα έϋ&ρονον *Η6α diay,

ούάέ τί μοί ηο&άνιπτρα ποδών ^ττιήρανα &υμφ

γίνεται' ούΰϊ γυνή ηοδος αχριται ήμ(τ(ροΐο,

Igitnr a genaino Homeri sermone abhorret ϊανω a notione dormiendi in latiorem degendi traductum. Quod non cadit iu aoristum υίεσα quem multi ad praesens ιανω pertinere arbi- trantar, partim α longo augmentum temporale indicari,^) partim α vi litterae aeolicae (α/ίσα) produci suspicantes.*) At άέσαι apud Homerum omnino non eum dici qni dormiret, sed qui (noctem) degeret observavit Christ Lautlehre 238 {^aiaai die Nacht zubrmgen'). Accedit quod άέσαι nullo loco*) additamento ννχτα{ς) caret, unde iure colligas sine hoc vods intellectum quasi mancum esse atque imperfectnm. Qaibas discrepantiis sat gravibus άέσαι homericum ab ϊανω ducere vetamur. Rem acu tetigit Benfey WL. I 298 scrt. vas in comparataonem vocato.*) Hac originatione freti in άέααί u pro- theticum esse sumunt, quae nunc videtur recepta opinio. Sed haud scio an longe aliam viam insistere praestet, quae mihi quidem multo magis arridet.

«) Leo Meyer KZ. XXII 530 sqq. — Curtius Gr. § 285 D. p. 88. Cf. Bekker HBI. II 11.

«) velut Hinrichs 1. 1. 77.

3) Contra Homeri usum peccat Wackernagelii KZ. XXV 278 coniectora 71 867 pro νύχτ άσαμ(ν commendantis αέασαμίν, Meliue collato J 425 Menrad 1. 1. p. 163

οΰηοκ νύχτ ήπ(ίρφ α/ίύααμ€ν, dkX' ivi ηόντφ χτλ.

*) Benfeyum secutus est Christ Lautlehre 141 ίαύω ataa αύλη, 188 €υδω €ΰνή ab uno vcu repetens. Cf. etiam Leo Meyer KZ. XXII 580 sqq. scrt. vas ^sich aufhalten, verweilen und zwar speciell sich ttber Nacht aufhalten, ubernachten [mit und ohne ratrim noctem]; wohnen; ▼. c vas gxhe sich aufhalten, wohneD, leben in einem hause' Roth KZ. XIX 220 et PW. s. V. Accuratissime respondet got. visan. Luc. 19, 5 σήμερον γαρ 4v τφ οϊχφ σου ait μ€ μίϊναι (χαταλνσαι ν. 7) = ^himnia daga auk in garda l)einamma skal ik visan' (uesaljan v. 7). 1 Corinth. 16, 6 ηαραχίΐ- μάσαι. »= Wintni visan.' Luc. 8, 27 xai (v otxit} ούχ ίμενίν [i. e. habitabat ^ex Graeculorum more' Cobet VL.^ 53; cf. lat. manere eadem notione ueurpatum cum in titulis tum apud scriptores velut Martial. VIII 14, 6], ^iU' iv τοις μνήμασιν = *jah iD garda ni gavas, ak in hlaivasnoiD*.

— 75 —

Omnibas locis qui άέσαι habent eaudem loquendi formulam hinc inde panUalnm immutatam snbesse quivis videt:

ννχταεαα (cf. τ 341 8Q. ννχτας — άεσα). ννχταεσαμεν (cf. γ 151 ννχτα μεν άέύαμεν et π 367 ννχτ' ασαμ$ν).

νυχταεααν γ 490 = ο 188. ννχχάεααν ApoU. Bhod. IV 884. rvxraiaai ο 40.

Quod nos ννχτάεσα ννχτάεσαμερ ηοη iam manibus tenemns, in tanta iactara qoam epica poesis fedt noli nimiam mirari. α in his non verbi initialem, sed nominis syllabam finalem litteram esse prodivis est suspido : νίχτύ /εσα ^), ννχτΰ βεσαμεν,

rvMTa fiaav (y 490 var. lect. ννχτα ίσα^)*), ννχτα fifsai,

fioai radicis ves aoristus est rite formatus, cuius vestigiuin haad sdo an in Hesychii qnoqae glossa άηοέσαν άπήσαν insit, cmtie originem a verbo snbstantiyo repeti hiatus vetare videtar; de notione cf. germ. was war ex eadem radice nata. Ut rhapsodi voces male discerperent {ννχτ άέααι,, ηοη, ut par fidt, νύχτα εσαι)^ facile usu venire potoit in locutione fortasse a consuetudine sermonis cottidiani dadum omissa et sola poetanun traditione ab oblivione defensa, cam idem vel in vocabulis vivis acciderit. ') Postquam in ννχτ αεσα, ννχτ ataav α yocalem modo prodnctam modo correptam verbo donare coQsneront, mox longins progressi alia vocabiila inter νύχτα et άέσαι inserere ausi sont. Quomodo evenit ut nunc productio vocalis in medio vocabulo fieri videatur quae initio inter duo diversa vocabula suam sedem habebat. Aadadae cmnulnm adiedt qoi αεσαμεν in άσαμεν contrahere saetinait; quod qua aetate fGtctom sit, nescimus; nam de

lectione η 367 minime COnstat {ρνποτ in ηπείρφ /εσαμεν νύχτ\ αλλ' hi ποντψ?).

Qoae sapersnnt velnt αει'όω φάεα πνειω metrice explicari posse in dispntatione de prodnctione metrica suis lods demonstrabimus. Ergo ne unum qnidem vocabalam apud Homerom et Hesiodom legitur in quo syllaba per se brevis sola

*) De productione τοοΕίίβ cf. αμιρίίαλέά /ιάχων eimm.

*) Cai lectioni nihil tribuerim auctoritatis; cf. tamen v. I. /i 367 yixi' (ύ9αμεν! νυχτ άέαααμεν π 867 ^K optimae notae liber'.

>) όΧίγαττα (i. e. ολίγα + ττα) abiit in dkiy^ αττα; paullatim nttn proraiie aai iuris fit Cf. Wackernagel KZ. XXVIII 123 gq.

— 76 —

literae aeolicae \i producta compareat; unde ne Naackii sitSov quidem in Homero ferri posse continuo sequitar.

Quae cum ita sint, si Eitschl (v. Fick Hias XXXTTT sq.) Kleemann (Vocabula homerica etc. progr. Lycei Colmar. 1876, 36) Fick (BB. VII 139 sqq.) qui *antiquissimam car- minum homericorum formam Aeolicae dialecti prae se tulisse speciem, sed postea qaasi in lonicam linguam versam et, vocabalis pluri- misque antiquis formis, plerumque etiam con- sonis servatis, Jonam vocales snperfasas esse' (Kleemanni verba) coniecemnt, verum assecuti snnt, de hac re sic statuendum:

In dialecto aeolica illius aevi nnde carminum homericoram origo repetitur / simplex inter vocales positam nondam in V transiisse neque vocalem antecedentem producere yaluisse, sed quae grammatici aeolica esse tradunt χειω ίρενω φαίος similia sine dubio ex poetis aeolicis desumpta, recentiore demum aetate nata esse e formis vetustis χέ/ω ίρέ/ω φά/ος inde ab Homeri saeculo in sermone yolgi adseryatis. Si aatem de hac re sic statui neqnit — si puta probari queat iam in genuina Homeri dialecto / vocalibus utrimque circom- datum extinctuin foisse, quod num revera probari possit quaerere diflfero — corruit eorum de Homero Aeolico con- iectura.

Disputandi finem faciam in Aeolum recentioram usu, qni in his rebus mirifice cum Homero conspirantes, accurate distiii' guunt «(i;) siy) o{v) ex α/ ί/ ο/ facta et αν εν ov quae olim σ consona ab insequente vocali dirempta erant vel ex f geminato nata snnt, cuius rei haec habes indicia: Coll. nr. 214 (tit. anni 324) v. 30 όμο]ν6εντ€ς, ν. 43 ίε/γηρ =

/€ίγην^) — ηοη όμονονεντες, ονείγην (Alcae. 15, δ χον^λαι);

») scrt. vij Wackernagel ΒΒ. IV 303 sqq.; vet. saxon. wtkan Bechtel ad loc. " Agnovit formam όείγηρ Ahrens Diall. I 112 not. 8 adstipulante Bechtelio, cui sententiae favent Herodianus apud Steph. Byz. v. Kit^in de KttiiQK KnlQn Καίρα disserens (v. Alcae. fr. 145 B.*): Αττ* γαρ οτε μετά ιήν άιαίρεοιν ^χταόις γίνεται j οίομαι j οιγον (i. β. όειγον = οίγον , ut recte interpretatur Meineke) et versiculus aeolicus πάντας όίγων (scr. οείγων) ^αΧΗμοις Meister Diall. I 9β cum not. 2. Huius verbi flexio pri• maria haec erat: όείγω^ quod cum Fickio pro librorum άνψγεν ,δΊββ, pro (Ιναοίγεσχον ίΐ 455 reducendum est, οίγ^υμι ώειγον ώε»1α (libri ώι{α)

- Τ7 -

COnU^ V- 43 νανοις ^ *νά//οις ^ *νάσ/ονς (rad. νας ; νηον haoaav h. h. Apoll. 298) 37 ένδενη. Cf. etiam V. 21 ΒΪ'χοσι, 39 «χόστα -< *€fixoai, *6/ιχόστοί] Υ, 40 σωτηρι'α ^ *σα/ωτηρ/α.

Collitz nr. 281 (tit. saec. TV exeuntis) Α 27 βα[3]0€ντι, 30 oV<roj}xovTa ; Β 37 βα&6εντί ; contra ^ 19. Β 26 Ο <^£t'ft qnod praesens etiam apud Homeram toto caelo distare ab illis χifω ρ€/ω intelleximas , unde radicem quandam όενς dubesse dididmas. Cf. praeter haec CoUitz nr. 213, 9. 11 αίμισεων; nr. 215, 19 προνίηνται•, ΠΓ. 215, 43 εαντον; ni\ 215, 56 ην&οφάης; nr. 305, 16 έαντφ] ΠΓ. 276, 5 Πραξίκλης, 20 ϋραξ/- ύψ, 17 β\6ος, 21 /tfofia; nr. 318, 26 εαυτόν, 34 «αντοις (=i/arT.)*) quae omnia digamma simplex sine vestigio relicto aznisenint. Inde effici videtur, av ευ in aeolicis ψαυος έρείειν cett., qaoram notitiam quin grammatici poetarum reliquiis debeant nullus dubito, non genuinarum diphthongorum vice fimcta esse, sed in talibus brevi vocali ex insequente littera Vaa, ut ita dicam, aliquantulam admixtum Msse quod satis esset ad yocalem ictu auxiliante^) prodacendam ; in thesi haec β" ί" ο" saepe corripiuntur (Ahrens Diall. I 38 sq.) et postea V debile abiecerunt neque prorsus contractionem aversantur.

Ex exemplis apud Prellwitzium (dial. thess. 20) con- gestis haud scio an coUigere liceat Thessalos ε{υα)ε intactum

reliqoisse {ποτεδεετο\ f(/)f contraxisse {Κλειτομαχος).

IV. De digammo in mediis vocabulis post consonas

collocato.

Maltas syllabarum productiones apud epicos littera Vau olim consonam insequente effectas esse notissimum est; qua

///Oiya (<t/«»y• /«*y = αμέλγω: βουμοίγός == ομό{ίγνυμι: μόργννμι «= άλειμμα: epulimma genus yilissimi unguenti Paul. Diac. «» ιί/^ίρω: /αίρω Bragmann KZ. XXVII 196, ubi fortaese addere possis praesentis /αίρω fataram /έραω quod inest in Hesychii glossa άνέραι' ίί^^αριήαει, χρεμάο^ι) ; nnde οϊγω οϊγνυμι φγον φ^α ίοιγα. φγον et (οιγα postea ad normam Terbi όράω ita conflata sunt, ut imperfecto perfecti ε anteponeretur, per- fecto imperfecti ω insereretur: ίφγον (φγα,

1) C 12 ferunt editores formam volgarem [cf]«i. Collato Cxn χρη αυτόν

tιύ^ηy Collitz nr. 213, 16 sq. coniecerit quispiam τί [χ]ρη πά&ην αΰτοις.

*) ProDomina reflexWa non cum /έ , sed cum ί/έ composita esse vidit

ante Wackernageliam (KZ. XXVII 279) et Bergkium (ad Alcae> 78) Ahrens

Beitr. zar gr. u. lat. £tymol. (1879) 127 n. 18.

s) Sittl Pliilolog. 48, 18 not. 59. Smyth DiphthoDg El 69.

— 78 —

de re egit Wackemagel ut solet egregie et omnia fere com- plexQs, sed ita tamen ut pauca addenda demenda corrigenda yideantur.

Indicia quibus Vau aliquando in mediis vocibas post con- sonam locum habuisse cognoscas haec sunt:

1. testimonia inscriptionuin et yeteram.

2. etjnnologia.

3. discrepantia quantitatis homeiicae (-) et atticae {^). Nam quoad novimus ea ratio quae intercedit inter hom.

/οι;νατος δονρος et att. γόνατος όορος, si pauca quae pecaliarein explicatum habent excipias, non inyenitui* nisi ih vocabolis in quibus olim consonam digamma insequebatur.

Neque enim persuadet Bezzenberger (BB. Vn 65 sq.) de

ά^ράομαι (ίοπ. αρώμαι att. αρωμαι aeol. έηάρα ίηάρατος;

χάταρ/ος nuper in titulo arcad. comparuit), χά/λη (att. χάλη -

ion. χήλη)^ α/λοξ (att. αλοΐξ; dor. ώλαξ; δμώλαχες Apoll. Rhod.

II 396. όλιγωλα'ξ ΑΡ. VI 226, 1 ; at cf. homer. /ωλχα [L. Meyer Vgl. Gr. I* 862] cui / initiale denegare non deboit V. D. propter Ν 707. σ 375 et Hesychii iwkxa i. e. βώλχα^)) disputans et cave fldem habeas erroribus quos hinc inde alii viri docti piOpinant, velut G. Meyer (* § 65 p. 78) aliis auctoribus att. χάλος ex xaXjog natum esse contendens, sanscritico kcUya con- fisus;2) (§ 291 p. 282) βνη Ar. Acharn. 172. Eccles. 796. Theocrit XVm 14, hesiod. εννηφι Opp. 410, ubi hiatum exemplis non carentem ^) restituas ig τε ενηφι^ cum aliis ex enja (scrt. anya,

^) Hoc vitium in luxicis quae Τ Γ Ρ pro digammo habent non minim; cf. Hesychii Ηττας Ugicg == τέττας τέ^ας, Adice Hes. Ιηιός' αριστερός xai λαός i. e. λαιός' dρίστ(Qός et λα/ός' λαός (aliter Μ. Schmidt); ^αιός' oixog. yaός, xai yeώς, quod posterius vocabulum genetivum vocis yavg esse sospi• cor ut habeamus gloesam consutam yaι6ς' οίχος, ραός (cf. editoris Jenensis adnot.) et yaJός' yfoig.

*) Eodem iure in υΙός i ex η ortum esse collato scr. snnus crederes. EM. 34, 10 testimonium αΐλα dyτ^ του χαλά Κύηριοι ita corraptam est unde ad originem yocis χαλάς illustrandam nihil lucreris. Qui aliter senti• unt, iusto incautius et calidius agunt, Meister Diall. II 268 Baunack Stud. I 1, 18. Possis tentare αίλα αντί του άλλα (ex *aλja)', cf. Ο. Meyer* § 111 a ρ. 122. Nec plus tribnendum Hesychii glossae obscurae ίσ&λαν ξύλίya Ttaiyyia, Άμαϋ-ούσιοι χαιλαί Β. Ph. W. 1886 col. 1348 in lucem pro- tractae. In re controversa certis argumentis non glossis ambiguae ΐηΐβρ pretationis opus est.

») Gerhard lect. Apoll. UO sq. £tiam Ρ 551 πυχϋίσααα ί/ αυτήν hiat yersus.

- Τ9 -

coius prior α = α est teste germ. anpara; alitis: cUtet' » anya: *antara) ducens ; Wilamowitz (Kydathen 225) att. /iiwvaog ex Jiiayvaoq expUcans^) quo veriora docuit Prellwitz 1. 1. 31: inter ^dioawaov {^Jtovvvaoq thessal. cret. ; Ζόννυαος aeoL ; /ίίώννσος hom. boeot.) et Jiowaov eandem rationem inter- cedere quam inter /Ιιίαδοτος et /ίιοδοτος\*) in quam con- iectoram et ipse dadnm incideram.

Contra productio syllabae apud Atticos quoque longae nusqaam*) originem daxit a digammo intermortuo, quod exem- plis fallacibas decepti passim samunt — velut G. Meyer*

§ 293 p. 283 {ηηΧος ΘΧ *πάλ/6ς; immo ex *πάλ/6ς; θϊνός

cuins etymon non novimus ex ^ivfog), ed. prim. § 273 p. 235 (πολλός ex *πολ/6ς) Κηδβ (de digammo 109) qui ήλος ex

^) 6yog non graecum videtur; de vocis vyig quantitate e recentioribus demam constat, de τβηίοςιιίο nihil comperti habemus. χυν4ω (rad. χυσ in ixvaoa) non »» *χυανέω, sed s^ ''χυ-νέ-αω (syllaba vc infixa). *χυ^έσω: "xiviftu »s scrt. yu-na-kti (rad. ψΐ))-. sanod; de qua re cf. infra cap. IV. Haoc explicationem Johanssonium libd cam proecdosin typis exarandam cararem nonduin ad me perlati p. 109 (de gr. ling. verb. deriv. contr.) occupasee serius intellexi. — Cf. Solmsen KZ. XXIX 88 sq.

*) OenetiTOS sq. aliquando et in os et in es exiisse docent latinae (nominu» nominis) et slavicae linguarum tesUmonia. Igitur iuxta *di/oa- νυϋος fingere licet alteram formam *Jijia-vvaog = ion. Jiciyvaog quae Qomiiiie species in Amorgino titalo comparet Bechtel or. 81. Neque tamen posteriorem compositi partem neque €v , eo in priore (Wilamowitz 1. 1. ex analogia nominam cttm ^eo- coropositorum ? aliter SolmBen 1. 1. 89) satis explicare valeo. — Qui *άι/άονυαος ion. in dioiwaog abire debuisse sutnit Solmsen id qaod contendit nullo exemplo probavit; nam χ^ουνός («Β χ^οα-νός ρ. 69) pro certo venditare non licet; ego hanc originationem ne Υβηβίιηίίθηι quidem esse censeo. Quod Osthoff MU. IV 855 de Zoywaog protalit, edicentis est, non probantis. — Quo minas offendaris duplici einedem nominis forma, memineris Νίχοοτράτον θιοζοτί^ου qai erat doiUfog ecocTdroi; Plato Apolog. 33 £ et familiae Agasicratidis quae Le Bas nr. 1754 (« Eeil Philol. suppl. II 623) άνέ^ηχί τφ Ποα^άανι, όραχμάς xqtaxouiag υπέρ re αΰααυτάς xai του (iydgbg Σωψάνίος xai του υΐον ΣωΟιφάηος»

*) Excipias tamen ionicas fonnas χουροτρόφος Μούνιχος (? ^dnig fiineam' Wilamowitz Kydathen 138) Άιτατούρια (= όμοπάτριη Toepffer Att. Geneal. 9 sqq.) — Wilamowitz Phil. untersiicb. YII 326 — quas quomodo factum sit ut Attici quoque retinerent, ignoro. 14ηατούρι,α ^ **A'nuj6Qjut (Άτΐατοριώ^ος iuxta KkevaixOY tit. amorg. BCH. XIII 344 nr. S ΑΠΛΓΟΡΟ JG. Antiqa. 350 =-> Cauer> 555. Bechtel Inschr. jon. Dial. nr. 164); ηατορμο- componendam cum sanscriticis pitfvyas hhratfvya».

— 80 —

/άλ/ος, νλη βχ ^'λfη, *) V. Henry (Etude sur ranalogie 88) qui πελλός (= lat. pullus) e *πλ/6ς deiivat, Macke de consonaram geminatione 24 ubi pleraque falsa suut — , praeterquam quod ππ XX ex π/ χ/ orta etiam in Atticoram sermone senrata

SUnt:^) ίππο;, tarent. ϊχχος,^) λάχχος = *kaxfog; γλνχχα Hes. = γλνχ/α (LegerlotZ KZ. VIII 45); hom. τι^λ^κχοί' πελεχχάω, ήμΐ'

ηέλεχχον;^) μιχχός, fortasse χάχχη (Bezzenberger (ΚϊΑ. 1887 ρ. 421). Ad βελέχχων quo Aristophanem ifr. 755 Κ.) usum esse asserit EM. 194, 31 cf. Hesychii βέλεχνς (cod. βελλεχνς).^)

Hanc sententiam quam in dissertatione mea tnitos sam ut nanc re denuo inspecta abicerem, ne Joh. Schmidtii qoidem auctoritas a me impetrare potuit. Qoi (Plaralbildungen der idg. neatra 47 sq.) has leges in graeca lingua deprehendisse sibi visus est:

1 . ^kj hinter [ursprnnglich] betontem vocale ward λλ[άλλοζ,

φνλλον μάλλον cett. χάλλος χάλλιον χάλλϊστος, χαλλίοφυρος quo-

rum syllabae initiales olim constanter accentum habebant postea demum e Oraecoram consuetadine de sede sua de• pulsum], vor betontem vocal λ[χάλ()ς].'

0 Immo *snluva^ *!tulvas unde coDtaminatione gr. υλη ex ^Ι/η, lat. snma; aliter W. Meyer KZ. XXVIII 164.

η Mucke 1. 1. 34; G. Meyer* § 285 p. 276

*) ΐχχος Etymol. magnum 474, 12 teetatur. Quocum apprime conyenit quod duos Tarentinos nomine "Jxxoy, alterum filium Νιχολή^α iatgoy eundemque ά&Ιητήί^ Plato Protag. 316 E. Legg. VIII 889 E. Paosan. YI 10, 5. Steph. Byz. s. Τά^ας [EusUth. ad Dionys. Perieget. 376 o^^iy Ίχχ^ς ην Ταραντΐνος ίατρος 8ς ini βίου (vifkfift ίίς ηαροίμίαν xeiiat τ^κ λίγουααν "Jxxov udnvov (ηΐ των απερίιιως ΰαηνούνιων quocum cf. qaae Plato narrat de eiusdem in Venere abstiDentia], alterum Pythagoraeorum disciplinae asseulam lamblich. yita Pythag. 287 [personas parum recte distinxerunt Pape-Benseler], unum Epidaurium Pausan. VI 9, 6, cui nomen fuit "Ιχχφ, cognitos habemus.

*) nfkexao) X simplex e nomine ιιίλεχυς assumpsit. αηας -< s^^kv^-s melius quam a Brugmanno Gr. Gr. 120 n. 1 explicatur eU quae Prellwiti dial. thessal. 60 adn. 2 de ίίηω -< *se'Jcv5 et ϊηηος -< *ek'VOs coniectatar mihi cummaxime probatis. Errant qui μυρίχη a μνρίχ/η dacunt (^αυριχς iam Κ 466. 467. Φ 18). Origo et vocis — fortasse non graecae — et longae vocalis obscura est; possis saspicari μυρίχχη et μυρίχη esse hypo- coristica (cf. Τρίχχη Tnccdla Τρίχη ex Tρι-xόkωvoς Tel simili compoaito Prellwitz 1. 1. 35 not. 3).

^) De forma fiiktxot (EM. Suid. alii) valet idem quod de πekex^iω] nisi forte prava scriptura est. — ykaxxoy γαλα^ηνόν Hee. < ykax-foyf

— 81 — 2. ΉίηίθΓ dem Hochton stehen [fiir λ/, (>/, vf] durchweg eiii-

fache λ, ρ, ν: όλος πάλη χορη όέρη ορός δόρατα πέρας ξένος ένατος γόνατα φ^άνω ανω τίνω φ&ινω, νΟΓ demselben λλ in ;ιολλά, ττίλλ/ς.'

At haec suspicio neque a probabilitate admodum com- mendatar et exempla quibus innititur χάλλος χάλλιον, πολλός πίλλις expedituro aliae patent viae. Accedit quod legi 2 *o\fai = att. ολαί iam a Schmidtio allatum repugnat et qui eins sententiam amplectitur in explicatione adiectiyorum χενεος (cypr. χΒνενρος) χπνος χενός; στεινός στενός, praesertiiD com- paratiYorum στενότερος χενοτερος^ de qoibus vid. infra, si minas de saccessu desperet, at tamen gravibns difiBcoltatibus sese irretiat mea opinione necesse erit. Ego quidem non

video, qui att. κενότερος e *χεν}ότερος aut e *χενσότερος COm-

mode repeti queat. Neque enim quicquam auxilii petas ex Ascolii ambagibus (Sprachwiss. Briefe p. 57 sqq.) Quare teneo quod antea mihi persuaseram, λ; semper in λλ (exceptis formis dialecticis qnales siint αϊλος ^Απειλών et iis qaae vocalem ob compensationem productam habent βουλομαι όείίομαι), λ/ {ν/ ρ/) ab Atticis constanter in λ {ν ρ) simplex vocali antecedente non producta mutatum esse. Nunc singula Joh. Schmidtii exempla recenseamos.

Nihil impedit χάλός adiectiyo aliud suffixum atqne sans- critico kcdya et nomini τό χάλλος (^ *χάλ'νος aut ^ *xάλ'joς^) tribuere. Comparatiyos et superlativos βά^ιστος βράδιον ηδίων ηδιστος πάχιστος τάχιστος ηοη minus arcte cam neutris sub- stantiyis τό βά&ος βράδος ηδος πάχος τάχος cohaerere quam

CUm adiectivis βαΒνς βραδύς ηδύς παχύς ταχύς potuemnt Graeci Opinari, αίσχ/ων αϊ'σχιστος {αισχρός) άλγιων αλγιστος {άλεγεινός) έχ^ιων εχ&ιστος {εχ&ρός) χάρτιστος (Hom. nasqaam χράτιστοςΐ) {χρατύς: sic semper Homerus) χέρδιον χέρδιστος χήδιστος χυόιων χύδιστος {χνδρόο) μηχιστος (μαχρος) οϊχτιστος (οιχτρός) ριγιον ριγιστος {ριγεόανός) debueruilt quasi a SUb- Stantivis το αίσχος άλγος εχ&ος χάρτος χέρδος χηδος χνδος

μηχος, 6 οίχτος , το ρίγος derivatos putare. Quae cum ita essent, facile homm analogia eo perduci potuerunt, ut posi- tivo χαλ'/ός comparatiyum et superlativum e nomine χάλλος affingerent: χαλλιων χάλλιστος. aeol. χολ/ων χαλιστα (Ahrens Diall. I 63), nisi forte e radice χαλ ηοη aucta profecta snnt,

») Fick BB. I 242. L. Meyer Vgl. Qr. 1« 705.

Sohulse, Qiui«itioiie• epicM.

— 82 —

λ simplex ex positivo χαλος (-= *χαλ/ός) assampserant. Alc- manis χαλλά (immo χάλλά) fr. 98 nomini το χάλλος succrevit, ad similitudinem adverbiorum τάχ-α {το τάχος) χάρτα {το

χάρτος) ωχα ^) (το *ωχος 111 ποδώχης) novatum ; cf. etiam

Ahrens 1. 1. Π 102; ad adiectivum χάλός certe non pertinet

χαλλί'σφυρος: χάλλος = Κυδιγένης: χνδος,

πολλος qui a πολνς separant et cum scrt. pur^a germ. fulU lit. pihias coniungunt merito iraprobantur a Schmidtio cui ipse tamen non magis accedere possum ηολλάς e *πολ/άς repetenti. Formam initio feminini generis propriam haud raro in masculinum transferri sat multis exemplis constat.^) Sic got. bS7'usjos 'Eltern' att. ΙόνΓοι lacon. βι^υοι exhibent termi- nationem femininam ad masculinum translatam. εταρος nominis

femill. erat *εταρία >- *?Γαίρα, unde factum novicium εταίρος,

cui postremum Graeci femin. βτα/ρΰ afl^xerunt (Bezzenb.). Idem fac evenisse in adiectivo ηολνς, cuius fem. rite formatuin

erat *ηολ/ια: '^πολ/^υις ^ *πoλJjά: *πολ^άς ^ *ηολία: *noXjag >- *πολλά : πολλάς (ion. ττολλ^ς). ^)

Ε flexione femin. *πολλα πολλάς πολλά *πολλαΡ πολλαί

πολλάων cett. facillime emanare potuerunt analogia novata masc. neutr. πολλον πολλιρ πολλοί πολλών πολλά cett. ; quae formae cum primum in communi vitae consuetudine civitatem adeptae sunt, mox nominativum πολλά (πολλή) accusativuin πολλάν {πολλήν) trahere debuerunt et in locum indigenaram *πολλα *πολλαν quos analogia minus commendabat substituere.

λοιπός: λοιπή, χαχος: χαχή et innumera alia = πολλοί πολλοί: χ; χ = πολλή (cf. όια, δια),

') His cum adiectivis t»/i>V χρ((τύς ωχύς nihil aliud comipune est qaam radix. Nam xuqtu e *χαρτ/κ explicari quod fecerunt Mahlow AEO 78 Joh. Schmidt Pluralbild. etc. 47 Yetant τέαοα^^ς iiUiooy atiw σορός {σσ, σ e ι/). Legem quae migrare videntur, idoneam excusationem habent. In τέτρκσι τέτρατος ιέιρα- / consonis elisum est; ad quorum analogiam accommodata sunt τέικρτος τίταρίίχοντα argiv., τετορταίος aeol., ταρτημόρίον et fortasse noniinativas quoque τέτορ(ς. In hoc tamen sumere licebit / insequente ο vocali quasi absorptum fuisse priusqaam r/ in aa mutari coeptum esset. τέτορ^ς noininatiyus quo etiaro Simonides qui fertur usus est Herodot. VII 228 = fr. 91 B* progenuit genetiyum τιτόρωρ quem habent versus Musaei Alcidam. Odyss. 25 (αττόρων cod. Palatin. Hermes X 277), Phocyl. fr. 3, 1, doricum epigramma Kaibel nr. 563, 6.

«) Joh. Schmidt KZ. XXVI 372.

8) Cf. ηότνια, όέοηοινα e *-noTyja. — / inter λ et y quasi suffocatar. kj :>- λλ ut in αΐόλλω (ex αΐολος).

— 83 —

mXXig, de qua voce Atheiiaeus egit XI 495 0 appositis locis Hipponactis (fr. 38, IB*) et Phoenicis Colophonii (Mei- neke Choliamb. p. 143) quibus addendus versus Nic. Al. 77 πίλλι'σιν iv γρώντισι χτλ. , cum lat. pelrds s. pelvis cognatum esse iam veteres glossatores intelleidsse videntur.^) Proba- biliter cum utroque scrt. paluvl 'Trinkgeschirr' componitur. ^) Cum gr. πελλι'ς = pelvis arctissimo necessitatis vinculo connexum

videtur πέΧλά quod interpretantur άγγηον σχνφοειδες, ην&μενα έχον πλατντερον εις ο ημελγον το γάλα (Athen. 1. 1. C). Cf. πελλι'ς {πελλης male Photius)* εν&α τνρον άμελγουσι Phot.

Suid. ηέλλα legitnr, ita iit de nominativi vocaU finali nihil constet, Tl 642 Hippon. fr. 39 B* quos locos iam Athenaeus addaxit versus incerti lyrici {πέλλαι Bergk* fr. adesp. 90, 5) immemor. ττ^λλα nominativo α correptum tribuere nihil impedit; nam Arcadio p. 108, 1 πελλη aflferenti (Herod. I 318, 14 L.) parnm in his auctoritatis. Α πελλα descendunt ab Hesychio ser-

yata πελλαντηρ' άμολγενς et πελλητήρ' άμολγος, ΚΧειταρχος εν ταίς Γλωσσαις testatur πελλητηρα μεν χαΧην θεσσαΧονς χαι jiioXnq τον άμοΧγέα, πέΧΧαν όε το ποτήριον, ΦιΧητάς ό' εν ^Ατάχ- τοις την χνΧίχα Βοιωτούς Athen. 1. 1. Ε; 2έΧ&νχος δε πεΧ/χναν,

qua appellatione usus est Alcman 74 Β 3 Bergk*, Βοιωτούς

μεν την xvXtxu, Ευφρόνιος ό* εν ίπομνημααι τους χοας, Super- est nomen πεΧ/χη {Κράτης εν άεντέρφ ^Αττιχης διαΧέχτον apud

Athenae. 1. 1. Α), de quo audias etiam Pollucem X 73 ενιοι

μεν τον χονν xui πεΧιχην χεχΧησθ^αι νομιζουαι χαι fevcci τον- νομα Βοιχοτιχον, S. nsXtxaj cf. Photius 408, 8 πεΧιχαν' Βοιωτοί την ξνΧινην Χεχάνην δια το εχηεπεΧεχησ&αι. Ι/ίποΧΧόδωρος δε ποτηριού ειόος, Hesych. πεΧιχάν' είδος ποτηριού ΙξνΧ/νον' δια το πεπεΧεχησ&αι' αΧΧοι ξνΧινη Χεχάνη^ PoUux Χ 78 ίστεον οτί την λεχάνην πεΧΧιν (sic) οι τραγψδοι χαΧονσιν' οι δε ΑϊοΧεΐς πέΧιχα

(post α Uttera erasa; rescribas igitur πεΧιχαν)^ μάΧιστα την ξνΧ/νην, άπο τον πεπεΧεχησ&αι, De λ simplici dubitari vetat etymon tribus locis appositum δια το πεηεΧεχησ&αι, quamvis perperam excogitatum. ^)

1) PoUax ed. Dindorf vol. Vb p. 1534 sq.

») Joh. Schmidt Voc. II 5. Curt. Grdz.^ 271. — Non audiendus O. Schrader KZ. XXX 480 sqq. qui τιίλλα Telleiiner' interpretatur.

») De scriptura mendosa πείίς et corrupto ηελαχμη ν. Steph. Thesaur. s. verbis. Nominis ηέΧυΙ, cuius genetivum citat Athenaeus VIII 392 B,

6*

— 84 --

η$λιχνα nsktku e *π6λβ*χνα *πελ/ιχα orta exhibent primam syllabam digammo intermortuo e lege debilitatam ; πελλ/ς quod contra legem peccare videtur explicaturo viam monstraYit at- que munivit ipse Joh. Schmidt qui ηελλά e *nB\fja repeti

pOSSe SCite adnotavit.*) *n€kjjfit ^ *niXja •>- πέλλά. *n€kfja (ndXka): *πελ//ς (*πελις) = χλαίνα: χλαν/ς, Ο'εράπαινα: ^εραπνις})

Per aliquantum temporis πέλλά et *πελις (hoc legitimo accentu instructum) iuxta in usu fuisse suspicor, deinde *πεΧις alteri formae assimalatum esse consonae geminatioiie (et accenl»; cf. FoUucis πέΧλινΤ) ex illa assumptis haud secue quam πΧημ- μυρίς 6 yocabolo idem signiflcante πλημμυρά vocalem productam accepisse supra docuimus (p. 9). Analogia in his πέλλα πεΧλις (πελλις) aUquid turbatum esse vel propter accentum probabile duco. Possis tamen etiam pari iure conicere πελλά (etiam ηελλί'ς πελιχη?) omnino nunquam habuisse / {ηελλά ^ *neXja = scrt φαπ 'Melkeimer') , qua coniectura ceteroquin de mea gemi- nationis in πελλις explicatione nihil mutatnr: λ duplex (et accentum) traxit nomen ηεΧΙίς e synonymo πελλα, sive hoc

probaveris {ndXXa -= '^niXjja) sive illud (τΓ^λλα ^ *nBXJa).

Redeo ad proposituin. Quattuor quae p. 78 enumerata deinde contra virorum doctorum qui aliter sentiunt opiniones tueri studui indiciis usi nunc yqc^bula homerica quae hac pertinent quam maxime possumus omnia recenseamus : ita ut seiungamus a ceteris eas vocabalorum formas, quas nisi pro- ductione syllabae adhibita versus non admittit (velut xov^o- τίροισι ξεινήια), suo quamque loco in pagmae calce subicientes.

A. α. Inscriptionum testimonia.

1. Quod postulaverant Aufrecht (KZ. I 120) Ebel (ib. IV 342, 4) Christ (Lautlehre 278) digamma comparuit in titulo CoU. 373 χόρ/α.^) dor. χώρος χώρα^) G. Meyer* § 75 p. 90.

accusatiyam iDStramenta coqui recenseDs Pollux X 105 adhibet, intellectum ignoramus. η^λλιξ' xqdyog Hesych. in mentem vocat notissimum πήΧηξ.

») ηέλλη -c *7ΐίλ/α Johansson KZ. XXX 405 perperam.

s) Lobeck Parall. 451. Johansson 1. 1. 401.

') rad. xo^e^ lit. szerti pascere, ut χόρ/ος initio filium significayerit qui a patre victum accipit aut qui a matre natritur. Inscius yeriloquium perbene illustrat Theocrit. XXII 159

ίν&α xOQcei τοχέεσαιν ύηο αψετέ^ίοιοι τρέφονται.

«) Κουρήτες de quorum nomine mihi nihil compertom est a Cretensibus Κωρητες dicuntur Cauer> nr. 117, 14.

— 85 --

att. χάρη η servato post ρ consonam evanuisse ostendit. De- minntivum χορριον^) ex χόριον (Theocrit. XI 60) de quo cf. Curtius (C. Stud. I 1, 250) sic natuin videtur, ut formae rite

mutatae *χόρρο}^ (cf. βορράς στερρός ex βορέας στέρεος) denuo

deminutivorum ι insereretur.

χονρος χονρη χονριΧων χουροτροφος χούρητες C. 160ίβ8

apud Homerum, saepe ut ου in thesi collocetui\*) χορός nus- qiiam nisi Nost. 6, 1 (Kinkel fr. ep. gr. p. 55); h. h. Cer. 440; Nauck / 446 ex coniectura aperte falsa.

2. ηροξενβος Collitz Ι1Γ. 3188, 3. Ξεν/άρεος nr. 3190; alia apud G. Meyer* § 68 p. 81. De etymo qui supremus egit L. Meyer^) verum non assecutus est; tragicorum ξε^νος β dialecto epica accersitum urgere non debuit;*) nec placent aliornm commenta. — Argivi et Cyrenaei dixerunt ξηνος quod cmn theraeo ονρορ componendnm est.

ΐξεΓνος ΐξειν/σαι ξεινιος φιλοίξεινος eorumque declinamenta c. 200ies; saepe ει in thesi legitur.*) Prima syllaba corri- pitur I 158 = t; 230 = ρ 155 iεvt'η τε τράπεζα', ω 286. 314. lev/fi; ο 514. 546 ^ξένιων; 'ξ 389 Jia ξενιον.

Ιη tanta locorum multitudine quod nuUum ?£Vo; 'ξένε etc. legitor et con-eptio semper ante insequentis syllabae ι vocalem accidit — quam legem cur anxie observarent poetis nihil om- nino cansae ftiisset, si revera ^aeolica consonaram geminatarum debilitatione" *) pro suae dialecti indole uti potuissent^ —

>) χόζίήιομ haud scio an reddendum sit Aristophani Acharn. 731 ίίλλ ώ ηονηρά χό^ύί α&λίου ηατρός de quo loco constituendo in diversas sen- tentias discesserunt yiri docti (Schneider dial. megar. 61).

*) χουροτίροιαι bis. — Apad Hesiodum xovq. c. 40ie8. — Procul habai χονρΐόιος, de qao Curtio (C. Stud. I 1, 255, ceteroquin de vocis χούρη origine erranti) assentior, et inixovQog, quod huc traxit L. Meyer Ygl. Gr. I» 681, propter atticam formam i7iixov{)og, Cauer» nr. 274, 7 ΕΠΙΚΟ- ΡΟΣ (litt. epichor.) Bechtel Inschr. des jon. Dial. nr. 19, 35 ΕΠΙΚΟΡΟ[2: adscripsisse non ab re erit.

*) BB. VI 120. — 0. Schrader (Linguist. histor. Forschungea zur Handelsgesch. u. Warenkunde 5) A. Kuhnii originationem (scrt. kshan — xfiiyw) amplectitur.

*) Cf. Gerth C. Stud. I 2, 238 sqq.

*) Uiytjta ξζίνίοσομί^ ξ^ι^ο^όχος et cetera quae ob metrum t non patiantur c. 50ies. — Apud Hesiodum 8ies.

•) Smyth Diphthong EJ 64.

») Id corpore Theocriteorum haec invenio editione Ziegeleri III usus: !*•>« XXV 3. 22. 52. 162. epigr. 9, 1. ξϋν XXII 54. UiyQf XXV 64.

^ 86 —

inde mihi satis superque appai-ere videtur, iii versibus laudatis primam vocis syllabam non vere corripi, sed ι in consonam abiisse et revocanda esse — collatis Aiyvnrjoio ^laTJaiav^) — 'ξ(ίν]η 'ξειν]ων sive quod ego praetulerim 'ξεvfjη ^fv/joy^) qua in re facio cum L. Meyero (BB. 1. 1.) et ipso 'ξ£ΐν]ην SfiiyW commendante.

3. oQf og^) Collitz nr. 3192. ορβος nr. 3194. att. ορός. cret. ώροι G. Meyer* § 75 p. 91; ther. ονρορ Cauer* nr. 147.

Uiyoy VII 119. XU 29. ^eiyoiai XXII 184. epigr. 14, 1. |€/y« II l.'>4. Ufyns epigr. 11, 3. ^ftvoooxoy XVI 27. 'ξftyηιoy VII 129. q^ikohiyoiOt XVI 39. Uiyii^ XXII 61. — Uviioy XXII 60. Uy^ V 66. XXI 61. epigr. 17, 1. Uyog(y) V 78. XI 61. epigr. 11, 3. K^ytttg VII 73. aUvoy ΧΠΙ 75.

>) Cf. pag. 46, 1. Β 749 h. h. Ap. 217 Aiyjr^ytg (^Eri^yeg libri); Aiyjάyωy Eurip. Iph. Aul. 277 in navium heronmqae catalogo quem quftm- γΐ8 hic illic ab Homeri similitudiue recedentem in universQni tamen ex n. Β expressum esse baud pauca iudicia sunt (244 sq. « Β 566). — Simile peccatum video y 295

μυ&ωy xXoniioy οϊ tot 7i(do&€y (naM&ty multi) ψίλοί flaiy,

quo loco unice verum duco niii&ey «= a puero, quod in 7i(ttao9^fy, deinceps in netJo&ey corruptum est. Cf. de t consona etiam Hartel Hom. Stud. ΙΠ 15 sq. Knoes de digammo 150 sqq. G. Meyer KZ. XXII 499 not. Gr. Gr.» § 146 p. 158, qui cum a^jog etc. commendant, non prorsus recte de hac ΓΘ iudicare Tidentur. Suadet enim ut arjiog == xiwoTtxog a a^iog = noXf- μ^xόg separemus consuetudo Homeri, qui si urendi notio inest formam dactylicam non admittit, quam tamen adsciscere non veretur ubi άηιος -^ internecivus s. hostilis (trag. aaiog) est: afjioy ^g 7Iόλeμoy J 281, ^ήιον ayaQct Ζ 481, άήιoy I 76. 2*208; μiyiδ^l^og At genetivi nvqog ύηίοιο (Β 415. Ζ 331. Θ 181. Α 667. 77 127) nominativus ηοη est, quod expectes, 7ΐΰ{} o^ioy (--^^j^) (cf. onioy al^og Apoll. Rhod. Argon. III 1303? aliter nv^i oaUp Aesch. Sept. 204), sed otlioy livf^ (^λ>-^- J 347. 674. 77 301. 2" 13), unde adiectivum quod xavajtxoy siguificat a vocali vere brevi in- cepisse, Homero jgitur (Γ«(/)ίος (rad. if«/; d^fa/iniafg tivq) reddendum esse coniecerim. Quam suspicionem confirmat Hartelii disputatio qui applaudente Knocsio de dig. 323 grammaticis doricum oajiog = χηυατιχάς notum fuisse demonstravit, usus Alcmanis frgm. 79 xai χ(ϊμα nvQ κ ati/ioy, ubi cum Clemmio C. Stud. IX 447 sq. scribendum <^auioy (= aajtov) collato frgm. 23, 63 a^)(ιQόμ€yttι. άή/ιος (cf. άα'ί'ς, J«i') et oajiog distingaere omiserunt etiam Nauck Mel. gr. rom. IV 126 sqq. Christ II. I 170 qui ubique dtiog postulaut. ^

') Utrum Homerus etiam tunc incorrupta xoqjog ^iyjog cett. an formas iam immutaias xovQog hiyog usurpaverit, in plerisque ambigi licet, de jtffjog yOGjog v. infra pag. 89. 115.

8)2Comparatur scrt. an^arva.

— 87 —

Dittenberger Sylloge nr. 377. ονρος Φ 40δ. Μ 421. Aliorsum spectat Χ 489. 0

4. Cypr. x€V€vf6v = χενε/όν^) egregie comprobavit Auf- rechtii et Wackernagelii coniecturam ^) qui hom. κείνος (att.

χενός) ex *x€V/6g repetierunt. att. κενότερος β *κεν/ότερος»*)

Legitur κε/ν Λ 160. Ο 453; κείνη Γ 376; κεινί^σι J 181 quod cur L. Meyer et Nauck^) in κενεγίσι mutatum voluerint ignoro. κενά ενγματα χ 249 dudum ab Hermanno (Orph. 727) COrrectum in κενέ' ενγματα. — κενώσειεν Cypr. 1, 6 Kinkel ρ. 21. δ. Litem de δε/όω verbi familia inter grammaticos exortam diremit titulus corinth. Collitz nr. 3114 JFENIA quo Davesium veruin vidisse (Buttmaiin Lexilog. I 171) evincitiir. Leguntur

ίειόίσσεσ^αι (i, e. ίεδ/,) εδδεισα δειδοα^) δε/δια όε/δοικα δειδή-

*) anovQ^aovai -< *απο-β)ησουαί (futur. aoristi </λοι;(>«? απηύρα\ αυρηχτος: άρρηχΊος (βχ *α^ρηχιος) = κτιουρηοουοι: uTio^^fjafi (ex *«πο- (ρηοίί) quae forma deliteecere videtur α 404

ος τι,ς σ' άέχοντη βίηψιν χτήμαι^ α τι ουραία ε ι, Hesiod. Theogon. 393 μrj ny^ uno^qaiany γί{»άων y τιμήν ^t /έχαστον ίξ^μέν (V. 423 sqq. ούδ^ τ' ιϊττηιρυ, αλλ' ίχει) 8ub tradita scriptara dno^- ^€ΐίαεί(ν)\ neque eiiim intellego qui fieri potuerit ui (Ιηο^ραίω notionem auferendi pmandi, qua illis locis opns est, assumeret. Dabito de π 428

τόν ρ (9•(λον ψ^ίσοία xai (ίπορρίΰακι ψίλον ηιορ

ubi coHato ίί.ιονραμ€ΐΌΐ ijwxug (pass.) Hes. Scut. 173 tentare possis Ηηορράοβ-ίϋ, Quamqnam hoc loco α,Ίορρίΰοαί quod iam Empedocles in suis libris scriptum mvenit (v. 414. 435 ed. Stein &υμ6ν άπορρίίίσανκς; cf. etiam Apoll. Rhod. ΠΙ 788 ^ηίοτήρΐΐζ ^άρμαχα &νμον. Qu. Smyrn. III 452 αύι^ avv φημ>ι μίν αηορραίαα τάχη β-υμόν) intellegi et defendi potest; cf. aiwy δι άϋΐέων ίρραΐαί^η Pindar. fr. 111, 3. — Huius verbi futurum ad corraptelam propensum fuisse testis est varia lectio X 489.

») Deecke BB. VIII 155 nr. XVII = Collitz nr. 20. In transcureu emendare aaeim alius tituli cyprii nr. 126 transcriptionem Dceckianam : pro άγος cuiuB interpretatio editori secus cessit legas α(γ)γος = αορύς Herodot I 113. Soph. El. 1205. CIGr. nr. 3573. dyyftoy BCH. VIII 1883 p. 268.

») KZ. I 120. XXV 262.

«) Bamberg Z. f. G. XXVIII 10. χίνόκρος Plato Sympos. 175 D bis. Aeechin. Ctesiph. 100.

6) KZ. VII 219. - Nauck Dias I p. XIX.

«) JfiJio trad. quod e *δέδ^ο]α natum esse intellexit Mahlow KZ. XXIV 894 (nunc etiam Rutherford ad Babrii fab. 75, 2 ed. suae p. 73). Christium Π. I 167 non multos habiturum esse assentieDtes mihi pro certo est. — Homeram ipsum δέδ/οα fa/docc tia/itg &εοδ/»ίς pronuntiasse vero proxi- mum eet; recentiores / intermortao versui consuluerunt modo vocalis pro" dactione modo consonae geminatione.

— 88 —

μονές (= *όεό/ε]ημονες) αόεες θεουόης^) -εα νπεδόεισαν περ/δ-

όεισαν etc. C. lOOies apud Homerum; c. 17ies vocaJis ante 6/ collocata in thesi prodiicitur. Η 117 corruptelam indicat vel

diphthongUS in άδειής.*) β 66 &εών δ' ίποδεισατε μηνιν, CUius

correctio a L. Meyero (KZ. VII 197) prolata {&εώρ δε δ/εισατε) habet cur summo opere displiceat, non suppetit certa emen- datio: νποδειδιτε? ΡΐΌ δεδίαοι ί2 663 ex. vers. possit quispiam collato Ίσηαιαν Β 537 ex. vers. scribere όειδjaσί, ut t pro- nuntiatione quasi absorbeatur; cuius tamen rationis ego non auctor fiierim.^)

6. Hesychii γισγον pro /ισ/ον esse intellexerunt Thiersch (Gr. Gr.» 153) Kulin (KZ. II 273) alii, cui suspicioni favent etymologia^) superlativi forma achaica ισοτατα Cauer* nr.

268, 30 (cf. κενότερος στενότερος) cret. βσ/ος quo testimonio

dissipantur M. Schmidtii dubitationes ad locum et Quaest. Hesych. CX adn. prolatae. ίσος^) cum casibus obliquis ισω-

1) &(ουύής e *a(oojij/jg rite contractum. αόεης et similia habeot ε e nomine δέος, quod ut bisyllabum contractionem aepematur (v. pag. 71), restitutum; quod idem in ενχλεης δυαχλ(ης {δυσχλεέστατος Aesch. Pere. 442 al.) accidisse patefaciunt nominativi iu -χλης et Hesychii ιΰχλης legi- time contracti (Ήράχλεις voc.) — Ad CIAtt. I 322, 2 JJOJM2: adscripsit Kirchhoff haec ^Jιωδης lapicidae errore scriptum videtur pro ^^ώ^δης'\ immo est, nisi magnopere fallor, ^ιοδης (: &εουδης = *Η{}αχΧης: ε{!χλής; : θουδης = JiQyvig CIAtt, Ι 164, 1β: θέογνις),

«) Pro δείους pridexn δέεος reductam; Hermanni δεϊος h. h. III 195 commentum esse nequissimam hodie constat.

') η(ριδε(δίί( ύηεδεί^ιΟίίμ ύηοδείδι 6ίβ8. — ύηοδδίίαας Hes. Scat. 98. δειδίξεται tamen Scut. 111 integrum esse mihi persuadere nequeo. £x• pectamus enim in seutentia versibus 108 sqq. expressa yerbum quod aptine infinitivo φ(νξεοΌ^αι, ν. 112 opponatur (sustinere, bestehen); cf. Xenoph. Anab. VI 5, 27 iytccuO^n οΰχέτι ^δέζαντο ol noKmoi πλλ' ίψενγον (Agesilaus 2, 11). Ne multa, Scuti auctor homerica δείδεχτο δειδέχαΐΜ perperam a δέχομαι duxit et inde profectus futurum δειδέξειαι — hoc enim restituendum — eadem quam regulari δεδέ'ξεται inesse vidit {E 238) notione donavit.

*) Curtius Grdz * 378. — /ίο/ος φιί e forraa primaria vits-vos derivat (Bechtel Philol. Anzeig. 1886, 15 assentiente Brugmanno Grundriss II p. XIII) non poterit explicare cur poetae priorem syllabam in thesi pro longa adhibere veriti sint. ~ σ/ cui antecedit Yocaiis accentu elata in {σα) σ mntatur, contra cui vocalis accentu destituta, iuterit vocali illa simul per compensationem producta (ιός -< *ίσ/ός. νηός -=: *μαα^ός)\ cf. pag. 77.

^) De vocis ϊαος ίσος mensura hoc legitar praeceptam £M. 477, 10 sqq.: ευρητί(ΐ 70 I μαχοόμ xai β(*((χν' Tifttin μεν τφ τιοιητρ «ft μαχ^ον , na(>rc

— 89 —

σαιμην ισάζονσα leguntur c. 75ies , semper e vocali in arsi posita: in thesi invenitur ι productum uno loco homerico Ω B07 ϊσάσκετο quod ad ϊσος (ισάω = ίσάζω) pertiiiere mihi pro explorato est *) et apud Hesiodum Opp. 707 Theogon. 638. Dubitavi in proecdosi nomen ^Ισον Λ 101 cum ίσος componere, quod recte factum esse demonstravit E. Maass Hermes XXIV 646. ισάσχ€το sic collocatum poeta ideo admisit, quod aliter versui aptari non potuit. Quae cum ita sint haud impro- babilem duco G. Meyeri coniecturam (BB. V 184. Gr. Gr.* § 268) ϊσσος exarari iubentis,^) ut fiat positio quodammodo debQis qnae, si in thesibus vocalis pro longa est, auribus hand ita satis faciat. Nisi forte ipsa incorrupta βσβος cett. Homero restituere mavis, quam rationem si quis inierit me non habebit reluctantem. Argnmenta qnibus quaestio profligetur mihi non praesto sunt. Sive hoc sive illud probaveris, debilis positio ntravis sententia optime explicata erit.

Correpti ίσος exemplam Homerns porrigit nullum.^) 7. Qaod snpremo loco esse volaeram testimonium dubinm erat et in coniectiira positum ; nunc dnbio alterum certissimain axidere potero titulo arcadico usus nuperrime reperto.

αρήοι^ αρησασ&αι ηρήσατο ηρήσαντο ionica esse prodit

vocalis η (αράται αρώμαί Homer. €τίαρη tit. Teiiis) ; syllaba igitur initialis non natnra (L. Meyer Vgl. Gr. I* 674), sed

dk ιοίς τκζολόγοις βρίίχυ. Kai τΐίίρά τοΐς inojioioig (νρηται xui avyfOtaX-

utyoy ως ηαρά Καλλίμαχε), /ιαρά dk roig τραγιχοϊς xui χωμιχοίς συστίλ-

λίται ti(i το ι. χατά Jk ίκμβιχονς έ7ίαμφοτ€ρ(ζ(ΐ, Ίϋως Jf 6 ηοιητης

^ωρίχώς ixteiyii το ΰίχρονον ώς το υόωρ xai ikvg

xda&at νη ΙΧύος Xici

\4(){ς "^-ίρίς'

Sub finem ineptit grammaticus.

^) Ισά€ΐ dorice contractum habes apad Hesychiam ia^r iaoi, ίσάζ(ί, ubi cod. ίσηϊ quod boeotice ex iaiUa natum perperam opinantur (Johansson de gr. ling. verb. deriv. contr. 170).

<) Sic pro (f&iaat rescribendum apud Homerum φ&ίαααι (» att. (fd-i- ani) Fick vidit. '/σο? eponymnm urbis Ίσση fuisse conicit Maass {Ίσαη' ν .ίέσβος το πρότιρον Hes.).

») Ισό&ίος -tf((QiC(ty -,i(Joy -tfOQog -Μοροίτ c. 20ies. — Hesiodas lOies in arsi, bis in thesi prodncit, corripit Opp. 752 in versu spurio (fr. 189 Rz.). — .i 705. I 42. 549 Fick Od. 20 pro ΐοης recte ΐααης dedisse Tidetur ex Hesychii ίσσάα&Μ; ίααα •>■ aiatt et cum lat. aequos cognatum {laaa -< *ixfa). lehn: faaa = ηΐμααιή: Ιμηααιά Coll. nr. 3362, 26 = αίχμη: cj^T, iχμaμίyoς, — ^ίση refero inter vocabula obscura.

— 90 —

aut positione longa est aut productione compensatoria. Unde Wackernagel (KZ. XXV 262) iiomen αρ/ά (= ion. έρ?;, att. αρά) eifecit, vocabulo χόρη {-^ χ6ρ/α) redargutus, cuius testi- monio ex *άρ/ά in Atticorum dialecto άρή orturum faisse constat. De / tamen (αρ/«) cogitare licebit dunmiodo att.

άρα ex *αρα/«/) άρώμαί ex *άρα^άομαι COIltractione nata esse

concesseris.

Radicis άρα/ aoristus est άρανσαι quae forma hand sdo an lateat in titulo Eleo Coll. nr. 1152 = Cauer* nr. 253.

1/4 /ρότρα τοίς /αλει'οις. Πατρ/αν Ο'αρρϊν και γενεάν χαι ταντδ. αϊζέ τις ΐΛά{τ)τι άρανσειε,^) /άρρεν^) ορ^) (SC. αϊ τις χά(τ)τι

άραύσειε) /αλείο. Patriae cuidam a nescio quo diris atque devotionibus (i. e. χαταρανσαι) vexato^) Elei fidem publicam pollicentur, &αρρειν mbentes^) non modo ipsum et eius γενεάν, verum etiam τά[χτήματα] αντον, quorum ut in devotione mentio iniecta erat, sic in tabula quoque fidem publicam ab Eleis interpositam testante inici debiiit. χα{τ)τιαραίσειε est pro χατά τι άρανοειε admissa tmesi quae qain ex ultima sermonis indogermanici antiquitate originem duxerit et olim in omnibus dialectis frequentata fuerit ') dubitari nequit. τι insertum acca-

*) <^^/«• ί^ρ«/« = x€yjog: xeyf/og (iftQyfj: fitQtyu aeol. Meister I 150?)

*) cf. χα(τ)β'νταις eiusdem tit. V. 4.

8) == (fevyeiy Blass. An comparandae , ut iaceam de noto verbi iQQSiu usu (etiam Laconibus probato; ^^ρει ιά χόίλα), Hesychii glossae γέ^ρω' ί(7ΐόλωλα; γ(QQηΊηQίa' dnuiXsicc; fiaQQii' (ίπολειΙται]7 Sententia fuerit eadem quae in titulo Teio his verbis exprimitur xeiyoy cinoXXva&ttt xcti aiJrby xai yiyog το xifyov (Bechtel Inschr. jon. Dial. nr. 156).

<^) De re cf, Wachsmuth Rb. Mus. XVIII 559 sqq. laudatus a Kaibelio (ad nr. 1136 άήαω ^γώ Σωαίχλειαν xai χτήματα), qui ipse adicit latinain devotionem: Cn. Numidium Astragalum, illius vitam valetudinem guaistum ipsumque uti tabescat morbus, hoc C. Sextius Tabsimado rogo.

β) Ascribere lubet Polybii locum V 15, 4 — mqii^faay ζητοΰντες τον "Aqaxoy, συμμίξttyτ{ς ai χατά την inccyoaoy αύτφ το μϊν ηρώτον iXot- ^OQOvy, μ€τά (Γί fitiXkfty 4ν(χείρησαν τοϊς λίβ-Οίς χτλ. — 16, 1 τρ (Γ' inav- Qioy ^ναχαλεαάμίνος (SC. ό βααιλ(νς) Toy 'Li^uioy παρεχάλίΐ ^α^ρεϊν, οι» τίοιήαεται την ίνόίχομένην ^ηιΟτ^οψην τον ηηάγματος, Viden qui Elei hinc ad istum quem in titulo obseryaYimus verbi &αρρειν usum peryeoire potuerint?

7) Toti loco perquara digno in qucm coniparatis linguis affinibus accu• ratius inquiratur alia occasione spero fore ut operam accommodare possim. — Tmesis ne a prosa quidem oratione abhorrens (notis exemplis herodoteis adde ατιό γά^ αν δλοίτο το ύγιίς Melissi Samii MuUach Ι 264 § 13 ex

— 91 —

ratae publici instrumenti elocutioui qua devotionem qualem- cumque a Patria arceri par est apprime convenit.^) Verbi

forma actava etiam χ 322 άρήμεναι OCCUlTit. Elei χαταρανσαι' τι' Τίνος (/αλί/Ό gen.) dixisse \identur Ut χαταγιγνώσχειν τι τίνος; COntra χαταράσ&α/ τι τινι τ 330. Hippon. fr. 11 Β 4.

Herodot. Π 39 cuius discrepantiae similes invenies apud gram- maticos.*) De poenae definitione quam Elei contravenienti proponunt cf. psephisma atticum a Mylona publici iuris factum BCH. XII 129 sq. nr. 1 v. 13 sqq. : Αεωνιδην εάν τις άπο- Άτειντι . . ., την τιμωρι'αν είναι χα&άπερ εάν τις ^Α3^ηναιων άπο-

&avf} et dispntata de hac formula a Foucartio ibid. p. 171;

-μηόε ατρατευέσ&ω ^Ιεραπντνιων μηδεις κατά ^Ροδίων η ένοχος εατω _ τοΓς εηιτιμι'οις , χα&άπερ εί επί τάν ^Ιεραηντνιων πολιν εστρατενετο Cauer^ nr. 181, 46 sq.

άραά formam primariam quam coniectura assecutus eram comprobavit titulus cyprius Collitz nr. 97 ab Hallio denuo examinatus , de quo audias ipsum Meisterum Diall. Π 163 haec adnotantem:

nr. 97. „a. ra. α. | na. o." Hall, an seiner Setzimg des Divisors halt Deecke Berl. Philol. Wochenschr. 1886 nr. 41 S. 1292 fest; vgl. αρά Jii nr. 25 i.^) Der Name "Ανάω wOrde nach dieser Parallelstelle als Dativ aufzufassen sein (von #

Simplicio in Aristotel. phys. ed. Diels p. 112, 5) diutissime obtinuit in formulis loqaendi quales sunt vjio η ujona, ύηό τι €ίσ€βη, ύηό li δνύώδης , ύπό 11 ννατάζειν, ύηό η Λ) σχνΟ^ρωπάσης (Krueger diall. 68, 46, 3). — procul dubio huc iiacientes et cum latinis ^per fore accommodatam' Cic. ep. 3, 5, 3. ^per mihi beoigue respondit' Cic. ad Quint. fr. 2, 9, 2. ^per mihi miram nsam est' Cic. de orat. 1, 124. 'per mihi scitum videtur' ib. 2, 271 compa- randae. Nam vno tt coniunctam nihili est; expectares certe χατά τι (cf. Sext. Empir. Πυρρών, ύηοτντι. Ι 224 ύηάτνφον γάρ εϊηε [Τίμων] τον χ«τα τ« άτυ{^ον\ igitur ύηό cum ipso adiectivo vel verbo coniungendum , a quo at nunc res se habent hyperbato abruptum est. Cum eleo χατά τι Ηραύ- σείε cf. Xenoph. Sympos. 8, 17 ηαρά τι ηοαίν quem locum Krueger I 42, 5, 1 attulit.

') Eodem spectant notae formulae in legibus cett. sollemnes τέχρ^ η

μΤΧ^^ν ^εφοΰν, χάτ (i δέ τίνα τρόπον , χα^^ 9ν δέ τίνα ών τρόπον, xa&^ OTtoiov τρόπον, τέχνί^ χαΐ μαχηνί) xai μι^, Cf. etiam Cauer' 457, ^8 cum *®/ii.

>) Lobeck ad Soph. Ai. 151. Meineke comm. IV 626. Krueger Gr. Gr. 47, 24. Diall. 47, 24.

•) Meister Diall. II 175. — Hoflfmann BB. XIV 284 de Collitz nr. 72 — τώ *ΑπόΧΙωνί ίηρά =. Apollini ex voto. Meister I. 1. 201 sq.

— 92 —

\4.vatoq Ethnikon von ""Avaiu in Karien?) also: „als Gelilbde dem Anaer (einem dort verehrten Grotte?) geweiht." Haec Meister; ego transscribo de nomine nihil inauditi moliens

((Qati Ι\ίίίω(ι)

in comparationem vocato cuius nemo non meminerit Ji Νωψ Cauer* nr. 93 {Jui τω Νάω Cauer^ nr. 248. 250).*) Altera forma *αρ/ά subest composito χάταρ^ος quod invenio in titulo tegeatico quem nuper repertura BCH. 1889 cum viris doctis communicavit.

Leguntur \4ρητη "Άρητος πολνάρητος άράσΟ'αί χαταράσ&αι

άρή ίπαρή αρητηρ C. 40ies (5ies α in thesi producto).^) Nun- quam α breve comparet; nam cur / 566 άρεωρ anapaestice proferamus nihil omnino causae est; άρ in thesi habes χ 367 / 172 β 135 χ 322 et εων genetivi pluralis semper fere syni- zesin patitur.^)

β. Testimonia veterum.

1. ολβά*) inest in glossis non ab omni parte integris quae etiamsi certa coniectara restitui non possunt, attamen de β in vocabulo ολβά πλεονάζοντι dubitari vetat EMi 257, 52 testimonium disertis verbis conceptum quod mox excribam. att. ολη (Soph. fr. 366, 3. Ar. Eqq. 1167. Pac. 961. Diphil. frgm. 89, 4 II 570 K.) nunc%in titulo quoque legitur (Ditten- berger Sylloge nr. 373 = BCH. XII 460 sq. Latyschew). ^) ουλάς habes γ 441.^)

^) Habes apud Heeychium gl. 23 tiQcc' κατάρα, 24 αρά' (ΰχη, χαταρα, ubi facili negotio restituas αρ€(ά' ευχή. — αρΰσααβ^αι' ^π^χαΐέααα&αι Hes. in mentem vocat β 135 άρήαιτ 'Εριννς = ^αιχαλέσεται schol., sed in re dubia (cf. editoris adn. ad h. 1. et ad gl. 7555. 7560) nihil adseverare tutius est.

>) αρησαίυτ" semel. — αράς Ηββ. Opp. 726.

3) β-νμάρης ad άρέσχω pertinet. /> 37 nunc recte άρρητον sciibitar. αρή (i. q. Ιοιγός) ab alia radice (ar nocere; ecrt. aris hostis; Duentier KZ. XII 13 sq. Meister Diall. II 222, cui tamen de Άραϊς » *Ερίνύθί¥ non acceeserim tralaticiam interpretationero tenens) quod iniuria negavit Harder de α vocali 71 sqq.

«) Thiersch Gr. Gr.> § 160, 2. Lobeck £lem. I 99. Ahrens Diall. II 44 not. 7. 51 not. 26. Neque de etymo neque de Yocis initio (/oa/b/? Brngmann G. Stud. IV 135; de βωλίς tamen cf. Meineke comm. II 108 sq.) constat. όλ-ja a radice al in άΧέω?

») Meisterhans» 21 nr. 123.

*) AliquotieDH legitur ούλοχύιαι.

— 93 —

2. att. όίρη (ion. όειρή; aeol. δερρα et ίερα]^) dor. δήρα,

nt videtur, cf. Hesychii δηρη- τράχηλος) consonae olim post ρ collocatae iacturam fecisse docet η non in « conversum. De σ cogitavit Curtius (C. Stud. I 1, 256 sqq.); at pro *δ€ρσα

AttiCOS δέρρη (aut δειρα) dictUTOS fuisse testeS SUnt χόρρη

-c *χ6ρσα et χονρά -== *χορσα. Α δερ/ά proficiscuntur et alii*) et Leo Meyer') veriloquio*) nisus mihi non probato quam- quam G. Meyero (* § 194 p. 199) et Joh. Schmidtio (Plural- bild. etc. 47) placuit. Qoibas si solam formam spectes et ab etymologia iis probata discesseris, haud scio an opitiiletur

EMi loCUS modo citatus: δερβιστήρ' ro όερμα' πάρα το δερος δεριστηρ χαί πλεονασμφ τον β' πλεονάζουσι γαρ το β οι 2νρα- χόσιοι ως επί τον ολβάχνιον' ολάχνιον^) γαρ εστί το άπαβ^ές,

Qoa in explicatione grammaticnm extema vocis glossematicae specie deceptum esse haud absurde suspiceris; quo pertineat δερβιστήρ, intelleges opinor comparatis Hesychii δε[ρ]ριστήρ'

ηεριδίραιον ΐπηου, Zonar. C. 476 δερηστηρ' ο συνεχών (ο χννου-

χος?) περιτραχήλιος quas glossas in tanta et partis radicalis et formationis similitudine propter solam interpretationis dis- crepantiam non a δερβιστήρ seiungere audeo ; quamquam certo diiudicari neqoit quam rem grammaticus iniiuerit yocabiilo ro όερμα in expUcando usus. Poterat multa velut

1. &ηρος δέρμα χατωμάδιον (Callimach. fv. 211 Schn.) quali

indutus erat Hercules.

2. vestimentum pellaceum simili cinctui^a umeriis circum- ftisum.®)

3. πήρας quoddam genns COUO SnspenSUm (δέρμα' πήρα

Hes.)^ quale describit nota Phaedri fabula IV 10, 3.*^)

1) Herodian II 303. 490 Lentz. Meister Diall. 1 146.

<) Cbrist Lautlehre 44. Ebel EZ. IV 342, 4. Frankfurter Epenthcse 8 all.

») KZ. XXII 548. Vgl. Gr. I» 686.

*) *δέρ/α = scrt. gfiva Nacken, sl. gnva M&hne. Benfey WL. II 290.

*) Beh&lter fftr die όΙαίΊ cf. ηιΟ^ήχνη ηεΐίχνη ηέταχνον. An -^ *ολ/«- xvioy =B ouXdiy xdyeoy .cf. ixsy ούΐάς ty xayέφ γ Ail sq.) excussa Yocali at in τίπτε υποητρος (Hes. ■=> ύηόητερος)7

«) Cf. e. gr. διφθέρα Aristoph. Nub. 72.

^) Simili senea δ&φ&έρα Xenoph. Anab. V 2, 12.

*) Teras imposuit Juppiter nobis duas: | propriis repletam vitiis post tergam dedit, | alienis ante pectas suspendit grayein.' Cf. etiam quae

— 94 —

4. denique corrigiam δερματίνψ collo circnmdatam. De voce δέρμα interpretamenti loco adhibita cf. Hor. sat. I 6, 27 sq. 'nigris pellibus' (= corrigiis) nec non Agath. Schol.

AP. VI 41, 2 την τανροδέτιν βνρσαν (= 'lorum' Jacobs) Ιπαν- χεν/ην,

Haec omnia quamvis diversa aliqua voce a *δ€ρ/α 'Hals, Nacken' ope sufflxi -ιστήρ derivata aptissime denotari poterant Ad 1. cf. Theocr. ΧΧΠ 51 sq.

«Jt«q vn^Q νώτοιο xai αΰχένος >;ωρ€Γτο, άχζων δέρμα Χέοντος άφημμένορ ix ηοδίώ^ων.

Ad 2. αύχένΐΌΐ' χιτώνας είδος βχ ADtiphane ab Hesychio allatum; de terminatione ποδωτηρας ηέηλους Aesch. Choeph. 997.

3. perae COllo SUSpensae, velut σηερμοφυρφ ηηργί ώμα/βεί (ΑΡ. VI 104, 1) S. πήργι χατωμαδ/fj (Αρρ. Plan! 200, 2),

appellatio a nomine cervicis ducta non minus convenit qaam

φαρέτρτι χατωμαδι'τι (Nonn. Dion. 42, 4)^) epitheton παρανχενίη

(Αρρ. Plan. 253, 1).

4. λαιμοπέδαν σχυλάχων (ΑΡ. VI 35, 6) S. επανχενιον

χυνάγχαν (Rhian. ΑΡ. VT 34, 3) recte δερβιστηρα dici crede-

remus Uni Lycophroni (Alex. 1100 ανχενιστηρος βρόχου),

etiam si non adessent loci ad persuadendum vel magis idonei, glossae supra ex Hesychio et Zonara allatae et όε[ρ]ριστης'

χννάγχης περιανχενιος Hes. Cf. praeterea μασχαλιστηρ,

At scrupulus residet. Si grammaticus invenisset glossam δερβιστήρ' δέρμα, in expUcatione num revera profugisset ad πλεονασμον τον β? Nonne fonnae quam habere potuit pro primaria δέρμα τροπην τον μ εις β adhibere — id quod nostra memoria nonnuUi fecerunt — praetulisset ? Ex mea quidem sententia hoc utique praetulisset, quam ob rem μ corruptuni esse arbitrari malim. Scribas pro το JEPMA facillima muta- tione τα JEPAIA simulque ex ipsa explicatione tollas ηαρα το δερος verba postea demum inlata quam interpretamentum δεραια labem traxit. δεραια habes V. c. Eur. Jon. 1431 et

Hesych. εϊΧεα' a&Xia χαλινοί δεσμοί φιμοί δεραια.

Rehdantz introduct. in Anabasin Xenoph. VI de anfd^^Qtf dicit: 'Die Munition trag der Schleuderer in einer ledernen Tasche (διφθ^έρα) Torn Yom Nacken herab.'

») Cf. 0. Schneider Callimach. I p. 877.

- 95 -

Qaidquid ex his quae proposui tibi elegeris, de/ in δ^ρ^ά te non iam dubitatumm esse spero.^) δερρά conicio initio

Signiflcasse *Schlund' (h. h. Merc. 133 περάν ίερης κατά δειρης (?) quocum conferas Euripidis ovts οΐτα δια δέρης εδί'ξατο Orest. 41)^); deinceps gulam {ρυαετ εξ ελευ&έρον δερης άποιμώ-

ζονσι Aesch. Agam. 315 sq.), colli partem anteriorem (cf. gtda, Kehle; Γ 371 al.), postremo collum, etiam av/Jva cer- Ticem. Ut Schlund a slindan (= schlingen), sic δερ^/ά a rad. ger (gr. βορ; lat. vory) derivatum est.

δειρή cum cass. obll. legitur 13er, ει. bis in thesi collo- cato.*) Ab hoc vocabulo omnino segregandum quod omnes quotqnot novi pro cognato venditant δειράς *Fels, Hohe' (h. h. ed. Grem. I 281) quod inest in πολνδειράδος Ε 754 Θ 3 et quod recentissimi demum^) pro δερη = τράχηλος usurpare sustmuerunt. Huius vocis atticam formam faisse iion δεράς,

1) lam Christium Lautlehre 279 auctore ut videtur Sachsio de digammo a. 1856 pp. 25. 40 δερβιστηρ cum δειρη «= *^(qju coniunxisse postmodo comperi. — Roscbenim C. Stud. ΙΠ 134 et Meinkium de epenthesi 60 not. 1 refutat vo^s formatio.

') Alias JtfX&tiy λαιμό»^ Eur. lon. 1037. τηy (yd'i(Siif χωρίϊν χατά του Ιάρνγγος Pherecr. frgm. 108, 6 sq. I 175 Κ.

») Cf. fiiQf^Qoy a^Qf&Qoy Joh. Schmidt K2. XXV 151 sqq., ubi forsitan novum exemplum β et δ permutatorum addi possit. InxtA gen {yiy) extabat olim rad. gem *zeugen*; gr. ^βάβ•η' (γεyyη^^η Hes. (/3« = g^). Quacum coniunxerim Hesychii δωλοδομείς• oixoyeydg, *Servo patre natiis' Tel ^ancilla matre' haud inepte dicitur vema ^y^oYivilg. Non longe abest a glossae δωίοδομείς intellectu locutio d yoytp δούλος.

*) δεtρoτoμεly UnσδειQoτoμείy δoυλtχoδ((ρωy 9ie8. — Apud Hesiodum 4er. — De veriloqiiio primus recte iudicavit Fick GGA. 1881, 1442. Mah- lowium AEO 157 (δ/αρη) refutant ex. gr. Γ 371. 396. Α 26. Μ 204, anh- δ€ιρOΊOμεiy, πολυδειράδος.

6) Quint. Smyrn. VI 212. ~ Pind. 01. VIII 52 KoQiy&ov δειράδ" scboliastae interpretationem amplecti Tetamur praegressis ^n" Ίσ»μφ noy- jftf particula xai cum Koqh^ov δίΐράδ"" copulatis; explicat enim sic: δαράδα χυρίως τον τράχηλoy , χαταχρηατιχώς δί naytn τ« άΐλα' 6 δϊ ΊοΘ'μος arfyovrai, ώς έηι αώματι τράχηλος (cf. ttuxtjy^ unde evaderet ταυτΟ' λογία molesta. Ea notio quam volgo tribuunt nomini δειράς aptissima et arbis et arcis sitai. At egregie conveniret scboliastae explicatio alteri loco Pindarico Istbm. I 9 sq. xny άλκρχέα Ίσ&μον δειράδα, cui inter- preUindo tamen etiam Isthm. III 11. VIII 68 Ίσβ^μιον ay νάηος Eurip. Herc. far. 958 Ίσ&μον yanataς ηλάχας adbibere posses (cf. quae de δειραί dispatabimus pag. 96): quamqaam mihi ncc hoc neqae illud utique necessarium iudicanti Pindanis potius partem pro toto dixisse et collem

— 96 —

quod coniecturae debetur Soph. Phil. 491^) Eur. Iph. Taur. 1240 ubi nunc recte δειράς, docet demi attici nomen Jsiga; {JsiQaoimTui ^ιραόιώται),^) δειράς praeterea legitur Soph. Antigon. 832. Aiac. 696. Eur. Iph. Taur. 1090. 1451 aU. Cf. h ^Βΐράδι (Myconus; v. BCH. XII 461 v. 27 et Latyschewii not. p. 462); cret. /ίηράς (Ahrens Diall. Π 159); όηράόες-

βουνοί. δειράρ' χορνφή, δειρός' λόφος, χατάντης τόπος Hesych.

Recte comparavit Fick scrt. d^shad^) 'Felsen, grosser Stein, Mulilstein' cuius tamen ad δερη explicandum nuUus usus est Jερ/a quoque ad loca denotanda adhibitum novimus, sed qua erat origine (cf. lat. vorago; βερε^ρον) et notione (cf. φάρνγ'ξ et φάραγξ; 'fauces quas Coela vocant' Liv. ΧΧΧΠ 4; fr. gorge 'Kehle, Schlucht, Gebirgspass') non Bergrticken iugum dorsum, quod volunt lexicographi , signiflcabat , sed νάπην

φάραγγα βησσαν vel simile quid. /ίέραι' αί συνάγχειαι (sic Μ. Schmidt; σννάσχιαι COd.)*) et δερα' — τα σιμά τών ορών

(ορίηοΓ 'Einsattelung' s. 'Emschnitt', concava terrae, a simili- tudine ρινός σιμης^) dicta).

Pindar. 01. IX 58 Sq. εχαλος μ/χ&η Μαιναλίαιοιν b

δειραΐς nulla re cogimur ut de χορνφαις (Alcae. jfr. δ) cogi- temus ; cf. praeter h. hom. Mercur. exordiam et h. h. XVI 3

vno Ταύγετου χορνφαις Π. Β 821

aliquem in Isthmo prope Posidonium situm nescio qua de causa memo- rabilem innuere videtur. De hoc colle num plura scire velle hodie fas sit| mihi non liquet.

1) Cf. libr. IV ubi de pedibus solntis agam.

>) άεραδεώτης Ross Dem. nr. 68 p. 66 (cf. etiam BCH. YIII p. 162 lin. 12) editor recte ι errore omissum inseruit {άί[ϊ\ραδίώτης) alioruffl iabente titulorum testimouio.

«) De forma (ειρ ^ ers) cf. praeter Frohde BB. ΙΠ 6 Wackernagel KZ. XXIX 127 sqq. qui primus recte ezplicasse videtur. Gur Leo Meyer KZ. XXII 545 notionem sanscritici vocabuli dxshad nimis abhorrere dicat, non capio. — derad excussa vocali α in Πετραιονίχα ^^ρδαία^ί cf. quae collegimiis pag. 23.

*) Bijaaatf κοιλάδα νδωρ ίχονοαν xai μεσότητα όρώ}^, την σννάγχειαν Bekk. Anecd. 226, 5.

») σίβΛος enim dicitur proprie de naso concavo s. χοιλφ (Ar. Meta- phys. Ζ 5. 1030 b 33 ^στ» γαρ το αιμον χοίλη ήίς), metaphorice de apibas (Theocrit. VII 80) quae quia sunt medio corpore ίηομοι, inter (ντομα s. insecta ab historiae naturalis peritis referuntur, per iocum de ventre cibis non repleto (Xenoph. Cyrop. VIII 4, 21 τών μίν γηο μεστών γρνηη «f γαστηρ γίνεται,, τών δΙ (ίδ^ίηνων Οιμή),

- 97 -

Pindar. Pyth. IX 1δ {κίε^νναΐς h πτνχαΐς) Theocrit. [XX] 38 sq.

LOCUS Pindari 01. m 27 eXd^ivr "Αρκαδίας άπο Σειράν xai πολνγνάμητων μυχών ΠΟΠ CUm Ar. Av. 740 νάπαισ/ τε

χορνφαισι'ν τ* iv όρε/αις Civnparaiidus sed potius cum Claudiani (ΙΠ cons. Honor. 47) verbis:

planitiem cursu, valles et concava saltu. V. etiam Hesychium qui S. V. δειράδας notionem νάπη φάραγξ

agnoscit, sed — si vetustam consuetudinein spectes, per- peram — formae δειράς inesse contendit. Habes hoc lo6o con- fusionis illius exemplum, qua recentiores ^) demum poetae et

grammatici (Hes. S. VV. δερα δειράδες δειράδας) VOCabula ori- '

gine et significatione diversissima inter se pennutare sole- bant, procul dubio formarum similitudine in avia ablati, quae vel nostra memoria etymorum scrutatoribus oflFecit.

3. ερεω = εϊρομαι quod a /ει'ρω prorsus separandum con- stat^) pro ερε/ω esse compertum habemus aliquot formis a grammaticis enotatis:^) aeol. ερενω]*) ex Hesychio ερενε'

ίρεννα; έίξερενειν' εξερευνειρ; εξέρενχα' εξηρεννηχα {ε'ξερενεχα COd.); ερενσομεν' ζητήσομεν; ερεσαι' ερεύνα L e. ερενσαι,^)

De etymo cf. Bugge (KZ. XX 9) qui vet. septentr. rmm comparavit (rad. erm, reu)]^) errat Brugmann (MU. II 188)

de έρευνα (i. e. ερε/-να S. ίρευ-να; cf. ερε/-εινω) disputans.

*) Haud improbabile est qaod interpretes suspicantur, iam Sophoclem in de^criptione Niobae simulacri Antig. 830 τέγγα δ' ύτι όφρνσι, παγχλαύ- τοις δίΐραδας hoc ipsum yocabulnm ηοη sine acnmine eo consilio elegisee, ut simul auditoribus nomen (Γ^ιρν = δέρη in mentem vocaret itaque yivi diorem figurae humanae in saxum versae imaginem animis imprimeret (cf. Antig. 528 sqq.). £tiam βψ^ύαι ambigiium est, quod et corporis partem et coUem vel simile quid indicat. Cave tamen ne ex his poetae argutiis qaicqoam de vera vocis δειράς notione efficias.

<) Hoffmann Quaest. hom. II 48 sq.

^) Lobeck Khem. 200 qui aliena comparayit; Ahrens Diall. I 36 not. 11.

♦) Num EM. 871, 17 έρεύω' anb τον ^qio , το λέγω, γίρεται (ρεύω integrum sit, dubitatio subit propter additam explicationem. Possis tentare εΰέρω' — γίνεται εΰέρω collato Hes. εϋείρω' εϊπω,

*) cf. Kaibel nr. 816, 3 'Ερμίί δ" in άλειφα χέαομαι cuius loco versus χενσομαι postulat.

•) Ad έειρόμ^νος cert. Hom. et Hes. 185 cf. figmenta Ιέδμεναι iia~ χ ατός Curtius Grdz.<^ 580.

Scbttlze, Qiuettionei epicae. 7

— 98 —

Huius verbi flexionem homericam ut intellegamus pauca praemonenda sunt de reconditiore quadam aoristi formatione. Aoristi ope consonae σ facti in sanscritica lingua proinde atque (Fick GGA. 1881, 1423) in lat. (rm) slav. (nesu) vocalem radicalem nescio qua ratione saepe producunt cuius rei vestigia Joh. Schmidt^) in graecis quoque εφηνα (= *€ψάνσα) cett. deprehendi coniecit; idem in radicibus quae exeunt in eti, accidisse suspicatus est nisi fallitur memoria Mahlow allata

Hesychii glossa σεΓα* έδιωξα' Βοιωτοί i. e. σηα ex *σηνσαι' ut

ηνος ex *ηύσώς] quae glossa tamen dubiae lectionis est.*)

Certior videtur Hesychii glossa εσσηαι' ix/Jai (i. e. έχσεναι interprete Meinekio) = *έα'αηυσαι^^) cuius analogia innixo fin- gere Ucet ex praesenti ερε^ω aoristum έρηαι, cuius coniunc- tivus ερήομεν legitur Α 62 solito more depravatus: μάντιν ερειομεν; qui falsos habuit et alios et Paechium Curtium Monroium^) praesens ερημί nemini exauditum statuentes; parum probabilia docuerunt Wackernagel et Fick ερεύομεν reponi iubentes, quod quomodo in ερε/ομεν mutari potuerit, cum εχενα άλενατο εσσενα incorrupta aetatem tulerint, ®) addere omiserunt.

^611 ερειο quod imperativis σπεΓο αιόειο suo loco trac- tandis satis defendere nequeas cedere oportet imperativo aoristi, qui coniunctivo ερηομεν s. ερείομεν accurate respondeat, ερηον s. ερειον, Recentiores forma ipsis usitata ερεο (cf. ερεσ&αι) inducti et σπεΓο modo coramemorati fallaci analogia

3) KZ. XXVII 322. — Uaec productio initio a medio genere abhorrebat (Joh. Schmidt 1. 1.), quo factum ut deponens αλλομαι non *ηλασ&ηί = *!talg' habeat, sed tUaa&ai, «s *sals''j τίήλασ&αι et similia productionem ex activis assumpserunt, id quod in αλλομηι cui activum deorat cveaire non potuit. — Cf. tamen quae contra disputavit Solmsen KZ. XXIX 65 sq. 356.

s) Meister Diall. I 277. An atine' duυξn^?

*) De notione cf. Ε 207 sq. ix tf' ιΐμ^^οτέ^οιιν diofxhg αϊμ* (ασευα ^ί(λών\ Φ 167 σύτο <!' ((ϊμ«.

*) De vetere coDiunctivi graeci formatione 23. — Verbum II* 58. -- Hom. gramm. 49. Mireris quod gl. Hesychii ^^ημκι' βονλομαι έρωτ/}σω in suum usum non convertcriint Conicio ^\}ήομαί' βούίομαι 4^ωτησαι (sicut Demosthen. VIII 23 habet βονλομαί ^ρωτησαι),

«) ΚΖ. XXV 278. — II. 76 ad Α 62. — Praesentia /6ΐω πλείω πνείω &είω ηοη ex χεύω etc. corrupta esse facile demonstrari potest, v. libr. II. χείω (fut.) solitarium β 222 utrum olim in codicibus lectum sit an ex Ptolemaei coniectura (Cobet Misc. crit. 810) iluxerit incertum.

- ί)9 -

decepti monstruosum illud ίρειο litterula dempta sibi indul- serunt. ^)

Juxta δρηαι alter aoristus in lingua fuisse videtur aoristis hom. /Jut άλέασ&αι similis: ερεασ&αι έρέαιτο quae formae cum a posterioribus non iam satis intellegerentur, in ighadai έρεοίτο praesentis infinitivum et optativxim con^uptae sunt. Aoristos sibi posciint, ni fallor, J 119 φ 106.^) Ad hunc aoristum quod pertinet ftiturum (cf. χεω fat.) habes apud Hesychium ίρέων μαντευσομενος (i. e. oraculum consulturus Herod. I 46; hoc significat επεοησημενος Αγ. Plut. 32. Aeschin.

Ctesipb. 130), έρωτήσων, ζητησων] quod tamen si ex *ερήων

vocalis correptione {δηω hom. = ^^ω Alcae. frgm. 102 B*.) ortum esse dixeris, non reluctabor.

Praesentis ερε/ω ftiturum suflSxo -ησομαι factum vel ut accuratius loquar aoristi futurum est *ερ/'ησομαι (: ερενσομαι:

ερε/ω = σχήσομεν: εξομίν: εχω) = att. ερήσομαι, liom. ειρησομαι

quod 5ies legitur.

Α radice ερεν descendit nomen in -ως (cf. ίρως): *ερ^ως

nnde (cf. ερώτιον Hes.) ερ ρωτάω (cf. άωτεω a rad. «/) deri- vatur. ερ/ωτάω = att. ερωτάω, hom. ειρωτάω^) quod legitlir

apud Homerum 6ies (praes. d 347. ε 97. ι 364. ρ 138). .

Aoristus (cf. εχω: εσχον) erat ερ/εσ&αι (= att. ερέσ&αι);

Homerus autem είρεσ&αν inde natum, quod inter praesentia ope suffixi 'je{o) formata immerito viri docti rettulerunt^), ad praesens traduxit^) id quod iii aoristis non semel accidit. Praesentis εϊρομαι {εξ- av') et imperfecti (aor.) formae, quas

») Contrarium accidit AP. IX 182, 3 ubi poetae όίιϊη'ξο i. e. 4erne' (formatum ad similitudinem imperativorum ΰέξο δρσο) in ai^a^oy (sic cod. Palatin.) yel in ΰιδάαχου (sic Planud.) mutatum est.

') Ad ψ 106 sq. ουδέ τι TtQOGi^fead-cci δύ^ί(μαι, finog oJ(f' ^Qtaa&ftt ούτ' (ίς ωηα jiJta&at cf. AeSuh. Pers. 685 sq. {σέβομαι μίν προοιύέσ&αι^ σέβομαι ΰ' (i^riu λέξαι) 290. 691 sq. Soph. Ai. 538. Apoll. Rhod. III 923 4μky iaiiyja Idiiy tjJi τιροτιμυΟ^ησησ&ηι,

») Non recte iudicant de hoc verbo Tobler KZ. IX 246, Froehde BB. IX 111, Kluge PB. VIII 336, Buecheler ad inscr. Gortyn. VI exit, qai ό έχίίβ'' ερωτών cuius lo€o in haius tituli dialecto έρ/ωτών expectaremus propoDere non debuit.

*) Ebel KZ. XIII 458. Curtius Verb. 1« 304. G. Meyer* § 517. L. Meyer Vgl. Gr. I* 171. 675.

*) Smyth. Dipbtbong EJ 64; paullo aliter Solnisen KZ. XXIX 64.

' - . ... 7'*-:

— 100 —

etiam productione dempta versiis epicus reciperet, inveniimtur apud Homerum c. 25ies (6ies in thesi).^)

Contra brevem vocalem habent — praeter dubium ^611 quem versum correximus — α 405 περί Ιξε/νοιο ερέσ&αι, u 13δ

γ 77 περί πατρός άποιχομενοιο f^otro quibus versibus in hac

quaestione eadem tribuenda est auctoritas atque in quaestione de con*eptione attica*) codicibus Hesiodi Opp. 727 ηελιΌιο τετραμμενον ponigentibus. ^) Quod verum est revocavit olim

1) ΐίνει^όμενος εΙρ6μ(»^ος cum cass. obll., dy- ^κί^εαι -eo -fro C. 25ie8. — 1/; 81 sq.

μαϊα φίλη, χαλεηόν at &εών αίει,γενετάων ifijyia €iQva&at, μάλα ηερ nokvidQiy ^ovaay verba Penelopae quae non maritam, sed ny dd-ayarujy xTilyai, μyηaτηqaς άγαυούς (63) credit, interpretes graviter exercuerunt; yvy dk ίάίως ^ni του etdiyai παρίίΐηπται' έατι γαρ atyii τον ψvλttGσfιy xtti a(oCfiy Αρ. Sopb. 64, 20, qaorum illud (elJiyai) sententiae satisfaceret hoc absurdum est Verbum notum εϊρνσ&αι s. είρϋα&αι in hoc sententiarum connexu locum non habere ego quidem nullus dubito; quid expectare liceat, discas. ex Pindari Paean. frgm. 61, 3 οΰ γαρ ia&* οηως τα &€ojy βουλεύματ^ 4ρ(ν- yfiaat βροτέί} (fQfyi, Notiones verborum ίρέω et (ρiυyάω ab eodem capite derivatorum iuter se haud longe distant; cf. έΙ^ρέω '^ iξ(ρ(vydω J 337. ρ 128. Utrum perfectum rite formatum sed exemplis destitutum ήρνα^ι (rad. (ρευ, (ρυ\ cf. τευχ τέτυγμαή an volgare είρεσ&αι (*deii Rathscbloss der Gtftter erforscben') poetae reddendum sit, ambigo.

*) Occasione sponte oblata interpolatioiiem quae adbuc viros doctos

fefellisse videtur obiter patefacere liceat. τρ apud Homerum semper fere

vocalem antecedentem positione producit: *Aμφιτρύωy έτράφην τετρά-

χυχλος a necessitate metrica excusationem habent, ί/λλότριος Είρέτριαν

Β 537 a » Yocalis natura (Monro hom. grammar 274); ηάτρος Ζ 479 iam

dudum coniectura probabili sublatum est nec persuadet Ludwich Arist

Hom. Textkritik II 353 sqq. traditionem defendens (cf. Menrad de contr.

et syniz. usu bom. 35 not). Unum restat φαρέτρης Θ 323 (φτίρτρης? cf.

φέρτρψ cuius loco Σ 236 in Vindob. ψ^ρέτρψ extat). Contra hanc consae•

tudinem quam iu verbo frequenti ό^ρύyω poetae ubiqae secuntur peccat

bistoriola de Iphitionis caede quae 13 versibus absolvitur yel ter: Ύ 383

iad^Xby X)τρvyτiΐδηy , 384 ytiig Ότρυyτηι, 389 xfiaai Ότρvyτfΐiίη, Versus

vel hac de causa suspectissimos — neque enim recte nominibus propriis

in bis rebus citra necessitatem maiorem licentiam concedas — interpola*^

toris esse fidem facit nomen viri fortis quem Acbilles altero loco trucidat

Y. 395 άημοΐέοντα y quod non modo eandem quam *J(^ιτίωya mensuram

explet, verum etiam eandem versus sedem obtinet, ut nuUa fere mutatione

yersus 395 sqq. (inde a vocabulo dημoKoyτa) versui 382 continuare possimus:

nρώτoy ό' ϊΐε (382) JημoUoyτa (S95) ^σ^λό^ αλεξητηρα μάχης Άyτηyoρoς

vloy (396 spurius?), νύξας χα χ χρόταψον χτλ. (397; yvU χατά χρ, codd., de

stractura cf. Ε 145).

8) ηελίου τετρaμμέyoυ fere editores auctore Hermanno Orpb. 757. • «c . * «

. ♦: • : .•• • •

• * • «

— 101 —

Alirens ηερι ξανον igha&aiy άποιχομένου έρεοιτο] cui assen-

titur Fick qui tamen rectius quamvis contra codicum usum et disertom grammaticorum ^) testimonium iuvoi άποιχομένοϊ ex- aranda curavit, quam elidendi rationem commendant ipse Ahrens (Philol. ΙΠ 234) Bergk (ad Archiloch* frgm. 77; cf. Simonid. Cei frgm. 85, 12. la Roche Append. Ψ 78) Lugebil (Jahrb. fiir Philol. suppl. XII 213 sqq.) Menrad (de contract. et syniz. usu homerico 100) ciiius exemplis haud scio an recte in proecdosi addiderim (itidem nunc Allen Pap. Am. School

class. Stud. IV 151) Kaibel nr. 3 βστησ iyyvg οόοι* άγα&ον xai

[σώφρονος άνόρός]^ qiio in versu hiatum agnoscunt de excu- satione inter se dissentientes Wagner (quaest. de epigr. graec. gramm. 84 not.) et Usener (Altgriech. Versbau 40) qui Kiess- linginin sequitur. — & 133 denique

(fiurf φίλοι tby idyoy ^ρώμί&η tl χτλ,

ex Α 62

in — ξεινον ίρηομιν miitandus videtur. Nisi forte praestat libri d^ auctori formam noviciam ut recentioris aevi indicium relinquere. *)

Superest igitur formula μεταλλησαι xai έρίπ&αι γ 69. 243.

ξ 378. ο 362. π 465 ciii inde quod quamvis saepius repetita semper eandem formam exhibet niliil accedere aiictoritatis et fidei docet clausula illa μένος &νμόρ τε /εχάστον omnibus locis in μένος χαί 9νμον ίχάστον coiTupta. Geniiina lectio fuerit

μεταλλησαι xai ίρηαι (cf. ίρηομεν €ρηον)\ qaam Ut recentiores

in volgatam μεταλλησαι xai έρέσ^ύι abire iuberent, eflfecit formae insolentia. ^)

4. γουνός ex *γον/6ς ortum esse apparet. Formain littera / praeditam testatur Hesychii γεννών γονάτων (Fick BB I 59) quae glossa aut epenthesin experta aut in γεννών i. e. γενεών mutanda est.

γοννος γοννατος etc. γοννάζομαι etc. γοννονμαι etc. leguntur

apud Homerum c. 130ies, ita ut ov c. 15ies in thesi inveniatur.*)

1) Herodianus ad Α 35 (II 72, 14 sqq. L ) contra eos disputat qui kfvxoV scribi iusserant. — Cf. de hac re etiam Bekker Hom. Bl. I 42.

<) Certe non licet contrariam rationem iDgresso versum Α 62 pusilla labe abstersa {(^ήομίν) quamtnaxime integrum ex ^ 133 corrumpere, id quod post Nauckium Mel. gr. roin. IV 596 nuper van Herwerden admisit.

3) Hes. εϊ^η* ^ρώτηοις (cf. ϊ(}η' ^ρώτηύις) = *ί'(>/ν, unde eiusdem είρεύντα' ^Qwtwytit, — ίΐοημαι' ^ρωτώ Hes. expediendum relinquo λυηχωιΟ^ίοις,

*) ijnyovyida bis. — yovy- apud Hesiodum 4er,

— 102 —

δ. Continuo subiungo vocabulum prorsus eiusdem flexiouis quamquam veterum testimonia desunt; όονρος δονρατα etc.

δουρίπλυτος -χλ^ίτός -^ίτητός όουρηνεχές OCCUrrunt apud Ηο-

merum c. 225ies; ov c. 30ies thesin occupat.^)

Correptionis exempla absunt ab utriusque vocis prosapia homerica.

6. Exemplum quod agmen claudat dubium est, attamen fortasse commemoratione haud prorsus indignum. EM. 254, 47 et Zonaras servarunt Callimachi versum

iy (f* iiidO, ηαγίδ^ααιν όλέθ-^ια &€ίλατα ^οιαΐς,

qui est Ο. Schneidero frgm. 458. Adnotat vir doctissimus ad hunc locum quae milii valde arridere haud diflSteor: 'Idem illud δείλατα ipsi adeo Homero μ 252

ϊχΟ-ύύί τοις όλίγοιϋι όόλον χατα Ματα βάλλια^

restituere voluit Callistratus grammaticus pro εΐδατα (scbol. Od. p. 548 Dind.), quem si quis cum Rudolpho Schmidt in Comm. de Callisti-ato Aristophaneo p. 15 nr. 37 statuerit, in antiquis Homeri άντιγράφοις inventam scriptnram et a Calli- macho quoque ibi lectam restituere voluisse, me qaidem non habebit adversantem.' Haec 0. Schneider. Neque ego video causam cur obloquar: igitur nunc huc referre constitui exem- plum fortasse vere homericum. Nam όε/λατα in primarii *δ6λ/ατα locum successisse haud difflcile fore opiuor ad pro- bandum. Vocem cognatam esse apparet cum δέλεαρ 'esca K5der' cui ciim δόλος = lat. dolus nihil rei esse arguit altera eiusdem vocabuli forma βληρ.^) Sicubi enim /9 et <) in graeca lingua permutantur , subesse gutturalem constat; atqui lat. d e g oriri non potuit. Badix est δελε = *gel€ teste voce δελετρον^) quae accuratissime respondet germ. qtierdar 'KSder' excussa media vocali f.*) βληρ contractione natnm e *βληαρ ut

>) δουροδόχης et 128. ϊηηος δον(}κτ€ος ^493. 512, cuius gemella forma (Tot^^uof ϊηπος quam Attici procul dubio ex epico sermone retinuerunt (Ar. Av. 1128, etiam δούρειος ϊπηος Eur. Troad. 14 Plato Theaet. 184 D) nobis non iam in epico carmine legitur (cf. Kinkel ep. gr. fr. p. 37, 5; etiam Pausan. II 29, 4). — δονρ- apud Hesiodum Sies.

2) EM. 200, 27 /3λν(> Αίολιχώς ro δίΐίαρ (idem apud Hesych.) «) δέλειρον *e8ca' coniectura redditum Oppiano (v. Steph. s. v.). Numenio (Halieut. fr. 2 Birt) restituas pro δϊ μύρα (Athen. VII 306 C; δέλαρα Wilam.) δέλίυρα.

*) Joh. Schmidt KZ. XXV 153. Aliter Fick BB. VI 211.

--' 103 —

φρητί Callim. frgm. 469 Schn. e φρηατι (hom. φρειαη, att. φρεατι metathesin qnantitatis expert.). όέλε-αρ: ^βλη-αρ = βέλε- μνον: βλητι ktdro SChol. Ven. Α Ψ 254 = ταμε-α/χρως: τμητός

cett.^) cass. obll. όελεατος cett. et derivatum όελεάτιον hinc inde abierunt in δελητι Hes., όέλητα Theocrit. XXI 10 (τε ληγα codd.), δελητιον Sophron. EM. 254, 53; qua de con- tractione adeas Ahrensii librum de Diall. U 193.^) In mediis ό^λεαρ et *βληαρ consonam evanuisse concursus yocaliam docet; non j vel σ, sed digamma hoc loco interiisse forma attica όελεαρ — vocalium hiatu non contractione sublato — Mem fiacit.^) Consonam intermortuam leviuscula matatione obscoratam ipsi quasi manibus tenemus in Numenii Halieutic. fi^m. 3 Birt (Athenae. ΥΠ 287 C)

qnam formam pretiosissimam tandem vindicari par est ab ininsta editorum suspicione, qui Sclineidero δελετρα commen- danu cam damuo auctoris et artis gi^ammaticae obtemperare non debuerunt. Cf. p. 102 n. 4. Egregium huius vocis ana- logon est αλί/ατα de quo agam libr. Π.

αλεαρ: άλει'ατα: άλήτων: αλήσιον: άλευρα: άλετρενω » όελεαρ: δελειατος^): δελητος: δελητιον: δελενρα: δελετρον,

χενε/6ς: *χεν/6ς = άρα/ά: άρ/ά = *δελε/αρ: *δελ/αρ, βρ.

δειλαρ; forma β lege debilitata *δ€λαρ progenuit verbum *δελάζομαι unde ducto nomine δελαστρενς Nic. Ther. 793 Utitnr.^) Cf. δελεάζομαι όελεαστραί' παγίδες Hes.

1) de Saussure Systeme primitif des voyelles etc. 271.

>) Exemplis Ahrensii adde yocabula quibus abutuntur Brugmann C. Stad. lY 153, Mangold IX 224, Curtius 6rdz.« nr. 155 χ^ήϊα' ζώιϊια; xQtji-^y^oy ^nixonov χ^εοΰόχον λέβητα; quibus si dempseris puncta dia- critica mutato eimnl accentu, evadent formae iuste factae xQjja xq^ov quae dorice e χρέαια χρέαιον (cf. χατουόίπος) contracta esse semel monitus continuo opinor agnosces [v. nunc etiam Joh. Schmidt Pluralbild. 325 qui paallo aliter explicat]. χρηια ionicum esse sine ulla causa dicitur (Steph. Thes. 8. y. xQ^iov; M. Schmidt ad Hes. gl.; Curtius loc. laud.; qui omnes argumenta addere supersederunt). χ^εω- in compositis non ex x(»vo- (Brug• manii 1. 1.)) sed ex χρ^αο- natum est (cf. xfQfto^oog)^ quod recte ut solet iam Buttmann II 458 n. = § 120, 7n. intellexit

») Wackernagel KZ. XXV 267 sqq.

<) ΰελείοηος quod legitur Numen. Halieut. fr. 1, IBi. (Atbenae. VII S05A) infra explicabitur.

») βέλος apud Geoponicos occurrere lexicographi adnotant (Opp. H. III 437 όελέεσοιν).

— 104 —

Homerus l/Svat τοις oXtyotai όόλον χάτα όειίατα βάλλων

cum diceret vocabulorum similitudine lusum captasse videtur; id quod ab eius indole ac more minime abhorret^)

B. Etymologia digamma oblitteratum arguit.

1. ονλος^) = att. ion.*) όλος = scrt. sarvas, osc. solltis*') quod vocabiilum si toturn signiflcat^ ex *solvoSy si solidum, ex soldiis natum esse liquet. ονλος legitur ρ 343. ω 118 (h. h. Merc. 113. 137).

2. ονλε ω 402 (h. li. Apoll. 466) = lat. salve,^) Graeds ipsis ονλε idem erat quod υγίαινε; cf. praeter alios auctores idem testantes Lucian. pro lapsu inter salutandum p. 732.

3. Numeros ordinales ad 7, 8, 9, 10 pertinentes olim suflSxo -0 factos esse constat: *8βρίψ: *septm6s, *oktoxi: ^ok- tavos. *nevn: *eHvnos^) unde contaminatione mox *Hevii *envijy *envnos ^nevms. *dek^it: *dek^tos.

1) Lepidum huius rei exemplum praebent versus 77 184 sqq. αότίχη (Γ είς ύπερφ" dvafiikg παρελέξαιο λά&ρι^ 'Ερμίίας ηχάχητα, πόρεν di /ο* αγλαον vloy Εϋάωρον, ηερί μ^ν ^εέμε^ ταχνν ήβί μ'^χι^την.

Qno loco ut πόρεν in hac re insolenter dictum expedirem, ipse cogitaveram de latino ραήο (ο/ ποράντες = parentes)] longius repetiit etymon amba- gibus satis improbabilibus Meister Diall. II 229. At yeriesime me moDait Maass poetam nominis Ε^όώρου veriloquium ludentem adhibito yerbo ηόρεν (= ^ΰωχε) illustrare voluisse: Εϋ^ωρος deo patre genitus quasi Mercurii Ιεινι'μοι^ et vere 'Ερμό^ωρος,

>) Disputavit de bac voce Buttmann Lexilog. I 184 sq.

*) Herodoti libris qui όλος porrigunt opitulatur tit. Ceus 7 βλ[ο]- αχερ[έά] (Bechtel Inschr. des jon. Dial. nr. 43). Heraclitus in bac re cnm Herodoto discrepasse videtur; v. frgm. 59 Bywater.

*) In lingua latina compositum sollennis (quod omnibus annis

praestari debet Festus p. 298) confusum est vel, ut accuratius dicam,

concrevit cum participio *s6lemnus = ^svddhemnosj quo res quae fieri

solet (=» *svedh'ejei%) significatur (cf. τ. c. Hor. epist. I 18, 49 ^Romanis

soUemne yiris opiis' cum Tac. hist. IV 3 'cuncta principibus solita'). Sic

factum est ut modo Z, modo II ^ modo nn^ modo mn scriberetur. Quam

prope eonum η geminati consonae mn contingant, doceat Ovidii veriloquium

Fast. 654:

amne perenne latens Anna Perenna vocor. —

Coniecturam de soUemnis Thurneysen KZ. XXVIII 160 sq. aliquateDus

occupaverat.

β) Buttmann 1. 1. I 190. Thurneysen KZ. XXVIII 160 not. 2.

6) Smyth Diphthong El 64. *nev^: *envnos fere = ΐ'ό&ος: scrt. απ-

— 105 —

Ιη Graecoram sermonem transierimt *evfu quod postulatur a G. Meyero (KZ. XXIV 237) coUato armen. inn (KZ. ΧΧΙΠ 33) legitur in titulo boeotico (Meister Diall. I 276: έναχη- Ο€χάτη), *iv/vog unde nescio qua ratione auctum *iv/svOg^), *v€/a unde postea ε initiali ex *av/a *€vfv6g *€vfsv6q accersito noyam formam *«»»«/« derivarunt. *ivf€vvg abiit in *€vev6g quae forma subest vocabulo ενενήκοντα. Ex *€vfv6g^ ortum est *ivvig^) quod comparet in homerico εννηχοντα τ 174, €ν(ν)η' χοντα Cauer* nr. 385 Α 7.^) Cum iuxta ivi/a vigebat ordin.

dhas ^blind, dunker. Nam haec a Bezzenbergero recte coniuncta esse proba- bile reddunt loci qualis est Eurip. Troad. 44 axonoy λ^χος (νν&όί'' σχο- jfiyov; αχόηος' yo&og Hes. schol. Ζ 24).

>) Senteutiam meam olim de his formis propositam cum denuo retrac- tarem paullulum immutavi raonitas a Wackernagelio, qui ipse KZ. XXVIII 132 sqq. histofiam vocis iyy^a aliter constituit. — Cf. etiam 6. Meyer^ § 405 p. 379. Ciyeyog, hiyiixoyxa ex *^yfjyog, ^iyfjy^xoyia repetere volu- eram collato xXoytg =" lat. clnnin^ scrt. ςτ^ιμ\ at uunc Graecos *xXovyig in xkoyig convertiese credo Brugmanno, at vocabulum verbo xloytty siinilius evaderet. Ipsos enim Graecos xXoytg cum xXoviiy coniunxisse testis est schol. Aesch. Prom. 499 titf* ου xai xXoytg 6yoμttζιτn^ ΰίά το dfixiyr^oy 8C. oatfvg), — Idem ε quod in *iyJε-yόg habes in ί^ΰεμοξ\ cf. lβδεμήxoylίt heracl. delph.; hβδεμ[aϊoy epidaur. CoUitz ur. 3340, 26.

^) Quod ex *envnos non *^yvyog , sed *iyy6g natum est, fortasse inde explicandum quod in y^/a j spirans, non semivocalis inerat.

*) Nisi forte praestat iy^xoyitt ex ^y(ty)r^xoynt nota ratione in brevius contractum putare. De hoc mutationis genere infra pluribus exponam. Nunc paucA eiusdem rei exempla protraxisse satis habeo. ^αγανρος «« dyavog^ doch in tadelndem Sinne, stolz' Pape s. v. quod legitur Hes. Theogon. 832 ttwQOv dyuvQOV] Herodot VII 57 αγανρόιητα xai μεγαλο- /ίρετίίστκτα ildy ajQitTnjy. De veriloqaio rectius iudicabis, cum primum Theocrit. XI 21 μόσχω γηυροτέρη, XXV 133 γf^υQί6ωyτo de tauris dictum in comparationem vocaveris. nyavqog ex d{y(i)-yavQog, Huc traxerim porro Coll. nr. 1222, 25 (ubi videas Bechteli adDotationem) xaric twjd; V. 48. 50 xati(7i((} =* χα{τη)τά αυτά, χα{τα)τά ;ΐί(>; ν in arcadico χατύ eiusdem tituli (χατν iftg 11) videtur recentioris originis esse et postmodo demnm in locum primitivi α ex analogia aliarum praepositionum substitutum (Joh. Schmidt KZ. XXVII 284). In titulo Aegosthen. CoU. nr. 1145 iaxta leguntur 5 χαταύτά (= χα(τα)τηύτά) et 10 notxtty noXty, Collitz nr. 488 duodecim locis χαττο xainoy xtnxag xaxxttg xntxay ποττη per i geminatum scripta invenio, uno contra (v. 133) χαταύτύ quod mero casui non tribuerim: rrcfM in χτα elisa vocali, χαχά in χά to.ta syllaba exempta abiisse censeo (cf. W. Meyer Groebers Zeitschr. VIII 241. reituli ex *rete- toli). Paullo aliter res sese habent Cauer^ nr. 204 iibi leguntur 4 xaxcc yyiimftyy 11 Xttxxovy 17 χητχο j 26 noxxog , 41 xnxxay, 47 noxxoy , xaxxa: 10 χαχά oi lε{toμyiΊμoyεg χε[kεva6yχi'i:^^ 11 x[a]itt[y]itlUiy, Ni fallor, haec erat primaria formarum distributio: xnx{a)ioy, xti%{i\)iioy ^\λ.^ χί<(τ«)τί<*', χ«(ι«)-

— 106 —

€ρνός in quo quominus / consonis circumdatis qaasi elisum prius evanuisse quam in ivefa evfa statuamus nihil impedit, facile nsn yenire potuit ut ν geminatum falsa quam dicunt analogia ad numeral. transferretur : unde evasit fonna volgaris

ivvifa ^ εννέα, ^)

Simul atqiie *βηνζΐ {*nev{i) *dehp>t secundum linguae gi-ae- cae leges in evfa δέχα mutata sunt^ ad similitudinem vocum

dixa: όίχατος VOCabldum novum tv/arog (: svfa = όεκατος: ddxa)

factum est quod ^ubest homerico είνατος, attico ένατος.

In compositione comparet ante consonas sha- (att. iva-) i. e. *envii'; ante vocales autem quoniam y in η abire necesse erat, cum maxime recte habet ίννημαρ i, e. ένρνημαρ, sive ημαρ olim revera a vocali incepit sive a consona postea

τάς, χα(τα)τα; ηοτ{ι)τον, 7ioi{i)iay\ haec distributionis quasi lex: syllabae ab eadem consona (τ) incipientes quae nullo intervallo continuantur , si vocales dissimiles sunt, solam vocalem prioris excutiunt, sin autem similes, coDSona initialis una cum vocali abicitur. Qui χαττον ττοττο*' ηοτταν iuxta ηοττά xatay xmtt dicere coneueverant vix satis cavere poterant ne hinc iude etiam χατταν χκττά geminata cousona sibi contra legem indal- gerent. — Etiam longius eiusdem viae progressos Neolocros praepositioni χατά ante omnes articuli formas collocatae syllabam fiualem totam dem• psisse Hatzidakis testis est (KZ. XXX 385 sq.) qui recte explicat χη(τα) τά, χα[τά)την cett. dissimulandi studio contracta esse adnotans. — Praepo- sitionem xcc fingunt Baunack C. Stud. X 109 sqq. ct Spitzer LaatL des ark. Dial. 58 contra quos disputat Geyer Observ. epigr. de praep. 11. Plerique solent sive de lapidarii erroribus cogitare χα{τ)ταυτά χα(τ)τα ecribentes sive de qaadam ortbographiae consuetudine cuius exempla dod desunt (G. Meyer* § 287 p. 278. Bechtel ad Collitz nr. 1479. Inschr. des jon. Dial. 10, 17). — Quod loquentes homines admiserunt, ut alteram e duabus syllabis iuter se similibus quasi transsilirent, idem ne inter scriben• dum qaidem semper evitare valebant: sed quod hic saepe a sermonis cottidiani usu recipitur et nobis quoque in edendis sive titulis sive aliis scriptis ad optimorum teetium fidem retiaendum, illic vitium est editori tollendum, velut Cauer* nr. 237= Collitz nr. 1410 haud scio an 5 loy ύτραταγον a(i τον ^ναρχ(ον) Οντα τά iv ΑΙτωλίαν Χ€(τ((γόμ(να coUatO Coll. nr. 1532 b 10 ίναρχοί 6ντ€ς sic ut feci restituendum fuerit (^ναρχοντα Boeckh Fick, ^νκρχον τά iv ΑΙτωλία χτί, Cauer). Ad talium exeroplorum similitudinem possis etiam de έν{^ν)ΐίχοντα reponendo cogitare (cf. κ«τ' αύτο Hesycbii vitiose scriptum pro χατά τ αυτό).

*) ivvaxig ίννά€τ€ς έννινήχοντα sunt pravae lectiones, ν. Euehner I> 481 not. Meisterhans* 125. Bechtel Inschr. des jon. Dial. nr. 174 C 24 ένίνηχόντων, — Sunt qui rv apud Atticos lonesque in his ex v/ oriri potuisse credant yelut Osthoff Μϋ. I 123 not, G. Meyer, Smyth I. 1. 64; quos erroris convincunt tivocxig := ένάχις; ίΐνατος *= ivajog; έναχόσιοι.

- 107 —

intermortua ; uam huiusmodi quoque vocabula iu graeca liugua passim eodem loco habentur quo voces qiiibus ab initio consona

deerat; cf. όρώρει a rad. /ορ, ανωμαλία etc.

*envit -f- cs. , ^εν/άννχες: εν/νημαρ = *8ψ + ^S. , scrt. sakliy gr. αηταξ, α^ρνα* nXota μονό'ξυλα Κύπριοι Hes. ^): *Sfn -\- VOC. , μώνν'ξ (-«= *σμώννξ).^) Pro εννεοργυιοι λ 312 Γβ-

stitnendam est auctore Fickio ενν-ορογυιοι (cf. Sapph. frgm. 98

επτορογυιοι), ')

Quae si ad rerum veritatem disputata sunt, hoc loco sepositis formis εννηχοντα τ 174 et εννήμαρ in censum veniunt tantum εϊνάχις ξ 230, εϊνατος Β 295 θ 266.^)

Vocalis corripitur Β 602

τ^3 (f' iyfytjxoyra γλαφυραι νέες 4στιχόωντο,

quod exemplum uisi introducta forma εννήχοντα tollendum, recenti catalogi origini condonaverim, et Β 313 = 327

οχτώ, ί(ίά{) μ'ίτη{) ένίΐτη i(v, η rtxf itxva

qui versus quod adhuc. virorum doctorum studiuin Homeri verba sui siiniliora proponendi eflfiigit paene miror ; scribendum enim esse, ut dialectus sibi constet, μήτηρ ί'εν εινάτη, ϊ} τεχε τεχνα mihi quidem videtur sponte apparere; de correptione η vocalis ante η positae cf. Ζ 251. 394. Θ 541. JV 828. 0 88. η 8. Ω 348. κ 190. ν 314. ρ 463. ω 514. Coniecturam au- daciorem esse periti non contendent, memores e. gr. versuum X 240 0 473.^)

4. άνω epicorum cuius α Attici correptum proferunt^ ex •αν/ω ortum esse inteilexit Buttmann') cui omnes fere adsti-

>) '£inbaam' Hoffmann BB. XV 91.

') Primus recte explicavit de Saussnre.

3) lusto calidius agunt qui έννημα^ι et ^Ινάνυχες — quod scripturae discrimen codices raro obscurant Hes. Theog. 801. Opp. 436 — non origine inter se differre contendunt velut Wackernagel Fick Smyth Christ 11. II Epilegomm. 733 coU. I Prolegomm. 110. 133 Vogrinz Hom. Gr. 7.

*) είνάετες-νυχες sexies. — τριαανήβα Hes. Opp. 814. (iyag 810. 811. fiyndfg Theogoo. 801. (ίνααηρω Opp. 436. — ένατη Opp. 772.

*) Bekker h. Bl. II 15, cf. etiam vv. 11. J 185. Ε 83. 351. 428. 848. Ζ 211. 227. 261. Θ 79. / 137. Α 315 all. Menrad de contr. et syniz. 118U hom. 168 sq. Hoc errons genus ne a titulis abhorrere docet versus a Wagnero (diss. saepius laud. 83) excitatus (Kaibel nr. 300)

oi^ 10 'd-aytiv έστι xnxby (transponas xaxoy (ατιν), (ηει τόγε μοίρ^ έηέχλωσ^ν. •) Aeschyl. Choeph. 779. fr. 161, 2. ») Lexilog. II 269 ad artic. 22: *«Vtw, ANFSl, ανω, ανομαι,'

— 108 —

pulati sunt.*) Legitur άνεται Κ 2δ1;^) contra ανοιτο Σ 473 ciiius in locum van Herwerden^) «voJyot restitutum vult, cum Wackernagel aoristi optativum esse coniecerit, quam suspi- cionem quominus approbem, impedit 8ententia qua aoristus excluditur. Verum videtur quod habent deteriores'*) et pro- barunt Bnttmann Ahrens (Conj. auf -μι § 3 adn.^S) Doederlein ayvTo (ex *αννιτο)] cf. ijvvTo € 243. Adeundus tamen etiam Brugmann (KZ. XXIV 272 sq.) de hac fonna correpta qoam ex altera quadam formarum serie ceteroquin intermortua quae digammo ab origine carebat repetitam arbitratur.

0. 6. Cum Homerus (pdiveiv jtvsiv, Attici φθίνειν τίνειν'^) dixerint et praesentia utriusque verbi in -νυμι extitisse pro- dant φθϊννθίύ τίννμαι (hom.), eis assentiri malim qui formas primarias *φ&ίν/ω *tiV/co unde et hom. φ&ίνω τίνω et att. (pdivm^) τίνω orta sint statuunt^ quam qui collato τίννμαι. ι natura®) aut insequentis consonae j ope (*φθϊν;ω Fick) pro- ductum sumpserunt , ii quidem non modo atticas formas ab homericis divellentes sed aliis quoque de causis improbandi. Nam hos — OsthoflSum dico (et Brugmannum) — errasse de vocalis in τίννμαι^) natura et origine patefacit tit. creticus

») Curtius Verbum 1« 244. Wackemagel KZ. XXV 262. Leo Meyer Vgl. Gr. I» 752. Brugmaun Gr. Gr. § 130 alii.

*) Xttiavftfu β 58. Q 537.

3) Rev. de philol. II 196.

*) Fortasse tamen corruptela iavectum, non ex summa antiquitate fideliter retentum; cf. oXvyro Euripid. frgm. 275, 1. jn/Vn cod. Palat. AP. VII 657, 4. ϊχνσ&€ Kaibel epigr. praef. 431 a 5. At hac re de probabilitate coniectarac ityujo revocantis nihil detrahitar.

^) Meineke comm. III 493. φ&ίyω Aesch. Agam. 821. Eurip. frgm. 415, 5. τίμω Solon. 13, 31 Aeschyl. Prometh. 112. 179. 619. 984. Sept. 581. Agam. 1553. Choeph. 305. uyntu Ar. Thesraoph. 685 (?) in x^^vvtm mutandum est (immo rectius in leiyvjui, y. supra).

^) Etiam dor.; de Pindaro cf. Curtius Verbum Ρ 255; de Epicharmo frgm. 94, 13 Ahr.

^) Abrens Conjug. auf -μι § 10, 5 ρ. 21. Brugmann C. Stud. IV 98. Gr. Gr. § 57. Curtius Verb. V 164. Wackernagel KZ. XXV 262. Bezzen- berger BB. IX 252. Monro hom. gramm. 33. Johanssou deriv. verb. contr. liag. graec. 107.

β) Osthoff Μϋ. IV 38. 51. Bragmann KZ. XXIV 262.

^) Syllabam initialem attici qaoque τίνυμαι longam fuisse — de loco Euripidis Or. 323 cf. Wackernagel KZ. XXV 263 — versui Ar. Thesmoph. 685 (v. not. 1?) et titulo Syro ia insula invento Dittenb. SyU. nr. 401 (non ante Romanorum dominationem) credemus uTioiiyfty (r) et d,Ίoτ(^yvτ^ιt^ (cf. in eodem titulo ναχησυ) iuxta exhibenti.

— 109 —

BCH. IX ρ. 11 ubi legitur {απθ')τ€ΐνντω procul dubio cum μει'γνυμι ίειχννμι componendum et Homero quoque Atticisque restitaendam : atqui de ει diplithongo etiam in hom. (i. e. ex mea qaidem sententia ion.) τίνω revocanda cogitare vetamur diserto tituli ionici testimonio, quo praesentis ηνω fonnas^ puram vocalem retinuisse, aoristum et nomen verbale fi diph- thongum habuisse edocemur.*) Ergo quantitatis in τίννμαι homerico observatae nuUus usus ad τίνω homericum ex- pediendum.

Hlum (Fickium) discrimen quod inter χρίνω -< *χρ/νίω:

εχρΐνα et τtvω φθίνω: ετεισα €φθϊ{σ)σα intercedit et ali-

cuius momenti esse videtur neglexisse discas e disputatis a Solmsenio (KZ. XXIX 78). — φ&ϊνίτω ε 161. τίνειν Γ 289. 2 407. β 193.«)

7. hom. φθάνει Ι δ06 Φ 262, ubi Zenodotus legisse fer- tur φ&ανεει formam, ut videtur, ortam falsa vocalis distractione qualem manibus tenemus in titulo Kaibel nr. 818, 3 Νιχιέης (supra pag. 3); nr. 333, 4 ενπρεηεης\ Apoll. Rliod. II 746 2οωναντης^)\ in χοιιλτι Minmermi (supra pag. 66) all., att. φθάνει nata esse videntur ex forma primaria *φθάν/ω = bactr.

8. πειραίνω χ 175. 192 est = 'knotend, kniipfend be- festigen'; etiam πείρατα μ 51. 162. 179. h. h. Apoll. 129 nodos significare posse videntur. Notionem funis quam volgo huic nomini tribuunt neque his neque aliis locis necessariam esse arbitror. Nam Η 102. 402. Ν 359 alterum illud πεΐραρ de quo videas pag. 116 (= att. πέρας verborum τέλος τεΧευτη syno- nymum Plato Men. 75 E) habent neque huc omnino pertinent.

Ad Η 402

cf. notam formulam θανάτου τέλος; ad Η 101 sq.

1) Dittenberg. Sylloge nr. 113 (tit. inventus ubi Zelea antiqua fuisse Tidetur) « Bechtel Inschr. des jon. Dial. nr. 113, 14 ^xriyfy, 21 ^xjiyeiy iuxta ^χτίίσωσι ν. 35, ίχτίίσις ν. 17. Cf. etiam Cauer* nr. 204 ttnoiiyny iaxta finoTdaai (delph.), in titulis creticis tftyujw TfiarJTai Tfiod jtiattyTwy τεισάτω Tttanyjag iuxta riyty jiyfa^m Herford diss. Hal. VIII 220.

*) φ^'ίνουαιν ψ^^tyόyίωy -ος septies. txnojiyiiy i^nnoilyiiy septies. — φθίνοντος Hes. Opp. 798. Theogon. 59.

•) inde appcUata quod αφίας (lεaάωaty aujiiaty ytjeaat v. 748/9.

«) Fick GGA. 1881, 442. Cf. Bartholomae BB. XIII 62 sq. μ^ιχy/ω 8t4itaunt Monro qnoque hom. gramin. 88 et G. Meyer^ § 502.

— 110 —

νίχης π€ί(}ατ ξχονται iy dd-ayaroiOi S-eotaty

et Archiloch. 55

cf. Pindar. 01. XIII 104 h &Βφ τέλος, Eiirip. Suppl. 616 sq.

'dsoi απάντων τερμ έχοντες, Orest. 1343 σωτήριας γαρ τέρμ έχεις ημΐν μόνη; Semon. Amorg. frgm 1 in. τέλος μεν Ζενς έχει πάντων οσ' εστί χαί τιΘησ' onij &ελει] Demosthen. π. τ. στεφ. 192 το μεν γαρ πέρας, ως αν 6 δαίμων βουλη^γι, πάντων γιγνεται. — μη δη τοντο ως αδίκημα ίμον θγις, ει χρατησαι σννεβη Φιλίππψ τγι μάχ^ι' εν γαρ τφ &εψ το τούτον τέλος ην, ονχ iv εμοι'.

Ν 359 sqq. autem

loi ίί" ίριδος χρατερης χαι όμοιίοο τιτολέμοιο netQi(Q inuXXd^ayjBg in* ίίμψοτέροιοι xayvuaay [άρ^ηχτόν τ αλντόν τε, το nokXwy γοννατ (Iva^y]

ut recte intellegantur , adhibendi sunt versus Α 336 (Μ 436)

^yd^ti affty xata jiaaa μαχην hayvaas KQOyiwy

et Υ 100 sq.

ei J^ &eog ntQ jiaooy Tftyfuy πολ^^ον jilog (Hesiod. Theogon. 638)

unde effici possit ίριδος xai πολέμου πεΐραρ idem valere atque πολέμου τέλος et Ν 360 sicuti feci expellendum esse ut ab interpolatore satis insulso profectum quem praepostera re- cordatio noti proverbi μίτος έριδος^) transversum egit.

Ut in huius vocis significatione deflnienda a lexico- graphorum consuetudine recedam movet me verjloquium; com- posuit enim Leo Meyer probabiliter scrt. parvan 'Knoten, Gelenk'.*) Ab hoc nomine eiusque derivato separandae sunt ut iam monui voces πεΐραρ πειραίνω mox tractandae quibus

att. πέρας περαίνω respondent.

G. Digamma amissum indicat quantitatis

discrepantia.

1. φάρος apud Atticos qui tamen ne homericam quidem formam in poesi adhibere verentur passim corripitur, *) unde

1) μίτος ίριδος τότ ην' ini των οριζόντων xai διατ Γινομένων Apostol. 11, 62; latin. 'funem contensiosum ducere distendere trahere' (Otto Arch. f. lat. Lexicogr. VI 18).

«) V. Collitz BB. X 60 not. 1. Brugmann MU. II 205.

*) Herodian. n, μονήρ, Ut 86, 17 sqq. Spitzner Prosodie 82. Harder de α vocali 92. Hartel Z. f. ϋ. G. 1876, 624. Rutherford New Phryn. 22. Soph. frgm. 833. 344, 8. 527. Aesch. Sept. 812. Euripid, Suppl. 286. Electra 543. 1221. χαλλίφάρος Eur. Jon. 189. — φαρη Eurip. El. 817 etc.

- ίΐί -

formam primariam *φαρ'/ος divinando asseqai possamas; de saffixo cf. scrt. nentra in -us Whitney § 1154. De etymo inter viros doctos non convenit; vocem ad φέρειν^) non pertinere evicit Harder, sine causa idonea originem ab exteris nationibas repetens, qua in re comites habet Studniczkam Frftnkelium Helbigium diversa coniectantes. *) Significari hoc vocabulo in universum rem quae texendo conficitur et veteres intellexeniiit teste Babrio 139^) et nos discimus ex β 97 sq.; V 108 φάρε' ίφαινονσιν, τ 138 sqq.; Herodot. II 122. IX 109 Βξνφηνασα ψαρός, quicum optime conspirat Hesychii glossa a Doederleinio allata φάραι' ύφαιναν, nXdxBiv, suspicione tamen corruptelae non immunis. Cf. etiam eiusdem φάριον τον ερεονν {χεχρνφαλον). Etymon circumspicientibus ipsa Grae- corum lingua ansam praebet idoneam et longius nos exspatiari vetat. φαρ/ος (*das Gewebte') descendit a radice quadam *φΒρ :

φορ: φαρ (cf. φ&ερ: φ&ορ: φ&αρ) quae sμbest VOCabulo φορ-μός

diyersis qnidem rebus indito, qaae tamen hoc commune habent

qaod viendo fiunt. φορμος γάρ λέγεται το ψία&ώόες πλέγμα, ως xai 6 Θονχνδ/όης ψορμηδον (ί. β. 'kreuzweis' IV 48) λέγει (schol. Aeschin. Ctesiph. 166). πλεχουσιν εξ αντον {(ρνλλον) τάς τε σπνρίδας χαί τονς φορμονς (Theophrast h. pl. Π 6, 11).

φορμος (i. e. 'das Geflochtene') 1. = 'Decke, Matte'; φορ-

μοχοιτειν' — φορμος δε εστί πλέγμα τι εχ φλεω' τάττεται δε επι λνπρώς χαί χαχώς χοιμωμενων ονχ εχόντων χνάφαλλον (Phrynich. Bekk. Anecd. 70, δ), φορμος έστι πλέγματος τίνος μεγάλου είδος, εν ω ίχοιμώντο οι πένητες, η χατετ/&εντο τα όσπρια

ibid. 315, 7; cf. ΕΜ. 799, 2. Pro veste utuntur φορμψ nautae

teste Pausania X 29 ο Jf Ελπήνωρ άμπεχεται φορμον άντι εσθ'ητος, σννη&ες τοις νανταις φορημα, — φηρμός 2. = άγγεΐον τι πλεχτον ψιά^οις ώς χοφινος , quo gestantur σχχα S. ισχάδες

ΕΜ. 798, 53. Eustath. 1452, 15. χάρνα (φορμίς Aristoph. Vesp.

58) αστράγαλοι PlatO Lys. 206 Ε. στά/νες Hes. Ορρ. 480. ψάμ-

μος Herodot. V111 71. Primitiva radicis φερ notio fdit πλέχειν. At ars yiendi arti νφαντιχ^ cognata et iUiuB perfectioris quasi

>) Sic Teteres Cartius — τ. Harder de α vocali 92 n. 1. — Lobeck Rhem. 304.

<) Studn. Beitr&ge zor Gesch. der altgr. Tracht 87. Helbig Das hom. £po8 aas den Denkm&leni erlaatert * 195 sq.

•) σοφής ίίρίίχηις Ιατον εύρε χωλωτης χαί lintbr Ινίδν φάρος ίχτεμών τοίχου = tenaem texens sablimis aranea telam Catall. c. 68, 00.

— 112 —

fundamentum ; neque raro utramque isdem uti videmus appel- lationibus et saepe vocabulum origine alteri aptam ad alteram transferri. ^) 'Die ursprtingliche und Sltere Webekunst eine Art Ausbildung der Kunst des Flechtens' Ahlqvist die Cultur- werter der westfinnischen Sprachen 86. iDas Flechten eine uralte Kunst, die Vorstufe des Webens, dem es oft sehr nahe

kommt' V. Hehn* 15. 460. νφαντιχή = πλεχτιχη χρόχης xai ,

στημονος Plato Polit. 283 Β; cf. etiam legg. V 734 E.

νφηνα-πλοχαΓς dixit Eurip. Iph. Taur. 817, quocum com- ponas Theocrit. XVIII 33 sq.

oui' ^yi όαιάαΧέφ nvxiyuiTeQoy ατ()ΐον ίατφ xtQxi^i αυμπίέξασα χτλ,

Archestrat. frgm. 23 R. = 15, 6 sq. Brandt

πλίΧΊον νφασμα \ ύχοίνου iXiiOT(to(fOV i. e. άγγείον σχοίνώόες (Brandt ρ. 177).

ΑΡ. YL 247, 5 Philippus Thessalon.

TtikaQoy aχoίyotύty ύψaaμέyoy. πλέχειν μηχανάς Aeschyli idem valet quod δόλους νφαινειν. ^εμε/λια Φοίβος i^ φαίνει ^ επλεχε βωμον ^Απόλλων Callimach.

h. ApoU. 57 -- 61.*) Romanis texei^e cum πλεχειν est tum νφαινειν. Qtiibus exemplis confisus φάρ-/ος recte 'das Ge- webte' interpretatus esse^) milii videor. Lettica comparavit Bezzenberger (BB. I 244, ubi Fickius improbabilia de φάρος protulerat). Arcadii φαρ^) a nescio quo licenter troDcatQm non curo.

>) Blumner Terminolog. u. Technolog. etc. 121. 0. Schrader Sprach- vergleich. u. Urgesch.* 476 sqq. Lingui8t.-histor. Forsch. 168. 174 sq.

«) Ad locum Scylacis 108 infra (epim. VI) exscribendum cf. Theocrit. VII 8 αίγίΐροι TiTfkiat τ ε ^vuxtoy άλσος ϋφatyoy (sic pro tradito ίφ, e palmari Heinsii emendatione) — ίίμψιηλίχειν de aranea quae Indis est 'die Weberin' (nrrfa-vOhhi) dictam habet Euripid. Έζ(χ&€ϊ frgm. 869, 1.

») Etiam ^atioy OTeppich' Helbig 1. 1. 232 n. 2; *Stuck Zeug' Herodot IV 23) ab (Ιμα segregandum et cum radice vi ^flechten weben' coDiungendam (cf. Brugmann MU. II 223. Osthoff MU. IV 133). Formam είμάτιον (G. Meyer» § 115 p. 129 sq.) facile inde explices, quod ^ιμητίφ plerumqae (ϊματί ntebantur. — Praeterea apte comparabuntur quae composuit Fick BB. III 165: air. sndthe filnm; ahd. snuor. got. sndtjd Korb [«» φορμός], lett. sndju^ ttndt locker zusammendrehen [notio τφ πλixety cognata]. snate^ snatene 'Decke, umschlagetuch der Weiber' [= *ψαρ-/ος],

*) Lobeck Paralipomm. 74. Hanc formam a. 1835 (Z. f. AW. col.951) Bergk Simonidi (frgm. 59 B>) restitutam voluit, quam siispicionem in quarta editione ne commemoratam quidem invenio.

— 113 —

Prodadt φάρος vocalem apud Homerum 30ies (7ies in thesi) % conipit nasqaam, ut sui similem non habeat yersicolus

αΰΐη ό( φάρος μέγα ^yyvto νύμφη (£Μ. 90, 24)

qui est ex ( 230 corrnptas.

2. Α radice qnadam στεν descendant praesentia στήνομαι

12 163 (Aesch. Pers. 64 ?) στείνομαι (cf. δέρω: δείρω) στάνει'^)

[σ]τεινεταί συμβεβυαται Hes. qaam glossam ad radicem στα spectare perperam opinatur G. Meyer* § 502, adiectivum (participiam) *ατεν/6ς^) = ion. ατεινος^) att. στενός cuius com- parativus ατενοτερος consonae iactaram fecisse vel vocalis ο quantitate arguitur*) (cf. κενότερος ισότατα), sabstantivum το

*στεν/ος = att. στενός Aeschyl. Eumen. 515, hom. στεινος^)

qnod qninqnies apud Homemm occnrrit; ει bis in thesi locnm invenit.^ Num in ion. στενυ-γρος (Semon. Amorg. 14, 3) et

Στενν-χλαρος^) qaasi yestigiam digammi in στεν/6ς στεν/ος

agnoscere liceat, incertus ambigo.

3. ουδός limen = att. epidaur. όδός^) quod videtur ex

>) φαρ(ϊ h. h. Apoll. 121 (^ Eaib. nr. 774,3) μίϊρος h. h. Dionys. 5. — Hesiodi φάρέεαοί Opp. 198 quo utebantar Hartel 1. 1. et Sittl Philol. 43, 21 dudum correctum exHermanni coniectara qaam laculenter comprobaYit titalas II fere saecali a. Cbr. nat. Kaibel nr. 1110, 2 cf. Usener Rh. Mns. ΧΧΙΠ 148.

') στάνα: αϊ(νομαι fere => αχαίρω: αχίρρω (aeol. ex *axiQJw). Hoc enim restituendam Hesychio σχερρον 6yΊct{scτ,σxίρρoyτay οχιρτώντα ηαϊδα dempta syllaba qoae mero scribentis errore est repetita {αχίρω- χορεύω Cyr. 63).

9) Aofirecht KZ. I 120.

*) AdiectiYum habcs in composito στείνωπός (Scbaper gen. compos. 17) quater apud Homeram (semel (i in thesi collocato).

^) Cf. snpra pag. 87 et 88. στενότατος in trimetro legitiir Pseudo-Scymn. 709 (c. 90 a. Ghr. nat.). στίνότατον Lys. II 28 in codice Palatino X 88 traditum esse adnotat Lampros Hermes X 261. Similes formae brevi Tocali insignitae ne a Polybii quidem codicibos absant, cf. IV 43, 2. 4; 63, 4; y 45, 10. Theophrast. frgm. de Bensibus § 41 (Doxogr. p. 511, 1) Diels debuit e cod. F recipere στενοτίρου et inde restitaere etiam § 7 (500, 21) στενότεροι contra utriusqae codicis aactoritatem.

β) στίίνία h. h. Apoll. 533. — στίνα χ 460 inferre non debuit Menrad de contraet et syniz. αβα hom. 73.

7) Perperam iudicant de Teriloqaio Leo Meyer Vgl. 6r. I* 621, de ▼ocis στ(ΐνος formatione Masing yerhaltnis der griech. Vocalabstafang zur sanskrit. 85.

*) Cf. scrt parvan: paru-s parus parusha. ορ/ος: cj^r. έξορύ-ξη quod qai ab o()/o$- segregant mihi quidem errare videntar.

•) οδοί in titalo eleasin. aDni 328/9 quem edidit Foacart BCH. Ylll (1883) p. 389 y. 38. 39 (Meigterhans* 21 n. 122). ^δός bis in titulo Samio Bechtel Inschr. des jon. Dialecto nr. 220 Epidaur. Collitz nr. 3325 vv. 232.

- 114 -

^oijoq ortum esse legimus in Homeri carminibus 44er vocali producta; ov in thesi extat η 87. 96. q 339.^)

4. att. neoion. dor.*) aeol κάλος ex *xaXj6g (scrt. kalyay) nasci non potuit (cf. supra 80 sq.), potuit ex *χαλ/6ς forma ab eadem radice, sed alio tramite derivata.*)

249. Auctor ^ητο^ι,χης προς 'JUlav^^oy quam inter Aristotelis opera traditam Anaximenis esse Lampsaceni Spengel coniecit haec habet edi• tionis SpeDgelianae (Rhetor. Graec. I) p. 212, 17 sqq. το cfi τά αμφίβολα όίαφιύγ^ίν xoioy^i icxiy' fyta των όyoμάτωy ταύτα ini πλίίοαι ηράγμααι χίίται, oioy όβος τώy &vQfjjy xai όάος ηy fiadiCovaiy [quem locum omittere non debent qui de spiritus asperi historia ecribant. Qaamqaam non ignoro qui huias testimonii vis et auctoritas infringi queat]. Homerica locatio ini γηραος οΰ^φ quam nihil matatam retinuit Herodotus ΠΙ 14 nbi yide Valckenari adnot. (Plat. de rep. I 328 Έ) apad Atticos abiit in ^ni γήρως όόψ in quae verba desinit senarius Menandri (frgm. 671 ΠΙ 195)

οίχτρότατόν /στ» n^lqay ini γήρως ocT^. Pro libroram ini γηρως ονόφ ex Suida reddita forma Tere attica βόψ Lycurgo oratori (Leocrat. § 40). Ad ini γηρως οάώι Hyperid. ed. Blass' XX (XIX) U contulit editor PoU. II 15 Uγoιτo d' ay xa&* Ύπίρ^ίόην xai ini γήρως οΰιϊφ. lonicam οΰάός num Plato retinuerit in homerici loci enar• ratione lon. 535 Β ambiguum. οΰ^ός inter Aristotelis Terba saepius legitnr metaphyss. Η capp. 2 et S, utrum ex ipsius philosophi ▼olontate an e poste- riorum more qui οΰ^ός praeferunt incertum. ούάός habet etiam fragmentnm qnod extat schol. Pind. Nem. YII 62 B. τώy τρaγφάoυμέyωy Asclepiadis.

^) ov ex 0 4cta productam sive obscuratum esse' (Smyth 1. L 66) contendere in vocabulo trochaico quod qaamyis 44er occarrat vocalem initialem nusquam non prodacit, cum per se qaam maxime absonam est tam Tersibus abi ου in thesi est aperte vetatar. οΰ^ός apad Hesiodam ter primam in arsi producit. — ούιίας huc referre non aasim qaia fonnae *6iiag vestigia mihi quidem non innotuerunt; Hesychii X)Sia' ή Κόρη ^edf, quam cum xSOyiti Φ%ρα^ψ6ν\[ΐ ΑΡ. VII 657, 4 ουραίας Κόρης Lycophr. Alexandr. 698 componendam esse possit quispiam animam inducere, nomen fortasse traxit ab όβφ\ cf. [*Eyodla Le Bas-Foacart nr. 147 a. BCH. ΥΠ 60, 14. XIII 392 nr. 9] Elyooia Μματρος χόρα Earip. lon. 1048. Neqoe liquet unde οδάας {*/ό^ας7) originem duxerit. ovdag priorem syllabam in thesi coUocatam exhibet Ρ 457 >/W19 χ 440. 7ίρoσoυJίζety dixit Herodot V 92, 3, inoTovaiU (* χaτέβaλiy (ni yijy Hes.) Dores. — Non recte fecit qui ούΰός et ουάας origine idem esse forma externa panllalam immatata intendit Hobverda Mnemos. n. 8. XY 298.

>) xaλ6y Cauer^ nr. 14, 1 ex epica poeai sumptam ut pseado-boeoucam liyoiai (sapra p. 41).

>) Cartius Grdz.B 140. Harder de α vocali 22. G. Meyer* § 65. Joh. Schmidt Plaralbild. der idg. Neatra 47 sq.

<) Wackernagel KZ. XXV 261. Α ^χαλ^ός iam Pott ibid. VI 285 not Benfey VII 115 profecti erant, sed illi quidem falsam etymologiam ample- xati. Nomen χάλλος -^ *xdλ-yoς aut -< ^xdλ•'joς,

- 116 —

*χαλ/ός apud Homerom vocalem producere oportet (χαλάς cuias ΰ in Jonico poeta non plus offensionis habet quam in naaa άγΐηράνγι) quod revera factum yidemus c. 270 locis, ne uno qaidem versu obstrepente (c. 50 in thesi).^)

5. Yocis νονσος (att. ροσος) originatio a Curtio^) propol^ita plns ono nomine laborat; est enim deriyandi genus prorsus solitarium neqne fit σ simplex ex kj. Nec melius explicatos cessit Bezzenbergero. ^) Linguae legibus satisfacit, si quid Tideo, sola forma ν6σ/ος,*) unde hom. νονσος (immo aut νόσσος aat νοσ/ος)^) att. νόσος. Etjmon mihi non notum est. νονσος octiee; ανονσοι ξ 255. ov in thesi habes c 395 λ 172 ubi

>) Apud Hesiodum χαλάς amplias X5ie8; ά Theogon. 585 Opp. 68 qnoe versus Hermann Orph. 817 alii corrigendos censent De χάλός b. h. Yen. 29. 262 cf. Sohl de h. h. Yen. 20 (progr. Stolp. 1877) Gemoll ad loc. De ceterorum poetarum usu qui partim ex Homero pendere videntur cf. Harder 1. 1. Heimer Stad. Pind. 127.

•) Cortius Stud. X 828: yovaoc -^ ^νόγχιος; νόσος -< ^νόχιος (rad. nec noc in neco noceo). — σ non ez xj: Bezzenberger BB. VII 61 cuiae obserratione corruit Osthoffii Μϋ. II 50 de nqclooy disputatio.

•) GGA. 1887 nr. 11 p. 419: ι^ουσο^ ^^ ♦σ^Ό/τ/ος coUato vet. septemtr. snaudr,

*) Aufrecht KZ. I 120.

*) Cf. quae de ϊσσος diximos pag. 89 et de corraptela ί4ρχ€(σίος a Fickio inre fortasse in Ι^χίσσιος correctum. — Herodoti >Όύσο^ ex Homero — eoqae iam corrnpto — petitam esee indicat verbi quod apud vetuetos epicos non legitur forma νοσέω in eodem Herodoto obyia quae speciem Tere neoionicam referre yidetur. De Herodoti aBu~cf. Stein praef. LXXIV qoi frustra accentas discrepantiam in aazilium vocavit et Bredow 168 qui exempla herodotea, si recte obseryavi, omnia collegit. Sine scripturae Tarietate in Steinii Herodoto legitur ^^ονσο^ I 25. 105. 161. 197 bis. 21. Π 77. 84. 142. III 83 bis. 99 bis. 100. 120. 148. V 122. VI 75. VII 46. 88. 88. νόσος adnotat Stein ex CR I 19 bis. 22. II 77. IX 34; ex Β II 84. III 149. VII 117; ex d VI 52; ex AB VI 12 qaibns locis ceteri νοΰσος porri- gere ▼identar. I 197 extat νουσος in solis AB. νοσέω I 19 ubi bis νοίσος, 105 ubi νοΰσον, III 83 abi bis νοΰσος, 78. 99 ubi bis νοΰσος, 149. V 28. VII 88 ubi νοΰσος, VIII 115 ananimo libronim consensa traditar. Atten- das imprimis ΙΠ 33 νοΰσον μ^γάλην νοσέοντος\ 149 νούσου η μιν xtct- ίλαβί νοσησαι, — Eiusdem rei quam in νοΰσος (hom. herod.) et νοσέω (berodot) obsenrayimus vide alia exempla: Herodot. I 28 legitur χι&αρφάός,

V 67 ήαψφ^ούς, V 92, 8 συνφάόν, VII 6 χρησμφάίων (i subscr. omittunt ABBVind.), quorum nullam apud epicos inyenitur; contra αοΜς I 24, ύοίόήν Ι 202. II 79, αοίάψος II 79. 185, ίπαοι^ην Ι 182 contractionem respaant ad exemplum germonis epici, qui borum priora multis locis, tertium Ζ 858 h. b. Apoll. 299, quartum τ 457 habet. — Inconstantiam

8*

— 116 —

poetae vel rhapsodi contra vetustioris aevi consaetudinem peccantis lapsum agnoscere non dubito.^)

G. πεΓραρ πε/ρατα πειραινω άπειρων huc referenda esse docent attica πέρας πέρατα περαίνω^ άπέρονα' πέρας μη f/oyra

Hes. unde discas Koehlerum et G. Meyerum (* § 381 p. 360) de ΑΠΕΡΩΝ (i. e. άπέρων, non άπε/ρων) CIAtt. Π 652 Α 39 errasse.') Hesychii glossa spectare videtur Aristophanis frgm.

250 K. δαχτνλιον άπειρονα (scr. άπέρονα) i. β. άσνγχολλητον, πέρας μη όειχνυντα, μη συν άπτ οντά αντον εαντφ interpretantibus SChol. Homeri (apposito Aesch. fr. 379). ερέβους iv άπείροσι χολποις

Ar. Αν. 694 (in anapaest.) fluxit ex epici sermonis imitatione.

Formae incorruptae SUnt *πέρ'/ατα *περ-^αίνειν *άπέρ'/ων (rad.

περ) ^). Ab eodeiD capite sed alia via ducta hoc loco in censam non yeniunt περάτη περαιουν et άπειρος quod antea ab alia radice repetere frustra laboravi. Nam άπειρος coKaerere cum

πέρας περαίνω άπειρων S. άπέρων non dubitabit qui philosophos recordatus erit το άπειρον et το πεπερασμένον , το άπειρον et

το πέρας saepissime inter se opponere simulque tragici usns meminerit. Locutioni enim Homericae δεσμοί άπε/ρονες & 340,

Aeschyleis πέπλος ατέρμων Eumen. 624 — SUnt autem πεΖραρ

et τέρμα synonyma — , άπέραντον διχτυον Prometh. 1078 accu- ratissime respondent άπειρον άμφ/βληστρον Aesch. Agam. 1336,

χιτών άπειρος Soph. frgm. 483, άπείρί^ νφάσματι Έαΐίρ. Or. 25. άπειρος ex *α-7τερ-^ος natum est.*) Ex άπειρος quod de

loquendi quae in epico poeta facilem recipit et excasationem et explicatum {ζωγQέω Ζ 46. ^ 131: ζωάγρια Σ 407. ^ 462), apud scriptorem pedestrem facere non possam quin epicorum imitatioui tribuam (ζωγρέω Herodot. 14er; ζίογ^ίη VI 28. 37 : ζωαγρΐ€ζ III 36). Quamquam in his quae uliimo loco posiii aliquantum accentus discrepantiae dandum esse sospicari possis.

0 Apnd Hesiodum quinquies; Th. 799 in thesi. — yόσωy b. h. ed. GemoU XV l, ubi v. 3 Φλεγύου.

s) Cf. Oebler Simpl. couson. contin. in gr. ling. sine vocal. prodact geminatarum loco posit. Lips. 1880 p. 64.

*) Huc non facit dntiqixog i. e. *αηέρ)-ιτος (cf. ημαξ-ιτός lat. orb-iia) quo proprie res significatur quae circumiri (an transiri? περί «* lat. per? fiitTifJ τ αηειρίιφ quod scripsit pro tradito (ίιιειράτφ Bergkius Piudar. 01. VI 64 =» impervio eenticeto? cf. άνέμ^ητον δρυμώνα Babrius 45, 11) nequit (πόνιος αηείρΐΊος χ 195. Hes. TheogOD. 109; γίααρ άηείριτο^ 878).

*) Cf. gerundiva sanscritica in -ya- (i. e. -tya-) Whitney scrt. gniinm. § 693. Brugmann MU. I 195. aeiQOV άρρητον; άιρρον άρρητον Hes. < ^a-feQ-jov. Suffixi discrepantia (eiy-iog iuxta *(t/ερjoς *«7Zi(j/of) sic ex- pedienda erit, ut 'ijo- simplici, vocabulo cum α privatiTO compOBito aatem

— 117 —

anulo dixit Aristoteles et άπερων contaminatum Atticorum άπ(/ρων (όαχτνλιος Meisterhans' 118).

ηεΓραρ cum cass. obU. 20ies apud Homerum extat ; άπειρων

bis^); πεπειρανται μ 37.

7. hom. χονλεός att. χολεός -= *χολ/ε6ς ;^) cf. lat. culleus :< *colv€o$.^) χονλεος legitur apud Homerum quinquies; χολεος legi videtur sexies, sed qui veteres in Homeri canninum reci- tatione vel εάσονσι (pag. 14) χρυσεος^) pronuntiasse , ubi nanc synizesi opus esse omnes consentiunt, memoria tenet, non dubitabit mecam nbiqne qnod solum deceat Homerum revocare χονλεός {Α 194. Η 304. Μ 190. Ψ 825. & 404. χ 333), quod habet V825 cod. D; & 404 schol. Η. γρ. χουΧεος.

Synizesm satis tuentur χρνσίος χάλχίος; χηΧίϊ^ θ 217; &νρεον

ι 340; adde χονλεψ Pind. Nem. Χ 6. Ut versus dausola qualem habet Apoll. Bhod. IV 207 ix χολεοΓο apud Homerom non inyeniatar, fortasse non mero casu accidit (ix χολεοιο in pedd. m|IV Α 194. Μ 190).

8. μουνος = att. μονός -*=■ '^μονρος^) μουνόω μονναξ C. 35ies

(qnater ον in thesi).*) μονω&ει'ς uno loco Α 470. At versus

breTiorem forroam 'jo- tribuamus; discrepantiae causa fuerit accentus in composito longius a syllabis ultimis remotus. — De αηαρίσιος et finfQfi- σιος agam libr. II.

») iljiilqoyn -ig 12ies. — Apud Hesiodum TiiiQUQ dniiQioy ISies.

*) Wackernagel KZ. XXV 261.

») VaniCek Et. W, d. lat. Spr. 314. Wilh. Meyer KZ. XXVIII 163.

^) Hoc seqoitar ex Pindari (Boeckh de metris Pindari 28Θ; ad Pyth. IV in. not. crit Heimer studia Pindarica Lund 1885 p. 132) tragicorum (Gerth Curt. Stud. I 2, 233) aliorura (Jacobs ad Anth. Palat. VI 292 = Anthol. Graec. vol. III p. 197 Ludwich Rb. Mas. XXXXI 594 adn. de Paallo Sileotiario) asa qui l adiectivi xQvOfog aliquotiens corripiant, procul dnbio prava Homeri recitandi quae tnnc obtinebat consuetudine in errorem indacti. Longius audaciae profectns Pindanis ipsam nomen vocali brevi ex adiecti?! χρνσ€ος analogia repetita donavit Nem. VII 78. — De tota re cf. iam Hermann dial. Pindar. p. IX atque etiam Menrad Philolog. Anzeig. XVII 434. Mire erravit Flach BB. II 6 not. — Haud secus Paallus Silentiarioe ύμ^ω^ pro aoapaesto habuisse videtur, cum talem yersus exitam fingeret AP. V 226, 7 ^l ύμίων γιίρ, EiToris causa χ 219 et si qiii leguntur similes versus.

») Aufrecht KZ. I 120 quem secuti sunt alii velut £bel ibid. III 139 not. Curt. Grdz.* 335. Gerth Curt. Stud. I 2, 238 not. 117.. Leo Meyer Vgl. Gr. II 628. I» 758. WackernageL KZ. XXV 262.

•) μοίί^'ο^' (ου in arsi) Hes. Theog. 143. Opp. 11. 96. μου^ογ^ρης ter apad UeeioduiD. — μώνυΐ non ^^ μ(ον)ώνυΙ (locis apud £bel. s. v. conge-

•tis adde Zonae. ntQi οχημάτων Spengel III 167, 21 IXXfnpig — 10 xmn μέσον αυγχοηη, οίον μονόνυχας μώνυχας, Cbrist Lautlehre 74. L. Meyer

— 118 —

470 sq. quibus facile carere possumus nihil obstat quominas interpolatori cuidam tribnamas, cui correptio queat concedi; verba άλ€ΐξίμ$ναι γαρ αμ$ινον optime nec sine vi in orationis fine collocari qniyis sentiet, cum, nt versus nunc legantnr, locnm invenerint hand ita aptnm.

9. μ€ΐ\ίνος, μέλινος ρ 339, μελιη propter prodnctionem in adiectivo conspicnam ex ^μίλβίνος ^μεΧριη repetierim, qaam-

vis etymi {^σμεΙ^ριΰΤ) ignaras• μειλ/ης μειλ/τισι μειλί'η^) ένμ-

μπλιης (21θ1) poetae versibns eadem ratione accommodanmt

qua Ιξεινιη ^ξεινιων, Αιγνητίων cett. ; ad μειλϊη fiog in flne versus

Ν 178 cf. Β 537. At μελιη retinere malim vocali vere cor- repta Β 543, cni versni obelnm appinxit Baspe assentientibng Dnentzero (hom. Abhandl. 224) et Nauckio, ξ 281 qnem com w. 282—284 haud scio an interpolatori dare liceat, Φ 169, ne versns fingam ingratioris modulationis (cf. tamen Β 544!). Ut με^λιη nnnqnam dactylnm efficiat, in locoram qm noimnativiim exhibent paucitate (N 178. Τ 277. X 328. χ 276 = 259 spnr.) casn iactam esse potest. Adiectivum μεΛινος 136r vocalem prodncit, semel corripit ρ 339 int μελίνον σν&ον, qnem versam iam Nauckias correxit {ini δρνΐνου oviov) versn φ 43 neus; de corrnptela cf. Hes. Theogon. 811 χάλχεος ονϋς (recens. divers. λάινος ονίός).

10. Πολνϊίος apnd Homerum ter (qnod imitatur Kaibel nr. 221, 1 » Bechtel Inschr. des jon. dial. nr. 35); att. Πολνϊάος - *Λολν/*ί/ος.*) Qm Πολνειίος ν. 1. praetulerunt*) neqne atticae fonnae satis rationem habent et refutantar titnlis.^) Qui de

KZ. VIII 168), eed B* *σμ'ώνυζ (: ατιαίί, άπλόος ex 9ψ'ρ, cf. Ut. simpUx «" *ίνρ^ημαρ: *iv/dyvxec; paullo aliier Fick BB. III 161). Uanc expli- eationem occapanmt de Saassnre et Wackemagel.

0 μελίη Hes. Opp. 155. Scat. 420. ΜεΧίας Theogon. 187.

s) Wackernagel KZ. XXV 261. XXVn 275 qno loco inre contra Ost- hofflom MU. IV 68 disputat. Harielio ΠοΧύνιβος snadenti ipse oblocutm eam KZ. XXIX 286.

*) velot Knoes de digammo 120 Christ Iliadis ^tor.

^) Poetae qaem nano Polyeidum Tocare amant nomen scribitur per ι Cauer* nr. 129. Πολύιάος 'Mtxagyaaaiug Dittenberger Sylloge nr. 6, 46. 60 (saec. V) — Bechtel I. 1. nr.. 240. Άμυ&άουν Ποίυίδειος thestaL Collitz nr. 845 v. 84 in mentem yocat Melampodidaram gentem: *Αμυ- ^aoya filiam Κρη&ηος ΜοΧίβαο {λ 287), fratrem Peliae (qoi iy εύ(^νχόρψ *Ιαωλχφ ναϊε ηοΧύζ^ηνος Χ 256 sq.) Aisonis Pheretis (quem Φε^ών nrbii Thessalicae conditorem fuisse dicunt Stepb. Byz. s. v. Φε^ηί^^ patrem

— 119 —

metiica prodnctione cogitant (Smyth Diph. EI 12) non cnrant iisiim poetaram qni in taUbus primam prodncunt

11. De €ίρος ίΐριον falsa protulerant Cortias (Grdz.^ 344) Enoes (de digammo 98 sq.)^) in comparationem vocatis genn. wtdla lit nUna slav. vlUna qiiibns potiiis gr. το ληνός re- spondet Nec placent a Smythio (Diphthong EI 57) excogitata. Propins veniiil• nos accessoros esse spero coniecturis Fickii') et L. Meyeri') caate nsos.

*fiQ'fog*) proprie tegtimen, deinde lanam^) significans (cf. 8crt varna ^Ausseres, Farbe' - fQ^vog) abiit in ion. εϊρος (apnd Homemm bis)^ cmns digamma matiire obmatoit ut in ϊδρως $νρ^, att. *£ρος quod delitesdt in composito ενίρος (: τό

$!ρος s αφαροι Hes. : το φάρος)''). Ab εϊρος descendit ion.

*ίριν«βς8) Herodot Ι 195. Π 81 ter. IV 73. ΥΠ 91.»)

Melampodis (Apollodor. biblioih. 1, 9, 1ΐχ abaTam Coerani, atoyam Πολνΐ- (foi/ μάγτ^ος {Ν 663 sqq. collato Pherecyde schol. Τ ad iV^ 663. Soph. fr. 359). Yatam gentes nominam antiquitus acceptorum tenacissimac (Wila- mowitz IsylL 179 n. 36).

1) Hesychii βορράς βΗρός (» lat. hurra secaodam Fickinm KZ. XXII 203) malim procal habere neqae abuti in hac re titalo a Knoesio adyocaio; cf. Caaer* nr. 275.

*) BB. I 241. II 208: ίρ^-φος haedtis; lit. iras, ^^agnus; nL jarina »i *irina lana; lat. aries; umbr. enetu (drietu"? sic Wilh. Meyer).

») Vgl. Gr. I» 700: rad. ver tegere.

^) *ver^08 incorraptam ineet in lat verv^ ■— laniger; cf. scrt ura' bhra (proprie 'Wolltr&ger', deinde 'Schaf; hinc cartatum uraf)^ de for- matione ψόρταξ — φορτηγός Fick Cart Stad. IX 197.

*) De notione cf. DionyBii tyranni lusum qui σχέπαρνον soUemni ▼oeabuli potestate aruficiose detorta pro lana dixit (ut qaae tsxinu άρνα), Lobeck Aglaopham. 856. Meineke Analecta Alexandrina 136.

•) ιΐροηόχος -χόμος ter. Apad Heeiodam bis.

') Cf. praeterea nomina Ιίγλ<άχαρϋς ΜέΧαν^ος Bechtel Inechr. des jon. Dial. ad. nr. 227.

*) Bredow dial. herod. 150.

*) Seponenda eunt eadem qaidem instracta notione, sed ab alio fonte dncta ίριον ίϊριον qaae a nomine ^ηρις *iρ^ς [: ίρί-φος *» iXy- in ίλΧός: ίΐαφος ez *ίλ^-φος —» vet. germ. sciiro Maolwnrf: lacon. χίραφος Fnchs 0. Schrader BB. XV 137) vel ab alio simili descendere videntnr; qaam ob rem apad Homeram scripserim ubi syllaba breyi opas est, ^^/oio <f 124, nbi longa ηριον, qaod posteriores yocabalis ίϊρος ^Ιρίν^ος et forma (ρ^ον iBdncti in ftqi%y, quod etiam ab ίριο^ Tocabalo minue distaret (? — «i), motaveraiit; qaae matatio atrum in lonum sermone yolgari locam habuerit an a rhapeodiB admisea sit dignosci nequit: nam Herodoti qui cum Homero oongroeiiB ΜΪριον babet (yeluti III 47. 106) iraditioni in talibas rebos aut

— 120 —

12. Stepll. Byz. S. V. Γόννοι' ηολις Π^ρραιβ/ας άπο Γοννίως χλη&€ΐσα (qui in navium catalogO dux est Αϊνιηνων μεη- ητοκέμων τε Περαιβών Β 749). ο πολίτης Γοννιος xai Γοννι'α η γυνή xai η χ(^ρα, γράφεται όε xai χωρίς τον υ' τονς δε Ιίερραι- βονς Αιολείς οντάς τα σνμφωνα όιπλονν χαι Γίερραιβονς χαλονν- τας εαντονς χαι Γόννον δια δυο νν την πολιν' γοννα γαρ οι

Αιολείς τα γόνατα (quod ad urbis nomen expediendum fictnm arbitror). το idvixov xat Γονατάς (notum regis Antigoiii

COgnomen) 8 xai παράλογον δίά τον τόνον χαι Γοννιος, Nomini Γοννενς Β 748 respondet Γονεύς CIGr. 2776. Γοννιος Γοννιη (Γοννια Steph.) ex epico deperdito aut e novicio poeta qui veterum vestigia legit desumpta. Cf. Prellwitz (de diaJl. thess. 29), qui tamen thessal. Γόννοι Γοννεων (ibid. 31) Γ]οννεως (BB. ΧΠ 199 nr. 20, 7) perperam w ex vf ortum habere putat; immo w huius vocis debetur geminationi illi in hypo- coristicis^) frequentissimae de qua cf. ipse Prellwitz 35. Adde ApoUinem Κύννιον de quo cf. Maass Anall. Eratosthen. 122 et Πρώνησος Πρώννοι BCH. VII (1883) 195. Bechtel Inschr. des jon. Dial. ad nr. 19, 442.

γουνος άλωης (quater apud Homerum) huc traxerim col- lato Γονοεσσα Β 573. De nominis sensu cf. Ceorum Ποιησσαν s. Ποιασσαν Bechtel 1. 1. ηι*. 47 simm. Formam Γονοεσσαν cur vere ionicam neque extrinsecns indactam iudicemus nnlla est causa. Origine non fuerit diversa ab urbis Thessalicae nomine.

nihil aut parum fidei esse videtur. — Longae vocalis quam vocabulo j^^iov reddidimus memoriam haud scio an eervayerit ttiQinoloi Simonidis (Lobeck £lem. I 804. Simon. frgm. 935 B«.) « ^ριονργοί quod aeolice ex **Ιρι- 71 όλοι (= *ηρίοπόλοΐ', cf. θέ^ω(ίος similia et Osthoff Verb. i. d. Nomioal• compos. 201 not.) natum esse suspicor collatis Αίαίοδος αϊμισυς quibas forsan simile sit Aesiona de qua nominis "Ήοιά^η fonna y. Baecheler RhM. XXVII 475. Att. Ι^εούς (Meisterhans 117 not. 1065) ex *^ρειονς opinor correptum descendit a nomine quodam *ii^iioy lana quod ab iuitio nihil aliud fuerit quam neutrum adiectm *lQtiog a substantiyo */ρι^ legitime derivati (cf. ^HXtg: 'HXtlog\ etiam sl. janna Wolle a nomine profectum lituanici tras simillimo, jart-ct Bock Schmidt Plaralbild. 178). — Pbiletae /^i denique fictam, non sponte natam censet Lobeck Elem. II 294.

1) Nomen contractam ex pleniore Γονό^ααα s. Γονοΰααη\ cf. Steph. Byz. 8. V. Γον(ν)οΰασα cum Meiaekii nota: 'Gounussa non diversa est a Gonno. Tzetzes ad Lycophr, 906 Γόννος ή λεγομένη Γονουοα τιόλίς ΙΙερ^αίβ(€(ς,^

— 121 —

13. Α radice sd^): Η ducitur nomen *εό-/αρ^) = hom. (ΐόαρ, pro quo ηδαρ collato lit. ^dra^ ne reponatur dissuadet Hesy- cbii ίόαρ' βρώμα]*) nisi forte ίίαρ grammaticorum commentum

est,*) cf. Herodian. II 497, 7L. βκ τον εδω εσ&ιω γέγονε εόαρ xai χατα πλεονασμον του ι είδαρ. De HesychU gl. ϊδαρ ita-

cismo corrupta improbanda exponit Eleemann (voc. hom. in diall. gr. et in cotid. serm. servata 13). εϊδαρ είδατα 13er apnd Homenun.

14. Ut είλαρ (= ν«λ-/α(>)0 ^^^ referam commovet me Hesychii ελαρ' βοή&εια.'^ Eiusdem ϊλαρ depravatum est Grae- culorum errore; recte M. Schmidt είλαρ; non audiendus Klee- mann 1. 1. 14.

Legitor apud Homerum quinquies.

1) ωμηοτης (« χQeώy (δισται ωμών Herodot. III 99) quod Wackemagel BB. IV 267 immerito soilicitaTit. V. nunc eiasdem Das DehnuDgsgesetz der griech. Gomposita 31 ubi tamen de eis qui fortiorem radicie speciem 9c/ in hoc Yocabulo agnoscere sibi Tidentur iniquius iadicayit; cf. αυρώτης Οίβωτας δ(ρμηστης (ν. Steph. Thesaur.; cf. τοίχόβρωκς Ar. Ach. 1109; Sophocl. frgm. 411. 578). δίΐηνηοτός δορπηατός; de his Dominibus qaae fortiorem radicis speciem sibi poscunt agam inferius. χατηδη- χατα-

β§βρωμένα Hes.

«) Leo Meyer Vgl. Gr. II 230. I» 531. 1029.

») Fick BB. II 206 sq. Joh. Schmidt Pluralbild. der Neutra 117. 173.

«) Bragmann KZ. XXY 218 sq. MU. II 231. Frankfurter Epenthese 28. Wackernagel KZ. XXV 261.

») Curtius Grdz.* 741.

•) Gf. Hesychii βέλημα (dudum flagitante ordine in βηΧημ(ΐ mutatam)* χωλνμα, φράγμα iy ποταμφ; legitur nunc detracto digammo Caaer> nr. 47, 106 ήλημη qaod Foacart 'r^seryoir' Tertit, Cauer ^noyum vocabulam' esse contendit. Qaid rei sit docet Hesychii βηΧημα quod laconiciini esse lexicographus adnotat. Yocabalo laconico in titalo mess. sat recenti non offendetur, qai memoria tenet Messenios et Ααχεδαιμονίοις faisse ομόφωνους aetate Thncydidis (lY 3, 41; de Thucydide dialectoram exi- stimatore cf. tamen etiam ΠΙ 112 τους Μ^βαηνίους ηρώτους επίτηδες ό άημού&ένης προΰταξ( [contra Ambraciotas] xai τϊροααγορίύαν ^χίλευ€ λωρίδα τ 6 γλώύσαν Ηντας xai τοις ηροφύλαξι πίΟτιν ηαρεχομ^νους7) et patriae dialecti — τβΐ extorres cam Siciliae Italiae Naupacti essent inqui- linae — tenacisBimos teste Pausania lY 27, 11 οΰτε την διαλίχτον την

λωρίδα μίτίδιδάχ&ηααν dkka xai (ς ημάς το αχριβίς αύτης Πιλοηοννηαίων μίiL•ϋτa (φύλαααον (cf. Kahn EntstehuDg der Stadte der Alten 249 sqq.) 7) Aliter explicant Brugmann C. Stad. lY 123 {Ί1νίΐρ\ at cf. αΐός όλλυμί ex *ανός *όλνυμι), Leo Meyer Ygl. Gr. I> 735, Smyth Dipbthong EJ 72 {*έ/1αρ), glossae Hesycbii, coi non est cur fidem abrogemus quam- qQam facile aeol. ϋλαρ restitui posse non nego, aut immemores aut cou- temptores.

— 122 -

15. Praesentiam in -ννμι declinationem aliqnando hanc fuisse partim consta^ partim mihi quidem probabile videtur:

kineufni, ktnumes, kinventi^)

dikneumi, diknumes, dik^venti^ graece τΤν€υμι, τϊννμες, τιν/αντι (? Ttvj-svn?)

ίχνευμι, Ιχνυμ$ς, Ιχανβαντι. (? IxavfBVTi?)^)

LingQE graeca, quae in hac re cnm cognatis conspirans eo inclinabat ut verba in -μι in flexioiiem yerbonun in -ω tradnceret, in hac declinationis mntatione tom a -νευμι^) tum a -ννμες^) tum a -v/avTt^ sive -αν/αντί proficisd potnit: sic nata sunt Ιχν4(/)ομαι ex *ιχν€νμι = *vikneumiy'') ταννω ex ^τάνυμες, *Ttvfto ex *Ttvfavu. Praesentis snpremo loco positi analogia innixis sumere licet, ex *1χάν/αντι ortum esse novum praesens *ιχάν/ω quod homerico Ιχάνω sabesse Wackemagel^ bene coniecit.

Correptionis exempla quibne Wackernagelii sententia con- firmari queat in vocabulo postea obsoleto noli expectare apnd Atticos qoi vocis a sermone cottidiano diu intermissae notitiam epicis debent, contra apnd Homeram si ono alterove loco emergant, noli mirari ; nam quod in aliis {ένατη ην, μεταλλησαι xai ερεσ&αι) acddere potiiit, potuit etiam in ίχάνω, et etiamsi editor talem correptionein nt a prisco et genuino carmine

>) Joh. Schmidt KZ. XXYI 882 sq. Wackernagel Dehnangegesets 52.

*) otixyvaa^ ex όείχννμ(ν Jiixyvtt -(at n&iaai ex τί&εμ^ν)\ itidem 8crt. OiQnuanti Λζηηυαηύ, ^afanvanti qaia ceteris formis dieeimilius erat ob- litteratiim est. Aliter Osthoff MU. IV 399. Perfect 422.

>) ff> ut ante j et in sanscritica lingna et in graeca in an = ar {βνομαί^ω cett.) matatum est, sic ne ante υ qaidem in meram ▼ocalem abiisse, sed nasalem sonam retinoisse vero proximom est, cnm praesertim hoc apud Indos revera accidisse compertam habeamus; cf. Bragmaim Μϋ. Π 210. ΚΖ. XXIV 285, eupra αύίαχος ^ dyj. -c pviv. *Ην-/ίαχος: α-βατος = ^αυμαίνω (-< *-αι^*ω): &αυμάτός (-< *-ρ108),

*) χινέω « *χινί/ω de Saassore Syst^me primitif 187 not. Osthoff MU. IV 85, cf. χίρυμαι, *χυ-νέ-αω supra pag. 79, 1.

^) Cartius Verbum I* 245 eqq.

«) Cf. Bezzenberger BB. IX 252.

') De hoc et eie quae vere et perperam cognata credantur yocabolis panca disseram in epimetro IV.

^) KZ. XXV 262 auctore Gartio Verbam 1« 249, assentiente Osthoffio MU. IV 51. — ίχανω χιχανω lonibas propter α prodoctum abmdicare non debait G. Meyer> § 65 p. 78. Falsi sunt Harder de α vocali 28 Sittl PWlol. 43, 16.

— 123 —

alienam tollat oportet, attamen ipsa corruptela grammatico hand spernenda, utpote quae serioris aevi nsum vocalem in ίχάνω corripuisse fortasse indicet. ο 101 multi habent.

e^AA* 01 ε Jtj {Ϋ ϊχανον od-i ol χειμηΧια xeiro

quo in versu ΐχάνον anapaesti vicem tenere patet: nnde fece- nint aUi insolenti qnantitate comiuoti ΐχαν Sdi oi quod recepit La Boche applaudente Cauero (Cort. Stud. ΥΠ 118), alii ΐχα- yov o^; poetae mannm restituit ni fallor Hermann (Orph. 779) ixoy&' o&i ol proponens;^) cf. Γ 264. π 33δ. Corruptela fliudt ex ^ 210 £ 780 yersibus similliinis. ^) Ιχανω {εϊσ- άφ-) c. llOies (α in thesi qnater)^).

16. χίχάνω reduplicatum esse contendit Leo Meyer (BB. V 102) comparato scrt. ji-hi-te, quam coniectoram praeiverat Christ (Lautlehre 106). Meyeri sententia quamvis multorum plansnm tulerit^) probari nequit vel ob notioms discrepantiam: scrt. Aa = ire , χιχάνω autem = consequi , quin immo » capere /άστυ Φ 128 (cf. etiam άχίχητα η&€α Aesch. Prom. 187). Com- paravit qaidem Leo Meyer composita sanscritica quae ad graecae vocis signiflcationem prope accedunt, sed aliud est venire aliud invenire, alind sequi aliud consequi.

Adde quod declinandi et derivandi ratio quae in hac prosapia obtinet prorsns aliud suadet.

χιχάνω nnicum ίχάνω (= *μχ-άνρω) habet quocnm com- ponator ; qnae comparatio si recte institnta est, Atticos χϊχανω 8. χΙχάνω (i. e. χίχχάνω G. Hermann em. rat. gramm. 60)^) dixisse probabile est: χΐχάρω saepins legitnr, sed a criticis in- festatur χιγχάνω ubiqne restitui iubentibns, si quid video, sine nllo arg^mento idoneo.

1) ixoyTO et ixayov libri \\f 318 (sim. ^ 862).

*) yenibas Batrachomyomachiae 46 xni οΰ ηόνος txayiy (iaxavty ci. Brandt) avaQa et Earipidis Med. 668 Ixdyug BG {ίατάλης) malim in hac re non uti.

^ ixdyttai ύψίχάνω etc. amplius 15168. — Hes. Theogon. 681. 697. Scnt. 45 (a).

*) Velut G. Meyeri* § 506 p. 448. V. Henryi Etude sur Panalogie 137. de FierliDgeri KZ. ΧΧΥΠ 432. Hdbschmanni Idg. Vocalsyst. 89. Bragmanni Or. Gr. § 115b. Bremeri PB. XI 272. Johanesonii deriv. Terb. contr. gr. ling. 84.

*) Cf. Ιαχ^ω όχχή ύχΰπφος qaod legitur etiain in titulo cnius testi- monio redargaitnr Ostboif!i snspicio MU. lY 179. — Cf. etiam KZ. XXIX 283.

— 124 —

χιγχανω^) formatum videtur Ut 3ιγγάνω τυγχάνω (radd. &ιγ τνχ).

Hesychii χι'ξατο' ενρεν ί'λαβεν ηνεγχεν de quo inter- pretamento videas etiam gl. χιχειν {ηνεγχε hic = 'tulit, trug davon'?? hac notione medium freqaentatur) aegre cum radice ghB conciliaveris.

Aoristus χίχειν^) eandem spedem prae se fert qaam λίηην

στιχεΐν (radd. λείη στειχ),

Accedit quod praesentia reduplicata in plurali duali etc. vocalem longam corripere soleht, quod in hoc verbo factam

non esse testes SUnt χίχημεν χιχητην χιχηναι π 379. Κ 376.

π 357 (Gartius Verbum I^ 176): qaamqaam hanc anomalian) fortasse verbi ίιζημαι exemplo tueri licet.

Sed qaod gravissimam indico hoc est: praesentis χ/χημι exempla omnino non extant et quotquot huius quod didtur praesentis *χίχημι formas exMbent loci aoristum {ίχιχην) aut sibi poscimt aat recipiimt. ')

Κ 376 Sq. χιχητην '^ αψάα&ην, Ζ 228 noQfi -^ χιχειω, μ 122 χιχγισιν (?) ^' ?λι;σι. Γ 291 χιχειω, Φ 128 χίχειΌμεν (cf. 133 sqq.). Β 188 χιχε/η (cf. Β 198. 391. J 232. 240. Ζ 330. θ 10. Μ 268. Ν 229. Ο 348 sq.) aoristo opus esse arbitror, ceteris locis u4 26 (cf. Ebeling lex. hom. s. \. μη pag. 1087 col. sin. λ/Ή 1 a) / 416. yi 367. 0 274 (cf. / 245. Φ 291. 495) η 357 (cf. ί 388) 379. ρ 476. ω 284 (χ/χης) aoristam imperfecto vel praesenti aptiorem ant non minns aptum.

Haec omnia qaae congessi at L. Meyero procol dubio iniqua sunt, ita favere coniecturae Bezzenbergeri et Fickii*) qui got. gageigan' χερδησαι.^) compararunt in proecdosi pro-

*) V. Hes. 8. ixiyxayey xiyxayay xιγχttyω. SoIOD. frgm. 44 — *ex legibus' Bergk — xiyxaytty,

«) 2" 153. Λ 160. 0 157. Callin. frgm. 1, 15. Solon. 13, 29. Simon. 65. Bacchyl. 29, 3 etc.

») Ego non primus hanc rem animadverti. Cf. e. gr. Thiersch Gr. Gr.« p. 394,• 77 qui de passivi (sic) aoristo loquitur; Paech de coniunctivo 23. Quid senserit Krueger Diall. 32, 2, 3 ind. verb. s. v. non exputo.

*) BB. II 191. GGA. 1881, 1440. 1886, 427 ex. Smyth Diphth. £J 22.

B) Marc. 8, 36 χίράησαι joy xόσμoy oXoy ^jabai gageigai]) ))ana fairhTu allana'. Lucas 9, 25 xiQjfjaag roy χόσμoy oXoy ^gageigands l)o manaseil alla'. l Corintb. 9, 19 iya τους nkiioyag χεράήσω *ei managizans gagei- gaidedjau' (similiter vy. 20 sqq.).

— 125 —

niintiaYi de gotici yerbi yi atque potestate nimis crednlas. Obsecatus enim eram grammaticis qoi simplici qaoque geigan qnod non legitar re accoratiiis non inspecta eandem notionem qaam composito ^gewmnen' tnbaenmt: quos erroris conyincit Heliand 148 sq.

So wit thes an unkro jugudi gigiman ni mohtuth that wit erbi'W<ird egan mostin e. q. t.

nbi praepositioni gi (= got gd) hanc yim inesse yidemos, at notionem simplicis girnan (^begehren, verlangen') qaasi ad statom effectns perdacat Omit ^rfolg verlangen, das Verlangte eTTeichen s. erlangen').^) Idem accidisse in got. gageigan, ita at verbo simplici ona notio cupiendi concedatur oporteat, fidem fadimt got. faihti-geigan et faihurgeigo: Rom. 13, 9 ovx έπι&νμησας 'ni faihngeigais' ; Coloss. 3, 5 την nXeovel^tav ^faihu- geigon'. 1 Timoth. 6, 10 φιλαργυρία Yaihugeigo\ got. gageigan: vet. saxoD. gigiruan = got. faihugeigan, faihtigeigo (Geldgier): got. faihugairns {φιλάργυρος 2 Timoth. 3, 2), vet. sax. fehtigiri (Gier nach Besitz). Hanc radicem geig (idg. gheigh 'cupere'), coius propago sat aber in variis linguis indogermanicis superstes est,*) ad graec. χιχηναι explicandam advocari vetat notio primaria quam nnnc intelleximus ftdsse longe diversam. Ergo ut res hodie sese habent nihil restat qaam ut graeco verbo χιχηναι radicem χιχ subesse statuamus de etymologia desperantes. ')

Ab hoc capite rite ducuntur praesentia χιχ-άν/ω χιγχάνω, fatur. χιχ-ησομαι et inde natas aoristas ίχιχησάμην^) aor.

>) Comparetor usas nostratis praefixi 'er'. — Simile quid etiam alias in gotico ga observamus : 1 Cor. 9, 24 s?a rinnail), ei garinnait) = ούτως

«) 9CTt.j€hamnTia (Rgv. 10, 15, 9? Joh. Schmidt KZ. XXV 61; v. Bradke ZDMG. XL 684 Fick BB. YIII 380), graec. χίασα krankhaftes Gelast nach besonderen Speisen (bei schwangeren Fraaen; -< *xixjn -< *xixjn; cf. χιααός hedera -< *xf9j6g -< ^X^^j^s) xiTiny γλίχίσ&αί. xaiaxtaaaV jiQoanotftad-ai Hes., Tet. germ. gingen yerfolgen, wonach streben, gingo Begehr, Sehnsucht (Bezzenberger BB. II 191), lit. gSHus heftig wonach verlangen (Schmidt 1. 1. Hugo Weber BB. II 841). — De yerbo ab his diverso lit. g^iia juckt, kitzelt cf. Fick BB. VII 94 nr. 26.

*) Si notio melios quadraret, compararem adverbium scrt. ^ghram Bchnell.

*) χίίομαι χ^ληαομαι ίχίχΐύμην Homer.; futuro saccreyit aor. (χ^Ιη- ούμ>ιν Pind. £picbarm. Epidaur. Coll. nr. 1578, 6.

— 126 —

δχίχον ίχιχ-ην,^) cuius η ηοη magis corripitur quam η aori- storum pass. Π, εκιία, participiam χιχ-ημενος quod saffixam

COmparet etiam in άλιτ-η μένος δα-ήμεναι Hesych.,*) άχ/χητος

ρ 75 Yocali η ex aoristi fatari participii analogia assumpta.

χιχανω ix/χάνεν etc. 17ies leguntor apnd Homerum α vocali semper producta.')

Omisi in hac enumeratione et qaae sine uUa caosa / post consonam amisisse ab hoc illove creduntur^) et qnae perquam dubia sunt^) et qaae aperte falso huc referuntar.^ Porro

SepOSUi COmpOSita velut ϋσσελμος περισσαινω χονισσαλος παρ-

f ειπών, ut quae ηοη sui ioris sint neqae adeo tuta a muta- tionibas quas simplices voces experiantor, ^ ut eoram in hac quaestione ubi de/ in mediis yocabalis collocato agitur nsos sit. In coniectora denique et ea quidem improbabili posita

1) Aoristis in -ην in aniversam passiTi propriis ab initio nihil rei cum passivo genere fuisse notum est; cf. Qvijyai, — ηονηβ-η activ. Collitz nr. 8188, β. Archaoch. fr. 12, 2. Wackernagel KZ. XXVI 802 sqq.

*) De Buffixo -ή μένος cf. libr. II in ^άχαχξ(ατο\

*) κιχάνομα^ χιχαν(τε etc. quater.

*) Velut ^έναρ L. Meyer Vgl. Gr. II 281, U^ag ibid. 282.

^) Μούλίος = Mulvius ut opinatur Froehde BB. III 8. όρίνω 6qiyym -< ^όρίν/ω Curtius Verb. 1« 245 (cf. supra pag. 109); d^ovqog Άρης -» d-OQ/og L. Meyer 1. 1. II 245; ουρος quod alii cum Hes. βώροι* όφ&αΐμοί, Fick cam zd. haurva (f. pr. *8arva) compoeuit Od. 12; o^Aoc -< */61/ος Fick II. 79 ad Β β coUato lit. vylius Betrug, quae notio Β β oJjt^ oyn^i optime quadrat (cf. Homerum τ 565 de somniis qaae /€ίΐ€φο/ροια^α< ; Οτίά. metamm. XIII 216 sq. in eadem re quam Homeras libro Β narrat:

Ecce lovis monita, deceptus imagine somni, Bex iubet incepti curam dimittere belli. 'Somnia quae mentes ludant' Petron.) Ad Alcmanis dkk fr. 55B.« in hac re proTOcare non licet; nam hoc loco alii scribunt ώλε βαϊμον quae scrip- tura haud scio an genuina sit; latet enim fortasse homerici oiJi.o^' forma vere dorica ώίος, Lectionis ω όΐί όαΐμον quae origo sit patet: nonnnlli grammatici ωλβ ex ώ όΧϊ χατη χράαιν ortum esse et inter o*il^ atque okoi eandem rationem intercedere qaam inter ήΜς et ήΐέ Ο 128 opinati, ut sententiam suam qaoad eius fieri posset ipsa scriptura indlcareiii, dederant ώ όΧϊ (Herodian. II 250, UL•.).

•) Velut Christii (II. Prolegomm. 114) (ίγηγέρ{/)αται , MaMowii (AEO 78) τάχΙ/)α (cf. χήρτα quod ex *χ<χρτ/α repetere voce τέσσαρες Tetamar neqae quisqaam a τί(χα ώχα separayerit) , Ahrensii (Beitr&ge zar gr. α. lat. EtymoL J) *χ(ρ/ός >- χΒιρός. De αλόντε {/αλ/όντε perperam Fick GGA. 1880 p. 1448 Π. 374 ad Ε 487) dixi KZ. XXIX 286.

') Oehler de simplic. conson. contin. in gr. ling. sine vocalis productione geminatarum loco pos. Lips. 1880 p. 11.

— 127 —

snnt χάτμδών αναιδών quae commendat post HofBoiannum (Quaest hom. Π 61; cf. etiam Knoes de dig. 114) Monro (hom. gramm. 301), quamvis abhorreant a lingaae graecae indole quae assimilationem requirit: alii aliud suadent, Fick (Π. 85 ad il 232 coll. 551) εϊσάμδάν. Neque animnm indu- cere potni nt hoc loco in censum yocarem participia in -ως yelnt /ειδώς άρηρώς qaoram longam syllabam L. Meyer et WackemageP) adsdtis formis qaas putant primarias *μδβώς "^ άρα ρ/ως explicare conantur. De syllabae radicalis prodnctione quam in moltis observare licet quid sentiam exposni EZ. ΧΧνΠ547*); digamma aatem in his iam maturrime eyanuisse inseqnente ω quasi absorptum auctore Joh. Schmidtio^) ar-

bitror (cf. χεχοηώς Ν 60)>)

Videamus nanc qaid ex eis quae congessimus colligere liceat de eamm syllabarnm qnae, olim positione qaam littera Yaa consonam insequens efficiebat prodactae, ab Atticis corripiuntar, qnantitate homerica.

Leguntar apad Homerum yocabuloram qnae aliqaando / post consonam {μνλρσδ) coUocatam habuisse probabile est eae formae quas yersus epicus etiam productione dempta reciperet^) c. 1600ies ita, at syllaba digammo antecedens — atrom productione suppletoria φξνος) an positione (SiV/ος) incertam — longa reddatur: 58ie8 syllaba corripitur, qui namerus snmmo opere immiiiaetur , simulatqae aliam yersus scandendi rationem, a codidibas quidem non snppeditatam sed ab ipso Homero luculenter — yide quae de ξανος: Ιενίη diximTis snpra pag. 85 sq. — monstratam admiserimas : %Βΐν3η

») Vgl. Gr. II 223. - KZ. XXVII 274.

*) Hanc commentatiaiiculam qui citant — plerique dubitantes vel improbantes — potias citare debuerunt Spitzneri Lautlehre des arcad. Dialects 1 2 cuios libelli paullo prios emissi, sed ad me tunc cum scriberem noQdam perlati auctor eandem de /ίΐδώς βΐ^ηρώς sententiam protalit quam ego quoqae illa dispatatione falcire stadui et hodieque taeor.

*) KZ. XXVI 353. £tiam /ο{/ω) initiale spirantem minue dia retinait qaaiD aliae syllabae; cf. Abrens Philol. XXXV 50 not. L. Meyer KZ. XXIII 49 sqq.

«) ίαδότα /173. σ 422 aat aeolicam est aut in ίηδότα mutandum Tidetar: Tocalie certe radicis non littera / olim post δ collocata prodacta, eed natura longa est (cf. iaye Hes. Op. 534. ion. ίηγα ηγα in χατηγυίης Phoen. Coloph. 3, 4 p. 143 Mein.).

») Non exclodenda putavi ΠοΧύΙδος dφlxayB similia qaandoqaidem poetae ΠουΙυ- et augmentum temporale adhibere potuerunt.

— 128 —

χονλίος μΒΐΧ^η etc. Qaa admissa restabunt non nisi 23 loci, qaorum Η 117 vel alia de cansa pro corFupto habendos, Β 543 spurius est, Α 470 ξ 281 (cum seqq.) sine connexu^ danmo, Α 470 etiam com sententiae emolamento eici, α 135. 405. γ 11. d 133 (coU. Α 62) ο 101. χ 249. :? 473. Β 313 = 327. 602 levi manu in ordinem redigi possunt: igitur fortiorem medelam ant inyentam (ρ 339; qoinqae illi yersas qui in μ€ταλλησαι xai €ρ4σ&αι cadunt et β 66?) aut etiam nunc invenieiidam (Φ 169. Ω 663) requirunt tantum 9 loci vel si formulae μ€ταλλησαι xai igdad-ai repetitionem de namero detraxeris 5 loci.

In hac tanta multitudine yersuum qui productionem ex• hibent et eorum qui correptionem paucitate haec quasi lex statui non modo posse verum utiqae debere videtur:

/ in mediis vocibas post μ ν λ ρ σ δ coUocatam apud Homerum semper syllabam continao antegressam producit^) Ab hac lege ut recederent ne metri quidem necessitas vetustos poetas commoyere potuit^), qui omnmo productionem digammo eflfectam non minore religione in versu servabant quam vocalis mensuram natura longae (supra pag. 8 sqq.) et voces quas syllaba sive hac sive illa ratione porrecta redderet inhabiles a carminibus suis prorsus exulare iubebant.^)

Si Homerus huius generis syllabarum quae digammi con• sonam excipientis vi productae sunt aeolica quam dicunt correptione*) uti omnino potuisset — id quod nonnullos

>) Consentaneum est eandem legem valere in /ol /έ /^o pronominibos encliticis quibus syllabas antecedentes semper produci post Hermanoi disputationem Orpb. 774 sqq. constat; cf. Knoes de digammo 211. Pancos errores, maximam partem dudum correctos, occurrere in tanta haram vocularum frequentia non mirum.

*) Nam quae in hac re afferri posse videntar exempla perquam dubit sunt. iyiyfjxoyja facili negotio correcCam est. De tlyoaiyaiog: iyoaixdiav infra agam. iyyέπω Μπω ex *iyσ(πω (Bragmann Μϋ. I 23), non ex ^iyJέnω (id. KZ. XXV 805) natum est. iyyinw: ^xtftya ^^ iQQtoy: τρηρός, -ίτηρος (-J?(?- ex *-^σρ-). Brugmanni *^y/oπη = ^yonη (KZ. XXV 306 n. 2) commentum est caducum (rad. cnek? βΙβύ. j§dati gemere; cf. radd. iyex iyeS• in lyijyoxa ineyqyo&cy).

•) Apad Homerum non leguntur qnalia apad Tbeognidem ayrn^iyety 740 Theocritum ωομάτορα VIII 14 in epigrammate Allen Papers etc. p. 185 nr. LXI 2 dymXyovaa apud Manethonem ^ιαόμοι^ος (saepissime) simm.

«) Cf. de bac re Fick II. p. 547 cui tamen ne de Aeoliim quidem dia- lecto accedere possam.

— 129 —

sumere video pro demonstrato — res longe aliter sese haberet et Homeri sermo multo similior esset noviciis poetis quorum usus a legis illius severitate toto caelo distat: quod ne temere a me pronuntiatum putes, vide sis quae 0. Schneider^) Cobet*) Harder^) de χαλάς ϊσος collegerunt et quae ipse addidi inter legendum ex aliorum poetamm carminibas enotata. In paucis scaenicorum hexametris invenies γονάτων Ar. Pac. 1113, κατά- ρατί ibid. 1077. 1272; χοραι in versu Euripidis (fr. 18):

cfolrvcrai ^στι, χόραι' το J" ^ήτυμον ούχ ίχω eineiy.

Brevi spatio interiecto iuxta leguntur κάλος et καλός Kaibel nr. 938, 2 et 4; μόνφ et μοννον nr. 674, 2 et 8; νόσων et νοχ'σψ nr. 1035, 6 et 11; νόσων et νονσο- nr. 243, 7 et 11; νονσαν et τίνειν nr. 190, 4 et 5; χονρα et ξδνοι nr. 205, 2 et 7; ξένε et χονρην m, 346, 1 et 2.

Έ mensurae variatione lasam s. elegantiam captant recen- tiores poetae haud raro scientes et volentes cuius rei exempla aliqnot congessit 0. Schneider (Callim. I 153) versus tamen in hac re maxime memorabilis (A. Plan. 309, 2) forte oblitus:

ηρέσβν^ faoy χούροις, iaov άδόνια xOQfcig.

Cf. etiam A. Plan. 131, 3

xovQU γά{ί 7ΐρονηΒμ\\)^ xOQUig qoyoy, άραίΟί (Γ d^^qy,

Ovid. Trist. 4, 4, 55:

Frigida me cohibent Euxini litora Ponti: Dictas ab antiquis Axenus ille fuit.

Kaibel nr. 314, 15 sq. :

xai ΊΟτζ Λ; μ" ίτέρα yoaog είλ( χαχίστη rijg ηροιέρης yovaov ηουΐύ τι χειρότερη.

Allen Papers of the Am. school of Class. Stud. at Athens IV p. 188 nr. LXXXmb 4

liiyiOiy r) γ€yίτειρ' ίΐργηλέοις ^tyioig.

In corpore Theocriteorum (Ziegler ed. III) vocabula quae huc facinnt 229ies offendi, producta vocali 82is, correpta 147ies; carminibas quae nullam productionis exemplam prae-

1) Calliinach. I 158; ind. voc. Callim. Π s. τν. χόρη, χούρη, μόyoς, νόσος, Uvog; ad Nicandr. Ther. ty. 248. 287, ind. voc. Nicandr. 8. χεινόω, χενάω, χόρη, χοΰρος, μόνος, μούνος, νόσος, νούαος, — Callimachus habet χαΧός 14er, χαΧός 8ies; ϊαος quater, Ισος qaater; Theognis χάΧός 9ies, χαΧός llel. Adde Bionis epitaph. Adon. ubi χαΧός llel, χαΧός 5ies occur- rit. — άγαΧ]μα χάΧον in inscriptione ionica Hipponacte vetustiore Bechtel nr. 58, 1.

*) Cobet Var. lect 393 sqq.

s) Harder de α vocali p. 23.

Scholse, QiuMfltionei epio*•. 9

— 130 —

bent sepositis (ΠΙ. IV. IX. Χ. XI. XIV. XIX. XXI. XXIX. XXX. XXXI?) in ceteris 109ies correpta vocali, 82ies producta.

carmen i. χάλός lOies: χαλος semel (v. 34).

carmen IL χάλός 5ies: χυλός semel (v. 125). μόνον vv. 100. 126: μώνα V. 64. ξβ/Voio V. 162; ξεινα ν. 154; oiaov ν. 104: νοσώ ν. 95; Ισον ν. 107. —

ο^λΓ (ηάγιι^ ΰαγύδι xakoy '/QOa πύ»'τοβ•€^ ϊσα (ν. 110).

carmen V. ΐσω ν. 25: ίσοπαλής ν. 30. χάλος 6ies. ξένος νν. 66. 78.

carmen VI. χάλος 7ies: χαλός νν. 14. 19. Ισως ν. 31,

"Αρατε V. 2: χώ()α V. 36. τΊολλήκις ώ ΙΙολύξ^αμ( ι« μι^ χαλά χαλά πέφηνιηι (ν. 19 ubi ν. Fr.-HilL)

carmen VIL χαλός 4er: χαλος ν. 132. Ξενεας ν. 73: ξείνοψ ν. 119, g«rj}tov ν. 129.''Αρατος VV. 102. 122: iVoi^ ν. 46. ΛΛτηίΑη νίΤΙ.

. carmen VIU.

. carmen \iu.,

Xfvxoy χήρο^ ^χοιοαν, *laoy χάιω, Ισον ανωΘ^ίν (ν. 19). ίσομάτορα V. 14. χάλος 6ies, μόνος V. 60, χόρα V. 73: είρο- πόχων V. 9.

carmen X1L ϊσφ ν. 15: ϊσον ν. 36. χάλόν ν. 23: xovot ν. 1 ; ξίΓνον ν. 29.

carmen Χ111, χάλός ν. 3 (bis); μόνοις ν. 1; «^'«^ό^ Λ^ 75:

χοι;()ος V. 46 ; γοννασι χονρον V. 53.

carmen XV. χάλος Sies; μονώτατος ν. 137: κώροί ν. 120.

carmen XVL Ισος ν. 80: ίσος ν. 60. γονάτεσσι V. 11; ίξίΧίνωσί)/ ν. 40: χονρη ter; (^οί;ρα V. 78; ξεινοόόχον \. 27; φιλοξί/νο/σι ν. 39.

carmen XV1L χάλός νν. 6. 7: χονρα ν. 36; χονρε ν. 66;

ίσος ter; μοννος V. 121.

Carmen Xyii/. χόρα νν. 24. 38: χουροτρόφος ν. 50. ηαρϊ- σω^γι ν. 25: Ισον ν. 51. χάλός W. 26. 38: βαρυγοννατος ν. 10; μοννος V. 18; δειράν V. 57.

carmen XX. χάλός ter: χάλός ν. 30. μόνα ν. 42: ^oiVjy

ν. 45. νοσέοντι V. 9.

carmen XXII. χόρη νν. 138. 159: χονρη νν. 5. 179. ξενίων ν. 60; χολ€οΓο ν. 191: Ιεΐνος W. 54. 134; ξ^Λέζί ν. 61. στεινίΐ, ν. 94; άπεστείνωτο V. 102. ίονρ- VV. 185. 190.

carmen XXIII. χάλός 5ies; όλον ν. 25: χώ()α νν. 12. 22.

ουδών ν. 50.

carmen XXIV. χάλόν ν. 5; χολβό^ ν. 45: ονδόν ν. 15;

γοννατι V. 76; δονρατι V. 125.

carmen ZZF in hac ut in aliis rebus proxime accedit ad

- 131 -

epici nsus similitiidinem : %Hvoq 5ies; οίρονς ν. 27; νονσης ν. 121: ίρβσ^α* V. 64.

carmen XXVIL xsv6y ν. 3; μόνον ν. 15: χυλός oies;

χώρα 4er.

^ftr (p^t) rac ITttqiteg xoloy αζ(θ xai avy€ xtuqa, χαιρετώ ic Πα^ία' μ6yoy i'Jl«Of Ί^ρκμίς €ίη (14 sq.)•

carmen XXVIII. ξενω ν. 23 : ξεννον 6. νοσοις ν. 20.

epigrammata. χαλός quater. νόσων 8, 2. όλον 17, G. ξένος

11, 3. 17, 1: ξίΓνος 9, 1. 14, 1. ξεινης 11, 3. Ισον 14, 1: iVov

1δ, 2. κονρον 20, 4.

*ι) μιν t&(tij.>((y hrtiooi tni If /#";<: ^iyoy oyrn (11, 3). ίίοιοΐς xtci 'ifiyoiOiy iaoy y^μ(t JJf ιρά^κζα (14, 1\

Plura eiusdem generis constipare cum lectoris et meo ipsius taedio non tanti videtar: quae sub uno oculorum con- specta posui sufficere opinor, unde discas qualem Homerum nos hodie legeremus — procul dubio longe diversum ab eo quem nunc manu versamus ! — si vetustissinii illi poetae licen- tiam quam iniuria correptionem aeolicam vocitant probatam habaissent et admissam.

Quae cum ita sint, si in aliqua voce aut omnibus aut per- multLs locis bomencis quorum numerus de corruptelis casa ortis cogitari vetat syllaba corripitur, inde continuo efficias initio syllabae insequentis omnino nunquam digamma extitisse ^) aat Homeram uti potuisse altera eiasdem vocis forma postea a consaetadine intermissa ideoque ab iis qui carmina per manns tradebant extrusa, in qua digammo non consona, sed vocalis anteiret itaque positioni aut productioni sappletoriae non locus esset.

Hinc quae consecuntur breviter adumbremus oportet.

1. Falsi sunt qui dativi plur. terminationem -σ**) ex -σ/ι repetierunt velut Mahlow AEO 99. Nam φρασ/ γοννασι

άνόράσι σφ/σι δώμασι χτήμασι ομμασι εγχασι χνμασι προη- ώπασι ονασι ημασι αρμασι επάΧξεσι οξεσιν διδυμάοπι πΧείοαι άστράσι αξοσι λιμεαι χρείσσοσι δαίμοσι ποιμεσι δάχρνσι δρνσ/ συσί Ιχ^σι όφρνσι χνσιν πολέσιν νίάσι ΙΧί sola Iliade syllabas

paenultimas amplius 200ies coiripiunt. ηολεσσι igitor et similia

>) Sic S-iyag τίρης Don ex *9^iy/ttg *τ(ρ/ας nata esse et ploriina falsa eoram quae Fick GOA. 1881 p. 1442 coniectatur de uolfiy all. ostendit Homeri usas qui syllabas initiales constanter corripit.

«.) V. nunc Thnrneysen KZ. XXVII 177.

9*

— 132 —

ex *πολέσ/ι ducere non licet, sed alia circumspicienda ex- plicatio.

Nomina simplicia in -νς (gen. -νος) initio fere in -ϊς exiisse certum est, cuius rei etiam posteriorum sermoni aliqaot vestigia impressa sunt/) plura servavit Homerus quem vocis νεχνς ultimam nunquam corripuisse Hartel^) docuit; cf. etiam βοτρνδον Β S9 quamquam βότρνς teste Herodiano I 527, 10 L. postea in brevem cadebat.

πίτνς γέννς nominum quantitatem homericam') (N 390. η 483) non novimus, sed nihil obstat*) quominus atmmqae longa V vocali donemus, cum praesertim Euripides vocis γ4ννς ultimam produxerit El. 1213 et frgm. 530, 6 γέννν ίπαλΐ

Nomina ίη -ns sanscritica retinent in dativis pluralis w productum, quod etiam in graeca lingua, quae postea demum υ ante vocjales legitime natum^) dativis quoque pluralis inse- ruisse potest, aliquando factum esse non est incredibile; media igitur syllaba producta in νέχνσσι γένυσσι π/τνσσι λ 569. χ 401. ψ 45. t 186. -^ 416 ηοη habet quo iure oflFendaris, dummodo geminatione sublata νεχϋσι γέννσι πίτνσι rescripseris auctore Brugmanno (Gr. Gr. § 90).*^) Accuratissime respondent sans• critico vadhu-shti. Ut posteriores has formas, quarnm loco ipsi datiyis vincvai γέννσι πίτνσι (e. gr. Eurip. frgm. 537, 2 γένίσι) utebantur, vocali brevi ex aliis casibus νέχνος νεχνες νεχνων accersita in -νσσί matarent, commoti sunt faUad

1) Kuehner I> 843. Nauck-Schneidewin in Soph. Trachin. 271. G. Meyeri § 819 p. 810.

' «) Hom. Stud. 1« 104.

') τϊίτνς Theocrit. III 38. AP. VU 703, 3. Callim. h. ΙΠ 201. Cf. epimetrum V. γένΰς Theocrit. XIV 69 alias.

«) scrt. hanus quod G. Meyer adduxit nihil probat; cf. graeca nomina in -tvg et scrt. in 'tus, ηί-ιυς a radice pl (in η(ων) cuius participium pinus a Romanis ad idem arboram genus designandum adhibetur derivatam est suffixo ex βρωτυς et similibus notissimo; cf. Fick Or. Occ. III 115 qiii scrt. pltu-daru (pita-daru) in comparationem vocavit. Uti potait loco Sophoclis Trach. 766 Ttietga άρΰς = πίνχη. ηίΰχη =*= fiuhta 'der feuchtt i. e. harzige Baam'; cf. lay fvxokloy άρυος Ιχμάύα ΑΡ. VI 109, 5.

δ) yiyvog ^ *γεμΰ/ος -c *γένυος\ cf. Osthoff MU. IV 354.

^) γένυσσι ex γενύεσσι, contfactum esse (Ahrens Philol. IV 604 al.) ne disputatio quidem quam nuper F. Weck de datiyis plur. graecis instituit Philol. XLIII 32 sq. (cf. imprimis 56) cuiqaam persuadebit. Neque audiendus Mucke de conson. gemin. 5 de his et de ηολέσσι disserens.

— 133 —

aliorum datiyomm analogia (/επεσσιν: ί'πεσι; όεπασσι: όεηασι;

ιρισσι Λ 27 ex *i^iS-Gi^Y ϊρισι etc.).*) Tribus quos Homero vindicavimus datiyis in -ΰσι hand sdo an addi debeat μρη- στνσιν h. h. Apoll. 208 a librariis in μνηστί^σιν corruptus•) (μνηστνσιν 'Brautfahrten').

At — dixerit quispiam — cur Homerus cui modo ntjvat

γέννα ι νέχνσι μνηστνσι reddidisti nusquam σνσι ιχ&νσι δρναί

οφρνσι^) sibi indulsit?^) Huic legem quam poetae epici pri-

scae aetatis in hac re secuti sint satis claram esse respondebo :

nomina monosyllaba (radicalia)^ vocalem corripiunt velut

^ρνσι' uvat οφρνσι (scrt. bhrU) ΙχΟνσι (-= *χβΐίσι; cf. lit. ZUvls

piscis); nomina plurium syllabaram (suffixo aucta) producunt:

γετΰσί πίτνοι νεχνϋΐ μνηστνσι.

Regulae obstare videntur

1. έριννσιν υ 78, cuius in locam tamen haud scio an ίριννσ' αμφιπολενειν restituendum sit,') nisi forte V in hac voce correptum pro recentioris originis®) indicio habere prae- toleris.

2. μνσιν cuius notitiam debent Herodiano (Π 642, 3L.) Joh. Schmidt (KZ. XXV 21) et OsthoflF (MU. IV 217). Hanc

1) Nihil egit Oehler 1. 1. 51 not. 27 qui jQig et igig discernere neglexit.

s) φ 137. 164 Naack recte aayiaaiy commendare yidetur. σ 173 cam librorum parte άάχρυοισι scribendam , quod correptionis atticae exemplum in carmine recenti non yexayerim; άάχρΰσσι (a stirpe βάχ^ΰ- derivatum) qaod Nauck et Paulson stud. Hesiod. I de re metrica 62 nr. l defendunt ab Homeri consaetudine prorsus abhorret; dativi γένυααι, cett. (a stirpibas γένϋ- cett. profecti) longe aliiis ordinis sunt.

*) De comiptela cf. Είληθ^υια quo de infra agam ; v. 1. χι&αριστην (pro -ιστίων) Β 600. Bauuack Inschr. v. Gortyn. 72.

*) σΰσί Ε 783. Ιχ&νσι Τ 268. Φ 122. Λ 82. μ 252. ο 480. Hes. Ορρ. 277 ubi cod. Μ et gramm. Cram. an. Paris. III 459 Ιχ&νσι contra metrum. δρύσί S 398. ι 186 iuxta πίτυσσι-, h. h. ed. Gem. II 349. όψρυβι, Α 528. / 620. JV 88. S* 236. Ο 102. 608. Ρ 209. Υ 151. Ψ 396. (Τ 153. ^ 86. 531. ι 468. μ 194. π 164. φ 431.

*) cf. Orph. Argonaat. 471 ed. Abel όψρΰσιν.

*) ίχδ-νς ό^ρΰς a monosyllabaram parte stare docet circumflexus ab Herodiano II 615, 22 praescriptas ; cf. Ahrens KZ. III 99.

7) De -σι elisione minato v. nanc Weck 1. l. 50; cf. tamen etiam Brugmann Problem 74. — Isyllas Epidaurius scripsit ^Qyeoi (Χκίας (i. e. ^qy^o" ilatag), — Collitz nr. 391, 5 τύς yoyeva' αΰτώΐ (yoyivg Fick; at ni fallor Boeoti dixissent γoyείυς),

*) Wilamowitz Hom. Untersach. 63 sq.

— 134 — forraam usquam inveniri negaverat Orion, ') contra queni dis-

putat ChoeroboscUS 115, 10 ενρισχομεν avTQ έχον το υ ixji- ταμένον xui σννεσταλμένορ iv τγι Βατραχομυομαχία^ cuias V- 260

in Laureutiano sic legitur:

r^y (Xi τις kv μν€οσι νέος ηηις έξοχος αλλωμ

in Vaticano contra sic:

Unde in archetypo versum mutilatum infuisse aliquot syllabis lacuna haustis quam postea librarii suo periculo expleverint {νέος παις L; 6 η Μεριόάρπαξ V) novissimus editor Brandt iure coniecisse videtur.^) Versus ad fidem testis Choerobosci ita refingendus erit, ut prior dativi μϊσι' syllaba producatur. μύσι' legitur vv. 173. 174. 178.

Quid de μϋσίν statuenduin sit, monstrat Batrachomyo- machiae versus 191 χαταμνσαι , quod cum contra vetustonim poetarum consuetudinem peccet (Nauck Mel. gr. rom. IV 384 sq.) a Brandtio in χαταμνησαι corrigi oportuit; eadem medela adhibita scr. μϊσσιν quod recte formatum esse patet^) Ex μίσσί legitima debilitatione nascitur μυσι' forma volgaris.^)

πολέησι ηελεχεσσι bene explicavit Brugmann 1. 1. cni assentitiir G. Meyer (* § 376 p. 356) : 'das Nebeneinander von

επεσι und επεσσι sclieint homer. πελεχεσαι πολέσσι hervor-

gerufen zu haben'.^) Addere debuerunt οεσσι Ζ 2b Α 10(5

ι 418 quod non ex οίεσαι natum est. πολεσι: ηολέσσι = 6(j)(ai

Μ Orioni patrocinatur Lobeck Eleni. II 118 ^huius prosodiae — pro- ductae vocalis — exemplum in hoc et similibus ό()ύσί avai etc. nuUum extare' contendens, quae verba Lentz in nota ad Herodiani locum ex- arauda curavit ipse nihil addens, et Bergk Opusc. ed. Peppm. II 270.

>) Brandt neglexit Choerobosci testimonium.

*) *mUs: *mU80i(i *mus-8i (lat. mRi, tnUris μυσφόνος)', cf. Joh. Schinidt KZ. XXV 21. Pluralbild. der idg. Neutra 219 n. μύες (= lat. mnres) tradi- tum eet in Epicharmi versu μνες ίί}^>ηατ€ίί ιε χι λ, fr. 28 Ahr. recte defen- 8um a Bergkio 1. 1 , sed falso cum ό^νός Hesiodeo comparatum ^.y. infra libr. III). Cf. etiam μϋώ^ == *mns6n. Nicandri μνοδόχος quo ulitur etiam Ostboff 1. I. fortasse υ metri causa productum habet Longae vocalis vestigium senravit coropositum μύγαλη Cephisodor. frgin. 7 I 801. Anaxandr. frgm. 30, 14 II 150 Kock. De corruptela (μίσσίμ: μναί*') cf. Curtius Leipz. Stud. III 189 sqq. de ίσησι χονίααίος disputans.

«) h. h. Merc. 152 (Ιγνυσι) versus desperatus est.

^) nftTQiiaat (G. Meyer^ § 374) ex ηατ^ήσι ad analogiam datifi dinicaat (: όέηαοι) fictum est. — Hermanni μά(}τνσοι fide caret; v. Bergk^ ad HippoD. frgm. 51, 1 Meineke ad Hippon. 36, 1.

— 135 — (cf. €πάλξ(σί Χ 3): o{f)eiiai. Fick perperam scripsit Α 106

οίσσί, *)

2. Qui hom. €tyfxa att. lesb.*) ενεχα ex *€v/€xa nata coniiciunt') correptionem vocalis quae in h^exa c. 30ies ab Homero admittitar explicare debuenint. De necessitate qua- dam metrica — ut rem exemplo illustrem, in auxiliam vocari (ίροτών fv€xa quia neque βροτών siyfxu neque stvexa βροτών in versum incladi poterat — cum Wackernagelio*) cogitare eo minns licet, quandoqiiidem poetis liberiore vocabulorum collocatione quae ne a pedestrium qaidem sermone abhorrebat*) uti con- cessnm erat.^} Accedit qaod locis sat mnltis ne haec quidem parata est excnsatio, si vere est excasatio: u4 110. 152. 574. £ 640. η 18. Ρ 92. Υ 21. λ 549. ο 344. η 31. ρ 288. τ 413. Ψ 20. 155. ω 251.

At productio in εΐνεχα nnlla alia re qaam / aliquando post V collocato explicari posse videtur:^) quid igitur sta- taendam de hac praepositione qaam digamma modo requirere modo respuere apparet?

Homerum opinor duas eiusdem praepositionis formas usur- pare potuisse quaram altera *€v/€xa faent, alterius quam nos qnidem non novimus syllaba initialis nasali caraerit. Hanc formam coniectura resuscitaturum iusto audacius et paene alacinantis more agere quamvis non ignorem, attamen, ne quid desideres, in epimetro VI ab ipsius linguae graecae testi- moniis profectus praepositionem quandam quasi constrnere conatus sum quae cum a brevi syllaba incipiat, tnm eam aliquando in usu fiiisse per se non incredibile sit.

3. Α vero abeiravit Wackeniagel "Όλυμπος et Ουλνμηος ex *νλ/νμπος (similiter Bezzenberger BB. IV 335), το 6ρος

1) Homerico otaat comparandae sunt formae prorsus eadem ratione noTaUe Kaibel or. 609, 1 (863, 11) ηολίαίς Jf jtoXfaaty, Manetb. ^i 591 sq. fy i( noltaatv \ ίίλλοτρ((ας; ibid. ^4 314 akvafaoi.

•) De lesb. iytxn (non fyyfxn) cf. supra pag. 6.

») Ebel KZ. V 67. Wackernagel XXV 262. Osthoff Perfect. 334 sqq. BnigmaDn Gr. Gr. § 198.

*) Wackernagel loco modo laudato.

*) odaf τονς ιιΐηοιάζοντας τών αντων ixttrtQOig fyfxrc σvy6y^f(ς Iso- crat. ;;t. icyiiooa. (XV) 105 (224).

«) 'EUyqg μfy αηωΐόμίθ^ fiyfxfc jtokkol λ 438 (ω 251).

7) Cf. imprimis r 377. Sl 501. 6 145. Ζ 328. Η 89. ν 268 et quae libr. ΪΙ de tribreTibos disseremus.

— 136 —

etOvQ€og οχ *ορ/ος *ορ/€ος ducens, quandoquidem et Όλν/ιτιος et ορός saepiseime apnd Homerum correpta vocali initiali legnntar.

4. Idem iudicium tulit de productione metrica non pro- bandum KZ. XXV 264 his verbis:

*AUS diesem Schwanken — ietvog: ξενιη, eivexa: evixa

etc. — oflfenbar haben sich die epischen Dichter das Becht genommen, in metrisch wegen der Menge der Eftrzen un- brauchbaren Wortem α m ά, ε m ei, ο ia ov, also in der- selben Weise zu delmen, wie bei verlorenem Digamma.'

Hanc enim liberam inter formas productas (^ξείνος) et correptas (ξένος) optionem, quam Wackernagel poetis largitnr, a genuino Homero prorsns abfuisse intelleximus.

Liber alter,

Praefanda praefatos et cnrsa dispatandi eo redactos unde profecti sumus iam tempas est ad id ipsum quod huic com- mentationi propositam accingi exequendum.

Verba factarns smn de syllabarnm quas usus et con- snetado vitae breves esse volunt productione a poetis ob metram admissa. In ipso limine audii*e videor in hunc fere modum obloquentem :

Ut tibi concesserim poetas versibus suis inseruisse voces inhabilis et a metri lege abhorrentis mensurae: hoc contra te intendo eos in hac re sic versatos esse, ut necessitate victi in dactyli locum tribrevi, in choriambi paeone (vaa^-), in molossi vicem cretico snbstitutis metrnm et rhythmam aliquatenus pes- sam dare maUent, quam ab usu sermonis discedentes ipsam yocabnloram versibas resultantiam quantitatem ad metri et rhythmi normam exigere vocalibus brevibus inter redtandum pronuntiatLone porrectis.

Cai in hanc sententiam dispatanti responsum paratum est nec longinqaitas repetendum. Quid in hac re ipsi poetae secuti sint, non aUande diiadicari potest qaam ex traditione et recentiorum consaetadine , quarum testimoiiia si fere con- spirare intellexeris , nefas erit nisi gravissimis causis com- motam harum partes deserere et poetis obtrudere nova et inaadita et ipsius antiquitatis testimoniis destituta.

Primo conferantur quae in universum edisserit Dionysius Halicam. de compositione verborum cap. XI ad hanc quoque quaestioQem facientia, quamquam illo loco non de ipso yersu

heroico senno est: τάς λέξεις τοις μελεσιν νποτάττειν αξιοΐ, %ftl ον τ« μεΧη ταΐς λεξεσιν, ώς εξ άλλων τε πολλών δηλον χαί μάλιστα των Εύριπίδου μελών, α πεπο/ηχε την Ήλεχτραν λε- γσυσαν εν Όρεστιι προς τον χορον. — το ί' αντο γίνεται χαι περί τους ρυθμούς' ή μεν γαρ πεζή λεξις ονόενος οντ* ονόματος

— 138 —

υντ€ βήματος βιάζεται τονς χρόνους οντε μετατι'θησιν' αλλ' οΐας παρειληφε τγι φνσει τας σνλλαβάς τάς τε μακράς xai τάς βρα- χε/ας, τοιαύτας φυλάσσει, ή δε ρνβ-μιχη χαι μουσική μετα- βύλλουσιν αύτάς μειοϋσαι χαι ανξονσαι, ώστε πολλάχις εις τάναντι'α μεταχωρείν, ον γαρ ταΓς συλλαβαις άηευ^ννουσι τονς χρόνους, αλλά τοις χρονοις τάς συλλαβάς.

Igitur si certant rhythinus et sollemnis vocabuli qnantitas, ille superior discedit, haec, quamvis sermonis consuetadine obstrepente, mutationem subit.

