HARVARD UNIVERSITY

LIBRARY

OF THE

Museum of Comparative Zoology

7/,a<>3

ravenhorst
1,203

1829

3 2044 072

i iii i iin iii 1 1 ii i ii ii

99 656

>

1

I J. L. C GRAVENHORST

1 D E L I C I A E

MUSEI ZOOLOGICI

1 VRATISLAVIENSIS.

FASCICUItUS PRIMUS.

1

NOV \ 6 192B

- rsvW

D £ L I C I A £

MUSEI ZOOLOGICI

VRATISLAVIENSIS.

D E L I C I A E

MUSEI ZOOLOGICI

VRATTSLAVIENSIS.

FASCICULUS PRIMUS,

CONTINENS

CHELONIOS ET BATRACHIA,

AUCTORB

J. L. C. GRAVENHORST

PHIL. DOCTORE, IIIST. NAT. PROFESSORE ET MUSEI ZOOLOGICI DIKECTORE IN UNIV. VRATISLAVIENSI ;

ACADEMIAE CAES. LEOP. CAROL. NAT. CURIOSORUM, SOCIETATIS REG. SCIENT. GOTTINGKNSIS,

ACAD. REG. SCIENT. TAURINENSIS ETC. ETC. SOCIO.

ACCEDUNT TABVLAE AENEAE XVII.

LIPSIAE,

SUMPTIBUS LEOPOLDI VOSSII.

MDCCCXXLX.

REPTILIA

MUSEI ZOOLOGICI

VRATISLAVIENSIS

RECENSITA et DESCRIPTA

A U C T O B E

J. L. C. GRAVENHORST

PIIIL. DOCTORE, HIST. NAT. PROKESSORE ET MUSEI ZOOLOGICI DIRECTORE IN UNIV. VRATISLAVIENSl;

ACADEMIAE CAES. LEOP. CAROL. NAT. CURIOSORUM, SOCIETATIS REG. SCIENT. GOTTINGENSIS,

ACAD. REG. SCIENT. TAURINENSIS ETC. ETC. SOCIO.

F A S C I C U L U S P R I M U S

CONTINENS

CHELONIOS ET BATRACHIA.

LIPSIAE,

SUMPTIBUS LEOPOLDI VOSSII.
MDCCCXXIX.

MCZ LIBRARY
HARVARD UNIVERSITY
\ USA

V I R O

ILLUSTRISSIMO ATQUE EXCELLENTISSIMO,

€ A R 0 L 0,

LIBERO BAROM

A STEIN AD ALTENSTEIJV,

POTENTISSIMI REGIS BORUSSORUM ADMINISTRO INTIMO, SAPIENTISSIMO RERUM SACRARUM

SCIIOLASTICARUM ET MEDICARUM MODERATORI, COMPLURIUM ORDINUM

EQUITI SPLENDIDISSIMO ETC. ETC.

TIBI, FAUTORI BENIGNISSIMO SCIENTIARUM, CUI PRAESERTIM NATURAE

SCRUTATORES TOT TANTAQUE DEBENT, TIBI HUNC LIBRUM, SUB

AUSPICnS TUIS PROSPERRIMIS IN LUCEM EDITUM,

SACRUM ESSE VOLUIT

\OMINIS T U I C U L T O R

D E V O T I S S I M U S

A U C T O R.

PRAEFATIO.

Jrlures plagularum, quas hoc fasciculo scrutatoribus naturae oflero, testes sunt levi-
tatis et incuriae, quibus antea multae reptilium species pingebantur describebantur et inter se
comparabantur. Inde saepe valde diflicile est, ut de hac illave descriptione aut icone, a nostris
antecessoribus edita, certitudine quadam probemus, ad quam specierum multarum, hodie
cognitarum, illa adhibenda sit. Nullo succumbit dubio quin definitio et descriptio Batra-
chiorum plurimis difficultatibus obnoxiae sint, cum corpus horum animalium leve nudum,
tegmine squamarum scutorumve carens, raro partes exhibeat, structura quadam peculiari
satis insignes, quae notas diagnosticas firmas, haud vacillantes ambiguasve, suppeditent.
Differentiae formae et proportionis corporis ejusque partium specierum diversarum saepis-
sime adeo leves sunt, ut vix verbis exprimi, nec nisi ope iconum accuratissimarum, aut con-
spectu animalium ipsorum, cognosci possint. Sed eheu! his quoque diflerentiis saepe
fallimur: Cute molli elastica horum animalium, forma proportio et superficies corporis
ejusque partium facile variis cominutantur causis externis et internis, praecipue autem
morte, cum partes carneae desidunt, cutis autem contrahitur corrugatur coniplicatur aut,
generatione et accumulatione interna iluidi cujusdam gasiformis, extenditur et, si forsan
statu naturali verrucosa aut plicata erat, levigatur. Color et picturae itidem permfidae
sunt^ quippe quae, post mortem, magis quam formae et proportiones, commutationibus
maximis obnoxiae sunt, saepiusque plane evanescunt. Si vero Princeps de Wied pos-
cit, ut, descriptione animalium, in spiritu vini conditorum, coloris eorum nullo modo ratio
habeatur, ad hanc sententiam haud accedere possum. Naturae scrutatoribus et descriptoribus
nostris rarissime contingit, ut reptilia exotica viva, et in patria eorum ipsa, videant et obser-
vent, sed speciminibus contentos eos esse oportet in spiritu vini conservatis, quae autem quam
plurime, saltem quoad colorem, haud cognoscerent, si colores soli vivi, nec quoque mor-
tui, quos corpora in spiritu induerunt, descripti essent. Insuper autem cognitio modi,
quo colores vivi, post mortem animalis, vi liquoris spirituosi commutantur, jam per se
utilis est. Optimum itaque foret, si., cum descriptionibus reptilium vivorum, commutatio-
nis etiam ratio redderetur, quam colores, post mortem, in liquore spirituoso perpetiun-
tur. Ante omnia vero, in describendo aniinali, forma situs directio nuinerus pictura-
rum respiciantur, nam, colore ipso fugaci et commutato, forma tamen, aut saltem linea-

x PRAEFATIO.

menta extrenia illarum, saepissime remanent. Operam dedi, nt his legibus, in descriptio-
nibus meis, satisfacerem.

Haud minoris milii curae fuit revisio critica synonymoruni, quo de eis, quae ante-
cessores ediderunt, certitudinem , quantum fieri poterat maximam, nanciscar. Prethun
peculiare harum plagularum eo forte consistit, quod commentaria certissima exhibeant de-
scriptionum reptilium musei Lampeani, a Schneidero editarum. Post obitum Lampei,
inter alia quoque integi*am ejus collectionem reptilium emebam. Vasa omnia, quae rep-
tilia in spiritu vini continebant, nominibus, a manu Schneideri ipsa scriptis, signata
erant; manum Schneideri autem optime novi, per multos enim annos viri celeberrimi
collega et fainiliaris fui. Caeterum quoque comparatio speciminum musei cum descriptio-
nibus, a Schneidero editis, nullum dubium in hac re relinquit. Cum vero non in aniino
haberem, specierum, jamjam in aliis operibus optime descriptarum et pictarum, descriptio-
nes iconesve repetere, has species brevis verbis tantum indicavi, additis forte notis qui-
busdam illustrantibus aut emendantibus. Utinam omnes icones reptilium aeque praestantes
accuratae et elegantes essent ac illae Roeselii nostri, tunc de nulla earum dubia rema-
nerent; at, me hercule^ non solum omnes, ante tempora amphibiologi illius celeberrimi
editae icones Roeselianis multum cedunt, magnamque partem pessimae sunt, sed ipsi
successores illius plurimi ab antecessore relicti sunt. Studui, exemplum assequi, a viro illo
celeberrimo in historia Ranarum sua nobis propositum. Saltem affirmare possum, icones
editas^ quas vel ipse pinxi^ vel, me moderatore, pingi et aeri incidi jussi, naturae exactis-
sime respondere. Vitia quaedam levia suis locis indicavi. Reptiliologia mihi in maximis
delicus est; praemium autem maximum mihi foret adsensus scrutatorum naturae, quem, ut
quoque fasciculi duo alteri, qui Saurios et Ophidios nostri musei continebunt, sibi compa-
rent, omnem operam dabo.

INDEX ALPHABETICUS

auciorum, in hoc fasciculo allegatorum.

1. Agricola — Georgil Agricolae de Re metallica libri XII etc, quibus accesserunt de Animantibus sub-

terraneis Lib. I, etc. Basileae, 1657. Fol.

2. Barton — Some account of tbe Siren lacertina and otber spccies of Amphibia. Pbiladelphia, 1808, 8. —

A meinoir concerning an aninial of tbe class of Reptilia. Pbiladelpbia, 1812. 8.

3. Beauvais — in Transactions of the American philosophical Society at Philadelphia. Tom. IV (alleg. in le

Regne aniinal par Cuvier n, pag. 101).

4. Bechstein — Herrn de la Cepede's Naturgeschichte der Amphibien u. s. vr., aus dem Franzosischcn iibcrsetzt,

und mit Anmerkungen und Zusiitzen vcrsehen von J. M. Bec/atcin. Fiinf Biinde. Weimar, 1800 — 1802.
8. — Getreue Abbildungen naturbistorischer Gegenstiinde u. s w., herausgegeben von J. M. Bechstein.
Acht Biinde. Niirnberg, 1793— 1811. 8.

5. Beireis — in Scbriften der Berliniscben Gesellschaft naturforschender Freunde. IV. Berlin, 1783. 8.

6. Bell — in tbe Zoological Journal II (n. VII). London, 1825. 8.

7. Belon — in Wurfbaiuii Salamandrologia p. 82.

8. Blainville — in Isidis anni 1818, pag. 1375.

9. Blumenbach — J. F. Blumenbachii Speciinen physiologiae comparatae intcr animantia calidi ct frigidi

sanguinis. Gottingae, 1787. 4 — Handbuch der vergleicbenden Anatoinie von J. F. Blumenbach, Got-
tingcn, 1805. 8. — Ilandhuch der Naturgeschichte , von J. F. Blumenbach. Zebnte Ausg. Gottingcn,
1821. 8. — Abbildungen naturhistorischer Gegenstiinde, herausgegeben von J. F. Blumenbach. Zehn
Hefte, Gottingen, 1796— 1810. 8.

10. BonuAERT — Petri Boildaert epistola etc. de Bana bicolore etc. Amstelodami, 1772. 4.

11. Boje — in Beitriige zur Naturg. von Brasilien, von M. Prinzen zu Wicd. I. p. 569 etc.

12. Brongniart — Essai d'une classification naturelle des Beptiles, par Alcxandre Brongniart; in Bulletin de

la societe philomathique, An VIII, n. 35 et 36 — Conspectus systematis Brongniartiani in Sonnini ct La-
treille Hist. nat. des Reptiles, I, pag. 8.

13. Browne — The civil and natural History of Jamaica, by P. Browne, London, 1756. Fol.

14. Brunnich — Spolia maris hadriatici pag. 90 — in Allg. Naturgeschichte der Schildkroten , von Schncider

pag. 338.

15. Carus — Lehrbuch der Zootomic, mit stcter Hinsicbt auf Physiologic ausgearbeitet etc. von C. G. Carus.

Leipzig, 1818. 8.

16. Catesbv — Tbe natural history of Carolina Florida and thc Bahama Islands etc. by M. Catesby (eodem ti-

tulo gallico), Tome 1 et 2. London, 1731. Fol. — Pisciuin serpentum etc. imagines, quas M. Catcsby
etc. etc. descripsit, ediderunt N. F. Eisenberger ct G. Lichtcnsteger, Norimbcrgae, 1750 (eodem titulo
germanico). Fol.

17. Caup — in Isidis anni 1825, fasciculo V, pag. 589.

18. Chiocci — Musaeum Fr. Calceolarii jan. Veronensis, a B. Ceruto inccptum, et ab A. Chiocco dcscriptuin

ct pcrfectum. Vcronae, 1622. Fol.

19. Cumer — Lecons d'Anatoniie comparee de Cuvier, rccucillies et publiees par C. Dumeril, Paris an Vin

(1800). 8. (Hujus operis translationem gcrmanicam auctam vide sub nominc Meckclii) — Le rcgnc ani-
mal, distribuc d"aprcs son organisatiou etc. par M. le Ch*r- Cuvicr. Tomc second, a Paris, 1817. 8.

XII INDEX.

(Dc translationc gcrmanica hnjus opcris conferas nomcn Scbinzii) — Rcchcrchcs analomiqucs sur les Rcpli-
lcs regardes encore coinmc douteux, faites a 1'occasion dc 1'AxoIotl, par M. Cuvicr, in Voyage d'Alcx-
andrc de Humboldt et Ainic Bonpland. Deuxieme partie. Recucil d'obscrvations dc Zoologic ctc. Troi-
sieme livraison, k Paris, 1807. Fol.

20. Daubenton — in Encyclopedie inethodique , sub vcrbo : Grcnouille.

21. Daudin — Histoirc naturelle des Quadrupedcs ovipares; Livr. 1, nistoirc natnrelle dcs Raincttes, dcs Grc-

nouilles et des Crapauds, par F. M. Daudin. Paris ct Strasbourg an XI (1803J. 4 — Histoirc naturclle
dcs Reptiles etc, par F. M. Daudin. Tome 1 — 8. Paris an X — XI. 8.

22. Du Fay — in Histoire de l'Acadcinie royale dcs Scicnccs. Annee 1729. Paris 1731. 4; pag. 27, Observa-

tions physiqucs et anatoniiques sur plusieurs especcs de Saluniandrcs qui so trouvent aux cnvirons de Pa-
ris, par M. du Fay.

23. Dumas — in Annalcs dcs scicnccs iiaturclles par Audouin etc. I. Paris, 1824. 8. pag. 1.

24. Duvernoy — vide sub noniinc JMeckclii.

25. Fitzincer — Ueber dic im Erzherzogthume Oestreich vorkommendcn Reptilien, von //. ./. Fitxingcr; in

Archiv fiir Geschichte, Statistik u. s w. 14ter Jahrgang , Wien, 1823. 4, pag. 507, 513, 631, 640, 658,
695, 728, 754 — Neue Classification der Reptilicn u. s w., von L. J. Fitxingcr , Wien, 1826. 4.

26. Funk — De Salamandrae terrcstris vita evolutione formatione, jvuctore A. F. Funi: Berolini, 1826. Fol.
27i Gesner — Conr. Gesneri Uistoriae Animalium liber II, qui est dc Quadrupedibus oviparis. Frauco-

furti, 1586. Fol.

28. Gmelin — Caroli a Linne ctc. Systema Naturae. Tomi I Pars III. Editio dccima tcrtia, cura J. F. Gme-

lin. Lipsiac, 1788. 8.

29. Goldfuss — Handbuch der Zoologie von G. A. Gotdfuss, zweite Abtheilung, oder Handbuch der Natur-

geschichtc, zum Gehrauch bci Yorlesungen , von G. II. Schubert. Drifter Theil. Zweitc Abtheilung.
Niirnbcrg, 1820. 8.

30. Gottwaldt — Dr. C. GottwaldCs physikalisch-anatomischc Bcmcrkungen iibcr dic Schildkrotcn , aus deni

Lateinischen iibersetzt. Niirnberg, 1781. 4.

31. Gravenhorst — Vcrgleichende Uebcrsicht des Linneischen und einiger neuern zoologischen Systemc, von

J. L. C. Gravcnhorst, niit dem eingeschaltetcn Verzeichnisse der zoologischcn Sanimlung des Verfassers
u. s. w. Gottingen, 1807. 8 — Ejusdem gcnus Stoinboruni in Isidis anni 1825 fasciculo Vin.

32. Gray — in Annals of Philosophy, ncw serics, X, 1825, pag. 216; confcratur Bulletin des sciences naturelles.

1825. X, pag. 275, 277.

33. Green — in Journal of the Academy of natural scienccs of Philadclphia. Vol. I, n. 13 (Notizcn u. s. w. von

L. F. v. Froriep, VH. Erfurt, 1824. 4).

34. Gronovius — Zoophylacii Gronoviani Fasciculus primus, exhibens animalia etc. quae in inusco suo adservat,

descripsit ctc. Tj. T. Gronovius. Lugduni Batavorum, 1763. Fol.

35. Harlan — v. Bulletin des scicnces naturcllcs, 1825. X, pag. 275, 277. VII, p. 254.

36. Hermann — Tabula affinitatum animalium ctc. auctore J /Icrmaun. Argentorati , 1783. 4.

37. Hoffmann — De Dr. Mauritii Hoffmamii Salamandra dissccta Wurfbain pauca locutus cst in Salamau-

drologiac pagina 83.

38. Jacobaeus — Th. Bartholini Acta medica et philosophica Hafniensia. 4. Anno 1676. Vol IV, Pars I, pag. 5.

Anatomc Salamaudrae et Gryllotalpae, ex literis Ofig. Javobaei.

39. James — in Longs Expedition to the Rocky Mountains I, pag. 4 — 7 (vide Notizen u. s. w., von L. F. v. Fro-

riep. VII, p. 165).

40. Imperati — Dell' Historia naturale di Fcrrantc Impcrato Libri XXVIII etc. in Napoli, 1599. Fol.

41. St. Julien — in Bcchstcinii Translationc operis Lacepcdeani (n. 4) II, pag. 221.

42. Klein — Tentameu Herpetologiac, autore J. T. Klcin. Leidae ct Gortingae, 1755. 4.

43. KunL — De Ceratoplirye, vidc Isidis anni 1822, fasc. r\r, pag. 475, et Schlcgel in Isidis Vol. XX, pag. 294,

nec non in Bulletin des sciences naturelles, 1826, X, pag. 239.

44. Lacepede — Histoirc naturellc des Qnadrupedes ovipares ct dcs Serpcns, par M. lc Comtc dc la Ccpcde,

Tomel ctll. ii Paris, 1788—1789. 4.; 1788, 8.

45. Latreille — Histoire naturelle des Salamandrcs de Francc, par P. A. Latrcifle. Paris, an VIII, (1800).

8. — Hist. natur. dcs Rept. vide sub nominc Sonninii.

46. Laurenti — ./. JY. Laiircnti Specimcn incdicum, exhibens synojisin Rcptilium etc. Viennac, 1768. 8.

ALPIIABETICTS. XIII

47. Leconte — in Annals of the Lyceum of New-York, I, p. 278 (vide BuUetin dcs sciences naturelles, VI

(1825, XII) p. 431.

48. Leuckart — in Isidis auuil821, pag. 260, et in: Deutsclies Archiv fiir die Physiologic von J. F. Meckel, VIII,

pag. 452.

49. Linneus — Caroll a Linnd Systema Naturae etc. Toinus I. Editio duodecima. Ilolmiac, 17G6. 8 —

Amoenitatcs acadeinicac etc. Vol. I. Holmiae et Lipsiae, 1749. 8. pag. 107. Amphibia Gyllenborgiana ;
pag. 277. Muscnm (Principis) Adolpho-Fridericianum — Museum Adolphi Friderici Begis, Tomi secundi
prodromus, Holmiae, 1764. 8.
50- Maupertuis — Histoire de 1'Acadcmic royale des sciences, annee 1727. Paris, 1729. 4. pag. 27: Ohser-
varions et experiences sur ime des espcces de Salamandre, par M. dc Maupertuis.

5f. Meckel — Vorlesungen iiher vergleichende Anatomie, von G. Cuvier, gcsamnielt von C. Dumeril (der 3tc
und 4te Thcil vou G. L. Duvernoy). A icr Theile, iibcrsetzt und mit Anmcrkungen vermehrt vou L. H.
Froricp und J. F. Mcckcl (die drei letztcn Theile von Mcckel allcin). Lcipzig, 1809, 1810. 8.

52. Menke — in Isidis Vol. XX , pag. 172.

53. Merian — Mariae Sibillae Merian Disscrtatio de generatione et metamorphosihus inscctorum surinanien-

sium etc. his adjunguntur Bufones etc. accedit Appendix transformationum Piscium in Banas, et Hana-
rum iu Pisces, Hagac Comitum, 1726 (eodem titulo gallico). Fol.

54. Merrem — Beitriige zur Naturgcschichte. Beitriige zur Geschichte dcr Amphihien von Iil. Mcrrcm. Erstcs

Heft, Duishurg und Lcnigo; Zweites ncft, Lcipzig, 1790; Drittes Hcft, Essen, 1821. 4 — Versuch
eines Systems der Amphihicn; Tentamen Systematis Ainphihiorum, auctorc Rl. Mcrrcm. Marhurgi, 1820. 8.

55. Mitchill — in SiUimans American Journal of Scicncc IV, pag. 181 — in Notizen u. s. v., von L. F. v.

Froriep, II, pag. 243, ct VII, p. 166.

56. Monro — Dissertatio medica inauguralis dc tcstihus et dc scmine in variis animalihus, auctorc A. Monro.

Edinhurgi, 1755. 8.

57. Mueller — Zoologiae Danicac Prodromus ctc. auctore O. F. Mullcr. Havniac, 1776. 8.

58. Oken — Okciis Lehrhuch dcr Naturgcschichte. Dritter Theil, zweite Ahtheilung. Leipzig, 1816. 8.

59. Oppel — Die Ordnungeu, Familien uud Gattungen dcr Bcptilien u. s. w., von M. Oppcl. Miiuchcn, 1811. 4.

60. Pallas — P. S. Pallas Beise durch verschicdene Provinzen dcs russischcn Beichs. Erstcr Thcil. Frank-

furt und Leipzig, 1776. 8. Anhang, pag. 6. — Spicilegia zoologica, cura P. S. Pallus. Fasc. 1 — 14.
Berolini, 1767—1780. 4.

61. Pennant — iu: the Philosophical Transactions, 1771. Vol. 61, n. 32.

62. Perrault — Memoires de rAcademic royale des scicnccs depuis 1666 jusnira 1699. Tomc in, Partie III.

Paris, 1734. 4. pag. 75: Description anatomiquc dc dcux Salamandres par Perraiilt — Idem tractatus,
linsrua gcrmanica, in : der Herren Perrault, Charras und Dodart Ahhaiidlungen zur Naturgeschichtc der
Thiere und Pflanzcn etc. Zweiter Band, Leipzig, 1757. 4. pag. 255.

63. Pockels — in Busconi Amours des Salainandres.

64. Prevost — Prcvost ct Dumas in Annales des scienccs naturclles par Audouin etc. (v. n. 23).

65. Uafineshue — vide Thoinsons Annals of Philosophy, no 92, p. 106.

66. Batiike — Beitriigc zur Geschichtc der Thicrwelt, von Dr. /7. Rathkc; der Schriften der naturforschenden

Gesellschaft zu Dauzig erstes und viertcs Heft des erstcn Theiles. Danzig, 1820 et 1825. 4.

67. Bazoumovsky — Histoire naturelle du Jorat, I.

68. Boesel — Historia naturalis ranarum nostratium. Die naturliche Uistorie der Froschc hiesigen Landes,

von A. J. Roescl von Rosenhof. Niirnherg, 1758. Fol.

69. Bonuelet — ■ Conradi Gesucri Uistoriae Animalium libcr ipiartus. Continentur in hoc volumine Guliclmi

Rondclctii quorpic ctc. de aquatilium singulis scripta. Tiguri, 1558. Fol. pag. 1134.

70. Busconi — Amours rles Salamandres aquatiques et developpement du fetard de ces salamandres etc. ouvrage

du Doctcur M. Rusconi. Milan, 1821. 4.

71. Savi — vidc Silliman Amcrican Journal of Scicnce. X, 1, p. 174.

72. Say — in Isidis anni 1824 parte literaria pag. 242, et in Bulletin des sciences naturelles, 1825, X, pag 270.

73. ScniNZ — Das Thierreich etc. , von dem Herrn Bitter von Cuvier; aus dem Franziisischen frei iiherset/.t

und mit viclcn Zusiitzen versehen von //. R. Sc/iinx. Zweiter Band. Stuttgart mid Tiibingen, 1822. 8.

74. ScnLECEL — in Isidis Vol. XX, pag. 294, et in Bullctin des scicnces naturelles, 1826, X, pag. 233—240.

XIV INDEX ALPIIAKETICUS.

75. Scuneider — Historiae Amphibiorum naturalis ct literariae Fasciculus 1 et 2, aucforo J. G. Sc/mcidcr.

Jcnac, 1799 — 1801. 8. — Allgemeinc Naturgcschichte der Schildkroten u. s. w. , von J. G. Schncider.
Leipzig, 1783. 8. — in: der naturforschenden Freundc zu Berlin Magazin, 1809, pag. 86.

76. Sciioepff — J. D. Schocpff Historia Testudinum. Erlangae, 1792. 4.

77. Sciirank — Naturhistorische Briefe, I, pag. 308.

78. Sciireder — Beitrag zur Naturgeschichte der Friische, in: Der Naturforscber. Achtzchntes Stiick, Dallc, 1782. 8.

79. v. Scureibers — in Mcisner's naturwissenschaftlichem Anzciger dcr allgcincincn Schwcizcrischcn Gcsellscbaft

fiir die gesammte Natunvissenschaft, II, pag. 54. Bem, 1817. 4.

80. Scuweigger — in: Kiinigsberger Archiv fiir Naturwissenschaft und Mathematik. Jahrgang 1812, drittcs Stiick.

81. Seba — Locupletissimi rerum naturalium Thesauri accurata descriptio ctc. collcgit ct curavit A. Seba.

Vol. 1—4. Amstelaedami, 1734 - 1765. Fol.

82. Shaw — Gencral Zoology by G. Shaw. Yol. III. London, 1802. 8.

83. Sonnini — Ilistoire naturelle des Reptiles, par C. S. Sonnini et P. A. Latreille, Tom. 1 — 4. Paris,

an X (1802). 12.

84. Spallanzani — Disscrtazioni di Fisica animalc et vegetabile, delF Abbatc Spallanxani. Tom. II, in Mo-

dena, 1780. 8. pag. 39: Gencrazionc della Salamandra acquajuola.

85. Spix — Animalia nova, sive specics novac Testudinuiu et Ranarum, quas in itincrc pcr Brasiliam annis

1817 — 1820 ctc. collcgit et descripsit Dr. J. B. de S/ti.v. Monacbii, 1824. Fol.

86. Sturm — Dcutscblands Fauna u. s. w., von J. Sturm. Dritte Abtheilung; die Amphibicn. Vier Defte.

Niirnberg. 1797 — 1805. 12.

87. Swammerdah — J. Swammcrdami Biblia Naturae ctc. cum pracfatione //. Bocrhaavc; latinam versio-

ncm adscripsit H. D. Gaubius. Leydac, 1737. Fol.

88. Tdunberg — in: Neue Scbwedischc Abhandlungen VIII, pag. 173 (v. Schopff, sub Testudine areolata).

89. Townson — 11. Townson observationes pbysiologicae de Amphibiis. Pars prima et partis secundae frag-

mcntum. Gottingac, 1794 — 1795. 4.

90. Treuenstein — in Hesperi anni 1818, fasciculo I, pag. 30.

91. "Valentini s — Ampbithcatrum zootomicum etc. accurante M. B. Valentini. Francofurti ad Moenum, 1720. Fol.

92. Vandellius — vide Scbopffii Distoria Tcstudinum p. 124.

93. Vincent — Catalogus et descriptio :inimalium, quae in liquoribus conservat Lcvinus Vincent. Dagae Co-

mitum, 1726 (v. Sclmeideri Ilist. Ampb. I, pag 126 ct 223).

94. Walbauh — Cbelonographia, oder Bescbreibung einiger Scbildkriiten , nacb natiirlichen Urbildcrn verfertigt

von J. J. Walbaum, mit 1 Knpfcrtafel, Liibeck nnd Leipzig, (1782) 4. und in Scbriften der Berliner
Gescllscbaft naturforschender Freunde. V, pag 230.

95. Princeps de AVied — Abbildungen zur Naturgescbichtc Brasiliens, berausgegebcn von Maximilian, Prinxcn

von JVied - Ncuwied ', 1. — . 10. Liefcrung. Weimar 1822 — 1827. Fol. — Beitriigc zur Naturgcschichte
von Brasilien, von Maximilian, Prinxcn xu IVicd. Erster Band. Wcimar, 1825.

96. Wolff — Descriptiones edidit plurium Amphibioruin Gcnnaniae in Sturmii Fauna (n. 86).

97. Wurfbain — Salamandrologia h. e. Descriptio historico-philologico-pbilosophico-inedica Salamandrae etc.

studio et opcra J. P. IVurfbainii. Noriinbergac, 1683. 4.

98. Zinn — Anatomo Laccrtae, imprimis Salamandrae ; in: Gottingische Auzcigen, 1757, pag. 1201 — 1203.

REPTILIA seu AMPHIBIA.

Ghatkniiorst Reptitia.

0 R D O L

CHELONII BRONGN., CUVIER etc.

TESTUDINATA RLEIN, MERREM etc.

G E N U S I.

C H E L O IV I A cuviER,

C A R E T T A merr.

1. C H. M Y D A 8.

ScuteUis dorsi ct sfcrni 13; saaamis ocirfaribus posterioribus 4. (Tab. 1, Fig. I.).

1. iulli, quales a pluribus auctoribus (Seba Thesaur. I. Tab. 79, Fig. 5 — Schoepff
p. 73, Tab. XVII, Fig. 2 — Daudin II. p. 10. Fig. 2 — etc.) descripti et delineati sunt.

Scutum dorsale duos pollices longum est. In altero individuo, inter angulum dextrum supe-
riorem scutelli vertebralis prinii et marginem inferiorem scutelli marginalis proximi, scutellum spurium
insertum est. — Sterni umbilicus hiat. — Maxlllae sunt edentulae; inferiores apicem versus vix ves-
tigiis quibusdam levibus incisurarum. — Tuberculum infra nares his acutius, illis obtusius est. —
Palmae plantaeque ungue uno distincto armatae sunt; sed unguis alterius quoque vestighun adest.
Secundum Schweiggerum, pag. 292, nunierus unguium variat.

Squamae laterales capitis haud moinento levi esse videntur ad dignoscendas Cheloniarum
species ; ex earum numero forma et situ Mydam imbricatam et Carettam nostri Musei optime dis-
tinguere possum, id quod capita harum specierum, in tabula I exhibita, perquam clare probant.

Maxillae individuorum adultorum Mydae margiue serrato-dentatae sunt, dentibus maxillae
superioris pluribus et niinoribus, inferioris paucioribus majoribusque ; attamen in individuo magnoMusei
anatomici Universitatis nostrae dentes maxillae inferioris quidem admodum validi sunt, haud vero tam
magni quam in capite quod Schneider, tabula II operis sui, delineari curavit, quod etiam numero
dentiiun illi nostro cedit. Pulli igitur dentibus carent, qui sensim sensimque, aetate magis provecta,
oriuntur et in adultis validissimi sunt. Inde reprehendendus est Hechstein, qui iu icone Mydae, in
translatione vernacula operis Lacepedeani exhibita, pullo hujus speciei caput adulti ( et quidem idem
caput, quod in laudato Schneideri opere delineatiun est) imposuerit, cum in archetypo Lacepedeano
maxillae dentibus plane careant, quod etiam reliquo corpori, imprimis formae transversae scutellorum
vertebralium, respondet, quippe quae in hac specie, sicut in aliis pluribus, semper aetatem teneram
speciminum prodit, cum, prout aniinal crescit, scutella ista magis magisque in longitudinem extendan-
tur, donec in adultis Iatitudiue duplo longiora evadunt. De hoc scutellorum incremento, et formae
eorum mutationis ratione, infra uberius disserere opportunitas se praebebit.

2. Scutum dorsale individui adulti. Idem est, quod in conspectu collectionis meae, sub
nomine Testudinis viridis, N. 5490, designavi. Exactissime fere respondet scuto dorsaliTestudinis
magnae marinae, quod Walbaum p. 88 descripsit. Longitudo ejus est 3 pedum et 10£ pollicum,
latitudo 3 peduin, altitudo 13 pollicum. Color badius, maculis nigris et picturis flavobrunneis
irregularibus. — Scutella vertebralia et lateralia Ievissima sunt, absque omni vestigio carinae: Ver-
tebralium primum subtriangulare , longitudine latius, tribus sequentibus duplo Iatius; secundum ter-

Gravenhorst Reptilia. 2

6

CHELONII.

tium et quartum sexangularia, angulo laterali attamen p.erparum prominente , Iatitndine dimidiae longi-
tudinis- quintum irregulariter rhoniboidale, fere latitudine primi: Lateralium duo iutennedia quadran-
•nilaria, subregularia ; primum et quartum, illis angustiora, irregularia quadrangularia : Marginalia, ob
suturas saepius eonnatas et obliteratas, vix numerari possunt ; distincte haud idtra 18 discerno (Wal-
baum eorum 17 numeravit ) ; ratione autem habita luieainentoruin , quae antea forsan suturae fuerint,
nunc autem vix pro vestigiis earum agnoscercntur, nunierus horum scutellorum ad 22 aestimari possit,
autico posticoque iinpari, lateralibus utrinque 10, quae auteni, forma et magnitudine , haud ubique scu-
tellis lateris alterius respondent ; quam ob rem eo magis suspicor, quaedam scutellorum marginalium ita
connata esse, ut nullum vestigium suturae remauserit. Praeterea, secundum descriptiones auctorum, orbis scu-
tellorum marginalium postice scutellis duobus clauditur, in nostro specimine autem scutello uno inipari;
inde duo ultima scutella in unuin connata esse videntur, nain suturae vix vestigium obsoletum se ostendit.
Interne huic scuto spina dorsi, vertebris 10 et costis 8 latis, adnata est. Costae, a vertebris
2 — 9 ortae, ad marginein usque excurrunt, marginem versus sensiin magis magisque e reliqua com-
page ossea emergiuit, ubique autem, usque ad marginem ipsum, compage ista interposita, conjunctae sunt.
E.v observatione Walbaumii coinpages ossea, costis interposita, fere pollicis distantia ante marginem eva-
nescit. quod igitur iu nostro specimine secus se habet. Conferas ad haec quae de Chelonia caretta tradain.

2. C H. IMBRICATA.

Scafel/is dnrsi ct stcrni 13; saaamis oailaribus posfcrioribas fribas. (Tab. I, Fig. II).

Schoepffii icon et descriptio (pag. 72, tab. XVII, fig. 1) exactissime ad nostrum specimen qua-
drant, tanquam ab eodem exemplari desumtae essent.

Scutum dorsale longitudine est 20 linearum, lateribus declivius et compressius quam in spe-
cie praecedente. — Umbilicus magis hiat quam in Mydae pullis. — Caput, tabula I figura II de-
lineatum, capitiMydae quidem siinile est, idemque tuberculum acutum infra nares habet, sed maxilla
inferior apicem versus debilior est et augustior quam in ista specie, mento minus prominente, apice
lenius sursum curvato, tota sicut Walbaum pag. 84 eam in Testudine marina rostro anserino
descripsit, quam Merrein ad Carettam esculentam (Testudinem mydam auctor:) adhibet. Denti-
bus autein speciinen uostruin recens natum caret. Squamae in capitis parte supera squamis Mydae similes
sunt, e.vcepta squama inagnn occipitali, quae linea longitudinali canaliculata est. Squamae Iaterales autem, tam
nuinero quain situ et forina, ab iisdem Mydae squamis differunt, nam in Myda (Tab. I, Fig. I) no-
vem harum squamarum in series duas pone oculos dispositae sunt, non ratione habita quatuor aut quinque si-
milium, pone illas sitnruiu; in Chelonia imbricata autein quinque squamae majores pone oculos in
quincuncem subdispositae sunt, praeter duas U-esve similes, paulo attamen minores, pone sitas. Etiam
gquamae laterales maxillae inferioris aliter formatae sunt quam in Myda. Hac squamarum capitis disposi-
tione Chelonia imbricata quoque a Ch. caretta differt (v. Tab. I. Fig. HI); sed hae differentiae
melius ieonibus capitum harum triuin specierum, quam descriptionibus, exliiberi possunt. — Scutella
cum scutellis Mydae congruunt; dorsalia autem in Ch. iinbricata aliqunuto angiistiora sunt quam in
Myda, carinis paulo altioribus et posticam versus paululum supra scutellum subsequens prominentibus,
quo fit, ut scutella dorsalia fere subinibricata sint. Superficies (epidermis) eorum rugulis obsoletis irre-
gularibus, praecipue in antica scutellorum parte, subplicata est. Latere sinistro, inter scutellorum mar-
ginalium secundum et tertium, scutellum spurium ortuin est. SCHOEPFF, pag. 73, dicit, scutellorum mar-
ginaliuin ultimum integrum (haud eniargiuatum) esse; nescio autem, quid auctor laudatus his verbis in-
dicare voluerit, nam scutellum unuin ultimum marginale huic speciei negatum est, sed duo ultima ad-
sunt, aequalia, nec carinata, — Pedes paulo breviores sunt quam in Myda, distincte biungulati.

I. CHELONIA. 7

Unicum hujus speciei individuum in Museo Lampeano adservabatur.

Hauc Schoepffii Testudinem imbricatam Merrem cum sua Caretta nasicorni conjun-
xit, de qua quaedam monere hic locus aptus erit: Merrem nomen speciei desumsit de la tortue na-
sicorne Lacepedei, qui differentiam hujus speciei posuit in tuberculum molle, in quo nares patent,
supra os situm. Recte Bechstein adnot:ivit, omnium Cheloniarum nares iu tali tuberculo sitas esse.
Merrem hujus tuberculi nec in diagnosi, nec in descriptione, mentionem fecit, sed umbonis rostri ante
nares prominentis ( i. e. tuberculi acuti infra nares siti, quod huic speciei cum Ch.Myda commune est).
De foiina tota animalis, de nuniero scutellorum, de dentibus etc. Lacepede plane tacet, et omnia, quae
de sua tortue nasicorne profert, etiam ad Mydam referri possunt. — AValbaum, in descriptione
Testudinis macropodis, pag. 53 et 112, quam Merrem cum nasicorni conjunxit, haud memorat
tuberculuin, in quo nares sitae sint, licet situm narium exacte describat; scutellorum vertebralium cari-
nae depressiusculae sunt; de carinis scutelloruin lateralium Walbaum onmino tacet; sed auctor huic
speciei tribuit pedes distincte biunguiculatos. Ponamus, characterem distinctivum Cheloniae Mydae
et nasicornis (seu imbricatae nostrae), a numero simplici aut duplici unguium desumtum, con-
stantem esse, Testudo macropus Walbaumii ad hanc nostram imbricatam referri deberet. Caup quidem
(in Isidis anni 1825 fasc.V. p.589) Test. mydam Schoepffii, propter palmas biunguiculatas, a Caretta
esculentaMERREMii sejungit, sed e sententiaScHWEiotiERi, jam supra allegata (conferas etiain Schoepffium
p.83), nunierus uuguiuni in Chelonia Myda variat; et in nostris Mydae speciminibus unguis secundi vestigium
adest. Inde adhuc incertus sum, uum Testudo illa Walbaumii ad Mydam, num ad imbricatam, perti-
neat. Insuper quoque notandum est, Walbaumium in macropode 23 scutella marginalia numeravisse,
cuni nostris Mydae et iinbricatae individuis eorum 25 sint. Merrem characteres distinctivos Carettae
esculentae et nasicornis posuit in rostrum denticulatum illius, edentulum hujus; niilii autem per-
suasum est, id, quod supra de Chelonia Myda e propriis observationibus probavi, os scilicet pullis
edentulum esse, adultis dentatum, de omnibus Cheloniarum speciebus statuendum esse, ideoque prae-
sentiam aut absentiain dentium characterem distinctivum adultorum quidem et juniorum speciminum, nec
vero specieruin, exhibere.

3. C H. C A R E T T A.

Scufellis t/orsi 15. (Tab. I, Fig. UI).

Testudo Caretta Schoepff etc.
Chelonia Caouana Schweigger etc.
Testudo Cephalo Schneider.
Caretta Cephalo Merrem.

1. Scutum dorsale cuni sterno junctum, exactissime iconi respondens, quam Schoepff
tabula XVI edidit; octo pollices longum; alis radiatis aut processibus digitatis quatuor internis et
quatuor exteruis stemi distinctioribus quam in Schoepffii icone. Gottwaldt illos processus
figura X bene delineavit. Supra par anticum scutellorum stemi par accessorium seu spu-
rium, illo multo mimis, triangulare, perpendiculariter versus cavitatem internam erectum est, quo
fit, ut 14 scutella sterni numerentur. Cum autem sutura longitudinalis , scutella spuria sejungens, obli-
terata sit, facile hoc scuteilorum par pro scutello singulo haberi, indeque species, scutellis sterni 13,
ad Carettam atrain referri posset, de qua quidem Meiuiem ipse dubitat, num a Caretta cepha-
lone satis diversa sit. Sed Testudo Linn. Mus. Princ. No. 7, quam Merrem ad atram adhibuit, e

8

CHELONII.

descriptione exactissiine quadrat ad individna pnlla Mydae snpra descripta; LlNMEUS etiara citat Sebae
Toin I. Tab. 79. Fig. 4, 5, 6, quae sine dubio ad pullos Mydae referri debent et a Merremio quo-
que sub Caretta esculenta (Myda auct.) allcgatae sunt, quemadinoduin ipse Linneus, in editione
XII Systematis, laudatas Sebae ieones ad Mydain retulit. — Secundum descriptionein Schoepffii, scu-
telloruui marginalium sunt 25, quod etiain cuin nostro iudividuo eongruit. Hic nunierus quadrat
ad Carettam atram, differt autein a Caretta cephalone, cui, secundum Merremium, 27 scutella
marginalia esse debeant; quemadmodum etiam Testudo, quain Linneus inter Amphibia Gyllenb. No. 22
deseribit, quaeque a Merremio ad Cephalonem citatur, 27 scutclla marginalia habet, caeteris autem
cuin nostro individuo optiine congruit. ScHOEPFF, pag. 74et75 et Tab. XVII, Fig. 3, Carettam juniorem
descripsit et delineavit, scutellis marginis 27, sterni 14, pedum ungue solitario, quibus notis ergo par-
tini atrae partiin Cephaloni respondet. Sed de differentiis , quae in variorum auctorum descriptio-
nibus hujus speciei offenduntur, deque confusione Carettae cum irabricata et Myda, consulere
velis quae Schoepff, Schneider aliique uberius disseruerunt. — Schoepff dicit, sternum cum scutel-
lis marginalibus 6 — 10 coalitum esse; meo individuo sternum scutellis 6 — 9 adnatum est. — Co-
lorem scuti dorsalis Schoepff describit sordideflavesceutein, qui autein in icone Schoepffiana et in
nostro specimine rubricosus est, scutellorum marginaliuin marginibus externis flavescentibus. Sed ex
auctorum plurium descriptionibus patet, colorem hujus speciei, secundum aetatem et magnitudinem ani-
malis, pervariabilem esse, queinadinoduin etiain forma scutellorum, aetate magis provecta, valde inuta-
tur. — Descriptio scuti Testudinis la Caouane, quain Lacepede edidit, ad nostruin specimen qua-
drat, sed icon ei haud respondet. Descriptiones et icones, quas Gottwaldt tab. a et b, Walbaum
pag. 1 et 93, ediderunt, cum nostro scuto cougruunt.

2. Animal integrum, sub nomine la Caouane Lacepedei e Massilia mihi transmissum.
Scutum ejus longe differt a scuto jam descripto: Longitudine est 16 pollicum, latitudine 12 pollicum;
colore obscuro - viridinigro , picturis sordide albidoflavescentibus, passim m Iineas Iongitndinales interru-
ptas irregulares subdispositis. Scutella dorsi 15; vertebralia autem latitudine longiora, angulis late-
ralibus reductis, vix vestigio carinae penitus deplanatae. Costarum apices haud connati totidem quasi
aggeres in scutellis Iateralibus exhibent, sicut in scuto juniore, sub No. 1 descripto; ossificatione atta-
men magis provecta, costarum duobus trientibus compage ossea interposita junctis, cum in juniore
costae haud ultra medium junctae sint, quod cum sententia ScHWEiGGERl, costas in omnibus testudinibus
junioribus ininus connatas esse, magnitudine et aetate animalis crescentibus autem magis magisque api-
cem versus substantia ossea conglutinari , beue congruit. — Scutella marginalia 27. — Sternuin
forma et scutellis sterno junioris respondet, sed scutellorum parvorum anticorura accessoriorura nulliun
vestigiura distinctuin se raanifestat, indeque haud aniplius 12 scutella nuinerantur. Icon scuti dorsalis
Testudinis Carettae, quain Schoepff tabula XVI B. exhibuit, satis bene ad hoc nostrum quadrat, sed
circuitu est magis orbiculari. Descriptiones autem, quas Gottwaldt, Walbaum, Lacepede, Schnei-
der aliique ediderunt, nielius ad testain, supra sub No. 1 descriptam, referri possunt, licet onmia, quae
auctores laudati de animali ipso dicunt, optime ad nostrum animal integrum quadrent. Pedes un-
guibus duobus distinctis instructi sunt. Capitis squamae laterales (vide Tab. I, Fig. III) in reliquo-
ruiu auctorum iconibus quidem haud accuratissirae delineatae, manifesto autem majores et pauciores
sunt quam in Chelonia Myda. Numero et forma propius accedunt ad Cheloniae imbricatae sqiiamas,
sed differunt etiam ab his, cum squauiarum pone oculos sitarum sex majores in duas series dispositae
sint. Maxillae nostri mdividui murgine sunt subtiliter serrato-dentatae.

Ex eo, quod de scutellis hujus individui alteriusque, sub No. 1 descripti, dixi, apparebit, ambo
valde diffcrre. Si autem in una eademque specie talis rautabilitas locuin habet, nil obstat, <piin Ca-
rettain atram cum Caretta Cephalone conjungamus, quarum identitatem Merrem quoque jam
suspicatus est.

G E N U S II.

SPHARGIS MERREM.

1. S. T U B E R C U L A T A.

Corii carinis tuberculatis ; pcdibus muficis, anficis longis.

JPennant, in Philos. Transact. 1771 Vol. 61, No. 32. tab. X. Fig. 4et5, deindeque Schoepff
p. 125, tab. 29, descriptiones et icones hujus speciei ediderunt, quae optime cuni nostro individuo con-
gruunt; imprimis tabula laudata Schoepffii exactissinie ad nostrum aninial quadrat. Pennant in de-
scriptione dicit, scutiun dorsale apice furcatum esse, quod autem nec cum natura, nec cum icone, api-
cem simplicem exhibente, congruit. De pedibus idem auctor dicit, anticos corpore toto longiores, po-
sticos subbilobos esse; sed in nostro individuo pedes antici quidem admodum longi sunt, nec vero cor-
poris totius Iongitudineni habent, postici autem, margine undulato, vix subtrilobi sunt.

Pennant jam suspicabatur, num forsan Testudo tuberculata cum Testudine coriacea
Linnei jungenda sit. E sententia Schoepffii coriacea est animal adultum tuberculatae, cujus,
qua talius, specimen adultum nullibl hucusque visum sit. — Testudo coriacea Vandellii, quam
pro vera tuberculata habeo (conferas Schoepffium pag. 124), dentibus longitudine pollicis armata
indeque sine omni dubio adulta erat. Primus, qui Testudinis coriaceae seu mercurialis de-
scriptionem et iconem edidit, Rondelet est. Gesner hanc Rondeletii testudinem recepit, in icone
autein pedes unguibus duobus distinctis instruxit. Linneus eandem, in Systemate naturae, Testudi-
nem coriaceam appellavit. Testudines marinae coi-io tectae, a reliquis auctoribus (praeter Pennan-
tium et Schoepffium supra laudatos) descriptae et depictae, omnes ad veram coriaceam Rondeletii et
Linnei referri possunt, quod praesertim e collatione coriaceae Lacepedii, Daudinh et Latreillei cum
eadem specie apud Rondeletium et Gesnerum patet. De testudine coriacea Vandellii adhuc incertus
sum, num forsan ad tuberculatam adhibenda sit. Vandellii descriptionem authenticam legere milii haud
licuit; sed ex iis, quaeScHOEPFFius, pag. 124, e Vandellii litteris excerpsit, colligere fas est, auctorem
veram tuberculatam coram habuisse. Conferas ad haec, quae Schneider, pag. 312, sub T. coriacea,
et Schoepff, pag. 123, sub T. tuberculata, disseruerunt.

Descriptionibus iconibusque omnium harum testudinum inter se comparatis, patet, unam (coria-
ceam) corio tectam esse leviori, carinis levibus haud tuberculatis, pedibus onmibus biunguiculatis , an-
ticis scuto dorsali dimidio brevioribus; alteram (tuberculatam) corio cicatricoso-subtuberculato, ca-
rinis tuberculatis , pedibus omnibus muticis, posticis scuti dorsalis longitudine — indeque saltem duas
species distinctas hujus generis distinguendas esse credo.

Tuberculatae individuum unicum nostri musei antea in museo Lampei asservabatur.

Grayenhohst Rcptffla,

G E N U S III.

E M ¥ S BRONGN. etc.

1. E. P I C T A.

Tcsta pone snbemar^inafa, palmis subpalmatis , p/antis palmatis. Meur. (Tab. II.)

Jln descriptione hujus pulchrae speciei ouines auctores congruunt. Schoepff Tab. IV. iconeni
ejus edidit aeque accuratam ac elegantem.

Corani habeo tria individua: Scutum dorsalc unius Iongitudine est 2-J- pollicum, latitudine 1
pollicis; alterius loiigitudine 3y, latitudine S| pollicum; tertii longitudine 6, Iatitudine 4£ pollicum; mi-
niiiium itaque latius, inaxiinuni angustius est. Eadein ratione quoque scutella vertebralia difFerunt, ita
ut individuo miniino transversalia sint, maxiiuo autem subquadrata. Hae proportiouis mutationes, quas
testudines, increniento corporis augente, sensini subeunt, pendent a ratione increinenti scutellorum sin-
guloriiin, de quo iiifra, ad Eniydem lutariam, Iocuturus sum — De sterno notandum est,
ScHoepffiuyi nuineruin suturarum distinctaruin iu icone niinis multiplicavisse, cum eas solas distinctas
esse oporteret, quae suturis ordinariis in reliquis Emydibus (e. g. in Testudine europaea Schoepffii
Tab. I.) respondent, reliquae autem, obliteratae et minus distinctae, nec ipsi epidermidi corneae (scu-
tella etenim haec epidermis sunt) innatae, niliil aliud siut nisi suturae sterni osseiipsius, per epidennidem
teiierioreni liujus speciei pellucentes, quae quidem iu latere interno sterni, vel etiam in ejus superficie
cxterna, epidermide cornea remota, distinctius conspiciuntur, quod Schoepff quoque in descriptione,
pag. 2*2, ipse adfert. Suturae similes pellucentes etiain in scuto dorsali videntur. In individuis duobus
niinoribus hujus speciei, ante marginem superiorem et ante inarginein interiorem scutellorum sterni, linea
iinpressa, cum marginibus istis parallela, circuinducta est. Pars scutelli inter hanc lineam et niargineni ipsum
sine dubio est portio novissinio incremento orta, rugis parallelis scutellorum Emydis lutariae aliarumque spe-
cieriini, de quibus infra ngani, analoga. Color sterni individui minoris, in spiritu viui asservati, Iaete flavus est,
castaneo eleganter niarnioratus — S c u t e 1 1 a m a r g i n a I i a nostri individui majoris vel pulchrius picta sunt
quani icon Schoepffiai\a ea exhibet, nam macula centralis flava annulis tribus quatuorve flavis, fundo
nigerriino, circumcincta est — Ue suturis pellucentibus scuti dorsalis (in nostra tabula II. adum-
brati, suturis pellucentibus punctura denotatis ) pauca quaedam tradam: Hae suturae, sola luce incidente
conspicuae, formant 1) seriem areolarum octo vertebralium , quarum prima, sub parte dimidia posteriore
scutelli vertebralis primi sita, secundaque, sub parte anteriore scutelli secundi sita, quadrangulares sunt
sed latitudine paulo longiores; insequentes sexang-ulares sunt, sensiinque maguitudine decrescunt; octava
ante liiarguiein posticum scutelli vertebralis quarti sita est; omnes scutellis vertebralibus multo angustio-
res sunt. 2) A singularum areolarum lateribus excurrit sutura, ita quidem, ut in prima et secunda ea-
rum sutura ista ex angulis anticis oriatur, in reliquis autem ex angulo laterali proniinente; praeterea
autem e singulis angulis posticis areolae octavae sutura oritur oblique decurrens. Hae suturae laterales,
marginem scuti versus decurrentes, excipiuntur a sutura circulari, quae, paulo ante scutella marginalia,
totuiu scutum circumcingit , in anteriore scuti parte autem in suturas laterales et oblique antrorsuui ver-

III. EMYS. 11

sus directas areolae primae abit. 3) E hac sutura circulari tot suturae, quot sunt scutella marginalia,
marginem versus excurrunt, fere per medium singulorum scutellorum marginalium directae; sed horum
primum, impar et lineare, nullam tegit suturam — Areolae descriptae respondent vertebris, sulurae la-
terales costis animalis, sutura circularis autem, et suturae breves marginales, laniinis totidem osseis, e
quibus margo scuti osseus ipse compositus est. — De scuto osseo ipso alii auctores fusius jam disse-
ruerunt; sufficiat mihi itaque, situm relativum et proportionem scutellorum epidermidis et partium majo-
rum constitutivarum scutorum osseorum, suturis inter se junctorum, demonstravisse. —

Schoepff et Merrem scribunt, palmas esse subpalmatas, sed in nostro individuo, in spiritu
vini asservato, digiti palmarum toti membrana juncti sunt. Forsan in specunine Schoepffii exsiccato
(vide apud Schoepffium pag. 23) membrana conjunctiva praeter naturam scissa erat.

