Mad Er pc dot PPT Aloe wok poh OOP PT a n Ka tan vende MAT RO MAIA LEA ri tito 40 di fot en 4 vi le finite in itd PAPIRI PPT LETI DIARI ABROGATI ati dd ed e TÀ TI re rand pg ijs vib prego rors hy Ku i wah dewars ( Serf binge val Fyre sands pra HN pr inf et ee een A LE bn dte Aroma Br © re Ma jaan prora Matia RE A RL ner ee À dd Ras mate ne ee Leer CENT pi jot oh PIRATI vinder duces tate Ed he dee 4 eat ee rm ne ted idee save o a PPT een rs si Maurel CZ LA rte daden D er rn oot GS DT LOT PL 0 NT TEN TI RAS vers Anne Oe PA AN M D ANTA TO de D Ed stand + AA #1 kee pe) fer prg pt ber eme tags „Hen ba Ù puien aneh posa Wear Pere el rand regeer en pad er er ha bron in wen de x . PARA Prive ee Tee Beh PERF eee armani et inte edion todo À 5 bijen, AU à een neh nn MAIN A en A ode an ee edes when emd edel + 1 pee ve vp PT TS TS en ! eh rvh ppi che N va SE buite as ife pe DA ziee vari. PM seme ae ta: a Ro eh rijden wor Kan Kar dede mek avan de id epen ga meriti veder aardse en ee PAR PRR Feta pe 4 à bd oP art dre riten be TANA: oF ILL Rang 09 a nd PE nenn IR Cape at ht i dpi tia it gj AE tonne he reati. Pinsk I bps DAN rap PA je bra spee SP ee TI renko nd LIA ban A pe de id ar ES ttr MII or ee pr Lan regie poeren paid oe ven GELATI PALIN II adds du LR APE rt te espagne zat reren aas ate ope de raare RI eht BV rt te re veen ba queste mir IBID 9 A AAA OPEN PT Mati Enr ot ASINI TI PMP dd PALI GM , LIME NU ANN Te Arin MB Vd Or . vague renate Evas art rt PURE PARA PUTO NE ad riad reren. ei DONA Bn LEIS Pla RS AA ant pe ene “oi cant Mn ijn deden ARI SALT] beugel da ash, ibra orion tt Li Kan pere wareber np; pd oe hengst titan > wer AN Re mn n hi 149 poop pede Laten she ip % pos pe yan At Wa NA va u ln pate zjn db ee set psp! erat Serb es pedi Wing terre pp | Ela: geet 218 ain pina WI cid A; MAR sl pp ee ae VA TM Zr eat A near aA rte de Fe ge rm At i Hine bas ne games git per U von ( megen, LE REIT er rear { fa rn uni he ton rir raro ap at be de eu dr pel ent SAS Me y Eee bie Magia ida) re Mt u ane peen oot cie ae Art dogme réf gate A rund AN prima DE DRE ea ICEL DE SEEN ER TE RITA it rte tete pi Arne a u nr Print a by per ste snaps} some fa at Ja Warte sh gnd amen qe a ot ed reen orde ee piro Dkt AA DAI Pre opl, hi AMO ard ve 5 de vin tr ae re Meare eck tek Pree at Delo 5 een py vn a rant Heh pe hai in ae PA pe ete te ‘ x Naa par AN - IN ne a AP dad MOD ea or ae edp ur tt A can ied, 2 alte heated manage vi bindae vn at ane a AGATA arab valer pilo De wt pt A nn N mie ben, re nm Op bart WORAN HR RI Feten dx a nel MIL Mn wag ma tains’ edn Mar boys re Be afne à rp bow bide nh ed eran: ERR “ss a ich iavich le BB ro GE ras ver Ra ni spiga Aloe ont Dei stain tna deep 4 da bi he we A rebel La je an vital gata + we a je rid PUR rh. fr Litteabt 22 len 7 Bee ee ki N per ent ts mei ge # vs Wer Hg con rtl da ir x 0 Mi b ven pe oa som o end iero or [mes rade ro signer 49 petit ar CE Lis PATTI A i gr Ap ar are dn agent a PPM de ten debit „ainsi pijpt. Yee He ET art î ren ef AREA AS dot Ld ER nies im en Miri et ii dare Porno ga dts deelden mére ke berth pate A en arenden pi ges pda vo RER ma sa yap swe Padri eroe SA nn ves Loti > Pet vd De Pr rv vd hy) avan ‘an erat eran Al idd VERE Nat aft ag Hates APS verl AN RES MATIN Re are Teen a Doge ded Ies je np taper en rue „is NEUTRO N ge de Di vr sjen At la Ren ie weeds peerd béta i Man nt re TT porn + ee nr pente, de smite pero te an or, Pe raps cd eije rn mu, en ha vi dr Le rt mt Has Hört and ns icon st vigne TTY AINE pire NT tyne Wer sins wapent he benede bie er ana nt ch A ome GA er rent 8 ft he += ST tanende ge Woof reta du DM add red ! ei ee CRT rentre pr otra + Uto VA dre 7 m casa ie tu nati eh LOT hinter dren ed see ren PATIO TURN HERREN we Das An ved den ets a de res A p : i vende OR en event etten dee bee perito dote tebe prete te ts LASA die ni un ad eee 2 eee va ste) n PA we CESSE die BIAS er, ni Bie zals i tte at AETV ISA re ee SO QI ann A Te cali gipo rel : w NES GENE rant wur; PAL AE re on 29 rm rn Pr “iti ROME sata raden rdf sabien 2 dis vagrans» opn 3 (the Pd LR artery pi ee Are . È SEIN peren hei me AAA os dois ani he ee brian ite bergh He Gen see ‘vtr rood si; dt ere) 5 phare è ddie E AA I aardas egte AID ZIONI MIT pine PIE ran OR Ant me pepati ia Sie Tat pae: ? de red ae ie tete a nekeer reden v TR N arr nad 5 ET I Ef od AO ge uF pee aan daarin e detriti gn SALANI IL AVA ad: SAN PE Pea int GERD verd IPA III nata vid vn ARI erf erst wre DZ ee sera MY Pd gite ind cM ob I si direte si A ET NE pe dn ee Ne Le Le a ie aqui At hah tr te) An panne Hane nn hie, DRE ve te een MON Boa Annee vonden eh + gone taf Pr 1 or Hipper Montand nn Tani rei aioe phi yet eve PR en ÈS pre re freien + tenon pee rn ‘tt AI nep opdr ran APA ddr nen earn ve IVI ET Mills RIMS Me ee és en EEEN ee ber ed peer: ets Lat mener > ph er A re UTENTE + (Hit: lg AA rt rat amen ee rt afne wt seu Se Side Heten Ra MER Ah sd ans Tee ta pepe tr bn taie À. ras prato aanne HE nara à DNS hu ee TE id beta at ras eg qe rep vera a a Sora Tip) Pa heel apt OOO A ade aat re zl ns art vp Ied ee ra Ald en a NE „eere puri ete aa ef APA Warned doge AN DP va aren erste } ap bee SID BR gata, A AMINED Ni WIRE LN VITA: vi op heete era Pre wre da Jame ip PEN 1 DA Di er Tasca ood SER haakte pre Welf ina Aria aeree pr iv 2 Lada + RU par halk Bh isa va: he ay sdh de cas re we x N e r ER ERA in eh in RATA dist KEN ee hr wf car rie rra a HAE BAA one nay ie a ni ; ; iy Me ehe N a La Ka rad REN en header ” Hl Pipa di en a 4 > OE WRITER TE pe ee i Ù Au N Poet J i Se FRA ent ist Marr Sj on bh, Re i it. Ale Ki wits, i PRA ALA O Ales TE PE rt a ee an ren AE AR pulp TEE. ent en arten wr ru vg. won dee batir en sehr wee mider ated pin Aars MS Diane DO i Sjem rege Deen dcr os 4 pinned BEN Matto Be h o Le harren ata enge ep ar tr rel sl pin werken big Dies tanden purs ei vii î . 4 : ta LEDER SE PEGI TT ag em Wat ar ETA Pe à Cat 5 # «MAI 4 È pete ve kun ment enge Ver nd rte Peine WITZ Thal rtty nur RIA Sete ATI wij dali es resti hens Naar, permen! ee N pgb randst PASSA er ons sa fuentiatoeny AT tr ind pra à adrie a wend lari dp on cr rr € dre bep po 4 ET sacho pende ” te ye RGR: (geld boat MN Inde tha ad ré et) end ee re nahen. Lat er ar ea bean EPA A be dr TAT edna He erika vandaan! TE PI ERIN CI ORI ah herren‘ eher 8 M oe ee tt ponerse ph LANA Po ne os 8 blaren HE egte Pen iper o AE à Lo de Pr Le denten ander an A EI are OCT RTE 0 ardin vd rade Ge dr HT read ii ré re Ph eur a PAL IA bene DE N tit tel en enden Er > Pura à M . ee bps repte raed a var opk HELIA DADA A Pose dere RENT OI La 1 bose preg alt ine HS pe ili tse dent tie dal: 4 Mi koe APE Corte A oe ico pores COTES" ; PL "Pu Arena has nr He bis B vend MOTI te 4 A Ata i BRD D MANIA FIOR et ERE ic RP e Pe AMOR 4 a re | OLBIA portrait teinte fer pata eve uhr warn n Fanart sica VIT TAL er tapen ie ens pven vete On tert: hora neg eme, mr es TEE pd AE TR ch NE biden H shortest ir ÿ stan n Sep hae pet eg PRA Henan LIT dn Eri Bie SER ger na pare es rente arn ten veen HP ha) jat ei ee ns me ersehen er gerda en Vi : sein Lo AR DAS On DRAP A ee GT ern phare nan n hig Nu = TE meg ne srad sr er in hiken ilse renden el + # 8 ae ne STI ne ee IMI ehe elpee we si ras e N NE DENIS M ebr en rt er vist bee ao PASTA ANIA IATA en et en, STE pores ite porti espe eo pnl rn #1) eter (pijen) i volg | dee werf pepe size tam ve # 3 76 tre siii wenen ee te LILI mariette + it SU MINA PAAR o PR SPS TAN ly ARH et gehe aaneen den Sinden Perna rara rime pn nn jeton laeten Oene rat PARA SATA EEE CATIA be or HE Os peat (de van nee ry gua za rn ending aN 3 Leet MANN arr RARE ee EEE spoed LA veras SM lat Pin reen NANNA ESATA EN PIL VA LT ol nb dii che poa rm 5) Y MU ka fue he inf beet fo ahi tn Eng) re | Apr ar he Wh Asin Heater: vibe uaa M eal albo Wane de the salty rap rae Le ay, 4d rine SA ouh en pdr esrb a n === er SM regret ul en ag headed etn gated latijn Mr Den SECRET Pete mines MELI RAI PAPI eo de USA egen i a PE LA Pitta TR ir ? tant Dent nat pio bgn peer DRE En ur Babs rod. i eee rent Praha BAR PR TT der ned Septet de il EN an zo 44 here oe us > Dei re sits tie ae er pen ré nend angin ra reveal it nar ips avenge a amie Mer pei pate) eee HAE ut A PA ve I are aba rie tes ttoe:n9 Prata pare CAT Aha hs deg va di maer se rapers. ER hap nd eri ae LR nenn Nr Khen ant Dep car N hade dede TE dd primer RARE TR, reps dirai AE pie: ba gere ati : me ee dh raamde rat ae are ssi rta nr PPT ES BAU tarra nde OR Tre mestre ipa sr rat DATE ae a ee intl d ax ito vaert a Ar AU RAA gt ¥ it pal Peet + à co bet spin oan Me od fe de me dh 4 aide maere eds ir 1 ad ee : 4 pen re RI DO Priel rino AAR den TND ee weder MSN DARA N AN PS Lt II TI. astra LAVATRICI DA AGA UN. mst gaia ett edad rader east dt je OMMEN geler RIT Rie tt un Date GIAN ee er En pre prim je nde en MR Ne ATP ENS CR Eden vaten Ree rrd DATA WS LANE matie bi ar, RAMA LEI BIER Lee praga es CUT RAT Bn eg er donde 0 PURE SIATE ee ibi arent ART P RL on DT A erden Br Pant ana sn ied je an TR et name apre Eye u are in À à 4-48 face à re. Bere oat 3 rt fel ey a 5 ’ SL ORE TIRI NS LORA LE ST nr pb ae ts gede à mA ester ne EE oper i peerd SAM GaP dtt srt ngen dara ete en poster va Bee el ads pe pw D vegt 9490 LE tire Debs mobs sli he AS TORE hide Nps TEOLO IAN 4 Sep hang RA ET, ET aria TE pr RA E UE n MRO td AMINA) Ee DATI RI 20 peer ee Sen disdire e tate È sie dna ART pr dates des prk PAU era sde core: nantes gt dp ee TE tit: iat Probe Gannon pipers: ttt adden hs fe) lath Le ide (yan berken dike Are Be re it ei rat Bausch niet mij vd aib 9e Era na Dir (Rata seach spose Maino soa Î aan init nd ah ai We) saber rain werd oe RO NEN it à L be m wei sn Pferd be set ete ar dA ed ave he vege ae melanops RE AMT "VT apparati la eh Carter fig sh Pope rame fr EST Ant Dar ae perl aje, rs poem ue a A on veh vd PNR ie D ca Hu Perini vatten 4 jaaa zug PT opreed tn a ti e ue iy jo) as Mel Apt a ds in pone ergerde eae Wart are i gat vai Allroad, aarin di um (i atin eset spars ert Paget vs st petti AS ee v be Qu (e ey ies Pe dar Hisb heady be hd 1 m PR RITO) ANNEN HE md Ira dra at ar rame rn et / MIELI pre Zeepaard: net bread ras cose Behr da cdr ER earns ET Vous bt me: La vr ler he 1 ddr tt MP nntb A RP e nai inate 3 A ar re een aie el ra ps ale es AD Lee ref ae du er dede pr LE re USE ha rt Ep e Mb ENTER PRE AE DEEE US IS Le En Pot | ve ele DE re aban pf He code args der 4 n a, per tepe be Bee NT! yrs oe Lichter 4" pei" ide RE x Arte NOTE seni iene tees 2 Tee ony tiny e seven ina inca pe pio port Wit pee 4 4 Saed 9 ix eo BE A I SA EN A an ranger een AU CR Re 4 AR il vile: + È EN 8 GA LA Be Pipe ee ne niet shed rte a jen Reg LI ra CR en BI RS agent bende Diar LAT per card Pipa AL OS 4 jp LTE Da LIEVI VIT IATA ch agi o) Maisto e D ola tango vr Wer prent fonera pate ri aa ip LA Pret havea adh aba en reen, Ta ne re ie amet eben II prio GP DR pr pin U Cable diet pregio tend De Enne EI raid tong tibi hve it re CI EE OCTO STADE AN ns Ps pt ag pot mp pl mpm Arr beeld ttt ger je rhe pag MCE Lt dre We saga dar werende er nr eatp ed et nde Veh iso, fo mae medias e tot rewrite i) TTI en genten reti tie she je Ho pan ba Renee Saas Re nt vitra ee cies res le ae Zhen je reno vr jé eg ei ee one i ttt pe stre ene oie ine Pea 6 abana Velada peet ee, neler > he afie eat ede vande À LADA Mt de grap hars: ee joga repen es a tt RATER Dre) jf DENT “au ono dt puts tre hi sind i ah PAGATE lb pages peria ae er Re zee op ; de derest arbeiten eles den teln RAM BALLADE beslote le’ prat cpa \ A pri Od de, VE ea Petitie Ad Pai eat oen ase! ns nn ans) EU ae farli prio) een ee ane reat le a eal oe Mean? vun RE 1e PAL Ga GRA] babel AIS et Spor Ye neem pi he rte WP Dal ra pot voren rte pali gelten nat na AAA age ein Pal Ge side Pi Ato plot pl pih A vg pio dd gf std oi pepe gar by: babe londen ope hate à ge Voort ol Weef dbb nt ete Bram atom are, Ag EN PARI vent ve" f u cp nine eg ie vena ser store oaren te tied OE eT nenn apt Agi va pa rene n Ù ein es rr ee xi een an a È baile oops oh Oele mi 4 dA J 1e nd ed it Date ni he er fora tai Fur 2 ade o) plain nno oem Me ihe iets baits Caine gebelde MeN rigs tr Nam, ble watt ls ge dt UL) pee dt Cte ok i WERL apo pn ar vis RN pe un À opis MEN D a ab ine (ode 1006 LEUR N en RENE UT ET balg nd medie Me a een ae ey IM HUN free arian PETS ae persen: pod Prod gs: MUI 4-9 gt 8 lin pea bij ete dd verg Aare ee eee iad RUE È À Gas 908 ing tn irl PT ee D pete ue „ie ir Hand AA Yt 100% tres poe “ashe bara Pb kre eu en ht de Da emd ta el beurette pes NÉ see raten EIERN Psion nee a DIS Upi fu se Papert poe tje 4 papi bee mate ci" se == fete en, im on Se Crete tutta Wired pastone ih alato bad voro spl on tre ner Be dr # pans gan es n; n Dramas peen ANT Faq : be Li ver so native tevens 28 Mie ae ge Senet aman gah Soci Gioie an spa beper vi Sarda prend tm 4 EE AND eed iure irta task aaan ij pr ARR TS cn enr ache drip. br sant 24 3 Hp 1 rm dt ah pgr ad fonda eg fe rt ta erb ANNE TEE e} et is ded js ni Che dt mis € Smal fe De ger Wieder ae erie yy ih geheimen! Arm LP pr dique PTR ANRT she NET CE UE à va MPA Anh bein iti de fat en arend pa HO pia Da OT He Een varaan Deep | une sa a A DE RG aC od yee ee: te rl an serv "i vs foe a neue RICE sua sione di pesi isernia) hie ae a Te rede gh eben rs 3 avis tert rotan. ore porta atea PTT DITO Nn Apr ara Aug sf ni es get al ieden " aerei pek as ie 1 “ È coppa! yin komi ne Ar gee eel u + er Los nee ‘dete anos ijn erheen qu ritenere geep: dot: ré prallen ot edp A jk penn fen bot al mx RE qu in 4 ve Ir polsten “ chee ier ap bet pi tare pn Fie bed pais! bag Vorlon reise EA rd wad uhh hea beer pere Vol zeide ele presa LVII ertoe Me carnet he foga ai ae soc rt AA es peen enter ives tot ieh (UT rbt ih Veh bo: be efo Le deet dr o praat spit na toto lente esha ato i ram ve he par ee a ER re ph A bram Mast rt ths ij oef bieb pe rp Sno My twine tr etten ee MA setten du La ven aan it = 29 de arden n angeren. draperen parende” sd dorre pla ano LI opt es MUR RTE neers ei ni B Ron 7a Seo RE ARE TEL TE ferret enti ee Mah seme inch 4 even adidas lait ee en sia rh ve pro Naarmate pe weine aios: . 7 où. Seppl. Boumd 1931 HARVARD UNIVERSITY Lu if Im ti LIBRARY OF THE MUSEUM OF COMPARATIVE ZOÖLOGY HS home fot Vache “UITGEGEVEN DOOR | CHE ENTOMOLOGISCHE VEREENIGING — TH. C | Á i zij È x : 5 À Sa : 4 ‘ È \ 4 i n LI 3 ì- À 4 i ri a ALAN Ù AVE DE x Da | ( x i = x yf rine Ta; x » Ai i EFR 1 1 1929 bd he fon TIJDSCHRIFT VOOR ENTOMOLOGIE UITGEGEVEN DOOR DE NEDERLANDSCHE ENTOMOLOGISCHE VEREENIGING ONDER REDACTIE VAN DR. J. TH. OUDEMANS, Pror. Dr. J. C. H. DE MEIJERE EN Dr. A. C. OUDEMANS. TWEE-EN-ZEVENTIGSTE DEEL. JAARGANG 1929. SUPPLEMENT. KRITISCH HISTORISCH OVERZICHT DER ACAROLOGIE. TWEEDE GEDEELTE, 1759 — 1804. AMSTERDAM, NEDERLANDSCHE ENTOMOLOGISCHE VEREENIGING. 1929. KRITISCH | HISTORISCH OVERZICHT DER ACAROLOGIE DOOR IDE AL CNOIUIDIEMTAUNS? TWEEDE ‘GEDEELTE, 1759— 1804. : NI ¢ = a C BUTS Renk Qu VE: LA ab. SALT MET 267 FIGUREN IN DEN TEKST. OVERZICHT VAN DEN INHOUD. Voorwoord . . . ape A. Algemeen, tevens Systematisch Overzicht . | Dm Hs — ON Ul COMME D N N N N — DIDI D on DR ON DE Acarus L. 1758. Type: Acarus siro L. 1758 . Acari DE GEER 1768. . . Acaridiae LATR. 1802 (Parasitinae) Parasitus LATR. 1795. Type: Acarus coleoptra- torum L. 1758 . Se St IR (Parasitus? spec.) . 3 Acarus agaricorum Scop. 1763. (Parasitus) . ‘Sys Parasitus coleoptratorum (L. 1758.) (non BERL. 1883) (Gamasus celer C. L. KocH 1835.) (Parasitus) (cole- optratorum BERL. 1883) . à CRAEN ee Acarus crassipes L. 1758. (Pergamasus) MET Acarus lichenis SCHRK. 1781. (Hologamasus) (calca- TAuUNC KOCH ISS. MIR (Holostaspis favosa JUL. MüLL. 1859.) (Macroche- les) (marginatus adultus foem. BERL. 1889). Acarus muscae domesticae SCOP. 1772. (Coprholas- pis) (badius C. L. KocH 1839.) . . 3 (Gamasus marinus BRADY 1875.) (Halolaelaps) | DR (Laelaps equitans MicH. 1891) (Laelaspis) . . (Laelaps laevis MicH. 1891.) (Gymnolaelaps) . . (Laelaps AN OupmMs. 1902.) (Coleolae- Laps) Acarus pachypus HERM. 1804. (Eulaelaps) (stabula- ris EC. LE. KocH 1839.). . Acarus leucurus SCHRK. 1781. (Eulaelaps) (arcualis Cyl ene eo a. NE. (Gamasus cossi ANT. DUG. 1834.) (Hypoaspis). . . Acarus tendens SCHRK. 1803. (Platyseius) (subgla- bra OuUDMS. 1903) . Acarus muris LJUNGE 1; 1799. (Laelaps) (agilis C. Li KocH 1836.) IR OA he Acarus cadaverinus HERM. 1804. (Hypoaspis) (aculeifer CAN. 1884.) . RSI IR Ot (Seiulus spec.) . . EEE Acarus spinosus RATHKE 1799. (Seiulus.) . . . Acarus foliorum SCHRK. 1781. (Eviphis.) (Gamasus halleri G. & R. CAN. 1881.) (Alliphis.) . (Eviphis?; Asca?) . Acarus criceti SULZ. 1774. (Ceratonyssus) (musculi SCHRIKIGOS NEN SS (Liponyssus lepidopeltis Kutt. 1859.) ae VI 26. ZIE 28. 29? 30. 31. 32. 33. 34. 35. 36. 37. 38. 39. 40. 41. 42. 44. 45. 46. 47. 48. 49. 50. 51. 22. 53. 54. 99. 56. 57. 58. 9. DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Overzicht van den inhoud. Acarus gallinae DE GEER 1778. (Dermanyssus) . Acarus hirundinis HERM. 1804. (Dermanyssus) . . Acarus vespertilionis ScoP. 1763. (Spinturnix) Acarus testudineus SCHRK. 1781. eene) (ovatum BERL. 1892) . . . Acarus aphidioides L. 1758. (Asca). Acarus formicarum Scop. 1763. (Antennophorus) (uhlmannı HALL. 1877.) DEE EI (Uropodidae) ER SEEN Acarus vegetans DE GEER 1768. (Uropoda.) Ais : (Acarus vegetans DE GEER 1768; alia ae (Uro- poda.) . N Aid ioe (Uropoda levisetosa OUDMS. 1904.). ORTEN A (Notaspis marginatus C. L. KocH an (Fuscuro- DOGG) Rue à Acarus orbicularis O. F. MùLL. 1776. (Phaulooyl- liba) (romana G. & R. CAN. 1882.). . . Notaspis cassideus HERM. 1804. (Cilliba) . IE Riciniae LATR. 1802. . . . Argas LATR. 1795. Type: Acarus reflexusE. 1794 Argas columbarum (SHAW 1793) (reflexus F. 1794.) Acarus testudo Rossi 1790. (Argas) (vespertilionis TATR. 41.8022) + Ixodes LATR.1795. Type: Acarusreduvius L.1758 (Ixodes canisuga JOHNST. 1849.) . . Acarus collurionis ScoP. 1763. (Ixodes.) (en 43). Ixodes reduvius (L. 1758) EHEN N Acarus turdi Scop. 1763. (Ixodes) (frontalis PANZ. IGS) eee RME Re er LEE ha Ixodes aegyptius db) 1758.) (Hyalomma) . . . ... Acarus testudinis HASSQ. 1762. (Hyalomma) (syria- cum KocH 1844). ALA MR ONE Ixodes americanus (L. 1758.) (Amblyomma.) SE: Acarus aureolatus PALL. 1772. ce (ovale KocH 1844.) . . ; (Amblyomma dissimile C. L. Koch 1844.) Hive N (Ixodes elegans GUER. MEN. 1843) (Amblyomma) . Acarus elephantinus L. 1758. (Amblyomma?) . (Amblyomma helvolum C. L. KocH 1844.) . . Acarus indus L. 1767. (Amblyommar)..... . Acarus lineatus F. 1775. (Amblyomma) (oblongo- guttatum KOCH 1844)... BENE ENA EEN: Acarus radiatus ScoP. 1763. (Amblyomma)... . Acarus ricinoides (L. 1758). (Amblyomma) (hu- merale KocH 1844.) . . ERICA IRA Acarus sanguisugus L. 1758. (Amblyomma) (cajen- RENSIS AE Al 787)... REN ep Ixodes sylvaticus (DE GEER 1778.) (Amblyomma.) . Acarus auratus SHAW 1793. (Aponomma) (ger- VAS LUCHIS47 8 NDR A RR MZ ne Blz. 99 IH AZ 11407 118 120 120 122 127 128 129 129 133 134 135 138 141 144 148 148 149 193 194 197 198 203 205 206 207 208 208 209 210 210 213 221 224 HIST OVERZ..D. ACAROLOGIE. IT. Overzicht van den inhoud. Acarus rhombeatus SHAW 1798. (Aponomma) . . Acarus undatus F. 1775. (Aponomma) (decorosus L. KocH 1867) ES PRE Pediculus acaroideus PALL. 1784. (H aemaphysalıs.) (Ixodes leachii Aup. 1827.? (Haemaphysalıs) . . . Ixodes marginata (SULZ. 1776) e e (reti- culatus F. 1794.) . Acarus histrio F. 1798. (Dermacentor.) Ixodes rhinocerotis (DE GEER 1778.) (Dermacentor) (Rhipicephalus armatus Pocock 1900) . Acarus plumbeus PANZ. 1803. (Rhipicephalus) ; (Ixodes sanguineus LATR. 1806. (Rhipicephalus.) Acaridiae LATR. 1802. (vervolg van p. 134) . . Trombidium F. 1775. Type: Acarus holosericeus TIE May eee Oo en Acarus acarorum GOEZE 1780 (Scutacarus) . : Acarus denticulatus SCHRK. 1781. (Labidostomma). (Acarus phalangoides RATHKE 1799.) (nom. prae- occ.) (Rhagidia) . . sie RER CNRS INA (Eupodidae) . . (Eupodes sp.) . (Eupodes?) Dan (Eupodes cerinus C. L. Koch 1838. ) . Acarus cornifer O. F. MÜLL. 1776. (Eupodes) (triola IKOCH 1830.) - (Eupodes fusifer Can. 1886.) . othe : Trombidium macropus HERM. 1804. (Eupodes.) | N Trombidium motatorius (L. 1758.) (Linopodes.) . Trombidium bipustulatum HERM. 1804. (Penthaleus) Trombidium spec. HERM. 1804. (Penthaleus) (ery- throcephalus C. L. KocH. 1838; minor R. Can. 1886.) Acarus nemoralis O. F. MULL. 1776. (Penthaleus) (ARCS CC KOCH SS) a LE Trombidium celery HERM. 1804. (Tydeus.) . . Acarus croceus L. 1758 (Tydeus) . . . Acarus junci JOH. HERM. (père) 1804. (Pydensò) À Acarus padi SCHRK. 1803. (T'ydeus).. : . Acarus limacum SCHRK. 1781. (Riccardoella) . - (Anystidae) 78 (en 79). Trombidium baccarum 1 (L. 1758.) (Anystis.) Trombidium cornutum HERM. 1804. (Erythracarus) Trombidium parietinum HERM. 1804. la vus) Trombidium pyrrholeucum HERM. 1804. (Erythra- carus) RATIO (Trombidium telarium HERM. 1804) (Eryihracarus (Tetranychus) . . A A LIA (Tetranychus carpini Oupus. 1915). . Trombidium telarius (L. 1758.) (Tetranychus) . 86. Trombidium alceae (L. 1758) (Epitetranychus) . . VII Blz. 226 221 228 229 230 233 234 236 237 238 239 321 247 248 249 321 321 321 323 323 324 325 325 328 330 330 251 252 253 254 254 256 257 266 267 268 269 270 271 271 280 VIII 87 88. 89. 90. OR 92: 98. 94. 95. 96. Ir 20: 99° 100. HO. 102. 103. 104. 105. 106. 1172 118: 119. 120. 121. 122. 123. 124. 125: 126. 1272 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Overzicht van den inhoud. (Tetranychus ludeni ZACHER 1916) (Epitetranychus) (Tetranychus salicis C. L. Koch 1838) (Schizotetra- nychus) . See es PU EN (Schmiedleinia tiliae OUDMS. 1928) ned een a Trombidium latens O. F. MULL. 1776) (Petrobia) (lapidum HAMMER 1804). PARO SE QT à Acarus graminum SCHRK. 1781. (Bryobia) (gloriosa CIEIROCHL1S3E)... 31. E AES Acarus anidens SCHRK. 1803. (Storchia) (robustus BERIO) Me BE 5 Acarus rubens SCHRK. 1781. (Podaia.) . SR lene (Celaeno rhodomela C. L. KocH 1841.) (Ledermiille- ria) (patrius BERL. 1885). . . Cheyletus Latr. 1796. Type Acarus eruditus SCHRK. 1781 1 Cheyletus eruditus (SCHRK. 1781) . sd ee Acarus squamosus DE GEER 1778 (Cheyletia) se Acarus lepidopterorum SHAW 1794 (Cheletomor- pha) (venustissimus C. L. KocH 1839) . o (Cheyletus doctus BERL. 1886) (Acaropsis) . . Pediculus musculi SCHRK. 1781 (Myobia) . . (Acarus folliculorum Sim. 1842). . : Bdella LATR. 1795. Type Acarus | longicornis a oS 208... Acarus citri HAssg. 1762. (Bdella) Bdella longicornis (L. 1758) . . Re Acarus velox O. F. MULL. 1776. (Bdella) (vestita CHEFKOCH ASSEN Nene RI RE Scirus vulgaris HERM. 1804. (Bdellidium) Scirus latirostris HERM. 1804. (Cyta) Acarus littoralis L. 1758 (Molgus) bs if Scirus setirostris HERM. 1804. (Cunaxa) . . (Halacaridae) (Halacarus spec.) . Acarus zosterae F. 1779. (Halacarus) Atomus LATR. 1795. 1e Acarus > parasiticus DE GEER 1176) . . Acarus batatas L. 1758 .. Atomus parasiticus (DE GEER 1778). ARR (Microtrombidium russicum OUDMS. 1908) Trombidium F. 1775 (vervolg) . . . One Acarus autumnalis SHAW 1790. (Trombicula) Bie. (Thrombidium Hair Oups. 1909) (Trom- bicula.) 2» : RS Pere erent Le Trombidium bicolor HERM. 1804. (Podothrombium). Trombidium rostvatus (SCOP. 1763) (Eutrombidium) (trigonum HERM. 1804) MLA Wet ee Uae (Trombidium sericeum SAY 1821) (Eutrombidium) Trombidium pusillum HERM. 1804 (Microtrom- bidium) TIRATO LIRE ker ie Blz. 284 284 285 285 289 291 29.1 292 292 293 291 298 300 301 303 303 306 306 312 313 314 316 320 330 331 332 333 334 337 342 343 343 346 348 349 353 353 128. 129% 130. 131. 132. 133. 134. 135. 136. Sie 138. 139. 140. 141. 142. 143. 144, 145. 146. 147. 148. 149. 150. 151. 152. 153: 154. 150. 156. 157. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. Overzicht van den inhoud. Acarus sulcatus O. F. MÙLL. 1776. (ge um?) . RR N Trombidium curtipes HERM. 1804. “(Enemothrom- bium) (Ottonia sheppardii GEORGE 1919) (Enemothrom- bium) . . 5 CE Eh (Dinothrombium?) EMA REA (Trombidium gigas TRI. 1894.) (Dinothrombium) Trombidium tinctorius (L. 1758) (Dinothrombium) (Trombidium purpureum C. L. KocH 1837) (Dino- thrombium?) . . dj enk (Trombidium sylvaticum C. L. KocH x 1836) (Dino- thrombium?). . . È Lie (Trombidium spec.) 3 Trombidium holosericeus al 1758.) . (Trombidium rimosum C. L. KocH 1837.) . . Trombidium aphidis (DE GEER 1778) (Altothrom- bium) (fuliginosum HERM. 1804) . Hydrachneliae LATR. 1802. Limnochares LATR. 1796. De Acarus aqua: DICASI MASSE EE OR 5 Limnochares aquaticus (L. sn à Eylais LATR. 1796. Type: Hydrachna extendens ROLE MULL 762.0. Eylais extendens (O. F. Mtr. 1776). À Hydrachna O. F. MULL. 1776. Type Hydrachna Chen LORO MMI Hydrachna cruenta O. F. Mürr. 1776. (globosus DE GEBERGTE sh Hydrachna geographica Or Mona. Hydrachna hexapoda SCHRK. 1803. (?) . (Hydrachna perniformis KOEN. 1895) . . Eylais LATR. 1796. (vervolg) . SERRE Hydrachna gynmopterorum (L. 1758) (Hydry- phantes) (ruber DE GEER 1778). . Merge Hydrachna despiciens O. F. MULL. 1776. (Diplo- dontus) . . SAREI Acarus culicis DE GEER 1778(?) . LE AN Hydrachna ovalis O. F. MULL. 1776. (Oxus) Hydrachna strigata O. F. MULL. 1776. (Oxus). . . Hydrachna musculus O. F. MÜLL. 1776. (Fronti- DO dA) OS WAR RE Hydrachna calcarea O. F. MULL. 1776. (Limnesia) Hydrachna fuscata O. F. MULL. 1776 (Limnesia) Hydrachna maculata O. F. MULL. 1776. (Limne- sta) (non maculata auct. hucusque) . . . . . . Hydrachna bipunctata SCHRK. 1787 (Limnesia) (maculata auct. hucusque) . . Ed Hydrachna undulata O. F. MÜLL. AG, (Limnesia) Hydrarachna erythrophthalma HERM. 1804 (Limnesia) IX Blz. 354 354 355 356 356 357 363 364 364 366 379 382 387 397 398 410 411 416 421 432 435 435 436 436 442 445 447 449 450 452 454 459 458 461 464 158. 159. 160. ON [162 163. 164. 165. 166. 167. 168% 169. 170. WANS 172? 173. 174. 175. 176: 17778 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Overzicht van den inhoud. Acarus fluviatilis STRÖM 1768 (Hygrobates) (rufi- IN CAE RocHlles7 NEN: Hydrarachna longipalpis Herm. 1804. (Hygrobates) Trombidium vittatum RATHKE 1797 (Pentatax) (bon- ZU BOAR NIKS O9) inne. UE Hydrachna crassipes O. F. MULL. 1776. (Unionicola) Hydrachna grossipes O. F. MÜLL. 1776. (Unionicola) Acarus ypsilophorus Bonz. 1783. (Unionicola) . Hydrachna spinipes O. F. MÜLL. 1776. (Neumania) Hydrachna vernalis O. F. MULL. 1776. (Neumania) (Nesaea carnea €. L. KocH 1836) (Piona) . . . Hydrachna clavicornis O. F. MULL. 1776. (Piona) Hydrachna cruciata SCHRK. 1803. (Piona) . . (Hydrarachna fuscata HERM. 1804) Mon praeocc. ) (Piona fuscescens nov. nom.) . ee Hvdrarachna histrionica HERM. 1804. (Briona). Hydrachna lunipes O. F. MULL. 1776. (Piona) . . Hydrachna mutabilis SCHRK. 1803 re) (rufa EIEFKSCHN SSG) ira) RR Hydrachna nodata O. F. MULL. 1776. (Bona) - Hvdrachna obsoleta O. F. MULL. 1776. (Piona?) Hydrachna ovata O. F. MÜLL. 1776 (Piona) . . . Hydrachna trifurcalis O. F. MULL. 1776 (Piona) . Hydrachna T. flavum SCHRK. 1802 (Hydrochoreu- tes) (unguiculatus C. L. KocH 1836) 178 (en 179) Hydrachna latipes O. F. MÔLL. 1776. (La- 180. Ligue SZ: 183. 184. 185. 186. NOTE 188. 189. 190: LOWE 192 193. 194. 195. LOG: minipes) . . Hydrachna liliacea O. F. Mürr. 1776. (Acercus) . Hydrachna longicornis O. F. MÜLL. 1776 (Acercus) Acarus stagnalis FOURCR. 1785 (Acercus) (brevipes NEUM. 11880.) << RAR Der Hydrachna torris O. F. Mörr. 1776. (Acercus) . > Acarus variegatus SCHRK. 1781. (Acercus) (triangu- laris, PIERS 11896.) 0. A RL RER Hydrarachna lutescens HERM. 1804. (Pionopsis) . Hydrachna orbiculata O. F. MULL. 1776. (Midea) . Hydrachna orbicularis O. F. MULL. 1776 (Mideopsis) Hydrachna complanata O. F. MULL. 1776. (Axo- nopsis) . . Hydrachnaversicolor O. F. MULL. 1776. (Brachypoda) Hydrachna rostrata SCHRK. 1803. (Arrenurus? Kren- dowskia?) . . see Hydrachna albator O. F. MULL. 1776. (Arrenurus) Hydrachna buccinator O. F. MULL. 1776. (Arrenurus) (caudatus DE GEER 1778) . . etoile Hydrachna clavipalpis SCHRK. 1803. (Arrenurus) (conicus PIERS. 1894) .. Hydrachna cuspidator O. F. MULL. 1776 (Arrenurus) Hydrachna er ©: E. MULL. 1776 o rus) Blz. 464 466 467 471 474 476 417 480 481 481 483 483 484 485 488 489 490 492 493 495 497 498 501 503 504 505 506 507 509 511 513 515 516 520 526 527 528 529 OWE 198? 199; 200. 2017 202. 203. 204. 205. 206. 207% 208. 209. ZNO: ZAR DN 218: 214. 2S: 216: DIG 216: 219; 220. 2210 DID 225 224, 225: 226. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. Overzicht van den inhoud. Hydrachna globator O. F. MULL. 1776 (Arrenurus) Hydrachna integrator O. F. MULL. 1776 (Arrenu- a libellulae DE GEER 1778 (Arrenurus- Wana inne (Arrenurus? " Larva) ahi SPEAR Naan Hydrachna lugubris O. F. MULL. 1776. (Arrenurus) Hydrachna lunaris O. F. MULL. 1776. (Arrenurus) Hydrachna maculator O. F. MULL. 1776. (Arrenu- VASO AS EURE Hydrachna papillator O. F. MùLL. 1776. (Arrenu- IUS). MAN Hydrachna pustulator O. F. Mörr. 1776. (Arre- nurus) SRI Hydrachna sinuator O. F. MÜLL. 1776. (Arrenurus) Hydrachna stellaris O. F. MULL. 1776. (Arrenurus) Hydrachna tricuspidator O. F. Mürr. 1776. (Arre- nurus) . . SP NE Hydrachna truncatella O. F. MULL. 1776. (Arre- nurus) pra Hydrachna tubulator O. F. MULL. 1776. (Arrenurus) Leptus LATR. 1796. Type: Acarus a DE GEER WIG RENT Leptus coccineus (SCOP. 1763). À Mes Trombidium trimaculatum Rossı 1794. (Leptus) j Trombidium F. 1775. (vervolg) EN SNA Acarus adpendiculatus SCHRK. 1781. (Belaustium.) Trombidium artemisiae (SCHRK. 1803). (Belaus- tium) (miniatum HERM. 1084) . . : Trombidium assimile HERM. 1804. (Belaustium) : Acarus bicolor ScHRK. 1803. (Belaustium?- Larva) DR RER NE AN a A Pie EDER SES eae Acarus hexapus SCHRK. 1803. (Belaustium?- Larva) : EEE ee er Trombidium latirostre HERM. 1804. (Belaustium- Favale RAM rde SI Trombidium murorum HERM. 1804 (Belaustium.) Trombidium quisquiliarum HERM. 1804 (Belaus- tum) . HE Trombidium phalangoides (DE GEER 1778) (En thraeus) ‘ 5 : cae (Erythraeus.) 8 ; E SR at Trombidium rupestris (ei 1758.). (Erythraeus.) . Smaris LATR. 1796. Type Trombidium squama- tum HERM. 1804.) . . . - Trombidium papillosum HERM. 1804. (Smaris) i Smaris. squamatum (HERM. 1804.) . . . à 5 Trombidium velutinus (O. F. MÜLL. 1776.) (Ca- lyptostoma) (expalpe HERM. DE Mar (Tyroglyphidae) i N XII DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Overzicht van den inhoud. Tyroglyphus LATR. 1796. Da Acarus ue 1s MASKS) oes iis Tyroglyphus farınae a, 1758.) . ARTO: (Hypopus spinipes Dug. 1834. (genus?) . . . Acarus spinitarsus HERM. 1804. (genus?) . (Tyroglyphus casei OuDMS. 1910.) (Tyrolichus) nt Acarus dimidiatus HERM. 1804. (Tyrophagus) (longior GERV. 1844) . . . Acarus putrescentiae SCHRK. 1781. (Tyrobhagus) (Tyrophagus viviparus OUDMS. 1926.) . (Vidia lineata OuDMS. 1917.) . . Acarus vesparum SCHRK. 1803. (Tortonia) are (Tyroglyphus heterocomus MıcH. 1903 (Czenspins- LOD) Acarus lactis L. 1767. (Carpogly plus (anonymus EADE 1882400: VE, (Glycyphagus hericius ROB. 1868) (Hericia) oi . Pediculus cerambycinus Scop. 1763. (Sennertia) . (Chaetodactylus spec.) . FREE (Hypopus granulatus Du ie 1849. (Cerophagus) VE Acarus destructor SCHRK. 1781 (Glycyphagus) . Acarus domesticus DE GEER 1778. Gey plage) (Glycyphagus privatus OUDMS. 1903. (Dermaleichus chrysomelinus C. L. Koch 1841). (Coleopterophagus megninit BERL. 1881.) . . . . (Hypopus jeroniarum Dur. 1839.). (Zschachia) . (Acarus muscarum L. 1758. (Mytanoetus.) . . (Anoetus polypori Oupms. 1914.) (Zschachta) Trombidium punctiforme RATHKE 1799 (Zschachta) (Avicolae.) . : RARE Acarus L. 1758 (v rervole) . 1 (Dermoglyphus elongatus MÉGN. 1877 DI. (Pterolichus buchholzi var. fasciger MEGN. & TRI. 1884) (Eupterolichus) . . . Acarus avicularum DE GEER 1778. (Analges) ‘(mucro- natus BUCHH. 1869.) . . E Acarus chelopus HERM. 1804. (Analges) che Acarus passerinus L. 1758. (Analges) . . (Analges tridentulatus HALL. 1882) . a Acarus oscinum SCHRK. 1803. (Pleronyssus) (ob- SCUNUSE BERES NISSAN) 2.0. > AU: Acarus pari (L. 1758). (Pteronyssus) (parinus CHI KocH 1840 . : ENT MRC Acarus pici medi ScHRK. 1803. (Pteronyssus) (gracilis NITZSCH 1818.) . ar RARO (Dermaleichus pict CL BUCHH. 1869 (Mes- alges) . à AC Acarus phaetontis F. 1775. (Alloptes.) Mes . Acarus pict ScoP. 1763. (Alloptes.) . . EN . Acarus picae SCHRK. 1803. (Proctophyllodes) (picae Blz. 600 602 624 625 626 626. 632 634 634 635 635 635 647 648 648 649 649 653 660 661 662 663. 665 672 672 675 675 678 678 678 681 683 688 688 689 693 693 694 695 264. 265. 266. DOM: 268. 269: 210. ZIONE, 272; 273. 274. 275. 276. ZI 278. 2719: 280. 281. 282. 283. 284. 285. 286. 287. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. Overzicht van den inhoud. CMO OHMS) ER e Acarus cornicis Scop. 1763. (Pterodectes?, Procto- phyllodes?) È SARO STI: (Psoroptidae) . Pea Noe NEE na (Scaroptes equi HER. ne (Psoroptes.) . . (Psoroptes spec.) . . NEE LINE (Linobiidae) . RARE RW e Acarus coccinellae Scop. 1763 s(ULinobva mn (Acaridae) SO I SOI NEDER: (Sarcoptes scabiei var. Wombatt RAILL. 1893.) (Acarusı)n. 2. (Sarcoptes cuniculi NEUM. 1892. non GERL. 1857) (Acarus) er Nol be (Sarcoptes cants GURLT 1837.) (Acarus) mis (Sarcoptes vulpis FÜRST. 1861.) (Acarus.) . . (Sarcoptes leonis Can. 1894.) (Acarus) . . CAR (Sarcoptes equi GERL. 1857.) (nom praeocc.: HER. 1838) (Acarus caballi nov. nom.) . . . . . . (Sarcoptes suis GERL. 1857) (Acarus) . . . . . (Sarcoptes dromedarit GERV. 1844) (Acarus) . . (DD US OmD MSY M9265) vn. SE Me N (Sarcoptes ovis RoB. 1860.) (Acarus.) . . È (Sarcoptes caprae FÜRST. 1861) (Acarus) . . (Sarcoptes cati HER. 1838) (Notoedres) . . 5 (Sarcoptes mutans RoB. 1860) (Knemidokoptes) : (Ox10a ti Oribata Latr. 1802. Type Acarus geniculatus IE 1798. PE Notaspis horridus Jon. HERM. ‘(père)1804. (Camisia) Acarus scaber L. 1758 De (biverrucatus C. L. KocH 1840.) RA WERL N, Notaspis segnis HERM. 1804. (Camisia) . . (Eremaeus hepaticus C. L. KocH 1836) . . Oribata enicul ats (ALSO) eckson ne. (Oppia berlesei LEON. 1895) (Oribata) . . . . .". Notaspis castaneus HERM. 1804. (Xenillus) . . Acarus muscorum Scop. 1763. (Tricheremaeus) (ON OSU ICH NKO Cr EAN) En ern Notaspis bipilis Jon. HERM. (père) (Ceratoppia) . Acarus confervae SCHRK, 1781. (Hydrozetes) . . Notaspis corynopus HERM. 1804. (sufflexus MicH. 1885). . Notaspis clavipes HERM. 1804. (Belba) . Acarus lucidus FouRCR. 1785. (Letosoma) (nitens LANGLE 1844)... . SII SEC ao Acarus tremellae L. 1761. (Leiosoma) (globosus C. L. KocH 1844) . zede BE EREN ott RENE n Acarus xylariae SCHRK. 1808. (Leiosoma) (fuscus C. L. KocH 1841) . REN. XIII Blz. 696 697 697 697 699 699 699 700 700 758 159 759 760 761 761 762 763 763 763 765 765 766 766 768 769 ZEN 773 774 715 782 784 785 785 786 788 789 790 2911 793 XIV DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Overzicht van den inhoud. Blz2 288. Notaspis tegeocranus HERM. 1804. (Banksia) . . 794 289. Acarus infusionum SCHRK. 1803. (Ameronothrus) (belden us BOSTOCKE 1888) 1.2... rs ee 194 290. (Hermannia granulata Nic. 1855. (Hermanmiella) 795 291. Notaspis theleproctus HERM. 1804. (Neoliodes) . 796. Notaspis HERM. 1804. Type: Acarus coleoptra- CUS RE WTOC) an ea AE KE he 208796 292. Notaspis fungorum (L. 1758) (Humerobates) (hu- MICHA IS ELERM BOA a, Ue ten rel eee LO 293. Acarus seminulum O. F. MùLL. 1776. (Euzetes) (ALEID TUS CRNIE RKO CETIS A1) NEEN en fee eee OO2 294. Acarus spinipes O. F. Mürr. 1776. (Euzetes) (sub- seminulum OUDMS. 1902) . . . 803. 295. Acarus ciliatus SCHRK. 1803. (Limnozetes) (sphag- 1 MUCHAS SO: CE La ere 803. 296. Notaspis alatus (SCHRK. 1803). (Galumna) . . . 803 297 wNotaspismcolcopivaiuss (le. 1158): lea 1806 298. Notaspis planicornis (SCHRK. 1803.) (acromios RUE RIM GOA.) a EN OB 1809 OribatanPArr 1602! (vervole)en. verte 2 810 299. Acarus Piger Scop. 1763. (Phthiracarus) er. + 816 300. Trombidium loricatum RATHKE 1799 (Tritia) (ar- UASC EKO CHE EA u ce oi ra COS (Emophyidae)... 0: 814 301. (Sarcoptes gallarum tiliae TURPIN 1835) (Eriophyes) 814 (Phytoptus macrochelus NAL. 1890) (Eriophyes) . 814 (Phytopius vitis LAND. 1864) (Eriophyes) . . . . 814 (Cecidophyes malinus NAL. 1891) (Eriophyes) . . 815 Menyllocoptes, Ihymı NAL. 1889) zen. fii) lS Bes ldonomielk Ban. reale AE ere LS Parasitidae 817. — Laelaptidae 820. — Dermanyssidae 821. — Spinturnicidae 822. — Antennophoridae 822. — Uropodidae 822. — Argasidae 823. — Ixodidae 824. — Scutacaridae 830. — Labidostommidae 831. — Rhagidu- dae 831. — Tydidae 831. — Eupodidae 837. — Anystidae 831. — Tetranychidae 833. — Raphignathidae 834. — Cheyletidae 834. — Bdellidae 836. — Cunaxidae 837. — Halacaridae 838. — Trombidiidae 839. — Hydrachnellae 844. — Limnocharidae 844. — Eylaididae 845.— Hydrach- nidae 846. — Hydryphantidae 849. — Atractididae 850. — Limnesiidae 851. — Hygrobatidae 853. — Arrenuridae 860. — Erythraeidae 868. — Calyptostomidae 871. — Tyroglyphidae 872. — Rhizoglyphidae? 873. — Tyropha- gidae 873. — Ensliniellidae? 873. — Carpoglyphidae 874. — Glycyphagidae 874. — Canestriniidae 875. — Anoetidae 875. — Dermoglyphidae 876. — Analgesidae 876. — Aven- zoariidae 877. — Proctophyllodidae 877. — Psoroptidae 877. — Linobiidae 878. — Acaridae 878. — Oribatei 878. — Camisiidae 879. — Eremaeidae 879. — Belbidae 880. — Leiosomidae 881. — Tegeocranidae 881. — Neoliodi- OVOZE ROTH HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. Overzicht van den inhoud. XV Blz. dae 881. — Notaspididae 882. — Phthiracaridae 883. Anatomie . . MEO O M IO MEistologie se: 887 . Physiologie 887 Teratologie 894 MOelcologie Ron 894 . Embryologie . . 909 Ontogenie . . 910, Phylogenie (incl. Verwantschap) . SD . Chorologie (Milieukunde, Habitat) 918 Chronologie (Tempus). . 209,936: . Diapherologie (Zoögeographie, Verbreidingskunde) ; 940 Oekonomie . 5 961 . latrozoloögie (Medische Zoölogie). ne 963 Onomatologie (Nomenclatuur) . . MTA TRIO 968, LEGE EUGEN NED 1046— 1097 EENIGE VERBETERINGEN AAN TE BRENGEN INCERTA Blz. IMihootd) 11578; lees: 211758: OST MONT. Bi ?, lees: DE LA CHENAYE DES Bois. 20. r. 13 v. o.: Voeg achter , (sic)’’: DE LA CHENAYE DES Bors. Dr lo N. ni 17 v. b.; en 4 v. o.; blz. 13. r. 4 v. b.; blz. 15 GOW Os blz.l6r. 5 v.o. blz: 19 r. 3. v. bi; : en 13 en 2 v. 0. Bombycinae, lees: Bombinae. 398. r. 16 en 14 v. o.: Bombycinae, lees: Bombinae. 408:1.412 iv... Ds: Schrap: , LINNAEUS in!” Al. Aen 3 v. 0.: schrap deze 2 regels: 69. r. 18—20 v. b.: Schrap deze 3 regels en vervang die door hetgeen op blz. 67 staat. 98. r. 6 v. 0.: cayennensis, lees: cajennensis. ISO b.: SChrap Louse 140. rt. 3 en 4 v. b.: Schrap deze 2 regels. 150. r. 4 v. 0.: utrique, lees: utrinque 173. r. 12—14.: Schrap deze 3 regels. Worn 2. v 0.2, farinae, Aces: farına: 180.7. le ve 0.: Schrap een der 2rymiterdernomagen 181. r. 8. v o.: m Mite, lees: m 1725. Mite. (8207.06. 9..0. Schrapi mt sla 192917. 901 6 v..0.: Schrapr deze Agresels WOSM SRV. D Schrap: „als 16625 190.7. 9 vy. b.: Anonymus, lees: HOOKE DOD MIE 0% Schrap: en Bachomt PDT MOUV. 0.: TROTUTLA,-Jees; SRROTOEA 298 r. 13 v. b.: disposito, lees: disposto 306. r. 18 v. b.: Pinocchio, lees: Pidocchio. Sole Seni 8 v. o.: Schrap: dezer 2zegels. 416. Goran: „Acarus coccineus. 46. 1740. 52. 1735. 1740. 1747.” EENIGE VERBETERINGEN AAN TE BRENGEN INCIDE IS NORT 20 eV. 0.5 lees Vion ies Aq. te a. bi: ie Sd lees; pP. 238, MMA Nb: :21748; lees: 1758. 92. Voeg, na 1775 Fuesslin, bij: m 1775. Acarus coleoptratorum, Heldekvingedes Mid. Ham- MER, Fauna Norv., p. 157. n. 698. — Citeert STRÖM. 1765. 184. 191, HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. XVIE Eenige verbeteringen. NOV OSS ZEN WEERAL . 1803, 3 regels over SCHRANK. Deze behooren bij celer, onder aanmblzmeen SUD ROT fos Nees aie le Lae ROND OSM eESMVARS NDP 2103: .r. 20en5v.o.: J. G. HERMANN, lees: J. HERMANN. . 1775; voeg bij: Heldekvingedes Mid. Mao staat: Syst RENE. ale, Br zenlees- Syst. Nat: Ven DD TROVANO 2 staat: och tlees col. r. 7 v. o.: Risso; lees: Rossi. r. 20 v. o.: Risso; lees: Rossi. r. 2 v. b.: Risso; lees: Rossi. r. 6 v. b.: Cynoraista; lees: Cynoratstes. Faso o a vOle: lees Col: r. 7 v. 0.: auato; lees: ovato. r. 5 v. o.: mitente; lees: nitente. r. 9 v. 0.: ‚x 6proc; lees: , xédprtoc. r. 13 v. b.: Dogt tick; lees: Dog tick. r. 10 v. b.: rininoide; lees: ricinoide. Schrap regel 6 en 5 v. o. r. 12 v. b.: vularis; lees: vulgaris. r. 17 v. o.: Kulhmilbe; lees: Kuhmilbe. Gan 42202: Iauge, lees: que. PNA D 602: lees 6085 r. 1 v. o.: Risso; lees: Rossi. NAN MD lees HABRICIUS, pr hoo MZ ZEE le 1053. r. 6 v.b.: © 1741(?). — Schrap deze 3 regels. Zie 1753. MI, Al ALT à 0, HAE NT Ret’ KRITISCH HISTORISCH OVERZICHT DER ACAROLOGIE. TWEEDE GEDEELTE. 1759 tot 1804. VOORWOORD. Dit Tweede Gedeelte omvat het tijdperk van het ver- schijnen van de 10e editie van LINNAEUS Systema Naturae tot en met het jaar 1804, waarin het pracht- plaatwerk HERMANN's Mémoire Aptérologique dat bijna uitsluitend Acari behandelt, het licht zag. Van alle werken, die ik raadplegen kon, schreef ik de gedeelten, die over Acari, of over door Acarı aan planten en dieren veroorzaakte schade en ziekten handelen, over. Toen het „Eerste Gedeelte’ de pers verliet, heb ik alles, wat ik overgeschreven had, nog eens zorgvuldig met den tekst van dat Deel vergeleken. Ik bemerkte daarbij, dat dat Deel hier en daar eene aanvulling, of verbetering, behoeft. Die heb ik nu in dit Tweede Deel opgenomen. Tijdens den druk en na het verschijnen van het Eerste Deel zijn mij nog enkele werken in handen gekomen, die vóór of in 1758 gedrukt waren. Den acarologischen inhoud daarvan vindt de lezer eveneens in het Tweede Deel be- handeld. Ik ben kritisch; maar ook over mijn eigen werk; hetgeen men bij het doorlezen van dit Tweede Deel hier en daar opmerken zal. In de Literatuur vindt men hier en daar referaten. 1 2 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Deze vermeld ik alléén, indien daarin andere namen voor- komen, of een of ander nieuws vermeld wordt. Ik ben verplicht geweest, de soms langdradige beschrijvin- gen verkort of „in telegramstijl’ weer te geven. De Acari zijn, zooveel mogelijk, naar mijn systeem (zie dire hin ive Entom. ve 66 1993, pr 68 19) serang- schikt; in de kleinere groepen dikwijls naar systemen van specialisten. In standaardwerken, o..a. in „Das Tierreich” wor- den Acari, die niet door nieuwere schrijvers teruggevonden zijn, als aanhangsel, als ,,onzekere’’, als „onherkenbare”’, als , ondetermineerbare”, achter de goed beschrevene soorten opgesomd; enkele worden zelfs niet genoemd. Vooral Engel- schen zijn sterk geneigd, hen als „condemned species” te verklaren. Ik acht deze handelwijze verkeerd, de laatste zelfs onwetenschappelijk en ongeoorloofd. Integendeel, men moet de aandacht op hen blijven vestigen, als eene uitnoodiging, onvermoeid ernaar te zoeken. Ik wijs op de feiten, dat Acarus aphidioides L. 1758 in 1876 door CANESTRINI & FANZAGO, en Acarus spimitarsus HERMANN 1804 door WICHMANN, Graaf VITZTHUM & OUDEMANS in 1924 teruggevonden zijn, als- mede, dat BRUYANT eerst in 1909, d.i. na 205 jaren, aantoonde, dat de Fransche ,,rouget’’, en Hirst in 1925, d.i. na 172 jaren, vond, dat de Engelsche „harvest-bug” eene Trombicula- larve is. Ik ben zoo gelukkig geweest, eene menigte geelwitte Ixodes reduvius onder de oogen te hebben. Het gevolg daar- van is, dat ik § 15 van mijn Deel I (over Ixodes hexagonus) moet vervallen verklaren, en $ 16 (over Acarus reduvius L. 1758) grootendeels moest omwerken. Daardoor is tevens in dit 2e Deel no. 43 vervallen, alsmede fig. 37. Er bestaat geen zekerheid, dat Ixodes hexagonus als afzonderlijke soort vóór 1815 herkend werd. Er is geen gastheer bekend, die uitsluitend hexagonus voedt; zelfs Mustela-soorten herbergen zoowel reduvius als hexagonus. Bovendien werd hexagonus, voor zoover ik heb kunnen nagaan, nog niet in Skandinavië geconstateerd. Ik combineer dus in Deel II de $$ 15 en 16 van Deel I. Eene opmerking van Dr. KARL VIETS te Bremen deed HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 8 mij ook de $ over Acarus aquaticus omwerken. Ik geloof, dat ik nu beter den naam aquaticus verdedigd heb. Om ruimte te besparen, heb ik geen Recapitula- ties meer achter eenigszins uitvoerig behandelde soorten gegeven. Van eene determineertabel der in dit deel voorkomende soorten heb ik afgezien. In oudere werken vond ik menige soort, die later, als „nieuw”, beter, of even goed, of zelfs slechter beschreven werd. Ook vond ik enkele soorten verkeerd benaamd. Een en ander heeft tot gevolg, dat menige naam veranderd worden moest. Wellicht zal menige acaroloog zich daarover ergeren. — Het werk, dat ik thans verricht heb, had alreeds lang gebeuren moe- wens hetissvoor de acarologsen beschamend) dat de entomologen (hexapodologen) hen in zulken arbeid vöör waren. Dezen toch hebben wel kennis genomen van de werken van SHAW, SCHRANK (Fauna Boica!) e tutti quanti. Ook is het jammer, dat eenige auteurs, blijkbaar opzette- lyk, door voorgangers beschrevene soorten negeerden. Ik heb mij streng aan de oorspronkelijke spelling der soort- namen gehouden. Ik schrijf dus bijv. Trombidium holoseri- ceus (L. 1758). The Hon. N. CHARLES ROTHSCHILD handelde in de laatste jaren ook zoo bij de Suctoria (Siphonaptera). Ook daarover zal menige acaroloog zich ergeren. Mag ik er even op wijzen, dat zeer vele Acarı den soortnaam, op us eindigend, dragen achter een genusnaam, die op aspis eindigt, terwijl toch ,,aspis’’ feminini generis is?! En heeft ooit iemand aanstoot gevonden in de vele soortnamen, op ator eindigend, achter de vrouwlijke naam Hydrachna? Door omstandigheden buiten mijn wil moest ik, vóór het verschijnen van het Eerste Deel, binnen twee maanden tijds driemaal 500 bladzijden corrigeeren; een inspannende en vermoeiende arbeid; vandaar dat er zoovele druklouien in het Eerste Deel zijn blijven staan. Mar bij he toy ersicihiy men! vant dit Twere- de Deelımynchartiwolidankbaarheid..ss, daran denk ıiksimndeseenste,plaa,ts aan hen, 4 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH die mim fina mt ere ls teu diene tink w ele turd art Zi al Lene tr. Apr so pe siteiklien. hunne’namen Mylene ike More me iy Even als bij de bewerking van het Eerste Deel, ondervond ik bij de samenstelling van het Tweede Deel de zeer gewaar- deerde medewerking van Dr. C. ALBERS te Arnhem (Grieksch en Latijnsch), Dr. J. G. DE LINT te ’s-Gravenhage (oude geneeskundige werken) en Dr. D. Mac GILLAVRY te Amster- dam (boekwerken, Hemiptera, Orthoptera). Met groote dank- baarheid vermeld ik, bij het verschijnen van dit Tweede Deel, bovendien: den heer H. C. BLÖTHE te Leiden (Hemi- piera), den heer J. B. CORPORAAL te Amsterdam (literatuur), Jhr. Dr. Ep. J. G. Everts te ’s-Gravenhage (Coleoptera), den heer M. A. LIEFTINCK te Amsterdam (Odonata), Dr. J. C. H. DE MEIJERE te Amsterdam (Diptera), den heer H. A. L. van OLPHEN te Arnhem (Etymologie van Oud-Duitsch), Dr. E. D. van Oort te Leiden (Aves, Mammalia), Dr. J. Th. OUDEMANS te Putten (Hymenoptera, Lepidoptera), Dr. M. PINKHOF te Amsterdam (Araneae, Opiliones, literatuur), den heer AJ. REYNVAAN te Velp (hteratuun), MPa] DE Rooy te Bussum (Reptilia), P. H. ScHMITZ S.J. te Valken- burg (Formicarea), Dr. E. STRAND te Riga (literatuur en Noorsch), Dr. S. THOR te Oslo (literatuur en Noorsch), Dr. K. VIETS te Bremen (Hydrachnellae) en Dr. H. Graaf Virz- THUM te Berlijn (algemeene acarologie, Oud-Duitsche vul- gairnamen van planten). Eveneens een woord van dank aan Directeuren, Bibliothe- carissen en Conservatoren der meer dan 40 zoo binnen- als buitenlandsche bibliotheken, waarvan ik boeken ontving. Zoowel voor mijn Eerste Deel, als voor dit Tweede Deel werden van alle afbeeldingen van Acari, die ik in diverse werken aantrof, foto’s vervaardigd door MEYLINK’s Foto- handel te Arnhem. Waren de afbeeldingen gekleurd, dan waren de foto’s in den regel voor reproductie in lijncliché ongeschikt. Ik zelf maakte er dan overtrekken van, door die foto's van onderen sterk te belichten, waardoor alle oor- spronkelijke zwarte lijnen zichtbaar werden. De op die wijze ontstane figuren dragen het onderschrift: „Overtrek”. Van den foto's, die voor reproductie in lijncliché wel HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 5 geschikt waren, alsmede van al mine ,,overtrekken”, werden de cliche’s vervaardigd door de N.V. W. OVER DE LINDEN te Enkhuizen. Zoowel het Eerste als dit Tweede deel werden verzorgd door den uitgever C. DE BoER JR. te Helder. Aan allen mijn dank voor het geduld, bij mondelinge en schrifte- lijke overwegingen mijnerzijds betoond, en voor het zoo fraai afgeleverde werk. a beteekent: niet gezien; a: geraadpleegd. Arnhem, 15 Febr. 1929. A. C. OUDEMANS. A. ALGEMEEN, TEVENS SYSTEMATISCH OVERZICHT. Genus Acarus L. 1758. (type: Acarus siro L. 1758.) In aansluiting aan hetgeen over het genus Acarus in Deel I. p. 411 medegedeeld is, bevat deze $ alles, wat ik nog daar- over gevonden heb, tot 1758, en verder van 1759 tot 1795, het jaar, waarin LATREILLE nieuwe genera voorstelde, waar- mede tevens de beteekenis van het genus Acarus eene wijzi- ging onderging. [m 1660. HAFENREFFER, Nosodochium; p. 68, spreekt over Mölen, Milben oder Fraewlin, gekromde haartjes, die andere oog- of wenkbrauwharen verdringen; ook p. 75: Milben, Frewlin. Zij hebben niets met Acari te maken] m 1667. Syro. MERRETT, Pinax rer. nat. Brit.; p. 206. — „Syrones.... inventi etiam in Cerebro,....’’ — Ook in 1804 worden twee gevallen van Acari op hersens vermeld. m 1704. Mite, Miton, Midas. Dict. de Trévoux, .... — „C'est le plus petit des insectes qui naît dans .... Quand on voit une mite dans un microscope, on lui appercoit huit grands piéds pareils à ceux des faûcheux. Le Latin midas se dit aussi en Grèc, d’ou le Francois est dérivé.” M{8ac, ov, 6, bestiola fabas exedens, tinea, teredo, mot of made in boeken, kleederen, bijenkorven, meubels, kaas. — Zoodra het woord Acarus wat meer bekend werd, gaf men daaraan ook de beteekenis van ,,mot” of „made. Zelfs LINNAEUS deed dat: zijn „Mutilla acarorum, glabra, rufa, capite abdomineque postico nigris, habitat inter Acaros, qui- bus victitat. Haec differt a reliquis, quod glabra nec tomen- tosa sit, et videtur potius Sphex aptera esse; segmentum | et 2 abdominis rufa, reliqua nigra” is niets anders dan de bekende, zeer kleine Ichneumonide, die op de larven van HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 7 Acarus L. 1758. Ptinus, Anobium, &c. parasiteert. — Zie ook hier beneden: 1738 SWAMMERDAM! Midac, Laatlatijnsch meta; Anglosax., Fra., Deu., Eng, mite ; Dee., Noo., mid, mide ; Ned. mijt ; &c. heeft de oor- spronkelijke beteekenis van ,,mot” of ,,made”. Zelfs tegen- woordig hoort men nog dikwijls van meubels, kleederen, tapijten: „daar zit de mijt in”. Maar sedert Acari meer be- kend werden, is bijna in alle talen de beteekenis veranderd, en noemt men Acari met bovengenoemde namen. m 1704, Syro. MERRETT, Britan. rer. nat. pinax. — Als 11667. 1721. Mate, Miton, Midas. Dict. de Trévoux. — Als 1704. 1732. Mite, Miton, Midas. Dict. de Trévoux. — Als 1704. Im 1734 .FRiscH, Beschr.! Ins. Teutschls}!v. li: pics Von den länglichen Nag-Mieten. — Dat is Atropos divinato- vius MÜLL. — P. 3. c. 2. Von den rundlichen Saug-Miete, so aus dem Wasser kommt. — Dat is een Ostracode, wit, of rood, dus vermoedelijk Cypris fusca. Deze veranderen in Dermanyssus gallinae (sic!); zie n. 26.] 1737. Acarus, Mythen, Dierken. SWAMMERDAM, Biblia Naturae; Bybel der Natuure; p. 57. — Behoort tot de eerste Orde der Insecten: zonder metamorphose. [sa 1738. In vol. 2. p. 696 van SWAMMERDAM’s Biblia Naturae leest men over de larve van Piophila casei het vol- gende: „Acarus, microscopio conspectus, in duodecim sectio- nes sive Annulos 1. 2. 3. 4 &c. sese divisum ostendit. Primus horum proprie Caput constituit.”” — „Als men deze Wurm met een Vergrootglas beziet, soo telt men daar in twaalf af- deelingen of ringen. 1. 2. 3. enz. De eerste maakt eygentlyk hetsHlioott. == I kiyierimiel didia ti © midiat, (mo oral in Fransche werken, deze beschrijving omilie:rc it el Acar} tore se plasitr sword tl! Menzies plaatse zal ik naar SWAMMERDAM 1738 verwijzen] [a 1740. FrıscH, Index hist. suae Ins.; in: Misc. Berol. v. 6. p. 130. — Hier vertaalt hij de namen Nag-Miete en Saug- Miete (zie 1734) in: Acarus rodens oblongus e liquoribus et ommis generis infusis oriundus, en: Acarus sugens ex infusis, rotundior, corpore et dorso pilis quibusdam hirtus.] 8 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Acarus L. 1758. . m 1752. Acarus, Thiergen, Mülbe. SWAMMERDAM, Bibel der Natur; p. 26. col |. — Asml 87 m 1/54. Acarus. LINNAEUS, p. 226; Ciron, DE LA CHE- NAYE DES Boss, p. 235. im: (LINNAEUS), Systême naturel du Regne Animal; Paris. m 1755. Acarus. MÖLLER, Delineatio regni anim.; gen. 5. — Nomen nudum. m 1758. Acarus, Faulwurm. GMELIN, Onomatologia hist. nat.; v. 1. col. 30. — Hij gebruikt hier het pluralis Acari, Faulwürmer; hij duidt daarmede de dieren aan, behoorende tot het genus Acarus, geen groep, die den rang heeft van “genus „familias, „ordeX, &e. m 1758. Acarus. Hir, Notes &c. in: SWAMMERDAM, The Book of Nature; p. 25. — Diagnose van LINNAEUS, met de zeer juiste opmerking: „many of the creatures infesting birds and beasts, and commonly called Lice and Fleas, are truly Acan.” m 1758. Ciron. SWAMMERDAM, Histoire nat. d. Ins. (ver- taling der Biblia 1737); p. 32. — Als 1737. m 1758. Acarus. SWAMMERDAM, The Book of Nature; p. 25. col. 2. — Als 1737. m 1759. Acarus, Ciron. DE LA CHENAYE DES Bors, Dict. rais. univ. Anim.; v. 1. p. 644. — „Acarus est un nom géné- rique....; infinité d’autres espèces.’ — Korte diagnose naar LINNAEUS 1758. (Sine nomine); korte diagnose; p. 648. col. 1. Ciron. Idem, ibidem; v. 2. p. 546. col.1. — Nomen nudum; behooren tot de ,Insectes sans ailes.” Tique. Idem, ibidem; v. 2. p. 558. col. 2. bij de behandeling van „pediculus ovinus”. m 1759. Acarus. KNIPHOF, De pedic. inguin.; p. 20. — Zijn werk is het eerste Handboek over de parasieten van den Miemschw "Vara sunt acarorum genera, .... quae numero pedum discrepant, aliis sex, aliis sunt octo, aliis magis rotunda, aliis longiora cor- pora.” Dat heeft hij uit HooKE 1665, zonder hem te noemen. — Hij noemt enkele schrijvers, die afbeeldingen van Acari leverden. Nomen nudum; HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. I. 9 Acarus L. 1758. Zijne Acari faciei zijn ,comedones”, en zijne Acari dentium tandbacteriën ! Zijne figuren zijn meesterlijke reproducties van die van Bonomo 1687, ETTMÜLLER 1692, Cuno 1734, HEISTER 1727, in mijn Deel I. p. 27. 182. 211. 226. 302. en 304 te vinden. m 1759. Acarus. LINNAEUS, Anim. spec. disp.; p. 198. — Ofschoon in den titel staat: „secundum decimam Holmien- sem editionem’’, worden hier wel de diagnosen der Systema Naturae (soms gewijzigd) gegeven, maar met weglating der speciesnamen. De binomenclatuur is hier dus niet gevolgd; vermoedelijk buiten medeweten van LINNAEUS. m 1760. Acarus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 11; v. 1. p. 615. gen. 235. — Als 1758; zie Deel I. p. 10. m 1761. Acarus, Milbe. Popa, Ins. Mus. Graec.; p. 15. 121. — Diagnose van LINNAEUS 1758; 5 soorten, waar- onder cancroides (= Chelifer). m 1761. Acarus, Milbe. SULZER, Kennz. Ins.; p. 184. — Diagnose van LiNNAEUS 1758. Kenmerken, ontnomen aan diagnosen van verschillende schrijvers: LINNAEUS, ROESEL, VAN LEEUWENHOEK; ook hunne fouten: „eine einzige Klaue.” — Enkele kenmerken zijn nieuw: „Der Hinterleib besteht aus verschiedenen undeutlichen Abschnitten.” Dat heeft hij van DE LA CHENAYE DES Bois 1759 (zie bij Acarus stro), en deze ontleende het aan SWAMMERDAM 1738 (zie hierboven); maar SULZER voegt er het woord „undeutlich” bij, vermoede- lijk, omdat hij die „Abschnitte’ niet zag. — „Hat meistens die Farbe der Nahrung’. Ja, enkele: Dermanyssus gallinae, rood door bloed; Tetranychus telarius, groen door chloro- phyl; maar dat zijn zeldzaamheden; ,,meistens” is dus on- juist. m 1762. Brisson, Regn. anim.; p. 4 — „In septima” (scil. classis) „antennis, pedes octo vel plures, tegmine muta- bili; id est.... changer de peau. Hujus classis Animalia Crustacea vocantur.”’ — Arachnoidea, incl. Acari, behooren dus daartoe; hij noemt ze echter niet. m 1762. Acarus, Tique, Mite. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 619. — Hij brengt echter Acarus longicornis van LIN- NAEUS tot het genus Chelifer. En beide genera, p. 581, tot de 10 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Acarus L. 1758. „Insectes Apteres’’. — P. 582. Tiques, „tête et corcelet con- fondus” (sic!). — P. 587. „Huit pattes.” — P. 588. „Tiques et mites.” Hier maakt hij dus wèl onderscheid. — P. 589. „La tique et la pince se rapportent aux crustacees.’” Dat is dus in navolging van BRISSON 1762. Maar op p. 581.... zie hierboven! — P. 591. Table. „La Pince. Huit pattes; deux yeux; antennes en pinces de crabes, plus longues que la trompe.” Hiertoe brengt hij longicornis. La Tique. Huit pat- tes; deux yeux; antennes simples plus courtes que la trompe” (sic!) Hiertoe alle overige hem bekende Acarı. Beide dia- gnosen worden, p. 593 en p. 618 ook in het Latijnsch gegeven. — P. 619. Acarus, La Tique. — P. 620: „Les mites, les cirons . ce sont de vraies tiques.” Zijne Tiques zijn hier dus identiek aan LINNÉ's Acarus. „En général la tête est très petite. Leurs antennes ... ordinairement moins longues que l’espece du bec aigu et pointu qui forme la bouche.” Hier zegt hij ,,ordinairement.”’ — „Ce bec est une espéce de fourreau qui renferme une trompe fort fine.’’ Geen enkele der door hem genoemde Acari heeft die eigenschap; een bewijs dat hij zeer onnauwkeurig observeerde, òf fantaseert! — „Le corcelet de la tique n’est pas plus grand que sa tête, et il est tellement confondu au ventre, qu’il ne s’en distingue que parce qu'il est plus ferme et plus dur.” Zie, wat hij op p. 582 zegt! — „Les mères sont ovipares. Il faudroit que leur grosseur permit d'examiner leur accouplement, qui probablement doit être singulier, et avoir quelque ressort avec celui des araignées et des crabes auquels ces insectes sont analogues.” Inderdaad, deze bloote veronderstelling is later uitgekomen. — „Plusieurs .... sont carnassières et vivent sur différents animaux, mais au défaut de ces animaux, elles savent trouver leur nourriture sur les plantes et les arbres des bois.” Dat: „au défaut de” is fantasie: van alle hem bekende Acari is er geen één, die zoo handelt! — „Les chiens, les oiseaux, les mouches, les coléo- pteres sont attaqués par différentes tiques.... L'homme même n'en est pas exempt.” Ook hier is „tiques” identiek aan LINNÉ's Acarus. | m 1763. Acarus, Louse, Mite. A new and compl. Dict. of HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. I. ei Acarus L. 1758. Arts and Sci. ; 2d. Edit. — Diagnose van LINNAEUS 1758. „The largest or longest legged acarus is described in plate V. fig. 2.” Daar is een Phalangium afgebeeld met het bijschrift Acarus! 1763. Acarus. SCOPOLI, Entom. carniol.;: p. 387. — Geen diagnose; 21 soorten, waaronder n. 1069 cancroides (= Chelifer) en 1070 nepaeformis = Trogulus). m 1764. Mate. A new and compl. Dict. of Arts and Sci.; 2d. Edit. — „See Acarus 1763.” m 1764. Acarus. BRÜNNICH, Ent.; Insektklaere; p. 84. — Diagnose van LINNAEUS 1758 verkort. 1764. Acarus, Tigue. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 581. sqq. — Als 1762. m 1764. Acarus. GRONOVIUS, Zoophylacii; fasc. 2. p. 216. — Nomen nudum. 1764. Acarus. O. F. MÜLLER, Faun. Fridr.; p. XXIV et 91. — ,,Oculi duo remoti. Pedes octo.” — Hij citeert ook de diagnosen van LINNAEUS en van GEOFFROY. 1765. Ciron, Acarus. MENURET; in: Encycl. Dict. rais. Sci. Arts, Metiers; v. 8. art. Insectes. p. 787. — Diagnose van LINNAEUS 1758. Mite. Idem, ibidem; v. 10. p. 579. — Niets nieuws. 1765. Myten. PEARSALL, Godvruchtige bespiegelingen; in een vers vóór den „Eersten Brief”. — „Insekten! Myten!”’; maar eigenlijk worden alleen de Insecten bezongen. 1765. Acarus. PONTOPPIDAN, Kurzgef. Nachr. die Na- turh. in Dännemark betr.; p. 231. — Nomen nudum. m 1766. Acarus, Wachswurm. GMELIN, Onomatologia hist. nat.; v. 3. col. 41. — Nomen nudum; hij gebruikt hier van beide woorden het pluralis, meer in het algemeen, dan om een genus, of familie aan te duiden. — Het tweede woord doelt stellig op de mededeeling van ARISTOTELES (zie Deel I. p. 215 en 216), dat Acari in bijeraten voorkomen. 1766. Acarus. PALLAS, Misc. zool.; p. 189. — Van zijn Acarus marinus (p. 188 en 220) zegt hij, p. 189: „Mihi vero omnino Acaris adnumerandum videtur.” — Ook hier is dit plurale meer in het algemeen, niet als genusnaam bedoeld. Zijn Acarus marinus is Pycnogonum littorale. Eigenlijke Acari komen in dit werk niet voor. 12 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Acarus L. 1758. m 1766. Acarus, Milbe. SCHAEFFER, Elem. entom.; (on- gepagineerd), n. 110. — Diagnose van LINNAEUS 1758. Als voorbeeld geeft hij op: tab. 14. fig. 2.: eene vrij goede afbeel- ding van Eylais extendens. m 1767. Acarus, Milbe. BECKMANN, Anfangsgr. Naturh.; p. 117. — Diagnose van LINNAEUS 1758. mu 1767. Acarus. BLADH, Fundamenta entom.; p. 15. — „Pedes octo.”” — Dat is alles! m 1767 Acarus: LINNAEUS, Syst, Na Edel 2e ve 1. PAZ ps 1022. n..266. — “Als \1 58 zier Dee a jpn 0: m 1767. Myten. ROESEL VAN ROSENHOF, De nat. hist. d. Ins.;v. 4 n.1.p.1s. — Als 1749:enie Weellt pare: o 1767. Acarus. Roos, Mundus invisibilis; p. 2. — Rei- zigers zien in de Indiën wel Olifanten, Rhinocerossen, enz., maar „ad Algas, Acaros, .... non minori, quam crassiora ista, attentione dignas, rarius convertunt oculos.” P. 9.: „Ad hoc vero microscopia mirifice profuerunt, sine quibus Aphis, .... Acarus, &c. nunquam satis adcurate potuissent examinari.’ m 1767. Acarus. SCHLUGA, Primae lineae cognitionis Ins.; p. 45. — Diagnose van LINNAEUS 1758, verkort. n 1768. Acarus. CREIL, Diss. d. Contagio vivo; p. 26. $ 22. — Hij is het met LINNAEUS eens, dat vele ziekten door Acari veroorzaakt worden, „quod saepius ovula acarorum, quae in aére copiose volitant, in lympham in exanthema effusam cadant,’ &c. m 1768. Acarus. EBERHARD, Versuch Thierg.; p. 224. — Diagnose, samengesteld uit oudere; nieuw is: „die Füsse sind Lauffiisse’’. m 1768. Acarus. ERXLEBEN, Anfangsgr. Naturg.; p. 240. — Nomen nudum. m 1768. Acarus. DE GEER, Djur, som med en sträng; in: Kongl. Vet. Acad. Handl.; v. 29. p. 176—183. — Nomen nudum. e 1768. Ciron, Acarus. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. Hist. Nat.; Ed. 2. — Korte diagnose van LINNAEUS 1758; 28 soorten. Tique, Acarus. Idem, ibidem. — „Genre d’insecte assez HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 13 Acarus L. 1758. nombreux, mais beaucoup d’espèces sont trop petites pour être facilement appercues, même avec le microscope.” — Korte diagnose van LINNAEUS 1758; &c. m 1768. Ciron, Acarus. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. Hist. nat.; Ed. 3.; v. 3. p. 185. — Als hierboven. m 1769. Acarus. BLADH, Fundam. Ent.; in: LINNAEUS, Amoen. Acad.; v. 7; Ups.; p. 173. — Als 1767. m 1769. Acarus, Myten. Houttuyn, Natuurl. Hist.; v. 1. Stuk (= tom.) 13. P. 2: „Vernielen alles.” — P. 4: „Moge- lyk werpen de M. ook jongen.” — P. 7: „Sommige hebben een spitse snuit om haar voedsel te zuigen.” — P. 9: „8 poo- ten.” — P. 13. „Minder hard van korst.” — P. 111. ,, t Ge- slagt der Myten, Acarus”; afleiding van ,,Akeiros”. — P. 112. „De meesten zijn aanmerkelijk klein; 2 oogen”; wat GEOFFROY zegt; 35 soorten. BOO 2 Alcarus. (LINNAEUS, Syst, Nat.; Ed. lai vend! 2.022 dimid. 2. p. 1022. n. 266. —- Als.1767. m 1769. Acarus. Roos, Mund. invis.; n: LINNAEUS, Amoen. Acad.; v. 7. p. 386. 394. — Als 1767. 1769. Mittes, Blattae. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat.; v. 7. — Dat woord ,,Blattae” (= motten) doet zonderling aan! De tekst is goed, behalve: „Elles ont huit grands pieds, pareils à ceux des faucheurs” (uit Dict. de Trévoux 1704!) Tique, Acarus. Idem, ibidem; v. 11. — Als 1768; diagnose van LINNAEUS; eigenschappen naar GEOFFROY 1762; 4 soorten worden afzonderlijk behandeld. Tigue, Ciron, Acarus. Idem, ibidem; v. 12. p. 377. Table latine. — Nomina nuda. m 1769. Myt, Acarus. VALMONT DE BOMARE, Alg. woor- denbe mat. hist. v. 2. —- Als 1768: m 1770. Tigne. (DE BEAURIEU), Cours d’hist. nat.; v. 7. p. 226. — Hij spreekt hier van „La Mitte & le Ciron” en zegt dan: „Le genre auquel ils appartiennent, est celui de Tigne.” — Lees: Tique! Nomen nudum. Tique. Idem, ibidem; p. 314. — Nomen nudum. m 1771. Mite. Apams. Microgr. ill.; Ed. 4; p. 95. — Als 1746; zie Deel I. p. 7. 14 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Acarus L. 1758. m 1771. Acare, Ciron. Dict. univ. Franc. et Latin. — „C'est un petit animal qui a huit pieds, & qui est engendré de l’oeuf d'une mouche ordinaire, en laquelle il se change ensuite, conservant toujours une petitesse qui est telle qu’on ne peus l’appercevoir, ou du moins que tres-difficilement, sans le secours du microscope’’.... Blijkbaar Acarus en Piophila dooréén gewerkt. Hoe men het publiek voorlicht! 1771. Tique. Encycl. Dict. univ. rais.; v. 3. art. ,,Araig- née”. — Nomen nudum. Ciron, Acarus. Idem; v. 9. — Als 1768. 1771). Mittes. DE GEER, Mem Hist Ainse ava 22 (Peal: 22 1761. Acarus coleoptratorum. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed pP. 483) en. 1983, Als 1746 en 11085 zier Deel A. P=219.922: m 1761. Acarus coleoptratorum. Popa, Ins. Mus. Graec.; p. 121. — Diagnose van ROESEL. „Frequentissime reperi in Scarabaeus vespillone, S. stercorario, & vernali.”’ — Stier- marken. m 1761. Laus. SULZER, Kennz. Ins.; p. 15. — Hij haalt LINNAEUS, Fn. Suec. Ed. 1. n. 1198. aan; dat is coleoptratorum. m 1762. Acarus insectorum rufus ano albicante; Mite des coleopteres. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 623. n. 4. — „Longueur + ligne” (= 0.56 mm.; sic!). — „Le corps.... est dur, écailleux, lisse et de couleur fauve, à l'exception de la partie supérieure qui est blancheâtre.” (hij noemt dus het voorste deel, evenals LINNAEUS, base; en het achterste deel: supérieure). — „:Les pattes sont longues sur-tout les postérieures, quoique M. Linnaeus dise le contraire.” (Zij hebben beiden gelijk; de lengten der pooten I en IV zijn ongeveer gelijk.) — „On la trouve par troupes sur les coleo- pteres, le scarabé, le hanneton, et quelquefois sur les frelons, principalement sous le ventre.” Geotrupini, Melolontha. Hier weer het woord ,,frelons” voor Bombinae, evenals DE REAUMUR 1710. — Frankrijk. m 1763. Louse of the Beetle. BROOKES, A new and accur. Syst.; p. 278. — Korte beschrijving; niets nieuws. Red acarus of insects with a whitish vent. Idem, ibidem; p. 281. n. 13. — Naar LINNAEUS, 1746. m 1763. Acarus. DETHARDING, de Coleopt. Danicis; p. 9. sub Scarab. stercorarıus, noot. — „Danis Skarnbasse, aliis Torbist. Superstitiosum rusticis est animal; si enim magna copia acarorum inter pedes anteriores vexatur, maturam sibi pollicentur messem; eamdem vero serotinam fore dicunt, si acari isti inter pedes posteriores frequentes inveniuntur.” Geotrupes stercorarius; Denemarken. m 1763. Acarus coleoptratorum. PONTOPPIDAN, Danske Atlas; v. 1. p. 699. — Nomen nudum; Denemarken. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 49 3. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). m 1763. Acarus coleoptratorum. Scorori, Ent. Carn.; p. 389. n. 1064. — „Rufus, ano albicante; colore variat, ut habitu potius et domicilio dignoscitur.”” — Waarschijnlijk gaven andere soorten hem aanleiding tot deze mededeeling. — Aphodius fimetarius, Melolontha fullo, Necrophorus ves- pillo, Necrophorus agaricorum (dat is ongetwijfeld vespillordes (= mortuorum), die vooral in rottende Fungi leeft), Bombus lapidarius; Karniolié (Tirol). m 1764. Acarus insectorum rufus ano albicante, Mite des coleoptères. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 623. n. 24. — Als 1762. m 1764. Acarus coleoptratorum. O. F. MÜLLER, Faun. Frid.; p. 92. n. 821. — „In Scarabaeis.” — Denemarken. m 1765. Poux des insectes. MENURET; in: Encycl. Dict. rais. Sci. Arts, Metiers; v. 8. Art. Insectes; p. 787. — Nomen nudum. m 1765. Pou sur l’escarbot pouilleux, Pou sur les grosses abeilles. J. D.; in: Encycl. Dict. rais. Sci. Arts, Métiers; v. 17. Suppl. p. 810. 811. — Naar BAKER 1743; zie Deel I. parlo: m 1765. Acarus coleoptratorum. PONTOPPIDAN, Kurzgef. Nachr. Naturh. Dinnemark; p. 231. n. 9. — Nomen nudum; Denemarken. a 1765. Acarus coleoptratorum. STRÖM, Beskriv. Norske Ins.; I. on: Det Trondh. Selsk. Skrift; v. 3. p. 431. n. 59. — De Noorsche beschrijving is goed, behalve, dat: „Af dens otte Fodder ere de to forreste laengst’’, wat onjuist is, daar de achterste de langste zijn; maar poot I ziet men bijna geheel, terwijl van poot IV de coxa en een gedeelte van den trochanter onzichtbaar zijn; in zooverre heeft hij gelijk. — „I Jorden, og saetter sig som Luus paa allehaande In- secta Coleoptera, sagsom Scarabaeı, Carabi &c.’’ — Noor- wegen. m 1766. Insecten-myt. ROESEL VAN ROSENHOF, Nat. hist. Ins.; v. 3. p. 145. — Als 1749; zie Deel I. p. 19. m 1766. Acarus (secundus), (Zweyte) Milbe. SCHAEFFER, Icones Ins. Ratisb.; v. 1. P. 1. t. 27. f. 2. — Nomen nudum; 50 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 3. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). ik twijfel er niet aan, of hij heeft met onderstaande figuur de algemeen bekende kever- en hommelmijt willen voorstellen, maar ze is zeer slecht. Wat er goed aan is: de ovale vorm, de scheidingslijn, de palpen, en de hechtschijfjes aan de pooten, al zijn die te groot afgebeeld. — Beieren. m 1767. Laus. GLEDITSCH, Verm. phys. bot. oekon. Abh.; v. 3. p. 208. 215. — „Diese Läuse liefen öfters eine zeitlang von den Käfern weg, auf die frische und blutige Rindsleber, von deren Safte sie sich zu sättigen schienen.’ — Eene merkwaardige mededeeling ; het experiment is te herhalen. — Necrophorus germanicus, humator, vespillo; Mei, Juli; Duitschland. m 1767. Luis, Myt. KLEEMANN; in ROESEL VAN ROSEN- HOF, Nat. hist. Ins.; v. 4. p. 166. noot. — Onder de dek- schilden van Polyphylla fullo vindt men, bij de aanhechting der dekschilden, twee kussens van bruine haren. — Daarin vindt KLEEMANN „dikwils veele kleine Luizen, of nog veel meer Myten, welken men ook dikwyls aan verscheiden andere Kevers waarneemt.” Onder de grootste reserve plaats ik deze passage hier, daar ik reden heb, aan het voorkomen van Parasitus coleop- tyatorum onder de dekschilden van een kever te twijfelen. — Duitschland. 1767. Acarus coleoptratorum. LINNAEUS, Syst. Nat.; Baiel2 wv ICP. 2.9.1026. n. 27 -AISMAS8; 71e Deere P22: m 1767. Luis op hommels, Luis op paardevliegen (1), Myt op hommels, Myt op paardevliegen. ROESEL VAN ROSENHOF, Nat. hist. Ins.; v. 4. n. 1. p. 15. — Als 1756; zie Deel I. p. 21. Acarus coleoptratorum, Kevermijt. Idem, ibidem; verkla- rinesderBlaten: iv. 4. t. 1. Insecten-mijt, Luis op de Aardkever, Luis op de Doodgraa- ver. Idem, ibidem; Algemeene Bladwijzer. Fic. 1. 3/1. — Overtrek. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. Sif 3. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). Opmerking. 1. Vertaling van „Roszkäfer” (sic!). 1767. Acarus coleoptratorum. STRÖM, Beschr. Norw. Ins. ; I; in: Dronth. Ges. Schrift; v. 3. p. 388. — Als 1765. m 1768. Acarus coleoptratorum. DE GEER, Djur som med en sträng; im: Kong. Vet. Acad. Handl.; v. 29. p. 176. — „Ibland desse fästa somlige sig och lefva pà Torndystar och Humlor, utur hvilkas Kropper de suga fast til sin föda.”’ — ,, Van deze” (Acari) „bevestigen zich eenige en leven op Mest- kevers en Hommels, uit wier lichamen zij sap zuigen tot hun voedsel.’” — Geotrupini, Bombinae; Zweden. m 1768. Ciron des scarabees. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat. — Twee regels; niets nieuws. m 1768. Ciron des scarabees. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat.; v. 3. p. 186. — Als hierboven. m 1769. Myt. Houttuyn, Natuurl. Historie; v. 1. stuk (= tom.) 13. p. 12. — „Leevende Torren met Myten bezet” Diertje. Idem, ibidem; p. 149. — „In het geele Pluis of Bont der Hommel-Byén, een klein witachtig zeer vlug loo- pend Diertje.” — Naar POWER 1664; zie Deel I. p. 12. Acarus coleoptratorum, Torren-luisje, Loopende luis op de Aard- of Mest Torren. Idem, ibidem; p. 150. — Diagnose van LINNAEUS 1746; beschrijvingen naar FRISCH 1722; (p. 151) DE REAUMUR 1742; (p. 152) GOEDAART 1664 en ROESEL 1756: m 1769. Acarus coleoptratorum. LINNAEUS, Syst. Nat.; elon ey. 2. dimid. 2. 9: 102641027. Als 1767. m 1769. Myt der Torren. VALMONT DE BOMARE, Algem. \Woordenb. nat hist.; v. 21022 Als’ 1768: m 1771. Louse on beetles, Louse on humble-bees. ADAMS, Microgr. ill.; Ed. 4.; p. 93. Als 1746; zie Deel I. py 19: m 1771. Ciron des scarabees. Encycl. Dict. univ. rais.; v. 9. — Als 1768. m@ 1771. Mitte. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 2. P. 1. p. 85. — „.... que les Bourdons & que les Scarabés noirs qui fouillent la crotte de cheval, & qui sont fort communs dans ce pays; .... Ces Mittes sont assez grandes & leur couleur „est d'un brun pâle.” — Bombinae, Geotrupini; Zweden. m 1771. Acarus coleoptratorum. DE GEER, Thiere die mit 52 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 3. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). einem Strange; in: Kön. Schwed. Akad. Wiss. Abh.; v. 30. pal — Als 1768: m 1773. Acarus insectorum rufus ano albicante; Brown acarus of insects, with a white anus; Louse of the Beetle. HILL, Hist. of Anim.; p. 24. — Als 1752; zie Deel I. p. 20. m 1774. Acarus, Milbe. BÖRNER, Samml. a. d. Naturg.; p. 532. — „Wie ich denn deren viel und oft an dem Scara- baeus stercorarius &c. angetroffen habe.” — Duitschland. 1774. Acarus coleoptratorum. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 4. p. 261. — „Scarabaeus stercorarius .... poux . comme cela arrive aux Bourdons.’’ — Geotrupes sterco- varius, Bombinae; Zweden. m 1774. Laus. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; v. >. I. p. 73 sub Scarabaeus stercorarius, en p. 124 sub Silpha vespillo. m 1775. Acarus coleoptratorum. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 814. n. 24. — Als LINNAEUS 1767. m 1775. Acarus gymnopterorum, Bienenmilbe. FUESSLIN, Verzeichn. Schweiz. Ins.; p. 60. n. 1184. — „Auf Bienen und Hummeln nicht selten.’’ — Ik plaats deze passage hier, omdat er sprake is van Bombinae; op Apis leeft, in Europa, voorzoover ik weet, geen andere Acarus dan Eutrombidium rostratus en Acarapis woodi, die FUESSLIN niet kan bedoeld hebben. De naam gymmopterorum en de mededeeling van LINNAEUS 1758 (zie Deel I. p. 150) „in Apibus’’, hebben hem misleid. — Zwitserland. Acarus coleoptratorum, Käfermilbe. Idem, ibidem; n. 1185. — Geotrupini, Necrophorus; Zwitserland. m 1775. Acarus gymnopterorum, Bienenmilbe. P. L. S. MÜLLER, Vollst: Natursyst.; v. 2.,P.5.,p.10594n02 On Zijne diagnose is die van de echte gymnopterorum-larve; maar hij zegt: „Sie hält sich mehrentheils auf den Hummelbienen auf.” Zijne bedoeling is goed: hij vond op Bombinae Acari; Bombinae zijn Hymenoptera; dus, meende hij, zal de naam gymnopterorum wel de juiste zijn, en gaf hij de diagnose van LINNAEUS 1758. Acarus coleoptratorum, Käfermilbe, Käferlaus. Idem, ibi- dem; n. 27. — Beschrijving; maar fout: „Ihre Farbe ist HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. DE 3. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). roth”, hetgeen weer verbeterd wordt: „oder mehr gelblich, und der After ist weisslich.”’ 1775. Ciron des Scarabées. VALMONT DE BOMARE, Dict. HIS univ. Hist) nat:: v. 2.p. 193. >= Als 1768. m 1776. Acarus coleoptratorum, Käfermilde. GOEZE, Ins. an Thieren; in: Beschäft. Berl. Ges.; v. 2. p. 262. — „Haben kleine Halbkugeln an der Spitze jedes Fusses, um sich dadurch, vermittelst des Ansaugens, und des äusserlichen Druckes der Luft anden glatten Käferhaut weit leichter, als mit Krallen anzuhalten.’’ — Duitschland. Milbe. Idem, ibidem; p. 267. — „An Mistkolbenkäfer (Sca- rabaei), Aaskäfer (Silphae), und Hummeln.” — Geotrupini, Necrophorus, Bombinae; Duitschland. Milbe. Idem, ibidem; p. 267. — „Selbst an Maykäfern.” — Heeft hij dat zelf gezien?, of uit GEOFFROY 1762 geput? Milbe. Idem, ibidem; p. 269. 270. — „An Scarabaeus ster- corarius, Silpha germanica, Silpha vespillo; sind oft voll davon.” Hummel-Milbe. Idem, ibidem; p. 272. — „Eine Hummel, woran er Milben entdeckt hatte.” — Hier volgt het verhaal van HANOW (zie Deel I. p. 20); waarbij hij de hiernaast gereproduceerde figuur geeft. Wij spreken daarover nader, sub n. 70. æ 1776. Acarus coleoptratorum, Käfermilbe. GOEZE, Verzeichn. Rösel Ins. ; in: Naturforscher; 9. St.; p. 74. — Nomina nuda. a 1776. Acarus colecptratorum. OPELMOrTTER, Zool. Dan. Prodri;\p. 186. n. 2218. — Diagnose van LIN- NAEUS; Denemarken. m 1776. Mibe. SULZER, Abgek. Gesch. Ins.; p. 244. — „Besonders einige Käfer, die in dem Koth grosser Thiere aasen, davon geplagt.” — Geotrupini; Zwitserland. a 1777. Acarus coleoptratorum. GOEZE, Ent. Beytr.; v. 1. p. 174. — „An Silpha vespillo”” — Duitschland. FIG 2 Ie 54 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 3. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). m 1778. Luis van de luizige tor, Luis ob de hommels. BAKER, Het mikr.; p. 180. 181. — Als 1743; zie Deel I. p. 18. m 1778. Acarus coleoptratorum, Käjermilbe, Laufende Kä- ferlaus. FISCHER, Versuch Naturg. Livland; p. 166. n. 445. — „Auf verschiedene Käferarten.” — Lijfland. | m 1778. Acarus gymnopterorum, Acarus coleoptratorum. GOETZE in: DE GEER, Abh. Gesch. Ins.; v. 2. P. 1. p. 64. noot. — Hij zegt, dat LINNAEUS aan de mijt op de Hommels den naam van gymnopterorum gaf; wat niet waar is. Verder, dat op Silpha vespillo de Acarus coleoptratorum leeft. „Doch hab’ ich gefunden, dass die Milben an den Hummeln und Ross- käfern einerley Art waren.” — Alsof dat niet reeds lang bekend was! — Geotrupini, Necrophorus vespillo, Bombinae; Duitschland. m 1778. Mitte. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 86. — „Sur les scarabés fouille-merde, les Boucliers fossoyeurs, les Bourdons.”’ — Geotrupini, Necrophorus, Bombinae; Zweden. Acarus fucorum, Mitte des Bourdons. Idem, ibidem; p. 112.— „Pallide fuscus flavescens, macula dorsali triangulari obscura pedibus anticis longioribus. — D’un brun clair jaunätre, avec une tache triangulaire obscure sur le dos, à pattes antérieures les plus longues.’’ — Hij identificeert haar terecht met Acarus coleoptratorum L. 1758 en 1767; citeert juist: GEOFFROY 1762, BLANKAART 1688, FrIscH 1722, ROESEL 1756 en DE REAUMUR 1710 en 1742. — Verkort: P. 113. „Grandeur d’une graine de pavot (1); ont leur demeure naturelle dans la terre (2); Bourdons, Scarabés fouille-merde, Boucliers fossoyeurs, et d’autres Insectes. Beaucoup de vitesse. Brun clair et jaunâtre, sur le dos vers le derrière une grande tache triangulaire, plus brune que le reste. Ovale, arrondi par derrière, couvert d’une peau dure presque écailleuse et luisante, divisé transversalement en deux portions; l’antérieur aussi brune que la tache trian- gulaire. Tête petite, trompe conique, d’où j'ai vi la Mitte pousser de temps en temps avec beaucoup de vitesse deux parties déliées, vw y, ayant de petites dentelures vers leur extrémité (3), avec lesquelles elle suce sans doute le corps du Bourdon. Pattes longues, hérissées de poils; les I beau- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 55 3. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). coup (4) plus longues que II, III, IV; la Mitte les éleve sou- vent et les porte comme des antennes, tätant les objets. Les pattes IV, un peu plus courtes que les I, et celles des II et MN rr AN = 3 Fic. 3. — 3/2. III encore davantage. Chaque patte terminée par une petite boule ovale, membraneuse, flexible; la Mitte peut gonfler et contracter cette vessie; elle la fixe sur le plan de posi- tion; sans doute accompagnées de crochets que je n'ai pu découvrir.” P. 114. „Deux petits bras mobiles, divisés en articulations. M. de Reaumur croît, qu’elles ne cherchent qu’à nettoyer le Bourdon de la liqueur miellée dont elles sont souvent mouillées (5), c'est a dire qu'elles aiment cette liqueur, et qu'elles s'en nourrissent, — mais ces Mittes se tiennent aussi sur le corps écailleux des Scarabés fouille merde, où assurément elles ne trouvent point de liqueur miellée (6). Elles y demeurent pour en tirer de la nourriture (7). Opmerkingen. 1. Papaver somniferum. 2. Zeer juist; maar hij zegt niet, waarvan zij daar leven. 3. Het scheelde maar weinig, of hij had de scharen gezien, die reeds in 1702 bekend waren; zie Deel I. p. 14. 4. Echte Fransche over- drijving! 5. Zie Deel I. p. 18. 6. Fijn opgemerkt! 7. Dat is in str met zijne bewering: „elles demeurent dans la terre De figuur is kenbaar, maar slecht; geen enkel van de 56 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 3. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). zelfs krachtige rugharen! — Bombinae, Geotrupini, Necro- phorus; Zweden. a 1778. Pidocchio dei scarafaggi. REDI, Esper. int. Gen. Ines PAIS RICO wie Deel lp, 13. a 1779. Acarus coleoptratorum. HOLMBERGER, Et kort utkast som, Svenska Insecters Winterquater p. .... en Overwintert in de holen van Geotrupini; Zweden. | m 1179. Acarus coleoptratorum. WILSE, Physisk Beskri- velse over Spydeberg; p. 80. — „Paa Humle, or Torbister.” — Nomen nudum; Bombinae, Geotrupint; Noorwegen. m 1780. Acarus coleoptratorum; Egytsab-koma (Groenl.). OTHO FABRICIUS, Faun. Groenl.; p. 224. — Diagnose van LINNAEUS. — „Hanc non in coleoptratis, sed in ape alpina reperi, quae illo maxime laborat.” Bombus arcticus KIRBY (alpina O. FABR., non L.); Groen- land. m 1780. Acarus coleoptratorum. GOEZE, Neu entdeckte Theile an Ins.; p. 95—97. fig. 2 en 3. — Verkort: „Fig. 2 von einer Kopfspitze dieser Milbe.” Welke Milbe? Op p. 93 spreekt hij wel van een Acarus coleoptratorum, maar wat hij ervan zegt slaat op Acarus orbicularis, n. 36. Daarna volgt een gedeelte over Acari in het algemeen. Ik vermoed, dat hij deze mandibel toch van een echten coleoptratorum ontleedde. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 57 3. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). „Lebendig beobachten; diese Fresszangen, zwischen wel- chen der kurze, spitze Saugstachel mitten inne steht (1). Die Walzen (Fig. 2) weissliche, fleischichte Stempel, oder Röhren (2) mit Adern und Zugsehnen (3). Das Insekt kann sie bey a b, ein und ausschieben, verkürzen und verlängern (4). bd wie eine Krebszange (5), mit starken Zähnen, so, dass die Zähne des einen Schenkels in den Zwischenraum der Zähne des andern treten.... kurze, dicke, stumpfe Pyra- miden. Ich bin fast der Meinung, .... zu einer zwiefachen Oekonomie .... ein haustellum oder spitze Saugstachel (1) dadurch sie die Säfte .... aussaugen und diese Zangen, wenn sie in Kräuter- und Insektensammlungen gerathen.” Opmerkingen. 1. De hypopharynx. 2. Juist. 3. De oudste waarneming der tendines; wat hij met ,Adern” bedoelt, weet ik niet; ik zag nooit tracheeön in de mandibels (wel bij Trombidium). 4. Dat kan hij nooit gezien hebben! SN Zie 1702 in’ Deel Tip. 14! P. 98. „Fusskolben. Am richtigsten hat sie RÖSEL vorge- stellet (1). Fig. 3. Fussbalen. a. Stielchen; 0. c. Grundtheil; d. e. zwo scharfe Krallen (2), die aber selten zu sehen sind, und inwendig verborgen liegen (3), wenn das Insekt den Kol- ben, wie ein Theeköpfchen zusammen schliesst (4), /. g. der blätterformige Theil, der aus sechs Blättern bestehet, wie ein kleiner Regenschirm. Die Adern dieser sechs Blätter laufen in eine Zugsehne zusammen, die in dem Fusse hin- aufgehet (5) und wodurch sie das Insekt ausbreiten und zusammenschlagen kann (6) .... und von der Luft mit angedrückt wird. Die Haken gebraucht die Milbe vermutlich, sich an andern Körpern, die nicht so glatt als die Käfer sind, fortzuhelfen.”’ Opmer kins ent 1.:Zie Deel Ip 21 kf 5.92) Oudste waarneming der klauwen. 3. Juist; tusschen de bovenste en benedenste ,,lobi”. 4. Of zijne beschouwing juist is, weet ik niet. De zaak is zoo eenvoudig niet, als hij zich die voorstelt. 5 en 6. Wel loopt door den tarsus een tendo, maar, of die de klauwen uitslaat, of wel intrekt, weet ik niet. Een van bei- den is mogelijk; maar hoe geschiedt dan de tegengestelde beweging? Die lobi zijn hol, kunnen met lichaamsvocht 58 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 3. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). opgespoten worden; wat ook een rol vervullen kan. Een echten klokvorm (theekopje, regenscherm) zag ik zelden: Nymphae II van Halolaelaps marinus (BRADY 1876). gi 17805) Acarus:.ı JC. FABRICIUS, Speci Inst wap il sub Scarabaeus stercorarius. — Idem, p. 84. sub Nicrophorus vespillo. — Nomina nuda. Acarus coleoptratorum. Idem, ibidem; v. 2. p. 491. n. 30. — Diagnose van LINNAEUS 1758; zijne citaten zijn goed. m 1781. Acarus coleoptratorum. GOEZE in zijne DE GEER's Abh. Gesch. Ins.; v. 4. p. 152. — „An Scarabaeus stercorarius und Hummeln.” — Duitschland. m 1781. Acarus coleoptratorum. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 15. sub Scarabaeus stercorarius. — Ook p. 41. sub Silpha vespillo. — Nomina nuda; Oostenrijk. m 1783. Acarus fucorum. DE GEER, Abh. Gesch. Ins.; v. 7. p. 48. n. 9. — Als 1778. Hummelmilbe. GOEZE, ibidem; p. 48. noot c. — Hij is het niet met DE GEER eens, dat de Acarus met zijne mandibels den hommel uitzuigt. „Mit” (den Scheren) „zerreiben sie die feinen Theile der Nahrung, wenn sie an Pflanzen und Insek- ten gerathen. Bey den Hummeln kneipen sie sich damit an (1), wenn sie den eigentlichen Saugstachel .... wo es weich ist einsenken und .... saugen (2). Opmerkingen. 1. Hij zegt niet wàt zij vasthouden; en ik geloof niet, dat hijzelf dat goed begrijpt (zij houden zich aan een haar vast). 2. Ook hij gelooft dus, dat zij zich voeden met hommelbloed. Hummelmilbe = Acarus gymnopterorum. GOEZE, ibidem; p. 280 (Register). Vreemd; want, in den tekst komt dat woord niet voor. Käferlaus, Käfermilbe. GOEZE, ibidem, p. 280. (Register). 1783. Acarus fucorum. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 204. n. 1343. — Diagnose van DE GEER. m 1784. Acarus coleoptratorum, Kdfermilbe, Mitte des coléoptères. LESKE, Anfangsgr. d. Naturg.; p. 533. — „Roth, mit weislichem After.’ m 1785. Acarus coleoptreorum, Mitte des coleopteres. FOUR- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 59 3. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). CROY, Ent. paris.; v. 2. p. 528. n. 4. — Diagnose van LIN- NAEUS 1758. — Geotrupini; Frankrijk. m 1787. Acarus coleoptratorum. BAECKNER, Noxa Ins.; in: LINNAEUS, Amoen. Acad.; v. 3. p. 360. — Als 1752; zie Deel p:: 20. 1787. Acarus coleoptratorum. FABRICIUS, Mantissa Ins. ; v. 2. p. 373. n. 35. — Diagnose van LINNAEUS 1758. wm 1787. Acarus coleoptratus, Käfermilbe. HERBST, Na- türl. Abb. merkw. Thiere; v. 8. n. 3. p. 142. n. 4. — Hij ver- wart twee soorten door elkander. Hij begint met „Diese Art lebt vorzüglich an den grossen Mistkäfern und auf dem ge- meinen Todtengraber.”; maar de beschrijving is die van genoemde Oribatide; zie aldaar; en de figuur, t. 79. fig. 4, is die van Acarus coleoptratorum. Acarus coleoptrarum, Käfermilbe. Idem, ibidem, bij boven- vermelde figuur, die eene copie is van die van SCHAEFFER 1766. m 1788. Mitte des coléopteres. P. A. F. Ray, Zool. Univ.; p. 607. n. 4. — Korte beschrijving. — „Au ventre des Hanne- tons, Frelons, &c.’’ — Zijn werk is eene Encyclopedie; hij heeft dat zeer waarschijnlijk uit GEOFFROY 1762 overge- nomen. m 1789. Acarus coleoptratorum. BRANZELL, Mus. Natur. Ups.; P. 7.a; p. 93. — Nomen nudum. — Zweden. 1789. Acarus coleoptratorum, Mitte des coléoptères. RA- ZOUMOWSKY, Hist. nat. du Jorat.; v. 1. p. 240. — Diagnose van LINNAEUS. Des te vreemder klinkt zijne beschrijving: „entierement roux excepté les pieds qui sont noirs.” — Ik denk, dat hij een mikr. preparaat bezag, waarbij lucht in de pooten gedrongen was. — Zwitserland. m 1789. Acarus coleoptratorum, Mitte des coleopteres. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 59. n. 21. — Vele citaten; uitvoerige beschrijving; niets nieuws. 1790. Acarus coleoptratorum, Käfermilbe. BRAHM, In- sektenkalender; p. XLII. — Nomen nudum. — P. LXLII. Febr. März. Nomina nuda. — P. 12. n. 42. „An Scarabaeus stercorarius, Sc. vernalis. — Duitschland. 1790. Acarus coleoptratorum. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. 60 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 3. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). P. 5. p. 2930. n. 27. — Diagnose van LINNAEUS 1758; terecht met fucorum DE GEER 1778 als synoniem. Acarus coleopterorum. Idem, ibidem; P. 7. Index. m 1790. Acarus coleoptratorum. Rossi, Faun. Etrusc.; v. 1. p. 8. — Nomen nudum; Geotrupes stercorarius; Italië. Acarus. Idem, ibidem; p. 53. — Nomen nudum; Necro- phorus vespillo; Italië. Acarus coleoptratorum. Idem, ibidem; v. 2. p. 340. — Dia- gnose van LINNAEUS; synoniemen; Geotrupini, Necrophorus; Italië. m 1791. Acarus coleoptratorum, Käfermilbe, Laufende Kä- ferlaus. FISCHER, Versuch Naturg. Livland; p. 359. n. 665. — „Sehr klein, rostfarben; auf verschiedenen Käfern.” — Lijfland. m 1791. Acarus coleoptratorum, Beetle-Acarus. SHAW; in: SHAW & NODDER, Viv. Nat. or The Natur. Misc.; v. 2. Pl. 64 in het art. over Acarus vegetans. — Nomina nuda. m 1792. Acarus. FABRICIUS, Ent. syst; v. 1. p. Sl Nomen nudum; Geotrupes stercorarıus. — P. 247. — Nomen nudum; Necrophorus vespillo. m 1792. Mitte des coleoptères. MANUEL; in: Encycl. meth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 685. n. 37. — Acarus coleoptratorum, p. 693. n. 37. — Diagnosen; citaten; korte beschrijving. m 1792. Acarus coleoptratorum. PETAGNA, Institutiones ent.; v. 2. p. 710. 18. — Diagnosen van LINNAEUS en DE GEER. m 1793. Acarus coleoptratorum, Käfermilbe. DONNDORFF, Handb. Thierg.; p. 696. n. 5. — Diagnose van LINNAEUS. m 1794. Acarus coleoptratorum. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 432. n. 38. — Diagnose van LINNAEUS. m 1795. Parasitus coleoptratorum. LATREILLE, Obser- vations; in: Magaz. encycl.; v. 4. p. 19. n. 9. — Nomen nu- dum; type van het genus Parasitus Latr. 1795. m 1795. Acarus coleoptratorum. Rossi, Faun. Etrusc.; Ed. 2.; v. 1. p. 8. — Nomen nudum; Geotrupes stercorarius; Italië. Acarus. Idem, ibidem; p. 56. — Nomen nudum; Necropho- rus vespillo; Italië. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 61 3. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). m 1795. Acarus coleoptratorum. SCHMIEDLEIN, Vollst. Lehr- begriff Ent.; v. 1. p. 170. — Verhaalt alles, wat anderen over de ambulacra medegedeeld hebben. m 1798. Acarus coleoptratorum, Beetle-tick. ADAMS, Es- says on the micr.; Ed. 2.; p. 703. — Nomina nuda. m 1798. Acarus coleoptratorum. CEDERHIELM, Faunae In- gricae Prodr.; p. 335. n. 1054. — Diagnose van LINNAEUS. — „In Scarabaeo vernali, fimetario, cet.’ — Prov. Lenin- grad. o 1798. Acarus coleopterorum, Käfermilbe. WILHELM, Un- terhaltungen Naturg.; p. 315. f. 309—312. m 1799. Acarus insectorum rufus, ano albicante; Mite des coleobteres. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 623. n. 4. — AUS 762. m 1800. Idem, idem, idem. m 1801. Acarus. FABRICIUS, Syst. Eleutherorum; v. 1. p. 25. sub Scarabaeus stercorarius. — Nomen nudum. — P. 325. sub Necrophorus vespillo. — Nomen nudum. m 1802. Acarus coleoptratorum. GMELIN, Syst. of Nat.; p. 705. — Als 1790. — Engeland (TURTON). o 1802. Acarus coleoptratorum. (VON SCHRECKENSTEIN), Verz. d. Halbkafer; p. 44. — Nomen nudum; Beieren. m 1802. Acarus coleoptratum, Mite des coléoptéres. WAL- CKENAER, Faune paris.; Ins.; v. 2. p. 423. — Citaten; ,,La- treille a fait un genre de cette espèce”. „Sur les scarabées, les bousiers et autres éleuterates.’’ — Nomina nuda. — Geo- trupini, Necrophorus; Frankrijk. m 1803. Acarus coleoptratorum, Käfermilbe. (Anonymus; in:) KRÜNITZ, Oec. techn. Encycl.; v. 90. p. 333. n. 12. — Diagnose van LINNAEUS 1758. m 1803. Acarus coleoptratorum, Käfermilbe. SCHRANK, Fau- Ber BoOIea sy. 3. ps 197. ns 2637. Diagnose; citeert SCHRANK 1781. — „An Kefern, Hummeln.” — Beieren. m 1804. Acarus coleoptratorum, Mite des coléoptères. J. F. HERMANN, Mém. Apt.; p. 74 (geen figuur). — „Ovatus, pallidus, dorsi dimidio anteriore maculaque postica trigona rufis. Ovale, pâle; la moitié antérieure du dos et une tâche triangulaire sur la moitié postérieure, rousses.” — Nog 62 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 3. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). zegt hij, p. 73: „Les pieds sont terminés .... par une vésicule armée de deux crochets latéraux.’’ — „Sur les scarabées, les silphes, les abeilles.”’ Geotrupini, Necrophorus, Bombinae; Frankrijk. m 1804. Acarus coleoptratorum, Mitte des bourdons. La- TREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 374. — Beschrijving, ontleend aan DE GEER 1778. — Ook p. 399; nomina nuda; „type du genre Gamase.”’ m 1804. Acarus coleoptratorum. PANZER, Syst. Nomencl. Schäffers Abbild. (ook: Schaefferi Icon. Ins. Enumeratio); PSI Acarus coleoptratus. Idem, ibidem; p. 260. 4. (Adhuc sine nomine.) (Gamasus celer C. L. KocH 1835.) (Parasitus.) m 1776. Acarus ano pallidiore, tharsis pedum intermedio rum vesiculosis. SCHRANK, Beytr Natures Up 10/46! t. 1. 8. 18.714. Hij citeert abusivelijk LINNAEUS 1758; want, zijn Acarus is eene an- dere. — Verkort: „An Hummeln. Nach dem Tode ihres Wirthes laufen diese Tischfreunde alle davon. Kopf a zugespitzt, hat eine Spalte, die aber nicht bis an den Grund geht (l). Fühl- hörner bb, ein Bischen länger als der Kopf. Füsse I und IV die längsten. Füsse I 7 Glie- dern; an der Spitze eine kleine Fic. 5. — 3/2. Blase d d. Es schien mir nicht, dass es eine wahre Blase sey. Die dunkele Farbe lässt mich mutmassen, dass es ein dop- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 63 (4. Gamasus celer C. L. Koch 1835.) pelter Hacken sey (2). Füsse II kürzer, aber viel dicker; 4 Glieder; das äusserste spitzig; eine helle Blase f f. Füsse III beyläufig von eben der Länge, aber nicht so dick; 4 Glieder, das 3. sehr kurz; das 4. ziemlich lang, an einer feinen Spitze eine helle Blase. Füsse IV 5 Gliedern, die immer dünner werden; das letzte nadelförmig; an seiner Spitze habe ich keine Bläschen gesehen (3). — Leib um und um mit sehr kurzen Häarchen; die Füsse aber mit viellängern besetzt (4). Farbe wie die des Mandelbalges, doch etwas blasser. Ein Querstreifen und der ganze Hintere ganz blass. Man könnte sagen, der Leib sey von / an, bis zum Steisse weisslicht, ausgenommen das dunklere Dreyeck m.” Opmerkingen. 1. De beide mandibelspitsen; onder het epistoom kon hij de „Spalte” niet vervolgen. 2. Goed gezien. Bij de andere ambulacra zag hij de klauwen niet! 3. Aan de figuur zoude men zeggen, dat door de ruwe be- handeling de praetarsi IV afbroken zijn; de lange tarsen zijn, inderdaad, naaldvormig. 4. Dat „um und um” is onjuist; die „sehr kurzen Häärchen” zitten alleen op het weeke gedeelte ter zijde en achter het achterschildje. — De afbeel- ding is naar een dood exemplaar gemaakt. Het driehoekige opisthosomataalschildje heeft twee konkave, in plaats van konvexe zijden. De figuur is toch voldoende, om Porrhostaspis stercoraria te herkennen. — Bombinae; bij Weenen, Oosten- rijk. Bijschrift. Gamasus celery CL, KocH!1835. 2.17: — jonge Nympha II; G. asaroticus C. L. KocH 1839. 25. 10. = jonge Nympha II;.G. galactinus C. L. Koch 1839. 25. 19. — Nympha I; Porrhostaspis stercoraria Jur. Mürr. 1859. Ins. Epiz., in: Jahresh. naturw. Sect. Mähr. Schles. Ges. 1859. p. 173. t. 3. f. 1. = uitgegroeide Nympha II; Gamasus coleoptratorum BERL. 1883 A. M. S. I. 4. 3. f. 1. (non LINNÉ!) = Adultus. m 1781. Acarus coleoptratorum, Käfermilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae, p. 509. n. 1047. — Citeert SCHRANK AEM pl Om 6: 64 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 5. (Vervolg van Deel I. p. 24. n. 2.) Acarus crassipes L. 1758. (Pergamasus.) m 1759. Acarus pedibus secundi paris crassisimis. DE LA CHENAYE DES Bors, Dict. rais. univ. Anim.; v. 1. p. 646. col. 1. — Naar LINNAEUS, 1746. Zweden. m 1759. Acarus pedibus secundariis cheliformibus. LIN- NAEUS, Anim. spec. disp.; p. 198. n. 9. — Meer staat er niet. m 1760. Acarus crassipes. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 11.; p. 616. n. 9. — Als 1758; zie Deel I. p. 24. m 1761. Acarus crassipes. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.; p. 480. n. 1969. — Als 1746. en 1758.; zie Deel I. p. 24. m 1763. Acarus with the second pair of legs very thick. BROOKES, A new and accur. Syst.; p. 280. n. 4. — Naar LINNAEUS 1746; zie Deel I. p. 24. m 1764. Acarus crassipes. O. F. MÜLLER, Faun. Frid.; p. 91. n. 816. — „In terra.” — Denemarken. m 1767. Acarus crassipes. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.; p. 1. P. 2. p. 1023. n. 8. — „Acarus pedibus secundariis crassissimis.’’ — In Ed. 10. stond: ,,cheliformibus’’. m 1768. Ciron des jardins. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat. — „Celui des jardins va en troupes.” — Zie Deel I. p. 24; risum teneatis amici! m 1768. Ciron des pierres. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat.; v. 3. p. 186. — Als hierboven. a 1769. Acarus crassipes, Dikpoot. HOUTTUYN, Natuurl. Hist.; v. 1. Stuk (= tom.) 13. p. 123. n. 8. — Naar LINNAEUS 1746 en 1758. um 1769. Acarus crassipes. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 13.; vole 2 idimid., 2. p. 1023: n.18: — AlsY1767 m 1769. Myt der tuinen. VALMONT DE BOMARE, Algem. woordenb. nat. hist.; v. 3. — Als 1768. a 1771. Ciron des jardins. Encycl. Dict. univ. rais.; v. 9. — Als 1768. m 1773. Little black garden-Acarus. Hirr, Hist. of Anim.; Pa Zoo ieee AIS 1752; zie: Deel lp 24: HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 65 5. Acarus crassipes L. 1758. m 1775. Acarus crassipes. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 812. n. 10. — Als LINNAEUS 1767. m 1775. Acarus crassipes, Dickfuss. P. L. S. MULLER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1047. n. 8. — Als HouT- TUYN 1769. m 1775. Ciron des jardins. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. Hist. nat.; v. 2. p. 193. — Als 1768. m 1776. Acarus crassipes. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 186. n. 2211. — Zeer korte diagnose; Denemarken. a 1776. Acarus pedibus secundis crassissimis, corpore toto Testacea.\ SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. 1230 n. 23. t. 6.4.4.5. 6. — Citeert m. i. ten onrechte LINNAEUS, daar deze het &, SCHRANK het 2 beschrijft, en deze niet weten kon, dat ¢ en 2 zeer van elkander verschillen. — Verkort: „Frühjahr; unter Blumentöpfen; in Gesellschaft der gleich folgenden Art (1) und der Podura ambulans. Fühlhörner a a Fic. 6. — 3/2. ziemlich lang, haarig, an ihrer Wurzel ganz diinne, werden nach aussen zu dicke (2), werden doppelt gebogen, wie der Buchstabe S (2a). Füsse I schmal, fadenförmig, besonders an der Spitze haarig (3); konnte am äussersten Ende keine Klaue wahrnemen (4). Gebrauchet sich ihrer auch im Gehen 5 66 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 5. Acarus crassipes L. 1758. nicht so, wie der andern Füsse, sich auf ihre spitze steifend, sondern es krümmt den Fuss (Fig. 6), macht also eine Art von Sohle, darauf es sich stützet (5). Füsse II, 5 Glieder, die ersten c, d, e, f, rundlicht und dicke, das 5. länger und schmal, auch spitzig zu läuft, und sich in eine doppelte Klaue endiget (6). Die Bemerkung von Linnee, dass sich die Milbe auf diese Füsse nicht stütze, habe ich nicht gemacht. Meine Milbe stützte sich darauf (7). Füsse III die kürzeste aus allen. Eine doppelte Klaue (6). Füsse IV etwas länger, nur ein wenig dicker als III (8) ; keine Klaue, sondern ein helles, fleischichtes Bläschen, durch dessen Hülfe sich das Insekt fortschiebet (9). Dieses Bläschen, wenn sich das Insekt darauf stützet, nimmt die Gestalt an, in der Abbildung ausgedrücket. Kör- per eiförmig, castanienfarben; Grösse ohngefähr eines hal- ben Hirsekorns.” Erdmilbe. Idem, ibidem; p. 125. sub n. 24. (zie leucurus). — „Wenn dieses Insekt noch jung ist, so ist es ganz weiss; und dann sieht man seine kleinen Augen, die rothbraun sind, sehr deutlich (10). Die 5. Figur stellet eine junge Erd- milbe vor.” — Ik vermoed, dat hy deze „junge Erdmilbe” tegelijk met de andere (leucurus) op dezelfde plaats („bey faulenden Aesern’’) gevonden heeft. Vergelijkt men echter zijne teekening (n. 5; zie hierboven) met no. 4, dan zijn die twee zóó frappant aan elkander gelijk, dat ik niet geaarzeld heb, ze naast elkander te zetten, in de volle overtuiging, dat hij eene jonge Nympha II van crassipes zag, die zeer bleek er uit ziet. Dat hij daarvan de 2 schilden niet zag, is be- grijpelijk; ook deze zijn zeer bleek en dekken bijna den ge- heelen rug. Hij teekent nòch bij het 2 (fig. 4), nòch bij de Nympha II, noch bij leucurus de talrijke fijne borstels! Onder bloempotten, op krengen; Maart tot Mei; bij Wee- nen (Oostenrijk). Opmerkingen. 1. Leucurus; zie bl. 84. 2. Goed waargenomen: de proximale helft van den langen trochanter palpi is dun. 2a. Eveneens goed gezien, en bij beide figuren goed geteekend. 3. Inderdaad, poot I is zeer dun, en de tarsus is hariger, telt vooral meer uitstekende haren dan alle andere pootleden. 4. Klauwen en caruncula I zijn klein; HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 67 5. Acarus crassipes L. 1758. ook waren de klauwen blijkbaar ingetrokken. 5.?? Ik heb nooit levende 22 van crassipes bij het loopen bestudeerd, kan dus niet hierover oordeelen. 6. Hier waren de klauwen althans bij zijn dood preparaat, gespreid. 7. Geen wonder: LINNAEUS beschrijft het 3, SCHRANK het 9; hij vermeldt ook niets van de vele apophysen aan dezen poot, en het is eigenlijk onbegrijpelijk, dat hij dat © met het & van Lin- NAEUS identificeert, en voor de pooten II de uitdrukking „crassissimis’’ bezigt. 8. Inderdaad, hoewel niet veel, zijn de pooten IV toch een weinig dikker dan III. 9. Het is begrijpe- lijk, dat deze dieren, en andere hardloopers, zich met de achterpooten afzetten; maar of dat bij zoo’n snellen gang zichtbaar is, betwijfel ik. 10. Inhoud der Malpighische vaten. m 1781. Acarus crassipes. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 486. n. 14. — Zijne citaten zijn goed. | m 1781. Acarus crassipes, Dickfussige Milbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 510. n. 1049. — Citeert zijne Beytr, W765 pe 12351723. m 1787. Acarus crassipes. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 373. n. 18. — ,,Acarus pedibus secundi paris longissimis’’ (sic!). m 1789. Acarus crassipes. BRANZELL, Mus. natur. Ups.; P. 7a. p. 93. — Nomen nudum. m 1789. Acarus crassipes, Crassipede. DE VILLERS, Lin- naei Ent.; v. 4. p. 46. n. 4. — Citaten, beschrijving. m 1790. Acarus crassipes. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2927. n. 8. — Diagnose van LINNAEUS; citaten. m 1792. Mitte crassipède. MANUEL; im: Encycl. méth. Hist. Nat.; Ins.; v. 7. p. 684. n. 18. — Acarus crassipes, p. 689, ne "18: m 1792. Acarus crassibes. PETAGNA, Instit. Ent.; v. 2. p. 707. n. 3. — Diagnose van LINNAEUS. m 1794. Acarus crassipes. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 429. n. 21. — Als 1787! m 1798. Acarus crassipes. CEDERHIELM, Faunae Ingricae Prodr.; p. 334. n. 1049. — Diagnose van LINNAEUS. — Prov. Petrograd. m 1802. Acarus crassipes. GMELIN, Syst. of Nat.; p. 703. 68 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 5. Acarus crassipes L. 1758. — Als 1790; maar met de foutieve diagnose van FABRICIUS 1787! — Engeland (TURTON). m 1803. Acarus crassipes, Dickfüssige Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 198. n. 2640. — Diagnose; citeert SCHRANK 1781. — „In der Erde, im Moose, unter Blumen- töpfen.”’ — Beieren. m 1804. Trombidium seminigrum, Trombide seminoir. J. F. HERMANN, Mém. Apt.; p. 44. n. 28. (geen figuur). — „Album, dorso subpiloso; macula postice magna, nigra, subramosa; oculis nullis. — Blanc, à dos peu velu; une tache grande, noire, sousrameuse à la partie postérieure; yeux nuls.” „our la terre humide de la cave, en cherchant l’acarus cellaris. Il ressemble assez à ce dernier; il en a aussi l’agilité: il est de même facile à écraser. Je ne lui ai pas vu remuer le bec: il a les onglets, qui sont placés sur un filament, et les pieds antérieurs courbés en dedans. Les pieds sont presque velus. Une tache noire, luisante, presque bisinuée à sa partie antérieure (1), mais irrégulièrement, représente à peu près une fleur de lis.” Opmerkingen. 1. Lees: postérieure; zie de diagnose hierboven. — Acarus cellaris is mi. dezelfde soort, maar volwassen; zie hierbeneden, p. 72. Seminigrum gelijkt daarom wel wat (,,assez’’) op cellaris; is, evenals deze, (sous les lames de verre”) „facile à écraser”. — „Blanc, à dos peu velu; yeux nuls” wijst op eene Nympha van Pergamasus. „Velu” zegt hij ook van zijn Acarus testudinarius = Pergamasus crassipes 2. Die zwarte vlek, achteraan, met de gedaante „a peu pres une fleur de lis”, wijst eveneens op eene Nym- pha van eene Parasitide; zie o.a. KocH’s monachus (2.8), lividus (26. 12), ovatus (39. 17). „Sur la terre humide’’, en de »agilité” ondersteunen mijne veronderstelling. „Les pieds antérieurs courbés en dedans” zegt hij ook, en beeldt het ook af van Acarus marginatus (eene Macrocheles). Ook bij testu- dinarius zijn de „pieds velus”. Hoe komt hij er dan aan, de seminigrum tot Trombidium te rekenen? Omdat hij de mandibels niet goed gezien heeft: „il a des crochets”. Deze uitdrukking gebruikt hij bij de HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 69 5. Acarus crassipes L. 1758. beschrijving der mandibels van Tvombidiidae. Maar die zijn nooit „places sur un filament”! — Kortom, ik geloof, goed gedetermineerd te hebben. Vergelijk overigens zijne beschrij- ving met Gamasus comosulus C. L. KocH 1839. 26. 13. Acarus crassipes. Idem, ibidem; p. 75. — „SCHRANK, dans les Beytr. zur Naturgesch. pag. 123. 124, .... l'un quil rapporte à tort a l’acarus crassipes de Linné.” — Hij heeft in zooverre gelijk, dat dit dier niet LINNAEUS’ 4 voorstelt, maar het ? is; maar dat wisten nòch SCHRANK, nòch HERMANN. Fic. 7. — Overtrek. Acarus crassipes, Mite crassipède. Idem, ibidem; p. 80. t. 70 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 5. Acarus crassipes L. 1758. 3. f. 6. 8. 8a.; t. 9. f. O. R. — ,,Ovatus, castaneus; pedibus secundi paris crassissimis, articulis hamatis. — Ovale, châ- taine; pieds de la seconde paire très-gros, à articles garnis de crochets.” Geen beschrijving. „Elle se trouve entre les mousses et les balayures.” Op p. 73: ,Les pieds sont terminés par un filet à la pointe duquel est attaché un petit corps spongieux.”’ Acarus uncipes. HAMMER, Explic. d. L PI IX. O. p. 144. „Le second pied de l’Acarus crassipes (uncipes).’ — HAM- MER zorgde voor de Explication des Planches. Acarus testudinarius, Mite testudinaire. J. F. HERMANN, ibidem sp o08 If] rar. B. Acarus leucopygos. J. F. HERMANN, ibidem; p. 81. „Ovatus, castaneus, depressus; abdominis margine posteriore pallido, Fic. 8. — Overtrek. pedibus primi paris longissimis, antenniformibus. — Ovale, châtaine, déprimée; bord posterieur de l’abdomen päle; HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE, II. Zal 5. Acarus crassipes L. 1758. pieds de la première paire très-longs, en forme d’antennes.” — Verkort, en anders gerangschikt: „Sous le lichen d’Islande (1), sur .... montagne .... der- riere Sainte-Marie-aux-Mines (2); Septembre. — Corps ovale, velu, chätaine, peu convexe, plus päle et presque diaphane au bord postérieur jusqu’à l’insertion des pieds IV, peu a peu aminci vers la partie antérieure. J’en ai trouvé ensuite un autre qui lui ressembloit parfaitement, et qui n’avoit pas ce bord; je ne suis donc pas certain d’avoir bien observé dans le premier, ou si ce n’est pas une différence de sexe. — Je n'ai jamais pu découvrir d’yeux, et cela provient plutôt de la couleur foncée du corps, ou de leur position plus diffi- cile à découvrir, que de l’absence des yeux mêmes. — Pieds I le plus longs de tous, filiformes, en forme d’antennes, les 3e, 4e et 5e articles allongés, presque cylindriques; le der- nier le plus long. L’insecte les agite en marchant comme des antennes, et il ne les porte pas parfaitement étendus, mais ordinairement les 3 premiers articles rejetés en arrière, de sorte que les pieds sont pliés en un angle. Les pieds III et IV (3) sont les plus courts. Les pieds IV tiennent le milieu entre I et les II et III; l’article le plus proche du corps est beaucoup plus grand que le même article des autres pieds. Les pieds I sont de 6 articles; dans les autres je n'en ai jamais observé plus de cinq (4), mais je ne prétends pas pour celà qu'il n’y en a point un 6€ plus proche du corps. La grandeur des articulations est la suivante: les lers articles sont les plus courts; le 2e est beaucoup plus long; le 3®est plus court que le 2e, et de là ils augmentent successivement, de facon que le dernier est le plus long de tous. Tous les pieds sont velus, surtout vers l’extrémité, et finissent en pointe par un fil termine par [p. 73:] un petit corps spongieux [of, p. 81], une vesicule qui m'a paru être double et pouvoir être sépa- rée au gré de l’animal. — Les palpes ont 5 articles. — Entre les palpes deux autres organes.... en 3 parties; la 1° com- posée de deux tubes de la couleur du corps (5), dans l’inté- rieur desquels se retirent les deux autres parties (6) comme les tuyaux d’une lunette (7): la 2e partie est blanche, mais je ne saurois assurer si elle est simple ou composée de deux 72 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 5. Acarus crassipes L. 1758. articles, les limites ne m’ayant pas paru assez distinctes (8); la 3e est la fourche même; elle est perpendiculaire et peut être ouverte et fermée par l’insecte. Ces fourches ont la cou- leur du corps. — Une seule fois j'ai observé un sucoir entre les palpes fourchus. — Encore une autre partie: au-dessous des palpes fourchus, entre les palpes simples et les palpes fourchus quelque chose semblable à une petite corne (9). Opmerkingen. 1. Cetraria islandica. 2. Mariakirch, Elsass. 3. Lees: II et III. 4. Dat komt, omdat de coxae I langer zijn dan de ronde coxae II—IV, en voorbij den lichaams- rand uitsteken. 5. Hij zag deze 2 „tubes’’ door het epistoom heen, dat de kleur, van het lichaam heeft. 6. Het mandibu- lum. 7. Dat zegt hij ook op p. 75. 8. GOEZE, dien hij hierbij noemt, zag ze wèl. 9. De cornicula. — De figuur „de gran- deur naturelle” is te groot voor crassipes; maar op deze figuurtjes valt geen staat te maken; zij zou eerder eene theseus kunnen voorstellen; maar die is veel smaller; de vergroote afbeelding komt mij voor theseus te breed voor. m 1804. Acarus cellaris. J. G. HERMANN (père); in: HER- MANN, Mém. Apt.; p. 79. — Nomen nudum. — En lan 1787, le 28 Mars, mon collegue Lauth, professeur d’anato- mie, me fit voir un petit animal, trouvé sur la glande pitui- taire d'un maniaque décédé à l'hôpital (1). Tout le monde le prit pour un morpion (2); mais je le reconnus pour une nouvelle espece de mite, qui ressembloit assez, pour la taille et la couleur, à une espèce (acarus cellaris) que je trouve tres-souvent parmi la terre humide dans les coins de ma cave h Opmerkingen. 1. Zie, over het vinden van Acari op de hersens van Homo, sub Macrocheles muscae domesticae, p. 80. 2. Phthirius inguinalis. P. 86. Acarus cellaris, Mite des caves (naam en beschrijving zijn, volgens HAMMER, p. 86. regel 1—3, eveneens van:) J. G. HERMANN (père). „Castaneus, nitens; abdomine obovato, depressiusculo ; rostro acuminato (1). — Châtaine, luisante, abdomen pres- qu’ovale, un peu déprimé; bec acuminé (1). — „Elle court assez vîte. Pieds grêles, presqu’egaux. Elle paroit etre dure; HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 73 5. Acarus crassipes L. 1758. cependant elle s'écrasoit facilement sous les lames de verre (2); c'est pourquoi elle n’a pas été examinée encore avec le microscope composé. Le bord postérieur de l’abdomen a paru être transparent (3). Le bec est court (4). Enfermé entre deux verres, elle travaille beaucoup avec les pieds courbés”’ (5). Opmerkingen. 1. De beide mandibels, tegen elkan- der aangedrukt. 2. Zie ook bij Macrocheles muscae domesti- cae: het glas rustte op den rug. 3. Praegnant 9. 4. De mandi- bels waren dus teruggetrokken. 5. De afstand tusschen de 2 glaasjes was te klein, verhinderde het dier, zijne pooten in normalen stand te houden. — Ik ben er bijna zeker van, dat hij een crassipes-9 in zijn kelder vond, waar J. F. HER- | MANN (fils) ook de Nymphae II vond); zie hierboven, p. 68. » Père” en fils’ werkten onafhankelijk van elkander; en HAMMER, na den dood van H.-pere de aanteekening vindend, plaatste haar zonder eenig commentaar. 6. Acarus lichenis Schrank 1781. (Hologamasus.) m 1776. Acarus pedibus primi quartique paris longiori- bus, secundi crassiusculis. SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. 40. n. 20. t. 2. f. 4. — Verkort: „Unter Lichen caninus.Klein, von der Grösse einer Nisse, glänzend castanienfarben; läuft schnell. Zwey Paare Fühl- hörner. Das erste Paar läuft spitzig zu und ist nicht haarig; jedes dieser.... dreyen Gliedern fast gleich lang; das 1. dunkel (1); das 2. durchsichtig; das 3. russig schwarz, ist die Spitze. Es sind keine eigentlichen Fühlhörner (2), sondern das Maul; saugen durch derley Pumpen den Saft.... Das Insekt streckte sie, zwischen den zwei Blättchen von russi- schen Frauenglase (3), gerade vor sich (4). — Die eigent- lichen Fühlhörner, von gleicher Länge, fadenförmig, haarig. Drey Glieder; das dem Leibe das nächste ist, das längste (5). — Augen nicht beobachtet. — Füsse I sehr lang (6), fadenförmig, sechs Glieder; die Verhältniss ihrer Grösse 74 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 6. Acarus lichenis Schrank 178I. gegeneinander genau abgezeichnet (7); das äusserste Glied das längste. — Füsse II um ein gutes kürzer, dafür auch merklich dicker, läuft in eine Spitze aus. Füsse III wieder dünne; läuft in eine scharfe Spitze aus, beyläufig von der Länge des 2. Paares. Füsse IV, ebenfalls dün- ne, wird immer spitzi- ger, 4 bis 5 Glieder, von der Länge des 1. Paares. Alle stark haarig; Rumpf le eamie Haare Opmerkingen. 1.Omdat daarover heen het epistoom ligt. 2. Goed begrepen. 3. Mica, glimmer. 4. Te hard gedrukt. 5. Trochanter palpi. 6. Gelukkig, dat hij eeneafbeelding geeft; men zou anders aan die van Linopodes motatorius denken! Weesic etic tely zeven leden. Geen twijfel: hij had een Hologamasus calcaratus 9 tusschen de mica-plaatjes. — Onder Peltigera canina L.; bij Weenen, Oostenrijk. m 1781. Acaruslichenis, Flechtenmilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 510. n. 1048. — Hij citeert SCHRANK 1776. p. 40. n. 20. m 1789. Acarus lichenis, Mite du lichen de terre. DE VIL- LERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 71. n. 65. — Citaat; beschrij- ving. m 1790. Acarus lichenis. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2931. n. 56. — Diagnose van SCHRANK. Acarus lichneis. Idem, ibidem; P. 7. Index. m 1791. Acarus lichenis. Brez, Flore des Insectophiles; Bigs, 9/2: HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 25 6. Acarus lichenis Schrank 1781. p. 292. — Nomen nudum; „sur la face inferieure du Lichen caninus.” m 1792. Acarus lichenis, Mitte du lichen. MANUEL; in: Bmevyigamethss! Hist. Nati Instyiv. 