Idem aliquando in epicis carminibus evenisse testis est tradita horum carminum forma: invenimus enim fere in Voca- bulis quorum mensuram volgarem versus aspernatur ει (recen- tiore aetate a solita depravatione non magis tutnm qiiam illad ει quod est vocabulis φύσει insitnm; cf. iv ^A/itj infra affe- rendum) ex ε, ου ex ο productum — exempla porriget ipsa quam leges commentatio suo quodque loco inserta — , unde necessario consectaneum est, ut etiam in άθ-άνατος νλαχήμωροι μετεχια&ον alus quae horum similia sunt, sicubi priores syl- labae iii versibus dactyli {u&ava- νλαχο-) aut anapaesti (μετ- εχι-) vicem explent, vocales (« l ϋ) contra loquendi leges recitatione produci suraamus. Hoc ne contra veritatem con- cludendo efFecisse arguamur, cautum est fortuna benigna quae Quintiliani de nomine Italiae (τ in prosa oratione, i apiid epicos)*) Herodiani de αθάνατος Choerobosci de Σιχελι'δης quae infra exscribam testimonia nobis adservavit. Ut 6 et ο productione metrica aflfecta in ει et ου, non in' η ^t ω abirent, inde factum, quod aevo vetustiore ω cum o, η cum ε non modo quanti- ' tate sed etiam qualitate discrepabant et eadem prorsus ratio inter « et it, ο et ου intercedebat quae inter ά et ΰ, l et ΐ, V ei υ,

Argumentis quae attuli probatum est, si 'minus iam antea, attamen inde a qiiarto certe saeculo a. Clir. n. — quominus enim termino aliter constituto inferins descendamus, prohibent ipsa illa ει et ου ex £ et ο nata — Graecos, ubi inter poe- tarum verba olfenderent qnornm volgaris mensura a versns rhythmo abhorreret, haec vocabula ita pronimtiare solitos

») Procul dubio Romani suum Italia e graeco Ίτηλία rcpetierunt, quod primum invenio in Hermippi coniici hexametris. Cf. Kaibel nr. 574, 2 Είταλίη (i. e. ^h.).

— 139 —

esse, ut vocalis quautitas contra sermouis usum ex ν e r s u s lege mutaretur, anxie caventes ne quid detrimenti caperet rhythmus. Idem admiserant recentiores, retenta tamen anti- quitas £ in ft (o in ov) mutandi consuetudine, cum ipsi versus facerent, vel in nominibus propriis ; cf. praeter Apollonii BJiodii Κλειοπάτρη (Argonaut. Π 239) exempla nominum Θειοτέλης θ€ΐοφάνη Κλπσγενης infra ex Kaibelii Epigrammatis colli- genda, imprimis vero nr. 212 (v. 2 θειοφι'λα) cui epigrammati praescripta suut metri vinculo soluta quae veram nominis

formam exMbent: Θεοφιλα χρήστη χαιρε.^)

Hanc vocales ob metrum vere producendi consuetadinem qnam maximo fere testium consensu comprobari videbimus Graecos recentiore demum terapore, simul abrogato usu qui antea obtinuisset longe diverso, novarum rerum quasi appe- tentes institaisse cur credamns causae ne umbram quidem dispicio; immo yero proximum est illam inde ab ipsorum vetastissimorum poetarum aevo per genera αοιδών et ραψφόών servatam semper et ubique Grtieciae viguisse.*) Huias sen- tentiae eo augetur probabilitas, quod hinc inde lyrici et scae- nici Sappho Pindarus Aeschylus cett. in versuum generibus, ubi haud facile de moris contra metri legem deficientibus

COgitaveris, άθ-άνατος άχάματης χνάνεος όιογενής ita adhibent,

ut vocales « ν ι longae syllabae sedem occupent: id quod ex epicormn nsus imitatione admissam esse mihi pro certo est. Quas ob causas pergam loqui hoc libro de productione

*) Huic usui quae non accommodata sunt, velut Θεοφίλου quod chori- ambi locum obtinet Kaibel nr. 152, 4, non difficilem habent explicatum. Verebantur eniin nonnulli epigrammatum auctores aut sculptores nominis formam productioue vocalis quam versus poscebat litteris expressa a vera et genuina nimis deflectere, quam vel cum versus damno legentium oculis incorruptam subicere haud eine ratione suuni putasse videntur prae ceteris id agentes, ut fides tituli historica integra praestaretur. Alia hoc genus errori s. corruptelae originem debere possunt, velut quae in libris passira leguntur ΠοΙνύάμης gimm.; cf. Kaibel nr. 864, cuius tituli versas prior exbibet Sfynyo{}«, alter SfiynyOQrty (sic etiam nr. 865, 2).

>) Cave tamen ne ad unum omDia quae producta vocali uunc reci- tantur et a Graecis quoque recentioris aeri recitata esse vero simile est etiam in ore ipsorura poetarum productioneni recepisse temere credas. In- Teniantur in Homero procul diibio quae olim correpta vocali a recitantibus proferebantur , quamquam versus ut niinc quidem res sese habent longam eyllabam sibi poscere videtur: quae expedict liber tertius.

— 140 —

metrica, non de yocibus retenta sollemni mensura contra metri legem versui insertis.

Jones et (si tamen) Dpres moram qnae yocabnlis inliabilis quantitatis deest yocalis productione, Aeoles consonae gemi- natione (&$ρράηονος πέρρνσι) compensare solitos fuisse recte animadvertit Fick, in eo tamen errans, quod productione metrica non qaantitatem modo, sed qualitatem quoque vocalis mutari potoisse suspicatus est. ^) Quod ita cum remm natura et usQ poetarum ε m ει, ο ia ov producentium et ploriinis traditionis testimoniis pugnat, ut nisi victus certissiinis exemplis — qualia tamen non adsunt — assentiri nequeam. Quae hnc pertinere visa, suo loco tractabuntur ; de ηκή Archilochi dixi pag. 6. Geminationis exempla in Homero obvia fortasse in sermonis aeolici vestigiis homericis numeranda.

Quae leguntur apud Mahlowium AEO 132: 'Wenn bei Homer ein Wort gebraucht werden muss, das nicht in das Versmass passt, so wird niemals der durch den Versaccent gehobene kurze Vocal verlftngert; wenn mkn άνέρες άπονε- εσθ^αι ά&άνατος im dactylischen Versmass branchen durfte — die bei der Recitation schwerlich ανερες u. s. f., sondem άννέρες gesprochen wurden — so lag nicht der geringste Grund vor' e. q. s. unde didicerit auctor, nescio. Ego tra- ditionis fidem deserere nefas duco priasqnam ementitam eam esse atqne fallacem iusta argamentatione demonstratom erit. Qaod ad hoc temporis nec factum est nec fleri quomodo possit equidem video.

I. Vocabula quae ob brevium syllabarum continuo sese excipientium numerum sine mensurae muta- tione versus epicus non admittit unam ictii producunt.

In vocabulis quae a tribus brevibus incipiunt sequente longa, poetae potuerunt quidem praeter primam tertiam quo- qne, in iis quae a tribus breyibus incipientia in andpitem (vocalem longam s. brevem cum consona) exeunt, etiam alteram vel tertiam ictu eflFerre, sed malebant in omnibus primam, a qua consuetudine non recedunt iiisi causa est peculiaris.

Inter omnes fere constat et inde a temporibus veterum

1) Similiter iam Ahrens Philolog. XXXV 22 alii.

— 141 —

grammaticoram quorum princeps Herodianus in libello περί όιχρόνων conscripto (U 15, 29 L.) hanc sententiam protulit

^ά&άνατος xai άχάματος εξέτειναν το α άιά τάς επάλληλους τεσσάρας βραχείας αϊτινες άδετοι' εισιν εν ηρωϊχψ μετρώ*

semper constabat, αδύνατος et άχάματος — quibus addenda ut itidem comparata αηάλαμος Hes. Opp. 20 (Pind. 01. I 59), ανέφελος ζ 45 *) αφασίη Ρ 695 d 704 a codicum parte traditum atque a Nauckio Ρ 695 receptum^) — φύσει*) brevi syllaba

1) Enoes de digammo 235; cf. quae disserit idem 231 sqq. Oehler 1. 1. 13.

•) aactore Cobeto Misc. crit. 404. — att. αφασία; cf. ex. gr. Eur. Herc. fdr. 515. Ipb. Aul. 837 ίίψααία μ" ίχει; Plat. legg. 636 £ tiqaaitt / ημάς L•€μβάytί ~ Ρ 695 Jijy όέ μιν αφ€(α(η λαβε»/. — αμφααίη quod habet etiam Apoll. Rhod. III 1372 (ex Eamelo Corinthio 9, ) teste scbolio) frustra toentur Tbierscb Gr. Gr.« § 173, Lobeck Elem. I 192, Doederlein Gloss. 2197, Cbrist Lautlebre 182, Bekker HBl. I 277 (Hoffmann Quaest. bomer. I 82) Curtius Grdz.» 306, Fick KZ. XXII 208 qui attulit Hesychii «γχα^- μον* ayω^εQη την κίχμήν quod βχ dy (dvte-) et hom. χάρμη 'Kampfeslust' compositam non recte putat; est enim vox Macedonica qua uti potuit Holsten (de Stesicbori et Ibyci dialecto et copia verborum 38) consuta ex praepositione iiya et vocabulo χάρμη = η (ηιόορκτίς quod Stesichorum et Ibycum adbibuisse novimus (Stesicb. frgm. 94 B.^; adde — collata voce χαλ- χίνΊης — χαλχοχάρμαι Pind. Pyth. V 82. Συράχοααι ιίν^ρών ϊηηων τε, αι^αρο- χαρμάν^ ΰαι,μόνιαι ιρόφοί Pytb. II 2, ubi σιάαροχαρμάν ad solos άνόρας pertinere arbitror). Mos erat Macedonum tradentiam se ^erigere hastas^ Lir. XXXIII 10. De notione compositi ά^^αρμος cf. ηγχωλιάΰεν- αλλε- α^αί' Κρητες Hes. (i. e. τα χώΐα ίΐμηάλλειν at ait Aristopban. Ran. 1358) quocam cognatam videtur ηαχωλιάζειν auf einem Beine steben oder geben (Eos II a. 1866 p. 328 sqq. — ώσι' 4φ iyog πορενσονται αχ(λους άαχωλί- ζοντες Plato Sympos. 190 D). *άαχωλος -< ^dy-axmlog (cf. αχ4λος'^ σχωλο- βατίζειν Epicbanni) 'qai incedit vel stat altero pede sablato'. Qua quis ratione είμφασίη collatis quae Ostboff EZ. XXIV 420 (v. etiam MU. I 98 sq. II 223) cui tamen accedere summo opere dubito de ^ = gr. tty et quae Enauer KZ. XXVII 29 de accentu participioram cum α privativo compositorum dispntat quodammodo tueri possit, baud ignoro, sed haius modi explicationem in permagno nomiDum ab a- priyativo incipientiam numero exemplo solitario adbibere non aasim. Nam qaae praeterea bac trahi yideo ab Oeblero 1. 1. 13 nibili sunt. De (?^^o()o^ -=: *^-σμορος y. qaae dixi KZ. XXIX 262 not. Glossa Hesycbii ιίλληχιί' άνευ χΐηρου mero errore scribendi depravata est. Isylli Epidaurii ά μη ορός (» άπορος V 66. Collitz nr. 3342 abi ν. Prellwitz) poeticae Hcentiae figmentum est ad falsae leciionis άμφασίη similitudinem accommodatuin.

^ ex scaenicis απαραμυ&ος (Aesch. Prometb. 183). Quos alia quoqae gimili ratione epicoram exemplo novasse (velut βυαοόοηαίηαλος) infra Tidebimus. — αίσιος Hes. Scut. 310 addubitatum verbo commemorasse aatis habeo.

*) Qui α in «θάνατος digammi ope (rf^/«V«rof) explicant Fick

- 14^ -

instructa, a poetis demum artiflciose prima vocali producta versui hexametro adaptata esse. Hanc sententiam unice veram iudico. ^) Nam ut certum est atque exploratum , syllabam initialem fuga nasalis si placet debilitatam esse, ita, ex quo Brugman egregia disputatione Curtii Studiis IX inserta hunc totum locum illustravit, non minus certum linguam graecam omnibus quotquot huc pe.rtinent vocabulis nasalem adeo radi- citus evolsisse, ut nullum eius vestigium relinqueretur et vocalis pura, vere brevis, nuUa sive consona sive consonae parte admixta, oreretur: quod idem in vocabulis quibus de hic agitur accidisse testis est forma att. ion. ί^άνατος, lege de ά m η mutando quae in his dialectis regnat satis comprobata. Neque dubito quin hac in re aliquantulum tribuendum sit adiectivis άχάμας απάλαμνος αψατος quamvis mensuram ex- pleant diversam.^) Nam quod de Saussure (Mel. Graux 738 sqq.) de lege quadam graecae linguae rhythmica fallacibus exemplis in avia deductus disputavit asserens iniucundae brevium syllabariim continuationi Graecos et productione et syncopa vocalium mederi solitos esse, quamquam in universum Curtii^) assensum tulit, minime piObandum est: quam rem

(BB, XII in Hesiodi theogoniae versione) Windisch (Verhandl. der S&chs. Ges. d. Wiss. 1889 p. 4 ann. i), et separant quae aperte eiusdein ordinis sunt (αχίίμιαος enim parili ratione expedire non licet: rad χκμ = scrt. ς<ιιη) nec curant Honieri usum qui iu hac radice &(ty: ^yij iie unum quidem digammi vestigium habet. Accedit quod veriloquium (scrt. dhvan = graec. &ay) a probabilitate longius abest.

») Ut cld-iiyarog αχάματος ίαιαλαμος non apud epicos solos, veram

etiam apud lyricos (e. gr. Sapph. 1, 1 14. Alcae. 80, 1. Pind. 01. I 59) tragicos (Porson ad Euripid. Med. 139 p. 28) comicos (Kock ad Aristopb. Ran. 629) — - αχύματος Aesch. Pers. 882. Aristoph. Nub. 285; a&tiyraog Ar. AchaTD. 53. Av. 1224. Ran. 629. Antiphanes frgm. 86, 6 II 46 E. (ft&ayaaiag -i-uiu— ); Alexis frgm. 1Γ)8, 2 II 355 {α&ίίμαΊΟς -^^Λ) all. — loDgam retinerent, factum est Homeri Hesiodique auctoritate, quorum sermonis imitatio apud posteriores late patet neque facile quemquam poetarum prorsus reliquit intactum (Hermaun de em. rat. gr. gr. 443, qui etiam \αό&(ος [Porson. ad Eurip. Orest. 9. Aeschyl. Pers. 80. 847J simm. huc venssime traxit; οΐ.Ίσοχράτονς (^Λ— ) Strattis frgm. :< I 712 K.).

*) Non minus mensurae adiectivorum αάαμίαος (Aeschyl. Sept. 215. Suppl. 131 coll. Choephor. 50. — Eiirip. Phoen. 640) άλίμ(μομ (Aesch. Suppl. 734) ά/ιόΐεμο^ (Aesch. Choeph. 50), nominis αμκΘ^Ιί^ (Eurip. Med. 224 Hippolyt. 951).

*) qui olim similia proposuerat Tempora und Modi 144 de aoi^on(\iog *1μ€μόας άολιχηοίΐμος aliis. — Zur Krit. d. Deuesten Sprachf. 51.

— 143 —

nonc nberius persequi ut supersedere possimns, effecit egregia Wackernagelii opera.^) Hoc quidem sine dubio verum,*) tres ploresve breves syllabas sese contmuo nulla longa interposita excipientes Graecorum auri tereti aliqaantolum movisse fastidii; at ab hoc vitio si qnod est ut caverent, nusquam plane nova moliti snnt syllabis ampntatis vel extensis,^) sed nihil aliud qoam hinc inde yarias vocabuloram formas quae dudum a lingna procnsae initio promiscue asorpabantur postea ratione quadam ita distribuerunt ut auriam iudicio satisfieret:*) quod in αθάνατος άχάματος et quae sunt similia non cadit.

Panca quae ad hunc locum spectant a de Saussurio ad sastentandam sententiam saam prolata et a Wackernagelio qnoqae minus recte tractata mihi iinponunt officium pauUulum exspatiandi.

De vocabulis in -ωαννη technici haec docent: ωσηερ τα

δια του -ώτερος , όντως χαι δια τον -ωαννη , fi μεν a/fi την προ τον ω σνλλαβην βραχεΐαν, δια τον ω γράφεται, άγιωσννη,

Ίερωσννη χτλ.,^) cui opinioni calculum suum adicere non dubi- tamnt huius saecali grammatici : *^) qua in re viros doctissimos inimane quantam errasse facile est ad demonstrandum. Nam, ut taceam de exemplo contrario ηγεμύαννα/) Ίερωσννη quod nnum bonae aetatis esse Buttmann et Lobeck recte adno- tant®) omnino non ad adiectivum Ιερός pertinere clamat significatio; denotat enim non ro ίερον είναι, sed το ίερέα

1) Das Dehnungsgesetz der griech. Compoeita. Basel 1889. Lex rhyth- mica, cui originem debere legem coniparationis graecae {'ότ(ρος, κ,ωϊίοος) qaam alii aliter explicant (Meunier les compos^^s syntactiques en grec, en latin et en fran9ai8 147. Brugmann MU. III 79. Z. heut. Stande der Sprachwissenscb. 93. V. Henry £tade siir ranalogic 170^ Wackeruagel demonstravit, graecae linguae initiis vetustior est nec potest advocari ad a&av€(jog cett. explicanda s. excusanda.

9) Lobeck Parerga ad Phryn. p. 650.

*) Testes sunt innumerae voces amplius trium breyium syllabarum quas nihil niutatas graeca lingua semper tulit.

*) Cf. etiam BrugmaDn KZ. XXYII 590 adn. 2 cui de Saussare suam *legem rhythmicam' non magis probaTit.

») Cf. Ladwich Aristarchs bom. Textkritik etc. II 663, 10 sqq.

«) ButtmaoD Π § 119, 42. Lobeck Elem. I 534. Prologomm. 239. Kaehner I p. 712, 16 ex. Krneger Gr. § 41, 8 adn. 6.

') Lobeck Prolegomm. 239.

B) ίίρωαύνη Herodot. III 142. Plato legg. 759 B. D. Isocrat. (Biisir.) 15. Aeecbin. Timarcb. 21 alias.

— 144 —

slvai, et iure vertunt Buttmann Kuehner Knieger 'Priester- thum', ande colligas vocabulum ductam esse a nomine ίεράς ut sacerdotium a sacerdote, Quae sospicio comprobatar voca- bulo quod ab ίερωσννη aegre segreges άρχιερωσννη aperte ab

άρχιερενς derivato. Cf. etiam SUbstantivum τά ίερώοννα (* τα τψ ΙερεΓ δΜμενα Ιέρεια Hes. Bekk. Anecd. 266, 7 ΕΜ. 468, 41) ab Amipsia comico adhibitum (frgm. 7 I 672 Kock.), quod et ipsom ab Ιερεύς descendere notio indicat.

Eodem modo, quo in compositis quae a nominibns in -ενς incipiunt ο vocalis themati subnectitur — ad exemplum stirpium in alias consonas cadentium (velut πατρ-ο-φονος, ίχ&νΌ-ειόης) — ,*) ante suffixa illud ο per totam graecae linguae derivationem late fusum a substantivis in -εν ς in partes vocatur; sic ab Ίερη/- proficiscitur ^ϊερηβ-ο-σίνη,'^) unde legitima metathesi ϊερεωσύνη, qaam scripturam compluriens traditam tenemus Meisterhans^ 36. BCH. 1888 p. 257 nr. 39.») Herodot ΙΠ 142 ubi codices RV. praebent lectionem exquisitam, tamen ut flt contemptui habitam (Stein Herodot. p. LXIV) \ερεωαννη,^)

1) Huc pertinent a Lobeckio Elern. I 534 3. 8 allata όρειοχάμος' ό τους ήμιόyoυς ^-ε^ίνηνων Hes. i. e. ό^η{/)οχόμος (cf. νειάν = νηόν Kaibel nr. 1046, 96. νειοχά^ος pro ^η(/)οχόρος ΑΡ. VI 856, 2 ; γειομό^ος γειοτόμος yeiO(^'OQOg; γειοχόμος' γεωργός Hes. -^ *Υ^/0-\ cf. γεωμόρος γεωτόμος) uade ορεωχόμος Aristoph. Thesmoph. 491 versus tcstimonio comprobatum (Batt- mann Π 458 η. = § 120, 5, 7 η. MeisterlianB* 20 nr. 115), quod Lobeck ad Phrynich. 697 immerito suspectavit ; ' βασιίεωηάτωρ (?). Freqaentins legantur solito errore βασίλεοηατωρ όρεοχόμος quod ne intactum relin- queret inter PlatODis verba Lysis 208 Β Schanzio editori (qui ibidem aeque perperam όριχου ζεύγους exarari iussit pro eo quod debuit όρείχοϋ -< *όρη/'ΐχού; Υ. Weidner ad Aeschin. Ctesiphont. 76) suadere potuit Hype- ridis όρεωχόμον (ed. Blass^ ύπερ Αυχάφρονος papyr. Arden. col. IV 20/1). De errore cf. delph. ί^εοχόρος Curtius Verhandl. d. sachs. Ges. d. Wiss. 1864, 217. αρχιερεοαύνη CIGr. 5001. 5006 (-ιερεωαύΐ'η 5014); Ιεοφάρος Hesych. = λεωφόρος Bechtel Inschr. jon. Dial. nr. 175,4; v. etiam Meister• hans> 19 sq. not. 111.

s) Cf. &εμιατ-θ'σύνη Brugmann MU. II 235 sq.

B) van Herwerden testimonia lapidum 54 s. v. - Ιερειώαυνα CIAtt II 632^ 2 ut νειωχόριοί' ίάρύαειως etc. (e« -< ε),

*) Herodoti ίερεωσύ^η et άρχιέρεως (II 37. -«= *αρχί^ρη/Ός; cf. ήμιέχτεων -< *ήμίέχτη/Ό^) a Bredowio ρ. 194 futtili argumento reiectum certissima sunt testimonia — sunt etiam alia (Blass Ausspr.* 25 n. 49. Osthoff Perfect 58 not. cum add.) - quibus redargui possit Merzdorfii coniectara de lonica quantitatis metathesi (εω ex ao ; ε ο ex δο) sane speciosa (Cart Stud. IX 226). looico Ιερέως (miles.; cf. Boeckh ClGr. II p. 108 in.;

— 145 —

Postea videtar contractio quaedam vocalium εω, quae accenta erant destitatae et post syllabas ie- satis molestae pronimtiatioms , in Ίερεωσυνη obtinuisse, ut existeret scriptura ίερωσννη apud scriptores ositata neque ab inscriptionibas aliena.^) Maxime memorabilis titnli CJAtt Π 613, 13 in-

COnstantia: την ιερωσίνην — Ιερβώσατο (-*= *Ίερη/οίσασθ'αι

'sacerdotis mnnere Amgi').^) Verbi activi memoiiam adservavit

Dittenbcrger sylloge ad or. 376, 4 [= Bechtel Inschr. jon. Dial. nr. 100]; nr. 248 [= Bechtel 1. 1. nr. 128]; Bechtel 1. 1. nr. 136 et GGN. 1886, 379 qui mihi non persoasit) nti yereor, qaia alia patere videtar explicatio: T. Blass Ausspr.* 64 coll. 39, qui tamen non prorsas recte iudicat. — Sjliabas finales in Μ(νίΧ€ως et t€Qivg a lonibus passim eadem plane pronuntiatione appellatas esse dubium non erit haec inter se comparanti:

o* βασιλιάς Bechtel 1. 1. nr. 174 c 10, Σίνωη^ός nr. 116; Όρφ€Ος G. Meyer* § 119 p. 135. ΠυΘ-ευος (Πιτ&ίύς et Πη&ξός scripturis conta- minatis) apad Bechtelinm ad nr. 151.

i&eOQioy Bechtel Thas. Inschr. nr. 7 col. sin. 2; or. 8. col. sin. 6; nr. 9, 7. ^evQoi »» θεωροί Bechtel Inschr. jon. Dial. nr. 72.

^ευ{ίυχ(άης) Herodot. (de quo perperam Merzdorf 1. 1. 235) = {'^ρχί)• λεος Bechtel 1. 1. nr. 16 c 43 »* λεω- in λεωφόροι; Α(ωσέβεο Becbtel 1. 1. nr. 177, 3 ubi cam Blassio (satura philol. 129} Caaero (* nr. 498, 3) Bech- telio dissentiens nibil mutayerim (fo °» fu = εω; cf. mox afferendum genetivam ΙίΙριστοχράτευ et ^Αβ-ηναγόρας ΙΑ&ηναγόρα τοΰ Αεωσέβου Χίος Wescher-Foucart nr. 18, 47 sq.).

gen. prim. declin. *Αχέατευ *ΑρΐΛ5τευ ΙΙυ^εΰ , heteroclitos Άατυχρύιευ (Bechtel ΒΒ. Χ 280 sqq.) Αεωοίβίο (= -ίυ?). ΙΛρχηγέτευ Bechtel Inschr. jon. Dial. nr. 201 ρ 118.

ϋεβιέως Bechtel Thas. Inschr. nr. 14 col. dextr. 9 (= -ευς in Αρ^- στοχράιευς Κρατησιχλενς *Εηιχράτευς ΤηΙεψάνευς eiusdem tituli? cf. tamen Bechtel 1. 1. p. 22). ΒΡΆΒ-ΕίΙ-Σ (Bechtel Inschr. jon. Dial. p. 115) =« Βραβευς? — Μεγαχρέωνιος Bechtel 1. 1. nr. 177 (ew ==• *i;). Quae attulit Erman Curt. Stud. V 273 βαίίιΐίοντος ηρυτανέωντος (Bechtel 1. 1. nr. 144, 10, abi V. editoris notam) qaod attinet ad terminationis mutationem nibil dis- crepant ab Archilochi σαίευμ^νη = ααΧευομένη («ο =« «ω = tv).

Quae cum ita essent, facile homines eo deduci potuerunt ut nominis ίερίνς, cnius exitus vocabula Miytlnog cett. (et αρχύρεως ex *«(>/«* ρ^ο??) proDuniiatione plane aequabat, scripturam qiioque (Ιερέως) et flexionem

(gen. Ιεραα) ad VOCabulorum in -Ιεως (-ρεως*^ yelut Άμφιαρεως ίίρχιίρεως)

desinentium redigerent similitudinem.

>) Bechtel Inschr. ion. Dial. nr. 206 a 40. CIAtt. II 610«. 619τ. 6237. 624 st. BCH. 1888 p. 253 nr. 32. Meisterhans^ 36. De contractioDe cf. ion. gen. uiyyixto Πυ&ώ Αυσώ Αρχαγορώ (Bechtel Inschr. ion. Dial. p. 109).

*) Non audienduB 6. Meyer^ § 155 p. 166; rectius iudicat de ίεραω- μένος (iaxta ίερεώμενος) MeiBterhans' 36 nr. 289.

Bcbalse, QuAMtionea epicAe. 10

— 146 —

Hesychios, cni pro Ιερώσαι' άφιερώσαι θ'εφ , quae gl. inter ϋρευσεν et ιερή legitur ιερεώσαι restitiii iubet ordo litteraram. Aetate recenti analogia vocis ίερωσύνη, quam posteriores temere pro adiectiyi ίερος derivato haboisse indicio esse potest scriptura Ιεροσύνη quam passim in CJOr. legere me memini comparanda cam άγα&οσννη χαχοσνι^]; quae teetatar Lobeck

(Prolegomm. 239 not. 9), novicia άγιωσννη άγα&ωσννη μέγα-

λωσννη (ΕΜ. 275, 44) cett. progenuit quorum grammatico genuinae formatioiiis causas et origines indaganti nullas usns est. Hesychii ίχετώσυνα aut ad eandem analogiam directum

est aut ex *ίχετη/6σνρα ortam; cf. ίχετενω ιχετεια -< ^ίχετηβ'α,

ίερατενω ic()aTc/a deducta a nomine Ιερατενς quod comparet in titulo phoc. Coll. nr. 1523, 24.^)

Cormit igitur teclmicorum regala et exemplum quod puta- verunt certissimum et gravissimum legis euphonicae, cuius vim Lobeck Ahrens^) de Saussure etiam in ετερωΘ^ι ετερωθεν ετερωσε coUatis άλλαχό&ΐ'θΈν-σε sibi obseryasse videntur; at hac sententia param proflci docent πρόσω&εν^) έξωθεν εσω&εν^) τηνώ&εν τψώ^ε (Ahrens Diall. Π 375)^) τουτώ&εν (Theocrit IV 48) δ) αλλω^εν (? Theocr. IX 6) quae ut longe aliam explicandi viam ingrediamur saadere liqnet. Nam apparet ande in haec quae dixi adverbia longa yocalis irrepserit: iuxta enim occumint ablativi πρόσσω εξω cui respondent locativi εξοι'^) ΟξεΓ (Ahrens 1. 1. Π 365) τηνω τοντώ (1. 1. 374),

unde προοσο^εν εξο&εν χηνο^εν cett. ab initio ο μιχρφ in-

stracta longam yocalem mataata sunt yel, ut accuratius loqnar, suffixum "θ^εν non tam stirpibus quam ipsis adyerbiis in -ω

0 Cf. 7ΐ(»υταρεύς (iuxta π^ύτανις) Roehl Mittheil. arch. Instit. II (1877) p. 224. Cauer^ nr. 182. Hesych. 8. όο^υφό^ον' — Τηλίχλίίάης iy IlQVTayeCai (comm. 1 216 irgm. 29 Kock). MaiaM Hippon. (Fick BB. XI 266).

«) Diall I 152, 2.

«) nQoaao&ey Ψ 533.

*) no»€y Stesichor. frgm. 81 B.*

8) χήνο&6^ Alcae. frgm. 86.

β) Theocrit. IV 10 τουτό&ε.

7) Ahrens Philolog. XXXV 56. Beitr^lge zur griech. u. lat. Etymologie 22 (^oi Callim. frgm. 44. 230. Hippocrates). — ^^oi Cauer> nr. 121 Β 23 sqq»

η()όσσω ίξω ίξοι iUi (Τσω descendunt a nominativis ^προσσος (= *nqO'TJog\ cf. mqi-aaog) ^ilog («= ^ixa^ijog) *claog (= *^ν-τ;ο?); cf. Benfey WL. II 48. Kissling KZ. XVII 219. Bezzeoberger BB. IX 334; perperam Brugmann Ber. s&chs. Oes. Wiss. 1883 p. 195.

— 147 —

adnexom est.*) Quod cur factum sit in πρόσσωθτν €ξω&£> εΓσω&εν fadle intellegas; indicabant enim προσσω €ξω εΐσω primitiya ut videtur notione dudum exuta locum ubi et quo, at novis formis opus esset locum unde designantibus. In τη- νώ^εν τοντω&εν autem lingna suffixo '^εν insuper addito quasi perspicoitati consulait; simile quid nota in ηροτέρω quod postea — nondnm apud Homerum — ad notionis vim au- gendam in fine incrementain assompsit: προτέρωσε h. h. XXXTT 10 ubi V. Banmeister.

Quod in his adverbiis quasi manibus deprehendimus, idem ad ετερω3^έν ετέρωσε cuT non transferamus — quod fecit dnbitanter iam Kissling KZ. XVn 210 — nihil est causae; erat aliquando in usu *ετέρω cuius synonymum erat *ετερο^εν; postea accessione syllaba -^εν ampliator (ετέρωβεν). Per ali- qnod temporis spatium probabile est promiscue usurpata esse *ετερο&εν vetustum et novicium ετ4ρω&εν, quae vocalium yarietas etiam in cognata adverbia *ετεροσε: -ωσε; *ετερο&ι:

-ωθτ; "^ετεροτε: ετέρωτα Sapph. 1, 5 Β* insinuavit. Denique

yariarum formarum delectus ita institutus est, ut a molesta brevium contmuatione caverent.

ηγά&εος ην(μόεις ηνορεη cuT ad leges euphonicas multi revocent parum capio; a limine enim inspicienti patebit hanc prodnctionem quae in nominibus deriyatis suum locam habeat ab ultima antiquitate repetendam et cognatam esse cum matatione vocalium coi Indi nomen vrddhi indiderunt, quae prodnctio in lingaa sanscritica quamyis liberins yagata tamen et ipsa fere derivatioiiis finibus continetur. Sine iusta causa haec ηγά&εος et cett. inter productionis metricae exempla referunt Bekker (H. Bl. I 278) Kuehner (P 137. 749) aJii,')

>) G. Meyer» § 417 adn. pag. 886. Cf. Theocrit. III 10 sq. τηνώ^ίν xa&eiXoy ω μ' ixiUv xad^eXeiy τν, — Simillima snnt ixToa&ey iytoo&fy (v. Henry Etude sur Tanalogie 304).

*) Formae ήγά&^ος expUcationem quam Johanson protulit BB. XIII 116 sq. adoptare neqaeo, quia totam eiue de radicibue bisyllabis eorumque miris vicissitadinibas sententiam non probo.

«) Velut Froehde BB. III 16 (cf. etiam ΥΠ 328) qui et plane diversa immiscuit et portentaosa de epiconim in formis linguae mutandis licentia (ct etiam BB. IX 109) docuit, quae partim ipse meliore iudicio retractavit BB. V 285. 298. — Fick Od. p. 28. Sittl Philolog. 43, 20 not. 65. Christ II. II Epilegom. 734. — Jonico ήνο^έη respoudet dor. uyoqiog ηόλ^μος Sophocl. frgm. 403.

10*

— 148 —

quae sententia si vera esset, αμα&οείς et cett simili ratione immutata reduci oportebat. Nam productio metrica vocalis quantitatem integram et incorruptam relinquit. Atqui άνορέη reduci vetat α in ανήρ nunquam mutatam; nam rhapsodos άνορεη quasi furca expulisse ανήρ ανέρες intemerata praeter- misisse credi nequit. ηνορέη autem si a matandi libidine vindicandum esse tibi persuaseris, ea quoque quae eiusdem ordinis sunt ήμα&όεις ήνεμόεις ήγάδεος vexare desines.

ήερε&ονται -o^) Β 448 Φ 12 Γ 108 simplex esse probari non poterit; suspicor compositum esse ex ϋ(ρ)ερ€&ομαι*) et praepositione quadam obsoleta η (scrt. a, germ. b)^) quod ad notionem attinet voculae άπο simili^) quam nondum omnibns locis plane παρέλχειν testatur Β 448

της Ixajoy d^vactvoy παγχ^ύοίοι ^iQ^&oyjo

comparatus cum Hes. Scut. 234

^nt Jh Cujyfiai Jgtcxoyie ίΓο*ώ dnrnugivyjo,

1) metrice productum opinantur Froehde BB. VII 328 alii.

«) Herodian. L. I 440, 8. II 427, 14. EM. 8, 15 sqq.

8) Joh. Schmidt KZ. XXVI 41 sq. Procul habenduin lat. α (-=: ^az ^ as ^ abs) Curtius Grdz.» 77. KZ. XXVIII 270.

*) Cum vet. germ. a-teilo = expers i?/i^o()o^ cf. Hes. η-μορος gl. 47;

ή-μορίς• iσJ€Qημiyη Aeschyl. frgm. 165 (aliter Fickll. p. 546). πayη-noρoς.

nayetnoQog' (yon]g (aliter Wackernagel Dehnungsgesetz 55). ή-παΓ^- dno-

ρίί anayiCii (qui penum non habet, άβιος? cf. jiayia* 71λ^jσμoyη ; πάνια'

Ttt τιΧησμια Dinolochi frgm. 1 apud Lorentz. £picharm. 305 et PaulL

Silent. AP. V 239, 6 φορβής ήηανίνι quod comparaverim cum τ(χνων

άηαιδης Eur. Androm. 714. Knieger Diall. § 47, 26, 11). — « privatiynm

non semper rei absentiam, sed haud raro etiam malam condicionem deno-

tat, quo de usu iam Aristoteles metaphys. ά 22 verba fecit (p. 1022 b

35 sqq. λέγεται dnovy xai τφ μη fyety όλως ηό^ας xni τφ φαύλως' iri

xtti τφ μ^XQoy ^xtty oioy το dnύρηvoy' τούτο ά^ (θτΙ ιό ψαύλως ηως

^Xfty). Semonid. Amorgin. 7, 76 αηυγος. Eurip. Or. 228 (aynρ»ρ6ς ιίμι

xdad^^yu} μέΧη) quasi vocem (Μρ&ρος insequentibus interpretatiir. Sic

XenophOD canes quae μόλις xni όλιγάχις uia&iiroyTai του λαγώ ά^Qίyaς,

quae οΰ χατέχονοι Toy λαγώ ααιόμους, denique quae ίίηαγορζνοΌύι Λ«

ΓΟ ίΗγος Twy nodtHy αηοόας dixit (cyneget. 8, 3; oppos. %ϋριν(ς et εϋπο^ίς

4, 6). ίίπους Sopbocl. Philoct. 632 = χωλός 485. AristOt. h. an. 1, 1 τώ^

όQy(S^ωy (ίσί τιν^ς χαχάηοδίς^ ο? (Γι« τονιο xaλoι•yτaι αποδ^ς. Cf. de hac

voce άηους Steph. Thesaur. et Baunack Stud. I 273. Steinthal Gesch.

der Sprachw. bei d. Gr. u. R. 346. 350 sq. Quibus innixus Hesychio auctore

(s. V.: oloy ηηέδανος tjyovy άηονς) ηΊΐίόανος quod est ^811 de clando

Vulcano e praepositione //- et nomine ηο^ός compositum esse et proprie

dici de pedum infirmitato qualicumque conicio. - ηπίΐρος (-^ *aπeρ'joς)

iam dudum cum germ. Ufer rccte compositum esse moneo propter Vogrinn

hom. gr. 39 errorem.

— 149 —

ηγερί&ονται -^&ia&ui {Κ 127) autem assumpserunt vocalem longam ex imperfecto augmentato ηγερέ&οντο, quem errorem in vocabulo obsoleto accidisse non mirum est; quam enim proni fuerint librarii ad imperfectum inducendum, docet Γ 231, ubi AC praesens sententiae unice aptum, ceteri imperfectum porrigunt. Homero ex Qppiai^o, cui Sclmeider Halieut. ΓΠ 360 e cod. Mosq. άγερε&ωνταί — teste Spitznero (de vers. gr. her. 76) qui sine causa idonea Schneidero obloquitur — restituit, «ye- ρε&ονται άγερέ&εσ&αι fomias ut videtur grammaticis notas^) reddere nullus dubito, de productione ad αγοράασ&αι provocans.

In viam redii. αγερε^εσθ-αι αγερέδ^ονται et αγοράασϋ'ε Β 337

similia sunt nominibus cum α στερητιχφ composita, atpote quae et ipsa e syllaba initiali nasalem amiserint (form. piim. ^- ger" s. 'gora-), α in his quoque cottidiani sermonis consuetudo corripi iubebat;*) epici necessitati cedentes produxerunt.

Studium formas epicas falso Jonismo ut ita dicam Aicandi^) ne ab iis quidem vocibus quae metrica productione affectae sunt plane abstmuisse videtur. Nam non sine specie veritatis Fick Od. p. 328 Τ 118 άλιτέμηνον (rectius fortasse Sittl Philol. 43, 20 not. 65 άλιτομηνοςΥ) legendum esse coniecit, quamquam parum dextre Hes. Scut. 91 άληήμενον, veterum vestigia legens, applaudente Christio (D. Π 734) in con- iecturae suae usum convertit. Mero enim casu factum est, nt haec vocabola nulla notionis affinitate inter se devincta, qaae daobas illis versibus de eodem homine asurpantur suo utramqae loco institutae sententiae congruenter, aliquam eonornm similitadinem prae se ferant.^) Immo ob hanc solam caasam Fickio quamyis dubitanter adstipulandum esse opinor quod longa yocalis in ηλιτόμηνον e linguae legibas explicari posse despero.

1) Herodian. L. I 440, 10. EM. 8, 15 sqq.

*) Ne quis decipiatur fragmento comici (Meineke IV 620 « Kock ΠΙ 534 frgm. 710) moneo grammaticum agere de paenultima (Herodian. II 14, 5 sqq. L.): αγοράζει *emit' diversum ab </yo^$C«* *(Γι«Γρ/^ί* (y dyoQt}^ (-< *{ίγοραι{ζ(ΐ)%

■) Cf. ΠοΙυηημονίΰης^ si vera est Wilamowitzii coniectura (Phil. Unter- sach. VII 70 not.). Nota tamen att. (ion.) ηαμηηϋία Aristoph. Eccles. 868.

*) Cf. nomina quae incipiunt a Χίηο- (cuntra Αειηα^ίλη Hesiod. fr. 154, 2), — Radix est αλειτ: αλου: αλιτ-. αλ^Ιτης Γ 28 ι; 121. (/Aotrdf Lycophr. 136. tikno-Uyog Pind. 01. XI 6.

Β) ButtmanQ II ρ. 72 not. Bekker Homer. Bl. I 42 not.

— 150 —

Sequantur απονέεσδ^αι frequens, anoniatjai ω 7, (μάχης εξ:

sic enim voces dispescendae) αποάιωμαι Ε 763 {αηο&ανοντι Callimach. ed. Schn. frgm. 144, 2?) quae, cum de legitima mensura dubitari nequeat, sine multie praetermittere licet

(βιολόγος legitur Kaibel nr. 609, 6.)

•

lam a veteribus^) agnitum est in patronymicis quormn syllabarum brevium numerus modum hexametro aptum excedat poetas necessitati parentes syllabas initiales produxisse contra sermonis volgaris consuetudinem ; *) qua de re dedita opera egit Angermann (Curt. Stud. I 1, 34 sq.) cuius disputationi summatim hoc loco repetendae nonnuUa habeo quae addam.

^αναιδής Hes. Scut 229, cui simillimum quod Meineke Bacchyl. ΔΡ. VI 313 (48, 2B*) pro tradito Κρανναίων resti- tuit Κραναίόων^) olim applaudente Wilamowitzio nunc contra dicente.*) Vocalem aperte corripit gen. J αναιδών (οΛ-) Euripid. Phoen. 860.^) Javaΐς Ap. Rhod. I 137.

Είλαριδον (Hesiod. frgm. 63 Rz.) nomen descendit teste Herodiano^) ab Έλάρα Simon. frgm. 234 B* = ^Αλέρα Pind.

'Έλατου'^) (Soph. frgm. 349) filius "Ισχυς vocatuT Hesiod. frgm. 148 Rz. Pind. 01. VI 33 Pyth. m 31 Είλατ/δης, idem h. h. Apoll. 210 Έλΰ^τιονιδης.^) Pindaras sequitur epicomm usum.

Ad Pind. 01. VI 43

tjXd-iy J' ύπο αηλάγχνων ύπ ώδϊνος έρατάς "Ιαμος ^ς ψάος αΰτίχα.

Wilamowltz haec adscripsit (Isyll. 165 η. 12): 'Den metrischen Fehler heben die meisten Handschriften durch Einschub eines

*) Choerobosc. Cramer Anecd. Oxon. II 256 fin. Σιχ^Ιίδης μαχρον το « δια τάς in αλλήλους βQaχ€ίaς ωΟπερ χαι το ΙΙ(>ιαμίδης,

>) Cf. e. gr. Πίλοηίδης Aesch. Agam. 1571 (Τ^λ^σιάδα Pind. lethm. III 63. 'EQanaay 01. ΥΠ 98).

8) = ηολλισσονχοι ηαϊόζς Kqavaov Aesch. £umeii. 988. KQayataai Eurip. Suppl. 715. — Malim KQnyai^y scribere collata forma KQayaioi (= Athenienses) Steph. Byz. s. v. Kqayciη,

*) Hermes XX 70, 1.

*) itidem in cantico Eurip. Helen. 234.

β) EM. 60, 37. Herodian. L. II 887, 15 sq. Lobeck Elem. I 519.

') derivatum ab ^λάιη (Wilamowitz Isyllos v. Epidaur. 60).

8) Cf. Apoll Rhod. I 40 sq. Πολύφημος ΒΛατίδης,

— 151 —

τ€ vor ίρατάς. Aber dann wird das in verschiedenem Sinne gesetzte νπο anertraglich. ^) Die ScholJen haben τ£ wohl noch nicht, sonst aber alles so gelesen; und doch ist ερατός als Beiwort fur die ώδΐν^ς selbst einer ηρανμητις ^Xstdvia nicht wohl zu glaaben. Also scheint eine schwere Corruptel yor- zuliegen.' Vitiam qua ratione tollendiun sit ipse Pindaras monstrare yidetor Nem. I 35 sq.

onte οηΧάγχνων υπο ματέρος αΰτίχα Β^αητάν ές afylay ηαϊς ^tog oSaiya ψ€νγων ^ιάύμφ dhv χαΟιγνητφ μάΐίν

collato Kaibel nr. 145, 3 sq.

του μ€ χάριν ηροφυγόντα ηιχράν tJ&iya τεχούσης tjyayex€ είμιρτοΰ προς φάος ήίΐίου

ande discimns qaonam spectet adiectiyum ορατός ^) (de lunae Imniiie dictmn Pind. 01. X 75). Igitur restitaendas yersus in honc modam:

ηΧ&€ν (f' ύηο αηλάγχρων φυγών <J<fiy'•) (ρατον ^αμος*). /ίάμον gens VOCatur 01. VI 71 πολνχλειτον xa^' Έλλανας γένος

Ιαμιδάν^) Res 01. ΥΙ de ^Ιάμου γοναΐς narratas Pindarmn e carmme quodam ('einem peloponnesisclieii Geschlechtsgedichte' L•yll. p. 176) hausisse Wilamowitz intellexit. Fuerit carmen versu heroico conscriptum in quo productio vocalis in ^la^/dai optime locum habere potuit: unde sumpsit Pindaras, sicut sumpsit ΕϊΧατίδης ex Hesiodo. Etiam digamma neglectum bene conyenit epico sermoni. ^ί\αμ[ϊ\δών legitur in hexametro Kaibel nr. 874, 6.

Πρϊαμιόης qaam mensnram retiniiit ex epicorum auc- toritate etiam Aeschylus Agam. 719 K. ΠρΙαμίδας ter Earip. Helen. 234. 239. 249.

"^ΥΧακίδης % 204 de quo inferius agam

Φίλυρίδης HeS. TheOgOH. 1002 S. Φίλλνρ/ίαςβ) Pind. Pyth. m 1. IX 30 = Φηύρας νιος Pyth. VI 22.^

>) T€ legisse yidetur Ps. Manetho (s. eius auctor) Στ 33 dn υίδίνων xai γαατέρος ίχηρο^ορόντες (cf. YY. 100. 165).

*) Cf. quae collecta sant libr. II in ^ΐ€ρός\

*) Ne cacophoniam urgeas cf. — ut taceam de Graecorum frequenti αβα adverbiis in -ως vocalam ηώς continuaDtiam — Aesch. Pers. 494 χ€&μών* άωρον ώρσί. — Lycophr. Alex. 942 habet έχφυγών ωδίνας.

*) Cf. fionloxoy 01. VI 30 et veriloquiam v. 55 sq.

*) Pendetne ex hac mensura altera nominis originatio {βάς τ. 47. Wilamow. 1. L 165 n. 13)?

β) Propert. II l, 60.

») ΦΙΙύρην Callim. h. Jov. 86. ΦΙλυρηίδα νησον Apoll Rhod. II 1234.

— 152 —

IphicluS Φνλαχίδης Β 705 Ν 698 dux erat των ix Φνλάχης

{Β 695. 700. Ν 696. ο 236. Pind. Isthm. Ι 59) quam urbem proavus eius Φνλαχος χη'σας ονομάσαι fertur (Eustath. η. ρ. 323, 42); unde nomen Φύλαχος et patronymicon Φνλαχιδης a syllaba vere brevi incepisse conicias. Quam suspicionem confirmant ipse Homerus ο 231 {Φνλάχοιο)^ Hesiodas s. ο

ΜελαμποΛιας ποιητής fr. 194, 4 Rz. {Φνλαχος), PindarUS

Isthm. IV (V) 18. 60. V (VI) 7. 57 (Φνλαχ/δα).^)

Quibus accedit exemplum ex poeta Alexandrino petitum ΤρΙοπιδας Callimach. h. Cer. 31. Τρϊοπας legitur eiusdem hjTani w. 79. 81. 96. 111.

Ex exemplis allatis unum quidem sustulisse sibi yisus est Hartel aeolico Παρραμι'δης commendato, ^) cetera non curans. Quam sententiam perversam esse inde elacet, quod panun credibile est poetas patronymici formam aeolicam ascivisse, nominis ipsins proprii onmino sprevisse. Inde quod moltis locis^) positio in prima thesi neglecta est — velut in versu

xai βάλε ΙΙρίίίμίάαο χητ daniaa ntiyioa^ Ιίύην

— cave quicquam ad Hartelii sententiam tuendam effici posse opineris. Immo potius eo ipso quod Πριαμ/δης vocabulum haud infrequens^) nimquain ante hephthemimeren — yelut

—Uj ^Έχτορα Πριαμίδην ^ju — uu — Ο

— aut in versus clausula — velut

— \a5 — Ca3 —kju — ΰΰ Πρϊαμ/δαο

— collocatur, possit quispiam suspicari patefieri, formam Π^ρρα- μιδης poetis aut ignotam fulsse aut non probatam. Nam Περοα- μίδης eo quem indicavi modo in versu coUocatum cur evitarent poetis nulla causa, cur Πρϊαμ/όης erat sat gravis: displicet enim in illis versus sedibus correptio attica ante vocabulum

>) lat. Phglacides Baehrens CatuU. comment. p. 513. 515: Phplacdides Ov. Her. 13, 33.

*) Similiter iam Sonne KZ. X 178. — De Πέρραμος forma aeolica cf. Meister Diall. I 43. 142 ubi nunc addenda a Fickio protractom Καύ- αηρρος' Κηνστριος Hes. et 14γ(ρρά^ιος nomen mensis, qui audit Cois 'Ay^ittyiogy in titulo quem nuper edidit Cichorius Sitzuugsber. d. BerL Acad. d. Wiss. 1889 p. 376 1. 27. 45 (coll. pag. 378).

3) Ν 316. S 375. Ο 604. Ρ 503. Σ 164. — //112. Ν 40. 80. — Γ 856 «= Η 250.

*) J 490. Ε 684. Ζ 76. Η 258. ^490. Μ 438. Λ^ 157. 586. 803. Κ 365. Ο 597. Υ 77. 87. 408. — θ 216. 356. Α 295. Π 828. J> 449. 2 204. — Ψ 183.

— 153 —

admissa quae a muta cum liquida incipit. Quamquam nimis

incertam et lubricam esse hanc argamentationem non ignoro.

In his quae congessi de prodHctiOne vocibus ηγά&εος

ην$μ6€ΐς simili COgitari vetat VOCalis ei in Ειλαρ/δης ΕΙλαη'δης

cnius loco expectaremus η]^) nam hoc genus productiones (in ηγά^εος) natas esse iam in ipsa lingua indogermanica ubi ε non in ei, sed in η produci soKtum esse constat supra vidi- mus. Sunt igitur JavaiSai Πριαμίόης cett. productionem ex- perta vere metricam.

Choerobosco auctore qui utraque composuit adiungo patro- nymicis teirarum nomina quae huc faciunt cum cognatis.

Α nomine ^Αράβων descendit ^Αραβία cuius α initiale Aeschylus corripit Prometh. 422 ex usu volgi de quo edocti sumus testimonio Demetrii περί ερμηνείας (Spengel rhet. graec.

m 270 30 Sqq.): πα/ωνος δε είδη δυο, το μεν προχαταρχτιχον — , το δε χαταληχτιχτον ον τρεΐς μεν βραχεΐαι αρχονσι, λήγει δε μία μαχρα ωσπερ Άραβια. ΡγΟ 60 quod libri manuscripti

porrigunt ^Αρραβία (Theocrit. ΧνΠ 86) rectius scribi vocali producta ^y^()a/J/a fidem faciunt Kaibel nr. 434, 2 (γαιης^Αρα-

βιης) 569, 7 {χατ ^Αραβίονς),

Italia quam traxisse ferunt άπο του δυναστενσαντος*Ιτάλον^)

τοννομα (Ps. Scymn. 302) recte ^Ιταλία vocatur (ibid. 278. 361) quam mensuram etiam apud Eomanos obtinuisse testis est Lucilius XXIX 5 qui Itcdia dixit in clausula vers. tiim. Productionem quam poetae et Graeci et Latini in hoc nomine admittunt ab usu et consuetudine vitae abhorrere discimus ex Quintiliano I 5, 18: Traeterea quae fiunt spatio, sive cum syllaba correpta producitur, ut Italiam fato profiigus (Vergil. Aen. I 2), seu longa corripitur, ut Unius ob noocam et furias, extra carmen non deprehendas; sed nec in carmine yitia ducenda sunt.^

<) Fabalam de erroribtis TOiy μηαγραχραμένωί^ merito explosit de Wilamowitz. Digna sunt qaae conferantar diepulaia quoque de hac re a Hartelio H. Stud. I 48 sq. et Mangoldio Gurt. Stud. YI 177. Vide nanc etiam A. Ludwich Aristarch^s Hom. Textkritik II 420 sqq. — έϊατο (pro ηατο) ixtta non errore scribendi sed recentiorum stadio yetusta suo ipsoram mori et prontmtiationi (imo ixea) adeimulandi nata sunt, qua de re alias agam aberiQS.

«) Cf. Ίταλην Callimach. frgm. 541. Ιταλός ΑΡ. ΥΠ 741, 8. genten //aZiini Vergil. Aen. VI 92. "Άραβίς,-^Α^αβία ^ΊταΙο(:Ίτηλία.

— 154 —

Ιταλία primus liabet in hexametris Hennippus frgm. 63, 6 I 243 E. quem eequitar Archestratus Gelensis (ed. Brandt frgm. 34, 8. 51, 1. '^Ιταλιώτης frgm. 45, 11). CallimaclLiis praeter^^TaXii; h. DiatQ. 58 porrigif^raXfxot; frgm. 493, '^Ιταλιδωρ frgm .448. — Kaibel nr. 574, 2

scriptura indicio est Graecos qaoque sicubi yersns posceret Yocalem in his recitatione vere produxisse; nam in hoc titulo a nonnisi ad longnm ι signandum adhibetar (ωδεί'νων y. 4).

Prodactionem initio propter necessitatem inventam postea licenter transtulerQnt poetae etiam ad eas formas quae niM illius indigerent^ velut auctor epigrammatis Eaibel nr. 1000 y. 3

IlaTQO&iy οίίΐΌ/ι' ίχων Αυρήλιος, ^Ιταλός άνήρ

{οίΜταλοΐς ΑΡ. ΥΠ 692, 4). Quem usum apud Romanos poetas late patere notum est. Quae licentia unde ceperit originem, collatis quae adnotat Jacobs (Anthologiae Graecae vol. ΙΠ p. 505 ad AP. IX 236, 3) coniectura possumus assequi probabili. Suspicor enim longam primo e casibus obliquis ^Ιταλίδος Ίταλ/ίά cett in nominativum Ίταλ/ς proclivi sive errore sive licentia trans- iisse (cf. locum a Jacobsio citatum ^/ταλ/ς ώχνμορος), deinde e feminino ^Ιταλ/ς in masculinum 7ταλός. Adde quod Eomani etiam feminino Itala productionem adhibere necessitate quadam coacti sunt (Vergil. Aen. VII 643. IX 698) unde facile eo progredi potuerunt ut mascnlinain quoque β feminini analogia productione illegitima donarent^)

Σίχελών {ν 383. ω 211. 366. 389) insulae est nomen quod vocabulis tiii()a/9/ α 7ταλ/α et conformatione et mensura par erat:

^) Perquam dubiam est ΚΙλίχιος in yersu

TOy 7iOT€ Κιλίηιο^ d-QixpiP ηολυώνυμον ayiQoy

quem Hesiodi esse scholia Aeschyl. Prom. 855 testantur. At verba legantur

eodem ordine sed aliter discripta Pind. Pyth. I 16 sq. ubi yersus KlUxioy

poBcit:

TOy noTi

KiUxiOy S-Qixlfgy πολυώνυμον ayxQoy.

An credi potest Pindaram hunc γβηοιη ab Heeiodo mataatum esse et a

priBtina forma paallulam detortum suo carmini inseraisse? Cf. Yersam

Thebaidos a Pindaro 01. VI 17

(Ιμφότ^ρον μάyτty τ* dya&oy xai άουρί μdQy(ta9^aι

ciutam (xai aovgi μάχΜσ&αι7). W. Ribbeck Rh. Mu8. XXXIII 300. Wila-

mowitz Isyll. 163 n. 4. JfΓίλ(xωy Aesch. Suppl. 584. KUixia Ps. Scymn. 9)5.

Aa/xiot' Pind. Pyth. I 17. Κϊλιχίονς Plato frgm. 86, 2 I 624 E. (ex.

trimetri).

— 155 —

Σί»€λία de cuius prosodia (y^^^) multis poetarum versibus^) constat. Epici tamen ab hoc usu recedentes nomen inhabile eiasque cognata (velut ΣϊχΒΐιδας Theocrit. VII 40) priore ι producto yer^ibus adaptarunt.

Praegressis annm simile exemplam nos apud Homeram legimus: Σιχανιψ ω 307 insulae nomen quae erat Σϊχάνών cSag (Gallimach. h. Dian. 57). Lycophronis 2ixavoi' (Alexandr. 1029; 870. 951) perperam retinuerunt i paragogi nominis.*) Bomanorum Sicanus ad siinilitudinein Hispdnorum Lucanorum {Αευχάνών ΑΡ. VI 129, 3) immutatuin est^)

Ad vocem δειχανοωντο 0 86. σ 111. ω 410*) cf. Hesychii ofxavaTai' ασπάζεται qua glossa usi Leo Meyer et Fick longam vocalem metro deberi probabiliter comecemnt. Pro όειδεχαται quo abutitur Smyth. EI 78 scribendum esse δηδέχαται vidit Wackernagel; quam fonnam non tam perfecto quae est Osthoffl sententia (Perfect 57 sq.) quam praesenti intensivo assigno.*^) η m ει rhapsodi mutarunt, quia δηδέχαται i. q. όεδεχαται esse opinabantur ; v. quae dixi pag. 88 de Scuti v. 111.

(διάλογος Kaibel nr. 104.)

In Διογένης (= /ίίος γένος S. γόνος Ε 635. Theocrit. XXV

159. ^ Jio^Bv γένος έστι Kaibel nr. 498, 11)®) ι metrice pro- dnctum esse concedet, qui secum haec reputaverit:

1. in frequenti simplicis usu nunquam vestigium vocalis longae apparere') nec magis

^) ΣίχεΙία Pind. Pyth. I 13. 01. I 18. II 9. Nem. I 15. £aripid. Phoeo. 211. Aristoph. Pac. 250. Lysistr. 892. Alexis frgm. 24, 2 II 30βΚ. ΣίχεΙία Σίχαιχάς Ps. Scymnus 135. 224. 255. 264. 269. 811.

•) cf. infra μυδαί^ω ρ. 169.

*) Silii Sic&ni eandem licentiam prodit cuius insimulayimas Lycophronem ; qaos snperat Ausonii temeritas Slc&nus et SicHnus qaasi contaminantis (SlcOnus: y. Georges s. v.; de recentiorum poetarum in nominibus propriis licentia Plessis de Italici Iliade Latina Paris 1885 p. X).

«) De radice et affinitaie cf. L. Meyer BB. II 260 sqq. Wackernagel IV 269. Osthoff Perfect 50.

*) scrt va-vad^ ba-badh (*= gr. δη-δεχ-) Whitney ecrt. gramm. § 1002,

*) Monro hom. gramm. 88 perperam δίον γένος (χων (διορ γένος 1 538. h. h. Bacch. 2. τον Jiov γάνον Sophocl. Trachin. 956) interpretatur* At in talibus non adiectWa a nominibas derivata, sed ipsa nomina inesse solent: Cercid. fr. 2 ης γά^ ίίΐα&έως Διογένης Ζανος γόνος,

») d^iwv Kaibel nr. 220, 1 -< *^*/ίωκ. ^ίων: ά\ων (Plato epigr. 7 Β*.) = Σί^οδ^ίων (pater Σφοδ^οχΧέους Collitz nr. 1231 Β*.): Φίλων (filioa ΦιΙοΙένίο Goll. nr. 534); perperam Allen 1. 1. ρ. 77 qui tamen recte

— 156 —

2. ullam compositum cuius ajltera pars a consonis posi• tionis effectricibus incipiat ι longum exhibere, cui rei ali- quantom tribuendam esse elucescet ex his quae coUegi:

Ευ^νπνλος Λ 810 δίογ^νης^ 819 ύϊοτρεφες nominatnr; "Αχιλλευς Α 489 Φ 17 όΐογενής, Φ 75 β 553 635 δϊοτρεφές; Μενέλαος Ψ 294 όϊογε'νης, V 594 ί 44 όϊοτρεφης; Achfllis COmes ηάτροχλος Α 823 ΪΙ 49 όϊογενής, Herculis ^Ιόλαος Hes. SCUt. 340 ίϊογνητος etc. Jιoγεvης Χ)6νσενς, qui et ipse διογενης Ααερτιάδης VOCitatUT, et ^Αγαμέμνων διογενής Ι 606 refemntur in numero ίϊοτρεφεων βααιίηων ε 27.

Hinc natam de vocali propter metrum producta suspi- cionem luculentissime confirmant Aeschyl. Sept. 120 Αϊογενες (Minerva)^) 511 Jϊoγεvovς ΑμφιΌνος^) Eurip. Troad. 526 Jio- γένει χόρα (Minervae) Herc. fur. 1021 δϊογενεί:.

Epicorum usum imitantur recentiores:^) Jΐaγ6ρuς^) Pind. 01. Vn 13. 80. JloSoToq Isthm. VH (VI) 31. /ίϊογενεις Aesch. Sept. 284. ^1(τ/ένη Kaibel nr. 190, 1. ^εί(>γενεί[ας nr. 142, 3.^)

^ονλιχιον ^ονλίχιενς όουλιχοδειρων Β 460 Ο 692 a όοΧιχος

-= *δολχος^ (scrt. dlrgha sl. dlUgU) derivata sunt, qua in voce Yocali natura longae locos non est ; in huias modi enim formis productio nonnisi comitante metathesi occorrere solet neqne vocalem hybridam ov, sed ω requirit. Ut Homerus δουλίχο-

όε/ρων, sic Aristophaiies ταναοδειρών pro τάναοδειρών sibi

permisit (Av. 254).

δνναμένοιο (α 276. λ 414. h. h. XLVm 1 = hom. epigr. XV 1 Baum.) δυναμένη 2 43 Hes. Theogon. 248) G. Meyer volgatam opinionem secutus propter metricam necessitatem ν

adnotayit 'It is not likely that ^ίωy has anything to do with διος: more probably it is short for διάδοχος and like names'; potait excitare Jlwv ^ίοδώρω Goll. nr. 486. Haius nominie mensura videntur poetae indacti esse ut hinc inde» Jiuivn longam < vocalem darent id quod Romani in nomine Dianae (?) imitantar (QemoU ad h. h. I 93).

1) Si auctorem velis, v. Christ Metrik< 428.

*) y. infra locam de tragicorum pedibus solutis.

') Usener Altgr. Versbau 31, 8. Allen 1. 1. p. 76 sq. Heimer Stad. Pind. 127.

*) JUyOQag Ar. Ran. 320.

B) De :^^ογζίτων Antiphan. frgm. 190, 17 Η 89 Kock (Mein. comm. III 104) iare dubitatur.

•) Cf. goi, fiiign -< yUgri. marikreitus -< *markreitus (-< lat. margarita).

- 157 -

habere productam, qnamvis dubitanter, censuit^) contra quem

Osthoff (MU. rv 48) haec dispatavit: ^δυναμένοιο etc. bei

Homer 'wolil metiisch' (G. Meyer 1. L), wenn wir daranter

nor verstelien, dass der Dichter hier einmal des Versea halber

zu der starkeren der beiden altuberlieferten Zwillingsformen

[Άν. dvv^ griff.' At poetas quorum sunt carmina homeiica in

adhibendis formis quondam asitatis tunc temporis obsoletis

magna cum libertate metricae necessitatis finibus non contenta

Tersatos esse permolta extant docamenta. Igitur si unquam

in Qsa fuisset poetarum Graecorum yerbam όίναμαι, hodie

qooqae ampliora superessent productae vocalis vestigia neque

praeter misellas reliqnias initio allatas tota hoius verbi decli-

oatio obUyione obruta esset. Quam rem ne casui tribuas,

tecnm reputes qaaeso apud Homerum occurrere δνναμ' όννατ

όννανται -αντο δννηαι δννωμην -αιο -αιτο δννάσ&η δννησατο -σιαί ^σεται -σομαι -σομεθ•' C. 35 locis^ apud Hesiodum δίναται όυνηαι δυναιο ίδνναντο quinquies. ^)

δνσοδοπαιπαλα Aeschylus dixit ΕαΐΏβη. 383 (^ χαίπερ

υπο xdiva 391) prima metrice producta.

ειλάτι,νος (β 424 = ο 289. τ 38. Ω 454. S 289) ut huc referatur, suadet vocalis ει (non η\); cf. quae de Ειλαρ/δης dixi. ελατινων legitur in titulo oljmth. Bechtel Inschr. Jon. dial. 8b 3. Ex Homero sumpsit suum εΐλάτινος Eoripid. Hecub. 632 Helen. 1461 {εϊΧατίνας πΧάτας) Iph. Taur. 407

(εΐΚατίνοις χώπαις), Locutioni εΙΧατίνας πλάτας colorem tragi-

cam sea mavis epicum abstersit comicus Anaxilas (frgm. 22, 17 Π 270 Kock) ad sermonis cottidiani usum descendens : ελα-

τ/νω nXarfj.

* Βίνατέρες Χ 473 εϊνατέρων Ζ 383 378 Ω 769 unde grammatici nominativum εϊνάτηρ suo Marte elicuerunt^) co- gnatum est cum scrt. ydtf^) lat. janitrices sl. j^try 'uxor fratris mariti' lit. βηίβ 'fratris uxor'. Declinatio huius vocis

») Gr. Gr.» § 493 p. 379 (= » § 497 p. 441).

Ό De verbi etymo cf. Joh. Schmidt KZ. XXV 149.

*) Herodian. L. II 224, 28. 501, 22. 922, 28.

*) Ascoli KZ. ΧΠ 239 sq. qui tamen de forma Improbabilia protulit, Nec magis persuadent de graecae vocis syllaba prima Curtius Grdz.^ 808. ^ll. de Saussure Μέιη. sur le syst^me primitif des voyelles 272. Μέΐ. Graux 743. Moeller PB. VII 519 (cf. etiam .Haebschmann Idg. Vocal- «yetem 189).

- 158 -

primaria fiiisse videtur: *jenAtsr, gen. *j^tros (scrt. yatj; lat *jantrix unde vocali i inserta janitrix),^) Graeci formam pleniorem praeoptarunt *jenAtsr =- *€νάτηρ quam in εί^ατέρίς πνητέρων inesse metrica productione quodamraodo deprayatam L. Meyer et Wackernagel recte coniecerunt. ^)

Lectio tradita εντΒαίΒργονς Ω 277 num ab ipso poeta profecta sit iure dubitat Nauck (Μέΐ. gr.-rom. ΙΠ 602 sq.) emendationisqae viam egregie monstrat, ημιονονς ut alias

ταΧαΒργονς 6 636 Ψ 664, sic hoc loco ηννσιεργονς did

saspicatus voce Theocritea άνυσ/εργος XXVni 14 in auxOium yocata. Qua ratione yirum doctum ad veritatem proxime accessisse lubens concedo; tamen quia corruptelae origo sic non satis explicari videtur, aliud vocabulum circumspiciendum arbitror quod rhapsodos vel librarios facilius in errorem in- ducere potuerit.

Verbi άνύω, quod ego quoque in hoc composito delitescere Qpinor, radicem esse sen (scrt. sany) demonstravit Brugmaim (KZ. XXrV 271 sqq.), cuius radids ampliorem formam sene de- prehendimus in aoiisto ηνεσα*^) cuias usum non tam e studio novandi, quam ex amore obsoletarum atque reconditarum for- marum repetierim. Haec radix iv sive ivs cum nomine ίργαν ita componi potuit, ut illa compositionis species eyaderet, cuius

») Stolz Lat. Gramm. p. 167.

«) L. Meycr Vgl. Or. I» 159. 772. Wackernagel Dehnungsgesetz der griech. Gompos. 3.

•) αυτοέντης = αύ&έντης, ύυνέντης' auyiQyog Hes. ad qaod Lobeck Rhem. 121 iyiea «=» OQyaya adscripsit. dayig' οΰ Ί(Xiσ^'ησόμ€yoy Hee. cuius glossa ly ayaxoig' iy dnoqlatg recte habet (ly dya(yv)tOig M. Schmidt; iy €ύπορ(αις Bergk tit. Arcad. 8 =^ Opusc. ed. Peppm. II 327 addicente Meistero Diall. II 210); dly-ata enim (: συy'ίyτης = τατός: τ^νος) eunt res qnae perfectionem non habent, oC τiUa^'ηa6μtya (oppos. Zy dy^ τις Aeschyl. Sept 696), sive nt cum Stesichoro loqaar άτέΐιατά re xai άμα- Xaya (frgm. 51) sive ut aliam simul Hesychii glossam explicem yηΊ(a (• dyijyvia) i. β. *yη•{σ)a'τίtt (de conformatione cf. νηγάτίος de quo dixi KZ. XXVII 605). Nisi forte praestat hanc glossam ex *NHTEA{EA) i. e. NHTEAEA νητ^λέα corraptnm indicare.

«) Kaibel nr. 491, 2 saec. II a. Chr. ii«; 1028, 35 qui titulos editori quarto saecalo p. Chr. n. medio non antiqaior videtur. Addo Diodori Gramra. versnm AP. VII 701, 1

Ίφ&ίμφ τόά^ in dydQi φ(λη πόλις ^yfo'' 14χαιψ \ γράμμα ubi editores Scaligerum secati tiyva'\ tradito ^y^a' nihil aliud quam ι ^iyiχφώyητoy detrahi oportere fidem faciunt titulorum testimoDia.

- 159 - exempla collegit Clemm (de compositis graecis quae a verbis

incipiant 30) : ex Homero άλφεσιβοια ίλχεσιπεηλος ταμεσιχρως φαεσιμβροτος})

ενεσ/εργος cum a numero dactylico abhorreret, in εννε- σύργος a poetis rautatum est, unde proclivi errore ίντεσιεργίς fieri potnisse nemo negabit.

Kationi a Nauckio initae id qaoque obstat quod haud sdo an Theocriteo άννσιεργος omnino non ionicam ηννσιεργος respondere potuerit. Videntur enim άννσιεργος ωλεσιχαρπος χ 510 ωλεσιΌιχος Aesch. Sept 703 — quod imitatur comicus sao άπωλεσιΌιχον μειράχιον^) praepositioms accessione socco accommodato — et ipsa vocales prodactas soli metro debere.^) ω in ώλ^σ^-^ cuius loco ov vocalein expectes, possis suspicari ex aoristi ωλεαα perfecti ολωλα compositorum εξώλης πανώλης analogia postea iUatam esse. Haec de άννσι'εργος et cett. opinio si vera est, Jones qaoque άνυσίεργος (i. e. Scvvat- εργοςΥ) dixisse patandi sunt, quam formam a poetis in ανυσί- εργος mutatam e rhapsodoram manibus intemeratam evasuram quam in ηνυσίεργος (cf. tamen ηλιτομηνος) abituram fiiisse probabilioe est.^)

De εϊνοαίφνλλος quod legitUT Β 632 757 ι 22 λ 316

>) Sicubi haius ordinis composita oa qaae τ Bervarant enumerantur, αηαιη si bene memini deest et id qnidem aliis certias άρη/επής, qaod cum adiectWo άρτιος nihil commune habere docet notionis discrepantia (X 281 άρτιεπης xai ίηίχΧοπος μύΒ'ων ubi Aristonicae or» oJx iy imtiytp 6 άρτι- επής. — Η 92. & 240 άρτια βάζεις). Quod cum probe iutellexisset yan Herwerden (qoaest. epic. et eleg. 36) X 281 corruptela laborare suspicatue eet, sed nil matandam. άρ-τι^/επής (rad. αρ in άραρίσχω lat. ars) apiiseime dicitur qui τεχτοσύχης (πέωχ (ΑΡ. VII 159, 8) peritOB yerba ad rem accommodate qaasi άραρίύχειχ άρμόζειν (ίηέωχ , τέχτοχες οϊα σοφοί αρμοσαχ Pind. 01. III 113) άρτύνειχ {ί^εύάεα λ 366) 'strnere fugen' sciat; qaod in ntramqae partem dici posse consentaneam est (cf. Hes. Theogon. 29. 27 8q.). Gomparari potest ψ^υάώχ συγχολλητής et ad άρτιεηής adiectivi Dotionem prope accedit Yergilii 'fandi fictor Ulixes' (Aen. IX 602).

*) Bekker An. 26, 15 « Kock comm. III 556 frgm. 848.

<) όΐεσί^ηρος £urip. Phoen. 664.

«) άχυσιμώτερον Xen. Cyrop. I 6, 21.

*) 8i quis tamen contra dixerit ώλεσι- αχυσι- {ήχυσι•) hoc libro non recte locum inyeDisse, sed potius libri primi capiti primo inserenda fuisse, haad ita ▼ehemenier relactabor.

— 160 -•

cum ίνοσ/ς Hes. Theog. 681. 849 Eurip. Troad. 1327 cognatoO in etymi obscuritate certi nihil affirmare ausim* £ initiale metrice productum opinor;^) voces a radice fω9^ derivatas esse mihi persuadere nequeo. Neque enim praepositio apta et negotia facessit derivatio.

Num ίννοσιγαίος ενοσ/χθων idem significent quod χινητηρ γαιης h. h. XXI 2 Pind. Isthm. IV (ΠΙ) 19, έλελ/χ&ωρ Pyth. VI 50, σεισιχ^ων Isthm. I 52, τινά^^τωρ γαίας Sophod. Trach. 502, γης tb xai αλμύρας &αλάσσης μοχλεντης Aristoph.

Nub. 567, hodie dubitatur. ^) Ego arbitror ab Homero Neptunum έννοσιγαιον ένοσ/χ&ονα appellari non ut auctorem των σεισμών, sed ut deum qui ingentibus motis tempestatibiis litora immani fluctuum impetu tundit et ventorum rabie bacchantiuin mare terramque concutere videtur.*)

εννοσίγαιος ex ενοσίγαιος prodiictione metrica factum esse probabile est propter ενοσ/χ&ων. Pindari ^Εννοσιδας Pyth. IV 33 y geminatum ex homerico εννοσιγαίος assumpsit. Nisi forte hypocoristicon est consonarum illa geminatione in hypo- coristicis frequentissima insigne quam suspicionem tueri licebit collato Τϊολλνξ/Λ; (= Πολυξεν/δψ} Bechel Inschr. jon. Dial. nr. 19, 286 ubi v. editoris notara).

De είρεσιη χ 78 λ 640 μ 225 a radice ερε- (nom. έρετ-ης)

^) de montibus ουνδέρδροις s. noXvdiyOQoig dicitur velut de Pelio ύληεντι (Hesiod. frgm. 40, 2 Rz.); cf. Hes. Scut. 298 αειόμενος ifviloun, Callim. h. IV 81 sq. χαΐτην οζίομένην ^Είαχώρος, Interpretari possis cam Suida iv&a xivovytai. τα φύλΧα collato βlaφ(φQωy («= ψ^ενοβίαβής pass.) Aeschyli Sept. 708. Quamqaam magis placet, in poeta praesertim, activo sensu accipere χι^^αίψυίλον ( ApoU. Soph. 64, 9) collato Simonid. frg^. 41 έννοαίψυλλος φίήτα ι6τ' ω^τ' tiyέμωy, Ipsos montes ψύΙΙα αείειν recte dici multi poetarum loci doceot. Velut ^puniceam concusBit apex in vertioe cristam' (Ciris 501), ^faces spleDdidas quatiunt comas' (Catull. c. 61, 79), ^quatientem bracchia qoerciim' (ibid. c. 64, 105 sq.). Optima silvarum, non laeta comantis iactabis mollis ramos inflantibus aaris' Dirae 28 eq. 'Lawinen donnern dampf zu Thal, wenn ihr (die Gletschergiganten) die Haupter schuttelt' £. v. Wolzogen.

>) Herzog UDtersuchungen Qber die bildungsgeschicbte etc. 139.

*) Goebel Z. f. δ. G. 1876, 246 sq. qui epitheta Neptuni perperam explicat. — Qaam arcte ^yoaig T^yaaaeiy iλek(ζtty inter se cobaereant, diecas e. gr. ex carmine Grinagorae AP. IX 560.

*) Cf. «291 sqq. — Hes. Theog. 458 vno βροντής π€λ(μίζ€ται tijQfia X&iuy. Aristopb. Av. 1752 x&aya aeiei (sc. Juppiter βQoyτa^ς),

— 101 —

derivato valent eadem quae de Είλατι'δης είλάτινος dixi. Ex Homero suinpserunt et poetae^) et Herodotus I 203. II 11. IV 110, ex Herodoto aut poetis ceteri pedestres scriptores (Thucyd. Vn 14, 1.^) Polyb. V 2, 4. 11).») 'Ερεσί'α Nereidis nomen in vasculo? (0. Jahn Beschreib. der Vasensamml. Konig Ludwichs p. CXVn. nr. 331 p. 97.)

In Ειρετρϊαν Β 537 quod imitatur Archestratus frgm. 26, 2 Bf. (Ειρετρ/α) severus usus productionem non admisisset, quandoquidem τρ consonae sunt positionis eifectrices et iiihil impedit formam incorruptam 'Ερέτρια (Ps. Scymn. 575) in versu heroico adhibere (Plato epigr. 9, 3 'Ερέτρια ^-^^)\ at ex- cusationem habet In navium catalogo.

Sequatur alius urbis noraen dubitatione non imniune.

^Ερέσιον (* πολις Βοιωτίας Suid.) S. Είρέσιον (' πύλις Βοιωτίας

id.y) putant idem oppidum atque quod Homero Β 499 et Nonno Dionys. XIII 61 Eikiaiov^) audit. Formam Έρέσιον {είτεν Έρέσιον) japud geographum Dionysium Calliphontis filiuni (v. 90) elicuit ex corruptela (tiV εμπερέαιον) Holsten addi- centibus Meinekio et Muellero editoribus (v. Meinekii adnot.).

Είρέσιον πόλιν Βοιωτίας nomen traxisse a VOCabulo είρεσ/α

» '-- —

«) Pindar. Pyth. IV 202. Soph. Ai. 249. Eurip. Hel. 1453. Troad. 570. Iphig. Aul. 766. frgm. 773, 35.

*) Nomen naqi^H^tOia (• 10 xttia lijy ηρφραμ tiqo riuy χωιιώ^^ ώς ay εϊποι τις το na{}tl τί^ς εί^εσίας schol. Thucyd. VII 34, 5) quod legitur iu libris Thucydidis IV 12, I. VII 34, 5. 40, 5 corrupit praepostera vocis ei- ρεσία recordatio; rescribendum esse νιαρίξηρεσία {ώς ay tinoi τις το /ί«()ί| Ttuy ^QεJoiy\ cf. 7t(tQ(Ui(tfo(fe' το τιαρίξ rtjy ^Qεaa6yτωy Phot.) fidem facit simile vjiiiQUOioy (Sitzkissen der Raderer) ex ύηό et ίρέτ^ς compositiim (Ahrens Beitr. zur griech. und latein. Etymol. I 93). Vitium Dionysio Hali- carnassensi vetustius (de Thuc. idiom. ad Anim. 4 p. 84, 6 coll. 103 ed. usen.).

*) Sic apud Atticae dialecti et t/J? xoίyης scriptores leguntur (ϊyεχtt εXyεxεy (Krueger Diall. § 68, 19 adn. 1; cf. Meisterhans» p. 176) οΰόός (supra pi 114), apud Polybium ήονς (e. gr. V 44, U «710 τ^ς yoυσtως i. e. auctorc Reiskio f/;io τί? >'ονς ί^ως),

*) Plin. IV 7, 12 libri habent Irescum Hyrcseon vcl similes scripturas; Sillig Tresion; lan Inseurn. — Huc non facit urbis Thessalicae nomeu corruptum rrcsia (Piresiu?) Liv. XXXlf 14.

*) Cognata putant εΙΙεαίας' εΜος χαλά μου Iles. et είλ^τίας Theophr. h. pl. IV 11. *Auf EiX^Tioy statt Eikioioy deutet der Name der wahr- Bcbeinlich nach dieser Stadt benanntcn Rohrart* Meister Diall. I 261. At de jiominis ίΙΙετίας origine nihil constat et Theophrastus qui uberius de calamo boeotico disputat et in huius disputationis cursu εilετ(ny corame- morat oppidi Είλεσίον ne Tnentionem quidem inicit, unde futtilem essft Meistpri snspicioneni disras.

Schulse, Quaeslionee epicae. I^ I

— 162 —

COlIatis ΠλαταιαΓς (ατιο των πλατών) et Κώπαις {απο των

χωπών) asserit ΕΜ. 303, 1 1 sqq. ; ab έλος duxit oppidi boeotid nomen Eikhiov Strabo IX p. 406 in comparationem vocatis "Ελος et Ελεών. Qoibas testimoniis inter se compositis mihi a probabilitate non nimis abhorrere videtur, si quis ΤΕρεσιον et "Έλεσιον^) formas volgares fuisse, Εϊρέσιον et ΕΙλεσιον (s. Είλέ- σιον) poeticas ob metrum productionem expertas coniecerit. Apud Homerum veris nomen est /iag. Ζ 148

τηλίβ-άουσα φύει, /έαρος <f' έπιγίηται ώρη.

τ 519

xaXby a^idr^Giv /έαρος νέον Ιαταμένοιο^)

Νοη aliter apud Hesiodum πολιον /εαρ Ορρ. 477; 462 nbi ε α per synecphonesin efferuntur ; 56Θ. 492 ubi digamma negle- gitur. Forma εϊαρος recentiorum propria^) nata est ex parum accurata imitatione homerici adiectivi /ειαρινός Β 89. θ 307. Β [471]. η 643. σ 367. χ 301 {ωρψι /ειαρινίι Bentley coU. ε 485 addicentibus Heynio Bekkero HBl. I 172 Nauckio aliis); cf. Hesiod. Theog. 279. Opp. 75. 678. 682. Theogn. 1276. Simonid. frgm. 57, 2.*)

Graecum /έαρ ex */εσαρ^) ortum esse docet cognatarum

1) Formae variationem explicare non valeo. Longius enim distant *Αρίαρτος: ^Αλίαρτος; Αλαλία: Aleria.

>) h. hom. XVIII 17 έαρος πολυανθ^έος,

β) h. h. Cer. 174 ζϊαρος ωρη (cf. praeterea AP. IX 868, 2. 580, 8. Eaibel nr. 570, 8. Dionys. Perieget. 883; in bac locutione Homerus ad- iectiyum praetulit, recentiores nominis genetivum qaoqae adhibent velut Aristoph. Nub. 1008 ηρος iy ώρ*?). Theocrit. VII 97 εΐαρος αίγες έράyΊt, Bion. (bucol. ed. Ahrens XVII 17) ηάντ είαρος αδέα βλάστει, Manetho J 24 εΐαρος αρχή, Quint. Smyrn. IV 429 ύη είαρος dkifaCyea&ai, VI 326 οτ' €Ϊαρος ήμαρ ϊχηται. PauU. Silent. ΑΡ. V 258, 5 ύπέρτ€ρoy εΤαρος οίλλης, Extra hexametros Babr. ed. Rutherf. 131, 5 Anacreont. 42, 7. Cum Homcri versiculo /έαρος yέoy ίαταμένοιο cf. Dionys. Perieg. 528 iaia- μένου γλυχεροΰ vέoy ίϊαρος , Theocrit. XIII 26 τετρaμμέyoυ (ΐαρος ήβη.

Terentian. 658 *'ΐΙαρ est maltis in usa, sed magis poeticumst'.

*) Eiάριyoς Kaibel nr. 515.

β) De hoc Yocabulo certant (Curtius Grdz.» 42) radices ves 'vestire' et ves ^ucescere' (cf. tamen Ostbotf Pg*f. 135 qui mihi qaidem non persuasit). Non ab re est aliquot locos adscribere qui radici ves 4ucescere' fayent. λευχoy έαρ (Callimacb. h. Cer. 132. Theocrit. XVIII 26 sqq. unde colorem traxisse videtar Horat. cigrm. IV 5, 6 sq. 'instar veris enim yoltas ubi tuus adfulsit populo') quocum componas Schilleri 'des Lenzes heiterer Glanz' (Elage der Ceres) et R. Baambachii ^Aus allen Reisern und Zweigen der licbte Fruhling bricht'. έαρος έπιλάμ\|;ayτoς Herodot. VIII 180 quod verbum de sole est Ρ 650, de die Herodot. VIll 14 {(ϊιέλa^^ιfy ήμερα Aristoph. Plut. 744).

— 163 —

linguarum comparatio (cf. lit. vasara) et inter oranes constabat, donec Wackemagel de hac explicatione dubitationes movit, cum primus (KZ. XXV 267 sqq.) in subtiliores quasdam grae- cae contractionis leges arte et ratione nec non cum felici snccessn inqoireret. Demonstravit enim et alia et hoc: b(j)o €(fa) in Attica dialecto contractionein in aniversum non passa esse; ${σ)ο ε(σ)α, s{j)o i{j)a contra in unam longam vocalem ov η ΰ abire solere. Sed panca quae obstare vidit eum non satis expediisse iure suo iam Froehde (BB. VII 325) monuit, qui tamen ipse non magis quam Brugmann (Verh. d. Sachs. Ges. d. Wiss. 1889, 45) regulam invenit quae haec est: dia- lectns attica in yocibus bisyllabis a contractione vocalium to ta quae medium σ yel j amiserunt sese abstinuit. Cf.

πέος (= SCrt. pasos) δέος (^ *δ/ηος) iuxta &εοό/ης ^ιοάης,^) &€6ς (-^ *&εσ6ς)^) iuxta Θοίμαντίς Θούφραστος Aristophan. θονδοσίος -δωρος -χλε/δης -μβροτος -μένης - μορος -ημ/δης

-τιμος -φάνης -φίλος quae omnia leguntuT in CJAtt/L^) Θεόφιλος et similia εο ex simplici habent restitutum. Apud sdiptores Atticos et qui commanes vocantur nominativuin sub- stantiyi εαρ non contrahi, at contrahi casus obliquos et deri- vata ηρος^) ηρι cett. ηρινός^) docent veteres (v. Steph. Thesaur. s. v.), docet Lobeck (Elem. II 346), docet Renner (Cnrt. Stud. I 1, 189) eandem regulam sequi Hippocratem.*)

τρέω (Aesch. Sept. 773) ζ^ω βδέω (Aristoph. Plut. 703), τρέων (Aesch. Eumen. 422) ζέων (Antiphanes frgm. 182, 3

*) tidi^g e ex simplici habet illatum, ut αχλεης ΰυαχίεής pro αχίης δυαχλής\ cf. δυοχλης Simiae {ηελέχει ν. 6 cf. Lobeck Elem. I 242). eiJxktjg Hes. {εΰχίης' ό "Αιδης^ ν. nunc Coll. 1654, 2; gl. Hes. fugit editorem).

*) Errant de Saussure de *9^ευα6ς Syst^me primit. p. 81 ct John Bury BB. TII 79 de *&f/6g cogitans. Cf. ^ίσ-φατα,

») Cauer Curt. Stud. VIII 260 sq. Wackernagel KZ. XXIX 138 qui aliam explicationem tentat qua tamen θoύμayτις θούψραστος θούδωρος θούμβροτος θούμο^ο^ θουτψος θούψιίος ηοη satis expediuntur. ~ ivS^sog (ν&ουαιάζβύ -c *4y&€ovaKiCu (Plato lon. 533 C)? — λέωρ ρ. 71.

*) iam h. h. Cer. 455. — v. 1. « 51.

^) Rcm illustrant Xenophontis Hellenica: αμα δ^ τφ ij^i III 2, β. ix Λ τούτου Ιπειδη ίαρ ύηίφαινε III 4, 16. εΰ&υς αρχομένου του ηρος

IV 7, 1. αμα Λ τ^ ηρι ύηοφαίνομένφ V 3, 1. (πει δΐ το (αρ ύπέατη

V 4, 47, ύποφαίνοντος δ^ ηηλιν του ηρος V 4, 58. ind ^αρ ύπέφαινε V 4, 59.

β) Ιη Theocriti carmine dorico XVIII 27 ^αρ: 39 ηρι» — Aliis tamen Doribns vel nominativum contrahere licait: xal τέτρητον το /ζρ Alcm. 76, 8.

11*

— 104 —

II 85 Κ.), τρεον ζεον (Platx) Cratyl. 427 Α) legitime con- tractionem respuunt; unde transit vocalium diaeresis etiam in υπερζεων (Aristoph. Equ. 920) ζεοντες (Pherecrates frgm. 108, 8K.) ζεονσαν (Theophilus frgm. 2, 3 Π 473 Κ.) βδεοντες (Aristoph. Equ. 898) βόεονσα (Ar. Plut. G93).^) Eadem ex- plicatio cadit in Platonis ξεοντων (Theag. 124B), cum rite contracta legantur χατα/σονντι CJAtt. I 324 c 61. αναξών CJAtt. Π 1G7, 72. άποξοΐσι (a. 329 8) BCH. Vm 389 v. 42.«) In verbo όεω (vincire) Attici contractionem ex plarium sylla-

barum formis όοϋσιν (^Αττιχώς, όεσμενονσιν ^Ελληνιχώς Moeris ρ. 130; ν. Hes. s. ν. δονσι) άναόών (Aristoph. Plut. 589) άνα- όονμενοι (Thucyd. Ι 50 saepius) τψ dovm (Plat. Cratyl. 419 Β) ad bisyllabas transferre solent (Hes. s. v. δών; το δουν Plato Cratyl. 419 Β). Quamquam ex verbis Platonis Cratyl. 418 Ε άγα&ον γαρ ιδέα ονσα το δέον ('quod fiat oportet' — a neatrali

δεΓ ductum) φαίνεται δεσμός είναι xai χώλνμα φοράς haud scio

an ^liquantilla cum probabilitate concludere liceat philo- sophorum principi non prorsus displicuisse neutri participu praesentis a verbo vinciendi ligandique derivati formam in duas syllabas solutam; nam ut paucis interiectis ipse mono- syllabo δονν uteretur, necessitate quadam factum est, quoniam hac demum vocabulorum τον δέοντος et τον δονντος inter se oppositione omnis ambiguitas de medio toUitur. Regulare δέων revera legitur Demosthen. Androt. p. 614, 8 a Cobeto (Misc. crit. 496) fortasse immerito in δών mutatum;^) cf. Moeris δεω ^Αττιχώς, δεσμεύω Έλλ. — Simili lege explicanda videntur att. φθοη {-< *φ963α) et ^ξοη in παρα%οη 'Schnittflache' (- *'ξοαάγ)

Igitur nihil iam impedit quominus /εαρ e */εσαρ ducere pergamus. σ sine vestigio relicto intermori solet quod contra eos moneo qui σ inter vocales in ι mutari potuisse opinantur^)

») Ctoyitt Alexis frgm. 173, 5 II 361 Kock. Cioyiog Antipban. frgm. 25, 4 II 19. Ceoyuoy Eubul. frgm. 9, 8 II 167. βΰιόμενοι Aristoph. Equ. 900.

2) Wackernagel KZ. XXV 275. Meisterhans* 140.

3; Dc bisyllabis uon coutractis similiter iam Spitznerum iudicasse Lautlehre des arcadischen Dialects 36 posthac vidi. — Cf. euam in lege gortyn. iQeeg: δατΐΟ'&αι, oyfd^O-fei.

*) = Ίΐα{)ητομη. Dittenberger Sylloge nr. 853.

β) Kuhn KZ. I 378 (cum not.) 11 136 sqq. 268. Legerlotz VII 287. VIII 54. Kielhorn X 297 alii.

— 105 —

et qni de σ vocales antecedente^ producente fabulantui . *) Qaae com ita sint neque alia longae vocalis explicandae ratio quae quidem probabilis sif^) inveniri posse videatur, assentior eis qui /ειαρινος inter productionis metricae exempla rettu- lerunt,') praesertim quia sic demum apparet, cur Homero /ειαρινος admissum, εΐαρος a posterioribus jBrequentatum omnino spretam sit.

De siagivog iii titulo attico obvio dixi pag. 43. De boeo- tico FEIAPIN02 JAnt. 250 = CoUitz nr. 771 non recte indicat de Wilamowitz (1. 1. adn. 40) qui hanc formam ex Homero petitam contendit. Quid rei sit produnt. Θειόσόοτος Collitz nr. 567 cuius ει Usenero (Altgr. Versb. 86) perperam

pro longO est, Θειογ/τα (epichor. litterat.) nr. 677, Μενεσ&ενειος

nr. 866 (gen.), Θεοψάνειος nr. 554 quam genetivi formain esse ceteri genetivi evincunt, άνέ&ειαν nr. 571 (= άνε^εαν nr. 855. 1132 = άνέ&ιαν nr. 570).*) boeot. ¥ειαρινός Igitur nihil aliud est nisi Ρεαρινος; diphthongus indicat ε vocalis sonum pro- nuntiatione ad * proxime accedere. Romanos Earinos dixisse et productionem in Είαρινός poetarum graecorum licentiae assignasse constat lepido Martialis testimomo (supra p. 2).

De vocabulo forma simili origine diverso quo in hac de /εαρ: /ειαρινος quaestione nonnullos usos esse memini — εΐαρ' το αίμα dico — pauca adnotanda sunt. Syllabam initialem et produci et corripi certum est.^) Cognata sunt lat. assiratiim, lett. assins (Vanicek Et. W. d. lat. Spr. 32) unde colligas

*) Beermann Curt. Stud. IX 44. Hinrichs eloc. aeol. vestig. homer. 21 alii.

») Mahlowi suspicio (AEO 11) iieque necessaria et nimis inccrtif est (v. Joh. Schmidt Pluralbildung der idg. Neutra 201). Neque arrident quae proposuit Bartholomae BB. XV 16.

») Leskien Curt. Stud. II 72. Herzog Untersuch. iiber d. Bildungs- gesch. etc. 139. Merzdorf Curt. Stud. VIII 137 qui et rhapsodos anti- quiores ininria propter hanc licentiam vellicavit neque eictQiyog et ftrcQog nt par fuit separayit. Wackernagel KZ. XXV 264. de Wilamowitz Phil. Untersuch. VII 325. Sittl Philol. 43, 20 not. 65 qui perperam //«p/roV reTOcari iassit. Fick Od. p. 192 ad σ 367. II. ρ. 84 ad // 9. Schmidt 1. I. alii.

*) Perperam Curt. Verb. I» 274. II» 431. Osthoff MTJ. IV 293; recte Meister Diall. I 244. Smyth EJ 69. G. Meyer» § 461 p. 414.

») Herodian. L. II 496, 22. Callimach. Schn. II 450 sq. 486 sq. 6V(>* αϊμα Κύπριοι Hesych. Aeschylo Eumen. 352 probabili coniectura restituisse mihi videor Ζ(ύς εαροαταγις αξιόμιαο^ ^&yog TOiff Ιέαχας (trad. Ztvg γαρ {ΐΐμίίίοσιαγίς χτί. metro pessum dato).

— 166 — formam primariam fiiisse *vsar^) >- gr. ήαρ quod habet Hesych.

ηαρ' αίμα ψνχή]^) cf. etiain eiasdem ηεροποτης' αίματοπότης

quo respici videtur v. 1. ηΒροπώτις (pro ψροφοΖτις Eamenidnm epitheto homerico) quam olim in libris extitisse arbitror.^) Callimachi εϊαρ de cuius diphthongo Herodiani testimonio

COnstat ex ηαρ COrruptum est Ut β^είομεν ex &ηομεν, εϊατο ex jjfaTO, eycBia ex βχηα^ νείοχορος ex νηοχόρος. εαρ Cypriorum ex

ηαρ Yocalis coiTeptione ortnm. De ειαρ Salaminioram {ειαρ? an είαρ?) quod testatur Herodian. in schol. BT ad Γ 87,

Hesychii ειαροηότης' αιμοποτης ψυχοποτης; ειαρ' αίμα η ψνχη\^) ΐαρ' αίμα;^) Ιαροηοτης' αιμοποτης nihil Certi asserere licet.*)

Α tribrevi incipiunt Β^εοφίλονς Aristoph. Ran. 443 θεονοη eiusdem Thesmophor. 897 : epici et qui epico versu ntnntnr contra ε producunt in formis similibus metri lege coacti. Βέιο- γένης Callimach. jfrgm. 227. β^ειοπροποιο Kaibel nr. 1025, 6. 3^ειολογον nr. 882, 1. Ex epicorum usu sumpsit Alexis comi- cus frgm. 162, 14 Π 356 Κ. euum &ει.οφανες (in anapaest). Eodem spectant nomina Θειοόάμας Callimach. h. Dian. 161. Θειοόύμαντος Apoll. Rhod. I 213. θειοτέλονς Eaibel nr. 496, 1. Θειοφάνη Ώτ. 478, 5. Veram et genuinam nominam mensuram

1) Joh. Schmidt Pluralbild. der idg. Neutra p. 178. 9: ^ «= lat. sevi: s^itus.

>) De hoc interprctamento cf. Schoemann Alterth. II 246 cum nota S: ^Das Blat der eigentliche Sitz des Lebens nach dem Glauben der Alten' (III. Mos. C. 17, 11 ή γαρ ψνχη ηάύης σαρχος αίμα αυτού iariy. Verg. Aen. IX 348 ^purpuream vomit illa animam' ubi Senr. 'secandum eos qui animam sanguinem dicunt'). Addo αϊμα xai ψυχή Timocles frgm. 35, 1 Π 466 Κ. TOi?/uoi' ixniyova^ αεί ψνχης dxQttTOy αίμα Soph. £lectr. 785. Bergk PLG. II* 281 ex.

s) Olim ipse Homero ήίροτιώτίς pro ήίροφοϊτις restitutum volui, sicat nuperrime 0, Hoffmann BB. XV 85 είαροηώτις commendayit Cf. schol. BT ad Τ 87 et Aeschyl. Eumen. 181 sq. (4μούαα θρόμβους οΰς είφειίχύσας φόνου). 191 sq. 260. Choephor. 565. At Maass me monuit ηΊροψοΐτις bene defendi posse hesiodeo ήέρα /εααάμενοι (de daemonibus Op. 125).

*; cod. Ιαρα' αϊμα, η μοίρα ubi latent duae glossae: ΐαρ' αίμα et ϊρα* μοίρα ex ΐύα rhotacismo nata.

&) In ordinem exemplonim recipere dubitayi εΙΙαηίνη quamqaam Herodian. L. II 499, 20 sq. (Choerobosc.) haec babet: εΙΙαπίνη ή ευωχία Λά της (ΐ ιϊίφ&όγγου το πρώτον, έλα/ι iyay (sic) γαρ ψαύιν οί ΑίοΙεϊς (qui saepe afferuntur in rebus orthograpbicis velut II 490, 84 ΰε^ά: όέρρα; 490, 36 ^είρω: άέρρω\ 477, 10 άηέϊΧω ατιίλλη; 500, 34 εΐμένος: ίμμενος\ cf. imprimis 604, 30 sqq.). At τίη docti Choerobosco s. Herodiano resti• tuunt iXXaniyay, fortasse recte. Yocabuluin sunt qui a radice Jελπ {volup) ducant, ex mea quidem seDtentia satis improbabiliter.

— 167 —

a qua in versu metri causa recedunt indicant scriptura Kaibel nr. 152, 4 Θεοφίλου (-w-), praescriptis metri vinculo solutis nr. 212 {Θεοφίλα praescript., Θειοψίλα ν. 2).^) Productionem in his non ab Alexandrinis mventam sed vetustioruin exemplo admissam esse testis est Hellanicus qui frgm. 39 Θειομένητος (?) mentionein iniecisse dicitur:^) quae nominis forma desumpta sine dubio ex epico deperdito.^)

^Ιαηετος θ 479. Hes. Th. 19. 134 cett. Opp. 50^ si ex lingaa graeca explicaii 4ebet ab Ιάπτω ducendnm esse omnes coDsentiant : fonnatum est ut χλεντος •< *κλ€(/)€τός quod Homero reddendum. Qui de χΧε{ρ)ΐ'-τ6ς^) cogitant refutantur disputatis

>) Cf« sapra pag. 3.

*) Schol. ApoU. Rhod. I 131 (θπομένη dvxi pro θ(ίομένητα ci. Sturz) £. Rohde Griech. Boman. 106 not. 3.

•) Romani scribunt ThSodamas s. Thlodamas (cf. Dardus: Darius; Alejxandtia = l^laVcT^la i. e. 'JX^lavOQfitt Kaibel nr. 586 lat. 3 graec. 1). — Subiungo quae nominibus θ€ΐοόάμας θίίοτίλης similia sunt Κλαοπάτρη Apollon. Rhod. II 239. Κλπογένης Kaibel nr. 207, 3. Κλεοφόρφ (-^uv-i.) nr. 700, 2, — Alii ut nomina apta eyaderent versui ionioam contractionem adhibaerant: Sivyiyri (~^^^) Kaibel nr. 884, 2. Sfvdoaiov nr. 915, 8. θ€υ]άοσ£α nr. 566 b 7 (= SeoJo]aiay α 2). — Fortasse non ab re est adnotare me uon id egisse ut recentiorum exempla omnia colligerem.

*) ^anttoy Aristoph. Nub. 998 epicorum exemplo. — '^lanniovidqg Hes. Th. 528. 548 al. Opp. 54.

») quod tueri student adTOcato xXuyog de qaa voce rectius iudicaYit iam Herodianns II 331, 31 L. (^χλέος ytltiiyog xXfiyog)-^ cf. dor. Kληytnπa Ahrens Diall. 1 185. Meister II 95. Caaer> nr. 195, 20. CoU. nr. 3549, 260 sqq., ion. KXiyoYiyng Bechtel Inschr. jon. Dial. nr. 45. KXiyoψuyης ibid. nr. 44 a 11. χΧϊνοτάτη Eaibel nr. 71, 4. Similes turbas dedit φανός ex φη^ινός contractam (Legerlotz KZ. VII 291. Wilamowitz Philol.Untersuch.IV 153 not.); cf. φηνόν* λαμπρόν Hes. (Lobeck Prolegom. 184) dorice ex φαηνός (arcad. argiv. Le Bas-Foucart nr. 352 i. Collitz nr. 3312. Bragmann Curt. Stud. IV 95 ubi addas Hesychii χαηνά [cod. χάηνα]* τά εΰ χαιόμ^να^^ *xajiayd', *χά/ος Ut *<f«/o? unde ιϊανός -< *oajia-y6g\ Hesychii daiyoy' — χαύοιμον fortasse ex daetyoy corruptum ut eiusdem φαινόν' φωτανόν. — Cf. etiam d^ynyog Lobeck Prolegom. 192?), φα^ννός 'Pdteyyog Bechtel Thas. Inschr. jon. Dial. nr. 18 dextr. 5 ubi editor Lacedaemooium quendam Φάβ€ννος ex inecriptione delphica attulit (cui ex titulo laconico Mullensiefen nr. 51 ΦληΙνου i. e. Φηέννου [AEN -< ΑΗΪ] addidi): yy (ex ay) in sermone Lacedaemonioram latius pataisse (retentum ex partis deyictorum dialecto?) docent Alcmanis xltyya quod propter hyphaeresin aeolicum (Fick II. p. VIII) esse nequit (xUiyyog Pind. Simon. frgm. 120, 3 ubi cod. xUiyyov^ Scol. 5, 1B.«) et Oratiae nomen Φαίννά Lobeck Prolegomm. 190 not. 5 Alcman. frgm. 105 B^ nt fortasse immerito Ahrens Diall. II 158 Choerobosco (Herod. L. II 509, 25) dorica no&eyyog (ραχ^ννός testantifidem abrogaverit.

— 168 —

ab Ahreiisio Diall. II 202.^) Suffixo -fro^'^) vis inest parti- cipii perfecti passivi. Cum ιάπταν verbo reduplicato detni' deiidi s. deiciendi notio esse videatur,^) '/«ττ^τό^ est 'deiectHs' 'gesturzt' qiiod et propria potestate *) et translata ^) de uno ex

Titanibus τυραννι'όος έχπεσονσιν^ quOS dei victores έξβπληξαν των νψηγορων χομπασμάτων^) et νπο χ&ονος ενρνεάειης πίμ-

ψαν,^) cum Saturno in infimas terrae regiones Tartarumque

detruso nec ventis nec solis radiis fruente (Θ 479) hand

inepte dicitur. ^Ιαπετός ι metrice proijuctuin habere videtur.^

Poetarum et Graecorum et Romanorum ^Ιδάλιον = Idalium

») V. nunc G. Meyeri § 109 p. 120 not. 1. — Meisteri lecdo Τιμο- χλί/ης ό θίμιοτογό()ω ιώ μάλα κλί/ιτώ (cypr. Diall. 11 183) a probabili- tate non commendatur; expectamus uomen propriura (phoeD. cum Mrdnx- compositum ? cf. Μάληχος. Avi nomen additum habes e. gr. Wescher-Foucart inscript. delph. nr. 18, 47 sq.). Iniuria Meisterum relegasse ad nomen ΙΙολνχλ€ίτου docebit prirao obtutu inspectus liber Collitzii socionimque Gr. Dialectinschr. nr. 3275.

») Brugmann Curt. Stud. IX 330. Ostboff KZ. XXIV 417. Cf. praeter trita exenipla Ilesychil βούκειο^' — nX^i&og ductum a radice quadam finctx (βηάττίιμ' Ttkti&vyfiy /?«otVfij/ Ηβ8.) quam utriim cum \aUno frequens (frec-vens participium perfecti? cf. lit. davesl) coTnponam an cum gotieo participio anapragganai II Cor. 7, 5 (= Ό'λιβόμ€^οι\ dubius haereo.

8) "Jiiii jiQoimpft^; αύτιίς ^κφθ^η. ϊηταμαι (proprie *geworfen werden'; cf. (fiQfa&ni Γί(Τι9•«ι Jerri) ad ηέιαμηι, adsimulatiim ? ΐ/ιιαμαι quasi passivum est verbi ianiiiy* iacere (rdlotf ^άητων μηχ^ι^ iig ημάς βέλη Aescli. Agam. 488. Sept. 527 ; το/ ό* έη ίίμ^ιβόλοιαι^ ίάτιτουσι ηολιτΜ χ€{)μ£(ά' oxQiofaony Sept. 281 sqq.)• tanifi intrans. = q>tQftcci Aesch. Suppl. 530. Ab hoc verbo diversum est Ιάτιταν* otccqihfiQSiy β 376. <f 749. Aesch. Sept. 508, cuius forma decurtata eat ϊητειρ. Hes. h\.>m' (^d-dQttt βλάιρηι; hpitg* ωύν^ηαας, Α 454 μίγη cF' X\\mQ Ι,αον 'Αχαιών \ Β 193 ΐψεται νιας Αχαιών, Afferiint Strab. VIII 370: ζό yaQ jiQOidipai χα'ι το ίψαα&αι (//^0()r«V rira xai βΐάβην αημαίνίΐ qui tamen cum aliis grammaticis de composito erravit. ίφ (gen. ^ιπός) quoque huc pertinere iam veteribiis visura est (Meistero Diall. II 150 accedere nequeo).

*) *aurata deiectus cuspide Typho' Ciris 32. *fulmine deiecti' VergiL Aen. VI 581.

B) ^ne si fortior nasceretur lovein de regno deiceret, quemadmodum et ipse Saturno fecerat.' Hygin. fab. 54.

«) Aeschyl. Prometh. 995 coll. 955 sq.

7) Aesch. Prometh. 364 (de Typhone). Cf. Suppl. 90 sq.: ianifi ό' έλτιί&ων fi(f>^ ύιριπΰργων ηανώλεις βροτονς,

8) Hes. Theogon. 717. Cf. Aiatj προιαψαι Aesch. Sept, 326 (ex Homero petit.).

») Quamquam Aeschyli ^άητοναιν (Sept. 282) non satis expedire mihi contigit.

— 1Γ)ίΙ —

hand sine specie probabilitatis vocali primae syllabae necessi- tate porrecta huc pertinere coniecerunt Deecke-Siegismund (Curt. Stud. Vn 235 sq.). Cypr. Ε-άα-ΙΊ-οη (phoen. Adjal) i. e. Έόάλιον abiit ΐΆΊόάλιον sicut Ke-ti-on {Kbtlov) in Κι'τιον.^) Nunc quidem scribere consuerunt ^HdaXtov in tit. cypr. quod num iure novaverint ego vehementer dubito.

Cixdaiog Apoll. Rhod. II 1131 sq. [IV 358. 700] αλλ' Ιχετας 'ξεί'νονς ^ιος εϊνεχεν αιόεσσασ&ε \ Ξειν/ον ^Ιαεσιου τ ε, ζίιος 6* αμφω Ίχέται τε \ χαι ξεινοι ; cf. IV 709 ίχεσιάων,)

(χάλοβάτην 'ftinambulum' sibi permisit Manetho Ε 146.) In χνάνεος quod apud Homerum semper quattuor syllabis

eflertur χνανυπεζα χνανόπεπλος χνανηχα/της ν ob SOlum metrum

productum esse ostendit quantitas simplicis xtavog Α 24. 35. η 87 quo accedunt testimonium compositorum χνανωπις μ 60 χνανοπρώειρος nec non Aescliyli χύάνεον (Pers. 81) ciiius V pro brevi habendum est, sive χνάνεον legas seu χυάνεον,^) et Euripidis χνανοειδες νδωρ (Helen. 179). Productionem ad- mittunt ad epicorum exemplum sese accommodantes Pindarus 01. VI 40 et Euripides Troad. 1094. Iph. Taur. 392. 889 (hex. dactyl.), unde de legitima mensura nihil certi elicias.

De quantitate vocum μνδος μίόάω versibus Sophoclis O. T. 1278 ψνό(6σας) Antig. 410 (μνάών) et Nicandri Ther. 308 (μυόόωντες) Alex. 248 (μνόος) edocemur; a quibus discrepat vox epicoruin μνόαλεος Α 54. Hes. Opp. 556. Scut. 270^) quam tragicos Soph. El. 166 (anapaest.) Sixqvat, μϋδαλέα Aesch. Pers. 537 (anapaest.) διαμνδαλεοις όάχρνσί ex epica poesi mutuatos esse et genus versuum quod etiam apud Ari- stophanem formas ionicas recipit^) — a diverbiis abest μυόα-

λεος — et manifesta verSUS Hes. Scut. 270 {όάχρνσι μνδαλεη)

imitatio fidem facit. Qiiod ApoU. Ehod. ΠΙ 1042. 1247 Lycophron 1008 etiam μνδαίνω slbi indulgeiit , ad veram mensuram et ad Homerum nihil attinet, cum error imitatorum productionem in μυδαλέος observatam licenter ad alias eiusdem

«) cypr. ΜιΧιχ/αιων = phoen. Mdekjnton, Ά^ιδμιΙίχω^ gen. = Ahd- meUL• De mensara cf. versum Alexandri Ephesii ΒηΙου δ" αύ Κίτιόν τ€ xcd Ιμίρό^σαη Αάηηβ^ος (Steph. Byz. 8. Αάπη»ος).

«) xtxryToy ut magis volgare praetulerim collatis synizeseos exemplis Pere. ΙΟδ. 108.

») μνδαλόίις ΑΡ. XII 22β, 1.

«) Wecklein carae epigraphicae 12.

— 170 —

stirpis formas transferentium subesse queat. Benfey compa- ravit germ. smuz, quae suspicio &. Curtio (Grdz.* 336) probata egregie scriptorum usu confinnatiir , qui μυδ- fere de uligine foedante et deformante usurpare solent: Α 54 αΐματι μυία-

λεας] locis iam allatis φόνψ μνδόωντες et φόνου μνδώσας στα- γόνας; μνδων σώμα apud recentiores Saepius {τον ie νεχρόν ενρε- dijvai σαπρόν ηδη και μνδώντα Dio ChrySOSt. V ex.; cf. Hippon. frgm. 23Β*.)•0 Hesychius glossas μυδαίνει μυδώντες μυδωσι

interpretatur addito σηπειν; s. ν. μυδαλεον legitnr etiam ρνπαρόν i. e. schmut2sig (cf. etiam Archiloch. frgm. 182 B*.).

όάκρνσι μυάαλέα -^ όμμα δαχρυοις πεφυρμενοι Euilp. Or. 1410 (cf. μυδαλόεντα πεφυρμένος όμματα χλανθμψ ΑΡ. ΧΤΤ 226, 1). διαμυδαλ^οις δάχρνσι -^ &αλερόν δάκρυ (Hom.) quod (ΚΖ. ΧΧΤΧ

260 ητ. 9) recte cum δολερός θολονν coniunxisse videor, tunc temporis immemor glossae qnae in originis diversitate tamen simillimam vocalis discrepantiam prodit Hesychianae σαλ/α*

πλέγμα καλάθχρ ομοιον ο επί της κεφαλής φορουσιν αϊ Λάχαιναι, δολερός: &αλερός fere = θΌλια: σάλια.

Quam Benfeyi originationem si probarimus, υ longum e metricis rationibus repetere non dubitabimus, quod et in graeca lingua omnes aliae formae de errore non suspectae consentiimt de brevi vocali et in vocabulo germanico U comparet Nec recte praecepit Lobeck (Prolegom. 102) de adiectivonim in -αλέος quantitate: abstiniiit quidem graeca lingua fere breves continuatas fastidiens ab adiectiyis in -αλέος quae a brevi incipiunt, tamen haec non fixa linguae lex, sed usos erat consuetudine sanctus a quo revera Hippocratis νδαλεος recedit qua de voce suo loco disputabo, fortasse τραγαλέον quoqae Hesychii;^) eiusdem χαχαλεας dubium est.

Aliud suaserunt Osthoflf (MU. IV 22 sq.) L. Meyer (Vgl. Gr. Ρ 134) Holthausen (KZ. XXVIII 282) in comparationem vocatis scrt. matra 'urina' sl. myjq 'lavare' lit. maudyti germ. dial. miiten 'das gesicht waschen', *) quas voces componi omniiio

1) Ruhnken ad Tim. lex. Plat. p. 184. μ^μυδότος' ζέορτος Hes.

») i. e. fqttγttλέov\ cf. vQQanXia' ^ηγαΧέα Bekk. Anecd. III 1428 8. V. (Theognoet. f. 20) ubi scribas ΰ{;)αγαλέα. Quae glossa accedit collectis a G. Meyero» § 239 p. 239.

8) *mUd-n08 >- lat. mundus^ opp. immundus (cf. lautus). De metathesi cf. fundus, panderent = osc. patnesins, Radicie mHud: mnd tenue vestigium haud scio an servaverit Hesych. μυδάσηαΘ-αι (cod. frequonti errore μυλ.)'

— 171 —

ηοη posse hand contenderim : nam neque notio longins abest quamqaam deest illa quam diximns turpis aspectus significatio^) et S, quod in graecis vocibus radici accessit, recurrit in maudyti muten. Attamen et ob quantitatis discrepantiam^) quae inter μίόος et mutm etc. intercedit et ob insignem notionis affinitatem quae in germ. smiLz et gr. μυί conspicitor pronior faerim ad illam quam priore loco posui coniectoram taendam.

λνγρον μνλιόωντες Hes. Opp. 530') dicituT de bestiis quae

tempestate hibema άνά Sgta βησσήεντα φενγουσιν σχέπα μαιο-

μιναι et vox cognata videtur cum μν\η (cf. μν\ο8οντΒς\ detites molares; μίλαι* σιαγόνες Μ. Schmidt ad Hes. μάθνιαι). μυ- λιόωντες' τα χείλη χινονντες άπο της ψύχρας η συνάγοντες η τας

μνλας σνγχρονοντες ΕΜ. 594, 47. 'Crepitans dentibus algor**^) an stridor dentium torquente fame inter se arietatorum ^)

το αώμα η ιην χ€φηλη^ σμηξααΟ-αι, KvjiQtoi ubi αμη^αα&αι idem fere quod xoaschen (cf, notum proverbium ΑΙ^ίοηα σμηχαν cum ΑΡ. XI 428 fig it μήτηρ νίητεις ΰίμας *Iyaixoy; — τους όάόντας ου^φ Ομηχομένους

Strabo III 164 ~ *puriter lavit dentes' Catull. c. 39, 14 coll. w. 18 sq. — ApoU. Rhod. III 831 αύαταλέας ΰ" 1\[>ηα( ηαρηί^ας; Catull. c. 64, 162 'candida permulcens liqi»idis vestigia lymphis'). Aliter 0. Hoffmann BB. XV 99 qui comparavit sl. mylo 'Seife^ at hoc ex *my-dlo ortum esse affixa notissima terminatione -dlo' docet Miklosich £tym. Wurterbuch r. r. my.

I) Ne mihi scrt. mntra 'urin' obicias, meminerie lat. Urlna quod a *vori rscrt. vari 'aqua') descendit.

*) Semel moneo Osthoffium mihi suam de yocalium mutationibus accentu effectis non persuasisse opiDionem.

*) μfcλxί6ωyτ€ς coniectura audacissima est eiusdem Cratetis qui Hes. Theog. 142 άλλον βτίχον παρατί&εταί de 8U0 (cf. Hesiod. frgm. 111 Rz. Wilamowitz Isyll. 79. Mayer Giganten und Titanen 107),

*) Dentium crepitatio in homine certe notissimum algoris indiciuin. Hippon. frgm. 17 (ηγώ xai βαμβαχύζω coll. Ahrens. jQvg 9 sq. oudk του χειμώνος άνυηόΰητος τε xai ημίγυμνος /κρινοστήαω τους ΰ^όντας ύηο του χρύους συγχροτών Lucian. χατάηλους 20, qai locus optime faceret ad Hesiodi yersus.

*) *dentiam inter se arietatorum ut aliquem esse cupientium non alium BODum quam est apris tela sua adtrita acuentibus' (Seneca de ira III 4, 2). 'soDuit horrendum insuper, crepuere malae, saxaque impatiens morae reTulsit unguis Yiscera expectans mea' (de Sphinge Sen. Oed. 98 sqq.). χάχείνος ^στέναξε το στόμα (scr. γομφίους) βρύχων {όμοΰ γαρ είχί λιμός xai λύηη) (de leone Babr. 95, 45 ubi y. Rutherford). γομφίους βρύχων idem est quod τας σιαγόνας ηρίων Babr. 96, 3 (item de leone).

— 172 -

respiciatiir diiudicent periti qiiibus grammatici liberani dant optionem. Utramque enim notionem ('klappern'; 'knirschen') quin possit imum complecti verbum ne dubites, memineris velim

radicis (ίρνχ: βρνκων σνν^ρε/δων τοις οδόντας μετά ψόφον Hes. βρνγμός' νόσος' άπο τον τοις νδονσι τιιέζοντα ψοφον άπο- τελεΐν ως εν ριγεί ανμβαινει {'χαί βρχχονσα δάχνονσα. χαι ^Ιππο- χρατης το βρνχειν τους οδόντας έηι της σννερει'σεως τε&ειχε, βρνχειν γαρ το λόβρως εσ&ί'ειν, απο τον τρίΧειν τονς οδόντας)' η σι^ντομος ίδωδη. η τρισμος οδόντων' η μύλων άχόνηαις^) ΕΜ. 21δ, 46 sqq. 216, 11 sqq. — (Κηρ) xava/fioi δε βεβρνχνία

(i. e. 'furore frendens' ; cf. Τ 365. Hes. Scut. ' 235. 249) Hes.

Scut. 160. οδόντα ό'ξνν επιβρνχονσα ΑΡ. VII 433, 3 sq. = χοναβηδόν ίπιπριοναα γενειον ΥΠ 531, 5 ('knirschend'). ^) βρνχεις

Hermipp. frgm. 46, 6 Kock (dentibus crepitas, 'klapperst').')

δερχιόωντο: δερχομαι = μνλιόωντες: molere. ν ex alia VOCali

brevi ortum nisi accedit metatliesis breve esse constat, quam ob causam ν versus gi^atia prodiictum agnoscamus oportet, id quod commendatur affinium μνλαξ μίλη μνλψρατος quan- titate. *)

πάναηάλο) ν 223 quod sin^lare esse iam veteres technid notarunt*) ob metriim in hanc formam redactum esse cum alii statuerunt^ tum iusto argumento tlemonstrare studuit

1) Ad interpretamentum μ. dxov, cf. Senecae ctfmparatio pag. 171 uot. 5 allata.

«) Ut TQ(Cfiy {ΐ()ΐσμός όδό^Ί0)y) de rebiis quae coraburuntur dici potest (Eupol. frgm. 120, 2 I 290 K.), sic fiQvxfiy quoque. Κ(ρ(ψ. 13 sq.

ώς γ^άχ^ος Ijinfin ^{ivxfi, β()νχθί Jf xituiyog qui *solet plenus resonare* (Ov. metam. VII lOU). Huic tralationi subest notio *Knir8chen'; cf. francogall. crepilation Trasseln des Feuers; Knirschen'.

3) Gf. etiam it^n^oy d^oyioy Κ 375 (*Klappern'J Hes. Scut. 249. 404 (*Knir8chen*). Postea βούχαν quod ab origine solam dentium crepitationero indicasse videtur assumpsit potestatem eas actiones significandi qiiae finnt cam aliqua dentium crepitatione (^manducare mordere comedere'). βnvxfιy ταχέως xni μετη ήχου ποιον to&iety Eustath. quocum conferantur lepida Herculis manducantis descriptio apud Epicharmum (Athen. X 411 B.): ftQafifi J' η yyad-og, ι^ιοφεί (Γ d γομί^ίος , ιέτριγί δ' 6 xυy6δωv et iocus Plauti Rud. 535 sq.

Ch. Quid 81 aliquo ad ludos me pro mandiico locem?

La. Quapropter? Chr, qiiia pol clare crepito dentibus (sc. ob frigus).

«) Spitzner Prosodie 91.

6) Epimer. I 338, 17.

β) Spitzner 1. 1. 83. de versu gr. her. 73. Lobeck Eteni. Ι 567.

— 173 —

Harder (de « vocali 96) cuius verba appono: Ίη voce πανά- παλος vestigium productionis quae olim erat ea de causa agnoscere dubito quod in omnibus reliquis compositis quae metro dactylico minus repugnant vocalis corripitur velut

παναγρος πάνα/ολος παναι&ος* [πάνάργυρον ΓίανέλΧηνες πάνημαρ -ημέριοι πάρομψαιος πανορμος ηάνοψιος ηαννστατος 'apud

Homerum c. 25 locis: πάνόλβιος h. h. VI 54. ηάνεφ&ου Hes. Scut. 208]. Locorum numerus satis magnus revera indi- cat poetas a πανύψιος et ceteris eiusdem vel similis mensurae consulto^) abstinuisse, quam rem Harder scite in sententiae suae usum conveitit. Quamquam ille non omnes scrupulos qui resident elegit ex animo. Nam collatis νπε/ροχος νηείρεχον

ανηχεως Hes. Theogon. 636. εινόόιος Π 260. εινάλιος ε 07. ο 478. ό 443. παρραλιγι ^Εφέσψ Callim. h. Dian. 238 {Παρραλ/ων

Larfeld syll. inscr. boeot. nr. 310?) ηαραλ/ης Apoll. Rhod. IV 1560. εννεσ/η Ε 894. Hes. Theogon. 494. εypεπε Β 761. θ 412. α V) quorum syllabas initiales consonae σ ope (*6V-

σάΧιος etc.)^) productas esse docent συνεχές ι 74. Μ 26.

ηαρεχα τ 113 quae voces alium aversantur explicatum/) liceat forsan πανάπαλος eadem ratione ex *7ΐανσάπαλος (cf. lat. sqpa) repetere. Potius a primario quodam *παντ'σάπαλος — unde

{*ηανσσάπαλος) *πα{σ)σάπαλος ΟΠΤί debuit, non potuit πάνα-

ηαλος — proficiscendum esse ne mihi obicias, hoc Hnum mecum

>) Ut intellegas quam proclives ad talia fuerint poetae cautione illa non adhibita, cf. Oppian. Ilal. IV 178 iUi 7ΐα^ημη() vnb γλΗ^υοοΧαι μυχοϊαι xi;filat νηΐίτάουαι,ν (= ηάαας ήμί(}ης Lobeck Elem. Ι 566). Oppianus in errorem inductus videtur versibus Α 502. 2* 458 ubi nou- nallos naytluno pro composito habuisse testes sunt Quinti Smyrnaei codd. in 713. IX 199 ηανημα{} (sic) exhibentes. Nunc recte dirimuntur nuv et ημaQ inserta simul vocula ΰ*.

*) Epicum U8um imitatione persequentium sunt είνάλιος Eurip. Troad. 1095 Iph. Taur. 1240 Aristoph. Thesmoph. 325. Eiyoota Euripid. frgm. 308, 4 alia. ου^(χές αυ^€χέως etiam a serioribus poetis frequentari docent 0. Schneider Callimach. I p. 178 ad h. II 60 et Rzach Neue Beitriige zur Tecbnik des nachhomerischen Hexameters 384 sq. (veliit αυνίχές Theocrit. XX 12). Usus volgi corripit vocales; cf. iyuliog Euripid. Helen. 148. Iph. Aul. 165. nccQfUiog Ps. Scymn. 459. 500. *ΕνοΰΙη supra p. 114.

•) "AyjQu μοι ^yysnf MovOa ηολύτροτιον = *Virum mihi Camena insece versutum' Liv. Andron.

*) In anapaesticis — qualia sunt auytxig jKtQ^xii ex consuetudine volgi — productio metrica locum non habet.

— 174 —

quaeso deliberes: ex ea ipsa re quod avvs/Jg -< *owGf/J; παρέχΗ -= *παρσόχ€ί Homerus β vetustioris sermonis penu retinuit, *πάνται3^ος *παντ6ψιος non item/) iure coUigas σ in fronte yocum diutias tulisse aetatem quam in exitu voca- buli *navT consonam r. α- in *παντ ab origine breve fuisse constat; v. Brugmann Gr. Gr. p. 120 adn• 1 nec non Ost- hoff MU. IV 254 cui tamen de productione in παν^) assen- tiri nequeo quamvis sententiam suam Brugmanno (1. 1. § 78) probaverit. Qua in re potius sequor auctores Ahrensiam (DM. Π 175) Brugmanum (Curt. Stud. IX 368) Joh. Sclimidtium (KZ. XXV 14) qui producti α originem ex *lege quae voces monosyllabas correptam vocalem habere vetat' repetienmt; qua lege ad πονς (cf. πός lyr. frgm. adesp. 72 B.* τρ/πος άελλοπος quae immerito postmodam correpta censet Duentzer Hom. Abhand. 349) explicandum utiqne opus est, hand scio an etiam ad yarias particnlae ovv formas expediendas. ')

h. hom. Merc. 75 extat πλανοόιας a πλάνη (πλάνάομαι)

derivatum quod alia ratione explicandum esse atque eiviSio; compositionis leges docent: *nXaV'aodta forma esset nihili.

Procul habeo Hesychii πλψοδία' παρανομψ. τΒτιμημένγι (?). τ^ πΒηΧανημένγι της ορ&ης οόοϋ τουτέστιν άδιχφ CUm praepositione

πλην compositum (cf. πλημμελής) nec magis nti aosim eiusdem glossa qnam corruptam arbitror πάλνης' πλάνης, quamqnam G. Meyero (^ § 173 p. 181) suspicionem non esse subortam video. Πληιάόες^) a quarum ortu na\rigatio initium capit teste Theocrito ΧΙΠ 25 sq. ab hac ipsa re nomen invenisse videntur, quae siispicio si yera est^) proficiscamar oportet a forma priinitiva *ηλε/ιάόες (i. e. quasi πλενστιχα/, ut Theocritus dixit

πλενστιχος ονρος ΧΙΠ 52) = Πλειάδες Herodian. L. Π 571, 4

[lat. Pliades]^ unde β heroici versus gratia producto exstitit

1) Posthomerica ηαντόητης π άναρχη ς a Graecis novata neqae alio vinculo quam casas ludibrio cohaerent cum suppositis *ηάνταίβ'ος *nay- roipiog quae coniectura antiquissimae linguae vindicayimus.

>) ntty aeol. dor. Ahrens Diall. I 119. Π 178. Herodian. L. II 12, S2.

*) att. ovy ex *6y productione illa natum suspicor: ώy ion. dor. : *6y •^ μηy: μέy; δή : δέ; αύ: scrt. ti etc. — Quamquam in nniyersam parti- ciilas hanc prodactionem non recipere taceri non debet

*) Σ 486. « 272. Op. 383. 572. 615 (— Σ 486). 619.

•) Mihi quidem magis arridet quam aHorum velut Pottii KZ. YI 280 8qq. Savelsbergii XIX 10 c. not. sententiae.

I

— 175 —

forma epica Πληιάόες. ει vocalis quam expectes ob causas euphonicas displicoit non tam ipsis poetis quos Πλεαάδες redtasse snspicor quam rhapsodis serioris aevi qui ex suae aetatis consuetudine nullam aliam formam co^tam habebant nisi contractam Πλειάδες nec productionis causam et originem satis cepisse putandi sunt Πληϊονη mater a poetis e nomine Pliadum facillime potuit fingi. Πελειάδες (Athenae. XI 490 F) ex falsa etymologia fluxit (Πελειάόες ούράνιαι Hesiod. frgm. 9Bz. Simon. frgm. 18, 5B/); nihilo setius tamen indicio est formam qaae mutationis causam praebuit fuisse non ΤΙλψάδες ant Πλτιάίες, sed Πλειάδες. Sapph. 52 B/ haud scio an Πλενιαδες scribendum sit.

στειλειή στειλειόν 'Stiel der Axt' quorum in locum apud Homeram (c 236 φ 422) στειλεϊη στειλεϊον reducenda sunt^) a nomine qaodam intermortuo *στ€λος derivata sunt ut έγχείη^) ab εγχος\ cf. recentiorum στ ελέη στελεον στελεός Meisterhans

* 34. ^στέλος = germ. Stiel.^) γένος: γόνος = τέχος: τόκος = *στΑος; στόλος cuius vocis exempla quotquot invenire mihi contigit omnia apponere e re visum est. De remis Aeschyl.

Pers. 414 ε^ρανον πάντα χωπηρη στολον^) (collat. άγαίσι χωηών V. 423); de clavo Sophocl. frgm. 639 όρνοπαγη στόλον πάσσαλον; de comibus tfag. frgm. adesp. 598 στολοχρατες' το της ^Ιονς μετωπον, δια τα χερατα (Hes.); de navium rostlis S. εμβολοις Aesch. Pers. 406 Sq. ενβνς δε νανς iv νηί' χαλχηρη στολον εηαισεν ubi SChol. τον εμβολον πάρα το εις οξύ συνεστάλ^αι.

Eur. Iphig. Taur. 1135. trag. frgm. adesp. 272 χαλχοδοντας στόλους (Hes. qui non prorsus recte explicat χαλχονς οδόντας

έχοντας' οδόντας δε ελεγον τα έμβολα, α τίνες εμβόλια) = έμ- βολα χαλχόστομα Aesch. Pers. 413 έμβολα χαλχόγενεια Philipp. ΑΡ. VI 236, 1. Cf. etiam Hesych. χραιροι' στόλοι νεών.

μέτωπα, χεφαλαί (fortasse adhibitum interpretantibus homericum

■) Non legitur apad Horoerum quod simile sft versui a Suida ser?ato

ΰμiίωy ti μή ol iyi arfiXfiby ίίρηρει (Lachmann Babr. YIII ubi aitil€i6y «-= σηΐεα Babr. fab. 141).

>) de diaeresi v. Smyth. £/ p. 84.

*) De notione vocis στίΐίειή homericae erravit cum aliis Fick qui BB. XIV 79 *Ohr' vertit comparato lit. skyle *Loch'. V. Helbig D. hom. £pos aas d. Denkm. erlgut. > 349.

*) χωπήρης στόλος «« die Ruderstangen {χωηήρης = mit χώπη Griff yersehen? an 'κωπ»1(}ης = ziim Ruder gchorig, als Ruder verwendet?)

— 176 — νεών ορ&οχραιράων). Huc denique referre audeo Eurip. Iph.

Aul. 277 Αϊνιάνων di δω()ΒΐΛάστολοι νάες ήσαν ubi όωόεχάστολοι

pro simplici δώδεκα simili ratione dictum esse arbitror atque

ίσήρετμοι ibid. VV. 242 sq. ^Αργειων δε ταΐσδ' ίσήρετμοι νάες

εστασαν. Quod si verum est, posterior compositi pars compa-

randa CUm εμβολος in ναών χνανεμβολάδων Iph. Aul. 1319 χνανεμβολος τριήρεις Alistoph. Ecjuit. 554 πλωταις άηηναιοι χαλχεμβολοις lyr. frgm. adesp. 117 B/ — χερχος μιχρον στόλον

έχων excitat ex Aristotele (part. anim. 2, 14. gen. an. 3, 2) et vertit 'Schwanz mit einem kurzen Stir Pape s. v. στόλος qui praeterea lectorem relegat ad schol. Ap. Rhod. I 1089

το άχροστόλίόν εστί το αχρον τον στολον, στόλος δε λέγεται το εξέχον άπο της ητυχης χαί διηχον άχρι της πρφρας ξνλον' ητνχη δε λέγεται οπού το της νεώς επιγράφεται όνομα,

De liquida producente in his vocibus στειλΈΐή στειλειόν cogitavit G. Meyer {} § 290 p. 249) cuius tamen rei certa desidero exempla ; de forma primitiva *στελ/εια idem (* § 290) quod minus commendatur voce quae simili notione iuxta occurrit στόλος; de syllaba ictu producta recte Smyth {EI 68) qui tamen diaeresin qua voces quadrisyllabae itaque demum productionis metricae capaces redduntur notare omisit qua est prava de his rebus sententia. Hippocrateo στειλαιίς (Zacher de nominibus in -αως 39 sqq.) non plus tribaendum quam εϊρεσιη illi quod supra habuimus.

Τειρεσίας ad τέρας refeire solent, si quid video iure, certe

probabiliter. τερασχοπος VOCatur ipse Τειρεσίας Soph. Oed.

Tyr. 605 Eurip. Bacch. 248, Tiresiae nepos Μόψος et ipse μάντις Pind. Pyth. IV 201 (coll. 190). Nomen est vati non minus apte et e munere inditum quam Πολν/ιδ/ος (supra

pag. 118) *'1δμων (μαντοσνντισι χεχασμένος Apoll. Bhod. Π 816);

fonnatiiin videtur ut recens τερατίας, τ consona ante ι ia σ et vocali α — coniuncta antecedentis f et t insequentis vi adsimulante — in ε/) conversis. *Τερεσίας autem (*Zeichen- deuter') quod sic ut erat in versum includi non poterat metri- cam passum est productionem : Τειρεσίας quae forma poetica in volgarem usum transiit auctoritate carminiim epicorum (cf. infra Πειρί&οος] ^ιοσχονροί). Vocalis correptae vestigium

*) τερίαίσμητα et Τίρετίσματα Hesych, gl. 507. 518. Steph. Byz. 8. Πίίρησίη coll. Ebeling. lex. hom s. IlftQfatiti. fioi',!hft« ex *βοη&ο/{α7

— 177 —

num Servaverit Kaibel nr. 52 Πραίξ/νονς Τερει'α Αιγινήτης,

diiudicare nescio. Ob notionem diversam segrego ab hoc nomine TBiQfa = άστρα 2 485 unde peudet hymni homerici VII τει- ρεσιν (v. 7); cf. infra pag. 205.

De Τρΐτογένεια J 515. θ 39. X 183. γ 378. Hes. Theog. 895 (h. h. XXVn 4) Minervae cognomento quaestio spinosa esj; et paene ea quam ne attingere qaidem lubeat. ^) Si nomen revera indicat 'tertio die mensis natam' qui dies Athenae sacer est (cf. hominum nomina Ριχαδιων Τριαχαδιων), ι in forma inhabilis mensurae productum esse, ut yersai satis fiat, statua- mus necesse erit. Neque enim ι vere longum in τρίτος exemplis ab OsthoflSo allatis^) satis defendi posse concedet, quicumque ad rem considerandam opinione accesserit non praeiudicata. Lat. bini trlni ex *Ms-ni Hrls-ni nata sunt.*) Lit. trynuczei *DriIlinge' dvynu dvynuczei quo iure ad vetusta *dvl-no' *trl'no- rettulerit non intellego; proflciscendum esse a *dvi'Ano'S Hri-Anos^) si quis contenderit quonam argamento redarguatur ? *) Similiter iudicandum de anglosax. ttmg 'Zweig' -= *tvi-Akos; cf. adi. german. in -ig cognata cum graecis in -ιαχος. Τρϊναχρια nomen insulae Triquetrae quae

0 cf. £beling. s. v. Dueutzer KZ. XII 9. Benfey Nachricht. Ges. Wiss. Gdttingen 4. Jan. 1868 (p. 53). Delbrneck Curt. Stud. I 2, 138 sqq. Joh. Schmidt Vocal. II 882. Windisch PB. IV 268. «) MU. IV 72. 115. 210.

•) Thnrneyseii KZ. XXVI 304. ^

*) Vocis *tri'Ano'S femininum τρίαινα -c *xQi-tty-ja, *) ♦iri-fio- (in lit. trinytin): *tri'Ano• = scrt, anna (-c ^ad-na): itfayoy •s* ίρυβ-ρός: scrt. rudh-ira = axiy-lg (nomen piscis): axiaiya (-< ^axtayja), axiyig ej: axiaiyig comiptum iudicat Meineke comm. III 173 auctore Schneidero, non recte. Nam axipig a suspicione vindicatur deminutiyo axiy-daqioy quo utitur Anaxandr. 1. 1. >» frgm. 27 II 144 Kock. Suffixum -^(tQtoy comparetur suffixo -^ioy in (tovaioy Teleclid. frgm. 85, 2 I 288 (non recte addubitatum a Meinekio comm. II 898) Ιχ&υ-ΰιον Archestrat. frgm. 45, 15 Brandt xkaydioy Bechtel Inschr. jon. Dial. nr. 220, 80. 86 (: fioiJtoy Ix&tfJioy i. e. ix&vidioy xkayidioy =: Haxwyaag: *Aaxωyiόης KZ. XXIX 406. ΦιXωy^ttς Collitz nr. 48891: Φdωy£daς nr. 48671. ^atuyaao nr. 553, 4: Σaωyίdaυ nr. 1246 C 2 etc). n. -idioy: fem. -(ς gen. -ίάος; masc. "(δης: fem. -*«V gen. -ίάόος; masc. -ιάάης -« η. -atoy: fem. 0; masc. -cTaf: fem. -«^ gen. -άάος (velut ^ίρΰάύ^ς ΎαΛί); masc? {^Αργ- ttdijgf 'Hhttaai?) — iA in plerisque linguarum indogermanicarum in ? rite contrahitar, in graeca servatur {ta). V. nunc Joh. Schmidt Pluralbild. der Neutra 42.

Bohulse, Qn*ettionet epicA•. 12

— 178 —

*tribus excurrit in aequora pinnis' (Ovid. metamm. ΧΙΠ 724) aptissiinam , qnod per ei scribitor in titalo alterius p. Chr. n. saeculi Kaibel nr. 563, nisi forte ex homerica forma θριναχ/η ad similitudinem vocabulorum τρεις et αχρα detortum est, < habet propter versum a poetis productum. Utrum cum τρι- composittim sit inserta nasali (cf. scrt. trinigat; gr. δννδεχα?) an cum τρίνο- yoce deperdita, in suspenso relinquam.

ΤρϊχαΙχΒς denique quod Osthoff (1. 1. 210) Fickii de veii- loquio suspicionem compluribus yiris doctis probatam, quamyis dubitanter, amplexatas e τ 177

/άω^ιίίς τ€ τοΙχάίχ$ς (Γίο/ re JlelttOyoi

elicuisse sibi yisus est, ne si verum quidem esset quicquam probaret, quoniam τρϊχα/ϊχες^) versus respuit; at τρϊχαίχες commentum nJhili esse facili opera demonstrabitur.

Praeterquam qnod ipsius versus homerici initium at est ab Osthoffio constitutum insuavissimam prae se fert modu- lationem τ$ in secundi pedis thesi positione producto, cuius rei paucissima apnd Homerum inyeniri exempla et ea qnidem paene omnia sat excusata docuit post Harteliom Is. Hilberg in libro qui inscribitur Das Princip der Silbenwftgung, *) ne-

*) =■ τριχα-Ζικες i. e. Λα τρίχα χοσμηβ^έντες Β 655; οΤ τριχ&ά /οίχη&εν χαταφυΐαάόρ Β 668; τριααην yaiay (^aanyio Hesiod. frgm. 8 Rz.; Λα yaltty τρίχα όααακμενοι Pind. 01. VII 74 sqq. vel simile quid; cf. £M. 768, 25 sqq. Boeckh ad Pindari locum, Fick BB. III 168 quibus nescio qua de causa obloqnitur Niese Entwicklung der homer. Poesie 214 nr. 3. jix (cognfttam cum scrt. υίς = lat. vicus) = gens.

*) p. 20 sqq. qui versus χ 395

ΰ%ύρο ΰη δρσο γρη'ν nakaiyfvig^ η τε yuyaixaiy et h. h. IV 113

τ(ς ηό^-εν iaai, γρηυ ηαλαιγενέων αν&ρώηων corrnptos esse contra Α. Ludwichium (Jen. Litteraturzeit. 22. M&rz 1879 p. 165; cf. Scheindler Z. f. ΰ. G. 1879, 432) recte tenoit (Wiener Stnd. I 155 sqq.), quamquam medelam non iuyenit. Neque enim placet altero loco commendatum 6ροεο (Ludwich Wiener Stud. I 301 sqq. — ne 6ραευ con• tractione admissa iDferas, v. van Leeawen Mnemos. n. s. XIV 835 sqq.) neque altero εΙς σύ , ubi qaid restituendum sit docent J 371. ι 27S (νήπίος εΙς, ώ ξεϊνε):

τίς ηό^εν ε!ς, ώ γρηυ χτλ. {συ ά' εΐ τίς, ώ γραΰ Αγ. Plut. 422). de corruptela cf. Eurip. Helen. 1230 ubi tradita ττΑση) γαρ iaat in πίστη γαρ εί σύ mutanda esse yidit Elmsley. Simili ratione redintegrandus ▼. χ 395 absterso pusillo scribendi errore

&εΰρο άη δρσ\ ω γρηΐΙ χτλ. Cf. Callimach. ed. Ο. Schneider II frgm. 131

— 179 —

glexit vir doctus in hac re gravissimum Hesiodi testimonium quamyis ab ipso excitatnm

nityiis ak τριχήίΧίς χαλέονχηι, ovyfxu χριαοην γαίαν ίχάς πύτρης ioaaayxo,

Qni versus

-VA>- nayreg Λ τρίχαίχβς χαλίονται

admissa OsthoflM opinione aperte corrumpitur: nam quoniam particula Si a voce antecedente divelli nequit,') caesura prorsus caret et pessime dimidiatus est. Quales yersus Ennius sibi indulsit,*) Homerus et Hesiodus et ceteri vetusti epici non item; de Hesiodo audiatur Paulson Stud. hesiod. I de re metrica 17 : 'nusquam apud Hesiodum particulae μεν δέ γάρ in tertii pedis arsi [sic dicit quam nos thesin 'Senkung'] spon- diaca ponuntur.' Accedit — possis tamen hoc vitium facile toUere revocato quod praebet testium pars γάρ — quod positio in pedum tertii quartique compage apud vetustiores poetas rarissime consonis quibus vox aliqua incipit effici solet; duo quae huios rei extant homerica exempla —

τά φράζ6€(ΐ aaa^ i&ilria&a Α 554 ig 7i€^ioy TO Τρωιχον X 11 —

ea re qaodammodo excusantur quod voculae antecedunt cum insequentibus arcte conexae; apud Hesiodum omnino nuUum hoc genus versuum exemplum inveniri testatur Paulson 1. 1. 80.

Quas ob causas noli dubitare quin versus Hesiodei auctor mensoram w-^ — t-, de qua ante OsthoflSum nemo dubitationes movisse videtur, adhibuerit. Ab hac mensura indeab antiquitate agnita ut discederet, Osthoffium impulit α productum in Fickii τρίχάϊχες quo ego quoque summo opere offendor.^) Videamus igitur quid tandem rei sit. Versus τ 175—177 interpolatoris esse possunt; optime enim inter se coeunt τ 172. 173. 174. 178

noXXttxt atio (sic trad.; iure revocatum ati' ώ) μαΐη mlohlyoio χαλιης. Cogitavit Scheindler de ώ γρηύ inferendo; sed ipse hanc coniectaram im- merito reiecit

1) Hoffmann Quaest. hom. I 6.

<) Bekker Hom. Bl. I 142.

'} Mihi Ϊ quoqne displicet quod recentiore mensura SQtJlxtg cave tnearis. In hoc enim vocabalum ι longum quod ab Homero abhorret irrepsit postmodo ex analogia nominam Φο(ν~$χ€ς AfSTtxig Β 744 cuius ~ 8oli metro deberi immerito contendit Unger Philol. Supplem. II 693. — De prodnctione in θρηΊχις obvia alios aliter statuisse non ignoro.

12*

— 180 —

Κρήτη itg ym ίστι μέαφ iyi foiyoni ηόντψ xakq xai ηί€ίρα, πέρίρρυτος' iy&' αν&ρωηοί πολλοί, οίπίίρέσιοι, xai ipyqxoyra 7ΐόΙη€ς' τ^Οί d* iyi Κνωααος μεγάλη τιόλις

quo ultimo versu Stobaeus aliique haud pauci perperam τοξσι, quae lectio tamen indicio est rjjat 178 ad ποΧη^ς 174 refe- rendum illis propter versus interiacentes 175—177 qui nullam exhibent urbium commemorationem displicuisse. Videtur inesse in versibus τ 175—177 ut mea quidem opinio fert censoria vlrgala notandis

άίλη u^ aλλωy γλώσύα μ^μι,γμένη, έν μίy 'Αχαιοί, iy J' *Ετ€Οχρηης μεγηλήτορ^ς, iy Sh Κύόωνες /Ιωρι,έες τβ τριχάιχΐς dioi ί€ ΤΤίλασγοί

ostentatio quaedam eruditionis, hoc loco geographicae et histo- ricae ut alias mythologicae. ^) Quorum versuum (τ 175—177) interpolatorem aetate yixisse suspicor qaa iam contractio yocaliam multas formas (velut ασσω -= α/σσω) occupasset: invenit epitheton τρϊχαχες (ex *τριχάρΒΐχ€ςΥ) et in versu sibi indalsit distractionem ad analogiam vocum άιασω αΐχή, ut evaderet quaedam nominis epici χορν&αΐχ€ς similitudo. Qui enim ipse ασσω pronuntiare consueverat et nihilo minus in versibus α/σσω adhibere pergebat, facile potuit ad tale delabi artificium. De origine et aetate versus hesiodei mihi quidem nihil constat quo coniectura mea evertatur.

ναλος vocalem corripit Aristophan. Nub. 768. AP. VI 250, 6 {ναλ/νων Aristoph. Acharn. 74): νάλαος producit AP. VI 33. ΧΠ 249 (in hexam.). Α slmilibus productionis exemplis profectus Leonidas Tarentinus ν longum vel in iambo adhibere sustinuit AP. VI 211, 3 {ναλόχροα), Quo tempore productio quam metricam arbitror primo admissa sit, a quo inyenta, nescitur.

Vocabnlis ^Υλαχι'όης ξ 204 iam supra commemorato et χννες νλαχόμωροι ξ 29 π 4 ν metrice productum inesse volgo

creditur') COllatis χνννλαγμός Φ 575,*) νλάει υ 15, νλαορ π 5,

1) τ 895 sqq. 518. υ 66. ψ 14. 295. Wilamowitz Phil. Unteisaclu VII 59. 63 sq.

«) *τρίχα/€ίΧ{ς: accus. /οίχ« (in /oixaae) -« έηίτίξ: acc. έπίτοχα Cauer* nr. 47, 84.

s) Harder de α vocali 97.

*) sic Zenodotas aliiqae, nostratium Bergk Nauck; cf. Stesichor. frgm. 85 B.^ Non persuadet Holsten de StesichoH et Ibyci dialecto et copia verborum (Gryph. 1885) 60.

— 181 —

νλάοντο in flne π 162, νλάουσι in fine π 9, νλάχηι ν 13. 16, νλάχτεον 2 586.^) De formatione harum vocum iam veteres^) in universum recte iudicarunt, de νλακτω solo errantes*) quod mtensivum s. frequentativum (ύλαχ-τεω) verbi νλάσσω esse

videtur (cf. οιπτεω), νλάσσω (νλαγμης νλαχη) referenda SUnt

ad nomen νλαχ-*) = νλ-αχ cf. cap-ax ed^ax, φνλαχ-: φνλαχο- =

νλαχ-: Ύλαχος'^) cuius patronjnoiicum est "ΥΧαχιόης.

Etiamsi de νλαχ- νλαχο-: νλαχ- νλαχο- omnino non posse cogitari (cf. ίμάς = scrt. slmania, Ιμάς = vet. sax. simo) in originis obscuritate contendere non par est, attamen hand ita probabile mihi quidem videtur casn aliqno factnm esse, ut productio iis ipsis in vocabulis appareat quae alio modo versui aptare non licebat, in νλάω υλαχτέω νλαγμος (8ies) ne anum quidem aetatem tulerit productionis exemplam: quare hnc referre haud cunctanter constitni.

Nihil certi dicerem de φνταλι'η Ζ 195. Μ 314. Υ 185«) nisi constaret de vocis cognatae ψντάλμιος mensura e Sophocle (frgm. 720. EM. 803, 4) et Lycophrone {ψνταλμιας χιόνος ν. 341) et ex Pausania (I 37 = Append. epigr. nr. 169, 1 sq.) de ΦντάΧίρ qui

ποτ€ άέξατο ααμνην ^ημήτραν, ote τι^ώτον βτίώρας χαρτί 6y ίψηνιν,

Cf. Toepffer Attische Genealogie 247 sqq. ΦυτάΧου nomen: φνταΧιά =*ΙτάΧον regis nomen: ΊταΧια (supra pag.^l53). Ergo φταΧίη einsdem mensurae atqne ^ΙταΧια."^

De ι vocalis in χιών quantitate poetanim locos colligere non tanti est: nemo de coirepta dubitat. Productionis exem-

») Accedunt — praeter μαψνλάχΰς Pind. Nem. VII 105 — Eurip. Alcest. 760. Eapol. frgm. 207 , 3 I 315 K. Aristoph. Vesp. 904. Lycophr. 764. 1386. Theocrit VI 29. VIII 27. XXV 70. 75. ApoU. Rhod. III 749. 1040. 1217 (vXaxr;) Ovid. meUmm. III 224 (*acutae Yocis Hylactor') Babr. 74, 17. Agath. Schol. AP. VI 167, 3 (υλαχά) qui loci omnes υ cor- ripi testantur. Unicam quod producat imperfectum est νλαχτίί Aristoph. Vesp. 1402 augmento ampliatum.

«) Herodian. II. prosod. Φ 575 — L. II 119, 7; Ο 709 = II 97, 82.

<) Herodian. L. I 486.

*) cf. φυλάσσω φνΧαχή ψύλαζ.

») Herodian. II. prosod. £1 566 » L. II 128, 13.

•) φϋΊάΧι.ος Orph. hymn. XV 9.

') ϋ natura longum per sc apte explicari posse scio (Osthoff MU. IV 87); at obloqoitar ΦνταΙος. — φυτηχομίη Eudociae error est cui nihil tribuet qai illam novit (A. Ludwich Rb. Mus. XXXVII 223).

— 182 —

plura primura invenio apud Asium Samium (Kinkel ep. gr. frgni. 13, Ά χΐόνεος), apud seqmores haud paiica (Bion. epitaph. Adoii. 10. AP. V 35, 5. IX 244, 2. χϊόνεος; Nic. Al. 512

/iovoetg ; Nonn. 22, 136 χΐονόπεζα aU.). Contra χιονόβοσχον

(sUju-xJ) χιονόχρως (νλ>ο-) habeiit A^chylus Suppl. 542 atque Euripides Helen. 216.

In vocibus quadrisyllabis , quae a tribiis brevibus in- cipientes elisione in tres syllabas contrahuntur, poetae primam producunt, cuius rei praeter Sapphus ά&άνατ ΐ4φροόι τα et

Empedoclis τα πριν μά&ορ άθάνατ εϊναι (Athen. Χ ρ. 423 Ε.)

haec habeo exempla.

Formae γείνομαι hic illic apud Homerum et posteriores epicos^) obviae et grammaticorum testimonio ^) confirmatae Bekker assentientibus Cobeto (VL. 88) Nauckio aliis, quod ad Homerum attinet, fidem abrogavit, quae ratio a viris doctissimis et criseos peritissirais inita audaciae quidem in- simulari non debet, quoniam in doctrina de ει et t iam a veteribus grammaticis turpiter erratum esse nunc quidem satis superque constat;^) eodem modo errari potuisse et erratum

») Spitzner Observ. ad Quint. Smyrn. 209. 0. Schneider Callim. I p, 206.

2) Herodian. L. Π 486, 25 γίνεται το ατιοτελιίται Λά του 1, γείνεται το ^ni τον γεννάται dta ΰιψ&όγγου. Cui distinctioDi nihil tribuendum esse puto ut quae inde nata videatur quod grammatici in aoristo έγα- νάμην cui notio gignendi est ει constanter scribi obserTayerant.

3) Cf. e. gr. disputata de ολίζων Herodian. L. II 108, 88 sqq. cam

titulorum testimoniis (G. Meyer» § 392 p. 368. Meisterhans ^* 119). In

litterarum nominibus nos I (ni φι χι) a traditione accepimus (na χιι tit.):

quamquam in hac re fatendum est unum certe grammatiuuni verae scrip-

turae memoriam aseervasse, Helladium dico cuius Photius bibl. cod. 279

p. 530 a 22 hoc habet testimonium : OTi τών εϊχοαι τεασά^ων στοιχείων το

μν χ(ύ το νν xcti το ν ^χτεταμίνον εχονσι το όΐχ^ονον χηι ηε^ίίαπώνται,

xai r« άλλα af τα είς ι μονοσύλλαβα xai άίφβ-ογγον ^χει την σνλλαβην

χίίί περιστιάται οίον ει μεΐ χει ι//ίΓ. Eadero scriptura restituenda ΑΡ. VII

429, 2

j/ίζημαι χατά β-υμον ότου χά{ίΐν ά ηα(}θΰιτις

βισσάχι ΦΙ μοννον γ()άμμα λέλογχε τιέτρος λαοτντιοις σμίλ€(ΐς χεχολημμενον' η ρα γυναιχι

τ(} χ&ονι χευβ-ομενν^ ΧΙΑΙΑΣ ην όνομα; ιοντο γά(} ίϊγγέλλει χορυφού μένος είς εν τιρι&μός.

η 10 μεν εις όρϋ-άν (ίτραηον ονχ ίμολεν, ά ίΤ' οιχτρον ναίουσα tocT' ήρίον Στιλέτο ΦυΐΣ; At Φϊδις nihili est; rescribas ΦΕ1 et ΦΕυΐΣ. Cf. Philodem. ηερι ποιη- μάτων II ed. Hausrath Fleckeis. Jahrb. Suppl. XVII 239 (fr. 3 in parte ab itacismo iminuni) ^EJ,

— 183 —

eese in hac de qua agitur voce testes sunt lectiones χ 350 γίνονται γένονται, J 245 ytiviTai cod. Α ubi ne ego quidem scripturam u defendere ausim multisque aliis aliomm scrip- tomin locis. *)

Tamen neque hanc neque aUoram sententiam qui com- parato scrt. ^aye (-^ *S'9-jtti) γεινομαι ex *γένίομαν ortum esse suspicantur*) probandam duco. Cur sic statuam, locos Hes. Scut. 88 Theogon. 202 X 477 Υ 128 (cui versui plane similes sunt verbis leviter mutatis Ω 210 η 198) Hes. Theogon. 82 accuratius inspicienti continuo apparebit: his enim versibus vero proximum videtur agnoscendas esse aoristi formas γεινόμε&α γεινομενος, quod ut demonstretur singulos locos ordine percenseamus necesse est.

De Jove Amphitruone Alcmena haec leguntur apud auc- torem Scuti quod Hesiodi nomine circumfertur :

Φίχιον dxQOTttioy προοίβηοατο μηχίετα Ζευς' 33

ivd^a χαβ-εζόμενος ψ^ααΐ μήΰετο ^έαχελα ί^γα'

αυτί} μεν yuQ yvxxi ταννσφύρου *Ηλεχτρώνης

εύν^' Xfti φιλότητι μίγη, τέλιαεν ό' f?^' ϋλ^ωρ'

avTJj (f' ί^μφιτρΰων λαοσσόος ίΐγίαος ηρως

^χτεΐέσης μέγα Ιργον αφίχετο ονόε όόμονδε. 38

τιαννύχιος <f' <?(j' Πλεχτό αυν aiaoirj ηκραχοίτι, 46

τερπόμενος άώροιαι ηολνχρύαον Αφροδίτης'

η de &εφ δμη&εϊαα xai ανέρι noXkby άρίατψ

θήβιι iy ίατατΐϋλφ όιδυμαονε γείνατο τιαϊόε

ούχέβ^ όμά ψρονέοντε.

Eadem fere sed humiliore sermone et verbis socco accom- modatis concepta habet Plaut. Amphitr. 1135 sqq. ubi Jovem in hanc modum loquentem facit:

Primum omoium Alcumenae ueuram corporis Cepi et concubitu gravidam feci filio. Tu gravidam item fecisti, quom in exercitum Profectus: uno partu daos peperit semul.

>) Aesch. Suppl. 757 γείπτ^ι cod. M. — Hyperid. ed. Blass > Έτΐί- ταφιος XII (XIII) 1 γείνεται Α.» — Vol. Herc. saepius γίίνεται ν. Bam- berg ZfG. XX Vm 14. — Kaibel ur. 1129 (γεινόμε^η) « ΑΡ. XI 38, 5 sq. (γινόμε^^ cod. Pal.). — Dittenberger Syllog. nr. 246, 15. MuUensiefen tit. lacon. nr. 50, 18. Collitz nr. 1461, 73 (γεινόμενον-^ ν. 5 γ^νάμενον) al. Meisterhans * 38. — γείνασ&αι in γ(ίνεσ&αι corruptum & 312. ΑΡ. VII 467, 4.

>) Kuhn KZ. V 210. Curtius Verb. 1« 313. G. Meyer» § 519 p. 454 (dubit). L. Meyer Ygl. Gr. I> 744 qui nescio qua de caasa γεινομαι Homero denegatum recentioribus velut Scuti auctori coDcessit.

— 184 —

Nota a Plauto quoque adhibitum perfectum quod vocant historicum aoristo hesiodeo γεινατο accurate respondens. Ser- vato rerum ordine et conefxu, priore tantum narrationis de Alcumenae cum marito et Jove commercio atque duplici con- ceptione parte in brevius contracta eadem de fratribus gemellis leguntur altero Scuti loco (w. 86 sqq.) qui sic procedit:

ζώ€ (Γ' αγαλΧάμίνος avy Ιυαφν^ψ *Ηλιχτ()ωνΨΐ ff ηλόχφ* ιήχα ΰ^άμμίς Ιτι ιιιλομένων ένιαυτώρ γ€ΐνόμε&^ οϋτ€ ψυην ίναλίγχιοι ovjt νόημα, οός τ€ ηατηρ χαι 4γώ,

Verba sunt Herculis Jolaum compellantis. Hic quoque verbi formam pro a ο r i s t ο ut accipiamus, suadet analogia utriusqne loci supra exscripti. Cui suspicioni per se vehementer com- mendabili accedit inde aliquantx) plas probabilitatis, quod aliis alionim locis similibus a poetis aoristiim usurpatum inveniemus. Primus prodeat Hesiodi personati versum suo ipsius exemplo illustraturus genuinus Hesiodus cuius sunt hi versus Theogoniae (183 sqq.):

oaaai yitQ ^ηβ-άμιγγίς djiiaavd-tv αίματόεσσηι, πάύας άέζατο ΓαΓα. ηι^ιηλομένων <Γ ένιαυτώρ γείνητ^ 'Εριννς j( xQarfQng μεγάλους τε Γίγαντας.

Sequatur alterum eiusdem exemplum et ipsum non absonum ab hac quae agitur quaestione Theogon. 188 sqq. :

μήόεα <f" ώς το τιρώτον άποτμήζίΐ ιίάάμαντι

χάββαλ^ rin^ ηπείροίο ηολυχλνατφ Μ ηόντφ,

ως (ρ4ρετ* άμ πέλαγος πολΑοί' χρόνον, άμφι (Γί λευχος

αφρός dn' ά&ανάτου χροος ώρνντο' τφ d^ Μ χονρη

έ»ρέφ&η,

Etiam propius accedunt ad Scuti locorum similitudinem Theogon. 56 sqq.

iyyia γαρ ol νύχτας έμίαγετο μητίετα Ζευς' 56

ίΐλλ^ οτε ^ή ρ ένιαυτος (ην, περί (Γ' (τραηον ωραι, 58

η (Γ ίτεχ'' εννέα χούρας ομόψρονας, 60

Post Hesiodum ad nomen respondet Pindarus Pyth. Π 45 sqq. vocatus ad testimonium , testis tamen propter intricatiorem sententiarum conexum fortasse minus luculentus. Favent aoristo porro aliquot Homeri quoque dubitationi non obnoxii loci Ζ 198

Λΐΐοόαμείΐβ μεν παρελέΐατο μητίετα Ζευς,

η ά' (τεχ* αντίβ-εον Σαρπη^άνα χαλχοχορυατήν,

γ 224

ϊπτιψ <Τ' fiaa μένος τιαρελέξατο χνανοχαίτρ*

αϊ d' νποχυαάμεναι έτεχον όνο χαΐ όέχα πώλους»

— 185 —

λ 241 sqq.

γαιηοχος tlyoaiycuog iy η^οχο^ς ποταμού nttQtXi^tao άινή^ντος, 242

η β' ύποχυααμένη ΙΙίΙίην τέχί χηι Νηληα. ' 254

η 61 sqq.

TJj (fe Ποοίίόάωρ ^μίγη, xcti iyiiyaio naida Nttvai^ooy,

Gravium auctorum agmen claudat comicus qui non minus illis partes tuetur aoristi, Aristoph. Av. 695 sq. : τ/χτ£ / — φόν, ίξ

ov περιτεΧλομέναις ωραις (cf. Scut. 87. Theogon. 184)

εβλαατεν Έρως 6 πο&ίΐνος. Cf. etiam versus orph. a Schoemanno Hes. Theogon. 122 ex Procli in Plat Cratylum commentario allatos:

ύτιέΰίχτο Jf noyxog σπέρμα ά^ος μεγάλου' 7l€Qtτ€λλoμέyov (Γ* ^yitwiov ωρηις χσίλιφύτοις ιέ χ' ίγ^ροιγέΐωτ liifQoJhr^y.

Qoibus omnibus congestis et inter se compositis non audacia

licenti, sed iusta fiducia Scuti {έπιπλομένων ένιαντών) γεινομεΘ*

aoristo assignare mihi videor.

Hes. Theogon. 191 sq. narratur Venus in mari nata

πιριρρντον ixda&ai Κνπρον:

ix d' ^βη αίάοίη χαλη &(ός, (ίμφι dk ηοίη 195

noaaiy ύπο ρρa^^yoiaty iU^ro' — *)

Tj5 cT' "Ερος ώμαρτηΟί xai "ίμερος ^σηίτο χαλος 201

γ(ιyoμέyrι τα πρώτα d-ftay τ' ig qivkoy ίούοι^.^

V. 201 sq. L. de Schroeder Griech. GOtter und Heroen I 21 ex. sic vertit *Der Aphrodite gesellen sich gleich bei ihrein Entstehen Eros und Himeros, das verkOrperte Liebesverlangen' sententiam in nniversum quidem fere assecutus, neglecta tamen enimtiati clausula &€wv τ ίς φνλον iovajj, quae verba qaid sibi velint ipsi videamus. Per formam licet haec ultima intellegere cum de re semel facta tum saepius repetita. ^) Quod supremo loco posui si pro vero acceperimus, in hunc modum procedet oratio: 'Der Aphrodite gesellten sich Eros und Himeros γεινομενψι τα πρώτα und [begleiteten sie fortan], so oft sie die Gesell- schaft der Gotter aufsuchte'. Atqni Venerem comitari &€ών ig φνλον Ιονσαν 'quotiens deomm coetum conveniat' dici haud ita

1) VersibaB qui interiacent veriloquia nominum continentur non pro- grediente ipsa narratione.

*) In hunc versnm desinit narratio; qui secuntar (203—206) agunt de Yenerie deae manere.

») cf. partic. ituy vi iterativa praeditum μ 380.

— 186 —

bene potest "Έρως άχ6λον&ος xai θεράπων ^Αφροδίτης (Plato

Sympos. 203 C) qiii etiam alias semper fere versatur in cohorte deae et haeret in latere Erycinae quam ut ait Horatius Jocus circumvolat et Cupido. Ergo explosi mihi videntur si qui iovari de re repetita intellegi posse sibi persuaserint. Argainen- tando igitur eo redacti sumus, nt tovati pertinere statuamus ad certum aliquod factum. Hoc quod circumspiciinus factam, quandoquidem Venerem saepissime deorum conventus adiisse consentaneum est, satis memorabile ftiisse colligo et ob aB- quam causam dignam cuius seorsim et prae ceteris mentio fieret. Tale quid revera accidisse et id brevi post Venerem natam aliunde compertum habemus. Venerem postquam in mari nata ad Cyprum insulam appulsa est

χρνοάμπυχες Ω,ραι 5

όέζίζντ ασιτασίως, ntQi (f^ ημβροτα ίίμκτα iaaay, €(ύταρ inei όη nayric η(ρΙ XQOi χόομον ίθ-ηχαν 14

tjyoy ig ίΐ9•ανάτους (tunc forte convivantes teste Platone Sympos. 203B οτε γάρ Ιγέρηο ή ί4φρο~ Οίτη hlatuuyxo οΐ &€θί?\ οϊ ά' ήαηάζοντο ίάόνκς χ(ρΟί τ' 4ά€ζιόω^το xtti ήρηΟίζ^το ^χαοτος iiyat xovρ^όίηy iikoyoy xai οϊχαό^ ayiad-tu, «ΓίΓοί ΰ-'ανμάζονκς ioaTeqdyov Κυ&(ρ€£ης.

His ab auctore hymni homerici V εις Άφροδιτην narratis opinor idem illud factiim indicari quod Hesiodus versus clansula βεών ες φνλον iovatj respiciat. Haec verba quae ad certam aliquam rem spectare subtilior loci interpretatio evicit per se nimis late patentia, ut stare locumque in suo enuntiato apte tueri possint, indigent additameiito quo tempus τον iivai εις φνλον &εών vel occasio accuratius definiatur. Tempiis fuisse illud cum Venus primum in caelestium societatem quasi reciperetui' — quod tempus quanto intervallo yeneris horam nataliciam sit insecutum in Hesiodo incertuin — fidem facit quem ad testimonium dicendum accivimus h. h. V auctor. Huius ge- neris sententiam ut e traditis verbis eliciamus, nihil opus est nisi una litterula τ deleta, ut haec evadat enuntiati forma:

jri (Γ' "Έρος ώμάρτηοε xai ^Ίμερος 'ίστιετο χαλος γειyoμέyrι τα ττηώτα O'ε^oy ές ^vloy iovarj.

ΊΙΐΓ gesellten sich Eros ijnd Himeros, als sie nach der Ge- biirt zum ersten Male'(aut gleicli nach der Geburt)^) unter

Ϊ) γε^yoμ(y^j τα /ιρώτα == ευ&νς γεyoμtyrι\ cf. (Γ 159. 7/811. Aristoph.

— 187 —

den Gottern erschien'. Omissa a poeta ut consentanea et omnibas nota qiiisqnis versus laudatos audit vel legit de suo addens facile quamvis non admonitus subintellegit , inde ab illo tempore quo primam deae pedisequorum munere functi sint Amorem et Cupidinem semper fere in comitatu Veneris esse solere. — Sic demum versu 203 constituto recto incedit talo oratio;^) participium aoristi {γ€ΐνομ€ντι = \ίίί. natae) in hac sententiae conformatione necessarium esse non est cur pluribus demonstrare studeam.

Cum Andromachae querella X 477 sq.

(ίμ^6ί(ρθί

comparanda Thetidis verba-^ 417 sq.•)

yvy <r ημα τ' ωχϋμορος xai όιζνρός Tifni πάντων inXfo" ιφ a€ xaxfj afar} τ έχον ^v μιγαοοιαι.

Υ 127 sq.

νύτίρον ttvje τα πείατηι κσοα /ο» Αίαα γεινομένφ ίηένηαε λίνφ, ote μιν τέχε μητηρ

aoristnm commendant addita οτε μιν τέχε μητηρ. At opus est longiore disputatione. Similia leguntar Ω 209 sq.

τφ (Γ ως no^i Μοίρα χραταιη γεινομενφ (ηίνηοε Χίνψ, οτε μι,ν τεχον <ίΰτή

η 197 sq.

ηεΐαεται αααα /οι ^^ίσα xaifc ΚλώΟ^ές τ ε βαρεϊαι γεινομένψ νήααντο λίνφ, οτε μιν τεχε μητηρ,*)

Ran. 118Θ. Ιη hanc partem interpretatus esse videtur Callimachus cuius animo, cum h. Dian. 23 sq. (ubi γεινομέντ, το ηρωτον inter se arcte con• iancta, cf. Lav. Pall. 104 sq.) faceret, Hesiodi versus haud scio an obversati sini. — Cf. etiam Schoemann commeut. in Hes. Theog. p. 124.

1) Interpretes naturali quodam sensu ducti versus Hesiodi recte ver• tunt particnla τε prorsus oroissa (Engel Kypros II 44. Welcker Hes. Theog. 120); quamquam τ ε usque ad hunc diem ab ediioribus propagari solet.

*) γεινόμεθ^ melioram testmm auctoritite nititur.

») Longius distant verba ^251 if, <Γ iv νυχτι γέιοντο (quamquam codicis D librario quasi ίναυλα erant cam X477 νυχτΙ /ccro.tKa^n calamo excidere pateretur) et Euripid. Pboen. 157 ηοΰ cf' 6V ίμοί μιϋς έγενει' ix μητρός τιολνηόνψ μοίρί^,

«) Conspirant libri de ει Υ 128 £1 210 nec ηοη η 197 sq. ubi tamen γι(γ)νομένφ e Luciani scriptis excitatur. Diphthongum tuentur Callimach. h. Dian. 23 r,at με Μοϊραι γεινομ(νην το πρώτον ^τιεχληρωσαν αρηγειν (ubi aoristi potius agDOScas quam praesentis participium simulac Lav. Pall. 104 sq. COmparaveris μοιράν ωό' ^ηένηαε λίνα, άνίχα το ηράτόν vtv εγείναο cum Theocrit. XVII 59 όεξαμεντι παρά ματρος , οτε τιριίταν ίάες ίίώ) et Plato epigr. 7, 2 Bergk lyr. gr. II* 301 = AP. VII 99, 2 ΛΙοΐραι (πέχλωααν ΰη η οτε γεινομέναις.

— 188 ^ Quibus accedit quartus locus paullum diversus <f 207 sqq.

(5ίί« cT' dQiyyiutog γόνος dvtQog φ r« Κ^ονίων 6Χβον inixloiarj γαμέορτί je γανομένφ re.*)

Hos quinque locos ut penitus intellegamus , scire necesse est quonam tempore Homerus Parcas {Αίσαν, Μοιραν, Κλώθας)^) homini fatum imvfjaai s. επιχλώσαι crediderit: nascenti an nato ? Quae tamen res quod vehementer dolendum ad liquidum perduci omnino non potest testimoniis interpretes plane defi- cientibus. At scire licet quid et Homero recentiores et Indo- germani septentrionales crediderint et inde profectis fortasse coniectura assequi quid ipse Homerus.

Parcae, deae λοχιαι^) quarum πάρεδροι Hithyiae vocantur/) parturienti mulieri adsistunt^) et μα/ας munere fungantar. ΑάχΒϋΐς ab Isyllo μαι άγανή nominatur et Κλώθω Pelopem modo in lucem editura in cortina lavat. Nam sic Pindari verba

01. I 26 ine/ viv χα&αρον λέβητος εξελε Κλω&ώ explicanda esse

et consilium totius carminis docet quod volgatam de Pelope mactato et a deis sospitato fabulam advocari vetat et fidem facit ab interpretibus neglectus Lucianus tragoedopod- 106 sq.:

οτε yicQ ληγόνων Of κχοΰσα Μοίρα Κλω&ώ τοτ' (kovafy,

Consectaneum videtur ut liis demum μαιευτικής muneribus peractis Moerae nemina fatalia ducant et carmine sortem futuram constituant; επικλώ&ονσιν igitur non γιγνομενψ, sed γενομενψ. Quam conclusionem confirmat Euripidis Meleager Apollodor. biblioth. 1. 8. 2. 1 τούτον (sc. Mel.) δε οντος ημερών επτά παραγενομενας τάς Μοίρας φασίν ειπείν τότί τελεντηαειν

Μελεαγρον κτλ. quocum loco comparanda Ovidii narratio metamm, VIII 451 sqq,

Stipes erat, quem cum partus enixa iaceret Thestias, in flaminam triplices posuere sorores.

») Agnosco hysteron proteron (rectum ordinem habes Eur. Troad. 474 sq.). Nam errare qui γίΐναμένφ rescribi iubent docent versus ineequentes: 211 reepondet verbo γαμίο^η, 210 poscit γπνομέΐ'ψ, ut habeat quo apte respiciat.

«) Quod <f 207 sq. ipse Juppiter inixXuj&ety dicitur, interpretanduni vjdetur e nota veterum brachylogia: Ιπιχλώο^β fere =« Μοίρας τιαρασιηοι^ βΐ ijiixXui&ity xtXivaii. Ζ€νς dicitur non sine causa Μοιραγ^τας,

8) Eurip. Iph, Taur. 205 ex Hermanni coniectura.

*) Pind. Nem. VII 1. Wilamowitz Isyll. 15. 186. Maass de Aesch. Suppl. ind. schol. 1890/91 Gryph. XII. Zoeim. II 5, 2, 6 or. Sib. w. 8 sqq.

*) Pind. 01. VI 41 sq. Τγ uiu 6 Χρυοοχόμας τιραίμητίμ ι" 'Ekii&viay παρέοτααέν re Μοίρας,

— 189 —

Cf. ν. 456 Ό modo nate'. Apprime cum his conspirant quae Weinhold (Altnordisches Leben 283) enarrat: 'Wir erfahren, dass man die menschlichen Vertreterinnen der Nornen, die weisen Frauen oder Walen, einlud, zur Wiege zu kommen und des Eindes Lebensfaden zu spauQen und zu richten. Sie thaten es unter feienden Sprtlchen. — Sie ahmten nur das nach, was man den Nornen selbst zusclirieb.' Sequitur fabiila cum Meleagri fabula insigni quadam similitudine cognata.

His testimoniis innisus locis quos ex Hcmiero laudavi aoristum γεινομένω ofiime convenire arbitror ; quam sententiam valde gaudeo quod graeco exemplo adstruere possum: Κλω&ώ

η ίχαστφ in έταξε γεννη&έντι τα πρακτέα dixit Lucianus νεχρ.

διαλογ, 30, 2. Praesens γαμέοντι iuxta aoristum γεινομένω 6 208 facilem habet explicatum : Parcae nuptiis quasi interesse creduntur et hac occasione raarito et uxori sortem futuram έπίχΧώ^ειν'^ cf. Aeschyl. Prometh. 893 sq. Aristoph. Av. 1731 sqq. Catull. c. 64, 305.

Quamquam infitias non eo, potuisse Homerum etiam prae-

sentis forma Uti (γιγνομεναισι λάχη τάό* ίφ' αμιν έχραν&η Aeschyl.

Έαιηβη. 339 coll. 328); sive poetis sumas in hac re licuisse minus accurate loqui sive alteram iuxta fuisse Graecis de Parcarum munere opinionem paullulum diversam ex qua παρά

τον των ωόινων χαιρον παριστάναι χαι έπιχλώ&ειν τα της είμαρ-

μένης (sc. infanti nascenti, ηοη nato)*) creduntur. Sed ante- quam Homerum revera in hac opinione fuisse certis argumentis demonstratum erit — id quod ego non praesagio qui accidere possit — hoc probasse mihi videbor Υ 128 fi 210 η 198 d208 aoristi participium ^fii/ομ^ω locorum sententiae aptum esse. Ex his locis pendet γεινομενοισι Hesiod. Theog. 219 qui vei-sus cum praegresso 218 ex 905 sq. interpolati sunt. Hes. Theogon. 82

οντινα τιμηοωοι /ίιος χούραι μ(γάλθιο γ€ιyόμer6y*) τε ί^ωσι ύιοιρεφέων ρααιΧήωρ

aori^ti participium iuxta aoristum ιδωσιν locum habere perbene potest; indicare enim videtnr aoristi participium in enuntiato caius verbam regens et ipsum aoristi forma est utrumque factam in idem tempus coincidere; cf. Horat. carm. IV 3, 1

0 Bchol. ad Pind. Nem. VIl 1.

«) DiphthoQgum tuetur Theocrit. XVII 75 ίξοχος, 6y x€ nilffln γειρό- μενον ta η^ώτα.

— 190 —

quem tu Melpomene semel nascentem placido lumine videris.

Si qua de aoristo γανόμενον dubitatio in animo residet, toUetor simillimo Aeschylis loco Sept. 647. 650

ovT€ yiv φυγό^τη μητρό&ίν uxotoy ^ίχη TiQoaiias xtti χατηξίίόσητο.^)

Porro aoristum recipit syntaxis et sententia h. h. A^en. 265 sq.

lijai (Γ αμ* η iXdtai ijk ^ρύ€ς ύ\\)ΐ,χά(*ηροι γΒί^ομένηΟιν (φνααν ini χ&ονί fiwttteyfiQtj. —

ψ 19

χηρ ατυγ€^η, ηη€ζ λάχε γ(ιyόμey6y 7I€q

datur libera optio inter γινομενον quod Aeschines orator legisse videtur, si eius libris fides, et γεινομενον quod Homeri codices exhibent. Praesens tuearis allatis versibus PhUemonis (frgm. 10, 2 sqq. Π 481 Κ.)

μετά ifiiy σ(ύμttτωy ήμώy, ojay γιγyώμε^'\ εύ&νς χη ινχη nQoσγίγyε^* ημΐν Oυγγεyης τφ οώματι,

aoristum loco Menandri (frgnl. 550. 551 ΠΙ 167 Κ.)

SnayTi &aίμωy tlydQi συμηαρίαταται (Od-υς γεyoμέyψ,

De tota re cf. 0. Crusius Philol. ΧΧΧΧλΤΓ 627.*)

Quae cum ita sint, neque Bekkeri coniectaram neqne Euhnii suspicionem omnium quos attuli locorum — qnorum pars certe aoristum requirit, ceteri admittunt — interpretatioiii satisfacere ratus, in γεινόμε^' γεινομέν(^ usitatas aoristi formas γενόμεθ^ γενομενω artificiosa productione metro adaptatas latere atque ubi praesenti opus sit*) γίνομαι scribendum esse censeo.

lam Callimachum γεινόμε^' pro aoristo habuisse possit quispiam haud improbabiliter conicere ex h. Del. 260

XQvaeec Tot τότε nciyja β•εμ(ίΧΐ€(. ytiyfjo, άηΐε

coUato V. 262

XQOatioy J' (χόμηοε yiyi^ltoy (ρyoς ίΐαίης,*)

1) Kaibel nr. 408, 1 sq.

'Okfi]tog Sy μοϊραι ηκναΗχέες ([xni{iawyx(t yη\άύoς άΒ-ρηΟωΟι Y(tXriyttiviat\y βπωηαϊς malim i[xnQoφυγ6yτa Bupplere coll. Kaibel nr. 145, 8 App. Plan. 182, 1. *) Grammatico seponendam quod ex Homeri imitatione fluxit Pindari inιγ€tyoμέyωy Pyth. IV 47.

«) velut Κ 71. Hesiod. Opp. 181? (821? y*yv. papyr.). «) Cf. etiam eiusdem hymni v. 214 yeiyio ytiyto χουρε xai ijniog (M^ χόΐηου.

— 191 — Cf. etiam Mosch. Europ. 79

χρύφ€ &e6v icni iQi\\)i δέμας xai ysiyero τ({νρος

ubi formae γανετο (pro librorum γένετο γέντο γ/γνετο recte ut videtur revocatae) potestatem non diversam esse arbitror ab Aristophanis έγένετο (Thesmophor. 733 άσχος εγένεθ-' ή χορη). Post hos non novi qui epica γεινομεβ* γεινομένω apte inter- pretati sint, praeter unum Ahrensium quem iam a. 1838 nullo tamen argumento addito couiecturam meam ante hos tres annos litteris mandatam occupasse nuper demum comperi. Cni laudem si qua est inventionis haud sine laetitia concedo, qaandoqnidem ex hoc consensu certiorem spem cepi γειν6με&* γ$ινομένψ recte inter exempla productionis metricae relata esse.

V vocis θύγάτηρ producitur ab epicis in formis quadri- syllabis et incorruptis et elisione ampatatis

θυγατέρα ^) £ 371. Hes. Theog. 819

Ο^γατέρ* Λ 626

9^γατερ{ι) χ 106. ο 364

^ϋγατερος Φ 504

θυγατέρες Α 21\, Hes. Theog. 76

θυγατέρας χ 7

βνγατέρων Hes. Theog. 346

θΰγατέρεσσιν Ο 197 etc.

ν natnra breye esse cum linguarum cognatarnm unanimis consensus tum poetarum Graecorum eorumque principis Homeri usus ostendunt. Nam quamquam ΘΙγατρός θνγατρι' simm. c. 25 locis apud Homerum (ter apud Hesiodum) occurrunt, in his ne unum quidem productionis exemplum deprehenditur , *) cui rei quantum tribuendum videatur dixi ad δνναμαι supra

pag. 157. θίγατέρί habes ex. gr. Pind. Pyth. II 39, θυγατέρα

Eurip. frgm. inc. fab. 857, 3, θνγατέρ Aristoph. Av. 1654. ονλόμενος didtur cum de deis et hominibus ') tum de

*) De θυγατέρα paullo aliter comparato quam quae hucusque recensui ▼. infra pag. 232.

*) Impradentem usus epici cuius causae et origines tunc temporis erant oblivione haustae imitatorem prodit Pseudo-Manethonis ^υγάτρααιν (-^v^y-^ .Tt 1.59).

•) Ε 876. — Γ 92 {ΙΑατη). — <f 92. λ 410. ω 97 (Κλνταιμήστρα). — 5Τ 84. — ^ 484.

— 192 — rebus^) et iis quidem quibus aliis locis epitheta ολοός*) λνγρος^

αργαλεος^) στυγερός^) άπεχ&όμενος^) εχ&ρός^ χαλεπός^) simm.^)

adduntur.

Explicatio vocis difficilis viros doctos varie exercuit, donec Classen in libello illustri Beobachtungen 60 sqq. huic quae- stioni iudicii sui et sagacitatis tamquam facem admovit. Cniiis disputationi quae — cum aliis et superioiis et inseqaentis aetatis grammaticis (Krueger diall. ind. verb. s. v.; Kuehner * ind. verb. s. v.) — illud tenuit, ουλομε^ος esse aoristi 6xda&ai participiam , calculum suum adicere dubitavit G. Curtius (C. Stnd. V 218), quoniam sic yocalis ov originem non satis explanari posse sibi persuasisset, ^^) ipse aliam explicandi viam

») ^ 2 (jxijytg). Pind. frgm. 107 10 B.* (στασίς). Empedocl. 79 St. {y€ϊxoς). — ο 844 q 287 « 474 {γαστη(ί), — Hesiod. Theogon. 225 h. h. Ven. 247 Pind. Pyth. X 41 (γήρας). — Pind. Pyth. IV 293 {νουσος). — Hesiod. Theogon. 593 Op. 717 (πε^ίη). — Tyrtae. frgm. 7, 2 Empedocl 37 St. (S-ayaTog et μοίρα θανάτου), — Aeschyl. Prom. 401 (στέ^ω a€ τας ούλομένας τύχας Τίρομη&έΰ) — χ 394 (ψίίρμαχο^) — λ 555 (de armis Achillis). — Edrip. Phoen. 1529 (ούλόμ€ν αΐχίσματα yexQioy),

') μΐίνιος έξ βίοης γ 135. γήρας dlooy Hesiod. Theogon. 604, dloioy h. h. Ven. 225. neyiu εξώλης Aristoph. Plut. 442 sq.

•) y((x€i λνγρφ Pind. Nem. YIII 25 Empedocl. 335 St. o^λόμeyttί t* iριd€ς xai yelxta λνγρά Sibyll. orac. III 379. γαστηρ Ιυγρι} ρ 478. IvYQoy γήρας Hom. passim. Eurip. Herc. fur. 649. yάaoς λνγρά Theocrit. XXVIII 20 Kaibel nr. 1035, 6. φάρμαχα λνγρά χ 236. TO»t φάρμακα λνγρά χέχρνηται ούλομένοις ΰφί^οαιν, α xai d-toi ίχ&αίροντι Theocrit. XXIV 29.

*) "Ερις άργί(λέη Α 4. στάβις άργαλέα Aristophan. Thesmoph. 788. yovσoς άργαλέη Ν 667 Kaibel nr. 1035, 11. άργaλέoy n€y(a xaxoy (αχατον Alcae. frgm. 92. ^^λίψ€aiy οΰλομέναις τ€ xai άργαλέαις n^yij^i^ Manetho Α lll,

^) yi^«? ovλ6μeyoy, ο τε ατνγίονσι d^eoi η(ρ h. h. Ven. 247. γήραϊ ατνγερφ Τ 336. yoυσoς ατνγερή Ν 670. στνγερ^ n(y(fj Tyrtae. frgm. 10, 8. Cf. etiam xai Ανσαα ατνγερη xai Χάος oύλόμeyoy Manetho Α 152.

•) γήρας άπ€χ^^όμ€yoy Pind. Nem. X 83 Sophr. frgm. 7 Ahr.

0 ^χ^ράy araaiy Eurip. frgm. 453, 10. neyia xaxoy (χβ-ιοτον Euripid. frgm. 280, 2 sq. λιμoy (χ^ρoy avyoιxητηρa Semon. Amorg. £rgm. 7, 102.

β) χαλεπή μηy^ς Callim. frgm. 262. χaλεnby γήρας Plato leg. 730 C. Tifyta χαλεπή PlatO leg. 744 D. χαλεπός λιμός ΑΡ. IX 169, 4.

*) >'?^β? π^xρόy Eurip. frgm. 282, 11. xaτaπεμπτόy Soph. Oed. CoL 1284 (quod πας τις χαχώς λέγει Antiphan. frgm. 94, 4 Π 49 Κ.; cf. Plato Phaedr. 267 C Cicero de senect. 5, 14). &ειyby ak πεyίa Eurip. frgm. 1059, 8. λιμον alayij Pind. Isthm. I 49.

10) <o(/ im Aorist unbegreiflich' Curt. Verb. 1« 251.

— 193 —

ingressus addicentibas multis. ^) Έχ quorum sententia est ονλό- μένος praesentis participiam notione praeditum transitiva (= ^perniciosus ολέ&ριος'), Cui rationi quid obstet antequam considerabimus, lubet videre qaid tandem lucrati sint viri docti.

σ 272 sq. queritur Penelope de sorte sua miserrima:

yυξ d' iarai οτ( cT/} στυγερός γάμος dyTtfioltJaet ούΧομένης ίμέ&^ν, της Τ€ Ζευς 6Χβον άτιηϋρα,

Huic loco implicabit sese ingenti errore quisquis notionem illam transitiyam 'pemiciosae' aptam esse sumpserit. Sane regina 'cansa malorum' dici potest, quibus a procorum superbia et licentia domus Ulixis absentis obruitur. At huius modi sen- tentia neqae satis uniyerso orationis qua Penelope saam ipsios non aliorum miseriam deplorat tenori convenit et uno si vocabulo effertur et ne hoc quidem additur cuinam — filio eiusqae possessioni — Penelope ονλομένη i. e. pemiciei sit, nimis obscura est et ea quae necessario quandam efflagitet inter- pretationem: quam tamen hoc loco prorsus desideramus. Nam qui secuntur inde a 274 versus non esse interpretantis prae- gressa verba docet particula Λ?λλά.*) Quo magis appareat quam obscura omnia fiant σ 273 admissa Curtii explicatione , legas post Penelopae orationem Vergilii locum ubi sententia illius similis exprimitur quam Curtius participio ονλομένης inesse suspicator, sed ita exprimitur, ut quasi toto narrationis conexu praeparata sit et quamvis paucissimis verbis comprehendatur tamen ab omni dubitatione vacua: Aen. XI imprim. 479 sq. 'Lavinia virgo causa mali tanti'. Accedit quod ονλομενος sicubi dicitur de deis hominibusqae , dicitar cum acerbissima vituperatione quae quantum a σ 273 abhorreat quivis sentit.^)

1) Fickio BB. I 58. Rzachio Dial. des Hesiod. 370. Q. Meyero * § 502 p. 446. L. Meyero 1« 704. Cf. etiam Fick GGA. 1881, 442.

>) Argamentum quo utor illustrare poterit epigrammatis AP. IX 166 auctor qui cum Helenam et Penelopam είμψοτέρας όλε&ρον (a cuius voca- buli notione nihil discreparet ούλο μένη, si probaremus Curdi coniecturam) dixerit, disticho inseqaente addit interpretationem :

ITaaay "Ομηρος fafiU ααχην σφαλερήν τί yvyalxa, ύωψρονα xai ηόρνην, άμφοτέρας okeO^oy,

ix γαρ της ^Ελένης μοιχενααμένης φόνος άνόρών xai aitt αωψροβύνην ΠηνεΧόηης 9•άνατοι.

*) Qnamquam hanc obiectionem diluere possis collatis quae adnotabo p. 200, 2.

Sehnlse, QnAeatioiie• epic««. X3

— 194 —

Quae cum ita sese habeant, etiamsi in universum Cortii opinionem amplexati essemus, hoc uno loco fieri non potoit quin veteribus grammaticis adsentaremur ουλομένης idem esse quod όλομένης = απολυμένης (ApoU. Soph. f i. e. 'perditae, adversa fortuna quasi oppressae') *) statuentibus : όλομενη enim haud ineptum epitheton illius mulieris est cuius άρετην ειόός τι

δέμας τ ε ώλεσαν ά&άνατοί (σ 251 sq.).

Ergo quam Curtius nova prolata explicatione sununo opere evitare studuit productio ο vocalis in aoristo quamvis furca expulsa rediit. Una igitur laus qua Curtii opiiiio prae- stare videbatur quandoquidem evanuit, nihil egisse viruin doctum contendo ; nam ceteroquin rationem ab eo initam magnis laborare difficultatibus facillimum est ad demonstraiiduiii. Dis- plicet enim miram quantum genus medium transitiva notione instructum, in hoc praesertim verbo irequentissimi usus cuius medium {ολλνμαι) semper est intransitivum ; cf. Aeschyl.

Choeph. 377 K. άνόρος ^εινομενον γυναικός τ' όλλνμενας (media

s. passiva not!) de eadem Clytaemestra debitas tandem poenas luente quae vocitatur ab Homero ονλομένη (activa not. auctore Curtio)!

Graeci ipsi tantum aberat ut ονλόμενος praesentis — si notionem spectes — activi participium ^) esse putarent, ut hanc formam ne iis quidem locis adhibere vererentur ubi sententia aperte aoristi medii participium requirit. Huc primum pertinent verba ab ApoUonio Soph. 124, 13 ex incerto epico allata: Όνλο- μενης της άπολομένης (respicitur locus de Penelopa)• και Όνλο-

μένων νεχνων^ το αυτό εστίν. Nam apparet ονλομενων νεχνων idem esse quod νεχνσιν ολομένοις Eurip. Hel. 178 νεχνν ολόμενον

Phoen. 1295.^) Ροη^ο ονλομεναν habes eodem intellectu quo alias

oi ολωλότες (οί βλέποντες, οι δ* ολωλότες Eurip. frgm. 833, 3)

■) Hac notione ώΧόμη^ dnωλόμηy aoristi f requentantur : Aesch. Sappl. 875. Soph. El. 677. Eurip. Hec. 683. Suppl. 1073. Hel. 183. Orest. 200. Iph. Taur. 152. Iph. Aul. 1140. Cycl. 669 (Aristoph. Pac. 1011 sq.). Cf. praeterea perfectorum δλωλα lat. perii usum similem.

2) Cf. dativum adiunctum : οΰλόμ(^ι νήίσσι Καφηρίδες ΑΡ. IX 289, 1 cuius versas auctor de activo participio certe non cogitavit. Yertere possis vario modo: *verderblich*, 'verhasst'.

^) Locutio inde ab Homero (νίχυες χατατε&^ηώτες) apud poetas haud rara; cf. Schneidewin-Nauck in Soph. Antig. 26. ytxQovg d-ayoyTng ytx^utv όXωλότωy yexi^y ^,^^μέyωy in una quater invenies Euripidis fabnla Suppl. 107. 524. 558. 975).

— 195 —

et χαταφβίμενος (καταφ&ιμένον — ζώντος Eurip. Electr. 201 ;

cf. etiam 229. 242. 288) instructum apud Sophoclem Antig. 840 ubi metrum in traditi ολομέναν locum ονλομεναν substitfii iubet

(oppos. επιφαντον i. e. interprete SChol. ορωμένην xai ζώσαν).

Sine uUa causa critici formam ονλομέναν facillima mutationp — si quidem haec mutatio mutationis nomine omnino digna^) — reductum infestant. Ut μνδαλέος (pag•. 169) sic ουλό μένος quo- que (= ολομενος) tragicus poetae epico acceptum refert.

His locis tertium addere possum Euripidis Iph. Taur. 1106 sqq.

ώ ηοΧλαι όαχρύων λίβαάες,

αϊ ηα^ηίύας etg iμttς

intaoy, ηνίχα ηνργων

ούίομένων ίπϊ ναυσϊρ ifinv 1109*)

πολεμίων ^ρ(τμοϊ(Τι Xtti λόγχαις

ubi sententia aoristum (vel perfectum) poscit 'nachdem die

Mauern gefallen'. Cf. Troad. 595 Sq. σχετλια τάδε πάσχομεν άλγη οίχομένας (perfect.) πόλεως. 1079 πολεος ολομένας (Aesch. Agam. 1121 πολεος ολομενας το παν. Eurip. Orest. 1383 [lAtoy] οΧομενον),

Minus certum exemplum quartum, et ipsum Euripidis Iph. Aul. 790 sqq.

τις aQ(t μ' ^ύηλοχάμους χόμας ^ύμη ^axQvoey ittyvOecg 7τ€ζτ{)ίόος ούλομένας ητίολωταϊς

quo loco όλλνμενας quod Erftirdtii coniecturam secuti editores in verba poetae intiilerunt sententiae aptum est;^) at ne aoristus quidem ονλομενας habet quo in hac enuntiati con- formatione iui^e oflFendaris {πατρίδος ολομένας = *wenn die Vaterstadt gefallen sein wird').

Quattuor aoristi med. ονλομενος exempla sese inviceni tuentur et merito postulare videntur iniusta criticorum perse- cutione expulsa ut postliminio in suam reducantur sedem. In hac enim rerum condicione ex mea quidem sententia qui

1) Libri in his similibusque multa peccant; cf. pag. 203.

») 1109 '^ 1092 εύ^ύητον Ιυητοϊαι βοάν. ονλομένων C. όλομένων Β. όΧΧυ μένων Erfurdtio auctore editores. At praesentis όλλυμαι participii sic ▼ice aoriBti (vel perfecti) fuDgentis exempla ego non novi (praesens histo- ricum agnosco Eurip. Hel. 109. 363) neque Krueger Diall. § 53, 1, 3 habet praeter Eur. Ipb. Taur. 1109 πύργων όλλυ μίνων quod pravae coniecturae debetur.

•) cf. ex. gr. Aeschyl. Sept. 314.

13*

— 196 —

caute iudicat non poterit facere quin traditioni librorum wkl- μένος aut diserte testantiam ant quod proxime accedit ολό- μένος leviuscula macula deformatum exhibentiam obsecatus tragicis participium ονλομενος ex epicae poeseos copiis de- sanvptum relinquat. Epicorum enim imitationis tragicis etuun alia vestigia multa impressa qais est qui neget?

Quae modo composui indicant Graecis yetustioribas ονλό- μενος ftiisse pro participio aoristi vere medii ab ολομενος vi atque intellectu nihil diverso.

Haec de ονλομενος formae potestate i^oti cuiusdam epid et tragicorum testimonia quod Curtius prorsus neglexit in eius explicatione aliquantillum displicet, sed displicet malto magis quod ονλομενος plane a vocabulo ονήμενος diyellit, quorum alterum alteri accuratissime respondere in aperto est Cf. praeter Soph. Oed. Tyr. 644

μη νυν ΰναίμην, (iXk* α^αϊος, εΐ σέ τι ^έδραχ\ όλοίμην,

quos versus iam a Classenio allatos video, Kaibel nr. 502, 27 sq.

μήτ* ίληίβων δναιτο, μη τέχνων απ οράς, {ikX" εγγενούς ^λο«το πανρειζον γένος.

Quid sibi velit aoristi (non praesentis !) ^) participium ονήμενος poeta versibus β 33 sq.

ία^λός μοι άοχεΐ ίίναι, βνήμενος' εϊ&ε /οι αύτος Ζευς {ίγαβ-ον itKankv, ο τί φρασι /fjai μενοινί}

praeclare ostendit, ut de sententia dubitari nequeat; verba enim inde ab «/'^t /oi nihil aliud addere quam vocis ονήμενος quasi interpretationein satis liquet : ονήμενος is est qui comiter voce in hac re frequentata ovuio^) compellatur, *einer dem man Gltick und Erfolg wtinscht'. ονήμενος igitui• cum dicit senex Aegyptius fere idem est ac si diceret οναιτο τής αγοράς 6

άγειρας nec sine iusta causa χαίρει, φήμγι Χ)όνσσήος φίλος υΙος,

Eodem modo ονλόμενος — qua voce proprie is significatur quem quis formula soUemni ολοιο^) adhibita execretur, 'dem man Unheil und Verderben anwtinscht', deinde vocabuli pote- state panllulum dilatata qui tali execratione dignus est s. erat,

1) Notus est aoristuB άηόνητο l 824. η 120. ρ 293. Herodot. I 168. — Eorum qui όνή μένος pro nescio cuius praesentis participio contractionis nescio qua ratione orto venditare laborant argamenta me quidem fallunt.

<) Soph. Oed. Col. 1042. Earip. Iph. Taur. 1078 all.

8) Aesch. Sept. 535. Soph. £1. 291. Trach. 383. Aristoph. Pac. 1072. Thesmoph. 757 all.

— 197 —

'ολ€&ρον αίξιος' — explicari debere exponit Classen. Quod hoc participiinn sensim a primaria et lugubri τον άπολίσ&αι notione aUquantum remisit (ex. gr. S 84. ρ 484) nec non de rebus pemiciosis atqae perosis quas homines e mundo fonditus snblatas volunt (*zum Henker wttnschen') dicitur, non mirum est, qnandoquidem execrationum quas sermo familiaris solet adamare et in deliciis habere vis et gravitas firequenti usu fere debilitatnr et obscuratiir. ^)

γήρας ονλομενον igitur est γήρας ο άπολοίτο (quod absit

ab hominum sorte et condicione); eademque ratione cetera httius participii cnm nominibus conioncti exempla interpretanda sunt: quod quam apte fiat, doceant aliquot ipsorum Grae-

COrnm loci. χατά χνμάτων έ'ρροι (το γήρας) Euiip. Herc. fur. 650 sq. Ad εριν (στάσιν μηνιν) ονλομενην cf. αίς ερις εχ τ ε &εών εχ τ' άν&ρώπων άπόλοηο 2 107 ; άπολοίο δητ ω πόλεμε Aristoph. Nub. 6 {ολοιντο Χογχαι Eurip. Iph. Aul. 658). Ιίεν/αν ονλΌμενην iUustrat Chremylus Aristophanis Plut. ν. 592 αλλά

σε γ* δ Ζευς εξολεσειε (sc. Πενίαν) et V. 598 αλλά φ&είρου

(de eadem).

Pro optativo execrantes etiam fiituro άπολεισ&αι utuntur, hoc tempore quasi certam spem esse indicantes illum in quem diras iaciunt meritam poenam nullis macliiiiis elusurum: άπολεΐ χάχιατα Aristoph. Nub. 726.^) Huic indicativi futuri usiii accnratissime respondet siimlis participii άπολονμενος usus cuins exempla sat multa apud scriptores extant: Eurip. Cycl.

474 {Κνχλωπος του χαχώς οΧουμένον). Aristoph. Thesmoph.

879.») Αν. 1467. Antiphan. frgm. 161, 5 II 76 Kock {τοις

ίχθνοπωλαίς τοΓς χαχώς απ όλον μεν ο ις) , de rebus Amph. frgm. 20, 1 Π 241 Kock {&ριδαχιναις ταΐς χάχιατ άπολονμεναις),

qoibas locis mox addam alios.^)

Si de ονλόμενος participu notione recte disputavimus, continuo .sequitur ut {ηπ)ολονμενος et ονλομενος fere idem valere sumamns; quod poetarum usu egregie confirmatur nec

Μ Hoc in optativo 6Χοιτο et futuro αίπολούμενος de quo mox agam saepiesime accidit. Cf. ex. gr. Theocrit. IV 52 χαχώς ά ηόρτις όλοιτο.

*) Optatiyus et faturum coniunguntur Aristoph. Thesmoph. 887 χαχη χαχώς ταρ^ ίζόλοιο xd^olet,

*) Participii yim (Thesmophor. 879) illustrat apte eiusdem fabulae ▼. 887 modo exscriptus (not. 2).

«) Simillimoui est olμωξoμ(yωy Aristoph. Vesp. 1038.

— 198 —

fugit grammaticos.*) Τίιν/α quae Hesiodo dxdtxxr ονλομενη Ari- stophani eadem audit χά^ιστ άπολονμενη Plut. 4δβ; et pro

homerica locutione γαστέρα οιλομενην η πολλά χ«κ' ανθ-ρωποισί

όι'^ωσιν Euripides frgm. 915 (ubi ν. Nauckii adnot. ; cf. Mein. comm. IV 403) haec habet isdem fere verbis concepta ή χαχώς

όλονμένη γαστηρ, «φ' ^ζ ^^ πάντα γ/γνεται χαχά,

Cum vocativo ονλόμενε qui est graviter indignantis et acerbe obiurgantis {Ξ 84) comparentur exempla qualia praebet Aristophanes Av. 1467 (ω χάχιστ άπολοίμενος) Eccles. 1052

(ω χάχιστ* άπολονμενη) 1076 (ω χαχώς άπολούμεναι).

Postquam in execratione etiam ftituro locum esse cogno- vimiis, Kaibel nr. 336 adhibere licebit ad Clytaemestrae epi- theton homericum ονλομενη illustrandum. Hiiius enim epi- grammatis in memoriam Aphrodisii cuiusdam scripti versus 3 et q. s. sic decurrunt:

d-ytjaxio ά' οίχτροτάτφ ^ανάτφ όιά την άλοχόν μου

χλίψίγαμον μιεράν, ην περί Ζευς όλέσει,' Ίϋύτην γαρ Χίί&ριος γαμέτης χαΐμον γένος αίαχών

ιλξέ με χαφ^ ϋχρους άισχοβόλησε νέον»

Enuntiato relativo ην περί Ζεις ολέσει gravissimam execrationem miilieris scelestae continenti universa sententia fere nihil mutata substituere possis participium ολονμενην. Vides igitur quam aptum indiderit epicus poeta Clytaemestrae uxori simili scelere pollutae epitheton ονλομένης {S 92 *quae sese praestitit ά^ιαν

ολε&ρονν)

Quod plurimis locis qui ονλόμενος exhibent sententia etiam activam notionem ^perniciosi' recipit nihil mirum. Nam qui vere est ονλόμενος seu dignus execratione illa gravissima 'άξιος όλε&ρον , plerumque aliquid *perniciosi ολοον ολε&ρΜ perpetravit, ut haud inepte ipse 'perniciosus 6λο6ς όλε&ριος dici queat.^) Sed hinc de formae ονλομενος vera natura et origine quicquam effici posse quo Curtii sententia sustentetur

*) γίνεται ttno του όλώ βλέαω όΐουμένη xai iv ν7ΐερβιβασμφ oi^Ao- μένη epim. Cram. An. Ox. I 315, 24: his quod inest veri hodie immerito solent neglegere.

<) Recentioram imitatorum ueum qui ονλόμενος formae naturam non iam perspectam habebant et contra veterem consuetudinem hinc inde peccabant ut par est in definienda nativa participii potestate non curo.

8) Yelut alter poeta App. Plan. 136, 1 Medeam όλοάν vocat, quam alter 137, 5 ita execratur {ερρε xai έν χηρφ ηαι^οχτόνε), ut suo iure sceleratam uxorem etiam οΰλομένην dicere potuerit.

— 199 — nemo sibi persuadebit, nisi qui etiam e loco Demosthenis

ηαραπρεσβ. 325 νπο των χάχιστ άπολονμενων άν&ρώπων πάντα τα πράγματ άπώλετο transitivum άπολονμενων ^unheilstiftend'

eMcere ausus erit.

Superest ut doceam quanam ratione aoristi participja ονήμενος ονλόμενος velut optativi vicem obtinere potuerint. Amant homines quod futuri temporis est et in sola coniectura positum haud raro spe atque cogitatione praecipere et pro certo ita verbis efferre, quasi re vera iam fieret vel factum esset quod factum volunt sive tempore suo eventurum esse expectant. Huius ut ita dicam anticipationis exempla notissima in verbo finito, ad quae animum iam veteres schematologi adverterunt (Herodian. π. σχημ. Spengel ΠΙ 89, 17 sqq. :

παρά δε χρόνους σχηματι%οναίν οι ένεστώσι χρώμενοι αντί μελ- λόντων, οίον

λεγοι γαρ αν ούτως το βεβαίως εσόμενον παραστησαι &ελων, ας εϊ τις εΐποι, ανριον διαλέγομαι, οίον πάντως διαλεξομαι), Nos

quoque dicimus *du thust dies und das!' pro eo quod dici par est 'thu dies und das!' Similis usus vestigia apparent etiam in participiis et nominibus, velut in noto Homeri versu

fi δύναμαί leXiaai if xtu (l τετfλfσμέyov ^aiiy

participium non id significat quod iam perfectum est atque absolutum sed quod ftituro demum tempore perfectum erit et absolutum, quod poterit perfici et absolvi. Propius accedit ad participiorum ονήμενος ονλόμενος potestatem scrt. adiectivum ayushmant cuius vocativo utuntur iii verecunda hominis allo- cutione ('ehrenvolle Anrede'). dyushmant proprie indicat eum qui (longa) vita praeditus est, in allocutione tamen, ut recte vertunt lexicographi, eum 'der ein langes Leben haben mdge'. Eodem modo permulta nomina interpretanda esse post Pla- tonem optime Miklosich^) intellexit et eleganter exposuit. Saepe enim infantes nomina acceperunt ab iis quae adultos eos esse sortituros nancturos praestaturos parentes sperant. Pue- rum cui omnia fausta precantur appellant Εντνχον, cui laudem Κλεα/νετον, cui vitam longam Μαχρόβιον. Si Ergotimi artificis mentem qua filio nomen Ενχε/ρον indiderit assequi et circum-

*) Cratyl. 397 Β ηολλά ονόματα ωαηε^ (ΰχόμί^οι τί&ενηα, oioy Εΰτυ- χίδην Σωαίαν θεόφιλον, — Die Bildung der slav. PersoDennamen. Denkechr. der Wiener Akad. der Wiss. phil. hist. Kl. X (1860) 242 sq.

— 200 —

locutione explicare velis, tibi optativus adhibendus erit : ενχειρος γένοιτο (sc. artifex)! ποντον αξενον nauta qui transnominavit Ev%sivoVy hac appellatione usus nihil aliud yolait signMcare quam hoc: Πόντος γένοιτο ενξΒΐνος\^) Haad secos accipio partdcipia ονήμενος ονλομενος quibus quicunque utitur id quod sperat et optat verbis pronuntiat perinde ac si iam factum esset et absolutum. Hac ratione ne contra graeci sermonis indolem peccari obicias, cf. Hes. λήβολε' αίξιε λιβασ&ηναι.

Ne σ 273 quidem aliam atque ceteris locis et singularem interpretandi rationem {ονλομένης 'perditae') adhibendam esse

pOSSit qmspiam opinari: nam "Άιδης ποθείται τοις όεδυστνχη-

χόσιν qui precari solent, morte ut infortuniis vitae liberentur atque solvantur. Cf. ν 60 sqq. de ipsa Penelopa, quae Medeae

verbis Uti potuit δίστανος εγώ μελέα τε πόνων, ίώ μο/ μοι, πώς

αν ολοιμαν, cui optativo participium ονλομένης σ 273 accu- ratissime respondere haud scio an aliis videatur: ego tamen et huic interpretatioiii officere usus constantiam qui hanc for- mam solis concedit vituperantibus*) arbitror et Homerum explicaturis ipsum viam monstrasse addito velut interpreta- mento enuntiato relativo της τε Ζενς ολβον άηηνρα] acqoies- cendum igitur censeo in ApollDnii Sophistae sententia (ονλο-

μένης = άπολομένης = perditae).

Hucusque disputavi de participii ονλόμενος vi atque pote- state; nunc pauca addere decet de forma externa. Vocalis in aoristo natura brevis metri gratia producta post ea quae de aliis vocibus collegi neminem opinor iam offendet; quare ye\ per formani licebit amplecti Classenii sententiam quam si solam notionem spectes utique praeferendam esse demonstrare studuimus. At non modo licere amplecti, sed unice vera esse quae de hoc vocabulo Classen exposuit, ostendi potest ad testimonium vocatis aliquot tragicorum locis iibi ολομενος idem valet atque epicorum ονλομενος. Eurip. Hel. 230 sqq.

>) *Der Schiffer wunschte sich durch den liebkosenden Namen ECUiyog (wirthlich) gleichsam den Zorn dieser See Tom Leibe zu halten.' Pott Etym. Legend. bei den Alten Philol. Suppl. II 279 qui tamen rem paullo aliter explicare videtur (*treibender Grund DeisidHmonie , welche durch Milderung des Namens auch das Omen fur sich zu verbesserD gedachte').

3) Hoc tamen ne nimiam urgeas, cf. Kaibelii notam ad epigr. nr. 204, 20 de στυγερός ^deplorabilis' ubi addas Aristophan. Thesmoph. 1048 sqq. ώ xttraqaxog έγώ — — εΐ&ί με τιυρφόρος αί&έρος ίίστηρ τον βάρβ(^ρον i^oXiamy,

— 201 —

τ(ς — ίτ€μ( τάν dnxQvoiaaay ΊΙίφ

πιύχαν; ird-fy βλόμί^ον

Οχάφος Ουνα{ίμ6(5ας

6 ΤΙριαμί^ης inXfvas βαρβάρφ nlazff.

Phoen. 1029 Orest. 1363 sqq.

oaxQvtnai γαρ 'Ελλάά^ anftaay inXrjaf, Λ« τον όλάμίνον όλόμ^νον 'J^atoy^) HdQiy, Sg αγαγ' 'EXXaJ' tig Ίλιον.

Epitheton ολομινος aptissimum Paridi quem apud Lucianum Mene-

laus ύηο πάντων ^Ελλήνων τε xui βαρβάρων αίξιον αγχεαθαι dicit.

Herc. ftir. 1060 νπνον αυτινον όλομενον ubi V. Wilamowitz. *)

^Ολομενος tragicorum ex ονλόμενης^) praesenti quod didtur nasd potuisse Curtio (Verb. I* 251) βονλομαι et βολομαι — qnorum alterum ex altero ortum esse sine ullo argumento ido- neo asserit ^- comparanti nemo credet. Neque arndet Oehleri (dissertationis laudatae p. 77) suspicio, qui Euripidem epicorum ουλόμενος in ολομενος propiio Marte mutasse fretam analogia formarnm quales sunt μοννος (ep.) μόνος (att.) cett. statuit.

ονλόμεν{ε) eli^ionem patitur Ε S4 ρ 484.

Transitum paravimus ad formas tribreves quas Homerus versui aptat eadem ratione atque γεν6με&' &νγατ€ρ' ολόμεν: prima producta. Nam ut nusquam leguntur ολομεν' γενομε&' vel exemplum horum simile, sic frustra circumspexi formam quae cum otdoSi illo a Kuehnero (I• p. 651 § 286, 2 adn. 1) perperam commendato iure comparari queat.

Nimc apud omnes penes quos in his rebus iudicium est constare persuasum habeo^) gr. όνομα οννομα uullam amisisse consonam neque in ipsa fronte neque post vocalem quam

>) Cf. οΰλομένη *Αάτη Τ 92. ατυγίρας Έριννς β 135.

*) Νοη ab re erit comparasse eiusdem fabulae vy. 1387 sqq. avadiyay dvatXiyay,

>) Dabiae fidei est όλομέναν (ouXo^^yay) γυναίχα Eurip. Med. 1253

(^ xvayiay Χιποΰσα 1263). — Parum me intellegere fateor Aeschyl.

Ghoeph. 146 sq.

ϊ(τε dttXQV χανίΐχ^ς όΧόμ(νον

όΧομένφ aianoTrt.

«) Fickii *όΧ/όμ(νος probare neqaeo; radicem siye stirpem fuisee non oXv, sed oJU mihi est pro certo. όΧοός (όΧο/6ς Fick) ambigaae explicationis est neqae praesens όΧΧυμι safficere arbitror unde necessario οΧυ elicias.

ft) Windisch KZ.- XXI 422. Joh. Schmidt ΧΧΙΠ 267 sq. G. Meyer > § 77 p. 94.

— 202 —

vocant prostheticam , quare de productione suppletoria in οννομα cogitare non licet nisi cui certas linguae leges lubet nauci facere. οννομα est forma epica; nam χοννομάχλντον Semonid. Amorg. 7, 87, quod Rennero (C. Stud. I 1, 176) et Fickio (BB. ΧΙΠ 192) bilem non movisse paene miror, vel propter insolens crasis genus quod vociila xovx genuina diphthongo instructa cave defendas de interpolatione su- spectum^) est et procul dubio in χώνομάχλντον mntandam auctore Phoenice Colophonio (χώνομαστόν fr. 1, 11 Mein.). Alexandrinorum οννομα (vel ώνομα nunc explosum Theocrit. VII 13) ex epica poesi fluxit.*) Herodoti οννομα autem ex eodem fonte manasse (vel potius irrepsisse?) recte iudicat G. Meyer et eo probatur quod iuxta leguntur οννομα et ονομάζειν ονομαστός ονομαστί:^) quod ex linguae legibus ex- plicari nequit. Boeotico nomini ^Ωννμαστος (CoUitz nr. 570) fidem abrogarunt suo iure Ahrens (Diall. Π 518 ex. 521) Meister G. Meyer coUato Coll. nr. 571 ubi idem homo ^Ovi- μαστός vocatur.*) οννομα igitur ex epicae^) dialecti natura et indole explicari potest et debet : quod fecerunt qui hanc vocem inter exempla productionis metricae rettulerunt velut Wacker- nagel (KZ. XXV 264), is quidem non sine nota interrogationis et dubitationis apposita. Quamquam qaaestionem profligare

^) α -\- ου hibr. si contrahuntiir, eadem necesse est evadat vocalis ac si α + 0 contrahuntur. Haud secas res se habet, sicubi α -\- €i hibr. coDilantur. £rgo eandem corruptelam quae apud Semon. deprehenditur agnoscimus Pind. Isthm. IV (III) 25 ubi xiiy et χήν in libris inveniantur

(scr. χήν).

«) Ahrens Diall. II 162.

*) Qui formam ονμομα vere neo-ionicam esse sumunt, eos οΰνομάζ^ν ούνομαατός coDstaDter exarare oportet, quod fecit Bekker suasit Bredow (dial. herod. 163), sed ei qui exempla accurate coUegerit nihil certius erit quam aschetypum discrimen illud inter nomen et yerbum satis anxie observasse (ed. Stein. praef. LXXIV; cf. II 17. 50. 79. 86. III 1. IV 35. V 52. VI 126. Vn 109. 117. 129. 224). — herod. οΰνομα: άνομάζ^ν (bom. όνομα οϋνομα: όνομαίνω) adnumeres exemplis supra ρ. 115 η. 5 congestis.

*) *Ω.νύμηατος tuetur Wackernagel Dehnungsgesetz 5. At quoniam incredibile est eiusdem viri nomen duplicem admittere scripturam (modo *Ω.νύμαατον modo Χ)νύμαύτον) in publicis praesertim tabulis, altero utro loco error agnosci utique debet. In hac reram condicione mihi praeplacet insolens ω facili tollere correctione quam explicatione analogica expedire. — Sed etiam si de scriptura Ώ,νύμαατος Wackernagelii coniecturam proba* veris, ad homericum οϋνομα explicandom illius nullus usus erit.

*) io^^o/iarcuv ex. gr. Aristoph. Nub, 685. ονόματ Αν. 1291.

— 203 —

perfacile est: si formae amplioris οννομα origo ex ipsius volgaris sermonis usu repetenda esset, i. e. si syllaba prima natura, non metro produceretur , in tanto carminum Homericorum (et Hesiodeorum) ambitu et in vocabulo satis frequenti^) procul dubio hinc inde extaret decurtatum ο%νομ\ quod ut nullo loco occurrat, non casu accidisse, sed rem poetarum industria et consilio sic administratam esse tibi persuadebis, si tecum repu- taveris, apud recentiores qui variae huius nominis mensurae ratioiiem non iam exploratam habebant illud οίίνομ qnod desideramus multis locis inveniri, cuius rei exempla aliquot quae proposito meo satis facere viderentur coUegi.

Hes. Theogon. 144 exhibet EM. 544, 7 lectionem de- pravatam 6* εσαν οννομ (codd. Hesiodi ονομ ήσαν recte).

Callimach. h. Del. 52 ουνομ' ί&εντο

frgm. 184 ov ψν&ος οννομ' έχουσα Theocrit. XXVII 39 οννομ* άχονσ^

2νριγγι 5 οννομ' Ολον ΑροΙΙ. Rhod. Π 762 χαι οννομ' εχάστον

m 5 επήρατον οννομ' εφηπται. m 1092 οννομ* άχονσαι

Dionys. Perieg. 648 οννομ' έχει

Ορρ. Hal. V 475 οννομ' άνσας

Quint. Smyrn. νπ 234 οννομ εχάστον

νΠ 188 οννομ' άχονσας ubi codd. — eiTore

in ο{ν)νομα ^0{ν)λνμπος πο{ν)λνς simm. solito (cf. V. 1. ι 355

etc.) — όνομα, a Rhodomanno uno codice addicente correctum.

Lithica 107 οννομ' εχαστος

Versus Theocriti Σύριγγι praemissus spurius incipit a verbis σνριγ'ξ οννομ' έχεις (Haeberlin carm. figur. gr.* 11).

AP. Vn 427, 12 οννομ, ίφηβαι'γι IX 103, 6 οννομ' εχονσα IX 575^ 5 οννομ' Όμηρον XIV 121, 4 οννομ' απ ενετίης

Kaibel epigr. nr. 265, 1 οννομ' άνέ^νως

152, 2 οννομ' ενεγχαμένη 315, 2 οννομ' Χ)νησ/μη ην

») οΰνομα Γ 235. Ρ 260. ζ 194. ι 355. όνομη ι 16. 364. 366. τ 183. 6yoμ' cf 710. η 54. ^ 550. ι 414. y 248. ο 256. σ 5. τ 247. 403. 406. 409. ν 288. ω 93. 306. Hes. Theog. 144. 369.• frgm. 142, 2Rz. h. hom. III 198. IV 122.

— 204 — Eaibel epigr. nr. 534, 4 οννομ' ίδεξο μέγα

229, 3 οννομα, ίτη ί. β. οννομ' ετη, 704, 4 οννομ ^Ιονλιανος 1000, 3 οννομ' έχων Collitz nr. 805 a 2 oryo^' εχω BCH. Xm 314 nr. 21, 2 oivo/i' 'Αλέξανδρος

21, 3 οννομ* Όλνμπιοόωρος LyCOphr. Alex. 339 οννομ* άστωαας {ύνομ* COd. D)

370 οννομ* οίχτρον Parthenius (Hephaest. ρ. 9 Gaisf.) οννομ' ίσσετ* Άρχελαίόος

Lucian. tragoedopod. 1 οίνομ*, c5 &εοΓς Kaibel epigr. nr. 185, 4 οννομ' αφθ^ιτον

258, 7 οννομ' αγορενετ ix βρέφονς.

Qoibus locis conflsus vetustiores poetas a quorum yastds carminibus οννομ* elisione minutum prorsus abest scientes et volentes, certo consilio non caeco casu ductos a curta fonna adhibenda sese abstinuisse contendo, coius rei nalla alia caosa excogitari poterit, quam quod vocalis ου in hac voce pro- ductioni metricae debetur, quae nisi in tribus pluribusve brevibus locum non habebat.

Hoc igitur exemplo nisi egregie fallor certissimo edocemur poetas etiam in vocibus ubi modo tres breves syUabae sese continuo excipiunt artificiosain quantitatis mutationem metri gratia sibi indulgere, quamquam hnius generis yoci^bula a versu dactylico non prorsus abhorrent.

Eodem exemplo uti possumus ad Fickii de arsium vi qna syUaba quaelibet prodaci queat et aliorum qui ipsis liquidis vel in mediis vocibus quandam producendi potestatem concedunt^) opiniones refellendas ; quae si verae essent, poetis nihil omnino fiiisset causae cur tain religiose οννομ* trancatum evitarent.

Qui licentiam in hunc modum scientes et proposito certis et anxie observatis flnibus terminarunt , curae certe circuin- spectae testimoniam meriti sunt et toto caelo distant ab illis graecis poetis nihil sibi negatum putantibus quales finxit Mar- tialis inscitaa quam poetae tamen facile condonamus, cam praeser- tim ne grammatici quidem in eandem partem peccare veriti sint.