2. E. L U T A R I A.

Capite calloso - sauamoso , pedibus fere palmatis, scafellis disci 13 glabriusculis, cauda

fere mcdiocri. Merr. (Tab. III.)

Testudo lutaria et europaea plurium auctorum.
Emys europaea Schweh;<;er.
Einys lutaria Merrem.
Terrapene europaea Bell.

Controversiae auctorum, de identitate aut differentia specifica E m y d i s iutariae et europaeae,
nondum dijudicatae sunt; attamen qui identitatem defendunt victuri esse videntur. Haud vero etiam
negari potest, quosdam auctores temporum remotiorum, sub uno alterove noniine, forsan species plures
satis diversas confudisse, de quibus Schneider aliique auctores coiisulendi sunt. Testudo europaea
Schneideri et T. lutaria Schoepffii una eademque species sunt, quod non solum e descriptionum
eongruentia, sed etiam e Gottwaldtii icone patet, quam Schneider ad europaeam adhibet, quaeque
vero etiam optime ad Schoepffii Test. lutnriae figuram quadrat. Etiam Brunmchii Test. lutaria,
quam Schneider pag. 338 ad hanc speciem citat, huc pertinet; item la jaune Lacepedei, quamvis
Americam habitare fertur, quod quidem Daudin negat, qui hanc Lacepedei testudinem cum Schoepffii
lutaria conjungit. Wolf, in Sturmii Faunae sect. III fasc. III, sub nomine Test. europaeae,
Schoepffii lutariam descripsit et eleganter depingi curavit.

Hujus speciei testae nostrae, longitudine 6 — 6^ pollicum, 5 pollices latae vel paulo angu-
stiores sunt; colore nigro, lineolis flavicantibus, in series dispositis, plus minus distinctis; scutellorum
sulcis angulatis, cum marginibus scutellorum parallelis.

Schoepff dicit pag. 1, adultorum scuta leviora esse solere. Mibi autem est varietas, reliquis
minor, vi.v Iongitudine 5i pollicum, indeque, ut opinor, etiam junior, nihiloniinus scuto leviori, sulcis-
que magis obliteratis quain in niajoribus individuis. Sed etiain fornia tota haec varietas differt ab illis,
nam scutum dorsale partem anticam versus multo magis angustatur et comprimitur; scutella marginalia
postica autem magis in situm horizontalem criguntur; sternum, fundo nigro lineis flavoalbidis, saepius
autem interruptis aut confluentibus , ex angulo inferiore exteriore scutellorum ortis, pictum, antice sub-
incisum est, cum in reliquis picturae illae vel plane desint vel tantum vestigiis obsoletissimis se prodant,
margo anticus autem integer et truncatus vel rotundato-truncatus sit. Hoc individuum quodammodo me-
dium tenet inter Schweiggeri Emydem europaeam et Em. lutariam, quariun haec, sterno antice
sinuato postice truncato, ab illa distinguitur. In omnibus nostris speciminibus sternum postice bifidum,

12 CHELONII.

antice truncatum aut rotundato - truncatum cst, quale Schweigger sternum europaeae descripsit. Colore
scuti dorsalis haec varietas congruit cum reliquis, lineotis flavis attamen obsoletioribus. — Varietates
totas nigras nondum vidi; Bechstein attamen eas commemorat in translationis operis Lacepedeani
Tomo I, pag. 145; Lacepede ipse, in descriptione hujus speciei, picturarum flavarum nullam facit men-
lionem.

Nuni Testudo caspica Gmelini, quam Merrem cum hac specie jungit, huc spectet, admo-
duin dubito. Scii.neider, in operis sui pag. 344, recepit ejus descriptionem, quae quidem sat bene cum
Test. europaea congruit, sed caspica europaeam magnitudine multoties superat; refertur enini, scu-
tum dorsale satis maginim esse, ut plures hoinines in eo stare possent, cum quibus animal ambulare
queat. Vi\ credo, verani europaeam seu lutariam alicubi tali magnitudine inveniri.

De la Tortue ronde Lacepedei Daudin, pag. 111, censet, eam esse individuuni junius hu-
jus speciei, scutellis marginalibus 23; existimo auteni, hanc sententiam iiimis teniere pronuutiatam esse,
auctoremque argumentis pluribus atque solidioribus ad eam sustentandam egere. — Idem etiam monen-
duni est de testudine altera, quam Daudin pag. 121 pro varietate lutariae habet, a qua tamen imprimis
iiuniero majore nec non enormitate et suturis iuagis obliteratis scutellorum dorsalium valde recedit.

Omnes auctores eo congruunt, Testudini lutariae et europaeae scutella marginalia 25 esse;
nullibi autein varietatis scutellis marginalibus 24 nientio fit. In Schneideri opere quidem, pag. 338,
Muelleri Tcstudo lutaria citatur, scutellis inarginalibus 24, sed reliqua verba descriptionis hujus testu-
dinis probant, eani ad aliain speciein, nec vero ad nostram, spectare. Attamen coram habeo duas te-
stas integras, caeteris testae Testudinis lutariae siiniles, sed scutellis marginalibus 24 distinctas,
quas hic deseribaiu : 1) Scutum dorsale, longitudine 5f, Iatitudine 4| pollicum, propius accedit ad
forinam orbicularem genuinae Test. lutariae. Sed auctores asserunt, hanc foriiiam in lutaria variabilem
esse. Scutellum niargiiiale anticum parvuin impar huic deest; praeterea etiam dtio antica angustiora
sunt duobus illis respondentibus genuinae Test. lutariae, angulique eoruin autici exteriores obtusi sunt
et rotundati, ita, ut niargines antici et laterales amborum scutellorum areum exhibeant, centrum sulcorum
autem in angulo antico interiore situm est, cum in genuina specie anguli antici acuti exacteque recti,
inargo auticus autem rectilineus et centrum snlcorum in angulo autico exteriore situin sit. Scutella ver-
tebralia. praecipue autem primum eoruin, angustiora sunt quam in specie genuina. Caeterum autem,
colore et pictura , sulcis , nec nou scutellorum vertebralium carinis depressis obliteratis , haec cum illa
congruit. Sternum sterno Testud. lutariae simile est, tain forma quam colore, picturis luteis aut lu-
teoalbis cuni nigris subradiatim dispositis alternantibus , ex angulo inferiore exteriore scutellorum singu-
loruni proficiscentibus , passim confluentibus , in medio sterui attamen colore nigro praevalente; sed in
genuinis speciminibus picturae flavae saepius obsoletae esse solent, nec in icone Wolfiana, nec in ulla
alia descriptione exhibentur, iu meis specimiuibus auteni vestigia earum distincta sunt. — 2) Scutum
dorsale longitudine 6 pollicum et 1 Iineae, latitudine 4 pollicum et 11 linearuni, forma propius acce-
dit ad Test. lutariam, cui etiam sculptura et colore similis est; caret autem scutellorum marginalium
antico iinpari lineari, eorum auteni duo antica, nec non scutella vertebralia , angustiora sunt quam scu-
tella eis respondentia lutariae genuinae, sed paulo latiora quani in varietate modo sub No. 1 descripta.
Praeterea quoque seutella duo antica marginalia subtriangularia sunt, margine antico singuli scutelli me-
dium versus (ubi in specie genuina scutellum impar situm est) inclinato, centro sulcarum in angulo an-
tico externo sito. Sternuni, forma et scutellorum numero, proportione sculpturaque , cum specie ge-
nuina congruit. Color est nigrofuscus, versus marginem anticuni et internum singulorum scutellorum
dilutior, marginibus ipsis pallide stramineis, vestigiis obsoletis radiorum strainmeorum, e scutellorum
augulo inferiore externo ortorum.

Schweigger plures species scutellis marginalibus 24 descripsit, quae autem onuies, notis reliquis,
a nostris duabus jam descriptis testis satis differunt. E collatione Emydis lutariae genuinae ciun varie-
tatibus ejus duabus descriptis hae quidem differentiae emergunt:

1) Emys lutaria scutellis marginalibus 25; antico impari lineari; duobus proximis subrectan-
gulis, eentro sulcorum in angulo antico exteriore sito. ( Tab. III, Fig. I.)

III. EMYS. 13

2) Varietas lutariae prima scutellis margiualibus 24; duobus antieis conjunctim margine

antico arcuato, centro sulcorum in angulo autico iuteriore sito (Tab. III, Fig. II).

3) Varietas Iutariae secunda scutellis marginalibus 24; duobus anticis subtriaugularibus,

marginibus anticis medium versus iuclinatis, ceutro sulcorum in angulo antico exteriore
sito.

Ilas differeulias, aliasque quasdam ratione latitudinis scutellorum vertebralium et duorum antico-
rum marginis, alii forsan idoneas censebunt ad novas species eis superstruendas ; cum autem nec de
forma et natura animalis ipsius varietatum descriptnrum , nec de patria earum , nliquid constet, baesitavi,
quominus testas bas pro speciebus peculiaribus agnoseam, potiusque expectare malui, dum speeunina
plura, cum animali incola, examinandi et cum nostra Emyde lutaria conferendi opportunitas se ob-
tulerit.

De incremento et de mutatione formae scutorum borum animalium hic nonnulla proferam,
quae, contemplatione et collatione plurium specierum, inibi se obtulerunt: Centrum rugarum seu
sulcorum concentricorum, in scutellis dorsalibus Emydis lutariae, ad marginem posticum singu-
lorum scutellorum conspicitur; in vertebralibus exactc iu medio marginis postici situm est. Forma
irregularis quinqueangularis scutellorum lateralium in duobus mediis eorum bene distincta est, minus
distincta in primo et quarto; in primo enun margo anticus cum margine externo conjunctiiu arcum ex-
hibet; iu quarto autem margo posticus margiuis interni iiiferioris continuatio rectilinea est, ita ut hoc
scutellum quadrangulare sit. Centrum sulcorum et rugarum quidem ad marginem posticum, sed fere in
angulo ipso margiuis postici inarginisque interni iuferioris, situm est, ita ut sulci praecipue versus
marginem auticum et marginem externum explicentur, cum in scutellis vertebralibus praecipue versus
niarginem anticum se extendant. Sulcorum explicatio versus latera in scutellis vertebralibus , versus
margines Iaterales internos in scutellis lateralibus, haud quidem omnino nulla est, fit autem multo iin-
perfectius, rugis sulcisque magis compressis et angustioribus. Si autem verum est, quod Schoepff
pag. 114 de Test. pulchella, pag. 50 de Test. geometrica dicit, numerum sulcorum, scuto toto incres-
cente, augeri (quod etiam quisque facile concedet, qui plures testudines unius ejusdemque speciei exa-
minavit et inter se contulit), inde ratio commutationis formae et relationis inter longitudinem et latitu-
dinem scutorum, quam forsan omnes species, secunduiu aetatem juuiorem aut promotiorem, subeunt,
probari potest: numero scilicet scutellorum dorsalium secundum longitudiuem quuiario et quaternario,
secuudum latitudinem autem ternario, quodque incrementum novum longitudinem auget sulcis quinque
aut quatuor, latitudinein autem tantum tribus sulcis; unde sequitur, scuta caeteris paribus, sensim ma-
gis in longituduiem quam in latitudinem extendi et, si in statu pullo orbiculata aut suborbiculatsi erant,
aetate provecta sensim ovata aut ovalia fieri, idque praesertim in Chersinis altius fornicatis, quibus
scutella lateralia non tam secundum latitudinem horizontalem scuti, quam secundum ejus altitudinem,
crescunt, cujus r.ei rationem Schaveigger pag. 274 dilucidai it. Caeterum autem forma scutellorum, nec
non dispositio et nexus sulcorum et rugarum, situsque centri eorum, maximam prodit analogiam cum
foi-matione et increnieuto concharum et testarum Ealanorum Cbitonumque , ita ut haud temere ad simile
incrementum testarum animalium molluscorum inde argumentarer. — In scutellis marginalibus
centrum sulcorum in angulo exteriore inferiore situm esse videtur, sed contemplatione accuratiore adpa-
ret, centrum in medio marginis postici situm esse; quodque eniin de his scutellis supra vides, dimidia
eorum pars est, altera diuiidia parte, quae fonua magnitudine, picUuis etc. illi snperiori utique simillima
est, infra versus interiora replicata, marginem osseum internum tegente. Sulci autein, pariter ac in
scutellis vertebralibus, versus marginem anticum et versus margines duos laterales explicantur.

lisdem legibus nilitur ratio incrementi et commutationis forniae scutoruin etiam in pluribus aliis
testudinuni speciebus, quibus ceutrum sulcorum in ipso scutellorum centro situm est (v. c. in Chersine
tessellata, areolata, geoinetrica etc. ), unde explicatio sulcorum versus onmes inargines singnlorum scu-
tellorum pariter progreditur. Siquidem in Emyde lutaria aliisque, quibus centrum sulcorum ad margi-
nein posticum scutellorum situm est, scutella ipsa magis longitudine quam latitudine crescunt, in Cher-
sinis allegatis similibusquc autem scutella pariter in longiludineiu et lutitudincm augeutur, sed scutum
Gravenhokst Rcplilia. 4

14

CHELONII.

totuni in his, aeqne ac in illis, longitudine magis crescit quam latitudine, nain, quoque novo incre-
mento sccuiulum longitudinem deceiu aut octo sulcis, secundnm latitudiueni autein tantuin sex sulcis,
ausretur. In Chersinis allegatis centrum sulcoruni scntellornm marginalium in medio marginis exterioris
situin esse videtur, sed re vera in centro scutelloruin singnlornm situm est, cuin liaec scutella, eodein
niodo ac in reliquis testndinibus hujus generis, subtus et intus rellexa sint.

3. E. P U L C H E L L A.

Capite srlabro, petlibus pftliiiatis, sctttellis testae arcolatis fate costatis, cauda septunciaU

(Tab. IV).

Individuum nostri musei, Tab. IV pictum, absque ullo dubio pullus aut foetus hujus speciei
est, umbilico liiante et sacco membranbso diftbrmi, ex illo suspenso, testantibus (v. Tab. IV, Fig. II).
Fornia et proportione corporis ejusque partiuni, nec non uuinero forma et situ scutellorum etc. nostrum
animal optime quadrat ad icones tres superas tabulae XXVI Schoepffianae, ea attamen exceptione,
quod nostruni longitudinem 11 liuearuni haud excedat, cauda 10 lineas longa sit, scutella dorsalia au-
teni margine elevato albostriato careant. Schoepff pag. 114 de hac specie adfert, numerum rugarum
marginalium scutelloruiu increniento progressivo scutorum augeri, quod etiam in icone majore inferiore
tabulae allegatae, tribus rugis marginalibus scutellorum insigni, perspicuum est. Inde nostrum specimen
pro pullo agnoscenduni est in stadio primo incrementi versante, nedum ruga prima marginali adcreta.
Finganius icouibus tribus primis parvis citatis rugani marginalem albostriatain deesse, en totum habe-
inus nostrum pullum, colore etiam cum illis congruentem, nain scutum dorsale castaneum est, sternum
autem cmereouigruin limbo pallideflavo. Caeterum autem in iconibus Schoepffianis eaedem differen-
tiae proportionis scutellorum, secundum aetatem, se manifestant, de quibus jain sub Emyde lutaria locu-
tus sum.

4. E. G A L E A T A.

Capite siipra catapliracto, infra bicirrhato; peilibus airiiiyiteititg-ificulatis; scutellis margi-

italilius 24, sterni 13 (Tab. V, Fig. I, II).

Scutum dorsale suborbiculare longitudine 21 linearum, latitudine supra pedes posticos, ubi
latissimum est, 18 linearum; scutellis marginalibus 24 laevibus, dorsalibus subradiatim-striatis, radiis
obsoletis, area media punctis scabra; vertebralibus 5 hexugonis carinatis, antico et postico semicariua-
tis, latitudiue circiter longitudinis, tribus mediis transversis, secundo et tertio longitudine duplo latiori-
bus. Sternum autice et postice truncatuin, longitudiue 18 Linearum; m medio 15, infra pedes anticos
12, supra pedes posticos 9 lineas latum; antice et postice sensim angustatum; scutellis 13, quoruin tria
antica triangularia niinora sunt, medio horum tamen lateralibus majore. Cauda conica porrecta bre-
vissima, testam dorsalem paulo excedens, pedesque supra sqiiiiniis vestiti sunt. Caput snpra cata-
phractum (v. Tab. V, Fig. II), scutis 3, quorum occipitale maxiinuni suborbiculatuni, duo altera ar-
cuata inter oculos sita sunt. Nares orbiculares in rostro vix proniinente. Inferne ( Fig. II)
caput psipillis duabus elongatis, ceu cirrhis brevibus, instructum est. CoIIum superne squamis
obsoletis tectum. Proportio partiuni omnium sicut in specie sequente, capite paulo angu-
stiore. Color superne olivaceus, areis mediis scutellorum dorsaliuni obscurioribus, suturis nigrican-

III. EMYS. 15

tibus, margine externo scutellorum marginalium flavo, scutis capitis fusco - punctatis ; inferne flavus,
sterno fusco-nebuloso, sutui'is scutelloruin marginalium fuscis.

Individuum alterum minus, scuto dorsali magis ovali (cuin hoc scutum alias individuis junioribus
magis orbiculatum quani individuis adultioribus ejusdem speciei esse soleat) longitudine 12, latitudine 9
linearum, umbilico nondum penitus clauso, cuiu majore descripto caeteris convenit. Scutella dorsalia
autem, tota olivaceo-fusea, fusco-punctata, totaque scabra, intermedia longitudine fere triplo latiora,
omniuo areis mediLs scutellorum iudividui majoris respondent.

Emys galeata Merremii et Testudo galeata Schoepffii optiiue cum nostra specie con-
giuunt. Latreille caput superne albens descripsit, nulla mentione facta punctorum. Daudinii ani-
mal differt scutellis sterui 12.

Testudo Groxov: Zoophyl. I, p. 16, No. 73, quam Merrem interrogative ad hanc speciem ad-
hibet, differt capite superne calloso, sterno postice bifido, plautis quadriunguiculatis , potiusque ad se-
quentem barbatulam quadrat.

A nonnullis auctoribus nostra species confusa est cum Testudine scabra Linxei (la rabo-
teuse Lacepedei), et cum Testudine verrucosa Walbaumii. De scabra autem nullus auctor
adfert, eam cirrhis duobus instructam esse. Lacepede insuper duas species confudisse videtur, dicit
enim, plantas esse quadriunguiculatas, nihilominus laudat Sebae I, Tab. 79, Fig. Iet2, quae plantas
liabent quinqueunguiculatas, quemadiuodum quoque in ipsa Lacepedeana icone plantae quinqueungnicu-
latae conspiciuntur. Verrucosa Walbaimii differt a nostra galeata, praeterea quod cirrhoruin nulla
fiat mentio, plantis quadriunguiculatis, scutellis marginalibus 25, colore etc. — De confusione galea-
tae scabrae verrucosae et testudinis Groxovii 73, conferas Schoepffium, 1. c. et Schneiderum
in Naturgesch. d. Schildkr. p. 324 — 327.

5. E. BARBATULA n. sp.

Cirr/to utrinaue sub maxilla infcriorc, scufetfis marginatibus 24, pafmis 5 - unguicutatis ,
ptanfis 4 - unguicutafis, sterno postice bijido (Tab. V, Fig. IU, IV).

His characteribus haec nova species ab oinnibus reliquis Emydibus bicirrhatis sat bene distingui
potest, nam E. depressa Merr. planiceps Merr. nasuta Schweigg. rufipes et stenops
Spixii scutellis marginalibus 25, E. galeata Merr. autem pedibus oninibus quinqueunguiculatis, sterno
postice truncato etc. differunt. Icones accuratissime delineatae et sculptae, niagnitudinein naturalem for-
mamque totius corporis et partium ejus singularuin oplinie exbibentes, descriptione fusiore haud egent.
Color nostri speciiniuis, in spiritu vini asservati et sine dubio valde decoloris, dilute luridobrunneus
est; scutellis dorsalibus, macula Laterali scutellorum marginalium mediorum, limboque sterni, sordideal-
bidis. Scutella dorsalia, hnprimis lateralia, nec non inarginalium autica, verruculis minutis acu-
tiusculis aspera sunt. Epiderniis scutellorum dorsalium rugulosa est.

Ad hanc speciem refero Testudineni Groxovh Zoopliyl. I. pag. 16, No. 73, quam Merrem in-
terrogative ad Eniydein galeatam adhibuit, a qua vero satis dittert. Gronovius interrogative citat
Test. orbicularem Lixxei, quae, ut omnes scinius, longe diversa species est. Cum autem cirrhi
maxillares perparvi facile oculum fugere possint, forsan haec species jam ab alio auctore, neglecto cha-
ractere a cirrhis desumto , descripta esse potest.

Individuum nostrum antea museum Lampeaxum ornabat.

G E 3V U S IV.

TERRAPENE merr.

CISTUDA SAY.

1. T. TRICARINATA.

Sterno bivalvi, testa tricarinata scabra. Merr.

Il;mr speciera Schoepff pag. 9, tab. II optiine descripsit et pingi curavit. Duo individua mu-
sei nostri cum illis descriptionibus et iconibus accuratissime congruunt; ununi eorum attamen paulo mi-
nus est, lateribus paulo compressius, indeque forma minus orbiculari, colore dilutebrunneo. Sterni pars
antica et pars postica mobiles sunt; scutellorum parvorum anticorum sutura intermedia in uno individuo
distincta, in altero autem fere exoleta est. De sterni mobilitate conferas quaeso quae ad speciem pro-
ximani monebo.

Tertium nostri musei individuum scutum dorsale habet longitudine 2 pollicum et 1 Iineae, Ia-
titudine 1| pollicum; colore est dilute castaneo-flavicaute, scutellis vertebralibus paulo obscurioribus,
sterno et scutellorum marginalium parte subtus reflexa fulvis. Scutella duo parva antica sterni su-
tura penitus coalita sunt, ita ut suturac nullum supersit vestigium. Scutella vertebralia, caeteris
paribus, angustiora sunt quam in minoribus individuis, de quo jam sub Emyde lutaria locutus sum. Ca-
riuae horum scutellorum magis deplanatae sunt, puncta et striae autem minus distinctae, quam in speci-
niinibus miuoribus. Omnia haec respondent mutationibus , quas testae, incremento augente, etiam in re-
iiquis testudiuum speciebus, subeunt.

2. T. C L A U S A.

Sterno bivalvi, digitis liberis. M.

Secundum diagnosem Merremii sternum hujus Terrapenes bivalve est. In nostro specimine,
sicco quiileni, nec in spiritu vini asservato, sola pars antica sterni moveri potest; dubitoque, num
etiam animali vivo pars sterni postica mobilis fuerit, cuiu suiura inter posticam et mediam sterni parteni,
quae, vice cardiiium, centrum motus esse deberet, aeque angusta et concreta sit ac reliquae suturae,
excepta ea, quae paitem anticam et mediam sterni sejungit, profundiore et canaliculae transversalis
latioris speciem praebente, indeque nexum laxiorem partis anticae et mediae manifestante.

Descriptio et icon apud Schoepffium, pag. 32, tab. VII, cum specimine meo congruunt, quod
illis tamen magnitudine aliquanto cedit. Scutellum marginale anticum angustum, secundum auctorem

IV. TERAPEjSE. 17

Iaudatuni, interdom deest — Ex observatione ScHWElGGERI sola antica pars sterui mobilis est —
Daudix, pag. 209, mobilitatis partis anticae sterni mentionem facit, de mobilitate partis posticae autem
tacet. Colore qnideni species Daudimi a specie Schoepffiana discedit, Schoepff autem refert, colo-
rem ejus variabilem esse. Daudin porro addit, marginem scutellorum marginalium , supra pedes sito-
rum, elevatum esse, eoque suum specimen a specimine Schoepffii discedere; in nostro quoque indi-
viduo hic margo elevatus distinctus est; sed quamvis Schoepff de eo taceat, attamen de identitate
specifica horum individuoruin haud dubitari potest — Latreille pag. 139 testudinem clausam describit
secunduin Blochium, numerat autem sex scutella vertebralia, cum omnes reliqui auctores huic speciei
haud amplius quinque concedant — Testudo virgulata Latueillei, quantum descriptio ejus arcta
dijudicare patitur, huc spectat; pictura et magnitudine scuti et animalis ipsius cum nostra congruit;
de rugulis concentricis scutellorum , deque carina dorsali elevata, auctor in descriptione tacet, nec eas
in icoue exhibuit. Verba Latreillei, „leur plastron est a charniere mobile," eo interpretor, „sternum
solo uno cardine mobilem esse," quo cum nostra et cum testudine Daudimi congrueret. Caeterum
autem Latreille et Daudin testudines, quas describunt, a Boscio acceperunt, qui eas ipse e Caro-
lina reportaverat.

Temrre esse videtur, Emydes sterno mobili in genus peculiare segregare, cum haec
mobilitas seinper admodum levis, saepius subnulla, sit. Schweigger, pag. 313, de Emyde pen-
sylvanica, ad familiam specierum sterno mobili relata, varietatem adfert, quae, secundum Schoepf-
fium, stennun immobile habet; idem auctor etiam de mobilitate sterni Emydis Retzii incertus est.
Schoepf pag. 3 de Testudine europaea adfert, sternum exemplarium duorum suorum antice et
postice submobile esse. Forsan haec mobilitas se manifestat in pluribus speciebus, aetate juniori aut
statu molli, laminis osseis in suturis nondum perfecte coalitis. Nostris Emydis barbatulae et
Emydis pulchellae pullis sternum adhuc molle est et mobile, sed, quod quidem haud praetermit-
tendum, non tam in suturis, quam potius per totam ejus substautiam; contra, in Emyde picta
juniore, licet adhuc molli et in spiritu vijoi adservata, sternum jam perfecte induratum est. Recentis-
sime autem Rell (Zool. Journ. n. 7, p. 299) Testudines sterno mobili in tria genera disjunxit: Kino-
sternon (a Spixio jam institutum), sterni Iobis anteriore et posteriore mobilibus: Sternoteirus,
sterni, Iobo anteriore solo mobili: Terrapene, sterno bivalvi, valva utraque eodem axe mobili; huc
referuntur T. europaea (Eniys lutaria nostra) et T. carolina (T. clausa nostra).

Gr.vvenhorst Reptilia.

G E N V S V.

CHERSINE MERREM,

T E S T U D O BRONGN. SCHWEIGGER etc.

1. C H. A R E O L A T A.

Testa subintegra, scufellis vcrtcbralibus binis prioribus subcarinatis , marginalibus 24; nnguiculis

palmarum 5, plantarum 4. M.

VJomparatione individui nostri cum descriptionc et iconibus a Sciioepffio editis, quaedam mihi
se obtulerunt notanda: Vix eget mentione, Schoepffium varietatem moustrosam, scutellis dorsalibus 15,
icone exhibuisse, nam liaec species, numero ordinario scutellorum dorsaliiun 13, cum reliqnis cospe-
ciebus congruit, quod etiam e Schoepffii descriptione patet. Nostrum specimen antice posticeque aeque
latum est; scutella dorsalia majora sunt et convexiora quam in icone Schoepffii; processus caudae-
formis scutelli marginalis postici, quem figura 3 exhibet, nostro deest; colore autem et pictura nostrum
magis respondet Testudini marginatae Schoepffii tab. XI, quam areolatae Schoepffii. In
descriptione auctor adfert, scutellorum marginalium posticum medio sulcatum et quasi e duobus scutellis
compositum esse, Sebam adeo (I tab. 80, Fig. 6. ) hoc scutellum bipartitum exhibuisse, quod attamen,
e Thunbergii icone et exemplaribus Schoepffii ipsis, haud cum natura congTiiit. In nostro speci-
mine, aeque ac in icone Schoepffiana, nequidem sulcus levissimus, nec ullum partitionis vestigium
se prodit.

Nostro specimine notis pluribus, haud equidem gravibus, a Testudine areolata Schoepffii
discedente, comparatiouem iustitui cum Test. marginata tabulae XI Schoepffii. Testa nostra,
longitudine 3^ pollicum, convexior est et pro ratione latior, nec Iateribus compressa. Scutella margi-
nalia postica iconis multo Iatiora sunt multoque magis in sitnm horizontalem dilatata quam in nostro
individno (cui quidein margo posticus detritus est, nec vero, quod e numero completo rugarum et
dimidia partc areolarum reliqua colligere fas est, adeo mutilaliis, ut tota ea pars, qnae parti dilatatae
horum scutellorum Testudinis marginatae responderet, abscessisset); sed pag. 55 Sciioepff ipse addit,
quibusdam individuis marginem posticum (i. e. scutella marginalia postica) retractiorem minusque dila-
tatum esse. Apex, supra scutellum posticum marginale porrectus, quem icon exhibet, nostro deest.
Icon tabulae XII qiiidem illo apice caret, sed de magnitiidinc forma et scuteliis margiiialibus idcm,
quod jam monui, locum habet. Iu utraque icone etiam areolae scutellorum obsoletiores minusque dis-
tincte punctae sunt quam in nostro specimine. Scutum nostrum altitudine est dimidiae longitudinis.

Licet ergo nec cum Testudine areolata, nec cum marginata perfecte congruat, attamen specimen
nostrum lubentius ad areolatam referre volui quam ad marginatam, habitu toto enim magis ad illam
quam ad hanc spectat. Congruit quoque cum Schweiggeui descriptione Testudinis areolatae,

V. CHERSINE. 19

sterni apice forsan excepto, qui, secundum auctorem laudatum, in T. areolata truncatus, in T. mar-
ginata autem emarginatus esse debet, cum in nostro exactissime apici sterni Testudinis tabulatae
siinilis sit, quem SCHWEIGGER truncato - einarginatuni appellat. Haec aualogia cum T. tabulata eo magis
notatu digna est, cum Schoeff pag. 55 adferat T. marginatam interdum scutello marginali angusto
antico carere, quo itidem ad tabulatam propius accederet. E sententia Caupii (in Isidis 1825 fasc. V,
pag. 589) T. areolata et tetradactyla conjungi deberent, sed numerus unguium in ambabus
differt. Idem auctor nos edocet, patriam hujus speciei Caput bonae spei, eamque Testudini sculptae
Spixii affinem esse. Haec Spixii testudo a nostra areolata discedit scutello marginali antico impari
deficiente, sterni parte antica multo angustiore et longiore, etc. Hac sterni forma nostra etiam a ta-
b u 1 a t a distinguitur.

2. C H. T A B U L A T A.

Testa oblonga; scntellis margine sulcatis, area punctaiis , viargiuatibus 23. M.

Testudo tabulata AValbaum ete.
Testudo tessellata Schneider.
Chersine tessellata Merrem.

l)e specimine nostri musei nil habeo quod moneam, cum ad descriptiones auctorum et ad
iconem Schoepffianam exactissime quadret. Princeps de Wied, in tabula IV fasciculi V, ico-
nein egregiam testae cum aniinali edidit. Testa nostra paulo minor est, fundoque paulo obscuriore,
quam illa — Affinis huic est Testudo carbonaria tabulae XVI Spixii, quae autem sterni parte
antica emarginatotruncata (secundum iconcm subincisoemarginata), parte postica latiore et obtuse-ex-
cavata , differt.

3. C H. G R A E C A.

Tcsia obovaio-orbiculaia, pone gibba, scuteUorum arcolis punctato-scabris, pedibus sf/uamosis.

Individua duo, quorum unum, cum animali, in spiritu vini asservatum, ex Italia adlatum est;
alterum siccum, absque animali, patria ignota.

Ambo simillima, cum descriptionibus et Schoepffh tabula VIII exactissime congruunt.

20 CHELONII.

4. C H. G E O M E T R I C A.

Tesfa valde gibba, ovata; scutellis omnibus elevafis, area plana, marginalibus 24. M.

Duo specimina, absquc auimali, stcrni parte antica dcficientc. Majus cum descriptionibus et
cum Schoepkfii tabula X exaetissime congruit. Minus, vix longitudine 1k pollicum, Iatitudinc paulo
ultra 2 pollices, suborbiculatum ; scutellorum dorsalium singulorum rugis conccntricis quatuor, cum
in majori earum scptcm distinctae smt. Haec formae magnitudiuis et rugarum numcri differentia aetati
promotiori ct juniori respondet, dc quo jam sub Emyile lutaria fusius disserui.

Merrem, in fasciculo III symbolorum, sterni integri hujus specici icon cdidit.

o r n o u.

RATRACHIA brongn. etc

NUDA KLEIN, OPPEL.

DIPNOA LEUCRART, FITZINGER.

AMPHIBIA GRAY (in Annals of Philos. new
ser. X, p. 193).

ICHTHYOIDES DE blainville

(Isisl818, p. 1375).

GRA.VESHOHST ReptUia.

G E N U S I.

H ¥ L A LAURENTI etc.
CALAMITA SCHNEIDER etc.

1. H. V I R I D I S.

Plantis semipalmatis, ventre granuloso ; supra viridis, linca undulata laterali et macula utrinque

in dorsi parte postica, nigris.

Rana viridis et arborea Linn.
Hyla viridis Laur., Daud.
Calamita arboreus Schn., Merr.

Haec species a quibusdam auctoribus cum specie quadam americana, H. laterali Daud., con-
fusa est. Oken (Lehrb. III, p. 222) Hylam ranaeformem, fuscam et lateralem pro varie-
tatibus viridis recipere mavult. Lacepede, qui H. bicolorem ipse haud vidit, hanc quoque (Qua-
drup. ovip. I. p. 557; ed. min. II p. 5t9) cum viridi conjuuxit. Gmelin autem (ed. Linn. pag. 1054
n. 16) omnes antecessores , hac confusione, longe excedit, quippe qui species octo, ab abiis auctoribus
bene distinctas, in unam conjunxit, nempe viridem, tinctoriam (/3), lateralem (y), ranae-
forinem (5), surinamenseni (e), boantem (d,), tibicinein (y\) et rubram (B, i).

H. F A R E R.

Palmis semipalmatis , pollice basi turgido; plantis palmatis; corpore et femoribus subtus grunu-
losis. Cinerea, linea dorsuli et lafere externo tibiarum nigricantibus.

Longitudo corporis 3pollicum, femorum 1 pollicis et 11 linearum, tibiarum 2 pollicum, plan-
tarum 2£ pollicum. Caput inter angulos rictus latius quam in reliquis speciebus, angulis illis ipsis
lateraliter valde proininentibus. Latitudo capitis, hoc loco, est 1 pollicis et 4 Iinearmn, Iougitudo
autem, a medio lineae transversalis , inter angulos rictus ductae, 1 pollicis. Os introrsum ejusdein
est structurae ac os Hylae bicoloris, iisdem quoque foraminibus, quorum cava autem inilatu intunie-
facere haud milii successit. Dentes minutissimi non nisi tactu se produnt. Pollex palmarum basi
valde incrassatus et callo magno, Iateraliter prominente, quasi rudiinentum pollicis alterius mentieiile,
auctus est. qualein, hac majfiiitudine, nulla alia Hyla nostri musei exhibet. Pectus, abdomeu et

24 BATRACHIA.

femora subtus confertini granulosa sunt; caput subtus subtilissime granulosum; reliquum corpus
laevissimum est. Color pallide - cinereus ; linea longitudinali , inter nares orta, ad anum usque ex-
currente, a medio dorsi autem sensiin tenuiore, plica lineari, a supero marghie tympani ad angulum
posticum maxillarum ducta, latere inferiore pedum anticoruiu et tibiariun posticarum plantarumque , nec
non atomis sparsis, passira in lineas transversales obsoletas dispositis, in supera femorum parte, nigro-
cinereis. Color obscurior artuuiu haud sensim in pallidiorem diluitur, sed limite distincto defiuitus est,
in latere externo pedura anticorum et tibiarum posticarura auteni linea sordide - albida deterrainatus.

Haec species sine dubio est Hyla faber Principis de Wied (Abbild. VII, tab. 4; Beitr. I,
p. 519, n. 1). Nostro individuo autera caput est latius, imprimis anguli postici maxillarum lateraliter
niagis promiuentes, sub tympano siti, spatium inter oculum et uiargineni inferiorem maxillae superioris
angustius, lineolae transversales in dorso plane nullae, in pedibus posticis obsoletissiniae.

3. H. V E N U L O S A.

Plantis scmipalmatis, abdomiac fcmoribusr/uc subtus graaulosis, dorso verruculoso. Pallidu, fas-

ciis dorsi et pedum obscurioribus.

Hyla venulosa Latr. Daud.
Calamita boans Schn. Meiir.

Hujus speciei individua tria coram habeo, paulo accuratius describenda:

1. Longitudo 3 pollicum. Color sordide ochraceo - albidus ; supra picturis pallide - castaneis
inarmoratis , quae, in parte superna ulnarum, femorum, tibiarum et tarsorum posticorum, fascias duas
irregulares exliibent. Dorsum verrucis sparsis, latera confertioribus consita sunt. Pectus, abdo-
men, nec non maxillarum inferiorum femorumque pars infera, verruculis confertis scatent. Collum,
subtus rugulosum, verruculis caret. Ad latera capitis, pone anguluin rictus, vesica pendet, plicis 5 — 6
collapsa, quara per canalem, in ore prope ab angulo rictus hiantem, ad raagnitudinein cerasi mediocris
inflare possura. Notandura vero est, me vesicam dextram nullo modo per suum canalem inflare po-
tuisse, scd, quoties canalem siuistruni inflabam, non solura vesicara sinistram, sed etiam dextram, tur-
gescisse, indeque canales utriusque lateris inter se communicare. Vesicae singulae maculis duabus
inagiiis bruuneis ornatae sunt.

2. Longitudo 2f pollicuin. Color sicut in varietate 1; sed de picturis illic descriptis hic
non uisi vestigia valde obsoleta supersunt. Verrucae sicut in varietate 1, sed paulo rainores, prae-
sertim in parte infera femorum vestigiis earum fere oranino obliteratis. Vesicae capitis earumque ca-
nales desunt. — Sine dubio hoc iudividuum femina est antecedentis; nec vero anus nec aliae corporis
uartes externae differentiam aiiquam exhibent.

3. Longitudo 1£ pollicum. Color subtus sordide brunneo-albidus; supra dilute - brunneus,
picturis maruioratis obscuro - brunneis , quae a cervice usque ad inedium dorsi vittara latain subirregularem
exhibent; tuin vitta finditur, raino singulo ad utrumque latus oblique decurrente. Pone oculos oritur
macula obscuro - brunnea , per tyinpanura in et infra brachiura excurrens. Eaedera picturae etiara in varie-
tate 1 conspiciuntur, ubi autera iniuus distinctae sunt. Fasciae pedura sicut iu varietate 1. Ver-
rucae dorsales deplanatae speciem praebent guttarum pallidiorum, annulo obscuriore Iimbatarum.

I. HYLA. 25

Latera verrucis plane carent. Pectus venter et femorum pars infera aeque verrucosa sunt ac in varie-
tate 1, maxilla inferior autem et collum absque verrucis. Vesicae laterales capitis desunt.

De synonymis hujus speciei quaedam monenda sunt: Rana boans Linn. Syst. ed. XIL p. 358,
n.17 describitur pedibus omnibus palmatis, corpore magno albo, maculis lacteis. Rana Amoen. acad. I,
p. 285, n.8, a Linneo ad illam adhibita, palmis est fissis, plantis palmatis, colore livido, fasciis
obsoletis cinereis fenioruin tibiarum et hypocliondriorum. Anibae autem vix ad unam eandemque spe-
ciem referri possunt; sed illa, in systemate descripta (ad quam nihilominus , praeter Sebae I. tab. 72,
Fig. 3, etiam tab. 71 , Fig, 3 ct 4, palmis fissis, laudantur) recte a Merremio ad Calamitam pal-
matam adhibitur; altera autem, in Amoeii. acad. descripta, vera boans esse videtur — Hyla quam
Seua, in Tomi L, tab. 72, Fig 4 exhibuit, fortassis ad varietatem 1 adhiberi posset, sed digiti
postici toti liberi, quoriiui Seisa etiam in textu mentionem facit, haud digitis nostrae hylae respondent:
denique icon tota vakle dubia est. Rana venulosa Laurenti et Gmelini, ad illam Sebae iconem
relata, iisdem dubiis laborat. Lacepede iconem eandem cum la reticulaire conjunxit, quam Mer-
rem ad lianc speciem allegat; sed verba Lacepedeana nec ad Ilylam Sebanam nec ad nostram qua-
drant — Rana squamigera Walbaumii vix huc referri potest. Schneider quidem, cujus descriptio
Calamitae boantis optiine cum nostra Hyla congruit, squamas illius Ranae Walbaumii animali
extrinsecus se adhaesisse, nec ei innatas esse, ostendit, deinde etiam assert, ranam Walbaumii ad
Cal. boantem roferri debere; sed palinae ei suut semipalmatae , plantae autem palmatae, cum in nostro
plantae sciuipulmntae, palinae subpalmatae sint, membrana palmarum adeo brevi, ut quidum auctores,
v. c. Daudin et Latreille, digitos anticos penitus fissos describant. Pictura etiam Rana Walbaumii
a nostra specie differt — Hyla venulosa Latreillei et Daudimi optime ad nostram quadrat;
Daudin insuper iconem elegantem maris edidit. Latreille citat la reticulaire, quae sine dubio
la reticulaire Daudlmi est, quam hic auctor latine venulosam nuncupat, nam la reticulaire
Lacepedei, ut jam monui, huc haud spectare videtur. Latreille et Daudin putant etiam, Hylam
tibiatricem et aurantiacam (la raine fluteuse et orangee) Daubentomi, Lacepedei et Laurentii
(iib aurantiaca Daudinii et Merremii diversam) ad hanc speciem referri posse — Gmelin, in ed.
Linn. p. 1055, n. 17, cum boante non solum aurantiacam Laurentii, sed pravissime quoque
lacteam ejusdem auctoris, conjunxit. De lactea couferre velis quae sub punctata et hypochon-
driali monebo — Latreille ( Hist. Rept. IV, pag. 172) tentavit differentias specificas aurantiacae
tibiatricis et venulosae exponere, quae mihi vero haud sufficiunt — Daudin tibiatricem pro
mare decolore venulosae, aurantiacam autem pro ejus femina habet, adhibitis iconibusl, 2 et 3
e Sebae I tab. 71, quae sine dubio venulosam nostram repraesentant — Merrem tibiatricem et
aurantiacam Daubentomi, Lacepedei et Laurentii, sub nomine tibicinis, in speciem peculiarem,
a venulosa (Calamita boante) diversam, conjunxit, notis distinctivis in palmas fissas et verrucarum la-
tcralium series positis. Supra autem, iu descriptione nostrorum speciminum, et in nota ad Ranam
squamigeram AValbaumii, ambiguitute horum characterum jam probata, nil est, quod me prohiberet,
Calamitam tibicinem Merremh ciun nostra specie conjungere. Oken etiam putat, boantem, tibiatri-
cem et aurantiacam juiigendas esse — Laurenti tibiatricem descripsit quidem colore dilute-Iacteo,
ubi Seba I, tab. 71 Fig. 1 et 2, colorem dilute-luteum indicavit; sed cum Rechsteimo (Lacep.
Uebers. II p. 415) consentio, qui conjicit, in descriptione Laurentiana, errore calami aut typothetae,
lacteo pro luteo iinpiessuin esse, cum Laurenti caeteris descriptione Sebana usus sit — Daudin
pag. 20 Monographiae, ad Hylam variegatam laudat Ranam surinamensem Merianae tab. 56, vesi-
cis similibus lateralibus capitis, ac nostra varietas 1 , instructnm, quam Laurenti, sub nomine Hylae
viridi-fuscae recepit, Gmelin autem perperam cuin arborea (var. 4) conjunxit. Suspicor, hanc spe-
ciem itidem ad nostram venulosam referendam esse; Merrem enim, Hylam variegatam Dau-
dimi pro specie peculiari agnoscens, illam Laurentii et Merianae hylam ab ea removit et ad Cala-
mitam boantem (quae haec nostra venulosa est) adhibuit. Forsan nostra varietas 3, verrucis
dorsi dephuiatis, indeque dorso ipso subglnbro, ad Hylam variegatam referri posset — Varietas nostra
2 auteni, femoribus fere totis laevibus, dingnosi Merremianae Calaniitae ocularis respondet, sed
Gravenhohst ReptUia. 7

26 HATRACIIIA.

a descriptionibus et icone allegatis inultnm recedit — Hyla crepitans Principis de Wied (Abbild.
fasc. VIII, tab. V Fig. 1), nec non Hyln geographiea Shixii (tab. XI, Fiaf. I et '2) ;ul vciiulosnni
prope accedunt, sed verrucaruni ant granulonim nec in descriptionibus mentio facta cst, nec icones ea
exhibent.

4. H. L E U C O M Y 8 T A X.

P/antis semipafmafis ; abdomine fcmnribusnue subtus granu/osis. Supra ferriiginco - irrorafa,
fasciis pcdum obscurioribus ; marghie ma.cif/ac supcrioris ct sutura /atcra/i pci/iim

anteriorum albis.

Cum de Haax, conservator humanissimus musei Lugdunensis, hanc Hylam 1 eucomy stacem
Kuhlii javanenseni, pluresque alias species , Javae indigenas, ad me trausmitteret . sinm! me certioient
faciebat, Boieum descriptiones et icones reptilium novorum Javanensiuin, in peculiari Erpetologia, edi-
turum esse. Inde Jiaruin specierum solas diagnoses ciicumscriptas proferam, ne auctori Erpetologiae
temere antevertam. Utinam opus exoplatissimum mox in lucem prodeat! Conferas conspectum hujus
Erpetologiae, quem ScHLEGEL in Hulletin des Sc. nat. 1826, n. 10, pag. 233 — 240 edidit.

5. H. B I C O L O R.

Capifc dorsoaue p/anis angnfafis, abdominc fcmoribiisijuc subtits granuiosis, planfis fissis. Supra
viridis ; tateribus pcdibus cf orbifis ocutorum hiferis afbo-ma: ufafis.

Hujus speciei individua duo coram habeo: Unum, maximum, idem est, quod Sciixeideiv (Hist.
Amph. p. 160) e museo Lampeano, sub nomine Calamitae bicoloris feminae descripsit, quodque
cum descriptiouibus et iconibus, a Boddaeuto, Daudixio, Spixio editis, bene congruit. Individuuin
alterum, minus, pictura quoque ab illo recedit, indeque accuratius describenduiu est:

Longitudo 2 pollicum et 2 linearum, peduin posticorum 3 pollicum et 6 linearum. Caput
superne grnnulis distinctioribus quam in individuo majore. Os interne porca acuta, cuni marginibus
maxillae superioris parallela; inter illam porcam et marginem maxillae serie denticulorum acutorum
aequalium, canaliculo, ad marginem maxillae inferioris excavato, respondeute. Horsum distinctius
granulosum quam individuo majori. Utrinque pone oeulum oritur, instar parotidis, sed minus elatus,
tumor elongatus angustus subaequilatus , latituduie circiter quinquies longior, fere usque ad medium
trunci descendens, ibique in angulo laterali dorsi evanescens, per totam superficiem poris minutissimis
quasi cribrosus. Iudividuo majori pori minus distincti sunt, sed latus totum trunci, infra angulum,
occupant. Similes pori etiam in parte supera pedum disseminati sunt. Color supra viridis (ubi epi-
dermis vetus adhaeret, piceo - viridis seu olivaceus), in palniis ulnis et plantis linea longitudinali alba,
subtus fuscoterminata , a lateris inferioris harum partium colore distinctus. Maxilla infeiior albo-margi-
nata est (ubi vetus epidermis nondum cessit, ferruginea ). In utroque angulo orbitae oculorum niacula
parva alba conspicitur. Loco punctorum alborum lateralium trunci individui majoiis, hoc, maculis septeiu
majoribus albis, cum colore albo abdominis confluentibus, ornatuni est; similique modo niaculae minores
humerorum, et puncta lateralia artuum alba illius, liic in maculas majores, at pauciores, extenduntur.
Magis difFert color in prona corporis et artuum parte: caput enim et pectus partim cinerea sunt macu-

I. HYLA. 07

lis albis, partim (ubi neinpe epidermis vetus nondum abscessit) fusco - ferruginea maeulis flavicantibus:
Granula abdoininis alba sunt aut ochracea; artus subtus ciuereo-fusci, maculis maguis sordide-flavis,
nonnunquain confluentibus, variegati. Pedibus posticis maculae istae adeo magnae sunt, ut facies infera
tibiarum fere tota flava, plantarum autem flava, linea una longitudinali, tribusque aut duabus transver-
salibus, cinereo-fuscis, quasi cancellata sit. Digiti antici apicem versus nigerrimi snnt, postici fusci,
apice ipso superne niacula aurantiaca, unguis lati, veluti in digitis nostris, speciem praebente; prae-
terea macula conspicua est nigro-fusca, ad basin digitorum 2 — 4 palmarum.

Monograpbiam hujus Hylae, omnibus partibus absolutam, priinus Roddaert edidit. Miror tamen
quod auctor, uec in descriptione nec in iconibus, macularum albarum lateralium, quibus nostra indivi-
dua ambo oruantur, rationcm babuerit, indeque suspicor, has maculas, si epidermide veteri obductae
sunt, flavas et cum abdomine concolores esse. Cum, e sententia Roddaerti, maribus margo maxillae
superioris concolor, lingua fusca, feminis autem haec albida, ille flavus, sint, nostra individua mares
eruut. Foramina, quae Roddaert (Fig. 4, litt. d. d) utrinque ad angulum rictus in ore exliibuit, no-
stro individuo quoque haud desunt; nec veio mihi successit, vesicam, ad basin linguae sitam (Fig. 4,
litt. c), per haec foramina inflare.