7) p. 695. ms >: m 1799. (Sine nomine). RATHKE, Entom. Jagttagelser; in: Skrivter Naturh. Selskabet; v. 5. n. 1. p. 197. — „Tyde- ligere ere Yderkiaeberne hos en Art, der ligner Acarus cole- optratorum, Störrelse og Opholdssteds undtagen; denne er nemlig en halv gang större, og findes i Jorden blant Mosserne. Foruden Yderkiaebernes 2de Leed med saerdeles spidse Saxe i Enden, samt de af 5 rundagtige Leed sammensatte Aedespidser, komme undertiden 2de korte krumme Inder- _ kiaeber eller maxillae tilsyne.’’ — „Deutlicher sind die Aussenkiefer bei einer anderen Art, die Acarus coleoptratorum, Grösse und Aufenthalt ausgenom- men, ahnelt; diese ist nämlich ein halb mal grösser und wird in der Erde, unter den Moosen gefunden. Ausser den 2. Glie- der der Aussenkiefer mit sehr spitzen Scheeren im Ende, und den von 5 rundlichen Gliedern zusammengesetzten Fress- spitzen kommen bisweilen 2 kurze krumme Innenkiefer oder maxillae zum Vorschein.” Jammer, dat hij de kleur niet vermeldt. Ik meen toch goed te doen, deze passage hier te plaatsen, omdat het dier half zoo groot is als Acarus coleoptratorum. De twee korte, kromme, ,binnenkaken’’, zijn de cornicula. — Onder mos; bij Bergen (Noorwegen). m 1802. Acarus lichenis. GMELIN, Syst. of Nat.; p. 707. — Als 1790. 7. (Adhuc sine nomine.) (Holostaspis favosa Jur. MÜLLER 1859.) (Macrocheles.) m 1776. Milbe. GOEZE, Ins. an Thieren; in: Beschäft. Berl. Ges.; v. 2. p. 270. 271. — Verkort: „Vom Harz. Ein Mistbett.... sah er einen Klump Erde sich beständig regen....; der ganze Klumpen ein Gewühle Mi 76 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 7. Holostaspis favosa Jul. Müll. 1859. von Milben. Endlich kömmt ein Käferfuss hervor, .... dass es ein Schröterweibchen ist (l),.... eine kleine Büchse, einen Zoll hoch und breit, ganz voll von diesen Milben.’ Opmerking. 1. Lucanus cervus. — Dat waren de aardkleurige, algemeen bekende, overal in mesthopen voor- komende Holostaspis marginatus adultus foem. van BERLESE, die echter niet aan Acarus marginatus van HERMANN identiek is. — In mest; Duitschland. 8. (vervolg van Deel I. p. 25. n. 3.) (sub nomine Gamasus badius KocH 1839.) Acarus muscae domesticae Scopoli 1772. (Coprholaspis.) m 1763. Acarus muscarum. SCOPOLI, Ent. Carn.; p. 389. n. 1066. — ,,Ovatus, ferrugineus, glaber, nitidus, subtus, pallidius; palpi longi; pedes pallidiores, medii et postici crassiores. In Muscis, sub ventre.” „Pedes pallidiores’’, scil. dan het lichaam. Met „palpi longi’ bedoelt hij stellig de tastende pooten I. Inderdaad zijn de pooten II, III en IV dikker dan I. — Scopott zelf zegt: „pedes.... hos vero longissimos et filiformes non invenio, nisi de alio Acaro loquatur Linnaeus.” — Musca domestica; Karniolié (Tirol). De naam Acarus muscarum is ongeldig, omdat die gepre- occupeerd is: LINNAEUS 1758; zie no. 248. Vreemd, dat SCOPOLI zijn Acarus daarmede vergelijkt !! m 1772. Acarus muscae domesticae. SCOPOLI, Annus V. Hist. Nat.; p. 125. n. 157. — „Oblongus, submarginatus, postice obtusus, rufus. Antennae pedibus mediis longiores. Pedes postici longiores. Corpus subtus maculis tribus: inter pedes medios rotunda parva: inter posticos subtetragona: sub ventre hemisphaerica, majore. Diversus ab Acaro musca- rum Entom. Carn. 1066.” Hier noemt hy de pooten I ,,antennae’’; zij tasten er mede. — Mij dunkt, dat is dezelfde soort, maar nu beter beschre- ven. ,Submarginatus” wijst op een praegnant $ met witten 3 HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 77 8. Acarus muscae domesticae Scop. 1772. rand; en de 3 „macul e” zijn het sternaal-, het genitaal- en het ventrianaalschild. De bijvoeging „diversus &c.” wijst erop, dat hij ook dit individu op Musca domestica vond, en niet bekennen wil dat hij zich in 1763 vergist heeft met te zeggen „subtus pallidius’’: op Musca domestica komt geen enkele soort voor, die op den rug „ferrugineus, glaber, niti- dus”, en tevens ventraal. „pallidius” is! Het niet willen be- kennen, eene fout begaan te hebben, is eene laffe, maar niette- min bij de meerderheid der menschen voorkomende gewoonte! Ik wil er nog even op wijzen, dat ook HERMANN 1804, zie hierbeneden, zegt: „couleur du corps plus pâle en dessous”, en niets van de 3 ventrale schilden vermeldt. m 1773. Great Acarus or Great fly louse. HILL, Hist. of mss ps 29. 0.8. — ı Alst 1752; zie Deel: I. pJ'23: m 1776. Acarus muscae domesticae. GOEZE, Ins. an Thie- ren; in: Beschäft. Berl. Ges.; v. 2. p. 275. f. 10. — „Die wahre und eigentliche Milbe der Stubenfliege. Das merkwürdigste daran ist die Kopfschere, oder die beiden Saugespitzen a b, deren eine oben ein ‘% umgebogenes Häkchen c hat. Ich halte sie für eine ganz unterschiedene Gattung von der, welche der Ritter in seinem Natursystem (Acarus muscarum) be- # schreibt... Insonderheit vergleiche man ' hiermit Scop. Ann. 5. histor. nat. p. 125. Acarus muscae domesticae” [volgt Sco- POLIs diagnose; zie hierboven 1772]. GOEZE heeft goed gedetermineerd. Dat »Häkchen” is de naar boven gebogen spits van den digitus mobilis van de mandibelschaar. Zijn teekening is slecht. Zij is blijkbaar vervaardigd naar een tusschen glimmerplaatjes dood en platgedrukt exemplaar, dat, door den druk, breeder geworden is, en het gnathosoma, vooral de mandibels, extru- deerde. — Goed geteekend zijn: de schijnbare haarloosheid en de vóór de schouders liggende deuken. — Hij beging de fout, „die beiden Saugespitzen’’ te zamen voor ééne „Kopfschere” aan te zien. Later, zie boven, p. 56, sub 1780, is hij beter op de hoogte.” LE Fre, Oh 11. 78 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 8. Acarus muscae domesticae Scop. 1772. m 1779. Acarus muscae domesticae. SCOPOLI, Annus. V. Hist. Natsep= 125. n./152. — Als 1772. m 1781. Acarus muscarum, Fliegenmilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 524. n. 1086. — Citeert ScopoLI 1772; geeft geen beschrijving. m 1789. Acarus muscarum, Mitte des mouches. DE VIL- LERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 64. n. 37. — Citeert SCHRANK ZS lien OCOROLIpm 763. m 1790. Acarus muscarum. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2934. n. 80. — Citeert SCHRANK en SCOPOLI; geen dia- gnose. m 1792. Acarus muscarum, Mitte des mouches. MANUEL; in: Bineycl.methz; Hist: Nati; Ins: v..Z. pw698 ml 2 Citeert SCOPOLI. m 1804. Acarus marginatus, Mite bordee. HERMANN, Mém. Apt.; p. 76. t. 6. f. 6. (2 figuurtjes), A. — „Thorace distincto Fic. 11. — Overtrek. (1); abdomine ovato, depresso, castaneo, albo marginato; pedibus anterioribus incurvis (2), gracilibus motatoriis; rostro producto pallido (3). — Corselet distinct (1); abdomen ovale, déprimé, coleur de chataigne, bordé de blanc; pieds antérieurs courbés en dedans (2), grêles, trémoussans; bec HIST. OVERZ. D. ACARALOGIE. II. 79 8. Acarus muscae domesticae Scop. 1772. avancé, pale (3) — Verkort, en anders gerangschikt. Boven- dien dient men te weten, dat het dier, „enfermé entre deux lames de verre, dont l’une étoit concave, .... tournoit presque toujours autour du centre de son abdomen”; het was dus een weinig geperst en had geen ruimte zijne pooten in natuurlijken stand te houden; enkele van zijne mededeelin- gen worden daardoor gemakkelijk verklaard. „Assez semblable à ma mite des caves (4) par la grandeur, la couleur et abdomen déprimé, elle s’en distingue par le bord blanc de l’abdomen et par le bec beaucoup plus long (5). — Longueur d'une demi-ligne (6). — Bec long, bifide (3), pâle, et se laisse encore allonger; semble composé de deux articles outre la gaine de la base d’où il sort (7) et d’une couleur plus foncée au sommet (8). Les deux parties du bec (3) sont alternativement poussées au dehors et retirées (9); quelquefois aussi les deux se retirent à la fois. — Les palpes courbés en dedans (10), à trois articles (11), d’une couleur pale, velus a leur extrémité. — Les pieds I plus minces, en forme d’antennes, motatoires, à six articles, courbés en dedans (2), à courbature plus forte au 3e article (12), velus à leur extrémité. Les pieds II—IV garnis de poils rares, et armés de deux petits ongles (13). Les pieds III sont un peu plus gréles que les pieds II et IV. — Couleur du corps plus pâle en dessous; le bord de l’abdomen plus clair et plus sale. — Les yeux m’ont paru noirs, en bas, et pres- que au bord (14). Opmerkingen. 1. Er is geen thorax, noch eene scheidingslijn; de teekenaar heeft iets geteekend, dat niet bestaat. 2. Bij gebrek aan ruimte, tusschen 2 glaasjes ge- drukt. 3. De beide mandibels, door druk geëxtrudeerd. 4. Acarus cellaris (= crassipes 9); zie p. 72. 5. Door druk méér geëxtrudeerd. 6. 1.13 mM., de maat van ,,badius’’, terwijl 1.3 tot 1.8 de maat is van BERLESE’s marginatus. 7. Het epi- stoom. 8. De chelae. 9. Zie ook bij Parasitus 1804, p. 43. 10. Ook als het dier niet tusschen 2 glaasjes geperst is. 11. Lees: cinq. 12. Ook als het dier niet tusschen 2 glaas- jes geperst is. 13. Dat zegt hij niet van pooten I; ook zijn daaraan geen klauwen geteekend; inderdaad, pooten I hebben 80 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 8. Acarus muscae domesticae Scop. 1772. geen klauwen! 14. Hij wil oogen zien, en zag ze ook! De door HERMANN beschrevene en afgebeelde soort is niet dezelfde als die, welke door BERLESE (A. M. S. I. 52. 5) onder den naam van Holostaspis marginatus „adul- tus foem.’” beschreven en afgebeeld is. Men behoeft slechts de afbeeldingen nauwkeurig te vergelijken, om zich daarvan te overtuigen. Maar zij is wèl identiek aan Holostaspis badius (52. 3), dat is: muscae domesticae. Overigens is de naam Acarus marginatus gepraeoccupeerd : SULZER 1776. En waar is nu deze soort gevonden? „Elle vit sur les cada- vres’’. Men zoude zeggen: die in de open lucht ergens liggen te rotten. Dat is niet het geval! De verklaring volgt: „Elle a été trouvée, le 8 Thermidor 3 (4 Août 1794), sur le corps calleux, pres de la glande pinéale du cerveau d’un soldat grièvement blessé et mort a l’höpital militaire.” — „8 Ther- midor 3” moet een fout zijn: 7 maanden na den dood van J. F. HERMANN. In de „Observations de HERMANN — père” lezen wij dan ook beter: „18 Thermidor de lan 2”; dat is 14 Augustus 1793, 5 maanden vóór den dood van zijn zoon. — Jou. HERMANN (père) gelooft werkelijk, dat het dier in de hersens leefde! Ik zal daarover niet uitweiden, maar aleen mededeelen, dat meermalen over het papier, dat ik bezig ben te beschrijven, een Acarus, of een Collembola ge- loopen heeft, ééns zelfs een Lithobius van 24 c.M. lengte van het plafond van mijn kamer op het papier viel. — HERMANN’S Acarus marginatus is door een kamervlieg in de operatie- kamer gebracht; BERLESE’s marginatus, waarvan hierboven sprake was, komt nooit in huizen voor; wordt ook nooit door Musca getransporteerd. 9: (Adhuc sine nomine.) (Gamasus marinus BRADY 1875.) (Halolaelaps.) m 1765. Acarus coleoptratorum. STROM, Beskriv. Norske Ins. I; 2: Det Trondh. Selsk. Skrift; v. 35 p. 4Slmne 09 — Na de beschrijving van genoemde kevermijt: „Ellers findes HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 81 9. Gamasus marinus Brady 1875. den og hos os under raadent Tang i Strandene i stor Maeng- de.” — Uit de beschrijving van genoemde soort blijkt, dat hij goed de soort met 2 rugschilden van eene andere (haller:) met één rugschild onderscheidde. Degene, die hij onder rottend zeewier, Fucus, vond, had dus twee rugschilden. Maar die kan niet Acarus coleoptratorum geweest zijn; was stellig Hololaelaps marinus (BRADY 1875). Als SIG THOR, of KARL Viets daar eens zoeken, zullen zij haar vinden. m 1767. Acarus coleoptratorum. STRÖM, Beschr. Norw. Ins. ; I.; in: Dronth. Ges. Schrift.; v. 3. p. 388. n. 59. — De vertaler maakt van „Tang ,Meergrase”, wat fout is: „Meergrase’’ is Zostera marina. m 1775. Acarus coleoptratorum. HAMMER, Fauna Norv.; p. 157. n. 698. — Citeert STROM. 10. (Vervolg van Deel I. p. 40. n. 9.) (sub nomine Antennophorus uhlmannı HALLER 1877.) (Laelaps equitans MICHAEL 1891.) (Laelaspis.) In Deel I. p. 40. deelde ik mede, dat REDI in Italië op on- gevleugelde mieren Acari vond, die tamelijk rond waren, en dat hij vermoedelijk Antennophorus uhlmannı onder de oogen had „omdat die zooveel in Italië voorkomt’. Dat was een grove vergissing! Antennophorus is nog niet in Italië gevonden. Hoogstwaarschijnlijk was de soort, die REDI zag, Laelaspis equitans (MICH. 1891). 1743. Louse on ants. BAKER, The micr.; Ed. 1 en 2; v. 2. c. 21. p. 184. — Haalt REDI aan. Nomen nudum. 1744. Luis op mieren. BAKER, Het mikr.; Ed. 1.; v. 2. Caz leg pay) 8e Als 1743. o 1744. Louse on ants. BAKER, The micr.; Ed. 3.; v. c. 21. p. 184. — Als 1743. 1754. Louse on ants. BAKER, The micr.; Ed. 4.; v. 2. c. 21. p. 184. — Als 1743. . m 1754. Pou sur les fourmis. BAKER, Le micr.; v. 2. c. 21. p. 208. — Als 1743. NO) 82 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 10. Laelaps equitans Mich. 1891 m 1756. Laus an Ameisen. BAKER, Das zum Gebr..... Micr 3310.02 1e0) 2991968 Als 743. m 1757. Pou de la fourmi qui n’a point d’ailes. REDI, Expér.; in: Collect. acad.; v. 4. Part. etrang.; p. 461. — Als 1668. m 1759. Pou de la fourmi qui n'a point d’ailes. DE LA CHENAYE DES Bors, Dict. rais. univ. d'Anim.; v. 3. p. 559. col. 2. — Nomen nudum; naar REDI. n 1760. Luis op mieren. BAKER, Het mikr.; Ed. 2.; v. 2. p. 181. — Als 1743. m 1765. Pou sur les fourmis. J. D.; in: Encycl. Dict. rais. Sci. Arts, Métiers; v. 17. Suppl. p. 811. — Als 1743. m 1771. Louse on ants. ADAMS, Microgr. ill.; Ed. 4.; p. 43. — Als 1746; zie Deel I. p. 41. m 1778. Luis op mieren. BAKER, Het mikr.; Ed. 3.; v. 2. c. 21. p. 181. — Als 1743. n 1778. Pidocchio delle formiche senz’ ale. REDI, Esper. int. Gen. Ins. — Als 1668; zie Deel I. p. 40. 11. Vervole van Deel/l. p..25. nn 4): p (Laelaps laevis MICHAEL 1891.) (Gymnolaelaps.) m 1738. Pediculus, Luis. SWAMMERDAM, Biblia Natu- rae; Bybel der Natuure; v. 2. p. 487. — „Ita Formicas etiam ... suis singula vexari Pediculis animadverto. — En zoo bevind ik, dat de Mier ook syn Luis heeft.” — Nomina nuda; Formica; Nederland. m 1757. Pou des fourmis aîlées. REDI, Expér.; in: Col- lect. acad.; v. 4. Part. etrang.; p. 461. — Als 1668. m 1759. Pou sur les fourmis, Pou des fourmis ailées. DE LA CHENAYE DES Bors, Dict. rais. univ. d'Anim.; v. 3. p. 559. col. 1. 2. — Nomina nuda; naar SWAMMERDAM en REDI. El 1760. Luisıop mieren: BAKER, Het mikr:;'v. 27p! 181. — Als 1743. m 1765. Pou sur les fourmis. J. D.; in: Encycl. Dict. rais. Sci. Arts, Métiers; v. 17. Suppl. p. 811. — Naar BAKER 1743. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 83 11. (Laelaps laevis Mich. 1891.) m 1771. Louse on ants. ADAMS, Microgr. ill.; Ed. 4.; p. 93. — Als 1746. m 1778. Luis op mieren. BAKER, Het mikr.; v. 2. p. 181. "AIS 1743: oO 1778. Piddocchio delle formiche alate. KREDI, Esper. int. Gen. Ins. — Als 1668. 12. (Adhuc sine nomine.) (Laelaps celeripediformis Oupms. 1902.) (Coleolaelaps.) m 1737. Pediculus, Luyske. SWAMMERDAM, Biblia Natu- rae; Bybel der Natuure; v. 1. p. 281. — Hij vond ze op een „Nasicornium species, cujus Cornu arcuatim versus dorsum sive scapulas recurvatur.” — De plaat vertoont een Tricho- gomphus simson VAN VOLL. uit Sumatra. m 1752. Läusgen. SWAMMERDAM, Bibel der Natur; p. 118. col. 2. — Als 1737. m 1758. Pou. SWAMMERDAM, Hist. nat. d. Ins.; in: Coll. Acad vo. pi 159. — Als 1737: m 1758. Louse. SWAMMERDAM, The Book of Nature; p. 210. col. 1. — Als 1737. 13. Acarus pachypus Hermann 1804. (Eulaelaps.) m 1804. Acarus pachypus, Mite pachypede. HERMANN, Mém. Apt.; p. 74. (geen figuur). — „Ovatus, pallidus; pedi- bus secundi paris crassioribus, simplicibus (1). — Ovale, pâle; pieds de la seconde paire plus gros, simples (1). Ten onrechte identificeert hij haar met Acarus crassipes SCHRANK (= crassipes L. 9). „Sur le cadavre d’une taupe.” — Frankrijk. Eenige regels verder: , Quoique le mien n'ait pas l’anus pâle, il est cependant, à ne pas en douter, ce second acarus de Schrank.’’ — Nu is hij dichter bij de waarheid: zijn pachy- pus is de naast verwante van SCHRANK’s leucurus, namelijk 84 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 13. Acarus pachypus Herm. 1804. stabularis KocH, die zoowel in molnesten als op de mol zelf gevonden wordt. „D’une couleur foncée, rouge-noirätre, garni de vésicules à la pointe de tous les pieds. Outre les palpes.... deux autres organes.... répondent exactement.... GOETZE t. 5. f. 2. (1) .... palpi chelati, palpes a pinces. Mais.... dans la mienne les parties de la pince étoient egales, et les dents beaucoup plus petits et plus aiguës.” „Foncé, rouge-noirätre”’? In de diagnose zegt hij „palli- dus”! Wanneer men nu zijne beschrijving vergelijkt met de beschrijving en teekeningen, die ik in het Arch. f. Naturg. v. 79. A. 8. p. 19. f. 245. 246. van Eulaelaps stabularis ge- geven heb, dan zal men wel overtuigd zijn van mijne ver- onderstelling, dat hij die soort gezien heeft. iINogizest hij, p. 73: „Pour.ce qui est des yeux... 1m yaa que la mite pachypède sur le dos de laquelle j’aie observé deux points entre les pieds I et II, qui ont déjà été indiqués PAINSCHRANCK, Obs. t. 6. f. 5.7 (2). Opmerkingen. I. Zie p. 6 62,4 22. ien Nen gist hij zich, evenals SCHRANK. 14. Acarus leucurus Schrank 1781. (Eulaelaps.) m 1776. Acarus pedibus secundis crassissimis; corpore tes- taceo, ano pallidiore. SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. 124. n. 24. t. 6. f. 7. — Ook hier is de term „crassissimis’’ schromelijk overdreven. — Verkort: „So gross wie Acarus coleoptratorum; hell castanienbraun, hinten noch blasser. Sehr schnell; alle Füsse mit Blase. Bey faulenden Aesern zahlreich. Eine Spielart in fette Erde, Füsse IV ohne Bläschen.” De figuur stelt een zeer praegnant 2 voor. Natuurlijk is die „Spielart’’ dezelfde, maar het exemplaar, dat hij tusschen glimmerplaatjes had (hij onderzocht altijd één, hoogstens 2 exemplaren, teste Acarus farinae!) miste, door ruwe behan- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. I. 85 14. Acarus leucurus Schrk. 1781. deling, aan pooten IV de ambulacra, òf wel, de carunculae waren dichtgeklapt. Dat is de overal, ook in huizen voor- komende Eulaelaps arcualis €. L. Koch, die zich onder- scheidt door haar (afwijkend) spits epistoom en door een achter zeer sterk uit- gesneden scutum if sternale, waarin het a 8 | shat, membraneusegedeel- = < $ te van het scutum 4 genitale past. Aan È genu II links ziet men een duimvormig aanhangsel, dat hij rechts niet teekent, en dat hij evenmin inden tekst vermeldt. Ik houd het ervoor, dat hij (of zijn „plaat- snijder’) zich mistee - kend heeft. Zoo’n aanhangsel dragen alleen slechts weinige manlijke Acari, ter- wijl het witte achter- deel beslist op een zeer praegnant 2 wijst: hermaphrodieten kennen wij bij de Acari niet. Bovendien is zijne Acarus: Ga- masus arcualis C. L. KocH 1839, eene zeer algemeene soort; men vindt bijna altijd 22, de meesten goed gevoed, en velen praegnant. — Oostenrijk. m 1781. Acarus leucurus, Weissgerändete Milbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 510. n. 1050. — Dat zijn de namen, die hij aan zijne Acarus &c. Beyträge, p.124 n. 24 geeft. 1789. Acarus leucurus, Blanchätre. DE VILLERS, Lin- naei, Ent.; v. 4. p. 71. n. 66. — Citaat; beschrijving. m 1790. Acarus leucurus. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2931. n. 57. — Diagnose van SCHRANK. 1792. Acarus leucurus, Mitte leucure. MANUEL; 1n: Bmevelmetne Klist.;. nat. lns.; v2 722 2697. mal! Bie: 12 3/2: 86 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 14. Acarus leucurus Schrk. 1781. m 1802. Acarus leucurus. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; p. 707. — Als 1790. m 1804. Acarus leucurus. HERMANN, Mém. Apt.; p. 74. sub pachypus. — P. 75: „n'est peut-être qu'une variété de son acarus crassipes.” 15. (Adhuc sine nomine.) (Gamasus cossi ANT. DUGES 1834). (Hypoaspis.) m 1760. Pou. LyoNET, Traité anat. d. 1. chenille; p. 13. — „Les ennemis les moins a craindre, pour la Chenille du Bois de Saule, sont une sorte de Poux, auxquels elle est souvent sujette. Cette Vermine, qui n'a qu'un bon quart de ligne de lingueur, et dont la description, de même que celle des Ichneumons, doit faire partie d'un autre Ouvrage, ren- ferme, dans son corps, deux especes de bras articules, assez longs, qu’on peut faire sortir en la pressant: ils se terminent chacun par une pince dentée, semblable a celle des Ecre- visses. C’est apparemment par ces bras, introduits dans les pores de la Chenille, que le Pou en tire sa nourriture; cepen- dant, quelque nuisible, qu'il semble devoir être, par la, a notre Insecte, je n’ai jamais remarqué qu'il l’ait été au point, de l'empêcher de subir ses transformations.” De beschrijving der „bras articulés” verraadt eene der Parasitidae. Zijne veronderstelling is onjuist; deze Acarus voedt zich van andere Acari, welke in de gangen leven, die de rups in de wilgen en populieren knaagt. — Rups van Trypanus cossus; Nederland. m 1762. Pou. LYONET, Traité &c.; p. 13. — Als 1760. m 1792. Laus. KLEEMANN, Beytr. Natur- und Ins. Gesch. v. 1. p. 349. — Nomen nudum; op rupsen van Bombyx hera, „und an ganz glatten Raupen.” — Ik plaats deze passage onder groote reserve hier. Zijne ,,Lause’’ kunnen wel andere Acari geweest zijn. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 87 16. Acarus tendens Schrank 1803. (Platyserus). m 1803. Acarus tendens, Streckfiissige Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 209. n. 2670. — ,,Sattziegelroth (1), eyförmig; die Füsse glatt (2), die vier mittleren kürzer, die vordern vorwärts gestreckt, am Ende zottig (3). Diese Milbe unterscheidet sich vorziiglich von der zitternden (4) 1) durch die Farbe, 2) durch die Haarlosigkeit der Fiisse, davon sie die vordern ebenfalls vorstreckt, 3) die sehr spizige Verschmäch- tigung der sechs letzteren (5). — Auf wasserlinsen.” (6). Opmerkingen. 1. Platyseius subglabra Oupms. 1903 | is ovaal en varieert van lichtgeelbruin tot steenrood. 2. Glad zijn de pooten niet, maar bezet met uiterst kleine, aange- drukte borsteltjes, die SCHRANK niet kan gezien hebben. 3. Pooten II en III zijn inderdaad korter dan I en IV; pooten I inderdaad naar voren gestrekt en eindigen in een toefje van 10 fijne haartjes. 4. Eupodes cerinus (no. 109), beweegt pooten I trillend. 5. De tarsen I zijn lang en cylindrisch, maar tarsen II, III en IV zijn zeer lang en konisch 6. Lemna; Beieren. Men leze de waarnemingen over deze soort van Dr. J. C. C. LOMAN, die ik in de Entom. Berichten, v. 7. n. 160. Maart 1928. p. 310. publiceerde. 17. Acarus muris Ljunsh 1799. (Laelaps.) m 1799. Acarus muris. LJUNGH, Descriptio Muris am- phibii; in: Nov. Act. Reg. Soc. Sci. Ups.; v. 6. p. 10. — „Ovatus, convexus, abdominis antica parte fusca, in medio macula obscuriore, majore, aliisque minoribus, parte postica pallida. Margo abdominis albus pellucens. Tergum durum, corneum. Pedes octo pallidi. Antennae pallidae. Acaro cole- optratorum fere similis, sed minor. Currit celerrime etjam in plano.” Vergelijkt men deze beschrijving met die, en met de af- beelding, die C. L. KocH van zijne Laelaps agilis geeft, dan moet men toegeven, dat eene verwisseling met eene der 88 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 17. Acarus muris Ljungh 1799. andere soorten uitgesloten is, dat derhalve agilis C. L. KocH synoniem is met muris LJUNGH. Bovendien is, van alle op Microtus amphibius levende parasieten, muris (agilis) de meest gewone. LJUNGH's ver- gelijking met coleoptratorum is te begrijpen. In zijn tijd waren slechts weinige Acarı bekend, en de witte band rond- om het rugschild van zijn muris deed hem natuurlijk aan cole- optratorum denken, die die eigenschap eveneens bezit. — Zweden. 18. Acarus cadaverinus Hermann 1804. (Hypoapsis.) m 1804. Acarus cadaverinus, Mite des cadavres. HER- MANN, Mém. Apt.; p. 79. (geen figuur). — „Ovatus, depres- sus, glaber, ferrugineus, margine corporis pallido; pedibus setosis, anterioribus gracilibus, secundo pare subcrassiore, tertio breviore, tarsis obovatis. — Ovale, deprimée, lisse, ferrugineuse, bord du corps pâle; pieds garnis de soies, les antérieurs grêles, la seconde paire un peu plus grosse, la troisième plus courte, à tarses presqu’ovales.” „Les tarses, mais non pas tous, avoient deux pointes laté- rales. Les antennules étoient hérissés; les pinces lisses.”’ De beschrijving is die van eene der Parisitidae sensu lato. „Margine corporis pallido” wijst op eene soort, waarvan het rugschild aan de zijden (en van achteren) door weeke huid omgeven is. Met „tarsis obovatis’’ kan hij niet anders bedoeld hebben dan ,,praetarsi”. Twee zijdelingsche, doornvormige borstels aan het eind der tarsi, vooral aan tarsi II, komen voor bij Hypoaspis aculeifer CAN. 1884 en Pachylaelaps- soorten. De laatste komen echter niet in huizen voor. „Pinces lisses” komen, met eene zeldzame uitzondering algemeen bij Liponyssus voor. Deze zijn echter parasieten. Evenwel: „Je l'ai trouvée courant avec plusieurs autres dans la substance pourrie du corps d’une alose que j’avois exposé à air du mois de Mai pour le dessécher, au premier étage.” Wordt Hypoaspis aculeifer door de geur van doode vis- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 89 18. Acarus cadaverinus Herm. 1804. schen aangetrokken? Het toeval gaf mij op deze vraag antwoord. In het Zoölogisch Museum te Hamburg stierf eene Sesarma cinerea, eene Landkrab, en kort daarop wemelde het kadaver van Hypoapsis aculeifer CAN. 1884. Zie Entom. Bericht. v. 7. n. 165. p. 393. In huizen; op rotte visch; Mei; Frankrijk. 19. (Adhuc sine nomine.) (Serulus.) m 1776. Acarus abdomine glabriusculo, sub incessu glo- boso (partim). SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. 127. n. 27., tweede helft der beschrijving. In de eerste helft der beschrijving heeft hij het over eene andere Acarus (zie bij [phidosoma, beneden, no. 29), en gaat dan verder: „Wann man sie aber zwischen zwey Gläser bringt und enge einschliesset (1), so nimmt sie die Ge- stalt an: Fig. 11. Die Spitzen der Füsse III und IV in eine ganz kleine helle Blase en- digen (2). Opmerkingen. 1. D.w.z., goed ge- drukt. 72. Dwz, dat van pooten I en II de carunculae samen ge- vallen waren. De vrij goede tee- kening wijst op eene der Gamasina; de kleine mandibelscha- ren op eene Sezulus. En zoo’n dier neemt nimmer de houding en den gang aan van eene [phidosoma. Hier moet eene ver- Freien 0312, 90 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 19. (Serulus sp.) warring tusschen twee individuen plaats gehad hebben. — De soorten van het genus Seiulus zijn nog slecht bekend. Men kan er zeker van zijn, dat bovenstaande de algemeen in huizen voorkomende soort is, die, op het oogenblik, dat SCHRANK meende de [diosoma ingesloten te hebben, ongemerkt tusschen de glimmerplaatjes terecht kwam. En het is bijna ongeloofe- lyk, dat de fijne opmerker SCHRANK zich door zoo’n toeval heeft laten verschalken! Hij geeft geen vindplaats. Bij Weenen, Oostenrijk. 20. Acarus spinosus Rathke 1799. (Serulus.) m 1799. Acarus spinosus. RATHKE, Entom. Jagttagelser; in: Skrivter Nat.-hist. Selskabet; vS. mals 197 en 206. — „Disse sidste (1) ere derimod vanskelige at opdagehos en anden Art, omtrent af samme Störrelse (2) (Tab. VD 19289: men kiendelig fra denne ved omvendt aegdannet fladtrykt Legeme, der er mörkbruunt eensfarvet, og har en udstaaende Spidse paa hver Side (3) samt 4 mod Enden at Legemet. Den kunde maaskee kaldes spino- sus, fuscus corpore ovato depresso spinis sex ar- mato.’ — En, op p. 206. Expl. tab.: 4 /Acayus FIGA 2/1 spinosus.” — „Diese letzteren (1) sind dage- gen schwer zu entdecken bei einer anderen Art, ungefähr HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 9] 20. Acarus spinosus Rathke 1799. von derselben Grösse (2) (Tab. V. D. fig. 1. 2. 3.), von dieser aber durch einen umgekehrt eiförmigen, flachgedrückten Körper erkennbar, der dunkelbraun einfarbig ist, und eine hervorstehende Spitze an jeder Seite (3), nebst 4 gegen das Körperende. Sie dürfte vielleicht spinosus, fuscus corpore ovato depresso spinis sex armato genannt werden.” Opmerkingen. 1: Bedoeld is ,,Innenkiefer” = cor- nicula hypostomatis. Met de tegenwoordige mikroskopen zijn deze terstond te vinden. 2. Half zoo groot als Acarus coleop- tratorum. 3. Op de teekening is niets daarvan te ontdekken. Hij bedoelt natuurlijk „setae humerales”. Ook hy zag, even- als later zoovele onderzoekers (KocH!), niets van de rug- haren. Onder mos; bij Bergen, Noorwegen. 21. Acarus foliorum Schrank 1781. (Eviphis.) m 1776. Acarus ovatus hyalinus, nudus, pedibus omnibus aequalibus. SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. 33. n. 11. t. 1. f. 7. — Verkort: „An der Unterseite der Blätter des Birn- und Apfelbaums, und des Johannesbeerenstrauchs. Blass, durchsichtig; Ge- stalt eines Eyes; keine Häärchen, keine Augen, Gelenke der Füsse nicht gehörig [zu] unterscheiden. | Wenn sie sich bewegt, so ist ihr Gang ziemlich schnell.” Vorm, &c. wijzen vooral op een Eviphis, niet op een 7ydeus (BERLESE!). Pirus communis, Pirus malus, Ribes rubrum, Oostenrijk. 1781. Acarus foliorum, Blattmilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 521. n. 1078. — Verwijst naar zijne Beyträge, MOD SS an 1 de m 1/89. Acarus foliorum, Mitte des fewilles. De VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 77. n. 81. — Naar SCHRANK 1776. Fic. lo — 3/2. 92 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 21. Acarus foliorum Schrk. 1781. m 1790. Acarus foliorum. GMELIN, Syst. Ent.; v. 1. P. 7. p. 2933. n. 74. — Diagnose van SCHRANK 1776. m 1792. Acarus foliorum, Mitte des feuilles. MANUEL; ın: Eneyel@ meth.-Hist.nat.; Ins; v. 7. pi 697. n217 7 Naar SCHRANK 1776. m 1802. Acarus foliorum. GMELIN, A gen. syst. of Nat.; v3. ps 208. Als 1790! m 1803. Acarus foliorum, Blatt Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 210. n. 2675. — Diagnose; citeert SCHRANK 1776 en 1781. — „Auf der Unterseite verschiedener, beson- ders rauher Pflanzenblätter (1). Kaum einige, und sehr kurze Haare (2).”’ — Beieren. Opmerkingen. 1. Ook ik vond haar, + 1884, te Utrecht, aan de onderzijde der bladen van Viburnus lan- tana. 2. Deze verbetering was te verwachten. 222 (Vervolg van Deel I. p. 27. n. 5.) (Adhuc sine nonime.) (Gamasus halleri G. &. R. Can. 1881.) (Alliphis.) m 1737. Animalculum. SACHS, Musca toto corpore; in: Med. Siles. Satyrae; Specimen 4. p. 22. Obs. 4. a. Hij vertelt eerst het geval van HEISTER 1727; zie Deel I. p. 27. Daarna, p. 23: „Et meam hac de re adducere possum experientiam. Anno scilicet 1736. medio aestatis vidi ex improviso ad occlu- sas fenestras aduolantem muscam, albis sub alis punctis totum corpus ambientibus notatam, captam deinde, curiosor redditus, oculis & quidem tantum nudis accuratius perlus- traui, & ecce, quod nunquam hactenus videre contigit, animalcula inuenio parua sursum deorsumue sese mouentia, coloris albi, at in aliqualem flauedinem degenerantis, vt materia puris colorata esse solet. Multas postea capere studi, & diligentissime eas perlustraui, in cunctis autem neque haec, neque alia animalcula vidi, hinc concludo; pro morbo HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 98 22. (Gamasus halleri G. & R. Can. 1881.) aliquo, vt in hominibus Phthiriasis hisce in animalculis habendam esse talem colluuiem animalculorum.”’ Uit de beschrijving van het gedrag der diertjes maak ik op, dat hij Alliphis hallerı zag, niet Anoetus muscarum. m 1742. Pou sur les mouches. LESSER, Théol. d. Ins.; v. 1. p. 206. — Nomen nudum; citeert HEISTER 1727; zie Deel. 27: a 1759. Pediculus muscarum. KNIPHOF, De pedic. in- guin.; p. 30. — „Muscarum pediculos describit HEISTERUS”, en hij reproduceert in zijne t. 3. f. S. diens beide figuurtjes; zie Deel I. p. 27. m 1765. Acarus coleoptratorum (partim). STRÖM, Beskriv. Norske Ins.; I.; in: Det Trondh. Selsk. Skrift.; v. 3. p. 431. — Na de beschrijving van genoemde soort: „Paa de mindste og yngste af dem sees dog saadan Tvaerstraeg ikke.” — Hij vervalt dus in dezelfde fout als FRISCH 1722. ; zie Deel I. p. 27: deze „kleinste en jongste, zonder dwarsstreep’’ waren halleri. m 1767. Acarus coleoptratorum (partim). STROM, Beschr. Norw. Ins.; I.; in: Dronth. Ges. Schrift.; v. 3. p. 388. — Als 1765. m 1769. Acarus coleoptratorum, Torren-luisje, Loopende luis op de Aard- en i Mest-Torren (par- =~ 4 7 = é € Sh 4 tim). HOUTTUYN, Na- ES ; à, 4 > y 4 PUCES wv. le Stuk (= tom.) 13. p. “Dm, 150. n. 27. — Hij ver- de haalt hier de mede- deeling van FRISCH oom TP 1722; vermeldt dus 7° ook de ,,jongen’’; zie a’ KS = Deel I. p.27. Daarna: iif SS (BIDONS Opie leevende Rhinoster- Torren (1) en der- zelver kwatwormen (2), heb ik ’er zoda- Ae Cae nigen gevonden, naar één van welken de vergroote afbeelding 94 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (22. Gamasus halleri G. & R. Can. 1881.) gemaakt is, welke grootelijk verschilt van de afbeelding van RISCHI |. (Verder, verkort:) „alle 4 pooten tamelijk even lang; geen kelkachtige uitbreiding (3) aan het einde der pooten; wit, of vuil geelachtig wit; pooten op verre zoo ruig niet (4); figuur langwerpiger, met langer en spitser snuit. Wil men nu alle dergelijke Torren-Luisjes tot ééne Soort betrekken, zo passen zekerlijk de opgegeven kenmerken niet op de mijnen.” Opmerkingen. 1. Oryctes nasicornis. 2. Larven. 3. Carunculae. 4. als die van Acarus coleoptratorum. — De teeke- ning heeft gebreken; 1): er zijn geen schilden, noch haren geteekend; 2): zij is te zwart; immers, het diertje was „wit, of vuil geelachtig wit”; 3): de pooten hebben slechts 4 leden (coxae onzichtbaar), en de palpen slechts 3. Maar derge- lijke fouten maakten nog tusschen 1880 en 1900 de beste acarologen! 4): geen carunculae. — Wat wel goed is: de praetarsi ieder met 2 klauwen. Slechts onder groote reserve plaats ik deze mededeeling hier. Er is groote waarschijnlijkheid, dat hallerı ook op Oryctes nasicornis eene zeer gewone passagier is. Maar de moge- lijkheid, dat op gemelden kever e ene nog onbeken- de Acarus voor komt, is even'g rooit MErmoer dus in vermolmde eiken en in de run der leerlooierijen en plantenkassen naar larven en volwassenen van den neus- hoornkever gezocht worden; dan vinden wij HOUTTUYN's » Torren-luisje” stellig. — Nederland. m 1775. Acarus coleoptratorum, Käfermilbe, Käferlaus (par- tim) Pee. Ss. MULLER Vollst. Natursyst:; v2. Po sap l@se: n. 27. — Naar HOUTTUYN 1769. met dezelfde figuur, maar iets kleiner. m 1795. Acarus caraborum. SCHRANK, Naturh. oekon. Briefe; p. 149. — „Viel kleiner als die Käfermilbe; und ohne der leichtern Einfassung am Hinterteile des Leibes; dieses im Ganzen gerundet, aber ungefähr vierzähnig (1); graugelb. Die Füsse durchscheinig; das erste Fusspaar vorwärts ge- streckt; kann sich aber desselben zum ordentlichen Gehen bedienen; die mittleren Füsse kleiner als die übrigen. Auf Carabus unicolor’ (2). HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 95 22. (Gamasus halleri G. & R. Can. 1881.) Opmerkingen. 1. Lapsus calami voor ,,viereckig’’. 2. Carabus unicolor is onbekend; het zal in alle geval wel eene Carabide geweest zijn. — Vergelijk deze beschrijving met BERLESE’s figuur (A. M. S. I. 67. 6.). — De naam Acarus caraborum is gepreöccupeerd: FABRICIUS 1794. Op Carabus? ; Middel-Beieren. m 1803. Acarus caraborum, Laufkäfermilbe. SCHRANK, Fau- na Boica; v. 3. p. 197. n. 2638. — Diagnose; citeert SCHRANK 1795. — „An den Laufkafern’’. — Beieren. 23. (Adhuc sine nomine.) Eviphis? Asca? m 1779. Acarus fucorum. FABRICIUS, Reise nach Norw.; p. 262. — Drontheim; 23 Juli. „Einen kleinen (1) noch nicht beschriebenen Acarum fand ich auf den eingesammelten See- gewächsen (2).’’ — Diagnose: „Pallidus: lineis duabus flexuo- sis nigris (3), pedibus posticis breuissimis incurvis” (4). — Descriptio: „Corpus paruum (1), Pediculo minus (1), totum pallidum lineis duabus dorsalibus flexuosis nigris (3). Pedes octo breues (5), unguiculati, postici breuissimi incurvi” (4). Opmenrkin gen. "Ju Klein, niet „sehr. klein”, niet „vix conspicuus’’; kleiner dan een luis; dus nog al groot! 2. Dat is nog al vaag: Fucoideae?, Florideae?, Ulvaceae? Uit den naam maken wij op, dat hij het diertje op een Fucus vond, maar hij had die Fucus stellig met vele andere „See- gewächse” in zijn botaniseertrommel! 3. Die twee lange, zijdelingsche excretieorganen wijzen op eene der Super- cohors Mesostigmata CAN. 1891. 4. Dood, tusschen twee glim- merplaatjes; levend zal het dier ze wel niet „incurvi’’ gedra- gen hebben. 5. Dus alle pooten kort. Mogelijk was het dus eene Eviphis, of eene der Ascaidae, of eene bleeke Uropodide, e. g. Uroseius, waaronder degeneratus OUDMS. 1913. 1,6 mM. groot is! — Naar dat dier moet dus in Juli bij Drontheim gezocht worden. De naam fucorwm is ongeldig, daar hij gepreöccupeerd is: DE GEER 1778. 96 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH . 23. (Eviphis? Asca?) m 1781. Acarus fucorum. FABRICIUS, Reize naar Noorw.; p. 226. — Als 1779. — Mijt der wier. In het Register. m 1781. Acarus fucorum. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 492. n. 36. — Diagnose van 1779. m 1787. Acarus fucorum. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 374. n. 41. — ,,Pallious” in plaats van ,,pallidus’’. m 1789. Acarus fucorum, Mite du varec. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 3. p. 70. n. 61. — Naar FABRICIUS 1779. m 1790. Acarus fucorum. FABRICIUS, Reize naar Noorw.; p. 226. — Als 1779. m 1790. Acarus fucorum. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2931. n. 54. — Diagnose van 1779. m 1792. Mitte des fucus. MANUEL; in: Encycl. meth.; Hist. Nat.; Ins.; v. 7. p. 685. n. 43. — Acarus fucorum; p. 69843. m 1794. Acarus fucorum. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 434. n. 5. — Diagnose van 1779. m 1802. Acarus fucorum pallidus. FABRICIUS, Voy. en Non: ip.) 20e Alst1779; m 1802. Acarus fucorum. GMELIN, A gen. syst. of Nat.; p. 706. — Als 1790. 24. Acarus criceti Sulzer 1774. (Ceratonyssus.) m 1774. Acarus criceti, Hamsterlaus. SULZER, Vers. Na- turg. Hamsters; p. 33. — u ae, weiss, durchsichtig, E hin und wieder, be- sonders am Bauche (1) mit einzelnen Haaren besetzt. Kaum einige- mal grösser als die Käsemilbe, nicht halb so gross als der Kopf eines Flohes. Füsse weiss, durchsichtig, von gleicher Länge und Dicke, gleich weit von einander peg St HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 97 24. Acarus criceti Sulz. 1774. entfernet, so lang als der Leib breit ist. Füsse I 8 Gelenke, die hintern mehrere; laufen stumpf zu; mit einigen Haaren. Kopf spitzig, sehr klein; zwei ganz kleine schwarze Pünkgen, gegen die Brust zu, scheinen die Augen zu seyn (2); Fühl- hörner, zweymal länger als der Kopf; ihre Spitzen berühren sich fast vorne (3); Gestalt wie Füsse, nicht mit Haaren be- setzt (4). Die gefüllten Eingeweide scheinen durch; daher Bauch zum Theil roth.” „Lauft ziemlich geschwinde; hält sich auch an ganz Jun- gen, die noch säugen; verlässt die Alten nicht wenn sie den Winter über erstarrt liegen, an welcher Erstarrung sie kei- nen Theil nimmt, sondern munter bleibt.’ „Wenn man sie auf die Hand setzt, wandern sie nach den wärmeren Gegenden, am Arm und die Schultern, wo sie bald anfangen zu Graben und zu wühlen; ihre Bisse ver- dienen diesen Namen nicht, indem sie sich fast ganz in die Haut einscharren (5), sind schmerzhaft, und lassen sich mit Stecknadelstichen vergleichen. Nach 8 bis 12 Stunden em- pfindet man nichts mehr davon; entweder todt oder sich davon gemacht.” Opmerkingen. 1. Hy teekent ze alleen aan den rand; vermoedelijk zag hij de andere niet. 2. Verkeerde waarneming; zij zijn blind. 3. Goed waargenomen; bij Para- sitidae divergeeren zij meestal; bij Dermanyssidae niet. 4. Hij vergat ze te teekenen! 5. Dieren met zulke lange pooten graven niet. Zij bijten waarschijnlijk niet; daarvoor zijn hunne scharen te teer; vermoedelijk steken zij ermede, met gesloten digiti. Zijne teekeningen zijn goed; zoo zien 99 van Ceratonyssus musculi (C. L. Koch) eruit. Cricetus cricetus L.; Duitschland. m 1803. Acarus musculi, Maus Mube. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 208. n. 2668. P „Eyförmig, braunroth, kurz- behaart; die Füsse und das Vorderende weisslicht; Füsse I etwas länger und schmäler, vorwärts gestreckt. maus.’ Mus musculus; Beieren. Haus- 98 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 25. (Adhuc sine nomine.) (Liponyssus lepidopeltis KLTI. 1858.) m 1776. Acarus vespertilionis. GOEZE, Ins. an Thieren; in: Beschäft. Berl. Ges.; v. 2. p. 266. — GOEZE had in een hol voorwerpglas, gedekt door een dekglas, een Spinturnix vespertilionis opgesloten, welke hij op Myotis myotis (= muri- nus) gevonden had. Na eenige dagen: „erblickte ich einige länglicht schwärzliche Körperchen Fig. 5, wie eine Birn; hat ein breites Stielchen, womit die Eier vermutlich an den Fleder- mausflügeln bevestigt werden. — Noch zwei dergleichen, Fig. 6, bei a offen, und zwo junge Mil- ben, die even aus einer solchen Oeffnung ausgekommen, nich ganz weiss und durchsichtig; Fig. 7. Eine Entdeckung, die mich belehrte, dass die Jungen gleich in der Gestalt aus dem Ey kommen, wie sie nachmals bleiben sollten. Sie hatten sogar schon die Organen an den Fussblättern a a. Nur vermuthe ich, dass sie sich erst einige- mal häuten müssen, ehe sie zur Fortpflanzung ihres Ge- schlechts tüchtig werden, auch nachher erst mehrere Hare an den Füssen bekommen.” Ik twijfel er niet aan, of hij heeft die twee voorwerpjes onder zijn dekglas gezien, maar Spinturnix legt geen eieren, maar Nymphae. Zijn vermoeden is dus onjuist. Hij moet die „zwo junge Milben’, zonder dat hij het wist, mede inge- sloten hebben (ik wil geene andere gedachte koesteren!). De door hem afgebeelde mijt is eene Liponyssus-Nymphe, zelfs eene, die bezig is, te vervellen: uit de barst, dwars achter de pooten IV is eene Nympha II, of een Adultus bezig, te voorschijn te komen. Ook Liponyssus legt geene eieren, maar Larvae. Zijn eerste vermoeden: „welche ich anfänglich für Unrath hielt’, is de juiste. Zijne teekening gelijkt het meest op Liponyssus lepidopel- Fic. 18. — 1/1. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 99 (25. Liponyssus lepidopeltis Kitt. 1858.) tis KLTI. 1858, die ook op Myotis myotis (= murinus) leeft. — Duitschland. 26. (Vervolg van Deel I. p. 28. n. 6.) Acarus gallinae de Geer 1778. (Dermanyssus.) In deze $ breng ik alle Dermanyssus te zamen, die niet op Hirundo en Passer gevonden werden. Dermanyssus galli- nae werd tot dusverre op Gallus, Columba en ander huis- gevogelte, en Anthus geconstateerd. Of de Dermanyssus, die op Zurtur, Carduelis, Alauda leven, eene andere soort is, dan gallinae, is, voor zoover ik weet, nog niet nader onderzocht. m 1687. Zecca della gallina, Pollino della gallina, Zecca della tortora, Pollino della tortora. REDI, Esperienze int. alla gener. degl’Ins.; p. 174. — Als 1668. — De figuren zijn ver- kleiningen naar die van 1668, en even groot als, maar fijner van uitvoering, dan die van 1671. m 1702. Insectum. GAHRLIEP, De minutiis animalibus; in: Misc. Cur. sive Ephem. &c.; Dec. 3. Ann. 7 & 8 (169 & 1700) (publ. 1702) p. 256. 257. „Anni 1698. hyeme miti ac pluvioso transacto, 1699 in vere appropinquante, avibus cohortalibus libero jam et mitiori aöre fruentibus, Cohors, quae in parte aedium sequiori sub scalis suscipiendis noctu et â frigore tuendis gallinis destinata fuerat (1), cum â sordibus et quisquiliis purgaretur myriades myriadum apparuerunt novi cujusdam, et quod sciam, nunquam observati insecti generis (2), cumulatim angulis, rimis ac fissuris, asserum, graduum, parietum in- haerentis, magnitudine aut exiguitate IN potius cum lentibus, Ascaridibus (3), Midis NI (4), aut si quod ipsa caseorum teredine 7 ER minus, certantis, singulatim vix digitis n ag palpabilis, aut oculis, nisi perspiciliis aut microscopio armatis, visibilis, geminä tamen promuscide armati, figurà, quam quantum microscopii Breien 3 TE 100 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 26. Acarus gallinae de Geer 1778. ope assequi datum, Schema adjectum monstrat, vuturinum pediculum aut cimicem, quadantenus, repraesentantis, sex pedibus tantâ pernicitate discurrentibus, ut, nullo tamen alarum vestigio apparente, volare potius quam cur- rere videatur, et & longinquo praetereuntes, et vel mini- mum diversorio illorum appropinquantes invadere sentiatur, gynecaei partibus nudis ac libero aëri expositis, collo praesertim, pectori, faciei, manibus, ac brachiis adeò infesti, ut pulicum et cinicum morsus molestissimus horum discur- sitationibus pruritum intolerabilem nullatenus evitantum, cum et oculis usurpari et digitis prehendi vix queant, nec nisi adtritu forte fortiori enecari possint, exci- tantibus praeoptent; Sanguisugae tamen simul cum sint, saburi ‘aen cruore wdistentiss p un cu mi) mwbinumnfere mathematicum, idque rotundum exhibent. Dome s- ticae meae flagellum hoc insolitum ac vix ipsis tolerabile totâ aestate flammis subinde et fer- vidâ persecutae vix ac ne vix quidem penitus extirpare protuerunt; nec impedire, quin hyeme praeterito, aliquan- tenus minori tamen copiä repullularit, imô et hoc anno adhuc his cum suis hostibus, propulisque et praelia natis ipsis sixa dies bello (5). Mihi quidem nihil cum illis negotii fuit, cum viciniam illorum sedulo vitarim, hoc unum tamen me mordet (6), profligatä è moderna Philosophia genera- tione aequivocà, cum omnia viventia è semine sui generis proprio nasci statuantur, unde tantà seminii hujus peregrini, et ut suspicor, plane novi copia? A quo insectorum genere oriunda? Quo in modo aut vehiculo in locum adeò obscurum, abditum, et à libero aére (ne vel inde pateat effugium) planè seclusum delata, nullo antehâc ullius istius insecti usquam apparenti vestigio, licet plures jam annos eädem cohorte hyeme stabularentur gallinae” (7). Opmerkingen. De spatieering is van mij. 1. De hoenders hadden dus hun nachtverblijf in huis, onder de trap; ’s winters, bij strenge vorst, bleven zij zelfs overdag in huis. 2. Reeds in Deel I, sub 1550 en 1634 zagen wij twee gevallen vermeld van het in grooten getale verschijnen van Dermanyssus gallinae; thans weer: in de lente van 1699. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 101 26. Acarus gallinae de Geer 1778. 3. Lees: acaridibus. 4. Zie hierboven, p. 7 sub 1704. 5. Ook hier dus, evenals in de reeds gemelde gevallen,: de vrouw werd het slachtoffer, terwijl: 6. de man gespaard bleef. 7. GAHRLIEP zelf begrijpt niet, waar ze vandaan kwamen; wij weten thans: van de hoenders. Maar ook wij kunnen geen antwoord geven op zijn vraag: hoe komt het, dat zij in dat ééne jaar in zulke immense aantallen voorkwamen, terwijl de hoenders toch, jaar in, jaar uit, in zijn huis stalden? Zeer zeker hebben hier meteorologische invloeden plaats gehad; en daarom is het zoo goed, alle meteorologische data te noteeren, gelijk reeds GAHRLIEP gedaan heeft. Nog maak ik opmerkzaam op het feit, dat deze dienst- maagd nog lang de nadeelige gevolgen ervan ondervond; blijkbaar brachten die Acarı een giftig virus, of koortsver- wekkende organismen over (febris typhoidea!). m 1730. Laus von der Turtel-Taube, Laus von einer Henne. FRISCH, Beschr. Ins. Teutschl.; v. 9. Voorrede, p. VIII. — Opsomming van REprs „luizen”’. — Nomina nuda. m 1734. Laus der Canarien-Vögel. FRISCH, Beschr. Ins. leutschl. ww. 11. c.42. p. 5. — Hier ‘schrijft hij over zeer kleine, doorschijnende, witte Ostracoden, die hij in een glas met „frisches Brunnen-Wasser” zag. Terwijl hij zich afvroeg: waar komen zij vandaan? „da fand ich endlich eine Spur”; want, hij zag „eine geflügelte Miete”, dicht bij de „andere Mieten” (Cypris!), die hij onderzocht. Dat bracht hem weêr op een ander idée! „Diese Mieten sind gleich den Läusen, welche die Vögel in den Käfichen, sonderlich Canarien- Vögel plagen. Wann die Trinckgeschirre nicht stetig rein gehalten, ausgewaschen und ausgewischt werden, bis sie trocken sind, und alsdann frisch Brunnen-Wasser wieder darein gegeben wird, so werden dergleichen Läuse immer daraus kommen....’” „Die „Läuse nu der kanarievogels zitten overdag in de holle rieten zitstokjes, „woraus sie.... desto bequemer ihre Eyer in die Trinckgeschirre legen kön- nen.” — !!! m 1740. Pulex canariae. HorcH, De pulice canariae; in: Misc. Berolin.; v. 6. p. 111—116. — Hij ontving van een vogelaar een rietstokje, dat in eene kanariekooi geweest 102 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 26. Acarus gallinae de Geer 1778. was, vol „pulices canariae’’, die het den vogels ’s nachts lastig maakten. HORCH was gewoon de rietstokjes bij dag te reinigen; eene methode, die ook nu nog toegepast wordt. Hij beschouwde de diertjes levend in eene dikke oplossing van arabische gom, „cult pulices, alias velociter currentes, excussi adhaerebant, magnitudine atque colore varii. Tab. III. Fig. 1. a. b. Parvi Fra. 20. — 1/1. quidem plusquam coccineo colore, maiores vero purpureo, auf fusco, intermixtis maculis, colori margaritarum non dissimilibus, tam in dorso, quam ventro tincti erant.”’ „Hae maculae motum habebant peritalticum, ceu sanguis in pediculis, unde locum et figuram saepius mutabant (1); dorsum erat striatum, aliud ab alio diversum; si microsco- pium aut orbiculum paulatim vertis, ut lux varietur, dilu- cide has strias, crenas esse perspicies (2). Cutis superficies inaequalis est, et ungue confusa, instar pediculi, fragorem (3) edit.” „Unusquisque pulex octo pedibus, colore succineo, pellu- cidis, atque pilis, aeque ac corpus sparsim obsitis, est in- structus, quorum duos anteriores, ceu cornua in capite, HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 103 26. Acarus gallinae de Geer 1778. ceteris longiores, melius nomine Zühl-Füjfe signaverim, quia illis non minus ad tangendum, quam ad corpus eundo attrahendum utitur. Tab. III. Fig. 2. In omnibus sex nume- rantur articuli, quorum primus sub corpore latens, non facile in oculos incurrit.” „Extrema pedis pars ungula alba minuta est, quae si superne eam contempletaris, cochleari non absimilis apparet, si autem a latere, curvatam ipsam comprehendes. Fig. 3. Figura ejus; et differentia inter ungulas pedum anteriorum et reliquorum, melius e delineatione cognoscitur (4). Fig. 4. In rostris, quae lingua vernacula, gteff-Sviken appellantur, non minus pili et ungulae a me et caelatore (5) sunt observatae (6). Fig. 5. Inter haec situ est rostri aculeus, quo sanguinem avium sugunt aut nutrimentum aliunde capiunt (7).” „Sex diebus praeterlapsis, cum per compositum animalcula haec iterum observarem, quaedam, quae agglutinata erant, libere oberrabant, imo ovulum quoddam album splendescens, cum ceteris aliis orbiculo (8) antea adhaerens, de loco move- batur; accuratius hoc inquirens, pedes non minus huic ovulo quasi accretos conspexi. Aliquot dies post plura ani- mata, non diu tamen viventia, inveni (9). „Majores pulices vita fruebantur, licet anxii, et alii tergo, alii ventre, agglutinati, nec omnes ante vigesimum diem mortuos esse comperi, ullo sine alimento, insuper vero fri- gore non levi interim existente.’’ (10). „In Vitrum parvum concavum pediculos aliquot indidi, quod alio vitro plano occlusi.” „Illorum unum alterum persequentem, pedibusque ante- rioribus, et longioribus ceteris, attrahentem, dein ad latus inclinantem, et ventre ad ventrem applicato, lente sese ultra citraque moventem vidi Certe me coitum vidisse mihi persuadeo (11), quippe alter ne minimum quidem doloris aut fugae signum edebat. Ut superficiem etiam per simplex microscopium huius insecti contemplarer, cuspidem acus, (instrumentum ad hunc casum praeparatum) in gummi solutum intinxi, et in pulice agglunato per lenticulam, cujus focus est 1.” omnia dilucide melius, quam per compo- situm, dignovi.”’ 104 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 26. Acarus gallinae de Geer 1778.. „Corpus horum, si eos ita, ut lux pertransire possit, in- tueris, quibusdam in locis pellucidum est, ut pedes infra ventrem attractos distincte cognoscere valeas.’’ „Mane quondam, non sine voluptate, ovulum, sub vespera ejusdem diei secundum, et insequenti die iterum duo reperi. Peperere (12) vero haec ova quatuor novi pulices, quos denuo in vitrum concavum indidi, postquam illi, quorum coitum observaveram, casu quodam evaserant. Die septimo post ovula parta, haec non tam in latiori parte, quam supe- riori, perlucebant, quae pars superior systema quoddam nervosum oculo praesentabat. Octavo unus ex majoribus pulicibus mortuus erat, cujus loco duo parvi, neutiquam (13) se moventes, conspiciebantur.”’ „Die nono ac decimo, omnes quatuor viventes apparebant, membris sicuti majores, sed in proportione paululum lar- gioribus (14), instructi, deficientibus pedibus d'uto’biu/s lp o site riori biwsh (15): „Die undecimo hora prima postmeridiana, hosce paedes (28) quaesivi, sed nondum mihi eos detegere licuit. Parum aberat, quin naturam hinc aberrasse crediderim; sed hora tertia denuo inquirens, omnes animadverti pedes.’ (16). „Verisimile ergo cum non sit, spatio duarum horarum hos duos pedes perfectos reddere potuisse, ceteris in ovulo in dies sensim (17) perfectis, conjectandum potius, ipsos sub ventre ad latus aequaliter fuisse affixos, quemadmodum in ovulo jacuere (18), quorum putamina (19) perfracta & subtilissima hinc inde observavi. Exuviae etiam cujusdam majoris pulicis, pellucidissimae, omnibus pedibus, crinibus &c. integrae, oculis obversabantur (20). Cum igitur tres viventes pulices majores, una cum quarto mortuo, diu post et semper opaco, pedibus sub ventre attractis, adhuc inveni- rem, extra dubitanionis aleam positum est, pelliculam suam hosce pulices exuere (21). Sordes alvi pedibus adhaerentes, ceteris deponere ingeniose satagunt (22), imprimis pedibus anterioribus, quos per rostra inquinata alternatim in trans- versum trahunt (23), quorum apex non minus incurvatus, aut alter alterum, aut vaginam aculei purgat (24). Hos motus sculptor, per microscopium videns, ungulas pedum HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 105 26. Acarus gallinae de Geer 1778. anteriorum, aliter ac prius delineaverat, figuratos se obser- vare dicebat (25). Incessit ergo mihi cupido accuratius in haec per lenticulam meam no. 1. cujus focus est quadrantis lineae, inquirendi. Sed libertas pulicum in vitro, etsi parvo, concavo, sese huc illuc movendi, non minus, quam focus lenticulae, conatui nostro obstabant. Itaque studui, ut puli- cem intra duas lamellas, ex speculari lapide (26) confectas, omnibus extensis membris retinerem, id quod feliciter aliquot dies post eveniebat, cum pulicem fame confectum animad- verterem, ne compressus conquassaretur. Et ecce, ungulas ego certe alias inveniebam, illico eas, sculptore a b- sen te, delineans. Tab. III. Fig. 6. Hoc me fecisse non pige- bat, quandoquidem, paucis tantummodo horis absolutis, pulice enecato, iterum aliam ungularum faciem oculis depre- hendebam. Hae variationes me, ut credam, adducunt, un- gulas (Batten) e cuticula esse formatas, quae post mor- tem insecti, exsiccatae et contractae, diversam accipiunt figuram (27). Praeter ea laetitiam mihi faciebat aculeus, Tab. III. Fig. 7. in medio lucidus, quem pulex e vagina, mox emittebat, mox retrahebat, & quidem tam longe, ut rostris adaequaretur, cujusque extremam partem, immota reliqua, non minus contrahere poterat, etsi valvulas quasdam detegere nequirem. Pulice mortuo, aculeus rostris tegebatur, meque eum justo tempore vidisse, admodum contentus eram. Non exiguam, mihi, animi voluptatem attulisset, si pulices ovula perfringere, pedes posteriores liberare, et exuvias depo- nere, per microscopium perspicere, mihi contigisset, sed non omnia possumus omnes.” Opmerkingen. Ik heb gemeend der wetenschap een dienst te bewijzen, deze meesterlijke beschrijving on ver- kort te doen herdrukken. 1. De bekende peristaltische bewegingen. 2. Oudste waarneming van de fijne huidrimpels. Hij maakt echter geene melding van het rugschild. Zie Deel I. p. 32. 1724. FRIScH. 3. Hetzelfde als „crepitus’’: knappend geluid. 4. Hij heeft dus de eigenlijke in de caruncula verborgen klauwen niet gezien, en de toegevouwen caruncula voor een „ungula alba” verklaard; zie echter beneden, sub 25. 5. Plaatsnijder, graveur. 6. In werkelijkheid zijn zijne „ungulae”’ 106 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 26. Acarus gallinae de Geer 1778. aan het einde der palpen een toefje van haartjes, door de arabische gom samengehouden. 7. Zijn „rostri aculeus” is het epistoom; zeer goed weêrgegeven. 8. Glazen voorwerp- tafel. 9. Tweede waarneming der eieren en het verlaten van de larve uit de eierschaal; maar de beschrijving laat veel te wenschen over; van LEEUWENHOEK beschrijft 1694 dat proces bij Tyrolichus casei nauwkeuriger; zie Deel I. p. 164. 10. Na 20 dagen dood; let wel, met gom opgeplakt! 11. Weer eene waarneming van parende Acari: zie Deel I. p. 209. 12. = Pepererunt (van „pario’’). 13. = Niet. 14. By larven zijn de pooten werkelijk betrekkelijk dikker dan bij de vol- wassenen, evenals bij jonge Zoogdieren. 15. Tweede waar- neming van zespootige larven, na VAN LEEUWENHOEK 1694. ; zie Deel I. p. 6. en 164. En, goed:begrepen:ihet vierde pootpaar komt na. 16. Het is hem dus ontgaan, dat tusschen Larvae en Adulti eene 8-pootige Nympha voor- komt. 17. = Allengs. 18. Niet onaardig bedacht; maar onjuist. 19. — Dop, schaal. 20. Lees: observabantur. Oudste waarneming der huiden van Nymphae. 21. Hij heeft de vervelling niet gezien, maar is, door het zien der huidjes er zeker van („extra dubitationis aleam positum est”), dat deze „pulices’’ vervellen. 22. = Met zorg bewerken. 23. Deze waarneming bevestigt dus die van FRISCH 1722; zie Deel I. p. 32; waaraan ik toen twijfelde; zie Deel I. p. 33. 24. Deze „aculeus” (twee tegen elkander gedrukte styletvormige mandibels) kwam natuurlijk niet uit eene ,,vagina” (= het epistoom; zie zijne figuur 5); de situatie misleidde hem. 25. Zijn ,sculptor” zag dus wèl klauwen; zie mijne opmer- king hierboven, sub 4. 26. Glimmer, mica. 27. Fig. 6. is dus door HorcH zelf geteekend. Zijn „sculptor” en hy zagen dus 3 verschillende „facies” der ambulacra; en zijne con- clusie, dat die ,,ungulae”’ „e cuticula esse formatas” is dus wel merkwaardig! 28. Aardige uitdrukking voor Larvae! Zijne figuren zijn, op enkele détails na, buitengewoon goed. In zijne „Explicatio Tab. III”, die ik niet noodig vind | te herdrukken, noemt hij figuur 4: „ungula pedis anterioris’; terwijl hij in den tekst zegt, dat deze de ,,ungula” van de palpen zijn! — Hij noemt het epistoom in den tekst „rostri HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 107 26. Acarus gallinae de Geer 1778. aculeus’ en in de ,,explicatio” „vagina aculei”. — Over het algemeen heeft hij zeer veel waargenomen, wat nog tien- tallen van jaren na hem verborgen bleef. m 1757. Pou de la poule, Pou de la tourterelle. REDI, Ex- pér.; in: Collect. acad.; v. 4. Part. etrang.; p. 461. — Nomina da geen figuren. O 1760. Luis op de adr Luis op de hen. BAKER, Het mikr.; v. 2. c. 21. p. 182. — Als 1744. m 1761. Vermoedelijk Dermanyssus gallinae op het hoofd van Homo sapiens, zie beneden bij Bdella longicornis (no. FON zoll). m 1765. Pou de la tourterelle, Pou sur la poule. J. D.; in Encyel. Dict. rais. Sci. Arts Metiers; v. 17. Suppl. p. 811. — Naar BAKER 1743. m 1769. Luisje der kanarievogels, Myt der kanarievogels. HouTTUYN, Nat. Historie; v. 1. Stuk (= tom.) 13. p. 151. — Vertaling van FrIscH 1722; zie.Deel I. p. 32. m 1775. (sine nomine). P. S. L. MÜLLER, Vollst. Natur- syst.;,v..2. B.,o. py 1056. n. 24 — „Eine dergleiche Art. sogar .... Canarienvégel.’’ — Verkort naar HOUTTUYN 1769. 1776. Acarus ano postice emarginato. SCHRANK, Beytr. Nature Op Mest: 1.42. 1642 -oVerkort: „Zwo auf einer Feldlerche. Farbe wie gebrannter Caffee; am Kopfe und am Steisze zween gi unregelmässigen Flecken. Das Thier zieht die Fiisse meistentheils, die vorderen ausgenommen, unter dem Bauch zusammen (1). Leib rück- wärts d sachte vertieft.” Op menkımgem. 1. Zlsihet dood is, tusschen 2 glimmerplaatjes! — Vermoedelijk gallinae, mogelijk eene andere soort, die dan alaudae moet genoemd worden. — Alauda arvensis; bij Weenen, Oostenrijk. Acarus ovatus subhyalinus, nigri- cans, nudus, pedibus subaequalibus, omnibus physapodibus. Idem, abidems 4p. 338..,n4. 16.t. ‚1.131355 = Verkort: Fic. 21. — 3/2. 108 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 26. Acarus gallinae de Geer 1778. „Auf den Stieglitzen. In ziemlicher Menge. Etwa die Grösse einer Nisse. Schmutzig, eyförmig; Füsse beyläufig gleich B1G.722.,- 3/2: gross, haben kurze Häärchen, und an ihrer Spitze eine helle Blase auf einem Stielchen. Füsse IV etwas dünner und ohne Haare. Das durch- scheinende Eingeweid stellet der Phantasie das Bildeiner Spinne vor.” Dat laatste maakt de determina- tie gemakkelijk. Wij hebben hier met eene Dermanyssus te doen, ver- moedelijk met eene Nympha II, en tusschen twee glaasjes platgedrukt. Dat „nudus’ niet letterlijk op te vatten. Blijkt, bij nader onderzoek de soort — passerinus te zijn, dan moet deze carduelis SCHRANK 1781 genoemd worden. — Carduelis carduelis; bij Weenen, Oostenrijk. m 1778. Luis op de tortelduif, Luis op de hen. BAKER, - Het miles nv n2 Up 82 Als 1743; “zie Deel 1" p. #83: m 1778. Acarus gallinae, Mitte de la Poule. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 111. — „Ovatus laevis griseus vio- laceo marginatus, pedibus anticis longioribus. — Ovale lisse griseâtre, bordée de violet foncé, à pattes antérieures les plus longues.” — Hy identi- ficeert haar terecht met Pulex gallinae REDI 1668; zie Deel Spa sie , Très visible à l'oeil simple; sur les Poules. Ovale, environ au milieu du corps une inflexi- on (1); grisatre ou blanc trés sale, aussi les pattes et les bras. Corps bordé tant en dessus qu’en dessous d’une large marge violette foncée et en dessus des taches de la méme couleur. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 109 26. Acarus gallinae de Geer 1778. Les 2 petits bras courbés en dessous, divises en articu- lations; entre-deux une assez longue pointe conique: la trompe. Pattes transparentes, longues, assez grosses, articulees; les I plus longues que les autres; la Mitte en marchant les remue comme des antennes. Les pattes terminees par un petit filet très delié et très transparent, au bout duquel une petite vessie claire et très flexible, que la Mitte pose sur le plan de position, avec deux petits crochets extremement fins. Rases, ou n'ayant que quelque peu de poils très courts sur le corps et les pattes; très-vives, marchent avec beaucoup d’agilité. C'est du sang qu’elles sucent de la peau des Poules (2). Opmerkingen. I. Dat is meestal niet het geval. 2. Hij vergat dien donker violetten rand en die figuren aan het gezogen bloed toe te schrijven; bij andere Acarı doet hij dat wèl. De figuur is goed van „habitus, maar onvolmaakt; o. a. zijn de pooten te dun, en nergens is een haartje te zien. — Gallus domesticus; Zweden. O 1778. Zecca della gallina, Pollino della gallina, Zecca della tortora, Pollino della tortora. REDI, Esper. int. all. gen. Ins. — Als 1668; zie Deel I. p. 30. i e178) Meten Bue Hoz,. Hist..d. Ins.'nuis...&e. pl! 271. — Hij noemt alle in huizen voorkomende schadelijke insec- ten ,, mite”, dus ook: „4° Celle qui habite sous les plumes des oiseaux qui sont en cage.” m 1781. Acarus alaudae, Lerchenmilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 515. n. 1060. — Hij verwijst naar zijne Beytrage, psll.on\ 7. Acarus carduelis, Stieglitzmilbe. Idem, ibidem; p. 522. n. 1080. — Hij verwijst naar zijne Beyträge, p. 38. n. 16. a 1782. Mite. Buc’Hoz, Hist. Ins. utiles et nuis.; p. 285. — Als 1781. m 1783. Acarus gallinae. DE GEER, Abh. (vertaling van GOEZE) p. 47. n. 8. — Als 1778. Hühnermilbe. GOEZE, ibidem; p. 47 noot b. Hiihnerlausmilbe. GOEZE, ibidem; p. 280 (register). m 1783. Acarus gallinae. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 203. n. 1342. — Diagnose van DE GEER 1778. 110 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 26. Acarus gallinae de Geer 1778. m 1789. Acarus alaudae, Mite de l’alouette. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 3. p. 74. n. 71. — Naar SCHRANK 1776. Acarus carduelis, Mite du chardoneret. Idem, ibidem; p. 77. — Naar SCHRANK 1776. m 1790. Acarus alaudae. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p- 2932. n. 63. — Diagnose van SCHRANK 1776. Acarus carduelis. Idem, ibidem; p. 2933. n. 76. — Diagnose van SCHRANK 1776. m 1792. Acarus alaudae, Mitte de l’alouette. MANUEL; in: Eneyelmeth4;rblist’» Nati; Ins.;"v.7.5p?°696.2n.212. Acarus carduelis, Mitte du chardonneret. Idem, ibidem; PAGI7 me 18: m 1802. Acarus alaudae. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; p. 707. — Als 1790. Acarus carduelis. Idem, ibidem; p. 708. — Als 1790. m 1803. Acarus vestium, Kleider Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 201. n. 2649. — „Der Körper eyförmig, etwas flachgedriickt, und ein wenig stumpfeckig, nicht eigentlich haarig, sondern mit sehr kurzen, eben nicht sehr häufigen, Borsten besetzt, auch an den Füssen, wo sie doch etwas dicker und noch kürzer sind. Die Farbe wie bey einer Laus, am Hintertheile des Leibes eine grosse weisslichte Makel, und eine schwarze Zeichnung wie ein gröblichter Umriss eines Wappenschildes und der dazu gehörenden Kleinodien; die Füsse alle etwas dicklicht, die I etwas mehr und etwas länger. — Ich hatte nur einmahl Gelegenheit, dies Insekt zu sehen, aber da sah ich mehrere Stücke, und man sagte mir, dass es bey den, sonst sehr reinlichen, Personen, die damit behaftet waren, in unbeschreiblicher Menge vorhanden sey .... Es war hoher Sommer.” Ziedaar weder een geval van in massa optreden dezer lastige Acari. Zie Deel I. sub 1550 en 1654 en hierboven 1702. Ook hier afkomstig van hoenders, of van spreeuwen- nesten. m 1804. Mite de la Poule. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 373. — Naar DE GEER 1778. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. I. 111 21. Acarus hirundinis Herm. 1804. (Dermanyssus.) m 1804. Acarus hirundinis, Mite de l’hirondelle. HER- MANN, Mém. Apt.; p. 83. t. 1. f. 13. — „Ovatus, pallidus; dorso nigro-variegato; pedibus anterioribus longioribus, apice setosis. — Ovale, pâle; dos bigarré de noir; pieds antérieurs les plus longs, garnis de soies à l’extrémité.”” — Verkort: N 4 „Dans le nid de l’hirondelle de cheminée (1). — Cette espèce est de la famille de celles qui, outre , les palpes, ont encore d’autres organes à pinces (2). Quoique je n’aie pas vu ces pinces (3), j'ai jugé cependant qu’elles existent. En pressant l’insecte, il en est sorti la partie, à laquelle sont placés les palpes et les pinces. Je n'ai pas vu les pinces en pinces parfaites, mais seulement leur branche ou partie supérieure, que j'ai prise pour une pince, à cause de la plus grande largeur de sa base (7). — Corps déprimé, ovale, plus large par derrière et cilié au bord postérieur. — Couleur d'un brun jaunâtre ou testacé pâle (4). Dans les plus jeunes et plus petits le disque entier du dos est pâle et à peine tacheté. Dans quelques-uns .... une ligne irrégulière, qui est peut- etre une partie des intestins (5). — Les pieds I plus longs que les autres; leur dernier article garni à la pointe de soies longues. Tous les pieds couverts de poils courts; au dernier article est attaché un autre, filiforme, plus large au sommet et terminé par une espèce de gobelet (6), à la base duquel est fixé des deux côtés un onglet. — Je n’ai pu découvrir d'yeux.” Opmerkingen. 1. Hirundo rustica. — 2. Goed be-' grepen. 3. Geen wonder. 4. Hij beschrijft nu uitvoerig de rug- vlekken; ik copieer dat gedeelte niet, omdat zij zoo variabel zijn. 5. Had hij dat maar óók van de vlekken der Adulti Fic. 24. — Overtrek. 12 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 27. Acarus hirundinis Herm. 1804. gezegd! 6. Op p. 73 ,,vésicule”. 7. Het epistoom; zie ook de figuur. Bij de diagnose, vraagt hij: „Acarus gallinae de Geer?” Neen; maar het was niet vóór 1876, dat men met zekerheid wist, dat zij eene andere soort is; de verdienste komt MÉG- NIN toe. — Frankrijk. 28. (Vervolg van Deel I. p. 36. n. 7.) Acarus vespertilionis Scopoli 1763. (Spinturnix.) 1732. Fledermaus-Laus. FRISCH, Beschr. Ins. Teutsch- lands; v. 10. p. 26. 27. — In het Register over deel VI—X; nomen nudum. m 1740. Pediculus vespertilionis. FRISCH, Index hist. suae Ins.; in: Misc. Berolin.; v. 6. p. 130. — Nomen nudum. m 1754. Pediculus (Anonymus) in: Commentarii lipsien- ses; v. 3. P. 2. p. 229. — „Pediculus in membranaceis vesper- tilionum pinnis.’’” — Referaat van BAKER, Employment &c. 1198: m 1763. Acarus vespertilionis. ScopoLI, Ent. Carn.; p. 387. n. 1058. — „Corpus rotundatum; pedes aequedissiti, apice obtusi; pedum numero imprimis Acarum indicat (1). In Vespertilione murino.” Opmerking. 1. Hy citeert abusivelijk ook LINNAEUS’ Pediculus vespertilionis, die eene Nycteribia is; vandaar, dat hij erop wijst, dat zijn eigen vespertilionis 8 pooten heeft. SCOPOLI’s naam is geldig, omdat hij niet homoniem is met Pediculus vespertilionis en ook FRISCH 1728, die de echte Spinturnix, met eene afbeelding, citeert. O 1764. Louse of the bat. BAKER, Empl. for the micr; Ed. 2.; v. 2. p. 406—408. — Als 1753; zie Deel I. p. 37—39. [m 1767. Ofschoon LINNAEUS in zijne Syst. Nat.; Ed. 12; v. 1. P. 2. p. 1023. n. 9. de Pediculus van zijne Ed. 10. thans Acarus vespertilionis noemt, en zelfs FRISCH 1728 en SCOPOLI 1763 citeert, is de diagnose dezelfde als die van zijne Ed. 10. (zie Deel I. p. 39), dus die van Nvycteribia.] HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 113 28. Acarus vespertilionis Scop. 1763. m 1767. Pediculus vespertilionis. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.; v. 1. P. 2. p. 1023. sub n. 10 (Acarus passerinus). — Hier citeert hij N.B. de „Louse of the Bat” van BAKER (zie Deel I. p. 37—39), onder den Latijnschen naam, als syno- niem van laatstgenoemde. Een van de vele staaltjes van zijn slordigheid. m 1769. Acarus vespertilionis, Vledermuizen-Luis. HOUT- auvvioNat.aHisti; wa I. Stuk*(— tom.) 13. p. 124. m. 9 — Ofschoon hij de diagnose van LINNAEUS overneemt, die, zooals men weet, die van eene Nycteribia is, neem ik toch den hierboven geschreven naam van hem over, omdat hy le óók SCOPOLI (met den naam!) citeert, en 2e grooten twij- fel koestert aan de identiteit van het insekt van LINNAEUS met de ,, Luis”, die FRISCH en BAKER beschrijven en afbeel- den, en met de Acarus van ScopoLI. Ook geeft hi in het kort weder, wat FRISCH en BAKER medegedeeld hebben. [m 1769. Acarus vespertilionis. LINNAEUS, Syst. Nat.; Bel Sava Pa2tdimid. 2e ps 1023049" — 2215717672] m 1770. Luis van den vledermuis. BAKER, Nuttig gebr. mikr.; v. 2. p: 418-421. — Als 1753; zie Deel I. p. 37. [m 1775. Acarus vespertilionis. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 812. n. 11. — Al citeert hij FrIscH 1728 en ScopoLi 1763, zijne diagnose is die van LINNAEUS 1758; = Nycteribia.] m 1775. Acarus vespertilionis, Fledermausmilbe. FUESS- LIN, Verz. Schweiz. Ins.; p. 59. n. 1178. — Vespertilionidae; Zwitserland. m 1775. Acarus vespertilionis, Fledermausmilbe. P. L. S. MÜUTLER,Vollst } Natursyst.;1v.12#P. 52p:11047.n.'9. =>) Ver- taling van HOUTTUYN 1769; zie aldaar. | m 1776. Acarus vespertilionis, Fledermauslaus, Flügelmilbe. GOEZE, Ins. an Thieren; in: Beschäft. Berl. Ges.; v. 2. p. 299. P. 256: „An einer Fledermaus von der grössten Art” .... (p. 259) „liefen scharweise in den Florflügeln herum. Sehr hurtig.”.... (p. 262) „Stärke der Muskeln (1), in den vordersten Fussgelenke ausserordentlich; denn man muss erstaunen, wie gewaltig, und schnell es damit zugrei- fen kann, besonders, wenn es eingesperret ist.” [Es sind] hohle Halbkügelchen. Jedes dieser hat einen kleinen Schnitt,’ 8 114 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 28. Acarus vespertilionis Scop. 1763. . (p. 263) „Die Gestalt ist wie ein hohles Theeköpfchen, und die Materie eine biegsame Membrane. Die hohle Seite ist auswärts; und kann durch einen Muskel (2) stark und schnell bewegen, sich leicht zusammenziehen, und sich eben . so leicht wieder aus- einander thun. Es ist auch mit Krallen ver- sehen; sie stecken in jedem Halbkügelchen, doch so. dass der vor- derste Rand dessel- ben». ..usie ibedecket. Die Milbe kann dieses Häutchen zurückzie- hen und sich mit den Krallen. 2% halten, das Häutchen wieder darüber Ziehen, wenn sie aufglatten Körpern gehen will.” — (p. 264) „Merkwürdig ist es, dass sie blos an den Flügeln leben, wie Frisch ganz richtig bemerket hat. Ich hab es versucht, einige in der Pelz zu setzen; sie liefen aber gleich wieder heraus. Ich habe sie gemeinlich an den Fleisch- adern der Flügel sitzen sehen, vermutlich müssen sie daraus ihre Nahrung ziehen. — (p. 265). „Könnten nicht nur auf einem grünen Wachstuchtische, sondern sogar auf Glassbiebern so geschwinde laufen, dass ich sie kaum mit den Augen folgen konnte. Sie gebrauchten nicht die Klauen, sondern die häuti- gen Halbkugeln. Baker gedenkt noch eines besondern Umstan- des an diesen Insekten” [zie Deel I. p. 38]. „Ich habe.... die Bestätigung gesehen. Die Milbe, die ich in einem hohlen Dekkelgläschen beobachtete, strekte oft vier Füsse in die Höhe, und hieng sich an dem, dem Auge zugekehrten Glas- dekkel nicht nur vest an; sondern konnte auch an der Fläche desselben in eben dieser Stellung so gut, als unterwärts in der Höhlung des Glases, laufen. Ein glücklicher Zufall hat % OAD A S GED Pre 250 le HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. I. KS 28. Acarus vespertilionis Scop. 1763. mit die Erzeugungsart dieser Milben bekannt gemacht.” — Hier moet ik mijne lezers naar n. 25 hierboven p. 98 verwijzen. Opmerkingen. 1. Carunculae. 2. Spieren, musculi. — Pterygistes noctula, Myotis myotis BECHST. (murinus SCHREB.); Duitschland. æ 1776. Acarus lutescens. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Brodie: p. 187. n. 2232. „Abdomine plano; pedibus aequa- libus, globulo terminatis.” — Naam en diagnose doen mij haar hier plaatsen, hoewel hij niet vermeldt, waar hij het diertje vond, (dat doet hij trouwens bij geene der door hem genoemde soorten!) m 1776. Fledermausmilbe. SULZER, Abgek. Gesch. Ins.; p. 245. — „Füsse so gerichtet, dass sie auch auf dem Rücken gehen kann.” — Daarmede bedoelt hij blijkbaar, dat alle pooten aan den lichaamsrand, niet ventraal, aangehecht zijn; waarin hij zich echter vergist. [m 1781. Acarus vespertilionis (partim). FABRICIUS, Spec. Ins.;v2 2.994875n4157 Al citeert hij, Prisca 1728 en Sco- POLI 1763, zijne diagnose is die van LINNAEUS 1758 = Nyc- teribia.] # 1781. Acarus vespertilionis, Fledermausmilbe. FÜESLY, Neues Mag. Liebh. Entom.; v. 1. P. 1. p. 101. — In zijne recensie van GOEZE 1776. m 1789. Acarus vespertilionis, Mite des chauve-souris. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 47. n. 5. — Citeert terecht alléén FRISCH 1728 en SCOPOLI 1763, niet LINNAEUS en GEOFFROY 1762. — „In Gallia Australis.”’ [m 1790. Acarus vespertilionis. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2927. n. 9. — Naar LINNAEUS, dus: Nycteribia.] [m1792. Acarus vespertilionis. MANUEL; in: Encycl. méth.; Hist. Nat.; Ins.; v. 7. p. 689. n. 19. — Naar LINNAEUS, dus: Nycteribia. | [sw 1792. Acarus vespertilionis. PETAGNA, Inst. Ent.; v. 2. p. 707. n. 4. — Naar LINNAEUS, dus: Nycteribia.] o 1794. Mube. GOEZE, Belehrungen; p. 302. § 55. — Grootendeels als 1776. — P. 304: Hij sneed de vleugels van de vleermuis af en kon de ,,Milben” 8 dagen lang daarop in leven houden. — Over de voortplanting zie men bij no. 25, p. 98. 116 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 28. Acarus vespertilionis Scop. 1763. m 1796. Milbe. GOEZE, Belehrungen; p. 302. $ 55. — Als 1794. [a 1796. LATREILLE, Précis car. gen. Ins.; p. 176, plaatst Acarus vespertilionis LINNÉ in zijn gen. nov. Nycteribia. — Eindelijk!] [m 1802. Acarus vespertilionis. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; p. 704. — Als 1790.] (a 1802. Acarus vespertilionis. (VON SCHRECKENSTEIN), Verz. d. Halbkäfer; p. 44. — Acarus, of Nycteribia? — Mid- del-Beieren.) m 1803. Acarus vespertilionis, Fledermaus Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 207. n. 2664. — Diagnose; citeert GOEZE 1776 en BAKER 1753. — An den Flügeln der Fleder- maus; Beieren. m 1804. Acarus vespertilionis, Mite de la chauve-souris. HERMANN, Mem. Apt.; pe@4t 213721483. OE nGa HI „Thorace angulato, cruciato; pedibus unguiculatis, corpore longioribus (1). — Corselet anguleux, marqué d'une croix; pieds onguiculés, plus longs que le corps (1).” Verkort: „Sur la chauve-souris noc- tule. — Corps d’une couleur jaunâtre sale, déprimé, pres- qu’orbiculaire, allongé posté- *Mieurement;!.... ..cetterqueue est garnie à son bord de 4 soies roides. J'ai vu sortir de la queue une papille tronquée (2). — Dans l'intérieur du corps j'ai observé des lignes sinueuses et une tache au milieu, qui changeoient de figure à mesure que l’insecte remuoit les pieds. (3). .... vaisseaux dont les deux premieres m’ont paru seules entrer dans les pieds I. — Les deux palpes à 3 articles (peut-être à 5) (4) avoient entre eux deux autres organes à article basilaire plus large, et terminé par un onglet assez grand et simple, à ce qu'il m’a paru (fig. G) Fic. 26. — Overtrek. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 117 28. Acarus vespertilionis Scop. 1763. (7). — Les pieds sont égaux de la longueur presque (5) du corps, composés de 5 articles difficile à distinguer (6), heris- ses de soies et terminés par un organe en forme de carafe, spongieux, contractile et armé sur les deux côtés d'un crochet (fig. I). On n’a pas observé les yeux.” Opmerkingen. 1. Dat is de diagnose, die LINNAEUS aan zijne Pediculus vespertilionis geeft, en die eene Nycteribia is. Jammer, dat HERMANN dat niet inzag: „pedibus corpore longioribus”, terwijl hy zelf beschrijft: „presque de la lon- gueur du corps’! 2. Het anale pijpje. 3. Hier volgen beschrij- vingen van verschillende figuren; ik herhaal ze niet, omdat ze zoo variabel zijn. 4. Juist. 5. Zie bij 1. 6. Juist. 7. Dat verraadt een 3, en tevens, dat HERMANN slechts één individu bestudeerde; had hij er meer onderzocht, hij zoude bemerkt hebben, dat niet alle individuen zulke mandibels bezitten. 29. Acarus testudineus Schrank 1781. (Iphidosoma.) m 1776. Acarus abdomine glabriusculo, sub incessu glo- bosor SCHRANK, Beytr. Naturg.; pe 127. n. 27. (eerste helft der beschrijving). — Ten onrechte citeert hij LINNE’s fun- gorum (eene Oribatide) — Verkort: „Uhngefähr so gross als die vorige (1). Schmutzig rost- farben. Fig. 12. stellet es vor wenn es kriecht, ein Sonnen- käferchen in Miniatur; nur etwas weniges vom niederhängenden Rüssel (2), die Füsse I, und zuweilen die Spitzen der übrigen Füssen kommen dem Beobachter zu Gesichte. Nichts sieht einer Schildkröte ähnlicher (3). Ihr Gang ziemlich langsam, schildkröten- mässig.” Opmerkingen. I. Oridata berlesei (zie 11278). 2.1,De,. palpen xtdes Russel“ (gnathosoma) is niet te zien. 3. Zijne be- schrijving „ein Sonnenkäferchen in Miniatur’ en „einer schildkröte ähnlich” wijzen wel op een hooggewelfd dier, dus Fre 27312. 118 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 29. Acarus testudineus Schrk. 1781. niet op een zoo laag gewelfd dier als eene Uropoda is. De woorden „glabriusculo, globoso” doen aan I[phidosoma, meer speciaal ovata BERLESE 1892 denken. — Hij geeft geen habi- tat aan. Bij Weenen, Oostenrijk. m 1781. Acarus testudineus; Schildkrötenförmige Milbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 520. n. 1072. — Hij ver- wijst naar zijne Beyträge p. 127. n. 27. 1789. Acarus testudineus, Mite tortue. DE VILLERS. Linnaei Ent.; v. 3. p. 76. n. 76. — Naar SCHRANK. m 1790. Acarus testudineus. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2933. n. 69. — Diagnose van SCHRANK. a 1792. Acarus testudineus, Mitte testudinée. MANUEL; in Encyel.meth.;=Elist.aNat}; Ins, fiv. np: 692.n:1225 Naar SCHRANK. m 1802. Acarus testudinarius. TURTON; in: GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; p. 708. — Als 1790. 30. (Vervolg van Deel I. p. 39. n. 8.) Acarus aphidioides L. 1758. (Asca.) m 1759. Acarus ruber, pedibus primoribus longioribus, abdo- mine pone bicorni. DE LA CHENAYE DES Bois, Dict. rais. univ. Anim.; v. 1. p. 646. col. 2. — Naar LINNAEUS 1746. m 1759. Acarus pedibus primis longioribus cursoriis, abdo- mine postice bicorni. LINNAEUS, Anim. spec. disp.; p. 198. n.12. m 1760. Acarus aphidioides. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 11; p. 616. n. 12. — Als 1758; zie Deel I. p. 40. m 1761. Acarus aphidiordes. RYDBECK, Pandora ins.; in: LINNAEUS, Amoen. Acad.; v. 5. p. 250. Nomen nudum. m 1761. Acarus aphidiordis. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.; voorwerk, ongepagineerd. Acarus aphidioides. Idem, ibidem; p. 481. n. 1972. — Als 1746 en 1758; zie Deel I. p. 39. 40. 1763. Red acarus, with the fore feet the longest and the hind part of the belly forked (sic!). BROOKES, A new and accur. Syst.; p. 280. n. 6. — Naar LINNAEUS 1746. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 119 30. Acarus aphidiordes L. 1758. m 1767. Acarus aphidioides. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. Pa E Zep. O2S nl 2 —A1ss7175850Zie Deels p} 20: m 1769. Acarus aphidiides, Plantlwisagtige Myt. HoUT- RUN Natuurl:Flist:iwal4Stule(= tom) 13% py 127 in 122 — Naar LINNAEUS 1746 en 1758. m 1769. Acarus abhidiordes. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. oe Vee lia BH24 dimid4222p. 110235112: Als 1767. m 1773. Pine-tree Acarus. Hırı, Hist. of Anim.; p. 25. n. 4. — Als 1752; zie Deel I. p. 39. m 1775. Acarus aphidioides. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 813. n. 14. — Als LINNAEUS 1767. Maar hij citeert abusive- lijk GEOFFROY 1762, die m.i. Petrobia latens, beschrijft; zie beneden, sub n. 90. En bovendien beweert hij: „Habitat in ligno putrescente,” wat geen der 2 auteurs gezegd heeft !”” .m 1775. Acarus aphidioides, Pflanzenmilbe. P. L. S. MÜL- LER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1048. n. 12. — Verkorte vertaling van HOUTTUYN 1769. m 1781. Acarus aphidiordes. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 488. n. 19. — Diagnose van LINNAEUS 1758. — Identifi- ceert haar ten onrechte met GEOFFROY 1762 (= Petrobia latens) en SCHRANK 1776 (= Eupodes fusifer). m 1786. Acarus aphidioides. LESKE, Ueberwinterende In- sekten; in: FUESLI, Neues Mag. Liebh. Entom.; v. 3. n. 1. p. 26. — „Unter rund erhabenen Steinen in der Erde.” — Nomen nudum; Duitschland. m 1787. Acarus aphidiordes. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 373. n. 23. — Diagnose van LINNAEUS 1758. m 1787. Acarus ruber. FORSSKÄHL, Hospita Ins. Flora; in: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 3. p. 307. — Nomen nudum; Pinus sylvestris. m 1788. Acarus aplidioides. RYDBECK, Pandora Ins.; 7: LINNAEUS, Amoen. Acad.; v. 5. p. 250. Nomen nudum. 1789. Acarus aphidioides, Aphidioide. DE VILLERS, Lin- naemEnts Va. pr 49 mn: 8: Gedeeltelijk naar LINNAEUS. m 1790. Acarus aphidioides. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2927. n. 12. — Diagnose van LINNAEUS; maar hij citeert ook SCHRANK (— Eupodes fusifer). 120 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 30. Acarus aphidioides L. 1758. m 1791. Acarus apmoides. BREZ, Flore des Insectophi- les; p. 322. — Nomen nudum; op Pinus. m 1792. Mite puceron. MANUEL; in: Encycl. meth.; Hist. Nat.; Ins.; v. 7. p. 684. — Acarus aphidioides, p. 690. n. 22. m 1792. Acarus apmdiordes. PETAGNA, Instit. Ent.; v. 2. p. 708. n. 8. — Diagnose van LINNAEUS. 1794. Acarus aphidioides. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 430. n. 26. — Diagnose van LINNAEUS; citeert abusive- lijk ook SCHRANK (= Ewpodes fusifer). m 1796. Acarus aphidoides. FABRICIUS, Nomencl. ent.; LLL. — Nomen nudum. m 1802. Acarus aphidiodes. TURTON; in: GMELIN, À gen. Syst.of Nats pirZO4ir Als 700: m 1802. Acarus aphidioides, Mite des pucerons (sic!) WALCKENAER, Faune paris.; Ins.; v. 2. p. 421. — Citaten, o.a. ook SCHRANK (= Eupodes fusifer). — Nomen nudum; Frankrijk. 31: Acarus formicarum Scop. 1763. (Antennophorus.) 1763. Acarus formicaram. ScopoLI, Ent. Carn.; p. 390. n. 1067. — „Ovatus, junior albus, adultus obscurior, superne villosus; antennis aut palpis abdomine longioribus, motatoriis. Agilis valde. In Formicis alatis rufis.” Antennae of palpi langer dan het lichaam zijn by Acari onbekend. Hij heeft blijkbaar de antennae-vormige pooten I voor antennae aangezien, en dan is het vreemd, dat hij de soort niet onder zijn genus Pediculus bracht. Maar hij zag zeker aan den habitus of ,,facies’’, dat het eene Acarus was. De soort is eene Antennophorus en ongetwijfeld uhl- manni HALLER 1877. ® 1789. Acarus formicarum, Mite des fourmis. DE VIL- LERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 64. n. 38. — Naar SCOPOLI. (Uropodidae.) (Vervolg van Deel I. p. 41.) m 1703. Anonymus (zie Deel I. p. 42) vond de Nymphae HIST. OVERZ.D. ACAROLOGIE. II. 121 (Uropodidae) II van Fuscuropoda marginatus vrij levend op brandnetels. m 1722. FRISCH (zie Deel I. p. 43—44) zegt terecht, dat de steel vloeibaar uit den anus te voorschijn komt, doch aan de lucht verhardt. Hij verklaart den draad voor een pijp of buis, waardoor de diertjes sappen uit den kever zuigen. Hij zag van de diertjes de pooten. m 1746. LINNAEUS (zie beneden, p. 130) vraagt zich af: Coccus? Acarus? Pediculus? An Ovum? — Over den steel laat hij zich niet uit. m 1766. GMELIN (zie beneden, p. 130): „Es dörfte auch wohl nur ein Eygen seyn.’ m 1768. DE GEER (zie beneden, p. 122) spreekt van een „sträng’ (streng, draad), „stjelk’’ (steel, stengel), of „stjert’’ (staart, achterste), waardoor de sappen naar het diertje vloeien (evenals FRISCH 1722); en tòch: tweemaal gebruikt hij het woord „förmodeligen” (vermoedelijk); hij twijfelt dus! En éénmaal: als het diertje van de steel los is, neemt het voedsel door de monddeelen op. m 1768. LINNAEUS (zie beneden, p. 125) ziet ze voor Larvae aan. Over den steel laat hij zich niet uit. 1769. HouTTUYN (zie beneden, p. 131) uit het ver- moeden, dat zij eieren, of poppen van Acarus coleoptratorum zouden zijn. m 1791. SHAW (zie beneden, pp. 132) beschouwt ze als Larvae van Acarus coleoptratorum. m 1792. DONOVAN (zie beneden, p. 129) houdt ze voor eieren; ziet zelfs, met het mikroskoop, een embryo erin. Toch beeldt hij 2 van de 3 exemplaren met pooten af! m 1799. RATHKE (zie beneden, p. 126) beschouwt de Nymphae II als eieren, door de moeder aan insecten vastge- kleefd. Hij schijnt dus het exemplaar, dat hij beschrijft, vrij levend gevonden te hebben. 1804. HERMANN (zie beneden, p. 133) heeft zijn cassı- deus vrij levend gevonden. Voor zoover ik weet, werd deze soort ook nog nooit op insecten aangetroffen. 122 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH ; 32. Acarus vegetans de Geer 1768. (Uropoda.) m 1768. Acarus vegetans. DE GEER, Djur som med en sträng; in: Kong. Vet. Acad. Handl.; v. 29. p. (176—180) 182. Verkort: (P. 176). „Mars; Staphylinus” [rufipes]. (B 177), E) större,,än sand kon) east david med en läng sträng, .... af deras bak-del; .... äfven sins imellan äro förena- de.... Denna sträng är helt fin, genoms- kinande och böje- lig.... vid bakdelen af lilla Insectet, lik- som med en liten platt fot..... Denna strang kan helt val liknas vid nafvel- -strangen af et Foster. Vid nägot afstand fran foten har stran- gen ibland en liten knöl; (2) (Fig. 2. n.)” (P. 178). „Flere Acari hänga tilhopa i en rad, .... voro lefvande: ty alla rörde de fötterna”. .... ”Är utan tvifvel, at kunna draga närings-saft utur honom” [Staphylinens]; de lefva och vaxa pa honom.Aer.WRäste, rt -Chmedisma träd-lika strängar, och ingalunda med hufvudet” [vid Sta- phylinen] „sâ är klart, at närings-saften màtte gà igenom desse strängar. .... De suga förmodeligen (3) Staphylinen genom deras stjertar. Men hvad som är än mera förunder- ligt, är, at desse Acari suga hvarandra; at närings-saften . màste gà fran den ena Acarus til den andra, genom strängarne, [p. 183: förmodeligen]. (P. 179). „Blifva ej ständigt sittande pà Staphylinen, de Fic. 28. — 1/1 skiljas ändteligen fràn deras stjelk .... Det lilla Insectet tager sig fast med fötterne vid det första ting det kommer at, .... dà strängen skiljer sig fran dess kropp vid det stället, hvaräst han är fast vid kroppen” [vid Acarus] (Fig. 2. b.). Da är det ledigt och kryper hvart det vil.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. I. 128 32. Acarus vegetans de Geer 1768. „Skapnaden .... aflâng, men spetsig af hufvudet. Brun, stötande nägot pà rästfärg. Kupig (convexus) ofvan uppä, . med et härd, stätt och glänsande skal, som bestär af et stycke. Detta gär med sina bräddar nägot utom sjelfva kroppen, och desse bräddar äro genomskinande, sà at man ser en del af fötterne därigenom. Inunder platt, .... fötterne . otta .... karta; de tvänne främsta längre, nagot tjoc- kare, .... alla genomskinande, delte i mänga leder, besatte med smä här, vid ändan en liten bläsa. (4). Imellan främsta fötterne tvänne kärta armar, äfven delte i leder, ej sträcka sig längre än til hufvudets spits, sà at man mäste (P. 180).. betrakta Insectet inunder, för at blifva dem varse. Imellan desse smä armar en liten spitsig conisk del, förmodeligen et snyte (5), hvarigenom djuret sedermera suger sin föda, när det ar i ledighet eller skildt fran sin sträng.” „Mycket hard, ej lätteligen sönderkrossas. Fuktighet nödig .... Utom jorden, lefde ej lange.” (P. 176). „März; Staphylinus rufipes.” (P. 177). „Nicht grösser als Sandkörner (1); fest ver- mittelst eines Faden, aus ihrem Hintertheile; auch unter sich vereinigt; Faden sehr fein, durchsichtig, biegsam. Am Hintertheile des Insects mit einem platten Fusse (Fig. 2. 0.). Man kann ihn mit der Nabelschnur einer Frucht vergleichen. In einiger Entfernung vom Fusse manchmal einen kleinen Knoten (2) (Fig. 2. n). (P. 178). Mehrere hängen in einer Reihe zusammen, .... lebten, denn alle rührten die Füsse. Ohne Zweifel, dass sie aus ihm [dem Staphylinen] ihren Nahrungssaft ziehen, und auf ihm leben und wachsen können. Fest .... mit dünnen fadenähnlichen Stengeln, nicht mit dem Kopfe [am Staphy- linen], also ist klar, dass die Nahrung durch dies Stengel gehe. Sie saugen vermutlich (3) am Staphylin durch ihre Stengel. Noch wunderbarer, dass diese Milben eine an der andern saugen, dass der Nahrungssaft durch die Fäden ‘ aus einer Milbe in die andere gehen muss.” [p. 183 ,,ver- mutlich” J. (P. 179). „Nicht bestandig auf dem Staphylin; endlich von ihrem Stengel ab: halt sich mit den Fiissen an das Erste, 124 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 32. Acarus vegetans de Geer 1768. woran es sich halten kann, fest, und .... der Faden son- dert sich von ihm an der Stelle ab, wo er am Körper [der Milbe] fest sitzt (Fig. 2. d.); da ist es ledig und kriecht, wohin es will.” „Gestallt langlicht)/ am Ko pie spitzTe;)braun, etwas ins röthlige. Convex oben, mit einer harten, glatten, glänzenden Schaale aus einem Stücke. Diese geht mit ihren Rändern etwas über den Körper heraus; Ränder durchsichtig, so, dass man einen Theil der Füsse dadurch sieht. Unten platt; acht Füsse, kurz; die beiden vordersten länger, etwas -dicker; alle durchsichtig, in viele Gelenke getheilt, mit kleinen Haaren besetzt, am Ende eine kleine Blase (4). Zwischen den vordersten Füssen zweene kurze Arme, auch in Gelenke getheilt; sie erstrecken sich nur an die Spitze des Kopfes, so, dass man das Insect von unten betrachten (P. 180) muss, sie wahrzunehmen. Zwischen diese kleine Arme einen kleinen spitzigen kegelförmigen Theil, ver- mutlich eine Saugstachel (5), durch den das Thier seine Nahrung sauget, nachdem es von seinem Faden abgeson- dentist.’ „Sehr hart, nicht leicht zu zerquetschen. Feuchtigkeit nothwendig; ausser Erde lebten nicht lange.” Opmerkingen. 1. Dat is geen maatstaf. 2. Ik heb dat meer gezien; vermoed, dat het dier den draad eerst korter had, en daarop verlengde, waardoor het breede, aan zijn anus zittende gedeelte een eind van den anus verwijderd werd. 3. Twijfelt DE GEER toch een oogenblik? 4. Hij zag dus de klauwtjes niet. Wij kunnen er zeker van zijn, dat deze soort aan alle pooten ambulacra had. 5. Neen; het epistoom. Daarna behandelt hij eene m. i. andere soort (zie n. 33), en zegt dan, p. 182: „Imedlertid kunna vära smä pä stjelk växande Acarı fà namn af Acarus (vegetans) crustaceus rufus, abdomine supra convexo, subtus plano.” 1768. Acarus vegetans. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.; v. 3. (Regn. Lapid.); p. 226. — „Acarus crustaceus rufus marginatus convexus, subtus planus. Corpus ovatum, con- vexum, continuum s. testudineum, subferrugineum, gla- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 125 32. Acarus vegetans de Geer 1768. brum, nitidum, marginatum undique. Os inter pedes anticos. Habitat Larva, pilo albo insidens, in variis insectis coleo- pteris; declaratus liberatur, discurrens.’’ — Hij citeert DE GEERNens, Erisch.! ins 14% Larva’? Vermoedde LINNAEUS reeds, dat dit dier niet volwassen is? — Merkwaardig, dat hy zijn ,,Coccus’’ niet citeert. Schaamde hij zich, zich zóó vergist te hebben? Zie over dien ,,Coccus” hierbeneden sub no. 36. m 1770. Acarus vegetans. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 13.; Halae; v. 3. (Regn. Lapid.); p. 226. — Als 1768. Van de 13e editie zijn de deelen I en II nooit te Halle verschenen; wel de deelen I en II van de 11e editie. m 1770. Acarus vegetans. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 13.; Vindobonae; v. 3. (Regn. Lapid.). p. 226. — Als 1768. m 1771. Acarus vegetans. DE GEER, Thiere die mit einem Strange; in: Kön. Schwed. Akad. Wiss. Abh.; v. 30. p. 191—195. — Als 1768. m 1776. Acarus vegetans, Haarmilbe. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; Suppl.; p. 340. — Naar LINNAEUS 1768. m 1778. Acarus vegetans, Mitte végétative. DE GEER, Mem. Hist. Ins.; v. 7. p. 123. — Crustaceus rufus, abdomine ovato supra convexo, subtus plano. — Ecailleuse rousse, à corps ovale convexe en dessus et applati en dessous.” — Hij citeert zichzelf 1768, en, abusivelijk, ook FRISCH 1722 (= Discopoma orbicularis; zie Deel I. p. 43). — Als 1768; ook de figuren. m 1781. Acarus vegetans, Haarmilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 524. n. 1084. — Diagnose van LINNAEUS 1768; maar, in plaats van „rufus’’: ,fuscus”. — Ik twijfel er geen oogenblik aan, of hij heeft in Oostenrijk Nymphae II van Uropodidae op kevers gezien; maar uit niets valt op te maken, of hij dezelfde, dan wel eene andere dan DE GEER vond. m 1783. Acarus vegetans. DE GEER, Abhandl. (vertaling van! GOBZE) vs Z.epilo2iens 17. —=7Als 41768: Vegetirende Milbe. GOEZE, ibidem; p. 52. noot n. Kanalmilbe. Idem, ibidem; p. 243 (Erkl. d. Figuren). m 1783. Acarus vegetans. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. 126 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 32. Acarus vegetans de Geer 1768. Ins.;‘p. 205. n. 1351. — Diagnose van’ DE GEER 1778. m 1789. Acarus vegetans, V égétante. DE VILLERS, Linnaei Ent 2v:r4.p. 79. n 1871 Naar DEN GEERT 76; m 1790. Acarus vegetans, Vegetirende Milbe. BRAHM, In- sektenkalender; p. XLII. — Nomina nuda. Acarus vegetans, Pflanzenartige Milbe. Idem, ibidem; p. LXLII (= XCII) en 24. — Nomina nuda; Februari, Maart; Duitschland. — Ik maak hier dezelfde opmerking als bij SCHRANK 1781. — „An Hister.” m 1790. Acarus vegetans. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2933. n. 78. — Diagnose van LINNAEUS 1768. m 1792. Acarus vegetans, Mitte vegetante. MANUEL; in: Bneyel.; méth, ; Hist. Nat? Ans. 7 p 2 006"hn 28. m 1799. Acarus vegetans. RATHKE, Entom. Jagttagelser ; in: Skrivter Naturh. Selskabet; v. 5. n. 1. p. 197. — „Hos den ved Maaden, hvorpaa den indpoder sine Aeg paa andre Insecter, saa saerdeles maerkvaerdige Acarus vegetans, ere ogsaa Mundens Dele vanskelige at iagttage, da det hornartige Skiold, der bedaekter den, danner en Kant, der naaer ud over Legemet, isaer foran, og Skiuler disse; dog sees den ligeledes fremstraekke 2de Yderkiaeber med spidse Saxe i Enden; tillige sees ved Roden af dem Aedespidserne be- staaende af 5 Leed.” „Bei dem durch die Weise, worauf er seine Eier auf andre Insecten einimpft, so besonders merkwürdigen Acarus vegetans, sind ebenfalls die Teile des Mundes schwer zu beobachten, da der hornartige Schild, der ihn bedeckt, eine Kante bildet, die ausser dem Körper besonders vorn hinausreicht, und diese [Teile] verbirgt; jedoch werden die 2 ebenfalls hervor- gestreckten Aussenkiefer mit spitzen Scheeren im Ende gesehen (1); ebenfalls werden an der Wurzel derselben die Fressspitzen von 5 Gliedern bestehend, gesehen.’ Opmerking. 1. Oudste waarneming van de moei- lijk zichtbare schaartjes. — Ik plaats deze passage hier, omdat RATHKE spreekt van een schild, dat zoover naar voren uitsteekt, zooals DE GEER teekent. — Merkwaardig is, dat RATHKE de Deutonympha voor eieren aanziet. Toch beschrijft hij de monddeelen ; HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 127 32. Acarus vegetans de Geer 1768. ik denk, dat hij een vrijlevenden Adultus onderzocht, en de conclusie trok: dat is degeene, waarvan ik de eieren wel eens op een kever zag. Bij Bergen (Noorwegen). . m 1802. Acarus vegetans. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v3. p.21709. = sls: 1790. m 1804. Mite végétative. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 381. — Naar DE GEER 1778. Ook t. 67. contra p. 22. f. 8. is de figuur van DE GEER, met steel; maar onderst boven! 33. (Acarus vegetans DE GEER 1768.) (nomen praeoccupatum.) (Uropoda.) m 1768. Acarus vegetans. DE GEER, Djur som med en strâng; in: Kong. Vet. Acad. Handl.; v. 29. p. (180—181). — (P. 180) „Augusti; Leptura” [rubra]. „Hon var aldeles vanskapelig, genom en grufvelig myckenhet smä brun-gula og skal-aktiga Acarı, som betäckte mäst hela dess kropp och alla dess leder. Jag fant, at de voro af samma slag, som de före- gaende pa Staphylinen. P. 181. Ganska manga af desse Acarı suto fast vid hännes kropp, och äfven pa hvarandra, .... men andra ater voro ledige och kröpo fram och tilbaka pa Lepturens kropp, 1 flere lager pà hvarandra. — Jag förvarade hänne [Leptura] . uti en glasburk, at de sma Acari dageligen alt mera öfvergäfvo hänne, och kröpo hit och dit uti burken ... De lefde sedan ej lange, i brist af fuktig jord at uppehälla sig uti. Men eljest aro de seg-lifvade nog: ty ehuru jag dop- pade dem uti stark Spiritus vini, sa lefde de dock lange uti denna starka liqueuren.”’ „August; Leptura” [rubra]. „Sie sah ungemein ungestalt aus, weil sie von einer gräulicher Menge kleiner braungelber und schalartiger Milben bedeckt ward, die fast tiber ihrem ganzen Körper und allen dessen Gliedern sassen. Ich fand sie von eben der Art, wie die vorigen auf dem Staphylin. P. 181. „Ganze Mengen dieser Milben sassen an ihrem 128 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (33. Uropoda spec.) Körper fest, und selbst eine an der andern, .... wieder andere aber waren frey, und krochen auf der Leptura Leibe hin und her, in unterschiedenen Lagen über einander. — Ich verwahrte sie” [die Leptura].... in einem Glase, dass die kleinen Milben sie immer mehr und mehr verliessen, und hin und her im Glase krochen. Weil sie aber keine feuchte Erde hatten, lebten sie nachgehends nicht lange. Sonst aber sind sie dauerhaft genug, denn sie lebten ziemlich lange in starkem Weingeist, der sonst fast alle Insecten bald todtet.”’ De vorige soort was „brun, stötande nagot pa rästfärg” (braun, etwas ins röthlige); deze echter ,,brun-gula” (braun- gelb). De vorige soort leefde op eene Staphylinus, die zich in de aarde van een bloempot bevond; deze op eene Lep- tura op een heester in DE GEER’s tuin. Wèl neem ik aan, dat de beide soorten denzelfden vorm hadden. — De naam Acarus vegetans is gepraeoccupeerd; zie no. 32.; zij is dus ongeldig. m 1771. Acarus vegetans. DE GEER, Thiere die mit einem Stränge; in: Kon. Schwed. Akad. Wiss. Abh.; v. 30. p. 195. — Als 1768. m 1778. Acarus vegetans, Mitte végétative. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; p. 126. — Als 1768. m 1783. Acarus vegetans. DE GEER, Abhandl. (vertaling door GOEZE); v. 7. p. 53. — Als 1768. Vegetirende Milbe. GOEZE, ibidem; p. 52 noot n. Kanalmilbe. Idem, ibidem; p. 243, Erkl. d. Figuren. 1804. Mite vegetative. LATREILLE, Hist. Nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 382. — Naar DE GEER 1778. 34. (Vervolg van Deel I. p. 41. n. 10.) (sub nomine Cryptostoma tarsale Ros. DESV. 1839). (Uropoda levisetosa Oupms. 1904.) (Niets bijgekomen.) [Dr. H. Graaf VITZTHUM heeft in den Zool. Anz. v. 75. p. 188 (Febr. 1928) onwederlegbaar aangetoond, dat mijne HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 129 (34. Uropoda levisetosa Oudms. 1904.) onderstelling, als zoude Cryptostoma tarsale RoB. DESV. 1839 identiek zijn aan Uropoda levisetosa op eene grove dwaling berust. | 35. (Vervolg van Deel I. p. 42. n. 11.) (Adhuc sine nomine). (Notaspis marginatus C. L. KocH 1839.) (Fuscuropoda.) m 1792. Acarus coleoptratorum, Beetle-tick, Ticket, Tick (partim). DONOvAN, Nat. hist. Brit. Inss»v. We pre 22. El. —— 1 Small brown bags affixed by pedicles to its breast, thighs and even feet; the microscope discovered those to con- ‘ tain each an embryo” .... en meer dergelijke onzin. — Zijn Pl. 11 ver- toont twee soorten; zie ook hierbeneden, p. 133. Geotrupes stercorarius; Engeland. m 1804. Acarus coleoptratorum, Beetle-tick, Ticket, Tick (partim). DONOVAN, Nat. hist. Brit. Ins.; 2d. Edit.; v. 1. p. 22. t. Il. — Als 1792; met: dezelfde, figuur. Fic. 29. — Overtrek. 36. (Vervolg van Deel I. p. 43. n. 12.) (Sub nomine Discopoma romana G. &. R. CAN. 1882.) Acarus orbicularis O. F. Müller 1776. (Phaulocylliba.) m 1722. Festsitzende Kefer-Laus. FRISCH, Beschr. Ins. Teutschl.; v. 4., register achter den titel. — Nomen nudum. m 1727. Pediculus scarabaeorum, in canali suo vmmota sedens. FRISCH, Index hist. suae Ins. ; in: Misc. Berol. ; Contin. Il (= tom. III), Py 1. p: 31. == Nomen nudum. m 1746. Coccus insectorum coleoptratorum. LINNAEUS, Faun. Suec.; p. 220. — ,,Frisch. germ. 4. p. 19. t. 9. Pediculus scarabaeorwm canali adfixus. — Corpus ovale, margine acuto, 9 130 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 36. Acarus orbicularis O: F. Müll. 1776. parum convexum, rufescens. Cum partes accurate discernere non licuerit, ex facie huc retuli (1); inquirant vero alii accu- ratius in genus, an hujus? an Acari? an Pediculi species? (2) Seta quasi semper adfixum est hoc insectum corpori majoris insecti, saepe in copia. an ovum? (3). — Habitat in insectis variis Coleoptratis.”’ Opmerkingen. 1. Waarom niet nog even FRIScH geraadpleegd? 2. Ik kan mij de radeloosheid van LINNAEUS voorstellen. 3. Maar dat is onbegrijpelijk; want, FRISCH heeft de pootjes gezien! Zie Deel I. p. 45. — Uit niets blijkt, dat LINNAEUS zelf deze soort in Zweden zag. m 1748. Coccus insectorum. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 6.;-p6l1. — Nomen nudum. m 1748. Coccus insectorum. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 7 p..61. —.Nomen nudum? O 1752. Coccus coleoptratorum. peo Noxa Ins.; p. 25. — Nomen nudum. m 1754. Coccus insectorum. LINNAEUS, Systême Nat. du Regne animal; p. 108. 109. — Als 1746. Coccus des Insectes. DE LA CHENAYE DES Bors, ibidem; p. 108. Coccus Insectorum Coleopterum, Coccus des Insectes Co- leopteres. Idem, ibidem; p. 109. m 1756. Coccus coleoptratorum. BAECKNER, Noxa Ins.; in: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 3. p. 360. — Nomen nudum. m 1756. Coccus insectorum. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 9.; p. 188. — Nomen nudum. m 1759. Coccus insectorum coleopteratorum, Pediculus sca- vabaeorum canali adfixus. DE LA CHENAYE DES Bors, Dict. rais. univ. Anim.;.v. 3. p. 559. ocl. 1. — Nomina nuda. m 1766. Coccus insectorum, Coccus insectorum coleoptrato- rum, Pediculus scarabaeorum canali adfixus, Schröderlaus. GMELIN, Onomatologia hist. nat.; v. 3. col. 41. — Korte beschrijving naar FRISCH 1722; zie Deel I. p. 43. — „Es dörfte auch wohl nur ein Eygen seyn’’(!) Hij zoude haar den naam van Schröderlaus niet gegeven hebben, als hij haar niet op Lucanus cervus gevonden had. — Duitschland. HIST. OVERZ.: D. ACAROLOGIE. II. 131 36. Acarus. orbicularis O. F. Müll. 1776. m 1769. Ontuig. HOUTTUYN, Natuurl. Hist.; v. 1. Stuk (= tom.) 13. p. 153. — „Of men dat Ontuig .... voor wee- zentlyke Luizen ...., dan liever voor Eijeren of Poppen van de voormelde Luizen (l), moet houden, zal mogelyk een naauwkeurig onderzoek, aan den dag brengen.” Opmerkingen. 1. Acarus coleoptratorum. m 1775. Acarus vegetans, Kanalmilbe. FUESSLIN, Verz. ui Ins.; p. 60. n. 1186. — Hij citeert ,,Lin. Mantiss. 2; Hij Breen waarschijnlijk LINNAEUS 1768; zie hierboven. er citeert ook FRISCH 1722; daarom plaats ik deze notitie hier. — „Auf den Käfern, etwas selten.” m 1776. Acarus orbicularis. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. : Prodr.; p. 187. n. 2229. — ,,Brunneus’’. — Povere diagnose; maar iena en ,,brunneus” doen toch onmiddellijk aan den ronden ,,Kefer-Laus” denken. Denemarken. m 1780. Acarus coleoptratorum, Acarus hastatus. GOEZE, Neuentdeckte Theile an Ins.; in: Naturforscher; n. 14. p. 93. t. 5. f. I. — Verkort: „Ein Hummel mit Acarus coleoptratorum besetzt.... Eine der grössten Milben lebendig zwischen zwey Gläschen eingepresst. Zu beyden Seiten zween Theile oben am Brustschilde, so lang yf, ae als der Körper, wie eine Picke; der HU Stiel gegliedert, am Ende das breite Spiesschen. Ich halte es für Haare. Die Absicht dieser son- derbaren Theile kenn’ ich nicht. Sollte es aber ein beson- derer Karakter dieser Milben seyn: so könnte man sie Acarus hastatus nennen.” Hij zag dus deze Acarus orbicularis voor coleoptratorum aan, wat vreemd is, omdat hij die kende (zie hierboven, p. 53). — De teekening stelt een mandibel eener Uropodide voor; de meest algemeene op hommels voorkomende soort is orbicularis. De teekening is vrij goed; zij vertoont alle leden: coxa, trochanter, femur, genu en tibio-tarsus. Ver- gelijk haar met de mijne in: Bull. Ent. Research; v. 1. 1910. Parka: Zhen tinscArcht Natures v.81) 1915) Alen. op. 29. f. 64. m 1787. Coccus coleoptratorum. BAECKNER, Noxa Ins. ; in 132 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 36. Acarus orbicularıs O. F. Müll. 1776. LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 3. p. 360. — Als 1752; zie hier- boven, p. 130). m 1791. April. Acarus vegetans, Vegetating Mite. SHAW; in: SHAW & NODDER, Viv. Nat. or, The Nat. Misc.; v. 2. t. 64. — Diagnose van LINNAEUS 1768; zie p. 124. Van het diertje wordt alleen gezegd: „Superficies superior est glabra et convexa; inferior fere complanata.’’ — „Ihe upper surface is smooth and con- vex; the lower sur- face flat.” Verder verwijst SHAW (NODDER is de graveur) naar de figuren. En daarover valt niet veel te zeg- gen. Zij- zijn niet scherp genoeg getee- kend. Maar wat wel merkwaardig is: hij heeft het epistoom gezien en vrij goed weergegeven; alleen het eind ervan deugt niet: daar splitst zich het epistoom in tweeën. Het einde van tarsus I vertoont eveneens duidelijk het distaal van een driehoekig lapje voorziene, sterke tophaar, voorbij gestreefd door het lange tasthaar. Ook de bijna contiguë coxae I en het ventraal schildje ziet men. De haartjes van den achter- rand zijn iets te lang geteekend. — Ook hij meent: „nihil aliud esse praeter larvam acari coleoptratorum LINNAEI.” Verder vertelt hij biologische bijzonderheden, die reeds door vroegere schrijvers medegedeeld zijn. — Als gastheeren Fic. 31. — Overtrek. — 1/2. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 183 36. Acarus orbicularis O. F. Müll. 1776. worden genoemd: Hister unicolor L., Scarabaeus stercora- rius L., eene bruine variëteit van Scarabaeus fimetarius L. (waarvan een dekschild afgebeeld is) en Oniscus armadillo L. — Als maanden: Maart, April, Mei. — Engeland. m 1792. Acarus coleoptratorum, Beetle-tick, Ticket, Tick (partim). Donovan, Nat. hist. Brit. Ins.; v. Wp 2760 Zie hierboven, p. 129. —Hier- nevens zijne figuur. — Geotrupes stercorarius; Enge- | land. m 1804. Acarus coleoptratorum, Beetle-tick, Ticket, Overtrek. Tick (partim). Donovan, Nat. hist. Brit. Ins.; 2d. Edit AV M pe 277200112 Als 1792;1met dezelfde meuur. 31. Notaspis cassideus Hermann 1804. (Cilliba.) m 1804. Notaspis cassideus, Notaspe cassidé. HERMANN, Mém. Apt.; p. 93. t. 6. f. 2. — „Castaneus, scuto hyalino, discoideo, depresso; pedibus primi paris antenniformibus motatoriis, apice setiferis (1). — Châ- tain, à bouclier transparent, discoide et déprimé; pieds de la première paire antenniformes, motatoires, portant des soies à l’extrémité (1).” (Verkort:) „Corps parfaitement orbi- culaire, presqu’en forme de lentille; a bouclier élevé au milieu, plane au bord, couvrant l’abdomen comme dans les cassides (2). — Organes dela bouche pas encore été vus. — Pieds I étendus droit en avant pendans la marche, agités de côté et d'autre, comme des antennes; composé d’un fémur ventru avec une dent proéminente a l’intérieure de l'extrémité antérieure, ensuite de deux articles courts et d’un dernier article presqu’en massue, un peu en zigzag et garni de soies au sommet et au côté intérieur (1). Les autres pieds, qui servent à la marche, Fic. 33. — Overtrek. 134 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 37. Notaspis cassideus Herm. 1804. | ont trois articles (3) au fémur et au tibia, et le tarse simple (4). — Grandeur de la tête d'un petit épingle. Le disque a sur son contour des stries écartées et courtes vers l'intérieur (5). — Frequemment dans les mousses.” L’editeur (HAMMER) voegt hier nog aan toe: „On ne voit rien de la tête ni du corselet; le ventre paroit a travers du bouclier plat qui couvre tout l’insecte. Les pieds I ont a Vextrémité du tibia (6) un pinceau de poils, et au lieu du tarse (7) un fil de la longueur du tibia (6). Je ne concois pas pourquoi l’auteur .... car le dessin ne porte qu'un seul ongle (8).” Opmerkingen. 1. De tarsus I bezit interior wel 5 korte borsteltjes, maar niet 12 zulke lange, als de teekening vertoont. 2. Vandaar de naam; de vergelijking gaat eenigs- zins mank; want, bij de Cassidinae worden alleen thorax en caput door de „cassis (het halsschild) bedekt. 3. Lees: „soles’. 4. Ook de tarsus is met enkele borsteltjes bezet. 5. Dat zijn de doorschemerende ventrale borsteltjes, waar- van de toppen voorbij den rand zichtbaar zijn. 6. Lees: tarse. 7. Lees: praetarse. 8. Met de loupe ziet men 2 klauw- tjes aan pooten II, III en IV geteekend. HERMANN's beschrijving mag men meesterlijk noemen; in vergelijking met haar is menige beschrijving van den nieuweren tijd slecht. Familia Riciniae Latr. 1802. m 1802. Riciniae, Tiques. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins. ; v. 3. p. 66. — Eerst geeft hij de diagnose der Solenosto- ma: „Point de mandibules. Organes de la manducation for- mant un tube, un sucoir. Corps formant une masse sans distinction de corcelet et d’anneaux. Deux à quatre yeux.” — Dan volgt: Famille seconde: „Pattes propres pour la course.” Zie voor Famille première: Hydrachnellae, na n. 139. Het is duidelijk, dat hij, bij het vormen van den naam Riciniae, aan de soort ricinus dacht. Volgens de tegenwoor- dige begrippen over familienamen is de zijne te verwerpen. Zijne familie is een mixtum: behalve Ixodes, Argas en Caris HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 135 Riciniae Latr. 1802. (= jonge Argas), bevat zij nog Bdella, Smaris, Cheyletus, Sarcoptes (= Acarus L. 1758), Leptus en Atomus. (P. 68). Hij stelt eene sous-famille (Zonder naam) voor: „Parasites, corps plat, coriacé: Ixodes, Arges, Caris’’ (jonge. Argas). Deze sous-famille is dus.jonze latere Ixodidae. m 1803. Tiques. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 5. p. 201. — Hiertoe behooren thans: Ixode, Argas, Smaris, Bdelle, Cheylete, Sarcopte. — Waar blijven nu Caris, Leptus en Atomus? m 1803. Tiques. LATREILLE, Hist. nat. Crust..Ins.; v. 6. p- 377. Additions &c. — Hier verbetert hij zich reeds: „Tom. V. p. 201. Il falloit la partager en deux: 1°. huit pattes; 23..,s1xj \pattes:, Caris, Lepte, : Atome. m 1804. Tiques. DUMERIL, Traité élém. Hist. nat.; p. 118. — Hier bedoelt hij ,,teken” (Ixodidae). Op p. 117 niet; zie genus Acarus (na n. 250). — Nomen nudum. m 1804. Riciniae, Tiques. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins. »12.;18..PS46. Het onderscheid met de „hydrachnel- les” is, dat zij niet in het water leven en hunne pooten niet tot zwemmen ingericht zijn. — Deze definitie past op alle Acari, die niet tot de Hydrachnellae, of Halacaridae gerekend worden. — Zulk eene definitie deugt niet. Genus Argas Latr. 1795. Type Acarus reflexus FABR. 1794. m 1795. Argas. LATREILLE, Observations; in: Mag. En- cycl.; v. 4. p. 18. — ,,Bouche inférieure, distinguée par une simple prominence, antennules très sensibles.” — Geen „espèce qui aura été l’objet de mon examen” = type; zie p. 34. m 1796. Carios. LATREILLE, Précis car. gen. Ins.; p. 177. — Hij plaatst dit genus onder de Hexapodes. — „Bec coni- que, avancé. Antennules sétacées, de sa longueur, articulées, avancées. — Caract. habituels. Corps plat, arrondi, un peu corlacé. — Rem. J'ai trouvé l’Insecte une seule fois sur la Chauve-souris noctule.”’ Hi noemt het: imsectentiedbij nara my Moor 136 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Argas Latr. 1795. ons is het duidelijk, dat hij eene Larva (hexapode!) van Argas testudo Risso 1790 tot voorwerp had. Het is niet vreemd, dat LATREILLE die Larva niet als eene jonge Argas herkende, omdat bij de Larva het gnathosoma vrij uitsteekt, terwijl het bij de Adulti onder het idiosoma verborgen is. Zie hierboven. De naam, die NEUMANN en Nur- TALL & WARBURTON aan dit dier geven: Argas vespertilionis LATREILLE 1796, bestaat dus niet. Argas. Idem, ibidem; p. 178. — „Bouche inférieure. Bec de trois pieces très-dures; l’inferieure dentelée, creuse. An- tennules courtes, coniques, courbées, de quatre articles. — Caract. habituels: Corps coriacé, ové, tres-applati, sans articulations. Yeux obsolètes. — Rem. J'ai rencontré, quelquefois, l'Insecte qui fait le sujet (1) de ce nouveau genre (2) dans mon habitation. Il est remarquable par sa grandeur, étant long de six à huit Milli- metres, ce qui est rare dans cette famille (3). Je l’ai vu aussi dans le Cabinet du C" (4) Bosc qui l’avait recu de la Toscane.” Opmerkingen. 1. Zie over het woord ,,sujet” P. 33. 2. De ,,genre” is niet ,, nouveau”; het is van 1795; zie hierboven. 3. Tiques = Acari. 4. , Citoyen”. — H geehrt geen naam aan zijn „sujet”; voor ons is het dui- delijk, dat hij Acarus columbarum SHAW 1793 (veflexus FABR. 1794) onder de oogen had. m 1802. Aygas. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 3. p. 66. — „Sucoir formé de trois lames très-dures, nu et infe- rieur. Palpes coniques, articulés. Huit pattes. Corps ové, tres-plat, d’une peau ferme. Exemple. Acarus reflexus FABR.” Ofschoon het reeds in 1795 en 1796 te begrijpen was, welk dier hem diende als „objet de mon examen” (zie p. 33), geeft hij hier eindelijk de type aan (= columbarum SHAW 1793). Caris. Idem, ibidem; p. 67. — „(Carios: Préc. des caract. génér. des insectes). Organes de la manducation formant une espece de bec. Palpes avancés, sétacés, de leur longueur, point renflés à leur base. Six pattes. SOE rond, plat, coriacé. Exemple: Caris vespertilionis. LATR.