Sequatur μειλανι Ω, 79 (unde corr. Hes. μειλαινει)^ cuius

1) velut Raschii product. brevium syllab. in Iliade 13 sq. 17. 19. Christii Metr.» 16. G. Meyeri » § »88 p. 280 (i § 252. 290). Cf. Curtius G. Stud. IV 480. Ends de digammo 244.

— 205 —

e natora breve metri causa prodactom esse^) ostendit cam usus homericas, qui hoc uno loco excepto in hoias yocis freqnentissimae vocali e conipienda sibi abique constat, tam probabilis vel certa originatio.*) Cognatum videtur nomen mytiiicum Μελανιών et Μειλαν/ων quam formae varietatem diserte testatur EM. 582, 28. Μελανιών legitur Aristoph. Lys. 785. 796. 806. Xenoph. χννηγετ. 1, 2, 7. Pausan. ΙΠ 12, 9. V 17, 10. 19, 1 (cf. etiam Ifein. comm. ΙΠ 82, de scripturae in-codicibus varietate Blaydes in Ar. Lys. 785). Milanion Propertins c. I 1, 9 ex Alexandrino fonte hausit. Μειλανιων inyenitur apad Qaintum Nonnam Masaeum. Huius formae {Μειλανιων) productionem a nescio quo graeco poeta (cf. Maass Herm. XXIV 523 sqq. et auctores ab eo laudati) qui yersu heroico vel disticho elegiaco utebatur repetendam esse censeo secntus in hac re Blaydesiam.

τει'ρεα = άστρα 2 485, cm yersui SUOm τειρεσιν acceptom

refert qui fecit h. h. Vn 7, necessitatis yinculo conexum videtur cum scrt. tdra *stella'.*) ε breve fuisse docet Alcaei τερέων frgm. 155 B^. Sine caasa idonea lectionem traditam Nauck (M61. gr. rom. IV 596 sqq.) suspectayit, ex Ibyci frgm. 3 B^ σειριά reponi iubens. τέρεα cai Homeras yersui in- seryiens τειρεα substituit a τέρας segregandum est.^)

1) Leskien C. Stud. II 72. Herzog Untersncb. zar Bildangsgescli. etc. 139. Wackernagel KZ. XXV 264. Nusquam legitur bisyllabum μeΐλtty, qnod condonandum ignorantiae Ps. Plutarchi. π, τ. βίου χάί της ηοιησεως Χ)Μη^ου 1075 Β ed. Wytt. Ιώνων td^oy ixety — το λέγειν — χα* xeivoy xai μεϊλαν dyti του xivoy xai μίλαν.

*) Curt. 6rdz.B 370 (scrt. malina). Ineptit Legerlotz KZ. YII 134.

») Curt. Grdz.* 206.

*) Inter exempla hoc loco congesta rettulerim Echembroti μίλεα Bergk PL. m^ 203; at res dubitatione non vacat propter h. b. Merc. 502 μίίος κεισεν quem vereum omnes fere corruptum putant, sed tntantaT Curtius Grdz.ft 329 G. Meyer > § 288 p. 280. De etymo non constat; de μέλ/ος (^fiAos') cogitare per formam licet. — Commemorasse satis habeo quae expedire nequeo άώναχι (Tbeocrit. Ahrens Diall. II 162) άούναχος (^ς -ας) ΑΡ. VI δ, 1 (Philipp. Tbessalon.) 296, 1 (Leon. Tarent.) VII 504, 9 (id.) 702, 2 (Apollonid•). Alii Anthologiae poetae habent άουναχόας όουνα- χοφοΐτα, Ad persuadendum parum apta sant qoae disputat Oebler L 1. 85. Lett. doni coxnparaYit Fick BB. ΧΠ 161 , cuius longam vocalem ad Tbeocriti dtiyaxi, non tamen ad ^ούναχος explicandum adhibere poteris. Ut iiatear quid sentiam, nescio quis poeta Alexandrinis aetate antecedens sibi (foi/Vaxi (vel ΰούναχα) permisit metri gratia productum, qaod inse- qaentes parum accurate imitati sunt. — Quid faciendom Ps.-Manetboni qui dixit fidaty iUixa (J 209)?

— 206 —

Huc pertinere etiam φάεα /r 15 ρ 39 r 417 ea re evin- citur quod α huius vocis neque unquam in thesi neqae in nominativo accusativo bisyllabis (φάος φόως) producitur. ^) Nam Aristophanis Aristarchique φώως δε Π 188 lectio est incer- tissima, contemptui habita etiam a Mangoldio (C. Stud. VI 201), quam cur alteri προ φόωσδε^) praeferamus iusta. causa non est. φώως δε quod Aristarcho imposuit figmentum ijecentioris aeyi est quod distractionis regalas non iam tenebat ; cf. Rhiani et Aristophanis v. 1. αΐ&ρηγενεής ε 296 prava distractione ex αι&ρηγενής natam (v. supra pag. 109). Cur in re tam perspi- cua plurimi^) φάεα a μειλανι segregarint atque vocis φά/ος digamma in auxilium vocarint non assequor.*)

αορι αορα metricam productionem experta esse intellexit Leskien (C. Stud. Π 72); neque de ανορ restituendo neqae de / vocalem antecedentem producente cogitari posse ea re confirmatur quod apud vetustiores epicos nunquam άορ casu recto legitur.^) Quam formam non forte sed consilio eyitatam esse demonstrant cum nostratium coniecturae^) tum usus imitatorum qui quam facile poetae ad αορ delabi potaeiint cautione non adhibita luce clarius ostendit: άορ Heaiod. Scut. 221. Quint. Smyrn. ΧΠΙ 203. 403. XIV 305. 313. Lith. 676. AP. Π 11. IX 397, 2. Contra Homerus semper άορ dedit: S 385. // 473. Φ 173. ^ 403. χ 333. τ 241 (adde Hes. Theogon. 283). Quo accedunt άορί Κ 489 Α 240 Π 115, άορτηρ (rad. άερ in οίε/ρω) cuius syllabae priores ad vocis αορ analogiam accommodatae videntur^) — quisnam dixit unqnam

στροπτηρ nec potius dixit στρεητήρ? — ji Ά1 λ 609 ν 438.

») Cf. contra Kaibel nr. 266, 1

xoiyby φως ίδούαα το xoivoy ^χω τέλος ηΐεί ubi poeta voluit ni fallor ψάος ίδονσα, sed lapidarius turbavit forma yol- gari introducta; φαος: hom. <faeic = doQ recentiorum : hom. αορα.

*) Cf. Τ 118; TtQO φόως δέ Zenodotum legisse constat Didymi et Aristonici testimoniis.

9) Christ (Lautlehre 197) Bragmann Hartel Fick Smyth (Diphth. EJ 40) Sittl (Philol. 43, 13) alii.

*) Non probandus est Wackernagel qui BB. IV 311 φόως quadam quantitatis metathesi ortum esse statuit. Cf. L. Meyer KZ. IX 389. Mangold 1. 1. Mahlow A£0 74.

*) Spitzner de vers. gr. her. 22.

β) Hesiod. Theogon. 283 ytivtd^ , 6 δ' αορ ίχε^ χ^ύαεον χτλ, ci. Muetzel a Paulsonio Stud. Uesiod. I 121 nr. 1 iure reprobatas.

7) (ίοο-τη^ ab ipso άορ repetere nescio; nam αύίητηρία (' αυλών &ηχη Hes.) longe aliter comparatum forma arguit.

— 207 —

α habes in αορι ^εινομένωρ Κ 484 Φ 21; €γχ€Ϊ τ' αορι Τ€ Α 26δ = 541. αορι 9νμον άπηνρα Υ 290 (Φ 179). αορι Tvipjj Υ 378 (462). αορι /Γψί δαμέντα Φ 208.

Explicationi Leskieni obstare videtur ρ 222 α οράς quod ad hanc vocem pertinere certum est (cf. d 403);^) sed variae lectiones άορά / et αορα, genas insolenter matatum suadent nt cum Ahrensio (Philol. VI 33) Nauckio αορα rescribamus. fliatus in diaeresi bucolica nihil habet vituperationis. Nec plus negotii facessit compositum χρυσ-αορος χρνσ^αωρ^) cuius ά thesin occupat Hesiod. Theogon. 287; 281 si recte editur cum Lennepii Par. Β εχ&ορε χρνσάωρ : cf. etiam 979. Nam α in hac yoce composita eodem loco habendum esse quo η in δυσηρις adeo patet, ut mireris Stolzium^) hoc negasse, cum praesertim hanc productionem in τετρ-άοροι verissime agnoverit; unde hoc α cum productione in αορι obvia nihil commune habere sequitur. — Etymon vocis άορ obscurum est; non cognatum lat. ensis,

Waamowitz (PM. Untersuch. VII 106 adn. 17) de home- rico vocabulo ίερος explicando vel interpretando ita egit ut omnibus locis unam et eam volgarem huias vocis notionem agnoscendam esse demonstrare studeret. Qaam sententiam, aliqnot certe locis per se non satis commendatam, falsam esse qnantitatis quaedam dififerentia ostendit quaiD viri docti ad- huc non attenderunt. Nam nullo apud Homerum loco, ubi notio volgaris adeo aperta sit atque manifesta ut interpreti sano de ea dubitare non liceat — hoc non cadit in άλφιτον ίερον άχτήν Λ 631 — , ηρος adiectivi forma iota producto ita legitur, ut in syllabam natara longam vel consona clausam exeat: sunt quidem apud Homerum non rara \ερά ^sacra' cuius formae ι vocalis metro producta est*) (sicut α in αορα), sed Dusquam invenies horum quae secuntur exemplum simile: "^Ηρας \αρον (? ? Usener Altgr. Versbau 85).

\ερον άλσος Φοίβου ^Απόλλωνος Hes. Scut. 99.^) Αρτέμιδος χρνσαορον Ίερον άχτήν (littus) orac. Herod. νΠΙ77.

Ο De veteram ineptiis ν. Lobeck Elem. Π 73. Harder de « vocali 57,

*) Χρνσάωρ looge alla ratione interpretari studuit Sonne EZ. X 173 sq.

3) Zosammenges. Nom. bei Homer. u. Hesiod. 33.

^) Falsi sunt Hinrichs eloc. aeol. reet. homer. 21. Rzach Hesiod. Untersuch. 31. Hes. Dial. 364.

*) άλσος l^oy Ά&ηναΙης ζ 822.

— 208 —

*Α&ηναίης δολιχαορον ιερόν αστν Philet. frgm. 12 (schol.

Τ Π. fi 385 coU. φ 179).

ορός Ίερον Ανγης Παρ&ένιον Callim. h. Del. 70. ο δρόμος %Βρος οντος ^Ανουβιδος Callim. frgm. 501. Πειρητι'ίος ^ιερος όρνις Steph. Byz. 514, 4 S. Πειραιος

(Ο. Schneider Callim. Π 766 nr. 313 de noctua Mineryae).

Χενχαν "Ήραχλεος ϊερον ερνος Theociit. Π 121. ^εροι ^Ηελιοιο τανροι id. XXV 130. \ερον αδε | δώρον Ι^πόλλωνι ΑΡ. VI 264, 1. μαχάρων ϊερον άλσος δρης ΑΡ. VII 407, 8. 2τυγ6ς Ίερον νδωρ hymn. Orph. LXIX 4. εΙς \ερον ηλ&εν νΧνμπον ΑΡ. IX 248, 1.

^ιε^Ζ ίιδο } ^® ^®^®^® ^^^^• epitaph. Adon. 20 (23). 27 (29).

^ρον νδωρ Ννμφαν εξ αντροιο Theocrit. VII 136. ^

^ρον νηον Kaibel ητ. 1060, 2 (tit. christian.).

Ζηνος αναχτος επί &ρόνον Ίερον h. Orph. LXIT 2.*) ^ερον εσχεν εδεθλον Αροΐΐοη. Rhod. IV 331. βρίτας ^ιερον Orph. Argonaut. 612.^) ξνλον ^ιερόν Callim. h. Dem. 40. *)

δένδρεον Ιερον ΑΡ. IX 706, 1.

εις \ερον άλσος ApoU. Rhod. IV 100.

με&' \ερΌν άλσος ApoU. Rhod. IV 123.

ini στέγος \ερ6ν Callimach. frgm. 122, 1.

ηαρα Θνμβριδος ^ερον νδωρ ΑΡ. ΓΧ 352, 1.^)

Άχιδος ^ιερον νδωρ Theocrit. Ι 69. ^

ώχεανον τε βαθνρρόου ^ιερον νδωρ Quint. Smyrn. Π 117.^

Θήβας Καδμψδος "ιερόν αστν Kaibel ητ. 932, 7.®)

Αίνδον αν ΐερον αστν Loewy Eunstlermschriiten 186, 6 (AUen nr. 71).

Ίερον αστν Νοηη. Dionys. V 85. Triphiod. 435.

*) avTQOy tQoy Νυμφάω^ ν 104.

») \ε{^1ν λέχος h. h. ApoU. 828.

>) άγαλμα &' ^egoy Eurip. Iph. Taur. 1441. iQoy άγαλμα Callim. h. Del. 807.

4) es τά d'ioiaty dyi^μέya d^ydQa v. 47. 'sacram robur' in eadem fabula apad imitatorem Oy. metamm. YIU 752 sq.

6) 'sacnun per Tiberim' Martial. IV 64, 23.

•) ^aquae lene caput sacrae' Hor. c. I 1, 22.

') 'sacrum mare' Nauck Herm. XXIY 449.

>) \€(^αΐς Ιί&ηναις Aristoph. £qu. 1819 coll 582.

— 209 —

ων ατιο μυ^ος \ ^ερος ηισσεν όαιμονιον στόματος Antagor.

Diogen. Laert. IV 21 ν. 3 sq. = ΑΡ. ΥΠ 103.

τον ^Φερον άνίρ' υπόίείξαι• Diogen. Laert. IV c. 25.

\€ρ6ν ϋπνον Callim. ΑΡ. νΠ 451.

Ιϊερον οστενν ΑΡ. XI 38, 3.

\ερον εϋος ευζώνοιο γυναικός \ αγχειται Herod. Att. Eaibel 1046, 7 sq.

^ιερός ειμί Kaibel ητ. 19, 3.

^ερόν Callim. h. Artem. 239.

ηρον 'Αρτέμιδος frgm. an. 308 (Ο. Schneider Callim. Π 765).

τας ^ηρον εχχεραίζεις h. Dem. 49.

Ιί4πρλλω>ος νομίοιο \ερ6ν Theocrit. XXV 22.

χα&' \ερυν "Απόλλωνος ΑροΙΙ. Rhod. IV 1218.

Toi' \ερυν Apoll. Rhod. Ι 1092.

Χερον αΐπν ΑροΙΙ. Rhod. Π 807.

ες ^ιερόν CIAtt. ΠΙ add. ΠΓ. 171 a 7 (Bergk PL. ΙΡ 249).0

εν ^ιαρψ Kaibel ητ. 980, 5. ^)

ες ^ιερόν ^Απόλλωνος Quint. Smyrn. ΧΤΤ 481.

Αίχτνννης χα&' ^ι^ερον Append. Plan. nr. 258, 1.

ες "ιερόν ηλ&εν "Α&ήνης Triphiodor. 467.

Cf. denique Callim. h. Del. 287 Ίερον αστν cum ΑΡ. IX 392

έ'ξ ^Ίερας ηόλεως.

1) ^ocis Ιερός prima syllaba ηοη videtar produci posse nisi in pede dactylico' Meineke ad Hippon. frgm. 77 (choliamb. p. 128). At vir doctissimus cui tunc temporis exempla productionis praesto non erant hodie complara inveniret; cf. praeter dao iam in contextu laudata hymn. mag. in Lanam quem post Wesseliam Qriech. Zauberpapyr. 7 yan Herwerden denuo tractavit Mnemos. n. s. XVI 837 sqq. (trim. iamb.) vy. 1. 4 (}(ρός), 2 CifQttvyig). — Caecilia Trebulla Kaibel nr. 1001, 1

της ''αράς χλύουΟα ψωνης Μέμνονος,

Nani sic eam pro dxovovaa quo venus comiinpitar dare voluisse suspicor (nr. 1008, 1 ίγραχρα dxovuaott τοί/ιΓ* Μέμνονος cam scriberet, Yersum efficere omnino noluit; cf. nr. 1022, 1. Nomen praescriptum Κα^χιλία Τρέβοΰλλα cum ineequentibue ίγραψα dxoJoaaa todie 3f^/ui^oiO; in unum coniungendum est ad exemplum tituli nr. 1002 KaixtUa Τριβούλλα aev- TiQoy dxovaaaa Μέμνονος, Qui ζγραψα dxovaaaa rovJi Μέμνονος pro Yersu habet, Caeciliae iniuriam infert). Ne mireris yolgarem formam dxovQvaa sese in locum poeticae χλύουαα insinuasee, conferas mecam camu mag. in papyro script. Mnemos. n. 8. XVI 380 χλαγγης σης άχοΰοντα (scr. d(ovitt) τά χόσμια necyia uoyfUui, ρ. 324 (f()*xr6f μϊν iJiiy φριχτός (Γ (ίχροασ&αι (scr. dUiv).

Bobulxe, QiuMiUon•• eplcae. 14

— 210 —

Talium igitur nihil repperitur apad Homeram nec magis in eius carminibas extat %$ρον ημαρ ea notione positum qaa Hes. Opp. 770. 819. Musae. 44. Coias rei qaam non casni sed consiUo poetarum dandam esse ma^na exemploraio frequentia docet quae facili opera e recentioribus potaenint congeri cau- sam inde debere repeti arbitror quod vocabulom ϊ^ρός longa initiali instructam ab ^ερός = sacer (Ιερά) et notione et origine diversum est.

^ρός = sacer quod est pro *X8aro8^) nihil commune habet cum scrt. ishira qnocum compositom yideo a Enhmo.') sed pertinet ad sab. aisos 'Gebet Bittopfer^ umbr. emnu Opfer', volsc. esaristrom id.,*) vet. germ. era got. aistan

I) lesb. Ιρος ex ^tsros oriri non potaisse erant qui contenderent; qoi demonstraret vidi nemmem. Exempla enim unde discas quonam modo Aeoles σρ in mediis Tocibas mutayerint omnino desiint; e χέΙΙιαί (-< *χέαΧιθί) xUeyyog (-< ^-εσ^ός) ίμμα (-< */έσμα) si quicqaam de hac re effici posse tibi persaaeerie, facile vel eo peirenies ut ex att. dyyillu concludas *ψαν)ω Don in att. φαίνω sed in ^ψάννω et ex got. im (-< *e8mi) pammai (-< ^Pasmai) formam primitiTam ^svesr- non in svistr- sed potius in *«vatrr- abire deboisse. Plane nihil profecerunt 2Qog ex *Jsro$ repetentes, qui vere malum malo levare dici possint, Osthoff MIJ. lY 149 Brugmann (Americ. Journal of Philol. ΠΙ nr. 4) Ursprung der lat. Gerandia u. Gerundiva 8 not.; quorum sententia haec est: ^^isros apud Lesbios abiisaet in *ΐρρος quae fonna nusquam comparet; *isro8 contra in ΐρος (ρ aimplici) converti potuisse testis est scriptura μηνός (-< μηννος -< *μηναος)^ At iaxta μηνός saepius legitiir vere lesbicum μζννος, ioxta frequens ίρος eiusque derivata ne in uno quidem titulo ίρρος aetatem tulit. In eadem in- scriptione Coll. nr. 214 offendimas μηννος (ν. 89) prope Τρηας (ν. 42) tqUatq (ν. 48) ΐρα (v. 44): qua discrepantia Osthoff et Brugmann satis superqae redargnuntur. — Formae ίρρεον (-< *ί-σρ€ον) περίρρυτος (-< *πίρ£-σρυτος) ab hac de σρ in mediis vocibus quaestione procul habendae sunt — quod non fecit Osthoff. Cai lubet tamen lesb. 2ρος a rad. is segregare, in com- parationem vocare poterit scrt. f 'anflehen' (imahe etc.), caius tamen con- iecturae ego non auctor fuerim.

i) KZ. II 274 sq. Cf. etiam quae addidit de Lagarde Reliquiae iaris ecclesiastici antiquissimae graece p. XXIY (a. 1856) qui parum recte ί^ρός cum ίημι cognatam esee opiuatar collato verbi άνίημι noto usu, cuias duo exempla imprimis significantia apponere non ab re Yidetar: τάν χώραν {ΐίνί(μ(ν Ι^ράν Cauer • nr. 124, 21. Ιερην elya γαίαν fjyxe Herod. Att, Kaibel nr. 1046, 71. Attamen sonorum similitudinem casu effectam esse yel inde aliqua cam probabilitate concludas quod simplex Χημι hac ^dedi- candi consecrandi' notione non utitur.

') Corssen de Volec. liDg. 21. Bugge Altital. Stud. 40 sq. Bezzen-

- 211 —

*achten'.^) Voces italicae quam arcte cum gr. %$ρός cognatae sint, inde quammaxime elucet, qnod rem sacrificalem spectant;

cf. ίεράς ίχατόμβας, ^ερά, ιερενω, ίερηιον' παν το &υ6μενον

β-εφ Hes. ; Ιαροχρής' χα^^αρός 3νσψος Hes. qui habet etiam gl. ex ^Ιταλών sermone petitam ίαροχρειαν την οσφυν i. e. 'cuius caro (χρωςΥ) sacris apta est\

Ab hoc yocabulo Ιαρός = Ιερός *sacer', quod etiam

Β 499 ίερας χατ άλφάς SC. Cereris

χ 275 ιεράς ανά βήσσας insulae Circae (cf. χ 426. 445. 554)

ν 372 ιερής ίΧάίης

S 504 ιερφ ivi χνχλίρ (SC. θέμιδος V. SChol. Α)

agnosco, plane segreganda duco

ίερον μένος *Αλχιν6οιο σ 34 et ιερή ρις Τηλεμάχοιο

(quas locutiones ηοη multum abesse puto a χρατερον μένος

^Αχτορίδαο H 189)

ίερονς πνλαώρονς Ω 681

φυλάχων ιερόν τέλος Κ 56

^Αργείων ιερός στρατός αϊχμητάων ω 81

qaibus locis adiectivum cum sanscritico ishira 'krilftig rilstig monter^ revera cognatom et notione latini 'alacer' praeditum inesse etiam post Wilamowitzii disputationem teneo.^) Nec magis dubito cnm Ρ 464 ίερ^ ένι διφρφ componere scrt. ratham ishyati (Bgv. I 34, 10) ishira (Rgv. VI 62, 3 ubi de equis celeribus dicitur: αςυαϋ} — manojavebhir ishiraHi)j ut verba intellegantur de curru qui cito fertur (^oy άρμα Ρ 458). ιερός Ρ 464 ηοη epitheton omans esse et supervacaneum, sed sententiae miriflce aptum qoiyis sentit. Huc porro trazeiim auctore Ahrensio^) \ερόφωνοι, quod apud Homerum perperam ηερόφωνοί scribitur (cf. Alcman. frgm. 26 B^); ι metri causa

berger BB. lY 818. Buecheler lex. it&l. s. at>. De Etruscis cf. Deecke Rh. M. XXXIX 145.

1) Bagge BB. ΠΙ 116. L. Meyer Vgl. Gr. 1« 776 sq.

') XQ*^^ ^^^^ ^e^ quod σαρΙ. Cf. Ahrens Beitrftge zur griech. u. lat. Etymologie I 98, qai tamen de iy χρφ χείρπν (Rntherford New Phryn. 182) non recte iadicayit: qaae locutio illustrabitar optime Babrii loco fab. M, 8 (aaQxog οΰ πόρρω),

*) Cf• de Lagarde 1. 1. qai primue Λ 681 ω 81 addaxit et recte explica?it. Ahrens Philol. XXYII 592. *) 1. modo 1. 590 sqq.

14*

— 212 —

productum arbitror coUatis Kgv. IX 84, 4. X 98, 3 vacam ishiram (id esset graece οπα Ιεράν 'krftftige Stimme').

Duae viae patent χ 351 Ιεροί ποταμοί' ('rasch' Ahrens) explicaturo: poterit eniin vel scrt. ishira componere in com- parationem vocatis ώχνρόος ποταμός Ε 598 'rivos celeres' Hor. c. ΙΠ 11, 14 vel 'heilig' interpret^ri relegans ad άγνον Στρυ- μόνος ποταμών ζα&εων simm. quae apud scaenicos occurrnnt (Aesch. Pers. 495. Prometh. 436. Eurip. Med. 410. Aristoph. Nub. 283). Etiam ίερην φλόγα Hesiod. Theogon. 692 possis comparare cum &οην φλόγα Apollon. Rhod. ΓΠ 1303 &οψ πυρ/ Emped. 216 *celer ignis' Hor. c. ΙΠ 4, 76; at hoc incertum.

Ab eodem capite (rad. ish 'movere')^), sed alio trainite derivatum est ίερός in ϊερος ϊχ^vς Π 407,^) de qua forma quid iudicanduin sit docet Alcmanis εϊαρος ο(>νις frgm. 26 Β.* coUato ΑΡ. VII 171, 1 (Qu. Sm. ΧΙΠ 107)

ίίμπαύαα xtti rfj^t dOoy nTfQOV ^€ρος OQyig.

Quibips locis εϊ'αρος (ίερός) vertas 'hurtig' quod quam apte

flat discas ab ipsis poetis: ταχέες οίωνο/ ξ 133. διερηι ορνι^ς

Aristoph. Nub. 337.^) *Ich woUt', ich wilr' ein Fisch j so burtig und Msch' Goethe. Genuinam adjectivi formam asservavit Alcman, cuius testimonio fretus etiam Homero ειερος*) resti- tuendum censeo.

Varias interpretationes admittunt ίερόν ημαρ φάος ιερόν

χνεφας ίερόν αλφιτον ίερόν ϊερος αχτη, quas ordine perceil-

seamus necesse est.

Α 194. 209 Ρ 455 possis collata locutione ννχτα &οην^

revocare χνέφας εΐερον (= Ουήν).

ίερον (ημαρ Θ 66 = ^ 84 = t 56 ; φάος Hes. Ορ. 339) ducas a nomine quodam reduplicato (cf. άχωχη διδαχή all.) *isu^ ^

>) Aquila qua 'a?i volat nulla yehementius' (Cic. de diyin. Π 144) haad scio an ab hac ipsa Yirtute nomen inyenerit: ^acwis-la 'quae cele- riter fertur' (cf. accipiter := ώχυπετης),

*) De yeterum sententiis ▼. quae 0. Schneider coUegit Callim. II 227.

*) Ahrens 1. 1. 593.

*) -< *eis'eros, De formatione cf. iXevd^eQog (: scrt. rudhira — εΐερος: ^iiCQOg τβΐ *ί(ρ6ς), ^eiseros cum adiectiyo ^saros (hgoy μέyoς) discrepat nonnisi radicis forma; utriusque notio eadem est.

*) Cf. etiam Baehrens ad CatolL c. 61, 110 'yaga nocte'?

β) lat. ira («c *isa) fortasse nihil aliud qaam quaedam coinmotio siye incitatio animi; cf. francogall. mouvement *Zorn'.

— 213 —

*;

i'isa.^) ημαρ et φάος aptissime hoc epitheto (^in Bewegung, ThHtigkeit setzend' s. ^in B., Th. erhaltend') insigniri possant, at quae omnia animalia expergefaciant et ad labores denuo suscipiendos et opera promovenda excitent. Cf. Hes. Op. 580 sq.

ηώς η τ€ (faytiaa πολνς 4ηίβηα€ xfXevd-ov fiy&Qtonovg, πολλοίαι ύ ini ζνγά βουαΐ ri&^aiy,

Eurip. Phaeth. frgm. 773, 27 sqq. et locum similem Rgv. I 48, 3 ubi Ushds. est jird rathdnam,^) v. 5 jarayanti v^janam, eius adyenta padvad iyate, utpatayati paksJiinalji et q. s. Ibyc. frgm.

7 B.* ορΟ'ρος ίγε/ρησιν άηδονας. Apoll. Rhod. II 164 ήγειρε (ήλιος) μηλοβοτηρας^); ΠΙ 1039. Verg. Αβη. VIII 455 'lux suscitat alma'; XI 183 ^aurora referen8 opera atque labores\

Soph. El. 17 λαμπρον ήλιου αίλας εφα χινεΓ φ&έγματ όρνίΟχον

σαφή. Vertere possis \ερ6ν ημαρ *den munteren regen Tag' (cf. Ε. Μ. Arndt Abendgebet *der muntere Tag ist wieder still'; Shaksp. Tro. and Cress. IV 2 *but that the busy day [*der rege Tag' interpp. Germ.] wak'd by the lark, hatii roused the ribald crows') ; sed cave obliviscaris \ερ6ν (^ *isa' rom) in hac interpretatione proprie esse 'munter, rege machend'.*) Ab *isaro8 (ίερον μένος) adiectivo nihil diflfert *i8aros (ίερον ημαρ) nisi accessione reduplicationis qaocum optime convenit potestatis discrepantia : est enim forma exilior intransitiya, fonna rednplicatione aacta transitiya s. factitiya notione prae-

dita (cf. ϊστημι: εστην; βιβαζω: βαίνω).

Si *i8aros de fromento dicitor, sensum habet paollo di- yersom ^stftrkend' cuius fimdamentam etiam in sanscriticis ish 'Trank Labnng Erquicknng Erafb', ishayati 'erfiischt sUrkt be- lebt' conspicitor: άλφηον Ιερόν (cuins ^sucos altoree' commemorat Nemesian. cyneg. 297) seu Ιερος άχτή^) recte dicitur quia est

») De suffixo {-(Qog: -αρος) cf. Osthoflf MU. IV 161. G. Meyer » § 92 p. 96 quorum utri adstipulandam eit, in hac quaestione parum refert.

s) jlra {mthOnam Rgv. I 48, 8) si formationem spectes haud miiltum a graeco Ugby {ημαρ) distat; radices quidem divereae sant.

•) Collatis Ibyci ApoUonii Aristophauis (Av. 489 sq.) locis h. h. Merc. 98 pro tradito τάχα ά' όρ&ρος iyiyyfto όημιοεργός scripsenm iyttqiy άημίοεργούς. QaamqQam sic Tersus darior evadit modulatio.

«) Oppo8. yi/i εύνηταρα ίργων Apoll. Rhod. IV 1058 (verba et ipsa transitiTae notionis).

») dUfjixov Ιεροί dxxiy Λ 631. ^ημήτερος ^εQby tixriy Hesiod. Op. 466. 597. 805 quae locatio conflata est ex .i 631 et jV 322. Φ 76. Hes. Op. 82 ^JημήttQoς dxnjy), Cf. Jημητρoς xaQjioy Herod. I 193.

— 214 —

inter cil^os πρώτους εις ρώμης άχμην et hominom corporibos robur addit de qua re audi Psalm. 104, 15 άρτος χαρδίαν

άνΟ-ρώπον στηρί%£ΐ (105, 16) et ipsum Homerum CUi αλφιτοψ est μυελός ανδρών β 290 υ 108.

Gui lubet, eandem notionem ('nahrend st&rkend erquickend erfiischend') etiam in interpretatione locntionam ΐερον ήμαρ φάος ^ερόν χνέφας ^{.ερον quas supra aliter expediri posse demonstravimus adhibere licebit. Cf. Soph. Oed. Tjrr. 1417 sq.

την πάντα βοσκούσαν φλόγα αναχτος ^Ηλιου] Vergil. ecL Vlil

17 *diem almum'; Hor. c. IV 7, 7 *alma dies'; Verg. Aen. XI 182 'alma Inx'; Martial. ΥΠΙ 21, 8 'Memnonis alma parens'. Etiam χνέφας i. e. νυξ dicitor haud inepte Έrqτιickllng Labong gew&hrend% ntpote qnae sit όώτειρα ηδέος υπνον λυσιχϋίχου (Theogn. 476) quem curarum operamqne levatorem (Ψ 63) poetae sommis laadibns efferunt, Ovidins 'pladdissi• mom deorum' praedicat (metamm. XI 623 sqq. 'qni corpora dnris fessa ministeriis mnlces reparasqne labori'), Shakspeare ^sore labonrs bath, chief noarisher in life^s feast^ (Macb. Π 2), Geibel *der Seele labendes Wasser' et 'wttrziger Kraft voll' vocat*) At ingenae fateor mihi non omnibns nnmeris satisfacere explicationnm varietatem qnas hacasqne protuli ad epica ίερον

ημαρ φάος ιερόν χνέφας ιερόν άλφίτον ιερού ίερον άχτην eztri-

canda. Mnlto magis arridet interpretatio qnam mihi has res iterum itemmqae mente et cogitatione volntanti tandem mon• stravit Platonis etymologia qnamvis perversa qna Cratyl. 418 C

VOCem ήμερα tentat: Su γαρ άσμένοις τοις άν&ρώποις xai ιμείρουσιν ix του σχοτους το φως ίγιγνετο, ταυτγι ώνομασαν

ιμέραν quam formam a recentioribiis in ήμερα matatam esse philosophns perperam opinatnr.') Notissima eet radix t^ 'wttnschen sehnen^') a qua \ερον (inte^ov ήμαρ et cett.) eadem

IV 198. JημητQoς αχαχύν Eurip. CycL 121. ^ήμητρος άχτης Eorip. frgm. 892, 2. xcr^Tio^' ^ηοΰς Aristoph. Plut. 515. του άήμητροςχαρποΰ Xen. Hell. VI 3, 6. βίον ^ημητρ^ον Aesch. £r. 44, 5. Δημητρίους χαρπούς Dion. Hal. AR. VII 72. (δαματρίζε^ν το ουνάγειν τhy ΔημητρΜχον χαρπόν Κύπριοι Hesych.). Cave igitur genetivum άήμητρος ab adiectivo ίΜρ6ς regi opineris (cf. Aesch. fr. 800, 7 φερέσβιον Δήμητρος στάχυν),

^) Ab Homeri interpretatione procul habendi loci Stesichori (frgm. 8, SB.^ \εράς νυχτάς) et Euripidis {^Α^δρομέδ^ frgm. 114, 1 yvl ^Ιερά) qaibiie- cum conferas h. h. Merc. 97 δαψονίη νύΐ et Hes. Opp. 730 ^ttxάρωv δη yvxi€g ίααι,ν,

*) Qaod Plato asserit οτ* ol nakaioi ol i^/u^rf^o» t^ ίώτα εύ μβίλα

— 215 —

via descendisse suspicor, quam supra indicavi: *iisd ^ *isa 'Wunsch Sehnsucht' unde *isaro8 ^erwttnscht erfleht ersehnt'. Hac si explicatione veram assecntas sum, \bqov ημαρ φάος

ϊίρόν non longe absunt ab illis τό τάς λευχοπτέρον άμέρας ψίΧιον βροτοξς φέγγος Εοηρ. Troad. 847 sqq. φιΚον μεν φέγγος ήλίου τοδε Εαήρ. firgm. 316, 1. ω λάμπρος αΐ&ηρ ημέρας &' άγνον φάος, ώς ηδν λεύσσειν Eurip. fi:'gm. 443, 1 sq. τερπνόν το φως τόό' Eurip. fi*gm. 533, 1.^) ίμερτον προς φάος ηελιου Kaibel

nr. 145, 4. Hand absorde vertas 'lieber Tag' 'liebes Licht") eademqae ratione Ιερον άχτην; cf. nostrum 'das liebe Brod\

Qnae coniectara de vocis ηρος origine et notione egregie comprobari mihi videtar versibos ^ 193 sq. (= 208 sq. Ρ 454 sq.)

χτεινέμίν €ίς ο xf νηας ίυααέΧμους ί^φίχηται, cfuij τ' ηίΐίος χαι ini χνέψας \iQoy (X&fi.

Cnius lod sententiam melius capies collatis ν 31 sqq.

ώς (Γ οτ dyijQ άόρποιο λίΧαίιταί, φ η ηανημαρ ynby dv ίΧχηιον βόί /oirone πηχτον άροτρον' άαηααίως (Γ άρα τφ χατέδυ ψίίος ηέΐίοιο,

Hand aliter pngnae labore fessis nox obvenit exopta-

tissima. χνίφας ιερον^ est 'die liebe Nacht'; cf. praeter

Apoll. Rhod. ΙΠ 1342 γλυχερον βονλντον ΗοΓ. c. UI 6, 41 sqq.

sol ubi montium mutaret umbras et iuga demeret bobne fatigatis, amicam tempus agens abeunte carra.

Qaamvis incertas esse has coniectoras et ariolationes iure damites, hoc unum tibi erit concedendum , apud Homeram nollam locam inveniri nbi "ίερος ϊερον Ι,ερον similibasve fomiis necessario notio 'sacri^ sit tribuenda, sed omnibns qoi tales

(8C. dyri τοΰ ητα) iχρώyto, respicere mihi videtur nihil aliud quam ex Homero notiseimam verbam Ixai quod Athenienses postea in ζχω trans- f ormasse facile potuit eibi persoadere.

1) Cf. praeterea γΐυχύν diUoy Kaibel nr. 100, 4. ψάος γL•xfρ6y Bergk PL. 111« fr. ad. 98. Kaibel nr. 374, 2. γλυχερον φάος ^ελίοιο nr. 588, δ. 702, 2. &νατοΙς οΰ$ίν γλυχερώτερον αύγάς ητ. 560, 17. —- Locutionis 'liebes himmelslicht' exempla collegit Vahlen Sitzangsber. Berl. Acad. 1888 p. 32. ('^χχληύίοατ. 11, 7 xai γλυχύ το φως.) — Apoll. Rhod. III 828 sq. (τρ ^ fiantiuioy βαλε φέγγος) άσπάσιον non maltum distat a vocie ^ιερός (rad. u cupere) intellectu.

*) Labt sich die liebe Sonne nicht,

Der Mond sich nicht im Meer?

— 216 —

primae syllabae productiones exhibent adhiberi posse aptam explicationem , in mera qaidem coniectnra positam attamen per se recte et secundmn lingaae leges excogitatam. Qnod longe aliter sese habet in forma vere tribreyi ϊερά (= sacra) quae 16ies producta ι vocali ita legitur ut nallus reUnqnatar de interpretatione dubitandi locus.^) "ίερ invenies Hesiod. Op. 336, contra Ι^ερ' 'sacra' elisione minutum nasquam. In hac rerum condicione ^ερά 'sacra' merito me arbitror inter pro- ductioms metricae exempla rettulisse.

In hornm de qnibus sermo erat vocabuloram nsa {Ιερός, ^»ερά; εϊερος; \ερ6ς) a rhapsodis mox titubari coeptmn esse nemo mirabitur; qno factum est ut formnlae ϊερον ημαρ eandem notionem impertirentur qua utebatur \ερον ημαρ (Hes. Op. 770. 819), ιερόν μένος ad deos transferrent (h. h.

ApoU. 371 ιερόν μένος ^Ηελιοιο)^), adiectivi ^ερος 'sacef

primam vel citra necessitatem producerent (Hes. Scut. 99)^,

ΒΪερον (ιχ^νν) in ^l•ερ6v, ιεροφωνοι ίη ηεροφωνοι detorquerent.

Nihil certi affinnare aasim de χράατι x2iS {ι 490), χράατα Γ 93. Cum versus fi* 177 {ix χράατος) manifestum interpolationis indicinm prae se ferat, possit quispiam haud ^ine specie de α in χράατι χράατα metri gratia, non natura prodncto cogitare. Formae brevi α instructae forsan lateant in versibus Ρ 205

άπο χράατός τε {χρατος libri), χ 362 χατά χράατος (χρατος

libri) etc.*)

Observavit G. Hermann ειν epicam praepositionis h (ivt') formaTn nonnisi in arsi legi,^) quam rem ne casui tribnas, perlustres quaeso mecum exempla praepositionis είς in thesi coUocatae quae paginae calci in unum congesta subieci. •) Quod

I) .4 147. ^ 727. ψ 195. 209. α 61. y 5. <Τ 473. € 102. η 191. λ 130. 1/; 277. h. h. Ι 274. 394. IV 29. Hes. Theogon. 417. frgra. 182, 8R«.

«) Cf. tamen dxtig ώχέος (-= Uqov^) ηΊλίου ΑΡ. VII 460, β!

3) Etiam alias Scuti auctorem a severa yetuetiorum consuetndine deprehendimas desciscentem ; cf. quae dixiraos de doQ pag. 206.

*) De nominis xfcQη' χρα- flexione egit Joh. Schmidt Plaralbild. der idg. Neutra 364 sq.

β) Orph. 784.

•) r 158. 364. 423. Ε 867. θ 85. 115. 509. / 373. Κ 211. Ο 147. 871. Φ 522. α 411. 421. β 55. cf 581. ε 217. ι 216. 218. 527. χ 60. μ 229. 880. y 28. 211. 275. ο 1. () 584. σ 804. χ 405. ι/; 107. h. h. Ι 417. III 169. Hesiod. Ορ. 62. 291, 584. 613. — Β 321. 798. Γ 184. J 376. Ζ 318. 354. Π 254. Χ 56. Φ 494. Λ 468. y 191. cT 338. 802. π 25. ρ 129. 824 σ 184.

— 217 —

ubi feceris, simul opinor intellexeris fieri non potnisse nisi certo poetarum consilio nt in forma cognata nullnin simile apud antiqniores inveniatnr. ^) Quantopere non poetae ipsi modo, verum rhapsodi quoque quotum ore et Kbris carminum memoria propagabatur siv thesis locum occupans semper evita- verint, inde apparet quod Ψ 316. μ 388. Hes. Op. 622 «V

οϊνοπι ηόντφ, 2 349. χ 360 ειν ηνοπι χαλχφ {iv Harl. Vind.

Vrat.) recitare vel scribere non ausi sunt, qnamqaam hac ratione hiatus post litteram / intermortuam natus commode tolli poterat simulqae consuetudini satis fieri, quae m quarti pedis thesi ante nomen regens non ενί, sed monosyllabain formam adhiben iubet.^)

Huic Hermanni observationi alteram de suo addidit Wacker- nagel (KZ. XXV 264), qui Φ apud Homerum semper ante vocales (Bekker Hom. Bl. I 164; de siv τω CIGr. 2140 Blass Ausepr.• 34 8i) ita usurpari vidit, ut duae breves syllabae inseqnantar. Loci hi snnt:

») Cf. Manethonis Ε 70 tly dXXoditnolai τόηοίΟι quem locum indicavit eerhard lect. Apoll. 112 immemor alterius exempli Manethonis Ε 214 fly aQuitfixoiaiy ίχουααν, — Orph. bymn. XI 15 iiy υόασι7 codd. ^v voaaiy unde G. Hermaan iPi νόααι elicait.

>) Cf. Ludwich Aristarchs hom. Textkritik II 340, io aliis rebus acer- bissimus La Rochii castigator, in hac re quamvis inscius La Rochii assecla qni iam a. 1876 (Z. f. d. Oymn. illins anni p. 418 sq.) regulam invenerat: in quartae sedie thesi ante nomen regens iy , post nomen iyi nsarpatur. Regolae ratio est in aperto: praepositio cum nomine inseqaente tam arote iungitur, ut in compage diaeresis non magis quam inter unius eiusdemqae ▼ocabuli syllabas oriri queat; si autem praepositio nomini subiungitur, post iy (fvi) versus diaereei bucolica inciditnr (Allen Papers of tbe Americ. School of class. Stud. at Atbens lY 60 sq.). Atqai ante caesuram bucoHcam proboram poetamm usa excloditar syllaba finalis sola positione producta (qua de lege Wernickiana infra suo loco agam);^ergo ut Tersas commode et apte decurrat, post nomen opus est in IV pede plenior^ praepositionis forma ivi, — Contentioni de lande inyentionis nullum locatn reliquerunt noetratibns yeteres epici, qnorum Quintum Smyniaeom La Rocbii regulam obserraBse Eoechly testis est praefat LXIX sq., Nicandram Colophonium ^n uni- venam eadem, quam a Qainto observatam legem monet Koechly, se ob- strinxisse' 0. Schneider Nicandr. p. 109 (cf. etiam ad Theriac. 011) adnotayit (contra Apollonine Rhodins semper fere Μ adhibuit; qaae obstant exempla iy yηϊ\ 1111 xaxr^ iy γαστέ^ι &ia&ai II 233 iv χ(ρσι τινάοαων III 1264 baud 8cio an ad similitadinem vereuum II 332 ίαϊς iyi Xiqaly ίρίτμά 1055 Μ χίρσί Tiyriaatoy redigenda sint; II 710 ψίίαις iy XiQOiy nfpaaan cod. Laur., φ, iyi χ, Goelf•).

— 218 —

eiv άγορ^ Η 382. 414. / 13. ΤΙ 387. 2 274. 497. Τ 88. γ 127. epigr. hom. ΧΠΙ 4. XIV 5 Baum.

«V U/JaoO Χ 52. 389. Ψ 19. 103. 179. Ω 593. ό 834. λ 211. ο 350. ν 208. ω 204. 264.

€ΐν αλί α 162. J7 244. ι 25. € 422 ν. 1. Arist. h. h. ApoH. Del. 38.*)

bIv "Αριμοισ Β 783. Hes. Theog. 304. Pindar frgm. 93 B*.

Hv ikeoiai I 215. ξ 432.

eiv ivi διφρψ Ε 160. 609. yi 103. 127.

<fV ^gv&itfi Hes. Theog. 290. 983 quam scripturam vexare non debnit Sitti qai Phil. Anz. 1885 p. 402 iv ΈρνΟ-είΨΐ scribi inssit.

eiv Ιερη Ε 446. {eiv ϋατι ι 392.)

iiV '/^άχρ β 256. ν 135. ;f 30. ψ 122 (ν 135 ν. 1. iv).

Duo tantnm exempla Hesiodea obstant (Op. 364. 407 siv οϊχψ; V. 1. £y), qnae tamen, qnoniam prodnctionem in his yer- sibus ope litterae / effectam et genainam lectionem iv /οιχφ illa littera iDtermortna in ciV οΐχφ detortam esse apparet, tantam abest nt Wackemagelii regalam in&ingant, at qoasi in clariore Ince coUocent.

Desunt igitar apnd vetastiores ezempla qualia snppeditant Soph. Antig. 1241 εϊν'Άιδου δομοις quem versnm Qr&nh (C. Stad. I 2, 244) contra criticoram conamina defendit;') Theocrit XXIX 36 ΒννοχλΒϊς;^) Quint. Smym. qui homericam {A 731) sv evteai, in eiv εντεσσι (^ — t,J) X 39 contra prisd vatie consnetadinem mntavit fallad illoram sip ayoQjj $lv ^Αίδαο elv άλί -^ qnae et ipsa in Qointi carmine inveniuntnr — analogia deceptus; Metrodorus ΑΡ.* XIV 133, 8 eiv ωραις (-^^); Paullus Silen-

>) De diaereei cf. penUm. Theogn. 844 qai cAdit in tic Ui^ao δόμους. Similes penUmetri claasalae inYenio in AP. amplius dnodedm locis, adde Kaibel nr. 288, 2. 884, 4. 888, β. — De pronuntUtione (iiy, non iyr, iv) cf. Kaibel nr. 546, 14 iy iMfi,

*) Explicationem qua ad ilyaUog €Ϊν6διος (-< *iy--aaUog -σόδίος) ezpedienda supra p. 178 usi sainiis nam Hoffinann Qaaest. hom. I 167 gq. recte ad iiy dU {ύτκίρ αλα) tranetulerit, valde dubito; interest emm ali- qaantam inter praepositionem nomenque iaxta poeita, quae minas arcte inter se iungantur, et vocabulam e dnabas partibus vere conflatum.

•) Gf. etiam Lobeck ad Soph. Ai 618.

*) aeoL ex *iyιcχ^iϊς (: att. iyoxXity "» MyaataQitov: Myaaa^itov Coll. nr. 1461 β5. ββ. liyτ^aXxίδaς nr. 8069: 'Jyτaλxίδaς). Comparari CIAtt. I 467 'EyiaXoy (^ *'EyiaaXoyf) vetat got. us-agljan ^beschweren bedrftngen'•

— 219 —

tiariQS ΑΡ. VI 65, 9 eiv οϊ άπαντα ; *) quin etiam desnnt versus iUornm siiniles qnos sibi indalsit Apollonias Rhodias I 460 eiv €01 αύτφ, IV 232 eiv άλος οϊόματι, ubi altera syllabaram inseqaentinm non natora, sed coUocatione correpta est^)

Contra eig praepositionem arsin occnpantem saepios thesis longa syllaba constans exdpit.^) Intellegis igitur £ΐς, cuius yocalis productione compensatoria^) nata vere longa est, a poetis adhiberi cum in thesi tum in arsi, cam ante breves tnm ante longam, prout occasio ferat, siv ibi tantum adscisci ubi triain pluriumve brevium continuatio {iv dyoga^) iv αλί cett.) ezilioris formae iv nsam excludat: unde longam vocalem in ciV productioni solius metri cansa admissae deberi ex mea qaidem sententia necessario sequitnr; id quod Battmannum (§ 27 adn. 3) Wackernagelium L 1. Wilamowitzium (Phil. Untersnch. VH 327) statuisse yideo.

Qnae cnm ita sint, cansis satis gravibos reiectas arbitror aliornm ^ sententias qui elv formae originem ex hi repetierunt, siye epenihesin ι vocalis in hac vocula locum haboisse snmp- senmt seu εϊν ex *ivj productione snppletoria ortnm esse, velut Grassmann (KZ. XI 25) Curtius (Grdz.* 481) G. Meyer

0 Sic enim scribendam suspicor pro traditis fiy hi πάντα: xai χίστην πολνωπα μίλαν^όχον, (iv οι απανια €ΰγ(ίαφ4ος τέχνης όργανα ^υομένην oollatis Lync. ΠΙ 274 frgm. 1, 5 sq. Kock

πίναχα γαρ μέγαν έχοντα μιχρονς πέντε πιναχίσχονς iv oi et Nicochar. frgm. 2, 2 I 770 Kock

πολΧ' iy αότω Χέπτ ίχον χαβίαχια xu^tvocfoxov. Cf. tamen etiam 0. Schneider Nicandr. p. 84 (iiv ivi πάντα •» σνμ- 7tayτa7)

*) Gf. eiiam venus frustnlum assenratum in £tym. Flor. p. 142 quod CaUimachi esse eaepicantar (0. Schneider Gallim. II 782 nr. 122): βαιφ <f' iiy aifovi βροτών {iv trad.) — Kaibel nr. 920 I 1 τον owphv iv dyaQaa{a)iv. •) Α 485. Α 115. 192. 8 162. 209. 296. Ο 146. α 427. <Τ 294. € 77. 881. 475. » 185. 287. Χ 528. ο 497. q 102. τ 695. χ 876. — ^ 84. β 522. ^560. ;βΓ169. α 465. 477. «Τ 43. (157. i 120. χ 112. ζ 419. h. h. III 60. «) ez 4νς Ahrens Diall. Π 105. dor. ης: μη ίή πω' ή βιπλη οτι αντί του μη^έπω. <ός τ6 ης {εΙς cod.) χόραχας, Αοχροι Si οΐ προς τρ 'haXirg, χρώνται, τψ η άντΙ του c (sohoL Ψ 7; correxit Meineke comm. ΙΠ 187). ») iv άγορζ (wuw-) Aristoph. frgm. 111 I 420K. «) Frankforteri (Epentheee 87) explicationem {dy ex ξναι) comme- morasee satis habeo.

— 220 —

(» § 111 ρ. 122) Osthoff (MU. IV 382) cui adstipulatur Brug- mann/) quamqaam etiam alia sunt quae vehementer dis- snadeant.

Si *ivj >- eiv in elv ayoQij slv '[&a^fj cett. revera aetatem tulit, quae est OsthofSi sententia, cur non idem *bvj ^ είν in compositis hinc inde ita coUocatnm invemtur, ut vel in thesi 8it vel longam antecedat? Cum praesertim in talibas rebus composita priscae formae tenadora esse soleant. Atqoi ένωη-,^

ivavTiog quod CUm COgnatis C. 50 locis OCCUrrit, ίναντα ενανλος ίναργης βνορχα, ne dicam de verbis COmpOSitis ένέηλησα ενε- nVBvoa €ν€στι ivfjev ενήμεθ-α ένορσας ένώρτο all., fonnae longi-

oris (fiv) nullam vestigium aeservanmt ; contra cf. εΐίσαντα ί 217, είσί&μη ζ 264, είσωπο/ Ο 653 et verba cum εις com- posita (supra ρ. 216 η. 6).

Huc accedit quod ne praepositionis προς quidem forma vetngtior προσς^) — si a Zenodotea lectione πρδσορέων cnius in hac re nuUus usus est^) discesseris — in Homeri canninibas legitnr. Vel compo3iti πρόσωπον qnod ex ^προτί-ωπον natom est prima syllaba constanter compitnr. *) Vides matanime in his vetustioris linguae relliqnias penitns abolitas fiiisse. Itaqne εϊν quod a compositis prorsus abest formam esse vetustate insignem parum credibile videtur.^)

Quod valet de εΙν, idem valere de νπειρ aXa νπειρέβαΧον

de quibus mox dicendum erit consentanenm est.

1) Ber. 8&chs. Ges. Wiss. 1883 p. 188. Zum heutigen Stande der Sprachwissenschaft 63.

«) Ε 374. — θ 485. iV 261. ;^ 121 — ψ 94. — Ο 320. Cf. SCrt. anlka -< *anj*Aka' (ja in "* contracto velut in patni = ηότν^α),

β) jiQOTt initio ante consonas suam sedem habebat, ante vocales in *7tQ0tj- >- *προύύ- mntatam est (cf. ηρόααω -< *ηρό^ω), Deinde *προσς etiam ante consoDae cum adhiberi coeptum easet in hac collocatione alterum σ abiecit. Postremo forma debilitata προς ubiqae — et ante coneonas et ante vocales — admissa panllatim superior discessit, cum *πρόσς in desaetudinem abiret — Aliter Bechtel BB. X 287 sq. qui tameD argumentis utitar sat infirmis.

*) A. Ludwiuh Ar. Hom. Textkrit. I 458 ad Υ 481.

*) *7^ρότJ-ωnoy ■>- *πράααωηορ, cui ut alterum iam Homeri aeUte ο detraheretur effecit praepositioiiie non compositae ηρός analogia, ^ scrt. pradka -< ^prcUj-Aka.

*) Quod ύπείριτος (^ *ίίη4ρίιτος) intaotam evaeit, inde explicandiim quod origo yocis mature obscurata est.

— 221 —

Si recte de eiv νπε/ρ iadicayimus , actum est etiam de OsthofSi^) commento per se satig improbabili qno eum Bivt et IliiQidoog f^liciter expediisse Bmgmaim^) praedicat.

eivi ^gtjGi & 325. ι 417. χ 310. μ 256

iivi &ρ6νψ θ 199. Ο 150

Τίηρί&οος Α 263. Β 741 sq. Μ 129. 182. U 318») eadem ratione explicanda esse qua ύν ίγορχ^ fiV ^l^a^ intel- lexerunt Wackeraagel et Wilamowitz, quorum uterque ad att. ΠεριΘοιδαι et Περ/^ον Soph. Oed. Col. 1594*) provocavit. ^) etvi reyera metrice productum esse conflrmatur Homeri usu qui priorem voculae f tV/ syllabam nunquam in thesi coUocavit, quamvie plurimus sit in adhibenda forma bisyllaba £1^/; ivi

θρτρίεσσι Κρητεσσι χρητηρι Κνωσσψ χλιντηρι χλισ/fi 1ξ(στφ μμεγάρψ πτολεϊ προ^νροίσι προίομφ πλεονεσσι etc. ; ne hiattlin

qaidem tertii pedis forma eivt introdacta tollere sttstinuerunt Hes. Theog. 549: σε iv7 χτλ.^)

Paullulum ofifendimur productione in είνί &ρ6νω (-^-) quod recentioris originis indiciam esse censeo (cf. quae diximus

de Εϊρέτριαν pag. 161).

») MU. IV 882 sq.

*) Zum heutigen Stande der Sprachwissenschaft 68 addicente G. Meyero « § llla adn. l.

") ei in (tyi ΠειρΙβ-οος epenthesi natum esse opinautur Pott Cartius Grdz.» nr. 859. Ziir Kritik etc. 81, Bannack C. Stud. X 108, Brugmann MU. I 175, G. Meyer * § 10Θ alii nullis certis exempliB adioti innumeris redarguti.

«) ΠΕΡ1ΘΟΣ Berl. PhH. Wochenschr. 1888 nr. 36 col. 1106 (sicut in aliis vasculis 0. Jahu Beschreib. der VasenBamml. Konig Ludwichs CLXXXVII. Meink 1. 1. 25). Quae fuerit vera nominie quod erat Alc- maeonis philosophi patri forma {Π€ΐρ(&οος IltiQt&og ΙΙέ^ι^Ός Zeller Philosophie der Griech. l* 452 n. 1) mihi param constat Doricam Πηρί&οος (Herodian. L. II 270. Ahrens Diall. II 160 sq.) ex Πειρί^οος postmodo fictum (Wilamowitz 1. 1 824. 221), Yolgare Π^ιρί&οος ex epica poesi desamptum est.

B) De etymologia ηερί-^οος cf. Pott £F. I* 485 Curtias Grdz.» 274 Mayer Giganten u. Titanen 91. Nugatur Meister Diall. Π 228 sq. quem in etyraologicis modum coniectandi acumini legitime conceesam haud raro evagari dolendum est.

β) nttyr' elyi ατή^εααι est pessima Welckeri coniectura quam Kinkel ep. gr. frgm. I Aethiop. fr. 8, 5 p. 35 recepit, iure ob banc caueam notatas a Nauckio Μέΐ. gr. rom. lY 879 qui Daebnerum secatue nayia ^i/i.(codd. ηάντ Μ) revocavit — Nost. frgm. 6, 8

φάρμακα πόλλ^ ϊψουαα iyi χρυαίοΐΟι ΧέβηΟινί

— 222 —

Quod poetae hv ayo^fj dvi Βνρτισ/ pro uno yocabulo habent, proditica praepositionam natnra^) facile ezcosatnr; cf. Wheeler Griech. nominalaccent 98 sqq. et qnae adnotat Blass Aosspr.' 123 not 457 de consnetudine tituloram ortliographica. *)

eiv ayoQfj cett. eivi dv^ai cett. Πειρι'&οος iam supra mihi commemoranda fuerunt, sed qaandoquidem ab biv aXi trisyllabo non potaenmt segregari, hic demnm de eis yerba feci.

In exemplis quae hucusque productionis metricae in voca- bnlis tribreyibus admissae recensaimus yocalis prodacta aut ante litteram liqnidam yel semiyocalem (j) aut ι est ante

^) £adem condicione ati in Romanorum sermone praepositiones const&t aliquot vocalis in nomioe ita mutatae exemplis, at, nisi praepositionem accini et cum insequente vocabolo proprio accentu destitato in anum corpus coaloisse eamamus, explicatum habeant nullum ; cf. eminus camminus ilico protinus denuo sedulo m(alo) CIL. I 200, 39 sed Jrude «tia 198, 64 praefiscini^ qaae omnia congessit Joh. Schmidt Pluralbild. der indogenn. Neutra 50 adn. 1. His disertis ipsius linguae testimoniis non prorsas desant scriptonim teBtimonia; audi Qaintiliannm I 5, 27 de praepositione cum nomine iuncta haec dieputantem : ^Mihi videtar condicionem mutare, quod his locis verba coniungimae. Nam cum dico circum litora^ tamquam unum enuntio dissimulata distinctione , itaque tamquam in una voce una est acata, quod idem accidit in illo ^Troiae qui primus ah ori3^\ Qaam- quam illius aetate accentus iam in nomen transmigrayerat.

*) Praepositionem et nomen inseqaens quasi onam corpos efficere multorum titulorum usu scribendi demon8tratur> qui cum in aniversam consonas finales assimulare omittant, tamen in compage inter praepo- sitionem et nomen (nec non inter articulum et nomen) asaimalationem scriptara indicaut (Meisterhans* 86). yelut Kaibel nr. 88 (2 μoXωy ηρος, 3 μ€y yeyeay (ίΐαατών , πατρός. 5 μhy χαίλιχ,ι 4. 7 Σύμμαχος, 8 ^yxol- ηοίς), 298 (2 xωφηy ματ έως» 8 λaμnρ6y φάος. δ. ^ρήyωy, ψίλ€, 8. μαχά- ρωy ηαίάίς: 7 έμφρεαΐ), 488 (1 dijy, Kέρx^y€\ 8 έγχερσί), 505 (8 πάμηαν xixλημiyη : 2 έγγαστρος χυμοτ6χοις\ 615 (1 ημ^y iftayriy, 4 άγαν φρονέων. 6 ημην πρότ€ρoy, 7 παιΰεύ^ην, ηαίάευαα. 8 αθανάτων φωσΐ : 8 ίμφιλότητί, έμπραπίάεσαή, 875 a (4 dtaaiuy, ηαιβίίας, 6 θνητών xaXlioy*', 1 τη μ μky, τηγ Γοργ(ου). Talia Kaibel cuias consuetadinem ipse secutuB sum optime ita exarare solet at nullo spatio vocabula aBsimulata inter se dirimantar. Cf. praeterea Cauer* nr. 160 (θηρωy Βουβαστράτου, ημεν nρ6ξ€yoy: 4μπάσ$. έμποΐέμφ), Collitz nr. 213 {αύτον ηά^ην, iL•eχoy Μυτιλ^ναο*: 4μΦώχαι bis. ίμΜυτίληναι bis). Bechtel Inschr. jon. Dial. nr. 43 (τρίώy x^y, IXaioy μη nUoy: τώγxaτaφ^'iμέyωy, iyxUyii, τηγχλίνην) all. Maxime memorabilis titalae Cauer * nr. 180 diecrimine inter articali formas et praepoeitionem ir obeenrato, 'AXiaaay πράτος. fiioy ψaίyωyτa^, im- μέΐααν noula^^oHfay bis. xiytiy μήτε: των Βαχχ((ων. τ6y ptoy qninqujes: ίμπαΟί, έμμηνί.

— 223 —

vocales posita; unde concludas poetas quanto maiorem*licentiam sibi indnlgerent syllabis metri gratia porrectis in tribreyibus quae a yersa dactylico non prorsus abhorrerent — possunt ante dnplices consonas yel geminatas sine ulla qnantitatis mutatione locain inyenire — tanto magis aiude id egisse, nt productionem illam ibi solum adhiberent, ubi natura sonorum ^) ei aliqno modo fayeret: a qua tamen consttetadine unnm exemplum recedit πΒίκΒτε σ 316 quod nonnalli^) ex *πέφίν repetere frustra desndarunt. Nec magis arridet H. MoeUeri suspicio (EZ. XXIY 513) qui t ex χ inseqnente natom esse intendit neque tamen — si exceperis Meinkium (de epenthesi graeca 76) et Baunackios (inscr. Gortyn. 57 sq.) coniectarae yanissiinas effatientes — yirorum doctorum assensnm tulisse yidetur.') Etiam incredibilius est Frankforteri (E^enth. 22) et Hartmanni (G. Meyer ' § 499 p. 442) commentam nBtxBxe a wixTrfV (Aristoph. Ay. 714) omnino segregantium. Ipse sequor in hac quaestione L. Meyerum qui (Vgl. Gr. I* 822) ad ττίΐ- xBTB adscripsit 'wohl metrisch'. Quam sententiam impagnaturo non licebit in suum usum conyertere Eesiodi Op. 775 ημίν οις πΒΐχΒΐν ubi oi^ πΒχέμεν corrigendam est nec proyocare ad att. ΤΐΒίχων CIAtt I 396 (Keil apud Pape-Benseler Πριχωρ) — qnod fecisse yideo Gauerain (C. Stud. Vin 251) ideo improbandam , quod hoc nomen etiam ad radices πεικ siye quae inest in ποιχΛος siye ande ducuntar πιχρος, πΒΐχόν πιχρον Hes. pertinere potest — neqne abnti Hesychiano nBtxog' igiov ξάμμα quod aut imitatoris est coius menti antiqna exempla nBiXBTB et πε/χΒΐν ipsum mendo non yacaum obyersabantur aut ex nixog (sic Suid.) corraptam. Glossae Hesychii nBtxBiv

ξαινειν (= thxbiV l^atVBiv ibid.) et mxBjaC XTBin%BTai (i. β. π«'-

χετΒ' xxbvi%bxb) ad ipsos Homeri Hesiodique locos respiciont neque ullins usus sont. Lncramur L. Meyeri coniectura

1) Falsos esse qai ipsis liqaidJs etiam in mediis yocibus quandam producendi viin concedunt sapra p. S04 docui. Liquidae productionis non tam effectrices quam productionis metricae faatrices sunt. Idem valet de ι ante Tocales colloeato.

>) Christ Laatlehre 44. Cartius Grdz.» nr. 97. yerb. I• 816 (cf. etiam Grd2.> 678 sq.) alii.

s) y. Joh. Schmidt KZ. XXy 176 G. Meyer > § 111 n. 1 p. isa qaoram iodiciom probo.

— 224 —

praeeene- rite formatam τιώτω; cf. ηεξαμένη S 176. ίπίξατο

Simon. frgm. 13 B.^ eigonoxog ηοχάς πόχ-τος EM. 679, 44 cetL^)

Voces quae ez quattuor brevibns constant et in yocalem brereiQ cadunt secundam producere solent, nisi forte elisione

truncantur: γ$ινόμΒδ^(α) ονλ6μεν(€) ^νγατέρ\α) (pag. 201).

ίηπρ αλα Ψ 227. Ω 13. γ 73. i 172. i 254. h. h. ApolL 454 prodactionem metricam passum esse exposui pag. 220.^

De νπ€ΐρ€βαλο> dicam SUO loco pag. 232. ύπ^ιροχσς Ύηειρο^ χι^ης νπειρεχον CUm παρέχει συνεχές COmparanda esse pag. 173

monui.

^-εμειλια cnm specie extema tam notione attico θεμέλιος arcte cognatum est. θεμέλιος (cf. άειχέΧιος) quod a radice quadam ^εμ^) descendit^) ab initio adiectiiyum fuisse docet Aristoph. Av. 1137 ^μελιοι Xidoi, cuitts adiectiyi neutr. plor. Homerus sab^tantiyi loco habebat, cum recentiores ol ^μίλοη sc. λί^ί, 0 θεμέλιος, το ^εμέλιον praeferrent Yocaleia ε quae in sufiixo comparet ob solum metmm produci intellexit Herzog (1. 1. 139) ^) cui frostra oblocutus est Meink (de epenthesi 42). ^

luxta θεμέλιος lingua alteram fonnam creavit &4μηλον (cf. δε/χηλα) coius memoriam unus servayit Hesychius glossis &εμηλα ά&έμηλον a Μ. Schmidtio immerito tentatie. Becentiores poetae hoc ^έμηΧον ad analogiam homeiici ^εμείλια accomino* darunt unde evasit forma &εμείλον cuius exempla e scriptoribus petita dabit Jacobs ad AP. IX 649, 1 (AGr. vol. m p. 612). ^εμειίίοις legitur Eaibel nr. 1078, 3; ενρν9εμίλον nr. 1026, 4 (ενρν&εμειλος CalUiu. h. Dian. 248). ην&έμιλον Hesych. quo usus Bulmken h. h. XXIX 1 reduxit ηνΗμειΧον.

>) Imperitonim vitia in censum non veniunt yelut ίκα (■^■^•^) Kaibel nr. 681, 4. .

<) Tzetzae ύη^ϊ^ Αϊηντα (trad. i^;i^^) Posthom. 488 apud Homerum non habet ciii respondeat.

') got. faurdammjan, Damm,

«) Cf. ^έμε&λα S 49S. Ρ 47. Hes. Theogon. 816 cum idi&loy (ad* eandem radicem referas β^εμέρη* βεβαία εύστα9'ης Hes.). Aliter es^licat Cvirtius Grdz.» 254.

6) ^ίμελίων Xenoph. n, Ιηηιχης L, 2. Hellen. V 2, 5. BCH. Χψ 312 nr. 20 1. 6. ^εμελίους Hype^d. ed. Blass « Έηιταφ. col VI (VII) 12. ^€μίλιώσ«ς Xen. Cyrop. VII 5, 11 etc. — ιά ^^εμέλια habes Collitz nr. 8362, 37 in titulo trozen., pap. Lugd. V col. 2 bis. — ^εμέλιον (^aX/-) frgm. com. adesp. 440 K. (vol. III 492). ^εμεΧίοις (va^/-) Babr. 59, 14.

•) Cave obtempcres eis qui de vocali epenthetica (Curtius Grdz.* 552) avt de liquidi^ producente cogitant (G. Meyer < § 289 p. 280).

• ••: .-.

— 225 —

Qui de άλειατα ν 108*) egeiunt vel hanc quaestionem in transcursu attigerunt^) parum profecere. / quod in hac voce infuisse prodit άλενρον (-< *αλ€'/ρον) non stirpis esse, sed suflSxi Cak€'faTay) vix est cur moneam, quamquam nonnuUos in hanc partem peccasse video: quos verbi άλίω et declinatio et derivatio refellit.

Nec magis de η {άλήατα L. Meyer Fick) cogitari posse ea re edocemur quod apud vetustiores semper brevis vocalis comparet: ίίλεσσαν ν 109. άληλεσμένος Herodot. νΠ 23. ίίλίσα/ Pherecrat. figm. 183, 2 Ι 199 Kock. άληλεμενος Amphis frgm. 9, 2 Π 238 Κ. άλετρ/ς ν 10Γ) Aristoph. Lysistr. 644 (s/u ). άλετρενουσι η 104. Hesiod. frgm. 228 Rz. Ne mihi Hippocratis άλητοειδής, Hesychii αλητον αλενρον obicias, cf. Rhinthonis άλήτων αλεύρων (i. a άλεάτων)^) cui novicium

άλητον (Sg.) SUCCrevit. άλεατοειόης in άλητοειόής abut ut

■) Meliores libri dldmait errore haud insolenti; cf. Jacobs AGr. III p. 150 ad AP. VI 112, 8. vol. III p. 305 ad AP. VII .367. — KZ. XXIX 253, χ(ζα(τ)ώόεος Callimach. h. II 91. ίμ&(ωρ: ημι&ύύy £urip. Iph. Aul. 173. Idem error plus semel accidit in €(γηρα{τ)ος. αγηρατος Kaibel nr. 1084, 3. 547, 8 (ubi vide editoris notam) inter vocaUs natura brevis a poetis productae exempla Wagnerum (quaest. de epigr. graec. gramm. 58) non relatarum fuisse confido, si in tempore meminisset eorum quae Nauck olim de huias vocabuli meusura disputavit. α vere productum quod in boc Tocabulo semper infuisse vir egregius evicit (cf. ex. gr. AP. VII 2Γ»3, 4 or. gr. ed. Hendes 144, 2) aspornatur versus ab eodem Wagnero excitatus Kaibel nr. 634

IT(tQ&eyig iyd-ti(ie xeirai dytJQarog ίΐΒ-κνατη re

ubi αγιΐραος (ί&αηκτη τε rescribere nullus dubitarem, etiamsi huius locu- tioDis exemplar non iam ipsi manibus teneremus: legitur enim i? 447 ίίγηραον άβ^ανάτηρ τε {d^ayajoy xai dyqQaoy Kaibel nr. 320 a 7). — X 378 τίψ&^ ούτως Όιϊυαεν χατ' «ρ' ^ζεαι Ισσος dyavatp ; displicet particula άρ' (£bel. lex. hom. s. v. aqa I pag. 163 col. sin. ex.); scr. igitur xain^Cent quod versu π 362 μna'^ζύμiy satis tucaris. Itidem Sl 522 χαιαίζευ, — Alia vide infra pag. 229, 2.

*) Curtius KZ. III 77. Saveleberg VIII 407. Leskien C. Stud. II 103. L. Meyer Vgl. Gr. I» 703. Fick Od. p. 193 ad loc.

*) De radice al Xzer)mahleii' cf. £. Kuhn KZ. XXX 355 et quos ille laudat.

*) Ahrens Diall. II 193 cuius exemplis adde vocabula quibus abutuntur Brugmann C. Stud. IV 153 Mangold IX 224 Curtius Grdz.» nr. 74: χρηϊη ζμιάία, xQtji^<y>Oy* inixonoy, xgeoaoxoy λέβητα. Dixi de his supra pag. 103 not. 2. — ίΟίησίορ* nak το dληkεσμίyoy Hes. a nomine κΧ^ί- s. ίtkητoy (-C αλίατ-) derivatum est.

Schalxe, QaAeitione• epicAe. ]f)

— 226 —

χίας ίη χης (Galen. in Ιθχ. Hippocr. Wilamowitz Phil. Unter- such. Vn 317 adn. 27); cf. praeterea ^Ηγήναξ Becbtel Inschr. des jon. Dial. nr. 153, 13.

Igitur ab *αλε/αρ (quod σημαίνει αλενρον^) Herodian. L. π 472, 12) proficiscendum esse puto; cf. Herodian. 1. 1. aXnaQ

γίγονεν ix τον αλεαρ y CUius nominativus plural. άλεατα CUm

versui repugnaret metricam secundae syllabae productionem expertus est. Vocabulo αλεαρ eiusque derivationi accoratissiine

respondere δέλεαρ CUm COgnatis δελετρον δ^ενρα δελητιον

pag. 103 monui. Homeri άλειατα (pro άλματα) imitatur Nume- nius halieuticorum scriptor frgm. 1, 1 Birt (Athen. VII 305 a) suo δελειατος (pro δελεατος); nisi forte praeplacet stataere in epico deperdito lectum ftiisse δελε/ατα, unde Numenium contra vetustum usura peccantem proprio Marte genetivum sg. δελει'α- τος elicuisse.

f in his yocibus digammo productum qui opinatur, non curat itidem comparatum &εμει1ια (pro θεμέλια) cui tamen hanc explicandi rationein non facile accommodaveris.

Ne ι in άλειατα homerico οι^^/ατα vel dispatatis ab Ahrensio (Diall. I 92. 191) de forma quadam flcta ονα/ατα quam recepit Fick in Odysseae editionem defendi posse credas, cf. Brugmann MU. Π 225. Homero pro όνειατα reddendam est ονηατα servatum a Choerobosco (Cram. Anecd. Oxon. Π 245, 22) qui formam a e ο 1 i c a m esse addit. Quod falsum esse docet summus dialectorum consensus: achae. Όνάτας Cauer * nr. 274, 7. aeol. ονασιν Alcae. 46. arcad. Όνάσιμος Collitz nr. 1231 Β 19. 1248, 12. boeot. Όνααψω CoU. nr. 417. cj^r. Χ)ναϋΐ' in multis nominibus. thessal. ^Ονάσιμος CoU. nr. 326, 2 I col. 12 all. Όνάσψον Sicyonium commemorat Thucyd. IV 119, 2. Quam ob causam suspicor Choerobosci ονήατα incorruptum

») Cum υ 108 αλφιτα τεύχουααι xai άΧείαια cf. Herodot VII 119 άΐίυρά τ ε xtti dl(f)iTa ^7io/<t;v (Rhinth. frgm. 10 Voelcker αλητών χ^Χφίτων ιΐηεόξόψείς) quibus locis redarguitar calidius Yolkmanni iudicium (comm. ep. 139, ubi 'quibus argumentis illa grammaticorum sententia confirmari possit, qui άλειαρ farinam triticeam, άλφιτα vero hordaceam esse censuerint, prorsus se fugere' dicit). Locis qaos modo congessi iDter se compositie dubium non iam erit ^Ιείατα {άλητά) i. q. άλευρα esse, quae quomodo a Tocabuli iUqtra potestate differant doceat Plato de rep. II 872 Β ix ίων

XQi&uiy uXqnu σχ(νηζόμενθι, (χ dk των ηυ^ών αλενοα.

~ 227 —

quod in Homeri carminibus constanti mutatione in ovuaxu depravatum est ex lonico s. epico poeta nescio quo — puta ex Ibyco — petitum esse et a grammatico cui de eius pro- ventu non iam constabat propter τροπην τον ει. eig η quae Aeolidi saepius assignatur (Ahrens Diall. I 89 sq. 92 sq.) licenter pro aeolico venditatum ; quam suspicionem aliqua ex parte comprobant ipsa Choerobosci verba: έπειόη oi Αιολείς

η γρόφονσιν αυτό , oiov ονηατα' κατά ίΟνς γαρ εχουαί την ει δι'φ&ογγον εις η τρεηειν,

Α ionico ονηαρ descendere videtur (cf. οίκτος: οϊκτιατος) ion. superlativus όνήιστος Heraclit. ed. Bywater frgm. 114 Anaxag. frgm. 10 (Mullach I 250) Phoen. Colophon. 3, 1 Mein. {ίστόρων ονψατος ex coni. Hauptii Opusc. I 235; trad.

αστέρων ονήιστος)^ cuius comparatiyum ονηιων (neutr. όνήιον)

grammatici ad hoc temporis non agnoverunt, quaraquam raani- festo deprehenditur Nicand. Alex. G27 (πλειον γάρ ονήιον). Erroris quem hodieque lexicographi et grammatici propagant auctor est Nicandri scholiasta perperam ώφέλιμον interpretatus. JonicQ comparativo ονήιον respondet doricum ονάιον (cod. ovaiov)' αρειον Hes. ubi facile intellegas epicam formam άρειον = αμεινον λφον ab interprete adhiberi.^) Eadem comparativi forma haud scio an agnoscenda sit in titulo thessalico Coll.

nr. 1333 = Cauer^ nr. 252 (v. pag. 351) ai εστί αυτοί» προ- βατενοντι ονάιον xai ώφέλιμον ubi nunc οναιον scribi solet. De

comparativi in talibus usu cf. CJAtt. II 162 et add. εϊ λωον

xai αμεινον τψ όήμω τω Ι/ίβηναιων (BCH. 1889 ρ. 433 sqq.

tit. anni 352 νν. 23 et 27), Cauer ^ iir. 250. 251 , Herodot Vn 169, Classen in Thucyd. I 118, 3. Π 17, 2, Rehdantz in Xenoph. Anab. VII 6, 44. Positivo (ώφέλιμον) cum comparativo coniuncto non offendor, quoniam in hoc genus enuntiatis comparatiyus haud ita multum distat a positivo ; cf. quae disse-

^) dyttatog [cuius neutr. sg. in titulo cyprio invenisse Meister sibi yidetar] Wergleicht sich mit att. όνηοιμος und liegt phonetisch geschrieben [Cyprii pro σι potius / pronuntiabant] lior in der Hesycbglosse 6yaiov' uQfioy, auf die bereits Deecke B. Ph. W. 1886 ur. 41 col. 1290 hinwies; das Erklttrangswort aQtioy ist meines Wissens in dieser Bedeatung [oyaatoy ^edarf des Tempels' interpretante Meistero] sonst nirgends nacbwei^bar, aber tod αρ- fi^e- (βΐ^αρίσχω (ίρίσχω u. a.) ^passen fttgen' im Sinne von dρμcyoy [^iQ4σμioy «» ie^tuavyoy Dittenberg. syll. nr. 2Θ4] erklarlicb' Meister Diall. II 202. Non est cur verbum addaml

15*

~ 228 —

ruit Amdohr (Jahns Jahrb. 1880 p. 673 sqq.)*) et exemplum ex Euripide desumptum Krueger § 49, 6 fin., praeterea α 392 sq.

αιψά τε foi όώ \ άφνειον πέλεται και τιμηέστερης αντός, TheogD. 1110 sq. PlatO Gorg. 500 Β άγνοονσαι άε το βελτιον χαί το χείρον, α/ δε γίγνώσχουσαι ο τι τε άγα&ον χαι ο τι χαχον,

ονεαρ quod h. h. Cer. 269 certissima Euhnkeni coniectura

repositum est ^ ονηαρ Sicuti ψρεαρ ^ *φρηαρ (hom. φρε/ατα).

Loco conclamato Μ 340 quid sententiarum conexus flagitet haud ita obscurum est : portae clausae tenebantur, Troes autem eas frangere viamque in naves patefacere conantur. Senserunt id veteres,*) sensit Buttmann, at formae qua opus est resti- tuendae sese impares praebuerunt; nam neque Aristarchi επωχατο a verbo quodam έποιγω derivandum neque formani επώχατο analogia destitutam quam pro perfecti verbi επέχω venditatam^) Curtlo (Verb. II* 240) bilem non movisse miror ab omni parte satis facere luce clarius est.^) Quod verbum

requiratur docent Μ 455 sq. ootoi δ' εντοσ&εν οχηες ειχον ^η- μοιβοι\ Ω 453 θνρην δ' εχε ^/οννος επιβλης, Theocrit. Π 127 ά 3%*ρα εΐχετο μοχλψ (cf. Hesiod. Scut. 271 πνλαι είχαν τ^ύλιας)

et ipsum obicis nomen οχενς Φ 537 Ω 446 all. Simplex igitur εχω eius notionis compos esse yidemus quam hoc loco aptam et prope necessariam esse modo diximus.

Verbi εχω perfectum aliquando erat *σεσοχα: *σεσεχμαί; graece *εοχα: εεχμαι (cf. Hesychii έεχμένη' συνεχόμενη et inde

contractura εϊχ<6>μένος' χατεχόμενος), Activi vocalem in mediam hinc inde transferri produnt aliquot exempla certissima: άν]-

εωνται ex analogia activi άφ]εωχα factum;^) ίίορται (cf. εερτο'

εχρεμνα[το Hesych. qui etiam ηερτο habet). Αή horum simili- tudinem etiam εόχατο fingere licet cuius syllabam ab initiali proximam poeta ut vocabulura inhabile metro aptaret produxit. εοχατο proclivi errore in ίηώχατο s. εη(^χατο abire potuisse

0 Addo insigne quo sententiam saam fulcire potuerit ezemplum Theogn. 1025 sq.

JiiXoi ΊΟί χαχότιμί μαται6τ(ροι νόον ilaiy, Ίων cT' (ίγα^Ίον aUi η()ηζΐ€ς Id-utfQai. *) Ebeling 8. ν. — Ludwich Aristarchs hom. Textkritik I p. 344 sq. ad locum.

«) Bekker H. Bl. I 137 not. Kuehner I» 135.

*) Niigatur V. Henry Ktiide sur Panalogie 362 sq.

6) Curtius Verb. II» 288. G. Meyer « § 86 p. 42.' 4μέωιαι' ^^rnui Hes.

— 229 —

concedet quicumque in libris haud raro litterulis perperam aut demptis*) aut additis^) peccatum esse consideraverit. Lectio πάσας γαρ €πο)χετο quam Zenodoto placuisse audimus profecta . videtur a librario quodam cui velut ivavkog erat versus δ 4bi (πάσας 6' αρ επφχετο) sententiam parum curante et ut dicunt aliud agente.')

Si dativi illi s. locativi tertiae declinationis qui apud Homerum vocalem finalem producunt ι longo instructi fuissent*) a natura, in tanta nominum tertiae declinationis irequentia neque fieri potuit quin idem accideret quod in aliquanto minore stirpium in ι exeuntium numero quater•'^) accidisse videmus, nt l hinc inde in thesi collocaretur, neque poetae si quid video rem sic administrare studuissent ut ι fere non producerent nisi in eiasmodi formis quas productione non adhibita versus ^epicus aspernatur. ^) Atqui t dativorum neque Qsquam thesin spondiacam explet et, sicubi producitur, producitur fere in

») Kaibel nr. 793, 4 pro ψό^ων fiQti&ovoa f^XvxKoy rescribas βρίί&ουα' €i{y){tXvxj(uy (coll. varia lectione ν'^μί^^τέκ iyyio φ 205 pro νημ({}τέ^ iiyhyym). — V. epimetrum VII.

>) Quam facile litterula irrepere poseit, doceat Kaibel nr. 406, 14

iy nvQi ntiyra δάμοιιο. Fonna όάμοηο nihili est quam ne barbarico quidem fut. ΰαμΰτία (pass.) cann. mag. (ed. Wessely) v. Mnemosyn. n. s. XVI 326 defendere queas. Illi qui primus hunc versiculum animo informavit obversabatur Homeri nvQi πάσα όάηιαι Υ 316' Φ 375, sed intempestiye sese immiscuit recor- datio noti asus verbi ^άμyr,μι quod saepe dicitur de ignis vi (ex. gr. Hesiod. Theogon. 865 βίίμηζόμενος nvoi χ>,Χ(ψ. h. h. Merc. 137. Aeschyl. Choeph. 315 sq. — AP. IX 425, 3. - Plat. frgm. 173, 9 I 646 K. βολβούς ufy αηοβι^ ύttμ(taoy. Anaxandr. frgm. 6, 1 sq. II 137 K. (ίρτίως (ίιηρτάμηχ€ xni ?« μfy dKtyixij σώματος μ^ρη δαμάζει^ iy τινριχτίτοισι γαΐς i, e, χύτραις [nou recte Kock /«iV reiecit; v. epimetrum VIII] quibuscum locis cf. Ovid. metamm. VIII 650 'domuit ferventibus undis'). Sic contaminatioDe quaei invita versiculi auctori excidit inauditum illiid όάμοιιο, — Cf. supra pag 225, 1.

*) £xempluin habet tamen aliquid dubitationis , quoniam ad aspiratae vim et potestatem provocare licebit.

*) Ahrens Philol. IV 594 sqq. Hartel H. Stud. I* 56 sqq. G. Meyer » § 345 p. 294. Osthoff MU. IV 224. Philol.• Rundschau I 1596.

») xyrtOJt μητί Λ 640. */' 315. 316. 318.

*) Utor in hac re argumentatione ex mea sententia firmissima, quam eandem in re parili adhibuit L. Mueller d. r. τη. 330 inde u vv. ^iam Lucilii CatuUique' et q. s.

— 230 —

talibus formis quae dempta piOductioue in versum includi nequeunt nisi alia admissa licentia, cf. exempla ab ipso Uar• telio collecta l:/idt V 244 (qm versus raelior fiet si pro librorum

^Αίδι χενΟ^ωμαι rescripseris "Άιδι κεχνθχομαι)^) δέπαϊ ί'τεϊ^Ηρα- \ χλεεϊ χόρνθΊ χράτεϊ πατερι πτολεϊ σάχεϊ σ&ενεϊ νόατι νπερμενεί.

Accedunt antispastica ^Αχιλληι Όόνσσηι quibus consuetndo volgaris consonam geminatam dat sermo poetanim saepe alterum λ σ detrahit. Ipsis poetis liaec detractio — qnidquid de eius origine et causa iudicaveris^) — non minus mera poetica licentia poterat admissa videri quam ι vocalis in datiyo pro- ductio: ad alteram utram confiigere debebant si nominnm ^Αχιλλενς Όόνσσενς dativos iii versu heroico adhibere in aiiimo esset; ad iitram confugerent libernm eorum erat arbitrium.

Obstant igitur nonnisi παρ ν η ι' τ ε μενείν 1 194 = χ 444 ubi haud scio an scribendum sit ex Holstenii mei coniectnra παρ νηί μενίμεν collatis ξ 260 = ρ 429, qua mutatione productio ι vocalis multo liet tolerabilior , et ΑίαντΙ δε {Ξ, 459 Ρ 123) quod Homero condones interdum dormitanti.

Quas res explicari non posse arbitror nisi in his dativis ι vocalem natura brevem solo ictu productam esse snmamus : ^ quam licentiam poetas sibi in universiim noluisse citra ne- cessitatem indulgere iiemo mirabitur. At obloquentem audio Hartelium — non tamen persuadentem. Nam etiamsi viro doctx)

^) Cf. ζ 303 ubi codices χεχί&ωοι et χεύ&ωσι porrigunt.

*) Αχιλλεύς et Άχιλ^ύς quorum exilior forma cum mox in desue• tudinem abiisset a solis poetis commoditati versus pangendi consulentibus retinebatur censeo esse hypocoristica ab eodem utrumque capite ductum; hypocoristica eniin consonae geminationem admittere non tamen ilagitare notissimum est (v. c. cf. arc. Φιλλίίκς Coll. ur. 1231 Β 17 ^ ΦίΙέ€ίς nr. 1246 C 1). Quae fuerit nomiuis primitiva forma scire fortasso nefas. Hinc variatio (iU: λ) a poetis ad alterius herois oomeii licenti aualogia traducta est. ίίχιλί^νς: ίίχιίεός = Όδνααενς: χ. χ = ΌδνΟίνς.

*) G. Meyer » § 347 ρ. 338. Similiter statuendum de vocalis « pro-

ductione in his neutri plur. formis ίί^ίίμψίδίά fieu χνλίνΰόμε^α (? t 147)

όηόαα (Λ 7) όητηλέά iiOQtfVQtu (ιωγαλέΐί qkoyfa» De Φ 352 ία ;κρί χιλ,

(in. vers.) et de nokXtt λιααόμε^ος simm. infra agam. Qiiae ratio intercedit

inter versus t 109

αλλά τά γ' άθ7ΐ(({)ΐα xai a'yrj{tOia ;iciVi« tfvoviaL et * 123

ί/Αλ' /; γ' ίΐαηαρτος xai (Ινηροτος ilutatt -πάντα

ne8cio; odoror interpolatoris mannm. — Cum Wackernagelii librum

novissimiim (Das Dehniingsgesetz der griech. Composita) perlegissem, con-

iectura mihi suborta est qiiaiii tamen statim abieci : productionem « vocalis

— 231 —

concedi posset dativi vocalem ι Homeri aetate quasi longae et brevis vocalis intermediam fuisse et proinde, ut syllabae vere longae vicem obtineret, ab ictus vi auxilio quodam indi- gentem — quam tamen suspicionem contra indolem et historiam sermonis graeci graviter peccare mihi pro certo est^) — maneret nihilo setius altera difflcultas quam eo constare dixi qood poetae fere vocabula inhabilis mensurae ι porrecto donasse contenti erant et in universum productionem a vocibas aliter comparatis arcebant. Qua ex difficultate quonam modo Hartel sese extricaturns sit non video.

Verba feci de his rebus propter όιίψίλος^) quod Graecis aliquando pro uno vocabulo fdisse ostendunt nomina propria ^ιφιλος CJAtt. I 447 col. Π 54 ^ιφιλίδης CJAtt. I 383. 450. ex JiKfiX. contracta*) {Jiqtikov bis Kaibel nr. 273 a vicem dactyli ante insequentem vocalem tenet; voc. nr. 57, 1 -^wv). Qoibus refelluntur etiam qui apud Homenim διειφιλος revo- candum opinantar velut Rasch (product. brev. vocal. in Iliade 19).

Secundae syllabae productio legitima est in solo vocandi casu ouffile AlA Α Q\\ X 216, unde ad nominatiyuin Β 628 Ζ 318 Κ 49 all., accusativum Α ^6 Α 419 473, nom. plur.

comparandam esse cum similibus vedicis vocalium finalium productionibus (v. Osthoff 1. 1.) et originein traxisee a vetustissima quadam sermonis indo• geriDanici lege rhythmica. At refraeantur neutri formae in η porrectum cadentes velut ^ωγαΐία ψλ6γ€ά quas si via atque ratione in hac lubrica quaestione procedas neque a dativis in ι productam desinentibus segregare licebit et ex ultima antiqultate repcti vetat vocalis qualitas (a, non η\).

>) Nullo quod quidem dubitationem et aliam explicationem non ad- iDittat exemplo probari potest yocales olim longas — si vocalee ante vocales in mediis vocibus positas exceperis — in veterum Graecorum ser- mone edaci tempore paullatim arrosas et iia debilitatas esse, ut primo ancipites fierent (sive longae et brevis vocalis intermediae) deinceps in vere breves mutarentur. Immo quod Dionysius Halicarn. de sua aetate disertis verbis testatur — οίας ηαρ((Χηφ{ jj φυαίΐ τάς συλλαβής ιάς τ€ μαχ^άς xai τας βραχ€(ας, τοίαντας φυλάιτίΐ 8C. ή ταζη λέξις — cadit fere in totam

veteris Graecorum linguae historiam.

2) De notione cf. Tyrtae. frgm. 4, 3 &ίοημήτους βααιλ!ΐας\ 5, 1 βαΟίληι d-eoiai φίλψ,

") Bekker Hom. Bl. I 96. 180. — lam Platonis aetate pravus usus accinendi obtinuit errore ut videtur grammatistarum et rbapsodorum ortas: Λι ^ίλoς Cratyl. 17. p. 399 A.B. Lugebil Rh. Mus. XXXXIII 3. Unde caTe ne nimiam efficias. Ubi ratio {^ί<μλος) SQadet, traditionis quamvie Tetustae fides deserenda est.

— 232 —

Θ 517 traducta videtur; coiitraria ratione dvyaiiQu {-^^^-^ non V— ^v) ad ceterarum formarum similitudinem accommo- datum vidimus pag. 191. Accedit quod aspiratae natura perse ipsa productioni magis favet et vocalis ante eam collocata ictum quasi in se traHit. *)

In vocabulis quae a qnattuor brevibus incipiunt sequente longa secundam ab initio syllabam producendam esse per se patet; cnius rei unum habeo exemplum neque id dubitationi exemptum χορυνιοεντα Hesiod. Scut. 289 de cuius versus lec-

tione minime COnstat (ίίορωνιοωντα Med.; χορυνιοεντα χορωνιο-

εντα all.). Si KOQvvioevia genuina fuerit scriptura, possis in vetusto epico cogitare de metrica ν vocalis productione; d χορννη Η 141 143 138: neque tAinen hoc certum esset, quoniam ne longam quidem ν ab hac voce abesse novimus.*) Parum profecerunt qui de hoc Sciiti versu disputarunt GoettJing ad locum et Lobeck Rhem. 180 sq.

Vocabula quinque syllabarum quarum quattuor priores breves siint ultima anceps possunt vel secundam yel tertiam producere. Hoc loco enumerabimus quae nonnisi secundam producunt.

ντιειρεβαλον Ψ 637 quam forraam Hoflftnann (Qu. hom. I 168) sine idonea ratione soUicitavit inauditum aoristum νπερβίβαλην commendans habet vocalem metri causa productam, iit fiv άλι

νηείρ νίλα; V. pag. 216 Sqq.

^) Huius rei insigne exemplum est nomen θίο^ίλη quod, cum alia a 8fo- incipientia in θειο- miitari soleant (βΐιοιίλης θ^κχ^ nV^^ Tkiodamas supra pag. 166 sq.), secundam ab initio in ver&u producit Kaibel nr. 60, 1

-Σης {(()(ΐης μμημείη, θ€θφίλη, oi";io?f λησει

quocum versu componas Martial. VII 69, 1

^aec est illa tibi promissa, Theophila, Caui'.

Cf. praeterea AP. VII 642, 2 xQvii>€ Jiotfdyfog ex. pentam. (contra <Γιο- γίνης cett). — ηγ(ίοατος rjXfoyrtautj} τον ι dyii τον αγίραιος (cf. αγέραστος), όντως Ήρφιίΐίίμος π(ρι ηα&ών ΕΜ. 8, 27 «= Herodian. L. II 269, 4. Lobeck Elem. Ι 531 : num forte epicus ignotus ηγείρατα dixit metro coactus pro eo quod usus volgi poscebat ^αγ^ρατηΫ

«) Spitzner Prosodie 76. κορνμη ex. gr. Eurip. Suppl. 715. Theocr. XXV 63 {xoovyfj Theocrit. VII 19. 43. IX 23. Babr. fab. 129, 20). α. praeterea τορνμη Aristoph. Equ. 984: louvytj Eupol. frgm. 370 I 356 sq. Kock. Terminationem explicare nescio. Alteram forTnam ex altera in graeca lingua correptione natam contendere hominis rst licentis qui qiias diffi• cultates uoq valet ratione expedire edicto tollat.

— 233 —

Dubitatum est de vocum αχ/;ρ«το$ -άσιος veriloquio: erant qui χεράνί'νμι in comparationem vocarent;^) aliis praeeunte EMi auctore 47, 46 a χηραινειν ducere placuit, quam sen- tentiam longe plurimis locis plane necessario amplexandam

esse arbitror. Nam in Ο 498 foixog xai κλήρος ακήρατος (cf. 497 αλοχός χε σάη xai παίδες) ρ 532 μνηατήρων χιήματ ακήρατα χειτ' ivi }oixif (oppos. 537 τα όε ^Οόνσσεως πολλά χατάνεται) Ηίρροη. frgm. 26 Β*, αχήρατον δε την άηαρτιην (= τα χονφα σχενη) έχει (cf. Xenoph. Cyrop. IV 5, 2 αώαι μεν γαρ νμ^ν χαί άχεραιοι αϊ σχηναι) Pind. Pyth. V 32 άνι'αι

ακήρατοι (^frena incorrupta, ηοη confnsa, ηοη impedita nec rupta' Boeckh) Aesch. Agam. 639 νανς ακήρατος (cf. Zoili Amphipolitani νανς ακέραιους schol. Plat. Hipparch. 240 B.) aperte qnadrat vis atqne notio verbi χηραίνειν (• φ&ειρειν βλάπτειν Hesych.) Aeschyl. Suppl. 966 Eumen. 128 quod cog- natum est cum voce κήρ *Verderben' et adiectivo ακέραιος})

Nec non άκηράαιος λειμών h. h. Merc. 72 ακήρατος λειμων Eurip. Hippol. 73 ot' ακήρατος ην ετι λειμών Choeril. Kinkel ep. gT.

frgm. I 266 (cf. κήπος ακήρατος Ibyc. frgm. 1, 4B*.) perbene intellegi possiint si αχήρατον λειμώνα prata ^non violata sc. falce secnri pecore'^) significare stataas neqne causa est cur prata 'intonsa' (χει'ρειν) vertamus cum Baumeistero et Gemollio (in h. h. Merc. 72) quos transversos egit fortasse praepostera recordatio locorum Sophoclis Trachin. 200 άτομον λειμώνα et

frgm. 891 άδρεπανον' αδρεπτον, Θ^εοις άναχείμενον (Hesych.). Quid

quod Eurip. Hippol. 73 hanc interpretationem ne aptam quidem e^se sententiarum conformatio docet. Perpendas ipsos versus!

aoi ιόνδε ηλεχιον axi^ayoy ^l αχηράιου 73

λει,μώνος^ ώ δίΟηοινα, χοομηοας φέρω, *ν^* ονιε ιιοιμην ί(ξιθΙ fftQfiuy /3or« ΟΓτ' t^Xd^i 7ΐω οίόηρος, ι/λλ' ιΐχηρατον μέλιοοη λειμών iaqiyhp διέρχεται.

Opus est notione qua enuntiati relativi bipartiti {εν&α — σίδηρος) utrumque membrum comprehendatur : ciii muneri ver-

») Ahrens Diall. II 146. Joh. Schmidt Vocal. II 809.

*) χηρ- χηρη: ζίχέραιος = γήρας: γεραιός. γεραιός: γρ»/νς = ίίχέρίΐιος: άχρηιος (αχρητον «λ* ίίχρεμόνος ΑΡ. IX 563, 6, αΜ SCribunt ίίχράντου)*^'^ Cf. ApoU. Rhod. IV 1024 sq. #r» μοι μίτρη μένει άχραντος xai αχηρατος.

' 3) Ovid. metamin. III 28 ^silva nalla violata securi^; YIII 741 ^nemus ▼iolasse securi'; cf. etiam I 102 'nec ullis saucia vonieribas tellus'; IX 384 'acutae vulDere falcis'. Adde p. 234 n. 2.

— 234 —

bum χείρω noQ satisfacit/) satisfacit plenissime radicis χηρ intellectus magis generalis (βλάπηιν laedere*) vel simile quid). Ad Enrip. Orest. 568 ovx εσωσ ακι^ρατο^ λέχος cf. Propert V 3, 69 *incorriipta conserva foedera lecti' (Catull. c. 67, 23 *violasse cubile', Phaedr. App. 6, 15 'punite turpi thalamo qui violant stupro'); Eurip. Helen.48 άχέραιον οφσαιμι λόχος; Manetb.

Γ 195 φ&ορ€ας λεχτρων αλλότριων^ Β 267 Χεχέων λνμάντορας, Β 184 λεχεων ολετηρας. Opponuntur inter se ή φιλία άχηρατος et λνμαντηρας της των γνναιχών ψλι'ας Xenophon. Hier. 3, 3 sq. παρθένος άχηρατος Eurip. Troad. 675, di άχηράτων χολπων Bhes. 352, μοσχον άχηρατον Iphig. Aul. 1083, άχηρατον νμνοψ

carm. ρορ. 8, 4 Β.* (idem quod άπαρ^ένεντον ν. 3) latinorum verborum *violandi vitiandi' usu satis defenduntur; huc spectat Herodoti quoque έμηοριον άχηρατον IV 152, sicut in vemacula lingua 'jungfrftulicher Boden' et similia occurrunt, Bomani ter- ram virginem alia inmilia nonmt, carminis modo laudati auctor

νμνον άχηρατον άηαρ^ενεντον dixit, quod ipse explicat addito οντι ταΐς πάρος χεχρημενον ψόαξσι. Nec plus negotii facessere

videntur ceteri proborum scriptorum loci (velut τονς άχηράτονς

πλόχονς Eurip. Jon. 1266. άχηράτων η&ών Plat. legg. 735 C.

Eurip. Herc. ftir. 1314 Hippol. 949 aU.) adiectiyi άχήρατος usom e notione verbi χηραίνειν explicaturo^.

Quid sit άχηρατον νίωρ Ω 303, χενμ' άχηρατον Sopll. Oed. Col. 471 (= ιεράς εξ άειρντον χοάς χρηνης 469 sq.) quo in sacris Utuntur et χερνιβι et xofi, άχηράτψ σνν ομβρψ Oed. Col.

690 (de Cephisso qui Eurip. Med. 835 χαλλι'ναος audit), optime declarat Theocriti locus XXII 38

χρηνην vdttTi τκτίλη&νϊην (Ιχη{)(ίΐφ' ηί (Γ' U7i(yfQ&(y XfiXkfti χρυατάλλφ ήδ^ αργν^φ ivaiilXoyto ix βυ&ον. ••

*) Α(ψώνα intonsum' si intellexeris, feceris contra poetae consilium illius τεμένους similem quod describit Agathias AP. VI 79 Pani consecratum : βόοχε (Γ ^φη /fciQioy τη αά ηοίμνια, xai 0(0 χωQηy 3

^iQxeo, ίην χαλχφ μηχέτι κμνομέρην. Neque enim vereor ne mihi obicias oves Hondentes campum' Verg. Aen. III 538 et hac metaphora Romani poetae utare ad Baumeisteri inter- pretationem tuendam.

*) Qyidius Euripidis locum satis accurate expressit metamm. XIII 925 sqq. (quorum yereuum inipriinis attendas 927 ^herbis quas neque cornigerae morsu laesere iaveQcae')^ pervertit taxnen 9ensum enuntiati αλΧ*

— 235 —

Est igitiir aqua pellucida de cuius puritate nihil aUis rebus admixtis detrahatur (χρηνη η τ ά&6λωτος Hesiod. Ορ. 595); quam Graecorum quemquam ίίχρατον dicere potuisse haud crediderim quippe quo vocabulo qui audiunt facillirae inducantar ut de aqua cum vino mixta aiit non mixta cogi- tent,*) id quod longe abest a locorum quos attuli sententia; sed optime dici potest *aqua inviolata', ^) qua metaphora non nimis dura etiam audaciores temptarunt Komani, Vergilius Aen. XII 67 'ebur sanguineo ostro violare', ubi *vJolare' (= χηραινίΐν) idem est quod μια/νειν J 141 quem locum poeta imitatione apertu persequitur (άχήρατον νάωρ = άμίαντον νόωρ Theogn. 448), Lygdamus [Tibull.] III 5, 15 'et nondum cani nigros laesere capillos', Seneca de ira II 9, 3 'violatos fontes venenis', Martialis X 66, 3 'faciem nigra violare culina'. Similis adiectivi αχήρατος usus deprehenditur in χρνσος άχηρατος Alcman. frgm. 23, 54 Simonid. frgm. 64 Herodot. VII 10

α qui etiam σμύρνης άχηράτον habet II 86 (= σμνρνη αχρατος

Empedocl. 410 St., anonym. apud schol. Ψ 644). άχήρατος dicitur quod nihil alieni habet admixtum;*) quicum con- feras Juven. XI 116 *flctilis et nullo violatus Juppiter auro' (de fictili Jovis simulacro in Capitolio, cuius in locum postea aliud ex auro atque ebore confectum successerat, Jordan

') Sophron. frgm. 67 Ahr. (ίχ^ιαιον ν^ωρ tig tay κνλιχη. Antipater AP. IX 805 υάατος αχρήτον χίχορημ^νος, — Αρ. Rhod. Ι 435 ίίχρηιονς χέ( λοίβάς (de vino).

^) Ut (ίχηραιος de virginibus intactis aquaque pura usurpatur, sic commemoratione dignum est ipsum vocabulum ηαρ&ί^ος de aqua 4nviolata' dici: TiaQ&^yov ηηγης Aescb. Pers. 611, cf. h. h. Cer. 99 et Agrippae Virgintm quam inde nomen traxisse Cassiodorius testatur Var. 7, 6 *quod nullis sordibus polluatur\ Quam explicationem tuearis collata χρηyη Κί(9^ηρη ΑΡ. IX 257. Alias nominis iDterpretationes v. apud Jordanium Topogr. I 1, 472 ^n. 96. — Arbores ίίχηρατονς Arcades ηαρ&ένους nomi- nasse testis est Pausanias VIII 24, 7 τίερί cf^ αΰτο χυηάριααοι ηιψύχααιρ — . ιαύτας ούχ ^&iXovOiy ixxomtiv ίζρας του 1.4λχμ€ίίωνος νομίζοντίς' χαλοϋν- ιαι (Γί όηο τωι/ ίπιχωρίων ηαρβ'ένοί,

') Plut. de ΕΙ C. 20 ex. τ« μιγ^νμ^να των χρωμύτων οί βΜ^ε'ις φ&(ί- ρία&€ίί xfu ίξ^οραν την μίξιν όνομάζουΟιν' οΰχοΰν ϊν re fivni xai άχρίπον

d(i ίφ ίίίξ.^άρτψ xni χαθ^ηρφ προύηχα. Huius U8U8 alia exempla dabit Kretschmer KZ. XXIX 466 quem fugit analogia vocabuli ιΐχηρατος qua edocemur non opus esse eius coniectura sane elegantissima scrt. ksliar 'fliesscn' in comparationem vocantjs,

— 236 —

Topogr. Ι 2, 2δ); id. III 20 'nec ingenuum violarent marmora tofum'. ')

Restant Solum Jotvov ρηόνν άχηράσιον , Ssiov ποτόν ι 205 et άχηρατόν τι μητρός άγριας άηο \ ηοτον παλαιάς αμπέλου γάνος

τάδε Aeschyl. Pers. 612 sq. cuius animo fortasse Homeri άχη- ράσιην ποτόν obversabatur. ι 20ο eandem quam adhuc tenuimns interpretandi rationem adhibere propterea dubito, quia param vero simile videtur poetam epiciim — de tragico lubens con- cesserim — in re tritissima vocabiilum proprium quod in hac re quasi suam haberet sedem sprevisse verbumque aliud adscivisse per abusionem huc traductum. Quare hoc uno loco άχηράοιον a χεράνννμι ducendum suspicor, unde Homero αχ«- ράσιον (i. e. άχεράαιον *ά-χ€ρά-τίον) reddi oportere, si recte conieci, sequitur. Quam proclivis ftierit error quo genuinam adiectivi fonnam obscuratam esse siimimus in aperto est; quam alte sit repetendiis, docet Aeschyli imitatio si vere est imitatio, id quod pro certo tamen afiirmare non ausim.

*άχ€ρατος unde *αχεράσιος proficiscitur sine multis prae- termittere licet; auctior enim forma horum participiorum ne ab aliis quidem linguis indogermanicis aliena est.^) *άχέρατος:

αχράτος = άδάματος: άδμητας,

Nec plus difficultatis inest in *χηρατ6ς (άχήρατος) -= ""ί^ηρ-Ι'

τός qiiae est primitiva et regularis forma adiectivi verbalis a

praesenti in -«mo (= ->ί^ω)^) ducti; cf. &ανματά έργα h. h. II 80. 440. VI 34 aJL^) — &αιμαινω (-. "^ανμνίω): &ανματ6ς (^*&ανμντ6ς) = χται'νω aeol. (Meister Diall. Ι 181): χτά-μενος.

Postea haec adiectiva in -αντο- exire solent, ν ex praesenti

(-^ω ^ -αν/ω ^ -aivco) aSSUmpto.

Etymologiam vocum χηραινω άχήρατος a L. Meyero (Vgl. Gr. I^ 278) prolatain (lat. caries) loci supra congesti parum commendant. Cognatum puto lat. sin-cents; verba VaJerii Maximi VI 1, 4 fin. 'ut non solum virginitatem, illibatam , sed

») Cum χ{)νσος dxt-tiaiog dignus est qui comparetur Fraucogallorum U8U8 metallum purum hnergt^ nominantium.

2) Kluge BeitrSge zur german. Conjug. 21. Koegel PB. VII 188 sqq. Moeller ibid. 466. 502. Osthoflf Μϋ. IV 93.

«) Brugmann KZ. XXIV 285. MU. II 210. Osthoff MU. IV 314. Adstipulari neqiieo Bezzenbergero BB. X 72. GGA. 1887 nr. 11 p. 415 sq.

*) (θαύματος non a θ^ηυμύζω (lescendit; unde sequitur huius forraae nuUum usura esse ad iru^ixtdoy Cauer ^ nr. 10, 6 defendendum.

— 237 — etiam oscula ad virum sincera perferret' proxime accedunt ad

graeci ακήρατος usum.

h. h. Ven. 4 sq.

οίωνούς κ ^ιιηίτέίΐς xni d-tjQttc ntivja

*utrum intellegas aves aera pervolantes άεροπβτεις, an a Jove missi, Jovis iussu volantes, ivui σιμοί ut β 182, incertum esse' Baumeister a. 1. adnotat. At qui versus modo exscriptos cum h. h. XXIX 3 sq.

»Juhy oact χί^όί^η aiuy (π έρχεται tJJ' οσα noviov ήά^ οακ JΊωτώkT(Ci

Alcman. frgm. 60 B\ Hesiod. Op. 277

Ιχϋ-νύι μί-y xfti ^^ηραί xcct οίωνοϊς τΐίτεηνοϊς

Empedocl. 106 St.

plurimisque aliorum scriptorum locis^) comparaverit , per- suadebit sibi opinor obtradi poetae notionem a sententia et a

>) Amant hoc genus animantium distributionem hominea, praesertim poetae. Epitheta solent a loco ubi degunt vel a forma externa ducere, non longinquitus repetere. Quae collegi liceat mihi effundere. Empedocl.

St. 252 sq. ix&vOiy ν^ρομ(λα&ρθίς &ηρσί ?' OQiiXixieaaiy td^ τίΊίροβάμοσι χνμβαις, Aesch. Suppl. 967 τη xyujffala miQOvyin xtti ηεάοστιβη. Sophocl. Philoct. 955 ov niriyhy 6ρyty, oudh ϋ^ηρ' όρiιβcίτηy (cf. 1146 ubi οΰρεοίβώτης accusativum esse Schneidewin verissime adnotavit), frgm. 855, 9 sqq. iχ^^ύωy τιλωτφ yiyei , χέραου Ί(τρ«αχ(Χίι yoyfi , otuyoiOi, Eurip. Hippolyt. 1277 sqq. dρfax6ωy axvhtxioy n(λaγ^ωy y oaa τ ε γά τρέφει, frgm.'484, 4 ^ίετε^yi^ y ^ηρας ους ^' αίμη τρέψει, frgm. 27 ψνλα ηόντον X&oyiuiy τ' αερίων τ ε όάμνητκί ηκιόεύματη, Aristophail. Thesxnoph. 46 sq. πτηνών γένη — Ο-ηρών αγρίων τιόδες ύλοδρύμων. Calliinach. frgm. 87 το τ ε πτηνον xai τοΰν S-ccXfiaatj xai ίο τετράηουν ('^ Leonid. Tarent. ΑΡ. ΥΙ 13 =» Kaibel nr. 1104 πτηνών τίτρηηόάων είνηΐίων). Abundant exemplis Α. Palatinae libri sexti epigrammata : nr. 11, 6 ητηνη ηγρότερη νέηοΰες] 14, 2 sqq. β-ηρών ύ^ειονόμων ηλωτών ηετηνών\ 15, 1 sq. είν- αΧίων τετρηπό^ων νηηερίων; 179, 8 8q. πετεινών ύλονόμων τετραηόάων είνηΐίων; 182, 1 ορνίθων όρείων βυβ-ίων] 184 ητανοίαιν ηΧίοιαιν β-ηρσίν έρημονόμοις, Orac. Sibyll. ΥΙΙΙ 364 sq. φύΧη τετραιιύΰων νηχτών τε χηι ορνίθων ηετεηνών, Cf. etiam ΑΡ. XIV 64 = Athen. Χ 456 Β ν. 2 sq. οσσ* έηι γαΐαν Ιρπετη γίνοντηι xai aV αίθ'έρα xni χητά ηόντον. Act. apostol. Χ 12 ηήντα τη τετρήπο^η χηι ίρηετά της γης χηι πετεινη του οΰρηνον (QuintilJan. XII 11, 13 'ut aqua piscibus, ut sicca terrenis, circum- fasus nobis epiritus yolucribus convenit'). Adde ab aliis gentibas petita: 'Ich kunde dicb den Vogeln frei in den Liiften und den Thieren in dem Wald und den Vischen in dem Wasser' et similia apud Jac. Grimm Recbtsalterthitmer 40 sq.; ibidem 44 sq. in aliis iuris formulis velut *Gebot

— 238 -

loquendi consuetudiue nimis alienam, si quis de 'avibus a Jove missis, Jovis iussu volantibus' cogitet, et requiri potius voca- bulum- signiflcatione homerico νπονρανίων πετεηνών Ρ 675

{ονρανι*οις πετεηνοις Batrachomyom. 26 αΐ&ρροδρόμων οιωνών

Aristoph. Αν. 1393) simile. Tale quid lucrabimur si mutatione leviuscula distnsxiag restituerimus quod vocabulum a locativo nominis *dives' (= caelum)^) incipere manifestam est.

Aliter iudicandum videtur de δαπετέος ποταμοΐο}) Neque enim eos recte interpretari arbitror qui δηηετη ποταμον idem esse quod δια%>γη opinantur,^) illis adstipulari non dubitans qui Jovis nomen in hoc composito inesse statuunt,*) ut sit διιηετης ποταμός flumen Jovis iussu et opera decuiTens, non

ix Jiog πεπτωχίός quod eSSet όιοπετής,^) De VOCis potestate

audi E. Curtium (Beitrage zur Terminologie und Onomatologie der alten Geographie. Sitzungsber. Berl. Acad. 1888 p. 1214 sq.) haec disputantem : '(die Flttsse) sind in ihrem Wasservorrath

VOm Regen abMngig und sammtlich διιπετεΐς (ηάντες χοινώς, οτι πληρούνται πάντες άπο των ομβριμων υδάτων Strabo 36), der χείμαρρος aber in VOrzttglichem Grade {νπερβεβληται τους άλλους ποταμούς τφ διιπετης είναι Strabo ibid.)'. Cf. praeterea

Eurip. Electr. 734 sqq.

und Verbot zu richten ttber Hals und Bauch, Geleit zu haben, Glocken- klang, Wassergang, die Fische in den Wogen, das Wild auf dem Land, die Vogel in dem grUnen Wald*. Shaksp. comedy of errors II 1 *There'9 nothing, situate under heavens eye, but hath his bound, in earth, in sea, in sky: the beasts, the fishes and the winged fowls, are their malea' sub- jects and at their controls'. — Peccat igitur Paullus Silentiarius AP. IX 764, 1 sq. adhibito epitheto quod est eeDtentiae iustitutae parum aptum βριαρός: ου βριαρόν itya β-ηρα xai ου riyu noynoy ixO-Cy , ού nτερoy

άγρεύω, At hoc exemplo nolet quisquam Baumeisteri interpretationem defendere. — V. epimetrum IX.

») fuaiftyog -«= *εΰ-άιJεσ-yός (Grassmann KZ. XI 7) quod initio de caelo sereno dicitur.

«) /T 174. Ρ 268. Φ 268. 326. δ 477. 581. η 284. Heeiod. frgm. 241 Rz.

>) Zenodor. qui hoias interpretationis causa διειηετέος scripsisse fertar La-Roche Hom. Textkrit. 226. laxn Earipides in hanc partem gloBsam procul dubio tunc temporis obscuram acceperat Bacch. 1256 (cf. Rhes. 48). Lehmann zar Lehre vom Locativ bei Homer. progr. Neustettin 1870 p. 8 *in der Helle fliessend'.

«) ΈΜ. 275, 9 sqq. Roediger de prior. membr. in nomin. graec. compos. conform. finali 49. G. Meyer BB. I 87.

*) δίοπετίς άγαλμα Eurip. Ipb. Taur. 947. δίοηετης αστ»1ρ Eurip. frgm. 971.

— 239 —

ξηραί ι' *Αμμωνίΰίς ϊύραι

φ&ίνουό' dnnQOaQoaoi

χξκλίίατων όμβρω^ Jio&iy areQtiaai,

Plat. legg. 761 AB otuoq ctv (ai νάπαί) τα παρά τον Jioq νόατα χαταίεχομεναι xat π/νονσαι, τοις νποχάτωδ^εν άγροις τε και τόποις πάσιν νάματα χαί χρήνας ποιονσαι, χαί τονς αυχμηρό- τατους τόπους πολυνδρους τε χαί ευνόρους άπεργάζωνται, Pseudo-

Scymn. 779 sqq. (de Istro)

χειμώη μίν yaq αΰξεται nlηQoύμ€yoς

τοϊς γίνομένοις όμβροιΟίν, iy cf^ τφ S-iQei

κπο της χιόνος, ως ψηαι, τας iπiQQύσftς

των τηχομίνων τε λαμβάνων άεί πάγων

το ήεϊ^ρον ίζίηοιν, ωσαύτως faov (sic locum Meineke refinxit).

denique apud Ovidium metamm. Π 406 Jovem 'fontes et nondum audentia labi flamina post cladem Phaetontis resti- tnentem.' Porro attendas animum ad aliam rem quae com- memoratione non prorsos indigna: διιπετέος ποταμοΐο Φ 268.

326 = Eavd^ov όινήεντος ov ά&άνατος τέχετο Ζευς Ε 434.

Quibus perpensis recte egisse censeo qui in δηπετεος ποταμοΐο Jovis nomen agnoyerint. De forma tamen Roedigero (et G. Meyero) δηπετίος a nomine quodam *^έ/ίσ- ducenti assentiri nequeo. Nam nomen illud σ consona flnitum non Jovem deum, sed caelum indicare videtur. Dativus enim J^ει. qui saepius legitur (CJGr. 1869 ubi Boeckh improbabiliter

Jiji; Cauer* 250, 2 t^ /ίίεί τω Νάφ xai τα Jimva, quOCUm

cf. Carapanos Dodone et ses ruines tab. XXV 1

Πολυξένα τά γεν^) άντι^Οτιτν τοΐ /li{ft) χαί χρήματα ;^)

Jιεtτρεψης CJAtt. Ι 402. 447 col. ΠΙ 53 Bechtel Jon. Inschr. 44b 12 quam nominis formam apud Aristophanem Ay. 1442 frgm. 307 I 471 K. (v. Bergk Mein. comm. Π 1071) [Thucyd. ΙΠ 75, 1] pro ^ητρεψης revocandam esse metrum docet, V. Kopp Eh. Mus. XXXXI 252)^) alium admittit explicatum. NominativTim et vocatiyam huius de quo sermo est nominis in lingaa indogermanica vetustissima discrepantia accentos et formae ita distinctos faisse, ut nominativi diphthongus accine-

>) Joh. Baunack KZ. XXV 243. — μητεν pap. Louvre 68, 1, 18.

*) Scriptum est Ji\ pro eo quod yersus sibi poscit et procnl dubio ▼ersos auctor voluit irrepsit scribenti forma ▼olgaris Ji (pap. LoaTre 68, 1, 6).

*) Non audeo exemplis uti qnalia praebent papyrus Hemi. XX 488 (JiiC), tituli aeyi Romani BCH. ΧΠ 254 nr. 88 ; 256 nr. 87 (iuxta χα^αα- στή^ίον)] 260 nr. 45 (Jtii); 488 nr. 80 (dtiti) etc.

— 240 —

retur i vocali in j semivocalem mutata {*DjSu8), vocativus accentum in i yocalem hac re a mutatione illa vmdicatam retraheret {*Dijm), cuius distinctionis vestigia etiam nunc graecae huius vocabuli declinationi Impressa esse videmus {Zfvq: Zev), notum est Graecos igitur aliquando hoc modo nomen Jovis optimi maximi declinasse consentaneum est:

*/ίίηνς ^' Zevg */^jijv >- Zijy

Jif/ (an *Jjifi? cf. scrt. dyavi ColUtz BB. X 48)

Quam vocativi formam prorsus cum frequentissimis βασιλεν ίππεν conspirare apparet. Qai yocatiyoram concentos alios quoque casus ad analogiam illorum βασιλη/ος βασιλη/ι accom- modatos proseminare potuit: *Jt^/og ut videtur prorsus oblit- teratum, *Jιη/ι cuius dativi deinceps in *^ίηι *Jifi ^ifrtrans- formati tenues relliquias supra congessimus. ^)

Quod yocativo^) cuius usus in sacris procul dubio late

1) Procul habeo ^ιρίΒ^ίμις cypr. quod a ^ίίαί&(μίς dta&fuig (Meister Diall. Π 227) non segregari poterit; Wielleicht Hellenisierung eines un• griechischen Eigennamens' Meister 1. 1. 152 sq. 228.

<) Ipsum *,^ifv erat cam in titulo laconico me detexisse gauderem. Ad epigramma eniin notissimum assen^tum etiam a Pausania Caiier * nr. 14

adscripsit Kaibel propter spatii rationes: *pro ZfC fuerit alia qaam non novimas forma' Epigr. Gr. 743, recte sine dubio, nam duas litteras lacuna haustas esse imago quoque Roehlii fidem facit nec bene nada hasta verti- calis ante lacunam conspicua in Ζ litterae formam quadrat, at optime in /J qualis in KQoyida perspicue legitur. Quas ob causas saspicatus eram coll. Corinnae frgm. 9 scribendum esse /iUv OXvynte; sed nunc lacunam longe alio modo explendam esse didici. ζ ut apud Boeotos sic apud Lacones in mediis vocibus in (Γ<Γ mutari constat (Ahrens Diall. II 95 Q. Meyer « 288 p. 274f όηίό(^6μ(νος Cauer « nr. 8). Initio autem voca bulorum comparet aitnplex d (divg lacon. boeot Ahrens 1. 1. G. Mejer § 260 p. 256) quod ex geminato ortum esse summo opere probablle est ad aJivg cf. — praeter boeot. τά ηηύματα Cauer * nr. 295 et thessal ol ττοΐίαρχοι Coll. nr. 1380 i. % non prorsus itidem comparata — cret TTccyu iuxta Tttya Cauer « nr. 116, 11, Τήρα G. Meyer 1. 1. Hoc JJiv quod quam facile apud -Pausaniam in volgarem formam abire potue rit nemo non videt in titulo illo laconico reponere non vereor. Titv Muellensiefeniuni commendasse postmodo cotnperi (dial. lacon. 64).

— 241 —

patebat tantam potentiae inerat, ut novam ex se prolem gigneret, ηίΐμΐ habet admirationis ; cf. vocativi pro nominativo usurpati exempla apud Brugmannum MU. II 199 adn. 1, ThuiTieyseii BB. VIII 281 adn. 2 {Jwpitei^ ^ *Dieupater) nec non Wheeler Griech. Nominalaccent 50 sq.

Si recte de dativi forma Jisi disputavi, eam homerico oiiniT€og subesse non posse apparet, nomina enim in -svg apud Homerum, si paucissimas comiptelas exceperis, habent dativos sg. nondum contractos, cf. Roehl Qu. hom. spec. 9; id quod Basch I. 1. p. 19 όιειφιλος commendans non satis atten- derat.^) Quare pergo cum Rzachio (Hesiod. Untersuch. 33) Westphalioque (Metrik^ 94) όϊιπετέος inter metricae productionis exempla referre. Nam de ι dativi e nonnullorum opinione vere longo actum est.

Voces eius mensurae cuius sunt quas modo tractavimus etiam tertiam syllabam producere potuisse iam monui; en huius rei exempla!

Inter ixiov et μετεχ/α&εν (-ov)*) eandem rationem inter- cedere liquet atque inter /έργω et /εργα&ον simm.^) Quare cum formae ixlov ίχϊες cett. nusquam occurrant (cf. contra τίω et τίω),*) vocalis ι in μετεχια^ον quoque natura brevis fuisse videtur, quae est etiam G. Meyeri sententia (BB. I 83). Sed explicationem ab eo tentatam ('vielleicht xta&ov aus *κΙία^ον) refiitant ceterae formae Mov Μες et ipsae ex *i:xijov *εχηες natae neque tamen unquam productionem expertae. Varia lectio quae hinc inde emergit μετεχεια&ον Fickio probata (BB. IV 171), si quid video, nullum habet explicatum; unde enim irrepserit ει quod in μετέχει a^ov sponte nasci non potuit*)

>) Theb. cycl. frgm. 3, 3 (Kinkel ep. gr. frgm. I 12) pro Ju βησιΧΓμ quod aliter comparatis Β 169. 781. Χ 16 (Ju ante liquid.) satis defendi nequit possis fortasse reyocare Jifi βασιΧηί\ nisi forte errorem agnoscere praestat imitatoris contra Homeri usum param intellectum inviti peccantis.

>) ^ 52. 714. 77 685. J" 582. 581. α 22.

») Curtius Verb. II» 841.

*) De *Ίί-jω, ♦τ*;•-(ϋ cf. Osthoff MU. IV 12. PB. VIII 302 not. Brug- mann Gr. Gr. § 121. Arcadico rf/ω in Homero non opus est V. etiam quae infra de verbis in -ίω diBputabimus.

') Α radice kei: ki non potait descendere nisi aut *χέ«&ον (ex *xej-' a&oy) aut x*itt»oy (ex ^xijcc&oy). — Fickii qegem' (BB. IX 317 sqq.) nemo- dum certa argumentatione recte se habere demonstravit.

Schulze, Qaaottionei epicae. \^

— 242 —

nescio (cf. contra arcad. τείω ex tzeiaa Joh. Schmidt KZ. XXVn 296). Itaque μετεχεία^ον pro errore scribendi habeo et cum Kuehnero facio ι metri causa productum statuente.*)

άριδείκετος {Α 248. Β 320. λ 540. Hesiod. Theogon. 543 all.) ad radicem όειχ: 6ix trahi solet, quae originatio mihi parum placet quamvis versus Horatiani 'raonstror digito praetereuntium Romanae fidicen lyrae'*) non immemori. Cum L. Meyero (Vgl. Gr. I* 835) malim ad radicem dek in scrt dagas = lat. decus referre et ex *άρίΟ€χετος metiica productione ortum putare (cf. quae dixi de άειχανόωντο pag. 155). Ad- scribere lubet Hesiod. Theog. 532 άριόειχετον viov sc. Jovis quod de Hercule dicitur, de quo Vergilius Aen. VIII 301 haec habet: 'salve, vera Jovis proles, decus addite divis'; cum allo• cutione πάντων άριδειχετε λαών ^382 cf. Ovid. metamm. XIV 832 sq.

Ό et de Latio, ο et de gente Sabina PraecipitTm, matrona, decus'.

Sunt qui άποφώλιος a VOCe ψήλος quae σημαίνει τον απα- τεώνα EM. 130, 51 vel φηλητής (lat. fallo) ducant.^) At haec fallendi notio non apta est versui f 182

Accedit quod ^ 176 sq.

(cJff xai aoi /εϊάος μϊν αρυιρεπές, otfdi χεν άλλως oJJ^ &ε6ς T€vUti, νόον (Γ' ΐΐηοφώλ^ος Ισαί)

Eoryalus, quia ίων χαλος neque tamen ί'ρόων εοιχοτα μορφα (Pind. Nem. III 19) nec γηρνων όμοια μορίργι (Aesch. Prom. 78) quasi i^yy χατα /είδος ελέγχει ut ait idem Pindarus 01. Vm 19, recte bonas expectationes formae nobilitate motas fallere dici potuit, non potuit tamen sine ullo additamento fallax dici. Quare Schrader άποφώλιος magis generalem assumpsisse pote- statem 'nichtig' coUatis μάταιος: lat. mentiri, fraus: frtistra, μελεος *vergeblicli' : lit. melas *Liige' coutendit. Quod fieri

1) Metrice productum censeo etiam Nicandri παραφυάδας Athenae. II 71 D.

*) Similia habent Ovidius Amor. III 1, 19, Martialis IX 97, 4, Ludanus

Soxnn. 11 τοιαΰτά σοι περιβ-ηΟω τα γνωρίαμαια , ωΟτε twy όρωντων ίχαατος roy πλησίον χινηΟας δείξει σε τφ δαχτύλφ ^ουτος έχεϊνος* λέγωχ, At talia Homeri elocntioni mihi non convenire videntur. '

s) Bezzenberger BB. ¥318 eiusque immemor 0. Schrader KZ. XXX 466.

— 243^ —

potuisse non nego; quamquam mihi praeplacet alia inter- pretandi ratio*) praesertim versu | 212 commendata:

\ΰύί ψυγοητόλ€μος.

Verba enim ονχ άποφώλιος ηα nescio melius illustrare quam ipsius Homeri locatione adhibita Ρ 152: πολλ* όφελος γενόμην sc. patriae et genti; cf. praeterea Theocrit. XVII 35 όφελος μέγα

γειναμένοισί (opp. Eurip. Heraclid. 4 πολεί τ άχρηστος). Homo,

ου οφβλός τ*, est quem nos dicimus 'kriegstilchtig' Theocrit. XIII 18 (de Argonautarum expeditionis participibus) Xenoph. Hellen. VI 2, 23*); opp. δε^ος άνήρ de quo audi Theogn. 102

t/ d* ίστ όφελος δειλός άνηρ φίλος ών;

^ 176 νοον άποφωλιος (de Euryalo qui verbis procacibus in Ulixem invectus erat) idem fere valet quod τον όφελος έατιν ουδέν Herod. νίΠ G8 ex. vel ut verbo utar abiectiore 'Nichts-

nutz'.^) Ad λ 249 ουκ άποφώλιοι ευναι ά&ανάτων — pariunt

enim mulieres quibuscum dei concubuerunt — cf. Maneth. Α 49

ατειρώδείς γηρ taoty ίίχρήια τ' ωάΐνουύιν.

ε 182 ονχ άποφώλια /ειδώς (= das Ntttzliche (Passende) wissend) is recte dicitur qui quod cuique occasioni et rerum condicioni accommodatum est scit loqui et agere. Quae cum ita sint, άποφώλιος a voce όφελος bene repeti posse opinor collatis Eurip. Suppl. 239 ανωφελείς et Soph. Antig. 645

άνωφέλητα τεχνα.

Nec forma prohibet ne hanc originationem amplectamur.

Ut enim iuxta το τείχος 6 τοίχος, το γένος 6 γόνος, ita iuxta

το όφελος olim ίπ osu fiiisse nomen qaoddam ο *οφολος sumere licet, unde descendit productione paullulum deformatum (*«7γο- φολιος) άποφώλιος. Inest tamen aliquid diflicultatis in vocali ω, cuius loco ov expectamus. Forsitan rhapsodi *άποφουλιος primarium in, formam nunc volgatam detorserint analogia adiectivi άνεμώλιος (μεταμώλιος?) commoti cuius notio non nimium distat.

^) (^ηοφώλίος ex ctno et όφελος compositum censent L. Meyer Vgl. Gr. II 449. 1« 288. BB. VII 314 (abi tamen dubitat) Fick Odyss. ad ε 182 ρ. 93.

<) Apud rerum scriptores iixQdog άχρηστος de militibus ad pugnam inutilibus (Rehdantz ad Xenoph. Anab. Υ 2, 21). γ^ροντ' αχρεϊον Eur. Herc. fur. 42.

') Oppos. χρήσιμος Sopb. Ai. 410 ubi v. Schneidewin-Nauck (Plaut. Bacch. frgm. 1 ^Quibus ingeniam in animo utile est').

16*

— 244 —

Ne forte *6φολος alias mtermortuum, in solo nomine deri- vato et coraposito servatura esse mireris, simile exemplum apposuisse non ab re erit: notissima vox e^t ηονος cuius gemella forma ro *πενος tantum in ΠεΡεσ-της (cf. Όφελεστης θ 274 Φ 210. ^Ορέστης) aetatem tulit et praeterea leve vesti- gium adiectivi δνσπονος flexioni homericae ε 493 όνσπονεος im- pressit, qui genetivus ex δνσπονον et *δνσπενεος quasi conflatus

est. Cf. etiam adiectivi άμορφος SUperlativum αμορφέατατος

et Hesychii αμερφες unde illi formae lux demum aspergitur.

έυδειελος, apud Homerum insularum epitheton ν 234 /? 167 1 344 all., compositum videtur cum adiectivo δεεΧός (i. q. φανερός) Κ 466 a radice di^) suflSxi -ελός^) ope derivato. Formam

*) Radix eat defA: rf?, dt. Cf. <f^«-To; Hesychii Λ«λ«?• φανε^ύς; ^ciiloy' διάδηΧον (i. e. δέαλον Μ. Schmidt KZ. XII 221). άηΧος (-= *o(j- ηλος) dor. (Ahrens Diall. II 151) ion. att. (ex *άή€λος repetit Wheeler Oriech. Nominalaccent 65). αρίζηλος de quo perperam Bekker HBl. I 291 ^ *ίίρί-ά^-ηλος (cf. Hesiod. Opp. 6 ηρίζηΐο^ μινύ&ει xai άδηίον κΊξει). *Αριδήλα: άρίζηλος = δείχηλον β-έαηίον ύχρίηύτηίος προηέτηλος Hesych. : iit δήλος χαμαίζηλος i. e. *χαμία-γ^'-ηλος ^hiinii vivens' (rad. yi in βίος, ζη-) quod vocabulum a plantis ad alias res τc<ne^yf(ς γηίνας ευτελείς et ad homines eiusdem notae translatum videtur. — Obiter moneo Β 318 ίίρί- ζηλον corruptam esse ex ^ιζηλόν:

rby μίν ^ίζ'/λόΐ' ^-ηχε^ Θ'εος οςτιερ ^ψηνεν.

λάημ γάρ μιν ί&ηχε Κρόνου ηήίς αγχυλομήτεω. Couiecturam nisi fallor ut monstravit sic comprobat ν 163

ος μιν λίίαν i^ηxε χαί έρρίζωσεν ί^νερ&εν. Est enim ήιζηλον &εϊναι, \, q. ριζώσαι.

2) De suffixo cf. /είχελος στυ<^Μς scrt. capald tarald Smyth Diphth. /•;/ p. 15 et δείλός i. e. *δfεjελός =* δ/εελός quae forma soluta omnibus fere locis Homero reddi potest et debet: Α 293. Ε 574. yi 441. 452. 816. 77 837. Ρ 38. 201. 443, 670. ^ 54. Τ 287. Χ 31. 76. 431. Ψ 65. 105. 221. 223. £i 518. 525. ε 299. t 65. χ 431. λ 19. 618. μ 341. ξ 243. 361. ο 408. α 389. ι; 1Ϊ5. 351. φ 86. 288. Refragantur soli tres versus: ;^ 351 et Φ 464 (qni sunt in carminibus recentibus de Martis Vencrisque amore et de deorum certamine), A^ 278

^y^^ 0 τε δειλός (ίνηρ ος τ' άλχιμος έ^εφαάνβ•η qui vel propter digamma neglectum corrigendus est:

^vih'* ος τε δ/εελος ος τ' αλχιμος έξεφαάνΘ-η» Sic Nauck; perperam Hoehl Qu. hom. spec. 41. δειλός ictum semper fere in secunda syllaba habere obseryarunt Roebl 1. 1. p. 41 et Smyth 1. 1, 45, hac obseryatione tamen alter nibil, alter pessime {δ/ε(σ)ίλός, sicl) usus. In δεινός (= δ/ει-νός Ahrens Diall. I 59, 36. Cauer C. Stud. VIII 250. Blass Ausspr.* 28 not. 57. Prellwitz dial. thes. 29. Meister Diall. II 96 sq.; errat cum aliis Hinricbs Gr. Epigr. 419**) ει apud Homerum saepe ictu eflfertur.

— 245 —

€νόη(λος quominus subesse existimemus , impedit ει vocalis, quam errore aliquo των μεταγραψαμένων post Wilamowitzi disputationem explicare non iam licet. Neque omnino constat talem formam {^βηεΧος) recte se habere. Quam ob rem pro- ductionem metricam agnoscamus oportet. Epitheton ευδεύΧον (= ενόηλον Bodenheimer de hom. interpret. antiquissimae vestig. Argentor. 1890 p. 50 sq.) insulis aptissime indi docebunt inter se comparati loci Ps. Scymni 258

χαιύμενΐζ qfUyiTftt γαρ ^ξ αΰτης (sc. Ίερας ytjaov) tmvqu dno αια^ίωμ εϋδηλα nicat πλειόνων,

Pindari frgm. 87 av τε βροτοί JaXov χιχλησχοισιν , μάχαρες

ό* cv ^Ολνμηψ τηλεφατον χνανεας χ3^ονης αστρον, Horatii C. Ι

14, 19 sq. 'nitentis Cycladas' (ubi ν. Kiessl.) c. III 28, 14 'folgentis Cycladas'.

Modo secundam modo tertiam syllabam producunt μα/εό-

μενος de quo illferius agam et ^άηερεπιος {άηειρεσιος αηε- ρει'σιος),^) *άπερεσιος 'infinitus' descendit a quodam *ά'περ- ετος (rad. περ quae COmparet in πεΐραρ *Grenze' άπειρος -=

*απερ}ος supra pag. 116).*) Nisi forte vitium latet et poeta

VOluit i 118 αίγες ά/ειρεσιαι , τ 174 πολλοί ά/ειρεσιοι, λ 621 οιζνν ά/ειρεσιην ; ά/ερεισι* άποινα, ά/ερεισια /εδνα, ά/ειρεσιος (= *ά/ερεσιος) ex ^ά-^ερε-τος {^άρρητος άσπετος); cf. Hesychii άνεί-

ρετον απαραίτητον quod interpretamentum recurrit in glossa

άειρον {-^ *α/ερ]ον supra pag. 116 n. 4), ανειρεσιαν' πολλην ονσίαν.

In vocabulis quae ex quinque syUabis vere brevibus con- stant media producitur; cnius rei praeter illa μετεχία^ε Π 685,

αποφώλια άριδειχετε άπερειαια {ά/ερεισια?) quae a μετεχία&ον άποφώλιος άριδει'χετος άπειρεσιος divelli noil potuerunt, duo

habeo exempla, quorum alterum certum iudico, altenim per- quam dubium.

Eadix xfi praeter formas mediales χεί^μαι cett. progenuit verbum activi generis ope suflixi -o- formatum quod ab illis accurate distingiiendum est: *χε]ω ciiius imperativum *χάχχε]ε dorice contractiim asservavit Hesychius χάχχη' χόπρος η χά&ενόε, Ααχωνες, quam fomiam Voss rectissime ex *χάχχεε repetiit.^)

1) Herzog Untersuch. zur Bildungsgesch. etc. 189.

*) Paallo aliter poteris (non debebis) explicare yniat; ίΐηει^^εαίην γ 58 (quam quis propter vastitudinem transgredi nequeat): rad. 7n{i«. Cf. γκΊην fintiQitoy supra pag. 116 n. 3.

3) Lobeck Rhemat. 14. Ahrens Diall. II 201. 308. 346.

— 246 —

Praeter hunc imperativum praeseiitis etiam aoristum futurmn perfectum activi verbi cognita liabemus.

Ut a perfecto ordiar, Hesychio pro χΗψ' τε&νηχεν errore sublato haud insolenti restituas xetxs i. e. χ^{χε)ιχ€' τβ&νηχεν, De corruptela cf. TETIMAHEl Dittenberger Sylloges nr. 331 (i. e. τετιμάχει) ; *) de glossographi explicatione τέ&νηχεν

V. Sophocl. Antig. 1174 χα/ τις φονεύει; τ/ς J' ο χε/μενος ;

λέγε, Ovid. metamorph. XIII 178 *per me iacet inclutus Hector'. Lucian. meretr. dial. 12, 2. Heliodor. Aethiop. II 4.

Ut a praesenti χε/ω aoristiis εχεν{σ)α et futurum (= aor. coni. Brugmann MU. III 20 sqq.) χεν{σ)ω descendunt, sic a praesenti *xεjω proficisci possunt aoristus εχει{σ)α cuius in- flnitivum χεΓαι' χοιμη&ηναι ab Hesychio s. V. ορεσχ(όοισι — quem locum indicavit Lobeck Rhem. 14 — , χαχχειαι' — {χατα)χοΐ' μη&ηναι ab Hesychio et Apollonio Soph. 94, 15 memoriae traditum gi^ammatici [excipias tamen Fickium GGA. 1881 p. 433] solent negligere et futurum (= aor. coni.) χεέΙσ)ω et inde cor- reptione natum χεω (: praes. χεω = fut. χεω: praes. χεω) cuius participium Homerum frequentare notum est.

χαχχειοντες εβαν Α 606 all.

Χομεν χειΌντες S 340; Sim. ξ 532. α 428. τ 48. ψ 292. ορσο χεων η 342.*) Cum homerico ϊομεν χειΌντες cf. Aristophanis Uvai χα&ενίήσοντας

Eccles. 419. Desiderativum huius verbi erat xf/ω quae forma nescio qua ratione orta^) notione desiderativa fungi videtur τ 340 (ubi tamen coniunctivus aoristi non minus aptus est) et

1) Simile vitium latet apud Photium lex. s. v. ηέψηνας' lo εΐρηχας MtynvOQog (frgm. 1055 III 260 Kock) ubi ex Aristot. metaphys. Γ 7. 1012 a 16 (ρίποτιεψυχεί' i. e. -ηέψηχεν ν. Bonitz comm. 215) restituas πέψηχας, Uterque locus sese invicem tutantur. Perfectum verbi ψάναι. ηέψηχη apad grammaticos deest.

3) χείοντες χέων praesentis esse etiamnunc tenet 6. Meyer * 499, 4 p. 442; futurum agnoscunt Brugmann qui falso ad χείμα^ refert, Joh. Scbmidt KZ. XXVII 295 (*ex *χεισ/οντες\ unde tamen x^ioy fieri potuisse non puto). Neglegunt infinitivum xiicu. — βείομία X 431, quod ex *βείajoμaι ducunt Osthoff MU. IV 37 not. 1 Joh. Schmidt 1. 1. 296, pro aoristi *(βει{α)((μην coniuiictivo accipere praefero propter βέομαι Ο 194. βέϊΐ Π 852. Λ 131. — βϊόμεσ&α h. h. 1 528 ex βεόμεσβ-α ortum vocali ad verbum βιόω assimulata. — Perperam Fick II. p. 87 ad Π 852; ρ. 232 ad X 431.

«) Cf. Wackernagel KZ. XXVIII 144 sq. An aliter explicandum? όραοω: ^imadw = fut. χείω: χ. χ =^ *χειείω uiide nasci potuit alterautra ex syllabis paribus dempta χείω.

— 247 —

certias & 315 ubi κηέμιν idem fere est atque i^eXtip ενδιιν (ν. 316. 337) s. ενχεσ^αι ενδειν]^) cf. Buttmann Gr. § 95 adn. 20. Aoristi coniunctivum ut par est vocali correpta inesse σ 419

vero proximum est, quandoquidem οφρα rarissime cum ind. fnt. iungitur.

Praeter aoristum ixeia (futur. χ«ω) erat olim alter in usu productione illa cuius aliquot exempla supra habaimus (pag. 98 σηαί ερηαι) insignis: ""έχηα (-== *€χηισα)^ ad quem Aiturum (= coni. aor.) pertinet χηω ab Hesychio nisi fallor forte fortuna servatum. Inter χαταχερχνονται enim et χαταχη-

λονμενον legitur glossa corrupta χαταχει'ση* χαταχλη^ειση qua

aliqaam verbi χείμαι formam respici intellexit Schowius qui contra ordinem scripsit χαταχειστι' χαταχλι&ήσυ.^) Mihi potius

χαταχείαη ex χαταχ^^ς i. e. χαταχηεις natum yidetor^) qua

0 Apud Lacianum (deor. dial. 15 ex.) qui eandem de Veneris Martis- que amore fabulam narrat Apollo iocans dicit (ΰξαίμην άρ ftviog 6 ζυλλη- φ&ηαόμζνος (2νηι quorum verborum sententia non longe abest a desi- derativi χαέμίρ quod ^ 815 agnoscimas potestate. yOv. metamm. IV 187 (in eadem re) 'aliquis de dis non tristibas optat sic fieri turpis'.

') Etiam xtUti xaraxfiut xiioyteg χαταχείομίρ quae ipsi aliter expH- cavimus licet e *χηί(ΐ χήοντες χαταχηομιρ sublata depravatione qaa nuUa frequentior est repetere; at mutatione Don opus est in formis quae per se Dihil habent offensionis.

*) Ordine credere vetamur glossam Heeycbii spectare ad Aristoph. Pac. 1331 xmaxiiatt. yel ad Platon. Sympos. 213 C xataxtiau,

^) Litterarum transpositio in codicibus sat freqaens (v. c. ανναρίσχει Kirchho£ni Β Eurip. Iph. Aul. 694 ex αυνιοχάνει corruptum; Callimach. epigr. 46 ed. Wilamow. ονχα&ημας = οΰχ ημαί^ης) ne a titulis quidem abest: Cauer « nr. 204, 9 ^ψιορχίμιοι i. e. 4ψιο^χέθίμί\ nr. 121D. 19 ν^μο- νηιαι, i. e. ν^ομηνίαι, Kaibel nr. 932, 10 efiaaoe i. e. ipoaat, Maxime memorabilia sant duo alia exempla Archaeol. Zeit. 1874, 1 seq. — Bergk PLGr. III* p. 696 nr. 30 Α (in vasculo qaod Duris picturis decoravit) ΜΟίύά μοί difi Σχάμανόρορ έύρωρ Αρχομαι, aiivaiv,

ubi ^αψι esse αμψϊ omissa littera y (μ) quae temere addita est in extremo ▼ocabulo αΊίν^ερ, vidit Michaelis' (Bergk). Rh. Mus. (1848) N. F. VI 393 sq.

a) ΕΎΧΕΡΟΣΕΠΟΙΕΣΕΝ ΗΟΡΓΟΤΙΜΟΗΥΙΗΥΣ

b) ΕΥΧΕΡΣΕΠΟΙΟΕΣΕΝ ΗΟΕΡΑΟΤ1ΜΟΗΥΙΗΣ

, ubi vides ο in nomine Εϋχ€ίρ(ο)ς errore omissum perperam in medium verbum inol(o)nafy inculcatum (cf. tamen Klein * 72). V. etiam Bechtel Inschr. jon. Dial. nr. 70. 125. Talia in tempore memoria tenere interdum non inatile erit; quod si fecisset G. Meyer non improbasset Wilamowitziam I.

— -248 — -

forma introducta et series litterarum in integrum restituitur et interpretamentum χαταχλι&ησυ recte se habet. *)

Superest imperativus χαταχπετε η 188 σ 408 de quo quid iudicaverint viri docti videas ipse apud Ebelingium s. v. Cum aoristi notionem {χοιμή^ητε schol.) forma excludat et prae- sentis notio sententiae loci prorsus satisfaciat (^Geht heimwarts wieder zum Ausruhn' Voss),^) mihi quidem pro explorato est χαταχεύτε laconico χάχχη acciiratissime respondere et ex *χατα- χεετε metrica productione ortum esse. Erit fortasse qui prae-

senti χει'ετε (pro *χεετε) ι VOCalem ex aliis formis χεΐμαι χεΐται

cett. denuo insertam esse coniciat, at hoc apud Homernm ne in χεαται quidem aut in coniunctivo xffr«t factum esse —

quibus activum χεω multO longius a χεΐμαι χεΐται cett. ut

forma prorsus alius ordinis distat — infra videbimus.

Si poeta cui Μ 179 debetur re vera άχαχήατο dedisset^ η ad nostram memoriam non minus intactum perventurum

fuisse probabile est quam βεβληαται χεχληαται πεφοβηατο Φ 206

(πεπονήατο Antim. 52 Kinkel fr. ep. I 292. πεπονειατο tamen Αρ. Rh. I 752) quae mutationem illam in imico εΐαται {εΐατο) conspicuam integra effugerunt. Huic discrepantiae inter άχαχειατο et πεφοβηατο intercedenti etiam Kuehnenim (P p. 547 in.) Curtiumque (Verb. I^ 351) aliquantum momenti tribuisse video, cum Mahlow (AEO 14) Christ eam nihili fecerint. Si άχαχειατο revera genuina lectio ftierit et ab ipso profecta poeta, metricam productionem agnoscere non dubito: f. pr. ^άχαχεατο accurate respondet participio άχηχε μένος a Wilamowitzio iniuria solli- citato (Phil. Untersuch. VII 326) et 3. pl. άχηχε[δ)αται, άχη-

χεμενος: *άχαχεατο = άρηρώς: άραρνια ; rad. est ΰχε: αχε

(= λ;;^; λ«^), cf. got. og-an ^fiirchten'. η terminationis (pro ε) ab huias perfecti flexione vetustiore haud scio an omnino

Gr. Antiqu. 492 b 9 pro ΕΙΙΟΕΙΣΕΝ ί;ίοίηα(μ commendantem (Herr Pro- fessor V. Wilamowitz-Moellendorff u. die griech. Dialecte p. 19 cf. etiaro Gr. Gr.» § 72 p. 88). ^noir^oey iure receperunt Roehl et Cauer * nr. 487.

>) Ad defendendam couiectnram meam num forma βήομαι χ 431 (-=: *βηίαομίαΊ) uti liccat, mihi vehementer dabium est post ea quae dispu- tavit Ludwich Aristarchs homer. Textkritik I 479 ad locum.

«) Cum imper. praes. χαταχείετε cf. etiam imperativi perf. (^ praes.) xccTttxfioo usum Aristoph. Lysistr. 948 (^ 904 xnTttxkiytjd-i; v. 920. 925). Plato Sympos. 175 D. Alex. frgm. 251 II :'89K. nQOaxeiao Aristoph. Vesp. 142. — χίω praes. est xai^tviifiy *iacere'; xfifu aor. χοιμη^ηνα^. Futurum χείω utriusque notionis compos.

— 249 — alienum fuerit : nam pro άχα/ησ&αι Τ 335 6 806 facili negotio

SCribere possis άχαχεσ&αι, η 16 nunc recte άχαχο/με&α

legitur. & 314 qui est in Demodoci carmine de Martis Vene- risque amore quod complura recentioris aevi indicia prae se fert, τ 05 in versibus qui cum antecedentibus pugnant et alios loco movisse videntur (Wilamowitz 1. 1. 50), ψ 360 (in Odysseae fine) de recentiore origine suspecti sunt, ut formae άχύχημαι άχάχητο quas illi tres versus exhibent in censum hic omnino non veniant. άχαχη μένος denique aliorsum spectat, factum ope suffixi -ημενος cnius vestigia pauca servata sunt:

χιχ-ήμενος pag. 126; όα-ημεναι' έμπειροι γνναίχες Hesych. ;

άλιτ-ίιμενος^) quod perperam a verbo quodam άλιτεω ducitur sola Hesychii (ηλιτήσας?) et Orph. Argon. (647) auctoris fide innitente; όεδοχημένος quod Ο 730 ea notione utitur (^erwartend') qua apud probos scriptores nimquam άοχεω, frequenter δέδεγμαι perfectum (velut J ΙΟΊ. Ε 238).*) Formam primariam igitur censeo ftiisse *δε-δεχ'ημένος quae ο vocaJem assumpsit ex ana- logia verbi δοχενω quod supparis est potestatis (cf. .v. 1. δεδο- χενμενος Hes. Scut. 214). Participia quae cadunt in -μένος cognata sunt cum nominibus in -ηιβη- exeuntibus *) : -μένος:

-ημενος = δαι-μων^): δα-ημων; cf. praeterea μαχ-ήμων, άλιτ- ημων Ω 157. 186; '^δε-δ^ε^-ημων = δειδημων, εθ'ημων' έμπειρος

σννή&ης Hes.*) Quid sibi origine voluerit haec vocalis η ante terminationes accessio, et quibus condicionibus locum habuerit, ignoro; licet tamen monere simile quid in futuri formatione (-σω: -ήσωΥ) accidisse et fortasse in perfectis

activi generis: χεχαψηοτι {χέχηφε* τε&νηχε Hesych.) τεηημενος

τετιηώς (rad. τι = SCrt. cai ΚΖ. XXVII 425) βεβαρηώς hom.

CUi postea βεβαρημένος SUCCrevit χεχοτηώς (cf. χοτέ-σσεται etc.)

χεχαρηώς hom. {χεχαρημενος χεχάρηντο χεχάρηχα pOStllOin.

ad similitudinem participii χεχαρηώς novata?)^) .ρ^^αδη-

0 Radix est άλειι: αλοιτ: «λ*ι ((ηυ-ρός; aliter Fick ΚΖ. XXU 98). Cum ίίλιτ-η{}ίος cf. Nauck trg. frgm. adesp. 234 λ^τη\ίa &c(iXoy (Hesych.) = Ιχτηρι &αλλφ Eurip. Suppl. 10. Ια-τρός: Ια-τή{ίίθς = ίίλιι-ρόςΐ χ. χ = ίίλίτηρίος.

'') προσδοκάω nec simplex ( (fox/; aci Hes.?) mc genus medium habiiisse videtur.

η Ebel KZ. I 295 not. Brugmann KZ. XXIV 24. MU. II 184 sq

*) De δ((ίμων = (ϊuημωy V. quae dixi KZ. XXIX 261.

*) π(φυτευχ-ημεν infin. perf. tab. Heracl.?

•) V. infra libr. III in μάχομαι,

') χεχίζρήοω -οομία fatura sunt aoristi reduplicati χέχαρον -όμην.

— 250 —

κότ« CoU. 147838 (ex */€-/αί-η6τα) τετνχηχως Ρ 748 (ex

*τετνχηως) unde postea perfectum τετνχηχα originem traxit (τετνχηχε χ 88 qui versus factus est ad exemplum laci Ρ 748) ; cf. λελαβηχός λελαβηχειν (Herod.) CoU. 333968. 59.') Paullatim

participio άχαχημενος aliae formae Velut άχαχησ&αι άχάχητο

cett. affictae sunt, quibus tamen recentiores demnm rhapsodi utuntur.

Elisione nihil miltatur in άηερειΌια (ά/ερεισια?)., cf. άπε- ρε/σια fsSva Π 178 et άηερεύη* άποινα Α 13 all. quae tertiae

syllabae productio in vocabulo vere quadrisyllabo esset ille- gitima. Cf. etiam άριόε/χετ άνάχτων Hes. Theogon. 543.

Si qua in voce syllabam longam tres pluresve breves insecuntur brevium tertia producitur. *)

αντοχοωνος Ψ 826, vocabulum dubiae interpretationis, videtur compositum ex uvro- et χοανο- (Gusseisen) *) cuius

*) lat. cad-Hver «« το π (πτωχός f το πτώμα apud sequioree saepe =« cadaver^ velut Mitth. Arch. Instit. Athen. XIII 243 nr. 24. Kaihel nr. 326.

*) In verborum tamen decliDatione hanc productionem vetusti epici summo opere evitarunt; nam Hesiod. Op. 241 pro

οατις dXnQniyti xai {ίτάύθ-αλα μηχαράκται ex Aeschiois Ctesiphont. § 135 scribendum est

ος xey fiXnQteiyf] xai (ίτάσΟ-αλα μηχανάαται 8. μητίάαται. V. Kuehner ind. verb. s. v. μηχαναω, Nauck Mel. gr. rom. IV 164 sq. — Kecentiorum exempla coUegerunt Lobeck Rhemat. 185 et Nauck 1. 1.

8) ηόπανον loayoy G. Meyer * § 10 p. 9. αυτός *8olus' inde ab Homero (v. Nauck ad Sopb. Oed. Col. 1155. Rehdantz ad Xenoph. Anab. IV 7, 11. Stallbaum ad Plat. Phaed. 6:iC. Fr.-Hiller ad Theocrit. V 85) cuius U8U8 exempla per omnes fere scriptores dispersa inveniuntar nec absunt a titulonim elocutione; v. van Herwerden testimonia lapidum 45 8. V. αυτός quem fugit CIAtt. I 257 — Dittenberg. Syllog. nr. 18, 50 sq. («i'(fe τώρ nolimy avir^y n^y dπaqχrfy ίίπηγαγον y inter quas primo loco recensentur M[€]&toyatot , de qm1)U8 cf. CIAtt I 40 = Dittenb. nr. 32, 29 sqq. iχειρoτόyη<5εy 6 άημος [Mε&ωyaίov]ς τ(kεiy [oao]y τ^ζ &(φ απο του φόρου iyiyyflto — , του (f^ α]λλου €ίτ([λ(ϊς €l]yai), Locos aliquot con- gessi maxime memorabile8: Ε 880 αΰτος iyeiyao ^ h. h. Apqll. 323 οίος τexi€ιy» Aeschyl. Choeph. 752. 749 aΰτ6y ^ μoyoaτιβη, Aeschin. Ctesiph. § 72 ποίεμεϊν αυτούς ^ § 70 ex. μόyoί πoλ(μηaa^μey. Theocrit. II 89 sq. αυτά dk λοί/τα όατί^ Λ' ης xai άέρμα TV 15 8q. αΰτα ΧίΧειπται ταίύτία '^ Callimach. h. Cer. 93 άαλαίφ ίy(ς τε xai όατέα μώyoy ^l(nf&(y, Theocrit. XVIII 12 eSd(ty aΰτoy (χρηρ τυ ~ Sapph. frgm. 52, 4 Β.* ^γώ &€ μόya χα&εύάω. Asclepiad. ΑΡ. VII 500, 3 sq. (in cenotapb.) ίμ^ μ^y xai νηα xai έμπορίην χί(χος Εύρος uiXsaey, Εΰίππου αΰτο Κλειπτ^ Oyoua '^• Kaibel nr. 230, 1 OL•yoμa μoΰyoy (χα aitiXa, Uye, σώμα ^€ πόyτoς (v, etiam nr. 338, 1). Theocrit. X 19 sq. τυφλός (Γ οΰχ αΰτος ό Πλούτος, dXXa xai

— 251 —

α breve fuisse et analogia docet et e. gr. Hes. Theog. 863 χοόνοιο. Diectasi quae dicitur nunquam secundae syllabae quantitatem vere mutari constat, ex quo L. Meyer hanc rem (KZ. X 45 sqq.) scite tractavit. Scribendum duco pro mea de diectasi sententia — accedo autem in universum Wacker-

nagelio (BB. IV 307) -— σόλον αντοχοάνον,

Hesiod. Theogon. 287 legitur τριχεφάλον Γηρυονηα ex.

vers.;^) quod habet adnotante Koechlio *praeter cod. Flor. Α [saec. XVI] et fortasse ν [cod. script. manu Demetrii Triclinii 1316 — 1320] solus margo cod. F ab aJ. man.' τριχάρψον hoc loco non minns ex coniectura fluxisse apparet quam v. 312 πΒντηχονταχάρηνον quod Tlor. Α et fort. v' pro ceterorum

πεντηχονταχεφαλον S. Όχεφαλον*) exMbent. Testibus Strabone

ώφρόντιστος 'EQiog ^ Nicet. Eugen. 5, 219 "Ερως dt τυφλός, οΰ γαρ ό Πλούτος μόνος quem locum indicant Theocriti interpretes. — ηΰτοί γαρ 4αμ(ν *wir sind unter uns' Aristophan. Acharn. 504 (spectabant enim soli Athenienses; cf. Lycurg. Leocrat. § 14 h ύμΐν αΰτοϊς opp. η αρά ηαύί τοίς "Ελληαιν; sine caasa Nauck Μέΐ. gr. rom. II 459 ci. (ίατοή Thesmophor. 472 (Xenoph. Cyropaed. VIII 4, 2) Platon. Protagor. 309 Α ώς y' iv αϋτοΐς ήμιν βίρηο&αι, Hipp. min. 363 Α ϋίλλως τ€ (ηπ^η χαΐ αΰτοι λ€λ^ίμμ€&α\ antea enim όχλος ηολνς ^vdoy ην, nunc vero ίλάττους adesse comperimas 364 Β. AHas dixit (ηιιόη γι μόνω (ύμέν Menexen. 236 D Alcib. Ι 118 Β (Cicero de divin. II 28 'sed soli eumus') vel inu6q xai μόνω τυγχάνομιν όντε Clitoph. 406 Α (qualia suspectavit Cobet VL.> 111). In compositis habes enndem usum: Semon. Amorg. 7, 76 άηυγος αΰτόχωλος »- ^ganz beinern, kndchern^ (^ Plato frgm. 184 Kock I 652 αχιλίίος άηυγος χαλάμινα οχ4λη φορών), Soph. Philoct. 35 αύτόΐυλόν γ* ^χηωμα, Platon. Menex. 245 D Athenienses αΰτοέλληνις dta το ιίλιχρινώς dvai "Ελληνες xai αμιγείς βαρβάρων all. αϋτοχόωνος igitur αόλος qni solo ferro constat aliis rebu8 non admixtis. Saepissime apud RonianoB (inde a Plauti aetate Rud. 205) 'solus' est de Uocis agris antris silva litore rupibus' (^solis in rui)ibu8' Vergil. -ecl. X 14 ^ Μ αηιλάδεααιν ίρημοις Callim h. Del. 243. *8olo in litore' Verg. Georg. IV 465 -^ ^ρημαΐην άατιβον ήιόνα Antipat. Sidon. ΑΡ. VII 745, 2). Menandri την ^ρημίαν Terentius interpretatar 'solum locum' frgm. ?9, 1 III 15 Kock. Similiter μόνος Euripid. Androm. 1221 μόνος μόνοιαιν ^v άόμοις άναύτρέψΗ. His exemplis fretus verto Alcae. frgm. 5, 2 sq. τον χορύφαις iv αϋταις Μαία γέννατο Κρονίΰί^ μιγίιΟα 4η solie montibus'.

αυτός *8olns* segregaverim ab αυτός Mpee'. αύ-τός (8olu8) descendere videtur a praepositione au (= άηό pag. 60 n. 1). Aliter iudicat Brugmann Problem 99 not. 1.

») τριχέψαλον firraant Said. 8. v. Κυνοχέφαλος, schol. Aristoph. Eqn. 416. schol. Arietid. III 547 Dind.

*) ηεντηχονταχίφαλον habet schol. Sophocl. Trachin. 1098.

— 252 — .

Harpocratione Stephano Byz. narravit Hesiodus de Μαχροχε- φάλοις (frg. 86 Rzach).^) In attico epigrammate (Eustath. ad II . 1353, 8; v. etiam Aristoph. fr. 553 Kock) quod Meineke vetus esse iudicat, Bergk (ad Solon. frgm. 13, 11) ad Pisi- stratidarum saeculuin rettulit, extat versus hexam. qui incipit ex verbis Έρμη τετραχέφαίε (Naber ad Phot. I 211 n. 10). Eubuli hexam. frgm. 107, 10 II 201 Kock habet άμφιχεφαλος. Orph. Argou. 976 Hermann Heynium et Schraderum secutus

τρισσοχάρηνος pro tradito τρισσοχεφαλος dedit. Vides igitlir

quam bene munita sint a traditionis auctoritate Hesiodi τρι- πεντηχοντα- Μαχροχεφάλος quae cur fiirca expellere quam α in his ob necessitatem quandam metricam productum statuere malimus,^) iusta non est causa. τριχ€(ραλος ad aJiornm compo-

sitorum qualia SUnt πεντηχονταχεφ. Μαχροχεφ, τετραχεφ. simili-

tudinem accommodatum videtur; expectamus enim potias

τρϊχείράλον,

His dudum perscriptis Rzachu Hesiodum inspexi: miror quod editor 'a longiim collato sanscritico kapdla optime posse explicari' sibi persuasit ad Theogon. 287. Nihil addideram — ut eventus docuit parum caute et verborum iiisto parcior — de hac etymologia quam penitus explosam esse inter peritos existimaveram , ex quo Fick χείραλή χεβλη ex *χεφαλά natum ab omni parte germaiiico gebal 'Schadel' respondere intellexit• Fickii enim suspicionem unice veram esse certum mihi est atque evidens. Rzach in errorem traxit etiam Paulsonium (Stud. Hesiod. I 123 sq.).

Sulfixi -/o- ι vocalem natura corripi docent innumera exempla; cui legi quae obstant adeo rara sunt ut ipsius raritatis nomine suspectae sint.

ανεψιού ^lXtov Ι^σχληπΐον^) simm. ante hos 46 annos ab Ahrensio sublata sunt coniectura qua nullam unquam vidi certiorem. Cuius disputationi nihil habeo qiiod addam neque est cur quicquam addatur; quamquam non ignoro extitisse qiii

*) Ibyci ίσοχίψίίλους frgm. 16, 3B.* uti vereor. (Pind. frgm. 93 Simonid. frgm. 203 B.* ηε^τηχοντηχέψηλο^).

«) ίχατογχίψηλος Aristoph. Ran. 473. Non recte habet Equ. 417 xvyox^ifitkXoi quod vitium transpositione delendum χυνοχε^άΐφ μ^^χεί <f^';

3) *ΑαχΙηηιός Aristoph. Vesp. 124. Plut. 411. 621. 636. Comm. Kock ΙΠ 420 νέας «(Tfff/f. frgm. 104, 9. 14αχΙηη%οΰότης (iamb.) Kaibel nr. 246, 1. Neceesitati cedit auctor Kaibel nr. 174 {^Ααχλη7ΐ~ιοΰ6τ^^ς),

— 253 —

obloquerentur , velut Boldtiam (Genet. sg. der o-Declination bei Homer progymn. Tauberbischofsheim. progr. 1881) et nuper- rime A. Ludwichium (Aristarchs homer. Textkritik II 300) qui cum aliquot yirorum doctoram opiniones iustis argumentis parum stabilitas — velut de nimia licentia qua Alexandrini in Homeri carminibus mutandis grassati esse a nonnallis cre- duntar — iure suo reiceret, in aliis formarum traditarum qualiumcumque patrocinio suscepto causae inferioris sese praebuit defensorem infelicissimuiu : id quod uberius persequi nec yacat et taedet. Inter ea quae collegit inde a pag. 288 ut genetivos illos abnormes tueretur, ne unuin quidem exem- plum yere simile esse et idoneum ad eam rem probandam quam probare Ludwichio in animo erat concedent qui non traditos apices superstitiose colere atque fovere sed formarum causas et origmes cognoscere grammatici officium putant. Ludwichii exempla nnllius usus esse si singulis percensitis ostendere vellem, multa scriberem oportebat et si scripsissem nihil aliud quam acta egissem simulque operam perdidissem ; partem et eaiii quidem quae ceteris magis Ludwichio favere videtur in hac dissertatione suis locis tractavi.^)

h. h. Mercar 460 (abi COdd. χρανάϊον, χράνειον, χρανάϊνον)

Hgen rescripsit e verissima coniectura χρανϋνον. De mensura cf. Ψ 806 ένδίνων quae vox ab svSov descendit ut ένρινος ab εν&α (Dittenberger syll. nr. 252, 31) νδάτϊνος Matronis apud Athenae. 136 C (ed. Brandt 79). Osthoff MU. IV 196. 357 not.

"Άμψϊος Β 830 Ε 612 cuius in hac re mentionem fecit Rasch (diss. laud. p. 20) est nomen decurtatuni expleniore velut ^Αμφίαλος d^ 114. 128 ^Αμφιάρηος simm., unde sequitur t ex t έ natum esse; neque scio an non casui debeatur quod et Β 830 et JB 612 ι thesin occupat atque Homero sit ^Αμψήος concedendum. *)

>) De iyolog: iy^iog multi perperam iudicarunt. Verum viderant Legerlotz KZ. VII 299 et Schaper *quae genera compositoruni apud Homerum distingaenda sint' Coeslin. progr. 1873 p. 4, qui iydlog collato iyyvxtog iure ex *Mijiog duxeruDt. Formam solutam ferunt Α 726 <f 450. Hesych. ϊδ^ος ένόΛοΐο (cod. efJiO?)* καύματος μtσημβQtyo{J (vers, hex. firustal., quod Ca]limacho ascribunt): ποτι tvjydioy ί^/ίόωyτo Callim. h. Cer. 88 — = nayyvxiog: nayyvxog,

*) Χίος ex Χίιος quod restituit Casaubonus addicentibus Brunckio et

— 254 —

h, h. Apoll. 373 {ILidiov χαλέοναιν)^ quem versum imme- rito exnlare iubent Buhnken alii/) Hermann coniectura ut ait Spitzner (de vers. gr. her. 85) 'probabili' sollicitavit. Tro- chaeum in prima sede ferri posse sibi persuasit Francke exemplis fallacibus in errorem inductus. Ιϊν^ψος proposuit Schneidewin coll. 2απφψος etc. (Πυ^ψης Kaibel nr. 931, 2). Baumeister denique in adn. ad locum Hgenium secatus ad Υλίον Φ 104 χαχοεργίης χ 374 provocavit quae tamen aUter comparata sunt. Fugit viros doctissimos duo fuisse adiectiva a nomine Πν&ω (voc. Πν&οΓ I 405 etc.) derivata, alteram ην&-Ιος qua in voce terminatio prototypi ut passim fit negle- gitur,^) alterum a themate nvdtui-: Ilv&oi-^) ope suflM -lo- eadem ratione dactam qua Γοργειος ^ *Γοργ^-ιος Ε 741 λ 634 a Γορ/ώ.*)

Sine mutatione igitur aut excosatione longius repetita yersus hymni homerici perbene stare potest, modo pusillam labem recenti Graeculorum pronuntiatione aspersam sustuleris, diphthongo si pro ι μαχρφ revocata simulque legitimo accentu reducto : nvdetov xaXiovaiv. Errore qui hoc loco libros insedit nihil frequentius est, praesertim in •adiectivis quae desinunt in -tiog;^) cf. e. gr. h. h. I 389 ubi Baumeister coniecturam

Friedemanno de media syllaba pentam. graec. eleg. p. 354 Demodoco Lerio frgra. 2, 2B.*

Πάντες ηλην ΤΤροχΙέους' xai Προχλέης Χίιος collato Phocyl. frgm. 1, 2 Β/

ndyreg nληy Προχλέους' xai ΠροχΙέης Αέριος, Libri habent βί Χίος, unde dh Χίου Bergk.

>) Hermann de metris 73. Windisch de hymnis maioribus 27. Contra quo8 V. Meyer de compositione theogoniae Hesiodeae Berol. dissert. 1887 p. 12.

*) ^Βυχαλίΰης «= ^^υχαλίωρος filius Ν 452. Ιί^&ίμί^ης ά 488 « *Αν^^μΙωνος νΙος ά 473. Lobeck Elem. Ι 392. Angermann C. Stud. Ι 1, 39. Ήραχλ€/-ίάης simm. Blass Ausspr.' 58. Meister Diall. I 298. II 98. Prellwitz dial. thessal. 17.

>) y. locos ab Huebschmanno Idg. Vocalsystem 176 indicatos.

«) Nomina in -ώ (-ω«), quod ad yocalem attinet, non discrepant cum αΐ^ώς {aiata-): αναιδής, Cf. φει^ω: αψίΐ^ής (gen. ίζφαάέος -c: *ίίφΗΟέ/ος) qua de re alias agam. — Adiectivum Γο^γ^ίος neglexerunt Huebschmaim 1. 1. 176 (adn. 3) G. Meyer « § 325 p. 316.

») Conferantur Cobet VL. 86 sq. Misc. crit. 208 sqq. 0. Schneider CalHm. II 761 nr. 289 de ΜΒίαντ^ιος: ΜεΙηντΙος disputans. Eaibel nr. 195, 4 Άρατίφ (^-^ — ^).

— 255 —

οργειονας (i. 6. ^οργηονας =- att. οργεώνες; cf. *χνχειώ Λ 624.

641 i. e. χνχι/ώ et άπατεών Χνμεών) inter poetae verba recipere debuit nec propagare librorum οργίονας quod sine ulla proba- bilitate in nominibus quae in -ίων exeont numeravit L. Meyer (VgL Gr. Π 469). Cf. GemoU ad loc.

Ad coniecturam Πν&ειον defendendam haud scio an- liceat proYOcare ad Kaibel nr. 1039, 2 Πν&εον et ad Zonarae 1597

(Suid.) Πν&ειον το μαντεΐον {snt Πν^ε/ον ΑΡ. Χ 17, 4) quod

componas cum ini το ΤΙνβϊον Stratt. frgm. 37, 1 I 722 Κ. Etiam in nammis hinc inde Πν&εος inyeniri audio.

Versum h. h. I 496 {δέλψϊος) vitio graviore laborare constat

De femininis in -ίη (Spitzner de versu gr. heroico 83) infra agemus. ^Επιδανρϊοί Kaibel nr. 1027, 35 et si qaae eiusdem notae leguntur aat his femininis aadacter adsimalata aut sequioram errata sunt.

Ut ab alnoUq αίπολίον {Β 474. Α 679. | 101. ρ 213 = ν 174 = φ 266. Hesiod. Theog. 445), a βονχολος βονχόλϊον (βονχολίοισι quod Baumeister Schneidewinuin secutus e margine cod. L recepit h. h. Mercur. 288 ; Theocrit. Vm 39. XXV 13. 95. 122), a βονφορβος βονφορβϊον (Eurip. Iph. TaUr. 301), ab

Ιπποφορβός ίπτιοφόρ/^ΐίον (Eurip. Electr. 623), a ηοιμήν ποι'μνϊον

(Eurip. frgm. 188, 4. Callim. h. Cer. 86. Theocrit. VI 6. 21),

a βουβοτης βονβοσϊον (Callim. h. Apoll. 50), sic a *σνβ6της σνβόσίον descendit {συμπότης: σνμπόσϊον). Suffixum in his

yocibns adhibitam esse notissimam illud -lo- et per se satis apparet et patefacit Hesiod. Theogon. 445 βονχολιας άγίλας quo in versu adiectivum in -ιος cuius neatrum in substantiyi natnram abiit etiamnnnc manifesto deprehendimns. Recte de productione ^ vocalis in σνβοαια Λ 679 ξ 101

ob metrum admissa iadicant Eustathius (ρ. 874. 8 σνβόσϊα ϊνα Saχτvλισ^f| 6 τρ/βραχνς πονς) Leslden (C. Stud. Π 72) Wila- mowitz (Philol. Untersuch. Vn 325) alii. Qui cum codd. Townl. Vind. σνβόσεια commendanmt (cf. Spitzner de v. er. her. 86) eos mirifice lapsos esse argait consona σ ex τ ante ι vocalem orta.^) Quo accedit quod tale nomen in -e/ov ne analogia quidem satis taetor (Herod. Π 439, 29 coll. 5 sq.).

^) ύπηQεaίay Arietophan. Yesp. 602: ύπηρετ^ας Kaibel nr. 431 a 6 (praef. ΧΠΙ). ixtaia: ixtttitt Herod. II 452, 16 sq. 24 sqq.

— 256 —

Productio in σνβοσία non ab omni parte legitiina est; expectamus enim potius (coll. άλειατα Θ^εμεΑιά) σνβοσια, vide- tur taiiien ι vocalis pro sua natura (supra pag. 223 n. 1; infra p. 275) productionem sibi quasi arripuisse contra leges quae alias observantur. Simili ratione Aristophanes in hexa- raetro Eccles. 571

yCy J/} afi σε nvxytjy tfQiyft xid (f)tXoao^oy ^ydfifty

vocem inhabilem (^o^- in trira. Crates frgm. 15, 3 Bergk* Π 370 Kaibel nr. 391 Pacuv. 36ϋ Eibb. Lucian. Jup. trag. 1 V. 2; alia dabit Jacobi in ind. com.) ut metro adaptaret, sylla- bam aspiratae quam per se productioni favere constat ante- cedentem pro longa usurpare sustinuit,*) quamquam poetarum consuetudo in talibus vocabulis primam produci iubet.

In locum formae traditae 'Ήραχληε/η Β 658. 666 all. {Έτεοκληειης J 386; 'Ιφιχληειης λ 290. 296) Hesiod. Theogon. 289. 315 all. Scut. 52. 69 all. quara ferri non posse constat, postquam Leo Meyer (KZ. VIT 205 sq.) Nauck (Μέΐ. gr. rom. III 213) Roehl (Qu. hom. spec. 16) hunc totura locum egregie illustrarunt, *) rescripsit Ήραχλεεΐη Fick in Odysseae versione aeolica, cui adstipulatur Christ (Prolegom. H. I p. 169). Haec coniectura si vera est, ι metrice produci patet. Formam a Fickio divinando inventam haud scio an legerit Zenodotus qui Β 658 Ε 638 ^Ηραχλεΐη άμετρως scripsisse narratUT ab Ari- stonico, cuius auctor Aristarchus fortasse librarii errore de- ceptus erat.

Minus placet ^Ηραχλεεε/η quod coramendant L. Meyer Nauck Roehl 1. 1., quamvls recte factum sit {•'*κλε/εσειος ut

^Αγαμεμνονειος — ^Αγαμεμνονεη Κ 326 — et similia χτητιχά)

quod iniuria neganmt Curtius (C. Stud. VIII 322) et Wacker- nagel (BB. IV 284).

Superest unum c vocalis in suf&xo -eo- productae exem- plum χαταλοφάδϊα quod Yocabulum prorsus singulare est cum duarum syllabarum productionem metricam expertum sit. Ad- iectivi cuiusdam *χαταλοφάδίος η. pl. adverbiascens χατα-

1) In Notizie degli scavi 1888 [282 nr. 892] legere me memini hanc titulum (hexametrum efficientem?): Έuphro8yne pia docta novem Musis philosOpha'.

*) L. Meyeri coniecturam -χλέεος et cett. reponi iubentis collecta a Ludwichio 1. 1. II 249 sqq. tantum abest ut infringant, ut planissime con- firment, quamyis ipso Ludwichio obloquente et alias et p. 457 not. 417 ubi quae protulit de Nauckii (Od. I p. XII not.) observatione quid profe• cerint ego non assequor.

— 257 —

λοφάδια χοινοτερον μεν δια τον ιώτα οψΒίλειν ίχειν την παραλή- γονσαν τα όε πλειω των παλαιών αντιγράφων δια διφθ^όγγου

ε/Βΐν αυτήν asserit Eustath. 1653, 13; codices quoque pleri- que diphthongum exhibent quam scripturam sive commendarunt seu receperunt cum aliis Hermann (Elem. doctr. metr. 43) Thiersch (Gr.3 § 147, 11) Bekker Nauck Eberhard (apud Ebeling. s. v.) Bezzenberger (BB. IV 333), cura L. Meyer (Vgl. Gr. Π 448) Lobeck (Prolegom. 351. Paralip. I 154) Curtius (Grdz.* 634. 649) alii simplicem vocalem analogia tueantur cognatorum

χατωμάόιος^) σχεδιην αντοσχεδιην άμφάδιος^) ενωπαδιως (ψ 94)

quos recte fecisse opinor, quoniam in apeilo esse videtur haec adiectiva noto illo suffixo -lo- ab adverbiis in -δόν -όψ -όίς 'δά aut traditis aut cogitatione quasi fingendis derivari {σχε- δόν: σχεδιην; άμφαδόν-ά: αμφάδιος ; χατωμαδόν: χατωμάδιος ;

ένωπαδόν Quiiit. Smyrn. II 84, ενωπαδις ApoD. Rhod. IV 1415: ενωπαό/ως) qua in derivatione qui sufiSxo -ειο- locus esse possit non video. Adverbiis in -εια a grammaticis prolatis^) διχάδεια

εντυπάδεια τροπάδεια εγχριχάδεια Cett. quorum 'nullum ill libris

Graecorum reperiri' Lobeck (Paralip. I 154) vir infinitae eruditionis et in his rebus testis locupletissimus adnotat nihil est auctoritatis utpote quae ex scribendi errore liuxisse possint; nec constat de eorum proventu.

ι in χατάλοφάδϊα metri causa productum esse recte statuit Wilamowitz (Phil. Untersuch. VII 325); α quoque ob solum metrum longum esse dixi, quia mihi persuasit Bezzenberger (BB. IV 333) qui cum λόφος (cervix collis) recte slav. Inbn χρανίον composuit. *)

Poetas quos vocabula ex tribus pluribusve brevibus con- stantia versui heroico ita adaptasse vidimus, ut unam arti-

0 Hes. 8. V. χ«ταλο(^((δί((, schol. BQ ad χ 169. Woerner C. Stud. VI 868.

«) Frohwein C. Stud. I 1, 126. Curtius Grdz.» 648.

8) Herodian. L. I 496, 18. Frohwein 1. 1. 127.

^) Ab hoc λόφφ alterum λόφος (λλόφος in όίλλοφος) i. e. crista segre- gandum est. Ut ipsam rem ab exteris nationibus importatam esse disertis Alcaei frgni. 22 B.* {Xo<foy τε αείων KuQixoy) Herodotique I 171 {ot Κάρίς inl τα xQavfn λόφους ^jitiSda&rU fiaiy ol χαταδίζανας) testimoniis constat (Helbig hom. Epos etc. * p. 323 n. 4), sic rei nomen quoque λλόφος ex aliena Hngua originem duxisse suspicari licet. Si cum λόφος illo priore loco commomorato cognatum esset, mirarer suffixi derivativi absentiam;

Cf. λοφιή (fcyii λόφου ή λοφιη χητέχρα Herodot. VII 70).

Schulze, Qaaeetloues eplc&e. ^J

— 258 —

ficiose producerent contra linguae indolem et consuetudinem, hanc licentiam non in his solis quas dixi vocibus adhibuisse, sed in omnibus quotquot hexameter aspernaretur quoquo modo, in vocabulis igitur quae antispastum efficerent non minus quam in illis, per se consentaneum est.

Antispastica versui quidem aptari poterant si locum ha- bebant ante consonas quibus positio efficitur, e. gr. Ο 220 *ΑπΌλλωνα προσέφη , sed idem cadit in tribrevia, in quibus nihilo setius poetas hac producendi licentia usos esse aliquot exemplis ostendimus, unde eos ne in antispasticis quidem ab ea prorsus abstinuisse merito colligas. Quamquam exempla in his inveniuntur rariora, cuius rei causam infra enucleari conabimui\

Productionem initio non nisi in iis vocibus quae in vere brevem exeunt adhibitam esse probabile est, sed observasse mihi yideor poetas in clausula versus, quae et ipsa syllabam recipit ancipitem, ab hac legis severitudine aliquantum re-

cessisse et etiam formas quarum mensura haec est u pro

dispondeis admisisse. Qain immo in nominibus propriis quae evitari non possent ne hac quidem lege anxie astricti esse volebant, sed nomina antispastica quae in longam vocaleia seu in brevem cum consona desinimt mox vel in mediis ver- sibus longa initiali donare simul finali ante vocalem inse- quentis verbi correpta sustinuerunt. Ad hanc maiorem licen- tiam quam facili et proclivi via poetae delabi potuerint, quibus — ut exemplo rem illustrem — νύΟίο^Απολλωνα in medio versu et in fine, '^Απ/λλωνος tantum in versus exitu usurpare con- cessum erat, quivis videt. Nunc singula ordine percenseamus. ^)

Severioris observantiae exemplum cum maxime notatu dignum est είληλον&α, cuius explicationem ne tentatam quidem esse asserit Curtius, Legerlotzii nugis*) iure silentio pressis; nimirum, quod e linguae legibus^) explicari omnino nequit.

1) Nonne huc pertinet Alcman. frgm. 4lB.«

Κίρχη inakfixpaaa? Α versu heroico qui aperte Homeri locum μ 41 imitatur epica productio non videtur abhorrere. Kaibel nr 180,2 in^ ^jiQ(t&&oto ^ο/αϊσι (Allen 1.1. 77)?

«) KZ. VIII 419 sq. — Post Legerlotzium Baunack Stud. I 70 diph- thongum explicare periclitatus est, sed adhibita perfecti forma (Mov&a) quae neque usquam extiterit neque omnino recte facta sit.

*) V. Henry £tade sur Panalogie 320 nr. 1 nominasse satis habeo.

— 259 —

Quod cum probe intellexisset G. Meyer (^ § 288 p. 280) liquidae vim in partes vocavit, quam tamen nunquam per se productionem efifecisse, sed solum productioni aliis de causis adhibitae prae ceteris consonis favere saepius monui; metricam productionem recte agnoscunt Buttmann (Π* p. 182 not. coll. I* p. 412) Kuehner (I« § 200 n. 8 p. 510) Sittl (Philol. 43, 21) Fick Smyth (Diphth. EI p. 67) quorum sententiae iam inde aliquantillum accedit probabilitatis quod ει in thesi non legitur:

ίληλουβως 0 81. άπελήλν&α ί2 766 :- ω 310 (cf. COntra ήλη-

λατο Ε 400). Quamquam huic rei haud ita multum tribuendum / esse ipse non ignoro.

Extat είληλον^α in fine Ε 204. Φ 81 = 156. Ω 460. π 131 (cf. ο 42). τ 549. 0

είλήλου&ας in fine Α 202. Ζ 128. 254. Ψ 94. ε 87. ι 273. y 237. ο 42. χ 45. ω 300.

είλήλον&εν in fine Ο 131. y 318. π 337 (all. ix Πύλου ηλ&εν). η 199.

ειλήλον&μεν ίη fine / 49. γ 81.

ειληλον&ώς in fine τ 28. ν 360.

ειληλον&ει ίη fine J 520. Ε 44. ^ 230. Ν 364. Ρ 350. Υ 485 quas plusquamperfecti formas me recte huc traxisse ipsa vocalis ει (non η) patefacit et constans Graecitatis usus qui plusquamperfecto huius verbi augmentum denegavit.^)

In mediis versibus inveniuntur non nisi ειληλονθ^α xai αντός t 257, ειληλον&ε σνβώτα ν 191; cavenmt igitur poetae ne είληλον&ας ειληλον&ει alio loco quam in versuum clausula adhiberent: quo factum ut apud Homerum frustra circumspicias exempla quae versibus Quinti Smyrnaei Vin 138 τ/ς πό&εν

είλήλον&ας \\ ο— uu κτλ. Χ 308 εϊληλονθ^ας \\ u— Gc; κτλ. COmparari

possint.

Ab eadem radice descendere iam veteres grammatici putabant,*) et id recte si quid video, Είλει'&νια cuius nommis formam nativam indaganti non tam epicorura loci respiciendi sunt quam dialectorum et volgaris sermonis usus quem ex

») Xtt(Qii\ ίγω (Γ' ύμεϊν ^ώς ayyfXog είλήλου^α BCH. 1888 ρ. 252 nr. 28.

«) τοη Bamberg ZfGW. XXVIU 20.

') Herodian. L. II 499, 24. Locos congessit Ealkmann Pansanias der Perieget 215.

17*

— 260 —

aliis scriptoribus nec non ex inscriptionibus cognituni habemus ; qua taraen in re attendendum est volgarem consuetudinem si cum Homeri usu conspiret ex eius auctoritate pendere posse eorumque tantum exemplorum quae discrepent testimonia ut incorrupta adhibenda esse.

lEXei&via est fomia nominis Pindarica Pyth. ΙΠ 9 Nem. VII 1 01. λΠί 42 quacum convenit boeoticum Έλι&ιον/η ^ ΈλειΟνι'α Collitz nr. 406 m. p. 392.

Callimach. h. Cer. 131 legitur Έλει3ν/α quocum compa- randa dorica ΐΕλεν&νί'ας (cret.) Cauer * nr. 120, 14. 125, 35.

Callim. h. Del. 257 habes Έλει&υ/ης quocum cf. Kaibel nr. 94 EAEIOYIH quae litterae tamen ancipitis lectionis sunt et frgm. anon. schol. Τ X 80. ΑΡ. VI 244, 1 (Crinagor.) pro tradito Είλει&νιών revocandum esse ^Ελεί&νιών metrum evincit AP. IX 238 (Antipat.) versus poscit Έλη^νιης (cod. Pal.

Είλη&.).

Agmen claudat ορός τεμένους "Ηρας {^Ε)λε[ι&νιας] Vischer

Epigr. u. archaeol. Beitr. 1855 nr. 69 = Lenormant Rh. M. XXI nr. 175; formam Έλ. testatur Vischer Rh. M. XXII 615.

Alius ordinis est forma ^Ελευβία Muellensiefen dial. lacon. nr. 45 a. ^Ελευσία Dittenberger Syllog. nr. 191.

Adde gemellam nominis formam ^Ελεν&ώ Hes. {εΧευ^' έρχομαι' Είλει'Ονια) Callim. h. Del. 276 (ex coniectura Meinekii et 0. Schneideri). AP. VH 604, 3. IX 268, 3.

Cum att. Ειλνθ^εία CIAtt. ΙΠ 925. v. Herwerden testim.

I

lapidum p. 9. 79 add. cf. Hesychii Ειλύθνια' έπιτεταγμένη

τοχετφ quod Voss pro codicis scriptui'a Είλήθνια ordine iubente restituit. 'IXv&v/a KeU Philol. ΧΧΠΙ 618 sq. CIAtt. ΕΠ 926.

boeot. Ειλιθ^η Collitz nr. 406 n. p. 392 et minus accurate scripta Είλει&ειη nr. 747 c. p. 399. Εϊλει^'η nr. 377. 378. ΕΙλει&ν/τ} nr. 506. 959.

Είληθνια Herodian. L. I 281, 22. Callim. h. IV 132. 0. Schneider Calliin. I 281 sq. AP. VI 200. VU 566, 1. IX 125, 9. Nauckii not. crit. ad Π 187. Athenae. VH 290E. (cod. A) all. cf. etiam Schaefer ad Gregor. Corinth. de diaU. 911.

ion. Ειλει&ν/τΐ^ει) Bechtel Inschr. jon. dial. nr. 66. 56. att. Ειλει9νια Aristoph. Lysistr. 742. Eccles. 369. CIA.

— 261 —

•

m 836 a. Είλειθνια] cf. ΉΙΑΕΙΘΥΑ (vasc. att.) 0. Jahn Be- schreib. der Vasensamml. KOnig Ludwichs CLVIH. CLXXXVII. Kretschmer KZ. XXIX 444. De HI = st cf. Kretschmer 1. 1. 403 sq.

Haec sufl&cere arbitror ad quaestionem de huius vocis forma nativa solvendam.^) Α radice iUvd^ duo proficiscuntur nomina nota ratione ficta: ^λενθώ et ope terminatioiiis femi- ninis particip. perfect. propriae*) ^Ελεν&νια dor., ^Έλεί^εια,^) debiliore radicis specie adscita *Ekvdvia *^Ελν&εια (f. att. ΕΙλν- &εια). ^Ελενβνια dissimulatione quadam*) in ΐΕλειθνια abiit unde etiam *Έλεν&εία quod εν in ει sponte mutare non potuit diphthongum assumpsit: *Έλε/&εια subest boeoticis Ειλι&ιη

ΕΙλει&ει'η Ειλει&/η. Sicubi εν ν in formis Έλεν&νια *Έλν&νία

(cf. Hes. Ειλν^ηά) servata sunt, debentur analogiae formarum

COgnatarum *Έλενθ^εια *Ίελν&εια.

Mediae syllabae η quod haud raro comparet videtur cor- ruptela invectum esse (cf. pag. 133. Bannack 1. 1. 72).

Αμάλ&εια Phocyl. frgm. 7, 2. Philoxen. frgm. 3, 4. Callim. h. Jov. 49: Αμαλ&ίη Anacreon. frgm. 8 = *Έλεν&εια: X. X = "Ελεν&ια (s. Έλενσ/α). Cf. etiam Steph. Byz. 287, 11

de Ενρώπεια: Ενρωπία Eorip. frgm. 381.

ή Baunack qui hanc rem Stud. I 70 sq. tetigit vereor ne paucis sen- tentiam suam probaverit. Aliam explicandi rationem tentavit Prellwitz GuA. 1887, 443. Mea de hoc nomine disputatio multo ante perscripta erat quam mihi contigit ut Baunackii librum eiusque censuram Prell- witzianam adire possem. Quae ex his commentationibus desumpta ' meis postmodo inserui, paucissima sant.

«) Cf. praeter trita exempla Hesychii μά&νιαι' γνά&οι = φαγόνες* aiayoyfg (μαθ^ = mandere. Cf. Vanicek Et. W. d. lat. Spr. 207). Olim censui μίΐ&υια restituendum esse etiam Herodiano L. I 281 not. ad lin. 23 pro ίίμά^υία, unde Lentzius fecit ayvia, At Maass me monuit Herodianum respicere ad versum Iliadis 2^ 48 ubi plerique Ιίίμάβ^υκ^ (^ Ψαμά&η Hes. Theog. 260; cf. Ψαμά&α Cauer « nr. 61 C 14 all). — Berl. Phil. Wochenschr. 1888 nr. 36 col. 1107 Η1Α1ΘΥΑ nihil aliad esse suspicor quam notum Nereidis nomen ΑΜΑΘΥΑ.

') Cf. yfyoyviu: γεγονεϊα quam scriptnram optime explicavit G. Meyer BB. V 241. Gr. Gr.« §317 p. 308. - (ίγυια: *αγεια? cf. Enni agea Reichardt de Q. Ennii annalibus Neue Jahrb. 139 p. 85 sq. 0. Weise Griech. W6rt. im Latein 211.

*) εiίεiy -c *6t*x/6i>, ijiyog ex *Ox/yog Brugmann KZ. XXV 307.

— 262 —

Vides si a syllaba initiali discesseris omnes quae in titulis comparent formas conciliari posse cum originatione quam initio probabilem esse dixi.

Superest ut pauca addam de signilicatione. Parum mihi placuerunt Savelsbergeri (quaest. lexil. 35) Prelleri (Griech. Mythol. I^ 421) aUorumO aut Useneri Rh. M. ΧΧΙΠ 334*) iam a Prellwitzio reprobatae opiniones. Immo radici €λεν& praeter notionem usitatam etiam factitiva impertienda est 'faciendi iit quis fX^V) ciuus exempla et Hesychius {ελενσιω- οϊσω) et inscriptio gortyn. (v. ed. Bauu. 40) asservarunt. *)

Quod si verum est, Έλεν&νι'α, γενέτειρα τεχνών (Pind. Nem. VII 2) τγι γαστερος εχπροφερονσψ^ (SC. το τεχνυν, Maneth. 2τ 733) η εχφαινει S. εξάγει προ φοωσόε (JZ 187. Τ 103),

nomen inditum esse muneri cui praestat convenientissimmn apparet.^) Cf. Pind. 01. VI 43 sq. ηλ&εν δ' ύηο σπλάγχνων

φυγών ώδΐν ερατον Ριαμος ες ψάος αι;τ/κα/') frgm. anonym.

schol. Τ ad -Χ 80

») *Ελ. = adveniens (cf. e. gr. Callim. epigr. 53 Wilam.

xat ηάλίν, Eilfi^vta, ΑυχαινΙόος ^k&h χαλεύσης). At hoc non de sola Ilithyia valet. Recte Mie Bedeutung yeniens ist zu vag' Unger Philol. suppl. II 688 cui tamen ipsi explicatio non melius cessit

>) *Ek, = ambulans quod Usener proprie de luna vaga (Hor. Sat. I 8, 21) 8. errante (Verg. Aen. I 742) dictum arbitratur.

>) Haud scio an haec fuerit primitiva praesentis ^λεν&ω, aoristi (cret.) iXevaat, futuri έλείσω (ϋίυαίω) notio, quae in aoristo secundo (cf. Ιτραψον ηQtχoy η()ίπον Buttmann § 113 not. 3) et perfecto ikijXov&a (cf. in nOta re unum βοος jqivoio τετευχως μ 423) in intransitivam abiit. ϋεϋαομαι intrans.: έλεύσω =ζ*ίζνται,χ 304: ϊημι, ferri: ferre (cf. Kuehne de aoristi passivi formis atque usu homerico Guestrow progr. 1878 p. 6 sqq. qui mihi tamen non persuasit). Hesychiano ikfL&to' ίρχομαι parum fidei est.

*) Non audeo Π 667 sq. χ^λαινεφ^^ς αίμα χά&ηηο^ \ ik&wy (^heωy Bentl.) ix βελέων (ίΐντί&εον ν. Herw. Mnem. 18, 39) Σα^ηηδόνα huc trahere collat. 678 sq.

αύτίχα <f' ix β(λέων Σαρηηάόνα Sioy dfiQag noXkoy αηοίτρο ψέ(^ων*

Tentavi χ^Χαινεψίς, αΰιίχ'' iUiQOv, At dubito num ad vocem χελαινεφ^ς defendendam sufficiant ^186 νεψέλτι iiXv μένος ώμους et Horat. c. I 2, 31 sq. *nube candentes umeros amictus, augur Apollo'.

*) dyay^TQta, ίίγέτρια- μαία Taoayrlyoi, Hesych. (coll. Aristoph. Av. 699 (Ινηγάγετ^ εΙς φως) Maass de Aesch. Siipp. XIV sq. 'ΕΧεν&νια «== Bringerin Baunack 1. 1. Meister Berl. Phil. Wochenschr. 1886 p. 168.

*) Cf. supra pag. 151 de versiis lectione.

— 263 —

fijib χόλπου μηιρος 'Ελίΐ&υίης ηλ&ίτ^ βουλομένης»^)

Euphor. frgm. δ1, 4 (Mein. Αη. ΑΙ. 91) ές φάος ερχομένου.

^Ελει'&νια prorsus eadem ratione apud epicos in Ειλει'&υια mutari potuit qua εληλουθ^α in ειλήλον&α; cuius nominis casus in longam desinentes s. ancipitem cum primum tantum in clausulis locum haberent, postea etiam in medios versus irru- perunt. Loci hi suiit:

EiUt&viu in fine Γ 103. h. h. Ap. 97. 115.

Είλει&νιης in fine τ 188.

Ειλειθνι'ας m fine Τ 119.

Είλεί'&νιαΐ in fine ^ 270. /I 187.

Ειλε/^ιαν u-^ \ Hesiod. Theogon. 922.

Είλε/&νιαν,]ϊ, h. Apoll. 103. 110. Nusquam apud Homerum ε producitur in thesi, quod adniissum videmus a SibyUa Zosim. Π 6 v. 9 (Diels SibyU. Bl. 127 sqq.)

χυαμέας, ^ni ταϊς <f' Eikfi&uiag ηρ^σααθ-αι.

Quod ^Ελε/Ονια nullo loco legitur, fortasse non mirum in loco- rum paucitate; in aliis carminibus epicis nunc deperditis for- mam exiliorem extitisse haud scio an concludere liceat ex usu Callimachi et epigrammatum (?).

Vocalis productionem cuius rationem non iam ceperunt posteriores passim extra versus adoptarimt, etiamsi in ceteris nominis syllabis suae ipsorum dialecti indolem et consuetudinem sequi maluerunt : qua in re forsitan ducti sint non sola Homeri

auctoritate (cf. VOlgare Πειρι&οος, dor. Πηρι&οος, Τειρεσίας,

εϊρεαία ex Homero sumpta), sed simul etiam prava inter- pretatione (Ειλεί&νια 'die in Bedrangnis schnelle' ut Ώρεί'&υια; εϊλεα' α&λια κτλ. cf. Prellwitz 1. 1.). Nota spir. in att. Εϊλεί&νία\

Hinc evaserunt formae quodammodo mixtae et conta- minatae quas supra collegi Είλι'&ια Ειλν&εία cett. In boeot. Ειλει&νιη vel tres priores syllabae, in Ειλει&ίη duae priores a dialecti norma et lege recedunt.

Metncam productionem in ΕίΚεί&νια agnovit Smyth (Diphth. EI p. 68) ; ΈλλΒυβνιας scripsit Fick.

Idem quod in είληλον^ώς etiam in /ει/οιχνιαι (sic Bekk.) 2 418 (νενήνισί /ει/οιχ,) accidisse omnibus concedendum erit*) quotquot Homerum omnino fenmiino jefoixvta (iuxta

1) Praeter iX&^iv etiam μολίϊν sic adhibetur. μοίών μητρό&ίν Aeschyl. Choeph. 592 sq. tig ψώς μητρός ix γονής uoXfiv Eurip. Phoen. 1597. *) Composuit utrumque exemplum £bel KZ.IV 170 (^metrisches Bedurfnis').

— 264 —

/ε/ιχνίά) uti potuisse persuasum habent;^) neque enim arte et ratione agere videtur qui formas quas eodem productionis genere affectas esse primo obtutu apparet alteram altero modo expedire conatur, quam ob causam — ut taceam de Heyden- reichio (C. Stud. X 139) qui ad fabiilam de littera \^au ante- cedentes vocales producente recurrit huius opinionis asseclam nanctus G. Curtium (Verb. II^ 151 adn.) — cum Duentzero facere neqiieo svoixviav formam aeolicam praeter necessitatem accersente. 2) Nec magis arridet, quamvis plausum tulerit Brugmanni (Gr. Gr. § 131), OsthoflSi sententia (Perfect. 57), qui aliam viam ingressus de reduplicatione quadam fortiore {/η-βοιχνΓαι) cogitavit fornus sanscriticis commotus d'e quibiis egit 1. 1. p. 56.^) At huius modi reduplicationis exempla tantum aricae linguae suppeditant /) graeca nulla, unde tales formas demum ab Ariis novatas esse possis suspicari, quam suspicionem ne Osthoff quidem plane improbare videtur 1. 1.

Quae praeter όήόεκται non perfecti, sed praesentis inten- sivi formam ex graeca lingua huius rei exempla V. D. attulit,^) Wackernagel aliter et melius explicavit in nitidissima de η aug- mento disputatione (KZ. XXVII 272 sqq. quam ipsius Osthoffi paene assensum tulisse produnt disputata ab eo Perfect. 604).

Demonstravit Wackernagel ^) inde ab antiquissima a^tate verba quae a ν incipiunt augmentum productuin (δ) ascivisse

1) Qui aliter statuunt, revocent vojviaaiy pjixviui Ghrist Rh. Mus. XXXVI 35. G. Meyer « § 552 p. 483. Fick II. p. 232 ad loc, sed caveant ne νεηνίύίαιν /ε/ιχυϊαι ab aliis (Kuehnero Ρ ind. verb. s. v. «Γχω; Nauckio ad loc.) commendatam scripturam genuinam faisse credant; haec enim dativi forma Homero deneganda est, qua de re ad HermanD. Orph. p. 821 et not. ad Orph. Argon. 614, Roediger. de prior membr. conform. pp. 55. 58, G. Meyer. C. Stud. V 86 (qiii aliter iudicat neque tamen rectius Gr.« § 292 p. 282), Weck. Philol. XXXXIII 50 relegasse niinc satis habeo, ali- qiiando si occasio feret fusius hunc locum tractaturus.

^) Cf. etiam Hartcl Hom. Stud. III 33. — Vide libri I cap. 3.

3) Cf. etiam Osthoff MU. IV pp. XIII. 59 sq. Kluge PB. VIII 342.

*) Coniectura de goticis perfectis laildt faifldk cett. quae Jobansson ex ''^leldt fefldk nata existimat in eius dissertat. pag. 187 prolata prorsus nihii habet quo commendetur nedum demonstrari queat.

*) Hesiodi ^άγε forma attiea est (Hes. Op. 534) in cuius locum redu- cendura ^ηγε Herodoti Hijipocratisque. Cf. λ 439 ubi omnes libri Klvnti- μνήατύα exhibeDt (v. 422 -μ^ήστ^ιη),

«) Ceterum moneo iara Hartelium Hom. Stud. Ι2Ί20 de augmento η (in ηείάη) cogitasse, quam suspicionem tamen ipse quodammodo improbavit Ilom. Stud. III 33.

— 265 —

— qua observatione felicissime difflcultates sustulit quas prae• buit explicatio illorum τ^ειόη εώρα (=- *η/6ραε) cett. ^) — per- fecta autem reduplicationem volgarem fsj- habiiisse idem evicit argumentis certassimis — attendas imprimis εωρα: εοραχα Atticonim^) (epidaur. βώρη ώραχνΓα?) — , unde sequitur ne J 418 quidem /η/οιχνίαι scribendum esse.^) Brevem vocalem insuper testantur liom. /ε/οιχα recentiorum eotxa olxa.

») Omisit homer. απην^α ^c *dn->i-jQa, qiio de ipse BB. IV 270 cum aliis (Ahrens Sonne KZ. XIII 434. Curt. Verb. Ρ 193. G. Meyer ^ § 527 p. 461 etc.) perperam iudicavit. Quod η intactum servatur (cf. contra Zivg ^ *^1jnvs = 8crt. dyaus)y inde explices quod ίίπηύρα ex *αηη/ρα ortum est, *4'ηΰς non item : eo tempore quo ηυ in ευ abiit, η/ρ nondum in ηνρ mutatum fuisse ex hoc ipso ί^ηηύρα colligendura est. — De ημελλον ήόυνάμην ν. G. Meyer * § 475 ρ. 422. ημεΙΙον qiiod ab Homeri elocutione abest ne Hesiodo quidem relinquendum erit; nam Theogon. 478 pro ημίλλε tfxta&ai scribendam esse liUoO-at ^μελίεν docet comparatio versuum 468 sq. Τ 98 ίμείλε — τέξεο&αι, h. h. Apoll. 101 τ^ξεσ&αί -— ξμεΙΙεν. Primus igitur formae η μέλλον testis est auctor appendicis Theogoniae (Meyer composit. theogon. Hesiod. 85 sqq.) 888 sq. η μέλλε — τέΐεαβ^ηι 898 ημίλλεν τέξεαβ^ια. Corruptela haud scio an iam ante Callimachi aetatem Theogoniae codices invaserit; cf. τεχεϊν ήμελλε Callim. h. Del. 58 (Kaibel 314, 7).

>) Nauck Bulletin de V Acad. St. Petersbourg XXIV 378. Dindorf ad Demosthen. ed. Teabn. vol. I p. 34. Kock ad Eupol. frgm. 181, 3. Parum recte iudicat v. Bamberg ZfGW. XX VIII 22. — Cum digamma inter vocales positum sine vestigio relicto intermortuum esse probabile sit (oixovQOg =s *oixojoQOg), expectare debemus (*/ορ«ω *i]j6qaov */ε/όραχα) όράω (*//(ίρωΐ') ^ώηων Ιόρηχη. Sed ut postea εω ex imperfecto ad per- fectunXi sic spiritU8 asper e contrario ex perfecto ad imperfectum traductus est, unde evaserunt formae qaas nostrates veteres technicos (Herodian. II. Prosod. Ν 543. L. II 87, 33 Lobeck Elem. I 62) secati in gramiftaticis libris ut legitimas propagare solebant ίώρωμ ίώραχα. (Quae disputant Giese aeol. Dial. 401, £bel KZ. V 66, Savelsberg VII 380, Christ Laut- lehre 109 de Ιώοων simm., mihi non persuaserunt). Vetustioris notae perfectum ίόραχα nuDC omniura in ore est, sed non videtur imperfectam ίώρων cuius duo habeo exempla quorum alterum certiim iudico. In Anti- goni regis ad Ilienses epistula (a. 304 vel 303 a. Chr. n.) Dittenb. Syll. nr. 126, caius dictioni in his rebus aliquantam auctoritatis esse docent «<f' ου ίίφεΟ^ηναι μεθ^ίαρώνιαι ^φ^ οίς iiQOaaqoQia&ijyctt ^φ* ημίίς χηχΡ

ην (Ιψ ης (bis) μηΟ^είς (ex recentiore usu saepius), legitur ν. 110 oCx έωρώμεν. Kaibel nr. 317 (inyentum prope Smyrn.) extare videtur editori οΰηοτ^ έωρα, quae forma quanti in hac quaestione facienda sit nescio.

3) Euripidis Alcest. 1063 ηροα»μΙαι ad quod Heydenreich proYocavit — nisi forte corniptela laborat, quae est Nauckii sententia — ex imi- tatione flaxit homerici ηιχτο\ idem cadit in ηροσήι^χταί' ηροαέοιχε Hesycb. simm. cf. Nauck Mel. gr.-rom. III 229. ηιχτο autem distractione iactum

— 266 —

Acqiiiescendum igitur piito in ea quam initio significavi Ebelio duce usus sententia, /ε/οιχυΓαι ut vocabulum antispasti- cum in versus clausula a poetis pro dispondeo raetri gratia adhibitum esse. Quod Athenaeus XIV 632 versum καλή

Κασσιεπεια &soLg δέμας εοιχνια (libri Θ 305 χαλη Καοτιάνειρα

δέμας ειχνια d^ejjaiv quae lectio mirum quantum praestat) deceptus falsa scriptura cuius origo patet pro μυούρω vendi- tavit, inde nihil omnino efficere debuit Heydenreicli : non semel iv πολύ "Ολυμπος 'ξένος scribitur ubi versus longam requirit

(cf. ex. C. Ρ ^327 Townl. έρνσσαισ&ε] cett. (ΙρνσσαισβΈ recte).

Forma jeijoixvta admissa Ψ 66 mendo liberari poterit: όμματα χάλ* ειχνια (χαλά flxvta Hoffmaim audacius quam verius) ex όμματα /ει/οιχνΓα eodem interpolationis genere natum esse suspicor, quod manibus tenemus J^ 418 εργ εϊχνΐαι schol. Pind. 01. VII 95 (Boeckh Π ρ. 173) pro librorum είοιχνιαι.

De formae υπεμνήμνχε X 49 Ρ) explicatione quae inde ab antiquitate vlros doctos exercuit Curtius (Verb. Π^ 145) de-

speravit. Keiecti SUnt qui de radice μνη (εις άνάμνησιν έρχεται,

ίίγει; άνάμνηαιν εΐληφεν) cogitaverunt , quamquam Barnesi assensum tulerunt υπεμνημενχε (= νπεμνημονενχε) commendantis. Ratio quam Angermann iniit Dissimilation p. 15 sq. (-^ ^ύπεμεν- μέννχε) non uno nomine displicet analogia omnino destituta. Ingeniose Brugmann (C. Stud. VII 357 n. 50) ίπεμνημνχε esse perfectum praesentis intensivi μνη-μνω (coU. sanscriticis . velut mam-mavyate) coniecit, ut dictum esset de voltu liigiibri ('klaglicher Blick'), neque tamen omnibus numeris satisfecit.

est aThapsodis ex ^xro (^^: *'?-/^-/*κ-ιο) , cuius loco Homerum i/tfixio dixisse Nauck 1. 1. 228 recte coniecit quamvis oblocutis Hartelio Hom. Stud. III 33 et Heydenreichio 1. 1. 151. Comparari potest έώργει l 289 (ciy&Qiunovg έώργει) ortum ex *'//ί/ορ/€«, quod iure cedere iussit prae- eunte editione Baail. anni 1558 (y. Daves Misc. crit.^ 328) Nauck usui home- rico et versus commodo obtemperans formae ifOQyei, quaro revera traditam esse vinim egregium fugisse yjdetur. Ad Hesychii glossam i(o{}y€i quae inter ^χμένη et [έζάν&η] ^ζάλωαεν legitur editor lenensis recte adnotavit: ^series ieujQyei requirit.' Unde I 289 aliquando nonnullos dy&QtSjiovg ^εώργει (immo ieOQyn', cf. pravam scripturam χ 318) legisse haud impro- babiliter conicias. Corruptelae in έ.ώργα obviae si exeniplo opus est, cf. Hesychii &,€ίώσω.

1) Aliquot codicum ύηομνήμυχε prava lectio est, sed sat vetusta; nam hinc pendent Hesychii μνημύειτ σχυ&ρωηάζει, Lobeck £lem. I 141, μνη- μυχεν ύποπτηοσει. όυαχερηίναηί. Utitur ea Lennep ύπ^ (ίμ,α ^μυχε coniectane.

— 267 — Verum intellexisse mihi veteres videntur; cf. EM. 777, 46'Έστιν

ημνω το χαταχλινω xai καταπίπτω, ου 6 παρακείμενος ημνχα' 6 Ι/ίττιχος ώφειλεν είναι ημημνχα^) αλλ' επειδή οι ^Αττιχοι παρα- κείμενοι πάντως άπο βραχείας άρχονται σννεστάλη το η εις το ε και πλεονασμφ τον ν δια χρείαν ποιητικην γίνεται εμνήμνχε και

νπεμνήμνκε, qua explicatione notionem lucramur ad sententiam loci quammaxirae aptam: τεταπεινωται καταβεβληται Eustath. ρ. 1282^ 24 (cf. ημνω translate positum Β 373 J 290 πίλις;

ApoU. Rhod. II 862 sq. κατημνσαν δ' άχεεσσι &νμ6ν), id quod

propter πάντα adverbialiter dictum praestare videtur, aiit 'caput deraissum, oculos deiectos tenet' (Voss Immer senkt es die Augen)*) qua in interpretatione tamen omisso κάρη aliquid offendor (cf. Θ 308).»)

Hanc veterum opinionem suam fecerunt Buttmann (§ 8o n. δ = vol. I* p. 330) et Kuehner (I* p. 513), de ν apposite

ad νώννμνος (; νώννμος) παλαμναΐος (quidni ad απάλαμος

Hesiod. Op. 20: άπάλαμνος Simonid. frgra. 5, 3B.*?) provo- cantes. Perfecti legitime formati ίπεμήμνκε vocali ε propter metnim pro longa uti licebat Homero quem eundem εϊληλον&ε sibi indulsisse modo yidimas; qua analogia conflsus ipsi poetae ύπειμημνκε reddere praetulerim quara νπεμμήμνκε, quod tamen a Toupio Hejmio Bothio commendatum atque ne a Buttmanno quidem reprobatum quodammodo tuearis epigramniate quodam quod orationis de Halonneso auctor in ara Jovis extare testatur (Demosth. ΥΠ 39 sq, = AP. IX 786, 3).

*) In hac re grammaticam erroris convincunt αγωγή (rad, ag) ίδωδη (rad. ed) αχωχή (rad. ak-y lat. δοπΛ?) dQrj^oxa (rad. dr: ar Bremer PB. X 283) all. — Huebschmanni sententiae libro *Idg. Vocalsystem' expositae aut Osthofifii ibidem 190 sq. nt calculum adicerem, animum nondum potui inducere — quibos collatis dubium esse nequit quin reduplicatio attica debeat esse ^μ-ήμν-χα, ύη-ημ-ήμυχα vitiosum est nec defendi potest per- fecto Orph. Argon. 1137 ηρηρασται non corrupto quidem (ut r*ktjkov&a Eustatb. ad Ψ 94), sed perperam ab ignaro Graeculo ex bomerico //(i^- ρείΟΊο procuso (locum adscripsit Lobeck £lem. I 141 not. 62), placait tamen auctore Thierschio 6r.> § 232 nr. 94 Cbristio adeo, ut inter Horoeri verba reciperet, simul 7i«Vt' in 6μματ mutato.

*) Cf. vernaculae lingaae locutionem volgarem ^den Kopf hangen lassen': Soph. Antigon. 209 sq. bV πάπας ig jiiJoy xccQa yfvaai φόβφ προΰτρεχρεν, Eurip. Med, 27 ούτ όμμ" έτταίρονα'' οΰτ^ (ίπαλλάασουοα γης πρόσωπον. Ιοη. 582. Iphig. Aul. 1123. Xenopb. Cyrop. Υ 1,4. Demosthen. περί ατεφανου 323.

') £tiara minus arridet eorum sententia qui πάντα pro sabiecto accipiant (schol. B).

— 268 —

Καίτοι Χερρονήσον οί οροί εισίν, ονχ \ίγορά, αλλά βωμός τον jJiog τον ορ/ον , ος έστι μεταξν Πτελεον και Λενκης — ως γε το επίγραμμα το επί τον βωμον τον ^ιος ορίον δηΧοΓ εστί δε τοντί,

Τόνύε xa&idQvaayxo &εφ ηε^ιχαλΧέα βωμον Αευχης xai Πτελεού μέααον oqov θ-έμενοι

iyyaixttt χνάρης' σημήιον ίίμμορίης άε

αυτός άναξ μαχαρων iori μέαος Κρονίδης,

Sic enim interpungendum (volgo ενναεται χωρης αημψον.

άμμορίης), άμμορίης pro άμορίης (ί. β. confinium μεθ'οριον)

dictum videtur: ipse Ζενς οριος in medio positus (μέσος) con- finii quasi nota (σημψον). V. 1. ύπεμμημνχε nota fuisse videtur Hesychio sive eius auctori; cf. gl. 2379 εμμεμνχε (1. εμμη- μνχε?). Posteriores fallad analogia vocum νώννμνος άπάλαμνος, quarum ν nequaquara metri causa (Hermann Eleni. doctr. metr. 45) accersitum esse hodie constat/) in hunc errorem

») Brugmann MU. II 179 sq. — Cum αΐμν-loy schol. γ 444, cuioa y ad Btirpem pertinet, et simm. comparayerim Αημνια ίργζζ (Herodot. VI 138 νενόμιαται ανά την ^EU.dda τα αχέτλια ίργα άπαντα Αήμνια χαλεία&αι, Cf. Aeschy]. Choeph. 616 sq. ξχααεν όέ τις το δεινον άν Αημνίοιαι, πήμαύιν, Hesych. Αημνίί^ Χ^^ρ^' ^μΐί *«' παραν6μ(ρ)'. erant opinor ^ργα λήμν-ια *verwegene Thaten' (a prima positione λημα-, cf. Herodot. V 72 ίργα χειρών xai λήματος, λημα in malam partem versum habes Sopb. £1. 1427 μητρφον λημα *der Mutter arge Art'; Oed. Col. 877. 960; Neophr. frgra. 2, 4 (p. 731) Nauck*; similiter &ράαος (de Clytaemestra) Eurip. Or. 586. 565 et γαρ γυναϊχες ές τό(Γ' ηξονσιν &ράαους άνδρας ψονεϋειν id quod re vera accidit Lemniis mulieribus a quarum facinore Αήμνια ίργα DomeD traxisse dicuntur), postea demum ad insulam Λήμνος relata et aetiologice explicata. Ipsa Λήμνος fortasse insula λημνίων s. λαμάχων ανδρών (cf. Maass G6A. 1890, 347 sq. 353). Aliter comparatum est Λήμνιον πυρ (AristophaD. Lysistr. 299) quod ab insulae nomine aegre segregaveris; ambiguum λι^'μ^'ΐο»' βλ( π civ [^Yon einem wildfeurigenBlicke'Scbneidewiii-Nauck ad Soph. Philoct. 799). Λημνίοις (ργοις 8. χαχοΐς afficta sunt Τήνια χαχά Ίενέδιον χαχάν, Explicationis quam hoc loco tentavi non desunt admini- cula. Cf. de simili re Kiessling ad Hor. c. I 36, 10. Luscinia qaae ιΐείδε^ υπ"* ίίλοος (ΑΡ. IX 363, 18) aptissime dicitur δαυλιάς (i. e. ^silvestris aedon' ut cum Petronio loquar) a δαυλός (Riese Jahrb. f. cl. Phil. 1877 p. 231), sed temporis decursu fit Λαυλιάς (Thucyd. II 29 ubi v. Classen). *Λνίίγχη διομήδεια (Aristopb. Eccl. 1029) ab initio nihil aliud significabat quam *nach dem Ratbschlusse des Zeus yerhangte (ίνάγχη*\ nam Juppiter optimus

maximus ^^ΧΜοι,ραγέτης 8ς 7ίθλΊώ νόμφ αίααν βρβ^οΐ (Aeschyl. Suppl. 643; cf. /ίώς αίσαν Hom. Pind. etc. et Lys. χατ* *Λνδοχίδου 32 ύπο δαιμονίου τίνος αγόμενος ίίνάγχης)', grammatici in varias partes interpretati sunt adhibitis de Diomede et palladii raptu fabulis aetiologicis.

— 269 — inducti, ut ν ob versus commodum inseri posse opinarentur,

νπειμημνχε νβΐ νπεμμημνχε, quod ρΓΟ νπεμημνχΒ eSSe nondum

ignorabant, in νπεμνήμυχε mutasse putandi sunt.

άπεννίζοντο (s. άπενιΧοντο) Κ 572 fortasse hic recte locum invenit, ^) quandoquidem eis qui de *άπεσνι%οντΌ cogitant parum favet scrt. nij.^)

Nominis Ι^πολλων de cuius variis formis audi Prellwitzium (BB. IX 327 sqq.) acute disputantem *) veriloquiura spissa caligine obvolutum est: explicandi conamina enumerare taedet*) quae neque probare possim neque meliora docendo prorsus de medio tollere yaleam. Attamen in hac tanta etymi obscuritate quid de « vocalis quam metrice productam multi*) censent quantitate iudicandum sit, ratiocinatione ex mea quidem sen- tentia sat probabili erui posse arbitror.

Harderum (de α vocali 95 ex.) cum 'in quaerenda ori- gine id quoque ut productio syllabae prioris sive ex vocalis natura sive ex pristina consonarum gemihatione ^) explicaretur

0 Rumpf Jahrb. f. cl. Phil. 1866 p. 75. KnOs de digammo 239. Rasch dissert. laud. 19. Westphal Metrik» 95.

«) Thiersch Gr.» § 147, 10 not. Non audiendus Ahrena Philol. IV 611.

β) ίίπελλίων Bechtel Inschr. lon. Dial. nr. 153, 5. *ΑηεΧλίου nr. 206, 4. — Latetne in ΠΑΟΎΜΙΟΥΝΟ BCH. XIII 400 (vv. 2 sq.; thessal.) Ά]πΧου^'ίου (an 1,4\ηΧουνν(ού)Ί

*) Nihil profecerunt Baunack Stud. I 155, Meister Berl. Phil. Wochen- schrift 1886 nr. 43 col. 1347 sq. Diall. II 91. — Prae aliis placebit gram- matico Schroederi originatio (KZ. XXIX 193 sqq.); sed iudicium esto penes mythologos.