Diagnosis Calamitae bicoloris, a Schxeidero (Hist. Amph. p. 156) edita, nullo modo ad
nostram speciem quadrat, sed potius ad sequentem hyp o chondr ialein. Nihiloniinus auctor tani ranam
Boddaerti, quam (p. 159) istam, a Lixneo in Amoenit. I. p. 135, n. 20, descriptam, ad suum cala-
uiitam adhibuit, flagitans Linneum, qui Sebae I, tab. 73 Fig. 3 et II tab. 68 Fig. 5 male attulerit.
Linxeus vero haud male istas icones ad suam ranam adbibuit, sed recte (saltem pari jure, quo
alii auctores eas ad Hylam seu Calamitam rubrum referunt, Daudin autem Sebae I, tab. 73 Fig. 3
ad Hylam aurantiacam laudat), quippe qui haud bicolorem sed hypoch ondrialem I. c. dc-
scripsit. Male autem Schneider ranam illam Linxeaxam ad bicolorem adhibuit. Rectius tamen
auctor (eadem pagina) Liixxeum vituperat, qui postea, in Syst. Nat. ed. XII, raniini eandem, in
Amoenitatibus descriptam, et duas alias species extraneas , cum viridi (arborea) confuderit. Pa-
gina 160 Schxeider nostrum individuum majus e museo Lampeaxo, sub nomine Calamitae bicolo-
ris femiuae, descripsit; pagina 163 vero auctor confitetur, se dubium haerere, mun haec feinina
specie au sexu a priore ( de quo jam locutus sum) differat — In niuseo Lampeaxo duo eraut iudividua,
cum schedula, a Schxeideri manu ipsa (chirographum Schxeideri autem, collegae quondam mei
aestumatissimi , mihi optime notum est) verbis Rana bicolor Boddaerti inscripta. Ad haec individua
quadrat raua, a Linxeo in Ainoen. acad. I p. 135, n. 20 descripta, quain etiam Schxeider, ut supra
indicavi, ad Ranam bicolorem Boddaerti adhibuit; sed icones Sebaxae, I, tab. 73 Fig. 3, et II,
tab. 68, Fig.5, e niaguitudine et statura quidem ad haec individua referri possunt, colore autem pror-
sum discedunt. Laurexti iconem Sebae tab. 73 Fig. 3, ad Hylam sceleton, specieni plane ainbi-
"uani, adhibuit. Merrem illam Lixnei ranam ad Calamitam hypochondrialem citavit, adpo-
sito quidem signo interrogationis , quod autem audacter delerem, nam haec nostra specimina Schxei-
deriaxa Ranae bicoloris Roddaerti (de vera Hyla bicolore, supra jam descripta, hic non agitur) op-
time etiam Hylae hypochoudriali , in Daudixii tab. X delineatae, respoudent. Notandnm vero est,
Sciineidercm in opere suo, ubi paginis 156—160 de Rana bicolore mare Roddaerti agitur, nul-
libi musei Lampeant nientioneni fecisse, licet schedulae, a Schneidero ipso scriptae, testentur, cuin
haec duo specimina Lampeaxa pro Rana bicolore Roddaerti habuisse, Iicetque diagnosis Schneiderian \
optinie ad ea quadret. Suspicor, auctorem laudatum postea de identitate horum speciminum cum ge-
nuina Rana bicolore duhitavisse, eaque inde silentio praeterire maluisse. Mauifesto etiam descriptionf
Roddaertianae, quam Schneider recepit, impriniis magnitudini bicoloris, nullo modo respondent.

Ex eo, quod de Calamita bicolore Schneideri retuli, patet, auctorem species duas longe diversas
confudisse. Daudin (in Latreillei Hist. Rept. II, p. 174; Hist. nat. Ran. p. 22, n. 8; et in Hisr.
Rept. VIII. p. 40) nostram Hylam bicolorem bcne descripsit et depinxit, in synoiivmis allegatis
autein confusioneni Schxeideriaxam repetiit.

28

HATRACHIA.

6. H. HYPOCHONDRIALIS.

Plautis fissis, corpore subtus granuloso; supcrnc viridis, lnjpocltondriis pedibusque nigro-fasciatis.

Hujus Hylac duo inihi sunt speciminu: 1) Longitudine, a naribus ad anum usque, 1 pollicis
et 7 linearum. Supra totuin corpus est sordide cyanescens, multis locis autem in colorein sordide-vi-
rentein coinniutatum, lateribus et iufra sordide - flavescens ; maxillarum marginibus albis. Latera
corporis, pone pedes anticos, nigro-adspersa sunt, fasciis tribus nigro-coeruleis in regione Jiypoclioudriali.
Pedes sordide brunueo - flavescentes ; antici, brachii latcre supero, ulnaeque latere infero, maculis tri-
bus chalybeis subtrausversalibus ; postici femoribus interne fasciis tribus , externe fasciis quinque chnly-
beis superne linea sordide - coerulea per totam femoris longitudinem ducta, tibiis et tarsis interne maculis
quatuor chalybeis transversalibus pictis, exterue sordide-coerulescentibus — 2) lndividuum alterum, ejus-
dem cuiu illo mngiiitudinis et fonnae, penitus autem decolor, fere totum album est, solo capitis vertice
colore coerulescente perpaulum imbuto.

Descriptiones et icones, quas Daudin et Latreille de hac specie ediderunt, ad nostrum indi-
viduum priinuin quadrant. In tabula, paginae 170 partis II operis Latreillei adnexa, figura media
exhibet nostram Hylam hypochondrialem, iufima autem Hylani tiuctoriam, numeri itaque,
fi<niris istis adpositi, commutandi sunt — Daudin cum Hyla hypochondriali conjunxit Ilylam lactcam
LaljRENth, reprehendens Schneiderum, qui ad suum Cal. punctatum hanc Laurenth Hylam retulisset,
quippe quae caput ct dorsum haud punctis niveis notata haberet. E Laurentii descriptione Hyla lactea
est corpore niveo, maculis Iacteis, hypochondriis obsolete cinereo - fasciatis. Hae hypochondrioruin
fasciae Daudinium induxisse videutur, quod Ilylam lacteain ad hypochondrialein retulerit; ueglexit vero
auctor meiubranam, qua, e citato specimuie musei academici Upsaliensis, a Linneo in Amoenitatum
Vol. I, p. 285. n. 8 descripto, digiti plantarum Hylae lacteae connati sunt. Plantae palmatae autem,
Hylae hypochondriali negatae, ad characteres distmctivos puuctatae referendae sunt, indeque Hyla lactea
inelius ad punctatam quam ad hypochondrialcin quadraret; sed etiam de illa discedere vidctur. Huc
conferre velis quae jam sub specie praecedente de II. hypochondriali monui, quaeque sub Hyla punctata,
n. 9, monebo — Hyla coerulea Spixh (tab. X, Fig. 1) hypochondriali affinis esse videtur, differt
autem pictura.

7. H. S E X V I R G A T A.

Plantis semipalmatis , abdomine fcmoribusque s/tbtus granulosis ; superne rittis sr.r paralh-lis

aet/ualibus obsruris.

Hanc speciem Reinwardt in Java invenit, eique nomen sexvirgatae imposuit. Conferas
caeterum quae ad H. leucomystacem, n. 4, nionui.

8. H. S Q U I R E L L A.

Plantis semipalmatis, abdomine femoribusquc subtus granulosis ; vittis auatuor (doabus dorsalibus,
uua laterali), maculisque pedum obscurioribus (Tab. VI, Fig. 1).

Specimen nostrum fere aequo jure ad hanc atque ad H. rubram referri potest. Ainbarum spe-
cienun diagnoses, a Merremio conceptae, cum nostro individuo congruunt. Itidem icones utriusque

I. HYLA. 29

speciei apud Daudimum, rationc formae et proportionis corporis ejusque partium, respondent nostro spe-
cimini, quod attamen in medio corporis paulo crassius est. Cum autem icon Hylam squirellam di-
gitis paulo gracilioribus repraesentet , hanc potius quam rubram ad nostram speciem adhibere malui,
quamquam, e comparatione reliquarum iconum Daudimi, bene scio, pictorem aut sculptorem veram
harum partium formam et proportionem saepissime ueglexisse, ideoque, his characteribus niti, vix ra-
tionis esse.

Coloris et picturae nostri speciminis descriptionem hic subjungam: Corpus totum artusque
infra sordide flava sunt; supra, fundo sordide dilute-brunneo, picturis his lividis (i. e. colore sanguinis
sub cute extravasati ) : liuea a singula nare ad ejusdem lateris oculum ducta ; punctis quibusdam in in-
terstitio illarum linenrum; fascia inter oculos; lineis istis continuatis, ab oculo inde per latera corporis
decurrentibus, in vittam dilatatis, quae versus hypochondria sensim evanescit et in puucta quacdam
dispcrsa dissolvitur; praeterea vittis duabus latis, singula pone singulum oculuin orta, paralleliter supra
dorsum decurrentibus , versus anuni sensim in maculas parvas dissolutis. Hae vittae, tain laterales quam
dorsales, punctis parvisque maculis obscuro - brunneis adspersae sunt, quae, accuratius e.vaminata, verru-
culae esse videntur. Similia puncta et maculae parvae per totam superhciein superuani pcdum dissemi-
nata sunt. Cubiti et genua albcnt.

Hac descriptionc cum Hyla rubra et squirella collata, apparet quidem, nostrum specimen
quibusdam notis cum hac, quibusdam autem cum illa, melius congruere; veruntamen ad squircllam
paulo propius accedere vidctur. Alii forsan e hac conipniatione coUigent, rubram et squirellaiu, spe-
cimiue nostro intermcdio , in unam eandemque speciem conjungendas fore ; quod aliis ad dijudicandum
committo , quibus iudividuoruni hujus speciei copiam majorcm examinandi opportunitas se offeret. Cala-
mita fasciatus Schneideri, quem Merrem interrogative ad squirellam citavit, magis adhuc quam
rubra, colore et pictura, diftert. Omnia reliqua allegata autem, a Merremio ad Calamitam rubrum
laudata, praetcr icones Daudimanas, dubiis gravibus obnoxia sunt, cum descriptiones nimium cir-
cumscriptae, icoucs Sebanae autem prave exhibitae sint — Si Hyla squirella, quam Leconte,
in Ann. of the Lyc. of New - York I, p. 278, descripsit (v. Dull. d. Sc. nat. VI, p. 431), cum
nostra eadem species est, animal vivum, colore et picturis, a mortuo et in spiritu vini asservato
satis discedit.

Superest adhuc, de Hyla quadam minuta nostri musei, quam pro specimine nondum adulto
hujus speciei habeo, rationem reddere, icone ejus exhibita in tab. YI Fig. I. Forma et proportio
corporis ejusque partium sicut in H. squirella; parvitate auteni et colore, nec non digitis paulo graci-
lioribus discedit. Longitudo, a naribus inde ad anuni, 10 linearum ; Iatitudo, ante pedes anticos,
3 lineas paulo excedit. Color, infra albidus; supra albidus cuni pallide-ochraceo seu silaceo iuixtus.
A singula nare vitta ferruginea per oculum, tympanum et latus corporis excurrit, in hypochondriis
evanescens et in puncta se dissolvens; dorso vittae duae, singula a singulo oculo orta, parallcliter de-
currunt, versus feniora iu maculas irregulares dissolutae. Spatiuin inter vittam lateralem proximainque
dorsalem albiduni est, vittain lateraleni albidain exhibens. Pars supera pedum punctis maculisque irre-
gularibus ochraceis variegata est, cubitis genibusque albentibus. Dorsuni et latera verruculis sparsis
subscabricula suut, sicut in Hyla boante, cujus pullum hanc Hylam esse credidissem, nisi corporis
exiguitas. caput magis acutum, forina pictuiaruni discedens, renixae essent. His omnibus autem cum
H. squirella congruit, in qua nunc ctiam similcs verruculas, ac in hoc pullo, conspicio. Venter et
femorum pars infera, aeque ac in H. squirella, granulis parvis contiguis obsiti sunt — De Spix in
tab. VI, Fig. IV Hylam edidit, sub nomine H. lnt eristrigae. nostrae squirellae juniori similliinam;
digitis oinnibiis auteni paulo longioribus, posticis totis nssis, distinctam.

GnwF.NitoRST Rcplilia. 8

30 BATRACHIA.

9. H. PUNCTAT A.

Plantis semipa/matis, abdomine subtus granuloso ; dorso albo-punetafo ; lateribus rroreo-macu-

latis, linea longitiidinali alba (Tab. VI, Fig. II).

Eadera specimina (Uebers. n. 5439 — 5441) liujus speciei corain habeo, quibus Schneider ipse
(conferas ejus Hist. fasc. I, p. 172) in niuseo Lampeano verba Hyla lactea Laur. adscripserat. Op-
time quadrant ad descriptionem succinctam illic editam, ea restrictione, quod verrucae seu papillae partis
inferuae femoruin tantum prope juxta anum distinctae sint, aliique forsan femora tota levia describe-
reut. Forma et proportione corporis artuumque Jiaec specics congruit cura nostris Hylae succedentis in-
dividuis, seu cura iconibus iu Sebae Thes. I. Tab. 73 Fig. 3 et II Tab. 68 Fig. 5 delineatis, colore qui-
dera a nostra punctata penitus diversis, et a Meiuiemio ad Calara. rubrura ndhibitis. Nostris pabnae
fissae sunt, plantae seraipabnatae — Sed adgrediamur descriptiones ivccuratiores triuin individuorum
nostri musei:

1) Iconem hujus varietatis vide Tabula VI Fig. II — Longitudo, a naribus ad anum, 14 linea-
ruin. Color sordide-olivaceus. Palpebrae et abdoininis pars media strnmineae; pone pe-
des anticos macula laternlis longitudinalis fulva; altera inacula regionis hypochondrialis
saturate crocea, antice distincte definita, abdoraen versus autem sensim obliterata; inguina
ipsa vestigiis obsoletis coloris crocei irabuta; spatiuin inter maculas duas descriptas latera-
les nigro - cinereuni ; dorsura et caput superne punctis circiter 15 lacteis guttata; linea alba
obsoleta, a nare per oculuin, deinde supra tynipanura et per raediura maculae fulvae la-
teralis, tandemque ad marginem superum maculae croceae hypochondrialis , femoribus te-
nus, decurrens —

■s

2) Longitudo 15 linearuiu. Color sordide flavo - griseus ; palpebrae albido - flavae ; abdomen
fulvum; maculae fulvo - croceae Iaterales, sicut iu varietate 1, sed obsoletiores, inferior
autem cura colore abdorainis fulvo confluens; guttae albae capitis et dorsi circiter 18,
aliquanto inajores quain in varietate 1; linea alba lateralis, paulo distmctior quara in va-
rietate 1, caeteruin autem eodem tractu ac in illa decurrens.

•s

3) Longitudo 15 linearum. Color griseo - albidus, abdomine fulvo; palpebrae albidae; macu-
larum lateralium non nisi vestigia obsoleta; linea alba lateralis distinctissima; caput et
dorsum circiter punctis 8 lacteis, sine ordine sparsis, guttata. — Hoc individuuin, niinus
macerum, ubique caruosius est quam varietates 1 et 2.

Praeter Calaiuitain punctatura Schneideri, nullara aliam speciem ad hanc nostram adhibere
possum. Nemo, praeter Spixium, in Hylae variolosae deseriptione , punctoruni alborum usquam
raentioneni fecit, nam maculae albae, quibus Hyla Iactea Laurentii (i. e. Hana quam Linneus in
Ainoenitat. Vol I, pag. 285. n. 8 descripsit, Schneider autera cuiu punctata conjunxit) insignis est, haud
sunt puncta; insuper etiam reliqua descriptio, tam Linneana quam Laurentiana, quibusdani aliis notis
a nostra specie diffcrt, et icones Fig. 3 et 4 Tab. 71 Toiui I Thesauri Sebae, a Linneo ad suam Ra-
naiu laudatae, cura nostra nullo modo congruunt - — Merrem Hylam Iacteam Laurentii (haud con-
fundendam cum Hyla lactea Daudimi, quae etiain a Rana lactea Lacepedei differt) retulit ad
Calamitam melanorabdotum, qui vero, e descriptione Schneideri, penitus a Hyla lactea Lau-
rentii discedit — Daudin citat Hylam lacteam Laur. ad bypochondrialem; huic consociationi
autem multa obstant, de quibus jara sub Hyla hypochondriali locutus sura. — Daudin (Hist. nat. d. Rain.
p. 41) Calamitara punctatum Schneideri iuter Hylas haud rite notas recensuit. De monitis autem,
quae auctor contra synonymiara Schneideri profert, notandura est, Schneiderum 1. c. synonyma recen-

I. IIYLA. 31

sita millo modo ad Calamitam punctatum adhibuisse, sed tantum cum Hyla lactea Laurentii,
ejusque synonymis, comparavisse, simulque dubia sua circa allegata ista indicavisse. — Latkeille (Hist.
d. Rept. IV, p. 299) suspicatur, lacteam forsan individuuni decoloratum leucophy llatae (frontalis
Daud.) esse; anrecte? — Merrem Calamitam punctatum Schneideri prorsus neglexit, eumque nus-
quam allegavit. Sin autem diagnoses Calamitarum apud Merremium cum nostro punctato confero, Cala-
mita lateralis, ocularis, ruber, melanorabdotus et lacteus species erunt, quarum hic ratio
habenda esset. Priinis duobus quidem femora levia (baud granulosa) sunt; cum autem in nostris speci-
miuibus granula femorum sola versus anum, eaque vix distinguenda, adsint, quod jam supra indicavi, fa-
cile femora pro levibus descripta esse possent; sed, punctorum alborum nulla babita ratione, reliquo etiam
colore et picturis species allegatae utique a nostra differimt. Licet eniin mihi persuasum sit, nostra speci-
mina, in spiritu vini asservata, decolorata et picturis naturalibus privata esse, tamen haud credere pos-
suin, e hac coloris corruptione, in omnibus individuis nostrae speciei, et quidem hujus solae nec etiam
aliarum specierum, maculas laterales croceas, lineam lateralem albam, punctaque alba dorsalia, uno eodem-
que loco et modo, profecta esse; etsi quoque concedereni, colorem picturarum descriptarum mutatum esse,
forma earum tainen haud commutata erit. — Q.uaeritur autein, nuin forsan Hyla variolosa, in Spixii
tab. IX Fig. IV exhibita, ad nostram speciem adhibenda sit? Forma et proportio corporis partiumque
ejus eaedem sunt ac in nostra; color supra roseus, maculis lateralibus croceis deficieutibus , differt qui-
dem, sed liuea Iateralis alba, guttulaeque albae, eaedem sunt — Cave ne cum nostra specie confundas
Hylam punctatam Principis de Wied (Abbild. Fasc. VII, Tab. IV, Fig. III), viridem nigro - puncta-
tam, quam quidein Princeps serius (in Beitr. I, p. 533, et in literis, ad Haronem de Ferussac scriptis,
v. Bullet. des Sc. nat. 1824, X, p. 222) noniiue Hylae infulatae designavit.

10. H. LEUCOPHYLLATA.

Pedibus gracillimis scmipahnatis ; niacula frontali humerali dorsali et fcmoral/, maculisque

duabus ulnae , albis.

Rana leucophyllata Beireis.
Calamita leucophyllatus Schn. Merr.
Hyla frontalis Daud. Latr.

Descriptiones et icones hujus speciei exacte cum nostris individuis duobus congruunt, quibus
autem corpus multo niacrius est quam iu icone Daudiniana et Latreilleana, quiu macrius quam Hylae
hypochondriali, in eadem tabula apud Latreilleum exhibitae. Praeterea monendimi est, partem pro-
nam corporis, in icone Daudinii, levissiinam delineatam esse, nec etiam, in descriptione, verrucarum
aut granulorum abdominis ineutionem factam esse, de quibus quoque Merrem, in diaguosi, omnino tacet:
in nostris speciminibus autem pectus et abdomen granis confertis obsita sunt — In gravem errorem in-
cidit Latrelle, qui (Hist. Rept. IV p. 302) putat, hanc Ilylam et Rauam fuscam Schneideri (v.
Ranam liueatam nostram) ad unam eandemque speciem redigendas esse.

G E N U S II.

R A N A LAURENTI etc.

1. R. F U S C A.

Tympano obsolelo ; callo plantarum scmicirculari ; dorso wbgratmlalo , fusco, cincreo-

marmorato.

Rana fusca Wolf (in Sturmii Fauna).
Bufo fuscus auctorum plnrinm.
Bombinator fuscus Fitzinger.

.Eigregie hanc speciem pinxit et descripsit celeberrimus Roesel; picturae ejus in Sturmii Fauna
repetitae sunt. Maculae fuscae, tam magnitudine quam numero, admodum variant, nec semper,
ut Roesel tradit, majores earum medium dorsum occnpant, scd interdum versus posticam dorsi partem
remotae suut. Reliqui quoque a Merremio laudati auctores hanc speciem bene descripserunt. Errant
autem Lacepede et FlTZINGER, qui Ranam ridibundam Pallasii cum hac specie conjungunt; et
graviter vituperandus est Gmelin, qui fuscam pro varietate bombinae vendiderit. Bufo Roeselii
Daudinii et Latreillei, quem Merrem interrogative ad hanc speciem adhibet, certo huc haud referri
potest, ob palmas semipalmatas, parotides et picturam; imo Daudin citat Roeselii Tabulam XX, quae
autem veram Ranam bufonem LlNN. seu Bufonem vulgarem aut cinereum auctorum recen-
tiorum exhibet, quamque Daudin pro specie peculiari, a Bufoue cinereo suo discrepante, habet, iisdeiu
autem synonymis, quae Merrem ad Bufonem cinereum adhibet.

In nostro museo exposita sunt:

I. Tria individua adulta: 1. Longitudo paulo ultra 2 pollices. Dorsum fere le-
vissimum, verrucis nonnullis subelevatis; maculis fuscis minoribus et pluribus quam in
Roeselii icone. Captum prope Vratislaviam — 2. Longitudo paulo ultra 2 pollices.
Dorsum verruculis albidis scatet, granulis iutersparsis minoribus obscurioribus. Pictura
cum icone Roeselii congruit. Captum prope Gottingam, in prato paludoso, tempore cre-
pusculi vespertini, subsaliens — Rana vespertina Pallasii Merremii aliorunique,
quam Lacepede cum R. temporaria, melius autem Fitzinger cum fusca conjunxit,
praesertim ad hanc secundam varietatcm quadrat, cui omnibus notis respondet. Conferas
caeterum, R. subsaltantem n. 4, et variegatam, n. 2 — 3. Longitudo l^ polli-
cum. Verruculae dorsales minores sunt et pauciores quam in varietate 2. Pictura
cum illa congruit; maculis fuscis tanien nec aeque distincte obscurius marginntis, uec
Umbo tenui iiliforini albido, qui in varietatibus 1 et 2 distinctissimus , nec non in iconibus
Roeselianis egregie exhibitus est, circumdatis. Hoc individuum ex Austria accepi. —
De onmibus his varietatibus adhuc notandum est, tubercula dentiformia in margine
antico maxillae inferioris perexigua esse.

II. RANA. 33

II. Larvae caudatae: 1. Cum fig. 9 tabulae XXVIII Roeselii eongruens, exceptis
pedibus posticis paulo minoribus, majoribus tamen quam in figura 8. — 2. Exacte figu-
rae 9, jam laudatae, respondens — 3. Ab autecedente eo tantum differt, quod etiam pe-
dum anticorum sinister declaratus, pedes postici autem majores et crassiores sint. (No-
tandum est, inter magnain Bufonis variabilis larvarum copiam, quam coram habeo,
plures tripodes esse, quibus omnibus pedes postici et anticorum sinister decla-
rati sunt. Q.uaeritur, num haec pedis antici sinistri explicatio prior quam dextri Iege
naturae constante nitatur, num fortuita sit?) — 4. (luadrupes. Uni specimini cauda
corpore longior, alteri tantum corporis reliqui longitudine est, magisque contracta et an-
gustior quam in antecedentibus.
Sustuli hanc speciem e genere Bufonum, eamque Rauis consociavi, his praecipue nixus
rationibus: 1. Parotidibus caret. 2. Soleae posticae callo corneo protuberante, ad radicem digiti in-
terioris, instructae sunt; radix digiti exterioris callo caret. Haec dispositio autem omnibus ranis veris,
quotquot earum iuspicere me licuit, coinmunis est, rarissime etiam rudimento subiuconspicuo calli ra-
dicis digiti exterioris declarato. Contra vero, omnibus genuiuis Rufonibus ad utriusque digiti radicem
callus adstat. In Rana fusca autem, et duabus sequentibus, callus iste solitarius major est et durior
quam in reliquis cospeciebus, fere instar unguis digiti hominis formatus, colore saturate - croceo. 3. Pe-
des postici loiigiores sunt quam in veris Rufonibus, saltatorii, licet paulo breviores quam in plurimis
Ranis; quod etiam ad Ranam vespertinam quadrat, in cujus diagnosin Merrem artus posticos
breves suscepit. 4. Dorsum minus verrucosum est quam in reliquis Rufonibus; reliquae autem corpo-
ris partes levissimae sunt. 5. Nullius Rufonis larvae, quod scio, in magnitudinem aeque insigueni ad-
crescunt, ac larvae Ranae fuscae; inter Ranas autem paradoxa, hac ratione, fuscam aequiparat.

2. R. V A R I E G A T A. n.

Tympano subdistincfo ; plantis subpalmafis , callo scmicirculari ; dorso subgranulato , rufo-macu-

lato, pedibus rufo-fasciaiis (Tab. VIII, Fig. I).

Longitudo corporis \\, pedum posticorum 1\ pollicum. Caput subacutum, sicut in Rana
temporaria. Dorsum verrucis obsitum. Femora subtus, anum versus, papillis confertis scatentia.
Palmae fissae. Plantae digitis membrana ita conjunctis, ut tres ultimi articuli iu digito secundo lon-
gissimo liberi sint. Corpus valde tuniidum, sine dubio confra naturam inflatom, absque plieis et
verrucis (forsan cutis extensione violenta deplanatis). Maxilla inferior margine antico tuberculis
tribus dent iformibus, sicut in reliquis cospeciebus. Solea plantarum ad radicem digiti inte-
rioris callo magno, semicirculari, compresso, corneo, fere paulo majore quam in Rana fusca; in-
super etiam calli parvi rudimento ad basin digiti exterioris — Color, uti videtur alteratus, sordide-al-
bidus est, his picturis: Caput supra, iinprimis infra oculos et nares, ad marginem totuni maxillae
superioris, silaceo-marmoratum; a medio marginis palpebrarum fascia silacea, dorsuin versus paulo ar-
cuata, spatium inter oculos transcurrit. Latera corporis silacea albis conspersa punctis (quae forsan
animali vivo granula erant). Dorsum verrucis deplanatis croceis centro albo ornatum est. Rrachia
macula uua, ulnae maculis duabus, femora tibiae tarsique tribus silaceis variegata sunt; maculis tibia-
ruin transversalibus.

Collatis diagnosibus apud Merremium, ad hanc uostram speciem adhiberi possent: 1. R. ves-
pertina, quae autem, quod jam ad Ranaiu fuscam et subsaltantem monui, niiuis breviter descripta
est, quominus certitudinem de ea nanciscamur. R. fusca et subsaltaus, ad quas vespertinam ad-
hibui, digitis posticis magis palmatis a nostra variegata satis differunt. 2. R. clamitans, cui secun-
dum Daudimum maxilla superior viridis est. Picturae, quibus nostrae speciei caput variegatum est,
Gravenhorst Reptilia. 9

34

RATRACHIA.

a Daudinio neque describuutur , neque in icone exhibentur. Plantae clamosae,' ex icone Daudi-
niana magis pahnatae sunt. De callo insigni semicirculari , sub basi pollicis pedum posticorum, ambo
auctores tacent, nec icon eum exbibet. Hac calli fonna et ratione caeterum variegata peraffinis esse
videtur fuscae et paradoxae; buic quoque capitis forma respondet.
Individuum unicuin in museo Lampeano asservabatur.

3. R. P A R A D O X A.

P/antis pahuafis ; polficc patmarum opposifo ; fympauo subdistincfo ; fcmoribus subtus

ferrugineo - vittatis.

Hujus spcciei individuum unum perfectum, nonnullaeque larvae, in niuseo nostro asservantur:

1) Iudividuum perfectum: Longitudo corporis, ab apice capitis ad anum usque, 2 pollices
paulo excedit; femora 15 lineas longa sunt, tibiae 12, tarsi, ad basin digitorum nie-
diorum usque, 6, digitus longissimus 13 liueas. Caput parvum, tympano distmcto orbi-
culari; maxilla superiore interne denticulata, inferiore antice vix subtuberculata; lingua
intcgra suborbiculata. Pedes antici digitis fissis, apicem versus sensim paulo graci-
lioribus, apice ipso acutiusculis ; pollice, seu digito intcriore, reliquis opposito (ut in lar-
vis), basi crassiore quam reliqui; boc et quarto longitudine subaequalibus , secundo et
tertio longioribus subaequalibus ; postici femoribus valde crassis, crassioribus quam
in reliquis ranis nostri musei; digitis apicem versus sensim gracilioribus , ad articulum
uUimum usque pcrfcctissinie palmatis, apice extimo brevissimo acutiusculo liberis, 1 (iu
teriore) brevissimo , 2 paulo longiore, 3 et 5 aequalibus, paulo longioribus quam ille,
4 longissimo; callo compressiusculo , externe ad basiu pollicis sito. Cacteruni autem di-
giti omnibus carent callis, corpusque totum, et pedes, laevissimi sunt, absque grauulis
verrucisve. Color superne fusco - ferrugineus , maculis magnis minoribusque irregularibus
obscurioribus, femoribus latere externo inferiore albido-guttatis; inferne eburneus, pectore
punctis lineolisque subcommatiformibus fcrrugineis , baud vero crebris, tanquam adspcrso;
picturis similibus etiam femora et tibiae subtus ornata sunt, in femoribus tamen plurimae
barum picturarum in lineas 3 — 4 longitudinales undulatas, passim interruptas aut con-
nexas, conjunctae sunt. Color fusco-ferrugmeus baud sensim transit in colorcm ulbidum
partis inferioris trunci et artuum, sed vitta obscurior, passun subinterrupta, ad latera
trunci et artuum ducta, partem superiorem ab inferiore distincte definit.

2) Larvae quinque, quas coram babeo, ratione evolutionis iconibus Sebanis et Daudinianis
hisce exhibentur:

a) Seba I, tab. 78, fig. 21.

b) Ibidem, fig. 20 (individua duo).

c) Ibideni, fig. 18—19; Daud. Rain. tab. 23, fig. 2.

d) Daud. 1. c. tab. 22.

Individuum a ciuereo - brunneum est, penitus decoloreum; uidividua duo sub b, aeque deco-
lorea, pedibus posticis autem brunneis, picturis albis, ita ut femorum lineae longitudinales brunneae
distiuctae adpareant; individuuin c dorso lateribusque brunneum est , albo -punctatum, pedibus posticis
superne brunueis, albo-punctatis, tibiis interne vitta longitudinali brunnea, femoribus subtus albis, ve-
stigiis vittarum duarum brunnenrum, corpore infra albo , abdomme brunneo - punctato ; individuum d
dorso et lateribus respondet antecedenti, punctis albis dorsi autem obsolctioribus , femoribus supra brun-

II. RANA. 35

neis albo-maculatis, infra albis, vittis quatuor brunneis, tibiis supra maculis tribus quatuorve magnis
brunneis, interne vitta brunnea, infra brunneo - alboque marmoratis; pedibus anticis inferne brunneo-
marmoratis ; corpore subtus albo , pectore abdomineque punctis obscurioribus brunneis adspersis.

A speciebus nonnullis, quibuscum paradoxa confundi posset v. c. a fusca, subsaltante et
variegata, illa differt digitts acutioribus, palmarum pollice reliquis digitis opposito et, ut Schneideri
verbis utar, quasi ad comprehendendum facto, plantarum digitis perfectissime membrana junctis, prae-
cipue quoque pedibus posticis multo longioribus. Situs et directio pollicis in omnibus iconibus hujus
speciei, etiam in Daudinianis, neglecta est. De callo, ad basin pollicis sito, Schneider dicit, eum
sexti digiti speciem praebere; in nonnullis iconibus Sebanis, praecipue autem in icone 17, hic callus,
contra naturam, verum digitum sextum exhibet. Apices liberi digitorum posticorum in omnibus
auctorum iconibus, etiam in Merianis, longiores sunt quam in nostris individuis — Secundum Mer-
remium digitorum posticorum tres extimi subaequales sunt. Licet vero digiti postici paradoxae,
caeteris paribus, breviores sint quani in plurimis reliquis ranis, indeque differentia longitudinis eorum
levioris momenti, tamen illorum trium digitorum medius distincte longior est quam duo alteri. In ico-
nibus auctorum longitudinis relativae digitorum nulla ratio habita est, vel potius longitudo relativa
eorum prorsum a natura discedit.

4. R. S U B S A L T A N S. N.

Pedibus posticis subbrevibus, supra granulatis, plantis palmatis ; corporis latcribus subseriatim
granulosis ; lateribus femoribusnuc maculatis (Tab. VII).

Forma corporis, imprimis etiam capitis, Ranae esculentae respondet; sed pedes postici,
singulaeque eorum partes, breviores sunt, quod praecipue in digitis conspicuum est; tympanum quoque
tympano esculentae magnitudine cedit.

Longitudo, ab apice capitis ad anum usque, 2 pollicum et 5 linearum; pedum posticorum,
ab ano ad digiti longissimi apiceni, 3^ pollicum. Superna capitis trunci et pedum pars sordide dilu-
teque f usco-rubricosa est (animali vivo forsan viridis erat, cum nostra Rana esculenta in spiritu
vini eundem induerit colorem) , maculis nonnullis obscurioribus fuscescentibus , quae tamen ad latera
corporis et ad margines maxillarum, fundo pallidiore, distinctiores sunt, et in pedum latere externo
medio maculas transversales exhibent; supra et infra has maculas pedes, maculis minoribus irregulari-
bus fuscis, in femorum parte infera obscurioribus et elegantioribus, marniorati sunt. Corpus totum,
cum capite et artubus, subtus album sordidum unicolor est, levissimumque, absque omni gra-
nulorum vestigio. Plicae duae dorsales, ab oculis ortae, jam ante medium dorsi evanescunt et
in granula lougitudinalia dissolvuntur, quae itidem mox omnino abolescunt. Plica lateralis colli,
ab angulo postico oculi orta, circa tympani marginem superum et posticum deflexa, desinit supra
pedes anticos in apicem sub angulo recto latus corporis versus fracta. Latera, dorsi pars postica,
pedum posticorum pars supera, granulis minutissimis albis imperforatis scatent, verruculis majo-
ribus intersparsis , quarum plurimas granulum album centrale, illas tibiarum autem acervulus plurium
granulorum occupat. Ilae verruculae ad latera corporis in duas tresve series distinctas longitudinales
dispositae sunt; in iis quoque, quibus tibiae obsitae sunt, haec indoles dispositionis in series bene di-
gnoscitur. Praeprimis vasa subcutanea ramosa pedum posticoruin, per cutem ipsam, ad modum vena-
rum manus hominis, pellucentia, talibus verruculis granulisque obsita sunt. Digiti subtus ad junctu-
ras articulorum callo parvo instructi sunt; a callo basali digiti interni plantarum, in Iatere interno
tarsi, plica ascendit pallida ferme usque ad calcem. In icone addita planta dextra faciem superam,
sinistra autem inferam, ostendit.

36 BATRACIIIA.

Inter omnes ranarum icones et descriptiones , quas conferre niihi licuit, nullam inveni ad hanc
nostram ranam satis quadrantem. Merremii diagnoses Ranae tigrinae et Ranae vespertinae
speciei nostrae respondere videntur; sed tigrina, sccundiim descriptionem et iconem, in opere Dau-
dinii editas, penitus differt, potiusque ad nostram Ranam pictam refcrri posset. De Rana ves-
pertina autem incertus sum; dorso subverrucoso et artubus posticis brevibus cum nostra bene con-
gruit; sed notitia Pallasii, quam Schneider repetiit, nimis est brevis, quominus certitudinem inde
haurire possimus. Eodem et forsan potiori jure Rana vespertina ad nostram fuscam, apud nos in-
digenam, adhibcri potcst, de qua supra jam actum est.

Individuum unicum e Museo Lampeano.

5. R. G R U N N I E N S.

P/aittis pa/mafis ; levissima, f/orso mat ti/ato.

Specimen unicum, ncc vero idem quod in Uebers. n. 5455 cum grunniente comparavi, quadrat
quidem ad iconem et descriptiones, quas DAUDIN et Latreille de hac specie edidcruut; color autein
differt et, sine dubio penitus commutatus et extinctus, ubique sordide-brunneo-aut glauco - albidus est,
exceptis maculis sex irregularibus parvis fuscis, sine ordine in dorso dispersis. Corpus totum leve
est, femoribus solis infra, circa anum , grauulosis. Forma tota et artuum proportio Ranae escu-
lentae respondet. Corporis anguli, nec non dorsi tubercula duo, in descriptione Merremiana
notata, uostro individuo desunt, nec etiam Daudin nec Latreille eorum mentionem faciunt. Maxilla
inferior antice subtridentata est (seu emarginata, angulis emarginaturae subacutis, tuberculo dentiformi e
medio ejus eminente).

Rana palmipes, quam de Spix in tab. V fig. 1 exhibuit, a nostra grunnicnte, praeter co-
lorem et picturam, rictu ampliorcj tympano ab oculo remotiore, sulco pone nares, etc. differt. An
eadein species^

6. R. ESCULENTA.

Verrucis ma/oribtts sparsis in tlorso verritcii/oso , femoribtts infra graitit/osis , tapife sttbactilo ;

/hiea f/ava /oiigiittdina/i dorsa/i ; planiis pa/maiis.

7. R. T E M P O R A R I A.

Verrticis tninoribits sparsis in dorso, /alerHiiis et fenioritin parle infera gramtlosis, cttpite sttliob-
tuso ; nuicttta fusca ab octtio per ti/ntpaiium dncta; p/antis pa/nuttis.

Quisque nostrum sane has duas species bene noscet beneque distinguet; nihilominus de diagiio-
sibus et descriptionibus earuiu apud auctores quaedam monere me oportet.

Detinhiones a Linneo editae sunt: 1. R. escu/enta, corpore nngulato, dorso trans-
verso gibbo, abdomine marginato. 2. R. temporaria, dorso planiusculo suban-

n. RANA. 37

gulato — Forma anguli et plicae dorsi, saltem in individuis nostris, quae in spiritu vini asservan-
tur, nullos suppeditant characteres distinctivos harum specierum, ambabus enim aeque mutabiles sunt.
Ouinque speciminibus Ranae esculentae nostri musei plicae et margines minus elevatae sunt, totumque
corpus Ievius est quam Ranae temporariae — Merre.m diagnoses ambarum specierum his tradit verbis:
1. R. esculenta, verrucis majoribus sparsis in dorso verruculoso, quibus deinde
addit dorsum angulatum, transverse gibbum, abdomen et femora subtus granulosa,
caput acutiusculum. 2. R. tcmporaria, dorso angulato fere glabro, artubus po-
sticis longissimis, quibus addit dorsum transverse gibbum, abdomen granulosum. Inde
ergo verrucae majores dorsi, abdomen femoraque subtus granulosa, characteres essent principales, Ra-
nam esculentam a Rana temporaria distinguendi. Omnes nostrae Ranae esculentae, non solum
dorso, sed etiam parte superna femorum et tibiarum, verrucis majoribus minoribusque obsitae sunt.
Copia harum verrucarum attamen in omnibus individuis variat, non equidem secundum aetatem aut mag-
nitudinem eorum, sed sine discrimine num sint majora num minora, nam nostrorum individuorum unum,
inter majora censendum, fere levissimum est, dum alterum, e minoribus, haud minus verrucosum
maximo est. Femora omnibus subtus granulosa sunt; abdomen autem, quod etiam secundum Daudi-
nium, tam in hac specie quam in R. temporaria, granulatum esse deberet, solis speciminibus duo-
bus maximis ad inguina subgranulatum , reliquis autem levissimum est. Pedes postici hemiolii (corpore
sesquilongiores) sunt. Caput est subacutum — Omnibus nostris individuis R a n a e t e m p o r a r i a e dor-
sum, Iatera, et pedum posticorum pars superna, verrucis majoribus minoribusque obsita sunt; harum
verrucarum majores semper attamen majoribus Ranae esculentae magnitudine cedunt. Verruculae par-
vae lateribus multo sunt frequentiores et confertiores quam dorso, quod quidem cum descriptione Dau-
diniana, ex qua temporariae cutis fere levis est, tuberculis nonnullis parvis in dorso, haud congruit;
attamen in individuo parvo, 11 lineas longo, vix vestigia verrucarum perspiciuntur. G-anuIorum femo-
rum et abdominis eadem est ratio ac in R. esculenta; individuis maximis attamen granula inguinum distinc-
tiora sunt quam in R. esculenta. Truncus et pedes, longitudiue relativa, cum ista specie congruunt. Caput
quidem minus acutum est quam in R. esculenta, sed differentia vix oculis percipi nec verbis exprimi potest ;
si vis, caput esculentae acutum, temporariae subacutum, vel hoc subobtusum, illud subacutum, adpellare
posses. Quin mihi sunt specimina, ratione hujus capitis fonnae relativae, exacte intermedia, quae eo
magis notatu digna sunt, quod etiam ratione verrucarum ipsiusque coloris et picturae (quantum de his
in speciminibus in spiritu vini asservatis judicare fas est) inter utramque speciem niedium tenent —
Collatis deuique haruni ambarum specierum characteribus a Merremio suggestis, quae concedi possunt
hic tradam: 1. Verrucae differentiam exhibent, quod Ranae esculentae dorso majores sunt, Iateri-
bus prorsum levibus, temporariae autem dorso minores quam esculentae, lateribus verrucis parvis gra-
nulatis. 2. Granula abdominis et femorum ambabus speciebus similia sunt; quin in temporaria, cu-
jus granulorum abdominalium Merrem quldem mentionem facit, cum de granulis femoralibus ejus ta-
ceat, haec satis distincta sunt, illa autem fere obsoleta. 3. Longitudo relativa trunci et peduiu
utrique speciei aequalis est. Granulis ergo et longitudine pedum ad distinguendas has duas species
haud uti possumus. 4. Caput esculentae quidem paulo acutius est quam temporariae , sed differentia
persubtili vixque respicienda.

Laurenti, Schneider, Daudin et plurimi reliqui auctores, characteres definitivos utriusque spe-
ciei e colore et pictura, quidam junctim cum forma capitis, desumserunt. Macula oblonga, ab oculo
per tympanum ducta, fasciaeque transversales tibiarum, nigro-fuscae, Ranam temporariam seinper ab
esculenta distinguere videntur. Macula ista lateralis capitis esculentae omnino deest ; maculae fuscae
tibiarum autem irregulares sunt, nec fascias exhibent, licet Daudin esculenfam fasciis pedum trans-
versalibus descripserit. Sunt veruntamen individua, quae his notis medium tenent inter esculentam et
temporariam; eademque individua, quod majoris momenti est, etiam ratioue formae capitis et verru-
carum intermedia sunt, quod supra jam adnotavi — Sed transeamus ad descriptionem paulo accura-
tiorem nostrorum speciminum :

Gravenhobst Reptilia. 10

38 BATRACHIA.

R a n a esculenta.

1. Longitudo ultra 2 pollices. Caput iniinaculatuni. Dorsum verrucis et maculis nigris,
pluribus paucioribusve , plicisque duabus elevatis parallelis, ab oculis ad basin femoruin usque decur-
reutibus. Latera corporis et artuum maculis magnis, irregularibus , plus minus confluentibus, ele-
ganter variegata. Abdomen vel totum, vel tiintum aniun versus, maculis parvis grisescentibus obso-
letis adspersum — Duo individua.

2. Lougitudo ultra 1 pollicein. Caput utrinque linea nigra, ab apice maxillae superioris,
per narem, ad oculuin usque ducta; praeterea vitta lata nigra, ante marginem maxillae superioris, to-
tam auteriorem capitis partem circumcingente. Dorsuin latera et pedes sicut in varietate 1 picta.
Abdomen album immaculatum. Gula maculis minutis grisescentibus conspersa — Duo individua.

3. Longitudo 3i pollicum. Dorsuni plicis duabus sicut in varietate 1; tuberculis seu ver-
rucis multis maguis, praetereaque anum versus granulis, scatens. Haec granula, aeque ac quae-
dam similia tibiarum, alba sunt, supraque poro perforata. Femora iuterue, anum versus, granulosa.
Caput, dorsum, latera et pedes sicut in varietate 1 picta sunt, maculis nigris pedum et late-
rum autein magis eleganter confluentibus. Pars tota inferna corporis, capite pedibusque haud exce-
ptis, conlertiin griseo-maculata et marmorata est — Pes sinister posticus mutilatus est, femore solo
superstite. Vulnere autem perfecte clauso et ad cicatricem perducto, non dubito, quin animal, post
Jianc inutilationem, adhuc per longum tempus vixerit — Hoc individuum in Museo Lampeano asser-
vabatur, idemque est quod in Uebers. n. 5455 descripsi.

R a n a t e m p o r a r i a.

1. Longitudo 3 pollicum et quod excedit. Dorsum et latera plus minus scatent granu-
lis albidis, haud perforatis, tuberculis nonnullis majoribus dorsalibus intersparsis. Granula similia,
nec vero aeque conferta ac in dorso , pedes posticos occupant ; femora inferue , praesertim auum ver-
sus, confertissime granulosa suut. Plicae duae dorsales, sicut in Baua esculenta, distinctiores
aut obsoletiores sunt — Color superne est olivaceo-brunneus aut sordide ferrugineo - flavicaus , inter-
duin subroseo-tinctus; maculis nigris maioribus minoribusve, pluribus vel paucioribus, ad plicas dorsa-
les confertioribus, interdum adeo confertis, ut Iineas duas longituduiales nigras, plus minus interruptas,
exhibeant. In superna peduin posticorum parte hae maculae in fascias collectae sunt. Interdum quo-
que latera corporis et peduin maculis nigris irregularibus variegantur. Macula magna insignis pone ocu-
los onmibus est distincta. Inferna corporis et artuum pars sordide albida aut sordide pallide - ochracca
est, plerumque maculis parvis griseis, plus minus confluentibus, distinctioribus vel obsoletioribus, cou-
spersa. Itidein margo maxillae superioris maculis parvis griseis aut cinereis conspersus esse solet —
Tria individua.

2. Longitudo lf pollicum. Plicae dorsales, tubercula et granula sicut in varie-
tate 1, granulis attainen niinus distinctis, tuberculis dorsi autem pluribus. Color superne sordidus,
ochraceo- albidus, maculis brunneo-fuscis, macula pone oculos distincta, fasciis pedum posticorum;
inferue albidus, punctis grisescentibus , fere extinctis, dispersis — Individuum uuicum.

3. Longitudo 2£ pollicum. Plicae dorsales sicut in antecedeutibus. Grana, quae dor-
siun latera et pedes posticos superne occupant, omnia sunt ejusdem maguitudinis, subconferta , miuora
quain tubercula, majora quain grauula an.ecedentiuin. Inguina et fenioruui pars inferna sunt grauulosa.
Color corporis peduinque superne olivaceus, maculis parvis nigris confertis, praetereaque fasciis trans-
versalibus pedum posticoruin et macula niagna distincta pone oculos, sicut in antecedeutibus. Inferue
corpus totuin sordide albiduni est, maculis parvis nigro - cinereis puuctatuin — Individuuiu unicum.

4. De speciiniuibus duobus inter esculentam et t einpor ariaiu interinedii s, quorum
supra jam mentionein feci, hic quaedani addam: Longitudo 2^ et fere 3 pollicuni. Dorsum pli-
catum, sicut in antecedentibus, granulis tuberculisque, dis(inctioribus vel obsoletioribus, verruco-
sum; latera granulosa, pedes postici superne granulosi aut subtuberculati , femoribus infra granulosis;

II. RANA. 39

individui alterius regio inguinalis subgranulosa. Color obscuro - olivaceus , maculis obscurioribus, quae
in artubus posticis fascias transversales exhibent. Latera corporis, juxta abdomen, posticaque fenio-
ruin pars, alba sunt, picturis nigris elegnntissime marmorata; femorum summorum pars dimidia postica
itidem, fundo albo aut citrino, nigro - marmorata est; in altero individuo autem hae picturae minus ele-
gantes minusque definitae sunt. Abdomen et capitis pedumque pars inferna alba sunt, niaculis nigro-
olivaceis cinereisque, quae praesertim in pedibus posticis confertiores et obscuriores sunt. Macula magnn
pone oculos quidem distingui potest, sed cum colore obscuro reliqui corporis subconfluit.

5. Inter plura individua, ex Austria mihi missa, duo erant maculis nigris et vitta pone oculum
obsoletissimis , caeterum a nostris haud diversa, pollice palmarum tamen iuagis quam in nostris tumes-
cente, duro, externe nigro.

6. Tandem adhuc commorari me oportet in rana e museo Lampeano , cui Schiveider schedu-
lam, verbis Rana brasiliensis, adglutinaverat. Haec eadem est quam in conspectu collectionis
meae (Uebers. n. 5476) cum Rufone brasiliensi SHAWII III tab. 46 conjunxeram. Opus Shawianum
hic haud ad manum habeo, indeque repetitam hujus ranae collationem cum icone laudata praetermittere
cogor; admodum autein suspicor, nostram ranam uil aliud esse quam Rana temporaria valde de-
colorata et deforniiter tumida. Color sordide-albidus, dorso niacnlis circiter 30 parvis fuscis dispersis.
Latera et dorsi pars postica granulosa, granulis nonnullis superne poro ccntrnli obsoleto. Pedes po-
stici superne, feinora etiam inferne versus auum, grauulosi, sicut in varietate 1. Forma et propor-
tione capitis haec rana plane cum temporaria congruit, capite attamen pone oculos paulo angustiore;
dentibus sicut in R. teniporaria. Latera corporis autem, modo praeternaturali , euormiter expansa
et quasi inflata sunt; hac extensione cutis plicae dorsales penitus evanuerunt. Rufonibus saltem hoc
individuum nullo modo consociari potest, parotidibus prorsum deficientibus, pedibus posticis autem, di-
gitisque eorum, aeque Iongis ac in R. tcmporaria — Rescke autem, Hamburgensis , inter multa alia
rentilia Cayennensia transmisit quoque ranani, a temporaria nostra nullo modo discrepantem. Longitu-
dine est trium pollicum. Statura, forma et proportio capitis et artuum, os, tynipanuin, granula, di-
giti postici palinati etc. oninino cum temporaria congruunt; nec deest macula magna nigro-fusca pone
oculos, forma situ et magnitudine cum eadem macula nostrae teinporariae conveniens. Maculae dorsa-
les et fasciae pedum nigro-fuscae majores quidem sunt quam in individuis temporariae nostri musei;
haud tamen dubito, quin etiam inter temporarias nostrates individua occurrant maculis aeque magnis ac
in illa. Patria hujus individui, a Resckeo indicata, milii valde suspecta est, cuni inter reptilia ista,
teste Resckeo Cayennensia, etiam Gecko guttatus Daud. Chamaeleo vulgaris, Anguis fragilis mihi
transmissi sint.

8. R. P I C T A.

Dorso postice subgranulom , femori&us siibtus circa auiim siibrtigulosis ; sitpra fusco-maculala,
litiea dorsali alba ; femoribus sitpra fusco a/boauc marmoratis ; platdis pa/matis.

Individuum, jam in couspectu collectionis meae, sub n. 5456, breviter descriptuin , iu museo
Lampeano asservabatur. Patria ejus iguota est.

Statura et proportio partium Ranae esculentae. Longitudo 5 pollicum, pedum
posticorum 6£ poll. Corpus exenteratum, indeque valde collapsum et corrugutum, praesertim circa ven-
trem, attainen rigidum est et induratum instar mumiae. An plicae duae dorsales, sicut in Rana
esculenta aliisque hujus generis speciebus, adfuerint, haud probari potest, nain cutis dorsalis col-
Iapsa copiam rugularum longitudinaliuni irregularium exhibet, nullo vestigio ( uberculorum, sed anum
versus subgranulosa est. Latera quoque, juxta dorsuin , subgranulosa sunt. Pedes haud cor-

40 BATRACHIA.

nigati, pleni atque carnosi, leves, feraoribus solis inferne, anum versus, subruguloso - scabris. Corpus

superne, ab apice maxillae superioris ad digitos usque, poris minutissimis scatet, quales etiam in

Rana esculenta et temporaria, sed multo subtiliores quam in picta, et solo oculo armato distinctos, vi-

dere licet, inferne autem poris caret — Color subtus albus; supra sordide fuscesceus (in vivo anunali

forsan viridis), his picturis: A maxillae superioris apice inde ad anum usque, per totum dorsum, linea

alba excurrente; linea fusca, ab apice maxillae per narera ad oculuin ducta; maculis tribus fuscis infra

singulum oculum; marginibus maxillarum fusco-maculatis; maculis dorsi circiter 20fuscis; pedum antico-

rum maculis quibusdam fuscis , medio pallitlioribus , fere niaculis compositis felis oncae suuilibus ; femori-

bus superne, sed magis versus latus internum, eleganter fusco alboque marmoratis, versus latus exter-

num autem maculis nonnullis fuscis irregularibus , quarum quaedam obsoletiores, aut illis pedum antico-

ruiu similes, tres autem majores subovatae limbo albido circumdatae sunt, variegatis; tibiarum suris

septem taliura macularuin majorum, quarum ultimae autem minores sunt, ornatis, praetereaque, versus

latus earum externum, maculis sirailibus ac in latere externo femorum; tarsorum latere externo maculis

quatuor magnis fuscis, forma et situ cum maculis tibiarum congruentibus.