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 137 Argas Latr. 1795. Over Carios zie hierboven, p. 135. Over „Eexemple’’ zie peso Hi sgeeit hier voor het, eerst deitype aan, en den naam. m 18081 Areas LATREIEEE, Hist.nat. ‘Crust: Ins; v.%. p. 202. — „Sucoir de lames écailleuses, nu et inférieur; palpes coniques et articulés.” m 1804. Rhynchoprion. HERMANN, Mém. Apt.; p. 12. 15; „Bec-en-scie, p. 12; Rhyncoprion (Fra.) p. 15. — Ik combi- neer de beide diagnosen. — „Rostrum utrinque serratum. tectum laminis duabus apice extrorsum serratis; palpi duo; corpus depressum; oculi .... — Trompe (ou bec) denté en scie de deux côtés, couvert de deux lames dentées en scie extérieurement au sommet; deux palpes; corps déprimé; Yeux 7 . De reden, waarom hij achter ,,Oculi” en „yeux’ 4 stip- pen zet, verklaart hij op p. 64; zie bij Ixodes, p. 146. Rhynchoprion, Rhyncoprion (Fra.). Idem, ibidem; p. 69. — „Ont la plus grande affinité avec les cynorhaestes. Ils se trouvent sur d’autres animaux, dont ils sucent le sang; corps aplati, ovale, d’une consistance plus ou moins tenace; la méme trompe, composée de 3 parties dentelées. — Anten- nules articulées (fig. N) et absence d’antennes (1). Pieds insérés au milieu du ventre; leurs articulations plus greles; leurs crochets sessiles sur le dernier article du pied et dé- pourvus de vésicule (fig. O). — Zie de figuren op p. 140. Opmerkingen. 1. Zonderling, dat hij de palpen van Ixodes antennen noemt. m 1804. Argas. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 53. — „A été formé sur l’acarus reflexus de Fabri- clus.”” — Zie verder bij de soort, p. 139. 140. — Over „a été formé — type, zie p. 88. Caris. Idem, ibidem; v. 8. p. 55. — „L’insecte qui a > Sema d eet y pe; est by Argas testudo, p. 141). (ongenoemd, wel beschreven; zie 138 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 38. Argas columbarum (Shaw 1793). Type van het genus Argas LATR. 1795. m 1793. Acarus columbarum, Acarus columbinus, Pi- geon-tick. SHAW; in: SHAW & NODDER, Viv. Nat. or the Nat. Misc.; v. 4. (sub Pl. 128). — Bij de beschrijving van Acarus auratus: — „Acarus columbarum in columbis . acari columbini .... ope nempe rostri, cuius superficies in- ferior praecipue serrata, uncis retro spectantibus animali quod vexare cupit arctissime adhaerens.” — „The Acarus columbarum not less plentiful on pigeons and other animals .... the pigeon tick, or Acarus columbarum, being furnished . with a serrated snout, the processes of which lying on the under surface, and pointing backwards, enable it to adhere with great firmness to the skin of the creature it infests.”’ Dat is de overbekende Argas van duiven, de „Pigeon- tick” der Engelschen, dezelfde, die later reflexus genoemd werd. — Columba domestica; Engeland. m 1794. Acarus reflexus. FABRICIUS, Ent. Syst.; v. 4. p. 426. n. 7. — ,,Acarus oculis”. [lege: ovalis] „depressus pallens: margine reflexo, disco obscuriore. Corpus medium, depressum, antice angustius, pallens margine reflexo dis- coque inaequaliter fuscescente. — Habitat in Italia. Mus. Dom. Bosc.” Wanneer men nu Argas kent, dan is licht in te zien, dat hij met die diagnose een Argas bedoeld heeft. Maar de hoofd- “kenmerken: hypostoom ventraal raspachtig, en gnathosoma geheel onder het schildvormig idiosoma verborgen, worden niet door hem vermeld! Dan was SHAW nauwkeuriger; zie hierboven. FABRICIUS bezocht te Parijs het Museum van Bosc; daar bevindt zich dus de type. — Italië. [Niet Acarus marginatus! Zie beneden, bij Ixodes redu- vius, 1794.] m 1796. Insecte. LATREILLE, Précis car. gen. Ins.; p. 178. — Bij het genus Argas zegt LATREILLE: „Jai rencontre” &c.; zie hierboven p. 136. Ik herhaal hier, dat hij geen naam aan het insect geeft, maar het is duidelijk, dat hij colum- barum SHAW 1793 vóór zich had. — Frankrijk. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 189 38. Argas columbarum (Shaw 1793). . NEUMANN 1896, p. 4 geeft op: Iconographie: Latreille Precis, tab. VI. f. 3.; maar dat werk bevat geen platen. NUTTALL, WARBURTON, COOPER & ROBINSON 1908 p. 22 schrijven dat na, zonder zich van de juistheid dier opgave te overtuigen. m 1802. Argas veflexus. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 3. p. 66. — Zie hierboven, p. 136. m 1802. Acarus reflexus. TURTON in: GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; p. 702. — Diagnose van FABRICIUS 1794. Het is merkwaardig, dat TURTON uit de beschrijving, die LA- TREILLE 1795, 1796 van het genus gaf, begreep, dat reflexus van FABRICIUS de soort is, waarop LATREILLE zijne diagnose baseerde; want, zijn werk was vóór 1802 gereed ! m 1804. Acarus reflexus. COQUEBERT DE MONTBRET, Il- lustratio Iconogr.. Ins. Mus‘ paris.; p. 1220.22. 7. 10. — ~ _ def, Td rel RENE d E MAX LA ALL ta É TE LE 4 k > Sl À IO) AL A A Fic. 34. — 2/1. — Overtrek. Diagnose van FABRICIUS 1794; maar hier „ovalis” in plaats van ,,oculis’’. — De figuur is herkenbaar. — Italië. m 1804. Rhynchoprion columbae, Rhyncoprion du pigeon. HERMANN, Mém. Apt.; p. 69. t. 4. f. 10. 11. N. O. — ,,Abdo- mine carneo-violaceo, marginato; vasis sanguiferis ramosis anastomosantibus; ore infero. — Abdomen couleur de chair violette, bordé; des vaisseaux sanguins rameux anastomo- sans; bouche inférieure.” 4 140 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 38. Argas columbarum (Shaw 1793). „Se trouve sur les pigeons, et souvent en si grande quan- tité sur les jeunes qu'elle les fait périr.” (P. 70.) Quand elle n'est pas trop remplie de sang, on dis- tingue à travers du corps, surtout dans sa partie postérieure, des vaisseaux branchus fort amples, contenant du sang qui, lorsqu’on comprime latéralement le corps, est poussé dans N. Fic. 35. Overtrek; iets verkleind. les plus petites branches entre les grands canaux, surtout dans le bord tres-mince du corps. Ces petits canaux, qui dans leur état vide ne se montroient que difficilement, se trouvent alors teints en rouge, parce que le sang lui-même y est atténué et que sa couleur peut facilement paroître à travers le bord. Lorsque l’insecte est gonflé de sang, les vaisseaux sont telle- ment étendus, et par là si rapprochés les uns des autres, qu'on ne peut plus distinguer ceux du milieu; il est alors entierement de couleur livide: en le compriment dans cet état, le sang, entrant en grande quantité dans les vaisseaux du bord et les étendant, peut-être même en les rompant, rend le bord tout rouge et comme ecchymosé.” „Le corps est três joliment guilloché de sillons tortueux et de fossettes, tout en dessus qu’en dessous. Le dos est três-plat, on diroit même concave; et lorsque, gonflé de sang, le milieu du disque de son dos s’eleve un peu, le pourtour HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 141 38. Argas columbarum (Shaw) 1793. du ventre reste élevé et forme comme une bordure tran- chante. L’insecte gonflé de sang, est extrêmement mou et peut être facilement écrasé entre les doigts. Jai conser- Vevivantjunindividu pendant huit mois, sans qu'il prît la moindre nourriture, sans qu’il rendit les moindres excrémens, et sans que je m’apercusse de la moindre diminution de son corps ou du plus léger déperissement. — Qu’est-ce qui arrête la corruption du sang déposé dans ces réservoirs ?”” (1). (P. 71.) „J'ai trouvé sur d’autres pigeonnaux des rhyn- coprions de la grandeur et de la forme d’une tête d’epingle moyenne et d'une couleur cendrée noirâtre. [des jeunes?; une espece particuliere?] La forme differente du corps, dépourvu d’un bord, m’engage à adopter ce dernier senti- ment (2). Opmerkingen. De spatiëering is van mij. — 1. In- derdaad, heeft ooit iemand daarover nagedacht? 2. Inder- daad, het verschil is nog al groot: slechts zes pooten (waarom zegt hij dat niet?), de aanhechting der pooten en van het gnathosoma is bijna Ixodes-achtig; ook hebben de ambu- lacra echte carunculae („ventouses”). — Frankrijk. m 1804. Argas reflexus. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins. ;|/v.:8.:p. 53. ==, Cet insecte est ovale, très aplati, d’un gris jaunâtre, avec différens enfoncemens plus obscurs. Il ressemble à un ixode; mais son suçoir est situé sous le corps, et n'est point renfermé dans une gaîne formée par les palpes. Il a quelques lignes de longueur.... Dans les maisons, au midi de la France et en Italie.” 39. va Acarus testudo Risso 1790. (Argas.) m 1776. Acarus fusco-rufus, corpore lentiformi squamulato, pedibus brevissimis, magnitudine milii. GOEZE, Ins. an Thie- ren; in: Beschäft. Berl. Ges.; v. 2. p. 257. — Verkort: (P. 256) ,,An einer Fledermaus von der grössten Art.” (P. 257) „in dem Munde unter den Lippen am Zahn- 142 . DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 39. Acarus testudo Risso 1790. fleisch.... Insekten mit 8 Füssen.... also Acarus..:. Der Kopf fast nicht zu sehen; der Leib unten flach, oben linsen- förmig erhoben, schwarzbraun, besteht aus lauter Schuppen. i Ein dunkelrothen Saft, wie Blut, in sich; natürliche Grösse wie ein Hirsenkorn. Sehr kurze Fiisse, am Vordertheile des Korpers È ziehet sie bei der geringsten Berührung dicht an den Leib.” Het zijn geen schubben, die hij zag, maar polygonale figuurtjes, waartusschen een aantal op divergeerende rijen ge- plaatste ringen, ,,fossettes”’, „discs. — Nympha van Argas testudo Risso. — Myotis myotis (muri- nus); Duitschland. m 1781. Zahnfleischmilbe. FÜESLY, Neues Mag. Liebh. Ent.; v. 1. P. 1. p. 100. — In zijne recensie van GOEZE. m 1783. Geschuppte Milbe. GOEZE, in zijne vertaling van DE GEER’s Mémoires (Abhandlungen); v. 7. p. 49. noot f. m 1790. Acarus testudo. Rrsso, Fauna Etrusca; v. 2. p. 239. n. 1597. — ,,Orbicularis, depressus, obscure testa- ceus, unicolor. Magnitudo seminis Lupini albi. Supra totus punctis elevatis, foveolisque impressis scaber, margine un- dique lato, crassiusculo; subtus magis fuscus, nonnihil con- cavus rugosus. Corpus omnino occultatum sub clypeo umbelliformi, quasi testudo sub tegmine latens. Antennae nullae apparentes (1). Pedes octo, quinque-articulati ungula tenui hamulata (2). Anus (3) sublimis, & valde haustello proximus. — Habitat in sylvis: semel inventus. — Proximus A. Elephanto Linn. Syst. Nat. 1022. 1; Schrank, Beytr. t. 6. f. 14. 15. at distinctus. (4). Opmerkingen. 1. Had hy het dier aan de ventrale zijde wat beter onderzocht, hij zoude de „antennae” wel gevonden hebben. 2. Er zijn twee klauwen aan elken poot. 3. Lees: apertura genitalis.” 4. De ,,acarus’’, die hij vond, was even groot als elephantinus („als een zaad van Lupinus albus”, zie Deel I. p. 95); alleen dààrom vergelijkt hij de zijne met die van LINNAEUS en die van SCHRANK (zie hier be- neden an: soll sub.201759 en! 12869): Fic. 36. — 1/1. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 143 39. Acarus testudo Risso 1790. Bovenstaande beschrijving verraadt een Argas. En deze im een beschngewvonden 8 milltmeter giro otten rondewAygas kant slechtis: een: 2 van de op Chiroptera voorkomende soort geweest zijn. Ziedaar het eentg'e;©oats tn hiram dien van,acanrolosen gevallen, volwas- Semnrexemplaar van de Vleermuis-Argas. (Be- staat de collectie Rısso nog?). Het door NUTTALL & WAR- BURTON 1908 beschrevene, op een Pinguin van Kaapland gevondene © kan geen echte ,,vespertilionis” (zooals zij haar noemen) zijn. Om Adulti van de op Chiroptera voorkomende Larvaeen Nymphae in han- den te krijgen, moeten wij de slaapplaat- sen van Chiroptera onderzoeken. Oök op iets anders moet ik wijzen. Het genus Caris van KOLENATI 1856 (niet 1857) is identiek aan zijn genus Lipo- nyssus niet aan Caris (beter Carros) LATR. 1796. Van de vier door KOLENATI genoemde soorten is elliptica eene deu- tonympha; de andere 3 zijn protonymphae. — Deze 4 soor- ten worden door NEUMANN 1896 als synoniem met zijn Argas vespertilionis verklaard; en NUTTALL-WARBURTON-COOPER- ROBINSON copiëerden NEUMANN zonder commentaar! En Argas pipistrellae AUDOUIN 1832 wordt door NEUMANN eveneens (1896, p. 19 en 1901, p. 253—4) synoniem verklaard met Argas vespertilionis. Deze bewering is ten eenen male onjuist. En het is vreemd, dat NEUMANN dat niet zag en dat de vier bovengenoemde Engelsche geleerden hem daar- in volgden! m 1796. Insecte. LATREILLE, Précis car. gén. Ins.; p. 177. — Zie de beschrijving hierboven bij Argas, p. 135. Dat was eene Larva, type van het genus Carios, dat naar die ééne Larva gecreëerd werd; waaraan hij echter geen naam geeft. Die: naam; door: NEUMANN. Len NUTTALL & WARBURTON aan dat insekt gege- ven: Argas vespertilionis LATR. 1796. bestaat dus niet: 1802. Caris vespertilionis. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 3. p. 67. — Zie de beschrijving bij Argas, p. 136. 144 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 39. Acarus testudo Risso 1790. Type van het genus Caris LATR. 1802 = Carios LATR. 1796. — Is de Larva van testudo Risso 1790. 1804. Insecte. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 55. — Korte beschrijving; geen naam. — Is de Larva van testudo Risso 1790. Genus Ixodes Latr. 1795. Type: Acarus reduvius L. 1758. m 1795. Ixodes, Ixode (Fra.). LATREILLE, Observations; in: Mag. Encycl.; v. 4. p. 18. — „Mandibules en forme de valvules pointues, dures. Lèvre inférieure trés-dure, trian- gulaire (1), un peu concave dans sa longueur, dentelée. Deux antennules, à un seul (2) article presque cylyndrique, obtus, creuses, avancées, renfermant les mandibules et la lèvre inférieure; une petite ouverture latérale (3) et inféricure (4) près de l’extrémité.”’ Opmerkingen. 1. Zonderlinge uitdrukking! Er zijn maar zeer weinig /xodidae bekend, waarbij men dat woord zoude kunnen gebruiken! 2. Lees: „trois articles.” 3. Lees: „trois ouvertures, dont deux latérales et une inférieure.” De latérales — peritremata. 4. Anus of uroporus. ASE SIpiécie «qui, aura sé #é alo baie die Amon examen’ = type (zie p. 33), geeft hij op: Acarus reduvius LINNÉ. m 1796. Ixodes, Ixode (Fra.). LATREILLE, Précis car. gén. Ins.; p. 179. — „Trois lames très-dures, dont l’inférieure dentelée, renfermées dans une gaîne obtuse, avancée, formée par les antennules. — Caract. habituels: Corps coriacé, très-plat, se gouflant par la succion et devenant glo- buleux, sans distinction d’anneaux. Yeux obsolètes. Crochets des tarses insérés sur une pièce en massue, mobile.” — Als type (zie p. 33) geeft hij aan: Acarus vicinus LINN. GEOFF. FaB. — Dat mag niet, aangezien hij in 1795 reeds Acarus reduvius als zoodanig genoemd heeft. (Toevallig is vicinus synoniem met reduvius). m 1799. Ricinus. RATHKE, Entom. Jagttagelser; im: Skrivter Naturh. Selskabet; v. 5. n. 1. p. 200. — Hij verdeelt de Acari in 3 genera, waarvan een: „De derimod, der have HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 145 Ixodes Latr. 1795. Suerör og meer eller mindre kölledannede Fölehorn eller Antenner (1), kunde maaskee benaevens med det gamle Navn Ricinus, hvis Slaegtmaerke da blev: Haustellum bi- valve setis tribus: antennis subclavatis.”’ — „Diejenigen da- gegen, welche Saugeröhre und mehr oder weniger keulen- förmige Fühlhörner oder Antennen haben (1), könnten viel- leicht mit dem alten Namen Ricinus benannt werden, dessen Gattungsmerkmal dann wurde: haustellum.... &c.” Opmerkingen. 1. Overal elders gebruikt hij „Aede- spidser, palpi’; waarom dan hier „Fölehorn, Antenne” ? m 1801. Mitte. LAMARCK, Syst. Anim. sans vert.; p. 171. — Behoort tot de „Arachnides Antennistes”. — Hij noemt alleen de genera Elais, Trombidion, Hydracne, Bdelle en Mitte, zoodat wij besluiten, dat zijn „genre Mitte” óók insluit de genera Parasitus, Ixodes, Cheyletus, Atomus, Leptus, Smaris, Tyroglyphus en Acarus, waarvan hij geen notitie neemt. Acarus, Mitte. Idem, ibidem; p. 179. — „Deux anten- nules courtes. Un sugoir composé de trois lames renfermées dans une gaîne formée par les antennules. Deux yeux. Corps orbiculaire, se gonflant par la succion, sans anneaux dis- tincts. Huit pattes.” Met opzet heb ik deze diagnose hier herhaald, om te doen zien, dat die gedeeltelijk dezelfde is als die van Ixodes van LATREILLE 1796. — Hij noemt twee soorten: veduvius en scabiei (sic!) m 1802. Ixodes, Ixode (Fra.). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 3. p. 66. — „Sugoir formé de trois lames très dures, renfermées entre deux palpes courts, tronqués, formant un bec avancé. Huit pattes. Corps presque orbiculaire, très- plat, coriacé, se gonflant prodigieusement par la succion. Exemple. Acarus vicinus. LIN.” Over „Exemple’’ zie p. 33. Over vicinus als type zie p. 144. 1802. Acarus, Mite. WALCKENAER, Faune paris.; Ins. ; v. 2. p. XXII. — De zeer korte diagnose is die van Ixodes. Behoort tot de Antliata. Acarus, Mite. Idem, ibidem; p. 420. — Korte diagnose; iets uitvoeriger beschrijving; beide die van /xodes, hoewel hij er allerlei Acarı onder brengt. 10 146 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Ixodes Latr. 1795. m 18030. 7%ode:: LATREILE Haast: nat. Crust: Ins. vand: p. 201. — „Sucoir de lames écailleuses, recues dans un bec formé par les palpes.” m 1804. Reduves (Fra.). BORY DE SAINT VINCENT, Voy. 4 princ. Îles Mers d’Afr.; p. 224. — Hij heeft het over „redu- ves”, die door de aldaar geïmporteerde Acridotheres tristis (L.) opgegeten worden. — Nomen nudum. m 1804. Cynorhaestes, Cynorhaeste (Fra.). HERMANN, Mém. Apt.; p. 12. 15. — Ik combineer de beide diagnosen. — „Ros- trum utrinque serratum, tectum laminis duabus apice ex- trorsum serratis; antennae clavatae; corpus depressum; oculi .... — Trompe (ou bec) denté en scie de deux côtés, couvert de deux lames dentées en scie extérieurement au sommet; antennes en massue; corps déprimé; yeux....” . Waarom hij na „oculi’’ en na ,,yeux’’ 4 stippen zet, vindt de lezer hierbeneden. Cynorhaestes, Cynorhaeste (Fra.). Idem, ibidem; p. 63. — „Corps aplati, plus large dans la partie posterieure, assez dur, coriace. — Leurs pieds, qui apres la mort se roulent en spirale, sont inseres a la partie anterieure du corps et se touchent par leurs bases. Leur dernier article est tres-petit, et termine par deux crochets montes sur un manche et munis en dessous d'une espèce de ventouse. — Trompe droite et placée sur une espèce d’étranglement. De fortes dents bordent lateralement la trompe et se recourbent en arrière (Mlle “est composée de trois ‚pieces, 25 (P. 64). „La plus grande partie.... dents laterales. Les deux autres sont deux lames, l’une à côté de l’autre sur le dos de la grande partie. — Les antennes en massue.... ciliées latéralement de poils; trois articles, le ler ou basilaire tres-court et immobile; le 24 le plus long; le 3e’ [&c.; zie bij de diverse soorten] (1). — Quant aux yeux.... je n'ai point encore réussi à les découvrir (2). (P. 65.) (Over de paring, die DE GEER zag.) „J'ai Également observé ce phénomène sur cette tique (3), ainsi que sur le cynorhaeste égyptien (4) et j'y ai vu distinctement l’inser- tion de la trompe dans l’orifice du tubercule du ventre: je HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 147 Ixodes Latr. 1795. conserve même des individus dans lesquels cette union sub- siste depuis la mort (5). Opmerkingen. lj Hij ‘zag dust het 46: hid niet! 2. Niettegenstaande hij Dermacentor marginata zag. 3. Ixodes reduvius! (die hij ricinus noemt; zie beneden). 4. Wie heeft dat ooit na hem gezien? 5. Ik ook. Op. p. 68 noemt hij 13 namen van /xodidae op, „qui appar- tiennent très-probablement au genre du cyno- rhaeste.” Omdat hij nog twijfelt (zie mijne cursiveering) heb ik die namen niet in mijne lijst van synoniemen bij de verschillende soorten opgenomen. Zonderling, dat hij america- nus liever onder Rhynchoprion (= Argas) wil opgenomen zien. m 1804. Ixodes, Ixode (Fra). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 46. — „Sucoir, qui consiste en trois pieces ou lames très dures, et renfermées entre deux palpes courts, tronqués qui lui servent de gaîne; le tout imite un bec court, cylindrique et obtus, dilaté même à son extré- mité.” Op p. 47 de beschrijving; verkort: „Les yeux ne sont presque pas apparens.... Les organes qui lui servent a prendre leur nourriture, ou leur bec, .... composées d’un support, d’une gaîne et d'un sugoir; le sup- port est une petite pièce carrée et écailleuse, .... ils ‘insêre dans une échancrure au devant de la petite pièce représen- tant le corcelet.’” (1). (P. 48) „La gaîne consiste en deux pièces (2) .... au milieu de leur surface supérieur une ligne enfoncée (3).... paroît ainsi couper en deux chaque pièce; leur base paroît avoir aussi un autre article fort petit (4).... Le sugoir est com- posé de trois lames.... coniques (5). Les deux latérales.... en recouvrement sur l’internédiaire (6). Celle-ci (7).... a un sillon au milieu, dans sa longueur. — Les pattes....” &c. (7). (P. 49.) Cette insecte se tient aux genéts (8), à différentes plantes, dans une situation verticale (9), accroché simple- ment avec deux de ses pattes, et tenant les autres étendues (10). Les ixodes sont communs dans les taillies, les bois 148 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Ixodes Latr. 1795. fourrés, les bruyeres &c..... J'ai vu un boeuf tellement rongé de cette vermine, qu'il étoit d'une maigreur extrême, et paroissoit devoir en succomber (11). (P. 50, geheel onderaan) „sans stigmates apparens” (12). Opmerkingen. 1. Zijn „support is dus de „basis capituli” van NEUMANN. 2. De palpen. 3. Horizontaal. 4. Hij herkent hier 3 leden aan de palpen. 5. De 2 bovenste zijn nooit konisch. Hij zegt niets van de haken aan de mandi- bels. 6. Dan zijn zijne uitdrukkingen „latérales’ en „inter- médiaire’’ ook verkeerd. 7. Vrij goed beschreven. 8. Genista, maar ook Ammophila arenaria. 9. Hij is de eerste, die de houding beschrijft. Het is duidelijk, dat hij niet alleen den Larvae, maar allen ontwikkelingstoestanden dat gedrag toeschrijft, in tegenstelling met SALMON 1743 (zie Deel I. p. 101), die dat alléén van de Larvae zegt. 10. Hij is de eerste, die zoo iets mededeelt. Maar hy zegt niet, waa r- voor zij dat doen. Il. Zie ook Deel I. p. 9112. N.B., zie hierboven 1795! 40. (Vervolg van Deel I. p. 47. n. 14.) (Adhuc sine nomine.) (Ixodes canisuga JOHNST. 1849.) Niets bijgekomen. 41. Acarus collurionis Scopoli 1763. (Ixodes.) m 1763. Acarus collurionis. ScoPpoLı, Ent. Carn.; p. 388. n. 1061. — „Lineam longus, rotundus. Dorsum (1) rufum, nitens. Abdomen glabrum, supra cinerascens (2). Rostrum lateribus denticulatis, palporum longitudine; palpi porrecti. Pedes rufi, aequedissiti, vix villosi; pedes antici et postici longiores. In Lamio collurione prope dextrum oris angulum. 16 Julii M.” Opmerkingen. Men kan er zeker van zijn, dat deze eene Nympha was. 1. Het schildje. 2. Aschgrauw, maar HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE, II. 149 41. Acarus collurionis Scop. 1763. ook blauwgrauw, zooals Ardea cinerea. Deze kleur komt niet bij Nymphae van reduvius voor; zij doet aan die van Acarus plumbeus PANZER denken: eene Rhipicephalus-Nympha. Col- lurionis kan dat niet geweest zijn; want, pooten I en IV zijn langer dan II en III, wat bij Rhipicephalus-Nymphae niet het geval is. Lanius collurio; Juli; Karniolié (Tirol). m 1789. Acarus collurionis, Mitte du lanier ecorcheur. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 63. n. 33. — Naar SCOPOLI 1763. 22. (Wenvole van, Dee lyse En zie Voorredesp. 2). Ixodes reduvius (L. 1758). Type van het genus /xodes LATR. 179. O 350 v. Chr. ARISTOTELES, Artis rhetoricae; lib. 2. c. 20. — zie Deel I. p. 51. — AEsopus verhaalt hier, dat een egel eene vos, die vol teken zat, vroeg, of hij de teken er afnemen zoude. — Ik verzuimde toen, er opmerkzaam op te maken, dat uit die passage blijkt, dat AEsopus wist, dat een egel dikwijls teken aan zijn lichaam bergt. — Erinaceus europaeus; Griekenland. O 170 v. Chr. Tpiftxia. ARISTARCHUS van Alexandrië. — Zie Deel I. p. 52. — Eerst bij de correctie der proefvellen van Deel I kwam ik op de gedachte, dat teipixia „drie bek- ken” zoude kunnen beteekenen. Ik had nog gelegenheid, deze gewaagde onderstelling aan te brengen in Deel I. p. 86. r. 21. v. b. Later viel mij in, dat LINNAEUS, Acarus sangui- sugus beshrijvend (zie Deel I. p. 98), van een „rostrum tri- partitum’ spreekt, wat wel ongeveer op hetzelfde neer- komt, hoewel hij heel goed wist, dat teken slechts één ,,ros- trum’ en 2 „antennae clavatae’’ bezitten! O 50 na Chr. Ricinus. JULIUS ANNAEUS SENECA, De vita beata; c. 27. a. med. — Hij gebruikt hier het spreekwoord „In alio pedicellum vides, in te ricinum non vides.” — „Gij ziet de schurftmijt bij een ander, niet de (volgezogen) teek bij uzelven.” — Dat heeft dus dezelfde beteekenis als ons: 150 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 42. Ixodes reduvius (L. 1758). Gij ziet wel den splinter in eens anders oog, maar niet den balk in uw eigen oog. oO 60 na Chr. Ricinus. Titus PETRONIUS ARBITER, Saty- ricôn (Satyrae); c. 57. — Het bekende spreekwoord van SENECA; zie hierboven. E60" na Chr. PLINIUS Bist; nat. libri, XX 20: c. 2. — Zie Deel I. p. 55. — Ik had het geluk, eene editie van 1518 te kunnen raadplegen „e castigationibus Hermolao Barbaro.” — Daarin komt, l.c., het woord reduvius voor. En aangezien daar tevens sprake is van wol, zoo is de waar- schijnlijkheid groot, dat hier niet Ixodes reduvius, maar Melophagus ovinus bedoeld is. Maar ik ben ervan over- tuigd, dat hier corruptie plaats vond, en vedivius moet ge- lezen worden. Reduvia toch beteekent: nijnagel (aan den vinger), terwijl vedivius hetzelfde beteekent als Satorhs,: ver- nietiger. co 950. Bij Suipas vindt men, sub xpörwv, ook nog het Grieksche volks-spreekwoord: xpórwvos Öyuéorepog: gezonder dan een (volgezogen) teek, wat gezegd wordt van iemand, die er welgedaan uitziet. o 1180. Kuvvopaiorns, xuvanvıa, xuvouvix. — “Evotadtov ’Apyısnionönoun Oeooakovixns HapexBoXai eis nv ‘Ounpou Dada. — EUSTATHIUS was van 1155—1194 Aartsbisschop in Thessa- lonika (Saloniki). Zijn werk verscheen + 1180. In de editie Basileae 1560 vinden wij, p. 921. lin 44—45 (slaande op Yuuoppaiorng): @g Stya ye adtod, cuvbeoto dimaa crater tO O Arrınac. SyAOL dé A Wextix@s tov Tod Inuod batotyy, Horep xal xvvopaiotal NEyovrar Ta TOV xvvOv Odaetixk Cwvpux. — „Als tweemaal van dezelfde, samenvoeging van twee attische 0. Blijkbaar om uit te schelden den gemoed(s)vernietiger, evenals ook honde- vernietiger gezegd wordt van de hondenvernielende diertjes.” En, p. 1333. lin 27—29: xuvauuia dé, N) dvardhs xai Donoeta mapa THY xUVH Kat THY ubdiav, dvard CHa xal dupw. xpivotopov dé TOD xuvdpua, TO xvvógvta. — „En ,,hondevlieg’’, de onbeschaamde en ver- metele, van „hond’ en ,,vlieg’’, een onbeschaamd diertje en beide. Zuiverder dan xvvéuvix is xvvógvrd. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. I. 151 42. Ixodes veduvius (L. 1758). Verder: p. 1333. lin. 31—32: tives OF KUVALIULAYV paalt, THY TOV xvVÓvV UDLav, ror TOV xOdTUVE. — „En sommigen spreken van xvvéyvta, de vlieg van hon- den, stelligiook:ide teek.” Dat is eene merkwaardige vondst van mij. Want, zonder iets van deze verklaring van EUSTATHIUS te weten, heb ik op verscheidene plaatsen in Deel I. van mijn werk beweerd,/ dat xvvéguvra niets anders is dan de teek, niet de vlieg 1180. Kuvopaiorng, xpotwv, xuvaputa. — “Evotadtov [laps exBoraù eis Tv ‘Ounpov 'Odvooelav. — Zie over EUSTATHIUS hierboven p. 150. In de editie Basileae 1559 vindt men: P. 68. lin. 50.: &x SÈ tod farm, xai partorhs EE ob xvvopatorhs. — „En uit fa, en paiotns, waaruit xvvopatorhs.” P. 633. lin. 10: xuvopaiotai dé dt’ Evos 60 nate TE Obow xal dud étpouc, ol Tous xbvag patovec. — „En xuvopaïotai door twee r's door de wording en door de (vers)maat; de honden ver- nietigende.”’ P. 633. lin. 12.: ag’ od xai Yupopaiorng &v&Aoyos The xvvo- paiothc. Acyovraı È’ ovtor, Hal xpdtwves mapa tots Dotepov. Ödev ual aporia Hard TIVXG TO ,,UYLEGTEPOG -XPOTHVOG.”” — „Van waar ook ,,gemoedsverscheurend”’ analoog aan »hondevernietiger’’. Ook wordt gelezen xpörwves door de latere (schrijvers). Vandaar het spreekwoord door sommigen (gebezigd): „gezonder dan een (volgezogen) teek.”’ P. 633. lin. 43: xat xvvauvix oxmmteta. N Ooaceta yuvn. — „En als hondevlieg wordt bespot de brutale vrouw.” oO 1250. Cossus. VINCENTIUS BELLOVACENSIS, Speculum Naturale; lib. 21. c. 69. lin. 5. — Vermes carnium sunt emi- graneus. limbricus: ascaride: costi: pediculi: pulices: lendes: tarmus: ricinus : usia: cimex ventris.’’ — Voor „emigraneus’” leze men „emigrandi’’; voor „tarmus’’: „tarmes (= vleesch- made); voor ,,usia”: ....? — Men ziet, hoe slecht de tekst gecorrigeerd is. En daarom waag ik ook de volgende con- jectuur: voor ,, costi” lezen men ,,cossi’’. — En dan hebben wij hier de oudste vermelding van het woord cossus, dat, zooals uit Deel I. p. 62. blijkt, ook in de plaats van reduvius gebruikt wordt. O 1548. Vermis boum, Vermis canum, Redivivus. ADRIAAN 152 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 42. Ixodes reduvius (L. 1758). DE JONGE (HADRIANUS JUNIUS), Lex. sive Dict. Graeco- latinum. — Deze 3 woorden worden door hem gebruikt. N.B., er staat abusivelijk: xpörwv, musca canina, vel vermis muscarum et boum.” Het is duidelijk, dat men hier „vel vermis canum”’ lezen moet. m 1552. Ricinus, cynorrhaistes, wpórwv, cynomya, redivus, croton. WOTTON, De differentiis animalium Libri X; c. 222. p. 196 verso, et nota in p. 197. — Hier worden gedeelten uit ARISTOTELES, PLINIUS, HERMOLAUS en GAZA geciteerd. O 1557. Ricinus. JERONYMO CARDANO, De rerum varie- tate Libri SSM libs 75 €. 28. pri: aly Suntitamen/quueriei- num ano carere credunt, eo argumento, quod cibo septem diebus uiuat, minùs cum eo. Animal est foedum visu valde, capite paruo, ventre magno, duröque phaseli magnitudine: colore cineris, sed quasi flavo commixti, canibus proprium atque infestum.” Zoowel dat „septem diebus” als de daarop volgende be- schrijving zijn nieuw. Hij heeft blijkbaar de volgezogen teek zelf gezien. B 1557. Vermis boum, vermis canum, vedivivus. HADRIA- NUS JUNIUS, Lexicon. — Als 1548. O 1557. Plata. ScALIGER, Exoteric. exercit. Liber. — Dat woord vergat ik te noteeren. Hij zegt: „Galli Platam vocant’’, wat waar is, al blijft eveneens waar, dat SCALIGER „de teek met de platluis verwart”; dat blijkt hieruit: „Ho- mini Ricinus innascitur e sordibus in barba, alis, inguine.’ m 1576. Plata. SCALIGER, Exoteric. exercit. Liber. — Alsı 1557. O 1585. Plata. SCHENCK, Observ. — Dat woord ontbrak in mijn Deel I. p. 61. — Hij heeft dat aan SCALIGER 1557 ontleend. n 1588. Redivius, xoórwv, vicinus, musca canina. FORCEL- LINUS, Lex. totius Latinitatis. — Hij voegt eraan toe: „for- tasse a redeundo, quia saepius redit. Et ut redivii, qui ple- rumque feminibus inhaerent, eximantur. Meliora exem- plaria habent vicini.” — Zie mijne opmerking hierboven sub 1180. Reduvius — vedivius. Idem, ibidem. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 158 42. Ixodes reduvius, (L. 1758). Ricinus = Zecca, xpötav. Idem, ibidem. 1592. Plata SCALIGER, Exoteric. &c. — Als 1557. 1594. Plata SCHENCK, Observ. &c. — Als 1585. 1597. Plata. SCHENCK, Observ. &c. — Als 1585. 1600. Plata. SCHENCK, Observ. &c. — Als 1585. m 1602. Cynomya, Cynomyia, Cynoraista, xp6Tov, xpÓTovog, XPOTUOV, XVVOUVLA, xuvopatotne, wuvoppalorng, Pediculus agrestis. ALDROVANDO, De anım.. ins. — Al die namen vindt men nog bij hem. — Bij den laatsten naam noemt hij VINCEN- TIUS; deze schreef echter pediculus silvestris. m 1604. Engula, Holtz Bock, Hunds Floh, Hunds Laus, Hunds Wurm, xp6Tov, xuvopatorng, redivivus, reduvius, ricinus, rionus. SCHWENCKFELD, Theriotropheum Silesiae; p. 551. — Wat hij ervan mededeelt, en dat is weinig, ontleent hij aan oudere schrijvers. o 1612. Ricinus. FRANZIUS, Anim. hist. sacra; §. De Pediculo, pulice & cimice. — ,,Canibus sunt ricini.” — Nomen nudum. m 1612. Plata. SCALIGER, Exoteric. exercit. Liber; Ed. 4; lib. 15. De subt. ad Cardanum; p. 631. — Als 1557. o 1616. Ricinus. FRANZIUS, Anim. hist. sacra; Ed. 2.; $. De Pediculo, &c. — Als 1612. o 1618. Cynomya, Cynomyia, Cynoraista, xp6Tov, xp6Tovosc, XPÓTWY, KLVÓRULK, xuvopatotae, xuvopoaiotne, Pediculus agrestis. ALDROVANDO, De anim. ins.; Ed. 2. — Als 1602. o 1623. Cynomya, Cynomyia, Cynoraista, xpdtov, xedtovoc, xPÔTWY, KVVOUVLA, KVVOEALGTIS, xuvoppaiornc, Pediculus agrestis. ALDROVANDO, De anim. ins.; Ed. 3. — Als 1602. no 1624. Ricinus. FRANZIUS, Anim. hist. sacra; Ed. 3.; §. De Pediculo, &c. — Als 1612. O 1633. Ricinus. FRANZIUS. Anim. hist. sacra; Ed. 4.; $. De Pediculo, &c. — Als 1612. me 1634. »\MOUEET, Ins. Thatr. 77 lib:..2: 1c. v26.>p.' 271. — „Sypontinus non recte xvvouav vocat, quum alis caret.” — Lees: xuvoudıav; in oude Grieksche werken werden dikwijls 2 of meer opeenvolgende letters aanéén geschreven en ge- drukt; zoo ook vt; dat teeken bestond uit eene v, die in eene naar beneden gerichte streep eindigde, waardoor het a 0 B 0 154 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 42. Ixodes reduvius (L. 1758). wel wat op eene n geleek. En nu heeft MOUFET verkeerd gelezen, òf wel, de drukker bezat zoo’n teeken niet, en zette er eene n voor in de plaats. — Toch had SYPONTINUS (wie is dat?) gelijk, zooals uit het boven aangehaalde uit EUSTA- THIUS 1180 blijkt. — Dat, wat het volk „eene vlieg’ noemt, niet gevleugeld behoeft te zijn (zie Deel I. p. 55.), wordt ook door het volgende bewezen. MOUFET, 1. c. p. 219: „Valde hallucinatus Ponsettus, qui 3. lib. cap. 15. de Scorpione, Phalangium muscam venenatum appellat.” — Dat is geen hallucinatie van PONSETTUS; hij deelt ‘alleen mede, dat „het volk” de phalangiums „muscae venenatae’ noemt, of schoon deze dieren „alis carent”. „Gaza reduvium vocat.”’ Dat is eene hallucinatie van MouFET zelf! Want GAZA schreef „redivus’”’. — Deze fou- tieve bewering van MOUFET wordt door JONSTON 1653. 1657. 1658. 1665. 1718. 1757. zonder commentaar overge- nomen. LAURENZIO 1664 zegt alleen: ,,Reduvius vide Redi- vius, waarschijnlijk omdat hij den naam reduvius in JON- STON vond. LINNAEUS is de eerste, die dien naam 1748 voordeschapeteek gebruikt; zie hierbeneden, p.159. m 1635. Tike. FRANCIS (BACON) LORD VERULAM, Sylva sylvarum or A Nat. Hist.; century VII. n. 696. p. 173. — „some breed in the Haire of Living Creatures; As Lice, and Tiekes.t m 1638. Cynomya, Cynomyia, Cynoratsta, xedtoyv, xp6Tovoc, “POTWY, XUVOUULX, xLVOPALGTIS, xuvoppatothe, Pediculus agrestis. ALDROVANDO, De anim. ins.; Ed. 4. — Als 1602. O 1642. Ricinus. FRANzIUS, Anim. hist. sacra; Ed. 5.; $. De Pediculo &c. — Als 1612. O 1643. Ricinus. FRANzIUS, Anim. hist. sacra; Ed. 6.; $. De Pediculo &c. — Als 1612. o 1644. Cynomya, Cynomyia, Cynoraista, xpórov, xp6Tovoc, xpoTwY, xuvoputa, xuvopatotne, xuvoppatotig, Pediculus agrestis. ALDROVANDO, De anim. ins.; Ed. 5. — Als 1602. m 1648. Reduvius. FRANCIS BACON BARON VERULAM, Sylva Sylvarum sive Hist. nat.; centuria 7. n. 696. p. 405 — „Alia in animantium pilis nascuntur, ut pediculus, & redu- vius. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 155 42. Ixodes reduvius (L. 1758). m 1653. Ricinus. FRANzIUS, Anim. hist. sacra; Ed. V (Ed. 7)57P:.0084 8. De),Pediculo, &ce.—; Als) 1612: m 1653. Ricinus. KIRCHER, Scrut. phys. med.; p. 101. — Onder de voorteekenen van naderende pest: „moxque in- gentia pulicum .... ricinorum .... agmina pullulant.” O 1659. Ricinus. FRANZIUS, Anim. hist. sacra; Ed. 8.; $. De Pediculo &c. — Als 1612. [ASntete dione nim) 1660.) InsDeel wp: 61; deelde pik mede, dat MOUFET den naam GUILLAUME DE CONCHES verbasterde in: GUILLERINUS DE CONCHIS; welnu, in de Nederlandsche vertaling van JONSTON’s Hist. nat. de Insectis vinden wij den naam veranderd in: GUILLERINUS VAN DE SCHULPEN !] m 1663. Cynomyia. BOCHART, Hierozoicon. — Zie Deel I. p. 66. — Nomen nudum. m 1663. Ricinus. IERONYMO CARDANO, Opera omnia; tom. 3: lib. 7. c. 28. p. 84. col. 1. — Als 1557. O 1665. Ricinus. FRANZIUS, Anim. hist. sacra; Ed. 9.; Sn De Bedieulo’&e. — Als 1612. n 1667. CHARLETON. Zie Deel I. p. 47 en p. 67. — Deze editie bestaat niet. Men verandere 1667 in 1677. m 1667. Ricinus. MERRET, Pinax rer. nat. Brit.; p. 195. — Nomen nudum. Ricinus, Tick. Idem, ibidem; p. 202. — Nomina nuda. — „In equis, bobus, vitulis, porcis, canibus, capris, cervis. [Zijn Pediculus ovium, Reduvius, Sheep-louse, waarbij hy, p. 202. MOUFET p. 272 citeert, is Melophagus ovinus.] m 1668. CHARLETON. Zie Deel I. p. 68. — Voeg eraan toe: Nomina nuda. Verder citeert hij de opmerking van ALDRO- VANDO over de jachthonden; zie Deel I. p. 63. sub 1602. [Zijn Reduvius, Sheepsteek. Idem, ibidem; p. 49, is Melo- phagus ovinus, waarvan de bloedroode excrementen in de wol, als „ova” geduid worden.]” m 1677. Ricinus, xobrwv (niet xpörwv), Wood-teek, Doggs- teek, Tik, Teecke, Tic, Tique, wovoparorhs, Lancinista. CHAR- LETON, Exercitationes. — Zie Deel I. p. 47 sub „a 1667” en p. 67 sub „a 1667. — Naar PLinius. Nieuw is, dat zij ook op Viverra voorkomt, waarmede hij echter Putorius furo 156 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 42. Ixodes reduvius (L. 1758). bedoelt. Ten slotte ALDROVANDO’s opmerking over de jacht- honden, maar hij vervangt het woord „herba’ door „filix”. Stellig heeft hij dat zelf waargenomen. [m 1686. In Deel I. p. 69. heb ik een verhaal opgenomen over eene vermeende teek in den rug van Piras, toen hij 8 jaar oud was. Zeer toevallig vind ik in de Misc. Cur. sive Ephem. &c.; Ann. II. 1671. p. 180. hetzelfde verhaal van denzelfden auteur, maar hier eindigend met deze woorden: „hac figura et magnitudine.” — De figuur stelt eene Larva van eene Muscide voor; het kan die van Lucilia sericata geweest zijn, die die lengte (van 23 mM.) bereiken kan en meermalen in dergelijke huidgezwellen aangetroffen werd. — Daarmede vervalt dus het I. c. opgenomen gedeelte] O 1687. -Ricinus. FRANZIUS, Anim. hist. sacra; Ed. 10.; $. De Pediculo &c. — Als 1612. m 1687. Zecca del capriuolo, Zecca del capriolo. REDI, Esper. int. Ins.; p. 180. — De figuur is verkleind naar die van 1668, en even groot als, maar fijner van uitvoering dan die van 1671. m 1694. Tigue. M. D. C., Dict. Arts Sci. — „Petit insecte noirastre.” (sic!). — Verder mededeelingen aan PLINIUS ontleend. m 1702. Ricinus, Croton, xedtwv. BLANCARD, Lex. nov. med. — Korte beschrijving; niets nieuws. o 1704. Tique, Ricinus. Dict. de Trévoux. — „C'est un insecte noir” (sic!), „qui” &c. — Niets nieuws. — Canis familiaris, Bos taurus; Frankrijk. m 1704. Ricinus. MERRETT, Brit. rer. nat. pinax; p. 195. — Nomen nudum. Ricinus, Tick. Idem, ibidem; p. 202. — Als 1667. [Pediculus ovium, Reduvius, Sheep-louse. Idem, ibidem; p. 202. — Als 1667.] [m 1710. Ricinus hexapus. WILLUGHBY-RAY, Hist. Ins.; p. 7. van Anser cinereus is eene der Mallophaga.] [Pediculus ovinus. Idem, ibidem; p. 9, „quem Mouffetus Reduvium vocat”, is Melophagus ovinus.] Ricinus. Idem, ibidem; p. 10. — Zie Deel I. p. 72. Ricinus caninus. Idem. ibidem; p.10. —Zie Deel I. p. 72. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. I. 197 42. Ixodes veduvius (L. 1758). Ricinus putorii. Idem, ibidem; p. 10. — „Secundus’” (scil. varietas), , quem Putorii Ricinum vocat’” (scil. WILLUGHBY) „caput et scapulas castaneas habuit, reliquum corpus al- bum.” — Wanneer teken geen bloed, maar lympha gezogen hebben, zijn zij geelachtig wit. o 1712. Ricinus. FRANZIUS, Anim. hist. sacra; Ed. 11.; $. De Pediculo &c. — Als 1612. a 1717. Ricinus, xpotwv, Croton. BLANCARD, Lex. med. renov. — Als 1702. m.1721. Tique, Ricinus. Dict. de Trévoux; Ed. 2. — Als 1704. m 1724. FRISCH; Zie Deel I. p. 48. — Dit gedeelte vervalt: er zijn ook witte (geelachtig witte) reduvius-exemplaren. Wat op p. 74 van Deel I te vinden is, kan blijven, behalve de „opmerking” 3. — De zich aldaar bevindende figuur (N.B. zonder ,,rostrum’’!) stelt een witgeel individu voor, dat dus slechts lympha gezogen heeft. m 1730. Ricinus, Hundes-Laus, Schafs-Laus, Kuhtecke. (Anonymus), uitgever van VARRO’s De re rustica; lib. 2. De re pecuaria; c. 9. $. 16. p. 248. noot. — Nomina nuda. [Anecdote. Deze uitgave verscheen te Halle; en nu zeggen NUTTALL, ROBINSON & COOPER in hunne Bi- bliography of the Ixodoidea, p. 65: „HALLENS defines 71c1- nus as a dog-louse, sheep-louse or cow-tick (Kuhtecke)’’.] m 1730. Laus auf den Rehböcken. FRISCH, Beschr. Ins. Teutschl. ; v. 9. Voorrede, p. VIII. — Opsomming van REDI's ,luizen’’. — Nomen nudum. wi 1752.91. Tague, Ricinus: Wicts des Trevouxs; Ed! 3.7 Als 1704. m 1735. Ricinus, croton, xpórwv. BLANCARD, Lex. med. renov. — Als 1702 en 1717. m 1736. Ricinus 2:dus. LINNAEUS, Anim. p. Suec. obs.; in: Act. lit. Sci. Suec. 1736. p. 133.— Nomen nudum; citeert: „Raj. Hist. 7.”, lees ,,10.’’, zie hierboven 1710. — Dat wil dus zeggen, dat door hem in Zweden eene witte teek gevonden werd. m 1737. Ricinus, Hontluys. SWAMMERDAM, Biblia Na- turae, Bybel der Natuure; v. 1. p. 58. — „Ricinus quoque D. Aldrovandi, quem pariter huic ordini (1) inserimus, utrum 158 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 42. Ixodes reduvius (L. 1758). reversa huc spectet, firmiter asserere nobis non licet. Eju® tamen specimen quoddam ostendere possum (2). — Soo kunnen wy ook den Hontluys van den Heer Aldrovandus, dewelke wy meede tot deese Order (1) brengen, niet vastelyk verseekeren daar onder te behooren. Een van deselve kan ik meede vertoonen (2). Opmerkingen. 1. Insecten zonder metamorphose. 2. In zijne collectie. — Nederland. m 1738. Houtluys. SWAMMERDAM, Biblia Naturae, Bybel der Natuure; v. 2. Register. — Hij verwijst naar v. 1. p. 58) maar daar staat een ander woord. o 1741. Ricinus secundus. LINNAEUS, Elench. anim. per Suec. obs. ; Ups.; p. 81. n. 1. — Citeert Ray 1710. — Nomen nudum; Zweden. m 1742. Tique. LESSER, Théol. d. Ins.; v. 1. p. 101. — „a six pieds”, zonder dat LYONNET er een woord aan toevoegt! m 1742. Tique. LYONNET; im: LESSER’s werk, v. 2. p. 222. — „Nous avons ici à la campagne und insecte plat et rond.... qui pourroit bien être une sorte de Tique, j'en ai quelquefois reporté sur moi à la maison, en revenant de donner la chasse à d’autres Insectes. Cet animal insinue sa tête dans la peau sans qu’on s’en appercoive, et se remplit tellement de sang, que de plat qu'il étoit auparavant, il devient rond et gros comme un pois. La première fois que je Yappercus, je crus qu'il s’étoit formé quelque excressence singuliere sur ma peau; mais après l’avoir bien examiné, je trouvai que ce devoit étre quelque Animal. Je voulus l’arracher; mais je n’en pts venir a bout. Il tenoit trop bien, et ce n’etoit qu'après plusieurs efforts que je parvins à le rompre: apres quoi, pour éviter un abscés, je fus obligé de m’ouvrir la peau pour en tirer la partie de l’Animal qui y étoit restée.” Homo sapiens; Nederland (’s-Gravenhage). m 1743. Ricinus secundus. LINNAEUS, Elench. anim. per Suec. obs.; Lugd. Bat.; p. 87. n. 1. — Als 1741. m 1745. Fästing. LINNAEUS, Oel. Gothl. Resa; p. 62. — Zie Deel I. p. 78. — Voeg eraan toe: „4 Juni, 15 Juni.” — Ovis aries; Zweden. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 159 42. Ixodes veduvius (L. 1758). m 1746. Acarus ovinus, Festing. LINNAEUS, Faun. Suec.; p. 346. n. 1192. — „Corpus depressum. Magnitudo cimicis lectularii, abdomine in dorso anterius macula ovata, in medio pallida, cincta fuscetudine strias retrorsum emittante. Variat colore: semper depressus et planus margine laterali prominente.’ Dat is eene beschrijving van Ixodes reduvius, ontleend aan zijn eigen Oeländska resa; zie Deel I. p. 78, niet van Melophagus ovinus; want, dan had hij van een caput, een thorax en een abdomen gesproken. Bovendien wordt dat dier elders apart genoemd. Hij citeert abusivelijk CHARLE- TON’s Reduvius en Rav's Pediculus ovinus, die beide = Me- lophagus ovinus zijn. Dat was voor NEUMANN (1901, pp. 281 — 282) en voor NUTTALL & WARBURTON (1911. p. 143) een reden, om deze passage van LINNAEUS en die van 1758 p. 615 en 1761 n. 1966 als ,condemned”’ te beschouwen. En wat doen zij zelf? Zie hierboven, p. 143, bij Argas vesper- tilionis!!! Niet alleen LINNAEUS werkte slordig. Er bestaat nog een tweede bewijs, dat deze Acarus ovinus, niet Melophagus ovinus, maar Ixodes reduvius is: in Has- SELQUIST’s Iter palaestinum, door LINNAEUS zelf geredi- geerd, leest men, dat Acarus testudinis (ons no. 46) „Reduvio Linn. Faun. Suec. 1192 similis” is. Hier noemt LINNAEUS zelf zijn „ovinus’” veduvius, en vergelijkt daarmede eene Hyalomma. Kan het overtuigender? m 1748. Ricinus, Croton, xpórwv. BLANCARD, Lex. med. — Nomina nuda. m 1749. Ricinus. C. P. FABRICIUS, Comment. de Anim.; p. 92. — Nomen nudum. mm i752) Har zie Deels 14948749. m 1752. Hundslaus. SWAMMERDAM, Bibel der Natur; p. 26. col. 2. — Als 1737. — Holzlaus, in het Register. o 1753. Acarus. LINDECRANTZ, Canis familiaris; p. 18. — Nomen nudum; hij verwijst naar LINNAEUS, Faun. Suec. n. 1193. Dat is reduvius, zie Deel I. p. 79. m 1754. Recinus, Ricinus, Croton, xedtwv. BLANCARD, Lex. med. renov. — Nomina nuda. m 1754. Acarus ovinus, Festing. KALM, Berättelse &c.; 160 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 42. Ixodes reduvius (L. 1758). in: Kong. Svensk. Vet. Acad. Handl.; v. 15. p. 30. — Nomina nuda; hij vergelijkt daarmede zijn Amerikaansche „skogs- lus’; wel. een bewijs, dat de. Acarushouuus; of Festing van LINNAEUS geen Melophagus ovinus is. m 1754. Reduvius, Ricinus. LINNAEUS, Systême nat; Ed. 8a.; v. 2. p. 235. — Nomina nuda. Acarus ovinus, Festing. Idem, ibidem; p. 236. n. 7. — Als 1746. n. 1192. Acarus abdomine livido, antice ovato-fusco, antennis clava- tis; Ricinus caninus; Pediculus caninus; Flott. Idem,ibidem p. 236. n. 8 — Vertaling van 1746. n. 1193. Ciron de brebis. DE LA CHENAYE DES Bols, ibidem; p. 236. n. 7. — Als LINNAEUS 1746. n. 1192 Ciron de chien. Idem, ibidem; p. 236. n. 8. — Als LIN- NAEUS 1746. n. 1193. m 1754. Acarus, Fästing. PALMAER, Oves; Ups.; p. 22. — Nomen nudum. m 1755. Fästing. MOLLER, Delin. regni anim. — Nomen nudum. m 1756. Ricinus, Croton, xpórwv. BLANCARD, Lex. med. renov. — Nomina nuda. m 1756. Reduvius. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 9.; p. 74. n. 4. — Citeert zijn Faun. Suec. n. 1192. — Nomen nudum. Ricinus, Tique. Idem, ibidem; n. 5. — Citeert idem n. 1193. — Nomina nuda. m 1757. Tique du chevrau. REDI, Exper.; in: Collect. acad.; v. 4. Part. etrang.; p. 463. — Nomen nudum; geen figuur. m 1758. Hundslaus. GMELIN, Onomatologia hist. nat; v. 1. vol. 30. — Nomen nudum. Schaaflaus. Idem, ibidem; col. 30. 31. — Nomen nudum. Acarus abdomine-liuido, antice auato-fusco, antennis cla- uatis; Ricinus caninus; Pediculus caninus; Hundslaus. Idem, ibidem; col. 31. — Vertaling van LINNAEUS 1746. n. 1193. Acarus ouinus, Reduvius, Pediculus ouinus, Schaflaus. Idem, ibidem; col. 35. — Vertaling van LINNAEUS 1746. n 1192. a 1758. Acarus reduvius. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 161 42. Ixodes reduvius (L. 1758). 10.; p. 615. n. 3. — „Acarus obouatus planus macula baseos obouata. Fn. Suec. 1192. It. Oeland. p. 62. 126. Habitat in Bobus, syluis.”’ Ik maak hier uitdrukkelijk opmerkzaam op het feit, dat hij met veduvius zijn fästing of festing van de „Oeländska resa” benoemt, die eene teek, geen Melophagus ovinus is. Eveneens, dat zijne diagnose die van eene teek, niet van Melophagus ovinus is. Ook blijkt uit de vergelijking, door hemzelven, van zijne aegyptius (zie n. 45. 1764) en zijne testudimis (zie n. 46. 1757) met veduvius, dat hij met dezen eene teek, niet Melophagus ovinus bedoelde. — Wel begaat hij hier weer 2 fouten, en wel: 1°. hij citeert weer „Raj. ins. 9.”, die Melophagus ovi- nus is, en 2°. hij noemt hier niet Ovis aries als gastheer, die juist in zijne „Oeländska resa” genoemd werd. Acarus vicinus. Idem, ibidem; p. 616. n. 6. — „Acarus globoso-ouatus macula baseos rotunda, antennis clauatis.” | — Hy citeert goed: Faun. Suec. 1193; Aldrovando p. 559; Raj. ins. 10. — „Habitat in Bobus, Canibus.”’ m 1758. Tigue. SWAMMERDAM, Hist. Nat. d. Ins.; in: Collect. acad. v. 5.; Hist. nat. séparée; p. 32. — Nomen nudum; vertaling van Bybel der Natuure 1737. Ricinus Aldrovandi. Anonymus (vertaler); ibidem; noot. m 1758. Tick, Ricinus. SWAMMERDAM, The Book of Na- ture; p. 26. col. 2— Als 1737. a 1759. Acarus ovinus. DE LA CHENAYE DES Bots, Dict. rais. univ. Anim.; v. 1. p. 646. col. 2. n. 7. — Nomen nudum. Ricinus caninus; Pediculus caninus; Flott; Acarus abdo- mine livido, anticè ovato, fusco, antennis clavatis. Idem, ibidem; p. 646. col. 2. n. 8. — Naar LINNAEUS 1746 n. 1193. Pou de brebis, Pediculus ovinus, Acarus ovinus, Festing. Idem, ibidem; v. 3. p. 558. col. 2. — Nomina nuda. Pou de chien; Pediculus caninus; Flott; Acarus abdomine livido, anticè ovato, fusco, antennis clavatis; Ricinus caminus. Idem, ibidem; v. 3. p. 558. col. 2. — Nomina nuda. Tique, Ricinus, «oórwv. Idem, ibidem; v. 4. p. 353. col. 1. 2. — Naar MoureT 1634 en ALDROVANDO 1602. m 1759. Ricinus, Holtzbock. KNIPHOF, De pedic. inguin.; 11 162 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 42. Ixodes reduvius (L. 1758). p. 29. — „Graminum pediculus, qui caput suum infigit, in vulgo notus.”’ — Dat is alles. Reduvius, Reduvia, Zicca, zecca, Schaaf-zecke. Idem, ibi- EME Sl: 8.0840 Ricinus. Idem, ibidem; p. 31. $. 34. „Inter Reduvium & Ricinum haec ponitur differentia: Reduvius .... (leeft in wol) .... Ricinus solo sanguine alitur.” m 1759. Acarus. LINDECRANTZ, Canis familiaris; in: LIN- NAEUS, Amoen. acad.; v. 4. p. 60. — Nomen nudum. 1759. Acarus obovatus planus macula baseos obovato, Reduvius. LINNAEUS, Anim. spec. disp.; p. 198. n. 3. Acarus globoso-ovatus macula baseos rotunda, antennis clavatis. Idem, ibidem; p. 198. n. 6. m 1759. Acarus, Fästing. PALMAER, Ovis; in: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 4. p. 187. — Ook apart: Lugd. Bat. en Leipzig. — Als 1754. m 1760. Acarus ricinus. KRAMER, Insectol. Dan.; p. 30. n. 6. — Nomen nudum; Denemarken. O 1760. Acarus. LINDECRANTZ, Canis familiaris; in: LIN- NAEUS, Amoen. acad.; v. 4. p. 60. — Als 1753. m 1760. Acarus reduvius. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 11.; Vol: piélo!tn.{S4===#Alsal758ì Acarus ricinus. Idem, ibidem; n. 6. — Als 1758. O 1760. Acarus, Fästing. PALMAER, Ovis; in: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 4. p. 187. — Als 1754. m 1761. Acarus reduvius. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.; p. 479. n. 1966. — „Acarus obovatus planus: abdominis macula baseos obovata. Corpus depressum, magnitudine cimicis lectularii. Abdomen in dorso anterius macula ovata, in medio pallida, cincta fuscedine strias retrorsum emittente. Variat colore; semper depressus et planus margine laterali prominente.” Citeert: „En. 1192.; Festung. It. oel. 62.0.1263; Oelandis Festing. Habitat in Ovibus.” — Ten onrechte: „quarum lanas vitiat.” — Ook citeert hij ten onrechte „CHARLETON 1668 en Raj. 1710.” — Dat is de diagnoservan eene teek, niet van Melophagus ovinus. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 163 42. Ixodes veduvius (L. 1758). Acarus ricinus. Idem, ibidem; p. 480. n. 1967. — „Acarus globoso ovatus, abdominis macula baseos rotunda, antennis clavatis.”’ — Citeert goed: „Faun. suec. 1193, Ray. 1710, FriscH 1724. Suecis Flott.” Volgt uitvoerige beschrijving naar de figuur van FrIscH 1724. En, daar deze geen „ros- trum” vertoont, zegt LINNAEUS ook „os bifidum’’! en, eenige regels verder: „antennae longitudine rostri’’. — Een voor- beeld van zijn slordig werken. Verder vinden wij nog sub n. 1968 (Acarus cancroides = Chelifer): „Capite penetrabat femur rustici tempore nocturno, inde Papula magnitudine nucis Coryli, cum dolore horrendo totius femoris. D. D. Bergius.” — Het is duidelijk, dat deze mededeeling van Dr. Berg misplaatst is; zij behoorde bij n. 1967 te staan. — Een van de vele bewijzen van de slordig- heid van LINNAEUS. m 1761. Acarus vicinus, Hundzeck. Popa, Ins. Mus. Graec.; p. 121. — „Acarus globoso ovatus albidus pinguis, antice macula fusca rotunda, antennis clavatis.” — Canis familiaris; Stiermarken. — Deze teek had dus geen bloed, maar lympha gezogen. m 1761. Hundslaus. SULZER, Kennz. d. Ins.; p. 184. — Nomen nudum. m 1762. Acarus lividus, antennis brevibus subclavatis, abdomine antice macula ovata fusca nitente; Tique des chiens. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 621. n. 1. — Uit zijne beschrijving citeer ik de volgende gedeelten: „Sa couleur est d'un brun quelquefois rougeâtre, d’autrefois jaunâtre.” Hij heeft dus exemplaren gezien, die bloed, en andere, die lympha gezogen hadden. — Hij zegt, dat zij volgezogen tot 16.9 m.M. lang worden; dat was stellig geen reduvius, maar vermoedelijk een Dermacentor marginata SULZ. — „Sa trompe est divisée en deux parties.” Dat is eene vertaling van LIN- NAEUS: „os bifidum’’, zie hierboven 1761. Canis familiaris, in bosschen; Frankrijk. Acarus fuscus ovatus, pedibus pallidis, vespertilionis; Tique des chauves souris. Idem, ibidem; p. 627. n. 14. — „Lon- gueur | ligne” (= 2.11 mM.) „Brune ovale, ressemble en petit à la tique des chiens. Pattes d'un brun un peu plus 164 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 42. Ixodes reduvius (L. 1758). clair. Trouvée en assez grande quantité sur le corps d’une chauve-souris.” Dat waren wel Nymphae van reduvius; zie NEUMANN 1: Mém. Soc. Zool,. Fra. 1899. p.i115: „Les nympheswetides larves se rencontrent souvent en abondance sur les .... Chauves-Souris.” Ten onrechte citeert GEOFFROY: BAKER’s the louse of the bat (= Spinturnix vespertilionis, zie hierboven, p. 112). m 1763. Sheep Tick. BROOKES, A new and accur. Syst.; p. 276. — „In the beginning of the summer in pasture grounds . compressed smooth body .... tough skin .... squar- rish shape (1). .... shining black (2), or of a blackish brown .... particularly sheep, .... it swells, and grows large and round, .... men wr. Six! feet fixed to the neck B).7 Opmerkingen. I. Inderdaad, half volgezogen 2 hebben soms parallelle zijden, waardoor zij er eenigszins langwerpig vierkant uitzien. 2. Dat waren sg. 3. Dat heeft hij van MoUFET 1634; zie Deel I. p. 64. Weiland, Ovis aries, Homo sapiens; Engeland. Sheep Acarus. Idem, ibidem; p. 280. n. 7. — Zeer verkort naar LINNAEUS 1746. Acarus with a livid belly, of a fallow colour, oval before, and with feelers like clubs; Dog Louse. Idem, ibidem; p. 280. n. 9. — Verkort naar LINNAEUS 1746. m 1763. Acarus ricinus. PONTOPPIDAN, Danske Atlas; v. l..p. 699. — Nomen nudum. — Denemarken. m 1763. Acarus ricinus. ScoPOLI, Ent. Carn:; p. 387. n. 1057. — „Fusco-ferrugineus, ovatus, macula dorsali sub- rotunda nitida fusca exarata lineis depressis obsoletis obli- quis quatuor (1). — In canibus, circa caput.” Opmerking. 1. Dat waren de 2 cervikaal en de 2 lateraalgroeven. — Canis familiaris; Tirol. m 1764. Acarus lividus, antennis brevibus subclavatis abdo- mine antice macula ovata fusca mitente; Tique des Chiens. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 621. n. 1. — Als 1762. Acarus fuscus ovatus, pedibus pallidis, vespertilionis; Tique des chauves souris. Idem, ibidem; p. 627. n. 14. — Als 1762. m 1764. Acarus obovatus planus, macula baseos obovata. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 165 42. Ixodes reduvius (L. 1758). GRONOVIUS, Zoophylacii; fasc. 2. p. 216. n. 932. — Hij citeert Linn. S. N. Ed. 10. gen. 235. n. 1. [lees 3.] en F. S. 1. 1192. — Nederland. m 1764. Tek, Honds-luis, Hondsluys. HouTTUYN, De tek of Hondsluys; in: Uitgezogte Verh. Soc. Wetens.; p. 348— 350. — Hij vertelt eerst wat FRISCH 1724 ervan zegt; verder: „Op den rug had het, ter weerszyde, als een soort van Groefjes (1), die beurte- lings uitgezet werden en weder indooken (2) en zich vertoonden: voor ’t overige was de kleur blauwachtig (3) wit (4).... Fig. 5: van onderen te zien. Het zwarte stipje in de dwars loopende Plooy, aan 't agter end, vertoont de Anus of het Fondament (1). — Fig. 6. op de Rug te zien. De Plooyen, zo wel boven als onder aan het Lyf, veranderen gedurig van gedaante, vermids het. Diertje zig op verscheide manieren opblaast en weder intrekt (2). De Pootjes zyn niet allen even lang, maar in proportie, gelyk wy ze hier hebben afgetekend (1). — Fig. 7. De Snoet ver- groot, van onderen te zien; zynde het middelste geele ge- deelte, waarschynlyk, de Koker van den Zuiger (5). De twee Zydstukken, by a a beweeglyk, buigt het Dier op- en nederwaarts, als mede zylings van elkander (6). Deeze zyn wonderlyk getakt en gepunt (7), en dienen misschien voor Raspen, om daar mede het Gaatje, dat de Zuiger in ’t Vel gemaakt heeft, te vergrooten, ten einde dit geheele werk- tuig ‘er in kan dringen en zig hoe langer hoe dieper inbooren.” — In den nek van Homo sapiens; Nederland. Opmerkingen. 1. Oudste waarneming en vrij goede afbeelding der groeven, en wel der mediane, der laterale en der genitaalgroeven, van den anus, van de verschillende lengten der pooten. 2. Eerste vermelding van de verande- ringen der groeven, en goed begrepen, dat die met de adem- haling in verband staan. 3. „Grijs wordt in Nederland ook wel „blauw’’ genoemd: muisblauw, blauwe konijnen, blauwe reiger. 4. Ook door lucht, die onder de huid gedrongen is. 5. Men ziet in de teekening vrij goed het aantal en de rich- Bie, 3N CONI 166 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 42. Ixodes reduvius (L. 1758). ting der dwarsrijen van tanden aan het ,,hypostoom”, al vermeldt hij die niet. 6. Oudste vermelding der bewegelijk- heid, en van de richting der beweging, der palpen. 7. Ook de teekening vertoont de zonderlinge raspachtigheid, die ik mij niet verklaren kan: nooit zijn de palpen der Ixodidae zoo vol vuil. Zij gaven mij zelfs aanleiding te vermoeden, dat HOUTTUYN een volgezogen © van Ixodes putus onder de oogen had, die zeer ruwe palpen heeft, en zich ook wel eens aan Homo vasthecht. Maar ook de vorm der palpen: distaal verjongd, is geheel verkeerd; kortom, deze figuur is voor het grootste gedeelte als mislukt te beschouwen. Alleen het woord „getakt’ kan op de stijve borstels duiden. m 1764. Acarus reduvius. LINNAEUS, Reisen d. Oel. u. Gothl.; p. 72. 139. — Als 1745. m 1764. Acarus ricinus. O. F. MÜLLER, Faun. Fridr.; p. p. 91. n. 814. — In bobus et canibus. — Denemarken. m 1765. Tique, Ricinus. MENURET; im: Encycl. Dict. rais. Sci. Arts Métiers; v. 16. p. 339. — Niets nieuws. m 1765. Acarus ricinus. PONTOPPIDAN, Kurzgef. Nachr. Naturh. Dännemark; p. 231. n. 1. — Nomen nudum. — Denemarken. m 1767. Acarus reduvius. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.; va 1... P.2.7P.,1022.0n.78>2 2: Als 1758. Acarus ricinus. Idem, ibidem; p. 1023. n. 7. — Als 1758. Acarus vespertilionis. Idem, ibidem; p. 1023. sub n. 10 (= Acarus passerinus). — Hier citeert hij N.B. GEOFFROY's »Tique”; zie hierboven 1762. — Hij werkte slordig. m 1767. Honds-luis, Teekt. VALMONT DE BOMARE, Al- gem. Woordenb. Nat. Hist.; v. 1. — Nomina nuda. o 1768. Ricinus, xodtwy, doxbrovoc 6pTog, KUVOPALOTAG, batorhs, veduvius, taca, eugula, xvvouiæ, cica, cecca. JONSTON, Hist. nat. quadr. av. ins.; lib. 2. tit. 1. c. 1. art. 4. — Als less; zie. Deel: I. p. 65: w 1768. Ciron des boeufs, Ciron des chiens. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. Hist. Nat. — „Est ovale, blanchâ- tre.’ — Naar LINNAEUS. Ciron des moutons. Idem, ibidem. — Naar LINNAEUS. Tique des chiens, Ricinus caninus, Louvette. Idem, ibidem. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 167 42. Ixodes reduvius (L. 1758). — „Sa couleur est d’un brun jaunâtre; .... c'est la Lou- vette des piqueurs.”’ — Het schijnt, dat de naam Louvette uitsluitend aan de geelachtige individuen gegeven wordt; ook in Zweden geeft men aan de geelachtige teken een Que ren naam dan aan de bruine, zie 1778. m 1768. Ciron des boeufs, Ciron des chiens. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat.; v. 3. p. 186. — Als hierboven. Ciron des moutons. Idem, ibidem; v. 3. p. 186. — Als hierboven. m 1769. Acarus reduvius, Schaapstek. HOUTTUYN, Na- tuur Esteve. Stuks (== tom.) lS, yp! LINNAEUS 1767. — „Macula baseos ovata’’ wordt door H. aldus vertaald: „met een ovale vlak van agteren” (sic!). Festing. Idem, ibidem; p. 114. Acarus ricinus, Tek, Hondluis, Flott, Ricinus, Kroton. Idem, ibidem; p. 121. n. 7. — Naar LINNAEUS 1767. — „Macula baseos rotunda” vertaalt H. in: „met een ronde vlak van agteren.” (sic!) — [De ouden] „dwaalden daarin, dat zy meenden, dat het geen opening had tot ontlasting van het ingezogen bloed. De afbeelding, en beschryving, door ons elders gegeven, toont het tegendeel.” — Zie hierbovenl 764. Tek. Idem, ibidem; p. 123. — „Onze tekken, die geelachtig wit zijn.” — Dat waren dus individuen, die lympha gezogen hadden. m 1769. Acarus reduvius. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. PS Have BERS 2erdinmde2 ps 1022 nt 30 Alsul 767, Acarus ricinus. Idem, ibidem; p. 1023. n. 7. — Als 1767. m 1769. Myt der ossen, Myt der honden, Myt der schapen. VALMONT DE BOMARE, Alg. Woordenboek. nat. hist.; v. 2. — Als 1768. Teekt, Ricinus. Idem, ibidem; v. 2. — Naar MOUFET 1634. m 1769. Ricinus, Tique. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat.; v. 8. art. Palme de Christ. — „Le nom ricinus convient lu à cet insecte & au ricin, une espèce de palma Christi.” nn des chiens, Ricinus caninus, Louvette. Idem, ibdem; v. 11. — Als 1768. 168 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 42. Ixodes reduvius (L. 1758). m 1770. Pou de chien. (DE BEAURIEU), Cours d’Hist. nat.; v. 7. p. 226. — Nomen nudum. m 1770. Acarus reduvius, Schaapsteek. LINNAEUS, Rei- zen d. Oel. Gothl.; p. 98. 193. — Als 1745. m 1771. Tique, Ricinus, Tic, Tiquet, Louvette. Dict. de Trevoux. — Tekst als 1704, met bijvoeging van de laatste 3 namen. m 1771. Ciron des boeufs, Ciron des chiens, Ciron des mou- tons. Encycl. Dict. univ. rais.; v. 9. — Als 1768. m 1771. Ricinus. FORCELLINUS, Lex. totius Latinitatis. — Het bekende spreekwoord van SENECA; zie 50 n. Chr. w 1771. Acarus reduvius, Acarus ricinus, Riedlaus. PALLAS, Reise Russ. Reiches; v. 1. p. 158. — April 1769. — „Nirgend habe ich eine solche Menge von Riedläusen (Acarus Reduvius und Ricinus) gesehen, als in deden Gebüschen um Samara. Man darf nicht auf das Feld gehen, ohne eine Menge davon an den Kleidern mitzubringen.’ In bosschen, in velden, Homo sapiens; Samara (Z.O. Rusland,:50% (Of: S2N.B.). m 1772. Animalculum, Insectum. BUXTORF, Obs. posth.; in: Acta Helv.; v. 7. p. 111. Obs. 6. Animalculum scroto adhaerens. — Een verhaal, te lang om hier overgenomen te worden; anders wel lezenswaard! Voor ons van belang: „Juni; magnitudo pisi; anterius capite nigro, inferius sex pedibus” (sic!) „nigris, posterius in folliculum subrotun- dum desinens, coloris albicantis, 24 lineas longum, circiter 2 lineas latum, paulo tamen postica parte, quam antica latum.” — En hij vraagt zich af: „Insectum cujus generis et speciei?”” — Niet op de hoogte van de Natuurlijke His- torie! m 1772. Acarus ricinus. LINNAEUS, Syst. Nat.; red. BECKMANN; v. 1. p. 182. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1772. Acarus cardinalıs. PALLAS, Spic. zool.; fasc. 9. p. 44. — „Hagae Comitum; inter muscos; plus semel; sat agilis. — Cimice lectulario minor. Durus, planus, ovatus, pone obscurior, totus nitidulus, subtilissime & parce hir- sutulus. Os rostro tubuloso, lineari, exterius hispidulo, pal- pisque binis depressis, latiusculis, basi angustatis, patulis. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 169 42. Ixodes reduvius (L. 1758). Pedes hirsutuli, mediocres, subaequales, atri. Corpus rubrum, subtus inter pedes nigrum. Scutellum anticam extremitatem totam tegens, ovatum, atrum.”’ Het schildje en de pooten zoude men beter donkerbruin, dan „zwart’ noemen. Dat was een pas uit de Nymphahuid gekropen 2: de beharing was nog rijk; die valt spoedig grootendeels af. — In mos; Nederland. In 1777 komt PALLAS op deze vondst terug. Zie beneden. m 1773. Acarus ovinus, Acarus of the Sheep, Sheep-titk. Hir, Hist. of Anim.; p. 24. — Als 1752. — Uit die fout: „titk”’ blijkt wel, dat dat geen, „2d. edit. enlarged’’ is, maar de editie van 1752 met een nieuw titelblad. Dog acarus, Dogt tick. Idem, ibidem; p. 25. n. 5. — Als 1752. m 1774. Acarus cornutus. (Anonymus) im: Comment. Lips.; v. 19. P. 4. p. 670. — PALLAS 1772 refereerend, schrijft hij in plaats van cardinalis: cornutus. Referent had zeker slaap. — Nomen nudum. m 1774. Hundslaus. BÖRNER, Samml. Naturg.; p. 532. — Nomen nudum. m 1774. Zecca ricina, xedtmyv, xvvoparorhs, Mosca canina, Zeccha. GINANNI, Istoria Pinete Ravennati; p. 434. n. 125. — „Alle bestie bovine, a’ cani, alle volpi, e ad altri animali; .... I vitelli ne sono talora massimamente ripieni. Si vuole, que da questa venga la mosca canina: il che io non posso assertere, perchè fatta non ne ho esperienza, e sempre perite ne’ miei alberelli mi sono le zecche.” Typisch is: „men zegt, dat daarvan de hondevlieg komt’’; hij wist dus niet, dat zecca en mosca canina hetzelfde is, en laat er wijselijk op volgen: „wat ik niet kan bevestigen, omdat ik daarvan geen ondervinding heb.” Bos taurus, Canis familiaris, Canis vulpes; Italië. m 1775. Tique des, chiens, Ricinus canınus, Louvette. Encycl Diet. univ. rais. hist. natsj;w 40.’ —. Als 1268: m 1775. Acarus ricinus. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 810. n. 2. — Als LINNAEUS 1767. Acarus lipsiensis. Idem, ibidem; p. 811. n. 5. — „Acarus ovatus, fuscus, margine incrassato. Parvus, statura Aegyptii, at totus fuscus. Habitat Lipsiae.” 170 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 42. Ixodes reduvius (L. 1758). De vorm van Hyalomma aegyptius, maar kleiner en donker, bruinzwart; dat wijst op een & van veduvius, zonder ,,wit- ten rand”. m 1775. Acarus reduvius, Holzbock. FUESSLIN, Verz. Schweiz. Ins.; p. 59. n. 1176. — „Auf Ochsen und Hunden, oft auch im Gebüsch.” Acarus ricinus, Hundsbock, Zäcke. Idem, ibidem; p. 59. nn 1177: = ‚AufsElunden und Katzen“ In kreupelhout, Canis familiaris, Felis domestica, Bos taurus; Zwitserland. m 1775. Acarus reduvius, Soumid, Souflaat, Verte. HAM- MER, Faun. Norv.; p. 155. n. 688. — „Er rgdagtig, og seer ud som en Veggeluus.’’ — Flaat = teek; mid = mijt; sou = schaap; veite = fästing. — Ovis aries; Noorwegen. 1775. Acarus veduvius, Hundsmilbe. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1045. n. 3. — Diagnose van LINNAEUS; citeert zelfs de „Oeländische Wälder’’(!); maar de beschrijving en de afbeelding, t. 30. f. 5. is van Melophagus ovinus!! Acarus ricinus, Kuhmilbe, Ricinus, Kroton, Flott, Tek, Hondsluis. Idem, ibidem; p. 1047. n. 7. — Naar HOUTTUYN 1769. m 1775. Ciron des moutons, Ciron des boeufs, Ciron des chiens. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. Hist. nat.; v. 2. p. 193. — „Ovale, blanchâtre & orné d’une tache noire.” Tique des chiens, Ricinus caninus, Louvette. Idem, ibidem; v. 6. p. 177. — Als 1768. m 1776. Acarus reduvius, Verte, Soustaat (Noorw.). O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 186. n. 2209. — Diagnose van LINNAEUS. Acarus ricinus. Idem, ibidem; n. 2210. — Diagnose van LINNAEUS. Denemarken, Noorwegen. m 1777. Ricinus, Croton, xpörwv. BLANCARD, Lex. med. renov. — Nomina nuda. m 1777. Acarus ricinus. FABRICIUS, Gen. Ins.; p. 208. Obs. I. — „Acarus ricinus antennas clavatas gerit.” Acarus reduvius. Idem, ibidem; p. 310. — Diagnose van HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 171 42. Ixodes reduvius (L. 1758). LINNAEUS. Voegt eraan toe: „Nimis affinis A. Ricino videtur. u 1777. Acarus cardinalis, Rothe Rietlaus mit schwarzem Schildchen, Kleine rothe Rietlaus. PALLAS, Naturg. merkw. Thiere; fasc. 9. p. 68. — Hoewel dit werk „durch den Ver- fasser verteutscht’ is, is de $, die over deze „rothe Rietlaus”’ handelt, geen vertaling van de weinige regels, die hij in 1772 aan zijne Acarus cardinalis besteedde, maar eene geheel nieuwe §, die 14 pag. quarto beslaat! — Verkort: „In natürlichem Zustand hochroth; wenn in die Haut [ge-Isetzt: erst gelbröthlich, endlich gelblich weiss. In diesem Zustand hat sie FRISCH und andere gesehen. In Europa nicht oft, und deswegen kam sie mir, als ich sie im Haag- schen Busch fand (1), als etwas seltnes und besonders vor. Seitdem in den trocknen Steppen des Südlichen Russlands und eines Theils von Sibirien.... wo kleines Gestrippe ist, oft gar zu häufig gesehn, und aus den Kleidern, ja aus der Haut ausklauben müssen. Nicht so allgemein als die grosse Rietlaus (2), läuft schneller; man sieht sie nich so im Grase lauern. Am häufigsten sobald der Schnee weg ist, und die Sonne warm scheint, im April, auch noch im May. Später sieht man wenige mehr laufen, weil sie sich dann schon bey allerley Thieren, selbst Vögel, Eidechsen, und Schlangen einquartiert haben.” „Wenn im Frühling noch leer und hungrig, platt, eyrund, ziemlich hart, ganz glatt, wie eine Schuppe, viel kleiner als eine hungrige Bettwanze. Am Kopf ein röhrenförmigen aus- sen rauhen Schnabel und zwey platte, am Ende breitere Fühlkolben. Hinter dem Kopf ein ziemlich grosses schwar- zes (3) Schildchen, welches, bey recht ausgehungerten, den grössten Theil des Rückens bedeckt und vollkommen glatt ist. Der Rest hochroth, der Raum zwischen den Füssen schwarz (4); Füsse schwarz, mit feinen Härchen rauh, fast von einerley Lange.” Ophiosaurus apus, Lacerta agilis, Lacerta viridis, Lacerta muralis, Tropidonotus natrix persa, Ancystrodon halys,Zamenis gemonensis caspius, Aves, Homo sapiens; April, Mei, Juni; Nederland, Zuid-Rusland, West-Siberië. Opmerkingen. I. Zie 1777. 2. Volgezogen exempla- 1722 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 42. Ixodes veduvius (L. 1758). ren. 3. Lees: roodbruin. 4. Hij meent waarschijnlijk: alle coxae + de basis capituli te zamen. — Een ¢ schijnt hij niet gezien te heben. m 1778. Acarus reduvius, Schafzecke. FISCHER, Versuch Naturg. Livl.; p. 165. n. 439. Acarus vicinus, Kuhmilbe. Idem, ibidem; p. 166. n. 440. Ovis aries, Bos taurus, Camis familiaris; Lijfland. m 1778. Tique des chiens, Ricinus. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 86. — Provisorische melding. Acarus ricinoides, Mitte rininoide, Flott. Idem, ibidem; p. 98. — „Violaceo-niger, capite pedibusque fuscis, corpore globoso ovato. — Noire violette, à tête et à pattes brunes, a corps ovale et renflée.’” — Hij identificeert haar met Acarus vicinus van LINNÉ, wat goed is, daar deze het volgezogen Q is. — Verkort: „sont de la grandeur d’une graine de navet (1). Les auteurs Eren 29 312, affirment qu’il parvient à la grandeur d’une lentille (2). Sur les chiens, et particulièrement sur ceux de chasse, qui les gagnent dans les bois où ces Insectes ont leur demeure. Elles s’attachent par leur trompe, percent la peau avec cette même trompe pour en tirer le sang; on a de la peine à les HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 173 42. Ixodes reduvius (L. 1758). en arracher sans les blesser. Elles s’attachent aussi à la peau de l’homme. On les nomme en suedois Flott; aussi souvent sur les boeufs. Entierement rases, n’ayant que quelques poils courts sur les pattes et sur les bras. Peau dure, coriace; corps ovale, connexe, renflé en forme de boule allongé; en devant et en dessus, tout près de la tête, une petite plaque arrondie, écailleuse, brune, luisante. L’anus s’y trouve en dessous.” | „Tête séparée du corps par un étrangement, mobile; peut la courber en dessous, ce qu’il fait en marchant. En devant une trompe écailleuse, roide; de chaque côté une masse applatie (fig. 17. 18.b.), parallélement avec la trompe, atta- chée à la tête par un petit article arrondi; ces deux parties, de la même longueur que la trompe, répondent aux bras des autres Mittes, sont mobiles.” » Trompe, stilet cylindrique, un peu pointu au bout, beau- coup plus long que la tête, garni le long de chaque côté, un peu en dessous, de deux rangs de dentelures, dirigées en arrière.” „Pattes très-mobiles, assez longues, six articles, attachées en devant du corps, en dessous de la plaque en corcelet, les unes tout proche des autres, toutes à peu près de longueur égale (2), toujours courbées en avant (3), terminées par une petite pièce circulaire, très-transparente, attachée au pied par un court filet cylindrique, mobile. La vessie (4) des pattes I du double plus grande que les autres (5) et presque trian- gulaire (6). En dessous de cette vessie ou membrane (7) crochets assez longs. Quand elle rapproche les deux crochets l'un de l’autre, la membrane se plie en deux, parce que les crochets sont intimement unis et comme incorporés.” Opmerkingen. 1. Drie m.M., wat niet juist is; zij kunnen 11 mM. groot worden. 2. Onjuist; pooten I en IV zijn langer dan II en III. 3. Wanneer het dier volgezogen is, ja; maar niet, wanneer het loopt en nog nuchter is. 4. Geen ,,vessie”. 5. Zeer juist. 6. Wel toevallig; zij zijn rond, zooals hij ook afbeeldt (fig. 19). 7. Ah, dat is beter! Acarus reduvius, Mitte veduve, Festing. Idem, ibidem; v. 7. p. 101. — Acarus obovatus planus, corpore antice clypeo 174 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 42. Ixodes reduvius (L. 1758). nigro rotundo, pedibus nigris. — Mitte à corps ovale et applati, avec une plaque ronde noire en devant et des pattes | ni | | ve Fic. 40. 1/1. noires.” — Hij citeert ten onrechte Pediculus ovinus Ray; want, dat is Melophagus ovinus. — Verkort: „Sur les boeufs, les moutons, les chiens; en été. — Elles portent ven: suéd ons lei moth die! Fest) Elles sont les plus grandes de toutes celles de leur genre (2). Les plus grosses 3 lignes et demie (3) de longueur sur 2 et demie (4) de largeur. Les plus grandes gris ardoisées, les anus eis Tou gier pia le stiran tesstum selve signage: Tête et pattes noires (5). Sur le devant en dessus, tout pres de la tête, une tache noire (5), circulaire, écailleuse, noir lui- sant (5). Les grises ordinairement sur les boeufs et les chiens; les rouges sur les moutons.” (22102. Corps ovale; ap plait illemti d'eisis'uisieto me me eniidessous; le ventre un peu rétréci de chaque côté environ au milieu de son étendue; en dessus 3 incisions HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 175 42. Ixodes reduvius (L. 1758). longitidunales en forme de rides concaves et 2 en dessous vers les côtés. En dessous, à quelque distance de son extré- mité arrondie, une grande cavité dans la peau, où se trouve un petit tubercule, qui apparemment (6) est l’anus, et entre les 2 pattes IV une petite Éminence, dont la destination ne m’est pas bien connue (7). De chaque côté du ventre un point en forme de très-petite plaque concave ronde (fig. 3) au milieu de laquelle un petit tubercule, qui a tout-à-fait l'air d'un stig- mate, ou d’une ouverture de respiration. — Peau épaisse coriace, difficile a écraser; la plaque arrondie noire écail- leuse et un peu chagrinée. Il n’y a de poils ni sur le ventre, ni sur cette plaque noire (8).” (P. 103.) „Tête mobile, petite; trompe longue, écailleuse, arrondie au bout, garnie de dentelures dirigées en arrière, accompagnée de chaque còté d’une pièce applatie, allongée large au milieu, arrondie au bout, garni de quelques poils courts, unie à la tête par un article arrondi. Ces deux pièces répondent aux bras des autres espèces de Mittes.” „Pattes I et IV plus longues que II et III; 6 articles, dont le premier immobile, incorporé dans la peau, attachées au devant du corps un peu en dessous des deux còtés, tous près les unes des autres, terminées par une petite membrane transparante arrondie, qui est accompagnée de deux cro- chets, et unie à une espèce de filet cylindrique court et mobile (fig. 5). Pattes garnies de plusieurs petits poils, noires (5), écailleuses, à chaque articulation un anneau d’un blanc sale. Membrane ou vessie (9) I triangulaire (10). Quand la Mitte léve les pattes, elle plie la membrane en deux.” „Ces grandes Mittes marchent lentement, trainant le ventre; elles ont beaucoup de facileté pour s’attacher avec leurs pattes a tous les objets, même au verre le plus poli.” (P. 104.) „En dessous du ventre de plusieurs se trouvoit attachée une autre Mitte (fig. 6) toute noire (5) et beaucoup plus petite, qui leur embrassoit le ventre avec les pattes, se tenant là dans un profond repos. Cette Mitte est ovale (11) et applatie en dessus comme en dessous, couverte d'une peau toute écailleuse et un peu chagrinée; couleur toute noire (5) et luisante, bordé des deux côtés et par derrière 176 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 42. Ixodes veduvius (L. 1758). d’une marge relevée transparente d’un brun très-clair. Pattes longues, I plus grosses que II, III, IV. — I et IV plus longues — que II et III; toutes terminées par une petite vessie ou membrane, accompagnée de crochets. La tête ressemble entierement a celle de la grande Mitte. La trompe et les bras courts et plus gros que ceux de la grande Mitte, attachés à la tête par une articulation mobile.... couvrant la trompe entierement, mais qui s’écartent vers les côtés quand la Mitte veut faire usage de sa trompe. Corps parfaitement ovale.” (P. 105.) „J'ai toujours remarqué .... la tête se trouvant toujours placée dans l’endroit où nous avons fait remarquer une petite partie relevée.... la petite Mitte avoit sa trompe enfoncée dans cette éminence, où par conséquent il doit se trouver une ouverture, que j ai même cru voir, en y obser- vant une petite fente transversale; les bras considérable- ment écartés vers les côtés et appliqués sur la peau de la grande Mitte. Elle gardoit cette position plusieurs jours de suite sans bouger de sa place, la grande Mitte se promenant partout.. Mais pourquoi....” (P..106.) „J'ai donc tout lieu de croire, que l’union si intime de ces mittes est un vrai accouplement, ou quelque sorte semblable à celui des Araignées, .... Parmi les Araig- nées le mâle est de même toujours beaucoup plus petit que sa femelle .... Il faut dont regarder la partie relevée du ventre de la grande Mitte ou de la femelle, .... pour celle qui caractérise son sexe .... Et peut-être que ce sont les bras qui contribuent à la fécondition, tout comme dans ces dernières Insectes. Opmerkingen. 1. Festing zijn dus de geelachtige individuen; merkwaardig is, dat die altijd min of meer plat zijn. 2. DE GEER kende blijkbaar de 29, die zich met bloed volgezogen hebben niet; die worden nog grooter. 3. 7.4 mM. 4. 5,3 mM. 5. Het „contrast” speelde hem parten; kop, schildje en pooten zijn bij Larvae geel, bij Nymphae geel- bruin, bij adulti bruin, soms oranjebruin, roodbruin, kas- tanjebruin, maar nooit zwart. 6. Hij twijfelt. 7. Hij komt hier- op later terug. 8. De korte haartjes zijn caduc. 9. Geen „ves- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 177 42. Ixodes reduvius (L. 1758). ” sie’. 10. Verkeerde waarneming; de drie lapjes vormen te zamen een ronde schijf. 11. Beter: elliptisch. (P. 872, bij de , Conclusions”). Ook hier abusivelijk: „pla- que ronde et noire’, „pattes noires”. Schreef hy, p. 106: „Jai donc tout lieu de croire” &c., hier is hij positie- ver: „Mitte attachée sous le ventre de la grande; je le regarde comme le mâle & son union à la grande Mitte comme un vrai accouplement.”’ De figuren zijn beter dan menige van lateren tijd. In bosschen, Canis familiarıs, Bos taurus, Ovis aries, Homo sapiens; Zweden. | o 1778. Zecca del capriuolo, Zecca del capriolo. REDI, Esper. int. Gen. Ins. — Als 1668; zie Deel I. p. 68. m 1779. Acarus vicinus. BLUMENBACH, Handb. Naturg.; p. 394. n. 1. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1779. Acarus sanguisugus. FABRICIUS, Reise Norw.; p. 344. 345. — Löken; 8 Aug.; „Niger, abdomine ferruge- neo, antennis clavatis. — Descr.: Caput parvum subcorda- tum, atrum, nitidum. Haustellum breve subulatum arcte antennis includitur. Antennae longitudine haustelli articulo vltimo maiori, crassiori ouato. Thorax ater margine albo (1), postice rotundatus. Abdomen ouatum, leve acutum (2), ferrugineum. Pedes octo, nigri, anterioribus paulo longiori- bus.” — „Hatte sich tief mit seinem Saugrüssel unter die Haut eingebohrt, wo er Jucken und kleine Beulen (3) verur- sachte.”’ Opmerkingen. Löken aan de Eidsfjord t. Z. van Volden, t. Z. van Aalesund. 1. Het schildje heeft nooit een witten rand, eerder ,,nigro’’; lapsus calami? 2. Naar voren versmald. 3. Meer dan één „Beule’’?? Nonsens. — Mij dunkt dat was een gewone © reduvius. Homo sapiens; Augustus; Middel-Noorwegen. n 1780. Acarus ricinus. BLUMENBACH, Handb. Naturg.; p. ...? — Als 1779. m 1780. Acarus ricinus, Holzbock. GOEZE, Neuentdeckte Theile an Ins.; tn: Naturforscher; n. 14. p. 101. t. 5. f. 5. An Garrulus glandarius und Sciurus vulgaris. „in erstaun- licher Menge. Eine wahre Waldplage (1); am liebsten in dem 12 178 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 42. Ixodes reduvius (L. 1758). weichen Waldmoose; man darf sich kaum niedersetzen, so sind die Fiisse voll, und sie haben sich in die Waden einge- bohrt. a è Fühlhörner; cd Rüssel; in der Mitte ein hohler Kanal e (2); an beyden Enden starke Wiederhaken ff; am Oberende noch 4 besondere Haken g hik, die an den Seiten Fie) 41 EM le wieder mit kleinern /m bewaffnet sind. — Tröpfelt man etwas Baumöhl auf, so zieht es allmählig den Rüssel von selbst wieder aus. — An den Füssen .... Saugkolben mit zwo Krallen.’ Opmerkingen. 1. Het is merkwaardig, dat men in de literatuur hier en daar mededeelingen ontmoet van het in massa optreden der /xodidae. Ik herinner aan KALM 1754, PALLAS 1771. Jammer, dat GOEZE niet het jaartal genoteerd heeft. Ik ben ervan overtuigd, dat die wederkeerende in massa optredens met meteorologische invloeden samenval- len. — Het in massa voorkomen op ééne vleermuis (GEOF- FROY 1762), op eene gaai (hierboven) kan verklaard worden door dat de Larvae bij massa’s bij elkander zijn en blijven, en, vermoedelijk, indien zij. geen gastheer vinden, tòch ver- vellen, zoodat dan eene massa Nymphae bij elkander zijn; HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 179 42. Ixodes reduvius (L. 1758). komt dan eene vleermuis, of een ander dier, terecht in zulk eene massa, dan zit die gastheer in een oogenblik vol. Het moet als zeker aangenomen worden, dat zoowel de observatie van GEOFFROY als de mededeeling van GOEZE op Nymphae betrekking hebben. 2. Hij is de dupe van hetzelfde gezichts- bedrog als Anonymus 1703; zie Deel I. p. 70. In bosschen, Garrulus glandarius, Sciurus vulgaris, Homo sapiens; Duitschland. m 1780. Acarus reduvius, Festing. ZETZELL, Anmärkn.; in: Kongl. Vet. Acad. Nya Handl.; v. 1. p. 240. — Een exem- plaar had zich bij iemand dicht bij den navel vastgehecht. De huid was rondom het dier ringvormig opgezwollen, 24 cM. in middellijn. Olijfolie verdreef het dier niet. Brandewijn doodde het dier; hij haalde het met een tang geheel uit de huid. — Homo sapiens; Juni; Zweden. 1781. Acarus sangwisugus. J. C. FABRICIUS, Reize Noorw.; p. 287. — Als 1779. Bloedzuigers mijt. In het Register. m 1781. Acarus ricinus. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 484 n. 2. — Korte diagnose van LINNAEUS. Citeert goed GEOFFROY 1762, DE GEER 1778, RAY 1710, ScopoLI 1763, ALDROVANDO 1602. Acarus veduvius. Idem, ibidem; v. 2. p. 485. n. 3. — Korte diagnose; goede citaten. Acarus sanguisugus. Idem, ibidem; v. 2. p. 485. n. 5. — Als 1779, maar met de toevoeging „et animalibus”. Acarus lipsiensis. Idem, ibidem; p. 485. n. 8. — Als 1775; korte diagnose. m 1781. Acarus ricinus, Hundstäcke. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 508. n. 1042. — Eenige citaten. — „Habitat in canibus venaticis; etiam alia animalia diutius in sylvis morantia, ac per dumeta ambulantia infestat, ipsum adeo hominem.” In kreupelbosch, in bosschen, Canis familiaris, Homo sapiens; Oostenrijk. Acarus reduvius, Rohrmilbe. Idem, ibidem; p. 508. n. 1043. t. 3. f. 3. — „Acarus planus ovatus griseus aut rufus.” — Citeert LINNAEUS. 180 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 42. Ixodes redwvius (L. 1758). „Descr. Lentus, Cimici lectulario simillimus & concolor. Corpus depressum; pedes omnes aequales, non crassi (1), articulis multis compositi, apiceque pulvillo instructi ex quo ungues duo minuti prominent.... Rostrum breve; cui antennae clava- FRA, tae adplicantur. Color nonnihil varlat. Alia spe- cimina basi ma- cula cinerea, & per reliquum cor- pus minutioribus aliis notata sunt; alia basi macula nulla, sed corpus totum ex fusco-testaceo cinereum, maculis quibusdam lineoslisque nigris sparsis (2). Et haec quidem nudo oculo videntur (3). Ad lentem puncta excavata sparsa comparent; abdomen antice crenatum, ex qua crena rostrum & antennae prodeunt (4). Lineae praeterea duae excavatae divergentes in basi (5); lateraque totius abdominis margine supra subtusque introrsum denticulato cincta (6). Oculi anusque etiam microscopio sese subducunt. (7). — Habitat in arundinetis & pratis palustribus, in Insulis Danubialibus ad Viennam, ac praesertim in Prater.” Opmerkingen. 1. Toch teekent hij ze kort en dik. 2. Dat waren 33. 3. Waarmede hy te kennen geeft, dat zij veel kleiner dan de 22 zijn. 4. Maar zijne teekening vertoont een prop. 5. Het schildje is misteekend: bijna vierkant; de cervikaalgroeven, in werkelijkheid zeer flauw, maar lang en divergeerend, zijn door hem veel te zwaar wedergegeven. 6. Onbegrijpelijk; waarschijnlijk naar een zeer uitgedroogd exemplaar; want, geen enkele der Ixodidae heeft dat kenmerk. 7. Dat de oogen onzichtbaar zijn, spreekt van zelf; maar dat de anus „zich zelfs met het mikroskoop aan het oog onttrekt”, is onwaar. Zijne teekeningen zeer zeer slecht. Wel zijn er bijna vier- kante Ixodidae bekend, maar niet uit Europa. Wel vertoont veduvius zich soms door hare bijna parallelle zijden een weinig vierkant, maar zóó sterk, als SCHRANK haar afbeeldt, bestaan FiG 42) 32. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 181 42. Ixodes reduvius (L. 1758). er niet. Toch geloof ik goed gedetermineerd te hebben; immers, ook PALLAS 1777 noemde hem „rothe Rietlaus”. m 1782. Acarus ricinus. BLUMENBACH, Handb. Naturg.; Bep 395. m]: JIS 79. 1782. Tigue! Buc’Hoz, Hist. Ins. ut. nuis.; p. XVII. — Nomen nudum; met een fabeltje van PLINIUS: „le cendre, répandu sur la tête, fait tomber les cheveux, et guérit l’érési- pele & la gale.” Wat een bijgeloof! m 1783. Acarus ricinoides. DE GEER, Abh. (vertaling door GOEZE); v. 7. p. 42. — Als 1778. Zangenlausartige Milbe. GOEZE, ibidem; p. 42. noot 7. GOEZE vond ze (p. 43. noot s) aan Sciurus vularis; ook „wie Erbsen” op Garrulus glandarius. Acarus reduvius. DE GEER, ibidem; p. 44. — Als 1778. Schaftieke. GOEZE, ibidem; p. 44 noot u, p. 64, p. 241. — Nomen nudum. Hundstieke. Idem, ibidem; p. 64. Ricinusartige Milbe, Reduviusmilbe. Idem, ibidem; p. 241, bij de Erkl. d. Figuren. Hundsbock, Hundsmilbe, Kuhmilbe. Idem, ibidem; p. 280. (Register). m 1783. Acarus ricinus, Kulhmilbe. Lenz, Anfangsgr. Thierg.; p. 412. — Zeer korte diagnose. m 1783. Acarus ricinoides. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 203. n. 1335. — Diagnose van DE GEER 1778. Acarus reduvius. Idem, ibidem; p. 203. n. 1336. — Dia- gnose van DE GEER 1778. m 1784. Acarus veduvius, Hundsmilbe. LESKE, An- fangsgr. Naturg.; p. 533. n. 1. — Zeer korte diagnose; „Auf Rindvieh und Hunden.” m 1784. Acarus reduvius, Festing. ZETZELL, Anmerk.; in: Kön. Schwed. Acad. Wiss. Neue Abh.; v. 1. p. 228. Als 1780. m 1785. Acarus ricinus, Tique des chiens. Fourcroy, Ent. Dans NO 52708 ale al bs Diagnose van LINNAEUS 1767. Acarus vespertilionis, Tique de la chauve-souris. Idem, ibidem; p. 530. n. 14: — Diagnose van GEOFFROY 1762. Vespertilio, Canis familiairs; Frankrijk. 182 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 42. Ixodes veduvius (L. 1758). m 1785. Acarus veduvius, Schaafzeke. Morr; in: SCHRANK & Morr, Naturh. Briefe; v. 2. p. 121. — „Einige Bauer” (im Zillerthal) „stuzen ihren Schaafen die Schwänze; .... weil sie dann fetter, und von den Schaafzeken nicht so genekt werden, welche sich vorzüglich gerne in die Schwänze stecken.’’ — Stiermarken. m 1785. Acarus veduvius. SCHRANK, Verz. Ins. Berchtes- gaden; in: FUESSLY, Neues Mag. Liebh. Ent.; v. 2. n. 4. p. 345. — Nomen nudum; Beieren. m 1787. Acarus ricinus. BAECKNER, Noxa Ins.; im: LIN- NAEUS, Amoen. acad.; v. 3. p. 342. 358. — Als 1752; zie Deel p80: Acarus. Idem, ibidem; p. 358. 359. m 1787. Acarus riccinus, FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 371. n. 2. — Diagnose van LINNAEUS 1767. Acarus reduvius. Idem, ibidem; n. 3. Diagnose van LIN- NAEUS 1767. Acarus sanguisugus. Idem, ibidem; p. 372. n. 6. — Als’ 1779. Acarus lipsiensis. Idem, ibidem; p. 372. n. 9. — Als 1775. Acarus holsatus. Idem, ibidem; p. 372. n. 14. — ,,Quatus planus ferrugineus, thorace fusco. Habitat Kiliae. Dom. Dondorf. Statura et magnitudine praecedentium (1). Corpus totum ferrugineum thorace solo fusco. Pedes obscuriori- bus: (2): Opmerkingen. 1. Lineatus, aureolatus. 2. Lees: obscuriores. — Vermoedelijk naar een gedroogd nuchter © van 7eduvius. m 1788. Acarus vicinus. BLUMENBACH, Handb. Naturg.; ESR pr 5 0 vals, 1779; m 1788. Acarus. LINDECRANTZ, Canis familiaris; 14: LIN- NAEUS, Amoen. acad.; v. 4. p. 60. — Nomen nudum. m 1788. Acarus, Festing. PALMAER, Ovis; in: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 4. p. 187. — Nomen nudum. m 1788. Tiuge des chiens. P. A. F. Ray, Zool. univ.; p. 607. n. 1. — Zeer korte diagnose. Tique de la chauve-souris. Idem, ibidem; p. 608. n. 14. — Zeer korte diagnose naar GEOFFROY 1762. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 183 42. Ixodes reduvius (L. 1758). Mitte veduve. Idem, ibidem; p. 607. n. 18. — Korte be- schrijving naar DE GEER 1778. n 1788. Acarus lipsiensis. ZSCHACH, Mus. Leske.; n. 230. — Nomen nudum. Acarus ovatus, albus, antice coleoptratus ferrugineus, pedi- bus ferrugineis. Idem. ibidem; n. 231. — Dat was dus een „witte’’ reduvius. m 1789. Acarus vicinus, Acarus reduvius. BRANZELL, Mus. natur. Acad. Ups.; P. 7. a. p. 93. — Nomina nuda. m 1789. Tigue. MAUDUYT, Discours prélim.; in: Encycl. méth.; .v 4. Ins.; p. CCLXX. — „Causent des tumeurs dans lesquelles ils s’enfoncent (1) .... Quelquefois le nombre est si grand, les plaies sont si profondes que les animaux en maigrissent (2), & périroient si on ne les délivroit des Tiques, qu'on retire des plaies; c'est ce qu'on peut particulièrement observer à l'égard des chiens de chasse” (3). Opmerkingen. 1. De huid zwelt op, groeit ringvor- mig om het dier heen, sluit het ten slotte geheel in, en ver- andert int bindweefsel. Eene teek kan zich niet in de huid ingraven! 2. Niet alleen door bloedver- lies, maar ook door infectie met micro-organismen. 3. Dat is wel een bewijs van slechte verzorging! Canis familaris; Frankrijk. m 1789. Acarus veduvius, Acarus ricinus. PALLAS, Voy. Emp. Russe; v. 1: pi 242. — Als 1771. m 1789. Acarus putorii, Tique des putois. RAZOUMOWSKI, Hist. nat. du Jorat.; v. 1. p. 239. (niet 289: SHERBORN 1902). — (Pays de Vaud). „A globoso ovatus albus, macula baseos fusca, pedibus rufis.’’ — Verkort: „Corps ovoide, allongé, d’un blanc de cire, avec trois sil- lons longitudinaux en dessus, une tache ronde brune en de- vant; trompe courte composée de 3 pièces, rouge comme les jambes, qui paroissent composées de 6 à 7 articles. En quan- tité sur une jeune Putois; 6. Février.” Putorius putorius; Zwitserland. m 1789. Acarus reduvius, Reduve, Réduve (in Register). DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 44. n. 2. — Naar diverse auteurs. 184 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 42. Ixodes reduvius (L. 1758). Acarus vicinus, Tique des chiens. Idem, ibidem; v. 4. p. 46. n. 3. — Naar diverse auteurs. i Acarus sanguisugus, Sangsue. Idem, ibidem; v. 4. p. 69. n. 58. — Naar FABRICIUS 1779. Acarus lipnensis, Saxonne. Idem, ibidem; v. 4. p. 70. n. 59. — Naar FABRICIUS 1775. Acarus holsatus, Aplanie. Idem, ibidem; v. 4. p. 70. n. 63. — Naar FABRICIUS 1787. m 1789. Acarus lipsiensis; Acarus ouatus, albus, antice coleoptratus ferrugineus, pedibus ferrugineis. ZSCHACH; in: KARSTEN, Mus. Leske; v. 1. p. 136. n. 230. 231. — Zie 1788. m 1790. Acarus ricinus, Hundsmilbe. BRAHM, Ins. kalen- der; p. LXLII (= XCII) en p. 159. n. 512. — Nomina nuda; Juni. —5. f. 2. — Zie hierboven 1792 MANUEL. m 1802. Acarus aureolatus. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; p. 703. — Als 1790. _Acarus iguanae. Idem, ibidem; p. 702. — Als 1790. 49, (Vervolg van Deel I. p. 94. n. 19.) (Adhuc sine nomine.) (Amblyomma dissimile C. L. KocH 1844.) m 1769, Tek. Eloustuyn,,, Natuurl Fist... Stuk (= tom.) 13. p. 122. — „Op een van mijne doode Westindische gevlakte Adderslangen, heb ik een dergelyk Insekt vinden zitten, ’t welk volkomen naar een Blaasje geleek, ter grootte van een kleine Erwt, en zig niet, dan toen ik het ’er uitge- sneden had, in zyn waare Gestalte vertoonde. De kleur was bruin.” Ik plaats deze „Tek” in deze $ om dezelfde reden als de „Pediculus’ van SEBA. Zie Deel I. p. 94. m 1779. \(Sinemomine) PL. 5. MÜLLER, Vollst Natur. Syst av. 2 P.20. p. 1047% subim. PSE „Herr Houttuym- fand ein ähnliches Insect von brauner farbe auf eine Westindi- sche Wasserschlange” (sic!). mr1708. Ligue. BA, E. Ray, Zool univi ps, 41%, sub »Pela”. — Nomen nudum. Zie Deel I. p. 94. 206 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 50. (Adhuc sine nomine.) (Ixodes elegans GUER. MÉN. 1843.) (Amblyomma.) m 1778. Karapate. BEAUVAIS, Sur les causes .... de l'Isle de Bourbon; in: Obs. s. 1. Phys. Hist. Nat.; Tom. 13; p. 199. — „Les karapates sont sur-tout tres communs à Saint-Paul (1); .... C’est une espèce de tique ordinairement noire; il en est quelques-uns qui ont sur le dos une sorte d’ecaille nuancée de jaune & de rouge (2); les plus gros sont comme une lentille: .... des volailles. — Des débris d’anciens poulaillers couverts de cet insecte, ont macéré dans l’eau pendant six semaines pour essayer de les détruire; ils ont, au sortir de-là, pullulé étonnamment.” Opmerkingen. 1. Hoofdstad van het eiland Ré- union. 2. De eerstgenoemde zijn volgezogen Nymphae en 29; de tweede 3g. — Gallus domesticus, Meleagris gallopavo; Réunion. m 1791. Tigue des volailles, Karapate. VALMONT DE Bo- MARE, Dict. rais. univ.; v. 4. p. 209. — Het geheele verhaal van BEAUVAIS; dit deed mij het „Journal de Physique” ontbieden. m 1798. Acarus variegatus. FABRICIUS, Suppl. entom.; p. 572. — ,,Acarus obovatus niger antice macula triloba albida postice macula biloba ferruginea. — Habitat in Africa. — Stature et magnitudo A. aegyptu.” „Antennae breves, extrorsum crassiores. Rostrum por- rectum, cylindricum, obtusum. Corpus planum, supra ni- grum antice macula magna, trifida, pallida et postice macula majori, biloba, ramum utrinque antice emittente ferruginea. Margo incrassatus, striatus incisivis albis. Pedes brunnei geniculis albis.”’ De naam Acarus variegatus is gepreoccupeerd: SCHRANK 1781., is dus ongeldig. HIST!) JOVERZ. SDi ACAROLOGIE ‘II. 207 51. (Vervolg van Deel I. p. 95. n. 20.) Acarus elephantinus L. 1758. (Amblyomma?) m 1759. Acarus orbicularis depressus macula baseos ovata. LINNAEUS, Anim. spec. disp.; p. 198. n. 1. — Verder als 11258; zie Deel Traps 95. m 1760. Acarus elephantinus. LINNAEUS, Syst. Nat.; PME polo. mel 1501758: zie Deel I, pt.95) m 1767. Acarus elephantinus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12 va P 2 D 10220. 1. AIS 11758. zie Deelll.,p!9o: m 1769. Acarus elephantinus, Olyphants-Luis. HOUTTUYN, Natuurl. Hist:; v..1.'Stuk! (= tom.) 13..p. 113. n..l. — Naar LINNAEUS 1758. — „Deze Myt, die als een Luis zig op de Olyphanten ophoudt.” — Sedert HOUTTUYN, is dat de algemeene meening. 1769. Acarus elephantinus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 135 Vi GSP. 12m Div. 12. prlO22nn li N Als. 1 767. m 1775. Acarus elephantinus. FABRICIUS, Syst. ent.; p. 810. n. 1. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1775. Acarus elephantinus, Elephantenmilbe. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1044. n. 1. — Als HOUTTUYN 1769. m 1776. Elefantenmilbe. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natur- syst.; Supplement.; Register; p. 4 en 140. m 1776. Elefantenmilbe. SULZER, Abgek. Gesch. Ins.; p. 244. — „So gross wie eine Saubohne.”’ m 1781. Acarus elephantinus. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 484. n. 1. — Verkorte diagnose van LINNAEUS 1767. — Citeert ten onrechte SCHRANK 1776 (= Rhip. sanguineus) en zegt verder: „Conf. Acarus grossus Pall., an distinctus?’ — Ja; want, dat is Ambl. sanguisugus L. m 1787. Acarus elephantinus. FABRICIUS, Mantissa Ins. ; v. 2. p. 371. n. 1. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1789. Acarus elephantinus, Elephant. DE VILLERS, Linnaei Ent., p. 44. n. 1. — Gedeeltelijk naar LINNAEUS 1767. m 1790. Acarus elephantinus. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. è 11208 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 51. Acarus elephantinus L. 1758. P. 5. p. 2924. — Diagnose van LINNAEUS; citeert ten on- rechte SCHRANK 1776 en 1781 (= Rhip. sanguineus). m 1792. Mitte elephantine. MANUEL; in: Encycl. meth.; Hist. Nat.; Ins.; v. 7. p. 683. n. 1. — Acarus elephantinus, paesz.ın.l. | m 1794. Acarus elephantinus. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 425. n. 1. — Diagnose van LINNAEUS 1767; ten on- rechte als synoniem: grossus PALLAS (= Ambl. sangui- sugus L.). m 1802. Acarus elephantinus. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; p. 701. — Als 1790. m 1803. Acarus elephantinus, Elephantenmilbe, Elephan- tenlaus. (Anonymus) in: KRÜNITZ, Oec. techn. Encycl.; v. 90. p. 334. — Diagnose van LINNAEUS 1767. 52. (Adhuc sine nomine.) (Amblyomma helvolum C. L. KocH 1844.) m 1781. Goudachtig gevlakte teek. WURMB; in: Verhand. Bataviaasch Gen.; v. 3. p. 400. — Verkort: „Rondachtig, plat, achter iets breeder dan vooren. Breedte dwars over het midden gemeeten een tiende duim. Zwart- bruin met een goudverwig ringetje in ’t midden; een vlakje aan iedere zijde van het ringetje; twee achter hetzelve digt naast malkander; twee vooren iets van malkander afstaande. — Beneeden licht-bruin. Snuit veel overeenkomste met die van Ricinus. Sprieten knotsachtig; langs derzelver zyd- waarts gekeerde kant getakt of raspächtig met punten bezet. Iets achterwaerts: rondachtige verdieping met eene kleine uitpuiling in haar midden; anus? — Op de groote adder; Java.” Groote adder: Python? 53. Acarus indus L. 1767. (Amblyomma?) m 1767. Acarus indus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.; HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 209 53. Acarus indus L. 1767. v. 1. P. 2. p. 1022. n. 4. — „Acarus ovalis ferrugineus: ma- cula baseos ovata atra. Reduvio longior. Habitat in Indiis frequens.” m 1769. Acarus indus, Indiaansche Myt. Houttuyn, Natuurl. Hist.; v. 1. Stuk (= tom.) 13. p. 115. n. 4. — Als TINNAEUS 1767. — „van agteren een ovale zwarte vlak.” (sic!) m 1769. Acarus indus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 13.; Vane 2idimie. 2:up 2022) neva: Als 1767. m 1775. Acarus indus. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 812. n. 8. — Als LINNAEUS 1767. m 1775. Acarus indus, Indianische Milbe. P. L. S. Mür- LER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1045. n. 4. — Naar HOUTTUYN 1769. UN Hk m 1781. Acarus indus. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 486. n. 12. — Als LINNAEUS 1767. m 1787. Acarus indus. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 372. n. 15. — Als LINNAEUS 1767. m 1790. Acarus indus. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2926. n. 4. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1792. Mitte indienne. MANUEL; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 684. n. 14. Acarus indus, p. 688, mld | m 1794. Acarus indus. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 428. n. 18. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1802. Acarus indus. GMELIN, A gen. Syst. of Nat; p. 703. — Als 1790. 54. Acarus lineatus Fabr. ‘1775. (Amblyomma.) 1775. Acarus lineatus. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 811. n. 7. — „Acarus ovatus, ferrugineus: lineis duabus undatis albis. Corpus punctatum, obscure ferrugineum, lineis duabus longitudinalibus, valde undatis, albis. Puncta duo parva supra anum. Pedes geniculis albis. — Habitat in America. Magnitudo precedentis.” Die „puncta duo parva supra anum”, vermoedelijk wel 14 210 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 54. Acarus lineatus Fabr. 1775. »flava”, zijn inwendige guaninhoopjes, komen bij zeer vele Ixodidae voor, en zijn dus voor eene identificatie waarde- loos. Maar verder wijst de beschrijving ontwijfelbaar op Amblyomma oblongoguttatum C. L. KocH 1844 3. — Die „precedens’’ is: iguanae: 2.7 x 1.65 mM.; lineatus: 2.6X 1.7 mM. — America. m 1781. Acarus lineatus. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 486. n. 10. — Diagnose van 1775. m 1787. Acarus lineatus. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. 9812. nu 12.1 Diaghosenvanwlmio: m 1790. Acarus lineatus. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2925. n. 42. — Diagnose van FABRICIUS 1775. m 1792. Matte rayée. MANUEL; im: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 683. n. 7. — Acarus lineatus, p. 687.n. 7. m 1794. Acarus lineatus. FABRICIUS, Ent. Syst.; v. 4. p. 428. n. 4. — Diagnose van 1775. m 1802. Acarus lineatus. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; p. 703. — Als 1790. 55. Acarus radiatus Scopoli 1763. (Amblyomma.) m 1763. Acarus radiatus. SCOPOLI, Ent. Carn.; p. 387. n. 1056. — „Long. lin: 2° (= 4.23 mM.) „Corpus ova- tum fuscum: margine fulvo, postice striato: striis octonis (1) unipunctatis (2). Paulo major, aut aequalis Cimici lectu- lario. Os ferrugineum, trunctatum, bifidum (3). Macula dorsalis excavata (4), ferruginea. Corpus margine subtusque fulvum; postice lineis (8) marginalibus (1), in quarum quali- bet punctum impressum (2). Verrucae duo posticae, punctulo nigro notatae (5). Pedes fusci, albo annulati. Posticis parti- bus Testudinis midae infixus est, ut Acarus ricinus in Cani- bus.” Opmerkingen. 1. Gewoonlijk zijn er meer ,striae” of „lineae’”; nl. 10, die 11 festoens afzetten. 2. Zelden begin- _ nen deze kerven met een „punctum’” of ,impressio”, e. g. Amblyomma triguttatum KocH, paulopunctatum NEUM., ma- tiquirense ARAGAO. 3. Blijkbaar was het ,,rostrum” afgebroken HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 211 55. Acarus radiatus Scop. 1763. en zag hij alleen de palpen (die hij niet vermeldt!)’ Ik ben deste zekerder daarvan, omdat hij bij n. 1061. (ons n. 41) wel melding maakt van het „rostrum” en de palpen. Zie ook hierboven, n. 42. 1761! 4. In die „excavatio’ past de basis capituli; de term is nog in gebruik! 5. De zeer ver naar achteren gelegen peritremata met stigma. Oudste waarneming van het voorkomen van eene Ixo- dide op een zeereptiel. Jammer, dat hij niet vermeldt, waar die Chelone mydas L. 1758. gevangen werd. Ik vermoed, dat hij de teek van een opgezet exemplaar in een of ander museum of cabinet afhaalde. : me 1769: seks Hovurtuyn, Natuurl! Bist vr 1e0Stuk (= tom.) 13. sub n. 7. p. 123. — Naar ScopoLI 1763. B 1775. Acarus ricinus. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natur- syst.; v. 2. P. 5. p. 1047. sub n. 7. — „Man will die näm- liche Art” (sic!) „auf den Seeschildkröten gefunden haben.” — Naar HOUTTUYN 1769. m 1789. Acarus radiatus, Mite des tortues. DE VILLERS, Linnaei Ent.; p. 62. n. 30. — Naar ScopoLI 1763. 56. (Vervolstvans Deel dp. 96.:n. 215) Acarus ricinoides (L. 1758). (Amblyomma.) m 1758. Pediculus ricinoides. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 10.; p. 611. n. 3. — Niet „recinoides’’; zie Deel I. p. 96. m 1759. Pediculus abdomine orbiculato linea alba, scutello trilobo, rostro albo. LINNAEUS, Anim. spec. disp.; p. 197. Als 56 MzienDeel I. p9196: 1760. Pediculus ricinoides. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. HAVE Sp MG en" 3h — Alsı 1288 zie Deel lt pn 96: m 1762. Pediculus ricinoides. AMOREUX, Tentamen de Noxä Anim.; p. 28. — Als LINNAEUS 1758; zie Deel I. p. 96. m 1767. Pediculus ricinoides. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. ZEVER Be 220. 10172n°3. Als 758 ze Weel ap. 96s m 1769. Acarus ricinoides; Tekagtige Luis. HOUTTUYN, Natuurl. Hist.; v. |. Stuk (= tom.) 13. p. 70. — Latynsche DID DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 56. Acarus vicinoides (L. 1758). diagnose van LINNAEUS; vertaling daarvan; verdere mede- deelingen door LINNAEUS; zie Deel I p. 96. m 1769. Pediculus ricinoides. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 13.; Vindobonae; v. 1. P. 2. dimid. 2. p. 1017. n. 3. — Als 1767. m 1775. Pediculus ricinoides. FABRICIUS, Syst. ent.; p. 805. — Diagnose enz. naar LINNAEUS 1767. m 1775. Pediculus ricinoides. GMELIN, Onomatologia hist. nat.; v. 6. col. 226. 229. — Zeer kort bericht; naar LIN- NAEUS 1767. e 1775. Pediculus ricinoides, Fuszlaus. P. L. S. MÜL- LER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1029. n. 3. — Als 1769 HOUTTUYN. m. 1778. Mitte. De ‘GEER, Mém: Hist: Ins: sve Zeep» Lee. sub Acarus nigua (= americanus): „J'ai eu une autre Mitte de cette méme espèce, qui avoit beaucoup de blanc sur pres- que toute sa surface du corcelet, et ces endroits blancs étoient parsemés d’un grand nombre de points bruns.” — Ricı- noides 9. m 1781. Pediculus ricinoidis. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 477. — Naar LINNAEUS 1767. m 1787. Pediculus ricinoides. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 368. n. 3. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1788. Pou tique. P. A. F. Ray, Zool. univ.; p. 475. — Kort relaas naar LINNAEUS 1767. m 1790. Pediculus ricinoides. GMELIN, Syst. Nat. v. 1. Pars 5. p. 2915. n. 3. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1794. Pediculus ricinoides. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 418. n. 3. — Alles uit LINNAEUS 1767 overgenomen. m 1801. Pediculus ricinoides, Fusslaus. JÖRDENS, Entom. u. Helminthol. menschl. Körp.; p. 193. — Mededeelingen van LINNAEUS 1758 in het Latijnsch (zie Deel I. p. 96) en goed in het Duitsch vertaald; o.a. ook: „einen runden, von einer weissen Linie umzogenen Hinterleib.” m 1802. Pediculus ricinoides. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 695. — Als 1790. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 218 57. (Vervolg van Deel I. p. 97.) Acarus sanguisugus L. 1758. (Amblyomma.) m 1725. Ricinus silvestris, vel Hexapus Insectum minus, fuscum, abdomine rotundo e flavo & nigro vario. SLOANE, Voy. to Jamaica; v. 2. p. 192. — Ik vermoed, dat dat Larvae van sanguisugus geweest zijn, die aldaar zeer algemeen zijn. Patata Louse. Idem, ibidem; p. 193. — ,,This is a small Insect very much troubling those who go amongst Patata- Pieces, or Grounds planted with those Roots; it has a very small, brown Head and Thorax, with six indifferently long Legs of a light brown Colour; the other Section, viz. of the Abdomen, is a little bigger than a Mustard-Seed, almost round, and of a black and yellow Colour mix’d.” (1). Opmerkingen. De beschrijving verraadt jonge Ixo- didae; ik plaats ook deze passage hier, omdat ik weer ver- moed, dat hy jonge sanguisugus gezien heeft. 1. Evenals hierboven: die zwarte vlekken zijn doorschemerende met bloed gevulde gedeelten van darmcoeca. In Guatemala worden zij, nu nog, mostacilla, = mosterdzaadje, genoemd. O 1743. Tique. BARRERE, Nouv. relation France équi- noct. — Zie 1751. m 1751. Tike. BARRERE, Neue Beschr. v. Guiana; p. 49. — „Sehr klein; Schaafe und Hunden, auf den Blättern ver- schiedener Gewächse. Man bekommt deren eine Menge auf den Leib, wenn man im Vorbeygehen nur den Zweig.... wo dieselben sind, anrühret. Hängen sehr fest an; lassen ein Gift nach, welches man viele Tage empfindet. — Remedie: heisses Wasser.” Alles verraadt jonge Ixodidae. De spatiëering is van mij. — Canis familiaris, Ovis aries, Homo sapiens; Guiana. m 1759. Acarus abdomine postice crenato, scutello ovato subfulvo, rostro tripartito. LINNAEUS, Anim. spec. disp.; p. 198. n. 5. — Verder als LINNAEUS 1758; zie Deel I. p. 98. m 1760. Acarus sanguisugus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. Wp OLS Als 1/58; zienDeel alps, 28) m 1762. Acarus sangwisugus. AMOREUX, Tentamen de 214 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 57. Acarus sangwisugus L. 1758. Noxä Anim,; p. 29. — Als LINNAEUS 1758; zie Deel I. p. 98. m 1763. Sea Tick, Waier Tick. BROOKES, A new and accur. System; v. 4..p. 319% — „The sea Tick, or rather the water Tick, ıs so called, for its being common in marshes near the water side. They are so small, that their bulk is seldom equal to that of a small pin’s head; but they are very troublesome to those that travel in the woods, and near the sides of rivers; for they stick so fast in the skin, that it is almost impossible to pull them out; but they may be des- troyed, by bathing the part with a decoction of the leaves of tobacco. As they generally infest the legs of passengers, there is little doubt to be made, but it is the same insect, which in the West-Indies is called a Chegoe; especially as it is observed to be full of eggs, or young ones, when it is full grown.” De vergelijking met Tunga penetrans is aardig gevonden; maar zijn „tick” is werkelijk een ,,tick”. m 1765. Moucheron sauteur, Culex, Patatte-Luis. FER- MIN, Hist. nat. Hollande équinox.; p. 120. — „Cet insecte est armé d’un long aiguillon, roide, fourchu à son extrémité (1). Quand on marche sur l’herbe humide de la rosée, cet insecte s’attache aux bas, & s’introduit insensiblement dans les pores de la peau, pour piquer, & succer le sang, ce qui cause des démangeaisons suivies de pustules avec enflure; mais au contraire si on marche sans bas, on en est exempt, a cause qu’il ne peut s’attacher si vite a la peau (2). C’etoit ma méthode lorsque j’allois a la chasse pour m'en garantir; car les empoules qu'il procure, incommodent beaucoup pendant plusieurs jours.” Opmerkingen. Hij verwart hier 3 soorten door elkander. De namen Moucheron sauteur en Pulex (niet „Cu- lex’’!) doen aan Tunga penetrans denken, die hij echter op p. 113 uitvoerig behandelt. Patatte-Luis is natuurlijk batatas. — 1. De beide zijdwaarts uitgeslagen mandibelspitsen (scharen). 2. Dat kan alleen op batatas betrekking hebben, die geen zuignappen aan de pooten heeft. — De beschrijving is die van jonge Ixodidae. In grasvelden, Homo sapiens; Suriname. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 215 57. Acarus sanguisugus L. 1758. m 1766. Acarus ricinus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.; v. 1. P. 1. p. 154. sub Crotophaga ani. — „victitat imprimis vero Acaris Ricinis in Bobus copiosissimis, ideoque accenti- bus hisce Boves se prosternunt, ut Ricinos evellant, qui alias nimium multiplicarentur.” Zoowel de genoemde vogel als sangwisugus komen van de Zuidelijke Vereenigde Staten tot Argentinië voor. Daarom plaats ik deze passage hier. m 1767. Acarus ricinus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 13.; v. 1. P. 1. p. 154. sub Crotophaga ani — Als 1766. Acarus sanguisugus. Idem, ibidem; v. 1. P. 2. p. 1022. n. 6. — Als 1758; zie Deel I. p. 98. m 1768. Carapat, Karapat. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat.; v. 2. p. 375. — „Voyez Palma Christi; Ricin.” Karapat, Carapat. Idem, ibidem; v. 6. — Idem; zie 1769. m 1769. Worm (Eng.). BANCROFT, An Essay nat. hist. Guiana; p. 389. — „There is likewise a Worm resembling a bean, but more slender, and pointed (1), which is bred in the muddy stagnant waters in the woods (2) and insert itself into the flesh, chiefly about the ankles, and when extracted leaves a sinuous callous ulces, which is difficullty cured.” Opmerkingen. 1. De scherpe snuit, waarmede het dier zich inboort. 2. Inderdaad, zij worden ook op Hydro- choerus capybara gevonden. — Homo sapiens, moerassige gedeelten der bosschen; Guiana. m 1769. Wurm. BANCROFT, Naturg. Guiana; p. 240. — Als hierboven. m 1769. Tique, Ricinus minutissimus. FERMIN, Descr. gen. Surinam; v. 2. p. 309. — „Sont de petits insectes très-incom- modes. Ils naissent dans les prairies, mais surtout en temps de pluie, &c. .... Mais ce qu’il y a de singulier dans cet insecte, qui habite toujours les herbes et les plantes, &c. ....” De weggelaten gedeelten vertellen u, met andere woorden, precies hetzelfde als 1765. — Men ziet, dat hij de 3 foutieve namen van 1765 vervangen heeft door 2 betere. — Let op: „temps de pluie”, wat reeds MARCGRAV 1648 opmerkte; zie Deel Mtn p97. 216 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 57. Acarus sangwisugus L. 1758. m 1769. Acarus sanguisugus, Bloedzuiger. HOUTTUYN, Na- tnurl®Blist.; vii Stul SstomwmlSt. pt l2l nike = Naar LINNAEUS 1767. m 1769. Acarus sanguisugus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 13.5 v.. 1. P. 2. dimid 2. p: 1022)ns 61: 2 Als 1767. m 1769. Karapat, Tique. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat.; v. 8. art. Palme de Christ ou Karapat. — „Le nom de karapat à cet arbrisseau vient de la ressem- blance de sa graine avec l’insecte appelé tigue, que l’on nomme karapat aux Indes.” m 1770. Teekt, Ricinus minutissimus. FERMIN, Nieuwe alg. beschrijv. Suriname; v. 2. p. 281. — Als 1769. m 1771. Carapas. Encycl: Dict: univ. rais.; v. 7. — » VOYEZ Racine m 1771. Carapat. Dict. de Trévoux.— Als 1769 VAL- MONT. m 1772. Chique. Encycl. Dict. univ. rais.; v. 12. art. Crotophage. — „Is mangent .... & surtout les chiques des boeufs.” m 1772. Acarus grossus, Carpata-luys. PALLAS, Spic. Zool.; fasc. 9. p. 43. — „America meridionalis et Suriname; haud infrequenter mittitur (1); partim amphibiis varia magnitu- dine adhaerens (2), partim solus. Missus mihi sub nomine belgico Carpata-luys (3). — Magnitudo nuclei Cerasi maximi. Forma seminis Ricini ovata, crassissima, depressiuscula; magis postice. — Corpus glaberrimum, turgidissimum, olivaceo-fuscum, ad lentem striis subvorticosis ew pi ssimmus nés th mio humanae, aratum (4). Lineae im- pressae seu valleculae 2 a scutello, & posterius tres longitudinales, atque his interjecta puncta duo impressa. Subtus valleculae totidem, verum media posticarum brevior et puncta impressa latiora (5). — Caput minutissimum: rostrum cylindricum, cui utrin- que adsident palpi obtusi, longitudine rostri. — Scutel- Fret 507 3. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. DU 57. Acarus sanguisugus L. 1758. lum pone caput cordatum, lineis 2 impressis a capite nota- tum (6) nigricans, basi & apice cupreo-inauratum. — P e d e s octo exiles (7), subaequidistantes, nisi postici paulo pro- piores; filiformes (7), quinquearticulati, gryseo-fusci, omnes unguiculo tenuissimo, pedunculato terminati (8). Opmerkingen. 1. Het is een zeer gewoon dier. 2. »Amphibia” had in LINNÉ-PALLAS’ tijd eene collectieve beteekenis van Amphibia + Reptilia van tegenwoordig, dus voor America Bufo en Iguanidae. Om uit dat woord te be- sluiten, dat grossus op Crocodilus gevonden werd (NEUMANN, 3e Mém. p. 282), acht ik verkeerd. 3. De gewone naam voor sanguisugus. 4. Zijn exemplaar was dus niet tot barstens toe volgezogen; want, dan verdwijnen die fijne lijnen. Spatiëering van mij. 5. Anus of porus excretorius. 6. Sulci cervicales. 7. Hij teekent ze tamelijk kort en dik! Het afgebeelde exem- plaar had bovendien een callus-prop aan zijn rostrum. af- komstig van het dier, waarvan het afgetrokken werd. 8. Mis; er zijn 2 klauwen aan elken poot. Vrij levend, en op Reptilia; Suriname en Zuid-Amerika. m 1775. Mube, Tique, Ricinus minutissimus. FERMIN, Ausführl. Beschreib. Surinam; v. 2. p. 291. — Als 1769. Acarus sanguisugus, Blutsauger. MARTINI (vertaler), ibi- dem;ıp. 291. noot. Opmerking. MARTINI heeft mi goed begrepen, welke „Tique’ door FERMIN bedoeld werd. m 1775. Acarus sanguisugus, Blutsauger, Jatebucu. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1046. n. 6. — N.B. „der Schwanz dreispitzig’’ in plaats van „die Schnauze dreispitzig’’. — Zonder van deze passage iets te weten, deter- mineerde ik MARCGRAV's Jatebucu als sanguisugus; zie Deel 14:098: m 1777. Acarus grossus, Grösseste amerikanische Rietlaus, Karpata-Laus, Grosse amerikanische Rietlaus. PALLAS, Na- turg. merkw. Thiere; fasc. 9. p. 67. — Als 1772, met dezelfde figuur. m 1785. Teekt, Ricinus minutissimus. FERMIN, Nieuwe alg. hist. Surinaame; 2e druk; v. 2. p. 281. — Is dezelfde druk als die van 1770, met een nieuw titelblad! 218 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 57. Acarus sanguisugus (L. 1758). m 1787. Acarus cajennensis. FABRICIUS, Mantissa Ins. ; v. 2. p. 372. n. 11. — „Ouatus planus griseo alboque varius: margine postice elevato striato. Habitat Cajennae Dom. von Rohr. — Statura et magnitudo A. aegyptii. Rostrum porrectum, planum cum antennis griseum, immaculatum. Corpus rotundatum, planum, griseum linea ante marginem, duabus dorsalibus abbreviatis atomisque plurimis indistinctis albis. Margo posticus lineis eleuatis decem obscurioribus striatus. Pedes octo grisei immaculati.”’ Opmerking. Wanner men van deze be- schrijving "wepglaat alle’ ged eelten, die even) goed 'opitanide re! dxodidae itv.am ..tiolep'iars- sing zijn, fdanmibiliaiiver zoo "so eda ls Anvers over, dat de soort kenmerkt, behalve de totaal foutieve “mededeelingen da tide” 10 Strepen aan AdenWiarchiterra nedbiiele vat aver Zin} «In plaatsvan Yrmipresisiaey En toch wordt cajennensis niet tot de „condemned species” gerekend! Welk een willekeur! Acarus vibrans. Idem, ibidem. n. 17. — „Subrotundus tes- taceus immaculatus, pedibus anticis longioribus. Habitat Cajennae Dom. von Rohr. — Minutus. Corpus rotundatum, planum, testaceum, immaculatum. Pedes concolores anticis longioribus.”’ Dat zijn de in Cajenne algemeen voorkomende Nymphae van sanguisugus; zie hierboven 1725 (Patata louse), 1743 1751. 1796. — FABRICIUS heeft blijkbaar zoowel de Adulti als deze Nymphae van den heer Von RoHR ontvangen, die hem tevens verteld zal hebben, dat die kleine individuen aan het einde der bladen van lage planten zitten en met hunne voorpootjes bewegingen maken, waarom FABRICIUS ze „vibrans’’ noemde. m 1788. Acarus ricinus. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. p. 362. sub n. 49. Crotophaga ani. — Als 1766. m 1788. Grosse Tique. P. A. F. Ray, Zool. univ.; p. 608. n. 15. — Korte beschrijving naar PALLAS 1772. m 1790. Acarus grossus. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2924. n. 37. — Diagnose van PALLAS 1772. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 219 57. Acarus sanguisugus L. 1758. Acarus cayennensis. Idem, ibidem; p. 2925. n. 41. — Diagnose van FABRICIUS 1787. Acarus vibrans. Idem, ibidem; p. 2926. n. 48. — Diagnose van FABRICIUS 1787. Acarus sanguisugus. Idem, ibidem; p. 2926. n. 6. — Dia- gnose van LINNAEUS 1767. m 1792. Mitte de cayenne. MANUEL; in: Encycl. meth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 683. n. 6. — Acarus cayennensis D. Goa EN MO; Mitte vibrante. Idem, ibidem; p. 684. n. 16. — Acarus WibHANS pP. 689. n. 16. Acarus grossus, Mitte grosse. Idem, ibidem; p. 695. n. 2. ESS naar ALD ASM 772! Acarus sanguisugus, Mitte sangsue. Idem, ibidem; p. 695 n. 3. — Naar LINNAEUS 1767. m 1794. Acarus cajennensis. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 427. n. 3. — Diagnose van 1787. Acarus vibrans. Idem, ibidem; p. 428. n. 20. — Diagnose van 1787. 1796. Scrapat-louse. STEDMAN, Narrative.... expedi- tion.... Surinam; v. 1. p. 19. — „Grass; larger” (than pat- tats = Acarus batatas), „formed like a crab; adhering closely to the skin; occasioning an intolerable itching; abound most during the rainy season; best means of avoiding their at- tacks.... walking bare-foot; fasten more easily, and conse- quently in greater numbers, upon the cloaths.”’ — Ook v. 2. p. 98. Nomen nudum. Merkwaardig, dat ook MARCGRAV 1648 (zie Deel I. p. 97) zegt: „Aestivis enim et pluviosis mensibus.’’ — Die „best means of avoiding their attacks” is door STEDMAN abusive- lijk hieraan toegevoegd. Die methode is goed tegen Acarus batatas (zie aldaar!) die geen zuignappen hebben, maar baat natuurlijk niets tegen Scrapats, die zelfs tegen glas opklim- men. m 1797. Acarus grossus. OLIVIER; in: Encycl. méth. ; Hist. nat: Ins; v. 18 (— blanches); Exp dzPl.Pl255.7 1. Zie 1792 MANUEL. m 1799. Acarus cayennensis. RATHKE, Entom. Jagtta- 220 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 57. Acarus sangusugus L. 1758. gelser; in: Skrivter Naturhist. Selskabet; v. 5. n. 1. p. 199. 206. t. 5. f. E. 1—5. — „En af de större Arter, Acarus cayen- ES = RS BiG. sl 2/1. nensis.... Dets Skede (vagina), der bestod af 2de Stykker, indsluttede 3 mod Enden med en dobbelt Rad Gienhager vaebnede Börster, der vaere saa nöie forenede, at de naesten syntes udgiöre et enkelt Stykke.” — „Eine der grösseren Arten, Acarus cayennensis; .... Ihre Scheide (vagina), die von 2 Stücken bestand, einfasste 3 gegen das Ende mit einer doppelten Reihe Wiederhaken bewaffneten Borsten, die so genau vereinigt waren, dass sie beinahe ein einziges Stück auszumachen schienen.’ Zijn figuurtjes heb ik 2 x laten vergrooten; zij zijn onvol- doende voor identificatie; en tòch .... vergelijk ze eens met die van ROBINSON 1926. (The genus Amblyomma) p. 50. m 1799. Scrabat. STEDMAN, Reize Surinamen; v. |. p. 25. — Als 1796. m 1799. Scrapat. STEDMAN, Voy. à Surinam; v. 1. p. 25. — Als 1796. m 1800. Sorapat-löss. STEDMAN, Dagbok Fälttäg i Suri- nam; p. 7. — Als 1796. m 1801. Acarus sanguisugus, Blutsauger. JÖRDENS, En- tom. u. Helminth. d. menschl. Körp.; p. 198. n. 62. — Dia- gnose van LINNAEUS 1767. m 1802. Acarus grossus. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 701. — Als 1790. Acarus cayennensis. Idem, ibidem; p. 703. — Als 1790. Acarus vibrans. Idem, ibidem; p. 703. — Als 1790. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 221 57. Acarus sanguisugus L. 1758. m 1802. Acarus ambulantium. TURTON; in: GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 706. — Dezen naam gaf hij, tegen de prioriteitswet in, aan deze soort, omdat er eene Noor- weegsche sanguisugus is (zie bij vicinus 1779. p. 177). m 1803. Acarus sanguisugus, Amerikanische Blutsauger. (Anonymus) in: KRUNITZ, Oec. techn. Encyel.; v. 90. p. 330. n. 3. — Diagnose en habitat van LINNAEUS 1767. m 1804. Jatebuca. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 392. — Nomen nudum. 58. Ixodes sylvaticus (de Geer 1778). (Amblyomma.) @ 1778. Acarus sylvaticus, Mitte des buissons. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 162. t. 38. f. 7. — „Acarus ovatus thorace flavo, fasciis punctisque nigris, abdomine rufo. — Mitte ovale, à corcelet jaune rayé et ponctué de noir, et à corps roux. — Verkort: „Dr. Sparrman; tortue terres- tre; Cap-de-bonne-espérance. De la à. grandeur d'un petit pois; sur les am Dinels et thes! ibiu1ssions.tsuT Ike icorps “dies ih oim' me's et dies animaux. — Tête et corcelet d’un jaune pale, un peu blancheatre; sur la téte, bien séparée du corcelet, deux points noirs (1), comme des yeux. — Corcelet presque circulaire, bien distingué du ventre par une incision; en dessus deux rayes ondées longi- tudinales noires, et une raye semblable de chaque côté qui en est bordé; entre ces derniéres rayes et celles du milieu de chaque côté une petite tache noire, et le fond jaune de cette partie est parsemé de points noirs. — Ventre entiere- ment de couleur rousse, tant en dessus qu’en dessous, ayant plusieurs rides et enfoncemens dans la peau (2). — Pattes d'un brun obscur. — On trouve encore au Cap d’autres Mittes ayant a peine la moitié de la grandeur, entierement d'un brun marron foncé et luisant, mais d’ailleurs de la FIG 52: == 13/2 222 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 58. Ixodes sylvaticus (de Geer 1778). même figure. Elles s'attachent de même aux animaux” (3). Opmerkingen. Spatiëering van mij: merkwaardig, dat noch NEUMANN (1899. p. 275), noch Dönitz (1909. p. 469), noch ROBINSON (1926. p. 154), de planten, de „ani- maux’’, en Homo vermelden! 1. Areae porosae. 2. Hij be- schrijft ze niet; wellicht omdat zij niet symmetrisch waren; waarschijnlijk waren vele van hen het gevolg van uitdroging. 3. Volgezogen Nymphae. — DE GEER's figuur is allertreurigst : geen rostrum, geen palp; blijkbaar naar een zeer gemutileerd, uitgedroogd exemplaar. Maar de beschrijving is goed. Op heesters en boomen, Testudo, Bubalus caffer (zooals beneden blijken zal), Homo; Kaapland. Wanneer men nu zorgvuldig bovenstaande uitvoerige beschrijving woord voor woord vergelijkt met die, en met de figuur, van Kocu’s devium (1847. p. 48), en met die van NEUMANN's sylvaticum (1899. p. 275), dan is er geen twijfel aan: sylvaticus DE GEER — devium KocH — sylvaticum NEU- MANN. Maar DÖNITZ zegt: „Von NEUMANN wird A. devium als synonym zu Acarus silvaticus DEGEER gezogen. Das ist eine willkürliche Deutung des Textes und der Abbildung DEGEERS. Der Text lautet: Acarus sylvaticus, ovatus, thorace flavo, fasciis punctisque nigris, abdomine rufo. Damit lässt sich natürlich nichts an- fangen. Was lehrt nun die Abbildung in Tome VII, PI. 38, Fig. 7 der Ausgabe von 1778 der Mém. Hist. Ins.? Man sieht hier eine Zecke mit dem Schilde eines weiblichen Amblyomma und dem Rüssel eines Rhipicephaliden. Beides lässt sich miteinander nicht vereinigen; ein solches Tier gibt es nicht.” Waarom negeert DONITZ DE GEER’s zeer goede Fran- sche beschrijving? Verstaat hij geen Fransch? Waarom dicht hij een „Rüssel eines Rhipicephaliden” aan de figuur toe, terwijl deze duidelijk geen „Rüssel’ vertoont? Zie, dat zijn, zeer zachtiuitgedrukt,..ganz wıll kür- liche Handlungen! Men kan er zeker van zijn, dat de nauwgezette NEUMANN DE GEER’s beschrijving woord voor woord met die van KocH's devium vergeleken heeft, alvorens zijn besluit te trekken. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 2283 58. Ixodes sylvaticus (de Geer 1778). En RoBINsoN? Hij is een bewonderaar van DÖNITz. m 1783. Acarus sylvaticus. DE GEER, .Abh. (vertaling door GOEZE): VND 66m. 3. — Als 1778: Strauchmilbe. GOEZE, ibidem; p. 66. noot A. m 1783. Acarus sylvaticus. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 203. n. 1339. — Diagnose van DE GEER 1778. n 1783. (Nomen?). SPARRMAN, Resa til Goda Hopps- uden. Ik kon het werk niet raadplegen; verwijs dus naar 1785. m 1785. Louse. SPARRMAN, Voy. Cape of Good Hope; v. 2. p. 36. — „shot an old, lean, and lousy buffalo, .... The lice that we found upon this buffalo, were of a new species; (see the description, together with a drawing of them, in Mem: sur) les» Imsectes, Tom, MILE Merkwaardig: de oude, magere buffel wemelde van /xo- didae. Vergelijk daarmede wat ik (Deel I. p. 49. 50) bij Opus- seus’ hond ,, Argus” opmerkte. — Tevens blijkt, dat SPARR- MAN aan DE GEER over deze „louse’ meer mededeelde, dan hier staat. Bubalus caffer; Kaapland. m 1786. Louse. SPARRMANN, A voyage .... &c. — De- zelfde editie met een nieuw titelblad. m 1787. Luis. SPARMAN, Reize Kaap de Goede Hoop; p. 456. — Als 1783. m 1787. Pou. SPARRMAN, Voyage Cap de Bonne Espe- rance;:p. 227. — Als 1783. m 1804. Cynorhaestes sylvaticus, Cynorhaeste des bois. HERMANN, Mém. Apt. p. 68. n. 6. — „Thorace flavo, fasciis punctisque nigris; abdomine rufo. — Corselet jaune, bandes et points noirs, abdomen roux. — Il se trouve sur les tor- tues d'Afrique. Sparrmann.” m 1804. Mite des buissons. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 367. — Volgt de beschrijving der Nymphae van sylvaticus, ontleend aan DE GEER 1778. — Daarvóór beschrijft hij ook de Adulti naar dezelfde bron, maar zonder naam. Ixodes sylvaticus, Ixode des buissons. Idem, ibidem; v. 8. p. 53. n. 7. — Citeert DE GEER 1778; verwijst naar zijn MEN Dp. 36%: 224 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 59. Acarus auratus Shaw 1 Jan. 1793. (Aponomma.) m 1793 Jan. 1. Acarus auratus, Gold-spotted Acarus. SHAW; in: SHAW & NODDER, Nat. Misc; .v. 4. t. 128.— „Acarus orbiculatus planiusculus, aureo maculatus, supra Fie 53. — Overtrek. excavato-punctatus, abdomine subcrenato. — Orbicular flattish Acarus, with gold-coloured spots; the body marked above by numerous impressed points; the abdomen sub- crenated.”’ „Maculas tres in corpore superiori, et interdum pl u- res, colore quodam metallico velut aurato, qui splendor praecipue notabilis, si immersum fuerit insectum in liquore qui vulgo dicitur spiritus vini. Color imus fusco virescens, pallet, punctulis minimis nigris corpori impressis. Abdo- minis margo levissime crenata serie macularum nigrarum.... Ope nempe rostri, cuius superficies inferior praecipue serrata, uncis retro spectantibus, animali quod vexare cupit arctis- sime adhaerens.... Auratus se affigit Colubro Najae Linnaei, cuius specimina eodem liquore condita remanent.” — „The HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 225 59. Acarus auratus Shaw 1793. upper part of the body furnished with three and som e- times with more large spots of a golden tinge, accom- panied by a metallic lustre. This appearance is however most conspicuous while the animal is immersed in spirits of vine. The general colour of this species is a pale greenish brown, variegated with many minute specks of black, form- ing so many impressed spots on the surface of the body. The edge of the abdomen is very slightly notched or indented by a row of marks of the same colour.... Head.... furnish- ed.... with a serrated snout, the processes of which lying on the under surface, and pointed backwards, enable it to adhere with great firmness to the skin of the creature it infests.... The present species is found adhering to speci- mens preserved in spirits of the Coluber Naja or Cobra de Capello.” Een bijgeteekend figuurtje leert ons, dat de natuurlijke grootte 3 mM. is. Wij hebben hier ontwijfelbaar met Apo- nomma gervaisi (Lucas 1847) te doen, eene algemeen be- kende soort, waarvan de 2 3, de 4 5 metaalglanzende paarl- moervlekken hebben, en waarvan het Museum te Hamburg 3 ® en 2 g bezit, eveneens op Naja naja (L. 1758) (tripu- dians MERR.) gevonden. De figuur van NODDER deugt niet: zij is te lang geteekend, en met 16 in plaats van 11 festoens. Bovendien is zij eene combinatie van g en 2: manlijk zijn: het den geheelen rug dekkend schild; vrouwlijk zijn: 3 vlekken zooals zij bij het 9 liggen (3 5, die anders liggen) en eene aanduiding der areae porosae. Dat mag voor ons geen reden zijn, SHAW’s auratus onder de „doubtful and condemned species” te rekenen; want, dergelijke fouten werden zelfs nog door vooraanstaande acarologen van 1890 gemaakt! m 1802. Acarus auratus. TURTON; in: GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 702. — Diagnose van SHAW. 226 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 60. Acarus rhombeatus Shaw Mai 1798. (Aponomma.) m 1798. Acarus rhombeatus, Lozenge Acarus. SHAW; in: SHAW & NODDER’s Viv. Nat. or the Nat. Misc.; v. 9. PI. 335. — „Acarus rotundatus fuscus, abdomine subcrenato, thorace utrinque macula albida rhombeo-diffracta fusco- -punctata. — Adhaesit cuti magni serpentis in Museo Bri- tanico. — Nota praecipue distinguitur albida sub-rhombea, utrinque juxta thoracem posita, cujus latera ex- teriora in medio interrompuntur, seu quasi diffran- gitur. Punctulis quoque aspergi- tur impressis fuscis.” „Roundish brown Acarus, with the abdo- men subcrena- ted, and a large sub-rhomboid la- terally-diffracted SN 4 (4 "2: 2 4. 3 ry Z . Fie 54. — Overtrek whitish mark speckled with brown on each side the thorax. — On a large serpent in the British Museum. — It is principally distinguished by a large subrhomboid whitish patch or spot situated on each side of the thorax: this spot is broken or interrupted laterally on its exterior side: it is also scattered over with several impressed brown dots or specks.” De natuurlijke grootte, in een afzonderlijk figuurtje zicht- baar, is, zonder het rostrum, 24 mM.; de vorm van dat figuurtje is rond; een en ander doet mij vermoeden, dat wij hier weer met eene Aponomma te doen hebben. Het exem- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 221 60. Acarus rhombeatus Shaw 1798. plaar bevindt zich waarschijnlijk nog wel in het Britsch Museum. Op slangen, en wel op groote, Boa, Python, Eunectes, zijn Amblyomma’s gevonden, en daaronder zijn er, waarvan het 2 2 vlekken bezit: moreliae. Uit Mexico is bekend quasi- cyprium (van deze gelijken de vlekken en de punctuaties wel wat op die van rhombeatus), en uit Australië albolimbatum; in welke landen ook Boa en Python voorkomen. Mogelijk is rhombeatus tòch eene Amblyomma, met platte, door SHAW niet herkende, oogen. De teekening is vrij goed; alleen iets te lang; en er zijn 27 in plaats van 11 festoens geteekend. De vlekken zullen wel niet zóó scherp begrensd geweest zijn. m 1802. Acarus rhombeatus. TURTON; in: GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 703. — Diagnose van SHAW 1798. 61. Acarus undatus Fabr. 1775. (Aponomma.) w 1775. Acarus undatus. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 811. n. 4. — ,Acarus orbiculatus, ater: lateribus undato albis; puncto nigro. Parvus. Caput obscure ferrugineum, rostro flavescente. Corpus supra atrum, macula magna in medio alba. Latera inaequaliter alba, puncto medio nigro. Pedes rufescentes. — Habitat in nova Hollandia. Mus. Banki- anum.”’ Hy zag het dier in het Museum van BANKs te Londen. Dat „punctum nigrum”’ is het aan den rand vóór het le festoen te voorschijn komend peritrema. — Mij dunkt, dat was niets anders dan het 4 (uitgedroogd!) van Ixodes deco- rosus L. KocH 1867. „A peu pres circulaire; brun rougeâtre; une large bordure blancheâtre, divisée dans sa moitié posté- rieure en onze festons; 24 millimêtre; base du rostre brun rougeâtre; une bande mediane blancheâtre.” Men zie NEU- MANN’S figuur 46; 3e Mém. p. 194! Van de pooten zegt NEU- MANN niets. m 1781. Acarus undatus. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 485. n. 7. — Korte diagnose van 1775. 228 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 61. Acarus undatus Fabr. 1775. m 1787. Acarus undatus. FaBRICIUS, Mantissa Ins. werd: prsr2ans8: — Als 178 m 1790. Acarus undatus. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2925. n. 38. — Diagnose van FABRICIUS 1781. m 1792. Mitte ondée. MANUEL; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 683. n. 3. — Acarus undatus, p. 687. n. 3. m 1794. Acarus undatus. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 427. n. 9. — Diagnose van 1775. m 1802. Acarus undatus. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 702. — Als 1790. 62. Pediculus acaroideus Pallas 1784. (Haemaphysalıs.) m 1772. Pediculus acaroides. PALLAS, Spic. zool.; fasc. 9. P228.2n00L: „Vide descriptionem Pediculi acaroidis in Didelphide bra- chyura, quam proximo Volumine dabo, observati, quam nemo non Acarum diceret, nisi senarius pedum numerus vetaret.” Het volgende deel (fasc. 11—14) bevat echter geene be- schrijving van Didelphys brachyura! Nomen nudum; dus ongeldig. — Op Didelphys brevicaudata ERXLEBEN 1777; Guiana, Brazilië. Hierbij dien ik de volgende opmerking te maken. PALLAS schrijft (elders:) araneodes, genitivus araneodis; daarom fabriceer ik van zijn genetivus acaroidis den nominativus acaroides, vermoedend, dat hijzelf dat ook zöö geschreven zoude hebben. (Hij had correct moeten schrijven arachneodes, gen.: arachneodae; acaroides, gen.: acaroidae. Een mooi motief voor degenen, die foutief geschre- vie una men. orthogratis chi; gespe kds hen zikems,h oev e el hond er d'entna mie n'émoiers- ten damnjipwel, veranderde worden!!?2): m 1777. (Sine nomine). PALLAS, Naturg. merkw. Thiere; p. 37. — „Milbenförmige, sechsfussige Laus.” — m 1784. Pediculus acaroideus. Parras. Descr. Didel- phis brachyurae; in: Acta Acad. Sci. Imp. Petropol.; P. 2. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 229 62. Pediculus acaroideus Pall. 1784. p. 247. — „In specimine liquore asseruato, quod pro anatome inseruiit, copiosissimi per totum corpus, maxime circa collum, confertisque agminibus circa scrotum et in- guina, cuti inhaerebant Pediculi acaroidei (fig. 6). Acaro coleopterorum minores, totaque corporis forma ad Acaros accedentes, nisi quod pedibus tantum senis instructi. Singu- pe. ss. — 2/1 laris eorum et constantissimus character erant pili in posteriore corporis parte utrinque terni, quos figura optime exprimit.” Maar de graveur verzuimde de 6 karakteristieke borstels te snijden. Ook zijn de pooten I te kort geteekend. Aan de hand van dat figuurtje, met dat buitengewoon korte gnathosoma, meen ik dat dier als eene Haemaphy- salis-Larva te moeten determineeren. Zie de foto’s van Larvae in NUTTALL & WARBURTON, 1915. t. 12. f. 2. — Voor zoover ik kan nagaan, komt Didelphis brevicaudata niet voor in de lijsten der gastheeren van /xodidae. Er moet dus naar ge- zocht worden. — Guiana, Brazilië. 63. (Vervolg van Deel I. p. 98. n. 23.) (Adhuc sine nomine.) (Ixodes leachiv AUD. 1827.) (Haemaphysalis.) m 1687. Zecca della tigre, Zecca del tigre. REDI, Esper. int. gener. Ins.; p. 180. — De figuur is verkleind naar die van 1668, en even groot als, maar fijner van uitvoering dan die van 1671. m 1730. Laus der Tiegerthiere. Friscu, Beschr. Ins. Teutschl.; v. 9. Voorrede, p. VIII. — Opsomming van REpr’s ,,luizen”. Nomen nudum. m 1757. Tique du tigre. REDI, Expér.; in: Collect. acad.; v. 4. Part. etrang.; p. 463. — Als 1761; geen figuur. m 1758. Acarus. Hizz, Notes &c.; in: SWAMMERDAM, The Book of Nature; p. 26. — „Redi found Lice upon the Tiger. He calls all those on quadrupeds by this name; but 230 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (63. Ixodes leachii Aud. 1827.) he is in this mistaken; the distinctive characters are to be found in the structure of the parts, not on the creatures whereon they feed.” oO 1760. Luis op den tyger. BAKER, Het micr.; v. 2. c. 21. p. 182. — Als 1744; zie Deel I. p. 100. m 1765. Pou sur le tigre. J. D.; in: Encyl. Dict. rais. Sci. Arts Métiers; v. 17. Suppl. p. 811. — Naar BAKER 1743; zienDeel I. p. 100: m 1778. Luis op den tyger. BAKER, Het micr.; v. 2. c. 21. p- 182. — Als 1744; zie Deel I. p. 100. O 1778. Zecca della tigre, Zecca del tigre. REDI, Esper. int. Gen. bInstsAlsnli668rzienDeel I. p98: 64. (Vervolg van Deel I. p. 101. n. 24.) Ixodes marginata (Sulz. 1776). (Dermacentor.) m 1776. Acarus marginata, Gesaumte Milbe. SULZER, Abgek. Gesch. Ins.; p. 245. t. 29. f. 7. — „Grau, oben weisz- lich; die Füsse rot. Der Saugrüssel ist mit zween Zähnen begleitet (1) ausgestreckt, hinter demselben zwey undeutliche Augen (2). Das ganze Insekt ist platt, zähe, der Hinterleib mit einem breiten Saum von dreyzehn Läppchen (3). © pun emk 1m gen, Alılees: „zween Reihen Zähnen. 2. Aange- zien hij de oogen niet op de figuur aangeeft, zoo geloof ik, dat hij ook niet de eigenlijke oogen gezien heeft, maar een paar vlekjes voor oogen aangezien heeft. 3. Lees „eilf’”. De® beschrijving laat veel te wenschen over; maar de teekening is, voor zijn tijd, voortreffelijk. m 1778. Acarus reduvius. FUESSLY (in zijne recensie over bovenstaand werk), Mag. f. d. Liebh. d. Ent.; v. 1. p. 228. — Nomen nudum. Pic eile HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 23] 64. Ixodes marginata (Sulz. 1776). m 1787. Acarus marginatus, Gesäumte Milbe. HERBST Natürl. Abb. d. merkw. Thiere; v. 8. n. 3. p. 141. — Woor- delijk naarsSULZER 776.5 ——.,.Desafbeelding, tin 792.4. ila. is maar 6 mM. groot. Acarus marginata. Idem, ibidem; bij de figuur. m 1789. Acarus veduvius. ROEMER, Gen. Ins.; p. 33. — N.B. Diagnose van de echte reduvius van LINNAEUS, maar de afbeelding is die van SULZER 1776. ma 1794. Acarus reticulatus. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 428. n. 17. — „Ovatus ferrugineus lineis albis subreticu- latus. Habitat in Gallia. — Statura praecedentis (1) totus ferrugineus lineis albis hinc inde connexis quasi reticulatus. Margo parum elevatus, striatus.” Opmerkingen. Il. Holsatus; zie bij reduvius, p. 186. — Vergelijk deze beschrijving met SULZER’s figuur. m 1797. Acarus reduvius, Ixodes ricinus. OLIVIER; in: Eineyel. meth;; Hist.; nat. ;,Ins.;,v. 18, (= /Planches)*Explidr Pl. ; Pl. 255. f. 3. — Deze is echter marginata van SULZER 1776. Hij heeft deze soort terecht als eene /xodes herkend. a 1802. Acarus reticulatus. TURTON; in: GMELIN, A gen. syst. of Nat.; v. 3. p. 703. — Diagnose van FABRICIUS 1794, zonder hem te noemen. — „Inhabits France.” m 1804. Cynorhaestes reduvius, Cynorhaeste reduve. HER- MANN, Mém. Apt.; p. 66. 9 n. 3. t. 7. f. 3. — ,, Viola- ceo-fuscus, postice crena- _ tus, area baseos alba (1); maculis quinque radian- tibus punctisque fuscis; antennis rostroque longi- tudine thoracis (2). — D’un brun violet, crénelé à la partie postérieure; une aire blanche (1) à la base du corps; cinq taches rayonantes et des points bruns; antennes et bec de la longueur du corselet” (2). Fic. 57. — Overtrek. 232 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 64. Ixodes marginata (Sulz. 1776). Sur les chiens; mais rarement.” Hij vraagt: „Acarus ricinoides De Geer?” — Neen. „J'ai trouvé cette espèce, qui est nouvelle si elle n’est point effectivement l’acarus reduvius de Linné, sur un chien pyrame (3) et sur d’autres petits chiens qui n’étoient de leur vie entrés dans aucun bois, et qui ne peuvent par consé- quent l'en avoir rapportée. Noot van den Editeur: HAMMER: „L’auteur n'a laissé de figure de cette espèce.” — Op t. 7 bevindt zich echter eene afbeelding (f. 3), die in de Expl. d. PI. ook reduvius genoemd wordt, en die ik hier reproduceer. Opmerkingen. 1. Het schildje. 2. Lees ,,capitis’, „de la tête”, = basis capituli. 3. Afkomeling van den Engel- schen ,,Dancer’’, Canis familiaris extrarius anglicus. Cynorhaestes pictus, Cynorhaeste peint. Idem, ibidem; p. 67. n. 4. t. 4. f. M. — „Dorso albo, postice cre- nato; maculis pedibusque fuscis; rostro anten- nisque vaginantibus, longitudine thoracis (1). — „Dos blanc, crénelé par derrière; taches et pieds bruns; bec et antennes en gaîne, de la lon- gueur du corcelet (1). — Les antennes sont creuses du côté inférieur, de manière qu’appliquées contre la trompe, elles la recoivent et la cachent” (2). „Il vit sur les cerfs, sur les chevreuils, quoique beaucoup moins fréquemment que le cynorhaeste réduve (3); aussi entre les paillettes et les petites coquilles entrassées après les inondations, entre les mousses, même sur mon corps, après avoir été couché quelque temps sur l’herbe.” Opmerkingen. 1. Lees ,capitis”, „de la tete” = basis capituli. 2. Vreemd, dat hij niet bemerkte, dat deze antennes” denzelfden vorm hebben als die van zijn redu- vius. 3. Des te vreemder, omdat hij beide ,,soorten” op één dier vond, en dan nòg niet begreep, dat het 9 en 4 waren. Zijne figuur is slecht; alleen de omtrek der palpen is bij benadering goed; men vergelijke die met de figuur van NEUMANN, 2e Mém., p. 361. HERMANN citeert als synoniem terecht: SULZER, Ins. t. 29. Fie 58. — Overtrek. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 233 64. Ixodes marginata (Sulz. 1776). f. 7.” Daarom is het zonderling, dat NEUMANN geen moeite deed, SULZER te raadplegen, maar eerst aan het einde van zijn arbeid (4e Mém. p. 265) mededeelt: „Synonymie: Aca- rus marginatus Sulzer, Ins. ed. 2. pl. XXIX. fig. 7. (d'aprês Hermann)”; zonder zich van de waarheid te overtuigen. m 1804. Ixode reduve. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 52. — „On trouve três fréquemment en France un ixode dont le dessus du corps est mélangé de cendré et de brun rougeätre, en forme de taches et de lignes; c’est je pense, l’ixode réduve. Fabricius en a fait une espèce diffé- rente sous le nom d’acarus reticulatus.” 65. Acarus histrio Fabricius 1798. (Dermacentor.) m 1798. Acarus histrio. FABRICIUS, Suppl. ent.; p. 571. — „Subrotundus, planus ater albo maculatus maculaque dorsali cyanea biloba. — Habitat in India orientali. — Dom. Daldorff. „Maior A. hispano (1). Antennae breves, crassae, compres- sae, obtusae, utrique letis (2) duabus (3) elongatis, erectis basi insertis (4), niveis (5). Caput sub antennis (6) incrassa- tum, vesiculosum, flavescens (7), rostro brevi, prominulo. Corpus depressum, planum, subrotundum (8), atrum (9) antice maculis quinque albis 3. 2. et postice utrinque qua- tuor marginalibus. In medio dorso macula magna cyanea postice biloba (10). Pedes octo brunnei albo annulati.” Ziedaar een ware „puzzle’’! Opmerkingen. 1. Hispanus — aegyptius. Deze is „6 à 7 mm. (rostre y compris)”; dan moet histrio minstens 6.5 mM. geweest zijn. FABRICIUS — dat blijkt uit alles — beschrijft een uitgedroogd exemplaar, dat hij van DALDORFF ontving. 2. „Letis’’; lees „telis” (sing.: telum); dan kunnen daarmede bedoeld zijn de achterwaarts gerichte, pijlpunt- vormige apophysen aan het 2e palplid van (bijvoorbeeld:) Dermacentor. 3. „Utrinque-duabus” (als FABRICIUS zich niet verschreven heeft) beteekent dat 4 van die apophy- sen; iets onbekends bij Ixodidae; en tòch bestaat de moge- 234 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 65. Acarus histrio Fabr. 1798. lijkheid; vinden wij toch bij Rhipicephalus en Haemaphysalis eene neiging 4 apophysen te vormen; van eenige soorten van Haemaphysalis bezitten de palpen ventraal 4 „tela’’. 4. De 4 apophysen zitten aan de ,,basis”, dat is dus aan het 2e lid; iets ongekends bij [xodidae; bovendien zijn zij „erecta’’, dat is dus naar boven wijzend; dat kàn verklaard worden, doordat rostrum en palpen naar beneden gericht waren. 5. , Nivea”, alleen Dermacentor marginata niveus NEUMN. 1897 bezit witte vlekken op de palpen. 6. Wat beteekent „sub antennis’? Ventraal van, of achter de palpen? Stel: „ventraal van de palpen”, dan is de passage onverklaarbaar. Stel: „achter de palpen’”’, dan zou „caput vesiculosum”’ wijzen op uitgestulpte en samengevloeide „areae porosae’’. 7. Deze zijn geelachtig; vooral als zij opgedroogd zijn. Een en ander zoude wijzen op een 9, dat gedood werd na de poging om eieren te leggen, of na eieren gelegd te hebben. 8. „Subrotundum’” wijst meer op eene Amblyomma, dan op een Dermacentor; en toch is dat laatste niet onmogelijk, waar toch D. rhinocerotis DE GEER 1778 een zeer breede vorm is. 9. „Ater” is, volgens SACCARDO's Chromotaxia, zwartgrijs. 10. De rugzijde vertoont 3 + 2 +2 x 4, dat is in het geheel 13 witte vlekken; bovendien is er nog eene groote mediane (lazuur-?)blauwe vlek aanwezig. En aan- gezien FABRICIUS niet spreekt van een ,,thorax” (= scu- tum), zoo moeten wij aannemen, dat zijn exemplaar een g was. Maar, dat klopt niet met onze suppositie, dat het „caput vesiculosum flavescens’ op een 2 wijst! FABRICIUS vermeldt niets van festoens, noch van de onderzijde. Kortom, ik geef het op. 66. Ixodes rhinocerotis (de Geer 1778). (Dermacentor.) m 1778. Acarus rhinocerotis, Mitte du Rhinoceros. DE GEER, Mem. Hist. Ins.; v. 7. p. 160. t. 38. f. 5. 6. — „Sub- rotundus planus fuscus, maculis testaceis fusco punctatis. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 235 66. Ixodes rhinocerotis (de Geer 1778). — Mitte arrondie applatie brune, à taches et nuances fauves avec des points brunes. — Verkort: „Rare. De la grandeur d'un pois ordinaire; sur le Rhi- noceros. Couleur brun de marron, orné de plusieurs taches et nuances, plus ou moins gran- des, d'un jaune fauve couleur d'ocre, avec un grand nombre de points bruns; les plus gran- des de ces taches au milieu du dos; le bord postérieur marqué d'une suite de dix taches rondes, arrangées en demi-cercle. Pattes longues, assez grosses, du même brun obscur que le corps.” (P...161)..,La tête tient a.une petite plaque en forme de cor- celet; trompe longue cylindri- que arrondie au bout, courbée en dessous. Bras petits, cylindriques, arrondis au bout, de même longueur que la trompe (1). Sous le ventre à quelque distance du derriére, un point élevé, en forme de stigmate, sans doute l’anus. Entre les pattes III un tubercule, tel que nous l’avons observé sur d’autres Mittes (2). Elles se tenoient ordinairement aux environs des parties naturelles de trois Rhinoceros, parce la peau y est plus mince et plus aisée a percer que par-tout ailleurs. Quand elles sont bien gorgées de sang, leur corps devient quatre fois plus grand qu’aupara- vant, en s’allongeant un peu en même tems.” Opmierkineents/ 1: N'B::4,,trompe bong me det bras petits.... de même longueur que la trompe’’: welk eene contradictio in terminis! 2. Hij vermeldt die ,,tuber- cule” alleen bij veduvius;zie p. 175. — Rhinoceros bicornis; Kaapland. m 1783. Acarus rhinocerotis. DE GEER, Abh. (vertaling door, Goeze)s y. 2: pi 66: m.,2.:rAls} 1778. Nashornmilbe. GOEZE, ibidem; p. 66. noot g. Rhinocerosmilbe. GOEZE, ibidem; p. 268 bij de „Erkl. d. Figuren. Fıc. 59. — 3/2. 236 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 66. Ixodes rhinocerotis (de Geer 1778). m 1783. Acarus rhinocerotis. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 203. n. 1338. — Diagnose van DE GEER. m 1785. Acarus. SPARRMAN, Voy. Cape of Good Hope; v. 2. p. 110. — Dec. 1775. On the rhinoceros, on its pubis and groin.” — Hij verwijst naar DE GEER’s Mémoires. m 1786. Acarus. SPARRMAN, A voyage &c. — Dezelfde editie, met nieuw titelblad. — Als 1785. m 1787. Acarus. SPARRMAN, Voy. Cap de Bonne Espé- rance; p. 317. — Als 1785. Sur le Rhinoceros bicornis. m 1788. Mitte du Rhinoceros. P. A. F. Ray, Zool. univ; p. 608. n. 16. — Zeer korte beschrijving naar DE GEER 1778. m 1804. Cynorhaestes rhinocerotis, Cynorhaeste du rhino- céros. HERMANN, Mém. Apt.; p. 68. n. 5. — „Fuscus, maculis testaceis fusco punctatis. — Brun, des taches rougeâtres ponctuées de brun. — Sur le rhinocéros à deux cornes. Sparr- mann.’ — Uit niets blijkt, dat hij haar onder de oogen had. m 1804. Mite du rhinocéros. LATREILLE, Hist. nat. Crust Ins.; v. 7. p. 365. — Beschrijving naar DE GEER 1778. Ixodes rhinocerotis, Ixode du rhinoceros. Idem, ibidem; v. 8. p. 53. n. 6. — Korte diagnose; citeert DE GEER 1778. 67. (vervolg van Deel I. p. 102. n. 26.) (Adhunc sine nomine.) (Rhipicephalus armatus Pocock 1900.) m 1757. Tique du lion. REDI, Exper.; in : Collect. acad.; v. 4. Part. etrang.; p. 463. — Als 1668; zie Deel I. p. 102. m 1758. Acarus. HıLı, Notes; in: SWAMMERDAM, The Book of Nature; p. 26. — „Redi found Lice upon the Lion. He calls all those on quadrupeds by this name; but he is in this mistaken; the distinctive characters are to be found in the structure of the parts, not on the creatures whereon they feed.” O 1760. Luis op den leeuw. BAKER, Het micr.; v. 2. p. 21. p. 182. noot. — Als 1744; zie Deel I. p. 103. m 1765. Pou du lion. J. D.; in: Encycl. Dict. rais. Sci. Arts Métiers; v. 17. Suppl. p. 811. — Naar BAKER 1743; zie Deel AP 1103: HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 237 (67. Rhipicephalus armatus Pocock 1900.) m 1778. Luis op den Leeuw. BAKER, Het mikr. v. 2. c. 21. p. 182. noot. — Als 1743; zie Deel I. p. 103. O 1778. Zecca del leone. REDI, Esper. int. Ins. — Als W668 zie Deel: I. p., 102. 68. (Vervolg van Deel I. p. 46. n. 13.) Acarus plumbeus Panzer 1803. (Rhipicephalus.) m 1803. Acarus plumbeus, Bleyfarbige Milbe. PANZER, Faun. Ins. Germ. Initia; Heft 90. n. 22. — Hefte 85—96 verschenen 1802—1805; dat is dus 12 Hefte in 4 jaren, of 3 in het jaar; Hefte 88—90 verschenen dus in 1803. „Globo ovatus plumbeus laevis, capite pedibusque ferru- gineis. Habitat in Alauda triviali Linn.” Vergelijkt men deze figuur met die van BERLESE in zijne Acar. Myr. Scorp. Ital.; fasc. 55. n. 8. 1889, dan ziet men de frappante gelijkenis. Let vooral op den vorm van het schildje, de twee lange cervikaalgroeven, en de 2 mandi- belscheeden. Zijn genus Phaulixodes is gebleken gebaseerd te zijn op Rhipice- phalus-Nymphae. Tot welken Adultus de hierboven en door BERLESE beschre- vene en afgebeelde Nympha behoort, is, voor zoover mij bekend, nog niet uitgemaakt. Maar ,condemned” mag de soort niet genoemd worden. Anthus trivialis L.; Noord-Beieren. N.B. Later werd de soort, merkwaardigerwijze, nog ge- vonden op Motacilla alba, Anthus trivialis (L.) (,,arboreus’’), Anthus pratensis (L.), Galerida cristata (L.), Alauda arvensis L., en Melanocorypha calandra (L.), zeer na aan elkander verwänte soorten. Er moet een verband bestaan tusschen de levenswijze van die Rhipicephalus-soort en die der ge- noemde vogels. Fic. 60. — 3/2; overtrek. 238 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 69. (Adhuc sine nomine.) (Ixodes sanguineus LATR. 1806.) (Rhipicephalus.) m 1776. Acarus elephantinus. SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. 4. — In het algemeene gedeelte over Acari: ,,Augen.... Ich habe sie bey der grössten Art dieses Geschlechts (Acarus elephantinus) nicht gefunden.” — Zijn Acarus elephantinus is echter niet die van LINNAEUS 1758. — De naam is dus gepreoccupeerd. Acarus ovatus, macula baseos nigra triloba ; utrinque (1) sulcis tribus longitudinalibus. Idem, ibidem; p. 128. n. 29. t. 6. f. 14. 15. — Hy citeert ten onrechte de Acarus elephan- tinus van LINNAEUS 1758, die vermoede- lyk eene op Elephas et. maximuslevende Am- : blyomma-soort is. — Verkort: „Dalmatien. Testu- do orbicularis L. — Rötlich. Die Seiten des Kopfes (1), die Füsse, und der eyförmige Fleck nahe am Kopfe schwarz. Spitzen der Fussgelenke schmutzig weiss. — Etwas länglicht, nach hinten etwas flach, Rand wieder erhaben. Drey kleine Falten die Länge hin; die mittlere die längste. Der schwarze eyförmige Fleck gleichsam in drey Lappen getheilet, die aber so verbunden sind, dass der Umriss gleichwohl eyförmig ist. Unten zwo tiefe Falten schier die ganze Länge des Lei- bes. Afteröffnung ein wenig unter die Mitte des Leibes; hinter derselben eine Falte bis an den Rand. — Das Leben ist sehr zähe: eins über drey Wochen an der Stecknadel gelebet.”” Opmerkingen. 1. Hij meent zoowel dorsaal als ventraal! 2. De palpen. — Goede beschrijving; goede afbeel- dingen. Uit het kleine rostrum en uit de beschrijving van het schildje valt wel op te maken, dat deze soort de gewone Rhipicephalus sanguineus is. Panty STA FEN yy Fic. 61. — 2/1. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 239 (69.) Ixodes sanguineus Latr. 1806). Emys orbicularıs L. (lutaria L.); Dalmatië. m 1781. Acarus elephantinus, Grösste Milbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 507. n. 1041. — Citeert zijne Bey- träge 1776 p. 128, en anderen. m 1789. Acarus elephantinus, Elephant. DE VILLERS, Lin- naei Ent. v. 4. p. 44. n. 1. — Gedeeltelijk naar SCHRANK 1776. Familie Acaridiae Latr. 1802. (Vervolg van p. 41). De hieronder volgende genera: Trombidium (n. 70—94), Cheyletus (n. 95— 99), Bdella (n. 100—106), Trombidium (n. 107—116), Atomus (n. 117—119) en Trombidium (n. 120— 137), behooren tot genoemde Familie. Genus Trombidium Fabricius 1775. Type: Acarus holosericeus L. 1758. m 1775. Trombidium. Fasrictus, Syst. Ent.; Voor- werk (ongepagineerd): Overzicht der Ordines en Genera: Ordo V. Unogata. Genus 135. — Diagnose: „Palpi incurvi, apice acutissimi (1), os tegentes. Labium concavum (2), maxillas recipiens’’ (3). „Unogata’” is een mixtum: Odonata, Chilopoda, Myrıo- poda, Trombidium, Aranea, Scorpio, Phalangium. Opmerkingen. 1. Zonderling, dat hij den knots- vormigen, aan de tibia hangenden tarsus niet vermeldt. 2. Zeer juist. 3. Zijne „maxillae’’ worden tegenwoordig mandi- bula (ook wel mandibulae) genoemd. Hij geeft geen type aan. Trombidium. Idem, ibidem; p. 430. n. 135. — Dezelfde diagnose. Hij brengt er slechts 3 soorten onder: tinctorium, holosericeum en aquaticum. Waarom brengt hij er aquaticus onder? Die heeft toch geen „palpi apice acutissimi’’! Speurde hij verwantschap? Of was het alleen maar de frappante gelijkenis in vorm, kleur, plaatsing der coxaalplaten, en „la- bium maxillas recipiens’’ ? m 1777. Trombidium. FABRICIUS, Gen. Ins.; p. 151. — „Os maxillis palpisque. Palpi duo porrecti, incurvi, maxillas 240 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Trombidium Fabr. 1775. aemulantes (1), filiformes quadriarticulati: articulis cylin- dricis; secundo gibbo, crassiori, ultimo corneo, acutissimo, arcuato os obtegentes (2). Mandibula (3) recta, porrecta, compressa, basi excavata, apice unguiculo corneo, arcuato, acutissimo armata. Maxilla brevissima, incurva, approxi- mata (4). Labium porrectum, conicum, membranaceum, con- cavum, involutum, pilosum, maxillas recipiens (5). Anten- nae, quantum video, omnino nullae. Metamorphosis com- pleta (6). Larva octopoda agilis, currens, omnibus partibus completa; imagini simillima (7). Puppa octopoda, agilis, currens, imagini simillima (8). Victus et larvae et puppae et imagines e rapina aliorum insectorum quisquiliis.” | Opmerkingen. 1. In 1775 gebruikte hij het woord ,maxillae” voor de mandibels; waarom hij nu beweert, dat de palpen op maxillae gelijken, is onbegrijpelijk. 2. Ook nu weer maakt hij geen melding van den aan de tibia palpi hangenden, knotsvormigen tarsus. 3. Thans gebruikt hij het woord „mandibula’’ voor wat men tegenwoordig met dien naam aanduidt; en de beschrijving ervan is zelfs zeer goed. 4. Onbegrijpelijk. Slechts ééne maxilla? Wat voor orgaan is dat? 5. Nu weer maxillae? pluralis? En dat nog wel in plaats van mandibula! 6. Fantasie van hem! 7. Blijkbaar bedoelt hij de Nympha; eene Larva schijnt hij niet te kennen. En is die Nympha ,,agilis’? 8. Eene bewegelijke „pop bestaat niet; of bedoelt hij weêr eene Nympha? Zijn er dan twee Nympha-stadia? Hij is blijkbaar heelemaal in de war, of hij fantaseert er maar op los. Kortom, zijne definitie is zóó slecht, dat men haar eigenlijk niet mag aannemen. — Geen enkele soort wordt genoemd. Op p. 209 begint zijne „Mantissa specierum nuper detec- tarum’’; op p.249 wordt eveneens geen enkele soort genoemd. m 1777. Trombidium. Scorori, Introd. ad hist. nat.; p. 405. — Verkorte diagnose van FABRICIUS; hij brengt dit genus tot de Crustacea = de Aptera van LINNAEUS, zonder Acarus, Pediculus en Pulex. m 1781. Trombidium. J. C. FaABRICIUS, Betracht. ü. d. Syst. d. Ent.; p. 112. 113. — Hij erkent, dat in de Klasse der Unogata (zie hierboven, p. 239) de genera drie groepen HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 241 Trombidium Fabr. 1775. vormen. Hij is echter niet in staat, goede onderscheidings- kenmerken tusschen de 3 groepen te vinden. Eén van de groepen wordt door de genera Trombidium, Aranea, Phalan- gium en Scorpio gevormd. m 1781. Trombidium. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 1. p. 534. — Nomen nudum. Bij de 3 soorten van 1775 komen nog: caudatum en globosum ; zoodat gezegd mag worden: zijn Trombidium = Trombidium F. + Hydrachna MÜLLER — Geen type. m 1787. Trombidium. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 1. p. XVII. Diagnose als 1775, maar zonder de woorden „os tegentes”. Trombidium. Idem, ibidem; p. 342. — Hetzelfde; maar hier: „Palpi duo incurvi apice acutissimo.” En hij voegt eraan toe: „Antennae setaceae”. — Waar zijn die „anten- nae’ dan? o 1788. Trombidium. ZSCHACH, Mus. Leske.; p. 85.(?) n. 127. — Nomen nudum. m 1789. Trombidium. ROEMER, Gen. Ins.; p. 65. — Dia- gnose van FABRICIUS 1787, p. 342. m 1789. Trombidium. ZSCHACH; in: KARSTEN, Mus. Leske.; v. 1. p. 5. — Nomen nudum. w 1790. Trombidium. BRAHM, Insektenkalender; p. XLII. — Nomen nudum. 1790. Acarus, Trombidium. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2934. — De drie soorten, die FABRICIUS 1775 onder Trombidium bracht, worden door GMELIN, l. c. n. 20. 21. 22. onder Acarus opgenomen, maar boven deze 3 soorten staat: „Trombidia Fabricii”. a 1790. Trombidium. OLIVIER, Introduction; i : Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 5. p. 41. n. 191. — Naar FABRI- cıus 1777, maar zeer verkort. (P. 168.) „se nourrissent simplement du suc”, &c.;* zie bij Acarus, p. 29. (P. 172.) „La plupart des Trombidions .... vivent dans la mer & les eaux salées’’!!! m 1790. Trombidium. Rossi, Faun. Etrusc.; v. 2. p. 124. — Diagnose van FABRICIUS 1775. 16 242 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Trombidium Fabr. 1775. m 1792. Trombidium. PETAGNA, Instit. Ent., v. 1. p. 124. — Diagnose van FABRICIUS 1775, voorwerk. Trombidium. Idem, ibidem; p. 431. — Diagnose van FABRICIUS 1777. m 1793. Trombidium. Rossi, Mantissa Ins. in Etruria; v. 2. p. 5. — Diagnose van FABRICIUS 1775. m 1795. Trombidium. LATREILLE, Observations; in : Mag. Encycl.; v. 4. p. 19. n. 7. — „Deux antennules saillantes, sétacées, arquées, articulées, terminées par un crochet, avec un appendice ovale, inférieur, a l’avant der- nier article. Deux mandibules plates, avec un ongle recourbé, reçues dans une lèvre inférieure, obtuse, renflee.’ De diagnose is goed. Als „espêce qui aura été l'objet de mon examen (= type, zie p. 33), geeft hij op: Acarus holosericeus LINNÉ. [m 1795. Trombidium cancriformis. MÖLLER, Lex. entom.; p. 516. — Nomen nudum; is een Cheliferide]. m 1796. Trombidium, Trombidion (Fra.). LATREILLE, Pré- cis car. gén.; p. 183. — ,,Mandibules plates, munies d'un ongle recourbé, recues dans une lèvre inférieure, obtuses. Antennules coniques, articulées, terminées par un crochet et un corps ovalaire mobile, inferieur. — Caract. habi- tuels. Corps presque carré, déprimé, un peu soyeux ou écailleux, mou, ordinairement rouge, sans distinction d’an- neaux. Deux yeux saillans. Pattes propres pour la course.” Men ziet wel, dat in dit genus alléén die Acarı passen, die dat „appendice mobile” bezitten. Eene massa, die door HER- MANN 1804 Trombidium genoemd worden, passen hier niet in. Hij geeft geen „type’” aan; dat heeft hij trouwens reeds 1795 gedaan. m 1798. Trombidium. CEDERHIELM, Fauna Ingricae Prodr. ; p. 190. n. CI. — Diagnose van FABRICIUS 1787. p. 342; ge- volgd door: ,,Charact. gen. secund. Corpus parv. ovat. hirt. capite parvo haud distinct. a thorace, oculis parvis fron- talib. antennis porrect. (1) supra os insert. thorace obtuso, scutello nullo. pedib. brevib. colore vario.” (2). Opmerkingen. 1. Hij spreekt in de diagnose van »palpi” en ,,antennae”; maar in de „Charact. gen. secund.”’ HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 243 Trombidium Fabr. 1775. alleen van ,,antennae’’, en wel in de plaats van ,,palpi”. Hij merkt dus zijne twee fouten niet op! m 1798. Trombidium. ILLIGER, Vers. natürl. Folge; p. 501. — Nomen nudum; brengt het genus, evenals FABRI- cıus, tot de Unogata. m 1799. Trombidie (Fra.). SAINT Apams, Philosophia entom.; p. 143. — „Antennes sétacées.”” — Dat is alles; en als men dan bedenkt, dat dat genus een „subgenus” is van ,Acarus”, waarvan de diagnose eigenlijk die van Jxo- des is, dan is zijn kennis al zeer gering. m 1801. Trombidion (Fra.). LAMARCK, Syst. Anim. sans vert.; p. 171. — Behoort tot de „Arachnides Palpistes”. Trombidium, Trombidion. Idem, ibidem; p. 177. — Ach- ter den naam staat: ,,Latr.” (sic!) — Verkorte diagnose van LATREILE 1796. m 1802. Trombidium. GMELIN, A gen. syst. of Nat.; v. 3. p. 709. — Als 1790. m 1802. Trombidium, Trombidion (Fra.). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 3. p. 63. — „Palpes saillans, coniques, articules, termines par un crochet, avec un corps ovalaire en dessous. Mandibules plates, larges, avec un ongle recourbé au bout, reçues dans une lèvre inférieure. Pattes propres pour la course. Corps presque carré, déprimé, mou. Veux saillans. Exemple. Trombidium holosericeum. Fab.” Zie over , Exemple” p. 33. Zie hierboven 1795. m 1802. Trombidium, Trombidion (Fra.). WALCKENAER, Faune paris.; Ins.; v. 2. p. IX. — Zeer korte diagnose; be- hoort tot de Unogata. Trombidium, Trombidion. Idem, ibidem; p. 183. — Zeer korte diagnose; iets uitvoeriger beschrijving. De soorten worden, p. 184, verdeeld in: „Famille Trombidions’ en „Famille Hydrachnés”. Uit den daarop volgenden tekst blijkt, dat zijne , familles” gelijkwaardig zijn aan de genera Trombidium FABR. 1775 en Hydrachna MÜLLER 1776. 1803. Trombidion (Fa.). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 5. p. 201. — „Palpes termines par un crochet, avec une appendice en dessous; mandibules plates, avec un seul ongle.” 244 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Trombidium Fabr. 1775. m 1804. Trombidie. DUMERIL, Traité élém. Hist. nat; p. 119.120. — Behoort tot de „Ins. apteres avec mächoires.”’ — „Elles n'ont que deux yeux.” m 1804. Trombidium. HENTSCH, Epitome Ent. Syst. sec. Fabricium ; p. 129. — Verkorte diagnose van FABRICIUS 1793. — Hij leidt het woord af van $pöußos, grumus; wat juist is; maar hij vergeet: en eïdoc, forma. m 1804. Trombidium, Trombide. HERMANN, Mém. Apt.; p. 12. 14. 17. — Ik combineer de beide diagnosen: „Rostrum conicum, mandibulas duas unguiculatas includens; palpi duo, apice subtus saepe appendiculati; oculi duo. — Bec (ou trompe) conique, renfermant deux mandibules onguiculées; deux palpes, souvant avec un appendice au bas du sommet; deux yeux.” ,saepe,” goed gezien; dat appendiculum is dus niet het nooit falend kenmerk. (P. 17.) „Ce genre, établi par Fabricius, ne peut l’avoir été, à ce qu'il me semble, que sur l’examen du trombide soyeux.” — Dat wil zooveel zeggen als: naar mijne mee- ning is Acarus holosericeus L. type.” Zijn werk verscheen 12 jaren nadat het bekroond was; anders was hij LATREILLE een paar jaren vóór geweest. Zoekend naar de mandibules, door FABRICIUS beschreven, vindt hij: „deux parties, montées du côté intérieur sur une espèce de pédicule (1), et munies à la pointe d’un onglet arqué ou d'un crochet courbé en dehors” (2). Opmerkingen. 1. Oudste waarneming der tracheeën- stammen of luchtzakken; maar hij begreep dat niet; zie onze figuur 135, A. 2. lees: „en haut”; hij had ze namelijk door een dekglas gedrukt. Op t. III f. H. vinden wij eene dergelijke afbeelding (fig. 62), die nergens in het werk vermeld is, en door den samen- steller van de „Explication des Planches” beschre- ven wordt als „Les mandibules onguiculées du Trombidium assimile”; wat eene grove vergissing is, aangezien dat dier eene der Erythaeidae is, die naaldvormige mandibels bezitten. Fic. 62. „Le nombre des articulations des antennules est HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 245 Trombidium Fabr. 1775. quatre” (zonder appendiculum); „il m'a cependant paru.... que le premier article.... est composé de deux articulati- ons, .... de façon que.... j'ai pu distinguer six articula- tions.” — Lees: cinq. (P. 18.) Over het appendiculum: „un petit corps plus ou moins ovale, velu, et attaché perpendiculairement au des- sous de leur pointe, entre le crochet et l’avant-dernier article. L'usage de cet appendice des palpes m'est inconnu.” (Noot:) „Il n'y a que mon trombide longipède”, (Acarus motatorius L.) „quelques espèces semblables, et le trombide aquatique, dans lesquels je n'ai pu découvrir ces appendices.”’ (DekSt)} Nes yeux "sont três-visiblest 10.5 ilon’y ‘én a que les plus petites dans lesquelles ils soient difficilement distingués. L’insertion des yeux differe de deux manieres. Les uns sont placés sur la partie antérieure du dos, à peu pres vis-à-vis de la base de la seconde paire des pieds; ils représentent de petits points plus ou moins écartés, noirs, rouges ou blancs. Les autres sont insérés à la base latérale du bec; leur insertion répond à celle de la première paire des pieds” (zie fig. 113. fuliginosum E), et ce qu'il y a de particulier, c'est qu’ils sont montés sur un stilet” (zie fig. idem, G). (P. 19.) Hij heeft meer dan 30 soorten gevonden; d.w.z. van Prostigmata excl. Hydrachnellae. „La couleur.... est en général la rouge; .... aussi m’a- t-il paru, qu’en général ces insectes ont le corps plus renflé, plus dodu, plus mollasse.” Hij onderscheidt 9 , divisions”. I. Yeux inferieurs; pieds I plus longs que les autres: tinctorium, holosericeum, fuliginosum, bicolor, assimile, cur- tipes, trigonum, pusillum. II. Yeux inférieurs; pieds I et IV plus longs que les autres. Elles ont la particularité de porter les pieds IV courbés en dedans: Zrimaculatum, murorum. III. Yeux supérieurs; pieds I plus longs que les autres. Elles &c. — : miniatum, papillosum, squamatum, expalpe. IV. Yeux supérieurs; pieds I três-longs. Elles &c. — longipes, macropus. 246 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Trombidium Fabr. 1775. V. Yeux supérieurs; pieds I et IV plus longs que les autres et egaux. Elles &c. quisquliarum. VI. Yeux supérieurs; pieds I et IV. plus longs que les autres et IV plus long que I. Elles &d. — phalangioides. VII. Yeux supérieurs; pieds I plus courts que les autres: aquaticum. VIII. Yeux supérieurs; pieds I—IV presqu’egaux,: parie- tinum, pyrrholeucum, cornigerum, bipustulatum, telarium, tiliarium, socium, celer, seminigrum. | IX. Six pieds. Elles &c. (zie bij IT),: insectorum, latirostre, cornutum, aphidis, parasiticum, libellulae, culicis. Opmerkingen. I correspondeert met Trombididae. — II met Leptus en Belaustium. — III met Belaustium, Smaris, Calyptostoma. — IV met Eupodidae. — V met Be- laustium. — VI met Erythraeus. — VII met Linmocharidae. — VIII met Anystidae, Tetranychidae, Tydidae. — IX zijn Larvae der Parasitengona. Zijne indeeling komt dus niet precies overeen met de tegenwoordige, maar moet niettemin ingenieus genoemd worden. Zijne opmerkingen over pooten IV bij de divisions II—VI en IX gaat niet op; waarschijnlijk is zij het gevolg van het insluiten der onderzochte dieren tusschen een uitgehold voorwerpglas en een dekglas. Men vindt de beschrevene houding der pooten IV ook bij menigen Trombidium, en meestal niet bij de vrijlevenden der andere groepen. Van de divisions II—VIII zegt hij in eene „noot nog het volgende: „La plupart des espèces. ... que le premier article des pieds I est immobile, plus large que le suivant, et de la couleur du corps, tandis que le reste des pattes est d'une couleur beaucoup plus pâle.” — Dat „beaucoup” is eene Fransche overdrijving! m 1804. Trombidium, Trombidion (Fra.). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 396. — Diagnose van FABRICIUS 1787. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 247 70. (Vervolg van Deel I. p. 103. n. 27.) Acarus acarorum Goeze 1780. (Scutacarus.) m 1754. Ciron. DE LA CHENAYE DES Bors, in : LINNAEUS, Systeme nat.; p. 236. — Vertaling van LINNAEUS, Fauna Suecica; Ed. I.; 1746; zie Deel I. p. 104. — Op Pargamasus crassipes ; Zweden. m 1759. Ciron. DE LA CHENAYE DES Bois, Dict. rais. univ. Anim.; p. 646. col. 1. — Als boven. m 1761. Acarus. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.; sub n. 1169. — Als 1746.; zie Deel I. p. 104. m 1776. Milbe. GOEZE, Ins. an Thieren; im: Beschäft. Berl. Ges.; v. 2. p. 272. — „An dem einen Fusse des vor- letzten Paares” (einer Hummelmilbe) „eine unendlich kleinere Milbe, so vest, dass sie nicht abzubringen war. Die vielen Härchen, die sie an sich hat, beweisen, dass sie zu den Siro- nen (Acarus siro) gehöre.’ Deze conclusie zullen wij hem ver- geven; hij dacht zeker aan domesticus. Junge Hummelmilbe. Idem, ibi- dem; p. 285, in de „Erkl. d. Figu- ren” (sic!) m 1780. Acarus acarorum. GOEZE, Neu entdeckte Theile an Ins.; p. 97. — „An dieser Milbe (1), zwischen der Hüftfuge am Körper des linken Fusses des zweyten (1) Paares, ein unendlich kleines achtfüssiges.... Insekt... . weissgrün- lich (3). Der Hintertheil in die Höhe gekehrt.... Als die grössere gestorben war, fieng an, an dem Kadaver herum- zukriechen. Keine Fresszangen, aber ein Paar rubinrothe Augen (4), haarichte Füsse, und einen sehr konvexen Rücken, wie ein Schildkäfer. Es kehrte bald wieder an seinem vori- gen Wohnort zurück, sog sich (5) wieder vest. Ich halte es für einem Acarum acarorurm. Opmerkingen. 1. Acarus coleoptratorum. 2. Lees: Fra. 63 — 1/1 248 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 70. Acarus acarorum Goeze 1780. rechten desd ritten. 3. Vermoedelijk „complementaire kleur’. Bij het kleuren van eene teekening van bloedlichaampjes met sterke vergrootingen gezien, kleurden eenige mijner leerlingen de bloedlichaampjes lichtgroen; zoo zagen zij het; later zag ik het ook zoo. 4. Sterk lichtbrekende chitinisatie; waarschijnlijk de door het schild heenschemerende tarsi 1. De roode kleur is dan waarschijnlijk eveneens de comple- mentaire kleur van de ,groenwitte”. 5. Zij klemmen zich met hunne tarsi I vast. m 1790. Acarus acarorum, Milbenmilbe. BRAEM, Insek- tenkalender; p. XLII. — Nomen nudum. m 1792. Acarus acarorum, Mitte des Mittes. MANUEL; în: Encycl. méth. ; Hist. nat. ; Ins. ; v. 7. p. 698. n. 30. — Hij citeert alleen LINNÉ in GMELIN 1790 (zie Deel I, p. 104. sub 1746.) en SCHRANK 1781. Diens acarorum is echter farinae ; zie aldaar. 71. Acarus deuticulatus Schrank 1781. (Labidostomma.) m 1776. Acarus corpore antice dentibus quatuor. SCHRANK, Beyte#Naturg.; p: 125. n:3250t) 6.72.80 Verkort: „Ganze Haufen mit Podura ambulans unter Blumentöpfen. Grösser als Acarus coleoptrato- rum, aber doch sehr klein. Dunkelkastanienbraun; sehr jung: heller. Hornartig, eyför- mig. Vorne zu beyden Seiten zween Zähne klkl (1). Füsse an Grosse fast einander gleich; Glieder schwer zu zählen; scheinen zahlreich zu seyn (2), an der Spitze sehr dünne, wie ein Häärchen, dann eine zweylappige Sohle (3), zwi- ria schen welcher eine sehr feine io Klaue (6). Füsse I haarig (4), unweit der Spitze ein Paar vorziiglich lange Borsten” (5). HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 249 71. Acarus denticulatus Schrk. 1781. Opmerkingen. |]. Eigenlijk zijn er 6 „Zähne: 2 voorrandhoeken en 4 problematische organen tusschen poo- ten II en III. 2. Poot I heeft 7, pooten II—IV 6 vrije leden. 3. Dat waren de dikke klauwen: 2 aan poot I en 3 aan pooten II—IV. 4. De behaaring neemt van poot I naar poot IV in dichtheid af: SCHRANK teekent pooten II—IV onbehaard, wat niet juist is. 5. Tarsus I heeft zelfs 4 tasthaaren. 6. Dat moet een haartje geweest zijn. Onder bloempotten; bij Weenen. m 1781. Acarus denticulatus, Gezähnelte Milbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 520. n. 1070. — Hij verwijst naar zijne Beyträge p. 125. n. 25. m 1789. Acarus denticulatus, Dentelée. DE VILLERS, Lin- naei Ent.; v. 4. p. 76. n. 75. — Naar SCHRANK. m 1790. Acarus denticulatus. GMELIN, Syst. nat.; v. 1. P. 5. p. 2933. n. 68. — Diagnose van SCHRANK. m 1792. Acarus denticulatus, Mitte denticulée. MANUEL; in Eneycl. meth.;Hist.' nat.; Ins.; vi 72 "p. 698.'n.23. =S Diagnose van SCHRANK 1776. m 1802. Acarus denticulatus. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 708. — Als 1790. 72. (Adhuc sine nomine.) (Rhagidia gelida THORELL 1871.) m 1799. Acarus phalangoides. RATHKE, Entom. Jagt- tagelser; in : Skrivter Naturh. Selskabet; v. 5. n. 1. p. 198. „Ved Bergen fandtes en af de större Arter af dette Slaegt, som jeg siden ei er kommet over, og som jeg troede at vaere ny, da jeg ei fandt den i Systemet.” — (Hij vergelijkt haar nu met phalangoides van DE GEER, dus met eene Se OLOnt es 4 Jo ort Im eu Wange po ot emmy Daan) thay meent, dat DE GEER de monddeelen verkeerd gezien heeft, geeft hij er eene betere beschrijving van. De vergelijking gaat echter mank; want:) — „Da denne Art forekom mig at udgiöre en Slags naturlig Overgang fra Slaegtet Phalangium 250 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (72. Rhagidia gelida Thorell 1871.) til Acarus (1) .... Munden er fremragende, kegledannet, stump of klövet; paa Siderne af den sidde 2de Yderkiaeber med 2de Leed og en liden Sax i Enden. Foran Öiene og midt 1 Panden findes en liden fremragende Knude eller kiödet Spidse, bevaxet met fine korte Haar, (2) .... og den ligner meget den kiödede Fremragning eller Spidse foran i Pander hos Phal. opilio og morio (3). „Bei Bergen wurde eine der grösseren Arten dieser Gat- tung gefunden, die ich nicht später getroffen habe, und die ich als neu betrachtete, weil ich sie nicht im System fand, .... Da diese Art mir eine Art natürlichen Ueber- ganges vom Genus Phalangium zu Acarus zu bilden vor- kam (1), .... Der Mund ist hervorragend, kegelförmig, stumpf und gespalten; an den Seiten desselben sitzen 2 Aussenkiefer mit 2 Gliedern und einer kleinen Scheere im Ende. Vor den Augen und mitten in der Stirn befindet sich ein kleiner vorragender Knoten oder fleischige Spitze, mit feinen kur- zen Haaren bewachsen (2) .... und sie ähnelt sehr der fleischigen Hervorragung oder Spitze vorn in der Stirn bei Phal. opilio und morio” (3). Opmerkingen. 1. De beschrijving verraadt Rhagi- dia gelida THORELL 1871; beter ware dus: van Galeodes naar Acarus. 2. Jammer, dat hij niet zegt: „twee fijne korte haren.” Dat kogelvormige kussentje met die 2 haartjes is zeker óók een van de redenen geweest om zijne soort met phalangoides DE GEER 1778 te vergelijken (zie aldaar, n. 221.) en zelfs te meenen, dat DE GEER zijne soort verkeerd beschreven heeft. 3. De zoogenaamde ,,Augenkugel”. De naam phalangoides is gepreoccupeerd: DE GEER 1778; is dus ongeldig. (Eupodidae.) Flute nemso esiten. eige nil pkey dvenmaimmmye nism 110m —116 ingelascht worden, daar die soor- tie mil te ti die)s,S to mia tostigamantia) "bie horomem: Overplaatsing naar hier was echter niet meer uit te voeren. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 251 73. (Vervolg van Deel I. p. 122. n. 41.) Trombidium celer Hermann 1804. (Tydeus.) m 1804. Trombidium celer, Trombide agile. HERMANN, Mem. Apt.; p. 44. n. 27. t. 2. f. 14. — „Abdomine oblongo, lateribus postice retusis; ano octopiloso; pedibus postremis glabris; palpis porrectis. — Abdomen oblong, côtés rétrécis postérieurement; anus garni de huit poils; pieds postérieures glabres; palpes étendus.” Extrêmement petit; un point brun à peine perceptible. Très agile, mouvant toujours ses antennules en courant. Une petite trompe poin- tue, qu'il fait sortir un peu en la courbant Fic. 65. — vers en bas. Tête un peu allongée et conique (2). doni Le corselet semble être bossu, et distinct du ventre par une incision légère. Le ventre paroît s'élever à la base en deux fois trois bosses, posées transversalement en deux rangs (2). L’extremite du corps.... huit soies roides et courbées. Les pieds sont garnis.... de soies courtes, roides et droites, a l’exception des IV, qui sont lisses (3). Deux soies pareilles, écartées, se trouvent de chaque côté de la base du bas-ventre. Brun rougeâtre, sous le microscope d’un vert rembruni et transparente. Quelques taches nébuleuses ne sont pas facile à distinguer. — Avril; sur les fleurs; Strassbourg.”’ O pmerikingien.l.Dei;trompei enwde, „tête! zijn hetzelfde; het gnathosoma is een weinig naar beneden ge- bogen. Het diertje heeft geen orgaan, dat het kan uitsteken („fait sortir’’). 2. Hij teekent echter slechts ééne dwarsrij van die „bosses’’. 3. Hij zal de tegen het pootje aangedrukte haren niet gezien hebben. — De beschrijving laat niets te wenschen over; alleen heeft hij niet gezien, dat de ,,téte”’ gespleten is, en uit twee naast elkander gelegen mandibula bestaat. n 252 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 74. (Vervolg van Deel I. p. 121. n. 40.) Acarus croceus L. 1758. (Tydeus.) m 1754. Ciron de la petite espece de saule. DE LA CHENAYE DES Bois; in: LINNAEUS, Systeme nat.; p. 239. n. 19. — Op Salıx ; Zweden. m 1758. Kleine Weidenrosenlaus. GMELIN, Onomatologia Mstinat rive col rS8: Deze soort leeft, volgens LINNAEUS 1746 (zie Deel I. p. 122) op „Salix minima, monstrosa in rosae formam.”’ GMELIN vertaalt dat goed: „weil man sie besonders auf den ganz kleinen Weidenbäumen, die nach Rosenart umgestaltet werden, häufig antrifft.”’ Maar dan had hij beter gedaan, het diertje ,, Rosenweidenlaus” te noemen. Want ,,Weidenrose” is een gal, door verschillende Cecidomyia-soorten aan Wilgen veroorzaakt. m 1759. Acarus salicinae rosae. DE LA CHENAYE DES Bors, Dict. rais. univ. Anim.; v. 1. p. 647. col. 2. — Naar LINNAEUS 1746.; zie Deel I. p. 121. 122. — Dat is een ver- keerde naam! Want: salicina rosa is de gal! m 1759. Acarus fulvus, thorace lateribus puncto fulvo. LINNAEUS, Anim. spec. disp.; p. 199. n. 31. — Voor ,,fulvo”’ lees ,,rufo”. m 1760. Acarus croceus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 11; pa 6l8genn23S mn instan WAls 1758;.izie Deel Win pml22: m 1761. Acarus croceus. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.; p. 485. n. 1990. — Als 1746 en 1758; zie Deel I. p. 121. 122. — Ook hier: „Habitat in Salice minima, monstrosa in rosae formam.” (Salix herbacea). w 1763. Acarus of the small willow. Brookes, A new andaccur Syst ip 426 1nvle; m 1767. Acarus croceus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.; v. 1. P. 2. p: 1026. n. 35. — Als 1758; maar hier met. de mededeeling: „Habitat in salicis rosa monstrosa.” Dat is heel wat anders dan hetgeen hij in 1746 zeide; hier bedoelt hij de Cecidomyia-gal! Al weer een voorbeeld van zijne slordige manier van werken. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 255 74. Acarus croceus L. 1758. m 1769. Acarus croceus, Saffraangeele myt. HOUTTUYN, Natuurl. Hist.; v. 1. Stuk (= tom.) 13. p: 156. n. 3955 Naar LINNAEUS 1746; zie Deel I. p. 121; en 1767 zie hierboven. m 1769. Acarus croceus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 13.; vili 2. dimid.: 2.410927: n./85.-—-»Als! 1767. m 1775. Acarus croceus. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 816. n. 32. — Als Linnaeus 1767. m 1775. Acarus croceus ; Saffranmilbe. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst. ;v. 2. P.S. p. 1057. n. 35.— Als LINNAEUS1767. m 1776. Safranmilbe. Idem, ibidem; Suppl.; Register; Daronen’ 399. m 1781. Acarus croceus. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 492. n. 40. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1787. Acarus croceus. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 374. n. 45. — Diagnose van LINNAEUS 1767. a 1787. Acarus croceus. FORSSKÄHL, Hospita Ins. Flora; in : LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 3. p. 308. — „Salices variae”. — Nomen nudum. m 1789. Acarus croceus, Safranée. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 62. n. 29. — Naar LINNAEUS 1767. m 1790. Acarus croceus. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2931. n. 35. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1791. Acarus croceus. BREZ, Flore des Insectophiles; p. 278. — Nomen nudum; op Salix. — Acarus croceus, p. 311. op Rosa. m 1792. Matte jaune. MANUEL; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 686. n. 48. — Acarus croceus, p. 695. n. 48. m 1792. Acarus croceus.: PETAGNA, Instit. Ent.; v. 2. p. 711. n. 26. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1794. Acarus croceus. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 434. n. 49. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1802. Acarus croceus. GMELIN, A gen. syst. of Nat.; v. 3. p. 706: — Als'1790. 75. Acarus junci J. G. Hermann 1804. (Tydeus ?) m 1804. Acarus junci, Mite du jonc. J. G. HERMANN 254 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 75. Acarus junci J. G. Herm. 1804. (père); 27: HERMANN, Mém. Apt.; p. 86. — „Flavicans. — Jaunâtre.” „Août. Dans les follicules monstrueuses qui proviennent de l’excroissance des épillets du jonc articulé. En même temps avec lui de petits oeufs oblong, attachés à des folioles disposées par rangées dans l’intérieur des follicules.” Tydeus ? Juncus articulatus D. C. (obtusiflorus EHRH.); bij Straatsburg. 16. Acarus padi Schrank 1803. (Tydeus.) m 1776. (Sine nomine). SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. 15. — Na de beschrijving van Acarus limacum ; verkort: „Diese letzte Art ziemlich häufig an der untern Seite eines Vogelkirschenblattes (Padus).”’ Riccardoella limacum leeft alleen op slakken. De op Prunus padus levende soort, die door vorm en kleur zoozeer op lima- cum gelijkt, was stellig eene T'ydeus. — Bij Weenen. Zij wordt niet in SCHRANK’s Enum. Ins. Austriae genoemd. m 1803. Acarus padi, Pflanzenstaubmilbe. SCHRANK, Fau- na Boica; v. 3. p. 209. n. 2671. — „Länglicht rautenförmig; die beyden Seytenwinkel und rückwärts stumpf; kurze Borsten am Hinterende; die Füsse gleich. Ganz wie” (lima- cum) „aber vier etwas lange Borsten am Hinterende, und eine zu beyden Seiten des Vorderleibes; die Fühlhörner sehr dick. — An bestaubten Pflanzen.” Ik zie er een Tydeus in. — Beieren. fie: (Vervolg van Deel pel 23 n-42:) Acarus limacum Schrank 1781. (Riccardoella.) a 1758. Acarus. Hir, Notes; in: SWAMMERDAM, The Book of Nature; p. 26. — Over de „Louse of the Snail” van DE REAUMUR: „this creature, which has eight legs, is of the Acarus kind.” — Frankrijk. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE, II. 255 77. Acarus limacum Schrk 1781. o 1760. Lwisopslakken. BAKER, Het micr.; v. 2. p. 181. — Als 1744; zie Deel I. p. 127.— Helicidae, Limacidae ; Engeland. ml 765. Pow ides: limaces\/ |..Di; vn: Encyel. Diet: rais. Sci. Arts Métiers; v. 17. Suppl. p. 811. — Nomen nudum; naan BAKER 17483.; zie Deel IT. p. 127. m 1771. Insect on snails. ADAMS, Microgr. ill.; Ed. 4.; p. 93. — Als 1746.; zie Deel I. p. 128. w 1771. Mitte. DE GEER, Mém. Hist. Inss;.v.2. PA p. 86.1187. — „Les Limacons sont tourmentés ....° &c.; woordelijk naar DE REAUMUR, wat hij ook zegt. Voegt er aan toe: „Il ne leur donne pas le nom de Mittes, mais leur figure démontre de reste qu'elles sont de ce genre.” m 1776. Acarus limacum, [in den tekst:] Acarus pedibus secundis tertiisgue distantibus. SCHRANK, Beytr, Naturg.; p. 13. t. 1. f. 20. — Citeert DE REAMUUR 1710; en hij herhaalt een en ander van hegteen deze schreef. „Sie gehen zwar wohl auf die Schaale, aber keine weite Strecke von dem Leibe der Schnecke weg. Leib weiss, in 6 Ringe abgetheilt; nur hier ® und dort einige hervorstehende Haare; Füsse „,.. 66. _ 3 1. haariger, alle von gleicher Länge. Füsse I und II merklich von III und IV entfernt. — Läuft im Wasser, wenn auch mit Gummi gemischt, ebenso geschwind als auf der Schnecke; ja, wenn man sie in einem Tropfen einschlies- sen will, so läuft sie über denselben heraus, und geht nach Belieben wieder hinein (1). Reaumür behauptet, das Thier könne seine Hörner einziehen, wie es die Schnecken können; mich dünkt, .... lassen sich durch ein blosses Abwärtsbie- gen der Hörner erklären. Opmerking. In een werk als de ,,Beytrage’, waarin bijna alle namen niet binominaal zijn, zijn de enkele binominale ongeldig. — 1. Dat kan niet waar zijn. Zij zijn veel lichter dan water; onder water gebracht, trekken zij alle pooten in, „houden zich dood”, stijgen vanzelf naar de oppervlakte, en kunnen dan niet meer, zelfs niet met moeite, zich onder water begeven, al „wilden” zij dat. — Helicidae ; bij Weenen. 256 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 77. Acarus limacum Schrk. 1781. m 1778. Luis op slakken. BAKER, Het mikr.; v. 2. p. 181. — Als 1744.; zie Deel I. p. 127. m 1778. Mitte. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 86. — „Sur les Limacons des Jardins.” — Bedoeld is Helicidae ; zie 1771. m 1781. Acarus limacum, Schneckenmilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 521. n. 1076. — Hij verwijst naar ziine „Beyträges 776, p:.13.'n.10. m 1789. Acarus limacum, Mite des limacons. DE VIL- LERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 77. n. 80. — Naar SCHRANK 1776 en DE REAUMUR 1710. m 1790. Acarus limacum. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. PN 8. P..2938. 1n!478: = Geen’ diagnoses citeert SCHRANK 1776 en 1781 en DE REAUMUR 1710. m 1792. Acarus limacum, Mitte des limacons. MANUEL; 2102, Eneyel. méth 5: Elist. nat.; Ins; v.77. Pr698:n=25. m 1802. Acarus limacum. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v.3.P208.'=—- Als 1790. m 1803. Acarus helicis, Schnecken Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 209. n. 2672. — Citeert SCHRANK 1776 en 1781. — „In und auf der Weinbergschnecke.”’ — Beieren. (Anystidae.) m 1749. (Sine nomine). RÖSEL von ROSENHOF, Monatl. Ins. Belust.; v. 3. p. 151. verdeelt de Spinnen in een aan- tal ,,Gattungen”. — „Endlich giebt es noch eine Gattung sehr kleiner schnelllauffender Spinnen. Dieselben sind zum Theil röthlicht, und kaum so gross als ein Mon-Korn; andere sind bräuner, und wieder andere fallen mehr weislicht aus.” Daar hij geen andere kenmerken noemt, en bovendien geen „habitat’’ aangeeft, is het ondoenlijk het genus, of de species te bepalen; daarom plaats ik deze passage hier, hoe- wel het begrip „famille” ten tijde van ROESEL nog niet bestond. i m 1804. (Sine nomine). HERMANN, Mém. Apt.; p. 36. — „La plupart des trombides de cette division’ (div. VII; zie hierboven, p. 246) „different des autres espèces assez par leur port et composent une petite fa- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 257 (Anystidae.) mille très naturelle. Leur corps n'est couvert que de poils épars et assez longs. Les pieds, qui sont tous places à égale distance les uns des autres, sont d’égale longueur. Les poils des pieds et des antennes sont de deux espèces: les plus longs sont insérés perpendiculairement sur les ar- ticles; les autres poils, qui occupent la moitié antérieure des pieds, sont insérés obliquement.” „Ces mites courrent extrêmement vîte et se trouvent ordinairement sur le gazon à courte herbe, le long de laquelle on voit les grimper. J’en ai observé plusieurs qui different par la grandeur, la forme et la couleur du corps. L'espèce la plus commune est.... le trombidium parietinum.” Ce sont les espèces qui m’ont offert le phénomène observé par Degeer dans le trombide phalangioide (1), et qui con- siste dans une petite goutte de liqueur qui sort du bout de la trompe et qui y rentre tout de suite. Rarement j’ai vu cette liqueur rester au dehors; mais lorsque celà arrive, les gouttes se suivent si fréquemment qu’a la fin l’insecte paroit y nager (2). Op mier kin gen. il. Ziegno.”221, bij 1778. 2. Bene hoogst merkwaardige mededeeling; alleen leze men voor „linsecte’’: „le bec”, zie p. 265. — Bovenstaande „petite famille” is gelijk aan onze Anystidae. 78 (en 79). (Vervolg van Deel I. p. 104. n. 28 en p. 106. n. 29.) Trombidium baccarum (L. 1758). (Anystis.) m 1754. Acarus arboreus ruber, distentus, lateribus obscu- rioribus. LINNAEUS, Systeme nat.; Ed. 8a.; v. 2. p. 238. n. 16. — Als 1746; zie Deel I. p. 105. — Ribes grossularia; op allerlei planten; Zweden. Ciron d’arbres. DE LA CHENAYE DES Bors, ibidem. 1759. Acarus arboreus ruber distinctus, lateribus obscu- noribus. DE LA CHENAYE DES Bors, Dict. rais. univ. Anim.; v. 1. p. 647. col. 2. — Nomen nudum. Acarus salicinus ruber, dorso fusco. Idem, ibidem; v. 1. 17 258 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 78. Trombidium barn (L. 1758). p. 647. col. 2. — Naar LINNAEUS 1746. — Op Salix. — Ik heb $ 78 en 79 vereenigd, omdat de meeste acarologen de meening toegedaan zijn, dat salicinus synoniem is met bac- carum. Ik zelf kan er niet over oordeelen, omdat ik op Salix nog nooit salicinus gevonden heb. m 1759. Acarus abdomine distento rubro, lateribus obscu- rioribus. LINNAEUS, Anim. spec. disp.; p. 199. n. 20. Acarus ruber, linea dorsali duplici fusca, antice bifurca. Idem, ibidem; p. 199. n. 30. # 1760. Acarus baccarum. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 11S) py Ol Zn ZONES 58. ziel deelal. pw 06: Acarus salicinus. Idem, ibidem; p. 618. n. 30. — Als 1758; ziesDeel Tips l07: w 1760. Acarus salicinus. RYDBECK, Pandora Ins.; i: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 5. p. 251. — Nomen nudum. m 1761. Acarus silicin.(us). LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.; voorwerk, ongepagineerd, n. 1989. Acarus baccarum. Idem, ibidem; p. 483. n. 1980. — Als lMZoomen 1 758 zie Deel 1971052108 Acarus salicinus. Idem, ibidem; p. 484. n. 1989. — Als IAG 'enı17.98.;\ zie) Deel Wp 0693107: = 1763. Scarlet tree mite. BROOKES, A new and accur. Syst.; p. 278. — Naar Hir 1752; zie Deel I. p. 106.; maar „with short legs”; lapsus calami. Red tree Acarus with sides of a darker colour. Idem, ibidem; p. 281. n. 16. — Naar LINNAEUS 1746.; zie Deel I. p. 105. Red willow Acarus with a fallow coloured back. Idem, ibi- dem; p. 281. n. 17. — Naar LINNAFUS 1746. 1763. Acarus baccarum. ScopoLI, Ent. Carn.; p. 391. n. 1074. — Corpus subrotundum, pone obtusum, villis raris adspersum, rubrum, postice fulvum; Palpi obtusi villosi; pedes fulvi, villosi. Os nigrum. Cursitat super plantas.” De kleuren zijn anders dan die, welke tot dusver beschre- ven zijn. Evenwel, het is bekend, dat de soort in dat opzicht zeer variëert. — Op planten; Tirol; „os nigrum’’?? m 1767. Acarus baccarum. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.;v. 1.P. 2. p. 10254 mr 23 AIS 1758; zie Deelil.P.10% Acarus salicinus. Idem, ibidem; p. 1026. n. 34. — Als HIST. OVERZ. D.ACAROLOGIE. II. 259 78. Trombidium baccarum (L. 1758). 1758; maar hier met de toevoeging ,,velox’’, wat wij reeds sedert 1746 weten; zie Deel I. p. 106. m 1768. Ciron des arbres. VALMONT DE Bouker) Dict. rais. univ. hist. nat. — „très commun; il ne court pas moins Vite. à Ciron des arbres. Idem, ibidem; Ed. Yverdon; v. 3. p. 186. — Als hierboven. m 1769. Acarus baccarum, Bessen- ne HOUTTUYN, Natuurl. Hist.; v. 1. Stuk (= tom.) 13. p. 146. n. 23. — Naar LINNAEUS 1746; zie Deel I. p. 105., doch Reni. ‚op roode Aalbessen’ = Ribes rubrum L. Acarus salicinus, Wilgen-myt. Idem, ibidem; p. 156. n. 34. — Naar LINNAEUS 1761, met de onzinnige mededeeling: „dat zeer veel gelijkt op de roode Aardspinnetjes” (= holo- sericeus). Sic! m 1769. Acarus baccarum. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. Ser] PD dimids\2:¢ pi 10252n28.42=s Als 1767: Acarus salicinus. Idem, ibidem; p. 1027. n. 34. — Als 1767. m 1769. Myt der boomen. VALMONT DE BOMARE, Alge- meen Woordenb. nat. hist.; v. 2. — Als 1768. m 1771. Ciron des arbres. Encycl. Dict. univ. rais.; v. 9. — Als 1768. g 1773. Acarus arboreus ruber distentus ; Red distended tree-Acarus ; Scarlet-tree Mite. Hir, Hist. of Anim.; p. 24. Als" 1752. ; zie Deel Tp: 106; Brown-backed willow acarus. Idem, ibidem; p. 25. n. 9. — 2 A1s71752.;7zie Deeli\ leap. 107. m 1775. eats baccarum. FABRICIUS, Syst. ent.; p. 814. n. 21. — Als LINNAEUS 1767. Acarus salicinus. Idem, ibidem; p. 816. n. 31. — Als LINNAEUS 1767. B 1775. Acarus baccarum ; Beerenmilbe. FUESSLIN, Verz. Schweiz. Ins. ; i FER, Elem. 1766. t. 14. en Icones 1766. t. 27. f. 1.’’, die beide Eylais extendens voorstellen! — „Auf Beerentragenden Stau- den und Bäumen, auch auf andern Pflanzen nicht selten’’. — Zwitserland. 260 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 78. Trombidium baccarum (L. 1758). m 1775. Acarus baccarum, Baermid. HAMMER, Fauna Norw.; p. 157. n. 695. — „Findes allevegne paa Traeerne, fornemmelig paa rod Ribstrae og dens Baer.” — Noorwegen; Ribes rubrum. m 1775. Acarus baccarum, Johannesbeermilbe. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1054. n. 23. — Vrij naar LINNAEUS 1767. Acarus salicis, Weidenmilbe. Idem, ibidem; p. 1057. n. 34. — Naar HOUTTUYN 1769, met denzelfden onzin. m 1775. Ciron des arbres. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. Hist. nat.; v. 2. p. 193. — Als 1768. m 1776. Acarus salicinus. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 187. n. 2223. — Diagnose van LINNAEUS 1767. — Denemarken. Acarus baccarum. Idem; ibidem; p. 187. n. 2225. — Dia- gnose van LINNAEUS 1767. — Denemarken. m 1776. Acarus ovatus ruber setosus, pedibus aequalibus undique setosis. SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. 34. n. 13. t. 1 f. 30. — Hij citeert ne à juist: LINNAEUS’ ah baccarum. — Ver- kort: „Ganz glatt; ausstehende lange Borsten. Füsse... fast geradwink- licht an jedem Ge- lenke abstehenden Stacheln. Klebet sehr fest an den Körpern; ist aber desto schneller; sehr gemein, an alten Stämmen, in Stauden, besonders Johannisbeerstrauche. Sichtbar schwarze Augen.” Hij geeft de kleur niet aan, maar vergelijkt haar met Acarus aquaticus en holosericeus. Bree 32: HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 261 78. Trombidium baccarum (L. 1758). Op stammen, op struiken, Ribes rubrum; bij Weenen. m 1778. Baummilbe, Kleines Strauchmilblein. FISCHER, Vers. Naturg. Livland; p. 166. n. 444. — „Auf Beeren ver- schiedener Gewächse.’’ — Lijfland. m 1781. Acarus baccarum. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 490. n. 26. — Diagnose van LINNAEUS 1767.; citeert abusivelijk ook SCHAEFFER 1766. (= Eylais extendens). — Blijkbaar naar FUESSLIN 1775. Acarus salicinus. Idem, ibidem; p. 492. n. 39. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1781. Acarus baccarum, Johannisbeermilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 519. n. 1066. — „Acarus ovatus ruber pedibus aequalibus verticillo-setosis.” — Zeer juist beschreven. Hij verwijst naar zijne Beyträge p. 34. n. 13. Acarus vitis, Rebemilbe. Idem, ibidem; p. 519. n. 1067. t. Fic. 68. — 3/2. 2. f. E. — „Acarus ovatus ruber setosus, pedibus aequalibus sparsim setosis.(1) Descr. Corpus ovatum, magnitudo grani mil, color Scar- latinus, pedibus tamen pallidioribus. Pedes extensi, longi, ut in araneis. Corpus pedesque pilis rectis longis (2). Differt insectum praesens a priori solis pedibus. Prior ad basin cujus- . 262 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 78. Trombidium baccarum (L. 1758). vis. articuli verticillo pilorum cingitur; haec pilos temere sparsos gerit (1). — Habitat in vite vinifera; currit, ut prae- cedens, celerrime.’’ Opmerkingen. Uber! sparsimsetosis”,. xHeertihjj werkelijk dat verschil gezien? Ik twijfel er hard aan. En toch twijfel ik ook aan de meening van BERLESE, dat er maar ééne soort van Anystis bestaan zoude. Zorgvuldig onderzoek is m.i. ook in dit genus geboden. 2-1Ditemetute letterlijk opvatten. m 1787. Acarus baccarum. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 373. n. 30. — Diagnose van LINNAEUS 1767. Acarus salicinus. Idem, ibidem; p. 374. n. 44. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1787. Acarus. FORSSKAHL, Hospita Ins. Flora; im: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 3. p. 287. — Nomen nudum; Ribes grossularia. m 1787. Acarus baccarum, Johannisbeermilbe. HERBST, Natürl. Abb. merkw. Thiere; v. 8. n. 3. p. 141. n. 3. — Korte beschrijving naar SCHRANK 1776. Maar de figuur stelt Eylars extendens voor! — Geïnspireerd door FUESSLIN 1775! m 1788. Acarus salicinus. RYDBECK, Pandora Ins.; in: LINNAEUS, Amoen acad.; v. 5. p. 251. — Nomen nudum. m 1789. Acarus baccarum, Mite des baies. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 57. n. 18. — Naar LINNAEUS 1767, SCHRANK 1776 en SCOPOLI 1763. Acarus salicinus, Mite des saules. Idem, ibidem; v. 4. p. Glen 288 27 In Gallia Australis® Acarus vitis, Mite de la vigne. Idem, ibidem; v. 4. p. 76. n. 74. — Naar SCHRANK 1781. m 1790. Acarus baccarum, Beeren Milbe. BRAHM, Insek- tenkalender; p. LXLII (= XCII). — Februari, Maart; Duitschland. — Nomina nuda. Ook op p. 21. n: 74. — „Oft in Zimmern zwischen Papie- LE] ren, Büchern.’ — Nomina nuda. m 1790. Acarus baccarum. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P.5. p. onrechte SCHAEFFER 1766, die Eylais extendens afbeeldt. Geïn- spireerd door FUESSLIN 1775, FABRICIUS 1781, ofHERBST 1787. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 263 78. Trombidium baccarum (L. 1758). Acarus salicinus. Idem, ibidem; p. 2931. n. 34. — Dia- gnose van LINNAEUS 1767. Acarus vitis. Idem, ibidem; p. 2932. n. 66. — Diagnose van SCHRANK 1781. m 1791. Acarus baccarum. BREZ, Flore des Insectophiles; p. 176. — Nomen nudum; Ribes grossularia, Ribes rubra. Acarus vitis. Idem, ibidem; p. 177. — Nomen nudum; Vitis vinifera. Acarus salicinus. Idem, ibidem; p. 278. — Nomen nudum; Salix. m 1791. Acarus baccarum, Baummilbe, Kleines Straus- milbchen. FISCHER, Vers. Naturg. Livland; Ed. 2.; p. 359. n. 664. — Zeer korte beschrijving. — „Auf verschiedenen beerentragenden Strauchern.’”’ — Lijfland. m Mitte des baies. MANUEL; in: Encycl. méth.; Hist. nat. ; Ins. ; v. 7. p. 685. n. 32. — Acarus baccarum, Mitte des graines, p. 692. n. 32. — Diagnose naar LINNAEUS 1767. Maar de figuur, t. 255. f. 11., stelt Eylais extendens voor. — Zie FUESSLIN 1775, FaBRICIUS 1781, HERBST 1787, GMELIN 1790. Mitte du Saule. Idem, ibidem; p. 686. n. 47. — Acarus salicinus, p. 694. n. 47. Acarus vitis, Mitte de la vigne. Idem, ibidem; p. 696. n. 10. — Onder de dubieuse species. m 1792. Acarus baccarum. PETAGNA, Instit. Ent.; v. 2. p. 709. n. 15. — Diagnose van LINNAEUS 1767. Acarus salicinus. Idem, ibidem; p. 711. n. 25. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1794. Acarus baccarum. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 431. n. 33. — Diagnose van LINNAEUS 1767. Acarus silicinus. Idem, ibidem; p. 434. n. 48. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1798. Acarus baccarum. CEDERHIELM, Faunae Ingri- cae Prodr.; p. 334. n. 1052. — Diagnose van LINNAEUS 1767. — Prov. Petrograd. m 1802. Acarus baccarum. GMELIN, A gen. syst. of Nat.; v. 3. p. 705. — Als 1790. — Engeland (TURTON). Acarus salicinus. Idem, ibidem; p. 706. — Als 1790. 264 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 78. Trombidium baccarum (L. 1758). Acarus vitis. Idem, ibidem; p. 708. — Als 1790. m 1802. Acarus baccarum. [VON SCHRECKENSTEIN], Verz. d. Halbkäfer; p. 44. — Middel-Beieren. m 1802. Acarus baccarum, Beeren Milbe. SCHRANK, Fau- na Boica; v. 3. p. 206. n. 2661. — Diagnose; citeert SCHRANK 1781, en, abusivelijk, ook SCHAEFFER, Icones, 1766, die Eylars extendens afbeeldt. — „Auf Ribesstauden; oft in Häusern.’ — Beieren. Acarus vitis, Reben Milbe. Idem, ibidem; n. 2662. — Diagnose; citeert SCHRANK 1781. — „An Weinreben, an staubigen Stellen, in Bibliotheken.” — Beieren. Acarus croceus, Safrangelbe Milbe. Idem, ibidem; p. 214. n. 2689. — „Blass oranienroth; der Leib fast linsenförmig; die Augen entfernet, an den Seiten. Sehr ähnlich der Beeren- milbe, aber nicht so roth und die Füsse viel kürzer. Augen rothbraun. Auf Weiden (1) und dem Schwelkenbeerstrauch (2). Onder voorbehoud plaats ik deze croceus hier; de mogelijk- heid is groot, dat zij slechts eene Nympha van baccarum is. Het voorkomen op Salix zoude wijzen op eene jonge sali- cinus, die ik, eveneens onder voorbehoud, als eene aparte soort beschouw: ik heb nog nooit op Salices eene Anystis gevonden. Opmerkingen. 1. Salices. 2. Viburnum lantana. m 1804. Trombidium cornigerum, Trombide cornigere. aio Uta ( tt N PPL rg pat AMAMI HR bp! N Y N 4 a > Y it Sa 4 x a M ANSE, SIL ta | PE tre RA Fic. 69. — Overtrek. HERMANN, Mém. Apt: 4pai885 m. 22.11.22. f. 9 Aa be = „Abdomine depresso, postice latiore, rubro; palpis triun- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 265 78. Trombidium baccarum (L. 1758). gulatis, simplicibus; rostri baseos corniculo laterali apice praemorso, decolore. — Abdomen déprimé, plus large à la partie postérieure, rouge; palpes à trois onglets, simples; une petite corne latérale, tronquée au sommet, sans cou- leur, à la base du bec.” Il se trouve entre l’herbe basse des pâturages, courant très- agilement.” „Le Corps avec deux lignes longitudinales plus foncées ou noirâtres sur le dos, postérieurement rapprochées, anté- rieurement distantes et plus larges, luisantes sur le ventre. L’abdomen garni de soies blanches, à angles postérieurs arrondis; à l’antérieur il s’avance en une pointe au milieu (1), avec 2 soies dirigées en avant; derrière la pointe, entre les pieds II et III, 6 autres soies, dirigées en avant (2), dont les intermédiaires sont plus courtes. Après celà suivent 2 séries de 4 soies chacune, enfin 2 soies au milieu de l’arrière- -abdomen. Le bord postérieur porte 6 de ces soies (3). — Yeux très-petits, noirs, entre les pieds II et III. — Le bec comme dans les autres trombides. Lorsque l’insecte remuoit le corps, il rendoit à plusieurs reprises de la pointe du bec de petites gouttes (4), tellement que tout le bec nageoit dans la liqueur (5). Les palpes sont formés: d'un article de la base três-court; d’un 29 très grand, presque de la lon- gueur du bec; d’un 3¢ encore plus court, qui se termine du côté antérieur interne par 3 épines tres-fortes, et auquel est attaché” (l’appendice). „Les palpes sont garnis de poils entremêlés d’épines ou de soies. — Les pieds, presqu’égaux, ont un semblable appareil de poils et de soies; leur dernier article est garni à la pointe de poils plus longs (6); deux onglets, au milieu desquels un organe en forme d’entonnoir; en outre au-dessus des ongles deux organes analogues à ceux qu’on observe dans le trombide fuligineux (7). — Lorsque je comprimois le bec, il se separoit en deux parties, garnies au sommet d'un petit crochet que l’insecte plioit souvent en dedans (8); j'ai de plus observé un autre crochet plus grand (9). Les petit cornes (10) m’ont aussi paru trois fois plus longues, un peu arquées en dedans et ciliées au bord du sommet. Dans un second individu, les yeux m’ont paru 266 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 78. Trombidium baccarum (L. 1758). être placées plutöt entre les pieds III et IV (11) et le bec consister en deux parties appliquées ensemble longitudi- nalement (8). A la base du bec 2 organes inconnus, sans couleur, plus larges et tronqués au sommet, et immobiles (12). J'ai aussi vu des organes poussés seulement un peu hors de la bouche (13). Opmerkingen. 1. Zonderlinge uitdrukking voor het halfbolvormig kussentje. 2. Deze staan op het schildje. 3. Hij telt er 2 meer dan ik. 4. Hij had die „goutte’’ niet moe- ten teekenen; later heeft men zich afgevraagd, wat die bol beteekende, zonder den tekst te lezen. 5. Zie hierboven, p. 257, waar hij het heele dier erin laat zwemmen! 6. Hij tee- kent de tarsen te Erythraeus-achtig, en ieder met 2 lange. dorsale haartjes, die ik bij baccarum niet zie. 7. Allothrom- bium aphidis, n. 139. 8. De mandibula. 9. ? 10. ?. 11. Mis- schien door te grooten dekglasdruk? 12. De vrij uitstekende peritremata, waarnaar de soort door HERMANN genoemd werd. 13. „Des organes”? Er is wel één zeer bewegelijke hypopharynx, dorsaal voorzien van Y-vormige ciliën. m 1804. Acarus baccarum, Trombidion des baies. LA- TREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 398. — Zeer korte beschrijving. m 1804. Acarus salicinus, Trombidion du saule. LA- TREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 399. — Diagnose van LINNAEUS 1767. — Heeft hij haar gezien? Of rekent hy haar uit intuïtie tot de „trombidions”’? 80. Trombidium cornutum Herm. 1804. (Erythracarus.) 1804. Trombidium cornutum, Trombide cornu. HER- MANN, Mém. Apt.; p. 47. n. 31. t. 2. f. 11. — „Hexapus, cinnabarinum; pedibus subaequalibus pallidis; rostri basi apophysi utrinque truncata, setifera. — Six pieds; couleur de cinabre; pieds presqu’egaux, pâles; une apophyse à la base du bec, tronquée de deux côtés et garnie de soies.” „Deux yeux supérieures d'une couleur plus foncée que HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 267 80. Trombidium cornutum Herm. 1804. le corps. Corps un peu charnu et garni de poils blancs rares. Pieds grêles. Les palpes etoient étroitement appliqués au bec. A la base du bec deux or- ganes roides à demi coniques. \ — Il vit entre les mousses.” 4 Wat is dat? Ik plaats haar in de buurt van Erythracarus, omdat de vorm van het lichaam, de weinige witte haren daarop, en die cornua mij dat ingeven. De Larva van Anystis ken ik; die is het niet; wèl heeft die zulke palpen, maar niet zulke Leptus-pooten. De Larva van Erythracarus ken ik niet; heeft die zulke zijdelings uitstaande, breede cornua? Ik geloof niet aan het bestaan van die 2 haren aan het einde der cornua. In mos; Frankrijk. a Fic. 70. — Overtrek. 8l. Trombidium parietinum Herm. 1804. (Erythracarus.) oO 1774. (Nomen?) Jor. HERMANN, Mem. s. 1. Ins. qui rongent les livres. — „Il se nourrit probablement de parti- cules de poussière ou d’autres insectes plus petit que lui.” — (Uit HERMANN, Mém. Apt. p. 37). m 1804. Trombidium parietinum, Trombide des parois. HERMANN, Mém. Apt.; p. 37. ni 20. t. 1) £..12.; t. 3. £. FT — „Ovatum, miniatum; palpis uniunguiculatis, unguiculo sub- tus mucronato; pedibus concoloribus. — Presqu’ovale; couleur de vermillon; palpes à un seul onglet, mucroné inférieurement; pieds d’une seule couleur.” „Il se trouve vagabond entre les papiers, les mousses, et assez fréquemment courant très vite sur les parois.” (Op p. 36 ook:) „dans les herbiers, se cachant sous les tableaux.” „Les onglets des antennules sont fourchues ou augmentés 268 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 81. Trombidium parietinum Herm. 1804. en dessous, dans leur milieu, d’un autre petit crochetfobtus, courbé en sens contraire de l'onglet (fig. I). Deux parties Fre. 70. — Overtrek. semblables aux mandibules onguiculées des autres* espéces, mais qui sont plus gréles et munies d’un onglet transversal (fieno „Il court également dans une position renversée, s’accro- chant à la surface inférieure du papier. Les petits follicules composés de poussière en forme de la moitié d’une lentille, dans les vieux herbiers’’, [sont-ils] „ouvrage de cet animal qui peut-être y dépose ses oeufs, ou bien sont ils dus à un autre insecte?” [Zie bij no. 95.] 82. Trombidium pyrrholeucum Herm. 1804. (Erythracarus.) m 1804. Trombidium pyrrholeucum, Trombide pyrrho- leugue. HERMANN, Mem. Apt.; p. 38. n. 21. (geen figuur). — ,Abdomine elongato, rubro; pedibus albis. — Abdomen HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 269 82. Trombidium pyrrholeucum Herm. 1804. allongé, rouge; pieds blancs. — Il vit sous l'écorce des arbres.” De oppervlakkige beschrijving van deze soort vindt men in die van de familie Anystidae, zie p. 257. Zij is in alle geval eene Erythracarus. 83. (Adhuc sine somine.) (Trombidium telarium HERMANN 1804.) (Erythracarus.) m 1804. Trombidium telarium, Trombide tisserand. HER- MANN, Mém. Apt.; p. 40. n. 24. t. 2. f. 15. — ,,Abdomine antrorsum conico producto, flavicante; macula dorsi laterali utrinque fusca. — Abdomen avancé antérieurement en cône, jaunâtre; une tache jaune foncée des deux côtés du dos.” ~ 7 „Je rapporte cet insecte aux trombides, d’après l’analogie de la forme du corps et des palpes. Le cône, formé par la partie antérieure du corps allongée, et qui cache la bouche, ne m’a pas permis d'observer les parties dercelle Ci Opmerkingen. Ofschoon hy niet LINNAEUS ci- teert, zoo heeft hij toch blijkbaar gemeend, Acarus telarius gevonden te hebben, die, volgens LINNAEUS 1767 een „abdo- men utrinque macula fusca’ bezit. Hij heeft dus verkeerd gedetermineerd. Elie tid werdjienth ere ft) dustrie geen geldigen naam. Die „cône” is het gnathosoma; hij heeft de scheidingslijn tusschen het gnatho- en het propodosoma niet gezien. De vorm der palpen is T'ydeus-achtig. Maar de pooten doen aan een Erythracarus (een hardlooper!) denken. Hij zegt wel met witdrulkkelijk u dat het rdvertjier hra pdpal ive p; maar, op de volgende bladzijde, verhaalt hij, dat zijn vader Fic. 72. — Overtrek. 270 - DR. A. Ci OUDEMANS, KRITISCH (83. Erythracarus spec.) op een Tilia andere Acari vond: „Quelle fut sa sur- prise, .... a pattes égales et courant assez lestement.”” — Daaruit mogen wij wel deduceeren, dat het diertje, waar- over deze mijne $ handelt, wèl hard liep, en even- eens op eeme Mila se vo n'd'enwsetridi Tilia ; bij Straatsburg. [Vergelijk deze figuur eens met die van Erythracarus epigeus C. L. KocH, Deu. Cru. Myr. Arachn. 16. 24! (Genus Tetranychus.) m 1776. SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. 35. beschrijft alceae, zonder de vindplaats te vermelden. Onafhankelijk van deze, zegt -hij,-p- 35, nog het volgende: „Aus denen, welche sich von Pflanzen nähren, die schäd- lichste. Sticht in die Pflanzen; hemmt dadurch ihre Aus- dünstung, dass sie ihre Oberfläche mit einem zarten Gewebe überzieht. Ist das Blatt einmal krank, so finden sich bald andere kleine Insekten dabey ein (1), die dann die Pflanze gemeinschaftlich gar zu grunde richten. An der unteren Seite der Blätter jener Pflanzen, die nicht genug freie Luft haben” (2). (P. 36.) „Man sieht es gleich aus der Abbildung, wie nahe dieses Insekt mit der Schneckenmilbe verwandt ist. Die Füsse sind, wie bey der Schneckenmilbe, so eingesetzt, dass die hintern zwey Paare von den vorderen einen merklichen Abstand gewinnen.” ».... diese Insekte in dem Stande, in dem man sie Milben nennt, sich häuten, wie man aus den Bälgen sieht, die man in ihren Nestern (3) antrifft. Opmerkingen: 1.Hij ziet dus, ‘en wellicht tterecht; Tetranychus als hoofdschuldige aan. 2. Dat heeft hij uit LINNAEUS 1758.; zie Deel I. p. 109, waar LINNAEUS spreekt over de Epitetranychus ludeni in plantenkassen. Dat dat niet betrekking heeft op in de vrije Natuur levende soor- ten, spreekt van zelf. 3. Bedoeld is hun ,,Gespinnste’’, waar- onder zij leven. m 1804. Smaris. LATREILLE. Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 94. — „A été fait sur la mite du sureau, acarus sam- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 22] (Tetranychus.) buci de Schranck. Cet insect est rouge, parsemé de quelques poils plus longs” .... &c. — Men ziet wel, hij heeft bemerkt, dat hij zich in 1796 vergistte. Zie bij Smaris (na no. 223). En nu wil hij zijne vergissing ongedaan maken. Maar dat strijdt tegen de tegenwoordige regels der nomenclatuur! Zie verder p. 283, bij alceae sub 1804. 84. (Vervolg van Deel I. p. 107. n. 30.) (Adhuc sine nomine.) (Tetranychus carpini OupMms. 1915.) m 1760. Acarus fagi. RYDBECK, Pandora Ins.; im: LIN- NAEUS, Amoen. acad.; v. 5. p. 250. — Nomen nudum; „Fagus’’. m 1787. Acarus fagi. ForssKAHL, Hospita Ins. Flora; in: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 3. p. 306. — Nomen nudum. „Fagus castanea”. m 1787. Acarus fagi. RYDBECK, Pandora Ins.; n: LIN- NAEUS, Amoen. acad.; v. 5. p. 250. — Op Fagus. — Nomen nudum. m 1791. Acarus fagi. BREz, Flore des Insectophiles; p. 321. — Op Fagus. — Nomen nudum. 85. (Vervolg van Deel- I. 'p.' 108. n:'31.) Trombidium telarius (L. 1758). (Tetranychus.) 1668. Acarus, mite. CHARLETON, Onom. zoic.; p. 55. — „Qui in folio arborum generantur.’’ — Nomen nudum. m 1677. Acarus, mite. CHARLETON, Exercit.; p. 57. — Als 1668. 1754. Acarus viridi albicans, foliorum Tiliae. LiN- NAEUS, Systeme Nat.; Ed. 8a.; p. 240. n. 27. — Als 1746; ACRI cell pd 108: Ciron de feuille de Tilleul. DE LA CHENAYE DES Bois; in : ibidem, p. 240. n. 27. DID DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 85. Trombidium telarius (L. 1758). m 1759. Acarus viridi albicans foliorum Tiliae. DE LA CHENAYE DES Bois, Dict. rais. univ. Anim.; v. 1. p. 648. col. 1. — Nomen nudum. m 1759. Acarus hyalino fulvis. LINNAEUS, Anim. spec. disp.; p. 199. n. 14. — De rest als in LINNAEUS, Syst. Nat. 1758. m 1760. Acarus telarıus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 11.; p. 616. n. 14. — Als 1758; zie Deel I. p. 109. m 1760. Acarus telarius. RYDBECK, Pandora Ins.; in: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 5. p. 246. — Als 1758; zie Deel lp. 110) m 1761. Acarus telarıus. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.; p. 481. n. 1974. — Als 1746 en 1758 (3 soorten door elkander); zie Deel 1-P.,.108 109% m 1762. Tisserand d’automne. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 621. — „C'est elle qui file ces toiles que le vent emporte en l'air et que l’on voit si souvent en automne voltiger et tomber dans les campagnes. Cette espèce travaille ordinaire- ment vers le mois d’Octobre, et nous l’avons appelée le tisse- rand d’automne.”’ Deze veronderstelling is gebaseerd op het samenvallen van het voorkomen van zilveren weefsels op de stammen der Tilia-soorten en van herfstdraden. Zij is gebleken onjuist te zijn. Acarus fuscus, autumnalis textor ; Tisserand ; Tisserand d’automne. Idem, ibidem; p. 626. 627. n. 13. — „Brune, un peu jaunätre” (nl. in den herfst). „Elle a une particularité, c'est qu’elle file de la toile comme les araignées ce que ne fait aucune autre espèce de ce genre.” — Merkwaardig, dat hij LINNAEUS’ telarius niet citeert. „On voit souvent l’écorce des arbres en automne couverte de haut en bas, principalement du côté du nord, de toiles fines, qui font paroître le tronc de l’arbre lisse et luisant. Ces toiles fourmillent de ces petits insectes et sont leur ouvrage.” — Dat is in het najaar van sommige jaren alleen waargenomen van Tilia-soorten [en van Ulex europaeus]. — En nu gaat GEOFFROY fantaseeren: — „Le vent emporte souvent ces toils en l'air, .... de nos fisserands, dont on HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 273 85. Trombidium telarius (L. 1758). trouve souvent encore un bon nombre pris dans leurs filets et que le vent a fait voyager’!!! m 1763. Greenish white Acarus of the lime tree. BROOKES, A new and accur. Syst.; p. 281. n. 26. — Naar LINNAEUS 1746. 1764. Tisserand d’automne. GEOFFROY, Hist. abr. Ins. ; v. 2. p. 621. — Als 1762. Acarus fuscus, autumnalis textor ; tisserand d’automne ; tisserand. Idem, ibidem; p. 626. 627. n. 13. — Als 1762. m 1766. Myt der planten en kruiden. ROESEL VAN ROSEN- HOF, De nat. hist. Ins.; v. 3. p. 145. — Als 1749; zie Deel I. PIRLO m 1767. Acarus telarius. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.; p. 1023. n. 14. — „Rubicundus hyalinus, abdomine utrinque macula fusca.” — Dat is eene diagnose, die het best op alceae past. — Hij citeert ScopoLI 1763, wat niet goed is (maar dat kon hij niet weten); zie Schmiedleinia, p. 285. m 1767. Myt der planten en kruiden. ROESEL VAN ROSEN- HOF, De nat. hist. Ins.; v. 4. P. 2. (Algemeene Bladwijzer) pas: | m 1768. Acarus fuscus, autumnalis, textor ; Tisserand d'automne ; Tique d'automne. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat.; art. „Tique”, n. 4. — Nomen nudum. MAGeotfroiprétend, . pills de la. Vierge Zie 1762. m 1769. Acarus telarius, Spinder, Herfstweever. HOUT- mun, Natuurl»Hise vor SUR (tom) 13. Pr 127. m. — Naar LINNAEUS 1767 en GEOFFROY 1762. 1769. Acarus telarius. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 13.; VAE 2 dimid.2p. 102314 14. = Als 1767: a 1769. Acarus fuscus, autumnalis, textor ; Tisserand d'automne ; Tique d'Automne. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat.; v. 11. art ,,Tique”. — Als 1768. a 1773. Greenish white Acarus of the lime tree. HILL. Elist#oftAnim&!p. 25. n. 17 Als 1752; zie Deel Tp: 109. m 1775. Acarus fuscus, autumnalis textor ; Tisserand d'Automne ; Tique d'automne. Encycl. Dict. univ. rais.; v. 40. art. ,,Tique”. Als 1768. m 1775. Acarus telarius. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 813. n. 15. — Als LINNAEUS 1767. 18 274 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 85. Trombidium telarius (L. 1758). m 1775. Acarus telarvus, Spinnerin. FUESSLIN, Verz. Schweiz. Ins.; p. 59. n. 1179. — „In Blumentöpfen vor den Fenstern &c. sehr häufig.” — Die komen dan door den wind binnenshuis; dat is ook mij overkomen. Maar hij ver- meldt niet, welke boomen voor zijn huis stonden. — Zwit- serland. m 1775. Acarus fuscus, autumnalis, textor ; Tisserand d'Automne ; Tique d'Automne. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat.; v. 6. p. 177. art. ,,Tique”. — Als 1768. m 1776. Acarus telarıus. SULZER, Abgek. Gesch. Ins.; p. 245. — „Zur Herbstzeit” .... &c. — Citeert ook FUESSLY AD, m 1778. Mitte. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 86. — „Sur les feuilles des arbres et des plantes.” Acarus telarius ; Mitte fileuse. Idem, ibidem; p. 128. — „Acarus oblon- gus albo vires- cens seu flaves- cens, pedibus omnibus aequa- libus. — Mitte oblongue d’un blanc verdätre, à pattes de gran- deur égale.” - Hij citeert LINNAEUS 1746, 1761; 1767 en GEOFFROY 1762.— Verkort: „Blanc verdâ- tre, quelquefois jaunâtre; pattes blanches, trans- parentes; en quantité au mois d’Aoüt et le reste de Automne sur les feuilles de plusieurs arbres et plantes (1), en particulier sur celles du Tilleul (2), où je les ai vues en tres grand nombre, courant en vitesse (3) sur le dessous des feuilles, dont elles Fie. 73. — 3/2. HIST. OVERZ. D. ACARLOOGIE. II. 275 85. Trombidium telarius (L. 1758). tirent leur nourriture en les piquant et les sucant (4). On voit également sur le dessus des feuilles les effets de ces piquûres, qui y produisent de petits taches d'un couleur jaunatre.”’ „Elles sont des plus petites et a peine visibles. Oblongue, plus gros au milieu que vers les deux extrémités; téte comme confondue avec le corps (5); vers les còtés deux petits bras, qui y sont tellement collés, qu'il est difficile de voir bien leur véritable figure; la Mitte les remue de temps en temps. Sur le devant de la téte deux petits poils. Pattes, garnies de poils, assez grosses, 4 peu pres de grandeur égale; les III et IV a une bonne distance des I et II; leur petitesse ne m’a pas permis de voir, si elles sont terminées par des cro- chets et des vessies, quoique j’aye cependant crû y observer une petite vessie flexible (6). Parmis ces Mittes plusieurs de leurs dépouilles, toutes blanches.” „Elles savent filer. Elles tapissent la surface des feuilles d’une toile de soie fort mince, et marchent sur cette toile, ou bien entre elle et la superficie de la feuille. M. de Linné croit avec raison, que cette toile suffoque et fait périr les feuilles (7). La petitesse de l’animal ne m'a pas permis d’ob- server, de quelle partie du corps sortent les fils.” Opiuverking ema I Zeer just maar er’zijn zeer vele soorten. Zonderling, dat hij geen roode zag. 2. Het is daar- om, dat ik deze beschrijving hier plaats. 3. Ik heb ze nog nooit hard zien loopen! 4. Juist; hy is de eerste, die dat zegt, evenals het volgende. 5. Verkeerde waarneming. 6. Dito. 7. Hij gelooft dus hetzelfde als LINNAEUs, niettegen- staande hij zelf zegt, dat zij de bladen besteken en uitzuigen. sm 1781. Acarus telarius. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 488. n. 20. — Als LINNAEUS 1767. m 1783. Acarus telarius. DE GEER, Abh. (vertaling door GOEZE); :v. 7. p. 54! n. 18. —Als 1778. Spinnmilbe. GOEZE, ibidem; p. 54. noot o. Baummilbe, Spinnenmilbe. GOEZE, ibidem; p. 277 (Regis- ten). m 1783. Acarus telarius. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 205. n. 1352. — Diagnose van DE GEER. 276 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 85. Trombidium telarius (L. 1758). m 1785. Acarus textor, Tisserand d’automne. FOURCROY, Ent. paris.; v. 2. p. 930. n. 13. — Diagnose van GEOFFROY 1762. — Frankrijk. m 1787. Acarus telarius. BAECKNER, Noxa Ins.; ın : LIN- NAEUS, Amoen. acad.; v. 3. p. 352. — Als 1752; zie Deel I. p. 109. — Maar in de oorspronkelijke editie van 1752 staat: Acarus tiliae. Dat is eene ongeoorloofde „licentia”’ van SCHRE- BER! m 1787. Acarus telarius. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p.- 373. n. 24. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1787. Acarus tiliae. FORSSKÄHL, Hospita Ins. Flora; in: LINNAEUS, Amoen acad.; v. 3. p. 296. — „Tilia euro- paea.” — Nomen nudum. 1788. Tisserand d’automne. P. A. F. Ray, Zool. univ.; p. 607. n. 13. — Naar LINNAEUS 1767, GEOFFROY 1762 en DE GEER 1778. m 1788. Acarus telarius. RYDBECK, Pandora Ins.; in: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 5. p. 246. — Nomen nudum. m 1789. Acarus telarius, Tisserand. DE VILLERS, Linnaei Ent.; p. 50. n. 10. — Naar LINNAEUS 1767, GEOFFROY 1762 en DE GEER 1778. m 1790. Acarus telarius. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2928. n. 14. — Als LINNAEUS 1767. m 1791. Acarus telarius. BREZ, Flore des Insectophiles; p. 312. — Op Tilia. — Nomen nudum. 1791. Acarus fuscus, autumnalıs, textor ; Tisserand d’ Au- tomne ; Tique d'Automne. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais., UNLV. : .W JA pi 209 sant.) Riquet Als;1768. m 1792. Mitte tisserand. MANUEL; in: Encycl. méth.; Hist. nat. ; Ins.; v. 7. p. 684. n. 27. — Acarus telarius, p, 691. n. 27. — Mitte fileuse bij de figuur 5 op tab. 255; maar die stelt Acarus farinae voor! m 1792. Acarus telarius. PETAGNA, Instit. Ent.; v. 2. p. 708. n. 9. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1793. Acarus telarius, Spinnmilbe. DONNDORFF, Handb. Thierg.; p. 696. — Diagnose van LINNAEUS 1767. 1794. Acarus telarius. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 430. n. 27. — Diagnose van LINNAEUS 1767. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. QTL 85. Trombidium telarius (L. 1758). m 1797. Tisserand d’Automne. (DUCHESNE), Manuel du Naturaliste; art. ,,Tique”. — Weven de „fils de la Vierge”. — Nomen nudum. a 1798. Acarus telarıus, Mite tisserand. CUVIER, Tabl. elem. Hist. nat.; p. 623. n. 5. — Diagnose &c. naarLINNAEUS 17167. 1799. Tisserand d'automne. GEOFFROY, Hist. abr. Ins. ; v. 2. p. 621. — Als 1762. Acarus fuscus, autumnalis, textor ; Tisserand d'automne ; Tisserand. Idem, ibidem; p. 626. 627. n. 13. — Als 1762. = 1800. Tisserand d'automne. GEOFFROY, Hist. abr. d. Ins.; v. 2. p. 621. — Als 1762. Acarus fuscus, autumnalis, textor ; Tisserand d’automne ; Urisserand Idem,ibidem;'p: 626. 627. n. 132 Als 1762: m 1802. Acarus telarius. GMELIN, A gen. syst. of Nat.; v. 3. p. 704. — Als 1790. — Engeland (TURTON). oO 1802. Acarus telarius. (VON SCHRECKENSTEIN), Verz. d. Halbkäfer; p. 44. — Middel-Beieren. m 1802. Acarus telarius, Mite tisserand. WALCKENAER, Faune paris.; Ins.; v. 2. p. 421. — Citaten; „toile de fils”; ,tilleul’; ,,automne”. — Nomen nudum; Frankijk. sw 1803. Acarus telarius, Spinner, Milbenspinne. (Anony- mus); in PIKRUNITZ, Oec. techn. Encycl.; v.90.3p 3347 n. 14. Diagnose van LINNAEUS 1767. 1803. Acarus telarius, Spinnende Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 210. n. 2674. — Diagnose; citeert SCHRANK 1776 en 1781. Habitat naar LINNAEUS 1767. — Beieren. m 1804. Mite. HERMANN, Mém. Apt.; p. 41. (N.B. mre te p:°40 zie hierboven,p. 269). (Mon père) „a observé de même, au jardin académique, (1) un jeune tilleul, .... dont les feuilles ont été tellement maltraitées par cet insecte qu’elles se sont désséchées tout-à- fait.” Dat moet aan de echte Acarus telarius L. 1758 toege- schreven worden. — Verder, op dezelfde pagina: „Le 8 Mai il y observa une toile aussi forte que si elle avoit été tissue par la teigne evonymelle ou padelle (2); en même 278 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 85. Trombidium telarius (L. 1758). temps il vit a l’extrémité de ces jets des tas pulvérulens, ou comme les masses spongieuses, molles, de couleur d'orange et de la grandeur d’une bonne noisette, qui enduisirent les boutons, dont les feuilles commençoient à peine à se déve- lopper. Croyant que c'étoit une espèce de rouille (3) ou quelque lycoperdon (4), il en détacha une portion .... il découvrit que ce n’étoit qu'un amas de mites de couleur d'orange, a pattes égales et courant assez lentement Cette espèce semble donc être différente de la mite tisseranne ordinaire (5). Opmerkingen. 1. Te Straatsburg. 2. Hyponomeuta evonymellus en padellus. 3. Uredinaceae en Ustilaginaceae. 4. Lycoperdaceae. 5. Juist wel: dat was de echte Acarus telarius L. 1758. Zie over een dergelijk geval: OUDEMANS, in: Tijds. Ent. v. 66. Verslagen, p. XXI. Trombidium #iliarium, Trombide du tilleul. Jou. HER- MANN (père), ibidem; p. 41. 42. t. 2. f. 12. — Deze zegt in © Fic. 74. — Overtrek. Fic. 75. — Overtrek. eene ,,Observation”, dat hij haar ook vond op Tilia grandi- folia in de omstreken van Straatsburg. Hij vond er zelfs 2 soorten op, die, naar zijne meening niet Zelarıus waren, „n’etant pas rougeâtre, et n'ayant pas de tache brune de chaque côté du ventre .... Je les fis peindre l’une et l’autre.” — De eene, die vlekken vertoonde (zie onze figuur 74), „et .... parce que le tilleul est sa demeure, que je lui ai donné le nom de trombide du tilleul (trombidium tiliarium).” — Dat zij niet roodachtig waren en geene bruine zijde-vlekken HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 279 85. Trombidium telarius (L. 1758). vertoonden, is voor ons geen bewijs, dat zij geen tela- rius waren. Integendeel; ik zag nooit telarius met bruine zijde-vlekken, en, in den zomer zijn alle telarius groen. — Volgen de diagnose en de beschrijving: „Abdomine elliptico, lateribus inaequalibus, pallide flaves- cente (1), pellucido, lateribus punctato; capite conico (2). — Abdomen elliptique, à côtés inégaux, d’un jaune pâle (1), transparent, ponctué sur les côtés; tête conique (2).” ,Les petites taches sur les flancs ne sont pas de la même forme et grandeur, ni disposées de la même manière dans tous (3). Je n'ose pas assurer que les deux petits points à la partie antérieure du ventre soient les yeux; mais j'aime à le croire pour pouvoir mettre cet insecte dans la même famille à la suite du trombide tisserand (4). Sa marche n'est ni fort lente, ni tres-rapide.” (P. 43.) „Je trouvai .... de dépouilles .... et de petits corpuscules sphériques transpa- rens.... ils pourroient bien être les oeufs de ces insectes.” Opmerkingen. 1. Overgang van de groene naar de oranje, daarna roode herfsttint. 2. Wanneer het bovenste deel der palpen een weinig extraad uitwijkt, dan komen juist de palpeinden (de tarsale klauwen) naar elkander toe en vormen voor het „rostrum’’ een naar voren gerichte stompe punt. Alsdan heeft het gnathosoma, van boven gezien, den vorm, die onze figuur 73 vertoont: omgekeerd hartvormig, 3. Geen wonder; hij schijnt niet te weten, dat die vlekken inwendig zijn, allerlei vormen aannemen, zich enorm uitbrei- den, maar ook totaal verdwijnen kunnen. 4. Ook een motief! (P. 43, vervolg). „Je me persuadai d’abord que les individus tachetés et non tachetés, qui demeurent pêle-mêle sur les mémes feuilles, étoient de la même espèce (1); mais ayant fait ensuite la réflexion que non-seulement ils different par les taches, mais encore par la forme du corps et de la tête (2), par la proportion et la position des pattes, ainsi que des poils (3), j'ai cru devoir regarder les individus non tachetes comme une espèce particuliere, et la placer à la suite de l'autre, avec la phrase spécifique suivante.” © pumsemtkuanssie me Die overtuiging was de juiste; zij werd helaas door zijne „réflexion’ verdrongen. 2. Het 280 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 85. Trombidium telarius (L. 1758). komt mij voor, dat de lange vorm Nymphae, en de meer ronde 99 zijn. In den regel zijn de palpen, hoewel naar be- neden gekromd, evenwijdig aan elkander gericht, met eene kleine ruimte tusschen de palpeinden; alsdan heeft het gnathosoma een meer vierkanten vorm. 3. De haren zijn bij de 22 iets langer. Dat men echter den teekenaar op dat punt niet vertrouwen kan, blijkt ook uit zijne figuur 33 (PERLSS). Trombidium socium, Trombide social. J. G. HERMANN (pêre), ibidem; p. 43. t. 2. f. 13. (onze figuur 75). — „Abdo- mine ovato, toto pallido, pellucido; pedibus setosis (1) ca- pite emarginato (2). — Abdomen ovale, tout pâle, transpa- rent; pieds garnis de soies (1); tête échancrée (2).” „Je Vai appelé social, parce qu’il vit en société avec le précédant; mais par la considération que celui-ci est le plus commun que l’autre (3), je préférerois de changer les noms, et d’appeler celli-ci tiltartwm et l’autre sociwm’’ (4). Opmerkingen. 1. Men zie de figuur; zulke lange haren aan de pooten bezit geen enkele Tetranychus ; zie ook wat ik bij Discopoma cassidea, p. 133 gezegd heb. 2. Zie de verklaring daarvan hierboven, bij 2. 