^) Buttmann I' p. 42 nr. 18, 1. Spitzner de v. gr. her. 22. Rzach Heeiod. Uutersuch. 29 (ut videtur). Kuehner I* p. 239, 8. Sittl Philol. XXXXIII 21. Wilamowitz Philol. Untersuch. VII 325. Schroeder KZ. XXIX 193 1 (^n in den viersilbigen Casas in der Arsis')•

β) Ne Homeri usui lucem affulgere e scripturis vascull. att. ion. {^ΑιιπΙό^ω^ος ΆττηοΙ- τΛηπόΙΧωνι Kretschmer ΚΖ. XXIX 454) opineris, dissaadet vetustus titulus Naxi inventus Bechtel Inschr. jon. Dial. nr. 24

dειyuγ6qης $i άνέ&ηχεν ίχηβόλφ 14η6ΧΧωνι (sicl). Qao coDSonam geminatam explicem non habeo; scribam vel lapidarium parum accuratum prodere videtur ΆπποΙΧω^ίου iuxta *ΑηοΙΧωνιος CIAtt. II 444 y. 74 (Meisterhans * 73 n. 676). — ρ geminatam quod in nominis forma Oscoram propria (Buecheler Rh. Mus. XXXVII 643; v. etiam Bartbolomae BB. XII 87) Appettun comparet fortasse ex paretymologia (i. e. Volksetym.) fluxit. ApCoJpeUun deus ille haud inepte nominatur qui ut Henerae puellae morbos expellat' Tibullus precatur lY 4, 1 ; cf. praeterea Gallorum *qui de ApoUine et Marte ct love et Minerva eandem fere quam

— 270 —

spectandum esse' conteuderet errasse ipsius Homeri usus ostendit, utpote qui in α producendo certis pareat legibus quae in vocabulo a vocali vere longa incipiente locum habere non videantur. Neque enim ά unquam in thesi legitur — quam rem tamen ne iusto nimis urgeas v. Ludwich Aristarchs homer. Textkritik II 238 sqq.^) — neque quod multo magis mirum est norainativus unquam aut vocativus α vocalem pro- ducit, ηί^Απολλων a Callimacho (h. Artem. 139) et Callimachi editore Wilamowitzio (carm. gratulat. quod misit nostro soda- litio philologorum Gryphiswaldensi secundum lustrum condenti V. 7)^) ante caesaram positum apud Homerum nihil habeat simile ; accedit quod ne in genetivo quidem ^Απόλλωνος vetusti poetae eadem producendi libertate utebantur quam e. gr. apud Callimachum deprehendemus.

'^Ατίολλωνι invenitur in line Α 438. Ψ 872. h. h. ApoU. 199; initio ^^ 36; in medio versu Α 315. J 101. 119. Π 513. Hesiod. Theogon. 347.

^Απόλλωνα in flne Α 21. F 333. h. h. Apoll. 67. 177. h. h. Merc. 236; initio h. h. Apoll. 15; in medio versu Α 86. Ο 143. Hesiod. Theogon. 14 = 918.

"Απόλλωνος in fine ^ 14 = 373. 75. ν 278. h. h. Merc. 22. Vm 2. XXVI 3. Ε 444. /2 711. h. h. Merc. 18. XXIV 2. Hesiod. Theogon 94. Scut. 58.

Uno tantum loco genetivus qui correpta vocali in Iliade et Odyssea undecies legitur in medio versu α initiale producit L 198 {ιρενς'^ Απόλλωνος) quo accedit ex Hesiodo frgm. 154, 5Rz. Unde haud scio an effici possit antiquiores genetivi longa initiali instructi alio loco atque in claustQa adroittendi de industria iiiisse parcissimos, si praesertim unum CalliiDachQm

reliqaae gentes habent opinionem ApoUinem morbum depelleniem' Caesar. bell. gall. YI 17. Nisi forte dei extranei nomen, ut fit in vocabulis externa specie inter se similibus, ad ^Appuloram' analogiam redactam est (Άπηο- ληία Kaibel nr. 546, 17).

») Kaibel nr. 465, 9

iyd-ttdi γαρ με αύνευνος iS-ηχ Απολλώνιος xai scandere licet aut . ..u^-^ — L•^ | ut πολλ pro brevi sit (nr. 119, 1. 686, 1. 975, 1) et t pro longa syllaba aut ..--^ — '-- ut !^ in thesi prodacatiir et ι pronuntiatione absorbeatur id quod non semel accidit (nr. 950, S).

>) Berlin. Philol. Wochenschrift 1887 nr. 40 col. 264.

— 271 —

cui de vera productionis iii boc nomine ratione nihil iam suboluisse videtur in hymnis quater (ApoU. 17. 39. 105. Dem. 101) ^Απόλλωνος in mediis versibus coUocasse obser- vaveris.

Sequatur exemplum dubium quod extat ι 457

onntj xeiyog έμον μένος ήλασχάζει

cuius versus sententia notionem *vagandi errandi' quani verbo ηλασχάζειν (ηλάσχω)^) inesse et usus homericus docet et con- firmat etymologia (αλη) non recipit; expectamus potius «λν- σχάζειν {-άνω άλνσχω) quod cum grammaticas intellexisset ηλνσχάζει (cod. Vrat.) coniecit, quam coniecturam amplexati sunt Bekker * Nauck alii. Sed productio vocalis ab άλνσχειν aliena videtur qvam ob causam praetulerim coniecturam in- cohatam perficere restituens αλνσχαζει α metri gratia pro- ducto, quo de etiam Duentzerum cogitasse comperio.

Inter antispastica quae productionem metricam admittunt summa cum probabilitate "Όλνμπος Ονλνμπος cuius etyraon adhuc latet referri posse persuasum habeo.*) De Όλ/. cur cogitari nequeat supra exposui pag. 135; productionis causam omnino non e vocalis ipsius natura repetendam esse hoc argu- mento evincitur quod ov nunquam in thesi legitur:^) quam-

qaam ^Ολύμπιος -«α -ιάόες -loi -ιε -ίον; "Όλυμπος -^ov -ι-ψ -ον

C. 50 locis — iterata omisi — qccurrunt, attamen in tanta huius vocis frequentia qua casum prorsus excludi nemo sanus negabit nuUus versus invenitur qui loco Quinti Smyrnaei IV 387

atuQoy, or' eig Οϋλυμτιον ανήγαγε όιαν dxoinv

aut Append. Planud. nr. 102, 3

x//x ηυρός eig ΟϋΧυμηον ίχώμασας ώ βηρνμοχ^-ι

comparari possit*) aut exhibeat formam Pindaricis Ονλυμπια

>) αλάσχω α icta producto qui commendat (Sittl Philol. 43, 21) demonstret oportet non licere a radice quadam al (ion. ήλ, ήΙαίνονΊΐ Theocrit. ΥΠ 23): al in ezplicando proficisci: quod si quid video demon- strari iiequit. — lat. ambulare cognatum esse intellexit Fick.

«) Smyth Diphth. EI p. 66.

') Notayit hanc rem Hartel ZfdG. 1876 p. 625 ciiius observatione usus G. Meyer Neue Jahrb. 117 (1878) p. 690. Gr.» § 75 p. 82 ο arsi ad- iayante liquida productum esse statuit (aliter 6r.> § 75 p. 93), de Herodoto Steinio, qui Ονλυμπος addicente Reonero C. Stud. I 1, 177 n. 23 extir- payerat, iure assentiens. Liquidas in mediis verbis non producere saepius monoi.

*) Homerus dixit ig "Ολυμπον (^w-i-u) Ε 860. θ 456. Ο 136. ν 55.

— 272 —

(01. ΠΙ 15. V 2. Nem. IV 75) Ονλνμηιο-νιτιαν (01. IV 9) similein.

ο produdtur 1. genetiiri thessalici — in fine et in medio versu: Α 44. 499. Β 167. J 74. Ε 754. Η 19. 25. 35. θ 3. 25. 411. Α 11. Β 154. 225. Γ 114. Υ 5. 22! 125. Χ 187. β 121. 144. ο 102. ω 488. h. h. Apoll. 216. Merc. 322. Cer. 332. 342. 450. Hesiod. Theogon. 633. 855. Scut. 30.

2. formae ΟνΧνμπόνδε — in medio versu et in fine: Α 221. 394. 425. Θ 12. 0 133 {ολυμπίου 131. νΧνμπον 136). 2 146. 148. Υ 142. Φ 438. Ω 104. h. h. Cer. 485. Hesiod. Theogon. 397. — Ονλνμπονδ* Θ 439. ζ 42 initio versus, cum Theognis ne in medio quidera versu elisione abstinuerit Ονλνμηονό' V. 1136 [Ονλνμηονό' Pind. 01. ΠΙ 36. Isthm. IV 55).

3. nominativi et accusativi quibus τε subnexum est: Ε 750 = θ 394. — ^ 497. Τ 128. Hesiod. Scut. 471.

Quae hucusque enuraeravi — exeeptis Θ 439. ζ 42 quos versus alio nomine excusari infra libr. ΙΠ ostendemus — ut vere antispastica [ΟνΧνμποιο -6νδε -ός τε '6ν τε) productionem experta sunt ηοη minus legitlmam quam εϊλήλον&α\ id quod non cadit in Tl 364 άπ Ονλνμηον, S 298 -- 309 χα τ' Ονλνμ- πον, 2 616 χατ Ονλνμηον νιψοεντος qui versus tamen facili emaculantur negotio: scribendum esse coniecerim Π 364

ώς δ^ οτ* αη Ούλύμποιο νέφος x(fv otQctyoy ίίύω,

Ξ 298 - 309 vocula τόό' deleta

— — — — χ«τ' Ονλύμηοιο ίχανας

quod postea fortasse ut hiatum per se oflFensione carentem expellerent ad similitudinem versuum fi 172 τ 407 α 409 κ 75 detortum est, 2 616

η (Γ' ΐρηξ ως άλτο χατά ννιψύεντος Όλύμηου

collatis Hesiod. Theogon. 62

Tvt&oy (in ωχρότατης χορυφης νίψόεντος Όλύμπου,

h. h. XIV 7

χατά xaloy ^άος νιφόεντος Όλύμηου,

versu anon. qui legitur schol. Α ad -^i 499

τρις δί τριηχόαιαι χορυφαι νιφόίντος Χ)λύμπου,

Quod remanet in Hiade iUegitimae productionis exemplam Ονλνμηφ Φ 389 ίη carmine legitur de deorum certamine quod de recentiore origine est suspectissimum. *)

1) Kammer Zur homer. Frage H 50 sqq. Goebel ZfoQ. 1876 p. 248.

— 273 —

Τά περί τονς ^Αλωάδας τω ποιητγι παρατετολμημενα autem

— ut ait Pseudo-Longinus ηερί {ψονς versus λ 315. 316 innaens

"Ooaay έη"" ΟνΙύμηφ μέμαύα^ &έμ€ν, αϋτάρ in^ "Ooatj ITtjXioy ityoa((fvllov, ίν ουρανός αμβατος εϊη

— expungenda sunt, utpote quae cum λ 313 sq.

t>t ρα xtti cid-aydioioty {(τιειλήτην iv ΌΙΰμηφ

φυλόπκία ατηοειν ηολυαιχος ποίέμοιο ηοη bene coeant.^) Nam qui Όσσαν en Ονλνμηω μέμασαν θ-εμεν, αντάρ in ^Oaofj ΤΙηλιον , ϊν' ουρανός άμβατος εΐη eos

consentaneam est pugnam cum deis inire voluisse in ipso ονρανψ (in hanc partem Plato fratrum immane consilium

accepit Sympos. 190 B. « λέγει 'Όμηρος περί Έφιάλτου τε xai 'Ώτον , το εις τον ονρανον άνάβασιν επιχειρεΐν ποιειν, ώς έπι-

3^]σομένων τοις &εοΐς neque quisquam aliter accipiet nisi argutiarum captator), non tamen φυλοπιία στη σαι iv Όλνμηψ. Versus λ 315 sq., quos iam ante Pindari aetatem interpolatos esse constat'), sine sententiae damno demi possunt.

Adde Hesiod. Theogon. 953 iv Ονλνμπ(^ νιφοεντι quod legitur in carminis hesiodei appendice recentiore et frgm. 109, 2Rz. de cuius aetate nihil compertum habeo {an Ονλνμπον ΰε).

Quod paullo recentiores rhapsodi qui ut aliis in rebus sic in hoc quoque vocabulo artem legesque vetustiorum non iam penitus cognitas habebant productionis quam perinaltis locis sese deprehendere meiDinerant fines promoverunt, nihil habet admirationis. Cf. etiani Batrach. 292 άπ Ονλνμπον, Pindari iv Ονλνμπψ 01. XIII 92, Euripidis ες Ονλνμπον (tetram.) Herc. ftir. 873, Theocriti άπ' Ονλνμπον δε XX 38 cett. (Ari-

Stoph. £qu. 9 Ονλνμπον νομον),

Quae productioiiis in antispasticis adhibitae exempla re- censui si perlustraveris, excepto Απόλλωνος cui ut nomini pro- prio praesertiin quo poetae carere non potuerint aliquanto plns licentiae facile condonaveris, eos in huius mensurae voca- bulis eandem non dico legem sed consuetudinem secutos esse inyenies quam in tribrevibus fere observavimus , ut pro- dactionem sibi permitterent ubi consonarum insequentiam na- tura productioni favebat. Sed hanc quoque consuetudinem est quod migret (cf. quae dixi de ηει'χετε ρ. 223) Hesiod. Scut. 293

^) Schol. y jl 315 (i&iTOUyitti ώς αδύνατοι. tiXla μέμασαν, φησίν, ούχ in ρίίΤΊΟν δέ,

*) Pyth. Χ 27 d χάλχεος ουρανός οϋηοτ'' άμβατος αύτψ. Scbulxe, Quaeetionee epic«e. |^3

— 274 —

άπο τρϋγητήρων (in fin. vers.). Totum lociim varie tractarunt W. DD. ; ego cum Gaisfordio verba inde a v. 294 μεγάλων άπο ορχων usque ad 296 εψορενν delenda suspicor, ut verbo εφόρενν obiectum relinquatur; cf. 2 568 iv ταλάροισι φερον μελιηόεα χαρηον. Verba inteiiacentia pessimi et insipientis produnt interpolatoris manura hiatu inexcusabili J^εγάλωv άπο ορχων et molesta repetitione (v. 294 - 298). Genuina niilla offensione sic procedunt:

0Ϊ J' έτρύγων otyag άρεηάνας iv χε^Οιν ^xovxfg, 292

0Ϊ (Γ* αύτ iv ταλάροις ^ψόρίυρ απο τρνγητηρω^

Xevxovg xai μίλανας βότρνης' 7ΐηρά tf^ σφιΟΐρ δρχος χτλ. 294. 296

quae haud scio an Nemesianus ante oculos habuerit, cum scriberet ed. ΠΙ 41 sq.

*decerpant vitibus uvas et portant calathis'.^)

Cum Scut. 292 ετρνγων anapaestum efficiat,^) ν in τρνγητηρων

eodem loco habendum esse qno ει ίη είλήλον&α probabile videtur. ^)

Propter tales productiones διαΐΛωμ(^$ησαι τους ποίητάς

Ενκλει'δην τον άρχαΐον apposito exemplo ludicre ficto

Έπιχάρη^ eMoy Μαραβ-ώνάδε βαόίζο^τα

narrat Aristoteles Poet. c. 22 (supra pag. 14). Nos praeter τρϋγητήρων nihil siipile inveiiimus, nisi forte in censum vocare lubet imperitorum conamina ' velut Kaibel nr. 604, 3 εχήδενσεν; 956, 1 iv ενψήβοισι (i. e. έφψήβοισι ut recte explicat Kaibel); nec melioris notae videtur νφάνασα nr. 1028, 14 (cf. νφανοωντες Maneth. ^t 433).*) De paucis quae iniuria huc trahuntur infra agemns.

1) Me recte ^y ταλάροις contra editores cum codd. nonnullis scripsisse docet comparatio locorum Homeri i: 568 et Nemesiani. — Hesiodi a Romanis stadiose lectitati alterum exemplum adscripsisse non ab re videtur. Iliadis latinae auctor Italicus suae clupei Achillei descriptioni ineeniit ab Horaero recedens ^sanguineis maestas Clotbo Lachesinque quasillis^ (v. 891) desum- ptas ex Hesiodi Scuto (vv. 258 sqq.).

2) τρυγόωΟι η 124. τρνγόίρεμ Σ 566. τρυγην h. h. Apoll. 55. τρυγη- φόρος h. h. ApolL 529 (?). άιατρυγιος ω 342. τρυγήοειν Aristoph. Vesp. 684. Eccles. 886. τρυγάμε Pac 913. τρΰγητόν Babr. 19, 5. τρυγάς Kaibel nr. 575, 6.

8) 'v est inter indicia quae spurium ostendunt versum' Paulson Stud. Hesiod. I 128 calidius quam verius.

*) ουνυφαινεν Menand. frgm. 142, 3 III 42 K., υφανεν Nossis AP. VI 265 (ad quem locum alia attulit Jacobs AGr. III 189) augmentum tem- porale habent.

— 275 —

Qiios voces trium pluriunive brevium et antispasticas haud raro productione artificiali versui aptasse intelleximus poetas ne'in vocabulis quidem quae brevem utriraque longis {προ^ν- μίγίσι) sive hinc consonis positionis efifectricibus illinc longa {πνέονσαν) circumclusam habent a versu hexametro non minus abhorrentibus hanc licentiam prorsus respuere et aversari ostendunt aliquot huius generis exempla quae brevem longis circumdatara metrice exhibent productam. In talibus autem productio metrica fere ab arsi arcetur et longe plerisque locis non admittitur ifisi in thesi, de cuius rei primo obtutu satis mirae explicatione postea videbimus. In his quanto durior esset productio vocalis m thevsi collocatae neque quicquam auxilii petere posset a vocis elatione quae ut in arsi metri damnum minus animadvertatur efficere valet, tanto maiore cum cura poetas observamus id egisse ut hanc productionera solum in eLs syllabis adhiberent quarum indoles et natura quodammodo adiuvaret productioneni : quo factum est ut haec vocalium in thesi coUocataruni productio nonnisi ante litteram Vau et in vocalibus ι ν in hiatu positis locum inveniret; ne ante ceteras liquidas quidem occurrit, nedum ante alias con- sonas.

Vides igitur aliquid certe veri inesse in eorum sententia qui apud Homerum vocales digammi ope produci posse suspi- cati sunt; qui taraen eo errarimt quod hoc niodo nasci syllabas vere longas statuerunt. ^) . Inimo peculiaris harum syllabarum natura, quae inter longas et breves quasi intermediae erant proxime tamen ad brevium mensuram accedebant, hoc solum eflScere poterat, ut productio metrica in formis quae versui resultant propter necessitatera admissa auribus niinus displi- ceret, quoniani vox in his syllabis per se paullulo diutius qnam in ceteris brevibus immorari et retineri solebat; ubi tamen nulla erat necessitas producendi, vocalis ante / semper pro vere brevi adhibetur. Idem cadere in l ν ante vocales posita exempla docebunt.

Poetas quos in hac re iudicio circumspecto egisse videmus licentia illa in universuni uti noluisse si voces facili opera aliter versui accommodari possent, exemplis opinor mox sin-

1) Proxime aberat a vero Sittl Philol. 43, 17, qni tamen qua est in his rebus penrersitate iudicii omnia susque deque babuit itaque parum profecit.

18*

— 276 —

gillatim tractandis probabitur: sicubi productio admittitur, syllabam insequentem oportet ita coroparatam esse ut aut omnino correptionem non recipiat aut certe correptio insolita sit et iniucunda. Quae opposita videntur exempla partim sublata sunt yelat genetiyi "ΆσχληπΤον simm., partim infra tollenda.

Late patet haec prodnctio in verbis π>€ω πλέω eoramque compositis. Hom. πλε/ω πνείω {χείω) sola digarami vi producta esse plurirai contendunt/) cum Fick. Wackeraagelium (KZ. XXV 277) secutus forraas aeolicas πλένω πνεύω χενω^) redu- xerit.^) Quos reftitat ipse Homerus qui ει diphthongum cum m πλειω πνείω frequentet omnino aversatur in ρέω et in χέω simplici, ono tantum loco adinittit in composito εγχέω id quod casu accidisse semel monitus nemo opinor affirmare audebit.^) Ut rectias de his rebus iudicetur singala perpendenda sunt, quo facto me iure hanc quaestionem hoc ipso disputationis loco attigisse spero intellectam iri.

Hesiodi χείουοιν quod in Theogoniae prohoemio 83 legitur,^) ut videtur in parte interpolata, imitatoris esse potest artis epicae leges et consuetudinem non iam probe tenentis cuius metlti έγχει'τι &είειν πλείοντα ηνείοντα obversabantUT ; simili modo recentiores epicos hic illic analogia duce formas novasse certo constat, velut Callimachum άχράαντος (ad similitudinem vocabuli άχράαντος) h. Apoll. 111, neque uUa causa est cur

1) Velut Roehl Qu. hom. spec. 8. Brugmann C. Stud. IV 139. G. Meyer « § 515 p. 453.

') De recentiorum praesenti χενω ν. qiiae dixi pag. 64.

') Haec ratio vel eo nomine displicet quod €v in ίχευ« Μομαι dUv- aa&ttt fere intactum servatum est. De Ιρ^ίομεν cf. p. 98; de titulorum ^έιουαα ^έιωρτα^ Ιΰειή&η, quae cum homericis ηλείω πνείω nihil commune habent, Joh. Schmidt 'KZ, XXVII 295; supra p. 41 sqq. ΰεϊν ^ dioy explicare couatuB sum KZ. XXVIII 268 n. 2. — Taceo de eis qui / in * mutatum credunt. Alii πίείειν cett. a ηλίειν segregata in praesentibus ope suffixi 'jo• formatis numerant velut Ahrens Formenlehre» § 157 g. Grassmann KZ. XI 40. Hinrichs eloc. aeol. vest. hom. 30. Rzach Hesiod. Dial. 868. Brugmann BB. II 250. Curtius Verb. I» 304 sq. Grdz.* 577. Leo Meyer Vgl. Gr. I» 654 sq. 659. 661. G. Meyer « § 108 p. 119.

*) In universum cf. quae dispatavi libri primi cap. ΠΙ.

*») Librorum lectioDem coDfirmant papyri Achmtm (ed. Wilcken BerL Acad. Sitzangsber. 1887 p. 807 sqq.) et epigrammatis Kaibel nr. 313, 8 testimonia (χοάς χε(ουσαί).

— 277 —

talia vetustioribus prorsus abiudicemus (cf. ρΒονμινος, infra tractandum), immo mirum esset cummaxime, si huins generis exempla ab illis omnino abessent.

Etiam minoris momenti sunt quae Serv. ad Verg. Georg. I 245 in morera fluminis auctos memoriae asservavit *Hesiodus: ηοταμψ ρέοντι (sic) ίοικώς" (Hesiod. frgra. 226 Rz.); nara haec verba corrupta esse ex Ε 87 ποταμφ πληθοντι έοιχώς (πλ. €οιχώς etiam Scut. 314) et immerito inter Hesiodea relata Nauck Μέΐ. gr. rom. IV 397 (v. etiam 490) summa cum probabilitate suspicatus est [Sittl Wien. St ΧΠ 48 sq.]. Sequi- orum ρεί'ω quae forma Homero ignota est fluxit ex prava usus homerici iiiiitatione non aliter quam Hesiodi χειω.

Idem Nauck 1. 1. 490 observavit omnibus locis ubi in- finitiyas &€inv legitur secundara syllabam ictu eflferri Κ 437. V310. γ 370. Π 186 (y 112. ό 202), unde Homero ^εέμεν reddenduni esse conclusit. Cuius coniecturae probabilitatem alio argumento augeri posse arbitror. Leguntur

&htv in formula βη Si ^έειν saepius, extra hanc & 123. ρ 308,

αγειν llel, εχειν 7ies, μέΧειν Ε 490, μενειν lOies, φερειν lOies; contra άγέμεν 6ies,

εχέμεν 9ies, μελέμεν σ 421, μενέμεν 3βΓ, φερεμεν 2ies;^)

nullo tamen loco θεεμεν, Quani observationem cuni Nauckiana ita optime coniangi posse in aperto est, ut hinc &ε^μεν quod desideramiis sub alia forma — i. e. sub ^ειειν (et &εομεν θ^247?)*) — delitescere colligas. Cui sententiae eo magis ad- stipulandum erit, quod Homerus optione data in his inflnitivis anapaestum praetulisse videtur; nara sicubi verbi substantivi

1) Alii infinitivi bisyllabi in -eiy qui a brevi incipiunt praeter enu- meratos apud Homerum non occarrunt. — Iteratos versus in namerum non rettuli.

*) β^έομ^ν iam Platarchus legit (Brandt corpusc. poes. ep. gr. ludib. I p. 118).

- 278 —

infinitivus alterius pedis thesin alterius arsin occttpat poeta formam εμεναι adsciscere solet, quo factum ut b2vui ictam semper in syllaba initiali habeat.

Unus locus^) homericus formae amplioris tenacior est Ζ 507 = Ο 264

ubi Nauck τροχάτ} vel simile quid glossemate &dtj postea ut versus resarciretur in &€i'rj rnutato expulsum esse suspicatur. Sed si consideraveris versum legi in comparatione , quain non ab illo poeta cui reliqua debentur profectam esse, sed multo ante a vetustiore quodam iiiventam illi adeo arrisisse ut suis insereret suraere nihil oranino impedit, fortasse alia magis placebit explicatio qua Homero forma prisca restituatur cuius memoria ceteroquin in Graecorum lingua prorsus oblitterata est.

&€/ω cuius digamma testatur Hesychii glossa ^αιβει' iXav- v€l• (i. e. &€f€i; cf. &αιων' ορμών C 171 ab editore Jenensi allatum = &€ων) cognatura est cum sanscriticis dhavadhve dhavante adhavanta RV. , iuxta quae inveniimtur formae praesentis alterius dhdv quod ex dhanv natum esse sine causa idonea Frbehde (BB. VI 174) statuit; imino dhavati est praesens iuste factum radicis dh^\

(dh^) scrt. dhav : (dhevA) &€/ω &ο/6ς = bJiBv KZ. XXVIII 279: (bhevA) scrt. bhavi-him bhavati gr. φοαι' εξανθήματα iv τω σώματι Hes. (cod. φόα ; eiii. Lobeck Rhemat. 24 nr. 38; 52) i. e. "^fpofat ^Grewachse'.^) Scribendum igitiir duco Ζ 5Θ7

θ-ητί (i. e. Ο-η/ΐ]) quod in &Si'j] abiit llt έρήομεν in έρειομεν

(pag. 98).^) Ergo θειω omnino non iam in censum vocari

1) Ο^ειον y 486 coniectura videtur Aristophanis a Callistrato merito reprobata (R. Schmidt Callistr. Aristophan. 322 n. 39).

*) Cf. iniifvGig Hippocratis; φνμ(€ μη^Ιων μετη^ύ Archiloch. frgm. 186. φνμ€( (ν τώ[* τ()«/]«λςιΐ tit. epidaur. Baunack Stud. I 136. 80 VI 36 (Coll. 3340 8β). — Aliter explicant [ψοα ^ (fvtc) Roth et 0. Hoffmann BB. XV 52.

3) Etiam alius formae vetustissimae memoriam iii cQniparatione home- rica ad nos pervenisse suspicor. Aoristorum ζκη ίατην Ιιϊάμηρ all. con- iunctivi in -r^rj {-(iri) cadiiiit, quae vocales postea in -i contrahuntar : for- mam in -έ^ exeuntem unquam viguisse probari nequit (G. Meyer * § 584 p. 504 n. 1). 77 589 sq.

οαοη ιΓ κίγαρέης ^ιτίη T((t'((Oio τέτυχτηι ην ^cc τ' (ί^ηρ ciff^ri τιειοωμενος η iy did-λφ (591 spuriam esse vidit Fick II. ρ. 501 , qui tamen immerito 590 quoque exulare iussit) i, subscriptum si dempseris, agnosces aoristi ιΐψέηχε formam

— 279 —

debebit, si de ηλει'ω πνειω εγχειω (radd. πλεβ πνε/ χεβ) ubi ne

umbra quidem forraae gemellae plev pnev ghBv dispicitur quaestionem ratione instituere velis.

Productio in πνειω earum tantum formarum propria est quae aliter metri vinculo astringi non possimt; rationem enim quam iniit Hesiodus Theogon. 319 (vel potius Theogoniae interpolator) ετιχτε πνέονσαν (w-^uv-i-»^)i) ut hoc participlum in versum includeret ab Hoineri consuetudine prorsus abhorrere docet Spitzner (de vers. graec. heroico 98). Neque invenies apud Hoinerum quod formis έμπνειει Kaibel nr. 562, 9 προσ- πνεύι Theocrit. XVII 52 επιπνεύι ΑΡ. ΥΠ 532, 6 respondeat aut Aeschyleo χαταπνε/ει iniitatione usus homerici parum accurata ortis (Agam. 105; cf. πνε/ον&' Choeph. 622. Gerth C. Stud. I 2, 243).

μένεα πνείοντες Β 536. Γ ^, Α 508. β 364.

μένος πνείοντες χ 203.

πνείοντε Ν 385.

πνε/οντας δ 567.

πνε/ονσαν ύ 446; cf. Hesiod. Scut. 24. άποπνε/ων J 524. Ν 654. -ονσα Ζ 182. ^) ό 406. h. h. ApoU. 362. Hesiod. Theogon. 324.

έμπνειοντε Ρ 502.

επιπνείγισι δ 357. -ουσ/ Hesiod. Tlieogon. 872. -ούσα Ε 698.

χαταπνείονσα h. h. Cer. 239.

Omnibus locis producta vocalis in thesi est,^) excepto β 361 qui versus a πνείοντες incipit.

primitivam ίίφέη (cf. ^στη i^fj; G. Meyer '^ § 526, 2 p. 458, χατέΟ^ην BCU. VIII 292) quam coniecturam quasi monstrarunt codd. Stuttg. Vind. qui fi<ittjx€ (ηφηχή porrigunt. De aoristo in comparatione cf. Ψ 432

δίσχον, oV r' ((ίζηος ntffjxfy dytiQ ηαρώμενος η^ης et Ψ 845. — Nauck scribit α 265 ex Thierschii coniectura dyuri pro libro- rum ttviari qui aoristi coniunctivus si ferri nequit restitaendum μ( ttrfi quo hiata m caesura non offenditur qui Ilomeri usiim coguitum habet. De contractione vocalium cf. e. gr. /3 358. σ 334.

ί) άύν πνέοντας Theocrit. XVIII 40 (54. XXII 82). Ηλλη η vi οντάς δόρυ (anap.) Ar. Kan. 1016.

•) Χίμαιρα δεινον dnonviiovaa ηυρος μένος ^^ \ίμαιρ€(ν 7ΐνρ ηνίοιααν Pindar. 01. ΧΠΙ 90. ηΰρ τινίονσα Eurip. Iphig. Taur. 288.

3) Fortasse non mero accidit casu ut apud Homeruxn nullo loco n in paenultima versus sede productum deprehendamus ; id quod imitatores ad- mittere non yeriti sunt (Hes. Scut. 24. Ap. Rhod. III 231. 1292. Mein. An. Al. 402 ex. AP. X 75, 1).

— 280 — Ρ 447 (= σ 131)

eo nomine excusare possis, ut nh^hi τε {nvin ε 469) pro uno vocabulo esse dicas (cf. άχομιστιη τ pag. 297), sed potius ττνη- (/)ει scribendum esse et ad auam radicem a πρε/ diversam cum lat. gndvtis cognatam referendum videtur.

ηλείειν ο 34,^) άποπλείειν /418 = 685. π 331 ηοη multnm habent auctoritatis ; cf. quae supra de δ^ειαν diximus, unde quis {άπο)πλεέμεν haud improbabiliter coniecerit; -μεν in tertia arsi ante interpunctionem productum /418 η 331 ηοη est cur displiceat.

εηιπΧέων quod ε 284 in επιπλείων (επίηλώων alii) abiit

nonnisi hac admissa licentia versus recipit, quoniam contractioni et synizesi in vocabulo quod litterae Vau iacturam fecit {έπι- πλε/ειν) apud Homerum fere locus non est: πλέον ο 553. η 267.

ηλέομεν ι 62. άνεπλεομεν μ 234. χατεηλεομερ ι 142. επεπλεον

Λ 312. nkk^* ι 252; πλέων α 183 recentiori huius libri origini condonandum est. Quid faciam versibus ι 227. 470

εΐίίπλεΐν άλμνρον νδωρ nescio.

πλείοντες {--^J) π 368 ante tertii pedis caesuram positum eo excusatur, quod Homerus quamquam metro cogente posi- tionem in his neglegere sustinet — πλέουσας I 360 (fin.) μ 70

(fin.) ; πλέων Η 88 (ΠΙ) ό 474 (III). πρωτοπλοον & 35 (in.).

επλεον dubiae lectionis [^^- an --?] est h. h. Apoll. 408 — , attamBn ab hac licentia alterum in uniyersum pedem yindi- care amat^) t 10

/οινοχόος (fOQifjat xai έγχίΙ(ί denafaaiy

haud scio an praestet coUatis Θ 162 Μ 311 (πλε/οισι όεπασσι

recte Nauck) CUm eodem εγχειτ^αι όεηασσιν rescribere (ν. επί-

πνει'υσι δ 357) , . ut Homero clausulae genus reddatur quod prae ceteris eum adamasse Bekker exposuit (Hom. Bl. I 148, 6), praesertim cum a posterioribus datiyornm formas

*) Nugatur de fliivii delphici nomine ΙΙλείστος BaunAck Stud. I 2, 287 sq.

*) Ne versus quidem quales finxit Fick II. p. 558

iUXaaayT^ έτιίπλεύην αλμυρον ΰ^ωρ i 227 βάληρ τ (τϊΐηλίύην άλμυρον ϋάωρ i 470 *

apad Homerum habent 8ui similes quibus comparatis -hae audacissimae coniecturae fulciantur»

— 281 —

longiores saepissime perperam inductas esse constet;^) tamen haud obnixe refrager, si quis ίγχε/γι defendere et etiam in hac vocabuli forma poetis producendi licentiam ob eam causam concedere velit, quod Hpmerus coniunctivi terminationis -γι correptionem fere declinare studuerit ; quamquam huius correp- tionis exempla apud eum non omnino desunt.^)

xXf /ω alius ordinis est atque ηλε/ω πνε/ω ίγχε/ω ; nam pro tradita forma χλειω^) revocandam esse solutam χλεεω (*χλε/€ω: χλε/ος = τίλ^ω; τέλος) viderunt L. Meyer (Vgl. Gr. II 28. I^ 653) et Nauck (Μέΐ. gr. rom. m 213). Cf. etiam Hartel ZfoG. 1876, 622. Forma corrupta χλε/ω (ex χλεέω) decepti

SUnt auctor h. h. XXXI 19 ών χλειΌνσ' εργματ αοιδοί et

Stesichorns e cuius carmine Aristophanes desumpsit Pac. 775

Μονσα σν μεν πολέμους άπωσαμενη μετ εμον χλειονσα χτλ.

De Hesiodi (Theogon. 105) χλεύτε cf. libri ΓΠ cap. Ι. Huic verbo χλε(/)έω cum praesenti χλέ{β)'ω χλε(/)Όμαι ν 299*) nihil

>) Nauck ΜέΙ. gr. rom. III 244 sqq.

s) Numeravi c. 15 exempla correptionis qnoram nonnulla facili muta- tione tolluntur ; alus inde excusatio parata est quod in liberiore pede primo legantur; sed sic qaoque paaca restant qaae excasatione careant. Omisi in hac re χαταμά^νρ^ ioyttt Ζ 364, άρπάο^ Σ 319, Jει^ιι (-^-^) Υ 122. Ψ 322 simm. ut quibas fi reddendum sit (ά^ηάση jiidti)\ cf. qaae dixi Herm. XX 491 sqq. KZ. XXIX 251 not.

s) « 338. 351. Q 418. Hesiod. Op. 1. Theogon. 82. 44. 67. — Perperam iudicant et alii et G. Meyer Griechische Grammatik* § 108 p. 119. ρ 418 x( χλείω (potius χλε^ω) qui Cobeto Misc. crit. 315 coniunctivus praesends est mihi faturum videtur ut τελέω γαμ^ω χαλέω de quibus formis ipse Cobet 1. 1. verba facit. ~ lon. Κλε(ί)οις Bechtel Inscbr. jon. Dial. nr. 98 hypocoristicon est noroinis alicuius cam KXtiai- compositi (de ΚΧεισ(&€μίς Coll. nr. 8488a 8, ΚΧααιμβ^οτίάα Cauer > nr. 195, 21. Κλειαιη(ηΥάα CoU. nr. 3549, 264. Κλειοιδίχη h. h. Cer. 199. Κλεισί&ηρα Lycophr. Al. 1220 non constat utrum ex *Κλε/ίσι- an ex *Κλί/εσί- nata sint). Ergo Κλεισι- -< *Κλ(/εσι- (Ahrens II 218. 570): *χλ(/έω: χλέ^ος = τ^λιοι-: τελέω: τέλος. Forma gemella in analogiam yerboram in -^ω: -fjato tra- ducta (cf. νειχεατήρ et νειχηιή^; nfy&iiaai Τ 225; &ησω' αίτησω. Βοιωτοί Hes. Cor. fr. 42) legitur Alcm. 23, 72B.« ΚλεηΟίΟηρα, frgm. lyr. adesp. 45 Κλεηοίηηω, Coll. 3398 b 12 Κληαίηηω, Quibus accarate respondet fut. χληύω (^ ♦χλί/ίσω Herodiao. L. II 332, 4) h. h. XXX 18 traditum ab editoribns tamen ut fit contemptui habitum. χλτιαω futaro » demptum certissima Schweighftuseri et Cobeti coniectura in artificio Castorionis fr. 2, 8 (Bergk PL. III* 635). Apud Aeoles praesens χΧ^έω in (*χλεήω =-) χληω abiit (Herodian. II 949, llL.), sicuti πλέω in (*τ(λήω =»-) τελ^ίω (Bc»htel 06N. 1886 nr. 11, 378 sqq.).

♦) Cf. etiam Πιερίδες μελωάοΐς Snty ίίχημασι roy τ' Alaxi^ay χλέουααι

— 282 —

commune est nisi radix xXef\ χλ^/:)-ω factitivum significat *efficere ut aliquis κλνι; sive audiat, i. e. χλέος βχτι.

Singiilis disceptatis demonstrasse mihi videor, ubicanque haec in πνείω et similibus conspicua productio e metrica necessitate explicari nequeat nec suspicio sit formas ex imi- tatorum seqiiiorum officina profectas esse, suppetere facile aut aliam explicationem aut medelam probabilem.

Cum πΧειω πνείω comparari potest νιχλε/ης ο 244^) sive mavis cum schol. Harl. et Nauckio (Μέΐ. gr.-rom. ΠΙ 214) formam distractam {ηη ex ij) Ό/κλήης, ciiius η vel ει cui defendere ut in ipso sermone ortum nec poetica licentia natum in animo est, non provocare debet ad ^Ηραχληος -χλψ quas formas in -χλεεος -χλέεϊ mutandas esse nunc inter harum rerura peritos constare video, neque quod admisit Nauck 1. 1. ad χληηδών ά 317 vocem obscurae formationis. Nam si quis *χλε(/)ε{σ)'ηόών (unde χλεηδών σ 117 ν 120) vel ''χλεν{σ)-ηδών (; χλέβε{σ)Ός = &υσ~πολί*αι' βνηπολ/αι Hes. : ^νεσ-της , Με{σ)ος

genet.) revocandum esse contenderit, qua ratione in hac tanta caligine quae suflM -ηδών naturae et origiiii praetenta est reftitari possif, equidem non video. ^) Nec plus iste adiuvabitur Sapphus loco frgm. 85, 2B.* ubi pro tradito Κλεΐς rectius ex Aeolum more Κλενις quam Κληις scribitur (Bergk in adnot.)') aut titulo arcadico CoUitz nr. 1231 Β 8 ubi quod legitiir Κ]ληονιχεος prava scriptura est {ζίημοχίηους Kaibel nr. 237 ; άνενηονντο Cauer ^ nr. 238, 4)*) aut fiittili nominis Κρεωφυλος {■^ *Κλη6φυλος!) originatione. ^) De verbo χλγ}ζειν denique quod ne quis in hac quaestioife adducat metus est nonnulla disse- ramus oportet.

{χλνονσαι libri; an xXeovaat?) £urip. Iphigen. Aul. 1041 sqq., lacon. xUwa (au ^ xkf(t)u}{c?) Aristoph. Lysistr. 1299. — De ;τλ((/)α> Masing Verhaltnis der griech. Yocalabstufung zur sanscrit. 88 Mahlow ΑΈΟ 7«

>) Hinc pendent Apoll. Rhod. III 932 άχλειής Kaibel nr. 946 εύχίειής et si quae similia alibi leguotur (Volckmann comm. ep. 74). De ΚΑ10Σ (= xliiog) Lollingii Mitth. athen. Instit. X 28.) cf. nunc Baunack Philolog. 48, 427 (nr. 4 v. 3).

«) xlηδ^ύy (ex χΧζηδώρ ^ *χλεεηδών aut χλεηάών -< *χλ6υηδών) rectius sine t scribi docet Aeschyl. Eumen. 414 qui χληδόνας (ί^ηωννμους) sine dubio a verbo χαλέω (χλη-) duxit (= τά iJlώyυμa οίς χαλεϊσθ-ε schol.).

8) Wilamowitz comm. gramm. III 23 α. Gotting. 1889.

*) Haud aliter iudices de genetivis Αηχ^ατηος Coll,,nr. 3399, β Jaμo- χάδηος BCH. 1879 ρ. 418 sqq. nr. 3c 4.

6) Lacon. Ήραχληιδ((^ Cauer « nr. 22, 5. Blass Ausspr.» 40 not. 126 ex 'HQaxX€€io((y contractum videtur.

— 283 —

Ut ab εντρεπής εντρεπιΧω , ab ενκλεής ευχλεΐζω^) ducitur, ita a χλε/ος *χλεβΧω ^ χλε'ίζω ^ χλειΧω cuius notio a χλειω

-< *χλεβεω nihil discrepat (*ferre celebrare' ^) ; ^φατίζειν durch d. Gerucht verbreiten') : Pind. 01. 1 110 χΐεΐξειν. Maneth. 2τ 571

ζαθεαις ομφτ}σι χλεϊζομενονς. Kaibel ΠΓ. 254, 1 nr. 656, 1 εχλεισεν. Aristoph. Αν. 905

xkeiaoy (sic R) ώ Μοΰσκ καϊς iv ιμνωρ αοιόκίς,

Thesmoph. 107 sq. ,

άγε yuy 07ΐλιζ€ Μοίακ (-^ (hiatn* Ί^ρΐίμιμ 116 sq. κλί^ζονσα 117) χηυαίων ^UJOQtt τό^ωy

sub qua scriptura latere non tam ω χλι^ζε quam ώ χλειζε

OStendit Hesycllii ενχλιΧεσ&αι (not. 1). Hesych. χλε/σατε' είπατε

de quo interpretamento v. Anacreont. carm. 23, 1 &ελω

λέγειν ^Ατρειδας, &έλω δε Κάόμον ίίδειν et ΗοΓ. C. Ι 12, 25

*dicam et Alciden puerosque Ledae'. Phrynich. frgm. 1, 1 (Bergk PL. ΙΠ* 561 coll. 555) a schol. Aristid. traditum raon- strum χλεισοπολεμαδόχον fortasse j\\]\\\ aliud est quam χλε/σω

πολεμαδόχον.

*) nmiif €ΰχλ€Ϊσ((ς Tyrtae. frgm. 12, 24. iuxkiiaoy yfyiciy Sapph. frgm. 118, 6 (Callim. frgm. 417 Schu.). ενχλε'ίξαι Pind. Pyth. IX 91. τιητρίδ' έπενχΧεΐαης Simon. frgm. 125,2 (epigr. apud Athenae. 1 19 C v. 4). xtti πατΙρίδ"] r,^xk[il'aay] Kaibel nr, 21, 12. τιατρίά" ^7ΐη[υ]χλέΥσα Kaibel nr. 945, 2. ηνχλϋααμ ηατρίδα Herm. XVII 626. — fi)χλείζωy Kaibel nr. 26, 2 (quocum cf. Hesychii ενχλίζίο&αί iotacismo corruptum], fvxkeioe ibid. V. 4. i7i(vxX€ta(y Eaibel nr. 209, 1.

*) *Χλ(/ίώ (=*" Κλειώ >- Κλεώ) dicta «πό του *xλ(Jέειy «« a celebrando (Hor. c. I 12, 2). Nomen est quasi hypocoristicon plenioris cuiusdam quod a Κλί/ι~ (supra pag. 41 n. 3) incepisse samendum est (cf. ^ηώ, Ύμyώ nomen Musae Kinkel fr. ep. gr. 32 [23]). — *χλ(/ίζω: *χλ(/έω {χλέ/ος) = χρηίζω: ^ iXQiog). χ = *'/ρηέω cuius 2. 3. sg. ind. -/Qjjg xQJj ex (*χ(ίηείς *χρηεϊ rite contractae) apud poetas Atticos (Hippon. B.* frgm. 35, 4 ubi v. Mein. ciii est frgra. 57?) saepius leguntur, qua de re post Dindorfium ad Soph. Antig. 887 et Bergkium comm. de ant. com. 135 disputavit Natick M^l. gr. rom. II 675. IV 211 sq. qui tamen perperam λίίς λ^ eubstituenda putavit; nec magis persuasit Mekler Beitr. zur Bild. des Griech. Verbums p. 23. Coni. xQjj (-< *χρη^) Eupol. fr. 4 I 259 K. — χρηέομαι (= χ()ώ- μαί) occarrit Collitz nr. 3052, nr. 495 (v. quae annotavit Meister p. 394; Baanack Inschr. v. Gortyn. p. 51) et fortasee agnoscendum est CoUitz nr. 1147 (el.) ΧΡΕΕΣΤ- (Meister Berl. Phil. Wochenschr. 1885 col. 1449; Bechtel ad Coll. nr. 3052). Huc fortasse pertinet cret. ληίω: λ? (-= Ujyi»; a nomine quodam deperdito το *ληος) — cf. Baunack 1. 1. 52 cuius ?eri- loquium non probo et Meister Diall. II 66 — et hom. yηέω (yrfd' σωρενο) Hes. yώyΐa aωoεvoyτ(e Phot. Ιθχ. Mekler 1. 1. 19).

— 284 —

Ab hoc verbo si originem spectes et notionem primitivam toto distabat caelo χλτ^ζειν ^nominare^ quod derivatam est a nomine quodam (participio) ^) *χλη-/6ς {^χλη/ιΧειν; cf. etiam χαλίΧειν r 19 σ 20).

Eaibel nr. 946, 1 Ενβονλου Γίολλι'ων χλη'ίζομαί χτλ.

Apoll. Rhod. IV 990 sq. έρεπαν η Tod^BV εχληϊσται \ οννομα, TV 1153 ιερόν χλη'ίζεταί αντρον.

Xenoph. Cyr. Ι 2, 1 oi δε Περσειίαι άπο Περσεως χλι;-

ζονται (ef. ΑΡ. νΠ 169, 1 sq.).

Soph. Oed. R. 733 Φωχίς μεν η γη χλ^ζεται (cf. frgm. 377, 1).

Eurip. Helen. 494

άηλοΰν (Tt Tvy^ftQfioy 6νομα χλΐβζ€ταί.

Kaibel nr. 716, 1 εχάλεσσαν - 3 εχληζον. Kaibel nr. 685, 5

οννομα το ηρίν με ηας ^χληζεν 'Ετιαγη&ώ, Kaibel nr. 346, 4 ^πιχτησιν τοννομα χληζομενον.

Kaibel nr. 185, 2 sq. πατρός

^Α&ηνιωνος ονν ταφγιαι χληζεται

(nr. 189, 7). Eurip. Iph. Taur. 917 Στρο-

φιος 6 Φωχενς τονδε χλψ}ζεταί πατήρ (Orest. 1402).»)

Bhes. 652 πατρός όε Στρν- μόνος χιχλήσχεται (Aristoph.

Vesp. 151).

Eurip. Iph. Aul. 474 Πέλοπα ος πατήρ τονμον πατρός του σον τ εχλήθ'η.

Lamprocl. frgm. 1, 2 (Bergk PL. ΙΠ* 555) ποτιχλψ^ζω aperte est = προσχαλώ advoco {deos Baehrens in Catulli carm. 40, 3) επιχαλώ (Αρτεμιν Aristoph. Lysistr. 1280). De notione

{προαχαλώ Soph. Ai. 89 = προαμοΧεΐν χαλώ 72) cf. Θ. gr.

Sapph. frgm. 1, 5 άλλα τυΐίΫ ild'\ Aristoph. Ran. 395 Βεον

παραχαλεΐτε δενρο,

Sequiores cum χλείζειν et χλ^ζειν aut nullo aut exiguo pronuntiationis discrimine distinguerent^) facile eo potnerunt delabi ut soUemnem alterius vocabuli scripturam etiam ad alterum traducerent, qui error hoc erat proclivior, quod haud unus locus et χλειζειν et χλψιζειν nativa utrumqne potestate ita

») Cf. quae dixi KZ. XXIX 261.

*) Cf. praeterea £urip. lon. 234. Phoen. 10. Iphig. Taur. 249. Kaibel nr. 592, 3 (χληζόμενος), 642, 2 (ίχΧηζον), — Ancipitis interpretationis sunt verba epigrammatis AP. IX 62, 2 "JXiov Ιρην, την ηάρος iujivQyoig τείχεσ^ χλιιζομένην: 'celebratam' (de dativo cf. Sl 201) an ^clausam' 'manitam' (χλρζω »» χΑι^ω Kaibel nr. 1028, 69. Aesch. Suppl. 922 eq. noktv πύργων βαΘεΙί^ μηχανή χεχλ^μένην)!

*) Of. in re notissima anam indicatiyum δοχ^ Dittenberger Syll. nr. 74.

— 285 —

admittit, ut sententia leviter qnidem immutetnr non tamen evertatur. *)

Eorip. Hel. 1441

ώ Ziv, najfJQ re xai σοφό^ ^^fy ^(ός,*)

Herc. fur. 493

TtQty μαχαρία Λα σ^ έχλρζόμην βροτοις.*) Callim. h. Del. 275 κλιζζι; άγιωτάτη.

Kaibel nr. 831, 13 sq.'

aL•τ6y αλ^ξητηρα χαχών, αυτόν ae άοτηρα ηαντοίης {ίρ€της χλ^ζομ€Ρ Ήράχλίίς

(coll. nr. 1027, 36 "Άχεσιν καλέοντες). — Ad ΑΡ. νΠ 169, 1 sq.

χίτ^ζίΐαι, άντωηον Βοοπόριον πέλαγος •

cf. ηοη modo Eurip. (Φρι%(ρ) frgm. 819, 7

Κίλίζ, (ίψ* ου xai Κιλιχία χιχλήσχ€ταί^

sed etiam Έαηρ. Ιοη. 1590 sq.

^ώρος μίν iy&iy ^ωρις ύμνηβ•ήσ€ταί ηόΐις [νμνεΐν fere = κ\Βΐ%ειν). —

Soph. Trachin. 1268 sq.

φύσαντες xai χΐ^ζόμενοί ηατζρες,^)

Accedit quod sermonis usus ipsi verbo χΐείζειν a primaria desciscens potestate simplicem 'appellandi' notionem concedere potuit; nam idem factum esse in aliis similis originis et signi- ficationis vocabulis velut κΧείω χλέω^) φατιΧω^) φημίζω'^) cer-

>) Saepissime sunt όνομα et χλέος synonyma: άνώνυμον — dxXkig Aristoph. Lysistr. 853 sq. χΧέος »> δνομα Theogn. 245 sq. μέγα 6νομα όέξαο^αι = χλέος άραα&αι Kaibel 534, 4 et 5. — χαλεϊν (^ruhmend nenuen') Kaibel nr. 481, 1 notione a χΐείζειν ^celebrare' nihil discrepat.

*) Haud raro occurrit αοφος χεχλημένος vel simile quid: Eurip. Iph. Taur. 570. frgm. 86 (ΑΙόλψ), tragic. frgm. adesp. 414, 3. Eubal. frgm. 94, 5 II 19βΚ.

>) τρΙς μάχαρ χληϊζεται Kaibel nr. 106, 3. εύΰαίμονα χΐήζειν nr. 243, 14. — μαχάριος χαλονμενος 8. χεχίημένος Eurip. Herc. fur. 1291. Carcin. frgm. 4, 2. Menand. frgm. 281, 6 III 80 K. Nos 'glUcklich preisen'; Ov. metamm. ΥΠ 60 'quo conluge felix et dis cara ferar' («= χΧείζωμαι),

*) Non ab re videtur adscribere Theocrit. XXIV 84 γαμβρός ά' a&a- νάτων χεχλησεται -^ Eurip. Phaeth. 781, 29 sqq. μόνος άβ-ανάτοις γαμβρός Λ' άπείρονα γαΧαν &νατ6ς ύμνηο^,

^) Callim. h. Joy. 51 Ίίαίοις iy όρεααιν , α τε χλ€(ουσ& Πάναχρα. h. Del. 40.

*) Callim. h. Joy. 89 ητοΐίε^^ρον, 8 Αέηρε^ον πεφάτισται, Rhian. Mein. An. Al. 182. Apoll. Rhod. IV 829.

0 Pindar. 01. VI 56. Plat. legg. 771 D ((πιφημίοαντες; φήμη —

— 286 —

tissimis constat exemplis. Quod si revera in χλειζω quoque evenisse sumamus, plurimis locis nihil omnino intererat utram Graeci verbum χλγιζειν an alterum illud χλειΧαν adhiberent. Velut Sophocl. Oed. R. 1451 sqq.

ί(λλ' ^a μί yaiety OQ€aiy, ty&a χλ»ίζ*ται θύμος Ki^^a^gωy οντος

non minus apte comparaveris cum Xenoph. Hellen. V 1 , 10 ίν&α ή Τριπνργ/α χαλειταί ^) quam cum Soph. Trachin. 638 sq. 6V&* *^Ελλάνων άγοραι Πυλάτιδες χλέονται (χαλεονται trad.) (Αρ. Rhod. Ι 237 ενΟαπερ άχταί χΐείονται Παγασαι Μαγνητίδες), Eurip. Orest. 331 ϊνα μεσομφαλοι λέγονται μνχοι,

Ιη hac rerum condicione Graeci sibi cavere vix potuerunt ab hoc errore, ut χλειΧειν 'ferre celebrare nominare' et χλγίζειν 'nominare' pro eodem verbo haberent et huic verbo recentiores in rebus orthographicis aequalitatis cuiusdam studiosi unam scripturam {χίγιζειν χληζειν) constituerent; cur hanc alteri {χΐείζειν) praetulerint non tanti est quaerere. In talibus enim casus regnat et libido. Quo modo accidit ut nunc omnibus fere locis, etiam eis ubi verbum ad χλε^ος pertinens sententia requiri luce clarius est, χλτιζειν inveniamus et alterius scrip- .turae χλειΧειν nonnisi tenuissimae extent relliquiae. Cf. AP. IX 550 sq.

nomen 704 A) Cratyl. 417C {^ιιιψημίσαι). Callim. frgm. 276 Schn. Lycophr. Alex. 1081. Maneth. Β 136 sq.

ΧηΧαί &' ας xai (Γ/) μ(τeφ^Jμίσtty dy^Qfς Ιροί

xai Zvyby ixh]taaay ubi μfl€φήμtaay (Rhian. Mein. An. AL 186) = μεταχΧείουσι ApoUoDU Rhodii (Argon. Π 296 sq.)

2^τροψκάας ok μεταχλείουσ' clyd-ρωποι

yηGoυς τοίό γ* ^xjyrt, πύρος Πλωτάς xakέoyτες, «= μ(τttxληισσtty in versu EM. 665, 45 sq.

loy μhy xai ΙΤεραηα μ^ταχλήιααην *Αχαιοί. ' 1) Hunc U8um ut nos loqni consueyimus satis mirum {^yd^a χαλέ r τα t »» abi situm est qnod' χαλεΐταή exemplis illastrarant Schaefer ad Gregor. Corinth, p. 986, Meineke ad Cratini ΆρχιΙόχ, frgm. IV (comm. II 18 » frgni. 7 I 13 Kock), Buechsenschuetz ad Xenophontis locum laudatum: yi 757. Pind. Nem. IX 41 ^yb-'* 14ρ^ας TJOQOy tiy^Qmnoi xaUovOiy, Simon. 107, 3 sq. Euripid. Jon. 11 sqq. Xenoph. Oecon. 4, 6. Apoll. Rhod. I 216. IV 115 sq. Asclepiad. Sam. Meineke chol. 153. Kaihe] nr. 461, 4 sq. Cf. etiam Aeschin. Ctesiph. 122 προς τό Bvjtioy ixd xaXovMfyoy, Ex hoc usu explicaDdue locus Livii cuius menti fortasse nescio quod Graecam exemplar obversabatur XXXII 39 *haud procul urbe Mycenica vocatur* ubi interpretes moris Graecorum immemores esse videntur.

— 287 —

xλ(ιyηy οΰχ (ίηόφημι» ae γκ(ί nQonaQOf&ey id-ηχαν χΙΐβζίαΒ-αι ητηνοί Τηνε BoQtiiaoai,

Aeschyl. Agam. 609 ψάτις βχλτιζετο. Sophocl. Ai. 221 sqq.

αγγελιαν Δαναών νπο κλτιζομεναν,^) Eurip. Hel. 721 οΐα xXfj-

ζίται Cfama est'); ibid. 126

ώς xeiyog αψηνης avy όάμα()Ίΐ xXηζiτκ^,^)

927

η χλτ^ζομαι x(trP *£AA«J' ώς TtQO^ovo^ (μoy nOGiy ΦQυγώy ώχηοα τιολυχρναονς δόμους,

Med. 836 χλγιζονσίν ~ 831 λεγονσι. Soph. Trachin. 659 κλιζ-

Itidem χλγιζειν = ^preisen' sat multis locis: Eur. Iph. Aul. [1521 sq.]. Aristoph. Av. 921. 950. 1745 {κλγισατε) Thesmoph. 117. At hoc non ab origine ita habuisse testantur vestigia scripturae χλειΧω (κλείσατε Hes.) quae supra coUegi: cf. im- primis Aristoph. Thesmoph. 107 κλεΓζε iuxta κλγιζονσ' 117 quod sine dubio et ipsum in κλειΧονσ' mutandum est. Quousque tamen in hoc solo lubrico criticis poetarum manum restituturis tuto progredi liceat, non videtur certis argumentis definiri posse.

Poetae quibus discrimen quod initio inter κλεί%ω et κλτ,ζω Intercedebat iam parum cognitum erat vel solutam formam κλψζειν ibi advocare audent, ubi sensus verbum κλείζω flagi- tabat. V. ApoUon. Rhod. IV 618 κεκλήϊ'σται, Kaibel nr. 537,

5 περικλήϊστον.

Disputavit de hoc verbo etiam Herodianus L. I 444, 10 sqq.

κλγιζω άπο του κλέος κλεΐζω και κλη'ίζω και κλιζζω, ου γέγονε δε ώς ηγούνται κατά συγκοπην παρά το καληζω το παρά Κυπριοις

λεγομενον (de qua forma cf. Π 332, 3) in qua sententia quid verum sit quid falsum iam satis dilucidum est.*)

>) Hesiod. Op. 766 φημη-ηy λαοί φημίξωσι. — Eurip. frgm. 369, 6 sq. {'Ερίχθ-εϊ) y^Qvy ny ϋοψοι xk^oyrai, — φήτις 4χλί^ζετο '^ λόγος λέγειν.

*) Aeschyl. Agam. 650 Xiyovaiy ημάς ώς όλωλότας.

») ϋ')ήίoy Χ 493 ex d)4ioy natum pntant auctore Curtio C. Stud. II 186 sq. Fritsch VI 116 Mangold ibid. 204 alii, non recte. Descendunt enim et β'ίει,ον et &ήιον a rad. dhav = gr. &η^ (scrt. dhav 'reinigen waschen' ; ^dhava ^einigung') dhav = gr. ^f/^o/(8crt. dhavala *wei88'; gr. &έω &ο6ς\ cf. quae dixi EZ. XXIX 260 sq.); de dapHci radicis forma v. supra pag. 278. *d^^j-ioy (d'ifi.oy) proprie est χα^α^μός (cf. 9^εείφ xa&iJQai Π 228. &εείώσω• χα&ύρω Hes. χαΟ^αρφ πυρώσατε άώμα ^-εείφ TheocriU ΧΧΙΥ 94; ν. Zachariae Babr. dict. 26).•— Nisi forte praestat Homero χ 493 ex Hesychio {χήια- χαϋ-άρματα) restituere πυρ xai χηια. xttovy suffiendo punficare (χειώαασ&αι*

— 288 —

Fuerunt qui in άγνοιτισι / in t conversum esse sumerent^) sed explosi sunt merito a Curtio (Grdz.* 577) qui ipse aliam periclitatus est explicationem mirum quantum peryersam: ^vielleicht poetische Licenz nach εϊΚατινη neben ελατινη^ εϊατο fllr €ατο' Qua in re discrimen inter oi diphthongum et longam vocalem si (i) in είλατινη neglexit. L. Meyer (Vgl. Gr. Π 25) άγνοιέω a nomine άγνοΐη quod ipsum ab adiectivo "^άγνορος derivatum est duxit, quam sententiam probabilem non esse propter insolens derivationis genus arbitror.*)

Cum denique aeol. ayvovfiai, {ov -< o/) in Homero accersere non liceat, aliam necesse est viam ingrediamur. ω 218 faciK ne- gotio άγνο{/)Ιψισι rescribi potest; ηγνο{/)ησε autem (A 537. Β 807. Ν 28. e 78. h. h. Merc. 243. Hesiod. Theogon. 551 -^-^^) eo nomine excusatum censeo, quod formam legitimam ηγρο{/)ησε (ab άγρο(/)€ωΥ) versus hexameter respuit. ο in arsi productum invenimus ν 15 ανόρ* άγνοιήσασ' νλάει quae forma haud ita bene aliter poterat in versu collocari; productio certe vocalis in hac non minus necessaria fuit quam in tertia indicativi sing. persona.

Dlphthongus oi iii hac voce eius demum aetatis inyentam est quae ποείν iuxta ηοιεΓν dicere consueverat. Quod enim recentiores qui apud Homerum ποίησε simin. frequentari norant, ipsi tamen in sermone volgari diphthongo ι vocalem pei-saepe demere solebant, ηγνοησε in Ubris traditum, ut versui succur- rerent qui laborasset si legitimam mensuram (-^v-^-u) adhi- buissent, ι insiticio donarunt, non mirum videtur. Nam pro- pagare vetustam recitantmm consuetudinem quos ηγνονησεν {ov = ο) pronuntiasse ego non dubito prohibiti sunt huius for- mae insolentia quae analogia non facile defendi posset.^)

χα&ήρασΟ^αι Hesych.) = d^novy (&(€ΐωοω• χα&άρω Hesych.). cret. β-ίηίον (cod. &ixioyy d-iioy το ό^υχτόν Κρητες Hes. negligenter scriptam pro &(noy. — Ad totam vocabulorum χΐείζω χλιίζω historiam cf. epimetniin.

>) Christ Lautlehre 193 sqq. Roehl Qu. hom. spec. 8. Curtias Grdz.* 505 sqq.

>)' De aYyuja(a)aax€ ψ 95 litigant grammatici (L. Meyer Vgl. Gr. II 59) neqae ipse habeo quo lis dirimatar.

») αγνοεί aut «^-^ aut — ^ (synizesi contractum) Paroem. ed. Gott, II 11, 70.

^) y 194 displicet non tam insolens dkXoiaia qaam formam quodam- modo defendi posse (Smyth Diphthong EI p. 12) non ignoro s• dkiofidia per synizesin profcrendum quam iterativum φαινέαχετο quod notione ite* ratiyis propria hoc loco carere yidetur: quo accedit quod alii codd. ^αίνετο

— 289 —

Apud Homeruni distingueuda esse duo diversae origi- uationis adiectiva νηλεής conieci KZ. XXIX 262, alterum

(-< ""νηλε/ής) ab "^ikffog^) ductum, alterum (-< *νάλΒ/ής) ab dkd- {^)ομαι. νηΧε8ς ημαρ ^ άφνχτος &άνατος^) SimOIl. frgm. 39, 3. —

imperfectum loci sententiae convenientissimum exhibent, qua τ. 1. fretus Kn5s Dig. p. 121 not., Porsoni et Biittmanni (Lexilog. II 270 ad artic. 43, 3) coniectura usus, versum in hunc modum constituit

TOvvf/ (t{f (ekkb{j)fi(it' ^qaiyhjo jiayrtt dyrcxii. Qua suspicione si manus poetae restituitur) κλλο{ή€ΐιίέ' cum »1γνο{/)ηα€ comparanduiD. — Subiungo alterum exemplum dubium. Hom. ζ^ίάωρος^ quod ex ζ(ίόόωρο^• contractum perperam opinantur Fritsch C. Stud. VI 134. Curtius Grdz.<^ 520 not. Zur Kritik 29 alii multi, quattuor fuisse sylla- baram (v>u v^) apud Homerum Nauck Lugebiliuni secutus (Od. p. XII) probabiliter coniecit; ex ζε^άιορος (EM. 410, 8 ubi tamen falso explicatur) veriseimc duxit Wackernagel KZ. XXV 278 applaudente Osthoffio Μϋ. IV 371. ζί^άωρος compositum est cum quodam *Cf/« (cf. tvrtj: oiVt-rv^i quod inest fortasse in homerico Cf'«V cf604, C*"" τ* <^41, productione ob metri- cam necessitatem leviter niutatum. At res dubia est : nam eundem explicatum non recipit att. C€ic<i (Aristoph. fr. 412 I 499. Pherecr. fr. 188 I 200 K.) quod ex *ζ(/η sufiixi #« ope derivatnm esse Schleicher intcllexit CFrankfurter Epenthese 32; cf. etiam Sonne KZ. XIII 430. Curtius Grdz.* 577. Osthoff MU. IV 371). Kecentiorum ζεαί utrum ex *Ci/«' an ex *^Ci/trtt fluxerit prorsus incertum. Ex *Cfjce natum videtur ζία• χρι&ι, Hesych. (ut ^όίλι^ιός boeot. cret. ex (((ϊ()Λ^€/ός): <^*ΐ«' (jtnoatcyoQevoyKct ihio Κρητώί' αί xoi^^cti EM. 264, 12) mutandum in dtfU i. e. ζίκί cf. fyyηίc =« iyyife G. Meyer » § 34 p. 36. — Feminino *ζ(/α respondet iiiasc. *ζο/6ς in φυσίζοος quod vocabulum Fick nuper ingeuiosa etyraologia (^υαΐζοος ^ ζεέΰωρος) ilUistravit. ^ζο^ός = scrt. t/aras, Ht. /ουαι' (Curtius Grdz.* 625). — De siai ηΐη /;» quae iniuria cuni ζακί coguata esse credebantur (EM. 410, 12. Lobeck Eleni. I 100. Legerlotz KZ. VII 296. Zacher de nom. graec. in -κιος 71. Peppmueller BB. III 92) cf. Froehde BB. III 11 Curtius Grdz.'^ 625 nec non Baunack KZ. XXVII 561 qui mihi tamen non persuasit. »'« contractum est ex /"ii« (-< ♦ave^-ia?) quod pro /J7« rcvo- candum. ήΊίΐ prava distractione ortum est sicut rui^c (pro takiU ex *φ^έ).

*) ίΐεος ex *tk(/o^ natum arguunt vocales (o in Atticorum sermonc contractionem aversatae. — Formulam hom. yijkn χ«λχφ procul dubio sat yetustam quam ob id ipsuin ex ''yqXf^i hyphaeresi explicare vereor iie mihi obicias, memineris adiectivi ^ρίηρος cuins nom. acc. plur. suffixo derivativo carent {(ρίηρες ^ρίηρας). Eodem modo ytiliC ex *yti-kUj-i ortam est; oominatiyus sg. qnem nos non legimtis fuerit *yηkivς. Nomeu ΧηΧίοίς ab hoc adiectjvo origine non diversum esse mythologi intellcxenint.

^) "Οτι την flμ(tρμiyηy οιίύ' «r (ίς έχμύγοι decantatum ηοη modo ταις yvyni^iy (Plat. Gorg. 512 Ε) quae amant per adagia loqui (Alcibiad. I 120 B) sed omnium temporum poetis. aqivxiog Uydyxn Kaibel nr. 563, 7 (cf. inevitabih Jatum Curt. Ruf. 4, 6). iiquxroy 4>iqGm4yiig &(ikc(μoy SimOD. AP. VII 507, 3 sq. rtQUic ημιχιον Apollonid. AP. VII 2^3, 3.

Schulze, QaaettionPH epicAe. 19

— 2«) —

όησαντες νηλέί όεσμώ Κ 448 = δήΰεν άφνχτη/ς αμμααιν Alltipat. Append. Planud. nr. 197, 1 sq. - h βροχοις μάρψας άφνχτοις^)

Lycophr. Alex. 310 sq. — Κηρες Hesiod. Theogon. 217 aj)- tissime vocantur νηλεοηοινοι 'quarum vindictam nemo eflftigere

possit^ quandoquidem ονηοτε λήγονσι &€αί δεινοιο χόλοιο, πριν γ* άπο τψ όώωσι χαχην ontv, όστις άμάρτψ} (220 sq.). Nani SCeleratUS vel υπο γάν φυγών ονποτ* εΧευ&ερονται et fata

manent culpas etiam sub Orco. Optime conveniret Eumenidum

{Κηρών) muneri SophocUs μετάόρομοι χαχών πανονργημάτωρ αφνχτοι χννες (ΕΙ. 1387).

Utro spectet Hesiodi νηλειτ^ς (Theog. 770) — ad έλεος aii ad άλδομαι — duudicare nescio. Sed quidquid interpretando de notione effeceris, ει productioni metricae deberi tibi con- cedendum erit. Nam utrumque νηλεης inter alteram tertiamque syllabas digamma amisisse dixi et media vocalis nt in ^νηλερής sic in *ναλε/ής aeque natura brevis erat. h. h. Ven. 246 rha- psodi errorem agnosco qui ex prava iinitatione epici usus — huios usus forte fortuna accidit ut unicus testis (Ps.)- Hesiodus aetatem tulerit — productionem in nominativo masc. fem. ob necessitatem admittentis νηλειές fingere ausus est. Hesiodi quoque νηλειης imitatoris peccatum esse suspicatur Suhle (de h. h. IV εις Άφροόίτην Stolp. progr. 1878 p. 10) nisi fallor iusto calidius.

Gf. etiam Eaibel nr. 145, 1 sq. Ad interpretationem volgatam (ημα^» *νηελέες) qaae mihi subabsurda videtur defendendam sufficere neque Hes. Theog. 456 νηΐύς ητορ ^χω^ (1^/(Γ/??), Kaibel nr. 845, 4 'Άιδης οιχιομ djio- στρ(φ(τί(ί^ Horat. c. II 3, 24 *nil miserautis Orci* neque Eaibel nr. 340, 1 κμείλίχτος μοίρη, nr. 618 b 3 uoiott 9'ηλ(ό&υμος (nr. 566, 8 ^ηλεόί^νμί- Χάρων) vix est cur moneam.

») Cf. etiam Append. Planud. iir. 198, 1 όυΟίχψύχτως αφιγχ^^ας χέρας. — Interpretationem volgatam vix satis tuearis collato Hes. Theog. 658 ((ίμείλίχτιον dno άίσμών); nam si quis hnius locutionis auctorem Homeri verbis νηλίι (ί(σμφ perperam intellectis in erroretn tractum esse coniecerit. quo modo refutem non habeo. — Lycophronis animo obversabatur Pind N.

1 45 μάρψας άφνχτοις χ(ροίν (cf. ^v ttqvxTOiai χ(ρών (ikf θ-εά άεομοϊ,:

£ur. Alc. 984). Neglexit hoc vetustissimum testimonium quo libromm Pindari scriptura confirmatur Bergk αφυχτως coniciens quam suspicionem parapbrasi comprobari confidentius pronuntiavit quam verius. Cum supra p. 151 Pindaro 01. VI 43 collato loco simillimo Nem. I 35 φυγών iJtfiV redderem, licuit yersu Lycophronis 942 ίχ^υγών ώάινας quem ut caco• phoniae crimen diluerem attuli fortasse pro testimonio incorruptae lectioms uti.

— 29ί —

Sunt apud Homerum aliquot nomina in -ίη quae ι inter duas longas syllabas inclusam piOducunt: quod metri causa factam esse inde ab antiquitate multi statuerunt. ^) Exempla^) haec sunt - exceptis tamen bisyllabis de quibus paucis agam in epimetro.

νπεροπλι'γισ» Α 2()Γ) (Theocrit. XXV 139. Rhian. Mein. An. Al. 199 V. 12).^)

7ιρoίhfμ/f|σi Β Γ)88.^) Ύηερησ/ην Β 573. ο 254. ) νηοόεξι'η £ 73.

άτιμι'υσι ν 142«) {ατιμία Tyrtae. frgm. 10, 10).

ίστ/η τ ξ 159 = τ 304 = ν 231.^)

Ίστ/ην Hes. Theogon. 454.')

άχομιατι'η τε φ 284.*)

χαχοεργ/ης χ 374. άεργι'ής ω 251. άεργ/η Hes. Ορρ. 311.®)

άνολβι'τι (aut -/ην) Hes. Ορρ. 319.

Ο Herodian. II. prosod. ad J 73. schol. Β ad I? 588. Eustath. p. 293, 9. 736, 54. Buttmann Gr. § 7 n. 23. Kuebner I• 239. Baumeister ad h. h. III .325. Cobet Misc. crit. 414 alii. Ad accentus yim confugit Hermann de metris libri I cap. XXXII coDtra quem disputavit Buttmann Gr.» I p. 44 n. 8. Nihil profecit Spitzner de versu Gr. her. 83 (Prosodie 74) vocalem in his μουοιχώς productam esse contendens; nec melius rem administrarunt Thiersch Gr.> § 148 Schmidt Gr. Metrik 164.

') CoUecta habes apud Spitznerum 1. 1., qui similia ex Dionysio Periegeta Oppianis Manetbone (velut ^νσοσμίη τε .^270. dnntui»iy Στ 289) attulit, L. Meyerum Vgl. Gr. II 485 sq. Schmidtiain 1. 1. alios.

^) ηκνοη'ΑΛαμ quod tamen pauUo aliter comparatum Ar. Ay. 830. ηανοηΪΛης Paull. Sil. AP. VI 81, 6 iuxla αα^οηλϊη AP. XI 38, 1.

*) nqo»vu\(c e. gr. Eurip. lon. 1109. Phoen. 589. 1683. Ipb. Taur. 616. Iph. Aul. 1371. Rbes. 667.

*) Cf. herois eponymi nomen Ύηίοααίου (v^/-wv^) Ap. Rhod. 1 176 ubi schol. : f//fo J^ τοΰ Ύαε{ί[ο]ϋαίον βασιλέως της 14χα(ί<ς ηύΐις ^Υη(ρ[(ί\αα(α, "Ο.ϋνροί• Όϊ d^ Ύηε()\ρ\ααίην (sic). Steph. Byz. s. ν. 'ΎΊιερησίη' ^youaa^q uh απυ '^Υηΐρητος του Λυχάο^ος υΐον,

β) Cf. «Γΐ^ί« Pind. 01. IV 23. ί/ιλοτι.Μί« Eur. Phoen. 532. Iph. Aul. 527. Ar. Thesmoph. 383. Plut. 192.

0 ίατΊη *£aiU (ίατ.) Hes. Opp. 7.34. b. h. Ven. 22. h. h. XXIII 1. XXVIII 1. Aesch. Eumen. 436. Pind. 01. 1 11. Eur. frgm. 944, 1. Ar. Vesp. 844. 846. Plut. 395. 795. Strato frgm. 1, 28. III 362. Theocr. XXII 205 etc.

*) ab rixou ιστός ut ηηησύ« ab ά η αστός Ar. Nub. 621 etc.

«) 7iay- χειρουργια Ar. Equ. 684. Vesp. 932. Lysistr. 672. α'ργ^ιας Eur. Hercul. 592.

19*

- 292 —

ί • Praeter haec euotavi άπιστίτι Theogii. 831 {anusriut Hes. Opp. 372 amaiia Ar. Ach. 770 Kock comm. ΠΙ 421 fr. 105, 3).

χαχεταίριης ibid. 1169 (?) ηροεόρίην Xenoph. 2, 7 (ηροεάρίαν

Αγ. Equ. 575. 702. Thesmoph. 834).') τνραννίην ibid. 3, 2 (?). ταινίαις Empedocl. 357 (AP. IX 569, 7). Accedunt e Kaibelii

epigrammajfcis μεσημβρ/η τε (ΠΓ. 441, 3; μεσημβρία Ατ. Av. 1500). μοναρχειας (ΠΓ. 1028, 6. μοναρχία Eurip. frgm. 277, 2.

Hippol. 1015. Lycoph. ΑΙ. 1218). Quibus addidit Cobet άναλ- x/fiai ζ 74. Ρ 320. 337, qua in re Nauckii assensum tulit, ά/ιόρ/γισι et πολν/ιόρ/τισι χ 231. 257. β 346 all., sed viri saga- cissimi errasse videntur. Ut enim suilixum -ιος auctae thematum in -i' exeuntium formae adnectitur (^Ηλις: ^Ηλείος -= "^^Xejiog;

λάτρις: λατρειώμενον Wackernagel ΚΖ. XXVTI 84), sic -i'jy ad *^ίδρεβ-, *οΐ/ιόρε^- {cf. ufι'όρεϊ φωτι'Γ219), *«i'aXxfjf- {αναλ-

χίς, Guius declinatio homerica — άνάλχιόος non primaria

fuerit) aCCeSSit, Ut evaderent ά/ιόρείη ,ριόρεΐη πολυμ&ρείη άναλ'

χεΐη quae formae ne codicum quidem testimoniis destitutae sunt (cf. etiam Herodot. VI 69) , quamquam Α cum aliis ι habet. *) Sed haud scio aii aliud yocabulum illis quae supra con- gessi adnumerandum sit. Nani fi 274

adverbium (ξπης sensu carere mihi persuasit Helbig (Da.s hom. Epos aus deu Denkmalern erlautert^ 148) qui hoc loco potius 'ein den spateren Grriechen niclit niehr gelaufiges Sub- stantiv, welches einen Tlieil der Wagenbrustung oder einen aii der letzteren angebrachten Halter bezeichnete' (p. 152) olini fuisse coniecit (cf. Leaf a. v.); scr. ί^'ξ/ης (a nom. είξι'η Halter:

CoU. εψ/α' — άπί) τον επεσ&αι' ομιλία Soph. frgm. 3).

Incertae formationis est νποόεξιη de quo Herodianus ad

/ 73 νποόεξεί'η ώς ^Αργειη, το όε άχολου&ον ώφειλεν είναι χοινον νηοόεξια ώς πάρα το ανόρεχτος άνορε'ξι'α,^) ταΐτα εν τf^ προσ- ωδία, εν μέντοί τγ^ χα&6λην όντως' ^<πάσά τ οι εσ&* νποδε'ξιη^^

1) fh(Xiii(y iuxta jiiiOf^Qii^y Bechtel Inschr. jon. Dial. iir. 199. Quam scripturam Herodianus qaoque commendat II 452, 22.

^) Coilicum in hac re nihU esse auctoritatis docent e. gr. // 628 uhi V. I. όνειδίοίς (cf. Ψ 398. 471) et titulus Kaibel nr. 195, 4 Ά^ατίφ (i. e. Άρατείφ), Num Aristarchus Η 198 i^qhi scripserit perquara dubiam (Ludwich Aristarchs Hom. Textkritik ad τ.).

') Oraeci clare sentiebant nomina in -l/nr derivata esse ab adiectivis in -χτος\ cf. e. gr. ^νίηιηλήχΊψ uyfmTihj^icc Plato legg. III 695 Α et B.

— 293 —

ivixn μέτρου ixraoiv sna&f τον ι, άγνοια μέντοι τάχριβονς όίια της ιι διφβ'ογγου την γραφην ποιούνται , χ«ι όντως ixfi ή τώρ ΐίντιγράφων ηαράό'οσις. CuDl νπερβασιη έξεσ/η σνν&εσιη coiti-

posoit Fedde (Wortzusammensetzung bei Homer 32): eiiuidem των αντιγράφων et codicis Α νποδεξειην recipienduni et longe aliam explicandi viam insistendam esse arbitror. Α iiomine

υποβεξις desceudit adi. *νποόε'ξεΊιος ^ ιποόεξεΐος,^) qUO Signi-

iicari possunt res ad νηόδεξ,ιν pertinentes; cuius adiectivi femin. sg. quasi coUectivi vice fungitur, ut iiomine νποάεξείη compreudantiir omnia 'quae ad excipiendos hospites necessaria sunt' (Ebel. s. v.). Talis quale finxi nominis iie analogiam desideres paucis absolvere conabor εξει'ης quod eodem modo natnro esse persuasum habeo (aliter Lobeck Elem. I 43 J. Roehl diss. laud. 32). ίξε/ης est gen. sg. fem. adiectivi εξείο^ a nomine έξις profecti, cuius neutrum pl. asservavit Hesychius

ί'ξεΐα' τα έξης ; de notione cf. εχεσ&αι' τίνος, εφεξής CUm επέχει

Dittenb. Syll. nr. 233, 47 = ποτεχει Cauer- nr. 40, 121. Apud Homerum fortasse εξεΐης scribendum esse viderunt Roehl 32 et Smytli (Diphtlioug EI 35). Α quo vocabulo segregarim εξής (S 449. ι 104. μ 147 al.) genetivum substantivi *εξα (cf. όοξα) queni vetustum accentum (cf. μ/α μιας) retinnisse in adverbio noii mirum; cui genetivo respondet accnsativiis ad- verbiascens εξαν Cauer^ nr. 14S Ε 13. 1β1. 7^ qiii εξάν {εξάν Ahrens Diall. II 139).

άεργίη χαχοεργίη a nominibus iu -ης repetit G. Meyer

(BB. I 88 sq.), CUi ita assentior Ut άεργείης χαχοεργείης άερ-

γεΐη revocanda esse arbitrer: nam iam Homeri Hesiodive aetate ει unquam in / abiisse non credo nec demonstravit (t. Meyer.^) Quod -εργής aevo vetustiore tantum passive dici solet 0^319. η 743. Ω 396. Hes. Opp. 629 cett.),•*) iiiliil ad rem, qaoniain huius modi discrepantias postea demum in voces illa-

>) Non obstat r iu ο uonversuiii, quod cx uomine ad adiectivum perveuit.

^) xlwy ι genuinum habere fidem faciunt Tbessali qui et ipsi ι purum in hoc vocabulo adhibent (Coll. nr. 361 bis. 1382. BCH. XIII 399. 401). / natara longum (/>ί-/ωι/?).

*) Ad ^iji χηχοεργέϊ ΜοΙ(ίης (Maneth. /249; cf. etiain 259) provocare non ausini. Act. (άεργης legitur apud scriptoree ιης χοινης, sed adiectivum veta8tiu8 esse docet Aristotelis ^y^ityfin, qiiod ab ipso verbo ηεογεί^' profectum esse parum recte sumpsit Bonitz ad Metaphys. θ 3. 1047 a (p. 387 ex.); v. Fritech Zum Vocalisinus des herodot. Dial. Flambuvg/

-- 294 —

tae es8e probabile est neque licet hinc qiiicquam de nativa potestate quae simul et transitiva et intransitiva esse solet (cf. άεργος) concludere. Quomodo error nasci potuerit in propa- tulo est: vetustiori -Βργειη^) substituerunt nomen ab -εργος legitime derivatum -εργίη quod sequiores praetulisse versus docent p. 291 n. 9 allati.

Qaae SUperSUHt νπεροηλίη προζύμι η "^Υηερησίη άτιμιη Ίστίη άχομιστι'η άνολβιη βξιη (β recentioribus άηιατίη χαχεταιρ/η

ηροεδρίη τυραννιη ταίνίηΫ) maximam partem notum illud snffixum Λ η habere certum est, in paucis si minus certum tamen vero proximam. Cuius sufflxi vocalem / vere brevem esse et ana- logia docet — est enim cognatum cum suffixo -νος de quo V. pag. 252 sqq. — et comprobatur constanti poetarum usu,^)

Johann. progr. 1888, 22 in. — ro ?ογος quod subest adicctivis in -ιργης habes Kaibel nr. 321, 3. 348 (Wagner 1. 1. 126) et Callim. lav. Min. 138 τώ^γος quod iniuria mihi suspectari videtur.

») Nihil adiuvamur forma ύημιοί^γ^ίι, in Procli hymuo {^ίς Ά&ηι•. jiok. 20).

2) Egerunt de his uominibus ut mihi tameii uou persuaderent Θ. Meyer > § 113 p. 113 (quae nunc omissa sunt in editione altera) Hartel H. Stud. III 40 Rzach Dial. des Hesiod. 364. ij in graeca liDgua unquaDi in 7 abiisse — quae est Hartelii opinio Rzachio probata — nuUo exemplo satis demonetratur: innumera vocabula aperte refragantur. — Forinas ί^Ίίμίίη 07t(Q07ik€it^ (EM. 779, 53) ex U8U sermonis graeci, praeseruiu Homeri qui defenrlas non video (Herodian. II 452, 19): certe non sufficieot mirum 7ΐί(γχί<ρίΐίί€<ς Eurip. frgm. inc. sed. ur. 912, 4 {ηαγχάψΐίΐά teste vcrsu Soph. fr. 366, 3) nec pravae aut aualogiae aut scripturae exempla quae congessit Keil sched. epigr. 42 {^ηίζ^χεία BCH. XII 513 sq.).

Prorsus diesentio cum Danielssonio Gramm. anm. I 42 (quem libruin ipse non raanu versavi) et Johanssenio (cui ille coniecturas suas probavit) gr. ling. verb. derivat. contract. 215. KZ. XXX 401 n. BB. XV 176. — όρμειύ όρμιά (Herodian. II 452, 4L. όομίή Eur. Hel. 1615) non intellego (cf. etiam φορβειά). — Β 498 recte scribitur θέαιηικν (v. Herodiani quo- que notam ad v.), cum posterioree etiam θέοη^^α θ€σ/ιϊα( dixerint (Herodian. I 280 L. Corinna frgm. 23); cf. Βυζάνι^ον: Βυζάνιεια Simon. frgm. 104, Zikttit: Ζΰίη (quod Steph. Byz. 8. v. affert ex Posidippi versu Bergk PL. II* 342).

•) Apud Homerum -«/; {-ίη) babemus in c. 80 nominibus quae prima positione sive uhoriainbum expleut (imprimis attendas κ^ααίη ^Ιρεαίη ζΙ*^υρί>, 21z«W//) seu iii choriambum radunt; praeterea in »αΙίι^ &υσ(η χλίΟίη χρκόΐη (xiu^uiti) μαιίη μίλίη μοτίη Ifyiq όαίη ji^yiq ηρκΌΐ^^ axoTiifj οοί^ίη σ/ιοΛ*ί Σιρητίη Σνρίη αχαϊίη Σχ^ρίη ταμίη Γροίη Ύρίη φρνγίη ί/νλίη Ψυρίι,. — Ε iambographis ionicis notavi ^vyojiUjy Archil. frgm. 86. — De mensura Α(&ίοη\ης testatur Demetrius n, Ιρμηνίίας Spengel rh. gr. III 271, 4 sq. (cf. Eurip. fr. 349 yiid-ionfay yiy φοωσ' i^ii /Hyn\

— 295 —

Nam si discesseris a versibus corruptis (velut Eur. Herc. fur. 1256 νουθεσίας in cttius locum Pierson genuinam νον&€τήσ(ΐς reduxit; νουθ^εσίας Ar. Ran. 1009) et — quod fas est^) — a vocabiilis originis parum dilucidatae άνίη^'^) καλϊή (χαλίος)^) χοΛή,^) praeter illa νπεροπλ/τισι et q. s. non videntur apud probos poetas productionis exempla inveniri nisi

1. att. uixfa quod regalari αίκεια (αϊχεια) dudum cedere oportuit suasore Elmsleio.*)

') Hoc nioneo contra Kzachium Hes. Untere. 34*et Bezzenbergerum BB. IV 325 qui orV/v xcduj χοηή a ceteris nominibue in -//; desinentibus segregare debuerunt.

2) In hoc nomine eiusque derivatis ι inde ab Homeri aevo vere anceps. Initio ? et < certa lege distributa fuisse suspicor (♦απίνδ: ^antvOit antoarox^)\ tempore lex tnrbata est. Comparatur scrt. amJva ^Janimer' (Osthoff Perf. 508 sq.). — Nonien lhwaay(i<i paenultimam corripuisse non solo versuum testimonio (//ία'σ«#'»α*' »«τρό#' ^ηιόι^υμον Empedocl. epigr. 2, 1. Simon. 138, 2. Callim. ep. 10, 4. Kaibel nr. 1131; λυσαμίας Ar. Nub. 1162) constat sed alia quoque observatione probari potest. Erant inter Thessalos qui certas aliqnot eoDSonas ante ι duplicare amarent: l^uUcy Coll. nr. 361 Β 13. KQayovp- νίοις (?) 361 Α 8. A{ioUyyiovv /iQoUyyioi πόλλιος BCH. XIII 400 nr. 17 vv. 6. D. 13 (niOYMJOY V. 2 = J\7ikovyyiovl). TAN.JAN = ικμμίαν Coll. iir. 361B 21. Quae res aptum vix recipiet explicatum nisi in his Thessalos I vocalem pronuntiatione iu consonam vertisse — iu quam mutationem Aeoles omniuo proniores fuisse novimus ~ concedamus (Prellwitz dial. tbess. 25). / loDgum ab his viciseitudioibus tutum fuisse vero proximum est. Atqui legimus in titulis Thessalicis praeter IJuvauyiag (e. gr. Goll. nr. 361 Β 8) Ilfwactyyiftg nr. 1286, 12 (de quo parum recte iudicat PrelU witz 1. 1. 35). £rgo ad Ifavaayicci: (iinde JTitvaityyjag)^ non ad Tliw- attytag reducimur.

^) Cognata videntur scrt. kulaya *Nest Gebause', kulayika 'Vogelbaus', got. hlija (Fick BB. III 162). Qui saQscritici chaya et graeci axlti memi• iierit, fortasse discrepantiam inecum sic explicabit, ut olim in hunc modum declinationem processisse coniciat: *kAUja: *klijSUt. Undegr. *χαλ7«; χ«λ*«^' (aeol. xftXiay Theocr. XXIX 12); binc contaminatione quadam facile novi- cium xdKid nasci potuit (χαΑίή Hes. Opp. 301. 374. χα3ΰός CratiD. fr. 72 E. — Bekker H. Bl. I 73 n.). — Α *kAUi: kli (: klif) derivantur aliis suffixis adhibitis lit. Ide-tis ^Speicher'; sl. kUtt domus; got. hlei-fira (semel hle-fira^ 'Hutte, Zelt'; att. xXnaioy Herodian. Π 415, 21 sqq. L. Eustath. 1957, 59 8qq. Meisterb.v 28 m (hom. xX(t)ia(oy ω 208 fortasse recitatione in duas syllabas contrahendum, nisi forte meneura adsimulata est voci simili sed a divereo capite deductae χλίαΐη quod a xkiyia&ai descendere videtur). De radicis kum forma cf. χέλ^υΟος, Avis (KZ. XXIX 252).

*) De xoyii] infra agam.

&) Fritech 1. 1. 1Θ. Haud secus diphthoQgum sibi poecit nomen ^vitt 'Morser'; cf. lusum Dionysii tyranni (ανίατης pro όοΐόνζ 'Morserkeule'

— 296 — 2. att. αί&ρία quod non modo Solon in elegia frinn. 13, 22

veriim etiam Cratinus in anapaestis frgm. r)3K. (εξ aiifQtag αστράψω) et Aristophanes in eodem versiium genere Nub. 371 (αι&ρίας veiv), uterque vocali ι in thesi producta, adhibuerunt. At comicos hoc admisisse necessitati parentes contra sennonis volgaris usum et consuetudinem inde apparet quod Aristo-

phanes in iambis αιθρία dixit Plut. 1129 προς την αι&ρ/αν in

clausula quae verba eis respondent quae ^cytham loquentem facit Thesmophor. 1001 προς τη ρ αίτρίαρ, Dubitare possis utrum comici «ί>ρίας voluerint ex auctoritate Solonis an for- tasse e ex analogia adiectivi αίθ^εριος inserto novaverint αι&ίρ/ας: γραδιων quod homini attico tunc temporis trisyllabum erat poeta in quattuor syllabas distraxit cogente versu anapaestico Plut. δ3β. τοπω νπαι^έρω habes pap. Lugdun. V col. 6a 36.

Quae si recte disputata sunt, poetae elegiaci αίθρ/ην (-«- - -£-) adnumerandum illis νπίροπλίγιοι άνολβίη cett. quae ad unum omnia — de numero detractis quae alia ratione expedivimus νποΟ€ξ€Ϊη ά(ργεΐη — metricam productionem experta esse si quis contenderit, hoc arguraento coniecturae suae probabili- tatem augere poterit: apud Homerum Hesiodumque et cete- rorum plerosque nusquam occurrit αηιστίαι vel similis forma quae solita syllabae finalis ante insequentem vocalem correp- tione facillime evitatur, sed soli accusativi sg. Ίπτι'ην Ύπερησι'ην

άνολβι'ην(?) dativi pl. tmeoonX/tiat προ^^ιμ/γισι άτιμ/γισι nomi-

nativi sg. adnexa particula τε ϊατι'η τε άκομιστ/η τε, quibus accedit ex Theognide — de lectione Hes. Op. 319 parum constat — dativus sg., cuius terminationis correptionem ut duriorem displicuisse novimus. Α lege severa unicam Tyrtaei ατιμία frgm. 10, 10 recedit. Quam rem ne temere casai assignes, consideres quaeso tecum in iis vocabulis quae non in 4η sed in -είη exiisse probabili ut mihi videtur coniectura assecuti sumus hac observantia poetas non astrictos esse: νποόε'ξί'η (i. e. -ξεΐη) nominativus sg. sine particula τε legitur

adhibentis teste Helladio apud Photium bibl. 532, 82 Bekk. — Hipponacti fr. 43, 4B> si clausula spondiaca opus est redditum velim χνχεώρα jiiytir <^άρμαχοι• τιονηρείης (a *ηο^ηρ/^ς in ηονηρέαΊατος). πονηρΊα Ar. Nub. ΙΟββ.

Thesmoph. 868. Demetr. fr. 4, 1 I 796 K. (ΐίοχ&ηρϊα Ar. LyBietr. 1160. Jlan. 421).

— 297 —

/ 73, άιργίη Hes. Ορρ. 811. -- Reprehensione tamen di^iis videtur poeta, qui φ 284 fecit

ob eam causam quod hoc genus productio in pede paenultimo summo opere displicet : et videtur in imiversum talia Homenis anxie declinasse.

In nominibus hypocoristicis quae cadunt in -ιας ι vocalem origine non terminationis vel suffixi, sed ipsius stirpis faisse.

Καλλι-ας igitur ex Καλλι-σ&ενης , Άλχι-ας ex ^Αλ^ι-δάμας,

Άγησι'-ας ex \4γησι'όαμος accessione vocalis -« nata esse (cf• ^ημητηρ: ^jyoJ) vero est simillimum, v. Meister Diall. II 101,^) qui tamen rem certioribus exemplis quae non desunt Olustrare

omisit. Μνασι'μαχος Μνασιαίος Coll. nr. 345, 80. Άμφι'όαμος Άμψιαίος Iir. 1309. J(ξtφάvης Jfliuv nr. 1246 C 7. Καλλι'αν Καλλίϋ&ένεος Τεγεάταν BCH. VII 491 nr. VI. ΚαλΧιας Καλλι-

χράτιος Coll. nr. 485, 41 quibus procul dubio innumera addi

poterunt {Καλλι'ας Πασι'ωνος. ΤΙασιων Καλλιφώντος nr. 3025,

39 sq.). In his oninibus compositis cuin ι vocalis brevis fuerit, necessario concludas etiara nomina decurtata in -ι'ας paenultimam corripuisse: id quod locis poetarum permultis — si eos qiii epico versu utuntur exceperis omnibns^) (ni gra-

>) Eadem ratione M. nomiua in -ίπς explicavit ίί^χέκς Φί{>ίας ex ί^ρχίλας Φ^ρ^χΙης repetens (t>qa(rtg Pind. Isthni. IV 72 ex Χ>ρα(λαος Coil. nr. 829 etc). — Recte ni fallor, sed rem finibus arctioribus circum• scripsisse ct analogiae nimium tribaisse videtur. In compositorum com- page plerumque regnat ▼ocalis o, velut in J(tμoίέλης Φιλοχλης-, at hoc non ab initio ita sese habuiese testes suDt formae aXi-iQi^ayog ((νάρ(-ψ6νος (Ahrens Diall. II 122) quorum « aliqnando multo latius patuisse opinor: ex illa aetate multa hypocoristica quae in -(ας exeunt iu ore volgi rese- derant, cuxn ipsa composita pauUatim vocali € vocalem ο substituissent

(UvdQOxkiig L4yoqii(iog CoU. nr. 326 III 10. J((μ01ίλης Μμίη nr. 3014). —

Postea Graecoe -(ttg et -ίκς permutaese et vocales « < pro sufiixi parte habuisse multa documenta sunt (\e\\xi 'Αγ4 μαχος ίίγίαν Coll. nr. 1231 Β 21. Νιχίας Νιχο^ίίμον nr. 1231 Β 12. .Uiyfag fetyccti/o) nr. 1246 C 6. Ntxt<ec Νιχηρύτον Teleclid. fr. 41, 3 I 219 Kock all.).

3) Unum obstaret Έ(»μίας in choliambi claiisula (Meineke chol. 173), si consentireDt testes de huius versus indole qui Helladio certe grammatico pro trimetro non claudicanto erat (Bergk PL.* II 362) 'Ερμείας (Kaibel 234, 2) verum noinen euniichi Atarnensis qui cum Aristotele amicitiac vinculo couiunctus erat fuisse versus docet apud Bergkinm 1. 1. 374 collatus cum titnlo Bechtel Iiischr. jon. Dial. nr. 204 (cf. etiam thessalica Έρμίη Coll. nr. 1329 II a 8. Έρμίαιος nr. 331, 19\ Έρμία^ pap. Taurin. 1, Lonvre 5 all.

— 298 —

viora me fefellerunt) ~ revera factum esse aut versus aperto testimonio constat aut certe per versura sumere licet.^) In titulis metricis haud raro legitimam horum nominum mensuram (ϊ) servatam videmus: gen. in -« "Αγία Kaibel nr. llOOa p. XXIII. ^Αρχί'α nr. 856, 1. Γλαυχια 664, 1. Φειό/α Mitth. Ath. Inst. X 283 (cf. Μεγιστια Simon. 94, 1. Oivia Pausan. VII 17, 7); gen. in -ov Γοργίου Kaibel add. 875a 1. Ίππιον praef. 743a 1 (cf. Simon. 111, 2. Callim. ep. δ, 11). 2τησ/ονίο,2. ΦοξιΌυ(?) 488, 1; gen. in -ίω Γλανχηω 872, 2. 12; voc. Γοργία 223, 2. Evdi'a 38, 2 (cf. Καλλί'α Simon. 113, 2); nom. Xa()/ac; 495, 1. ι breve pronuntiatione in ι consonam mutatur nr. 340, 6 qui versus in οιρομα Meidiug excurreiis comparetur cum Paasan. V 10, 2

Alii alia admiserunt ut nomina resultaiitia versus vinculo astringerent : ^ΕξηχΙας artifex hexametro praetulit senariam (nr. 1099), nr. 886, 3 disticho elegiaco subiecerunt iambum metro prepter mensuram nominis Νειχίαν mutato (v. similia quae attulit Allen 1. 1. 44). Pravam distractionem adhibuit auctor nr. 818, 2 {Νιχιβης-, ν. 20 Νιχία), Alii denique Homeri exemplum secuti qui suis προ&νμΐΎίσι νη$ροπλ/ψ]σι imitatoribus aptam huius liceutiae aiisam praebuit ι vocalem versus gratia produxenmt, cuius rei documenta congessit Allen 75 haecce

/IjiivUt TO(f€ [αΐίμα] Kaibel add. ur. 463 a 1 (Corinth. VI s.) vlov Tkaaitt/o Kaibel add. nr. 179, 1 (Corcyr. VI 8.)») -]ctytCoi' rdcff αη[μ€( CIAtt. IV 486 (ubi v. Kirchhoff. V s.) Νίχίας uf dy^^tjxty Kaibel nr. 778, 1 (Calymn. IV — II s.\

0 In Pindari carminibus invenio ίίνιίας ΚαλλΙας AolUtg ΜΟ,ηοίας

Ovkiug Π(λΙας TiQ\pittg ΦριχΙας ι correpto 17 locis; uno loco VOCalis

anceps est N. IV 93; productionis exemplum non legitur. Apud comicos syllabain paenultimam corripiunt — dubiis omis8i8 — nomina ί-ίμοτψίας Αμυνίας ΑρεαΙας Γλαυχίας Γοργίης ^αμηαίας Jftyittg KuXUug Ktyr^oiag Κτησίίίς Κυδίας Ααμαρίας Ααιαηούίκς Aolittg Mtiaittg ΝιχΙας Sny^iag Πίισίας Πυρρίας Σιμίης Σταμνίας Στρου&ίας Σωσίας Φανίης Φαάίης Χηβρίας; quod producat, nuUum vidi,

'') Dubito de Ilaning Kaibel nr. 666, 3.

8) Tkftaictjo non raodo vocalis « productione metrica, verum termi- natione quoque imitationem sernionis epici prae se fert (Blass ad Coll. nr. 3188). Quo iure pro locupleti teste sincerae dialecti nulla admistione formarum extrinsecus accersitarum corruptae a inultis haberi possit qui Tkaaiajo (v. 1) iuxta Oi(cy(^iog (2) tjioifi (2), vioC (1) άήμον (3) iuxta xftaiyyfJToio (6) admisit, eo miniis intellego quandoquidem alio titulo cor• cyraeo Kaibel nr. 180 edocemur gen. in -« non ex -«/o excussa littera aeolica ortum esse: nam qui oo/mai ^nr. 180, 2) OToyo/ta{a)r(y (3) dixit, dicere

— 299 —

omisit pro commentationiis suae ratione et consilio Kaibel nr. 494, 4

NnxiUig 01ty((χω^^ γαμβ^ίος ίτίΐ;|ί φίλος

unde discimus in his quoqiie vocalem brevem recitatione — quamvis contra cottidianae consuetudinis normam — ob metrum vere produci; nam Νειχειας aperte est pro Νίχίας (cf. supra allatum μοναρχει'ας), Animadversione dignum quod sequiores ab Homeri severitate aliquantum remiserunt, cum productionem metricam — si solam verborum formam spectes — citra necessitatem genetivo in -« (-ov) adhiberent; at excusantur

quadamtenus tbrmula [Jjeivia τάόε σάμα - ']αντ/ον τόόε

αήμα) ') quam si retinere in animo erat, paenultimam nominum produci oportebat. — Idem quod de his valet haiid scio an cadat etiam in nomen Αινέας {-^- 8oph frgm. 344, 1) quod media porrecta legimus in duobus titnlis vetustae litteraturae Kaibel nr. 14, 1 (CIAtt. I 478)

et Berl. Philol. Wochenschr. 1889 nr. 22

Sed res dubitatione non vacat; nam de origine nominis nihil constat. Fac Homeri Αινείας (et aliorum Αινεας Meisterhans * 32204. papyr. Taurin. 1, Louvre passini; Αίνε ης Cauer ^ nr. 545)

natum esse ex *Αίνή-ας (cf. Αϊνησί-δημος cett. Αυγείας Α 701

cum Αίγψαδαο Β 624?) eadem corruptione cuius notissima exempla sunt εΐαται εχεια (ει = f), et versuuiii quos attiili auctores formam homericam {Αίνε ας) yolganiAive ας) substituisse. id quod iii aliis saepe accidisse novimus (supra p. 2): noii iam AINEAI AINEO molossi locum teneutia cum Jfειvίa -\αντίυν comparare et de productioiie metrica cogitare licebit. Propter homerica ίβυπτίωνα et χνλλοποόίων mihi quamvis invito suscipienda est difficillima de suffixi -των indole origine ineusura quaestio, quam ut profligarera mihi non contigisse nemo me ipso probiiis intellegit. Initium capiam a compa-

non potuit 'Aovuiott, si haec forma a primaria Afjt^Kcatc/o profecta esset. Ergo certum est in terminatione genetivi (w aliam consonam atque / evanuisse, Tkteoiu/o autem ex epico sermone desumptum et ab homine Corcyraeo leviter immutatuni esse; ex (co facili pronuntiationis mutatione fieri potuit a/o (.Lugebil Fleckeis. Jabrb. suppl. XII 247 ; aetbiop. T^vndera -c StoowQit\ ^w tnvds -= (iV i^ios• Dillmann Aeth. Gr. 66. Kdnig Neue Stud. flber Schrift etc. des Aeth. 65. 129).

0 V. quae congessit Allen 1. 1. 43 ex. .1»,ι6.η,^ io^f oijud Kinkel ep. gr. fr. 219 ex. Kaibel nr. 187.

— 300 —

rativis in -/ων quorum / — si recte conicio — e vetustissinia (rraecorum consuetudine in masc. fem. anceps erat, in neutri generis nom. acc. sg. breve in ceteris casibus item anceps (cf. τίλ^ων: ηλεον), Α quo usu omnes postea desciverunt, ita ut alii velut Homerus ^) et Pindarus^) ι const^nter corriperent, alii velut Archilochus vocalis productionem et correptionem promiscue ceii^i lege non iam astricti adhiberent {χαχίιο frgm. 6, 4. χάχιον 18, ϊ)^), Attici denique t in omnibus masc. fem. generis formis semper producerent, iii neutro tantum non semper retentis taraen e pristino iisu hinc inde uominativis in -iov,^) Vocalk productio non potuit in Graecorum sermone

1) De Homero tamen de cuiun U8u egit L. Meyer BB. IV 14 dubitare licet. Nam in eius carminibus praeter neutra fUyioy κϊαχιορ γΧύχΙον xnxioy Xiikkior xioulop λώΐον ζίγϊον (βρήόϊο^' kwlot' ήίγίον Hesiod.) a quibus productionem legitime abesse suspicati sumus, non leguntur nisi qaater ykvx^noy quod aliter versui aptari non poterat, bis χαχίων, xakXiioy X 396, φιλίωμ r 351 = oj 268, cui locorum namero satis parvo (4) eqaidem non tantum tribnerim, ut ab Homeri dictione in comparativis productionem vocalis utique abhorruisse pro certo affirmare audeam. Cf. βρ(η(ΐω^ Υ 532. Π 323 all. (?). xvdtoyn Kinkel fr. ep. I 35 Aeth. fr. 3, 2.

») ηίσχίω J. VII 22. χάλλίον Ρ. V 12; Ν. XI 26. fr. 89, 1 ι;τ«λλίο*'*. fr. 108, 3). xiQOttov Ν. V 16. .ιύραΐορ 01. Ι 114. in^oy fr. 213, 1. — xftlUoyu anceps est P. XI 57. ^ In Theognideis compluriens inveni xit- χΊωρ xitxioug χάχίορ Xunoy xdkkloy) (? 1063\ bis XftxtOy 811. 1175. — De Aeolura more non coustat (kwloy Theocr. 29, 11. 30, 16).

^) xttkXlwy legitur Semon. Amorg. frgm. 7, 31. ^ihloy ^iyioy Mimnerm. 2, 10. 4, 2. - De versu (Men. q. d. yyiou, ,uoyoar£x. 726)

lnΰίΌμaτoy ήμώy xukkivj ^ovkivfitti

Meineke comni. IV 374 (ad v.) haec scripsit: 'xakkiw ne secunda brevi effe- ratur, fuit qui verborum ordinem immutaret, xdkkioy ij^ioy ταύιόμαιον. notatus ideo iam ab Hermanno praef. £nr. Herc. fur. p. IX. Non dubito quin iambographi versus sit. Itaque recte x^(kk(ωy corripitur. Seroon. Mul. 31 ^y Tiaaiy HvS^Qtonoiaiy ούδί xakkluiy.^ — xakk~ioy Simou. epigr. 142, 3.

*) ^ikiloy Aesch. trgra. 302N. (k\, ^ikjfQoy). l.otoy Eurip. Suppl. 1101. xrckkloy Ar. Equ. 1263 (in parte lyr.). γηατρος ovah' tjffioy Alex. frgm. 25, 6. II 306 K. (in fragmento quod tamen multi iique gravissimi existi- matores spurium censent, v. v. Herwerdeu Mnemos. n. s. XIV 184). Ad eiusdem frgm. 154 (ηιίιορ' "Ι/λίΙΐίΤ O^vaofi dί^oyι:uoμtyψ Bekk. An. 98, 17) adscripsit Kock II 354: ^quod cur notandum duxerit Antiatticista non intellego; nisi forte syllabam mediam Alexis corripuerat.' In his omuibus uil iDutandum iudico dissentiens in hac re cum summis criticis qui ser- monem atticuni ad nimis arctam uniformitatis legeni exactum volunt. Quamquam certum est longe plurimis locis etiam tales neutri formas ab Atticis producj, vclut fttaxioy ^tkiioy '^oioy xdxioy xrtkkioy 10 locis ab Aristophane. ^fAnor fxfi-ioy /jaioy xdkkioy 9ie6 a ceteris comicis (ab

— m\ —

sponte uasci, sed tluxit ex ipso graecae linguae fonte indo- germanico (cf. formas sanscriticas in -iyas, quae graecis iii -i(ov accuratissime respondent.) ')

De huius suffixi potestate haud scio an iudicare liceat ex analogia terminationis -τερος. Quae cum origine in universum indicare videatur esse quandam relationem inter id de quo vocabulam ope huius suffixi factum praedicatur et id quod huius vocabuli parte thematica significatur (L. Meyer Vgl. Gr.

Π 546) — res ήμε-τίρα 'quae ημε-ων est' , Ονραι θ^εώ-τεραι ν \ί\ (ορρ. 110 χαταίβαταί άν&ρώποισιν) ^quae SUnt ά&ανάτων (= θ^εών) 6ό6ς' 112, όημό-τερος, άγρό-τερος (cf. άγροτέρης έλά- φοιο iuxta αίγος ορεασινομου Hes. Scut. 407), ορεα-τερος 'iv ορει

όιατρι'βων — , tum comparationi ita inservit, ut initio nihil aliud qaam alteram rein ad alterius similitadinem accedere quidem, Qon tamen inter utrumque omne tolli discrimen signiflcayerit : igitur augmentationi (in comparativis velut βασιλεν-τερος xvv- τερος)^) noii minus aptum quam deminutioni (scrt. agva-tara i. e. graece *Ίηη6τερος 'nicht ganz Pferd' = 'MauleselV) lat. mater-tera). Quod ne nimis obstupescas, adeas mecum Bezzen- bergeri commentarium de comparativis letticis (BB. V 98 sqq,) : ^Mit den lettischen Gradationsformen auf 'dks sind anerkannter- niassen zunachst die litauischen adiectivischen Bildungen auf

Aeschylo xdxiot^ Sept. 583, ab Euripide ex. gr. j^iknoy frgm. 55, 3; vJior 360, 2; ytUkior Med. 543. 664; xcixtoy frgm. 282, 2. 494, 1. 1034, 4).

f in atticis comparativis vere longuin esse nihil melius docct quam versus anapaestici qui hac vocali in thesi pro longa syllaba utuBtur Ar. Thesmoph. 800. 810. Ran. 1009. Plut. 576 (/ϊίΑτ/ουί.) Eccl. 625 [αίαχίονς) 626 {χαλλίους). Plut. 590 (αΐαχιον). Vesp. 510 {/i^ioy). Quicum oonvenit quoil pliis semel in papyris Hercul. ^^O.itiovs cett. scribitur qiiod vitium grammatiui notare non omiserunt (Herod. 11 471, 3. 600, 15L.) Tu (ίς uty λ'Ιγονια χκθ^ηρίί avyxQiiixd, ύηότε jKtQakrjyotio ιφ ~i , έχτ^ταμένφ κνίφ ititQCclrjyoyTfu, xalUoiy /]βίωρ ^(λιίων γλυχίων xaxUov. ^Α{ίΐαίθ^.ύνης ^f Μ' \4τίΐχίΰς kiUaty iaroQii jiQO{ft{iiaihat i)iItίf<u^yως Herod. τι. Λ XiioyMy L. II 13, 14 sqq. Nauck Aristophan. 182 sq. x((x'ioty Eiirip. fr. 550 labem traxit e versus continuo insequentis vocabulo χήχισιος; aut χεiQωy quod anonymos commendavit aut μείων quod Nauck reducendum est.

>) Errasse de hac rc Joh. Schmidtium KZ. XXVI 382 et Meringerum Zf6G. 1887, 368 infra apparebit.

*) De scrt. viratara Q&nkh.-grhya 1 22, 12 v. Oldenberg Ind. Stud. XV 132.

3) In hanc partem {tanutoe PAn. 5, 3, 91. Benfey Vollst. Sanscr. Gr. § 561 ex.) ipsos Indorum grammaticos suffixi in agvalara potestatem inter- pretari admonet me Zachariae (αςνεηήςνάμάιη utpanno ^ςνα» ία,^μα tanutvam anyapitxkata, Κάς.).

— :W2 --

-oha-Sj wie didokas 'zienilicli gross' gt^okas 'ziemlich gut' ilgokas ^ziemlich lang' langlich' u. s. w. zu combinieren ; sie unterscheiden sich von jenen lett. Bildungen dadurch, dass sie nicht wie diese ein 'mehr', sondern eiii 'ziemlich' oder 'ahn- lich' bedeuten" (p. 98). Accedere videntur (p. 99) e lingms aricis asm-aka- (= ήμε-τερος) ynshm-aka- (= νμε-τίρος). „Die lettischen Comparative auf -aks sind also in den verwandten Sprachen durch secundftre Bildungen vertreten. welche zum kleinereii Tlieil die Bedeutungeii der ihnen zu Grunde liegen- den Worter liaben und zum grosseren Theil aussagen, dass etwas zu denselben in Beziehung stehe, ihnen angehore, ihnen ahnlich oder kleiner als sie sei; >velches die ursprunglichste Bedeutung dieser Bildungen war, Iftsst sich nicht ganz be- stimmt behaupten, aber man wird doch wohl kaum fehlgehen, wenn man 'deni ahnlich' dafiir erklart. Daraus entwickelten sich ungezwungen die Begriffe 'ziemlich —\ •nicht ganz —\ 'etwas mehr — ' u. s. w. , und es kann also gar nicht auf- fallen, dass lett. mafaks 'kleiner' bedeutet, das ihm ent- sprechende lit. maioks aber 'ziemlich kleiii''^ (p. 100). Idem usu venisse in graecis formis quae cadunt in -τερος ipse Homerus uno quidem loco quasi digito monstrat: ^ελάν-τβρος, quod 'schwftrzer' est Ω 94, in versibus J 277 sq.

(/'«iVii' ioy xcck) noyjoi' xrk.

idem valet atque 'fast so schwarz wie Pech' teste particula ηντε quae ceteris locis non vocularura ηε {j, sed ώς particulae vice fungitur. Aberrarunt interpretes et grammatici — in his Ziemer qui in 'Syntaxin comparationis indogermanicae' dedita opera inquirens Bezzenbergeri commentationem non sine libri sui damno (cf. imprimis 19 sqq.) neglexit — a vera loci homerici sententia.

Haec omnia si deliberaveris, tbitasse mecum senties suffi- xum -ίων quod late patet in graecis nominibus propriis cuni comparativis in -ίίον componenti. ^) Nam -aor^) adhibetur

^) Seponenda tainen quae qiiamquam primo obtutu suffixum compa- rationis prae se ferre videntur, re vera accessione syllabae -ωy facta sunt velut Ti^fWtoty (ΓιμααΙ-^Ήω f. Coll. nr. 528; cf. Τιμααίυ^ ΑΡ. VI 101, 7) ΜνααΙ-ων (Mynai&iot f. Coll. nr. 476, 24 cf. ί4ΐ€ξ£μ((χος Άλε- Ιιούν^ίος nr. 326 Ι 43). Έο^ίοη' Archil. frgm. 62. Anacr. frgm. 82. ΈογααΐΜν Ar. Vesp. 1201. De hac re cf. etiam Fick Personennamen

— ms —

1 . ut patronymica iaciat (Herod. II, 725, 5 sqq. L.) velut Aiok-Ιων h. h. Ap. 37, ^Ατρί{ρ)'ίων J8 192 all. , ΚρονΙων (sic

semper apud Homerum; gen. Κρονίωνος et ΚρονΙονος Ξ 247. λ 620). ΚρονιΌνα utram vert^re malis 'qui Κρίνον est' (^foJ- τΒρος ημέτερος scrt. asniaka) an 'den kleinen Kronos', in tuo positum est arbitrio. Huc trahere licet nomina plena in -tmy

velut θεαρ/ων Cauer - nr. 60, Ενηλοιων IGA. 219, Είχλει'ων

Coll. nr. 485, 39 all. (v. Bechtelii n. ad CoU. nr. :MX)7) quorum -ιων comparari poterit cuni -ιδης quod haud raro nominum plenorum fini accrescit {EvxXttda ('oll. nr. 3025, 34 - Ενηλειω- νος 3025, 38. ηρομί€&ι'όας 3025, 69. Heracleota Athen. VII 296 Β. ~ Προμα&ι'ων Coll. ΠΓ. 3054, 1. 3079, 2. θεαρι'όας - Θεαριων. Of. etiaiTi Aethalides: Aethalion Maass GGA. 1889, 811 n.).

2. in hypocoristicis (proprie Kurznamen ; cf. Herod. II 859,

11 sqq. L.) velut Άριατ/ων (Αρίοτοτιμον f. OoU. nr. 34881) 1) Σφοόριων {Σφοόροχλ^ς pater 1246 Β 5).

Hypocoristicis suffixam deminutionis perquam convenit.^) Ad horum analogiam accommodata sunt nomina ioco pleram- que contumelioso ficta: Cratin. frgm. 324 c I 108 K, Καλλιας

XXIV et nomina *Ερΰ-ωμ (Coll. nr. 3021, 23) Πουλνω^ (e. gr, Caacr « nr. 211. Bechtel Inschr. jon. Dial. nr. 187). — /^ίωy e nominibus plenis velat ^ί(β)όδω{)ος decartatum (άίων άίο^ώ^ω Coll. nr. 486) utrum suffixuni -wy (*J(j'tav\ cf. FέQγωy ΡίργονΙχον Coll. nr. 533. Φίλω^ Φtkoξtyω 584. ΦίλομιίΧω Φ(λο>νος 485. Φιλοχρύκίς Φίλοίναος 326 Ι 2. ΙΤηύαουν Παυοανίαίος 326 Ι 35. α(νή^(<ος Sfyovyftog 1282. Πν^όάωρος nvS-myog 3025, 72. Μμων /lfψo^άy^oς 3345 ί. Τίμοχραιις Τίμωνος 3344 all.) an -ίωy {*/^t/iωy :^ d\ωy) contineat (liiudicare nequeas nisi aliunde de Yocalis i quantitate constat. d^twy Kaibel nr. 220: /l^iuy Plat. epigr. 7, 3 (Bergk PL.* II 301). Callim. ep. 1, 16. Herodian. L. I 20, 4 = l4Qιaτiωy: Άρίστωy {Ιίρίατο/.λ^ϊος f. Coll. nr. 540; pater ί^ρίσιοκλ^ϊος 476, 16, l4oiaio~ xρ(τωbZ4y Ι^ριστοχρηΊ (υς Aihen.yiiitlk.X 74 nr. 14). Perperam Allen on Greek versific. in inscr. 77. — Doleo quod supra p. 155 sq. omisi nonien hom. Τίώρΐις R 622 (χρΗτ(ρος δίωρης in ex. V.) zf 517. Ρ 429. 474. Cuius prima syllaba thesia occupat tertiae sedis bis, quartae semel, totiens paenultimae. Res- cribas me auctore ^ιο-{/)>Ιρης (i. e. aut Movi carus% cf. nom. lac. Ιιύρ»^^• Caaer * nr. 25 [/νρ- i^ ^ni /v(>« φέρ(ty J 572 all.; Πίριι]ρης Ιί^οίηρς Alcm. 149?) aut =» Ίιοδης [/ηρ- = lat. ver- in vereor]). Postea oi; ionica contractione conflatum est {oyifiuxoyrn y(yωτttι): Jlohr^g Aristot. pepl. 81, 1.

*) Fick Personennamen XXVII quia non curavit vocalis mensaram, non potuit falsa non docere.

>) Moneor a Zimmero hib. siiffixum -an esse (leminutivis aeque ac hypocori&ticis faciendis aptuin.

~ ΜΗ

χωμιχος 6η€χλή&η 2ί/οινιων (/ teste versu) diu το α χοινοηλόκου fivui πατριός. Πατανίων Philet. frgni. 14 II 234 Κ. (CUI loCO

illustrando ascripsit Meineke comm. ΠΙ 298 Πι^αχνι'ωρ Ααγυ- νιων), Luciani locus ubi composita videbimus Κρανίων Σκελε-

τίωνος Ν$ανσΐ€νς φυλής ^Αλιβαντιόος ίη alia re uobis ad-

hibendus erit.

Quae modo pro patronymicis haben posse diximus £t>- ηλοίων Ενχλαων, pari iure huc rettuleris ut vere hypocoristica (Kosenamen) collatLs Coll. nr. 486, 38 θιοόώριχος θεοόώρω, megar. Ζωπνρος CoU. nr. 3021, 34. 3025, 57 cett. (Heracleota, Byzant. v. Pape-Bens.): Ζωπνράς Schneider dial. megar. 62, Ζωπνρίων Coll. nr. 3053, 8.

Et patronymica et hypocoristica (deminativa) vetustissimo graecae linguae aevo ι vocalem — nescio qua lege — cum producere*) tum corripere potuisse videntur retenta etiani tunc flexione comparativorum {-ίων: -/οΐΌς); sed productio prioris vocalis una cuin insequentis con*eptioae aetatem tulit non nisi in priscae originis nominibus quorum memoriam car- minibus et fabulis propagari videmus;^) consuetudo vitae ι vocalis coiTeptionem piaetulit abrogata simul piistina decli- natione et ω ex casu nominandi in ceteros omnes traducto {4ων: -ίωνος):^) qui declinandi mos iani ante Homernm in- ventus et usu recipi coeptus est.

Apud quem productam vocalem exhibent — teste L. Meyero

qui locos collegit BB. IV 15 sq. ~ ^Αμφίων ^) Αολοπίων

0 ^ nominibus in loy- desinentibus orta* esse excussa vocali media nomina generis feminini ί^άρηοι^^η ECiiy'tvii V,xf((yiin (cf. ^(ράπων cuius genet. aool. erat &(ρ{αιονος: .^f^«;i #'-#;. iilxuihor unde ΙίίΙχμάΐ' ί^λχμίων: \ί).χμίη'« Simon. fr. 8. Pindari libris qui l^x^i>« habent parum fides; cf. Milonoi P. I. 78 cum cypr. 3/«JOi, Mvxqy{<y P. IV 49 cmn Mvxfcyig Caiier » nr. 12, 18; Mvxayfωy Coll. nr. 8815) haud improbabiliter coniecerunt L. Meyer Angermann C. Stud. I 1, 60 Fick PersonennameD XXXV. Attamen iudicium cohibeo propter hypo- coristica in -iros• (Φίλι>os• Φΰομ%ίλαυς Coll. ur. 845, 56 sq. ΚαΧλίμαχος KttkXlyov 3391) et nomina xoQttxiyOi; 'junger Rabe*, tkat^iyii^- yk^QOg Hes.

-) Idem notavit in norainibus quae desinunt in -υη' (gen. -oyog\ rec. aet. -ωyoς) Fick 1. 1. p. XXIII sq. Quamquam ne prisca quidem nomina in -tuy a mutatione prorsus tuta esse docebit Coll. nr. 3432 (*/«σω*'θί -ωΐΊ bis; cf. contra thessal. Ίftaόyftoς nr. 345, 1 25 unde mythica nomina etiam si certis hominibus induntur formam vetustaui retinere potuisse discimus).

3) Herod. II 723, 15 sqq. L. (ex Choerobosco).

*) Technicos qui li,u(//o>i' ex Hμ^ι-ίωy contractuni putabant iure improbavit Lobeck Elem. I 290. liμ^^ωy Ν 692. λ 262. 288 i habet

— 305 —

^Ιξιονΐόης Μολιων Νομύον Πανόι'ων Ταλαϊονι'όης Ύτι^ριων

-ιονιδης (gen. in -ιονος) Έλατίονι'όης (h. h. Αρ. 210), cetera ~ in his Ώαρ/ων quod pro Ώοίων (gen. Ώρι'ωνος) certa con- iectara recuperatum est^) — corripiunt velut Αίολιων (οί γάρ

την Αέαβον χατοιχονντίς Αιολείς xai Αιολι'ωνες ονομάζονται Ηβ-

rodian. Ι 19, 22 sq. ex Steph. Byz. 53, 14) Αχτορ/ων Άσφα-

λ/ων Βονχολ/ων Γοργυθιων ^ευχαλ/ων ^^αρδανίωνες Έρευ&αλ/ωρ Ενρντ/ων ^Ηετίων ^Ιαηιων ^Ιπηητ/ων Ιφιτι'ων (gen. in -/ωνος).

Άχρισιώνη ε Μ9? De Κρονιων iam dictum est.^) Homeri usum iii mythicis fere secuntur recentiores poetae non modo Graeci sed Romani quoque, at in veris certorum hominum (non fabulosorum heroum regumque) nominibus — exceptis fortasse quae ex fabulis petita viventibus induntur — vocalis ι tam constanter adhibent correptionem simul ω ex nominativo in obliquis casibus retento. ut hunc cottidiani sermonis morem fuisse necessario coUigas. Quod nos mythica quae porrecta ι correpta ο vocali utuntur non iam ad unum omnia in vetustis epicorum carminibus deprehendimiis — ciiius rei exempla appono Aoiovu^) Offinvng (Lycophr. AI. 1192)') Echloniae (Hor. c. IV 4, ^4tY) — , non mirura videtur, quoniam non modo ingentem iacturam fecit poesis epica sed etiara Alexandrini

semper ictu elatum, cuni ^^iutfiog (i. e. **^ία^\\ος) Β 830. Ε 612 — alias apud Homerum non legitar — in quattuor syllabas distrahi possit. — Pandiouis nomen e vocabulo ndyola (i. e. *Παμιίί/ια) fictum esse censet Wilamowitz Kydatheo 133.

») nniiuyfe Eurip. Cycl. 213 (Herodian. II 723, 25 sqq.). 'iirtiituiy CorinD. frgm. 2, 2 all.

2) Hesiodus habet praeter Jbvxnklvjy Έ{)μΐ(η'η Εΰονιίίο^ *Miii(^^ivjy

'ilttOioty producta VOCali * Ίf(Jlf1loyίi^ης Mok^my Παιδί nyi\ 'Yjiftnoyic -ίδης KQOyiojy (quater: Kooynoyog -i sexies); Eumelus 'YnfQ^toyog fr. 2,3 Kinkelp. 188, Asius Samius l^uqloyoi fr. 1, 1 Kinkel p. 203; Sappho fr. 88 Ilny^ioyfg; Stesichorus 8, 1 'Yji(nloyio«g, Ibycus 16, 2 MoJCioyag (cf. COlltra 'Eouloyfi); Pindarus praeter *UtniTloylg Ίξ1οκ< Moklioyfg Tftlaloyiattg *y;/f(i^oWi)«<r P. IV 178 *E'/ioyu, praeter Jtvxnkiwy *^.(uniuy lloQffVQiwy (P. VIII 12) N. VII λ8 ίίίίαΰοϋ' 01. VIII 81 'Jtfiiuy , Ρ. Ι. 71. Ν. IX 19 Kooyiojy porrecta paenultima, qninquies breviata (Cypr. 6, 5 p. 24 ί).

») Aelian. hist. an. XII 45 (Bergk PL.* III 79) all. Mihi non constat de eqiii I4oiioyog (Άοιονος all.) nomine. Conferunt vasculi coriuth Ooffoiy Coll. nr. 3136 (?).

*) Kern Orph. etc. theogon. 60 sq.

*) 'E/loyf< Pindaricum iam commeinoravi. *Ey'noy Eiir. Bacch. 9ie8.

Schulze, QuaeetioDCs epicap. ^Q

— 306 —

priscis exemplis iiova ad eorum analogiam accommodata adi- cere facillime potuerunt.^)

Ut omittam tragoediam cuius argumenta fabulis mythicLs contineri solent, comici corripiunt paenultimas nominum Ιματίων Diph. frgm. 46, ?> II 556. Βαλλιων Axion. 1, 2 II 412. Βοι^/ωι Sosip. 1, 11 ΙΠ 314. ^ενχαλ/ων Pherecr. 120 I 180. ^ημοτ/ων Timocl. 9, 1 II 455. J/ων id. 16, 4 Π 459(?). Jωρt'ωv Mnesim. 10, l II 442. Ένδνμ/ων Alcae. 10, 2 I 758. θεαοι'ων Antiph. 176, 7 II 83. Καρ/ων Euphr. 10, 1. 5 ΙΠ 322. Κνρηβιων Alex. 168, 2 II 359. Κωβίων id. 168, 2. Μιχιων Alex. 78, 7 Π 322. Μοσχιων Alex. 236, 1 Π 383. Axion. 4, 13 II 413. Strat. I, 13 m 362. Meii. 494, 2 III 142. Oivontmv Alex. 108, 2 II 334. Πατανι'ων Philet. 1. iam 1. Πονλντ/ων Pherecr. 58, 2 I 161. Σανννρι'ων Aristoph. 149, 8 I 428. Stratt. 54 I 727. Σμιχνθ^ίων Pherecr. 32 I 153. Σονσαρ/ων I 1 (ν. 1). Σχοινιών

Cratin. 1. iam. 1. Φορμάον Apoll. Caryst. 7, 2 ΙΠ 283, pro- ducunt nonnisi in his: Άμφΐονα 10, 5 II 168. Γίανόϊον/όα Cratin. 56, 1 I 29 Κ. Quae vocalem ι corripiunt, genetivos habent in -ωνος. — Haud secus Aristophanes apud quem legimus correpto iota ^Αγχνλι'ων Vesp. 1397. ^Εγονό/ων 1191. 1383. Θωρνχιων Ran. 363. 381. Καρι'ων Plut. 624. 1100. Καρόοπι'ων Vesp. 1178. Μελανιών^) Lysistr. 785. 790. 806. Φορμιων Pac. 347. Lys. 804, producto mythica Αμφίονος Αν. 1247. Πανόίονος Pac. 1183. Eandem regulam sequitur vel Martialis qui habet Charmenlon epigr. X Γ)5, 2. 15. Deiicatton V 53, 4. EndymU}} X 4, 4. GongxjUmi III 84, 2. He^one spectac. 27, 10. MascUon epigr. V 12, 2 (? cf. ΙΠ 82, 32). MelantJaone (abl.) X 67, 7. Philisnonis (gen.) Π 41, 15, contra Amphlon^) (? in thesi) ΧΠ 75, 5. Andne

*) Quamquam Mckc<y'io)y versu cogente non in ^1€λay'^ωy sed potius in MiiXay^ibiy immntaverunt (supra p. 205).

>) De Amphione legitur Quintil. instit. XII 10, 57 narratiuncula quae exscribatur haud indigna. Trudenter cnim qui cum ioterrogasset rusticum testem, an Amphionem nosset, ncgante co, detraxit aspirationem hrevia- vitque secundam eius nominis syllabam, et ille eum sic optime norat.* Litterati igitur vocalem producebant e Graecorum consuetudine (Hor. c. III U, 2 epist. I 18, 41. 44. II 3, 394. Propert. I 9, 10. IV 15, 29. 42 all.\ breviabant indocti ex usu sermonis latiui ^vocalem ante vocalem corripieQtis'. — Nomen mythicum sicubi verae personae imponitur consuetudini volgi quod hinc inde accommodatur non mirabere. Ίτηλία Μόσχου μηκρ τώ^ Jiauuojy Ζηί^ου xrd *Aμ^ιίυ}yoς (quod correpta antepaenultima pronuntiatani fuisse quovis pignore contenderim) BCH. XIII 561, 5 (cf. CIL. XIV 2858).

~ 307 —

(abl.) \ΤΤΙ 51 . 15. Pandwms (gen.) Ι 25, 3. Cf. etiam Ύπερειτ^νος vol. Hercul. v. Bamberg ZG. XXVm 15.

Videamus nunc de titulorum usu. ^Α^φΊωνος (-/) Kaibel nr. 185, 3. 399, 3. 97β, 2. Άηίων 23G. 1 {Βίων ibid.).

Ένόνμίων 090, (j. ^Εμπίόίωνης 941. 1. ΖωσιμΙων 904, 6.

Παρμενίων 218. 4. Σαραπίων 8GI, 2. — Epigrammata 185.

236. 399. 861. 976 quae hΆbeJit'A&ηviωv"Aπiωv Σαράπίων ob

nullam aliam causam quam propter nominum formas dactylo resultantes trimetris iambicis scripta esse proclivis est suspicio. Alii aliter difficultatem eluserunt. ι recitatione in consonam veititar - quod [idem in Mfioiag Φειδίας notavimus —

nr. 26, 2 Πν^/ων, 380, 6 Καρη/ων, 833, 3 Άνονβιων, CIA. IV

1, 37391 Χαιρίωνος. Necessitati cedentes produxerunt vocaleiii qui fecerunt Kaibel nr. 652. 2

et lOK). 9 ^

Quos aetate longe antecedit IGA. 20(7) = CoU. nr. 3119a

ubi curn Allenio (1. 1. 75) piOductionem uf)sia ηοιητι^γι ^^^i" j^averim. Nam minus placet COrinthiorum sermoni cottidiano concedere in hoc genus nominibus productionem vocalis ex iiltima antiquitate retentam qiiam ceteri — si nomina mythica exceperis — maturrime aboleverunt. ^)

Utrum nominibas fabulosis addere liceat χνλλοποόίων -Σ 371 Υ 270 (in exitu versuum) Φ 331 (post I. pedem) an Homerus veram quantitatem {γ.υκληηοδίων) propter metrum mutasse (cf. σνβοσϊα TfTQfxyJfpaXng pp. 252. 255) censendus sit, ambigas; quamquam ipse in hoc quam in illud pronior fuerim, quia periculosum videtur vocem κνλλοποό/ων adeo vetustam

Μ Remanet tamen scrupulus prnptcr versum AP. IX 757, 1

quem ex auctoritate Planudis Simonidi Ceo vindicatum video (fr. 161 B.«; cf. etiam PL. III* p. 517. AP. XIII 17); quod si recte factum, vix poterit de productione metrica cogitari quam Simonides aut vocabulo difficili inter duos versus diviso (fr. l.Sl) aut mctro variato (112 14ρχ($'αντ€υ}\ 148 Ίτίη6νιχος\ 155 Nixolf}ot<g — cuius moris apud Simonidem olim plura exempla lecta fuisse fortasse haiid inepte colligas ex frgm. 188 [Ιίρκττό- ΰαμος] ab Hephacstioue perperam Ceo poetae tributo) evitare solitus est. Attendas qnod et Σιμίων et 'Jtfiojy iiatioiie Corinthii sunt. Quamquam Aegineta '/ffuoy paenultiniam habet e lege correptam (Pind. 01. VIII 81).

20*

— ,^08 —

putare eiusque originem repetere ex illu aevo longe remoto cui productionem ι vocalis in nominibiis inythicis obviam vindi- cavimus.

Suffixum in χνλλοποό-ίων quod e breviore *κνλλοπος natuiu est vere ντιοχοριατιχώς usurpatur; cf. Φ 3Γ>1 ubi mater filium Vulcanum comiter his verbis compellat:

quae non intellegiint Aristarchei adnotantes οτι άχαιρορ ro

entd^BToV η γαρ φιλαν^ρωπευομένη χαί λέγουσα έμον τέχος ονχ (οφίΐλεν άπο του ελαττώματος ηροοψωνείν (Ariston. ad 1. ;

Eustath. 1238, 43 sqq.). Paullulo rectius Eustath. 1147, 50

το κ. Ov (τχωπτιχώς ο ^Ομηρος εφη σιλλογραφών είχγ, αλλ' η χατ ϊόϊότητα, η προς νπόόιιξιν του μηδέν προσι'στασ&αι τψ ^Ηφαι'στψ εις οντω β^αυμαστον έργον την των ηοδων χυλλότητα, Graeca

optime illustrantur analogia Romana. Hor. sat. I 3, 43 sqq. (ubi V. notam Kiesslingii)

at pater ut gnati. sic nos debeinus amici si quod sit vitium non fastidire. Straboiiem adpellat Paetum pater, et Pulluni, male parvus si cui filius est. ut abortivus fuit olim Sisyphus; hunc Varum distoitis cruribus, illuni balbutit Scaurum pravis fultum niale talis.^) In eundeni modum suffixum deminutivum s. ίποχοριατιχον ali- quantum de propria vocis χΰλλοπος potestate detrahit^) et ita demuni vocabulum aptum reddit matri jov ff-ilov vinv comiter

ηροαψωνεούαγι (Φ 330).

») Conferantur etiam cum quae Naber l*hot. lex. prolegg. 36 sq. causae quidem qiiam ipse agit parum idonea at per se scitu dignissima et ad rem quam nos tractamus apprime facientia de muliercularum Gallarum et Batavarum blanditiis ('petite effront^e', ^meretricula' dc filiola dictas) apposuit tum quibus Aeschines I 126 Demosthenem cognomentum Βκηή- λου facit excusantem: δη ταύτης i^ νποχορίύμητος τίτΟ-ης 7tjy (ηωνυμίκν ίχω (coll. Dem. 18, 180 r(vti βούλίΐ (μηυτον ixfiytjr τ/)/' ι]μ(οαν fiyui &ίό: βούλα ^μανχον μα', i>V αν σν λo^1Ϊoρovμ(yoς xai utttavQuty χαλέααίς, ΒίίΊΊκλον χτλ.). — Horatii 'balbutit' de patre dictum puerilem filioli ser- monem imitante (Tib. II 5, 94 ^balbaque cum puero dicere verba senem*).

*) In malam partem idem siiffixum adhibetur in vocabulo ΰαλαχρϊων (Αγ. Αν. 148. Pac. 193); forma deminutionis contemptiis qui vel simplici aiUaxQo^ indicatur vis et acerbitas etiani augetur. — Attendas Graecis fuisse ipsam deminutivorum appellationem λέξty quam dicunt μέσην\ cf. Dem. 19, 259 ^ονλ^ίην , Φιλίπηφ ^fy(f(r x«i htttff/ccy xrti rrt lotaif&^ ΐΑΟχοριζόμβνοι cum Xen. memor. II 1 , 26 o/ nmorrTfs• ιι^ηοχοοιζ6μ(νοι

— 309 —

Νοη iam eandem explicandi viam teiiere licebit grammatico ί&νπτιωνα Φ 169 (v. 1. Zenod. y 273) interpretanti. μελ/η ιί^νπτ/ων quid sibi velit, demonstrat Υ 99 /^• βέλος nixfxui, Zenodoti ϊΘνίΛτι'ωνα non intelle^tur. Suffixo comparationis in hoc locus omnino niiUus. ('ompositnm ex ιΟν-πτ-ιος (cf. ομο" γν-ίος) affixa syllaba -ων ortum esse videtur perinde ac x«r«-

πνγωΐ' ex χατάπνγος j στραβών ex στραβός,^) ι SUffixi -ιος

quandoqnidem natura conipitur. ι&νητήονα poeta artiflciali productione vei-sui adaptasse putandiis est; hanc productionem qnod in paenultima sedis thesi admisit, non magis laudabile quam idem vitium qiiod siipra p. 297 in άχομιστ/η τε φ 284 notavimus.

De praesentium quae cadunt iu -ύω mensura grammaticos interroges: vix ^satis facient respondentes , si de singulis, siu autem de imiversa re causisque et originibus. omiiino desti- tueris aut certe in varios traheris errores. Audias ipse!

'The class of verbs in -ίω is a very small one, and con- sists of the foUowing members :

1. with r always short. αρνιο βρνιο χλνω (impt. χλν&ι

long) μ€&υω πληθνω

2. with ν always long, όακρνω χαττνω χννω μηρνομαι ξνω τρνω ν ω βρεν&νομαι

3. with ι; long or short before a vowel, long before a

COnSOnant, γηρνω ()vo) Ιόρνω ισ/νω χωχνω χωλνω λνω μηννω φιτνω φύω ωρνομαι. Tlie Others αρτνω ί^νω χνω πτύω mUSt

have their quantities learned by use, and even of the three classes iiained several vary in quantity witli the dialect in which they occiir.' Sic Rutherford ad Babiii f. 19, 6 (ed. suae p. 27 in calce), aliquanto doctius quidem et fiisius neque

όί'υμίίζοναί ut httxtuy iibi falsi sunt qui ι=>/ο/οοι4ο/ι^#'οι e.xtiirbaDt, recte interpretantur veteres — auctore Dionysio Atticista, ut suspicatur Naber 1. 1. — (ΤιασνηοΓκς rbot. s. v. scbol. Plat. de rep. ΠΙ ρ. 400E (cf. idein verbum a Demostheue loco in nota praegressa exscripto de Aeschinc adhibitum qui rivalem traduxerat nsus cognoininc Bnnrij,r quod ipse Demostbenes sibi ι^'ξ νη^χοοίαμΐαο•: adhaesisso asseritV

») Cf. de hac explicatione Curtius Grdz.'» 61»). Augermaiiii C. Stud. I 1, 5β. Stolz Zusammenges. Nora. bei Hom. ii. Iles. ΙΓ». 28; de suffixi -β/* indole et usu latissime patente Osthoif Forsch. II. ~ Sic fortasse recte explicantur oC{iuy\uwhs (^Caelite»') iioytfioyt^ Steph. Byz. s. v. Βοι^ρκ aitov (?) id. 182, 18 Κηόμίίων^ς. At erraut de Kqoi^Uov (contra Λοόι/ίο»,• sem))er correpta utitur paenultima) pluriinisquo alii^.

— 310 — tamen multo melius quam anonymus Hermanni (em. rat. gr.

gr. 432): τά dta τον νω (}ηματα χωλνω μηννω μνω θι'ω Κνω ριω xui τά ομοία κατά μίν τίν ενεστώτα εχονσι xai μαχοον

χαί βραχν το ν quae patrio sermone donasse possit videri — ut de aliis taceam — Herzog Unter*such. zur Bildungsgesch. etc. 137 ex. : Ί und i; in den Verben auf /ω und νω werden bald lang bald kurz gebraucht.' His cum nihil aut parum proficiatur, incautum in devia non abducere non possunt ex. gr. quae habent 0. Schneider Callim. Π 271 de άλιβόνω, 463 de Ίόρνω,^) Cobet Misc. crit. 423 'natiira φνω όύω prodacimt V, sed noto Epicorum usu saepe dv, <pv ictu destituta sunt pro correptis'. Qua in re cum viro egregio — qui talia nec primus neque solus pronuntiavit (v. L. Meyer Vgl. Gr. I* 326) — consentire non debuit Monro liom. gr. 3o "the ι (ν) is Tiaturally long, but may be shortened before a vower. Nec melius res cessit Curtio Verb. I^ 211 sqq. et Brugmaiio C. Stud. IV 181 sqq. 185 (cf. etiam Wagner diss. laud. 60).

Ipse de hoc loco tantum modo disseram quautum necessa- rium sit ad quaestiouem de productione metrica pro virili parte absolvendam.

Via ac ratione uon aget iiec tuto gradiini in loco sale- broso proferre poterit nisi qiii verborum ordines dialectos aetates ea qua par est religione distinxerit.

Ab Homero principium.^) Hegreganda quod eius lieri queat verba radicalia a deuomiuativis, in illo iiumero quorum radices in vocalem exeunt ab iis quorum ladices consona postea intermortiia tenninabantur.

OonSOna σ evamiit iu άλν/ω (άλνω) άψνω itv/ω οπυήο,

άλνιω — de qua scriptura ι 31)8 restitueuda vel ut rectius loquar retiiienda cf. praeter locos apud Ebelingium s. v. allatos testiraonium papyii saeculo VII antiquioris (Rh. M. XXXIX 278) et quae apposite Buecheler adscripsit ^ *ά-λνσ-)ω

1) Ίη ίόούομιο (Call. fr. 220) coiitra volgarem (bicj quideiu usuin ν productum legimus. Idem videmus factum in Eur. Heracl. 786 atque etiam JD ^(tfjivio vel HomeruiD υ modo corripuisse modo produxisse constat idem- que in aliis eiiismodi verbis alios fecisse, de qua re docte disputat Spitzner Prosod. d. Gr. β^.^ — Oe variis virorum doctorum opiuionibus v. etiam Davesii Misc. crit. 297 sq. ed. IV.

'') Verba iii ύω homerica emniierat Hekker HBl. II Γ)4. ('um Horaeri cxeinpliB coniungam hesiodea.

— 311 —

'ausser sich sein' cognatum videtur cum scrt. nish (praes. roshati riishyati) •ιιη\νίΓ8ο1ι, aufgebracht sein, zflrnen'. *) άλνιω: αλυσ&μαί'νω (Callim. h. IV 212) fere = σχίζεσ&αι (lett. skundet

*murreil'): σχνό'-μα/νω,^) άλνιω: άλνω (-< *α-λι;σ-ω) = ifviw:

furo (de quibus modo tractabo) = ναήο: ναω (supra ρ. 51). «λέω legitiir Ε 352. ί2 12. σ 333. — άλνααω Χ 70 ηοη expedio.

Vocis «ί^ιίίΓσαί'^) (άφνσαι; praes. άφνσσω, cf. αλί'σσω,* έ'ξ-

ξαφίίο ϊ ϋο. Αρ. Rhod. II 983) originem praeclara illustravit coniectura Oehler (diss. 1. 27) qui verbum ex praepositione «710 et radice us (aus 'sch5pfen' in Jmurio; ανστηρ' μέτρου

όνομα Hes. έ'ξανστήρ' χρεύγρα, &€ρμνίνστρίς FlCk ΒΒ. II 187.

Osthoflf Perf. 486 sqq.)*) conflatum esse intellexit. De prae-

1) Ingeniose Ahrens Philol. XXXV 48 quein Uimen ob vocalis quanti- tatem probari non posse infra apparebit nbi de (lenominativis honiericis in -υω agemus.

^) Atticis qui verbuiii extrinsecus acceperunt (Kutherford New Phryn. 40, qui locos scaenicorum collegit; adde Eur. frgm. 908, 8. Alex. frgm. 116, 13 Π 338 Κ.) forinam iUvio (ex αλυίω ut νός ex νΙός) relinquendam esse nou est cur inoneain; num etiani Apollonio Rhodio (III 866 ίίλνων) simplex vocalis praeplacuerit diiudicare non licet (Ijkvoy IV 1289). Apud Homeruni certe ίίλυω (pro vera scriptiira dkvUo) non magis locum habet quam \^ς .Kifvvfe 011 υω cett.

^) Α 171 n^ilfty corruptuni esse ipsa sententia manifesto iiidicat : scribo ^;itUf jtoXv tftoKQOy tuny joixno^ ϊμα' «tV νηναί xooioyiaiy, οΰόί- {i. e. fere = //*) aoi οϊφ (cf. huoi οίφ < 550) ty&iio^ άτιμοι (6yV (<qfyOs xai τιΐοΰτομ dtliiy. iU^iv quod Christ occiipavit primum in twUiy cf. Aristot. metaph. I009b 19 iibi versus Empedoclis clausiila /τρό^- jt«(t(6y '/ά{ί μηΐίς fUlfitu in — ^yiivhmt abiit; v. Christii praef. X) deinde litterula inserta (supra pp. 225. 229; vv. 11. .V 443. Y' 147. γ 490. ψ 897) iii (ttfv^ny detortum est. Lectionem depravatam imitatores antc oculos habebant qui itQvety uiod^oy 7tXovtoy dixerunt (v. lexica s. dnvfiy. Heliod. Actb. 2, 30).

*) Addo ex Hesychio γοιναΰτις' oiyo/ofj quod viri docti auctore Abrensio Diall. II 55 in yotydoviig corrumpere solent. De τ cf. Hesychii ίίζοίίίς' ο/ /ι/; ίίς η) αυν^στώια jKcooyjfi; cui glossae Inx non ex versibus Hesiodeis quos Lobeck Paralipp. 544 adscripsit Op. 344 sq., sed ex Hesycbio ipso affulget qui habet ίζωμίνοι (duC, BCH. XIV 405)• iut{)6yrig ϊτοιμοι (rad. cwo -<: /δ.»). — Ad ϋ 490 iV« μι, no^iv iUko&€y icvti (sc. jiv(i) comparari poterit ab iis qui yolgatam interpretationem secuntur Lys. or. I 14 ^x rojy γ^ιτϋνων rtyiiipfca&ni (sc. ίίηοσ(ί(σ{^(νΐί( loy kv/yoy)^ ab Osthoffio autem cui nuety = haurire est Xen. Oec. 2, 15 ojio&ty (ίη Xnfitiy (sc. το iivo). — (invift (Ar. Nub. 272. f^yaQvrova Cratin. fr. 36 I 23. fijKtQvO^iyTce Alex. fr. 45, 6 Π 313 Κ. — αρνω receDtiorum |AP. IX 37, 1 fintov paucis verbis post tiQvutu quod etiam iir. 38, 1 occurrit. (Ιονομ^νονς nr. 670, 4; vide etiam Veitch. s. v.] aut fahae analogiae dehetur aut poetarum in-

— 312 —

positione, quam plerumque jifx^ikxfn' ut jErrammatici locuntur in verbo noli mirari quod Graeci procul dubio propter etymi obsciiritatem jnaturrime pro simplici habebant {ηφνσάμην ι 165

all.), V. Α 598 νέκταρ άπο χρητήρος ίΐίρνσσων, TheOCr. ΥΠ 65,

ΑΡ. IX 838, 3 sq., Xen. Cyrop. Ι 2, Η. 3, 9 cett. Hesychius

S. άφνσσειν, άφνσσων interpretatur άπαρνεσθαι άηαντλειν. Cum Homeri versibus τ 449 sqq. ο δε μι ν (ρ&άμενος ελασεν συς γοννος νπερ J ηολλον όε όιήφνσε σα^ϊκος όόόντι cf. OvidU Έαrytidae

magni rostro femur hausit adunco' raetamm. VIII 371. διήφυσε = hausit. — Hesych. ϋ(ρνζε -^ *άφ-ν<ΐ'όε. De futuro εξαφνονσιν ϋαντλήσονσι quod adservavit idem Hesychius cf. infra pag. 318. Analogia σ dempsit nomini άφντρ/ς' άρυταινα (Hes.) et deri- vavit a praes. άφνσσω substantivum verbale άφνξις (Hesych.). Notiones quae aliis locis verbo &νειν {&ννειν) insunt ('blasen, rauchen (?), opfern, sich heftig, rasch bewegen, wogen, stiirmeii') non sufficiunt interpretando versui Α 342

η γαρ ο γ' okoiviGtv φηηαΐ itvti (scr. β-vift)

qui comparetiir cum Θ 360

scitiae condonandum) a littera aeolica incepisse colligas ciim Paleio ex Hesiodi versu Op. 550 6^• ie αρναοάμ^νος xrk. (alii aliter Paulson stud. hesiod. I 162). σ in radicie fine evanuisse probabile propter ίίρυσΊηρ(( {ιουγος Semon. Amorg. fr. 25) (ίρνατρίς (ίρνοί^ις (= αοόχους Soph. fr. 697) αρνσιιχος (Ar. Vesp. 855; Phryn. fr. 40 I 381 K.) άηαρνϋτέον (Ar. £qu. 921). α;κ(ρύ&ί^τα (ίρυΐηρ ύίαρΙρ]νΊθνί;' δυ^^τλημί^ονς Hes. fa-

cillime potuerunt analogia praesenti αρνω affingi. /αρ-υω iuxta positione natum e /«ρ (i. e. ^Wasser'; *v6r in scrt. rar, ran, lat. nrina: */«o = τέχμωρ: τίκμαρ Joh. Schmidt Pluralbild. 204. 250) ν(α)ω. Prius membrum tcmpore potestate primaria orbatum est, quod idem iu oixoJoudy βον- xokdy aedificart vindemia (meUiHj ad Hor. epod. 2, 15) raultis aliitj evenisse novimus (Quiiit. inst. VIII 6, 34. Schneider ZfAW. 1845, 824. Rehdantz ad Xen. Anab. V 4, 26. G. Meyer C. St. Vill 123). Postquam digamma ob- mutuit novata siint /Jjjtoi^ Hes. Scut. 301, αριίρνγμαι Hes. (cf. όρώρει a rad.

JOρ) hom. κοινληρντος (?), ίΊΐ'>Ιρυθίς ζωμήρυσις οί^'ι^ρναίς. Qua ratioiie prae-

sentia ^ρΐτω (unde (uwiait^a αρνί ιάσιμος, cf. chwno) et Herodoti αρνσοοβ (uude (?ρ'!ρί"/μ((ΐ\ cf. ((tfvnoio ιίλί'υυω) facta siut nescio. — Aoristi αρν- αασ&((ΐ formani restituendani suspicor iu epigrammate Ιίέραον ΑΡ. VII 730, 3 pro tradito άς Jv ''«^ "''^ \]<νγια• πηίπηιηο otuire^ ex AristOt. poet. c. 21 χκλχω (inu ^^'^>χη^ αρύακς (quae verba inter fragmenta epica recepit Kinkel I 72(6), iiiter fragmcnta parodiae graecae dubia auctore Wachsrauthio P. Brandt p. 11-2, Empedoclis esse vidit Vahlen, Diels Herm. XV 177. Wilaniowitz comm. gramin. III 26 n. 2); i/t^v*' ίίηαρνσκσ&ία ^ 'vitam exhausisse' in frgm. trag. Roin. O. Mueller Herm. X 117. Cf. etiaiii Apollonii Rhodii locutionem quanivis in aliani senteDtiam versani .ιάσα^ f(\io ajtjf^iioy (iovatinu ιΐιι>χήΓ Argon. III 1015 sq.

— 313 —

dkktt ,ΐίΐΐι,ο oiufjg tfoaoi uc.it^fKii ov/. fiyuO-rioiy (φρασί μαινομένγιηι Ω 114). Cf. etiaill Aesch. Ag. 11H9. &ιηάς Unde SOlita COntractione ^%άς - μαινΰς {&υιάόα μαινομύναν ΑΡ. IX 774, 4); ν. μαινόμενα πόναις άτ/μοις οόνναις τβ χβντροόαλη-

τισι β^νιάς "Ηρας Aesch. Α. Suppl. Γ)44 sqq. iibi Ονιάς idem valet atque μαινόμενα. — θνιάόες gestant ^'σ-^λα,- eandem subesse radicem utrique proximum yero est. ') &νιάόες ( < *&νσ-

jaSfg sicut μαινάδες ex *μαν']αόες) SUnt proprie 'furentes^^) (-< *pmeHtesy), cf. μαινάόα &νάόα φηιβάόα λνσσά<ία Timoth.

fr. 1 Bergk III* 620; θνο-^λα quasi instrumenta furendi s. bacchandi.*) Θνιαι - Furiae (cf. Hesych. dvauaivur αϊ εν

^πάρτγι χηρ/τιόες Βάκχαι Μβίΐΐ. Αΐ1. ΑΙ. 8βί)) : aliter lieque

tamen si quid video rectius Prellwitz GGA. 1H8*), 764. Bacchi mater Θνώνη (Panyass. Γ> Kinkel I 2Γ)Γ)) die Rasende' Kiessl. ad Hor. c. I 17, 2:]. Deo ipsi qui ut Herodoti e Scytharum mente loquentis verbis utar μα/νεσ&αι ενάγει άν&ρώπονς perbene convenit epithethon Μυστήριος (Lobeck Rhem. 101). h. h. Merc. 560 aut &νιωηι trisyllabum^) aiit ^'σσωσι 'wenn sie in prophe- tische Begeisterung gerathen sind' (μανεισαι PIat.Phaedr.244B)^) scribatur oportet. &υιω&ε/ς' μανείς' ορμηαας habet Hesych. ^) '^νμός ab origine ηνενμα aiiimam aiiimum signiflcabat (^dhnmos^)

0 Cf. Hesychii &να-τά<^€ς' Βάκχαι (schol. Aesch. Sept. 251).

») Froehde BB. III 18. VI 171. Cf. de re etiam Dilthey Rli. Mus. XXV 327.

8) Benfey WL. II 275. Bezzenberger GGA. 1879, 22«. — Num Hesychii gloesis αωάόΰίΐ' παραληρίί. &οί(ζίΐ' μ((ίν€ί((ΐ (Lobeck Rhem. 23) fidem habere liceat (&ο[υσ)άζ(ίν'^) nescio; fortasse fluxeruut ex inter- pretatione parum accurata locorum qualem adscripsit Lobeck μαινάς &0(ί- ζονσα Earip. Troad. 349 ubi nihil impedit notum &ο(ίζ(ιΐ' solita potestate agnoBcere.

*) Gallus χυμβ((λα ινμηαΐ'α cett. cum Dindymenae χαλχοτύηον jntvoa- μίνος μα^ίης cOQSecraret dixit ^ΐ^ς οίστρηματα Ινσοης ΑΡ. VI 51, 3.

*) &υΐωσι forma nihili est. S-viot -< *dhuS'jd: furo = Μρω: δίρ(ο = ί'αίω: favj = ίίλνίίο: (Ο.ΐω.

^) μΐίμτίχην nomen duxisse a verbo μια^ίοΐ^αί iam Plato inteliexit. Sic lat. vOtes hib. faith recte cum germ. t-Dfl• (^wuthend') componunt.

') Cf. etiam θνίοηίόας Cauer ^ 24 s ciim Hes. θυιονίόίΐς' d Jί6l•'vooς

:κ(ρη "^ΡούΙοις.

^) Hoc non diversuin a scrt. dhn-uui sl. dii-mu lit. du^mai =»= lat. J n-mus (gr. ί^Ι-μίίίω); nam eidem radici posse notioncm flandi (spirandi) et fumandi (8uffiendi) inesse luculentissime uomprobat kvep kvap knp iinde origineni ducunt χαηι^ός χίί/ιος {' ιΐ'νχη, /ιμ(νμ€( Hes.) lat. viipor lett. kwept qual- men kwdpimit rauchern knpst raucheu (lit. Lripti anfaugen zu riecheu.

— 314 —

Alcae. fr. δ, 2. 3δ, 1. 50, 3. Sapph. 1, 4. 18. 27) unde qua via facile ad irae notionem pervenias parum intellego: quam ob causam alterum ^μός (proprie = πνεύμα) ab altero (f. pr. *dhUs-m6s; proprie = 'furor') prorsus segregare praetulerim. ^) Quae con- iectura mihi quidem egregie confirmari videtur nomine lettico dustna 'Zorn' unde descendit denominativum (ΙιιβηιιΙϋ'β "sich argern' quod proxime abest a gr. ^νμονσ&αι (inf. dusnmtl-iexe = dat. &νμώσΗ), Notiofurendi aptissima; nam 4ra furor brevis est\ ut ait Horatius in hac quoque re e Graecorum auctoritate pendens :

μί(ΐμόμ€&ίζ 7ΐάμτ(ς, onoxity οογιζυ^μ^ϋ-ίΐ (Philem. fr. 184 Η 529 Κ).

ίμηρΒ -βνζϋηιΐβ' Xen. Hell. ΠΙ 4, 8? 'Ira furere' 'ftirenter irasci' 'furens ira' Romani dixerunt, similia alii; Pindarus Pytb. ΙΠ 33 μένει &νοισαν αμαιμαχετω 'ira excandescentem' ; aliter fr. 88, 2 ώδινεηαι dvoiau ubi verbum toendi translate positam (μαίνεται γοοισι <ρρην Aesch. Sept. 945) locum optime tuetur. Utrique vei*sui fortasse diphthongus {^vuo) reddenda quam exhibet Horaeri cod. Α .^ 180. // β99. X 212. Φ 234. 324. '7^230.^) Quoriim locorum iionimllis verbum iiotione fnroris prae-

ditum COnveuit. Ad Π 099 (= Α 180) ιιεριηρη γαρ ί'γχεϊ θνιεν (Patroclus) Χ 272 ους ^'χτανες εγχεϊ Ονι'ων cf. μα/νεσ&αι saepe-

uumero de saevis bellatoribus et ipso Marte usurpatum velut

7ΐεριμαι'νεται Hes. Scut. 99. όουρι δε ξυστώ μέμανεν Αίας αιχ-

kcepeli diiften kvapus wohlriechend; cf. graec. //rtuJvs» ny&eot .ΐί(^Ίθίοις κ&υωμένη εϊμαικ Cypr. fr. 3, 8 Kinkel 23) lit. kvtpa kurzer Atheni knpHui keuchen (Leskien Ablaut der Wurzelsilben im Litauischen 317. 333; Joh. Schmidt Pluralbild. 204). luxta radicem dhn ^spirare flare' altera cxtabat dhus eadem vel Bimillima potestate instructa cuius propaginem composui pag. 315 not. 3; hanc tamen non subesse graeco &νμάς' η νεύμα docent Aeoles apud quos non Θ^ιμμος sed ihuuoi; legimus. — Α radice ilandi spirandi derivata ^χΟ^υει' ^χζεϊ ^ξεμίί ; tx&t\uf(trc• ^'ξ((νί^ημ€ηα (cf. 'Bla&en*) quae habet Hesycbiiis.

Α dhus ^spirare^ discernendum dhus ^urere^; a dhn 'spirare' dhn cui iiiest notio impetuosi motiis (&υω θ^ννω stttrmen, wogen).

1) Tn uno θ-νμός duo vocabula diyersa latere facere non possum φΐίη suspicer comparatis inter se / 436 /okoi, ζα;ι*σί Ο-υμφ et 636 sq. aoi J' ((λληχιό^ τί χαχόν τ( {)•νμόμ h'i anlOiaai &(oi ft-faity, ubi χόλο^; = &i\u6yy ^Ί-νηφ ^ αΐηΟ^εοϋι.

') Cf. etiam &vUy tfhvny Ap. Rhod. III 755. Hes. (fi^fuifi• htiuaiytio ηρεχεν). Rzach Gramin. Stiid. zu ApoUonios Rhodios (Sitzuugeber. Wien. Akad. 1878, 89, 453). Locis, quibus notio ιρέχειν όρμΰν inest diphthongus perperam illata; quac tamen nobis documento sit veteres sive grammaticos sive librarios &υί»ο in libris suis aliquot certe Iooir invenisse, iinde in alios facillime potuit immerito sese insinuare.

— 31δ —

ματάς τ( Μέμρων Alcm. fr. β8. ρβΓίιιπΙ' Verg. Aeii. IX 343. ^animis armisque furens Telamonius Aiax' Π. lat. 602. 'vastumque per agmen saevit (Patroclus)' ibid. 810. At res incerta, quando- qoidem non minns aptum est alterum verbum &νω (-== *^^r-jω)

= ^ννω (cf. e. gl\ ^188. y 493 πάντγ^ &vv£ συν ^γχη) de

quo videas pag. 313 not. 7 et iiifi*a disputauda ; huius vocabuli notaonem bene indicavit schol. Β Ζ 359 'σφοόρώς xai άχαθέχτως

ορμαν* , sed quae addit ^ό/χην μαινόμενων od^sv xui θνάόες at

Βάχχαι\ fluxerunt e prava grammaticoruin opinione qui diversa verba distingnenda esse non intellexerunt (v. schol. Ap. Rhod.

III 755 edvtsV ωρμα εχινειτο' iv&sv θνιύόες u'i Bux/ai),

Eandem dubitationem movent interpreti οϊόματι &vwt' s. &νίων (de fluvio et niari) Φ 234. Ψ 230. Hes. Th. 109. 131 (ubi &V10V pap. Achmim ed. Wilcken Sitzungsber. Berl. Acad. 1887 p. 807 sqq. Rzach. Wien. Stud. X 267);*) at hic magis placet alterum illud dhn (in ^ω ^*'ω sich heftig bewegen) quod dicitur de aquae (undarum) motu vehemeuti et iion intermittente ('wogen') propter vei^suni Φ 234 (de Scamandro)

(conlatum cuni 324

et V 85 ubi sententia notio ftirendi excluditur. Ambigu de Hes. Th. 848 &v€,

Radices dhn (praes. "^dhu-jo i. e. gr. &νω) dhris (praes. *dhTiS'jo i. e. gr. ^υίωΥ) quarum utraque idem valet quod

») &aXaaatt uitiyfiui Semon. fr. 7, 39; Wesani murnmra pouti' Propert. I 8, 5 all.

^) Ε re est adscribere Hesychii ((^(td^vtty• uyuaxt{ixay (quae adduntur xiit tiv^ig 4ξ t^iixu'*' ((yfcyfaCeit^ quo spectent mox videbimus). fhtt&vtjattaa' ίΐνααχιοτηαααα (rad. dhTt), (kvio i&vvw): &υηα€ΐαα fere «■ χύ{ίω: χνρ^ω =■ χνω: XLto). Procul habendum (ίμ((&νάμ ΒΑ. 33, 20 {γρΛνς dytti^vtf' ^ni itoy (i^'civiίlζtιy xai {κΐ'η(ίάν ^αιρωμένω^. int ιινος Jioeaflvrov i(t yiioy Λ(ιnωμiyov o^tdy; Suid. iiynd-Lfty' fo dyftλίiμj^ήy€ιy lo πράγμα Λ«

/ooyov. Φ(ρ(χρύτΊ,ς fr. 35 I 154 sq. K.; huc referenda verba Hesychii 8. tty(t&vfiy quorum modo mentioncro inieci). dyu&vny *zur Unzeit brttn- stig sein' (.^1'«*^• xu.ioay ^jii νός Hes.). Collato fragmento Aristopbanis

922 I 595 K. (γοίίνς ^-ϊαχχενα' tni fiijy Π(α/ ώ'ο«ΐ' it joiovytioy, xfd Ι-ίρί- fSτo^(^yης' γοανς χααοώοα xiei j^itxyivinrm Diogenian. 3, 74) rofero ad

radicem dhY*s *furere\

*) dhus *8pirare' inest iu sl. duchn spiritus. duki anima. lit. dausos Luft {dusti ins Keuchen kommen. dums Seufzer. duseti busteln? de lett. du»a Rube, Scbhimmer dusH ruhen, rasten cf. Job. Scbmidt Pluralbild. 205 qui aifert vet. sepientr. drts aer tranquillus, (Ιηαα tranquillum esse).

— 316 — nostra 'wehen, blasen, athmeir et dhUs 'toere' litigant de

μ 400. 408. 426 άνεμος {ζόίρνρος μεγάλγι ανν) λα/λαπι &νων. Hes. Ορ. 621 παριούον άνεμιον Ονονσιν άήται, Theogon. 874

xuxfi d^vovan* άελλγ}. Cf. 'vesaniente vento' Catull. c. 25, 13. *furere' ^bacchari' de ventis Vergil. Aen. X 37. 694. Hor. c. I 25, 11. Ov. Trist. I 2, 29 all.O

όπν/ω (sic seraper apud Homerum, in lege gortyn., Pind. J. IV. 59. — att. ηηνω quod conseqnitur ex futuro υπυσει Ar. Ach. 255; cf. Veitch s. v.) ex ^onva-jw natum; sed non habeo quocum coniungam nec certo argumento constat verbum non esse denominativum.

βρίω Ρ 56 {'< *βον(τω?)\ cf. βρνσύην' χνόην quod Hesychio

pro βρνγδην iubente ordine restitutum. De etymo parum constat ; incertiora enim simt quae vidi apud Osthoffium MU. V 97 sq.

Cetera videntur a radicibus descendere quae vocali fini- untur. Apud Homerum et Hesiodum

I. vocalis V in praesentis et imperfecti formis semper cor- ripitur.

δνω Γ 114. Ε 140. iV 225. Ο 345. Φ 232. f 272. χ 114. αΓ-496^ h. h. Ven. 166. - καταόϋομενοιη li. li. Merc. 197 aut raetri causa productum aut serioris originis indicium; nisi forte cum Vossio σ inserendiim ad similitudinem versuum « 24. Hes. Op. 384 (cf. hymni v. 371). - diiti Α 194. Λέω 2" 192. Φ 5.ό9 sunt coniunctivi reteiita vocali longa ex indicativo ίί^νν ί^νμεν (Osthoir MU. IV 392). Aor. coui. % Hes. Op. 728 suspectus. (|uandoquideni ν vere longi ante vocales conepti exempla certa apud Homerum etHesioduni desuiit; iiec versuum seiitentia poetae Ascraei saeculum redolet, cf. quae aduotavit L. v. Schroeder Pythag. und die Ind. 39 loci Hesiodei immemor. - (Τίοω -ομαι ίδνσα εόνσημηρ όεόνκα (iiitrans.) HoiTi. — Ubi in praesenti et im- perfecto med. gen. syllaba porrecta opus est. adsciscitnr forma

got. diuz animal (de Saussure Syst. prim. 81 n. 5). ^/Ι^ύαϋη ^xnyfvart Hee. Lobeck Rhein. 2337. '&v{u)tXku} — Aliunde profecta sunt lit. dt^hii athmen, dusauti keucheu, lett. dwdseh ^Athem, Seele, Leben' (Leskien 1. l. 296. 361 sq.), lat. bdsliu (-= *dvd3tia W. Meyer KZ. XXVIIl 172) sl. dyckuti flare. V. Joh. Schniidt Pluralbild. 204 (rad. dvds: dvas: dn.^).

*) ^μαίν(Ί0 (Aristophan.) ιαος iUkXri Μ 40. — Codices utrum d^vdo au ^vo) cxhibeaat, iu his quaestionibiis omnino nihil referre iam monui; nam recentiores cum diversas notiones procul dubio accurate distinguere non iam valerent, nec formarum pristinum diucrimen (^u/w wuthen ; wehen? — ο^νω sich heftig bewegen, sturmen, wogeii; weheu, blasen; rauchen?) sibi ipsi coDStantes observare potuerunt.

— 317 —

geinella όίνω. ν iu όνω ηοη ictus absentia compi, sed natura breve esse docent hom. άόντον, Atticorum ^) δόν&ην όνίΗ^συμαι 0€Ονμαι όέδνκα (trans.);^) nam inter haec et (*όν'^ω ^) dvoj eadem ratio intercedit quae (*ό€-jω -) ^^ω inter et εόέ&ην

0€&ησομαί όέόεμαι Λέόίχα {δησω Ut 6υαω etc).

ημνπ (dubiae originis) Β 148. άμνοντα Hes. fi\ 24() Rz.

— ημνσα νπεμμήμνχα Hom.

ψίω Ζ 148. 149. ε 347. η 119. ι 109. h. h. Merc. 410.

— φνσω ίφναα εφνν πεφνχα (intrans. ; cf. δέόϋχά) πεφνασι πεφνώτες πεψννια ; γντον φντενω φιοις ΗοΐϊΙ. φνω -^ *(fv~jm ;

cf. infra aeol. (ρυ/ω, Quantitatis varietas eadem quae in όνω.

/ερίω ^trahere' (cf. αύερνω ρ. 56) J 467. θ 325. Κ 505.

Μ 258. 261. Ο 464. Ρ 277. Σ 540. Χ 493 natum est

ex praesenti ηοη thematico */ερν-μι cuius unicum vestigiam

adservavit Hesiodus Op. 818 ειρνμεΐαι i. e. '^έ-^ερί-μεναί^) cui

ex coniectura ut verbo digamma initiale restituatur fortasse

addenda SUnt J 492 {ετερωσε /ερνντα?) ψ 21 {όειΊρο /ερνς?) Ω 16 (τρις di /ερνς?) ι 11. μ 402 {λενχά /ερνντες?)] neque

enim mirum quod hoc genus formae etiam aoristi vice ftingi possunt. Radix est /ερν, quae accentu sicubi destituitur in /ρν abiit.*) Iniuria suspectant ερνμα Eur. Iph. Aul. 791.

>) Ubi loci non aiferuntur, exempla facile arcessas e lexicographis et grammaticis , imprirais ex Ebelingii thesauro et utilissimo Veitchii libro cuius altera utor editione.

-) Intr. ύέΰνχΗ (etiam aeol. Sappb. q. d. fr. 52, 1): trans. ά^άύχα (ΑΡ. V 73, 6) = iiitr. tartjxa: trans. faitixa. Vidit quid rei esset Meineke (v. Bamberg ZG. XXVIII 25).

*) ( protbeticum ante / deprehendinius etiam in aoristo (ίρνααι (Herodot. II 38. IV 8. 10. VII 24. VIII 96. IX 96) -c *^/€ρυαηι i-(xoai t-toyuj all. Ab Homeri tamen scrmone in hoc verbo abhorrent formae f }\\o parasitico instructae.

*) Formae prinntivae sunt trAr -f rc, tru -f cit.: j-v -\- rc, m -\- cs.; quaruni primam habes iu graeco /ολο/-οίτροχος s, /ολο/-ίΊροχος (rad. vclu: rln in 7ΐ(λΙυΊηοΐ')^ tertiam V. C. in drodfg dyayxta i. e. *€ί-τρηβ-(ς Kaibel nr. 1046, 77 (-^ μοίρας ατρυτοι (ίναγχαατηρες άιραχτοι Kaibel 222, 7: rad. 7(ρυ- in τερΰνης τίρυς τερύαχοί Hes. ; ίΐιρυτος τετρυμένος τρύμα' JI (jyog Theogn. can. 24, 22; zd. glitb. taw^aiama Bartholomae KZ. XXIX 303. 327, scrt. tnrrati cett.) ί4ρη(/)ατκ (Zimmer Kelt. Stud. II 18; rad. hherti m lat. Jer(u)mentum ^ ags. beorma^ hib. herbaim lat. fervere defrUUwi 'a defervendo dictum' Osthoff MIJ. V 101 sq.). Forma ern contaminatione ex eru et rrt orta; prava analogia scrt. cnr^i (cf. carvai^i) -< ♦cSrtma, gr. τρύος. Sed haec accurata disputatione persequi nec vacat neque satis sum paratus. Cf. Froehde BB. IX 122 sqq. qui eandem rationem inter- cedere inter «yii: vu, (μύ.: μη quam inter ερί: ρν optime perspexit.

— :U8 —

Aoristus rite formatus est ffov-naut /ε()ν-σαι; futura

μρισσεσ&αί Φ 176 = φ 125. /ερνειν fBQvsad^ui Cobet Misc. Crit. 306 Sqq. 311 (cf. futura τανχΉν ταννεσ&αι άννειν).^) Cum ταμε-σ/χρως COmponendum /ερνσάρματες Ο 3Γ)4. Π 370. Hes. Scut. 369, CUm τμητός ^ρντά Hes. Scut. 308, CUm τμήμα ίημα Aesch. PerS. 147, CUm χλητήρ ,ρρϋτηρ Γι 475. σ 262. ψ 173;

adde ώριμος Ε 729. Ζ 40. Κ 505. Τι 371. Ψ 393 (fi 271). Perfecti et plusquamperfecti sunt (\ρβ/ρντ6) εϊριτο χ 90 {αννεί-

ρνται Hes.) Βίρνντο 2 69 είρνμεναι Ν 682 είρναται (βΧ */ε/ρν-

jarai) J 248. ζ 265, vocalis productione ex ceteris personis assumpta (OsthhofF MII. IV 392) είρναται Ξ 75. Consona σ arapliantur frequentativum /ρνστάζω Ω 755. π 109 (Jρυστuxτvς σ 224; cf. βληοτρί'ζω) et postea etiam perfectum χατε/'ρνσται & 151 κατειρίσ&αί 'ξ 332 τ 289 quae formae foitasse ex /f/€-

ρνσται, -d^ai natae SUnt {*/ε'/ε-ρνσ-ται: */€-/()v-rai = ερνστά

Soph. Ai. 730: ,ρρντά): cf. Hesychii εϊρνσ&η,

Versuum ζ 267 'ξ 10 {ρντοισίν λάεσσι) volgata interpretatio niihi parum apta videtur; quotienscunqiie legi, milii se obtulit recordatio latinae locutionis 'rfita caesa\ ubi ^nita' = effossa; quae sigiiificatio in composito eruo notissima est. Lucretius dixit de tauris 'terram niinitanti fronte ruebant' V 1325 qui locus comparandus cum Philostr. imagg. V {'Ηρακλής η W/f-

λώιος) τανρην ος νπο τοσανττ] κεραία γνρώσας τον avyiva xat όιασκάητων την εν ηοσί γήν ώς ες εμβολήν ΐεται et Senec. de

ira Τ 1, 6 'taurorum comua iactantur iii vacuum et harena pulsu pedum spargitur'. rtw {mtu^) est •grabeu aufgraben auf- wtthlen'; cognata siint sl. ryjq 'graben', e graeca lingua siiie

dubio ερνσ/χθων sive de SUe {βωλωρνγα' τον πνν, Αάκωνες

Hesych.) sive quod praeplacet propter ονιΗτερον ν. 22 de 'bove aratore' interpreteris particula 6i v. 20 cum Kockio deleta Straton. 1, 19 III 362 K. ubi sermo est de coquo glossas homericas (epicas) ad taedium usque frequentante. Parum recte Lobeck (Aglaoph. 856 n. dd) iudicasse videtur de hoc bovis 'terram aratro eruentis' epitlieto quod ego sicut cetera fere omnia^) e vetustiore epico desumptiim arbitror

*) flOiv jioii a^irfQoy jfovnai xcti χύΰος te\)taihni {P 419) ubi futuro opu8 est in — /fQvfty xtn χν^ος (ioioS-rtL (P 287) mutari parum credibile arbitror. Restituas alteri quoque enuntiati parti futiirum regulare fiQeia&rti (idem Μ 407. Hes. Th. 028).

■^) ;//;;'05: (v. 36 ^ (tkfs 38) nos quidem iiescimus unde originem

— 319 —

queni imitator Euphorioii frgni. l4(Ja (BA. SiU) ^ot*isi'x&ort sc. αροτρω:^) sic enim pro tradito ετοσι'χ&ονι quod nihili est scri- bendnm dneo grammaticam qui locum apposoit con*aptela deceptom ratus. In eandem partem accepit Lycophron nomen Erysichthonis si qaidem recte coniciimt v. 1396 odyfta γάτο-

μονντος Αί&ωνος (i. e. Έρνσι'χ9θί^ος)^) Trrf^iiw poetam VOCabulo

γατομονντος simal nominis etymon tacite indicare voluisse.

Erysichtbonem qnem /ίημητ^ρα βωλοτομησαί (Kinkel fr. ep. gr. I

73 tr. 11) nomen indicat a Cerere poena aflSci eonsentaneum est.

Eadem radix ερν {'όρνσσείν) fortasse agnoscenda est

X 302 sq. ίρόρμαχον sx γαιης ίρνσας COllatO verSU 305 /nXfjii*'

df r' ορίσσειν; quamquam hoc incertuin esse non ignoro.

Aoristo ίχλνον,^) cuius ν permultis locis ab epicis corri- pitui' nullo producitur. succrevit postmodo praes. κλίω quod legimus Hes. Op. 726. Aoristo 6χλνον accurate respondet a nvf/: nvv ductus αμηνν& X 222 quaiii formam inimerito Cobet infestavit.

duxerit; sed Lycophron forsan etiam tunc noverit qui Alex. 134 sq. ro»• ζίνοις avrdooTior yiiyaiioyog nyyirtjv Tncyoy pro 'sale' dixit.

») γίίοιύμον tioojooy Ap. Rhod. I 687. — Fortasso non ab re fuerit adnotasse in Stratonis fabula erum postremo enectum coqui ineptiis Jioy

τον Φιλητά Xnu^fiyoyin βιβλίωy axoiifiy (xrcaift ii ovytatti noy ihj,uttrtoy 42 sq. : Euphorion enim cui iQva(x&oyt simili quo a coquo adhibitum ▼idenuis sensu restitiii iussimus teste Cratete Mallota (AP. XI 218, 3 sq. Wachsmuth de Cr. M. 30) χίξτίίγλωηα* ^jioft rti τιο»]μητα xtxi irc ΦίΙηια ΐίτρ(χ^ως fidft' xfci γηρ Όμηριχος ijy. Viden qaam egregie alter alteri respondeant coquus ille qui Όμηριχώς XaXfiy (ίω&ί et homines Philetae glossarium adire cogit et poeta ^Ομηριχός qui r» ΦιΧηιΰ ατρ€χίως ι^ΰα et vocabulis insolentibus inde petitis carmina tamquam laminibus distinguere araabat? Ipsum comicum glossas quas coquo dat ex copiis Philetae hansissc et nominis (ρυα(χ(^ων notitiam utruraque — et Eupborionem et Stratonem — eidem Philetao debere facilis est suspicio. Num forte idem valet de Lycophrone (v. p.318 n.2)?

') Teste Hellanico (Athenae. X 41βΒ) qui cognominis originem inde repetit quod J»' άηΧηαιος βοράς, i. e. a *flamma gulae' et *ardore cdendi' (Ov. metamm. VIII 828. 846; At^tay i. q. ttt&όμfyoς Χιμφ Apoll. Rbod. I 1245). At ηϊ&ων in hac re non passive, sed active solet dici (epigr. Aescbin. 3, 184. Callim. h. Cer. 68 Χιμος (tifhmy dc Erysichthone). Quam ob causam praestat collato nomiDe Έρvσίχ&oyoς quod bovis epitbetou fuisse vidimus cognomen quoqiie Aϊ&ωy componere cum 77 488 ταΰρον r<ϊihωya, α 372 βό^ς {<ί^9ωχ(ς. Casu acciderit necne ut nsurpetnr a Lycopbrone vocabulum ^ovnfiya (v. 1395), a Callimacho (et Agathia) βούβροιστις (h. Cer. 103. AP. XI 379, 3) de homine ciiius nomen et cognomentum fuerunt epica bovis epitheta, diiudicare nescio ; potuerunt quidem poetae aliis uti vocabulis, sed βον- in bac re sollemne erat ut inde nihil efficere velle cautias sit.

») V. quae dixi KZ. XXIX 240.

— 320 —

II. vocalis aiiceps est.

Quod in ^vo) ψνοί post Homeri demuni aetatem usu venisse videbimus, ut productio vocalis etiam praesentis et imperfecti formas invaderet. id in ^ivro λίω verbis ceteroquin supparis declinationis iam iii recentioribus Homeri carminum partibus admissum esse observamus. In vetustissimo Graecorum ser- mone nullum quantitatis discrimen inter praesentia άνω ψνω et ^ω λέω fuisse — id quod vel ex Homeri consuetudine quamvis pristinani reruni condicionem non iam intactam ex- hibente facili coniectura divinare licet — comprobabitur Doridis testimonio infra afFerendo.

&νω 'opfere'*) ο 260. h. h. Ap. 491. 589. i; producit unus versus ο 222 desinens in &vf d" 'A&/jrfj, ubi facili opera resti- tuere queas λ(ίβε ex 258. At medela incertior in loco quem mutilatum esse docent verba τα nnvslTo quae non habes quo apte referas (cf. contra Σ 879 sqq.). Ergo inter 221 et 222 nonnulla lacuna hausta esse concedendum erit quibus expositum fuerit de re quae nunc in versus 222 clausulara reiecta locum invenit parum idoneum; si lubet hariolari, pro ^ϊε d' conicias (jiyfi collato Η 195. Illud certum videtur, in leges sermonis homerici inquirenti licere 3\e ο 222 inter dubia numerare. — i:d^aa, — 3υος 261 (coU. 260; ^νη &tfir legitur in titulo Ceo Bechtel nr. 4H, 17). .^ί-σΛ;.

λνω Κ 480. 497. ^ 620. Π 1(M). Ρ 818. 524. Ψ 7. 27. 62. β 576. β 69. ό :}5. η 6. ι 468. ΐ' 888. η 496. ι; 56. ψ 848. h. h. Αρ. 129. 405. ilvfv Ψ 518. νπχεα λνα η 74 (ex Iliade

Ξ 205 νε/χεα λνσω). — αλλνεσχεν{-ην) (Ιλλνηνσαρ (— — -^) β 105

(ω 140. τ 150). β 109 (ω 145) in neutram partem quicquam probare infra patebit. ~ λνσω βλνσα λνσιμελης, ΨΜΆ quoque nullo negotio restitui poterit aoristus seiitentiae non minus

') Etymon latet; nam improbanda Osthoffii commenta MU. IV 23 sq. Recte separavit vocabulurn sacrificandi a ceteris i^i'o> &νίω L•. Meyer BB. VI 125, cuius orii?inatio mihi tamen non arridet. i^v *opfere' α fere non adsuinpsit; nain qiiae Yiri docti in hanc partem interpreUti sunt, aliter expedire licet. χ^νστάς (• t] n(t{tu ιαϊς Ο^υσίαι^: γινομ^^η schol. Aesch. Sept. 251) (^ύαιας (' d ifQfug jiuou KQt^att' Hes.) iinde descendant, docet iyvanoUiti' ^^νηηοΚηι Hes. compositum procul dubio cum decurtata nominis &ύος (?ό) forma (β-υσ-), Etiam ^υστηρίοίς' χ^υμιαιηρίοις non a verbo, sed potius a substantivo ί^ύος {= αοομη) repetendnm. Contra• venit iinicnm d^vaioy quod dant viri docti Semonidi Amorgino fr. 7, 56.

— 321 ~ aptus, usui homerico magis conveniens ίλνσερ. — λέλυμαι

ίλν^ην λντο (v. infra libr. ΠΙ), αλϋτος λνσις.

Ιη όνω ψυω, θνω λνω (βχ. gr. Aesch. Prom. 768 λύ&εί'ς: 769 λvσωy) ν et ν eadem lege distributa sunt qua in aliis verbis ά (η) et ά, η et ε, ω et o. Obstare videtur unicum βονλντονόε (-^ — '-^ Π 779) quod ne propter necessitatem pro- ductionem vocalis recepisse opineris cavit Aristophanes Av. 1500 (cf. etiam Ap. Rh. ΙΠ 1342. Kaibel 618, 15). At huic vocabulo iiihil rei est cum participio sive mavis adiectivo verbali λντος ; distinguenda enim sunt participia in -τός quae radice debilitata uti solent et substantiva (proprie nomina actionis) quae cum in eandem cadant teiminationem plenam radicis formam sibi poscunt. Quibus substantivis linguae indogermanicae potestatem temporis quo quid fit indicandi impertire amant, scrt. vasta (tempus quo dies illucescit; rad. va^: 1/5) in locutione ved. vasta tisraJi (= ushaso vytishtau) quam probabiliter interpretatus est, quamvis de foniia nominis erraverit, Kaegi (Festgruss

an Boehtlingk 48 Sq.), ^Ησ/οόος γης έργασ/ας, καρπών ώρας, άρότονς (χατεόειξε) Ατ. Ran. 1034 qilO loco όρότονς 'tempora arandi' Significare videtur {Ήσ/οδος περί χαίρων αροτου χα/ άμητον χμ/ πΧον Lucian. διάΧεξ, πρ, Ήσ/οόον 1)/) όειπρηστος

όορπηατός (rad. Pd: Μ; contra «pt-rxroi' 'quod mane comeditur' interprete Brugmanno),*) vet. sax. ft^o 'Ernte' (Heliand 2596): heivod 'Erntezeit' (ibid. 2566).

His adnumerandum βουλντος 'tempus της ημέρας οτε άρο- τρου βοϋν ίλενθ^εροΓ γηπονος' Heliod. Aeth. V 24 (: λντος = SCr.

vasta: tislita = όειπνηστός: έό-εστός) culus producta vocali legem alias in his verbis conspicuam non turbari nunc intellegimus.

1) Itidem uQoroy sicubi ^annum' indicat (Soph. Tr. 69. 825) pro 'teinpore arandi' possit quispiam accipere, ut pars pro toto dicta sit. Cuius rei exempla novi sanscrit. (hima ^Winter', parac/ ^erbst', varsha ^egeuzeit') lat. (Jiienis in blmus Aufrecht KZ. IV 414 sq. autumnus Ov. metamm. III 326 sq. mes.us Catull. c. 95, 1) germ. {tvalibOintrus)^ cf. Savelsberg KZ. XIX 5; tamen fortasse alia praestat interpretatio quae locis laudatis vocabulo α^οιος notionem χα^ηού (Soph. OR. 270) assignat et hiDc profecta ad notionem aani pervenit coUatis τρίχα^ηος' τριετής Hesych. et exemplie poetarum qui ηοίη pro ^anno' dixerunt (Jacobs Anth. Graec. III 412 ad AP. VII 744).

*) Apud Hesychium 'Αζίστυλλος' ί^ρίστωτος' αρίστου ώρα corrigunt (Meineke comm. II 1162) ΙΑρίστυΧλος' l4ρίστωyoς , α'ρίστητύς' άρίαιου ώρα. Quidni άριατιιτόςΊ (sic iam Lobeck).

Scbulzc , (^u»e«tione8 epicae. 21

— 322 —

Aliter iudicandum de ηοιηνύω cuius paeuultima producitur Α 600 {ποιπννοντα in ex. vers.). Ξ 155. fi 475, corripitur

2 421. γ 430. ποιπννααι OCCUrrit Θ 219. ν 149. — ποιηννω

nihil aliud valet quam 'sich riihren, sich tummeln' (Buttmann Lexil. 1176); haud inepte vertit Euripides Homeri narrationem

{A 600) imitatus ποιπννοντα verbis πρυΟνμα πράσσων (lon.

1173)*^) Ut etymon indagemus, disputatio longius repetenda

est. act. αναπνέω {άνέπνευαα ϋμπννον) omnibus locis {Α 327.

382. 800. ο 235. JZ 42. 111. 302. Σ 200. Γ 227. Φ 534. Χ 222. h. h. Αρ. 231; ν. etiam nomen άνάπνευαις) est 'νοη der Αη- strengung aufathmen , wieder zu Athem kommen, sich ver- schnaufen, erholen, ausruhen' (post vehementem laterum con- tentionem, labores pugnae vel longura cursum). med. αμπνντο pass. άμπνυβ^η'^) contra non adhibentur nisi antecedente λιπο- ψν/Ίψ cuius flnis his formis indicatur: Ε 697 (τοί' 6' ilinf

ψνχή, χατά ό^ υφ9^αλμών χε/ντ* α/λνς' αν η ς ό^ άμηνύθ^η). Χ 475 άμπνυτο xai ig φρένα &νμος άγέρΟ^η {αηο 6i ψνχην έχάηυασεν 467) ^ Β 458 et ω 349 {άηοψνχοντα 348). Ε 436 {άμηνν&η χ αϊ ανεδραχεν οψθ^αλμοΐαιν). Α 359 {"Εχτωρ αμπνντο) quo loco

versum 356 (= £ 310) omisit Zenodotus damnarunt argumento infirnio usi Aristophanes et Aristarchus όιά το antdavov,

άναπνεΓν dicitur de anhelante (Γι 109 aiei 6* άργαλίω βχετ ασ&ματι ; 110 Sq. ονδε πη ft/ev αμηΡίνσαι), άμπννσ&αι de

απνενστίι) (ηοη *athemlos', sed 'ohnmachtig', Χ 467) ε 456 qui locus aptissimus est illustrandae naiTationi de Hectore Α 359.

uvanvfiv άναπνενσαί est 'wieder ZU Atliem kommen', αμπνυσθ-αι

*wleder zum Bewusstsein koramen'; quod discrimen nullo loco a poeta neglectum*^) — tamen hodieque a criticis hinc inde oblitteratum velut a Cobeto qui pro αμπννε perperam αμηννο commendavit Misc. cr. 348 neque animadversum Curtio (Verb. I* 191) Osthoffio (MU. IV 58) aliis — Aristarchus merito notatu dignum censuit,'^) sed a rectissima observatione delapsus est

>) Heyne Die Nordsee II 6 *und wahrlich ! Der Hinkende, nimmermehr f&llt er Heben ins Amt und schenkt geschaftig in der Versammlung den lieblichen Nektar'. Intellexit poetam poeta melius quam grex grammaticorum.

•) Sic recte pro (ίμπνύν&η van Herwerden, cf. Leaf ad Ε 697.

•) Cf. contra τών n^iy αμτινΰσει n6vωy Herm. XXIII 542 (cum Ο 285. Τ 227). Αρ. Soph. 80, 14 άμπνντο' dyinyevatv apposito ω 348.

*) Quamquam de ^ 359 errasse videtur (Leaf ad vere.).

— 323 —

ad coniecturam nequissimam {βμηνντο' ίμηνονς ίγένετο La Roche Hom. Textkr. 190).

Formas inter se specie simillimas quarum nihilo setius nuUa fit permutatio ex eodem fonte (ηνε/ω) provenisse haud facile mihi persuaserim. Segrego igitur ab άναπνβ/ω verbum άμηννσ&αι άμπνϋθ-ηναι compositum ex ανά et radice quadam nvv cui nescio aliam notioiiem assignare quam 'bei Bewusst- sein, im Vollbesitz seiner GeisteskrM^fte sein' {voetv φρονεΐν, V. not. 1. Theocrit. XXV 262 sq. Heliod. Aeth. Π 6 in add.). Hac vi praeditum legimus perfectum πεπννσ&αι de Tii^esia

mortUO τον τε φρένες εμπεδοι εισιν χ 494 sq.

7^ Xtti Te&yqdjti yooy ιιόρ€ Περαεψόνεικ οϊψ ηεηνύαβ'αι' τοί <Γ^ axiai diaaovaty,^)

Hinc sine negotio pervenias ad magis usitatam potestatem *sapiendi' qua participium πεπννμένος multis locis apud Ho- merum instructum videmus. Πννταγόρας (Kaibel nr. 846, 2

cypr.) est qui πεηννμενα πάντ άγορενει τ 352.*)

Quod de notione mutata diximus, confirmatur vocibus

COgnatis πιννμένην' σννετήν Hes. πινίτή πινντός άπί>ύσσειν^)

quod idem valet atque μωραινειν ε 342 (ζ 258), Ο 10 tamen

USUS vetustioris vestigium deprehendimus manifestum ; nam χηρ άπιννασων i. q. 'ohne Bewusstsein', cf. Ε 438 sq. 0 240 sqq.

1) Quo loco si οϊψ n€nyua»«i verteres ^allein weise z\\ sein' (Cic. de diTin. I 88 'solum sapere'), ineptior evaderet oppositio inter yatem et ceteros defunctos vel agnosccndi homines quibascum Tiventes arctissima ncceseitudine coniuncti fuerunt facaltate orbatos (X 158). Polybio est mnyva^at synonymum verbi ζην VI 47, 9. 53, 10 («= ^beseelt sein*). Cf. etiam Hes. nyvjo (immo ηνύτο)' €7ΐνενα(ν ^yoijaey i. e. ^begann wieder zu athmen' (quod recte dicitur post λιηον^νχί«ν quae hominem unyivaioy reddidit; quamqaam certum est grammaticum boc verbo simul etymon parum intellectam illustrare voluisse), 'kam zu sich^ (v. Hes. (μηνύ^^- (y Ιαυτφ έγένετο xai it^QOytjaey),

•) Hes. πνντός' ίμψρων σώφρων. — Declinatio perfecti olim haec erat: ηέπνϋμαι -ΰ(ά)αι -Tftai, πίπννμ(&α πέηνϋα^ε ηεπνυ(β)αται. Hinc facile evadere potuit πέηνϋμαι -vtti correptione e tertia plur. ad secandam sing. prava analogia translata; id quod eo proclivius erat, quandoquidem hae solae personae υ ante vocalem positam habent, ceterae ad unam omnes ante consonas. Huius mutationis unicus nobis testis est Theognis (29 τίέηνύο imperat. [-υαο libri plerique] de quo perperam Osthoff Μϋ. IV 65 sqq. qai nullum υ vocalis in hoc yerbo ante consonas correptae exem- plum proferre poterit).

*) nlyu ex π(νυ sicut Σίχνών ex Σεχυών.

21*

— 324 —

At hic usus quo ην ν seniper ad mentem, non ad corporis condicionem refertur num ab initio obtinuerit dubitare licet, cum praesertim aperte non sufficiat epitheto Telemachi ex- plicando. Neque enim convenit iuveni cognomentum 'prudentis' 'sapientis' *) et Telemachus ipse recusat, cum conliteatur: or

όνναμαι ηεηννμένα ηάντα νοησαι σ 230.

Hinc quid consequens est? Animum quaeso advertas nenvvLitvoq perfecti praesens iuste factum esse ποι-ηνί-ω, e quo verbo aptissimum elicias strenuae Telemaclii iuventuti {ΐΒρη fiq Τηλεμάχοιο) epitheton : πεπννμενος 'rtthrig' 'regsam' 'riistig'. Notio primaria erat 'sich rtthren, regen' quae paul- latim a corpore ad mentem translata est;^) Telemachi epi- theton a vetustissimo vate inventum*) postea quoque usu poetarum retinebatur quam sermo volgi verbum ipsum unde epitheton ductum erat a potestate primitiva deflexit, sed nuin tunc temporis poetis vere intellegeretur vehementer dubito. nvv cognatum cum praesenti ηνη{ρ)ει quod supra dixi revo- candum esse Ρ 447 (σ 131)

oaaa yainy ^nt πν/,ει τ ε χα'ι ϊ{*ηει

*was sich auf Erden riihrt und regt'/) nvru = lat. ffndv-ns. Fortasse non ab re erit ad ^ GOO ηοιπννοντα adscripsisse Ov. ex Ponto I 10, 11 sq. *nectar et ambrosiani det mihi formosa gnava luventa manii' et cum Teleniacho ηεηημενω comparasse eiusdem trist. V 3, 37 'SatyiOrum gnava iuventus' et Calpurn. ecl. V 11 'gnavain potes exercere iuventam'.

V porrectum CUm etiam in έπννθ^η ηεπννα^αι ηνϊτός com-

pareat (contra ελνθ^η λελίσθαι λντός), praesenti quoque *7ioi- ηνν-^ω ab initio infuisse probabile est. Intensivum ^ηοι-ηνί-^ω

») €ίψ{}ων νέος Tf Eurip. Iph. Aul. 489. Soph. OC. 1230. νέος xai αχαιός Eurip. fr. 510. νεότης x«t uyoin Thucyd. λ^Ι 17, 1. Andoc. de red. 7. Plato legg. 716 A.

«) ηεπνΰσ^ηι: 1. sich rflhren, regeii (h. h. II 110 tt^jyvio Ji »ερμος ηνιμή 'schlug empor'? nisi forte error auctoris subest. Imitatur Qu. Sm. X 62 8q. 7^υQoς ΰ' αμηνυεν nvTutjy, qiii etiam I 599 ημπννε (an ^μτιννε'ί) pro αμ/ιννιο dicere non enibuit). 2. geistig rege sein. 3. weise sein. (χμπννα&κι de eo dicitur ^bei welchem der Geist, das Bewusstsein sich wieder zu regen beginnt'. — Radici nyv oppos. lat. torpere quod cum de corpore est tum de mente. — got. sowfin ^kraftig, gesund* =« vet. sept. svinnr *wei8e'.

3) lam ante Homerum procul dubio i)oetae de Ulixe fabulati sunt; Deque ulla Odyssea sine Telemacho (Wilamowitz Hom. Uniers. VII 56).

♦) *Was sich im Porste ruhrt und regt' Baumbach. Aliter inter- pretatus cst formulam iam auctor b. homerid in Cer. 866 ζώέΐ τ ε xai ^'^πίΐ.

— 325 —

componendum cum παιπάλλω παμφα/νω (cf. Whitney sanscr. gramm. § 1016). Sed intensiva praesentia etiam sine vocali thematica facta esse testimoiiio linguae sanscriticae {ba-badh-e, Whitney § 1006) et graeci oij-ofy.-Tai constat; igitiir nihil impedit quominus aetate vetustiore iuxta ^noi-nvi-jm in usu

fuisse SUmamUS ^noi-nvv-pifv *ποι-7ΐνν-τε *noi-nvv{f)-uai (cf.

quae diximus de *nfnvv{f)aTat et inde suspensa secunda sg.

πεηνύο). Ε *ποΐ'πνν/-ασι orta est nova forma ποιπνν{ρ)ω sicut ex *avfaai αν/ω, ex *ίκάν/ασι ίκάν/ω (supra p. 122). ποιηννω

apud Homerum duobus locis legi iam adnotavi.

Α fBQv: /ρν 'trahere' separandum ^) homericum ίρν: ρϋ 'defendere servare arcere retinere' demonstratur

1. notionis diversitate. Nam quisquis sine opinionibus praeceptis Buttmanni disputationem qua ille τοίς χωρι%οντας studuit refellere perlegerit, concedet multis versibus verbum ^trahendi rapiendi' adhiberi non posse nisi ambagibus qiiae pariim habeant probabilitatis et tortuosae interpretationis ma- cliinis. Quin imnio iis ipsis locis ubi quis de ,ρερνω (^ziehen, reissen aus der Gefahr' Buttmann) cogitare queat {E 344. yi 363. Υ 93), desideramus additamentum quo notio unde indicetur, sive substantivum (velut adicitur vnh Τρώων ορυ- μαγδού Ι 248; *raptum pugna' Vergil. Aen. IX 213, νπβκ

,*}ανάτον άγάγωμίν Υ 300) sive adverbium εξ {τον ό' εξήρηαξη' \'ίπ6\λων Υ 443 '^ νυν αυτέ α ερνααατο Φοίβος \ίη6λλων Λ 363

quod Romani interpretantur 'sic rae servavit ApoUo' Horat. sat. I 9, 78). Qiiod ad notionem attinet, ερν: ρν accurate respondet graecis οωζειν (ρνλάσσειν^) et latino servare quod recte comparavit Ahrens (rad. s^rU: sru; got. sarva ^iistung', zd. hanrua Fick Od. 12). Hinc quae derivari nequit notio 'arcendi' Tetinendi' fortasse extrinsecus adsumpta est e verbo similis forraae sed originis diversae ερνχω^) quod cum ερητνω

«) Sic iure praeeunte Heynio Ahrens ZAW. 1836, 803, Leo Meyer KZ. XIV 88, Κηδβ de digammo 101. 197, Christ II. prolegg. 161; quibus fruetra oblocuti sunt Buttmann Lexil. I art. 18, Spitzner 6r. Prosod. 63 alii. Cf. etiam Thiersch Gr. Gr.» § 168, 8.

«) Ο 290 ίορνσητο xai ^σάωΟίν {χ 872; Κ 44). — Ι 107 ίΐυλάσσω τί οζύομαί Tf (ο 35; Κ 417). — τι 463 ί' ht μ' ηυ&' (iiJvaTfct ofxrtJ' /oVrrt (aoflaaern) ^ (f 670 ο(/ρ« μty «Jror Ιόντα λοχησομηι tj^f qvXa^io, — Α 216 ίίπος fio^aanad-fu (observare, befolgen) ^- Π 686 ^πος (fvknUy. — Cf. etiam epimetrum.

') " (Γ' oOx (γχος ίρνιο Ε 538 (de scuto) '>- iQUxecxt y«(> iQUiftckfitt

— 326 —

cognatum videtur: id quod eo facilius admitti potuit quando- qoidem etiam dynv utriusque notionis ('servandi' ^) et ^arcendi') compos erat.

2. litterae aeolicae absentia. Digamma enim, coius plarima vestigia in verbi /«ρυω flexione homerica inyeniuntur , nullo loco^) sibi poscit radix iQv: pt; *servare', multis aversatur.')

Λ 352. — άιος v6ov fiQvaaKiro Θ 143 '^ ίρυχ^μ^ν (ύρνότιη Ζην θ 20β. xQaoifi χόλον οΰχ ^ρΰααιτο Ώ, 584 (ν. 1. oJ χακρνχοι); quamquam huic loco hand scio an verbum ^servandi' aeque sufficiat. — μήχης ^Qvaaio Ε 456 ^ ft' igvxe μάχης Jri26? — yvxiu μίν (ν TieQccTfj άολιχην οχέ(^^ν, Ήόα ά^ «Jt€ ρύσατ' έη ^Slxittvip ψ 243 sq. '^ χ€(τ^ρυχ( xai ίαχί&ε /ί€μίνω ηιρ d 284. — οΙωνοίΟιν ^ρύσακΊΟ χήρα μέλαιναν Β 859. — iρύxω ηβ cum ^ρν: ζϋ ex uno eodemque fonte emanasse opineris, prohibet constans Graeconim usus qui verbo έρύχω notionem ^servandr semper denegaTit.

*) Λ 729 sq. (de Hectore) όλωλας (ηίαχοηος, ος τ* μιν αΰτην {ιην τιόΐιν) ^vaxfv, έχ(ς J' (ίλόχους χζόνάς χαι νηηια τέχνη,

*) De i 194 *= χ 444 νηα ^ρνσ&αι (in clau8ula versus) cf. supra ρ. 78 η. 3.

s) Etiam έρν : {iv ^servare' a littera aeolica incepisse non recte samunt CurliuB C. Stud. VI 266 sqq. Verb. 1« 182, Nauck, Fick Od. 194 ad \p 82, Osthoff MU. IV 29. 126. 137 qui omnia Busque deque habet alii, ii quidem freti sanscriticis varntar *Abwehrer, Beschirmer' varntha *Wehr, Schirm, Obdach' qaorum radix inest in aeolico Εΰρυσίλαος Coll. nr. 281 C (Fick Od. 95). Cf. Εΰρνμας Hes. Coll. nr. 3129 ubi apposite compa- ratnr hom. 'Ερύμας Π 345. 415 quibus tamen locis digamma excladitar, quae differentia [Ενρνμάν&ης BCH. XIV 391 »9 : ΈρϋμανθΌς; Εύρυμ^ναΙ:

έρνμνόςΊ] facile explicatur. Graeci euim acceperant duas radices verft et ser^ quaram utraqae eadem vel fere eadem notione utebantur; alteram (veru) inaturrime abrogarunt si non omnes Graeci, at ii certe quibus carmina homerica debentur, fortasse ut huius radicis ambiguitatem (/^ρν Hrahere' et *8ervare') evitarent, alterins (seru) declinationem diutiue in serinone vitae retinuerunt. Radicis /«ρ υ ^servare' vestigia non iam conspi- ciuntur nisi in paucis nomiuibus (ΕύρύΙοχος Εϋρνμαχος^ Bergk Rb. Mu8. 1864 XIX. 603. Weck Die homer. PersOnennamen auf -(ύς Saargem. progr. 1880 p. 40) et nisi fallor in Terpandri όίχα εύρυάγυια (Εϋρύ-λ€ως Becbtel lon. Inschr. 78 c 4: Εύρυοί-λαος = 'Ερυ-λαος Π 411 ['Ερϋων Coll. 3021]: έρυαί-ηιολις Ζ 305). Jixav (ΰρυαγνιαν (fr. 6, 2) intelleget qiiicanqae meminerit in Graecia έν ταίς όάοΐς τϊλίίσιους a*dixeia&ai teste Xeno- pbonte memorabb. U 1, 15; (ύρυάγυια autem idem fere est quod παύουσα όόουρους λυμ(ώνας £urip. fr. 260. Jixag ίνρυαγυίας quasi propugnator extitit Theseus, cum vias quas Scironis Procrustae alioramque feritas iDfestas habebat ab iosidiis et latrociniis tutas redderet. Vocabulum (ΰρνά- yvia quod in sermone epico longe aliud significabat non mero casu accidit ut Lesbius poeta noya interpretatione aliorsum deflecteret (quo de arti- ficio poetis non insolito cf. Sopboclis Ισχύς frgm. 694) : apad Lesbios compa- ruit nomen Εύρνσίληος (Meister gr. Dial. I 113) neqae qaicqaam obstat quin

~- 327 — 3. flexionis homericae discrepantiis. Nam formis ρνομαι

(ivad^ai eovTO^) ρυσασ^αι praes. είρνσ&αι^) (sic enim acci- nendum) aor. ίίρυσσασ&αι^) fut. (ίρνόμεσ&α ίΐρύσσονται Ver-

bum /ερνω *trahere' apud Homerum certe^) iion habet qiiae similes sint. Et deest eidein in verbo servandi activum

(ρνσ^αντ^^ε' λντρωσαμενω Hes. cf. X 351).

Nunc singula expeiidenda sunt.

Praesens vocali thematica carens (I) est ρνμαι, cuius infinitivus ρϋσ&αι Ο 141, iterativum ρύσχεν Ω 730 legitur, in

in eonim insula memoriam radicis (j(ov) fLQv ^servare' diutissiroe viguisse sumamuB. — Fick cnm multis locis digamraa ita restitui posse opinaretur, ut i/Qvamo t/ovio prima correpta scriberetur (vel in Simonidis epi- grammate! BB. XIII 174\ parum curavit linguae Graecae indolem correp- tiones adeo duras fere declinantis et Homeri usum in universum ne atti- cam quidem correptionem nisi inviti admittentis. ^(tfU in i^/i(i^( mutandum L. Meyer KZ. XV 7. 10. λνχος quod digammo caret apud Homerum novem locis omnino non pro /λνχος est. Nam scrt. vjfka, got. vulfs: Χύχος «= scrt. hvfta: hruta «β lit. kttvtrtasy gr. τ^τ(/)ρ«τοί ; (χ)τρνφαλ€ί((; i. e. vf mutari potest metathesi quadam in ru (Bugge KZ. XX 2 sqq. Kluge PB. VIII 519 not. Froehde BB. XFV 107); sic kfvycdiog• διάβροχος EM. 561, 28 (Soph. fr. 717 N.*), χαταΧευγκλέα- χά&νγ^ος Hesych. descendunt a Χυγ coguato cum germ. wolkt (de quo v. Fick KZ. XXI 369); nisi forte error sabest vetustiorum versum Φ 281 perperam interpretantium (Sittl Wiener Stiid. XII 54 \ — De verbo λίασομκι (Fick /λίσσομαι ί/λίσσαο) nihil constat.

») ίρυτο nulla ratione separari potest ab iQovaaio (xtei έαάωαεν Ο 290) ίρύσσατο (xai iaawafy χ 372): cf. Sophocl. OR. 1351 ^Qvto xdytauofy (Gerth C. Stud. I 2, 259). ^ρνααητο ^ρρναατο (V 194 iuxta fut. ^ρν^σ&ηι 195) autem vinculo arctissimo coniunguntur cum ceteris formis, ut si de unius iQvto origine diversa constet, simul de omnibus constare liqueat.

«) Hae formae in verbo ^trabendi' perfecti et plusquamperfecti sunt, etiam χ 90 (contra Buttmannum Lexil. I 66 ν Curtius Verb. V 181).

») Neglexit Homeri iisum Fick, cum Od. 95 « 77. μ 402 eifd i' iana tdqvaayifg (i. e. είρύοαανκς) commendaret, qua in re inscius auctorem secutus est Apollonium Rhodium qui epico sermoni non recte immiscuit diitQvaaovaii/ (nnqvaanaa (Argon. I 687. III 149) quas formae aliunde atque ex primario suae dictionis foute Homero hausit. Notatu dignam quod iam Sophocles Tracb. 1032 (ϊρνσον 'ziehe' in bexametris adhibuit. — Idem admisit Apollonias Rhodius etiam in alio vocabulo ίλ{ααω cuius formam non-homericam είλίααω (ex *tj(L• sicut tiqvnv Hrabere' ex *^jiQ,) eaepius legimus in Argonajiticis (Rzach Grainm. Stud. zu Apoll. Rhod. 451 sq.).

*) ίί^α-^ρύω Atticorum est; Homerus dixit αύερυειν αύερυσαι, Cf. etiam adnotationem praecedeutem.

— 328 —

cuius tertiam plur. *Qv{p)atai vocalis longa facile e ceteris personis insinuari potuit:*) qvut Σ 515 (ρ 201).

Accessione vocalis thematicae oriuntur ρν(β)ομαι (II), cuiu8 mensuram fortasse componas cum ηοιπννω, et ρν{])ομαι (ΠΙ), quorum utrumque ab Homero usurpatur, hoc Μ 8. 0 257. Π 799. Ρ 224, iUud / 396. Κ 259. 417. ξ 107. ο 35 (Hes. Scut. 105).

Huc deniqae spectant aoristus ίρρνσατο ρνσασ&αι (Ξ 406. Ο 274. 290. Ρ 645. Υ 194. Ω 430. α 6. ζ 129. μ 107. ψ 244) et futurum ρνσόμεχ^α (Hes. Theog. 662).

Praesens IV erat ίρϊμαι cuius imperfectum passiva pote- state legitur Hes. Theog. 304; praesens V cuius nos tamen exempla non iam deprehendimus ίρνομαι (cf. ρρνω *trahere').

HinC pendent aoristUS (^έ-αΒρυ-οάμην) ίίρνσάμην {J 186.

^ϊ^^-93^Φ-33θ)-^έσασ^ί«ί Χ 351. Sl 584), consona α gemiuata

— quae scriptura a librariis passim deserta non modo analogia • commendatur, verum Apollonii quoque imitatione comprobatur

IV 689. 932 (Rzach Gramm. Stud. zii ApoU. Rhod. 565)

— ίρνασατο (Β 859. Ε 344. ^ 363. Υ 450. | 279. χ 372)

€ρνσσ€αι {Υ Sn), futura έρνσσεται {Κ 44) et ερύεσ&αι (/248.*)

y 195; cf. fut. /ερνεσ&αι). De versus ρ 635 = 713 inter-

pretatione fluctuare possunt grammatici; sed praestat huc referre

propter digammae et adverbii ί^ξ absentiam (Kaibel 183, 6).

Contaminatione praesentium III et IV (ρύομαι et *ερνομαή

naSCUntur ερνετο Ζ 403, Ι et IV {ρίμαι et ερνμαι) ερντο

(J 738. Ε 23, 538 = Ρ 518 = ω 524. Ν 555. Ψ 819. Hes.

Scut. 415),*) aoristorum (βρνσασ&αι et ρίσασ&αι) ρυσάμην qui

tamen uno tantum loco occurrit 0 29 (in parte recentiore).

«) Osthoff MU. IV 392.

«) De μέμονκ cum futuri infinitivo iuncto cf. Κ 36. Μ 197 sq. λ 89. Ο 105. Φ 481. ο 521.

') Cam apud Homeram non legantur ^ρΰται ^qvto (cf. ^ρϋτο hesiodeum), coneentaDeam Tidetur etiam infinitivo homerico ^Qvad-iti Yocalem pro- ductam tribuendam esse (« 484. t 194 = χ 444. | 260 ^ q 429). ίρϋτο ?ρϋαο ^ρϊ/σ&αι ubique tenent praesentis et imperfecti locum; neque ad• . misit Homerus quod Sophocles OR. 1351 «nb (foyov ^qvto χά»^(αωοεν (Gerth C. Stud. I 2, 259. ^ντο' ^αωαεν Hes.); nam aliud est έρρΰσατο xai iadwatv Ο 290 {^ρύσσατο xai ^σήωαεν χ 372), aliud

iikX' "Ηφαιστος ^ρυτο, σάωσε (Γέ νυχτι χαλύψας (Ε 23) ubi ηθ8 relatiTum adhiberemus 'aber Hepbaestus, unter dessen Schutz er stand, rettete ibn', vetnstas poeta parataxeos amantiesimus iraperfectum et aoristnm particula Jf copulavit.

- 329 -

Praesens reduplicatum sive mavis perfectum vice prae- sentis fungens*) est {*se'srii-mai) ίϊρνμαι (ΐρί(β)αταί imde vocalis productione ex ceteris personis accersita finxuTui, (ίηναται legitur j4 239. h. h. Cer. 152, iipi«ra/ (quod tamen fortasse propter insequentis vocabuli digamma iu εϊυνρται mutaDdum) π 463. ίίρισ&αι γ 268. ψ 151 (de ψ 82 ν. pag. 100, 1). Ηρντο η 542. β 499. φ 229. Hes. Scut. 138. εϊρνντο Μ 454. ειρνατο Χ 303. Si harum formarum usum syntacticum con- sideraveris, nihil inveneris discriminis quo fiovuTui a ρναται, (ίρνσ&αι ab ίρνσ&αι, πρυτη ab ίρντο separetur. Qiiae cum ita essent facile eo perveniri potuit ut analogia reduplicato quoque praesenti sive mavis perfecto aoristum et futurum

affingeret: Sic evaserunt (&ρνσ3•αι ίρντο: ίρνσσασθ^αι δρνσο(σ3•αί €ρν(σ^^αι = ειηνσ^αι f/ίρντο; χ) εϊρνασαα&αι (-:/ 216. Θ 143. Ρ 327. 77 459) (ίρνσσονται (Ι 276) (ίρνόμεα&α quod futurum

est φ 588. V. 1. (vovoufofhu {-νσόμεαθα) qua abutitur Fick II. 546 videtur commentum gi^ammatici qui cum forma f/^io- u€o9a offenderetur scripsit ex hariolatione fi ρνόμ(π&α.

Cum ,Ρρντηρ (aeol. βρυτήρ) COmparetur στα&μώΐ' ριτηρ (ρ 187. 223); CUm /ερνσύρματες ερίσιπτολις Ζ 305. h. h Χ 1.

XXVII 3 quod epitheton cur in ρνηι'πτο'κις (Kaibel 888 a 1) mntetur nulla omnino causa est (cf ερνοινηίς αγχνρα ΑΡ. λ^^Ι 90);

CUm τε'κα-μών βελε-μνον βρνμα {J 137. Hes. Ορ. 536) εηνμΐ'ός.

III. Vocalis semper producitur.

&ΙΗΟ ^feror cum impetu' {-^ *^f'j(o, d, θν-ιω, scrt. dhn, dhnnoti dhunayati 'schtttteln , hinundherbewegen , aufachen') Φ 324. V 85 (h. h. Ap. 281) aliisque locis de quibus dixi pag. 315; ibidem commemoravi et exemplis (^ινέω: χνω) illu-

Stravi Hesychii άνα^νήσασα' άνασχιρτησασα,^) Α rad. dlifc

dliTi (cf. scrt. dhtlnoti dhtinati dhUta) desceudit *3ντ^ανος ^

&ί^σσανος (in homerico &νσσανοείς) =^ ^ναανος Β 448. S 181. Praesens ^υασω quocum cf. άλνσσω άφνσσω άρνοαω inest Hesychianis Μσαων ορμών, 3νπαεταΓ τινάσσεται, si sunt

suspicione vere immunia (Lobeck Rhem. 101).

>) όεύεγμένος Ο 745. Ψ 278: ΰέγμε^ος Σ 525. Γ 336 — tiQvntitt:

«) Hesycbii &vc(g' ηηόηοας ^ ^ύάς -< Β^ύ-αης? Adscripsit ex Cyr. 171 editor Jeoensis &vuaa(' t.i/jj^of. — οϊ^μαιι &vfty, νφόσί θ-ύα^ comparentar cum Alexidis μεοτην fixQnjov β^η^ίχλειον ύπερ&υονσημ (.ί II 299 Κ.) i. e. ^uberschgumend^.

— 330 — Ad hanc radicem num iure referantur λ 420. χ 309.

ω 185 {δάπίδον d* ΙΙπαν αϊματι d-vsv) COmparatO J 4bl {ρεε ό*

αϊματι yuta. ρεε - &νε wogte') dubium est. Neqiie eiiim video qui redargui queat si quis his locis dmv cum dlin quae radix inest in latino famm et graeco &νμιά(ο coniun- gendum esse conecerit. Cf. 'tepidusque cruor fumabat ad aras' Verg. Aen. VIII 106. 'Stromend raucht das Blut des Stillverrochelnden' Hamerling Ahasver IV.

."^ω ^opfern' initio nihil aliud significasse quam 'rauchern' jiSJuadiun^demonstravit.

πτύω J 426. Ψ 697. 781 (ν. 1. ζ 95). Ne auctoritate Dindorfii (Thesaur. VI 2194 ex.) deceptus vocalem sola necessi- tate produci credas, cf. J 426 άηοπτνει, Quamquam radix sp(j)ii fiiit, tamen aoristus est nescio qua ratione correptus ίπτίσα (cf. lat. foret -< *fti^et ductum a radice bhn)] lat. spu-tum; vet. septentr. sptt-t etc.

Huius vocabuli analogiam secutum esse videtur a radice Iv (in ξνρόν = scrt. kshUra) derivatum ξνω cuius 3. pl. imperf. legitiir χ 456 (in. vers.), 3. pl. praes. άποξυονσι ζ 269. Aoristo ξνσσαί libri quidem alterum σ pridem detraxerunt / 446. t 326. Ξ 179. Nost. 6, 2 Kinkel p. 55 quibus tamen locis restituenda esse άποξύσσας άηοξνσσαι εξνσσ' sive mavis f^^iafj^ docet praeter vocem homericam ξνοτόν {ct χατάπτνστος; addo ξνσμα ξνσμος ξνστρολήχν&ος Hes.) recentionim consue- tudo cuius exempla aflferre solent grammatici Eiirip. fr. 298, 1 iyivafi et aliquot versus Nonnianos, iieglegunt gravissimum Parthenii frgm. 6 (Mein. An. Al. 263) : scliol. Ven. Α i 446 γί•ρας άποξνσας' άττιχή {ιαχή recte Meineke; i. e. hoc loco

llihil aliud quam ΉοίηβΓΟ USitata') εστίν ή εχτασις. Παρ9ενιος γονν εν Βιαντι σννεστειλεν

Laudat Meineke Wernickii de huius verbi mensura disputa- tionem ad Triphiodor. 516.