Haec rana forsan cum R. tigerina, secundum Daudinii descriptionem et iconem, jungenda est;
tigerinae autem maculae dorsales et femorales descriptae desunt. Forma et proportio corporis partiura-
que ejus ad nostram quadrat. Denticulis maxillarura, quoruin Daudin in descriptione mentionera facit,
omnes ranae instructae simt; in nostra picta bi denticuli baud majores sunt quaiu in esculenta et tein-
poraria. Itidem pictae, in antico maxillae inferioris margine, tubercula tria dentiforraia sunt, fossulis
tribus raaxillae superioris rcspondentia, sicut temporariae, esculentae, aliisque — Etiam Rana ridi-
bunda, secundum descriptionem ejus Pallasianam, a Schneidero receptam, ad nostram pictam adhiberi
posset; nam magnitudine, forma capitis, poris palpebrarum et dorsi, nec non linea flava, cum nostra
congruit; sed reliquis picturis haud satis accurate descriptis, de identitate aut diversitate ejus haud omni
certitudine dijudicari potest — Magis discedunt, secundum descriptiones et icones, Rana pipiens et
Rana mugiens, de quibus conferas speciem sequentera — Sed de oninibus his speciebus descriptiones
et collntiones accuratiores adhuc desiderantur.

9. R. M U G I E N 8.

Pfanfis pa/matis ; tatcribus, dorsi partc postica, fcmoribiis stibtus, vcrrutosis; fusca, tibiis

cincrco -fasciafis.

Rana inugieus Merh.
Rana pipiens Daud.

Longitudo 3 pollicum et 5 linearum. Rrachium 6 lineas longum est, ulna (ad basin digiti me-
dii usque) 12 lineas, digitus tertius 6 lineas, femur (ab ano ad genu usque) 15 lineas, tibia 18 lineas,
tarsus (ad basin digitorura usque) 10 liueas, digitus quartus 21 lineas. Caput obtusuni, tyrapano orbi-
culari; ore denticulato, raaxilla inferiore antice emarginata, palato transverse carinato, carina medio
elata denticulata; lingua ovali, postice biloba. Truncus lateribus et parte postica dorsi verrucosis.
Pedes validi; femoribus crassis, inferne verruculosis ; palmis fissis, digitis longituduie paruni diversis,
2 et 4 brevissiniis subaequalibus , 1 (interiore) longiore et crassiore, 3 longissimo; plantis pabnatis, di-
gitis ad apicein usque niembrana junctis, 1 (uiteriore) brevissirao , 2 longiore, 3 et 5 aequali longitu-
dine, 4 longissinio. Calli iufra tarsos et digitos plane desunt, nec nisi articulationes digitorum subtus
verrucula parva auctae sunt. Color superne fuscus, punctis adspersus minutissiniis cinereis confertis,

II. RANA. 41

quae in tibiis ita disposita sunt, ut fascias 4 aut 5 exhibeant; subtus dilute - piceus , punctis conspersus
minutis pallidis, paulo majoribus niinusque confertis quain in dorso.

Hoc individuum a Lichtensteimo nobiscum conmumicatuin est sub nomine Ranae pipientis.
Hoc nomen autem ad duas species adhibetur, quarum una a MERREMIO R. pipiens, altera R. mu-
giens nuncupatur. Haec altera Ranae pipienti Daudimi respondet, quae, praeter magnitudinem
eximiorem et picturas, cum nostra convenit. Magnitudo autem secundum aetatem variat; color uostri
individui vero manifeste corruptus est. Icon Daudimana quidem collo nimis elongato et angusto, auri-
bus niinis npproxiinatis, digitis posticis semipahnatis, a nostro individuo discedit, quae difFerentiae ta-
men ex incuria delineatoris aut sculptoris ortae esse possunt. Daudin ad suam speciem adhibet etiam
Ranam pipientem Gmelimi (quam vero iterum ad R. halecinam suam, seu pipientem Merremii,
et quidem potiore jure, refert), nec non la mougissante Lacepedei (Lacepede tamen, quantum e
descriptione brevi et synonymis colligere fas est, R. ocellatam Merremii coram habuisse videtur, licet
ad suam speciem laudet ranam, in Catesby Carol. II, tab. 72 pictam, a Daudimo ad pipientem relatam

Qnamvis quidem, ut e modo relatis adparet , haud omnia dubia de Rana mugiente Merremiana,
seu R. pipiente Daudiniana, sublata sint, melius tamen ista species ad nostrum individuum quadrat
quam Rana pipiens Schreberi, Schneideri, Gmelimi et Merremii, quae ad Catesby Carol. II.
tab. 70 et Sebae II. tab. 37 fig. 4, longe a nostro individuo discrepantes , refertur, et Ranae halecinae
Daudimi respondet.

Statura et proportione parthmi R. mugiens nostra convenit cum nostra R. picta antecedente.
Haec quidem femoribus longioribus et minus crassis, trunco macilentiore, verrucis minus distinctis, dif-
fert; cum vero exenterata sit, inde quoque truncus magis collapsus est. Picturis picta satis a mugiente
nostra discedit; sed in hac quoque vestigia obsoleta macularum transversalium tibiae adsunt, quales in
picta distincte conspiciuntur. Quaeritur, num ambae conjungi debeant?

10. R. L I M A.

Phmtis, ad apicem digitorum usf/ue, palmafis; levis; supernc fiisco-maculafa, a/bo-puiictata,

linca albida ad facicm ittferam femoriitti.

Hanc ranam Javanensem de Haan mecum communicavit sub nomine Rombinatoris limae
Kuhlii. Nec vero ad genus Rombinatorum referri potest, sed, toto habitu, corpore levissimo, pedibus
posticis longissimis saltatoriis, nec non maxilla superiore denticulata (denticulis quidem subtilissimis, ma-
gisque tactu quam visu distinctis), callo uno majore ad basin plantaruni (ruduneuto tamen calli ad basin
digiti exterioris), generi Ranarum respondet.

Conferas quae ad HYLAM leucomystacein, n. 4, monui.

11. R. C A N C R I V O R A.

P/atitis pahnatis; digito i/uarfo praclongo, apice liltcro ; capite acuto; dorso ruguloso; suprafus-
co-maculafa, lateribas capifis albo - maculatis, femoribus superne et itiferne albo-vuricgatis.

Hujus speciei Javanensis de Haan duo individua mecum communicavit ; unum, idque majus,
capite vix paulo obtusiore , corporis totius facie infera fusco - et fusco - ferrugineo - maculata,

Gravenhorst Replilia. 11

42 BATRACHIA.

sub noinine Rauae cancrivorae; minus, idque facie infera corporis albida inunaculata , sub noinine
Ranae limnocharis Kuhlii.

Conferautur quae ad Hylam leucomystacem, n. 4, monui.

12. R. O C E L L A T A.

Pectore bipap/7/ato, plantis fissis ; dorso pcdibusaue fasciatis, hijpochondriis et femoribus macnlatis.

Idem specimen e museo Lampei coram habeo, quod Schneider pag. 117 descripsit. Huic de-
scriptioni nil nisi notas quasdam addam: Ranae, quotquot earum examinavi, margine anteriore maxillae
iuferioris tuberculis tribus deutiformibus aut, si mavis, emarginaturis duabus, instructae simt.
Rana ocellata duobus lateralibus illorum tuberculorum caret, medio solo insigni erecto, scrobiculo maxil-
lae superioris respondente — Schneider descripsit tuberculum aculeatum infra utrinque ad initium
humeri cum minore juxta in conspectum veniens ; sed distincte utrinque tria tubercula video, nempe
duo minora ciun majore nu-dio — Insignein digitorum structuram Schneiher optime descripsit.
Juncturae articulorum digitoiuni subtus callo crasso auctae suut; a callo basali digiti interni plaiitarum
ad calcem usque similis ascendit plica uti in R. subsaltante.

De hujus speciei syuonyniis huc spectaut R. ocellata LlNJf. Schn. Merr. R. pentadactyla
Laur. nec non Sebae Tliesaur. I, tab. 75 fig. 1, licet in hac icone forma et proportio digitoruni per-
peram exhibitae sint. Gmelin, p en t ad ac ty lam et ocellatam in duas species sejungens, ad illam
recte laudat Sebae iconein allegatam, ad ocellatam autem Sebae I, tab. 76 fig. 1, quae vero Rufo-
nem mariuum exhibet — Rechstein (Lacep. Uebersetz. II. pag. 383, tab. 30 fig. superiore) iconem
Sebae I, tab. 75 fig. 1. repetiit. —

La mougissante Lacepedei, secundum plurima citata, ad hanc speciem referri debet, sed
descriptio haud quadrat — Rana ocellata Daudlmi in Latreillei Hist. Rept. II. e Iaudata icone
Sebana, eadem est cum nostra, sed R. pipiens et halecina, quas auctor cum hac specie conjunxit,
ei alienae sunt. — In Hist. Rept. IV. pag. 297 et 298 Latreille differentias specificas mugientis,
ocellatae et pipientis restituit. De R. ocellata Daudlmi dubius haereo, cum non solum digito-
rum forma et proportione (quas quidem pictor aut sculptor in omnibus operis Daudlmam ranis ne-
glexisse videtur), sed etiain picturis et maculis occlhuibus , a nostra rana discrepet, nain hae maculae
ocellares ita esse debent uti Sebana icon eas exliibet, i. e. dimidiato fuscae et griseae, oculorum limo-
rum speciem praebentes, nec vero ocelli fusci niargine pallidiore, quales icon Daudlmi habet. Harlan
quoque (in Americ. Journ. of Science by Sillimau X. p. 63.) Daudimcm reprehendit de hac prava
icoue, uec vero descriptionem meliorem substituit, sed maculae hujus ranae ei quoque fuscae sunt pal-
lide-liinbatae. Daudin etiam refert, tubercula pectoralia, quorum Schneider mentionem fecit, exempla-
ribus sex musei Parisiensis omnino deesse; sed, teste Schneidero ipso, p. 118, haec tubercula numero
variant, forsanque interdum plane deesse possent — Nonnulli auctores ad hanc speciem adhibent: Ca-
tesby II. tab. 69 (quae autem Bufoneiu, a R. ocellata totum differentem, exhibet); Browne Jamaic.
p. 466 (ubi pauca quaedam dc duobus Batrachiis narrantur, quoruin unum, the toad, generis Bufo-
num est, alterum autem, rana minima pnlmis plantisque fissis, tab. 41 fig. 4, haud ad R. ocellatam qua-
drat, quia punctis parvis irrorata est, picturis majoribus autem caret); Catesby II, tab. 72 (Ranam
magnam viridem, maculis minoribus, ubique aequalibus, per totain corporis artuumque superficiem dis-
persis; quae autem haud ocellata est, sed a Merremio ad mugientem citatur); Catesby II, tab. 70
(huc haud spectantem, sed ad speciem, in Naturforscher Tom. XVIH, pag. 182, tab. IV. exhibitam,
a Schneidero et Merremio cum pipiente junctam). Ad haec conferre velis qune sub Rana mu-
giente, n. 9, monui.

II. RANA. 43

13. R. P A C H Y P U S.

P/ati/is fssis; /ineis sex dorsalibits clevatis ; cittcrea, pcdibas iiigro-fasciatis, dorso pltts

miiias macalato.

Hujus speciei mares coram habeo tres, feminam unam:
I. Mares, pedibus anticis incrassatis:

1. Longitudo 4| pollicum; femora 2 pollices et 1 Iineam Ionga sunt, tibiae ejusdem longitu-
dinis, tarsi 3 pollices et 2 Iineas usque ad apicem digiti longissimi, qui solus longitudine est 1 pollicis
et 5 linearum. Anibitus brachii, ubi hoc crassissimum est, 3 pollices et 5 lineas aequat. Palmarum
digiti, ratione longitudinis et proportionis, cum icone SpixianA exacte conveniunt. Pollex basi ad-
modum incrassatus et callo insigni auctus est; similis callus ad basin internani palmac prostat; ambo
calli auteni apice in verain ungulam corneam nigerrimam exeunt. Os: maxilla superiore denticulis nii-
nutis armata, inferiore apice dente erecto magno triangulari, qui autem, ore clauso, absconditus est et
foveae, intra marginem maxillae superioris, respondet. Collum subtus in duo hemisphaeria magna,
uberorum instar, intumuit; infra haec, in pectore ipso, duo alia hemisphaeria similia, sed paulo minora
et laxiora, conspiciuutur. Corpus totum leve est, femoribus tamen inferne granulosis. Dorsum
phcas, seu lineas elevatas, sex habet parallelas longitudinales , paulo distinctiores quam in icone
SPIXIANA, quarum utrinque exterior brevior est, secunda ab oculo oritur et ad basin femoris decurrit,
duae interniediae in cervice oriuutur et ad os coccygis desiuunt; praeterea utrinque, inter pedem anti-
cum et posticum, linea Iateralis elevata conspicitur. Interstitia plicarum dorsalium poris minutissimis,
oculo uudo vix conspicuis, quasi cribrosa, verruculis perpaucis, vix distinctis, passim subseriatim dis-
positis, obsita sunt; verrucularum nonnullis puncto centrali fusco uotatis. Pedes postici quoque talibus
verruculis, passim dispersis, obsiti sunt. Color etpicturae cum descriptione et icone Spixii con-
veniunt. In nostro individuo autem fasciae sex nigrae, in supera tibiarum parte, totidemque in femo-
rum supera parte, distinctiores sunt; abdomen et pedes subtus haud nigropunctati. E margine infero
oculorum oritur vitta albida, inter tympauum et augulum posticum rictus oris ad basin brachii usque
decurrens; orbita tympani orbicularis nigerrimi albida inferne cum vilta illa confluit. Vitta nigerrima,
ab oculorum margine postico orta, supra tympanuin ducta, iudeque deflexa, oblique ad basin brachii
descendens, desinit ubi vitta ista albida evanescit. Persuasum tamen me habeo, vittam albam descrip-
tam haud in omnibus iudividuis couspici, nain iu nostro quoque individuo haec vitta, ubi epidermis ve-
tus ei inhaeret, cum reliquo corpore fere concolor est. In icone Spixii harum vittarum albidarum et
nigraruin uullum vestigium videtur. Inferne corpus totuin sordide-flavo-album est, locis epidermide ve-
teri decidua cinereo - albidum , margiuc maxillae iuferioris albido- et nigricante- maculato.

2. Longitudo 3 pollicum et 7 linearuni. Pedes antici minus crassi quam individuo 1, callo
ad basin pollicis, alteroque ad basin palinae, aeque distinctis durisque ac in illo, haud vero nigris sed
albis. Tumores colli et pectoris magis collapsi sunt. Plicae dor ales sex indistinctiores, pori quo-
que verruculaeque dorsales ininus distiucti sunt. Caetera respondent individuo 1. Color: Supeme
fusco - cinereus ; femorum latere extcriore inferne, tibiarum latere interiore superne nigro - maculatis, haud
fasciatis; tympano et vitta laterali capitis nigris ut individuo 1; inferne albidus, mento gula lateribusque
pcctoris et abdoniinis atomis fusco - cinereis irroratis, inargine maxillae iuferioris albo - maculato ; femori-
bus tibiis brachiisque latera versus fusco cinereoque irroratis; ulnis paliuis plantisque subtus cinereo-coe-
ruleis, digllorum callis pallidioribus, vitta laterali interna plantarum alba.

3. Longitudo 3 pollicum et 8 linearum. Caput paulo acutius est quam antecedentibus,
paulo atius vero quam feminae. Pedes antici ut iudividuo 2, callis duris autem uigris. Color:

44 BATRACHIA.

superne cinereus. Caput macula subtriangulari nigricante inter oculos, vittaque laterali nigra, ut indi-
viduo 1, vitta ista tamen utrinque ad nareni usque producta. Tympanum nigruin margine albido. Dor-
sum seriebus sex lougitudiualibus macularum suborbiculatarum nigrarum, limbo tenui albo circumscripta-
rum, maculisque nonmdlis similibus, sed minoribus, inter series duas medias et ad humeros dispersis.
Series quaeque macularum in liuea lougitudinali dorsali subelevata sita est, ita ut serierum quatuor me-
diarum singula e maculis 9 — 10, series lateralis autem e maculis 6 — 7 composita sit. Femora et ti-
biae interne albidae sunt, sub -cinereo-irroratae, latera versus atomis maculisque parvis nigrofuscis ad-
spersae; externe f usco - cinereae , maculis nigris subtransversis , superne illis maculis distinctioribus trans-
versis subfasciaeformibus , subalbido - limbatis , circiter 6 m singulo femore et tibia. Plantae subtus ni-
gro - cinereae , vitta laterali interna albida, supra albidae fusco - nigro - irroratae. Pedes antici subtus al-
bidi, palinis cinereis; supra cinerei, maculis uonnuliis obsoletis nigris. Abdomen albidum immaculatuni.
Caput subtus pallide - cinereum , margine uiaxdlae inferioris obscuriore albo - maculato.

II. Femina, pedibus auticis liaud iucrassatis.

Longitudo 3 pollicum et 4 linearum. Caput paulo acutius quam maribus. Pedes antici
nullo niodo incrassati, sed ut iu reliquis ranarum spcciebus; pollice quoque haud crassiore quam in re-
liquis ; callis pollicis et basis palmarum durioribns, nec insignioribus quam reliqui calli — Caetera oninino
ut in maris individuo 2; subtus autein totum corpus, cum artubus, atomis fusco - cinereis irrorahun est.

Nullum mihi dubium est quin haec individua omuia ad unam eandemque speciem adhibenda sint,
nam in ma.vimo quoque vestigia maculariuu, iu maris individuo 3 descriptarum, anum versus distinctis-
sime adspiciuntur.

H.mc speciem d e Spix primus descripsit et pingi curavit. Icon maris (tab. II. fig. 1) cum nostro
congruit, cui taiuen pedes antici crassiores suut — Princeps de Wied eandem descripsit (Beitr. I. p.
540, u. 1), dicit autem, palmarum digitum prinmm (externuin) et tertium breiiores, secundum et quar-
tuiii lougiores et subaequales esse , quod tamen secus est, nam digitus secundus omnium longissimus est,
tres reliqui sunt subaequales — Suspicarer, Ranain typhoniam Daudinii (Hist. Rept. VIII. p. 106)
individuum iiiinus hujus speciei esse, nisi lineis elevatis dorsalibus quinque flavis differret — Etiam
Rana sylvatica et R. palustris Lecontei et Harlanii (in Americ. Journ. of Science by Silliman
X. p. 58 et 59) huic speciei affines esse videntur.

14. R. L I N E A T A.

Dijri/is /issis , apice rotundatis ; corpore st/pra papiltoso , rubro , tincis duabus /ongi/udinaJious,

femorumf/uc macutis, a/bis (Tab. VIII, Fig. II).

Rana lineata et fusca Schn.

Rana Schneideri Merr.

Bufo lineatus et albo-notatus Daud.

Tabulae VIII, fig. II. idem exhibet individuum musei Lampeani cui Sciineider, sua manu, no-
inen Runae lineatae inscripserat. Ranam fuscam, quani auctor ex eodem museo descripsit, haud
reperi; nullique succmnbit dubio , fuscam et lineatam ad unam eandemque speciem redigendas esse.
Schineider sane uuiuu idemque individuuni bis, duplici nomine, descripsit; quin inimo Rauam spini-
pedem primo descripsit pag. 129, iterum autem pag. 139, sub eodem uomine — Descriptiones Daudi
mi merae sunt repetitiones descriptionis Schneiderianae.

II. RANA. 45

Corpus, pro rana, valde procornm est, longitudine fere i£ pollicum. Digiti longi graci-
les Iocum huic animali adsignant in genere Ranarum, licet etiam Hylis quibusdam, v. c. puncta-
tae et lcucopliyllatae, digiti fere ejusdem longitudinis et gracilitatis sint. Apices digitorum haud
aeque acuti sunt ac in reliquis ranis, sed oblique orbiculatim - truncati , perpaulo latiores reliqua parte
articuli ultiini digitorum. Hac digitorum structura, R. lineata exhibet speciem exacte mediam iuter Ra-
nas etllylas. Conferas, quae sub specie insequente monebo — Colorem et picturas Schneider op-
time descripsit: Linea alba lateralis et femorum maculae albae transversales perelegantes suut — Pars
prona corporis et femorum levissima est, nullo verrucarum aut granulorum vestigio. Haec, nec nou
digiti toti lissi, formaque digitonun, sufficiunt lianc speciem a Hyla rubra bene discernere, cum qua,
non nisi coloris et picturarum habita ratione, facile coufuudi posset. MuKo niajus autem nostra species
distat a Hyla leucophyllata, pro cujus varietate Latreille eam habere mavult.

15. R. G R A C I L I 8. n.

Plantarum digitis scmipalmatis , auarto longissimo ; vitta laterali lata, vittis tribus angustis tibia-

rum , maculisf/ue fcmorum , fuscis ( Tab. VIII. fig. III ).

Hujus speciei corpus et artus prdceriores sunt quam in reliquis cospeciebus esse solent, Ie-
vissimi, absque omni verrucarum grauulorumve vestigio. Longitudo 16 linearum. Caput valde acu-
tuni, triangulum aequilaterum exhibens (linea transversali , inter angulos rictus ducta, pro basi trianguli
sumta). Truncus, antice capitis Iatitudine, anum versus sensim contractus. Palmae, digitorum Ion-
gitudine relativa, cum reliquis cospeciebus congruentes ; digitis ipsLs totis liberis. Plantae semipahna-
tae; digito quarto insigni, longitudine tibiae, et, digitis omuibus porrectis arcteque compositis, tribus ul-
tiiuis articulis ultra digitum tertiuin et quiutum proniinente, quod in nulla alia nostri musei Rana, ex-
ccpta occllata, eodem modo se ostendit. Onmes digiti, tam plantarum quain palmarum, pergraciles
sunt, apice oblique orbiculatim - truncato et paulo latiore quain articulus ultimus, fere sicut in Rana
lineata, cujus digiti autem breviores et validiores sunt. Ob hanc digitorum proportionem , Rana graci-
cilis etiam haud cuin Hylis conjungi potest, quamvis os oninino edentulum sit, Ranis autcin, secun-
duni characteres a Mekremio coustitutos, non solum maxillae, sed etiam palatuin, dentibus arma-
tae esse deberent. Hic forsan autem eadem, quae in Cheloniis, lex obtiuet, niinoribus videlicet ju-
nioribusque dentes deesse. Tibiae femoribus paulo longiores sunt. Color sordide flavo - fuscesceus,
in dorso obsoletior et cum griseo mixtus. Ab utroque nare usque ad oculum vitta ducitur angusta
fusca, quae inde dilatata per tympauum et latera corporis decurrit et ad basin femoris desinit; margine
iuferno, abdoinen versus, haec vitta per totam ejus Iongitudinem alboliinbata est. Inter hauc vittam
et abdomen latera corporis colore brunneo dilutiore tincta sunt maculisque quibusdam irregularibus albis
variegata. Etiam margine supero , dorsum versus, vitta ista albo-limbata fuisse videtur. Per niedium
dorsum linea nigro - fusca , Lrregulariter undulata, versus anum aliquantum incrassata minusque undulata,
decurrit. Pedes superne picturis nigro - fuscis , passim, praepriinis autem in pedibus posticis, speciem
vittarum longitudinalium praebentibus, marmorati sunt; pars supera lateris externi femorum, fundo
nigro-fusco, maculis marinorata est albicantibus.

De patria hujus ranae, quae in museo Lampeano, sine omni notitia adscripta, asservabatur,

plane nescius sum.

Rana mystacea Spixii tab. IQ fig. 1 et 3 multum congruit cum hac specie; sed digitis pos-

ticis in R. gracili ultra medium palmatis, in mystacea ferc totis fissis, dubius haereo, au ambae ejus-

dem speciei sint. Nosda quideni etiam corpore artubusque inacrioribus, nec nou pictura, differt a my-

stacea, sed hae differentiae post mortem, coloribus commutatis, corpore collapso, ortae esse possunt.

Gratenhorst Reptilia. 12

46 BATRACHIA.

Apud reliquos auctores nullibi speeiem descriptam vel pictam invenio, quani ad hanc nostram ranam
adliibere auderem; attamen, brevitate nimis circumcisa plurimarum descriptionum , et incuiia inexcusa-
bili in delineatione iconum multarum, praccipue quod ad formam et proportionem digitorum, nec non
mutabilitate colorum horum aninialium post mortem, forsan Rana gracilis sub alia quadam specie, jam
edita, latere posset.

Haec species et antecedens medium tenent inter Hylas et Ranas, aliique auctores eas forsan
Hylis consociarent ; saltem Hylae quaedam Spixianae, v. c. ranoides, trivittata, nigerrima,
in tabulis VI et IX pictae, digitis longioribus et gracilioribus quain istae duae Ranae gaudent — Fitzin-
ger Ranam gracilem, quamvis ore edeutulo sit, sine dubio ad genus Leptodactylorum refer-
ret, lineatam autem forsan ad genus Hylodarum.

G E N U S III.

CERATOPHRYS boje

MEGOPHRYS kuhl.

J^pecies hujus generis, corpore depresso levissimo (phintis pahnisque ipsis, earumque digitis,
subtus levissimis, absque omui verrucarum vestigio), capite minore, pedibus posticis saltatoriis a genere
meo Stomborum facile distinguuntur; errat itaque Schlegel, qui (Isidis XX. 3. pag. 294, et Bull.
d. Sc. nat. 1826 X, pag. 239, in nota) putat, me e Ceratophrye montana Kuhlii genus Stom-
borum construxisse ; anno 1825 autem, quo, in Isidis fasciculo VIII, hoc genus edidi, Ceratophrys
montana mihi plane incognita erat.

1. C. M O N T A N A.

Plantarum digi/is basi summa palmafis; linca utrinque in dorso clevafa; maculis nigris ad la-
tcra capitis, ad lincas clcvatas dorsi, ct infra pcdcs; macula parva orbiculari clcvata nigra,

ccntro albo, utrinquc supra humerum.

Hujus speciei javanensis individuum elegans de Haan mecum communicavit , anno 1826, sub
nomine Ceratophryis moutanae Kuhlii. Siue dubio haec eadem est species, cujus Kuhl jam
antca, in litteris ad van Swinderen scriptis (v. Isidis 1822, fasc. IV, p. 475), sub nomme Mego-
phryis monticolae meutionem fecerat. Teste Principis de Wied (Beitr. I, p. 570) Boje auctor est
nominis generici Ceratophryis.

Conferre velis, quae sub genere sequente Iocuturus sum, quaeque ad Hylam leucomystacem,
n. 4, monui.

G E W U S IV.

S T O M B U S grav.

Corpus crassum verrucosum. Pcdcs tucdiocres, digitis simplicibus. Caput
grandc, oris rictu amplissimo. (Patpebrac appeudiculafae. Parotides uullac.)

./».11110 1825 Boje cgoque ipse, quisque tamen altero inscio, genus novuin condidimus , cujus
typus Bana cornuta Linjvei est. Princeps de Wied illud Bojei gcnus, Ceratophrys appella-
tum, recepit et in syinbolis suis (Beitrage zur Naturgeschichte von Brasilicn), eodem anno cditis, pu-
blici juris fccit. Idcin genus, Stonibus nuncupatum, a me, in fasciculo octavo Isidis anni 1825,
proniulgatum est. Jam in aniiuo liabebam, nomen, a me gencri illi impositum, revocare, ne idem
genus nominibus duobus oncretur, cum DE Haan, conservator musei lugdunensis, inter alia reptilia,
Ceratophryem montanam Kuhlii, javanensem, mecum commimicaret. Haec moutana autem
nullo modo cum Bana cornuta in idem genus collocari potcst; corpore cnim laevi, capite depresso,
pedibus posticis longioribus et gracilioribus , veris ranis respondet, idemque esset inter ranas quod cor-
nuta iutcr bufones, quibuscum etiam hoc aniinal, motu et vitae ratione, congruit (conf. Princ. de Wied
Beitr. I. p. 576). Eodem jure, quo cornuta a bufonibus sejuncta est, montana quoque n ranis, in
genus peculiare, sejungi dcbet. Maneat itaque huic, et similibus, nomen gencricum Ceratophryis,
cornutae autem, eique rcspondentibus , nonicn Stombi. Jam Fitzinger, in methodo sua (Neue Clas-
sification der Beptilien), anno 1826 edita, utrumque genus recepit, ranas, palpcbris elev.itis gaudentes,
Ceratophryes, bombinatores autem, palpebris elevatis instructos, Stombos nuncupans. Banae et
Bombinatores Fitzingeri non nisi tympano distincto et haud distiiicto (aperto et latente, secundum
Fitzingerum) distinguuntur. Cum autem tympanum batrachiorum nil aliud sit, quam cutis ipsa com-
munis corporis, supra meatum auditorium expi.nsa, per quam, si tenerior est, meatus ipse plus iniuus
translucet, si autem crassior, nullum meatus illius vestigium perspici potest, nota ista diagnostica ra-
narum et bombinatorum tantummodo indicat, cutem, supra meatum auditorium expansam, ranis tene-
riorem, bombinatoribus autem crassiorem esse. Q.uisque sane mecum conveniet, talem notam niinis
esse laevem, quominus ad distingueuda duo genera adhibeatur; immo observavi, nonnunquam in una
eademque specie (v. c. in bufone vulgari uostro) individua quaedam tympano distincto gaudere, qui-
busdam autem illud omuino indistinctum esse. Stombos meos haud tympano indistincto, sed imprimis ca-
pite grandi, oris rictu amplissimo, a bonibinatoribus et bufonibus discemo, praetereaque , corpore toto
crasso, pedibus brevioribus, a ranis, digitis apice simplicibus, a pipis et hylis. Hos characteres ge-
nericos conferre velis in tabulae IX figura I et figura II, quae proportionem capitis et trunci hujus
animalis, inferne visi exhibet. Palpebras appendiculatas aut elevatas inter characteres secundi ordinis
rcmovere mallem. Fitzinger, I. c. e genere suo Ceratophryum, variam (dorsatain) Principis
de Wied, in Museo viennensi coram habet, e genere meo Stoinborum autem cornutam (Bojei).
E descriptione Ceratophryis dorsatae (et Bojei?) Principis de Wied, in ejus symbolis, p. 577,
ncc non ex individuo dorsatae uostri musei, vidco quidem eam tympaua distincta habere, cum autem

IV. STOMBUS. 49

dorsata et Bojei, reliquis notis essentialibus , quales sunt forma capitis, proportio corporis et pe-
dum, cutis verrucosa, cum meo stombo congruant, non haereo, quin ambas illas species Principis cum
mea ad unum idemque genus redigam. In icone dorsatae, a Principe in fasciculo X Iconum ad
Hist. nat. Brasiliae edita, tympanum distinctum desideratur; in altera icone ejusdem aniiualis autem,
quam fasciculus XI exhibet, nec non in nostro specimine, tympanum est distinctius. Digiti omnes sub-
tus ad juncturas articulorum digitorum verruca instructi sunt; permagna earum, seu callus, ad radicem
pollicis pedum posticorum insignis est. Hic callus solitarius, et defectus parotidum, nostras species
quidem a bufonibus removent; sed ranis quoque, quibuscum alii eam consociaveraut, haud adnumerari
possunt, quoniam corpus crassum breve, verrucis scabrum, nec non pedes postici breviores, vix sal-
tatorii, digitique breves, rauis haud respondent. Optime sane hae species, si genus peculiare eis ne-
garetur, cum bombinatoribus jungendae essent; sed maxilla superior denticulata est, denticulis minutissi-
mis, in seriem seniicircularem, margini maxillae parallelam, dispositis. Maxilla inferior, prorsus iner-
mis, antice leviter incisa est. Nares in palato medio Iate liiaht. Liugua papillis minutis scabricula est.

1. S T. D O R 8 A T U 8.

Palpebris supcrnc lacvibiis; dorso subbicarinato ; carinis vijc distinctis, cnrvatis,

passim interruptis.

Truncus 4 pollices et 5 lineas longus est; caput, inter nngulos rictus, 2 pollices et 5 Iineas la-
tum; pedum anticorum brachium 10 Iineas longum est, ulna 14 liueas, palma, usque ad apicem digiti
longissimi, 14 lineas; pedum posticorum femur, a genu ad anum usque, 17 lineas, tibia 17 lineas,
tarsus, usque ad basin liberam digiti longissimi, 10 lineas — Caput inferne Iaeve obsolete - granulo-
sum, ad Iatera, utrinque inter oculum et apicem capitis, granulis minoribus majoribusque scabrum, su-
perne autem et ante tympanum laeve, granulis nonnullis subobsoletis sparsis, quarum quaedam inter
oculos lineam arcuatam transversalem nigram, quaedam antice in medio capitis liueam longitudinalem ab-
breviatam, haud vero coloratam, exhibent; processu palpebrarum laevi subgranuloso, linea longitudi-
nali subcanaliculato ; tympano distincto suborbiculari. Truncus dorso autice laevi, maculis duabus
verrucosis nigris albo-limbatis, exacte uti in Princ. de Wied fasc. XI, tab. 1, fig. 1, maculis illis ta-
men haud contiguis sed medio disjunctis, verrucis nonnullis ita formatis et dispositis ut rudimentum
quasi exhibeant carinarum duarum, eodem modo arcuatarum ac in St. Bojei sequente, carinis autem
saepe interruptis. Postica pars dorsi et latera trunci verrucosa sunt, verrucis majoribus minoribusque
intermixtis, quarum majores (uti dorsales jaiu descriptae) in maculas majores laterales (couferatur icon
jam Iaudata) pluresque minores elongatas posticas, nigras, albo-limbatas, congregatae suut. Pectus
et abdomen coriaceo - grauulosa sunt, granulis depressis confertis, maximis eorum inter pedes anticos
sitis. Anus, rugulis radiatim dispositis circumdatus, superne prolongatione brevi cutis subvalvulae-
formi obtegitur. Pedes, exacte ut in icone Ceratophryis dorsatae feminae Principis DE Wied for-
mati; antici Iaeves, superne verruculosi; digitis Iiberis laevibus, juncturis arliculorum subtus callo
parvo auctis; tertio digito reliquis longiore, secundo brevissimo, quarto paululum longiore quam secun-
dus, primo (pollice) fere longitudine tertii, sed basin versus multo crassiore et callo permagno ad ra-
dicem aucto ; postici femoribus Iaevibus, subtus et postice autem coriaceo - granulosis uti abdomen;
tibiis Iaevibus, superne granulosis, tarsis digitisque laevibus, his autem basi summa meuibrana con-
junctis, subtus ad juncturas articulorum callo parvo auctis, praetereaque callo majore, fere digitum
sextum mentiente, infra basin pollicis proniinente; digito primo brevissimo, secundo paulo longiore, ter-
tio et quinto nequalibus, secundo paulo longioribus, quarto longissimo. Color speciminis nostri in
Ghavenhorst Rcplilia. 13

50 BATRACHIA.

liquore spirituoso valde alteratus est. Fasciae obscurae pedum et maculae nigrae albo - limbatae trunci
picturis, in tabula laudata Principis de Wied exhibitis, respondent ; color viridis quoque iuter fascias
obscuras femorum distingui potest, sed color flavus et aurantiacus capitis dorsi laterum et abdominis
in sordide - cinereum mutatus est.

De synonymia hujus speciei conferantur quae ad sequentem monui.

2. S T. B O J E I.

Palpebris snperne tricarinatis ; dorso bicarinato, carinis cnrvatis (Tab. IX, fig. I, II.).

Hanc speciem, antea pro vera Rana cornuta auct. a me habitam (conf. Isidis fasc. VIII anni
1825), Princeps de Wied, cui iconem ejus miseram, ipse pro sua vera Ceratophrye Bojei adulta,
in Symbolarum pnrte I, pag. 592. edita, agnovit. Descriptio palpebrarum, nec non carinarum capitis et
dorsi, anique valvula carentis, omnino cum nostro individuo congruit; sed verrucarum, ad angulos
rictus erectarum, plicaeque spinulosae Iateralis trunci, nulla fit mentio. Color, imprimis pectus et ab-
domen maculata, ad nostrum individuum quadrant; desiderautur autem, in ilia descriptione , fasciae
alternantes, obscuriores et dilutiores, capitis, quibus noster stombus ornatus est. Nostro maxilla supe-
rior interne denticulata est, denticulis tamen minutissimis ; margo exterior quoque hujus maxillae den-
ticulis, seu papillis exiguis acuminatis, quasi serrulatus est, fere quemadmodum in Bufone mega-
stoma Spixii, sed obsoletius. Princeps scripsit quidem, sua individua edentula esse; suspicatur autem,
in literis ad me missis, haec animalia, secundum aetatem, forsan ore dentato et edentulo, variare;
megastomam Spixii definitive ad suam dorsatam adhibet. Cum vero auctor de genuitate specifica
hujus Stombi (p. 570 et 575 Symbolaruni) adhuc dubia foveat, comparationem hujus speciei cum Rana
seu Bufone cornuto auctorum, et Ceratophrye dorsata, instituam.

Linneus, in museo Fried. Ad. hanc speciem descripsit plicis lateralibus elevatis utrimque qua-

tuor, capite laevi, superciliis conicis mucrouatis mollibus , apice tridentatis, mucronibus conicis acutis

sparsis per tergum et femora, plantis semipalmatis. Nostro St. Bojei vero, praeter carinas, seu lineas

duas elevatas crenulatas, dorsales, utrimque unica est lateralis spinulosa; caput verrucosum; palpebrae

verrucosae, supra tricarinatae, apice simplices; plantae totae fissae. Nostro St. dorsato plicae Iate-

rales quatuor distinctae et mucrones acuti tergi et femorum desunt, supercilia haud tridentata, plantae

haud semipalmatae sunt. Seba, in Thesauri Tomo I, tab. 72, fig. 1 et2, icones exhibuit, corpore toto,

capite parte antica dcrsi palmis plantis ventreque exceptis. spiuis acutis horrente, a nostris speciebus

diversas, attamen, ut credo, cum St. dorsato conjungendiis, licet proportione digitorum et forma

macularum nigrarum trunci discedant. Figural, plantis pahuatis, e sententia Sebae, mas esset, altera,

plantis fissis, femina (au juste?) — Laurentius descriptionem e museo Fried. Ad. desumsisse videtur, in-

deque de illa eadem sunt monenda, quae jam ad descriptionem Linneanam monui. Adultis, ait au-

ctor, dorsum femora et anus spinis horrent: Nostro St. Bojei corpus totum verruculis obsitum est,

dorsalibus rarioribus et minoribus, majoribus earum puncto uno punctisve duobus aut tribus nigris, no-

tatis; quae angulos rictus, humeros, plicam lateralem et tibiarum latus externum occupant verruculae,

speciem praebent spinularum obtusarum. Nostro dorsato latera capitis et trunci, nec non dorsi pars

postica, verrucosa quidem sunt, verrucis autem haud spinosis. — Vincent etiam, a Schneidero , in

Historiae Amphibiorum parte I pagina 126, Iaudatus, caput laeve descripsit, pedum digitos autem di-

visos, ventrem albicantem, corpus majusculum, caput latius laeve, os magnum latitudine manus, latera

trunci tuberculis asperis obsita. Hic nostro St. dorsato respondere videtur. Venter nostri St. Bo-

jei sordide albidus est, maculis parvis nigris variegatus — Individuorum , a Schneidero ipso e mu-

seo Barbyensi descriptorum minus, cum nostro St. Bojei congrueret, huic autem caput verrucosum,

tympanum omnino indistinctum , digiti postici toti fissi sunt; majus ab ambabus speciebus discedere vi-

IV. STOMBUS.

51

detur. In scriptis Berolinensibus (Der Gesellschaft naturf. Freunde zu Berlin Magazin, 1809, pag. 86)
Schneider historiam literariam ranae cornutae, et descriptioncm fusiorem exemplariuin duorum ejus
in museo Barbyensi examinatorum , exhibuit, quae tamen Iiaud omnibus numeris cum nostris individuis
convenit; pagina 90 autem sequitur descriptio individui eximii viventis, longitudinc 7, latitudine 4 polli-
cum anglicorum, quam Tilesius cum Schneidero communicavit. Tam vero descriptio illa, quam
icon ei addita, a nostro individuo Stombi Bojei adeo differunt, ratione verrucarum et figurae pictu-
rarum (ut taceam de coloribus, in nostro individuo sine dubio alteratis), ut nullo modo bufonem Tile-
sianum ad illud adhibere auderem; melius autem quadrat ad nostrum St. dorsatum, a quo nou nisi
magnitudine insigniore, verrucis confertioribus et inter se aequalibus, maculisque pluribus ni<ris albo-
limbatis, differt. Secundum Daudimum dorsum medium et facies supera artuum laevia sunt- corpus
et artus inferne sordide flavi, granulis quibusdam minutis dispersis obsiti; digiti postici semipalmati:
Noster Stombus Bojei superne ubique verruculosus est, subtus autem confertissime granulosus ven-
tre nigro-maculato; plantis fissis — Forsan noster St. dorsatus ad illum Daudimi bufonem adhiberi
posset, qui autem plantis semipalmatis , verrucis multo paucioribus laterum trunci, maculis verrucosis
dorsalibus nullis, digitis anticis gracilioribus ab illo differt. Lacepede quoque plantas palmatas de-
scripsit — Bana megastoma, in Spixii tabula quarta exhibita, non solum colore, sed etiam plan-
tis semipalmatis, tympano trapezoideo, verrucarum dispositione, etc. a noslris discedit — Princeps
de Wied, in Symbolarum suarum parte I, pagina 570etseq., de Bana seu Bufone cornuto aucto-
rum multa dubia protulit, ipse autem, inter individua eorum, duas species distinxit, dorsatam scili-
cet et Bojei, quarum haec, ut supra jam indicavi, e sententia principis ipsa, adhuc dubia est. Dau-
dimi bufonem cornutum pro specie tertia peculiari habet, propter papillas elongatas linguae. et mar-
ginem maxillae superioris dentibus validiusculis armatum (starkgez aehnelt, uti Princeps scripsit.
Daudin dicit la machoire superieure est munie de petites dents pointues, qui sont
plus distinctes au-devant de la tete; exacte uti princeps deutes feminae Ceratophryis dor-
satae, pag. 583 — 584, descripsit); quibus, pag. 590, additur, pedes, palpebras, verrucas corporis,
totamque animalis Daudimi formam, a Cerat. dorsata discedere. Tilesii bufonem cornutum, de
quo supra jam Iocutus sum, Princeps pro specie quarta agnoscere in auimo habet, propter narem utrin-
que geminam et plures alias differentias , quae pagina 590 — 591 indicantur. Bana cornuta Schneideri,
nec non Sebae icones, ad primam speciem adhibentur, nomine Ceratophryis dorsatae designa-
tam. De rana cornuta Linnaei, in museo Ad. Fried. descripta, Princeps dubius est, ob supercilia
apice tridentata; de Bana megastoma Spixii autem assert, eam, notis omnibus essentialibus, ad
dorsatam suam quadrare, nec nisi colore ab hac differre, errat tamen, cum refert, Spixium ranam
istam edentatam descripsisse , auctor enim expresse dicit, maxillam superiorem denticulatam esse. Cae-
terum autem Princeps putat, illam Spixii ranam verum esse Bufonem cornutum auctorum.

Quod ad comparationem individui mei St. Bojei cum Ceratophrye dorsata Principis, haec
quaedam addo: De mare dorsatae, pagina 577, dicitur, tympanum esse subovatum subconcavuni (in
nostro nullum tympani vestigium conspicitur; locus, ubi meatus auditorius sub cute, ut suspicor, situs
est, colore vix paulo pallidiorc obsoletissime proditur, sed forma aperturae meatus illius neutiquam co-
gnosci potest) ; pagina 578 individui minoris mentio facta est, a reliquis pectine cutaneo (Haulkamm) ver-
rucoso, ab apice palpebrae unius, per medium frontis, ad apiceni palpebrae alterius ducto, differentis;
(nostro talis carina verrucosa insignis est); pag. 579 plantarum digitus primus (externus) et tertius lon-
gitudine subaequales describuntur (nostro digitus tertius primo paulo longior est); pag. 580 verrucae et
plicae verrucosae describuntur, quae tamen cum nostro haud conveniunt, quem itaque hic describam: Ca-
put superne verrucis granuliformibus sparsis, majoribus, minoribusque , lineisque subelevatis, scabri-
culum est; spatio tamen longitudinali concavo, superne inter oculos sito, laevi. Lineae istae, utrinque
circiter sex, a superiore capitis parte ad marginem maxillae superioris cursu undulato, descendunt, tam
subtiles vero sunt, ut vix perciperentur , nisi colore se distinguerent ; quaeque linea nenipe quasi e filis
duobus tenerrimis, uno nigro, altero albido, composita est. Verrucae pone angulum rictus confertiores
sunt, magisque elongatae, spinularum speciem exhibentes. Palpebrae superiores erectae, inferne et su-

52 BATRACHIA.

perne verrucosae sunt, superne praeterea tricarinatae , carinis verrucosis, a sunimo apice palpebrae de-
currentibus, ita ut anterior, eaque verrucis longioribus obsita, versus narem dirigatur, niedia trans-
versiin super frontem ad apicem palpebrae oppositae excurrat, posterior autem supra cervicem, ad latus
dorsi, curvatura gemina undulata, ad os coccygis usque supra anum, ubi cum carina respondente la-
teris alterius coincidit, deducatur. Dorsum medium, inter carinas, jam indicatas, verrucis parvis par-
cisque, anum versus tamen crebrioribus , obsitum est. Latera versus quoque hae verrucae copia et
magnitudine crescnnt ; in ipsis lateribus confertissimae sunt, majores cum minutis niixtae, hae grani-
formes , illarum maximae subconico - spinulosae ; imprimis autem plica cutanea lateralis, supra pedem anti-
cum orta, ad basin femoris usque decurrens, talibus verrucis spinaeformibus horret. Praeter hanc pli-
cam, plures breviores et irregulares, nec verrucis majoribus distinctae, in lateribus conspiciuntur, quae ta-
men e corrugatione praeternaturali cutis, post mortem animalis, ortae esse videntur. Abdomen talibus plicis
omnino caret. Hoc, nec non partes pronae capitis et artuum, digitis tamen exceptis, verrucis parvis con-
fertissimis aequalibus granulosae sunt. Pedes superne verrucis majoribus minoribusque, sicut latera trunci,
vestiti sunt; harum verrucarum niaxiinae, praecipue in tibiis, ubi multae earum in series obliquas duas
tresve subdispositae sunt, conico - elevatae esse solent. Palmae subtus, praeter granula nonnulla, verru-
cas plures magnas depressiusculas gerunt, quarum tres, magnitudine insignes, ad basin palmae, in trian-
gulum positae sunt, qusituor digitum primum (exteriorein) , tres secundum (longissimum) , duae tertium,
tres quartum, occupant. Plantarum verrucae paulo sunt minores; majorum earum duae digitum exterio-
rem, tres secundum (longissimum) , duae tertium, una quartum, duae (quarum postica omnium maxima
est) quintum occupant. Series longitudinalis verrucarum distincta externe partem tarsi superiorem ab in-
feriore definit. Appendicula, qua, secunduui paginam 581, anus dorsatae superne munitus est, no-
struin individuuni caret ; anus ipse in rimula transversali latet. In literis , ad me missis, Princeps suspi-
catur, quaedam individua forsan appendicula ista carere, eamve Iusum naturae fortuitum esse. Picturas
nostri individui, in spiritu vini asservati, icon addita exhibet. Abdomen, pectus, nec non infera facies
capitis et artuum, pallide colorata sunt, sicut dorsum medium, sed punctis maculisque parvLs nigris
quasi adspersa, in abdomine distinctioribus confertioribusque et passim confluentibus. Qnisque, com-
paratione nostri individui cum descriptione coloris, pagina 581, edita, videbit, illud, hoc respectu, ab
hac admoduni differre; sine dubio nostrum vivum aliter coloratum fuit, sed fasciae alternantes pallidio-
res et obscuriores, cujusvis coloris fuerint, quarum Priuceps autem, in descriptione dorsatae, nullam
mentionem fecit, nostro vivo specimini sane haud deerunt. Magnitudinem et partium proportionem figura
accuratissima exhibet — Femina et individuum pullum , paginis 583 — 587 descripta, magis adhuc quam
mas a nostro specimine secedunt. Pagina 589 dicitur, icones, quas Seba, D.yudin et Lacepede edidis-
sent, pravas esse, Sebanam iconem tamen, licet pessiiuaiu, ad dorsatam adhibendam esse. Ex icone
dorsatae autein, quam Princeps in fasciculis X et XI lconum ad Hist. nat. Brasil. edidit, nec non
e descriptione ejusdem speciei in Principis Symbolis I p. 576 — 586 , apparet , illam a S t. Bojei nostro
satis differre, optiine vero nostro St. dorsato respondere, licet mensura et proportio partium corporis,
a Principe p. 582 et 586 exhibitae , cum mea descriptione minus congruant.

Quid itaque? Nuinne omnes auctores, me ipso haud excepto, species diversas descripserint?
Numve sub omnibus illis descriptionibus, inter se tam discrepantibus, una eademque species lateat, se-
cundum sexum aetatem loeum etc. variabilis? — Hae quaestiones, ut credo, solis observationibus , in
copia majore horum animalium viventium, et in loco eorum natali, institutis, vitaeque ratione, propa-
gatione, mutatione, incremento, haud neglectis, solvi possunt. Alter utinam Roesel Americam adeat,
qui his postulatis satisfaciat! Usque dum talis expeditio parata fuerit, optatissimum foret, quemdam no-
strorum reptiliologorum omnia ranarum cornutarum individua, in museis asservata, saltein ea omnia,
quorum descriptiones et icones editae sunt, ad eruendam eorum identitatem aut diversitatem specificam,
simul comparare posse. Vir eruditissimus , Dr. Wagler, qui jam nunc descriptiones et icones Beptilio-
rum edere incepit , dixit mihi , se , examine instituto cum pluribus individuis , de identitate S t o m b i
dorsati et Bojei persuasum se habere.

G E N U S V.

B U F O LAURENTI etc.

I. B. B I P O R C A T U S.

Verrucoso-Jiispidus ; capitc super/ie biporcafo; serie lateraZi verrucarum majorum, cajrut
versus sc/isim cresce/itiiim; u/iteriore Jiarum verrucarum ', seu parotide perparva, ovali;

supra ci/icreo -fuscus.

IXanc speciem javanicam Kuhlii de Haan mecum communicavit — Conferatur nota ad Hylam
leucomystacem n. 4.

2. B. T Y P H O N I U 8.

Crisfa supra oculos et aures cmi/ie/ife, parotide parva ovafa, a/igulis ricfus acutis, planfis basi

palmatis, vitta dorsali pa/Iida.

Rana typhonia Linn.
Rana margaritifera Laur.
Rufo margaritifer Latr. Daud.
Rufo typhonius Schn. Memi.

Idem specimen e museo Lampeano coram habeo, quod Sciineider, pag. 211, descripsit, om-
nino iininutatuin, ipsis coloribus et picturis, post decursum triginta annorum, in spiritu vini ne mini-
mum quidem decoloratis.

Cave ne Ranam typhoniam Latreillei et Daudinii cum hoc Rufone confundas; illa
ad Ranam virginicam Merr. referri debet. Haec nominum confusio inde orta est, quod Lace-
pede Ranam typhoniam Linnei ad Ranam virginicam Laurentii, nec vero ad hujus auctoris
margaritif eram adhibuit, quem Lacepede sub nomine la perlee describit. Latreille (Hist.
nat. d. Rept. IV, p. 296. et297), confusioneni istam perspiciens, Ranam virginicam Laurentii re-
stituit, typhoniam ad ranam ejusdem nominis apud Linneum retulit, commemorans tamen, suam ga-
lonnee haud virginicam esse, quoniam plantae huic palmatae, illi autem fissae, essent.