3. Inderdaad, er zijn altijd meer 99, dan Nymphae. 4. Die naamsverandering zoude eene goede geweest zijn. m 1804. Acarus telarius, Mite fileuse. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 383. — Naar DE GEER 1778. Acarus telarius, Trombidion tisserand, Tisserand d’au- tomne, Mite fileuse. Idem, ibidem; p. 398. — Zeer korte diagnose. 86. (Vervoleivan Deel T._p:9110 7m. 825) Trombidium alceae (L. 1758). (Epitetranychus.) m 1754. Acarus alceae. LINNAEUS, Systeme Nat.; Ed. 8a. ; p. 237. anr ll —AlsWl746; wierDeeli Lp 1.10: Ciron de l'Alcée. DE LA CHENAYE DES Bors; ibidem. B 1/59. Acarus alceae. DE LA CHENAYE DES Bots, Dict. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 281 86. Trombidium alceae (L. 1758). rais. univ. Anim.; v. 1. p. 647. col. 1. — Als LINNAEUS 1746; zienDeel 1. p: 110. m 1760. Acarus. RYDBECK, Pandora Ins. ; in : LINNAEUS, Amoen.acad.;v.: 5.p..247.— Als 17985; zie Deel.T. p. 111: m 1763. Acarus of vervain mallows. BROOKES, A new and accur. Syst.; p. 280. n. 11. — Naar LINNAEUS 1746; zie Deel Pps 10. m 1/67. Acarus telarius. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.; v. 1. P. 2. p. 1023. n. 14. — „Acarus rubicundo hyalinus, abdomine utrinque macula fusca.” — Dat is niet de diagnose van Zelarius 1758, maar van alceae 1758, waar- van hij 1746 (Faun. Suec.; zie Deel I. p. 110) zegt: „totus aquei coloris utroque latere nigro.’; hij citeert óók Fn. Suec. 1212. — Dat is eene verwarring, waaraan hij zich reeds 1758 schuldig maakte; zie Deel I. p. 109. — Ook alceae kan in den herfst fraai rood worden. — Hij eindigt met de woorden: „in Tiliae foliis aversis autumno frequens.” Dat slaat op felarius, niet op alceae, die niet op Tilia voor- komt. m 1773. Holly-oak acarus. Hir, Hist. of Anim.; p. 25. n. 6. — Zie over dezen zonderlingen naam: Deel I. p. 110. æ 1775. Acarus telarius. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 813. n. lo. — Als LINNAEUS 1767. ta 1775. Acarus telarius, Spinner. P. L. S. MÜLLER Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1049. n. 14. — Als LINNAEUS 1767, met het verhaal van GEOFFROY over de herfstdraden. m 1776. Acarus ellibtordeus, pedibus secundis tertiisque, distantibus. SCHRANK. Beytr. Naturg.; | PASS ns Ant) 1182281: Merkort: „Fig. 32. Blass; wenige kurze Härchen, durchsichtig; Farbe nach der Beschaffen- heit des Futters anders (1); daher LINNE”’ [&c., zie, wat ik in Deel I. bij deze soort en bij telarius over de kleuren zeide] „aa ey die kleinen schwarzen Augen; bb, sind zween braune Flecken; c ist eine dun- kele Mackel, die mag vielleicht das durch- scheinende Herz, oder der Magen sein (2). — Weil ausser- Bic. 768% 19/2: 282 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 86. Trombidium alceae (L. 1758). ordentlich klein, und sich nur langsam beweget, schwer an- sichtig zu werden.” Opmerkingen. 1. Onjuist; hangt van het jaarge- tijde, maar ook van andere oorzaken af; want, men vindt op dezelfde plant, ja zelfs op hetzelfde blad, grijze, grijs- groene, groene, oranje en roode. 2. Juist. — Merkwaardig is, dat hij de borstels „kurz’’ noemt, terwijl ik aan de soort alceae, op Althaea rosea gevonden, de borstels lang noem (even lang als trochanter + femur I). Zijn er meer soorten met die 2 bruine of zwarte vlekken? (P. 36.) „An eben denen Orten, trifft man ein anderes; Fig. 31.; weder die dunkle Mackel, noch die zween Seiten- flecken; Füsse, wie bey der vorigen, .... die hinteren zwey Paare von den vorderen einen merklichen Abstand gewinnen. Bald blass, bald roth; Leib und Füsse mit langen Haaren besetzt. Sonst in allen mit der vorigen überein; scheint eine blosse Spielart zu seyn.’ Eerder denk ik, dat hij het 4 zag; zie het naar achteren dunner wordend hysterosoma. Merk- waardig, dat hij nu van „lange” haren spreekt, maar er geen aan den achterrand teekent. Noch gastplant, noch vindplaats worden genoemd. Bij Weenen (Oostenrijk). m 1781. Acarus telarius ; Spinnende Milbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 521. n. 1077. — Deze namen geeft hij aan de bovenstaande, in zijne Beyträge beschrevene soort. Acarus sambuci ; Hollundermilbe. Idem, ibidem; p. 524. n. 1085. — [niet sambucii SHERBORN, Index Anim. 1902!] „Diagnos. Acarus ruber, pedibus palpisque pallidioribus, corpore pedibusque setis longiusculis conspersis. — Oculi duo nigri. — Motus non festinus. — Habitat in foliis Sambuci nigrae, rarus. — Lectus 4. April. coelo adhuc frigido, ac thermometro Reaumuriano nonnisi 84 lin. supra zerum elevato. Lynceo mihi inspicere hoc insectum non licuit.” Er is geen twijfel aan: hij zag een „Tetranychus’’ vóór zich. Ik plaats deze passage hier, omdat Dr. ZACHER im: Mitt. a. Bren 77483122 HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 283 86. Trombidium alceae (L. 1758). d. Biol. Reichsanstalt, Hft. 18. April 1921. p. 127. beweert, dat de door hem op Sambucus nigra gevonden soort Epi- tetranychus alceae is. m 1787. Acarus alceae. FORSKÄHL, Hospita Ins. Flora; in: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 3. p. 299. — „Malva syl- vestris.” — Nomen nudum. m 1/88. Acarus. RYDBECK, Pandora ins.; in : LINNAEUS, Amoensacadx; Vi O29.) 247. Nomen nudum. m 1789. Acarus sambuci, Mite du sureau. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 78. n. 85. — Naar SCHRANK 1781. m 1790. Acarus telarius. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2928. n. 41. — Diagnose van LINNAEUS 1767. Acarus sambuci. Idem, ibidem; p. 2934. n. 79. — Dia- gnose van SCHRANK 1781. m 1791. Acarus sambuci. BREZ, Flore des Insectophiles; p. 185. — Nomen nudum; op Sambucus nigra. m 1792. Acarus sambuci ; Mitte du sureau. MANUEL; in : iBneycl methe:Hist.nat.; Ins.; VW MD 698: nu. 28. m 1802. Acarus sambuci. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 709. — Als 1790. a 1804. Trombidium tiliarium, Trombide du tilleul, Tyombide tisserand. JOH. HERMANN (pere); in: HERMANN, Mém. Apt.; p. 43. — „Juillet 1794, le même ainsi que les corpuscules ronds, en tres-grande quantite, sur les feuilles de la rose tremière (alcea rosea), et celà seulement sur la page inférieure .... Il y en eut plusieurs où la tache latérale me sembloit être bien grande et forte.” Althaea rosea ; Juli; Frankrijk. m 1804. Acarus sambuci. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 54. — LATREILLE schiep 1796 een genus Smaris. Type (,,espéce qui aura l’objet de mon examen”) was: ,,l Aca- rus sambuci SCHRANCK” (een Tetranychus). Maar de be- schrijving, die hij van zijn type gaf, is die van Trombidium squamatum HERM. 1804. Hij heeft dat later blijkbaar inge- ziens. zie hierboven, p. 271; ‘en geeft nu eene let. Benläjke, tv ert alin g:) van Wd evdaagmn ose)'wan SCHRANK 1781. Waaruit geconcludeerd mag worden, dat Lure hietydaenwmiet kenide: och durite ha 284 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 86. Trombidium alceae (L. 1758). te beweren: „Je l’ai observé dans le midi de la France.” Ik hecht aan die bewering geen waarde. 87. (Vervolg van®Deel eps 115339) (Adhuc sine nomine.) (Tetranychus ludeni ZAcHER 1916.) (Epitetranychus.) m 1778. Acarus telarıus, Mitte fileuse. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 129. — ,,M. de Linné à observé, que ces Mittes se trouvent encore en nombre prodigieux sur les feuilles des plantes exotiques de plusieurs espèces, qu’on cultive dans les serres et qu’elles font souvent périr.”’ ZieWDeel Ts p.. 111. = 1804. HERMANN, Mém. Apt.; p. 40. diagnotiseert Trombidium telarium ; zie p. 269. — En gaat nu verder: „Il se trouve suivant le rapport de Linné, sur les plantes .. qui sont enfermées dans les serres.” Hij zelf zag ze daar nooit, „mais je connais quelqu’un auquel il fait beaucoup de tort en étouffant les oeillets (1) qu'il cultive devant ses fenêtres donnant sur une petite cour. Les feuilles sont retenues dans une position roulée par les fils dont elles sont enduites. Mon père cependant a observé la même chose sur une tige de dracocephalum virgi- nianum (2), plantée dans un pot: elle avoit jauni et étoit languisante.”’ Opmerking. 1. Dianthus. 2. Eene Labiaat. — Ik plaats deze passage hier, hoewel ik niet weet, welke soorten van Tetranychus op genoemde planten leven. 88. (Adhuc sine nomine.) (Tetranychus salicis C. L. KocH 1838.) (Schizotetranychus.) m 1804. HERMANN, Mém. Apt.; p. 40. diagnostiseert Trombidium telarium ; zie hierboven, p. 269. — P. 41. zegt hij: (Mon père) „a observé de même au jardin académique HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 285 88. (Tetranychus salicis C. L. Koch 1838.) (1) .... un saule des sables (2) .... dont les feuilles ont été tellement maltraitées par cet insecte qu’elles se sont des- séchées tout-à-fait.” Opmerkingen. 1. Straatsburg. 2. Salix arenaria. 89. (Adhuc sine nomine.) (Schmiedleinia tiliae OUDMS. 1928.) m 1763. Acarus telarius. SCOPOLI, Ent. Carn.; p. 391. n 1075. — ,,Ovatus, nitidus; pedibus anterioribus longiori- bus. In folio Tiliae.” Acarus telarius. L. 1758 heeft pooten I niet opvallend langer dan de andere. Mijne gedachte was: dat zal eene Bryobia zijn. Dus verzocht ik Dr. ZACHER, mij Bryobia van Tilia op zicht te zenden. Ik beschreef deze nieuwe soort in defini Berywir7 smi loos janil9Z8: py 291 90. Trombidium latens (O. F. Miller 1776). (Petrobia.) m 1762. Acarus petrarum ruber, pedibus anticis longitu- dine corporis ; Tique rouge des pierres à pattes antérieures fort longues. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 625. 626. n. 10. — ,,Arrondie, un peu ovale, corps gros, figuré en boule (1). Pattes courtes, a l'exception de celles de devant qui égalent la longueur de tout le corps. Rouge foncé; pattes plus claires et plus vives.— Sur les pierres; il ne marche pas fort vite. Opmerking. 1. Van boven gezien, vrij wel rond; toch is het dier min of meer plat. Op steenen; Frankrijk. m 1764. Acarus petrarum ruber, pedibus anticis longitu- dine corporis; Tique rouge des pierres a pattes anterieures fort longues. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 625. 626. n. 10. — Als 1762. m 1776. Acarus latens. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 187. n. 2233. — „Ovatus, abdomine lutescente; pedibus albis: primoribus duplo longioribus.’ 286 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 90. Trombidium latens (0. F. Müll. 1776). De kleuren variëeren evenals bij Tetranychus. — Latens = verborgen; vermoedelijk onder steenen. — Denemarken. m 1781. Acarus praegnans, Dammermilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 520. n. 1074. t. 3. f. 12.— „Acarus ruber globosus (1) glaber- rimus, pedibus pallidioribus: anticis longioribus.”’ „Descr. Minimus, invisibilis futurus, nisi laete coccineus esset; totus laevis, nullis pilis nec in pedibus conspicuis, nec in antennis, nec in reliquo corpore (2). Color pedum antennarum dilutior quam in reliquo corpore. — Habitat in humo praegnanti primo vere.” Opmerkingen. 1. Niet te let- terlijk opvatten; vermoedelijk ook neergeschreven naar zijne teekening. 2. Ik geloof er niets van. Ik meen goed gedetermineerd te hebben, dat deze soort dezelfde is als die van GEOFFROY. Dat deze haar op steenen, SCHRANK in humus vond, kan geen verschil maken. In humus; Maart; Oostenrijk. m 1785. Acarus petrarum; Tique rouge des pierres a pattes anterieures fort longues. Fourcroy, Ent. paris.; v. 2. p. 529. n. 10. — „Long. + lig. Acarus petrarum ruber, pedibus anticis longitudine corporis. — Habitat superficiem lapi- dum.” Op steenen; Frankrijk. m 1788. Tique rouge des pierres. P. A. F. Ray, Zool. univ.; p. 607. n. 10. — Zeer korte diagnose naar GEOFFROY. m 1789. Acarus praegnans, Printanniere. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 76. n. 78. — Naar SCHRANK; maar in plaats van ,,glaberrimus’’: ,,aterrimus”. m 1790. Acarus praegnans. GMELIN, ‚Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2933. n. 71. — Diagnose van SCHRANK 1781. m 1792. Acarus praegnans, Mitte feconde. MANUEL; in: Eneyel. méth.; Elst) Nat. Ins.; ve zop: 6975. 202) Naar SCHRANK 1781. m 1799. Acarus petrarum ruber, pedibus anticis longitu- Fic. 78. — 3/2 HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 287 90. Trombidium latens (0. F. Müll. 1776.) dine corporis ; Tique rouge des pierres a pattes anterieures fort longues. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 625. 626. n. 10. — Als 1762. m 1800. Acarus petrarum ruber, pedibus anticis longitu- dine corporis ; Tique rouge des pierres a pattes antérieures fort longues. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 625. 626. n. 10. — Als 1762. m 1802. Acarus praegnans. GMELIN, A gen. syst. of Nat.; v. 3. p. 708. — Als 1790. m 1803. Acarus latens, Verborgene Milbe. SCHRANK, Fau- na Boica; v. 3. p. 208. n. 2669. — „Gelblicht, fast kugelförmig; Füsse I vorwärts gestreckt, mehr als zweimal so lang als die übrigen. — Unter den Rinden faulender Fichtenstämme nicht selten.’’ — September. — Citeert MÜLLER 1776. — Picea abies L. — Beieren. m 1804. Trombidium lapidum ; Trombide des pierres. HAMMER; in. HERMANN, Mém. Apt.; p. 49. n. 36. t. 7. f. Fic. 79. — Overtrek. 7. 8. KR. S. — „Hexapus, subovatum vel subrhombeum, rubrum; pedibus anticis longioribus; oculis utrinque tribus 288 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 90. Trombidium latens (0. F. Müll. 1776.) superis. — Six pieds; presqu’ovale ou rhomboidal, rouge; pieds antérieurs plus longs que les autres; trois yeux supé- rieurs de chaque côté. Boven deze § staat: „Addition de l'Editeur” (= HAMMER). — Vreemd is het, dat beide diagnosen die van eene Larva zijn, terwijl in dezelfde $ ook de Adultus beschreven wordt. —Werkort: „our les pierres en grand nombre.” Larva. „Rouge vif, pointu à la partie antérieure, arrondi à la postérieure; des angles saillans au milieu. Une rainure passant d'un de ces angles à l'autre. Les yeux au nombre de trois (1) de chaque côté, placés en triangle dans les angles inférieurs du corselet. Celui ci avec 4 poils ou soies blanches; abdomen en a six: le bord est garni de plusieurs de ces soies et les pieds en sont tous hérissés. Les pieds I sont les plus longs, les pieds II les plus courts; six articles, presque tous d'égale grandeur. Deux palpes. L’insecte.... de la grandeur dun port: 7 Opmerking. 1. Twee corneae en de pigmentvlek. Eieren. „Strasbourg; des petits corps ou points blancs”, (zie de figuur) „disséminés ou en groupes sur des pierres cal- caires dans les fossés de la grande route, principalement dans les petites cavités de ces pierres. Arrondis en bas, à la ma- niere d'une petite marmite, garnis d’un couvercle rayonné, élevé en cöne obtus au centre, dépassant un peu la circonfé- rence de la partie inférieure. En essayant d’enlever le cou- vercle.... il s'en répendit une liqueur rouge, ou on y remar- qua une substance caséeuse rouge. — Au mois de Messidor (1) ces mémes oeufs en quantité innombrable (au même endroit); accompagnés et entourés d’une aussi grande quan- tité de petits insectes rouges, nichés principalement dans les petits creux ou sillons de ces pierres, courant tres-vite en les quittant. — Déjà l'oeil nu .... deux espèces .... Les uns tres-petits (fig. 7)” (&c. zie hierboven). Aan het einde van de S deelt hij nog mede, dat hij de eieren te groot voor eieren schenen; hij vermoedt dat het eerder „des espèces de chrysalides’ zijn, „qui renferment les insectes sous l’état de nymphes.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 289 90. Trombidium latens (0. F. Müll. 1776.) Adultus. „Les autres deux ou trois fois aussi grands, plus ovale, & huit pieds, d’une couleur brune, offrant diver- ses nuances du clair au foncé. Les pieds I les plus longs, les autres presqu’egaux. Trois yeux places de la même manière de chaque côté; sillon transversal au tiers antérieur du corps, le” (même) „nombre et la couleur des soies du corselet, de l’abdomen, du bord et des pieds. Mais on n’observe pas les longues soies qui se trouvent aux tarses des pieds I et II” (des jeunes) (2). Hij deelt nog mede, dat zij in de omgeving van Straats- burg overal gevonden worden: „dans la plaine et dans les montagnes, toujours sur des pierres, les deux espèces” (larvae en adulti) „constamment ensemble, et le plus ordinairement le long des routes.” Opmerkingen. 119 juni tot .18%Juli.20 En toch zijn zij aanwezig! 91. Acarus graminum Schrank 1781. (Bryobia.) a 1776. Acarus rufus, pedibus primi paris longissimus, abdomine postice crenato.SCHRANK, Beytr. Nature: p.46: med. tt. 1. f. 8. 9. — Verkort: „Sommer; Grasblätter, gelbe Flecken oder schmale Streifen; Milben unten an dem Fleckchen ; sie fressen also von oben herab (1). Farbe von gestocktem Blute, Vordertheil gelblicht. Fühlhörner aa nadelförmig (2) und an einer sehr feinen Spitze ein rundes Kölbchen d b (3). Zwischen diesen, gerade über dem Rüssel zwei Glieder dd, sehr spitzig, von der Länge der Fühlhörner (4). Augen cc ziemlich weit zurück, auseinander, schwarz. Leib eyförmig, rückwärts wie ausge- 19 Fic. 80. — 3/2. 290 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 91. Acarus graminum Schrk. 1781. zähnt ff (5). Füsse I gg besonders lang; sie bleiben beim Gehen immer in der Richtung, in der das erste Glied abgezeichnet ist; dabei werden nur die zwei äussersten Glieder beweget. Farbe durch das Vergrösserungsglas: Füsse, Fühlhörner, das Fleckchen e und der Leibestheil über den Augen ins Gelbe. Füsse mit kurzen Haaren besetzt.” „Läuft überhaupts nicht schnell; man kann sogar einen Grashalm abpflücken, ohne dass es derowegen seinen Ort verlasse.’ Opmerkingen. 1. Men vergeve hem deze verkeerde interpretatie. 2. Dat zijn de mandibels. 3. Dat zijn de bijna bolvormige palptarsi. 4. Dat zijn de klauwen der palptibiae. die even ver naar voren reikten als de spitsen der mandibels, vandaar dat hij ze „von der Länge der Fühlhörner beschrijft. De palpen zijn zóó aangedrukt, dat hij ze niet als zoodanig herkende. 5. Dat zijn de bij alle Bryobia’s voorbij den achter- rand voor de helft uitstekende paletvormige haren. — Gra- mineae ; bij Weenen (Oostenrijk). Vergelijk SCHRANK’s figuur met die van KocH, Deu. Cru. Myr. Ara.; Heft 1. n. 9.: Bryobia gloriosa, die eveneens „in Feldern’’ gevonden werd. m 1781. Acarus graminum ; Grasmilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 515. n. 1061. — Zoo noemt hij zijne Acarus Gek Beytr. p. 8. n.4. m 1789. Acarus graminum, Mite des graminees. DE VIL- LERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 75. n. 72. — Naar SCHRANK. m 1790. Acarus graminum. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2932. n. 65. — Diagnose van SCHRANK 1776. 1792. Acarus graminum, Mitte du gramen. MANUEL; in. EnceyelamethrHist. Nat.; Ins.;"v.7:p# 696. ml Diagnose van SCHRANK 1776. m 1802. Acarus graminum. GMELIN, A gen. syst. of Nat.;;y. 3#P2#2707.,- Als 1790. m 1803. Acarus graminum, Gras Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 211. n. 2679. — Diagnose; citeert SCHRANK 1781. — „An den Grasblättern.’’ — Beieren. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 291 92: Acarus anidens Schrank 1803. (Storchia.) m 1803. Acarus anidens, Zahnafterıge Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 205. n. 2658. — „Roth, stumpf rauten- förmig, rückwärts abgestutzt dreyzähnig; die Füsse III kürzer. Für das freye Auge unsichtbar. Gewissermassen der Schneckenmilbe” (Jimacum) „ähnlich. — Auf abgestorbenen Ulmenzweigen.” Storchia robustus komt mij voor aan bovenstaande diagnose vrij wel te beantwoorden. 93. Acarus rubens Schrank 1871. (Podaia.) m 1776. Acarus ruber, ovato oblongus, pedibus subaequali- bus. SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. 40. n. 19. t. 2. f. 3. — Ver- kort: „Unter dem Moose. Besonders klein, noch nicht die Grösse einer Käsemilbe. Roth. Füsse beynahe von gleicher Grösse, und von keiner besonderen Gestalt. Die Fühlhörner streckt sie unterm Gehen vor sich her. Die Gegend zwischen den Fühlhörnern und den Füssen II schei- net etwas blasser. Leib, Fühlhörner, Füsse, # mit kurzen Häärchen.” Poot II rechts is onder het lichaam gebogen; men ziet nog even gedeelten van 2 leden. — Is, mijns inziens, — Caligonus x piger CE: Kocn"1838. Zie Ent. Ber. v: 9 Fie. 3i) 2213/2) 6. n. 130. p. 153. — Onder mos; bij Weenen (Oostenrijk). m 1781. Acarus rubens, Röthliche Milbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 520. n. 1073. — Zoo noemt hij bovenbeschre- ven soort. m 1789. Acarus rubens, Rougeätre. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 76. n. 77. — Naar SCHRANK 1776. m 1790. Acarus rubens. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2933. n. 70. — Diagnose van SCHRANK 1776. 292 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 93. Acarus rubens Schrk. 1781. m 1792. Acarus rubens, Mitte rouge. MANUEL; in : Encycl. meth-@Hist: nat.; Ins.; v476937697.n. 2% m 1802. Acarus rubens. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 708. — Als 1790. m 1803. Acarus rubens, Röthliche Milbe. SCHRANK, Fauna Boca Sp. 210. n. 2876. Diagnose van 1776. — „Im Moose.” — Beieren. 94. (Celaeno rhodomela C. L. Koch 1841). (Ledermiilleria.) m 1803. Acarus maculatus, Gefleckte Milbe. SCHRANK, BaunamBoiea: v. 3. p. 211. n2 2677. _ Verkort: „Sehr klein, ohne Suchglas kaum zu finden. Linsenförmig, rundum an der Linsenschneide mit starken, nicht sehr lan- gen, nicht dicht stehenden Borsten besetzt. Roth mit ver- schiedenen kleinen sattschwarzen Flecken. — Im Moose.” De naam is gepreoccupeerd: DE GEER 1778 (ons no. 192). Dat is Celaeno rhodomela C. L. KocH 1841. 32. 2. = Ra- phignathus patrius BERL. 1885. 22. 4. Zie Ent. Ber. v. 7. n. 161. Mei 1928. p. 324. Genus Cheyletus Latreille 1796. Type Acarus eruditus SCHRK. 1781. m 1796. Cheyletus, Cheyléte. LATREILLE, Précis. car. gen. Uns.; ip 79 ,Bec gros, avancé, conique, de trois pièces. Antennules très-grosses, un peu plus longues que le bec, brachi-formes, de trois articles; le dernier terminé par un crochet extérieur, en faucille, cilié (1). — Caract. habituels. Corps ovalaire, mou, renflé. Organes de la nutrition formant une pièce antérieure, grosse, distincte. Yeux apparens (2), Pattes antérieures longues, à poils ou soies fort alongés.” Als „espèce qui aura été l’objet de mon examen” = type noemt hij Acarus eruditus SCHRK. Opmerkingen. 1. Niet de externe klauw, maar de HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 293 Cheyletus Latr. 1796. (op den tarsus ingeplante) interne is geciliëerd. Blijkbaar was deze tegen den externen klauw aangedrukt. Of wel, men leze: „en faucille, et un autre plus mince et interne cilié. 2. Daar vergist hij zich! m 1802. Cheyletus, Cheylete. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 3. p. 67. — „Organes de la mandication formant un bec gros, avancé, conique. Palpes courts, tres-gros, en forme de bras, et dont le dernier article est terminé par un crochet en faucille. Huit pattes. Corps ové, mou, renflé. Exemple. Acarus eruditus SCHRANK.” Over „Exemple” zZierp #33. m 1803. Cheylèle. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 5. p. 202. — „Bec gros, avancé, conique; palpes gros, en forme de bras, dont le dernier article en faucille.”’ m 1804. Cheyletus, Cheylète. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 54. — „acarus eruditus l’insecte qui est le type du genre Cheyletus.” 95. (Vervolg van Deel I. p. 111. n. 34.) Cheyletus eruditus (Schrank 1781). Type van het genus Cheyletus LATR. 1796. O 1760. Myt. BAKER, Het mikr.; v. 2. .c 23. p. 186. — Als 1744; zie Deel I. p. 113. m 1769. Myt op vygen. Houttuyn, Natuurl. Hist.; v. 1. Stuk (= tom.) 13. p. 131. — Citeert PowEr’s mededeeling; mee Dees pine S778" My) BAKER) Het milk, v. 2ite 239 p 1186. => Als 1744; ize Deel I. p. 113. m 1781. Acarus eruditus, Büchermilbe. SCHRANK, Enum. iniseAustriae? (p)'S132mn. 1058) t! 2 1 Ko == Acarus pedi- bus primi paris crassissimis chelatis (2), secundis longissi- mis: apice bisetis. — Descr. Abdomen ovatum, pallidum, hyalinum, ut in acaro Sirone (2), saepe transparente costae figura. Hinc inde pili quidam minuti (3), & ad utrumque 294 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 95. Cheyletus eruditis (Schrk. 1781). y Fic. 82. — 3/2. latus inter par pedum alterum tertiumque seta brevicula curva fere ad angulos rectos corpori insidens. Pedes hinc inde setis longioribus subtilissimis armantur, sed earum numerus magnus non est; fere cuivis articulo una obtingit. Pedes quatuor posteriores mediocres, hyalini, graciles; primi paris (1) vix posticorum longitudine, sed mirum in modum crassi, ac structurae peculiaris; non pectori affixi, sed lateri thoracis antice inserti videntur; hoc enim insectum contra morem generis peculiari thorace instruitur. Pedes ipsi genicula non habent; quod si illos insectum moveat; id tantum in basi sit; sed inflecti non vidi; non prorsus sunt teretes, sed circa medium cubito quodam instruuntur, post quem nonnihil angustiores evadunt, ac denique in acumen inflexum desinunt, cui latere interiori pollex mobilis obser- vitur. Intra acumen pollicemque duo tresve pili suis singuli apophysibus ac bulbulis insidentes, digitosque non inepte mentientes (4). Pedes hi cursui non inserviunt, sed ab insecto HIST (OVERZ)’ DA ACAROLOGIE. II. 295 95. Cheyletus eruditis (Schrk. 1781). antrorsum protenduntur, dum currit; alius a cursu illorum finis est.’ „Pedes secundi paris, uti coeteri, abdomini inserti, exiles, graciles, longissimi, diaphani, apice setis duobus armati, & per totam longitudinem pilis nonnullis sparsis.” „Thorax abdomini insertus, in illudque nonnihil retractilis, subrhomboidalis; ad latera, ubi in angulum solidum desi- nunt corpus utrinque minitum, rotundum, hyalinum, fors oculus (5); antrorsum in proboscidem desinit bifidam, acumi- natam (6). Per medium thoracis lineae tres longitudinales tenues mobiles decurrunt, intestinum fortasse quod- dam (6). „Invenitur hoc insectum in libris humido loco adservatis; insidiatur cum duabus aliis speciebus glutini bibliopegorum; praesens species praesertim adest ad oras chartae librorum integumento adglutinatae, ore pedibusque suis cheliformi- bus glutini immersis, illudque removentibus (7). Non facile (8) per libri superficiem discurrit, nisi inquietata; tum vero currit celeriter.” „Coeterum insectum ita parvum, ut modo oculo cerni prorsus nequeat; nisi forte in vitro, quod lumini obvertas, aut cui corpus atrum supponas.”’ „Juniores recens ex ovo exclusi per omnia, etiam pedum numero, ac vix non magnitudine matribus similes, contigit enim mihi ex ovis a matre me inspectante positis, sub meis prope oculis ut soboles prodierit propagatur hanc spe- eiem.s..(9). Opmerkingen. 1. Merkwaardig, dat hij deze palpen pooten noemt, en het dier ook met 6, niet met 8 pooten afbeeldt. 2. Acarus farinae. 3. Merkwaardig, dat hij bij deze Acarus wèl eenige rugharen zag, en bij destructor niet. 4. De zin is niet duidelijk, maar ik vermoed, dat hij toch de 2 knobbels aan den klauw zag, al beeldt hij die niet af. Ook de kammen ontgingen hem. 5. Merkwaardig, dat hij daar weer oogen meent te zien! Bezien wij zijne figuur goed, dan teekent hij aan de basis der palpen twee oogen; in het geheel dus 4 oogen! 6. Dat zijn de 2 naaldvormige mandibels ge- weest, die ook ik eens waarnam; en kan ze ook doorscheme- 296 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 95. Cheyletus eruditus (Schrk. 1781). rend herkennen. 7. Hij heeft er geen flauw idee van, dat dit dier eene roofmijt is, die op de twee andere soorten jacht maakte. 8. Wanneer men het voorwerp, waarop het dier zit, beweegt, houdt het dier zich doodstil; vandaar zijn „non facile”. 9. Indien het waar is, dat hij het © eieren zag leggen, dan is het zeer zonderling, dat hij haar niet 10 pooten toe- schrijft. Het is ongeloofelijk, dat hij spoedig, nadat het ei gelegd was, daaruit eene Larva te voorschijn zag komen. Want, Cheyleti leggen eene massa eieren, die zij inspinnen, soms ,,bebroeden’’; na ettelijke dagen (in den winter soms maanden) komen dan de Larvae te voorschijn. Wat moeten wij nu van deze zijne mededeeling denken? Op p. 546., Expl. fig., noemt hij de palpen: „Brachia, seu pedes antici, ad incessum inepti, semper porrecti, ad prehen- dum facti.’ — De overlangsche strepen van het gnatho- soma noemt hij hier: „Vasa tria longitudinalia trans thora- cem transparentia.” Op oude boeken; Weenen (Oostenrijk). m 1788. Acarus eruditus, Büchermilbe, SCHRANK, Anm. zu d. ersten 20 stücken des Naturforschers; in : Der Natur- forscher; St. 23. p. 142. — „Dass die Regel: die jungen Milben .... ihre Ausnahmen habe, beweiset meine Bücher- milbe (Acarus eruditus), die schon mit 8 Füssen aus dem Eye kömmt.” — Zie hierboven, sub 1781. w 1789. Acarus eruditus, Bibliomane. DE VILLERS, Lin- naei Ent.; v. 4. p. 73. n. 70. — Naar SCHRANK 1781. m 1790. Acarus eruditus, Bücher Milbe. BRAHM, Insekten- kalender; p. LXLII (= XCII). — Nomina nuda; Mei; Duitschland. Acarus eruditus, Büchermilbe. Idem, ibidem; p. 117. n. 403. — Hy vertelt, dat zijne insektenverzameling er door aangetast werd. Ik vermoed, dat hij toen één exemplaar der tallooze Acari onderzocht, en dat dat toevallig een Cheyletus was. m 1790. Acarus eruditus. GMELIN, Syst. Nat.; p. 2932. n. 62. — Diagnose van SCHRANK 1781. 1792. Acarus eruditus, Mitte des livres. MANUEL; un : Encycl: meth: ; Hist) nat“; Ins; wv. 7.p..696.n. 13" Naar SCHRANK 1781. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 297 95. Cheyletus eruditus (Schrk. 1781). m 1796. Cheyletus eruditus. LATREILLE, Précis. car. gen. Ins.; p. 179. — Type van het genus. m 1799. Acarus eruditus. SAINT-AMANS, Philos. entom.; p. 25. — Nomen nudum. — „Dévore les livres” (sic!). m 1802. Acarus eruditus. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 707. — Als 1790. m 1803. Acarus eruditus, Bücher Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 200. n. 2646. — Diagnose van 1781. — „An Büchern; an Steinflechten.” — Beieren. m 1804. (Sine nomine), HERMANN, Mém. Apt.; p. 37. (sub Tromb. parietinum). „Les petits follicules composés de poussière en forme de la moitié d’une lentille, dans les vieux herbiers, [sont-ils] l’ouvrage de cet animal, qui peut-être y dépose ses oeufs, ou bien sont ils dus à un autre insecte?” Ik denk, dat dat eiernesten van Cheyletus eruditus waren, die dikwijls in herbaria aangetroffen wordt. 96. Acarus squamosus de Geer 1778. (Cheyletia.) m 1778. Acarus squamosus, Mitte à écailles. DE GEER, Mem. Hist. Ins.; v. 7. p. 115. 116. — „Rubicundus, corpore pedibusque squamis albidis tectis. — Rougeâtre, à écailles blanches sur le corps et sur les pattes.” — Verkort: „Juin; un grand nombre sous le corps de la Punaire très applatie (Tom. 3. PI. 15. f. 16—19) (1). — Extremement petites; rouge très- pâle, ovale, un peu applati. Tête três bien distinguée du corps par un étrangement; en devant et vers Fig. 83. — 3/2. les côtés 4 petites parties pointues courbées en dedans, qui ressemblent à des dents, et que la Mite remue. J'ai cru voir que ces espèces de crochets sont placés sur de petits bras appliqués contre les côtés de la tête, et qui ne 298 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 96. Acarus squamosus de Geer 1778. semblent faire qu'un même corps avec elle, dont la grosseur est augmentée par ces mêmes bras.” „Ce que j'ai mieu vü, .... parties applaties blanches, dont le corps et les pattes sont hérissés, .... écailles ... comme ornement à la Mitte; la pluspart applaties, d’autres déliées, plus semblables à des poils (2); quelques unes sont attachées au corps et aux pattes par une espèce de pédicule delié; six sur le corps plus grandes que les autres; deux proche de la téte, (P. 117). Deux autres, une à chaque còté, entre les pattes II et III; deux autres au derrière. Les pattes à peu près de longueur et de groseur égales.” Opmerkingen. 1. Aradus betulae (L.); het is een. louter toeval, dat deze roofmijten in zoo’n groot aantal bij elkander waren, toen daar een Aradus overheen liep, waar- aan zij zich oogenblikkelijk vasthechtten, om zich te laten transporteeren. 2. Eenige waaiervormige haren zijn werkelijk zeer smal; andere lijken smal, op hun kant gezien. Op Aradus betulae ; Zweden. m 1783. Acarus squamosus. DE GEER, Abh. (vertaling van GOEZE): v. 7. p. 49. n. IS Als 1778: Geschuppte Milbe. GOEZE, ibidem; p. 49. noot f. m 1783. Acarus squamosus. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 204. n. 1345. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1789. Acarus squamosus, Ecailleuse. DE VILLERS, Lin- naei Ent.; v. 4. p. 66. n. 46. — Naar DE GEER 1778. — „In Gallia Australis.” m 1804. Mite à écailles. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 377. — Naar DE GEER 1778. 97: Acarus lepidopterorum Shaw 1794. (Chelotomorpha.) m 1794. Acarus lepidopterorum, Lepidopterine Mite. SHAW; in : SHAW & NODDER; Viv. Nat. or the Misc.; v. 6. t. 187. „Acarus ovatus subferrugineus, antice acuminatus, abdomine femoribusque setis sparsis incrassatis (1), tarsis adactylis (2) longissimis setaceis. — Cum multis ejusmodi HIST. OVERZ. D. ACARLOOGIE. II. 299 97. Acarus lepidopterorum Shaw 1794. parti inferiori alarum phalaenae arcte adeo adhaerentibus. Fic. 84. — Overtrek. — Magnitudo vix acarum sironem seu vulgarem (3) superat. Corpus ovatum, depressum, parte antica acuminata. Crura gracillima; primo et secundo articulo setis crassis obsito, quae gradatim dilatantur versus extremitates, auctaeque admodum microscopio per totam longitudinem serratae videntur more aristarum hordeacearum. Caeteri articuli setis longissimis acuminatis vestiuntur; ultimi autem seu tarsi non muniuntur uncis ungulis (2), quod plerisque acaris commune est, sed in tres longissimos, rectos et acutos pilos desinunt, ut in tabula exprimitur. Corpus aspergitur variis pilis crassis, quales sunt ii in articulis crurum primoribus. Palpi, seu partes cheliformes juxta caput crassissimae et validae terminantur singulae ungue longo, curvo, acuto, et setigero. Crura anteriora caeteris longiora.” „Ovate sharp-fronted subferruginous Acarus, with incras- 300 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 97. Acarus lepidopterorum Shaw 1794. sated bristles (1) on the body and thigs, and extremely long setiform feet. — Together with several others of the same species on the lower surface of the wings of a moth. — Their colour was a reddish brown and their surface somewhat lucid. — In size it scarce exceeds the acarus siro or common mite (3). The body is oval, depressed, and accuminated forward. The legs are remarkably slender, and are beset on the first and second joints with strong bristles, gradually thickening towards their extremities, and which, when very much magnified, appear serrated throughout their whole length in the manner of the awns of barley, while the remain- ing joints are furnished with very long sharp pointed ones; and the tarsi or ultimate joints, instead of being terminated by hooked claws, as in most other species, run out into three very long, strait, and sharp bristles, as represented in the figure. On the body are placed several bristles of the same form with those on the upper joints of the legs. The palpi or cheliform parts near the head are very thick and strong, each being terminated by a sharp, long, incurved claw or process, accompanied by several bristles. The fore legs exceed the others in length.” Opmerkingen. 1. Het zijn lange, smalle, platte waaiers, geen knodsen. 2. Pooten II—IV bezitten klauwen, maar deze zijn zeer klein. 3. T'yroglyphus farinae. — Uit de zeer korte beschrijving, die de auteurs van deze „pha- laena’’ geven, valt niet meer op te maken, dan dat het eene „Noctuide’ was. — Het dier was ontwijfelbaar de latere Cheletomorpha venustissima (C. L. KocH 1839). Op eene Noctuide; Engeland. m 1802. Acarus lepidopterorum. TURTON; in: GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 703. — Engeland. 98. (Vervolesivan Deel. I. p.:113.m. 35.) (Adhuc sine nomine.) (Cheyletus doctus BERL. 1886.) (Acaropsıs.) o 1764. Animalcule (Eng.), Insect (Eng.). BAKER, Em- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 301 98. (Cheyletus doctus Berl. 1886.) ploym. micr.; 2d Ed.; v. 2. p. 87, 23734 ALS 753: AZIE Deel I, p. 114. — Fraxinus excelsior. m 1765. Mite de figues. MENURET; im: Encycl. Dict. rais. Sci. Arts Metiers; v. 10. p. 579. „ressemblent a des escar- gots” (sic! — Naar VAN LEEUWENHOEK 1696; zie Deel I. DENISE m 1770. Diertje, Insect (Ned.). BAKER, Nuttig gebruik mikr.; v. 2. p. 381—383. — Als 1753;.zie Deel I. p. 114. m 1774. Mitte de figues. Encycl. Dict. univ. rais. Con- noiss. hum.; v. 29. — Woordelijk hetzelfde als 1765! 99: Pediculus musculi Schrank 1781. (Myobia.) m 1781. Pediculus musculi, Mäuselaus. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 501.n. 1024. — „Pediculus Muris musculi” (1) Pos. Fic. 85. — 1/1. Descr. Minimus, ac quem lente destitutus vix reperias, albus, lentissimus. Corpus ovatum lobatum. Thorax magnus, postice in lobos duos magnos uberiformes divisus. Reliqua abdominis segmenta, quae mox leves in lateribus sinus, mox magnosanum 302 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 99. Pediculus musculi Schrk. 1781. versus curvatos dentes efformant, thorace angustiora, pos- tremo fere rhomboide, in ejusque apice setae duae divergentes, longitudine corporis totius. Antice in loco capitis, in medio corpusculum lanceolatum, acutum; in cujus utroque latere corpus forcipiforme (2); corpus hoc basi angustius, apice nonnihil latius, latere interiori pollice fixo brevi, latere vero exteriori unco mobili instructum; si uncus iste apertus sit, potest enim insectum ejus apicem pro lubitu pollici fixo admovere, non inepte cultros hortulanorum purgandis noxiis surculis inservientium refert. Hoc maxime instrumento sese insectum istud Muris pilis adfigit (3). Pilis corpus fere desti- tuitur (4); in unco mox dicto breves sunt. Totum insectum adprime diaphanum, intestinis nullis visibilibus, corde ex- cepto, quod in medio thorace conspicitur palpitare (5), maculamque obscuriusculum constituit. Antennae nullae. Nec oculos vidi.” „Observavit C. GOEZE post Ill. DE GEER, acaros nondum adultos pedibus tantum sex instrui; an ergo praesens animal acarus? Sed cum pedes acarorum miris modis varient, varias- que in variis speciebus figuras repraesentent, quid, si putemus uncos illos falcatos pedes esse? (6). Quidquid sit, rostrum Acari est, corpus papillosum, thoraxque Pediculi.”’ „Lectus in Muris Musculi varietate alba. Bulbis pilorum sese adfigit fortissime, ore in bulbum inserto.” Opmerkingen. I. Dat is zijne diagnose, geen naam. 2. Dat zijn de gemetamorphoseerde pooten I, die hij niet voor pooten aanzag, vandaar dat hij het zespootige dier Pediculus noemde. 3. Zeer juist. 4. De rugharen zijn plat en uiterst moeilijk zichtbaar. 5. Zijne verbeeldingskracht speelde hem parten. In zijne Explicatio figurarum, p. 544, zegt hij echter: „c forte stomachus.” Fig. 6 stelt de buikzijde van een Q voor. 6. Hier heeft hij het bij het rechte eind; tòch twijfelt hij nog. — Fig. 5 komt mij voor een g te zijn. Mus musculus ; Oostenrijk. m 1789. Pediculus musculi, Pou des souris. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 39. n. 62. — Naar SCHRANK 1781. m 1790. Pediculus musculi. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2921. n. 36. — „Albus, thorace magno posterius bilobo, HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 303 99. Pediculus musculi Schrk. 1781. abdomine sinuato dentatoque.’’ — Citeert SCHRANK 1781. m 1802. Pediculus musculi. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 699. — Als 1790. m 1803. Pediculus musculi, Mäuse Laus. SCHRANK, Fau- na Boica; v. 3. p. 187. n. 2605. — „Der Brustrücken gross, rückwärts zweylappig; nahe am Rüssel beyderseits eine Schere mit einem sichelförmigen Hacken.” „An der Hausmaus.’’ — Beieren. (Acarus folliculorum SIMON 1842.) (Vervolg van Deel I. p. 115.) [De zucht, de „comedones” tot de „wormen’ te rekenen, bleef in die tijden bestaan. Maar PATUNA weet het beter! Hij schrijft in het Italiaansch: Memoria sopra i Crinoni; Gorizia; 1785. Hij komt tot het besluit, dat het Acar: zijn, en hij noemt ze: Acarus crino infantum pedibus longissimis setaceis, anticis duobus brevioribus, cauda item longissima, dispersa, setacea”’ — Van binomenclatuur heeft hy nog nooit gehoord. | [m 1786. Een uitgebreid referaat ervan vindt men in: Giorn. p. serv. all. Stor. region. dell. Med. di questo secolo; v. 3. p. 190—195.] [m 1790. Een minder uitgebreid in: Comment. Lips.; v. 82. P. 4) pi 982] Genus Bdella Latr. 1795. Type Acarus longicornis L. 1758. m 1795. Bdella, Bdelle (Fra.). LATREILLE, Observations; in : Mag. Encycl.; v. 4. p. 18. — „Deux antennules filiformes, longues, coudées, de quatre articles, dont le premier et le dernier fort longs: celui ci terminé par deux poils.” Ik spatiëer, om erop te wijzen, dat zijne type niet is de vulgaris van HERMANN, waarvan het laatste palplid niet is „fort long”. — LATREILLE vergist zich: het eerste palplid zag hij over het hoofd. — Als „espèce qui aura été l'objet de mon examen” = „type” (zie hierboven, p. 33) geeft hij op: „La pince rouge de Géoffroy’ = Acarus longicornis L. 1758. 304 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Bdella Latr. 1795. m 1796. Bdella, Bdelle (Fra.). LATREILLE, Précis car. gen. Ins.; p. 180. — „Antennules filiformes, longues, coudées, terminées par deux soies. Bec avancé, alongé et conique, de trois valvules égales. — Cara ct. habituels. Corps ové, mou, renflé, rouge, terminé en pointe antérieurement. Deux yeux de chaque côté. Pattes propres pour la course, les postérieures plus longues.” Als „espèce qui aura été l’object de mon examen” = type”, noemt hij, thans met name,: Acarus longicornis 1791798. m 1801. Bdelle (Fra.). LAMARCK, Syst. Anim. sans vert.;- p. 171. — Behoort tot de „Arachnides Antennistes”. Bdella, Bdelle (Fra.). Idem, ibidem; p. 179. — „Deux antennules filiformes, longues, coudées, terminées chacune par deux soies. Un sugoir nu, en bec avancé, composé de trois lames. — Corps en pointe antérieurement. Huit pattes, Deze diagnose is die van LATREILLE 1796, maar iets ge- wijzigd. m 1802. Bdella, Bdelle (Fra.). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 3. p. 66. — „Organes de la manducation formant un bec avancé, alongé, conique, de trois valvules égales. Palpes longs, filiformes, coudes, terminés par deux soies. Huit pattes. Corps ové, mou. Exemple. Acarus longicornis. Lin.” Over sexemple zie hierboven, p. 33: m 1803. Baele (Fra). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 5. p: 202. — „Bec avancé, alongé, conique; palpes fili- formes, longs, coudés, terminés par deux soies. m 1804. Scirus, Ciron. HERMANN, Mém. Apt.; p. 12. 15. — Ik combineer de twee diagnosen. — „Rostrum conicum vagina bivalvi; antennae fractae, inserti rostri basi laterali; oculi quatuor. — Trompe (ou bec) conique, à gaîne bivalve; antennes brisées, insérées à la base latérale du bec; quatre yeux.” Scirus, Ciron. Idem, ibidem; p. 60. — ,, Je comprends sous le nom de Ciron les mites dont Linné et Geoffroy n’ont connu qu’une seule espèce, appelée par le premier acarus longicornis, et rapportée par le dernier .... à son genre de la pince.” Dat wil zeggen: alle soorten, die aan die longicornis ver- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 305 Bdella Latr. 1795. want zijn, vereenig ik in een genus Scirus, of, m.a.w., die longicornis is, wat wij tegenwoordig zouden zeggen „type van het genus Scirus. Derhalve is Scirus HERMANN 1804 synoniem met Bdella LATREILLE 1795. Men bedenke daarbij tevens, dat HERMANN, wiens werk reeds in 1792 gereed was (hij overleed 1794), de werken van LA- DREIELE niet keinde: „Corps divise en deux parties, dont l’anterieure, plus petite, le corselet.” — (En op p. 61:) „Le corps garni de poils de differente longueur; les plus longs sont sur le cor- selet, et se montrent &tendus horizontalement lorsque l’in- secte est comprimé.” — (Nu weer p. 59:) „Les yeux au nombre de quatre, deux de chaque côté, et posés l’un derrière l’autre sur la partie postérieure du corselet, pres du bord. Quoiqu’ils représentent des points sphériques assez grands, on ne les observe cependant que difficilement, étant de couleur rouge comme le corps, mais plus foncée.” „Le bec monté sur une espèce de tête, rétrécie en arrière et mobile de part à l'autre. Etendu tout droit en avant et de la même couleur rouge que le corps dans sa partie posté- rieure, mais blanc dans l’antérieure, est assez long dans la plupart des espèces et en général de figure triangulaire, étant assez large à la base, arrondi et aminci vers la pointe. Il paroît aplati en dessus, et observé latéralement il offre une épaisseur considérable, qui diminue vers la pointe dans la même proportion que la largeur. Suffisamment comprimé, il se sépare en trois parties” (zie fig. 87, p. 312, 89, p. 313 en 92, p. 320) „dont l'intermédiaire conserve la forme que le bec avoit auparavant, ainsi que les poils latéraux que l’on y observoit. Les deux parties latérales .... sont aussi lon- gues que la partie du milieu, très-effilées vers la pointe, arrondies à la base extérieure.” „Antennes attachées à un article basilaire de chaque côté à la base latérale du bec, coudées, terminées par deux lon- gues soies roides et immobiles, dont l’intérieure est plus courte environ d’un tiers. Elles sont garnies de poils épars.” (P. 59.) „Les cirons courent en reculons, et celà avec une Vitesse extreme quand on les touche.” 20 306 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Bdella Latr. 1795. m 1804. Bdella, Bdelle (Fra.). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 53. — „Son espece la plus commune est l’acarus longicornis de LINNAEUS, la pince rouge de Geoffroi.” Zie over deze uitdrukking hierboven, p. 33. 100. (Vervolg van Deel I. p: 118% n.872.) Acarus citri Hasselquist 1762. (Bdella.) m 1762. Acarus citri. HASSELQUIST, Reise nach Palaest. ; VENZ ap AA NAS (17575 zievDeel I. p.118; m 1766. Acarus citri. HASSELQUIST, Voy. and trav. Le- vant; v. 2. p. 229. 237. — „I have seen this insect in a rotten lemon.” — Nomen nudum. m 1769. Acarus citri. HASSELQUIST, Voy. dans le Levant; v. 2. p. 65. — „J'ai vu cet insecte dans un citron pourri” — Nomen nudum. m 1771. Acarus citri, Myt van den citroenboom. HASSEL- QUIST, Reise naar Palaest.; v. 2. p. 273. — Als 1757.; zie Deel I. 2.2118: 101. (Vervole van Deel; I. p...116..n. :36.) Bdella longicornis (L. 1758). Type van het genus Bdella LATR. 1795. m 1759. Acarus petrarum ruber, antennis rostro longiori- bus. DE LA CHENAYE DES Bors, Dict. rais. univ. Anim.; v. 1. p. 647. col. 2. — Naar LINNAEUS 1746. — Op steenen; Zweden. m 1759. Acarus ruber, antennis rostro longioribus. LIN- NAEUS, Anim. spec. disp.; p. 199. n. 26. m 1760. Acarus longicornis. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 115 p. 618: gen. 235. n126. — Als 1758; zie Deel Ispra 17: m 1761. Acarus longicornis. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.; voorwerk, ongepagineerd. Acarus rupestris. Idem, ibidem; p. 484. n. 1985 (non 1984). HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 307 101. Bdella longicornis (L. 1758). — Als 1746 en 1758; zie Deel I. p. 116. 117. — Maar hier met de toevoeging: „raro in capite humano ubi multum irritat.” Stel het geval, dat een of meer exemplaren van deze soort tusschen de haren van een mensch verzeild raakten, dan zouden zij geen irritatie kunnen veroorzaken, omdat zij de daartoe noodige organen missen. — Ik geloof dus, dat LiN- NAEUS van iemand vernomen heeft, dat hij eens op zijn hoofd talrijke, sterk irriteerende, bloedroode diertjes had, en dat LINNAEUS uit dat verhaal de verkeerde conclusie trok, dat die diertjes longicornis zijn moesten. LINNAEUS kende Der- manyssus gallinae niet. Zie Deel I. p. 29. 30. m 1762. Chelifer totus ruber, antennis extremo bisetis ; Pince rouge. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 618. 619. 20.08.77. —<,,3-Ligne” (= 0.85 mM.). „Forme allongée, en poire; tête pointue en-devant; antennes plus longues que la tête; la pince formée par deux longs filets, dont Fun est un peu plus court que l’autre; Ventre entierement rouge foncée; Pattes assez longues et d'un rouge un peu plus pâle. Sous les pierres, sous les écorces d’ar- bres.” Opmerkingen. De figuur is slecht: geen enkele Bdella is peervormig; zelfs niet een praeg- LONEN neede nant 9; de scheidingslijn en de oogen zijn op verkeerde plaats aangebracht; de palpen zijn 3-ledig; het laatste lid is links korter dan rechts, en beide zijn iets korter dan het 2e lid. De eindharen der palpen zijn te lang geteekend; en links is de interne langer dan de externe. Behalve deze 4 haren zijn nergens haren afgebeeld. En tòch toont ons de figuur eene echte longicornis, niet eene vulgaris. Pince. Idem, ibidem; p. 689. Expl. d. Pl. XX. fig. 5. m 1762. Acarus petrarum ruber, antennis rostro longiori- bus. STROM, Phys. og oecon. Beskrivelse over Sondmer; p. 308 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 101. Bdella longicornis (L. 1758). 196. — Citeert LINNAEUS 1746.; beschrijft haar kort. — Op rotsen; Noorwegen. m 1763. Stone mite. BROOKES, A new and accur. Syst.; p. 278. — Naar Hirr 1752; zie Deel I. p. 116; maar: „with a small pointed head’: lapsus calami. Red vock Acarus with feelers longer than the snout. Idem, ibidem; p. 281. n. 19. — Naar LINNAEUS 1746; zie Deel pe Wie: m 1764. Chelifer totus ruber, antennis extremo bises ; Pince rouge. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 618. 619. t. 20. f. 7. — Als 1762. Pence. Idem, ibidem; p. 689. Expl. d. PI. 20. f. 5. Ed. 2 is dezelfde als ed. 1., maar met nieuwen voorhand- schen titel, titelblad en p. 1. 2. 687—690. m 1767. Acarus longicornis. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.; v. 1. P. 2. p. 1026. n. 29. — Als 1758; maar hier: „an- tennis bifidis rostro longioribus” en: „in Europa rupibus, in capite humano valde irritans.’’ — Zie mijne opmerking DA m 1768. Acarus longicorms, Pince rouge. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat.; art. , Pince.” — „Leurs antennes sont grosses” (sic!) ,& articulées, ou à noeuds arrondis.” m 1769. Acarus longicornis, Gehoornde myt. HOUTTUYN, Natuurl. Hist.; v. 1. Stuk (= tom.) 13. p. 154. n. 29. — Naar LINNAEUS 1746 en GEOFFROY 1762. — Hij is het niet met GEOFFROY eens, die haar onder Chelifer plaatst. m 1769. Acarus longicornis. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. Stevie ds Ziprdimiden2. . m 1762. Mitte rouge des mouches. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 624. — Hij zegt, dat Acarus gymnopterorum ook op „mouches’ voorkomt. Dat is eene verkeerde determi- natie; hij zal Atomus parasiticus (DE GEER 1778) gezien hebben. Musca domestica ; Frankrijk. m 1764. Mitte vouge des mouches. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 624. — Als 1762. m 1765. Pou rouge. J. DES at EncyelX Dietz rais miser Arts Métiers; v. 17. Suppl. p. 811. — Naar BAKER 1743 = POWER 1664; zie Deel I. p. 135. m 1769. Roode myt. Houtruyn, Natuurl. Hist.; v. 1. Stuk (= tom.) 13. p. 148. — „Op Spinnekoppen.” — Dat is ontleend aan BAKER 1743 = POWER 1664; maar hi zegt het niet. m 1771. Red louse. Microgr. ill.; Ed. 4.; p. 93. — Als 1748. pezie Weel i. 71136. Red mite. Idem, ibidem; p. 121. — Idem. O 1771. Spindel. GLAHN, Anmärkn. 3 förste Böger av Crantz; p. 94. — „Et Slags smaa morkergde, som bares av en Art Fluer, som kaldes Annariak, have vi fundet mange av. Vi talte eengang 12 av disse paa slig en Flue, som derved var saa belegrdet, at den neppe kunde gaae.”’ (Vertaling:) Eine Art kleine dunkelrote, welche (sich) heftet an eine Art Fliege, welche heisst Annariak, davon haben wir viele gefunden. Wir zählten einmal 12 von dieser (Art) an eine solche Fliege, welche davon so bedecket war, dass sie kaum gehen konnte. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 339 120. Atomus parasiticus (de Geer 1778). Op een Annariak (Muscide); Groenland. m 1774. Rothe kleine Milbe. GOEZE in zijne vertaling van DE GEER’s Mem.; v. 1. P. 2. Discours 1.; ın : Naturforscher; n. 3. p. 281. 282. — (Noot:) „Ich habe die Erfahrungen, dass die rothen kleinen Milben an den Fliegen mit sechs Fiissen geboren werden, und zween nachbekommen.” | Heeft hij werkelijk gezien, dat zulk eene Larva in eene Nympha veranderde? Ik geloof er niets van. Musca domestica ; Duitschland. m 1776. Rôthliche Mube. GOEZE, Ins. an Thieren; in: Beschäft. Berlin. Ges.; v. 2. p. 259. — „An Fliegen”. Acarus muscarum, Fliegenmilbe, Rothe Milbe. Idem, ibi- dem; p. 271. — „An Fliegen’’. Non Acarus muscarum, L. 1758! Musca domestica ; Duitschland. m 1776. Laus. RIEM, Phys. oekon. Bienenbibliothek; v. 1. p. 88. — Verkort: „Ein Ohrenhüller das mit lauter Läusen besetzt ward; in der Grösse wie Hirsekörner oder mit lauter rund polierten dunklen Rubinen oder Agatsteinen; .... alle Diamanten und Steine liefen schnell (1) wie Läuse nach und nach von dem Körper des Thiers. Hij schijnt diezelfde „Läuse’’ ook op bijen gezien te heb- ben. Verder: „Herr Pastor Herold hat in diesem Herbst einen Weissel gehabt der mit lauter solchen glänzenden Läusen um und um besetzt ward (2). Opmerkingen. 1. Zulke tot berstens volgezogen Acari kunnen niet snel loopen! 2. Die bij heeft die Trom- bidium-Larvae vermoedelijk op den grond, tusschen gras, of op een boomstam opgedaan. Ik zag nooit op een oorworm, of op eene bij, zulke roode Acari. Ik plaats deze passages daarom provisorisch hier. Forficula auricularia, Apis mellifera ; September; Duitsch- land. m 1778. Roode luis. BAKER, Het mikr.; v. 2. p. 181. Als POWER 1664; zie Deel I. p. 135. 340 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 120. Atomus parasiticus (de Geer 1778). m 1778. Mitte. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 87. — „Des oeufs d’un rouge de sang sur les Mouches.”’ Acarus parasiticus, Mitte parasite. Idem, ibidem; p. 118. — „Oblongus ruber, rostro brevissimo sub capite, pedibus- que brevioribus. — Oblongue rouge, à trompe courte en dessous de la tête, et les pattes courtes.” — Verkort: „our le corps et les pattes de plu- sieurs espèces de Mouches et d’autres Insectes (1) „rde petites boules allongées, pas plus grandes qu’une graine de pavot (2), rouge de sang A très vif. Ovales ou oblongues; la par- tie antérieure presque aussi grosse que la postérieure, l’une et l'autre arrondie; environ au milieu, le corps se rétrécit un peu; au reste confondu avec la téte (3). Par-ci par-là quel- ques poils courts. Elle donna à sa peau un mouvement d'ondulation, qu’elle en renfloit et contractoit alternativement quelques portions, ce qui la rendoit alors froncée et inégale, mais qu'un moment après elle redevint lisse et très tendue.” ' (P. 119.) „Trompe très courte, en dessous du devant du corps, qu'il faut regarder comme la tête. En dessous de l’autre extrémité, ou au derrière, une petite tache ronde et jaunâtre, qui apparemment est l’anus (4). — Trois paires de pattes d'un rouge plus clair; articulations garnies de poils, et si courtes, que la Mitte posée sur le dos, ne pouvoit que diffi- cilement se relever, parce qu’elles ne pouvoient atteindre alors au plan de position. Dans un âge plus avancé elles en reçoivent encore une pair (5). Opmerkingen. 1. Jammer, dat hij de gastheeren niet noemt. 2. Papaver somniferum. 3. Waarmede hij het voorste gedeelte met de pooten I en II bedoelt. 4. Inwendig excretieorgaan, met guanine gevuld. 5. Hij begreep dus, dat het larven zijn. Fic. 96. — 3/2. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE, II. 341 120. Atomus parasiticus (de Geer 1778). Musca domestica ; Zweden. m 1780. Acarus gymnopterorum, Anarirsab-koma (Groenl.). OTHO FABRICIUS, Faun. Groenl.; p. 223. — Diagnose van LINNAEUS 1767. — De determinatie is foutief, aangezien gymnopterorum alleen op Culex en Caenia voorkomt, die òf in het water geboren worden, òf wel eens bij het water ver- toeven. Ook is het citaat „Müll. Prodr. 2219” m.i. fout. — „Habitat in musca scybalaria.”’ Scatophaga scybalaria L. (squalida MEIGEN); Groenland. m 1781. Röthliche Milbe. Fürsry, Neues Mag. Liebh. Entom.; v. 1. P. 1. p. 100. — In zijne recensie van GOEZE 1216. m 1783. Acarus parasiticus. DE GEER, Abh. (vertaling door GOEZE) ;! vi 7.) p.r90:) n.13. —"Als.1778. Schmarotzermilbe. GOEZE, ibidem; p. 50. noot . m 1783. Acarus parasiticus. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins; p. 204. n. 1347. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1785. Acarus gymnopterorum, Mitte rouge des mouches. Fourcroy, Ent. paris.; v. 2. p. 528. — Diagnose van LIN- NAEUS 1767. — Zie mijne opmerking hierboven sub 1780. — „Habitat annulos muscae”. Musca domestica ; Frankrijk. m 1788. Mitte rouge des mouches. P. A. F. Ray, Zool. univ.; p. 607. n. 5. — Zeer kort; naar DE GEER 1778. m 1789. Acarus parasitus, Parasite. DE VILLERS, Lin- naei Ent.; v. 4. p. 67. n. 49. — Naar DE GEER 1778. — „In Gallia Australis.”’ m 1796. Atomus parasiticus. LATREILLE, Précis car. gen. Ins.; p. 177. — Zie hierboven bij Atomus, p. 333, waar duidelijk wordt, dat parasiticus DE GEER 1778 type is van het genus Atomus LATR. 1795. m 1798. Acarus gymnopterorum. CEDERHIELM, Faunae Ingricae Prodr.; p. 335. n. 1053. — Wel geeft hij de diagnose van LINNAEUS (eene Hydryphantes-Larve), maar hij zegt: „In Vespis, Apibus”. — Dan was de bloedroode Acarus, die hij op Apis zag, geen gymnopterorum, maar zeer waarschijnlijk een parasiticus. — Voor „in Vespis” zie no. 123 ,,rostratus”. —— Prov. Petrograd. 342 DR., A. C. OUDEMANS, KRITISCH : 120. Atomus parasiticus (de Geer 1778). m 1802. Acarus gymnoptera, Mite gymnoptère. WALCKE- NAER, Faune paris.; Ins.; v. 2. p. 423. — Citaten; „Sur les abeilles.” — Ik neem aan, dat hy dat gezien heeft. Dan was zijn bloedroode Acarus ook geen gymnopterorum, maar zeer waarschijnlijk een parasiticus. — Frankrijk. m 1803. Acarus gymnopterorum, Fliegen Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p, 200. n. 2647. — „Scharlachroth; vier- äugig; Augen roth, sechsfüssig.”’ — Citeert ten onrechte LINNAEUS (= Hydryphantes-Larva) en libellulae DE GEER (= Arrenurus-Larva). — „An Mücken und Borstenfliegen.’’ „Mücke” is bij SCHRANK! Tipula ; ,,Borstenflieg” is bij hem: Musca. — Beieren. m 1804. Trombidium parasiticum, Trombide parasite. HER- MANN, Mém. Apt.; p. 48. n. 33 (geen figuur.) — „Hexapus; oblongum, rubrum; rostro brevissimo sub capite, pedibus brevioribus. — Six pieds; oblong, rouge; bec tres-court sous la tête; pieds courts. — Il vit sur differens insectes.” Uit niets blijkt, dat hij haar zelf kende. m 1804. Mitte. LATREILLE, Hist. nat. gen. part. Crust. . Ins. ; v. 7. p. 379. — Beschrijving, ontleend aan DE GEER 1778. 121. (Adhuc sine nomine.) (Microtrombidium russicum OUDMS. 1908.) m 1776. Röthliche Milbe. GOEZE, Ins. an Thieren; in: Beschäft Berlines Es iv. 12459:2258. 259% (P. 256:) „An einer Fledermaus von der grössten Art” .... (P. 258:) „fand ich .... röthlichen Milben, von recht hoher Karmesinfarbe, länglich rund, .... sehr geschwind im Lau- fen, .... als rothe Pünktchen .... Kopf kurz, kaum bemerk- bar, die Füsse gleichfalls kurz und dicht am Vordertheile des Körpers. Wenn die Milbe ansaugt, stämmt sie sich auf die Füsse, und stellt den Hinterleib, wie eine Walze, ... in die Höhe. Sie fassen der Fledermaus hinter den Ohren, weggeschoben, liefen sie geschwind und ängstlich herum.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. I. 343 (121. Microtrombidium russicum Oudms. 1908.) Myotis myotis BECHST. (murinus SCHREB.); Duitschland. m 1781. Flügelmilbe. FUESLY, Neues Mag. Liebh. Entom.; van p. 102! In zijne recensie'vanııGOEZE 1776. Genus Trombidium Fabr. 1775. Type Acarus holosericeus L. 1758. (Vervolg van p. 321—333.) Hiertoe behooren de hieronder volgende n. 122—139. 122. (Vervolg van Deel I. p. 131. n. 44. partim.) Acarus autumnalis Shaw 1790. (Trombicula.) Naar aanleiding van Hirst’s ontdekking, moet ik $ 44 van Deel I in twee $$ splitsen. Men zie daarover OUDEMANS in: Ent. Ber. vs. ns 158) p: 265. 1 Nov. 1927: m 1753. Harvest-bug. BAKER. — Zie Deel I. p. 131. n. 44. fig. 29. — In graanvelden, op Homo sapiens; Engeland; Augustus. m 1754. Harvest-bug, Cimex messorum. (Anonymus); ın : Comment. Lips.; v. 3. P. 2. p. 229. — Referaat van BAKER's Employment, 1753. m 1754. Ernde Wanze. BAKER. — Zie Deel I. p. 133. m 1756. Oogst-Weegluis. BAKER. — Zie Deel I. p. 133. O 1764. Harvest-bug. BAKER, Employm. micr.; Ed. 2.; Miep. 39385 = Alen 53; zie Deelu lap: s13il—=182: m 1769. Oogst-Weegluis. Houttuyn, Natuurl. Hist. ; v. 1. Stuk (= tom.) 13. p. 145. — Hij vraagt, of niet deze, in plaats van holosericeus, het vee doen sterven; immers, zij zijn beiden rood, beiden fluweelachtig, dus gemakkelijk te ver- wisselen; „doch dan moest die Autheur” (BAKER) „er twee pooten te weinig aan gegeven hebben.” — Hij herhaalt, in het kort, wat BAKER ervan zegt (zie Deel I. p. 131). Anecdote. Den zin „a Lady taking this out of her Neck” vertaalt HouTTUYN in: „lastig .... inzonderheid voor de Dames, als in derzelver Boezem gaande zitten”! m 1770. Oogst-Weegluis. BAKER, Nuttig gebruik Mikr.; v. 2. p. 404406. — Als 1753; zie Deel I. p. 131. 344 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 122. Acarus autumnalis Shaw 1790. o 1789. Harvest-bug. WHITE, Nat. hist. Selborne; Letter 35. — Verkort: „Especially on chalky districts (1); very troublesome; the latter end of the summer; especially women and children; very minute, scarce discernible to the naked eye, of a bright scarlet colour; in gardens on kidneybeans (2), or any legu- mens (3); these insects swarm sometimes to so infinite a degree as to discolour the warreners nets, and to give them a reddish cast, while the men are so bitten as to be thrown into fevers” (4). — Opmerkingen. 1. Ik plaats deze passage hier, of- schoon ik vermoed, dat deze op kalkrijken grond voorkomende soort wel eene andere zijn kan dan die, welke meer in het binnenland voorkomt. 2. Phaseolus vulgaris. 3. Merkwaar- dige overeenkomst met wat WoTTon 1552 en MAUDUYT 1789 van inopinatum mededeelen; zie p. 346 en 348. 4. Kan dus koortsen verwekken, wat ook van andere soorten in andere landen bekend is. Phaseolus vulgaris en andere Leguminosae, Homo sapiens ; Augustus; Engeland. m 1790. Sept. Acarus autumnalis, Autumnal Acarus, Harvest bug. SHAW; in : SHAW & NODDER, Viv. Nat. or The Nat. Misc.; v. 2. p. 42. — „Acarus globoso-ovatus ruber. Acaro vulgari multo minus est; visu difficillimum est. Ten- tacula duo breves. Color viride ruber; pars corporis posterior setis rigidis albisque vestiri videtur. Rostrum, quod interdum visibile est; saepiussintrart ke- cam reconditum, tubulatum est (1). Asummo capite prodeunt parvula duo spicula, utrinque extrorsum spectantia (2). „Red globose ovate Acarus. It is much smaller than a common mite, and cannot but just be perceived. Two short arms. The colour is a bright red; the lower part of the body appears to be coated with stiff white bristles. It seems to be provided with a tubular snout, which is generally concealed or sheathed (1), but which may sometimes be distinctly seen. On the top of the head are two little processes or sharp implements which turn outwards each way’ (2). HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 345 122. Acarus autumnalis Shaw 1790. Opmerkingen. 1. Spatiëering van mij. Zie ook Deel I. p. 131! 2. De digiti mobili der mandibels; deze wijzen Fic. 97. — Overtrek. 9/11. echter naar boven; alleen bij druk wijzen zij naar buiten. — Verder nog de volgende bijzonderheden. „Est molestissimum hoc animalculum, mensibus prae- cipue Augusti et Septembris. Cuti affixum unguibus (3), praesertim tentaculis (3); nec sine laceratione avelli potest. Quamvis celeriter currat, tardior tamen est multis ejusdem generis. Cuicunque corporis parti se affixerit, exoritur ibi tumor magnitudine pist (4), cum summa prurigine. Discur- runt haec insecta super vegetabilia, praecipue sentiuntur ab illis qui inter gramine et segetes ambulaverint.”’ »lhis troublesome insect .... during the months of August and September .... it adheres to the skin by its claws (3), and particularly by the tentacula (3). It can scar- cely be separated from the skin without violence (5). Its motion is considerably quick, though by no means equal to 346 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 122. Acarus autumnalis Shaw 1790. that of some other species of acari. On the part where it fixes, it causes a tumor, generally about the size of a pea, sometimes much larger (4), accompanied with a severe itching. These insects abound on vegetables, and are generally con- tracted by walking in gardens, amongst long grass, or corn fields.” Opmerkingen. 3 Dat is niet tegen te spreken, maar volgens de nieuwste onderzoekingen geschiedt de vasthechting voornamelijk door de digiti mobili der mandi- bels. 4. Stellig alleen bij zeer gevoelige huiden. Gras- en korenvelden; Homo sapiens; Engeland. o 1792. WHITE, Beitr. Naturg. England. — Als 1789. no 1795. WHITE, A Natur. calendar. — Als 1789. m 1802. Harvest bug. WHITE, The works, in nat. hist.; v. 1. p. 153. — Als 1789. m 1804. Acarus autumnalis, Mite d'automne. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 393. — Nomen nudum; citeert SHAW 1790. 123. (Vervolg van Deel I. p. 131. n. 44. partim.) (Adhuc sine nomine.) (Thrombidium inopinatum Oups. 1909.) (Trombicula.) m 1552. (Sine nomine’) Wotton, De differentiis anima- lium Libri X.; p. 186. verso, sub F. — „Inveniuntur messis tempore (1) in leguminibus (2) cum manibus colliguntur, phalangia quadam parva, specie cantharidi similia, colore flammeo (3). Ab huius morsu excitantur pustulae, quas Graeci phvxratvag vocant.” (4). Opmerkingen. 1. Julien Augustus. 2. Voornamelijk Phaseolus, maar ook Pisum en Vicia. 3. Dat zullen wel Acarus holosericeus geweest zijn, of eene nauwverwante soort. 4. Die beten waren stellig niet door die fluweelmijten aangebracht, maar door de bijna onzichtbare „aoûtats” of „rougets’’. Hier is dus de oudste vermelding van de door die diertjes veroorzaakte papels. HISTI OVERZ!\D! ACAROLOGIE. “II. 347 (123. Thrombidium inopinatum Oudms. 1909.) In akkers met Phaseolus, Pisum? Vicia?; Homo sapiens ; Juli, Augustus; Frankrijk. m 1704. Mute, Midas. Dict. de Trévoux. — „C'est le plus petits des insectes qui naît dans les fêves.” Over ,,midas” zie boven, p. 7. sub Acarus. — Fêves = Vicia faba. — Dat is de oudste vermelding van de ,aoûtats” of „rougets”’ zelf. m 1720. Mite, Midas. Dict. de Trévoux; Ed. 2. — Als 1704. m 1732. Mite, Midas. Dict. de Trevoux; Ed. 3. — Als 1704. m 1733. Mite a pinces. DE GARSAULT, Zie Deel I. p. 131 en fig. 28. — Zie ook OUDEMANS, in : Ent. Ber. v. 7. n. 158. pe 2669 Nov. 1927. m 1777. Pediculus. Lorry, Tract. de Morb. cut.; Pars 2. Sect. 1. c. 3. Art. 3. p. 571. — ,,Datur & in meridionalibus oris Galliae nostrae insectulum a vindemiarum quo saevit tempore (1) nomen (2) accipiens, pediculus levis et rubens, qui saepe sub (3) ipsa cute fodit cubilia (4), imo & altiùs penetrans phlegmonem concitat & cum suppuratione exit de corpore; hanc praevertit Chirurgus, si forfice levi (5), aut aciculâ radens (6) insectum sustulerit.”’ Opmerkingen. 1. „Een insect, dat ten tijde van den wijnoogst (de menschen) geeselt.” 2. Hij zegt niet, welken naam de wijnoogsters aan het insect geven; het is natuur- lijk: vendangeron, welke naam ook nu nog gebezigd wordt. 3 Niet sin,» maar op. die huid. 4. Leger, nest, of hol. 5. Een fijne schaar. 6. Schrappen; uit dat woord kan men reeds opmaken, dat de vendangerons zich op de huid bevinden; met schrappen zoude men ze niet uit hunne „sub cute cubilia” verdrijven kunnen! Vitis vinifera, Homo sapiens ; herfst; Frankrijk. — Het zoude mij niet verwonderen, wanneer, bij minutieus onder- zoek, bleek, dat deze vendangeron tot eene andere soort behoort dan die, welke gedurende het plukken der boonen (Phaseolus) zich voordoet. m 1779. Vindemia. LoRRY, Abh. Krankh. Haut.; 2. Theil; 1. Abschn., 3 kap., 3. Art., p. 326. — De vertaler is 348 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (123. Thrombidium inopinatum Oudms. 1909.) niet op de hoogte der Acarologie, anders zoude hij niet ver- taald hebben: „und daher vindemia genennt worden”! m 1789. Acarus. MAUDUYT, Discours prélimin.; in : En- cycl. méth. v. 4. Insectes; p. CCLXII. — Verkort: „Il y a sur les feuilles de haricot (1), à la fin de l’été, une multitude d'une espece de très-petit Acarus, .... Une dame .... Montreuil .... a travers des sentiers et des champs récoltés .... de vives démangeaisons .... les jam- bes couvertes de petits boutons .... j’examinai ses jambes, & les petites pustules .... dans chaque pustule un petit insecte, .... jen tirai plusieurs avec la pointe d'une aiguille „nr dbes) aemculteurs .)). . neiseniyplaignent pas: Mais ces hommes .... beaucoup moins sensibles qu’une femme .... M. OLIVIER qui avoit remarqué cet Acarus en Provence.” Opmerking. 1. Phaseolus vulgaris. Zie ook hierboven, 1552 en bij autumnalıs, p. 344 sub 1789. — ÖLIVIER’S „re- marque” heb ik nergens kunnen vinden; vermoedelijk was dat eene mondelinge mededeeling. m 1804. Mate. LATREILLE, ‘Hist. nat. Crust! ns: p. 392. — „Une mite extrème- ment petite, rouge, qui n’a que six pattes.” — Korte beschrijving van ° de last, die het diertje veroorzaakt. Hij heeft er zelf mede kennis ge- maakt: „et j'en ai été quelquefois aussi tourmenté que si j’avois eu la gale.” 124. Trombidium bicolor Hermann 1804. (Podothrombium.) m 1804. Trombidium bicolor, Fic. 98. — Overtrek. Trombide bicolor. HERMANN, Mem. Apt.; p. 25. t. 2. f. 2. — „Abdomine oblongo, nigro coe- rulescente, pilis albis longioribus confertis; pedibus rubris. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 349 124. Trombidium bicolor Herm. 1804. — Abdomen oblong, noir bleuâtre, à poils blancs, longs et serrés; pieds rouges.” »Dans les jardins, mais rarement. Corselet palpes ap- pendiculés et pieds rouges. L’abdomen a quelques rides ou fovéoles. Tous les poils blancs. Figure de la précédente (1), mais six fois plus petite. Pieds I plus longs que dans les espèces voisines. Veux noirs et pédonculés au-dessus du premier article des pieds I. Opmerking. 1. Allothrombium aphidis. 125. (Vervole van Dee pr Is ZnS) Sub nomine Trombidium trigonum HERM. 1804. Trombidium rostratus (Scopoli 1763). (Eutrombidium.) m 1503. Vermiculus. GAZA in zijne vertaling van ARISTO- TELES, De anim. hist.; lib. 5. c. 23. — Als 350 v. Chr.; zie Deel lpr 137. m 1763. Pediculus (1) rostratus. ScopoLI, Ent. Carn.; p. 385. n. 1052. — „Abdomen et thorax haemisphaerici (2) rubri; pedes albi (3). Rostrum nigrum (4), inflexum. — Cor- pus (2) cinnabarinum. Rostrum non videtur nisi in obverso corpore (5), quod utrinque cavernosum (6) est. Pedes postici a reliquis remoti sunt. — In Gryllo-gryllotalpa.” Opmerkingen. 1. Het diertje heeft 6 pooten. 2. Hij onderscheidt ,,thorax” en ,,abdomen”, maar een paar regels verder spreekt hij van „corpus’’; inderdaad vertoont deze volgezogen Larva 1 of 2 zijdelingsche insnoeringen. 3. Dat wijst erop, dat de Nympha zich reeds in de Larva ontwikkeld had, en haar pootjes I—III uit die der Larva teruggetrok- ken had. 4. Dat wijst erop, dat reeds lucht in het rostrum (= capitulum, gnathosoma) gedrongen was; de Nympha had haar gnathosoma reeds teruggetrokken. 5. Inderdaad, het gnathosoma is bij deze volgezogen Larvae van boven onzicht- baar; zie p. 350, fig. 99. 6. Dat wijst erop, dat reeds lucht onder de huid der Larva gedrongen was. 7. Inderdaad, dat is het geval. 350 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 125. Trombidium rostratus (Scop. 1763.) Gryllotalpa gryllotalpa ; Karniolië. m 1769. Snuitige luis. HOUTTUYN. Natuurl. Hist.; v. 1. Stuk«(— tom.).l3} p. 935 NaansCOPOEIMIGS: m 1776. Röthliche Milbe. GOEZE, Ins. an Thieren; in: Beschäft. Berlin. Ges.; v. 2. p. 259. — „An Grillen.” Rothe Milbe. Idem, ibidem; p. 277. An den Heupferden oder „Gryllus Locusta’, habe ich auch rothe Milben ge- funden.” Locusta viridissima ; Duitschland. m 1777. Pediculus gryllotalpae. FABRICIUS, Gen. Ins.; p. 310. — Citeert SCOPOLI 1763; neemt ook diens diagnose verkort over. m 1778. Rothe Milbe. GOEZE; in: DE GEER, Abh. Gesch. Ins.; v. 2. P. 1. p. 64. noot. — „An den Gräsehüpfern (Gril- lus locusta). Locusta viridissima ; Duitschland. - m m 1781. Acarus dipte- F7 È Q i rorum, Mückenmilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 523. n. 1083. 22: f Gio u,Acanus coccineus, corpore papil- steken = X loso, postice setis ali- mv e = ey quot, pedibus sex.”’ 5 ; Ten onrechte identifi- ceert hij haar met „La mitte rouge des mouches” van Geoffroy 1762 (= Acarus parasiticus) en met A. gymnopterorum L. (= Hydryphantes-Larva). Descr. Corpus oblongo ovatum, illud privum ha- bet, quod latera varie sinuare possit, unde, cum hoc facit, circumferentiam lobatam nancissitur. Hine inde ad latera corporis veruccae nitentes minutissimae (1). Pili fere nulli, vix lobus abdominis seu corporis quivis pilo unico in- struitur; postice pili tres quatuorve longiores (2). Pedes mo- Fic. 99. — 3/2. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. OD 125. Trombidium rostratus (Scop. 1763). niliformes, utcunque pilosuli. Velox an tardum sit animal, non definio, nec enim nisi in quiete vidi.” Verder vermoedt hij ten onrechte, dat zijne dipterorum de Larva is van de achtpootige door DE LA HIRE 1730 beschre- vene en afgebeelde mijt ; zie Deel I. p. 232—235. Opmer kingen. 1. Uitpuilende oliedruppels, door dekglasdruk ontstaan: op p. 545. Expl. fig. leest men, dat zij ,rubrae” zijn. 2. Deze 3 of 4 langere haren zijn typisch voor de Larva van trigonum ; zie Zool. Jahrb., Suppl. 14. fessi 1912%p. 108 „Nostrum in Tipulis habitat.” — Oostenrijk. m 1789. Pediculus rostratus, Pou du taupe-grillon. DE VIL- LERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 38. n. 58. — Naar SCOPOLI 1763. m 1794. Pediculus gryllotalpae. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 424. n. 49. — Diagnose naar SCOPOLI’s rostratus. m 1796. Acarus tenthredinum, Blattwespenmilbe. SCHRANK, Samml. nat. hist. Aufsätze; p. 177. — (P. 136) „Um Neu- burg.” — (P. 178): „Carmosinroth, völlig glatt; hinten zwey oder vier sehr kurze Borsten; Eyförmig; Füsse sehr kurz, sehr dünn, gleich. Kaum ist sie im Stande, sich von der Stelle zu bewegen. — An der Brust der Blattwespen.” Zie fig. 97, waar de achterrandborstels veel te groot afge- beeld zijn. — Tenthredo; Beieren. m 1798. Acarus gymnopterorum. CEDERHIELM, Faunae In- gricae Prodr.; p. 335. n. 1053. — Wel geeft hij de diagnose van LINNAEUS (Hydryphantes-Larva), maar hij zegt: „In Vespis, Apibus”. — Dan was zijn bloedroode Acarus van Vespa geen gymnopterorum maar zeer waarschijnlijk een rostratus. — Voor „in Apibus” zie no. 118 parastticus. — Prov. Petrograd. m 1802. Pediculus gryllotalpae. TURTON; in: GMELIN, A gen. syst. of nat.; v. 3. p. 699. — Naar FABRICIUS 1777. m 1802. Acarus gymnoptera, Mite gymnoptère. WALCKE- NAER. Faune paris., Ins.; v. 2. p. 423. — Citaten; „sur les guépes, les asiles.’” — Ik neem aan, dat hij dat gezien heeft. Dan was zijn bloedroode Acarus ook geen gymnopte- rum, maar zeer waarschijnlijk een rostratus. — Frankrijk. m 1803. Acarus dipterorum, Mücken Milbe. SCHRANK, 332 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 125. Trombidium rostratus (Scop. 1763). Fauna Boica; v. 3. p. 212. n. 2683. — Diagnose van SCHRANK 1781. — Beieren. Acarus tenthredinum, Blattwespen Milbe. Idem, ibidem; p. 212. n. 2682. — Diagnose van SCHRANK 1796. — Beieren. m 1804. Trombidium trigonum, trombide trigone. HER- MANN, Mém. Apt.; p. 26. ne Marte MIG BUSTES NE xX. — „Abdomine coccineo, sericeo, trigono, postice acuminato, sulcis trans- versis fossaque termina- li; pilis corporis simplici- bus, inberbis. — Abdo- men couleur d’écarlate, soyeux, trigone, pointu postérieurement, à sillons transversaux et une fos- sette terminale; poils du corps simples, sans Frc. 100. — Overtrek. barbe.” »Habitat et grandeur presque du trombide soyeux (1). Abdomen de couleur écarlate plus belle, plus luisant que dans le trombide soyeux; presque tronqué antérieurement, à angles arrondis. Fossette presque carrée (2), tronquée d’abord et ensuite acuminée ou lanceolée.” Opmerkingen. 1. Rostratus (trigonum) is 24 mM. lang, terwijl zijn „soyeux” iets meer dan 1 mM. lang is; hoe rijmt zich dat? Het is m.i. een bewijs, dat hij verschillende soorten van ,,soyeux” zag. 2. Deze uitdrukking wordt niet bewaarheid door de daaropvolgende beschrijving, nòch door de. figuur. — Op humus, in velden. Op p. 28 (sub murorum) zegt hij nog: ,,l’onglet terminal des palpes n'est point simple, mais double, et l’onglet inté- rieur plus petit. Je l’ai aussi vu tel dansle trombide trigone.”’ m 1804. (Sine nomine). JOH. HERMANN (père); in : HER- MANN, Mém. Apt., p. 47. noot. — Verkort: „En 1795 un gryllus apricarius L. .... à la base de ses HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 353 125. Trombidium rostratus (Scop. 1763). ailes quatre corpuscules d’un beau rouge, ... fixes. Gran- deur très différente: l’un à peine sensible; l’autre trois fois plus grand, deux six fois plus grand .... ovalaire, ni pattes, ni membres. Seroient-ce les oeufs de ces insectes.... En les écrasant ils teignent le papier d'une belle couleur rouge.” Dat waren stellig rostratus; op Stenobothrus (Stauroderus) apricarius (L.). — Straatsburg. 126. (Deela bols tn 0%) (Adhuc sine nomine.) (Trombidium sericeum SAY 1821.) (Eutrombidium.) Niets bijgekomen. 127. Trombidium pusillum Hermann 1804. (Microtrombidium.) m 1804. Trombidium pusillum, Trombide petit. HERMANN, Men. Apt; :p1?27.m418!.t. 2. f. 4. „Abdomine lateribus postice retuso, sulcis transversis; pedum anteriorum articulo extremo in- crassato. — Abdomen rabattu latéralement ala partie postérieure, a sillons transversaux; dernier article des pieds antérieurs gros- si. (Nobis. Edit.).” „L’abdomen de couleur d’écar- late plus foncée, à trois sillons transversaux sur le dos.” „La figure de cette espèce s’est trouvée dans le portefeuille sans Fic. 101. — Overtrek. description, et sans autres éclaircissemens. Zoowel de diagnose als de beschrijving zijn dus van HAM- MER. Maar het komt mij voor, dat de naam door HERMANN gegeven is. Een en ander verklaart, waarom 23 354 .DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 127. Trombidium pusillum Herm. 1804. op tab. 2 de pooten wit gelaten zijn: de teeke- ning was niet gereed, toen HERMANN in 1794 door den dood verrast werd. 128. Acarus sulcatus O. F. Miiller 1776. (Enemothrombium ?) m 1776. Acarus sulcatus. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 187. n. 2235. — „Ruber, abdomine ovato rugoso; pedibus mediis brevioribus.” „Ruber” is de fraai roode kleur der Trombidiums ; „rugo- sus’ is hetzelfde als ,,sulcatus’’. — Holosericeus kan het niet zijn, omdat die in hetzelfde werk genoemd wordt. In Dene- marken moet deze soort wedergevonden worden. 129. Trombidium curtipes Hermann 1804. (Enemothrombium.) m 1804. Trombidium curtipes, Trombide courtipède. HER- MANN, Mém. Apt.; p. 26. nl AANB ION RS! „Abdomine miniato, pilis cylindricis, inberbi- bus (1), apice globoso; pedibus (exceptis anteri- oribus) corpore triplo brevioribus (2). — Abdo- men couleur de vermillon, à poils cylindriques, non barbus (1), globuleux au sommet; pieds (les antérieurs exceptés) trois fois plus courts que le corps % (2). „Forme du trombide soyeux (3), de grandeur moyenne. Abdomen presque carré, arrondi antérieurement et posté- rieurement; dos ridé de quelques fossettes. Pieds I plus longs que II, III, IV. Pieds IV n’atteignent pas la pointe du corps. Les poils des pieds (fig. S.) sont barbus latérale- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 335 129. Trombidium curtipes Herm. 1804. ment, mais les barbes sont plus courtes que celles des espe- ces nommés (4). Opmerkingen. 1. Dat geloof ik niet; want, als de haren der pooten wèl geciliëerd zijn, dan zijn ook de dorsale geciliëerd, en vindt men lateraal alle overgangen tusschen deze twee vormen. 2. Lees: ,,duplo’’; zie o.a. de figuur. 3. Holosericeum van HERMANN, niet van LINNAEUS; zie no. 136. 4. Holosericeum (n. 136) en fuliginosum (n. 139). — De papillen zijn vermoedelijk distaal niet kogelrond, maar min of meer stekelig, als sommige vruchten. Op dezelfde vindplaats als zijn holosericeum ; zie n. 136. — Frankrijk. 130. (Adhuc sine nomine.) (Ottonia sheppardii GEORGE 1913.) (Enemothrombium.) m 1779. Acarus holosericeus, Braafroe. WILSE, Physisk Beskrivelse over Spydeberg; p. 80. „Er en halv Linie naesten 1 fürkant, af Hud som det füneste rgde Floyl, er overalt 1 god Muld; den skal foraarsage hos Kreature, i saer Heste en hastig Sygdom kaldet Braae; ovenmeldte Hud saae ieg ved Forstorrelsesglas taet besat med taggede skarpe Spidse; som i Faeets Indvolde ved at rive, torde vaere Aarsag nok til Sygdom og Dod.” „Is eene halve lijn ongeveer in het vierkant, aan de huid als het fijnst rood fluweel; overal in goede aarde; zijn huid veroorzaakt bij dieren, vooral bij paarden, eene snelle ziekte, „Braae’ genoemd; bovengemelde huid zag ik met het ver- grootglas dicht bezet met vertakte scherpe spitsen, die in de ingewanden der beesten verwonden, en genoeg oorzaak zijn voor de ziekte en den dood.” De vorm van dit dier is dus min of meer vierkant, zooals de echte Trombidiums (n. 136—138). Ook de uitdrukking „als het fijnst rood fluweel’ doet aan de echte Trombidium’s denken. Maar zijne beschrijving der haren, die hij „spitsen noemt, past niet op die van de echte Trombidium’s; wel 356 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (130 Ottonia sheppard George 1913.) op die van sheppard GEORGE. — Opmerking verdient, dat hij niet over runderen, maar over paarden spreekt. 131. (Adhuc sine nomine.) (Dinothrombium ?) m 1763. Coyba. BROOKES, A new and accur. Syst.; p. 277. — „There is an insect in the valleys of the province of Po- payan (1) in South-America, which though not particularly described, is proper to be taken notice of, on account of its dangerous effects. It is called Coyba, and is of a fiery red colour; its size does not exceed that of a middling Bug (2), and it is commonly found under stones, and among the grass. When this insect is crushed, or burst upon the skin of any animal, its venomous juices enter the pores, mix with the blood, and immediately produce a very dangerous swelling, the consequence of which, if no proper remedy be applied, is certain death .... The Mules sometimes happen to eat them, the consequence of which is always a swelling (3), and immediate death.” Opmerkingen. 1. Provincie van Columbia. 2. Met , Bug” wordt vermoedelijk Cimex lectularius bedoeld, en dan is de lengte + 44 mM. 3. Merkwaardig! Hier vinden wij hetzelfde bijgeloof als in Noorwegen en in Engeland. — Ik ben ervan overtuigd, dat die Coyba een Trombidium is; maar welke? tinctorius kan het niet zijn; die is veel groo- tert 132. (Deel I. p. 134. n. 48.) (Trombidium gigas TRT. 1894.) (Dinothrombium.) Niets bijgekomen. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 357 133. (Vervolg van Deel I. p. 134. n. 47.) Trombidium tinctorius (L. 1767). (Dinothrombium.) m 1737. Araneus, Spinnekop. SWAMMERDAM, Biblia Na- turae, Bybel der Natuure; v. 1. p. 45. „Tum & Araneum spectatu perquam dignam, quem ex Promontorio bonae spei mihi transmisit D. Padbrugge. Est is colore similis holoserico miniato, praestantissimo, lanugine tenui, cui color hic inest, dense obsitus. Magnitudine nono- rem aequat Phaseolum, corpore donatus paulum oblongo, thorace lato, pedibus non admodum longis, quorum tamen par anterius longissimum est, cui longitudine succedit par alterum; tertium par valde breve est; postre- mum vero rursus paulo longius: omnibus interim holo- sericum illud atque ruber pilus confertissime insidet. Thorax cum ventre tam arcte & firmiter unitus est, ut a se mutuo discriminari nequeant: unde hac dote Astacum aemulatur hic Araneus. Bina ei sunt brachia curta, totidemque spicula ‘ rubicunda, transparentia; oculi autem ob pilorum densi- tatum dignosci nequeunt.” „En dan een seer curieusen Spinnekop, die my van de Caap de Goede Hoop, door den Heer Padbrugge is toegesonden. Dese is van couleur als een hoogh root en schoon fulp of flueel, synde beset met een dight fyn hayr, dat deese verruw heeft. Van grootte is hy een kleene turxsche boon gelyk, synde een weinig langwerpig van lichaam, en breet van borst, de voeten syn niet heel lang, echter syn de voorste de langste, en daar naa het tweede paar; het derde paar beenen” (is zeer kort; het laatste paar echter) ,,is weer wat langer, synde alle met dit flueel en root hayr dight beset. De borst is met de buyk soo dight en vast vereenigt, dat daar geen onder- scheyt tusschen beyden te maaken is, soo dat het wel een Kreeft gelykt. Hy heeft twee korte armen, en dan twee doorlughtige roode pyltjes, maar de oogen kan men van weegen het hayr niet bekennen.” De in den Latijnschen tekst door mij gespatiéerde woor- den zijn in den Nederlandschen tekst abusivelijk wegge- 358 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 133. Trombidium tinctorius (L. 1767). vallen; ik heb ze tusschen ( ) ingelascht. — Kaapland. m 1752. Spinne. SWAMMERDAM, Bibel der Natur; p. 20. col. 2. — Als 1737. — De vertaling is naar den Nederlandschen tekst geschied; zoodat men ook hier de onwaarheid vindt: „Alsdann ist das dritte Paar wieder etwas länger als das zweyte”. m 1758. Spider. SWAMMERDAM. The Book of Nature; p. 20. col. 1 & 2. — Als 1737. — De vertaling geschiedde uit het Latijnsch, zoodat de hierboven genoteerde fout niet voorkomt: „the third is very short; but the fourth or last is somewhat longer.” m 1764. Aranea hirsutissima coccinea ; abdomine ovato : pedibus brevibus. GRONOVIUS, Zoophyl.; p. 218. n. 934. — „Caput minimum sub thorace ferme reconditum, pilis dense tectum. Oculi nec Dentes (1) conspicui. Thorax (2) latus, convexus undique pilis dense obtectus. Abdomen (2) ovatum, longitudinem & latitudinem thoracis aequans (2), ecaudatum, pilosum. Palpi satis longi, thorace paulo breviores, pilosi. Pedes octo, totum corpus ferme adaequantes, pilosi; horum anteriores et posteriores sunt longissimi (3); secundum par brevissimum, & tertium secundo parum longius. Pili erecti, aequales, laevissimi (4) ac molles, confertissimi, coccinei, in toto animalis corpore. Habitat in Curassavia.”’ Opmerkingen. 1. Men vergete niet, dat hij bij andere »Araneae” de „dentes” beschrijft. 2. Wanneer tinctorius uit- droogt, komt er meestal eene ringvormige insnoering midden om het lichaam. 3. Dat „longissimi’’ klinkt vreemd, waar hij in de diagnose van „pedes breves” spreekt; men leze daarom »longiores”. 4. Hierin vergist hij zich! m 1767. Acarus tinctorius. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.; v. 1. P. 2. p. 1025. n. 20. — „Acarus abdomine rubro depressiusculo hirsuto: postice obtuso, tibiis anterioribus pallidioribus. Corpus magnitudine A. ricini (1) statura et colore holosericei, undique perfecte hirsutissimus. Os ungui- bus 2 rubris. Pedes anteriores quatuor, antrorsum versi, tibiis paulo pallidioribus. Habitat in Guinea (2). FABRICIUS' (3). Pro arte tinctoria adduci nuper incepit (4). Opmerkingen. 1. Namelijk de volgezogen reduvius. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 359 133. Trombidium tinctorius (L. 1767). 2. Guinea is eene nieuwe vindplaats: wij zagen reeds West- Indië (1744; zie Deel I. p. 134) en Kaapland (1764). In navolging van BERLESE plaats ik bovenstaande passages in deze $. Ik zeg dat uitdrukkelijk, omdat ikzelf aan de saam- hoorigheid «twijfel. 3. Aangezien FABRICIUS eerst in 1775 zijn eerste entomologisch werk publiceerde, zoo beteekent dat, dat deze een en ander hem mondeling, of schriftelijk mededeelde. 4. Oudste mededeeling omtrent het gebruik van dit dier als verfstof. Vreemd is het, dat LINNAEUS de roode spin van GRONO- vıus nòch onder zijn genus Aranea, nòch hier vermeldt. m 1769. Acarus tinctorius, Verw-myt. HOUTTUYN, Na- tuurl. Hist.; v. 1. Stuk (= tom.) 13. p. 142. n. 20. — Naar LINNAEUS 1767. m 1769. Acarus tinctorius. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. SV. lh Ps) 22 dimid 2% p:.10252n320. Als 1767. m 1769. Aranea colorifera, Verwdraagende spin. SLABBER, Natuurk. Verlust.; n. 2. p. 13—16. — (Verkort:) „Delmina. Cylinder-rond (1), van voren eenigszins puntig; a a twee kokers (2), waaraan twee zeer scherpe tengels (3) ;’’ (de koker) „verdeelt zich in 3 Leden (4);” (de tengel) „zeer fraai doorzichtig karminkleur. By a aan het achterste van dit lid een Pluis; in de midden een vast lichaam (5). (fig. 2) b b Twee voelers, zes leden, waaraan het uiterste zeer plat en stomp is (6). Zes pooten; 5 leden (7); uiterste lid redelyk puntig, daar de voelers stomp waren (8). Fluweelachtig dons; byzondere fyne hairtjes, allerschoonst karmin-kleurig, en een glans van satyn.” Opmerkingen. 1. Blijkbaar een opgedroogd exem- plaar. 2. Palpen. 3. Klauwen. 4. Trochanterofemur, genu, tibia. 5. Tarsus. 6. De tarsus is niet „zeer plat”. 7. Er zijn 6 leden. 8. Hij wijst goed op het verschil tusschen tarsi I en de overige tarsi. Hij nam proeven over de oplosbaarheid der kleurstof, en vond: gemakkelijk in terpentijn: „daar bleef niets van de kleur in de Spin over, en ze veranderde in een vuilachtig geel.” — Een ander individu in brandewijn: „na 2 dagen kwamen aan de oppervlakte eenige olyachtige roode droppelen, zeer 360 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 133. Trombidium tinctorius (L. 1767). veel.” — Werd zoo’n droppel op papier gebracht, en ver- as Fic. 103. — 23/20. breidde zij zich daarover, dan werd de kleur hoog geel. Toch „verloor de spin voor het oog niets van zijn kleur. Wanneer men eene meenigte van’ (deze) „spinnen had, of men daar niet eene schoone Verw van zoude konnen trekken. My scheen de naam van Verwdraagende Spin niet oneigen.” — Hij kon geen oogen vinden. In eene noot: zij zijn (in Delmina) „en in West-Indien om haar Vergift zeer gevreest, dewyl het door haar gebeeten deel sterk aansteekt, en pyn geeft, echter zo niet dat het doet sterven.” — „Een ander zeevarend Man zeide my, dat HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 361 133. Trombidium tinctorius (L. 1767). men ze op de boomen vond zitten.” — „Een ander, dat hy ze in ’t water had gevonden.’’(? ?) Aan zijne fig. 2 zien wij de bij uitdroging zoo dikwijls optredende ringvormige insnoering (zie ook 1764). — De tarsus palpi is in fig. 3, sub a, totaal misteekend. m 1772. Acarus araneodes. PALLAS, Spic. Zool.; fasc. 9. p. 41. — Verkort: „Suriname. Hoc nomine ob palparum maxime structuram appellatum.”’ Moles seminis Ricini. Corpus ovatum, crassum, dorso versus anteriora gibbum & retu- sum, totum lanugine densissima, molli holosericeum, punctis im- pressis & convallibus inaequale. — Caput brevissimum; rostrum perbreve, acutum,incurvum. Palpi ut in Araneis, insigniores bini, incurvi, quadriarticulati, arti- culo primo majore, penultimo antice falcula subulata, incurva producto, sub qua articulus ter- minalis muticus.” „Pedes in medio ventre, utrinque per paria remoti, crassius- culi, corpore minus villosi, quinquearticulati; antici paulo longiores, gracilioresque reliquis; omnes apice obtusi, ungui- culis 2 minutissimis & spinula plantari armati.” „Color pulcherrime cinnabarinus, (in liquore spirituoso evanidus, albus corpori, pedibusque griseis). At primorum pedum articuli duo ultimi, reliquiorumque penultimus, cum proximis ultimi & antepenultimi portionibus extus sangui- neo-fusci, isque color etiam in Spiritu persistit.” In den Index: Acarus araneoides. m 1775. Trombidium tinctorium. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 430. n. 1. — „Abdomine rubro, hirsuto, postice obtuso, tibiis anterioribus pallidioribus. — Corpus undique hirsu- tissimum, rubrum. — Habitat in Guinea.” — Citeert LIN- NAEUS 1767. m 1775. Acarus tinctorius, Färbermilbe. P. L. S. MÜLLER, Fic. 104. — 3/1. 362 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 133. Trombidium tinctorius. (L. 1767). Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1053. n. 20. — Naar: LIN- NAEUS 1767. m 1775. Aranea colorifera ; Farbenspinne. SLABBER, Phy- sik. Belust.; p. 4. t. 2. — Op den titel 1781, maar p. 4 en t. 2 zijn van 1775. — Als 1769, met dezelfde plaat. m 1776. Acarus tinctorius. SULZER, Abgek. Gesch. Ins.; p. 245. — Citeert FABRICIUS 1775. m 1777. Acarus araneodes, Hochrothe ui Erd- milbe. PALLAS, Naturg. merkw. Thiere; fasc. 9. 6. 65. — Als 1772, met dezelfde figuur. m 1778. Aranea coccinea, Roode spin van Slabber. GRONO- virus, Mus. Gronov.; p. 82. p. 779. — Nomen nudum. m 1778. Acarus araneodis. GOEZE; in: LISTER, Naturg. Spinnen; p. 217. 305. — „Surinamensis, multimodis similis nimiumque affinis A. holosericeo, quo tamen longe major.” — Dezen zin heeft hij uit PALLAS 1772 overgenomen. Aranea colorifera, Farbenspinne. Idem, ibidem, p. 285. — „Klein und mikroskopisch” (sic!); verder eene korte dia- gnose, aan SLABBER 1769 ontleend; waarbij de juiste opmer- king: „Sechs Füsse, und doch eine Spinne?” m 1781. Trombidium tinctorium. FABRICIUS, Spec. N: v. 1. p. 534. n. 1. — Diagnose van 1775. — Identificeert haar terecht met Acarus araneoides PALLAS. m 1787. Trombidium tinctorium. FABRICIUS, Mantissa Ins. ; v..1.p. 342. nl. — Als.1775. m 1790. Acarus tinctorius. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2934. n. 20. — Diagnose van LINNAEUS 1767. . a 1792. Trombidion aranoide. Pl. 255. carton f. 1. — In: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; iv. 7. — De figuur is die van PALLAS 1772. m 1793. Trombidium tinctorium. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 398. n. 1. — Als 1775. — Citeert bovendien GRONOVIUS 1764. m 1797. Trombidium tinctorium, Acarus araneoides. OLI- VIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 18.; Pl. 255. fig. 1. — Zie hierboven, 1792. m 1801. Trombidium tinctorium. LAMARCK, Syst. Anim. sans vert.; p. 178. — Citeert FABRICIUS 1775 en PALLAS 1772. — Nomen nudum. HISEWOVERZ. "DI AGAROLOGIE. II. 363 133. Trombidium tinctorius (L. 1767). m 1802. Acarus tinctorius. GMELIN, A gen. syst. of Nat.; Wa oa p.709. — Als, 1790. m 1804. Trombidie. DUMÉRIL, Traité élém. Hist. Nat.; p. 120. — „Surinam; qu’on emploie en teinture comme la cochenille.”” — Nomen nudum. 1804. Trombidium tinctorium, Trombide teinturier. HERMANN, Mém. Apt.; p. 20. t. Wets 30 fo ME „Abdomine rubro, postice obtuso, hirsu- tissimo; tibiis anterioribus pallidioribus; cor- poris pili barbatis. — Abdomen rouge, posté- rieurement obtus, très-velu; les jambes des © pieds antérieurs pàles; les poils du corps 5 Fra. 105. — barbus. Overtrek. „Je ne trouve pas les pieds antérieurs plus pâles que les autres; j'ai pourtant cru devoir laisser subsister ce caractère, sur la»foi de Linné et de Fabricius.” — Dat had hij niet moeten doen! Haar vergelijkend met holosericeus : „grandeur gigantes- que; couleur plus pâle; l'abdomen arrondi à l'extrémité postérieure.” — Hij vermeldt geen herkomst. m 1804. Acarus tinctorius, Trombidium tinctorium, Aca- rus avaneoides, Trombidion colorant. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 397. — Zeer korte beschrijving. — ,,On s'en sert pour teindre en rouge.” — De figuur op t. 66 is een verkleind spiegelbeeld van de hoofdfiguur van SLABBER 1769: 134. (Deeley p 134. 'n. 468) (Adhuc sine nomine.) (Trombidium purpureum C. L. KocH 1837.) (Dinothrombium ?) Niets bijgekomen. 364 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 135. (Vervolg van Deel I. p. 133. n. 45.) (Adhuc sine nomine.) (Trombidium sylvaticum C. L. KocH 1836.) (Dinothrombium 2) oO 1760. Kleine roode spin. BAKER, Het micr.; v. 2. c. 25. p. 198. — Als 1744; zie Deel I. p. 133. 136. (Adhuc sine nomine.) Trombidium spec. m 1804. Trombidium holosericeum, Trombide soyeux. HER- MANNS Mem Apt:; p. 21.,t. 1.8 21,28 15202370 22207 Fic. 106. — Overtrek. O. Y. — „Abdomine subquadrato, sanguineo, postice retuso- -emarginato; dorsi papillis apice globoso, basi pilosis. — Abdomen presque carré, couleur de sang, rétréci postérieure- ment et échancré; les papilles du dos globuleuses au sommet, velues à la base.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 365 (136. Trombidium spec.) „Il demeure sur terre, plus fréquemment dans les champs qu ailleurs.” (P. 22) „Sur le dos de l’abdomen” (&c.; zie de diagnose) ; ,sur le ventre, sur la partie antérieure du corps et sur les pieds, ce sont de vrais poils un peu larges et barbus, sans globule terminal, et plus menus que ceux du dos. Yeux deux petits points noirs dans la partie antérieure du corps, au dessus de l’insertion des premiers pieds. Les palpes me paroissent .... avoir été donnés à ces insectes .... pour leur aider à retenir leur proie. La figure qui les représente n’est aucunement exacte ni vraie; les articulations se laissent à peine distinguer et compter. — L'insecte varie en grandeur et en couleur. La couleur est tantôt plus foncée, tantôt plus claire (1). — Ma figure la représente deux fois aussi grand quen nature (2). — Je l'ai trouvé, le 2 juin 1791, sur une tau- piniere (3), où j'ai rencontré plusieurs individus de ce genre (4). — Les sinuosités qui se trouvent dans la sculpture du dos varient de même (5). — Les yeux sont proportionnelle- ment un peu plus petits et moins noirs que ma figure les représente, et se trouvent places sur un stilet tres-court, rougeâtre (6). (P. 23.) „La partie antérieure terminée par une ligne transversale droite et comme tronquée (P. 24). „Ces petits cylindres sont terminées sur le dos par un petit globule plus ou moins arrondis (7), et qui manque à ceux des côtés du corps (8). Les onglets des pattes peu- vent être replies et cachés (9). — (Il) „se trouve .... de pré- férence à la campagne, surtout sur les talus graveleux des fortifications et de leurs fossés .... en grande société (4). Opmerkingen. Spatieëering van mi. I. Zie OUDEMANS; in : Tijds. Ent. v. 53. Verslagen. p. X— XII. en BRUYANT in: Arch. Parasitologie; v. 15. p. 596—598. 2. Zijne figuur is op t. 1. 24 mM., en op t. 2. 2 mM.; dan was het afgebeelde exemplaar (soort) hoogstens iets grooter dan 1 mM.; dat is zeer klein; de vergroote afbeeldingen wijzen beslist op Adulti. Holosericeus is 3—4 mM. en meer, en geelrood; rimosum is 24—3 mM. en donkerbloedrood; 366 | DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (136. Trombidium spec.) latum is 3 mM. en karmijn; de holosericeum van HERMANN van hoogstens iets meer dan 1 mM. ken ik niet. 3. Naar haar moet dus op molshoopen en in de vestingwerken bij Straats- burg gezocht worden. 4. Veel bij elkander; zie ook aan het einde van zijn verhaal; dat is eene bijzonderheid, die de andere soorten niet hebben. Zie ook Lucas in: Ann. Soc. Ent. Fra.; s. 2. v. 6. Bull. Ent. 2e trim. Jul. 1848. p. XXVIII. 5. Tengevolge van de werking der adem- halingsspieren, òf wel, hij zag verschillende soorten; zie sub 1. 6. Bij de mij bekende soorten is de steel lang en geel. 7. „Plus ou moins.’’! Hij teekent de knoppen nog al rond! 8. Dat is eene groote bijzonderheid, die niet bij de mij bekende soorten voorkomt. En tòch bestaat de mogelijkheid, dat hij die 2 vormen van papillen op 2 verschillende soorten waar- nam, zonder te weten, dat zij dat waren. 9. Reeds door SCHRANK 1776 en DE GEER 1778 waargenomen. 137. (Vervolg van Deel I. p. 139. n. 52.) Trombidium holosericeus (L. 1758). Type van het genus Trombidium FABR. 1775. In deze $ heb ik, op eene enkele uitzondering na, alle ,,Acarus holosericeus’’ vereenigd, hoewel ik ervan overtuigd ben, dat door vele schrijvers met bovenstaanden naam andere soorten aange- duid zijn. Voor mij staat het vast, dat de soort, die op zonnige zandige streken tusschen gras gevonden wordt, eene andere is dan die, welke in onze tuinen op en in humus leeft, en dan die, welke op stammen van pere- en pruimeboomen klautert. — De Acaro- logie is een zeer jonge tak der Entomologie, en op het bovenstaan- de werd nog in het geheel niet gelet. m 1552. Phalangium. Wotton, De diff. anim. Libri X; c. 211. p. 186 verso, sub F. — „Inveniuntur messis tempore in leguminibus cum manibus colliguntur, phalangia quaedam parva, specie cantharidi similia, colore flammeo.” Ik ben ervan overtuigd, dat hier eene Trombidium-soort bedoeld wordt. Voorloopig plaats ik deze passage hier; Fran- sche Acarologen kunnen uitmaken, welke soort gedurende het plukken van Phaseolus vulgaris ter plaatse voorkomen. ‘ HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 367 137. Trombidium holosericeus (L. 1758). Wotton deelt verder mede, dat het landvolk, bij het plukken der peulen, blaasjes of bleintjes aan de handen krijgt; zie hierboven, n. 121. p. 346. m 1634. Blaine-worme, troing. MOUFET, Ins. Thatr.; lib. lc. 19. p. 141. — Sprekend over den ,,Buprestis’ : ' „Diecitur alijs, item Hesychio, Bouddxn, wat Boußowcıs. Sed haec rectius pro araneola illa ruberrima boves mordende sumitur, in pascuis oberrantes. (Angli Blaine-worme. Troings vocant) quae devorata à pecude eadem parit symptomata.” Bovddxn vind ik in geen enkel woordenboek. Voor het tweede woord leze men ßobßpwors. Het is merkwaardig, dat WOTTON 1552 mededeelt, dat het landvolk. bij het plukken van peul- vruchten, bleintjes aan de handen krijgt, en dat MOoUFET: 1634 de fluweelmijten blaine-worme noemt. Idem; lib. 2. c. 11. p. 234. Sprekend over Spinnen: „Aliud genus valde minutum, Reduvio ovili minus, intense (veluti ex Cocco) rubens. Sex tantum pedes habet, ut mon- strum Aranei referat: caput illi araneis simile, sed parvum valde. Intra terram habitat, rudissimum telam operans et indigestam; quandoque foris oberrat, et in praeda captanda magnam agilitatem monstrat.” Het is duidelijk, dat hij hier holosericeus bedoelt, al ver- gist hij zich in het aantal pooten. — Hij vergelijkt het gnatho- soma met de monddeelen der Spinnen; hij heeft dus de twee krachtige klauwen aan de palpen gezien. — „Intra terram habitat” is juist; men ziet haar dikwijls te voorschijn komen indien men de bovenste laag van kruimeligen humus om- werkt; en de vragen zijn dikwijls bij mij gerezen: hoe komt zij onder die laag ?, hoe leeft zij daar?, in een hol? — ,,Quan- doque foris oberrat’’: „ofschoon zij buiten ronddwaalt” Dat weet iedereen. — „Rudissimum et indigestam telam operans”: „een ruw en verward net makend’; dat is, voor zoover mij bekend, niet door anderen, na hem, waargenomen ; vermoede- lijk vond hij een of meer individuen in den koker van Atypus piceus ; onmogelijk is het niet, want ook Cheyletus en Tetra- nychus spinnen draden. — „In praeda captanda’’; dat is merkwaardig! Tusschen 1634 en 1781 is er bijna anderhalve eeuw verloopen, zonder dat iemand in dat tijdsverloop erop 368 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 137. Trombidium holosericeus (L. 1758). gewezen heeft, dat holosericeus van prooi leeft! — Holosericeus is een traag diertje, zoodat „magnam agilitatem monstrat’’ overdreven is; mogelijk is ook hier een drukfout ingeslopen en moet er „habilitatem” gelezen worden. Een andere drukfout is de naam: troing, waarvoor men leze twing — ting; zie 1667. (To tinge = verven, kleuren). In humus; Britannië. o 1654? Tainct. BROWNE. Pseudodoxia epidemica; 3d. Ed.; Tom. 1. lib. 3. c. 25. $ 11. — Het is mij gebleken, dat de Se editie niet van 1664 zijn kan (zie Deel I. p. 139), daar de 4e van 1658 is. Of de 3e van 1654 is, is mij onbekend. m 1658. Tainct. Brown, Pseudodoxia epidemica; 4th. Ed.; Tom. 1. lib. 3. c. 25. $ 11. p. 222. — Het is mij gelukt, deze 4e editie machtig te worden. Hier spelt hij zich: BROWN. Het bleek mij, dat de titel dezelfde is als die van de le, 1646, en niet luidt, zooals in Deel I. p. 139. staat. O 1667. CHARLETON. Zie Deel I. p. 139. — Deze editie bestaat niet. Wat hier staat, moet dus geschrapt worden. æ 1667. Araneola ruberrima, Blain-worm, twing, ting. MER- RETT, Pinax rer. nat. Brit.; p. 203. — Nomina nuda. — „In „Borealibus Tings.” Wie zijn die „Boreales’’?, Schotten, Groenlanders, of Noren? — Britannië. m 1668. Buprestis. CHARLETON, Onom. zoic.; p. 47. — (Een kever.) „Idem nomen competit quoque Araneolae cui- dam ruberrimae, quae à bove devorata, eadem cum Bupresti hac Coleoptera inferat Symptomata.” Dat is, hoewel met andere woorden, uit MOUFET 1634 over- genomen. Had hij BROWNE 1646 gelezen, hij zoude het waar- schijnlijk niet gedaan hebben. m 1677. Buprestis. CHARLETON. Exercit.; zie Deel I. p. 140. — Met eene kleine wijziging hetzelfde als 1668. m 1678. LISTER (zie Deel I. p. 140) eindigt met de woor- den: „mense Julio plurimos ad oram maritimam circa Scar- borough observavi.” — Ik geloof, dat hij, daar wandelende, Bdella littoralis zag, en, zonder nader onderzoek, deze waar- neming van roode diertjes toevoegde aan zijne beschrijving van holosericeus. Eerst thans ontdek ik, dat ook LISTER eene figuur heeft, HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 369 137. Trombidium holosericeus (L. 1758). welke ik hier, 4 x vergroot, reproduceer. Mijne sententie, dat LINNAEUS met „f. 38” bedoeld heeft „tit. 38” (zie Deel I. p. 144) was dus voorbarig. n 1681. Lister. Als 1678. m 1704. Araneola ruberrima, Blain-worm, ae ting, twing. MERRETT, Brit. rer. nat. pinax; 5 p. 203. — Als 1667. Ê i n 1733. Araignée rouge. BROWN, Essai Fic. 107. — 4/1. erreurs pop.; vi 1. lib. 3. €. 27. $. 11. — Als 1646. m 1736. Spider. ALBIN, Nat. hist. Spiders; p. 1. n. 1. — „Of a scarlet colour, much resembling that of velvet, its feelers (1) were something longer than is usually found in Spiders of this bigness. It was found in Cain-Wood at the beginning of June. These Spiders _ are accounted venomous.”’ Open kan gen. hl. Pooten 1. — Zijne buitengewoon slechte figuur doet Fic. 108. — 4/1. meer aan eene Clothilla, of een Atropos denken! m 1737. Araneus exiguus et coccineus ; Kleine en rood- verwige spin. SWAMMERDAM, Biblia Naturae, Bybel der Na- tuure, Val Ul paid: „Servo etiam Araneum exiguum et coccineum Listeri; in ‘quo, cum pariter siccatus sit, haud licet detegere, quanam ratione brachiorum apices sese habeant, nisi quod videam, esse paulo crassiores proportione, quam pedes.” „Ik bewaar ook de kleine en roodverwige Spin van Lister, dan alsoo die meede gedroogt is, soo kan ik daar in niet ont- dekken, hoe syne armen vooraan gestelt syn, als alleen dat ze wat dikker naa proportie, als de voeten syn.” Ik neem aan, dat het exemplaar in Nederland gevonden werd. m 1741. Araignee rouge. BROWN, Essai erreurs pop.; v. 1. lib. 3. c. 27. § 11. — Als 1646. m 1746. Araneus terrestris scharlatinus ; Araneus exiguus coccineus vulgo anglice a Tant dictus ; Araneus anglicus cocci- neus minimus ; Acarus coccineus tervestris. LINNAEUS, Faun. Suec.; p. 348. n. 1200. — De eerste naam is de Latijnsche 24 370 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 137. Trombidium holosericeus (L. 1758). vertaling van BLANKAART’s naam 1688. De tweede zijn de beginwoorden van LISTER’s beschrijving 1678. De derde is ontleend aan PETIVER 1701. De vierde is die, welke hijzelf in zijne Oeländska Resa gaf, met de toevoeging: ,,terrestris’’. 1749. Araneus coccineus. P. C. FABRICIUS, Comment. hist. phys. med. de Anim.; p. 52. — Nomen nudum. m 1752. Kleine vothfärbige Spinne. SWAMMERDAM, Bibel der Natur; p. 22. col. 1. — Als 1737. m 1753. Insect. PONTOPPIDAN, Det förste Forsög paa Norges nat. hist.; v. 2. p. 69. noot. — Hr.... beretter mig noget saerdeles om et Saare lidet, af Navn ubekiendt, Insect, knap storreend et Sands-Korn, dog paa alle Sider besat med Fodder, of rgdt at Farve. Dette er saa forgiftigt, at hviket Fräe, som uforvarende faaer det i sig, strax maa dee.” „Herr .. berichtet mir etwas besonders von einem klei- nen, dem Namen nach unbekannten, Insekt, welches kaum grösser als ein Sandkorn, doch auf allen Seiten mit Füssen versehen, und rother Farbe ist. Dieses ist so giftig, dass das Stücke Vieh, welches es unvermerkt verschluckt, sogleich sterben muss.” Daar schijnen de zandkorrels groot te zijn! Al weder dat bijgeloof! Hij heeft BROWN 1646 niet gelezen! m 1754. Araneus terrestris scharlatinus ; Araneus anglicus coccineus minimus ; Acarus coccineus terrestris; Araneus exiguus coccineus ; Tant. LINNAEUS, Systéme nat.; Ed. 8a; p. 238. n. 15. — „En Ostrogothie Braofroe” ; waar haalt DE LA CHENAYE DES Bots deze wijsheid vandaan? 1754. Insekt. PONTOPPIDAN, Vers. nat. Hist. Norw.; v. 2. p. 80. Fussnote. — Als 1753; zie hierboven. m 1755. Insect. PONTOPPIDAN, Nat. hist. Norway; v. 2. p. 42, footnote. — Als 1753. m 1758. Acarus terrestris ruber. GMELIN, Onomatol. hist. nat.; v. 1. col. 33. — Zie Deel I. p. 144. m 1758. Small crimson spider. SWAMMERDAM, The Book of Nat.; p. 21. vol. 2. — Als 1737. m 1758. Petite araignée rouge. SWAMMERDAM, Hist. nat. Ins.; in : Collect. acad.; v. 5. Hist. Nat. sép.; p. 26. — Als 1737; vertaling van de Biblia Naturae. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. SVL 137. Trombidium holosericeus (L. 1758). m 1759. Bupreste. DE LA CHENAYE DES Bors, Dict. rais. univ. Anim.; v. 1. p. 358. — Nomen nudum; het bekende fabeltje. (P. 647. col. 1.) ,,Acarus terrestris ruber, abdomine depresso; Tant; Araneus exiguus coccineus ; Araneus anglicus cocci- neus minimus. Idem, ibidem; v. 1. p. 647. col. 1. — Naar LINNAEUS, Faun. Suec. 1746. m 1759. Acarus abdomine depresso tomentoso postice retuso, terrestris. LINNAEUS, Anim. spec. disp.; p. 199. n. 19. m 1760. Acarus holosericeus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 11.; p. 617. gen. 235. n. 19. — Als 1758; zie Deel I. p. 144. m 1761. Acarus holosericeus. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.; p. 482. n. 1979. — Als 1746 en 1758; zie Deel I. p. 143. 144. Maar hier is toegevoegd: „Ostrogothis Brâfrö.” Zie ‘ mijne vraag, hierboven, sub 1754. m 1761. Acarus holosericeus. Popa, Ins. Mus. Graec.; p. 121. — Diagnose van LINNAEUS 1761. Hij citeert ook ROESEL 3. 157. (1749). — „In agris et campis.” — Stiermarken. m 1762. Smaae Aederkoppe. Bove, Sikkre Erfar. Svanske Landmand; c. 45. $ 12. p. 330—333. — „Paa Mar- ken findes en Art smaae Aederkoppe, som da de ere meget smaae, ikke vel sees i Graesset, men naar Ageren ployes eller man arbeyder Jorden i Haverne om Foraaret, pleyer man med den sorte Jord, at se dem, som smaae krybende Froe, af en hoyrod Farve, ligesom de vare overstrggne med Cinober.” „Op het land is een soort kleine Spin, die daar zij zeer klein is, niet licht in het gras gezien wordt, maar wanneer de akkers geploegd worden, of men in het voorjaar den grond in den tuin bearbeidt, den zwarten grond bewerkt, dan ziet men hem, als een klein kruipend zaadje, van eene hoogroode kleur, als het ware overstrooid met Cinnaber.”’ En dan volgt het gewone fabeltje van Schapen en ander vee, dat vergiftigd wordt en met hocus pocus genezen wor- den kan. In grasvelden en akkers; Zweden. m 1/62. Tique. GEOFFROY. Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 620: „sous les pierres humides. Parmi ces dernières, il y en a SIR DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 137. Trombidium holosericeus (L. 1758). une dont le corps est éclatant par sa belle couleur d’un rouge vif et couleur de feu.” Acarus terrestris ruber abdomine depresso ; Tique rouge satinée terrestre. Idem, ibidem; p. 624. n. 7. — Longueur prets Oona lanceur: lignee ME Tele corps .... est ovale” (sic!). — De rest is goed. — „A terre, dans les pres et les gasons un peu sec. Il marche moins vite que beaucoup d’espèces de ce genre.” — Frankrijk. m 1762. Rod-Luus, Buste-Luus. STRÖM, Phys. Oecon. Be- skriv. Sgndmgr; p. 196. — Hij zegt, dat Buste-Luus betee- kent Bgrste-Luus [ = (kleeder-)Borstel-Luis]; beschrijft haar vrij goed; citeert LINNAEUS 1761. — Op den grond en op akkers; Noorwegen. m 1763. Small scarlet spider. BROOKES, A new and accur. syst.; p. 256. — „England; gardens, orchards, on the bodies of trees.” — „It has three legs on each side.” (sic!). Little scarlet spider. Idem, ibidem; p. 279.— Naar HILL I 752eezien Deel tp. 144. Red earth Acarus with a depressed belly. Idem, ibidem; p. 281. n. 15. — Naar LINNAEUS 1746; zie Deel I. p. 143. m 1763. Acarus holosericeus. PONTOPPIDAN, Danske Atlas; v. 1. p. 699. n. 17. — Nomen nudum; Denemarken. m 1764. Tique. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 620. — Als 1762. Acarus terrestris ruber abdomine depresso ; Tique rouge sati- née terrestre. Idem, ibidem; p. 624. n. 7. — Als 1762. m 1764. Acarus holosericeus. LINNAEUS, Reisen durch Oel. uwsGothlse pr 95. Als 1745; zie: Deel Tp! 142: m 1764. Acarus holosericeus. O. F. MÜLLER, Faun. Fridr.; p. 92. n. 819. — Diagnose van LINNAEUS 1761. — „In terra.” — Denemarken. m 1765. Acarus holosericeus. PONTOPPIDAN, Kurzgef. Nachr. Naturh. Dännemark; p. 231. n. 7. — Nomen nudum; Denemarken. m 1766. Hoogroode Aard-Myt, Akkermannetje, Kleine flu- weelroode Aard-Spin. ROESEL VAN ROSENHOF, De nat. hist. d. Ins.; v. 3. p. 145. — Als 1749; zie Deel I. p. 143. m 1766. Acarus (tertius), (dritte) (Milbe). SCHAEFFER, HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 378 137. Trombidium holosericeus (L. 1758). Icones Insectorum:; cv. 1. P. 1. t. 27. f. 3. — Nomina ‘nuda. — De gekleurde figuren ziin gebrekkig; toch her- kent men aan den vorm, het korte propodosoma, het achter ingedeukte hystero- soma: holosericeus. m 1767. Acarus holose- Meeus LINNABUS, Syst. Nat.; Ed.-12.;v. 1! Pie2t p. 1025: VA ty N) | Fic. 109. — 2/1. — Overtrek. n. 22. — ,Acarus abdomine sanguineo tomentoso postice re- tuso, terrestris.”” — Dat is als 1758 met de toevoeging „san- guineo”. — Hij citeert ten onrechte „Scop. carn. 1068’; zie beneden, bij aphidis 1763; maar dat vergeven wij hem gaarne. m 1767. Aardmyt. ROESEL VAN ROSENHOF, De nat. hist. d. Ins.; v. 4. P. 2. Algemeene Bladwijzer. m 1767. Buprestis, Roode spin. VALMONT-DE BOMARE, Algem. Woordenboek Nat. Hist.; v. 1. — Bekend fabeltje; gienDeel:E p. 139. m 1768. Acarus holosericus, Red-Luus, Buste-Luus. STROM, Beskriv. Norske Ins.; 72: Det Kongl. Norske Vid. Selsk. Skrift.; v. 4. p. 360. n. 85. — „Er et lidet loddent og hgi-rodt Insect’’: Het is een klein, ruig, hoogrood insect. — Verder, dat het als giftig aangezien wordt; welk tegengif men kent, en, evenals BROWNE 1646 (zie Deel I. p. 139): „men derimod har jeg nogle gange givet Hunde, samt Faar og smaa Lam, dette Insect at aede, indaeltet i Dei, uden at forenemme hos nogen at dem ringeste Virkning deraf.” — Dieses aber kann ich hingegen melden, dass ich einige mal Hunde, Schaafe und junge Lämmer, dieses Insekt mit Teig vermischt, fressen lassen, und gar keine Wirkung davon wahrgenommen habe.” Noorwegen. m 1768. Bupreste, Araignee rouge. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. hist. nat.; v. 2. p. 221. — Het bekende fabeltje van 1646. A m 1769. Acarus holosericeus, Rood aard-spinnetje, Tant, Taint, Bräfró, Qualster. HouTTUYN, Natuurl. Hist.; v. 1. 374 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 137. Trombidium holosericeus (L. 1758). Stuk (= tom.) 13. p. 144. — Diagnose van LINNAEUS 1767. — Schrijft het verhaal van giftig zijn toe aan Ray (sic!), en vraagt, p. 145, of niet Acarus autwmnalis de schuldige is; want beiden zijn rood en als fluweelachtig ruig, en van „volmaakt van eenerley gestalte’ (sic!). m 1769. Acarus holosericeus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. SES VRP 2. dimid. 2. pi 1025. ny 22. 