νομενος ζ 131. νει (--^) Hes. Op. 552. voi {--t-) Op. 488 (imperf. νε Μ 25. 'ξ 457). — ^Υάβες (-= *SiW'ades) -Σ 486. Hes. Ορ. 615. fr. 14, 4 Rz. νετος Nic. Ther. 273 (-= *snv'et6s; cf. νίφ-ετος); sed falsa analogia ex praesenti νω induxit in nomina quoque vocalis productionem quam Spitzner (Prosod. 88) perperam ictus vi explicare laborat, νετός Μ 133. Hes. Op. 545 (Choeril. 8, 2 Kinkel p. 270. Ar. Vesp. 263), ^Υάόες

— 331 —

Eurip. lon. 1156. Radix est sfi (quae ante vocales solito more in sUv- scinditur). νω ^ *sa-io,

Praesentia in -νω apud vetustos epicos non leguntur ver-

borum έλνσ&η έλυσ»ε/ς V 393. Ω 510. ι 433, είλνσω Φ 319 εϊλνταί (ΐλναται εΙΧντο (ΐλνμενος Μ 286. ν 352. Γι 640. ε 403. Ε 186. Ρ 492. Σ 522 0-/λν/ι«/? cf. ξ 136. 479. rad. vdU: vluy) χϋσαμένη^) Ζ 26. λ 254. Υ 225. Hes. Theogon. 125.

308. 405. 411. fr. 25, 1. 100, 1 Rz. ete. {χνμα έγκνμων), μνσαν

Ω 637 μεμνχα Ω 420 quod ne ictu productum esse opineris prohibet Epicharmus suo σνμμεμνχότα (fr. 23, 3 Ahr.); adde Leonid. Stob. flor. 120, 9 qui imitatur dictum Bionis (Teles ed. Hense XLVII n.) et Lncian. tragoedopod. 20.

Ubique corripiunt ν vocalem praesentia quae formantur syllabis ->ύω radici affixis velut ταννω άννω cett. Quam legem migrare videtur unus coniunctivus άαιννγι ^ 243 (contra oaivvtj τ 328) quem tamen huc omnino non pertinere evincit reliqua praesentis όα/ννμι {δαΜμαι) declinatio homerica a qua formae in -κνω prorsus abhorrent. δαιννεαί rescriptum volunt Ahrens (Conjug. auf -/i/ § 5 , 3 adn. 1) Ameis Monro (hom. gramm. p. 14); quid venim sit atque genninum, docent coniunctivi

dorici εραται ννν'αται όννάμαι (ind. εραται δνναμαι) quibns

accuratissime respondet α longo in η converso hom. όννηαι,

ζώννννται ω 89 ρήγνννταί Hes. Scut. 377 ρηγννται Hippon.

frgm. 19, 4 (G. Meyer * § 581 p. 502) quibus comparatis nnllus dubito Homero reddere & 243 duivvai τ 328 dutvv syllaba finali elisione hausta.

Post Homerum qui vetustiore aevo versu heroico sive disticho elegiaco et dialecto epica ut fit paullulum temperata utimtur, hinc inde vocales in δνω φύω βνω contra usum vere homericnm producunt, ciiius rei iam in recentioribus Homeri partibus aliquot deprehendimus exempla (v. λνω Μω). Praeter hymni homerici in Mercur. 197 δϋομενοιο haecce inveni: Solon.

4, 36 φϋομενα. Theogn. 1134 φνομενψ. 537 φύεται (iuxta φύεται 1164. θνετω 1146. χνει 39. an χν^Γ? — νων 26). Empedocl. 166 δνετο. 65 διαφνομένων, 375 φνομενον, 432

») φλάγκ /ίΐλϋ(/άζίΐ Υ 492 (ex. vers.) σίλίίς (ίλν^αζε Ηβ8. Scut. 375 (ex. vere.); unde reddendae vetustis poetis formae contractae pro solutis ε^νφόων Λ Ιδβ «/λό^α /(ΐλΰφόω^τες Hes. Theogon. 692 (ex. vers.). — εϊλϋμα ζ 119 (Anacr. frgm. 21, 6).

>) Haec scriptura praeferenda est alteri quae σ coDSonam geminat; ef. Aescbyli traneitivum ixvaa (fr. 44, 4. 6. Hermaim Op. II 335).

— 332 —

ενόντος (--^^; a verbo sacrificandi) (iuxta 182. 257 έφνοντο.

69 (fvfo^ai. — 445 άλνοντες, 310 οϊόματι &υον), Musae. Kinkel

Ι 230 fr. 25, 2 φνίΐ (ν. 1 ffvet) iuxta άποφθ^Ιν^ι 2. Ε qua dialecto talia in epicum sermonem illata sint, hoc disputationis loco difficile dictu est; nam ab Atheniensibus quos productionem prae ceteris adamasse videbimus ut omnia repetas aegi^e animum inducas; Dores autem de quorum usu continuo agam et lones in his rebiis fere non a vetustiore Homeri consuetudine desci- scere exempla — quae tamen in lonibiis*) certe paucissima sunt neque omnia idonea usus cottidiani documeuta — indicare videntur. Redeam ad hanc rem infra.

Transeamus nunc ad dialectos.

Aeoles vj ante vocales in vt mutarunt (φν/ω μ€&ν/ω Joh. Schmidt KZ. XXVH 295. G. Meyer « § 514 p. 452 sq,) — simili ratione atque α/ in «r, f/ in fv; sed in illis non minus qiiam in λαχό{ι)ην 6πό(ι)ησαν ^Α&ανά{ι:α altera diphthongi pars facillime potuit rursus de medio tolli. Recte igitur habet ffvfi (i. e. φνι'ει) Alcae. fr. 97 iuxta Sapphus iffvovro fr. 30 qua mensura edocemur formis aeolicis subesse *φν]ω quod respondet homerico φνω, Ambigxiae mensurae est vfi Alcae. 34, 1; omnino non praesentis, sed aoristi ^χλΰες Sapph. 1, 7;

i) Praeter όλλΰε όλλνίΐς Archiloch. frgm. 27 habes (φίτον Archil. 42) tfifi Mimn. 2, 1, ίμφν(ται Simon. frgm. 85, 6 quod Semonidi Amorgino tribuunt (Wilamowitz Hom. Unters. 352 n. 34), &t(Gx( Hippon. 37, 2, βf)voyra Anacr. 65, 2 quod Attici quoque corripiunt. i}vea&ai (Simon. 103, 2. 104, 2) iam Homerus producit. Phoenicis Colophonii versum scazoDtem

(iytfO Niyog ιις ^/ίΊ'€ί\ ως tyio χλνιο (2, 1 Mein.) qiiod viri docti sine nota praeterinittimt paene mirum videtur. Nam iii hoc verbo quod locis innumeris legitur nusquam vocalis ν productio ad- raittitur (exceptis imperativis χλΰ&ι χλντ() — Eudocias (Ludwich. Rh. Mus. XXXVII 224) enim non curat in liuius modi quaestione gramroaticus. Cf. ex. gr. senarium nou claudum Euripidis lon. 418 exeuntem in ώς ίγώ κλνω. Phoenici reddendum ώ^ ^γώ 'χουω de synizesi s. apocope coUatis 1, 18 ώ ycc&ot ''ηορέξα&\ 2, 14 /; Vo (Anacreoutis ^x ποταμού ^παν^ρχομκί 23, Balbillae iy^ η υ Kaibel nr. 988, 1. θηβαίχω 'τιυ λ(&ω 990, 2), de corruptela quae adnotavi p. 209 ad Caeciliae Treballae epigramina (adde fr. trag. ad. 119, β). — SimoDidi Ceo, poetae multa βληστριζομί'^φ ay *Ελλάάα γην, in his rebus nulla auctoritas: qao minus dolendam quod paene nihil babet exeraploram quae faciant ad rem {δνειαι fr. 63; ίίρνααι 44, 1; dQvovjiaai 45, 2 quae omnia sunt ex carminibus melicis; ρνόμίνοι epigr. 103, 2. 104, 2). Nec refert Doridem sinceram et puram Simonidis popularis et cognatus Bacchylides {kvfi 27, 6; cf. de quo vocabulo mox agemus μανία 22, 1 iuxta μανίει 43).

— 333 -

cetera volgaria λνσον Sapph. 1, 25 dsdvxf 52, 1 ρνσαο Alcae

33, 4 φυτενογις 44 άρντήμενοι 47.

Etiam magis conspirant cum Homero in his rebus Dores quoruni plura exempla habemus. Verbi quidem όύω apud Pinda- rum non legitur nisi forma αόντος {-ov) (01. ΥΠ 32. Ρ. XI 4.

ft\ 95), at verbi φέω — praeter φναις φντον [ανμ(^υτος αντό-

(fVTog) φυτεύω ίψνν (Ρ. Ι 42 vocali in teitia pluralis recte correpta) — etiam praesens φύονται 01. IV 28; verbi ^ίω

'Opfern' — praeter nomina ιροβυτος πολύ^υτος θνσια {βουθ-ναια) — dvmv 01. XIII 69 adve Χ 57 ^εται fr. 78 {dviiv fr. 170)

qiiicum apprime convenit quod Aristophanes Megarenseni vocalem in ^fiv corripientem facit Acham. 792: id quod eo illustrius esse usus Dorici testimonium intelleges simulatque in versu continiio insequente Atheniensem Dicaeopolin ex con- stanti popularium more syllabam initialem vocis 3ν(ταί produ- cere attenderis (cf. meg. σάχχον 745: att. ouxov 822. Meineke comm. rV 547). His accedunt ex Pindari carminibus χλύειν iam praesentis vice fungens P. I 90. IV 58, ρίω 'trahere' in άναρυγι 01. ΧΠΙ 81 (ίρνσαις Ν. ΥΠ 67; taceo de loco obscuro

Ν. IX 23), λέο* Ι. VIII 48 παραλύει 01. II 52 (aor. λυσαι passim: λνθ^εντες -ων Ι. VIII 6. fl\ 35. άλυτος ^Ιπηολντα), ηοι-

ηνυων Ρ. Χ 64, ab ΐρν 'servare' derivata ρυοντο Ι. λ^ΙΙΙ 57 έρρυσατο Ρ. XII 19 ρνσ/όιφρον Ι. II 21. Vides igitiir Pinda- runi vocalis ι; correptioneni admittere isdem fere legibus obsecutum quibus Homerum astrictum observavimus: quae cum ita sint notatu quammaxime dignum in duobus vocabulis quae apud Homerum correptionem aversantur ne Dores quidem vocalem breviasse: 3νω 'furere' dico (i. e. .%)/ω) Pind. P. III 33. fr. 88, 2 et &νω (= 3ννω Ρ. Χ 54) 'properare' in carmine populari B.* 6, 5 (Usener Altgi\ Vei^bau 80).

Piaesentia in -νύω semper vocali brevi utuntur iu Pindari

carminibus. ανυεται Ρ. II 49. υπομνίω Ν. VII 70. δειχννεν ρ. IV 220. χαταζενγρυγι Ρ. II Π. μιγρνον Ν. IV 21. ορρνει 01. XIII 12. ώρνυεν Ρ. ΊΥ 170. φνννεις Ρ. Ι 5. τάνυεν

01. νηΐ 49. ρ. IV 129.

Longe diversa secuntur in his verborum in -νω cadentium praesentibus Attici^) qui praeter poetica quae a vetustiorum poetarum i. e. in universum ab Homeri epicorumque consue-

^) Locos in meum usum ipse collegi, collectos coutuli cum eis quae omnibus praesto simt in libris grammaticoriiin et lexicographorutn.

— 334 —

tudine non recedere consentaneum est — άλύω^) άποτρνω^) ί'χλνον {χλνω ρ. 319) — in versibus haec habent exempla quae huc faciant: άρύομαι βρνειν^) vocalem ν corripiunt, illud per omnia tempora, hoc βρυειν in solo praesenti ; nam aliae formae ab Atticis omnino non usurpatae videntur; cetera — όύω 3νω

χαττνω χννω λνω πτνω ρνομηι στνημαι v€i φνω^) — semper

») Cf. pag. 311, 2.

*) ίΐηοτρνω (Sopb. Ant. 389. Trach. 125) quod nos in epico carmine non iam deprehendimus : τ^τρυ μένος ΑΡ. VI 228, 1 ^τρίίμων Aesch. Sept. 854: τέρν pag. 317, 4 »» ξύομαι: (ίρυμαι ήΰμα Aesch. Suppl. 77: iovai" πτολις. ■— τρνοπο in hex. Kaibel 1035, 11 (cf. Hermesian. Athen. XIII 598F 78). iQov(jai' (αχναΐρ^τα^, τήχααι Hes.

s) yXxve Philemonis fr. 179, 2 II 528 K. perquam dubium est. Pro xvtiy seuiper xvdy restituendum , id quod omnibus locis per versum licet yelut xLovany Antipb. fr. 52, 5 Π 31 K. (Tide Plat. ed. Scbanz V p. VI); haad Sliter Cult^8898 χυοΰσα coll. 8. β ίχύηα χνζσαί {χυίυσα xvtoatt JHSt. IX 327 Ρ \%. 834 Ρ 2βι). Analogia novatum xv^aatty xCovaay Hes. » (: χνέων » ίσσα: iviy Coll. 8840|.7. Ahrens Diall. II 324. G. Meyer* § 486 p. 432 ubi addas ex Hesychio ηηοέσαη), Frequens χυίω intran- sitivae potestatis est, rarius χύω transitivae quod discrimcn codices multi- fariaro, hinc inde etiam recentissimae aetatis scriptores ipsi obacurarunt; quid rei esset intellexit Hermann Op. II 885, errarnut veteres technici (Eastath. 1548, 20), exemplorum niibem congessit Lobeckii eruditio libra- riorum yestigiis nimis anxie insistens (in Ai. p. 182 aqq.). ~ De praesentium ήμύω (Soph. fr. 780, 2) ^ύω μυω (ϋ Callim. Dian. 95; ΰ Soph. fr. 706. Ar. Vesp. 934) {{λύω (D Ap. Rb. I 481; d Aesch. Sept. 644) mensura attica noD constat. Pro πιριφλυω Ar. Nub. 396 τκρκ^λίνω scribendnra esse intellexit Veitch s. v. φλνω collato Herod. 7 77 ίκριτκφλιυσμένος (ν. nunc etiara Wilamowitz Isyll. 120 n. 9). — ^ύω -< *μυίω -=^ *mus-jdt cf. ίίμυατί, aor. έμν{σ)σα; perf. μέμυχα habet longam ex praesenti adsumptam. Ali- orsura spectant μυατης μυστήρια ^eimlichkeiten' profecta a radice mu.r xliniity (cf. scrt. mush 'stehlen').

*) De &νω λυω ψυω V. Nauck M61. gr.-rora. II 711 η. IV 27; de ^νω Meineke comin. FV 547; errat idem II 373: ^ttyaXuiiy penultimam apud Comicos in anapaestis producit, in iambicis versibus corripit' Apud Aeschylum unicum primitiyae mensurae residet yestigiara quod addubitare nefas (ωρ«ς φύούσης Sept. 518). Dubium est quet Sept. 605, comiptum Sopb. fr. 824, 2 de quo loco Nauck conferendam esse monet Meinekii disputationem in Theocr. VII 75 (p. 255); apud Atticos φυω semper actiye dictum. Eurip. EL 1141 β-ύσας γαρ out χρή ae άαίμοσιν &v€ty scribendum β^ϋη (colL Iph. Aul. 721 ^νσκς ye &ύμαβ•' άμ^ χρη ^ΰααί &€θίς quo in enuntiato repetitum ^ΰσαι non necessarium et Bechtel Jon. Inschr. 43, 17 ^i;^ &v(y): nam quod deciiit tragicorum principem anno 467, dod iam licuit admittere Euripidi iiudecim ex illo tempore lustris transactis.

— 385 —

producunt, qua in re mensuram homericam i. e. primitivam retinent in πτυφω v(j)fi (ρνομαι), mutarunt in όΪ!ω Ο^νω λνω φνβ)ω ; ηοη constat de χαττνω χννω στνομαι quae apud vetu- stiores ηοη leguntui*.

Vocalis V productio haud raro admittitur vel in versuum anapaesticorum et dactylicorum thesi^) unde discimus inesse his praesentibus υ vere longum, utpote quod nullo ab ictus vi indigeat auxilio. Vocalis anceps est — sicut in homericis ποι- πνυω ρυομαι — in attico ειλίομαι*) cuius verbi praesens apud vetustos poetas non invenitur, cetera tempora ab Atticis videntur fastidiri.^) Praesentia, quae in syllabas -ννω desi- nunt radici aflixas, vocalem ν semper corripiunt qua in re Atticis convenit cum usu epico et dorico (cf. p. 347).

In ceterarum dialectorum , praesertim de όνω &νω λνω φίω, consensu certum est ab Atticis in his praesentibus aliquid novatnm esse: qua in hac re usi sint analogia, in aperto erit haecce apnd animum reputanti. Nam retinent longam sicubi praesentibus inerat antiquitus tradita — πτνβ)ω v(j)€i —,

De Megareosi Aristophanis &νω ex more suae dialecti corripiente dictum est; pauca addenda de vereibus Stratonis fr. 1, 19 sq. III 862 K.

*σύ cf" (tQit d-tffig ^ρυσίχίί^ομ^ ;^ οΰχ t^ηy ίγω. ^fiovy iT (ύ^υμέιωηον\^ οι/ ^υω βονν^ fl&ktf. Coquus loquitur ^Ομηριχως, dy&gujnovg s. ayifQag dicens μέ^οικίς (ν. 6), TiQOfiaru μήλα (21) et mnlta in eundem modam alia; recte igitor corripit vocalem υ in praesenti ^tng (19) ex eiusdem Homeri consuetudine. Hanc correptioDem dominus homerici sermonis parum gnarus non potuit non pro vitio pronuntiationis habere quod 4mitando per iocum irridet' (v. 20); qui in scaena dominum agebat, irrisionem sine dubio voce voltu gestu adeo indicare et debuit et potuit ut spectatores intcllegerent quo tenderet haec correptionis imitatio. Postea doininas in ipsa de coquo ΌμηριχωταΊφ narratione pergens recte, ut par est, producit yocalem in i&Vey v. 40. Athenieosium aures in his rebus satis fuisse teretes non modo docent quae supra de Ar. Ach. 792 (&vfiy megar.) 793 {&v(ty att.) exposui^ verum etiam ix-kvoy ab Aristophane qui alias semper vocalem in λίω praesenti producit in versu heroico (Kinkel fr. ep. gr. I 71) retentnm Pac. 1283

ixλυoy IJQujoyzag, ^nei ηολ^μον ixOQ€a&fy et Critiae λυova^y (in hexametro frgm. 2, 9 11* 280 Bergk). — Aescbylus nt </^«c admisit, sic etiam ρνομαι Sept. 150. 286. 806.

») Eurip. Med. 1112. Pherecr. fr. 23, 1. 28. I 151. 153 K. Ar. Nub. 368. 870. 871. At. 518. 562. 565 (bis). 566. 567. 568. Eccl. 670. — Pherecr. fr. 158, 1. I 198K. (fr. inc. com. 46. III 407 K.).

•) - Soph. Philoct. 191. 702. u Metagen. fr. 6, 5. I 706 K.

*) Contra Homerus et Archilochus 103, 1 habent aor. iλυa»ηyttί.

— 336 —

brevem (et ancipitein ?) *) in praesentibus quae futurum et aoristum in attica dialecto aut omnino non habent (β^ω Βίλνο- μαι) aut certe non in -υσω -'ϊσα cadentia (αρΰω iaxta άρίτω:

ηρυσα ηρνθ^ην, verba ill -ννω , cf. ταννσσαί >- ταννσαι), brevi

(et ancipiti) substituunt longani in iis praesentibus quoruro futuruni et aoristus exeunt in -νσω ~ϋσα {δυω 9νω λνω φνω\ ην ο μαι), Ergo Attici piOductionem cuius in praesentibus erant prae ceteris aniantes ex aoristi futurique analogia in praesentis fornias traduxerunt; quod idem in denoininativis usu venisse mox videbimus.

Ut verba ab substantivis in -o-, -«- derivata habere solent praesentia in -έω -οω -αω exeuntia, futura (et aoristos) in -ησω -ώσω -«ίτω, sic descendunt a noiTiinibus in -v-, -ϋ- verba quorum praesentia in -νω desinimt : futura (aoristique) cadunt in 'ύαω {-^νσα).^) In praesentibus qiiae hiic pei-tinent vocalis ν

») Cogito de (ίλυομ«ί, Hoc vocabulum — proprie *vol\i* quod verbum latinum ab eadem radice descendit, a serpentium motii {tilv-anua&ni -^ *t-j€iv-an,' ΊΟ ηηραηίησίως ιοϊς otfeaiy xai Ίοις αχώλη^ιν tiyni Hesych.; de formatione verbi cf. ajQeqn^tysiad-eu. (ίλυ&μός' ϊλχος [scr. ολχο;], τρόμος [?] Hesych.) traductum abusione ad alia animantia {(tkviTtw — ιιτραποάίζα Hes. qiiod interpretamentuin illustratur loco Sophocleo Phil. 701 sq. flQne γαρ αλλοι^ «λλς< τότ* uy ftλυόμfyoς τιαίς ητίρ ώς t^ikag Ti&ijyttg) — utitur etiam notione τοί^ συστρύΐίαθ^ηι ^sich zusammenrollen' interprete Hesychio. Ciiius praesentis υ nisi originc anceps fuisse snmpseris sicut in ουομαι noi- jiit^o, vix habebis qui atticam mensurae variationem apte explices. Radix est velti {γ^λoυJρoy Hes., flvτρoy, ^λύσιροίς' χαλυμμαΟί Hes.): vlfi (n^λkυrρoy -=: *71ed-'/λv-τρoy). (ίλνομαι -< * i-jtlv- ομαι, (cf. ίίρΰσαί -< *ί~/(ρύ-σαή: ex incorrupto */(λύομαι derivantur Homeri Archilochique ikvad^eii (cf. Hesychii ^Ινασί[τ€<ι' (ίλίίται cum eikvaaerui' fikfnai , quae praesentia eadem ratione amplificata sunt qua ^ρύ-σσω άψύ-οσω cett.), ex *έ-/ίλνομαί (^ (ίλΰομαή Apollonii Rhodii ^tetlva&eiaui IV 35. — Hesychii glossae (fkua&ar ykxeiy SC. ηόάα et ίΐύμ^νον* (ρχόμfyoy ηρο(ίαίνοντα , quae desumptae videntur ex locis qui similes erant versuum Sophocleoruxn Phil. 702. 201 ιilυόμ^ιy ililxvjy ηάύα τιρος Ίουτ ny, Utrum ex *ί-/λΰ-μαι (sive mavis */ί-/λύ-μαι) an ex *έ-/έΙΰ-μ«ι (cf. hesiod. ^iρυμfytti -^ *έ-/ίρν- μtya^) natae sint, ambigere licet {j^kvtttt' ^ρχ^ται Hes.). €ikύoμai factum eodem

modo atque ίίρνω *traho' ταννω (ex *i-/(kύ-μuι)\ ίίΐΰομαί -< *i-/kυ-joμat sicut /10ί-7ιyυω -^ *πoιπyυ-jω. — Distioxit ab hoc verbo usiis loquendi ex eadem stirpe profecta tikvny ('neρίβdkk(ιy xakvnitiy xρύnΊuy Hes.) eikuaat iϊkυμm\ de primitiva huius praesentis meusura non satis constat, nam AlexaDdrini (fikvoi Ar. Phaen. 482) testes in his rebus parum locupletes. ^) Consentiunt etiam aliis, ut par est, in rebus inter se nomina quae in -α cadunt et quae in -D-; cf. όιζνρός cum ίΐνιη-ρός, ί^ζύρέ Ar. Nab. 655 (ubi V. Kock) cum αχιά-ρός, Seraper produiitur paenuluma \ϊίΊαχυρός\ innumeris locis leguutur ϊαχνρ6Ί(ρος -ΟΊίηος (Isyll. Epidaur. CoU. 3342 I 2;

— 337 —

correpta quae analogia illorum in -αω requiritur apud Homerum quocum iu hac re Pindari usus conspirat longe plurimis locis revera deprelienditur. Ordine recensebo exempla homerica siniul subiunctis quae ex Hesiodo ceterisque poetis qui sermone epico utuntur vetustioribus accedunt.

άρτνς' fftk/u Hes. : άρτνει d 771. ηρτνε 2 379. γ 152.

λ 439. η 448. tn- d 447. ηρτνον υ 242. Sicubi syllaba longa opus est, adsciscitur praesens auctum άρτννω velut ηρτυνον

Ο 303, ηρτννετο Β Γ)5. χαταρτνεται Solon. fr. 27, 11.

γηρνς: γηρνετ h. h. Merc. 426. Hes. Op. 260.

*εντνς (: tv-τος in ivrsu = άρτνς: άρτος in σπαρτής θ^ 151. 'ξ 332) : βρτνερ Ε 720. Θ 382. h. h. Cer. 376. in- θ 374. εντνον φ 289. εντννω ex. gr. / 203 {ίίντννε), — έντνει Theogn. 196.

*6ρητνς (cf. εό-ητνς?): ερήτνε Β 164 = 180. π 43. έρήτνον Β 91. 2 bOd. ι 493. κ 442. χατερητυε ι 31. τ 545. χατερητνον ι 465. έρητνετ' Ι 462. JV 280. ερητνεται Ι 635.

•ι^/ιυς (in βριήπνος Herodian. Ι 230, 3L. schol. Ven. Α Ν 521. L. Μβ^ΈΓ Vgl. Gr. Π 41 ; ηπϋ-τα quod a verbo deri- vatum piitari quantitas vetat; de suflSxo cf. L. Meyer 1. 1. 346. 525): ηηίει S 399. X 83. ρ 271. ηηνεν ι 399. ηπνον Hes. Scut. 360. επ- 2 502.

χορβνς: χορ3^νεται Ι 7. χόρδ^ννε Hes. Theog. 853.

*χωκι;ς?; χωχνει & 527. εχώχνον 6 259. τ 541. Τ 284.

♦Γί-ρνς (f. pr. "slzd-rii-s^iy): ίόρνε Β 191. καί^- υ 257.

Cauer ^ nr. 176, 11; compluriens in papyris Hyperideis alias)* at cum οίζνρός habeanius, nihil gravius moliendum censeo in proverbio Zenob. III 9 (ed. Gotting. I 60)

linyqg dyttyxtig οΰάΐν iaxvqonQoy (scr. -vQiojfQoy), discrepans iu hac re cura summo Tiro Meinekio qui ^μβQi&έaτfQoy aut ίσχυρίστερον postnlavit Anall. ad Athen. 24 Philolog. XXV 538. De errore cf. V. c. Pindar. 01. I 93. Chaerem fr. 39. Proverbii formam a Zenobio traditam primitivam esse duco quam poetae varie immutarint (qua de re cf. Abrens Beitruge z. gr. u. lat. Etym. 162), Aesch. Prom. 105 (516), Soph. fr. 690, Eurip. Alc. 965. Or. 420. fr. 475. Helen. 513 sq.

λόγος γαρ ^ariy ούχ ^μός, οοψών d' ίτιος,

atiyijg Άyάγxης oua^y iaxvfiy nJiioy. Cf. Lucian. Ζευς ^λεγχ, 2 (ίχονω γούν άnάyτωy lεγόyτωv xai μηύϊν eiym Τύχης xtti £iμaρμίyης ΰυyttτώτtρoy. Ipsum proverbium άεινης άνάγχης οΰύϊν iaχυρώτερoy Orpbicis illis qui l4ydγxηy quandam deam finxerant (Wilamowitz HU. 224ti. Kern Orph. theogon. 45) vetustius esse potest. — βοτρϋ-doy Β 89 cf. cum xayaχη'άόy.

1) *υρυ' novit ex uno Euripidis loco Passowii lexicon; addo Lycophr.

Schulse, QuaoRtionee epicac. 22

— 33« —

ι^ς Ζ 79. Φ 303: i^ti Λ 552 = Ρ GG1.

μί^ι με&νοντί σ 240. μεθνονσαν Ρ 390. — μεθνω Theogn.

478. 482. 485. 488. (527. 628. 840. Adde Anacr. 19, 2. 56.

*μηννς?: μήνυε h. h. MerC. 254.

οιζύς Hes. Theog. 214: όιζνομεν Ξ 89. όίΧίε Γ 408.

στάχυς: υποαταχυοιτο ν 212.

Apud Pindarum certum exemplum vocalis ν in his pro- ductae vidi nullum, multa correptae. Cum Pindaro consentiunt pauca exempla quae apud ceteros melicos leguntur.

απίει Ρ. Π 19. Χ 4. άπύειν V 104. άπνων 01. V 19.

άπνεν 01. 1 72. Verbum et Arcadibus notum (CoUitz 12223) quod Atticis peregrinum {'ξενιχον, velut χ/ειν Plat. Crat. 426 C, τ^7

aXffu ξενιχώς αντί τον ητα /ρησάμενον 407 Β) SOnabat (Ar. Equ.

1023 άηνω: loquitur Paphlago) retinetur quantitate non mutata in canticis: ηπνω Aesch. Pers. 124. Prom. 591. Sept. 188 (ex coni. Lachm.). Soph. Ai. 887. Eur. Tro. 1304. Or. 1253: Aesch. Sept. 130 pro unvovaai cuni Seidlero reponendum άντονσαι (Dindorf Thes. I 2, 1843). ή/η^ω iii diverbio nemo admisit scaenicorum nisi aiictor Rhesi 776 (ubi aor. ηπνσα),

γαρνετον 01. II 87. γαρνεμεν Ν. III 32. VII 83. γαρύεν 01. Ι 3. Ρ. ν 72. γαρνων 01. XIII 50. Ν. VI 58. γάρύον

Ρ. IV 94.

εντυεν Ρ. IX (\(S, Ν. IX 3(5. ί'ντν 01. ΙΠ 28. — εντννεν Ρ. IV 181.

ερατνει βχ poesi melica sumpsit Sophocles Oed. Col. 164.

ί&νει Pind. fr. 234 B».

ίσχνει fv. 61, 2; de fr. 41 nihil eerti afflrmare licet.

χώλνεν^) Ρ. IV 33. Adde χωλνει Alcae. 55. χατεχώλνε

Simon. fr. 41, 2.

μαννει Ρ. Ι 93. Ν. IX 4. μανίων Ι. VIII 60. μάνίε 01. VI 52.

με&ίων fr. 128, 2. aeol. μεθνίω (Joh. Schmidt ΚΖ. XXVIi

1032. ΟΓ. gr. ed. Hendes 47, 6. Kaibel nr. 781, 9 (815, 1). Suppl. ep. nr. 773b 2 (Rh. Mus. XXXIV 197). schol. Τ Ο 142 (Rauscher schol. hom. ad r. metr. pertin. 37 coll. 58 § 7). Comicis i syllabae initialis pro longa est; Ar. Av. 45. Plut. 1158, Kopp Rb. Mus. XLI 250. Non multum fortasse anctoritatis habent scripturae avvxtt&n^Qvopiag BCH. XII p. 513 sq. (ΐφεί^ρυμα xtt&fiOQvGovan' Ath. Mitth. XV 330 sqq. vv. 7. 29. Egit de Yocabuli origine ultra Passowinm nihil curans Ostboff Perf. 14.

*) Α *χο)λ-νς*ί Cognatum est got. halts' χωλός \ cf. Hesych. ^jt (χωλός Toy Tiodtt' αχήζο}ν. De addita praepositionc (ni v. eiusdem έΐΐίοίμλον αίαχρύν.

— 339 —

295) natum ex *με^υ-^ω] μεΟνοντας Tlieocr. XXIX 2. Ana- creontis u&dvm iam commemoravi.

Quae obstrepant exempla non inveni nisi haec: carm. pop. 21 (III 662 B*.)

(le cuius versus nec lectione — traditur ίρια μαρνομαι quae verba Meineke transpositione in iusti versus formam redegit — neque aetate constat; possis ludere μαρνομ\αή βρεια coUato att. ερεονς -- "έρειονς^) Bacchylides quem contra melicorum consuetudinem Xvei produxisse supra notavimus iuxta εντνον fr. 33 μανύίί 22, 1 admisit nuvvei 43. Unde haec productio veuerit mihi non minus dubiura quam unde hauserint Theognis Empedocles sua rfvsTai όνετο (supra pag. 331 sq.). Fortasse tamen haud longe aberraveris a scopo, si inter recentiores lones de quorum usu aut nihil aut parum constat fuisse conie- ceris qui in his praesentibus et derivatis et non derivatis vocali producta passim desciscerent a vetusta dialecti norma eadera ratione qua Athenienses pristinum usum paene funditus abrogasse partim vidinius partiiii mox videbinius. Quam con- iecturam adstruere possis versu Batrachomj^oniacliiae 69 qui

exit in τιολλα; άάχούων,

In hoc tanto vetustiorum et epicorum et melicorum con- sensu satis puto apparere quod analogia requiri diximus usu ita comprobari, ut dubitationi de primitiva vocalis ν in deri- vatis quantitate nullus relinquatur locus:*) pauca quae contra- veniant exempla homerica ν habent longis utrimque circum- datum, id quod mihi quidem in hac rerum condicione de qua uberius exposui certissimum productionis ob necessitatem ad- missae^) indicium videtur, praesertim cum recentiorum consue- tudinem longe diversam contuleris cuius testem exhibebo ApoUonium Rhodium.

ίρητνοντο 0 3. 367. 723. Θ 345. γ 155 {-υειν Β 75).

in-tdvovai Σ 175, ubi aut inidvvovai scribendum esse aut verbum eni-dvm^) in partes vocandum opinatur vocalis

») Ambiguae mensurae ^Χίννε fr. adesp. 90, 4 (III 719B*.).

«) Sententia ab Osthoffio prolata MU. IV p. XIV in Graeco certe sermone nihil habet quo vera esse demonstretur. Graecorum usum si quis opinione non praeiudicata ab incunabulis repetierit, ultra praesentia qaae cadunt in -νω in derivatis non escendet.

») Thierech Gr. Gr.» § 168, 7 adn. ex.

♦) Agnoscunt ha-^νω Apollonius Rbodius, anctor oraculi (ed. Hendes)

09*

- 340 —

productione ofFensus Veitch s. v. ; quem iusto morosius in hac re versatum esse docet ίρητνοντο, ί&όνω notione qua his locis opus est omnino non utitur. en-idiovai recte agiioscunt cura alii tum Giseke ap. Ebeling. s. v. L. Meyer BB. VI 127. Monro p. 35. tnl&vsi h. h. Merc. 475 qiiod apud Homerum sui simile non habet seriori huius carminis origini condo- nandum (cf. όϋόμενος cett. supra p. 331 sq. tractata).

μφη^Βΐν h. h. Merc. 373 ubi in correcturam μηννψεν facile incideris (van Herwerden qu. ep. et el. 70), quam probabilem nec tamen necessariam iudico. όΰχρνοντες (— -^) χ 415 varia lectio est.

Sicut in ερητνοντο, ita etiam in άλλνεσχε άλλνονσαν COgi-

tare possis de productione metrica, id quod iam supra indicavi, cum de λνω praesentis mensura homerica verba facerem.

Disputationis cursu pauUulum represso coroUarii instar, ne quid desideretur, addam quae coraperta habemus de ser- monis homerici denominativis in -ι'ω cadentibus quorum prae- sentia apud Horaerum forte non leguntur.

εχάπνασεν X 4G7 *) descendit a praesenti *xanvuo ^ ^xunva- jω^) iuxta quod olim in usu erat χαηνασω' ίχηνεω Hes. (cf.

άλυ/ω άλνσ&μαινω: άλνσσω),^) Subest liomen (rc) *xά7tvς

(Danielsson Gr. ii. et. Stud. 48«) quod num apud Hesychiuni aetatem tulerit dubitari potest: nam χάπνς (• πνενμα Hesych.) habet fortasse σ nominativi (o χάπν-ς:^) το χύπν-ς fere = scrt. niadliu: scrt. rnadhvs; cf. p. 346, 2). Radix est xan {εγχάητεί' ixnvft Hes.).

203, 3, Kiiehner Ρ ind. verb. s. v. ι^ι?ω, Leskien C. Stud. II 72, Hartel H. Stud. V 65, G. Meyer » § 213 p. 190, Rzach Neue Beitr. zur Techn. des nachhom. Ilexam. 317 alii. Cf. etiam Osthoff Μϋ. IV 226 sq.

dno ue ^p^xh*^ ^xanvaaey X 466 sq. (ij J" infi (^μπyv&η χτλ, 475). Aoristum esse ^xihtvaaey {^lfv/fjy = nnyfvojo^ ^y^yfio) docet comparatus cum hoc loco similis Ε 686 (ρ. 322) loy ά tkiiiiy ψυχή , xtau J" oq^al- μώy χέχυτ' αχλύς {αντις J" (lμnyύ^η χιλ. 697). Hoc moneo contra Doeder- leinii argutias (Ebel. s. v.).

*) xniiyoby τ« jty^oyra (i. e. xanvioyicv ηνέοντα aut χαηνονια) Hes.

*) χηηνχ-τά' jiyioyicc Hes Cf. iam saepius allata αρνω αρύασω ιίρηρυγμαι y nqviu αφΰασω , 0-νω [d^vaaayog) &νσαω , ^λύομαι ^λΰσαειηι quibus acccdit ex Hesychii penu inexhausta '/ekovfty i^r[Gaiiy• xai χείονσ- {(j)(iy {χ(λύσο(τ((ΐ' βήοαει), χίλν = lat. glu (in gluttns, sin-gltiUus unde ital. singhiozzo, francogall. sanglot W. Meyer Gr. d. rom. Spr. I 482 § 577, suhgluttus = singuUus Loewe Gl. nom. 169, lat. singultus eadem ratione immatatum qua auscultare -< *au8'Clutare i. e. tJT-axovajiiy).

*) χύηου-ηίος' λάουγξ Hes.? cod. όάρνγ^, Vertas *Luftweg\

— 341 — οί^ϋίτσάΐί^ϊΌς ώόυσάμην odtHjurTO όόωόναται odva&ijvat (Θ 37.

4β8. τ 401 — Σ 292. « 62. f 330 (Hes. Th. 617) — Ζ 138. Γ 275 — € 423 — Hes.) volgus gi'ammaticorum repetere solet a praesenti quodam οόνοσομαι de quo mihi ne liilum quidem innotuit, rectius Bekker ab *οόνω, neglecto tameii testimoiiio Hesychii ovdveTar eatXtTut ubi facile agnoveris ipsum quod circumspicimus praeseiis οόνομαι pusilla mutatione affectuni.

ϋόνομαι -~~ *6δνιΌμαι -- *dJrfJ-/o/iai. Radix 0(1 COguata CUm

latino odi ddinm anglosaxon. atol; verbum derivatum a part. perf. act. όό-νσ-,

Sine multis praetermittere licet ηχ'κνοε μ 4()(). | 304

{αχλνς) μηρνσαντο μ 170 (Hes. Op. 538) ταρ/νσωσι {-οναι)

Η 85. Π 456. 674. Praesentis iinde ducitur aoristus uvaai fonnae apud Homerum contrahuntur in ανω ut de υ vocalis quantitate nihil efficias.

Sed his missis me iu ordineni disputationis revoco. Quo inagis Homerum ερητνοντο hni&ooviji (et fortasse άλ'κνονααν uXkveaxt) ob metrum produxisse elucesceret, contulisse me dixi cum vatis vetustissimi usu ΌμηραΌν γράμματος scriptorem AJexandrinum Apollonium Rhodiura. Cui convenit cum Homero in his denominativis : *) χατηρτίον I 31)2. βρτνε -ov III 1194.

IV 1130. ερητνε («λ- κατ-) Ι 494. 772. IV 187. ^ρητνίον 'foxov -fo&f -οντο -οιτο -oio&e Ι 352. 1301. II 331. 835. III 380. 525. 561. IV 1054. ηηυε άρήπί^ορ IV 230. 1197. ^ηϊ&νης (quod tameu Apollonius falso ex επ/ et &νειν conflatum opina-

batur) -οι•σ« I 1238. III 354. ϊόρ^ορ IV 1550. aVa- Ιηιηταχν-

ovoi -ωσι -foxop I 972. III 1054. 1354. IV 271. Potuit adniittere vel Homerus liaec Apollonii exempla*) — quamquani forte non admisit certe uon in libris quae tiilerunt aetatem:

επαχλνονοαρ IV 1480. i/jvtfop έλιννεσχον 1 589. 862. μηρνοντο

IV 889 (-^--JLu). οιζνων IV 1324. Peccant contra Homeri con-

SUetudinem ^) τάρ/νον {-^--^) II 838, χορ&νεται II 322, ωρνεται

IV 1339 (si huc omnino pertinet), ίθι^οντας (ex coni. Brunckii) et ταρχνονσιν in clausulas versuum I 323. ΙΠ 208 reiecta.

«) et prototypis: «xt^wv III 866. ilXvoy IV 1289. ihi(^ct<iioyitct II 983. όυηίηι IV 1545. ^{^ν(ι)εν III 685. 755. t-χλύον passini. noijivvoy (- — ^) IV 1399. μετηιιοίίίμνονσαι IV 1113 (ex. vers.) (wfo -(io -ουίμη I 572. IV 1073. 1397. υε II 1115. <futi -ε Ι 1143. III 530.

*) prototyporura : χατημυουοί III 1400. ίηιψλυείν Ι 481. — είρυοηο -ΟΠΟ (-£---^u) IV 279. 804?

') λυεσχε (-~^) III 822; ηυη per se quidem, at tamen numero exem•

— 842 —

His addi possunt multa alia ex aliis poetis qui versu heroico et elegiaco utuntur velut όαχρίω (-ει) ta/vn χωκνω

{-ει) μηννω (-£/) nidvsi (-^~^)^) ώρνον (-t---^)*) oaxfjvei'^) γαρνεται μαρνεται ιδρύεται χωκνεται*) χώχνον μαννεν (-— «^)^)

όαχρνε^) φνει (-).') Quibus omnibus Homerus plane nihil admisit qiiod uUo modo comparari queat. Nec magis apud eum invenies exempliini versuum quales habeut Theocritus II 35 Euphorio fr. 36, 3 (Mein. Au. Al. 69) Manetho ^ 1D2 in ώρνονται χίοχνονσαι desineiites ; similia ex Apolloiiio Ehodio iam 8U0 loco notavimus.

Quae huciisque iii uiium coUegi si consideraveris , simul tibi ni fallitur expectatio persuaseris poetam qui talia omnia utique eflfugerit tamquam scopulum neque productionem adhi- buerit uisi syllabis utrimque longa circumclusis insuperque i^yllabMS in hunc modum aiuficialiter porrectas a sede paeiiul- tima arcuerit fuisse non casu ductiim, sed sic egisse industiia quia ut productio necessitatis terrainis circumscriberetur artis legera esse putabat. Deprehendisti igitnr in poetis eandem curam circumspectam quam supra in tribrevibus dactyli loco admissis habuimus laudandam (p. 204).

At iam dudum te cupidiiie sentio teneri sciscitandi quinara fieri potuerit ut Homero pro vetito efcsset quod recentioribus ad unum omnibus sine artis et granimaticae dainno licuisse videtur. In Graecorum sermone vetustissimo de cuius in hac re usu edocti sumus unanimi epicorum et melicorum — Homeri

plorum λνε λναε thiXvfjo ύυετο -ομένου (-ijoO (cyfavfio I 581. 925. Γ228.

III 225. 808. 1191. IV 150. 857. 1171. 1524. — «V- f/,it:nify (II 570.

IV 925) Homerus produxisset. Nihil constat de βλύω {αι^αβλιες- .ιι,γηί Hesycli. ifiXvat s. itfkvae Archil. 35) de quo v. Veitcb: (.αβλίει Apoll. Rh. IV 1238. 7ΐερίβλν(ΐ IV 788. ^κβλvoyt€c (-^- — u) IV 1417. «Vfi- βλνεσχε III 228.

») ΑΡ. VII 652, 8. XI 170, 1. XII 218, 4. App. Plan. 251, 4. — AP. XII 44, 4. Kaibel nr. 471, 4. — AP. XIII 27, 7. Kaibel 288c 7 (p. XII). ~ AP. V 56, 7. VII 427, 6. App. Plan. 127, 5. 158, 2. 234, 2. 265, 5. 266, 3. Pausan. VIII 52, 6. Atheu. V 209 C. — AP. X 13, 2.

a) AP. XI 31, 2.

3) Kaibel 626, 3.

*) Theocr. IX 7. I 29. Kaibel 781, 9. AP. VII 412, 1.

*) AP. IX 129, 5. Theocr. XXI 38(?).

β) BCH. VIII 448 iir. 12, 5. — (Γ«χ()ϋ' οσσ« >•^ίΑίΐ^• Theocr. XV 41.

η Euphor. fr. 54, 1 (Mein. Au. Al. p. 96) - iuxta <fv( fr. 97 p. 127. Kaibel 438,

- 343 —

praesertim et Pindari — testimonio deiiomiiiativa quae a stir- pibus in ν cadentibus profecta sunt in -νω (fiit. in -υσω, aor. in -^vau etc.) desiisse dixi: quem pronuntiandi usum dese- ruerimt Attici — quibuscum foiliasse pars lonum recentiorum in hac re eandem viam tenuerunt (supra p. 339) — longa ν vocali ex ceteris temporibus in praesens traducta. Sed prisci moris nobis etiam nimc testis est locupletissimus Aeschylus qui ceteros omnes aetate antecedens et antiquitatis tenacior illis vel sub vitae exitum όαχρνω (Choeph. 74) corripere sustinuit contra usum sermonis tunc temporis obtmentem, memor consuetudinis loquendi qiiam cum ex ore matris puer auribus imbibisset ue adultus quidem et in scaenam pro- gressus statim abiecerat {έηλη&ί^ον Pers. 419).*) Quod ad Orestias lociim adtinet, noli tamen hoc oblivisci, poetam

loquentes facere γνναιχας αοπερ μάλιστα την άρ/uiav φωνην

σψζειρ post Platonem (Crat. 418 BC) etiani Cicero observavit (de or. III 45): 'equidem quiim audio socrum meam Laeliam — facilius enim mulieres incoriuptam aiitiquitatera conser- vant, quod multorum sermonis expertes ea tenent semper quae prima didicerunt — ; sed eam sic audio ut Plautura mihi aut Naevium videar audire' (verba sunt Crassi).*)

Idem tamen Aeschylus qui uno alterove loco primitivam vocalis mensurara retiniiit alias receutiori iam obtemperavit consuetudini quae longam ex futuri aoristique aualogia ad- sumpserat; ciiius rei primum exemplum invenio a. 467 (Sept. 796)^) quod deinceps insecuntiir Prom. 78. 907. Ag. 70. 519.

Ab Aescliylo cum primum ad ceteros scaenicos trans- ierimus, usum novicium quem in principis tragicorum fabulis

>) Cf. supra p. 33-1, 4 dc ffiio (ηομαί. — Apud Solouein uihil invenio nisi xiCTccQt veTKi 27, 11.

») Schuchardt Voc. d. Vulgftrlat. I 2 not. Cf. etiam Quintil. VIII 1, 2: ^quomodo et illa Attica anus Theophrastum annotata unius affectatione verbi hospitem dixit nec alio se id depreheudisse interrogata respondit quam qaod nimium Attice loqueretur.' Unde liicem accipiimt verba Favo• rini philosophi qui cum ^adulescentem veteriim verborum cupidissimum et plerasque voces nimis priscas et ignotas in cotidianis communibusque sermonibas expromentem^ compellaret , dixit ^proinde quasi cum matre Euandri nunc loquare', noD ^uiim patre' vel ^cum Euandro' ipso (Gell. I 10).

*) Pers. 806 ixmuium coniectura edt iacertior. — Sed quandoquidem »v(u producitur iam in Supplicibus (v. 433), casu evenisee arbitror ut in deiioiniuativi9 productionis exempluiii ante annum 467 Dullum occurrat.

— 844 —

deprehendimus cuni vetustiore cousuetiuliiie quasi debellautem iam fixum videbimus et stabilitum : ο m iii a denommativa qiiorum futura et aoristi in -ναω -^vau exeunt paenultimam et in praesenti tempore semper producimt, u η ο excepto χωλνω cuius V anceps videtur. Sunt autem haecce: άοτνω^) βρεν&νομαι^)

γηρνομαι^) όαχρνω*) ioovio^) ίσχνω^) yccoxvco^) μηννω^) quibus

addere licet quamvis forte deficiant certa versus testimonia

^λιννω•^) μηρνομαί^^) πλη^ω^^) <μτνω^') Hinc inde productio

incidit in thesin (aiiapaesticam), Aesch. Ag. 70. Soph. Ai. 1400. Ar. Nub. 362. Vesp. 882. Pac. 648. χωλι'ω producit tragoedia/^)

») Aesch. Prom. 907. Eiirip. Heracl. 419 Kl. 422. Anaxil. 15 II 267 K. {v), — Anaxipp. 1, 41 III 297 K. (l•)

«) Ar. Nub. 362. Pac. 26. Lys 887. com. inc. 506 III 501 K.

») Aesch. Prom. 78 (v).

*) Aesch. Choeph. 74 (Γ). — Sept. 796. Agam. 70. 519. Soph El. 152. 828. OR. 1486. 1515. OC. 1358. 1710. Eurip. Androm. 1203. Ilec. 954. Tro. 601. 749. Hel. 1226. Or. 44. 950. fr. 834, 3. Ar. Ach. 690. 1027. Ar. Vesp. 882. 978. Hegesipp. 1, 14 III 312K. (»>). — Eur. Herc. fur. 528 (<}.

^) Eur. Heracl. 786. lon. 1134.

β) Soph. Ai. 1409. Pherecr. 248, 3 I 208 K. Ar. Vesp. 357. Av. 488 (r). — Aesch. Eum. 611. Soph. El. 697. OR. 356. Trach. 234. fr. 860. Eur. Androm. 332. 1109. Hec. 1188. Hel. 514. Or. 903. fr. 200, 2. 249, 2. 343. Dicaeog. 2, l (Nauck '^ 775) Ar. Equ. 182. Antiph. 2l7, 15 II 106. Men. 209 III 60 K. (f;).

') Ar. Eccl. 648 (v). - Soph. El. 283. Ant. 423. Ar. Ran. 34 (< !.

8) Soph. OC. 1188. Plat. epigr. 8, 3 (ΐ). — Soph. OR. 102. Eur. Hipp. 1077. Suppl. 98. Bacch. 1029. Chaerem. 21. Aiitiphan. 235, 4 II 114. Philem. 235 II 537 K. 0).

») Aesch. Prom. 53. Ar. Thesm. 598 (i).

»o) ^μηριοαμΊΟ Soph. fr. 694. — (Theocrit. I 29 mwifrnt).

i») Aesch. Ag. 833. Choeph. 1054. Soph. OC. 377. 930. Tr. 54. Eurip. Herc. fur. 1172 (t). Num transitivum ηλη&νω (Aesch Suppl. 584; :ikr^&Lfi Soph.fr. 651) recte habeat, dubitatur; sunt qui πλ',^ν^ω corrigant (Veitch 8. y.). — Aeschyli hik^&Coy Pers. 419 ex prisco more residere supra monui; recentiores Attici dlxerunt sine dubio αλ'ί&νω quod casu quodam apud sequiores demum poetas occurrit.

1*) Aesch. Suppl. 300 (ΐ>): libri habent (fvifvn, versum spurium esse male conflatum ex 518 et 572 sq. demonstravit Maass de Aeschyli Suppl. IV sq. Alias praesens tempus in versu non legitur; aoristi et futuri (ίφίινσα ψυυσω) exempla videas apud Veitchium. — Seclusi ώρΰω ▼erbum incertae origiDis quod ab Atticorum consuetudine alieninn fuisse, quamquam Plato adbibuit correpta vocali 130, 2 I 636 E., recte statuit vir doctus quem modo laudayi s. ▼., qua ex dialecto comicus vocabulam arripuerit nescitiir. De ^ραιυω Sophoclis dixi p. 338.

>') Eur. lon. 891. Phoen. 990. Ancipitem feruot versus Aescb. Suppl.

— 345 —

semel ut vocalis i' tliesis longae locuni obtineat (Eur. Med. 1411); qiiod idem admitti videmus quater a comicis in verss. anap. et dactyl./) cum iu diverbiis praesentis χωλυω paenul- timam corripere praetulisse videantur.^) Sed accuratiiis si locos inspexeris, facile incides in suspicionem, propriam et suam non esse correptionis sedem nisi in locutionibus ovdh χωλνει, τι' χωλνη; quas in sermone familiari sollemues fiiisse ex Platonis et Xenophontis colloquiis compertum habemus, inde poetarum licentia correptiouem uno alterove loco ob versus commoditatem etiam aliorsum traductam (τ/ς σε χωλνει Ar. fr. HX); όιαχωλνειν in versiis fi^ustulo quod est ambiguae mensurae Alcae. com. fr. 3). Quod si verum est•, Atticos conligimus verbum κωλύω haud secus atque cetera denomiiiativa longa vocali ex analogia futuri et aoristi accersita donasse, retenta tameu correpta in fixis domestici sermonis forniulis fivdsv χωλνει, τι' χωλνει ; quarum iii altera {ov, x.) productani paenultiraam ne tulissent quidem versus iambici aut trochaici. Ne quis forte r in denominativis sponte productum esse nulla adiuvante analogia sibi persuadeat, satis erit comparasse inter se nomen όάχρνον et verbum όαχρνω quorum hoc in Atticorum dialecto paeuultima semper utitur brevi, illud porrecta. Velut όαχρνων genetivus plur. est Aesch. Suppl. 558. Prom. 147. Eum. 934. Soph. Aut. 803. Trach. 919. Eurip. Alc. 185. Med. 905. Hippol. 740. 1178. 1427. 1464. Herc. fur. 449. 765. lon. 248. Troad. 1131. Or. 295. 368. Phoen. 1071. Iph. T. 1106, όαχρύων participium praesentis Aesch. Ag. 70 (v iu tbesi anap.). Eur. Or. 950, ut in causa dubia quantitate litein inter verbum et nomeu dirimas, Soph.

El. 906 χαρά oi ηι'μηλημ ενθυς όμμα όαχρνων^ OR. 1515 αλις ίν εξηχεις όαχρνων {όαχρύων ό' αλις ΕΐΙΓ. Herc. fur. 1394

in ex. vers.). Haud aliter όάχρύον (nom.) Aesch. Ag. 257. Soph. El. 1231. OC. 1251, όαχρνον (verb.) OC. 1710. Et uno

969. Eur. Iph. Taur. 507. fr. 794, 3. 105Γ), 1 (626, 6 κώλιχ nunc loco ceseit verbo χόλοι fiy), V. Nauck M61. gr.-rom. II 71 In.

>) Pherecr. fr. 153, 7 I 193 K. Ar. Pac. 499. Av. 463. Lys. 607. V. Meineke comm. II 825 sq.

«) Ar. Equ. 723. 972. fr. 100, 1 I 416 Κ Alcae. fr. 3 I 757 ubi v. Kock. Antiphan. 125, 4 II 61 K. Anaxil. 25, 2 II 272K. Men. 367, 2 III 106K. — Syllaba anceps est Ar. Ach. 1088 {χαταχωλΰας). Cf. Buttmann Gr. § 7, 13. Veitch 8. V.

— 346 —

loco ubi traditam verbi formam όαχρνονσι corripi versus iubet nomen sibi poscit sententia ab editoribus dudum aliis ex

libris reductlim {πο&εινη όαχρνοισι συμφορά Eur. Med. 1221).

Ne quis denique piOductionem in his praesentibus ab Atticis antiquitus acceptam esse contra imaninie Homeri Pindarique testimonium perseveret, imum denominatJvum, cuius declinatio ultra praesentis temporis formas non pro- greditur, ν in Atticorum quoque sermone semper correptum servavit. μί&νω verbum apud probos scriptores defectivum/) quod cetera tempora passivo generi trausitivi με^νσχαν (μ€&νσαι με&νσ&ηναι) accepta refert,*) ab Atlienieiisibiis brevi paenultima pronuntiatum esse locorum magiius numerus evincit. Nam V aperte corripitur c. SOiens, pauci versus dubitationem de mensiira ita admittiint, ut tameii vocalem pro brevi habere nihil impediat,^) unus Menandri quem Athenaeus ut &ηρ('χλειον feminini generis esse demonsti-etur XI 472 Β attulit arti- culum librarii errore omissum sibi reposcit: nam in traditis

verbis μεαως με&υων θ-ηρ/χλειον εσπασεν nihil de liominis

genere fenunino, ergo recte inter μεθ^νων et &ηριχλειον Schweighauser την inseruit (Meineke comm. IV 136 = Kock III 65 fr. 226). Quae cum ita sint, nullus dubito quin Alexidis versum (30L 1 II 403 K.)

0(f u(%*^iio την *ι^όνηαιν, ί(λλά ίο JOtovtoy μόνοι'

Μ *ΑθΓ. ^μέ&νοα [intrans.] rare and late' Veitch s. v. qui laudat Plutarchum et Nonnum pravi usus testes sive mavis reos erroris quem in Meuselii Apollodoro acerbe perstrinxit Lessing (ed. Lachm. VII* 429).

*) μ(»να&ην bis iam Alcaeus Lesb. dixit fr. 20. 35, 4. Ar. Eqii. 88 :ιώς J' tiv μ(&νων χρηστόν n ^ovXtvaaiV fcvtj{)'y ^ 99 sq. ην yaQ μί&να&ώ, Tiicvja Kturi χατατιήαω βονλ€νμαιίων xui γνωμιόίων x«i νοιόίων. — μί&ναχω μίΘ^νσαι ttf&va&ijv(tt (jLii&vaig Theogu. 838) descendere videntur non a μ^&ν (scrt. madhu) unde μ€&ύω, sed a *με!>να- (scrt. mculhus Solmsen KZ. XXIX 115). με&ύασηι Nauck Bull. XXX 36, 10.

8) Eur. Cycl. 488. 535. 671. Pherecr. 29 I 153. Hermipp. 76, 1 I 248. Ar. Ach. 1166. Equ. 88. 104. 1400. Vesp. 1322. Pac. 537. Lys. 1230. Ran. 715. Eccl. 139. Pliit. 1048. fr. 126 I 422. Anaxandr. 41, 15 II 152. Ephipp. 2, 2 II 251. 25, 2 II 263. Alex. 15, 18 II 302. 108, 4 II 334. Axion. 1, 3 II 412. Philem. 209 II 532. Bat. 2, 11 III 326. 5, 12 III 328. Dexicr. 1, 1 III 374. Crob. 3, 1 III 380. — Alex. 87 , 2 II 825 ήμιν, οτι ιηνικαύΐίζ μί&νων 7ΐε{)ΐ7ΐί(τώ\ Philem. 104, 2 II 511 ί/λλ' οίνος ην' οΰάεΐς (f^ μεΟ^υοίν , αν axonf^g, — Versum Antiphanis 187, 2 II 88 ^| οι' ίο μί&ύαν τιάσιν ήμίν γίνεται haud facile quisquam aliter legerit atque Sophoclis fr. 691 -^-χαχον^- το μ^&υειν («-^χ^-) ηημονης λντηρ^ον, — το

μι&ύίΐν χαχόν (ac-^u-^) habet in exitu senarii Alexis 43, i II 312 Kock.

-- 347 —

corruptela nescio qua iuvasisse recte credatur, sive ciim Schweighausero ovde rescribitnr sive ov/i cum Dindorfio. ^)

Ut tandem perorem, mihi verbo μ€ί)νω a με&ι^ derivato certissime compiObari videtur iure me productionis in ceteris (velut in όαχρνω a όάχρν profecto) conspicuae origiueni a futuri aoristique in -ναω -^voa cadentium aualogia repetiisse.

Insequentis aetatis poetae, Alexaiidrini eorumque recen- tissimi successores qui sermonem quo utuntur poeticum magnam partem imitatione confinxenmt , cum ab Atticis miilta produci quae ab Homero aut nunquam aut certis tantum condicionibus longa vocali donantur observassent, facile eo potuerunt deduci ut homericae consuetudinis severitatem quasi Atticoinim usu novicio temperarent. Quo factum est ut et in prototypis et in denominativis paene omnibus praesentis ν modo Homeri exeniplo breviare modo attice porrigere, consulentes hac varietate versus pangendi facilitati, auderent, exceptis tamen in universum quae constantia tempore non mutata cum epi- ci turn Athenienses poetae correpta semper paenultima pro- nuntiare solebant, praesenti χλνο)'^) et verbis quae exeunt in syllabas -ννω radici suffixas;^) quamquam hinc inde ne ultra Atticos quidem producendi licentia progredi veriti sunt, vehit Apollonius Rhodius in ώρυεται, Moschus in ηπνω (Eur. 98. 120)/) sequiores in άρνομαι supra explicato. Utruni Alexandiini ημνω

>) Babrius satis accurate usum vere Atticum expressit, cum ό^ικνύω όμννω (3er) χλύω (lel) μί&νω (lel) corriperet, Ο^ύω (7iens) λύω αλλνω (3er) ξύω (lel) φύω (3er) ίσχύω χαιισχύω (bienB) χωλύω [Ser] τ( χωλυ(ΐ in seuarli cUudi exitu fab. 99, 2) μηνύω (lel) produceret: uaum ϊσ-χνί 19, 6 quod contraveniat Nauck in io&fye mutandum esse censet. Ιπτνα^ legitur rite correptum β, 8. Locos facile inveneris editiouis Rutherfordianae indice verborum iisus. Lycophr. habet xXvfiv ^oiny, In Pseudo-Scyrani seuariis coxnicis nihil quod faciat ad rem iuvenin dolendiim est ((/νομί^ονς ν. 815 ambiguae mensurae est).

>) χλυω Eudociae demum admittunt; v. supra p. 332, 1.

3) (χαι-)ίΐγνΰω dfixfioj χί^αννίω μιγννω 6Χ).νω βμνίω habent comici; qiiorum tamen nullum Aristophanis Pluto vetustius esse dociiit Rutherford ad Babrii fab. 50, 6 (ed. suae p. 58 sqq.), Pherecrati (fr. 143, 9 I 187 K.) pro ouyvovai iure geiiuino όμννασι reddito. Ante Pluti aetatem unum dyvoj («νΐ'τω) occurrit quod ut apud Euripidem bis (Herc. fur. 625 Iph. T. 1460) produci videatur corruptela factum: ^ξανν^τε ^ξα^Ιίτω dudum in -nyiti€ -ίί^ΐέιω correcta snnt {^ξανΰων Tro. 232. dytovaiv Phoen. 453). — όα- xyio) {- — -) et similia (Kaibel nr. 405, 8. Veitch s. r«ri'w) imperitorum errata sunt.

*) (tntoiany Kaibel ur. 1028, 7.

- 348 —

μνω φλνω ά/λνω κορ^{}θμαι οίζνω πιόνω (ν ΑΡ. IX 322, β; ν

Nic. Ther. 302) ταρχνω proprio Marte au Atticorum auctoritate longa paenultima instruxerint, in exemplorum penuria diiudicari neqiiit; denominativa αχλνω cett. certe Attici, si omnino adhi- buerint, produxisse putandi sunt. — Alia contra novi poetae suo arbitrio compiiisse videntur, πτνω (Theocr. XXIV 19 all. V Nic. Al. 211) quod Homerus et Attici aeque producuut, toitasse etiam €ΐλνω de quo v. supra p. 336, 1. Vel lougius progressi sunt audaciae qui etiam aoristum id^raat compere sustinuerunt cuius rei exemplis a Veitchio allatis addit ex epigrammatis nonnulla Wagner qu. de epigr. gr. gramm. 51 oblitus tituli Kaibel 384, 6.

Si vera sunt quae de denominativis in -ι'ω desinentibus disserui, etiam verba a nominibus in -i- derivata olim in -ίω exiisse, ab Atticis deinde productioiie paenultimae alFecta esse continuo conligi debebit. Quod ita sese habere quani potero paucissimis demonstrabo. *) Legimtur apud Homerum ι cor-

repto derivata a μάστις: μάστϊε Ρ 622. μαστίεται Υ 171. -ϊετην Hes. Sc. 466; a χηχ/ς -Γ^ος; χήχϊε f 455. άναχηχία

Ν 705. άναχήχίεν Η 262. Ψ 507 ; ab *iVic Ϊδ-Ιον ν 204 quod denominativum esse vocalis ι non in consonam versa argnit, Joh. Schmidt KZ. XXVII 295 n. 2.

Quibiis nisi fallor addendum ex Eumelo (fr. 9, 3 p. 191

Kink.) εδηίον (: ίόηιοωντο fere = όηρ/ω: όηρϊάομαι = μητ/ομαι:

μητίάομαι) ductum a *όηϊ' (iii Jηίλέωv Jψ'(foβoς), Praesens

μητίομαι (a μητις) SUbest homerico μητίετα, cf. ναι-ετης (ill

ναιετάω) :=^ νάετης, οφειλ-ετις Khes. 965;*) praesentis fomiae

apud Homerum lion leguntur {μηύσομαι μητίσασ&αι Γ 416.

κ 48). Quicum congruunt Pindari δηρίομαι 01. ΧΠΙ 44^) si editonim consensus verba poetae recte constituit, et μητίονται Ρ. Π 92.^)

>) L. Meyer Vergl. Gr. I* 326 cum aliis hom. ΐόΐο^ μηνίί correpta esse ex ϊδχο^ μηνΐε , Johanssou diss. saepius laudatae p. 102 adn. 2 in Graecls μηνΙ<])ω cett. ι anceps intuisse (auctore Osthofliio, supra 339, 2 censet. Non cnro qui ι intermortuae ,/ cousonae quadam vi produci posse sibi persuaserunt velut Curtius Verb. 1« 363 alii (cf. etiam G. Meyer » § 146\

•) χρ(ωφίίλέιης' και χρεοφαλίιης Horodian. II 606, 27 L. nnde discas nil mutandum Ditt. Syll. 253, 53 χρεοψίλύας (t »-> et; cf. eiusdem tituli τρα/ΐίζείτης έηίτειμη),

8) Nem. XI 26 όηρίώρτων (an -Ιόντωνί),

*) Hoc in carmiDe possis tamen per se de vocalis natura longae cor-

— 349 —

At obloqui videtur ipse Homerus Β 769 {μηνΐ^), Con- cederem, modo ne septem aliis locis*) de genuini Homeri usu {μηνίω) satis superque constaret — adde Simonidis μανίκι fr. Γ)0 Β.* — et i? 769 esset in parte sine dubio recentis ori- ginis quae postmodo navium catalogo afficta est.*) Quid quod versus 769 sq. recenti hac parte vel recentiores esse, post Euripidis demum aetatem interpolatos , de posteriore (770) certa argumentatione demonstrari, de versu antecedente (779) magna cum probabilitate conici potest. Nam qui cum Musas

interrogaverit τίς r' «p τών οχ aQtOTog €ην, αντώρ ηό* ίππων,

(ίϊ αμ ΆτρεΊόψ}σιν εηοντο (761 sq.), deabus velut verba prae- euntibus — poeta enim Μονσάων νποφήτης — sibi ipse re• spondit his versibus

\ π 71 01 μίμ uiv^ efotatui (onv Φηοι.ίκίάαο

7((ς Ένυηλος tknvyf ηοΰωχίας OQyiS-ας ως,

άιοιγκς οίίαης, aiiofvlti ^ni ytJToy tiang' 7β5

ΐ((ς iv TltfQiff &Q(V/ itoyuQOi όζος iinokXmy

{iut^io &ΐίΑίί«ς, (^o^oy l/(*vos" q οοίθύσ«ς,

vix potuit, si omnino sano utebatur iudicio, in fine adicere qiiibus praegressa plane perverterentur iiecopinato

ttyOQvjy €cv μέγ' {ΐοιΟίος ttjy Tfλ(tμώyίOς Αϊας

6(40* *Α'/ίΙίυς μ^jy^(y' 8 γάρ τιοΐν ί^ίρΐίπος t](y

tniioi &' οΥ (^ OQ^faxoy dμvμoy€< Ιΐ tjkfttoyff. 770

Augetur huius versus (770) praepostere collocati ea quoque re iacommoditas, quod ne syllabam quidem de Achillis equorum laude legimus, cum prolixior ftierit poeta in Eumeli equis praedicandis quas multo illis inferiores fuisse nibilo setius versu 770 credere iubemur: nam πολν φερτατος 769 valet etiam de equis 770. Neque legit hunc versum (770) Euripides qui Iph. Aul. 206 sqq.

joy laάyeμόy ii noaoiy

λαι^ρηροΰρόμομ jl/iXiju

fiJoy αίγιαλοίσι 210

reptione nescio qaa poetae Hcentia admissa cogitare (cf. 9 ίοχέαιρα^). μη7ΐώyτa^ Bergk sine causa idonea. — Dabium est ayaxtixiit fr. 185 B^.

Μ Α 247. 422. 488. Μ 10. Λ^ 460. Σ 257. ρ 14. Vides quam recte morem gesserint viri docti Thierschio haec statuenti: ^μηνίω lang Β 769, aber durch die Kraft des 4. Fusses gekfirzt Α 247' (Gr. Gr.* § 168, 5)1

*) Β 760-779 damnavit Kammer Zur homer. Frage I 32 sqq. assen- tiente Duentzero Hom. Abh. 238. — μηyikΊo h. h. Cer. 346 ex coniectura scribitar (codd. μητίσ(το) quae etiam si vera est de Homeri consuetodine oihil probare potest.

7 " "» 223

-^ 35<) —

7i(tQte 7€ χραχήλΐίΐς ά(ίόμο^ έχοντα uvy οηίοις*

αμιλΙ«ν J' hi6y%i itoJoiy

προς {<ρμη T^TQOjQOy

tktaoωy neoi νίχας' 215

6 δί ιϊιφρηλατας ^βοίκΊ^ ^- Ft 764 iXituyf

ΕνμηΙος Φίοητιαύας ^ Β 763 sq.

^j χαλλίστους Μμαν -^ β 763 218

ηώΐους χ(ντρψ ^^fίyoμtyovς, 220

τους μhy μέαονς ζνγίους,

Ιευχούτίχτφ τριχι βαλιούς,

τους cf' ^^ω attnotfOQOVi *)

ηνρρότριχας, μονόγκία ά* υπ ο οφνοά

ΉΟίΧίΙοίίέρμονης

aperte heroem fortissimum optimis cum equis componere voluit pe4ttflii pernicitate certantem, ipse procul dubio memor ver- suum qui hodieque in Homeri Β inveniuntur (760—779), iu Euripidis exemplari tamen nisi egregie fallor sic scripti ex- tabant ut versui 768 in πόδας ώχνς \4/ιλλ&νς^) excurrenti continuaretur versiis 771 :

(lyOQiuy (tv μέγ' κοιατος tfjy ^=^πόδης ωχυς Ιι^χιΙλίΰς^:^' 768 ί/λλ' δ μίΎ ty yijfuGi xooujyiot noyjono^oioty 771

χίΓτ' ίίπομηνίβκς ί4γ(tμέμyoyi 7^oιμiyt keetjjy.

Nam eo quod Achilles aliquantisper quamvis praesens auxiliuni pugnamque recusat, de virtute insita qua ceteiis omnibus praestat nihil detrahitur, ut ineptior necessario evadat sen- tentia si quis Aiacem, οφρ' ^Αχιλευς — per se omnium πολν

(ρέρτατος — μηνιε, άνδρωί' μβγ' άριστον fuisse dicat. Hanc

sententiam qui nihilo minus admisit interpolator erat qui Achillis laudi praeter modum favens ideo admisit quando- quidem sic heroi optimo optimarum equarum possessioneDi affingere licuit, cum vetustior poeta Eumeli bigis hanc prae- stantiae laudem tribuisset. ^) Eiusdeni studii alterum exeniplum est versuum Β 673 sqq.

NtQfvg 8? Xttkkiatog ftyrjQ vno "Jkioy ijk&sy [τώy clkXojy iJceyctujy μ(τ^ ίΐμύμονη ΤΙηΙίίωνά]^ ickk^ (ikttπccδybζ ^tjy, navQog δέ ot (ϊιΐίτο kttog

medius quem Ζηνόδοτος ονδε ΐγραψί, Euripidi ignotum fuisse

ex Iph. Aul. 204 Sq. αμα di Νιρεα κύλλιστον Ι4χαιών elucet.

1) £ bigis Homeri (Ti 767) Euripides effecit quadrigas mutatam saeculi consuetudiaem secutus (cf. Helbig D. hom. Epos etc.> 129). — Ad βakίovς, πνροόίριχας cf. BaUog, αήν^ος Π 149 (Coll 3136. 3146. 3151).

*) ^ loy Ισάνεμόν τί ηοδοϊν kr<ιt|^ηQoδQόμoy *Axikrin Iph. Aul. 206 sq.

8) Cf. equi nomen Φέο,ις Coll. 3151?

~ 351 —

Hunc versum et Β 769 sq. qui inseruit simulque 768 Aiacis nomen substituit, in suum usum convertit locum nobilissimum

cuius meminerunt Alcaeus 48 Α (Αϊαν τον άριστον ηεό* ^Αχιλλέα)^

scolii 17 auctor

nni Τίλαμώνος Aiuy ίκίχμητά, λέγονσί σε

^ς TQOiccy aQtaroy 4kd-€iy ^ccyauy μετ^ ί4χί)Μ((^

Pindarus Nem. VII 27 {χράτιστον ^Αχιλέος ατίρ μάχά), Sophocles

Ai. 1340 (άριστον Αργε/ων πλην Αχιλλεως),^) Horatius sat. II

3, 193 (heros ab Achille secundus), Ρ 279 sq. (λ 470. 551. ω 18) dico

^ΐας 8f nfQt μίν (ί(ϊος τΐίοι ΰ^ ^QY^^ ιέτυχιο

Ίων άλλων Δαναών μ(ΐ' ίίμνμονα ΙΙηλεϊ'ωνα (= β 674).

Sed ut ex ungue leonem, sic impostorem*) Β 769 ego quidem agnosco vel praesentis μηνιω mensura ab Homeri consuetudine abhorrente quam atticani fuisse constat Aeschyli testimonio, Eum. 101 μηνιεται,^) et analogia ceterorum, ίό/ω cuius paen- ultimani in thesi anapaesti Aristophanes producit Pac. 85/) χηκίω Soph. Phil. 696. 784; queni usum in huius ordinis polysyllabis atticis solemnem fuisse^) insuper edocemur prae- senti novicio quod in locum nativae fonnae χνλινόω (-όεω) successit ad futuri aoristique similitudinem novatum, κνλ^ο) Alex. 116, 7 Π 338. com. inc. 294, 2 III 461 K. (Cobet VL.« 133). Theocr. XXIV 18 (similiter άλ/νδω :- αλΐω). Adde quod consuetudinem vere Atticam referre videtur, quamquam Attici verbum ipsum respuunt, μητϊον Orph. Arg. 1341.**)

«) Cf. etiara Rhes. 496 sq.

>) Apud vcteres fraiis invaluit uemini deprensa ; Quint. X 1 , 65 'post HoTneram tamen, quem ut Achillen sempcr excipi par est'.

«) μηνίω Soph. OC. 965. 1274. Suo iiire recedit in parte melica Eiiripides ab usu attico {μανίω Hippol. 1146); a veteris Musae severitate aliquantum remisit Rhesi auctor, cum in diverbio adscisceret non-atticum μηνίω (ν. 494); cf. supra p. 338 de ι/ττι'ω.

*) Cf. etiara Ran. 287.

6) Ancipitem fert Aesch. fr. 332 (μηλχ(ω). Cobet 1. 1. 131. De Hes. Theog. 142 V. p. 171 n. 3.

β) μηνιει {- — '-) ΟΓ. gr. ed. Hend. 152, 3. — Herod. (jttQi (ίιχρόνων 370 Lehrs) II 18, 8 sqq. L. τη ftg ω λέγοντα xa&ccQic βηρύίονη ήήμητα^ ύτί^ρ (Γι'ο σνλληβης υπάρχοντα , d ηαρηλ>]γοΐΊθ ιψ ι, μόνφ ίχΊϋαμίνφ ηύιφ ηαραληγεται^ χωρίς d μη σνν&ετα εϊη η χ«τ' ίλλεηριν τον ζ, χνλίω ΐίλίω μηνίω (? Hom.] ΰηρ(ω [cf. tamen de Pindaro ρ. 348] χονίω Ιάίω [ϊ Hom.]. 70 ak (ο&Ιω ανατέλλει το ι, (ι^νλαξάμην ύί ανν^^ετα Λ« το άτίω [immo άτϊώ ρ. 64, 4] την τε ^λλειιΐ^ιν τον ζ Λγ) το μαατίω [quo Attici ηοη utuntur]. το cTi ύειάίω ού ^ητόν, το <Γ^ χηχίω (Hom. ; rAtt.] έχ ύιπληαιααμοΰ. Yeris deprehendimus immiscentem falsa graniinaticuin , cum nec plene observarit et dialectos Homeri Atticorumque eodem habeat loco.

— 352 —

Hanc £ Λ'οβαΐίβ in praesenti productionem non sponte iiatam esse, sed analogiae illarum forraarum quae ab ori^e longam habebant ('ίσω, /σα) deberi, sole clarius reddit verbum tadiw quod cum defectivum fuerit, inde ab Homeri aevo nunquam non correptam paenultimani retinuit cuni apud lones Homero recentiores ^) tum apud Atticos in quorum car- ininibus scaenicis aniplius centum locos inveni ubi 6σ&/ω media T)revi iititur, ubi ancipiti aliquam raultos, ubi longa nullum. Nec novi inter sequiores qui ^σ^/ω producere ausiis sit.^)

Tacui hucusque de homericis χονίω όίομαι (οίω) quoruni diversam esse et peculiarem condicionem facile est probatu. χονίω quod apud Homerum non occurrit uisi in formula xoviavTsg ntdtOin^) proficisci apparet a χόνις cuius stirpem « vocali finiri iiemodum certo potuit argumento*) deinonstrare ; immo punctum tulit Roediger (de prior. membr. confomi. fin. 16) cogitans de noniine in -ισ- desinente, '') qualia norunt Indi (havis) et Latini {cinis cineris quod vocabulum iure cuni graeco χόνις compositum video)/•) Vt ab σηοόός οηοόιη, χόηρος χοπρ/η (inimo χοηριή , Semon. Amorg. 7, G) quae a primitiyis notione haud ita multum difFerunt/) sic a *χονισ- descendit *κον/σ-£« ~- *xovua^) ^ χονίά, Cui formae adiunxit sermonis usus gemellam paullo diversa ratione factam *χονίο-ύ (cf. hom. γενεή?) -- xortu >- xtivpu Hes. (aeol. siciit S^Vro^-,

V) Sem. Amorg. 7, 24. 46. 47. 56; 9, 2. Hippon. 7, 2; 85, 2. Ar. Pac. 48. Phoen. Col. 2, 9 (p. 141 Mein.). De Anan. 5, 4 (Meineke oomm. III 484) v. pag. 5 not.

2) ^adlu} (xar-) Babr. 34, 4. G2, 1. 103, 10.

•) Ν 820. ψ 372. 449. fh 122. Hes. Scut. 342. χοΑω Aesch. Sept 60. — com. inc. 401, 2 III 484 K.

*) Nam gen. χόνεος (Eur. Cycl. 641) dat xoyfi (carm. pop. 39 all.) pra?ae aualogiae deberi uihil impedit quin sumamus.

*) Nom. xayig (Aesch. Suppl. 170. 748. Prom. 1085): gen. x6yl{fi)og « lat. cineris? χόνίς xoyly brevem obliquorum casuum assumpserunt.

*) De χομίσσηλος (immo xoyiankog-, v. Plat. com. 174, 13 I 648 K. all., χονίηους Ar. £ccl. 848) quo pro argumcnto Roediger iititur cf. etiam G. Meyer C. Stud. V 89. Mihi longam vocalem analogia ex xoytg xoylia χομϊω videtur invexisse.

') ihy μοχλον vjib αηοΰον Ι^λαοα noklijg t 375 -^ jycT// όαίος ijy- &ouxujut'yog xQvnmni ilg ajiooidy Eur. Cycl. 614 (imit. f 488). iy nollfi χόποψ xvtoy Xiii^ ^Αογος y ^yinkeiog xvyoQaiax(my q 300 '^ i^ ipwQituyit xvyi τφ ^y laig xojiQinig χη9•ημένψ pap. Lugd. V col. 5a 1 sq. (Fleckeis. Jahrb. suppl. XVI 802).

8) Doederlein Gloss. 192. Cf. Danielsson Gramin. u. etyin. Stud. 51.

— 353 —

quod omnes perperam ex ξένρος ortum esse credunt, ^ gmo^). Hinc eyenit ut Homero in vocabulo χονιά paenultimam modo corripere modo producere liceat. χονϊαΓσιν χονϊαΐς adhibent etiam lyrici et tragici, Simon. fr. 16. Aesch. Ag. 64. Eur. Andr. 112. Suppl. 821.

Res ex cinere vel simili materia aquae admistione facta^) appellari potuit *χονϊσ-ία =- *χονϊία ^ χονία quod vocabalam cum a xovla nihil dLscreparet nisi accentu et mensura neutrum satis tutum erat a mutatione qua similia evaderent vel simi- liora: hinc explices quod xovia^ ex xovia^ accentum, xovtu^ ex xo^a^ quantitatis ambigoitatem traxit, adiuvante nominis aviu analogia. Testium consensus yocabnlum χονΐά^ eadem accinit prosodia (παροξ.) qua xoylu^, et Aristophanes nomini xovia^ eandem mensurae inconstantiam adhibet quam epici poetae

nomilli xovlu^ {xovia Ach. 18. Lys. 470: χυχησιτέφρου ψευδό- λίτρου χονίας Ran. 713).

Coniecturam hoc loco prolatam haud scio an quis eo infringi animum inducat quod Graecos ex xovi- deriyata '^xovua s. xovua finxisse per se admoduin improbabile videatur. At hoc falsum esse doceant άργυρίόιον βιβλίδιον {βιβλειόιον ίη

titldis) δαχτνϊΐόίον διχαστηρίδιον Ίματίδιον χαλίδιον χωβίόιον λυχνίδίον οιχίδιον πορνίδιον αηπ%δίον τιτ&ιδιον σχαλμίδιον quae

producta antepaenultima ipse apud poetas legi; alia addet sine tAmen exemplis Herodianus II 457, 19 sqq.; etiam demi- nutivo οφιδιον — sic enim recte scribitur — ut longam tri- baamus suadet v. 1. οψαδιον, Nam haec omnia ex formis primariis in -ϊίδιον cadentibus iam R. Dawes (Misc. crit.* 384 sq.) iure repetiit.

Stirpi χονισ- affigitur praesentis terminatio -jo, unde evadit "^χονισ^ω ^ χονίω, In reliqna flexione consonae σ vestigia haud panca remanserunt, χον/στρα, χονιστήριον, έχονισσεν Batrachom. 204. ΑΡ. VI 128, 4. IX 588, 5, χεχονιστο IX, 128, 2 (cf. rec. xoviXsdai?)^ neque incredibile in Homero pro χόνϊσε xixovho^)

>) Poli. yil 40 xoyia' (x τίί^ρης χα^^κίτάμί^ον vyQOy. Baunack Phil. XLVIII 402 (v. 12 sq.) xoyUtv dno της Ιέρας σποδού xai του Uqou ύδατος. Venit in mentem glossa latina de qua v. Loewe prodrom. 816: caniles: ex farina et aqua coquitur (coll. M. Schmidtio ad Hes. xoyiay μαζο- yόμoy7); sed (nixuy tutius.

*) Aliorsum spectat dxoyui ^ohne AnstreDgung' , de quo v. Spengel Phil. XXXVI 865 Bergk PL. II* 266, cognatum cum dγx6yoυς^ διax6yoυς Schulze, QoAettione• epicae. 23

— 354 —

cett. olim extitisse χονκτσε χο^/σσονσι χεχονιστο, quas formas si qnis reducere velit, partem certe codicum habebit adsentientem. Quamquam negari nullo modo debebit χονίω (ex *xovtσjω): *χονίσαι (ex χονισσαι) facillime in χονίω: χονϊσαι abire potnisse, atque re vera sermo Aeschyleus pro tradito χονίσαας (Pers. 163 in tetram.) potius χονίσας sibi flagitat.^) De χΒχονΙμένος^) ex "^xs-xovla- μένος legitima productione nato cf. Joh. Schmidt KZ. XXVn 313, Solmsen XXIX 100, supra allatum έζωμένος, Obscurae originis — nisi forte cognata cum latino nomine et ipso obscuro omen ^ osmen — sunt 6ΐω o^o^iicee qnoruin explicationem nuper frustra tentavit V. Hintner KZ. XXVn 607 sq.^) Nomen quod buic verbo subest non vocali tenni- natum fuisse sed consona (σ) comprobant part. άνωιστός aor. ώ/σ&ην οισσασ&αι ; nam sic α 323. ο 443 scribendum e^e constat Apollonii Rhodii imitatione: οισσάμενος Π 1135, ώϊσάμην Ι 291 (ΑΡ. VI 70, 4. V 247, 2, quos locos addas congestis a Veitchio s. v. collato simul Hesychiano ίποιζεσ^αι' νπονοειν); etiam Arat. 1006 σ geminatum a traditionis fide unice com- mendari me docuit hac de re interrogatus Maass (sim. Coluth. 260 Ab.), Ergo οίομαι ^"^όισ-ίομαι. Activi ο^ω raensura prae- senti αΙω, procul dubio aUter facto — quamquam de origine

άονίους Hes., αγχονίωηι Ar. Lys. 1311, διάκονος, (γχονέω , ^γχομητί, xoyaQioTfQOy' aQctaTiXujffQoy; xoyfi' anfvde τρίχί; xoyfty' ^nefyead-ai, iitQyfiy; χονηταί' d^iQdjToyTSgJlea,. τοισσά χατ'' άντιτιάλων ad-la χονεισα- μ(νος Eaibel suppl. ep. 941 a 8 (Rh. Mus. XXXIV 204). Huc refero Ar. EccL 1175 (ha xoytaai laβώy ΙέχιβΌν quod intcrpretatur Hesychias xoyiaar (tyvaoy — sic enim pro codicis dyvaai reponendnm; cf. Vesp. 1168 uyvaoy no&^ ύηοδηαάμ(νος, DubitO de Eccl. 292 ηχτι xexoytμέyoς^, a xoyiω ^best&uben' malim ducere χ€χoyιμiyot ix ncJioio iftCyoy Φ 541 nec con- yenit mihi cum grammaticis xoyioyng ταάίοιο pro dytoyx^g (Hes. xoyioyttg* 1. riyooyrfg. 2. ^«uxa/iOi^Tfs-) accipientibus, nam boclangnidins, illad viyidis coloribus et ita ut cerni videatur — 'Die Wolke des Staabs quoll unter den m&cbtigen Hufen' (Goethe, Hermann u. Dorothea: Klio) — cnrsnm equorum depingit in putri campo nubem pulyeris (xoytg) cxcientium; in eandem partem accipias Aeschyli xoyid Sept. 61 coll. Snppl. 170.

*) Cf. att. όηυαω (pro *όηνσω\ praes. όηυίω -< *onvajw), Ε flexione toyiao) (xoyian pendet Sophocleum nfiyxoytia Tr. 505.

») x(xoyϊμίyoς etiam apud Hes. Op. 481 et com. inc. 861, I III 476 K.

") Hacc dudum Htteris mandata, tandem aliquando ut prelo tradam, iteratis caris retractanli auctoris mihi benignitate adfertur Pauli Kretschmer liber Idg. Accent• u. Lautstud. quem p. 455 et ipsum Hintneri coniectara improbata gr. όίω cum latino ojnnen, eed ratione cum mea discrepante, composuisse video.

— 355 —

ambigi potest (KZ. ΧΧΓΧ 254) — , analogi adsimulata videtur. Erravit G. Hermann (de gr. gr. em. rat. 43), ούαι simm. accentns vi, όι6μΒ&* οιόμενος propter 'concursum brevium sylla- barum' produci arbitratus.

Nec magis qnam in denominatiyis ad accentns vim aut carminis licentiam confugiendum in prototypis quornm apud vetustos epicos leguntur

I. δίω {dtov X251, nisi forte cum χαριεστίραις legendum

Α'ί-ς). 0

Π. άβω {ηερι γαρ όίε Eb66. /433. ^557. Ρ 666. ;^ 96).

ΠΙ. τίω ύω\ locos βχ Ebelingio transscribere ηοη tanti

videtur, satis habeo versus adnotasse qui t vocalem in thesi

producunt, ξ 84. χ AU ^ ψ 65. h. h. XI 5. Scut. 9.*) τίω

-= *τί^'-ω; ύω < *τΐ-^ω (cf. ρ. 241 η. 4). Badix est τΐ {τϊμή τετϊμένος hiaa τϊσω^) πολντϊτος epigr. Herodot. V 92) quae

ante vocales in rlj- scinditur (το *Ttjog unde *άτίης άτϊη Theogn. 621, cf. supra p. 64 n. 4. άτίετος Aesch. Eum. 825); longius si repetieris, nativam invenies formam kei: ki cui inest notio 'verendi et reverendiV) scrt. cayati, cdyu *Ehrfurcht bezeugend', τε-τΐ-ηώς gr. τε-τΐ-ημενος KZ, XXVII 425. Specie simillimuin, a diverso tamen capite originem ducit verbum ττοι; τει {πει) : τΐ 'zahlen, bussen ; strafen, rachen' (k^ : kt ; scrt. cHyate 'straft, racht').^) In tanto fonnae concentu Graeci radices τΐ et τΐ

1) δίομηι mediam niim Homerus noverit dubium est (Ebeling s. v.); poeta Atticus agnoscit, vocali ι correpta, Aesch. Suppl. 782. Eum. 846. Verbum poeticum est, fortasse ex homericis άίωνται όίοιτο repetitum. Cf. tamen Hildebrand diss. Hal. XI 115.

«) τ\ον Scut. 85. uu Theogn. 621. epigr. Herodot. V 92 (τΐίτα* Hes. Th. 428).

>) His f relinquendum , Α 508. 510 (τΐίαωαι,ν όψέλλωαίν τέ /ε τι,μγι\ 7 110 sq. (ον dd-dvttJOi περ iriaay, ήτίμηοας), 118. π 806 sq. (τι ει ορρ. ^τιμ^). υ 182 sq. (τίί* ορρ. ^ημήσασα). Soph. Ant. 22 (rby μίγ ηροτίαας , joy J' ατιμάαης ^χ€ΐ). τίίετο τείετ Kaibel nr. 348, 4. 894,4 itadsmo vitiata (cf. 894, 8 τειματε). Scriptaram ημή unice veram esse non est cur probem plunbus.

*) π 306 Tlf* xtti cri/ifif.

*) ποίνη Ίΐίνυμι τ\ν(/)ω (ρ. 108 sq.) ^εισα(ίπ€ΐσ€() πίσω (libri perperam per ί scribunt, G. Meyer " § 115 p. 128) τίσις ^χτεισίς, παΧίντΙτος α 879. /) 144. άτίτος Ν 414 unde rectissime corrignnt Κ 484 (ri άτίτος {ητΐτος ίϊΐ libri). Εχ απυτεΐααι -ηίαειν Arcades noyicium praesens elicuerant άηυτ(ίω quod commnnis ί/;ι or/i^f ei^ vicem obtineret; ab bomerico τίω ^ehre' toto caelo distat.

23*

— 356 —

ηοη utique discernere et inter se separatas valuemnt servare quo accidit ut vocis τιμή intellectus ex parte mutaretur. Cuius rei et multa alia exempla extant et hoc imprimis in- signe Γ 288 sqq.

(i a^ dv 4μοΙ τιμήν Ιίρίαμος Πρίάμοιό τε jiaiaeg ΊΪν^έμεν οΰχ ίβ-έΧωοιν lilt^dyjQOio τιεαόντος, αΰταρ 4γώ Xfti infitn ΐΛκχηαομαι fiyfxa ηοινζς

ubi τιμήν idem esse quod ποινήν (proprie 'Bezahlung') apparet. Igitur formae similitudine inducti nomini τΐ-μή 'Ehre' notionein impertiti sunt a verbo τΐ-ν/έμεν 'bezahlen' repetitam.^)

IV. χρίω {Ψ 186. « 262. δ 252. σ 194. h. h. IV 237. Pind. Pyth. IV 222; vocali in thesi producta σ 179 ubi tamen

NaUCk CUm ApoUonio Sophista ίπιχρίσασ&αι, φ 179 ubi im-

χρίοντες) ex */ρ4σ-^ω natum esse deiivata comprobant; Graecos Χρϊατος — quam prosodiam servarunt Hiberni et Anglo- saxones — dixisse constat Irenaei patris testimonio de quo videas Steph. Thes. s. v. /ρ/ ω, de aeolici χρψμα {^ ^χρίσ-μα) accentu facile potuerunt errare grammatici (Ahrens Beitr. z. Etym. 110). χεχρεΐσ&αι nonnullos commendasse Phrynichus qui eorum iudicium probat memoriae prodidit Bekk. An. 1 46, 18 sqq. ; quae scriptiira quamquam falsa est / longum radici infdisse certissime demonstrat. Aoristi /ρΓσαι (-^ *χρϊσσαι) exemplis a Veitchio enotatis addo Hipponactis παραχρίσας (fr. 50B*.).*)

1) Attici Terbum poeticum τ(ω nisi in carminibus non adhibent, vocali omnibus ni fallor locis correpta, Aesch. Suppl. 671. 1003. Sept. 77. 758. Ag. 246. 509. 681. 741. 758 (προ-), 906. Choeph. 612. Eum. 171. 536 (ττρο-). 928. fr. 273. Eur. Heraclid. 1013. Ex Aeschylo pendet Ar. Ban. 1266.

s) χρίω χρϊσηι retinent ut par est Attici, Soph. Trach. 675. 696. 832. Achae. 4, 5 N. « {χρίμα 5, 2); χρίει admisit Nossis AP. VI 275, 4, fortasse ex dialecti alicuius (aeolicae?) more, nisi mayis poeticae licentiae dare raemor similium in verbis quae exeunt in -νω correptionum. Ab hoc diversum pungendi Terbum (^γ-)χρίω (Aesch. Pr. 561. 596. 878) quod ex *χρϊa-jω an *χρΐα-3ω natum sit {χρισ&εΐσα Pr. 674) expatare neecio; nam codicum apicibus ^xεχρ(σ^^aι έγχεχρίαβ-αι, Phrynich. 1. supra 1.; χεχρησ^-αι' τιετιληχ&αι Hes.) in his rebus auctoritas nulla. Addo yerbum simile, τιρίω Soph. fr. 811 N.* Ar. Yesp. 694. Ran. 927. Men. fr. 902 III 236 K. Babr. 28, 8. 96, 3, cui subesse videtur ηρϊσ {ηρίσθ-ηναι ηέπρίαμαι unde recentiores fecerunt novum praesens ηρίζω EM. 688, 13). Nihil habeo quod dicam de χλίω {l^^Uoj) Aesch. Suppl. 226. 881. Choeph. 131. Praesens a radice bhan derivatum ψίω' ^κομίζω (ί^ρισε Hippon. 33 B.^ quem videas ad locum; cf. Lycophr. 639. Nauck * ad Aescli. fr. 51) in verau noii

— 357 —

V loco adicio πίομαι {-< *πΐ']ομαι) quod praesens a futuro ηίομαι accurate distinguendum legitur Pind. 01. VI 86 ubi V. Schneidewin. Cf. Curtius Verb.^ Π 315, scrt. pl-yate OsthoflFMU. IV 13 sq. έμπίομαι Theogn. 1129 (-= *^ij-o/iaf; cf. sapra τίω iuxta τΐω) defenditur a Nitzschio Rli. M. XXII 186: Ίιη Weine suche ich Vergessen u. s. w.'

Exemplam sui generis est ά\ω cuius participium άϊοντεσσι legit LongUi. (proleg. ad Hephaest. p. 142 Gaisf.) apud Homerum α 352 pro eo quod nobis Ubri porrigunt άχονοντεσσι, imperativum αϊε Etymologi Magni auctor (p. 43, 6) apud Hesiodum Op. 213 pro tradito axo^f,^) aoristum ίίΐσεν scholi- asta Pindari in cannine Nem. II 14 iv Τρο/α μεν Έκτωρ

Αίαντος αχονσεν pro αχοι^σεν'.^) rescribenda esse αειοντεσσι

{άεΜντεσσι Plat. de rep. rv 424 Β), ίίειε, αεισεν apparebit ex disputatis KZ. XXIX 253 ubi ftisius dixi de huius verbi origine et usu, non tamen quod satis esset. Quaestionem inchoatam neque absolutam aliquando redintegrabo , nunc panca quae huic loco conveniant adiecisse contentus. Fonnae αε/ω quam ex Hesychii quoque glossa comipta AETITAL• ακούεται nulla paene mutatione elicias plura protraxit testi- monia haud neglegenda 0. Hofl&nann BB. XV 62, άε/σωμεν άχονωμεν onde Pindarico αεισε fidem accedere vides, αειόε' αχουε in modum Platonici άεΜντεσσι corruptum, ') άειζομενη' άχον- ονσα comparandum cum cyprio χαλήζω (Hofimann 1. 1. 78).

Eadix est α/£ίσ: άβσ (*α/ισ&άνομαι, *€πά/ίστος); praesens af/ω

unde contractione «ω (επάω ionicam quod Attici extrinsecus

legitur. Haec sunt quotquot inyeni apud poetas prototypa in ~ίω cadeniia — de i/'/cfj tamen fortasse a nomine deperdito i/^t- profecto dubitare possis num huc iure rettulerim; de αίω ν. ρ. 358 not. 2.

>) Cf. quae adnotavi KZ. XXIX 253 not. 1. Ne nirais me severe in poetarum libros animadvertisse iustoque calidius Etymologi partes fovisse tibi persaadeas, cf. Aesch. Agam. 269 ubi lectionem αγγέλου eiecit eiasdem Etymologi testimoniuin (iiyyfCQov). Non subscribo iudicio Sitteli Wien. Stnd. XII 51 (quem obiter admoneo kiyyvy at&nkoiaaay EM. 565, 27 legi apnd Triphiodorum 322).

•) Bergk* 4η«ϊσ\ Scboliastae verba haec sunt: ja&€70 ijj ueiQf^c o?< ή ΣαΧαμίς φίρίΐ dyjQag άγαβ-ονς, υις xai ^Ομηρος' joi Jk πληγής dioyifg, tiyri του αίαβ-όμ^νοι.

*) Gravius vitium obsedit dtiuofy' uxovaty quod intactum relinquere tatius est. — Suam ipsius de his formis opinionem Hoffmann mihi non probavit

— 358 —

acceptum in quattuor syllabas extenderunt), ^) aoristns qui apud Homerum haud semel legitur αίον unde derivarunt noyum prae- sens (cf. supra p. 99. KZ. XXIX 240 de βρ/ομαι χλυω; infra not. 4 de χίω) άΐω, ne id quidem ab Homeri consuetudine abhorrens.*) Argumenta qui cognoscere velit, adeat disputationem meam.*)

In his omnibus omnino nihil quod de productione metri causa admissa ut cogitemus recte iudicanti possit suadere, quod longe aliter habet in aoristis ί'χϊον ί'πϊον ί'φ&ϊον.

€χϊον ι habet semper correptum, μετεχία&ον de quo dixi p. 241 ob metrum productum. *)

εφθϊεν (2 446) aoristi a verbo φ&ίν{β)ω profecti, in cuius declinatione nullum emei*sit quod quidem lide dignum sit ^ natura producti indicium,^) coniunctivus legitur β 368

quam productionem recte mihi videor cum vnsgonXtfjat ερητνοντο (ρ. 339) componere. Doederlein Gl. nr. 2204.

Sicut a radicibus φν Sv aoristos βφνν i-^vv, a {ηω) πι derivarunt (*6;7ΐωΐ') *€πϊν cuius temporis paene fimditus extir- pati aetatem tulerunt imperativi πώ (Coll. nr. 1376 sq.) ηώ&ι nt&t (nr. 135).') Coniunctivus erat *πίω, vocali longa ex indi- cativi analogia retenta (cf. δύω coni. quem Kuehner ind. verb.

*) Quod idem fecerunt Attici in ΤηΙος 'Ε^ίσήϊα quorum loco ipsos lones Tjog 'Εφ(σ^α dixisse arbitror (KZ. XXIX 252 n.)•

«) alay ητορ Ο 252 — ^υμ6y aia»e Υ 403 (71 468) non intellego. Ο 252 vix recte in dubitationem yocavit van Herwerden Herm. XVI 358 μoyηQoυς UUtog exactor iniquus.

>) Attici ί corripiunt {«ίω ίπαίω) qua in re convenit iis cum poetarnm communi usu; cf. Veitch s. v. de Aesch. Eum. 829 = 860.

^) Finxerunt Attici ex aoristo novam praesens χΐω (Aesch. Choeph. 661 xiug), Suppl. 487. Plat. Crat. 426 C.

») Cf. supra p. 108 sq. Quae attulit G. Meyer » § 115 p. 128 φ&είω (φΟ^είης β 368) φ&εΐα&αι (Jacobs ad ΑΡ. VII 239, 1 vol. III ρ. 275) φ&€ίσήyoJQ, vitiosa sunt. Homero pro ^ψ^ΐαα potius iφ&ϊσσa reddendum optime perspexit Fick coll. att. ftf^iaa (iuxta htaec i. e. fjciatt) neqae aliter scribatur oportebit ψ^ιααήνω{ί (cf. p. 89. 115). ψ&εΐα&ίη (Eoechly in Qu. Smyrn. III 17; φ&είται ex or. 8ib. III 400 adfert Mendels- sohn Phil. XLIX 269) quod male intellecto φ&η λ 830 (ν. 1. (^>^^είτ") sub- natum nuUo modo coit societatem cum ^φ&ϊτο φ&ίμεyoς {φ9lμηy φ^^ηο -< *φ&ϊ(μηy ^φβΐίίτο) nec φβ'είης cum fq&lfy, In his rebos iudicii samroa noii penes ementitam librariorum et recentium versificatorum auctoritatem, qua passim decipiuntur grammatici et veteres et hodierni, sea penes rationem.

β) Aoristo φ&αρείης recte veteres interpretantur.

') Hippocrateo Ttiiyai abuti vereor (cf. Veitch s. nίyω) perinde atque

— 359 —

s. ν. sine ulla causa ictus vi explicare laborat; recte iudicat Osthoff MU. IV 392), cuius medium πιομαι Graeci in futuri locum suflfecerunt. ^)

Juxta '^επϊν *πίω nt&t in cousuetudinem venit alter aoristus diversa ratione formatus, b-nl(j)Ov πί(]^-ω nt{j)'B quem ordini adsignes eidem cuius sunt exlov εψθϊον {εχλνον άνεπννε?). Quae cum ita sint, quam potest rectissime sese habet inter πίομαι futurum^ et aoristum επϊον quae intercedit mensurae discre- pantia nec magis mireris Cratin. fr. 135 I 56 K.

οϋηω "nloy lOtoOioy ovah τιίομαι

post επϊον brevissimo legi intervallo πίομαι {εηίον Theogn. 950, πίομαι 962) aut ΑΡ. IX 519 primo versu et tertio πίομαι, primo et quarto aoristum πίειν quam apud Euripidem Cycl. 563. 570 haud ita longe inter se distare εκπϊε et ixnt&i. Futurum πίομαι qui corripiunt^) peccant contra huius formae

infinitivo jiiy (Curtius Verb. II» 121). Nain miy quod AP. XI 140 et in Novi Testamenti libris occurrere roemini ex niHy labente graecitate con« tractiiTn (Blass Ausspr.» I654. *β2) sicut vyfUc "Yyfia Hpgla (AP. IX 684, 3. Kaibel nr. 572, 3. 1027, 13. Martial. XI 60, 6) ex vyieuc Crit. fr. 2, 21. ^YyiiKc Kaibel 474 {'Υγίγεια Kaibel Inscr. Gr. It. et Sic. 2408, 12, cf. Herodian. II 595, 22 L.), "Μπη (Kaibel 1. 1. 739) ex 'JXieta (Ditteu- berger ind. schol. Hal. 1886 de sacris Rhodiorum V), librorum xvQfin s. xvQice forma Polybio nisi fallor indigna ex χυρκία (pap. Taur. I 4, 30. 5, 37. 7, 16. 31), (iXiia (Xen. Eph. ed. Peerlk. p. 340) ex dXuia, Σαι^αηεϊον ex 2aqani.Hoy (Σαραηιγηφ pap. Louvre 40, 10 quo apte defenditur "Υγ(γ€ΐα ab editoris suspicioDe), Hesychii χρϊ ex χρία. alia.

») Windisch PB. IV 235. Brugmann MU. III 82. Futura adamant genus medium ; ίάομαι fut. proprie coniunctivus infinitivo itiufytti accurate respondens.

^) Veitchii exemplis auctis ex Bergkio rel. com. att. 382 et Passowio addas Arist. Ach. 199 (σηίΐαομαι χίϊχιΛομαι ^ aneiatty Jf ntoy re Hom. passim). De praesenti πίομαι dixi p. 357.

*) Veitchii exemplis praeter alia addas AP. XI 25, 5 qui versus

^aae^^ 01' 01? πΐόμεοβ-α πολνς πολύς

— quasi fons notissimi sed eiusdem plensque parum intellecti ephymnii 'p08t iDQlta sae^la, pocula nulla' — illastratur altero qui extat Kaibel 646 b 12 ούχ ό ^uywy π^ιαι (ΑΡ. XI 8, 4). Verba fecerunt de futuri πίομαι, mensara Herodian. II 570, 4L. (Aristoph. fr. 311 I 472 K.). Athen. X 446 D£. Hermann de em. gr. gr. rat. 276 sq. Buttmann > II 275. Bergk rel. com. att. 381 eq. ex quorum copiis adbibito Passowio Veitchii liber ditandus est. Bergkii nota digna quae exscribatur: Terum ii comici poetae, qai iam minus germani et casti sermonis sunt studiosi, non dubi- tayerunt πίομαι corripere'. lonis Chii πίααι fr. 2, 10B.« dudum cor.

— 360 —

indolem ablati in errorem aoristi iniov meusura. In contra- riam partem qui deliquerint inter probos scriptores non novi^) praeter Homerum qui cum permultis locis mov -siv) βκπιον -f(y)

πιών 'οντες -ονσα πιω -ι;σ^« -ι; πίοιμι. -οι -οκν ι VOCali βΧ

more correpta adhibeat^) solos idem infinitivos modo corripoisse modo produxisse videtur: πίείν -έειν -έμεν θ 189. ^70. ζ/ 263. Η 481. λ 584. 585. h. h. Cer. 209, πΙεΓν ψαγέμεν τε χ 386, φαγεμεν πΐέμεν τε ο 378 (- φαγειν τε χαι πίεΐν Ατ. Ach. 78), πΐεμεν Π 825, φαγεμεν χα/ ηϊέμεν π 143. σ 3. IctUS vim

agnoscere fuerunt qui ne punctum quidem temporis dubitarent, velut Smyth El 19, Fick D. p. 232 ad X 431.^) At neque iillo constat exemplo huius prosodiae vocabulo potuisse omnino talem licentiam adhiberi et sane quam mirum est non admitti productionem nisi in infinitivis, id quod mero casui in tam magno locorum numero haud facile tribuerim. 23er leguntur indicativus coniunctivus optativus participium, productionis nec vola ap- paret neque vestigium : 10 locis occurrunt infinitivi πιείν -εειν, εμεν, tribus producuntuT. Quam disparilitatem colligas ex infinitivorum origine et indole explicandam esse. Nec longe abest explicatus, dummodo infinilivos priscae declinationis prae ceteris fonnis tenaces fiiisse memineris, in tempore recordatus

rectum est (Cobet VL* 379). — Ne forte carm. pop. 38 (Athen. X 455 D)

B.* p. 668

XQi9-ijg άψΧοΙου χυΧον β(}γάαας niei

imperativum de cuius forma infra exponam agnoscas (coU. verbis yasculis

inscriptie χαίρε xni η (ει, Roscher C. Stud. IV 194 sqq. Bergk Fleck.

Jahrb. 117, 195 sq. Kretschmer KZ. XXEX 481 sq. cuius ά^χαϊρε xai τιίεις

(sic) errorem corrigas ex Roscheri (194 lo) Bergkiique (195i) notis. nsi

CIGr. 7688 ex τιίει negligentia corruptum) inspicias Eaibelii editionem qui

sine Dota dedit 7i«f. — De praesenti ηίομαι ν. supra ρ. 357.

Ο Consentiunt in aoristo corripiendo dialecti, Archil. 68, 1. Anacr. 17, 2. 63, 3. Epich. 19, 7. 90. tit. boeot. Coll. nr. 1133 (cf. p. 405). Quae productionis exempla afferantur (Stesicb. 7. Anacreont. 5, 5 = App. Plan. 388, 5. Steph. Byz. 232, 11 « Herodian. II 887, 24) aut ambigua sunt aut corrupta.

ϊ) / 177 — y 342 — 395 — jy 184 == 228 = σ 427 « φ 273. Χ 2. ο 373. σ 426. cf 511. λ 98. 153. 390. σ 151. χ 237. 318. ι 347. 353. 361. Χ 70. χ 326. Λ 102. Ζ 260. λ 96. χ 328. 316. ;^ 11. 52 350. Futurum produdtur, Ήΐόμενος Ν 493. χ 160 (Theogn. 962).

>) Hes. Theog. 497 χατατύων Fickii coniecturae reiculae debetur (BB. XII 31). QuaTnquam tradito χαταηίνων difficultatem inesse haud infitior. Platonis (Euthypbr. 6A) χατέπινεν praesentis participio tutando non snfficit. Medelam non inveni.

— 361 —

infinitivorum ίόμεναι et ίγμεν (• ίχειν Hesych.) qui soli — si ab €Οομαι futuro discesseris — memoriam vetustissimi para- digmatis *6ά'μι (cf. lat. sst, scrt adtni) ^έχ-μι propagarunt. Unde Homero pro πϊβμεν conicio restituendum esse τιίμεναι cui eadem cum futuro πίομαι intercedit ratio quae inilnitivo ε^μεναι cum futuro ί'όομαι. — Osthoffii (MU. IV 13 sq.) disputationem mihi non ignotam esse fortasse non inutile fuerit adnotasse.

Productionis igitur metricae exemplorum quae in his aoristis viri docti invenisse sibi visi sunt unum cum evanuerit, remanent tantum μετεχία&ον et φ^ίτις de quibns actum est.

Verba in -ι5ω et -/ω exeuntia postquam absolvi, ex- ponendum mihi erit de verborum in -εω -άω -όω desinentium formis epicis quarum nonnullae productionem metricam expertae esse dicuntur non modo, verum etiam creduntur, quod qiio inre fiat nunc videamus.

Deriyata a nominibus in -ος -ης apud epicos passim cadnnt in -f/ω quem exitum a vetustiore *-εσjω^) originem ducere recepta*) opinio est a Smythio EI 78, Fickio Ή. ρ. 75 ad ^ 5, BechteUo GGN. 1886, 377 sqq. immerito damnata.^)

') *τ<λ/σ;ω >- *τ(Χ€(σω :>- τελείω >- τ ελέω >- τελώ, Cf. *kιl(ia-joμfu (rad. las) >- ΙιΙαίομαι, >- λιΐάω schol. Ο 317 >- λιΐώ (ΙιΙει \, e. kilri dor. contractum. φβΌνεΐ (ηί&νμει Hes. Bergk* ad Pind. I. VII 22). De Fickii 'lege' (BB. IX 317 sqq.) cai favent Gottingenses (ΘΘΝ. 1885, 235 sqq. 1888, 407 8q. GGA. 1886, 762. 1887, 429; cf. tamen etiam GGN. 1886, 377) qnid ipse sentiam, non dissimulayi p. 241 n. 5.

*) Grassmann KZ. XI 92 sq. Wackernagel KZ. XXV 268; alios locos dabit Johanseou verb. contr. 204.

*) Vide p. 61 n. 2. aeol. έτίΧειε quod in secundi saeculi iDScriptione comparuit Bechtel verissime intellexit ex ^ίληε repeti posse, quam taroen formam perperam eodem habet loco quo homericas τείείει τεΙαΊτηι ηεν- Θ^είετον, illum si audias, in τείηει Ίελήεται nεy&ηετoy inutandas. Sed qui ^χηα ίχηας (χηερ in ίχειας ίχειης converterunt sola tertia ^χηε a soni mutatione vindicata, eosdem ιεΐήει τεληεται ηενΒ^ήετον in ιελείει τελείεται ηεν&είετον iossisse abire qais est qui credat nisi gravissimis victus argu- mentis? aeol. ^ιείειε (i. e. (τ(ληε): κλίω (quod iuxta in Aeolum sermone occurrere ipse Bechtel notavit) == aeol. χαΐήω: χαλέοί <= boeot. &ηαω: ^iaaaa&ai^ aeol. τεΚω igitur cum homericis κίείω ^ τελέω comparandum fuit, Don ιελ^ω falsa analogia ceteris, quae alias cadunt in -^ai, apud Aeoles in -ηω (velut βί^ιχήει), adsimulatuni. Cum aeolico 7ελ*ίω (>- τελείω) cf. χΧήω -< *χλε/ηω ^ xU{J\Uu Herod. II 949, UL. (supra p. 281). τείηιο aeol. 8106 dubio eiusdem ordinis cuius aeol. χαληω, bom. τελείω aperte alius atque hom. χαϋω quod nusquam paenultimam producit.

— 362 — νείκος (v€t'x€ae , νηχεστηρα Hes. Op. 716): νειχειω J 359.

νηχείων Β 243. Υ 331 ex Zenodoti et Rhiani lectione. Ψ 438. Ω, 249. 69. Hes. Theogon. 208. vnxtiu aut -ri Op. 332. vti- xs/fj (-at) ρ 189. Α 579. vetxsiov χ 26. veixf/εσχον (-fv) 5 221. ζ/ 241. Τ 86. viix««v J? 277. Ο 210.

ηέν&ος: ηεν^είετον Ψ 283 (aor. πεν&ησαι Τ 225 ίη ana-

logiam ceterorum in -«ω traductus).

τέλος: τελει'ει ζ 234. τ// 161. τελε/εται τ 561. €τ€λείθΡ Ι 456. 489. Ο 593. ό 7. έτεΧεύτο Α δ. λ 297. ^ αχός: αχίΐόμβνος Λ 29. ξ 283. foivopaQrjq: /οινοβαρειων t 374. χ 555. φ 304. Aliorsum

spectant βεβαρηώς βεβαρημένος ab ipsa radice suilixornm -η-

ρώς -η-μενος derivata.

όνειδος: ονειδείοντες Theb. 3, 2 Kinkel ρ. 11 (: ονειόιζω = χλεεω: χλεί%ω = χρηεω: χρηιζω = άτιέω: άτι%ω = άβαχεωΐ άβαχιΧώ),

Adice άχρειον adhuc nisi egregie fallitur anjmns falso explicatum, quod est accusat. neutr. part. praes. verbi άχρειω ab adiectivo άχρης^) derivati. De Thersite postquam modo vapulavit confitente 'gelidum pallore timorem' bene habent

quae leguntur Β 268 εζετο τάρβηαέν τε, άλγήσας S* άχρειον

ίόών, άπομόρ'ξατο όάχρν. Verba άχρειον ιδών optime illustrantur nostratium locutionibus , velut *Der Rasen sieht so blass', *Ihr

0 Poetae qui ipsi cum ex consuetudine vitae fabularentur τελίω pro praesenti et futuro nullo omnino discrimine usurpare consaerant et ex traditione sola τελείω praesens cognitum habebant, facile eo dediici potue- runt, ut etiam forma τελείω pro futuro uterentur: quod factum esse ξ ΙβΟ = τ 305 (cf. $ 161 = τ 806 ίλεύαααή scite monuit Cobet Misc. crit. 366. Cuius rei obliti Dullum apud Graecos futurum in -ε(ω unqaam extitisse dixerunt Brugmann MU. III 62 et Johansson 1. 1. 204. — De simili re cf. p. 64.

*) αχρης μεΙηγχ{^ης a grammaticis affertintur, Lobeck El. I 315. II 140. Paralipp. 256 (Meineke ad Antiphan. com. fr. III 76) qui vocalis η rationem non intellexit qua in re viri doctissimi socius esse maluit quam videre quod ante pedes est Fritsch C. Stud. VI 99. 108. (ίχ^ης: χρως == «V«i(f<yV.• αίιϊώς. Addo ίηροχρης' χα&ηρος ^νύψος Hes. (Ahrens Diall. II 115 qui et ipse de η erravit), cuius fein. est ίαρόχρεκχν (-είαν cod.)• rijy βαφυν' *ίταλοί Hes. (supra p. 211). — Ahrensium posthac errorem ultro correxisse video inspecto eius libro cui inscribitur Beitrage zur gr. und lat. Etym. I 97. — De praesentium quae apud vestiistiores non leguntar τρείω ζείω ύδείω (Callim. Jov. 76 i ^ηληείω (EM. 620, 46) χηηνείω (Nic. Th. 36) origine quicquam certi effici posse despero; a poetarum artiiicio repetere cui lubet licet (cf. ζείω ρ. 67 η. 3); de ύ&ρείω dicam infra.

— 363 — selit so blass', participii neutri generis usus exemplis graecis,

ηεφρονχικος βλέπεις Eur. Alc. 773. χλεπτον βλέπει Αγ. Vesp. 900. όεδορχος βλεπειν Clirysipp. apud Gellium XIV 4. σεσαρος γελάν Theocr. XX 14 ubi ν. interpp. σεσηρος αιχάλλειν Babr. 50, 14 ubi ν. Rutherf. σεσηρος νπομειόιώντες Lucian. Philopatr. 26. βλέπων όεινώς όεόορχός Philostr. imagg. V 1. σεσηρος τι xui χατεσμνγμένον νποβλεψασα ΗθΙίοάΟΓ. Aeth.

νΠ 21 (Zachariae dict. Babr. 12). σεσηρος μειόιάσας V 22.

VII 10. Χ 31. εμειδιασαν ολίγον χαι βεβιασμένον xui μονοις τοις χειλεσιν επιτρέχον II 19. εγρηγορος βλεπειν Alciphr.

epist. III 38.

σ 163 {άχρειον ό' έγέλασσε) faciei pallor indicat quam iiou ex animi sententia Penelope rideat; parum apta est Helbigii interpretatio 'lacht albern' hom. Epos etc. 2 ex.

Α ceteris verbis in -έω quotquot nullam aliam amiserunt coneonam quam j olim ε inter et ω collocatam — velut τρο- με(})ω joixi(j)m — Homerus hanc terminationis amplificationem, quam idem in illis νειχέω τελέω πεν&ίω frequentat, fere abesse voluit; nam ex tanto verborum numero quem recenset Leo Meyer Π 22 sqq. ajflferri non poterunt nisi haec duo, μαχειόμενος ρ 471 et οχνειω £255, quorum alterum necessitate productum esse vel gemella fonna μαχεονμενος λ 403 = ω 113 indicat.^) όχνειω autem quod unum productionis exemplum remanet rhapsodi errori tribuerim qui όχνειω ad analogiam praesentium τελειω πεν&ε/ω νειχει'ω de quorum indole et vera origine nihil scire poterat accommodare ausus est,^) cuius

>) Sic recte Mahlow KZ. XXVI 589. Joh. Schmidt XXVII 294 alii (cf. etiam L. Meyer I< 932. Fick Od. p. 96 ad λ 403. Smyth 77). Α * μαχέσ-βομαι errore repetit Leskien C. Stud. II 95; neque probandi Dietrich KZ. Χ 440, Wackernagel BB. IV 274, Bergk PL. III* p. 742 qui ad dor. ^μετρίωμίς — Wackernagel 1. 1. 263, Ahrens II 210, ubi addas ex Hesychio ίψίωνται' dxoXovd^ilaovaiy , quae gl. sine causa suspecta erat Heyio dial. cret. 14 = hpioyxai Hes. G. Meyer § 538 p. 408 — provocat. 4μετρίωμίς -< (μετρέομες, non -< ίμειρήομες quae est Johanssonii (1. 1. 157) opinio. Nam ΙψΙωνται. =»= iipioyiai quod futurum ex forma primaria *8ek'seso*ntai natum essc ipse Johansson bene intellexit p. 209. μαχειό- μερος: μίκχεούμε^ος = απειρίύία: dniQiiaiu ρ. 245. — Ad homerici μαχεούμενος similitadinem licenier factum oraculi Qeovufyog Herodot. VII 140, cf. Lobeck Rhem. 144.

*) Qaem rhapsodi errorem fuisse ego arbitror, alii ipsi linguae im- putant, yelut Brugmann MU. III 62, V. Henry £tude s. ranalogie 177, ne ii quidem aptis exemplis quae tamen non graeca sunt destituti.

— 364 —

licentiae alterum reum habes Hesioduin Op. 2 {νμνειΌνσαι) Theogon. 330 (οίχειων,^) unde Theocrit. XII 28 οίχαΌιτε quod ille vix diversura opinabatur a vdxeiOva I 35 adhibito). Alii aliam inierant explicationem, sed earnm quas novi neutra satis mihi qnidem placet.

Quamquam enim inter Graecos erant qui άόιχηω simm. producta paenultima probarent,*) tamen Homerum his non adnumerandam esse cum analogia denominativornm in -v(j)a} et in 4φω cadentium demonstrat quorum praesentia nusquam producit nisi vocabuli forma et versu coactus, tum accuratior usus homerici observatio fidem facit qua praeter όχνε/ω et solitarium μ α χε ιό μένος uecessitate excusatum ne unum quidem productionis exemplum inveniri diidum sumus edocti quod si ad primitivam formam revocaveris alium recuset explicatom. Unico autem quod ex tanta carminum mole expiscari contigit Όχνειω quis tandem credat sermoni homerico idem licuisse quod aeolico (Mahlow AEO 14. Fick Od. 15. Johansson 1. 1. 153 n. 2) ex cuius misellis frustulis vel duo exempla πο&ηω άδιχήει indicari possunt? Admodum sane miro casus ludibrio factum esset at Homerus qaam productionem licoisset in omnibus in solo όχνειω adhiberet. Exemplorum paucitatem contra mirari desistes, simulatque rhapsodi errorem subesse concesseris.

Nec magis probo qiii explicatam productioni in μαχειομενος admissae anice aptam etaam ad οχνε/ω νμνείουσαι οίχε/ων trans-

1) Fick BB. XII 11 sq. οΐχηων — sic eDim scribi iubet — pro delphico venditat qua in re viro sagacissimo sicut in boc toto de carminum forma pristina quaestionum genere assentiri nequeo.

*) Hanc productionem cuius originem cum Jobanesonio (1. I. 134 sqq.) ex ultima vetuetate nulla causa est cur repetamus recte explicayit auctore Bezzenbergero Gollitz Anz. f. deutscbes Alt. V 326. 330 analogis fntari et aoristi quorum productio ab initio propria fuit (φιλιω: φιλήσω ^ φιΐ^ω: ψίλησω)] cf. Job. Scbmidt Phiralbild. 328. Bnigmann Gr. Gr.* § 123a. Sic demum absolvitur et perficitur praesentium in -ΰω -loi -ίω inter se simili- tudo et proportio; cf. quae snpra exposaimus de mensurae homericae {-νω -ίω: -υοω -ίσω) et atticae (-ΰω -*ω; -ναω -Ισω) discrepautia. — Ne disputatis a Jobanssonio ρ. 144 sqq. nimium tribuas, unum addo qnamqaam in yirum doctissimum parum modeste dictum videbitur: ionicae dialecti fontibus cautius quam Johanssonium uti qui eis uti omnino didicerit. De re uniyersa cf. Joh. Scbmidt Pluralbild. 326 sqq. (328). De φο(9ημεναί ψίΐήμεναι cett. dixi p. 16, de η^ντανίωνιος CIGr. 2909, 10 p. 145 n. Ob- scuris ΗηειΧήτην όμ«(ίτητην vix licet in hac quaestione pro argumento uti. οΰζην (Knebner I p. 599) nibil babet auctoritatis.

— 365 —

ferri posse sibi persaaserunt : necessitas enim qaam in νμνΒίονσα οίχαων iure excasaveris nulla est in prima singularis numeri persona cuius ultima ante vocales et facillime corri- pitor et saepissime. Atqui όχνειω procul dubio eadem ratione

expediendum qua νμνειΌυσαι οίχειων.

Α denominativis primitivum χρειω (immo χρηω), in quo productio recte habet (& 79. h. h. Π 215), discemendain fuit Fickio BB. IX 206 qui quo iure χρε/ω cum delph. σνλήοντες composuerit ego non assequor; rectius iudicat Mekler Beitr. 21.')

Eandem distiDguendi rationem etiam verbis in -άω exeuntibus adhibendam esse consentaneum est. Inter primi- tiva sunt quae paenultimam iure producant, velut ζην, σμην, XV η Λ 639^) quibus ex Homero addendae formae distractae ίρώωοί 0 324. 333, δρώοιμεν 317 (Mekler 1. 1. 25; att. δρίίν -^ *Οραειν?); {6)μνώοντο Β 686. ^ 71 = il 697. 771. μνωό- μένος δ 106. ο 400 (quod imitantur Callim. h. Αρ. 95, Kaibel

ep. 30, 6); μαίμαει Υ 490, μαιμωωσί Ν 75, μαιμώων Ο 742, μαιμώωσα £ 661. Ο 542. μ 95, άμμααν HeS. Ορ. 392.»)

>; ^ηα^κί (Γ 89 -< *&η^-ίσ&αι (rad. dh9i) Mekler 1. 1. 16; errant G. Meyer > § 35 p. 40. Wackernagel KZ. XXVII 87. Johansson ]. l. 142.

>) Cf. Johansson 1. 1. 149 coll. 157 d. 8 qui a Fickio BB. IX 817 de Hesychii glossa nij xni ιιην ίίνΊΐ ιού χατάπησοί xai χαταηάαααν in errorem iDductus est; est enim verbum doricam dorice contractum, ijnnijv dixerunt Epidaurii Baunack Stud. I 129 (59 XVI 119) quod recto inter- pretatus est Buecheler Rh. M. XXXIX 620 Hesychii non immemor.

β) «μα habent lones et Attici, Herodot. III 98. IV 42. 199. VI 28, tin- Soph. Phil. 749, ίηειτ' αμ. Eur. fr. 419, 4N.«, έξ- Cycl. 236. Ar. Lys. 367. Veteres admittunt αμάσβ^αι Hes. Op. 775. 778. Tbeog. 599 iaxta αμάν (αμητός αμηιη^(ς) Σ 34 (ν. 1.). Sl 451. ι 135. ψ ?01. Ηββ. Ορ. 392. 480. fr. 198, 1 — Γ 223. Ορ. 384. 575 — Λ 67, quonim exemplo nituntur Theognis 107, Theocritus (αμάντίσσι Χ 16. αμώοντας Χ 50. αμητηρεσσι VII 29). Productionis originem indicat ν. 1. < 135 αμμόψεν (1. Ημμφεν) schol. Harl. αμάα&αι: αμμάν <=» ίίμέλγω: βουμολγός = άλίψμα: epUxmnia (ρ. 76 η.), άμμάν -< ^dji-μάν', cf. lat. demetere, Sophoclis άηάμάα&αι, de apocope απηέμχρα ο 83, Alcaei 104 B.^ Ηηηατέρων, thessalica (Prellwitz 46) dirag, αττάν , de corruptela hom. ιίμός quod pro άμμος iam tragici in Homeri libris legebant (Z 414 πατέρα ύμάν -^ Soph. Pbil. 1314 natiga Toy άμόν). Pro ίίμων Σ 551 (Hes. Th. 181. Scut. 288) malim ήμμων (cf. ήφύααμεν: άφ-ύω)\ nam vis compositionis mature evanuit (ι/π* οΰατα αμησαντ(ς φ 301, ubi ne praepositionem iteratam obstupescas, yideas pronus simile exemplum apud Zimmeram Eelt. Stud. II 92 sq.). Ab hoc Yerbo diversum άμησάμενος* avyayayujy , σννελών χ(ραί ι 247, iuyt^y (i. e. ifvlXaoii) ίηάμ»]ααΐο e 482, yijy ^ιαμι^αά μένος Theogn. 428

— 366 —

RadiceS SUnt όρΰ (^ρη-^τήρ) μνα{μνη) μ(Λ^) (μα/μησε Ε 670."

μω Ahrens Π 349 sq. L. Meyer I^ 627 = ζγι: ζώεή {ά)μη (germ. ms =^ w«), unde ducuntur praesentia *δρΰ-^ω (ion.

*όρήω >- ^όρέω): ^δρα-^ω (ion. δρω δρας), *μνά-ίω: *μνά']ω, *(μαί-)μα')ω : *{μαΐ')μα'ίω (cf. aeol. μαίομαι -= * μάχομαι), ^^

*μη']ω: *a^a-ja>.*) Ordinis prioris formas producta vocaU aliquamdiu retinuit poetarum traditio (δρήονσι δρηοιμεν; μνηοντο

μνηόμενοι ;^) μαιμήονσι μαιμήων ; άμ-μήειν CQH.), alteruin prae-

{ίίμαα&αι' iqilxea&at την γην Hes.), φυλλάδα ίπιβαλών xai γην έπαμηαή- μίνος Herodot. VIII 24, χατημηαατο Ω. 165, άντιπ^οααμηαά μενοι την γην Xenoph. Oecon. 17, 13, recte cum α μα (nostro 'sammeln') compoeitum (Harder de α vocali 71). Spiritus asperi memoriae funditus paene extinctae (Pherecr. 121, 3 I 180 K. Xen. Oec. 19, 11) — cuius rei plara habemus exempla — residet vestigium Heliod. II 20 της φυλλάδας όσον πλείστον ήδύνατο Α// ίαυτον (φαμήαας, Tertium άμάω inest in διαμάω (qtiod pro• prie dicitur de χθ^ονί Eur. Bacch. 709, χάχληχι Thuc. IV 26, χιόνι Polyb. 11155, translate de παρηίδι Eur. El. 1023, χιτώνι Γ 359. Η 253) a nomine άμη' έργα- λ€ΐον όρυχτιχόν i. q. αχαφίον λίβτρον ligo rutrum schol. Theocr. IV 10. Gr. lat. IV 574, 69. 582, 34 {αμάρα *fo88a') derivato (schol. Thuc. IV 26). Compo- siti notionem optime illustrat idem Heliodorus Aetb. 11 6 ηίδαχΗ τίνα διαμώ- μίνοι xai την συρρυίϊσαν χατά βρ'^υ νοτίδα χοίλαις ταϊς χίρσίν ύδρευσάμίνος. 1) Ιη μεμάίός quasi coaluerunt radices μ(ν: μον: μά (^156 λάβf

φ,ί<ίδιμος "Εχτωρ ίλχίμεναι μεμάως COll. 176 μάλιστα δί φαίδιμος "Εχτωρ ίλχίμεναι μέμονΒν) et μά : μά. μίμά-6τ({ς) Β 818. h. h. II 204. Ν 197, μ(μά-ώς Π 754: μξμά-ώς = ίστηώς: ίστάότ€ς: de α servato cf. μαιμάί ι (μίμηιός commendat Nauck Μέΐ. gr. rom. IV 584 sqq. ex μεμηλώς Ν 297. 469. Ε 708 coniectnra elicitum; sed cf. titulum Monatsber. Berl. Ac. 1868 p. 4 editum Roebl nr. 393 μεμάόια φυλά), μεμάώς Π 754, quod cor- ruptum censet Wackernagel KZ. XXVII 274, Goebel ZfO. XTV 271 aedem mutare iueserat: μεμάώς Πατρόχλεες άλσο. Sunt qui productionem digammi vi excusent, velat Sittl Phil. 43, 13. De μεμάώτες quod ex μεμάάτες metathesi ortum credidit Herzog Untersnch. uber d. Bildungsgescb. 124 nunc sufficit ad Collitzium BB. X 64 relegasse.

>) Job. Schmidt KZ. XXVII 294. hom. δαίομαι (aor. δάσσασ»αι) explicavi ibid. XXIX 267 n. 1 ubi addere potui άγαίομαι υ 16 (Archil. 25, 2) ad eandem analogiam novatum (de χεραίω 1 203 quod uon omni dabitationc immime est cf. Job. Scbmidt Pluralb. 342). ε 122 pro ήγάασ^ε (e 119. 7f 203 α'γάασ&ε) rescribas ήγαίεσ&ε. Cetera praesentia in -αίω quae adfert 6. Meyer > § 522 b uno παλαίο) excepto poetarum figinenta sunt quibaacum grammatico nihil rei sit (de Hesycbiano ίση ι cf. ρ. 89, 1).

β) De formarum duplicitate cf. hcrod. χρέωμαι χράσ&αι Merzdorf C. Stud. IX 236 sq. coll. VIII 210. χράσ&αι χοινη quam dicunt reduxit (Dittenberger Syll. 126 anni 304 vel 303).

*) Ad Aristotelis μνή μένος ο 401 (La Roche HT. 29) in quaestione de formae μνωομενος (-=; μνηόμενος) origine provocare non ausim.

— 367 —

tulit senno VOlgi (όρώσι όρωμεν; μνώντο μνωμενοί; μαιμώσι Ν 78 [μαιμα Aesch. Suppl. 862?]; άμώνται άμμάν). Εχ his

artificiosa distractione formae noyatae sant quas rhapsodi nescio quo aevo vetustioribus substituerunt δρώωσι δρώοψεν, μνώοντο

μνωόμενοι, μαιμωωσι μαιμώων, ά{μ)μάαν,

Prototypis haud scio an adiungenda sint γ$λαω (-= *y«^a-J£u, aUter Sonne KZ. ΧΙΠ 422. Joh. Schmidt Pluralb. 386): γ^Χαω quam fonnam productam epidauricis όΐΒγέλα χαταγελαμενος (iuxta occurrunt 6ρην επερωτην) Prellwitz ad ColL nr. 3339 [coll. Meklero Beitr. 34] subesse vidit. γελάω ex *γλάω ( ; γελ&ω = τλα-; τελά-) natum esse vocali ε ex pleniore forma denuo accersita facilis est coniectara. Quamquam ad homerica γελώοντες fT 111. V 390 explicanda Epidauriorum γελάω num omnino ad- hibere liceat, vehementer dubito ; neque enim sufficit expediendo versui ν 347

0Ϊ (F' η^η γναΟ^μοιΟί γελώων αλλοτρίοισιν,

Ε difficultate quae hoc versu paratur emerserit si quis ex h. h. Ven. 49 (γελοιησασα) cum parte testium γελο/ων^) (vel γελο/αον) revocaverit. Idem verbum etiam σ 111. ν 390 (ubi schol. Eustath. γελο/ωντες) quominus reducatur nihil impedit.*) Sed et γελωοντες defendi posse docebit Schmidt Pluralbild. d.

Neutra 142 (: γελως = ίδρώω: ΐόρως).

Ad prototyporum similitudinem prava analogia deflexa videntur haec verba origine denominativa :

1. μενοινάν (sic Homerus passim, Euripides auctore Homero

Cycl. 448): μενοινώω Ν 79 (pro μενοινηω) μενοινάα Τ 164

(pro μενοίνηει) μενοινητ^σι Ο 82 (sic Aiistarchus, fortasse tamen ex coniectura, Buttmann § 105, 4 n.) et

2. μνάσβαι 'freien' cuius contractae fonnae leguntur ζ 34. ω 125; λ 117 = ν 378; ζ 284. π \2b ^ ψ 326. τ 133; π 391 = ψ 161; 7τ 77 = τ 529; ξ 91; ν 290; h. h. ΙΠ 24; Anacr. 68 (μνάται). Herodot. Ι 96. 205, distractae ίμνώοντο λ 288,

νηεμνάασθε χ 38, μνάασ^αι α 39, μνωομενος h. h. Ι 209 (ex

certa Wolfii coni.). Dubium est μνάα π 431, ubi Sittl μνάεαι mavolt; aliter Grulich de hiatus quodam genere 42 ut tamen non persuadeat. Quoram hoc μενοινάν a μενοινή derivatum prae-

>) L. Meyer KZ. X 49 (cf. etiam 54).

*) Buttmann § 105 adn. 5 not coll. Lobeck Rhem. 184. — Conferatur de hoc Yerbo etiam praeter auctores a Johanssonio 1. 1. 141 laudatos Fick Od. pp. 191. 804 ad vv., qui yfkKoyieg proposuit.

— 368 —

sentis μαιμωω exemplam propter notionis similitudinem secatam videtur, illud μνάσ&αι (-< ^fivajsad^ai) a nomine γννη = boeot. βανά ductum^) ob formae aequalitatem praesentis μνώομαι μνάασ&αι ^gedenken'. Ex eodem fonte repetas etiam σ in μνηστή μνηστήρ quo in denominatiyo iure offensi sunt Bechtel Phil. Anz. 1886, 10 et Mekler Beitr. 27. At difficultas toUetur, simulac yerbi μναομαι declinationem radicis μνη flexioni ad- simulatam esse agnoveris (μνησΒ-ήναι).

Quae si recte disputata sunt, non iam merito mireris productionis in verbis μενοινάν et μνάσ&αι *freieii' ab Homero admissae exempla, quippe quae denominatiyorum legem migra- rint loquentium arbitrio quasi in castra primitivorum traducta. Nec magis oflfenderis productis πεινάω όιψαω Γ 25. Π 758. 2 162. λ 584, si memoria tenebis eadem vel a recentioribus lonibus {όιψέων Archil. 68 B.* ^ *άιψήων, διψην Herodot. Π 24) et Atticis (πεινην διψην) produci. διψάω πεινάω revocavi ΚΖ. XXIX 269 ad formas primarias ^διψ-ασ-βω "^πειν-ΰσ-^ω i. e. 'fame siti areo\^)

Eestat igitur unum denominativum ήβάω quod cam sine ulla ut yidetur excusatione paenultiinam saepius prodacat regulae totiens ab epids') cum flde observatae mirum in modum contraveniat. Sed ne in hoc quidem praesenti de productione metrica cogitandum esse conligas ex usu epico qui non modo ήβώοιμι (-^--^.,, ii 157 = ^ 670 = ^629 = g 4C8; cf. ξ 503) ήβώωσα ε 69 medio in versu, sed etiam ήβώοντα

1) ά-μνΰ-μος* iyyoyog dnoyoyog ingeniose interpretatur Schrader *von έίηβαι Weibe' (Sprachvgl. u. Urgesch.' 557).

>) Horum analogiae deberi η in attico μal{a)xtηy (Jobansson 1. 1. 149) haud inepte possis suspicari, quoniam notiones τοι; neiyijy Jiip^y μαίχιην vinculo quodam inter se connezae sint. Ar. Ach. 857. Nub. 441 sq. Plat Euthyphr. 4D. Gorg. 517D. Xenoph. Mem. I 4, 13. II 1, 17. Symp. 4, 87. Cyr. II 8, 13. V 1, 11. VI 1, 14. VIII 1, 86. Lucian. niQl ηέν&ους 16. 17. Kaibel ep. 649, 5 sq. famem et frigus coniungere amant Latini, Wolfflin allitter. Verb. der lat. Spr. Munch. Sitzber. 1881, 59. Ov. meUmm. VIII 790. Martial. XII 32, 7, froid et faim Francogalli; de indastria a sollemni formula recedit ne volgaris videatur Tacitus biet. III 22 'confectum algore et inedia'. Sed frustra constipavi exemploram molem, nam μak{a)x^ηy mhili est; Cobet VL.« 180 sq. Dindorf Demosth. ed. Teubn.» I p. IV not• Wackernagel Phil. Δηζ. 1887, 287.

') Cum epicis consentiunt hac in re Attici (de tμηy v. Rutherford ad Babr. f. 94, 8 p. 88), non discrepant qaantum ex reliquiis aestimare Hcet ceterae dialecti.

— 369 —

ίβώοντες in clausula (/ 446 - Nost. 6, 1 Kinkel p. δδ. β 604 = κ 6) et ηβώοι (-^--^ Hes. Op. 698) quod uuUa excusatur necessitate vocali porrecta admisit. Igitur quamquam de explicatione despero — nam ut denominativis quae in -άω cadunt omnibus sic praesenti quoque ηβάω « origine breve infnisse persuasum habeo^) — , tamen ήβώοντβς -« ηβώηψι ηβώοι productioni metricae assignaturo utique reluctabor, donec vel unum similis licentiae exemplum mihi indicaverit. =^)

Verba quae a stirpibus in -o- cadentibus servata vocali 0 ope suffixi -jo(£)- derivantur habent praesentia in -όω, futura in -ώσω. Sicubi praesentia in -ώω inveniuntur (Curtius Ber. Sachs. Ges. Wiss. 1864, 221. Verbum 1« 362 sq. Cauer ad del.* 1δ6, 17. Bechtel ad Coll. 34δ9. Johansson 13. Ιδ. 40), vocalem longam ex ceteris temporibus adsumpsisse putanda sunt (Joh. Schmidt Pluralb. 328). Quam tamen mutationem analogicam neque lones neque Attici admiserunt nec denique ut par est omnium vetustissimus Homerus. Nam Ίάρώω^) et si probum est γελώω (supra p. 367) longe aliter comparata esse, utpote quae a nominibus in -ως {ΐδρως γελως) profecta sint, non iam dubium est: ίδρωω -c *ιδρωσ-ίω. Hinc factum ut etiam recentiores lones Atticique contractas formas \όρών Ίδρω {Ίδρώσαί Λ δ98, Lobeck Rhem. 213 sqq. ; Hippocr. Buttmann

>) ήβώντι (coni.) Cauer « 10, 5. ^yrjfiojalg 17 quater. ήβάς t]^uy Anacr. 18, 2. 24, 2. 44 B.* cret. ί/}/ω -= ήβάω Joh. Schmidt Pluralb. 380.

*) Egerunt malti de verborum in -άω exeuntium productionibus home- ricis. Exempla collegit Mangold G. Stud. Yl 160. 171. α natura produci censuerunt Mahlow A£0 13, Wackernagel BB. lY 26S, Johansson, con- sonae^ ope alii quorum recensum proponit Johanseon 135e (adde Curtius C. Stud. III 398 sqq., IJarder de « vocali 67 sq.) iure reiecti a Wacker- nagelio KZ. XXVII 87, plurimi veterum auctoritatem (Herod. ad ό\\ Lobeck Rhem. 213) secuti metri causa, Bekker HBl. I 46 sqq. La Rochc HT. 310. L. Meyer KZ. X 47. Dietrich X 436. Buth Phil. XXXIX 556. Wackernagel 1. 1. Phil. Anz. 1887,237 (cf. JohaDsson 152i). Medium quasi locam obunent Sonne KZ. XIII 416 et Sittl Phil. 43, 16 sq.; cf. etiam Rasch de productione brevium vocalium 21 nec non Mekler Beitr^ge 1—42 (30). Fuse universam quaestionem redintegravit Johansson sed ut neque in paucis neque in levioris solum momeDti rebus ab eius iudicio meum segregare necesse habeain. Qui omniam longe verissime statuit de re uniyersa, Cauer (B. Ph. W. 1889, 701 sq.) in ipsam de singulis formis qaaestionem spinosam descendere detrectayit.

>) Σ 372. Θ 543 « (Γ39. Α 119. Ιδ{ίώοντας Aristophanes Pac. 1282 sq. ex epica poesi sumptum (Kinkel ep. gr. I 71).

Schulse, QoAettionet epicft«. 24

— 370 —

Ρ 489) probarent ηοη minus quam ριγών (Semon. 7, 26) -= *ριγ(0€ΐν -^ *ριγωσ-ίειν (Curt. Stud. ΠΙ 387. Ahrens Beitr. z. Etym. 134 n. 4. G. Meyer « § 141. Joh. Schmidt KZ. XXVI 341. Pluralb. 142).

At sententiam quam modo protuli evertere videtur home- ricum νπνώοντας Ω 344 = « 48 = ω 4 procul dubio a nomine νπνος ductum, quod ab aliis ne delphicis στεφανώειν μαστιγώαν comparetur, ititer productionis metricae exempla ab aUis refe- ratur quandoquidem metus est, accuratias ipsos versus ex- cutiamus necesse erit,

«fXfro ύί {Έρμης) ^fxftuoy, rfj τ' fiyffQoiy όμμηια &iXy(t loy ^O^iXfiy τους ΰ' αΰτΒ xni ύηνώονιας ^ydQfi,

Persentiscere mihi videor in volgata interpretatione ciii υπνώειν idem est quod vnvovv 'dormire'^) parum apti aliquid: ut dor- mientes expergefaciat deo plerumque non opus erit diviiia illa 'virga movente soporem', Ulixem ex somno Nestor excitat φβ^εγξάμενος , Diomedem λ«ξ πόδι χινήσαςί num poeta deum magis reconditum quiddam in eadem re raoliri crediderit? Non credo, cum praesertim eadem vocis vnvovv interpretatione inepti aliquanto plus in Hippocratis Epidemiarum locum (Vn 11 vol. V 384 Littr6) inferri cognoverim. Audias ipse!

Ητα πάλιν ηανχ/ην είχε χεχωματισμένη xai υπνοναα (scr. νηνώαα)'^) άιετελει, ονχ ορώσα όλως, έ'στι ό* οτε ονόε άχονουσα. Ineptire

medicum persuadeamus nobis ? Quis enim unquam de dormiente loquens addidit disertis verbis nisi ineptus, nec videre eum et interdum ne audire quidem ? Neque ego primus intolerabilem sic evadere loci sententiam intellexi: intellexit qui piimus inter

glossas Hippocrateas recepit ύπνονσα' νπνωτιχώς εχονσα (Galen.

lex. Hipp. XIX 149) nec fugit quem locum ille innuerit Galeni editores qui apposite adscripserunt Epidem. VII (cf. Foes Oecon. s. v. νπνονσά). Quid sibi velit explicatio νπνωτιχώς £;^ονσα dubium esse non poterit inspicienti ApoUonii Sophistae

lex. hom. S. οψειοντες: χλανσειοντες' χλανστιχώς έχοντες, Hesy- chium S. άσειεις' αστιχώς έχεις, ΕΜ. 485, 15 sqq. βρωσειω το βρωτιχώς, χαχχειοντες το χοιμητιχώς ε χ., Photium S. πολεμήσει ειν'

») ύπνων lacon. Αγ. Lysistr. 148 (=- xa^ivJfiv Sapph. fr. 52, 4B«.). Eur. Cycl. 454 nunc recte ύπνωσα^ legitur. Frequentius videtur verbam cum praepositione in his {χαΒ^ίύδω χαταδαρ9•άνω) sollemni iuDCtum χα^υπ- voOy quod etiam Epidaurii agnoscunt. Cave ne xet&vnyoCy a χάΘ^υηνος ductum opineris.

^) νηνώασουαα Littr^ ex C neglecto quod mox afferam testimonio.

— 371 —

τΐολεμητιχώς εχην (coU. Lobeck Rhem. 275: 'sic enim verba desiderativa explicari solent, άκουσβίων άχονστιχώς ί^^ω^Ηββ.'; ν. locos a Wackernagelio KZ. XXVni 141 congestos). Ergo ύπνωσα desiderativi participium , quod apprime convenit totius loci tenori apertissime vocabulo χΒχωματισμενη iHustra,io: 'Dann verhielt sie sich, in χώμα verfallen, wieder ruhig und verblieb in diesem Zustande' ('demeurait dans la somnolence' Littro). χεχωματίαμη enim idem est quod νηνώσα, si a temporum diversitate discesseris. Nam apud medicos χώμα esse 'krank- hafte Neigung zum Schlaf, Schlafsucht', χωματώόη proinde 'von Schlafsucht befallen' lexicographi adnotant; duo genera

distinxit (όίο γένη χαταψορας i. e. χώματος) Galenus ηερι τον παρ' ^Ιπποχράτει χώ^ιατος C. 2 (VII 652 SQ.) : χοινον μεν γαρ αμφοτέρων εστίν, οτι επαι'ρειν ον δύνανται τους όφ&αλμονς, αλλ' ιυθ^έως βαρύνονται χαι νπνονν βονλονται (i. e. νπνωτιχώς εχονσιν)' ΐόιον όε &ατέρας οτι ot μεν νπνονσιν ευθ'εως, βα&έως όε

χαι χρονον πολνν {εγει'ρειν έργον de his addere solet Hippocrates)'

01 όε άγρυπνοι στρεφόμενοι εϊσι κτλ. Hinc aliquid Homeri qUO-

que explicatiotii lucrari possis vere profuturi, modo ne apud Homerum obliviscaris poetam loqui, in Epidemiis medicum qui nativam et simplicem vocabuli vim νπνωτιχώς εχειν ('sommo urgueri', 'mttde sein') ad certum aliquem aegrotandi modum transtulerit. Kecte enira in universum Galenus de alio vocabulo

agens: xai γαρ ει χαι μάλιστα χαθ' έτερον πράγματος έχεινοι {οι άλλοι παλαιοί) τοννομα φερονσιν, ονόεν χωλνει τον ^Ιπποχράτη

όιαφερόντως χρησ&αι. Ergo ab Hippocrate melius quam ab interpretibus de genuina vocis νπνώειν significatione edoctus

verba νπνώοντας εγείρει sic verto: 'die Miiden {νπνωτιχώς

έχοντας) macht er munter.' Revera iam sint sopiti an etiam- nunc somno reluctentur nihil refert ; ^) dicit poeta somnolentiam adhibita divina illa virga Mercurium posse depellere ων ε&ελει. Quid in hoc enuntiato νπνώοντας valeat didici ab Hippocrate et Galeno, quid verbum εγείρει, a Luciano π, ορχ. 85: όπερ 6

>) Recte etiam de dormientibus ύπyώ€ιy' ύηνωτιχώς (χειρ dici posse deraonstrat Eurip. H. far. 1048 sq. μη τον εΰόι* iauoy&' vnvuidtd τ' εύνάς (γείρετε , ubi ύηνώδης =» ύηνώων, sicut χωματώόης = νηνώαα apud Hippocratem. Eandem yidimas ambigaitatem in comate: οΰχ (χεις είπεϊν περί των χατ «φερομένων οτ* άγρυπνοΰαιν η μή' τοαοΰτόν γε μην όια- φέρουΟίΡ (duo genera χαταφορίϋς) , οτι οΐ μίν ηλείους αΰτώμ vnvovaty, ολίγοι όϊ των Όντως εχόντων ηγρνηνοι μένουΟιν. Galen. de com. ap. Hipp. c. 2 (p. 654).

24*

— 372 —

^Ομηρος περί της ^Ερμον ράβδου της χρυσής λέγει , οτι χαι ανορων όμματα σελγει οι αντης ων είτελει, τους ο άντε χαι νπνώοντας εγείρει y τούτο άτεχνως ορχηοις ποιεί χαι τα όμματα ^έλγουσα χαι εγρηγορέναι ηοιονσα (^munter machend and er- haltend') ^) xai έπεγειρονσα την όιάνοιαν προς εχαστα των δρωμένων,

Sic demum Hipponactis fragmentum absurditatis crimine

licebit liberare, 89 B/ = 85 Mein. Έρμη μάχαρ χάτυπνον οϊόας

εγρήσσειν quibus yerbis si volgatam Homen interpretationem sequaris, de deo ineptissime praedicatur quod cuiusvis sit^ dormientem posse expergefacere , vera Mercurii laus inest, si mecum explicaveris : 'Du weisst dem Mtideu die Mttdigkeit zu verscheuchen.' Attendas vocabulum χάτυπνος quod dici non de dormiente, sed de somnolento (qui με&υα&εις χαταφερεται) docet participium praesens apud Parmenonem (Athen. V 221 Β ;

chol. ed. Mein. p. 145 fr. 1, 4) χάθνπνος ώς μήχωνα ψάρμαχον

πίνων. Habemus igitur νπνώω quod desiderativa utitur notione et νπνοω quod volgarem substantivi intellectum servat, illud valet χοιμητιχώς εχειν , hoc χοιμασ$αι. Ad eandem utrumque originem necessario revocari Hippocrateo νπνούσα ne quis opinetur, meminerit haud raro in libris vetustiorum legi Ίόροϋν ριγούν aperte corrupta, quae ut rite contractis ιδρών ριγών de loco cedere critici merito iubent, sic νπνονσα quoque fadUima mutatione in integrum restitutum est. Quod cum ita sit, si quis υπν.όειν propter et notionis et formae discrepantiam numero denominativorum in -οω eximendum omnino esse coniecerit, nihil plane huic suspicioni poterit iure obverti.*) Quamquam praesentis desiderativi originem certa explicatione illustrare aou mihi contigit. Cogitabam aliquamdiu comparandum esse Suidae (s. v. α&ρει coll. Gregor. Cor. ed. Schaef. 378 not.)

*) ^γ{)ηγ6^αιον το η ο ιοί y ίγ^^ηγο^έναι, ίΐιε βοώμυ (ΐτε άλλο τ* toioCioy, Φίρ^χρίίτης (fr. 208 Ι 203 Κ.) (γ{ίηγΌ^(5ΐορ , lovfiari ηαναι- >ναιαλον ΕΜ. 312, 18.

*) Quamquam solius notionis differentiam per se Don sufficere, unde ύηνώω a ceterorum grege secernendum conligas, non nego; nam eadem differentia recurrit in ipso substantivo, uon modo apud Romanos (^somno fameque urguentur' luven. VI 424) et nostrates, verum etiam apud Oraecos {ύπνος πόνοι ιε xvqioi συνωμόται Aesch. Eum. 127). Cf. μ 281. Κ 98 χημάτψ ^ΰηχόιες ήόϊ χαι υηνφ ubi Aristonicus (τι δί χαι νυν Κγομίν ύπνου μεστον οΰ τον έΐυηνωχότα , dXka τον πολύ τι ύπνωτιχον iv αύτψ έχοντα. Αΐϋ male χατ ^ντίφρασιν explicarunt, χαμάτφ χαι άγρυπνίί} sch. BQ μ 281 unde corrigas Hesychii ύηνώ' χοιμώμαι η ιίγρυπνώ, qaae

glossa dissecanda in duas, ύπνώ' χοιμώμαι et υπνω (i. e. υπνφ)' ηγ^νηνΐη.

— 373 —

u&Qf/ovTfg' ιόίΓν επί&νμηνντες (: ά&ρεω = νηνώω : νπνόω), sed

neque hoc magis intellego quam νηνώω et testimonium est satis sublestae fidei,*) ut procul habere tutius nunc quidem iudicem. Fortasse νπνώων desiderativum est eodem modo factum quo Wackernagel illa oxpfnov άχονπε/ων orta esse saga- cissime perspexit. νπνψοντες ex vnvtt) ίοντες contractum nihil dilfert ab οψε/ων -^ όψει ιών nisi forma nominis quod iuxta- positionem init: pro νπνιοσείων forsitan dixerint νηνωων advo- cato ipso nomine unde verbum νπνοω et substantivum νηνο^σις tamquam a piimario fonte derivata sunt. Cuius rei exemplum novi accurate respondens , sed usque a Germanis septentrio- nalibus repetitum, qui denominativo ger(v)a adiectivum quod verbo subest gerr pro participio praeteriti attribuerunt. De

*νπνωιονσα >- νπνώσα cf. Καρνηί{άδας) Mon. ant. I (1890) 47 fr. Β 5 =- Καρνειάόας Cyren. Pind. P. IX 71 :^ ΚαρνΒαδης

Cyren. Kaibel 824 a 2 p. ΧΥΙΠ =- Καρνηδας in tit. cyr. CIGr.

5143. 5160 (cum Hes. εννη' εννέα Κυρηνα^οι),

Nihil aactoritatis est formae επιχνρτωοντε Scut. 234 qaae aactoris ignorantiae et licentiae debetur quarum iam plura cogDOvimus indicia.

Iter longnm parumque amoenam usqae ad metam emensos iuvat exputare quid tandem quasi lucri domum asportarimus. Verborum quae in -νω -/α> -βω -άω -όω deslnant formae pro- ductionem solius metri ergo vere expertae ad unum omnes ab necessitate excusationem habent iustissimam , sive brevinm nameras dactyli modum excrescit ut in μαχειομενος seu vocalis natura correpta utrimque longis syllabis cingitur ut in ini- &νουσιν. Haec qnam ultimo loco posui productio quae plerum- que in thesi locum habet non admittitur nisi ante / aut in ν et f vocalibus sicubi syllabam claudunt alia vocali exceptae.

Uhima spectant locos quos ex Homero laudavi. — lam Ahrens Beitr. 135 not. ύ7tyώω a reliquis derivatis quac in -οω desinunt separaTit, sed male coniunxit cum ίδρωω ήιγώω et cum praesentibus in -υίσσω -οίιτω (Lobeck Rhem. 248), quoram pars respondet latinis caecutire balbutire (Leo Meyer II 60. Curtius Vcrb. I* 375), pauca a nominibus in -ωι/; pro• fecta videntur (L. Meyer 1. 1. 62. αμβλυωπία iuxta ίίμβΙυο»ΐΊαν Plat. Hipp. min. 374D; vetustiim ac genuinum aoristi ίλλώψηι praesens fuisse videtur /kXuiiKty, cf. collecta a Nauckio Bull. XX 501 sq. et analogon yiiimoihni: ν(ζαν cui sequiores νίηκιν substituunt). ύηνώαααν = onyovy, non — * ύπνώίί^; Η. Schmidt Synon. d. gr. Spr. I 461 sq. Handb. d. gr. ii. lat. Synon. 343 erroris convincitur ipsis quos adfert scriptorum locis.

») Incertissima Jacobeii coniectura AP. VII 240, 1 (vol. III p. 275).

Liber tertius.

I. Στίχοι άχεφαλοι,

Versum epicum aliquando a basi quae dicitur liberioris conformationis incepisse haud inepte conligas ex analogia hexametri aeolici (velut Alcae. fr. 46)/) cuius in hac caasa solere inentionem facere Wilamowitzium memini. Et revera agnoverunt in Homero inde ab antiquitate grammatici et metrici talis licentiae exempla qua in locum primae syllabae longae natura brevis substituitur.-) Quod inter tot versuum milia apud Homerum non nisi pauci άχεφαλοι — hoc enim nomen grammaticus quidam primi post Chr. saeculi*) indidit illius quam dixi licentiae exemplis*) — inveniimtur, cum longe plurimi iustum dactylum vel spondeum dactyli vicarium in fronte exhibeant, inde hoc solum efiSci potest, iam ante Homeri aevum poetas epicos, ut versus exordio plus accederet ponderis et gravitatis, in imiversum exiliores baseos formas consuesse evitare; quominus tamen aliquot exempla ex vetusta consuetudine residua etiam recentioribus hinc inde ansam praebere potuisse ad licentiam tunc temporis fere abolitam neque tamen radicitus ex memoria et usu poetarum evulsam confugiendi arbitremiir, niliil obstabit,*) dummodo locos aliquam- multos indicasse contigerit liberiore illa primi pedis confor-

1) Westphal Gr. Metrik» 358 = Rossbach Spez. Gr. Metr.» 89: aio- Xixhy tnog.

*) Exempla collegit post G. Hermanni (de metr. 70. el. doctr. metr. 60) et Thierschii (Gr. Gr.» § 147, 4. δ) operam Ahrens Conjug. auf -μι 3δ [Beitr. ζ. lat. u. gr. Etyrn. 131], repetierunt Kuehner 1« 239 (§ 75, 8) Christ Metr.' 194 qui unum icty&ri addidit. Cf. etiam Rasch de prod. brev. syll. 11, La Roche app. ad / 5 alii quorum partem suis locis laudabo.

•) Rohde Poll. font. 46 not. Rauscher schol. hom. ad r. m. pertin. 54. Neglegi video testimoiiium Velii Longi VIl 54, 8. 55, 18.

*) Qui *de speciebus' vel *de vitiis hexametri heroici' scripserunt (West- phal Gr. Rhythm. u. Harm. 210 sqq. Uhlig Dion. Thrac. p. 121, 10. Voltz comm. Studem. 79 sqq.) mentionem iniciunt οτίχων αχ^ί4άΧων.

*) Alcm. 42?

— 375 —

matione ita insignes ut nec coniecturas neque explicationes longae admittant probabiles. In examinandis qaae huius rei adferuntur aut adferri possunt exemplis sine ira et studio ver- sari grammaticum decet, quod aliquot viros doctos opinione de yersus homerici natiya praestantia et integritate praeiudi- cata devinctos non fecisse video, id enixe agentes ut Homerum omni licentiae quod putabant crimine liberarent. ^)

Qui vocalem primae arsis vi productam statuunt (ixTuaig όίά το μβτρον schol. ABT Ω 1), parum accurate locuntur; nam non vocalis supra legitimae mensurae modum pronun- tiatione extenditur, sed versus initium recipit brevem. Quod cum Graeci recentiores non intellexissent licentia quidem sed ea iusta nec qoicquam habente offensionis fieri, aliqaotiens at versum quem truncatum opinabantur addita mora resarcirent vocales initiales perperam produxerunt et recitantes et scri- bentes. Quem errorem libris ad hunc usque diem propagatum nobis imponere eo minus aequum est, quandoquidem clarissima remanserunt verae licentiae sine ulla vocalis productione indicia. — Similem aliquando depravationem apud Romanos obtinuisse in carminibus latinis recitandis discas ex Gell. IV 17 coU. Mar. Vict. VI 67, 13 sqq.

Principium sumam ab iis exemplis qiiae vel brevium numero satJs essent excusata si poetae libuisset producere vocalem. Sed non produxit, si traditioni fides. Nam μ 423 incipit ab εηιτονος, jy 119 a ζεφνριη cuius primam in breviore ζέφυρος Homerus nunquam nou corripit, neque aliter Pindarus in Ζεφνριος Έπιζεφνριος. Ad vim adspiratae cur confugiamus causae nihil est in vocabulo praesertim quod hanc vim nullo alio loco expertum sit. Ambiguum est παναπάΐι^ ρ 223 de quo dixi p. 172 sq.

Quoriim haud dissimilia in uiium quasi corpus pronun- tiatione coiugata τον ϊτερορ, τα*) περί χαλά quae locum invenerunt in versuum ε 266 Φ 352 initiis. Nam et articulus cum nomine et relativum cum verbis insequentibus arctissime iunguntur. ')

>) Conferatur ex. gr. Christii Metrik' 194 cum eiusdem editione Iliadis I 119. Nihil egit Schmidt Metr. 158 sq.

^) α m hoc cave ne produci posse existimes. Errat Hartel, qua de re dictaro p. 230, 3.

») Recte habet positione productum τό //οι Χ 307. — Ne // 228 το fia χτί, Thierschii et Kuehneri errore deceptus huc trahendum opineris,

— 376 — fuvog ^ ^ffa-avQg (cf. S 178 Jeuvov /€aa&' CUm 181

ζώσατο δε ζωνην) ut par est vocalem corripit Γ 385. 419. Ξ 178. Φ 507, producit in versus ingressu Π 9 «/«νου άπτο- μένη, quam piOductionem Leskien C. Stud. Π 85 cum ex linguae legibus non posse satis explicari^) perspexisset pro- priam arsis primae indolem iure in auxilium vocavit, Ahrensii immeraor qui idem suaserat. Longa vocalis fi (i. e. b) recen- tioribus debetur qui versum ηχεφαλον esse noluerimt, metro salvo, neglecta grammatica. Nos non productionem (Fick n. 84 ad loc.) agnoscimus, sed tribrachum loco dactyli ad- missum. Ergo scribendum /εανον.

In praesentis εΙμι coniunctivo debiliorem radicis formam ϊ et ab lonibus (Bredow 408) adhiberi et ab Atticis notum est; quocum conspirat Homerns locis longe plerisque, nam ΐω tfjg -&a tfj -σιν ίομεν ΐωσι leguntur 33er*), unum ΐομεν 21el.*) ι producere creduntur sex versus, Β 440. / 625. Μ 328. Ξ 374. Φ 438. ω 432^) quibus adiciendus Solonis (2, 3 Β*)

cf. /327 χ(ίμ(νον, ο ο' Άγ(λαος χτλ. (Κηοββ dig. 256). (ΐ initiale a Graecis post vocalem geminari notissimum est, sed idem nam fieri potaerit ante Toculam encliticam quam a nudo {) incepisse collata forma pleniore αρη certum sit, vehementer dubito: oi{i)i oa, neutr. ο qk, masc. ο ζη, « ^re, ifi (}n 17iens apud Homerum legi. Altcrum q quod neutris ο (>a το on Aristarchus suo more dempsit (teste Didymo in Π 228 iibi v. Ludw., La Roche HT. 389) Homero reddendum ex ApoUonio Rhodio ( Rzach Stnd. z. Techn. des nachhom. her. Vers. 703 sq.), Hesychio τό^^α- ontQ άη, Ut xreQlttc ex *x«T ρ« Υ 421, sic 0(>(5« ro()()n ex *δίΓ-ρ« *TOJ-Qct nata sunt. *οίΓ *τόδ -^ lat. istud quod. Idem d inesse in οζ-τι ηού-αηός αΙΙοΰ-αηός μέαηοΰ-ι, iam est intellectum (Bezzenberger BB. IV 337. Wackernagel KZ. XXVII 89 sq. Joh. Schmidt Pluralb. 245), moneo inesse etiam in ovTio-rtvog a neutro *ονη^ deriTato sicut ούδ^νία ab οΰό^ν (oilofy f iVra Plat. Theaet. 175 Ε =- oi^ufvirt 176C). — Nic. Ther. 685. Al. 424 habet oo(m pro ^ς (tt)Qtt (cf. Hes. s. 0(}(h€) quod qua auctoritate nitatur tiescio. — £1 Ibi cnin Bekkero IIBl. 1 318 Nauckio Μέΐ. gr.-rom. IV 584 Cobeto Misc. crit. 265 ος / f<Ui scribendum coll. Λ 183. - X 236 {Sg ηίης ^μ(ν dyfx) arridet mihi Nauckii coniectura 8ς τλν? fiVf;?' ^μίϊο (1. 1. 619).

*) Sive qiiod vero longe simillimum a radice /fo seu cum Benfeio WL. I 286 a/i,/it duxeris. Sciens non curo qui de σ producente nagantur veluti Christ II. I 113. Nihil egit meo quidem iudicio Jobansson dem. verb. contr. 97.

*) Seber s. frjoiy scr. /701.

β) Seber s. roμfy add. β 404. — TheogD. 566. 912 1ω -ης.

*) Ego plures non inveni, quamquam de octo testatur Stier C. Stud. II 129 quem ηιιτηβηιτη nunc per maniis tradi Tideo.

— 377 -

ϊομίν h ΣίίΧημΙ^ίί μηχηθ6μ(νοι nfQi yijtlov

quem ad similitudinem versus Μ 216

μη ϊομίν daynoiui μαχηαόμίνοι tKQi νηώ^

factum esse apparet. ι in his *icta epice produci' statuit Renner C. Stud. I 2, 50, 'arsis vi' Delbrueck ibid. Π 198, 'metrice' additis exemplis επιτονος α&άνατος Leo Meyer I* 274 qua explicatione ut in voce trisyllaba qiiae consona claudatur nihil proficitur. Nec melius explicatio cessit eis^) qui fabnlam de io ex Ijo nato frustra amplexati sunt. OsthofF MU. IV 53 Ίημεν esse coniunctivum ex ficto quodam *ιμΒν (1. plur. ind.) derivatum suspicatur. At huiusmodi fonnam uno infinitivi "ίμεναι (Υ 365) exemplo in tanta versuum qui ίμεν ίμεναι Uvai^ habent multitudine per mihi suspecto^) non satis defendi posse luce clarins est. Auctore Wackeraagelio com- mendat G. Meyer * § 583 b p. 503, non tamen sine dubi- tatione, εΐομεν collato Sophronis εϊω (fr. 2), cuius tamen con- iunctivi ceteroquin apud Homerum nullam vestigium comparet in hac re nihil cum lonibus et Atticis discrepantem. Omnibus quotquot recensui praeter haec idem obvertendum est, eorum neminem rationem reddidisse cur Homerus formam longa ut primo videtur obtutu vocali insignein nuUa alia in versus sede nisi in prima adhibuerit. Nam productionem quam putant omnibus locis initio versus adscitam esse iam ante Kuehnerum et Christium notatu dignum censuit Ahrens. Mihi ipse poeta cum ω 432 ΐομεν in fronte hexametri collocaret paucisque versibus interiectis ω 437 in eadem re eandem formam cor- repta vocali (αλλ' ίομενΥ) adhiberet, loco priore neque 'ίομεν

«) Kaegi Phil. Anz. IX 15. Curt. Verb. II» 74. Sittl Philol. 43, 15. Aliter neque tamen rectius Misteli KZ. XVII 83.

*) χ 470 4αΐέμ$νηι verbi τίεμαι participiiim cst (cf. ex. gr. La Roche H. Stud. 113 § 67, 4).

') £ liquidae ope produci opinatur Kasch 1. 1. 13 sq. {ϊμμενηι 6. Hermann Op. I 242. Bekker HBl. I 69), ex κ contractum esse Curtius Verb.> I 180. II 116, εϊμεναι genuinam formam Wackernagel et 6. Meyer * § 485, 1 p. 429 quos qui improbat Osthoinain ego non magis probo. Coniecerim pro 7«το ΰ" ϊμεν€^ ttyj' 14χιΙηος scribendum esse ί/«το (Γ nyr^ Λμtyaι, Ιίχιληος, de ai in 5. pede ante vocalem producto collatis Ε 486. A^ 356. y 222. cT 38 (Ω 199 Uyai fni in 2.), de collocatione verborum Φ 75 (iyii Toi είμ* Ιχίτηο,

*) Ξ 128 (Τίΰτ' *^oμfy, 340 fy&' \oμ^y: 374 'ϊoμfy, Μ 216 μη Ίομε^. Solon. 2, 3 toμ(y.

— 378 —

neque εΐομερ, sed ϊομεν pronuntiandum esse satis clare indi- casse videtur.

Imperfectum ΐομεν (χ 251 in. vers.) parum habet aactori- tatis quam quod in namerum ακέφαλων referre liceat. Nauck scripsit ψμεν.

ifiSov apud Homerum nondum contractionem inire per se probabile est. Diphthongum solutam ferunt locorum pars longe maior (23), cf. Naack Μέΐ. gr.-rom. Π 408, Roehl Qa. hom. spec. 26, Knoes dig. 114. Refragantur quidem t 182 in iayuTifi σπεος εϊόομεν ubi formam vere homericam trans- positione reduxit Cobet Misc. crit. 352 {/ί'όομεν σπεος) — nisi forte praetuleris εΐρομεν cum Bekkero (HBl. I 276 coll. χ 252 ubi Longin. pro codicum ενρομεν legit εϊδομεν) et Nauckio (ad

loc.) — et λ 162 εις ^Ι&άχην, ovd* ειόες ivi μμεγάροισιν, ubi

forma Homero indigna ab interpolatore profecta videtur, 161 sq. damnavit Aristophanes , 160—162 suspectos habet Nauck, cf. Wilamowitz Hom. Unters. 158 n. 20. Restant iam tres versus ^ 112,0 Τ 292, X 194 qui ut εΐόον in fronte habeant haud scio an non casu factum sit, praesertim cum saepissime in mediis versibus apud ipsum Homerum είχον εϊλον εϊα εϊηετο, apud recentiores ειόον^ prima syllaba in arsi producta de- prehendi observaverim. Lectio genuina ftierit ni fallor fi*oov (/ί'όεν) quae postea ut versui laboranti consuleretur in εΐόον (εΐόεν) corrupta est.

Quod legimus ι 425

KQueyfg όκς ηααν iviQftftfg ΰαύύμαΐλοι,

sive hanc librorum scripturam tuearis seu cum Aristarcho 011 ες recipias, cum explicatum omnino tum excusationem detrectat. Neque enim vocalem digammo {οβες ^ ο/ιες) produci — quam sententiam multis probatam tenet etiam- nunc Meurad contr. et syniz. 59 — vidimus neque ι secundae syllabae primam velut infecisse sumere licet cum Baunackio aliisque^ fallacibus exemplis in errorem inductis (C. Stud.

») Spurium iudicat riatt Journal of Philology XVIII (1889) 133. — De ci]ft(f' qaod Christio placuit actum est.

«) Ar. Equ. 1090 (hexam.). Callim. h. Apoll. 93. Dem. 59. Theocr. 14, 22. 21, 41. 22, 205. 24, 24. 25, 241. Mo8ch. Εΰ^ώπ. 17. "Ερως άρηπ, 2. ΑΡ. V 209, 1. VII 633, 3. IX 228, 4. 275, 4. XII 127, 1. Αρρ. Plan. 160, 5. 168, 1. Kaibel 327, 5. 618, 22. 642, 9. Coluth. 123. 193. 215. 262. 273. Musae. 283.

«) Velut Dietrichio KZ. X 442.

— 379 —

Χ 108) nec denique nominativum οίες (-c *ο/ΐ€ς) ex genetivo οιών (^ *οί/ών ^ *o/jcov Wackernagel KZ. XXVII 277) alterum ι insuper sibi arripuisse veri simile est. Medelam monstrabit Gallimachi versus h. Ap. 53 (ubi v. Schneider)

οίας οΰά' clxv&Oi, naacci ΰέ xfy (hv vnuQvoi,

dummodo ab imitatoribus persaepe vocabula ex cannine vetu- stiore desumpta in eadem versus sede velut insciis relinqui memineris et verborum coUocationem a cuiuslibet aevi librariis haud raro turbari intellexeris. Illud exemplis quamvis paucis

illustrare e re visum est. ζ 45 λευχη 6' επιδεδρομεν αίγλη,

ν 357 χαχη S' επιδεόρομεν ά/λνς - Dionys. perieget. 1092

μεσην ό' βπιόεόρομε νησον, Αροΐΐοη. Rhod. II 1277 sq. ρεε&ρα

Ι Φάσιόος - Catull. 64, 3 'Phasidos ad fluctus' (in. vers.). Callimachus formam mira ratione auctam οιϊες procul dubio Homeri lectioni acceptam refert; quam ut ipso versus initio adhiberet, fortasse non mero casu, sed aliqua loci Homerici recordatione factum est (cf. quod infra de χειαταί tup^fj αείδγι exponemus), qnem in poetae Alexandrini exemplari sic decur- risse suspicor:

De nominum ordine conferri iubeo Υ 495 βόας άρσενας, de corniptela qua versus priDcipium in libris affectum arbitror

ρ 343 ubi et αρτον (τ*) ονλον et ονλον αρτυν traditur. οϊιες

forma perperam distracta^) insinuaverat in genuini οίες locum quo restituto novum άχεψάλου exemplum recuperamus.

χείαται xf/ατο non primarias esse formas, sed ex analogia demum ceterarum χειμαι χεΐται χείο&ε oriri potuisse i vocali denuo inserta nunc inter peritissimos harum rerum arbitros constare novi,^) quorum iudicio quamquam subscribo, tamen dubito num iure formas quasi refectas χείαται χε/ατο iam Homeri sermoni concesserint. Nam χειατο Λ 162 φ 418 Sciit.

175, χαταχειαται Ω 527 metrice producta esse sicut με/λανι χαταχειετε uxu/ειατο licet SUSpicari, inde autem quod χείαται^)

0 Theocrit. I 9 Ahrens recte ο//(Γ« (a nominativo oiig) reyocavit (G. Meyer * § 331 p. 322). — Cf. etiara Curtiiis Grdz.* 577.

«) Osthoff MU. IV 37 n. 1. Joh. Schmidt KZ. XXVII 295. Brugmann z. heut. StaDde d. Sprachwise. 53. G. Meyer * § 217 (qui tamen § 155 errorem prioris editionis [§ 152] corrigere oblitus est).

») xiatm Α 659. 826. // 24. Γ 203 (Archiloch. 169), xknx α 44. χέίπο Ν 763. α 168. Scut. 241, χ(ατ' Ά 610. cret. xitatci G. Meyer * § 60 ρ. 71.

— 880 —

et χί/ατ' nusquam in medio versu leguntur — cf. contra Mimnerm. 11, 6 χει'αται iv &αλάμφ — fortasse coUigendum est ne ψ 47 quidem χει'ατ (in. vers.) recte se habere, sed poetam formam χβατ' voluisse. χε/αται adhibet et ipse in prima versus sede Apollonius Bhodius IV 481.

Idem cadit in coniunctivum κπται ex xt(j)BTui contractum *) cuius in locum Homero Τ 32. ;? 102 = τ 147 χ€(ται in scholiis Didymi traditum^) cum Bothio (Steph. Thes. IV 1406) restitui ut potest sic debet.'*) Ω 554 tamen

xfirni ^yi xhaifjOiy ΐίχήδης, tiXkn τάχιΟΐα

non cum Hartelio et Curtio xtiW ivi κλ., sed contractione soluta x€BT ivi κλ. scribendum conicio.

Coniunctio insi qnae cum paene innumeris locis apnd Homernm occurrat, in medio versu semper syllabam initialem corripit, initio versuum X 379. Ψ 2. S 13. ^ 452. φ 25. ω 482 admittitur sequente particula ^η. Operam perdiderunt qui in€i' ex *€zr/£i repeti omnino posse sibi et aliis persuadere conati sunt/) verum viderunt veteres qui illis versibus adscripsere

σημειώόες οτι xai άχεφάλοις χρήται 6 ποιητής (schol. Τ Χ 379),

nisi quod parum recte eosdem χαχομέτρους iudicarunt (schol. Α ad V. 1.). Homeri licentiam illustrat Lesbius poeta, Alcaens fr. 33, 3 ubi επειδή prioribus syllabis basin liberiorem eflScit. Α radice da: da 'schneiden' derivatur participium *<)ά-/ός^) unde originem ducit denominativum όά{/)ιΧειν.^) Vocalis α ab Homero c. 20 locis corripitur ut par est in hac vocabuli

>) Cf. Curtius C. St. VII 100. Hartel H. St. III 11 qui tamen id ea re errarant quod a xfifirci proiiciscendum esse credunt.

*) Quatnquam huic testiinonio parum fidei esse concedo. Cf. Menand. ed. Burs. XIV 7 (p. 136, 11) περίχέειαι pro ηερίχαιηι.

") x^€JKi etiam L. Meyer Or. Aor. 34. Unde nota ratione Attici χίωμκι χίηται fecerunt, Yocalibus non contractis quod idem alias quoqae in coniuDctivis temporuin non thematicoruin contra legem admitii videmus, delph. tttfnnQiaqitti thess. δυνάηται locr. dniXriwyiai Coll. 1478, 8 (aor. fXd-aS-ai] cf. heracl. 4π(λή-ϋ&ω Cauer • 40, 127 cum arc. ^πελησάα&ωχ Coll. 1222, 23; aliter de ^λκσ»ω Curt. Verb. II» 65). χείωντηι CIGr. 102, 10 solito more pro χέωνιαι, ecriptum; perperam Curtius Verb. II* 85.

*) Curtius Grdz.* 355 coll. Erlauter.» 193 not. Knoes dig. 207 quos refutare non tanti videtur. Kuhlti super hac re disquisitiones non vidi dcc ▼idcre cupio a Stolzio et G. Meyero damnatas.

6) Brugmann MU. III 99. KZ. XXIX 258. 261. 267 n. Jobansson XXX 443 n.

•) >- βηίζω bisyll. Pind. P. VIII 87. Aescb. Ag. 194 (Herm. em. gr. gr. rat. 53). Eur. Heracl. 914. Quamquam dubitatione non vacuum est.

- 381 —

origine uno producere videtur, sed productio quam dicunt incidit in primae sedis arsin, Λ 497

ut yersum in αχεφάλοις potius numerandum esse auctore Hermanno iure suspiceris, cf. pag. 374 not. 2, Spitzner Pros. 10, Mure Rh. M. VI 495 n. 3, Westphal Metrik* 95, Christ Metrik^ 194 quem nunc pravam opinionem de digammo pro- ducente sequi miror (D. proleg. 120). lam ante Aeschyli aetatem Graeci morae defectum productione primae vocalis prorsus iUegitima compensarunt , nam loco quam ex Iliade laudavi nititur Aeschyli δώ^ξας Choeph. 384,^) sermonis home- nd imitatione natum eadem quam cognovimus supra in πνε/ω, ιαι'νω cuius primaria significatio 'calfaciendi' (& 426. μ 175. κ 359) foisse videtur^) ut parum apte cum sanscritico ishanyati coniungatur (Osthoff MU. IV 195) prima utitur cor-

repta. taivsi -ομαι -ίτα/ -fro ίάν^ης -η -^ς ίήνατε 'ή>η

leguntur apud Homerum c. 15ies, ϊηνα luivov bis in hymnis homericis IV 65. 436, totiens Ιαίνεται -ομενος in Theognideis 531. 1122, quinquies Ιαινει ΐάναιεν ίανθεις apud Pindarum Ρ. Ι 11. II 90. 01. νπ 43. Π 13. fr. 122, 16. Augmento auctae sunt formae ία/νετο χ 359, ιάν&η Ο 103. V 597 (in eadem versus sede Ap. Rhod. IV 24). In hoc tanto de mensura verbi concentu admodum mirum non esse non poterit quod uno loco idem verbum productionem primae syllabae recepisse dicitar. Sed accuratius ubi ipsum locum χ 59 inspexeris, mirari continuo destiteris, nam versus cum incipiat a voca- bulo iavdfi (Christ Metr.^ 194) procul dubio primae sedis licentia atitur.

Quae contra adferuntur ex Meleagro (AP. ΧΠ 95, 5) Quinto Smyrnaeo (Posth. IV 402. X 327) Orpheo (Lith. 265) porrectae in ία/νω vocalis exempla,*) quandoquidem ipsum vocabalam consuetudine omissum poetis ex Homeri lectione adsamendum erat, nihil nos de vera et nativa mensura docere posse non esset hercle cur monerem, nisi ab OsthofSo opinionis suae de yocalium vicissitudinibus studio productionis exempla proba reicula undique arripiente illos sequiorum versus 1. 1. ut testes locupletes et fide Homerum Pindarum Theognidem

>) Harder de α voc. 65 cuius iudicium ceteroquin non probo. *) Fulda Sprache der homer. 6ed. 58. *) De ίηίμω dixit Spitzner Pros. 106.

— 382 —

aequantes produci vidiseem. Testis sane egregius qui Ιάομαι et ίαινομαι ne intellectn quidem discernere sciebat! Quod cadere in Quintum Smyrnaeum discas ex Lobeckio S.hem. 157 et ipso errante. Animadversione dignum Meleagmm tairot cum et ipse versus initio adhiberet, ad exempli homerici χ 59 similitudinem proxime accessisse, non item Qaintum et Litlii- coruiii scriptorem qui productionem etiam medio versui in- ferre snstinaerunt , non magis laudandi grammatici qaam poetae. Nam turpiter decipi se passi siint verbi Ιάομαι inconstantia. At hanc universam de ια/νω qnaestionem tiirbat qui productae vocali in iav&ji χ 59 opitulari verbi ιάομαι analogiam arbitratnr. Diyersam enim utrique adsignat originein cum differentia notionis tum mensurae discrepantia. ιαι'νω 'ομαι qui corripere solent idem producunt ίάο^έα^ omnibos locis Homerus*) Archilochus*) Theognis^) Pindarus*) quibus addas tragicoram principes Aeschylum^) cum Sophode;*) vocalem ancipitis loco habent Euripides et comici^ duce Empedocle philosopho (v. 447 Stein); novae comoediae poetae saepius corripiunt vocalem quam producunt {Ίατρος Lycophr. 1207. 1377). Unde consectaneum est ut t in ιάομαι origine longum a Graecis postmodo demum correptum esse — primnm fortasse in formis quae accentum habent longius ab initio

*) Ιηαηα&ηι, -€ται -άμενοι ίητηρ -τρός Idiens. — h. h. XV Ι. Aethiop. fr. 3, 6 ρ. 3δ Kiukel. — Non in numerum rettuli praeterita 1«i* ^ijaaTo Ε 904. Μ 2.

«) fr. 13, 1 Β.* ΐκίνομαι, 25.

») ▼. 483 Β.*

*) Ρ. III 46. 65. IV 270. Isthm. VIII (VII) 15. Nem. IV 2.

6) τ Suppl. 251. Prom. 382. Agam. 1057 (Τ Prom. 475. 477. Ag. 1594. Choeph. 680. Eum. 62. fr. 255. 349. 385 si /«>«τ« genuinum est). Versni Prom. 473 correptum *ίατ()ός inferre non debait Nauck Bull. XXX 86.

β) t Ai. 581. OR. 68. Trach. 1002 (f in thesi anapaest.). 1209. 1210. fr. 74, 2. 198. 237, 3. 513, 1. 636 (7 El. 876. fr. 530, 5). — Addo hic titulum vetustum μνημ« τόΰ^ Μρ^ίου αοφίας Ιατρού ((ρίστου Β. Phil. Woch. 1889 nr. 22.

') Wagner quaest. de epigr. ex lapp. collectis gramni. 49 sq. In Kaibelii sylloge invenit idem 7 correptae vocalis exempla, ego 13 longae. Locis a Wagnero ex Euripide et Aristophane citatis addi poesant alii, Hippol. 597 (ίωμ4ρη). Suppl. [252]. frgm. 917, 1. 1072 (i Med. 520. frgm. 292, 1. 389, 6. 403, δΝ.-»), Plut. 701. fr. 21 I 397 Kock (i Av. 584 bia, iu thesi anapaestica Nub. 332 ut Epicrat. fr. 11, 27 II 287 K.) — Ίασω cann. pop. 47, 15 B.* III 678: dyi«Toy Diophant. B.* II 250, Ίατρφ Crat. fr. 15, 1 ib. — Ιαίνω Theocr. VII 29 (XXVII 26. 69): ιατρός XI 5.

— 383 —

'remotum velut ιατρός Ιατρενω (Ιατρός -ενω -ftu iuxta ιηση

Babr. ex. gr. 120, 6. 7) — statuamus. ^) De etymo et huius verbi et similis ία/νω pariter niM habeo comperti.*)

Cordis nomen homericum est χραόίη quod c. 60ies legitur. Formam recentioribus soUemnem (χαρδ/η) adscisci metrum vetat utiqne in genetivo et accusativo, in nominativo sicubi arcte cum ^υμος particula xai vel τε coniungitur {χραόίη xai &νμ6ς, χραδ/η &νμος tc), alias non item neque magis in dativo. Nam correptio in χαρδίη χαρόιγι non caret exemplis, Theogn. 366. 1236. Attamen Homerus nullo loco tale quid admisit exceptis Β 452 = ^ 12 = S 152

Vides inversionein liquidae fieri in versus principio (Pape s. v.), quod ne forte fortuito evenisse credas, efficiet fortasse paullo accuratior locorum computatio. Dativus χραό/γι legitur 6iens,^)

nominatiyus etsi formulas χραδίη xai βνμός, χραό/η χ^νμός τε

procul habeas 17iens.*) In tanta versuum multitudine ne anam quidem χαρδίη sive χαρό/τ} in medio hexametro inveniri haud scio an non ego solus miratus sim, cum praesertim Homerus in Θ^ρασυχάρδιης^) inversionem admittere non vereatur. Facilis est suspicio tunc temporis a sermonis usu probatam fuisse unam simplicia formam χραδ/η, eam quidem discrepantem ab iUa quae in compositis locum haberet inyersione liquidae insigni (^ρασυ-χάρδιος),^) Quod si verum est, etiam tribus illis yersibus χραδ/tj restituendain quae lectio cum primum χαρδίη invaluit gemello suppresso (Archil. 36. 58, 4)^) sedem

») Idem quantitatis discrimen habes \ΐί'^1ω*Ίηαος'^1άαΐος'^ίόνιος:*ΐ€ίοης *Ιω^(ς Ίήαων. In cpigramroate Paus. V 18 non cam Fickio BB. XII 8 legendum Μήδ^αν^ΐάαων χτλ., sed potius Μηδίίαν *1άαων (G. Meyer * § 146 p. 158), collato de nominis Ιήηδαη mensura Herod. I 2 Μηδίίην, de Ίάοω^ ρ. 382 η. 7. Turbarunt recentiores, lade dixit Martialis I 84, 7 temeritate non minore quam Nicander \άαιν (i. e. Wiolie') fr. 74, 2 Schn.

*) Eis qui \άομαί a βός «» φήρμαχον ducunt accessit nuper Schrader KZ. XXX 466. Digammi vestigiam non superest.

•) xQttaifj Hea, Th. 612. 623. — Υ 169 demptum Sebero 8. v. χ()αδίη addas eidem s. xQaJirj.

*) χραδίη Hes. Th. 764. — Φ 551 « J 421. 572. χ 309 pro uno vereu numArayi.

β) Hee. Scut. 448, ταλαχήρδιος 424.

•) Cf. δ(}ατός Ψ 169: yfodaQToy χ 363. — Quaestionem quae est de hac metatbesi ne Kretschmer quidem ad umbilicuin perduxisse mibi videtur (Idg. Accent- u. Lautstud. 893).

') Cf. Kqana&oy Β 676 ^ Κά^πα9ος,

— 384 —

ab hoc defendere yix diu potuit. Hanc coniectaram num libroram quoque testimoniis quae non plane defidimt tuto firmare liceat valde ambiguum videtur.

ά{/)$ίδω άοίδη άοίδος επαοιδή άοιόιμος άοιόιάω παραδίδω

ίη Hiade et Odyssea c. lOOies, in Hesiodi carminibus c. 30ies occurrunt vocali correpta, qua re snmmo opere contra sanam rationem peccasse evincuntur qui uno loco ρ 519

ώς (f' or' doMy ιίνηρ ηοτιδίρχετκί, ος if S-edHy ί|

neidfi δέδηώς int^ ίμ€ρΟ€ί^α fiQOxoiOiy, 519

τον (f' αμοτον μίμάααιν αχουέμίν ό/ιηόι'' ΐί^ίδρ

digamma ut versui laboranti auxiliiim salutemque ferat ad- vocarunt.^) Poetam revera ίΐδί'δγι et recitasse et yolnisse recitari videntur quae versus vicini habent vocali correpta οοιδος et dsidfj Homeri consuetudinem a sequiorum ludicris alienam (Bekker HBl. I 195) reputanti confirmare. Cui α in his vere producere vel licet vel sibi licere persnasum est, multo eum saepius hac licentia versificandi facilitati aptissima uti discas ex usu Theocriteo (VU 41 in. XVI 3. 4. XVm 36.

XXIV ny)

Unde hauserint *cyclici' suum αε/δω nec vocaboli forma

neque loCO excusatum, "Ηρην αει'δω h. h. XI 1, Έρμην αείδω XVII 1, "Αρτεμιν αει'όω XXVI 1, Μούσας aε^'δω in. της όοχονσης αρχαίας ^Ιλιάδος Anecd. Rom. 5 Os. = lex. Vind.

app. 273, "Ίΐίον αε/δω H. parv. 1, 1 p. 39 Kink./) quod imi- tatur Heliodorus AP. IX 485, 1 ταν Θέςιν αειδω, ignorare me fateor. Sed haec nihil ad Homerum.*) Nescio qnem fac carminis stamina 'magno promissorem hiatu' his exorsum esse

Άείύω ΙΤριάμοΐο μόρο^ χιλ..

>) yelati Hinrichs vest. elocut. hom. aeol. 77, Bergk Litteraturgesch. 868 n. 181, Christ II. prol. 120 qui olim rectius iudicaverat (Metrik > 194) tacito Ahrensi nomiiie qai dudum quid rei esset CoDJ. auf -μι 35 intellexit. Cf. etiam L. Meyer 1« 276.

>) De recentiorum usu dixerunt Spitzner Pros. app. a. v. , Hartei Wien. Stud. I 5 (α etiam Callim. fr. 543. — epitaph. Bion. 81).

>) αύείδω scribi iubet Fick BB. YII 150 ut solet aeolissans.

*) Cf. Usener Fleck. Jahrb. 1878, 58. — Idem cadit in exordia hymno- g^aphis sollomnia, qualia sunt ι^μψι Jnoyvaoy — μνηαομαι h. h. VI ι sq., άμφί μοί 'Ερμείαο (fikoy yoyoy ^yyent Μοϋσα XVIII 1, (ίμφι Ilouftdrtwya d-foy μέγay ΰρχομ* ditdfiy XXI 1, άμψι ^ιοαχουρους — ίαη fif Movaai XXXII 1, (ίμψί μοί €cuT€ άναχβ-'' ^xttiecfiokoy άίΐδέτω φQηy Terp. 2, ^μφϊ 2:xύμnyδqoy — ϊίρχομ' dtidty carm. adesp. 30 Α (Bergk III* 696). Haec

— 385 —

fortasse eum quidem non diversum ab iguoto illo quem ridendo carpit Horatius AP. 136 sq.

Nec sic incipies ut scriptor cyclicus olim: ^Fortunam Priami cantabo et nobile bellum',

vel bymnographuin sic forte cecinisse

Hinc 8ίά*Ίλι,ον άε/όω, "Α^Λτεμιν αε/όω quae excosatione quamvis indigentia tamen dixi carere transitus ftiit recordantibus nec difficilis neqne longus. Notandnm est hoc loco in Theognideis septiens initialem corripi produci semel in ipso versus 4 initio ; cf. etiam AP. VI 120, 2. IX 92, 2 qui versus a canendi verbo cum incipiant primam eius vocalem extendunt.

Radicis /εσ perfectum in sermone Homeri perinde atque Aeolum*) reduplicationem aversari*) certum est; quam in aliis quoque a consona Vau quae incipiunt omitti nemini ignotnm.

Cf. α/ειχία /έσσαι ω 250, — /εσσο π 199, /εστο χ 363, /ει'ματα /«'στο Ψ 67. ρ 203 = 338 =- ω 158. τ 218, δε /έστο ω 227, τάδε βστο τ 237, τον f/βστο Μ 464 (h. h. Ven. 86), /ειματα

/ίσ&ην 2 517 quibus sub unum conspectum positis apparet mirum quantum ne dicam a vero, sed a probabilitate depulsos

si qui (/ειματα) /εΓμαι τ 12 = φ llb, (τα, στόμα, φρασί, εν, χαχά) /ειμίνος J 432. Ο 308. 389. Υ 381. ο 331. τ 327, im- /ειμένος χατα/ειμένος^) βχ */ε/εσμαι */ε/εσμενος COntracta

ab homericae elocutionis indole aliena, nam ille raro dixit αίμφί tiyt μυΘ^εΐαβ-αι ilntiy <f 151 ^ 364 , semel diiuiiy ίίμφ^ 'Aqfog φίλότητος & 266 sq. quod serioris originis indicium certissimuin, tfeiJtiy ίίμψί jiya (b. h. Merc. 54. 57) nasquan). £xempla iam Gemoll ad b. h. VI 1 congesserat.

1) ContamiiiaTi ut ponerem exemplum b. h. XXVII 1 sq. et V in. cuius secundus Tenus ab r/oo^ai incipit. Cf. Yersum orph. ab Hartelio W. St. I 5 allatum.

*) iμμεyoς {dμ(ξιέμμ€yoς) Ahrens I 51 n. 4 (Herodian. II 475, 8. 500, S4L.). άμ(4εμμ(νοι Kaibel 1035, 25.

>) Ebel KZ. IV 202 qui perperam pro praesenti Yenditat. — Fickii *ρ/α μένος BB. lY 183 forma vel vetustissimis Oraecis inexaudita. — hom. /είμαι, aeol. ίμμαι: ίίσ&ω' ημφιέο&ω Hes. = dor. {/^f&toxan: lesb. εύέ- &iaxiy « Pindari P. IH 57 (/)αΙωχα (etiam Lacedaemoniis probatum, V. Kuehner iud. Yerb. s. αΐίσχω contra AhreDsium II 887, ίαλωχαντι Plutarchi et Dionis Chrysostomi scholiastae servavit memoriam digammi: £ ex / cor- mptam Telut Cauer * 647): att. ίαλωχα — ^ Hippon. 100 αδηχε (perperam Renner C. Stttd. I 2, 23): locr. /ε/αδη^ότα » cret. χατα/ελμένων: hom. έεΐμένος,

^) τ 431 όρος χαταχείμενορ vXf] cod. Aug. erroro Tetueto quem depre- hendi etiam in lapidibos, έηιχείμενος dixtjy {clxkvy) Kaibel epigr. 810, 8,

8 c h η 1 Β • , QuAMUone• «ρΐβ*•. 25

— 986 —

opinenturJ) Dipbthongfom hybridam ex prima sg. hinc inde etiam ad secundam tertiamque transferri potuisse per se quidem non improbabile est ; quamquam traditionis fide/f/^ara fBtxai λ 191, Χάινον εΐσο Fbl non satis munita yidentar. Sed num pluralis tertiae personae diphthongum ex piima /ε/μεδα — quam forte non legimus — adsumere*) in sermone homerico omnino licuerit, perquam dubium, quandoquidem ne χε/μεδα quidem cum χείσδε coniunctis viribus tertiae χεαται ι vocalem inferre valuisse intelleximus. Igitur 2 596

ίΐ'ατ' ivyytjrovg, ηχα στίλβοντας (λαίψ

composueram cum Π 9 εΐανον άπτομένη quem supra inter ακέφαλους recensuimus. Scribas fiar. Nam contractioni {είατο -< *if€aTo) in Homero nondum locus videtur (KZ. XXIX 234). Multo post Ahrensium comperi idem suasisse.

όιά vocula frequentissima cum semper priorem corripiat, versus Γ 357 = Η 251 = Α 435 {όιά μεν άσηίδος χιλ.), J 135 {δια μεν αρ ζωστηρος κτλ.) a brevi syllaba initium capere cen- sendi sunt. De Kuhlii tentamine dixit quod satis esset G. Meyer Wochenschr. f. kl. Phil. 1886 col. 654.

φίλος cuius etymon adhuc latuit^) vocalem natara brevem habere patefacit constans in hac re universae Graecitatis con- cordia. Si φΓλος vetustis poetis innotuisset alicunde, extarent in tanto carminum ambitu aUquot certe eiusdem generis versus cuius sunt fictus pessima KoecUii coniectura (coniectan. ep. fasc. m Tur. 1856)

&άροει φίλε ηάπρ χτλ, (h. h. ΥΙ 55, ubi codd. <Γΐ€ χύτωρ)^)

vel ΑΡ. m 2, 3 auctoiis inscitia foedatus

Τήλεφος ^Ηρακλέους φίλος γόνος χΐλ,

vel Brunckii fetus (h. h. IV 117 ubi codd. recte φίλωνται)

αϊ χέ οε φίλησαιντ χτλ,

vel denique librariorum ψ 26

οϋ τ( αβ λωβίύω φϊλον τέχνον, ti)X ίτυμάν τοί

ubi alii genuino ordine τεχνον φίλον, At horam nihQ simile

epigr. suppl. [Rh. M. XXXIV 205] 941 a 1. Exempla addas supra congestis p. 225.

>) Curtiue Verb. 11« 154. 167. G. Meyer « § 267. L. Meyer 1« 581. Christ Π. p. 111. Froehde BB. VII 85.

s) Knoes dig. 104. 819.

•) Cartias C. St. VI 425 sqq. Oethoft MU. IV 158. 227 sqq. Baunack Stud. I 1, 25.

«) Parum sufficit Ludwichii opinatio KOnigsb. Stud. I 69, 1. χάτωρ — άχάτωροςΊ Cf. ΗθΒ. ώρες' — χηδ(μ6νίς.

— 387 —

apud probos deprehenditur. Ubi contra productionem recte habere patet, compluriens eam in medio versu admitti obser- vamus, veluti in Yi pedis arsi φϋαί £ 117, in Πι thesi φΛωνται h. h. IV 488. Hinc ego quidem necessario effici iudico, ne J 155. £359. Φ 308 qui versus a φ^'λε χασί'γνητε incipiant trochaeus sit agnoscendus, sed pyrrbichius potius trochaei vicem obtinens. Subscribere nihil dubito eis quae schol. Τ ad X 379 adnotari yideo : σημειώόες οτι και άχεφάλοις

χρηταί 6 ποιητής, ώστε ου όεΐ περισπαν το φι'λε χασιγνητε.

Homemm imitantur Nicander Ther. 3 in. (φΛ' Έρμησι'αναξ) et qoi pamdt Kaibel 289

φείίος ddflqiioC μηΰ^νι λειπόμενος,^)

Unde disceremus nisi aliunde (EM. 794, 14 Eustath. 458, 3 ad J 155) iam nobis de hac re constaret fiiisse inter Graecos qui a sano illo grammatici iudicio discederent (veluti Ptole- maeum Ascalonitam teste Eustath. 556, 34 qui etiam nostra- tium aliquot immerito inyenit assentientes).

Verbi λνω aoristum medii generis λνσθ^αι brevi vocali uti oportet cum propter reliquam flexionem (λελυσθ^αι) tum ob similium χντο εσσντο^) similem declinationem. Quorum hoc lliens, illad 36 locis correptis yocalibus apud Homerum legi, neutrum uUo porrecta L. Meyer testis est Aor. 118. Ipsam λνσ&αι occurrit passim ita in yersa ut de quantitate dubitari

nequeat, ελνμην Φ 80,') λντο σ 212, λντο γοννατα χαι φιλον

ητορ saepe. — ο 435 λντο extat in solo Cant, ceteri recte porrigunt λυντο codicom consensu flrmatam Η 16 (cf. 6), η 341. — λντο in medio versu collocatum (Qu. Sm. λΠΕ 94 xai τότε λντ* άγορή χτλ,) ab Homeri carminibus abhorret, at legitor initio hexametri Ω 1 quem Quintus imitatione perse- qoitur aperta simol et inepta. Nam quam a ceteris pedibus arcet prodactionem ne in primam qaidem admisisse Homerum credi licet. Nisi forte Casum insinmlare animns fert miri ludibrii qno γραμματικών παιδας vexayerit. Ego de Casus

^) Φίλοχύνηγος Kaibel 332, 1 breTiam concursu ercuBAtVLT {PhilopoUrmu Mar. Victor. ly 49, 15 Κ [Hense luba 98]. φΗόσοφος metricis est ezem- plam proceleumatici, Hoerschelmann £in gr. Lehrbuch der Metrik 41).

*; Alios ordinis est άμηνΰτο {ηίπ^Όμαι 7ιotπyvω), De βουΧϋτός dixi ρ. 321. Pindari XCd-i (EM. 274, 50), foitasse in veriloqoii nominis ^ύραμβος gratiam ludicre factum (Buttmann II s. v.), huc non pertinet, qaando- quidem ancta radicis forma ab imperatm indole non aliena (cf. άίάω&ή.

>) ι 463 αυμηνΊ codd. λΰόμη^.

25*

— 388 —

dominatione quamvis ratiocinationem saepe frustrante tamen minus inique cum statuere soleam, calcnlam adicio eomm sententiae qui in αχεφάλοις numerarunt. *) Nam qui λντο ex λνετο contractum hariolati sunt (Lobeck El. Π 116. 118. Spitzner Pros. 61) iam non in censum veniunt.

Exemplum quod praegressa nunc sequi volo cogit qaae- stionem altius repetere. Imperativi in rdhi quod accentu olim eflferebatur in universum debiUorem radicis formam requirunt, ut Ϊ&1 φά&ι ομνν^ι ϊσ&ι -: *^dhi (Osthoff KZ. ΧΧΙΠ 579 sqq.),

τΚη^ι (rfXa: τλη) nt^i ^vifi {cf, ίόϋμεν - ί'φϋμεν).*) At in-

veniuntur non apud Graecos solum, verum etiam in sermone Indorum imperativi qui eadem ratione facti tamen quantitatis regulam migrent, velut scrt. bodhi paM gr. όι'όω&ι γ 380 εμπιμπλη^ί Φ 311 aeol. σνμηω&ι Ahrens Ι 140 quorum originem slc ferme expUcandam arbitror.

Erat cum in eorum quoque quae vocali carent copulativa verborum declinatione thema nudum nullo auctum additamento posset imperativi munere fungi (cf. φέρε /ιόε): quam forma- tionem ne ea quidem aetate quae linguarum indogermanicaram divortium proxime antecedebat funditus abolitam ftiisse docet Ariorum Graecorum Italorum Germanorum in hac causa con- sensus: scrt. ςρηι gr. πώ^) ΐστη da/W*) lat. ce-do {cette

0 λύτο Hermann Orph. Argon. 596 all. Contra AJro Bekker HBl. I 69. 141. Conferatur etiam nota Peppmuelleri. — De explicatione a non- nullis tentata adeas Curt. Verb. V 191, G. Meyer § 526, 5 p. 459, Wacker• nagel KZ. XXX 808, qui mihi non persuasit.

*) G. Meyer * § 569 p. 495 qui dq au»t Ai^i non recte iudicat.

») &iv' JtvQo, ik»i Hes.? Huc traxerim ei ifi I 262 (immo (t df), il d^ αγ€ frequens (immo ei d* dy(), d dt est idem quod f^i Jv quibus Yoculis iussi yel adhortationis vis intenditur. ei ex t&i natum iam Autenrieth odoratas est. Ut αγε etiam post imperatiyum locum habet, /tin' dyt Homerus, surge age Vergilius, dic age Horatius, pone age Ovidius, ite agite Propertius dixerunt, sic poterat certe ε 2 quoque verbo saffigi: eetne n(n Yasculorum (supra p. 360) conglutinatum ex imperatiYis nC »« nte et ε2 quorum hic iu particulae vim abierat? Cf. βααχ^ ΐ&ι quod Tyrannioni pro uno vocabulo erat nota elisionis sublata. πίει »> άγε άη xai ηϊνε quod legimas apud Panyassim Heracl. 12, 1. Cf. ίηείγετ^ ε ία £urip. fr. 781, 8 et particulae ώ usum modo imperativis antepoeitae (Eur. Hec. 1098. fr. 778, 69. Ar. Pac. 1119. Av. 1278. Lys. 1269. Ran. 269. AP. IX 147, 1. X 6, 7 sq), rarius insurtae (£ar. Cycl. 52. ϋιιαγ" ώ υτταγ* ώ χε()άστα; cf. Ον. metamm. XIV 842 duc ο duc, B,gy. II 11, 11 piba pibed [? Oldenberg prolegg. 404J), modo suffixae (faaoy ω Ar. Lys. 850, έμβαΐλετ' ώ Pac. 1807, έηολοΧύξατ" ώ Aesch. Choeph. 984, τύφ(ΐ^ ω καίει* ώ [libri -ίτω] Cycl. 659, εύφαμεΐτ' ώ

— 389 —

^ *ce'date Pott EF* II 44. Ebel KZ. V 23Z not.) got. hir4 (Scherer zGDSpr.* 323).^) His imperativis solis radicibus qui con- stabant ex lingaaruin more late^) patente particala quaedam dhi accrevit, ^) ut deinde promiscue in usu esse inciperent *ei et *eidhi, *d6 et *dodhi, *klnneu et *khineiidhi, *poiet *poidhi, nnde orta sunt vocalibus acceutiis impetu in particula positi debilitatis *€i: *idhi, *do: *diidhij *kluneu: *klimiidhiy *po(i): *pidhi. Ad hnnc rerum statum lingiia indogermanica ante divortiam pervenerat , sed in imiversiim iam pleniores formas syllaba imperativi muniis indicante amplificatas magis magisque ada- mass^ coeperat, ita tamen ut vetustiora *ei *do *khineu *ρδ{ι) non prorsus de loco depellerentur. Atqui dum *ei et *idhi, *do et *dMlu, *khtneu et *khmudhi eodem plane ofBcip syntactico funguntur, vix caveri poterat ne hinc inde altera fonna ad similitudinem alterius qiiadam ex parte analogia redigeretur: unde nata sunt *i pro *ei in gotico /uri/) ^klunii pro *kl%inexi in scrt. ςχϊΐη, contraria ratione scrt. pahi πώ&ι

pro πΓ&ι ex *pll ηώ, πί'μπλη&ι pro π/μπλα&ΐ ex ηίμπλη (cf. πι'μηλη SophrOIl. 49?).^)

Quae de imperativorum historia exposui si vera sunt, con- tinuo elucescit ab initio auctam radicis s. thematis speciem non universo modo imperativo invasisse, sed solis quae in 'dhi exibant formis: quamquam apud Indos temporis decursn pluralis quoque imperativi (in -ta, Ίαπά) ad hanc normam passira accommodati videntur,^) Graecorum a sermone *διδωτε

£ar. fr. 773, 67 [Meineke comm. lY 535]; germ. hurr-a fere L q. si fingere lieet )at. curte δ). Eandem inconstantiam nota in lat. particula em (Ribbeck part. 29 sqq. BaehreDS ad Catull. 10, 27). Cf. etiam Kretschmeri clegan- tissimam de vocatiTi idg. formis coniecturam Accent- u. Lautstud. 359.

«) G. Meyer < § 573 p. 497. — Aliter expediuntur ab OsthofiTio MU. IV 48. Perfect 134.

1) De accentu cf. Joh. Schmidt Vocal. II 428 cai assentitur Kluge QF. XXXII 125 not. Urjatn hirjip coniunctivi videntur. Longe aliter Brugmanii MU. lY 414 sq.

>) Gr. t&i δη lat. age dum francogall. ra donc simm.

») V. Henry Etude sur Panalogie 365. Thurneysen KZ. XXVII 180.

♦) hiri ex *Atret repeti accentus vetat.

*) Aeschyli ninua&i et sequiorum δέόϊ^ι, (Babr. 75, 2: ϊ Aristoph. £qu. 23^. Vesp. 373) dni^i (Cobet YL.* 398) procul habere praestat. Anctorum error et scribendi vitium ne subsint vereor.

«) de quibus extare novi disquisitionem Bloomfieldii quam AnoaUbus transatlanticis insertam denao inspicere non Yacat.

— 390 —

*όώτε et qoae figmentis his similia fingi possint ita abhorrent ut de χλντΒ, modo traditis apicibns saspidone yacuns in tem- pore diffidere didiceris, dubitare incipias. Becte habet χλν&ι^) Archilocho 75, 2 et Anacreonti 76 non minas probatum quam Homero,^) at xkvrs inauditum ut quod maxime, aeque ac esset *χλντ6ς χλνμενος.^) Ingeniose Johannem Schmidt pro- ductionem repetere memini a coiitractione ut sit optatiyTis, χλύτε ^ *χλυΓτΒ, sed video redargui vetostioram usu cui in hac re solus imperativus conveniat. De productione credimus ηίριαηωμενης notae et testimoniis poetainim qui Homemm sat longo secuntor intervallo, Soloni (fr. 13, 12 = Crat 1, 2 Bergk 364)

MovOai litBQida χλΰτί ^Oi ίύχομένψ,

Pindaro 01. XIV 4, Aeschylo Choeph. 387 quem iam de όαιζων errori obnoxium deprehendimas , qua re merito vel Solonis et Pindari in talibus auctoritatem infiingi iudices. Unus nobis auctor ipse Homeras qui quod xXvvf non habet nisi initio versuum,*) protinu^ liberatur culpa vitiosae prodactionis, quippe cui invito evenerit iit mox metricae licentiae obliti ne qoid detrhnenti yersus caperet unice prospicientes χΧντ$ pro- ductum quamvis refragante grammatica obtruderent. Qnod iam KZ. XXVn 427 n. obiter postquam significavi Fickium et ipsnm de productione dubitationes movisse comperi ; qui tamen qua est perversa de ictus vi opinione χλνττΒ exarandum curavit.

») xXv&i pro ^xXbv&i ut όμννμι pro *6μν€νμί,

3) Theogn. 4. 13. Pind. fr. 78B.« Empedocl. 1. 74 Stein. Aesch. Suppl. 384. Choeph. 133. Eum. 319 quos locos addas Veitch 8. v.

*) Nihil contra yalent quae adferuntur ab Osthoffio MU. IV passim et a Kretschmero Accent- u. Lautst. 387. clneat Plaut. Men. 575 nihili esse docebit inspecta vel Brizii editio. scrt. guQrnsha sl. slyiati habent s con- tractum ex ft -f i4; Α non radicis est, sed saffixi. Productio in passiyo isrfiyate) non huic soli verbo adhibetur sed nititur regula generali unde de yera singularum radicum prosodia nihil plane effici queat. AHorsam specUt germ. hlfid qaod cum χΧυτάς cognatam esee nemodum demonstravit, pari ego iure 81 notionem, 8i formam 8pecte8 potiore cum χΧαίω (rad. xXaj proprie ^schreien', cf. angl. to cry 'weinen', franc. heughr quod hodiernis Parisiiiis idem e8t atque *weinen'; χλαυ&μός Matth. 13, 42 interpretatar Lutber Ήβαΐβη') coinpo8uJ.

«) Β 56 « $ 495. £ 52. d 722. ζ 239. ο 172. Eandem semper sedem obtinet xXv&i quod in haias imperatm vi atque usa non mirum, qaam• obcan8ain noli de xXv&t reponendo citra neceadtatem cogitare. χλύ&&ί Doyavit Fick. -- Bnigmanum qui C. Stud. IV 185 de xXv&i xXujt egit meniorasae satis habeo.

— 391 —

Coniectura modo proposita ne formae inauditae alteram non magis coiquam exanditam temere snbstitui querare, imperatiyum χλντε — hac mensura qnam acnto notavi — apad poetam saepissime occurrere quamvis adhuc viros doctos latuerit demonstrare conabor.

Imperativos xexXv&i χίχλντε snnt qui pro aoristi formis venditent, alios video perfecto emphatico^) assi^are. Qnos contra qnae dici possint en accipe!

1. Perfecti imperativi quotquot nobis quidem innotuerunt*) iuxta habent alias perfecti formas: anam χέχΧυ&ι esset syste- matis oblivio ita obruti nt ceterarum ne yolam quidem ant vestiginin invenire liceret.

2. Mira profecto esset temporum permutatio atque in- versio, si in verbis audiendi qnorum praesentia hand raro perfecti vice ftmgi notissimum est (Soph. Trach. 746 sq. h

ομμασιν όεόορχώς xov χατά γλώσσαν χλνων)^) COntraila ratione

perfecta praesentis munus in se suscipere potuissent. Nec contigit quod in δέδορχα = όερχω frequenter usu venit in άχονω locum habere vel uno exemplo demonstrare.

3. Consuetudini vetustiorum qui non praesenti, sed aoristo adhibito ut audiantur solent rogare^) praesens sive quod prae- sentis locam tenet perfectum repugnat. Ut χλν^ι ζ 325 = αχονσον 326, sic χ€χλντε h. h. Αρ. 334 = άχονσατε 337. Ergo de perfecto xdxkv&i actum videtur.

At mihi obicies qao ratiocinatio mea subvertatur ex £pi- charmo petitum xdxXvxs,^) imperatiyum et ipsum. Audio, sed ut pedem referre cogar fortiore opus erit argumento. Ad- versarias enim qni unus producitur contra universam Grae- comm turbam sabmovebitur negotio nullo. Epicharmi in-

1) Curtias Verb. II» 25. L. Meyer Gr. Aor. 21. G. Meyer » § 526, 4 p. 459. Hartmaniii qui aoristos reduplicatos ad perfectum pertinere credit (de aor. sec. 16) eententia aperte falsa eet.

') Ratherford ad Babr. fab. 15, 3 p. 22 editionis suae.

s) Kuehner II 1 p. 117 sq. (§ 382, 4).

«) μ 87. r 535. ο 318. it 259. ω 265. ζ 325. h. h. Ap. 337. Hippon. 13, 2. Pind. N. YII 2. P. VI 1. Accedunt loci qui χλΰ.9ι, χλύτί habent. Exemplum sui generis Β 200 titQ^juag ησο xai αλλω^ μΰ&ον dlxovt hac Don spcctat. — Attici praeconis est illud ttxovftt λεφ, Homeri aevo in eadem re aoristum praetalisse Tidentar {dxovaaify Β 282).

β) Herodian. II 830, 12 L. ex Ahreneii II 328 coniectara.

— 392 —

genium et artem a parodia non abhorruisse et Athenaeus testatur XV 698 C nec nos deficiunt in reliquiis indicia quibus poetam aliqaotiens sententias locntiones vocabula ex Homeri carminibus desumpta in suum usum ita convertisse intelle• gamus ut vatis serio dicta sive ad ridiculum traduceret sive ioculariter sermonis cottidiani humilitati qnasi quasdam stellulas

insereret. Velut fr. 23, 10 sq. Ahr. τας άνόροψυχτ/όας πάντες άνθρωποι χαλέον&\ αμβς όε λενχας τοι d-εοί imitatur notOS

Homeri de sermone caelestium locos de qaibus dixit Lobeck Aglaoph. 860 sqq., fr. 161 c (quo de nunc conferatur Crasias

Fleck. Jahrb. 1891, 103) iv πέντε χριτάν γοννασί χειται admonet

audientes orationein incedere homerice homerica adscita forma a Siculorum dialecto aliena, *) fr. 103 φεα χάνος χάλεχτορι'δων πετεηνών in mentem vocat versus homerici Ρ 675 νπουραν/ων ηετεψών de Industna contra dialecti indolem delinqnens. ')

Homero SUblegit idem et haec: Ζενς ava ναίων Γύργαρ' άγαν-

νιφα (fr. 88) quibus adscribo fontes, Jl 233 Ζεν /άνα — τηλό^ι

ναιων, Α 420. -Σ 186 ΐΟλν^ττο» αγαννιψον ^ θ 47 εν&α (in Gargaro) Si joi (Jovi) τέμενος βωμός τ ε, α^άι^ιφα VOX home-

rica nec minns ναιων^) (-= *νασ;ων) cuius loco Sicnlns dicere

deboit νων, λώντι 19, 1 (-s '*^λασ)οντι, cf. λίλαίομαί).^) Gt.

etiam Lorentz p. 134. Quibus collatis mecnm fortasse nihil obstare senties quominas χέχλνχε a grammatico e versu qnodam ad similitudinem iliorum

xixXvri μεν μνηΟτηρες ^γαχλίετοι βαύιληες χέχΧυτέ μιν Τρώες xai Μράανοι ήβ^ (nixovqoi χ^χλν&ί rvy 'Εύμαιε xai άλλοι πάντες ίταΐροι

facto enotatum esse suspicemur: Epicharmum χέχλν^ι χέχλυτε pro perfecti imperativis accepisse non mirum — quo etiam graviora

») Cf. μόνος 19, 1. 26, 2. 9β, 1. φ&ίνε». 94, 18.

*) Poetae dialectus «<; in unum contraxisset, cf. άεί 19, 1. 2 ^ όε(ν)^ί. Accedit quod » potius expectamuB : πεΊ)εην6ς = lat. vet)eranus (Anfrecht KZ. II 150; ΐΐμενηνός -«= *Ημερεην6ς Leskien C. Stud. II 101 n. qaod moneo contra Fickium Od. 19 qui persuasit Wackernagelio Debnungsges. 4> Ahrensio de formae proventu nihil suboluit II 153.

*) Hoc vel simili loco decepti grammatici propinant ναίειν pro voca- bulo Siciilorum proprio BA. III 1096, id quod memoria tenere ntile erit ei qui de his farraginibus (Sittl Philol. 43, 1 n.) certnm velit aliquando iudicium facere.

*) Quae nunc obtinere videtur verbi dorici originatio non uno uomine displicet. Radix est ti^: 7<l.f. £x una radice pullulaDt omnes surculi quorum conspectuin proposait Baunack Inschr. ▼. Gort. 52 sq.

— 393 —

interpretatioiiis vitia in Homero commiserunt veteres — nec magis iniruin quod parodomm more — adscripsisse satis est Homeri ν^ψεληγερέτα a Cratino in χεφαληγερετα detortum — voci homericae cum tenninatione vetusta epicam gravitatem de- traxit eamqae volgari declinandi consuetudini accommodatam socco comoedi aptavit: audientibus qui Homerum probe cognitom habuisse putandi sunt risnm movisee formam ficticiam qaae erat ad exemplum Chimaerae facta — prima leo, postrema draco — conicere licebit citra audaciae vel temeritatis crimen. Nihil igitnr iam morabimur χεχλνχε Epicharmi errore simul et ioco natum atque Homeri χεχλν^ι χεχλντε veros aoristos esse pergemus existimare. Videamus nunc de eis qui de redu- plicati aoristi formis cogitaverant. Quem nihil discrepare vi atqne notione ab aoristo secundo non reduplicato certum est — nisi forte ille adsumpsit vim factitiyam, huic remansit primarius radicis intellectus intransitivus (iXa&ov: λελαΘον), At quamquam χεχλν&ι et χλν&ι pariter servarnnt intransitivani radicis yim, tamen expectationem de notionis aequalitate si ad vivum resecueris exiempla fallent. Nam ut Faesii verbis ad θ 497 adscriptis utar *nach den Beobachtungen von G. Curtius werden die reduplicirten imp. xixXv&i χεχλντε immer zmn Ausdrudi des Energischen und Dringenden ge- braucht, dagegen χλν&ι χλνιε bei feierlicher Anrufung der Gfttter und sonst bei ruhiger ernster AufForderung'. In deorum iiiyocatione Homerus semper dixit χλν&ι nasquam χεχίν&ι uno excepto loco Κ 284 quem pauUo aliter atque ceteros omnes comparatum esse mox videbimus; quod licet Jovi θ δ. Τ 101 immortales compellanti

χίχλντέ μιν, ηά^ιες ιε S^toi ηάααΐ ie ^iuivui

vel Junoni h. h. ApoU. 334 Tellurem Caelum Titanes precibus ambienti

χέχλυτε vvv uoi (immo μεν) Γ«ί« xni OvQnyog εΰ^ίίς v7i(Q&fy

non permisit poeta homini deum iidem quamvis anxie imploranti. Casu in his grammaticum ludificari vix intendes, semel monitus apud posteriores quorum elocutionem non tam nativa vetusti sermonis intellegentia quam fors moderetur legi cuius apud Homerum desint exempla. xixXvdi άγλαε Ζεϋ sibi indulserunt Orphici (ir. 235, 1 sqq. Abel) qui alias xXvdi frequentant, similia

Proclus εις "JfXiov 5. 35. εις ^Αφροδίτην 19. [εϊς &εονς 14.] εις ^AdrjVav ηολνμητιν 5. 51.