Princeps de Wied (Reitr. I, p. 562) Rufonem margaritifcrum Daud. interrogativc ad or-
natum Spixii adhibet; sed ille longe diftert ab hoc, membrana acuta alta, supra oculos et aures
emnieute, quemadmodum Schneider eum descripsit, Daudin et Seba iconibus euin evliibuerunt. Prin-

Gravknhorst Reptilia. 14

54 BATRACHIA.

ceps ipse confitetur, pag. 563, se marginis illius eminentis capitis nullum vestigium in suo individuo
invenisse. Cum vero Princeps, eadem pagina, Bufonem margaritiferum Kuhlii (hujus Beitr.
p. 132) ad ornatum adhibeat, asserens, se exemplarium a Kuhlio examinatorum alterum compara-
visse, non dubito, quin margaritiferus Kuhlii ad ornatum redigendus sit. Num Sebae I, tab. 71. fig. 9,
quam Princeps ad ornatum adhibet, huc referri possit, vix concedo. Schneider iconem illam Seba-
nam ad Bufonem nasutum, quem Merre.m interrogative cum typhonio conjunxit, laudat, qui
quidem, ratione capitis ejusque plicarum, cum nostro ornato congruit, colore autem differt. Melius
icon ista Sebana ad Bufonem granulosum aut acutirostrem Spixii tab. XXI fig. 2 et 3 adhiberi
posset, praecipue ad acutirostrem , cujus plantae, sicut in Bufone illo Sebano, semipalmatae sunt; gra-
nulosus autem et ornatus plantis fissis gaudent.

3. B. I C T E R I C U 8.

Verrucosus , parotide ovali-cyHudrica, capite margiuato , digitis Jissis ; vitta dorsali

maculisr/ue pallidis.

Bufo ictericus Spix. Ran. tab. XVI, fig. 1, pag. 44, n. 37.

Longitudo ab apice capitis ad anum usque 5 pollices aequat. Proportio corporis et omnium
partium, forma inaequalitas et dispositio verrucarum, nec non margines elevati in supera parte capilis,
omiiiuo sicut in specie sequente, sed forma parotidis prorsum differt: haec enim oblongo - ovalis
est, valde convexa, subsemicylindrica, pro proporlione angustior multoque longior quam in specie se-
quente, latitudine duplo longior, margine supero, dorsum versus spectaute, subrecto aut obsoletim
concavo, poris crebris, sicut in specie sequente, perforata. Os edentulum; maxilla inferiore apice
emarginata, dente seu tuberculo acuminato in medio emarginaturae , fossulae maxillae superioris re-
spondente — Color: Fusco - ferrugineus , subtus paulo dilutior, obsolete obscurius - marmoratus ; ver-
rucis onmibus, exceptis quae in supera capitis parte conspiciuntur, nigro - fuscis ; dorso nigro, vitta
spinali irregulari, maculisque 4 — 6 utrinque juxta illain vittain, dilute-ferrugineis; femoribus superne
fuscis, maculis circiter 9 irregularibus dilute - ferrugineis; marginibus maxillarum et palpebrarum, iis-
que in supera capitis parte, nec non apicibus summis digitorum, nigro-fuscis. Epidermis vetus pas-
sim decidua est, ibique cutis nova, loco coloris nigri, obscuro-cinerea, loco coloris ferruginei autem
albida est.

4. B. M A R I N U S.

Verrucosus , parotide subcordafo-triaugidari, capife marginato, digifis Jissis; superne

fuscus aut fusco-maculalus.

Rana marina Linnei.
Bufo marinus Schn. Merr.
Bufo humeralis Daud.
bufo Agua Spixii.

Tria individua e museo Lampeano coram habeo:

1. Maximum: Longitudine 6 pollicum. Sordide-album, dorso maculis fuscis marmorato.
Verrucae, quibus totum corpus obsitum est, ventre miuores suut et depressiores , sed confertae, late-

V. bufo. 55

ribus distinctiores confertissimae , dorso niaximae sed pauciores, nec confertae, in medio dorso auteni
iu series longitudiuales duas dispositae. Onines hae verrucac puncto centrnli uigro-fusco notatae sunt;
laterales autem saepius signo regulari rotaeformi rufesceuti, cujus axis punctum illud distiuctius et sub-
elevatum est. Verrucae parvae pedum quoque punctum centrale elevatum habent. Parotis porosa,
petiolata, subtransversa, margine postico (anum versus spectante) recto , suboblique versus latera directo,
antico arcuato, unde figura parotidis subsemicircularis , angulo exteriore tamen acutiore, indeque paro-
tide subcordata; poris distinctis, intervallo fere lineae iuter se distantibus; praeterea signis parvis sub-
obsoletis rufescentibus notata. Angulus exterior posticus parotidis excurrit in plicain, ad basin femorum
usque ductam; altera plica lateralis, infra axillam orta, ad basin internam femorum decurrit. Ver-
rucae partis inferioris plantarum majores sunt quam superioris, totaeque rufae. Digiti omnes sub-
tus rufo-fusci sunt, apice obscuriore, disco plano termiuati.

2. Longitudo 5| pollicum. Supra fuscum, infra paulo pallidius. Forma totius animalis,
nec non partium corporis singularuin et verrucarum, harunique dispositio, eaedem sunt ac in varietate
antecedente. Verrucae paulo pallidiores suut iuterstitiis earum, eodem autem modo signatae ac in
antecedeute, sed asperiores quam iu illa et in sequente; dorsales prae caeteris elatiores sunt. Caput
magis depressum est quani in varietate prima et tertia; spatio inter oculos paulo profundius excavato,
verrucis parvis, quae illis desunt, obsito. Pedes et digiti multo graciliores sunt quam in varie-
tate prima.

3. Longitudo 5^ pollicum. Forma totius corporis nec non partium ejus et verrucarum, ha-
rumque dispositio, eaedem sunt ac in praecedentibus. Pedes et digiti proportione sunt varietatis 2;
verrucae autem minus altae. Margo circa verticem et palpebras exstans humilior est quam in varie-
tate 1. Color osseus. Verrucae parvae pedum puncto centrali minutissimo castaneo subprotuberante,
id quod Merrem verbis „verrucis artuuni acutis" indicavit; sed nostra individua probant, non solum
artus, sed etiam abdomen, saepius verrucis acutis obsitos esse. Maxilla inferior omnibus individuis
margine antico emarginata est, tuberculo dentiformi e medio eniarginaturae exstante.

4. Individuum americanum musei anatomici nostrae universitatis : Longitudo 4 poliicum. Cor-
pus totum, artus, digiti, multo graciliores sunt quam in reliquis individuis; rugis multis longitudinali-
bus irregularibus , praeprhnis in parte iufero corporis et pedum, parotidibus angustioribus ovatis. Ista
gracilitas, rugae, fonnaque angustior parotidiun autem e statu priore hujus individui exsiccato et col-
lapso ortae esse videntur. Verrucae corporis, praecipue dorsales, multo minores sunt quam in antece-
dentibus, vix protuberantes. Color fusco - testaeeus ; parotides badiae; abdomen et pedes maculis ma-
joribus minoribusque , saepe confluentibus , obscuro - fuscis variegati; verrucae quoque, nec non margi-
nes capitis et maxillarum, obscuri sunt; ad latera dorsi maculae tres niagnae elongatae irregulares
nigrae vittam exhibent lateralem interruptam; macula suborbicularis niinor utrinque in cervice, ad mar-
ginem parotidis, conspicitur.

De synonymia hujus speciei plura monenda sunt:

Sebae I, tab. 76, fig. 1 sine dubio huc spectat, licel icon ipsa haud cum nostris individuis con-
gruat; verrucae dorsales enim, forma et dispositione , nimis regulares sunt, parotides autem angustio-
res, fere ut in antecedente icterico. P»echstein, qui (in translatione operis Lacep. II, tab. 30) hanc
Sebae iconem, mutata sola positura anhnalis, repetiit, parotides adhuc augustiores , itaque illis icterici
similiores, exhibuit. Caeterum in ista Bechsteimi tabula numeri figurarum 1 et 2 commutati sunt.

Wallbaum, a Meiuiemio Iaudatus, parotides ovatas descripsit (quod haud exacte ad nostrum
quadrat), marginem horizontaliter productum superciliorum , marginemque palpebrarum inferiorum, sub-
tiliter crenatum (nostris individuis integrum).

Linnei Banam marinani, ad quam quidem Sebae icon laudata est, Merrem interrogative
citat. Tubera quatuor inter nates et os coccygis, quae Seba descripsit et in icone cxhibuit, meis spe-

56 BATRACHIA.

ciminibus desunt. Desunt etiam, nec non in specimine Sebano, sine omni dubio, defuerunt ungues
lati digitorum anticoruin; sed articulus ultimus digitorum suborbicularis est, et ejusdem cum reliquis ar-
ticulis latitudinis, in varietate prima etiam colore fusco a reliquis articulis diversus.

Bufo guttatus Schneideiu et Latreillei, a Merremio interrogative, a Scbinzio definitive,
citatus, utique ambiguus est. Schneider eum descripsit capitc supra plano et Ievi, pedibusque pro
bufone satis longis et gracilibus. Nostris marini individuis autem caput superne, inter et ante oculos,
depressiun et margine satis alto utrinque quasi inclusum (itaque superne concavum) est, quale Schnei-
der, pag. 221, caput marini descripsit, pedes autem, pro bufone, nec perlongi nec pergraciles sunt,

Daudinii Bufo humeralis, a Merremio interrogative citatus, ad marinum referendus esse
videtur, quamvis auctor marginum eminentium verticis et palpebrarum nullam fecerit mentionem. Dau-
din laudat quoque Ranam marinam Linnei, Sebae I, tab. 76 fig. 1, Bufonem marinum Schneideri,
TEpaule armee Lacepedei etc. , quae omnes ad nostram speciem adhibendae sunt. Idem auctor vero an-
tea, in Hist. nat. Ran. pag. 99., et in Latreillei Hist. nat. Rept. II p. 130, Bufonem marinum
et Aguam (Bufonem brasiliensem Laur. seu Bombinatorem maculatum Merr.) in unam
speciem conjunxerat. Latreille, 1. c. IV, p. 294, reprebendebat hanc conjunctionem. Daudin ipse
postea (iu Hist. Rept. VIII pag. 205 et 209) jure omni illas species rursum in duas species sejunxit;
Bufonis Aguae autem iconem edidit, quae nullo modo cum Sebae I, tab. 73. fig. 1 et 2, ab auctore
ad hanc speciem laudatas, conveuit. Cum Daudin insuper, ad eandem speciem, Bufonem scabrum
et guttatum Schneideri laudet, quos Merrem interrogative ad marinum adhibet, cum denique
Agua (Bombinator maculatus Merr.), e sententia Merremii, parotidibus careat, Agua Daudinii au-
tem parotidibus insignibus gaudeat, de Agua Daudinti multis dubiis vexor, et, quamvis Cuvier (in
Regno anim. p. 97) nec non Princeps DE Wied (Beitr. I, p. 551) Aguam cum marino conjunxerint,
tamen haereo, num Aguam pro specimiue mnrini, marginibus elevatis capitis minus altis quam in nostra
varietate 3, habeam. De Bufone guttato Schneideri, quem Daudin, in Latreillei Hist. Rept. II
p. 131, pro specie peculiari recepit, postea, in Hist. Ran. et Hist. Rept, cuui Agua conjunxit, Mer-
rem autem interrogative ad marinum adhibuit, Latreille (Hist. Rept. IV, p. 293) censet, eum tam
marino quam Aguae confinem esse — Ex his omnibus confusio inextricabilis se manifestat inter mari-
num et Aguam, quae sola inspectione iudividui ipsius, quod Daudin in descriptione Aguae coram ha-
buit, tolli potest — De Bufone scabro et bengalensi Daudinii, quos Merrem ad marinum laudat,
couferas speciem sequentem.

Princeps de Wied (Abbild. Fasc.VII tab. 1) icones maris et feminae Aguae edidit, ad quas
uiarinus Merremii et Agua Daudinti laudantur. Ad nostrum marinum Agua Principis nullo modo
adbiberi potest, ob forniam diversam parotidum; ab Agua Daudinii autcm illa Principis, marginibus
elevatis capitis, differt. Posito tamen, Aguam Daudimi tales margines babuisse, eosque sola incuria
pictoris aut sculptoris neglectos esse, Aguae utriusque auctoris forsan ad unam eandemque speciem re-
ferri possent. Parotides ovales Aguae Principis quodammodo cum parotidibus nostri icterici conve-
uiuut, nostro autem multo longiores sunt. Aliquam similitudiuem mas Aguae Priucipis cum nostro mu-
sico habet, cui tamen parotides angiistiorcs minusque tumidae sunt et sensiin in seriem lateralem ver-
rucarum qnasi dissolvuntur; verrucae trunci et artuuin musici quoque confertiores sunt et minores quam
in Agua. Femina Aguae Principis ab omnibus bufonibus, quotquot eorum vidi, eo differt, quod mar-
gines elevati capitis postice occiput transeant, indeque in capite aream beptagonam cxhibeant, ubique
clausam et quasi circumvallatam. Caeterum autem descriptio Aguae melius, quam icon, ad nostrum
marinum quadrat.

Inter Bufones Spixii duo sunt, cum nostro marino comparandi: maculiventris (tab. XIV,
fig. 1) et Agua (tab. XV). IUe, praeter maculas abdominales, fonna parotidis quoque diffcrt, nec non
verrucis majoribus dorsi confertioribus. Agua, corpore grandiore, parotide cordata (licet haud exacte
cum parotide nostrae speciei conveniente) , melius marino respondet; differt autem verrucis majoribus
dorsi confertioribus , nec ad medium dorsi in series duas dispositis, palmis plautisque subtus haud tuber-

V. BUFO. 57

culatis; forsan tainen icon haud satis exacte exliibita est. Quaeritur, numne maculiventris et Agua
ad unam eandemque speciem referri debeant.

Alia quaedam, ad marinum et Aguam spectantia, legere velis sub specie insequente.

5. B. MELANOSTICTUS.

Verrucosus subbispidus, parotide reniformi , capite marginato, plantis basi summa digitorum
pahnatis; marginibus capitis ct maxillarum albonigroque maadatis.

Bufo melanostictus Schneideri.
Bufo scaber Daudimi.
Bufo bengalensis Daudimi.

Hunc Bufonem javanensem de Haan mihi misit sub nomine Bufonis scabri. Cum vero sub
hoc nomine quaedam species confundantur , denominationem anteposui, qua Schneider primus usus est.

Statura et proportio partium omnino convenit cum marino; etiam margines elevati capitis,
ad tympanum usque ducti, nec non verrucae, iilis marini respondent; verrucis tamen, quibus latera
et artus vestiti sunt, magis elevatis, passim centro subacuminatis, indeque toto animali magis scabro.
DifFert autem a marino, parotide reniformi aut, si mavis, subcurvato - cylindrica , ita tamen, ut
quoque in latere convexo, paulo infra medium, incisura conspiciatur — Longitudo 3f pollicum —
Color infra dilute-piceus, granulis pallidioribus puncto fusco; supra sordide piceo - ferrugineus , verru-
cis minoribus vel totis vel centro solo nigro - fuscis ; margine maxillae superioris, punctis marginalibus
inferioris, plantarum palmarumque verrucis omnibus, digitorumque apicibus, nigro - fuscis. Ubi vetus
epidermis abscessit, color dilutior est, subcinereus, verrucis granulisque unicoloribus , margine maxilla-
rum pallide - cinereo. Cum autem in hoc individuo margines capitis pallide - cinerei unicolores sint, suspi-
cor, eos, aeque ac maxillarum margo, epidermide nigro-fusca indutos fuisse. Callus magnus nigro-
fuscus, sub digito exteriore plantarum, adeo prostat, ut digiti brevis crassi speciem exhibeat (forsan
eadem ratio est in Bufone semilunato, de quo Schneider, et post eum, Merrem aliique auctores
dicunt, digitum quintum plantaruiu Iongissimum esse, addit enim Schneider, callum Ionguni, ante et
juxta pollicem, speciem sexti digiti praebere. Idemque monendum est de Bufone horrido Dau-
dinii, cui auctor digitos sex plantarum tiibuit).

Ad nostrum specimen exacte quadrat Bufo melanostictus Schneideri, quem Merrem ad
B. pustulosum adhibet. E diaguosi Meiiremiana pustulosus est subcaudatus; nec vero Sebae I tab.
74, fig. 1 laudata tale quid, caudae simile, exhibet, nec descriptiones auctorum allegatorum vestigii
caudae mentiouem faciunt. Quacritur, num Merrem forsan iconem Bufonis scabri Daudimi, qui
autem a Merremio ipso cum marino conjunctus est, ante oculos habuerit. Caeterum autem nec illa
Sebae icon, nec B. pustulosus Laurentii ad hoc nostruin individuum quadrant.

Bufo scaber Daudinii (in Latreillei Hist. nat. Bept. II p. 134) nostro melanosticto bene re-
spondet, quem Daudin etiain cum illo conjunxit. Auctor vero etiam pustulosum Laurentii et La-
cepedei (eundem quem Merrem sub hoc nomine recepit, de quo modo locutus sum) et scabrum
Schneideri (de quo infra) ad suum scabrum adhibuit, qui autem huc haud spectare videnlur. La-
treille etiam (Hist. nat. Bept. IV pag. 293) dubitat, nuni pustulosus cum scabro conjungi possit. In
Historia naturali Baiiaium (pag. 94, tab. 34 fig. 1) et in Hist. nat. Beptilium (VIII p. 194) Daudin qui-
dem ad scabrum adhibet inelanostictum et pustulosum, rejicit autem Sebae I, tab. 74 fig. 1,
licet haec icon ipsa B. pustulosus Laurentii sit. De Bufoue scabro Schneideri Daudin suspica-
tur, auctorem Bufonem Aguaiu (Daudinii nempe, de quo sub marino locutus sum) et spinipedem
Ghavenhorst Reptilia. 15

58 BATRACHIA.

sub eo confudisse. Icon Daudiniiina (marginibus capitis et niaxillarum epidenuide nigra vestitis) quoad
caput et truncum cura nostro individuo congruit; porotides, in descriptione latae (larges) denominatae,
ia icoue subovatae exhibitae suut, niiniineque latae; sed vestigium caudae, in icone conspicuuin, sine
dubio praeter naturam est; digiti postici in icone pravissiiue neglecti suut.

Bufo scaber Schneideiu a 3Ierremio interrogative , scaber et bengalensis Daudimi au-
tem definitive, ad marinum rediguntur. Schinz quoque (in Translat. Cuv. p. 176) scabrum et ben-
galensem ad inarinum refert. Schneider dicit, scabrum praecipue his notis a marino differre videri:
Caput versus latera magis latescit (in nostro scabro Daudimi, seu melanosticto Schneideri, caput non
solum non magis latescit, scd potius paulo augustius esse videtur quam in niarino) , anterius etiam et
posterius magis depressum et concavum est (in nostro haec sunt sicut in niarino) ; margo orbitae supra
palpebram superiorem magis exstat (etiam in nostro hic margo paulo magis exstat quam in marino),
palpebraque ipsa, convexa, infra margiuem, non aequa margini, ut in marino, apposita est (in nostro
melanosticto et marino palpebra infra marginem apposita est); verrucae totius corporis multo asperiores
(quod nostro respondet) ; pedes breviores (nostro vix paulo breviores), verrucis asperis obsiti (sicut in
nostro) — De Bufone pustuloso (quein Merrem pro specie peculiari recepit) et brasiliensi Lau-
rentii, seu Bufone Agua Lacepedei, Schneider recte dubitat, uum ad marinum referri possint;
sane nullo modo ad hunc quadrant, quod etiam e citatis Sebae I tab. 74 fig. 1 et 2 patet. Merrem
Aguam Lacepedei sub noniine Bombinatoris maculati recepit. His etiam quaestio Bechsteimi
(Transl. Lacep. II p. 483), num scaber Schneideri ad Aguam Lacepedei adhibendus sit, negatur —
Bufo Levini Vincentii, cujus Schneider, p. 223, mentionem fecit, colore quidem cum nostra varie-
tate 1 mariui convenit ; cuiu autem descriptio niinis brevis sit, nil certi inde erui potest — Tria iudividua
Bufouuin, ex India orientali in museuin Blochianum migrata, quae Schneider, pag. 224, descripsit
et pro veris scabris aguovit, praecipue spatio inter oculos cavo, alias laevi, verrucis parvis aspero,
velut etiam basi et ambitu palpebrae superioris et regione circa nares mucronibus verrucorum horrente,
distincta sunt; sed in nostro scabro Daudimi, seu melanosiicto Schneideri, spatium illud levissimum
est, at verrucae palpebrae superioris et regionis circa nares haud differunt a verrucis niarini. Notae
istae, a Schneidero ad scabrum relatae, optime ad nostram speciem sequentem, asperum javani-
ciun, quadrant, qui autem defectu marginis elevati circa palpebras superiores, nec non forma paroti-
dis plantisque palmatis, ab hac specie quinta satis differt.

De Bufone scabro Spixii conferas nostrum B. musicum, n. 8.

Bufo bengalensis Daudimi (Hist. Ran. p. 96, tab. 35, fig. 1) huc pertinet. Descriptio et
icon elegantissima et perfectissima , marginibus elevatis verticis et maxillarum epidermide nigra orbatis,
ex asse cum nostro melanosticto couveuiunt. Miror autein, quod auctor, 1. c. , proferat, hunc bufonem
calamitae valde affinem esse, a quo tamen multis discedit.

6. B. A S P E R, n.

irerrncoso-asper, parotide ovata, plantis palmatis; fnscas.

Haec Kuhlii species javauica, plantis perfectissime palmatis, parotide ovata, haud petiolata,
capite obsolete marginato, etc. satis a confinibus differt.

Conieras quae ad Hylani leuconiystacem, n. 4, monui.

•

V. BUFO. 59

B. 8 T R U M O 8 U 8.

i

VcrmconMS, parofide orbiculato - cordata, ca/tite margiitafo, plantarum digifis Itasi palmatis;
ciuereus, sitpra Jitsco-maculafus (Tab. IX, fig. III.).

B. strumosus et gutturosus Daud.
Bombinator strumosus Merb.

Daudin hunc bufoncm (in Hist. R;ui.) duobus nominibus appellat, nam in tab. 34 auctor utitur
iiominc strumosi, iu dcscriptionc autem nomine gutturosi. Caeternm icon et descriptio bene ad
uostrum quadrant, exceptis verrucis, in icone multo obsoletioribus quam in nostro specimine, quod
ctiaiu parotidibus insignibus gaudet, in descriptione et iconc Daudimi omnino neglectis, quo Meruem
sine dubio inductus est, qui Iianc speciem ad genus Bombinatorum referret.

Individuum nostrum \\ poliiccs longuiu est, pedibus posticis fere ejusdem longitudinis. Cor-
pus supra confertissime verrucosum est, verrucis maximis magnitudine grani miliarii, minimis punc-
tiformibus ; ipsae parotides ct spatium iuter et ante oculos verrucosae sunt. Inferne totum corpus con-
fcrtissime granulosum est, exceptis marginibus niaxillarum et articulo ultimo digitorum, levibus. Oculos
ambit margo elevatus, antice circa tubcra narium, postice usque ad parotides continuatus. Parotides
magnae sunt, suborbiculatae, verrucosae, scrobiculis punctiformibus pcrforatac. Plurimis verrucis cen-
trum subacuto - elevatum esl. Plantarum digiti basi membrana juncti simt; solea callis duobus iustructa.
Maxilla inferior margine antico subemarginato, tuberculo e medio emarginaturae subprominente. Co-
lor sordide brunneo - albidus , picturis irregularibus fuscis; verrucae, in his picturis sitae, albent (se-
cundum Daudinium verrucae apice sunt ferrugineae). Cutis jugularis laxa subuiflata est, indeque
animal gutturosum.

Hic bufo, magnitudinis nulla habita ratione, prope accedit ad Bufonem bengalensem Dau-
dimi (Mon. Ran. tab. 35 fig. 1), cui habitu toto nec non forma et proportione partium affinis esse vi-
detur; sed parotides Iatiores sunt et, aeque ac spatium inter oculos, verrucis confertis obsitae, si quo-
que cutis laxae gutturis nullain rationem habere vellemus — Srixu B. granulosus, in tab. XXI,
fig. 2 exhibitus, nostro strumoso affinis esse videtur, sed plantis totis fissis differt; an eadem spe-
cies? — Forsan etiam strumosus inter Bnfones scabros auctorum latet, de quibus conferas
Schneiderum p. 2122 — 224, et nostrum melanostictuiu , n. 5.

8. B. M U 8 I C U 8.

Verrucosus, parofidc Jusijormi, capite marginato , ptatttis semipalmatis ; chtereits aut

picetts , iiifcrdum submtuulatus.

Haec species, Americac septentrionalis indigena, a noslro Bufone cinereo differt capite paulo
acutiore, parotidibus fusiformibus, longius petiolatis, tympano distincto, vestigio marginum capitis, ar-
tubus longioribus; a B. marino parotidibus multo angustioribns fusiformibus.

Longitudo corporis, ab apice capitis ad anum usque, 2 pollices et 6 — 11 lineas aequat, pe-
dum posticorum 3 pollices et 4 — 6 lineas. Caput ubique, nec spatio inter oculos excepto, verrucis
parvis scabrum; marginatum sicut in B. marino, marginibus tamen minns elatis. Parotides petiola-
tae, fusiformes aut ovatae. Inferne corpus totum, cum artubus, granulis parvis confertis scabrum
est. Dorsum et latera verrucis majoribus minoribusque scabra; majoribus dorsi quidem, caeteris

60 BATRACHIA.

paribus, minoribus quara in B. marino, in medio dorsi in series duas longitudinales subdispositis , spatio
inter has series canaliculato ; lateralibus autem ejusdem ac in marino proportionis , majoribus in seriem
longitudinalem dispositis, quae ab apice postico parotidis oritur (vel, si mavis, continuatio parotidis
ipsius est), deinde autem vel in medio lateris evanescit, vel usque ad femora excurrit. Plurimae ha-
rum verrucarum puncto centrali subelevato auctae sunt. Proportio digitorum, nec non forma et dis-
positio verrucarum et membranae eorum, Bufoni cinereo respondet — Color sordide - ferrugineus aut
ochraceo - cinereus ; nonnunquam passim maculis parvis, irregulariter dispositis, obscuro - cinereis , obso-
letioribus aut distinctioribus , in supera pedum parte fascias nonnullas, seu maculas transversales obsole-
tas, exhibentibus, variegatus ; interdum marginibus capitis et maxillarum, apicibus digitorum, nec non
verrucis majoribus infra tarsos et digitos, centroque plurimarum verrucarum, tam in supera quam in
infera corporis parte, rufis; puncto centrali elevato verrucarum superarum fusco, interdum etiam punc-
tis pluribus fuscis, quasi adspersis, verrucarum majorum. Epidermide corporis detracta, color dorsi
cinereus, abdominis albidus est, verrucis unicoloribus. Tympanum nigricans in macula magna nigri-
cante situm est.

Praeter individua jam descripta, duo alia, ex eadem cum illis patria, coram habeo, paulo ab
illis discedentia :

1. Corpus totum quasi mollius et laxius est, pedes postici macilentiores , verrucae et granula
paulo minus aspera, quam individuis genuinis. Color cinereus; maculis parvis nigris et nigro-cine-
reis irregularibus, crebrioribus quam in speciminibus genuinis, variegatus; macula transversali una.bra-
chii, altera femoris, duabus tribusve tibiae, una tarsi, nigris, irregularibus , medio cinereis; margine
externo parotidum nigricante. Subtus caput nigrum est, punctis (granulis) albis confertis adspersum;
pectus et pars abdominis anterior maculis parvis nigricantibus confluentibus marmorata; pedes maculis
parvis nigris picti.

Individuum esse videtur epidermide recenter deposita, indeque colore, cute laxiore, verrucis mi-
nus scabris, a genuinis diversum.

2. Longitudo corporis 3y, femoris lf, tibiae !•§■, plantae l£ pollices aequat. Color cor-
poris et artuum superne fusco - cinereus , maculis duabus verticis, fasciam medio interruptam inter ocu-
los exhibentibus , duabus cervicis, duabus majoribus inter parotides, duabus minoribus subapproxima-
tis in medio dorsi, poue has duabus majoribus, deinde duabus minoribus, tandem duabus majoribus
supra anum, praetereaque noimullis in dorso sparsis, pluribusque transversalibus artuum, nigris; majo-
ribus iinprimis dorsalibus, linea tenui albida obsoleta circumscriptis ; granulis et verrucis puncto cen-
trali, aut pluribus punctis, nigro - sericeis, notatis. Ubi vetus epidermis abscessit, color pallide - cinereus
est, verrucis granulisque unicoloribus , haud nigro - punctatis. Infra oculos macula albida, ad marginem
maxillae usque, extenditur. Margines summi maxillarum albidi sunt, maculis quibusdam parvis nigri-
cantibus obsoletis. Tympanum in macula magna fusca, antice distinctius definita, situm est. Inferne
corpus et artus sordide albidi sunt, cum colore dilute - ochraceo mixti; pectore, abdomine, brachiis,
tibiis et femoribus, maculis nigris parvis irregularibus crebris variegatis; plantis palmisque nigricantibus,
verrucis flavicantibus.

Ad hanc speciem Rana musica Linnei adhiberi posset, nisi auctor expresse dixisset, palmas
et plantas quinquedigitatas esse. Suspicor tamen Linneum, oculo aut calamo, erravisse; nulla enim
Bufonum species palmas habet quinquedigitatas. Schneider quoque (Hist. Amph. I. pag. 215) verba
Linnei ita interpretatus est, ut numerus quinque ad solas plantas trahatur — Lacepedei Criard haec
ipsa Rana musica Linnei est, descriptione Linneana repetita. Rana terrestris Catesbyi (II,
tab. 9) autem, a Lacepedeo ad Ranam temporariam relata, melius ad nostrum Bufonem musicum qua-
drare videtur — Schneider nomen triviale musici in clamosum vertit; nescio cur? — Bufo mu-
sicus Daudinii ad nostram speciem quadrat; fascia verrucosa infra oculos, cujus Daudin in descrip-
tione mentionem fecit, nec in icone nec in nostris speciniinibus conspicitur; series lateralis verrucarum
autem, nostris individuis distincta, in Daudinii icone et descriptione desideratur — Merrem Bufonem

V. BUFO. 61

musicum clorso biangulato a reliquis cospeciebus distinxit. Fugit me, unde Merrem hanc notam hau-
serit, nullus enim reliquorum auctorum talium angulorum mentionem fecit.

Individuum maximum obscurius imiuaculatuni hujus speciei Bescke misit sub nomine Bufonis
scabri; et confiteri me oportet, Bufonem scabrum Spixii (tab. XX, fig. 1.) prope ad nostrum mu-
sicum accedere, nec nisi digitis plantarum paulo longioribus et gracilioribus , subtusque echinatis, nec
non defectu seriei lateralis verrucarum discedere. Forsan verrucae et grauula in infera plantarum facie
paulo acutiores erant quam iu nostris individuis ; series Iateralis verrucarum autem nostris quoque haud
omnibus aeque distincta est; in icone Spixiana, Ioco hujus seriei, plica conspicitur. Color et picturae
tam parum discedunt, ut earum haud ratio haberi debeat — Caveas autem, ne Bufonem scabrum
reliquorum auctorum , de quo nostrum m e 1 a n o s t i c t u m , n. 5 , conferre velis , cum hac nostra specie
confundas — Sed Bufo albicans Spixii tab. XVIII fig. 2 individuum minus nostri musici esse vide-
tur. Dispositio verrucarum dorsi et laterum, formaque parotidis, nostris individuis respondent; pictu-
rae quoque haud multum differunt. Auctor dicit quidem, plantas albicantis semipalmatas esse; sed icon
digitos posticos sola basi summa palmatos, quemadmodum in nostris individuis, exhibet.

9. B. O R N A T U S.

Subvcrrucosus , parotide ovali, capife submarginato , plantis basi digilorum palmafis; supra fus-

cus, vitta dorsali, fasciat/ue infra oculos, albidis.

A specie antecedente haec differt corpore minus verrucoso, capite paulo acutiore, digitis tribus
internis plantarum longioribus.

Longitudo corporis 3 pollices aequat, pedum posticorum 4 pollices et 2 lineas. Caput subtrian-

gulare; superne marginatum ut in musico, papillis minutis disseminatis ; lateribus ante oculos, palpe-

brisque superioribus, verruculis paulo majoribus et confertioribus obsitis. Os edentatum; margine maxil-

lae superioris autem subtilissime crenulato, antice vero incisura profundiore fisso. Lingua levissiuiti,

apicem liberum versus sensim latior et crassior, apice ipso rotuudata. Dorsum subverrucosum; ver-

rucis admodum deplanatis, subaequalibus , magnitudine mediocri. Parotides, ut in Bufone musico,

petiolatae, elongato - ovatae , latitudine duplo longiores. Ab eariun apice postico series verrucarum ma-

jorum coutiguarum, per latera trunci, ad basin femorum usque recta excurrit. Pedes superne verru-

cis parvis subaequalibus, vix paulo elevatioribus quam dorsales, scabri sunt. Subtus corpus totum,

cum capite et pedibus, verrucis minutis coufertis granulosuin est; soleis tamen haud granulosis, sed,

pro more, verrucis majoribus tuberculifonnibus obsitis — Color capitis et (runci superne fuscus;

vitta longitudinali dorsali albo-flava, latitudine circiter unius lineae, paulove latiore, in cervice orta,

ad os coccygis usque deducta, utrinque colore nigro, qui sensim in fuscum dorsi diluitur, distincte de-

finita. Per totam longitudinem hujus vittae linea media pallidior tenerrima, instar fili, excurrit , quae

antice, sensim evanescens, fere ad apicem capitis usque continuatur. .Tuxta vittam passim maculae

irregulares fusco-nigrae conspiciuntur, pluriiiiae uno latere linea pallidiore definitae. Occiput fascia

arcuata obscuriore, inter oculos expansa, ornatur. Margo exterior parotidum niger est. A palpebra

inferiore fascia albida subundulata, Iatitudine circiter \\ linearuni, oblique versus marginem lateralem

maxillae retrocurrit; margine maxillae ipso pallido. Tympunum orbiculare iu macula magna nigro-fusca

situm est. Verrucae plurimae puncto centrali rufo notatae sunt. Ubi epidermis fusca secessit, color

pallide - cinereus est, verrucis unicoloribus. Pedes infra flavo - albidi ; supra cinereo - fusci , fasciis dua-

bus nigro - cinereis ulnarum femorum tibiarum et tarsorum, maculisque sparsis ejusdem coloris versus

latus inferius femorum et tibiarum; soleis nigro - cinereis. Caput subtus flavo-album, maculis nonnullis

parvis cinereis versus maxillae margineni, hoc ipso nigro-fusco. Pectus et abdomen flavo-alba, ma-

culis parvis nigricantibus et cinereis adspersa.

Ghavenhorst Reptilia. 16

62 BATRACHIA.

Individuum alterum , paulo majus , vittam dorsalem habet obsoletiorem , dorsum totum epidermide
fusco vestitum, maculus nigras abdominis obsoletissimas , marginem nigrum maxillaruin inferiorum obso-
letiorem; sed vitta ornatum est nigro - fusca , sub uiargine externo parotidum orta, ad medium Iaterum
trunci ducta, sensim tamen evanescente. Individuo supra descripto hujus vittae non nisi vestigiuni infra
parotides, vel potius ad marginem externum parotidum ipsum, superest.

Bufo ornatus Spixii pag. 45, n.38, tab. XVI, fig. 2, huic speciei respondet. Noster quidem
major est, verrucis ininime hispidis, pictura quoque haud omnino congruente, sed notis essentialibus
ainbo conveniunt. Maculae obscuriores dorsales irregulares nostri speciininis rudimenta esse videntur
crucis geminae, quam Spix exhibuit. Ornatus Spixii subtus inunaculatus est — Bufo ornatus
Principis de Wied (Beitr. I, p. 558, n. ,'i) differt a uostro, plantis semipalmatis , verrucis elatioribus;
nihilominus credo, illum quoque ad nostrum adhibendnm esse, Princeps enim ad suam speciem laudat
ornatum Spixii, pedibus haud palmatis differenteni. In nostro individuo digiti postici basi sola pal-
mati sunt, quibus ergo nostrum inter individua Principis et Spixii medium tenet. Quem Princeps autem
in fasciculo XI Iconum ad Hist. nat. Brasil. edidit Bufo ornatus, a nostro differt parvitate, granu-
lis distinctioribus, digitis posticis totis liberis, cruce duplici dorsali nigra distinctiore. De Bufone
margaritifero Daudinii, et Sebae I, tab. 71, fig. 9, quos Princeps ad suam speciem allegat, con-
feras quae sub B. typhonio, n. 2, monui — Quaeritur, num quoque Bufo dorsalis Spixii pag.46,
n. 40, tab. XVII, fig. 2, huc referri debeat. Vitta ejus vittae ornati nostri respondet. Spix ipse quo-
que dicit, Bufonem dorsalem ornato et scabro (musico nostro) affinem esse.

10. B. C I N E R E U 8.

Ferriicosiss , parotide subsemiovali ', plantis semipalmatis ; ci/tereus aut piceus, plus

minus obscuro - maculatus.

Rana bufo Linn. etc.

Bufo vulgaris Laur. Daud. etc.

Bufo ciuereus Schn. Merr. etc.

Auctores hanc speciem satis bene descripserunt; Roesel noster autem iconem ejus elegantissi-
mam et exactissimam edidit.

Longitudo individuorum indigenorum nostri musei est l£ — *H pollicum, ab apice capitis ad
anum usque. Caput adultorum obtusius est capite niinorum. Tympanum plurimis omnino deest; in
uno tantum individuoruiu majorum pars tympani dextri obsoletissime conspicitur. Maxilla inferior antice
leviter emarginata est, tuberculo paivo obtuso in medio eniarginaturae. Parotis vix subpetiolata for-
mam habet ovi, longitudinaliter partiti, margine recto externo. Merrem, inter characteres distinctivos
hujus bufonis, digitorum posticorum apices membrana auctos recepit; sed quoque B. va-
riabilis tali instructus est membrana, paulo quidem angustiore, cum ei, caeteris paribus, digiti lon-
giores et graciliores sint quam cinereo. Denique nota, ab ista membrana desumta, niniis subtilis est,
cum corpus totum verrucosum et pictura hanc speciem optime distinguant a variabili, cui verrucae ad
latera capitis nec non in tibiis et ulnis desunt. Color, in spiritu vini commutatus, cinereus aut piceus,
individuorum uni sordide-ochraceus est, abdomine nigro - maculato ; sed memini, vivos etiam ita colo-
ratos bufones hujus speciei vidisse; omnibus autem, majoribus aeque ac minoribus, margo externus
parotidum vel totus niger est, vel macula magna nigra notatus.

Praeter individua iudigena, tria alia coram habeo , ununi sibiricum, alterum nubicum, a Lich-
tensteinio niihi missa, tertium incertae sedis; omnia auteni notis quibusdam a nostro cinereo discedentia.

V. BUFO. 63

1. Sibiricum ab indigenis, cute magis verrucosa, colore et picturis, differt. Supra cinereum
est, verrucis et margine externo parotidum cinereo - nigris. Verrucae majores punctis aliquot nigris con-
spersae sunt, quae in parotidibus speciem praebent scrobiculorum poriforniium. Pedes postici superne
maculis nonnullis niajoribus transversalibus nigro - cinereis ornati sunt. Corpus totum et artus infra albi
sunt, nigro - maculati ; maxilla inferiore tamen tota alba. Reliquiae exuviarum, passim adbaerentes, in
dorso animalis fuliginosae sunt aut obscuro - umbrinae , in ventre ocbraceae. Digiti apice brunnei sunt.
Longitudo 3 pollicum.

2. Nubicum a nostris quidem capite depressiore, digitis gracilioribus , differt; illud vero e
pressione continuata, alterum ex esiccatione post mortem animalis ortum esse videtur, quemadmodum
siinile quid in specimine aegyptiaco Hufonis variabilis animadverti. Differt vero etiam capite paulo acu-
tiore, tympano orbiculato distincto, verrucis inter et ante oculos obsoletioribus , quo quidem hic Hufo
nubicus iconi Roeselianae melius respoudet quam germani nostri ipsi. Longitudo 2* pollicum est. Co-
lor supra sordide ferrugineo - ochraceus , ubi autem epidermis flaccida solvitur pallide - cinereus. Margo
niger parotidum deest. Dorsum maculis nonnullis majoribus fuscis obsoletis, pedes autem distinctiori-
bus picti sunt, una nempe brachii, duabus ulnae, tribus femoris, duabus tibiae, quatuor tarsi. Tales
maculas nunquam in nostris vidi, nec icones eas exhibent.

3. Examine reiterato mihi fere persuasum est, Rufonem verrucosum, quem in conspectu
collectionis meae, sub n. 5478, descripsi, nil aliud esse quam Rufonis cinerei individuum minus ma-
cilentum decolor. Corpus ubique verrucosum, parotidum fonna, etc. omnino cum hoc conveniunt. Di-
giti postici forsan paulo Iongiores sunt, sed differentia vix perceptibili ; caput aliquanto acutius est
quam in adultis nostris, sed etiam nostro individuo minori capitis ratio eadem est; tympanum orbiculare
autem multo distinctius est quam in nostris cinereis.

Descriptiones , quas Daudin et Latreille de Rufone vulgari ediderunt, bene quadrant ad
hanc speciem; icon Daudiniana autem prava est. — Rufo Roeselii horum auctorum potius ad hanc
speciem adhibendus est, quam ad Rufonem (Ranam nostram) fuscum, quocum Merrem eum jungere
maluit. Conferas ad haec quae sub Rana fusca monui — Fitzinger etiam Rufonem cinereum
Daudinii ad hanc speciem refert, forsan juste — Gmelin inepte Rufonem calamitam et viridem,
nec non Rombinatorem obstetricantem, cum H. vulgari conjunxit, licet viridem istum iterum,
sub nomine variabilis, pro specie peculiari receperit — Ex observationibus Menkei (in Isidis XX
pag. 172) Rana rubeta Linnei individuum junius hujus bufonis est.

11. B. V A R I A B I L I S.

Verrucosus, fibiis ulnis et lateribus capitis levibus, parotide mbreiiiformi ', p/antis semipa/matis ;

supra viridis nut cinereus, albo-marmoratu*.

Rana variabilis Pallas, Wolf.
Hufo viridis Laur. Schn.
Hufo variabilis Merr.

Circa Vratislaviam , ubi haec species omnium Bufonnm frequentissima est, temporeque verno,
in aquis stagnantibus latitaus, cantu haud ingrato unisono irrrrrr..., saepius interrupto, aerem implet,
inagnam copiam individuorum, tam adultorum quam pullorum et larvarum, legi.

I. Adulti: Longitudo 1| — fere 3 pollicum. Caput lateribus, infra et ante oculos, leve
est absque verrucis; ulnae etiani et tibiae verrucis carent aut subverrucosae sunt. Parotides lon-
gitudinales, subreniformes , vel potius soleaeformes , lobo inferiore angustiore. Maxilla inferior antice

64 BATRACHIA.

tuberculis tribus dentiformibus, subprominentibus , instructa est. Pedes postici circiter lon-
gitudine corporis, aut panlo longiores, sunt — Quod ad colorem, varietates quatuor paulo accu-
ratius describam.

1. Longitudo 1| — fere 3 pollicum. Superne albicans aut flavicans; maculis magnis viri-
dibus, interdum cinereo aut nigro mixtis, irregularibus, passim confluentibus , plerumque limbo lineari
nigro marginatis. Plurimis verrucae magnae superne puncto coccineo centrali notatae sunt, picturae
virides autem punctis nigris aut fuscis adspersae; rarius etiam parotidum picturae albae punctis similibus
conspersae sunt, quorum quaedam poro perforata esse videntur. Inferne corpus albidum aut flavicans
est, plerisque plus minus nigro-aut cinereo - maculatum.

2. Longitudo 2^ pollicum. Supra griseo-et nigrogriseo - marmorata , ita ut color griseus
colori albo, nigro - griseus autem viridi varietatis primae respondeat. Verrucae plurimae supra puncto
albo notatae sunt, quaedam autem puncto sammetino - fusco , nonnullae pluribus talium punctorum; pas-
sim quoque maculae griseo - uigrae punctis nigris minutis, nec vero aeque confertis ac in varietate prima,
conspersae sunt. Maculae magnae capitis pedumque linea nigra circumscriptae , praetereaque nitore al-
bido limbatae sunt — Pallas refert, Bufones virides, in spiritum viui immersos, colorem nigricantem
induere; milii autem viginti specimina, per plures annos in liquore isto immersa, colorem naturalem
viridem immutatum optime conservaverunt ; tria individua varietatis secundae vita jam colorem virideni
exuerant.

3. Individuum sibiricum, a LicutensteiniO transmissum, notis quibusdam, licet haud
gravibus, ab indigenis differt. Longitudo 2| pollicum. Statura et proportio partium speciei
indigenae, parotidis lobo inferiore forsan paulo latiore. Verrucae et granula sicut in nostris;
verrucis dorsalibus autem eo loco, ubi nostra individua puncto fusco aut coccineo notata sunt, scrobi-
culo parvo perforatis. Color superne griseo-niger, maculis obscurioribus dorsalibus, obsoletis, mino-
rihus quam in nostris, nec confluentibus ; maculis capitis autem, nec non parotidum et pedum, distinc-
tioribus, multo minoribus quam in nostris, saepiusque in plures maculas minores et puncta majora di-
visis. Maculae, sicut in nostra varietate secunda, nigro - marginatae et albo - limbatae sunt. Inferne cor-
pus flavo-griseum sordidum est, pectore abdomineque maculis parvis nigro - cinereis dispersis.

4. Individuum aegyptiacum, quod itidem Lichtensteinio debemus, notis plnribus discedit
ab indigenis. Longitudo l£ pollicum. Verrucae sicut in praecedentibus ; dorsales autem puncto cen-
trali croceo. Caput superne deplanatum. Parotides ovales breviores, digiti autem graciliores et
longiores quam in autecedentibus. Color superne sordide albus, maculis magnis irregularibus con-
fluentibus viridi-nigris, aut, si mavis, viridi-niger, picturis venosis albis anastomosantibus marinoratus.
Distincte autem ab apice capitis, supra medium dorsi, ad anum usque, linea excurrit alba, crassitie
haud ubique aequali, cum reliquis picturis albis passim confluens. Inferne corpus eburneum est, nigro-
maculatum — Hoc individuum itaque capite depressiore et acutiore, parotidibus ovalibus et minoribus,
digitis longioribus gracilioribusque , linea alba longitudinali dorsali distincta, a Bufone variabili in-
digeno discrepat. Linea alba dorsali, nec non parotidibus minoribus, propius accedit ad Bufonem
calamitam, sed digitorum capitisque forma et proportione, nec non reliquis picturis, lineaque dor-
sali alba haud impressa sed plana, differt — Licet aliis forsan hae differentiae sufficerent ad novam
speciem constituendam , ego tamen hunc Bufonem aegyptiacum cum variabili conjungere malui, suspi-
cor enim, capitis formam depressam et digitoriun gracflitatem e statu praeternaturali profectas esse, for-
san e pressione externa cuteque exsiccata et corrugata, cum eandem conditionem quoque in iudividuo
nubico Bufonis cinerei (de quo supra actum est) observemus, quod, cum hoc variabili, una eademque
via ex Africa in nostrum museum pervenit.

11. Pulli et larvae:

1. Larvae caudatae, bipedes: Statura et forma larvis Bufonis cinerei Boeselii tab. XXI
fig. 20 respondent, paulo attamen majores sunt. Color supra nigro - cinereus maculis quibusdam inajori-
bus irregularibus , infra cinereo - albidus.

V. BUFO. 65

2. Larvae caudatae quadrupedes, quales Roeselii tab. XXI fig. 21 exhibet; nonnullis
attaraen pes anticus dexter adhuc sub cute latet. Hic conferas quae de larvis Ranae fuscae tradidi.
Color qualis in antecedentibus. Nonnullis verrucae jam dignoscuntur.

3. Larvae brevicaudatae quadrupedes: Statura et proportione partium ferme cum larva
Bufonis calamitae Roeselii tab. XXIV, fig. 4 congruentes; quaedam attamen cauda longiore. Supra
cinereae, maculis nigris; ntonnullae praeterea punctis nigris conspersae; verrucis distinctis, puncto cen-
trali albido - rubro. Infra sordide albidae, subverruculosae, verruculis distinctioribus ad femorum partem

inferam.

4. Pulli ecaudati quadrupedes: Magnitudine et forma Rufonis calamitae Roeselii tab.
XXIV, fig. 5, Color et picturae sicut in larvis proxime antecedentibus , sed distinctiores ; verrucae
quoque magis protuberant. Quaedam individua vestigiis distinctis parotidum, sicut in adultis formatarum.

Plurimi auctores hanc speciem bene descripserunt et delineaverunt ; quaedam attamen monenda
sunt: Magna individuorum copia me docuit parotides haud lineares esse, quales, secundum di-
agnosin Merremianam, esse deberent, sed subreniformes ; indeque diagnosis Merremiana Rufonis va-
riabilis minus ad hanc speciem nostram quadrat, quam diagnosis Rufonis flaviventris (Merr. p. 180,
n. 2), secundum Merremium parotide reniformi ab illo distincti. Vox flaviventris quoque, de qua confe-
ras Daudinium, voci variabilis affinis esse videtur. Color autem differt. — In Sturmii Faunae Sect.IU
tab. b Rufo Edleri (de quo consule Pallasium et Schneiderum), sub nomine Ranae variabilis Pal-
lasii, pictus est, capite obtusiore et magnitudine ab icone tabulae a differens. Etiam in individuis ma-
joribus nostri musei caput paulo obtusius est quam in minoribus — Ranam sitibundam Pallash
Schneider, ob majorem corporis molem, caput breve retusum, pone orbitas quasi filo constrictum,
cum* viridi conjungere haud conatus est; sed Pallas ipse, in fasciculo VII Spicil., sitibundam ad va-
riabilem redegit, quod etiam icones additae comprobant, quae, licet caput pone orbitas quasi filo con-
strictum exhibeant, caeteris optime cum nostro variabili congruunt. Constrictura autem sine omni dubio
praeternaturalis est. Le rayon vert Lacepedei ad hanc Pallasii Ranam sitibundam spectat —
Hufo Schreberianus Laurentii, a Schneidero et Merremio ad hanc speciem adhibitus, ejus varietas
esse potest, sed descriptio nimis brevis haud ad variabilem quadrat — Ranam Lepechini tab. XXU
fig. 6, aut le crapaud coureur Daudinii (ambo enim sunt eadem species), a Merremio interroga-
tive adhibitam, aegre cum variabili conjungerem — Rana bufina Muelleri (Zool. Dan. Prodr. n. 293)
ad nostrum variabilem spectare videtur — Graviter autem Rechstein errat, cum (in Transl. Lacep. II.

p. 446 49) contendit, variabilem et fuscum (nostram Ranam fuscam) ad imam speciem redigen-

dos esse. Antea (in Getreue Abbild. XII, tab. 10) idem auctor variabilem et calamitam confu-
derat. — Oken (in Lehrb. 111 p. 208) errorem Rechsteimi repetiit.

12. B. C A L A M I T A.

Vemtcom*, parotide irregulari subreniformi, phinfis basi tHgitorum palmafis; supra rerrucis

rubris, liuca inipressa dorsafi flava.

Rufo calamita Laur. etc.
Rufo cruciatus Schneider.
Rana foetidissima Herm.
Rana portentosa Rlumenb.
Rana bufo var. /3. Gmel.

Quaedam individua, Goltingae et Vratislaviae capta, coram habeo — Verrucae majores dor-
sales, secundum Merremium in series dispositae, in nostris individnis sine ordine sunt dispositae.

Gkavenhohst Rcptilia. 17

66 RATRACIIIA.

Egregie Roesel hanc speciem pinxit — Rufo salsus Schrakkii, et Rana rubeta Likkei, a Mer-
remio interrogative citati, sane admoduni dubii sunt. Schrakk lineae sulphureae depressae dorsalis
nullam fecit mentionem; reliqua etiam descriptio haud ad nostram speciem quadrat. Conferas quae sub
Rombinatore igneo de hoc Schrankii Rufone inonui. Rana rubeta, nimis breviter et plantis
subpalmatis descripta, a Mekkeo ad Rufonem cinereum juniorem (quem conferre velis) adhibetur. —
Rechstein (in Getreue Abbild. XII. tab. 10) iconem Roeseliakam eleganter repetiit, inepte autem no-
men Ranae variabilis Likn. ei adposuit.

G E N U S VI.

BOMBINATOR merr.