2a ssh767: m 1770. Acarus holosericeus, Fluweelachtige Myt. LIN- NAEUS, Reizen d. Oel., Gothl.; v. 1. p. 131. — Als 1745; zie Deel I. p. 78. — 7 Juni; Zweden. Acarus holosericus. Idem, ibidem; Index. m 1770. Acarus holosericus, Rotlaus. STRÖM, Beschreib. norw. Ins.; III; in: Kön. norw. Ges. Wiss. Schrift.; v. 4. p. 301. — Als 1768. m 1771. Bupreste. Encycl. Dict. univ. rais.; v. 6. — Als 1768. m 1772. Acarus holosericeus. LINNAEUS, Syst. Nat.; red. BECKMANN; v. 1. p. 182. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1772. Acarus holosericeus. PALLAS, Spicil. Zool.; fasc. 9. p. 41. — Bij de beschrijving van avaneodes : „e nostrati- bus”. — Nomen nudum; Nederland. m 1773. Acarus terrestris ruber abdomine depresso ; Red land Acarus, with a depressed body; Little scarlet spider ; Tant. Hir, Hist. of Anim.; p. 25. Als 1752; zie Deel I. p. 144. m 1775. Trombidium holosericeum. FABRICIUS, Syst. ent.; p. 430. n. 2. — Diagnose van LINNAEUS .1767. — Citeert verder BLANKAART 1688, GEOFFROY 1762, LISTER 1678; en „Roes. Ins. 4. tab. 38” (lees: Roes. Ins. v. 3. p: 157). m 1775. Acarus holosericeus, Erdmilbe. FUESSLIN, Verz. Schweiz. Ins.; p. 60. n. 1182. — „In trockener Erde, nicht selten.” — Zwitserland. m 1775. Acarus holosericus, Rothe Erdmilbe. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1054. n. 22. — Vrij naar LINNAEUS 1767. Acarus holosericeus. Idem, ibidem; Register. ‘m 1775. Hochrothe Erdmilbe ; Akkermännchen. PLUCHE, Neuer Schauplatz d. Nat.; v. 1. p. 85. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 315 137. Trombidium holosericeus (L. 1758). m 1775. Bupreste, Araignée rouge. VALMONT DE BOMARE, Dieteirais. univ: ist Nat Env 1. p..572: — Als 1768. m 1776. Acarus holosericeus, Buste-luus (Dee.), Röd-luus (Dee.). ©. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 186. n. 216. — „Ruber, abdomine cordiformi, tomentoso; pedibus primis longioribus. „Cordiformi’’, zonderlinge, onnoodige wijziging van LIN- NÉ's ,,retuso”. Hij kan niet Trombidium cordiforme KocH gemeend hebben, daar die niet „ruber” is. In de Schrift. Berl: Ges. naturf. Freunde v.23. 1782.p. 89. noot, zegt hij, dat hij daarmede de echte holosericeus bedoeld heeft. Daarmede is deze quaestie uitgemaakt. m 1776. Acarus holosericus. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; Suppl. Algemeen Register over Zoologie; p. 144. m 1776. Acarus holosericeus, Sammetartige Milbe. SCHRANK Beytr. Naturg.; p. 35. sub n. 13. — Nomen nudum. 1777. Acarus holosericeus. PALLAS, Naturg. merkw. Thiere; fasc. 9. p. 65. — Als 1772. m 1778. Kleine scharlachfarbige Spinne, Tant, Araneus exiguus coccineus. LISTER, Naturg. Spinnen; p. 216. — Als 1678. De figuur is nieuw, maar zeer nauwkeurig gerepro- duceerd. — GOEZE voegt er vele citaten aan toe. — „In einem guten März an der Borke alter Birn- und Pflaumenbäume in unsern Gärten.” — Duitschland. Braefroe, Rod-Luus. GOEZE; ibidem; p. 216. Acarus holosericus. Idem, ibidem; p. 305. m 1780. Acarus holosericeus. OTHO FABRICIUS, Faun. Groenl.; p. 222. — Diagnose van MULLER 1776. — Hij citeert ook „Acarus coccineus It. Oel. 84.” Dat is een abuis; want, in de Oeländska Resa wordt zij alleen Acarus genoemd; zie Deel I. p. 142. — ,,Raro occurrit in terra ambulans.” — Groenland. m 1781. Zrombidium holosericeum. FABRICIUS, Spec. Ins. ; v. 1. p. 534. n. 2. — Als 1775; citeert abusivelijk ook DE GEER; maar dat kon hij niet weten; zie hierbeneden, n. 138. m 1781. Acarus holosericeus, Rothe Erdmilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 516. n. 1064. t. 2. f. A—D. — Eerst eenige citaten. Dan laakt hij LINNAEUS en SCOPOLI, die geen 376 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 137. Trombidium holosericeus (L. 1758). verschil zagen tusschen holosericeus en aquaticus. Hijzelf ziet vele verschillen, geeft die zelfs, in twee kolommen naast elkander, aan; maar maakt zelf eene grove fout: zijn aquaticus is Eylais extendens ! Dat dient men te weten, vóór men zijne beschrijving leest. „Major praecedentibus (1), ac fere magnitudine Acari Ricini (2); corpus rotundatum (3) antice latius, subtruncatum, Fic. 110. — 3/2. postice emarginatum c, lateribus leviter sinuatum 0; totum lamellis (4) rubris minutis pilorum loco, iisque erectis vesti- tum, hinc insecto byssi rubri facies. Pedes utcunque longi, dense pilis seu lamellis rubris tecti, articulis sex constant; extimo articulo unguis duplex (5) infixus est. Novit insectum hunc unguem retrahere, uti felis suum (6), apicesque pedum crassiores reddere (7). — Antennae seu potius tubi (8) Suctorii articulis quinque (9) constant; ab insecto deorsum inflec- tuntur. Illud in illis singulare, quod articulo eorum tubulorum tertio (10) subtus corpus ovatum rubrum affixum sit. — Habitat in terra, plerumque solitarius (11); primo vere, si terram vertas (12), passim, sed fere semper solitarius occur- rit. Clarissimus D. ScoPOLI unica vice gregarium deprehendit (13). — Color coccineus; incessus lentus; victus cadavera minuta putrescentia (14). Opmerkingen. 1. Longicornis en aquaticus (exten- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. SA 137. Trombidium holosericeus (L. 1758). dens !). 2. Niet volgezogen! 3. Sic! zie zijne figuur! 4. Eene verkeerde uitdrukking voor die staaf- of knotsvormige haren! 5. Juist! 6. Zeer juist! 7. Sterke verbeeldingskracht! 8. Geen tubi! 9. Hij rekent den klauw als een lid. 10. Lees „quarto’’. 11. Juist; zelden ziet men meer dan één vlak bij elkander. 12. Zie hierboven 1634! 13. ScoPoLI zag aphidis (fuliginosum) (zie hierbeneden, p. 382) die, zooals SCHRANK zelf later opmerkt (zie hierbeneden, p. 385), wèl veel bijeen gevonden wordt. 14. Ook levende dieren; zie hierboven 1634. m 1782. Busteluus, Börsteluus (Dec., Noo.), Burncow, Buert-cow (Eng.). O. F. MÜLLER, Von der rothen Wasser- milbe; im: Schrift. Berl. Ges. naturf. Freunde; v. 3. p. 88. — Nomina nuda. m 1783. GOEZE; in: DE GEER, Abhandl.; v. 7. p. 57 (al- waar hij rimosum behandelt; zie beneden, p. 381); noot s. — „In unsern Gegenden an der Rinde der Birn- und Pflau- menbäume, im ersten Frühjahre, wenn die Bäume noch kahl sind.” m 1784. Acavus aquaticus holvsericeus, Jordluus, Rod- luus. STRÖM, Phys. oekon. Beskriv. over Eger Praestegiaeld; p. 148. — „Man staaer her, ligesom Nordenfields, i den Tanke, at den er en Laegedom for Creaturerne, til hvilken Ende den indgives dem i Dey.” Voor „aquaticus” leze men ,,terrestris’’. Dus ook hier nog steeds het bijgeloof! — Noorwegen. m 1785. Acarus holsericeus, Tique rouge satinee terrestre. Fourcroy, Ent. paris.; v. 2. p. 528. n. 7. — „Long. 34 lig.” Lees ,,13 lig.” — „Habitat prata & gramina sicca.” — Frankrijk. m 1785. Acarus holosericeus, Sammetmilbe, Himmelkuel [spr.: ku-el]. Morr, Beytr. nat. hist. Provinzial-Nomenkla- tur; in: SCHRANK & Morr, Naturhist. Briefe; v. 2. p. 349. — ,,Himmelkuel. Unter diesen Namen ist in Pinzgau’ (Salz- burg) „die Sammetmilbe bekannt.” — Oostenrijk. m 1785. Trombidium holosericeum. SCHRANK, Verz. Ins. Berchtesgaden; in: FuEssLy, Neues Mag. Liebh. Ent.; v. 2. p. 331. — Nomen nudum; Beieren. m 1786. Acarus holosericeus. LESKE (lijst van overwinte- 378 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 137. Trombidium holosericeus (L. I758). rende Insekten) im: FÜESLI, Neues Mag. Liebh. Ent.; v. 3. n. 1. p. 28. — „Unter rund erhabenen Steinen in der Erde.” m 1787. Trombidium holosericeum. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 1. p. 342. n. 2. — Als 1775. m 1788. Tique rouge satinée terrestre. P. A. F. RAY, Zool. univ.; p. 607. n. 7. — Zeer kort, naar GEOFFROY 1762. o 1788. Tvombidium holosericeum. ZSCHACH, Mus. Leske.; p. 85(?). n. 24. — Nomen nudum. m 1789. Acarus holosericeus. BRANZELL, Mus. natur. Acad. Ups.; Pars 7a. p. 93. — Nomen nudum. m 1789. Acarus holosericeus, Tique rouge satinée terrestre. RAZOUMOWSKY, Hist. Nat. du Joret; v. 1. p. 240. — Dia- gnose van LINNAEUS 1767. — „Sur les feuilles d’épinards.” — (Pays-de-Vaud) Zwitserland. m 1789. Acarus holosericeus, Satinée. DE VILLERS, Lin- naei Ent.; v. 4. p. 54. n. 17. — Naar LINNAEUS, GEOFFROY en anderen; een echt mixtum. m 1789. Trombidium holosericeum. ZSCHACH; in: KAR- STEN, Mus. Lesk.; v. 1. p. 85. n. 24. — Nomen nudum. m 1790. Trombidium holosericeum, Hochrothe Milbe. BRAHM, Insekten-kalender; p. LXXXV. — Febr. März. Acarus holosericeus, Hochrothe Milbe. Idem, ibidem; p. 1. — „Häufig, aber ungesellig, auf Gartenbeten, an Baumstäm- men und Zäunen. Zu der Zeit, wo die Räupchen der Phal. Dispar (und Phal. Chrysorrhea) aus dem Ei kriechen, sah ich diese Milbe oft unter ihnen und sie haufenweise verzehren.’ m 1790. Acarus. holosericeus. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5..p. 2934. n. 22. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1790. Trombidium holosericeum. Rossi, Fauna Etrusca; v. 2. p. 124. n. 957. — „In terra, sed passim, occurrit.’’ — Dat riekt naar SCHRANK 1781. — Italië. m 1791. Acarus holosericeus, Rothe Sammetmilbe. FISCHER, Vers. Naturg. Livl.; p. 359. n. 667. — Korte, goede beschrij- ving; „in Gärten in und über der Erde, oft auf dem Johannis- beerlaube’’(??), „welches seine Nahrung zu seyn scheint”(!!) m 1791. Bupreste, Araignee rouge. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ.; v. 2. — Nomina nuda; „qui, dévorée par les boeufs”, &c.; de oude fabel. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 379 137. Trombidium holosericeus (L. 1758). m 1792. Trombidium holosericeum. PETAGNA, Instit. Ent.; v. 1. p. 431. n. 1. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1793. Trombidium holosericeum. FABRICIUS, Ent. syst.; M Ds SIB me 2. —— Als 178. m 1795. Trombidium holosericeum. LATREILLE, Observ.; in: Mag. Encycl.; v. 4. p. 19. — Nomen nudum; type van het genus Zrombidtum FABR. 1775; zie hierboven, p. 242. mg 1798. Acarus holosericeus ; Scarlet spider. ADAMS, Es- says micr.; p. 703. — „On the ground and on plants.” — Nomina nuda. m 1798. Trombidium holosericeum. CEDERHIELM, Faunae Ingricae Prodr.; p. 190. n. 579. — Diagnose van LINNAEUS 1767. — „In terra, primo vere imprimis copiose.” — Prov. Petrograd. m 1799. Tique. GEOFFROY, Elise abr. Ins’: v222P9.620: — Acarus terrestris ruber abdomine depresso, Tique rouge satinée terrestre. p. 624. n. 7. — Als 1762. m 1800. 7:que. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 620. — Acarus terrestris ruber abdomine depresso, Tique rouge sati- née terrestre. p. 624. n. 7. — Als 1762. m 1802. Acarus holosericeus. GMELIN, A gen. syst. of Nat.; v. 3: p. 709. — Als 1790. m 1802. Trombidium holosericeum, Trombidion soyeux. WALCKENAER, Faune paris.; Insectes; v. 2. p. 184. — Zeer korte diagnose; citaten; ,,terre humide, mousses, arbres frui- tiers.” — Frankrijk. m 1803. Acarus holosericeus, Sammetrothe Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v.3. p.205. n. 2659. — Slechte diagnose; citaten. m 1804. Trombidıum holosericeum, Scharlachrothsammtene Erdmilbe, Tique rouge satinée terrestre. PANZER, System. No- mencl. Schäffers Abbild. (ook: Schaefferi Icon. Ins. Ins. Enum.); p. 39. n. 243. — Nomina nuda. 138. (Adhuc sine nomine.) (Trombidium rimosum C. L. KocH 1837.) m 1736. Spider. ALBIN, Nat. hist. Spiders; p. 1. n. 1. — 380 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (138. Trombidium rimosum C. L. Koch 1837.) Na de vermelding van holosericeus: — „They are likewise found in gardens on the bodies of trees: these last are some- thing smaller than those found in the woods.” — Vermoede- lyk rimosum. — Engeland. m 1778. Acarus holsericeus, Mitte satinée terrestre, Bra- fro. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 136. — „Terrestris ruber ovatus depressus rugoso tomentosus, pedibus posticis remotis. — Terrestre rouge ovale applatie ridée et veloutée, à pattes postérieures distantes des antérieures.” — Zijne citaten gelden alle de echte holosericeus. M.i. is de zijne eene andere soort. — Verkort: AE Il th N i N Mu a mM IM Mp 7 Wy My YW Fic. 111. — 3/2. (P. 137.) „Dans la campagne, les jardins et les prés; sur la terre, sur l’herbe. — Un peu plus petits que les graines de chénévis (1), rouge d’écarlate, la surface velours couleur de feu, éclat et lustre changeant. Corps ovale (2) plus long que large, applati en dessus, néanmoins assez gros, de même largeur par devant que par derrière, les deux côtés un peu enfoncés au milieu; le derrière arrondi (3). Des plis, des rides et des enfoncements, tant longitudinaux que transversaux, rendent la peau raboteuse, inégale, chifonnée.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 381 (138. Trombidium rimosum Koch 1837). (P. 138). „Tête conique, très petite, difficile à distinguer, pas séparée du corps, garnie vers les côtés (4) de deux petits points noirs, comme deux petits corps cylindriques, un petit bouton noir au bout, apparément les yeux, placés sur une espece de support ou de pied, comme ceux des Ecrevisses. Deux bras assez longs; elle peut les remuer; courbés en dessous, divisés en articulations, garnis au bout d’une partie écailleuse noiràtre (5) en forme d’ongle ou de crochet; à quelque distance de leur extrémité en dessous, une appendice allongée, arrondie au bout.” „Pattes; les I un peu plus longues que les IV., six articles garnis de poils, terminés par deux crochets fins, mobiles; elle peut les retirer dans le pied, comme les chats leurs ongles ‘ (6). Les I et II attachées au corps tout près de la tête; les III et IV au milieu du corps, proche les unes des autres; une longue distance entre II et III. En dessous du milieu du corps, entre les pattes IV, une petite partie ovale relevée (7), qui paroit avoir une fente longitudinale au milieu.” (P. 139.) „Poils courts, serrés, partout de grosseur égale et arrondis à leur extrémités, comme de petits cylindres, garnis de poils d'une finesse extrême. Les bras et les pattes ont des poils, qui ont un grand nombre de barbes ou de piquants des deux côtés (8), qui les font ressembler à de petites plumes.” Opmerkingen. 1. Cannabis sativa. 2. Sic! zie zijne figuur. 3. Sic! lees: enfoncé; zie zijne figuur! 4. Mis! niet op de ,,téte’’ maar op het ,corcelet”, welke uitdrukking hij, vreemd genoeg, in deze S niet gebruikt. 5. Lees: rougeâtre. 6. Zie SCHRANK 1781. 7. Waarschijnlijk waren de genitaal- kleppen wijd geopend; ook dàn ziet men nog eene mediane streep. 8. Lees: ide ‘tous côtés. De grootte, de kleur, de cylindervormige, aan het eind afgeronde papillen wijzen op rimosum. In velden, in tuinen, in weilanden; op den grond, op gras; Zweden. m 1783. Acarus holosericus. DE GEER, Abhandl. (verta- ling door GOEZE), v. 7. p. 57. n. 22. — Als 1778. Sammtartige Erdmilbe. GOEZE, ibidem; p. 57. noot s. Samtartige Erdmilbe. Idem, ibidem; p. 244. Erkl. d. Fig. 382 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (138. Trombidium rimosum Koch 1837). m 1783. Acarus holosericeus. RETZIUS, De Geer Gen. Spec. Ins.; p. 205. n. 1356. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1804. Mite. LATREILLE, Hist. nat. gen. part. Crust. Ins.; v. 7. p. 388. — Uitvoerige beschrijving, ontleend aan DE GEER 1778. 139. Trombidium aphidis (de Geer 1778). (Allothrombium.) 1763. Acarus holosericeus. ScoPoLI, Entomologia Car- niolica; p. 390. n. 1068. — ,,Ovatus, ruber, postice obtusus. (1); totum corpus dense lucido (2) villosus, tanquam holo- serico, tomentosum; abdomen potius convexum, quam de- pressum (3). Palpi apice subtus appendiculum brevem ha- bent (4). Pedes duo postici ab aliis remoti, intermedii bre- viores (5). Ab A. aquatico differt lateribus pectoris cinereo veluti colore tinctis (6). — In hortis non raro; plures simul vidi in cadavere Falconis cujusdam (7). Opmerkingen. Dat is niet Acarus holosericeus L. 1758! 1. Dus niet ,,retusus”. 2. Die glans heeft holoseri- ceus alleen ventraal. 3. LINNAEUS zegt van holosericeus „ab- domine depresso’; ScoPOLI, in de meening, holosericeus ge- vonden te hebben, zegt: „potius convexum, quam depres- sum’; inderdaad is dat bij aphidis (fuliginosum) het geval. 4. Oudste vermelding van het appendiculum bij Zrombi- diidae. 5. Inderdaad zijn bij aphidis pooten II en III korter dan IV. 6. LINNAEUS zegt van holoserieus „aquatico quam ovum ovo similior’’; daar komt ScopoLI tegen op! 7. Dat moeten wij noteeren! Ten eerste staat hier ,plures”; wat nooit met holosericeus het geval is. En ten tweede is het afgaan van aphidis op lijkenlucht iets zeer bijzonders, al is het mogelijk, dat zij dat deden, om op klein wild jacht te maken. In tuinen; op kadavers; Karniolië (Tirol). m 1764. Acarus tomentosus ruber, abdomine globoso depres- siusculo : pedibus cursoriis. GRONOVIUS, Zoophyl.; p. 216. n. 933. — Ofschoon hij hierbij de diagnosen van LINNAEUS HIST! OVERZ.IDY ACAROLOGIE. I. 383 139. Trombidium aphidis (de Geer 1778). 1746 en 1758 herhaalt, is zijne eigene diagnose niet op holosericeus, maar op een praegnant 2 van aphidis toepasse- lijk. — Nederland. m 1769. Roode Aardspinnetje. HOUTTUYN, Natuurl. Hist. ; v. 1. Stuk (= tom.) 13. p. 145. — „Dr. ScopoLI heeft reeds waargenomen, dat de roode Aardspinnetjes, door een Asch- graauwe Kleur van de zijden van het Lyf te hebben, ver- schillend zyn.” m 1773. Mute rouge. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 3. p. 27. — „Mite rouge, qui s'attache au Pucerons.” — (PaRpolotexplatd Pls: Rie 2925) „Puceron noir d'une espèce de Cam- panule.”” — (Fig. 30:) „Mite rouge. Ballerina seine ore que Sax piattitie:s;sipia reen qiwelle sesit jeune.” — Spatiéering van mij. * De zwarte bladluis van Campa- nula draagt den naam van Aphis fabae Scop. Het was HENKING 1882, die ons leerde, dat de op bladluizen parasiteerende Larva, die van ,,fuliginosum” is. — Zweden. m 1774. Rothe kleine Milbe. GOEZE in zijne vertaling van DE GEER, Mém.; v. 1. P. 2. Discours 1.; in: Der Naturfor- scher; St. 3. p. 281. 282. noot. — „Ich habe Erfahrungen, dass die rothen kleinen Milben an den Blattläusen mit sechs Füssen geboren worden, und zween nachbekommen.” — Heeft hij werkelijk waargenomen, dat zij met zes pootjes uit het ei kwamen (geboren worden)?? En dat zulk eene Larva in eene achtpootige, totaal anders uitziende Nym- pha veranderde??? Waarom zegt hij dat dan niet? Dat zou toch eene ontdekking zijn, die furore maken zoude! — Op Siphonophora rosae; zie 1776; Duitschland. m 1776. Röthliche Milbe. GOEZE, Ins. .an Thieren; ın : Beschäft. Berlin. Ges.; v. 2. p. 259. — „Milben an Blatt- läusen.’’ — Nomen nudum. — Duitschland. Rothe Milbe, Acarus aphidioides. Pflanzenmilbe. Idem, ibi- dem, p. 271. — „Oft an den Blattläusen gefunden.” De eneen 384 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 139. Trombidium aphidis (de Geer 1778). naam aphidioides is gepreoccupeerd: LINNAEUS 1758; zie Deel I.:p. 39. Rothe Milbe. Idem, ibidem; p. 277. — ,,Sie halten sich an . besonders unter den griinen Blattlausen auf den Rosen- stökken.” Siphonophora rosae L.; Duitschland. m 1778. Rothe Milbe. Gosse: in : DE GEER, Abhandlun- gen; v. 2. P. 1. p. 64. — „Sogar an den Blattläusen habe ich diese rothen Milben häufig gefunden.” — Duitschland. m 1778. Acarus aphidis, Mitte des Pucerons. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 121. 122. t. 7. f. 14. — „Ovatus ruber, oculis nigris, pedibus anticis extremo clavatis. — Ovale rouge, à yeux noirs, dont les pattes antérieures sont arrondies au bout.” — Verkort: „Pucerons, sur le dos, sur le ventre, souvent a leurs côtés. Juillet; pucerons noirs de la Campanule. — Rouge très-vif, ou rouge de sang. Tres-petites. Corps en forme de boule allongée; le devant ou la tête un peu distinguée du reste par un enfoncement (1); garnie de chaque côté de deux petits tubercules noiràtres, l’un tout près de l’autre: des yeux. En devant une petite trompe (2) toujours baissée. Six pattes longues, divisées en articulations, garnies de beaucoup de poils, particulièrement à leur extrémité, de grosseur égale d'un bout à l’autre. Sur le corps des poils de la même figure (3). Pattes I plus grosses à leur extrémités, et un peu plus longues que les autres, qui finissent en pointe déliée (4). La mitte marche assez vite.” Opmer kimgen. 1.Hij vergist zich: deytéete: het gnathosoma, is van boven onzichtbaar, tenzij de Larva nog zeer jong is. 2. Dat is de eigenlijke „tete’’. 3. Niet juist; de haren op het idiosoma zijn dikker. 4. Goed waargenomen; maar hij zegt niets van de klauwen, die hij wel teekent; zie fig. 112, p. 383. — Zijne figuur is dezelfde als die van 1773. Aphis fabae ; Zweden. m 1780. Kleine rothe Milbe. GÖTZE; in: DE GEER, Ab- handl.;v.3. p. 17. — Als vijand van Aphidae. — Duitschland. Rothe Milbe. Idem, ibidem; p. 402. Expl. tab. — Dezelfde figuur als 1773. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 385 139. Trombidium aphidis (de Geer 1778). m 1781. Acarus holosericeus var. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 518. — Hij zegt van holosericeus : „plerumque solitarius” .... „sed fere semper solitarius occurrit. Claris- simus D. SCOPOLI unice vice gregarium deprehendit.” — Zooals wij hierboven, p. 382, reeds opmerkten, was de holosericeus van SCOPOLI: aphidis DE GEER. En nu is het wel merkwaardig, dat SCHRANK dat zelf niet bemerkte. Zijne beschrijving van de „varietas’ luidt: »Varietas : pedibus longioribus, colore fuliginose rubro. Visa haec varietas Viennae ad radices arborum verno tem- pore inter folia congesta; celeriter currit, cum prior (1) lente gradiatur; vivit gregaria, cum prior (1) soli- taria. An vere varietas tantum.” Opmerking. Spatiéeringen van mij. — 1. holosericeus. — Tusschen rotte bladen; Maart; Oostenrijk. m 1783. Acarus aphidis. DE GEER, Abh. (vertaling door GOEZE); v. 7. p. 52. n. 16. — Als 1778, met dezelfde figuur. Blattlausmilbe. GOEZE, ibidem; p. 52. noot m. Acarus aphidum. Idem, ibidem; p. 278. Register. m 1783. Acarus aphidis. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 205. n. 1030. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1789. Acarus aphidum, Mite des pucerons. DE VIL- LERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 67. n. 50. — Naar DE GEER 1778. — ‚In Gallia Australis’’. a 1804. Trombidium fuliginosum, Trombide fuligineux. ERMAN Nee MERE SADE PIZARRO: „Abdomine oblongo, fuliginoso rubro, postice rotundato; corporis pilis barbatis. — Abdomen oblong, d’un rouge enfumé arrondi à la partie postérieure; les poils du corps barbus.” „our terre; le plus fréquemment dans les jardins.” „Le dos voûté, le corps allongé; les deux extrémités arron- dis et entieres. Les rides du corps moins marquées que dans l’espece précédente (1). Sa couleur n’est jamais si belle ni aussi vive. Les poils du corps et des pieds sont partout les mêmes, et tels qu'ils se trouvent sur le ventre du trombide soyeux (fig. O). Au dessous des onglets des pieds deux orga- nes blanchâtres, ovales, qui suivent les mouvemens des pre- 25 386 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 139. Trombidium aphidis (de Geer 1778). miers; ils sont striés obliquement, et m’ont paru dentelés à leur bord extérieur (2). Fic. 113. — Overtrek. „On trouve cette espèce très-copieusement et en so- ciété, surtout au printemps, dans les jardins, .... prin- cipalement au bas des murs exposés au midi, .... ou grim- pant sur le bas des troncs d’arbres et des vignes appliquées contre les murailles .... j'en ai trouvé rarement grimpant sur les plantes. Dans les campagnes et dans les forêts je n’ai observé cette espèce que rarement et solitaire, courant le long des arbres, ou cachée entre la mousse.” Opmerkingen. 1. Zijn Trombidium holosericeum ; zie hierboven n. 136. 2. Zijn mikroskoop was toch niet zóó goed, dat hij de ware natuur dezer pulvilli onderscheiden kon. Toch is de beschrijving vrij goed, men zie de afbeelding, die KRAMER van een pulvillum geeft in Arch. Naturg. v. 92. 1926. A. 4 (publ. Jan. 1928) p. 100 onderaan links. — In fig. E ziet men de gesteelde oogen boven het eerste lid der pooten I. Trombidium aphidis, Trombide des pucerons. Idem, ibi- dem; p. 48. n. 32. (geen figuur). — „Hexapus, ovatum, rubrum, pedibus anticis extremo clavatis. — Six pieds; ovale, rouge; pieds antérieurs en massue à l’extrémité.” HIST. OVERZ. D. ACARLOOGIE. II. 387 139. Trombidium aphidis (de Geer 1778). „ll vit sur les pucerons.” Wel zijn de tarsi I iets dikker dan de andere pootleden, maar niet, om er melding van te maken. — Ik geloof, dat HERMANN zelf de Larvae niet zag, maar de diagnose op- maakte uit gegevens van DE GEER 1778. m 1804. Mute. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 380. — Hij beschrijft hier de Larva naar DE GEER 1778. Fam. Hydrachnellae Latreille 1802. (Vervolg van Deel I. p. 144.) Tot de geschiedenis der kennis omtrent Hydrachnellae behoort ook het volgende. m 1688. BLANKAART, Schou-Burg der Rupsen, &c.; Hoofdstuk XXXIII, Van de Spinnen &c, p. 125. — „In ’t Fic. 114. — 3/2. midden van Lente maand, 1686, in myn Wynkelder zynde, vond ik boven aan de soldering een klein soort van spinnen, bruin en blinkende van koleur, sonder vlekken, maar had een ligt bruine streep over het lyf.” .. „Ik deed hem in een îles met een stop toegestopt...” (P. 126.) „maar den negen en twintigsten van Weidemaand leide hij eenige Eijeren in een wit netjes.... Den sestienden van Hoeymaand was hy wederom vry dik, en leide voor de tweedemaal een rond bolletjes vol Eijeren.... Den sestienden van Herfstmaand heeft hy wederom eenige Eijeren geleid in een bolletjes als voren... Siet de gedaante in de dertiende Tafel, by de let- ter A. en B zyn de Eyeren.” . BLANKAART heeft dus een Stearodea bipunctata (L.) afge- 388 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Hydrachnellae Latr. 1802. beeld, benevens het „rond bolletjes vol Eijeren” „in een wit netjes” van spinragdraden. Zie de figuur. Ik wijs erop, dat bij het eiernetje („cocon” is een te mooi woord voor dat slordig spinsel) geen B staat: eene fout van den „plaetsnyder”’. Op p. 149 spreekt BLANKAART „Van de Waterluis in de Regenbakken”, en op p. 151 zegt hij: „Siet in de XIII. Tafel by de letter B. de afbeelding. O. F. MULLER, Von der rothen Wassermilbe; in : Schrift. Berlin. Ges. naturf. Freunde, v. 3. 1782. p. 88. zegt: „nach- dem uns BLANKAART die Abbildung einer Wasserspinne mit ihren Eyern an den Zweigen des Ceratophylli hinterlassen (Schauplatz der Raupen, t. 13. f. A.).” — Wij zien daaruit, dat. ©. E. MULLER Zach, niet de ’moeitenzer troost heeft, te lezen, wat BEANKAART Tov er deze afbeelding geschreven" heeft dat hay de duidely kevaibeeldame van een kel: derspinnetyjesnier (van een ¢e Hyarachnıda on. derscherden kon. en de fine isi pane arend den voer de dikke biadslippen wan Cea- tophyllum aanzag.”!!l PIERSIG, Deutschlands Hydrachniden (,,Zoologica” Hft. 22. 1897—1900) p. 1 zegt: „Die erste Kunde über Hydrach- niden verdanken wir, wenn wir von einer diirftigen, bild- lichen Darstellung des Hollanders Stephan Blankaart.... absehen,, &cA— Hoe het mogeliapk is, dat ook deze moderne Hy drachna'd en-k'e nine dezmelide fout verviel'als'z yn voo Te-am eer monderd'jaren'voor. hem) is Mete nl ria tandiskenl Viets, Hydracarinologische Beiträge, III, in: Abh. Nat. Ver. Bremen, v. 20. Hft. 1. 1910. p. 184. bovenstaande be- wering van PIERSIG besprekend, meent: — „Piersig liess sich verleiten, aus der Beschreibung einer „Wasser-Lauss” (S. 115, Taf. XIII. B) auf eine Hydrachnide zu schliessen.’ Deze meening is mij nog onbegrijpelijker dan die van MÜL- LER, of van PIERSIG; 1°. omdat PIERSIG niet over fig. B, maar over fig. A spreekt, en 2°. omdat zoowel BLANKAART's beschrijving van de Copepode als de afbeelding van dat diertje, zelfs voor een beginneling meer dan voldoende HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 389 Hydrachnellae Latr. 1802. zijn, om als die van eene Copepode, niet van eene Hydrach- mide, herkend te worden.] m 1749. Wasser-Spinnen, ROESEL VON ROSENHOF, Ins. Belust.; v. 3. p. 151. — Nomen nudum. o 1760. Water-Spinnen. BAKER, Het mikr.; v. 2. c. 50. p. 269. — Als 1744; zie Deel I. p. 146. m 1762. Tiques. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 621. — ,,L’eau sert aussi de domicile à quelques Tiques qui savent très bien nager dans cet élément, et qui peut-être s’attachent aux poissons ou à d’autres animaux aquatiques.” Hij schijnt eene menigte soorten gekend te hebben; jam- mer, dat hij er slechts ééne beschrijft en afbeeldt, hoewel ten eenen male onvoldoende. Zijne veronderstelling, dat zij zich zouden voeden van lichaamsvocht en bloed van grootere dieren, is gebaseerd op zijn geloof, dat zij parasiteeren. m 1766. Water-Spinnen. ROESEL VAN ROSENHOF, De nat. hist d'unis:v:3. p. 139. — Als 1749: e 1768. Vatten-Acari. DE GEER, Djur som med en sträng Senn. Kongl. Vet.Acad!»Handl.; vi 29.4p: LOM 82 Nomen nudum. Na de beschrijving van de Larvae van Hydrachna globosus, zegt hij: LINNAEUS noemde ze (de Adulti) Acarus aquaticus, en voegt er aan toe: „Men jag har funnit, at ibland desse sma Vatten-Acari finnas flere än et slag, som vid nägot annat tilfälle torde kunna visas.’’ — „Maar ik heb gevon- den, dat onder deze kleine Water-Acari zich meer dan ééne soort bevindt, wat bij eene andere gelegenheid getoond kan worden.’ m 1769. Vandspindeler. O. F. MÜLLER, publiceert zoowel in de Kjobenhavnske Efterretninger, als in het Kritiske Journal eene lijst van 40 soorten van „Vandspindeler.” Het komt mij voor, dat hij deze twee lijsten reeds in 1768 ingezonden heeft, tegelijk met zijne „Mémoire sur un nou- veau genre” aan de Parijsche Akademie van Wetenschap- pen (zie hierbeneden 1780). In de inleiding van bovenge- noemde in het Deensch geschreven lijsten, vermeldt hij, dat hij die ,,Vandspindeler” in den vorigen zomer (dat is dus 1767) gevonden heeft, en in eene noot, dat hij ze 390 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Hydrachnellae Latr. 1802. alle bij Fridrichsdal vond. — De lijsten zijn gelijkluidend. De definitie luidt: „Vand-Spindel, Et vinge-lost Insekt; Hoved, Overliv (tho- rax) og Byg 1 eet. VIII Svomme Been. II Leddede Lede- Spidser (palpi). II, IV, VI Oyne.’’ — Waterspin, een vleugel- loos Insekt; kop, thorax en abdomen in één. 8 zwempooten. 2-ledige palpi. 2, 4, 6 oogen. Hij verdeelt ze in: a) II Oyne +) Med Hale. (10 soorten) tt) Med Fork paa Ryggen (9 soorten) TTT) Bag til Borstet; uden forrige Maerker (5 soorten) tttt) Glatte; uden forrige Maerker (11 soorten) b) IV Oyne. (4 soorten) c) VI Oyne. (1 soort.) a) 2 Oogen. | Met staart. tr) Met vork (-teekening) op den rug. ft) Abdomen achter met borstels; zonder de vo- rige kenmerken. tft) Gladde; zonder de vo- rige kenmerken. b) 4 Oogen. c) 6 Oogen. De soorten zullen hieronder op hunne plaats behandeld worden. Na LiINNÉ's Fauna Suecica 1746, waarin 25 in Zweden voorkomende Acari bijeengebracht worden, en LINNE’s Systema Naturae, Ed. 10., 1758., dat 32 Acari beschrijft, is het werk van MULLER het derde wetenschappelijke en syste- matische werk van belang. Merkwaardig is, dat hij die 40 soorten in eenen zomer vond, beschreef en afbeeldde; later voegde hij er nog 9 aan toe. — Linmo- chaves aquaticus is voor hem geen ,,Waterspinnet]e”, maar een „watermijt”; hij beschrijft haar later apart, in een ander werk. Merkwaardig is ook, dat hij met weinig woorden de soorten herkenbaar typeert. 1769. Water-Spinnen. SLABBER, Natuurk. Verlust.; 2e stukje, p. 13—14. Nomen nudum. m 1771. Mittes d'eau. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; p. 103. — „Les Insectes qui habitent toujours dans l’eau, naissent ordinairement avec la figure qu’ils conservent pendant toute leur vie; je veux dire, qu’ils n’ont point à passer par des HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 391 Hydrachnellae Latr. 1802. transformations. Melstisont tr: plusiewrs especies de Mittes d’eau.” — Spatiéering van mij. m 1771. Wasser-Insecten. DE GEER, Thiere die mit einem Strange &c.; in: Kön. Schwed. Akad. Wiss. Abh.; v. 30. p. 196. — Als 1768; maar hier wordt „Vatten-Acari’”’ abusive- lijk door „Wasserinsekten’ vertaald. m 1775. Wasser-Spinnen. EICHHORN, Wasserthiere; p. 60. — Na de beschrijving van twee Arrenurus-33 geeft hij het volgende fantastisch verhaal over de vermenigvuldiging. Daar hij begint met „Sie legen’’, zoo geloof ik, dat hij spreekt over ,,Wasser-Spinnen” in het algemeen. „Sie legen ihre Eyer in einen Klumpen an einem Staud- chen von Wasser-Kraut; Dieser Klumpen ist mit einer harten Rinde umbgeben, und fällt ins Gelbe, er hat die Gestalt einer kleinen Nuss, hernach zerspringt diese Nuss, und die ganz kleine Spinnen, die aber schon alle Gliedmassen haben, kommen in grosser Menge heraus.’ Ik vind het niet de moeite waard, hierover kritiek uit te oefenen. Verder: „Es sind keine Raub-Thiere, die von andern leben, sondern sie suchen ihre Nahrung an dem Kraut und an dem Glase, wenn sie sich gleich an einem Ort zur Ruhe setzen, so bewegen sie doch beständig die zwey Forder- Füsse.” Ik denk, dat hij wel eens „Wasser-Spinnen’ in rust zag, en nu meende, dat zij hun voedsel aan de oppervlakte van waterplanten en van het glas vonden. Dit nu is niet onmogelijk, daar zich aldaar vele Protozoén (Ciliata en derge- lijke) bevinden. De beweging der voor pooten, schrijf ik toe aan verkeerde waarneming. Verder: „Es sind aber aussen diesen 3 Arten von Spinnen noch viele andere, die sich auch in Ansehung der Coleur unterscheiden.” Opmerking. Spatiëering van mij. Zijn derde ,, Art” is eene Larva. Deze beschrijft hij onder den naam van Gepanzerte Spinne. — „Die dritte Art M wird die gepanzerte Spinne genandt, sie hat gleichsam ein Schild über sich, darin viele Striche 392 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Hydrachnellae Latr. 1802. übereinander ganz parallel herunter laufen, die von beiden Seiten genau aneinander treffen, und nach oben zu ein Dreyeck machen (1), ihr Hals und Kopf sind wie bey einer Schild-Kröte, ihre 6 Füsse haben nicht wie bey den vo- rigen (2) Zäferchen, sondern sind nur am Ende mit 2 Borsten (3) besetzt, die sie im Schwimmen gebrauchen; Diese Art ist seltener als die obige.” Opmerkingen. 1. Mi. is het driehoekje een schild en zijn de schuine lijnen weeke huid. Ook de Larva van Hydryphantes gymnopterorum (L. 1758) heeft een driehoekig schildje (maar dat staat met de punt naar voren!) omringd van fijne streepjes. 2. twee Arrenurus-35. 3. M.i. zijn die twee borstels de klauwen; er zijn er echter 3. — Ronde lar- ven vindt men, behalve bij genoemde Hydryphantes, o.a. bij Frontipoda musculus (Mürr.), Brachypoda versicolor (MÜLL.) en andere soorten. Larven met een langen hals heeft o.a. Piona nodata (Mürr.); maar daarvan is het lichaam lang. m 1776. Wasserspinnen. O. F. MÜLLER, Synonymen; 1 : Der Naturforscher; 9. St., p. 206. — Behandelt JoBLoT’s figuur (1718); zie Deel I. p. 145. — „Ist eine junge Wasser- spinne mit 6 Füssen, und das Gesicht nichts als der gefleckte Rücken.’ Hij noemt deze Larva, spottend: Menschenge- sicht, Menschenlarve. m 1778. Mittes aquatiques. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 87. — „D’autres sont aquatiques, vivans dans les eaux des lacs et des marais; ces derniers sont tres-remarqua- bles, en ce qu’elles attachent leurs oeufs (1) au corps ou aux pat- tes de differens autres Insectes aquatiques plus grands, comme les Ditiques, les Punaises-d’eau et autres, et que ces oeufs grandissent de jour en jour sur ces mémes Insectes, ce qui est une marque certaine qu'ils en tirent de la nourriture jus- qu’au moment que les petits en éclosent. On trouve encore des oeufs à peu pres semblables et qui ordinairement sont d’un rouge de sang, sur le corps de plusieurs Insectes terres- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 393 Hydrachnellae Latr. 1802. tres, comme les Demoiselles, les Cousins, et d’où sortent ensuite de petites Mittes (2), qui continuent a sucer ces mêmes Insectes” (3). Opmerkingen. 1. Hij weet dus niet, dat het Larvae zijn. 2. Heeft hij dat werkelijk gezien?? 3. Fantasie! m 1780. Tiques aquatiques. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre Ins. aquat.; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris. v. 8. p. 616. Zijne mémoire presenteerde hij reeds in 1768 aan de Aca- demie te Parijs. Wat de reden was, dat de Academie dat resultaat van moeizamen arbeid eerst in 1780 publiceerde, is onbekend. Hetgeen MÜLLER in die Mémoire behandelt, plaats ik hier, niet in de $ over het genus Hydrachna, omdat zijne mededeelingen algemeene zijn. Zij bevatten een groot aan- aantal onjuistheden, gevolg van zijne geringe kennis om- trent Acari in het algemeen, en zelfs van Hydrachnellae; ook liet het mikroskoop hem in den steek. Ik zal mij daarom in mijne „opmerkingen” tot het hoog noodige beperken. Wie rico. ti: (P. 617) „Leur ressemblance aux araignées et aux Tiques nous indique leur place dans le Systême de la Nature. — Elle a le nombre des pieds, les barbillons et le port communs avec ces deux groupes. L'endroit où sont insérées les pieds, et la manière dont ils le sont, de même que leur anus papillaire, la rapprochent des araignées, mais le nombre des yeux, le défaut de pincette à la bouche l'en éloignent. — Le nombre des yeux et les barbillons la ramme- nent aux Tiques; l’insertion des pieds, le défaut de trompes au bec aigu, la tête moins marquée l'en distinguent. Plusieurs ont quelque ressemblance au faucheur par rapport au nombre des yeux; mais le défaut d’antennes, les tarses d’une seule piece suffisent pour les en séparer. — L’insecte ne paroît être composé que du ventre et des pieds. L’accouple- ment singulier acheve enfin d'en faire un genre à part (1). — Quoique j'en ai trouvé plus que trente espèces dans les eaux de Fridrichsdal, je trouvai à peine trois marquées par les Entomologistes (2). (P. 618.) [Kritiek op de werken van SULZER en LINNAEUS. Beschrijving van Arrenurus globator ; zie aldaar] 394 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Hydrachnellae Latr. 1802. (P. 622.) [Kritiek op de ,,accouplement”, die RoESEL bij H. geographica zag.]. i (P. 623.) (Globator) „est la plus petite de ma collection; les autres sont d’un grandeur différente; elles se distinguent par une structure infiniment diversifiée, et par des couleurs nuancées de tant de façons.” Opmerkingen. 1. Hy heeft maar ééne paring ge- zien; het is gevaarlijk, op dat ééne geval te generaliseeren. 2. Vóór 1768 waren reeds 17 soorten in de literatuur vermeld. @ 1781. Wasser-Spinnen. EICHHORN, Beitr. Naturg. Was- serthiere; p. 60. — Als 1775. Gepanzerte Spinne. Idem, ibidem; p. 60. — Als 1775. m 1781. Hydrachnae. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae. — Dat werk kan, zelfs nu nog, een standaardwerk genoemd worden. — In een voorwoord geeft hij eerst een kort histo- risch overzicht. Verder: (P. VI.) Slechts GOEZE en LESKE namen notitie van zijne in 1769 gepubliceerde lijst; anderen negeerden haar. — LIN- NAEUS verwarde met zijne aquaticus andere Hydrachnae. — (P. VIII). BLANKAART (&c. Zie hierboven, p. 388). — (P. IX en X). Hij geeft het onderscheid op tusschen Araneae en Hy- drachnae. — (P. X). Hij zag, dat Hydrachnae ook larven van Tipulae (= Culices) aanvielen en uitzogen, alsmede Cope- poda en Infusoria. — (P. XI). Zij zijn bedrijviger bij warmte dan bij koude. De sexen verschillen, hoewel niet altijd ge- makkelijk te onderscheiden. — (P. XII). Hij meent de genitalia gevonden te hebben in het appendiculum aan het staart- einde der mares en in de papillen in het midden der buikzijde der feminae. — (P. XII—X XVI). Herdruk van zijne Mémoire 1780; zie hierboven. M.i. moeten wij den naam van Hydrachnae meer als een pluralis van MULLER’s genus Hydrachna, dan als familie- naam beschouwen. B 1782. J. C. Fürsry geeft in zijn Neues Mag. Liebh. Entom. v. 1. P. 2. p. 415. een referaat over MULLER’s werk. Hij weet niet waar hij de Hydrachnae onderbrengen moet, tenzij bij Trombidium. — FABRICIUS was hem echter daarin vóór: Tr. aquaticum 1775! HIST OVERZ-\DWACAROLEOGIE. IM. 395 Hydrachnellae Latr. 1802. m 1782. Wassermilben, Tiques aquatiques. O. F. MÜLLER, Kleine Schriften; p. 114. — Wassermilben, p. 115. 119. 120. — De uitgever GOEZE verklaart, dat alle in dat werkje opge- nomen stukken „von dem Verfasser übersetzt’ zijn. Des te merkwaardiger is het, dat in deze vertaling van de Fransche „Memoire’” niet het woord „Wasser-spinnen’ voorkoint. Zou MÜLLER van meening veranderd zijn? m 1783. Hydrachnae, Wassermilben. GOEZE; in : DE GEER, Abh.; v. 7. p. 280. Register. m 1784. Wasserspinnen. GOETZE, Beob. ii. erzeugte Frö- sche; in: Naturforscher; n. 20. p. 115. — In een wijdmond- sche flesch „Froschlaich’”. „Im Mukus der sich oben auf dem Wasser, oder am Rande der Porzellanschaale ansetzt .... Wasserspinnen.’’ — Daar aasden zij wel op de „Räder- thiere, Vorticellen und Fadenpolypen.”’ m 1791. Hydrachnae, Tiques aquatiques. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ.; v. 14. p. 209. — Nomina nuda. m 1792. Hydrachna, Hydrachne. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 102. — Onder dezen genus- naam geeft hij een uitgebreid artikel over hetgeen toen van Hydrachnellae bekend was, voornamelijk ontleend aan DE GEER 1787 en MÜLLER 1780. m 1796. Mites aquatiques. LATREILLE, Précis car. gén. Ins. ; p. 182. — „Je n’avois fait qu’un seul genre des Mittes aqua- tiques, dans un mémoire que j’inserai dans le Mag. Encyc. Tom. 4. (1). Mais de nouvelles observations m’ont appris que quoique ces insectes soient très-rapprochés par leur manière de vivre, ils diffèrent cependant les uns des autres par leur organisation (2). Opmerkingen. 1. Hydrachna MÜLLER 1776. 2. Hij splitst het genus hier in Limnochares, Eylais en Hydrachna. w 1797. Vandspindler, Trombidium. RATHKE, Om Dam- Muslingen; in: Skrivt. Naturh. Selskab.; v. 4. n. 1. (p. 139) p. 167: — Nomina nuda; hij vindt ze, bij zijne onder- zoekingen van Glochidium parasiticum (= jonge Anodonta), in water. 1798. Hydracnés. Cuvier, Tabl. élem. hist. nat.; p. 470. — Zeer korte beschrijving, aan MÜLLER 1780 ontleend. 396 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Hydrachnellae Latr. 1802. m 1802. Famille Hydracnellae, Hydracnelles. LATREILLE, Hist. matmOruste bas); v..34pN es: Eerst geeft hij de diagnose der Solenostoma : „Point de mandibules. Organes de la manducation formant un tube, un sucoir. Corps formant une masse sans distinction de corcelet et d’anneaux. Deux à quatre yeux.” — Dan volgt: „Famille premiere’ (met naam): „Pattes propres pour nager.” — Hieronder brengt hij Hydrachna en Limnochares. N.B. niet Eylais (zie hierboven, p. 395), dat alle overige Hydrachnellae bevat. P. 68 stelt hij eene nieuwe indeeling der „Solenosto- mes” voor: „une seconde famille” (zonder naam): „vagabon- des et nageurs: Eylais, Hydrachna, Limnochares.” Hier helene Plsitezuajıne: tout thier steld: m 1802. Mites aquatiques. WALCKENAER, Faune paris. Ins.; v. 2. p. 186. — „Il me parait évident que lorsque ces insectes auront été suffisamment étudiés, on trouvera qu'une partie appartient au genre frombidium ou à des genres voi- sins, .... et que l’autre appartient aux mites ou à des genres voisins.’ — Dat heeft FaBRIcIUS 1775 al gedaan; zie by Limnochares aquaticus. m 1803. Hydrachnelles. LATREILLE, Hist. nat. Crust: ns’; v. 5. p. 201. — Als 1802. v. 3. p. 65. Jammer! Want zijn voorstel op p. 68 was beter. Zie hierboven. æ 1803. Hydrachna, Wassermiete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 178. — „Füsse: acht, klauenlos (1), zum Schwimmen. Kopf, Brust, Hinterleib in Einem. Augen: zwey, oder vier, oder sechs.”’ Opmerking. 1. Dat is een misgreep. m 1804. Mites aquatiques. HERMANN, Mém. Apt.; p. 52. — Hij beweert in de omgeving van Straatsburg 24 soorten gevonden te hebben. In zijn werk vind ik er echter slechts 16 vermeld, waaronder 4, die in 1804 nog niet beschreven waren. m 1804. Hydrachnes (Fra.), Mites aquatiques. LATREILLE, Hist.‘ nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 399. — Nomina nuda. Hydrachnellae, Hydrachnelles (Fra.). Idem, ibidem; v. 8. p. 5. — 13 Pagina’s vullen eene vrije vertaling van MULLER HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 397 Hydrachnellae Latr. 1802. 1781. Het artikel begint: „Les hydrachnes avoient été con- fondues, jusqu’à Othon Muller, avec les mites.” — In dien zin is het woord „hydrachnes” synoniem met Hydrachnellae. Merkwaardigerwijze noemt hij hier alleen: „Aydrachne et Limnochare” ; zie 1802. Het genus Eylais wordt haienıweer niet ge noe md: Op p. 18 begint eene vrije vertaling van alle beschrijvingen van MULLER 1781., waaruit wij besluiten kunnen, dat hy thans wel alle watermijten, dus ook zijn genus Eylais tot de Hydrachnellae rekent. Dat blijkt ook op p. 34, waar hij, sub n. 31: Hydrachna extendens zegt: „c'est le type de mon genre eylais.”’ P. 18. de brutale bewering: „Toutes les espèces ue mows > colit'e rom smse “trouvent a uxenwis rons de Paris.” — Ik zal zoo vrij zijn, van deze be wering geen nota te nemen! Genus Linnochares Latreille 1796. Type Acarus aquaticus L. 1758. a 1796. Linnochares, Limnochare (Fra.). LATREILLE, Précis car. gén. Ins.; p. 181. — ,,Bouche inférieure. Mandi- bules nulles (1). Antennules courbées, articulées, terminées en pointe. Lèvre inférieure obtuse, de deux pièces conni- ventes (2). Pattes ciliées, propres pour nager (3). — Ca- ract. habituels. Corps ovale (4), mou, déprimé, sans distinction d’anneaux, rouge. Deux yeux. Pattes assez courtes.” Opmerkingen. 1. Mandibels zijn aanwezig, maar zeer klein. 2. Dat is onjuist: de maxillicoxae zijn, met epi- en hypostoom, tot een koker samengegroeid. 3. Dat is even- min waar. 4. Ja, als het dier buitengewoon gezwollen is; zie bijv. de figuur van ROESEL (Deel I. p. 147) en die van DE GEER 1778 (zie hierbeneden, p. 403). — Wat blijft er nu van zijne diagnose over ? Niet veel! : „Bouche inférieure; corps mo u, déprimé, rouge.” Genoeg, om met hem mede te gaan. Als „espèce qui aura été l'objet de mon examen” = type, zie hierboven, p. 33, noemt hij: „Acarus aquaticus LINNÉ (Trom- bidium Fabr.) 398 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Linnochares Latr. 1796. m 1803. Limnochare. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 5. p. 201. — „Palpes simplement pointus au bout; point de bec.” m 1804. Limnochare. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; V. 7. p. 399. — Nomen nudum. 140. (Deel I. p. 146. n. 53, omgewerkt.) (Zie Voorwoord, p. 2 en 3.) Limnochares aquaticus (L. 1758). Type van het genus Limnochares LATR. 1796. m 1745. Acarus aquaticus ruber abdomine depresso. LIN- NAEUS, Oel. Gothl. resa; p. 84. — „En Acarus fants har’ (Trombidium holosericeus) „han war sà lik Owalster, som fins i watn eller Acarus Aquaticus ruber abdomine depresso, at man knapt kunde skilja honom.” — Die watermijt, die zóó op Trombidium holosericeus gelijkt, „dat men ze nauwlijks van elkander onderscheiden kon’, kan niet anders dan Lim- nochares aquaticus geweest zijn. m 1746. Acarus aquaticus ruber, abdomine depresso. LIN- NAEUS, Faun. Suec.; p. 348. n. 1199. — De diagnose is de- zelfde als die van 1745; waaruit wij kunnen besluiten: hier is weer Linmochares aquaticus bedoeld. — Hij zegt erbij: „Habitat in lacubus sub aqua, ubi cito currit. Corpus ovatum, parum in dorso depressum, coccineum.” — Hier is maar ééne fout: het woord ,,cito’’. LINNAEUS maakte meer fou- ten; hij was zeer slordig; en het oordeel van VAN CAMPEN over LINNE’s werken is niet malsch! Er had „tarde”’ of „lente”’ moeten staan. En daarom was mijne kritiek op dezen zin (zie Deel I. p. 147.) te hard. — Dat hij daarbij FRISCH 1730 citeert, die Hydrachna globosus beschrijft, en CHARLETON 1677, die het over Trombidium holosericeus heeft, is een fout; dergelijke fouten maakten Acarologen van 1880 en later ook! Maar dat doet geen afbreuk aan de diagnose! m 1749. Schöne, hochrothe Wasser-Milbe. ROESEL VON ROSENHOF, Ins. Belust.; v. 3. p. 158. 159. t. 25. — Zie daar- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 399 140. Limnochares aquaticus (L. 1758). over Deel I. p. 147. 148, alwaar zijne zeer goed geslaagde afbeeldingen gereproduceerd zijn. Ik wijs hier op de volgende passage: „so sahe ich im sel- bigen” (Glase) „einige dieser Milben hin und her sch wim- men.” — Dat is nog erger dan LINNAEUS; want, deze zegt „currit”. Is daarom de verdere beschrijving van ROESEL waardeloos geworden ? m 1752. Acarus aquaticus ruber abdomine depresso ; Red water Acarus, with a depressed body ; Scarlet water mite. HILL, Hist. of Anim., p. 24. — In Deel I. p. 148 zeide ik: „Verta- ling van LINNAEUS 1746”. Dat is minder juist. Van hetgeen hij mededeelt, is slechts een gedeelte uit LINNAEUS overgenomen. Hij heeft de aguaticus zelf waargenomen. Zijne beschrijving luidt als volgt: „The head is small; the legs are moderately long and firm, and are of a paler red than the body. It is common in shallow waters, where inns very swittlyi.alomgythe bottom!” — Daar is al weer dezelfde fout: „it runs very swiftly”! Goed is: „along the bottom.” m 1753. Wasserspinne. HANow, Seltenh. der Natur; p. 645. — Zie zijne zeer goede beschrijving in Deel I. p. 148 en 149. Maar, is het niet opmerkelijk, dat ook hij schrijft: „sehr geschwinde herum lief’? Mag men daaruit besluiten, dat zijne beschrijving niet die van Limnochares aqua- ticus 18? m 1754. Acarus aquaticus ruber, abdomine depresso. LIN- NAEUS, Systeme naturel; v. 2. p. 238. n. 14. Ciron aquatique, Qualster. DE LA CHENAYE DES Bors, ibidem. — „On le voie dans les lacs courir sous les eaux.” Dus ook hier: snel loopen! m 1758. Acarus aquaticus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 10.5; p- 617. gen. 235. n. 18. — Zie Deel I. p. 149. — Zweden. m 1758. Acarus aquaticus ruber, abdomine depresso. GME- LIN, Onomatol. Hist. nat.; v. 1. col. 32. — Duitsche vertaling van LINNAEUS 1746; zoodat hier ook abusivelijk de namen voorkomen: Buprestis araneolae (van CHARLETON) en Araneus aquaticus vuber parvus, Kleine rothe Wasserspinne (van FRISCH). 400 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 140. Limnochares aquaticus (L. 1758). m 1759. Acarus aquaticus ruber, abdomine depresso ; Bu- prestis araneolae. DE LA CHENAYE DES Bors, Dict. rais. univ. Anim.; v. 1. p. 647. col. 1. — Naar LINNAEUS 1746. m 1759. Acarus abdomine depresso tomentoso, postice ob- tuso, aquaticus. LINNAEUS, Anim. spec. disp.; p. 199. n. 18. m 1760. Acarus aquaticus. KRAMER, Insectol. Dan.; p. 30. n. 18. — Nomen nudum; Denemarken. m 1760. Acarus aquaticus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 11.; p, 617. n. 18. — Als 1758; zie Deel I. p. 149. m 1761. Acarus aquaticus. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.; p- 482. n. 1978. — Als 1758; zie Deel I. p. 149. m 1761. Acarus aquaticus. Popa, Ins. Mus. Graec.; p. 121. — „A sanguineus, oculis nigris, abdomine de- presso tomentoso, postice obtuso. Habitat in stagnis.” — Hij heeft dus de oogen gezien! Citeert goed: ROESEL 1749. 3. 157. — Stiermarken. m 1762. Acarus aquaticus ruber abdomine depresso ; Tique rouge satinée aquatique. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 625. n. 8. — Woordelijk wat LINNAEUS zegt; maar: „qui nage fort vite.” Dat heeft LINNAEUS niet beweerd! Daarbij: „Dans les eaux dormantes.” — Frankrijk. m 1762. Acarus aquaticus ruber, abdomine depresso. STROM, Phys. Oecon. Beskr. Sgndmgr; p. 196. — Citeert LINNAEUS 1761 en is het met hem eens, dat er geen verschil is tusschen deze en holosericeus. — Noorwegen. m 1763. Scarlet water Mite. BROOKES, A new and acc. Syst.; p. 278. — Naar HILL 1752; maar: „the legs are pretty long’; lapsus calami? Red water Acarus with a depressed belly. Idem, ibidem; p. 281. n. 14. — Naar LINNAEUS 1746. m 1763. Acarus aquaticus. PONTOPPIDAN, Danske Atlas; v. 1. p. 699. n. 6. — Nomen nudum. — Denemarken. a 1764. Acarus aquaticus ruber abdomine depresso ; Tique rouge satinée aquatique. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 625. n. 8. — Als 1762. m 1764. Acarus aquaticus. LINNAEUS, Reisen Oel. Gothl.; p. 95. — Als 1745. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 401 140. Limnochares aquaticus (L. 1758). m 1764. Acarus aquaticus. O. F. MÜLLER, Faun. Fridr.; p. 91. n. 818. — „In lacubus.’’ — Denemarken. m 1765. Acarus aquaticus. PONTOPPIDAN, Kurzgef. Nachr. Naturh. Dännemark; p. 231. n. 6. — Nomen nudum; Dene- marken. m 1766. Schoone hoogroode Water-myt, of Maai, of Made. ROESEL VAN ROSENHOF, De nat. hist. d. Ins.; v. 3. p. 144— 146. t. 25. — Als 1746; zie Deel I. p. 147. Watermade ; in de Voorrede. m 1767. Acarus aquaticus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.; v. 1. P. 2. p. 1025. n. 21. — „Acarus abdomine sanguineo depresso tomentoso postice obtuso; aquaticus.” — Dat is ongeveer gelijk aan de diagnose van 1758.; maar hier is „sanguineo’’ eraan toegevoegd. — Hij citeert weêr ten on- rechte FRISCH; ja zelfs zegt hij: „ova rubra in Nepis ponens”! Nog onbegrijpelijker is zijn citaat van „SULZER t. 22. f. 147” (Lege: t. 21), die een groen Ayrenurus 2 voorstelt!! — Het is bekend, dat LINNAEUS zeer slordig werkte. m 1767. Acarus aquaticus, Roode watermyt. ROESEL VAN ROSENHOF, De nat. hist. d. Ins.; v. 4. Verklaring der Plaat MVS, 28. Schoone hoog-roode watermyt of -maai. Idem, ibidem; v. 4. P. 2. Algemeene Bladwyzer. m 1769. Acarus aquaticus, Rood waterspinnetje. HOUTTUYN, NatuurlenBisteje ve leStuk(—= tom.) 13. p. 142. mer 2l = Merkwaardig, dat HOUTTUYN, die wel verschil ontdekt tus- schen Pediculus vespertilionis van LINNÉ en Acarus vespertilio- nis van BAKER, FRISCH en SCOPOLI, ook tusschen Acarus siro en Acarus farinae, zich niet verwondert over het bijeenvoegen van Acarus aquaticus en Acarus globosus van FRISCH en ROE- SEL door LINNAEUS. m 1769. Acarus aquaticus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 13.; vane B rZedimide 2: P.41025:n.:21. Als 1767. m 1770. Acarus aguaticus, Watermyt. LINNAEUS, Reizen door Oel., Gothl.; v. 1. p. 131. — Als 1745; zie Deel I. p. 146. m 1772. Acarus aquaticus. LINNAEUS, Syst. Nat.; red. BECKMANN; v. 1. p. 182. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1773. Acarus aquaticus ruber abdomine depresso ; Red 26 402 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 140. Limnochares aquaticus (L. 1758). water Acarus, with a depressed body ; Scarlet water mite. HILL, Hist. of Anim.; p. 24. — Als 1752; zie Deel I. p. 148. — Engeland. m 1774. Zecca acquatica. GINANNI, Istoria Pinete Raven- nati; p. 435. n. 126. — „Abita negli stagni d’acqua dolce; e ne ho avuto da quelli della Viacerba.’”’ — Stilstaand water; Italie. m 1775. Trombidium aquaticum. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 430. n. 3. — Naar LINNAEUS 1767; herhaalt dus óók diens fouten! 1775. Acarus aquaticus, Wassermilbe. FUESSLIN, Verz. Schweiz. Ins.; p. 60. n. 1181. — Citeert LINNAEUS en FRISCH; merkt dus niet, dat zij 2 verschillende dieren beschrijven. — „In Seen, Teichen, Sumpfen; nicht selten.’’ — Zwitserland. m 1775. Acarus aquaticus, Vand-Rodluus, Rod Vandmid. HAMMER, Faun. Norv.; p. 157. n. 699. — „Er rgd, og findes i Vandet.” — Citeert LINNAEUS 1761. — Noorwegen. m 1775. Acarus aquaticus, Rothe Wassermilbe. P. L. S. MULLER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1053. n. 21. — Hij verwart 2 soorten door elkander. Op aguaticus is van toepas- sing: „im Wasser; blutroth, rauhhaarig”, (sic!) „von hinten stumpf.’ De rest slaat op globosus ; zie aldaar. m 1776. Acarus aquaticus, Imabkoma (Groenl.). O. F. MULLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 186. n. 2215. — Diagnose van LINNAEUS 1767. — Denemarken, Groenland. m 1776. Acarus aquaticus, Wassermilbe. SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. 35. sub n. 13. Nomen nudum. m 1778. Acarus aquaticus, Kleine rothe Wassermilbe. F1- SCHER, Vers. Naturg. Livl.; p. 166. n. 443. — Lijfland. m 1778. Acarus (aquaticus) holosericeus, Mitte satinee aquatique. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 149. — ,Aqua- ticus ruber ovatus depressus rugosus, capite conico producto, pedibus posticis remotis. — Aquatique rouge, à corps ovale applati et ridé, à tête en museau et à pattes postérieures distantes des antérieures.” — Juist geciteerd zijn ROESEL 1749 en GEOFFROY 1762 (1). — Non Acarus holosericeus L. 1758. — Verkort: „Dans les eaux des marais. Mouvement fort lent; elles ne HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 403 140. Limnochares aquaticus (L. 1758). sauroient même nager, leurs pattes n’ayant point ces longs filets mobiles (2). Leur propre poids les retenant toujours au fond de l’eau, elles y marchent avec pesanteur et y trai- nent leur gros corps sur les plantes aquatiques (3). — Les plus grandes égalent le volume d'une petite lentille (4). Ce gn near rh - nd) orale | 7 Ws ÙI | Fic. 116. — 5/4. Couleur d’un beau rouge d’écarlate ou de sang, avec de petits points noirätres sur la peau, qui ne sont visibles qu'à la loupe. — Corps ovale, un peu applati tant en dessous qu'en dessus. Peau si molle, et si souple, que la Mitte ôtée de l’eau, ne semble avoir plus de consistance qu'un morceau de gelée, en sorte qu’on craint alors a tout moment de la blesser et de l’écraser par le simple attouchement. A cause de la souplesse de cette peau, qui n'a pas seulement des plis et des rides qui prennent différentes formes par les différens mouvements de la Mitte, mais sur laquelle on voit encore des enfoncemens considérables et variées, son corps change continuellement de figure, l’insecte l’allonge et le raccourcit à son gré, et souvent il lui donne une figure irrégulière, enflant une certaine portion de la peau et contrahant une autre portion. Enfin je ne connois guêres d’Insecte plus molasse, 404 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 140. Limnochares aquaticus (L. 1758). ni plus flasque que cette Mitte, qui même paroit avoir moins de consistance qu’une Limace.”’ „Tête molle, flexible; la Mitte l’allonge et la raccourcit à volonté, la courbant souvent en dessous; conique. Une trompe allongée, cylindrique, arrondie au bout; deux petits bras ou barbillons mobiles, de même longueur qu’elle, divisés en articulations, garni de poils; la Mitte les remue beaucoup; dans leur état de repos placés parallélement avec la trompe. Sur le devant de la tête deux petites taches noirâtres, peut être. des yeux. | „Pattes pas fort longues, en cinq articles, garnies de poils de couleur blanche. Une grande distance entre pattes II au 1037 „Juillet; deux Mittes dans un poudrier rempli d’eau; par la suite un grand nombre de très-petites Mittes rouges pas plus grandes que des points; les petits des deux gran- des Mittes. Corps ovale; tête avancée en museau; six pattes beaucoup plus longues à proportion que celles de leur mère. Mais proche de leur tête deux autres pattes (5) considérable- ment plus courtes; toutes ces pattes garnies de poils et divi- sées en articulations. Elles avoient beaucoup plus de viva- cité que les vieilles, courant avec assez d’agilité tantôt au fond de l’eau, mais plus souvent encore sur la superficie, et, Otées de l’eau, également vite sur le sec (6). (zie de figuur). Au fond du même poudrier une masse applatie en forme de croute blanchâtre mêlée de rouge, toute remplie de grains rouges arrondis tres-petits, places en quelque manière comme les oeufs de Grenouilles. Indubitablement le frais des Mittes, et les grains rouges les oeufs. J'ai vu distinctement dans plus d'un endroit de la masse les jeunes Mittes écloses, mais néan- moins encore renfermées dans cette matière blanche. J'ai encore trouvé sur une feuille de gramen, que j’avois jettée dans l’eau du poudrier, une masse semblable, mais où il n'y avoit plus de grains rouges ou d’oeufs, parce que les Mit- tes en étoient sorties; c’étoient celles que je vis marchant dans l’eau.” Opmerkingen. 1. DE GEER zelf zegt, p. 137. van (Trombidium) holosericeus : „Quoiqu’elles ayent beaucoup HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. 405 140. Limnochares aquaticus (L. 1758). de ressemblance avec de certaines Mittes aquatiques rouges”. Dat heeft LINNAEUS óók al gezegd! In 1745: „An Acarus (holosericeus) har war sà lik Qwalster, som fins 1 watn eller Acarus Aquaticus ruber abdomine depresso, at man knapt kunde skilja honom.” En 1746 van holosericeus : ,,Praece- denti” (d. i. aquaticus) „quam ovum ovo similior”’. En 1758, eveneens van holosericeus, „simillimus praecedenti” (d. i. aquaticus). En daarom moet men er verbaasd over staan, dat DE GEER de Acarus aquaticus van LINNÉ niet identifi- ceert met zijn Acarus aquaticus holosericeus, maar wèl met zijn Acarus aquaticus ruber !! 2. Dat is geen reden. Want, de larven zwemmen voortreffelijk, zonder zwemborstels. 3. DE GEER is dus de eerste, die zegt, dat zij zoo traag zijn. 4. Ervum lens. 5. Jammer; hij wist toch, dat Acari ook „bras” hebben. 6. Hij is de eerste, die Hydrach- nidenlarven uit het water zag. komen, emo het idrogeno. piem: Eli urs sdienie erste, elise ivi aint) gene biepaakdensoort,ndenkamvien breisieihir. ij ft: m 1779. Acarus aquaticus. BLUMENBACH, Handb. Na- turg.; p. 394. n. 3. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1779. Acarus aquaticus. WILSE, Phys. Beskriv. Spyde- berg; p. 83. — „Gaar langsom paa Bladene (1) men hastig 1 Vandet (2), er hgyrod.” Opmerkingen. 1. Vermoedelijk: over de rotte bla- den op den bodem van stilstaand water. 2. Maar hier heeft hij natuurlijk eene andere soort gezien, die eveneens fraai rood is. m 1781. Tvombidium aquaticum. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. l. p. 535. n. 3. — Citeert te recht LINNÉ, GEOFFROY, DE GEER, ten onrechte FRISCH (globosus), SULZER (stellaris) en zegt LINNE na: „velociter natans, ova rubra in nepis ponens.” m 1782. Acarus aquaticus. BLUMENBACH, Handb. Na- turg.; Ed. 2.; p. 393: n. 3. — Als 1779. m 1782. Acarus aquaticus, Rothe Wassermilbe. O. F. MÜL- LER, Von der rothen Wassermilbe; in : Schrift. Berlin. Ges. naturf. Freunde; v. 3. p. 84. sqq. t. 1. f. 1—3. — Verkort: „Die wahre Wassermilbe .... sitzen nur die vier vorde- 406 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 140. Limnochares aquaticus (L. 1758). ren Füsse an der Brust oder an dem Vordertheil des Bauchs die vier hinteren hingegen am Rande des Bauchs und von den andern entfernt (1). Auch sind sie nicht einem solchen Fic. 117. — Overtrek. Grundstück, wie die Erd- und Wasserspinnen angewachsen, sondern bewegen sich an einer kleinen Kugel (2). Die ihnen ansitzende Haare sind sehr kurz und nicht wie an den Wasserspinnen lange Schwimmhaare (3). In zijne beschrijving niets nieuws. Maar verder: „Ettliche Tage flossen sie immer auf der Wasserfläche, ohne sich hinunter zu begeben, und, wenn ich sie hinein- druckte, huben sie sich gleich wider empor; die Füsse be- wegten sie wenig; dennoch schien das Wasser ihr Element zu seyn; denn als ich sie aufs trockene hinlegte, konnten sie nicht aus der Stelle kommen, und schienen zu zerfliessen. Ich gab es ihrem schwammigten Wesen schuld, dass sie nicht sinken konnten, und dass sie hinabgedrückt alsbald wieder empor kamen. Anders konnte ich in drey Tagen nicht denken, allein nachher zeichten sie mir, dass es nur von ihren Wille (4) abhinge, auf der Waserfläche zu fliessen oder auf den Boden zu gehen; denn, da sie ihren Leib ausdehnen und ver- engeren können, sinken sie durch das erstere, und stiegen empor durch das letztere (5), und in einem mittleren Zu- stand bleiben sie in der Mitte oder auf dem Boden des Was- sers .... So oft ich sie herauszog und auf die Wasserfläche hinsetzte, liessen sie sich wiederum hinab, weil sie jetzt einen andern Willen und andere Absichten hatten” (4). Hij definieert verder het dier als volgt (p. 92) „Acarus ruber, flaccidus capite triangulari, pedibus subaequalibus remotis.’’ — Men kan er zeker van zijn, dat MULLER deze soort in Denemarken waargenomen heeft. Trombedium aquaticum. Idem, ibidem, p. 85. noot. — Nomen nudum. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 407 140. Limnochares aquaticus (L. 1758). Opmerkingen. 1. Onder de in 1769 door hem be- schreven Hydrachnae zijn er verscheidene, die datzelfde kenmerk hebben. Merkwaardig, dat hij dat zelf niet zag! 2. Die „Grundstücke” (coxae) zijn ook niet gemakkelijk zichtbaar. 3. Eenige van zijne in 1769 beschrevene Hydrach- nae hebben evenmin zwemborstels. 4. Sit venia verbo. 5. Het zal wel net andersom zijn! m 1783. Acarus aquaticus holosericeus. DE GEER, Abh. (vertaling door: GOEZE), v. 7. p. 62: n.-27. — Als 1778: Sammtartige Wassermilbe. GOEZE, ibidem, p. 62. noot c. Sammtwassermilbe. Idem, ibidem; p. 245, Expl. d. Fig. m 1783. Acarus aquaticus holosericeus. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins. ; p. 206. n. 1361.— Diagnose van DE GEER 1778. m 1786. Acarus aquaticus. LESKE geeft in FUESLI, Neues Mag. Liebh. Entom.; v. 3. n. 1. p. 25. eene lijst van overwin- terende Insekten. — P. 30: „Im Wasser.” — Hy heeft gelijk. m 1787. Acarus aguaticus. MOHR, Forsgg Islandsk Natur- hist.; p. 104. n. 229. — „En rod of traeffes i stillstaaende Vande.” — IJsland. m 1787. Trombidium aquaticum. FABRICIUS, Mantissa Ins. ; v. 1. p. 342. n. 3. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1787. Acarus aquaticus, Rothe Wassermilbe. HERBST, Natürl. Abb. merkw. Thiere; v. 8. n. 3. p. 142. n. 5. — Korte beschrijving naar O. F. MÜLLER 1782.; figuur naar ROESEL 1749; zie Deel I. p. 147. Acarus aquaticum, bij de figuur. m 1788. Tique rouge satinée aquatique. P. A. F. Ray, Zool. Univ.; p. 607. n. 8. — Zeer kort, naar GEOFFROY 1762. o 1788. Trombidium aquaticum. ZSCHACH, Mus. Leske.; p. 85(?). n. 127. 25. — Nomen nudum. m 1789. Acarus aquaticus. BRANZELL, Mus. naturl. Acad. Ups.; Pars 7. p. 93. — Nomen nudum. — Zweden. m 1789. Trombidium aquaticum. ROEMER, Gen. Ins.; p. 65. — Diagnose van LINNAEUS 1767; figuur van ROESEL WAO zie Deel I. p. 147. m 1789. Acarus aquaticus, Aquatique. De VILLERS, Lin- naei Ent.; v. 4. p. 53. n. 16. — Naar LINNAEUS, GEOFFROY, DE GEER en anderen. 408 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 140. Limnochares aquaticus (L. 1758). m 1789. Trombidium aquaticum. ZSCHACH; in: KARSTEN, Mus. Leske.; v. 1. p. 85. n. 25. — Nomen nudum. — Duitsch- land. m 1790. Acarus aquaticus. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. n. 2934. n. 21. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1790. Trombidium aquaticum. Risso, Fauna Etrusca; v. 2. p. 125. — „In aquis puris.”’ — Italië. m 1792. Trombidium aquaticum. PETAGNA, Instit. Ent.; v. l. p. 431. n. 2. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1792. Trombidion aquatique. In: Encycl. meth.; Hist. nat., Ins.; iv Ze Pl 255 carton. '£.:2. == Naar-RoEser! m 1793. Trombidium aquaticum. FABRICIUS, Ent. syst; v. 2. p. 399. n. 3. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1795. Hydrachna aquaticus. LATREILLE, Observ.; im : Mag. Encycl.; v. 4. p. 19. n. 6. — Nomen nudum. m 1796. Linnochares aquaticus. LATREILLE, Précis car. gén. Ins.; p. 181. — Nomen nudum; type van het genus Limnochares LATR. 1796. m 1797. Trombidium aquaticum. OLIVIER, Expl. d. PL; in” Eneycl:/mêéth: ; ve 180 4Pl 1255. carton!»fig: 2. (Naar ROESEL 17495 zie Deelily pos 47: m 1798. Acarus aquaticus. ADAMS, Essays micr.; Ed. 2.; p. 703. — Nomen nudum; ,,in stagnant water; swimms quick” (sic!). m 1798. Trombidium aquaticum. CEDERHIELM, Faunae Ingricae Prodr.; p. 190. n. 580. — Diagnose van LINNAEUS 1767. — Prov. Petrograd. n 1798. Acarus aquaticus, Wassermilbe. WILHELM, Unter- halt. Naturg. ;p. 317.17. Sis. m 1799. Acarus aquaticus ruber abdomine depresso ; Tique rouge satinée aquatique. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 624. n. 8. — Als 1762. m 1800. Acarus aquaticus ruber abdomine depresso, Tique rouge satinée aquatique. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 625. n. 8. — Als 1762. m 1801. Hydracna aquatica. LAMARCK, Syst. Anim. sans vert.; p. 178. — Citeert ROESEL 1749 en DE GEER 1778. — Nomen nudum. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 409 140. Limnochares aquaticus (L. 1758). m 1802. Acarus aruaticus. TURTON; in: GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3: p./709. — Engeland. m 1802. Trombidium aquaticum, Trombidion aquatique. WALCKENAER, Faune paris.; Ins.; v. 2. p. 184. — Zeer korte diagnose; citaten; „nage trés vite, dépose ses oeufs sur les nepes.’’ sic!! — Frankrijk. m 1804. Trombidvum aquaticum, Trombide aquatique. HER- MANN, Mém.: Apt.; p. 35. n. ROR es ARE ts OO Es Be „Abdomine sanguineo, flac- cido-mutabili; oculis approxi- matis; palpis setaceis. — Ab- domen d’un rouge de sang, flasque, variable; les yeuxrap- prochés; les palpes sétacés.”’ „Il vit dans les eaux. — Consistance singulièrement mollasse. Des crochets termi- nent les pieds. Il n’est pas très fréquant chez nous. Si sa peau est couvert de poils, ce qu'il ne ma pas paru. ...” Les figures de Degeer, ainsi que les miennes feront facilement connoître la grande différence qu'il ya entre eux .... Je ne l’ai trouvé que deux fois .,.. Il a vécu chez moi du mois de Novembre jusqu’au milieu d’Aoüt, et il n’a point pris d’accroissement. Un autre, pris en Septembre, a vécu jusqu’au 22 Mai.” Opmerkingen. Zijisdusin deomgeving van Straats- burg zeldzaam. Er zijn echter ook jaren, waarin zij plotseling in grooten getale optreedt; zoo kwam zij in 1900 in Sonsbeek (Arnhem) veel voor; daarvóór en daarna heb ik haar niet gezien. — Inderdaad, de figuren van ROESEL 1749, DE GEER 1778 en MÜLLER 1782 eenerzijds en HERMANN anderzijds verschillen enorm. Ik denk, dat hij bij beide gelegenheden eene jonge Nympha vond: zie de buitengewoon lange pooten. Beide Nymphae overwinterden bij hem, zonder te groeien(??); gaf hij hen wel het hen toekomende voedsel? Fic. 118 — Overtrek. 410 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 140. Limnochares aquaticus (L. 1758). m 1804. Mate aquatique, Trombidion aquatique. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; p. 45. — „Cette espèce est le type de notre genre limnochare.’’ — Nomina nuda. — Ten on- rechte identificeert hij haar met „la Mitte aquatique rouge’’ van DE GEER (= gymnopterorum). Op t. 67 contra p. 22. zijn 2 der figuren van DE GEER 1778 (2 dors. en eieren) gereproduceerd, onder den naam van Hydrachne enfoncee (sic!). Genus Eylais Latreille 1796. Type Hydrachna extendens O. F. MULL. 1776. m 1796. Eylais. LATREILLE, Precis car. gen. Ins.; p. 152. — „Mandibules plates, munies d'un ongle à la pointe, regues dans une lèvre inférieure. Antennules à cöne alongé, articulées, arquées, pointues. Pattes propres pour nager. — Caract. habituels. Corps presque globuleux, d'une peau assez ferme, sans distinction d’anneaux. Deux à quatre yeux. Couleur brune ou panachée.” Men ziet wel, dat het zijne bedoeling is, in dit genus alle Hydrachnidae, samen te brengen, met uitsluiting van die, welke in Limnochares en Hydrachna komen. Als espèce qui aura été l’objet de mon examen” (zie p. 33) noemt hij Hydrachna extendens MÜLLER. m 1801. Elais (Fra.). LAMARCK, Syst. Anim. sans vert; p. 171. — Behoort tot de „Arachnides Palpistes’’. __Elais, Elais (Fra). Idem, ibidem; p. 177. — Diagnose van LATREILLE, maar met andere woorden. m 1802. Eylais, Eylais (Fra). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 3. p. 63 (et 64). — „Palpes saillans, coniques, articulés, arqués, pointus au bout. Mandibules plates, avec un ongle à la pointe, reçues dans la lèvre inférieure. Pattes propres pour nager. Corps presque globuleux. Exemple. Hydrachne extendens Mull.” (P. 468). „P. 76. ligne dern. hydrachne, lisez hydrachna.’’ Waarbij ik noteer: „lisez p. 64.”’ — Over den omvang van het genus, zie hierboven. — Over ,,exemple” zie p. 33. m 1803. Eylais (Fra.). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 411 Eylais Latr. 1796. v. 5. p. 200. — „Pattes natatoires; palpes pointus a leur extrémité.” m 1804. Eylaîs (Fra.). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 399. — Nomen nudum. 141. (Vervolg van Deel I. p. 149. n. 54.) Eylais extendens (O. F. Müller 1776). Type van het genus Eylais LATR. 1796. m 1766. Acarus, Milbe. SCHAEFFER, Elementa ent. (onge- pagineerd), n. 110. — Als voorbeeld van het genus Aca- rus geeft hy op tab. 14. f. 2. de vrij goede afbeelding van Eylais extendens. Maar de els- + vormige snuit is fantasie van hem. m 1766. Acarus (primus), (Erste) Milbe. SCHAEFFER, ieonesrinsts vil lola At 27: f. 1. — Nomen nudum; dezelfde afbeelding als hierboven, maar met slechts 3 pooten aan de linkerzijde. m 1776. Hydrachna ex- tendens. O. F. MÜLLER, Zool Dan: Prodr: ; p:!l90;n. 2272. — ,,Oculis binis; sine cauda; sine furca; glabra; rubra, rotundata, pedibus posticis strietis.” — Dene- marken. N.B. 4 Oogen, zooals hij later zelf verbetert. m 1776. Acarus holoseri- ceus, sybglobosus, aquaticus. SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. Bel, Fic. 119. — Overtrek. 412 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 141. Eylais extendens (0. F. Müll. 1776). 12. t. 1. £. 7. — Ten onrechte citeert hij LINNAEUS, ROESEL, FRISCH: — Verkort: „Gross; in allen Teichen gemein. Schön zinnoberroth; Augen schwarz mittelmässig gross. Füsse I und IV ein wenig haarig; Füsse II und III zottig. Füsse IV etwas dünner als die andere. — Wenn noch nicht ausgewachsen, sind die Füsse verhältnissmässig viel länger, wohl 2 mal so lange wie die Länge des Rumpfes.”’ De beschrijving der pooten is zeer goed. — In vijvers; Oostenrijk. — Hij heeft dus ook Nymphae gezien. m 1780. Acarus aquaticus, Imak-boma (Groenl.). OTHO FABRICIUS, Faun. Groenl.; p. 222. — Diagnose van LINNAEUS 1767. Citeert dezen, MÜLLER 1764 en 1776, STRÖM; verm. 1762. — Maar zijne beschrijving past niet op aquaticus, maar op extendens : „Descr. Vix 1. lin. longus et 3 latus. Corpus habet semior- biculare antice parum angustatum et utraque extremitate obtusum, supra depressum, 4 lineis punctorum impressorum, mediis antice concurrentibus, (quod optime in macris, qui in rivulis exsiccatis occurrunt, observatur;) margine laterali supra pedes etiam punctatum, infra versus anum magis convexum. Frons utrinque impressuram habet, rostrum medium nutans formantem. Oculi 2 obscuriores pone impres- suras distantes (1). Antennae breves articulatae sub rostro. Pedes 8, quorum 2 postici longissimi retroversi, (hos incedens plerumque post se trahit;) (2) 4 medii breviores, fere aequa- les, antici omnium brevissimi, et omnes obtusi sine ungue notabili. Color totius sanguineus, pedibus antennisque palli- dioribus. Tomenta rara in corpore (3) pedibusque. Habitat in aquis, rivulis, etiam in mari ad ostia fluviorum (4). Opmerkingen. 1. Dat pleit tegen de determinatie, of zou hy zich met „distantibus’’ verschreven hebben.? 2. Dat pleit voor de determinatie. 3. de setae frontales. 4. Deze waarneming is merkwaardig. m 1781. Hydrachna extendens. O. F. MÜLLER, Hydr. Da- niae; p. 25. — Als 1776; dus ook: „oculis binis.” — Ook p. 62. n. 31. t. 9. f. 4. — „Primo visu refert A. cruentam & umbratam, at valde diversa est. — Corpus obscure rubrum, HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 413 141. Eylais extendens (0. F. Müll. 1776). convexum, nitidum, rotundatum, glabrum absque setis, postice quam antice parum latius. Nullae distinctae macu- lae, umbra tantum intestinorum perlucet. Subtus concolor. — Oculi quatuor, aegre conspicui, sunt enim puncta elevata rubra, duo paria ita invicem approximata, ut certo tantum situ ope lentis videantur distincta; haec quoque hoc singulare ha- bent, ut non ad latus remota, uti in congeneribus, sed in medio antico sita sunt, id est triplo-longius a margine laterali abdominis, quam inter se distantia. — Palpi minimi, antica corporis parte tecti, trium articulorum; Fic. 121. —2/1; overtrek. hi simul sumti unum pedis aequant. — Pedes cum palpis corpori concolores quinque articulorum, vix corporis longi- tudine. Articuli aequales subpilosi. Pedes quarti paris, reli- quis longiores, pilis omnino destituuntur (1) hinc nec nata- torii. Hanc ob causam animalculo natante, recta extendun- tur absque omni motu: quod huic proprium. — In fovea aquosa iuxta aggeres Viconienses Falstriae maiores & mino- res pilis pedum posticorum brevioribus, latereque exteriore rarioribus reperi posticis tamen recta extensis & immotis circumnatantes (2). In fossis aquaticis. Opmerkingen. 1. Pooten IV zijn wel degelijk met korte haartjes bezet. 2. Merkwaardig, dat van deze variëteit, die hij op het eiland Falster, aan de Oostzee, vond, nergens in de literatuur melding gemaakt wordt. — Hij verbetert hier zijne fout: „Oculi quatuor”. — De figuur is fout: ver- toont aan pooten I zwemborstels en aan pooten IV geen haartjes. — Denemarken. m 1781. Acarus aquaticus, Rothe Wassermilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 516. n. 1063. — Hij verwijst naar SCHRANK 1776. m 1787. Acarus baccarum, Johannisbeermilbe (sic!!). 414 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH. 141. Eylais extendens (0. F. Müll. 1776). HERBST, Natürl. Abb. merkw. Thiere; v. 8. n. 3. — Bij de figuur van Eylais extendens, uit SCHAEFFER 1766 Icones ontleend: met) Sap ooten)links! m 1/90. Hydrachna extendens. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2939. n. 31. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna extendens. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; p. 116. n. 31. — Hydrachne étendue, p. 107. n. 31. — Naar MÜLLER 1781. m 1793. Trombidium extendens. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 406. n. 34. — „Globosum rubrum fusco maculatum pedibus posticis laevissimis. — Distinctum pedibus posticis haud motatoriis absque pilis.” m 1796. Eylais extendens. LATREILLE, Précis car. gen. Ins.; p. 182. — Nomen nudum; type van het genus Eylais ATR 76! m 1797. Acarus baccarum, Gamasus baccarum. LATR. (sic!). OLIVIER; in: En- eyclieméthanEhist: nat.;Ins:; :voerl(8: (Expl de Pl) Bl 255 afaoiderd(naar HERBST 1787). Opmerking. In geen der wer- ken van LATREIL- LE komt die tweede naam voor! mil 799 ay Sept Hydrachna cocci- nea, Scarlet Hy- drachna, Red Water Fic. 122. — Overtrek. Spider. SHAW; in: SHAW & NODDER, Viv. Nat. or The Natur. Misc. ; v. 11. t. 400. — „Hydrachna coccinea, subglobosa, supra punctis distanti- bus impressis. — Minime rara haec species aestivo tempore in aquis purioribus, omnium forte quae in Britannia generan- tur notatu dignissima est. Magnitudo quintam circiter unciae partem attingit.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 415 141. Eylais extendens (0. F. Müll. 1776). „Subglobose scarlet Hydrachna, marked above with dis- tant impressed points. — Is perhaps the most remarkable of the British species, and is not uncommon in clear stagnant waters in the summer months. It growth to the length of about the fifth part of an inch.” Ten onrechte vraagt hi ,, impressa”? — De stand der oogen wijst op extendens „ook hebben de pooten IV geen zwem- borstels; in de figuur zien wij de beide chitinekapsels aange- duid. Maar pooten III zijn te lang, en pooten I zijn van enkele zwemharen voorzien. m 1801. Elais extendens. LAMARCK, Syst. Anim. sans vert; p. 177. — Citeert MÜLLER en OLIVIER; te korte diagnose. Achter den naam staat: „n” (= ,nobis”; sic!). m 1802. Hydrachna extendens. GMELIN, A gen. Syst. of Nativi Spazi. Als, 1790: m 1802. Trombidium extendens, Trombidion etendu. WAL- CKENAER, Faune paris., Ins.; v. 2. p. 184. — Zeer korte diagnose; citaten; „eaux stagnantes”. — Frankrijk. m 1803. Hydrachna extendens, Streckfüssige Wassermiete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 226. n. 2716. — In de overi- gens goede diagnose: „die Augen roth.” — In de daarop volgende korte beschrijving: „Die 4 schwarzen Augen äusserst klein, ganz in der Mitte des Vorderendes, und bil- Gem Zs am mene n lan elı ches Viereck»Die dunklern Flecke sind eigentlich Vertiefungen.” Ziedaar eene aanduiding van den „oogbril”. (P. 223.) Na de beschrijving van impressa (= gymnoptero- rum) zegt hij nog: „Nur die sechs vorderen Füsse haben Schwimmhaare, die zween hintersten haben blos kurze Här- chen.” — Dat kan alleen op Eylais betrekking hebben, en zelfs dan nog is deze beschrijving niet geheel juist; alleen pooten II en III zijn van zwemborstels voorzien. — Die zin was dus misplaatst. Hydrachna coccinea ; Karmosinrothe Wassermiete. Idem, ibidem; p. 224. n. 2709. — „Kugelförmig; durchaus einfärbig karminroth, umpunktirt; die Augen schwarz.’ — Citeert SCHRANK 1776 en 1781. — „In Wassergräben; August; Beieren. 416 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 141. Eylais extendens (0. F. Müll. 1776). Hij heeft dus bemerkt, dat zijn naam aquaticus (1781) eene verkeerde was. m 1804. Hydrarachna extendens. HERMANN, Mém. Apt.; p. 54. noot. — Hij zag de eiergroepjes, die er uitzien als die van Linmochares aquaticus. — Frankrijk. Hydrarachna extendens. Idem, ibidem; p. 59. — Hij maakt hier dezelfde opmerking over de „2 oogen” van MULLER 1781. p. 25, als ik hierboven deed van 1776. Opitab 6rsfverziet men de eieren, diecmnede Expl! dpi aan deze soort toegeschreven worden. Op p. 59 staat echter, dat de herkomst dezer eieren dubieus is; daarom reproduceer ik deze figuur niet. m 1804. Hydrachna extendens, Hydrachne étendue. LA- TREIPLE, dist. fmat.Crust. Ins.; sv. :8:°p.=342n., 3:0 15 Olivier 1792. — „C'est le type de mon genre eylais.”’ m 1804. Acarus baccarum, Johannisbeer-Milbe. PANZER, Syst. Nomencl. Schäffers Abbild. (ook: Schaefferi Icones Ins. Enum.); p. 39. en 260. — Zie 1787. In bijna alle nu volgende beschrijvingen der Hydrachnellae wordt het aantal leden der palpen (2—4) en pooten (4—7) zelden juist aangegeven. Op deze foutieve opgaven zal ik niet reageeren. Wel zouden zij voor sommige acarologen eene heerlijke gelegenheid zijn, om ze te plaatsen op de lijst der „condemned species”, der „species negligendae”. Genus Hydrachna O. F. Müller 1776. Type: Hydrachna cruenta O. F. MÜLLER 1776. = 1776. Hydrachna. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 26. — „Oculi 2, 4, 6; Antennae nullae.’’ — Die diagnose staat tegenover die, welke hij aan Acarus geeft; zie p. 17; en dan is zij juist; behalve, dat 6-oogige Hydrachniden on- bekend zijn. — Geen type. — Aantal soorten 49, dus 9 meer dan in 1769; zie hierboven, p. 389, en hierbeneden 1780. m 1780. Hydrachna. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre Ins. aquat.; p. 624. — „Insectum apterum, capite, thorace, abdomineque unitis; pedis octo; palpi duo, articulati; oculi duo, quatuor, sex.” — Geen type. Aantal soorten 40. Deze mémoire werd in 1768 aangeboden, bleef 12 jaar liggen. — HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 417 Hydrachna O. F. Müller 1776. Behalve de laatste 2 woorden is deze diagnese dezelfde als die van LINNÉ's Acarus 1758. m 1781. Hydrachna. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 5— 12. 23. — Diagnose van 1780. — 49 Soorten; geen type. — De tekst is door mij hierboven p. 394 in extenso besproken. m 1784. Hydrachna, Wasserspinne. LESKE, Anfangsgr. Naturg.; p. 533. — Verkorte diagnose van MÜLLER 1780; zeer korte mededeeling; niets nieuws. m 1788. Hydrachna, Wasserspinne, Wassermilbe. BLUMEN- BACH, Handb. Naturg.; Ed. 3.; p. 436. n. 80. — Verkorte diagnose van MÜLLER 1780. 1290. H'ydvachına. “GMELIN, Syst, Nats; iv. il. Pi Sup. 2935. — Diagnose van MÜLLER 1780. m 1791. Hydrachna, Wasserspinne. BLUMENBACH, Handb. Naturg.; Ed. 4.; p. 396. — Diagnose van MÜLLER 1780. m 1791. Hydrachna, Wasserspinne. ERXLEBEN, Anfangsgr. Naturg.; p. 333. — Nomina nuda. m 1792. Hydrachna. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 109. — Diagnose van MÜLLER 1780. — Hydrachne (Fra.), p. 105. 109. — Bij alle soorten wordt eene volledige vertaling gegeven van MULLER’s beschrijving enz; zoodat iemand, die geen Latijnsch verstaat, OLIVIER naslaan kan. — Zie ook 1804 LATREILLE. 1793. Hydrachna, Wasserspinne, Wassermilbe. BLUMEN- BACH, Haandbog i Naturh.; p. 344. n. 80. — Diagnose van MÜLLER 1780. m 1793. Hydrachna, Wasserspinne, Wassermilbe. DONN- DORFF, Handb. Thierg.; p. 696. — Diagnose van MÜLLER 1780. m 1795. Hydrachna, Hydrachne (Fra). LATREILLE, Ob- serv.; in: Mag. Encycl.; v. 4. p. 19. — „Deux antennules courtes, setacées, arquées, articulées, terminées par un cro- chet. Deux mandibules en forme de valvules longues, coni- ques, un peu concaves, emboîtées dans la lèvre inférieure avancée, conique, creuse.” De diagnose is niet geheel juist. Als ,espèce qui aura été l’objet de mon examen’ (= type; zie p. 33) geeft hij op: Acarus aquaticus Linné. Maar 1° is zijne diagnose in geen 27 418 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Hydrachna O. F. Müll. 1776. geval een uitvloeisel van zijn „examen” van de echte Acarus aquaticus LINNAEUS 1758; hij moet dus eene andere soort onderzocht hebben; want, aquaticus heeft geen „antennules terminées par un crochet” en geen „mandibules longues’’. En 2° mag hij geen soort als type aangeven, die niet tot de 40 door MÜLLER 1776 in zijn genus Hydrachna opgeno- men soort behoort. Hydrachna heeft dus nog geen type. m 1796. Hydrachna, Hydrachne. LATREILLE, Précis car. gen. Ins.; p. 182. — „Antennules arquées, articulées, d’abord cylindriques, coniques ensuite, et terminees par un ongle et un pouce mobile. Bec avance, conique, consistant en deux soies longues, reçues dans une lèvre inferieure. Pattes ciliées, propres pour nager. — Caract. habi- tuels. Corps globuleux, sans distinction d’anneaux, rouge foncé; peau assez ferme. Deux à quatre yeux.” Deze diagnose is goed, en past uitsluitend op soorten, die in den tegenwoordigen tijd samengebracht worden in het genus Hydrachna. Alssesipece qui aura été Tobi det, deaämon examen (=S type; (zie hierboven, p.-)33))) noemteehn Hydrachna cruenta MÜLLER. m 1797. Hydrachna, Wasserspinne, Wassermilbe. BLUMEN- BACH, Handb. Naturg.; Ed. 5.; p. 388. — Zeer verkorte diagnose van MÜLLER 1780. m 1798. Hydrachna, Trombidium. Cuvier, Tabl. élém. hist. nat.; p. 470. — Zie bij Hydrachnellae, p. 395. m 1799. Hydrachna, Wasserspinne, Wassermilbe. BLUMEN- BACH, Handb. Naturg.; Ed. 6; p. 388. — Zeer verkorte dia- gnose van MÜLLER 1780. m 1799. Hydrachna, Hydrachné. SAINT AMANS, Philos. ent.; p. 143. — Diagnose van MÜLLER 1780. m 1800. Hydracna, Hydrachnées. Cuvier, Lec. Anat. comp.; in: Tableau VIII. m 1801. Hydracne (Fra.). LAMARCK, Syst. Anim. sans vert.; p. 171. — Behoort tot de „Arachnides Palpistes’’; dat zijn de hedendaagsche Arachnoidea + Pantopoda. Hydracna, Hydracne. Idem, ibidem; p. 178. — Achter den naam staat: ,,Latr.” (sic!). — Diagnose van LATREILLE 1796. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 419 Hydrachna O. F. Müll. 1776. m 1802. Hydrachna, Waterspin, Wasserspinne, Wasser- milbe. BLUMENBACH, Hand-Boek Nat. Hist.; p. 557. — Als ON u 1802. Hydrachna. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. AOC 2315217290. m 1802. Hydrachna, Hydrachne (Fra.). LATREILLE, Hist nat. Crust. Ins.; v. 3. p. 65. — „Palpes terminés par un ongle et un corps mobile en dessous. Bec avancé, conique, de deux soies reçues dans une lèvre inférieure. Corps globu- leux; peau assez ferme. Pattes allongées. Exemple. Hydrachna cruenta Mull. Wel staat hier tweemaal Hydrachne, maar op p. 468 staat: „P. 76. hydrachne, lisez: hydrachna. — Voor 76. leze men 65! Over ;,Exemple” zie hierboven, p. 33. m 1802. Famille Hydrachnés. WALCKENAER, Faune paris. ; Ins.; v. 2. p. 184. — Hij meent ,,genre’’. — „Mandibules et machoires peu ou point visibles; pattes postérieures revêtues de poils, propres à la nage.” m 1803. Hydrachna, Wasserspinne, Wassermilbe. BLUMEN- BACH, Handb. Naturg.; Ed. 7.; p. 78. — Diagnose van MÜLLER 1780. m 1803. Hydrachne (Fra.). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 5. p. 201. — „Palpes terminés par un crochet et un corps mobile au dessous; bec avancé.” m 1804. Hydrarachna, Hydrarachne. HERMANN, Mém. Apt.; p. 12 et 15. — Ik combineer de twee diagnosen. — „Rostrum cylindricum, laminaeque duae lineares, vaginantes integerrimae; palpi duo; oculi duo, quatuor vel sex; pedes natatorii. — Trompe (ou bec) cylindrique, et deux lames lineaires en forme de gaine, très-entières; deux, quatre ou six yeux; pieds natatoires.”’ Op p. 12 staat „lineares’’, d.i. naaldvormig; en op p. 15: »Vaginantes”, d.i. scheedevormig, en dan kan men nog vragen: hebben zij beiden den vorm van eene scheede, of pijp? dan wel: zijn zij gootvormig en vormen zij te zamen eene scheede? — Dat „oculi duo, quatuor vel sex’ heeft hy van MÜLLER! — In alle geval past de diagnose op Hydrachna emend. LATR. 420 DR. A.. C. OUDEMANS, KRITISCH Hydrachna O. F. Müll. 1776. Wat de naamsverandering betreft, deze is zeker het uit- vloeisel geweest van de waanwijsheid van een jongen man, die pas het gymnasium verlaten heeft. Ook ik heb mij, te mijner tijd, door mijne jeugd-pedanterie laten medeslepen. Dergelijke haplographiën (— eenvoudige schrijfwijzen) zijn volstrekt niet onklassiek al zijn zij niet mooi: éupopebs uit dupipopebc; depunorng uit depparhorns; Seo- wontepov uit depuatémtepov; xehaivephc uit xekauvovephg, @Aéxpavoy uit dhevóxpavov, Terpayuov uit tetoddpayuov, lapi- cida uit lapidicida, latrocinium uit latronicinium, malo uit ma volo of magis volo, nolo uit ne volo of non volo, vene- ficus uit veneneficus. Wilde men genus-namen veranderen, omdat men meent, dat zij door de voorstellers verkeerd geschreven zijn, dan komen daarvoor zeer vele in aanmerking: Sarcoptes (Sarco- coptes), Pentremites (Pentatremites) en eenige duizen- den anderen, zelfs van den nieuwsten tijd (BERLESE!), niettegenstaande de „Raadgevingen’ der Commissies voor Nomenclatuur. Bovendien beteekent Hydrarachna : Waterspin, di. Ar- gyroneta aquatica L. Hydrarachna, Hydrarachne. Idem, ibidem; p. 52. — Hij keurt MULLER’s diagnose af. (P. 54). De soort, die hem tot het opstellen van zijne dia- gnose diende, is geographica, „la plus grande des espèces con- nues.” — Hij onderzocht daarvan de monddeelen; zie de figuur 128, p. 435. — Verkort: »Trois parties: celle du milieu, qui vraisemblablement est le suçoir même, est couverte par deux lames lineaires (1), plus courtes, couchées tout près l’une de l’autre, et appli- quées si fortement au suçoir que l’on ne peut ni les séparer, ni les écarter l’une de l’autre qu’à l'aide de la pointe d’une épingle, et cela encore assez difficilement.” — „Les pieds sont terminés par deux onglets. Opmerking. 1. Onjuist; de mandibels liggen in den snuit. 2. De beide mandibels. — Hij zegt het wel niet, maar de indruk, dien men bij de lezing krijgt, is, dat hij meent, dat alle Hydrachnidae dezelfde monddeelen bezitten. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 421 Hydrachna O. F. Müll. 1776. Op t. 3. f. 5. vindt men eene figuur, die 3 leden van poot IV van eene ongenoemde soort voorstelt. Daar de teekening niet te identificeeren is (o.a. deugt de proportie der leden niet), zoo reproduceer ik haar niet. m 1804. Hydrachne (Fra.). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 399. — Nomen nudum. m 1804. Hydrachnes (Fra.). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 5—55. — Dit hoofdstuk is, wel niet woor- delijk, maar toch uit OLIVIER 1792 overgeschreven. 142. (Vervole’ van Deel I. p. 153. n57.) (sub nomine Acarus globosus DE GEER 1778.) Hydrachna cruenta O. F. Müller 1776. Type van het genus Hydrachna O. F. MULL. 1776. m 1732. Wasser-Wanzen-Laus (Larva), Rothe Wasserspinne (Adultus). FrIscH, Beschr. Ins. Teutschl.; v. 10. p. 27. 28. 29. — Register over Deel VI—X. m 1737. Animalculum, Animal (Larva). SWAMMERDAM, Biblia Naturae, Bybel der Natuure; v. 1. p. 230. — Zie vender Deel: pit 155156: m 1740. Pediculus in cimicibus aquaticis (Larva), Aranea aquatica rubicunda (Adultus). FRISCH, Index hist. suae Ins.; in: Misc. Berolin.; v. 6. p. 130. — sub n. XXXII et XL. — Nomina nuda. m 1752. Thiergen, Thier (Larva). SWAMMERDAM, Bibel der Natur; p. 97. col. 2. — Als 1737. De platen zijn nieuw; de figuren meestal meesterlijk nagebootst. m 1758. Kleine Rothe Wasserspinne. GMELIN, Onomatol. aus nat, v. 1. col. 30. — Nomen nudum. m 1758. Insecte, Animalcule (Larva). SWAMMERDAM, Hist. mar. da.) Ins. ; in : Collect. acad.; v. os Hist. „Nat. sep. sip. 146: 147. — Vertaling van Biblia Naturae. De platen zijn nieuw; de figuren meestal zeer nauwkeurig nagebootst. — Als WZS 7: m 1758. Creature, Insect (Larva). SWAMMERDAM, The 422 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 142. Hydrachna cruenta O. F. Müll. 1776. Book of Nature; p. 101. col. 2. — Als 1737. De figuren zijn zeer getrouw nagebootst. Water-anvmalcule (Larva). Idem, ibidem; Expl. plates: t. Seen: m 1759. Araneus aquaticus ruber parvus. DE LA CHENAYE DES Bors, Dict. rais. univ. Anim.; v. 1. p. 647. col. 1. — Nomen nudum. 1766. Luis, Lwisje (Larva), Kleine roode waterspin (Adultus). ROESEL VAN ROSENHOF, De nat. hist. der Ins.; v. 3. p. 138. 139. t. 24. f. 1—4. a—f. — Als 1749; zie Deel Ip» 157: m 1768. Aegg. DE GEER, Djur som med en sträng; in : Kongl. Vet. Acad. Handl.; v. 29. p. 181. 182. — Na de be- handeling van 2 soorten van „Acarus vegetans”: Hvad som mäst liknar detta, äro smä röda aflänga ägg (Fig. 6), af et slags vatten-Acari, som sinnas fasthängande med en liten stjelke (1) vid benen och kroppen at ätskilliga större Vatten- Insecter,' sasom Vattenbaggar (Dytisci), Vatten-Scorpioner (Nepae) och flere sädane. Desse ägg växa och tiltaga i storlek, hvilket är tecken, at de draga föda utur Insectets kropp, vid hvilken de fast sitta; men ändteligen kläckas de ut och fram- bringa smä röda Acari (Fig. 7), som snält simma i vattnet.” „Wat het meest op hen gelijkt, zijn kleine roode langwer- pige eieren (fig. 6), van eene soort Water-Acari, die met eenen kleinen steel vast hangende zijn aan de pooten en het lichaam van verscheidene groote Waterinsekten, als [Waterrammen Dytisci),] Waterschorpioenen (Nepae) en meer zoodanige. Deze eieren wassen en nemen toe in grootte, hetwelk een teeken is, dat zij voedsel trekken uit het Insekten-lichaam, waaraan zij vastzitten; maar eindelijk broeden zij uit en brengen voort kleine roode Acarı (fig. 7), die snel zwemmen in het water.” Ik reproduceer de figuur niet, omdat zij slechter is dan die van 1778. Zie aldaar. DE GEER ziet dus niet in, dat deze roode lichamen Larvae zijn. FrIscH 1728 was gelukkiger; hij noemt ze ,,Lause”' en heeft „an dem Halse dieser Läuse eine Spur von Füsse gefunden.” Zie Deel I. p. 153. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 423 142. Hydrachna cruenta O. F. Müll. 1776. Verder zegt DE GEER, dat LINNAEUS deze diertjes Acarus aquaticus &c. noemt. Daarin vergist hij zich; zoodat ik dien naam niet beschouw als aan de diertjes gegeven. Nepa cinerea ; Zweden. m 1769. Acarus aquaticus, Roode waterspinnetje. HOUT- TUYN, Natuurl. Hist.; v. 1. Stuk (= tom.) 13. p. 142—144. n. 21. — Lees mijne opmerking bij Acarus aquaticus, hier- boven sub 1769. — Hij vertaalt het door FRISCH 1728 mede- gedeelde. m 1769. Vandspindel. O. F. MÜLLER, Om Vandspinde- ler; in: Kjob. Efferretninger; p. 220. n. 26. en in: Kritiske Journal; p. 120. n. 26. — „2 Oyne; uden Hale; uden Fork paa Ryggen; glatt; blodrgd; Bugen lasket; rode Beene.” — Zie de vertaling sub 1776. — Denemarken. m 1769. Waterspin. SLABBER, Natuurk. Verlust.; p. 13. — „Men ziet veele van de Water-Spinnen, die zeer schoon karminkleurig zijn.” — Ik vermoed, dat hij cruenta zag. — Nederland. BRU tt, Motie DE GEER, Mém. Hast, Ins.;. vw. 2./P. lp: 86. — „Les Notonectes, les Scorpions d'eau et autres, sont attaqués par des Mittes ordinairement rouges, qui sont aquatiques comme eux; elles s’attachent à leurs pattes et dans d’autres endroits du corps.” Wonderlijk, dat hij nu niet, als in 1768, van eieren spreekt, maar van de Adulti. „elles s’attachent’’ &c. — Dezelfde figuur als 1768; zie hierbeneden 1778. — Notonecta, Nepa ; Zweden. m 1771. Ei. DE GEER, Thiere die mit einem Strange in: Kön. Schwed. Akad. Wiss. Abh.; v. 30. p. 196. — Als 1768. — De vertaler spreekt van „weisse länglichte Eier .... die mit einem langen Stengel &c.” — Wij leeren hieruit, dat wij altijd de origineele bronnen bestudeeren moeten. m 1773. Mitte aquatique rouge. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 3. p. 369. — Hier weêr, als 1768; de aan Nepa han- gende Larvae: „des oeufs, d'où sortent des Mittes aquati- ques rouges.” (P. 654) „Expl. d. PI.: „sortie de l’oeuf & qui nage avec 424 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 142. Hydrachna cruenta O. F. Müll. 1776. agilité.’’ — Dezelfde figuren van 1771, maar grooter en beter, maar nog niet zoo goed als die van 1778. Zie aldaar. m 177“. Louse. GOLDSMITH, An hist. of the earth; v. 7. p. 360. — „Water-Scorpions .... are .... greatly overrun with a little kind of louse.” — Nepa cinerea ; Engeland. m 1775. Wasser-Spinne, Rothe Spinne. EICHHORN, Was- serthiere; p. 60. — „So findet sich nicht selten eine Art rother Spinnen die das schönste Carmoisin haben; Das Wasser ist ihr Element, und sie können nicht, wie die Erd-Spinnen in der Luft leben; Diese Thiere finden sich mehrentheils im Kraut, doch aber auch im Most; Sie sind mit blossen Augen zu sehen, und gehören weiter nicht für das Microscopium, als wenn man ihre besondere Theile betrachten will.” 1775. Acarus aquaticus, Wassermilbe. FUESSLIN, Verz. Schweiz. Ins.; p. 60. n. 1181. — Citeert FriscH 1728. — „In Seen, Teichen, Sümpfen, nicht selten.” — Zwitserland. m 1775. Acarus aquaticus, Rothe Wassermilbe. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1053. n. 21. — Eén zin heeft betrekking op aquaticus ; zie p. 402; de rest op cruenta, ontleend aan FRISCH 1728. Maar hij vertelt ook op eigen gezag onzin: „In feuchter Erde, und sogar im Was- ser’; „indem sie auch in süssen Wassern sehr schnell über die Oberfläche hinlaufen”; „ihre Bruth zeiget sich schon im Merz, in einem von Moos verwickelten Netz.” m 1775. Wasserspinne. SLABBER, Phys. Belust.; p. 4. — Als 1769. 1776. Milbe (Larva). GOEZE, Insekten an Thieren; im : Berlin. Ges. naturf. Freunde; v. 2. p. 268. — „an Nepa und Notonecta.’’ — Duitschland. 1776. Acarus aquaticus, Rothe Wassermilbe. GOEZE, Verz. Rösel Ins. ; in : Naturforscher, 9. Stück; p. 70. — Nomina nuda. & 1776. Hvdrachna cruenta. O. F. MULLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 190. n. 2273. — ,,Oculis binis; sine cauda; sine furca; glabra; rubra, distenta, pedibus aequalibus.”’ Zie 1769. „Rode Beene”; hier ,,aequalibus” (ik vermoed: evenals het lichaam: rood; maar men kan er ook uit lezen: alle aan elkander gelijk!) B 17/8 (Mete DE GEER 'Mém.-Hist Ins!; vi. 7.2782, — HIST. OVERZ. D: ACAROLOGIE. II. 425 142. Hydrachna cruenta O. F. Müll. 1776. „Elles attachent leurs oeufs au corps ou aux pattes de . Punaises-d’eau.” (P. 128.) „Certains oeufs rouges, attachés par un petit pédicule au corps et aux pattes de .... Punaises d'eau.” (P. 144). Acarus aquaticus ruber, Mitte aquatique rouge. — Eren 23h ali Dat is Hydryphantes gymnopterorum ; maar onder diezelfde namen wordt ook cruenta behandeld! — Verkort: „Sur le corps et les pattes des Punaises d’eau, de petits corps en forme de grains ovales d’un rouge très vifs, forte- ment attachées, implanté dans la peau par un petit pedicule. Particulièrement au printemps. Ces grains remplis d’une liqueur rouge, étoient de véritables oeufs. Il en sortent de petites Mittes rouges à corps sphérique et à longues pattes, qui me paroissent être ou de l’espèce dont il a été question dans ect article (1), ou bien de celle du suivant” (2). „Les Mittes aquatiques rouges à corps sphérique pondent et attachent leurs oeufs au corps et aux pattes des autres Insectes aquatiques plus grands. Puisqu’on trouve de ces oeufs de grandeurs différentes, il est certain qu’ils crois- sent et augmentent en volume, sans doute par un cer- tain suc nourricier, qui passe du corps de l’Insecte dans l’oeuf (3). C’est pourquoi les Punaises d’eau, très-chargées de ces oeufs étoient faibles et languisantes. Ces oeufs parois- sent encore leur causer une espèce de démangeaison, puis- qu'elles frottent avec leur pattes les endroits du corps où ils se trouvent placés” (4). 426 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 142. Hydrachna cruenta O. F. Müll. 1776. Opmerkingen. 1. Acarus ruber (= gymnopterorum). 2. Acarus globosus (= cruenta). De afbeelding stelt natuurlijk eene Nympha voor, die uit zoo’n „ei’’ gekomen is. De af- beelding (onze fig. 123) is dezelfde als die van 1768 en 1773, maar veel beter, weshalve ik haar hier wel produceer. 3. Als die „eieren”’ tegelijk gelegd waren, dan zouden zij alle even groot zijn; daarover heeft DE GEER blijkbaar niet nagedacht. 4. Vermoedelijk wel door de telkens herhaalde boringen in verschillende richtingen van de hypopharynx. Op p. 880. (Expl. d. PI.) staat, dat de afgebeelde poot met „2 oeufs ovales rouges” is die van eene Notonecta, en de „eieren” „donnent naissance à des Mittes aquatiques rouges’ (sic!). Ook fig. 10. „représente la petite Mitte aquatique rouge” (sic!) (P. 146. n. 25.) Acarus (aquaticus) globosus, Mitte aquatique vonde. — „Aquaticus rubro-fuscus, . corpore globoso, tentaculis breviori- bus, pedibus rubris approximatis. — Aquatique d’un brun rougeâtre, à corps arrondi et à bras courts, à \ pattes rouges placées à distance égale.” — Verkort: „Il y en a du volume d’une petite lentille (1). Corps plus arrondi, pres- ff} que tout à fait sphérique, un peu ha | FE applati en dessous. Peau lisse et : tendue, sans aucun poil. Couleur f d'un brun rougeâtre obscur; bras et pattes rouges couleur de sang. D'autres, beaucoup plus petites (2), quoique de la même espèce, la grandeur des graines de navet (3), couleur plus rouge ou moins brune, avec une grande tache bien marquée couleur de feu en dessous dans la plûpart des individus. Bras beaucoup plus courts, mais plus gros que ceux de l'autre espèce (4), formant en devant une pointe avancée parce que la Mitte les tient appliqués l’un contre l’autre (5), divisés en articulations, finissent en pointe un peu courbée. Entre ces bras la trompe, plus longue que celle de l’espèce précé- Fic. 124. — 3/2. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 427 142. Hydrachna cruenta O. F. Müll. 1776. . dente (4), de la longueur des bras. Pattes de la même figure que celles de cette derniere Mitte (4) ayant des poils et de longs filets; sont cependant un peu plus courtes, quoiqu’elles ayent un article de plus (six), attachées tout pres les unes des autres; les I sont beaucoup plus courtes que les autres’’ (6). „Deux tubercules hemisphériques assez grands d’un rouge vif, a quelque distance l’un de l’autre; sans doute les yeux.” „Nagent avec beaucoup d’agilité; le poids de leur gros corps ne les incommode pas; elles vont au fond par leur propre poids quand elles tiennent leurs pattes en repos. Opmerkingen. 1. Ervum lens. 2. Dat waren Nym- phae. 3. Brassica napus. 4. Acarus ruber (= gymnopterorum). 5. Hij is de eenige, die deze zonderlinge houding beschrijft. 6. Dat is waar; hij beschrijft de Nympha; de lengte der poo- ten III en IV in zijne afbeelding (123) is dus goed; fig. 124, een adultus: geen der pooten is langer dan het lichaam. — Aan zijne figuur is niet de noodige zorg besteed: zwem- borstels ontbreken! — Dat zoude voor sommige acarologen een reden zijn, deze soort tot de „condemned species’ te rekenen! — Zweden. m 1778. Laus. GOEZE, Entom. Beyträge; v. 2. p. 172, sub Nepa. — Nomen nudum. Acarus (aquaticus) Neparum. Idem, ibidem; p. 174, sub Nepa cinerea. — „Acht Füsse, gehören also zu den Acaris; eine eigene Art, die man Acarus aquaticus Neparum nennen könnte.” Hij citeert FRISCH 1728 en SWAMMERDAM 1737. — Evenals men bij DE GEER doet, laat men ook hier het woord „aquaticus’’ weg. m 1778. Hydrachna cruenta, Blutwasserspinne. GOEZE, in zijne vertaling van LISTER’s Spinnenboek; p. 280. n. 192. — Diagnose van MÜrrER 1776. [m 1778. Acarus globosus, Witte Aal-Spin. GRONOVIUS, Mus. Gronov.; p. 44. n. 441. — Nomen nudum. — „Witte aal” is een mediane witte streep over den rug; vermoede- lijk moet hier Araneus globosus gelezen worden. ] m 1780. Rothe Wassermilbe. GÖTZE; in: DE GEER, Abh. v. 3. p. 243. — Als 1771. — Idem, p. 424. Expl. tab. — Met dezelfde figuur als die van 1778. 428 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 142. Hydrachna cruenta O. F. Müll. 1776. m 1780. Hydrachna cruenta, abdomine distenta, pedibus rubris. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre. Ins. aq.; in : Mém. Acad. Roy. Sci pRarsyiv.'6.)p: 624. n.026 — Wet wel hier staat weer „pedibus rubris”. niet: aequalibus; zie 1776. m 1781. Wasser Spinne, Rothe Spinne. EICHHORN, Beytr. Naturg. Wasserthiere; p. 60. — Als 1775. m 1781. Trombidium globosum. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 1. p. 535. n. 5. — Korte diagnose naar DE GEER 1778. — Hij zegt erbij: „Conf. Acarus aquaticus maculatus DE GEER, 7. N46r t 290 fl 18T Dat is het © van Arre- nurus buccinator MULL. m 1781. Hydrachna cruenta. O. F. Mür- LER, Hydr. Daniae; p. 25. — Als 1776. — Ook P. HOSTS MEO: f. 1. — Ik wijk hier af van mijne gewone wijze van behandeling, en wel om voor de identiteit van cruenta en globosus te pleiten. Fic. 125 — 2/3. Overtrek. cruenta. | globosus. Corpus supra et subtus pla- niusculum, valde distentum & laxum else tel elves ee ele tere ie eee ee see © ec 0 ee 0 ee ee e ew e 0 ® 0 0 0 © © 0 © 0 0 0 è oe ee ee ee. Oculi aegre deteguntur; an- tice puncta duo elevata ru- bra distantia . 0 0 0 eee ee ee ew eee € eee see jee! eee ojee (ents eee ee Corps un peu applati en dessous, Presque tout-à-fait sphéri- que, Les petits couleur plus rou- ge, ou moins brune. Les grands couleur d’un brun rougeâtre obscur. (Noch DE GEER, noch PIER- SIG zeggen iets over vlekken). Deux tubercules hémisphé- riques d’un rouge vif, à quel- que distance l’un de l’autre, sans doute les yeux. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 429 142. Hydrachna cruenta O. F. Müll. 1776. Palpi breves extrorsum cur- Mat acuti». . trium articulorum rubri.. pubescentes. (Hij teekent den linker palp met 3, den rechter met 2 haartjes). .... Pedes longitudine corporis, (dat is een gezichtsbedrog en komt bij geen enkele Hydrach na voor). articulorum quinque ruber- rimi (oude schrij vers zijn daar- in onnauwkeurig). Primi pubescentes vel pilis undique minimis obsitis. Reliqui articulis quarto & quinto ac apice tertii pilis in- terno latere articulo duplo longioribus vestiuntur. ee ee ee © © 0 e ee ee ee ee + Bras courts, finissent en pointe. Divisés en articulations; rouges, couleur de sang PIERSIG teekent de palpen met een weinig meer haartjes. Pooten (I—IV nemen in lengte toe; PIERSIG: selbst der letzte Fuss bleibt immer noch beträchtlich hinter der Körperlänge zurück). Six articles; Pattes rouges couleur de sang (als hier- naast). (PIERSIG: Die Borstenbe- waffnung ist, mit Ausnahme des ersten Paares reich.) (PIERSIG: Bei den drei letz- ten Paaren an der Beugeseite der mittleren Glieder, zahl- reiche, halblange Borsten. Schwimmhaare am vorletz- ten Gliede des 2. und am 4. und 5. Gliede des 3. und 4. Beinpaares. Habitat: „In pascuis inundatis’. Men kan mij voorhouden, dat MÜLLER in zijne figuur geen „rostrum’’ teekent, en er in den tekst ook over zwijgt. Ik antwoord, dat DE GEER in zijn tweede hoofdfiguur (zie mijne fig. 124) eveneens geen rostrum teekent, en dat KocH bij zijne punicea (14. 17) evenzoo geen rostrum teekent, even- min daarvan in den tekst spreekt, terwijl punicea toch eene echte Hydrachna is. MULLER’s figuur is te elliptisch geteekend; maar eene der figuren van DE GEER’s ruber (= gymnopterorum) (onze fig. 129) is eveneens te lang uitgevallen; daarop heeft nooit iemand eene aanmerking gemaakt! 430 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 142. Hydrachna cruenta O. F. Müll. 1776. MÜLLER teekent op zijne figuur (zie onze fig. 125) 3 licht- roode, of, zoo men wil, 2 donkerroode banden, waarvan hij in den tekst niet gewaagt. MÜLLER zelf zegt niets van een rostrum, noch beeldt hij er een af, en töch identificeert hij zijne cruenta met Acarus globosus DE GEER, waarbij deze auteur wel van een ,, trompe” melding maakt, en haar ook in zijne détailfiguur (onze fig. 124) afbeeldt. Summa summarum, ik beschouw globosus als synoniem met cruenta ; ik deins niet voor eene naamsverandering terug. m 1783. Acarus aquaticus globosus. DE GEER, Abh. (ver- taling van iGoEZE);;iv.. 7. p. 61. n.. 25. — Als. 1778. Runde Wassermilbe. GOEZE, ibidem; p. 61. noot a. — Hij volgt MÜLLER: globosus = cruenta. m 1783. Acarus aquaticus globosus. RETZIUS, de Geer Gen. & Spec. Ins.; p. 206. n. 1359. — Diagnose van DE GEER. m 1787. Trombidium globosum. FABRICIUS, Mantissa Ins. ; v. 1. p. 342. n. 5. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1789. Acarus aquaticus globosus, Aquatique ronde. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 68. n. 54. — Naar DE GEER. m 1790. Hydrachna cruenta. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2939. n. 32. — Diagnose van MÜLLER, met globosus als synoniem. m 1791. Acarus aquaticus, Kleine rothe Wassermilbe, Was- serspinne. FISCHER, Vers. Naturg. Livl.; p. 358..n. 663. — „Sie sieht einer kleinen Spinne ziemlich gleich, und ist blut- roth.” — Lijfland. m 1792. Hydrachna cruenta. OLIVIER; in : Encycl. méth.; Hist. nat; Ins.; v. 7. p. 116. n. 32. — Hydrachne ensanglantée, p. 107. n. 32.; p. 116. n. 32. — Met globosus als synoniem. — Vertaling van MÜLLER’s beschrijving. m 1792. Trombidium globosum. PETAGNA, Instit. ent.; v. 1. p. 432. n. 4. — Diagnosen van FABRICIUS 1781 en DE GEER 1778. a 1793. Trombidium globator. FABRICIUS, Ent. syst; v. 2. p. 403. n. 23. — „Globosum fuscum pedibus rubris.” — Citeert cruenta Mürr. en globosus DE GEER. — Hij heeft zich dus in den naam verschreven. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 431 142. Hydrachna cruenta O. F. Müll. 1776. m 1796. Hydrachna cruenta. LATREILLE, Précis car. gén. Ins.; p. 181. — Nomen nudum; type van het genus Hy- drachna MÜLLER, emend. LATR. 1796; zie p. 418. Hierbij maak ik de volgende opmerking. MÜLLER werd in zijne identificeering van cruenta en globosus zestig jaren lang door alle onderzoekers gevolgd. De eerste, die cruenta en globosus scheidde, is KocH, maar als men zijne figuur van cruenta ziet, dan past die op de beschrijving, die Hydrach- nologen van globosus geven. m 1801. Hydracna cruenta. LAMARCK, Syst. Anim. sans vert.; p. 178. — Citeert MÜLLER 1781 en DE GEER 1778. — Nomen nudum. m 1802. Hydrachna cruenta. GMELIN, A gen. Syst. of Nat av 3..P.-718. == Als. 1790: m 1803. Hydrachna cruenta, Schwarzrothe Wassermiete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 222. n. 2706. — Diagnose en citaat van MULLER 1776 en 1781. — „In hellen Wiesen- bächern.’’” — De bijvoeging: „Sie schwimmt wenig, sondern geht mehr auf dem Bodensaze” geeft te denken! m 1804. Hydrarachna globulus, Hydrarachne globule. HER- MANN, Mém. Apt.; p. 56. n. 3. LO 0: „Oculis binis; sphaerica, gla- bra, rubra, immaculata; pedi- bus rubris subaequalibus. — Deux yeux; sphérique, lisse, rouge, sans taches; pieds rou- ges, presqu’égaux.”’ „Rarement d’une couleur fon- cée. Yeux noirs (1), écartés. Palpes étroits et grêles. Bec de la longueur des palpes. Pieds I peu velus, extremement courts. Les pieds I—III à cinq, les IV à 6 articles. Dans tous le 2d article le plus court.” Opmerking. 1. DE GEER 1778 en MÜLLER 1781 schilderen de oogen als rood; HERMANN noemt ze zwart. Alle drie hebben gelijk: de corneae zijn rood, waartusschen de zwarte pigmentvlek. — Vreemd, dat hij noch MÜLLER, noch DE GEER citeert, en een eigen naam aan dit algemeen Fic. 126. Overtrek. 432 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 142. Hydrachna cruenta O. F. Müll. 1776. voorkomend dier geeft; hij heeft meer Nymphae dan Adulti gezien. 1804. Hydrachna cruenta, Hydrachne ensanglantée. LA- TREILLE, Hist. nat. Crust. Ins: 5 vi. 8. op. 85Mn% 82/4 Als OLIVIER 1792. — Citeert ook FABRICIUS 1793. — „Cette espèce est le sujet de notre genre hy- drachne.’ — Zie hierboven, p. 33. Tegenover p. 22 is op tab. 67. de larve van cruenta naar DE GEER 1778 t. 9. f. 9. (onze fig. 123), in spiegelbeeld afge- beeld en wel onder den naam van „oeuf d’une Hydrachne {maculée?)”’ 143. (Vervolg van Deel I. p. 151. n. 56.) Hydrachna geographica O. F. Miiller 1776. m 1755. Aranea aquatica minor rubra, nigris lineis notata. (Anonymus) in : Comment. Lips.; v. 4. P. 2. p. 220. — Refe- raat van ROESEL’s Ins. Belust., 1er Nachtr., 1747. — „quam excipiunt varii demum cimices’’; hij meent daarmede Nepa cinerea en Ranatra linearis. — Lees: 1749. m 1766. Kleine roode Water-Spin met zwarte cieraden. ROESEL VAN ROSENHOF, De nat. hist. d. Ins.; v. 3. p. 138— 144. t. 24. f. 6. — Als 1749; zie Deel I. p. 151. — Duitschland. m 1768. Aegg. DE GEER, Djur som med en sträng; i : Kongl. Vet. Acad. Handl., v. 29. p. 182. — Hij heeft „röda aflanga agg’ (roode langwerpige eieren) „fasthängande” gezien „med en liten stjelke vid benen och kroppen af .... Vatten-Baggar (Dytisci). — Dytiscus ; Zweden. 1776. Hydrachna geographica. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 190. n. 2270. — „Oculis binis; sine cauda; sine furca; glabra; nigra, sphaerica, maculis quatuor punc- tisque coccineis.” — Denemarken. u 1778.) Mitte, DEIGEER, Mém: Hist. Insy;ivi 7a py 82% — „Elles attachent des oeufs au corps ou aux pattes des Ditis- ques.” — Dytiscus ; Zweden. (P. 128.) „Certains oeufs rouges, attachés par un petit pédicule au corps et aux pattes de .... Ditisques.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 433 143. Hydrachna geographica O. F. Müll. 1776. (P. 144.) „Sur le corps et les pattes de .... Ditisques . de petits corps en forme de grains ovales d'un rouge três vif, fortement attachés, implantés dans la peau par un petit pédicule. J'ai été convaincu par l'expérience que ces grains étoient de veritables oeufs de Mittes aquatiques. m 1778. Hydrachna geographica, Landkarten-Wasserspin- ne. GOEZE; in: LISTER, Naturg. Spinnen; p. 280. n. 190. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1781. Hydrachna geographica. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 25. — Als 1776. — Ook p. 59. n. 29. t. 8. f. 3. 4. 5. „Maxima & congenerum splendidissima. — Oculi punctula duo coccinea, pro mole corporis minima, armato quoque oculo aegre conspicua. — Corpus globosum atrum, nitidum, Fic. 127. — 2/1. Overtrek. armato oculo subtomentosum, maculis & punctis pulchre coccineis; antice utrinque macula maior dilatata, dein puncta bina eadem serie longitudinali, in quorum centro punctulum nigrum, infra haec punctum aliud; tum macula rotundata antice & postice sinuata, area media nigra, denique versus anum puncta duo maiora conspiciuntur; hinc puncta octo maculaeque quatuor coccineae, at puncta medii dorsi qua- tuor, caeteris splendidiora sunt. Subtus in medio macula obsolete rubra. Inter puncta oculorum remota, animalculo tranquillo, tria alia minora serie continua disposita dete- guntur; an haec quoque visui inserviunt? — Palpi rubri, acuminati, quatuor articulorum; apice unguiculati, longi- tudine trium articulorum pedum; hi tegunt rostrum acutum rubrum, longitudine palporum (1) hoc in congeneribus aegre 28 434 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 143. Hydrachna geographica O. F. Müll. 1776. detegitur. — Pedes nigri corpore breviores, articulis sex, pilosis, summo apice rubris seu extremo articulo toto rubro.”’ , Haec quodammodo refert figuram 6. t. 24. vol. 2. ROE- SEL. insect. Bel. at maior colore principali nigro palpis rubris, cum palpi in ROESELII nigri; nec acutissimus auctor rostrum unquam vidit.” „Tacta se mortuam momentis quibusdam simulat. Velo- cissime natat, at consedere amat eodem in loco quasi dor- miens tribus pedum paribus introrsum curvatis, ac rostro longius inter palpos porrecto; hoc situ immota ultra 12 horas persistit, pedibus posticis saepe vibrans.” „In scaturigine paludosa rarissime.” — Denemarken. Opmerkingen. 