— 394 —

χλντε cum sit mulieram, Thetidis 2 52 Penelopae S 722 Nausicaae ζ 239 Helenae ο 172, tum locum habet in secreto principum consilio quod contionem antecedit Β 56 et inter

insidiantes 'ξ 495 qui SOlent φ&€γγ€σ3χΛΐ 6λ/γψι οπι μη τις άλλος

άχονσγι g 492 sq. Contra χεχλντε viris convenit, qui inter multos sive vere contionabundos sive contionis certe speciem quandam referentes voce clara verba facturi mentem aoresqae in se convertere student, et quod his idem etiam deam reginae iram profundenti lubens concedes h. h. Ap. 311, cum άγρο-

μένοιαι μετ άΟ-ανάτοισιν εειπεν, ίη honc modam exorsae χέχλυτέ μ€υ, nayxtg τ( &€oi πάααί ΐ€ O-taiyai

nec minus Penelopae φ 67 ut ad certamen institaendain excitaret procorum coetum his verbis compellanti

χέχλυτέ μεν, μνηατη^ες αγήνο^ες χτλ,

Quo certius sit iudicium, legas ipsos locos. Γ 304. Η 67. [368]

χέχΧυτέ μεν Τρώες xai Ιυχνήμιΰες ί^χαιοί,

Γ 456. Η 348. θ 497

χέχλυτέ μεν Τρώες xai ^άρΰανοι ήύ^ έηίχουροι,

θ 5. Γ 101. h. h. Apoll. 311 iam novimus. Ρ 220

χέχλντε μυρία φύλα nερ^xτιόyωy ίπιχούρων.

β 25. 161. 229. ω 454 (» 443)

χέχλντε ΰη ννν μεν, Ί&αχησιοι, οτι» χε jiinui,

η 186. d^ 26. 97. 387. 536

χέχλντε Φαίηχες ηγήτορες tjok μέβοντες.

ρ 370. 468. σ 43. 351. ν 292. φ 67. 275

χέχλνιέ μεν μ^ηατηρες χτλ.

χ [189] (cf. not. crit. ad μ 153). μ 271. 340

χέχλντέ μεν μν&ωρ χηχά ηερ ηάοχοντίς ίταίροι.

■ξ 462. ο 307

χέχλν&ι vCv 'Εύμαιε xai άλλοι ηάντες ίταιροι

qui erant quattuor g 434 sqq. Nec recedunt ab Homeri norma Hesiodus Theogon. 644

χέχλντέ μεν Γαίης τε xai OlJρayov αγλαα τέxya

aut Pindarus Ρ. IV 13

χέχλντε ηαιδες ύnερ^^vμωy τ ε φωτών xai θ^εών,

His omnibus locis eius qui verba facit consilio non novi magis convenientem notionem quam quae inest veraaculis locutionibus Ήδιίι her!' s. 'Hort her auf mich (auf meine Worte)!' Cf. Ar. Nub. 575

ώ αοφώτατοι 9-εαταί, όεύρο tby yovy ηρόαχετε,

Eupol 37 Ι 266 Κ,

— 395 —

Ne multa, in χεχλνη (χίχλν&ι) eandem particulam delitescere opinor quam in latinis cS-do cette ^ ^ce-date dudum agnoverunt viri docti et Lituani quoque coniungunt ordine tamen mutato cum imperativis, velut in collectis a Leskienio et Brugmanno (Lit. Volkslieder und Marchen) saepius me legere memini 'aik sze pas mam'' i. e. ^komm her zu mir'.^) β 2δ. 161. 229. ω 454

nescio melins illastrare quam adscripto loco Plautino Pseud. 153

huc adhibete auris qnae ego loquar.

ρ 370 χέχΐυτέ μεν — τονόε περί ξίΐνου sic apte interpreteris : 'Schenkt mir Eure Aufinerksamkeit in Sachen dieses Fremd- lings!'. Nullo loco apud Homerum xdxXvre (χβχλν&ι) admittit verbi χλνειν constructionem qua verbo accusativus obiecti iungitur — qnod factum apud eos demum videmns quos yetusti sermonis proba intellegentia defidebat, Kaibel 1027, 6

ίγρ(Ό xni leoy vμyoy i/jif xixkv&i ^aiQwy,

Lucian. Japp. trag. 31

xixXvre μaytίπ6loυ jodi &io<^atoy *AnόXλωyoς.

>) EuT. Or. 1181 otvQO yovy ^χ€. Ar. Pac. 174 TiQOatxe iby yovy ώς 4μ4. Eupol. 386 I 359 Κ. η^όσιαχί roy yovy tjjifi (Dionys. Chalc. 2, 2 sq. xaia&ca&t ttjy ^vyfaty παρ* ίμοί, xtti τάόί μay&ίiy(tt). locatur Ar. Ach. 733 ηόκχ' 4μιν ray γαατίρα imitatus Hippon. 15, 5.

>) Si qaid video Prellwitz 6B. XV 157 8ζέ sine causa idonea correptum patat aoctore Bezzenbergero X 204. lit. aik szh'. lat. cedo =» lat. hice. gr. *xi-'jtyog :>- ion. ΚΕΝΟΣ Bechtel loschr. jon. Dial. nr. 156 dor. aeol. xiiyog Ahrens II 270 eq. I 90. Meister I 67. xdyog: xljyog » έψίί^η: 4φη&η' avyiχωρη&η Hes. *jfpog « germ. *jenas (Holthaasen PB. XI 552). xf additum insemebat demonstrationi (cf. Ε 604. α 239. Windisch C. Stud. II 260), sed vis primaria tempore obscurata est. Ooropositionis exemplnm babes francogall. cette -< ecce ista, ixdyog (att. ΒΚΕΝΟΣ Cauer C. Stud. VIII 256): xdyog = ecce: ce (?) = scrt. asau: zd. hau (Windisch 1. 1. 273). Utrumque agnoscit Homerus, qui in adverbiis xeid^i xti&ty idem nunquam vocalem prostheticam adroisit, nam ρ 10 6^ρ' ay ixii&i in όφρα xt xd&i corrigendam coll. β 124 δφρα xe x((yη, quod ne Fickium quidem fugisse video (II. XXV). Adverbiis χϋ&ι xti&fy subest locativue xti Archiloch. 170 qui ex χη (aeol. Ahrens I 90. Meister I 67) terininatione ι insuper addita natus est. De χη pronominis x«- (lat. ci'tra got. hi• lit. λζι•) locativo cf. quae exposuit Joh. Schmidt KZ. XXVII 298. Ut χη xii DOtionem pronomioi xdyog ixeiyog natura insitam propria exuta sibi adsumerent, formae factam similitudine quam ut perfectam redderent yel e initio adiecerunt (att. EKEJ Caaer 1. 1.). Dixere cum alii de his rebus tam Windisch 1. 1. 273 sqq. (attendas prae ceterie 276 eq.) et Prellwitz 1. 1, JobaDseoni disputationem (Nord. tidskr. f. pbil. VIII) non vidi.

— 396 — Nam Γ 86

χέχίνιί ,ufVy Τρώ(ς xni έυχνημ^ΰίς ΙΑχαιοί, μν&ον Ιίλίξάνιίροιο χτλ.

aliorsum spectare vel genetivus μεν commonstrat ; nunquam enim Homerus κλνειρ τίνος τι ita dixit, ut genetivus non ex accusativo nomiiiis penderet (Krueger II 47, 10, 7. Ebel. s. v. 836 col. dextr. ex.). Ergo orationem elliptice conformatain esse concedamus oportet ut ex χεχλντΈ quasi subaudiatur alterum χλντε cui adnectatur obiecti accusativus μν&ορ Αλε- ξάνδροιο, Ήϋιΐ mich an! Vernehmt den Vorschlag des Ale- xander!' vel ut propius ad graeca verba accedat interpretatio: ΉδΓί her auf mich, (h5rt) den Vorschlag des Al. !'.

^uod xixXv&i hominibus deos invocantibus fere non prp- batur iam mirum esse desiit. Esset enim in hac re immo- destius nrgentium nec satisfaceret omnino exorantis menti qoi non tam ut aures advertant {xixXv&iY) quam ut preces exaudiant {xXv&i) caelestes rogare solet. Hanc exaudiendi vim*) simplici inesse declarat Sapphus c. I (5 sqq.) αϊηοτα

χάτέρωτα τάς εμάς αΐΐ^ας άΐοισα πήλνι εχλνες 1. β. ^CUm anribus

meam vocem procul percepisses, exaudisti'. Cf. etiam Α 453. 4δδ

ημίν ΰη ΐίοτ^ ^ufv τιάρος ίχλυες εΰξαμ^ροιο^ ήό'' ^τι χηΐ yvy μοι idif' (ηιχρήηνο^ (4λΰω\) Unde COntinUO efficitur xXvdi μεν 451 (37) = τοδ* επιχρηηνον εελδωρ 455 {τοόε μοι χρηηνον ίελόωρ 41). Allter plane acci-

piendum Junonis iiatae χ^χλντε h. h. Ap. 334 quod nihil diflfert a synonymo άχονσατε 337 de cuius interpretatione ne dubii haereamus efficiunt addita xai όότε ηαΐδα, Nam xXv^ imperativo sicubi *erhure' valet ab Homero nunquam id quod exoratur ope particulae xai adnectitur. Ergo χέχλυτε et αχούσατε hoc loco idem valent quod *aures advertite', quicam apprime convenit quod Juno vociferationi {χέχλντε, άχονσατε) addit pulsa-

tionem (χαταπρηνει 6* ελασε χ&ονα 333, ϊμασε /&6να χειρί ηαχει'ψι

340), nimirum ut Terrae et ceterorum aures in sese hac re con- verteret: eodem tendunt et vox et raanus (Rohde Psyche llls).

0 In xixXuS^i -i( velut regnare et superiorem esse particulae notionem ordo docet. Attendas etiam accentus in vocula ce collocati yim qua *cedate in cette contractum est.

*) Sicubi hac notione verbum ponitur dativum trahere potest cuius rei exempla suppeditant Baumeister ad h. h. II 156 abi tamen ex 159 μεν reponendum Ebel. s. v. χλύω (et dxovw); addo Molanipp. β, 1 (III 591 B.«) χλν&ί μοι\ ibid. fr. ad. 82 (III 710). Notionis discrepantiam non debuit prorstts neglegere Menrad 95.

— 397 —

Uno loco dari xixXvdi oranti homini iam monui, sed adest causa pecnliaris qua mihi lex migrata satis yideatur excusari. Postquam Ulixes Mineryae amdlium implorayit Κ 278

χΧύ^ί μοί, αίγιόχοίο jitog τέχος,

Diomedes sais eandem precibus ambiturus necesse est a comite deae mentem avocet inque se ipsum quasi transferat: cui rei aptissima verba

xixkv&i yvy xtti 4μέΐο, άίος ίέχος, uiQVii^i^n 284

'Hore ηαη auch her auf michM Exaudiendi verbam in hac sententia omnino nullum habet locum; esset enim χαί ab- surdum. Deam audiisse Diomedi statim sperare licet; num

exaudierit τανργον όείξ^ι.

xi-χλν^ι: χλν&ι = πι&ι: πώΟ-ί, Ipsum χλντΒ quod in

χέχλύτε latere suspicor Homero iam supra reddidimus pro tradito χλντε.

Nominum in -νς genetivi exeunt in -ν(/)ος = scrt. (Ujvas quam legem conlirmant innumera exempla et Homero recen-

tiora et haec homerica, αχλυος βότρΰες γεννών όαιτνος όρΰος εγχελυες εδητνος επητνος έριννες ιχθνες νέχνος νηόνος τανν-

στυος σνος νός cett. Ιη hac tanta usus constantia poetarumque consensu fieii nequit quin in suspicionem incidat unicum ίλνος Φ 318 cuins ϋ diu το μετρον produci bariolatur solito more Herodianus ad loc. ; quod Bentley coniecit ιλνοφιν fortasse verum. δρϋος autem Hes. Op. 436 in. vers. quod una cum ιλύος memorare solent grammatici (G. Meyer* § 341 p. 332) procul dubio a brevi vocali incipit ut versus sit inter άχεφάλους numerandus, *) cf. δρίος X 126. ¥=^328. 1*357. g 12. 328. 425. τ 163. 297. Op. 486. δρνί 2 558. δρνες h. h. ΠΙ 265. Μ 132. Sequiorum δρνοτόμος metricae productioni recte adsignavit Spitzner.

Adiectivum σώς desceudit a radice quadam σω(/): σά(/), quibus formis tertia accedit contaminatione nata σο{/), Prima

SUbest verbo σί^ζειν, glossis σωγάσαι' σώσαι HeS. σωτάζω' το

σώζω Ζοη. (1. σω/άσαι σω/άζω, Curtius Grdz.* 614), unde descendit fiituram σωώ (: σωάζω = βιβώ: βιβάζωΥ) CIAtt. Ι 2b 7 αωώ xai αποδώσω de quo eiTores grammaticoram enarrare longum est, nominibus Σωιναντης CIAtt. I 387. 446, 22 Σωιγενης Keil anal. epigr. 1 12 sq. quae ex Ιωιον, (-y.) contracta

1) V. 1. Φόρχυος Theogon. 886 (-^--^) nihili est. De μΰες dizi p. 184. *) σφζω: σωάζω — (ηφζω: επωάζω (Bergk Herm. ΧΥΙΠ 487).

— 398 —

perperam opinatur Lobeck El. I 445 (immo cf. de formatione τ€ρπΐ'χέραννος) thessal. Σουιόας (Prellwitz dial. thess. 16 qnem fugit rerum Thessalicarum scriptor Strabonem aetate ante- cedens, procal dubio et ipse natione Thessalos) arc. 2ωχρ€της 2ωχλ€/δας (Spitzner Lautl. d. arc. Dial. 43 sq. Meister Π 93. 96). Praesens σάκο θ 363. t 430 (f 490) vituperio quidem indignam, at non yacuttm suspicione. Altera radicis forma σα(/) progenuit adi. σάος (att. fem. neutr. pl. sq. σα Ditten- berger ad Syll. nr. 88), verbum σαοω^) {σαώσαι), nomina

cypr. 2α/οχλϊ/ης Meister Π 188 arc. Σαχλής boeot. Σανμειλος ΣαυτέΧεις, el. Σαίχλαρος (Blass ad ColL nr. 1178) arc. Σαΐττος

(Le Bas-Foucart 388 c = Cauer* 455 D 18 quae linea errore excidit Collitz nr. 1246) -= *2αιτέλης (cf. e. gr. Πόλυττος

ΑΡ. VI 126, 1) theSS. Σαιτά^αιος Coll. 409 (cf. 2ωτάόης). Σωιναντης: Σαίχλαρος = τερπίχέραννος: λάθΊχηόής, Tertia forma

habetur in εϋσοια' ενσ&εναα Soph. OC. 390 ubi V. schol. fr. 118 et in verbo σοιΧειν de quo testiraonia post Ahrensium Π 90 sqq. congessit Bergk ad Theogn. 868, lac. απίσοιίξαν, Σοιίξιάάας Σοι'ξιηηος 2οιξιτελης (Muellensiefen dial. lacon. 64), νξον βοή- &ησον Hes. -c σοίξον (Curtius C. Stud. VI 372. Verb. Π* 298), addo quae huc forsan pertineat "Αρταμιν Σοωό/ναν Boeotorom Coll. nr. 376 et ΣΟΙΝΑΡΓΟρτ] i. e. Σοιναντου (= Σωιν. Blass Ausspr.* 43 n. 121 sine argumento idoneo). Aoristum ίσοον

agnosco /393 {σήωσί^) &€0ί xai foixaa* ΐχωμαι) 424 [σοτ]) 681 (σόης).

His praemunitis de ipsius adiectivi σώς usu homerico videamus.

Fonna σώος (-= σώ/Ός) quamquam per se sane non erat yituperanda tamen abhorret ab homerica elocutione (Mangold C. Stud. VI 198 sq.). Contractum σώς Homero iure denegaront Ahrens ZfAW. 1836, 808 et Nauck M61. gr. rom. Π 423 cum adjectivum omnibus lods binis syllabis efferri posse observassent. Videtor Homerus formas σάος et σόος iuxta admisisse, praeter has tertiam nullain. Uno loco quem refragari intellexit X 332

η σάου Call. ep. 35, 2 Schn. AP. VI 157, 2. Alios locos dabit Veitch. Aoristi imperativam σ(/ω y 230 habes etiam in epigr. Polyb. IV 33. — σαόω aliquando contractiooein subiise certum yidetnr ; nam rbapsodi, quibuB debentur vv. 11. σόφ σόφς 1 424. 681 distractiooe ortae, ipsi αφ σφς dixisse censendi suot. — Grammaticorum ααόζω (Curtios Yerb. II* 401) nanc defendere licet titulo Goll. nr. 1660 (aoroar^cr).

*) y. 1. σαώσι. Fortasse iuxta in nsn erat gemella aoristi forma

iaaoy {σάωΟί),

— 399 —

"ExTOQ, ίΐτάρ ηου ίφης IJarQOxKt ί^ίναρίζων σώς faaea&at χτλ.

Nauck traditum σώς in ζψος abire iussit addicente Fickio Π. ad loc. p. 90. Qtta tamen coniectura vim sententiae debilitari apparet. Non vivum se evasurum, quod potuit etiam gravi afflictus vulnere, sed prorsns fore incolumem Hectorem suspi- catur Achilles animo spem concepisse. Cui sententiae quam non aptum sit adiectivum ζφός, doceant Theaeteti Platonici

exordiom θεαίτήτφ ενέτυχον φερομένω εχ Κοριν&ον άπο τον στρατοπέδου Ι^&ήναζε. ΤΕΡ. Ζώντι τ] τετελεντηχίτι ; ΕΥ, Ζώντι και μάλα μόλις' χαλεπώς μεν γαρ έχει και νηο τραυμάτων τινών κτλ. et locus Pausaniae Χ 26, 8 τετρωμένον τον Έλικάονα iv τγι νυκτομαχ/α γνωρισ&ηναι τε νηο ^Οδυσσέως και εξαχ&ηναι ζώντα εκ της μάχης. Aut nomini ζφος alteruill

insuper addendam yelut ζωον τε και άρτεμέα Η 308 legitur aut adhibendum quod in hac re sollemne sit yocabulam, σώον νεεσ&αι Cauer nr. 116. Herodot. ΙΠ 104. Eurip. fr. 353. Aristoph.

Equ. 613. Lucian. έν προσαγ. πταίαμ. 8 {αώους ίπανηξειν άπο της μάχης) [υγιείς άπελ&ε^ν Plat. Alc. Ι 115 Β. σώς και υγιής

Thucyd. ΠΙ 34, 3]. Ergo aut σάος rescribendum est aut σνος et yersas ceteris ακέφαλων exemplis addendus. Nam in prima sede licuisse poetis contrahere quae in aliis omnibus oporteret dissolatis syllabis eflferri — id quod nuper Arthurium Platt coniecisse audio — perquam dissimile veri, in vocabulis prae- sertiin quorum vocales olim consona Vau diremptae fuerant. Synizesin facilius admitti a versus initio non nego, at syni- zesis in talia apud Homenim non cadit.

Ut ex Puteoli *Putjoli =- Puzzuoli, ita ex /9ο()£ας trium syllabarum *) flt */5ορ^«ς ^- βορράς}) Sed haec contracta forma ab epica dialecto aliena. βορέης βορέην βορεαο βορετ} c. 20iens apad Homerum ita legantar, ut pmr vocabali pars thesin

>) 6 βοριάς (ou- Ar. Vesp. 1124. βορίας cret. Mon. ant. I hO fr. C 14.

«) Hand aliter στερίός =^ *στερ]6ς =^ σκρρός. G. Meyer • §§ 151. 272 (errat Gurtius Grdz.» 609 coll. 213). Adiectivi ηροαβόριος >- πρόα- βορρος (Lobeck Paralip. 220. El. I 252) comparatiYus rite factus est *προσβορ(ώτ(ρος y^ ηροσβορρώτερος quae forma ubique tradito προσβορώ- τερος (Lobeck El. I 4dlso) substituenda est (non ηροσβορρότερος quod volait Cobet Misc. crit. 221). — Notis huius contractionis ezemplis addidit Unger Philol. suppl. II 719 Τί&ορέα (Τι&όρενς or. gr. ed. Hend. 57, 1) >- Τι^όρρα Coll. 1555α. b (bis); Τι&όρα formam contaminatam habes ibid. c (iazta Τι^όρρά) d. e (iuxta Τι&ορίς) f (iuxta Τί&ορΙς i. e. Τί&ορεϊς).

Cf. etiam p. 85, 1.

— 400 —

disyllabam efficiat; accedunt ex Hesiodo tres versus qai eandem mensuram exhibent. βορίω (ex βορέεω hyphaeresi natum) anapaestum explet S 395. Ψ 692. | 533. Hes. Op. 518. 553. Theogon. 870. ^) In Βορέην cadit pentameter Tyrtaei 12, 4.^) Et Herodotus abnuit ρ geminatum, 34er legi βορέης -εην vel βορης -ην quod editoribus recipiendum ftdt, bis βορένι, 15iens βορέω, 7iens βορηιος:^) uno loco praebent AB βοορης, ceteri quod solum verum est βορης VI 44.*)

Vides quam non recte suaserint Rasch 7 Schmidt Metr. 160 Menrad 45, receperint Nauck et Christ / 5 βορρης (in. v.), Ψ 195 βορργι (in. V.) pro eo quod et unanimo librorum coii- sensu munitum esf^) et uniyersa dialecti ratione postalatur βορέης βορέγι e et η synizesi in unam syllabam coartatis. Versus acephalos iure agnoscunt auctore Ahrensio Westphal Metrik* 95 alii. Imitantur Homerum Sophocles fr. 4, 3 Bergk* licentia tamen ita evitata ut atticum Βορράς substitueret et Eratosthenes Athen. Π 36 F, is quidem si traditioni fldes βορ- ρης scribens.

Versus Hesiodei Op. 596 initiura τρϊς SJaTOi, quod viri docti haud raro infestarunt τρε^ς proponentes vel τρίς ά' reci- pientes ex codd. parte (Rzach Hes. Unters. 24), a vetustate commendari docent quae ab eodem Rzachio Neue BeitrHge etc. 422 (coll. 430) coUecta sunt.

Acephalis sunt etiam θ 439. ζ 42 (supra ρ. 272) adnumerandi.

His quae congessi exemplis addi possunt alia, quae tamen a ceteris segregare placuit ne nimis incertis certiora turbarentur.

Formas στρωφάω τρωχάω τρωπάω ηωτάομαι Naack ΗοΠΙβΓΟ

ηοη sine probabilitatis specie abiudicavit Μέΐ. gr.-rom. IV 586 sqq. (Fick Π. 227 ad Μ 287). Facili opera omnes lod huic sententiae aptantur, repugnant soli Ν 557. Hes. Op. 528. h. h. Cer. 48 qui incipiunt e στρωφάτ' -at -o. Possis suspi- cari et his versibus reddendam yocalem brevem. στροφάται habet Hesiodi codex Μ cui rei ego tamen nihil tribuerim.

1) Menrad 35.

*) Ne oiiQeog quidem ab Homero contrahitur; σκρίωτίρη \p 103, ceterae formae leguutur lliens (Sebero addas s. v. στ€(ί(ώς h. h. Cer. 331).

>) βορηιος Phoen. Colophon. 3, 6.

«) oieQiog I 52. 181. 183.

*) Quid βορράς ΘΧ Rhet. VIII 720, 10 et βορρίης βχ Porphyrio aUaU valeant, ostendit hic η atticum, illic €η quod cam geminatione consonae pugnat.

— 401 —

χλ£ΐω in χλεέω dissolvendum esse constat^) Quod h. home- rici XXXI auctori concedere non gravaberis (19 ων χλειΌνσ' ί'ργματ άυιδοί% fortasse ηοη decet Hesiodum Th. 105

xkiifT€ tf tiS-ittftirmv tfQoy γένος aity ίόντων,

Negotio nullo versus in ordinem redigitur, si x\i{j)sTB scrip- seris. χλ6{/)ομαι (supra pag. 281 sq.) habes r 299; xU(j)b haud scio an restituendum sit initio versus Ω 202 {xleie' Fick II. 234). — Non audiendus Hartel ZfoG. 1876, 622.

xQuviov, proprie 'ScMdel•,^) a vocabulis quae caput deno- tant*) segregandum esse suspicatur Fick BB. VI 160 com-

positis xvQVa' xqavia (?) Hes., χέρνος 'SchtiSSeF, χράνος Ήβΐηΐ',

got. hvairnei (Eluge PB. VIII 523). Qua coniectura verum si assecutus est,*) in χραν/ον aliquando α breve inftdsse post- modo demum ad exemplum stirpis χρΰν- (ion. χρην-) *Kopf ^) productum necessario consequitur. χρανι'ω legitiir uno apud Homerum loco, θ 84 initio versus. Quod nou χρην/φ dixit, sed χρανιφ lonicus poeta, inde haud scio an effici liceat α etiam tunc breve fuisse.^)

Verbi /ερνω aoristi εϊρνσσα ειρνσσάμην diphthongus initialis

SOlationem patitur X 306 = / 79 ίερνσσατο, & 85 ϋρνσσε, Ν 194 ί'ξεερνσσαν, Γ 373 si cum Aristophane facias εξεερυσσε, adhibito augmento η- quod in verbis a consona / iiicipientibus

advocare licet 2 165 (Γ 373) ηερνσεν (trad. εϊρνσσεν), ε 261 χατηέρνσ' εις αλα. β 389 αλαδ* ειρνσε facili negotio in integrum

>) ν. nunc Wackernagel Β. Pli. W. 1891 col. 9.

*) τριχωτόν χίφαλης μέ^ος Arist. h. an. I 39; cf. Plat. Euthydem. 299 £. Sympos. 195£. Nomen Χρα^ωι^ ^Schlidelmana' finxit Lucianus M^i^. S. νέχυομ, 20 (coll. vexQ, ύιάΐ, 18, 1) Κρανίων ΣχεΙ^ιίωνος Nixvaiflg ψνίης *^4λίβαντί^ος. το χρκνίον ηαίαας χαιέαγη Eur. Cycl. 683 ^ ίνα μη χκίζίγΐις το αψάψίον τιΐηγεις ζύλφ Aristoph. fr. 604 Ι 544 Κ. Ιη Aristophanis locu- tionibas αχάφιον ύηοιετιΐμένφ , avMt^iov (ίηοχιχηρμένην est αχάψιον ■^ χρανίον' τριχωτον μέρος χεφαλης.

•) όλέ-χράνον χίό-χρανον cett. Danielsson Gramm. u. etym. Stud. (Dpsala Arsskrift 1888) 23.

«) Contra dixerunt Danielseoii 1. 1. 38, 2 et Joh. Schmidt Pluralbild. 371, 2 qui notionis discrepantiam non satis mihi videntur attendisse.

^) χρηνίών' χαρηβαρών Hes. all. Danielsson 1. 1. 23 sq.

^) α vocalis in χρανίον multa novi exempla productae, correptae nallam. Quare non reluctor Lobeckio (El. I 220) Eustathii testimonio (700, 68 To χάρηνον χάρανον iv συατολίΐ , iha αυγχοηίν το χρηνίον i. e. χράνίον) fidem deneganti. Fortasse duo erant origine diversa vocabnla χρανίον 'Kopf et * χράνίον ^Sch&del', unde tempore unum evasit quod et illud et hoc significabat.

Schulce, Quaeationei epioae. 26

— 402 —

restituetur ερνα εΙς αλα, Ψ 610 librorum έ'ξε/ρνσε {--^^J) nunc merito exulat. Quae supersunt contractionis illicitae (Knoes dig. 101.• 197) exempla ad unum oinnia versuum inveniuntur

initiis, Π 863 εϊρνσε (unde χ 165 είρνσάμην), Λ 9. S'32 ιϊρνοαν^)

Quibus locis si brevem vocalem ε (pro ει) reduxeris, et grara- maticae satis erit factum et versui. Quamquam ignoro quid

fiat perfecto χατειρνσ&αι $ 332 = τ 289 (- & 151 ubi χατε/- ρνσταί) quod in χατειρνσ&αι mutari et ex χατ-ε/ρνσ&αι repeti

—J^coUatisjonicis* JjiAaiu^^voi χατέχτηται Dittenberger Syll. 344,

84. 113 — vetat ^151, nam χατε/ρυσται -< *χατα'/ε/€ρ^νσταί

(supra ρ. 318). ~ Apud Hesiodum Op. 818 είρνμεναι -c *i- /ερνμεναι equidem non soUicitaverim ; Ahrens pro {/}€ρΰμεναι positum esse vix recte opinatur.

νειφω per diphthongum quam etiam Herodianus suo con- flrmat testimonio (Π 779, 6L.) scribi evicit Joh. Schmidt

Vocal. I 134.*) Μ 280 οτε τ ώρετο μητιετα Ζευς \ νιφεμεν

Bekker Curtiiis Schmidt Monro (honi. ^. 23) traditionem eiToris insimulantes νειφέμεν reponendum esse censuere. Quibus ad- stipulari non dubitarem, modo νιφεμεν hoc loco vere prae- sens esse liqueret. Sed haud scio an aoristum νϊφψεν — quod fecit post alios Knoes perpei^am tamen de metrica productione cogitans — et versum acephalum agnoscere praestet! Aoristus ενιψον alias non legitur; nam Pind. Isthm. \T (VII) 5 exem- plum ambiguum. Habent tamen quae comparari queant linguae cognatae (Osthoff MU. IV 8. 401). — Sj^Uabam vi aspiratae extendi in hac radice cuius proles — νιφάς νιφετός άγάννιψος — talis productionis exemplum nuUum exhibet longius abest a probabilitate. Minore idem iure dicitur de versu Theo- gnideo 1099

nam βρόχος diiobus tantum locis apud vetustiores legi, λ 278 /472 correpta priori.

In dialecto epica vocis σπ4ος declinatnm sic procedere, σπεος

σπεεος σπεεϊ σπεεσιν σηεεεσσι, post L. Meyeri RoehlU Nauckii

disputationes ^) pro certo mihi est atque explorato; Hes. Th.

0 Omisi Θ 226 interpolatum.

•) Jacobs ad AP. V 68, 1 (vol. III 67). Errat Cobet VL. 86 sq. 361, ad Hyperidem p. 57. — Cf. etiam Ahrens Beitr. z. lat. ii. gr. Etymol. 16.

») KZ. VII 204. — Quaest. hona. spec. 17 (de f 194 panim recte p. 8). — II. I praef. XVI.

— 403 —

297 igitur ubi σπηι ivi γλαφυρή (ία. vers.) traditui', possis σπ€€ΐ 6vi γλαφνρω scribere, sed magis arridet quod Nauck suasit (M61. gr.-rom. ΠΙ 217) iv aniei γλαφνρψ. Contra epici sermonis indolem peccat aneu contractum quo de Smyth EI p. 73 cogitavit. Nam quae similia videri possunt (Merzdorf C. Stud. IX 223) ΉραχΧηος άγαχληος Hesych. ex ψ 529,

Βυχληας Κ 281, χλειω, veiai (Nauck. 1. 1. IV 96 sq.) μν^εΓαι,

quorum in locum ^Ίωνες μεταγενεοτεροι formas substituerunt hyphaeresi minutas ^Ηραχλεος μνθ^έαι (Fritsch C. Stud. VI 88 sqq. 128), nunc correcta sunt (G. Meyer* § 127 p. 142; cf. etiam Spitzer Lautl. des arc. Dial. 37); traditae formae partim sponte natae prava recitantium pronnntiatione velut μν&ειαι (pro μν^εεαι), partim ex rhapsodorum officina profectae sunt qui cum Ήραχληος^) introduxissent , Homeri sermonem hac ratione sui similiorem reddidisse sibi potuerunt videri

(βασιληος hom. : βαοιλεος ηβοίοπ. = Ήραχληος: *^Ηραχλέος

neoion.). De diphthongi in 2πειώ natura et origine nihil plane constat; licet ex Ιπεϊώ repetere. αίόείο autem {Ω 503

«λλ' αίόεΓο &εονς, ι 269 αλλ' αϊδεΐο φεριστε &εονς)^ quod Utro-

bique in formnla soUemni locnm habet, omnino non ad αίόέομαι

*) In his qui te iosequente ο vel α contraxerint non novi praeter Cretenses (*Εμτΐί^οχΙηος Mon. ant. I (1890) c. 61 nr. 8 •>- ΦιλοχλεΙος BCH. VII 247 /ίιοχλεϊος Cauer « nr. 120, 54 [7 /ttoxUt, 59 iiyjixlei]), Nam in aeol. Ήραχληα CoU, nr. 302 (aetat. Rom.) est η pro €, velut in άημοχΧηους Kaibel nr. 237. Gcnetivos boeoticos in -χΐεϊος car omnes ex -χΐηος "^ -χλίεος natos putent, ego nihil omnino causae video. NominatiTi -χλίης genetivus boeoticus est -xUiog -^ -χΙίΊος, qua nulla potest forma esse magis regulaHter et ex lege facta, cf. genetivos in -a&tyiog -τίλιος -χραηος cett. Huius ordinis genetivos per aliquod certe tempus revera in -χλ^ι'ος trisyllabum cecidisse uno exemplo demonstrari potest. In titnlo acraepb. Coll. I p. 397 nr. 57 Ια omnibus &υρ(ΐ<^όροίς patniin noinina gignendi casu adduntur, cuin magistratus adiectiva habeant patronymica ; qaam rem de industria institntam esse et per se apparet et coufirmari titalo copaico nr. 554 monet Meisteri nota. Igitur Πτωίάωρος Καίλιχίειιος cum inter 9^νρ(αψόρους recenseatur, non adiectiTum sed genetivum appositum habere censendus est: gen. ΚκλλιχΧειιος iuxta qiiem in eadem inscriptione gen. *Αρίατοχλ(ΐος legitur pro Καλλίχλέϊος 6886 patet, e more haud infrequ6nti p6r «i scripto (supra p. 32). Postea d6mum -xWiog in -xUiog contractum (forta886 priu8 quam -xlietog :^ -χλίϊος [8upra p. 32] in -χλαος bisylla- bain abiit, cf. CoIL 486 [gen. in -χλίΐος is. 44. ββ iaxta patronym. in -χλίίίω is] 571 1. s. 4), deind6 in -χλίος pronuDtiation6 mntatum est cuius rei noYi anicum 6X6mplain Καλλιχλΐος a M6i8tero I 224 adductum. Datiyi in -ΚΛΕΙ rectius transcribuntur -χΧέϊ -^ *xkitt.

26*

— 404 —

pertinet, sed ad αϊόομαι, neque ope einsdem suffixi -(σ)ο factum quo omnes alii imperativi in -fo = att. -ov exeuntes (Wacker- nagel KZ. XXV 273), sed ex *αίϊβ-σ/ο (cf. sanscrt. bhara-sva),^) Rescribendum igitur αϊδηο. *) Vetustissimam formam ceteroqain oblitteratam in hac una locutione αϊόηο θεούς aetatem tolisse non mirum, quippe qnae primam ut ita dicam Graeci cate- chismi legem certis conceptam verbis contineat, nam τρ^ις

Hoiv υρεται τας χρεών άσχειν, &εονς τε τιμαν τους τε φνσαντας γονής νόμους τε χοινονς Έλλάόος Eur. fr. 853 Ν.* (cf. Aesch.

Suppl. 670. Eur. Suppl. 311. 526. 671. Or. 486 sq. 495. Xenoph. memorabb. II 2. 13. IV 4, 19. Lyciirg. Leocr. 15. 94. — Phaedr. fab. app. 6, 8 sqq.). De formulae metro cf. θνμον χρατεειν ΑΡ. IX 366, 4 Kaibel nr. 1113 {ίράσαντι πα&εΐν Aesch. Choeph.

305), etiam στείχε aixata φρονών, μη ψίλον εξαπατά Hipparchi ^Ερμαίς inSCOlpta.

Quod in vetusta formula ferri potest, idem non iam decet poetae elocutionein qui sat recentem Iliadis partem, librnin /C, composuit. Ergo iure suo Christium qui σπε^ο Κ 285 ex *σπεσ/ο expllcare ausus est^) improbavit Curtius Verb. Π* 60 (coll. 31 sq.) qui ipse soloecum εσηεο inferre non debuit.*) Nec magis persuasit Wackernagel ΧΧΓΠ 468 (σπειο -c *σπεσε/ο).

1) Argumentis parum fulcitur Thurneysenii de hains imperativi origine novicia opinio KZ. XXVII 176.

«) Cf. -ηίΐς -c *-(a-jtyj-g (Leskien C. Stuil. II 94. 99 sq.) in ταή(ις αίηήας ^tyOQijetg {ffiyOQog Kaibel nr. 546, 7) χοτηείς τΐίηας (Fick KZ. XVIII 456) {il&tjetg €ίχ»η€ίς χνάηεις τευχήας σθ^ε^ης (ex σ&ενηίίς) Lobeck ΕΙ. Ι 342. ιεΚ^ντη Tyrtae. 4, 2 habet ε ex ν correptum ex more ut videtur neoionico, cf. — praeter ήχέεντα Archiloch. 74, 8, χκιτίεηα Semonid. fr. 7, 57 quae exempla ad Herodianum (ed. Lentz II 921, t. 925, 2) Lehrs adscripserat Herod. tria script. 43, 19 — Πετ^ίεντος in tit Magnes. ad Maeandrum inv. BCH. XII 207 vv. 37. 47. 63 (cf. quae adno• tant editores p. 217 sq. : *terre pierreuse'). De ^σ/ =» -/ cf. \6g -< *1α/ύς (Bechtel Phil Anz. 1886, 14 sq.) yhog -= ^yaa-jog (Gerth. C. Stud. I 2, 217 nr. 59. Brugmann IV 154. Frfthde KZ. XXII 262) supra p. 88, 4. — Innumera irnpcrativi in -(o exerapla homerica (van Leeiiwen Mnein. XIV 341 sqq.) ex -(o/o nata esse Fickio II. 557 nemo credet. hom. ηω9^α (traditur parum recte εΐω^α) -c *ίσ/ω^« (L. Meyer 1« 200. 403. Monro hom. gr. 1 7 not.) seinel corripitur Θ 408 » 422 {iw&(y); Atticorum (ΐω&α adsumpsit diph- thongum ex εϊΐη^α simm. — Non persuadent mibi Brugmann Μϋ. ΙΠ 87 sq. et Ostboff IV 185.

') Lautlebre 195; ibidem ^qfio de quo dixi p. 98.

♦) Nauck Μέΐ. gr.-rom. IV 326 (Christ Lantl. 133. II. Epilegom. 786). Non recte obloquitur L. Meyer I» 841 sq. (cf. Gr. Aor. 21).

— 405 —

r

Aut σπ€ο per synizesin efferas nt hiatns flat in diaeresi σπίο

μοι ώς οτε κτλ. aut versum

anfo μοι ως oif nrtfQi α μ' (OJito Τνόέι ^ίφ

adnumeres, qna in re auctorem habebis Ahrensium, acephalis. ^σπ€ΐο Ictusdehnung' Fick II. 480 ad loc. Μ 15

avtaff iTffi xatn μϊν Τ^ώων d-dyoy οούοι «(>iaioi;

TioXXoi cf' i4Qyitwy όϊ μ(ν ΰάμίν, o% dh kijioyio,

Tt^Q&fio (f« ΠριάμΟίΟ τιόλίς ΰ^χάτψ ίνιαυτφ, 15

ίίργ^ϊοι ίΤ' iy yηvσi «/^/Α^»' ^ς nnjQio' t^r^any,

ΰη ίΟΊ€ χτλ.

imperfectum defendi iion posse arbitratur van Herwerden Mnem. n. s. XVni 36; sententia scilicet requiri aoristum*) passivum. Cuius vicem obtinet apud Homerum aoristus medii generis, όιεπρά&ετο ο 384. Versui vetusto poterat ηρά&€το reddi qua sola forma Homerus utitiir ; sed in hac parte receii- tioris originis praestet fortasse, dummodo van Herwerden recte iudicaverit, de πάρθ-ετο inferendo cogitare, quod facile tuearis

COllatis ίδρα&ον hom. : χατεόαρ&ον att.

ρ 375 ^

ώ f^{tίγyωτi συβώια, τίη (Γ* ου Toyde Jiakiyiii

ηοη necessarium videtur άριγνωτε scribere quam coniecturam Nauck memoria dignam censuit (Bekker HBl. I 36. La Roche HU. 5).

Eadix nvBj solita ratione progenuit nomen ^nvoja quod legitur ex. gr. apud Pindarum saepius et attice mutatum apud Atticos.*) Cui lingua addidit gemellam vocem noto suffixo -lu formatam "^nvojia^) ^ πνοιά Pind. 01. ΙΠ 31. Haec semper fere in mediis versibus a poeta epico alteri illi praeferenda erat quandoquidem positionem neglegere non licebat^) et longe plnrimis locis eis casibus opus est qiiorum syllabae finales aut omnino corripi nequeant aut certe ingratam habeant atqiie

») Argivi Ίλtoy ixTt^QOayreg — tiitoyioyro Ε 716 al., unde corrigas Α 19 ixniqaai Πρίάμοιο nokty iv d" otxau* ixia&ai, Scr. ix7ti(»aaai Tiokiy ΙΙ()ΐίΙμου iv joixna' Ixia&tti collato Hor. sat. II 8, 191 Mi tibi dent capta claseem reducerc Troia\ — Rhes. 434, 436 infl ά' ^nfQare — η χω. Ovid. metamin. XIV 466 sqq. ^poetquam alta crematast Ilion — spargimur'. Cf. contra Soph. Phil. 1440 sq. onty πορβ•ητ€,

«) Cf. supra p. 48, 3. nyo^ Aesch. fr. 127, 1. Soph. Philoct. 19. Ar. Ran. 154. 7iyoηy Nub. 161. jiyoi^ Eur. Or. 84. Ar. Ran. 313 al.

3) Cf. σχοη-ϊά.

*) Non tuliseet Homerus σοι^ια Tiyor^y Kaibel ur. 156, 2.

— 406 —

•

insolentiorem correptionem, πνοιην Λ 622. χ 25, ηνο^ν^ Ξ 395. Γ 415. h. h. 1 420 XXX 14, προιάς ό 839, npoijja Μ 207. V367. Ω 342. β 148. £ 4() = « 98, πνοιγισι Π 149. Hes. Th. 268: τινοιη χ 507. Ε 697, ηνοιαι Ρ 55. Cum digamma inter ο et ι intermortuum sit, vocales iam ab Homero contrahi haud qua- quam probabile est. Nec contractionem requirunt versus, nam omnes quotquot attuli loci ferunt syllabam solutam uno ex- cepto ζ 20

η d' riyiμov ως ηνοιη tnioovio χίλ.

qui manum emendatricem expectat.

Contra initio versus saepe nvoif^ {-σιν) legitur, Ε 526. Ν 590. Υ 439. Φ 355. Ψ 215. 380. ό 402. Hes. Th. 253,^) vocaUbus in unam syllabam coartatis; nam anapaesti, unde versus epicus nonnunquam incipere ab Hermanno dicitur ad h. h. (IV) V 347 obloquente iam Vossio, nullum quod quidem certum sit exem• plum invenitur. Romanorum arietat genua abiete parietibus ftuvi- orum a Graeca consuetudiiie abhorrere notumst (cf. Hermaun El. doctr. metr. 346, Bergk Opusc. phil. I 286 sq.). Erat cum de simpliciore vocabuli forma πνοή restitiienda cogitarem (cf. Fick II. p. 417 ad -B 765), sed nunc praeplacet synizesin agnoscere quam in versus ingressu facilius quam in medio tolerari et dixi cum de σώς mihi sermo incidisset et altero exemplo^) firmare iuvat. Α Γρώς rite duci Τροΐη^) 'Stadt der Troer' constat (p. 21 n. 1, 22) quamvis obloquatur Ahrens Phil. VI 1 sqq. cuius argumenta refellere hodie nihil attinet. Hanc vocem ab Homero semper tribus syllabis eflferri obser- vavlt Heyne. Quod sibi indulsit Cyprii carminis auctor, ut ivi TQo/fj in versus exitu coDocaret 1, 6 p. 21 K, apud Homerum ne uno quidem loco admittitur, sed admittitui* quater (Ω 256 = 494. α 62. c^ 99) Τροι'τ) iv ευρείγι initio versus, id quod vix recte casu factum esse credas. Quamquam uon dissimulandum synizesin omnino non inveniri, nec in primo pede neque in ceteris, in vetustioribus carminum homericorum partibas.

Acephalus esset versus Theogoniae Hesiodeae 276, si edi- tores recte ΣΒ^εινώ exarassent ; *) sed librorum maior pars

>) ζ 20 nvoui ως ίίνίμοιο iniaavjol

2) Sic et xoMoy ^ς fdyutXoy ηοΐιης ixtoa&i &αΙίίααης (χ 385) quod unum in hoc adiectivo contractionis exemplum legitur oxcusari haud inepte A. Platt coniecit (JofPh. XIX 37, 50 sqq.).

<) T^oiU etiam Rhes. 231. 261. Τρώιχώ^ 738.

♦) De boeotico Κλια&^ίνιος dixi p. 41 (ΚΧια&έηος Coll. nr. 529, 4 sq.).

— 407 —

habent quod longe sit praeferendum 2&(ννώ consonanun illa geminatione insigne quae in hypocoristicis et alias frequens et Boeotis soUemnis erat. Exempla post Meisterum I 266 con- quirere non tanti est; Σ^έννιης gen. habes Dittenberger Syll. nr. 188. Verum vidit Smyth EI p. 80.

De ivvsov Φ 11 quod huc trahi posse sibi persuaserat (Rh. M. Π 170) Ahrens erravit; nam ν geminatum etymo excusatur (Froehde BB. III 15 sq.). Cf. etiam Hesychii evvvd-tv ixiyvvTo. Radix est snTi unde profecta sunt v6a' ηηγη' Αάχων^ς (Steph. Byz. 477, 21 , Lobeck Rhem. 27 c. nota 47)

et iwoiai' πηγαι Hes.

Weckii coniecturam qui pro c5 πόποι quod non legitur nisi in prima versus sede όπόποι, aoristum verbi οράω fictum, commendavit (Fleckeis. Jahrb. 1885, 476) memorasse et versum recentis monetae

(To/o (i. e. (iro) χ((αιγνηΐο}ν, dotoi tii αχνύμ^νοι χηρ

ex BCH. Xni 314 nr. 21, 4*) animi causa huc transscripsisse satis habeo ad finem tendens. Nam postquam certiora accurate pertractavl incerta lectorum arbitrio commisi falsa verbo reieci, superat quaestio gravissima de vocabuli ορός formis homericis. Qaamqaam non ignoro syllabam modo longam modo cor- reptam in ορός: οίρεσι ita explicari posse ut formam primariam ftiisse */6ρος statuamus, *) attamen movet me iit syllabae pro- dactae causam ex metricis rationibus repetere praeferam sub- tilior usus homerici observatio. Nam quod ου nusquam in thesi comparet satis est memorabUe, ^) sed multo veliementius

>) Cf. etiam Kaibel 88, 6 (Bergk« ad Siinon. 119, 4).

>) Bagge BB. III 113. Α */όρσος repetere non debuit Meister I 148. De Wackernagelii *6()/Ός KZ. XXV 262 dictum libro primo. — Nihil effici licet e% πρυμνώρ€ί€( Η 307 ei ujiiOQtifeg Y21S. Herodotus agno- scit solnm όρος (Kallenberg Philol. XLVI 706), quod Stein suadente tradi- tione omnibus locis exhibet. ηέιρης όρ^ίας Hippon. 85, 5 futtili usas argu- mentatione infeetat Renner G. Stud. I 1, 178, tutatur Euripides Hec. 1110 (πέτρας όρ(ί(<ς). Semonidis ^y οϋρίοιν (14, 1) ex epici sermonis imitatione flazit sicat Sapphus (?) iy ονρ€σι 94, Pindari ir ονρ^σιμ Ρ. YI 21, scaenicorum (Gerth C. St. I 2, 238 sqq.) οϋριιος Soph. Ant. 352. Eur. Phoen. 232. Ar. Av. 1098, οΰρίσιβώτας Soph. Pbiloct. 1148, οΰρίί^ρίτιτος £ur. Hec. 205, οιίριβατας El. 170. fr. 773, 27, Alexandrinorum loofre dorice mutatum (Ahrens II 162. 508 ad I 93 1. 30).

•) Contra oi^()ii;V (= att. όρίυς -< *όρ/(νς) qiiod cum όρος nihil commuue habere alias demonstrabo — proprie significat ^sulcatorem' {K 351. & 124) — syllabam initialem cum in arsi (^50. ^Mll. 115) tum iu thesi {£i 716. h. b. Ap. 263) producit.

— 408 —

miror apud Homerum nunquam formae bisyllabae vocalem initialem produci (non occumt ονρος vel ονρε' quod invenio

Orph. frgm. 81, 3 Abel η πόλλ' οϋρε' έχει κτλ.), sed ne ονρεος

quidem genetivum uUo loco in medio legi vei-su. ζ 102 enim

ciim Dianam non descendere de montibus — σηαρνον γάρ οτ 'Αρτεμις αστν χάτεισιρ — , sed per montes a nymphis comitatam vagari^) insequens versus ostendit

<J xnin Τηύγειον 7l€Qιμηxt10y η *Ερνμημ&ο^^

praestat cum parte codicum ουρεα scribere, cum praesertim ad hiatum in bucolica satis tolerabilem delendam versum mutatum esse proclivis sit suspicio (Ahrens Phil. VI 33). Cf. etiam de eadem Diana h. h. XXVI 4 (κατ ορη) et Φ 48δ

(κατ' οίρεα), Eur. PllOen. 1δ1 (κατ' ορη),*) ΑΡ. VI 268, 3 (κατ*

ορός), Vergil. Aen. Ι 498 (per iuga), unde dicitur ουρεσιφοίτος (Christodor. 306; ν. Cornut. ed. Lang c. 34) όρειβάτις (Dilthey Rh. M. XXV 328, 3). Avxi' ορη διάσαει Soph. OR. 208.

Hac de observatione qua ονρεος ab Homero nanquam in medium versum adniitti didicimus ut recte aestimare liceat, ex recentioribus nubem exemplorum congessi, unde poetas casu in hac re ductos saepissime in id incidere intellegas ut ονρεος iii alia atque in prima hexametri sede adhibeant

Α 297 νπεραεϊ {γ ρ, ν η ε ρ ονρεος perperam SChol.)

h. h. Π 231. III 69 δι* ονρεος {Si ορεσφι Homerus Κ 18δ)

h. h. XVm 21 ονρεος ηχη h. h. Ι 139 ριΌν ονρεος

Callim. fr. 215 (Ο. Schneider II 460) άη ονρεος

Theocrit. IV 35. Ι 77 άπ ώρεος

Αρ. Rhod. Ι 989. II 1258 άπ ονρεος

Αρ. Rhod. Ι 1108 ονρεος αχρην (χορνφην ορεος, ορεος

χυρνφή saepius apud Homerum)

Αρ. Rhod. IV 444 χατ ονρεος (κατ' ορεσφι Homerns J 452. Α 493 iuxta κατ' ονρεα)

ΕΜ. 81, 11 (Mein. Αη. ΑΙ. 168) in ονρεος άμβώνεσοιν

Crinagor. ΑΡ. VII 636, 1 κατ' ονρεος Dion. Perieg. 694. 773. 786. 978 άη ονρεος Dion. Perieg. 1146 άπο 6' ονρεος

») Amat ^V ovofaiy i\ptf(uo»fu Call. h. Dian. 3. η Cf. similes locos Theocrit. I 123. VII 87. 92. VIII 2. Pratin. 1, 4. Ar. Thesm. 993.

— 409 —

Maneth. J 260 απ όνειος

Qu. Smyrn. I 63. Π 379. III 674. VII 547. Χ 461.

XII 186 un ουρεος

Qu. Smym. X 458 όι' ονρεος

QU. Smyrn. VI 343. νΠΙ 230 χατ' ονρεος Qu. Smym. XIV 586 ονρεος αχρη

Orph. Argon. 650 ίξ ονρεος {έ'ξ ηρεος Homerus JV 17. Ρ 743. Ω 663. ο 175)

Claudian. Gigantom. [Schneider Nic. ρ. 35 ex.] ουρεος αχρη^

Procl. εΙς ^Α&ηνάν ηολνμ, 26 ονρεος ίίχρον Coluth. rapt. Hel. 102 ονρεος αχρην

Coluth. rapt. Hel. 229 ονρεος νΧην, De indnstria igitnr Homerus qiii taUum nihil admisit ονρεος a ceteris versus sedibus exnlare iussit, una prima excepta, nam incipiunt a verbis ονρεος έν βήσοτ}σί{ν) Γ34. ^ 87. Ξ 397. η 634. 766 (h. h. Π 287. Hes. Th. 860. 865. Op. 510. Theogn.

881), ab ονρεος tv χορνφγισι Β 456, ab ονρεος άζαλεοιο Υ 491.

Ιη medio versu productio non adhibetnr nisi fonnis plus trium syllabarum et trisyllabarum eis qiiae vocali terminantur aut ν

ίφελχνστίχφ: h. h. II 244 ονρειην^ Hes. fr. 44, 1 ονρειαι Nvμfpuly

Phorou. 2 1 211 Kink. iv ονρε/τισι νάπαις, quod adiectivum vocalis prodnctionem eo iam tempore expertum esse potest quo etiam tunc quattuor erat syllabarum, quamqnam Phoronidis scrip- torem hoc vocabulum iam tribns tantum syllabis protulisse testis

est V. 4 (ορει'ης ^Αόρηστείης\ Ονρειον Scut. 186 modo lectio constet, ονρεϊ λ 243, ονρεα AWl, Ν 18. Φ 485. ζ 102 (x«r') h. h. Xm 5. XVm 12. Hes. Th. 129. 130. 835, ονρεσι{ν) Ε 52. Μ 132. iV^ 390. 471. 571. Ο 606. // 158. 483. Ω 614. J 455 Α 479 (έν). h. h. ΠΙ 18. 161. 267. XIX 4. Hes. Th. 1001. Op. 232. Ante ονρεα ονρεσι{ν) praepositiones locum non in- veniunt nisi quae una brevi constant (χατ' ονρεα, iv ονρεσιν); qui comparari queant Apollonii Rhodii versibus ubi εις ονρεα (-^^u) legitur (Argon. Π 1089. 1239) apud vetustiores repperi nusquam. ονρείος componere licet quod ad productionem attinet cum

οτειλεϊη (pro ατελεϊν^ ^ ονρεα ονρεϊ CUm οννομα (pro όνομα) ϋορι (pro άορι)^ χατ οιΐρ^α CUm αΛί/ατ« (pro άλεατα)\ ονρεος

denique in ορεος mutari potest ut versus qui ab hoc genetivo initium capiunt evadant acephali. At scrupulus ut resideat in causa est dativus ονρεσιΐν] (iv ονρεσί[ν]), non quo morer consonam mobilem, cuius in his rebus poetas rationem non

— 410 —

habuisse supra in είλήλονί^εν yidimus, sed quod praesto erat forma plenior oQfoat qua uti poterant poetae et revera utuntur, ut de necessitate quadam metrica in dat. plur. cogitari nequeat. Atqiii praeter necessitatem productionem in '6ρε(σ)σι eosdem adscivisse absonum est qui tam anxia quam maniiesta cura genetivum ορεος in medio versu producere evitarint. Haec apud animum iterum atqne iterum contemplanti et de explicatione paene desperanti forte mihi suborta est suspicio latere vitium qaamvis vetustum et locis laudatis si minus omnibus at certe antiquissiinis olim fuisse non ονρεσι, sed ονρεϊ, quam formam nullo fere negotio ubique restituere queas; nam Ε 52 ονρεϊ νλην hiatum tuentur Ξ 285 et ε 257 ^) atque versui β 614 iv σνρεσιν

οίοπόληισιν fortasse ex λ 574 iv οιοπόλοισιν ορεσσιν (cf. etiam

fi 523. τ 205) genuinus ordo reddendus est.*) Coniecturam pro- positam haiid scio an ipsius Homeri usus quodammodo firmet. Exceptis enim β 6 1 4 quem si dis placet correximus et ^ 455. ^ 479 (ip Όνρεσιν) dativus ονρεσιν semper ita adhibetur, ut nuUa addita praepositione casus vere locativi officio fungatur; eadem vi legitur ορεσφι Λ 474. Γ 376. Χ 139. 189 quod pro singu- lari accipere nihil impedit, sed nusquam ορεοϋΐ, quamvis plus semel ocurrat iv ορεσσι. Locativum ορει {ονρεϊ) 'im Gebirge'

testantur COmpOSita ορειβάτης ορειβασία Strab. XII 14, 3 ρ. 564 όρειόρομος όρει νόμος όρε/πλαγχτος {Ώρε'ι&νια^) ονρειβάτης ουρεί-

&ρεπτος), extra compositionem habes Pind. Pyth. III 36. Recentiores cum primum pluralis quoque dativura eadem vi atxiue notione ponere consuerunt {ορεσιν Soph. OR. 1451), facDe erat ονρεϊ in ονρεσι detorquere. Idem evenisse suspicor in ορεσι'τροφος homerico quod in vetustioris όρεΐτροίρος locum siibstitutum videtur;^) υρεσσινόμος όρεσσιβάτης siinm. ante Scuti auctorem (407) non inveniuntur. ονρεσι multo ante principum tragicorum aevum in Homeri carmina insinuasse certum est (cf. p. 407 n. 1).

ορός a radice oo {ορννμΐ] proprie 'Erhebung')*) iure

0 Scaptensida Lachm. in Lucret. VI 810?

3) h. h. Ven. 161. 267 sollicitare non ausim.

>) Unde hoc compositum (loricum (o adsumpsent , mihi iucompertuin. Cf. Wilamowitz Hom. Unters. 324.

*) όρείτροφος subest Babriano ορίτροφος cuius ab initio eecundam nescio quo iure poeta corripuerit (fab. 106, 3) praeeunte Euripide (oi?ot- βάτάς supra p. 407, 1).

*) (ίρτός' βίομός Hesych.

— 411 —

repetunt Sonne KZ. X 364 Solmsen XXIX 357 sq. cui tameii de productae vocalis origine accedere nequeo Johansson XXX 419 qui όν ex ο ictu factum arbitratur. Qua in re ad- stipnlandum esse viro doctissimo persuasum habeo, quamquam quae ipse in huius vocabuli usu homerico explicando peri- clitatus sum incerta et lubrica e88e non dissimulo. Videant acutiores et boni consulant quae haiid 8cio an in aliorum potius usnm quam in meuin coUegerim.

II. Στίχοι λαγαρ 0 1\

Morae defectum in raedio versu sicubi poetae admittimt, στ/χον λαγαρον esse metrici notant. ') Quod quam saepe, in arsin cum incidat syllaba terminalis natura brevis, *) usu venerit inter omnes constat uec nobis quaestio plus semel accuratis virorum doctorum disputationibus pertractata deniio redin- tegrabitur. At inveniuntur praeter huius licentiae exempla digammo intermortuo, ictiis vi, pronuntiandi interstitio, natura insequentium consonarum facile excusata etiam versus qiii cum thesi alicai mora desit graviore metri vulnere atque vix et ne vix quidem tolerabili laborare videantur. Quos ordine hoc capite percensere in animo est.

In prima versus heroici pede post vocem spondiacam in vocalem desinentem hiatuiu non ita anxie evitari docuit Bekker HBl. I 138; cf. Hoifinann Qu. hom. I 55. Quo accedit quod epici vetustiores ne dactylo quidem antegresso in pedum priiiii alteriasque compage vocales hiantes perhorrescere videntur, Gerhard lect. Apoll. 171 sq., Hoflftnann 1. 1. 91, Knoes dig. I 47. Haec primae sedis propria atque peculiaria, quae alias non observantur nisi in caesura bucolica, rectissime explicari arbitror diaeresi qua post primum pedem si in vocis claiisulam excurrit interstitiam quoddam efficiatur, quamlibet breve sit illud. Diaeresin revera in hac compage locum habere com- probavit Hartel velut tacite neque uUo de hac ipsa re verbo iniecto observationibus quas de interpunctione homerica protulit Hom. Stud. I' 95: 204er in libris jrjK αβζ post primum pedem quod ita interpungitur ut enuntiatum vel enuntiati pars

0 Cf. locos p. 374 D. 4 citatos.

*) 3 l NiatOQu 0' ούχ iXa&fy Ιαχη τιί^ομτά τΐίρ (μηης exemplum στίχου λαγαροϋ 8. hiulci metricis solleinne. Adferuntur in eadem re tamen etiam venus quos comiptoe esse hodie certumst (velut χ 60 βζμ ftg AioXov xXvju δώματα' ihy <Γ* χίχανον); cf. etiam Bergk Op. I 287 n. 56.

— 412 —

terminetur non casui dandum sed diaeresi haic loco legitime concessae tribuendum existimo praesertjm cum post eiusdem pedis arsin tantum 21el et id plerumque accedente elisione — cuius vim optime ipsis Hartelii verbis illustres: 'Man war an solcher Stelle die Kluft nicht zu erweitern, sondern zu uberbrttcken bemttht' — -, post secundum trochaeum 7ies sen- tentiae clausula admittatur, trithemimeren qua contra 245ies enuntiata clauduntur iustam caesuram esse inter omnes con• venit. Interstitio vocis quod recitAtioni sine metri damno diaeresi adfertur antecedenti syllabae brevi, si minus moram, at morae certe particulam addi posse consentaneum est; quam particulam licet non in aliis pedibus qui thesin requirant iustam, tameii in ipsis versuum initiis ubi aliquem metri defectum vel minime animadverti constat vel facillime fem, cum syllabae brevi accedat, thesi explendae hinc inde sufflcere valuisse non absonum a probabilitate iudico. Cui iudicio favet Homeri usus. Nam debilem thesin quae solo ν ίφελχνστιχω sequente consona initiali efficiatiir admitti quidem et aliis in sedibus (in II 38ies, in IV bis), sed admitti crebrius in prima (147 ies) adnotavit Bekker 1. 1. (Buth Philol. XXXIX 551 sqq.) et breves vocales in quas vocabula desinant muta cum liquida in ironte insequentis vocabuli positis fere non produci nisi in prima thesi evicit Hartel 1. 1. 85 sqq. Si enim seposueris quae iitique sint seponenda — locos dico iibi recitanti ν iifflxvoTtxov velut fiilcrum adsumere licebat ut Ρ 613

^kvihc x(U x%(v) Τρωσί . . .

haud secus atque illos qui habent τ« πρώτα, το πρώτον, το πρόσ&ίν, το πριν prima producta, nam talia unius vocabuli vicem tenent nec diversa sunt quod ad prosodiam a πάτρ^οαι πατρός quoriim syllaba initialis Homero semper longa est iu tliesi non miniis quam in arsi — si igitur haec cum siiiiilibus seposueris, invenies debilem illam productionem satis facere primae thesi 37ies (39ies), secundae 13ies (I5ies)*) sed ita ttt longe plurimis locis imitatio quaedam aliorum versuum subesse videatur ubi productio rite excusari queat,*) quartae

») Omisi χ 395 {oqoo yQtiv) supra p. 178, 2 correctiim.

a) y 228 ώ φα\ ίπίΐ σ( π^ώιη . . . ^424. π 402 [ρ 595] quasi ad exem- plum versuum ^4 6 i^ ov όη τά πρωία . . ., iV 679 dkX' i/fy 13 τά πρ<^τα . . . (Ρ 612. ^'275. 523. 538) vel eimilium qui aetatem non tuleruDt facti. Idem Talet de y 138 ^ .i267. cT 13. 159 cett., Ζ 73. Η 27 simm -- ^66.

— 413 —

bis,*) tertiae semel Α 554 ubi τα γράζεαι arctissime pro- nuntiatione coiugantur. *) Recte Hartel de magno illo exem- plorum numero quae vocalem in prima thesi productam habent p. 88: *Begnttgt sich ja auch sonst die Thesis des 1. Fusses mit der schwftchsten Lftnge'. Cuius rei plura praesto sunt indicia certissima. Quamquam /ρ consonis alias nunquam antecedentis vocabuli syllaba finalis ita producitur ut in thesi longae vicem obtineat, legimus initio versum fi 755 πολλά

/ρνστάζεσχεν, ν 438 (= ρ 198. σ 109) πνχνά /ρωγαλεην. α ίη

his vere breve; nam de contraria Hartelii opinione 1. 1. 60 sqq. actumst (supra pp. 230 sq. 375). Etiam minus viiium quam consonis coniunctis /ρ inerat λ initiali verbi λί'σσομαι cuius fronti consonam aliquam — nec tamen γ (Benfey AVL. Π 139) neque / (Flck),^) immo σ — detractam esse monstrant imperfectum ελλισσετο Ζ 45. Φ 71. κ 264 et compositum τρΛλιστος Θ 488 prima in thesi producta. Nascitur ex σλ forte quoddam et aspiratum λ, quod cum augmentum et syllabam compositionis iuncturae proximam producere valeat, in ipso vocis initio tantum remisit de robore nativo, ut syl- labam antecedentis vocabuli temiinalem quae in brevem vocalem cadit non possit extendere nisi auxiliante ictus vi et in thesi pro correpta esse sinat. Excipiuntur tamen Ε 358. Φ 368. Χ 91 qui versus initinm sumunt a πολλά λ{λ)ισα6μενος -μένω -μένη; χ 324 pauci habent ex auctoritate Aristophanis in eadeni hexametri sede x«/ με λ{λ)ισσομενη, Nota thesin debilem quae aliis pedibns non sufficiat sufficere eandem tamen

ρ 613. X 101 (cf. etiam Υ 38). Α versuum Ρ 612. Ψ 523 similitudine non longe absuDt S 402 Alayiog Jk ηρώτος , , , Π 284. </ 144. Analogia carent duo tantum versus Γ 210. ζ 34.

*) Λ 557 . . . fnd με ηρώιον ifiactg. q 573 -^ te 257 . . , iyvj la jiQwiit ροηαα, Quod noli ita accipere ut nie versus £1 557 originem ez it 257 repetere opineris; nihil aliud volui dicere quam qui panzerit £1 557 eum applicasse sese ad exemplum versus alicuius animo forte obyersantis qui nostri u 257 similis faerit. Idem dictum velim de versibus quos nota antecedente imitationem quandam prae se ferre contendi.

*) Κ 252 ambignae est scansionie. Longe praestat ΰε τι λέων yv^ quamquam Hartelio magis placoit άε ηΐίων »ί;|. Nam baius modi clau- sulas uon admittet nisi qui cum Ludwicbio spondiacoram amatore άήμου φημίς, ηώ ditty tolerare pergit.

>) / enim antecedentis syllabae correptae impatiens eseet; Fickii ^il /λίσσομαί, χε /λίσσωμκί ab uniYcrsa bomerici sermonis indole abhorrent. Cf. p. 826 n. 3.

— 414 —

primo (Bekker HBl. I 521). His exemplis coniectura accedunt alia. sog non a littera aeolica incipere certissimnm est: sfog - lat. sovos.^) {(τ)μος cui multi perperam patrocinantur*) non minus graecum quam esset μΒος, Christ digamma initiale 'necessario postulari' modo his versibus concedit II. prolegg. 156, Α 533.») / 420= 687. » 524, qua in re perquam memo- rabile hiatum cui digamma adesse credunt semper incidere in

primain sedem : Ζευς oi iov . . ., χείρα ίην . . ., ος τ ε iijg . . .

Hiatum nisi tollitur digammo hoc loco ferendum non esse negari nuUa ratione poterit. Nam Β 165. 181. Ρ 16. X 339 iam persanati videntur infinitivo iaav in iniperativi iu locam sub- stituto, Φ 569 iv άε ϊα ψυχή et / 319 iv άε ifi τιμγι litterula, aut τ* (cf. Α 174) aut μ,*) dltandi (Bekker HBl. Π 29), nec sufficiunt Γ 194 όώρα εμης cui versui tamen quid faciam ignoro et h. h. I 537 ubi Hermann verbis οσσα έμοί particulam τ inseruit ad hiatum ante εος admissam a suspicione liberandnm. Viam qua haud scio an ad verum pervenire liceat indicat jy 1 96

cui loco τον quod et contra usum syntacticum peccet et pro- nomini insequenti litteram / detrahat postmodo demum ad rimam quandam sarciendam esse infertam satis liquet, cf. Bekker HBl. II 7 qui τον invectum esse praepostera versus α 210 recordatione intellexit et van Herwerden qu. ep. et el. 45 qui ipse ngiv γε /εής male proposuit. Erat ni fallor ngiv γε {//)ης quod cum πολλά λ{λ)ισσ6μενος comparandum est; nam / quoque in his simplici consona faisse foiuus docent

notae illae productiones άπο //εο προτι //οΓ αρα //ω ονάε f/ονς ί^ι;/ατ€()α f/ήν πόσεϊ //ω α^ένεϊ //ω τέχεϊ //ψ πατίρι

//ω (Knoes dig. 208. 216. Monro hom. gr. § 391 ρ. 296). Ad exemplum versus j; 196 in hunc modum reficti commendaverim etiam locis a quibus initium sumpsi Ζευς δε //oy, χεtρu //^y, υς τε //ης. Α ceteris tliesibus talia prorsus arcentur.

>) Ahrens Philol. VI 12 n. 2. KZ. X 66 sq.

«) Velut Hartel ZfoG. 1876, 739, Flach Hesiod. Ged. XVIII sq.

*) qiiem yersum Fiek (ad loc. p. 79) miitandum censet non sine specie quidem veri, tamen sine causa graviore.

*) De corruptela cf. Ο 416 ubi ίης Vrat μίης cett , de notione voculae μιης Τ 298. Ω. 66. 896. iv dh iij τιμ^ agnoscit Lucianus Char. 22, 4y dk μι^ τιμ^ habet Theocritus XVII 68; 4» dk μιΐί ψυχ^ ΑΡ. XII 89, 2 (^y J^ ^ij7 yvxTi IX 93, 2). Digamma (Christ II. epilegg. 736) voculae Γα nunquam inerat.

— 415 —

Vidimus igitur Graecorum aures in primae sedis thesi productionem tulisse levissima positione effectam quae in aliis versus heroici partibus vocales breves supra morae spatium extendere non valeret nisi ictu elatas firmatasqne. Hinc excusatio parabitur versibus illis qui in prima thesi brevem admittunt morante aliquantillum recitantis vocem diaeresi quam in hac compage locum habere docuimus. Nam fortiorum λ et / (in πολλά λισσομενος et /ίΓρβ ]:ην) vim aequari posse interstitio illo quantumlibet exiguo non decet negare.

De Ψ 493

μηχέη yvy yjtliJioXaiy ίίμίί^ία9^ον JtnifaatVy

Alnr Ί^ομζνίΰ if, xuxoia\ insi οϋά^ j^/oixfy 493

Knoes in hanc fere sententiam disputavit ut 'syllabam ultimam fortasse vi vocativi casus nonnihil gravitatis assumere et hic valere eam caesuram quae esset in fine pedis primi' suspi- caretur. Vis vocativi hoc loco, alteri vocativo continuati, nulla est; sed qiiae dixit de caesura sive diaeresi mihi pro- bantur, sicut probata sunt Hartelio (H. Stud. ΙΠ 76) Hardero (α voc. 12) G. Meyero (* § 336 p. 327 not.), quamquam ab ipso Knoesio in aliam discedente opinionem p. 329 retrac- tAntur. Nam quae alii suasere, aut aperte falsa sunt aut non ab omni satisfaciunt parte. Sunt qui ν consonam τ littera extrita quadam tenus geminatatn et proinde vocalem « quasi positione productam esse statuant. Quos redarguunt voces cum 71«!'- compositae (supra p. 173 sq.)^) Alav ut par est in brevem exit Η 288. Ν 68. 824. — Confugiunt alii ad con- iecturam — nam digammi semper paratum auxilium detrectat

») 7i(<y-u Osthoff Μϋ. IV 253. — Quae coUegit terminationum -oy -uy in Tcrbo productarum exempla Hartel H. Stud. I* 111 (Curtius C. Stiid. II 166. Harder 1. 1. 12) nihil contra valent. Nam 8ies productio ante primanain yersus caesuram admittitur (semper txoy s. tixoy ante //iT^ Β 500. 504. 539. 574. 585. 634. 635 [accedit ^qlty f 481]), r(.^eaay χ 449 (finali in lY. arsi producta) et xvyfoy q 35. φ 224. χ 499 (II) brevium numero excusantur, ίψκy ι 413 (II). (urQvyoy Ό^υσηα η 341 (II). ifiay η 358 (IV). /σ«ΐ' ω 311 (IV). ^xoy Τ 43 (IV) nt ictu produci intellegas, conferas

Jiog άλλωy Σ 168 (II). IfiVo^ ^μί^^ν τ 99 (II). ϊμ\y ig Aημyoy & 283 (II). αύτος dnoyoa^i Β 233 (Π), otxijag nkoxoy Ζ 366 (II). Tioaiy iQietyf <f 187 (TV). fiuQvy aOroy ι 257 (IV) quiboe omnibiis longam finalem vindicare nnllis machinis licebit. Verbo tantum moneo quod monueront Curtius C. Stud. IV 478 et Knoes 348 sq. -oy -«y ferme abesse ab Iliade — unum ^xoy extat Γ 43 — excepto navium catalogo qui hoc genus productionibus abundat. De dorico accentu (iliYoy) satis babeo ad Krnmbacberum KZ. XXVII 529 relegasse.

— 416 —

^Μομενενς — , velut Hoffinann Qu. hom. I 10 1 Aia Ίόομενει

T€ proposiiit neque analogia servata et neglecto constanti Homeri usu (Bekker HBl. I 158. Harder 1. 1. 10), Barnes invento suo Aiav τε vel Nauckii assensam tulit quamqaam τε duplicatum hoic loco parum aptum yidetur nbi sermo est de Aiace et Idomeneo altercantibus ; Wackernagel BB. IV 280 coniecit Αίας cuius syntaxeos exemplum vere gemellum desi- dero, nam r 406 Autolycus ab Eurycleia ut nomen parvolo imponeret rogatus dicere non potuit

γαμβρός ίμος θ-νγητίρ τί, lid-fO^^ ονομ^ οτίι xfy εϊηω,

sed dixit, ut άνομα ex verbis Eurycleiae 403 facile subaudiretur,

γαμβρός ίμος &νγάτηρ τε η&έα&ων οτίι χεν εϊηω,

Ipsi enim Eurycleiae responderi, non socero et ftliae, ostendit 405

τιιν if' αυτ* ΑΰιόΙναος απαμείβετο ψώνηαέν τε.

Vereor denique dualis usum obsoletum de quo egit Wacker- nagel KZ. ΧΧΠΙ 302 sqq.») huic versui inferre {Αϊαντ 'Wo- μενεν τε), Quae cum ita sint longe tutissiinam videtur quod traditur retinere libertate qua versus heroici exordium utitar et mora quam addit brevi diaeresis sat excusabile. ω 299 sic scribitur in codd. multis

ηού ΰε νηϊ•ς ^ατηχε θΌη . . .

quem versum ut metri lacunam explerent alii άη, quod in hac

interrogationum serie τις πόθεν εις άνόρών; nodi τοι πόλις ηόε τοχηες; πον Jt ρηνς locum ΠΟΠ habet,*) vel ie η inter-

polato, Aristarchus ex coniectura ut mihi quidem videtur <f«i introducto sanasse sibi visi sunt. Sai unde floxerit docent schol. ad Κ 408 (cf. Ludwich Aristarch's hom. Textkrit. ad loc.) ubi quod iv ταΐς χοιναΓς ferebatur et hodieque in C extat

πον 6' ai των άλλων Τρώων φνλαχαι' Aristarchus in hanc

modum mutavit ut spiritu deleto iai pro particula acciperet

COmmotUS τψ εθιμψ τον ποιητον ος σννη&ως μεν ίλλειπει τοις αρ&ροις (ΑροΙΙ. synt. 77, 26 qui quae addit συνάπτει όε μετά τά πύσματα τον 6ui σννόεσμον 'τ/ς ^αις, τις δαι όμιλος *πον

δαί νηνς εστηχε' respiciunt sine dubio Aristarchomeiiiin , nam exemplaria αδιόρθωτα vel volgatam exhibentia Aristarchi lec- tionem ω 299. α 225 fere non recepisse codices testantur). Parti- culam δαι quam Κ 408 deprehendere sibi visus est Aristarchns

») Fugit Wackernagelium illustre Pindari exemplum I. V (IV) 18 sq. αμί^οϊν Πυ9'έί} τε quae verba scholiasta recte interpretatur ί^μψοτίροίς ύμίν, αοί τ ε χαΐ τ φ rTv&irt.

«) ^ 350 sq. huc ηοη facere quiviB sentit.

— 417 —

transtolit in versus ω 299 et α 225 (τ/ς dutg, Wg di όμιλος). Sed oai Homero ignotum ne his quidem locis poetae obtrudi par est, quamquam α 225 hiatum neque excusare nec certa ratione scio toUere. ω 299 agnosco brevem in prima thesi; nam frontem vocis νηϋς nullam iacturam fecisse constat, Ν 742 scr. fji xev iv νήεσσι auctore Ahrensio. τ 327

(t xey αυαταλίος, xeexa f^i μένος . . .

adiectivi αναταΧέος quod recte interpretantur αυχμηρός formam dissolutam qui apte tueare non video (L. Meyer I* 795).^) Descendit enim a radice saus {ανος lit. saiisas germ. sor). Voluit nisi fallor poeta εϊ xsv ανσταλέος, quam formam usurpant recentiores, Theocr. XIV 4 (?), Apoll. Rhod. Π 200 sq. cuius verba etymon optime declarantia exscribere e re videtur : nivte

Sd ol ανσταλίος χρως έσχλήχει.

i 283

yq(t (νέα) μίν μοι χατέαξε . . .

corruptum esse inter peritos non iam dubitatur. vij' αμήν μοι εα^ε proposuit Ahrens, ν ή* αμήν χατέαξε van Gent addicentibtis Wackemagelio BB. IV 287 cum aliis, νηνν μεν μοι Menrad 80. Genuinae scripturae memoriam haud scio an onicus testis,^) cod. Marc. qui exhibet νήα μεν μοι εαξε supra versum addito χατ, adservaverit ; nam νήα μεν μοι εαξε satis defenditur locis modo tractatis et χατά facillime potuit interpolari, cf. χ 322

ubi pauci pro έπήιΐξα ως τ ε χτάμεναι μενεαίνων {^ χ 295) praebent επήιξ' άστε χαταχτάμεναι μενεαίνων.

Formae εην εησ&α distractione ortae ex ην ήσ&α (Mangold C. Stud. VI 178) aevo satis remoto,*) nam εην iam legitur in titulo vetusto Bechtel Inschr. jon. Dial. 175, 4 qui cum ver- sibus conceptus sit carmmum epicorum qualia tanc tempoiis vulgo ferebantur testis nobis est, de formis primitivls tamen quae coniectura saepe resuscitandae non multo plus habet fldei et auctoritatis quam recentiorum exemplaria. In εην εησ&α latere arbitror εεν*) εασ&α (εεσ&α Curtius Verb. Ρ 177).

1) Non mihi persuadet Osthoff Perf. 485.

*) Cf. scholii Β lectionem Τ 189.

') Dietractionem uniyersam Euclide recentiorem esse Fickio Od. 2 sq. sine argumentis asserenti nemo credet.

*) L. Meyer KZ. IX 387. Nauck M61. gr.-rom. III 250 sq. Od. I p. XIV.

Scbnlce, Qiuettionee epioae. 27

— 418 —

luxta t€v augmento ampliatum ηεν^) (unde ην) in usu erat. ηην non admittitur nisi initio versus τ 283 qui est in carmine vetusto (Wilamowitz HU. 51 sqq.) ψ 316 ω 343 qui illinc pendent.*) Cum L. Meyero KZ. IX 424 de erroribus vetustis cogitare (Nauck snXexo M61. gr.-rom. ΙΠ 255. IV 97 adn.) displicet, quandoquidem in proraptu est scribere

ijfy* dkV αρη . . . η€ν, dkka μι,^ , . . ηεν Ivd-tt . . .

qui trochaei eo minori sunt offensioni quod pausae vis inter- punctione augetur. Idem voluisse videtur Christ Metr.* 16G. Cf. tamen etiam Miinch. Sitzungsber. 1879 I 199 sq.

Versus Α 187. 202. s 361. ζ 259 {ρφρ αν μεν x€v in. verss.) corruptelae arguit non modo Ιίν χεν coniunctum, quod paucis qui similes videntur locis ne ipsis quidem suspicione vacuis*) satis defendi non posse Thierschio*) et Nauckio^) lubens con- cedo, verum etiam partlcularum ordo perversus, expectamus enim 6φρα μεν αν χεν.^) αν μεν rhapsodos αμ μεν pronuntia^se, librarios olim hoc αμ μεν aut totidem litteris exarasse aut per unum μ, ^) Aristarchum Η 353 pro ϊνα μη bacchio ΐν' ην

1) (ην ηοη potuit metathesi quadam ex ijev oriri qua in opinione etiam nunc Fickium video II. 225 ad Α 808; de Ιηηέης Dittenbergeri cf. Wacker- nagel KZ. XXVII 268. Α 762 (ην 1 sg. prava lectio est ex Γ 180. τ 315. ο 268 errore (cf. not. crit. ττ 67 ciim ε 450) repetita. Paradigma (ην (ης (ην, recentioris aevi inventiim (AP. IX 6, 1. Kaibel 313, 9. 537, 2 - AP. VII 42, 2. App. Plan. 54, 1. Kaibel 580, 9 — 383, 1. 2. 343, 5. 514, 1), nihil habet commune cum latino eram eras erat quocum saepius illnd componi memini.

*) ^ 808 pro ηην Trj faciU negotio revocatum est η€ν rjj; de errore cf. Nauck Od. I p. XIII n. 5.

s) B&umlein Untersuch. uber die gr. Modi 868 sq. Kuehner IV 1, 214 adn. 8. Leo Meyer An im Gr. Lat. u. Got. 22. van Herwerden qu. ep. et el. 20 qui άν xtv reprobat.

*) Gr. 6r.' § 346, 18 ubi quod proponitur Οφρ* dv μϊν xai particulam av habet alieno loco. Quamquam idem voluit Hartung Gr. Part. II 311.

*) Μέΐ. gr.-rom. III 15 sq. {ζος μ^ν),

β) HermaDn partic. αν Op. IV 7 sqq. Baumlein 1. 1. 361 (quae collocationis lex luculenter confirmatur tituli gort. consuetudine, ed. Baunack 88). Quam- quam apud Herodotum (I 138. III 72. VII 8, 4) non desunt quibus lev μ(ν x€ tnearis.

7) In decreto Yetastissimo (Mitth. des Inst. Ath. IX 117. BCH. XII 1) legitur v. 4 EAME i. e. ίάμ μη. Aristophanes >; 22 ^ ^a μοι (?) legisse perbibetur, deceptus fortasse neglegenti scriptura sub qua latuit η ρ άμμοι (η ^' dv μοι Nauck).

— 419 —

μη dedisse (La Roche Η. Uiiters. 57) qui meminerit, non diu haesitabit inscius de particulae av quam his versibos inesse omnes adhnc crediderunt origine: Α 187 erat cum inciperet a trochaeo in hunc modum oq>Qu μεν χεν; quod cum proclivi errore in οφρα μμεν icfv abiisset, posteriores inde av particulam perperam elicuerunt. Cf. Α 413 ίλσαν ό' έν μεσσοισι μετά σψί'σι ubi h eadem prorsus ratione invectum est: oe μέασονσι. ^ άε μμέσσοιαι >- d' iv μέσσοισι. Coniecturae meae ex varia lectione et codicum (^187. ζ 259) et scholiastae (B ad Α 225 ubi adfertur Α 202) — οφρα μέν χεν — quicquam fidei velle conciliare indicii esset incautioris. Parum mihi constat de ρ 393

οίττα, μή μοι rovroy ίίμείβ^ο ηολλά jimaaiv —

sic plerique, sed γρ, οιγα quod nunc receptum meliores libri — , cum praesertim ne de Ε 90. τ 486. ξ 493 quidem satis deli- quatum sit, utrum poeta σίγα μη vel σίγα νυν (in. versuum) voluerit an σίγα trochaeum qui placuit ex. gr. Aeschylo Ag. 1298.

Nec magis certi quicquam statuere ausim de Wilamowitzii coniectura HU. 324 versum Β 585 sic scribentis

0Ϊ Tf Aaftv (χον xcci Ohvkoy . . .

quem longe aliter constituit Sittl Phil. ΧΧΧΧΙΠ 12. At Aaav quod est in libris non esse ferendum vix poterit iustis argu- mentis demonstrari (supra p. 69).')

Quae apud sequiores leguntur similia, velut Paroem. (ed. Gott.) Π 6, 33

«λλ« μ^y \ό] Α^ύχωνος 6νος ψέ^α, άλλα ifh Αίύχων^)

et Kaibel 452, 17 (indicavit Wagner 57)

ίίλλά μίν ηαΐΰάς re Ιούς xai αϊΰοίην nttQaxoiTty

nihil ad Homerum aut vetustos epicos.

Haec fere habui quae de trochaeo in prima versus epici sede disputarem. Exemplorum paucitatem si quis miretur, considerare aequumst hanc licentiam procul dubio iam Homeri aevo coepisse in desuetudinem abire et quae nos etiam nunc deprehendimus quasi reliquias fuisse moris olim latins patentis. Accedit quod haud pauca eiusdem generis si forte

») Variis lectionibus q 348. Λ 529 (La Roche HT. 86; ex papyro Nauck ίίμμιίξας [sic] recipere debnit) nihil tribuendum; sed verbo memo- rare ne qaid desideretar opus esse dnxi.

*) ovy sabstituit pro 6 Bernbardy Suid. 8. άλλη; traditioDem tutatur Nauck Ar. Byz. 236. — AP. XI 141, 8 άλλα λ(γ€ΐ Μ(νίχλης, άλλα το χοίρίάιον.

27*

— 420 —

ab ipsis poetis admissa erant posteriorum arbitrio legi interim adsuefactorum seyeriori nt recto talo yersus nulla parte mancus et claudicans incederet sublata esse consentaneum est.

Licentiae de qua dixi asperitatem hac observantia quadam tenus videntur mitigasse ut trochaeus initio yersus collocatus desineret in liqiiidam aut a liquida inciperet vocabulum trochaeo continuatuin. Nam Α 193 ^ως ο ταν^ ωρμαινε χτλ. (Spitzner ν. Gr. her. 82) nunc recte ηος δ ταν&' scribi [et similiter alias] (Hermann el. doctr. metr. 58 sq.) vix est cur moneam. *)

Non minus sicubi diaeresis abest iustam requirit thesin et in primo pede versus heroicus; nam J 392 comiptum esse consentiunt, κ 493 μ 267 non tam cum Ahrensio (Rh. M. II 163) Nauckio Hartelio (HU. III 13) αλαόο quam auctore Hermanno (el. doctr. metr. 347) cui assentitur Bekker ex codice Marc. μάντηος άλαοϋ restitueiidum puto forma pleniore quae subest derivatis μαντηιον boeot. μάντευα (aUter neque tamen rectius supra p. 29 n. 3).*) Mirum quantas turbas dedit Κ 499 συν δ' ηειρεν ιμασιν, quod imperfectum referunt ad εΐρω^ ') quamquam ab άε/ρω repetendum esse ipse Homerus luce clarius ostendit Ο 680 συναε/ρεται quod unice verum

esse*) fidem faciunt σννάορος σννωρις (-^ συν-άορ/ς) παρηορος παράορος Hes. τετρ-άορος Hom. τετραορος Pind. unde att. τέτρωρος. %υναιρεται' συνάπτεται Hesych. (^ξννάωρ = conilinx id.). πίσυρας σνναε/ρεσΒ•αι ΐππονς Ο 680 = τίσσερας Ιίηηους σνζενγννναι

Herodot. IV 189 (Eustath. ad loc). ^Αρσιπηη Toepffer Att. Gen.

191 (^ *Αερσί'ππη sicut αρσιποόες h. h. ΠΙ 212 -< άερσίηοδες

Γ 327) - Ζευ%/ππη Toepffer 1. 1. 114. Quid rei esset ne Porphyrius quidem ignorabat (Cobet Misc. crit. 326; cf. etiam Lobeck El. I 42. 518. II 73 qui de notione verbi parum recte iudicayit). αειρω, quod cum scholiasta quidam Ε 486 ομον εΐρειν interpretaretur posterioribus ansam erroris praebuit, nihil diversam puto a notissiiuo άε/ρω, memor nisi egregie fallitar

Μ Hesychii τάως' τέως Κρζης Nauckio et Ahrensio PhiL 38, 216 immerito faisse suspectum docet boeoticum αως CoUitz I p. 390 nr. 402. 392 nr. 406 n. 399 nr. 747 c quod tamen explicare nescio.

*) De Fickii nota Od. 303 ad χ 493 dictum p. 41 sqq. Mihi non pro• bantur disputata a Knosio dig. 345.

») Conferantur Ebel KZ. IV 171, Curtius Grdz.* nr. 518. Verb. I» 121. 310, Beermann C. St. IX 44 sq., KnOs dig. 176, Sittl Philol. XXXXIII 19, Fick II. 480.

*) De corruptela (-ayeiQuat) cf. Nauckii notam 34 Bull. XXX 72.

— 421 —

animus opportune et in tempore lituanici kinkyti *anspannen' quod aperte respondet germ. hdlmn *hangen': equi igitur loris quasi suspensi dicuntur. Verum vidit Sonne KZ. X 173 n. ΧΙΠ 433 (coU. Pott EF.« Π 3, 112). Ω 241 pro η ovvta^' Aristarchus dedit η ονήσασθ' quod recepenint Nauck et Christ; scribendum ex Fickii coniectura (II. 234 ad loc.) quam ex parte praeierat iam Bergk (* ad Theogn. 1190) η ωνησ&\ Hes. Scut. 348 οξεία χρίμισαν cui adscribere omiserunt viri docti Heliodori λι'γειον τι άναί(ωχύσασα (Aeth. VI 5) ad diph- thongnm tutandam non suflScit Arateum &ήλΗα (1068; cf. Cauer* 148 C 28 iuxta ήμιση F 18. Buttmann Gr. Gr. § 62 not. 2. Ahrens DiaU. Π 236. G. Meyer ^ § 367 p. 349) ; οξεία χρ. serioris aetatis cui convenmnt illa Θ^ήλεια λ/γειον com- mentum videtur, cuius in locum substituere possis si ludere placet οξβ" άναχρεμισαν. Sed hoc incertius. ^)

In mediis versibus duae simt sedes quibus hlnc inde licentia quaedam rite concessa credatur, post penthemimeren altera, altera in bucolica.

Christ qui Metr.* 174 versus lyrici -uv-uw-, ^-uw-uu-- vestigia fortasse etiam apud Homerum inveniri suspicatur (cf. Ahrens Conjug. auf -μι 36. BeitrSge zur gr. u. lat. Etymol. 131) eo refellitur quod poetae in tertii pedis thesi vel eam productionem brevis vocalis quae duabus consonis initialibus eflBicitur anxie evitarunt (supra pp. 179. 413): qua re hoc loco syllaba plene longa et cui nihil ad duarum morarum spatium desit explendiim opus esse indicatur. Nec valent quae contra disputavit de hiatus in hac sede admissi exemplis Alirens 1. 1. 126 sqq. Nam si de numero detraxeris locos qui habent voculas elisionem in se non recipientes (το, ο, iv, οτι) aut certe fastidientes (od% ;i 471 de cuius insuper lectione non constat),

COmposita legitime hiantia €πι(α)άλμενον χατα{σ)/σχεται μετα- {σ)ίΧείν περι{/)ηχησαν άπο{?)αι'νυται εηιοψομαι προτιόσσομαι^)

επιεισομαι,^) vocabula ambiguae originationis (Ψ 126 μέγα

1) ζ 159 ίστίη (τ') quod attulit Ahrens Conjug. auf -μι, 35 prodactionem expertura est propter vocabuli formam alioquin inhabilem (supra p. 296). De Ε 255 βχy(ίω dixi p. 363 sq., de Β 498 θέαπιαν ρ. 294, de ίί 475 noi- nyvoy ρ. 325. Hesiod. fr. 154, 3 Ίπηοτη^ roerito suspectatur.

*) Cf. verbam atticuro ίτΐίώψατο in re sacra solleinne ideoque vetustate insigne quod et in titulis legitur; locos dabit Koehler Herm. VI 106. 108. Improbandns van Herwerden Rh. M. XXXXIY 517.

•) Wackernagel BB. IV 269 sq.

— 422 —

/ί/ρ/ο»?), formas ne aliis quidem in sedibus hiatum prorsus detrectantes (gen. in -ov Ω 122. γ 140, ubi revocare licet truncatum -oi*), postremo qui facillimam admittunt emen- dationem IV 316 X 286, tria restant exempla τ 174. π 438. Χ 206 quorum in huiusmodi quaestione ubi magno numero opus sit usus est nuUus. ^) Quo igitur iure Sittl Phil. ΧΧΧΧΠΙ 19 η. 60. 21 syllabam debilem huic thesi sulficere contenderit videat ipse.

Attulit Christ licentiae illius quam putabat exempla /403

πριν ελ&εμεν simm. , /506. Φ 262 (f^avsi, Λ 697 τριι^κόσΓ,

J δ17. Ρ 429 Jιώρης^) De i^^uvti mihi dictum ρ. 109, de δίωρης quod etiam in claiisula versus producitur p. 303,*) de voculae πρίν origine non ita constat ut de quantitate certum iudicium ferri queat, haud male tamen inseri y' iussit Hermann (de metris 71. Orph. 700).*) Superest igitur unicus versus Α 697*)

ubi productio nulla re excusari videatur ; cf. — praeter ν 390. ξ 20. Hes. Theog. 710. epigr. Herod. VII 228 (Simon. 91). Euphor. fr. 51, 2 (Mein. An. Al. 91). Kaibel 192, 4«) — φ 19

ρηυαι ηολυχλήίαί Tqiqxooi tjof νομηας,

Bentleii ^ρίνας μήλα parum arridet utpote quo syntaxis exqiii- sitior (cf. Α 244) tollatur et genus verbi sententiae quam maxime conveniens mutetur. Aeolico ♦τίρρακόσι'') in Homero locus non est qui semper Πρίαμος dixit, Πέρραμος nusquam. Nec licet huic vocabulo saepe correptionem atticam experto, cum praesertim post caesuram tertii pedis locum invenerit, eandem adhibere excusationem quam licuit verbis πλεύιν

1) ψ 310 legae τφ όίω (?).

*) Spitzner ν. Gr. h. 84. Lobeck Prol. 275. Thiersch » § 148, 2. Kuehner 1« § 75, 8 p. 239. Rasch 20. — Verg. Aen. XII 509 Diorem,

3) ubi revocayi ^ιοή^ης, . Sic nemo dubitat quin Barnes recte h. h. I 218 pro ΊωΙχον librorum reduxerit solutum Ίάωλχον,

*) quem secuntur Tbiersch « § 148, 4, La Roche HU. 256, Nauck, van Herwerden qa. ep. et el. 8 alii. Cf. Kobilinski AIY 30 sqq.

») Nam vitiam quo Γ 189 deformatus erat dudum sublatum ab Her* manno (el. doctr. metr. 59) cui fnistra obloquitur Ludwich Aristarch^s hom. Textkrit. II 441 n. 396 versum corruptum esse ne ipse quidem infitiatus.

«) tqV 0 469. τρία Ζ 196. ρ 515. τQιηxoyta Β 516 = 680 =« 733. Hes. Ορ. 696. Imitationi Homeri forsitan debeatur TQiijxoyitt Kaibel 686, 3.

^) Cf. thessal. τραχαάι -< *TQQaxttai. -< TQiaxa^i Prellwitz dial. thess. 12.

— 423 —

^Οιχλ€/ης cett. Nam muta cum ρ coiTeptionis aliquanto minus impatientes quam sunt muta cum λ; in ipso quo de sermo nobis incidit versu εϊλετο conipit ultimam ante χρ. Accedit quod ipsa caesura correptioni favet. Medelam qua opus esse duco tamen ego frnstra circumspexi, videant alii: nam unum illum versam, qui sui similem habeat nullam, non licentiae legitiinae exemplum ferendum esse sed corruptela laborare nescio qua ratione Homero illata consentaneum videtur.

Post alios^) contendit v. Leutsch Phil. ΧΠ 25 in quarta versus epici sede ante caesuram sive diaeresin ferri posse trochaeum loco dactyli vel spondei, *) inde de hexametri historia et origine coniectari ausiis. Quae opinio pugnat cam Grae- corum usu metrico de quo certissimis compertum est indiciis: epici enim poetae qnotquot probi sunt in quarti pedis thesi non modo syllabam in brevem excurrentem ante vocabulum quod ex consonis positionis efifectricibus incipit producere summa cum cura declinavere, *) verum etiam — quod memoratu imprimis dignum — in diaeresi bucolica*) positionem multo fortiorem quae consonis vocabulorum continuo sese excipientium initiali et terminali eflScitur tanto opere evitarunt^) ut in tot milibus versuum pauca legi Wemickianae^) — sic enim dicitur

>) Cf. Hermann de metris 71. el. doctr. metr. 41. Ahrens CoDJug. auf -μι 36.

<) quales versus panxerunt epigrammatum auctores, Ν(ίχη^ ivd^da^ OQf^g, TittQoSeira, jijae β-ανονααρ simm. Hilberg Princ. der Silbenw&gnng 18. Wagner 57. Clausulas Ennianas ^esset induperator*, ^ponebat ante salutem' longe aliter comparatas esse hodie nemo nescit.

*) qua de re dixit Gerhard lect Apoll. 148, qui yereus λ 629 (το ηρόσ»(ρ) similes rectissime excipiendos esse docuit, id quod non fecit Hartel H. Stud. I* 87 sq. (cf. sapra p. 412). Legi refragantar Sl 557. ^ 573. Hes. Th. 185.

*) Hoc argendum propter avy νηι μ^λαίνι^, προς μΰ&οι/ (ftiney, τον μν&ον i/ttnsg, Sg πάαι /αμάασα , ix χληρος OQOvaey , 4χ ατή&(ος ί(ί, iy ατή&ίσιν αύδην (cf. ρ. 217 η. 2; parum recte Gieseke Hom. Forsch. 147), jhv nai^a φιλήοιι , αί χέν το* τα μΐμήλί), Κάρησός τε 'Ροδίος τί, vntq&ip δϊ σχολότασσιρ (ubi nulla diaeresis qaa dirimerentur vocabula arctissime inter se iangenda), Jibg δέ αφ* iyyene βουλήν, dnaXoy τέ σφ* ητορ ίίπηϋρα, 'ίχαστος (Γ ίμμορε τιμής (quibus ίη clausulis bucolica locum habet non magis quam in μαχήσοντ^ ίΐμφϊ yvyaixC) simm. Cf. Gerhard lect. ApoU. 149 sq. 154 qui rectius iudicavit hodierDis et quae ipsi exposuimos p. 217 de iy: iyi praepositionum usu epico.

») Wernicke Triphiod. 173-176. Gerhard 1. 1. 149-157. Nauck Μέΐ. gr. rom. IV 646.

β) Hanc tamquam legem Graecos epicos esse secutos optime intelleget

— 424 —

— obstent exempla/) quorum insuper pars certe suspicione non immunis.*)

Quibus legibus qiii artem versificandi adstrinxerint eosdem passim in ea versus parte cui nonnisi syllabas plene longas sufficere modo vidimus vel vere breves admisisse incredibile est. Neque quod saepius in caesura bucolica longae vocales seu diphthongi ante vocales insequentes a correptione vindi- cantur, syllabam debilem in hac sede ferri posse (Knoes dig. 26) prodit, sed inde explicandum quod vocales caesura tanto dirimuntur intervallo ut correptio quae continuatione vocalium eflScitur locum non habeat; eadem re hiatum iure excusaveris qui post quartum dactylum haud raro observatur (Hermann Orph. 726 sq. Gerhard 1. 1. 157 sq. Ahrens Philol. VI 27 sqq. Nauck Μέΐ. gr. rom. IV 595 adn. 37).

Videamus nunc de brevis in quarta thesi longae vice collocatae exemplis quae a grammaticis adferuntnr.

θ 471. 0 49. ::? 357 ubi traditio inter fiotom {ποτνια

qui per aliquot quaslibet paginas eorum atque Latinorum in hac re consue• tudinem inter se comparayerit. Tamen lex Wernickiana maltis ne fando quidem cognita, velut Cobeto (Misc. crit. 296) Kndsio (dig. 135 coU. 26) Fickio Flachio carminum epicorum editoribus Sittelio (Phil. XXXXIII 25 n. 75) Menradio (contr. et syniz. 42) qui dyioxoy χ(ϊρας 'uiS-tjyr^, naQiajnv foiyoy dyovaai, ητοΐιηόρ&ον /οίχαά Ixiad-aiy χαταχίωμίν jolxao'' ioyitg, ΑϊτωΙον βοινόμαόν re, &toiaiy fOiyoxoiOot simiD. commendare non veren- tnr; id quod in debiliore (KnOs dig. 325) potiseimum consona / non recte factum apparet. Ipse Nauck qui ω 240 non sine nota praeterinisit, ω 387 vUg TOio Y^QoyTfg mavult quam traditum νίας quod in hoc libro non magis soUicitaverim quam genetiTum "Οΰυαίυς ν. 398.

>) quae coUecta habes apud Giesekium 1. 1. 146 sqq. et Hilbergium 1. 1. 112 sqq. (coll. Gerbardio 1. 1. 150 sq. Scheindlero ZfOG. 1879, 438) quoram tamen neuter in hac re iudicio utitur satis circamspecto (cf. 423 not. 4). Quo factum ut plus unum exemplum immerito in ordinem rece- perint -— Nomina propria maiore frui libertate recte post Gerhardium observayit Hilberg p. 114 sq.

*) Ad Α 796. Π 38 (Panyass. fr. 12, 8 Kinkel) cf. praeter Nauckii notas Σ 452 et v. 1. Λ 600. — .i 189 = 204 lώy ά' ciXX(oy kahy Ηνώχ&ωΊ — Κ 388 sq.

ή σ' "Εχτωρ τιρο^ηχί άιασχοτιιάα&αι ^χαύία

νηας ini γλαφυρός; η σ' αΰτ'ον &υμος dyijxfy; (imit. Αρ. Rh. III 1084) oppositio 8uadet ut scribamus αντοΰ &υμ6ς (^tuus ipsius animus'). Cf. η 263 Ζηνος υτι' αγγ(1(ης, η x«i yoog hQtinit* αιίιης (cf 712) et de pronominis αυτός QSU χ 298 6(fQa — auroy J€ χομίοα^ i. e. ^ut te ipsaro excipiaV, sicnt aliis locis αΰιός, nullo insuper addito pronomiDe, est pro prima per- sona (Sl 430. Θ 243. Aesch. Eum. 286 abi scbol. λ(ίπ€ΐ (μέ).

— 425 —

"Ηρη) et βοώπις fluctuat cum Aristophane cuius iudicium multi suo iure secuti sunt^) nominandi casus praeoptetur necesse est neque codicum auctoritate destitutus neque ab Homeri consuetudine loquendi alienus.*) De vocativi forma pleniore βοώπΡ) ne cogitemus dissuadet linguarum indogermanicarum usus vocandi casum in his ferme corripientium (scrt. voc. nadl:

nom. nadls).^) Λ 36 Το^γω βλοσνρώπις έστ(φάνωτο CUr Nauckio

(Bull. XXX 64 sq.) bilem moverit non assequor, quandoquidem luculento ipsius Homeri testimonio de ι vocalis proceritate edocti sumus: βοώηις πίτνια "Ηρη (cas. nom. et voc.) quod in versuum clausulis frequentatiir ea ipsa re ι longum habere et in βοώπις ποτνια "Ηρη debere mutari arguitur. Cuius ad exemplnm etiam βλοσνρώπις Α 36 dirigendum esse per se patet. I natnra longum his femininis inesse dndnm intellectnm ββΐ,"^) quamquam longe plerisque quae huius ordinis sunt vocabulis analogia brevem vocalem intulit {γΧαν^ώπίς ^Α^ηνη hom.).^) Tamen primitivae mensurae, ut taceam de appellativis in -Ις: 'ϊδος, vestigia ne in nominibus quidem prorsus oblivio sunt obruta. Nam Μητρίς (gen. Μητρειδος) legitur Kaibel 241, 9 et Κορων/ς"^ ultimam habere productam in carmine IsylU CoU. 3342 IV 45 versus docet»)

>) Yeliit Bekker Cobet Mnemos. III 273 sq. Nauck Wackernagel BB. IV 281 Ghrist (Metr.> 180) Schmidt 6r. Metr. 88 alii.

*) Sic Nauck etiam niqt^>Qωv Tlnvflanua (caeu vocandi) η 435. σ 245 alias exarari iussit legis Wernickianae ratione merito habita; cf. n(Ql<4Quiy EUQvxUiia (eodem casu) r 357. Scheindler ZfoG. 1879, 438.

») Westphal Metrik « 92 all,

*) Homericam θέιϊ aut ictu productum aut σ poscit affigi quam esse sententiam Zenodoti Bekkeri Cobeti Nauckii WackerDagelii Christii aliornm video.

») Hoffmann Qu. hom. I 99. Gieseke H. Forsch. 146. — Curtius Grdz.» 583 (Cbrist Metr.> 180 Muncb. Sitz. 1879 I 173). Hartel H. St. V 105 sq. Knds 335 qui antea 25 sq. 45 sq. Leutschiam secutus erat. Brugmann MU. II 196. Mahlow AEO 145 sq.

•) xlatiifg Piad. P. IX 39. — Ne mensurae inconstantia offendaris cf. όQyϊς Μ 219: δρ^Ις Sl 219.

») KoQωytς orac. Pausan. II 26, 7: Κορωνί^ος Kaibel 1027, 2.

*) vyieiccy enim IV 55 (Wilamowitz Isyll. 20) et ipsum aliter acci- nendum esse ut α fiat longum rectissime roonet AlleD greek yersif. in inscr. 69. Cui ratioDi non obstabit quod iam Pindarus talia constaDter corripuit, dxiQdfia tiXa&tia djQixaa tttfayiitt vyifta {Μή^αα) 01. I 53. X 4. 13. 54. Ρ. III 73. Ν. V 17. VII 25. Ι. IV (III) 31. fr. 205, 1. 213, 4 (172, 5). Cf. £picbarm. fr. 142, 1 Ahr. euyiyetay.

— 426 —

Si de Λ 36 rem in expedito esse concesseris, simul actum erit de licentiae exemplo quod putant inesse versibus X 292. γ 382 qui in verba ^ovv ψιν ενρνμετωπον desinunt. Neque enim iam dabitabimns Tyrannioni sententiae calculum adicere quem ijviv hoc accentu ectulisse Herodianus ad Κ 492 nobis testis est, is quidem rationem quam Tyrannio secutus erat ipse ignorans. Vox obscura cuius acc. plur. legitur Ζ 94 all.

ηνϊς ηχεστας.

Longas vocales in graeca lingua ante ντ in vocabulorum exitu legitime corripi intellexit Ahrens (Conjug. auf -μι § 4, 3, 2. Diall. Π 178. 317; cf. etiam Pindaricum ίφνν snpra p. 333 allatum). Cret. δίΒλέγην delph. άπελν&ην (ν. Caueri notam ad delect.^ 164, 1 εστεφανώθ-ην) habent longam yocalem ex ceteris personis prava analogia restitutam (cf. ηαραόο/ηρ iuxta άνπραξα/εν CoU. 3206 74. 73) ; neque aliter labentis Graeci- tatis εάλων εγνων cuius formae hymno homerico IV et Pindaro perperam iUatae {εγνον recte Ahrens Diall. Π 317 coll. Pind. P. rv 120. Christ Philol. XXV 625) exempla adscripsit Meineke Chol. 172 sq. (coU. Bergk ad Pind. P. IV 120). 0 At haec nihil ad vetustum sermonem quo usus est epicorum princeps; quam ob causam non ab iUorum parte steterim qui J 146

τοίοί JOi Mey^kae μιάνΟ^ην αϊματι μηρώ

formis qnas ex dialectis laudavi analogia corruptis satis apte defendi posse et fulciri opinati sunt (Brugmann MU. I 72 coll. 32). Multo autem minus eorum mihi sententiam arridere qiii de ν fortiore cuius vi quasi quaedam positio efficiator cogitant*) consectarium est ex disputatis p. 415. Quod αϊματι oUm a σ multo ante Homeri aevum intermortuo incepisse

Quamquam Aeschyliis in his vocali usus est ancipiti, etiam tanc Ari- stophanes α producere hinc inde audet; nec Pindari legi Isyllum obse- cutum esse necessarium videtur.

») Curtius Verb. 1« 190. — Hes. Op. 139 fluctuant codd. inter idi^ovy et ίδίδων quorum neutrum yerum (Ahrens Conj. auf -μι, 16**. Rzach ad vers.). Th. 30 solus V habet ί^ων, ceteri recte iooy,

>) Ciirtius Verb. IP 348. De formae μίάνβ^ην yariis explicationibus conferri iubeo £bel. s. v. ubi quae dicta video omnia repetere molestamst — Nihil egerunt Christ Mttnch. Sitzungsber. 1879 I 200 et Bergk ad Pind.* IV 120 cui morem gerere non debuit Nauck II. II p. XV (in add. et corrig. ad locum). Veitchium qui 3. plur. ην in comparationem vocaTit Dominasse contentus eum.

— 427 —

probabile est, inde nihil prorsus ad difficultatem expediendam lucramur. Ut unum superesse videatur, nempe reducta μιαν&εν legitima pluralis forma poetam sibi hoc loco pro spondeo tro- chaeum indulsisse ut concedamus: id quod suaserunt G. Her- mann opusc. VI 282 sq.^) Ahreus Kuehner I^ 532.

Attamen alia patet via iam a yeteribus inita; legimus

enim in SCholiis Β haec: μιάνθ^ην άντι τον μιαν&ήτην €στι

06 δνϊχον €χ σνγχοπης (Eustath. 456, 37). Quae explicatio cur plerisque tanto opere displicuerit, quam ne memoratu quidem dignam censerent, equidem non intellego:^) in lingua enim

qiiae ex τετράίραχμον τέχραχμον , ex βδελνχτότροηος βόελνχ-

τροπος (Aesch. Eum. 52) facere non vereatur etiam μιαν&ήτην (i. e. 'thetBn) in μιάν&ην (i. e. -then) contractum esse per se a probabilitate minime abhorret ; ^) neque recte putarunt^) huic rationi obstare quod Homerus plenas formas frequentet. ^) Quae analogia quavis aetate refingi potuerunt, cum praesertim dualis aoristi II in -ητην cadere nunquam desusset {διελεγην I sg.: όιελεγητην dual. = εμιάνθ-ην I sg. : x), Nec multum denique ei rei tribuerim quod forma quam syncope minutam arbitramur uno tantum loco aetatem tulit; nihil enim impedit

1) Aliter de metris 71.

*) Veteribus assentiuntur praeter alios Pape lex. s. v. Krueger Diall. ind. verb. s. v., is quidem non sine haesitatione. Duali adsignant sed falso explicant Buttmann 11* 244 et Monro (hom. gr. 4. 320). Dualein sententiae non aptam esse yix recte edixit Cauer ZfO. 1884, 338.

>) Cf. de hoc toto loco Brugmann MU. I 199 DOt. Woelfflin Munch. Sitzber. 1882 I 444 sq. — Graeca στητηρ, ατρατηγός in t^TnOK» fc^:nDOK abiisse adnotat de Vogu^ Μέΐ. d' arch. orient. 188. tragacantha mutatur in tracantTia {-ραηΐΗα). Σελίν^χος quod ex *Z%Xiv6yixog repetiit Eretschmer KZ. XXIX 163 (cf. ΚρόναΙ -< Κ{)ονώναΙ) exemplam gemellum nominis *£Uft- yixog quod cum paenultima longa uti adhibito testimonio tituli Collitz nr. 1555 d 27 coDtenderem (sent controv. II post dissert. meam), nominis potestatem optime illustrari loco Pindarico Nem. X 25 ^χράτησε (Tf xid no»' "EXXaya uTQttjoy ITv&iHyi, (P. XI 49. XII 6) non ignorabam ; et ad Pindarum tunc provo- cavi ab adversariis impugnatas. Nudc video interim ab Wilamowitzio aporiam de huius nominis intellectu eadem ratione expeditam esse (comm. gramm. IV 12n.). Quo 'EXXa{yo)yixog eodem spectat etΈ3iλayoxQίiτης CoU. 345, 72. 3330. BCH. VII 105. De 'EXXdylxog testantur Herodian. II 445 , 1 L. (cf. Meinekehist. crit I 249) et VitaEurip. p. 134, 18 W. (Diels Rh. M. XXXI 50).

*) Porphyrius schol. Β θ 70 (La Roche Ηϋ. 290 sq.).

») ex. C. Α 129. 77 475. 756. Ρ 530. Χ 165. Λ 97. — ίίμφιψορ(νς ut semper retineret fortasse solius metri gratia factura. — Cur nTnTr^y ατήτην intacta serYentor, in aprico est.

— 428 —

iam Homeri temporibus *) decurtatas formas coepisse in desue• tudinem abire quominns sumamus ; accedit qnod duales in -^ην sicubi in clausula et ante consonas locum invenerant a rha- psodis qui insolentiora amant infestare facillime yocali f donari itaque in III plur. mutari potuerunt. Ut mihi quidem incantins agere videatur qnisquis praeter μιάν&ην J 146 uUam similem formam apnd Homerum nnquam extitisse confidenter negavent,

cf. η 792 στρ€φ€δινη&€ν Si oi οσσ€, Γ 17 6σσ€ ίξ^φήαν&^ν

(in fine) ubi collatis Ρ 680. Γ 366. Ψ 463 sq. nullo negotio dualem in -θ^ην revocare possis; similiter Α 200. /1 439. Ρ 696. Ψ 397 (θ 74 ίζεσ&ην — Ιίερ&ίν). π 175. t 472.

Pendet inter grammaticos lis de Athenaei loco XTV 632 Ε ubi versus

alipa J" «ρ' Aiyiinv vloy ψΐλον Άγχίααο

ex Homero adfertur ut exemplum sit στιχον λαγαρον. Qui yersus cam tamen neque apud Homerum inyeniatar neque uUo laboret metri defectu, Meineke grammaticnm ad Ω 333

respexisse turbato verborum ordine corruptum, sed memona lapsum aliquatenus a vera forma aberrasse coniecit Cai suspicioni favet cod. C qui ψίλον νϊον porrigit, quod habent in simili clausula s 28 plerique codices iique optimi, λ 103 Maximus Tyrius: qui error in verborum ordine admissus cum saepius recurrat, veluti γ 418 {τέ^να ςρΛα et φίλα τίχνα codd.),*) Κ 50 (φίλος νιος et νιος φίλος) ^ ψ 26 (φΛον τεχνον et

τεχνον φιλον)^ apparet librorum variis scripturis abuti si quis reconditias quiddam moliatur. In quam partem Nauckinm peccasse video φίλον vlea Ω 333. ε 18. λ 103 commendanten (Mel. gr. rom. IV 102), item Hartelium cum ZfoG. 1876, 738 ingeniosa quidem coniectura sed ea speciosa magis quam vera viov 60V χτλ. proponeret. Grammatici cuius opusculum Athe- naeus exscripsit animo forte obversabatur versus corruptus

. . . (f(Xoy vloy tiyrioy ηνάα;

unice genuina est altera lectio vlov φιλον χτλ. (imit. Ps. Theocrit. XXV 54 ν'ώς φίλος ^Ηελίοιο) de qua dnbitare nefas.

1) Po8t Homeram curtae formae veetigium ne levissimum qaidem mihi innotait {1^η(l•ητηy forte enotatam habeo ex Platonis Euthyd. 278 C 283 B). Dual. (plar. pro dual.) iiixyw&^y habet Pindarus L I 17, ajti&fy N. X 66 quibus iifxy(o&ay ata&ay (ex '^&ητ€cy) substituere velle (coll. ^hx^ad^ay N. X 64 xTiaaaa&ay 01. IX 45) esset ineptias.

>) Nauck Μέΐ. gr. rom. IV 182. Cf. Bekker HBl. I 36.

— 429 —

Superest unam trochaei in quarta sede admissi exemplum, ne id qaidem homericum, sed hesiodeum, Op. 443

Βς ίργου μ(1ίτών tO-eiay twkax* iXavyot.

Qui /αύλακα scribunt^) nec versui satis consuluerunt et ety- mologiam habebunt enixe relactantem. ') Corruptelam latere in versn cuius alterum similem non inyenias iure dabitari neqait; potest tamen ambigi num recte sublata sit coniectaris quas viri docti excogitarant i^i^rara ανλακ ikavvoi Nauck M6L gr. rom. IV 628 (Rzach Neue Beitr. etc. 421), i&Biav X οίλακ aXavvoi (ex cod. B) Rzach Wiener Stud. V 191, i^Hav av αύλαχ ilavvoi idem 1. 1. Platt JofPh. XVm 124.

Auctores secutus Fickium et Sittelium (Philol. XLIII 24 sq.) Christ Homero — in Hiade certe — solas formas αμμ^ς αμμιν^ υμμες νμμιν fuisse concessas edixit (H. 129. 734),*) ^pauca exempla productae alterius syllabae aut metrica licentia ictus {J 246. Η 194. / 649. Μ 223. Ψ 495) vel primae (Η 32. S 369. 481) et quartae versus sedis (Γ 104 . . . ημΒΐς οΐσομεν άλλον.*)

θ 142 . . . ήμίν, αϊ χ' id-iXfjaiv. Κ 445 . . , iv νμίν ηί xai

ovxt) excusata aut coiTigenda Muro editori' adnotans. Ne-

glexit Α 579 . . . ήμιν ό'αιτα ταραξτ}, Λ 671 ί^μϊν Vftxoq

έτνχ&η^) legis Wemickianae immemor et ipsis veteribus meliora edocendus qui ad ^ 579 adscribere necesse habuerunt:

πιβ-ανώτερον οξννΒΐν την πρώτην τον ημιν χαι ίχτε/νειν την τελεν-

ταιαν (Herod. II 30 L.). Licentiae quartae sedis quam opi- nantur ex hac Christii observatione nihil accedit fidei, nam pleniorum fonnarum usum nobis velut spectantibus tempore evasisse frequentiorem quamquam verum est, tamen furca illas exturbare velle metri praesertim parum habita ratione fuerit incautius. Ut de legitima quadam licentia nobis per-

1) KnOs dig. 183. Flach Hes. Ged. XIII. Nihil probat όμοαύΐαχες EM. 625, 37 ad quam glossam proTOcasse memini Legerlotzium KZ. X 373 (cf. Hesychii όμοαιχμία). Op. 439 aut ίρίσαντες iy αΰλαχι aut quod magls placet igiaayji iy αΰΐαχι scribendum.

«) αύΐαξ ^ •«-/λα$; cf. supra p. 78, Hesychii γόΐλαχα (i. e. /όλαχα. an jdkoxa7y Xdxxoy. α prosthesi explicandum.

*) Similiter Menrad contr. et syn. us. hom. 110.

«) de quo versa aliter statuit Menrad 106.

») Similia occurrunt in Odyssea β 325. ^ 236. ο 452. q 597 (o 431. 7i 375). Syllabam -iy ante vocales productam quotquot habent loci Odysseae enumerat Sittl 1. 1. 25.

— 430 —

suadeatur certis opus est argumentis neque eis quae in con- iectura posita sint nimis lubrica.^)

Pancis nt snmmam faciam, nulli versus heroici sediam trochaeum spondei vice fungentem aptnm esse vidimos praeter imam primam, cnius thesis brevem recipit ante diaeresin, ne ea quidem sine certis quibusdam de consona in compage collocata condicionibus.

m. Στίχοι μείον ρ oi.

Sermoni homerico cum paullo attentiorem curam impen- dere coepissem, mox mihi suborta est de ultimae sedis licen- tia qnadam suspicio non sine miratione quam facit, ut ait Cicero, in re nova causarum ignoratio. Et mirari destiti ne liodie quidem, qnamquain snspicioni credere et fidem habere interim quamvis invitus didici. Dubitatio si qua tamen rese- derit, extorsit ad postremum Ahrensii sententia Conj. auf -μι 36 prolata quocum in summa rei postquam intellexi mihi adeo conyenire ut nonnulla quae mea putaveram inyenta ille occupasset, aliquanto confldentius in consilio persto cum lectoribus communicandi quae de breyi syllaba in sexti pedis arsin admissa cum aliqua certe probabilitate exposuisse videbar. Accedit quod hac demum licentia apte explicabitur Alcaei mirum illnd τεμενηος fr. 152 (G. Meyer * p. 330 n. 1) quod η habere ictii productum Fick bene coniecit; ego suspicor in hexametri aeolici clausula fuisse τεμένεος^) quod recentiores versui cum magis consulerent quam grammaticae in τεμένη ος mutarunt.^) Conspirat igitur Homeri usus cum Aeolensi in hac re non aliter atque in illa quam primo huius libri capite tractavi.

Στίχου μειονρον nomen invenere qui in versus heroici vitia dedita inquisiverunt opera,*) exemplum apposuere Μ 208

Τρώ€ς <f' iQQiyqany, όπως looy aiokoy 6φιν.

Quamquam hoc dubium esse alios non fiigit, sive statuerunt Oomerum artis poeticae patrem geminata littera οφψιν dixisse

^) De υ 347 quem Χαγα^ον esse censuit Sonne KZ. XIII 422 exposui p. 367. άπηύρων Α 480 (et άηηύ{*α δ 646?) comparo cum ^diJovy hi&tt; errant Ahrens Conj. auf -μι 23 et 6. Meyer > § 527 p. 461.

') Ter. Maur. 1922 'aoribus acciderit noyitas inopina μέΧεος* (μ^^οι/ροι; ezemplum).

') Ambiguum esse Alcaei τeτQ(tβaQηωy quod eodem traxit Fick doc«bit Bergk* ad fr. 158.

*) Cf. quos laudavi p. 374 n. 4. De scriptura nominis Grossmann doctr. metr. reliqu. ab Eustath. servat. 38.

— 431 —

sicut et οσσοι νμμιν οττι (imniO οπφις Ut σχνηφος, άνηρ γαρ

"Έλλην ον όιπλάζ€ΐ τά όασεα Eustath. 900, 13) Mar. Victor. 67, 30 sq. (Hense de luba artigrapho 58. 223 sq.) sive οτι

ενταν&α 6 ποιητής γισ&€το της τον όασεος φ εχφωνήσεως πλέον τι εχονσης όιά την σφοδρότητα τον πνεύματος ώς χαί^Ηλιοόώρω δοχεΐτγι δασεία πλέον τι νεμειν schol. Heph. 170, 8 ed. Westph.^)

οψις priorem corripit Hes. Th. 299. 322. 334. 825. Scut. 161. fr. 33, 6. Ar. Lys. 759. Ran. 143 alias; quae contra adferunt ex recentioribus non multum valent utpote quae aut imi- tatione Homeri excusata sint velut Ovidianum quod laudat Hartel Ophias efifugit natorum vulnera Combe' aut necessitate ut oraculi quod attulit Arist. mir. ausc. 24 όφιοδειροι. Hippo- nacti 49, 6 contractum ονφις reddendum esse vidit Fick. Quae cum ita sint, tamen fleri non potuisse ut apud Homerum syllaba aspiratae vi semel produceretur equidem haud conten- deiim, quam ob causam rem in siispenso relinquere tutissimum est. Argutias captat Demetrius περί ερμηνείας 255 III 317 Sp. (cf. Grossmann 1. 1. 37 sqq. qui Demetrii immemor fuit):

εστί δ* οπη χαχοφωνία δεινότητα ποιεί, χαι μάλιστα εάν το νπο- χε/μενον πράγμα δέγι τοιαύτης, ωσπερ το ^Ομηριχόν (sequitur Μ 208). ην μεν γάρ χαι ενφωνοτερως εϊποντα σώσαι το μετρον

— qua in re aperto errore sese implicat —

Τρώες J' iQoiytjaay, όπως Οψιν aiokot* εΐδον' αλλ ουτ αν ο λέγων δεινός όντως εοοξεν, οντε ο φις αντος.

Nihil egerunt Rasch prod. 5. Schmidt Metr. 161. L. Meyer I* 912. Verbi είμ/ coniunctivum rite formatum ί(σ)ω t(a)j; -γισι ex vocali vere brevi incipere par est, quandoquidem con- sona σ amissa quantitas nil mutatur.*) εω Α 119. μετ- Χ 388. ετι Κ 225. Μ 300. S 484. τ 329. 332. εγισι Β 366. d^ 147. λ 434 = ο 422 = ω 202. μετ- Γ 109. άπ- τ 169. εωσι 1 140 = 282. Κ 306. δ 165. Ψ 119. Cf. praeterea Coll. 11458. 15. 5 boeot.

ΐει -< εψι (iuxta χονρω3^ειει -=: χνρω&ητι) πάριων ^i,^) Attamen

1) Rohde Poll. font. 46 not. Rauscher de schol. hom. ad r. metr. pertin. 58 § 7; de re cf. Roscher C. Stud. 12, 121 sqq. Hartel HSt. I• 65, supra p. 123.

«) Commenta Eoegelii PB. VIII 105 sq. refatavit Osthoff ibidem 312, Christii Rh. Mus. 36, 30 tacere praestat Pindaro P. IV 155 (cf. Ahrens Π 133 et Boeckhii not. crit.) dvaaiari restituendum arbitror, quae forma non magis offensui est quam boeoticum χονρω&ιίει = χυ^ω^^,

«) In titulo locr. Coll. 1478 leguntur infinitivi άνχω^είν bis, χ^ατεϊν bis, παματοφαγεϊαται bis {ζίηολαχίϊν semel), participium ίνχαλείμενος bis,

— 432 —

videntur inveniri versus qui ab hac norma mira ratione rece- dant. Ψ 47 desinit in οφρα ζωοίσι μεταω (contra Χ 388 ζψοισίν μ^τέω, quem tamen yersum alii codices ita scriptam exhibent ut et ipse in μ^τείω cadat, quam lectionem am- plexus est Bergk ad Theogn.* 689). / 245 oio/oixa — μή /οι

άπειλάς \ εχτελεσωσι &εοι', ημίν όε ^η αϊσιμον εΐγι. Η 340 ποιήσομεν, οςρ(>α όι* αντάων ίππηλασ/η οδός εΐι^ ubi V. Faesi. Hes. Ορ. 577 άγινει^ν (pro imperativo), ϊνα τοι βίος αρχ/ος iijy. 606 /ορτον τ εσκομισαν — οφρα τοι fii;. HlS locis qui

omnes εΐψι habent in versus exitu primus reduxit coniunc- tivum pro optativo tradito G. Hermann (Op. II 32) applau- dentibas moltis/) cum alii codicum auctoritatem qaae in hac re nulla est (La Roche HU. 153 sq.) sequi maluerint^) paucis quae et ipsa labem traxerunt exemplis^) freti quam restituere quod sermonis epici leges syntacticae necessario flagitent;*) quorum ratio eo magis damnanda quod coniunctiyns εϊω non in recentiuin grammaticorum officina procusus, sed ^47 librorum consensu traditus est. Addidit Meineke (Phil. XXV 540) ex Diogeniani qui dicitur proverbiis VIII 22 r/xrf/ τοι χήρος

νβρίν, όταν χαχφ άνόρι παρε/fj, qui verSUS CUm et Soloni et

Theognidi obversatus esse videatur 'fortasse antiquiori epico poetae' debetur (Bergk ad Theogn.* 153). Theogn. 689 sq.

(oi5 χρη πημα/νειν, οτι μη πημαντέον εϊη ονό* ερόείν οτι μη λώιον

fj τελέσαι) *) εϊr^ coniunctivum coniunctivo ^ postulari Bergk iure

omDibuB locis rite contracta, contra syllabis solutis coniunctiyi linoidtEI ΐΙνχω(ίέΕ1 άοχέΕΙ (i. e. -έ^), Quae cum ita sint, verbi substantivi con- iuuctiTum qui quater (quinquies) invenitur El non fi (-^ ή?), sed potius <? (-< *hi) transscribendum esse apparet; ad eandem analogiam «"orri plur. Β 29 (quod Epich. 115 ηκ^έοντι traditur non multum habet fortasse auctoritatis). Formae εΐ explicatione non opus est.

1) quonim in numero sunt yiri serroonis graeci peritissimi Bekker Krueger Ahrens Classen Bergk Kauck. Cf etiam Monro 220. 225.

«) Curtius Verb. II» 77.

*) Velat q 250 dlXffoi, μ 157 ψύγοιμεν mutare non yerebitar, qui/ 444 libros pro ΙχΙεΙάβ^ωντ' formam ab Homero alienam (6. Meyer < § 470 p. 419) ixlektt&oiyr' exhibentes in manifesta fraude depreheiidi memoria tenet.

*) Goeck Gebr. des Koig. u. Opt. bei Homer (progr. Malmedy 1881) XXIV § 11 ad / 244, XXIII ad Η 840.

*) Σ 89 itvi commendayit auctore Hermanno Claseen Beobacht. 178, sed rem melius administrayit Nauck. Dubitationi non ezempttis ο 448 («fi; an ik&n^). Q 586 qaem io hac re post Hermannum Ahrens Coig. aaf -^i § 21 p. 81 et Krueger Diall. 38, 2 Anm. 3 adferunt nuDC ωσηε^ ar

— 433 —

adnotavit.^) εϊω quod non admittitur nisi in clausula neque explicatum ullum habet productio, versus quibus inest con- iunctivus ille μ(ίούρονς esse arbitror; cf. Ahrens Conj. auf -μι § 21 ρ. 31. 36. Smyth ΕΙ 69. 78. Diphthongus debetur recentioribus qui morae defectu ofFendebantur , quod idem usu venisse in Aicaei τίμένηος paullo ante dixi; vocalis discre- pantia recte habet in dialectorum diversitate , ηι^ quod voluerunt futtili argumentatione confisi Bekker HBl. I 228 Bergk 1. 1. La Roche ZfoG. 1876, 405 coU. HU. 153 sq. forma nikili est.

Att. xavotJv Homero est xoi^foy,• sv χανεοισι leginius plus

semel, ^x xaveoio ρ 343. σ 120. t; 300, χανέον ρ 335, χανέω

γ 442. d 761, χάνεον Α 630. ^ 69. χίνειον ηοη invenitur nisi in clausula versus χ 355 χρνσεια χάνεια sub qua scriptura forsitan nihil aliud quam volgaris forma χάνεα lateat. Pro- ductionem vocalis ictus vi effectam esse notavit Odysseae editor Fick. Vocem quam Hehn Kulturpfl.'^ 247 sqq. externi- genam esse suspicatur ad etymon referre nescio. In cannine populari Bergk* nr. 41 legitur χάννστρον, Usener Altgr. Vers- bau 82 coll. PoU. 10, 86.

σνφεος vocabulum obscurae formationis — neque enim placet Fickii (P 699) *σν•ψε/ος neque Schraderi (KZ. XXX 483) "^σν-φησιος — compit paenultimam χ 238. 320. 'ξ 13. 73,

producit in exitu versus χ 389 θνρας δ' άνεψ/ε συφειον.

Adiectiva verbalia quae cadunt in -τέος ηοη videntur ι vocalem mtermediam amisisse (Wackernagel KZ. XXV 274), quidquid raulti contra disputarunt. Α quibus origine non

εΐη scribitur. Aliorsum spectat Hes. Op. 501 τφ μη βίος αρχιος εϊη (Schneidewin-Nauck ad Soph. OR. 315). Sophronis είω (fr. 2 Ahr.) ad εϊμι pertinere (Ahrens II 340, 4) moneo contra Smythiam EI 69.

^) Aliter comparatum exemplum Cauer ^ nr. 47, 43 sq. ay ai τις τών ζηβδθ(ξ6^ων μη jioiii χαβ-ώς γίγραηται η άλλο τι doixoi η notoi quam in- concinnitatem haud scio an tutari liceat loco homerico JT 647 sqq. μιρ- μηρίζων η — ^H^Ori dno τ' ώμων τ^ύχε* Ηηται η ίτι xai ηλεόνεοαιν βφείλειεν novoy atnvy, Quibus facere ηοη possum qtiin subscribam quae- dam gotica ex Matthaei evangelio 5, 19 *i^ saei nu gatairit> (ind.) aina anabusne jah laisjai (opt.) sya mans, minnista haitada in t>iudangardjai himine; ί{> saei tauji^ (ind.) jah laisjai (opt.) sva, sah mikils haitada' = Βς iay ovy λϋσ»? μίαν των εντολών xai dnici^rj όντως τους ίίν&ρώτιους, ίλάχιατος χλη&ηθ(ταί iy τί} βαΟίλείί^ των ουρανών* 8ς ά' αν ηοιήορ xai aiddifj, οντο^" μέγας χληΒ-ηαεται,

Schulce, Qtueftionee epicae. 28

— 434 — diversam fuent φατειός ab Hesiodo ter in clausala positam

(Th. 310. Sc. 144. 161): οντι φατειος - ov φαται Sc. 230, ovx ονομαστό/ Th. 148 (cf. etiam ov φατον λέγειν Ar. Αν. 1713).

Retracto accentu scribo φατεας, ut versus fiant με/ονραι.

Quisquis ξ 418—425 opinione non praeiudicata legerit, χε/ων ξ 425 (in fine vers.) praesens esse aoristi χεασε 418

(χεάζω) sentiet. άγαπάζω: αγαπάω, άνιάζω: άνιάω cett. (Cnrtias Verb. Ι* 341) = χεάζω: χεάω (cf. ενχέατος ε 60, χέαρνον Lobeck

Ehem. 15). χειων est pro χεών. De contractione cf. ερευνών ^321. ηβών Ω 565. ψ 187 (in fine νν.). χει ων ex *χείων oriri potuisse ηοη recte statuerunt Curtius Grdz.^ nr. 456 et G. Meyer BB. I 82. Alia tentaverunt alii (L. Meyer I* 779. Delbrueck KZ. XVII 80. Mahlow AEO 27). — Fick qui in editione λ/ηε χεάων sine nota dedit in aliam discessit hariolationem II. 555.

νεμεσις {^ *ν€μετις, cf. γένεσις λάχεσις) legitur apud

Homernm 8ies; hinc derivatum νεμεαιζομαι lods totidem.*)

Juxta haec OCCUrrunt νεμεσσάομαι (•< *νεμετ)-άομαι)*) CUm pFOle C 25, νεμεαάομαι inde debilitatione factum — Sicut δ'σος τόσος μέσος πρόσω — C. 20 locis. In hoc denominativo νεμεσσάομαι

σ geminatum ut facilem invenit explicatum, ita mirum est qnam maxime in ipso nomine νεμέσσι quod hac forma ut semel Ζ 335 neque alio loco nisi in exitu yersus legatur non casu accidisse arbitror. Sextam arsin recte causatus est Ahrens (cf. etiam Philol. IV 604). Alii νεμέσσι expedituri coningient ad falsam quam dicunt analogiam (Kn5s dig. 273. Osthoflf VidNC 196. Christ Mtinch. Sitz. 1879 I 202), id quod mihi certe minus visumst probabile. Productionem consonae σ vi peculiari atque indole defendere frustra laboravit Sonne KZ. ΧΠΙ 430.

/ 194 Ο 124 γ 336 h. h. Π 172. 468 oflFendimus formas verbi &αάσσω de cuius familia uberius egit et verum si minus intellexit at praesagivit tamen Buttmann lexil. II art. 82. &ωχος β 14. ο 468. ε 3. h. h. Ι 345. Hes. Op. 493. 574 ita collocatum ut ω thesin occupet ; uno loco Θ 439 έξ/χετο dxixovg ω in arsi est quem versum Nauck non sine probabilitate ad similitudinem vv. β 26 οντε &6ωχος (fin.) ^ 318 &6ωχοι (fin.) Hesiod. fr. 216, 1 όε &6ωχοι (fin.) — neqne enim poterit merito de hac lectione dubitari — redegit proposito ΐχανε ^οώχοι^ς. Praeter formas homericas — ^ωχoς anapaesticam, &6ωχος alibi

1) Θ 421 (fere » 407) in numerum non rettulu

«) LeskieD C. Stud. II 71. De forma cf. ηελαιχαω -c *ηεΙεχ/-άω.

— 435 —

nusquam adhibitam quam in clausula, ^αάσσω — novimus att. dor. &άχος (Kretschmer KZ. XXIX 410. "Εψ.ά ρχ. 1883, 115 sq. V. 9. Alcman. 87), dor. ^xo^ &ωχ€ΐτε σνν&ωχοι (Soplir. Ahrens Π 182. Pind. P. XI 6), incorruptam &άβαχον' ^uxov Hes. Verbum

sedendi Soph. OR. 2 τι'νας no&* έδρας τάσόε μοι ^οάζετε^) et

Aesch. Suppl. 575 Κ. νπ αρχάς ό* ούτινος ^οάζωΐ' agnoscendum esse evicit Buttmann veterum (schol. Aesch. Soph. Hesych. Plut. Mor. p. 22E = Eurip. fr. 145 N^.) auctoritatem secutus; addidit Nauck nescio ubi Eraped. 18 Stein σοψ/ης ίπ αχροισι ^οάζειν.^)

&άζουσαν' χα&εζομένην et parum illtegrum δχχζός' χα&εζομενος

subscripsit Schmidt ex C. 171 petita Hesychii glossae &αζόμενος. Formae primariae erant &6(/)άχος quae Homero pro &ώχος anapaestico reddenda est et assimilatione ') immutata &ά/αχος

unde &άχος &αάσαειν. Quod Homerus &6αχος iuxta &αάσσειν

admisit {ί^οάσσειν tamen cod. Μ h. h. II 468), huius discrepantiae causa videtur ab accentus varia positione repetenda esse. Cum &όωχος semper ita coUocetur ut versus in lianc forniam desinat, in medio versu fere anapaestica opus sit, recte fecisse Fickium iudico productionem metrica ratione explicantem.*) Quamquam improbo quod ille habet in editione doaxxog paenultimam ictus vi quae in talibus nulla est vere produci opinatus.

Vocabulum οδός formatum esse constat eadem atque τροχός φόρος simni. ratione, unde continuo consectarium est iit diph- thongus ov in hoc locum non habeat. Et omnes semper dixe- runt Graeci 6ό6ς, uno excepto loco ρ 196

Qui ουδας scripsit Heiaclides diphthongo adeo oflfensus est ut versum corruptum esse sibi persuaderet. At omnia recte

*) Cf. 15 ηλίχοί ιιοοαημί&ί< βωμοίΟί τοις αοίς. 20 {tyO{)uiat &αχ€ΐ. 32 ίζόμίσ&ί(.

«) Kaibel 442, 2 «x^or ί^χω^ αοί^ίης (Simon. 58, β sq. ϊχηΊίη δ" Ις dxQoy fiyJofiag) coll. 912, 2 ίζόμf^'Oy d^otxMy vxpod-fy «invtixjtoy.

») Specie fallit μολίίχη Kaibel 1135, 1 (μολόχη; ν. Kaibelii notam ad vers. pp. 509 et XXIV. Kretschmer KZ. XXIX 410). Nec tuto uti licebit ionico Β^όικχος Bechtel Jon. Inschr. nr. 117 quo comprobatam video notam EMi 214, 44. Memorarcm in hac re xoyu^og: xΐtyt^ζω cum Fickio BB. VI 214, si certa esset haec originatio; at xayίiζω praesens teste Lobeckio Rhem. 241 omnino non legitiir, xayalai. autem similesque formae possunt pertinere ad praesens quoddam x^tyήaaω (cf. χηναχι]), Aseimulationem agnosco et in ίβαχάτφή: ι!1(χάτη (delph. Hes.).

*) Parum profecorunt Bezzeiiberger-Fick BB. VI 238 (*&ί(οχος) et Mahlow AEO 3 adn (*9άβί<χος). De etymo cf. Sonne KZ. XIII 43βη.

28*

\

— 436 —

habent. modo iure sextae arsi licentiani illaiu tiibuerimus. Verum occupavit Ahrens.

άαγες λ 575 potest defendi in Honiero;^oii item aorLstus ^αγη Α 559

jaytl habemus Γ 367. U 80K /«yfv J 214, Ι/αγη Ν 162. F0U7. κ 560, £/άλη /άλεντες cett. 13er (Cobet Misc. crit. 271 sq.). Nec sufficiunt quae disserit Fick BB. IV 177 et parum mihi pro- bantur coniecturae Wackernagelii αμφί /fayrj (BB. IV 297)*) aut Sittelii 3ά/βη (Philol. ΧΧΧΧΙΠ 21). Nodum non sohit sed dissicit Rutherford ad Babr. 47, 9 'atticam recensionem' cul- pans. Ne quis « piOductum atticis formis χατΰγει'η Ar. Ach. 944, χαταγτις fr. 604 I 544 Κ , χαταγεισης Babr. 1. 1. — qiias con- tractione ex χατα/άγ. natas (Wackeniagel KZ. XXVIII 131) iniuria addubitant, versus Av. 928 conuptus — tutari animum inducat vix metus est. Igitur uniim superest ut Ahrensio assentiamur ultimain sedem excusanti.

xeovrat, quod semper in exitu vereuum legi*) mii'uin est, praesertim si recentioruin usum respexeris alias quoque ad- mittentium (Arat. 457. Qii. Sm. ΙΠ 728 βαιον άπω&ε χέοντο περί νεχνν) , iatn Nauckio suspicionem movit non sine causa gravissima. Verbum enim χεΐμαί quamvis frequens apud Homerum nuUo loco — excepta sola quam modo commemo- ravi forma χεονται — ad analogiam verborum thematicornm deflectit,^) id quod — etiam in indicativo — saepius accidisse dicitur apud alios scriptores lonicos (Lobeck Rheni. 14. Kuehner Ρ 664; cf. Ahrens II 346).») At medelam V. Cl. adhibuit non

>) Locum homericum imitatiir Choerilns 9, 1 Kink. 270 πμ^Ις ^ΰγός\ at hinc de lectione gcnuina nihil certi elicias. Apollonius Rbodius ΙΛ' 1686 (ίζαγίϊοη) utriim homerici ^ΰγη memor fuerit an attici χηταγη9'€<ι incertiini.

«) X 510. λ 841. 71 232.

•) Nam χέαχ(Ίο non ex *x((axfro (Joh. Schmidt KZ. XXVI 881), sed ex incorrupto *χ(ίαχ€το ducendum. Activum κέ{^)ω diversi prorsus para- digmatis.

*) Apud Herodotnm χ€ίμαι χειμέχος (χέατο xtiiui et χ{(ται xeia&af et χέεσ^αι traduntur (Bredow 829. 377). xierai xda&m procal dubio gTammaticorum inyenta sunt qui xtxa&ai χ^ϊται male pro contractis babe- bant. Veram dipbtbongum huic verbo inoese et titiili graeci docent^ cf. Cauer C. Stud. VIII 250. Smytb EI 15. Kaibel nr. 87 Έ pro «f [in ΐ^^ίίλίΊο (ίσω] praeter χ(ηαι\ leg. gort. II 1 χκ]ταχί(με^ον, Nibil contra valet χΐμία Kaibel nr. 90 (iuxta €ίχ(ή.

— 437 —

probandam; xhvrui enim ab eo commendatum vox nihili. ^) Rescripserim ego xeurui quod in ceteris versus sedibus regnat; quam coniecturam fortasse adstruere licet fragmento Alcaei

94 Β ταρμενα λάμηρα χεατ tv Μνρσιλψο {χεαντ* Bergk, χεοντ^

Seidler, κεατ' Ahrens). Ne cogites de syllaba ancipiti, cf. Her- mann el. doctr. nietr. 597. Produxit paenultimara contra dialecti legem {χεϊχται Theocrit. XXIX 3 indicante Ahrensio I 147) Alcaeus deceptiis pravo qui timc iam obtinebat inter recitantes Homeri carmina more. Qui mos et ipse progenuit illa εϊω φατειός cett. Quamquam hanc de Lesbio poeta hario- lationem magis quam coniecturam incertissimam esse non iofitior. Duo diversissimae originationis verba accurate distinguenda esse in sermone epico, ΐημι, (-c *si'se-mi) Ι,εμαι et /ίεμαι (rad. m) evicit ante L. Meyerum (BB. I 305 sq.) Ahrens (Conj. auf -μι 24 coll. Beitrage zur gr. u. lat. Etym. 116 sqq.). Quantitatis discrepantiam — Ιημι{-αι): /ίεμαι, — Homerus qui idem luculenta digammi vestigia in hoc verbo servavit in universum anxie curat, cum recentiores lones in hac re cum Atticorum usu^) conspirantes longam vocalem ex ίεμαι π,Λϊημι transtnlerint. ^) Verbis quae Ahreiis et L. Meyer recte agno- verunt accedit tertium cuius solum fortasse participium prae- sentis aetatem tulit iii ceita quadam loquendi formula; nam

παντοιην on ϊεισαι Hes. Tlieog. 830, άμβροσιην 6π Ίεισαι ll. ll.

XXVI 1 8 cum noto verbo ίημι cOniungi quamquam sinit sententia,'*) attameu forma vetat. ίημί enim iii sernione epicorum aspi- rationis tenacissimum, cuius rei testimonium defero compositis

homericis drpni {-ιεισαι -εηχεν -ηχεν -έτην -εη -αη) εφεηχεν {-ηχεν -ειη -ίέμενος -ησομαι -ες -ετμη -ημοοννη) με&ύτε (-/j;<Jt -ιέμεν Ίεντα -εμεν -ήσει -ήσετε -ήμ,ων -ημοσυνη) χαθ^'ετε {^εηχα) quibus accedunt ex Hesiodo ε(ρ/εσαν -ετμή χα&ίει με&ήσω.

Quid rei sit intelleges si eorum memineris quae p. 211 sq. de

^) xticyjiti singulari κίαται rite responderet; at huias singularis neque apud Homeruin ullum apparet yestigium et fides omnino suspecta (Wacker- nagel Phil. Anz. 1887, 230).

*) Nauck Philol. XI 464 sq. Μέΐ. gr. rom. II 541. Consuetudo loquendi ▼ere attica productionem flagitare videtur; sed poetae libertate quadam in hac re utuntur, in voce praesertim quae multis locis apud epicos initiali legebatur correpta.

«) ^vtueie Archiloch. 50, 1. — Contrarium accidit Hes. Scut. 251 "ieyjo Tntiv quod Homerus produxisset.

♦) Cf. r 221. Λ* 151.

— 438 —

ιερόφωνοι et scrt. vacam ishiram disputavimus (adde vacam ishyati 'die Stimme ertoneu lassen' PW. s. v. I ish): on ietaui -^ *vok)ii is-entjai. Eadem forma reduplicatione aucta (*iS'entjai) inest in versu homerico μ 192 ώ^ γάσαρ ίησαι

οπα κάλλιμον, ^)

Quae aliena sunt segregatis Homerum in verbo ίημι -c *sissmi quamvis frequenti sponte nunquam a nativa men- sura deflexisse videmus qiia iii re epicorum principi convenit cum Pindaro.^) Quae primo obtutii legi refragain videntur brevium numero sat excusata sunt, ίεμεναι^) «r- ίψιέμενης με^ίέμεναι αφ- ev- με&ήτε {J 234 quem exiguo sequitur iiiter-

vallo 240 με&ίενται) με&ίεμεν με&' σννίέμεν (Hes. Theogon.

831).^) Recte de hac re statuit Ahrens Beitr. 118, neglecto tameu versu μ 192 quem ipsi aliorsum pertinere coniecimus. In ceiisum oranino non veiiiuut άφϊεισαι η 12(5 qnod in recenti hortorum descriptione legitur et ίεμεν Hes. Op. 596 quem vei-sum certatim expunxerunt Paley Steitz Flach. Unus igitur superat \, Α o\

ciii licentiam clausulae adliibere non dubitaveram {ΐει Α 479. ά(ρίει 25. \ννίεν 273) multo ante quam iii eandeni incidisse suspicionem Alirensium comperi. Homero si in liis productione vocalis revera nti licuisset, non deesseut in vasto canninum ambitu quae deprehendimus in novicio poeta, Apollonio Khodio, ^ai (-^-) II 356, hi praes. (-^) Vi 634.

Nec aliter si ν6ωρ vocalem prioris syllabae haberet aut positione (*ί^/ω() quae forma tamen linguarum comparatione non comraendatur) aut natura'^) productum, occunerent procul

0 Quo spectent 6nn λεί^ιόεοσαρ Uiaiv Γ152 et 6aaay iciofviHes. Theog. 10. 43. 65. 67 non liquet.

*) qui praeter simplex usurpat composita dt^- tl- *V/- 71 «ς>- σν^Ίημι, ύμενοι Ρ. IV 207 ab altero verbo /ίίμηι ductum. — \iig Simon. 45, 3, ifiaa 72, 2 (φωνά^),

3) Theogn. 1064 ^ξ fQoy Ιέμερον (uovatum ad exemplum notissimi f| boov fyio ^ nyiiauy ήάoy^jy Eurip. lon. 1170).

^) Omisi ut par est formas augmento temporali rite instructas.

») Joh. Schmidt Pluralbild. 204 sq. In udQa Soph. Trach. 574. Anaxil. 22, 5 II 270K., 'όόρος Qu. Sm. IX 385, tyvaQog Eur. lon. 872. Ar. Ran, 234. 247, vdQOQQOag Acbarn. 921, ύ(ϊρηλός Aesch. Pers. 611. Eur. Cycl. 89. fr. tr. ad. 546, 6N.«, CJqUc Ar. Vesp. 926. Av. 602. Lys. 327. Eccl. 679. 738 (ibidem vifQimfOQf), κλειρύι^ρα Ar. Vesp. 93. 857. 858. Av. 1695. Lys. 913, A^txlwOQioy 665, ύiί{yaίyω Eur. Iph. T. 54, nyvOQivaai Pherecr. 76 I 166 K. i; corripitur; comici versuin non uovi qui talia producta vocali eflferat.

— 439 —

dabio apud Homerum versus qaales nunc apud solos recen- tiores legimus, h. h. IV (V) 382

quod 'licentiae recentiori aetate natae' exemplum Baumeister recte a mala criticorum sedulitate vindicavit, Batr. 97

iig vJwQ μ* ^ρ()ΐφας' ίχα &(θς ix^ixoy όμυη,

Xenophan. 4, 2 Β.'' Αρ. Khod. IV 290 ΑΡ. IX 262, 3

η(}ίσ€ <f' (ίς αΰτη^ υάωρ χβ-ονί' toitg γαρ oXoytOf

XI 297, 4

yvy ΐ&ι nty\t) υόωρ χ«ί παν€θ dixlfay ίοίο,

Maneth. Στ 424

χοσμηται xijjnoy ayjXoig νίϊωρ (fOfi^oyieg,

Quorum quattuor iam Spitzner de v. Gr. her. 23 attulit.

Et haberet fortasse ille quoque versus ApoUonii Rhodii (rV 601)

οι^ίΤί τις ν(ΐωρ xeiyo Jtn πτ(οα χονφα layvaang

apud Homerum gemellum; alia enim eiusdem prosodiae voca- bula liaud ita raro alterum hexametri pedem efficiunt, qua de re disputavit Hilberg Princ. d. SUbenwag. 129: quamquam in hac certe re aUquid et casui dandum esse ne in raagna quidem negaverim frequentia formae νόωρ quae c. 25ies iii Iliade et Odyssea in medio versu occurrit totidemque corripitiir locis {νδωρ Hes. Scut. 317. fr. 149, 2. 265). Nec legitur apud vetustos

vSax' {άόελφά ΑΡ. rX 225, 1), sed νδατ' (αίενάορτα ν 109).

Brevium continuatione excusari potest productum ν dativi νόατι^) qui cum n€ix€T€ μει'λανι cett. comparetiir. Φ 312 qui versus ex νόατος incipit inter άχεψάλονς numeraudus est (cf.

SUpra p. 409 de ονρεος εν βηαατισιν), Φ 300

ig 7i€^(oy' το Jh Jitcy 7ΐλη&' νόηίος ixχvμ(yoιo

transpositione in integrum restituendus : νδατος πλητ' ίχχνμενοιο, qua mutatione simul recuperaverimus eum verborum ordinem qui Homero fuit in deUciis.^) ε 475 denique

βη (5' lμey flg υλη^ τ^ι/ Jf αχεΰον ύδατος fv{t€y

1) Ψ 282, € 70. / 439 « 453. ω 45. h. h. Ι 120. Hes. Op. 739. υδατι Μ 425. -i 830 = 846. Φ 258. Χ 149. * 392. χ 520. λ 28. μ 363 (νδ€ΐ

Hes. Ορ. 61).

S) De huius usus vetustate paucis egi Berl. Phil. Woch. 1890, 1472 (Baunack Stud. I 102 ex.). Nunquam Homerus dixit yoyog (δόμος τίρας ceit)Ji6g αίγίόχοιο in clausula bexametri, sed iDvertere praetulit, Jibg γ.

— 440 —

nisi corruptus est vel interpolatus, praebet yetustissimum exem- plum usus recentioris quem ceteroquin anxie declinasse videtur Homerus; nam ut rarum iii eius carminibus νόατος medio insertum versui — praeter f 475 nuUum inveiiitur exemplum quod quidera certum sit, contra νόατος 6ies (si Φ 3(X) computo addimus 7ies)*) — , ita frequentatur a sequioris aevi poetis, velut auctore Titanomachiae 4, 2 Kink. 7, Choerilo Samio 10 Kink. 271, Simonide 88B.\ CaUimacho h. Jov. 16. Del. 14, Apollonio Rhodio I 940. IV 849. 1238, Euphorione 39, 4 (Meiii. An. AI. 73), auctoribus APae V 281, δ. VII 321, 5. 382, 5. 641, 3. IX 252, 3. 278, δ. 536. 679, 3. 707, 3. Χ 8, 7.^ App. Plan. 179, 3, Quinto Smyrnaeo VII 591. IX 170. 235. X 281, Manethone ^ 156. 323. J 23, Nonuo Dion. XI 43, Musaeo 327. Qui poetae fines licentiae huic vocabulo initio con- cessae quasi protulisse censendi sunt, duce nisi errore tradi- tionis decipimur illo qui ε 475 fecit, is quidem a geuiiina Homeri consuetudine haud paulluin recedens quae νόατος in solo initio, νδατι in qualibet versus sede, ΐ^όωρ ut tandem ad disputationis metam perveniam noniiisi iii clausula^) produci siiiit.

Seclusi ab liac disputatione locos quotquot Stygis men- tioiiem habent, £ 271, versum post Ξ 279 a quibusdam in- sertum, li. h. IV 260 qiii in 2τυγ6ς ί)ί)ωρ excurrunt, Ο 37 = ε 185, h. h. Αρ. 85 ubi eadem verba ante caesurani bucolicam

leguntur, Β 755 . . . 2τνγ6ς νόατός εστίν άηορρωξ (= κ 514), Θ 369 . . . Στνγος νόατος αίπα ρεε&ρα, Nam llis locis oninibus

noii simplex νόωρ est, sed nomen proprium factum ex 2τνγ6ς

(ά. τ. cett.) €<ίγιόχοΐο. Franke de nom. propr. epithetis hom. 31 quem ratio fugit. Cura Bechtel Inschr. jon. Dial. 93 ol "Ω.{>ίωνος ηηίΰες τού (ίρχηγού lubet componere diplomatis caiusdam anglosax. (Earle handbook to land-charters 41) initium* ^ln usses dryhtues noman haelendes cristes' i. e. latine 4n nomioe domini dei salvatoris nostri Jesu Christi' quae ipsa verba in aliis diplomatis, veliiti p. 24, leguntur. — Corruptelae quae Φ 300 tradita Terba insedit exempla non rara; nam saepe 'pro exquisitiore aut insolentiore positura verborum notiorem atque iisitatiorem sibi excidere patiuntur' librarii (G. Hermann Op. III 102 sq.); cf. exemplum a Nauckio (Bull. XXVI 289 = Mel. gr.-rom. IV 721) correctiira nostri non dissimile.

») Ufciog Π 229. X 152. ε 266. t 209. μ 306. τ 537. Hes. Op. 596. νβατοτρο(^έον ρ 208.

«) in iamb. l^^aiog AP. VI 203, 2 (υίίααιατίγης VI 90, 5).

») Amplius 45ie8 in II. et Od.; accedunt aliquot loci ex hymnis, ex Hesiodo Op. 737. Th. 785. 805. fr. 64.

— 441 —

et νόωρ iuxta positis eadem prorsus ratione atque Πελοπόννησος '^Ελλήσποντος Κυνόσονρα quae nomina communis loqueudi con- suetudo dissolvi non patitur — quam ob causara nemini iin- quam fiiit oflfensioni 'Ελλήσποντος in clausula hexametri positum cuius lex δήμου ψήμίς, ηώ όΤαν nullo modo fert, sed in δήμοο φ ή μις, ήόα όιαν mutari iubet. Vetustissimam nominis formain revera fuisse ^τνγοσνόωρ docet

1. usus Homeri qui simplex 2τνξ omnino ignorat discedens in hac re ab usu sequiorum ~ velut ApoUonius Rhodius ad- misit λοιβήν Στνγος Π 291 — nec vocabula iuxta posita unquam alio interiecto dirimit, id quod ne casu accidisse opineris cf. Hes. Th. 805 Στυγος ίίφ^ιτον νδωρ, h. h. II [519]

2τνγος ομβριμον νδωρ , Abel Orph. hymn. 69, 4 ^τνγος ίιρον νόωρ, ibid. ίυχ. ηρ. Μονσαΐον 29 Στνγος άγλαον νδωρ.

Accedit alterum quod gravissimum iudicem: si fluviura ^τνγα Homerus omnino cognitum habuisset, vix credo eum admis- surum fuisse πλεονασμον illum molestissimum 2τνγ6ς fidaroc αίπά ρεε&ρα, qui Qiiinto Smyrnaeo ultra nominis formam simpliciorem eandemque posteris solam usitatam non sapienti adeo displicuit, ut νόατος siipervacaneum sibi visum e media formula toUeret, sine dubio recto iii hac re sensu ille ductus (V 453. VI 266). Idem fecit Plutarchus de superstit. 4 cum diceret Στυγος άπορρώγες memor procul dubio loci homerici Στνγος νόατος εστίν άπορρωξ. Neque aliter Rohde Psyche I 49 'Kokytos, der Styx Abfluss'.

2. fidera facit locus Herodoti VI 74 iv oe ταντγι tij πόλί

λέγεται είναι των ^ίρχάόων το 2τνγ6ς νόωρ ubi nomen proprium

duo suprema verba complecti apparet et significavit Stein in indice nomiiiuin (s. v. 2τνγ6ς νόωρ). Ordinem male invertit

Pansanias Vm 17, 6 χρημνος εστίν νψηλος' ονχ έτερον ες τοσοντον ανήκοντα νψονς οιόα' χαί νόωρ χατα τον χρημνον στάζει' χαλονσι ό^ Έλληνες αι)το νόωρ Στνγος. Cui torrenti

quam egregie conveniat epitheton homericum αίπνς optime aiastraiit quae habent E. Curtii Peloponnesiaca de hac regione : Έίη Vorsprung des Hochgebirges filllt ganz senkrecht ab, das Schneewasser sturzt daran in zwei Armen herunter. Man kann sich keine wustere Gregend denken, alles Leben ist erstorben zwischen dem zackigen Gestein und der Wanderer erbebt in der schauerlichen Ode'. Unde simul apparet quid tandem sibi velit nomen Στνγοσνόωρ huic torrenti inditum

— 442 —

qui hodiernis Mavroneria i. e. 'Schwarzwasser' dicitur, olim multo significantins 'Wasser des urausens'^) dicebatur. Nam στνξ {στνγίς) quod postea intercidit nomen radicale et ioste factum^) et in hac re aptissimum, quo de dubitari non sinit Polybii Arcadis testiinonium locupletissimum , IV 21, 1 τ jJ ν

των ηθών ανστηριαν ήτις αντοίς (Arcadlbus) παρέπ€ται δια την τον περιέχοντος ψυχρότητα χαι υτνγνοτητα την κατά το πλ(Γ- στον iv τοΓς τοποις νπάρχουσαν,^) Nomen Στνγοσνδωρ et ali-

quam certe regionis memoriam (Beuln Etud. sur le Pelop. 205) secam trans mare vexere Graeci cum sedes et caelnm mutarent,

immo totam loquendi formulam 2τνγοσνδατος αϊηα ρίε&ρα vetu-

stissimo illo plurali αϊπά (-c *αιπ/-ά) quem primus recte explicavit Joh. Schmidt*) insignem quominas ex poesi antiquiore repe- tamiis nihil impedit; nam poesin epicam coli iam in ipsa Graeda coeptam esse et inde nonnulla retenta ab illis qni ex eraecis extitere Asiani^) nullus dubito. Posteriores Στνγοσνδωρ errore proclivi ita intellexerant ut 2τνγα aut ipsius flavii aut deae

{2τνξ αφ&ιτος Ώχεαν/νη Hes. Theog. 389 cf. 361. 383. 397)

nomen putarent.^)

') Cf. Hes. JCXiiTOfy {-€oy i. e. -aioy7) ύδωρ' ηοταμος Άρχαόίας [Κΐη-

τηϊος ίη nummo ach. Kam. ap. Pape-Bens. s. θεάΐιος, Head h. n. 348?]. KXtlimov ψαύίν flyai ot Κρητες quae verba quamqiiam nec explicare valeo neque emendare, tamen facilis est suspicio eodem spectare qao et ea quae de Arcadum et Cretensiuin quadam communione dispatavi Berl. Phil. Woch. 1890, 1486 sq. De Gratiae Κλήτας nomine monait Maass.

') Praeeter ατυγέω iarvyoy Ιστυξα Στνζ στυγερός traditum est etiam participium perf. pass. ab ipsa radice profectum, levi tamen corruptela deformatam , Ε 831 στυχτον xaxoy: libri τυχτάν quod sensu cassuinst; ^ατυγερον^ expectes' Nauck in adn., venim vidit van Herwerden Herm. XVI 855. De errore cf. y 248 στρεητή (Vind. Vrat. τρεητή), epigr. Diogen. Laert IV 21 v. β » ΑΡ. VII 103, β (Wilamowitz Antig. ν. Kar. 67 not), Ζ 169 ητυχτφ (duo Vindob. Ίνχτφ),

^ Υ 65 Plutonis oixiit σμερδαΧέα, τά τε ατυγέουΟί &εο£ ηερ (Eaibel 244, 9).

*) Plaralbild. 47. Ύπαιηα (^ *Ύπ-ηίη/-α) inde dicta quod sita erant ύπο Τμώλου όρος αΐπυ (Ον. metamm. XI 152 coU. Β 603). — Pro jioUy αίπην hom. qaod Joh. Schmidt non sine dubitatione defendit 58 malim cum Nauckio (Μέΐ. gr.-rom. IV 124 sq.) nokiy alnvy,

B) Tenendum erit in hac re ut aliquot certe ponam exempla Homero dici οΰρεα σχιόεντα, Plinio h. n. IV 13 montem Achaiae Scioessan, oppi- dorum epitheton homericam ήyεμ6εις respondere arcadici loci prope Pha- lanthum siti nomini *Jyεμώaaa Paue. VIII 35, 9.

*) Simile quid nota accidisse amni oblivionis s. Lethaeo flumini (Verg. Aen. VII 714 sq., *L. gurges' Cat. 65, 5 -^ A. ατροφάλίγξ Nonn. Dion.

— 443 —

Homerus Στνγοσνόωρ cum versui repugnaret mora ditare debnit; quam ut tertiae mallet quam primae addere factum videtur ob declinatus aequabilitatem : 2τνγοσνΟωρ Στνγοσνόατος,

non Στνγοσνόωρ Στνγοσνόατος,

Pro άτη quod apud Homerum 20, apud Hesiodum 6 locis α in thesi coUocatum habet άάτη^) quam formam Callimachus in altera pentametri parte adhibuit reducendum esse saeculo ante L. Meyerum Π 325 (a. 1865) et Nauckium Μέΐ. gr.-rom. III 230 sqq. (a. 1871) observaverat R. Davesius a. 1745 (Misc. crit. ed. IV 321 sq.); quam requirunt W. DD. forma soluta manibus etiam nunc deprehenditur Hes. Op. 352 /σα

aTfjai quod pro /V aaTfjai esse και τυφλψ Ut ainnt όηλον.^)

Hoc uno loco solutionem a libris porrigi, ceteris omnibas ob- litteratam esse eius memoriam noli mirari; cf. Th. 715 ubi αατος πολεμοιο in libris est quod in Homero coniectura demum recuperandum erat, ^) h. h. Π 254 ubi vetustum xftai remansit

III 327). Kecte dicantur ^ίη&ης Ttfaioy (s. Αηθ^αίον η. Maass de Suppl. XXIII), βόμοί fr. ad. tr. 372, 4N.», ?(Γο? epigr. Naucr. I tab. XXXI 11 (p. 63) V. 4 (cuius me commonefecit E. Preuner), d-QOyog ApoU. bibl. epit. Vat VI 3. Wagner p. 155 sq. (indicante Maassio), τιοτημός (β. Αη&ηίος Bergk Op. II 716 sq., -^ *Αμέλης quod nomen explicant Vergilii 1. 1. 'securos latices' et Ovidii ex Pont. II 4, 23 'securae pociila Lethes'), ηώμη (τίοτον μνήμης ηολέμιον' Αηβ-ης yovy Λα τοϋΓΟ ώνόμίίαταί Lucian. τι, n(y&, 5 qui saepius coniunxit niyttv το Α»Ι&ης ϋ(Γω(ϊ, Kaib. 414, 10 Αηβ^ης οΰχ Inioy λίβήάα, cf. 244, 10. 261, 20); ηοη minus recte unde ιιώμα Αη(^ης hauriunt defuncti Αη»ης νάωρ (cf. Pausan. IX 39, 8 cum Kaib. 1037. Inscr. It. 638), sive fons erat seu ilumen ('rivus Aqaae Lethes' Ov. met. XI 603 quae verba apertc respondent formulae hom. Στυγοαύΰητος alnn (ίέί^ρα, cf. Nonn. XII 219 Αηβ-ης υ^ωρ). Unde fecernnt postcriores demiiTn neglecta primaria notione Hvum quendam cui ipsi nomen esset Lethae, Kaibel 204, 11 ovx intoy Αη^ης Αι^ωνίίϊος ίσχατομ ν^ωρ (cf, Martial. ep. X 23, 4. — Lygd. 3, 10. 5, 24 *Lethaea ratis' ~ AP. IX 279, 1 axftiog), 'die Lethe' (Rohde Psyche I 290s).

1) djd-ta Ahrens II 55. Verbum α{/^(1ζω cuius tempora α geminato vel sine libris efferenda sant (Harder de α voc. 53) fere solvitur exceptis Τ 95. λ 61. itciaa αησάμην aagmentum habent, cf. iroprjmis αάϋοητο Α 340 quod cur in ήάααατο cum Sittelio Phil. XXXXIII 18 miitemus nuUam causam video. luxta aja curta quoque forma j« in αβα fuisse videtur (όία^ιΧη hom.: yai«7«He8.), χατ^βασχ(' χκτ ^ fil(t}f*(y Jles. qui etiam iiriaxfi' φ&€ίρ€ί βλάητη; unde lucem accipit Archilochi 73 et Aeschyli Agam. 126 (704?) ατη -< */aia. — Non inihi persaadet de etymo Schrader KZ. XXX 467 sq.

*) Meineke Philol. XIX 199. 240. Locum hesiodeum neglexit Menrad 163.

«) Rzach Wien. Stud. V 195.

— 444 —

intemeratum, cum Τ 319. Υ 389. Ω 758 recentius xfiaai inrepsisset. Negotia facessunt soli versus Γ 88 et Γ 100. Ζ 356. Ω 28 ubi Zenodotum librosque*) secutus Bekker iure 'Αλε'ξάνόρον fvix ατής retinuit, praeterquam quod fortasse 'Αλ(ξάνδ{}ον ivsx άάτης scribere debuit. Quae synizesis versu

γ 61 {ηρηξαντα σννεχ(χ χτλ. = τοντο οι» ίνεχα quod alias crasin

ηοη recipit, Β 138. Γ 87. Plat. Phaed. 67 Β. Gorg. 467 C etc.) defenditur. Num forte verba xai τάν άχόρεστον άνάταν (et νίονυμης οχχος) Bergk fr. lyr. ad. 123 III* 728 ex clausula hexametri aeolici desumpta suut?

Simili modo Τ 88 nisi mavis cum insequente expungere (Nauck 1. 1. 232 not.) in integrum restjtui possit (coll. ο 234 et

V. 1. μ 268. 273): ^Εριννς, η τε {οϊ τε libri) μοι ειν άγορψι φρασίν αγριον*) εμβαλ' άάτην (εμβαλον Ιίγριον ατην libri).*) Cf. Callim. h. Cer. 66 . . . αγριον εμβαλε λιμον, ApoU. Rhod. Ι 803 . . . &υμοψ3'όρον εμβαλεν ίΐτην, IV 449 . . . ατυγερην φρεσίν εμβαλες

ατην, quos αγριον εμβαλον ίίτην 111 suis libris invenisse aliqua cum specie veri conieceris: quamquam hoc incertum esse haudignoro.^) Quae addi possunt Ucentiae de qua nobis nunc sermo est exempla perquam dubia esse nolo infitiari. πουλΰς, quod epen- thesi quadam ν vocalis^) a lingua graeca aliena^ explicari

^) Aristarchi α^χη neque το ;ι\}οχατίί^'ξαι quod sumpserat grammaticus significare posse videtur et si posset haec notio Ζ 356. Sl 28 vix sententiae satisfacerct: quod non fugit van Herwerdenium ob hanc causam Ζ 356 ^μης ίριάος ex Γ 100 scribontem Mnem. 18, 32. Nec licet cum Menradio 164 Aristarchi lectionem *eo firmare quod Paridis naves Ε 63 αρχέχαχοι audiunt eiusque raptus Helenae X 116 νείχεος (<ρχη appellatur', nam cum maxime ea re diffemnt hi loci quod additam habent χαχοΰ notionem vel genetiTum νείχεος, quali additamento illis aegre caremas, cf. xaxdiy πάντων (ίρζαααν Eur. Hel. 4*25, ιΐρχάς τωρ xaxujy Troad. 919, τιΟίΟΊαοχον άιην Aesch. Ag. 1146, ηρΐ^ν {ίτης Ar. Pac. 605 [?] (Πάρις aiay </y«yiro Eur. Androm. 104), quibus locis ad άτην defendendum uti possis. Nam quod qais obiecerit: si qui utj] qaem ηεριτιεαείν dicat eam quaei ίΙηολογείαΘ^αι, (Ariston. ad Γ 100) quod tamen a Menelai mente prorsus abhorrere, refu- tabitiir vel uno versu Α 412. £x Aristarchomero habent άρχη Ζ 356 Apollonius Dyscolus (cf. supra p. 416) et Ζ 356. ίΐ 28 unus Vrat.; ceteri libri et hoc loco et aliis de άτης consentiuiit.

a) De forma cf. Wirth Leipz. Stud. III 16 sq.

*) Longe aliter Nauck in adn. Sittl 1. 1. 12. Menrad 164.

«) ίίτη bisyllabum habent Solon 13, 75 Panyassis 13, 8 (Kinkel 259) Theogn. 206.

») Curtius Grdz.^ 682. Brugmann MU. I 175. Meink de epenthesi gr. 58 all.

•) G. Meyer » § 109 adn. 3 (« § 111 b).

— 445 —

nequeat, expeitum esse adiuvante ictu vim liquidae produ- centem G. Meyer statuit (Gr.^ § 75 p. 81) praeeunte ali- quatenus Herzogio (Untersuch. iiber die Bildungsgesch. 139 sqq.). Quam tamen vim in mediis vocibus nuUam esse demonstratum est. Rectius ut de hac productione in πονλνς iudicetur segre- gandum erit πονλν- compositum a vocabulo simplici.

Πονλνδάμας (Hom.) πονλνβοτείρα (Hom. Hes.) Πονλννόμη

(Hes. Th. 258), ad quorum analogiam a recentioribus facta sunt πανλνβοώτης (caiin. Naup. 2, 2 Kinkel 199)*) r/o(r)Av- v6fa (in titulo Corcyraeo Coll. 3186)^) πονλνμα&ημοούρη (Athen. Xm 610 B) πονλνμιγης (Plat. epigi\ 24, 2 Bergk IP 306)

πονλνμελα&ρε πονλνμέόιμνε (Callim. h. Dian. 225. Cer. 2) πονλν-

γοητε (Kaibel 20i, 7) cum similibus multis, eodem loco habenda sunt atque ά&άνατος dnonhfjai;^) nunquam enim producunt

initialem Syllabam ηολνζνγος -χΧψ'ς -χληρος -χλητος 'Χλνστος -χμητος -χνημος -χτήμων -χτοριδης -λλιστος -ξείνος -πλαγχτος ^πτνχος -ρρην -σχαρ^μος -σπερής -στάφνλος -άτονος -τλας -τλημων -τλητος -τρητος -τρόπος -φλοίσβος -φρων -χρνσος.*)

Nam interpolatio cod. Μ h. h. ΙΠ 18 πονλνχρνσα δε τ6%α, Sibyllae πονΧν&ρνΧλητον ΟΓ. III 466, Luciani πονλνσθενες tragoedopod. 192, Philippi Thessalonicensis ΑΡ. VI 101, 3 et Manethonis Ε 158 πονλντρητος in censum non veniunt, quam- quam aptissima sunt ad docendum quales formae in Homero

>) = ηοΐυβοντης ib. I 245 (Arist. 3, 3). TIt<Q^ky.(i siiffixum -Ίης, sicut in '/ikiOyavTtjg Aesch. Ag. 45 (rtTOXoy ί4(ίγ{ίω^ χιλίο^αύΐ/μ*; Jiokvyftvrtjg Pers. S'i); nam hoc loco de Daviiim, non de nautarum numero poetam loqui docet Eurip. Iph. T. 141 (xuinr^ χίλιομαντ*^ = \0 χιλίων yttujy στόλοι). UsitatiuB est χιλίόνηυς ΕιΐΓ. Or. 352. Androm. 106. Iph. Aul. 174 {^λάιαις χίλιό- yuvoiy, cf. 355). Khes. 261. De hoc naviuin numero inter omnes poetas convenit et quinti ante Christum saeciili et medii aevi (du Meril Poesies populaires latines antorieures aii douzi^me si^cle p. 309 sqq. v. 12 'mille rates', quod Romanis debetur Verg. Aen. II 198. Ov. metamin. XII 7. 37. XIII 93. 182. Laud. Pison. 174. Petron. Troiac hal. 11 Graecos [adde Eur. El. 2, cf. etiam Lucian. ytxQ. Λ«7. 18, 2] imitatis). Thucydides numerat 1200 nayes I 10.

•) De scriptura Πολυνό/ίί cf. quae dixi p. 139 n. 1. Πουλυβίφ Arch. Zeit. XXXV 193 nr. 101, prosa oratio habet Πολύβιος.

•) V. Leeuwen Mnem. 16, 28 sq. ηολύ^υτος -χόλυμβος -μίτος -φόνος -φόρος Aesch. Suppl. 416. Eur. Herc. fur. 420. Ipb. Aul. 185. Ar. Ran. 245. Plut. 854.

*) πουλνμέλίχ&ρε ηολνητολι CalHm. h. Dian. 225. 7ΐολυΐ(}όφ( ιιουλυ- μίδιμνε h. Cer. 2.

— 446 —

nobis essent expectandae si his compositis ot; inesset naittra productam. Quod sunt qui credant titulis ion. thess. megar. plus semel exhibentibus nomina ΤΙουλυόναξ (cf. Sapph. 86)

Πονλνόάμας^) Πονλνχάρης^) Πονλνας^) Πονλνων*) Γίονλνς^)

quibus accedit att. nomen Πονλντιωνος. At haec omnia unde originem duxerint declarat Πονλνόάμας qui comparet inter Megarenses Chalcidenses Thessalos Smymaeos et intellexit Bechtel (ad Thas. Inschr. jon. Dial. nr. 8. Inschr. jon. Dial. 16 coll. 78b 6. 153, 7. 187) ov in his formis ex epica dialecto fluxisse recte monens.^) Sic demum apparet cur omnes quot- quot huc pertinent choiiambum expleant, Πουλνάναξ Πουλν-

χάρης Πουλυτίων Ut videtUT ad exemplum unius Γίουλυδάμας

facti. Juxta Πονλνδάμας legimus Πολνοχτος in eodem titolo Bechtel Inschr. jon. Dial. 16. Πονλνόάμα et Πολυδώρου

ΙΙολνστράτον Coll. 30218. 18. «β, Πονλνχάρης (Πουλνας) et Πολν- 'ξ/όα 3025 40. 59. 62. β7.^) Πουλνας Πονλνων Πονλνς βΧ quadri- Syllabis COntracta (Collitz 3025 6β Πουλυχάρης ^Απολλοόώρον, 59

Πονλνας ^Απολλοδώρου). Mos nominum formas ex poesi epica mutuandi et alias deprehenditur, cf. praeter adnotata a Wila- mowitzio Heracl. I 263? CIL. IVi voluminis indicem hominum s. V. larinns cuius ι initialis epico sermoni debetur (supra pp. 2. 165). Sed haec hactenas.

Productionem in simpHci πουλνς^) obviam Brugmann (Grundriss I § 306 p. 246 n. 1) et G. Meyer cum hunc locum curis secundis retractaret (§ 75 p. 93) ita expUcare conati sunt ut ov in casibus obUquis, veluti genetivo *πολβ'6ς, legitime natum inde ad nominativum et accusativum falsa quam dicunt

>) ΠοΙυδάμας Bechtel Inschr. jon. Dial. 76 alias.

«) Πολνχαρίίδης Ar. Lys. 1098. 1242. Πολυχη^ης Coll. 531, 6. 542, 5 cett. S025, 34.

a) Πολνας Herod. VIII 21.

*) ΠοΙΰων Cauer * 211, 5 alias.

«•) Πάλυς Bechtel Inschr. jon. Dial. 153, 21. Mitth. Ath. Inst. X 102 b 18.

*) AssenBum tulit Prellwitzii dial. thess. 18 sq. Obloquitur Kretschmer Accent• u. Lautstudien 443.

7) Alcmanis Π]ώλυδιύχ»ίς 21, 1 et ipsum ex Homeri imitatione sed ea quidem parum scita profectum iure poetico defenditur. Similis licentiae complura iam exempla cognovimus velut pp. 34 n. 4. 271 sq. ηουλύηους ηωΧύηος aliorsum spectare iudico prava demum etymologia ad ηολύς et πού ς relata; nam πωΐύηος dixerunt olim vel lones (supra p. 5, 1).

8) Ε 776. Θ 50. 472. Κ 27. 517, Ρ 269. <Τ 709. » 109. ο 67. Hes. Th. 190.

— 447 —

analogia tradtictam esse conicerent. Quam explicationem recu- sat Homeri consuetudo, dammodo accurate obseryaveris.

1. Legitur enim aliqnot locis^) fem. ηονλνς per se quidem apud epicum poetam offensione racuum,*) sed eo nomine mirum quod inter perpaaca illa formae auctae πονλνς exempla homerica quater quinquiesve mascalini forma feminini locum tenet, inter multa volgaris πολνς^) ne unum quidem extat quod ηολνς s. noXvv cum feminino iunctam habeat/) Mirationi qaae rem modo memoratain contemplantis animo incedit cnmulnm addet opinor altera illi nunc adnectenda observatio.

2. Apud Homerum enim extra femininum genus nuUum formae diphthongo insignis exemplum ita legitur ut adiectivi ηολλος declinamentttm sententiae aptum substituere metro yetemur: quod in masculino πονλνς quidem a ηολλός si quanti- tatem spectas nil diverso consentaneum est, sed mirum quam- maxime in neutro quod quamvis saepe occurrat attamen nus- qaam formam yocali ν auctam induat nisi τ 387 ubi cum parte codicum πολλον scribi potest. Hanc rem non casui dan- dam esse, sed poetas extra femininuin genus auctam adiectivi formam dedita opera evitasse inde colligas quod posteriores qui in talibus revera casu solent duce uti haud raro terminos quibns Homeri usus circumscribitur evagari videmus. Veluti legimus πονλν cum nomiiie quod singulari numero effertur

iunctum apud Callimachum {αημα έτος οννομα τριηέτηΧον)

in APa (δάχρν έτος το λειπόμενον) Quinti Posthomericis

») novXvy ίφ* ύγρήν Κ 27. J 709. neQi cT ήίρα ηουΐύρ fyevey Ε 77β. ήέρα πονλύρ ίχευίρ θ 50. ηέρα novXvy (ν. 1. πολίηρ) Ρ 269, unde pro- clivis esset snspicio et Φ 549. Hes. Th. 9 ήέρι novXtj (nokXj libri) rescri- bendam esse, nisi traditionem tutaretur Kaibel 312, 5 ήiρ^ πολΧφ, De ήέρα feminino cf. Battmann lexil. I 116.

*) Nauck MR gr.-rom. II 189 sq. lY 124 sq. 420. La Roche ZfOO. 1876, 810.

*) πολύς πολύν apad Homerum amplias 50 locis leguntur.

*) πολύς J' άνίχηχίίν ηλμη € 455 est couiectura Kanckii 1. 1. 420 im- probanda; libri &άλαααα Jk χήχα πολλή, Herodianus II 18, 9L. πολλή «Γ dytxijxtty άλμη unde Nauck in editione άλμη ό' tiyextjxtc πολλή. Hero- diannm aliam alias poetae locum ante oculos habuisse suepicatur 0. Schneider Call. II 758 nr. 280 ad Νο&η. Dion. XXXIX 248 ττολι^^ tiyix^xny «λμη [Αρ. Rh. I 642 χ^λαινη χήχ^ν άλμη, qui idem 389 i/icfr») xt]xu λιγνύς, lY 600 βαρυν ίΐναχηχίίΐ ^τμόν] provocans.

— 448 —

(αίμα ασ&μα) ,^) aliquot locis πονλν η,*) apud Εαβηαιη CaUi- raachum Hedylum Manethonem in APae et Kaibelii epi- giammatis πονλν comparativo vel superlativo adnexum, πονλν

χ^ραητερον,^) γίγειότερον,*) μΒλιχρότερον,^) πο^εινοτερος, Si — χρίσσων, χαχωτερα.^) Νοπ licuit poetis SCribere πολλά χερειό-

τερον simm., quandoquidem nec comparativi nec superlativi in hoc genus . locutionibus pluralem neutri ττολι' (ττολλόν) admittunt

His πονλν χερειότερον, μελιχρότερον cett. nillil siniile in Homeri

carminibus inveniri observatu imprimis dignuni in tanta compa- rativorum et superlativoium cuin πολύ s. πολλόν coniunctorani multitudine (c. lOOies in H. et Od.). Atqui liinc si certum est neutrum πονλύ vetustos poetas adhibere summo opere veritos esse, idem continuo statuendum erit de^ masculino quod in huius modi rebus a neutro nihil discrepasse proximum vero est. Et sine ullo profecto negotio restituetur fornia ττολλός Θ 472. Kbn ^ ρ 67. & 109. Hes. Th. 190, ut superent non uisi feminini πονλύς (πονλνν) exempla ab hac mutatione tiita, πουλνν ίγ' νγρήν, ηίρα πονλνν. Unde sponte nascitur suspicio deli- tescere in liis priscam quandam quae feniinini generis propria fiierit formam a recentioribus parum intellectani et ob hanc causam* a nativa figura aliquantulum deflexam. Sicut a πρέα- βνς masculino descendit fem. πρέαβ(/)ά,'^) a γραφνς γραι(/)ά,^) ab ί&νς t&(f)a,'^) ita ex πολύς profectum esse suspicor feiu. *πόλ/« ^ πονλα cuius accusativum simul Homero pro fem. πονλνν reddideris omnia recte habebunt. Quae forma obsoleta cum oiFensioni esse incepisset, ad similitudinem compositorum Πονλνόάμας πονλνβότειρα directa est, imde evaserunt tradita πονλνν εφ* νγρην, ηερα πονλνν. Quorum analogia facili rhap- sodorum vel librariorum eiTore procreavit hinc inde mascu-

«) h. Dian. 55. 163. Ap. 70. fr. 121, 2. — V 267, 8. VI 285, 6. VII 404, 7. — IV 354. XI 384.

2) Call. lav. Min. 58. AP. XI 103, 4. XII 84, 7. Kaibel 272, 20.

8) Euen. 5, 2 Bergk II* 270 (sim. fr. adesp. 2 Α 2 Bergk III* 689. Kaibel 314, 16).

*) Callim. fr. 103, 1 (cf. 260).

β) Ath. XI 473 Α (sim. AP. XI 44, 6. XII 37, 4. 108, 2. App. 28, 4).

β) ΑΡ. XII 4, 2. — Kaibel 618b 19. — Maneth. J 808. - Cf. etiam Call. h. lov. 81 τό Ji ot άίχα ηουλυ ύιέατη.

») Bezzenberger BB. VII 78. Joh. Schmidt Pluralb. 57.

8) Aliter Joh. Schmidt KZ. XXVII 875 n.

») f^«• 1»εϊα Hesycb.

— 449 —

linum πονλύς ίη genuiiii πολλός locum substitutum ; quod quo tempore factum sit, nescitur. Post Homeri aeviim forma errore nata πονλύς coepit increbescere, nam adhibent Theogiiis (211. 509)0 Euripides (fr. 911, 3 N^?)^ Euenus Aeschrio (9 Bergk n^ 518) Callimachus (h. Jov. 38. Del. 13) Apollonius Rhodius (Π 351. 902. 944. IV 276) epigiammatum scriptores multi (AP. V 275, 9. VI 72, 2. 75, 1. IX 283, 4. 293, 1. 570, 5. G43, G. 668, 4. X 19, 4. XII 50, 7. Cramer Au. Par. IV 386, 22. 0. Schneider CaU. II 752 nr. 260. Kaibel 240, 3. 618, 35. 674, 7) Dionysius Periegeta (87) sequiores epici et ignoti (Rh. Mus. XXXIX 279 UI Α 5) et noti, unus Quintus Smyr- naeus c. 25ies,0 Manetho (£ 114), or. (ed. Hend. 77, 2) all. Quaestionem de πονλίς cur hoc demum loco tangerem causa mihi fuit versus τ 387

τον ηόΰκς Ι'^ηπένιζίν, νόωρ J' iyf/fvuio ηονλυ

ubi cum codicum parte πολλόν scribi posse supra dixi Quam- quam res incerta; nani πολν si praetuleris, versus eiit μειΌνρος, Aoristi αλτο coniunctivus homericus est liXsTnt Λ 192. 207, in ίίΧηται exit Φ 536

quem versum in μείονρον mutare facillimum est; nec tamen videtur necessarium.

In verbo αγαμαι cum alias vocalis η nullum apud Homerum compareat vestigiuni, dubitationem suscitat/ffJoc άγητός seraper in clausula versus positum. Adiectivum verbale aut ίγά-τός esse debet (h. h. Ap. 515? ^Επάγατος Cauer ^ 141?) aut άγ-ετος quae forma ab Hesychio adservata summa suspectatur iniuria; cf. ίρα-τός: ίρ-ετή Hes. de cuius vocis formatione non recte iudicare videtur Fick BB. XI 270. "*) Anacreontis fi\ 142 et lonis fr. 8N.^ αυταγητος expedire nescio.

De verbi μάχομαι flexione homerica et herodotea multum inter viros doctos disceptatuni est et in diversas partes. Erant qui ubique futuro et aoristo η tribuerent neque hodie desunt,

') Uterqiie lociis invicem sese tutantur quod moneo contra G. Meyeram » § 75 {ηολνς oiVoi: Plat. Protag. 347 E. Alex. 82 Π 323 = oiyov τιλη^ος Ephipp. 25 II 263 Kock).

«) Traditur errore solito (cf. ex. gr. v. 1. & 109. Qu. Sm. XI 384. Kaibel 731, 3) noXvy pro novkoy.

^) ηοΧλον ^ni /QOyoy novit Spitzner Observ. in Qu. Sm. 251 sq. ex r> locis, jiovXuy ini yjioyoy ex X 32.

*) arc. 'Eofuiya vocalis assimulationem passum est.

Schulze, QuaestioneB epicae. 29

— 450 —

alii contra ε praeoptarnnt, ε et η promiscue Graecos admisisse crediderunt alii: quid verum esset docuere Herodoti libri qno- rum testimonio constat lonibus aoristum iiiisse μα/€•'{σ)σασ&αι, ftituram μαχ-ησεσ3αι.^) Idem fere commendari Homeri tradi- tione nec Buttmannum fugit nec Spitznerum (ad Α 298),*) qaibas ad hunc usque diem tamen yix unus aures praebere dignatas

est.^) Futur. μα/εομαι (hom.) -ονμαι (att.): μαχησομαι (hoiQ. ion.): μαχ€σ'{σ)ασ&αι (hom. ion. att.) = filt. άλεξομαι (Soph. OR. 171. 539): άλεξησω: άλεξασ&αι. Sufflxum -ησο- m graecis

ftituris non rarum, in eis praesertiin quae ab aoristis ducuntur

Velut παρόήσομαι (εηαρόον: περόω) πι&ήσω χεχαόήσω (G. ΗβΓ-

mann de em. gr. gr. rat. 297, lat. cassns) χε/αρήσω πεφιόήσεται (de quibus perperam Curtius iudicavit Verb. Π* 266) τετορήσω λελαχησομεν (' ποιήσομεν Hes. ; sic enim scribendum, cod. utro- bique -ωμεν), Forma vere gemella est {χρεμα'θ[α]αι :) χρε- μ-ησεσ^αί cuius exemplis a Veitchio enotatis addas Ar. Ach. 278. Synes. Ep. 44 (ex Thesauro). Athenae. ΧΠ 547 AB.

μα/ήμων habet sufflxum -ημών eodem modo auctum quo -ησο- futuri (supra p. 249). αμαχητί Φ 437 est locativus stirpis in consonam τ exeuntis quae latet in substantivo μαχητής {μαχατάς G. Meyer « § 51. BCH. ΧΙΠ 400 nr. 17, 4); μαχητ- μαχητή- descendunt non a verbo μα/ε- sed a nomine μάχη

(cf. αιχμητής) ,^) άγχιμαχητής a verbo *άγχιμαχεω quod CUm

forte aetatem non tulerit recte tamen formatum est (cf. μονο- μαχέω όνσμαχεω). In adiectivo verbali quod terminationem -τός adsumit vocali η locus non est; quam ob causam Fick μ 119 μάχεττον exarari iussit, i. e. μαχετον media syllaba ictus vi producta. Possis μαχετον (coll. άμάχετος Aesch. Sept. 85),

») Fut. legitur IV 125. 127 bis. VII 102. 103. 209 bis. VIII 26. — IX 48 recte coni. όιαμ«χεαώμί&α scribitur. De aoristo adeas Bredowium 339 nbi I 82 addendum. De uniTersa re cf. Stein praef. LXVII.

*) SiDgulos locos percensere taedet. Nunquam μαχέααΟ^αι μαχέαονται occurrunt, cam μαχίαασ&αι -έααιο -ίααιτο plus 15ies legantur. μαχηαομσι habet ex Μ 216 Solon fr. 2. 3, 5. Trimetro ^notissimo' fiytjQ 6 φεύγων xai naUy μ(χχήσ(ταί Demosthenes usus eese perhibetur a Gellio XVII 21, 31.

s) Quod fut. μαχησομαι, *in TorbyzaDtiniscber Zeit auffallend' didt Nauck Μέΐ. gr.-rom. III 320 (coU. Buttmanno W 239 et Herchero Aen. Poliorc. 35), nihil ad Homeram aut Herodotum, sed valet de solis Atti- cis et της xotyijg scriptoribus ; μαχέαομαι (^ μαχέασομαι) apud eosdem non minus *auffallend\

«) L. Meyer II 525 (minus recte 346). Cf. Mahlow EZ. XXVI 589 n.

— 451 —

ut versus fiat μειΌνρος, Sed negari non potest η ex futuro ad alia persaepe tempora et formas prava analogia traduci, veluti apud Atticos haiid semel αμάχητος περψάχητος leguntur. Aoristos novos in -fjaat passim ex futuris quae cadunt in -ησω pullulare videmus, χελήσασ&αί ex χελησομαι supra p. 125 n. 4 ubi add. schol. Theocr. Ahr. p. 6, 4, άλε'ξήσειε γ 346, Hesychii χεχαόησαι all. Quae cum ita sint, haud facile proba- verim qui μα/ητός μ 119 furca expellendum esse sibi persua- serit. Cf. etiam quae disputavimus p. 12G de άχ/χητα.

Hes. Opp. 263 habent Koechlii codices MLQ alii ιθννετε διχας, YeMqm μν&ονς 'ex coniectura certissima dudumque omnium consensu recepta', ut ait Koechly XI. Quamquam nomini μνθος Spolm et Paley (Koechly-Kinkel XXXVI) notionem quam sententia loci posceret omnino non inesse iure videntur monuisse. όίχην in hoc uno versu vocali vere longa uti vix quisquam credet Ostlioffio MU. IV 174, in vocabulo praesertim quod ut de derivatis άόϊχος άδϊχώτερος όίχαιος όϊχάζω taceam ipsum non minus quam c. 25ies correpta syllaba priore in Hesiodi Operibus legitur. Facilis est suspicio de versu μειονρφ; sed praestat fortasse ex Manethone (B 260 νε/χεά &' 13ννειν) in- ferre quod illius animo obversatum esse putes ϊβννετε νειχεα,

i. e. διαχρινετε νεΓχος it%/rjai o/xrjg Op. 35 sq.

Mirum illud διδονναι Ω 425

Ο) τέκος, /; ρ uya&oy xtti ^μηίοιμα δώοη διδονναι

cuius loco aUos διδώναι legisse compertum habemus Herodiani Π 931, 14 sqq. L. testimoiiio (coll. Rauschero diss. laud. 45) qui apte explicarit nescio. Formam solitariam Hesychiano όιόείναι' ΰησαι vix licet tutari; nam lexicographo levi manu restituas διόειν abscissa syllaba terminali quae ex glossa lem- mati perperam adhaesit. διδέονσαι invenies Cauer ^ nr. 220, 13; διδεΐν componas cum δίδουν Bechtel Insclir. jon. Dial. 18, 21. Theogn. 1329, cui parum recte Menrad 159 δώών substi- tuere voluit admissa forma illa curta cuius usus in infinitivis haud rarus. ^) De τε&νάναί quod auctore Ahrensio Pliil. suppl. I 539 defendere non debuit Fick BB. XI 252 {τε&νάναι

») Nauck Bull. XX 499. XXIV 354. (fCy Parmen. 65 ed. Stein (Symb. Bonn. 786 sq. cuin editoris nota) addit Renner C. St. I 2, 48. Cf. Hes. xTftV (Mein. An. Al. 131). Elisioni in his posse locum esse docuit titulus BCH. XIII 315 nr. 22, 6 ί^ρύιτοη μίλοίς unouovyai , o^i ^μον ηότμον γοόωντίς.

2t)

*

— 452 —

Ar. Ran. 1012) cf. MuUer ped. sol. 21. Renner C. Stud. I 2, 47 (Cobet VL.^ 390). Productionem ictu fieri opinatur van Her- werden Herm. XVI 365 (cf. iam Eustath. 1357, 14. Christ Metr.* 24), nec recte ad ό/όω&ι supra p. 388 longe aliter explicatum provocans nec satis ratione habita sermonis homerici qui formam dioovui aversatur; rectius Fick II. 235 ad loc. όιόομμεν dedit, nisi quod u perperam geminatur. Simili ratione clausulae versus Hes. Op. 208 intulit Hartel ZfoG. 1876, G^S sqq. formam προ- σ/μεν (pro tradito προσείραι), quam tamen parum recte cum Ιμεναι (supra p. 377 n. 3) ζενγννμεν Π 145 quod et ipsum suspectum habeo quamquam medelam non inveni άρομμενω (supra p. 16 sq.) composuit. *)

χαταηΐών scripsit Fick in exitu versus Hes. Th. 497; quod num verum sit, vehementer dubito (supra p. 360 s). Idem dictum velim de Plattii coniectura J. of Phil. XVUI 133 πώε' οίων -^678 commendantis.

Adverbia in -όην -δον quae non a nominibus originem ducunt uti άμβολαόήν exiliorem ferme radicis formam requirere eorumque ό semper pro consona simplici esse qua non fiat positio constat permagno exemplorum numero quae congessit Frohwein C. Stud. I 109 sq. Legem sequitur etiam a radice sa: sn profectum αδην^) (Τ 423. Ν 315. f 290. Hes.fr. 157, 2. Alcm. 76, 4. Herodot. IX 39, αδηφάγος quod falso geminata consona scribitur, Buttmann lexil. II 133. CIAtt. II 965 = Dittenb. Syll. 395, 55). Unus tamen contravenit versus Ε 203

qui excurrit in ειω^ότες ί'δμεναι αδην (s. Ιίδην S. άδδην quae

varietas nihil habet aut difficultatis aut momenti; quod ratio suaserit erit utique reponendum vel contra Aristarchi auctori- tatem). Varias quas viri docti propinaverunt explicationes percensere non tanti est, supremus dixit de hac re Kretschmer Accent- u. Lautstudien 445; probabilem nemo iniit rationem. Possis cogitare de licentia ultimi pedis, sed adaeque licet

1) αμεναι quo de errarunt etiam nunc L. Meyer I* 212 et HubschmaDn Idg. Vocals. 105: ϊωμίν recte explicavit Fick II. 510.

•) proprie acc. nominis cuiusdam «Λ; = xoQog. αδην ^χειν (Herodot IX 39. Eiir. lon. 975. Plat. Charm. 153D) = xoqov (χειν. αδην ttva Uavytiv τινός {πολέμου) Hom. (Rhes. 480) = εΙς xoqov ήΐάαατε Tyrtae. 11, 10 intr. (cf. (νέηΐηαεν του ηολεμείν Isocr. 1X63). αδην interpretantur graminatici eig χόρον. — Num in hac re sequiorum είς δβδην , εις άρδην adhibere liceat mihi parum constat.

— 453 —

αόην pro COmpOSitO {*ά'ϋά-όηρ)^) accipere Ut Sit ^ιωΘω; iSufVai αόην qui ovdf Ofinvdoy , ώς λίγονσ\ εμπίμπκαταί quod dictnm

habet de Boeotis {ηό'κκ ia^ovoty Achae. 3, 2N*.) Eubulus 39

II 177 Kock; έσ^'ων ης άπλήστως Babr. fab. 34, 4; 6711 των άπλήστως xui &ηρίωό(ος ίσθιόντων το όάψαι xat όαρόάψαι Athen.

νίΠ 363 Α. Idem corapositum forsitAn insit vocabulo αόολεσχης*) quod a diphthoiigo « incipere Usener (Fleck. Jahrb. 18iio, 255) minime probavit {αόελίσ/ος Kaibel 646, 8). Quamqiiam mihi alia praeplacet originatio multis recepta quam monstravit Plato

Theaet. 195 Β 0€ίρ6ν τε ώς άλη^ς xivdvvfvft xui αηόες fiVai α%'ηρ άδολεσ/ης, cf. Wackernagel ΚΖ. ΧΧνίΠ 131. ίίο- -^ α-/άίο-; cf. το αόος Bergk ad Hippon. 100, άάόης quod Theognidi 295

recte pro librorum scriptura άόαης restitutum est.^) Dubia sunt nonnuUa quae apud glossographos leguntur, άαόεΓν άαόερ αόής άόες udfi άόίνμε^α Hes., ion. άδι'η Phrynich. app. soph. 22, 4 (Lobeck El. Π 70 sq.); nam utrum /αόος an /άόης insit diiudicare nescio. a/y in « conti-actum habes in άόονι'ς ^

*) ttfcofiy — tinoody, rianfiy Hes. ?

*) Cf. ίίίΐρίγδό-τιληχτα Aesch. Choeph. 413.

s) αΰος subest etiam compositis Ααήόης (Bechtel Inschr. jon. Dial. 77 b 4) ^if ιώδης (φ 144. 168. / 310) i. e. Αηοάδης (Fick Od. 17; compositum esse iam veteres agDoverunt, Lobeck El. II 109) Δημάδης ην^ηδης «= ion.

ΐίΰίώδης' ίδίογνώμων Hes. (ανΟαδίΐί Aesch. Proni. 1033 ^ ίδίη yytouf^c

541) de quo recte iam Buttmann II^ § 120, 6 not. iudicavit (Joh. Schmidt Pluralbild. 147 ; cf. etiam EMi codd. DP s. v. ηνΟάδης 168, 54). Potestatem adiectivi optime illustrant versiculi Bcrgk PL. IIL• 199 (BiaDt.) (taioiaiy {(QtaxfO Jiaaty 4y 7ΐόλ(ΐ r\ x( μ^'ν^ς* jikfiotny γαρ ί^χει XiiQiy' ftv&fiJqg δ( τρόηος πολλήχί δ», ^lit^fQay iltlf^μ\]fεy thtcy, Ignoro .ίίάδης (Bechtel

l. ]. 19, 242) utrum cum {(νθ^αδης (Herodot. bis) componi debeat an media syllaba sublata ex ^ί»;[/ο]/άδης natum sit (cf. *Ati[jo]/f(yni *Xilf[/o]/«*'«$ r* Atdyft^ Kkiityaxi'ior,g Bechtel Thas. Inschr. nr, 3 dextr. 7 nr. 10 sin. 3 iuxta Ilv&tuyit^ Jημώyaξ nr. 10 dextr. 6. nr. 13 siu. 9. ur. 4 dextr. 10. nr. 14 sin. 6. dcxtr. 2; cf. Letronne Oeuvres III 2, 41). Nam haec ex *Πυ&ο- Jriuo-jayftl orta esse credo technicis (Lobeck 1. 1.), Cypriis Αριοί o/ccyaxit T^ojayaxti Meister II 176 nr. 25 m. 185 nr. 147 λ", Argivae Jnuofttyfiaof^c Coll. 3140 «, Cyrenaeo Ayf(ξι Jημ^ύynx1oς Cauer * 151, 46 (coll. supra p. 22 sq. n. 3 infra p. 505), quamvis oblocutus sit Wackernagel Dehnungsges. 47 (cf. etiam Ntxiiyal \ιχ€ΐγόρα Coll. 3488a9, Liγoρ(tyfc'ξ (Αγοραχλίνς f. Newton Gr. Inscr. iu the Br. M. II nr. 238) iiQfU(ynao(c Bouk€'tyft^ Tιμάyttl BCH. IX 103. 186 [Call. AP. VI 311, 1]. IV 276. V 333. X 250. 265. Hes. 8. v. TiMtiynl Ath. Mitth. V 175 n. 1; 'Ei^iliya^ 'H^iJ^iyul cum 'mtayal [BCH. VII 346]; 'JfQuiyaaoa [BCH. X 340] iioianifya^ cum Aya&ityaoan Cauer * 192). De ion. w -<: o/«

— 454 —

άηδονις (Meineke Αη. ΑΙ. 28δ);^) Procli όάμων ^ όαημωι (in Cratyl. ρ. 82 Boiss. ρλα) parum liabet fidei. Eadem ambiguitas cadit in homerica αόησειε άόηκότες (Buttmanii lexil. II 127 sqq. Harder de « voc. 77 sq.); sed versus suadet u 134 ut — auctore Wackernagelio — rescribamus όε/πνω άηόήσειε, sententia Κ 812. 399. 471 — /t 98. μ 281. h. h. Ap.'460 ut ex ζ 2 νηνω

y.ai χαμάτω αρημενος reponatur χαμύτω άρηότες {ηόί xut νπνω)', cf. τετιηώς Λ 5δδ = τετιημενος 55G, βεβαρηώς = βεβαρημένος, χεχορηώς = χεχορημενος, τετεν/ώς = τετνγμενος, Ad adverbium

άδην explicandum horum certe quae idtimo loco tractavi

αδήσειε αόηχότες nilllus USUS.

Sed his missis accingar ad duas quaestiones difficillimas quae restant supremae huius capitis quam potero absolvendas, sunt autem de vocabulorum "Άρης et άνηρ mensura epica.

Nominis 'Άρης syllabam priorem neque natiira esse longam neque productione suppletoria^) evincitur consuetudine Homeri a qua hoc nomen ita collocatum ut ά thesin occupet, quam- vis frequentetur a poetis u vocali in arsi producta, ^) omnino abhorrere VV. DD. dudum observarunt.*)

''Αρης in. verss. Ε 518. 594. fin. Ε 563. 704. 845. 859. 866. Η 146. 208. Ν 521. Ο 112. Ν U4 (Π 613. Ρ 529). Ρ 210. Φ 391. & 285. λ 537. Hes. Scut. 192. 441.

"Αρες in. Ε 31 = 455. Scut. 446. h. h. VI 1.

'Άρεος in. J 441.^)

conferri velim praeter ί^ώ/ος &ωχίιο (supra ρ. 435) Cyprii nomen Τιμώμαξ 0 TtunyOQfoj Herodot. VII 98 (BCH. VI 461) [ώναξ I 159]. — Herodiani locum vitio aperto laborantem ηδος' ^nauntoy' το yrcQ η προ τον δ 6y xtti μη t/oy (ίτερητιχην hvyoicty /; XQccaiy riya dceavyfuO-((t &tXfty (Jifo^iix^y μ^ν ούτως f (hiat oratio) , Xfa« xqaaiy αδαής dδQay^jς αδευχι^ς II 72, 33 sqq. L. sic refingendum arbitror, ut dδ<}ayης αδ^νχής lacunae inserantur (Lehrs Her. tr. scr. 261), (χδαης in ααδης addito simul '<αδης::^ mutetur. Voluit dicere ίκαδής in άδης contractura spiritum lenem retinere.

») Fuitne contractionis causa aocentus proiectus? neogr. nidoni (iuxta adoni^ ccδόyιy Du Cange s. v.): adondci (Morosi Arch. gl. IV 32).

2) αρ ex αρσ vel a\f/ Harder de « voc. 75.

3) Quod Pindarus (ex. gr. P. II 2. X 14) Bacchyl. (36, 2B*.) tragici (Teuffel ad Aesch. Pers. 83. Sopli. Antig. 139) « hinc inde producunt, qiiin ex Homeri imitatione pendeant non dubium est.

*) priraus Graefe (teste Gerhardio lect. ApoU. 111) qui idem valere de ύδωρ ccyr^o tfdog addiderat. — Spitzner v. Gr. her. 23.

*) Τ 47. ih 267 quibus locis Hermann ad Orph. Argon. 1078 Άρεος (!^-i.) (Sciit. 450 "Αρεως, cf. Orph. p. 825) bisyllabum esse dixit non video cur non potius anapacstum agnoscamus. Nam quod Herniann 1. 1. ^\ίρεος (et

— 455 —

Αρηος Γ 128. Β 767. 2 264. '^Αρεϊ in. Β 479. Lipit fin. d^ 276. '.^()iyl• in. jB 515. — Ε 829. 841 {έη), Hes. Theog. 936.

"Αρηϊ χτάμ, ίπ. Χ 72.

".^^pjya Ε 827. y 152.

Ιη vocabulo quod a syllaba vere longa incipiat quomodo epici eo pervenire potuerint ut hac sese lege severa scrupulo- sissime adstringerent/) ego non assequor. Fac aliquando α vere anceps ftiisse: illius aevi poetae, qua est et erat procul dubio iam ante Homeri aetatem Martis nomen in epicis car- minibus frequentia, fieri nullo modo potuit quin multos eius generis versus pangerent, cuius sunt a Spitznero laudati ex Apollonio Rhodio II 991

Νύμφης η τ' "^'ίρη^ φιλοητολέβΛους τέχε χούρας

m 183

HQuaaoued^ iW "Αρηι αυνοιαόμε^, iUi τις ηλλη

et ex Manethone jB 170

(clX' 'ί'ίρης οϊχοιΟί Kooyov itoXiOio βεβηχώς.

Ex unius Manethonis libris c. 25 huius licentiae exempla in schedas meas rettuli; pauca accedunt ex aliis, Batrachomyom. 277 (ubi "Ηρη Baumeister) , Callim. h. Jov. 77 (ubi videas tamen Schneideri notam), AP. VI 91, 5. VII 449, 2. IX 323, 3, Orph. fr. 26, 2 Ab., Tzete. Antehom. 23.

At casu factum ut horum nihil simile apud vetustos legatur putaverit quispiam : quem refutabit locorum quos habes congestos apud Harderum 1. 1. multitudo. ^)

Accedit quod « bisyllabil^^^yc ne arsi quidem in omnibus versus sedibus aptum videtur, a secunda enim et quarta arcent vetusti poetae quamquam alia eiusdem mensurae (--) his locis

admittunt: 'Έχτωρ Κάλχας Νέστωρ ^Ηώς Κνχλωψ Φοίνιξ Μέντωρ

'Ωραι leguntur ita in secunda ut sola pedem efficiant teste

"Αρει) apud epicos primam semper longam habere' contendit, in Homerum certe quadrare nequit demonstrari. Ex uno enim versu J 441 ne quis regulam elici posse opinetur vix metus est. — Αρεος Kaibel 752, 2 (Kirchhoff Herm. V 55). AQfi Semon. 1, 13.

>) Vel ηνταρ οηηως quae vocabula priorem solent in arsi collocare singulis locis — quos suspectare nefas [JtXi, 1890, 103. Herwerden St. cr. in epigr. gr. 130 nr. 87] — in duos pedes distribuuDtur (Gerhardt lect. Ap. 112. Nauck Μέΐ. gr. rom. IV 607 cum not. 43. 615).

>) Indici Harderiano neque ab omni parte pleno neqae erratis carenti — Ε 863. Ζ 203 falso inter productionis exempla referuntur — addendi sunt loci qul habent adiectiva αρηί&οος αρηιος.

— 456 —

Hilbergio (Princ. d. Silbenwag. 139 sq.; de quarto v. Platt J. of Ph. XVIII 151 sq.). Versus orphicus (fr. 20 Ab.)

apud antiquos non habet geraellum. In hac tamen re ali- quantum valere casus ludibrium non ignoro. — Cf. etiam Άρει in clausula positum ^ 276 cura Quinti Smyrnaei XII

301 . . . υπ ^Agfi ενκλειώς άηολεσ&αι (cL).

Trisyllaba 'Αρεος Άρη primam non producunt nisi in versus initio (p. 454 ciim n. 4), qua in re ab Homeri consuetudine Tniiltum recessere iiovicii poetae dactylicas formas Άρεος Άρει (^Αρεά) in omnibus quibus dactylus aptus est pedibus adhibentes.^)

Igitiir si a ΧΆοΙα^ύ^^Αρηος^ΑρηΓΑρηα discesseiis, productae formae locum nusquam inveniunt nisi in versus aut ingressu aut exitu, unde ex mea quidem sententia merito colligas vocalem non vere extendi, sed nomen Martis Iiis locis frui primae et iiltimae sedium licentia. Sic demum possis Homero suum reddere £ 31. 455

Nam ^Αρες "Αρες — ut veteres recitasse diserto Lucilii testi- monio compertum est (lib. IX fr. 4, 7) — peccat contra poe- seos Homericae indolem (Bekker HBl. I 194 sq.), quapropter iure de hac niensura dubitasse videtur et L. Mueller d. r. m. 47 : 'Amant poetae Latini praeeunte si tamen sit verum Homero in Ids ^Αρες 'Αρες βροτολοιγε vocabula repetita diversa efferre quantitate'. In ~Άρηος -ι -α delitescere suspicor formas olim quattuor syllabarum quarum prima metri causa fuerit producta (cf. de στειλειή ρ. 176, ονρειος ρ. 409). — Quae de huius vocabiili iisu metrico observavimus explicanda erunt origi- natione. Martis noniini subesse videtur una radix αρ^) = βλάπ- τειι,^) quae tameii in varias discessit figuras, cf. Ερμείας

Έρμης Έρμάων =^ Έρμαν 'Έρμα{ν)ος.

1. Άρης: gen. \4ρε{σ)ος) quod respondet neutro το αρος' — άχοναιον β κάβος Hes.^) (ΚΖ. XXIX 256 sq. not.). voc.

1) Iles. Sc. 98. Callim. h. Del. 58. Ap. Rhoil. I 189. II 989 sq. III 1366. Dion. Perieget. 654. Qu. Sm. IX 284. Maneth. passim. Coluth. 185. KaiM 187, 3. AP. VI 81, 5. 324, 1. VII 238, 1. IX 90, 3. 288, l. 428, 8. App. Plan. 75, 1 qiiibus locis alios addi posse niillus dubito.

*) ^»*• X (graece «(»). *^ηηηης unde *^;itJQfirc ^71^}o€tfiζfιy (ty τ« *c>j'« arc. Coll. 12224β) ^π^,οίάζίΐι^. De addita praepositione cf ^mdyrl ^:ιιαυνγ§ρώς.

^) Veri aliquid vidit Ixion qui Ε Sl. 455 volnit Ιίοες (ίρες ut essct f<()iV idem quod ^XannxL Non probo iudicium Bekkeri HBl. I 195, Hartelii ZfoG. 1871, 604, Ciirtii Grdz.s nr. 488.

*) Inest in άη-κοές' vyttg' (i7it,inoioy Iles., αηη^ίαιν Αρ. Rhod. I 888,

— 457 —

"Άρίς. boeot. "Αριος Ahrens Ι 206. Coll. 914 II 14. — aQtioq J40T. 0 736. — Archilochi 'l^(>f ω 48 B.^ et Atticorum^^^^iyi' quibus fortasse addere licet aeol. ^^ρι; (Alcae. 15, 1 coU. Αημοσθε^τι Ahrens I 116) heteroclita sunt ex nominativo ''^ίρης suspensa. 2. ""Άρίνς derivatum a fem. άρη (Hesycli.)*) inest in

\ίΟΤΆ,\4ρηος'Άρηι \4ρηα άρηίος , ίοπ. \4ρηι'3•ονς Bechtel ThaS.

Inschr. 14 dextr. 2. 16 dextr. 7, boeot. Άρείιχος Ahrens I 206.

Coll. 418, 4. \4ρητίάδης Hes. Scut. 57 - \4ψαρητιδαι {\4φαρενς)

(Angermann C. Stud. I 1, 40).

3. *'^ίρ({σ)'£νς profectum a neiltro ίίρος (cf. όονακ-ηα J576).

^Αρεεος^Αρεεϊ'^Αρεεα metricam productiouem experta sunt. Huc num pertineant aeol. "Αρενος "Αρενι (Meister I 94. 156) άρενιος Alcae. 23 boeot. "Αρένα (cf. βονεσσι ^ βή/εσσι Meister I 269) Corinn. 1 1 , diiudicari neqiiit. *) Qui factum sit ut η vocalis in curtae formae declinatione admittatur (άρηιοςΑρηος), in longioris nominis *Αρεενς non item — nam desunt Αρεηα =

'^Αρηα (- — ν/) ^/ίρεηος = "^Αρηης {-—^) ^Αρεηι ='^Αρηί (-~^)

αρεηιος = αρήιος Homeri carminibus — ignoro. Sed hinc ne argumentum petas quo rationem hoc loco initam impugnari posse opineris, etiam aeol. boeot. Άρενος "Αρένα diffenint a ceterorum quae cadunt in -ενς nominum (gen. in -ηος -είος) analogia. Possis suspicari fiiisse aliquando cuin nomina pro- pria ab appellativis ita discreparent ut illa -f/- haberent, haec solum -ηρ-. Apud Homerum certe huius discriminis vestigia luculenta^) resedisse constat,*) quamquam locis longe plerisque nomina propria ad exemplum appellativorum diri-

nnyfentjQtag Call. h. Cer. 125 quae auctor EMi 122, 3 recte explicavit. IIuc possis referre dubium ciyriQ^g (= inviolata?) Aesch. fr. 218 N.« de quo aliter Wackernagel Dehnungsges. 41. Ab αρος deriyatur ηρίΐη (f/(>ft«*' = ^minari* Hippon. 65 B.*; cf. inr^QffiCety eadem notione usur- patum ab Herodoto VI 9).

») Cf. etiam πλοχενς lnX, jikoxicy μαί^οίμ Epicharm. 95, 9 Ahr.) οχενς (: ώ/η) (ίογενς {' fiatffvg Hes.). μηγί^ες' οίχονόμοι δείπνου η τ« άλιμια μci11oy1fς Hes. — Ab rtQfj descendit heracl. f<Qnaoyit {ιας ό^ώς Cauer * 40, 132 sq.).

*) ήηγενζ' β(('ΐενς Hes. -< *^ηγε(α)-ενς7

3) ίίιο^ος νΙός, Τυ^εος νίός tam firmiter epicae poesi inhaerent nullis ut macbinis evellas. Minus valent pauca quae praetor baec leguntur correplionis exempla (Wackernagel KZ. XXVI l 262). — Ab appellativorum norma quae longae vocalis tenacissima sunt recedit unicum ιοχέων (Haupt nom. in -εύς 17) quod cum bis occurrat, utroque loco suspectum est. Ο 660 enim τεχεων scribendum coll. 663 sq. — ί/ιλίΐν μΐ^ oiV χ^η ι οι ς aotfovg π{)ώίθ^ ιεχ^ί(, ε;ιεηα ιοχεης Kur. Suppl. 506 ^Aesch. Sept. 16.

— 458 -

guntur quod falsa demum analogia factum yidetar. Vetasti *^AQsev- quod in sermone volgi mature interciderat declinatio hac analogia mutari fortasse non iam potuit, cum brevior forma a consuetudine volgari nullo tempore omissa *^pfv- ad similitudinem ceterorum redigi deberet quae omnia paullatiin in analogiam appellativorum abiisse videntur.

Discrepantia quam statiiimus inter propria et appellativa intercessisse non recusat explicatum. Vetustior flexio haec erat

νοευς < ΐυοηνς οχενς -< οχηυς Tvoefog οχε/ος

Τνόε/ι, οχε/ι

Τνόη/α οχη/α *)

οχε/ων όχευσί

Aeschin. Ctesiph. 120). De errore cf. epigr. Sophronii Damasceni (Buecheler Rh. M. XXXVII 329 sq.) v. 6 nec non Theocrit. XVII 121 abi τε xai ων in τοχέωρ corruptum videbis. Alterum versum Φ 587 oV χίύ πρόσΟ^ε φίλων ιοχέων ίίλόχων τ ε χ(ά vlojy corruptelae arguit vel vocabulum υίών cuins loco flagitat sententia τίχνων ηχέων ηηίδων (cf. Lycurg. Leocr. 16 natdag xai γυραιχκς [141 bis] cum 53 τονς υίεΐς xai την γυνηΐχά), Ut aliqaod luderem tentavi οϊ χκΐ ηρ6α&' αΐόχων xai ηαίΰων ήάί τοχήων {~ Γ 146 οϊ αμψι ΙΤρίαμομ χηι ITay&ooy »]δί θυμοίτην), Similem ordinem habes Ο 663, praeterqiiam quod coniuges et liberi sedem mutarunt, qua re ne offendaris, memineris velim consuetudine Homeri Dondum stabilitum esse ordinera recentioribus sollemnem ηκίάες xni γυναίχες (Keil sched.epigr. 30 sq.).

*) Ahrens Philol. XXXV 16.

») Oiy-\t{jyiot}g\ Νηρ-]η{/)-Ις [scrt. Mmavt Benfey Or. Occ. I 274] quorum conformatio accurate respondet derivatis Αηιο'ί^ης (Pind. AP. VII 237, 2 all): .ίητωΐς. Generum differentiam servant vetustissimi (Βρισηίς Χρνσηίς Κεοχηίς ΠίρΟηίς ΪΙανοηηίς Ιερηίς βηύιληίς cett. Ποντωρενς -ηίς Cauer > 192); sicubi in masculino η comparet {Σιλληΐό^ω Archil. 104. ωχαρνηΐόαι Ar. Ach. 322. Wackernagel KZ. XXVII 270 coU. 277. Blass Ausspr.s 47i88. ΒκαιΙηίόης Herodot. VIII 132) vel in feminino ε {Νηρίίάες Pind. Isthm. V [VI] 6. Κρη&εϊς Ν. V 26 quod imitantar Latini), analogia pristinum statum turbavit (adiuvante in masculmis nominum quae in -Ι^άης -ντ^ΰης exeunt similitudine). -ίϊδης in masculino locis haud paucis agnoscunt Pindarus (Ιίιρεΐδης ΚρηΛ^ΐόας ΟΙνεΐΰας Πηλεΐάας) et tragici ('Ερίχ^ειύης ΟΙνηόης Φιν€'ΐ(ίας , Schneidewin-Nauck ad Soph. Ant. 971. 982). Unde gentiura sumpserit mediae syllabae solutionem poeta vagans cui debetur pentameter (du Meril poesies popul. anter. au XII s. [309 sqq.j v. 100)

Aiax Tydides, Pyrrhus Acbilleides nescire me fateor locum notatu dignum adscripsisse conteutus.

>) Cf. π ατίρας μητέρας ivLxta, quae epici poetae non admiserunt πάτρας μήτρας, ^ύγαιρας (iuxta Ο^ύγαιρΐΐ Ο-νγατρες) excusatur brevium concursu.

— 459 —

Pluralis genetivum prouiorem fiiisse ceteris ad auctam formam recipiendam docet flexio attica stirpiiim πατήρ μήτηρ &ι>γάτηρ quae ε denegat singulari πατρός μητρός &ι^γατρός, addidit

plai*ali πάτερων μητέρων Ονγατερων (f. prim. πατρών μήτρων

θιγατρών). Quod cum ita sit, etiam gen. όχερων omuiam primiim η adsumpsisse credere licet. Deiiide pluralis analogia (όχη/ες όχη/ίον όχη/ας) longam intiilit smgulari numero adiu- vante accusativo ο/η/α: unde evaserunt ο/η/ος οχημ. In propriis tamen quae solent numero c^rere plurativo contrarium accidit, ut gigiiendi et dandi casus coiiiunctis inter se viribus accusativum quasi infestarent, ita ut taudem existeret vocalis in omnibus singiilaris casibus aequalitas: Τνόε/ος Τνόε/ι Τνόε/α. Huius usus reliquiae suut aeol. boeot. "Άρενος 'Αρένα et hom.