1. B. I G N E U 8.

Verrucosus, plantis patmatis ; subtus aurantiaco-et nigro-coeruleo-maculafus.

Rana variegata et bombina Linn.
Rana ignea Shaw.
Rufo igneus Laur. Schn.
Hufo bombinus Latr. Daud.
Rombinator igneus Merr.

Hujus speciei exemplarium copiam magnam coram habeo, e stadiis incrementi variis, qualia
Roesel egregie pinxit, tab. XXII fig. 1 et 3, inde ad tab. XXIII fig. 15. Individua minima inferne
albida suut nigris maculis, superne nigro - cinerea verrucis paucioribus quam adulta. Nonnullis majo-
rum inferne color fundi rubro-igneus saturatior est et ardentior quam in figura 3 tabulae XXII; plu-
rimis autem color fundi abdominis in spiritu vini totus in albidum commutatus est. Maculas nunquam
colore vidi aeque cyaneo ac Roesel eas pinxit, sed nigras, passim aliquanto cum coeruleo mi.vtas.
Superne color est cinereo - niger. Verrucae sunt plurimis confertiores quani Roesel eas exliibuit. Macu-
lam seu aream rotundam, levem, absque verrucis, qualem Roesel pone utrumque oculum pinxit (for-
san parotidi aut tympano respondentem) in nullo nostrorum multoruin individuorum video. Palmae plan-
taeque inferne Ieves sunt, absque callis, nec nisi tuberculum parvum ad radicem digiti interioris plan-
tarum conspicitur. Maxilla superior dentibus minutis subtilibus acutis armata est, quamvis Merrem, in-
ter characteres generis, defectum dentium susceperit. Margo anticus maxillae inferioris haud quidem
emarginatus est, attamen tuberculo dentiformi instructus.

Auctores, a Merremio ad hanc speciem laudati, descriptionibus et iconibus bene eam exhi-
buerunt; sed Rana campanisona Laur. differt; multoque minus Rana Gesneriana, quam Lau-
renti ad campanisonam adbibuit, huc referri potest. De his et de multis aliis, ad synonymiam hujus
speciei spectantibus, consule Schneiderum sub Rufone igneo. Daudin citat, ad individua juniora hujus
speciei, Rufonem salsum Schrankii, forsan omni jure; quamvis enim Schrank Hufoni salso pe-
des omnes fissos tribuerit, qui ad hanc nostram speciem haud quadrare viderentur, attamen haec dif-
ferentia Ievioris momenti est, cum nonnullis individuLs junioribus et minoribus nostri musei digiti postici
vix semipalmati, omnibus autem multo imperfectius palmati sint quam adultis. Etiam Latreille Ra-
nae bombiuae plantas semipalmatas tribuit — Merrem Hufonem salsum Schrankii ad B. calamitam
adhibuit, a quo autem colore differt — Gmelin inepte Ranam fuscam cum hac specie conjunxit.

68 BATRACHIA.

2. B. O B S T E T R I C A N S.

Verrucosus , tympano distincto, plantis semipalmatis ; subtus pallidus unicolor.

Bufo obstetricans Laur. Latr. Daud.
Rana obstetricans Wolf.
Bombinator obstetricans Merr.

Corpus totum confertira granulosuni, praeter ulnas palmas tibias plantasque, subtus leves.
Utrinque pone oculos, ubi in Bufonibus parotides sitae sunt, tuber conspicitur, in latere dextro colli
palpebra superiore angustius et parura brevius, in latere sinistro raulto rainus; parotidera raentiens,
haud vero porosuni. Tympanum orbiculare subobsoletum. Supra dorsum cervicem et verticem ver-
rucae paulo majores dispersae sunt; utrinque ad latus dorsi, ab humero inde ad basin femoris,
series verrucarum confertiorum excurrit. Digiti antici, ratione longitudinis relativae ita sequntur:
4, 1, 2, 3, postici -f, 2, 3, 4. Color subtus sordide-albidus, capite collique lateribus atomis cine-
reis adspersis; supra cinereus, verrucis majoribus, punctisque et maculis parvis laterum et pedum,
nigro - cinereis ; serie laterali verrucarum albida.

Daudin injuste vituperat Laurentium, qui hauc speciera pro varietate Bufouis vulgaris
(cinerei) habuisset, quod peccatum tamen haud in Laurentium, sed in Lacepedeum et Gmelinum, cadit.
Forsan autem auctor, errore calarai, scripsit Laurenti pro Lacepede, laudat enira ipse Bufonem
obstetricantem Laurentii — Icon et descriptio Ranae obstetricautis , a Wolfio in Sturmii Faunae III,
fasc. rV tab. 9 editae, optime, meliusque iconibus et descriptionibus Gallorum supra allegatorum,
nostro specimini respondent.

G E N U S VII.

BREVICEPS merr

ENGYSTOMA fitzinger.

1. B. G I B B O S U S.

Corpore gibboso, capifc minimo, pcdibas brcvissimis ; vittis daabas dorsalibas andalatis fuscis.

Mnter ckaracteres hujus generis Merrem interrogative digitum plantarum quintum lon-
gissimum adnotavit. Linneus nempe (in Mus. Princip. n. 10), et plures recentiorum auctorum, ut
videtur auctoritate Linnei seducti, Laurenti, Lacepede, Daudin, Latreille, huic speciei sex digi-
tos plantarum tribuerunt, sed nimis liberaliter; nam, plantas hujus auimalis intente examinantes, eas in
essentialibus cum reliquis cospeciebus Batrachioruin salientium congruere videbimus: Digitus quintus
perbrevis est et fere potius pro tuberculo, quam pro digito, haberi posset; calluni autem, ad radicem
digiti interioris adstantem, magnum et protuberantem, auctores pro pollice aut digito sexto habuerunt;
quo ergo computato, inde ab eo digitus quintus longissimus foret. Sciineider errorem auctorum jam
develavit, et callum istum pro eo quod revera est agnovit. Caeterum huic speciei, aeque ac Bufoni-
bus veris, soleae posticae callis duobus instructae sunt, quorum exterior quidem permagnus, interior
autem multo depressior est. Maxilla inferior antice nec emarginata nec dentata est.

Auctores a Merremio ad unicam hujus generis speciem laudati, eain descriptionibus et iconibus
bene exhibuerunt; icon Daudiniana autem reliquis cedit.

Descriptionibus collatis, quas Schneider, pag. 140 — 146, de Rana brcvicipite, systoma
et acephala edidit, quaruni duae ultimae a Merremio ad genus Bombinutorum redactae sunt,
non possum non harum specierum affinitatem intimam agnoscere, omnesque in unum idemque genus
colligere. Individua duo nostri musei, e descriptione Schneideri, prorsum ad Ranam brevicipi-
tem (Brevicipitem gibbosum M.) quadrant; sed rima postrema rictus deorsum curvata est, id
quod Schneider, in descriptione Ranae acephalae, inter characteres adnotavit, quibus acephala a
brevicipite et systoma dignoscenda sit. Num forsan haec tria Batracbia ad unam eandemque speciem
recolligenda forent? — Latreille cum Bufone ventricoso, p. 125, Banam systomam Schnei-
deri, ventricosam Linnei, et Bufonem gutturosum Daudimi conjunxit. Qua ratione auctor
laudatus Bufonem gutturosum ad illam speciem adbibere potuit, plane me fugit, cum p. 135. eundeiu
gutturosum pro specie peculiari habeat et describat. Certo, nec Bufo gutturosus huc spectat nec Bana
brasiliensis Sebae Thes. I tab. 74 iig. 1. Perperam Gmelin ad Banam gibbosam adhibuit Bufonem
marmoratum Laur., qui, secundum iconem laudatam Sebanam, nullo modo ad brevicipitem quadrat,
potiusque Hyla aut Bana esse posset.

Gkavenhokst Rcptiliu. 18

G E N U S VIII.

PIPA LAUR. MERR.

1. P. D O R 8 1 G ERA.

Pa/mis apicibus tligiforum auudrijia")*.

Rana Pipa Linn.
Riina dorsigera Schn.
Rufo dorsiger Latr. Daud.
Pipa americana Laur.
Pipa Tedo Merr.
Pipa dorsigera Fitz.

I.

In museo nostro individua hujus speciei nonnulla, masculina et feminina, adulta et pulla as-
servantur.

I. FEMINAE ADULTAE. ,

1. Longitudo 4\ pollicum. Corpus et artus superne et inferne, verruculis seu papillis
parvis acuminatis sparsis, asperi; inferne attamen verrucis minus acutis, exceptis quibus maxilla in-
ferior instructa est, quippe quae fere spinularum parvarum speciem praebent. Color supra nigro-fus-
cus; infra sordide eburneus, linea longitudinali nigricante, e medio lineae transversalis jugularis orta,
praetereaque lineolis quibusdam transversalibus ramosis nigricantibus. Cellulae dorsales pullis oc-
cupatae sunt, de quibus infra — Sebae Tbesaur. I tab. 77. fig. 3.

2. Longitudo 4 pollicum. Superne et mferne verruculis aspera, paulo majoribus confer-
tioribusque quam in specimine primo, baud vero acuminatis, exceptis quibusdam iu parte infera maxil-
lae inferioris, quae attamen breviores sunt quam in antecedente. Caput aliquanto angustius et acutius
quam in illo. C o I o r supra sordide albido - brunneus , verruculis albis ; iufra linea longitudinali et jugu-
lari sicut in femina prima, niaculisque quibusdam nigris sparsis abdominalibus. Cellulas dorsales
occupant pulli, de quibus infra.

3. Longitudo 4^ pollicum. Superne verruculis parvis acuminatis sicut in femina prima.
Inferne subtiliter et confertissime granulosa, verruculis acuminatis perpaucis intersparsis , aliisque paulo
acutioribus in inferna maxillae inferioris parte. Color niger, infra fuscus. Cellulae dorsales
clausae absque pullis — Sed in eodem vase plures pulli libere contenti erant, nigri, penitus fere cor-
rngati, ecaudati, quadrupedes , 4 Iineas longi, bene convenientes cum figura 3, tab. 36. fasc. IV Ico-
num RuUMENBACHII.

VIII. PIPA. 7|

II. MARES ADULTI.

1. Longitudo 4| pollicum. Supra papillis parvis, ratione magnitudinis et formae mediis
inter papillns feminae primae et secundae. Per dorsum decurrunt lineae duae elevatae, una au-
tem ad utrumque Iatus, omnes parallelae et spatiis aequalibus inter se distantes; accedente insuper
linea brevi pone utrumque oculuin. Hae lineae, crebris sed brevibus intervallis tanquam incisis, inter-
ceptae, papillis acuminatis asperae sunt, quarum prima, oculo proxima, longissima est. Hanc papil-
lam longiorem ad orbitam posticam oculorum omnia habent individua, tam masculina quam feminina.
Inferne corpus subtiliter et confertim granulosum est. Color supra sordide nigro - fuscus, infra sordide
eburneus, maculis aliquot albis irregularibus.

2. Longitudo 4£ pollicum. Supra papillis parvis acuminatis sicut in femina prima, lineis
longitudinalibus sicut in mare antecedente; iufra confertim et subtiliter granulosus. Maxilla inferior,
ante margiuem, serie triplici papillarum subspinaeformium , quales jam ad feminam primam descriptae
sunt, instructa est. Talium papillarum quaedam etiam in lateribus corporis conspiciuntur. Color fus-
cus; infra aliquanto dilutior, linea nigra longitudinali, maculisque multis eburneis.

3. Longitudo 3§ pollicum. Supra cum praecedente congruit; infra subtilissime granula-
tus est, ita ut granula tantum oculo armato possint dignosei, rudiinentis quibusdam exiguis papillarum
acutarum iu maxillae inferioris parte inferna. Caput paulo angustius est quam in reliquis maribus,
eoque Iiic mas cum femina secuuda congruit. Color fuscus; infra liuea longitudinali uigra, maculls-
que albidis variegatus — Forsan ad hunc marem et ad secundum, fuscos, subtus albo-maculatos, Pipa
Curururu Spixii tab. XXII adhiberi posset. E sententia Spixii Curururu differt a Bufone dorsigero
fulvo Daudinii praecipue dorso nec verrucoso nec pullifero.

Lacepede refert, caput feminae basi truncum latitudine superare, eoque feminam a mare dis-
tingui, feminis etiain appendices quatuor apicales digitorum anticorum longiores esse quam maribus;
ego autem omnes has relationes in utroque sexu omnino inter se convenientes et similes conspicio.

III. LARVAE ET PULLI.

1. Larvae bipedes caudatae — Cellulae dorsales plurimae feminae secundae membrana
alba clausae sunt; e nonnullis autem singula membra, pedes antici et postici, porriguntur. Huic feminae
respondet tabula 36 ieonum Hlumenbachii. Foetus plures, quos e cellulis protrahebam, speciem prae-
bebant massae deformis, compressae, subcorrugatae , forsanque, antequam in spiritum vini mitterentur,
jam mortui et esiccati erant. Sub cute eorum omnes artus, cuni digitis et appendicibus apicalibus di-
gitorum, explicati erant, plurimis autem pedes postici jam liberi. Cauda tantum in uno individuo
mihi in conspectum veniebat, figurae 1 tab. 36 Iconum Blumenbachii respondente; sed meo individuo
caput Iatius, pedes postici autem perfectius formati erant, quam in figura laudata.

2. In nostro museo vasculum erat collocatuiu, verbis Pipae surinamensis larva cau-
data inscriptum. Examen accuratius me docebat, partem, quam scriptor pro cauda habuerat, pedem
posticum dextrum liberum esse, sinistro nempe et pedibus anticis adhuc sub cute latentibus. Cauda
deerat, ejusque loco tuberculum exstabat. Corpus subcorrugatum Iineas quatuor longum erat.

3. Larvae caudatae quadrupedes. Cellulae feminae primac continent Iarvas, quarum
quaedam corpore diuiidio, quaedam capite aut pedibus anticis solis prominent, quaedam autem totae
in cellulam absconditae sunt. Omnes, quotquot earum protraxi, ejusdem erant magnitudinis et formae,
pedibus quatuor liberis, caudaque distiucta elegaute instructae. Haec cauda est membrana tenuis,
albicans, diaphana, dilatata; costa media longitudinali , compressa, sensim angustiore, denique om-
nino evanescente, quemadmodum in larvis omnium batrachiorum. Situ naturali cauda haud porrecta est,
sed aliis in dorsum aliis in ventrein reilexa, quod etiam in cellula angusta, quam animal totam ex-
plet haud secus esse potest. Longitudine est 2 linearum et quod excedit, latitudine 1 — 1| linearum.

72 BATRACHIA.

Corpus, Iongitudinc 6 — 7 linearum, pro ratione convexius est quam in adultis, sordide dilute-brun-
neum, punctis confertis subtilissimis , uti videtur concavis, tanquam cribrosum — Conferas figuram 2
tabulae 36 Iconum Blumenbachii, quae autem, tam magnitudine corporis quam elegantia caudae, in-
dividuis nostris inferior est. Icones Blumenbachianae in Bechsteinii Translat. Lacep. II tab. 38 et
Getr. Abbild. XXXIV, tab. 8, repetitae sunt. — Cellulae baud aperturis lateralibus inter se commu-
nicant, sed diapbragmatibus membranaceis separatae sunt. Orificium earum multo est angustius spatio
interno, ita ut larvas, boc spatium totum explentes, non nisi tractibus violentissimis, inter quos fere
disrumpebantur, protrahere possem.

4. Pulli ecaudati quadrupedes. Longitudine 6 — 7 linearum. Ferruginei; per totum cor-
pus et artus granulis albis subtilissimis confertim obsiti. Lineae elevatae dorsales laterales et pone ocu-
los, quales in mare primo descriptae, e granulis albis, paulo majoribus pauloque coufertioribus , com-
positae sunt. Prope supra anum tuberculum caudae vestigium prodit — Conferns Sebae Thes. I
tab. 77 fig. B.

G E N V S IX.

SALAMANDRA laur. ,<

J. S. A T R A.
Tota atra.

Salamandra atra L.vun. etc.
Lacerta atra Wolf.

lf.l.ulta accepimus individua ex Italia et Helvetia.

Longitudo corporis 1 pollicem et 8 lineas — 2 pollices et 9 lineas, caudae 15 lineas — 2 pol-
lices aequat. Parotides, verrucae, pedes etc. sicut in Salamandra maculosa; corpus to-
tum autem minus et gracilius. Statu exsiccato costae vertebraeque, praesertim in cauda, promiuent,
quod etiam in icone Laurentiana bene exhibitum est; tunc cauda tetragona est — Caput planum
leve. Maxillae dentibus multis minutissimis acutissimis armatae. Lingua depressa suborbiculata aut
subovata, postice plus miuus latior, subtus adnata, mnrginibus Iateralibus et postico liberis. Plica gu-
laris distincta. Dorsum segmentis 12 — 13 incisum, quorum singula verrucis quatuor instructa sunt,
duabus in medio dorsi obsoletioribus, juxta lineam spinae subimpressam subundulatam, una majore tu-
berculosa utrinque ad latus dorsi; omnibus autem poro centrali, nonnullis lateralium interdum poris
pluribus, instructis. Latera, seu spatium inter verrucas laterales et abdomen, cute laxiore, plus mi-
nus verrucosa, vestita sunt. Cauda subcompressiuscula, segmentis 25 — 26, quorum siugula superne
poris duobus instructa sunt. v

Latreille, in Hist. nat. Salam. pag. 33, hanc speciem pro varietale Salamandrae macu-
losae habebat, Sonnint autem, in Historia naturali Reptilium, eam sejungebat, cum, pedibus digitis-
que minus carnosis depressisque , tuberculis parvis oblongis depressis occipitis, collo angusto, verruca
umbilicata singularum costarum, a Salamandra maculosa distincta sit. Sed pedes macilenti et collum an-
gustum nil nisi corpus macie aegrotum indicare videntur; digitis depressiusculis, verrucisque umbiiicatis
costarum, etiam Salamandra maculosa gaudet; quid sint tubercula occipitalia pliine nescio : Tubercula cer-
vicis, inter parotides sita, quae quidem etiam in icone Wolfiana exhibita sunt, nulla tamen eoruiu
mentione facta in descriptione Wolfiana, nostris speciminibus desunt, uni tamen nostroruin occiput
utrinque subconvexiusculum est; saepius vero etiam parotides ipsae nomine tuberculorum capitis desig-
nantur, de quibus consule Schneiderum pag. 55. Dubito auteni, Sonnlmum hoc loco sub tuberculis
parotides intellexisse , quippe quae in Salamandra niaculosa quoque satis distinctae sunt.

Wolf in Sturmii Fauna iconein et descriptionem hujus speciei edidit. Icon nobis disnlicet; ver-
rucae enim dorsales et laterales omnino neglectae suut, poris eorum solis indicatis; cauda nimis Ionga
cst et quasi carinata apparet; occiput, inter parotides, tuberculis duobus auctum est. In descriptione
auctor refert, longitudinem hujus auimalis saepe 7 pollices excedere; caudam, in spiritu vini quadran-

Gb.vvenhohst lieptilia. 19

74 BATRACHIA.

gularem, vita teretiusculo - conipressani csse; digitos apice subtus verruca auctos, digitum secundum
triarticulalum, tertium antem biarticulatum csse. Scd digiti apice quidem subtumidiusculi sunt, nec
vero verrnca aueti; quod vero auctor de articulis digitorum dicit. quadrat ad solas palmns, plantaruin
eiiim digitns secundus ct tertius triarticulati sunt.

2. S. M A C U L O S A.

Atra , ftavo - maculata.

Lacerta salamandra Liisn. etc.
Salamandra terrestris plur. anct.
Saliimandra maculosii Laur.
S a I a m ii n d r a m a c u 1 a t a Merr.

Hujus speciei individua pluria in museo nostro asservantur.

1. Nigrn, maculis magnis flavis irregularibus iu dorso et pcdibus, nonnullis minoribus
in lateribus. Forma et nunierus macularum dorsi valde variabiles sunt. Aliis maculae maguae, irre-
gulares, sine ordine dispositae; aliis clongatae magnae, aut subrotundatae minores, iu series duas Ion-
gitudinales dispositae; aliis, quod autem rarius est, confluentes, ct vittas duas elegantes longitudina-
les exbibentes. Caput infra flavum, supra autice interdum ferrugineuin — Parotides magnae, sub-
reniformes, oculuiu versus paulo angustiores, porosae. Per medium dorsi, a cervice ad basin cau-
diie usque, duplex series verrucaruni contiguarum , poro centrali perforatarum , excurrit. Latera
rugosa, verrucis cireiter duodecim, magnis, porosis, in seriem lougitudinalem dispositis. Venter ct
gubi transverse rugulosi sunt, plica majore transversali gulac. Verrucae dorsides ct laterales onmibus
sunt individuis, nec vero omiiibus aeque distinctae, ita ut interdum oculo baud intento facile se subdu-
eant. Cauda teres, apicem versus subcompressa subtetragona. Digiti depressiusculi — Roesel,
Latreille , Wolf bujus speciei icones clegantissiinas et accuratissimas ediderunt.

2. Pallide-fusca aut sordide-f crruginea, maculis pallidioribus ; colore nigro, sine dubio
vi spiritus vini, commutato. Magnitudo, forma et proportio partium corporis ct verruearuni, sicut in
antecedentibus — Ad banc varietatem forsan spectat Salamaudra fusca Laur., quod jam alii au-
ctores, v. c. Latreille ct Gmelin, suspicati sunt. Daudin, p. 226, Salamandram fuscani pro va-
rietate Salainandrae atrae babet, et boc quoque forsan juste.

3. Minora, subtus tota nigra, supra flavo - maculata , qualia Wolf in Sturmii Fauna II,
tab. 2. a. exhibuit. Cauda niagis conipressa est niagisque tetragonii quani in antecedeutibus adultis, qui-
buscum baec minora caeterum forma et proportione partium omnino conveniunt.

4. Individuum recens natuiu; unum ex illis, quae Blumenbach ipse nasci vidit — Vide
tiibubie nostrae XV fig. VI — IX — Longitudo 7 linearuni. Corpus compressiusculum ; cauda coin-
pressa, membrana verticnli cincta. Latera caudaquc distinctius transversim rugulosa sunt, quam alias
larvis batrachiorum esse solent. Caput trunco inulto latius ; branchiis tribus lateralibus ciliatis exser-
tis. Pedes digitati perfecti. Color sordide dilute ferrugineus (alteratus).

5. Foetus plures, ex utero feniinac gravidae exemti, at oinnmo maturi; artubus branchiis
etc. distinctis et sicut in recens nato, jam descripto , forniatis, sed flaccidioribus. Color recens exem-
torum superne erat cinereo - nigricans, infcrne albidus, in spiritu vini autem commutatns est ita, ut nunc
pallidior sit qunm in recens nato, snpra descripto. Longitudo corporis, cauda excepta, 4 — 7 linearum.

IX. SALAMANDRA. 75

Artus et branchiae minoruin niiiuis distincti sunt quam majorum. Rugae laterales et caudales desuut
(couf. Funkii tab. 3, %. 27 — 30.).

6. Ova, ex utcro desumta, nec non reliqua intestina, in spiritu vini asservata, infra
describam.

3. S. O P A C A.

Corpore levi, nigro, supra pallide maculato ; etuuia dodranlali (Tab. X).

Haec salamandra, jam in conspectu collectionis meae p. 43 descripta, mihi e New-York in
America transmissa est.

Corpus 2 pollices longuin est, cauda \\ pollices. Verrucarum seu pororum dorsalium late-
niliumve, ipso oculo armato, nullum vestigium se prodit. Parotides desunt; locus earum autem
linea impressa indicatus est. Truucus inter pedes anticos et posticos, lineis transversalibus impressis,
duodeciin-annulatus est, lineis dorso et vcntre obsoletioribus. Latera insuper lineolis nonnullis
longitudiualibus impressis subobsoletis rimosa sunt. Cauda teres, apicem versus compressiuscula,
lateribus transversim rugulosis. Pedes sicut in speciebus autecedentibus, digitis autem gracilioribus,
digitoque secundo plantarum articulis quatuor liberis. Color supra nigro - f uscus , maculis irregularibus
subtransversis , capitis et dorsi sordide-glaucis, caudae sordide albo-flavescentibus; infra et lateribus
pliunbeo - cinereus , plica trausversali gulari et inferna caudae parte albido - flavescentibus ■ —

Defectus parotidum et verrucarum, nec non articuli quatuor liberi digiti secundi plantarum, hanc
speciem satis a duabus antecedentibus distinguunt, a quibus praeterea etiam capite angustiore difFert —
An Molge? Sed habitus totus crassior et torosior, corpus annulatum, cauda minus compressa, dis-
suadent — An Salamandra puuctata Merremii? Maculae irregulares dorsales nostri speciniinis,
si iutentius eas intueor, in duas series quidem subdispositae esse videntur; sed, descriptionibus et iconi-
bus punctatae cuui nostra comparatis, illa, forma et dispositione regulari inacularum, nec non cauda
niulto Iongiore , a nostra satis recedit.

G E N U S X.

M 0 L G E MERREM.

Triton Laur. etc.

Triturus Rafinesque.

Oiacurus Leuckart (in lsidis 1821 pag. 260).

Auctores hujus gcncris denominationem Laurentianam rcjcccrunt, quia jam antca nomen Tri-
t o n i s generi Molluscorum impositum erat.

Pectus et abdomen omnibus Molgis adultis aurantiaca sunt, quibusdam saturatiora qui-
busdam dilutiora, plerisque maculis punctisve nigris ornata. Acies inferna caudae eodem colore, sae-
pius adluic vividiore, interdum corallino, picta est, maribus plerumque nigro - maculata. Quo minora
et juniora bacc animalia sunt, co dilutior color istc esse solet, minimis fere obsoletus; prorsum etiani
cum vita evancscit, et spcciininibus , in spiritu vini asservatis, subinde in cinercum aut albidum mu-
tatur.

1. M. T A E N I A T A.

iXigro-macnIata; capitc tacuiis 4 — 6 a/iticc co/iciirrc/ifil/iis (Tab. XI).

Lacerta vulgaris Linn.

taeniata Wolf.

Triton parisinus et palustris Laur.

taeniatus Grav.

Salamandra punctata, abdominalis, cincla, palmipes, ele-
gans Daud. Latr.

taeniata et palustris Schneid.

exigua Laur. Rusconi.

Molge punctata, palmata et cinerea Merr.

Magna copia individuorum utriusque sexus, actate magnitudine pictura etc. diversissimorum , edo-
cuit me, multas Molgas, a pluribus auctoribus pro speciebus peculiaribus habitas, ad unam speciem
redigendas esse, secundum eandem regulam, quam Bechstein, Wolf et Rusconi in hujus speciei
constructione secuti suut.

Mares adulti semper ano tumescente a feminis distingui possunt, plerumque etiam digi-
tis depressiusculis, crista dorsali erecta (de qua conferas Rathkeum pag. 102), corpore

X. MOLGE. 77

maculis majoribus nigris rotundis ornato (vide nostrae tabulae XI fig. I). Tuber anale mari-
bus adultis valde turgidum est, subhemisphaericum ; nigro - maculatum ; rima longitudinali, postice ple-
rumque magis hiante et appendiculis spinulaeformibus albidis, majoribus minoribusve (sine dubio prout
ardor sexualis magis minusve exaltatus est), circumsepta (fig. III magnitudine aucta). Feminis (fig. II)
tuber anale multo minus et depressiusculum est; rima longitudinali rugis plicisque transversalibus,
longioribus brevioribusque , radiatim circumcincta (fig. IV et V magnitudine aucta). De his partibus con-
sule Rathkeum pag. 99 sqq.

Individua nostri musei nunc accuratius descripturus , secundum diversitatem sexus et maturitatis
ea tractabo.

I. MARES ADULTI MATURI.

1. Crista dorsali erecta; digitis posticis membranula natatoria limbatis (Tab. XI, fig. I).

Digiti depressiusculi. Membranula horizontalis , digitos posticos cingens, latitudinc variabili,
aliis digito ipso plus quadruplo latior est, aliis sensim angustior fit; digitorum apicibus extimis gracili-
bus attamen semper liberis absque membrana. Quibus autem haec membrana Iatissima est, iis quoque
crista dorsalis insignis esse solet, nempe erecta, undulata, serrato-dentata, altitudine dimidii cor-
poris. Cristae caudales, tam superna quam inferna, multo sunt altiores cauda ipsa. Latera
corporis plerumque verrucis distinctioribus aut obsoletioribus obsita sunt. Margo maxillae supe-
rioris, ante angulum rictus membranaceus deflexus, partem respondentem marginis maxillae inferioris
tegit. Tuber anale jam descriptum est. Corpus longitudine est 1 pollicis et 3 — 7 linearum;
cauda vel corporis longitudine vel aliquanto longior. Corpus supra sordide - cinereum aut fuscum, in-
fra sordide-albidum (abdomine et cauda inferne, animali vivo, dilutius vel saturatius croceis, rarius co-
rallinis), ubique maculis nigris rotundis, vel majoribus et paucioribus, vel minoribus et pluribus, orna-
tum est; maculis abdominis et cristae inferioris caudae semper majoribus quam reliquae. Caput supra
vittis 4 aut 5 longitudinalibus, marginibusque maxillarum, nigris.

De Synonymis, ad hunc marem spectantibus, quaedam referre mihi liceat:

Triton taeniatus Gravenh. Consp. collect p. 431 n. 5421. a — Salamandra taeniata
Schneid. p. 58. Auctor quidem digitis ungues tribuit, sed digitorum ipsorum apicibus simplicibus, ex-
tra membrauam porrectis, deceptus, eos pro*unguibus habuit — Molge punctata Meru. p. 186 —
Salam. punctata Latr. Sal. p. 53. tab. VI, fig. 6. A. — Lacerta taeniata Wolf in Sturmii
Faun. III, fasc. III, tab. 3. a — Salam. exigua Ruscom p. 28, tab. I, fig. 1 — Molge pal-
mata Merr.' Salam. palmipes et Sal. elegans Daudinn hujus speciei mares sunt crista evanes-
cente. Filum apicale caudae, quod palmipedem distinguere fertur, mihi admodum suspectum est; nam
inter pluria individua mascula varietatis sequentis, epidermidc laxa et disrupta, qunlis tempore per-
mutationis esse solet, unum est apice caudae membranula tenui filiformi flaccida aucto, quae forsan
idem est ac filum illud Salamandrae pahuipedis. Icon palmipedis, in Latreillei tab. VI fig. 7. A. ex-
hibita, si filum illud et abdomen subimmaculatum excipis, optiine cum nostra varietate tertia convenit —
Sonnini (in Hist. nat. Rept.) cum Sal. palmipede conjunxit Lacertam aquaticam Linnei, de qua
conferre velis nostram varietatem secundam — Rechstein, pag. 229, Salam. palmipedem ad taenia-
tae marem retulit — Ruscom denique refert de Salamandrae exiguae mare, membranam digitorum
posticorum, tempore amorum praeterlapso , evanescere, caudamque contrahi et apice filo brevi augeri;
indeque Sal. palmipedem Latreillei cum mare Salamandrae exiguae jungit.

2. Crista dorsali crecta; digitis posticis simplicibus.
Longitudo corporis 1 pollicis et 4 — 7 linearum. Cauda vel corporis longitudine, vel paulo
brevior paulove longior est. Digiti postici vel omnino nudi et simplices sunt, vel vestigio membra-
nulae cingentis aucti. Cristae, dorsalis et caudales, vel eleganter erectae vel humiliores sunt. Tu-
ber anale vel sicut in varietate prima, vel (idque praecipue individuis illis, quae, vere e terra, in
qua hyemaverant, proiepentia ceperam) spinulis aut omnino deficientibus aut minoribus et obsoletiori-

GilAVENHOBST RcplUid. 20

78 RATRACIIIA.

bus qunm in anteccdonte, rimnque ]iosticc vol paululum vcl omnino non ampliorc. Vcrrucae paucac
et obsoletne in supcrna corporis parte dispersae sunt. Maxillac superioris margo sicut in antecedente,
cui etinm color respondet, liuois maculisque interdum pnllidioribus cinoreis — Inter multa specimiua
duo sunt mutilntn, quorum unum pede postico sinistro qundridigituto, nltoriun, 1 pollicom et 4 linens
longum, cnuda amputata, 6 lineas longa, reproducta, obtusa. Caotcrum autom huic individuo crista
dorsalis noque nl(a et elegans cst ac rcliquis, tubcr anale turgidum, postice spinulis albidis liorridum,
rimnque postice lute hinute.

Huc refercnda sunt: Salamandra punctata Daudinii pag. 257 — Triton parisinus Lau-
renti pag. 40, et Soxnimi Hist. nnt. Rept. pag. 247, fig. 3 — Teichsalamander Beciist. tab. 21.
fig. 1, 2 — Sebae Thes. II tab. 12 fig. 7, qunm Laurenti, sub nomine Tritonis zeylanici rece-
pit; cuin, teste Seba, zoylnnicus sit. Colorc picturnrum quidcm vnlde differt n nostra specie, veruu-
tanien eam cum hnc conjungere malui quam cum Salamaiidr ae cristatae (nostrae Molges palu-
stris) feinina, ad qunm Bechstein, pug. 247, eam adhibuit — Linneus laudatam Sebae iconcm ad
Lnccrtam nqunticnm allegat, indcque hnnc Linnei speciem cum nostra Molgc taeuiata coujun-
gorc posscm, Iicet Linneus Laccrtne nqunticae cnudnm teretiusculnm mediocrem tribuat.

3. Crista /iumili, in lincam clevatam contracta; digitis posticis simplicibus.
Longitudo corporis 1 pollicis et 3 — 5 linearum. Cauda vel corporis est longitudine vel paulo
brcvior. Dorsum dcpressiusculuin et, sicut latera trunci, verrucis parvis obsitum. Margo
maxillac superioris hnud dolloxus est. Tuber auale rima postice hiante et verrucis nouuullis acu-
miuatis albidis cir.cumd.ata. Digiti subdepressiusculi. Color et pictura sicut in nutecedentibus ; ma-
culis abdominalibus autem mujoribus, elognnter in series tres longitudinnles dispositis; Iinen elevata dor-
sali et caudae acie infcra alternatim albo-nigroque maculatis — Duorum individuorum unum, medio Fe-
bruarii anni 1824, e terra effodicbatur, satis procul ab aqua, nlterum in nqua ipsa captum est.

II. FEMINAE ADULTAE MATURAE.

1. Supra fuscac , lincis duabus longitudinalibus obscurioribus ; infra nigro -maculatac.

Dorsum planiusculum, linea Iongitudinali subelevata aut subimpressa. Cauda teretiuscula,
npicem versus compressiuscula. Maxillne superioris margine vel ubique recto, vel angulos rictus
versus subdoiloxo sicut in maribus jaiu descriptis. Tubor anale margine rimae majoribus transver-
siin rugoso, ininoribus crenulato. Longitudo corporis l^ — li pollicum. Cauda corporc paulo bre-
vior. C o 1 o r iu dorso trunci ct caudae fuscus aut rufo - fuscus aut piceus, linea media longitudinali ni-
gricante, Iinoisque duabus, dorsum planum definioutibus , subundulatis, nigro-fuscis aut nigris. Latcra
trunci cinoreo-nigra, nigro-maculata; latera caudae ejusdem coloris et picturae, sed magis cnm fusco
aut picoo mixta. Cnput supra cinereo-nigrum, tneniis quatuor obscurioribus, mnxillnrum superiorum
innrgine summo albido; infra vel totum albidum, vel punctis pnucis nigro-fuscis irrorutuin; vcl punctis
innjoribus confertis et margiue niaxillae inferioris nigris variegatum. Abdoineu puuctis majoribus mino-
ribusquo nigris, quorum Iateralia in lineam lougitudinalem confluunt, mcdia autem, haud confluentia,
interduni in series quatuor distinctas disposita sunt. Pedes supra nigro-cinerei, maculis quibusdam ni-
gris; infra albidi. Caudne acies inferna tota albo-flava.

Iiidividuum supra obscurius coloratum, mnculis abdominalibus in series quntuor distinctas dispo-
sitis, verus est Triton palustris Lauuenti png. 39, tab. IV fig. 2. Nescio cur Merrem Tritonem
palustrem Laur. p. 39 ad Molgen cineream, tabulae IV fig. 2. autem ad Molgen Wurfbainii ci-
taverit, ooque descriptioncm et iconom unius cjusdeinque speciei disjunxerit — Praeterea autem ad hns
feminns reforondne sunt: Salamandra palustris Schneideri png. 60, ubi autem citata Lacerta
palustris Razoumoyskyi delenda est, quippc quae haud ad uostrum speciom spectnt, sed vel ad
Molgeu palustrem, ad qunm Merrem enin ndhibet, vel ad M. marinorn tniu seu marem Mol-
ges igneae nostrae — Salam. abdominalis Daudimi png. 250 et Latreillei Sul. p. 50, tab. V,
fig. 4 Ji.C, quae ad Tritouem palustrcni Laurentii optime qundrut, licet Daudin uec illum nlleget,

X. MOLGE. 79

ncc macularum nigrarum ventris mcdii, sed tantum Iincae macularum nigTarum contiguarum ad latera
vcntris, mentioncm faciat. Daudin citat inter alias etiam 1) Salamandram japonicam seu La-
certam japonicam Gmelim, quam Merrem, sub nominc 3Iolges striatae, recte pro peculiari
spccie habet; 2) Lacertae salamandrac Gmel. var. e, (piae est Salamandra exigua Laur. et
ad feminas immaturas hujus nostrae spcctat — Salam. cincta Daudinu pag. 259 manifcste ad lias
Molges taeniatae feminas, nullo modo autem ad Sal. cinctam Latreillei, rcfercuda est — De Tri-
tone carnifice Laurenti p. 39 ct Salamandra caruifice Sciineid. pag. 7t, quos Merrem inter-
rogative ad Molgen cinercam (i. e. feminam aut niarcm immaturum hujus nostrae speciei) adhibet,
haud dijudicare audeo. Bechstein, pag. 229, 230, 282, existimat, eos varietates raras feminae hu-
jus speciei csse; ego quidem varietatcm adco obscuram noudum vidi. Si in dcscriptione Laurentiana
puncta alba laterum trunci memorata essent, carnificcm pro individuo juniori Molges palustris Mer-
remii haberem, quae haud cum ejusdem noniinis Tritone Laurenti eadem species est. Daudin car-
nificem ad Salamandram cristatam (i. e. ad nostram Molgen palustrcin) adhibuit; Gmelin
cundem ad varietatem 5 Lacertae lacustris, de qua conferas infra Molges igneae feinin., rede-
git. — Salamandrae exiguae femina Rusconti tab. I fig-. II.

2. Supra acltracco-aut albido - cincreae , muculis obscurioribu.i conspersac, lincis duabus longitudinalibus
fuscis aut brunueis; infra maculis nigricantibus aut cincrcis — (Tabulae XI %. II).

Longitudo 1 pollicis et 3 — 9 linearum. Cauda corporis longitudiue, vcl paulo brevior paulove lon-
gior. Corpus lcvissimum, fcre absque omni vestigio verrucularum, quibusdam individuis crassius qui-
busdam proccrius. Caput aliis paulo obtusius, aliis paulo acutius. Maxillac superioris margo versus angulos
rictus plus minus deilcxus ct membranaceus est; uni individuo inargo latcris sinistri magis dellcxus quam
margo latcris dextri ; alteri haec marginis pars deflexa valde insignis est et appendicem meinbranaceam se-
milunarem maxillae exhibct. Dorsum planiusculum ; linea niedia Iongitudiuali vel subimpressa vel sub-
eievata. Pedes aliis graciliores aliis crassiorcs sunt, onmibus autem antici graciliores quam postici.
Cauda comprcssa, anccps, mcinbrana pcrpcndiculari , supcrue et inferne eam cingente, altiore aut hu-
miliore, aucta. Tuber anale rugis transversalibus , rimam circumdantibus , obsoletioribus aut distin-
ctioribus, rarius ordine duplici dispositis — Quod ad colorem et picturas: Dorsum est ochraceo-
cinereum aut ochraceo - albidiun , subnigro-macnlatum, lineis duabus longitudinalibus, subundulatis, fer-
rugineo-fuscis aut rufescentibus, distinctioribus aut obsoletioribus. Latera pallidius aut obscurius cine-
rea, interduni cum ochraceo mixta, plerumque punctis et maculis parvis obscurioribus crebris adspersa.
Caput supra cinereum, lineis 4 — 5 obscurioribus, intcrdum subobsolctis ; infra flavum, interdum atomis
niinutis aut punctis cinereis vel nigricantibus adspersuni. Vcntcr flavus (vivis coccincus), punctis majo-
ribus minoribusve , uigris aut cinereis, ornatus; maculis rarius in liucas quatuor subdispositis; latera-
libus interdum in lineam longitudinalem coufluentibus. Pedcs infra flavi, supra cincrei maculis nonnul-
lis obscurioribus. Cauda ochraceo - cinerea , maculis latcralibus obscurioribus obsoletis, membrana cine-
reo - livida immaculata.

3. Si/pra ochraceo - ulbida , lincis duabiis longitudinalibus fcrrugincis ; infra immaculata.

Longitudo \\ pollicum. Cauda longitudinc corporis. Corpus supra verrucis parvis distin-
ctis obsitum. Dorsuin planiusculum; linca mcdia Iongitudinali elevata. Cauda basin versus paulo
teretior quain in anteccdcntibus, supra et infra linea elevata longitudinali. Maxillae superiores mar-
gine recto, nullibi dcflcxo. Tuber analc circa rimam plicis transvcrsalibus , sicut in anteccdentibus
— Color supra ochracco- albidus, punctis pcrpaucis fuscis, sparsis; lincis sicut in antecedentc; linea
dorsali trunci ct caudae albida. Latcra albido -ciuerea, punctis fuscis obsoletis. Infra corpus luteo-
albiduin sordidum cst.

Huc spcctare vidctur la Salamandrc dcs marais Sonninii Hist. Rcpt. II p. 243 fig. 1 , cui
auctor Lacertam palustrcm Linnei consociavit, quod autcm haud probare possuin. Dc hac Lac.
palustri vidc iufra, sub Molgc paluslri.

80 BATRACHIA.

III. MARES IMMATURI.

Tuber anale his speciminibus quidem haud aeque turgens est ac raaturis, turgidius attamen
quam feminis, rugis transversalibus nullis, sed tantum margine subincrassato crenulato. Insuper etiam
linea dorsalis elata albida, maculis coeruleo - cinereis , sine dubio est crista mascula nascens.

Longitudo l£ — 1£ pollicum. Cauda corpore paulo brevior. Caeterum statura et propor-
tione partium sicut in antecedente. Color supra pallide ochraceo-rufescens, punctis parvis nigris ela-
tis (verruculis) conspersus; lineis duabus longitudinalibus fuscis, sicut in reliquis; linea elata, per dor-
sum trunci et caudae excurrente, albida, interstitiis aequalibus cinereo - maculata. Lineae capitis sicut iu
reliquis. Latera trunci et caudae, nec non pedum pars supera, pallide lutea sunt, maculis rotundis
nigricantibus. Inferne corpus cauda et pedes sunt luteo-flava, nigro - maculata , maculis majoribus mino-
ribusve. Maxilla inferior subtus et margine punctis seu maculis aliquot nigricantibus conspersa est —
Inter pauca quaedam horum marium individua, unum cepi, una cum quibusdam feminis immaturis, in-
itio Aprilis in sylva sub cortice Pini demortuae, longe lateque circumcirca aqua nulla stagnante.

IV. FEMINAE IMMATURAE.

Tuber anale, vix protuberans, angustum est, sicut in feminis maturis, sed rugarum trans-
versalium nullo vestigio ; margine riinae incrassato et crenulato , sicut in maribus immaturis. Existimo
autem, haec individua feminas esse, cum majora eorum, aequali cum maribus immaturis descriptis mag-
iiitudine, attamen nec linea elevata dorsali nigro-maculata, nec tubere anali adeo turgescente, nec
maculis majoribus nigricautibus gaudeant.

Longitudo 8 — 17 linearum. Cauda corpore paulo brevior, rarissime ejus longitudinc. Cor-
pus supra verruculis, spcciem punctulorum praebentibus , quasi adspersum. Dorsum depressum,
Iinea longitudinali media distincta subimpressa. Maxilla superior margine ubique recto, nec appen-
diculato — Color supra ochraceo - ferrugineus aut pallidc ochraceo - cinereus , Iinea media dorsali vel
concolore vel flavicante aut fuscescente ; linea laterali dorsi fusca subundulata. Latera vel pallide ochra-
ceo-lutea, vel fusco-ferruginea, abdoiuen versus pallidiora, interdum cinerascentia , rarius maculis ob-
scurioribus obsoletis. Inferne corpus totum pallide - ochraceum est (abdomine, animali vivo, aurantia-
co), interdum abdomine punctis nonnullis fuscescentibus consperso, magnitudine numeroque variabilibus,
quibusdam rarius latera versus in lineam longitudinalem eonfluentibus. Caput quadrilineatum , sicut in
antecedentibus ; lineis attamen interdum obsoletis — Plures legi in siccis, vere et autumno; quas-
dam cum inare immaturo sub corticePini, de quo conferas paginam antecedentem.

Ad has feminas immaturas spectant Salamandra exigua Laurenti p. 41, tab. III fig. 4 —
Lacerta taeniata Wolf in Sturmii Fauna III fasc. 3, tab. 3. c — Der kleine Teichsalaman-
der Uechstein tab. 21 fig. 3. 4.

V. INDIVIDUA INCERTA; AN MARES IMMATURI?

(Tabula XII, 6g. 1.)

Longitudo l^ pollicum. Cauda eadem longitudine. Truncus et cauda supra rufo-brunnei,
verrucis parvis distinctis obsiti; liuea laterali, ubi dorsum per totam longitudinem obtuso-angulosum
est, undulata, fusca, qui color etiam latera corporis tingit, sed ventrem versus sensim evanescit; in
altero individuo latera maculis parvis nigricantibus obsoletis notata sunt. Inferne corpus totum leve est,
absque verrucis, dilute - ochraceum , inunaculatum. Caput superne quadrilineatum, sicut in reliquis; ab
utraque nare neinpe oriuntur duae lineae, e punctulis nigris confertis compositae, quarum una, eaque
brevior, supra oculum, altera longior per oculum ipsuni ad humerum usque ducitur. Maxilla supe-
rior margine recto, nulloque appendicis vestigio. Per medium dorsi trunci et caudae linea excurrit
elevata (vestigium cristae?); similis linea elevata etiam, ad anum orta, per longitudinem partis in-
fernae caudae excurrit. Pedes postici crassiores sunt quam antici. Tuber anale (tab. XII figura II
magnitudine aucta) haud quidem aeque turgidum est ac in maribus maturis, nec spinulis armatum, sed

X. MOLGE. gj

majus tiibere feminaruni, nec rugis transversis ornatum; margine rimae crassiore et crenulato, sicut in
maribus immaturis, supra jam descriptis; ititlem linea elevata medii dorsi obsolete cinereo - coeruleo - ma-
culata est — De loco natali duorum individuorum varietatis hujus, quae in nostro museo asservantur,
plane nescius sum.

Individua haec incerta pro vera Lacerta vulgari Linnei habeo, quam quidem Bechstein
aliique ad feminam Molges punctatae (taeniatae) adbibent — Salamandrae exiguae femina
Rusconii pag. 29, tab. I, fig. 2 forsan ad haec quoque referenda est — Quaeritur, an sint species pe-
culiaris? an individua immatura cujusdam speciei majoris, forsan Molges palustris (cristatae auct.)?
hoc autem vix credo, cum Molges palustris specimina juniora, his individuis incertis minora, palustri
nibilominus multo similiora, coram habeam. Corpus magnitudine aequale est Molgae taeniatae maturae,
colore autem respondet individuis immaturis; differt etiam statura robustiore et cauda torosiore a Molge
taeniata. Inde aliis forsan placeret, individua nostra incerta pro specie peculiari, aut pro genuina
Molge cinerea Merremii habere, cui autem ex omnibus synonymis, a Mehremio ad cineream ad-
hibitis, nullum, praeter Lacertam vulgarem Linnei, responderet.

Descriptionibus individuorum hujus speciei examini comparativo submissis, videbimus, quaedam
eorum corpore esse proceriore, quaedam crassiore; haec verrucosa, illa levia; aliis caput esse obtusius,
aliis acutius; his pedes graciliores, illis crassiores, etc. ; ante omnia autem colorem et picturam muta-
bilitatibus maximis obnoxios esse. Sed omnes hae differentiae sensim sensimque commutantur et inter
se transeunt, nulloque modo characteres firmos novarum specierum suppeditare possunt.

Inter Molgas Merremianas, cinerea punctata et palmata ad hanc nostram speciem spec-
tant. M. cinerea, diagnosi et descriptione , exacte quadrat ad individua incerta, sub n. V descripta,
quibus reliqui mares et feminae immaturi, sub n. IV et III, forsim etiam feminae adultae infra imma-
culatae, sub n. II, 3 descriptae, consociari queant. M. punctata ad mares adultos maturos, digitis
simplicibus, sub n. I 2 et 3 comprehensos , nec non ad feminas adultas maturas, sub n. II 1 et2, ad-
hibenda est. M. palmata ad mares adultos, digitis posticis membrana auctis, sub n. I, 1. — De
Molgis aliorum auctorum, a Merremio ad has tres species allegatis, conferre velis quae jam in de-
scriptionibus marium et feminarum, tam maturoruin quam immaturorum. exposui.

2. M. I G N E A.

Cauda siib/oiigiusrula, abdomine aurantiaco immarula/o , lateribus subglauris

nigro -punrtatis. BeCHST.

Salamandra aquatica Wurfb.

alpestris Schn.

Wurfbainii Sonnini.

cincta Latr.

rubriventris Daud.

ignea Bechst.

Triton alpestris, Wurfbainii et salamandroides L\un.
Molge alpestris et Wurfbainii Merr.

Plurimi auctores marem et feminam hujus speciei pro specicbus duabus peculiaribus habuerunt.
Bechstein primus ambas in unam spcciem redegit. Mihi quoque, inter magnam individuorum copiam,
omnes Molgae Wurfbainii sunt mares, omnes alpestres autem feminae.
Ghavenhorst Reptilia. 21

82 BATRACHIA.

M A R E S.

1. Longitudo 17 — 21 linearum; cauda corpore paulo brevior, 13 — 18 lineas longa. Cor-
pus rarisshne leve, plerumque dorso et lateribus verrucis parvis, plus minus crebris, obsitum;
cinereo - nigrum. Lntera, proxime juxta abdomen, albida, maculis parvis rotundis confertis nigris va-
riegata; aut, si mavis, maculis laterum nigris, albo - limbatis. Maculae similes latera colli, margines
maxillarum palpebrasque elegantissime ornant. Margo maxillae superioris ubique rectus, nec de-
flexus est. A cervice, per medium dorsi et caudae, rarius autem usque ad ipsum apicem caudae,
linea excurrit elevata, alternatim nigro alboque maculata; rarissime haec linea depressa est, tum-
que vittam angustam albam exhibens, in cujus medio series macularum nigrarum rotundarum, aequa-
lium, brevibusque interstitiis aequalibus sejunctarum, decurrit, elegantissime speciem cateuae albae
praebet. Caeterum autem e hac vitta apparet, lineam dorsalem erectam duplicaturam cutis sur-
sum tensae esse, quae, relapsa et lateraliter extensa, vittam istam exhibet. Pedes cum digitis su-
pra et lateribus cinerei sunt, macula nigra ad juncturas articulorum digitorum; infra flavi. Cauda
valde compressa, auceps, nigro-maculata, acie inferna alternatim nigro llavoque maculata; interdum
taenia laterali ciuereo-alba, praecipue apicem versus distinctiore — Infra caput et truncus flava
suut, immaculata. Tuber anale turgiduin, hemisphaericum , sicut in maribus speciei antecedentis,
flavum, postice nigro - maculatum , papillosum; rima longitudiuali marginibus subrugulosis ; spiculis nullis.
Caput est obtusius, cauda brevior quam in specie antecedente; pedes sicut in illa.

2. Longitudo corporis l^, caudae l£ pollicum. Color supra et lateribus nigro-fuscus pic-
turis irregularibus cinerasceutibus obsoletis marmoratus. Maculis nigris capitis et colli sicut in varietate
prima, laterum trunci autem obsoletis. Cauda, pedes, linea dorsalis, tuber anale, pars iu-
fera totius corporis, cum iisdem partibus varietatis primae congruuut. Ubique autem color nigro-fus-
cus granulis albido - cinereis confertis adspersus est. Maxillae superioris margo angulum rictus
versus paululum deflexus est. Statura tota paulo crassior quam in autecedente.