1. Maar hij teekent het rostrum bijna 2 x korter! — ROESEL zegt niets over de kleur der palpen en pooten, en zijne figuur (natuurlijke grootte) is veel te klein om daaraan de kleuren aan palpen en pooten aan te geven. Het rood aan het einde der pootleden is verschil- lend in uitbreiding. Ook de roode vlekken aan rug en buik variëeren. — Ook RoESEL (zie Deel I. p. 152) nam waar, dat ze lang in rust verkeeren kan. m 1790. Acarus limphaticus, Wasser Milbe. BRAHM, In- sektenkalender; p. LXLII (= XCII), en p. 19. n. 65. — No- men nudum; Februari, Maart; Duitschland. Uit den naam limphaticus zoude men willen afleiden, dat hij aquaticus met haar waterachtig, slap lichaam bedoelt; maar le citeert hij „Ronser III. B. tab. 24.” en 2e zegt hij: „Es ist wunderbar, dass weder Linne noch Fabricius diese Milbe in ihr system aufgenommen haben.” — Aquaticus was hun beiden bekend. m 1790. Hydrachna geographica. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2939. n. 29. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna geographica. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 115. n. 29. — Hydrachne géographique, p. 107. n. 29.; p. 115. n. 29. — Naar MÜLLER 1781. ua 1793. Trombidium geographicum. FABRICIUS, Ent. Syst; v. 2. p. 405. n. 32. — „Globosum nigrum rubro maculatum. — Reliquis major.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 435 143. Hydrachna geographica O. F. Müll. 1776. m 1802. Hydrachna geographica. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 713. — Als 1790. m 1804. Hydrarachna geographica. HERMANN, Mém. Apt.; p. 54. noot. — Hij onderzocht de mond- deelen. Daar zij karakteristiek voor het genus zijn, zoo heb ik de beschrijving ervan op p. 419. geplaatst. — Van het dier zelf geen be- schrijving. geen figuur. — Frankrijk. m 1804. Hydrachna geographica, Hydrachne # géographique. LATREILLE, Hist. nat. Crust. pre. 128. IAS RvS pr oo. Mm. 29, tE 67 contra p. 220 Overtrek f. 2. 3. — Als OLIVIER 1792. — De laatste naam ook onder de figuren, die copién in spiegelbeeld van MULLER’s figuren zijn; de rugzijde een weinig gewijzigd. 144. Hydrachna hexapoda Schrank 1803. m 1803. Hydrachna hexapoda, Sechsfüssige Wassermiete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 226. n. 2717. — Die vorder- sten Füsse (1) sehr kurz, fühlhornförmig; rückwärts (2) einige Borsten. Mit dem viereckigen Asthorn (3) um Ingoll- stadt, wo sie an den Wasserinsekten säugt (4). Sie ändert ab mit rothen und meergrünem Korper.” (5). Opmerkingen. 1. Hy is gewoon, in dit werk, de palpen dikwijls „Füsse” te noemen, en dan is het zeer zonder- ling, dat hij deze Larvae „hexapoda’ noemt! 2. Aan den achterrand. 3. Daphnia quadrangula. 4. Het is jammer, dat hij de namen dezer „Wasserinsekte” niet noemt. 5. Dat moeten 2 soorten van Larvae geweest zijn. In alle geval heeft hij larven gezien, die nog niet veel gezogen hadden! Onderzoek ter plaatse is gewenscht. 145. (Adhuc sine nomine.) (Hydrachna perniformis Koenike 1895.) m 1799. Oeuf. SONNINI, Voyage d. L haute et basse 436 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (145. Hydrachna perniformis Koen. 1895.) Egypte; v. 1. p. 414. — „Des petits oeufs allongés, pointus et d'un rouge clair étoient attachés par un de leur bout au ventre de cet individu” (Nepa, geel met zwarte vleugels). — Bij Rossette, Egypte. Welke Nepa is dat? Het is mij niet gelukt, dat te weten te komen. Genus Eylais Latr. 1796. Type Hydrachna extendens O. F. MULL. 1776. (Vervolg van p. 411). Zooals blijkt uit hetgeen p. 410. over Eylais medegedeeld is, behooren alle volgende Hydrachnidae (n. 146—210) tot genoemd genus. 146. (Vervolg van Deel I. p. 150. n. 55.) Hydrachna gymnopterorum (L. 1758). (Hydryphantes.) m 1759. Acarus gymnopterorum vuber, punctorum cocci- neorum utrinque pari. DE LA CHENAYE DES Bots, Dict. rais. univ. d’Anim.; v. 1. p. 647. col. 2. — Nomen nudum. m 1759. Acarus abdomine rubro, lateribus punctis binis coccineis. LINNAEUS, Anim. spec. disp.; p. 199. n. 23. m 1760. Acarus gymnopterorum. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. ls MD AIS En 25. AIS 1758, zie Deep alst m 1761. Acarus gymnopterorum. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.; p. 483. n. 1982. — Als 1746 en 1758; zie Deel I. p. 150. Maar hier in plaats van: „uti alter acarus in coleop- tratis” .... „uti sequens acarus in coleoptratis.” — Die ,Sequens” is coleoptratorum . — Culicidae ; Zweden. m 1762. Acarus gymnopterorum ruber, punctorum cocci- neorum utrinque pari; Mitte rouge des mouches. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 623. 624. — De zeer korte beschrij- ving is aan LINNAEUS ontleend. — „attachée aux mouches et aux moucherons.”’ Voor die op ,,mouches” zie hierboven, p. 338. — Culicidae ; Frankrijk. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 437 146. Hydrachna gymnopterorum (L. 1758). m 1763. Red Acarus with naked wings, and an equal number of scarlet points on each side. BROOKES, A new and aceun Syst.; p. 281..n. 23. | With naked wings! Sic! Is dat niet eene prachtige vertaling van gymnopterorum ? m 1764. Acarus gymnopterorum ruber, punctorum cocci- neorum utrinque pari ; Mitte rouge des mouches. GEOFFROY, Efisteta bro Ins: Ed. 2.:(is dezelfde als Ed. 1.l); v. 2. p.628. 624. — Als 1762. a 1764. Acarus gymnopterorum. O. F. MÜLLER, Faun. Fridr.; p. 92. n. 820. — „In culicibus.”’ — Denemarken. m 1766. Acarus gymnopterorum. O. F. MÜLLER, Manip. Ins. Taurin.; in. Misc. Taurin.; v. 3. p. 198. — Nomen nudum; Italië. m 1767. Acarus gymnopterorum. LINNAEUS, Syst. Nat.; Bar 22: ive 25 pi 1026. mn’ 26.:— Als '17585;nzie Deel TDI] m 1769. Acarus gymnopterorum, Byén-myt. HOUTTUYN, Natur bust.) va 1. Stuk (— tom.) 13.) op. 149) n..26, »Byén-myt”, omdat LINNAEUS abusivelijk „uti et Apibus’’ aan den habitat toevoegde. m 1769. Acarus gymnopterorum. LINNAEUS, Syst. Nat; BS v. 1. PND dimid 2. pal 0262260 KAS 1767. 1775. Acarus gymnopterorum. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 814. n. 23. — Als LINNAERS 1767. m 1775. Acarus gymnopterorum, Bienenmilbe. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1055. n. 26. — Naar HOUTTUYN 1769. m 1776. Acarus gymnopterorum, Egytsabkoma (Groenl.). O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 186. n. 2219. — Dia- gnose van LINNAEUS. — Denemarken, Groenland. Ik plaats deze passage hier, hoewel de mogelijkheid be- staat, dat de in Groenland op een ,,gymnopteron” (Dipte- ron?) gevonden soort eene andere was. Acarus aquarius. Idem, ibidem; p. 188. n. 2238. — „Cocci- neus, abdomine globoso, nitido, setoso.’”’ — Er staat een + bij, dat beteekent, dat hijzelf het dier in Denemarken vond. — Dat kan geen volwassen (of Nympha van eene) 438 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 146. Hydrachna gymnopterorum (L. 1758). Hydrachnide geweest zijn; want, dan had hij haar wel daar- onder geplaatst: Ik vermoed dus, dat het eene Larva was, al zegt hij niet, dat zij slechts 3 paar pooten had (dat zegt hij evenmin van zijne gymnopterorwm!) en daarom plaats ik deze passage, onder reserve, hier. De diagnose past op deze Larva; het is jammer, dat hij den gastheer niet noemt. m 1776. Milbe. SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. 10. (sub Acarus coleoptratorum). — „Denn auch die Mücken haben ihre Milben.” — Zijn „-Mücke” is Culex. — Oostenrijk. m 1778. Acarus (aquaticus) vuber, Mitte aquatique rouge. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 141. t. 9. f. 3—6. — „Aquaticus ruber, corpore subgloboso, tentaculis longis, pedibus approximatis. — Aquatique rouge, à corps pres- qu’arrondi, à longs bras, et à pattes placées à distance égale.” — Hij identificeert haar zeer ten onrechte met Acarus aqua- ticus (Limnochares), met FrıscH 1730 (Hydrachna) en met ROESEL 1749 (een mixtum van Hydrachna en Piona). Fic. 129. — 3/2. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 439 N 146. Hydrachna gymnopterorum (L. 1758). Het is gebleken, dat deze ruber de Adultus van gymnop- terorum is. — Verkort: „Eaux dormantes, marais; toute l'été. — Nagent avec plus ou moins de vitesse. De differente grandeur, comme de petites lentilles (1), comme de grains de moutarde (2) et encore plus petites (3). Très beau rouge d’écarlate ou de cinnabre, ou bien couleur de sang, avec des nuances irré- guliaires noires sur le dos, qui varient en figure. Presqu’ar- rondi, un peu applati en dessus, un peu moins large par devant que par derrière; peau lisse. Pattes rouges, longues, déliées, très flexibles; cinq articulations sans la pièce immo- bile (4); attachées en dessous du corps avec les côtés, placées tout près les unes des autres, a distance égale, situées au ventre; I et II un peu plus courtes que III et IV. Les pattes IV les plus longues. Pour repousser l'eau les pattes sont pourvues tout le long de leur côté intérieur d’un grand nombre de long poils, comme une frange. Pattes III et IV sont le plus four- nies de ces filets, qui manquent au dernier article; II n'en ont que fort peu; aucun sur les I. Les pieds sont terminés par 2 crochets blancs extrèmement petits, et outre les filets garnis de plusieurs poils courts en forme de piquants.” „Tout près du bord antérieur deux petites taches noires, plus ou moins éloignées l’une de l’autre, composées chacune de deux petits tubercules hémisphériques; sans douteles yeux.” ,Deux bras assez longs, ou presque de la longueur de la moitié des pattes I, auquelles ils ressemblent même en figure, étant très mobiles, divisés en articulations. Entre eux un petit cône, qui est la trompe.” „En dessous du milieu du ventre une fente longitudinale, située à l’origine des pattes”. „A travers de la peau transparente de gros grains rouges, placés sur des lignes assez régulières, peut-être des oeufs. La peau, particulièrement celle du dos avoit des cavités, des enfoncements, des inégalités; dans d’autres individus elle est lisse et très-tendue.” Opmerkingen. 1. Ervum lens. 2. Sinapis arvensis ; dat waren oudere Nymphae. 3. Dat waren jongere Nymphae. 4. Coxa. 440 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 146. Hydrachna gymnopterorum (L. 1758). m 1781. Acarus gymnopterorum. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 491. n. 29. — Diagnose van LINNAEUS 1767. Identifi- ceert haar ten onrechte met libellulae DE GEER (Arrenurus) en met „Reaum. Ins. t. 38. f. 1—3. (Braula coeca.) m 1781. Hydrachna impressa (partim). O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 64. t. 9. f. 3. „palpis lon- gis’. — Zie ook Hy- drachna papillator. — Hij identificeert haar met Acarus aquaticus ruber DE GEER 1778, wat m.i. juist is. — De beschrijving slaat op papillator-Nym- pha. Slechts deze zin: „Macula obscura livida inter oculos in Fic. 130. — ‘2/1. — Overtrek. omnibus” (N.B. het schildje!). past meer op gymnopterorum (ruber). Hij vraagt: „a & b an sexu diversae?” Neen; 2 soorten. „Vulgaris in uliginosis & alibi.” m 1782. Gedruckte Wasserspinne. O. F. MÜLLER, Von der rothen Wassermilbe; 7m : Schrift. Berl. Ges. naturf. Freunde; v. 3. p. 86. — Nomen nudum. m 1783. Acarus aquaticus ruber. De GEER, Abh. (verta- ling door GOEZE); v. 7. p. 59. n. 24. — Als 1778. Rothe Wassermilbe. GOEZE, ibidem; p. 59. noot x. — Hij voegt eraan toe: „Ist Müller's Hydrachna impressa.” Bienenmilbe, ibidem; p. 277. Register. m 1783. Acarus aquaticus ruber. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 206. n. 1358. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1785. Acarus gymnopterorum. FABRICIUS, Mantissa Ins. ; v. 2. p. 373. n. 34. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1790. Acarus gymnopterorum. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2929. n. 26. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1792. Acarus gymnopterorum. MANUEL; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 693. n. 36. — -Mitte des gym- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 44] 146. Hydrachna gymmopterorum (L. 1758). noptères, p. 685. n. 36; p. 693. n. 36. — Naar LINNAEUS. m 1792. Hydrachna impressa (partim). OLIVIER; im: Encycl. Méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. 116. n. 33. — Hydrachne enfoncée (partim), p. 107. n. 33; p. 116. n. 33. — Vertaling van MÜLLER’s beschrijving. m 1792. Acarus gymnopterorum. PETAGNA, Instit. Ent.; v. 2. p. 710. n. 17. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1793. Trombidium impressum (partim). FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 406. n. 35. — „Globosum sanguineum: punctis dorsalibus impressis. — Puncta dorsalia impressa per lineas quatuor disposita.”’ m 1794. Acarus gymnopterorum. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 432. n. 37. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1799. Acarus gymnopterorum ruber, punctorum cocct- neorum utrinque pari; Mitte rouge des mouches. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 623. 624. n. 5. — Als 1762. m 1800. Acarus gymnopterorum ruber, punctorum cocci- neorum utrinque pari; Mitte rouge des mouches. GEOFFROY Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 623. 624. n. 5..— Als 1762. m 1802. Acarus gymnopterorum. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 705. — Als 1790. — Engeland (TURTON). n 1802. Acarus gymnopterorum. [VON SCHRECKENSTEIN], Verz. Halbkäfer; p. 44. — Middel-Beieren. m 1803. Acarus gymnopterorum, Bienenmilbe. (Anony- mus); in : KRÜNITZ, Oec. techn. Encycl.; v. 90. p. 333. n. 11. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1803. Hydrachna impressa, Punktierte Wassermiete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 222. n. 2707. — Citeert MÜL- LER 1781 (partim!) en DE GEER 1778. — Goede diagnose. „In Pferdeschwemmen, in Gräben mit dem Hanenfusse” (Batrachium). „Ob sie gleich vielleicht vieräugig ist; man sieht nämlich zwey kleine länglichte Fleckchen am Vorderende des Körpers (am Kopfe), die etwas anders roth als der übrige Körper sind: von diesen hat jedes an seinen beyden Enden einen schwarzen Punkt. — Sie hat zuweilen ein sammet- artiges Ansehen.” — Beieren. m 1804. Hydrarachna impressa. HERMANN, Mém. Apt.; p. 54. noot. — Nomen nudum; Frankrijk. 442 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 146. Hydrachna gymnopterorum (L. 1758). Idem, p. 59. — Geen van zijne individuën had zwarte pooten, zooals MÜLLER 1781. p. 25. zegt. — Hij hield ze een jaar lang levend, zonder dat zij groeiden. 1804. Hydrachna impressa, Hydrachne enfoncée (par- tim). LATREITEE, Bist. nat. Crust. Insg 8.087 piso. ml iss — Als OLIVIER 1792. — Ten onrechte identificeert hij haar met de „Mite satinée aquatique’” van DE GEER; nog sterker: „Elle appartient à notre genre limnochare’’!! en op t. 67. contra p. 22. is aguaticus afgebeeld onder den naam van Hy- drachne enfoncee ! 147. Hydrachna despiciens O. F. Müller 1776. (Diplodontus.) m 1769. Vandspindel : 2 Oyne ; uden Hale ; uden Fork paa Ryggen ; glatt; rod ; Bugen kugelrund, mange-plettet ; nedre Oyne. O. F. MÜLLER, Om Vandspindeler; in: Kjob. Efter- retninger, p. 220. n. 25, en in: Kritiske Journal, p. 120. n 25. — Denemarken. Let wel: Hij zag de 2 dorsale oogen niet. Vandspindel: 6 Syne; morkrod; Bugen rund, mange-plettet; tuende nedre Gyne. — Idem, ibidem; n. 40. — Denemarken. Weer eene vergissing: geen enkele Hydrachnide heeft 6 oogen. Aangezien ook deze „2 oogen beneden” heeft, zoo moet zij dezelfde soort zijn. m 1776. Hydrachna despiciens. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 190. n. 2269. — „Oculis binis; sine cauda; sine furca; glabra; rubra, rotundata, maculis pluribus: oculis inferis.” Zie mijne opmerking hierboven. Hydrachna umbrata. Idem, ibidem; p. 191. n. 2290. — „Oculis sex; rubra, rotundata, maculis pluribus.” — Ver- geten: „oculis duabus inferis.” Zie mijne opmerking hierboven. m 1778. Hydrachna despiciens, Unterauge. GOEZE; 1n : Lister, Naturg. Spinnen; p. 280. n. 189. — Diagnose van MÜLLER 1776. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 443 147. Hydrachna despiciens O. F. Müll. 1776. Hydrachna umbrata, Schattige Wasserspinne. Idem, ibi- dem; p. 283. n. 209. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1780. Hydrachna rubra, abdomine rotundato, maculis pluribus, oculis inferis. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre Ins. aq.; in : Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; v. 8. p. 624. n. 25. Hydrachna rubra, abdomine rotundato, maculis pluribus, oculis sex. Nimis refert Hydr. 25. Idem, ibidem, p. 624. n. 40. — „Boven mate gelijkt zij op Hydr. n. 25.” Hier belsen thay: het: zie l f. m 1781. Hydrachna despiciens. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 25. — Als 1776. Hydrachna umbrata. Idem, ibidem; p. 26. — Als 1776. Hydrachna despiciens. Idem, ibidem; p. 58. n. 28. t. 6. f. 8. — Hij identificeert haar ten onrechte met Aranea aquatica FRISCH 1730; zie Deel I. p. 154 (= cruenta). „Adeo refert H. maculatam (1), ut nisi numerum & situm oculorum inquireres, eandem diceres, at haec quatuor oculos in area dorsi solita; illa eo in loco nullis, sed in antica cor- poris infera parte duobus tamen instrui- tur. — Corpus supra & subtus subde- pressum rugosum, in peripheria toro- sum, ruberrimum, maculis novem obs- curis;. binis nempe in antica parte, tri- Fie. 181. — 2/1. — : : : Overtrek. bus ad utrumque latus, ac solitaria in medio dorsi. Antica corporis pars ultra pectus valde promi- net; atque in hac prominentia oculi querendi sunt. — Oculi puncta duo antice in pagina infera. — Palpi breves, biarticulati, rarissime ultra corpus porrecti. — Pedes lutes- centes, angustiores & minus pilosi, quam in H. maculata, corporis longitudine. — In fossis aquaticis.”’ Opmerking. 1. Limnesia maculata, ons n. 154. Hydrachna umbrata. Idem, ibidem; p. 82. n. 49. t. 11. f. 6. — „Multum refert Hydrachnam despicientem. — Corpus ru- brum, subdepressum, glabrum nitidum, in ipso margine torosum, supra maculis decem a centro versus peripheriam oblongis; subtus itidem rubrum maculis nigricantibus iuxta pectus. — Oculi sex: punta nempe quatuor minora nigra 444 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 147. Hydrachna despiciens O.F. Müll. 1776. duplici serie, postica remotiora, superne loco oculorum solito, & duo maiora in aversa parte certo situ rubentia. — Palpi minimi apice flavicantes saepe antica corporis parte te- guntur. — Pedes flavi corpore paullo longiores quinque articu- lorum, pilis brevissimis obtecti; versus apicem tamen tertius & quartus pedum tertii & quarti paris articulus pilis longioribus duplici serie instructus est. — Fic. 132. — 2/1. — Overtrek 5 È . Huius unicumspecimen, H. despicientis vero plurima, reperi. — In paludosis syl- vaticis.” Opmerking. Spatiëering van mij. Men ziet wel, hoe wijfelachtig hij zich over de oogen uitlaat: de 4 aan de rug- zijde zijn „vier kleine zwarte punten op de plaats der oogen” (der andere Hydrachna’s), terwijl de echte, goed zicthbare oogen ventraal zijn. Hij vond slechts één exemplaar van deze umbrata. Ik denk, dat dit eene Nympha was, waarin reeds de donkere vlekken van den Adultus ontwikkeld waren. Beide figuren zijn iets misteekend; de typische vorm is iets anders. m 1788. Hydrachna despiciens. BLUMENBACH, Handb. Na- turg.; Ed. 3.; p. 436. n. 1. — Ten onrechte identificeert hij haar met Acarus aquaticus L. 1758. — Diagnose van Mür- LER 1780. m 1790. Hydrachna despiciens. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2939. n. 28. — Diagnose van MÜLLER 1780. Hydrachna umbrata. Idem, ibidem; p. 2941. n. 49. — Diagnose van MÜLLER 1780. m 1791. Hydrachna despiciens. BLUMENBACH, Handb. d. Naturg.; Ed. 4. p. 396. — Als 1788. m 1792. Hydrachna despiciens. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 115. n. 28. — Hydrachne sur- noise, p. 107. n. 28.; p. 115. n. 28. — Vertaling van MÜLLER 1781. Hydrachna umbrata. Idem, ibidem; p. 119. n. 49. — Hy- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II, 445 147. Hydrachna despiciens O. F. Müll. 1776. drachne ombree, p. 108. n. 49.; p. 119. n. 49. — Vertaling van MÜLLER 1781. m 1793. Hydrachna despiciens. BLUMENBACH, Haandbog ı Naturh.; p. 344. — Als 1788. m 1793. Hydrachna despiciens, Rothe Wasserspinne. Don- DORFF, Handb. Thierg.; p. 697. — Diagnose van MÜLLER 1780. m 1797. Hydrachna despiciens. BLUMENBACH, Handb. Na- turg.; Ed. 5. p. 388. — Als 1788. o 1798. Hydrachna despiciens, Kleine rothe Wasserspinne. WIEBEEM,. Unterh:Naturg:; pu318. f 316: m 1802. Hydrachna despiciens, Rood waterspinnetje. BLU-. MENBACH, Hand-Boek Nat. Hist.; p. 558. — Als 1788. m 1802. Hydrachna despiciens. GMELIN, A gen. DE of Nati: v. 3. p.:712. — Als 1790. Hydrachna umbrata. Idem, ibidem; p. 715. — Als 1790. = 1803. Hydrachna despiciens. BLUMENBACH, Handb. Naturg.; Ed, 6:; p. 78. — Als 1788: m 1804. Hydrachna decipiens, Hydrachne surnoise. La- PRPIFLE, Mist naty (Crust. Ins. ;'v..8..p. 334101 280 rAls OLIVIER 1792. Hydrachna umbrata, Hydrachne ombrée. Idem, ididem; p. 45. n. 49. Als OLIVIER 1792. 148. Acarus culicis de Geer 1778. (a) m 1778. Mitte. DE GEER, Mém. Hist. Ins., v. 7. p. 87. — „On trouve des oeufs .... d’un rouge sang, sur le corps de . Cousins.” — Culex ; Zweden. Acarus culicis. Mitte des cousins. DE GEER, Idem, ibidem, p. 120. — [Niet cuculis, SHERBORN, Index Animalium 1902.] „Globosus ruber, capite porrecto lateribus inflato, pedi- bus longioribus. — Ronde rouge, à tête avancée renflée aux côtés et à longues pattes.” „Juin; sur le ventre d’un cousin de la plus commune es- 446 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 148. Acarus culicis de Geer 1778. très-vif, arrondie. — Le devant du corps tronqué; tête (1) de cha- que côté renflée (2); en devant une petite trompe, au moyen de laquelle elle se tient fortement attachée au corps du Cousin, y étant en partie enfoncée (3), tirant de lui la nourriture (4). Elle donne divers mouvements à cette tête de côté et d'autre, en l’allongeant et la raccourcissant (5); de chaque côté un poil. Sur le devant du corps deux petites taches arrondies noires, peut-être les yeux. Pattes à la partie antérieure du corps, assez longues, transparentes, legerement rouges, divisées en articulations, garnies de poils.” Opmerkingen. 1. Gnathosoma. 2. Palpen. 3. Juist; die „petite trompe” bestaat uit 2 kromme digiti mobili mandilorum. 4. Juist. 5. Ik vermoed, dat deze zich op en : neer bewoog. — Merkwaardig, dat hij p. 87 van „oeufs” spreekt, p. 120 van „Mitte”. Welke Larva dat geweest is, is nog niet uitgemaakt. WE- SENBERG-LUND, de bekende vorscher van Larvae van Hy- drachnellae, zoude der wetenschap goede diensten bewijzen, dat eens na te gaan. De Larva onderscheidt zich door 2 hori- zontaal uitstaande borstels aan de palpen, iets heel gewoons bij Larvae van Teutonia, Lebertia, Frontipada, Hygrobates, Cochleophorus, Piona, Pionopsis, Wettina, Hydrochoreutes, Acercus, Brachypoda, maar geene dezer Larvae heeft een vóór recht afgesneden idiosoma, waarop DE GEER uitdruk- kelijk de aandacht vestigt. Ook hebben de meeste der ge- noemde Larvae zulke lange achterrandharen, dat DE GEER die stellig zoude genoemd en afgebeeld hebben, als zijne Larva die gehad had. Korte haren zag hij dikwijls over het hoofd. : m 1783. Acarus culicis. DE GEER, Abh. (vertaling door GOEZE) ;\v.; 72 p. ol: ni lo: Als 1778. Schnakenmilbe. GOEZE, ibidem; p. 51. noot J. w 1783. Acarus culicis. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 204. n. 1349. — Diagnose van DE GEER 1778. FIG. 133) 9/2: HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 447 148. Acarus culicis de Geer 1778. m 1789. Acarus culicis, Mite des cousins. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 67. n. 48. — Naar DE GEER. m 1804. Trombidium culicis, Trombide des cousins. HER- MANN, Mem. Apt.; p. 49. n. 35. (geen figuur). — „Hexapus globosum, rubrum; capite porrecto, lateribus inflato; pedi- bus longioribus. — Six pieds, globuleux, rouge; tête avancée, enflée sur les côtés; pieds longs. — Il vit sur les cousins.” — Dat is DE GEER’s diagnose, een weinig gewijzigd. Zelf ime t hijede Larva miet gezien., = 1804. Mite. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 380. — De beschrijving is aan DE GEER 1778 ontleend. 149. Hydrachna ovalis O. F. Miller 1776. (Oxus.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne ; med Fork paa Ryggen ; gronladen ; Bugen sammentrykt, oven lidt plat, neden kiol- dannet (carinatus), Forken guul; nedre Ledespidser. O. F. MULLER, Om Vandspindeler; im: Kjob. Efterretninger, p. 220. n. 19. en in: Kritiske Journal, p. 120. n: 19. — Dene- marken. m 1776. Hydrachna ovalis. O. F. MULLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 190. n. 2264. — ,,Oculis binis, dorso furca notata; virens, ovata compressa, supra planiuscula, subtus carinata, furca lutea; palpis inferis.” — Denemarken. m 1778. Eyförmige Wasserspinne, Hydrachna ovalis. GOE- ZE; in: Lister, Naturg. Spinnen; p. 279. n. 184. — Dia- gnose van MÜLLER 1776. m 1780. Hydrachna virens, abdomine ovato, compresso, supra planiuscula, subtus carinato ; furca lutea ; palpis inferis O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre Ins. aq.; in : Mém. Acad. Roy: Sci. Paris. v. 8. p. 624. n. 19. 1781. Hydrachna ovalis. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 24. — Als 1776. — Ook p. 53. n. 23. t. 10. f. 3. 4. — Dia- gnose van 1776; maar: „carinata furco, lutea” (lapus trans- scriptionis). „Media inter H. Musculum & strigatam, satis tamen di- 448 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 149. Hydrachna ovalis O. F. Müll. 1776. versa. — Corpus ovatum supra convexum, non depressum uti in H. strigata, nec acutiusculum uti in H. Musculo, lateri- Fic. 134. — 2/1. — Overtrek. bus compressum, subtus in carinam planiusculam produc- tum. Dorsum luteum strigis duabus longitudinalibus, macula pone oculos & margine setoso viridibus. Venter planiusculus in carinam tamen efformatus videtur; cum insectum, quo- ties defectu aquae nare nequit, in latus volvatur, nec ullo modo in pagina corporis inferiore quiescere valeat. — Oculi puncta duo nigra remota. — Palpi breves biarticulati infra pedes positi. — Pedes nigricantes quinque articulis, pilosi, corpore breviores, ac contra morem congenerum in inci- sura antica inter oculos & palpos positi, & a latera uti Vi- bressae porrecti. Numerus quidem pedum uti in congeneri- bus octonarius est, situs tamen aggregatus unum & alterum momento inconspicuum praestat. — In inundatis.” m 1790. Hydrachna ovalis. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2938. n. 23. — Diagnose. van. MÜLLER 1776. w 1790. Hydrachna ovalis. OLIVIER; in: Encycl. meth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 114. n. 23. — Hydrackne ovale, p. 106..n.,23.; .p..114%n..23: — Als MÜLLER, 1781. m 1793. Trombidiwm ovale. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 401. n. 13. — „Subovatum virens albo striatum pedibus fasciculato approximatis. — ,Distinctum pedibus inter oculos et palpis aggregatis.”” — Lees: „flavo striatum.” m 1802. Hydrachna ovalis, GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 712. — Als 1790. m 1804. Hydrachna ovalis, Hydrachne ovale. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 30. n. 23. — Als OLIVIER 1792. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 449 150. Hydrachna strigata O. F. Müller 1776. (Oxus.) | m 1769. Vandspindel; 2 Oyne,; uden Hale; uden Fork paa Ryggen ; glatte ; guulgron ; Bugen aflang, for til nedtryckt med morke, bag til foreenede, Side-Striber. O. F. MÜLLER, . Om Vandspindeler; in: Kjob. Efterretninger, p. 220. n. 31. en in. Kritiske Journal; p. 120. n. 31. — Denemarken. m 1776. Hydrachna strigata. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 191. n. 2279. — „Oculis binis; sine cauda; sine furca; glabra; luteo-virens, oblonga, antice depressa, strigis duabus nigricantibus, apice coalitis.”’ — Vergeten: (strigis) „marginalibus.”” — Denemarken. m 1778. Hydrachna strigata, Gestrichelte Wasserspinne. GORZE; un: LISTER, Naturg. Spinnen; p..281. n.198. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1780. Hydrachna lutescens, abdomine oblongo, antice depresso, strigis duabus nigricantibus apice coalitis. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; v. 8. p.:624. n. 31. m 1781. Hydrachna strigata. O. F. MÜLLER, Hydr. Da- Mae; p: 25. — Als 1776. — Ook p. 71. n. 38. t. 10. f. 1. 2. „Corpus ovato-oblongum supra convexum, antice depressi. Fie. 135. — 2/1. Overtrek usculum, pallide viride, inter oculos macula, dorso striga duplici longitudinali, versus postica coalita, saturate-viridi, notatum. Subtus planiusculum concolor; pectus bases pedum _ non in hac, uti in pluribus, tegunt, sed iuxta marginem anti- cum oriuntur. Porus genitalis loco solito. — Oculi puncta minora nigra duo in parte antica depressa. — Palpi albi 29 450 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 150. Hydrachna strigata O. F. Müll. 1776. pellucidi, bi-articulati, longitudine unius pedum articuli. — Pedes palpis concolores, pilosi, corpore breviores, non pec- tori affixi, sed iuxta marginem anticum & quidem ante oculos; situs hic pedum huic speciei & Hydrachnis ovali & musculo proprius est. — In ripis amnium.”’ De teekeningen, vooral fig. 2, laten te wenschen over; o.a. geen „porus genitalis” geteekend. m 1790. Hydrachna strigata. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2940. n. 38. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna strigata. OLIVIER; in : Encycl. méth.; Hist-nat> Ins Ave pel 17. n.38. — Hydrachnetrayee, p: 1070, 38, eps liven Ss Naar Murrer Ier m 1793. Trombidium strigatum. FABRICIUS, Ent. syst; v. 2. p. 402. n. 15. — „Oblongum virens vittis duabus nigri- cantibus, pedibus fasciculato approximatis. — Affinis T. ovali pedibus antice aggregatis.” m 1802. Hydrachna strigata. GMELIN, A gen. syst. of Nat. vate p. 2182 Als 1790. m 1804. Hydrachna strigata, Hydrachne rayée. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 39. n. 38. — Als OLIVIER 1792. 151. Hydrachna musculus O. F. Müller 1776. (Frontipoda.) m 1769. Vandspindel ; 2 Oyne ; uden Hale; uden Fork paa Ryggen; glatt; gron; Bugen oval, sammentrykt, oven furet, neden kioldannet i nedre Lede-Spidser. O. F. MÜLLER, Om Vandspindeler; 77: Kjob. Efterretninger; p. 220. n. 34 en n: Kritiske Journal; p. 120. n. 34. i [Varietas:] „Der gives en anden, som i alle Maader ligner denne, undtagen i Farven, som er bestandigen tegel- -r6d.’ — Denemarken. | m 1776. Hydrachna musculus. O. F. MULLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 191. n. 2283. — „Oculis binis; sine cauda; sine furca; glabra; viridis, ovalis, compressa, supra sulcata, subtus carinata; palpis inferis.” — Denemarken. — Hier is de varietas niet genoemd. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 451 151. Hydrachna musculus O. F. Müll. 1776. m 1778. Hydrachna musculus, Mäuschen. GOEZE; in: Lister, Naturg. Spinnen; p. 282. — Diagnose van MULLER 1776. m 1780. Hydrachna viridis, abdomine ovato, compresso, supra sulcato, subtus carinato ; palpis inferis. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; p. 624. n. 34. [Varietas:] ,Aliam huic simillimam rufam inveni, colore tamen utrique constante.” „Limites inter 19, 31 et 34 difficiles, etiamsi diversi vide- antur.”’ NOx ús ovalis OMEN Mürren 776han oi) — Oxrus strigata (O. F. MULL. 1776). 1781. Hydrachna musculus. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 26. — Als 1776. — Ook p. 75. n. 42. t. 10. f. 5. 6. „Prima facie adeo refert Lynceos Monoculorum, ut conditis pedibus eius generis esse diceres. — Corpus ovale compres- sum, supra in quadrantem circuli convexum, angustum, sulco notatum, lateribus compressis in carınam linearem Fic. 136. — 2/1. — Overtrek. interam; huic nec dorso, nec ventre incumbere potest, sed aqua deficiente semper in latus revolvitur, cum aliae Hy- drachnae dorso impositae, omni opera sese in ventrem revol- vere non raro frustra tendunt. — Oculi puncta duo maiora nigra approximata quodvis in margine sulci. Infra oculos incisura profunda, ex qua porriguntur palpi & pedes. — Palpi pellucidi albi, biarticulati breves infra pedes penduli. — Pedes corpore breviores, inaequales; pilis brevibus & lon- 452 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 151. Hydrachna musculus O. F. Müll. 1776. gioribus obsiti: primum par reliquis aliquantum brevius, palpis proxime incumbit, quartum aliquantum longius oculis vicinius est. — In palustribus.” „Quis crederit, dari quoque animalia, quibus pedes inter oculos & instrumenta oris siti essent!’ „Colore variat; saturate viridem enim pedibus concoloribus, pallide-viridem pedibus albis, utrumque sulco lutescente ; & pulchre rufam pedibus nigricantibus sulco albido reperi.” m 1790. Hydrachna musculus. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2941. n. 42. — Diagnose van MULLER 1776. m 1792. Hvdrachna musculus. OLIVIER; in: Encycl. meth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 118. n. 42. — Hydrachne souris, p. 107. n. 42.; p. 118. n. 42. — Naar MÜLLER 1781. m 1793. Trombidium musculus. FABRICIUS, Ent. syst; v. 2. p. 402. n. 16. — „Oblongum viridi compressum dorso sulcato, pedibus fasciculato approximatis.” m 1802. Hydrachna musculus. GMELIN, A gen. Syst. of Nati; verS. p. 714. — Als 1790. m 1804. Hydrachna musculus, Hydrachne souris. LA- TREWPESSkUSeHmat. Crust. Ins.; v.:8 pr 212 n2 42 Ze OLIVIER 1792. 152. Hydrachna calcarea O. F. Müller 1776. (Limnesia.) m 1776. Hydrachna calcarea. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 191. n. 2286. — ,,Oculis quatuor; fusca, rotundata, medio candidissimo.” — Denemarken. m 1778. Hydrachna calcarea, Sporn-Wasserspinne. GOEZE; in: LISTER, Naturg. Spinnen; p. 282. n. 205. — Diagnose van MÜLLER 1776. Anecdote. Calcareus — kalkachtig, duidend op de enorme witte rugvlek. GOEZE begreep dat niet, en leidde het af van „calcar’’ = spoor (aan den hak); sic! m 1781. Hydrachna calcarea. O. F. MULLER, Hydr. Da- niae; p. 26. — Als 1776. — ‘Ook p. 78..n. 45. 1. 11.48.15. „Macula dorsi dilatata candida facile noscitur.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 453 152. Hydrachna calcarea O. F. Müll. 1776. „Corpus rotundatum, nigro-fuscum, antice aliquantum angustius. Area oculorum alba est, dein macula lata calcarei coloris altero margine crenulata, altero valde sinuata medium dorsi ad oram posticam usque occupat. — Oculi puncta quatuor nigra aequalia, serieque duplici aequali- ter remota. — Palpi acu- minati, trium articulo- rum: articulus ba- ; : 4 Fic. 137. — 2/1. — Overtrek. seos reliquis si- mul sumtibus longior. — Pedes fere aequales, pellucidi, pallidi & pilosi, uti in congeneribus. — In uligino- sis raro.” Spatiéering van mij. Hij voegt er aan toe: „Corpuscula sphaerica, hyalina pedibus & palpis adhaerentia, num ovula, an animalcula, haud inquisivi.’” — Vijf van die lichaampjes zijn in zijne figuur te zien. Dat waren geen Vorticellae ; want, die kende hij. Het is goed, dat zoo’n waarneming gepubli- ceerd wordt. Opmerking. Deze soort is zeer kenbaar. In Sneek (Friesland) herkende ik haar, terwijl ik mij voorover bukte, en het dier zwemmend zag, aan de enorme witte rugvlek. Naderbij beschouwd, vond ik de grondkleur bruinviolet. Zij werd noch in Denemarken, noch elders teruggevonden. m 1790. Hydrachna calcarea. GMELIN, Syst. Nat.; Ed. 13.; v. 1. P. 5. p. 2941. n. 45. — Diagnose van MÜLLER 1776. 81792. Hydrachna calcarea. OLIVIER; in: Encycl. meth. ; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 119. n. 45. — Hydrachne crétacée, p. 108. n. 45; p. 119. n. 45. — Naar MÜLLER 1781. m 1793. Trombidium calcareum. FABRICIUS, Ent. syst; v. 2. p. 406. n. 36. — „Globosum fuscum: dorso candido, oculis quaternis. Pedes pallidi.’ 1802. Hydrachna calcarea. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 714. — Als 1790. 1804. Hydrachna calcarea, Hydrachne crétacée. La- 454 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 152. Hydrachna calcarea O. F. Müll. 1776. TREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8.-p: 48.!n. 45. — Als OLIVIER 1792. 153. (Vervolg van Deel I. p. 160. n. 60.) Hydrachna fuscata O. F. Miiller 1776. (Limnesia.) 1766. Water-myt. ROESEL VAN ROSENHOF, De nat. Histyd. In y. 3. pus. — Als, 1749; zenDeel Tap ten} m 1769. Vandspindel: 4 Oyne; rodguul; Bugen oval, midt paa mork met lige farvet Fork. O. F. MÜLLER, Om Vand- spindeler; in : Kjgb. Efterretninger; p. 220. n. 36. en in: Kritiske Journal; p. 120. n. 36. Denemarken. m 1776. Hydrachna fuscata. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 191. n. 2287. — ,,Oculis quatuor; rufo fusca, ovata, disco obscuro, furca rufescente.” — Denemarken. m 1778. Hydrachna furcata, Rothgabel. GOEZE; in: Lis- TER, Naturg. Spinnen; p. 282. n. 206. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1780. Hydrachna rufo-fusca, abdomine ovato, disco ab- sacro [lege: obscuro], furca rufescente : oculis quatuor. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; v. 8. p. 624. n. 36. m 1781. Hydrachna fuscata. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 26. — Als 1776. — Ook p. 79. n. 46. t. 11. f. 2. — „Corpus convexum antice & postice obtusum, postice tamen latius. Color rufo-fuscus; in dorso maculae tres obscurae cinerascentes, una scilicet pone oculos subovata, secunda & tertia oblonga magna in ipso disco; in- terstitia macularum furcam rufo- fuscam, aegre conspicuam, cuius rami ad oculos pertingunt, efficiunt. — Pectus & venter rufo-fusca; macula alba loco genitalium. — Oculi puncta quatuor nigra duplici serie. — Palpi pellucidi, longi, apice incurvati. — Pedes longitudine Fic. 138. — 2/1. — Overtrek. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 455 153. Hydrachna fuscata O. F. Müll. 1776. corporis pellucidi, albi & pilosi; postici corpore longiores. — In limosis riguis.” Opmerking. Deze Limnesia wordt niet in PIERSIG’s Hydrachnidae 1901, noch in LUNDBLAD's Süsswasseracarinen 1920 genoemd. Men kan haar vermoedelijk in Friesland terugvinden. — Bij MULLER’s afbeelding zijn de 4 oogen duidelijk te zien; bij mijne figuur 138 niet. m 1790. Hydrachna fuscata. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2941. n. 46. — Diagnose van MULLER 1776. m 1792. Hydrachna fuscata. OLIVIER; in : Encycl. méth. ; ÉnSiMnat ns: ev. Za poll 9s my 46% Hydrachne obscure, p. 108. n. 46; p. 119. n. 46. — Naar MULLER 1781. m 1802. Hydrachna fuscata. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 714. — Als 1790. m 1804. Hydrachna fuscata, Hydrachne brunätre. La- TREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 43. n. 46. — Als OmyTERN1 792. 4 154. Hydrachna maculata O. F. Müller 1776. (Non maculata auct. hucusque.) (Limnesia.) m 1769. Vandspindel : 4 Oyne ; rod ; Bugen oval, femplettet ; korte Lede-Spidser. O. F. MULLER, Om Vandspindeler; in : Kjob. Efterretninger; p. 220. n. 38. en in : Kritiske Journal, p. 120. n. 38. — Denemarken. Let wel: Korte Lede-Spidser. — Reeds nu maak ik er opmerkzaam op, dat de volgende soort, n. 39, ongeveer dezelfde diagnose heeft; het verschil zit in: fire- pillebtet; lamge Ledespidser: Zie 'p.n458. m 1776. Hydrachna maculata. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 191. n. 2289. — „Oculis quatuor; rubra; ovalis, maculis dorsi nigris. Variat diverso macularum numero, palpis brevibus [et longis].” — Denemarken. Men ziet, dat hij hier no. 38 en 39 vereenigd heeft. In plaats van ,,quinquemaculata” en ,quadrumaculata” zegt hij: „maculis dorsi nigris; variat diverso macularum numero.” 456 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 154. Hydrachna maculata O. F. Müll. 1776. En van deypalpenczegt ) hije „brevibus.et longis“; Elebris jammer, dat hij die twee soorten vereenigd heeft; want, het zijn „goede soorten’’. Liestsmzelsvo:ok :hirezrawoir.d ti %,/b rev nblusttahtert elerst+genoemd. Niet alleen volgens de losse an sm aar , ojokeivgo le ns Wd leh Kee Jeliswern Nomenclatuur, komt de naam maculata toe aan de soort ,,femplettet” en met „korte Lede-Spidser”, „palpis brevibus’, en daarom zette ik de woorden „et longis” tusschen [ ]. m 1778. Hvdrachna maculata (partim), Gefleckte Wasser- spinne (partim). GOEZE; in: LISTER, Naturg. Spinnen; p. 283. n. 208. — Diagnose van MULLER 1776. m 1780. Hydrachna rubra, abdomine ovali, maculis dorsi quinque nigris ; oculis quatuor. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; v. 8. p. 624. n. 38. m 1781. Hydrachna maculata (partim). O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae, p. 26. — ,, Rubra ovalis, maculis dorsi nigris. — Ook (partim) p. 81. Reedsrdia.de:lijfkvalt.0.p;.dat hy maar zine „lab: XI. f 32.7 vem wast: da tris ide sitcoms eminent “lor te Ledespardster., pralines Dekens de figuur, die de andere soort voorstelt, wordt hier met were nioje mud: Daarna volgt de korte diagnose, die men op zijne p. 26. vindt; zie hierboven; niet die van zijne „Zool. Dan. prodrom. 2289”, zooals achter de diagnose te lezen staat; want, daar is de diagnose langer; zie hierboven sub 1776. Daarop beschrijft hij 3 soorten: „a. Palpis elongatis”, b. „Palpis brevibus” en, in eene noot, nog eene: „pedibus pal- pisque nigris’. — De volgorde deugt niet; hij had 5 het eerst moeten noemen, zijnde degene, die de oudste rechten heeft. — De beschrijving van 0 is als volgt: „Corpus ovato-globosum, nitidum, coccineum, supra utrin- que striga interrupta (nigra) & quodvis oculorum par aeque remotum videatur. Oculi puncta quatuor minora nigra serie duplici, postica remotiora. Palpi breves absque pilis in motu animalis approximati & porrecti; articuli quatuor inferiores HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 457 154. Hydrachna maculata O. F. Müll. 1776. pedibus duplo crassiores, exteriores angustiores & curvati sunt; luteum colorem uti pedes habent, nigroque acumine termi- nantur. Pedes lutei, pellucidi, pilis passim obsiti, maxime postici, omnes articulis quinque aequalibus in- structi. — In fossis aquaticis.” De beschrijving der palpen deugt niet; zii had moeten luiden: „ar- Fic. 139. — 2/1. — Overtrek. ticuli quatuor; duo inferiores’; want, de palpen hebben niet 8, maar slechts 4 leden (eigenlijk 5). De soort met lange palpen wordt in de Explic. tabularum „maculata var.” genoemd; wel een bewijs, dat Muprerdtzie Lf dies otort met korte palpen als de eigenlijke maculata beschouwt. 1790. Hydrachna maculata (partim). GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2941. n. 48. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna maculata (partim). OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 119. n. 48. — Hy- drachne maculee (partim), p. 108. n. 48.; p. 119. n. 48. — Ver- taling van MÜLLER’s beschrijving. De soort wordt hier ,,va- riété” genoemd, terwijl MÜLLER zelf juist de andere soort „varietas’’ noemt. a 1793. Trombidium maculatum (partim). FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 400. n. 7. — „Ovatum rubrum maculis dorsa- libus nigris, oculis quaternis.’’ — Geen woord over de palpen! m 1802. Hydrachna maculata (partim). GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 715. — Als 1790. m 1803. Hydrachna maculata, Gefleckte Wassermiete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 226. n. 2715. — Te korte diagnose; citeert MÜLLER 1781. „Wassergräben, den ganzen Sommer hindurch. Die dunklern Flecke sind oft kaum zu sehen. Die zwey vordern Augen stehen weiter auseinander als die hinteren.” [sic!] — Beieren. 8 1804. Hydrarachna maculata. HERMANN, Mém. Apt.; p. 94. noot. — Nomen nudum. — Ook eene varietas do r- so miniaceo. — Frankrijk. — Spatiëering van mij. Hydrarachna maculata. Idem, ibidem; p. 59. t. 6. f. 8. — 458 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 154. Hydrachna maculata O. F. Müll. 1776. „La mienne, si c'est bien celle de Muller, a les pieds bleuâtres, et les taches du dos, au nom- bre de six, arrangées d’une autre manière, comme le fait voir la figure que j'en donne. On ne peut donc presque point regarder la mienne comme une simple variete. J'en ai trouvé encore une varıete, dont le dos est d’un beau rouge, presque vermillon.”’ Spatiëering van mij. — Zijne maculata is mi. de echte van MULLER, met „Korte Lede-Spidser”. De vlekken variéeren, zijn soms moeilijk zichtbaar; zie 1803. m 1804. Hydrachna maculata var. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 45. — „Muller fait mention d’une variété qui a les antennules courtes....” — Dat is niet waar: MÜLLER noemt, integendeel, de soort met „lange Lede- Spidser”’, „maculata varietas”’. Fic. 140. — Overtrek. 155. Hydrachna bipunctata Schrank 1787. (Maculata auct. hucusque.) (Limnesia). 1769. Vandspindel: 4 Oyne ; rod; Bugen oval, fire- plettet ; lange Lede-Spidser. O. F. MÜLLER, Om Vandspin- deler; in : Kjob. Efterretninger; p. 220. n. 39. en in : Kritiske Journal, pr 12092759277 Denemarken: m 1776. Hydrachna maculata (partim). MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 191. n. 2289. — Hier vereenigt hij no. 39 van 1769 met no. 38 van 1769, die „korte Lede-Spidser’’ heeft; dat had hij niet moeten doen. Zie hierboven, p. 485. — Daar de naam maculata gepreoccupeerd 1 s.i(zie hierbovensaps 455)s/zZ01011s. zy. vomsgse Iding: m 1778. Hydrachna maculata (partim), Gefleckte Wasser- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 459 155. Hydrachna bipunctata Schrk. 1787. spinne (partim). GOEZE; in: LISTER, Naturg. Spinnen; p. 283. n. 208. — Als MÜLLER 1776. | m 1780. Hydrachna rubra, abdomine ovali, maculis dorsi tribus nigris : palpis longissimus ; oculis quatuor. O. F. MÜL- LER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; v. 8. p. 624. n. 39. — En hij voegt er aan toe: „An mas pre- cedentis?’” (nl. van de soort „palpis brevibus’’). — Neen. Bovendien is hier eene fout ingeslopen: in plaats van „tri- bus” leze men ,,quatuor’; want ,,fireplettet’’ beteekent: „quatuor maculis”. m 1781. Hydrachna maculata (partim). O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 26. — Als N 2 1776. — Ook p. 81. —Zie ~77 > Wy Zl over deze soort, wat ik hier- SG > / boven, p. 455, mededeelde. De diagnose luidt als volgt: Corpus ovato-globosum, nitidum, coccineum, supra utrinque striga sinuata, ab oculis versus postica excur- rente, ac medio dorsi macu- lis duabus remotis nigris. — Oculi puncta quatuor minora nigra serie duplici, postica remotiora. — Palpi longi absque pilis in motu animalis approximati & por- recti; articuli quatuor inferiores pedibus duplo crassiores, exteriores angustiores & curvati sunt; luteum colorem uti pedes habent, nigroque acumine terminantur. — Pedes lutei, pellucidi, pilis passim obsiti, maxime postici; omnes arti- culis quinque aequalibus instructi. — In fossis aquaticis.” Men leze: „Palpi .... articuli quatuor; duo inferiores. . . . „Aliam reperi pedibus palpisque nigris, uti in ROESELII III. t. 24. at oculis quatuor instructum.” — De vergelijking met ROESEL’s figuur (cruenta ; zie Deel I. p. 158) gaat niet op. Voor „nigri” leze men ,,coeruleo-nigri’, of ,,virido-nigri’’ of ‚‚fere nigri”. Hydrachna maculata varietas. Idem, ibidem; p. 88. Expl. tab. t. 11. f. 4. (Spatiéering van mij.) Fic. 141. — 2/1. — Overtrek. 3) 460 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 155. Hydrachna bipunctata Schrk. 1787. m 1787. Hydrachna bipunctata. SCHRANK, Micr. Unterh. in: Von Morr, Oberdeutsche Beytr.; p. 140. t. 2. f. D. E. — Verkort: „Ingolstadt; mit Potamogeton setaceum. Fast vollkommen halbkugelförmig, karminroth; Fühler und Füsse ganz farbenlos, durch- scheinend (1). Fünf ungleich grosse, schwarze Flecke. Hintere Hälfte: zween gelbe Punkte (a, a) (2). Unterseite; in einer gewissen Richtung zween röth- liche, etwas glänzende Punkte, die ge- rade den Augen gegenüber stehen. Fühler ziemlich lang, fast noch einmal so dick als die Füsse (3), bestehen, ihr Grundstück (4) ungerechnet, aus 4 Ge- Fic. 142, — 1/1. lenken, und haben, wie die Füsse, an den Abgliederungen feine Borsten.” Opmerkingen. 1. MÜLLER zegt: „lutei, pellucidi’ ; dat verschilt niet veel van „farbenlos, durchscheinend” ; beiden zullen der waarheid nabij zijn. PIERSIG schrijft „bey der mehrzahl hellbräunlich”. 2. Daarnaar is het dier genoemd. 3. Alleen de proximale helft; zie hierboven bij MÜLLER, p. 459. 4. De maxillicoxae. — SCHRANK zag slechts het voorste oogenpaar; omdat de andere juist in de twee zwarte vlek- ken liggen. Zie ook bij de hieronder te noemen ,,soorten”’ van KocH. — Vergelijk SCHRANK's afbeelding met die van KocH's cyanipes en affinis, die beide de 2 „gelbe Punkte” vertoonen en zeer lichtgekleurde pooten hebben. De 5 vlekken komen eveneens met de hare overeen, óók met die van KocH’s modesta. Er is geen twijfel aan: SCHRANK’s bi- punctata is identiek met „maculata var.” (nom. praeocc.) van MÜLLER. m 1792. Hydrachna maculata (partim). OLIVIER; n: Enneyel.#meths;Ahlıst.Inat. ns ve 7. D MIO nete ye drachne maculee (partim), p. 108. n. 48; p. 119. n. 48. — Naar MÜLLER 1781. m 1793. Trombidium maculatum (partim). FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 400. n. 7. — „Ovatum rubrum maculis dorsa- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 461 155. Hydrachna bipunctata Schrk. 1787. libus nigris, oculis quaternis.”” — Geen woord over de palpen. m 1802. Hydrachna maculata (partim). GMELIN, A gen. Set Kor: Nativi Si. pW2le.. Als 1790. m 1803. Hydrachna bipunctata, zweypunktige Wasser- miete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 223. n. 2708. — Dia- gnose; citeert SCHRANK 1787. — „In den Gräben um Ingol- stadt, mit der gekräuselten Tellerschnecke.” (Planorbis spirorbis). m 1804. Hydrachna maculata, Hydrachne maculee. LA- TREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 44. n. 48. — Als OLIVIER 1792. — „Les antennules sont longues.” 156. Hydrachna undulata O. F. Müller 1776. (Limnesia.) m 1769. Vandspindel; A Oyne ; guul; Bugen oval ; sex- plettet ; lange Lede-Spidser. O. F. MÜLLER, Om Vandspinde- ler; in : Kjgb. Efterretninger, p. 220. n. 37. en im: Kritiske Journal; p. 120. n. 37. — Denemarken. m 1776. Hydrachna strigata. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 191. n. 2288. — ,,Oculis quatuor; lutea, ovalis, strigis flexuosis nigris.’ — Vergeten: „maculis sex; palpis longis.” — Denemarken. Opmerking. Deze naam is ongeldig, aangezien Mür- LER zelf sub n. 2279 reeds eene Hydrachna strigata beschrijft; zie hierboven, p. 449. Gelukkig heeft hijzelf de fout ingezien, en stelt hij, p. 280, den naam undulata ervoor in de plaats. 1778. Hydrachna undulata, Gewellte Wasserspinne. GOE- ZE; in : LISTER Naturg. Spinnen; p. 283. n. 207. — Diagnose van MÜLLER 1776. | m 1780. Hydrachna lutea, abdomine ovali, maculis dorsi sex migris : oculis quatuor. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; ins Mem. Acad. Roy! Sci. Paris; vr 8.'P.'624.'n. 37. m 1781. Hydrachna undulata. O. F. MÜLLER, Hydr. Da- niae; p. 26. — Als 1776. — Ook p. 80. n. 47. t. 11. f. 1. — „Corpus subglobosum, convexum nitidum, pellucidum, lutes- cens absque pilis, dorso maculis varlis nigris; antice nempe 462 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 156. Hydrachna undulata O. F. Müll. 1776. pone oculos maculae tres oblongae serie transversa, media ‘Magis versus discum retracta, dein maculae duae laterales flexuosae, postice una sub- rotunda; haec in quibus- dam iungitur lateralibus. — Pectus lutescens. Maculae ab- dominis in ventre pellucent. — Oculi puncta quatuor nigra serie duplici antica posticis remotiora. — Palpi longi pellucidi crassi lutes- centes, trium articulorum: primus & secundus seu in- feriores pedibus quadruplo crassiores, cylindrici glabri, tertius longitudine duorum acuminatus, terminatur apice adunco. Genicula dupliciter annulata. Tertiusarticulusita reliquis subflecti potest, ut unum corpus videatur; com- muniter vero extensus est. — Pedes pellucidi longi con- stant sex articulis pilis bre- vibus ac longis instructis, longi non modo geniculis, verum quoque ipsis, imprimis pedum posticorum articulis adhaerent. — In aquosis.” Ook hier de mededeeling, dat de naam strigata door hem in undulata veranderd is. Daar is eene fout, zoowel in de beschrijving als in de figuur: de voorste oogen staan verder van elkander dan de achterste. Dat kan niet. m 1790. Hydrachna undulata. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2941. n. 47. — Diagnose van MÜLLER 1776; maar voor: „H. oculis lutea” leze men: „H. ovalis lutea.” 1792. Hydrachna undulata. OLIVIER; in : Encycl. méth. ; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 119. n. 47. — Hydrachne ondulee, p. 108: n: 47:; ps 119. n. 47. — Naar MÜLLER 1781. Fic. 143. — 2/1. — Overtrek. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 463 156. Hydrachna undulata O. F. Müll. 1776. m 1793. Trombidium undulatum. FABRICIUS, Ent. syst; v. 2. p. 400. n. 6. — „Ovatum luteum nigro maculatum oculis quaternis. — Oculi quatuor nigri serie duplici, antici remotiores.” Spatiéering van mij; zie mijne opmerking hierboven sub 1781. m1802. Hydrachna undulata. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 714. — Als 1790. m 1803. Acarus lemnae, Aentengrünmilbe. SCHRANK, Fau- na Boica; v. 3. p. 209. n. 2673. — „Eyförmig, blassgrün; die Füsse des zweyten Paares von denen des dritten entfernter: alle fast gleichlang. — Sehr klein, sehr schnell, ein guter Schwimmer. Die Füsse etwas lang. — Auf und unter dem Aentengrün. ’’ — Beieren. „Auf’? Eene Hydrachnide, die het water verlaat? Dan zal dat wel eene Larva geweest zijn, al zegt hij niet, dat het diertje slechts zes pooten had. En dan pleit de beschrijving zoowel van de pooten als van de kleur voor mijne determi- natie: Larva van undulata. Hydrachna glomerata, Gehäuftäugige Wassermiete. Idem, ibidem; p. 227. n. 2718. ‚‚Blass, langfüssig, kugelförmig; ein kleiner Fleck zwi- schen den Augen, zween ausgeschwungene nach der Länge; die Augen in zween Haufen.’ — [Hij vergelijkt haar met undulata] „aber anders bemalt. Auf dem Körper zwischen den Augen, aber weiter zurück, ein kleiner und zween lange Flecke mit verschiedenen Ausschweifungen längs der Seiten, von Farbe sattgrün. Die beyden Augen jedesmal aus dreyen im Dreyecke stehenden zusammengesetzt. — In Bachwäs- sern um Ingolstadt.” — Beieren. Bekend is, dat zoowel de grondkleur, als de vlekken, bij deze soort variëeren. — Twee cornea en een groote pigment- vlek = drie in een driehoek. m 1804. Hydrarachna undulata. HERMANN, Mém. Apt.; p. 54. noot. — Nomen nudum. — Frankrijk. (P. 59.) „Les yeux postérieures sont plus écartés, et non les antérieurs, comme le dit Muller.” — Goed opgemerkt! m 1804. Hydrachna undulata, Hydrachne ondulée. La- 464 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 156. Hydrachna undulata O. F. Müll. 1776. TREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 44. n. 47. — Als OLIVIER 1792. 157. Hydrarachna erythrophthalma Hermann 1804. (Limnesia.) m 1804. Hydrarachna erythrophthalma, Hydrarachne erythrophthalme. HERMANN, Mém. Apt.; p. 57. t. 3. f. 3. — „Oculis quatuor rubris; ovata, flava, maculis dorsi quinque nigris sinuatis. — Quatre yeux rouges; ovale, jaune; cinq taches noires sinuées sur le dos.” „Dans les fosses maréca- Ribe Dat is in geen geval undu- lata, zooals PIERSIG, Deu. Hydrachn. p. 209 en in „Das Tierreich’’, p. 174. beweert. Ik maak de opmerking, dat HER- MANN de undulata met lange palpen en lange pooten (zie MULLER’s figuur, hierboven, p. 462) goed kende; zijn ery- throphthalma is een geheel ander dier met korte pooten en korte palpen (zie de figuur hierboven). — Eerder lijkt dit dier op de echte maculata; zie fig. 139 en 140; maar die is nooit geel. — De figuur is niet afgewerkt: alle zwem- borstels ontbreken. Fia. 144. — Overtrek. 158. Acarus fluviatilis Ström 1768. (Hygrobates.) m 1768. Acarus fluviatilis. STRÖM, Beskriv. Norske Ins., II; im: Det Kongl. Norske Vidensk. Selsk. Skrift.; v. 4. p. Selen. 186: „Acarus rotundus, albo-fuscoque maculatus, pedibus pos- ticis longioribus.”’ „Er omtrent af Storrelse som et Kaal- Frge, og ganske rund. I Steden for Hoved har den en lille HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 465 158. Acarus fluviatilis Ström 1768. Kant omkring Kroppens forreste Deel, hvorpaa sidder to krumme Fgle-Spidser, hvis bageste Deel er tyk, med en liden Tand paa underste Side, men den forreste smal og spids. Dens fire Par Fodder sidde alle hen ved Kroppens forreste Deel, og af dem ere de bageste de laengste. Farven er hvid of brunplettet med temmelig store Pletter, af hvilke tre paa Kroppens forreste Deel, of to paa Bagdelen, ere de kiendeligste. Den er altsaa i Henseende til Farve meget anseelig, og kiendelig endog for blotte Oine. Opholder sig paa Bunden af Elvene.” „Ist ungefähr von der Grösse wie ein Kohlsamen, und ganz . rund. Anstatt des Kopfes hat es eine kleine Kante um den vordersten Teil des Körpers, vor welcher zwei krumme Fühlspitsen sitzen, deren hinterer Teil dick ist, mit einem kleinen Zahne an der unteren Seite, aber der forderer Teil schmal und spitz. Seine vier Paar Füsse sitzen alle am vor- derem Teile des Körpers, und von ihren sind die hintersten die längsten. Die Farbe ist weiss und braungescheckt mit ziemlich grossen Flecken, wovon drei am vorderen Teile des Körpers und zwei am hinteren Teile die meist ins Auge fallenden sind. Darum ist es in Ansehung der Farbe sehr ansehnlich, und selbst für den blossen Auge sehr kenntlich. Es hällt sich am Boden der Flüsse auf.” Ik had deze soort reeds geïdentificeerd met Hygrobates rufifrons C. L. KocH 1837. 10. 8. en NEUMAN in: Göteborgs Vet. Handl. v. 20. p. 11. 1885, ook omdat NEUMAN haar in Noorwegen gevonden had, toen ik van Dr. Sic THOR het artikel ontving (in: Zool. Anz. v. 75. Hft. 11—12. Maart 1928), waarin hij STRÖM’s Acarus flu- viatilis als identiek beschouwt met Hydrachna naica JOHN- STON 1848. m 1770. Acarus fluviatilis. STRÖM, Beschreib. norw. Ins., II; in : Kön. norw. Ges. Wiss. Schrift.; v. 4. p. 302. n. 85. Hier vindt men een wel wat al te vrije vertaling in het Duitsch. m 1775. Acarus fluviatilis, Elvemid. HAMMER, Faun. Norv.; p. 157. n. 697. — Citeert STRÖM 1768. m 1790. Acarus fluviatilis. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 30 466 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 158. Acarus fluviatilis Strom 1768. 5. p. 2935. n. 6. — Identificeert haar ten onrechte met alba- tor Mürr. 159. Hydrarachna longipalpis Hermann 1804. (Hygrobates.) m 1804. Hydrarachnalongipalpis, Hydrarachne longipalpe. HERMANN, Mém Ab mp: So. n. 22.1.3. bnl tete Fic. 145. — Overtrek. „Oculis binis; ovalis; pallide flavescens; dorsi maculis septem ovalibus nigris; palporum articulo tertio elongato. — Deux yeux; ovale; d’un jaune päle; sept taches ovales et noires sur le dos; le troisième article des palpes allongé.” „Elle vit dans les fosses remplis de plantes aquatiques. — Corps translucide au bord; le bord antérieur m'a paru être inégalement crénelé, à crénelures très-petites entre les palpes; de ce bord crénelé partent de lignes opaques vers le milieu antérieur et rougeâtre du corps. Yeux noirs. Palpes tres- longs, de 4 articles; le ler très-court, presque cylindrique; le 24 2 fois aussi long, conique; le 3e presque du double plus long que le précédent, aminci vers la partie antérieure et épaissi encore au sommet; le 4e le plus court et en forme d’ongle.”’ Blijkbaar heeft HERMANN een exemplaar levend (nog door- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 467 159. Hydrarachna longipalpis Herm. 1804. schijnend) onderzocht en den voorrand der coxale chitine- platen van het gnathosoma en pedes I kunnen zien, als- mede de apodemata (lignes opaques) dier platen, die „par- tent vers le milieu antérieur du corps.” De 7 donkere vlek- ken, en de ronde voorrand van het door hem afgebeelde exemplaar correspondeeren met die eener Nympha, niet met die van eenen Adultus. Ook de geringe bewapening, der pooten stemt overeen met de afbeelding van PIERSIG. Misteekend is de vorm van het lichaam; dit is ronder. De palpen zijn ventraal afgebeeld; het 2e lid (hij noemt dat het le) is slechts voor de helft afgebeeld, en naar die afbeel- ding is zijne beschrijving opgesteld: „le 24 deux fois aussi long’ (que le premier). Duidelijk is aan dat 2e lid de distale doorn te zien. In de omgeving van Straatburg. 160. Trombidium vittatum Rathke 1797. (Pentatax.) m 1783. Acarus ypsilophorus. Bonz, Ac. yps.; in: Nov. ich Acad. Caes.leop. Nat: Cur; v.74.p: 53: Nadat RATHKE deze soort beschreven heeft, zegt hij: „Eundem Acarum, sed unicum saltem, in Mya pictorum Linn. reperi, frustra deinde quaesitum in multis huius speciei individuis: igitur Myae quoque incolam dicere, nondum audeo.” Dat hij de in Unio pictorwm levende soort voor dezelfde aanzag als die, welke in Anodonta leeft, is begrijpelijk. Toch is zij, zooals CLAPAREDE 1869 aantoonde, eene andere. Unio pictorum; Duitschland. m 1797. Trombidium vittatum. RATHKE, Om Dam-Mus- lingen; in: Skrivt. Naturh. Selsk. Kigb.; v. 4. n. 1. p. 179. (P. 174—175.) „Ved at undersgge en Flodmusling (Myt. cygneus), blev jeg opmaerksom paa nogle brune of hvide Plaetter paa dens Geller, jeg tog Lupen, og saae det var en Hob Vandspindler, unge og gamle om hinanden, nogle havde endog kroget sig saa fast, at der var vanskeligt at faae dem los. Jeg saae ogsaa Underlivet og Kappen af samme Musling 468 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 160. Trombidium vittatum Rathke 1797. fuldsprengt med en Mängde sorteblaa runde Plaetter, som Fic. 146. — 1/1. midt i vare morkere end mod Randen. Ved forstigtig at aabne HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 469 160. Trombidium vittatwm Rathke 1797. dem, fik jeg, til min Forundring, af nogle et lidet brun- farvet AEg, af andre et langagtigt Insekt, lig en Pupe, som var ukiendelig, indtil jeg endelig fik fat paa en, hvor Fgdder of Ædetaenger stak frem; .... jeg saae flere, og tillige den forladte Ham eller Svob, som formedelst dens smukke Sam- menvaev (1) medfolger aftegnet (Tab. 10. f. 14.).... Uagtet den ngieste Eftersogning, har jeg ikke kunnet opdage dette (2), derimod saae jeg 2de smaae Kioeber, med mgrkebrune Spidser (3), neppe synlige uden naar Insektet aabnede dem (4), i det dens 2de Ædetaenger, som ere toledede (palpi biarticulati), fremstraktes .... Paa Glasskiven under Mi- kroskopet, igientager dette Insekt ofte den Bevaegelse som man seer hos Landspindlerne, nemlig, at de bgie A detaen- gerne ind mod Kioeberne for at indbringe Faden (5), som her synes vaere for det meste blot Mikroskop-Dyr. Dens Spinde- vorter (6) ligne dem hos Landspindlerne noget, men hvorledes den anbringer sit Spind er endnu ikke bekiendt. Dens 8 Fodder synes, formedelst den Maengde Haar (7) hvormed de ere bevoxne, at vaere mere skiddede til at svomme, end gaae med: De ere forsynede med en tvegrenet Kloe (8) som Vandspindlen traekker ind, naar den ikke gier Brug af dem under Gangen (9). Til Vandspindlerne passer det ogsaa, hvad den ngiagtige Jagttager Lister .... allerede har an- maerket om Landspindlerne, at de nemlig ikke undergaae . nogen Larvestand (10); men vanskeligt er den at forstaae, hvorledes Insektet faaer indbragt sit Æg i Huden af Mus- lingen (11). Da jeg ikke finder den her anfgrte og afbildte Art (Tab. 10. f. 6. 7. 8.) blant de hidtil bekiendte, saa vil jeg kalde den Trombidium notatum, corpore brunneo sub- globoso, dorsi fascia longitudinali nivea” Voor notatwm leze men vittatum. RATHKE was in 1797 in Noorwegen op reis, en de drukkerij brandde af. Hij heeft vermoedelijk de drukproeven niet zelf kunnen corrigeeren. In de „Forklaring over Kobberne” staat: „Fig. 6. En Vand- spinde (Trombidium vittatum’) en na de Voorrede komt de „Indhold” en dan: „Kobbere.” Taf. 8. 9. 10. Dammuslingens Anatomie med .... Trombidium vittatum. „Beim Untersuchen eines Flussmuschels (Myt. cygneus) 470 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 160. Trombidium vittatum Rathke 1797. wurde ich aufmerksam auf einige braune und weisse Flecken an den Kiemen; ich nahm eine Lupe, und sah eine Haufe Wasserspinnen, junge und alte durcheinander; einige hatten sich so fest gesetzt, dass es schwer war sie los zu machen. Ich sah auch den Unterleib und Kappe desselben Muschels vollgesprengt von einer Menge schwazrblauen runden Flec- ken, in der Mitte dunkler als am Rande. Indem ich sie vor- sichtig öffnete, erhielt ich, zu meinem Erstaunen, aus ein- zelnen ein kleines braungefärbtes Ei, aus andern ein lang- gestrecktes Insekt, eine Puppe ähnlich, unerkennbar, bevor ich zuletzt eins erhielt, wo Füsse und Fresszangen hervor- guckten; .... ich sah mehrere, und dazu noch den verlas- senen balg, oder Hülle, der wegen des zusammen-Gewebes (1) abgebildet mitfolgt (Tab. 10. f. 14) .... Ungeachtet genauester Nachforschung konnte ich dieses” [MULLER’s rostellum] „nicht auffinden (2); dagegen sah ich zwei kleine Kiefer, mit dunkelbraunen Spitsen (3), kaum sichtbar, wenn nicht das Insekt sie eröffnete (4), indem ihre zwei Fress- zangen (palpi biarticulati) hervorgestreckt wurden .... Auf einer Glasscheibe unter dem Mikroskop, wiederholt dies Insekt häufig die Bewegung, die man bei Landspinnen sieht, nämlich, dass sie die Fresszangen gegen die Kiefer hinein- beugen, um die Nahrung hinzubringen (5), die meistens nur Mikroskop-Tiere zu sein scheint. Ihre Spinnwarzen (6) ähneln denselben der Landspinnen etwas, aber wie sie ihr Gespinst anbringt, ist noch nicht bekannt. Ihre 8 Füsse scheinen, wegen der Menge Haare (7), womit die bewachsen sind, zum Schwimmen mehr als zum Gehen geeichnet. Sie sind versehen mit einer zweiästigen Klaue (8), die die Was- serspinne einzieht, wenn sie sie nicht beim Gehen anwendet (9). Auf die Wasserspinnen passt auch, was der sorgfältige Beobach- ter Lister .... von Landspinnen schon bemerkt hat, dass sie nämlich keinen Larvenzustand durchlaufen (10) ;schwer ist aber zu verstehen, wie das Insekt ihre Eier in die Haut des Muschels eingebracht erreicht (11). Da ich nicht die hier erwähnte und abgebildete Art (Tab. 10. f. 6. 7. 8.) unter den bisher bekannten finde, so will ich sie nennen Trombidium notatum, corpore brunneo subgloboso, dorsi fascia longitudinali nivea.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 471 160. Trombidium vittatum Rathke 1797. Opmerkingen. Zie ook de opmerking hierboven, p. 467. 1. Streping in twee richtingen; zie de 2 figuurtjes, die het apoderma voorstellen na het verlaten ervan door de Nympha. 2. Geen wonder, Pentatax bonzı bezit geen „rostel- lum” 3. Inderdaad; zie CLAPAREDE, Studien an Acariden, t. XXXII. f. 13. 4.: naar voren bracht, uitstak, waarbij ook de palpen (Fresszangen) uiteenwijken. 5. De palpen brengen natuurlijk niet het voedsel naar den mond, maar betasten het. 6. Genitaalzuignappen. 7. Ook CLAPAREDE gebruikt deze uitdrukking. 8. Hieruit blijkt, dat hij slechts 2 onvertakte klauwen zag, niet twee tweetakkige (ypsilo- phora, intermedius). 9. Zeer juist: gedurende het zwemmen zijn de klauwen in de aan het distale eind der tarsen dorsaal aanwezige scheede teruggetrokken. 10. Hier vergist hij zich ten deele: hij heeft geene Larvae gezien; wèl 8-pootige Nymphae. Töch bestaat de 6-pootige Larva; zie CLAPA- REDE, l. c. t. XXXI. f. 6. 11. Door middel van een legbuis, legboor of ovipositor. Zijne figuren zijn niet slecht: de Nymphae ovaal, de Adulti rond. De gelijkenis van fig. 7 met CLAPARÈDE's Taf. 32. f. 4. is frappant. Pentatax vittatum (bonzi CLAP) komt dus ook in Anodonta cygnea voor. — Denemarken. 161. Hydrachna crassipes O. F. Müller 1776. (Umionicola.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne; med Fork paa Ryggen ; hvid ; Bugen aeg-agtig, midt paa sort, Forken bruunrod ; Gat- ten vortet ; tykke Forbeen. O. F. MÜLLER, Om Vandspindeler; in: Kjob. Efterretninger; p. 220. n. 11., en in: Kritiske Journal; cp. +120= ns El: Denemarken. m 1776. Hydrachna crassipes. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 189. n. 2254. — „Oculis binis; dorso furca notata; alba; obovata, disco nigro, furca rubescente; ano papilloso, pedibus anticis crassis.” — Denemarken. m 1778. Hydrachna crassipes, Dickfuss. GOEZE; in : Lis- 472 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 161. Hydrachna crassipes O. F. Müll. 1776. TER Naturg. Spinnen; p. 277. n. 174. — Diagnose van Mür- LER 1776. m 1780. Hydrachna alba, abdomine obovato, disco nigro, furca vufescente ; ano papilloso ; pedibus anticis crassis. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Panis; vii 1P.624:!n. 11. m 1781. Hydrachna crassipes. O. F. MULLER, Hydr. Daniae; p. 24. — Als 1776. — Ook p. 41. n. 13. t. 4. f. 1. 2. — ,,Haec nudis oculis a caeteris pedibus longissimis facile distinguitur.” „Corpus obovatum pellucidum, planiusculum, antice obtu- Fic. 147. — 2/1 Overtrek, sum latius quam postice, hinc subtruncatum denticulo utrinque prominulo. Color principalis albidus disco macula nigra, ad latera lunata, medio linea angusta intersecta, rufescente, versus oculos in duo crura divisa; vel si mavis, pone oculos macula dilatata nigra, ac ad latera disci macula lunata nigra, cornubus latus spectantibus. His signis multum refert H. grossipedem, at satis diversa est. Extremitas cor- poris notatur papillis minimis protuberantibus quatuor, HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. Il. ar 161. Hydrachna crassipes O. F. Müll. 1776. denticuloque laterali. Papillae nigricantes alternatim pro- truduntur & retrahuntur. — Oculi duo nigri quadrangu- lares remoti. — Pectus albidum nigro maculatum: maculae dorsales pellucentes. — Oculi subtus quoque conspicui, ac Fig. 147. — 3/2 Overtrek. medio infra palpos punctum nigrum, quod forte os. Infra pectus versus postica macula triangularis alba. — Palpi ob elongatos pedum articulos breves dici possunt; caeterum palpis congenerum longiores; constant articulis quatuor pellucidis cylindricis: articulus secundus & tertius extror- sum seta brevi instruuntur, quartus attenuatus atque adun- cus est. — Pedes corpore triplo vel quadruplo longiores, albi pellucidi, constant articulis elongatis quinque, praeter basin; anteriores pedes breviores, duplo vel triplo crassiores reli- quis, setis raris, potius spinulis, cum ex papilla notabili pro- veniant, ornantur. Reliqui undique pilis obsiti sunt.” „Multa huius individua perquisivi, unicum inveni quod pone angulum furcae dorsalis duo puncta albissima gestabat.”’ „Libere incedens pedes posticos non retro extendit, sed 474 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 161. Hydrachma crassipes O. F. Müll. 1776. versus anticam corporis partem dirigit more sibi proprio.” „Cum caeterae Hydrachnae, quoties in aqua libere natant, tractum quendam absolvunt, haec post paucos incessus longos suos pedes horizontaliter extendit, ac sic immota & quasi mortua in fundo lente fertur, ubi paullulum quieverit, eundem incessum reiterat; vero & sursum & deorsum motu celeri pedum natatoriorum provehuntur.” ~ „In piscinis & fossis aquaticis passim.” Opmerking. In vergelijking met de nauwkeurige be- schrijving, laten de afbeeldingen veel te wenschen over. m 1790. Hydrachna crassipes. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2937. n. 13. — Diagnose van MÜLLER, met uitvoerige beschrijving. m 1792. Mydrachna crassipes. OLIVIER; in : Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 111. n. 13. — Hydrachne crassipede, p. 106. n. 13; p. 111. n. 13. — Vertaling van MULLER’s be- schrijving. m 1793. Trombidium crassipes. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 400. n. 5. — „Ovatum albidum: dorso nigricante, ano tridentato, pedibus elongatis. — Pedibus elongatis primo intuitu distinguitur.” m 1802. Hydrachna crassipes. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; ve Spe Zlk — Als;.1790. m 1803. Hydrachna crassipes, Langfüssige Wassermiete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 217. n. 2695. — Goede dia- gnose en beschrijving. Hij weet ook, dat de zwarte vlekken „dunkle Eingeweide” zijn. — „Mit dem vielwürzeligen Aen- tengriin” (Spirodela polyrrhiza). — Augustus; Beieren. 1804. Hydrachna crassipes, Hydrachne crassipede. LA- TREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 24. n. 13. — Als OLIVIER 1792. 162. Hydrachma grossipes O. F. Miiller 1776. (Unionicola.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne; med Fork paa Ryggen ; hvid ; Bugen fürkantet, oven paa tre-plettet, Forken bruunrod ; HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 475 162. Hydrachna grossipes O. F. Müll. 1776. tykke Forbeen. O. F. MÜLLER, Om Vandspindeler; in : Kjob. Efterretninger; p. 220. n. 12.; en in: Kritiske Journal; p. 120% nao 12: Denemarken. m 1776. Hydrachna grossipes. O. F. MULLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 189. n. 2255. — ,,Oculis binis; dorso furca notata; alba, subquadrata, maculis tribus, furca rufa; pedibus anti- cis crassis.’” — Denemarken. m 1778. Hydrachna grossipes, Klumpfuss. GOEZE; in: LisTER, Naturg. Spinnen; p. 277. n. 175. — Diagnose van MULLER 1776. m 1780. Hydrachna alba, abdomine quadrato, maculis tri- bus : furca rufa : pedibus anticis crassis. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; 11: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; v. 8. p. 624. ne 12. m 1781. Hydrachna grossipes. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 24. — Als 1776. — Ook p. 43. n! 14. t.14. f. Sr Hij identificeert haar ten onrechte met GEOFFROY’s f. 7. = stagnalis;.zie n. 182.). „Corpus pallide lutescens, pellucidum, glabrum, pone Fic. 148. — 2/1. — Overtrek. oculos macula triangulari, medio dorsi binis lunatis nigris notatum; inter maculas dorsales linea rufa versus triangu- larem in bina crura excurrens, subtus punctis sex nigris 476 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 162. Hydrachna grossipes O. F. Müll. 1776. notatur. — Oculi puncta duo maiora nigra. — Palpi breves, deflexi, triarticulati, albi & pellucidi, uti pedes. — Pedes corpore duplo longiores quinque articulis (postici vero sex) compositi, pilis diversae longitudinis, longioribus, in geni- culis, instruuntur. Articuli in anticis pedibus reliquis cras- siores sunt.” „In piscinis cum praecedente.” „Praecedens’’ = crassipes. De figuur laat te wenschen over: pooten I even dik als de andere; &c. m 1790. Hydrachna grossipes. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2937. n. 14. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna grossipes. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 112. n. 14. — Hydrachne grossipède, p. 106. n. 14.; p. 112. n. 14. — Naar MÜLLER 1781. m 1802. Hydrachna grossipes. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 711. — Als 1790. m 1803. Hydrachna grossipes, Dreymakelige Wassermiete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 217. n. 2696. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. — Bovendien: „der Leib rückwärts sehr stumpf. Die Vorderfüssen sollen dickere Glieder haben, sagt Müller, als die übrigen. Dass kann ich nicht sehen, und er liess sie auch nicht dicker zeichnen. — Zwischen Wasserlinsen.” (Lemna). — Beieren. Dan was zijn grossipes vermoedelijk niet die van MÜLLER en had hij haar beter moeten beschrijven! m 1804. Hydrachna grossipes, Hydrachne grossipede. LA- TREILLE, ‘Hust. nat, Crust. Ins.; v. 8. p. 25. n. 14. Als OLIVIER 1792. 163. (Vervoleäyan Deel I. p. 159%n. 57. a.) Acarus ypsilophorus Bonz 1783. (Unionicola.) m 1781. Acarus variegatus. SCHRANK, Enum. Ins. Aus- triae; p. 509. n. 1046. — Nadat SCHRANK deze soort behan- deld heeft (zie ons no. 184), zegt hij: „Intra conchas illum non raro reperi.’ — Indien hij daarmede zeggen wil, dat hij haar in levende Anodonta’s of Unio’s vond, dan was HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. I. 477 163. Acarus ypsilophorus Bonz 1783. deze zeker niet synoniem met de vrijlevende variegatus. maar eene andere soort. m 1783. Acarus ypsilophorus. Bonz, Ac. yps.; in: Nov. Act. Acad. Caes. Nat. Cur.; v. 7. p. 52—53. t. 1. f. 14. — „In fossis Esslingae in Mytulus cygneus ; inter labia ; autum- no elapsi.” „Insectum fusco nigrum est, continuum, ovatum, dorso convexo, notato parte anteriore lineis duabus, pallide flavis, at latus utrumque exortis, quae descendunt tractu obliquo, paullumque tortuoso, ac coëunt in medio ejus regionis, qua tho- rax insecti terminari videtur. Inde per re- liquum tergum decur- rit linea una, longi- tudinalis, parum tor- tuosa, pallide flava, cum lineis jam de- scriptis literam grae- cam Y. efformans, terminata ad anum in maculum ejusdem coloris, Fig. III. a. quae ad abdomen producitur, ibique formam ovatam induit. Fig. IV. Ceterum abdomen planius dorso est. Pedes octo, filiformes sunt, ac postici longissimi. Animalculum in aqua detentum promte infra illam discurrit. Nare haud valet, nec in arido insistere pedibus debilissimis. — Micro- scopio subjectum monstrat Fig. III. IV. duos oculos, sitos ad latera capitis, duas antennas pediformes, tribus obscurio- ribus articulis instructas, os, absque rostro, inter radices antennarum, pedes numerosis setis ornatos, sexies articula- Fıc. 149. — 2/1. tos. — Insectum ‘Acaris adscribendum esse, ex dictis patet. Anodonta cygnea ; November; Würtemberg. 164. Hydrachna spinipes O. F. Müller 1776. (Neumanmia.) m 1769. Vandspindel : 2 Oyne; med Fork paa Ryggen ; 478 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 164. Hydrachna spinipes O. F. Müll. 1776. guulgron ; Bugen oval, okte-prikket ; Forken rodbruun ; tor- nede Forbeen. O. F. MÜLLER, Om Vandspindeler; in : Kjob. Efterretninger; p. 220. n. 13.; en n: Kritiske Journal; p. 120. n. 13. — Denemarken. a 1776. Hydrachna spinipes. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 189. n. 2257. — ,,Oculis binis; dorso furca notata; flavo-virens, ovalis, octo punctata, furca rufa; pedibus spinosis.’’ — [Lees: pedibus anticis spinosis]. Denemarken. m 1778. Hydrachna spinipes, Dornfuss. GOEZE; in: Lis- TER, Naturg. Spinnen; p. 278. n. 177. — Diagnose van MÜLLER 1776. Hydrachna sinipes. Idem, ibidem; p. 312. Register. 1780. Hydrachna flavo-virens, abdomine ovali, octo- punctato : furca rufa: pedibus anticis spinosis. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; v. 8. p. 624. n. 13. — Spatiéering van mij. Dat is eene verbetering der diagnose van 1776. m 1781. Hydrachna spinipes. O. F. MÜLLER, Hydr. Da- niae; p. 24. — Als 1776. — Ook p. 45. n. 16. t. 4. f. 5. 6. „Corpus subrotundum glabrum nitidum, convexum absque pilis aut incisura; macula dorsi obscura, lineaque media longitudinali flava, in furcam cruribus binis versus oculos Fic. 150. — 2/1. Overtrek. exeunte; nota huic propria sunt puncta octo minora, nigra in margine dorsi aequalibus intervallis disposita. — Pectus nigrum in tres areas divisum, furca flava intermedia: area HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 479 164. Hydrachna spinipes O. F. Müll. 1776. nempe antica continet bases palporum ac pedum quatuor anticorum, laterales vero bases pedum posticorum. — Ven- ter flavo-virens macula laterali obscura, in qua punctum maius nigrum. Regio inter maculas & pectus flavicans nota- tur lunula pone pectus & pfincto nigro inter maculas. In summo margine pellucent puncta dorsi octo, apprime dis- posita. — Oculi puncta duo nigra, ratione animalculi parva. — Palpi brevissimi trium articulorum apice acuti, curvati; saepius antica corporis parte occultantur. — Pedes nigri quinque articulorum pilosi; pili in geniculis, uti in congene- ribus, longiores. Pedes primi paris paulo crassiores apparent numerusque articulorum ob pilos solitarios e papilla minima prodeuntes spinulasque mentientes, aegre computatur; arti- culis tamen quinque tantum constare, ex eorum flexura patet. — Furca variat vel flava del rubicunda, latiore vel angustiore.”’ „Nudis oculis corpus virescens, pedes ac furca rufa facile conspiciuntur, reliqua vitro inquisitorio & oculo adsueto indaganda sunt.” „Huius species plurima saepe individua reperi obiterque eam inspiciens, diu, an H. vernalis esset, haesitavi, ac in opportuniora tempora seposui; iterum atque iterum eandem aggressus, nec mihi ipse, nec pictor satis fecit: ultimo detexi notas satis diversas, nec me laboris poenituit, detegendo pulcherrimam distinctissimamque Hydrachnarum speciem. Patet dehinc qua cura, quanta oculorum acie, animique constantia inquri debeant. Pulli & parentes in omu.ous conveniunt.”’ „In herbosis aquaticis.” Opmerkingen. Hy had in zijne beschrijving kunnen zeggen: „Pectus nigrum in quinque areas divisum, &c.’’. — De figuren zijn vrij goed, zelfs die, welke de buikzijde voor- stelt. Jammer, dat hij niet van alle Hydrachna’s de ventrale zijde zoo duidelijk afgebeeld heeft. m 1790. Hydrachna spinipes. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2937. n. 16. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna spinipes. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 112. n. 16. — Hydrachne spinipede, 480 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 164. Hydrachna spinipes O. F. Müll. 1776. p. 106. n. 16.; p. 112. n. 16. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1793. Trombidium spinipes. FABRICIUS, Ent. syst; v. 2. p. 404. n. 25. — „Globosum viride margine nigro punc- tato. — Distinctum corpore Viridi basi fusco linea antice bifurca rubra margineque punctis octo nigris.” m 1802. Hydrachna spinipes. GMELIN, A gen. Syst. of Nat vw. 3!) ps Zilles 11790. m 1804. Hydrarachna spinipes. HERMANN, Mém. Apt.; p. 54. noot. — Nomen nudum. — Frankrijk. m 1804. Hydrachna spinipes, Hydrachne spinipéde, La- TREILLE, Hist) mat. Crust: Ins.;.v. 8: p) 26: n.l6 np rAls OLIVIER 1792. 165. Hydrachna vernalis O. F. Müller 1776. (Neumania.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne ; med Fork paa Ryggen ; vandgron ; Bugen oval, midt paa morkre ; Forken rodbruun. O. F. MÜLLER, Om Vandspindeler; in : Kjob. Efterretnin- ger; ps 220 ni loren wi: Kritiske Journalssp.7 120) novo: — Denemarken. m 1776. Hydrachna vernalis. O. F. MULLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 189. n. 2259. — „Oculis binis; dorso furca notata; virescens; ovalis, disco saturato, furca rufa.” — Denemarken. m 1778. Hydrachna vernalis, Frühlings-Wasserspinne. GOEZE » vs MsSrer Nature. Spinnen; pi 2765 melon Diagnose van MÜLLER 1776. | m 1780. Hydrachna virescens, abdomine ovali, disco satu- rato, furca rufa. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in : Mém. Acad'"RoyISci.MPariS p.624 n. 12. m 1781. Hydrachna vernalis. O. F. MÜLLER, Hydr. Da- niae; p. 24. — Als 1776. — Ook p. 48. n. 18. t. 5. f. 1. ,Oculo nudo punctum griseum pedibus protensis. — Corpus ovatum, supra aliquantum convexum, viride, medio furca laete rufa notatum, postice setis raris porrectis. — Oculi puncta duo minora nigra. — Palpi biarticulati, pellu- HIST. OVERZ. D: ACAROLOGIE. II. 481 165. Hydrachna vernalis O. F. Müll. 1776. cidi, albi, vix primo pedum articulo longiores. — Pedes palpis concolores, pilosi, corpore parum longiores. In pascius inundatis.” De beschrijving is wel wat kort; de figuur tamelijk goed. m 1790. Hydrachna ver- nalis. GMELIN, Syst. Nat.; we leeds Seip 2937 1mMI8;: IC ily ply Overtrek: — Diagnose van MULLER 1776. a 1792. Hydrachna vernalis. OLIVIER; in : Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 113. n.18. — Hydrachne printanière D'ALO6 nil 8: Hydrachne printanniere, p. 113. n. 18. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1793. Trombidium vernale. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 404. n. 26. — „Globosum virens dorso fusco furca rufa. — Affine T. spinipes at margo absque punctis nigris.” m 1802. Hydrachna vernalis. GMELIN, A gen. Syst. of Nats. Sp. All, See Alsi b790) m 1804. Hydrachna vernalis, Hydrachne printanniere. LA- FREILER List. nat. Crust) Ins; .v.8.P: 27202182 2 Als OLIVIER 1792. 166. (Vervolg van: Deel T. p. 160) n. 59.) (Adhuc sine nomine.) (Nesaea carnea C. L. KocH 1836.) (Piona.) Niets bijgekomen. 167. Hydrachna clavicornis O. F. Müller 1776. (Piona.) 1776. Hydrachna clavicornis. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 189. n. 2256. — ,,Oculis binis; dorso fusca 31 482 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 167. Hydrachna clavicornis O. F. Müll. 1776. notata; rufa, obovata, furca flava; palpis clavatis; pedibus pallidis. — Denemarken. m 1778. Hydrachna clavicornis. Keulenhorn. GOEZE; in: Lister, Naturg. Spinnen; p. 277. n. 176. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1781. Hydrachna clavicornis. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 24. — Als 1776. 77 Wan A — Ook p. 44. n. 15. t. 6. 7 GA = f. 7. — „Corpus obovatum, IN 7 fi Il we ‘ saturate rufum, furca tri- fi m Ai rf INS À plicata lutescente notatum i hi INN crus nempe utrumque pri- | qi IN mariae furcae rursus in N furcam breviorem dividi- À tur; huius alterum crus | pone oculos productum versus marginem anticum cum collaterali coalescit. Subtus aeque rufum, circa pectus maculatum, striga ani pel- lucente. — Oculi puncta duo minora nigra. — Palpi clavati, crassissimi, pedibus enim triplo crassiores sunt; oblique trun- cati, setis brevissimis, ungue terminali & denticulo late- rali instructi. — Pedes palpis concolores, albi pilosi, cor- poris longitudine. — In lacustribus. In de teekening zijn de pooten IV langer dan het lichaam. 1790. Hydrachna clavicornis. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2937. n. 15. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna clavicornis. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins‘; v.. 7. p. 112. n. 15: — Hydrachne clavicorne, p. 106. n. 15.; p. 112. n. 15. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1802. Hydrachna clavicornis. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 711. — Als 1790. m 1804. Hydrachna clavicornis, Hydrachne clavicorne. LA- TREILLE, Hist: nat. Crust> Ins.; v. 8. p. Zo. .n3lo. AIS OLIVIER 1792. Fie. 152. — 2/1. — Overtrek. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 483 168. Hydrachna cruciata Schrank 1803. (Piona.) m 1803. Hydrachna cruciata, Bekreuzte Wassermiete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3, p. 218. n. 2698. — „Roth; ein gelbes Kreuz mit gabligen Armen über dem Rücken; die Füsse und die Fressspizen weiss; diese etwas dicker als die Füsse, lang und spizig. Hintergegend durchsichtig. — Gra- benwasser; August.” — Beieren. Mij dunkt, deze soort is niet identiek, maar zeer na ver- want aan clavicornis. 169. (Adhuc sine nomine.) (Hydrarachna fuscata HERMANN 1804.) (Piona fuscescens nov. nom.) æ 1804. Hydrarachna fuscata ; Hydrarachne enfumee. HER- MANN, Mém. Apt.; p. 58. n. 6. ya Eu 6.11. 9, Oculis binis: ob- = rn .Æ longo ovata, maculis dorsalibus 2-75 fuscis pluribus. — Deux yeux; => oblongue-ovale, plusieurs taches Ai i d’un brun foncé sur le dos.” „Cette espece paroît convenir | pour la couleur avec /’hydra- rachna fuscata de Muller; mais celli-ci a une autre forme et quatre yeux, tandis que la mienne, nen a que deux: la mienne a encore plus de trois taches et les pieds ne sont pas blancs. Il faut donc donner un autre nom a -cettedernieren „Cette dernière”, dat is dus „la mienne’’; maar hij doet het niet! Dat is tegen de regels der tegenwoordige nomen- klatuur. En aangezien, tot mijne verwondering, geen enkele hydrachnoloog deze soort herdoopt heeft, wat toch noodig was, stel ik hier den naam fuscescens voor. „Le corps, convexe, est obtus anterieurement et posté- Fic. 153. — Overtrek. 484 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (169. Hydrarachna fuscata Herm. 1804). rieurement, plus large dans la partie postérieure. — Les taches dorsales observent l'ordre suivant: la première, au milieu entre les yeux, est plus large par devant; suivent alors deux latérales, qui sont d’abord obliques, s’allongent après vers le derrière en lignes longitudinales jusqu’a la dernière extrémité, et sont séparées par une ligne longitudinale plus large vers le devant et de la couleur du reste du corps. Deux autres taches, plus petites et arrondies, se trouvent à côté des dernières. — Les pieds et les palpes sont d'un jaune sâle, et bleuätres à leur insertion. — Les deux yeux sont noirs.” „Elle vit dans les fossés marécageux.” De figuur is lang, en de oogen staan niet aan den rand. . Zijn dat fouten? — Frankrijk (bij Straatsburg). 170. Hydrarachna histrionica Hermann 1804. (Piona.) m 1804. Hydrarachna histrionica, Hydrarachne arlequin. HERMANN Men» Apt.; D 155: n. 1.1.3.1. „Oculis binis; ovata, rubra; fasciis dorsi duabus longitu- dinaliter sinuatis, maculaque laterali nigra; area intermedia coccinea. — Deux yeux; ovale, rouge; deux bandes dorsales noires, longitudinale- ment sinuées, et une tache laterale noire; l’espace inter- médiaire rouge d’écarlate.” Fic. 154. — Overtrek. — Verkort: „Lisse, luisant, d’un rouge foncé pale en dessus et en des- sous; la portion avant les yeux plus päle. Derriere les yeux une tache noire carrée qui occupe le milieu du commence- ment des deux stries longitudinales et qui en est séparée par une ligne rouge trestine.... La poitriner est margquecerde cing Caches mores, \donumune HISDWOVERZE DI ACAROLOGIE. I. 485 170. Hydrarachna histrionica Herm. 1804. antérieure au milieu, à laquelle sont inserés les palpes; et deux de chaque côté, à chacune desquelles sont inserés deux pieds. Les yeux sont écartés et noirs; les pieds et les palpes d'une seule couleur, d'un noir verdâtre, et à six articles; les onglets qui arment le dernier article des pieds, ne sont visibles que sous le microscope composé et par une lentille bien grossissante.” _ „Cette espèce vit dans les fossés limoneux.” Bij Straatsburg (Frankrijk). Orpmerkingen. “Spatiëering van mij: Datiseieen Limnesia met 4 oogen. Het is onbegrijpelijk, dat de hydrachnologen dat dier met 2 oogen, korte palpen en vijf duidelijk gescheiden zwarte platen (gronddeel van het gna- thosoma en 4 epimerenplaten) geïdentificeerd hebben met eene Limnesia-soort met 4 oogen, lange palpen, en waarvan het gronddeel van het gnathosoma en de 4 epimerenplaten zóó dicht bij elkander staan, dat HERMANN, met zijn betrek- kelijk slecht mikroskoop, ze zeker niet als afzonderlijke dee- len zoude onderscheiden hebben. Bovendien zoude hij zeer zeker vermeld hebben, dat de achterste twee der „5 taches noires” veel grooter waren dan de 3 andere. — Hij heeft blijkbaar slechts één exemplaar van deze soort gevonden: „J ai bien marqué dans mon dessin deux taches rouges latérales, quoique je n’en aie réellement observé qu’une sur la côté gauche; j'ignore si elle s'y trouve par accident, ou si l’autre manque.” Let wel: hier zegt hij ,rouges”, terwijl in de diagnose ,noire” te lezen is. — Ik plaats deze soort, onder voor- behoud, in het genus Piona. 171. Hydrachna lunipes O. F. Müller 1776. (Piona.) m 1776. Hvdrachna lunipes. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 189. n. 2260. — „Oculis binis, dorso furca notata; alba, ovalis, maculata, furca candida; pedum posticorum articulo quarto lunato.” — Denemarken. 486 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 171. Hydrachna lunipes O. F. Müll. 1776. m 1778. Hydrachna lunipes, Mondfuss. GOEZE; in: Lis- TER, Naturg. Spinnen; p. 278. n. 180. — Diagnose van MULLER 1776. m 1781. Hydrachna lunipes. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 24. — Diagnose van 1776. — Ook p. 49. n. 19. t. 5. f. 5. Fie. 155. — 2/1. — Overtrek. 6. — „Corpus ovale, album, pellucidum, supra maculis quin- que fuscis, duabus nempe lateralibus, superiore minore & quinta a spatio intermedio oculorum excurrente, sub hac alia rufescens pellucet; seu, si mavis, corpus obscure fuscum marginibus pallidis, cruce media alba; subtus obscurum, puncto magno nigro loco rostelli inter palpos. — Oculi magni: puncta duo nigra, solito triplo maiora. — Pedes pallidi: posteriores corpore duplo longiores; tria paria antica aequalia; posticum per articulo quarto splendidum; hic nempe lunatus est, seu introrsum arcuatus; tres priores arti- culi breves aequales, pilis pro more gentis obsiti. — Palpi pedibus concolores, elongati. — Distinctissima oculis magnis et articulo pedum lunato. — Variat pedibus posticis aequali- bus non lunatis. — In fossis palustribus.” Opmerking. Deze typische soort is nog niet terug- gevonden, hoewel en de beschrijving én de teekening den indruk maken goed te zijn. Zijn „var.” is vermoedelijk het 9. De kromming van het vierde lid der pooten IV is beslist veelste overdreven voorgesteld. Zie ook; hier beneden, nodata, p. 489. Ook zijn de in de concaviteit voor- komende borstels in het geheel niet aangegeven. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 487 171. Hydrachna lunipes O. F. Müll. 1776. „Ist wohl sicher ein Piona-.3; nach der Farbe kommt wohl am ehesten rotunda KRAM. in Frage. Fig. 5 kann das © der Art sein” (Dr. KARL VIETS in literis.). m 1790. Hydrachna lunipes. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. B. 5. p. 2937. in. 19. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna lumpes. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hust. nat.; Ins.; v. 7. p. 113. n. 19. — Hydrachne lunipede, p..106. n. .19.; p. 113. n. 19. — Beschrijving. naar MÜLLER 1781. 1802. Hydrachna lunipes. GMELIN, A gen. Syst. of Nate Vv. 3. pi 711. — Als lZ90; 1803. Hydrachna lunipes, Mondfüssige Wassermiete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 219. n. 2700. — Beschrijving goed; citeert ook MÜLLER 1781. f. 6. — „In Wassergräben; Julius.” — Beieren. Hydrachna equestris, Ritter Wassermiete. Idem, ibidem; p. 220. n. 2701. — De beschrijving is die van lumipes „var.” van MÜLLER 1781., waarmede hij haar ook identificeert. „Die braunen Flecken sah ich an einem Stücke roth. In Wäs- sern mit der Seerose” (Nymphaea alba). „Soll sie wirklich nur eine Spielart der Mondfüssigen seyn? Wass für eine Ursache soll die regelmässige Biegung des 4. Gliedes der Hinterfüsse bewirken? Eher wollte ich diese für eine Ver- schiedenheit des Geschlechtes gelten lassen.” In dat geval was de naamgeving totaal overbodig. m 1804. Hydrarachna lunipes. HERMANN, Mém. Apt.; p. 54. noot. — Nomen nudum; Frankrijk. Hydrarachna lunipes. Idem, ibidem; p. 58.: „Variété à pieds non lunulés. Les taches de la mienne ne sont pas comme la fig. 6” [de Müller] „mais comme la figure 5 les présente; il n'y en a pas non plus cing, mais trois seulement dans la mienne, de manière que les deux latérales fig. 5, la plus grande inférieure et la plus petite supérieure, se réunissent: elles conviennent au reste ensemble pour la couleur et la dispo- sition des yeux et des taches.” Opmerkingen. De „variété à pieds non lunulés” is MULLER’s fig. 5 (onze fig. 155 links). Waarvoor dan die bijvoeging? Of is hier eene verwisseling van cijfers in het 488 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 171. Hydrachna lunipes O. F. Müll. 1776. spel? — In Denemarken heeft men tevergeefs naar deze soort gezocht. Een onderzoek in de omgeving van Straats- burg is gewenscht. Hydrarachna lunipes. Idem, ibidem; p. 59. — Hij hield ze een jaar lang levend, zonder dat zij groeiden. m 1804. Hydrachna lunipes, Hydrachne lunipede. La- EREILEE, Elise. nat! Crust! Ins; v.'&. D.127 an) 190 AS OLIVIER 1792. 172. (Wervolg van Deel I. p: 160. n 615) (Sub nomine Nesaea rufa C. L. KocH 1835.) Hydrachna mutabilis Schrank 1803. (Piona.) m 1766. Kleine roode Waterspin. ROESEL VAN ROSEN- HOF, De nat. hist. d. Ins.; v. 3. p. 142. t. 24. f. 5. — Als 1749; zie Deel I. p. 160. — Duitschland. m 1803. Hydrachna mutabilis, Veränderliche Wasser- Miete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. py 224.9m) 24101 ME „Kugelförmig, sattroth, mit schwarzen Augen; ein helleres Kreuz oder schwarze Zeichnungen. Die vorderen Füsse sind immer kürzer als die darauf folgenden, so dass das letzte Paar das längste ist.” Hij leest in MÜLLER 1781. p. 81., dat RöseL, Ins. III. p. 129. t. 24. het dier zwarte pooten toeschrijft; „aber Rösel sagt nichts von schwarzen Füssen, auch sind in meinem Exemplare die Füsse rot ausgemalt, ausgenommen, wo sich die schwarze Farbe des Stiches nicht übermahlen liess. ’’ — Dat wil zooveel zeggen als, dat zijne mutabilis in geen ge- val zwarte pooten heeft. Mutabilis heeft inderdaad geelbruine pooten. „Gewiss verschieden von allen Müllerschen Arten ist die- ses Insekt, doch ähnelt es sehr der schwarzrothen Wasser- miete” [cruenta]. Hydrachna boops, Grossaugige Wassermiete. Idem, ibidem; v. 3. p. 220. n. 2702. — „Kugelförmig, oben und unten flach- gedrückt; roth: am Vorderende grünlicht weiss. Sehr klein; HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 489 172. Hydrachna mutabilis Schrk. 1803. die Füsse und die etwas dicklichten Fressspitzen weisslicht wasserfarben. Durchaus bleich roth: der vorderste Theil weisslicht, mit zwey grossen schwarzen Augen. — Mit dem gemeinen Aentengriin.” [Lemna]. — ,, August.” — Beieren. Blijkbaar eene jonge Nympha van mutabilis. 173. Hydrachna nodata O. F. Müller 1776. (Piona). m 1776. Hydrachna nodata. O. F. MULLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 191. n. 2280. — „Oculis binis; sine cauda; sine furca; glabra; rubra, antice truncata, utrinque maculata; pedibus posticis nodosis.”’ — Denemarken. m 1778. Hydrachna nodata; Knotenfuss. GOEZE; in: Lister, Naturg. Spinnen; p. 281. n. 199. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1781. Hydrachna nodata. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 25. — Diagnose van 1776. — Ook p. 72. n. 39. t. 8. f. 6. „Corpus ovato-oblongum pallide rubrum nitidum, an- tice pellucidum, latius quam postice, serie transversa ex maculis tribus, & duabus solitariis versus marginem curvatis; omnes nigricant seu saturate sanguineae appa- rent. — Oculi duo nigri, subtus aeque ac supra ob pelluciditatem corporis antici conspicui. — Palpi medio- Fic. 156. — 2/1. — Overtrek. cres, teretes, acuminati, annulati, annulis saltim sex decressen- tibus, lutescentes. — Pedes lutescentes, corpore longiores, sex priores aequales; postici singulari structura: tres nempe primi articuli breves, aequales, crassi, subquadrati nodulos simulant; quartus lunatus apicibus pilosis, quintus longior, rectus apice crasso setisque pendulis terminatur; sextus linearis angustus. — Huic proprium est pedes tertii paris 490 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 173. Hydrachna nodata O. F. Müll. 1776. sub pectus inflexos gestare, primos vero, secundos et ultimos tantum nando movere; tertii rarissime moventur. — In fossis inundatis.” Opmerkingen. Zoowel de beschrijving als de tee- kening van den omtrek van het „corpus” zijn verkeerd: het dier is vooraan smaller dan achteraan. Ook hier is het 4e lid der pooten IV veel te krom geteekend en zonder borstels in de concaviteit. Hij zegt niets van de zonderlinge haak aan het einde der pooten III. m 1790. Hydrachna nodata. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2940. n. 39. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna nodata. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 117. n. 39. — Hydrachne noduleuse, p. 107. n. 39.; p.117. n.39. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1793. Trombidium nodatum. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 401. n. 12. — „Ovatum rubrum fusco maculatum pedum posticorum articulo quarto lunato. — Pedes tertii paris sub pectore inflexi, quiescentes.” m 1802. Hydrachna nodata. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 714. — Als 1790. m 1804. Hydrachna nodata, Hydrachne noduleuse. La- TREILLE, Hist, nat» Crust. Ins. ; v.: 8. pl 139 Mn SS Als OLIVIER 1792. 174. Hydrachna obsoleta O. F. Müller 1776. (Piona ?) 1769. Vandspindel : 2 Oyne ; uden Hale; uden Fork paa Ryggen ; glatt ; coffeebruun ; Bugen rund, for til tuende afkortede lyse Striber. O. F. MÜLLER, Om Vandspindeler; in: Kjeb. Efterretninger; p. 220. n. 32. en in: Kritiske Journal; p..120.0n.32. Denemarken. 1776. Hydrachna obsoleta. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 191. n. 2281. — „Oculi binis; sine cauda; sine furca;. glabra; rufo-fusca, rotundata; striga pone oculos duplici obsoleta.” — Denemarken. Niet in PIERSIG (aten rete h) ops enorme n. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 49] 174. Hydrachna obsoleta O. F. Müll. 1776. m 1778. Hydrachna obsoleta, Verbleichte Wasserspinne. GOEZE; in: LISTER, Naturg. Spinnen; p. 281. n. 200. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1780. Hydrachna fusca, abdomine rotundato; striga pone oculos duplici obsoleta. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; v. 8. p. 624. n. 32. m 1781. Hydrachna obsoleta. O. F. MÜLLER, Hydr. Da- niae; p. 25. — Diagnose van 1776. — Ook p. 73. n. 40. t. 6 f. 5. — „Corpus utrinque convexum rufo-fuscum, glabrum, setis omnino nullis; ab interiore parte oculi utrius- que ducitur lineola reliquo corpore lucidior, ac ante quam medium dorsi attin- git, versus latus curvatur. — Pectus sive basis pedum ac venter dorso concolor, in medio ventris lineola albida inter palpos ac pedum bases conspicitur Fic. 157. — 2/1. Overtrek. punctum nigrum, os animalculi indicans. — Oculi puncta duo nigra distantia. — Palpi breves pellucidi trium articu- lorum absque dente aut setis. — Pedes quinque articulo- rum aequalium pilis raris obsiti pallide fuscessentes. — Frequens in fossis aquosis sylvarum.”’ Opmerking. Deze soort is nog niet teruggevonden; waarschijnlijk omdat beschrijving en teekening veel te wenschen overlaten. m 1790. Hydrachna obsoleta. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2940. n. 40. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna obsoleta. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 118. n. 40. — Hydrachne effacée, p. 107. n. 40.; p. 118. n. 40. — Beschrijving naar MÙLLER 1781. B 1802. Hydrachna obsoleta. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 714. — Als 1790. 1804. Hydrachna obsoleta, Hydrachne effacée. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 40. n. 10. — Als OLIVIER 1792. 492 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 175. Hydrachna ovata O. F. Müller 1776. (Piona.) m 1776. Hydrachna ovata. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 190. n. 2276. — ,,Oculis binis; sine cauda; sine furca; glabra; fusco-cinerea, obovata, macula triangulari fulva; pedibus pallide nigris.’” — Denemarken. m 1778. Hydrachna ovata, Eyförmige Wasserspinne. GOE- ZE; in : LISTER, Naturg. Spinnen; p. 281. n. 195. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1781. Hydrachna ovata. O. F. MULLER, Hydr. Daniae; p. 25. — Diagnose van 1776. — Ook p. 68. n. 36. t. 8. f. 7. „Corpus ovatum N 3 EN cinereo-fuscum gla- SI Le << brum immaculatum, SN À DAT MET SR NE, € K i - i 4 | € A EE = diformi fulvo splen- didum; ope lentis 3 wi lhi / a“ | N N in quibusdam viden- Tk IN ne E A | \ tur duae lineae a | N N triangulo ad oculos N \ / exurrentes fulvae; AN A‘ margo anticus his A\ À | concolor est. — Oculi À GA puncta duo nigra. à | | — Palpi acuminati ! articulati, pallide Fic. 158. — 2/1. — Overtrek. nigri, longitudine trium articulorum anticorum pedum; loco rostri mucro mini- mus. — Pedes corpore longiores, sex articulorum, palpis concolores, pilosi; pili apice quarti & quinti articuli posti- corum longitudine articuli.”’ (Varietas) ,,Variat absque dorsi triangulo fulvo. — Plura exempla reperi. (Varietas) „Alia splendior varietas occurrit: cruce dorsi fulva, pedibus nigris. Linea medio dorsi transversalis & longitudinalis angustissima, lucida, fulva, ac pedes satu- rate nigri hanc distinguunt, caetera eadem; subtus lineola HIST. OVERZ: D. ACAROLOGIE. II. 493 175. Hydrachna ovata O. F. Müll. 1776. media longitudinalis inter pedes albida, in ventre ignita. — Huius unicum reperi.” „In fossis riguis.” Opmerkingen. Vóór breeder dan achteren? Zie mijne opmerking bij nodata, p. 490. De soort is nog niet teruggevonden. Is zijne 2e „varietas” niet eene andere soort ? m 1790. Hydrachna ovata. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2940. n. 36. — Diagnose van MÜLLER 1776. a 1792. Hydrachna ovata. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 117. n. 36. — Hydrachne ovalaire, py 107. n.:36.; p. 117. n. 36. — Beschrijving naar MULLER 1781. m 1802. Hydrachna ovata. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. n. 713. — Naar 1790. m 1804. Hydrachna ovata, Hydrachne ovalaire. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 37. n. 36. — Als OLIVIER 1792. 176. Hydrachna trifurcalis O. F. Müller 1776. (Piona.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne ; med Fork paa Ryggen ; hvidladen ; Bugen oval, oven paa bruun ; tredobbelt Solv- Fork ; lange Lede-Spidser. O. F. MÜLLER, Om Vandspindeler; in: Kjgb. Efterretninger; p. 220. n. 17. en in: Kritiske Journal; p. 120. n. 17. — Denemarken. m 1776. Hydrachna trifurcalis. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 189. n. 2261. — ,,Oculis binis; dorso furca notata; albida, ovalis, dorsi fusco, furca triplicata argentea.” Vergeten: „palpis longis.” — Denemarken. a 1778. Hydrachna trifurcalis, Dreygabel. GOEZE; in: Lister, Naturg. Spinnen; p. 278. n. 181. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1780. Avdrachna albida, abdomine ovali, dorso fusco ; furca triplicata argentea. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; ie) Mem) Acad: Roy. Sci; Paris;\v. 8. p. 6244 ns 17. m 1781. Hydrachna trifurcalis. O. F. MÜLLER, Hydr. Da- 494 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 176. Hydrachna trifurcalis O. F. Müll. 1776. niae; p. 24. — Diagnose van 1776. — Ook p. 50. n. 20. t. 5. 1.22. „Figura corporis & signatura dorsi H. clavicornem maxime refert, palpis vero satis diversa est. — Corpus album, subgelatinum, supra & subtus ali- quantum convexum, disco saturate fusco; huic inscribitur furca triplicata uti in H. clavicorni hac tamen differentia, ut furca primaria in quibusdam Fic. 159, ==) 2/1. — Overtrek. argentea splendentis coloris sit, binae e cruribus primariae enatae albae; harum crus intrinsecum per oculos ad marginem excurrit, vel, si mavis, maculae quinque fuscae, quarum interstitia alba furcam triplicatam efformant. Subtus macula magna nigra utrinque & versus anum incisa. — Oculi puncta duo nigra remota, subtus quoque pellucentia. — Palfi dimidia pedum longitudine quatuor articulis constare videntur, ac ungue terminantur; infimis reliquis simul sumtis longior & crassior. — Pedes uti palpi albidi, subvirentes pellucidi, pilosi; ante- riores quinque, postici sex articulis constantes; extimi tres articuli reliquis fere duplo longiores; fasciculi pilorum lon- giorum binis exterioribus articulis adhaerent.” (Varietas) ,Varietatem reperi ventre fusco, linea alba versus anum notato.” „In pascius riguis.” Opmerking. Ook deze soort is nog niet terugge- vonden. Men zoeke in Groningen en Friesland ernaar. — „Ist wohl eine Piona ; Identifizierung nicht möglich” (Dr. Karr VIETS in literis). Ook ik had reeds Piona gedetermi- neerd. m 1790. Hydrachna trifurcalis. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2938. n. 20. — Diagnose van MULLER 1776. 1792. Hydrachna trifurcalis. OLIVIER; in: Encycl. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 495 176. Hydrachna trifurcalis O. F. Müll. 1776. meth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. n. 113. n. 20. — Hydrachne tri- fourchue, p. 106. n. 20.; p. 113. n. 20. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1793. Trombidium trifurcale. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 404. n. 27. — „Globosum albidum dorso fusco: cruce argentea, palpis elongatis.”’ m 1802. Hydrachna trifurcalis. GMELIN, A gen. Syst. of Nabe aver Snip: 712.0. Als) 1790. æ 1804. Hydrachna trifurcalis, Hydrachne trifourchue. La- BREIPLE,| Hist: nat: Crust. ns’; vi 8.:p.\ 282m. 20; —— Als OLIVIER 1792. 177. Hydrachna T. flavum Schrank 1802. (Hydrochoreutes.) m 1761. Kleine braune Wasserspinne. LEDERMÜLLER, Micr. Ergötz.; p. 164. t. 83. f. a. b. — De ,, Kupfer” 51—100, p. 97—206, begonnen „l Jenner 1760”, waren 10 Mei 1761 afgesloten. — Verkort: „Sehr lange Füsse, .... nicht so gross wie ein Hanfkorn Fra. 160. — 23/20. — Overtrek. (1). Sechs Flecken auf dem Rücken, welche in der That nichts anders als durchsichtige Theile ihres Eingeweides 496 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 177. Hydrachna T. flavum Schrk. 1802. sind. Sie hat ein Paar weisse Augen, zwei Fühlhörner und acht Füsse, welche so durchscheinend, wie Glas sehen, und mit feinen Härgen an jedem Gelenke, besetzt sind. Ihre Be- wegung ist ungemein geschwind, und sie kann sowohl auf dem Grunde, als der Fläche und Mitte, oder Tiefe des Was- sers, wie ein Pfeil rudernd fortlaufen.”’ Opmerking. 1. Hier moet eene fout ingeslopen zijn: voor „Hanf’ (Cannabis) leze men „Senf (Sinapis). Hydrochoreutes zijn kleine diertjes. Ik identificeer deze met Spio unguiculatus C. L. KocH 1836. — Duitschland. m 1766. Araignee d'eau brune. LEDERMÜLLER, Amuse- ment mike; 2e cinqu.; p. 86. t. 83. 8. 4-10 Als WE lmet dezelfde figuur. 1776. Bruin waterspinnetje. LEDERMÜLLER, Mikr. Ver- maaklykh.; vs 2. p. 53. t. 83. f. a. b. — Als 1761. met de zelfde figuur. m 1802. Hydrachna T. flavum, Wassermilbe mit dem gelben T.. SCHRANK, Briefe naturh. Inh.; p. 364. „Fuscescenti cinerea, antice flavescens, ovato-globosa; furca sulphurea; pedibus longissimis hyalinis.” „Der Leib eyförmig-kugelähnlich, sehr blass, bräunlich- grau, oder von der Farbe trockener magerer Modererde, mit einem Blicke in Nussfarbe; vorne sehr blassgelb; aus dieser Gegend ziehen sich zwo sehr kurze Linien auf den Ouerbalken der schwelgelben T. Fühler ziemlich lang, etwas dicker (1) als die Füsse, mit sparsamen kurzen Borsten be- setzt, mit 4 Gliedern. Füsse glashell, sehr lang, fünfgliedrig, (sechsgliedrig der Wurzelknoten dazu gerechnet), mit län- geren und kürzeren Haaren: am hintersten Fusspaare unweit der Füssspitze vier längere (2). Von der Grösse des kleinsten Punktes. — In einem fast stehenden Wasser, Festungs- graben; Ingolstadt; August.” Opmerkingen. 1. Lees: het eerste lid. 2. Aan het distale eind van het voorlaatste lid. — Mij dunkt, dat was eene Nympha van dezelfde soort. # 1803. Hydrachna T. flavum, Gelbgekreuzte Wassermiete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 225. n. 2712. — Diagnose; HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 497 177. Hydrachna T. flavum Schrk. 1802. citeert SCHRANK 1802. — „In Wasserteichen mit Fross- biss.”’ (Hydrocharis morsus ranae). — Beieren. 178 (en 179). Hydrachna latipes O. F. Müller 1776. (Laminipes.) m 1776. Hydrachna latipes. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 191. n. 2284. — „Oculis binis; sine cauda; sine furca; glabra; lutescens, ovata, utrinque maculata; articulo pedum posticorum quarto dilatato.” — Denemarken. m 1778. Hydrachna latipes, Breitfuss. GOEZE; in: Lis- TER, Naturg. Spinnen; p. 282. n. 203. — Diagnose van Mür- ERE 76. m 1781. Hydrachna latipes. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae, p. 24. — Diagnose van 1776. — Ook p. 76. n. 43. t. 8. f.1. —Valde refert Hydrachnam Torrem, cuius an mera varietas, igno- ro; differentias indicare libet. — Pedes pallidi, vel coerules- centes, apice fusci. Quartus articulus pedum ultima paris lamella pendula non instrui- tur, sed ipse in lamellam dilatatur, ac fusco-rufus est. Macula dorsi media non ignita, sed flava, ad anum in lineolam excurrens. Facile in dorsum seu in supinum situm devolvitur. Subtus fusca est, anusque papilla duplici instruitur. — Caetera uti in Hydr. Torre. — In paludosis.”’ Hydrachna latipes var. O. F. MULLER, Hydr. Daniae; p. 87.; Expl. tab. VIII. f. 2. — In den tekst wordt met geen enkel woord over dezen vorm gerept. Maar op p. 87, bij de Expl. Tab. lezen wij: Tab. VIII. f. 2. „eiusdem varietatem’’. Hoe komt Müller daaraan? Ik geloof, omdat hij haar steeds bij den anderen vorm, lafipes, vond en in hunne ge- dragingen veel overeenkomst zag. Ik had eerst no. 178 en 32 Fic. 161. — 2/1; overtrek. 498 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 178. 179. Hydrachna latipes O. F. Müll. 1776. 179 gescheiden, ben er van overtuigd geworden, dat zij bij elkander behooren en & en 2 voorstellen. Vergelijk deze figuur eerst zorgvuldig met fig. 161 en daarna met die, welke door PIERSIG in zijn klassiek werk Tab. 17. fig. 42a gepubliceerd is, dan moet men toch bekennen, dat de vlekken- verdeeling en den vorm der pooten, vooral wat de beharing van poot IV rechts betreft, veel voor mijne suppositie pleit. m 1790. Hydrachna latipes. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2941. n. 43. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna latipes. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 118. n. 43. — Hydrachne latipede, p. 108. n. 43.; p. 118. n. 43. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1802. Hydrachna latipes. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; voo. pi MAN Als 1790. m 1803. Hydrachna sternomelaena, Schwartbrüstige Was- sermiete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 224. n. 2710. — Kugelförmig, dunkelroth; Augen schwarz. Brust von der Farbe des gestockten Blutes. — Wassergräben; August.” — Ingolstadt (Beieren). Latipes-?? Zij kan rood zijn, met zwartroode coxae (,,epi- merenplaten’’). m 1804. Hydrachna latipes, Hydrachne latipede. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 42. n. 43. — Als OLIVIER 1792. Fic. 162. — 2/1. — Overtrek. 180. Hydrachna liliacea O. F. Miller 1776. (Acercus.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne; uden Hale; uden Fork paa Ryggen ; glatt; hvidladen, Bugen aeggagtig, midt paa HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 499 180. Hydrachna lliacea O. F. Müll. 1776. sort, 1 Pletten sneehvid Lilie ; tykke Bag-been. O. F. MÜLLER, Om Vandspindeler; in : Kjob. Efterretninger; p. 220. n. 28. en in: Kritiske Journal; p. 120. n. 28. — Denemarken. a 1776. Hydrachna liliacea. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 190. n. 2275. — ,,Oculis binis; sine cauda; sine furca; glabra; albida, obovata, disco lilio candido, macula utrinque nigra.” — Vergeten: pedibus posticis crassis. — Denemarken. Opmerking. Abusivelijk is ook het woord albida cursief gedrukt, en leest men: Hydrachna liliacea albida. Dat woord ,,albida” is echter de vertaling van het Deensche woord „hvidladen’ in de diagnose van 1769; behoort dus niet bij den binomenclatorischen naam: Hydrachna liliacea. m 1778. Hydrachna liliacea, Lilienwasserspinne. GOEZE; in: LISTER, Naturg. Spinnen; p. 280. n. 194. — Diagnose van MÜLLER 1776. æ 1780. Hydrachna albida obovata, disco lilio candido, ma- cula utringue migra. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in: Mem.