Άρηος Αρηι ~Αρηα \. e. Άρεε{ρ)ος Άρεε{ρ)ι \4ρεε{β)ι.

Sed in universum iam ante Homeri aevum haec propriorum declinatio cedere coepit illi quam ex appellativis huc quoque transtulit analogiae vis, ut hodie in plurimis regiiet louga vocalis -??(/)-, relictis tamen paucis, in formulis praesertim, prisci moris vestigiis {Τνόεος νίός Ατρεος νίός). Quod aiite- quam accidit, in desuetudiiiem iam abierant illa Αρεε{/)ος ^Αρεε{/)ι \4ρεε(/)α iionnisi poetarum iisu ab oblivio vindicatu quam ob causam iiova mutatione non simt affecta.

^Αρεεος ^Αρεει '^Αρεεα a rbapsodis ill ' Αρηος Αρηι \4ρηα

corrupta esse iiemo mirabitur, nisi qiii etiam formae Ήραχλήος audet patrocinari.

Ad productionem in' Αρηος cett. explicandara vel defeii- dendam nihil confert part. perf. pass. άρημένος quod liodienii interpretantur veteres secuti βεβλαμμενος. Quae tameii notio necessaria non fest nisi imi versui ι 403 (ΠηΙνίρημ' ιίρημενος: syn. χηόειν 402; ^was doch geschali zu Leide dir' Voss), accomniodata locis 2" 435 {γηραϊ λνγρ(ρ) qui spurius videtur σ 53. 81 (ovrj), haiid admodum apU sententiae ζ 2 {νπνω xai

χαμύτψ άρημένος linde COmpluribus locis pro traditO άδηχότες

potius άρηόηες restituendum esse supra dixi), prorsus inepta λ 136. ψ 283 {γηραι νπο λιπαρω άρημένον, quae verba iiiter se non coeunt, si άρημένον est i. q. βίβλαμμένον). Quare vocabulum specie iiiium dissecandum conicio in duo e diversa

Stirpe prognata, 1. αρη- μένος reduplicatum = βεβλαμμένος,

2. /άρ-ημένος reduplicatione carens = 'miide entkraftet', utriimque eiusdem ope suffixi derivatum, lioc ab isto de quo nobis sermo

— 460 —

est αρ, illud a ρΰρ quae radix inest in ivBng 'mude entkraftet' (anglosax.) sid-worig 'von der Reise ermtidet' (vet. sax.).

/αρημ^νος in γηραι vno λιπαρω αρ. Iiaud ita multum distat ab adiectivi βαρνς potestate in his πολλοισι βαρνς περ €<ov ίνιαντοις (Tlieocr. XXIV 100).

u productum iu άνηρ eodem loco habendum esse quo syllabam initialeni nominis "Άρης inde consectarium est quod non magis unquam sufficit thesi (pag. 4Γ)4 η. 8).*) Quam legem migrant rarissime sequiores duce ut videtur Scuti Hesiodei auctore quem in prosodia haud pauca novasse prisca severitudine relaxata compluriens iam notavinius: versum enim 214 non ab ηατο άνηρ — quem hiatum defendere non debiiit Rzacli Hes. Untersuch. 5 (cf. etiam Gerhard lect. ApoU. 170^) — sed ab ηατ ανηρ incepisse arbitror. Cf. ώς άνηρ (-^-^) ΑΡ. Χ 52, 2; &ανών ανηρ Kaibel 456, 1.

ουνομα metrice productum ciii in vetustis carminibus nuUo loco ultima elisione detrahitur in mentem vocat similis in accusativo ανερα observatio ; nani ανβρ* Hes. Op. 751 (quem versum virgula censoria notarimt Steitz et Sclioeraann) Theocrit. XXV 187 apud Homerum et genuinum Hesiodum non habet cui iiire comparetur. άνέρ ίλείν commendavit Heyne Ε 118 pro tradito ά)/()ρ« Άπν quod potius in ίίνόρ ελεμεν miitandum fuit.

Qiiamquam in liuius vocabuli usu iam Horaeri tempore aliquid peccatuni esse uegari non poterit.

Formae bisyllabae in universum quidem productionem initialis uon recipiunt nisi incipiente versu aut exeimte;*) a qua tamen norma recedunt tres versus, Μ 382

/tioeoiy κμ^οίέριτ,α' iyot «Vvo, ot-cf* μΐίΐ^ ί/ίω>'ί ι χ 1 ^

Tiftyiod-fy ^x χλιΟίώμ' ^nt J' ίίνη{} ia&lbg OQuiQfi,

») avtQfg uytQMi' quae ex Pindaro tragoedia (Porson. in Eur. Phoen. 1670) comoeilia attiilit Gerth C. Stud. I 2, 255 (c. not. 168) imitatione Homeri excusautur.

*) Theogon. 21)7 scr. απέπ (? supra p. 403) , Op. 550 ος t€ /ctQvaaa- μ(^ος (ρ. 312).

') "»''ίρ ζ 184. fiVf() ίΐ 725 (in.). Versuum quos (ίνη{ΐ claudit partem congessit Harder de « voc. 98, in cuius indice corrigas Od. 15, 23 (1. ο 223?, 20, 293 (1. ι• 393), addas Β 553. 701. J 275. Ε 172. 361. Κ 293. ./ 475. ζ 484. // 215. 807. Ρ 520. Ψ 470. 845. £1 148 = 177. 707. - 422. t^ 242. & 169. h. h. II 354. III 190. Hes. Op. 297. Sc. 408. fr. 190, 1.

— 461 —

μ η

Quorum primum facili opera in ordinem redegeris transpositis ί'χοί et άνήρ, quod fieri iussit in nota critica Nauck; errorem intulit recordatio versus Μ 122

Ei qui |U 77 fecit haud scio an fraudi fuerit versus -Σ 85

ηματι ifp oif Of βοοτον dytoog ^μβ«λοΐ' tijytj (^ h. h. III 200)

unde desumptum βροτον άνερος de prosodia nimis securus suae orationi accommodavit (cf. etiam h. h. II 354 in βροτος άνήρ excurr.). ¥^112 denique possis suspicari pendere ex formula 67ii i' άνερες εσ&λοι οροντο quae quamquam nobis non legitur nisi in Odyssea (γ 471. | 104) tamen origine vetustior versu V 112 esse procul dubio potest.

Formas trisyHabas, sive vocali clauduntur sive consona, in omnibus sedibus quotquot vocabulum dactylicum admittunt nuUa adstricti observantia adhibent.*)

Versus qui ab άνήρ ανερ incipiunt possis inter άχεφάλονς referre, in μειονροις numerare qui excurrunt in άνήρ; prae- terea recte habet productio in tribrevibus ανερι -u -ε (παρ' ανερι), non item in ceteris trium syllabarum formis quae cum in con- sonam desinant («yf^io^ -ες -ας) tamen passim mediis inseruntur versibus. Huc videtur productio ex ανερι -α -ε quae metro satis erant excusata errore quodam translata esse qui paene ne potuit quidem evitari, cum primum correptae fomiae άνερι α -ε άνερας cett. ex usu volgi et poetarum ftinditus sunt extirpatae. Erat enim iiisi fallimur cum iuxta ανερι -α -f quae ob metrum productam vocalem adsumpserant etiam

0 ay^Qt ccy^Qtt (tyi{tf in. verss. 11 516. 716. Ρ 73. Φ 213. ^ 547. h. h. I 449. Hes. Op. 326. 813 — h. h. II 200. Hes. Op. 192. 754 — Ρ 378, in mediis verss. Ρ 421. Τ 417. « 292. β 223. Opi 559. Sc. 48 — Ν 131. 77 215. Χ 38. 418. Op. 364 - Α 328. Μ 421. 447. 77 218; iWoo? ανΐρ(ς ανέρας ϊη. verss. Ε 649. Ρ 435. ίΐ 318. α 161. 218. ξ 200. ρ 323. h. h. II 44. IV 139 — Ε 861. Ζ 112. θ 174. 7 384. Α 287. Μ 271. S 149. Ο 487. 683. 734. 77 270. Ρ 185. (Γ 827. λ 123. ο 163. 345. ρ 588. φ 270. Th. 432 — 7 239 (χ 74?). 1/261. ρ 502. υ 179. 370. h. h. IV 150, in mediis verss. Γ 61. Ο 80. 77 423. Ρ 164. Σ 85. 321. 433. Φ 308. ΰ 169. 207. η 22. & 147. h. h. III 200 — Β 1. 604. f 41. Ε 529. yi 549. Μ 122. Ο 272. 561. 661. 2' 515. 586. V 158. Φ 586. Ω. 677. η 176. γ 471. < 89. χ 101. ν 233. ^ 104. 410. ο 302. /ι 236. χ 306. h. h. Ι 142. Th. 197. Ορ. 303 — Α 262. Β 554. Γ 185. Η 209. Α 497. Μ 127. 77 167. Ρ 328. Ψ 111. Λ 247. λ 360. σ 184. Ορ. 494.

— 462 —

«W^^ -« -^ et una cuin his άνέρος -ες -ας a poetis adhi- berentur.^) Sed• iam ante Homeri aetatem in correptaruin formarum locum ubique substitui coeptae sunt bisyllabae ανόρ/ -« -e -ός -ες -«ς, cuius rei causa in aperto est: bisyl- labae erant volgo receptae, trisj^Uabae a cottidiana loquendi consuetudine omissae quas iii auxilium non vocare nisi urguente necessitate pauUatim adsueverunt poetae: quo factum est ut trisyllabarum eae solae aetatem ferrent qiiae producta initiali insignes erant, ceterae quarum munus bisyllabae in se susci- pere poterant altissima obruerentur oblivione.-) Hac via illuc postremo pervenere ut productionem in ανερι ανερα ανερε, cum correptae formae *άνερί άιερα άνέρε iuxta extare desiissent originis obliti, quasi necessariain et trisyllabae formae per se propriam et peculiarem opinarentur atque hiiic profecti ανέρος

ανερες ανέρας {μετ' υπ ανερος μετ ανερας) novareilt.

Ultimi pedis licentiae quam olim latius patuisse non dubito neque originem indagare valeo neque illustrare indolem. Ludicre facti videntur μειονροι qui apud sequiores et Graecos (Luc. trag. 312 sqq. Hermann El. doctr. meti*. 355)^) et Latinos (Ter. Maur. 1920 sqq. Mar. Victor. VI 07 sq. Hense Jub. artigr. 137 sq.) occurrunt. Num in hac re adhiberi liceat strophae clausulam siniiliter variatam in Alcnianis carmine Partlienio: -wu-v^-ww- et -uv^-^u-v-^ (Bergk PL.^ III 27) nescio.

») Kobilinski de AIY vocalium apud Homerum mensura 9 sq.

2) Formam quam coniectura resuscitavit ab inferis quasi reduxisse iam Tzetzae ignorantiam (Antehom. 90)

όώχε ΰί ol ciyiQtcg ixnjoy xui χάλλιμη (ίώρκ notat Graefe Meleagri epigr. 84 qui addit: 'in quo tamen vix quisquam' — dicere debuit *nullus', nam Eudociae pessimae versificatricis locum (Bandin. catal. codd. ms. gr. bibl. Med. Laur. I 238 v. 328) si cognitum habuisset certe non esset raoratus — 'paullo melior poeta praeivit, cum altera forma nya()ag av^Qioy etc. adesset'.

β) Vix huc spectat versus spurius quem praefigunt codices Theocriti Fistulae (Haeberlin carm. fig. ^ ii)

αΐριγί oiVo.w' ^χ(ΐς' ηδει όέ σε μ^τ(»(( σοφίης, Immo ι accentu porrigitur, sicut apud Latinos similia {sophia L. Mueller d. r. m. 357 coll. Thurotio Not. et extr. XXII 406 quem mihi locum indi- cavit Cloetta coUega).

■♦ ♦ »

IV. Epilogus.

Superest ut per saturam nonnulla quae adhuc reliquerim intacta pro virili parte expediam atque absolvam. Non suflScit Hesychii glossa φαλεριαώ' πεφριχα qua fretus homericae vocis φαληριόωντες longam vocalem productioni metricae adsignes; immo glossa labem traxit, in vocabulo homerico inest φαλαρο- illud quo de egit Buttmann lexil. II 248: ex Hesychio enoto

φάληρα' λενχά άφριΧοντα φρ/σσοντα,^) φαλ(χρ6ν, φαλιοι'' λενχο-

μετωποι, ενφάλαρα* λαμπρά. Adiectivum denotat res quarum summa pars albo colore insignis est.*) Lusus etymologici causa ignotus epicus (Rh. Mus. XXXIX 278) coniunxit Ααμπετίδης φαληρος. sicut Ovidius dixit 'candida Lampetie', Vergilius Tlemmyrion undosum', Shakspeare 'admired Miranda'.

Ab hoc diversum φαληρο- in τετραφάληρος quod neque recte Buttmann τετράλοφοί^ *iiiit vier (weissen) Helmbuschen' ^) interpretatus est — nam ab aevi homerici more abhorrent galeae plus singulis cristis omatae^) — et immerito cum φάλάρα coniunxit Helbig (hom. Epos etc.* 308). τρνφάλεια {2 458. Γ 380. 382) = τετράφαλος (Χ 315) de eadem galea. Nomini τρυφάλεια subesse neutrum in -ος (το *φάλος) vero proximum est. χρνσεην τρνφάλειαν 199 sumpsit Scuti auctor ex Homeri descriptione Ε 743 sq. (cf. etiam Sc. 223 = Ε 741), ubi legimus

*) i. e. 'sich kr&uselnd' de undis dictum, ψαλίσσεται' levxttiyfiai (ζ<^ρ{ζει Hes.; deest albi coloris sigDificatio, plenius Heyne ^Wie schwarzgrtine Rosse mit silbcrnen M&hnen sprangen die weiss gekrauselten Wellen'.

•) ψαίαρόν animal quodvis cuius ^y μίίωτιφ kevxoy σήμα τέτνχται Ψ 454. Schroeder ZfDA. XXXV 237 sqq.

«) Alcae. 15, 2 Xfvxoi ϊηπιοι λόφοι, Aliter tamen Ο 538 λόφος φο(- yiXi φαανός,

*) Σ 612 (Γ 383) ; cf. contra Aesch. Sept. 367 (382). fr. 74, 6. Ar. Ach. 965. Pac. 1173. Verg. Aen. VII 785. Sil. It V 134. Journ. of Hell. Stud. IV 17. Battmann aperte refutatur versu Α 42 ubi τετραφαλήρφ unns tribaitur λόφος, Apud Homerum τριλοφίας ne levissiinnin quidem inveni vestigium.

— 464 —

τετραφάληρορ χρυσειην. ErgO τετραφάληρος cuius significatio

nihil discrepat ab adiectivo breviore τετράφαλος componendum

CUm -ετηρος et ad neutrum το *φάλος quod in τρυ^ύλεια

latere coniecimus referendum (Froehde BB. VII 332). 'At

Obloquitur Homerus Ε 743. Α 41 άμφιφαλος CUm τετραψάληρος

coniungens' (Helbig 305 sq.). Non obloquitui\ dummodo άμψ/- φαλος (J. of Hell. St. IV 296. Helbig 301) rectius explicaveris. Est eiiim niliil aliud quam άμφιφαεινον (h. h. Ap. 202), com-

positum CUm adiectivo φαλός' λευκός (vel λαμπρός) Hes., quod SUbest nominibus φαλιός φαλιόπονς φάΐ-αχρος (opp. άχροχε- λαινιόων) φάλαν&ος (cf. λενχαν&ες χάρα Soph. 0R. 742),*) COg-

natum cum sl. beln (Curtius Grdz.^ 297). De armorum splen- dore multi sunt poetae, velut φαεινός est de galea Κ 76. Ν 527. 805. η 104. Χ 314, λαμπραΐαι χυνίαιοι habet Alcaeus

1. 1., χίρν&ες λαμπρόν γανόωσαι Homerus Γ 359, χόρν^ας

όεινον λαμπομενας Apollonius Rhodius II 1070 (cf. etiam Α 6δ. 2 610. Γ 362. 398 all.). Veram vocis άμφι φαλος interpreta- tionem occupavit Alexandrinus modo memoratus III 1228 sqq.

χ^ναείην J" ί'τιί xtiaii xOQvy &iio τίϊ(ΐ«</«λνί)ο#', ^ Ε 743 sq. Χαμη ομένην oloy ί€ τι f ρ/τρο/Ολ' tJiXfio (^ίγγος

coU. II 919 sq.

αμφί tfk χηλή iiTn{((f'(tkog qoiyixi λόφφ ^n (λάμτι €το ηι^Χη^,

Legem quani in αύιοχόωνος άμφιχεφάλος ^Ηραχλεεί η (?)

observavimus (ρ. 250) raigrare videtur Hesiodi (Th. 229)

^Αμφιλογίας (coU. άμφΐλεχτος Aesch. Ag. 1556 αντϊλογ/α Ar.

Ran. 775 qui ab initio secundam corripit in άντιλογεΐν Vesp. 546. Ran. 878, iii άντιλέγειν amplius 10 locis). At syllabae productionem non metri causa admissam esse, sed effectam consonae qua excipitur geminatione (Αμφιλλογ/ας) demonstrat creticum άμφιλλεγομένων Cauer* 120, 10 quo de dubitari non

0 φάλη^^ος aspiratam fortasse adsumpsit ((Η'κφάλκνΊον pap. Louvre V 1, 5) ex synonymi λευχαμΟ^ής analogia (cf. χηΐχηνβ^ές χηΧχάνΒ^η), Nam inter se opponuntur (Ar. HA. III 11) φαΧαχρύι t,g' ή χατά χορίΜ//)»" Χαότι^ς et dyct<iccX(tyj(aaig' ι) χατ^ fjtfQUag Χ. Quid iudicandum sit de <^rcilrr»'r(K {qaXicy&og) docebit Aristophanes calvus Χαμη^ον το μέτωπο^ (χων: φάΧ- ayjog *mit glanzender Stirn'. Dc dyj- 'Stirn' dixi B. Ph. W. 1890, 1472. Calvi capitis splendor (φκΧο-) hominibus ubique fuit irrisioni inde ab Eury- macbi ioco α 354 ^υπης μΟί ΰοχίει ΰηΐδων αέΧ«ς ^μμεναι αΰτον χαχ x€(f(tXijg, inei ου ο/ tyt ι^ίχεζ ονά' /^βαιαί.

— 465 — sinit tituli megarici (Coll. 3025, 3 ubi v. Bechtel) testimonium

άμψΒλλέγον. αμφιλλίγειν cui SUCCrevit imperfectum άμψέλλεγον

Megarenses non recte in άμψι-λλεγειν dissecnisse, sed com- positum ex λεγην et αμίρ/ς factum esse docet synonymum άμφιο-βητεω (Baunack Stud. I 222 adn. 4). Nam de άμφισ- βητεΐν ημφεσβήτηυν ut rectius feras iudicium Brugmanno (MU. I 22), adscribo Plat. Protag. 337 AD ubi άμφιαβητειν et σνμ-

βήναι inter Se Opponuntur. άμφισβητεωάβήγΒΧηΐΆ ab ^άμφισ-βήτης (: παραιβάτης = σνβώτης: Ιηποβότης; ^Αντιδώτας BCH. V 411 nr. 18, 8). άμιρισβαί^'α (rhod. Cauer ^ 179 iuxta άμφιαβατειν;

ion. αμφισβασ/η Herodot. IV 14. νίΠ 81) comparandum nomini σνν-ί^εσ/η. lones ex nomine in verbum transtulerunt brevem, αμφισβατεΐν Bechtel 113, 18; quod num iara Herodotus ad- miserit, dubium est, nam άμψισβητεΐν et αμφισβασ/η iuxta leguntur IV 14, codices fluctuant IX 74 inter άμφισβητειν et άμφιαβατειν , quam scripturam fleri potuit — quamquam res incerta — ut libraiii cuiusdam praepostere grammaticum agentis coniectura Herodoto inferret. *)

Ne quis hom. ίλλα/^ον primam ob metrum productam habere opinetur, cautumst titulis in quibus comparuerunt scripturae λαβών Αίίβετος recte explicatae ab Joh. Schmidtio Pluralbild. 432 sqq.;*) cf. et Haeberlin Wochenschr. f. klass. Phil. 1888, 1365.») Addo ex BB. ΧΠ 177 nr. 26 = CoU. 3140 Αίοντις (KZ. XXIX 445) quod ut conspiret cum Homeri consuetudine breves ante λέων λΐς producendi vix casu factum est. — Quae praeter ελλαβον similes formae occurrunt Homero recentiores sunt, ad similitudinem unius ελλαβεν factae, ελλα/ον (Mimn. 12, 1 ex Hermanni coni. h. h. IV 86 sq.) ελλιπον ελλα-

*) boeot. aovytmvvfvoyTmt/ CoU. 406 η I p, 392 adhibere vereor defendendae productioDi < 490 xttiayiumy quod recte in χαννίύων cor- rectum arbitror. In titulo boeot. agnosco errorem scribendi (cf. G. Meyer • § 289).

*) qui attulit ex titalis etiam exempla scripturae (ίφείληφα χα&είληφη. Addo grammaticum Cram. Anecd. Ox. I 311, 21 diserte testari de attici είληψα spiritu aspero.

') Qaamobrem nuUa causa est car morem geramus Nauckio Π 599 (nvxiyov J' άχος ίλΧαβ' Ιίχαίούς) pro ίλίαβ' commendaDti tlkfv {Λί 581. φ 299). ύχος A«^e legitur S 475. Xeti. Cyr. V 5, 6. — ηΧαβον: είληφα =« ίμμορος' ηαιοωμένος {ίμμθ(}α^ cf. 4γρηγθ()ός γtγωyός): εΐμορον' είμα^μένον Hes. μ geminatura ηοη solius Aeolidis proprium fuisse docet HeBychii ^μμόQίtyτι' ΐίτενχασι (-< *σε-αμ.; cf. βχ eodem fonte petita XttOμoQOy [>- χά^μο{)θν' tby xηQi μeμoQημtyoy7] -< *χάι-αμορον), Sohulse, Quaeatione• epic«e. 30

— 466 —

9ον. Locos dabit Rzach Stud. zur Technik d. nachhom. her. Vers. 762 sqq. (p. 808 omissus est versus Antipatri Thessalon. AP. VII 409, 4 sXXaxfg). σ 362 (~ ρ 226)

verba χάχ' ί'μμα^ες recte sedem mutare iussit Nauck: μά^ίς

χακά. Cf. γ 113. 116 πά&ομεν {πά&ον) χαχά,

Quamquam vix metus est ne quem prava Kobilinskii (de AIY voc. 13 sq.) de verbi Ίλάσχω mensura homerica opinio in errorem trahat/) tamen quia aliquanto rectius de hac re quam adhuc factumst iudicare mihi videor pauca addenda putavi. Inter ϊλασχω (^ιληρος ΐλαος aeol. ϊλλαος) et perfectum aeolicum ίλλα&ί eandem rationem intercedere quam inter ίστάναί et ίστάναι, primus intellexit Froehde BB. IX 119. Perfecti formis homericis ΐληθί {ΐλά&ι) ίληχτισι ίλήχοι diph- thongus denegari non poterit: sihtdi (scr. fiXu^ty oi uiioluq

γαρ ilkad^i Χέγουσιν Choerobosc. BA. 1366; εϊλγ^αι' Ιλεως rj

(codicis scripturam εϊλης εϊ' ίλεως ει em. Μ. Schmidt), είλη&ι (scr. εΐλ.)' ίλεως γινον Hes., Kaibel nr. 818 (qui titulus aliis iotacismi vitiis caret, nam v. 17 lectio arabigiia) v. 11 είλήχοις (?), 19 είληχηις, 22 εΐλα&ι ; nr. 835, 1 εΐλα&ι, Quod simplex vocalis mature iam irrepsit (Kaibel 243, 7. 725, 7. 797, 5.

811, 4. 1024, 2 ϊλαθ-ει -uu [sic]. άαότί' Ίλαριο ίλεφ Hes.),

periti non mirabuntur, in hoc praesertim verbo ciiius praesens Ιλασχω qua est origine diphthongum aversatur.^) Ab ίλάσχω descendit aoristus ίλάσσ«ί Α 44A. y419 (cf. όιόάσχω: όιόά'ξαή^ sed fuisse cum aoristus aliter factus in usu esset docet idem niadis liber Α qui vocalem producit in praesenti Ιλάσχομαι

αϋτίχ' (γώ πρώτος χελόμην &€6y ^kdaxead-at 386

in aoristo pro ancipiti habet

ρέξαι. vnhQ ^ctytcdjy, 6qQ^ ίλαα6μεα9•α jayaxrtt 444

ές Χρύοην' τότε χέν μιν *ίλκασάμ(νοι ηεηίΒ-οιμεν 100

όψο' ήμιν /εχάεογον ^ιλάσσεηι ί(ρη όέξας 147.

Ο Idem meras captavit nugas ut syllabam ancipitem in vocabulo ίμάς eluderet (p. 27 sq.). Et longa vocalis et brevis aeque habent recte in nomine, quam mensurae ambigiiitatem non cadere in denominatiTum ψίίσσω et inde derivatum ψάσ&λη minime roirum est Discrepantiae causa fuit varia quae aliqaando in his locum habebat accentus positio.

*) τρεισχαίάεχα quamquam non modo titulis, sed etiam papyris (v. Bam• berg ZfG. 28, 15. Usener Epic. fr. 41 =- Koerte Metrodor. fr. 14. pap. Louvre 38, 4) verum esse evincitur, tamen grammatici * vocalem postala• verunt (Herodian. II 480, 6L.), cui decreto hinc inde obtemperant et tituli, Kaibel 247, 3, et papyri.

— 467 — Radix fderit (σ)6λ«,^) declinatio primaria haec: praes. (σ)ί'(σ)-

λά-σχω, aor. *(σ)6λάσσαι. perf. *σίσλ«- =^ είλα-. Cf. πιπράσχω (ep. ηερνημή: π€ράσ(σ)αι (ep. aeol. BCH. ΧΠ 360, 13/4. ion. Bechtel 238, 32): πεπρησ&αι (Bechtel 1. 1. 35. 39 quod reddendum et Homero Φ 58). In hac rerura condicione facile accidere potuit ut aoristus retenta nativa vocalis quantitate tamen qualitatem ex praesenti ίλάσκω traheret. Sic evasenint aor. ΐλάσσαι et eadem prorsus ratione praes. (non reduplicatum) Ιλαμαι. quod legitur h. h. XX 5, restituendum arbitror Β 550 ubi libri vix recte άρνειοΐς \λάονταί\ quibus accedunt nomina Χλαρος et Ίλάειρα (Cypr. 7 Kinkel 25). Quae omnia in vetu-

Stiorum *ekaaaat *ελαμαι *ελαρ6ς Έλάειρα (Prop. Ι 2, 16 ubi

perperam Hil editur) locum substituta credo, non tamen librariorum erroribus, sed vi analogiae, quae cognata quam maxime inter se sindlia reddere studet. Longius progressi mensuram adiectivi ΐλΰος: ϊληος (ϊλεος) ad nomen Ίλαε/ρας transtulerunt, velut Empedocles {^ΙΚάειρα 149) et artifex Pom- peianus (Ίλεαιρα Helbig Wandgem. nr. 170 b).

Apud Homerum νει{/)ατος ^infimus' — cognatum cum

νει(/)ός Teld' {σημαίνει την άρονμένην [EM. 539, 28] S. άρουραιαν [Herod. II 437, 17 L.] γην) νει(/)6&ι -&εν (sl.

niva 'Feld') νειαιρα quibus addere licet ex Hesychio νειχήσαι

(i. e. νειβησαι)' αρόσαι *das Feld bestellen' — et vd(j)uTOg

'novissimus' ^) accurate distinguuntur. Θ 478 νειατα πείρατα γαιης quia νεί{/)ατα 'infima' sententiae satis facit,^) non debui de νέ{ρ)ατα productione metrica in dactylum dilatato cogitare^) KZ. XXVn 603 ubi quae de νειρατος cognataruraque vocum etymo protuli a Fickio BB. I 336 occupata esse sero vidi. —

^) quam haad inepte cum lat. s^lari (cf. ν(μω: ριομάω) et germ. «sZt- (cf. hi-quOmi Kluge Beitr. z. Gesch. d. germ. Conjug. 134) componi memini.

*) Α 712 ubi Strabo ηυμάτη, 1 153 nnaai J' ίγγυς αλός, yiajai Πύλου ήμα^όεντος ^ Nonn. Dion. XIII 73 ηυμάτην *Αν&η^6να γείτονα πόντου• Soph. Ant. 808 νέατον φέγγος λεύσσουσαν ίί(λ(ου ^^ trag. fr. ad. 45 ω χλεινον Ομμα, νυν ηανύστατόν α* Ιΰών (Aesch. Ag. 1278 υΟτατον φως. Ον. metamm. ΙΥ 156 ^hora noTissima'). Soph. Ant. 807 νίάταν όάόν «^ Trachin. 874 πανυστάτην όάών.

■) Longe aliter Kaibel 978, 12 ΑΙ&ίόηων γας oqiov ναίτας (= 981, 1 ΑΙγύητοιο ηέρας) quocum componas Ον. trist. III 13, 27 Herrarum pars paene novissima Pontus Euxinus'.

*) praeeunte quadam tenus Luciano tragoedop. 295 ηύματί< Ταρτάρου βαβ-η, Cf. Hes. νέρτατα' {αχατα.

30*

— 468 —

Simulac ι intermedium superlativi νει{,ρ)ατος periit, quae genuinus Homerus discreta habuerat in unum quasi coalueriint:

νεατος 'infimus' legis apud Solonem 13, 10 νεάτον πνθμένος,

apud Herodotum in oraciilo VII 140, 4, homericum vnai πόΰα

νε/ατον 'Ίόης loco cessit novicio νεάταισιν vn οχθαις Kaibel

234, 1. Quae res fraudi fuit interpolatori qui carmim homerico velut pannum adsuit hortorum regis Alcinoi descriptionem ; cum enim diversa νεατος sensu nativo non iam distinguere valeret, intulit alteri quod non nisi alterum decebat et pro

νέ{/)ατος eiTOre inscio dixit ν£/'(/)ατος, η 127 νε/ατον ορχον

'novissimum ordinem'. — νητη ex νε{/)ατη an ex νει{/)άτη contractum sit non magis scio quam quid faciam vocali η in

Hesychii νήιστα' βσ/ατα ΐΛατώτατα {Νήιτται πνλαι Fabricius

Theben 26 η. 39).

μυελός Homero ubique pro dactylo est, Atticis contra pro tribracho (veluti Soph. Trach. 781), quam discrepantiam metrica licentia excusare summae esset profecto licentiae. Cui siniilis deprehendi videtur in πύελος (Ar. Equ. 1060. Vesp. 141. Pac. 843. Eupolis 256, 1 I 328 K.); at recte fortasse brevis reducitur verborum transpositione Τ 553

quam aliis auctoribus Nauck commendavit.

Vocis ^Αιόης mensuram ancipitem explicare nescio; « natura produci et Semonides docet (supra p. 5 n. 1) et com- probant Attici (p. 67). ιΑΙδ" cum Wackernagelio (KZ. ΧΧΛΊΙ 277) ex *Ai/id- ne repetamus, dissuadet usus Homeri qui in hoc vocabulo a correptione vocalis rainime abhorret, cum oiV αισσω (-c *αι/ισσω) fere intacta servaverit; nani quattuor qui obstrepunt loci in tanta frequentia vix in censum veniunt neque immerito incusantur corruptelae. Accedit quod adhuc quidem *Aifio- nullum admisit explicatum probabilem.*) Licet

fortasse veterum etymologiam {iv Άιάον — το άειόες δη λέγω

Plat. Gorg. 493 Β coll. Cratyl. 403 Α) ita tutari, ut primitivam formam *'Av-fio- fuisse suspicemur (cf. Ίχάν/ω χιχάν/ω supra

ρ. 122). ^Uv-fia' ^ *Α//ιά' aut =- *Av{/)iO- (cf. ανιαχος

supra p. 65) aut "^Aifjid-. "A-fiO- quod iuxta *^Αν-μ$' in usu erat brevem initialem adsumpsit ex analogia ceterorum quae cum α στερητιχω ita composita erant ut vocalem priva- tivam alia exciperet consona atque /.

•) Unger Philol. XXIV 887 refutatur vel vocis {Άις masc.) formatione.

— 469 —

ψ 361

quem versum inter metricae productionis exempla rettulit Leskien C. St. Π 72, labem traxisse Cobet perspexit (Misc. cr. 429) qui cum recte coniceret ίπιστελλω — collato ex. gr.

initio Prometliei Aeschylei (3 Sq.) επιστολας ας σοι πατήρ

έφητο^) — , verum meo quidem iudicio assecutus est, sed non primus. Jam enim Spitzner (vers. Gr. her. 80) huic loco adscripsit: 'Nisi periculum esset, ne Homerico usu serius sit, parvo negotio exarari posset έηιστέλλω.'^ De usu homerico quamquam recte monuit — Aesch. Prom. 3 sq. ~ J5 818 έψετ- μέων ας επβτειλας et sic semper Homerus — attamen hoc nihil ad librorum ψ ω auctorem qui ipso adhibito im στέλλω quasi aetatis suae indicium reliquit manifestum. επιστελλω quod iam ed. Flor. 1488 suaserat nunc merito recepit Cauer.*) Homeri libros vitium mature insedit; nam imitatur επϊτελλω suo εηϊχελσοντα Numenius Halieuticorum scriptor fr. 17, 3 Birt.

Ψ 792 qui habet permirum illud ερϊάησασ&αι et forma et productione inexcusata non hac sola re corruptela laborare evincitur (Nauck M61. gr.-rom. III 224. Menrad contr. et syniz. 63. Wackernagel Rh. M. XXXXIV 631).

Β 318 summopere improbandum quod Christ scripsit άίδηλον (supra p. 244) coll. Πολνϊδος quod longe aliter comparatum esse supra (p. 118) vidimus. Unico άγανοΐσι (Kinkel fr. ep. 41 H. parv. 6, 2) non satis fidei est cui tuto credere liceat talibus epicos productionem metricam adhibuisse. — Cur Smyth El 68 ^λλ^- δανός (cum ίλλος εϊλλω s. ϊλλω cognatum) metrice productum putet nescio, suffixum idem quod in χνδανη γη Kaibel 495, 2 et in italicis participiis necessitatis (lat. nd osc. umbr. nn *= dn,

cf. μαχεδνός: μηχεόανός),

Hes. Op. 131

παις TtaQci μητ^ρι xfdyjj έτρ^φ€τ^ ητάλλω^, ^^>'« νήηιος, ω ^yi ofxot

>) Herodot. IV 10 4ηιατολή ^ τ« ένηταλμένα, Xenoph. Cyr. V 5, 1. 3 ^niaieikfy ^ ict ίναταλμένα^ V 4, 2 ^yerikktTO — nQoatniOTttley. Aesch. Ag. 872. Eum. 733 ^ηέαταΐτηι τ^λος,

») tnitjXfy χ 49 augmento excusaiur. — Diogenian. II 18 (Paroem. ed. Gott. II 20, 12) γραιις ayttXQOitjanau nokvy xoyiOQiby ^yeiQet Meineke (comm. III 188) in integrum restituit nynkoQTflanaa reducto (cf. Alcman. 85 b. ί4φορ(ίίιη (U IV 10 \ί^φρο<Τίτη 9] ρ. 125 ed. Leemans) et xoqxo- ό(ίλος (Dietrich Fleck. Suppl. XVI 824) ne hodie quidem inauditum (Uoss Inselreis. II 30. Foy Lautsyst. 75) in papyris Lugdunensibus oifendi fugit G. Meyenim * § 175 adn. 1 p. 183.

— 470 —

ubi 'pars dett.' άττάλλων discrepat a Graecorum more qui initialem corripiunt {N 27. Soph. Ai. 558 sq. τέως 0€ χονφοις

πνενμασιν βόσχον, νέαν ψν/ην άτάλλων, μητρί rjjie χαρμονην),

Haud inepte άττάλλων ex ατϊτάλλων contrahi potuisse suspi- cantur (Bergk Litteraturgesch. I 1019 124); cf. Κνματ&όα Coll. 3137 (Kretschmer KZ. XXIX 170). άτιτάλλω est reduplicatum ατίίλλω. Quamquam coniectura incertior; possis etiam restituere acephalum

άτήϊ^,ωρ τρ^φίτο, μέγα χτλ.

Sicut verbo δΐεμαι nescio qua ratione auctum όϊώχω, ita verbo /ίεμαι subnascitUT /Ζώχω (CoU. 3153) unde derivatur Ιίω/μος Θ 89. 158. Hes. Th. 683. Cf. nomina //ων: ^ίων CoU. 3127. 3134, /ιώι: Jtdi 3137. NM igitur habet oflFensionis longa vocalis. Quamquam correptionem in βωχη J? 521. 740, ΐώχα Λ 601 explicare nescio. Nam aliena sunt ab Homeri con- suetudine illa recentioribus nou improbata πίαίνω (Pind P. IV 150; Ϊ Π 56. Ν. IX 23; πίων Ι 15) χλϊαρος (Epicharm. 91 b Ahr.)^) χλίαινω (Sopli. epigr. 4, IB*.) ΐατρος quae ex ηϊαινω /λϊαρος ίατρός coirepta esse dubium non est.

Metro non tantum concessit Homerus ut syllabam quani' libet brevem longis circumdatam produceret; epigrammatam Κλεοσί^ένης Θεαγένης quae G. Hennann El. doctr. metr. 56 cum non necessitate et versificatoris imperitia explicaret falso explicavit ab antiquissimi vatis canninibus prorsus abhorrent, vocabula qualia sunt εβδομηχοντα δεύτερης eundem anxia evitavisse cura recte adnotarunt veteres, ad ι 60 Crates, Aristonicus ad Tl 179 (Rauscher 1. 1. 23). Quae cum ita sint credi nequit verum esse quod porrigunt libri / 242 τετράχνχλοι {-L—-L.^)^ cum praesertim altero loco Ω 324 inhabilis vocabuli difficultas correptione primae superata sit. Qui, metro scilicet coactus, a consuetudine recedens τεσσαράβοιος εννεάχνχλος sibi indulsit, eum et t 242 eodem remedio prosodiae vitium inex- cusabile elusisse consentaneum est. Jure igitiir Barnesii con- iecturam τεσσαράχνχλοί amplexati sunt duce Gerhardio (lect Apoll. 108) Ameis Nauck alii. Non minus certumst corruptum esse versum tertmm fragmenti Hesiodei 154 Rz.

Ίηηότη (sic) ιέ ol vtby iyi μμεγά^οιαιν hnxif.

^) Nota Sicalum fuisse et £mpedoclem qui primus ίητρός corripaerit. Quod supra p. 382 sq. de ^άται : ίατρός Buspicati sumus, confirniatur quadam tenus U8U Epicharmi, nioyfg 34, 1. 39 =» 55. 50, 2 {nimy 45 Ahr.) iuxta χλιαρός.

— 471 —

Ίπποτάόην coniecit Siebelis, Nauck commendavit, recepit deni- que Rzach.

άπήωροι μ 435 ab ά/ε/ρω ductum videtUT. Qui παρήορος

quattuor, μετηορος duobus locis, σννήορος uno correpta paenul- tima extulerit eundem parum credibile est vocalem produxisse in solo άπηωρος. Nec sufficit tutandae productioni Hesychii

glossa επηωρα' κρεμάμενα μετέωρα.^) Cogitaveram aliquamdiu

subscribendum esse * mutum (κατ- απτ}ωρενντη Hes. Scut. 225. 234),^) adiectivum non ab άρείρω sed ab αιώρα profectum

opinatUS, COllatis Hes. ευημονια' εμπειρία: αΐμων Ε 49 (videas

tamen etiam s. ήμοσννη' — εμπειρία). Sed post operam a Wackernagelio in hac re collocatam hanc coniecturam fovere non iam ausim; praetulerini nunc Bothii άπηόριοι quod etiam Nauckio placuisse video.

Qui cum homerico άζηχες Hesychii glossas άζεχες άζεχής contulerit, aut haerebit fortasse in media vocali ab Homero porrecta aut codicem culpabit lexicographi (Nauck M61. gr.-rom. Π 351). Quorum neutrum recte fieri ut appareat, adiectivi origo indaganda est. Verissime interpretantur veteres neutrum vocibus

άχατόπανστον άό'ιάλειπτον συνεχώς, niasculilium απαυατος σννε-

χής,^) quod quam accommodate singulis locis fiat quo magis intellegas cf. ex. gr. σ 3 αζηχες φαγεμεν cum Antiph. 271

Π 123 συνεχώς γαρ εμπιμπλάμενος vel Menandr. fr. 914 m 238 Kock πότοι συνέχεις, /Ι 435 οίες άζηχες μεμαχυιαι

cum Cic. de div. Ι 74 'gaUos gallinaceos in eo loco sic adsi- due canere coepissent, ut niliil intermitterent' (i. e. άόιάλειπτον συνεχές). Notionem quae inest vocabulo συνεχής si cum ne- gatione elFerre volueris, recte dixeris *άόιεχής 'sine inter- missione' (Eustath. ad J 435).*) Cuius adiectivi et vetustior et plenior forma erat *άόια{σ)εχής: *άζα{σ)εχής^) quam Graecis

1) άωρος μ 89 ut nobis sic iam veteribus glossa erat parum intellecta. Philemonis interpretatio (145 II 522 Ε Lobeck El. II 76) licentiam lujy γΧωσσογρά(^ων redolet (cf. p. 319, 1).

') De iota suppleto cf. ex. gr. JI 202 ubi Zenodotus μητιήαο&ε pro μ' gTiaaad-f scripsisse traditur. χ 84 άοιονς έξηρατο (i^ D) μισ&ους non tam ^ξηρίτο (sic Cob.) quam quod loci sententiae convenientius videatur ilfiQfxo restituendum censeo. αίρομαι ^ρονμαι ήρόμην *erwerben'.

«) Merkel Αρ. Rhod. prolegg. 164. Perperam alii αχληρώς σχληρα, quae iDterpretamenta (schol. 6T Ο 25. 658) adhaeserunt etiam glossis Hesychii ^ζοεχές et αζζχης quarum haec ex illa supplenda est.

*) άιέαχον de teraporis intervallo dictum habet Sophocles OR. 717.

*) Cf. *αχηητ6{α)οχος ^^ σχητιτονχος»

— 472 —

aut in άζαχής (Hes.)^) aut ita ut vocalis secunda cum ante- cedente misceretur, non prorsus de medio tolleretur in άζηχης^) aut denique exempto « in αζεχης (Hes.)^) contrahere licuit.

») Dignum est quod in hac re aiferatur ax/jy Theocrit. XVI 33 (de α cf. Nauck Μέΐ. gr.-rom. II 266) quod ex iifxijy contractum esse patefacit Hesychii (^€χην(ς' ηένηης, unde dorice »1χηρ(ς' xfyoi πτωχοί, dixqyag dnh του μη ^χίΐν dictos esse veteres intellexerunt (Eustath. 753, 51. Hes. s. y. ίΐχηνία. Procl. in Plat. Crat. § ηγ Bekk. Anecd. 1163 sq. λέγ(ΐ γη^ τις ToV ηοίητών (ΐχύνας [αχηνης em. ante Μ. Schmidtiiim Phil. III 448 Boisson. ed. suae p. 43] τάς πένητας ηηρά την ατέοηαιν του fx€ty ίάίως όντως χαλέαας\ ηοη Tidit quid rei esset Steinthal Gesch. d. Sprachwiss. bei d. Gr. u. Rom. 345 adn. 2); errarunt hodierni (Curtias Grdz> nr. 166. L. Meyer Ρ 73. 912. — Fick-Bezzenberger BB. VI 235?}. αχήν i. q. d μη ^χων Earip. fr. 326, 8, oi/J^r ^χων Theogn 512; opp. έχίτης Pind. fr. 304 B.*, ol ίχοντίς quod saepius iii tragicis legi (Plat. legg. V 735 Έ). Suffixum idem quod in ^ητην (in Hcsycbio μηπ' ΐίσχηνίρ τρέπΐιν' μη ηίτιώ την mviav, οτβ ΰέηται, fortasse nil mutanduni: ίίσχην '^ (Ιητήν) αατηης* ταλαίπωροι, όυατυχ^ις Ηβ8. Ut ab hoc άαταίνα (' duanad-d άμαρτάνει μοχ&(ί Hes.), sic ab αίχήν >- ήχην ducitur ήχαίνω\ nam hoc reducendum in giossa ηχάνω' πτωχεύω (Μ. Schmidt ad Hes. ηχαν(ν). — Callimacbi (fr. 476 ηάαχομίν αστηνοι' τα μίν οΐχοΟ-ι πάντα ^έΰααται) άστηνοι qiiod Hesycbias interpretatur άύστηνος χαλίπός denotare videtur homines qui sedibus suis expulsi sthanam (στίίσιν Cramer An. Par. IV 61, 19 i. e. locum) non habent (cf. ιϊύσ(σ)τηνος άύσ-{α)τος snpra ρ. 62, de nominis formatione Hes. ίΰπωνος cum scrt. pana); eodem spectat αστηνίς' ταλαίπωροι (ϊυστυχίίς ^nicht sessbaft, nicht fest aDgesiedelt'. Nisi forte άστηνίς est pro ανύτηνίς = ανάστατοι (supra ρ. 44). Et Graecis sicut Germanis eli-lenti i. q. Elend. — Kaibel 177, 3 (αχαϊα νήπια τέχνα quae verba parum intelleguntur) cogitavi de αχης: αχέα] sed in recentissimo versu res incertissima.

') Exemplum prorsus simile non inveni. Sed quadam tenus comparari possit κ < oa in αι^&ά^ης (etiam Herodot bis) Joh. Schmidt Pluralbild. 147, -< ηα in άρα -< η άρα (etiam Archiloch. 86, 2. 89, 5. 95. Herodot III 50; in aliis dialectis ίρ« Alcm. 61. Sapph. 102. Alcac. 94. Coll. nr. 217, 4. Ap. Dysc. de coniunct. 490 B. = 223, 24 sqq. Schn.) simm. — AHorsum spectat x»*- ex xai i- recentiore aevo natum cuius exempla quot- qaot iuveni cum neglegi animadyertissem enumerare e re yisum est. χην ^ xai (v χηπό»(ον leguntur Kaibel 559, 5. 550, 4; xtjv AP. VI 15, 4 bis. 183, 5. 259, 4. VII 24, 7. 305, 2. 382, 3. :^84, 8. 396, 3. 899, 4. 500, 1. 641, 6. IX 17, 6 bis. 21, 3. 32, 6 bis. 40, 5. 73, 3. 310. 416, 7. App. Plan. 212; χ^;ξ {-χ) VI 231, 8. 300, 2. VII 31, 6. IX 347, 2. App. Plan. 102, 3. 185, 2; Xfjyvj XII 143, 2. 249, 6. VII 654, 5. 707, 1; χη'μέ-οί VII 707, 5. X 24, 3. XII 65, 3; χήπέμυα Callim. ΑΡ. VII 728 == epigr. XL 5 ed. Wilam. (ion. dial. compos.); χηηί ΑΡ. VII 625, 1. IX 21, 3. XII 199, 6. Quae ηοη omnia auctoribus ipsis deberi - velut Wilamowitz Callimacho recte χάπέμνοί restituit (cf. etiam h. Dian. 81) -, sed partim certe traditioni depravatae vitio vertenda esse fidem facit Kaibel

— 473 —

De αζη/ής homerico valet idem quod de σχηητοϋ/ος in σχηπτΌοχος distrahendo Nauck observavit (M61. gr.-rom. IV 94); ApoUonii Rhodii versus qui άζηχέας pro ionico a maiore usur- pat II 99 Homero indignus, apud quem άζηχης άζηχες media semper syllaba ictu elata leguntur. Ergo reducendae esse videntur solutae formae (Ιζαεχης άζαεχές J 435. Ο 25. 658. Ρ 741. α 3 (h. h. Cer. 468). — ('ζηχης ab aliis aliter explicatum esse non ignoro hoc tamen loco unum Bezzenbergeri nomen adscripsisse contentus (BB. I 336 sq.).')

Adiectiva quae tempus denotant suflBixo -ινος aucta (Leo

Meyer Π 564), εαρινός χειμερινός νυχτερινός ίωθΊνός πρωινός

ήμερινός όπωρινός βχ communi Graecorum usu paenultimam corripere docet Herodianus Π 14, 36 sqq. L. (Spitzner Prosod. 75). Correptioni adeo erant adsuefactae Graecorum aures, ut etiara *Β^ερεσϊνός ^ *&ερεινός brevi paenultima donatum ad ceterorum similitudinem accommodarent ; veluti Ps.-Scymnus habet iuxta χειμερινών 177 bis &ερϊνών 175. 176, Martialis (IX 11. 12) recenset Oporlnos Chimerinus Therlnos Eiarlnos, Cui mori apud vetustiores non inveni quod contraveniat praeter unum οηωρϊνός cuius ι poetice productum esse statuit

graminaticus, πάρα τφ ποιηττ} χατ* εχτασιν άναγινώσχομεν τοντο έπιζητονντος τον μέτρου allatis Φ 346 οπωρϊνος βορεης, Ε 5

1106 IV 1 ubi lapis xay μ€ φήγΐβς , cod. Pal. IX 75 et schol. Ar. Plut. 1 1*29 xijy μ€ φ. Sed exemplorum multitadini explicandae non sufficit libra- rioruro error nec dorici idiomatis (χητι χί!γώ Callim. in epigr. dor. AP. V 146 «= LI 2 Wil. AP. XI 362 = LIX 6 Wil.) prava admistio (quae est Lobeckii opinio de crasi 48). Quid rei sit monstrat Kaibel 1101 iyQec{\p6) χη ^χάραξί ^αμο^ίχίΰ[ας (*II fere ρ. Cbr. η. saeculi*). xai ^- in χη- mutari coeptum simulac at in e vocalis sonum abiit. Sic intelleguntur scripturae xaix Eaibel 468, 2. 831 a. 793, 8 (ubi χκίΓαλίπώμ pro xmy rtelttjwy sicut V. 5 έχαμάιοίο pro ix χαμάτοιο) quas ne iota additum habere supervacuum et ην^χψώνητον opinemur prohibet titnlus 386 cuius in versu 5. legitur χαιμόν -< xai ^μόν , in 6. xat^ -< xtti dif\ In lapi- dibas noD offendi qualia in libris occurrunt exempla < yocalis his super- additae (veluti teste Rutberfordio XGVI Babrii codex Athous iuxta xai

τίμα xai ^ojyfi habet xcei OjiaiQoiy , i. e. Χί^ίίμη xrtqjuiyfi Χΐ^αιι«ί^ων\ χήχ et xatx igitur idem sonuisse arbitror, contractione nata ex ke ek (cf. AP. XII 135, 3 xtJTi i. e. xai tri cuius loco sententia poscit xai n).

*) Cf. δαμιονογός: δαμαργός Ditteiib. Syll. 195 (Cauer Wocbenschr. f. class. Phil. 1885, 804). Έρμώνα^ ΉΧιηνα^ (?).

*) daxi&ifg I 255 de quo baud scio an iusto iniquins iudicarit Wacker- nagel (BB. IV 272): ησχη&ης — ηρωτοηηγης: (ϋηηγης (Job. Schmidt Pluralbild. 147 sq.).

— 474 —

άστερ' όπωρϊνω ίναλιγχιον] quibus locis accedunt Π 385 ηματ οπωρϊνω, ε 328 όπωρΐνος βορέης, Hes. Ορ. 677 ομβρφ οπωρΙνώ {οπωρϊνός legitur 674, μετοπωρϊνον 415, οπωρϊνος Aristoph.

fr. 506, 4 Ι 522 κ.), h. h. II 147 όπωρϊν^. Productionem in hoc observatam imitatores etiain ad μεσημβρινός quod antiqai semper correpta paenultima eflFerunt^) et ορθρϊνος quam mensuram Graefe Meleagri epigr. p. 101 sq. non recte in dubium vocavit satis audacter transtulisse videntur,*) ut nobis productionis causas indagantibus tuto seponere liceat. Unum cui patrocinatur Homeri auctoritas removere conatus est Fick inserto f (οπωρ/νεος)^ qua tamen in re consuetudinis graecae parum habuit rationem quae hanc paragogen in φηγινεος ελαΐνεος λα'ίνεος ειρινεος (Lobeck Prolegom. 246. L. Meyer II 462) admittit, in illis εαρινός χειμερινός cett. aversatur. Vocalem ι natura produci in tanta usus constantia eo minns crediderim, quandoqiiidem aliquot volgaris mensurae (όπωρίνός) testimonia aetatem tulerunt.^) Emendationis viam monstrabit Ώρ/ων in cuius locum apud epicos vetustos formam quadri- syllabam Ώαρ/ων posse restitui vidit Savelsberg (KZ. XTX 7 sq.), debere ostendit Nauck (Μέΐ. gr. rom. ΙΠ 234). Ad eandem normam si quis όπωρϊνός quoque in οπωάρϊνός distra- hendum esse coniecerit vix erit quo redargui queat iastnm argumentum ; immo opitulabitur originatio. όπώραν inter- pretatur Eustathius 1255, 2 μέρος &ερους το τελενταιον (Galen. XVI 433), Unger PhU. XLIV 648 n. 22 ^Nachsommer'. Facile agnoscas^) οτι- illud quod inest in οπι-σσω (: ττρό-σσω), 6πι-&(ν

(: ίίνω-θεν), οπι-σθ-ε (: προ-σβ-ε?), οπ-ιστος (cf. got. af-tuma),

όψε; huc denique traxerim Hes. νπενες' εις τετάρτψ^ quod qui cum επεναρ' εις τετάρτην comparaverit (Ahrens Π 386), restituere νπ-ένας i. e. οπ-ενας et pro aeolico (cf. vniad^u Ahrens I 82)

») ι Aesch. Sept. 364. 414. Prom. 720. Ag. 543. Ar. Ach. 40. Vesp. 774. Av. 1096 (Theocrit. I 15. X 48. Meleagri epigr. AP. XII 127, I). f Callim. lav. Min. 72. 73.

«) OQ&Qiyog ex. gr. AP. VI 160, 1. VII 739, 5. Cf. Jacobs Anth. Gr. ΙΠ 602. 0. Schneider Callim. I 348 sq.

') Mirum quantum a vero aberravit Christ όηω^ϊ^φ sicut et ^iiokov Vrfiiof ίΙναμ(αμαίΐ necessitate (^Zwangslage' dicit) excusari opinatiis (Munch. Sitz. 1879 I 189. 199. 201).

*) Curtius Grdz.» 522. Cf. etiam att. onia»ioy BCH. ΧΠ 284 cum lacon. Όιιωρίς Cauer ' 6 (Alcm. 76 ubi γωηά^κν in xdnuj(}ay mutandum; cf. 75 t' όπώοαμ) μί0^6ηω{}ον Hes. μ^&οηώρινον papyr. (Blass Ausspr.• 91 n. 344).

— 475 — accipere non dubitabit. Vocabuli on- notio eadem fere quae

inest VOCUlis em (: επέναρ) μετά (: μετανριον). *όπωάρα

(>- οπώρα quam formam etiam dialecti habent. cf. p. 474 not. 4. ColL 1297) igitur aetatem indicat quae sequitur *τάν όάραν

i, e. t6 &€ρος (cf. ανταρ επην ildfiai &ερος τε&αλνίά τ οπώρη

λ 192 [μ 76. ξ 384]). ^ερος dictum a calore; potuit etiam dici a messe^) quae in hanc aetatem incidit (ενκάρπφ &ερει Soph. Ai. 671. &ερί%ειν 'ernten'):^) *ό{σ)άρα cognatum cum got. asmis = &ερος vet. germ. aran 'Ernte' sl. jesefil 'autum- nus'. De formatione cf. lit vasara ~ sl. vesna (Joh. Schmidt Pluralbild. 117); de radicis notione• ('Feldarbeit treiben'?) Eluge s. V. Ernte, Contractum *οάρα haud scio an subsit notis vocabalis ωρα, qnod passim το μέσον &ερονς denotat

(τ. μ. d,, όπερ oi ΙΕλληνες ωραν ονομάζονσιν Galen. 1. 1. 432;

cf. Savelsberg ΚΖ. XIX 4 η. ***), et ωραίος. Quamquam latior est substantiyi ωρα intellectus (cf. ex. gr. Cobet VL.* 63 sq.), ut diversos rivalos in unum confloxisse facile suspiceris. Simile eius quod modo sastulimas exemplum recentioris contractionis indicavit Fick Ο 744 cui versui pro tradito πνρί χηλειψ restituit ex Hesychio χαναλεψ ; debuit restituere χηαλεω. *χη{/)αλεος: χη{υ)λεος (7ies apud Homerum, unde non con- ti*actam esse ultro consequitur; cf. ηελιος) = όαβελός =- όαελός >- όαλος: δαυλός (ion. schol. Τ Ο 421. Hes.). Eadem recurrit discrepantia in lingua neograeca, tzacon. davele: volg. davli Defl&ier Neograec. 255. Foy Lautsyst. 19 (cf. iam Gr. Lat. IV 577, 60 prU7ia' δαυλός quem loc. add. Ducangii gloss. s. όαβλός

όαυλος).^) *χη/αλέος: *χά(/)αλεος >. χαυαλεος = ion. *χη/ελη

>- χήλη: att. *χά/ελη =- χάλη (Kretschmer Idg. Accent- u.

Lautstud. 471 sq.)? Cf. etiam νΰρός ^ *να/ερ6ς {νατορ Soph. fr. 248, 1 -< ναετωρ' ρέων Hes.): νηρός ^ *νη/^ρος.

Adiectivis homericis quae ante terminationem -/εντ- ο vocalem producunt ώτώεις ενρώεις χητώεις forma nativa dudum

est restituta, ονατόεις ηεροεις^) χαιεταεις^^) reluctatur unicum

>) quo vocabalo interpretantur hodiernum pero (Morosi Arch. glott. IV 16).

*) De daplici nomine cf. H. Weber BB. II 115: Lituauicis mensis Augustus vocatur Rukpiutis (*Schnittmond'; aranmandt Weinhold Deutsche Monatsnam. 30 sq.) et Szillus {Szilius a verbo szilti calere). Rusticis Graecis Jonius mensis est θ€ρι(α)τη() teste Dossio 6B. II 340.

*) Traditio substituit pleniori fleQOfig {^^ ή^όιις Hes.) formam curtatam £ΰρΟ€ίς (^ *nvQ-6€tg', cf. ανρα) cnius signiucatio ab illa nihil discrepabat; cf. Ahrens Philol. YI 7. (UQoieyta Sophocleum sustulit Nauck coniectura

— 476 —

χηώεντα quod ποπ legitur nisi in exitu versus (Γ 382. Ζ 288 [ο 99]. Ω 191). Proxime ad adiectivi homerici similitudinem accedit (Ahrens PhU. ΧΧΧΥΠΙ 213) Hesychii χ^ώεν οζη'

ενωόει (χειώδες' ευώδες -< χηώόες?)^ quod tamen ad *χηο/εντ

quoddam regulariter factum referre licet. Comiptelam odoratur Nauck, non invenit medelam. Displicet in quod forte incideram

χηιοεντα (coU. Hesychii xjjia* χα&άρματα, χεΓα' χαθ'άρματα]

χ f ιώδες?), ω metricae productioni nemo assignabit neque magis exemplo solitario digammi auxilium adhibere audebit Subestne nomen intermortuum *χηώ? — άνδρειφόνττι Β 651 (qui versus plus semel repetitus etiam alio prosodiae vitio laborat) mihi obscurura (Wilamowitz HU. 299 n.). In mentem venit compositorum άνόρεφόνος Θηρεφονα (Herodian. II 418. Paasan. V 3, 3) αλετρ/βανος (- άλοτριψ) quorum ε analogia thematum in -o(f)- excurrentium (KZ. XXIX 259, supra p. 297 n. 1, Kretschmer Aus d. Anomia 23) facile explicatur. Sed displicet vim aspiratae advocare, qua produci videmus ηΐφανσχω (KZ. XXIX 233) ut ί vel in thesi locum inveniat (quae res immerito fortasse viris doctis fuit oflfensioni, Cauer ZfGr. 1884 Jahresber. 335). Cf. etiam ^Αργειφοντης: άργϊ φόντα (? Bergk^ ad Alcm. 34, 6). Nomina propria sicubi ab Homero vera mensura neglecta producuntur, cave ne iusto temerius de ictus vi cogites; in talibus enim error est facillimus. Huc traxerim Μη*%ίνην (jL-u.) ΒΊ16 (Steph. Byz. 440, 17 sq.), fortasse etiam "Ενμηλος

Φηρητίάόης Β 763 (-- Eurip. Iph. Aul. 217 Ενμηλος Φερη-

τιάδας).^) Contrarium accidit nomini Πε ραφών Β 749 cui alterum ρ iniuria demptum videmus. Ambigua sunt Νΐσνρον

Β 676 (-^--^) Ubi Eustath. 318, 26 ίχτεινει την αρχονσαν όίά

το μετρον, Μάσητα 562 ubi Herodianus (Rauscher 1. 1. 34)

εχτεταται δια το μετρον, Ίήλνσος 656 de quo V. Ross Inselreis.

ΙΠ 96 η. 5. Ancipitem habet "Ίτων (- Β 696, cf. Είτωνια BCH. IX 430. ΧΠ 305 sq. ν. 73; ^ ΑΡ. IX 743, 2).

Herm. XXIV 448. — Veteres εν'ρώπς ab εΰρώς duci opinabantur; poeUe Homani habent 4oca senta situ', ^obtenta Ditis ferrugine regna.'

*) Cf. L. Meyer II 604. Nauck Mel. gr. rom. IV 105 sqq.

>) Aliorsum spectat Πϋραίχμης Β 848 quod componas cum Aeschyleo ηνρ((νστης fr. 288 N.»; longam vocalem ex nominativo accersiverunt Cf. Newaid^og: Ntjni&og ^ Νέηι&ος hodie Neto OSchiffsbrand* Kirchner Att et Peloponn. 32; vocabulum quamquam fortasse origiue peregrinum fuit — cf. oppidi Siciliae nomen Neetum =- Netum — Graeci certe graece forma- runt). CoU. 3225 Νααρχίδας ^ NittQxog7 — Huc non pertiDent qualia 8unt ITvQQtti&og simm. cum ηυρύός >- ηυρρός composita.

- 477 -

Productionem metricam certis adstrinxerunt legibus poetae epici, haud aliter tragici, donec severa Musa in scaena re- gnabat, arsis solutionem quam in diverbii trimetris et tetra- metris sibi permiserunt: inter utriusque rei leges similitudinem quandam observavi intercedere, unde lux nonnullis alFulgeat rebus quae adhuc manserunt inexplicatae.

I. Productio metrica continetur fere terminis necessitatis ; iisdem circumscripsit vetusta tragoedia pedum solutorum usum. Ίη der alten TragOdie war die Auflosung einer Arsis im Trimeter [und Tetrameter] des Dialogs dem Princip nach unstatthaft. Da es aber eine Anzahl von drei- und mehr- silbigen Wortern von dem Maasse eines Tribrachys oder vieiten P^on giebt, deren Anwendung nicht zu umgehen war, so gebot die Nothwendigkeit, eine Ausnahme von jenem Grundsatze eintreten zu lassen';*) 'auch giebt es Worter von dem Maasse eines ersten Paon, wie άμφοτερος εγγύτατος, die nicht immer zu vermeiden waren, auch diese hat daher die Tragodie aufgenommen.' *) Haec ab Engero verissime dicta sunt: praeter necessitatem revera tragoediae usus severior solutionem in universum non admisit. Hinc factum ut — si discesseris ab aliquot voculis plerumque satis vel forma aliter parum habili vel proprii ictus vi excusatis,^) i)i5o, τήι, b όε,

ιά όε, ov με, το σον Aesch..') όνο, τινι, τίνα, οτε, ταόε, οτι, τι με, σε /ιέι/ simm. (i^t PhUoct. 1026?) Soph./) ενα, όνο, τίνα

Euripid. (in eis tragoediis quae nondum a prisca consuetudine desciscere coeperunt, Alc. Med. Hippol. Heracl.) — ad solutionem non adhibentur nisi vocabula plurium syllabarum, ^) trium apud Aeschylum (in septem trag.) c. 70/) Sophoclem (in septem trag.) plus 100,') in Euripidis quattuor illis tragoediis c. 45,

Μ £Dger Die AuflOsungen im Trimeter dcs Aeschylus, Rh. M. XI 444. — 445.

>) Enger 449 sq.

») £Dger 1. 1.

*) Philipp Der jamb. Trimeter u. sein Bau bei Sophocles, progr. gymn. Prag. 1879 pp. 26. 27 (coll. Szelinskio Die Auflo8ungeu im Trimeter des Aesch. u. Soph., progr. gymn. Hohenstein 1868 p. 7 sq).

B) G. Hermann el. doctr. metr. 123 sq.

*) quorum haud pauca leguntur aut eadem forma aut diversis saepius ; qaod idem valet et in ceieris tragicis et de vocabulorum numero quae tres syllabas excedunt. Έβ kommeii in den 7 Tragddien [des Aeschylus] dreisilbige Wdrter τοη dem Maasse eines Tribrachys 126 mal vor.' £nger 448.

') *W6rter von der Prosodie eines Tribracbys kommen in den 7 Tra- gOdien etwa 300 [mal] vor.' Philipp 22.

- 478 -

amplius triam syllabarum apud Aeschylum (7 trag.) plus 100,0 Sophoclem (7 trag.) plus 100, Euripidem (4 trag.) c. 45. In hunc numerum rettuli ut par est*) quae pronuntiatione in

unum quasi COrpus COnflantur, velut προς έπος, τον εμον (τα ό' άγά&* Pers. 218?), όιά τέλους, δια χ^ρος, χατά νόμους, περί σε&εν, προ πόλεως Cett. (Aesch.),^ όιά φρενών, περί νεχρώ, παρά (piKov, δειράδα τε, 6 τόπος, διά σε cett. (Soph.),*) άιά

λόγων, ο βίος, τον ιχετην cett. (Eurip.); quae omnia mensura vere trisyllaba vel quadrisyllaba aequiperant. Bisyllaba solu- tionera experta leguntur in diverbiis apud Aeschylum semel, Suppl. 500

quem versum et alia de causa G, Hermann corruptum iudi- cavit,^) apud Sophoclem^ 6ies (5ies), Ai. 343 χρόνον, 443 (quem Nauck merito corruptelae insimulavit Bull. XXX 92) κράτος, Philoct. (quae fabula multum iam a prisca rei metricae severitate remisit) 791 §tVf, 1347 χλεος (quod tamen forsitan per synecphonesin efferre liceat), OC. 305 πολύ, OR. 1515 αλις ΐν (initio tetrametri), ') apud Euripidem (4 trag.) semel,

^) Huc pertinet etiam Jloytyovg Sept. 511 (sapra p. 156 n. 2); nam Aeschylus in medio senario anapaestum non admittit, Iltt^d-irojiaiog Ίηηο- μέδϋίν quae nomina Sopbocles (OC. 1317. 1320) et Euripides (Suppl. 881. 889} mediis versibus inculcare nihil yerentur in trimetri initio collocavit Sept. 471. 530 adhibita mira illa licentia qua iu priini diiambi locam siibstituitur choriambus (Choeph. 1046 ψιαοχίτωνες , Soph. fr. 796 N.• ^ίλ^>(σίβοια ubi v. Naack; qua de re rectius quam HU. 825 dixit Wila- mowitz Herakl. II 190; errat Gerth C. St. I 254). Unicum quod ab Aeschyli consuetudiue abborrere yideatur ΙΛμψιή^εω Sept. 552 ι yocali in coneonam versa contrahendum in tres syllabas.

>) Muller ped. sol. 22 (de joy (μό^) 29 (qui idem p. 24 de διά φρενός simm. parum recte iudicavit). Christ Metrik* 323 (1. 3). Wolf Analecta Aeschylea (diss. Bonn. 1881) 6. 8.

») Enger 450.

*) Pbilipp 26. 28.

ft) Enger 449. Pers. 773 queni versum labem traxisse noDdum abstersum in aperto est in censum non venit. Contra exiguus melicorum trimetrorum uamerus habet vel duo exempla solutionis in bisyllabo admissae, Prom. 184 φ^ένας, Cboepb. 40 χάριν, Quod praeterea attulit Szelinski 7 , Cboeph. 414 xfQogj huc non facit, nam antecedit articalus τά cam seqaentibns arctissimo pronuntiationis vincalo iungendas. — Quae ex frag^entis affem possunt, valde dubia sunt, σχοηός 179, 3. ίσον 216. βαρύ S92.

β) Dubitationi ηοη exempta νόμον fr. 262, 2. δνος 336.

7) Vix probari potest Diadorfii coniectura quae Antigonae (648) intulit φρένίζς CXj.

- 479 -

Hippol. 1048 φυγάς. *) Quantopere antiqua tragoedia solutionem in bisyllabis reformidarit, optime discas, si bisyllaba ex plenio- ribus demum formis elisione facta haud raro apud tragi- corum principes oflFendi tecum reputaveris: μέλαν όλ/γ 6νομ

πάτερ' πατριό' φνγάό' φνλαχ' habet Aeschylus 9 locis, Sophocles

ονομ' πεόί σχνλαχ φνλαχ' quinquiens , ^) Euripides (4 trag.) πάτερ' πεόι" ter. Cuius discrepantiae causa est in propatulo: in πάτερ' accusativum cadit necessitas solvendi, in vocativum πάτερ oiigine bisyllabum non item.^) — Casum in his rebus non advocabit, quisquis Euripidis aetate provectioris in dies magis rei metricae severas leges relaxantis usum contulerit; bisyllaba solutionem experta enotavi ex aliquot fabulis haecce,

ex Hec. άορ/ όρνός πόνον , Androin. ζ^/α μόνος πόλις Φρνγυς (^φέρε όή), Electra βραχνν λαβε μέγα πατρός π ο δι' πόσις τάφον τροφόν χερός χέρας Φρνγας^ Phoen. βαρν γένος όέρος όορός όόρν χαλόν λόχον μέγα 'ξένε πάτερ πέδον ηόδα ποόί πόλιν

στόμα χάριν φΒ^όνον; sed quae in meum usum coUegi omnia eflundere taedet, res sibi poscit propriam disquisitionem quae non est huius loci et temporis. Evicimus solutionem in bisyllabis fere non admitti ab antiqua tragoedia, quippe quae sine uUa licentia aliter versui aptari potuerint; adiciamus continuo idem observari in trisyllabis quae dactylum efficiant, nam praeter Aesch. Choeph. 982. Soph. Ai. 846. OC. 1634. fr. 523. 782, 2, qui versus ab "Ήλιος "Ηλιε μήποτε οιχέτιν

initiuin sumunt, ultimae talium vocabulorum syllabae ictum non recipiunt.*)

II. Productio metrica cadit quantum eius fieri potest in pnmam vocabuli'^) syllabam; quae contravenire vidimus fere

exCUSare licuit, άλείατά &εμει'λϊα νπειρ αλά τα τείρεά {Σ 485)

χατ ουρεα παρ' ανερι syllabae finalis natura quae rite non

1) Nam ^fog 476 synizesi in monosyllabum coartandum. ηνρί Med. 1193 pravae debetur coniecturae.

*) Szclinski 7. 21 sq. Accedit ex fragmentis ηητ^ρ' 344, 2.

») Hinc sequitur Choeph. 124 λίγω χαλούσα ηατίρ\ ^noixjiQOy τ* έμέ legendam esse, non vocandi casu najfg, quod fugit Muellerum ped. eol. 24.

*) Aesch. Ag. 7 interpolatus est. Szelinski 20 sq.

*) Pro uno vocabalo sunt fiy αλί dy ayoQij cett; iy a&ayfiTOfOiy vn^ €ΐ^εαίης igitur habent ictum non in prima, sed in secunda syllaba, dno £zxay(qg %ytx* oύλoμέyης ύηο ΙΤαρί&όφ in terUa: quod excusatur, ut in vocabulis quae a quattaor vel quinqae brenbus incipiunt, necessitate. Ideni valet de xai* ί//Γ Ούλύμηοιο (V 5 alias) ^ς Οϋλυμηόν it {Τ 128),

— 480 —

producitur nisi sequente vocabulo quod complures consonas aut consonam geminatam in fronte habet — sicubi terininatio eli- sione abrumpitur , ictus recedit in primam, α&άνατ ούλόμίν γειρόμε^' — , όηφιλος φιλόοοφος aspirata quae productioni favet, σνβήσΐα με^ίόμεν ι vocalis indole cui ante vocalem plus quam ceteris virium iuesse yidetur, τριχέφαλον analogia similium (supra pag. 252), 2τνγοσνόωρ paradigmatis aequalitate.

Satis accurate respondet tragicorum usus. *Die aufgeldste Arsis fallt auf die beiden ersten Silben des Wortes' (άχ/, CDu- etc.).*) Qua tamen in re versus initium quod maiore utatur licentia excipi consentaneum est. *Es kommen in den 7 Tragodien [des Aeschylus] dreisilbige Worter von dem Maasse eines Tribrachys 126mal vor, davon bilden 101 einen Trochaus fcio], 22 den Jambus des ersten Fusses [UZj] und nur an den drei [immo *zwei', nam Pers. 783 corruptus est] an- geflihrten Stellen [Pers. 330 ubi tamen — auctore Muellero ped. sol. 25 — vocabuli λιγεα syllabis ultimis synizesim adhi- beas, haud secus atque adiectivo μελεος uCD Pers. 724; Choe- phor. in. Έρμη χ&ύνιε --2-ν>56; adde tertium Ag. 1561 ξένια οόό] ist auch sonst die jambische Messung angewandt'. *) 'Worter von der Prosodie eines Tribrachys kommen in den 7 Trag5dien [des Sophocles] etwa 300^) vor, weitaus die Mehrzahl ist trochftisch verwendet, wahrend 52 den Jambus des ersten Fusses bilden'.^) Etiam polysyllaborum ictu effe- runtur syllabae initiales, πολέμιος περ/δρομος (aruv.). Arti- culus et praepositiones arctissime cum sequente nomine con- glutinantar, ut ictnm necessario in se trahant, roy εμον {atJ) δρα χερών (cbu^). Legem migrant in Aeschyli fabulis nonnisi Pers. 446 6 ψιλοχορος, quod nimio brevium numero excilsatur perinde atque χαταχεύτε, et iam allata χ&όνιε ξένια quae composuerim cum συβόσϊα.^) Sophocles qui in Trach. et Philoct. a prisca norma deflexit {ετελεσε Tr. 917

ολβ&ρ/α 878. — ο Πνλιος Ph. 422 πι Ψημένος 1226 7roXe|MiOF

1) Enger 44β (444 sq.). Cf. Fix in Eurip. El. 13 (ed. Paris, Didot 1845).

«) Enger 448.

B) Accuratius dixisset: *300 mal.'

*) Philipp 22. Cf. etiam Rumpelt Philol. XXV 57 sqq. XXVIII 429.

*) Ex partibus melicis plura afferri possunt, ^ρ^&ισε Prom. 184, άμαχοι Choeph. 50, dxccQnoy 40, αδάμηιο^ 50, φε^ομίμω^ 78.

— 481 —

1323 πάτερα 1314 — sat excusatumst τον άχαλνφη 1327;

cf. etiam fr. 636. 691) antea admiserat quattuor tantum exempla quae a norma recedant, Antig. 420 πεόιάόος, Ai. 459 πεό{α quae Aeschyleo χ&6νΐΒ comparari licet, El. 1361

quod vitium admisit poeta ne πάτερ' πάτερα alio vocabulo interiecto dirimere necesse haberet/) OR. 826

μητρός ζυγη^ηι χιύ ηατέρα χαταχτανεϊν.*)

Quod exemplum mirum in modum concinit cum versu

άέ^αινιό μ* οΐχοις ων πατέρα χατέχιανον

qui est 505 us Medeae Euripidis qui cum postea priscae con- suetudinis severitatem paullatim exuturus esset,^) tamen in quattuor illis quas in his quaestionibus semper adhibui tragoe- diis legis vetustae tenax fiiit, exceptis versu quem ex Medea laudavi et eiusdem fabulae altero, 375

(ί-ησω, ηαιέρα τ€ xai χόρην jiooiy τ' ^μόν.

ΠΙ. Si in eodem vocabulo breves quarum numerus modum versui aptum migrat antecedit longa, ea quae longam proxiine excipit brevis ictum a se depellit, sive vocabulo productio metrica adhibetur seu arsis solutio. Non αντδχοάνον dixit Homerus necessitati obtemperans, sed praetulit αντοχοανον.*)

>) Cf. Aesch. Prom. 314 νέους' νέος γαρ χτλ. Quamquam Nauck scripsit ώ πάτερ μοι' πίηέρα γαρ σ' όράν άοχώ,

«) Szelinski 9. Philipp 23. 24. — *ΕτΤοχλης -χλος 0C. 1295. 1316 trisyllaba sunt.

*) Cf. βχ. gr. Or. 4 μαχάριος 28 dJixiav 86 μαχαρία 244 ομογενής 250 θυγατέρων 251 άιάψΐρί 294 αναχαλυητ^ 313 άηο^έχου 472 χίόμίνος 473 σύν (^ί^όχφ 487 πρότξρον 546 άνόϋιος 594 ηιβόμ(νος 630 α&ρρύβως 665 αδύνατον 722 προάέόομαι 723 τραηόμενος 1142 λεγόμενος 1149 τον 'Ελένης (φόνον) 1180 το σ^νίτόν 1228 προιϊέάομαι. V. etiam Wolf 13 in., qui 11 8q. nimis inique de ξέηα χ&όνιε Aeschyleis πατέρα nfdia Sophocleis πατέρα Euripideo animadvertisse mlhi quidem videtur furca expellens quidquid legibus obstet longe plerisque locis observatis ; qua in re vel Homerum interim dormitare oblitus est. Quamquam recte de Ant. 29 iudi• cavit cai versui ne ego quidem supra in recensu locum concessi.

*) Admisit finb Σΐχανίης ι5λ' ιίρεαίης συν οΰλομέντ^ ίνεχ* ονλομένης ύπο Ηίίρι^'όφ iv αΒ-ανάτοιΟι έη' αβ-ανάτο^αι χατ ουρία παρ^ ανέρί έπ* Α^έεος, vitavit έΐ α&ανάτων (quo admisso impostorem sese inscius prodidit Crates Mallota Hesiod. Th. 142 b) (ίς οΰρεα (supra ρ. 409). έχ ^ουίι- χίοιο Β 625. π 396 ές ^ουίίχιον Ι 335 = τ 292 ηοη grammatico erunt expedienda, sed critico potius in canninum bomericorum originem inqui- renti; auctores naturam prodactae in hoc nomine vocalis non iam cognitam habuisse apparet. Idem fortasse cadit in έΐ Οΰλύμποιο α 154.

^chalsei Quaeetiouee epicae. 31

— 482 —

Ιη eundem modum AeSChylus μαρτυρία νηφάλια τνμβοχοα αμφότερα εγγύτατα^) χοσσάβιος fr. 179, 4 τάπΙ τάόί Suppl. 249 τους υπερέχοντας Prom. 216*) Sophocles ουράνια (fr. 399, 3) Ευμενιδας εντάφια {Νεοπτόλεμε)^) ναοφύλαχες fi\ 143, 1 τον πάτερα 0R. 1496 Euripides (in 4 trag.) Ήλεχτρυόνος Alc. 839*)

versui ita accommodarunt , ut syllabas a longa tertiam et quartam (μαρτύ-ρια)^ non proximam et tertiain (μαρ-τύρι-α) adhiberent pro arsi. Vitiosa sunt Εύρυσαχες Soph. Ai. 340

Νεοπτόλεμος Philoct. 241 ^) δειράδα τε Philoct. 491 (ci.) quibus

accedunt ex Euripidis fabulis recentioribus εϊς πατέρ' Herc.

fur. 63 τον /(ioVov lon. 828 μαντενήμε&α Hel. 753 εις μιαν 267 είλισσόμε&α Or. 444 ουχετι Iph. Aul. 364 ψευδόμενα 846

^Αρτεμιόι 883 τάντιπαλον Bacch. 278. Ιη Philoctetae versibus paullo neglegentius factis facile fertur quod ideni in Aiace aliquid moveat offensionis; nisi forte poeta versu licentius facto et ad melicarum partium libertatem accedente concitatum animi motum depingere voluit,

ώ μοί lalcety^ Εϋ()νσ((Χ(ς, αμι^ι σοι ^oij.

Quam non sit apta ictui recipiendo syllaba brevis longae continuata, apparet ut non possit manifestius inde quod voca- bula huius mensurae: -dUj{y..) vel ab exordio trimetri procul habentur, cum οά5^(^...) eodem loco aliquotiens admissum sit.^')

») Enger 446. (ς jt Μι/ίχ^δό^ων Pers. 490 (&ί<υμάθίον Archiloch. 74, 2. έγχέλνας 101).

') Aliud esse ύιιξρίχορτας quod ab Aeschyli arte procul dubio ab- horret, aliud τους υπερέχοντας non intellexerunt qui patrociniam suscepere coniecturae Porsonianae ύτκροχόντας non inutilis modo verum ne sensn quidem commendatac, velut Christ Metrik' 324 (5). Non persuadent Wander advers. in Philoct. 34 sqq. et Wolf 8 sqq. Quamquam enim poetas clau- salam CC — \j- in universam minus probasse certum est, tamen quotquot huias licentiae exempla extant contiDUO damnare velle iniustumst atque imprudens; nec sunt probabiliter excogitata quae ad tutandam Wanderi opinionem disputavit Wolf 1. 1. et 25 sq. 27.

>) Szelinski 9. Philipp 25. Non adsentior Wolfio 13 sq. iniustissimain crisin exercenti. OR. 719 είς άβατον δρας defendi posse a coniectura Tolgo recepta ηβατον είς δρος mihi pro certo est, cf. Szelinski 15 qui tamen parum attendit είς άβητον δρος nihil prorsus discrepare cam εγγύ- τητα Aesch. Suppl. 373.

*) προς σε γονάτων Med. 324.

>) Szelinski 15.

*) πεδιονόμοις λιπαροθ-ρόνοιΟί προς ^ρυμα dvooiov RuDipel XXV 56 sq. Szeiiiiski 7. Philipp 24. Wolf 11.

— 483 — Excipiuntur tantummodo propria nomina, ut quae maiore licentia

Uti par sit, ^Αρτέμιδος Κψμεριχόν ^Αντιλοχ' (fr. 138, 1) Εύρν-

μαχος (179, 1) ΑΙ^ιοπίδος (300, 2) habet Aeschylus (qui in

eadem sede et "Ηλιος admisit), Ενρνσαχες ΧρυσοΘ-εμις ^Αρχίλοχος

Sophocles (qui et "HXib\ "Ιππόλυτος Euripides (in 4 trag.). In Phfloctetae fabula quae maioris licentiae etiam alia prodit vestigia Sophocles hanc normam neglegere ausus est, ουδέποτε γ' 999,

ονδέποτ 1392, Ιυλλάβετον 1003, αθάνατος (?) 1420. Idem

cadit in Euripidem aetate grandiorem. *) Severus usus dactylum initio senarii non admittit nisi ictu effertur prima alicuius vocis syllaba, i. e. nisi primam thesin obtinet monosyllabon (exceptis tamen articuli formis et praepositionibus quas ictum necessario in se trahere vidimus): ov Σνριον ω Θάνατε μητ αροτον ονδ' οσιον sine oflfensione legxintur in trimetri in- gressu.') Unde efficitur displicere non tam dactylum in fronte versus collocatum quam ictum in brevi positum quae longam eiusdem vocabuli initialem proxime insequatur. PauUo aliter quamquam versus OC. 1634

xai xarttiyeaoy μηηοτί TiQOOtiaeiy τάαΰ^ ίχών χτλ.

comparatus est fortasse tamen ea re excusatur, quod sententia encliticon ποτέ cum quadam vocis intentione iubet pronuntiari. Quisquis licentiam quam necessitatis finibus contentam habeat certis insuper condicionibus et observantiis circumsaepit, hac re licentiae audaciam minuere et insuavitatem quasi mitigare velle censendus est. Qui ά&άνατος simm. necessitati cedens metro adapturus non quamlubet syllabam sed quod eius fieri potest primam producit quae versus ictum recipiat, eum certa de causa primam prae ceteris eligere consentaneum est, nimirum quod syllaba initialis suapte natura et indole ictui sit aptissima. In eundem modum argumentari licet de tragicorum usu qui άγα&ός, non αγαθός probavit; ictus vis distribuitur quidem in utramque syllabam, sed maiorem partem cadere in priorem per se patet 'Der metrische Ictus, welcher im σχήμα δλόχληρον die Lange traf, vertheilt sich bei der Auflosung der Lange in eine Doppelkiirze derartig, dass die erste der beiden Ktirzen den etwas starkeren metrischen Ictus bekommt, die zweite der beiden Kiirzen einen etwas

>) Cf. de his rebus Szelinski 20. Philipp 25. Wolf 14. ") Szelinski 21. Muller ped. sol. 79. 86.

31*

— 484 —

schwacheren metrischen Ictus'. *) Ergo hic quoque syllaba initialis si minus cunctam ictus yim attamen grayissimam ictas partem sibi vindicat. Quas res nescio aliter explicare quam ut in id^uvuToq άγά&ος iv άλ/ simm. primam brevem per se ceteris fortiorem ftiisse suspicer.^) Distinguenda enim accentus duo genera diversissima, alterum quod est vocis insignitum intentione ('expiratorischer Accent'), alterum quod elatione (*musikalischer A.'); hoc vocabulo 'intentionis'. illud 'elationis' notabimus. 'Elationem' indicant prosodiae notae quas veterum grammaticomm industria et sollertia excogitarunt ; cuius in versibus ratio habitast prope nulla. De graecarum vocum 'intentione' nihil nobis adhuc comperti est, sed ex obser- vationibus quas de productione metrica et arseos solutione protuli inter se coniunctis elucescere videtur, 'intentionem' ftiisse alicuius momenti in versificandi arte, id quod eo mmus videbitur mirum, quandoquidem versus ictus nihil aliud est quam vocis intentio et res ab 'intentione' quam dicimus natura non diversa. Si ex brevium a quibus vox quaelibet incipit numero semper primam *mtentione' fuisse instructam sumamus, continuo epicorum et tragicorum usus illustratus est: sicubi vocabula formae inhabilis versui aut productione aut solvenda arsi aptantur, ictum i. e. intentionem vocis trahit quantum patitur metrum in se syllaba ea cui natura 'intentionem' tribuit, intenditur autem initialis*^) in omnibus quotquot a tribus brevibus vel ab amplius tribus sumunt initium.*) Contra maxime deprimitur et debilitatur pronuntiando brevis quae longam excipit; quomodo factum est ut tales syllabae ictui faveant omnium minime. Quam ob causam poetae -^-

») Verba sunt Friderici Hansen Rh. Mus. XXXVII (Uber den griech. Wortictus) 260, cuius uniyersam de his rebas opiniooeni refutare nihil attinet, quippe quae vel illis (ίμφότ€^α μαρτν{)ΐα simm. redarguatur. S. Becchetti Nuovi elemeDti di metrica comparativa greca, latina, italiana non vidi.

*) Cf. iam Hartel Hom. St I' 118 qui tamen multa immiscuit aliena; Schmidt 6r. Metr. 158.

') qua in re nomina cum praepositione vel articulo iuncta pro uno Yocabulo sunt.

*) Idem transferre licet ad ea quae a longis incipiunt ; nam sic demnin iutellegitur cur epici vocabula molossum vel dispondeum explentia (etiam ^ς Τροίην iv TQoitj simm.) ita collocare ament ut prima cain teriia ictu efferantur (Ludwich Arist. Hom. Textkrit. II 243 sqq. 250 sqq. Draheim

— 485 —

et -w-^ ita versui accommodare praetulere ut brevem longis circumclusam in thesi producerent (ν/^λ^ι^ς, ίστίη τ', ηγροησε, έμπνειΌντε). Contra vetustorum poetarum in hac re con- suetudinem peccat ν 15 ανδρ' άγνοιήσασ νλάει; at nihil impedit quominus hunc versum illius poetae qui carmina in hanc qua Odyssea nunc utitur formam satis recenti aevo*) redegit^) tribuamus inscitiae.^) Nisi forte praestat versus 13 — 15 una litura delere; parum enim placet v. 13 transpositione in hunc modum refingere

quae versus modulatio quamvis auribus iniucunda tamen exemplis destituta non est (A 388. d^ 258. Γ 348. Η 231. τ 175. Hes. Theogon. 719).

Quod etiam πνέοντες 'Ονσαν (u-^-v^) plerumque similem in modam metro aptarunt brevi pro longa in thesi collocata factum est ad exemplum vocum trisyllabarum quae a consonis positionis efifectricibus incipiunt; βλαφ&εντα enim cum simm. βλητροΐαι δμητειρα ζώνννσθαι cett. ita fere adhibentur ut prima syllaba thesin obtineat, exceptis versibus haud ita multis qui talia vocabula in fronte admittunt velut X 388 (ζψγισι) Θ 133 (βρον- τησας) Μ 21 {Γρηνιζος) quibus comparandus est d 361 {πνεί- οντες). Ut rariora sunt exempla quae eadem mensura (-^--^)

habent ζώνννσ&αι Βρισψς προσφάσ&αι χρύσ&αι simm. aUo loco

atque initio versus posita {Ψ 130. Ω 676. ψ 106. α 262 cett.),*) sic nullus locus legitur qui πνεοντε -ονσαν similibus in medio versu productionem ita adhibet, ut initialis syllaba incidat in arsin.

Fleck. Jahrb. 133, 670 ^qq. coll. eis quae de bilongis 669 disputat). De *^4χιΙλ(νς "Αταλάντη simm. nihil constat; possis tamen suspicari primam vocis *Ατάλάντη habuisse, si minus ^ntentionem', tamen ^nteiitionem' quan- dam secundariam; nam *Αταλή^τη simm. apud tragicos haud rari usus. Inde quod epici antispasticis haud adraodum multis productionem metricam adhibuerunt (supra p. 278) baud scio an colligere liceat in ΌΙύμηοιο Ιίηόλλωρος initialem minus fortem fiiisse quam in a^ayarog γενόμενος cett.

») Wilamowitz HU. 23 sqq. 228.

«) id. 63 sq.

») Cf. Bekker HBl. I 123.

«) Hinc explicari possit quod ηροϋ- (^ nQO(-) apnd Tetustos in arsi non legitur nisi initio versus ω 360 (Nauck Bull. XXX 77); qoainquam ▼erisimilius est haec ab epicis etiam tunc solutis vocalibus proDuntiata esse.

Epimetra.

Ι ρ. 33 η. 3.

Collatis quae dixerunt de χνανοπρώρειος Bergk PL. ΠΙ* ρ. 533 ad Simonidis frgm. 241 et La Roche Hom. Untersuch. 219 mihi non dubium est quin apud Homerum χνανοπρώϊρονς

γ 299, χνανοπρωιρον passim (pro librorum χνανοπρωρείους et

χυανωπρώροιο) χατα ίιάστασιν — quam formam legit Simonides — aut, si pro formis distractis utique nativas et incorruptas (ωειξε pro ώιξβ; fisu pro ηια cett.) restituendas esse^) mecain persuasam habes, χνανοπρωαιρους -αίρου^) scribendnm sit. Primaria enim vocis πρωρα^) forma erat *πρώ/αιρα,^) quae postquam in πρ^ρα contractione a sermone volgi admissa abiit, postea ut vetusti poetae verba quod eius fieri posset sine versus damno ad recentiorem consuetudinem dicendi magis accommodata evaderent, a rhapsodis in ηρώϊρα distracta est; idem accidisse novimus in *ωηξΒ, *ψ'ξε, ώι'ξε (cf. pag. 76). Ut Simonidem χνανοπρώϊρονς , sic ApoUonium Rhodium πρώίρα in libris suis traditum invenisse haud scio an probabile flat e versu eius I 372 sic incipiente:

1) Wackernagel BB. IV 803 sqq.

*) -πρωείζους minus recte Bergk iam anno 1850; deinde Cobet NL. 204 n. (anno 1858).

«) Cobet Misc. crit. 336 sq. De « cf. Aesch. Suppl. 682. Soph. Phil. 482 (iuxta πρύμνηρ). Eur. Hel. 1563. 1082. Or. 362. Iph. T. 1135. Ad nomiuativum in ά sequiorum genetiyum ηρψ(ΐης (de Lagarde apud Bechteliuin Inschr. jon dial. p. 93 n. Cf. etiam σπείρης [Thesaur. s v.] pap. Loavre 69 C 7. CIG. passim velut 3132. 3615. 5050. Arch. Z. XXXVII 136 iir. 269. Pap. Am. sch. II nr. 33, 7. βεχτοΰρη βεχτοΰρης ed. Diocl. JHSt. XI 317) referendum esse monet Lachroann praef. Nov. Test. XLIII (Buttmann Gr. d. neutestam. Sprachgebrauchs 11). De ι subscripto qaod Herodiani auctoritae tuetur τ. Thesaur. VI 2132. La Roche 1. 1. Hesychii gl. jiQoiQr^g' ηρωοας (Ahrens Beitr. zur gr. u. lat. £tym. 22), evnQotQoy εΰαρόσωτιο^, Dittenberger Syll. nr. 207 = Cauer * nr. 207, 9 ^χατόμβα βονηρφρος (coll. Soph. fr. 658 πρφρα λοιβης 'Εστ(ας).

*) scrt. pfirva (sl. prutm) -< idg. pfvos i. e. prorsas. Cf. vkfjmqa (supra p. 467).

— 487 —

ηΰί xccjfi 7iQ(ffQay ίαω (s. (ΐσω) ήλος χτλ.

qui in hunc modum videtur redintegrandus esse nulla ad- liibita mutatione, litterarum notis quae traditae sunt rectiiis

Ordinatis: ηόΐ χατά πρώΐραν εσω άλος κτλ. — πρώειραν COniecit

Bergk, Merkel recepit, confirmavit Et. Flor. Mill. M61. 256. Sed in his librariorum et grammaticorum ^) fides dubia, aucto- ritas nulla. Si tamen Apollonius re vera πρώειρα (non πρώΐρά) scripsit, grammaticum egit, sicut Herodianus, analogiae incautos persaepe fallaci specie frustrantis sectatorem. prora Romani a Graecis mutuati sunt (cf. ion. proreta apud Plaut.), non item fortasse alteram formam proris ; idg. pfvxja 'navis pars adversa' = gr. πρώ/αίρα = lat. *pravori'S^) ^ prorisJ) Sed hactenus de χυανοηρωα/ρονς s. -ωίρονς Homeri carminibus reddendo. Iniuria enim opitulatur Homeri libris, spreto vetustiore eodem- que potiore Simonidis testiinonio, Wirth Leipz. Stud. ΙΠ 16 not. provocans ad Bekkerum HBl. I 178 (cf. etiam II 44) qui omnino nihil egit utpote rem adgressus opinione prae- sumpta occaecatus praepostereque tenax eorum quae G, Her- mann de em. rat. gr. gr. 39. Meineke ad choliamb. 152. Lobeck Paralip. 214 de t άνεχφωνήτω contra veritatem docue- runt^) Cf. de tota re etiam Eberhard in Ebelingi lexico s. v. χυανόπρίορος cuius iudicium tamen non probo.

xdwv ενρνόόεια vel ob sententiam mihi quidem displicet; nam quod commodissime de urbibus (ενρνάγυια) et de vasto maris aequore oculis undique patente {β^αλάσσης ενρυποροιο Ο 381) dicitur, idem de universa terra continente minus apte dici iam veteribus suboluit perperam traditam lectionem (ττλα- τνάμφοόος Suid., μεγάλη Etymol. magn. 396, 24)^) inter-

*) ο ό( Ή^ωόιανός (fi« τ^? «α άιφ&όγγου γράφα τιρος joy χαρηχτηρα των ΰιά του tiQu ΕΜ. 692, 31; ergo soripturam e canoDis lege constituit, non ad optimae traditionis fidem.

*) άτρωτος = strHtus.

3) *8aOel =- sdl.

«) ^Kein langer Vocal und kein Diphthong kann untergescbrieben iind βίνεχ^ώνητον werden." Vel vocabulo ήρφνη (= ηρωίνη) maluit G. Hermanii i demere qua in re hodie neminem sanum habebit adsentientem.

») Apud Ebelingium inTenio e scholiis ad Π 635 haec allata: „ix τού oOtveiy [Lips.], sed Herod. ib. παράγωγον ηγούνται την λέξιν, τουτ^ατι ηαροίχην της ^ni τέλους.^ Adde e Tryphone τΐίρ* τρόηων (Spengel III 198): ηαράγωγον μίν ούν ^ατι lthς ^ν αύτ^ το ηλεονάζον (χουαα , οίον χίλαινεφίς αίμα* ού γαρ ίγχίίται το νέφος, ομοίως xai το χ&ονος fl•*(ιϋO- ό^ίης ηαρηχται, ου γαρ ίγχίΐται ή όόός.

— 488 —

pretantibus et ipse sentire mihi videor; desidero certe aliquid signiflcantius. Verae scripturae idem Simonides Ceus adservavit memoriam qui fr. 5, 17

έϋρυέ(ϊους oaoi xaonoy αί^νμ(&α χβ-ονός

aperte Homerum imitatur {άρονρης χαρπον εδοντΒς φ 465 ; xdwv ευρνοδεια). Bescribas igitur me auctore apud Homerum quoque χθονος ενρνεόαης^) quod optime illustrat Hes. Theogon. 117

rwr €tiQuaj(Qyog, τιάντων (ΰος ίίαφαλίς aifi

(118 spurius nec notus Platoni Aristoteli Plutarcho). ^) Cf. etiam

γαί'ας ευρυπεδον Bergk * ΙΠ 732 ΠΓ. 138, 4. ενρυχολπου χθ-ονος

Pind. Nem. VII 33. είρεία χ^ν = scrt. urvl 'Erde'; eiusdem notionis mahi (i. e. μεγάλη) et pfthim (i. e. πλατειά) = anglosax. foldey vet. saxon. folda Kluge PB. IX 194. zend. zqm perethwim V. Bradke Dyaus Asura 48 (i. e. graece χ&ονα πλατίΓαν);') an thesaro bredon werold Heliand 1658. Amabant Indogermani terrae nomen et epitheta indere desumpta ab eius vasto ambitu. Breitstrassige Erde tamen qui dixerint, si locum mox afferendum exceperis, novi nullos. — Vitium fortasse vetustum est; cf. h. h. in Cer. 16 χ&ων ενρνάγνια quod qui novavit, sive ipse auctor fliit sive librarius, sine dubio ante oculos habuit ενρνοόει'ης pravam lectionem.

Π ρ. 52, 2.

Juxta βασίλεια simm. Atticis in usu fuisse producta ultima ιερε/α 'Priesterin' testantur Herodianus (Π 12, 34 sq. 454, 23 L.)

*) cf. tiqiiinHK ή^υέπεια Ιηηοδάααα χαλχοβάραα διομηδεια, Ad 'Y\lJtnvk€ttt cf. €νρυηυλής, ΚαλΙιόπεια contamiuaturo e Καλλίόηη et Καλ- liijifitt (cf. xakXt (71 eiy). βυαηριατοτόχαα ΙΙο^τοηάρίΐα Κνμθ2ΐόλ(ΐα Ιΐεραί- ψόν^ία ί4αιυόχ(ΐ€( Β 658 {^Αατυόχη 513) Κυμοόόχίΐα (Verg. Aeo. Χ 225; Κυμοδόκη Ηβ8. TheogOD. 252) Τ(ρ\ριχ6ρ(ΐη cett., de qiiibus conferantur auctoree a MaasBio laudati Herm. XXIII 615 sq. et 0. Schneider Nic. 2, sunt feminina a nominibus in -euV ducta sive veris seu quasi cogitatione interponendis [ηατροψον^ύς ηνίοχους (χμφιηολ(ν€ΐμ βυοαοδομ^νίΐν joiyo- XO€vtiy μνβ•ολογίν(ΐ^ ηο^τοηορ^να,ν nayaoxfug Leo Meyer II 44; cum Εϋρυόδ^ια η. pr. [Cereris epith.] cf. oofvfty). Idem de Ααοδήμαη Ίηηο- δαμ€ία iudicandum videtur.

*) ίΰρυόδζία ex (ΰρνς et ^ΰος factnm iam veteres suspicati sant EM. 396, 24 (τροπίί ιού ί (ίς ο, Ritschl de Oro et Orione Op. I 655;. — Error coDtrarius accidit verbo σ1oyaχiω {ajoyaxiim Buttmann lexil. 1 214 sqq.) cui iam tituli vocalem genielli aτ^yήχω iniuria tribuere, Kaibel 205, 5. 208, 20. 24. 233, 8. 251, 4.

3) βa&vaτέρyoυ ηλάτος αΐης Cypr. 1, 2 ρ. 20 Kink. EvρvσΊ(ρyoς (Γη) Pausan. VII 25, 13.

— 489 —

et Atticistae (Moer. 191 : Ίερε/α ΐ4ττιχο/, Ιέρεια 'Έλληνες, cf.

Schwabe Ael. Dion. et Paus. 90, 16): confinnat Euripides Bacch. 1114.*) Scaenicorum versus vocabulo βααίλεια longam paenultimam omnibus concedunt locis, Ίερει'α contra nullo nisi fallor habet paenultimam productam, sed aut ancipitem aut brevem, Soph. fr. 418. Eur. Or. 261. Iph. Taur. 34. 1399. Posidipp. 26, 21 ΠΙ 343 K. quibus locis ι vocalem non recte commendari a scholiasta Euripidis (ad Or. 261),*) unice veram esse scripturam per ε simplex (Zacher de nominibus in -αιος 10) viros doctos admonere potait traditio fragmenti Sophoclei, cuius auctor Steph. Byz. 248, 21 habet Ιερέας nnnc titulorum testimomis stabilitum ^) et in alteram editionem a Nauckio iure receptum. Hinc efficitur forma vere attica ϊερέά (iam ante Herodiani aevum librariorum errore in ιέρεια, postea et in ιερια detorta), qua de diserte testatur scholiasta

Pindari (ad P. IV 5) : ίέρεα' μη ιέρεια, χαί το ϊέρεα προηα- ροξντονως τονιστέον, εστί γαρ κατ* άποβολην του /. ον γαρ χατά ^Αττιχονς Ιερέα ή ιέρεια λέγεται^ ί. β. 'ηοη enim Pindarus hoc

loco Atticoruin more την Ίέρειαν dixit Ίερέαν, immo adhibuit

VOlgari Ιέρεια (Ζ 300) άποβολην τον ι, fecit ex ιέρεια ιέρεα\

Νοη intellexit Bergk ad loc. Attico ιερέΰ accuratissime respondet forma ion. ϊερέη quam incorruptam seryavit Callimachi epigr. 40 Wilam. (qui parum recte ίεριη)^ alii rite contra- xerunt, ϊερη^) Bechtel Inschr. jon. Dial. 123. 150 qui addere

potuit (ex Plut. an Seni 24) Ephesiorum μελλιερη ίερη παριερη

(sic enim accinenda). ίερη -^ ίερέη -== *ί^ρήη ^ *Ίερή/-ά^) quam formam componas cum nominibus in -ών-η -ίν-η (supra ρ. 304) ^Ηγεμονη (Ηγημόνη Boeckh ad Seeurk. XIV δΟ coll. "^Αγημών CoU. 5316. 1383i al.), cf. etiam Johansson KZ. XXX 412.

Doricum ϊαρεα {ιερέα) Utrum ex \άρεια (icp•) ^x^^' άποβολην

τον ι' natum an pro Ίαρέα (/ερ.) sit, diiudicari non potest;

0 Dixit de Uqiiit Prellwitz GGA. 1886, 766.

*) Dindorf Fleck. Jahrb. 99, 714. Deceptus est et Johansson BB. XV 175. liQitt (CIAtt. III 350. 365. BCH. IX 406) itacismo yitiatum est.

8) CIGr. add. 2167d ,». 3459». CIAtt, II 6IO4. τ. 624 88. IV 1, 555a. pap. Louvre V 1, 3.

*) Meineke delect. epigr. 144 (uon vidi). Lobeck proleg. 44. — De Hero- doti dialecto cohibeo iudicium; penes libros in bac re uuUa auctoritas nec qiiicqam profecit edicto Haeberliu Wochenschr. f. cl. Phil. 1888 c. 1346.

6) ion. πλη -c ηληη Wackernagel KZ. XXVU 267. P/J (^ *Ρηά ?) Pherecyd. Syr. fr. 8 Kern (Orph. tbeogon. 88 sq.)

— 490 —

neque enim quicquam constat de syllabae terminalis quantitate (Pind. P. IV 5. CIGr. 1446« lac. 5143, 2 cyren. Cauer* 4789. 32. 99 bis Andan.) et vix sufficit accus. ίερη Cauer* 47 s. 98 unde eiusdem tituli ίερεαν non potuisse ex *ί€ρη/άν nasd tuto colligas. Attico ίερεά addi debet ut certum eiusdem formatioms exemplum legis gortyn. foixda (vocabuli /οιχεύς fem.)*) cui semper ι vocalem detractam esse (Baunack 54) in hoc saltem titiilo credi nequit: f. prim. */οίχη/'α. Dubito de βασ/λη (Sophocl. fr. 289 Ν ^ coll. Steph. Byz. s. v. ^Αγάμμεια. CIAtt. IV 2, 53 a. Βααιλάν Kaib. 822, 9. Boeckh CIGr. Π 108 col. sin.

COll. Pind. Nem. I 39 βασιλέα) et boeot. Ιύρεια βασίλεια Αεβά-

όεια quorum originem Johansson deriv. verb. contr. 216. BB. XV 180 vix recte ex fonnis in -η/ια cadentibus repetiit. Utrum Attici ab initio iuxta ιερέα etiam ϋρεια (Homer. Ζ 300?) agnoverint an formae ίερεα postmodo demum noyiciam ίερεια affinxeriiit ambiguum est. Potuit certe ιέρεια anaiogia ceterorum {βασίλεια simm.) in formulis subnasci quae ιερέως et

ιερέας notionem COniunctain exhibent velut ιερέων xai ίερειων legimus Plat. Men. 81 A. legg. V 741 C, Ιερέας xai ίερε/ας legg.

759 AB, ιερείς χαί ιέρειας Aeschin. Ctesiph. 18. Ditt. Syll. 156, 25 sq. (cf. etiam Toepffer Att. Geneal. 213 n. 2. Callixin. Ath. V 198 D); nam forma ιερέα ambiguitati haud raro locam dedit, ut necessitas quaedam analogia novatum ιέρεια extorqueret Locum ciassicum habes pap. Louvre V 1, 3 ιερέας gen. sg., 4 έφ' ιερέων xai ιερειών. Simile quid accidisse in latinis for- mulis filiis et βΐίώιιβ, libertis libertabitsqnej dis deabus^) pueris decantatum est. Quamquam ne extra quidem tales formulas ιέρεια passim occuiTere negari potest, velut CIAtt Π 619 5.

11. 14. 26. 622 5. 29. 31. 623 13. 6246. 8. 17. 19. 6319/10. 12. 20• S4.

62483. 28. 29. 34. 41. (lUXta Ιερέας ss).

m p. 56 n. 1.

Ut ιάχειν apud Homerum praesentis, tayjv aoristi locum obtinere demonstrarem , in tali re magis ipsorum Graecorum sensui nativo credere quam nostro iudicio sola librorum lectione multa abhinc saecula scriptorum laboriose acquisito decere

0 βοιχία η d-eQttiiaiya TheogQOst. can. 19, 4 (βοίχίια an βοιχίη?).

*) Attici dicunt ή &€0ς , τώ θεώ de Cerere et Proserpina sed τφ Sifff xcd jjj θ«η?, θίοϋ xtti θεάς Dittenbcrger Syllog. 13, 39 cam nota editoris, &€θυς ηάντας xai ηάαας sed τοΓ^ άώ^εχα ^'εοϊς xai taig Σεμναίς &6aig Dittenberger Syll. 83, 9 sq. alias.

— 491 —

ratus, imprimis id egi, ut Homeri versibus qui huius verbi formas habent ex ipso Homero aliisque Graecis scriptoribus, poetis praesertim, locos compararem quam simillimos et inde de formarum natura aliquid certi elicere studerem. In hac parte totius quaestionis quasi fundamenta coiitinente multi- tudine exemplomm lectoris taedium excitare non vereor, quandoquidem dubitandi locus eo arctioribus circumscribetur finibus, quo plura in unum e probis scriptoribus erunt con- gesta. Cum his alia pauca adnotabo.

Ad KZ. XXIX 230 med.: d' Ιάχησαν etiam Apoll. Rhod. IV 206.

— p. 231 : άμψι -fayytav (avia/vtav Heyne) illustrat locus Senecae ad Marc. de consol. Vin 2 *aves, cum stridore magno inanes nidos circumfremuerunt'. Philosophus versus homerici non minus immemor fuerit quam Heliodorus cum Aeth.

II 22 scriberet τετριγνΓα ds περιηοτάται την πολιορχι'αν SC.

όρνις, is quidem non hoc solo loco Homerum imitatus. Cf. V 22

(iniyovvtoa βΧ σ 74). II 33 χα&άπερ ί'ρνος τε των ενΘ^αλών άνέδραμεν -- Σ 56. 437 άνεδραμεν ερνεϊ /ι'σσος (ερνος' — δενόρον

εν&αλες habet Hesychius). ρ 222 legit άορας II 19 (supra

ρ. 207), α 3 νοον Π 22 {πολλαί μεν αϊ πόλεις, πολλών δ* άν&ρώπων η&η τε και νους εις πεΐραν ηχονσιν)^ -^ί 171 άφν'ξειν Π 22 {άρνστι πλοντον , SUpra ρ. 311). — Ahrensii άμ/ε/αχνιαν

(cf. Diall. II 357), nisi originem deberet coniecturae inutili, nunc

tutari liceret titulo Kaibel 546, 6 άμπεταται (= ν. 9 πωτάται δε περιΐξ).

— ρ. 237: Homeri ϋζω ab interiectione descendere con- ieci alios secutus. Haud scio an et hoc et βιύζω ^ ΐΰζω (Aesch. Choeph. 26. ΐνγη or. Hend. 116, 2) derivanda sint ab uno eodemque iov non modo dolorem, verum etiam gaudium significante. Nam Herculem, qui Soph. Trach. 786 sq. — narrante Hyllo — veste a coniuge dono missa indutus εσπατο

. . . πέδονδε χα/ μετάρσιος βοών Ινζων , eundem V. 1143 sic

lamentantem ίη scaena ipsi audimus:

iov iov δύύτηνος, οίχομαι ιύλας.^)

{/)tov: (/)tov fere = ohe Hor. sat. I 5, 12: οΛβ Π 5, 96.

— ρ. 238: versui Ψ 767 sq. subscribere licet Isocrat. Euagor. 79. Ov. metam. X 656 sqq.; loco hymni homerici in

») Terent. Maur. 531 *8ic iov iov tragoedus Graius et ceryx sonat'.

- 492 —

Cer. 81 (ίγεν μεγάλα ϊάχονααν Plat. Phaed. 60 Α κα/ ίχε/νην μεν άπήγόν τίνες των τον Κρίτωνος βοώσάν τε χαί χοπτομένην,

— ρ. 239: Ρ 212 cf. cum Ar. Plut. 722. — Μ 156

νιφάδες δ* ως πιπτον εραζε illustrat Callim. h. Del. 175 ρώσωνται νιφάδεσσιν εοιχοτες,

— ρ. 240 : χλνων - εϊσιδών Eur. Heracl. 848. . χλνεις perfect. Soph. OR. 305.

— ρ. 243: Β 333 sq. cf. cum Α 22 sqq. ενβ^ άλλοι μεν

πάντες επηνφήμησαν^) — , αλλ' ουκ ^Αγαμέμνονι /άνδανε Θνμψ,

quibus verbis accuratissime respondent Euripidea Or. 901 sq.

ίη^{){ί6(>ηααν J" οϊ μϊy ώς χαλως hyot (cf. Phoen. 1238. Hec. δΓ)3), oY (Γ' oiJA ^Tiijyovy.^)

tayov Β 333 -- άνε&ορύβησαν Xenoph. An. V 1, 3. VI 1, 30. Plat. Symp. 198 Α (cf. Aristidis paraphrasin not. 1); avfx^o-

τησαν Ατ. Equ. 651. Vesp. 1314 (cf. etiam DemOSth. π. παραπρ. 195); άνεχραγον Equ. 670; ε^ορνβησαν χάνέχραγον Eccl. 431.

— ρ. 244: ι 395 -- Aesch. Pers. 387 sq. (άντηλάλαίξεν); cf. etiam Ar. Av. 780 (έηεχτνηησε). Versui F 723 e re est adnotare Empedocl. 385 ed. Stein. Soph. Trach. 932. Eurip. Phoen. 1431 sq. Plat. Phaed. 60 A. Xenoph. Cyr. III 3, 67. Vn 3, 8 (Demostheii. n. παραπρ. 287). ApoU. Rhod. IV 874 sq.,*)

loco Υ 62 όρισας δ' ix &ρόνον αλτο xai ΐαχε Ciceronis verba

(de divin. I 79) 'quo aspectu exterrita clamorem sustulit'.

— p. 245: 2 29 aoristi ιίαχον vim illustrat Xenoph. Cyr.

V 1, 6 ώς ovv TOVTO ηχονσεν η γννη, περιχατερρηξατο τε τον ανωθ'εν πεπλον χαι άνωδνρατο' σννανεβόησαν όε αντ^ χαί αϊ δμωαι, ϊαχον - άνωδνρατο CjT. VII 3, 9 (cf. etiam Demosth. 7Γ. παραπρ, 306), άνωλοφνρατο 3, 14; εχλανσαντο ΑΡ. VII

412, 5; ν. etiam Soph. Trach. 202. Quamquam et imperfectum defendi posse docet idem OC. 1606 sqq. — Cum πεπλήγετο

μηρώ cf. Herodot. m 14 «τιλ^ξατο την χεφαλην, Xenoph. CyT. Vn 3, 6 έπαιαατο τον μηρον (Π 2, 5 αυνεχροτηαε τω χειρε), —

Ad Ν 834 sq. cf. h. li. Αρ. 119. Soph. Trach. 565. 772. 783.

1) Paraphrasi circumscribit Aristides art. rhet. Spengel II 511, 8 sqq. ivTfwd-a ot μίν άλλοι πάντες ^δίξαντό τ( τους λόγους xai άν(9•ορύ βησαν χτλ,

^) Locis similibus verbi ίηαινεΐν (αυν- αυνεη-) aut imperfectum legimus (Eur. Phoen. 1237. Xenoph. Cyr. IV 2, 47. 4, 8. V 3, 3. 34) aut aoristam (Xen. Cyr. V 3, 23. VI 2, 22). Heliodor. Aeth. VII 5 ταύτα τής Άρσάχης ε/πούσης ot μεν xaja την η όλιν άπαντες αν(βόηοαν xai τα ίίρημένα (π^^νουν,

>) Petron. Buech. 104, 1 sq. 'quem anus ut vidit tam magnum aeqae clamorem sustulit'.

— 493 —

Eurip. Med. 1173. 1176. 1206. Phoen. 1395. Iph. T. 318. Bacch. 731. Ar. Ach. 182. Theocrit. IV 37.

— p. 246: Hesiodi locis (Sc. 341 sqq. 308 sq.) addas Parmen. 17 sqq. ed. Stein.

— p. 246 n. 1 : fors mihi obtulit geraellum locum, Cynewulf Elene 237 sqq.

Idton ^& ofer Afelwa^g f&mige scrldan bronte bnmttissan. bord oft onfSng ofer earhgeblond $άΛ swengas. sa^ swinsade.

'Ubers Meer fuhren sie auf hohen Schiffen. Oft traf den Bord der Wellen Schlag. Es rauschte die See'.

— p. 247 not. 1: aoristum ία/ον habent Ar. Equ. 1016 (hexam.). Ap. Rhod. IV 75. incert. idyll. I (Mosch. III) 39 ed. Ahr. App. Plan. 305, 1. Kaibel 790, 7. — not. 2: vocales elisione totas hauriri nulla relicta particula docet et fr. trag.

ad. 395 N.* Ubi τήνΟ€ μονσαν = τήνό* εμούσαν, Collatis siniul

quae habet Dionysius Halicarnassensis de σνναλοιφγι, de comp. verb. VI ex. XXII (in τ' ενχλί).

IV ρ. 122 η. 7. ixhig cum Ιχνεομαι cognatum esse Graeci non videntur dubitasse, ίχέτης άφιγμαι legimus apud Anstophanein Thesm.

180, in titulis Epidauri inventis ίχέτις άψίχετο, ίχετις ϊχω

Kaibel It. 641 Β 6. At decepti sunt formae externae simili- tudine, nam ίχετης originem duxit ab alia radice ik quae inest in got. aihtrm. Participium rite formatum habemus in ΐχμενος ονρος, quae verba Romani poetae recte interpretantur 'flatus optati' 'optatae aurae'. Huc trahendum praeterea προίχτης quamqnam offendimur praepositione ; expectatur enim potius

προς quae in hac re USitata est {προσαιτεΐν προσόιόόναι).

ν ρ. 132 η. 3. Apud Callimachum haec leguntur h. εις /ίημ. 25 sqq.:

Tf? (Γ* auir^ xaXbv άλσος ίηοίησα^το JTtkftayoi div^qtaiv (iju(filtt(fig' ύιά xfy μόλις ην^ίν όίοτός' iy πίτυς, (ν μ^γάλαι ητέλ^αι ^aay, iv J( xai H^yni, iv dk χαλά γλυχνμαλα χτλ,

Quo loco πίτνς solent pro nominativo singularis habere, qua de interpretatione hodie nemo dubitare videtur, quamquam singularis numeras in hac sententiae conformatione habet for- tasse aliquantillum quod displiceat. Eadem sermonis incon- cinnitas recurrit Theocrit, VIII 41 sq.

— 494 —

(pxl•* δις, ^&^ aiyfg άι^υμητόχοι, ^yd-n μέΐιαακι αμήηα τιληροΰοίν, και άρύίς ^ψ/τ€()«ι.

Quamquam ηοη omnino desunt guibus talia satis apte tuearis/) attamen haud scio an interpreti prorsus aliam explicationis viam insistere liceat qua syntaxis audacia (si tamen est audacia) tollatur. Stirpes quae cadunt in -υ- et in -*- haud raro accu- sativi pluralis formas in nominativi vim atque potestatem tra- ducunt, ut una eademque fonna duplici et accusativi et nominativi fruatur notione. Cf. νανς (nom. ex. gr. Polyb. V 35, 11. Lobeck Phryn. 170) τρις (noin. tab. heracl.) μυς ιχ^νς βότρνς (nom. apud comicos atticos v. Bamberg ZfG. 28, 27 Herodian. schol. Α fi 1 = II 124 L. βοτρνς sg. βότρνς plur. schol. Α Β 4?). αί αρχνς habet Xen. Cyneg. passim, Ιχ&νς Aristoteles (v. Bonitzii ind. s. V.), βοτρυς nom. plur. Babr. fab. 19, 1 etc. ιχ&νς et nominativi et accusativi locum obtinet apud Empedoclem in versu cum pusilla mutatione bis occurrente (106. 125 edit. Stein.). Hae formae, de quibus cf. etiam G. Meyer* § 354 sqq. p. 343, natae sunt e primariis *τρίνς "^Ιχ^ννς *βότρννς *αρχννς^) quae in Dorica dialecto abire potuerunt cum in τρΓς ϊχ^ς βοτρνς αρχνς tum iii τρίς Ιχθνς βότρνς αρχνς nasali sine productione suppletoria excussa, id quod saepissime factum esse notumst (cf. dor. accus. plur. in -ος, -άς), In hac rerum condicione nihil impedit quominus etiam apud Callimachum (π/τνς) et Theocritum {οϊς) doricum accusativum pluralis pro nominativo adhibitum agnoscamus. Correptio ultimae syllabae componatur cum άρχιΌς αραι (Callim. li. εις ^ημ. 35); Theocritus saepe accusativos corripit.

VI p. 135.

OsthofF in ev-jexa (ex *?/Μ-/ίκα)*) praepositionem ^sem^) delitescere suspicatus est, cnius formam debilitatam *8ψ in

1) Cf. Ovid. metamm. VIII 334 sqq.

tenet ima lacunae

Lenta salix ulvaeque leves iuncique palustres

Yimiuaque et longa parvae sub harundiDe cannae.

^Neque Theocritus οϊς neque Nicander ^χις cum corripiant a lege recedunt,

nam sunt nominativi singularis nameri' Bergk ad Pind. 01. I 28 qui in

hac re subscribit iudicio Lobeckii Elem. I 262.

«) ώύίς' ώδίνίς τοχίτοί Hes. ΗάΙηψ(^*ωάτρς^ cJJt?? ΚΖ. XXIV 322.

>) βχα haud Bcio an lateat in Hesychii glossa consata ονφεχα' oi/x α^^ατώς , ου χονφως , i. e. οϋ jixa (cf. aeol. φέαη€ζ€ , pamph. φίχατι)' οΰχ αρεστώς et οΰ φαιχά (q. ν.)* οι/ χούφως.

*) 4μψε{ί>]ς*ί Ahrens Beitr. ζ. gr. u. lat. Etym. 21.

— 495 —

graecis αλοχος άΟ€λφ€6ς cett. habemus.*) Praeter *sem: βψ linguae indogermanicae tertiam formam et eam quidem nasali destitutam fnisse indicio est balt.^) sa quocum optime con- venit graec. ο de quo v. Lobeck Elem. I 41. 86.

ογάστωρ' ομογάστωρ. 6&ροον' ομόφωνον, σνμψωνον, οζνγες' ομόζυγες, ομορβην' uxoXov&ety, οδοιπορην (scrt. rndrga *via' ;

ηοη prorsus recte Fick BB. II 187). δξνλον ομηιον ϊσο'ξνλον^) quae omnia porrigit Hesychius.

οπατρος Λ 257. Μ 371. οτριχας Β 765. οετής (Lobeck

1. 1. Ι 362) et inde natum νετής' 6 αντοετής^) Hes., qui habet

etiain νλογος (i. e. ολογος)'^) στρατός' ΠεργαΓοι, νόναι' ίγγονοι

>) Etiamne in ΐ(άσχ€τος = ^-^ψ-Λρ?ί-βίο8 quasi ηοη c ο η tinendus ? ad Ε 892. Sl 708 cf. Hesych. οι; αυνίαχίν άργ»1ν' ού χατίχοήτηπίν OQyijp, scrt. sarfihar kopam^ lat. ^gaudium, dolorem continere'. Wackernagel mihi non persuasit BB. IV 299 sqq. In transcursu moneo ovx tnieixToy quod cum ασχετον άάαχ^τον Ε 892. Π 549 coniungitur (cf. etiam θ 32. τ 493) per- peram a }είχω derivari (velut a Pottio KZ. V 249 not. Usenero Altgriech. Verebau 17) et pertinere ad lat. vincere {/ειχτός = victus)y lit. veikti ^zwingen'. De compositione cf. inixQatfiy; dc notione Ε 893 άάμνημι, £M. 638, 39 ubi grammaticus recte οΰ νιχωμενον interpretatur, χοΰηω τις (Με Ζηνά ηου v^xώμεvoy Aesch. Sept. 497 , '/fiQog της dytxtJTOv (de Jove) Soph. OC. 1515, *invicti Jovis' Phaedr. Appeud; 2, 12 al. — Qui & 307 fecit tQY* Ηγέληατη xai οΰχ έηίειχτη , voci ηοη iam intellectae notionem adiectivi in ιαχής propriam impertivit (cf. verba Manethonis Στ 402 ούχ ^ηίειχτα ^^otoiaiy)) τά^\ ^ηιιίχεα Μησ&€ (i. e. ^ηιείχ(* Ιάησ&ε) scribere mavis Τ in Ε mutato. Digamma neglectum in hoc episodio ferri posse yidetur.

>) De lit. sa cf. Bezzenberger BB. XIII 146 sq.

*) ν-ξυλος (Μ. Mayer mythop. Eurip. 56)? Cf. Adryades = Ήαιηα- dryades. Ab άγω nomen ducere vocali ni fallor vetamur.

*) Lobeck Elem. I 362 n. 1. Knoes dig. 108. De οΐέτης -c οΙ{/ο)/έτης cf. Wackernagel KZ. XXV 280.

^) Adicias exemplis vocalis ο in υ mutatae apud 6. Meyerum * § 62 collectis praeter ΰέτης υλογος vtiyat (?) etiam ΰόάy' αγορά Cay Hes. gl. 53 ubi adeas adnotationem, atque Theocriti ύηάηαλος XXVIII 4 {anr^ Κνπ^ιύος iQoy — i. e. hoc loco non aedes, sed τέμενος, cf. e. gr. Thucyd. I 134. IV 90, 2 (3). CIGr. II p. 1103 — χαΐάμφ χίωρον ΰπαηάλφ) = βπφ άτι αλός *8aftfrisch'. De compositionis genere cf. μζλίχλωρος Theocrit. X 27, ΰοναχόχλοα Eurip. Iph. Taur. 399; de adiectivi χλωρός notione et con- stractione praeter Nicaenet. AP. VI 225, 4 χλωρούς έχ χαλάμης αηψάνους Εαήρ. Hel. 350 τόκ (foyaxi χλωρον Εύρώταν , Kaibel nr. 1046, 83 ηοίην χιλφ εύαλδέι χλωρά &(ovaay; de vocis «/Γαλό^ significatione Theocrit. VIII 67 sq. άηαλάς ποίας ^ XI 57 uaxaiy άπαλάν , Herodot. Π 92 τρώγεται βί xai αδα xai άπαλά^ Kaibel 1. 1. 70 λειμώνων άηαλοτρ^φίων; de re locam Athenaei XIII ρ. 572 F apud Fritsche-Hiller ad versum

— 496 —

σύντροφοι (= *ο-γναι = ομογνιοι'ί),^) νρραξ' μιγδην άναμι%

Theognost can. 23, 22 pertinet ad praesens ρήσσω ράσσω (: σνρραξουσίν Thuc. VIII 96 = υστάς: ξυστάς? aliter Kretschmer Acc- u. Lautst. 416).

Huc traxerim porro Hesychii ο-λ6γινον' οζώδες, σνμπεφνχος collato slav. ίο^α-) 'Weinstock, Rebe' et locutionem homericam όζος ^Αρηος a θεράποντες 'Άρηος, quod ad notionem attinet, nihil diversam.^) Utrumque vocabulum suspicor incipere a praefixo o- vi atque intellectu voculam σνν aequiperante.

Ut enira locus crebris arboribus obsitus — qualem deseri- bunt Scylax Caryand. 108*) et Livius XL 22^) ~ recte σιίνόενόρος dici potest,**) sic ipsi arbori ramis spissae — ημερ/όος

citatum την iv Σήμφ Άφ(ίθάίίην , )]y ot μ\ν έν χαλαμοίς (2/oikij( Lycophr. 832 cum paraphr.) xakouoty, ol dk *V Ufi; ^Αφροδίτα^ την ^μβαοσαις (tit. epidaur. Baunack Stud. I 171 ad Β 14 qui gramma- ticos vocem βησσαι interpretamento ύΰρηλοί τόηοι explicare scite adnotat) et fortasse CatuU. XXXVI 13 ^quaeque (Venus) Ancona Cnidumque aruo• dinosam colis' (de Cnido arundioosa cf. Jacobs Animadv. tom. II p. 1 162). Et tay ΙΙαφίαν habitasse fV καλαμοίς inde poBSis colligere quod ut Cnidus sic Paphus in usum scribeDtium solebat exportare calamos (JHSt. XI 323). Cf. etiam Hesycb. MvQixar χωρίον ieoby *Αφροάίιης iy Κύηρψ. Sicut 'litora myrtiis amat' (Martial. epigr. IV 13, 6 coll. Strab. X 459 μεταξύ Αευχάΰος xni ιού ίίμβραχιχού χόΧπου λίμνοθ-άΐατιά (ατι Μυρτούντιοψ λεγομένη) ita dea ipsa cuius royrtus sacra est (Hes. *Εηιηοντίίζ\ Engel Kypros II 187. 295. 446). — β in compage productum (ύηηηαλος) non magis offendere quam ex. gr. ω in (ίνωμαΚα olim putavi; vide tamen nunc quae contra disputat Wackernagel Dehnangsges. 54 qui non sine causa de coniectura mea dubitat.

>) Nisi forte fictumst ex άΐοαύάνη,

*) *logo- ^Zweig' vel simile quid. *Xoyiyoy: lat. lignum = sl. ognt: lat ignis? Cognatum est χατάλογον' τ(/)κ) μύρτον Hes. cuius in locum χΐ€τά koyoy' χατά μύρτον iniuria rescribi iussit Bergk 6r. Litt.-Gesch. II 160 n. 157. χατάΐογος videtur esse „densis hastilibus horrida myrtas*^ Vergil. Aen. III 23. Sic dicitur χατάχομ,ος de arboribus apud Menandmm rhetorem Ιόγ, χητευν((στ. § 14 Burs.

>) Praeter Lobeckium Elem. 1 20 et Duentzerani KZ. XVI 28 cf. Volckmar Philol. IX 587.

*) Mueller Geogr. gr. min. I 83: ο^το^ (sc. ό χηηος) ^any σύσχίος ύένΰρεαιν ^μη^ηλεγμένοις iv (ίλΐηλαις (contextis, ut ait Catull. 64, 292, consertis per mutua vincula ramis, ut Ausonius Mos. 14) ώς on μάλιστα ηυχνοτάτοις,— Pausan. VIII 41, 4 ηερί αύτο χυηάριϋαοι πεφύχασι ιιολλαί τ ε χαΐ άλΧηΧαις αυνεχεϊς»

>) ^tam opacum iter, ut prae densitate arborum immissoramqae aliorum in aliosramorum perspici caelum vix posset' (Senec. Ep. 41, S).

^) Cf. e. gr. lo€U8 Heraclidis p. 497 not. 3 citatus; Hesych. ΰρίος'

— 497 —

illius simili, Caius στελέχη σνμτίλοχα, πολνχρον/ω πλεγματι

σνμφνεα commemorat Paullus Silentiarius ΑΡ. V 255, 18 sq. — apprime convenit epitheton illiid ολόγινον (i. e. quasi σννοζην) a veteribus per οζώάες et σνμπεφνκός^) bene explicatum. Reiri conficit mea qaidem sententia aliud adiectivam supparis notionis eandemque fere explicationem admittens, «ςνλος dico quod legitur Α \bb άξνλ(^ vktj, cuius loci sententiam omnes cepe- runt, in originatione vocabuli partim mirifice lapsi. Unice veram iudico interpretationem cuius nobis quidem auctor est

Apollonius Archibii fUius 37, 8: ομσν (i. e. u-) εχοναγι ηεφν- χήτα (cf. τόπος σύμφυτος sim.) xai σννη&ροισμενα τα ξνλα.*)

ά'ξνλος et ολόγινος coUato σννόερόρος sese invicem illustrant. ^) . Redeo ab Hesychio ad Homerum cuius όζους ^Αοηος eandem voculam o- insitam habere assero. De notione vocis constat ex ipso Homero: όζος = Θ^εράπων, Huius sententiae adminiculum ut non necessarium ita peropportunum praebet Hesychii glossa οζί/«• β-εραηεία. Ministri nomina saepe ducta videmus a verbis seqnendi s. comitandi'. άχόλονθ^ος ,^) ξννα- κόλου^ος,^) pediseqnus,^) vern. Gesinde,'^ scrt. anucara,

σύμφυτος τόπος xai σύνύίν6{)ος xat χίοώύης (sini. s. άλσος όρνμός), avyuiy- ΰρος υλη habent Babrius 43, 11 all.

*) De hoc interpretamento cf. praeter locos iam allatos (Paull. Silent. AP. V 255, 13 sq. Hes. s όρ(ος) Hes. s. ulafa,

*) Errare arbitror qni (ίΐυίος sine probabilitate a ^ύλον vocabulo pTorsus segregent non minus quam qui de alqa quod Tocant intensivo cogitent. Prorsus ineptire mihi videntur qui άίζυΐον dici potuisse υΐην dq* ης ούβίΐς 4ξυΙίσατο ως Ήαίοάος fr. 227 ^nicbt abgeholzt' sibi pei*suaserunt: qaod qua ratione defendatur, non expato.

«) χατάλογος (cf. p. 496 not. 1): όλόγίyoς {' όζωάης) fere «= xttτt^^SfydQoς (Heraclidis lov χριτιχού descript. Graec. Muellcr Geogr. gr. min. I p. 98 ^ 1 fin. Hes. 8. αίσεα): αύ^δί^β^ος (ibid. Α 8. Hes. s. άΐσος), — δ&ροος: άθ-ροος 4autlos' (quam notionem agnosco Theocrit. XIII 50 sq.) fere =» άξυλος υλη Α 155 (cf. 6Μος)ι ίΐξυλος ^baumlos' (Liv. 38, 18 *per Axylon qoam yocaDt terram, ab re nomen babet: non ligni modo quicqnam, sed ne epinas qaidem aut ullum aliud alimentam fert ignis').

♦) ίίχόλου&ος = ^ίράηων V. c. Thucyd. VII 75, 5 coU. IV 16, 1. VII 13, 2. Xenopb. Memorab. III 13, 4 {xoλάσayτoς ΰέ τιyoς Ισχυρώς ίίχόΐου^ον , ί^ρετο τΐ xaltnfUyoi τφ &(ρά7toyτι). Plat. Alcibiad. Ι 122C &ερηη όντων τιληΒ^ους (ίχολουΟ^ίας,

^) Antiphanes 16, 2 II 16 Kock.

^) lat. fiedhequus non est cum substantivo;)ec/ compositum, ut indicet

eum qui pedibus (angl. foot-page) aut qai χητά 7ΐ6δα sequitur, sed nomen

invenit dno του χατόηιν αχολου^είν (Philem. 124, 2 II 517 Κ.) vel dnb

τον ijifod-m μετά τίνος (Cobet VL.« 22) 8.«^* fnfad^nt] cf. e. gr. Ω, 573

Bchalze, QuaeationeB epicae. 32

— 498 —

Idem usu venisse in οζοις "Άρηης opinor. Ad ipsam huius vocis originem qua pervenias viam monstrat aliud vocabulum

Graecum: αηζοι' νπηρέται θεράποντες αχολουθοι Hes. quem

videas etiam s. «oCfov, άοζήσω (Aesch. fr. 54 N-.).*) ίίοζος = *u-aod-joq 'Mitganger'.^) οζοί alicuius igitur sunt proprie "ο-ηδ-οί

com-ites, εταροι οϊ αμ* ai;r^7 έπονται τ 196.^) Radix est sed in

οδός -• slav. cliodTi. De formatione et vocali radicis excussa

cf. νεογνός έπιπλα similia.*)

Novis quae protraxi voculae o- exemplis accedat tertium ο-ψον prorsus eadem ratione derivatum sive a radice ghas 'essen'•') sive a hhas 'kauen' (gr. χλωμός 'Bissen')/) qua ^ζος

((U(( ιφ γί άνω &fQrcjiOi^jfg inoyio, pedi' ex ^peda- natum idem est quod gr. ηεδά (de cuius praepositionis etymologia adeundue Ostboff Perfect 574). Recte y^ruixxx pedisequus per vet. germ. mitikantun Graff Ahd. Sprachsch.IV 91.

"*) got. in gasinPjam = ^y ijj ovyoJtf^e Luc. 2, 44.

») ί€οζος Aesch. Agani. 217. Coll. nr. 3212 (Corcyr.). Kaibel nr. 425, 4 ,^Q^iaxfvoy1(ς (tyytug O^toy hi' ((οζίτ]. Vox videtur rera sacrificalem spectare (^niinistri qui sacriiicanti adsi^stunt'). Hesych. Suid. Zonaras inter huius nominis iutcrpretamenta etiam μύγειοος exhibent (Gallim. Schneid. II p. 555), de cuius vocabuli potestate cf. Toepffer Att. Gen. 151 sq.; iuxta -ad-tyqg μάγιρος -ρος oiiijotrng -(wog oiyo'/oog uos legimus -ω* αοζος in titulo corc, modo laudato.

2) cf. Cnrtius Grdz.» 241.

3) Digna est quae a grammatico quoquc vocabulonira origines indagante de locutionis όζος "Α^ηος vi conferatur pulcra Platonis disputatio Phaedro inserta inde a pag. 246, ubi attendas imprimis locos quales sunt ιρυχη &εω ^vyojiaJog γ(yoμέyη 248 C. l^ιόμfyoι μ(τα /Ιιος ημείς 250 Β. των ^ιος oiKcaitjy 252 C. όσοι "Αρεως &ερηΊίυτί(ΐ χ«ι μετ^ έχείνου Ίίεριεηόλουν 252 C. οαοι με&' "Ηρας i'i πόντο 253 Β. — οζφ "Αρηος accurate respondet Ulixes Martis comcs quem inveDio in recentissimo vagantis cuiusdam carminc (ed. J. Huemer ZfoG. 1887 pp. 8 sq. v. 7) qui banc formiilam unde sum- pserit iiescio nec vacat in rem pusilli raomenti ciim cura inquirentem fontem Komanum circumspicere. — Falso iDterpretati siint grammatici {κλάίϊος του "Αρεως Αρ. Soph. 118, 30) auctoritatem secuti poetarum, Ibyc. fr. 29 xXtiooy T.yvnkiov qui locus fugit diligentiam Bodenbeimeri (bom. interpretat. antiquissimae vestig. Argentor. 1890 pp. 66 sq.).

♦) ηλονργός αλονογί^ς αλουργούς ηκναλουργής ηοη cum /εργ- COinpo- sita esse, sed cum rad. reg *farben* {ήέζω ρογευς [Le Bas-Foucart 163 a 26] ^εγιστηρ) vocum notio {αλιπόρ(^υρος) docet. ου adsumptum est ex analogia adiectiYorum ημουργός χιουργης μιληοιουργης. Nativa forma legitur iu titalo Samio Becbtel Inscbr. jon. Dial. nr. 220 ubi passim ((λοργην (iromo -γην), ((λοργοΰν, τιαρηλοργίς, ηλοργοΰς, αλοργύς (scr. -γης), άλοργά (8ΓΓ. ηλοργά), άίοργοΰς =» άλο-ργ-ονς (media radicis vocali elisa). Quod Samii formas incorruptas servarunt inde explicandum est, quod non δημιουργός ctc, sed potius άημιοργός etc. dicere solebant (cf. Becbtel ad tit. allatum).

*) quacum coniunxit Kluge. scrt. ksh-n-mnnt puru-t^h-u 'nabriingsreicb'.

«) scrt. a-ps-n *ohne Lebensmitter.

— 499 — a radice sed, Praefixi o- in hoc nomine potestatem praeclare

illUStrat Xenophon Memor. III 14, 2 χαταμα^ών dd ποτβ τών σννόειπνονντων τΐΊ^ά τον μεν σίτου πεπανμενον, το δε οψον αυτό χα&* αυτό εσ&ίοντα — 'Έχοιμεν ίίν , εφη, ω άνδρες ειπείν, επι ποιώ ποτέ εργψ άνθ^ρωηος οψοφάγος καλείται; εσ&ι'ονσί μεν γαρ δη πάντες επί τω σίτψ οψον, όταν παργι' αλλ* ονχ οίμαί πω επί τούτω γε όψοφάγοί χαλοννταί. Ον γαρ ονν, εφη τις τών παρόν- των. Ύι γαρ; εφη, εάν τις αν εν τον σίτου το οψον αντη εσ&ίτΐ μη άσχήσεως, αλλ' ηδονής ενεχα, ποτερον οι/ζοφά^ος είναι δοχεί η ον ; Σχολτ} γ* αν, εφη ^ άλλος τις οψοφηγος είη. — ταντα δε τον 2ωχράτους εϊποντος, νομίσας ο νεανίσχος είς αντ()ν είρησ&αι τα λεχθέντα το μεν οψον ονχ επαυσατο εσΟ^ίων, αρτον δε προσέλαβε, Cf. etiam ΙΠ 14, 6 ο δε συνε&ισ&είς τον ενα ψωμον ενί οψψ προπεμπειν , οτε μη παρείη πολλά, δνναιτ αν

άλύπως τω ενί χρησ&αι, Εχ communi hominum more πάν το

μετά άρτου (επί τω σίτφ S. αρτφ Χβη. CjTOp. Ι 2, 11; 'zum Brode') εσ&ιομενον (s. πάν το προσεσ&ιομενον) οψον χαλειται

(schol. yi 630. Lehrs Anstarch.» 150) (vern. ^Zukost)'.*) Pec- cant contra hunc morem qui οί//ον άνευ τον σίτου comedunt et appellatione notantur parum honesta όψοφάγων, Coniecturam de vocis οψον origine confirmat ipse Homerus ^ 630 κρό^ινον ποτιρ οψον ί. e. 'Zwiebel, die zum (o-)Wein genossen wird'.') Aptissime vertit V. Hehn Kulturpflanzen u. Hausthiere* 162 'Beiessen zum Mischtrank'. ')

») iniattttQoy' οψον Hes. Athen. XIV 640 C.

«) Pbilem. fr. 85, 3 II 503 K. (ϊς tcQrog, oipoy ίοχάς , iniTtifiy vau)Q ubi dipoy i. fere q. ίηιφαγεϊν. Poll. VI 39 (ηιφαγίϊν fuyov το (ni τφ αρτφ 6\\fOv inead^iiiy.

3) Fick BB. III 161 όγμος i. q. ό-γμ-ος esse coniecit ductum a radice γίμ in γέντο νγγεμος\ at obloquitur notio. Σ 546 όγμοι sunt αΰληχ^ς (sic Hes. 8. V. qui S. v. «V όγμούς addit την σχιζομ^νην ((ΰληχη. Arcbil. 116 όγμος = *Furcbe' *niga' [cf. tamen Laeger de vetorum epic. studio in Arcbilocbi cett. reliquiis conspicuo 48], "Ογμιος = *rugosuB' Smitb JHSt. IV 110 n.?). Σ 556 sq. (βασιλζνς cT ίστήχίΐ (n^ όγμου) 4n όγμου = ανλαχος non minus aptum quam furrow Shakesp. Tempest act. IV: *you sun- burn'd sicklemen, of August weary, come bitber from tbe furrow'. De Σ 552. ^ 67 sq. h. b. Cer. 456 (/; 4η(στιχος xcd ανλί(Χ(6δης φυηίκ Eustath.) cf. Aescb. Sept. 576. Theocrit. X 2. 6 (ubi v. Fritsche-Hiller). Ap. Rb. III 1053 sqq. et quae adnotat Kaibel ad epigr. nr. 116, 1. 6γμος etiam 'iter sidenim'; nam *ohne die manifesta rotae vestigia [die Rad- furchen] konnten sicb dic Alten aucb nicht die Sonnenbahn im Atber vor- stellen' (Curtius Abb. Berl. Ac. 1854 z. Gesch. d. Wegebaus b. d. Gr. 221). — όγμος 8. 6χμος Hes. natum esse suspicor ftx *sok-nws (rad. sek in lat.

32*

— 500 — Praefixa α- et ο- vel in isdem vocabnlis permutari

videmus: οετής: άετεα et άνετη Hes. όγάστωρ : αγάατηρες' άόελφοί ό/όυμοι Hes. ομοοβειν: αμορβειν,^) οτιατρος: ^Αηατονρια. οίλοχος: ολοχος Theocrit. XXVIII 9 (?). όζος: άζος quod VOCa-

bulum recensuit teste Athenaeo VI 267 C Clitarchus tv γλώσσαις iiiter alia ministrorum nomina ad unum omiiia e sermonis vere

graeci COpiis hausta {Ο-εράπων άχόλον&ος όιάχονος υπηρέτη; ίηάμων λάτρις) , αζηται' οι εγγύτατοι τον βασιλέως Hes. (ab άζεω] cf. αοζ^ω). οξνλος: αξνλης,^)

Idem si in praepositione quoque ^sem-veka accidisse sumamus et Homero pro ένεκα potius οίχα reddere audeamus, omnia sese recte habent. Quin inimo possit quispiam suspicari, att. οννεχα, sicubi cum genetivo coniungatur, ex ovxa (= οεχα) quodam et ε^^εχα quasi contaminatum esse; cf. tamen Wacker- nagel KZ. XXVIII 109 sqq.

Sed huius modi coniecturam pro certa venditare veUe parum modestum est: demonstrasse sufficit excogitari posse rationem qua et productio iu εΐνεχα et correptio in h'fxu homerico satis explicetur. Quamquam haud infitias eo me hanc coniecturam nunc aliquanto confidentius protulisse quam in proecdosi, cuni alterum exemplum suppar ut invenirem mihi contigerit: εμμηρος enim pro όμηρος dixit Demetrius frgm. 2, 2

Kock I 796 (COll. Hes. S. εμμηροις),

VII ρ. 229 η. 1. Ζ 269 sqq.

^ρχεο avy d^vifoaiy, ηολίίαακαα γεραιας {Ci, νν. 87. 287). ηίηλοί' df — θ^^ς lidtjyctiqg ini γοννααιν ΐ',νχόμοιο.

secare, germ. mhs) ciii coniccturae non obstat ut in vocabulo epico eodem- que obsoleto accentus (Herodian. I 166, 16) aut spiritus. De notione cf. akoxa Ίέμ^ειν Bergk III* p. 81 in. Ar. Av. 1400. Callim. h. Dian. 180. frgm. 491 b. Kaibel nr. 116, 1; apud poetas Romanos uaves mare et secart et sulcare notum est, nec nobis inusitatum 'cine Furche schneiden'. — Alii alia tentaveruDt, cf. Huebschmann Idg. Vocalsystem 146. 190, neqoe tamen mihi persuaserunt.

») (ίμορβός == αχόλουβ^ος j\ 793 aiictore Nauckio Mel. gr.-rom. II 429. — Alia est ratio verborum όμκριείν et άμαριείν Spitzner Exc. XII ad II. όμηρειν (voc. ach.) et «««(jiiV Lobeck. Proleg. 278 n. 54. £astatli. 592, 21 quibuscum cognata sunt Jovis epitheta Όμά^ιος ί4μάριος quae notione non multum distant ab Όμαγύ^ιος ^undeszcus' (Le Bas-Foucart nr. 353 cum nota Foucartii qui non recte explicat; Dittenberger Syll. 178). ομύρης Nic. Al. 70 = 6μηρ(ς Hes. 'Όμηρος Aetolus BCH. VII 421.

«) "Λ^υΙος ^ "Ο^υΧος ? Usener Altgf. Versbau 32.

— δΟΙ —

Verba sunt Hectoris Heleni iussu matrem adhortantis ut comitata ταίς γεραιαις Minervam &v€foai π€7τλψ voto placet. Hecuba filiis obsecuta

/3»; fiym — ηολλαι oh μίΐίοαίύοΐΊΟ γ^()αΐ(ί( — 206

et sacerdoti deae πέπλον pompa apportatum tradidit quem

COllocaret ^ΑΒ^ηναι'ης επί γοννασιν ηνχόμοιο (v. 303). Ipse

Hector peracto quod ei frater raandaverat negotio postquam Alexandnim domi versantem ad pugnam excivit Andromachen

COnvenire VUlt, sed ot'x fVi)^»' άμνμονα τετ μεν αχηιτιν (v. 374);

sciscitatur ex ancillis ubinam uxor versetur:

ήέ ηη 4ς γαΐόων tf είνατέ^ων ίυιιίηΐων 378

ή^ 4ς 'Αβ-ηναίης έξοίχεται, ^vd-a niQ άΙΙια TQfprti έυηλάχαμοι ΰ/εινην &(6y ΙΙάαχο^ταί;

Ergo licuisset Andromachae si animus ita tulisset accedere numero τών γεραηον qiiae reginam comitantur in arcem escendentem. *) Atqui Hectoris uxor procul dubio non erat vetula (= γρηνς cuius synonymum esse γεραιαι inde a Suida lexicographi voluut). Coiisectarium est ut γεραιαι' aliiid quid signiflcare aut labem traxisse statuamus; quam conclusionem comprobat ipsa Homeri consuetudo, quae nomini γεραιος femi- ninum γρηνς (iion γεραιη) tribuit.*) Suboluit aliquid veri iam

veteribns qili γεραιάς interpretantur τας γέρας τι έχουσας γυναιχας S. τας ιέρειας ηροπολονσας velut Apolloil. Soph. 54, 22

(- Hesych.) niillo tameii huius usus exemplo apposito. Quid

rei sit, elucet e varia lectione γεραιράς {τίνες γεηαιράς άναγινώ- σχονσιν, ΐνα δήλοι τας Ιερε/ας, τας εχ τών ιερών γέρας όε/ομενας SChol. ΒΤ ζ 87. γρ, χαί γεραιράς SChol. D Ζ 270[?]). Γεραρας

enim sive γεραιρας fuisse Athenis βασιλίσσης ministras in Dionysii sacris Ps.-Demosthenis et lexicographorum testimoniis constat. Ps.-Demostlien. χατά Νεαι'ρας § 96 Neaerae lilia γυνή

τον βασιλέως (SC. άρχοντος) εξώρχωσε τας γεραρας (s. γερα/ρας) τας υπηρετούσας τοις Ιερούς, ΕΜ. 227 , 35 γεραιραι' παρά ^-ί&ηναιοις γυναιχές τίνες ίεραι ας 6 βασιλεύς χα&/στησιν ίσα- ρ/Θ'μονς τοις βωμοΐς τον Jiovvoov δια το γεραιρειν τον Οεον.^) Οΐτω Διόνυσος ο ^Αλιχαρνασσενς (Schwabe ρ. 135 ΠΓ. 103). Hesych. ΒΑ. 231, 32 γεραραι' Ίερειαι χοινώς' ϊδι'α δε αϊ τα

*) Praeter γερηιάς alias mulieres simul cum regina arcem ponipa adiisse nullum in Homeri versibus indicium est.

<) ytQmtj alias apud Homerum non legi adnotavit La Roche ad Ζ 87.

•) cf. Cauer * nr. 154, 13 sqq, '/aiQiy τίΰς ύηηρ^αίίας ανιού ι6ς x^tog xici άδέως V7i^ ccviov γερηίρίΟχ^ηι.

— 502 —

^ιοννσω τω iv Λίμναις τα ίερά επιτελούσαν, τψ άριθμψ if. Poll. νΠΙ 108 περί γεραρών' ανται άρρητα ιερά ^ιοννσψ ε&υον, μετ άλλης Ο'εωρ/ας' χα&ίατη δε αντάς δ βασιλεύς ονσας τεσσαρασ-

χα/όεχα. 'Die Γεραραι gehorten alten Eupatridengeschlechtern an' Toepflfer Att. Gen. 12 (u. 1) qui formam γεραραι' praettilit cum Dindorfio aliisque; γεραιραι vel γεραιραι (de accentn quoque codd. variant) veram fiiisse nominis formam discas ex Kaibel nr. 44, 1

Μητρός ηανιοτέχνου τιρόηοίος σεμνή τε γίραιρα

quocum conferas ApoUonii Sophistae interpretamentum supra

allatum τας Ιερει'ας προπολονσας,

Ps.-Demosthen. 1. 1. § 103 legitur ορχος γεραιρών {τα Θεοινια χαι τα ^Ιοβόχχεια γεραρώ τω ^ιοννσφ de quorum verborum

constructione ν. Kaibel nr. 815, 2 sq.

Onoyoiiv xni β•υσίην ύίξο q ιλθ(^ρ6ουνος

ην σοι 2!αλονιος [Sallitvius] Μηνάς λοιβίΰσι γ(ραίρει).

Altera eiusdem nominis forma erat γεραιράδες (cf. Maia et

Μαίας): Bekk. Anecd. 228, 9 γεραιράόας' τάς ιέρειας τον Διονύσου,

Hiuc profectus variam lectionem γεραιρας apiid Homerum reduceudam esse suspicatus surn; quo tameu vocabulo libro Ζ non tam certus mulierum sacerdotium vel aliquo sacer- dotii mimere fungentium numerus (ut Athenis) significatur, sed comprehenduntur universae matres (Z 276) s. matronae quae deae templum sollemni pompa πεπλον adeunt apportaturae.

Rem COnficit Bekk. An. 231, 30 γεραράδες' ai των άριστων ανδρών γυναΐχες xai (del. χαι) αί το της ^Α&ηνας εν ^Λργει άγαλμα ενδνονσαι, ubi legenduill esse γεραιράδες docet Hesychii

glossa corrupta et mutilata, sine dubio ex eodem fonte deri•

vata γερθιδάρες (' ai των άριστων ανδρών γυναΐχες . . . .)

cuius in locum ordo litterarum reponi iubet γερηράδες i. e. γεραιράδες prava Graeculorum pronuntiatione deformatum. Homeri γεραιραι quarum iii caterva etiam Andromachen

— των άριστων ανδρών γνναιχών τίνα — esse maritUS dubitaHS

suspicatui• πεπλον soUemni pompa apportant Palladi et tradunt

sacerdoti επί γοννασιν ^Α3^ναιης i. β. του της ^Αβ-ηνάς άγάλ- ματος CoUocandum, Argivae γεραιράδες — et ipsae των άριστων ανδρών γνναΐχες — το της ^Α&ηνάς άγαλμα ίνδνονσιν, Con-

sensus in temporum et locorum diversitate esse non potest accuratior et opportune admoneor etiam Argis Παλλάδιον fiiisse

— 503 —

ut in arce Troiae (0. Mueller Kl. Schriften II l(i8 sq.). — - Ut apud Homerum sic etiam in plerisque Harpocrationis (s. v.)

COdicibus et in Suidae lexico (s. γεραιό) yaQuiQui in γεραια/

abiisse video. — Quid legerit Vergilius in suis libris non extricaveriin ; si legit γεραιάς, ita interpretatus est, ut aetatis indicium non magis inesse sumeret quam in trita vocabuloram senatus senator notione. Vertit enim γεραιάς 'matres' Aen. XI 478. 481.

De corruptelae genere non ab re est confen*e α 3 ubi geuuiuam lectionem νομον {νόον volg.) recepit Zenodotus, in libris invenit iam a Nauckio allatus Ps.-Scymnus cuius versus 101 sq. huc transscribo :

ούχΐ μόνον IttQOtfvXoy (iyO-Qiojnov βίον, ^Ο^νών bXojy Jf γνωσετ^ ηατη xcci νόμους.

Nostri codd. conseiitiunt de prava lectione v6ov, De vocabuli νομον interpretatione dissentio cum Nauckio, facio cum Horatio recte 'mores' verteute (Kiessling ind. lect. Gryphisw. hiem. 1887 88 IV). Etiam Germani septentrionales araabant 'litan fara ok sja si|)U (νόμους) annarra (ίτεροφύλων) manna'.

Vm p. 229 n. 2.

Anaxandr. 6, 3 II 137 «i/ πυριχτιτοισι γας (sic enim scribendum cum Athenaei codice A) i. e. χντραις vix recte suspectavit Kock. Isdem enim eandein rem notionibus, ignis terraeque ignis vim expertae, significavit Pindarus Nem. X 35 γαία xuvdstaa πυρι quae verba comici fragmento subscribere neglegunt interpretes , non praetermisit 0. Jalm Beschreib. der Vasensamml. Konig Ludwichs XXIII. Poeta coniicus ridet Timothei (fr. 17 B.* III 625) ampullas.

IX p. (237 n. 1) 238.

Quisquis locos p. 237 nota 1 congestos — quibus obiter addo Soph. Antig. 342 sqq. χονφονοων (?) rpvkov ορν/θχον,

&ηρών άγριων ε^νη, πόντου εϊναλιαν φνσιν , Aristot. de SOmno C. 1 τα πλωτά xai πτηνά xai πεζά, fr. orph. 78, llAb. τετρα- πόδων πτηνών τε χαι ειναλ/ων , Gautama-dharmae. C. 8, 2 calana-patana-sarpdnank — perlustraverit, vix dubitabit qiiin

etiam AeSCll. Choeph. 577 sqq. πτανά τε χαί τιε^ο^ά^/ονα χανε- μοεντ αν (sic Blomfield; traditur χάνεμοεντων) aiy/don' φράσαι χότον' αλλ* νηέρτολμον ανδρός φρόνημα τι'ς λεγοι] simileni

agnoscendani esse animantium in tres ordines distributionem.

— 504 —

*Mari furentr in liac seiitentia nullus locus. άνεμο^ντα αιγιόων κοΓον est 'der windgepeitschten Wellen Brut': adiectivuni figura €7'αλλαγης de qua dixit Lobeck in Soph. Ai. 8 a genetivo quocum coniungi sensus iubet ad nomen regens translatam est, x6tov glossema (= φνσις simm. Schneidewin-Nauck ad Soph. Ant. 346) quod Aeschylus glossematorum amantissiiims (Wilamowitz Isyll. 112) ex offlcina των γλωσσογράφων deprompsit αλλόκοτος ex άλλοτοχος (EM. 68, 18) repetentium. — «V —

φράσαι = φρασαι τις αν', cf. Ν 287 ovSi xfv tv&a τεον γε μένος xui χήρας ονοιτο,

Χ ρ. (287 η. 3) 288.

Siciit verbi χλη{β)ιΧΒΐν scripturam simili xU(J)iXfiv prava analogia inferri videmus, ita saepe lat. aestimare ad exemplum compositi existimare directum est. Videtur enim volgus verbum existimare nota ratione in brevius contraxisse unde evaderet extimare (Loewe gl. ndm. 79) pronuntiatioiie ab aestinmre nihil diversum ex quo litterae χ ante consonas collocatae pars gutturalis dempta erat et ae diphthongus in e vocalis sonum attenuata. Hinc factum iit haud raro scriptura extimare ibi quoque adhiberetur ubi sententia simplex aestimare flagitabat, veluti ne expilem lexica Tac. hist. I 14. Contrarium accidit estitnavi pro ex(is)timavi j Sen. ad Helv. V 6. Baehrens poet. min. III 216. Cf. etiam Leo Rh. M. XXX Vm 11.

XI p. 291.

σχϊα ι COrripit, producunt θ-ρια/ (supra p. 65) σπα {ηολνστίον

Callim. h. Jov. 26) Odta (Herodian. I 285, 1 1 sqq.), loco ancipitis habet inde ab Homeri aevo λ/ην (λ/αν) ; ^) ambiguum est ψλιή, quod cum Alexandrini efiferant producto i, de Homeri usu (o 221) painim constat; cf. Platt J. of Phil. XIX 37, 29. De etymis, iino excepto οχιά cuius origo nota est, mihi nihil compertum; de Φθτη tamen observasse videor quod memoratu dignum sit. Φ&ίη sc. γή fem. adiectivi Φ&ιος;^) OdVog eadem ratione natura esse qua Χίος (supra p. 253 n. 2) τρηος = τρΐος (- *τρήος Pap. Am. Sch. III nr. 341 C 16 pp. 208. 213. Π

1) Kobilinski AIY 15. Ut ex iambographis nonnisi correptae eyllabae initialis exempla ( Arch. 66, 7. Hipp. 20, 1) afferri possint, fortasse casu factum.

*) *Bott/« — Boiiittiot — Hoiiiccice^ Classen in Thucyd. II 99, 3. Cf. imprimis Bergkii nota ad Simon. epigr. 119 et Ross Inselreis. II 38. 162 n. 6. III 115 n. 4. Cea Ov. her. XX 222 = neogr. Γσι« Ross l 1. III p. XI coll. Foy Lautsyst. 57 {K{f)ia iam Ptolemaeus habet).

— 505 —

nr. 56 Α 16 pp. 80. 87 et passim COU. τεσσά^εηι i. e. τεασά-

gioi 57 Β 5 pp. 82. 87) facilis est suspicio quae Homeri consuetudine vera esse comprobatur. Nam Φ&Γος Φ&ίη quin- decim locis ita adhibentur ut ι μαχρον in duas syllabas (Φ&ιΊος Φ&υη) solvi queat, quam rem non casui dandam esse evincit 11 1 3

ηί itv αγγελίην Φ&ίης (ξ ^xXvfg οίος;

Aeque enim versui satisfaceret ordo inversus ix Φ3ιης (--^-; / 253 ^--^) nec solet Homerus in hac sede volgarem ordinem praeter necessitatem deserere, i| ϊηπων --ί-- JS 163. Υ 461. Ω 469 (fx μηρον Λ 844), cf. Draheim Fleck. Jahrb. 131, 671.^) Unus locus refragatur solutionl, / 479 (Φ^α in. vers.) qui est in Phoenicis oratione, i. e. in libri recentis / parte interpolata (Bergk Litteraturgesch. I 595 sq.). Adiectivo Φ&ύος subest thema ΦΘϊ- (ο/ Φ&ύς = οί Φ&ιώται Steph. Byz. 664, 2 ubi perperam editur Φ&ιες).

XII ρ. 325 η. 2. ρνημαι verbonim φυλάσσω et σώζω syuonymum esse etiam alia re illustrari poterit. /«v«x - ερν : ρϋ ; cf. Ζ 403 sq, (X 506)

f όι/ ίΓ "Εχίωρ xnltfaxe Κημάν^^ιον,'^) ανιαρ οΐ (ίλίοι ίίσι ν (( yaxi^' 0*0$• y«o ^ ρ υ ( ι ο jiktoy " Εχτωρ.

Berl. Phil. Woch. 1890 col. 1505 coll. schol. Eur. Hipp. 88. fuvax — φυλαχ-; nam non modo grammatici άναχώς (εχειν της &νρας Plat. 202 Ι 657 Kock) rectissime interpretantijr rpvXax Ttxcag, sed ipse Sophocles fr. 707 άνα'ξ dixit pro φνλαξ: πύλης άναξ &νρωρ€, quae verba quasi lusum etymologicum exliibent, cuius non absimilem admisit Lucretius 'rerum natura creatrix'. Pro appellativo a vocabuli σωτήρ notione haud longe distante "Άναχε usurpasse videtur qui panxit Kaibel suppl. epigr. 829 a (Rh. M. XXXIV 199)

Σωτηροιν l-it^dxoiy rt JioaxovQOty oJt βωμός. — 'Ερνμάνδρα BCH. V 422 ΠΓ. 35 - \4ναξί'μανΟρης (supra ρ. 326

η. 3); utrumque cum^iav()(iacompositum. Ambiguum Μανόρώναξ

(cf. ^ημώναξ: ^Ανάξίδαμος Αεάνάξ: Αναξιλαος Κλεάνα'ξ: Ιίίνα-

'ξιχλης) quod Letronne Oeuvres ΠΙ 2, 40 sq. (quem mihi locum suppeditavit E. Preuner) composuit cum Jιώvuξ ^Ηρώναξ Ήλιάναξ simm. Jitovai est qui Jia αναχτα έχει, 'unter dem Schutze des Zeus Steht' (cf. 'Ήφαιστος ερυτο Ε 23, supra ρ. 328 η. 3).

*) Β 84 (βουλής (Ι ηρχι vt(u&(u) ix spectat ad verbum yifad^ut.

*) Nominis Σχ€<μανόρώμυμος hypocoristicon est Κάμω^\ utranique nominis formam agQoscit in uno eodemque homine, Sapphus patre, Suidas (Schoene Symb. Bonn. 437 sq.).

»Φ<

Addenda et corrigenda.

1: Ιί/ιοΙλό-^ωρος Hephaest. 27 (Bergk^ PL. II 316).

i»: ^Ερμού ιίώροί' Meleagr. prohoem. 44.

2: Maiualis de Graecorum maiore licentia dictuni grammaticorum doctriDani redolet, Ter. Maur. 1010.

2i: V. ad 1624.

3 (2i): cum Theophilac titulo cf. Polybio dicatum p. 445*. De Hfio p. 166.

•4: versu tertio deleas voc. *exeinpla'. — Hartelium et Schmidtium aliquid tamen veri sensisse infra p. 484 apparebit.

5i: de '^Μδης ρ. 468. Cum όραό&ϋηα cf. aiel&vnig' oi{c^(fO(fog Hes. (€ί()€&ν(ίη' όρσο&υρα id.), ^ρ^νρίς EM. 148, 11. 377, 35. De t; ο cf. Hesychii ίρ€το ίρσ€ο tQaij, — De ^affiiw p. 352, ίλλαβίν 465.

6 (5i ex.): inseras '66 n. 7*. — De xtixioy p. 300, |^1ετ€ 437. 6i: iyvfxa in tit. aeol. Ath. Mitth. XI 292 nr. 59.

7 V. 3 sq.: de ύηάυαίος ν. epim. VI ρ. 496 η. ό. 7 (6i): de ivjixa pp. 135. 494 sqq.

7i: in Blassii opinionem incidit et Brugmanu Gr. Gr.^ p. 29 n. 1. Cf. add. ad h. 1. p. 465i.

78: cf. p. 465.

9: όγ^οιχον[ιηέτ]η Pap. Ani. Sch. II nr. 18 Α ; non intellexit editor. — ιιΧημμυρίς: πλημμυρά: ηίημμΰρίς = β-ίραηνίς: β-ίράηαινίί: β-ίραπαΐΒ'ίς (Ro88 Inscr. ined. II 110) ^ σζρίίίζς Hes. : σ(ΐρ(ί: σ(ιρ(ς. De 7ΐ€λλίς ρ. 84.

10: αταμίσιμ epigr. Arch.-epigr. Mitth. a. Oesterr. XII 77, 3.

11: de ((λΙοΗΰης ρ. 288χ. *Ek(vatiyioy ^-^- (o-^w;-?) CIAtt. III 1169.

14: de his rebus sciri plura possunt. QuiDtilianus nobilem gramroa- ticum Romanum exscripsisse videtur (Claussen Fleckeis. Jahrb. suppl. VI 379. Birt Rh. M. XXXIV 23) qui ipse ex Graecorum auctoritate pendet. Sed haec accuratioris sunt disputationis — Strabonis locus VIII 364 ali- orsam spectat.

15i: ol γάρ ηοιηίαι μ^τρφ ΰουλ%ύονί(ς noXXtixig άιά την α^ΐίγχην τον μέτρου ιιαρηβαίνουβιν ιον χηνόνα (acc. Αΐην Alcae. 48) Choerob. Epim. Ι 95 (ΒΑ. III 1183).

16ι: de ΰi^ω(h^ ρ. 388 8q.

17: ^ύαονρον άυαψυλαχιο»' Hes.

17»: Hes. ωρου* (^ϋλαχος, οίρ(υ€ΐν' ιό ιώ*' ίίγρίων νομών xai tS-yMV 4ηίμ(λ(ία&αι, οριον' τ((χιαμα (ΐραγμόν, cuius syuonymum ορον usarpat plura• tWo numero Thucyd. cui ex scholiis nuper inventis pro θράχας ατανρωμα Yl 74, 2 oofc [αταυρωμα] redditum memini. cret. οΰρ€ΐη οϋρ(νωνιι vix

— δ07 —

recte ab oojog' 6\)ος repetit Kretschmer Accent- u. Lautstud. 442. - Ήοίο^ος = (μζλιγλώασων 4ηέων) Uig «oicTaV Ar. Av. 908. Quam ineptum sit Circae epitheton αύ^ίήίααα, docere potest φωνη^ι^τί^ Xen. Mem. II 7, 13. — Nominis *joua forma gemella υ^η' φήμη (^^ή Theognost. can. 19, 26.

18 (17 β): fugit me Hesiodi fr. 217 Rz. Μουαάων αϊ ι* ay^Qtt ηοΐυ- φραόίορτα jid-tiai ^έαηιον αύΰηίντα cuius tamen fides exigua est, nam facturo videtur ex Theogon. 31 sq, ivinyfvaav άέ μοι αύάην &^anty,

19: addas (ex Uesychio) ίίχτω{}ούς (ubi v. M. Schmidt) cum ^χτω^ϋ ίίχτωρία y(ωQυς {νεωρίί^ ; yaiOQiOy Ahrens II 145) ^μπέΧωρος {' ίίγορανάμος ^ίάχωρίς. an ^μηολ.ί) οίνωροί (' οί ίίραγωγοί Jioyvaov, cf. οΜπται Toepffer Att. Gen. 106) ()«άayώ(}Oι' Taftayityoi, θυρωρός etiam Anacr. 52. ραφανουροί Hes.

19i: V. p. 145 (1444) cum addendis.

19»: /ωρ« '^ σω//* Ιξορμή Hes. 8. V. (ϋσωίρο^. λωγη* avyayioy^ αίτον {ijnkijiysoy' το μέγα aχυρoy; ίλώγη' ihyey [-oy cod.] dorice COntractum ut ^7ί(ίρη' ^τιαράτο, omnia Hesychii). Ad yωμ: you cf. eiusdem yetμoy* όρχησαι, quo defenditur Aesch. Eum. 313 χα^αράς χ(ΐρας nρoyέμoyτa (opp. έηιχρντιιει) Λ Nauckii suspicione (Bull. XXX 91 sq.). Kaibel suppl. epigr. 94 Ib 2 (Rh. M. XXXIV 205) τομ IIokv^fvxHoy χ^ραΐν iffayt νόμον? — ώρίς' πύργοι Hes. Ut xlioijf xυyό-βλωψ7

20: possis etiam ψίρέσβιος falsa analogia ad similitudinem compositi Τελεσφόρος (: ΤεΙίφορος BCH. VI 195. III 174 nr. 28) accommodatum putare.

21: Maxη^6yι ex Callimacho Maxηΰoyίη ex Hermesianacte attulit Loebe eloc. Callini. I 5 (Puttbus progr. 1867), lat. MacEdo L. Mueller d. r. ra. 857 qui falso explicavit.

22 (21i): Wheeler loco nota insequente laudando. — arg. ηρο[ο]ς Coll. 3304. Sequiorum scriptarae ^]ρoίyay ήρoισιώy άφηρόιαε in bac quae• stione nullius momenti.

22«: perversae distractionis exempla v. pp. 66. 109. 23: ολοφυχτίς ^lase' Hippocr. Hesych.

23 (228): Σατυρίονν "Ύβρίσταιος illustrare debui ex Plat. Symp. 221 Ε σητνρον νβριστον, addere potui Agesilai regis matrem ΕύηωΙίην Μέλη- αιηηί^α (ΚβΠ anal. epigr. et onom. 161), Στtiφυloy Όμφαχίωνος Dittenb. 77, 78, deinde (coll. eis quae Maass Aesch. suppl. 37 sq. de μελίσσαις μητροηόλοις et Foucart ad Le Bas or. 34 e. 852h [p. 214 col. sin.] de nominibus Ji6- "Ηρό- θεό- MaτρόUyoς [Denekeu de theoxeniis Berol. diss. 1881 pp. 10 n. 1. 24] disputarunt) Mελισaίωyn Maτρoξέyov Coll. 8020, nec non ex titalorum lac. sylloga Muellensiefenia (nr. 55 a) Κηλλιχράτη ΕΰμωΙίωνος quo vocabulo hominem εvμaχoy denotari sciunt qai legis gortyn. meminerunt. Quamqaam interpretes et hoc nomen qaod etiatn Ath. Mitth. II 436, 10 legitur et glossam Hesychii μεταμωλίας- iμnόlεμoy μειά μάχης [xai φρoyJί(ϊoς] adscribere oiDiserunt. Cyrenaei homiDis nomen Σί^νρος Πι&άχω Cauer « 152, 14 non diversum suspicor a mythico Σίσυφου (>- *Σίρυφος [dissimalatione] ?- Σίφυρος fnietatbeei quam vocant reciproca]). Similis metatheseos exempla uon deficient circum- spicientera, adscribo Mελάyί^ιnoς: Mεyάλtmίoς de quibus dixit Keil spec. onom. gr. 35 sqq., neogr. φttίλ6yί σμύραινα lid^tjy. X 234, rom. ρίΐΐμάε:

— δ08 —

padukf ital. sparagio: spaghero W. Meyer Vgl. Gr. I § 580 p. 483, lat. spicio: σχέτιτομηι, anctinth: αχάλο\\ι (coll. Buechelero Rh. Mus. XXXVII 528 D. 1). Hesych. atauffoy interpretatnr jireyoCQyoy quod notum est et aptura astutae vulpeculae epitheton. Sicut Σιαύψου jiayoUQyov nomen cam nifhflxov et ipsius TntyovQyov componi ita alias a medicorum patrono filii vocabulum duci, patris esse nomen fictum sed idem medicorum muneri aptissimum yidemus: Mnx^uy Ι1ολνάλ&(ος Bechtel Thas. Inschr. nr. 10 sin. 11. — De JfQdaia p. θββ. — Fratrum '^Hyqady^Qov et ΆyallUω nominibas declarantar fratrum Πολύϊλου et Πολυστ^άτον Kaibel nr. 40 Yocabula: -klog (et -Ιος) -< -λ«ο?, Lobeck prolegg. 119. Boeckh CIGr. I p. 887. Keil spec. onom. gr. 66 sqq. Letronne Oeuvres III 2, 28. Maass GGA. 1890, 357. Kirchner Att. et Peloponn. Γ>6 (Xatittaroniog Χαιρίάημου ηρχ. deh. 1890, 116. Εύί^ύλης Εν&νόαμον Inscr. Brit. Mns. II 298, 10). Πύργος ί^ρχιαίλλω (^ -λί(ος) Mus. It. III 695 8q. nr. 135, 4 lacem accipit ex Homeri k 556 ubi Aiax ηνργος {l^xcutoy) dicitur. — ^ιογίνης ITQtt)TOy€yftog -^ Motρitγtyης /ftoyiyfvg Inscr. Brit. Mus. II 343c 38. — TiQinayOQay quendam contra habes Rhodi Arch.-epigr. Mitth. a. Oesterr. X 217 nr. 1.

24: cf. et ψύ^ραξ 'dxtoy (papula Gr. lat. IV 582, 11). — θη^aγfyης (Ath. Mitth. VII 75. XIV 51, 8. BCH. XIV 182. CIAtt. III 1077 = θη^η- yiyng Ross Inscr. iued. II ur. 114) inimerito fortasse sollicitatur, cf. Βρηαη- γtyη Coll. 292, 2. Jihg Kρητ(tγ(yovς Le Bas-Wadd. 394 quem ipsi Cre- tenses et K^ntoyfylrt (in nummis K^qiaytyti, velut Head h. n. 897) dixere {^i^yayiyij Kaibel 245). r( longi 8. η in corapage retenti exempla haad rara, velut ΤψίζχΙίΙς -χρίίτης Bechtel ad Coll. 3458. Ross 1. 1. III nr. 275. Ath. Mittb. X 73. BCH. V 336 sq. IX 86. 88. XIV 290, '^ίγοραχλης Inscr. Brit. Mus. II 238, Τιμαχρ[ατ]ης 354, ΤιμάηοΙις 350. ΟθβΙβΓΓ. Mitth. Χ 218 nr. 16, Dupei* ex lapide reductum (Br. Keil Herm. XXIII 291) ΒωΙαχρατης in Epictetae testamento {Βωληχρήτης [sic] BCH. VII 109 nr. 5, 15), ΗονΙη- χίης Atb. Mitth. VII 96, Τιμηχράτης Ro88 1. 1. II nr. 114. Ath. Mitth. I 337, -η Dittenberger Syll. nr. 433, 16 (^KalliUvov filia Ρο^οχλέους con- iunx quae tria nomina Rhodum 8pectare notandum est), Jιχηxράίης Bechtel Jon. Inscbr. 75 a 9 alia non pauca.

24t: j? retinendum esse {ίfiδoμάxoyla enim debetur Alexandri demam coniecturae) recte fortasse adnotavit ad Sibyll. or. XII 96 editor noviesimus Rzach ad ίβΰoμηxoyΊκ Kaibel 305, 2. 459 a provocans.

26«: cf. et Philem. 79, 14 II 500. Athenion. 1, 14 III 369 Kock.

27: litterulae perperam additae (Χα\γ]ηρ6ς) exempla τ. ρ. 225i.

28: *cf. libr. II in* p. 138 sq. — De gen. Ααχρήιηος ^ζίμοχΐίόηος ρ. 282 nr. 4. — Ex. pag. deleas ^''.1ρ%νς\

298: ηρντηνίύς ρ. 146i, 7ίρ(αβ€νς 674. — Jιρoμttytη(ny phoc. Coll. 1538. (delpb.) Dittenberger Syll. 328.

31•: cf. ad p. 282 n. 5.

31?: patronymica in -χλί^ης repeti possunt ab bypocoristicis in -xkog {^ΆνΰροχΧ^όαι Kaibel 877 a; Toepffer Att. Gen. 244); Becbtel Jon. Inschr. p. 37. Nomini Parmenidis {-iiottg Ath. Mitth. VI 304 Beil. 2. CoU. 345es. -(ίδης BCH. V 439. Ath. Mitth. XII 351 nr. 115 bis. pap. Hercul. v. Bamberg ZfGW. VIII 15) eimplicem vocalem intulit cognati Ilnρμoy(όaς

— 509 —

(Coll. 3458i) analogia {Παρμένης: Πάρ{«)μονος — « 14ρτίγένης: *.4νιΙγονος, 'E/nyiytjg: 'En(yoyog, *ΕηιγένΗα: *£niYOyfj, Ιφιγένεια: Ίφιγόνη, Εύμέληης: Ενμοληος), Terrainationi rariori {-ίΐ^ι,ς) substituitur frequentior Αβης in ΕύρυμοΛΰης Kaibel 208, 11 all. — De Antigenida v. et Wilamowitz comm. gramm. II 8. ^4ιίλ»μην Σύινρον Ιίρισι οΛ^ίους Botuirtoy habes Le Bas-Wadd. 255. JHSt. VIII 98 sq. (II a. Chr. saec), nomina Bacchica ab hanc artem profitentibus non aliona, velut Εϋίος Oiyuioqg.

32: de nominum in -χλ^ς flexione boeotica p. 403i.

34 1: Coll. 319, 7 EYAEENH legendum Evaqiyq (Keil Phil. suppl. II 614], cf. eiusdem tituli 3 Kl(((^iy['i\ hoc enim praetiilerim memor formae Tιμη^έyoυς Inscr. Br. Mus. II 877, 54 (unde aeol. Tιμ(tφ^yeιoς Ath. Mitth. XI 288 nr 56. KhaqEy^g Coll. 1612i4?). Kkftt(4iy[u} cum super- ioribns Becbtel quae coniectura parum fortasse stabilitur Polyaeni auctori- tate qui V 2, 21 p. 182 ed. Woelfflin Parium Evtjt^fyoy commemoravit (Ahreus Diall. II 497). Quamquam haec terminatiouis varietas ab eiusmodi compositis minime abhorret, hiiius libri p. 119 cum nota 7, TIu^Qnyihog add. ad •ΐ64ι, Keil anal. epigr. et onom. 193 n. 2.

35: cf. etiam ^v x■t(μ(yoy jiToUed-ooy qnod Hom. passim dixit cum ti ynioufyoy m, (JStJoyiqy ^v y€eιoμiyηy y 285 ubi cod. Marc. €v xτ^μέyηy\ Hiatus admittitur ο 291 kfvxa ^υστρί'ηιοισι (cf. p. 37>.

35 s: tollas verba temerius inserta *abi addi potest ex Hesycbio Itv- χόχρης\ Nominare debui Danielssonium (Gr. u. etym. Stud. 20).

36: (vujktyoy KvQtiyuy Pind. P. IX 17 sq. vertit Studniczka (Kyrene 30 n. 5) *mit robustem Arm'. — Vcrsus a Tzetza ex II. panra laudatos Siininiae esse testatur schol. Gur. Audrom. U.

38 (37* ex.): J^iw/Jif orχωy Aesch. Choeph. 700. Huius pleonasmi exempla apiid Indogermanos extant et frequentia et insignia vetustate. Fugit 6. Meyerum cum in αΐιιόλος [de qua forma baud scio an conferri liceat Tomitarum u4ixoQewy Inscr. Brit. Mus. II 178 quod isdem litteris scriptum Arch.-epigr. Mitth. a. Oesterr. VIII 13 nr. 32 editor Todilescu forte non agnovit] «iyiuy ^uberflassige Deutlichkeit' reprehenderet (C. Stud. VIII 123 sqq.) moris fuisse Indogermanorum ut composito superadderent gignendi casu vocabulum quod est compositi raembriim initiale, velut poctae vedici dixerunt — teste Delbrueckio Chrestoni. ved. in II 23, 1 p. 4 nr. 4 coll. quae Bollensen ZDMG. XXII 605 sq. et Pischel Ved. Stud. I 10 congessere — gaz^anafn gaijiUpatil^ brahmmUlip brahniapatil), νιςραϋν νΊςαηι alia simi- lia, Homerue ^oώy ^ΐίΐβουχόλος (tytJQ ito^itymTQa nodaiy, Herodotus ύιιώ- Qittt jujy oQimy I 110, Horatius ox)ei'is mnnw opifex sat. I 3, 132/;^, vates saxonicns alowaUlo allesj landes endi liudio H^liand 2287 sq. (Ornatus rhetorici causa yocabulum iterari veteres technici docebant vix recte, Aristid. Spengel II 514, 1 sqq. [coll. 535J xdkktj iy UUt ή τιαρή&ίσις juiy ktUioy TTOtei oloy Ιπποι^ορβός %^jnoy αυοφοοβος συών) ■Proxime absunt oixittg oixoάoμfiy Plat. rei publ. IV in., riy t/inoy rijg ίηπάρχίΐ Herodot. IX 20 all. Notionis vim auget pleonasmus in illis πλη&α τιολλοί μ^γέ^^α μέγας jioy^ noytjQOg xdklft χάλλισιος quae leguntur cum apud Herodotum (Stein in I 51, adde II 60. III 11. 107. VII 223) et comicos (Ar. Veap. 466. Ephipp. 5, 4 II 252. Theoph. 12, 7 II 477 Kock. Ps.-Scymn. 786 ubi plur. μίγέ&^αιν , Stein in Herod. I 202) tum apud recentioris aevi imitatores

— 510 —

(velut Lucian. 71 ώς Λί /στορ. avyyQ, 31. Ζίϋ$. 8. τι. τ. οΓχου 1. τι. rtrty Λψ. 3. Pausan. IX 24, 2); τιολλους Λ το ηλη&ος habet Archestr. fr. 63, 2 ed. Brandt. Quibos simiiia dabit ex vedicis carrainibus Pischel 1. 1., dhiya dhtvantal), gtishmebhiif Qiishmixtah. In eundem modum verba recipiant pleonasmi figuram, φ(ύγω^ ψυγΐ] Plat. Symp. 195 Β ubi y. Stallbaum, (^οωμένως ζωσβ-εϊσα Pbaedr. 238 C, nniaif^ jifnaia&at 2β5θ, caiu8 asu8 origo fortasse ex ultinm antiquitate repetenda, lit. degti: d^ga sL znaH na znaju (Joh. Schmidt KZ. XXVII 287. 289 [coU. ΧΧΥΙΠ 274?]. leOhte lixtm Cynew. Elene 1116?).

40: fonnae Μην€Οάωρος (m praescr. Μη^όάωρί) alterum exemplum nunc habetur in Latyscbevii syll. II 86.

41 1: desiderantur apud gramniaticos η^οίνοίηα^μ ^fioiq&qofy βotη&ε^y Le Bas-Wadd. 394. 398. 1140. BoiaO^oiov W.-F. 198t (al. Βοα&όου -ο/ου). — όγόοιηχοντκ Oropi Herm. XXV 604 (Hottj&ov *Eq. αρχ. 1884, 124).

41«: «*aroiV x«< Uiyotai etiam Le Bas-Wadd. 508, 2. — De boeot. Uiyoiai recte nunc Kretschiner Acc- und Lautst. 441 (praeeante quadam- tenus Foucartio BCH. III 133).

42: I:ωa^{cyttξ legit Newton Inscr. Brit. Mus. II 389. — ΙΙητοοχλ((ονς pro ΠατροχΙέους sicut ^ημοχ^ους pro ^ημοχίέονς Kaibel 237 {Jημoxλ(ηy ^ημοχίηους praescr., -χλίος -χλία verss. 7. 8), ΊατροχΙηονς Munch. SitzUDgsber. 1866 I 246 sq. v. 16 = Ίατροχλίίους ν. 20 pro '/ατροχλίονς (a nom. Ίίαροχλης ν. 32); cf. et Πυ&οχλ>1ονς' Movadoy x. βιβλίθ»ηχη VI 1885/6 ρ. 25 nr. qa (indicavit E. Preuner). Quamquam mira est in Asi.i buius scripturae (''χΐ€ίονς) frequentia, Franz El. ep. 179. Pap. Am. Sch. I 22, Le Bas-Wadd. nr. 253 sqq. (coll. not. ad nr. 259). 87. 206. 323. 348. 394. 409. 415. 458. 1568 b. Dittenberger Syll. 159. Bechtel Jon. Inscbr. 206 (b 37 sine intervallo sese excipiunt 14γ«σιχΙ((ονς' ΉοαχΙίονς), Ath. Mitth. XIV 374. XV 261 nr. 15 ('/ajQOxkfiovg: 277 nr. 25 Ίητοο- xUoug). 268 nr. 20. BCH. III 344 nr. 22. 389. XII 189. Mu8. It. I 208 {'χλ(ίονς iuxta -χλ^ος) alias. Ad nominum in -χλης declinationem accommo- datum ίίπίλλίίονς Le Bas-Wadd. 408 qiiod alias Άη^λλύονς scribitur velut 2799 (a nom. *χίηίλλης, cf. ^ημ(νς a nom. ^ημής Bechtel Thas. Inechr. 11 sin. 3). Le Bas-Wadd. nr. 2O618 Άΐ€γιστ€ίον (lo Εύχλξίους) pro Mtyiariov exaratum videtur (sicut ^ημίίης pro /ίημέας JHSt. IX 842 nr. 4, 4), cum alias fere -ίου genetivi intactum soleat servari, respoodet per η scriptum ΙΤοσαάήον Latyschev I nr. 65 quod ab editore parum recte ad ΏθΐηΜοσ€υηος refenri et scriptura docet (cf. de Iloai^iog -αος ^ηος praeter locos in ind. ab ipso Latyschevio allatos BCH. XIII 236) et filii nomen ί^ιλλ^ύς (cf. nr. 67 Ιίχιλλ€ύς ZfjS^ov 76 noomSqy ZtjO^ov): igitnr prima positio est IToatiaijg quae recurrit nr. 25. 63; de genetivi forma cf. M, x, β. III (1878/80) 121 nr. 154 Meyfxkijg Mfyfx^ov. — Thaso in insula habes 'xkeiovg Bechtel Thas. Tnschr. 15 sin. 4; IG sin. 12. 16: 18 sin. 7; 19 sin. 6; 20 sin. 13.

42 (4l8): H^xiayftl BCH. X 255. — ΚΑΕαοψος nunc invenies Ath. Mitth. XIV 337. — Curtati θί- exempla congessit G. Meyer « § 121 p. 138 ubi addere possis θίχΐη Coum Inscr. Br. Mus. II 343 c 50 et noroen simi• liter formatum λ'(μ»;νιος Kaibcl Ital. 421 I Α a. 9. 68. 73. D a. 1 (Tauromen.). 456 (Catin.) (iion 2405, l:i Tarent. ubi ίνευμηη'ω]. In versu

— 511 —

legitur Χίμηνίβα Kaibel suppl. epigr. 082 a (Rh. M. XXXIV 193) = Ital. 329. Incertiora sunt exempla CoU. 3549, 330. 363.

438 : Stambul ex Stimbul (V τίΐ' Tiokty) natum esse hodie constat. Assimulationis exempla in vetustissumis Hbris non rara. Ex Hesychio

notavi οϋριομ βιχόν' it^y ί^μίδα ουοοάόχην ^i άχομ {ηράγμίί Soph. OC. 977?).

44 (43 s): {Ιαπηαάμίνος την μ(cχc(lQ(ty pap. Loavre 23, 7? ini ζζοηης adservarit Hesychius (τ« o^u^ivia pap. ed. Wessel. Wien. St. VIII 205 V. 23) qui et αγρούς cum (γρύαω Kaibel 793 componeDdum.

45s.5: :4ανήη Αηριααία CIAtt. II 3132. — ιιοΎούμίνει = πο•\'6μ(ν^ dubitanter iam Blass Rb. M. XXXVI 611 n. 1 qui locus me fagerat.

48: ύμήναον Kaibel 418, 7.

48 (47δ): χακσσχίωσζ Eaibel Inscr. It. 241. iniaxfaajixov 2397. xnreax^aaa Ath. Mittb. XII 247 nr. 6, 1. xaaaxiaaaayjog aeol. XI 292 nr. 59. ιικρζοχίηαμέηον CIGr. 2058 = Dittenberger Syll. 248, 109. Obiter addo apud grammaticos desiderari exempla scripturae xanaxipaaa haecce : Le Bas-Wadd. 1076. 1152. 1153. Inscr. Brit. Mus. II 177. Gotico Aiodia accurate respondet lat. Aeodia (de quo perperam Birt Rh. M. XXXIV 34), i. e. graece *Eod(n (CIL. X 2030; η postmodo supra lineam addito lapi- darius reduxit formam volgatam EiioJ(«\ Cf. Hes. σχαιωρία (pro σχ(ωρίη ^ αχευωρία Fick BB. XVI 286 ?).

49: β'ρ€<σ(ΐύ^ auct. n. νφους 32, 3 (Diels Das dritte Buch d. Aristot. Rhetor. 26 n. 2 qui provocat ad Usenerum ind. lect. Bonn. 1880/1 VIII plura similia afferentem). Εΰχλ(« -< EvxXfice Soph. OR. 161 (Wilamowitz Kydath. 151 n. 70).

49 (48e): tacere non debui Wackeriiagelii nomen (KZ. XXVII 276). — iv'/c(ioy Keil scbed. epigr. 17. — Alios duos titulos qui γ/^ρΰ exbibent altulit Danielsson Gr. u. etym. Stud. 57 eorum quae ex Kaibelii sylloga ipse adscripsi oblitas, quintura nunc sextumque addo Arch.-epigr. Mittb. a. Oesterr. VIII 182 v. 5. XI 33 nr. 31, 14; septimum indicat E. Preuner CIAtt. II 4303 (supplevit Haeberlin W. f. cl. Ph. 1888, 1228).

49>: pro *1. 1. nr. 81, 14» legas 'Becbtel 1. 1. nr. 81, 14'.

50 (498): (νσ(β(ίης in tit. rec. Kaibel 642, 8.

50?: Σωχράκικ Arch.-epigr. Mitth. a. Oesterr. XI 188 nr. 6 (Pari). 51: χ 162 ποίησε ^-^ in vasc. hom. (ed. Robert [50. Berl. Winkel- manDsprogr. 1891] Α p. 9 sq.).

51 (50»): senar. claudus exit in xtcid-dn Phoen. Coloph. 1, 13 p. 140 Mein 51 1: de έΐάη Diels Sibyll. Bl. 56 n. 1. ^Χέην scribitur Arch.-epigr.

Mitth. a. Oesterr. VII 128 (v. 10).

528: 1. 'Thiersch Gr. Gr.» p. 255' etc.

53 (528): tollas nomina Dietrichii et Frankfurteri.

53 1: lin. 12 ex. tollas verba *quasi dissimulandi stiidio'. — De nomimim in -(ύς declinatione cf. add. ad h. 1. 144.

55 1: verbis 'quamquam forraam — ignoro' demptis insere post ^s. βουκ-

γόρ* haec: *cf. etiam S. σνμβούαι* αννωμόται , συμβουάόάα' ύιιερμηχει'

Αάχωνες et Maellensiefen tit. lac. dial. 50 == diss. Argent. VI 180.'

56 sqq.: de (ΐΰίρνειρ (et 4ντ4μνειν) adeas Stengelii commentationes

ZfGW. XXXIV (1880) 737 sqq. Herm. XXV 321 sqq. 57»: de cTii(>/; p. 95.

- 512 —

57 s*. xKinxonmv ambiguum; valet etiam Mn Stiicke liauen' Stengel Henn. XXV 324 (Dittenberger Syll. 819, 18 λίψ(ίη^ίτω cFt της θυσίας αχέΧος x(ii ώμον' τά cT^ λοιιιά χαιηχοηιέτω).

58: moris erat τοΙς μίν ^ηιχθΌνίοις ο^ήζαι/ tjii (ίωμώ»^ ^ ιοίς <f' υηοχ&ο^ίοίς ini (ίό&ρων Porphyr. Euseb. pr. ev. IV 9, 3 ρ. 146 Viger (Buecheler urobr. 13 sq.).

58 s: /V/x/7 βου&υτούση comparari fortasse licet ^Menaecbmi Yitulom qui genu preraitur replicata cervice' Plin. n. h. XXXIV 80.

59: tnaya^viini* μίτα xQ(aty d-vet , XQttt ύίδωΟιμ Hes. — aiffQVfty («β ά^ω TQiiKty, άyω dyaaTQiiftiy) oppODitlir t^ fig ϊ^(}(βος aifit^fiy 8. xataaiQt(f€ty (Plut. Pel. 22 em. Stengel Herin. XXV 322); utrumque de ipsa bostia praedicari potest, quamquam proprie de capite intelle• gendum (Orph. Argon. 316 ityaxXiy«g xft^fdijy tig «/**(>«. Diels Sibyll Bl. 71). Dolendum qaod ignoratur quid Atticis fuerit ftQfu s iitmo^ai βούς Eur. El. 813 (Stengel ZfGW. a. 1880, 739?). Dittenberger Syll. 347, 10. 13 cum nota. CIAtt. IV 2, 35 b 22 (Scboell Manch. Sitzungeber. 1887 I 28 sq.; de verborum ordiue cf. ClAtt. IV 1, 27 a 45). Videtur de toto victimae bumi prostratae corpore sursum tollendo intellegi debere (^Earip. Hel. 1562 quem locum Dittenb. adscripsit).

60: pro ^iiiQa•: xtc^Qtc^ 1. ^xttoQtt: τ*/οα-\

60 1: 4nfra lib. ΙΙΓ p. 418?.

61: οΰκία Epicharm. 9, 4 Ahr. JHSt. IX 334 Ρ 2et (co.).

61ι: *cf. libr. II ex.' p. 361i.

62 (61 1 ex.): 1. gaizom.

64: de fut. τ(λ€(ω ρ, 362i. — nxfuwy: dximy = Hesychii μ(€αΐ(ν(ι' iQfvy^: ttkaaikiy i. e. μ^toτiiy (Meineke Philol. XIII 525 sq.)* tQtvyay. V aXlay μαστ€(ι)ιι Coll. 1570? - De σι**//ος' ρ. 118, (f(<Q/og 111.

65: de lxtiy/ω p. 122.

66i: ttuttjog ut vocabuluDi plane obscurum in his de qaanutate quaestionibus seponendum.

66t: de Μί^ω ρ. 884.

66β: de Iqho iQi(oμ€y ρ. 98.

678: praesentis novicii ()({ω exempla dabit Nauck Bull. XXX 61. De »{(ω ρ. 277 sq.

674: yoyne Kaibel 289, 1.

68: de #/ί/(Γ€« ρ. 264 sq. — De Ίίοίαχφ Sicyoniorum rege mythico (Kirchner Att. et Peloponn. 2) sq.) monuit me Maass.

71: de bisyllabis contractionem aversaniibus pp. 88i. 163; de »fiM 277 sq.

72: de fQ/ωίήω p. 99. — Ex Hesychio accedunt &ν()ανλος ομαυλος, {<ύ»μός (β. V. ία&μός) dubiiira est (/κν&μός recte fortasse ed. Jen.).

72 1 : emendationem κΊαφόρος Bergkio (in Pind.< I. IV 24) deberi sero vidi.

75: de αζίάω ρ. 884, (fafa 206, πyfίω 279.

75$: de άτια primus recte iudicavit non Ahrens quem putabat Wacker- nagel, sed Davesius, ille quidem immerito a Goettlingio impagnatus opiisc acad. 279.

77 (76)): cf. etiam ίίγ^ί^ω αγορά: ^^ίωγόοας (&mh\gnnm est ./«^όοΛίΤ. cf. λαγο{)ίΐς• ίχχλησίαι quae glossa Hes. cum ο vocalcm servarit in itayi-

— 513 —

γυρις volgo obscuratam, ία layottaig mutanda (g «= Q) coll. arc. πημή- γοραις); cf. θαρσηγόρας Inscr. Br. Mus. II 377β5: θρααυγόρ^ς 5&. 6β. luxta ^ί(ωγάρί(ς ίητβηίιηαβ etiam Ααάγορος (Ath. Mitth. IX 319 I 21? Αάγορος epir. CoU. 13599) forma more noto variata, cuius exempla cum plarima Cypro in insula offendamus (Meister Diall. II 167) tamen ne alias quidem deesse monui in libri Meisteriani censura, appositis arc. meg. ί4Μΐύγορος CoU. 1230s. 3025?» oblitus eorum quae Keil aDal. epigr. ct ODOin. 159. Fleck. suppl. IV 575 incomparabili et diligentia et eriiditione congessit. Nunc adicere possum lac. aet. delpb. Τιμύγορος Muellensiefen nr. 55 b 20. Dittenb. 404, δ. W.-F. 429, 44; oet. delph. Εΰάγορος Coll. 1529 Β 21. Cauer » 385 Β 21 (iiyTftyoou R 3) ubi v. editoris notam, W.-F. 368, 21; calymu. ΙΙοτήγορος Inscr. Br. Mus. II 29S6i; cret. Ι/ροάγορος Mu8. Ital. III 640 nr. 54, 5; Paregoros CIL. XII 5ti90, loi. Obiter addo nominativo in -γόρη (Meister Diall. II 272 ubi deest vasculorum Τιμα- γόρ« Klein » 50 sq.) respondere cyren. gen. Άy{tξaγόρaς Cauer « 151st.

78: de χάΐη: κήλη ρ. 475.

78 sqq.: digammi post consonas coUocati vicissitndiues per omues dialectos omnes enarrare eo minus meum censui quandoquidem neque aliie neque mihi quarundam dialectorum , ladis praesertim recentioris, in bis rebns iuconstautiam grammaticis fere neglectam satis ut explicaremus coutigit. Ne Kretschmer quidem ciim pauca sed ea atilia de loco uoiverso disputaret Acc.- u. Lautstud. 440 sqq. verbo tetigit inconstantiam illam — quamquam exempla in meum usum dudum cougessi mihi bodieque in• extricHbilem. Idem neglexit quod scite iam K. Keil aual. epigr. et oDom. 201 obseryaverat projiuctionis compeusatoriae in his exempla binc inde ab epicarum (s. ionicarum) formarum admistioiie repetenda esse, cf. Atbeniensis nomen S^yoxk^g Seiyi^og (Boeckb Seeurk. p. 248. BCH. II 392 sqq. Ditt. Syll. nr. 417«) et quae de οϋάός forma volgata ipsi disseruimue p. 114 c. a. Huc pertinere nomen /ί».οαχούρων in vere attici J^oσxόρoty locum tempore substitutum et tituli comprobaut et fidem facit — a Kretscb- mero parum intellectus — grammatiuus qui cum Moer. ed. Piers. p. 445 dicerct Αιόαχουροι avy τφ υ, oiay nhi&vynxbjg Ιέγωνκα, ιώ άιοοχόρω Jk ttyev ιοΐΙ υ, ne potuit qoidem aliud dicere quam hoc: άιόαχουροι "EkXr^yfg (ut qui dualis numeri abrogaverint usum), Αιοαχόρω Ιίιτιχοί (quos dualis prae ceteris Graecis fuisse tenaces in volgas notum). Cum epica dialecto quae syllabarum digammo post coDSonam coUocato antecedeDtium vocales compensandi ut aiunt causa producere solet fere convenire dialectis cyren. ther. cret. recte animadvertit Kretscbmer, quem tamen fugit — id quod iam Ahrens II 190 odoratus erat — apud Dores Asianos prodii- ctionis plura in lucem reddita esse exempla quam quae externigenarum admistione formarum explicari qucant, Rbodi Siiyi[og (gen. ut cyren. Snytog Cauer 3 152 Β 15. tbas. Siiytog Bechtel Tbas. luschr. 8 dextr. 8) Kaibel It. 391 coll. Inscr. Br. Mus. II 343 b 44; KakkiUtyog Ross Inscript. ined. gr. III nr. 275, Wescher-Fouc. 18 (= Ditt. Syll. 198)it8 [iuxta niaioUyog xu] quo testimonio egregie defendi vides traditionem Athenaei Naucratitae qui nobilem scriptorem Rbodium KidkiUtyoy nominat (cf. et Pape-Benseler s. τ.). Sftytu (Carpatbo oriund.) Rev. arch. n. s. XIV 328 (cf. et Ross 1. 1. 277. 282j, aeiyiaJag CIGr. 2539. Agrigenti Βηνκί^α Cauer •

Schulsef Quaestionei epicae. 33

— 514 —

199, 12 (cf. et quae ad p. 85 addidimus; nimis ambiguum ovlouerQeitin calendarii coi JHSt. IX 824 HBD 1, 5 quod idem alias ξί^ος ξeyίζω iyafog). luxta passim occurrere in isdem regionibus, immo titnlis isdem. formas pro- ductione carentes, non mirabitur qnisquis ladis recentioris et scriptorum et tituloram cognitum habet usum similem — ut ano defangar exemplo, IlQOUyog Λ^ινιάύον in tit. prope Cyzicum inyento BCH. XII 189 v. 18. Geterae dialecti omnes digamma quo consona excipitur sine ulla Yocalis antegressae productione demant, de boeot. dixi p. 41 , de aeol. tbess. vj ((?/) Qui^ sentiam a yolgata opinione multum recedens pp. βι. 120 (coll. 295«. 476). 352 sq. cum obiter significayeriin , alia occasione apponam argumenta. ^ωρίμαχος -χλης Bechtel ad CoU. 3255. G. Meyer * § 75c -=

79: xovQOiQO(fog Μουνιχιων 'AjiarovQia {ΑΠΑΤΟΡΙΟΣΟΙΚϋ II 8470 sq. lY 2, 462 d 11) dialecti alicuius non atticae (ion. scilicet) reliquiis adsigna- verin] (cf. quae dixi de lacon. ΙΙοοϊδαια ρ. 11). Quod Kretschmer de accentns in his vi et momento suspicatur p. 442 refatatur yel iino noiniue lAn κ- ι ούριος \ eiusdem de μηνός ηηνός αόολίσχης coniecturae incertiores mihi quidem yidentur quam quibus sententiam tuto superstraere graramatico liceat; «^ολέσχης longe aliter nec peius nisi fallor yidebis explicatam p. 453. boeot. Μωνυχίη ad atticae demam formae exemplam factum esse yel media yocalis υ comprobat; probe enim cnm intellegattir quomodo η — i — t in Μ — ϋ — i abire potuerint, parum intellegitur qna ratioDe et causa δ — i — i in 0 — Μ — i. De Acarnan. mense ΚουροτοότΊφ quem Kr. attulit mihi nihil constat.

79 1 : 4nfra cap. IV' p. 122.

80: μίχός (Micos jnier CIL. I 1500 = XIV 4106, cf. Fupm Cagnat Cours d' epigr. lat.^ 46 sq.) explicare nequeo; neqiie explicayit Keil Herm. XXV 601 sq. X simplex ex comparatiyo deperdito *μιχίωνΊ

808: de Icco Tarentino y. nunc Gomperz Apologie der Heilkunst 127.

80 4: et fides monumentornm agnoscit TQtxxit iuxta Τρίχα, MoDceaax BCH. VII 59.

81: de aTfyoreoog p. 11 85, xfyOKQOg 874.

83: ηαιλίχη i. e. ηίλίχη in pap. aeg. Mitth. aus d. Saminl. d. Pap. Erzberz. Rainer I 8 n. 4.

84: cret. ^ιοσχωρί^ας Mus. Ital. ΠΙ 655 nr. 71, 13.

85: cxecrationes Cnidiae (Coll. 3536 sqq.) fluctuant inter Κονρα et Κόρα (quae tamen forma rarius occurrit). 8540, 1 Κονραι: 9 Κόρας. ^Κουρ(^ x€u /ίάματρι^ Kaibel 785, 1. — αηνίος Kaibel Inscr. It. 421 (Tauromen.) I Α a. 26 (Β^νίος a. 84. 94). Unicum arg. exemplum Βηνο χλέος incertae fidei esse iure fortasse notat Kretschmer. Cf. etiam add. ad p. 78.

85.2: de thess. τιρο^νν^οΰν (perperam Kretschmer Acc.- u. Lautstnd. 440 n. 1) cf. pag. 295 n. 2.

86: ιϋρορς cret. Mon. ant. I (1890) 50 fr. C 12.

87: ομουρος Halicarn. Bechtel Jon. Inscbr. nr. 240, 61. οι>ροι lasi Ath. Mitth. XIV 108 nr. 61.

87 s: boc sensu in Lycia (sicut alias qaoque, in Lydia CIGr. nr. 3329, Caria Le Bas-Wadd. 558. 561. 581 , Pisidia JHSt. VIII 265 nr. 56 [errore

— 515 —

scripsi in nota 2 BCH. VIII 1883 p. 268], Isauria Pap. Ara. Sch. III nr. 279, Lesbi Ath Mitth. XIV 259) saepe dyyfioy, semel clyyog Benndorf-Niemann Reis. in Lyk. u. Kar. nr. 56, 5; dyyog Assi CIG. 3573. Pap. Am. Sch. I 82 nr. 72. Magna in hac re linguae graecae varietas (PolL X 150 ubi desi- deratur οχηφη Le Bas-Wadd. 1075), nveXog: πύαλος (G. Meyer ' § 94 p. 110: Hes. 8. V. cura editoris nota. Lobeck Phryn. 309. Arcb.-epigr. Mitth. a. Oesterr. VIII 24 nr. 63, 3. Kaibel It. 352 II 15, noiakoy iuxta nvfkoy Ath. Mitth. XII 171 nr. 4, 1. 2. ηοικλίς XV 278 nr. 28, 8) χ^^ωτός ληy6ς (Pap. Am. Sch. I 81: Xayog dor. Eaibel Ital. 150) XaQyttl (velut Ath. Mitth. XII 170 nr. 2. Kaibel It. 1347) cuius formam gemellam tig r^y avxqy ya{}\yttxtt restituendam esse in titulo Assi invento Pap. Am. Sch. I 80 nr. 71 docet Hesychii ynqya^• κιβωτός coll. κιβωτός' XttQya^ ξυλίyη• ί σορός et XccQya^' κιβωτός σωρός (1. σορός) κάμητρη — qiiam gloseam (totidem verbis recurrentem Gloss. lat. ed. Qoetz-Gundermann II 24 arca et arcla κιβωτός σωρός κήμπτρη λάρynl) propter rarioris vocabuli κάμητρα usam titulo Andaniensi (Cauer > 47, 11: Sauppe Abb. d. GGG. VIII 228. Dittenberger Syll. nr. 388 not. 8) adscripsisse non ab re videtur (cf. etiam Hes. IdyyiC κή μήτρα κιβωτός),

89: aeol. επάρατος Coll. 304 Β 50. 51. f7lttρ(ty (quod verbum deest indici Meisteriano) 281 Α 26. Β 34.

89 (885): (Ισκρί^μοις -^v^- Kaibel 806, 3.

92i: ίίρύσασ^ηι Lobeck Rhem. 206: ΈΜ. 184, 12 ί^ρα ή (ΐ^χη ηαρά το αρύίιν το καλδΐσβ-ία κηι ίφέλκ^σ&ηι. Ιίρΰίτ'' ay ψvζ(tyJ*

92i: ^ηαράς — ηρήτο Theb. 2, 7 sq. Kinkel ρ. 11. ion. Πολνάρητος τ. Smyth Vowel system of the ion. dial. 54 quem fugeiiint "Άρητοι Χίος Ro88 Inscr. ined. II 147 (Pari) [attulit Bechtel Jon. Inschr. p. 54] et Sarains Ditt. 396, 2, 14ρητη Bechtel 1. 1. nr. 133, ^ημάρητος Herodot. Dittenberger Syll. 367, 88/9 [Bechtel 1. 1. nr. 56 coll. 19, 180], Αυκά-

ρητος ΗβΓ.

98: 7ίίρΐ(ϊίΐρί(ϊια BCH. XIV 406 lin. 3 (Deli).

96: de Λρίτ- cf. Kretschmer Accent- u. Lautstud. 443, de Apolline .Ιίΐραιίιωτρ Kirchner Att. et Peloponn. 45 n. 4. — sl. irSlo proprie *Kehle' =^ serb. zdrijelo ^fauces Engpass' Miklos. Et. W. s. v. ger.

96i: p. 482.

96«: R0S8 Dem. nr. 68 = CIAtt. II 1981. Pro *BCH. VIII' legas

^BCH. vir.

97: omisi cret. έρ^υταί (Mus. It. III 615.668; ^φευτηι perperam propa- gatum a Cauero * 121 D 5) ^- μ(<στηρ(ς μάστροι ζητητηί Dittenberger ad Syllog. 238 n. 8.

975: noyώy pro evX BCH. VII 504, 9, cum Pap. Am. Sch. II nr. 338 ^βλκβέσστατος pro ίϋλ. scribatur.

98: adnotationes fa1si8 numeris (2 pro 1, 8 pro 2 etc.) in8ignitae sunt.

98e: de praesentibu8 χ(ίω cett. p. 276 sqq.

99: ad Hes. iρωτιoy cf. Έρo}τι{o)y Kaibel Ital. 1593 quod idem nomen inter Metrodori /r«/^«? recenset Di. La. X 7.

101: (cπotχoμtyoι' ίρέοιτο primus 8uasit Davesius (Misc. crit.* 140). Genetivi curtati in -οΓ nunc Nauckium quoque invenere patronum Bull• XXX 48.

33

*

— δκ; —

102: cf. Jovfiiiiog Samii nomen quod recurrit C. Cnrt. Sara. Inscbr^ ur. 13. — JtXiT()oy' *(ανός Hes. ; eadem notionis duplicitas conspiciia in germ. querdar (Joh. Schmidt KZ. XXV 153) et in /ίλ^ο ^* ttt&uic Hes. άα9^μ€( cod.).

102 1 : equi Troiani nomen (Pape-Bens. s. v. Jovoiiog) Atticos iion ex Odysseae VIl sumpsisse (ΰου{>άτζος)^ sed ex alio carmine epico {δούοιος, Pausau. I 23, 8 cum nota JaliDii) dignum est quod attendatur.

103: </ί?ντ/« Hes. CoU. 3246, 16. 18, (iQtoQ: (^ρ^μός in tit. barb. CIGr. 4716C 7. is- De iUeittTtt p. 225 sq.

103*: p. 226.

104: ab ovkay ducitur Apollinis (Milesiorum et Deiiorum) cugnomentum Ουλιος (Preller-Robert Gr. Myth. I 278. Bruchraann de Apoll. et Graeca Min. deis medicis 56), quod Lindiis audiebat "Ολιος Ross Inscr. ined. gr. III nr. 272 (Inselreis. III 74). Rev. arch. n. s. XV 220. Hinc derivatum (Keil anal. epigr. et ODom. 162) nomen Ουλιάύης W.-F. 843. 44« (Mih',aiog) R088 Inscr. ined. II nr. 87 (Andri) Plut. Arist. 23 (Sami) CIGr. 3064, 30 (Tei) Kaibel nr. 297 (Ephesi) CIGr. 2693 f 6. 2698. 2701. Le Bas-Wadd. 408. 409. BCH. V 97. Dittenberger Syll. 271, 10 (Mylasis) Le Bas-Wadd. 335. Ath. Mitth. XIV 394 coll. XV 261 nr. 15 (Olymi) CIGr. add. 2656 b col. III 5. CIAtt. III 2265. Bechtel Jon. Inschr. 240, 17 (Halicarnassi) 104. Le Bas• Wadd. 270. 286. 298 (lasi) CIGr. 2730. BCH. XV 190 nr. 133. 134 (Siratoniceae) CIGr. 1590, 19 (Χρυααοο^ϋς) Ath. Mitth II 224 (Meli) Ross 1. 1. βγ. 178f. (Coi) BCH. XIV 289 (Rhodi: qua in re fortasse attendendumst a Delii Apollinis cultu Coos Calymnios Rhodios minime abborruisse, ίίηόΧλωνι ^ηΧίωι Καλύμνκς μαϊίομιι Gr. Inscr. Βγ. Mu8. II ΠΓ. 231, de meose Jidiui Bischof Leipz. Stud. VII 381 sq.); Οΰλιάύης cuius nomen restitatum ab Heckero pro Οιϊ^ιάάης Meleagro poetae AP. XII 94, 2. 95, 6 ex 256, 8 ignoratur quo loco natus sit. Praeter hos locos rogatus mibi indicavit Dibbelt Le Bas-Wadd. nr. 201 (Prienae). 414 (Mylasis). Le Bas II nr. 1801 (Andri). έ^fημ, «()/. 1884 p. 125 (Alindis); idem suspicatus est — praeter necessitatem nisi fallor — Ross 1. 1. nr. 178 f (Coi) intelligendum esse Ούλιά^ηρ externigenam, fortasse AlabandeQsem (traditur post nomen quod intellegi nequeat — AAJJANA). Unde venerit ΟύΙι\άύ*]ς1:\ tituli attici (Arcb. Zeit. XXX 25) non magis scio quam quid fiat Pindari O^Utt Argis oriundo. Oukioy tamen — cui formae fidera non abrogavit Keil 1. 1. — interim loco cedere iusserunt vero Βούλων rei epigrapbicae periti (CIAtt. III 1020 coll. 78).

105: **V/«-iO- :=- cret. /;V«to- in ιιναταχηιΰ[€χατΐ} Mon. ant. I (1890) 47 fr. Β et Ήνατίων "Εομίη Mu8. It. III 695 sq. nr. 135, 6 quod a suspl• cione (BCH. IX 18 8q., cf. *Evaιίωy add. ad p. 1508) libcratur analogia similiuin Τ^τα^^τίω^ de quo v. Pape-Benseler Έβ^ίoμίωy Ath. Mittb. IX 319 (V 80); quae non de die natali intellegenda esse docere mihi quidem videtur forma a notis illis T(τQC(^ίωy /txaJiwy TQtrtxfcuiiuy discrepans, inter- pretor de nien8e ut ^Eβΰoμίuiy *Hyniituy accipiantur de ήλιτομηνοις sive in lucem ante tempu8 editis — decem mense8 numerant veteres a conceptioDO inde ad partum — , Tiτ^^QΊiωy cum ioco contamelioso dictas sit qnalem sentimu8 in noto versiculo loig evxvxovaiy χηϊ τQίμηya yiyytttti,

105 8 : *infra' p. 427.

— 517 —

107: BCH. VII 517 traditur

IlfTQOg ijf γ^ωτος ainS-iorjy τημόε jikrtxn /«οάξας, scribendum τιλάχα τη^δί. CIL. IV 1837, 3 legitar

ergo coge mori quem sine te vivere coges: Yolnit auctor *te sine'. Idem fortasse remedium adhibendum titulo 151 ti

hic ego nunc futue: formosa forma puella, laudata a multis, set lutus intus erat. Ubi corrigas 'forraa formosi*. Qiiamquam de altero ex parte sirnili 1517 mihi non constat iudicium.

108: formae dyvTo tutandae car non sufficiat ΰηίνϋιο optat. Ω. 665 ignoro. Quamquam non suffecisse videtur Brugmanno MU. V 42 cui dt^vjo dicitur *eine unerhorte Analogiebildung'.

109: deleas ^u(iyfvui\ — Ad Η 101 cf. etiam versus Archilochi Fleckeis. Jahrb. 1884, 496 (Blass).

109i: jty-: τασ- etiam alias discernuntur vocali velut in tit. Andan. Cauer > 47.

110: haud scio an addi liceat iyeg (immo lyfg , Hes. (ψινίους , Theo- phrast. aiya) -= *iniives -= *8enve8. f ante syllabae insequentis i; in * baud semel mutatur — in lingua latina Mircririus stircus Irculanus (? CIL•. III 6150, 1, 10\ apnd Pamphylios ΣΐΧύ/ι^ον: ZiXkvoy, in nummis Eryc. *Jqvx, iuxta *Eqvx,, gr. ΪΊΐιος τιίαυρΐς 'EniQyvriog Kretschmer Acc. u. Lautst. 376. — Sero intellexi ovQn et ovQiug: όρ^ΰς (ρ. 4078) ex όρ/, nata esse: qua de re alias plura.

111 8 : kfjiTOiaiy ύιμίαμαα dρttyyης or. Hend. 50, 3.

112«: locus Scyl. 108 exscribetur p. 496*.

1128: lμttτίOy vqnyrixijg ^ργoy Plat. Cbarm. 165E.

113: aίiyυγρ6ς or. Hend. 75, 2 (ϋ 11). Στiyύxl€ζρoς Kretschmer Acc.• u. Laiitstud. 446.

114 (1139): ini ktttyby ou^oy Ibyc. fr. 33. (JcToV ov^oy Hes. (rot oJov delph. W.-F. 2885). χαλχόπους ο^ός (Soph. OC. 57. 1590) audiebat Istro in Atactis (schol. OC. 1059. Wilamowitz Kydath. 111 n. 23) fortasse semi-homence χαλχους -<oi/(f()$>- (cf χ«λχ(ος ουάός or. Hend. 26, 2 allat. a schol. ad v. 57. ^cddog^ Papag. cum Diod.). Nam lingua communis hanc forniam praetulit vere atticae, roy ovJoy pap. Lugdun. V col. 3a 27 (= Fleck. Suppl. XVI 799), Heliodor. Aeth. I 29 bis. 30. II 3, limen• ovJog Gr. lat. IV 580, 24 (in eundem modum adscribunt scholiastae Sophocleo ό^ός interpretamentam ουάός, cf. etiam ad OC. 163. 192, Nauck Bull. XXXIII 439). Vocabulum ($^ός non agnovernnt editores in titulo CIGr. 2885 d (II 1121) = Le Bas-Wadd. 228 ύτιερ^υρφ xai βιίφ (cf. Aristot. metaph. Μ 2. 1042 b 19 ύ/ΐί'ρΟ^. xcei ovdog 8C. όιαφέρονσι &ia(t).

llSs: ex Vind. aflfert Holder VII 117 yooov , ex Rom. youaov: Stein 'yoaov R.' Tacet Holder I 19 (bis). 22 ubi ex CR yoaog Steiu.

116: de πίίραρ Danielsson Gr. u. etym. Stud. 45, de απ9ίρος Kretschmer 1. 1. 443, dor. άηηρος Ahrens II 159. — njietoce ΰίχιυα Ibyc. 2, 2 8q.

116 (1155^: adde Κάρες (Καριχάς): Κάπρα Herod. Ι 92. 146. V 88 (ex Hom. Β 867. Κ 428. J 142). At Homero Κη4ρ(ς Kaέρωy restituenda vidit Lugebil BB. X 303 sq. Cf. etiam supra p. 202 n. 3.

— 518 —

117: ^ϊαχτνλιος (Ιηίί^ωι^ BCH. XIV 409.

117 (116ι): de HniiQtaiog (tntQiioiog ρ. 245.

1174: xQvaeog quod invenio in epigr. chio Ath. Mitth. XIII 181 nr. 39, 4 edam CoUuthus admisit, Nauck Bull. XXX 65 sq.

118: οΰ yaQ ιίμ^ίνον in sehteutiae clausula Herodot. I 187.

118*: Polyidum Thettalum norunt Poliorcet. ed. Wescher 10, 8 sqq. Vitruv. X 19, 3 sqq. ΙίμφίΙοχος Πολυίδου θ€σσ, ^x Γνρτω^ος frater *Αμυ^άονος Curt. An. Delph. nr. 63. Prava scriptura JJoXvfnfog satis vetusta, Ath. Mitth. IX 60 (Zeleae I a. Ghr. n. saec ).

119?: add. ad p. 344.

120: de thess. jiQoUyy^ovy v. p. 295 n. 2.

120 (119e): Aiaioyn AP. VI 247.

121 1 : de nomine in -βώτης Keil anal. epigr. et onom. 220, de Jfijiy (ίορτιηστός supra p. 321.

121»: Bezzenberger BB. IV 349.

1235: σκυηφος BCH. VII 110. 112.

125: si recte de got. gageigan disputavi, corruit verbi fris. geia ex- plicatio quam Siebs protulit PB. XI 228. Videani periti.

126: dubium est xoyiaaalog (-ίσαλος), supra p. 352 n. β.

126 χ: ρ. 249.

127»: UDUS quod sciam Bnigmann Spitzeri haud immemor fuit Gr. Gr.> § 73, 4. Grandriss II 1, 410 not.

128«: de ^»^^οσίγ(αος: iyoaixd^v}y p. 160.

129: Kaibel suppl. 302 a (Rh. M. XXXIV 185) 3 μούρω: 4 yoaog. Ath. Mitth. V 336 nr. 5, l μούρη: 2 ολη. Arch.-epigr. Mitth. a. Oeetenr. VI 6 nr. 10, 1 ξέρ(: 3 ξίίρρ — νοΰσφ. ΑΡ. IX 122, 4 ιό*' ItVor « Uiyn. 569, 1 (Empedocl. 380 Stein) χοΰρός r€ χόρη ί€.

132: de γ^ρνς ρίχύς Eretschmer Acc- und Lautstud. 33^ ita dixit ut mihi quidem non persuaserit.

133: βότρνύίρ II. parv. 6, 3 p. 42 Kinkel.

1333: ΕΙΙή^νια ρ. 260.

134: si Hitschelium audis de Oro et Orione disputantem Opusc I 629 n., Choeroboscus corrupto codice usus est qualem Parisinum novimus (Bachmann An. gr. II 421)

ηρ άέ τις iv μυσί ητερι^αρηηζ ^ζοχος άλλων,

1348: de ΰρϋός ρ. 397.