3. Lpngitudo corporis lf, caudae lf pollicum. Plurimis haec varietas cum secunda con-
venit; maculis lateralibus paulo distinctioribus, maxillae superioris margme ubique recto, ab illa differt.
Capite subtus nigro-maculato a secunda et prima recedit; pedes postici paulo fortiores, imprimis au-
tem digiti eorum longiores et validiores sunt, quam in antecedentibus. Statura varietatis secundae.

Ad mares descriptos redigi debent Molge Wurfbaimi Merremii — Triton Wurkbainii et
Triton Salamandroides Laurentii — Salamandra aquatica Wurfbainii pag. 64, tab. II,
fig. 4 — Salamandra Wurfbainii Sonmnii — Salamandra cincta Latreillei — Salaman-
dra ignea Beciist. p. 260, tab. XX fig. 1 et 2.

Triton palustris Laurenti nullo modo huc referri potest, sed ad feminam Molges tae-
niatae. Idem etiam obtinet de Salamandra cincta Daudimi, quae ergo haud cum Salamandra
cincta Latreillei confundenda est.

Miror, quod Fitzin«er, cum opus Bechsteinii, ejusque observationes de identitate specifica Mol-
ges Wurfbainii et Molges alpestris bene noverit, tamen alpestrem pro specie peculiari habeat,
Molgen Wurfbainti autem ad Molgen palustrem referat; nec ei adsentior, Tritonem salaman-
droidem Laur. ad Tr, alpestrem, Salamandram cinctam Daudimi et Latreillei autem
junctim ad Trit. palustrem adhibenti.

De Lacerta palustri Razoumowskyi, cujus descriptionem Schneider p. 66 excerpsit, incer-
tus sum, num ad hanc speciem, num ad Molgen palustrem adhibenda sit; quibusdam notis cum
illa, quibusdam cum hac melius convenit. Forsan varietas A Lacertae Razoumowskyi ad varietatem
2 et 3 nostrae speciei maris referri posset.

II. F E M I N A E.

1. Longitudo corporis 18 — 24, caudae 15 — 22 linearum. Statura et proportio corporis
ejusquc partium et artuum sicut in mare — Corpus, cum capite cauda et pedibus, supra et lateribus

X. MOLGE. 83

plus minus verrucosum est, interdum fere omnino leve, interdum autcm verruculis confertissimis
iisperum; nigrum aut fusco- vel cinereo- nigrum, nonnullis obsolete cinereo-marinoratuni; lateribus ca-
pitis colli et trunci, ubi color obscurus disinit, puuctis et maculis parvis nigerrimis, plerumque punctis
albidis intersparsis , variegatis, sed minus eleganter minusque regulariter quam in mare; maculic late-
ralibus trunci interdum omnino obsoletis. Cauda compressa, anceps, lateribus nigro - maculatis ; acie
inferna flava, plerumque nigro - maculata ; acie superna, rarissime albo-nigroque maculata, interdum in
posticam dorsi trunci partem continuata, ibique lineam elevatam exbibente, quae autem mox evanescit,
ita ut reliqua dorsi pars omnino Ievis et subdepressa sit. Pedes maculis nigris, distinctioribus vel ob-
soletioribus; subtus plerumque flavi, immaculati; digitorum maculis sicut in mare. Pectus et abdo-
men flava immaculata. Caput subtus vel totum flavum, vel plus minus nigro - maculatum , interdum
maculis aequalibus subconfluentibus ; maxillae inferioris niargine semper nigro-maculato. Maxillae su-
perioris margo versus angulum rictus paululum deflexus est. Tuber anale multo minus quam in
maribus, totum flavum, rarius maculis duabus nigricantibus obsoletis, verrucosum; rima longitudinali,
in toto ambitu, rugis transversalibus majoribus minoribusve circumdata.

Copiam speciminum legi iu aquis stagnantibus circa Vratislaviam et Gottingam. Duo individua
autem cepi, die 3. Septembris, in summo colle (Scholzenberg norainato) prope Warmbrunn in Sile-
sia, sub lapide, ab omni aqua stagnante satis remota, utique cum reliquis speciminibus congruentia,
verrucis attameu confertioribus et distinctioribus.

2. Longitudo corporis 12, caudae 11 linearum. Corporis pars superna, latera pedesque,
fusco cinereoque marmorata; maculis nigris sicut in varietate prima, sed paucioribus. Corpus totum
subtus, aeque ac acies inferna acuta caudae, flava immaculata. Maxillae et tuber anale sicut
in antecedente.

3. Longitudo corporis 24 — 26, caudae 20 — 22 Iiuearum. Haec individua longiora et cras-
siora sunt antecedentibus ; cute vestita levi , absque verrucis, supra et lateribus livido - brunnea ; ma-
culis reliquisque picturis sicut iu antecedentibus. Unius individui latera trunci, inter maculas nigras,
punctis albis confertis adspersa sunt. Quibusdam acies caudae supera, nigro flavoque nlternatim ma-
culata, in posticam dorsi trunci partem continuata est. Maxillae et tuber anale iisdem partibus
varietatis primae respoudent.

4. Longitudo corporis 22, caudae 18 linearum. Corpus verrucosum, supra et lateribus
castaneum, obsolete viridi-cinereo-marnioratum; maculis sicut in varietate 1 , lateralibus autem confluen-
tibus. Caput subtus nigro - maculatum , granulis albis adspersum. Similibus grannlis etiam latera colli
et trunci pedesque adspersa sunt. Maxillae et tuber anale sicut in varietate prima.

Nunc de Synonymis bujus feminae quaedam referam. Triton alpestris Laurenth, Sala-
mandra alpestris Schn. Molge alpestris Merr. Salamandra rubriventris Daudinii, Sa-
lamandrae igneae Rechst. femina, tab. XX fig. 3 et 4, buc certissime spectant — Gmelin sub
Lacerta lacustri plures species diversas confudit; varietas e illius Lacertae est femina, varietas j/
autem mas nostrae Molges igneae — Salamandra inarraorata Daudinii, quain Merrem ad
nostrara speciem adbibet, longitudine est 8 — 9 pollicum, corpore subtus brunneo aut nigro, ratione
cristae etc. quoque a nostra specie differt — Salamandra marmorata Latreillei pag. 33 tab. 3,
fig. 2, crista erecta, animalis longitudine 5^ pollicuni, colore et pictura, a Molge ignea differt. Auctor
pag. 36 de femina marmoratae agit, sed descriptio ejus nimis brevis me de identitate speciei incertum
reliquit. In bistoria naturali Reptilium Sonnini eandem Salamandram raarnioratam sub noinine Trito-
nis Gesneri descripsit. Cuvier, pag. 100 Regni aniinalis, putat, raarera Tritonis marmorati forsan
Tritonem cristatum esse. Nostra varietas quarta feminae autem quasi medium tenere videtur inter
Tritonem illum cristatum (seu Molgen palustrem nostram), Tritonem marmoratum La-
treillei et Molgen igneam; eandemque varietatem antea, in Conspectu collectionis meae, pag. 432
n. 5425, pro Tritone marmorato Latreillei et Salamandra pruinata Schneideri, quam nunc
ad individua iuniora Molges palustris adbibeo, babui.

84 BATRACHIA.

IH. P U L L I.

Longitudo corporis 8 — 12 linearum. Individua minora subtus exalbida, supra atomis crebris
nigro-fuscis confluentibus maculata ; majora subtus flava aut fulva, supra nigro-fusca, punctis minutissi-
mis, oculo nudo vix conspicuis, quasi cribrosa. Omnia autem crista flaccida pellucida, fusco albido-
que maculata, in dorso, pone cervicem, orta, inde versus apicem caudae sensim altitudine crescente,
circa apicem infra caudam continuata, denique versus anum, ubi evanescit, sensim decrescente; bran-
chiis utrinque tribus distinctissimis, quales in Lau; entii tab. II fig. II exhibitae sunt, sed elegantius
pectinato -fimbriatis.

Quae Latreille, in Hist. Sal. p. 36, de pullis Salamandrae marmoratae refert, etiam
ad pullos Molges taeniatae, imprimis ad feminas immaturas, adhiberi possunt. De taeniis capitis
autem, quac Molgen taeniatam, omnibus aetatis stadiis, a cospeciebus distinguunt, auctor laudatus om-
nino tacet. Si hae taeniae revera defuissent, animalcula ista Lativeilleana juste pro pullis marmora-
tae haberi possent.

3. M. PLATYCEPHALA.

Corpore toto urtubusr/ue supcrne ct ad latcra grmmlosis , capitc ovali plano.

Hujus speciei individua quinque, a Fitzingero Viennae accepta, collega meus aestumatissimus
Otto ex Austria retulit, speciei ipsi autem nonien Molges platycephalae indidit. Ab ignea et tae-
niata haec differt capite niiijore, magis depresso, antice latiore et magis rotundato, quamvis ignea,
hoc respectu, mediuin teneat inter taeniatam et platycephalam. Cauda, a Iatere visa, caudae femina-
rum Molges taeniatae magis respondet. Statura nec non proportio pedum et digitorum cum illis specie-
bus congruunt.

1. Individua quatuor majora. Longitudo corporis, ad anum usque, 18 — 19 linearum, cau-
dae 14 — 18 linearum. Caput depressum planum ovale, trunco paulo Iatius, longitudine 6^, latitu-
dine 4 Iinearum; margine maxillarujn superiorum utrinque, iufra oculos, parum deflexo. Digiti vel
graciles vel subcrassiusculi. Tuber anale singulari est iudole, conicum, apice coni versus apicem
caudae spectante, prominente» vel nullo orificio ani distincto, vel orificio obsoleto, in ipso coni apice
sito, itaque versus apicem caudae spectante, rugidis nonnullis obsoletis, radiatim dispositis, circum-
dato, in uno individuo minus turgescens sed potius longitudiualiter carinatum, orificio ani obsoleto, in
apice postico carinae sito, nec apicem caudae versus, sed, uti in reliquis Molgis, deorsum spectante.
Caput truncus pedes et cauda superne et ad latera, granulis multis parvis, haud vero confertissi-
mis, scabra, rarius nigro-fusca sunt, plerumque picea, maculis irregularibus nigris marmorata,
grannlis interdum passim, praecipue ad latera, albidis; inferne levia, sordide - albo - flava , plus minus
maculis parvis nigris adspersa, in uno individuo prorsum immaculata.

2. Individuum minus: Longitudo corporis 12, caudae 9 linearum. Caput ut in majori-
bus individuis, sed margine maxillarum superiorum infra oculos haud magis deorsum prominulo quam
in reliquis maxillae locis. Digiti subcrassiusculi breviusculi. Tuber anale convexiusculum oblongo-
ovale, multo minus turgens quam in individuis majoribus, nec conico-prolongatum, at per totam longi-
tudinem rima perangusta fissum, rugulis distinctis deficientibus. Granula ut in majoribus, sed con-
fertiora, nec vero confertissima. Color superne piceo - fuscus , maculis magnis irregularibus nigro-fus-
cis, inferne sordide - flavus , passim vestigiis macularum obscurarum.

X. MOLGE. 85

4. M. P A L U 8 T R I S.

Cauda loiigiuscti/a comprcssa, capite dorso gula cf lateribus vcrrucosis, lalcrilius albo-puuctalis.

Lacerta palustris Linn.
Triton cristatus Laur.
Salamandra cristata auct.

pruinata Schn.

platycauda Rusconi.

Molge palustris Merr.

Individua hujus speciei, in museo nostro asservata, haec sunt:

1. Mas. Corpus 22 lineas longum, supra et lateribus verrucosum; cauda longitudine 20 linea-
rum. Maxilla superior margine, versus angulum rictus, membranaceo, deflexo. Gula vestigio
plicae transversalis , speciem lineae Ievis praebente. Crista dorsalis erecta, dentato - serrata , in
caudam continuata. Tuber anale tumescens; rima postice magis hiante qumn antice, margine ver-
rucoso, postice subspinuloso — Color supra et lateribus niger, cum castaneo sordide mixtus; maculis
rotundis nigris, abdominalibus magis quam in femina latera versus remotis, magisque cum colore nigri-
cjvnte laterum confluentibus ; verrucis albo - punctatis , imprimis ad latera totius corporis. Caput infra
flavum aut sordide-stramineum, maculis obsoletis obscurioribus verrucisque albo-punctatis variegatum.
Pedes subtus flavi; supra fusco-nigri, albo - punctati , maculis obsoletis et juncturis articulorum digi-
torum nigris. Tuber anale (tab. XII, fig. 3 magnitudine aucta) nigrum. Cauda inferne flavicans; vitta
laterali albido - grisea , apicem caudae versus distinctiore.

2. Feminae adultae. Corpus 27 — 33 lineas longum; cauda corpore paulo brev or.
Corpus totum et caput paulo crassiora sunt quam in mare; crista dorsali nulla; cauda quidem haud
cristata est, at anceps et altior quam in mare. Verrucae corpus occupant, sicut in mare. Maxil-
lae superioris margo deflectitur sicut in illo. Plica transversalis gularis distincta, qualis in Sala-
mandra maculosa. Digiti crassiores quam in mare. Tuber anale (tab. XII, fig. 4 magnitudine
aucta) ininus turgidum est quam in illo; ambitu toto riinae seriebus 4 — 6 plicaruin (aut tubulorum?)
oblique erectarum, apice impressarum (his impressionibus speciem praebentibus pori), confertim et ele-
ganter ita ordinatarum ut minores et graciliores interne, crassiores autem externe dispositae sint. —
Color et pictura cum mare convenit; sed maculae abdominis miuus cum colore nigro laterum con-
fluunt; tuber anale totum flavuin est; vitta lateralis grisea caudae deficit.

3. Femina adulta, ex Austria missa, superne rugulis brevibus Iongitudinalibus confertis sca-
bra est; rugulae istae respondent granulis individuorum reliquorum, magis auteni in longitudinem exten-
sae sunt. Color capitis trunci caudae et pedum superne est fusco-olivaceus inmaculatus, palpebris
tanien, maculisque nonnullis, ad latera caudae in seriein longitudinalem dispositis, aurautiacis; inferne
aurantiacus, pectore abdoniineque nigro-iuaculatis, capite fusco-olivaceo, aurantiaco-punctato et macu-
lato. Ubi autem epidermis vetus secessit, color superne est nigro - purpureus maculis obscurioribus , la-
teribus albo-punctatis, inferne albidus nigro - maculatus.

4. Femina. Corpus 33 lineas longum, cauda corpore paulo brevior est. Caput angustius
quam femmis jam descriptis, maxillae superiores vestigio appendicis membranaeeae marginalis la-
teralis; verrucis corporis multo minoribus et obsoletioribus, cauda humiliore minusque alta (sicut
in iconibus Bechsteinianis), digitis gracilioribus (fere sicut in niare supra descripto), plicis genita-
lium et gulae obsoletioribus, a feminis antecedentibus differt — Color supra et lateribus obscurus fusco-
niger, maculis nigris obsoletis; Iatera capitis trunci et caudae atomis niveis adspersa. Subtus caput
totum nigrum est, punctulis albis confertis eleganter adspersum; pectus et abdomen ilava, nigro-macu-
lata, maculis abdominis attamen latera versus remotis et cum colore nigro laterum ipsorum confluenti-

Giiayenhorst Reptilia. 22

86 BATRACHIA.

bus; tuber analc ct caudae acics infera flava. Pedes nigri, infra atomis nivcis conspersi; digiti
subtus et apice, nec non callis duobus ad radicem digiti externi et intcrni, albicant — Practcr Dau-
dinium, qui in Hist Rept. VIII, p. 235 banc varietatem gula uigcrrima iusignein dcscripsit, nullus auctor
mentionem ejus fecit.

5. Femina austriaca, a Fitzingero missa, magnitudine statura etc. feminae, sub n. 4 de-
scriptae, respondet, sed plicae genitalium distinctiores sunt. Color superne totus nigro-fuscus est, in-
maculatus, linea Iongitudinali dorsali exalbida, lateribus trunci passim atomis albis perpaucis adspersis;
subtus caput fuscum, atomis albis adspersum, pectus et abdomen maculis nigris majoribus et conlluen-
tibus, ita ut potius nigra sint, maculis irregularibus albo-Ilavis, passim confluentibus , variegata, tuber
anale flavum, acies caudae, per totam longitudinem, aurantiaca.

6. Individua tria juniora — Longitudo tota 2y — 4 pollicura. Verrucae, color in
supera corporis parte et in lntcribus, mnculis nigris et pnnctis albis, sicut in varictatibus 1 et 2. Ma-
xillarum appendice marginali nulla. Subtus caput utomis albis rufis et fuscis irroratum; pectus et
abdomen flava, maculis nigris, quae autem in abdomine cum colore nigro laterum confluunt. In indi-
viduo majore tuber anale et cauda tota suut plumbei coloris, parva niacula flava pone rimam excepta;
in niinoribus tubcr anale et acies inferua caudae tota flava suut. Oinnibus est tuber auale papillo-
so-rugosum et plica transversalis gulae. Cristae dorsalis vestigium, ceu linea elevata, per indi-
vidui majoris dorsum decurrit; in minoribus linea imprcssa castanea. Cauda omnibus anceps, nec
vero cristata — His spcciminibus Salamandra pruinata Schneideri omnibus notis exacte re-
spondet.

7. Ex Austria individua nonnulla accepi, capite superne maculato a nostris diversa.
Unnm est femina, feminis nostris maximis caeterum respondens; superne purpureo - fusca , ubique nigro-
maculata, maculis capitis minoribus et confertioribus quam in reliquo corpore, dorso haud cristato, sed
linea longitudinali mediana albicante, a ccrvice ad basin caudae usque, ubi crista caudalis oritur, de-
curiente; lateribus trunci et parte infera capitis fusca punctis crebris albis adspersis; pectore abdomine
et infera peduiu parte flavis nigro- maculatis. Duo altera hujus varietalis individua, individuis maximis
marium juuiorum nostrorum, jam descriptorum , respondentia, colore tamen differunt: Caput est flavi-
cans, superne cum ferrugiueo mixtum, ubique autem, tam superne quain inferne et ad latera, nigro-
maculatum, maculis lateralibus et inferis minoribus magisque confluentibus quam superae. Truncus
superne nigro - purpureus, nigro - maculatus, maculis majoribus et miuus coufertis quam maculae in supera
parte capitis; inferne albidus aut aurantiacus nigro-maculatus. Pedes superne fusco - ferrugiuei nigro-
■naculati, ut dorsum trunci; subtus aurantiaci, postici maculis nonuullis nigris. Cauda nigro-purpurea,
apicem versus sensim sordide-aurantiaca, subtus macula magna flava pone tuber anale nigruin totum.

8. Tandeni adluic cominemorandum est individuum, inter alia ex Austria missum, a reliquis
liujus speciei individuis, tam masculinis quam femininis, cauda pcdibus digitisque brevioribus,
maculisque abdominis pluribus et minoribus, discedens, praecipue pedibus posticis, eorum-
que digitis, brevioribus : Corpus, ad anum usque, 21 lineas Ionguni est, cauda 15, pedes antici, ad
basin digitorum medioruin usque, 4-J, digitus longissimus fere 2, pedes postici, ad basin digitoruin me-
diorum usque, fere 5, digitus Iongissimus 2| lineas. Caput margine maxillae superioris, ante angulum
rictus, deflexo, sicut individuis adultis nostris Molges palustris. Truncus totus et pedes ubique, su-
perne et inferne, distincte granulosi sunt, dorso trunci haud cristato, sed canaliculato. Cauda anceps
lanceolato - compressa , altitudine trium linearum in medio , lateribus granulosis , granulis tamen paulo
minoribus quam in trunco. Color supra fusco - cinereus , linea dorsali sordide flavicante - ferrugineo-
que alternatim maculata, pedibus posticis, eorumque digitis, obsoletissime nigro - maculatis ; subtus capite
sordide ferrugineo, albido- punctato, pectore et abdomine flavis, nigro-maculatis, maculis in series qua-
tuor longitudinales subdispositis, pedibus et acie infera caudae totis flavis immaculatis — An species
peculiaris?

X. MOLGE. 87

De synonymis hujus speciei pauca quaedam tradenda haec sunt: Molge, a Wurfbainio pag. 65,
tab. II. fig. 3 exhibita, huc referenda est — Icones Sebanae, a Merremio citatae, satis bonae sunt,
huprimis Vol. I, (ab. 89, fig. 4 et 5, quae hanc speciem exacte sicut in nostro museo praesto est exhi-
bent, licet istae Molgae Sebanae, teste auctore, americanae sint. Latreille hanc speciem in vase
invenit, nil nisi animalia ex India orientali continente ; ex quibus ergo haec species tam in Eu-
ropa quam in America et India orientali degere videtur. Daudin patriam adeo amplam hujus speciei
quidem negat, existimans, eam haud extra Europam occurrere; nihilominus icones Sebae Thesauri I,
tab. 14, fig. 2 et 3 (Molgen africanam) et tab. 89, fig. 4 et 5 (americanam) ad eam adhibet — Icones
Wolfianae, in STURMII Fauna exhibitae, quoad habitum formam et proportionem partium istis Seba-
nis quidem praestantiores sunt, sed pictura a meis individuis magis recedunt, maculis nigris in corporis
supera parte omnino obsoletis — Salamandrae platycaudae Rusconii icones tab. I, fig. 3 et 4
et tab. II sexum utrumque elegantissime exhibent — Bechsteinii icones, in tab. XIX editae, sine dubio
quidem hanc speciem exhibent, cum descriptio Bechsteiniana optime ad nostra individua quadret, sed
in nostris, maribus et feminis, cauda multo altior magisque compressa est. Icon feminam resupinam
exhibens, minus cum nostris feminis congruit quam cum nostro mare; tubere anali quidem toto flavo
sicut in nostris feminis, sed plicis ejus, supra ad n. 2 a me descriptis (de quibus auctor etiam in textu
nil refert), omnino deficientibus. In nostris feminis, jam citatis, maculae abdominales minus cum colore
nigro Iaterum confluunt; sed femina nostra, sub n. 4 descripta, et mas noster, pictura abdominis me-
lius cum hac icone Bechsteiniana conveniunt — Salamandra cristata Latreillei nostra species
est. Auctor refert, pedes omnes infra, ad basin digiti, verrucam habere; sed nostris individuis duae
sunt verrucae, una ad basin digiti externi, altera ad basin interni, quemadmodum in bufonibus; quod
etiam Bechstein jam adnotavit. Latreille dubitat, an Lacerta palustris Linnei huc referri pos-
set; sed ex omnibus locis, a Linneo adhibitis, identitas speciei probatur. Auctor notas, quibus mares
a feminis distinguerentur , e crista dorsali, genitalibus externis majoribus et nigris, gula magis fusca et
punctis albis crebrioribus, maxillarum margine verrucosiore, pedibus posticis validioribus, vitta laterali
alba caudae distinctiore , desumsit. De his characteribus distinctivis autem nil nisi cristam, genitalia
externa (tuber anale) majora nigra, vittamque lateralem caudae, agnosco, nam in nostris individuis ma-
ris et feminae, sub u. 1 et 2 descriptis, color guhve et maxillarum margo utrique sexui iidem sunt; mas
autem pedibus anticis et posticis gracilioribus quam femina est — Salamandra cristata Schnei-
deri, Sonninii et Daudinii ad nostram quadrat. Daudin gulam describit nigram, albo-punctatam, qua
femina nostra, sub n. 4 descripta, a reliquis individuis nostri mnsei distincta est; adhibet autem ad hanc
speciem Tritonem carnificem Laurenti, animal dubium, forsan individuum junius extra aquam
captum. Merrem Tritonem carnificem , ut videtur ob habitationem ejus in siccis, ad Molgen cine-
ream interrogative laudavit. Ad haec conferas quae, sub prima feniina adulta Molges taeniatae, de Tri-
tone carnifice monui. — Saiamandra pruinata Schneideri omnibus notis quadrat ad individua mi-
nora , sub n. 6 descripta — Ex iis quae Rusconi , p. 31 et 32 operis egregii sui, de mutabilitate colo-
ris et de synonymis hujus speciei profert, conjicere licet, auctorem eliam Molgen igneam cum hac
specie jungendam esse ceusere; cum autem nimis vage de huc conjunctione locutus sit, dubia restite-
runt de ejus opinione.

G E N V S XI.

SALAMANDRINA fitz.

1. S. P E R S P I C I L L A T A Fitz.

SaJamandra perspicillafa Savf.

1 Biijus specici individuum unicum Fitzinger ipse mecum communicavit.

Specimen nostruni, licet in spiritu vini asservatum, nihilominus tamen rigidum est adeoque cor-
rugatum, ut potius sceleto, cute vestito, spina dorsi costis nec non caudae vertebris protuberantibus,
simile sit — Statura et proportio partium sicut in Salamaudra atra corrugata, cauda attameu
multo longiore. Longitudo corporis, a naribus ad anum usque, 14, caudne 23 linearum. Corpus
totum et artus ubique, superne et inferne, verrucis parvis confertis vestiti; glandulis niajoribus perfora-
tis parotidibusque nullo modo distinctis. Color supra niger: Caput macula verticali didyma exalbida
irregulari inter oculos, subtus maculis duabus albis ante maxillae iuferioris apicem: Pectus et venter
alba, maculis nigris irregularibus : Pedes et cauda subtus sordide-albidi; haec autem praeferea lateri-
bus serie longitudinali maculnrum albidarum, quae attamen, apicem caudae versus, cum colorc parlis
inferae caudae confluunt.

Barnes, in Americ. Journ. of Science by Silliman XI, pag. 278, huic auimuli indidit nomen
Seiranotae condylurae, propter tubercula cateniformia dorsi (Sciranota) et caudam nodosam (con-
dylura). Cum autem persuasum me habeam, tubercula ista et nodos in iuiimalibus vivis beneque nutritis
haud conspicuos esse, denominationem Barnesianam recipere nolui.

G E N U S XII.

HYPOCHTHON merr.

PROTEUS LAUR. etc.
C A L E D O N GOLDFUSS.

PHANEROBRANCHUS leuckart.

1. H. LAURENTII Merr.

PaJtnis tridactyJis, pJantis didactyJis.

Proteus anguineus auct.
Phanerobranchus platyrhynchus L/EUCK.

II

lujus animalis, genere et specie optime distincti, individua quaedam in museo nostro as-
servantur.

2. H. P I S C I F O R M I S.

PaJmis tctradactyJis , pJantis pcntadactyJis.

Siren pisciformis Shaw.
Siren operculata Beauvais.
Proteus novaecaesariensis Greex.

mexicanus GnEEN, Barxes.

Axolotl de Hlmboldt, Cuvier.

Descriptionibus et iconibus hujus speciei, in Shawii Gen. Zool. III. partell, pag. 612, tab.
140, et in Humboldtii Obs. de Zool. III, pag. 174 — 185, hic pauea quaedam addam, de uostro in-
dividuo hujus speciei desunita.

Longitudo corporis, ad anum usque, 3 pollicibus et 6 lineis aequatur, caudae 3 pollicibus.
rami longissimi branchiorum 1 pollice. Caput depressum obtusiun; oculis sursum spectantibus, epider-
mide pelluceute obductis; tympano externo nullo; nares quoque, licet oculo bene armato investigatas,
haud distiucte conspexi, sed loco, ubi in iconibus Shawii et Humboldtii nares exhibitae sunt, nil nisi
scrobiculos duos obsoletissimos , multo minores naribus illic delineatis, video, quos autem vix pro na-
ribus habere possum , cum haud in caput intrent sed superficiales sint. Os angustum; angulis rictus

Gkatsnhokst Reptilia. 23

90 BATBACHIA.

membrana clausis dilatabili, quae, ore late aperto, expanditur, ore clauso auteni ad latera, instar lobi
cutanei, prominere solet, et supra mavillam superioreiu replicatur; uiaxilla superiore seriebus duabus,
inferiore serie una dentium parvorum subulatorum acutissimorum, armatis; lingua lata, antice rotundata.
(xulu plica cutanea transversali. Uorsum canaliculatum ; crista membranacea, altitudine 1 — l^ linea-
rum. e caualiculo dorsali erecta, paulo ante medium dorsi orta, per posticam dorsi partem et caudam
excurrit, liujus apicem ambit et in ima ejus acie ad anum usque continuatur. Pedes digitis fissis libe-
ris; antici digitis 1 (interiore) et 4 subaequalibus, 2 et 3 longioribus quam illi, subaequalibus , 3 per-
paulo longiore; postici digito 1 brevissimo, 5 et 2 paulo Iongioribus aequalibus, 3 et 4 aequalibus, paulo
longioribus quam illi; digitis omnibus apice acutiusculo albo, unguem mentiente. Anus longitudinalis.
Cauda compressa, apicem versus sensim decrescens. Color nigro - fuscus , superne obsolete albido-
punctulatus , punctis solo oculo armato conspicuis, crista nigricante, branchiis nigris; inferne paulo di-
lutior, maculis rotundis parvis nigricantibus variegatus.

Hoc animal a Cuvieuo, Merremio, Leuckarto etc. pro larva habetur animalis cujusdam e fa-
inilia seu genere Salaninndraruni. MERREM nostrum Hypoch thonein, sub nomine Molges gigan-
teae, pro larva habet Salamandrae giganteae Bartonh (quae est Sal. alleghanensis nonnul-
lorum auctorum, Meuopoma alleghanensis Harlan, Cryptob ranchus salamandroides
Leuckarti, et fors;in aniinal idem, quod Americani Kattcwagoe adpellant, de quo conferas Isidem
anni 1823, pag. 474) — Mitchill, in Iitteris ad de Schreibers scriptis (v. American Journal of
science by Silliman VII, p. 68 et Froriep, Not. VII, p. 165), ex amphibiis americanis tria ad genus Pro-
tei refcrt 1) Proteum neocaesaricnsem seu Sirenem operculatam, 2) Proteum allegha-
nensem seu Tritonem lateralem Sayii, 3) Proteum Iacuum seu Salamandram gigan-
team Bartonii. Nescio autem, quomodo auctor Proteum (Salaniandram) alleghanensem et Sal. gigan-
teain ciim Proteis conjungere potuerit, cuin illi branchiis externis carent, quae tamen a Mitchillio ipso
inter cbaracteres essentiales generis Proteorum referuntur — The proteus of the north-ameri-
can lakes, quem Mitciiill in Silliman\s Am. Journal IV, p. 181 et VII, p. 64 descripsit, et iconi-
bus illustravit, ab auctore haud pro larva, sed pro animali perfecto, habetur, plantis palmisque gaudet
quadridigitatis (pollice deficiente) , naribusque apertis, indeque haud ad nostrum Hypochthonem quadrat,
a quo etiam digitis paulo brevioribus et obtusioribus, branchiis brevioribus, colore corporis pallidiore,
differt, sed potius forsan ad Tritonem lateralem Sayii, de quo conferas Isidem anni 1824, pag.
242 p:>rtis literariae. E sententia Barnesii Siren operculata et Proteus neocaesariensis for-
snn Tritones sunt nondum adulti, Proteus mexicanus autem, Siren pisciformis et Axolotl
species geueris Proteorum (Am. Journ. of Science by SillimanXI, p. 277 et 293) — Caeterum autem
lis de mutabilitate Proteorum Americae in Salamandras, branchiis cxternis carentes, adhuc sub judice
est. Confernntur quoque in hac re Siren ista magna ludoviciana quadrupes, cujus Bauton in tra-
ctatu de Sirene lacertina, pag. 28, mentionem fecit, nec non altera subquadrupes, quam Pockels,
secuudum lifteras ad Busconium (v. hujus Amours des Salamandres) scriptas, examinavit, et quae Bar-
nes, 1. c. pag. 293 — 297, de natura Sirenarum et Proteorum americanoruni , p. 278 — 293 et XIII,
p. 66, de speciebus horum generum et cognatorum scripsit, ubi quoque synonymia earum critice tractaia
et dilucidata est.

Icones, quas Shaw, de Humboldt et CuviER I. c. ediderunt, cum nostro Hypochthone bene con-
gruunt; maculae nigrae autem in nostro individuo obsoletiores sunt, dorsales omuino extinctae. De na-
ribus Shaw et Cuvier iiihil dicunt, licet in iconibus distincte exhibitae sint. E descriptione Barnesiana
Proteus mexicanus naribus gaudet apertis. Quaeritur, nnm hoc animal forsan nares ad lubitum aperire et
claudere possit (uti Phocae), indeque in museis alia individua naribus apertis, alia naribus clausis indeque
haud conspicuis, asserventur?, de quo conferatur Barnes 1. c. pag. 297, ubi de organis respiratoriis hu-
jus animalis loquitur — Sulci transversales laterales, et linea longitudinalis lateralis utrinque impressa,
in icone Shawiana indicati, in nostro quoque conspicuuntur. Crista dorsalis iconis Shawianae, cujus
quidein in descriptione nulla mentio facta est, cristae nostri individui respondet.

I>E

PARTIBUS NONNULLIS INTERNIS,

IMPRIMIS

SEXUALIBUS,

SALAMAIVDRARUM ET MOLGARUM.

mJustrationc specierum Ratrachiorum Musei nostri absoluta, liceat mihi, observationes , in exa-
mine anatomico plurium Salamandrarum ct Molgnrum institutas, proferre. Quumvis cnim,
tcmporibus tam rcmotioribus quam rcccntissimis , indagatores liaud pauci, ct inter eos viri in arte se-
candi et videndi peritissimi et sagacissimi, de explicanda structura intcrna horum animalium optime
merucrint, attamcn existimo, meas quoque investigationes symbolas aliquantulas, haud oinnino ingratas,
ad cognitionem structurae internac, praesertim partinm sexualium, et evolutionis foetuum, exhibituras
fore — Egregie et uberrime de partibus sexualibus earumque evolutione disscruit Rathke in fasciculo
primo et quarto Tomi primi Scriptorum novissimorum Naturae curiosorum Gcdanensiuni.

I. PARTES INTERNAE.

Salamandrac maculosae mare feminaque, et Molges taeniatae mare infra per to-
tam longitudincni, a gula ad anum usque incisis, partes internae situ naturali conspicicbantur qualcs
tab. Xlll, fig. I, tab. XVI, fig. I , et tab. XVII, fig. IV exhibentur — Cor (1.) saturate-sanguincum,
peritonaeo nigro-punctato a reliquis visceribus sejunctnm, in Salamandra maculosa post aliquot horas,
visceribus rcliquis omnibus dircmtis, adlnic motu convulsivo ciebatur. Pobt cor, inter reliquas corporis
partes, cauda per longissimum tempus motus exercebat — Ilcpar (2.) colore hepatico in Salamandra,
colorc cincreo nigro - niarmorato in Molge, magnitudine insigni , subtrilobum; lobo maximo totam
partem dextram hepatis coniplectente, parte sinistra biloba. Sed haec hcpatis fornia in diversis indivi-
duis etiam diversa est, nam in duobus aliis lobi aliter formati erant (vide tab. XIII, fig. II, III, et
tab. XVI, fig. I). Secundum Peuuaultum et Cuvierum hepar unilobum est; du Fay et Carus he-
par bilobum describunt, Wuufbain trilobum, Jacobaeus quadrilobum. Tab. XIII, fig. II facics est
extcrna seu abdominalis hepatis, figlll iuterna scu dorsalis; c locum desiguat, ubi hepar cuin vcntriculo co-
haerebal ; in linea d — c figurae II peritonaeum cum hepate connatuin crat , seu , secundum Funki um , hepar
ligameuto suspcnsorio longitudinali, ex duplicato peritonaeo formato, tenebatur. Vasa sanguifera magna in fa-
cie interna hepatis distinctiora sunt quain in externa — Vesicula fellea nigro-coerulea faciei internae he-
patis, aute marginem inferiorem ejus, adhaeret, tab. XIII, fig. I., eo Ioco, qui literae e faciei externae respon-
det, sed penitus abscondita; in aliis individuis autem ultra marginem propendebat (tab. XIII, fig. II, III,
tab.XVI, figl, ad «). Tab.XlII, fig.IIl exhibet hanc vesiculain pro parte a Iobo peculiari (b — 6), haud mar-
ginali, sed e substantia mcdia lobi dextri hepatis orto, tectam. Etiam reliqui auctores de situ hujus vesiculae
haud congruunt — Sub hcpate ventriculus situs est (vide tab. XIII, fig. I et tab. XVI, fig. I, ad 3).
Formain ct situm cjus tabulae XIV, figura I, ubi hepar remotum est, exacte exhibet. Interne (tab. XIII,
fig. IV n — 0) rugis plicisque longitudiualibus instructus est, quae in faucem (r) ascendunt ibiqjue fin-
duntur tenuiorcsque redduntur, deiiide sub specie liuearum elevatarum gracilium usque in cavitatem oris
extenduntur (d — d). De his rugis conferas Cuvieui Vol. III, pag. 416, Zinmum in Ephemerid. Iit.
Gotting., anni 1757, pag. 1202; Funk, in tab. 2, fig. 9, cavitatem ventriculi levem, absque omnibus ru-
gis, exhibuit. Veiitriculus, et omues partcs internae, prave sunt exhibitae in iconibus Jacobaei. Wuiif-
bain, qui has icones repctiit, insuper iuvcrsas eas repraeseutavit et litteras quasdam comniutavit, in textu
ipso attaincn, fere verbotcnus e tractatu Jacobaei exccrpto, littcris designatoriis hujus auctoris usus
Graa tkiinitsT Reptilia. 24

94 BATRACHIA.

est, quo factum, ut litterae textus et iconum haud congruant. E Wurfbainii Salamandrologia icones
et verba in Valentim Ampliitheatrum zootomicum translata sunt, iconibus attamen, inversione secunda,
in situm naturalem redactis — Externe in Iatere sinistro ventriculi splen suspensus est (tab. XIII fig. I;
tab. XIV, fig. I, ad 6); lobus carnosus, ovalis, colore croceo, latere interiore ventriculo incumbente,
plano, latere exteriore convexo — Intestinum, varie contortum et retortum (vide figuras jam indicatas et
tab. XVII fig. IV, ad 4), terminatur intestino recto (5). Per errorem Perrault rectum pro intestino habuit
vesicae urinariae respondente. De cloaca consule Rathkeum pag. 77.

Partibus internis hactenus recensitis Salamandrae et Molgae congruunt; eo inajor autem diiferen-
tia earum est visceribus aliis, de quibus nunc acturus sum.

Corde et hepate Salamandrae maculosae remotis, partes reliquae in conspectum prodibant,
quales in tab. XIV, fig. I pinxi, 7 desiguat locuni, ubi cor situm erat — Pulmones (8) speciem prae-
bent sacculorum duorum, membranosorum, fuscorum, e congerie vesicularum parvarum conllatorum.
Conferas Cuvierum, Blumenbachium, Zinnium, Townsonium, Hoffmanmum, Perraultum etc. Parte
infera pulmones supera ovariorum parte nituntur; individuo masculo autem longius in cavum abdominis
descendunt et ejusdem cum hepate longitudinis sunt (tab. XVI, fig. I 8 — 8). AVurfbain haud anatomen
Salamandrae maculosae exhibuit, licet ubique de hac specie loquatur, sed fere omnia, quae de anatome
hujus animalis profert, e tractatu Olk;eri Jacobaei mutuatus est, qui autem Molgen dissecuit; itaque
Wurfbainii relatio de pulmonibus Salamandrae ad Molgen adhibenda est — Pulmones Molgarum
autem longe differunt ab iisdem Salamandrarum visceribus. Aperto scilicet Molges taeniatae mare,
partes interuae se ostendebant situ tab. XVII, fig. IV picto. Vix suspicabar, partem illam, signo 8 no-
tatam, puliuoncm esse; corde autem, hepate, totoque canali alimentario sublatis, pulmones cum geni-
talibus conspiciebantur, quales tabulae XVII, figura V exbibet. Pulmones (8) oblongo-ovati, speciem
praebentes vesicae piscariae, e membrana levi tenera diaphana conflati sunt, ut partes substratae per
eos dignosci possint. Ad haec conferas Blumenbachium, Cuvierum, Townsonium, Jacobaeum, Wurf-
bainium, etc. Hi puhnones apice iufero ad pelvin usque descendunt, apice supero autem testiculis ad-
nexi sunt. Ruscom profert, pulmones MoIg;srum adultarum vix infra medium cavi abdominis descen-
dere, in larvis autem, tam Molgarum quam rcliquoruin Batracliiorum, nec non in Sirene lacertina, us-
que ad fundum iinum abdominis se cxtendere. Haec sententia auctori etiam ansam dedisse videtur,
quod Sirenem pro Iarva cujusdam batrachii habeat. Observatio mea, modo relata, quae quoque obser-
vatione simili Rathkei (vidc ejus tractatum pagina 2) comprobata est, refutat illani a Rusconio pro-
mulgatam Iegein; attamen concedendum est, pulmones Molgarum haud semper hoc situ et hac exten-
sione conspici, nani in altero ejusdeni speciei niare, a me aperto, pulmones valde contracti et corrugati
multoque breviores erant (vide tabXVH, fig. VI, quae testiculos eorumque appendices, cum puhnone
adnato (8j, exhibet; et fig. VII, ubi hae partes cum pulmone (8) a latere delineatae sunt); in femina
Molges palustris pulmones lateri dorsali ovariorum superne adnati, instar cornu bovis curvati, multo
niinores erant quain in Molges taeniatae mare primo, vixque infra medium abdominis descendebant,
(vide tab. XVII, fig. II, quae illius feininae partes sexuales internas, ovaria ad 16, situ naturali ex-
hibet, et fig. III, ubi ejusdem feminae ovarium dextrum reversuni, cuni adnato pulmone (8), pictum
est). De coalitione pulinonuui cum testiculis et ovariis consule Monkoum, du Fayum, Ruscomum, Rath-
keum et CARUM. Pars supera pulmonum Molgarum sursum ascendit, sub specie canalium duorum
angustorum, ejusdem cum pulmonibus substantiae (tab. XVII, fig. I et V, ad 9), orificio communi in
fauce hiantium.

Transeo nunc ad partes sexuales, quarum evolutionem , a larvarum statu usque ad niaturi-
tatem horum amphibiorum, Rathkeus egregie explicavit. His partibus interne in medio, supra spinam
ipsam dorsi, sitis, ventre aperto nullae earuni in conspcctum veniuut, nisi quae pressione reliquorum
viscerum, iis incuinbentiuin, lateraliter protrudantur, e. g. iu tab. XVII, fig. IV, ubi pars appendicum
(11) testiculoruni, et in tab. XIII, fig. I, ubi ovaria (16.) se ostendunt — Remotis corde, hepare et
canali toto alinientario, partes masculae in conspectum veniebant, sicut tabulaeXVIl, figura I eas in
Molge palustri, figura V easdem in Molge taeniata exhibent, cuni pulmonibus adnexis (8.9.),

PARTES INTERNAE. 95

de quibus jam locutus sum — Testiculi (10), fere in medio dorsi siti, haud simplices sunt, sed epi-
didymide (/c) aucti. Forma et ratio nexus testiculorum et epididymidum haud semper eaedem sunt,
nec in ipsis unius ejusdemque speciei individuis; conferas figuramVI, alius maris Molges taeniatae tes-
ticulos (10) cum epididymide (k) exhibentem. Pluria de hac differentia partium genitalium apud aucto-
res alios legere velis, imprimis apud Rathkeum (pag. 23, 33 — 37 etc); ipse numerus harum partium
non semper idem est, Rathke enim refert, testiculos interdum in 2, 3 et 4 partes disjungi. Sine du-
bio hae differentiae aetati et tempori pruritus sexualis respondent. Forsan autem ortus iliarum partium
eodem modo explicari potest, quo Rathke (IV, p. 15) ortum accumulationum variarum testiculorum stu-
rionis explicavit. — Cum testiculis conjunctae sunt Appendices luteae (11) (seu ductus adiposi
Rlumenbachii; sacculi oleosi Jacobaei et Wurfbaimi; les corps franges Cuvieri; corps ner-
veux etendus le long des testicules Perraulti etc), substantia et colore appendicibus analogis
batrachiorum salientium respondentes, nec vero lobatae nec ramosae, sed simplices. De functione et
utilitate harum partium hactenus non omnia dubia sublata sunt. Plurimi putant, eas cum functionibns sexua-
libus nexu quodam jnnctasesse, cum Roesel in ranis et bufonibus observasset, illas appendices, tempore
pruritus sexualis exaltatissimi maximas, post tempus coitus omnino fere evanescere. Cuvier talem ne-
xum negat, cum, suis observationibus, quas etiam Rathke probavit, hae appendices in larvis batra-
chiorum pro ratione majores, in feminis gravidis autem saepe minutae sint, potiusque eas pro specie
epiploi habere mavult. Conferas quae infra de his appendicibus Salamandrae maculosae tradam.

Vasa duo deferentia alba Molges palustris oriticiis simplicibus in cloaca (tab. XVII,
fig. I, ad 13 cultro aperta) hiantia, gyris nonnullis juxta et supra renes (20) ascendentia, pone testicu-
los altius continuata, sensim subtiliora evadebant, tandemque in peritoneo evanescebant, nec succedebat
mihi nexum eorum cum testiculis invenire. Monro tradit, vasa 5 aut 6 e testiculis oriri, subinde autera
in ununi vas deferens jungi. Du Fay profert, e testiculo vas per membrunani, quae pulmonem cum
testiculo jungit, excurrere et, prope juxta vas deferens, in membrana, vas illud ambiente, evanescere;
existimat autem, semen per vas testiculi in vas deferens duci. Secundum Ruscomum (tab. IV, fig. VIII)
canales, lateraliter e testiculis orti (confer nostrae tabulae XVI figuram V ad e, partes masculas Sala-
mandrne maculosae exhibentem), ascendunt et in superiore parte cavi abdominalis in vas deferens trans-
eunt. Rathke, cui quidem pars anterior (supra testiculos ascendens) vasorum deferentium evanescebat,
itidem talem nexum lateralem suspicatur, cum alii eundem in ranis animadvertissent — In Molge tae-
niata (tab.XVII, fig. V) illiusmodi vasa deferentia haud inveniebnm ; sacculi membranacei autem,
nigro - alboque lineati (14) (quales etiam in figura I ad 14 adparent), ad marginem externum renum (20)
siti, supcrne pone testiculos ascendebant, inferue autem, canali brevi albo (12.), in cloacam hiabairi.
Credebam quidem, haec sacculorum striatorum orificia eadein esse cuin orificiis vasorum deferentium
Molges palustris, supra jam descriptis, vasa deferentia ipsa Molges taeniatae, a me examinatae, autem
sacculis ita quasi implicata esse, ut ea discernere haud potuerim; sed Ratiike, pag. 85, orificium pe-
culiare canalium (linearum) alborum sacculorum juxta orificium vasorum deferentium in cloaca invenisse
contendit; Ruscom etiam, pag. 62, orificium eorum peculiare vidisse videtur. Licet autem nexum horum
sacculorum cum vasis defereutibus haud eruere potuerim, licetque sacculi arctius cum renibus quam
cum partibus genitalibus juncti sint, nihilominus ad partes genitales pertinent, et quidem ad masculas,
cum feminis desint. Du Fay eos pro vesiculis seminalibus habet, cum liquorem in eis invenerit,
liquori vasorum deferentium simillimum. Monro eorum mentionem facit sub nomine organi ex tubis
confiati, semini diluendo liquorem aptum secementis et ad marginem recti effun-
dentis. Perrault nuncupat eos les reins succenturies, additque, eos cum renibus conjunctos
esse inagna multitudine rainorum nervosorum, qui haud vasa esse viderentur. Carus, pag. 641, eos
vesiculas seminales appellat. Rathke, pag. 85 et 88, concedit, eos, ratione functionis, vesiculis
seminalibus plurium mammalium respondere, cum autem forma vesiculari careant, eos appendices va-
sorum deferentium appellat, additque, hoc organon ncc in his animalibus, nec in homine et mam-
malibus, semen continere, sed potius liquorem secernere, ad volumen seuiinis augendum aptum (v. Rath-
kei tractatum pag. 97, 98). Ruscom canales albos horum sacculorum (pag. 62, tab. IV, fig. VIII. i)

96

RATRACHIA.

pro ureteribus habet, qui paulo ante inraissioneiu in intestinum rectum jungerentur, et orificio com-
muni in cloacam se aperirent. Huic sententiae accedunt Prevost et Dumas (in Annales des Sc. nat. par
Audouin etc. I. p. 281 — 282), e quorum observatiouibus hi ureteres ut plurinmm liquorem limpidum
continent, urinae omnibus notis respondentem, vere autem, et quidem in solis maribus, liquore scatent
Iacteo, huinori canalium deferentium adeo simili, ut observatores primo adspectu crederent, sperma in
ureteribus refluere. 31icroscopium autem errorem hunc mox tollebat, nam liquor iste absque omni ani-
malculo spermatico erat, sed globulis scatebat, forma et magnitudine globulis lactis respondentibus , in-
deque nec cum spenuate nec cum urina conveniebat.

Vesicam urinariam, a plurimis auctoribus sic dictam, in Molges palustris mare inveni.
Forma ejus est subcordata; situs ad siuistrum latus cloacae; orificium in cloaca, paulo supra orificia
vasorum deferentium (v. tab. XVII, fig. I, ad 15). Apice seu parte orificio opposita, vesica est subbi-
Ioba, lobis autem haud incisura tam profunda sejunctis, quam du Fay, Latreille, Rathke, Carus descri-
pserunt et delineaverunt. Secundum du Fayum et Latreilleum haec vesica haud lateri siuistro, sed
medio iutestini recti incumbit. In icone Monroeano situs ejus est ad latus dextrum recti; suspicor
quidem, icouem hanc inverse exhibitam esse, cum pulino lateris dextri repraesentatus sit, quamvis
auctor in textu ipso de pulmone sinistro loquatur, sed etiam Rathke et Carus hanc vesicam ad latus dex-
trum exhibent. Horuin auctorum uterque vesicam etiain multo iunjorcm vidit et delineavit, quaiu nostra
icon exhibet; quiu imino Carus, pag. 559, refert, inflatam ad ciicuitum, parli bitrientali totius trunci
aequalem, extendi posse. Vesica ipsa, circa orificium cum intestiuo recto connata, cum nullo alio vis-
cere nullisque aliis camilibus aut vasibus conuexa est, quibus ei humores excernendi advehi possent.
Roesel attamen et Swammerdam ureteres iuvenisse tradunt; du Fay etiam vasis parvi mentionem facit,
quo vesica peritoneo adhaereat, quodque pro uracho habet. Caeterum autem haec vesica, tam iu Mol-
gis quam iu Ranis, facile oculis se subtrahit, cum pertenuis sit facileque mutiletur, saepius etiam, in
statu naturali et iucolumi, collapsa et corrugata sit. Perrault eam in Salamandris haud invenerat,
indeque cloacam pro orgauo, vesicae urinariae analogo, habuerat. Tov.nson dubitat, an haec ranarum
vesica revera uriuaria sit, cum ureteres, e renibus in eam ducentes, desiderentur, liquor autem in ea
contentus aeque purus et insipidus sit ac aqua destillata, indeque hauc vesicam pro mero receptaculo
aquae habet.

Quod ad partes sexuales femininas Molgarum, tabulae XVII, figurae III, II et VIII
eas exhibent sicut a ine observatae sunt. Figura II has partes exhibet e Molge palustri, situ na-
turali, corde hepate et canali toto alimentario remotis — Ovaria duo (16), fere in medio abdominis
sita, subquinqueloba sunt; lobis quidein haud iucisuris profundis sojunctis, attamen linea impressa,
tanquam filo, circumconstrictis distinctis (figura III delineationes horum loboruin, ad 16, distinctius ex-
hibet). Hic conferas etiam du Fayum. Secundum Rathkeum auteni, p. 32, ovaria, tempore maturitatis,
absque omnibus sulcis et plicis conspiciuntur. Ovaria ipsa e membraua tenui sordide-albida diaphana
conflata sunt, et ova includunt, quae instar tuberculorum flavorum per membranam pellucent. Du Fay
refert, ova haud libere in ovariis coacervata esse, sed iis interne ita adhaerere, ut, si ovaria inflarentur,
haec tota complexum ovorum exhibere. E Rathkei observatione , p. 25, ovaria superne orificium ha-
bent, quod autem raro, soloque tempore ubi Molgae mox ova parturae sunt, apertum est iudeque diffi-
cile iuveniri solet. Ova per hoc orificium exeunt. De ovis ipsis Molgarum et Salamandrarum, nec nou
de modo et via, quibus ova ex ovariis in oviducta perveniunt, consule Rathkeum pag. 29 sqq. et
pag. 73 sqq. — Spatium inter ovaria duae appendices luteae occupant, appendicibus iisdem maris
similes, sed colore paulo saturatiore, per totam Iongitudinein membrana tenui alba cum ovariis conna-
tae (tab. XVII, fig. II et III, ad 11). Ex illa meinbraua vasa sanguifera satis ampla in ovaria trans-
eunt, praesertim ubi haec constricta sunt (fig. III ad ///.). Hic du Fayum quoque couferas.

Pone ovaria oviductus duo siti sunt (tab. XVII, fig. II, ad 17), qui, infra cor orti, gyris et
anfrnctibus multifariis et confertis contortuplicati, usque ad cloacain descendunt (13), et in ea, singuli
orificio singulo (n. «.), se aperiunt. Supra ovaria (ad o) oviductuum anfractus multo confertiores adeo-
que impliciti sunt, ut oviductus ipsi vix duplices esse videantur; poue ovaria sejunctio oviductuum est

PARTES INTERNAE. 97

distinctior; in imo abdominis fundo (ad p) penitus sejuncti sunt. Ad haec conferas Rathkeum pag. 55
— 56. Sed decursus oviductuum plenius videri potest in ejusdem tabulac fignra VIII, Molges tae-
niatae oviductus situ naturali exhibente, ovariis ipsis etc. remotis, residuis tamen vcstigiis quibus-
dam appendicum lutcarum (II.), nam ovaria oviductus et appendices omnes membrana tenui eadem co-
haerent. Initia ovariorum, seu orificia, per quae ova intrant, in Molgis visus meos fugerunt; sine dubio
autem eodem loco investiganda sunt, ubi in Salamandris oviductus hiant, de quibus infra tractabitur.
Conferas Rathkeum pag. 55. Color oviductuum albidus est, superne autem, versus initium eorum,
niveus. In hac parte nivea albuminis copia contenta esse videtur, cum vitelli, simidac illam transgressi
sunt, albumine hyalino vestiti appareant. Conferas quae Spallanzam et Lacepede de his scripserunt,
quaeque ipse infra de Salamandra maculosa tradam. Cum Molgcn palustrem aperuissem, vitelli omnes
ei adhuc in ovariis contiuebantur (fig. II) ; sed Molgae taeniatae ova jam in oviductus transgressa erant
(fig. VIII), et Iocus, ubi ovum includebatur, quasi intumescebat et colore nigro - coeruleo imbutus esse
videbatur (r/. r/. f/.). Oviductibus apertis, ova in conspectum prodibant, ovis ranarum similia, sed mi-
nora, ovalia, nec inter se cohaerentia. Magnitudo eorum e locis tumescentibus (r/) oviductuum intelligi
potest. Constabant e liquore limpido, membranula hyalina incluso, vitelloque dimidio flavo dimidio
brunneo (fig. VIII ad r), in centro liquoris quasi suspenso. Membranula pertenuis erat, nihilominus sat
firma, ut pressioni violentae externae per longum tempus resisteret, antequam disrumpebatur. De ortu
et formatione albuminis et membranulae ovorum consule Rathkeum pag. 28 et 67 — 68.

Transeo nunc ad Salamandrae maculosae partes sexuales, ?t quidem primo ad mascu-
las — Tabulae XVI figura I exhibet maris, die 6 Maji capti, die 10 ejusdem mensis dissecati, partes
internas situ naturali: 10 est pars testiculi inferioris sinistri; 1-1 sunt vesiculae semina-
les; 20 pars infera renum. Corde, hepate, pulmonibus totoque canali alimentario remotis, genitalia
mascula, sitn forma et colore , quales figura IV exhibet, in conspectum prodibant — Utrimque ad spinam
dorsi testiculi duo (10. 10), (de quibus couferas Rathkeum p. 37 — 43), magnitudiue et forma aequa-
les, siti sunt, e partibus duabus conflati; parte supera (a) alba, colore lactis diluti, infera (3) flavi-
cante, utraque grauulosa, granulis partis inferae attamen distinctioribus. Funk (tab. II, fig. 12) ambas
partcs aeque granulosas exhibuit. Hanc inferam partem Meckel pro specie epididymidis habet.
De testiculis Molges cristatae (palustris) Prevost et Dumas (in Ann. d. Sc. nat. par Audouin etc. I,
p. 281 — 282) dicunt, partem eoruin flavam animalcnlis spermaticis scatere, partem albam autem eis
omnino carere. Inferne testiculi appendice parva alba (y) aucti sunt, cui appendix altera parva, satu-
rate-flava (5), adhaeret. Testiculi eorumque appendices, per totain longitudinem, linea impressa subbi-
partiti sunt. Conferas Perraultum, Meckelium, Rathkeum etc. Testiculus superior ligamento albo (4) cum
inferiore cohaerebat, quod ex appendice flava illius in partem superam inferioris descendebat. Perrault hoc
ligamentum le vaisseau spermatique preparant appellat. Rathke, pag. 23, fasc.I, clare exposuit, quo-
modo utrimque ad spinam dorsl priino testiculus unus nascatur, hic autem deinde in duos testiculos discedat;
conf.RATHKEUMinfasc.IV, pag. 29. Numerus testiculorum haud semper idem est, nam in altero iudividuo,
ejusdem cum illo, cujus testiculos modo descripsi, magnitudinis, eodeiu tempore et loco capto, eodemque die
dissecto, soli testiculi inferiores cum ligamento ascendente (^) et duabus appendicibus (5, y) testiculorum
superiorum reperiebantur, eodem utique situ et niagnitudine, qua figura IV has partes exhibet, testiculo-
rum superiorum ipsorum nullo vestigio. Hanc variabilitatem numeri testiculorum alii quoque auctores
testantur. Perrault immo sex testiculos reperiit; Rathke etiam in uno individuo, infra secundum
testiculum lateris dextri, tertium observavit, illo quidem multo minorem. Secundum Funkium nu-
merus testiculorum plerumque quaternarius, saepe senarius, est. Mas tertius, die 25 Junii dissectus,
tantum testiculos duos habebat, qui autem forma et magnitudine cum supra descriptis omnino convenie-
bant (v. fig. II). Hi testiculi, imprimis autem supera eorum pars (a), reti eleganti vasorum sanguifero-
rum quasi vestiti erant (v. fig. III); sanguine autem e his vasis recesso, superficies testiculi speciem
praebebat multitudinis parvarum glandularum granulorumve confertorum. In hoc iudividuo (fig. II) ap-
pendices luteae perinsignes erant (11.), et e magna copia glandularum exiguarum conflatae esse vide-
bantur. Glandulae ipsae, oculo armato iuspectae, nitcbaut, iustar granulorum aureorum confertorum, in

GHAYENlfOKST licplilia. 25

9g BATRACHIA.

membranam tenuem pellucidam inclusorum. Vestigia harum appendicum etiam in individuo masculo, die
10 Maji examinato, in conspectum prodibant, postquam testiculos utriusque Iateris lateraliter paulo dis-
traxeram (fig. V, 11), his respondent corpora lutea in Funkii tab. 2, fig. 12, t, t. De his appen-
dicibus Salamandrarum et Molgarum consule Rathkeum pag. 3 sqq.

In mare, die 10 Maji dissecto (fig. IV), vas nigrum pone et infra testiculos conspicitur (12),
quod recta descendit et in sacculos membranaceos (14.) , ejusdem indolis ac in Molgis nigro - alboque
lineatos, transit. Hujus vasis, pro vase deferente a me habiti, nexum cum testiculis accuratius in-
vestigans, partes genitales lateris utriusque paulo distrahebam, sicut fig. V eas exhibet ; haud vero mihi
succedebat, nexum investigatum reperire, sed vas illud nigrum (12), pone testiculos ascendens, sensim
sensimque attenuatum, tandem in peritonaeo evanescebat. Idem etiam Rathke de vase deferente Molges
tradit, pag. 70. Funk hoc vas deferens, ex apice inferiore testiculi inferioris prodiens exhibuit. Pars
peritonaei, instar membranae tenuissimae, inter testiculos sinistros et dextros expansa , medio per totam
longitudinem spinae dorsi adnata est. In hac membrana, praecipue inter testiculos inferiores, vasa quae-
dam (e. e. £.) conspiciuntur e testiculis oriunda et cum vasis duobus paulo crassioribus, rubris, ad mar-
ginem internum renum recta decurrentibus (5.5.), ut videtur, communicantia, postquam, paulo ante
nexum cum his vasis, in duos tresve ramos se diviserant. Sed in niare, die 25 Junii dissecto, alia
quaedam vasa rcperi, huc recensenda (vide fig. II). De appendice inferiore parva crocea (y) testiculi
dextri vas gracile (jj) descendebat, mox autem, postquam se diviserat, reascendens pone testiculum eva-
nescebat. Sine dubio hoc v*as idem est cum vase deferente, quod, secundum Perraultium, e singulo
testiculo oritur. Praeterea observabam duo alia vasa (*. #.) ejusdem cuin illo indolis, paralleliter recta
descendentia usque ad locum nexus vesicarum seminalium cuin clonca; sed neque ortum eorum neque
nexum cuin reliquis vasis seminalibus extricare potui. Suspicor attamen, vas illud descendens et reas-
cendens (jj) in supera abdominis regione cum vase nigro (vide figuras IV, V, VI, ad 12), de quo jam
actum est, quodque in hac figura II ad 12 delineatum est, se jungere, eique semen e testiculis adve-;
here. Forsan etiam vas ascendens (jj) in ramos plures dividitur et pluribus locis in vas majus descen-
dens abit; licet enini ipse raniificationes continuatas et ulteriores in hoc specimine haud observaverim,
attnmen distinc e vidi, e latere interno vasis descendentis majoris quosdam ramos (11,11,11,) nasci, qui
forsan in vas deferens, ex ipso testiculo ortum, abeunt. Conferas ad haec quae supra de vasis defe-
rentibus Molgarum, secundum Rusconium et Rathkeum, tradidi.

Vesiculae seminales (fig, IV et V, ad 14) uno latere per totam longitudinem cum renibus
cohaerent, super quos autem ita replicatae sunt, ut eos maximam partem obtegant; latere libero, haud
adnato, Iateraliter reflexo, haec organa, cum renibus (20) et vase deferente (12) se ostendunt quemad-
modum figura VI ea exhibet. Latus liberum vase nigro deferente (12) murginatum est; vasa reliqua
nigra vesiculae, inter se et cum vase isto marginali parallela, haud aeque alte ascendunt ac illud, sed
ad marginem intemum, cum renibus coalitum, evanescunt. Cum itaque hi sacculi membranosi, et vasa
nigra eorum, haud cum testiculis, sed potius cum renibus intimius juncti esse videantur; insuperque
quaedam vasa graciliora (c. e. £. £.) , c testiculis orta , cum alio vase (5), in figura V lineis duabus rubris
decurrentibus indicato, cominunicare, indeque vera vasa deferentia esse videantur; suspicaremus fere,
sacculos membranosos potius ad renes pertinere, nisi defectus eorum in feminis Salamandrarum et Mol-
garum probaret, eos partibus sexualibus marium adnumerandos esse. Conferas quae de his organis in
Molgis disserui. Fu;\K, ubi pag. 22, §.39 de his vasis agit, haec profert verba: „Ductuli albicantes
„inde (a reuibus) prodeunt, qui ureteres componunt, et cum cartilagineo orificio annulari in cloacam
„ineunt; sed adnotari debet, in stricto verbi sensu, ureteres adesse nullos (quum, de quibus nunc dixi-
„mus, ureteres uihil aliud sint, nisi vasa deferentia, ureterum autem functionem suscipientia) et ureteres
„proprios illos esse ductulos commemoratos. " Perrault, qui hos sacculos les reins succentu-
ries appellat, nescio quo errore inductus contendit , eos etiam in feminis reperiisse. Inferne (ad /)
sacculi cloacae adnati sunt; insertionis loco autem, in interna cloacae superficie, respondet tuberculum
parvum, in cujus centro orificium minutum sacculorum se ostendit. Per hoc orificium setam introduxi
in ipsum sacculum, qui autem statu naturali nunquam distentus, sed semper collapsus, esse videtur —

PARTES INTERNAE. 99

Icones, quas Perrault de testiculis Salamandrae maculosae maris exhibuit, nec non omnia, quae auctor
laudatus de vasis seminiferis eorumque nexu cum testiculis edidit, parum cum meis observationibus con-
veniunt; mire autem testiculi quatuor et ductus seminiferi, quos auctor in femina, pone ovaria, repe-
riisse contendit, multo accuratius ad easdem partes quadrant, quales in maribus observavi et in figura V
exhibui. Perrault Iigaiuentum d,, iu ficta femina, pro vase deferente, in mare autem pro vase prae-
parante habet, vasa £ et 5 autem pro vasibus spermaticis praeparantibus feminae; sed vas deferens
feminae, e descriptione et icone Perraultii, etiam ex apice inferno testiculi inferioris provenit et
ad matricem usque decurrit. Ad haec conferas nostram iconem II quaeque de ea supra jam lo-
cutus sum.

Penem, a nu Fatio descriptum, in maribus Salamandris haud reperi, licet eum oculis at-
tentissimis investigaverim. Du Fay autem narrat: A 1'extremite de cette insertion (du rectum, de Ia
vessie, et des canaux deferents) est un corps cartilagineux, Iong d'environ deux lignes; il est en forme
de mitre, dont la pointe est en haut, et selon toutes les apparences il tient lieu de la verge dans
cet animal. Latreille, ubi de genitalibus externis maris Salamandrae marmoratae (nostrae
Molges igneae?) agit, partem describit carnosam, deplanatam, subtriangularem, apice perforatam,
in cavitate interna genitalium externorum maris sitam. Licet autem Latreille hanc partem haud cum
pene comparaverit, sed alio loco dixerit, Salamandris organa sexualia haud ita constructa esse, ut co-
pulam intimam perficere queant, licetque Cuvier pronuntiet, batrachia omnino pene carere; attamen
pars ista subtriangularis Molges inarmoriitae penis analogon esse videtur. Rathke etiam, pag. 83, et
Carus, pag. 641, de hoc rudimento seu prototypo penis locuti sunt. Funk idem membrum descripsit
et delineavit, de fine ejus autem dubius haerere videtur. In nostrae tabulae XIII fig. I littera (p
rudimenta penis dissecti indicat; quem tamen haud pro pene agnosco. Copula vera haec animalia nun-
quam junguntur.

Renes Salamandrarum, tam marium quam feminarum (tab. XVI, fig. I, J\ , V, VI, tab. XV,
fig. I, II, ad 20) clavati, ad spinam dorsi siti, parte crassiore (20) usque ad regionem ani descendunt,
parte angustiore ail medium abdominis ascendunt. Conferas Carum pag. 558 et Rathkeum pag. 2 et
47 — 49. Secundum Rathkeum orificium eorum exit in cloacam, ab orificio vesicae urinariae renio-
tum. Tabulae XV fig. II eos exhibet e femina, omnibus reliquis visceribus remotis.

Jam nunc partes genitales femininas Salamandrae maculosae tractemus: Femina
inferne per totam longitudinem, die 3 Octobris, aperta, partes internae conspiciebantur sicut tabulae XIII
figura I eas exhibet. In fundo abdominis, reliquis visceribus incumbens, utrimque uterus (18.18)
ascendebat, et fere in medio abdominis retroflectebatur (conf. Funkii tab. I, fig. 3). Etiam maxima pars
ovarii sinistri (16) in conspectum prodibat — Uteri, quod examen eorum, postea institutum, ma-
uifestabat, in stadio maximo graviditatis erant, foetubus repleti, indeque volumine situ et colore hoc
enormi se ostendebant. Eundem situm idemque volumen uteri etiain habent ovis maturis, necdum foe-
tubus, gravidi (vide tabulae XIV figuram III, uterum feminae, die 23 Junii apertae, exhibentem).
Sed in tertia femina, die 26 Februarii capta, die 3 Martii aperta, haud gravida, uteri collapsi, pone
viscera siti et e membrana sordide-alba conflati erant; color enim nigro - coeruleus uteri iconis I tabu-
lae XIII haud utero proprius est, sed color est foetuum, in utero inclusorum, per ejus membranam te-
nerain et distentam pellucentium. Uterque uterus , orificio orbiculari, margine elevato munito, in cloaca
patet (ad n figurae I tab. XIII). Omnibus feminis autem, a me dissectis, uterus sinister dextro major
erat. Inter oviductus, et inter hos et uterum, nec non inter partem ascendentem et descendentem uteri,
membrana (pars peritonaei) expansa est (tab XIV, fig. II et IV, tab. XV, fig. I, adl9), uterum ipsum
obducens et vasis sanguiferis (z) pertexta, quae e vase majore oriuntur, ad marginem externum renum
decurrente. Conferas ad haec Rathkeum, pag. 67 — Plura de utero infra tradam, ubi de oviductibus
agetur. Feminis, foetubus paucis gravidis, uteri minus distenti minusque reflexi esse videntur, quod
Funkii tabulae 3 figura 10 probat.

Corde, hepate, pulmonibus, totoque canali alimentario remotis, utero autem extrorsum et deor-
sum replicato, ovaria et oviductus in conspectum prodibant, quemadmodum tabulae XIV figura II

100 BATRACHIA.

exhibet — Ovaria eundeni situin et formam habent ac ovaria Molgarnm, lobis attamen haud dis-
tinctis. Membrana conflata sunt adeo tenui, quae vix dignoscatur; sed vitelli ipsi, instar uvaruin con-
fertarum cohaerentes, racemorum duorum speciem praebent. In hac feraina, die 3 Octobris dissecta,
vitelli erant onmium inagnitudinum, maturi et immaturi. In altera, die 26 Februarii capta, die 3 Martii
aperta, haud gravida, ovaria quidera paulo minora erant, scatebant autem ovis aeque magnis ac illa
jam descripta. Tertiae feminae, die 21 Junii captae, die 23 ejusdem mensis dissectae, utero ovis ma-
turis plene gTavido, ovaria rainora erant nec nisi parva ova continebant (vide figuram III tabulae XIV,
ad 16), imo excepto niaturo (p), in fundo, inter cornua duo uteri, sito. Semper autem ovaria ovis
pluribus scatebant quam in Funkii tab. 3, fig. 10. — Appendices luteae, cura ovariis connexae,
aeque ad in Molgis, sed raulto angustiores, tanquara fila ad margineni internuin ovariorura decurrebant
(tab. XIV, fig. II, ad 11). Rathke etiain, pag. 7, has appendices in Salaniandris semper rainores quam
in Molgis reperit. Colore autem et substantia cura his congruebant. In altero feniinae individuo haud
gravido, die 3 Martii aperto, appendices quidem paulo latiores eraut, nec vero aeque latae ac in
Molgis. In tertio feminae individuo, ovis gravido, die 3 Octobris dissecto, appendices erant sicutin
feniina priraa, vix paululum latiores, passim subinterruptae (tab. XIV, fig. III, ad 11.) — De fine et
usu harum appendicum Molgarum et Salamandrarura quidam auctores sententias suas protulerunt: Cu-
vier putat, has appendices, si paulo ante hyematioueni graudiores foreut quain paulo post hyeinationem, epi-
ploo analogas esse posse. Cum autein has partes in Molgibus et Batrachiis saltaiitibus vere, paulo post
hyemationera, volumine insigni inveuerim, in Salaiunndra auteui, die 3 Octobris, paulo aute hyematio-
neiu, pergraciles, ad Cuvieri opinionein haud accedere possum. Vix haesitareiu, his partibus relatio-
nein aliquara ad tempus pruritus sexualis adscribere, nisi Cuvier et Rathke easdem in larvis Batra-
chiorura voluinine insigui observassent. E sententia Bathkei p. 21, fasc. IV, pag. 7 et 9, fasc. I,
(pag. 3 — 12 in exteuso de his partibus actum est) voluinen harum appendicum victu copiosiore crescit,
cuin eas teinpore autuinnali ainplissiinas viderit, quod autein raeis observationibus haud respondet, cum-
eas terapore vernali in Molgis perinagnas repererim. Conferas quae supra ad Molgas tradidi. Carus,
p. 640, credit, has appendices forsan qua accumulationes materiae nutrientis, respectu functionum se-
xualium, fere sicut corpus pingue crucurum, consideraudas esse. Fukk suspicatur (p. 29, §. 52 et p. 35,
§. 66), Rathkeum (et Cumerum?) in larvis Batraehiorum, et speciatira Salainandraruin , renes cuin his
appendicibus confudisse; ipsi auteni, quantum quoque, ut dixit, investigaverit, non contigit, ut eas in
larvis Salainandrarum invenerit. Persuasum se habet, appendices istas esse organa, pigraentum secer-
nentia; de natura et fine hujus pigmeuti tainen, deque ductu excretorio ejus, haud docemur.

Postquam iu feinina Salaniandrae maculatae, foetubus gravida, die 3 Octobris aperta, ovaria
(tab. XIV, fig. II) removeram, oviductus conspiciebantur quales figura I tab. XV exhibet. Situs eo-
ruin idem est ac in Molgis (conferas tab. XVII, fig. II et VIII), sed multo breviores sunt, indeque
gyris paucioribus coutorti. Apice supero (u — /), valde augusto, oblique ascendente, sensiin angustiores
fiunt, tandein autem in menibranam distenduntur pertenuem infundibuliformem (tab. XIV, fig. II, ad #),
quain Duverney, du Fay et Cuvier le pavillon appellant (conf. Funk tab. 3, fig. 10). Apex ipse,
seu pars superior (// — /) , rubro - albidus est; pars media {u — w) est amplissima et colore albo puro;
pars infera (w — a et w — b) colore eodem est imbuta ac pars superior. Intus pars media liquore lacteo
repleta erat, superior autem et infera vacuae erant et rugulis Iongitudinalibus striatae. In femina

ovis gravida diei 23 Jnnii, uec non in altera foetubus gravida diei 24 Junii (tab. XIV, fig. III et IV),
oviductus (17) simili liquore repleti erant. Locus ubi oviductus in uterum transit, oranibus iconibus hic
adnexis, litteris a et b designatus est. Conferas ad haec Cari tab. XIII, figlV, ad e. Orificiura,
quo oviductus in uterum se aperit, in feinina foetubus gravida diei 3 Octobris tam arcte clausum erat,
ut nec setam transmittere nec tubulo per uterum oviductuni inflare possem. Alteri feminae, ovis gra-
vidae, diei 23 Junii, orificiura quidem apertum erat, ut oviductus per uterum inflari possent, sed locus
ipse valde coarctatus confiuium uteri et oviductus sat distincte designabat. Tertium individuum, foetu-
bus gravidum, die 25 Junii apertum, cujus uterum sinistrum, lateraliter reclinatum, tabulae XIV figu-
ra IV exiiibet, non solura orificium apertum hiibebat, ita ut oviductus per uterum inflari, in praeparato

PARTES INTERNAE. j()l

inflato autcm nc quidem locus constrictus, ubi oviductus in utcrum transit, distingui possct, scd uterus
nil nisi mcra coutinuatio, nullo niodo intercepta, oviductus crat. llaec continuitas et identitas uteri et
oviductus distinctius adhuc se manifestabat in feinina haud gravida, die 3 Martii dissecta, cujus ovi-
ductus et uteri, ab apice supero inde ad inscrtionem in cloacam, iutcstini contorti, collapsi, ubique ae-
qualis, speciem praebebant, inflati autem idem volumen euntlemque siium nanciscebantur ac in feminis
gravidis. Peuitus erant vacui, absque ullo liquore absque foetubus ovisve, e menibrana tenui pellucida
couflati, apice angustiores, deorsum sensim ampliorcs. Licct autem oviductus et uteri haud partes duae
distinctae, uteri potius, quod etiam nu Fay, Cuvier et Rathke inonucrunt, nil aliud sint nisi expansio
tcmporaria partis inferioris oviductuum in statu graviditatis , attamen has partes inferiores denominatione
utcrorum, qua multi alii scriptorcs usi sunt, designare lubet, cum salteni vices uterorum gerant, itaque
uno verbo hae partes iudiccntur, praetereaque structura diversa intcrna harum partium, de qua R.vth-
keum pag. 65 consulere velis, talem distinctionem comprobare videatur.

Sine dubio vitelli, ovario relicto, in apicem infundibulifornicm oviductuum perveniunt, motu
quodam peculiari impulsi. Ex observationibus Roeselii vitelli hoc modo transfcruntur in rnnis, in qua-
ruin cavitate abdominis saepius vitelli liberi delapsi inveniuntur, qui, ex ovariis prorupti, casu aut ob-
staculo quodam inipcditi, ad orificium superius infundibuliforme oviduciuum haud pervenerunt. Etiam
Spallanzam interdum ova in abdomine ranarum invenit. Conferas Rathkeum in fasc. 1 pag. 74 et in
fasc. IV pag. 31. Nunquam quidem in Molgis et Salamandris vitellos libcros in cavitate abdominis re-
peri; nusquam etiam lcgi, auctorem quemdam eos illic observasse; quiu inimo nu Verney et du Fay
(quorum hic amplius ducentas Molgas se dissecavisse enarratj asserunt, se intcntione, vitellos liberos
in abdomine inveniendi, haec animalia aperuisse, quod autcin nunquam successisset. Sed ex analogia
illam viam modumque transgressionis vitellorum ex ovariis in oviductus admittere dcbemus. Du Fay
quidem existiinat, membranam ipsam ovariorum usque ad orificium oviductuum continuari, vitellosquc
deinde in hac membrana orificium tenus illud protrudi; addit autem, se nunquam in spatio inter ovaria
et infundibula oviductuum vitellos repcrisse, viamque istam vitellorum haud bcne distiuctam esse. E
sententia Perraulti oviductus eum in finein gyrosi suut, ut se prolongare possint, quo orificium eorum,
ad receptioncm vitellorum, ovariis adpropinquaretur. Quod ad icones Perraultianas, uterum cum
ovariis et oviductibus exhibentes, comparatione earum cum meis (tab. XIII fig. I; tab. XIV fig. I et II;
tab. XV fig. I, ad 16, 17, 18) differentia adeo magna offendit, ut nullo modo tibi persuadearis, icones
Pekraultlvnas measquc ad unas easdenique partes unius ejusdemque specici in uno eodemque statu
(graviditatis) referendas esse. Icon Perraultiana potius affinitatem habet majorein cum oviductibus
Molgcs taeniatae ovis repletis (conferas nostram tab. XVII fig. VII 1). Auctor noster de utero (les cor-
nes de la matrice), quem foctubus gravidum vidit et examinavit, haec profert verba: „Lcs trompes de
„la matrice etoient situees d'une nianiere. bien particuliere, car au licu d'efrc a l'ordinaire inserees Aers
,,1'extremite de la cornc, elles 1'etoicnt vers son commencement a i"cndroit, oii elles sortent du corps
„de la matrice; dc sortc qu"il faut convenir que les oeufs cutrent dans la mafrice de Ia salamandre
„ dime maniere opposee a celle des autres animaux, qui portent leurs petits ct les nourrissent dans les
„cornes de leur matrice, oii Ies oeufs entrent par une des extremites de la corne, et leurs foetus sor-
„ tent par 1'autrc : car il faut nccessairement que lcs foetus de la salamandre sortent de la trompe par
„le nieine endroit quils y sont entresu etc. Haec Perrallti relatio utiqne inexplicabilis foret, nisi
auctor, paulo post, hacc vcrba adjecisset: „il faut quc les foetus, quc ces oeufs ont produits, sortent
„de la corne par la meme ouverturc qui a dcnne entree aux oeufs ct que le foetus de 1'ocuf, qui
„cst entre le premier, sorte le dernier, par Ia raison que la corne est commc un sac, qui n'a qu'une
„entree". Manifesto Perrault structuram cornuum plane iguoravit; non vidit, cornu gravidum esse
intestinum cylindricum medio retroflexum , sed totum cornu pro sacco habuit, cujus cavum interiiuin
nulla membrana nulla pariete divisum sit. Cum vero e contentis sacci, si effunduntur, ca primo ela-
buntur, qui postremo infusa erant, Perrault colligebat, foetus ovoruin, quae postreino in comu sacci-
formc intraverant, prius nasci illis, qui ex ovis, antea jam cornu ingTessis, orti essent.

Putaveram, vitellos in niedia oviductus partc glutine liyalino, seu albuniiiie, indui, humorem-
Ghaveshohst Reptilia. 26

102 BATRACHIA.

que, in hac oviductus parte contentum, gluten illud praebere, quod etiam cum Rathkei senten-
tia, pag. 67 et68, congruere videtur. Haec vero sententia dubiis ailhuc est obnoxia, cum in individuis,
foetubus seu ovis gravidis, oviductus humore isto scaterent et quasi farcti essent, licet vitelli omnes jam
transgressi essent, in individuo autem haud gravido, indequc tempori transgrcssionis proxjmae vilellorum
propiore, oviductus toti vacui omni liquore carerent. (luaeritur, num fortasse huinor iste, relatione
quadam ad tempora anni, mutetur? num versus hyemem augeatur et per hyemem absorbeatur? aut
foetubus ovisve, in utero inclusis, nutrimentum suppeditet? cum jam mense Junio, in feminis duabus
gravidis, oviductus hoc liquore impleti reperirentur. Patet e meis observationibus , sententiam Cari,
pag. 640, hunc liquorem hyeme secerni, de Salamandris haud probatam esse. Conferas ad haec Rath-
keum, pag. 66 — 68.

Redeo ad uterum ejusque contenta in statu graviditatis: In femina, die 23 .Tunii aperta,
uteri valde distenti vitellis maturis farcti erant, qui in humore aqueo limpido immobiles suspensi
natare videbantur. Uteris apertis autem videbam, humorem illum haud libere in utero contineri, sed
quemque vitellum, cum parte rata humoris, iu membranam pellucentem tenuem iuclusum esse, ita ut
ovum quodque ferme magnitudine nuclei cerasini esset. Haec ova, sine dubio nondum foecundata, vesti-
gio nullo embryonis aut vasis, nec in vitcllo ipso nec in involucro, se nianifestante , in ufero confer-
tissimc coacervata, nec vero inter se conjuncta erant, sed sola ope glutinis viscosi cohaerebant. Hu-
mor limpidus ovi ipsius haud erat viscosus, sed fluidus instar aquae. Uterus dexter comprehendebat
tredecim ova, sinister eorum viginti quinque — ln femina, die tertio Octobris dissecta, uterus dexter
foetubus 12, sinister 9, gravidus erat. Foetus ipsi, omnibus evolutionis gradibus, ab embryone vix
perceptibili usque ad foetum maturum, situ curvato vitello incumbentes eumqne quasi amplectentcs, qua-
Ies tabulae XV figurae III, IV et V exhibent (ad quas conferre velis Caiium pag. 680, tab. XIII
fig. XI etXn, praeprimis autem Funkh tabulain 111), singuli in membranain teuuem inclusi erant, nec
autem cum utero nec, ut videbatur, cum foetu ipso cohaerentem. Perrault quidem refert, uterum
ipsum interne in cellulas partitum fuisse, siugulaniquc cellulam foetum includisse; talem structuram autem
nec in hac nec in altera femina gravida observavi. Huniores aqueos haec involucra foetuum haud con-
tinebant. Vitellus cum corpore foetus coalitus esse videbatur; ubi autem et quomodo vitellus iu coipus
intret aut cum eo cohaereat, haud indicare possum; licet enim, foetu in situm porrectum extenso, vi-
tellus inter pedes posticos remaneret, tamen cum corpore haud arctius cohaerebat, absque omui reni-
tentiae aut cum corpore foetus connexionis vestigio auferri poterat. Ex observatione Funkii (p. 34
§. 62) vitellus inservit ad formandum tractum intestinalem. HOFFMANN quidem contendit, Salamaiulras
nondum natas umbilicis distinctis invenisse; mihi nutcm nunquam successit, in corpore foetus quuiquum
umbilico simile aut analogum observare, quamvis in foetubus minus explicatis (fig. III et IV) conjunctio
vitelli cum corpore multo intimior esse, et hoc illum quasi circumnasci videretur. Funk quoque foetus
liberos, sine funiculo umbilicali, in ovulis invenit. Secundum Cari observationes vitellus erat ipse pars
intestini — Icones meae exliibent stadia tria praccipua evolutionis foetuum in utero : Primo enim in uno
latere vitelli oritur embryo nigricans, vermiformis , capitc discreto, utrimque puncto parvo nigro pro-
tuberante, rudimento primo oculi (fig. III); deinde pedes antici et cauda explicantur (fig. IV); deniquc
artus omnes, ipsique digiti, in conspectum prodeunt (fig. V); oculi nondum aperti, colore azureo, me-
dio albo, sunt; auimalculum ipsum supra nigro-fuscum infra flavo-albidum est — Uterus feminae, dic
24 Junii apertae, foetubus 23 maturis gravidus erat, qui certopost paucos dies in lucem editi fuissent, nam vi-
telli omnino fere absorpti erant, raro in uno alterove individuo vestigiis exiguis corum restantibus. Inter hos
foetus unus attamen vitellus maturus iucolumis erat, absque ullo embryonis vestigio, indeque manifeste haud
fecundatus. Priusquam femina aperiebatur, jam pressione levi abdominis, foetus duo per auum prodi-
bant, sed mortui; matre ipsa adeo debili, ut vi incedeudi jam careret. Foetus omnino cxplicati erant,
omnesque eodem maturitatis stadio, confertim collocati, sine ullo cum utero nexu, absque involucro,
quod tamen, ut jam vidimus, vitellos et foetus immaturos in utero circumdat. Belon etiam, e sua
observatione, refert, Salamandras sine involucro nasci. Wolf autem, in Sturmii Fauna, assert, haec
animalia membrana inclusa in lucem edi. Cauda, tam in nondum natis quam in recens natis, com-

PARTES INTERNAE. |Q3

pressa est, sicut in Molgis, hancque forinani per tempus satis longum servat, donec sensim sensimquc
teretiuscula fit — Non solum in his foetubus maturis, sed iu ipsis nondum maturis, quales tabulae XV
fig. V exhibet, branchiae externae distinctae erant. Blumenbach in specimine Physiologiae com-
paratae de his branchiis locutus est, mihique benevolenter unam Salamandrarum recens natarum, quas
ipse nasci vidit, dono dedit; idemque specimen in tabulae XV figura VI, magnitudine naturali, fig. VIII
auctum a Iatere, fig. VII caput ejus auctum superne, fig. IX idem inferne visum, delineavi. Brnnchiae
(21) sub specie stylorum trium ciliatorum ad latera colli sitae sunt; superior est longissima, inferior
brevissima (conf. Funkii §. 67).

II. PROPAGATIO SALAMANDRARUM.

Salamandras viviparas esse constat; sed graviditas earum, inomentis quibusdam persingularibus
consideratione intimiore digna est: Mauiutius Hoffmann die 10 Decembris feminam aperuit foetubus
13 gravidam; Wurfbain die 12 Octobris Salamandram accepit, quae die 12 Martii anni iusequentis
34 foetus peperit. Maupertuis in duabus Salamandris , mense Octobri captis, foetus vivos reperit.
Funk, per omnes autumni et hyemis menses, in utero foetus invenit et ovula omnium evolutionis gra-
duum. Ipse in Salamandra, die 3 Octobris dissecta, foetus inveni — Femina, die 23 Junii aperta, ova
matura, sed nondum foecundata, in utero gestabat — Femina, dic 26 Februarii capta, neque ovis nc-
que foetubus gravida erat; oviductus etiam vacui erant — • His observationibus omnibus comparatis,
argumenlari inde liceret: 1) Ova versus aestatem iu uterum descendere et, utero ovis repleto, semine
virili extriusecus recepto foecuudari, ita tamen ut foecundatio haud omnia ova simul attingat, sed se-
meu virile in utero per longum tempus vim foecundatricem couservet, sensimque per omnes partes uteri
dispertiatur, et ova omnia, unum post alterum, foecundet; nam femina altera in utero gestabat foetus
omnium evolutionis graduum, qui ergo haud uno eodemque tempore foecundati esse poterant. Vel etiam
fieri potest, ut semen quidem omnia ova in utero simul foecundet, sed, utero nondum repleto, ova
postea, et forsan pluribus intervallis, ex oviductibus ingesta, vel a semine in utero retento, vel coitu
reiterato, serius foecundentur indequc etiam serius, illis primo foecundatis, explicentur. Funk quoquc
hanc opinionem de superfoetatione Salamandrarum jam professus est. 2) Ex observationibus supra re-
latis etiam arguinentari potest, feminam per hyemem foetubus gravidam esse et mense Februario aut
Martio partus edere; quod etiam cum observatione Bechsteinii, Salamandras mense Junio coire, con-
gruit — Supra vero etiam locutus sum de femina, die 24 Juuii aperta, foetubus 23 maturis gravida,
quos sine dubio post paucos dies enixa fuisset. Quaeritur ergo, quod quidem Rathke, pag. 30, negat,
an haec animalia bis in anno pariant, primo nempe circa initium veris, secundo circa initium aestatis?
Forsan vero etiam haec observatio partus, mense Junio editi, pro exceptione singula a regula communi
habenda est.

De modo et de loco nuptiarum horum nnimalium nil certi constat. Du Fay et Blumenbach
suspicabantur, copulam veram ainborum sexuum necessariam esse, cum feminae sint viviparae; du Fay
in hac opinione eo magis confirmabatur , cum in mare Salamandrac penem invenisse putaret. Idem
auctor e similitudine genilalium Molgarum ct Salamandrarum colligebat, modum generationis in utrisque
euudem fore. Ratiike autem, pag. 104, e defectu cristae maris Salamandrorum, et e partu vivo suspi-
catur, coitum eorum quodammodo a coitu Molgarum diffcrre oportere; credit nempe, marem semen in
aquam emitlere , illudque a genitalibus feminac iusugi (I. c. I. p. 97). Naturae scrutatores et philosophi
remotioris aevi existiinabant, Salamandras e luto et limo gigni (conferas WURFBAINIUM Cap. 10. §. 2),
aut, qui hanc opinionem rejiciebant, negabant attamen differentiam sexualem horum nnimalium, suppo-
nentes, individua singula per se ipsa novam prolem gignere possc. E sententia Cihocci Molgae, aqua
deficiente, in Salamaudras transformantur: jjQuae" (Salamandra), inquit auctor allegatus, „in lacunis
„degit, ibi diu vivit, nisi, exhausta aqua, terrestris fieri cogatur, quod saepius contingit". Ad eandem
sententiam etiam accedit Imperatus, cujus verba haec sunt: „Sono lc salamandre nel geno di Iacerte,
„e quantunque Taltre lacerte procreino, queste non dimeno procreano animali. Ma sono in uno istesso
„lor geno duo differenzc di salamandre, dico di aquatili e terrestri, differenze non di nascimento ma

104 BATBACHIA.

,,di vita e nutrizione" etc. Salamnndrns itnqne nd auunalia ovipara refert. Injnste autem Lacepede
narrat, Wurfbainium Salamaudras animalibus oviparis adsociare, Wuribain enini dicit p. 82 §. 3.
„Quumvis Salamandrae ad oviparorum nltcram classem (quae ova quidem perfecta concipiunt, sed en
.,iu utero excludunt), qnatenus ova Concipiunt, non inepte referri possent, melius tamen et rectissiuie,
„quatenus foetum vivum cxcludunt, viviparis eas aduuineraudas esse existiiunreiu " ; et pag. 83 ipse
refert, se Salaiuandrae feminam foetus 34 vivos edere vidisse. Belon primus testis partus Salaman-
drae fuisse videtur, dieit enim, se conspicatum fuisse Salamandram, quae multos foetus sine involucro,
inore Viperae, enixa esset — Dubium ndbuc est, num coitus et partus Salamandrarum in aqua num in
sicco perficiantur. Beceptacula horum animalium suut Ioci umbrosi humidique. Quidam auctores (Ges-
NEB, LaCEPEDE ete.) addunt, ea etiam ad ripas fossarum et rivulorum obvenire; plures deiiique ea in
aqua ipsa observaverunt: Acbicola refert, meuse Novembri Salamandram vivam (forsan Molgen?) ex
fonte finitimae sylvae per iistulas in oppidum influxisse. St. Julien narrat in literis, quas Bechstein
iu parte secunda operis Lacepedeani pag. 221, ubi de Snlamandris agitur, reeepit, feminam Salnman-
dram, cujus uterus foetubus mnturis, mox nnscituris, grnvidus fuisset, in aqua caplam esse. Bechstein,
in translatione operis Lacepedeani, de bis ampbibiis, pag. 215 iu nota 6, haec profert: „Snlamandras
„adultas nunquam nntnre vidi; plerumque leinpore coitus in fundo aquarum staguantium reptant; prae-
„diligunt autem lacunas, ubi aqua vix dorsum earum liuiuectat"; et pag. 211 in uota 5 dc varietatibus
immnculntis lnijus speciei bnec ejus sunt verba: „Etium bus varietates tempore propagutionis, mense
„Junio, cuni maculatis in Incunis et fontibus, in vallibus editisque, circumrepentes vidi, ubi sexus
„ambo, motibus gravibus et inbabilibus , ad coitum se stimulare nituntur". De Schreibebs (in Na-
turw. Anz. der Scbweiz, II p. 54) refert, Salaiuaudram atram semper tantum duobus foetubus
gravidam esse, Iiosquc utplurimum in siceo nnsci; Sulamandrnm mnculosnm autem 42 pullos
partu edere solere, et quidem iu aqua, quam illi post quatuor aut quinque menses relinqUant. ldem
quoque de Treuenstein observnvit (conferns Ilesperum nnni 1818 I, pag. 30). In captivitate Salamnndrne
diu in aqua sustentatne suut: Carus Snlnmnndrns recens nntns, suprn tres hebdomndes in nqun viventes,
asservavit. Lacepede rcfert, Salamnndrnm terrestrem per aliquot tempus in aqua degere posse, ibique epider-
inidem exuere; alios haec animalia supra sex menses in aquu fontinali asservnsse, qunmvis eis nullum vietuin
prnebuisseut, tnntumque curnm gessissent, ut nqua snepius renovaretur. Blumenbach in Anatomes coniparatae
pagina 259 narrat, se pluries feminas gravidas Salamandraruin in vasis vitrcis aluisse, horum fundis
aqua subsuperfusis, ibique feniinas partus enixas esse. Funk pullos octo Salamandrac per duos fere
meuses, vividos et finnn valetudine gnudentes, in nqua conservavit — Sunt vero etium qui negnnt nut
snltem dubitnnt, Snlnmandrns nquam intrnrc: Sonnini refert, se per plures annos rure babitavisse, ubi
Salamandrne terrestres frequentissimae fuissent, nunquam autem haec animalia, progeniem edendi causa,
aquam intrare vidisse. Latueille itidem assert, se, licet Salamandris studuisset in provincia ubi haec anima-
lia frequentissima fuisseut, nunquam individua eoruui, neque adulta neque larvata, in aqua aut in ripa re-
perisse. Wolf autem, iu Stubmii Fauua, dicit, Salamandras vere in sicco, membrana involutas, uasci — Cum
autem alii observatores, jnm supra laudnti, baud minus fide digni, hnec ampbibin, tempore ninorum et pnulo
nnte pnrtum, in nqun reperierint, recens nata autem branchiis et cauda compressa, ad natandum aptn, in-
structa sint, nulluin dubium est, quin foetus in aqun nnsci, coitusque in nqua ipsa celebrari debeant.
Snne nutem Snlnmnndrne tantum per breve tempus in aqua degunt, pullique ipsi mox aquam relinquere
videntur, alius enim frequentius in hoc eleuiento reperirentur. Cum vero, Bechsteinio teste, Salainan-
drae nunquam aquam profundam intrent, baud raro continget, pullos, forte in laeunis subito ortis subito-
que exsiccatis natos, post paucos dies, ipsis invitis, jam in sicco relinqui et locis humidis et umbrosis
degere cogi. Forsnn etiam, si feminn, tempore partus, omni aqun cnret, foetus in ipso sicco eduntur
prospereque succrescunt, dummodo locus nntulis humidus et umbrosus sit; bnec enim, teste Leuckarto
(vide Deutscbes Arcbiv fiir die Pbysiologie, von J. F. Meckel, VIII. Bund, III. lleft, png. 452),
Oppel et de Schreibers de Salamandru innculosa et de Salamandra ntra trndunt.

EXPLICATIO TABULARUM.

TAB. I — X. explicatione haud egent.

TAB. XI. Fig. 1 mas, Fig. II femina Molges taeniatae.

Fig. III anus maris, Fig. IV anus feminae ejusdem speciei.
Fig. V anus feminae, e quo ovum provenit.

TAB. XII. Fig. I Molges taeniatae. var.?
Fig. II ejusdem anus.
Fig. III anus maris, Fig IV anus feminae Molges palustris.

TAB. XIII — XVO. exhibent partes internas Salamandrarum et Molgarum (Jigurae III — IX.
tabulae XV foetus et pullos Salainandrae).

1. Cor.

2. Hepar.

3. Ventriculus.

4. Intestina.

5. Intestinum rectum.

6. Splen.

7. Cavum, in quo cor Salamandrae situm erat.

8. Pulmones.

9. Canalis, seu pars supera, pulmouum Molgarum.

10. Testiculi.

11. Appenclices luteae.

12. Vas deferens.

13. Cloaca.

14. Vesiculae seminales.

15. Vesica urinaria.

16. Ovaria.

17. Oviductus.

18. Uterus.

19. Peritoneum.

20. Renes.

21. Branchiae pullorum Salamandrae.

a. (tab. XIII Jig. II et III, et tab. XVI) vesicula fellea.

a et b. (tab. XIII Jig. I et tab. XIV et XV) loca, ubi in Salamandris oviductus

in uterum transeunt.
a — b. (tab. XII I Jig. IV) rugae internae ventriculi.
bb. (tab. XIII Jig. III) lobus hepatis peculiaris.

Gravenhorst Reptilia. 27

106 EXPLICATIO TABULARUM.

c. (tab. XIII fig. III) Iocus, ubi hepar cum ventriculo cohaerebat.

c. (tab. XIII fig. IV) rugae ventriculi in faucem continuatae.

d. (tab. XIII fig. IV) eaedem rugae in cavitatem oris continuatac.

d — e. (tab. XIII fig. II) linea, qua peritoneum cum hepate connatum erat.

c. (fab. XIII fig. I) Iocus, qui vesiculae felleae in latere altero respondet.

/. orificia vasorum deferentium in cloaca.

m. vasa sanguifera ovariorum.

n. orificia oviductuum (seu uterorum tabulac XIII) in cloaca.

o. pars supera oviductuum Molgnrum.

p. pars infera oviductuum Molgarum.

q. ova in oviductibus.

r. vitellus.

s. orificium infundibuliforme oviductuum.

t — u. pars supera oviductuum Salamandrae.

u. (tab. XVI) rami interni vasis deferentis.

w — a et w — b. pars infera oviductuum Salamandrae.

y. vas seminale descendens.

z. vasa sanguifera peritonei uterum obducentis.

a. pars supera testiculi Salamandrae.

/3. pars infera ejusdem.

y. appendix alba ejusdem.

5. appendix flava ejusdem.

e. vasa lateralia (seminalia?) e testiculis oriunda.

^. ligamentum (seu vas?) inter testiculum superum et inferum.

B. vasa decurrentia ad marginem renum.

x. epididymis.

q. vitellus solitarius maturus in ovario Salamandrae gravidae.

<p. rudimenta penis?

EX OFFICINA II I lts< III hl.lil I.

Tab: I.

Fia. II

Tig:I.

^

/;,/.///

////•///// //////.

///.,. , ir.J7

///'/////// ////

/////////

'// .

c

,

.''

■ // ///. '/////■///// /■////////

.'.. ■,../, .,./ ,i.ji. ,/,/,„

I ,'... .,.,-,. .!.-,

CAI

Tab: //.

\/~ // / //. ) /////// .

//

nu-ch aAital .i.h„

Z HneJiIii-m d£r.

JSA

Tab: III.

f;,,: //.

. v/ r

r<

/// //. j

0/////'///.

/'/// ZTr///.j ////•./. /

.'.illSih tf,l ll.lt. ./,,'

J. . liuch/ioT-u ,/ir-

/ ofTY

CAMBfiJOGE. MA USA

Tab. IV.

/■/,/: J

/:„://.

c

r

/

•'/

/////.J /////////\

J,.J{„.-f, /..;■„ .!,',

Mc

1^RV iSITY

CAMBRIDGE. MA USA

Tab: V.

J-y. ffl.

/;,/ /

rw.n:

k/P^.

Fy.Jl.

e

. 4a,z£ 6nn* aa&*& • 4.j:#c

o

:y /?

6

"/

( (

/// //. > /'///'/'////////
(

*nrnnA aJ ma-: ,/,/,,<

Z.BusMuTn ,/.•

MC7 LIBRARY

[ UNIVERSITY
CAMBRiDGE. MA USA

Tab: 17

/■'/./ /

/;,/.#.

/

• '/'//. 7. /////// //////////// ///// • /y -7/. ////// /////// ■//////

. .-..,.,.,. . .

. .,.,■„ ■!,,

CAMBRJDGE. MA USA

Tab: 17/.

'(////// ////'/

IJ-./l <!./ ■<■•

l ;.'.,

HAR 3|TY

CAMBRIDGE. MA USA

Tab: !'///

j0 -*s

]■•*„: 1.

/),/://.

/,„.///

^>i

/y.J. ' '/ CK/?.Sl / ///'// /////r/ . ■ y'/<y //. J /f ////// ////r/////

— //

• %// ///. ' /f //;/// ////

"/

'//r///.j.

.'..,*,* .,.i ».„ ,

t /..

SITY
MA USA

Tab: IX

Tw. i.

Fig: II-

wm

Fio.M.

G

-/ / //? 7- 4> / ' /

7////r///>

/

/.. Hurhhfttt Jn

Y

:3\Vf
CAMBRIDGE. MA USA

Tab.J

c

c ///////////////'// //////■//

/.,..

t . .'„nsrli ,:f «

:..■.;■„ .*.-■

iSlTY.

CAMBRIDGE. MA USA

Tab.H

/(,/://.

TiO.JF.

'

ii.ik

/■/,/: r

Fig: III.

*'M

S&

M

m

/(/>////' //////////// .

t .',,•/, ,Ji -,J i:,a j-tiu.

L U,„iti,. ,„ .,;,

3ITY
CA./.cjRiDGE. MA USA

Tab.JOL.

/>,/ r.

X' ^

/•/,/ ///

Fn, II

Fn,: II.

- '1

• '/f/ :/r/ //. ■

' /////: t ////'///// ///f ////' ? • /'///. fflf/ //
/

/ ' /

/// ///////.)//■/.)

'.4 ll,- ■■'■ ■,■ ' ■■■ "

/. Hu./,h<;-n ./,•

CAMi MA USA

Tab: .17//.

Tig: U.

\

^

Tw-.m.

'

-\l-
.. * «

/;,/. //: j ,,

(

0

J '///////////// /// ////// ////'///

I II,,.!.:.

£A»- MA USA

Tab.JST.

Fio 1

■» r: -< >

/7,/ //.

1*7

: j !

Fiti.M.

/ ////////////////// ;////////////

GravtnhoTVt •/,/ n.t/ pu

!.. Ii„.hh,;-u ,/,•■

■■■

)SA

Tab XV

Fur-ll-

Viq: /■

Fi.r.M. /1.

tnrir yv:V"-

■

F,„:1W.

/;./ /i

2 '///////s ///////'// ////////////

/. II,., ■■'.

/;/A.i77.

/;-/: I.

Fig II

„

y

/•/,/ ///.

.... ,,

m*

i

Fui. 7-

'■

„
_ /^

/•,, 1/

.

(

J y '///////////// /'// ;////////''■///

_*l UWWj-B-<

/. BueMon ■/••

H

MA USA

Tab. Xffl.

/■•(,/. i

J'l,/: Jl\

/■{'/ I'

Ty:W

/■•/,/: 17//.

/'„,////■ '////////////.>//'/./. • %h.-JPL /F. ■ //////'■ //'///,////

u-enfh;:1- .../ >t.it- fMI

/.. Buobfc ■■■

MA USA