1346: de dat. μάρτύσι nom. μάρτυς eiravit Kretschmer Ι. 1. 447 sq., quid rei sit discas ex versu Kaibel 722, 5

(i (T^ τίς έατι νόος τκίρά Τάρτααιν ζ ηηρά ^iijd^jj, *μΐίρτνρς ^μάρινρΟΐΡ *Τίίρταραιν dissimulandi studio (&ρ(ητρί( ^^ &ρίπίη

Zenodot. J 478. Qu. Smyrn. XI 89. Kaibel epigr. 442, 4) altero ρ orbau 8unt: tulit liDgua graeca ^r -f vc. -[-(> + i'c. , non tulit ρτ -{- vc. -\- ρα. Formas primarias conservavit priore ρ in ι vocalem niutato dialectus

cretica, μαίτυρς Mu8. It. II 619, μαίτυραιμ 651 nr. 6, 5. gort. μίίηνς ^ *μαίτυσς ->= *μαΙτυρςΊ Cf. dyylono -< αρρέοιιο,

135 τ: ρ. 204.

137: sententia quam impugnavi Leskienii est qui C. Stud. II 72 Homerum pro (ίλατιρος ^λάτινος (^^^^v-), pro μ^ίλανι μίλανι (ow) ectulisse et diphthongos recentiore aetate perperam vetusti poetae verbis inlatas

— 519 —

esse coniecit. Cf. iam Sonne KZ. XIII 411 sqq. (413). Rectissime fortasse fecit Wilamowitz cum de vetustiesima poctarum in hac re coneuetudine nihil sciri posse statueret HU• 325. Homeri editor yaa Leeuwen ^pro- ductiones quae sola vi ictus urgente metro fiunt non indicavit scripto', sed 'jiaoipog Πλατίνας excudenda caravit' (Mnemos. n. s. XVIII 285).

138: it^ Uif^il p. 218i. Italia p. 153, tt^&ttycerog 141, 2:ιχίλίάης 150i.

De (i ex €, ου ex ο productione metrica natis reote iudicavit Wilamowitz HU. 326. Si qui oyouu ikariyog ty ΆρΙμοισι simm. — vocalibus f ο arsi productis — commendant et ovyoua ζΙΧάτι,νος dy *Αοίμοιαι velut ^roonstra' expellunt — quo in numero video van Herwerden, eum quidem dubitatione non vacantem (Rh. M. XLIV 517 coll. Herm. XVI 365) — nescire se produot fuisse cum ti ου nihil discreparent ab Ί o. Platoni ου bibr. faisse etiamtunc ο productum notum est, demonstrari potest eidem fi hibr. valuisse longum € (Cratyl. 393 D£).

138 1: neglexi Soph. Ant 1119 ^]ταΙ(α, Nissen Landeskunde I 59 n. 2). ^ς ΕΙιηΚην JHSt. XI 252 nr. 27, 6 (ίίητη^ 7).

139: ΘηΟ' KkfiO' ρ. 166 sq.

140: caoi Mablowii sententia cui et Brugmann patrocinatur MU. V 44 n. 1 quadam ex parte convenit van Herwerdenio Herm. XVI 365. — Sub finem errore numeri I nota remansit cui in sequentibus non invenietnr quod respondeat.

141 >: Isylli άμηο^ος deberi errori describentium , in lapide legi αμμορος testatur qui denuo inspexit Baunack.

144: explicationi propositae non obstant lnQ€7]ωσύy^tς ta()(7]ώσυyn in cal. coo JHSt. IX 324 sqq., nam ibidcm legimus gen. Ιαρέως iuxta dat. U{ilji Mttxayiji Πολί-ηι nom. pl. τίταρτης, ρ. 335 Ρ 2, 37 vix recto suppletum lloklutlog, — IfQiuiavyn (Ross Inscr. ined. II nr. 189. Benndorf Reis. in Lyk. u. Kar. nr. 77 [m pro €]; BCU. XV 186 nr. 130 Α 9) ab ipso iam Wackernagelio recte explicatum esse (Phil. Adz. 1886, 73 sq. Brugmann Gr. Gr.> § 70, 6) doleo quod me fefellit

144 1: Ίζρεωταης Athen. Mittb. I 837.

145 (1444): gen. Ιερέω Arch.-epigr. Mitth. a. Oesterr. XI 38 nr. 43. 41 nr. 55. XIV 22 sq. iegeog (-» -εύς) Ath. Mitth. XIII 166 nr. 4 (Chii). &€θρός ter Arch.-epigr. Mitth. a. Oesterr. XI 187 nr. 2 (Pari, cf. Szanto Ath. Mitth. XV 75).

145 1: Μαάώ Ath. Mitth. XIII 167 nr. 6.

146 1 : AiaxtMg Ahrens Philol. XXXVIII 203 n. 25. De Ήραχλ(^ϊ(ύς Ath. Mitth. IX 274 v. Wilamowitz lect. epigr. 11. In tit. teg. BCH. XIII 282 V. 5 ieQO^UTay iuxta ί^ρο&υίης ν. 7 (-ής « evg)?

147: de ήνίμύας ν. Bragmann Gnindriss II 107.

1484: de Λayηnoρoς aliter Wackernagel Dehnungsges. 41.

149: αχολου&»ίσας Hippon. fr. 55 B.^ laborat corruptela.

149a: ΠoλυJtnμoyiΰης iam Yan Herwerdeii Herm. XVI 379 (monente Maassio, qui iitffiattyTn et Πολυπημονί^ην ad inferos spectare optirae intellexit; ergo η traditum quam maxime habet recte).

1496: Buttmann II 108 nr. 1 ed. alt.

150: metrica productione affecta %ϊ\4ρηος ^^'^Αρέιος cett. videntur, p. 456.

150e: 'Ελκτοίο nttig ΙΙολύφημος Orph. Argon. 168 «= Eikaii^qg Πολϋ-

— 520 —

φημος 654. Qoid fiat Thessalo ΕΙλατίωη (Lucian. salt. 14; »» ΈΧαιίων Keil anal. ep. et onom. 201) ignoro. An Bcribendum (^EN >> EL•^) *Ενατίων coll. addendis ad p. 105? [*ΕνητΙων CIAtt. II 3989.]

151: Ύληχίόης ρ. 180.

151 1: quam non sit aptum rf, doceat Lucret. V 224 sq.

cum primam in laminis oras nixibus ex alvo matrie natura profudit.

151«: p. 215.

151 3: de Lycophronis loco τ. ρ. 290i.

152: "Εχιορος όύτέα Πριημί^ου χτΑ. or. Hend. 6, 3 (vers. in.).

153: ^ltalia Mar. Yict. YI 221, 20 sqq. ::=- ags. Eotol qua de forma erravit Pogatscher QF. LXIV 91.

154: V. ad 138i.

154 1: W. Ribbcck Rh. M. XXXIII 458 (non 300 quod in texta dedi).

155t: de ά\ων δίωρης ν. ρ. 803 (302ι).

156: IHogenes Mar. Vict VI 48, 12. Ter. Maur. 2364. - Ante Jbytt- μίνοιο inseras ex p. 397 ^ρϋοτόμος,

156 (155/): diiay d^oxUog Inscr. Brit. Mus. II 343 b 6. BCH. XIV 536 (v. 17). άίων Jioyvqjov CIAtt. III 1667, ^ι,ομνηατου II 8636, Jiomi&ovg Wood Ephfts. t. of Di. nr. 1.

156i: p. 478i.

158: (iyta^Qeg ^metrisch gel&ngt' Kretschmer AcceDt- u. Lautst. 410 coU. 369.

160: ΠολυΙίΰας Coll. 3025, 67. — Ante (ίρ€σ(η iDseras ex Hesychio (Ιρ^βαάί' (ig ^ρ(βος de cuius fonte nihil constat; fuisse carmen epicam quod aetatem Don tulerit proclivis est suspicio.

161 1 : Dionys. Chalc. 4, 3. 5, 1.

162: dantiaiby (ηρ Kinkel fr. ep. gr. 71 fr. 2.

162s. 4: €Ϊαρος ^ρχομένοιο or. ed. Hend. 209, 3. ϊαρος ωρηρ Kaibel It. nr. 14 {^otSoy Ιαρινόν nr. 1592, 2). Earinvs CIL. V 10. XIV 246 alias, larinus passim legitur iii inscriptionibus pariet. Pompeianis, larine CIL. VI 12650. 22354. IX 2368; cui scripturae quae forina subsit diiudicarc nescio (ta pro ϊαΐ cf. et gr. νιανιάρχης Latyschev II 447. 448). Cf etiam T(h)iodora -dotua -noe -phanes 'phile Thiagene CIL. II 497O914. V 1683. 4510. 7110. VIII 3748. 3823. XIV 420. 2213. 2781 (supra p. 166). Haec omnia vix rccte ex sermonis homerici imitatione (add. ad p. 166, p. 446) repetieris.

1626: ^«ρ λημηίΐ Orph. fr. 238, 11 Abel.

163i: Hesychii gl. Εύχλης {τ^'Άιΰης) adscripserat titulo graeco (qai ounc habetur Kaibel It. 641) iam Baecheler Rh. M. XXXVI 333.

166: Bfiooojtt -oVorof AP. VII 481, 2. 4. Cf. et quae addidimas ad p. I62s. 4. θίίοάάμας cum ^fo- compositam esse eine argumento sampsi idoneo, quam opiDionem nequaquam certam esse notavit Maass {θιίας θ(ία),

1678: ti noto more pro e scriptum agnoscas in Κλαοηαιρα iuxta Κλίοπίίτρας CoU. 3402 (CIGr. 1207). — Ex epico desumptam videtQr Hesychii yetoqaTOy' yiόxρaΊoy.

1676: qayog (-< ^auyog) αχοιανός inter se opponuntur Plat. Symp. 197 A. Miro ΦttyyόS^eμίς (iuxta Φayaγ6ρaς Φay6noXtς -τιμος) Bechtel

Jon. Inechr. 206 a 28 (BCH. X 515) comparare possam (aeol.) KUίyyaγόρaς

— 521 —

AhreDs II 503 (ad I 52 η. 4), geminationem in forma erythraea explicare nequeo. Φα^ό^^μις ion. habes BCH. XIV 535 nr. 1, 6.

168i: KAETAPXOY Meiflterhans « 44 n. 381. Ήράχληιος Kaibel It 4-21 (Tauromen.) I Α a. 40 (fil Κλ(ΐνίτιηου) 82 (pat. Kluyinnov): dc ij — fi cf. Dittenberger de sacris Rhod. II (prohoem. Hal. 1887) 16. Κλίταρχος (Meisterhans 1. 1.) ex Κρίταρχος dissimiilatione natum opinor ut ΚΙινα- γόρου Coll. 3402 ex Κρ., ΦραοιηλΙΰης RosB luscr. ined. II nr. 114 ex ΦρααιηρΙ^ης Bechtel Thas. Inschr. jon. Dial. nr. 6 (cf. et Jon. Inschr. 82a 6); sic et Plutarchi Ιέρίαιάχλ^υος Lysand. 2 ex Άρίστόχριτος {(i =» *) Keil anal. epigr. et onom. 61 n. 2 (contra Ααχρ^Ιύα Coll. 3422 ex Aaxl., ΚαΧλΙχρια ΑΡ. VII 211, 7 ex Καλλίχλ., Γηλίχρος Κΐ^όρα Keil 1. 1. 110 η. 2. 160 ex Τηλ(χλ. Κλξόλα; Gothorum episcopum celeberrimum Philo- storgio Οΰρψιλην dici oportune moDuit Bosse coUega). ΚλΕτώ ΚίΕτω- νύμου Kumanud. 3059 (Ath. Mitth. X 372) cf. cum Κλητώ^υμος Mus. It. III 655 nr. 71, 12. — De avi nomiDe addito Keil I. 1. 121.

169: ante '^Ιχέαιος inseras ex p. 438 Χίμιναι,

169 1: quomodo transscribonda sit prior pars nominis cyprii a, pi. ti. mi. li ko. ne viri docti ambigere (Meister Diall. II 147) non debuerunt. Α^ΰιψιΙΙχων) esset o. pa. U. Si cui resederit dubitatio tolletur oomine *Αβ€ά'σίμιος Kaibel It. 2560.

170: de υιϊωρ Tocabuli prosodia p. 438 sqq.

170s: ύρραιιΚα habetur Tbeognost. can. 23, 23.

172: ante ηανάπηλος de quo v. etiam p. 375 inseras ex p. 134 n. 3 μυοόάχος, ex p. 409 οΰρειος,

173: tbess. EiVOJJA i. e. ilyooia (diphth. hybr.) Ath. Mitth. XI 450 nr. 1, 3.

175: ante arfiliitj addas ex p. 445 sq. composita cum ηουλυ-,

176: inserae ante Τ€ΐρ(σ{ας ex Soph. OC. 1752 avpvnoxdiai, De ΙΙίίρΙ&οος ρ. 221.

176 1: ΐίχηρεαία' αφ•9•αρσία Hes. (αϊ) αχηρατος).

177: ante Τριτογένί^α inseras ex Partben. Erot. XI 2 Τραγηαίη (indicayit Meineke del. epigr. 187).

177 sq.: Τριναχρίου --^-ww Apoll. Rhod. IV 291.

1778: hlni ex *hisni Bragmann MU. V 28 n. Thurneysenii imniemor.

1776: de fiov^ioy vix recte iudicavi; videtur enim forma novicia esse ex nomioativi βοϋς analogia repetita, Lobeck Phryn. 87. Du Caage 8. v. /So/Jfoi' ifiovJi). Gl. lat. II 31 S9. se• Morosi Arch. glott. IV 4 ex. (vudi). — De -ώyάης: -ωνίΰης Keil anal. epigr. et onom. 147.

178i: ΕΙΣΪ pro tl σύ Kaibel 1037, 6.

181: ante φυταΧιή inseras ex p. 387i Φιλοχν^ηγος. Φυταλιή notus ex titulis in Dclo insula ionica locus; cret. nvinlta Mu8. It. II 635 col. II 'i.

181 1 : υλαχτϋ Sopb. El. 299. vlaxifvv Meleagri epigr. AP. VII 79, 4.

181?: cf. tamen Φυτώ (Tibull. II 5, 68 |Keil anal. epigr. et onom. 217)). Indicavit Maass cuius yideas prohoemium Gryphisw. 1891/2 p. XIII sq.

182: Χτογ^νη πρόηοσιρ Philodera. ed. Kaibel XXII (AP. XI 44) 4.

184: Hegesin. Kinkel fr. ep. gr. I 208

"Ααχρνι J' nv ηαρέλίχτο JJoati^nioy ^yoa(χϋ'ωy

ζ ΰή ol τέχί naiJa η (ρ^nλoμέyωy (yittvrijjy.

— 522 —

Pind. Ρ. IX 84 sq. τέτα /ο* xni Ζηνϊ μιγίίαη — iV μό^αις tauioty ί4λχ- μη^η διδύμων α&ένος υΙών,

185: versus orphici extant apud Abelium fr. 140. Ab usu vetusto recedit fr. 101, 3 sqq.

iy 0€ η i(t ιηίομέναις ω(»αις iviaviog itixrf nnQ^ivov αίδοίην χτλ. 186 sq.: loci hesiodei interpretationi a nobis propositae fides aocedit etiam ab artificiis (Pausan. V 11, 8. Roscher Myth. Wortcrb. I 1356. Pachstein Jabrb. V 111 sq. 116). Phidiae convenit cum Callimacho (h. 1. p. 186i).

186i: γ^νομίνιι %ά ηρώίη illustratur Tersibus orphicis fr. 101, 4 sq. TittQ&^yoy αίδοίη^ ί}μ ύη ηαλαμαις ύτιίδίΧΊΟ γανομένην το ηρώτον όμοΰ Ζηλός τ' *Αηήτη ί€ coll. Theocrit. XVII 59 (ρ. 1874).

187 1: Preller-Robert Gr. Myth. Ι 358. 188ι: cf. Hes. Ορ. 784 yiyiad^tu — γίίμου dvit^olqaiu. 189: Hesiodi loco Theog. 82 subscribere lubet Stat. silv. V 3, 121 sq.: Statii patri

protinus exorto dextram risere sorores Aonidae. 192: ante Kruegenim et Euehnerum debui apponere BQttmaDni nomen (II ind. verb. s. 611υμι).

192»: ad ofiyoy nevUt cf. Hes. όΐόμ^νον (= οΰΐόμ^ρον ρ. 200)' oetyoy.

196: Dittenberger Syll. 364 χαχος xaxjj 4ξωλ€θ^( dnoloitOy opp. ^*oi'

xai εργασίας χαίης — γίνοπο 6νηαις. Mu8. Ital. III 564 tit. ex. Ίέχνων

opuaiv yiyea&ai y opp. 4ζόλΙυσβ'((ΐ χαχώς χαχους xai αυτούς xcci yiyfay

κυτών.

197: οί χαχώς όΐούμενοί Pherecrat. fr. 19 Ι 151 Κ. τον χαχώς όλον- μένου Eur. Heracl. 874.

198: -^^^χαχη^-χαχώς σύ τιρός β'(ώμ όΧονμένη Soph. fr. 697, 1 Ν.*

199: ante Miklosichium nominare debui Sturz Opusc. 82.

201: de ό16μ(Ρος » ούΐόμ^νος cf. Hesychu glossa in add. ad 192• allata.

202i: xe/f xfiy originis sat vetustae, Kaibel 547, 4. 647, 6.

204: οϋνομι Έηαρχίδα BCH. IV 287 (Arch.-epigr. Mitth a. Oesterr. XI 181). οΰνομ *>ίο Mus. Ital. III 591 sq. v. 28. οννομ έχΐή&ην *Etf, αρχ. 12/ί4 mart. 1891 (BCH. XV 449).

205: de Mekayitoy: Metkayiiuy recte iam Keilium iudicasse (anal. ep. et onom. 200 sq.) sero vidi. Mfkayunya lasensem habes Le Bas-Wadd. 254. 256 al.

2054: eUixa fortasse novatum ad exemplum verbi tikiaaw: ίλίοοΜ (ρ. 327,).

207: άορας ρ 222 legit Heliodorus Aethiopicorum scriptor (supra p. 491).

2IO1: lesb. ιρος ex *ΐαίρος repetere videtur Kretschmer 1. 1. 377 [qai de μάγιρος etiam ad Muellensiefen dial. lacon. 88 » dlss. Argentor. VI 218 Kaibel Ital. 617 et ad boeot. μάγιρος Goll. 1008 relegare debuit] auctore Hoffmanno. Vix et ne vix quidem persaadent.

211: ζύί^ρος *8acris aptus' tit. And. Cauer * 47, 72 (eiusdem χρών

— 523 —

(ϋχρου^ ν. 69 illustranda ex Hes. gl. ί«()ο/ρι/? IrtQOx^eifey ρ. 211 cum nota 2). — Ε 499 Ιεράς ab substantivo (^λωής separandum coniungas cum {ίχνας, coll. Verg. Georg. I 868 'saepe levem paleam et frondes volitare cadacas'; ab adiectivi Uo6g notione haiid ita maltum distat ^evis' » leicht beweglich'.

212 β: erravi de xra\ in erroris societate video Kretschmerum 1. 1. 383 quamquam ab alia dnxit radice. Formam primariam diphthongo ei fiiisse instructam docuit ex Plauto (Trac. II 2, 7) Marx ind lect. Gryph. 1891 XVIII.

214 (v. 12 sq.): χνέί^ης "ifQoy, *die Stund' ists, wo die Sonne die gliihnden Pfeile ablegt, und die Wonne der Abendkuble Blat und Herz durchdriDgt und Alles iieu mit Lebenskraft beschwingt' (G. Kinkel Tanagra).

215: φάος *i(JoV ~ ή^υ φάος Orpb. Argon. 368 Abel.

217 x: diligentissime de formaruin /-V: ^yi asu egit Sternbach Anth. Plan. app. Barberino-Vatic. 10! sqq. cum La Rochii tum Ludwichii im- memor. De lege Wernickiana supra p. 423

218: €iy οΐχω epigr. Arch.-epigr. Mitth a Oesterr. VI 6 nr. 10, 5.

2I84: i^Qittid^og Theognost. can. 59, 4 sq. (ubi pro Τ(νέαι(^Ός 6νομα jiOTauov 8cr. NiniS^og , supra p. 476 n. 1): "Αρηι&ος Eratosth. Cataster. ed. Robert 227 11. 14. Άνηκ^ορος Ath. Mittb. IX 89 b. XI 264 (Lesbi): Αντήνορος (Heracleotae) Ross Inscr. ined. I 67 (eundem hominein habes Coll. 1529).

219i: €iV ivi =- αμη ΑΡ. V 293, 12.

221 4: ▼asculum cnius feci mentionem extat nunc descriptum Ant. Denkni. I tab. 59. Ad verba *volgare Πίΐρ. ex epica poesi desumptum est* cf. Keil anal. ep. et onom. 201.

224: de trisyllabis productionem metricam expertis cf. etiam pp. 409 {ονρεα οϋρ(ϊ) 439 (νΰητι) 460 sqq. {ανίρα cett.>. — Neglexi cret. ^x &(μηλίο} (Ath. Mitth. XI 182 vers. 3 = Mu8. It. ΠΙ 617 coll. not. 619). Videntur Cretenses &€μ-αιον, quasi esset a radice &η: &e profectnm, vocabulo χ(ί-μήλιον adsimulasse; bom. β•{μ(ίλιη aliorsum spectare vel Tocalis discre- pantia comprobat.

225: ίίμφ" αλητα Hes. (Anec. Par. IV 179, 16 adecripsit M. Schmidt in ed. minore altera, ex Sophr. 11 Ahr.).

225 1: V. p. 3854.

2254: 14γηνηξ (pat. 14γηαάνΰρου) JHSt. X 49 nr. 1.

226: *4ρχηναΙ Bechtel Thas. Inscbr. 4 dextr. 2.

227: in Hes. glossa 6vaiov fortasse αρειον errore in locum comparativ volgaris αμεινον insinuavit, Naiick Bull. XXX 69.

228: metrice producta et ήφ- iv- μ(β^ί(ΐ( ρ. 438.

229: inseras exemplam orph. 'Eiinffte w-uu, Maass Aesch. suppl. 16.

230a: de Φ 352 ra τκρι xrA. p. 375, de τιολλα λισσόμινος 413.

232: με^Ιζμεν μ€^- οννίίμίν ρ. 438 excusata sunt vocalis t natura ρ. 480. Cum ύ/ΐ€ΐρίβηλον comparari poesunt μίβ-η'μίνία dv- 4(^^ιηΐ'ος ρ. 438.

232 1: θ€οχ^ιλος Baanack Stad. Ι 62 noto errore pro Seotf. scriptum, cf. Κλεωμέύων 1. 1. Κλεωνίχη Le Bas-Wadd. 1082 (add. ad huius libri p. 282;. Κλ(ωφ€ί(ϊης BCH. V 485 nr. 6, 2. ίαρωηνΧκχίς Atheri. Mittli.

— 524 —

IV 221. θ^ωτίίμου Latyscbey II 181. KXfondrQn iuxta Κΐ^ωηάιρα JHSt IX 229 nr. 12.

2333: ηχραντον xai dxqQaroy xai ddidq&OQOy coniunxit Heliodoms Aethiop. II 33.

239: του υάατος χρητίΐν τον έγ Ji6g CIAtt. IV 2, 53 a 34.

240: de vocatiyi Ζ(ϋ accentu aliter Kretschmer 1. 1. 357 sq.

240i: de boeot. Jioiaorog vix recte BrugmaDn Gr. Gr.» § 74, 1 p. 115, immo -^ JivaoTog (cf. Jiovxkdg) -c Jiodorog, supra p. 46 (45&).

240t: Kgoyidn Jdeug: Jivg = thess. ol ηοΧίαρχοι: Τοί^μαιος Ath. Mitth. XV 316 nr. 46 (VII 238?).

241 4: de τ/ω ρ. 355, χίω 358.

244: Χ)φοΙωνΙόης CIAtt. IV 2, 373is4 vocalein habere potest assimu- latione obscuratam {ββολός: ήμιωρέλιονΊ Meieterhans < 18. Head h. n. 348 [ημιοβέΐιν]. pap. Lugd. Dietrich Fleck. Jahrb. suppl XVI 821).

244t: ζίΰγίλα* διάβροχα Hesych. {}9,ί. jUgis aqua?), cfa/SfAoV Abrens II 49.

245: de μαχ^οίμ^νος: μαχ(ΐ6αίνος ρ. 868.

246: TETIMAKEI dedit Newtoni editio, Iiiscr. Brit. Mus. II 364, 37, nota addita nulla.

2474: cret. v€μoyηiaι non errore lapidarii natiim esse constat titnlis Duper reperti8^(cf. iam Mus. It. III 648 nr. 61, 6 Ν^ίμονήιος), — Kleinium « 72 yasculi inscriptionem negligentia corrupisse elucet ex Furtwaeogleri descriptione Berl. Vasensamml. I 289 ; lectio qnam ex Maseo Rhenano dedi vera est.

248: etiam xarax^Unai, metrice productum, p. 379 sq. — η^πονηατο ΑΡ. Rh. II 263.

249 β: de μί(χ-ήσομαί ρ. 450.

2508: in locos propter singularem vocabuli αΟτός usuin memorabiles referre Omisi ζ 218 sqq, στηΟ^ οΰτω tijiojiQOd-fy, όφρ* έγώ αΰτος αλμην ώμοην ίίηολούαομαι. — άντην d" ούχ ην έγώ γ€ Χοέασομαι. αότός = remotus (αν =« dno).

251 (250 ft): Platonis locutionem χαλά μίνα αχέΐη (fr. 184) apte snb- ecripseris Hesychii glossae voQ&axivoi* da&eyeig.

252: de mensura -χέψαίος testimonia collegit ▼. Lcutsch Rh. M. II (1834) 354 n. 6. KstfalXtg (de quo perperam G. Meyer • § 289 p. 280) ΚζφαΧΙίων recte explicavit Wilamowitz lect. epigr. (Gotting. 1885/6) 12, Hesiodi rQixeq. Aristophanis χννοχίφάΐφ ^metrica ratione' excusari ratus.

253 1: Hesycbii fJfog 4νόίοιο ex Callimacho (fr. 124) desuinptuin esse raonuit Nauck Bull. II 340.

254: de χαχοίργίης χ 374 ρ. 293.

255: de fem. in -ιη ρ. 291 sqq.

256: Ιηηοβόσϊον ^ίά μαχρον τον ι (Theogn. can. 125, 5) quis ex poe• taTum nuroero dixerit mibi incompertura. — Philcm. fr. 85, 1 Π 502 Kock φιλοσοφίαν uuuu"^ φιλοσοφίΐ cou"^ in uno eodemque versu, Ut σνβόστα φιλόσοφοι sic et Στνγοανΰωρ (iuxta Στνγοαν^ατος) exemplum est soli- tariam, qiiod explicavi p. 443.

258: cur antispastica rarius productione metrica afficiantur exposui p. 485 (4844).

2^%ι'.^Αρέαχοναη JHSt. VIII 214, 16.

— 525 —

260: *£X(i&ui(( rhod. BCH. X 259 nr. 5; 'EXO^viny fortasse agooscendum in tit cypr. JHSt. IX 242 nr. 61. De cret. ^Ekto&vut BCH. III 436. Teni invenimus 'ΕΙ^υΟ^υαιώ^^ *£Xtu&vaieijg tv *EX(vd'Vidtp Newton Inscr. Brit. Mu8. II p. 148 col. sin. — del. Eaiv&vuUovg (sicl)?? BCH. XIV 506 n. 4 (alias Είλα&υίη), — Eik»j&vnuy Benndorf-Niemann Reisen in Lyk. u. Kar. nr. 53 D a 16.

261«: Conze qui vasculuro publici iuris fecit Ant. Denkm. I 1^88 tab. 59 legit et ipse ΗΙΑ1ΘΎΑ iuxta ΨίψάΟη StTig ΙΙλωτω quo noinine coufirmari egregie Reizii coniecturam Hes. Theog. 243. 248 {11{ίωιώ bis libri) editor adnotare neglexit.

2624: quid sibi velit Hes. iyauty (-< tyd-iuyl)' tXxwy ignoro.

263: Eilii&uia ex '£λ. metrice productum esse etiam probabilius fiet collatis quae disputat Toepffer Att. Gen. 221 (cf. Homolle BCH. III 308. Newton 1. ad 2601.).

267: viteuytjuvxf pro ύη(μημυχ€ male scriptum esse (^€μy une mau• vaise notation pour (μμ- ou €μ') iudicat Rrnault Du parfait en grec et en latin 37.

269 s: exeropluxn maxime memorabile Ajifkkixuiy Teios (^ Ilvd-ixtiiy Bechtel Jon. Inschr. 206 b 19) ; cf. *AB-qytxwy Keil anal. ep. et onom. 232 sq.: -ιxώy curtatum esse ex -ιχίτης (Άnoλlωytxέτ/iς 'Ερμηϊχίίκς Zηyιxiτης Ίσμηy^x(τaς Μητηιχέτης) bene adnotavit Bechtel.

269e: Pap. Am. school II nr. 49C 8 fl6i AitokX^yiog ^ nr. 74C 24 ΆηηολΧώνιος, CIAtt. III 1094, 6 linnokkmylov. Latyschev II 257 Άηηολ- koyiuov, Idem Titium in titulis latinis, AppoUinaris Appellianus (Hoffmann diss. Argent. I 290).

272: ΟύΙύμηου --«-- in anapaest. Eur. Troad. 215. — De Θ 439. ζ 42 ρ. 400.

273: oi Ονλύμηου Soph. fr. 492, 3N.«

274: ad ίΰφηβοισι cf. Hes. (ΰφαπτος (Maass Aesch. Suppl. 18) fvtfcdoy, υ^4uaμέya Orph. fr. 303 Abel. — In paginae exitu: *infra* i. e. p. 469

275: cur in his vocalis metri gratia producta thesio fere occupet explicavi p. 484 sq.

277: de ^ioύμiyoς p. 363i.

279 (278s): boeot. ΑΝΕΘΕ Atb. Mitth. XV 402 nr. 38 = ΑΝΕΘΕΚΕ ib. nr. 40.

279»: nvQ Tiyfioyitcg in fine versus Orph. Argon. 870.

280t: ίne71l€ίoμfy ^j^-^^^ Orphico concedi potest (Argon. 752), Homero non item.

281: de hesiodeo xXeifrf (Theogon. 105) p. 401.

281•: hom. ιιτιμησία ortum ex ίΐτιμέαακι (cf. Kaibel 880, 1 Ίίίμωαίν, Baunack Stud. I 62 T^iaiayu^): dJιμέ{aj)ω ltμi{aj)ω ab *tiΊίμ^',g *ιό liμog

ducta.

282: de Kkcmyixq (AP. IX 215, 2) cf. Meineke del. epigr. 109, add. ad huius 1. p. 232i.

282i: άχλΗης fvxλ€ιηg simin. Nauck Bull. XXX 73.

282 4 : cf. p. 403i c. a.

— 526 —

282*: Ήραχίίηίιϊας ΛΊυμη^ίω Kaibel Inscr. It. 2405, 13 (Tarenti). Heracleae nummi habent inscriptionem {-ηοαχληίωρ (Mommsen Rdm. MQqzw. 142. Gr. coins in the Brit. Mus. Italy 228 sqq., \'ηο«•Λίίων 231 sqq.). Cf. et nomina in -ΛιΙόαικ a Muellensiefenio 78 (diss. Argentor. VI 208) allata cum Φίλοχλίόας simm. Περκλιίίϊας pp. 87 (VI 217). 95 (VI 225).

283: ^x]k(ia[fy in epigr. quoJ Gomperz reatituit Arch-epigr. Mitth. a. Oesterr. XI 92 (v. 9).

284: ιίς σευ χλ,;ζ(&' ό γανήμίΐ^ος Kaibel 110, 2.

284 1: ν. ρ. 3805.

286 1: ^y^fi — xrdeiKu Uiiger Theb. paradox. 305 sqq. — Non ab re ▼idetar similia adscribere repetita cum a veteribus Germanis qui septen- trionibas erant suppositi tum ab hodiernis Alpium incolis. Dixit Rosegger (Waldheimat I Weg nach Maria Zell) *Wir gingen nicht so weit, soudern bogen links ab und den Bauernhuusern zu, bei Mrelchen es in der Niede raigeu heisst', cui loco illustrando addere decet alios diios, ^Jetzt kann ich schnurgrade zarttkgehen auf die Niederaigen ,' 'Als wir zu den Bauern• hausern der Niederaigen kamen.' Coinparari possunt locutiones vetustae linguae septcntrionalis *{)ar sem hot i Hrauntrofn', *]3ar sem heitir i Lifangri/

288s: Meineke Men. et Phil. XXIV not.

290: Pind. fr. 132, 2 vno ζ(νγΙ((ΐς taivxioig. Orph. Argon. 530 ίί^αμοϊαιν άψύχτοις, — νηλαώς Kaibel 476, 7. — γηριις tiytjlfii ΑΡ. V 92, 5.

291 β: ίίτιμίας Soph. ΕΙ. 1036.

292: χαχ€ΐαιρίης a χίΐχίτηιρος diictum, ircciQeirt *factio* (Lobeck Ai. 682. Dindorf Thes. s. v.) ab h(UQ€V(a&tti. Stahlii de hac scriptara diibitatio (qu. gr. Thuc^ 40) dissipatur cretico htttQfta Cauer « 121 C 38 (iiunc Mu8. It. III 657 sqq.) ^ Ιιαιρηία Mu8. It. II 629 col. II 12.

292 1: αΊέλ€ΐα ηροεΰρίη Bechtel Jon. Inschr. 105, 9 sq. JHSt. IX 341 nr. 2, 10. 12. 342 nr. 4, 7. Adscripsi ionica exempla — quamquam abim- dant ubique — ut simul lectoris animum ad mirani quae inter -^fm (in vetere dial. ion. -€//;, att. -e/« ^^ ~fi«) et -/// intercedit discrepantiam adverterem. Falsus est Stahl qu. gr. Thucyd.* 40 cum ad analogiam TiQOiaQia a jiQOcdQog derivati etiam nQoaiJQia postularet: nQoafjQfia verbo ηροαεΰρεύω affictum tutantur jio&iaQdtt Cauer « 154 =« Coll. 3432, 8 et ^(ΐαϊρ€ίη ab ίψίΰρ^ύίι,ν ductum Kaibel suppl. epigr. nr. 941 a 13 (Rh. M. XXXIV 204).

293: genetivo l^g accusatiyo 'Hny ciiius tertium exemplum legitur Cauer * 180, 108 ab ipso editore in indice omissum accedit fortasse daudi casus, ii^ilu Le Bas-Wadd. 416, 15.

293$: (ίυνέργίΐα pap. Louvre 63 col. VI 163.

294 (293s): 10 tQyog hodie usitatum Casi teste Rossio Inselreis. III 47. 175.

294i: fvxa^neif} (-i\< libri) Eur. Troad. 217. Subesse videtur nomen τό *χί(ριιος (cf. germ. Herbst), — i/i αρχεία vera scriptura novicii Yocabali cuiiis permulta extant exempla, velut Kaibel Inscr. Ital. 750. BCH. XIV 643 sq. (ter).

295«: nauaayiny Soph. fr. 801, 2 N.* — thess. Ilavanyyiao Ath. Mitth. XIV 59 nr. 10 a 7. De y geminato in jioo^fyyiovy erravit Kret.Hchiner 1. 1. 440 11. 1. Eandem ante i in hiatu positnm consonae geniinatioueui

- 527 —

notamus locnm habuisse apud Oscos, Bruppacher Lautlehre 84 sq. : med- dikkiai iuxta meddikiai Akudunniad dekmannioh Minnieh Pacciua iuxta Padus Sillies Σιαττιηις iaxta ΣίΜΐς tereniennio tHbarakkiuf (cf. lat. obaidio) Vttellio (?) Vibbis (? CIL. I 1541 b IX 1705), param recte eam quidem explicatam a Buechelero Rh. M. XLIII 132. k t b l η ante i ita pronuntiatione extenduntur ut utriusque fiant syllabae: k\ki cett. Simile quid evenit in osc. deklkviarim ali\tre4 pont\tram fnamert\tiai8 Buecheler Rh. M. XLIV 323. Comparari possunt gemiiiatiouis exempla in dialectis germanicis de quibus videas v. c. Sievers. Ags. gr. §§ 228 sqq. et in lingua Indica, inscriptionum potiesimum. Adscribere exempla non tanti ?idetur, unam moneo etymologis putra ex piit tra natiim videri, Fteft^tiewffi XV 44 ed. Jolly •

ρ un namno naraklUlya8mG.tp\tarav[i tr η yate siitab tasmdtp utr α iti proktaj^. Cf. et Whitney gr. § 232 et legis gortyn. scripturam solitariam dXkoiiQiog (Buecbeler Recht v. Gort. 9). Hinc explicabitur lat. qaat^m' >- quatt\^' unde consonarum assimulatione volgari φίαίίον (gr. xouarrOQoviQoy in tit. Mytil. a Cichorio edito Sitzungsber. Berl. Acad. 1889, 374, cuius tempus [15 p. Chr. — 33 p. Chr.] accuratiiis definivit Hillscher Fleck. Suppl. XVI 428).

2954.6: de xoyiij p. 352 sq. — αΐχία iion memini me legisse apud Atticoe, errat Stabl qu. gr. Thac* 39.

296: adnotare omisi locos dubios, CratiDi fr. 22 I 19 Kock (aT&Qut) et Sophoclis Antig. 357 {iynid^Qia).

297: Κτησίας ΚτηΟιφώντος Dittenb. Syll. 440, 5. KaiXUcg Κηλλι- χρύτου Ath. Mitth. VII 41 (v. 8). Καλλίί<ς Καλλιμάχου Wescher-Foucart 268. *ΑνΊίας ^iynqayovg CIAtt. II 1915. ΣιαΟίχράίης Στηαί^ην Coll. nr. 17.

297 1: M€y(XQfcT€ia Miyiou CIAtt. II 3936. Χαΐ(}έλ(ως XaiQto{v) Ath. Mitth. XII 279 nr. 163. — Vel in composita verbalia ο vocalis insinuavit originariae c vicaria, Bechtel ad Coll. 3020, 15; exemplum claseicam Xai^f^nrV^f Χαιροχ^ους Ath. Mitth. XIII 354 nr. 674. — Ad notae finem cf. add. ad h. 1. p. 446.

298: Τ€λευτΐ€€ς θίνιϊώρου f. ΑΡ. VII 426, 3 (Cou8, JHSt. VIII 112).

298s: afferre debui ex Dittenbergeri Syll. 433 nomen Iluuniitg cuius exempli Latyschev cum ad syll. suae p. I nr. 84 notam de hac forma adscriberet immemor fuit.

299: tertium exemplum legitnr Arch. Zeit. 1877 p. 138 ΛΙΝΕΑΣ ytxoy τιαιρος fyoy δ[νομ((. — * Αν γη ης (hom. Αΰγ(ίας) ion. *Αΰγ/μ^ς >^ Αΰγί€(ς ion. *Αΰγίης ^ Αΰγί}ς (sic enim ex auctoritate Herodiani [I 61, 26 L.] accinendum Nonn. Dionys. XIV 44 [Tumpel Fleck. Jahrb. 143, 165]). Eundem accinendi errorem notayit Ahrens Philol. XXXV J II 204 in Diodoro I 28 Πίτης: scr. Πετης -< Πειέης, ciiius genetivum distractione (ex ΤΙετίω -< ΙΙίτίεω) obscuratum esse hom. Πεκώο (cf. lect. Zenodot. Aiy είο»ο Ahrens 1. 1. 208. Wackernagel BB. IV 312) viri docti nondum iutellexere: nom. Πειεώς forma ignorantia sequiorum (schol. £323) conficta haud secus atque Αέοχεως,

801 (8004): xttxloy Soph. OR. 428. fr. 187, 2. iJror 818, 2N.« - /?iA- τ^ίους xni xaXk* oy€ig epigr. Mus. It. ΠΙ 591 sq. v. 17.

— 528 —

301 1: ρ. 348 sqq. ubi sermo erit de ?erborum in -lcu historia, imprimis 852.

802: verba μil(fyί(Qoy qvjt tlaau (quoram explicatio iam schemato- logos exercuit, Herod. nf^i αχημίήων III 8δ sq. ed. Spengel συχχριτιχο»^ dyii iijioXvTOv x€i^u€fOy XtXii&viny t/fi rijy avyxQtaiy, fijy nyaff>0{tay /Jroi nqog (7€Qoy ytq>og JlOίoύμ(yov // jiQog (fvoi'i^y του ytqovg μ€λayότηra) recte fere interpretatus est Apollonius Rhodius I 269 sqq. 276 xlttiovff

cUtyuttQOy ι}ύί€ χού()η — μύρ€ί«ί. - ως i^diyby xXuieaxfy ubi ctJtytOKQoy

nihil aliud valere patet atque tiotyoy cam quadara empbasi pronuntiatuni. Non inest quam inesse opinatur Tryphon ;ι. iQOnwy III 199 ed. Speng. yerbis homericis vjifQfiolij-, quamquani alias ab hoc genere non abhorret yatis in- genium {λίυχότίροι xioyog). •

308: Π(tQμfy€((ϊης: Πnρμfyίo}y = ίίφί^ης (sic recte Pape-Benseler 8. V., errat Kirchhoffio duce Roberts Gr. Epigr. 93) : U^^fqimy. — *^^ρίστ(ω^ f. l^QtOToyfiToyog ClAtt. II 8568, *Αριαιο^ώνιος CIGr. nr. 2109.

808 (802i): Jtmy AP. IX 228, 5. XII 94, 2. 95, 5. 128, 6. - De JiiuQijg cf. p. 422«.

804 1: de -iyη -iyog Kretschmer Accent- u. Lantstud. 3«4. Κι>ίσιχΙης Kinalyov Bechtel Thas. Inschr. 3 sin. 9.

805: i io 'lliioy JoXiwy produci jt οιηηχώς EM. 92, 31 asserit.

805«: l^otmy (non *.4i}c(my) ex lίQt•βωy ^sehr schueir coutractuni esse suspicatur Maass Indogerm. Forscb. I 166.

806: Aescbyl. htLhei ί4μ(f'ίωy 'J^iioy, eadem nomina et Sophocles (iuxta '£Qμ}όya fr. 788, 3) et Euripides qui praeter haec '£xioy€i niemoravit. — ίίμψίοια Eubul. 10, δ II 168. — Tluyikoylg ClAtt. III 81, 5? — Maitialis Masclion a suspicione liberatur titulo Kaibel It. 97 7 qui bou ipsum nomen graecis litteris scriptum exhibet.

806»: Amphion et Zethus: Heydemann comment. Momms. 166. Monuit E. Preuner.

807: epigr. Μουσ. χ. βίβλ. V (1884/5) ρ. 9 nr. 215 constat ex 5 hexam. agmen cogente senario xoyig , £nQnnimyog ofio^oy θ-ήλος, Metrum variatur propter nominis formara.

815: de &υω ρ. 829.

315t: yQttCg βηχχίΰα Diogen. 3, 74 (ed. Gott. I 228).

818: epitheti (iqvaix&ioy) ab imitatoribus in ipsius nominis vicem substituti exempla {μηχάΰίς iQnqfQtj flQiyiyfia cett.) videas apiid Ruther- fordium Babr. LXI not. 1.

8t9: *£QvaixSOyog nomen rectius explicatum indico a Maassio ind. lect. Qryphisw. 1891/2 p. XIV. — Ante txkvoy excidit errore meo ^ίφΙΰ€ Φ 36 Γ. τρΰω quod Bekker ex Homero laudat in carminibus quae eius nomine feruntur non inyeni; nec norunt Veitcb et lexicographi.

820: de dkktiuxfy -ovany p. 340.

820 1: tit. Tegeae nuper repertus babet d^vad^iyiu (BCH. XIII 282 sq. Y. 23) iuxta UooS^vxay v. 5 1(ρο&υίης ν. 7. ^ι/]στρη bis restituitur calen- dario Coo quod Hiuks edidit JHSt. IX 824 sqq.

821: de λνιο ρ. 387 sq.

828: Heliod. Aeth. II 6 Kyιjμωy vόρtυa(iμ(yog το nρόaωn6y i€ nutiuy knέρρttyt xai ϋ^αμά itHy (iiyitjy iJtnqώμ(yog ^ni το ^ρoytiy ^nfty/jyftyfy;

— 529 —

idem passive dictum est αμηνυΟ^ΐΙνκί y cf. Qu. Sm. VIII 428 sqq. xai (5« ol αμψίμάοανιο ΰέμας x«i (ίμ^ίλιχον ίλχος αηόγγφ ^υτρητφ, χητά d" txXvatty υβατι, ηο)Χψ' αμτιννν&η J" (iqa τυτ&ό^. — Tiresias οιος τιέηνυται (Plat. Menex« 100 Α. Callim. lav. Miii. 129) i. e. *hat allein Bewusstsein auch unter den Schatten bewahrt* Rohde Psyche I 51 (^Bewusstsein und Verstand' 110), cf. Soph. El. 841 de Ainphiarao πάμψνχος nyiiaait i. e. *mit iinversehrtem Bewusstsein' Rohde 110 *mit vollen Seeleukrftften' 135 (Wilamowitz Hom. Unters. 207 not.). — {^niyvaamy Ο 10 {xiJQ dn: naQanQoywy Hes.) parum rccte sollicitavit Nauck Biill. XXX 36. (iniyvaanv (-== *η-7ΐινντ- j(iy) rite ductum ab duiyvjog (cf. (Χγγ^Ιος: *αγγίΧ^ω >- άγγίλλω) nec quicquam rei habet si radicis communionem exceperis cum praesenti transi- tivo et ipso quamvis longe aliter iuste tamen facto niyv-axfiy aω^Qoyίζtty Aesch. Pers. 8*il coll. Hesych. s. αμηνυΊΟ et iiymog.

323 1: quod grammatici nyv cum nyt{j)ui coniunxerunt — cuiiis opinionis late procul diibio patentis indicium ctiam epigrammati AP. VII 374 impressum video, nam vv. λ sqq. (tkXa μ( J(tίμωy (uiyovy rd^vltttg d^tjxfy όμoQQό0^toy JTyviayOQtjl• apertum coTitinent etymologiae Iiisuin — noli mirari: cf. Polyb. VI 53, 10 fixovng oloyd ζωοας xai 7l€πyυμ^ynς

ciim Verg. Georg. III 34 'spirantia signa'.

3238: V. add. ad p. 110.

324: jityvaofty vertere possis *operam navare' Orpb. fr. 135, 2 Abel /στον ϊηοίχ^αΗ^ηι ταλησ/,ιύ τ* f(>;'« inyvaafty ^ at res dubia in novicio auctore. -— xiyvad^ai Hes. = jiiyuaS^m (G. Meyer * p. 195 not.)? — De Tiyijii Ρ 447 ρ. 280.

325 ϊ: Eurip. Hel. 1552 τους aoifg λόγους σφζoyτfς,

327 (3268): de λνχος cf nunc Kretschmer Accent- u. Lautstud. 392 not., de Uaaouni huius libri p. 413.

330: fugit me mensurae varietate insignc esse voca1)iilum ^uQOy

(μκχ{ίώς ίίττιχώς, βοαχέως 'EXk>iyixiug Moer. CoU. Phot. p. 458 Nab. |i}()d? Herod I 192, 12 L. [Rauscber scbol. hom. ad r. metr. pertin. 39] qui idem derivatum Ιίρώ testatur I 452, 20). xovQr^ ξΰρηχει Eurip. Alc. 427 : xovQt^ ξϋ(>ηχ(ΐ Troad. 141,

331: β(βυσμίyog J 134 a βl•y^ω (^ *βυσ-y^ω) descendit, non a βυω quae forma vereor ne unquam fuerit in usu.

331 1 : erravit de (ίΧνψήζίΐ Christ Muench. Sitzungsber. 1879 I 189.

332: ^edeam ad hanc rem infra' i. e. p. 339.

332 1: de Bacchylidis usu p. 339.

3348: de χύίοση longe aliter Kretschmer Acc- u. Lauist. 347. — De att. ό;ιυω dixi p. 316.

3344: de praesentis λνω mensura attica v. et Nauck Bull. XXIV 353 8q. qiii locus ubi extet in Mel. gr.-rom. his in oris eruere nequeo.

341: ό(ϊύσ(€σ&«ι a praeseuti oVuo^ra recte derivati yeriloquium inveuit Froehde BB. VII 86 sq.

342: χωχνουαα in claus. vers. Arch.-epigr. Mitth. a. Oesterr. VI 6 nr. 10, 5.

343«: cf. ctiam Voigt Wiederbeleb. d. class. Alterth.» I 352. II 115. Klette Beitr. z. Gesch. u. Litter. d. Ital. Gelehrtenrenaiss, III 22 sq. (Du Cangc Gl. Gr. praef. 7 nr. IX in.). Ross Inselreisen II 134 sq. 165.

Schulze, Quftettioncs epicae. ^\.

— 5^0 —

3444: ^crxQvf Soph. Ai. 580.

344e: loxUi fr. trag. inc. 502 N.»

344?: έκώχυ(ς fr. tr. inc. 293 N.«

B47 ex. : de (ίρυομηι ρ. 311 sq.

348: formam tii/iioy (ApoU. Rhod. III 1374) a Nauckio Bull. XXX 78 vocari in siispicionem probe scio : sed iustam suspicionis causam non yideo.

349i: rectius iudicat Christ Miiench. Sitzungsber. 1879 I 192.

3518: μηνίω Soph. OC. 965. 1274.

353»: de dxovixfi (sic enim scribendum esse moneo contra Stohlium qu. gr. Thuc* 41) v. Roberts Gr. epigr. 377 app. 24.

354: ίζωμένος ρ. 31 h.

354»: χόΐ'ΐμη: χόνισμα Dittenberger Syll. 340 coll. Ath. Mitth. V 232. CoU. 1436.

356: de ags. Cnst Pogatscher QF. LXIV 90.

357i: Ιίγί'νς J' ai&nkofaan Orph. Argon. 971 Ab.

359 (358:): Inlia Hygm ex vM CIL. X 929. — χνρκία Le Bas- Wadd. 332.

359$: acumen verborum ονχ 6 O^ayujy nifrai illustrat Rohde Psyche

I 222 n. 3. CIL. YI 23472 'ossibue infundam quae nancquam vina bibisti (sic)'.

362 s: de €('»ρ€ίω ρ. 373.

363 1: hpioyrai G. Meyer « § 540 p. 473.

365 s: naiiQn loy κμόν Sophocles saepius dixit, Gertb C. Stud. I 2, 251.

366i: lectioni μίμηόια qvkec Roehl 393 nulla fides (Halbherr-Compa- retti Miis. Ital. I 222).

368«: WoelflFlin Munch. Sitz. 1881 vol. II 59.

370: enuntiati alterum membrum ιούς ιΓ' aure xni onytuoyTftg ^γιίρα interpreti non nimis urgendum esse ncc ad vivum ut aiunt resecandum , ut quod fortasse oppositionis tantum causa additum sit, monet Maass coU. Haupt opusc. I 264. Wilamowitz Herakles II 246. Gomperz Apologie d. Heilkunst 136.

375: versum μ 423 (tniToyog) imitatur fortasse '^Ejiiyfytjg epigramniatis Arch.-epigr. Mittb. a. Oesterr. VI 7 nr. 11, 2 (cf. et Mus. It. III 688 nr. 121 Φίλoγέyης aQfrreg μyccμ^ (^ytO-qxf TOJf). Ut Tiuyuntik^ r 223 sic ambigua et Σατύ(ίίον orac. Strab. VI 279 et θρασύμηχος ΑΡ. XI 309, 1 [Juven. VII 204? G. Meyer 2 § nd p. 18] quod Meinekium (del. epigr. 187) recte a mutatione tam inutili quam facili vindicasse nunc fidera fecit tilulus Kaibel suppl. I098a l (Rh. M. XXXIV 212).

375 1: memorare neglexi Christ Mancb. Sitzungsber. 1879 I 173 quo loco acepbali recensentur.

376 (3758): ovTK^ftyog eodem modo explicari a Brugmanno Grundriss

II 1, 136 sero vidi.

385: de ^σσαι ϊατο non reduplicatis rectc firnault du parfait cn grcc et en latin 40.

391 4 : cum Homero quem ^χονακτε λαοί dictanim fuisse conscntanenm est convenit praeconi agresti ex cuius ore in Lyciae vico quodam excepit Benndorf (xxouaccie Xt Reisen in Lyk. u. Kar. 44.

395: et primariam formae χέχΐυ&ι potestatem et abusum sequioram eadem opera egregie illustrabit fr. orpb. 21 Ab.

— 5;ji —

ofvQO yvy ovttiti μοί καΟ-ηρας ίίκοής ιε πίτάσσας χίχλυΌ-ι ΐίί'ξιν unnaciy xtL

397: ΣωΙριχος Muellensiefen dial. lac. 53 (Diss. Arg. VI 183).

398: Σωινηύτης compositum verbale non multum distat a Σωαίρίως CIAtt. I 488: 'qui nautas servavit incolumes', Σωνκύτης bahuvrihi quod dicitur: *qui nautas habet incolumes (servatos)'. Vocabulorum quorum origo diversissima potestas fere una et eadem: Σοωνηύιης (ex Σων, distract.) quod dictum habet de fluTio Apoll. Rbod. II 746 ^ Ποσειδών Σωσίνεως Latyschev II nr. 25. — Σηύληος Kaibel It. 421 I Α a. 10 (Taurom.).

400: de Βο^έης (BoQQijg) cf. etiam Bergk Op. I 287.

403 1 : accedunt cret. Όρ&οχλείος Mus. It.III 655 nr. 71, 10 ΈηιχλεΙος BCH. XIII 73ti. Nihil facessit negotiorum Roehlii lectio Evxkijtt Π{ε)ισάρχου (tit.rhod. Ath. Mitth. II 228 nr. 3, ll),nam ΕΎΚ^ίΗΑΠΙΣΑΡΧΟΥ esse Εύχλη 14(γη)- αάρχου*) ad testimonium in tempore vocatus docebit alius titnlus et ipse Rhodo oriuDdus Inscr. Brit. Mus. II 344 c 34 ubi 14γι]αηηχος (etiam BCH. X 264) Εΰχλεύς, arg. Πατροχληος Loewy 86 pro Πατροχλέος 89. 103 (TTaiQoxkiog in versu 88) scriptum , cf. p. 282*, errat Foucart BCH. XI 295. Mibi obscurum FijQog Αντοχή ος Latyschev II nr. 140 (Panticap.). Quae in versu leguntur JioxMiog v^^— w Arch.-epigr. Mitth. a. Oesterr. VIII 221 nr. 50b 5. "Νραχλεΐος -^--^-u Ath. Mitth. XIV 250 nr. 19, δ. oi5n;- μοχΧείος -uu-u AP. VII 720, 1 ad exemplum epicorum "Horexkijog ΓΙαιοο- χληος ficta sunt; ratione non insolita pro ηο scribitur ειο {Jtoxktjog ^^-^^ Kaibel 949, 1: Αχιλεΐος BCH. III 42 nr. 1, 1).

404ϊ: ^tydQog compluribus hodie locis in usu esse testatur Ross Inselreis. III 47. 175.

410: είλ»;λου&ε(ν) ρ. 259.

415 ι: illa ι^χον ειχον in caesura primaria ante ι/Λ' producta Romanis poetis imitandi ansam praebuisse conicio; Ovidius certe terminationes -li •at simm. fere non produxisse videtur nisi in caesura ante particulam et

419: ΑΕΣΤΗΑΗ (\. e. ά'ε ατ,]1η) ΑΡ. VII 395, 6 librarii falso pro J' 4y uTtjkr] acceperunt. iaTtjkt] saepius pro iy aTtjktj esse notissimum.

422: adde vers. anon. schol. Α Α 499 {τρίς J^ τρίηχόσιηι χτλ.).

433ι: Coll. 1145, 11 sqq. όηόττοι χα ηαργινύων^η Σιψ^ίων iy jug xoiyng ^υσ/«? <VV δαίζοι « τιόλις. 1413,20^ εί δε rig χα α γ η ij ρυσιήΐη η ατιοβίάξαίτο η ΰιεγγυάση. W.-F. 158, 12 εΐ δε χα μη Jioif] ij μη παρί<μένοι.

435 >: de μολόχη forma volgari (cf. Thes. s. ν.) dixit quera nominare debui Waddington ad ed. Diocl. (Le Bas Asie min. Explic. p. 157). Addo tit. cret. Mus. It. III 723 nr. 171, 8. Moloce CIL. VI 22243.

437»: αψείημι (χψείομεν Latyscbev II nr. 52, 6. 401, 15. α'ψει^τωι Ath. Mitth. IX 83 vers. 4.

4374: Ήαί-οδος supra p. 17s.

438: de ύδaλεog p. 170.

439: de enroribus traiectione vocabiilonim corrigendis v. Nauck lex. Vind. XVI. Herm. XXIV 485. — Arat 595 trad. nόδεg Kvyog αί^ομένοιο et K. n, aid:

*) [Id ipsum in lapide legitnr, Mitih. a. Oest. VII 113 nr. 8,1.]

34*

— 532 —

446: Coll. 3025.,9 traditum ΙΙονλίκς debui retinere satis defendendum his testimoniis : Τίολυΐ'ίχης ΙΙολλία Maellensiefen tit. lac. dial. nr. 55 b coll. quod idem affert p. 47 = 177 Βασιίης nominis /ασστνοχος hypo- coristico. — De nominum ΠουΙυιίων simm. proventu recte iain iudicasse Tidetur Kcil aoal. epigr. et onom. 201. De lat. larimis nunc ambigo, cf. add. ad p. 162s. «.

449: Α6νάγ(α[ος Cauer ^ 234 = Coll. 1486?

4533: (t longo qiiod nomini ^ημά^ης inesse sumpsi haud scio an patro- cinetlir Θη^αδης CIAtt. IV 2, 373 105. — cyi)r. TifJO/dyaxT-i >- Ttitujtn^ (in tit. cypr. JHSt. IX 255 nr. 126, cf. quem iam attuli BCH. VI 461). -- Ex inscript. ion. Bechtelii notavi Τίμώ^αξ 75 C 4 "Α^^ώναζ Jr,uiijya^ 81 'Ερμώμκξ 104, 14 [KkfdytexTte iuxta "Ε{)μώναχτος Le Bas-Wadd. ΏΓ. 266]. Ά{}ΐαιώνη^ ΠΙαατώραζ 177 [cf. Ilaussoullier BCH. III 319]. Μητρώνα^ 153, 39. /ίημώναί ΈQμώy((ξ 206 b [Μοιρώναξ BCH. III 389]; adde Πυ^ώ^αξ Arch.-epigr. Mitth. a Oesterr. XI 187 nr. 1 , 1. — ''Ayah€ ^ημοί^κχτος -- 'JyalinoUg Afchnxiog Bechtel Thas. Inschr. 3 dextr. 7. — AyoQtiycc^ etiam Cauer « 194, 1. Kaibel It. 2393, 33 sq. jXixdyaaacc Coll. 3489. luxta OCCurnmt ^αμώνηΐ (BCH. XIV 287) et ΤιμάναΙ (290; iiynyic^ 2S5). 'Ayo- Q(tyal iiyoQitxkevg ^ Bovke.xXijg (sic!) Ttovkdyuxiog BCH. X 249, 28. — liQtOTciyfc^ fcf. KQajtoJtHya^ PB.j UQiGifiyaaan Rev. arcli. n. 8. XIII 162. KXiiiccyaaaa Coll. 3489. iiyicd^ciyftaatt (etiam Arch.-epigr. Mitth. a. Oesterr. VII 133 nr. 62) ^AyfcS^oxkfCi Cauer ^ 192. — Nomina in -ώ*'«| non cuni /«V«| composita esse, sed augmentatione nata ex hypocoristicis in -ioy iam ante Wackernagelium KZ. XXIX 143 Welcker suspicatus est Aesch. Tril. 265 not. merito improbatus a Keilio spec. onom. gr. 88 (cf. add. ad h. 1. p. 505). Qiiamquam nondum explicatum video quomodo dialecti doricac quibiis ποοητος — nam hinc repetendam esse vocabuli η^ώιος originem Homerus docet qui dactylicum η^ώαιος (*ηοώ^~κϊος Brugmann) non agnoscit — in ηοάτος contrahere placuerit eaedem -o/«r«l in -tuyn^ potuerint conglutinare.

461: nnn ay^Qi Ilomerus admisit; addere debui ex Hesiodo ^ji^ urt^i (cf. p. 479 ex.\

463: de ΐίτρα(^άλη()ος erravit K. Lange Atb. Mittb. VI 80.

464 1 : nvQQcty&og Atb. Mitth. IX 319 (IV 26).

465: θ€ο)άότΐϊς: -(ϊωιας Keil an. epigr. et oiiom. 106. Nec muta• verim cum Bechtelio Jon. Inscbr. 77 a 8 θ(ο]άωτι^ς in δόίης.

465 1: boeotico l•,ιtyyH>ω (et (tyyt&tjxe Ath. Mittb. XV 402 nr. 39) adhibenda explicatio illa Blassii (Ausspr.' 127) qiiam in aeolica tyyoxkng ovy oUy(t) noQ quadrare supra (p. 7i) diximus. Eis quae Bl. coUegit addas Dittenberger Syll. nr. 354, 5 (ioσayωy^jy.

467: etiam aeol. τιέιιρασ&αι Coll. 281 C 17. — Ίλέαιρα nunc invenies Kaibel It. 711.

469« : Άφο()(ϊίτη ipse iam G. Meyer attulit ex Kumanude ad cuius librum tunc mihi non patebat aditus, xoQxoJfiXog (Du Cange s. xoQxoy. Wien. St. XI 191) non item quod etiam apud LXX legi notavit Sturz d. mac. et al. 116.

470: eadem ratione (qua ατιάλίω -< ητιτάλλω) orta esse χαΐΊο noiiuy (xnr^nyeiy cett.) et dixi supra 105 sq. et demonstravi ni fallor in libri Meisteriani censiira. Omnes scrupulos cximit aeol. χ€(ί^&ηχε (Ijoeschcke Jahrb. VI Anzeiger [1891] p. 18) quod cum in prosa oratione occurrat

— 533 —

esse ex χατ^:θ^ηκ€ (sic Cyprii fColl. 1. 15 al.] qui et alia quaedam insperse- rant aoolica dialecto origine achaicae) ^ontractam in aprico est.

475: de δαυλός quod dicitur aeolicum (Meister I 113) recte Ahrens I 37 n. 13. ά((υλός ion. EM. 246, 37.

476: mensurae hoin. {iVtaunoy) patrocinari videtar — nisi forte specie decipimur — scriptura Nfia. Ath. Mitth. XV 134. Cf. Pape-Bens. s. v.

476 1 : Nfniiiyog (i. e. Netinus) Le Bas-Wadd. nr. 263 (non attulit Kaibel It. p. 38) ubi v. interpretis notara.

482: odottvtd Tf Soph. OR. 301.

4863: σηίίηης Latyschev II 293 == αη^ίρας 2!>0. σπ€ί{»ης in tit. semi- dorico Arch.-epigr. Mitth. a. Oesterr. VIII 30 ur. 60, 16. ^ujifiQrj -ης Ath. Mitth. X 16 sq. ajuiorj CIGr. 2713 sq. = Le Bas-Wadd. 313 sq.

489: AP. VII 733, 3 sq. Κλ>μ'ώ μίν Χηοίτωμ Uq,], ^Ίμηΐ(»ι (Ρ '^4μηξώ

(ν Cioij TiQonokfvaa Meineke del. epigr. 144 recte agnovit sacerdotis voca- bulum quod tamen perperam accinit Ιίρη (imrao Ιίοζ).

489 3 : tiQiay Arch.-epigr. Mitth. a. Oest. VI 20 nr. 39, ll/u; etiara in titulo attico conclamato de quo a Lollingio edito niiper Ddrpfeld disseniit Ath. Mitth. XV 420 sqq. l(Qtccg.

4988: qui dicit ΣΊασιχ()ήτη ΙΙηψίης ^Qyog ioai((fctyov (AP. XII 91, 6) posait videri Horaeri formulam όζος "Αοηος ita iraitari velle ut grammati- corum interpretationem (χλάΰος "Ao.) suam faciat. At ΣΊπαιχίίάτης nomen Cypro in iusula usitatum: Ά^ί^ούπνι niaf\if^< 'ΆΐΊη]λος Σιπαιχ^ήτον χιλ. Le Bas-Wadd. 2794, ΣΊκσι/{ίάτην lln(fioy habes Wescher-Foucart nr. 14, 2:T(taixQnT(tr(y Ilnifiay CIAtt. III 2852 (JHSt. IX 254 nr. 123?). Quae cum ita sint illud ΙΙα({ίης H^)yog pro originis nota accipere praetulerim ut intellegatur ΣΊίίαικρκιης *Cypro (vel Papho) oriundus'.

503 sq. : similcm distributionem , sed eam quidcra ita quadripertitam ut more vetustissimo (Zimmer Altind. Lcben 73. Buechcler Umbr. 67) inter animantia terrena homines bipedes (dvipnd ραςηηπ,ηι ved.) a quadrupedibus distinguerentur (cf. Aristot. top. ζ 6. 143 b 1 iibi recensentur το ιαζό^• ιό Tn^yoy ΊΟ tyvOQoy το όίπονς) adhibuit Asoka Indorum rex nobilissimus (ZDMG. XLV 154): dupa(la\chatHpa(lesn pakla\vnlichnlvmi i. c. interprete Buehlero *den Zweifttsslern und den Vierfusslern, den Vogcln' (proprie niqyoig) *und den Bewohnern des Wassers'. — De enallage Lobeck dixit ad Ai. y. 7. Adscribo ab illo omissum exemplum nostri non dissimile quamyis multo minoris audaciae, Hedyli poetae Athen. IV 167 D v. 5 μfμf&vaμty(e Tifciyyia MovGhωy,

504 ep. X: Aestncatn CIL. VIII 4554 i. e. Extr. inextimabili XI 1800. 505: χοίπης ay(tξ illud Aeschyli Pers. 376 quod imitatur Euripides

Cycl. 86. Teleph. fr. 705 N.* vix recte intellectus ab Aristotele nec merito notatus rhet. III 2 p. 1405a 29 (unQfnh oit μtiζoy το rtyuaofiy η xni^ dliay) declarari arbitror aliis locis Euripideis, Hel. 1610 sq. oUixioy nyu^ = 1578 oidxuiy φνληξ. — Cauer « 152 Β 7 Ενηνμηχος (151, 7. 21 Ευην- 7ΐτόλ€μος) ^ 152 Β 22 \4λ(^ία(ίχος. — Ίιιτιο^'η'ξ: *Ay(lhn7loς. *Αγορκνη^'. ίίyftξaγόρaς. Τιμώνη'ξ: *Ayίιlίτιμoς (BCH. XIV 285). ^ΕομώναΙ: *Ay(cξfQμoς (Ath. Mitth. XI 264 nr. 2). Hovkayrc^: *Ayal^i (δούλος Kaibel It. 2393, 74 sqq. ^ioanoyal (Arch.-epigr. Mitth. a. Oest. X 198): Άy(cξf(y^^ρoς ^ ΣΊηηιό- yixog: *Ayo^6yixog (2.'iouroyixoy 'AyJoorixov f. habes Le Bas-Wadd. 338).

Indices.

Α. Vocabulorum.

a) 8crt.

ayushmant 199. amlva 22. 295. andhd 105. aivika 220. anyd 79. anrm 117. £ψ$ι^ 498. ari 92. asmaka 302. agvatard 301. δΛαβ 356. 498. bhdvati 278. hlmha 64. δοίίΛί 388. canmyjia 317. cvii/ 355. ci 355. cilrjria 317. ddviyarns 62. d(iQa8(ydti) 242. iiAay fZAat' 278. ίί/ίβΐ' waschen 287. dhavcda 287. ίίΑ« 329. dhUmd 313. rZi 244. dirglid 156. dYsJidd 96. <7/i«s 498. ^rir<i 93. ΛΓί 123. Ϊ 210. ΐΛα 24.

ίβΛ 211. ishaij^yati 381. tif/tira 211. yatvi 289. i/rt<ar 157. yiishmaka 302. jAyatc 183. jehamajia 125. jdshati 61. ^Ζ//Λ Τ 8. 114. hipala 252. fcs/irtr 235. kshumdnt 498. Mrtra 330. A:u%a 295. mddhis 346. maliva 205. mammavyate 266. mdrga 495. mi^A 334. mutra 170. w(/ 269. oshati 61. j!;a/ii 3S8. palavl 83. ^rfwa 472. jiari 84. pdrvan 110. pdsas 163. pUuddru 132. prdHha 220. ργΐΐύνί 488. ρύτνα 486. rudhird 177. riifi/t 311.

βα'ίτα 104. Hlmdnta 181. snauti 51. sfMwa 472. ςΙβΚτάηι 125. (TOt^i 105. ςτϊ^ιαίβ 390. ί?Μίί»Ί7«ΛΛ 390. fara 205. tnft^dt 178. turvati 317. imr 20. ttra 119. urahhra 119. ΜΠ'ϊ 488. vdrtjta 119. Min 171. 312. Γαπί^Λ 18. vdmtJta 326. varutdr 326. ras 74. ί/'οβία 321. Dii? 178. i^y 76.

vlrdtara 801. ri^fca 327.

b) zend.

Aauf-jfa 126. 325. Βραηψιηϋ 109. faunfajiSmrt 317.

c) ^raco.

«'- 148. add. 149. f/ copulat. 495. 500.

— 53δ -

(i priv. 141. αήατος add. 66. fittyfjg 436. daut]g 453. ί^ίζω 443. iiftytg 158. i^Ky&a 38. ΐίάϋχ^Ίος 495. ucnog 443. ίΙγαΟ^οού^η 146. tcyfttouni 366. άγαμης 449. riyavog 64. Λ/Λυίΐο^• 105. ayydoy 87 c. a. (tyyog 87 c. a. ic'yf(Q(tTog 232. liy(Xtt(J(cg 49. uyfQtS^faihni 149. Hy(Qi}aviog 152. iiyiivul add. 225. riyfJQaiog 225. dyηlόg 449. aynaavyq 146. «yxoyog 353. ttyxmkia<S(y 141. dyyotfia^ 288. «)'i'aia(a)«a;ff 288. dyoQttaad^f 149. ciyoράζfty 149. 'AyOQttxlrjg add. 24. -«yo^oi add. 77. iiyQiaytog 152. ίtyχttρμoy 141. «'Ji//? 163. diii^iiog 54. 66. dufl^fog 53. ηόηχ( 385. a(fi;/>' 452.

ddijafie -ηχότίς 454. i/J/iy 453.

dδoUaχηg 453. add. 79. «(foWi 453. rc(fo^ 453. ddQvee 107. ί/ίΐ(Γω 384. rrfi()0»' 116. 245. αίίρω 66.

ί/ίί(ϊω 420. dtlXonog 174. «€(j//i7 291. 293. dfQt&fa&fu 148. «fa« 71 sqq. dsoffOQog add. 72. df-x^y 472.

«Coi 500. r/C«oiif 311. «70 28. 67. d&dycciog 141. I4»r,y€uig 48. dl>Qfioyifg 373. d&QOn 48. de-ooog 497. ttd^voTog 320 c. a. aiβf1όg ind. B. 8. Con

sonae. «/•Jiio 403. 1^/(T/;? 5. 67. 468. Ι^ίίΤ/;? 218. f//cTiOf 141. (tiJoiomtog 25. diiS{)if}Oi 292. «/*/ 468. attoxoyio 71. M&ixfg 1T9. Ai&tonin 294. «/^(ΐ/ίτ 296 c. a. ^Γι^ωί' 319. rt/;f/ft 10. 295. Atxoiifig add. 88. dlx(jjg 10. ΓτΓλα 78. (άμααιά 89. αΐμιανς 120. atμyίoy 268. aίμωy 471. Aiyf{i)fcg 299 C. a. caor 68. ftinfjfig 404. fttnolog add. 38. idQin όλοι 120. cda^•ttyoμ(tί 357. «/a,^oj 358. AiaioJog 120. Jiaioyti add. 120.

rf/σσω 67. 468. AiayvlXog 9. ηίχμη 89. α/ω 354. 357. fdujQct 47.

ίίχάμητος 141. dxttXtiKio 248. dxaχημtyoς -fjO&ut 249. αχίίομκι 362 dxfititiog 233. dxη{)ύaιog 233. dxnQ(tiog 233 (235). ηχηρίΟίη add. 176. dxηχfμ^yog 248. «χλίΐ'ν 43. dxlfu]g 282 c. a. nxolov^iiy add. 149. dxoXov&og 497. dxoμιOί(η 291. dxoytid 353 c. a. dxovrj 61. dxQnftyiog 68. dxQictog 28. dxQccjg 27. {tXQUiog 235. ιίχρηίος 233. ηχί)ό(<μη 48. dxooaiokioy 176. 1-ίλ«λ/« 162. rtkytyO€ig 10. «λί«(ί 226. dXfiutn 225. «*λίΐ> 225. aXfiaoy 82. dUiTr^g 149. dλfί(fω 77. Ukiliioy 302. dλέoμ(tι 64. 1^^()« 150. dlfiiiifnyog 297. 476. «λίΐ} 64. dXivaai^ni 62. dXfvutti 64. dλevoμ((t 63. dX(vooy 225. dhjotoy 225. άΧηια 'Oy 225 C. a.

— 536 —

αλ»η€ΐς 404. άλιαής 27. ΐηίαρτος 162. άλιβόύω 310. αλ(ή(ία 359. 'Miittt -H(t 359. αλιτπ> 249. «•λι?ί?>ί*Όί126.149.249. (ϋιτημων 249. (iXntJQiog 249. (ίλΐΊΟξ(Ρθς 149. ftknQOg 249. ί(Τλ/ίϋ 351. l4λxμάyu 304. ϊίλΐηχιί 141. ηλλούαηύς 376. ((λλοίιιϊης 288. (χλλοφος 257. ttkλωa(y 146. ηλοαω 52. ηΐοίάω 52. ίίλοιτός 149. «Aoj/if 126. «λοΙ 78. αίουργός 498. «λ^ΧΟω 310. (^λυα&μαίμω 311. ηλόοοω 311. ί^υω 332. 334. 341. *Jk(ffog 50. ukujxtt 385. άλως 52. 'Αμά&υια 261. 1^μ«λ&(ΐ€( 261. rf^wi' -άσθ^αι 365 sq. ημΐ<{}α 366. (!μα()(ϊμ 500. *Αμά{}ΐος 500. αμηχητί 450. ίίμβλνωιιίη 373. αμβλνωττ€ΐμ 373. 1<αίλ/;? 443. ίίμί^αι 452. αμίνηνός 392. αμ^ο^ές 244. f?jii<7 366. αμμορίη 268. βμμοηος 141.

άμναμος 368. αμορβός 500. «^ OQfftai (Π ος 244. ί/^όί 365 C. a. (ΐμημυί 319. 322. άμηνυτο -ύ&η 322. αμύ^ιν 317. ημνπτί 334. αμ^ΓίΟίη 141. a^r// (rectio) 385. (ίμφιηχυιη 491. l^utfikoyia 464. "Αμίμος 253. 305. άμ^ιαβητέω 465. ημ^ίφηλος 464. ημίξα^ορίός 427. ί^μφίωμ 304. add. 306. icynO-vcey 315.

dvctx- 505 C. a.

itynlxifiai 292.

-«r«| 453.

Άνη^ίμηνβηος 505.

(ίναιινίω 322.

ανάρι&μος 28.

ηνάρρνΟις 59.

αμαρρνω 59. 327.

aynia 158.

«Vftc/ « λα>/τ ο? 464.

ηνΰρ^ι^όνχης 476.

((μΰρ€(/όμος 297. 476.

(Ι^αρίοίκν 245.

(ίνίίραον 245.

ανίμώΐιος 243.

ίίνίμώααα 442.

ciyi(f(Xog 141.

dyfo)yint 228.

«ι/ζ/ρ 460.

dyfjotjg 457.

fίy^jρι^'μoς 28.

ftVi/; 295.

fcyιηρώlfρoy (?) 25.

nyoλβίv] 291.

*Ayτιfiyωρ add. 218.

*ΑΐΊΐγ(νίύ(^ς 31 c. a.

*Ayii(iiojug 465.

dyυaifργoς 7. 159.

«Viico 108. 158. 347.

rfiO» 7. 107.

(ίμοΗ^ελης 243. «Ιυλο^• 497. f?oCof 498. rtoidog 115. «o() 206. reO()r<ri 228. ηορτ»^ρ 206. {(nήλaμyoς 267. an άσημος 141. n/iftAo^' 173. αηηραμυ&ος 141. αηαρής 456. «Λα? 80.

*Απ((Ίθΰρια 79 C. a. 500. ΓίπΗρέσιη 245. 363. α*ιΐ€ΐρίαιος 245. 250. α\Ί(ίρΐΊθς 116. 220. (ακιρος 116 C. a. 245. dltίρ^oy 116. '.Υ/ι^λλίχαίι/ add. 269. «7i€*'WCoi'io 269. αιΐ(ρ€ίσια 245. 363. ((*η(ρ(ίσιος 245. 250. (Ιπίροιμ 116. απηρης 456. ατιηνρα 265. ίίηήωρος 471. ajiithi 389.

ttiiivvaany 323 c. a. dniafiri 292. «yTO 57.

dnoΰfιρoτoμf:iy 57. ano&ftyoyti 150. ηποΘ^ριάζω 65. tinoO-ρίζω 65. ^^Λολλω*/ 269 c. a. dIloλovμfyoς 197. «Λ oytfad^cti 1 50. an 071 iaria ι 150. ί/;ι 0(^ ωΑιο? 242. add.244. νίπΛολλωι/ 269 C. a. dniqy 472. dnuoj 338. 347. «ρ« 472. ί^ρ« 78. 89. 103. ί/ραη 91. !^ρ«^/« 153. αρηβος 172.

— 537

92.

lYorf^.^0? 258.

"Αοηι&ος add. 218. {KQcia&iti 89. (iQfcvant 90. add. *Af)γ(t(fόyJης 476. (CQytjyog 167. ((()fi'j -fitiy 457. UQfiwy 30 \io(io)y 305 C. a. \4ohoxovu(t add. 258.

d{tt]u(yiti 16. (ii)tjUtyog 454. 459.*) 1/o-jf 28. 454. l/()<jTirf'J/;i• 457. *A{)itiog add. 92. U{iinaog add. 218. Άοίαοίος 162. (tQiJfixfiog 242. 250. l/(>iJ/;;« 244. tcQi;>iXog 244. €/()ΐαιηιός 321. a{tiaioy 321. nQtOiog 30. A{iiujy 305 C. a. iiQxtioiog 115. ηρχνωοός 19. tcQOiog 321. </(ϊόω 267. Ά(}αίΊπη 420. liQTf^iaioy 21. ti{tiifjii]g 159. rt^rmu 309. 337. 341.

343 sq. {(Qvouni 334. aovanoO^ni add. 92. fiQvai/jo 312. r/fiViffQ 312. i/oi/oj 309.311.332 347. linyinycil add. 42. riQ/itQfvjg 144. t/axfOt(g 473. daxtjO-ης 473.

*) [Wc*? dQn.u^yog -^ toeae 8ene<;tae CIL. VI 96328.]

*ΑαχΙηΆΐούόΐης 232. Άσχλητιϊός 252. daxujkifiCfiy 141. ίίαηύαωμαι (=« dyan.)

44 C. a. ttaiaiyio 472. daidyitg {dyoi.) 44. rfar/> 472 ttOHiyog 472. \iaiv(cya^ 505. daυyy^τημι 6. doχηyίη 472. ί/ί«7λω 470. ruv 443. dtdiog 855. dίίζω 65. dΊtμ^ω add. 281. dtiuir.ai 291. diiidXktti 470. ατηος 355. «rAo 64. 351. 355. dT{t(i(g 317. ftiQviog 317. icira 75 C. a. Myfing 299 C. a. Avytitdfiqg 299. nvJ/jftg 17. αυ(ονω 56. 317. 327. αυ!>ήΰης 453. 472. (tύ{h(yΊηg 158. av(f€xog 65. 122. «ϋλ«| 429. ηυληρός 19.

ηΰλητηρί€< 206 αυλις 72. niJkovQOg 19. «Jof 61. αΰαιαίίος 417. ndoiiJQ 311. ηύκίγηι og 449. ηΰιήρ 455. nuioxwkog 2')1. «ilidf *solu8' 250 c. a. avrO'/otoyog 250. ntiiu^^g 453. αΰχαικιν 60. ηϊίω (r/t;acet) 341.

amu 61. 311. dqftofjg 254. αί^ίωχα 228. \ii40Q^iiq 469. dqvaato 311. «Vtioi 311. 341. αχίύων 64. dχέωy 64. f^;f//V 472. '.ι//ιλ(λ)ίΐ'$: 230. (Γ/λύω 341. dxQnayiog 276. d^Qfioy 362. dxQiiog 243. f/;fovi: 362. {(/tjtjOiog 243. 'M>fffi^'^y add. 303.

dtuiniaig 47. «ω(ΐο? 72. 471. rV(o^ 420. «<ϋΐ*ω 72. 99.

/jrtidff 61. ^nxyilog 29. Httx/fug 29. ^rtrf/ 368. βηαίΙ(ί« 488. βηαιλίωπηΊωρ 144. /^ασ^ν 490. βϋααα 96. βJ€λvx1i)oπog 427. ^J^ui 163.

βfβnQημ^yog -ηώg 249. βΐίομαι 246. «

^^λί;ίΐ;^ 80. βίομίΗ 246. βiQt^'QOy 95. βfQ^)όg 119. /?/;σσ« 96. βϊoλ6γog 150. βιόμ^α^ΐί 246. β)i(o|fί(lQωy 160. μΐ(, 102. /ίλ^ν 103. βλοσυρών ig 425. /ίλυω 342. βottγόg 55. /}ον 48.

538 —

βοη&αα 176. /}Oii; ^0^45.4 78qq.add.41. fioiuioy 177. Ηοιί^ίον 22. Koiojroc 47 sq. βόλομαι 201. βορέας -οράς 399. βορηιος 400. βοτρυΰάν 132. 337. βουαγόρ 55 C. a. βουγάκ 68. /}oi;J«or 177 C. a. Βουληχλης add. 24. /Sou^vrdf 321. ΒονηρααΙων 309. βοώηις 425. βραχηοί^ 168. βρατΐ€ίμ 168. βρηχίων 300. βρίν&ύομηι 309. 344. βριήηυος 337. Βρόταχος 435. /3(ΐο>ο? 402. βρύχ(ιν 172. βρύχίΐν 172. Ζορίζω 309. 316. 332. 334.

347. /St^i^foj add. 331. ν^ω add. 331. Βωλαχρητης add. 24. /3ωλ^ί 92. /3ώ()0ί 126.

Γκιά^οχος 11. ya^uo^ni 342. ^^αρι^ω 338. ^αύρο^* 105. γ€ίνομαι 182. yiAav 367. /€λο*α*' 367. /<λο^ιο^ 22. /^λουτρον 336. /«λαίω 367. 369. y€r 239. y^yi;? 132. yiyvaat, 132. y#(ia(i)d? 51. j/io«<di• 233.

γέραιρη 501. γίρκίραν 501. ^ίϋ*'ώί' 101. y€t;a> 61. yi;/^r< 49. γηρηός 48. γήρας 233. γηρνομκι 344. ///ρυω 309. 337. y^KXxd*' 80. yAuxx« 80. γοημίναι 16. /Οίί'ΛϋΓί? 311. γόλκμος 18. Γοι/ίΐ;? 120. Γόννοι 120. Γο^όεσσκ 120. /όΐ'ί; 101. Γοργίίος 254. yotVfifTOf 101. Γουρ(ύς 120. γονιός 120. yo«r« 448. γρηύς 233.

ΰίϋρόν 26.

όηήμ(ναι 126. 249.

(Γ«/ 416.

Jaiakxog 49.

(Γα/;ω 380.

^(ίίμων 249.

ύίίΐνύτι 331.

(ϊαίομαι 366.

dciiog 86.

(Γηχρυω 309. 339. 342 sqq.

(Γαλον 66. 475.

δάμαρ 37.

βαματρίζΗν 214.

δαμίΐται -ο*το 229.

Μμνημι de igne 229.

-/«*/« 45 c. a.

JavttWqg 150.

ΰανάς 167.

dfimdoy 37.

άαυλίίίς 268.

(Γαι;λ(ί$• 475.

^(fiu 240.

JinXxog 49.

J^nio 244. (f^Ji;»* 389. ΰίδοχημέ^ος 249. (f€fAof 244. Jklalxog 49. deiJfxrai 264. 325. ΰίίΰίχαται 155. ΰζίδημων 88. 249. (Γ£/(Γω 87.

(Tftxrt^/ooii^ro 155. 242. deikaiog 50. ΰαΐαχρίων 308. ό(ίΧατα 103. (f^adc 244. (ffiV = J^oi' 276. δανός 244. δίΐηνηατός 321. .^ίΐοαόίώται 96. (TfiortV 95 (96). Jf «(>*;' 57. cTfxa^^nrai 155. (Γ<>1(τσιρ<υν 103. (ftilcff^ 102. (ffZf/mof 103. (Τα^υρη 102. όίλητιον 103. δίνδρήίΐς 404. ΰένδρος 404 C. &. JfUyixa 42. (T^of 163. δίρβιατηρ 93. ^(ρδαία 28. 96. δέρ^&ρον 95. (Γ^ρΐ7 93 (95). δ€ρμηθτής 121. (Γ^ρρα 93. δίσηότης 38. δζύμΒνον 64. (Tfiio.ua» 62. 77. δ€ύτ(ρος 62. (Γ^ω: ^ώ 164. (^//ω 355. (Ti^a/ 289. ^i^i- 348. (TiitOf 86. (Γ/^/ω 348 C. a. (Τ^λο^ 244. Jημάδης 453 C. a.

— 539 —

ιϊημότίρος 301. ^ηρής 96. ^ηρίομηι 348. δη{ίίω 351. Ji 239. Λ« 386. Διαγόρας 156, Jίri»fμις 240. διάκονος 354. όιαΧης 244. Jt κ λόγος 155. διημάω 366. ^ίκρης 303. δίδίω 451. dtJotyat 451. Λ'ίω;^! 201. 388. ./<ίί 239. ^ίκπρίψης 239. J^Jiί»^μίς 240. ^ηβαΐ^ίμις 240. Jit;feT^V 237. add 239. άιίφιλος 231. JiX/; 451. δίογίνης {J.) 156 C. a.

232. 478. .^iiOcTi? 88. 163. ^ιόίΓοτοδ" 156. ^ιάνυαος 79. ^ιοοχωρίάας add. 84. ^ιοφάν(ος 232. δίπονς 19. όια&ανέ(ς 19. δίψ&ίοα 93. J(ψdoς 231. (ϊί,φην 368. (Γ/ω 355. δίώχοι 470.

^/ω»/ 155 C. a. 303 C. a. ^Ιων dion 470. ^ιω'ρί?? a03, 422. (f,aa>^ 38. (Γόι^αΙ 205. ΰορπηϋτός 321. Jd^u 102. jJovKxtOk 156. δονλιχοάίίρω^ 156. <foi;yax- 205. (Tot^^firros' 102.

(Τούριο^ 102 C. a. JovQίς add. 102. (^ρά^ 365. (r()»rdf 383. J(iDdf 397. δρυοτόμος 397. <fi};^i 388. δννημίνοιο 156. tri;V(f€x« 178. δύνηαι 331. δνααής 27. (Τυσχλ^ν 163. δΰσοδοπαίηαλα 157. δυαηοΐ'έος 244. (Γί;σΐί;*Ό? 62. 472. tTiJaro? 62. δυΟωρέω 19. (Γ(;ω 309 sq. 316. 331 sqq.

341 sq. (Γυ'ω coni. aor. 358. δωίοΰομ^ϊς 95. (Τώι^αχλ 205. ^ωρι- add. 78 sqq.

*ay« 127. 264. ί«ίΓθΓ« 127. /η^'ό^- 376. ^fir^ 162 c. a. Ιαυιάν 77. ^/5«^7 95. ίβά(μο- 105. ίβδομηχοντα 24 C. a. ίγχονέω 354. /y/iiy 361. 'Eadkioy 169. ^(Γ«*'<ίΐ' 177. ^(Tff^ 121. ίδμίναι 361. ^(Γο/iftt fut. 361. ^^(ΐ^ω 317. /f(iTO 228. ΛσΓΟ 385. ^χμίνη 228. ^i^i' 417. ((^ημων 249. ^^ωχατι 385. </η/ 289. ciai/df 376.

mV() 162. 165.

«Γαρ» 48.

ίίαρινός 43.

Είαριρός 2. 162. [CIL.

VI 4834.] «Γηρο^ 212. «ιναρ 121.

</ J*, ί/ cT' «y€ 388. (ΐχ(λος 10. «Γχοσ» 317. ίΐλαηί^η 166. «ιλαρ 121. ΕΙΙαρίδης 150. ΕΙλατίδης 150 C. a. ΕΐΙαιΙων add. 150. ΕΙλ^ί^υια 259 sqq. C. a. (ίλίσίας 161. FJkiaiot' 161. (ίλήλου&α 258. cUixa 205 c. a. (ΙΙίσσω 327. Ε1λύ»(ίη (-νια) 260. (Πυμα 331. ^tXύoμt^i 335 sq. (ikva&iti 336. ιϋυσηώμαί 336. £/λΐ/σσ«τα» 336. etluifnCto -όω 331. f/Ai;u) 331. 836. 348. ft/iat -μένος 385. </ν 216. add. 218. <iV«i 278. είναχις 107. ίΐναίιος 173. (Ινάνυχίς 107. (Ινατέρίς 157. ίΐνατος 107. ffvfxa 135. 494. f/|/ ^yi 219 c a. i/W 221.

(Ινόόίος 173 c. a. ίΐνοαίφυλλος 159. ftoixviai 263. f/7rci> 261. ίΙρίβηδ€ add. 160. (ΐρίΟ^αι 99. ίίριαίη 161 c. a. Είρίσιον 161.

— 540 —

ElQiJQin 161. €ΐρη 101. fiQiyfog 119. etQtoy 119. (ΐ(}θμ€<ι 97. (iQog 119.

6ί{}ύμίναί 317. 83β. 402 €ίρνομί€ΐ 341. ίί()υόμ€σ&α 329. (ί(}υσ&ηι 100. (ί()νααασ&αι 329. iiQVTO 327. f/()i;iu 317. 327. 836. <ί()ω 420. flQiOJfto} 99. ί/ff 219. ^/σ<? 89. <Γσω 146. «/ώ C8. «Γίϋ^^α 404. ^χ-γ(ηό^ωμ 44. (xfivoq 395. 'EicieiQa 467. 4Xtt{i)a 51 C. a. ^λΓ?(Τί? 49. (h}oioy 49. f7«(i 121. Va«(>« 150. ίλίίψος 1 19. *£Xfifhvtn 260. f7f0i 289. neqaiQoj 22. *Ek(vihvin 260 C. a. ^Α»(;,^ω 262. '^<ι;σΐ»'«ο$- 11 c. a. /^Αι^'ΐ^ω 339. 341. 344. ^λχ(;ω 334. (ΙΙηβορ 465. mrc^^c 466. 'EkXcivixog 427. kikftyov 460. l^aiiTrtroV 469. αλο? 119. ^λι)σ;»<ϊ 331. 335. <?λυσσίΓ«4 336. f^urnt 336. I^jufyai 278. ^μμa&oy 466.

^μμ€yoς 385.

ίμ μηρός 500.

ίμμορος -OQttyri 465.

(μηα^ος 61.

(μί^€ρης 494.

^i' c. acc. 55.

ι?»' -/ 216. add. 217.

/^Tffo? 7. 107.

hyJtya 253.

ky^iog 253.

«VfXft 6. 135. 494.

Μργ^ια 293.

^yfQYng 293.

^yd^ovaiaCtu 163.

'Eyittkog 218.

ί^ΐ'ί/ΐίί 12.

^y{y)tnia 128. 173.

M*')v 78. !?#'*'*« 104. tyyixn 6 C. a. fyyeoy 407. ^yyfσίη 173. ^^,/<r^ t» /»/|/^a 373.

^yytjxoyiK 105.

(yyημaρ 106.

^yyoaiyniog 160.

'Eyyooiottg 160.

hyyoxkng 6. 218.

tyojitj 128.

tyoatg 160.

(yoaix&My 160.

/^f^f 219.

tVyirt 158. 337.

^yt^μy(ιy 58. add. 56.

^yKOifQyog 158.

^y10μn 58. add. 56.

^νιυω 337 sqq. 341.

iyuitfftoy 38.

^>/ωπ- 220.

flrti/ 293.

^^ctvaitJQ 311.

f$«t -ot 146.

i^i/i?? 293.

/lif 293 C. a.

^l/i? 292.

/loi^f»' 146»

^|ορι;ΐν 113.

*|ω 146.

ΈΌ(ΓίΓ< 48 C. a. /d^ 414. ίπαιΟτος 857, inttw 357. 4n(txOftu 55. ^ π κλώστη ς 52. ^netyttQQVMa 59. ^jiayttQverai add. 59. 4ηαρατος add. 89. (ηαρχ(ία add. 294. 'Enatfif add. 229. Ι?Λίί 880. (nίynρ 474. ^Λί;Τ€ί 298. ίηηρ^ί)άζ€ΐν 456. «^/i/ in corapp. 338. (ηιόιχατόν 236. (nifixiog 495. l?n/<7(i« 803. ^nt^t/co 339. 341. ίτίίχουρος 85. ^nixvQittjoyif 373. ^ηίχωίος 338. (ηίΐίίμμη 77. ^πίονρος 17. (ηιατέΐλοί 469. ί?Λ/τί| 180. (jihoxn 180. ίηψήζω -ΜζοΛ 397. ίπωχηιο 228. (ραιύω 338. fo)'o? (ίό) 294 C. a. fof^o^ add. 160. ίρf^(yω 97. (ρίίομ^ν 98. *Eρfμiyn 449. /pfli 327. ^()fOiV 120. 339. (ρέα^αι 99. 'EQ^atoy 161. ^Qfiog 449. ^ρ(vya 97. infviai add. 97. ^ρίύω 97. ίί()^ω 97.

^(li^iuio 325. 337.339. 341. ^ραϊηααα&αι 469. f()ioi/ 119.

— 541 —

i^Qiilog 119. 'Εραίας 297. ^ρρω 90.

^Qv servare 825. i(iv9oog 177. ^ρύχω 325. ΈρυΙηος 32β. ^ρυμα -μνάς 317. 329. 'Ερυμανόρη 505. "Ερύμας -ν&ος 326. ίρυα&αί 328. ^ρυσίητολις 329. (ρυσίχ^ων (Ε.) 319 C. a. ^ρύαααο^ηί 328. ^ρυιο 401, cf. /(ρνω. 'Ερύων 303. 326. ^ρωΐάω 99. *Ερώιιον add. 99. ^σ9«(ο 5. 351 sq. fajifi(ti 63. ^'σσία -σο -το 385. 'ΕατιηΙος 46. ίίαιρος 82.

*ΕΊ(ΟχΧη€ίη 256.

Ιιίρωί^ίν -ι -σ< 146. Ιιίρωτκ 6. 147. <?ι;- 34. (ύαδ( 55. iilrayV 27 sq. ί^ν<Τ</ίλθϊΓ 244. (JJifivd; 238. iΰί&ωxfy 385. (νηγίνης {-qfytji) 34c.a. ίύημονία 471. ίύχλίίζπν 283. fi/xAiiV; 43. iJxAii/J? 282 c. a. /iVxAv? 88. 163 c. a.. ivyytjioi 34. ίύπκίίρ^ια 33. €V7iwyog 472. (ΰρηος 67. €ΐ^ρι;α/υι« 326. £t;(}t;A€aif 326. Εΰρύλοχος -μαχος 326. Eυρυμtty&tJς 326. Εύρύμας 326. Eύρυμ^yf(ί 326.

ΐυρνόίϊίίη 487. Ενρυσίλαος 326. (ΰρώίις 475. «ifflroirf 398. (υφηβος 274. (νχρους add. 211. £ΐΙω 61.

^(/f^J add. 293. ^φέωιαι 228. ^V^io/' 358. άφορος 17. *Εχ€υη&ίίς 55. '^//ω*/ 305. *ι/;ί« 292. ^ai(ia 265. ^ώ^;'«ι 266.

Jίcρρfy 90. /(/«(ίηχότα 249. feίf(ριyυς boeot. 165. /f()L> trahere 325. /f()i; servare 326.

/€ρύω 317. /ίρ 163. /ίωχω 470. //ωΐ' /ίϋίί 470. /θιχ^« 490.

Cw/yV 68. ^α^;; 2 1. Cfia/ 289. ζίίάωρος 289. ;^/ω 362. ;«ι;>'<λα add. 244.

ζ€(ΐνρ(η 375. ;^ω 163. ί/> 365. Wv 25. ζωαγρια 116. ζωγρέω 116. ζω()οτ<()0»' 25.

ί- 148. /Ja^ 166. j//3«<of 61. ijSiti/ 368. iyyw 127. ηγα^ίος 147.

/]γfμόaυy(t 143, ^lγ^ρέ^oyτtt^ 149. •/fyii^al 226. -*]γορος add. 77. *HJitkioy 169.

V (Τον// ^Geschmack'2ec.a. //iiJ^ 264. *;V()« 28. 67. tlfot&oyini 148. »}€ροπότης -ώης 166. »!(ρο(^οπίς 166. »]ίρόψωνθί 211. //^#' 418. ';ΐ« 289. {fiXTO 265. ijxftkoy β. /;Χ7 6.

>}Xnip(iy 271. ηλαχίίτι-, -(χάιη 435. ήΐασχάζα 271. *//λ€ΐο^ 292. ίλι^Λ 12. ^|λί16μηyoς 149. /'λοί• 79 ίjμ^kXoy 265. »}μίΊ(ρος 301. ι]μι(x1έωy 144. ήμiωβtL•oy add. 244. /yMO^o^* 148. vVuw 267. 317. 334. 341.

347. ήνΐμάίΐς 147. 442. t]yin€tnoy 12. ί*Ί? 426. ή y ορέ η 147. tjjiityt^ 148. t]n((fayog 148. ητι αρος 148. ι'ηυΊη 337.

///ιι/ω 337 sq. 341. 347. ίρα -< »/V^a 28. ij(>« -< ij «f(i« 472. ij()a ^(ρity 303. ΉραχΙηίίη 256. ΉραχΙηια add. 282. Ήραχληίάας 3 1. add. 282. Ήρήχλητος add. 168. ι]ρηρ^αιαί 267.

— 542 —

UQtvog 163.

ι]^οιχφ 22.

η^ος 163.

-ηρυσις {try- ζ(ομ- oiy-)

312. ήρφ^η 487. ης dor. 219. 'Ησίοδος Π C. a. ηυ- 33. ήύς 33. ι/ι;τ€ 302. ήχέίντα 404. ,/;f,;V 472.

&αάσσω 434. ^ά^αχος 435. /^ffxof 435. ^raf^d^ 170. &αληίίω 362. &αυμαιός 122. 236. ^fa^^ 18. ^^fioi' 287. θ«ΐ(Γοτ/αι 41. ^f/eiy 277. Θ(<ο- 166 C. a. 232. Β(ΐογίΊα 165. t-^^iOf 43. ecidoJoToc 165. θαοφίλα 3. ^€ίω 98. θίχλης add. 42. &^μί&λον 224. ^€μ€(λία 224 C. Ε. ^έμπίον 224. ^f^^AiOf 224. &€μέρη 224. ^έμηίον 224. 244. ^^ι/αρ 126. ^fo- θ«ο- 166. ^co^dr 19. add. 145. ^fd^ 163. &€ονάης 88. 163. θίοφίΐη 232. Ό-ίράτινη 304. &€ράηων 304. ^€^<i/(^C 473. &(ρμαυστρίς 311. ^ίρραπονος 7.

θίΟΐκια 294. ^iiJ 388. Ό-ίυρός 18. ^fakrfiv 50. ^foiif^Of 301. Θ«ω<^ιίΙο; add. 232. Θηβα{ί)γί^ης add. 24. ^i^o? 18. d^ijyntt 18. ^jyfOV 287.

/^/;(i 237 coll. ind. B. s.

Animant. θηρ(φόί^α 476. θ'/σ^^ 50. &ηα^«ι 365. ^ι/σω 361. β-ηταΐά 18. ;»/<7<or 288. ,-^/ί, ^lfiKOff 79. *o«Cfii' 313. 435. ^ολί(ΐον 170. ^ολια 170. &οός 287. Θοι;- 163. ^dttixof 435. &ρασυχάρ^ίθς 383. θρηούμκχος add. 375. Θρ»1ϊχ(ς 179. ^<»/ 504. Βριναχίη 178, ^νά»" 315. ^ϋγαι^ρα 232. &υγάτηρ 191. «'^JfAiln 316. ^ν/α 295. Θνία» 313. ^umV 313. ;>ι;/ω 311. &υίω^*^(ίς 313. d-υμαρης 92. &υμιαω 313. ^u^d^ 313. ^i^Vcii' 312. &υραωρος 19. β^υρωρός 19. ^{;σ(σ)ίΐη'θ^ 329. ^υσ^λα 313. ^υσηοΚαι 64. 282.

/^(;σσω 329. ^ϋσίΛίΤί? 313. β^υατηρια 320. ^i/co 309. 312. 320 c. a.

329. 331 sqq. 341. 343.

347. ι-^ϋίύίΓί?? 314. θυώνη 313. ^-(/ωρο^ 19. θ^ώχος 4:U. ί^ωύμα 18. &ωυιά 18.

/η/ι/ω 381.

Ίημίβας 151.

Ίήναος 68.

'Jaytaxog add. 68.

'/«οΐ'ί? 68 C. a. 383

Ίηη(ΐ6ς 166.

idnjeiy 168.

Γ(Τ(ΐ 166.

litooxQfjg 362.

*«V 383 [ία CIL. VI

91186.] cf. et lat. 7a& /άσ»α« 382. •/«σιο? 383. "/«σο? 383. /ffT^df 382. 470. ίανω 71. /rt^f^w 123. ίάχω 490. VJaAtoi' 168. ίό(ω 348. 351. ίΰρύααι 348. Μρι;ω 309 sq. 33 7.341 sq.

344. 348. ^(Γρώ}' 369. ϊίμαι 437. Ιίρατίϋς 146. /fQf/a 488. Ιίρίως 145 C. a. Ιίρώαυνη 144. [BPhW.

1892, 86.] Ι^ρίωαύνη 144 C. a. ΊίρίωτέΙης add. 144. if^V 489 C. a. if^d$' 207 sqq. c. a. Ιίρωούνη 143. 145

— 54.1 —

c»

Ί»;λυοος 476.

ϊημι 437.

•/ι/σωΐ' 383.

i&aiyfytjg 24.

ί^υτίΊίων 309.

Λ^ΐ/'ω 338. 341.

Ιχα^ω 122.

fxikog 10.

ΊχίΟίΟς 169.

/ζ^ι*;ί^ 493.

ix€Tiuauy« 146.

Vififo? 80 c. a.

ϊχμίνος 493.

Ίλίίαρη 467.

Ufio^ 68.

ίΐίζρός 467.

/λασχω 466.

'JXfttiQa 467.

αΧώικιν (-TiiHy) 37.3.

iXvfityoy 336.

/λί/ο? 397.

Ιμκς-άα&Ιη-άααω 181.

466. Ιμησσιά 89.*) lμ{tτtoy 1 12. iufyat 377. /^/> 368. iVff add. 110. Γο,Μί*' 376. 7oViOf 383. ιομωρο^ 9. 349. Idf 88. 404. /οι; 491. ioyJnt^K 349. Ιηηιοχαίτης 39. /Λΐ/ό? 261. ϊητημηι 168. r^Tf*»' 168. Innofioatoy add. 256. r^a 166. V^iff 133. ^ρι; 133.

*) [<τσ in Ιμαασιά tino' αηγάααιος ίρμάασίος (iuxta ^ργασ(ας) Coll. 3362 explicatur dispn- tatis 295 c. a.]

/()oV ίρος 210 c. a

iatiaxfTo 89.

/aiji 366.

ra»c 388.

iao& fog 142.

Ίσοχρήίης 143.

ίσο? 88. 129. 142.

Vaof 89.

ισότητα 88.

Γσσ« 89.

7σσ« 89.

Ίοταίος 46.

Ίστιακνς 46.

/ar/iy 291.

/σ;^ι;ω 309. 338. 342.

344 C. a. 347. Ίιαλία 13. 138 c a. 153. Ιταλός 153. Ίτωy 476. /νχ^ί 491. ίνζω 491. ΊψίΧληα'η 266. 7r//a>»' 307. fX&vaioy 177. //^iJf 133. iχμaμ(yoς 89. ι> 168. Υαί 383. Vwyff 383. /ωχΑ; {ίώχα) 470. ίωχμός 470.

Xttβa(yω 60. KaJμ(ίωy€ς 309. xttηyά 167. xa&vnyog 372. xa&vnyovy 3ΐΟ. χαατάας 475. xttiktti 78. χάχχη 80.

χαχο(ργ(η 291. 293. χ«ίχο|«ινα;τ£ρο? 25. xaxoaύyη 146. χαΑ«ι> ruhmen 285. χαλν 78. 475. χαίημίναι 16. ΚαΧήαίος 16. ΚαΙητορίβης 16.

xraiv 295. χηίΐλα 82. Kallionfia 488. χαλλίσφνρος 82. χίί'λλο? 81. 114. χαλοβατης 169. ΧΛλόί-δ. 78. 81. 114. 129. χά μήτρα add. 87. Kάμωy 505. xayft^at 435. Xfiyfioy 433. xάyυaτρoy 433. xtt-π(τoy 60. xanyfiu) 362. χοτπλ'(ί$' 313. χάπος 313. χάηυς 340. χαπύαααι 340. χαπνααω 340. xr<()J/i7 383. Kaρyιj(faς 373. Κάρπα&ος 383. χάρτα 82. Χίίρι ιστός 81. χατί/ 106. xaτaβάλXfιy 57. xaτa/fXu^yωy 385. xaiaxeifK 248. xtirrcrxdnrffi^ 57 C. a. χαταΧοφάιϊϊα 256. χαιαηνγων4ατ(ρον 33. χατίίρατος 200. χάταρ/ος 92. χαΐαύχί(όύηταί 48. xaiari&^yai ^ tiyai,

add. 470. χάιηδα 121. χητλ(Τ()αί;σ»ι 90. χαη^ω 309. 334. χαυάζαις 60. χαυαρόν 26. Χαι;στ<ρ()θ$' 152. χαχίταιρίης 292 C. a. xf/3Av 252. χ<ί 395. Α^«/α 504. χίίαται -ο 379. χίίί^ί*' -^1 395.

— 544

xfiucti 436. xfiyog 395. xfiitti coniunct. 380. χίίω 24β. xfiojy 434. χ€χηφηόΐί 249. x^xXv&t -r* 391. xtxkvxt 391. χ(χοιηως 249. ;ff>'ioV 103. x(yfvfog 87. xfi^OTf^Oi' 87. xf()ft/a> 366. χιραός 47. xtnyog 401. χί(/«λν 252. add. 252. ΚίψηΧλίς add. 252. -xi(^itXog 251. ;fAu 245. x»; 395.

x/;x/ui 348 sq. 351. χηΐίος 475. ;f/;A/; 78. 475. xt',yo&€y 146. χηΐΊουρός 19. χηιιωρός 19. xz/o 233.

xηQnίyf^y 233. 236. χητίό(ίς 475. ;fiii> 241. 358. Κιλίχιος 154. ;?ιι/^ω 79. 122. χίραψος 119. κ/σσίί 125. /f/fio*' 169. xiXaym 123. xiXiiy 124. xiXrl^eyog 249. xioJA^ 293. κλα/ω 390. /Γλ^ίι» 31. Klffod^iyeog 41. χλίνίί'ωΐ' 282. Κΐίηαι- 281. xAfi- 42. KXfifQyog 42. χλ(/;ω 283 C. a. xAfiiOV 187.

Λ'λίΐο- 1Γι7. Kkftai- 281. xkftoioy 295. KlfiTtttoy 442. zAfirdf 167. add. 168. KlftTojyvuog add. 168. ;?;ίΐω 281. 285. 401. /Γλίιαί 283. χλέομηι 281. ;fA*w 285. 401. /ίλίω 50. zAijJiJy 282. xληηιyώy 282. ;?λ;ίζίίϊ/ 283 sq. ifAz/i^d? 167. Χλ^σ*- 281. K'κιi^ώyvμog add. 168. ζλ/;ω 281. 361. Kki^cc/iiTag 42. Λ'λ<νιτ}'όρίτ$' add. 168. Kkh«QXog add. 168. xXoyig 105. ;fAti*i 309. 390. ;?Atlrf 390. χλΰω 309. 319. 332 sqq.

341. 347. 492. xkuiu (constructio) 396. xy7jy 365. xyvio 309. 334. xoiikog 6. 66. xoikog 406. xoAfd^- 117. xoyct^og 435. xoyict 352. xoi/iif 295. χόνιμη add. 354. xovinovg 352. xdf/if 352. xoyCankog 352. x6ytaμa add. 354. xoW(o 352 sqq. xoyya 352. xoTJQirj 352. xOQ/og 84.

χορθ^νομηί 341. 348. κθ();»ι?ω 337. ;fO()*<)J'f/Ao? 469 c. a. xofiof] 93.

;fdooiOi' 85. xOQvytj 232. xoiJfi^tdfiTit 232. KoQioyig 425. xortjdg 404. xoTvkij{)VTOg 312. xoiiAfdiT 117. xovQfi 93. KovQ^fjig 84. xovQtJiog 85. xovQog 85.

xovQOTQOifog 79 c. a. xQftTvg 81. xnccftii 216. ;r(7«cfiV; 383. Ximmiyio 68. ->fo«/o« 35. Kottyntacn 1 50. XQfcyttyog 253. xoayioy 304. 401. xtmy og 401. Ki)rtn((&og 383. XQceKtikfiug 69. yo^fifi' 5. χο(ω- 103. Κραόίΐ vkog 282. xQqy- 401. ifod*'»! 427. KQoyiwy 303. 309. ^(ϊουΑ'όί: 79. xvdyfog 169, xvnyojiQuj()(iog 487. xvJtjitg 404. Kv^iyhytig 82. xvkio) 351. xvkλonoύ(ωy 307. χύ^^α 331. Κυμοΰάχ^ια 488. χϋί'^ω 79. 122. XiV*'iiOf 120. xvyoxt(fnkkog 252 c. a. ζι;ρ(ι)ί/« 359 c. a. xi'(ir« 401.

xdco 309. 331. 334 c. a. χωχ(;ω 309. 337. 342.

344 C. a. xcuAtifu 309. S38. 344.347. xωnηQηg 175.

545 —

^iftay 419

λάας 69.

Α άγονος add. 77.

Αηγυνίων 304.

λίίχχος 80.

AaxQiidag add, 168.

λ voV add. 87.

1«6ς 68.

ληρμηξ add. 87.

λαρο^* 25.

λατ^ίιώμ^ρον 292.

λαυηηίχιης 69.

Αΐάΰης 453.

λ«/η 69.

Αίπΐίψίλη 149.

-Υί(ι)ωίΓ/;? 453.

Xfioj*' 70.

λ(λί<βηχα 250.

λ€ϋ/«λ*θί 327.

AfvxotOttvg 48.

AitV 69.

Act;<o 69.

λ^ωι/ 70. 465.

λν/5ολί 69. 200.

Αη&ηίος 443.

.i/Ji^/; 443.

λί?/ω cret. 283.

λ^^κ 268.

λημμίος 268.

Ai^i^dc add. 87.

λημος 119.

λ/α^ 504.

ΧιΧηίομαι 361. S92.

Α^μρωρ(ΐα 19.

λίτιεσημωρ 20.

λίΛΟ- 149.

λι? 70 sq.

λίααομαι 327. 413.

λιτζ/'ρ 249.

λιαίλ^ζ- 69.

λουέω 65.

λούω 65.

koffuj 257.

λόφος 257.

λί;>* 387.

λ(;χο; 327 C. a.

λι^ω 309. 320. 332 sqq.

(add. 334). 340 sq. 347. 387. λώντι 392.

μάγιρος add. 210. μάβ-υιαι 261. μαιμάν 365. μαίομκι, 366. Μαχηάομ- 21 c a. Μηλ£α 50. Μαληχος 168. μαλχίω 351. 368. ^«Wtii 349. 351. μαμάς add. 79. μαμχηιον 29. μαμιις 313. /iMi/uui 338 sq. 342. μίίρτυς add. 134. μάρτυσΟί 134. μαρύομαι 339. 342. ϋήάαης 476. Μίχσχλίωμ add. 306. μαστίω 348. 351. ματί}ζω 49. μάταιος 242. μαχαιας 450. μαχ€ίόμ(νος 245. 363. μαχίούμίνος 245. 363. Μαχίων 68. μαχήμων 249. 450. μαχητός 451. μάχομαι 449. μζγαΧωαύμη 146. μί&όηωρον 474. μ€»υ(ω 332. 338. μέ&ναις 346. /^«^ι/ω 309. 338. 346 sq. μ€ίλανι 204. Miilttyimy 205. 306. μ((λιμος 118. μίλαγχρης 362. Μ(1αμίων 205. 306. ,α^Λ? 205. //*λ€0? 242. μ«λ/^ 118. μέλίνος 118. μίλλί€ρίί 489. μίλλίχροος 7.

Schalze, Qnaoitionee cpicae.

^^0? 205.

μέμονα μέμαμ^ν -ώς

366 C. a. μΐνοινάν 367, μίσημβρίη 292. μίαημβρινός ΑΙΑ. μέσηοΰι 376. μεταμώΧίος 243. μ€τ€χία&ομ 241. 358. iWiiTim -ίί« 383. 425. ΛΙί(Γο? 304. Μη&ώνη 476. Μημ^ό^ωρος 40 C. a. /Ui^Woi 349 C. a. 351. μηνμος aeol. 7. ^j^i^voi 309. 338. 340.

342. 344. 347. μηρνομαι 309. 341. 344. ^<ίτ€ν 239. μητ(€τα 348. μητίομαι -ίω 348. 351. μητραλοίας 52. Μητρίς 425. μιχ(χ)ο$> 80 C. a. μνάα&αι 365. 367. Μμααίων 302. Μ»'«σ(ί)«()^7θΐ; 20. μολάχη -όχη 435 C. a. Moltora 305. μοναρχία 292. μόνος 251. MoiiAio; 126. Μούνιχος 79 C. a. μοΰνος 117. μοχθηρία 296. μυγαΧη 134. μυβαϊ,έος 169. μυϊίάμ 169. μυ(1ός 468. Mvx^yat 304. μύΐαι' αιαγόνες 171. μνΐιόωΐ'τίς 171. μυο^όχος 134. μυρίχη 80. μνααι 134. μϋαΐν 133. μύστης 334. μυσψόνος 134.

54G —

/ανω 331. 334. 348. μϋώ^ 134. μώννξ 107. 117.

Νααρχίιϊης 476.

yuitiijg 348,

Νάιος 92.

ναίω 51. 392.

ναός 77. 88. 404.

ynnoini 18.

ναρ»'»^ add. 87.

y«()()i 475.

yccQOvg 18.

yatOQ 475,

iV«i;«i^Of 476.

yaiioi' 77.

yavQoC 18.

ι^ηω 51.

Νέαι&ος 476. add. 218.

Νέαρχος 476.

y^aTog 467.

yiiaiQa 4G7.

ytiaiog 467.

y€txf(m 362.

vfto^t -«i' 467.

i/dos* 467.

y€to(f(tTov add. 167.

i^^/f/fu 402.

i/fcxu? 132.

yixvaai 132.

νίμζασύομαι 434.

j/^^fa(a)i5: 434.

N(μήyιoς add. 42.

yfμoyηίn add. 247.

^^fotTfifpTOc 383.

v^o? 61.

vci/ω 61.

Ν»;«ι&ος 476.

iv/iJff 10.

ΝηΐΤΊιΧΐ 468.

Νηχλης 42. l^fyAi/;? 290 c. a. yf}kH>;g 289. •'//λίΟΓίοΐί'Οΐ 290. iVvAfi;V 289. yηoβttτης 15. yη{)ός 475. yt\iia 158.

>'/;tv 468. WCw 269. 373. yijnfiy 373. Νίσυρος 476 C. a. ΐ'ό« 407. ^'(ί^ο? 104. νομι^ονρος 19. ΐΌ'σοίΤ 115. yovyfxijg 20. yovoog 115. i/u^dj/ 105. iVvufiyiog 46. νωμάω 19 C. a. yώyυμyoς 267.

liiVoi" Ι^ΐΌ? 41.

Ityjog 85.

Itrio? 352. add. 85. 295.

ί*ω 164.

[Λνν/ωΐ' cret. BCH.

XIII 76.] i^roc 85 c. a. lo// 161. ζvyωytη 294. Ιυρό^ 330 C. a. 5ϋστ«ν 496. $ι;ω 309. 330. 334. 347.

ο- incompositis 495. 500.

oyJoilxoyTte 9 C. a.

δ/ίΤοο? 48.

ογμος 499.

dJd^ 113. add. 114.

dcfo? 435.

όίΙΌυρόί" 19.

(jJvaaa&rti 341 c. a.

υΛ•σ(σ)ίΐ;ν 230.

όΰωQ(iy 19.

(ff/yw 76.

0(σσι 134.

dCo? 496. 498.

01 47.

oϊγyυμι 76.

olfc 51.

οΗιης 49Γ).

οίζυρός 336.

όιζυρώι^οος 25.

(^ι^'ω 338. S41. 348.

or/fi• 378. o//f 379. o/xf/u> 364. Όίχλίίης 282. οίχουρός 19. 2β5. ohofiu^ftM 362. οίνωροί add. 19. όίομκί -(ω 354. οΐχώρος 17. ^/»^(1(0 363. oX^ttXyioy 92. dAco//rai() 20. dAiai- 159. rfAii 92. dA/Cwi' 182. όλόμ^νος 201. όλοοίίροχος 317. oiof 104. <ίλθΰμ(νος 197 C. a.

add. 198. okoi^vyytoy 23. dkoifvxiig add. 23. ολοφώιος 22. "Ολυμτιος 135. 271. 400. dAuiio^ 22. Όμάριος 500. ''0;M«()o? 500. 6μηρiϊy 500. όμηρος 500. όμοίίος 22. (ίμoρβfiy 495. rfr«- 226. oyaioy 227 c. a. dyi«() 228. oytiarn 226. oVfitTf/eo 362. oytjiMy -ηιατος 227. ty^jμ(yoς 196 C. a. diO^rt 201. di/o? 79.

Ό$ϋλθί: 23. 495. oJtiS^fy 474. 6niG&(y 80. 4 74. βηίασω 41 Α οτιτιως 455. όηυίω 316.

[d;ia>^ce ind.B.s. Ρ η e u m.] οηωρινός 473.

— 547 —

OQftyog 18.

OQyfojy {-toyttg) 255.

όζέη 50.

OQft 17.

OQiair ροφός 410.

OQfvfty 17.

d^fi;? 407.

όρ(ωχόμος 144.

ορ/ο? 86.

OQ^OXQCtlQtt 35.

όρ&ρινός 474.

(^ρ/|/ω 126.

όρίιροφος 410.

όρμίΐά 294.

OQoyjat 17.

^ροί 134. 407.

ΐΟρσ^λΛΟ? 42.

όροό^νρα -^ΰρη 5 C. a.

dotuQfi 17.

δττι 376.

ounr^ 61 C. a.

ovifag 114.

ovJfjfoaa 17.

oJiToV 113. add. 114.

ονίαμός 18.

0(;λ( 104 Γ. a.

oJAiJ 92.

ΟΰΙιάιϊης Τ. ind. Β. 8. ν.

οΰλόμ^νος 191. add. 1 92.

add. 19G. ούλος 104. ούλος 126. οι;>Ιο;^ιίτ«ι 92. Oi'Ai;.iino?271.add.272.

add. 273. ούν 174. oifi^fxfe 500. ouyio^f 421. οΰρομα 201. Ovρa^'tωy(ς 309. oύρnyός 18. ονρ(ίη 17, οΰρίίος 409. ο^ρίΐ;? 407. oιJρeύωyΊt 17. οι^ρ^ν 364. ουρί βατ ας 410. ουρορ 86.

ούρο? 17. 126. oti 38.

ούτιΰηνός 376 c a oi^fUfiy 18. όφίίλίιις 348. 0(/^Aos^ 243. o^idtoy 353. ο'(/ιθ(Γ;ιροι 431. ^(/i^ 430. I0c//wr 305. Όφoλωy(dης add. 244. όφρνς 133. όιραρόιης 28, di/'Of 498.

ηηγχάρηαη 294 C. a. ηαιΰισχίωρος 19, 71ttλnμyaioς 267. ηάλνης 174. τιημπηύίη 149. τϊΛ*' 174. ΛΛΐ/- 173.

7lί<yaJ^(tλoς 172. 375. II ay βίων -ιονίς 305.

add, 306. πηνί}μηρ 173. η€(ν»Ιηορος 148 C. a. jiayiu 148. /ΐΛΐ/ό? add. 79. Jinyi- 174. Tinyv 415. Πηηιιίας add. 298. ;7(τρΓ(|θ'/ 164. ηηραμνάβας 242. 7ΐηρ(ξίιρ(σ(κ 161. παρίυιΰών 55. πηρίχα 173. Παρήγορος add. 77. τιαρηορος 420. ηαρ&ένος 235. 7ΐαρί€ρζ 489. Παρμ^^ίίύης add. 31. ηαρράλίος 173. Πατάν (ων 304. ηαιραλοίας 52. ηατροί'ης 22. Παυσανίας 295 c a. ηαχναϊος 45.

Λί(Γ« 498. 7tf(xeff 223. παχόν 223. Πίίχων 223. τκινήμίναι 16. ηίινην 368. ΠΗραίνω 109. ηϋραρ 116 C. a. 245. ηίίραια 109. Π(ιρ(σια( 176. Π(ιρ(»οος 221. ;7^χω 224. Πίλ€ΐά(ϊες 175. τΐίλίχίασι 134. ηέλίχχον 80. η(λίχη 83 C. a. ηίλίχναν 83, τι^Αλκ 83.

7ΙίλΑ/ί 83.

>icAAdf 80. τΐίλλι/Γρο*/ 317. 336. ϊί^λι;! 83. Πενίστης 244. 7ΐ(ν»((ω 362. τιενθ-ήμεναι 16. jifvitjxooiOt 24. τϊί'ο? 163. ηέηια&ι 389. ηίηνυμαι -μένος

323 C. a. ηεηονήατο 248 C. a. Περαιβός 476. τιάρας 116. Περί tj ρ ης 303. Περί&ονς 221. τιερισσός 146. ;ΐίρρ = Λίρ/ 6. Περραμίόας 152. ηέρροχος 6. τιέρρνσιν 7. πειεηνός 392. Πεκώς add. 299. Πετρέεντος 404. ηενχη 132. ηίψηχα 246. Tiiyj^ii^ 819. ηηλός 79. 365.

/ΐί*'

— Γ)48 —

Ιΐηοί&οος 221. ηιηίνω 470. ηιΰνω 342 sq. 348. nin 388. nifiy 359. ηιή(ΐς 404. Πι&αχνίων 304. Λί^ι 388. 7ΐ(μπλη&ί 388. nivvaxiiy add. 328. ηινυ-ΊΟς 323. ηίομηί 357. ηίομαι fut. 359. 7ΐΐ7ΐρ€(αχω 467. ηίτνζ -υΟΟί 132. τιιφκιοχω 476. nXnyodiag 174. nktftg 61. Πλείστος 280. /lAf/co 98. 276. 280 C. a. Tilioyixiqg 20. 71 λί 489.

7iAv^t'w 309. 343 sq. nhjtaofg 174.

Ιίληΐό^η 175.

ιιΧιΙμμυρα 84.

ηίημμνρίς 9.

jiXfjyooirt 174.

7IA/« -«$• 53.

//λωτιτ; add. 261.

Tfi^f/w 98. 276. 279 C. a.

2iyiy06tg 10.

;ιΐΌ« -ι; 405.

71 *Ό// 48.

ηνοιά 405.

nyviayOQttg 323 c. a.

noJctnog 376.

no&ixig 10. •

;fo//7 71 όα 45.

71 ο/ i? anmis 321.

71 01 y ή 355.

jioinyvui 322. 333. 341.

Tioxiog 224.

nokhoat 134.

/ιολλο? 79. 82.

ΙΐοΧΧυανάχΐκία 7. 446.

Πολ(λ)νξί(ίης 160 C. a.

ηολυόαράς 95.

IlokiiJog 118 c. a. nolviJniljai 292. //ολιίχλίίτο? 168. ΙΙολυπ η μ o#'/if ν ί 1 4 9 C. a . /Ζόλυηοίτ 398. 7ioyq{ti€t 296. Ιΐοοϊύαια 11. 7ΐθ()ίΐ> 104. 710?, -71 Of 174.

lloafiiSttojy -ΰώνιος

2. 11. Jlooiotujy 49. noaidiiiioy -tjtoy 2. 11. TloaiJioytog 2. αοΐ(χ(ί 293. ηουλν- 444. jiovXvnovg 5. 44G. Tlovlvioy 303. /lOfV 174. TiQtafia 448. 7ΐ{ί€αβενς 29. 67. Γίριημίόης 151. 152 C. a. }ΐρίζω 356. 71 (xV 422. τιρίω 3') 6. ;i(>Of (Τ()//; 292 c. a. 7ΐρο%^νμίιιαι 291. ιιροίχΊης 493. ΙΙρομίΦίδης 303. ηρομ^'Ίηίη add. 20. 71 ()ο? 220. TiQOOijt^ay 265. 7iooa&f 474. 7iQoaxfqakr(iJioy 49. jiQOoao&fy 146. 7ΐ()οσσω 146. 220. u{}6amnoy 220. 7ΐ{*οιίρωα( 147. 7i^u7«*'iuV-';«o>'29. 146. ηρψρα 486. jiQioxQOoy 55, liQioytjaog -yyoi 120. ΙΙρωιαγόρας 23. ΙΙρωιεύς 22 sq. τιρωτηρότης 28. Πρωτογενής 23 c. a. Πρωί άμαχος 23. 71 ρωι όμοροι 23.

Ί ρω ιός 23.

7Ι7€λ^// 32.

τιίΓω 309. 330.334.342.

347 sq. τινηλος add. 87, 7ΐύ(λος 468. Πν^αος 254. Πν&εος 255. Πύθιος 254. Πν&ωος 254. τιυλαυρός 19. ηυλήωρος 19. 7ΐυλ(νρός 19. 7ΐυλονρός 19. 7ΐυλωρός 19. Πνραίχμης 476. ίΐνρηύατης 476. Πύργος add. 23.

7ΐνρίχη 40. ΠύρραιΟ-ος 476. 7ΐι«ί 388. ιιώ&ι 388. 7ίαίλϋΛ0ί; 6. τιωτήομηί 400.

όίίούω 496.

(>ί•'^(υ 498.

όί/ίϋ 67 C. a. 277.

(κονμινος 363.

!Ρί 489

ο»/5'ίϊ;$• 457.

(\»]ααω 496.

(ίΐ)'ώΐ' 370,

(ui^o? 119.

(}o;'iuV 457. 498.

(i(;o,fini328.332sqq. 341.

^υατήζίο 318.

ρνιηρ 329.

(ίυτοί" 818.

(}ι'ω 333.

2Λ<;τλ«ρο? 398. 2rtii7 0s' 398. (Τίτ'χο? 20. σητΑ/α 170. 2«λοι;<ο? 502. Airr()cc7?ta»' 307 C. a. JfauArto? add. 398.

549

σαόζίο 398. σάος 398. σάω 398. σ€ίω 61. 82. σείω 62 sq. 2:&fiyto 406. σ&€μης 404. σΐίίίζοοχάρμαι 141. Σιίίιυμ -oyiog 10. 2^ικαμίη 1 55. ^ιχ«*ό'? 155. Σίχίΐία 155. Σιχυών 323. ΣιμίϋίΡ 307. αιμός 96.

Σχημηνδροίμνμος 505, αχαψη add. 87. σ;τίλο$• 141. σχευωοός 19. σ;ίί« 504. Gxiftiya 177. axiydUQioy 177. axiylg 177. axioftg 442. axvouniyto 311. axuCfaS-tu 311. axvntfog 123 c. a. axωkoβccτ(ζ(ιy 141. (X^ii' 365. aoiCfiy 398. aood^- 82. ^ou/Jrti: 398. 2:o(uJiyfty 398. onrdo 404. Σπίΐώ 403. σπ^Οί 402. aJιηXι}^toy 49. σΊnμ^y(aat 10 C. a. ΣταΟίχράτης add. 498. οταχύομηι 338. οταχυω 341. atfiXftfj -oy 175. στ^ινοδ" 113, (fihX((i -oy -ός 175. aiiyoTfQog 113. ajfyvyQOg 113 C. a. .2rfvt';fAftoo$' 113 C. a. otfQfog -ορός 399,

-στί?#Ό- 62. 472 στί« 504. ff7o(t)« 48. 51. σιολοί" 175. aioynx^iij 488, αιοωψήω 400 σιυγίρός 200. σιυομηι 334. συβόύΐη 255. avytioQOg -ωρίς 420, ovyiityd{)og 496 sq. [ffiiVcTiriTooj/ = iucum

tit, biling. CIL. III

s. 7545.] σvy^yτης 158, avyiQyan add. 293, avyfx^g 173, σί;*' (ίλ/^Ϋ» 7. 2:uyiQifi' 10, avtfftog 433. 2^xotyiojy 304. 2^tuiy^yqg -yttvTfjg 397.

add. 3«J8. ^"ίϋ;?(ΐ«Γί(<)« 50 C. a. συίο? S98. σώ? 397.

Σωαίΐήνη^ 42 c. a. (TuJci> 398. σωώ flit, 397.

7fffi^iai$- 292. laXnxdndiog 383, jarcco^fintoy 156. τηρχνω 341, 348. Trr/« 82. 126. τ«ωδ• 420. Tiiyvm 355, Ti/ofrt 177. 205. TftQfaiag 176. τί/ω 241. 242. 355. TfX^fyitt 404. τίλίίόΓΛτοίΓ 25. TfAf/w 281. 361. liXtjftg 404. 1fμέyηog 7. 430. TfufyouQog -ωρός 19. rfortf 126. TfQfing 17 7.

τiQ(ωy 205.

jfQv- 317.

TiTfi/;farrtt 20,

τiΊιημέyog -ως 355.

lixOQfg 82,

τίΓ(>«0()0$' 207. 420.

1 ^Ί QKif κλήρος 463 sq.

κτρήί/αλος 463.

Ίίτνχηχα 250,

ΐίυγήίΐς 404,

τηyώ&iy 146,

iiS-qmyfti -μfyoς 16.

Τι&ορέα -όρρα 399.

ΤίμηχΧης - χρητης add. 24.

Τιμκτιολις add. 24.

Tιμnσiωy 302,

Tttiiy 355.

Τιμηχράιης add. 24.

Tίμώyftξ Cypr. 453 sq. c. a. [Munch. Sitzuiigs- ber. 1888 I 319 nr. 9],

τιμωρός 18.

iiyvu(tt 108.

τ/ί^ω 108. 355,

iiirj 211. 355.

Tkn(f(((jo 298.

τλί,-^ί 388.

Τολίμηϊος add. 240. τoρύyη 232. τοντόΟ^ί 146. ioui(oi>fy 146. Τρηγηαίη add. 177. τρίΐαχαίδίχα 466. τρί/ω 362. Τ()^ω 1G3. τρηρωy 60. Ίρ^(ttyft 177. τρϊ«;?ο#Ί« 24. ιριηχόίϊια 422 C. a. τρίχαριιος 321. ΤρΙχ(χ)η 80 C. a. ιρίλλιστος 413. Tρϊynxρίn 7. 177 C. a, Τρϊοτίίάκς 152, r()iOf 504. τρίιιος 174, t ρίπους 19.

— 550 —

τρισή&λιος 19. τρισαριστίΰω 20. τρισόλβίος 19. τοίσφνλλος 19. τρισχίλίοι 20. Τρηογέναα 177. ιριχάίχίς 178. Γρο*>; 22. 406. iQvyfiy 274. τ{]ιϋγητήρων 274, τριίο? 317. TQV(f((kiin 463. τ()ΐ;ω 309. 334. add. 319. τρωηαω 400. ίρο}χ(ίω 400. ϊ^ρΛ^*/*/;*/ 292. ιυχί}βίθν 49. rii/ftto*' add. 49,

Ύ«(Τί? 330. iJ«io$• 180. ύ^'€/« 859. ύΰαΐέος 170. 438. ύάάτιμος 253. JJf/w 17. 362. ί}(Τρ- 438. υΰωρ 438. iJfroi 330. u/oV 54.

ύμιΐνηον add. 48. όμνίίω 364. *Υλ«κ/<;<7? 151. 180. νλακόμωοοί 180. i;A«;fi€iV 181 C. a, ύλαν 180. tAiy 80. ύλί]ω{)θς 10. ι^λωρόδ" 19. uw? 79. νός 9.

''^"//«ι/ΐΛ 442. υηάτίηϊ,ος 495. ι5/ΐίΐρ 220. 224. 332. ύ7ΐ(ίο(χομ -οχος 173. ν,κμμ/^μνχξ 266. VjKna/jg 27. Ύτκρησίημ 291. νπ€()β'νμίσιατος 25.

ΎΛίρ/ων•307. OTKQOJiXirjai 291. ύπηρίαιομ 161. υηνος ;ϊ72. iJyiiOuy 370. onyojfiy 370. (;/ιο(Γ«|/<; 291 sq. ύιιοίζίσ&ηι 354. vjiOTiJQog 93. ύρραΙ 496. UQQanUn 170 C a. ύατάς 496. hfttyttaa 274, νιΙί({}(ψές 28. ύΦηρ((^ί(ς 28. o\]fi7iii€tkog 12. ύ\\)ΐηέτηλος 11. 244. Ύψι;ιύ뀫« 488. ιΐω 309. 330 sqq, 334. 342.

7«ίΛ 206. qafyyog 167. ^aqyag 167. (ftttog 62. (^akaxQOg 464. (f(ilay&og 464. ψύϊ,αρα 463. (f.akttQOg 463. φaληQιόωyτ(i 463. (ffiXog 464. H'uX.6g 464. (^ayog 167 c. a. HdQixqr^g 100. (^ttoog 110. (fftjdog 434. ψηΐίζω 285. Φίρί(ϊωρος 20. q^Qfya 90. (^(Q^afiiog 20 c. a. <f({iea(fax/jg 20. φιΜ^ύζ 242. </>μοί 242. (//y,ii/Cw 285. ^ηyόg 167. ΦηQηJl(i^Sηg 476. (^;>io'ft 100. q>&€iQfiy 235. ψ&ίρίζΐ 62,

Φ.^/« 504. if(yiy(ty 108. φ»ίο9^αι 358. <y^*o<7 48. 164. Φΐ(Τ/ς182 [Lob prol.509). Φίλίίων 68. Φιλ€ϋβy^όης 68. ψιλήμ^νηι 16. Φιλoxύyηγog 387, Φιlo7^6λiμog 387. (//λο^ 386.

t^iMaoffog 256 c. a. 387, Φιλύρη 151. Φιkυi)ίJηg 151. (/iTt/uj 309. 344. (/i«(;a> 334. (/λΐ'; 504. (/λι/ω 334. 341. 348.

add. 319. </.o«/ 278. (fOiyixofaaa 9. ^>OQ^μ%yai 16. <f>OQμόg 111. ΦQf(aιηQί(fηg add, 168. (fQtftQ 68. 317. ifQ(iaj(t 228. 317. ψριμός 103 C. a. i^QOVQOg 17. 19. (^QVxtwQOg 19. (/;ΐ;/ω 332. Φυλαχη 152. ΦυλαχΙ^ης 152. (fvaiCoog 289. ψντηλιή 181 C. a φυίίelμtog 181. ΦιίίΛλο? 181, Φϋίΐύ add. 181.

7i;w309sq. 317.331sqq.

341 sq. 347. ψώωαΰί 206

;f«ios• 62. χαίρω 249. χαιι^ί^'ΐη 404. •/((λχίοθ-ώρηξ 39. χαλχοχάρμαι 141, χαμ«ίζηλος 244. ;^«ρίσ*οΐ' 21.

— 551 —

χίίρμη 141. XeiQiCfiy (ota-) 18. χ(ΐηονομί(( 19. χιΐω 9«. 276. χ€)iOlJtιy 340. X(loua{o)(ty 340. ^flvaattm 340. '/tQein 30. XfQtiiuy 30.

X*e'2* 30. χ(ρό^ηοος 40. X€Vttt 62. ;^€υω 63. ;fV? ^ /*«? 226. χ^L•oyftvτης 445. Λέο/ί^νί add. 182. Xioyfog 182, Χίο? 253. ;jfiiii#' 181. Xlrly^toy 177. Xkmiyo} -aQog 470. ;^λ/ω 356. ;^λο// 48. /Qtta&ni 366. χρεϊος cret. 54. X(if(o) 365. χ{)€οφίΐλίτης 348. χρηέομαι 283.

;ιτρί? -ί 283.

χρίμμα 356. Χριστοί 356. ;f(i/(»j 356. XQOtia&fian 22. χρυΟαορος, ~ωρ 207, ΧρυσίόμαλΙος 89. χρναεοη/ϊληζ 39. ^*' yf^i' κί/ρίίΐ' 211. ;^ρώίΓ caro 211 c. a. χυΰανός 469.

Ψαμάί>η 261. ψ«() 70. ψίυσταί 24. ψ/ω 356. ι/;ι;(Γραi• add. 24.

ώ 388. iJ/i/Jif 38.

-i/iJd? 115.

ώ;(α 82.

ωλ^σι- 159.

ώΑχα 78.

ώμηστης 121.

ω*' 174.

-oifw^ 453.

^ύyoμa 202.

Ώί'ϋ,αΛστος 202.

ώ 7101101 407.

ωρκ ώρητΐο? 475.

ώ{}(}ζω 49.

MQftvog 18.

ojQtia 17.

'Ώ,^^ίΌ-υικ 410.

Ώρ/ω*' 305. 474.

ώρο? (=* ί?ωρο?) 72.

ώρο? 86 C. a.

ωρ(;ω -o.ufti 309. 341 sq.

344. cJiciiffc 475.

d) ital.

α 148.

accijnter 212. aequos 89. ilcsiona 120. aestimo 504 c. a. flk/ea 261. aieos sab. 210. Alena 162. Alexandria 167. ambularc 271. ^wi?(A)to(n) 306. [CIL.

VI 9199.] Appelliin osc. 269. nquila 212. arco 368. anes 119. assiratum 165. rtw- 60. 251. ausculto 340. halbutio 373. ftesfirt 316. 6i*m 177 c. a. &urra 119. cadaver 250. caecutio 373.

carie» 236. Cea 504. ce(io ceife 388. cnnts 352. clueo 390. dunis 105. culleus 117. ieeti8 242. dcfrutum 317. ^omo de igne 229. Eanfws V. EittQiyog, em 389. ejnlimnia 77. e?^fu umbr. 119. csunu urobr. 210. esaristrom volsc. 210. extefimo 504 c. a. extimo 504 c. a. /aWo 242. fermentum '611. ferveo 317. /raiie 242. fre-quens 168. fnistra 242. fumtis 313. jFiinoe 313. /itro 311. 313. furx^OH 62. gluttm 340. ^rwawis 280. 324. haurio 311. ifi/^ία 359 c. a. ianitrices 157. liw 303. [i long.? CIL. VI 4278. 5068. 17010.] indu-pedio -pero 15. tiMfcre 173. ira 212 c. a. Iresia 161. Italia 153 c. a. Ito/iw 153. iuffis add. 244. L•utumiae 69. /eo 70. lignum 496. liqiiefacio 15. mando -ere 261. Masclian 306 c. a.

!

— 552 —

niatertera 301. mentior 242. M^L•n^o{n) 205. [CIL.

VI 6252.] MiUvius 126. mundm 170. mu8 134. navifragm 15. Neetum 476 c. a. ηοΐΌ« 61. oeris 267. oiii 341. o(8)men 354. parentes 104. patefacio 15. jjcdisequus 497. jyeluis 83. philosiypha 256. prora -is 487. pulhis 80.

<2uai<(t*)or add. 295. ruo 318. ruto caeea 318. Sallumis 502. srtZi?e 104. sa/irt 173. seco 499. sertO 325. Sicanus 155. «/ra 80. «iwcerus 236. singultm 340. 8o{2emnte 104. so^us osc. 104. «oior 467.

8oii*s = ίρημος 251. somnws 372. £|pufum 330. 8^ώglutt^l8 340. tepcfacio 15. ϊ7ιίο- Τ7ιίο- 167. TTiio- add. 162.

vervex J19. vi/^us 378. inwco 495. Fir^o 235.

singhiozzo ital. 340.

177 c. a. urina 171. 312. uro 61. frt^r 313. raics 313. ve7'eor 303.

sanglot francogall. 340.

c) hib.

herbaim 317. /ciif/i 313. syidthe 34.

f) gerin.

α- 148.

aftuma 474.

usagljan 218.

aihtrOn 493.

Aiodia 48.

aistan 210.

aron 475.

oeans 475.

atoi 341.

6eo 3-21.

beorrtia 317.

ftewJOi? 321.

faurdammjan 224.

iiiiw 316.

?>•α 210.

^%n 156.

/lu/iia 132.

/bWrt 488.

/"rOifo 22.

^a- 125.

ga- faihu-geigan 124 sq.

gubal 252.

^?r 62.

^«^0 125.

hahan 421.

Λα/te 338.

hiri 389.

hleipra 295.

Λ/ί/α 29.').

ΛΖίϊίί 390.

/lurra 389.

hvaimei 401.

/eiro 70.

man/crciiits 156.

mUten dial. 170.

ηι^;Ϊ8 61.

Ogan 248.

anapragganai 168.

querdar 102 c. a.

raun 97.

8a^ 500.

sarva 325.

8c'ero 119.

sirwo (cf. silo) 181.

seli' 467.

sZttoH 71.

smuz 170.

snaudr 115.

8i)r 61. 417.

8//ύί 330.

«ω 175.

svinps svinnr 324.

firi^ (ags. iun^) 177.

i7/'er 148.

werig 460.

wikan 76.

tTi^an 74.

rOfi- 312.

iroiAre 327.

tc^rig 460.

rii//8 327.

i'u/ia 119.

g) balt.

α$8ί?2θ lett. 165. aukliptas bor. 60. iiati^oe 315. doni lett. 205. dumai 313. dusas 315. di4«au^i 316. dusma lett. 314. iiiisft 315. dwesele lett. 816. ίΖΐ'&ίΐ 8IG. dvynu 177. iiira 121. eVflw 119. gaisas 62. gaUzti 62. ^^iia 125.

— 553

javai 289. jinU 157. kinkyti 421. kletis 295. kripet lett. 313. kn2)Uti .S14. kvapus 314. ^•^/>rt 314. kvepeti 314. A:tf?7>i lett. 313. jki*i/><i 313. irtirt 496. liutas 70. maioks 30:'. ^/to/Vi/w lctt. 302. mctudyti 170. m<f/a« 242. miiijas 01. /?et'a 45.

jn-otas 22. 8a 495.

βαΐίβαβ 61. 417. s/ri/ie 175. shundct lett 311. e^e 395. &2r«fr^i 84. trinytis 177. trynuczei 177. vasara 163. reiArfi 495. vilbinti 22. Γ^/ΐΜβ 126. ri/ηα 119.

h) xlav.

&^/?i 464. cAofiu 498. dlugu 156.

iiucM 315. duia 315. dychati 316. (ii/mu 313. ^rtro 93. Jarict 120. Jarina 119. jeia^i 128. />6•ι/ 157. Jcseni 475. fc/^ft 295. firU 70. /ozrt 496. /m6m 257. niyjq 170. mi//o 171. pruvu 486. π//α 31«. «//ySafi 390. vluna 119.

B. Berum notabilium.

α pri?ativi usus quiilam memorabilis 148.

« purum in dial. att. 48 (coll. de jiyoij 405, ί/ί^ο'ν 16*^ •

Ablaut: *: ο 244 (add. 5i ?;. f. o: w 19c. a. 141. 467. — ai: i 89. ei : ϊ 71. i; Ϊ 295. 466. 504 Γ;: ν 80. 133. 134 (181 c. a.). 317. 468 (cf. 390). erAv (eru): γν: rii 317. 336. — radicum in -c.v 278. 287. uqo 267. «*(>*; «(I 30. yfArt; yA« : yflit 367. γηρη: ytoa: γοΰ 233. *r(f); ifV-t'oi: iU-it-i(t 158. jfix' jix (in «ι;?ίύ$•) 10. //J; fJ: J 121. 267. 321. ήχ: ftx 6. //λ; ίίλ 271. d^qj: &ω/: »α/: »η/ 18. kAM: kll 295. σω/: σα/: σο/ 398. ifi; 7* 355. -- verborum αχηχίζω 248. Ίί&ηια 16. ινγ/ήνο» 20. imperativ. 388. infinitiv. 377. 451 sq. praesent. 113. 366. — nominum iftJQ 67. atunottt ntoa at/in] 89. atXfUQ 102. ΐτ'^ατηο 158. 8Crt. ivlr-i; /«()- 312. ί«ρ ^sanguis' 166. »*ύς: tvg 37. β-ολίη: aakin 170. κζ/Αν: Xft7<7 475. λαης 69. r«r• »^«1; 38. νηράς: ^λοο'^' 475. οι ς 38. Jioan- (io)y 11. J^v 80. in -ηλ^ος 170. 475, -(f)(>Oi: 475, -Μς 10 coU. 244, -ήλος 244, -iyV 472, -/J<r?; -ίς 458. part. perf. act. 127 c. a., pass. 236. 321. — compositonim membri prioris 37. 476. λ^υκ-: ληιο- 149. auj/t~: aaji 398, posterioris (-βωτης simm.) 121 c. a. 465 c. a. uftx/^g: nixiKc 10 coll. 259. αΧλοιύί',ς fiax((hfjg 288. 473. -xyfoy (= xayeoy?) ~;i7()0? (= JiJfQOy) 98. χίίηου-ηλος 340. 6-ζος 6-\poy 498. — parti- cularum 174. — sufiixoruin -αλέος: -λίος 475. Άηο-: -no- 177. -fii<: -υϊα 261. -fJldf ; -λο^ 475. -f(>of (224): -«oof -ροί; 210 c. a. 212. -€8-: Ή' 64. 282. 320. -/«(>• -*^ί?ο*' 103. 225. 'Vcs- : -ti.s- 64. 111. 113. 119. -i/o-; -Jo- 116. -iioy: -iyij 304. -/(»>#'; -idi'v 305. -lav/-; -rrt- 80. -ώι: -ί/'- {ffnJuJi: «(/iiJ/;V) 254.

— 554 —

Abusio 312.

Accentus: aii φίλος 231. ίξης 293. Ziv 240 c. a. UofUe 488. χοπρίη 352.

dor. in ftkhoy 61, ^Uyov 415. — acceutus duo genera ('exspirat. A.' et

'musikal. A/) 484, quae faerint partes in vocalium correptione 382.

470, assimulatione 435. — acceutus vi vocalis producta 482 (aliorsam

spectant KXeoaihtytjg simm. 470). Accusativus plur. 458. pro nom. usurpatus 494. Acbillem semper excipiendum 351. Adiectiva pro substantivis usurpata add. 319. Βοττιαία = Βοττία

siinm. 504. Adverbia in -α 82. 126. -ifd*' -oqy 452. -J« -JoV 'ΰηy -Jic 'dafue 257.

-€i 146. 293. add. 353. -οι -ω 146. -rt (si origiuem spectes locati?!

nominum in -τ- =:► -ιη-) 450. Ofi^iy -oj&ey 146. in -τ* et -at delitescant

in Ήαίοΰος [rioiifnjg 159] kshayddvira simm. 20. Aeschylus anapaestum in medio senario non admittit 478. glossetnatorum

amantissimus 504. quae observarit in pedum solutorum usu 477 sqq.

sermouis yetusti tenax 334. 343. sermonis hom. imitator 279 (τι^^/ω

381 [^ηίζιο), Abrens 12. 77 (add. 75). 437. Aiax ^ab Acbille secundus' 351. αίμα ^Ι'νχή 166.

ίίχέψαίοι {στίχοι) 8. 272. 374. add. 375 (coU. 14). 439 456. 461 470. αλίΐατη 226.

Ι/,ϋί/ίοι*/ et Ζηβ-ος fratrum nomina 306 c. a. d μ(Ι ίφαλος 464. *.'iy(cyxij 337.

Anapaesti in tragicorum diverbiis usus 478. l4y<f()ox),og (sic) add. 31. Animantia in tria geucra diYisa 237. 503 c. a. [BCH. II 401 ^/;(>«^ Ιρπίΐά

Anni vocabula 321.

iiytiyeyfioceg αυλητής 31 C. a.

Aoristi autyat: fωμ(y 452. α({ίη 278. tO^q 279 C. a. boeot. ayt&ftay 165. ηίμίναί 361. in -ffU 62 99. arc. Hf&fQa 62. ύνήμ^νος 196. iktia&m 380. λύτο avio χύτο: jiyvTo 387 coU. 324. ααω 398. αιιι^ν{ίων 430 (coll. 265). in -loy 358. in -voy 319. 492. iyufoy 402. ioooy 398. tnxoy 490. γ€ιyόμ{yoς 183. oι^λόμeyoς 192. 7ΐ(πλι}γ(το 492. tjyfaa = ^yvaa 158. in -ησα futuris ia -ήσω -ομαι afficti 125. 249. 451. ^χβυα simm. 62. tx€ia {χ€ϊμαι) 246. vrddhim recipiunt 98. 247. ^xίχηy 124. ϋαγη χατά- γήναι ί'ξάγίΐαα 436. — aor. reduplicatorum usus 393. secundorum usus intransitivus 262. aoristis in 'ηy notio passiva origine non erat insita 126. ex aor. nascuntur praesentia 99. 319. 358 — 3. plur. Λ- iλbyηy cett. 426.

Apollonius Rhodius 217. 341. Homeri interpres non negligendus add. 302. 464. vetustae lcctionis fortasse testis 487.

Archilocbus serinonis hom. imitator 5.

Argos 502.

Ιίοίαιί^ος'.'Ά^αι^ος (nomen scriptoris) add. 218.

— 5δδ —

Ι^^ίων equi nomen 305 c. a.

Aristarchomerus ab ApoUonio Dyscolo adhibitus 416. 444.

Aristarchus 24. 256.

Articulus nomiDi arcte iunctus pronuntiatione 222. 375. 412. 423. 478.

480. 482. Aspiratae antecedentes syllabas passim producere valent aut proiluctioni

certe favent 123 c. a. 229. 232. 256. 274. 431. 476, cf. et 375. 402. Assimulatio consonarum inter vocabula admissa 43 sq. c. a. 55. 60. 222.

418 (έγγίπόνωΐ' 44. tyQodg Hes. add. 44). vocalium ]76 c. a. 4:^5.449.

add. 244. Atticae formac apud epicos errore traduutur 264. Augmentum η 264. 401. in verb. digamm. 378. 386. 401, cf. et :n2.

furtJi 55. — Μ//;^/ϊ dor. = ^qfiihtj 395. — teraporale in dor. ^ΐί^ινέ&η

simm. 49. tjufikfy 469. rjfiQfy 420. qQvoy ή^^υαάμην 312. \ηί^ίτυ

\(ty&fj 381. imperfect. verbi hjui 438. ΙλήχΊίΐ 181 c. a. v^iuvfy 274 c. a.

— in plusquamp. hooyet: ttOQyfi [BCH. V 486 nr. 8, 3) 266. doest

in plusquamperfecto verbi ^{)χομαι 259.

Babrius 347. 352. 383.

Boeotos Archelaus poeta irridet ^οώ^ ώτης ίχοντας 48.

Callimachus Hesiodi 187 c. a., Homeri interpres 190.

Cares Xotfioy (et rei et nominis) inventores 257.

Choriambus initio senarii iamb. admissus 478.

Cnidus ariindinosa, Cnidia Venus ^y χαΐάμοις 496.

Cognomenta a vitiis ducta 308.

Collocatio particularum ay xiy 418. verborum 135. 439. 458 {iini^fg xni yvyaixfg).

ComparatiTorum origo 301. prosodia 301 c. a. usus 227. comparativi substantivis afficti 81. 227. iiotiioy -/iQfiioy 30. dytjioy 227. 6iJta(hfy 30 (coll. 474). nkiifg χίρηίς 30 coU. 53. in 'uiifQog 143. iaxv{)i6tii)og 337. xaxo^iiyioxfQog 25. Αοοσβορηώτερος 399. ίαότατη 88. xfyOKoog 87. kaQOi€Q0g2b. aifyoif.Qog 113. ceμo()(fίσJfoog2iA. xa1((Jιυyωyέστ(Qog SB,

Nomina composita quorum pars prior eat adverbiura in -τ<-:^-σ(ι)- 20. 158 sq. (utuntur passWa notione 160). Λ(σ)- TQi(a)' 19. tju- 33. θί(0- Λλί- I\ie• Νη- 42 c. a. locativus in -«« 24 c. a. nomen ia •ίύς 144 c. a. nay{i)- 173. 174. pars posterior est 'άyc^ξ 453 c. a. 505 c. a. 'xUfia 'xXfin 'xkin 31. '^fyog add. 23. -oi)Og •ον(»ος -woog 17 c. a. add. 19. Όΐηνος 62. 472. -στο? 62. — in priorem partem adiectiva fere non ad- mittuntur 39. posterioris vocalis initialis producitur 27, •raftyrjg = ''mtyng 34 c. a. χ^ναηορος 207 (420). ηαο€'ξ€ΐρ(σί« 161. νηάηαΧος 496. -fjourog 'fjovaig 312. productio cessat 28. 68. 420. — in compage quae vocales locum habeant, ΰ = η 25. add. 24. f 42. 289. 297 c. a. 453. 476. t 30 (τctλ(cίJ^ωi}og lag 2:ioiynLTiig 398). 42. 82. 283. 397. fi 476. V. Ablaut Hiatus.

Coniunctivi temporum non-thematicorum rcpudiant contractionem 380. brevi vocali thematica insigues 380. 431. 449. χαιαβίο^τηι 63. in -fi llomero reddeiidi 281. tSmyvr i^vyniu 331. ho ίϊω 431. ioufy 376 xtiTHi 380.

— 556 —

Conson&e β J ^ g 9b, ν fini particularum accrescit 239. y: λ add. 87. ρ; λ 162 (cf. s. Dissimulatio). σ in fronte vocum diutius tulit aetatem quam τ in yi terminali 174. τ ^ α 255. 293. r pro σ 311 (cf. etiaro 457). — /0 init. >- ου ω 17. yj^ -^ cs ^ ν -\- C8 494. ta inter vocales 30. 53. 61. 361. va iiiter vocales 61. 64. 98. vj •=*- vi aeol. 332. — φ* ^- J J =- (Τ 240 C. a. ίΓ(> :^ oo 376. ^ 379 [a/(/J)#idi -c *α/]'€τός *iler grosse Voger]. /(^» 87. 265. yj 80. x/ 89. 115. xaij r- | 146. Ijj 82. 84. λ/ 80. 82. 84. *'/ 60. 65. 468 (in diall. aeol. 6 c. a. coll. 218 et 352 sq., boeot. 41 c. a., thess. 120). yi + tc ^ yy aeol. 218. 352. y-a 173. -yg 219. yr in finc voc 173. 415. 426. yij 146. nf 80. 442. ;iT ::- ri :=- τ 240 c. a. ()« ()t + rc. =* ()/ =- ()(? 85. 399 (in diall. aeol. 6. 152, thess. 422>. qo 93. 96. 173. add. 5. o/ 55 sq. 60. 77. 88. 115. 404, in fronte voc. 414. oj 61. 310. 313. 341. 361. σλ ^ λΛ, Γ 70. 413. 465. 466. αμ 311. 354 c. a. 465. ay 79. 407. oq 60. 376 (in dial aeol. 210). τ/ 20. 60. 82. ijq 82. ij 220. 434. ix >- ax 63 (cf. 20). 7c> 60. = lat. mn 104. Iv 80. 104. 117. dn (tn) =- w/i 170. 469. osc. Id Iv 104. 08C. umbr. dn ^ nn (n) 469. V. Aspirat. Assimulat. Digamma Dissimulat. Geminat. Liquid. Metathes. Nasales Orthograph. Positio Prodnctio compensat. Rhotacismus. Contractio vocalium « -f- * (, + ft [= t], -h ^i) 45. 167 c. a. 453. 472, :=- η dor. 89 (coll. 366ji). 167. 361. 367. 472. add. 19 (nf >- « 367). «€!.• ni 10. ttiyi >- cci? add. 38 aii >- r< 49. «o >- «u 18. 19. 69. 398 c. a. «0 r=- rt dor. 18. 19. — *(/)« >- η 103. 225 sq. c. a. 373. if ?- <7 dor. 395 coll add. 168. f{f)n, >- ηι lac. 31. 282 c. a. i(t et f;y locr. 431. (f H- t'C. 64. 403 c. a. fo >- fv 64. tuo ^ it» 145 i^ iw i. e. €v 364). tj(f)n:=^ η 102. add. 108. nf ^ η (in νο« -< ί*(ί«) 28. (/;« >-) /;/; ^^ /; ion. 489 q(j)ict ^^ η 373. ί?ο(ω) ^=- ίω ίο iu 19. 145 C. a. /;o ^ ω 145 C. a. ii ^ ί 253. 352 sq. 504. ift ^ ί ((ι) 359. θ(/)α =- ω, « 453 C. a. 472. ό<7 -- ω 303 coll. 422. οο ^ ω dor. 17. 19. — composita cum θου- 163, -ω^^ος -ονοος -ΰοος 18. — ΐ^ >^ τ 177. tt.l =^ ί? 390. — contractionem bisyllaba aversantur 71. 88. 163 sq. sermo epicus nou admittit in άζηχης 473. "Amyiog 253. \/ρ<?ο? simm. 456 sq. rhti 443. ocdog 66. di/tTw 87. otiovg 88 J/ftAof 244. jfiioovf 303. 422. fJVuo 386. mVoj/ 378. ftQvaa 401. f^w 68. ξνόϊος 253. ίνχλίίη 43. fi?ovOi 67. ζ(ί(ϊωηος 289. .^f/fii/ 277. ^iio? 43. i^wxof 434. /i«C)f$• add. 116. xduu coni. 380. χηλαός 475. ;ίλ€ΐίϋ 281. (xoUof 66. 406). xvayojitno{}tiog 486. λ«ρθ!Γ 25. λονεαβ-κι 65 sq. μν&εΐαι yeitti 403. OTHuQiyog 475. (/ivoi// 406.) σίίΐλΐίή 175. (Γρο/ι? 406). σώ^ 398. Φ^^ίο^ 505. ϊ2ο/ω*' 474. nom. in -eiur^g 458. flexione ηοιηίηίβ στίίος 402, nominum in -χλης 403. gen. in -ftou -ίου 66. 252. de nQOf- >- τιροΰ- V. 485, de «/Jfio 404, *(jiio 98. — memorabilia quaedam de dialectis, cyren. 373. dor. add. 453. ion. 5. 17. 115 sq. c. a. 225 sq. c. a. 453 c. a. 472. Correptio attica: v. s. Positio neglecta. — yocalmm ante consonas et in pausa positanira a Graecorum lingua vetusta fere aliena 231. — diphthongi terraiualis rj 281. finalium syllab. dor. 494. Tocalis ante jt consonas in fine vocabuli collocatas 426. tXnn 51 c. a. vocalis η ante tc 228. 476, suflf. -(j:)fyi' 404, ω 68. 404. t ante vocales 359. 382. 470. ζρώα simm. 22 c. a. = metrica 9. 40. 128.

— 00 i —

Corriiptelae vetustae: (ejiooQaian 87. αν^ϊη^ασα 17 c. a. (v/ifnb{»(tc( 33.

€vQvo(S(i(t 488. ovQfai 410. V. Contractio Geininatio. Crasis: /J ί?ρ« ^ /](>« «(>« 472. xf/*/ xstg 202 C. a. ;;//- -- x«i ^- 472.

xouyourt' 202. τιοοι;- -c τιροί- 485. Cf. etiam 332. Crates Mallota impostor 171. 481. Cumaeorum mos quidam in sacrificiis observatus 58.

Dativi sg. in -r 229. γηρη 49 c. a. Jiei 239. — plur. in -at 131. -σσι 132. 134. -vat 132 sq. C. a. μί{ρτυ(ο)σί ως Τήρτη{())σί add. 134, -tai (pro -foat) 264. V. Elisio.

Davesius primus commendavit €(άτη pro ατη (ίΐίγαυη pro όλ(γ' κτια gen. in -ο*' 443. add. 75. add. 101.

Javltag -< davkncg i. e. ^silvestris acdon' 268.

Declinatio nominum in -svg 43. 53 c. a. coll. add. 144. 457. -ής 28 coll. 282 (dial. cret. 53). -xXiJg 32. 256. 403 c. a. -()« novicia 468 c. a. -vg 67. 132. 397. 442. -ων 304. -ως 22 c. a. — «//() 67. fiyiJQ 461. "Αρης 456. Ζίί^'ίΤ 239 sq. C. a. Ιίρ^ώς 144 8q. c. a. '/ρί?; ΐρις 133. χλ(ϊ/; χρίίκΊος 216. λ««ίΓ 69. AiV 70. ^«Vn^ 29 C. a. 420. μήρτνς add. 134. μυς 133 sq. δις 47. 379. ηοίσβυς 67. σ^ίο^ 402. σιημίν 10 c. a. υ/ι;? 54. ι/^«(> 70. — pronominum, οΰηιί-ανός τό (ί(?Λ -< *τ(ί(Τ (5α 376 C. a. ((λλών G1. rt.ii.iif? ^.«Mf? 429. ί/ ηντόν 77. — numeralium, τέτορ(ς 82. V. Ablaut Accentus Accusat. Adverb. Compa- rativ. Dativ. Dual. Feminin. Genetiv. Nomina Nominativ. = verborum in -ΰω 321. -ωττω; ώφαι 373. ηΐοομαι *erwcrben* 318. 471. άλίομκι 63. άνύω 108. 158. ίίΧύομαι 336. f/>/ 417. 431. (ΐμιΒΊΙ. (ρύω 317. 325 (coll. 401). &ύω *opfere* 320 C. a. ΙΧίίσχω 466. xfiuai χίω 245. 379. 436. 443. χιχύνω 123 sqq. χονίω 353. xQ^uttufu 450. χι,'ω 331. 334. μάχομαι 449. /ίΐ/'ω 134 331. 334. Ιξύω 330 c a. οΐγω 76. (i/o.M«t 354. OQfUo 265 {^ιιόχρομκι: ίηιο'ίψαΊο Α2\). ηπιράοχω 467. χαίρω 249. — verba in '-^(σj)ω: -€σ{α)α analogiam secuntur verborum in -έφω: -ησα 16. 281 c. a. 361 (cf. όπυίω >- όηυω: όηυαω 316). — de praeteritorum et optativi III. plur. in -y{i) v. 426. V. Ablaut Aorist. Augment. Coniunctiv. Desiderativ. Futur. Gerundiv. Imperativ. Infinit. Intensiv. Iterativ. Particip. Perfect. Praescnt. Reduplic. Verba.

Demetrius τι. ίημηνίίας Eustathii aactor? 431.

/1 ή μητρός χαρηός 213.

Deorum nomina et cognomina: ί^μα,^υια 261 c. a. "Ayaxf 505 c. a. ίίτιόλλων 269 C. a. 'Αραί 92. "Αρης 454. Διόνυσος 79. Eilfi^vta 260 sqq. C. a. [Bechtel Hauptprobl. 130 n.]. ^ννοσίγαιος ^νοσίχ^ων \60. Ceres Εϋρυό- atta 488. Ζ(νς 239. θυίάς Svia, θυώνη , Bacchus θυωνίΰας θυσιη- ριος 313. Ίαπ(ΐός 167. Κλαω 283. Κληία 442. Μάνΰρα 505. Μάτηρ add. 23. Νάίος 92. Nereides ΙΑμά&υία Ιΐλωτω add 261. Χ)<ίία 114. Αροΐΐο Ονλίος Β.'Όλίος add. 104. Όμάριος Ιίμάριος 500. ΙΙοοΙδάν 11. Πρωτίύς 22. Σχοινν^ς 496. Τρπογίν€ΐα 177. Φαίμμά 167.

Desiderativa quomodo a veteribus explicentur (nafifig• αατιχώς (χίΐς) 370. — xe/ω 246. ύ/ιΐ'ωω ((^θ^ρείω?) 373.

Di ^»' i'Aft ^»' χαΐάμοις iy βάαααις 496.

— 5Γ)8 —

Dialecti aeul. 6 sq. c. a. 18 sq. 28 sq. 68. 76 sq. 79. 81. 140. 152.

210 c. a. 218. 281. 332. 352. 361. arc. 62. arc.-cret. 442. arg. 85 c. a.

att. 78. sq. C. a. 295 sq. C. a. 300. 311. 334. 343. 351. 489. boeot. 23.

30 sq. 41 sq. 45. 54. 79. 165. 403. 490. co. add. 144. corinth. 307.

cret. 53. 84 c. a. 86 c. a. 164. 283. 403 c. a. 490. add. 23. add. 134. cypr.

I69c. a. add. 470. cyren. 85. 373. dor 7. 17. 18 sq. 49. 6i. 108. 333 338.

367. 395 coll. add. 168. 494. ion. 5. 17. 18 sq. 28 (v()«). 43. 47. 68. 104.

127. 144 sqq. c. a. 225 sq. c. a. 292 c. a. 300. 339. 453 c. a, 472. 489.

add. 87. lacon. 31. 55. 282 c. a. locr. 219. 431. roess. 121. vetus pelo•

ponnes 11. 167. ther. 86. thessal. 77. 120. 240 c. a. 295 c. a. V. α

purum Epicharin. Heraclea Herodot Hippocrat. Par. Pindar.

Sicul. Tarentin. Thas., de Eikfi&vuc 260 c. a., Hovkv- 446. Digamma simplex non producit vocales consona non interposita ante-

cedentes 28. 52 sqq. favet tamen productioni 222. 273. 275. 373. de

dial. aeol. v. 66. 76. 282, de thess. 77. — dig. post consooas collo•

catum 77 sqq. add. 78 sq. — inter α et o, c ei ο iusertum 70. 299.

V. Consonae Vocales.

Jio μ ή J e itt ίΐνάγχη 268.

Diphthongi ante vocales corripiuntur (« i; amittunt) 42 sqq. c. a. 61

coll. 361 (de υ V. 48 c. a. 55 C. a. 61. 62 sq.). 120. 246. 339. — at ^

tt 51. ttit =* «I vel r< 49 C. a. 468. ^λαία >- (λαα 51 C. a. vi corrept.

45 (de ΰ pro ν ι scripto ν. Orthograph.). — ί(ζ{υ)&μυς χί(υ)αομαι

simm. 71. add. 97. = hibridae in (iXrhtyog siram. 138 c. a. 153. 288.

UiittjO'Qtog 79 C. a. όΕλός ύΕΙνός 244. *Ενόδίθς add. 173. htlxOoog 85.

χΙΕνός 167. χλΕιός 168 C. a. KlE- KlEoi- 42 C. a. 281. Χ)ρην6ς 18.

xEq 18. V. Consonae Digamma Distractio Orthograph. Pro-

nuiitiatio Yocales. Dispondei 484. Dissimulatio liquidarum 162. add. 5. add. 168. μ((ρτυ{ρ)ση' TnoTa{ii)aiy

ώς &Qi7ti{n)c( add. 134. — vocaliiim 261. Dislractio vocalium 3. 22. 76. 109. 206. 266. 276. 289. 298. 379. 486.

add. 299. ^iov(i(tog ϊηηος 102 c. a. Diialis: v. Genetiv. Nominativ. Syntact.

ElQtaioy 161.

Elisionc vocales totae absorbentur 493. dativi pl. in -σι curtati 133.

'EXXayixov nomen explicatur 427.

Enallage adiectivi 504 c. a.

Ephesii Dianae sacerdotca quibiis appellavorint nominibiis 489.

Epicae poeseos origines 442,

Epicharmus parodus 392; de dialecto cf. etiam 470.

Errores veteribus in recitando admissi 14. 86 (88). 117 c. a. 118.

Έρνσίχϋ-ωμ qui et ΜΘ^ων 319 c. a.

Etymologica v. ind. vocab. s. αύαχηος άγηυρος ά^^α^μος afaa [yvxi^ (74) «CvPf^f ((ί(β)(τός dxfJQccjog αχοηηί dkovQyog αΐυίω (310) ίΐμάμ -a&at ΐίμορβός (495) dμφiσβητf^y ημψίψηλος dyvω ατκίρπος απηρι-ς dno- &ο(ζ(υ (ί/ιοψώλιος (243) (t(}^jμ^:yoς αρτκ/ιης αρυω (312) ^σχωΐίάζω

— 559 —

JttaQqg άμώς όύατηνος όυατος ίαρ (ίρος έχίϊ^ος |Brugmaun Gr. Gr.* § 94] fvixa tyoxkiiy (218) ^jiifixrog tQtoy ^ρνω *8ervare' (325) EifQv- in composs. *Εχίυη(^ζις ζ^ύγεία (add. 244) ήΰονή >]χι] i]n(tyt} ijiedayog Ήαίοάος ^(μ(ίλια (^υίω (313) hnog (210. 214) Χημι -ίμαι ΐχμίνος ΙΧύαχω Ivtg (add. 110) ϊπταμαι (αος Ιύζω Ιγμημένος χίχίνθ-ί (395) χίασα χ).(ίζω χΧγ,ζω χόρος χοΰρος χρανίον χωλύω Ιαρός Ιίων (λίς) λ»'^μνια ^ργη λό^ος μνααβ^αι (368) ναός νειός νηΐ^ύς δγμος όΰύαασ&αι όζος Ί^ρηος οϊομαι okoytyoy (496) όΐοφιοίος όηώρα (475) οΰδηζοαα ούρίϊη ο\\Όν τΐίλΧίς ηίύχη TJtvv- ηνυ- (323) ηοίη ηοαι^υω τιρφρα ρυτός OJnXknl τ ίτρη^ κλήρος τίνω (^άρος (111) χαϊος xikvaofty, = Bcrt. jehaman α. lat. gnnv\is gluttus iugis (add. 244) matertera mundits ρβάίββψΐίΐβ singidtus ιψ}Ύ€χ. germ. gageigan (124) Ufer, lit. gi^tius peva. sl. loza. V. 8. Deorum nomina Lusus etym.

Eudocia pessima yersificatrix 181. 332. 347. 462.

Euphorion 319.

Enripides de Homero nondum interpolato 349, nondum currupto testis 86 (?). quibus pareat legibus in ped. soliit. usu 477 sqq. aetate pro- vectior relaxat priscam rei mctricae severitatem 4 79. 481. 482. 483.

*Ex8piratori8cher Accent' in lingua graeca 484.

Feminina in -« (-/-«) 448. -« (-»//"«; -y-n [-ny-ci^ -Τμ-ά , -toy-fCf -ωy^'n]) 304. 489. -ηιρη 502. -€««211. 488 (-^« pro -f i« 49). -in: -ιας 502. -1«; 'ΐς 5 C. a. 9 C. a. 84. -ις {-»μ'ς s. -ίΐς -ωίς) 458. -vi(i: -fi« 261. -υς 442. 447 (adiectivi γ€ραιός fem. hom. γρ^νς 501).

Formulae metro conceptae 404.

Frequentativa 318.

Flltura in -(ίω 362 {χ(ίω β€ίομηί 246). -fvoi 63. -^ω 281 {^ρiωy 99). -νσω (-ομκι) 87. 99. 125. 249. 450. -σίω (-σίω) 363. -νω 312. 318. 328. 329. — αηονρησω: ίαιορρ/^οω 87. αρ(ίσ&αί laor. αρίσβ-ηι *er- werben') 318. όημίΐΓΚί pa8s. 229 ηίομκι 359. αωω 397.

γ inseritur in Ύγίγαα 8imm. 359.

ga- germ. 125.

Galeae homericae 257. 463.

Gerainatio consonarum aeol. 6. 79. 140 (coll. 6 8q.). 152. 210. 218. 352 icf. 167. 465). — liquidarum in fronte vocabulorum (post augmentuin, in compositorum iunctura) collocatarum 44 c. a. (269). 407. 413 sq. 464 sq. c. a. (8cribenti omis8a 44 coll. 60. 376. 418). — J(ύ)fvς i(i)6kig 240 c. a. — gem. cons. insequente t effecta in dial. tbess. 295 c. a. |cf. ind. voc. 8. Ιμαασίά]^ in lingiia 08ca add. 295, inseqnente \i in liDgua lat. add. 295. — post loDgam vocalem s. diphth. oinis8a 89 («ίσ«). 442 («/;!«). — perperam admissa in ApolHnis nominc 269 c. a. — aa pro σ epicis reddendum 89 (coll. 858). 115. 126. 134 (de χονϊααλος cf. tamen 852). 328. 330. 354, μμ pro μ 365; contra σ pro aa 132 {ixϋσήμηy 331). V. Consonae.

Geminatio conson. in hypocoristicis 120. 160. 230. 407. add. 252.

Genetivi in -«/o; -a 298. -fv: ~(o 145. -ω 145 c. a. distracti in -ωο add. 299. -eiov -ήου (nom. in -ittg -ης) add. 42. -oto 61. 298. -oi' 101 c. a.

- Γ)60 —

-€toC> -ίον 66. 252. -es (iuxta -os) 79. -tiovg -tjovg (nom. in -κ).>ίς -ζ ς)

add. 42. 282. 403. -fiog 28. 48. 44. 50. 403. -ηος 7. 28. 282. 403 c. a.

430. — pronom. τιους h\uiuj 45 coll. 363. — plur. 459. eίλλώy 61.

όυσαηων 28. rSTOQtoy 82. — dual. in -oi 60. Geographica: v. Adiectiva Cnidus Eto^uioy royyot Heraclea

Ίαση At]uyict NiaiS^og Neetum Paphos Stambul *Ύ";ι «i/i «. r(QrciQ((t 501.

Germanorum fabulis illustrantur graecae 189. Gerundivi italici origo 469. ger. sanscrit. (graec.) in -ijo-: -jo- 116. Γλωσσογραφοι 238. 319. 471. 504. royyot 120.

Heliodorus Aethiopiconim scriptor Homenim imitatur 491. Helladius optimae traditionis (de litterarum noimuibus) unicus inter

grammaticos aiictor 182. Ileraclea (nomen; dialectus) add. 282. Herodianus gramm. 351. 487. Herodoti dialectus 104. 11Γ) sq. c. a. 144. 202. 271. 400. 407. 436. 450.

453. 465. 472. 489. Hesiodus corrigitur ex Manetbone 451, ex vasculo emendatur add. 261.

Hesiodum imitantur Pindarus 154, Romani 274, tragici 169. Hesiodi Scut. 88. 206. 216. 373. 410. 437. 460. Hesychius adservavit vetustam lectionem 266. 288 (?). Hexametri pes I 411 sqq. II 178. 412. III 179. 413. 421. IV 423 UV; fW

217). hexametri dimidiati 179. Hiatus in corapositis 75. 225. 421. 429 (m/roiVjv? riny^g 158). ante ΰλη 410. Hippocratis dialectns 225 sq.

Homerus illustratur ex Hes. Scuto 463, emendatur ex Simonide 486. 488. Homeri fragm. (EM. 565, 27) 357 c. a. Hymnoriira exordia 384. Hypocoristica in -*«$• -(ας 297 c. a. add. 446. -ύας 446. 'λ{λ)ος add. 23.

'ίωy 155. 303 C. a. 'ιxώy add. 269. •vioy 303. 32«. 446. 'ωy 155.

302 sq. c. a. — royyot 120. K(ifλωy 505. Κλ^ώ "^yytu 283. V. Gemi-

natio.

Iccus Tarentiaus 80 c. a.

Idioma sermonis graeci: ^yihn — xnXfiint 286 c. a. fMadvig em. Liv.«

462 sq.] liQog ίχ.9νς 312. Imperativi 388. in -fto 98. 403. όίιϊω&ι 281. 388. π(€ΐ 860 coll. 388.

7ii&t 359. 388. όρσο ίϊ^'ξο 99. — perfecti 391. Infinitivi in -ety -^iifi' 277. -ημfynι -ώμίναι (ηρ6μμ(ν(ΐΐ) 16 coll. 452. —

nufycei 452. ^μfynι: (lyni 278. diafiytti diooCyni 451. Cfvyyvuty 452.

1ufy((t 377. 452 (jiQoatiyni == -i^yra 452). Tet^yayni 451. — perfecti

in ^ίjμ(y 249. — elisione ampntati 451, — prae ceteris formis priscae

declinationis tenaces (fyμfy fJufyat 7ίίμ(ναι) 360. Intensiva 155 COU. 264. 266. 325 (ύληκτ^ω 181). Versus in Homeri cariniD. interpolati anie PiQdarum 273, post £an-

pidem 349.

— 561 —

Interpretatio yeterum 245. 476. 498 c. a. V. ApoU. Rhod.

Ιώτα ante vocales 222 sq. 256. 275. 378. 480 sq., non sponte producitur 301 c. a., in compage compositorum modo toUitur modo retinetur 20. 218 c. a. — consona 46. 86. 88. 298. 307. 382 sq. 478, in dial. thess. 295 c. a. (coll. 422, de dial. aeol. 6. 152. 218. 352). — ιίνζχφώνητο^ perperam additur 29. 473, omittitur in nominibus in 'αδιον {^Άβ^ηνας Ι'ίβ-ημαιίς) verbis in -αζω dat. γήQ(i 49 c. a. vocabulo nQioQK 486 (cf. etiam 471). demendum futuro χλήσω 281 {xXηdώy 282). De i longo ante vocales correpto cf. Correptio. V. etiam Diphthongi.

^Ισος Lesbi eponymus 89.

Ίσα α Lesbus 89.

Isyllus 425.

Iterativorura origo 63, usus 288 sq.

£x iuxta positis derivatione nas-untur yere coinposita 20. 312.

Κοινή s. lingua communis: ΰηυΧάς -ioy 475 c. a. ού(ϊός 114 c. a. χρασ&αι 366.

AttynQoi ατίχοι 8. 411.

Latina nominis Wac/1a>i/ (Amjno) pronuntiatio 306. [Amphto CIL. VI

9199.] ui'i μν m ^ργα 268. L e s b II s Ίσση 89. Lethe 442.

Lettica comparatio illustratur exemplis graecis 301. Liquidae in mediis vocibus non producunt 176. 204 favent tamen pro-

ductioni metricae prae aliis consonis 223. 273 (420). V. Consonae

Dissimulatio Geminatio. Litterae scribentium orrore insertmtur 27. 225. 229. 311. 357. 385.

omittUDtur 229. 503. Litterarum nomioa 182. Α όψων inventores Cares 257. Ex Luciano illustratur Pindarus 188. Lucis epitheta (4iebes Himmelslicht') 215. Ludwich, Arthur 253. 256.

Lusus etymologici a poetis admissi 104. 463. 498. 505. add. 323. Lycophron 319. imitatur Pindarum 151. 290.

Macedonura mos quidam memorabilis 141.

Manetho (Ps.-) imitatur Pindarnm 151, Hesiodum (?) 451. Cf. etiam 495.

Martialis 2 c. a. 306 c. a.

MitovQOi στίχοι 7. 8. 266. 430. 462.

Melampodidae 118 c. a.

Meleager 189.

ΜέΙιαααι μητροπόλοι add. 28.

Mensium nomina 475.

Messenii LacedaemoDiis ομόφωνοι, vetustae dialecii tenaces 121.

Μ€τ(κγρ€(ψάμ(νοι 158 (121. 155. 245. 403).

Schnlze, Qnaeitionei epicae. 36

— 5()2 —

Metathesis: idg. νξ ^ η* 327. — «ρ; ρ« 89. 383. λ«: Γίλ (?) 174. ρο; ορ

469 C. a. — lat. iu ^ itZ 340. Metrica quaedam: metrum variatur ob nom. pr. I. 307 c. a. nom. pr. in

duos versus dividitur (non tamen a Romanis) 1. 307. Y. 'Axtqaloi

Anapaesti Choriambus Dispondei Hexam. AnyaQoi MfiovQOi

Molossi OTidius Pedd. solnt. Milanion 205 c. a. 306. [CIL. VI 6252.]

^Mille rates' qui dixerint Graecorum classem Troiam expugnaturonim 445. Mimnermus 5.

Ministri vocabula sacpc ducta a verbis sequendi 8. comitandi 497. Molossi 484.

Mulieres adagioruin amantes 289. vetusti sermonis tenaces 343 c. a. Myrtus Veneris sacra 'littus amat' 496. Mythologica: v. Javktttg Deorum nomina ei ephhetSL d t ο μ ij d e ι «

ίΐί'άγχη *Ερνσίχ&ων Λήμνια t^Qya Lethe Meleager Milanion

Parcae Πίπως Styx Venus.

Nasales ante α + cs. 44 c. a. add. 419.

Νίηι&ος 476. add. 218 [Lobeck prologg. 863].

Neetum 476 c. a.

Νίχη βουβ-υτοΰσα 58.

Nomina ηλως 52. radicalia 10. 133. 289. 342. in -(νς 459. in -tos t^mpus indicantia 321. V. Composita Declinatio Reduplicatio Suffixa. = propria saepe optantinm Bunt (velut Μαχρόβιος *einer der ein langes Lebeu haben muge') 190 c. a. patris et filii similia si minus forma, attamen notione 23 c. a. ioco coDturaelioso ficta in -iioy 308. diicta a die iiatali 177. add. 247 (/VfMOJ^Vios), a mense natali add. 105. poetis vatibusque ex arte data 17 c. a. 176. errori prae ceteris ob- noxia 476. inhabilis mensurae nisi forte evitantnr (1. 2) quibas modis (correptione 11) versiii aptentur 1 sqq. c. a. 40 c. a. 42. 167. 298. 307. 470. in versibus varias induunt formas 2 sq. 189. 167. 445. V. Deorum nomina et epitheta Hypocoristica Patronyraica.

Nominativi in -1? 425. -"νς 132. μήριυς add. 134. — plur. in -tg -νς 494. nentr. in -« 280. 375. oUitt = o^tu 421. ni/irc 442. — dual. ηρ^σβη 67 c. a.

Numeralia 82. 104. 177.

Obstetricis vocabula 262.

Orthographica: scribitur «t pro η a(nte) v(ocale8) 40. 45 (51). — {β pro fv add. 48. add. 97. == ei pro ( a. v. 28. 32. 40. 165. 276. 380. 403. add. 42. add. 167 (ασ pro la 44) — pro η a. v. cret. χραος 54, aeol. ha€t€ 361, in Hom. 98. 153. 166. 227. 247 (?). 255. 278. 280. 299. 404 (in δα^έχαΐίη 155), apud sequiores poetas 144. 166. 317. add. 403 pro ηι 44. 284 — pro ϊ in β^Ικίωί' 301 c. a. γ^ίνομαι 183. "ΕλΙκ^'(ΐχος 427. = fo ^v pro ίω 144. 145 C. a. 348. = €wy pro f</</ 274 c. a. = «ω pro (0 (in iu}Qaxn) 265. Cf. etiani add. 232 -— pro fv -c io 145. « η pro € a. v. 282. 865 (αυΙ»]οντίς\ 403 c. a. add. 42. cf. etiara V.\ — pro ι .'89 - pro υ 261 c. a. — v(';«^ pro

— 503 —

(t a. V. 7. 28. — Η pro * 2G1. ^ ηι pro ti 284. 288. = ΐ pro 6i in rf/x/« 295 C. a. dvitkxin 292. ^iy 218. -fi?>4j7 293. ^υ/α 295. 'ΐΰ{)ίη 292. a^** 466. νίψω 402. ξί πί cett. 182. ^Qixog 144. Π{<ρ/ϋΐ(νίάης add. 31. ηονη(ηη (?) 296. Πυ&ϊος 254. τίνυμι 109. praesentis τΐί^ω declinamentis (η ο η in τΐω τίσω τΓαί?) 355. τρισχαίάιχα 466. ύηοδίΐίη 293. — Γ recte habet in "ίμητιον 112. Cf. etiam μάγιρος add. 210. = $ pro σ in {ίηέ&()ίξα 65. = ο pro ω 146. = ot pro ο a. ν. 40. add. 41. 288. add. 51. = i; pro ui 9. 108 c. a. 311. 313. 314. 316. 334. «= ΰρ(ηγαλέα) pro /Q 170 c. a. = φ pro / 494. = ω pro ο add. 232. = singnlaria quaedam: dor. η: ti add. 163. IfQtn 489. cret. μωΧ%ι^^ add. 23. V. '^()/r<i^o$- AssimulatioConson.ContractioDiphthongi Gemi- natio Heraclea Ίωτα Nasales Neetum Umgekehrte Schreibung.

Ogca lingua add. 295.

Ovidius add. 415.

Ούλιά^ης add. 104 (BCH. XI 16 nr. 13 b Lagin. Car.].

Paphus aruadinosa, dea Paphia ^y χαλήμοις 496. V. Cnidus.

ΙΙαραγωγή ν. ΙΙαροΧχη,

Parcae obstetrices 188.*) nuptiis intersunt 189.

Pariorum dialectus add. 145.

Πκ^μ^ν^ίβης (sic) add. 81.

De TjaQokxjj veterum doctriDa 487.

Particip. perf. act. in -(/W? 127 c. a. -ηώς 249. lat. cadaver 250. perf. II

act. intransitWa notione utuntur 454. Cf. s. Feminina. — perf.

pa88. in '/ός 284. 380, -τός 236 coll. 321 {^ηυματός a &αυμαίμω 236.

ayarog ab αννω 158), -ημένος 126. 249 (ονημ(νος 196). — part.

necessitatis ital. 469. «= participii neutrum verbo videndi (ridendi)

adiunctum 363. Particulae imperativis postpositae 388 (</^()' ώ τον ό^ίψον Sophr. 38 Abr.]. Patronymica in -ίς -ίδης 458. -ξίδης: Λΰης 31 c, a. {-χλί^ης add. 31).

'ίων: -/(Γ/;ί• 303. boeot. in 4(ϊας 31, -fiiog -ειος 80. lacon. in -χληίΰας

282 c. a. — patron. productionem metncam experta 150. De pedum solutorum in tragoediae diverbiis usu 477. Perfecta in -ηχα -ημαι 248. 250. ηχαχ^ίατο 248. hom. ίηάότα 127.

ίζωμαι 311. ion. ηγα (-< */*/"/") ^^^• ΐίτίύχαιαι 20. verborum ίί€ίρω

ίχ€ΐν ϊημι 228, ΰνω 317, ^ημί 246. V. Imperativi Infinitivi

Participia Reduplicatio. Π(τ(ίϋς ώς Αέαχεως (vera nominatm forma ΤΙ(τέης >^ Πηης) add. 299. Pbiletae liber glossarum 319.

Philoctetae fabula Sophoclea liberioribus utitur metris 478. 480. 482. 483. Pindariis expressit Hesiodnm 154. ipse expressus a Lycopbrone 151. 290.

Cf. etiam Lucian. Maneth. — Pindari dialectus: nom. in -ίΐά 425.

ϊημι ^κμαι 438. ίαίνω ϊαομηί 382. τίΧηίνω 470. verba in -ίω 348.

356 sq., 'ΐίω 333. 338. — libri peccant in η: α 304. « vetustos dualis

numeri usus 416.

*) [Cf. etiam CIL. VI 20674, 13 8qq.: Sic etenim duxere ollim primordia Parcae £t neyere super vobis vitalia fila, Cum primum Lucina daret lucemq(iie) animainque.]

3G*

— 5G4 —

Plato muliebris indolis observator 289. 343 c. a. Pleonasmas 38 c. a. 194. Plusquamperfecta cf. Augmentam.

Pneumatologica: Η = i 261. ^H = λί 70 coU. 465. λ" 465. — rf/*a-:

αμκ- 366. (ϊληφα AQb [Thumb 65»]. ίώ^α: iOQrexa 265 (coU. οίχονρός «-

olxujQog 17). Ίλί&υια 261 C. a. 6/i* hiani 437. iVf? add. 110. όάός:

ό^ός 114. βηισ&.: 6nta&.y όιιώρη: ότίώρη 474 [Hopora CIL. VI 21782].

De poetarum licentia {ctJfirc ηοιητιχ^) quid veteres seDserint 13 sqq.

add. 15. Poetica vocabula (s. formae) in pedestrem sermonem recepta 2 coll. 165.

142. 161. 176. 221 c a. 263. 299. 305. 446 c. a. add. 162 (?). nokvtdog 118 c. a. Positio 179. 827. 413 coll. 421. neglecta 100. 161. 221. 279. 280. 288.

405. 423. 505 (*ίΓ()ΐ;ω 337). Praepositiones άμ(μα- in composs. 464. αΰ t=s lat. aw 60. 251. (v: ivi

217 coll. 423. ilv 220. i/W 221. ivv 218. ivg ^ eig ής 219. m^a 498.

7ΐ€*ρ- 220 {Π€ΐρί»οος 221). tkqq 6 coll. 218. ηρός 220. ύ7ΐ€ίρ 224. —

curtatae, cly 44. 60. 141. 365. «> = ίίμφί 491. χήτ (χα) 60. 105.

add. 470. — praepositionum rectio: iy c. acc. 55, usus: αμψί 384.

in£ in composs. 338. 456. — praep. procliticae sunt 222. 478. 479. 480. Praesentia in -αίω 361. 366. -ηω 365 sqq. -ανω 51. 61. 63. 341. -f/ω

67 c. a. 276—282 (add. 279. add. 280). 361 sqq. 373. 434. -«ύω 61—64

coU. 77. 97. 'έω bisyll. 163. -/μο 361. 364. 365. -ίω 348 (c a) sqq.

-yvw 331. 332. 333. 336. 347. -οι^ω 61. 63. 65. -υίω 310. 313 sqq. 316.

332. 334. 'ύω 309 sqq. add. 319 (denominat. 336 sqq.). -ώσσω (-ώττω)

873. -ωω 367. 369. — γίί^ομηι 182. χυ-νέ-ω 79. — in *-Jw.• -ω 51.

118. 811. 313. -νυμι (: 'Vk[j]tii'. -vjm): >'ύω 107. 122. 331. 347. —

praes. ex aoristis nata cf. Aoristi. — Cf. Ablaut Verba. = lat. in

*utio 373. Priscae formae Homero restitutae, aor. (ίφέη 278. feni. noiJXay 448.

praesentia /^V^ 278. ηνήω 280. 324. — V. Contractio Corruptelae

Geminatio. Productio compensatoria ante ^σ 98. add. 5 (όρσο&ύρη: €ίρ€&ύρη), α/ 77.

88. 404, σ in tlyodtog elydktog simm. 173 c. Λ,,\ί(άης 468, xfxoyi-

μέyoς 854. Cf. etiam ^ϊαω 146. ής -= ^yg 219. xυyέω όνος vyig 79.

ίΐάαχω 466. Productio metrica qaibus pareat apud epicos legibus 8. quatcnus ad-

mittatur ab Aeolibus poetis 6. non admittitur ab iambographis 5. ab

aliis aliter (vocali producta, geminata consona) exprimitur 140. —

prodiictione metr. non mutatur vocalium qualitas 140. Productio voealis accentus vi effecta 462. in monosyllabis 174. — pro-

ductiones quaedam nou explicatae 72. 168. Pronuntiatio diphthongi bibridae fi » £ add. 138. diphthongorum

tempore mutata, ai ^^ e 472. iv >- (β add. 48. add. 97 coll. 274 c. a.

— η: t 215. Proverbia a tragicis miitata 337. ψυχή αιμη 166.

Quadrigarum usus post Homeri aevum ortus 350.

— 565 —

Reduplicatio nominum 212. 465. 466. — perfectorum requirit ί breve 264. fliXa&i 466. ίΐίληφα ίϊμηρτίκι 465. (ϊρημαι = ζρημ€α (ΐύχηχα ijOTfkxu 44. €ΐω&α 404. — red. attica 267 coll. 248. manca {?βλ, ^χτ.) 402. cessans 385. 491. — praesentium ίάπτω: ϊηιω , ίήητω: ΐηταμαι 168. \(ίααι 438. "ίλησχω 466. intensivi όηδεχται, 264.

Repetuntur exiguo intermisso intervallo vocabula eadem variata mensura 129 c. a. 130 sq.

Rhesi fabulae auctor ayeteris Musae severitate aliquantum remisit 338. 351.

Rhianus 34 c. a.

Rhotacismus 166. 4653. add. 33.

Romanorum poetarum quaedan) locutiones illustrantnr ex Nonno et AP. (communis fons Alexandrinus nescio quis poeta?) 442 sq.

Sacra 56 sqq. c. a. 486 (ροΰηρψρος), 498 (nfoCoO. ftdd. 359. Cf. riqaiQui.

Μέλισακί. Sanscrit. lingaa add. 295. de Saussure 142 (lex rhytbra.). Semonides 5. Siciili primi videntur ι longum aute vocales corripuisse 382. 470. —

dial. 392. Similium inter se syllabarum altera utra tollitur 105. 427. 453. 495. Simonides 307. 332. ex S. Homeras emendatur 486. 488. Somni laudes apud poetas 214. Sophocles quae observarit in pedum solutorum usu 477 sqq. Cf.

Pbiloctetae fabula. Vocabuli σοροί? synonyma add. 87. Stambul 43 c. a. [Rev. des έΐ. gr. ΠΙ 189 sqq.] Σταβιχράτ ης nomen Cypriis sollemne add. 498. Stephanus Byz. egregiae scripturae udiuus testis 489. Studia yeterum dialectologa 392. Styx 440. Suffixa (nominam): idg. -is- 352. -ηο- 472. -νίο- (14πατόρ-/ιος) 79. -vo-

62. -u-; 'U8' 113. 340. 346^ -t?o-; -u- 113. — -ηιρη 467. 486. -αχ- 181.

-αλέος 170. 475. -άιος 257. -έας 297 c. a. 'idayog 469 (148). -^ηνός ^

-ηνός 392. -ίΐ« (ηοη descendit a verbo in -fiy) 298. -nyog «» dor.

•ηνός 167. 'fiog 486, -c -tj-iog 292, >- tog 50. -ikog 66. 244 C. a.

'έτης praesenti adglutinatum 348. -ίτος 168. 449. -ίύς 146 c. a. 457.

-ηάών 282. 'ή^ς =- 'έ(ις 404. -ημών (249). 450. -ήν 472. -ηρος 464.

-ητος 126. 449. 450. -jyoij/ r^ -€ωι/ 255. Ία 291 (294). 353. 504 {-χιοςι

-ξίη 292). -ttt 289 (294). 352. 405. 504. -ιηχός 177. -ίης 297 c a. 4dioy

353. 'ixώy add. 269. -(yeog 474. '(yη 304. -iyog 304. -tyog 253 coll. 474.

'iyog 473. -log 252 coll. 294. -ιατ/,ρ 94. '(ωy 299. add. 305. add. 306.

'μηλιoy add. 224. -QOg 336. -ση in ιίόξα 293. -aaog ^ -tjos 146. -τίος

433. 'TiQOg 301. -της ex -τ- ortum 450. -της ηαρ^λχα, 445. •τος 321.

'ψος 119. •ώ(ΐς 475. -ωιος 22. -ώλίος 243. -ωι/ 155. 302. 309. 'ωavyη

143. — -aXog: -tXog add. 87. -«λο?; -ί?λο? 11. •€(η: -(ΐά 425 (292 C. a.).

'Ua: 'ία 49. 255. 261. 294 C. a. (-f<«; -ίη ion. 292 c. a.). -ίΐάης: -ηΐ^ης

458. -dog: -iog 31. 254. 256. -έλίος: -nXoy 224 c. a. -eXog: -ηΧος 244 C. a.

— 566 —

-ιμος: -ίίος 29. -rjuujy: -moy 24'.» (450'. -xyj: -/*";• 'X*Oy 93. -uai -μνο-: -μνιο- 268. -ίΰης: -^ης^ '(otoy: 'διον 177. -ί^ης: -i^fvg 146 C. a. 'ί^ης: 'iioy 303 c a. -Ίχίς 179. -^iyog 253. -ος pro -vV in composs. add. 34. 119. 'τήρ: -ηρ, -τηηιος: -tJQiog 249 -της: -κύς 146 C. a. '^yη 232. 'OjyiJr^g: -ujyJag 177 c a. - lit. -oks = lctt. -aks 302. V. Ablaut Adverb. Feminin. Gerundiv. Hypocoristica PatroDymica Particip.

Svarabhakti 156. 158.

Syncope vocalis isdem utrimque vel similibus consonis circumclusae 470 c. a.

Synizesis 9 c. a. 42 sq. 92 117. 400. ovyexa = tovjo ov (^yexa 444. facilius admittitur incipiente versu 406 (cf. 400).

Synonyma synonymis exturbantur 209. 357.

Syntactica: coTnparativis et superlativis additur τιολύ nolXoyy iiuDqaam nolla 448. tlualis iisiis obsoletus 416. sg pro plur. 493. — nom. pro vocat. 416. 425. xXuety nyi 396 sq. xlvety rtyog τι 396. — «ιίτός pro- nomine personali carens 424. — temporum usus 490 sqq. aor. de re saepius rcpetita 63. fnt. in sent. generali 63. δλλυμαι non perfecti vice fungitur 195. anticipatio 199. fut. pro opt. 197. modorum usus 432 sq. c. a. dy x€y 418.

Tacitus de iiidustria ne volgaris videatur a formala usu sancta recedit 368. Tarentinorum dialectus add. 282. Telemachus n€nyυμiyoς 324. Terrae nomina et epitheta 488. τΒτραφάΙηρος 463.

Thasiorum dialectus add. 145.

Theocritus 129.

Tibicines Thebani 81.

Tmesis 90.

Tragici iraitantur Hesiodum 169. Cf. singulorum nomina, deinde Ana-

paest. Pedd. solut. Transpositio litterariim errore admissa 217 c. a. vocabulorum err.

adm. 107 c. a. 355. 377. 378. 379. 386. 428. 439 c. a. 440. 461. 466. 468. ΤριΙοψίας in Homeri carminibus nuUum yestigium 463. j ρυφά λ( t cc 463.

'Umgekehrte Schreibung' 48. 284. coll. 504.

Vatum gentes nominum antiquitus acceptorum tenacissimae 119. Venus ^y χαλσμοις 8. ^xotyijg 496. qiiid acciderit modo natae 185 sqq. Verba 'violandi' pro verbis ^miscendi' 235, *celebrandi' pro *vocandi' 285. Verba iii -ήζω 49. 149. -ζο) 357. -ίζοι 283 {-1ζω 65). -/ω 348 sqq. *-yja)

108 sq. -νω 309 sqq. = -αω: -(ίζω 89. -^ω: -(νω 64 C. a. -^ω; -ίζω 65.

28:^. 362. *'jaiu: -ίζω 434. -ίζω: -κζω 65. 397. -iyf^u): -ίω 351. -ίω: -ιήω

348. -ίω: -ίζω 2Si (353. 356). -ύω: -νίω 31.'). 329. -ίω: -ύαοω 311.312.

329. 336. 340. V. Declinatio Frequentativa Intensiva. Verba denominativa 336 sqq. odvaa(tar9ni a particip. perf. act. derivat. 341. Virgo 235.

— 567 —

Vocabula famis sitis frigoris coniuncta 368.

Vocales: Α (de Saussurii) sequcnte i non hauritur 30. = eo =>- evo 70. 299. = « dor. 304. add. 87. aeol. «/ =- o/ 68. « ::- i 289. 403 (in dial. cypr. 169 c. a.). e — v^ ι — υ 323 coll. add. 110. ta ^ ut add. 162. eo 5* <o iuxta ηο >- «ο dial. cret. 53. fo >- *ω 45. 363. η — « >- «i — * 120 c. a. ηο in dial. ion. 144 sqq. c. &. ηο >^ (ω co. rhod. add. 144 io =>- tov (lu *= toi v) boeot. 45 coll. add. 240. ^ > α»' (?) 141. ^J ^v >- «ii' «i^/ 122. ο >- Οϋ 341, 0 .=- υ 474. 495. ου — ι — ι>^ ον — ι; — ι add. 79. υ i'- * ν. Dissimiilatio. = protheticae 7ΰ sq. 317. 327. 336. 402. 432. 443. add. 205. « lat. ^ =- aw 158. ea^ eo >- ia, io add. 162. V. Ablaut « purum Assimulatio CoDsonae Contractio Correptio Crasis Diphthongi Distractio Klisio Errores Ιώτα Metathesis Orthographica Productio Pronuntiatio Synizesis V.

Vrddhi 147 c. a. V. Aoristi.

V ante vocales 275. 373. *V7rrtt7i« 442. ύηοχορίζ(σχ>«ι 308.

Zenodotus 256.

0. Loconim.

Aeschyl. Ag.	7:	479.
» 126	(704):	443.
„ Choepl]	1.124:	4Ϊ9.
η 146 sq.:	201.
π 577	sqq.:	503.
„ Eum.	52:	427.
η	313:	add. 19
η	352:	165.
„ Pers.	64:	113.
η	81:	169.
η	414:	175.
η	537:	169.
η	566:	23.
„ Prom.	216:	482.
» Sept.	130:	338.
η 518.	605:	334.
η Suppl.	500:	478.
η 544	sqq.:	313.
η fr. '	14, 4:	331.
η	218:	457.
Alcae. fr.	5, 2:	251.
η	15, 5:	66.
η	18, 1:	6.
η	94 Β:	437.
„ 152 sq.:	7. 430.

Alcman. fr. 23, 40: 167. „ 41 Β: 258.

„ 42: 374.

„ 55: 126.

„ 76: 474.

„ 120: 38.

Alexid.fr.301,lIl40;jKock: 346 Anan. fr. 5 : 5 coll. 352.

Anaxandr. fr. 6, 3 II 137 Kock: 503. Anih. Pal. VI41, 2 : 94.

„ G5, 9 : 219.

„ 126, 1 : 398.

„ 313, 2 cf. Bacch fr. 48, 2.

„ VII 374, 3 sqq : add. 823. „ 426, 3 : add. 298.

429, 2|Lob.prol.509]:182.

: 158. : 312. : 284. : 99. : 233. : 307. : 267. : add. 375.

η

IX

701, 1

730, 3

62. 2

182, 3

„ 563, 6

757, 1

786, 3

„ XI 309, 1

Apoll.Rbod 1372

4S7.

568 —

Apoll.Rhoil.III 1374 : add.	348.	Eurip. Alc. 1063	: 265.
Apoll. Soph. 124, 13 :	194.	„ Bacch. 1114	: 489.
Archiloch. fr. 30, 2	5.	„ El. 582 : 44	C. a.
48	6.	lUl	. 334.
78	443.	„ Herc. fur. 1048 sq.	: 371.
116	499.	„ Ipb. Aul 206 sqq.	349.
Aristoph. Ach. 731	85.	277	176.
733	395.	791	317.
„ Eccl. 571	256.	792	195.
1175	: 354.	„ Iph. Taur. 34. 1399	489.
„ Equ. 417	252.	1109	195.
1023	; 338.	„ Med. 505	: 481.
„Ly8. 156/ 1252	: 55.	1193	: 479.
„ Nub. 371	: 296.	„ Or. 261	489.
» 396	: 334.	„ fr.484,4:237.ind.B8.Aiiimant
„ fr. 250	: 116.	Herodian.ed.Lentzl281n.ad 1.28:261.
Aristotel. metaph. i'7. 1012 a 16	: 246.	II 18, 9	: 447.
„ poet. c. 21 •	: 812.	„ 72, 83 sqq.	: 454.
» c. 22	: 274.	Herodot. III 142	: 144.
7J		Hesiod. Op. 131	: 469.
Athenae. VI 267 C	: 500.	213 η 241	• ^ ^* «r β : 357. : 250.
„ VIl287Ccf.Numeii.fr.	3
„ 306 Ccf. „	2	» 263	: 451
„ XIV 632 Ε	: 428.	η 352	: 443.
Babr. fab. 19, 6	: 347.	„ 410	: 78.
Bacchyl fr. 48, 2	: 150.	436	: 397.
Batrachom. 191	: 134.	η 448	: 429.
„ 260 : 13	4c. a.	528	: 400.
Bekker An.231, 30	: 502.	η 530	: 171.
„ 864 cf. Euphor.		» 550	: 312.
Gallim. h. Ap. 53	: 379.	« 577	: 432.
„ Cer. 27	; 493.	„ 596 : 400	438.
„ Del. 214. 260	: 190.	» 606	: 432.
„ lav. Min. 138	: 294.	η 728	: 316.
„ epigr. 40 Wilam.	: 489.	751	: 460.
Carm. pop. 21 (III 662 Borgk *) :	339.	„ 770. 819	: 216.
Catull. 36, 13	496.	775	: 223.
65, 5	: 442.	„ Sc. 88 : 184	c. a.
Cratin. fr. 22 I 19 Kock : add	[ 296.	91	: 149.
53 I 28 „	: 296.	ΠΙ	: 88.
Critiae fr. 3 Bergk *	: 1.	199	: 463.
Demosth. or. VII 39 sq.	267.	214	: 460.
Ps.-Dem. Neaer. 103	502.	270	: 169.
Echerabr. III* 203 Bergk	205.	„ 298	: 274.
EM. 257, 52	93.	348	: 421.
η 371, 17	97.	„ Th. 82 : 189	c. a.
„ 565, 27 : 357	c. a.	83	: 276.
Euphor. fr. 140 a (BA. 864)	: 319.	105	: 401.

569

Hesiod. Th.

η η η

η η η ι»

202

add. 186. add 229

248. 248 : add 276 297 393 478

497 : 860

888. 898

Hesych.

185.

187.

464.

261.

406.

403.

87.

265.

452.

265.

273.

470.

277.

η η η » η

η

η η η η η η η η η η η η η »

Ι»

η

η η η η η η η 9

953 fr. 154, 3

226 αγ^Ίος 449. (iyijQia 262. (Ιγχίί^μον 141, ainjtti 357.

(Ιζαχίς, ί(ζ(χ^ς, -ης 471. rfCvifa 500. (/ζώτ(ς 31 L ί^βέμηΧον 224. άΐίς'ΙχοίμηΘ^ης.αΙέαχονι ο 7 1 . iikaajfiy add. 64. dyaydQin 262. «oCo? 498. iiniQOya 116. dnofattv 75. r/ρη 92

Ι^ρίστνΙλος 321. {ίρνσ«σ&αί 92 c. a. ίΐστκίνω 472. αΰίώόης 453. /5i<(?df /J€()^di 119. /J^Av^u (jSiiA) 121. jSil^^ add. 102 ^{ίύγόηρ 316. γίαγον 88. γοίνηυτις 311. Jcifioy 244. ifniyoy 167. (JeiQtiiictg 97. JikiTQoy add 102. (Γ^(ΐ« 96. iftJfiytti 451. ΰωλοόομίίς 95. ^ασψόρος 72 C. a. iyQOfig add. 44. /J«(i 121.

Hesych.

I»

η

I»

η

»

»

t/ »

»

η η »

η

» η

Ε1λ'ί»ι>ΐί( 2β0 C. a.

(ίλν&μός (ikvad-ftt 336.

€ΐρ^βη(ίί add. 160.

«r^i; 101.

(tχόμ(yoς 228.

/Α»() 121.

/ili;rrre 336.

^μμέμνχ^ 268.

^yyoint fyyvd^fy 407.

/>'σωι/ add. 262.

^QfOca 97.

<?^^ωι/ 99.

^ρημία 98.

*(jrOf 491.

(ααηηι 98.

ΕύχΙης 163 C. a.

(ΰφίίλος tuqttjiTOg add. 274.

it4iylovg add. 110.

iipiwyitti 363.

Cci^^f^cx add 244.

^»ρ 166.

&(μηλα 224 C. a.

^o»Cf< 313.

/r<()u 166.

laQOXQftay -χρηζ 211.

Ιίρώααι 146.

r;>a 448.

iXC^uiyoy 336.

/^' riyarotg 158.

Γρν 101. /σί* 89. 366. ituXxn 78. χαχχη 245. χάπουπλος 340. xκρμoQOy 465. χαιηχίίαη 247. xarnAoyo»' 496. xarifittaxt 448. xc/<7f 246. xiyva&at add. 324. x/|(tTO 124. XAffTOfi' ιΙ(Γω() 442. χ(|>^ισα( 354. xdi'»'» 352. XQηίyoy 103. ^j^^oAf 69. 200. Χίώΰης 69. μ{&ό71ωQ0y 474,

— 570 —

Hesych. μ>!/ι* daxtiyin iQintiy 4 7 2.

μνημύα^ μyημυx€y 266.

μνλ(ξσασ&ΐ<ί 170.

y(({)ya^ add. 87.

ynxtjatu 467.

yiiμoy add 19.

y(to(frcioy add. 167.

yexvioiaioy 66.

yr/if(t 158.

yofiO^etxiyoi add. 251.

^vyaiQejai, ξυyf(ωQ 420,

okoyiyoy 496.

oVrao»' 227 C. a.

ούδύίτηι 340.

ov(fix{( 494.

nakyqg 174.

τΐίΓχο? 223.

ntxay nixtiai 223.

7i(;rrA0$' add. 87.

(>oy€i/V 498.

σίί« 98.

ax(i){}by oyjn 118.

aiftyii 113.

aiortJJi* 313.

οωγασαι 397.

ΐΓτω$- 420.

7(>rtj'«XtOi' 170,

iQixftojiog 321.

uayeci, ύ^Ίΐ',ς, υΐογος 495.

ίίο*' 398.

vniytg 474,

ιί/ι^/ώ 372.

<^rtXfQiatuj (^αΐηρά 463.

i^a^cu 111.

ί/ΟΛ 278.

(ΐρηίίη add• 103.

wJ/f 49 J. „ ίϋ-/<Γέί 38, Hippocr.epidem.7,ll(vol.V384L.):370,- Hippon. fr. 15, 5 : 395.

„ 35, 5 : 407.

„ 43, 4 : 296,

„ 49, 6 : 431,

89 : 372.

./ 62 : 98.

171 : 311. 491, 342 : 312.

533 : 414.

η η

η η η »

» η η η η η η

η » η η η η »

η

η η η η η η

Hom.

Ηοπι.

η η η

η η ι»

η η η »

η » η η

Λ

η η

»

11

η η η η η η η η η

η η η η η η η η »

η

» η η η

.^ 600 Β 6

268

313 »- 327

318

452

550

585

602

625

674

749

769 Γ 86

100 J 146

277

Ε 23

31

203

255

455

487

499

743

831 Ζ 12 sqq.

87. 270. 287

856

404

479 •

507 Η 41

102

117

340

353

402 Θ 323

439

478 / 5

203

245

319

326

420 = 687

446

322.

126,

362.

107.

244.

383.

467.

419.

107.

481.

350.

86. 349 C. a.

396.

444,

426. 302 C,a.

328.

456.

452.

363,

456,

126. add, 211.

464.

442,

23.

500,

444,

505,

100,

278.

35.

110.

88.

482.

418.

109.

100. 400, 434,

467,

400.

25.

432,

414.

73.

414.

85,

571 —

3m.	J 479	505.	Hom.	ο 680	420.
η	56«	. 92.	»1	77 9	. 376.
η	Α 98	: 454.	»J	38	424.
η	252	. 413.	»»	145	: 452.
η	285	. 404.	?i	184 sqq.	: 104.
η	292	426.	»»	188	: 206.
η	312. 399	. 454.	?»	364	. 272.
η	389	424.	>»	407	: 212.
Λ	443 :	290.	»>	468	: 358.
η	471	. 454.	V	590. 591	: 278.
Λ	499 :	420.	1»	668 : 262	C. a.
η	-/ 9 :	102.	Ϊ)	754	: 366.
η	12	383.	T»	803	: 402.
»	36	. 425.	»>	Ρ 37	: 92.
»	41	: 464.	1»	287	: 318.
η	67 sq.	: 499.	>»	447 : 280	. 324.
η	112	: 378.	»i	454 sq.	; 215.
η	1Η9 = 204	: 424.	1J	464	: 211.
η	193 sq. =» 208 sq.	: 215.	»	635 ^ 718	: 328.
Λ	356	: 322.	»»	J• 48	. 201.
«	413 : 41fl	> c. a.	Μ	418	: 263.
»	470	117.	Ϊ»	473	108.
»	611	: 98.	»>	485	: 205.
»	G30	: 499.	»>	652. 556 sq.	: 499.
»	697	: 422.	>»	596 :	. 386.
»	705	: 89.	»1	616	: 272.
η	796	: 424.	»	Τ 35	: 71.
η	Μ 15	: 405.	ϊ>	47	: 454.
η	208	: 4:^.	»	88	444.
Λ	280	: 402.	»t	118	149.
Λ	340	: 228.	ϊ>	Υ 127 sq.	: 187.
η	382 : 4(	ω sq.	)ί	365	: 377.
»1	iV 278	244.	ί»	382-395	: 100.
»	361	: 110.	J»	403	: 358.
»»	557	: 400.	ί>	Φ 58	: 467.
η	742	: 417.	11	169	: 309.
))	Σ 32	: 402.	11	283. 329	: 71.
»>	152	: 383.	11	300. 312	: 439.
»»	154	. 481.	*1	389	: 272.
j»	177	. 216.	11	464	. 244.
1}	298 ^ 309	. 272.	11	569	414.
η	484	: 1^55.	11	587	458.
>»	Ο 10 : 323	c. a.	11	588	: 329.
»ί	29 :	328.	11	Χ 222	: 319.
ϊ»	252	: 358.	11	236 :	376.
*>	264	278.	11	332	: 398.
»1	382 :	63.	11	489	: 87.
H	660 :	457.	»	491 ;	; 266.

— 572 —

Dm.	Χ	506
η	.ί//	47
>»		66
»1		79
>»		112
»		195
»»		244
«		493
»»		513
«		792
»	i2	28
»»		154
1»		202
))		209 sq.
ί»		241
»»		274
»		277
1»		833
»>		344
»»		425
»ί		522
»		554
»>		614
J>		663
»)	α	3
>»		134
»>		135
η		225
>»		352
»»		404
»		405
»>	β	66
»>		222
»>		389
>ί	Ύ	69. 243
«		77
»>		382
ν		486
)*	(Γ 119
1»		207 sqq.
))	f	48
)}		475
»>		490
η	C	20
»>		42
11		102
»»		267
>»	'Ζ	22

	.505.	Hom.	η	74
	: 432.	1)		126
	: 266.	»1		127
	: 190.	»		196
	: 461.	".		197 sq.
	: 400.	1»	^	133
	230.	>»		243
	. 415.	»»		247
	320.	<»		267
	. 469.	1>		807
	. 444.	»>		314
	. 376.	»		315
	401.	1)		351
	: 187.	1»		524
	: 421.	»	i	10
	: 292.	»»		42
	: 158.	>»		182
	: 428.	»		194
370 c. a.	»>		205
	: 451.	»		242
	: 225.	>»		283
	: 380.	»		398
	: 410.	»i		425
	: 88.	«		457
491	. 503.	»»		463
	: 454.	>i		490
	: 100.	»»		549
	417.	«	X	84
	.357.	))		136
	: 87.	1»		165
	: 100.	)»		302 sq.
	88.	>l		378
	98.	»»		444
	401.	»i		493
	: 101.	>ϊ		494 sq.
	100.	))	;i	8
	426.	»		136
	: 278.	»		162
	: 99.	«		815 sq.
188 c. a.	»>	/*	77
370 c. a.	»		150
	: 439.	»		252
	: 311.	«		267
	: 406.	»		281
	: 400.	η		449
	: 408.	1»	V	194
	: 318.	»		295
	: 418.	»	\	10

320. 438. 468. 414. 187. 101. 831. 277. 454. 495. 249. 247. 244. 414. 280. 89. 378. 280. 236. 470. 417• 310. 378. 271. 387. 465. 89. 471. 17. 402. 319. 225. 230. 420. 823 c. a. 17. 459. 378. 278. 461. 17. 102. 420. 454. 17. 288. 86. 318.

I

— 573 —

Dm.	Ι 281 sqq.
»»		289
>j		385
1>		378
«		425
»»	0	101
»		222.
»>		362
»>	71	367
>1		396
i>		428
»»		465
»»	e	10
»		196
»»		222
»»		226
>»		339
n		375
»i		393
*f		418
1»	σ	131
>7		163
»1		173
»		265
η		362
>»		419
1ί	τ	95
»>		175-177
ί»		283
j»		292
>ί		327
»»		:.28
yi		340
ϊ»		387
»»		406
ί>		653
»1	U	15
71		78
ίί		108
>ϊ	</	284
1»	;ιτ	90
»>		249
ί»		385
»»		395
»»		493
»ϊ	»/^	47
ί»		82
>ί		106

207

280

288

297

118.	Hom.	ψ 283	459.
266.	»>	316	: 418.
481.	>»	860	: 249.
101.	J»	361	: 469.
484.	ι»	ω 4 : 370 c. a.
123.	»»	208	: 295.
320.	»>	299	: 416.
101.	>»	343	: 418.
74.	»»	387	: 424.
481.	Η. Hom	. I 208	: 133.
87.	>»	217	: 86.
101.	ί>	334	: 396.
395.	,, 3	ί78. 389	: 254.
435.	»»	460	: 454.
491.	»	496	: 255.
466.	))	II 98	: 213.
118.	»1	110	: 324.
405.	ϊϊ	197	: :il6.
419.	ί»	254	: 443.
281.	»'	460	: 253.
324.	ί»	475	340.
363.	»»	502	: 205.
133.	»»	•560	313.
279.	»t	III 4	: 237.
466.	»>	IV 16	: 488.
247.	»	48	: 400.
249.	»»	113	: 178.
179.	))	456	: 499.
418.	))	VI 55	: 386.
481.	„ XXX 18	: 281.
417.	„ XXXI 19	: 401.
331.	Horat.	sat. I 3, 43 sqq.: 808.
73.	»ϊ	6, 27 : 94.
449.	11. lat.	891: 274.
416.	11. pan	r. fr. 6, 2: 469.
468.	Inscriptiones
485.	Ant.	Denkm. I tab. 59: 261 c. a.
133.	Arch,	-epigr. Mitth. aus Oesterr. u.
226.	Ung. yill 18 nr. 82: add. 38.
309.	Athen.Mitth.il 228 nr.3, 1 1 : add.403.
327.	Bechtel Inschr. jon. Dial.
87.		nr. 123. 150: 489.
406.	»»	„ 177, 8: 145.
178.	1»	„ „ 234a 6: 9.
287.	BCH.	XIII 400 (v. 2 sq.): 269.
380.	Cauer del.» 10, 6: 236.
100.	j>	14 : 240.
99.	««	21 : 55.

574

1»

»» >»

Caucr ilel.» 47, Π : add. η7. 47, 69. 72 : atld. 21). 47, 106 : 121. 121Β 9 : 17. 204 : 105. 207, 9 : 486. 287, 5 sq. : 106. 252 : 227. 885Α 7 : ΙΟδ. 498, 3 : 145. Collitz Samml. d. griech. Dialckt- inscbr. 60, 3 sq.: 89. 60, 12 24. 25: 118. 97 : 91.

126 : 87.

319, 7 : add. 34.

391, 5 : 133.

567 (coll. Usenero Altgr.

Versl». 86) : 165.

570 : 202.

744 vKaibel epigr.487): 41.

1145 : 105.

„ 1152 : 90.

„ 1222, 25 : 105.

„ 1246 : 398.

„ 1333 : 227.

„ 1410, 10 sq. : 106.

1436 : add. 354.

1478 : 431.

1570 : add. 64.

1634 =Ditt. 178: 500. 1634, 2 : 163.

3119a : 307.

3188 : 298.

3342 IV 45. 55 : 425. 3362, 26 : 89. [ind.

VOC. S. Ιμηοσια.] „ 8402. 8422 : add. 168.

CIAtt I 2b 7 : 397.

322, 2 : 88.

»1

»»

»»

>»

»>

>1

i>

11

»»

»

»»

»t

II 652 Α 39

116.

Dittenberger syllog. nr. 178: 500.

207, 9: 486.

283, 47: 293.

268, 53: 348.

255, 9 (Φληίyoυ): 167.

340: add. 354.

388 cf. Cauer 47.

»

Dittenbergersyllog. ;33,16: add. 24. luscr Brit. Mus. II 34 4c 34 : add. 403. Inscr Ital.gr.od Kaibel2l08,l2:359.

Kaibel epigr.

»

>»

>»

«

»»

»»

»»

»»

>»

»»

1»

1»

ίί

»1

t»

60, 177, 180, 220 241, 266, 310, 403, 406, 487 491, 601, 634 743 798.

3 l

3

2

9 1 3 1 14

2 3

101.

2\>.

472.

258.

303.

425.

206.

3H5.

190.

229.

41.

158.

20.

225.

240.

229.

1»

»»

?»

ίί

815, 2 sq.: 502. 981, 1 (im. Theogn. 1277): 42. 1001, 1: 209. 1046, 77: :Π7. Le Bas-Waddingtou Asie mineure

nr. 228: add. 114. Leg. gortyn. VI ex.: 99. Meister Diall. Π 183 nr. 147 f.: 168. Not. d. scavi 1 8S8 ρ 282 nr. 892 : 256. Pap. of tbe Amer. School of Class. Siud. ai Atb. I nr. 71: add. 87. „ II nr. 18 Α : add. 9.

Ross inscript. ined. gr. II

114: add. 16S. luveii. VII 204: add. 375. Liv. a. u. c. XXXII 39: 286 c. a.*) Luciaii. tragoedopod. 106 sq.: 188. Lycophr. 135: 319. „ 810 sq.: 290. „ 942: 151. 290.

Lygdam.

I. 3, 10 1 5, 14 f •

443.

Maneth. ii>. Λ3: 151. Martial. V 1>, 2: add. 306. „ VII 69, 1: 232 c. a. Matron. att. conv. 34: 17.

*) [Occupavit quem sero cognovi Madvig em. Liv.* 462 sq.]

3 9015 00494 4560

^5,'

k*^

Θ

.C

Θ.