} Acad: Roy. Sci. ‚Paris; p..624. n. 28: m 1781. Hydrachna liliacea, O. F. MÜLLER, Hydr. Da- niae; p. 25. — Diagnose van 1776. — Ook p. 66. n. 35. t. OS 9.16. „Corpus obovatum glabrum absque setis postice aliquan- tum coarctatum, supra & infra convexiusculum pellucidum, Fic. 163. — 2/1. — Overtrek. albidum, varie maculatum; oculorum nempe area albida, 500 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 180. Hydrachna liliacea O. F. Müll. 1776. inter oculos macula ovalis nigricans, medio dorsi macula cretacea corollam Lili referens; petala sive lobi tres antror- sum versi; versus utrumque marginem macula migricans longitudinalis; apex corporis candidus pellucidus. — Pectus pallidum macula nigra cinctum. — Venter coarctatus pellu- cidus, medio macula rotunda alba, centro nigro; hic condun- tur genitalia. — Palpi pallidi pellucidi, subpilosi; longi, apice curvati, tribus constant articulis; baseos & apicis elongatis, intermedio brevi. — Pedes pallidi pilosi corpore longiores, quinque articulorum aequales; postici crassiores, apiceque articulorum latiores; latere interiore apicis quinti articuli pili longi dependen, medio iungitur articulus sextus tenuior, utrinque ciliatus; basi eius prostat corpusculum aliud penicilliforme brevissimum. — Fronte prostant setae duae simplices distantes.” (Varietas) ,Aliam huic simillimam inveni, quam varietatem vel differentem sexum credo: loco petalorum dorsi tria puncta candida videbantur, ac pedicellus versus puncta attenuatus; abdomen postice, quam antice, latius. — Palpi duobus primis pedum articulis longiores; articulus- que intermedius tribus annulis compositus. — Pedes postici longiores, caeterum aequales, id est articuli apice vix latio- res, quam basi; articulus sextus a latere interiori tantum ciliatus, nec corpus penicilliforme adfuit.” „In aquosis.” Opmerkingen. De buikzijde is in de 2e figuur slecht voorgesteld. — De achteraan iets ingeknepen vorm is goed weergegeven. — Die varietas is het 9; maar de beschrijving der palpen deugt niet. PIERSIG, Deu. Hydr. p. 171—173 maakt van deze „var. geen melding. m 1790. Hydrachna liliacea. GMELIN, Syst. Nat.; v. I. P. 5. p. 2940. n. 35. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna liliacea. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat. ; Ins.; v. 7. p. 116. n. 35. — Hydrachne lihacée, p. 107. n. 35.; p. 116. n. 35. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1793. Trombidium liliaceum. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 401. n. 10. — „Ovatum albidum macula cordata dorsi nivea. — Area oculorum anique nivea.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 501 180. Hydrachna liliacea O. F. Müll. 1776. m 1802. Hydrachna liliacea. GMELIN, A gen. Syst. of NBE vp. 213. —- Als 1790. m 1804. Hydrarachna liliacea. HERMANN, Mém. Apt.; p. 54. noot. — Nomen nudum; Frankrijk. m 1804. Hydrachna liliacea, Hydrachne liliacée, LATREIL- LE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 37. n. 35. — Als OLIVIER 1792. 181. Hydrachna longicornis O. F. Miiller 1776. (Acercus.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne ; med Fork paa Ryggen ; hvidagtig ; Bugen lidt fürkantet, oven paa femplettet ; Forken rodbruun ; lange Lede-Spidser. O. F. MÜLLER, Om Vand- spindeler; in. Kjob. Efterretninger; p. 220. n. 14. en in: Kritiske Journal; p. 120. n. 14. — Denemarken. m 1776. Hydrachna longicornis. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 189. n. 2258. — „Oculis binis; dorso furca notata; alba, subquadrata, maculis quinque obscuris, furca rufa; palpis longis. — Denemarken. m 1778. Hydrachna longicornis, Langhorn. GOEZE; in: Lister, Naturg. Spinnen; p. 278. n. 178. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1780. Hydrachna alba, abdomine subquadrato, maculis quinque obscuris : furca rufa: palpis longis. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. «Roy. Sci. Paris; v. 8. p. 624. n. 14. i m 1781. Hydrachna longicornis. O. F. MÜLLER, Hydr. Da- niae; p. 24. — Diagnose van 1776. — Ook p. 47. n. 17. t. 4. f. 4. „Corpus album, pellucidum convexiusculum antice & postice obtusum; in area antica strigis tribus, lateralibus obliquis, intermedia recta, in postica vero maculis binis reniformibus nigricantibus notatum; inter maculas ducitur linea longitudinalis laete rufa furcata, cruribus furcae in strigas obliquas excurrentibus. — Pectus pallide luteum: venter albus pellucidus, macula media nigra, linea rufa pel- 502 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 181. Hydrachna longicornis O. F. Müll. 1776. lucente divisa. — Ocul duo puncta nigra distantia renifor- mia, sinu dorsum spec- = TTT tante. — Palpi longi AZ ET Di ticul ; SR PASS quatuor articulorum M LS e [SY pellucidi; duplo cras- siores pedibus, apice curvati, ultra tertium pedum articulum exten- duntur. Seta minima ad latus exterius secundi articuli; dens nullus. — Pedes albi quinque arti- culorum; postici corpore longiores. Pili sparsi, Fic. 164. — 2/1. — Overtrek. uti in congeneribus. — In rivis.” Men heeft deze Hydrachnide nog niet in Denemarken teruggevonden. Van de mij bekende dikpootige Europeesche Hydrachnellae : Acercus cassıdıformis HALLER, Curvipes ob- turbans PIERSIG, Aturus scaber KRAMER, Eupatra scapularis (DucÈs) en Feltria muscicola PIERSIG, vallen de laatste 2 weg, omdat zij geen zwemborstels bezitten en bovendien rood zijn. Aturus scaber heeft geen zwemborstels aan tibia IV en geen dikke palpen; valt dus af. Curvipes obturbans heeft langere pooten I en II; komt dus niet in aanmerking. Niet- tegenstaande tibiae II en III in MÜLLER’s afbeelding geen zwemborstels dragen, kan ik geen enkel bezwaar erin vinden, MULLER’s longicorms te identificeeren met Acercus cassidi- formis HALLER 9, die wel nog niet in Denemarken, maar dan toch in Holstein teruggevonden is. m 1790. Hydrachna longicornis. GMELIN, Syst. Nat.; v. IPs Sep) 29675 n: 17. — Diagnose van MÜLLER 1776: m 1792. Hydrachna longicornis. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 112. n. 17. — Hydrachne longicorne, p. 106. n. 17.; p. 112. n. 17. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1802. Hydrachna longicornis. GMELIN, A gen. Syst. of Nati: Spa Als" 1790: m 1804. Hydrachna longicornis, Hydrachne longicorne. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 503 181. Hydrachna longicornis O. F. Müll. 1776. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 26. n. 17. — Als OLIVIER 1792. 182. Acarus stagnalis Fourcroy 1785. (Acercus.) m 1762. Acarus aquaticus niger, abdomine medio lateri- busque flavis ; Tique aquatique panachée. GEOFFROY, Hist. Abrams v2:-p+ 625, Den 20 rf. d. „Longueur + ligne” (= 0.5 m. M.). — „Ar- rondie, noirâtre, sur le milieu une bande longitudinale jaune qui se partage en deux vers la tête, et s’elargit vers le bas. Les deux bords du corps de l’insecte ont pareillement des bandes jaunes qui se joignent en haut et en bas avec celle du milieu. Pattes longues, Fre. 165. — 2/1. fines, hérissées de poils.” Vermoedelijk noemde GEOFFROY de pooten ,longues” in vergelijking met het lichaam en omdat zij zoo dun zijn. Uit den vorm der vlekken, de kleur, de lengte der pooten, determineer ik haar als Nesaea brevipes NEUMAN 1880. (Om Syersblyde-; pe 490 tl 2. f. 3). — Frankrijk. m 1764. Acarus aquaticus niger, abdominis medio lateri- busque flavis ; Tique aquatique panachée. GEOFFROY, Hist. albrstinsipVa 20 P:1625 Ant. 2001: 7 m 1769. Waterspinnetje. HouTTUYN, Natuurl. Hist.; v. 1. Stuk (= tom.) 13. p. 145. — Citeert GEOFFROY en zijne figuur. m 1781. Acarus aquaticus, Tique d'eau. BARBUT, Gen. Ins.; p. 334. — Beschrijving naar GEOFFROY 1762. — Nomen praeoccupatum. m 1782. Tique panachée, Gescheckte Milbe. O. F. MÜLLER, Kleine Schriften; p. 115. — Nomen nudum. m 1785. Acarus stagnalis, Tique aquatique panachée. Fourcroy, Ent. paris.; v. 2. p. 529. — Citaat en diagnose van GEOFFROY, 1762. — Frankrijk. m 1788. Tique aquatique panachée. P. A. F. Ray, Zool. 504 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 182. Acarus stagnalis Fourcr. 1785. univ.; p. 607. n. 9. — Zeer kort, naar GEOFFROY 1762. m 1799. Acarus aquaticus niger, abdominis medio lateri- busque flavis ; Tique aquatique panachée. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; vl2 Wp 62595 9 Als 1762. m 1800. Acarus aquaticus niger, abdominis medio lateri- busque flavis ; Tique aquatique panachée. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v.22p9625.n.9. — Als 1762: 183. Hydrachna torris O. F. Müller 1776. (Acercus.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne; uden Hale; uden Fork paa Ryggen ; glatt ; guulladen ; Bugen oval, midt paa 1ld- - vod med sorte Side-Striber ; bladede Bag-Been. O. F. MÜLLER, Om Vandspindeler; in : Kjob. Efterretninger; p. 220. n. 30. en in. Kritiske Journal; p. 120. n. 30. — Denemarken. m 1776. Hydrachna torris. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 191. n. 2278. — „Oculis binis; sine cauda; sine furca; glabra; lutescens, ovalis, maculis lateralibus nigris: media ignita; tibiis posticis lamellatis.”” — Denemarken. w 1778. Hydrachna torris, Feuerfleck. GOEZE; in : LISTER, Naturg. Spinnen; p. 281. n. 197. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1780. Hydrachna lutescens, abdomine ovali, maculis late- ralibus nigris, media ignita; tibiis posticis lamellatis. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; m: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; v. 8. p. 624. n. 30. m 1781. Hydrachna torris. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 25. — Diagnose van 1776. — Ook p. 69. n. 37. t. 6. f. 4.— „Oculis nudis punctum, in cuius medio rubor lucidus, pedibus cinc- tum, animadvertit. — Corpus ovatum subluteum, pellucidum; pone oculos macula nigra, ver- sus marginem striga utrinque longitudinali, quasi ex tribus ma- Fic. 166. — 2/1. — Overtrek. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 505 183. Hydrachna torris O. F. Müll. 1776. culis composita notatur; medio dorsi inter strigas macula ruber- rima, splendida. — Oculi puncta duo nigra. — Palpi quatuor articulis pilis minimis obsitis constant. — Pedes albi pellu- cidi, pilosi corporis longitudine, sex articulis compositi; postici splendide distincti: articuli tres anteriores fere absque pilis, simul sumti, parum longiores sunt unico sequentium; quartus tegitur lamella quadriangulari pilosa geniculis tertii & quarti articuli affixa, apiceque fasciculum pilorum elon- gatum praefert. Quintus utrinque pilis brevibus obsitus, petiolo minimo margini apicis quarti annexus. — Diversa pedum posticorum structura & extensio prima facie speciem hanc singularem praestant. — Paginam corporis inferiorem nondum videre licuit, in supinum enim situm nullo modo cogi potuit. — In fossa palustri foliorum putrescentium limosa.” m 1790. Hydrachna torris. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2940. n. 37. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna torris. OLIVIER; in: Encycl. meth.; Hist. nat.; Ins.; p. 117. n. 37. — Hydrachne torris ; p. 107. n. 37. — p. 117. n. 37. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1793. Trombidium torris. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 401. n. 11. — „Ovatum dorso nigro: macula media rufa, _ tibiis posticis lamellatis. — Distinctum tibiis posticis lamina majori tectis.” m 1802. Hydrachna torris. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 713. — Als 1790. m 1804. Hydrachna torris, Hydrachne torris. eene Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 38. n. 37. — Als OLIVIER 1792. 184. Acarus variegatus Schrank 1781. (Acercus.) melon Milbe. SCHRANK, Beytr. Nature:; p.04. to er. 10. — Na de behandeling van het ® van Arrenurus albator (zie hierbeneden n. 191) gaat hij verder. „Ich habe eine andere Milbe dieser Art gefunden, die in einigen Stücken von der eben beschriebenen abgeht: denn ‘506 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 184. Acarus variegatus Schrk. I781. ihre Füsse sind nach dem Verhältnisse des Körpers viel . länger, und alle haarig (1); die Finnen (2) an den Fig 10 Hinterfüssen sind nicht so stark, als die Fig. 7. (3) ausweiset; die, Farbe ist gleichförmiger; is) die Flecken h h (Fig. 6) (3) fliessen zusammen, Fic. 167. — und machen eine gemeinschaftliche grosse Mackel 3/2. aus; der Leib ist viel durchscheinender, gleich- förmiger, und sieht keiner Hayenhaut (4) gleich. Es ist auch diese Spielart viel kleiner als die eben beschriebene. Sollte dies der Unterschied des Geschlechtes seyn? Bei dieser Spielart nahm ich die Bildung der Fühlhörner auf, die ich bey der vorigen nicht deutlich genug sah, ob sie schon grös- ser waren. Ich habe sie in der 10. Figur abgezeichnet. Sie bestehen aus dreiern Gliedern, davon das äusserste in eine Scharfe Spitze sich endiget.”’ Opmerkingen. 1. Hy bedoelt alleen de zwembor- stels. 2. Hier bedoelt hij de ,,Biischel” van zwemborstels. 3. Zie fig. 200. 4. Segrijnig, zooals bij Arrenurus normaal is. — Zijne beschrijving past het best op Acercus triangularıs PIERSIG 1896.; zelfs de afbeelding van den palp, hoe slecht ook, kan niet daartegen pleiten. Hij vermeldt geen vind- plaats; wij mogen wel aannemen, dat die dezelfde is als die van Arrenurus tubulator. „Lachen auf dem Kapuzinerfelde, bey Linz.” (Oostenrijk.) m 1781. Acarus variegatus, Sckeckigte Milbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 509. n. 1046. — Deze namen geeft hij aan zijn hierboven beschrevene Acarus. — Ten onrechte identificeert hij haar met GEOFFROY’s Tique panachée, die korte pooten heeft en anders gevlekt is. — „Habitat in aquis stagnantibus, ubi lemna abundat; intra conchas illum non raro reperi.” Wat de laatste zes woorden betreft: zie p. 476, n. 163. 185. Hydrarachna lutescens Hermann 1804. (Pionopsis.) m 1804. Hydrarachna lutescens, Hydrarachne jaunâtre. HERMANN, Mém. Apt.; p. 57. t. 6. f. 7. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 507 185. Hydrarachna lutescens Herm. 1804. „Oculis binis; lutescens, ovata, maculis dorsalibus fuscis quinque, pedibus coerulescen- tibus. — Deux yeux; d'un jaune pâle, ovale, cinq taches brunes sur le dos, pieds bleu- ALTES „Convexe en dessus, plane en dessous; yeux noirs laté- raux, distans. Pieds IV les plus longs, velus, à six articles; M pieds I—III cinq. Palpes d'une Fic. 168. — Overtrek. belle couleur bleuâtre.” — „Elle se trouve avec l’hydrarachne arlequin.” — (: dans les fosses limoneux). — Omgeving van Straatsburg. 186. Hydrachna orbiculata O. F. Müller 1776. (Midea.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne; Bag til Borstet ; uden Hale; uden Fork paa Ryggen; morkblaa ; Bugen flad og cirkelrund, med hvid Plet og Kreds. O. F. MÜLLER, Om Vand- spindeler; in: Kjob. Efterretninger; p. 220. n. 22. en ın: Kritiske Journal; p. 120. n. 22. — Denemarken. m 1776. Hydrachna orbiculata. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 190. n. 2266. — ,,Oculis binis; sine cauda; sine furca; postice pilosa; violacea, depressa orbiculari, macula circuloque albis.”” — Denemarken. m 1778. Hydrachna orbiculata, Zirkelrunde Wasserspinne. GOEZE; in : LISTER, Naturg. Spinnen; p. 279. n. 186. — Dia- gnose van MÜLLER 1776. m 1780. Hydrachna nigro-coerulea, abdomine orbiculari, macula circuloque albo. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; v. 8. p. 624, n. 22. — Dene- marken. m 1781. Hydrachna orbiculata. O. F. MùLLER, Hydr. Da- niae; p. 25. — Diagnose van 1776. — Ook: p. 55. n. 25. CEE Sin As 508 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 186. Hydrachna orbiculata O. F. Müll. 1776. „Concinna structura nulla secunda. — Corpus circinnatum, superne planum, subtus convexiusculum; in peripheria? in- Fic. 169. — 2/1. — Overtrek. cisio sircularis alba, prominente margine externo, sive ora plani inferioris. Huic planum superius sive dorsum animalculi operculi thecae superiniacet nigro coeruleum. Macula*haec circularis postice parumper emarginata, antice habet inci- sionem fere ad medium usque albam; ex hac descendunt ad posticam incisuram lineolae duae obscurae, albidae. Pone oculos macula fulva, inter eosdem ac a latere externo punc- tum album. Margo posticus setis prostantibus raris cingitur. — Pectus, idest basis pedum fulva, apex baseos viret. — Medio ventris corpusculum oblongum prominulum rima notatum; infra hoc punctum elevatum nigrum; an hoc anus, illud vulva? Postica pars subviridis maculis tribus pallide luteis. — Oculi puncta duo minima nigra, in ora plani infe- rioris elevata. — Palpi breves albidi. — Pedes octo albidi pilosi longitudine corporis. — In fossis limosis aquaticis.”’ m 1790. Hydrachna orbiculata. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2938. n. 25. — Diagnose van MÜLLER 1776. — Het nummer in MÜLLER’s Prodromus, en de titel ,,Hydrachnae” ontbreken hier. m 1792. Hvdrachna orbiculata. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 114. n. 25. — Hydrachne orbiculée, p. 106. n. 25.; p. 114. n. 25. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1793. Trombidium orbiculatum. FABRICIUS, Ent. syst. ; v. 2. p. 405. n. 30. — „Globosum coeruleum macula dorsali margi- neque albis. — Inter oculos macula flava puncto antico albo.” HIST. OVERZ. D: .ACAROLOGIE. II. 509 186. Hydrachna orbiculata O. F. Müll. 1776. m 1802. Hydrachna orbiculata. GMELIN, A gen. Syst. of Nati VAS Up. 712. — Als 1790. m 1803. Hydrachna ustulata, Brandige Wassermiete, SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 221. n. 2704. „Linsenförmig; grün, mit einem rothbräunlichen Flecke auf dem Rücken, und farbelosen Rande. Augen schwarz; Füsse, Fühlhörner weisslicht, durchsichtig; der Rand des Leibes rundum farbelos, durchscheinig. Die obere Schale in die untere, deren Rand aufwärts anliegt, eingepasst.”’ Niettegenstaande de rugklier niet genoemd is, meen ik goed gedetermineerd te hebben. m 1804 Hoydrachna, orbiculata, Hydrachne orbiculée. LA- IRBIPLE;, ‘Hist, nat. Crust: Ins. ;v.. 8... p. 31: ns 257 — Als OLIVIER 1792. 187. Hydrachna orbicularis O. F. Müller 1776. (Mideopsis.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne; med Fork paa Ryggen ; lysguul ; Bugen flad og cirkelrund, oven paa sortplettet ; Forken rodbruun. O. F. MÜLLER, Om Vandspindeler; in : Kjob. Efter- retninger; p. 220. n. 16. en în: Kritiske Journal; p. 120. n. 16. — Denemarken. m 1776. Hydrachna orbicularis. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; n. 190. n. 2262. — ,,Oculis binis; dorso furca notata; lutea, depressa, orbicularis, maculis disci nigris, furca rufa.” — Denemarken. m 1778. Hydrachna orbicularis, Tellerrunde Wasserspinne. GOEZE; in: LISTER, Naturg. Spinnen; p. 278. n. 182. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1780. Hydrachna lutea, abdomine orbiculari, maculis dorso nigris : furca rufa. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; Mem. Acad. Roy) Sci. Paris; v. 8. p...624\ n. 16. m 1781. Hydrachna orbicularis. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 24. — Diagnose van 1776. — Ook p. 51. n. 21. BD. „Figura orbiculari satis splendidum animal. — Corpus 510 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 187. Hydrachna orbicularis O. F. Müll. 1776. orbiculare supra & subtus planum, luteum; disco pone oculos macula ovata, medio utrinque macula hamata nigra; Fic. 170. — 2/1. — Overtrek. maculae hae intestino pellucenti debentur; regio inter macu- las rubicunda lunulaque rufa pone maculam ovatam crura furcae simulans. Maiori amplificatione setae e peripheria prostantes in conspectum subeunt. — Subtus supra bases pedum punctum rubrum, ubi os ; venter maculis nigris nota- tus. — Oculi puncta duo nigra remota in ipso margine antico; dehinc supra & subtus conspicui. — Palpi brevissimi triarti- culati, uno pedum articulo aliquantum longiores. — Pedes albi longitudine fere aequales, corpore tamen breviores, introrsum pilis brevibus, geniculis rubicundis vero pilis fasciculatis instructi. Bina paria anteriora pedum adeo approximata, ut ex area inter oculos prosilire videantur. — In vadis amnicis.” m 1790. Hydrachna orbicularıs. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2938. n. 21. — Diagnose van MÜLLER 1781. m 1792. Hydrachna orbicularis. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 113. n. 21. — Hydrachne orbiculaire ; p. 106. n. 21.; p. 113. n. 21. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1802. Hydrachna orbicularis. GMELIN, A gen. Syst. of Nats) vais p72; == Alsi 1790. m 1803. Hydrachna orbicularis, Linsenförmige Wasser- miete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 220. n. 2703. — „Lin- senförmig, bräunlicht mit drey gelben Flecken: einem an jeder Schulter, einem am vordern Ende des Körpers. Bei stärkerer Vergrösserung: gelblicht, mit einer längsgetheilten, HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. ST 187. Hydrachna orbicularis O. F. Müll. 1776. brauenn Makel, und einem mehr oder weniger sichtbaren rothen Bogen, vor der Mitte.” ,Schulter sind die beyden vordersten Seitenenden des Körpers rückwärts der Augen.” Citeert Müller 1781. — In Wassergraben um Ingolstadt mit der blasigen Wasserseite” (Conferva). ,,Marz.’’ — Beieren. m 1804. Hydrachna orbicularis, Hydrachne orbiculaıre. Pneus NN Hlist nat. Crust. Ins.; v. 8.,p, 26 n. 21. — Als, OLIVIER 1792. 188. Hydrachna complanata O. F. Müller 1776. (Axonopsis.) m 1769. Vandspindel; 2 Oyne; uden Hale; uden Fork paa Ryggen; glatt; gron; Bugen oval, flad, for til udkantet, midt paa hvid Bredde (fascia). O. F. MùLLER, Om Vand- spindeler; in: Kjob. Efterretninger; p. 220. n. 33. en m: Kritiske Journal; p. 120. n. 33. — Denemarken. m 1776. Hydrachna complanata. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 191. n. 2282. — „Oculis binis; sine cauda; sine furca; glabra; viridis, depressa, antice emarginata, fascia media alba.’ — Denemarken. m 1778. Hydrachna complanata, Ganz flache Wasserspinne. GOEZE; in: LISTER, Naturg. Spinnen; p. 282. n. 201. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1780. Hydrachna viridis, abdomine depresso, antice emarginata, fascia media alba. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; v. 8. p. 624. n. 33. m 1781. Hydrachna complanata. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 25. — Diagnose van 1776. — Ook p. 74. n. 4l. t. 10. f. 7. 8. — „Inter minimas (nudo enim oculo punctum aegre conspicuum exhibet), at tamen pulcherrimas, consenda est; structura quoque a congeneribus longe diversa, soli H. orb1- culatae aliquantum accedit.” i „Corpus ellipticum, planum, quasi ex duabus laminis sibi impositis concinnatum; superior margine inferioris elevato cingitur fere uti valvulae Terebratularum ; inter utriusque 512 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 188. Hydrachna complanata O. F. Müll. 1776. laminae margines canaliculus angustus. Dorsum seu lamina superior plana, laevis, in tres areas divisa est: area antica Fic. 171. — 2/1. — Overtrek. antice valde incisa est, medio macula saturate viridi, latere puncto oculorum nigro, ac pone hoc lunula nigricante insig- nitur; media tota alba angulo lutescente notata: postica saturate viridis. — Venter seu lamina inferior antice & pos- tice viridis, medio vero pallide lutea. — Oculi puncta duo maiora nigra supra & subtus aeque conspicua. — Palpi albi pellucidi, triarticulati ex incisura antica prodeuntes. — Pedes aequales pellucidi, albi, pilosi, corpore breviores; ab omnibus Hydrachnis in eo recedunt, quod pedes quatuor tantum articulis & quidem aequalibus compositi sunt, ac immediate e corpore oriantur absque basi seu pedamento in Hydrachnis & Cancris solito. Acarıs dehinc & Hydrachms intermedia. — In paludosis.” Opmerking. Beide figuren laten veel te wenschen over; vooral fig. 8 (buikzijde). Hij heeft den eigenaardigen bouw der saamgegroeide epimerenplaten ook niet goed gezien, of niet goed begrepen; vandaar zijne abusive be- schouwingen over de aanhechting der pooten. Ook het aantal pootleden is verkeerd geteld. m 1790. Hydrachna complanata. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2941. n. 41. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna complanata. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. Nat.; Ins.; v. 7. p. 118. n. 41. — Hydrachne plane, p. 107.'n. Al.5'p.! Bn. A1. — Beschrijving naar MULLER 1781. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 513 188. Hydrachna complanata O. F. Müll. 1776. m 1793. Trombidium complanatum. FABRICIUS, Ent. syst.; eRe Ep 400! mr Ovaa viride fascia media lata alba. — Minimum in hoc genere.’ m 1802. Hydrachna complanata. (GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 714. — Als 1790. m 1804. Hydrachna complanata, Hydrachne plane. LATREIL- LE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 40. n. 41. — Als OLIVIER 702 189. Hydrachna versicolor O. F. Müller 1776. (Brachypoda). m 1769. Vandspindel : 2 Oyne; uden Hale; uden Fork paa Ryggen ; glatt ; spraglet ; Bugen fürkantet, hvid-blaa- og bruun-plettet. O. F. MÜLLER, Om Vandspindeler; in : Kjob. Efterretninger; p. 220. n. 35. en in: Kritiske Journal; p. 120. n. 35. m 1776. Hydrachna versicolor. O. F. MULLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 191. n. 2285. — ,,Oculis binis; sine cauda; sine furca; glabra; subquadrata, maculis albidis, caeruleis, fuscisque.”’ — Vergeten: versicolor. — Denemarken. m 1778. Hydrachna versicolor, Buntschekke. GOEZE; in: Lister, Naturg. Spinnen; p. 282. n. 204. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1780. Hydrachna variegata, abdomine subquadrato ma- culis albidis, caeruleis, fuscisque. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; v. 8. n. 624. n. 35. m 1781. Hydrachna versicolor. O. F. MÜLLER, Hydr. Da- niae; p. 26. — Diagnose van 1776. mr Doknp. 77.0. 44st.e: fo 6:1 „Corpus quadrangulare, angulis ob- tusatis, album, variegatum; pone oculos nempe macula transversalis fusca; ab oculis excurrit striga coeru- lescens versus postica in duos lobos concolores dilatata; coetera albida. Subtus fuscum margine lutescente maculisque binis rufo- 33 Fıc. 172. — 2/1. Overtrek. 514 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 189. Hydrachna versicolor O. F. Müll. 1776. fuscis curvis. — Ocul duo puncta nigra minora. — Palpi triarticulati, albi, pellucidi. Pedes albi, pellucidi, pilosi, cor- poris longitudine. — In inundatis.” Opmerking. Zijne beschrijving is wel wat kort; zijne teekening herkenbaar. m 1790. Hydrachna versicolor. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2941. n. 44. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna versicolor. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 118. n. 44. — Hydrachne versicolor. p. 108. n. 44.; p. 118. n. 44. — Beschrijving naar MÙLLER 1781. m 1793. Trombidium versicolor. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 400. n. 9. — „Ovatum albo coeruleo fuscoque varium.”’ m 1802. Hydrachna versicolor. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 714. — Als 1790. m 1803. Hydrachna versicolor, Buntfärbige Wassermiete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 225. n. 2713. — Citeert MÜL- LER 1776 en 1781. — „Breitlicht-eyförmig, rückwärts ausge- randet; mit weissen, braunen, und einer grünen rückwärts zweylappigen, Makeln bemalt. — Fast linsenförmig kugel- ähnlich, jedoch vorwärts etwas schmäler; am Hinterende etwas ausgerandet. Eine grüne Makel mitten längs des Leibes, die sich hinter in zween Lappen theilt: in den drey Buchten dieser Makel ein weisses Flecklein, das übrige bräunlichtgelb; die Augen schwarz, entfernt. Die Füsse und Fühlhörner weisslicht glasfärbig, das erste (1) Glied der Fühlhörner aus- wärts mit einem Zähne, das letzte am Rücken gezähnt (2). — Um Ingolstadt in Gräben mit dem schwimmenden Saa- menkraut (3); Junius bis August.” Opmerkingen. 1. Das zweite. 2. Met stijve borstel- tjes. 3. Potamogeton natans. — Beieren. Hydrachna vetusa, Abgestossene Wassermiete. Idem, ibidem; p. 219. n. 2699. — „Rundlicht; vorne geradlinig abgestutzt; die Schale bläulicht, durchscheinig, mit röthlichten Einge- weiden, und einer gelben Gabel. Die Augen sind Verhältniss- mässig gross; die Füsse und Fressspizen fast farblos. — In den Gräben um Ingolstadt; Julius.” | Mas, tevens kleurvariatie van versicolor ? HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 515 189. Hydrachna versicolor O. F. Müll. 1776. m 1804. Hydrarachna versicolor. HERMANN, Mém. Apt.; p. 54. noot. — Nomen nudum; Frankrijk. Idem, p. 58. Zijne individuen hebben eene langsvlek zooals MÜLLER die afbeeldt, maar deze is groen, niet blauwach- tig. Hij stelt daarom de volgende diagnose voor: „Subquadrata, albida; macula pone oculos transversali fusca, longitudinali viridi postice biloba. — Presque carrée blanchâtre, avec une tache transversale brune derrière les yeux, et une longitudinale verte, bilobée postérieurement.” Idem, p. 59. — Hij hield ze een jaar lang levend, zonder dat zij groeiden. m 1804. Hydrachna versicolor, Hydrachne versicolor. LA- TREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 42. n. 44. — Als OLIVIER 1792. 190. Hydrachna rostrata Schrank 1803. (Arrenurus ? Krendowskia ?) w 1803. Hydrachna rostrata, Gerüsselte Wassermiete. SCHRANK, Fauna Boica; v.03) p.222. n./2705..— Fast: ger drückt kugelförmig; die zween Vorderfüsse sehr kurz, keulen- förmig an die gestreckte Schnauze angedrückt. Vorne und am Rüssel grünblaulicht oder blau; der Lein rothgelb; die Füsse farbenlos. Sie kömmt auch vor mit ganz blauem oder ganz rothem Körper. In ältern Stücken sind die Vorderfüsse weniger angedrückt. — In Wassergräben um Ingolstadt. Sehr selten. Julius, August.” Opmerking. SCHRANK gebruikt in zijne Fauna Boica herhaaldelijk het woord ,,Vorderfiisse’ waar hij palpen be- doelt. Soms doet hij dat bij de beschrijving van Larvae maar ook wel eens van Adulti, zonder zelf te bemerken, dat het dier in dat geval 10 pooten heeft! (Bdella !) Bovenstaande beschrijving kan dus op eene Larva, maar ook op een Adultus betrekking hebben. Eenige Hydrachn. — Larvae hebben inderdaad eene „gestreckte Schnauze”, e. g. Piona, Arrenurus, Torrenticola (deze laatste komt wel niet in aanmerking). Maar de mogelijkheid, dat een volwas- 516 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 190. Hydrachna rostrata Schrk. 1803. sen Krendowskia bij Ingolstadt voorkomt, is niet uitgeslo- ten. De kleuren spreken dat niet tegen. Opmerking verdient, dat hij Larvae steeds met Acarus betitelt! 191. Hydrachna albator O. F. Müll. 1776. (Arrenurus.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne ; med Hale ; graa ; Bugen rund, i Midden hvid ; Halen plat og tre-tandet. O. F. MÙLLER, Om Vandspindeler; in: Kjob. Efterretninger; p. 220. n. 5. en in: Kritiske Journal; p. 120. n. 5. — Denemarken. Vandspindel : 2 Oyne ; uden Hale ; uden Fork paa Ryggen ; glatt ; graa ; Bugen rund, midt paa hvid med sorte Pletter. Idem, ibidem; n. 29. m 1776. Hydrachna albator. O. F. MULLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 189. n. 2247. — „Oculis binis; caudata; grisea; rotundata, disco albo; cauda depressa tridentata.” Hydrachna obscura. Idem, ibidem; p. 190. n. 2277. — „Oculis binis; sine cauda; sine furca; glabra; grisea, rotun- data, maculis obscuris disco albo.” — Hij identificeert haar abusivelijk met Acarus fluviatilis STRÖM 1768 (zie hier- boven, p. 464. n. 158). m 1776. Acarus globosus corneus, pedibus posticis natato- rijs. SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. 6. t. 1. f. 5. 7. — Verkort: „Grösse und Farbe wie die eines Hirsekorns (1), nur mit Flecken. Leib kugelförmig, hornartig, wie die Haut eines Seehundes (2). Drei dunkele Flecken; 4 h scheinen aber aus mehreren zusammengesetzt, und nehmen nicht immer die- selbe Stelle ein. 2 Augen an den Seiten, schwarz. Unten viel dunkeler. Die Verhältnisse der Glieder gegeneinander sind genau gezeichnet (Fig. 5.). Weiter rückwärts ein kreisförmi- ges Glied (c), der Länge nach gespalten; kein Zweifel der Ort, durch den das Insekt den Unflat ausführet (3); unter diesem eine braune Makel (d) (4), welche den Unflat vorstel- len dürfte. An den Seiten dieses Gliedes sind zwo Cirkelför- men (b b) (5), die ganz mit der übrigen Haut (6) übereinstim- men; Bedeutung mir unbekannt. — Fühlhörner von oben HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. I. DIL 191. Hydrachna albator O. F. Müll. 1776. nicht leicht, von unten desto leichter sichtbar, weil unten befindlich; werden nicht leicht gestreckt. Fiisse ganz blass; wie bey der vorigen Art (7) [gestaltet]; „einer von dem hintersten Paare: Fig. 7; daran die Glieder c, d und e haarig.” „Schwimmt eben so bequem auf dem Rücken als in der ge- wöhnlichen Stellung. — Eine Milbe dieser Art legte Eier an die Seite des Glases. Nach etwelchen Tagen ka- men die Jungen heraus, die sehr schnell im Wasser herumschwam- men, und alle der Mut- ter ähnlich waren (8).” Opmerkingen. 1. Setaria italica ; vuilgeel tot bruin. 2. Lees: eines Haifisches; zoo typisch voor Arrenurus-soor- ten. 3. Genitaalopening. 4. Anus of Uroporus. 5. Zuignap- platen. 6. Niet geheel juist; de zuignappen zijn grooter dan de putjes der huid. 7. © van Arrenurus tubulator. 8. Mogelijk, dat de Larvae dezelfde kleur hadden; maar dan blijft het vreemd, dat hij niet zegt, dat zij naar de opper- vlakte stegen. Hij moet zich vergist hebben. — Oosten- rijk. m 1778. Hydrachna albator ; Gebleichte Wasserspinne. GOE- ZE; in : LISTER, Naturg. Spinnen; p. 276. n. 167. — Diagnose van MÜLLER 1776. Hydrachna obscura, Düstere Wasserspinne. Idem, ibidem; p. 281. n. 196. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1780. Hydrachna grisea, abdomine rotundato, disco albo, Fic. 173. — 3/2. 518 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 191. Hydrachna albator O. F. Müll. 1776. cauda plana tridentata. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; v. 8. p. 624. n. 5. Hydrachna grisea, abdomine rotundato, maculis obscuris, disco albo. Idem, ibidem; n. 19. — En hij voegt eraan toe: „Foeminam Hydr. quintae suspicor.” — Wat juist is. w 1781. Hydrachna albator. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p: 23 Diagnose van 1776. — Ook: p. 332m ort. 21.1. di 2. 9. — Ten onrechte identificeert hij deze soort met Acarus Fic. 174. — 2/1. — Overtrek. fluviatilis STROEM 1768 (zie hierboven p. 464. n. 158.), met SCHRANK’S p. 6. t. 1. f. 5. 6. 7. (Arrenurus tubulator © n. 210) en diens f. 10 (Pionopsis variegatus; zie hierboven p. 505. n 184). „Corpus pallide griseum, globosum, postice aliquantum latius, dorso albidum, macula inter oculos subquadrangulari, utrinque ‘vero versus latera alba curvata obscura; maiori amplificatione corpus supra & subtus reticulo quasi inductum videtur, incisurague dorsi circularis, in pluribus obvia, con- spicitur. — Cauda depresso-dilatata, setoso margine dupli- citer sinuata, sinubus dentes tres, angulares & intermedium, firmantibus. Appendicula infra medium dentem affixa, petiolo quasi instructa videtur. — Palpi divergentes, triar- ticulatis pedibus concolores, vix longitudinem duorum arti- culorum pedum aequant. — Pedes longitudine corporis | quinque articulis aequalibus, solite pilosis, constant. — Oculi, a margine & inter se aequaliter remoti, subfusci.”’ „Femina mare maior, caudaque excepta, facie eadem; in Zool. dan. prodromo nomine Hydrachnae obscurae. Margo HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. I. 519 191. Hydrachna albator O. F. Miill. 1776. corporis in hac subviridis; pectus flavicans, maculis octo nigris, infra pectus duae maiores, inter quas macula in regione vulvae alba.” — In piscinis.” Opmerking. Beschrijving en teekeningen zijn goed; de laatste herkenbaar. — Denemarken. m 1781. Acarus natator, Sumfpmilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 509. n. 1045. — Die namen geeft hij aan zijn Acarus &c. Beyträge, p. 6. 1776. — „Habitat Lincii in aquis stagnantibus.”” — Linz (Oostenrijk). m 1789. Acarus natator, Tique nageur. De VILLERS, Lin- naei Ent.; v. 4. p. 70. n. 64. — Naar SCHRANK 1776. m 1790. Hydrachna albator en Hydrachna obscura. GMELIN, Syst, Nat. 1.1, P. 5. pa 2935. 1.56. — Diagnose; vanı MUL- LER 1767. m 1792. Hydrachna albator. OLIVIER; in. Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 110. 6. — Hydrachne blanchätre, p. 105. n. 6.; p. 110. n. 6. — Beschrijving naar MÜLLER 78). m 1793. Trombidium albator. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 403. n. 20. — „Rotundatum album fusco maculatum abdomine maris producto tridentato. — Foemina mari major, simillima at absque abdomine producto.” — Citeert MULLER 1781 en 1776. — Identificeert haar ten onrechte met Acarus fluviatilis STRÖM 1768, maar terecht met SCHRANKS natator 1781. m 1802. Hydrachna albator. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. Sp. 710: — Als, 1790. m 1803. Hydrachna albatrix, Weisslichtgefleckte Wasser- miete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 216. n. 2693. — Dia- gnosen van MÜLLER 1776. — Identificeert haar terecht met zijn eigen Acarus 1776 en 1781. — „In stehenden Wässern häufig, seltner in vertrocknenden Lachen.” — Beieren. m 1804. Hydrachna albator, Hydrachne blanchätre. LA- DREIETEB,, Hist. nat.,Crust. ins; v. 8..px21.n,6° Als OLIE VIER 1792. 520 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 192. Hydrachna buccinator O. F. Müller 1776. (Arrenurus.) & 1769. Vandspindel: 2 Oyne ; med Hale ; rod ; Bugen aegg-agtig, bag til sort ; guul ; cylindrisk Hale, indkneben ved Grunden. O. F. MÜLLER, Om Vandspindeler; in : Kjob. Efter- retninger; pi 220: m. 3: en in: Kritiske Journal:1p:4120.°n: 3. — Denemarken. Vandspindel : 2 Oyne ; Bag til Borstet ; uden Hale ; uden Fork paa Ryggen ; staalgraa ; Bugen oval-rund, for til rodguul Plet. ; bag paa blakket stribe. Idem, ibidem; p. 21. — 9. 1776. Hydrachna buccinator. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 188. n. 2244. — „Oculis binis; caudata; rubra; obovata, postice nigra; cauda cylindrica, basi coarctata, flava.” Hydrachna elliptica. Idem, ibidem; p. 190. n. 2265. — „Oculis binis; sine cauda; sine furca; postice pilosa; caeru- lea rotundata, maculisque punctisque fulvis.” m 1778. Acarus caudatus, Mitte à queue. DE GEER, Mém. Hist Ins; vati pi 13959234 t. 9. f. 1. 2. — „Acarus aqua- ticus subrotundus fuscus rufo maculatus, abdomine caudato cylindrico. — Mitte aquatique arrondie brune tachetée de roux, à corps terminé en queue cylindrique.” — Verkort: „Pas plus grandes que la tête d'un petit épingle; dans les ma- rais et toutes eaux dormantes. Corps en boule un peu allongé, au derrière une grosse queue, de longueur presqu’égale à celle du corps arrondi. Au milieu du dessus du corps, dont la peau Fic. 175, — 3/2. est chagrinee, une ligne en relief ovale; en dessous le corps est divisé en quelques an- neaux (1), ayant de chaque côté, vis-a-vis de l’attache des HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 521 192. Hydrachna buccinator O. F. Müll. 1776. pattes quatre especes de points (2). La queue en forme de col de bouteille un peu renflé au milieu, garnie de deux tubercules arrondis à son extremite. Pres du devant du corps deux points obscurs et relevés, apparemment les yeux.” (P. 140). „Pattes, attachées en dessous du corps, longues, très flexibles, six ou sept articles, garnies de beaucoup de poils fins, qui sur les pattes IV sont plus longues et en plus grand nombre; ces pattes IV plus grosses et plus longues; toutes servent pour nager; les poils aident à repousser l'eau. Deux petits bras courts, gros, mobiles, en forme de rouleaux; 4 articles; le dernier terminé par un petit bouton allongé; cylindriques, attachés à une autre partie cylindrique, cou- chée sur le dessous du corps (3); ils ont des poils.” „Couleur d’un brun foncé, presque noir; en dessous en grande partie d'un jaune roux foncé tirant sur l'orange; c'est aussi la couleur du milieu de la queue; pattes d'un gris verdâtre.” „Nagent, ou plutôt marchent sur le fond des eaux avec beaucoup d’agilité, remuant les pattes avec vitesse et pres- que continuellement. Quand en repos, elles tiennent les pat- tes IV elevées en-haut.” „Pour les dessiner je versais dans l'eau quelques goutes d’esprit de vin, qui les tuoient en moins d’une minute” (4). Opmerkingen. 1. De 4 dwarsrijen van coxae. Erg overdreven en bovendien onjuist, om deze dwarsrijen „an- neaux’ te noemen. 2. Vrij uitstekende hoekpunten der coxae. 3. De maxillicoxae; deze zijn echter plat. 4. Goede methode. Nog beter is dit: in een buisje met + 3 cM?. water één drup- pel alcohol 80 %. Na eenige minuten houden alle bewegin- gen op, zijn de pooten gestreckt, en worden de kleuren niet aangetast. — Vergelijk zijne beschrijving en teekening eens met die van NEUMAN (in: Syaevier Nk: Handl. „vor 17: n 3..p. 85=-86..t.212..7.. 221188 1880.). In moerassen en stilstaande wateren; Zweden. Mitte aquatique à tache, Acarus aquaticus maculatus. Idem, ibidem; p. 147. n. 26. t. 9. f. 23. — „Acarus aquaticus fuscus macula rubra, corpore globoso, tentaculis brevioribus cras- 522 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 192. Hydrachna buccinator O. F. Müll. 1776. sus," pedibus viridi griseis approximatis. — Mitte aquatique brune à tache rouge, à corps arrondi et a bras courts et gros, à pattes grises verdâtres placées a distance égale.” — Verkort: „De la grandeur d’une graine de choux-fleurs (1). Dans les eaux des marais. Nagent avec vitesse. — Corps arrondi, presque en forme de boule, de couleur brune obscure, mélangée ou nuancée de rouge; une grande tache rouge très bien marquée sur le dos, du côté de la tête; un grand a espace ovale, marqué par De TITRES une ligne, sans relief, la peau composée d’une infinité de petits grains, comme cha- grinée; ces grains paroissent tout plats. Dans quelques en- droits de longs poils très-fins. Sur le devant deux points rou- geätres en forme de tubercules, assez éloignés l’un de l’autre, sans doute les yeux. Pattes I les plus courtes; toutes d’un gris verdâtre, cinq articles, attachées tout pres les unes des autres sur le devant du corps en dessous, unies à une plaque un peu relevée, garnies de pointes (2) aux bords. A quelque distance des pattes IV et plus proche du derrière, une partie ovale rouge un peu élevée, qui paroit avoir au milieu une fente longitudinale, l’anus, ou la partie du sexe.” „Deux petits bras, fort gros, peu longs; leur grosseur est égale par-tout, 3 parties arrondies; celle de l’extrémité terminée par un crochet assez grand. Ces bras diver- gent.” Opmerkingen. 1. Brassica oleracea botrytis. 2. Lees: poils. — Het is vreemd, dat DE GEER niet inzag, dat dit het 9 van caudatus is: de kleuren en de huid zijn dezelfde. In stilstaande wateren; Zweden. m 1778. Hydrachna buccinator, Trompeter. GOEZE: im: HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 528 192. Hydrachna buccinator O. F. Müll. 1776. LISTER, Naturg. Spinnen; p. 275. n. 164. — Diagnose van MÜLLER 1776. Hydrachna elliptica, Länglichtrunde Wasserspinne. Idem, ibidem; p. 279. n. 185. — Diagnose van MÜLLER 1776. Hydrachna ellyptica. Idem, ibidem; p. 312. Register. — Nomen nudum. m 1780. Hydrachna rubra abdomine obovata, postice nigro ; cauda flava cylindrica, basi coarctata. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; p. 624. n. 3. Hydrachna coerulea, abdomine rotundato, macula punctis- que fucuis. Idem, ibidem; n. 21. — Lege: fuluis. m 1781. Trombidium caudatum. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 1. p. 535. n. 4. — „Abdomine fusco, rufo maculato, postice porrecto cylindrico.”’ m 1781. Hydrachna buccinator. O. F. MULLER, Hydr. Daniae; p. 23. — Diagnose van 1776. Hydrachna elliptica. Idem, ibidem; p. 25. — Diagnose van 1776. Hydrachna buccinator. Idem, ibidem; p. 30. n. 3. t. 3. f. 1. — Hy identificeert deze m.i. terecht met caudatus DE GEER 1778. Ik maak mijne lezers uitdrukkelijk opmerkzaam op het feit, dat MÜLLER, die DE GEER goed gelezen heeft, niet vermeldt, dat de staart van cauda- tus van DE GEER er toch anders uitziet „en forme de col de bouteille”, dan Fic. 177. — 2/1. — Overtrek. die van zijn eigen buccinator, hetgeen m. i. insluit, dat de staart van de laatstvermelde er evenzoo uitziet, en dat de teekenaar den staart misteekend heeft. „Corpus obovatum caudatum, supra convexum rubrum, postice et subtus nigrum (1); dorso rudimentum incisurae circularis. Cauda cylindrica flavicans, basi coarctata nigra, apice patulo crenulato; papillae binae superne versus apicem, ei poss TE, ED: Inn 524 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 192. Hydrachna buccinator O. F. Müll. 1776. setaeque prostantes rariores. — Ocul duo distantes sub- rubentes. — Palpi brevissimi trium articulorum minimo- rum pellucidi albi, antica corporis parte fere obtecti. — Pedes breves nigri, quinque articulorum, pilosi: ipsi articuli, non genicula, introrsum pilis longioribus, extrorsum brevis- simis obsiti sunt. Pedes quarti paris distinguuntur articulis sex: baseos crasso, quadrato, reliquisque breviores, duplici serie pilorum longiorum instructis. — In ripis.” Opmerking. 1. Men leze: coeruleo-nigrum. — MÜL- LER’s meening, dat zijn buccinator dezelfde soort is als cau- datus DE GEER 1778, wordt door het terugvinden van beide geslachten van „caudatus in de Deensche wateren beves- tigd. Men kan gerust aannemen, dat zijne meening de juiste is, al valt niet te ontkennen, dat zoowel de teekening van de „cauda’’, als de beschrijving hier en daar onjuist zijn. Zoo is de ,,patulus crenulatus” eene eigenschap van securiformis PIERSIG en de „papillae binae’ eene van cylindratus PIER- sic. Evenals LINNAEUS bij andere Acarı, zoo verwarde Mür- LER drie Arrenurus-soorten; maar de groote massa der door hem beschrevene eigenschappen past op „caudatus. Cylin- dratus en securiformis zijn in Denemarken inderdaad ge- vonden. Hydrachna elliptica. Idem, ibidem; p. 54. n. 24. t. 7. f. 1. 2. — „Inter pulchriores haec locum merito obtinet.” Fic. 178. — 2/1. Overtrek. „Corpus subsphaericum violaceum dorso incisura ellip- tica, ac macula inter oculos fulva, versus medium dorsi HIST. OVERZ. D: ACAROLOGIE: II. 525 192. Hydrachna buccinator O. F. Müll. 1776. in angularem producta. Punctum album iuxta oculos, ac series transversa ex maculis quatuor albidis versus postica; medio dorsi tria puncta pallida transversim posita aegre visibilia: margo posticus setis raris prostantibus. Pectus, anus & margo posticus lutescunt. — Ocul: puncta dua maiora nigra. — Palpi breves, albi, pellucidi, articulis duobus, extremo inflexo. — Pedes coerulescentes articulis quinque aequalibus; pili longiores, solito plures. — Variat abs- que serie macularum & punctorum dorsi; f. 2. — Haec eadem ac Acarus maculatus aquaticus DE GEER mémoir. vol. 7. p. 147. t. 9. f. 13. esse videtur (1). — In rivis raro.” Opmerking. 1. Hetgeen door LUNDBLAD 1920. p. 138 bevestigd wordt. m 1783. Acarus caudatus. DE GEER, Abh. (vertaling door GOEZE); v. 7. p. 58. n. 23. — Als 1778. Schwanzmilbe. GOEZE, ibidem, p. 58. noot #. Hij voegt er aan toe: „Sie gehört zu den Hydrachnen” en identificeert haar terecht met buccinator MULL. 1776. Acarus aquaticus maculatus. DE GEER, ibidem; p. 61. n. Me Als 1778. Wassermilbe mit dem Fleck. GOEZE, ibidem; p. 61. noot b. Geschwänzte Wassermilbe. GOEZE, ibidem; p. 244. bij de Erkl. d. Figuren. m 1/83. Acarus caudatus. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 206. n. 1357. — Diagnose van DE GEER 1778. Acarus aquaticus maculatus. Idem, ibidem; n. 1360. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1787. Trombidium caudatum. FABRICIUS, Mantissa Ins. ; v. 1. p. 342. n. 4. — Als 1781. m 1789. Acarus caudatus, Prolongee. DE VILLERS, Lin- naei Ent.; v. 4. p. 68. n. 53. — Naar DE GEER 1778. Acarus maculatus, Aquatique tachetée. Idem, ibidem; p. OMO Naar DE GEER 1778, = In Gallia Australis. Obs. Species certe propria.” m 1790. Hydrachna buccinator. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. n. 2935. n. 3. — Diagnose van MÜLLER 1776. — Syno- niem: Trombidium caudatum FABR., Acarus caudatus DE GEER. 526 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 192. Hydrachna buccinator O. F. Müll. 1776. Hydrachna elliptica. Idem, ibidem; p. 2938. n. 24. — Diagnose van MÜLLER 1776. | m 1792. Hydrachna buccinator. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 109. n. 3. — Hydrachne trom- pette, p. 105. n. 3.; p. 109. n. 3. — Beschrijving naar MÙLLER 1781. — Synoniem: caudatus DE GEER. Hydrachna elliptica, Idem, ibidem; p. 114. n. 24. — Hy- drachne elliptique, p. 106. n. 24.; p. 114. n. 24. — Beschrij- ving naar MÜLLER 1781. m 1792. Trombidium caudatum. PETAGNA, Instit. Ent.; v. l. p. 432. n. 3. — Diagnosen van DE GEER 1778. en FA- BRICIUS 1781. m 1793. Trombidium caudatum. FABRICIUS, Ent. syst; v. 2. p. 399. n. 4. — „Ovatum fuscum rufo maculatum pos- tice porrectum cylindricum.”’ Trombidium ellipticum. Idem, ibidem; p. 405. n. 29. — „Globosum coeruleum fulvo maculatum.” m 1798. Trombidium caudatum. CEDERHIELM, Faunae In- gricae Prodr.; p. 191. n. 581. — Diagnose van FABRICIUS 1781. — Prov. Petrograd. m 1802. Hydrachna buccinator. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 710. — Als 1790. Hydrachna elliptica. Idem, ibidem; p. 712. Als 1790. m 1802. Trombidium caudatum, Trombidion porte-queue. WALCKENAER. Faune paris.; Ins.; v. 2. p. 185. — Korte diagnose; citaten. — Frankrijk. m 1804. Hydrachna buccinator, Hydrachne trompette. LA- TREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 19. n. 3. — Als OLI- VIER 1792: Hydrachna elliptica, Hydrachne elliptique. Idem, ibidem; p. 30. n. 24. — Als OLIVIER 1792. 193. Hydrachna clavipalpis Schrank 1803. (Arrenurus.) m 1803. Hydrachnaclavipalpis, Keulenhörnige Wassermiete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 218. n. 2697. — „Geschwänzt; HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 527 193. Hydrachna clavipalpis Schrk. 1803. bräunlicht mit etwas sattern unordentlichen Flecken; die Fühlhörner farbenlos; sehr dick, an der Spize mit einem Hacken; die Füsse farbenlos, von der Länge des Leibes, mit zwo Klauen. — Die Fressspizen haben ausser dem Grund- gliede nur drey Glieder, und sind wohl dreimal so dick als die Füsse. — In Graben; Junius.” — Beieren. Hij identificeert haar (met een?) met clavicornis MÜLLER 1776. (ons n. 167), wat begrijpelijk is, daar de palpen zoo dik zijn. De ,, cauda” moet zeer eenvoudig zijn; anders had hij er wel iets meer over medegedeeld. 194. (Adhuc sine nomine.) (Arrenurus conicus PIERSIG 1894.) m 1775. Wasser-Spinne. EICHHORN, Wasserthiere; p. 60. t. 6. f. G. — ,,G.” (und (J.) „sind sehr gewöhnlich, ihr Leib ist fast Ey-förmig, auf dem Pekoue ken (sehr. “erho- ben, ihre Füsse mit Zä- serchen besetzet, womit sie sich ungemein schnell durch das Wasser bewegen; G. ist darin unterschieden, dass es nach hinten einen dicken abgekürzten Schwanz hat.” — Danzig. € Spatiëering van mij. Zulk ENTER > een afgekorten, aan het eind min of meer afgeronden staart vindt men alleen bij conicus PIERSIG. — De teekening is zeer slecht; alleen de afstand tusschen de twee oogen en de korte staart zijn betrekkelijk goed; de rest deugt niet. Of de gele rugklier wel goed geteekend is? Na de beschrijving van deze en twee andere soorten, deelt hij mede, dat er ook nog roode ,,Wasser-Spinnen” zijn; waaruit wij besluiten, dat deze „mit abgekürzten Schwanze” niet rood is. m 1781. Wasser-Spinne. EICHHORN, Beitr. Naturg. Was- ser Dhiere; P..60.:t.1.6. ÍN G. — Als. 1775. 528 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 195. Hydrachna cuspidator O. F. Müller 1776. (Arrenurus.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne; med Hale; bruun ; een Tagge bag paa Ryggen ; plat og to-tandet Hale. O. F. MÜLLER, Om Vandspindeler; in: Kjob. Efterretninger; p. 220. n. 4. en in: Kritiske Journal; p. 120. n. 4. — Denemarken. m 1776. Hydrachna cuspidator. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 188. n. 2245. — „Oculis binis; caudata; fusca; apice truncata; postice mucronata; cauda depressa biden- tata.” — Denemarken. m 1778. Hydrachna cuspidator, Zugespitzte Wasserspinne. GOEZE; in: LISTER, Naturg. Spinnen; p. 275. n. 165. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1780. Hydrachna fuscescens, abdomine postice gibbo ; cauda plana tridentata. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; ins Mem, Acad. Roy. Sci. Paris; IV 8#p1624%n. 14 ja m 1781. Hydrachna cuspidator. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 23. — Diagnose van 1776. — Ook p. 31. n. 4. t. ZN | È „Corpus undique cinereo-fuscum, antice latiusculum de- pressum, recte truncatum, medio latius ac convexum, postice coarctatum & in caudam dilatatam produc- tum; in summo margine antico mucrones utrinque bini minuti, in postica vero corporis parte murex trian- gularis erectus conspicitur — Oculi nigri, maxime dis- tantes. — Palpi curvati ‘ articulis tribus. — Pedes pellucidi, pallidi, pilosi. — Cauda depressa, utrinque in angu- lum acutum excurrens, margine postico sinuato & setoso; in huius medio prominet appendicula papillaris. — In vivariis.” Opmerkingen. Typisch voor deze soort zijn de 4 in de figuur zwart geteekende ,,mucrones” aan de hoeken Fic. 180. — 2/1. Overtrek. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 529 195. Hydrachna cuspidator O. F. Müll. 1776. van den rechten voorrand van het idiosoma, alsmede de zoog. ,,spoor” aan het genu IV, die zoo groot en breed is als de tibia IV, zoodat deze als het ware verdubbeld is. — LUNDBLAD beschrijft in Mém. Acad. Roy. Sci. Lett. Dane- mark; Sect. Sci.; s. 8. v. 6. n. 2. p. 215. wel eene cuspidator, maar vermeldt van deze bijzonderheden niets. Het genu IV van zijne neumani (Tab. 12. f. 68) en van zijne bicuspi- dator (Tab. 12. f. 69) gelijkt nog het meest op die van Mür- LER’s cuspidator, maar ook hier worden de 4 „mucrones” niet genoemd. Deze zijn vermoedelijk zeer sterk naar voren springende vóórhoeken der coxae I en II. m 1790. Hydrachna cuspidator. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2935. n. 4. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna cuspidator. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 109. n. 4. — Hydrachne poin- tue, p. 105. n. 4.; p. 109. n. 4. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1802. Hydrachna cuspidator. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.;\v. 3. p. 710. — Als 1790. m 1803. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 215. n. 2692. — Hij beschrijft hier globator-3 en © goed. Maar dan volgt: „Das Männchen hat vorne in der Gegend der zwey vordern Fusspaare vier kurze Stacheln.” Dat moet eene misplaatsing zijn: die eigenschap heeft alleen MULLER’s cuspidator. — Beieren. m 1804. Hydrachna cuspidator, Hydrachne pointue. LA- TREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 20. n. 4. — Als OLI- VIER 1792. 196. Hydrachna emarginator O. F. Müller 1776. (Arrenurus.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne ; med Hale ; rod ; pukklet Ryg ; plat og udkantet (emarginata) Hale. O. F. MÜLLER, Om Vandspindeler; in: Kjob. Efterretninger; p. 220. n. 8. en in: Kritiske Journal; p. 120. n. 8. — Denemarken. m 1776. Hydrachna emarginator. O. F. MULLER, Zool. 34 530 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 196. Hydrachna emarginator O. F. Müll. 1776. Dan. Prodr.; p. 189. n. 2250. — „Oculis binis; caudata; rubra; dorso gibbo; cauda depressa emarginata.’’ — Dene- marken. m 1778. Hydrachna emarginator, Ausgerändelte Wasser- spinne. GOEZE; in : LISTER, Naturg. Spinnen; p. 276. n. 170 — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1780. Hydrachna rubra, abdomine gibbo ; cauda plana emarginata. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris;\v. 8. p. 624. n.8. m 1781. Hydrachna emarginator. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 23. — Diagnose van 1776. — Ook p. 36. n. 9. t. 3. f. 4. — „Proxime accedit pustu- latori, at diversa colore pedum & corporis, gibbere decuplo minore SK dentibusque caudalibus.” „Corpus colore mimi, postice in medio pustula minima cincta, in- cisione circulari, sub microscopio tantum conspicua insignitum. — Cauda depressiusucla lutescens, mar- Fic. 181. — 2/1. Overtrek. gine postico in medio adeo inciso, ut in dentes duos maiores obtusos efformata videatur. Infra pustulam supra medium caudae mucro minimus obscurus. Setae infra dentes porrectae. — Oculi duo nigri in area pal- lida. — Pedes simplices, pallide virentes. — Palpi pedibus concolores, breves, mucrone latere interiore uti in pluribus congenerum prominente. — In palustribus.” Opmerking. Deze soort behoort nog steeds tot de twijfelachtige. Zoowel de beschrijving, als de veel te kleine teekening laten niet toe, haar met juistheid te identificeeren. — De figuur vertoont geen oogen. m 1790. Hydrachna emarginator. GMELIN, Syst. Nat.; v. l. P. 5. p: 2986. n. 9. — Diagnose van MÜLLER 1776! m 1792. Hydrachna emarginator. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat. ; Ins. ; v. 7. p.110.n.9.— Hydrachne echancree, p. 106. n.9.; p. 110. n. 9. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1802. Hydrachna emarginator. GMELIN, A gen. Syst. ofsNatsswv SY pi, 710.,==4Alsy1790: HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 531 196. Hydrachna emarginator O. F. Müll. 1776. m 1804. Hydrachna emarginator, Hydrachne echancree. LATREILLE, Hist. nat. Crust .Ins.; v. 8. p. 23. n. 9. — Als OLIVIER 1792. © 197. Hydrachna globator O. F. Miller 1776. (Arrenurus.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne ; med Hale ; gron ; Bugen rund, oven paa plettet ; rode Oyne ; cylindrisk Hale, indkneben ved Grunden. O. F. MÜLLER, Om Vandspindeler; in : Kjob. Efterretninger; p. 220. n. 1. en in: Kritiske Journal; p. 120. n. 1. — Denemarken. Vandspindel : 2 Oyne ; Bag til Borstet ; uden Hale ; uden Fork paa Ryggen ; blaagron ; Bugen kugelrund, unplettet ; rode Oyne. Idem, ibidem; no. 20. m 1776. Hydrachna globator. O. F. MÜLLER, Zool. Dan Prodr.; p. 188. n. 2242. — ,,Oculis binis, caudata; virescens; globosa; oculis rubris; cauda cylindrica, basi coarctata. — Foemina triplo major absque cauda; Laerde Efterr. 1769. 920% Kritisk Journ.\n..20. kam omnes cau.datae imiosnes'isinbsadie:s docebi t.” Spatiéering van mij. En de Tijd heeft het ons geleerd, dat MULLER’s vermoeden juist is gebleken. — Denemarken. m 1778. Hydrachna globator, Kugler. GOEZE; in: LISTER, Naturg. Spinnen; p. 275. n. 162. — Diagnose van MULLER 10: m 1780. Mite aquatique. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; v. 8. p. 618. — Hij geeft eene beschrijving van een g en van een © eener Hydrachnide; Zij zijn die der onderhavige soort. — Verkort: „Male deux à trois fois plus petit que sa femelle, pourvu d'une longue queue, couleur principalement verte.” (P. 619): „Corps presque sphérique, un peu applati en- dessous; dos convexe; deux yeux noirâtres (dans une cer- taine situation rougeâtres) près du bord antérieur, à quelque distance l’un de l’autre; cinq taches obscures: celle d’entre les yeux allongée, deux suivantes arrondies; les deux autres 532 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 197. Hydrachna globator O. F. Müll. 1776. angulaires; les lignes, qui font ces angles, s'étendent, l’une vers le côté, l'autre vers la queue; la tache allongée est entre- coupée par un sillon courbée en demi-cercle; bord postérieur Fic. 182. — 2/1. hérissé de poils. Le dessous tire sur le verd-jaunâtre; la partie du devant ressemble à la poitrine des crabes à courte queue. — Barbillons tres-courts, un peu tournés vers les côtés, deux articulations blanchâtres, celle du bout plus grosse; sortent de devant par dessous; au côté extérieur, pres des barbillons, HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 383 197. Hvdrachna globator O. F. Müll. 1776. une tres-petite épine. — Pattes verdâtres, moins longues que l’insecte; I. II. III. se ressemblent, cinq articulations égales; au côté antérieur garnies de poils recourbés, très minces; du côté postérieur les jointures pourvues de poils, à peine de la longueur de l'articulation. IV à six articulations, la 5e plus longüe, hérissée, le long du côté intérieur, de poils, de la longueur de 2 articulations. Chaque patte est attachée à une base oblique et applatie (1). — La queue a environ la longueur et la moitié de la largeur du corps; cylindrique, lisse, transparente, creuse en dedans, un peu resserrée à la base (2) ouverte au bout (3), qui est hérissée.” (P. 620.) , Femelle. Corps sphérique, lisse, un peu applati au-dessous; couleur verdâtre tirante sur le bleu clair; yeux d'un beau rouge. — Barbillons, extrêmement petits, ne se voient pas du côté du dos (4). Le dessous comme chez le 4. Pattes plus hérissées. — A l’endroit des parties génitales une 2) tache blanche, au milieu un petit trou on fente (5). Opmerkingen. 1. De coxae. Zijne figuren zijn onge- kleurd, dezelfde als die van 1781, deels beter, deels slechter. In fig. 3 vertoonen pooten I. II. III. zes leden, poot IV zeven leden. In fig. 4 hebben de linker poot I en de rech- req pooe III vijf leden, de andere I. If en III zie sleden, en het laatste lid is langer dan de voorgaande leden. Ook de coxae zijn verkeerd geteekend; alle zijn, zelfs met de maxilli- coxae, contigu, vormen een hoefijzerfiguur. — 2. De ver- nauwing van den staart is in fig. 3 tweemaal dunner dan in fig. 4. 3. Sic! 4. Toch teekent hij het laatste lid! 5. Iets te ver naar achteren geteekend, en zonder de twee zuignap- platen. (P. 621. 622.) „Accouplement. Le mäle nage dans sa situa- tion ordinaire; la femelle s’approche de lui, par derriere, s'élève obliquement, le joint de manière que la fente de la tache blanche de son ventre, touche à l'ouverture du canal de la queue du mâle; & les voilà en action. Le mâle nage; la femelle remue de temps en temps ses pattes postérieures, et tient les antérieures étendues en l'air toutes roides: quand le mâle semble fatigué de la course, et s’arréte, la femelle secoue, d'un côté à l'autre, la queue du mâle; après quoi, 534 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 197. Hydrachna globator O. F. Müll. 1776. il recommence sa course. Cet accouplement se fait au mois d’Aoüt, et dure quelques jours de suite. — Au mois de Sep- tembre plusieurs mäles; aucune femelle; peut-être elles pondent, dans le limon, leurs oeufs, ou faire leurs petits. Je soupçonne qu’elles sont ovipares.” Fic. 183. — 2/1. — Overtrek. Opmerking. De beschrijving van dezen coitus is juist; maar de teekening ervan deugt niet. Hier ziet men HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 595 197. Hydrachna globator O. F. Müll. 1776. van het © de linker helft van den rug met de 2 oogen en de linker helft van hare buikzijde, met 5 pooten. En de punt van de staart van het 4 rust tusschen de aanhechtingsplaat- sen van den 4den en sen poot! Hydrachna viridis, abdomine globoso, dorso maculato, oculis yubris ; cauda cylindrica, basi coarctata. Idem, ibidem, p. 624. n. 1. Hydrachna caeruleo-virens, abdomine globoso, immaculato, oculis vubris. Foemina primae. Idem, ibidem; n. 20. Zie, dat is zeer merkwaardig. In de Kjob. Efterretninger en in het Kritiske Journal van 1769 heeft hij & en 2 ge- scheiden. En in het artikel, dat hij in hetzelfde jaar aan de Académie Francaise zond (eerst in 1780 verschenen), ver- klaart hij Foemina primae. m 1781. Hydrachna globator. O. F. MÜLLER, Hydr. Da- niae; p. 23. — Diagnose van 1776. — Ook p. 27. n. 1. t. 1. f. 1—5. — Mas virescens maculis obscuris cauda cylindrica basi coarctata: — Corpus globosum, caudatum appendice cylindrica pellucida nitida, basi angustata, apice pilis raris rigidis instructa. Notatur pagina superior linea inter oculos longitudinali, maculis duabus lateralibus & angulis duobus obscuris, quorum crus brevius latus, longius caudam, spectat. Pagina corporis inferior, ex luteo viridis, antice pectus, pedibus suffultum, postice ventrem in caudam continuatam, offert; basi caudae puncta duo minima nigra. Margo corpo- ris pilosus, antice infra oculos utrinque spina brevissima armatur. — Oculi duo nigricantes, certo situ rubent. — Palpı breves ad latus, aliquantum reflexi, articulis duobus, antice crassiore, constant. — Pedes corporis fere longitudine vires- centes; tres anteriores quinque articulis compositi ac aucta magnitudine pilis minimis recurvis obsiti; posteriores sex articulis, quorum quartus, longior reliquis, in latere inte- riore pilis longitudine duorum articulorum undique instruc- tus est.” „Pedes huius, uti quoque H. Jiliaceae (1), globulis sphae- ricis albidis sessilibus passim onerati; hi an Vorticellae, an ova alterius animalculi, ob motus defectum determinare nequeo.” 536 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 197. Hydrachna globator O. F. Müll. 1776. „FEMINA mare duplo maior, pallide coerulea immaculata, absque cauda. — Corpus sphaericum laeve unicolor absque omni macula, postice setis raris instructum, subtus planius- culum, medio ventris macula pallida, centro foramine notato. — Palpi brevissimi, superne margine prostante corporis fere omnino tegentur. — Pedes uti in mare, virescentes.” „Nisi utramque in copula offendissem, nec diversi sexus esse, nec unius speciei unquam sciverim; membrum genitale maris in extremo caudae situm esse, feminae vero in rima ventris deprehensio in ipso actu docuit. Haec illi, passim in aqua natanti, pedibus porrectis quiete inhaeret.” „Mares saepenumero, feminae raro in fossis aquaticis obvii.” Opmerkingen. 1. Lees calcarea, ons no. 152. — De teekeningen zijn vrij wat beter dan die van 1769 (1780), maar toch nog veel te onnauwkeurig. De twee ,,caudae”’ der sg verschillen in lengte en in vorm; de buikzijden van 3 en 2 zijn totaal misteekend. Maar de soort is met zeker- heid in de Deensche wateren teruggevonden. m 1782. Hydrachna globator. O. F. MÜLLER, Kleine Schriften; p. 112. — Kugelwasserspinne, p. V en 121. — Kugelhydrachne, p. 121. — Duitsche vertaling van 1780. — De plaat is dezelfde als die van 1781, maar de vlekteeke-. ning (door kleuren met de hand aangebracht) is iets anders. m 1790. Hydrachna globator. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1 P. 5. p. 2935. n. 1. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna globator. OLIVIER; in : Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 109. n. 1. — Hydrachne globuleuse, p. 105. n. 1.; p. 109. n. 1. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1793. Trombidium variator. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 403. n. 22. — ,,Globosum viride aut coerulescens abdo- mine maris porrecto cylindrico. — Mas virescens maculis obscuris abdomineque porrecto, faemina globosa, coerulea, immaculata. — Citeert „Müll. Hydr. p. 27. t. 1. £ 17.” (lege 1—5), zonder diens naam globator ! Waartoe die naams- andering? Hij geeft dien naam wel aan cruenta MÜLL., zie aldaar, p. 430. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. Dou 197. Hydrachna globator O. F. Müll. 1776. m 1798. 7rombidium globator. CEDERHIELM, Faunae In- gricae Prodr.; p. 191. n. 583. — Diagnose van MULLER 1776. = ero Petrograd. m 1802. Hydrachna globator. GMELIN, A gen. Syst. of Nat: ve Stops 71001 Als:11790: m 1802. Trombidium globator, Trombidion globuleux. WALCKENAER, Faune paris.; Ins.; v. 2. p. 185. — Korte diagnose; citaten; „eaux stagnantes.’’ — Frankrijk. m 1803. Hydrachna globatrix, Kugelförmige Wassermiete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 215. n. 2692. — Diagnose gen 9; citeert MÜLLER 1781. — „In stillen Wässern mit dem Wechselknöterich” (Polygonum amphibium). — N.B. Zie ook bij cuspidator, p. 529. — Beieren. m 1804. Hydrachna globator, Hydrachne globuleuse. La- TREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 18. n: 1. — Als OLE VIER 1792. 198. Hydrachna intesrator O. F. Müller 1776. (Arrenurus.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne ; med Hale ; gron ; Bugen uplettet ; Halen plat og heel. O. F. MÜLLER, Om Vandspin- deler; in: Kjgb. Efterretninger, p. 220. n. 10. en in: Kri- tiske Journal; p. 120. n. 10. — Denemarken. — Met „heel” wordt bedoeld: zonder bijzonderheden. m 1775. Wasser-Spinne. EICHHORN, Wasserthiere; p. 60. pon mee al —ofG? and}. sind sehr gewöhnlich, ihr Leib ist fast Ey-formig, auf diem rack ein!’ iste he erhoben, ihre Füsse mit Zäserchen besetzet, womit sie sich ungemein schnell durch dasWasser bewegen.’ — Spatiëering van mij. — Na de beschrijving van deze en nog twee andere soorten, zegt hij, dat erook nog roode ,, Was- ser Spinnen” zijn ; waaruit wij besluiten, dat de soort ,,J.” Fic 1844 2 538 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 198. Hydrachna integrator O. F. Müll. 1776. in geen geval rood is. — De vorm komt met die van integrator overeen. — Bij Danzig. 1776. Hydrachna integrator. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 189. n. 2252. — „Oculis binis; caudata; viridis; immaculata, cauda depressa integra’ — Denemarken. m 1778. Hydrachna integrator, Wasserspinne mit ganz ungezeichnetem Schwanze. GOEZE; in: LISTER, Naturg. Spin- nen; p. 277. n. 172. — Diagnose van MÜLLER 1776. — Let op de verkeerde vertaling, van „cauda integra”! m 1780. Hydrachna viridis, abdomine immaculato, cauda plana integra. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; v. 8. p. 624. n. 10. m 1781. Hydrachna integrator. O. F. MÜLLER, Hydr. Da- niae; p. 24. — Diagnose van 1776. — Ook p. 38. n. 11. t. 3. f. 7. — „Corpus rotundato-ovatum, postice depressum coarctatum, saturate virens; area oculorum, ac cauda lucidior est. Incisura elliptica ab oculis ad postica corporis extensa. Subtus regio pectoris flavida, ventris saturate virens, caudae pallida. Cauda depressa margine integro ro- Fic. 185. — 2/1. — Overtrek. tundato, setae plures prostan- tes. — Palpi breves ad latera deflexi, articulis duobus crassis ; inferior introrsum denticulo notatur. — Pedes hyalini, cor- poris longitudine, articulis aequalibus pilosis. — Oculi puncta duo distantia nigra. — In fossis aquaticis.” Opmerking. Hoewel de beschrijving voor den tegen- woordigen tijd veel te oppervlakkig is, is de teekening vol- doende, om de soort te herkennen. — Denemarken. æ 1790. Hydrachna integrator. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2936. n. 11. — Diagnose van MÜLLER 1776. 1792. Hydrachna integrator. OLIVIER; in: Encycl. meth.; Hist. nat.: Ins.; v. 7. p. 111. n. 11..— Hydrachne entière, p. 106. n. 11.; p. 111. n. 11. — Beschrijving naar MUÙLLER 1781. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 539 198. Hydrachna integrator O. F. Müll. 1776. : m 1793. Trombidium integrator. FABRICIUS, Ent. syst; v. 2. p. 402. n. 17. — „Subrotundum viridi corpore postice producto integro. — Corpus obscure viride pedibus hya- linis.” m 1798. Trombidium integrator. CEDERHIELM, Faunae In- gricae Prodr.; p. 191. n. 582. — Diagnose van MÜLLER 1776. — Prov. Petrograd. m 1802. Hydrachna integrator. GMELIN, A gen. Syst. of Nat.; v. 3. p. 711. — Als 1790. m 1803. Hydrachna integratrix, Rundschwänzige Wasser- miete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 216. n. 2694. — Dia- gnose; citeert MÜLLER 1781; verder: „Farbe unbeständig, doch allemal grün; zuweilen über dem Rücken ein eingabelige Y-förmige Zeichnung. Halb kugelförmig, rückwärts in einen niedrigen, excentrischen Rand verlängert, der von heller Farbe, und mit einigen feinen Borsten besetzt ist, darunter vier grösseren sind. Augen schwarz, nicht allemal von einem hellgrünen Kreise um- geben.” — Beieren. m 1804. Hydrachna integrator, Hydrachne entière. LA- PREILLE,;Hist. nat. Crust.) Inst; vo 8. p.. 23. n. 11. — Als OLIVIER 1792. 199. Acarus libellulae de Geer 1778. (Arrenurus-Larva.) m 1745. Gryn. LINNAEUS, Oel. Gothl. Resa; p. 246. — (Gothland, Juli 7) „Troll slendor eller Libellulae af aldra- minsta slaget och kopper-färgade .... Bäde Han och Hom hade sma mörkröda gryn hästade under bröstet.’’” — Die donkerroode korreltjes aan de onderzijde van den thorax. (N.B. niet aan de vleugels) waren zeer waar- schijnlijk parasiteerende Arrenurus-Larvae. — Lestes sponsa (dryas zoude ook kunnen, maar LINNÉ zegt zelf: „af aldra- minsta slaget”’, en sponsa is nòg kleiner dan dryas). Gothland. m 1764. Körnchen. LINNAEUS, Reisen durch Oel. Gothl.; p. 264. — Als 1745. 540 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 199. Acarus libellulae de Geer 1778. m 1770. Korreltje. LINNAEUS, Reizen door Oel. Gothl.; vil. pi 373; — Alsı1748: m 1778. Oeuf. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 87. — „Des oeufs sur le corps des Demoiselles.”’ Acarus libellulae, Mitte des demoiselles. Idem, ibidem; p. 119. — Zie! Op p. 87 waren het „des oeufs” en nu zijn het ,mittes”! — „Acarus globosus ruber, pedibus brevissimis, stigmate dorsali concavo. — Mitte ronde rouge, a pattes très courtes, avec une marque en forme de stigmate sur le dos.” — Ten onrechte identificeert hij haar met gymnopterorum LINNÉ, die op Culex parasiteert, en met la mitte rouge des mouches GEOFFROY, die eene Tvombidium-Larva is (rostra- tus). Verkort: „17 Juillet; Demoiselle; en dessous du corcelet (1) neuf petits grains rouges, plus petit que des graines de pavot (2), fortement attachées; tiroient sans doute leur nourriture (3). Presque parfai- . tement sphériques (Fig. 10. 11) (4), rouge très vif (5), peau tendue, lisse, três luisante. Sur le dos une élévation avec une petite fente au milieu (Fig. 11.), et placée dans un enfoncement de la peau (6). La trompe (7) courte, en forme d'une petite pointe avancée, ayant deux renflemens, ou deux especes de vessies vers les côtés (8). Je ° ne leur ai vû que 4 pattes (9), divsisées en articulations, garnies de quelques poils; mais dans la suite j'en ai trouvé de plus grandes sur d’au- tres Demoiselles qui avoient six pattes distinctes (10). Dans parfait repos; à peine on leur voit quelquefois donner un peu de mouvement à la trompe et aux pattes; elles restent toujours dans la m&me position, soit qu’on les mette sur le dos ou sur le côté (11). Elles meurent avec la Demoi- selle.” Opmerkingen. 1. Dus precies op dezelfde plaats, waar Linné 1745 ze vond. 2. Papaver somniferum. 3. Goed begrepen. 4. Volgezogen. 5. LINNÉ sprak van donkerrood; vermoedelijk was die van DE GEER eene andere soort; hier- Fie. 186. — 3/2. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. I. 541 199. Acarus libellulae de Geer 1778. op dient gelet te worden, wanneer eenmaal uitgemaakt is, of de soort, die op Lestes sponsa parasiteert, al of niet aan de beschrijving van DE GEER beantwoordt. 6. Vermoedelijk het schildje; ik ken geen Arrenurus-Larvae bij eigen aan- schouwing. 7. Het gnathosoma. 8. De palpen. 9. Het 3e paar is verder naar achteren geplaatst, vooral bij zulke volgezogen individuën, en zal hem ontgaan zijn. 10. Deze waren grooter, hadden dus ook zeer waarschijnlijk langere pooten, en waren wel van eene andere soort. 11. Van zulk een kogelvormig dier, met zulke korte pootjes, was ook niet anders te ver- wachten. Aan deze Larva zag hij slechts 4 pooten; aan die van een andere ,,Demoiselle’’ 6. „En sorte que les pattes de ces Mit- tes se développent à mesure qu’elles grandissent et avancent en âge.” — Ook op p. 876 (Expl. d. Pl.): „A cause de la jeunesse elle n’a encore que quatre pattes.” — En dàt zegt iemand, die zelf herhaalde malen gezien heeft, dat jonge Acarı met 6 pooten het ei verlaten. m 1783. Acarus libellulae. DE GEER, Abh. (vertaling door GOEZE); v. 7. p. 51. n. 14. — Als 1778. Libellenmilbe. GOEZE, ibidem, p. 51. noot 2. m 1783. Acarus libellulae. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 204. n. 1348. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1790. Acarus libellulae, Acarus gymnopterorum. ROSSI, Fauna Etrusca; v. 2. p. 117. — „Et in hac specie (Libellula rubra) facile videtur est sub Julii finem corpuscula quaedam oviformia subtus concava & alis plerumque inhaerentia, quae contusa humorum effundunt sanguinem tingentem.” Ik plaats deze passage hier onder groote reserve; want, het is meer dan waarschijnlijk, dat deze op eeneandere libel parasiteerende, en ook aan de vleugels vastgehechte Larvae tot eene andere soort behooren, dan die, welke door LINNÉ en DE GEER aan de onderzijde van den thorax van Lestes sponsa gevonden werden. Acarus gymnopterorum. Idem, ibidem; v. 2. p. 340. n. 1599. — Wel geeft hij hier de diagnose van LINNAEUS 1758 (Larva van Hydryph. ruber op Culex) en van DE GEER 1778 (Arre- nurus-Larva op „Libelulla”’) en citeert hij REAUMUR Ins. 5. 542 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 199. Acarus libellulae de Geer 1778. t. 38. f. 1-3 (Braula coeca), en GEOFFROY 1762, „la mitte rouge des mouches”, maar wij weten van p. 117, dat hij het over eene Arrenurus-Larva op „Libellula rubra” heeft. Aan de onderzijde van den thorax en aan de vleugels van Crocothemis erythraea ; Noord-Italië. m 1804. Trombidium libellulae ; Trombide des libellules. HERMANN, Mém. Apt.; p. 48. n. 34. (geen figuur.) — „Hexa- pus; globosum, rubrum; pedibus brevissimis; stigmate dor- sali concavo. — Six pieds; globuleux, rouge; pieds tres- courts; une marque concave sur le dos. — Il se trouve sur les libellules.”’ Hij citeert DE GEER 1778. Op p. 45 spreekt hij over de „Irombidia hexapoda”, die verschillende auteurs, evenals hijzelf, waargenomen hebben. Uit niets blijkt, dat hij deze Trombidium libellulae zelf gezien heeft. m 1804. Mite. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 379. — Beschrijving naar DE GEER 1778. 200. (Adhuc sine nomine.) (Arrenurus ?-Larva.) m 1776. Laus, Läuschen. GOEZE, Ins. an Thieren; im > Beschäft“Berlin.:Ges,; ve 2:|p. 275) 276. sdasllie — „An den kleinen blauen Wassernymphen (RÖSEL. v. 2. p. 49—58. t. 10. f. 3. 5.) (3) unzählige Läuse, er- Fg. Zi staunlich klein, doch etwas grösser, als die der = Fensterfliegen (1), mit 6 Füssen. Ein Paar solcher à Libellen. Die eine hatte recht oben auf ‘ dem Rückenschild, unmittelbar über Fic. 187. — 1/1. den Flügeln einen hellbraunen Flek. Der Flek bestand aus lauter kleinen ovalrunden, bra u- nen, glänzenden Kügelchen. Nadel .... erstaunte, da sich diese Kügelchen regten, sich auseinander gaben, aber bald wieder nach dem vorigen Ort hinbewegten. Unter dem Komposito .... dass es einige hundert Läuschen waren. Ich sahe nicht allein ihre Füsse; sondern sie auch zwischen dem Glasschieber selbst hurtig herumlau- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 543 (200. _ Arrenurus-larva?) fen. Fig. 11. Körper glänzend braun, und schuppigt (2); Fiisse kurz und sehr haricht. Sie sitzen recht an dem Orte, wo sich das Thier ihrer weder mit den Fliigeln, noch mit den Fiissen erwehren kann. Ausser denen, die beim Abneh- men verloren gingen, haben ich etliche vierzig zwischen zwei Gläschen von anderthalb Linien im Durchmesser gebracht.’ Opmerkingen. Spatiëering van mij. — 1. Anoetus muscarum L. 1758. 2. Waarschijnlijk = „crustaceus’’, = hard, niet week. — Deze ovale, lichtbruine of bruine, glanzende „Läuschen’ waren al weder hoogstwaarschijnlijk Arrenurus- Larvae. Zij bevonden zich op den thorax en vóór de vleugels der libel: „die schwarzblauen Streifen gingen unter ihm” (de bruine vlek van luisjes) „weg. 3. Enallagma cyathigerum CHARP. „Bei einigen Libellen habe ich sie auch unter der Brust, recht an dem Orte wo die Füsse eingegliedert sind, gefunden.” — Ook deze waren bruin; want, hy zegt uitdrukkelijk: „Linné hat sie n 1 che etek annie In seiner Reise durch Oeland und Gothland .... sagt er..... dunkelrothe Körperchen unter der Brust. Ganz ge- wiss sind das dergleichen Läuse gewesen, als ich vorher beschrieben habe” (1). Opmerkingen. Spatiëering van mij. — 1. Zie hier- boven, no. 125, 1774, 1776. — Hier zijn het bruine Lar- vae, die zich onder den thorax vasthechtten. Mogelijk dezelfde soort; waarschijnlijk echter eene andere soort; want, iedere soort heeft hare eigenaardige gewoon- ten. — Duitschland. 201. Hydrachna lugubris O. F. Müller 1776. (Arrenurus.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne; uden Hale; uden Fork paa Ryggen ; Bag til Borstet ; morkgraa ; Bugen Rugelrund, sortstrimet ; gronne Been. O. F. MÜLLER, Om Vandspinde- ler; in: Kjob. Efterretninger; p. 220. n. 23. en in: Kritiske Journal; p. 120. n. 23. — Denemarken. 544 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 201. Hydrachna lugubris O. F. Müll. 1776. m 1776. Hydrachna lugubris. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 190. n. 2267. — „Oculis binis; sine cauda, sine furca, postice pilosa; subfusca, globosa, strigis nigris; pedibus viridibus.”’ — Denemarken. m 1778. Hydrachna lugubris, Trauer-Wasserspinne. GOE- ZE; in : LISTER, Naturg. Spinnen; p. 279. n. 187. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1780. Hydrachna subfusca, abdomine globoso, strigis nigris : pedibus viridibus. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; ms Mem: Acad. ;Roy:.Sci.. Paris ; 'v. 81 pir624) n.128. m 1781. Hydrachna lugubris. O. F. MULLER, Hydr. Da- niae; p. 25. — Diagnose van 1776. — Ook p. 56. n. 26. t. 7. fm „Corpus fere sphaericum, supra convexum, subtus planiusculum glabrum, nigro fuscum strigis undulatis inscriptum. Margo setis raris porrectis armatur. — Ocub, uti in congeneribus, puncto duo À nigra. — Palpr breves, virides, Fie. 188. — 2/1. — Overtrek. articulis duobus constare viden- tur; extimus ovalis pedunculo brevi, exil, an nexus. — Pedes virides, subaequales, pilosi, articulis quinque. — In palustribus. Varietas? „Aliam subovatam obscure viridem, pedi- bus subrubris, ceterum huic simillimam, reperi. Opmerking. Deze vorm (soort?) en hare varieteit(?) zijn nog niet met zekerheid in de Deensche wateren terug- gevonden. Zij bevindt zich natuurlijk ook in Noord-Duitsch- land, Groningen en Friesland, waar de omstandigheden de- zelfde zijn. m 1790. Hydrachna lugubris. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2938. n. 26. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna lugubris. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. Nat.; Ins.; v. 7. p. 114. n. 26. — Hydrachne lugubre ; p. 107. n. 26.; p. 114. n. 26. — Beschrijving naar MÜLLER 148% m 1793. Trombidium lugubre. FABRICIUS, Ent. syst.; v. BIST." OVERZ: Dir ACAROLOGIE. IT. 545 201. Hydrachna lugubris O. F. Müll. 1776. 2. p. 405. n. 31. — „Globosum fuscum: lineis nigris, pedibus viridibus.”’ m 1802. Hydrachna lugubris. GMELIN, A gen. Syst. of Natssv.-S. p. 712. — Als 1790. m 1804. Hydrachna lugubris, Hydrachne lugubre. La- TREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 32. n. 26. — Als OLIVIER 1792. 202. Hydrachna lunaris O. F. Miiller 1776. (Arrenurus.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne; uden Hale; uden Fork paa Ryggen ; glat ; vodguul ; Bugen oval, midt paa een for til maanedannet sort Plet. O. F. MULLER, Om Vandspindeler; in: Kjeb. Efterretninger; p. 220. n. 27. en in: Kritiske Journal; p. 120. n. 27. — Denemarken. m 1776. Hydrachna lunaris. O. F. MULLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 190. n. 2274. — ,,Oculis binis; sine cauda; sine furca; glabra; rufa, ovalis, dorso macula lunata nigra.” — Denemarken. m 1778. Hydrachna lunaris, Mondwasserspinne. GOEZE; in: LISTER, Naturg. Spinnen; p. 280. n. 193. — Diagnose van MULLER 1776. m 1780. Hydrachna rufa, abdomine ovali, dorso macula lunata nigra. O. F. MULLER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; :v. 8. p. 624. n. 27. m 1781. Hydrachna lunarıs. O. F. MÜLLER, Hydr. Da- Fic. 189. — 2/1. — Overtrek. niae; p. 25. — Diagnose als 1776. — Ook p. 65. n. 34. t. ONE ARTE 35 546 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 202. Hydrachna lunaris O. F. Müll. 1776. „Corpus ovale, supra convexum, subtus planiusculum, luteo-rufum, macula dorsi nigra, antice incisura lunari, postice in bina crura divisa. Subtus concolor, medio ventris macula alba impressa pro ano & genitalibus, versus postica maculae duae ovatae nigrae. — Oculi puncta duo minora nigra. — Palpi brevissimi articulis, duobus; extimo cylin- drico, albo obtuso, non, ut in reliquis, acuto, aut ungue terminato. — Pedes grisei subaequales corporis longitu- dine. — In piscinis.” Opmerkingen. Waarom is de buikzijde ovaler ge- teekend dan de rugzijde? — Deze soort is nog niet in Dene- marken teruggevonden. „Nach dem Palpenmerkmal wohl Arrhenurus, nach der Farbe, besonders der Unterseite, nicht. Unter Berücksichti- gung der damaligen Optik sind die Epimeren auffallend gut erkannt. Danach möchte eine Piona in Frage kommen” (Dr. VIETS in literis). De zeer korte palpen, de lengte en de bewapening der pooten, doen mij besluiten, haar als een Avrenurus-@ te beschouwen. MÜLLER zag ook bij andere Arrenurus-soorten de „epimeren’’ goed; e. g. fig. 182. p. 582. — Ik geef toe, dat de onderzijde veel op die van Piona gelijkt, maar verge- lijk haar eens met Prersic, Hydr.; t. 28. f. 72; t. 36. f. 95b.; bont Wer E89. 51055 6. 4Qurf. an! m 1790. Hydrachna lunaris. GMELIN, Syst. Nat.; v. I. P. 5. p. 2940. n. 34. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna lunaris. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 46. n. 34. — Hydrachne lunmre, p. 107. n. 34.; p. 116. n. 34. — Beschrijving naar MÙLLER 1781. m 1802. Hydrachna lunaris. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. #13. — Als 1790. m 1804. Hydrachna lunaris, Hydrachne lunaire. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 36. n. 34. — Als OLIVIER 1792. 203. Hydrachna maculator O. F. Müller 1776. (Arrenurus.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne; med Hale; askefarvet ; HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 547 203. Hydrachna maculator O. F. Müll. 1776. Bugen plettet, bag paa en Tagge ; plat og tre-tandet Hale. O. F. MÜLLER, Om Vandspindeler; in: Kjob. Efterretninger, p. 220. n. 6. en in: Kritiske Journal; p. 120. n. 6. — Dene- marken. | m 1776. Hydrachna maculator. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 189. n. 2248. — „Oculis binis; caudata; cinerea, rotundata, maculata, postice mucronata; cauda depressa, tridentata.” — Denemarken. m 1778. Hydrachna maculator, Gefleckte Wasserspinne. GOEZE; in: LISTER, Naturg. Spinnen; p. 276. n. 168. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1780. Hydrachna cinerea, abdomine maculato, postice gibbo, cauda plana tridentata. O. F. Mürrer, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; p. 624. n. 6. m 1781. Hydrachna maculator. O. F. MÜLLER, Hydr. Da- niae; p. 23. — Diagnose van 1776. — Ook p. 34. n. 7. t. 2. f. 3. „Corpus subrotundum, caudatum, antice subemarginatum, reticulo un- dique tectum, cinereum, dorso lineo- lis obscuris septem ac incisura circu- lari, easdem percurrente, distinctum. Lineae nigricantes (non in omnibus aeque visibiles) hoc situ: una inter oculos, utroque latere tres, postice, qua dorsum spectant, coalitae; in medio dorsi fovea conspicitur; postice exsurgit corniculum basi lata apice acuto anticam versus curvatum. — Cauda plana, dilatata, basi parumper coarctata, apice latiuscula, dentibus tribus ac appendiculo intermedio setisque raris terminatur; dens intermedius erectus, hinc in figura incon- spicuus. — Pectus planum albidum; antice eminent papillae quatuor acutae, sub quovis anticorum pedum una supra & subtus spectabilis; e medio cuiusvis paris prostat seta brevis rigida. Basi caudae puncta duo nigricantia, margo caudae virens. — Palpi breves clavati, pedicellati, duorum articulorum rotundorum, apice acutus versus latus reflexi. — Pedes virides corporis longitudine quinque articulorum pilosi; postici articulorum sex, baseos brevi crasso subqua- Fic. 190. — 2/1. — Overtrek. 548 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 203. Hydrachna maculator O. F. Müll. 1776. drato; pili longi apice articulorum dependent. — Quatuor exemplaria examini subieci, in quovis eadem reperi. — In paludosis.”’ Opmerking. Beschrijving en teekening waren vol- doende, om deze soort met zekerheid in de Deensche wate- ren terug te vinden. — Denemarken. m 1790. Hydrachna maculator. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2936. n. 7. — Diagnose van MULLER 1776. m 1792. Hydrachna maculator. OLIVIER; im: Encycl. meth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 110. n. 7. — Hydrachne ma- culee ; p. 105. n. 7; p. 110. n. 7. — Beschrijving naar MUL- LER 1781. m 1802. Hydrachna maculator. GMELIN, Syst. of Nat.; Vi Spazi HAS 1/790: m 1804. Hydrarachna maculator. HERMANN, Mém. Apt.; p. 94. noot. — Nomen nudum; Frankrijk. — Ook p. 59. — Hij hield ze een jaar lang levend, zonder dat zij groeiden. m 1804. Hydrachna maculator, Hydrachne maculée. La- TREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 22. n. 7. — Als OLI- VIER 1792. 204. Hydrachna papillator O. F. Müller 1776. (Arrenurus.) m 1776. Hydrachna papillator. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr., p. 189. n. 2253. — ,,Oculis binis; caudata; purpurea rotundata, papilla utrinque caudali; pedibus nigris.’ — Denemarken. — &. Hydrachna vmpressa. Idem, ibidem; p. 190. n. 2271. — „Oculis binis; sine cauda; sine furca; glabra; miniata, glo- bosa, immaculata, pedibus nigris.’ — Denemarken. — Nympha. m 1778. Hydrachna papillator, Wasserspinne mit der Schwanzwarze. GOEZE; in: LISTER, Naturg. Spinnen; p. 277. n. 173. — Diagnose van MÜLLER 1776. Hydrachna impressa, Eingedrückte Wasser-spinne. Idem, ibidem; p. 280. n. 191. — Diagnose van MÜLLER 1776. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 549 204. Hydrachna papillator O. F. Müll. 1776. m 1781. Hydrachna papillator. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 24. — Diagnose van 1776. Hydrachna impressa. Idem, ibidem; p. 25. — Diagnose van 1776. Hydrachna papillator. Idem, ibidem; p. 39. n. 12. t. 3. f. 6. (et 5?). — Diagnose van 1776; dus met de woorden pedivbus'nigris. = „Corpus rotundatum, saturate nigro-rubrum, antice punctis duobus remotis pallidis, in his ocul? nigri aeque conspicui. Fic. 191. — 2/1. — Overtrek. Disco sulcr bini longitudinales, cum serie punctorum nigri coloris; antice incisura lunaris; postice loco caudae margo serrulatus, tuberculo utrinque prominente. Subtus maximam partem occupat regio pectoris seu basis pedum, parte abdo- minali sat parva. Intra marginem crenulatum in medio prominet corpusculum minimum apice bifidum, an mem- brum genitale ? — Palpi breves crassiusculi, extrorsum cur- vati, pedicellati, trium annulorum, pellucidi. — Pedes longi- tudine abdominis, nigricantes, articulss aequalibus basi summa pallidis, pilosi; articuli posticorum 3. 4. 5. setis pendulis longioribus instruuntur. — Seta unica brevis in papilla caudali, duae in margine crenulato porrectae.” Opmerking. Zijne afbeelding is zeer slecht. — Na deze beschrijving van het 4 van papillator, de volgende regels, die ik niet wil overslaan, omdat zij een kijkje geven in de psyche van eenige Hydrachnellae, en omdat de daarop volgende regels op de eerstgenoemde betrekking hebben. „Haec me spectante partes genitales caudae H. macula- torıs, pedibus postice prehensi, obtulit ac sic natando con- 550 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 204. Hydrachna papillator O. F. Müll. 1776. tinuo insequebatur donec immissio membri virilis facta fuerit. Mas effugere frustra tentabat. Copulatas prehendi, ac in guttula aquae supra manam posui; quid, quod aqua aliquantulum privatae nec solvebantur; aquae rursus im- missae iunctae, adhuc alacriter natabant. Hinc patet hanc, speciem femellam esse Opmerking. Spatiëering van mij. Neen, dat niet; maar (omdat wij MÜLLER gelooven moeten), wij he b- ben hem age mdo em ‚mietje ema tiems zelde z Va mupevalıvanhomosexuwaliteittusschen twee gg en dan nog wel van twee verschillen- de soorten! — Van het 4 zegt hij nog: »Pedes posticos supra dorsum saepius inflectit’’ (zie de figuur). En thans volgt de beschrijving van het 9, en drukt hij, tengevolge van wat hij hierboven beschreef, zijn twijfel uit over hare saamhoorigheid bij het &: (Femina). „Variat maior sulcis dorsalibus aliquantum divergentibus, ac punctis binis maioribus nigris ultra medium dorsi, huic nullae papillae caudales. Hanc feminam, illam maremsgdieerem, „n:lsi.,a ct u:s:}s/U pela n'ai adversaretur, an haec dehinc specie differat, an mas illius legitimus, illamque extra olera vagari, postera dies docebit.” — „In pratis inundatis primo vere.” Opmerking. Spatiëering van mij. — Wat mij be- treft, ik ben er zeker van, dat hij het © zag, al is zij te rond geteekend (zie de figuur). PIERSIG, Hydr. p. 331, schijnt van een ander gevoelen te zijn; want, hij noemt fig. 5 niet. Hydrachna abstergens. Idem, ibidem; p. 61. n. 30 (zonder afbeelding). — Eerst deze diagnose: „H. miniata globosa immaculata, pedibus nigris. Zool. Dan. prodrom. 2271.” Dat is de diagnose van impressa 1776! Ik vraag mij af: waartoe die naamsverandering? Hij antwoordt er zelf op (door mij hier beneden gespatiëerd); maar het is toch tegen de tegenwoordige regels der nomen- clatuur ! „Aranea aquatica ROESELII 3. t. 24. hanc maxime refert.”’ — Deze vergelijking gaat mank: ROESEL beeldt globosus, geographica en rufa af. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. Sal 204. Hydrachna. papillator O. F. Müll. 1776. „Corpus sphaericum, miniatum, supra absque omni macula, puncto aut impressione; subtus versus anum lineolis duabus nigris. Pectus notatur macula triplici nigra, una scilicet, cui insident pedes quatuor antici, duabus lateralibus, quibus inserti pedes postici. — Oculi duo dis- tantes nigri. — Palpı brèves crassiusculi, extrorsum cur- vati, nigri. — Pedes nigri, articulis aequalibus, sum- ma basi pallidis, abdomine parum longiores. Pedes omnes articulo 3, 4, 5. setis articulo longioribus pendulis instructi sunt.” PDO sumiMpilns pe dum quarti paris. a b- Sale mese re Continu oWt4m at; vel dum momento temporis consedit, vel quoque, dum reliquis pedibus inna- tat. Hic actus hoc modo perficitur: pedes posticos recta antrorsum extendit, ante oculos colligit & tandem lente supra dorsum reducit.” „In stagnis.” (Dr. KARL VIETS in literis) „Die angegebene Bewegung macht so namentlich Arrhenurus, gelegentlich auch Lim- nesia. Das Palpenmerkmal, die dunkle Farbe, die besondere Farbe der Beinglieder sprechen für ein Arrhenurus- 9”. Deze ,,miniata” is mi. eene Nympha van papil- lator met kleine afwijkingen. Zij is nog niet teruggevonden. Hydrachna impressa (partim). (Non Hydrachna impressa MULL. 1776). Idem, ibidem; p. 64. n. 33. t. 9. f. 2 (non f. 3. = gymnopterorum ; zie p. 440). — Diagnose: „Hydrachna rubra distenta punctis impressa; a. palpis brevibus.’’ — Merkwaardig, dat MULLER: hier onder den- zelfden naam van ,,impressa’’ een ander dier ten tooneele brengt, dan in 1776. Ook dat druischt in tegen de tegenwoor- dige regels der nomenclatuur. — Hij zegt niets over de kleur der pooten, die zwart is. „Vltimo Aprilis 1769 quasdam inveni frequentes in palus- tribus praecedenti simillimas (1), distinctas tamen punctis impressis dorsalibus; haec an in illa minus conspicua? quod nova experientia docebit; caetera prorsus conveniunt, hinc eandem speciem esse suspicor. — Puncta sive impressiones punctorum hunc servant ordinem: in medio dorsi series 352 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 204. Hydrachna papillator O. F. Müll. 1776. duae longitudinales, qua- tuor in qualibet, versus utrumque marginem duo, raro quatuor; hinc nu- mero duodecim, vel qpu'a teu o ride comm. Oculi nigricant. Sub pal- pis rostellum brevius aegre conspicuum.” Opmerkingen! 1. H. cruenta, ons no. 142. — Zie, er zijn dus exemplaren met 12, maar ook met 16 putjes. Abusivelijk zegt hij: 14; zijne figuur telt goed: 16 putjes. Maar er is nog meer: „Alias triplo minores, in quibus impressiones ope lenti- culae difficulter visibles, quoque reperi.”’ Opmerking. Aannemende, dat deze kleinere pas het nymphophaan-stadium achter zich hebben, dan is het begrijpelijk, dat de ,impressiones” zoo moeilijk zichtbaar zijn. Echter is de Nympha van papillator reeds klein, nl. 1 mM.; de exemplaren, die MÜLLER zag, waren dus + 0.33 mM. Het is dus waarschijnlijker, dat zy tot eene andere soort behoorden. — Verder: „Variat punctis quinque in qualibet serie, ac atomis nigri- cantinus sparsis.”’ Opmerking. Er zijn dus ook exemplaren met 20 „impressiones’’. Die variabiliteit in het aantal ,,impressio- nes’, ja zelfs het moeilijk zichtbaar zijn ervan in kleinere exemplaren, is een steun voor mijne suppositie, dat de hier- boven beschrevene abstergens tot dezelfde soort: papillator behoort. — Verder: „a & b an sexu diversae?’’ — Neen; twee diverse soorten; zie p. 440 sub gymnopterorum. „Vulgaris in uliginosis & alibi.” Opmerking. Ook in de beschrijving geen woord over de zwarte pooten. Zijne gekleurde teekening (t. 9. f. 2) laat abusivelijk roode pooten zien! Vergelijkt men deze Fie. 192. — 2/1. — Overtrek. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 558 204. Hydrachna papillator O. F. Müll. 1776. met die van NEUMANN in: Kongl. Sv. Vet. Akad. Hand]. v. 17. n. 3. 1880. t. 14. f. 3a—e, en met diens beschrijving, p. 95, dan zien wij in MULLER’s impressa a. palpis brevibus de Nympha van papillator. m 1790. Hydrachna papillator. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2936. n. 12. — Diagnose van MÜLLER 1776. Hydrachna abstergens. Idem, ibidem; p. 2939. n. 30. — Diagnose van MÜLLER s vmpressa 1776; waarin hij dus MÜL- LER 1781 volgt; zie boven. Hydrachna impressa. Idem, ibidem; p. 2939. n. 33. — Diagnose van MÜLLER 1781., niet van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna papillator. OLIVIER; in: Encycl. meh, Hist: nat.; Ins.; v. 7. p. 111. n. 12. — Hydrachne mamelonnee, p. 106. n. 12.; p. 111. n. 12. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. Hydrachna abstergens. Idem, ibidem; v. 7. p. 115. n. 30. — Hydrachne essuyeuse, p. 107. n. 30; p. 115. n. 30. — Be- schrijving naar MÜLLER 1781. Hydrachna impressa (partim). Idem, ibidem; p. 116. n. 33. — Hydrachne enfoncée (partim), p. 107. n. 33.; p. 116. n. 33. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1793. Trombidium papillator. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 404. n. 24. — „Globosum rufum corpore postice utrinque tuberculo obtuso, pedibus nigris. — Distinctum corpore obscure rufo, pedibus nigris.” Trombidium abstergens. Idem, ibidem; v. 2. p. 406. n. 33. — „Globosum sanguineum pedibus nigris. — Pectus macula triplici nigra.” Trombidium impressum (partim). Idem, ibidem; v. 2. p. 406. n. 35. — „Globosum sanguineum: punctis dorsalibus impressis. — Puncta dorsalia impressa per lineas quatuor disposita. O 1798. Hydrachna abstergens, Schwarzgezeichnete Was- serspinne. WILHELM, Unterh. Naturg.; p. 318. f. 317. — Wat voor figuur zou dat zijn? MÜLLER geeft er geen afbeelding van. m 1802. Hydrachna papillator. GMELIN, Syst. of Nat; v. 3. p. 711. — Als 1790. 554 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 204. Hydrachna papillator O. F. Müll. 1776. Hydrachna abstergens. Idem, ibidem; p. 713. — Als 1790. Hydrachna impressa. Idem, ibidem; p. 713. — Als 1790. m 1802. Trombidium abstergens, Trombidion nétoyé. WALC- KENAER, Faune paris.; Ins.; v. 2. p. 186. — Zeer korte diagnose; citaten. — Frankrijk. 1804. Hydrachna papillator, Hydrachne mamelonnee. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 24. n. 12. — Als OLIVIER 1792. Hydrachna abstergens, Hydrachne essuyeuse. idem, ibidem; v. 8. p. 34. n. 30. — Als OLIVIER 1792. Hydrachna impressa (partim); Hydrachne enfoncée (partim). Idem, ‘ibidem; v. 8. p. 36. n. 33. — Als OLIVIER 1792. 205. Hydrachna pustulator O. F. Müller. 1776. (Arrenurus.) m 1776. Hydrachna pustulator. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 188. n. 2246. — ,,Oculis binis; caudata; rubra pustulata; cauda depressa angulis obtusis.’’ — Dene- marken. m 1778. Hydrachna pustulator, Geblatterte Wasserspinne. GOEZE: in: LISTER, Naturg. Spinnen; p. 276. n. 166. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1781. Hydrachna pustulator. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 23. — Diagnose van 1776. — Ook p. 32. n. 5. t. 3. f. 3. — Corpus ruber- rimum laeve nitidum tribus areis facile distinguitur: antica convexa oculis atris ac maculis nigricantibus notatur; media in pustulam magnam ventricosam & im- maculatam elata est, postica vero de- pressa caudam constituit. Subtus planius- cula, pectore nigricante. — Cauda dilata- Fic. 193. — 2/1. — ta angulis obtusis & margine setoso termi- Wa. natur. Appendicula e medio margine pro- minens, flavicans & pellucida. — Pedes longitudine cor- poris rubentes articulis aequalibus pilosis: postici augmento HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 555 205. Hydrachna pustulator O. F. Müll. 1776. unius articuli reliquis longiores sunt; hic caeteris articulis angustior, aliquantumque longior est. — Palfi minuti, acuti. — Oculo nudo gibbus corporis conspicuum est. — In vadis gramineis.” „Vorticellae sessiles minutae pedibus huius Hydrachnae saepe adhaerent.”’ Opmerking. Zoowel het 4 als het niet door MULLER beschreven 2 zijn met zekerheid in de Deensche wateren terug gevonden. m 1790. Hydrachna pustulator. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2935. n. 5. — Diagnose van MULLER 1776. m 1792. Hydrachna pustulator. OLIVIER; im: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 110. n. 5. — Hydrachne pus- tulée, p. 105. n. 5.; p. 110. n. 5. — Beschrijving naar Mür- LER 1781. m 1793. Trombidium pustulator. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 403. n. 21. — „Globosum rubrum nigro maculatum abdomine porrecto depresso. — Abdomen postice productum terminatur cauda parva obtusa.” m 1802. Hydrachna pustulator. GMELIN, Syst. of Nat.; Nes piZ10. — Als 1790. m 1804. Hydrachna pustulator, Hydrachne pustulée. La- TREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 21. n. 5. — Als OLI- VIER 1792. 206. Hydrachna sinuator O. F. Miiller. 1776. (Arrenurus.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne ; med Hale; graa ; Bugen for til guulagtig, bag til trepunktet ; Halen plat og bugtet. O. F. MULLER, Om Vandspindeler; in: Kjgb. Efterretninger; p. 220. n. 9. en in: Kritiske Journal; p. 120. n. 9. — Dene- marken. m 1776. Hydrachna sinuator. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Erode mr189.,n. 2251, „‚Oenulis binis; caudata; grisea, antice flavescente, postice tripunctato; cauda depressa, sinuata.” — Denemarken. 556 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 206. Hydrachna sinuator O. F. Müll. 1776. m 1778. Hydrachna sinuator, Ausgewinkelte Wasserspinne. GOEZE; în: LISTER, Naturg. Spinnen; p. 277. n. 171. — Dia- gnose van MÜLLER 1776. m 1779. Acarus aquaticus obscure luteus, linea circulari depressa maculis 6 obscure luteis cırcumdata. WILSE, Phys. Beskr. Spydeberg; p. 83. — Noorwegen. Hier moet eene fout ingeslopen zijn; want, „maculae obs- cure luteae” zijn natuurlijk op een grond, die „obscure lu- teus” is, onzichtbaar. Onder reserve plaats ik deze passage hier. De „linea circulari depressa’ wijst wel op een Arren- urus. Vermoedelijk sinuator- 9. m 1780. Hydrachna grisea, abdomine antice flavicante, postice tripunctato ; cauda plana sinuata. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; v. 8. p. 624. Ne) — m 1781. Hydrachna sinuator. O. F. MÜLLER, Hydr. Da- niae; p. 24. — Diagnose van 1776. — Ook: p. 37. n. 10. t. 2. f. 5. — „Corpus rotundatum, gri- seum, subtili reticulo quasi obductum; area antica & postrema seu ipsa cauda pal- lide lutescit ; margines latera- les coeruleo virentes. Inci- 4 sura lunaris in medio dorsi Fic. 194. — 2/1. — Overtrek. ac puncta duo nigra, tria vero in sutura caudae. — Cauda depresso-dilatata margine flexuo- so; infra hunc setae prominentes. — Palpi albi, pellucidi, biarticulati, reflexi; articulus inferior introrsum denticulo notatur. — Pedes albi pilosi, pellucidi, longitudine cor- poris; quilibet quinque articulis compositus. — In stagnan- tibus.” Opmerking. Deze soort is herhaaldelijk terugge- vonden. m 1790. Hydrachna sinuator. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2936. n. 10. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna sinuator. OLIVIER; in : Encycl. méth.; HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 557 206. Hydrachna sinuator O. F. Müll. 1776. Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 111. n. 10. — Hydrachne sinuée, p. 106. n. 10.; p. 111. n. 10. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1793. Trombidium sinuator. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 402. n. 18. — „Subrotundum fuscum antice abdomine- que postice producto sinuato flavis. — Distinctum corpore fusco antice posticeque flavo.” m 1802. Hydrachne sinuator. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 710. — Als 1790. m 1804. Hydrachna sinuator,H ydrachne sinuée. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 23. n. 10. — Als OLIVIER 1792. 207. Hydrachna stellaris O. F. Müller 1776. (Arrenurus.) m 1761. Acarus aquaticus, Milbe. SULZER, Kennz. Ins.; Expl. Tab. XXI. — „Wollichter, gedrückter Hinterleib, hinten stumpf.” — Dat is zijne vertaling van: LINN&’s „tomentosus, abdomine depresso, postice obtuso.” — En dat is weer een gedeelte van LINNE’s diagnose van Limno- chaves aquaticus. Zijne identificatie daarmede is totaal ver- keerd. In den tekst wordt dit dier niet beschreven. De gekleurde figuur stelt eene behaar- de, bolronde, groene watermijt voor, met segrijnige huid en > bruine vlekken op den rug, en echte Arrenu- rus-palpen. — Duitsch- land. m 1769. Vandspin- del: 2 Oyne; med Fork paa Ryggen; himmel- blaa ; Bugen kugle-rund, VE re I oven paa askegraa; Forken stiernet. O. F. MÜLLER, Om Vandspindeler; in: Kjob. Efterretninger, p. 220. n. 18. en in: Kritiske Journal; p. 120. n. 18. — Denemarken. 558 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 207. Hydrachna stellaris O. F. Müll. 1776. m 1776. Hydrachna stellaris. O. F. MULLER, Zool. Dan. Prodrs ps 190. mi 2263. — „Oculis binis; dorso furca notata; caerulea, globosa, dorso cinereo, furca stellari.’ — Dene- marken. m 1778. Hydrachna stellaris, Gestirnte Wasserspinne. GOE- ZE; in: Lister, Nature. Spinnen; P.r2792n! 1854 Dia gnose van MÜLLER 1776. m 1780. Hydrachna caerulea, abdomine globoso, dorso cine- reo, furca stellari. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; im: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; v. 8. p. 624. n. 18. — Denemarken. m 1781. Hydrachna stellaris. O. F. MÜLLER, Hydr. Da- niae; p. 24. — Diagnose van 1776. — Ook op p. 52. n. 22. t. 6. f. 3. — Hij identificeert haar m.i. terecht met SULZER's Acarus aquaticus. „Color principalis totius corporis pedum & palporum lucide coeruleus. — Corpus globo- sum undique reticulo tec- » tum; discus subgriseus in- î scribitur stella radiis quin- VIN que coeruleo-pallidis, id est e macula dorsi medio pro- siliunt strigae duae versus oculos, duae ab latera, una posteriora versus; nec glabrum, nec nitidum, anastomosibus reticuli ele- vati potius scabrum; postice prostant setae rarae rigidae; Fic. 196. — 2/1. — Overtrek. antice iuxta palpos denticuli duo aegre visibiles. — Oculi puncta duo nigra minora. — Palpi minimi duorum arti- culorum, apice actutissimi. — Pedes corpore vix longiores articulis quinque aequalibus; articulus quivis apice crassior pilis raris longioribus instructus. — Iuxta ripas amni- um.” Opmerking. In kleur en teekening gelijkt dit © op het & van Arrenurus compactus PIERSIG, leuckarti PIERSIG, bruzelii KOENIKE en crassicaudatus KRAM. Het kan echter niet het © van bruzeli zijn, daar dat omgekeerd wapenvor- mig is. Compactus en crassicaudatus zijn later in de Deensche HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 559 207. Hydrachna stellaris O. F. Müll. 1776. wateren gevonden . Ik ben ervan overtuigd, dat een van deze twee soorten identiek is aan séellaris. m 1787. Hydrachna stylata. SCHRANK, Microskopische Unterhalt.; in : Von Morr, Oberdeutsche Beytr.; p. 139. — Verkort: „Ingolstadt. Bau wie bey Hydrachna vndulata Mull.; hellgrün; Füsse farblos; fast kugelförmig; zwey etwas grosse, schwarze Augen; dann 3 bräunliche Flecke, davon zween, einer an jeder Seite, längs des Körpers herabgehen, ein dritter kürzerer vornen zwischen beyden sitzt; Hinter- rand nicht zirkelrund, sondern seicht fünflappig, und aus dem mittlern Stücke kömmt ein Stiel hervor.’ De bruine vlekken geven hem aanleiding dit Arrenurus- 3 met undulata te vergelijken (onze fig. 143, p. 462). Ik acht dit & identiek aan crassicaudatus KRAM. m 1790. Hydrachna stellaris. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 1. P. 5. p. 2938. n. 22. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna stellaris. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 113. n. 22. — Hydrachne étoilée, p. 106. n. 22.; p. 113. n. 22. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1793. Trombidium stellare. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 405. n. 28. — „Globosum coeruleum dorso fusco. — Colore coeruleo facillime distinguitur.” m 1798. Trombidium stellare. CEDERHIELM, Faunae In- gricae Prodr.; p. 191. n. 584. — Diagnose van FABRICIUS 1793. — Prov. Petrograd. m 1802. Hydrachna stellaris. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 712. — Als 1790. m 1802. Trombidium stellare, Trombidion étoilé. WALCKE- NAER, Faune Paris.; Ins.; v. 2. p. 185. — Diagnose van FABRICIUS 1793. — „Eaux stagnantes.” — Frankrijk. m 1803. Hydrachna stylata, Stilet Wassermiete. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 225. n. 2714. — Diagnose; citeert SCHRANK 1787. — ,,Wassergraben’’. — Beieren. m 1804. Hydrachna stellaris, Hydrachne etoilee. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 29. n. 22. — Als OLIVIER 1792. 560 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 208. Hydrachna tricuspidator O. F. Müller 1776. (Arrenurus.) m 1761. Kleine Spinne. LEDERMÜLLER, Mikr. Ergötz.; p. 164. t. 83. f. c. d. — Tab. 51—100 (p. 97—206) begonnen 1 Jenner 1760, waren 10 Mai 1761 afgesloten. — ,c. Zeigt eine andere kleine Spinne, welche eine ungemein schöne rothe Farbe und die Figur eines St. Andreas-Kreutzes oder Y. auf den Rücken sehen lässet. Sie hat ebenfalls zwey Fühlhörner, acht mit feinen Haaren be- setzte Füsse und ein Paar glänzende Augen.Im Was- ser ist ihre Farbe ungleich schöner als ausser demselben, und ihr Gang gleicht die Bewegung der erstbeschriebenen braunen vollkommen; ihre Vergrösserung ist bey d. abge- bildet.” — Duitschland. Opmerkingen. Die ,Gang” wordt aldus beschre- ven: „Ihre Bewegung ist ungemein geschwind, und sie kan sowohl auf dem Grunde, als der Fläche und Mitte, oder Tiefe des Wassers, wie ein Pfeil rudernd fortlaufen.” — Af- gezien van de overdreven lang geteekende palpen, komt deze afbeelding het meest overeen met die van het 9, dat door C. L. KocH, Heft 13. f. 11. 1837. onder den naam van Arrenurus tricuspidator afgebeeld is. Het sterk versmalde voorste deel en de daaraan bevestigde zijdelingsche oogen zijn natuurlijk pure fantasie. De kleuren komen zeer goed overeen, ook met die van maximus PIERSIG, maar bij deze is de achterrand minder convex. m 1766. Petite araignée. LEDERMÜLLER, Amus. micr.; Ze cingu:; (pi 86,.083.: f..a.. db. Als 1761; metidezelfde figuur. m 1769. Vandspindel: 2 Oyne ; med Hale; rod ; Bugen tre-tagget ; Halen plat og tre-tandet. O. F. MÜLLER, Om Vand- Fie. 197. — 1/1. — Overtrek. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 561 208. Hydrachna tricuspidator O. F. Müll. 1776. spindler; in: Kjgb. Efterretninger; p. 220. n. 7. en in: Kritiske Journal; p. 120,.'n. ‘7. — m 1776. Spinnetje. LEDERMÜLLER, Mikr. Vermaaklykh.; v. 2. p. 53. t. 83. f. a. b. — Als 1761, met dezelfde figuur. m 1776. Hydrachna tricuspidator. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 189. n. 2249. — „Oculis binis; caudata; rubra, dorso gibbere triplici; cauda depressa tridentata. — Als 1769. m 1778. Hydrachna tricuspidator, Dreygespitzte Wasser- spinne. GOEZE; in : LISTER, Naturg. Spinnen; p. 276. n. 169. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1780. Hydrachna rubra, abdomine gibbere triplici ; cauda plana tridentata. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in : Mém. cad: Roy. Sci. Paris; v. 8. p. 624: mn. m 1781. Hydrachna tricuspidator. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 23. — Diagnose van 1776. — Ook p. 35. n. 8. BASE 2: „Corpus ruberrimum subreticulatum, vel scabrum, antice subemarginatum dorso gibberoso i ‚seu tuberculis tribus, apice acutis; EEEN horum duo pone _oculos, tertium Fi VIA postice seu in basi caudae latius- ZN culum medio mucrone acuto in- 7, structum; ipse discus seu area f intermedia excavata; inter gib- bera antica linea longitudinalis, versus posticum duae aliae nigrae. ED len — Arcus incisurae dorsalis, line- am nigram anticam secans, versus tuberculum posticum evanescit. — Cauda planiuscula dilatata, basi aliquantum coarctata, margine extimo tridentato setoso; dens medius minimus erectus, appendicula solita infra eundem. — Pectus nigricans planum; basis caudae subtus nigra. — Oculi puncta duo nigra distantia in area pallidiore. — Palpi albidi, bre- ves trium articulorum crassorum, apice acuti, ad latus reflex. — Pedes albidi corporis longitudine quinque arti- culorum; postici articulis sex apice pilis longis instructi. — In lacustribus.” 36 562 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 208. Hydrachna tricuspidator O. F. Müll. 1776. Het tweede geval vanteratologie!: „Huius unicum individuum, lateri sinistro oculis duobus, dextro nullis instructum reperi.”’ Opmerking. Deze soort is nog niet teruggevonden. m 1790. Hydrachna tricuspidator. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2936. n. 8. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna tricuspidator. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 110. n. 8. — Hydrachne tn- cuspidee, p. 105. n. 8.; p. 110. n. 8. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1793. Trombidium tricuspidator. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 2. p. 402. n. 19. — „Subrotundum rubrum dorso tuberculis tribus, abdomine producto depresso tridentato. — Pectus caudaeque basis nigra.” m 1802. Hydrachna tricuspidator. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 170. — Als 1790. m 1804. Hydrachna tricuspidator, Hydrachne triscupidee. LATREILLE | Hist.»nat.: Crust.: Ins.; -ve8.pr22:n18\— Als OEIVIDR 1792: 209. Hydrachna truncatella O. F. Müller 1776. (Arrenurus.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne ; uden Hale ; uden Fork paa Ryggen ; Bag til Borstet; askegraa ; Bugen aflang, mork- punktet og streget, bag til afhugget. O. F. MÜLLER, Om Vand- spindeler; in: Kjob. Efterretninger; p. 220. n. 24. en in! Kritiske Journal; p. 120. n. 24. — Denemarken. 1776. Hydrachna truncutella. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 190. n. 2268. — „Oculis binis; sine cauda; sine furca; postice pilosa; grisea, oblonga, postice truncato, punctis lineolisque obscuris. — Denemarken. 1778. Hydrachna truncatella, Abgestumpfte Wasserspin- ne. GOEZE; in : LISTER, Naturg. Spinnen; p. 279. n. 188. — Diagnose van MÜLLER 1776. Hydrachna truculenta. Idem, ibidem; p. 312, Register. m 1780. Hydrachna grisea, abdomine oblongo, postice trun- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 563 209. Hydrachna truncatella O. F. Müll. 1776. cato ; punctis lineolisque obscuris. O. F. MÜLLER, Mém. nouv. genre; in: Mém. Acad. Roy. Sci. Paris; v. 8. p. 624. n. 24. — Denemarken. m 1781. Hydrachna truncatella. O. F. MULLER, Hydr. Daniae; p. 25. — Diagnose van 1776. — Ook op p. 57. n. 27. (zioni. 6. „Corpus elongatum, griseum, antice obtusum, postice trun- catum setis prostantibus raris; dorsum medio figura -duplici quadrangulari, striga inter oculos, punctis binis in area antica, & totidem in postica transversalibus (pictor quatuor in postica posuit) nigri- cantibus notatur. — Oculi puncta duo minora nigra. — Palpi albi pellucidi articu- lis duobus, extimo crasso, acuto & dente introrsum instructo. — Pedes conco- lores pilosi, quinque, postici vero sex articulis, & quidem apice aliquantum dilatatis; penultimus maiori pilorum fas- eiculo instruitur. — Habitat cum praecedente.” Opmerkingen. Spatiëering van mij. Niet alleen heeft de „pictor” twee zwarte vlekken te veel, maar ook het lichaam een weinig te lang geteekend. — Die „praecedens’’ is lugubris; deze twee soorten vond hij dus tezamen „in palustribus’’. — Deze langgerekte soort is nog niet in Dene- marken, maar wel bij Bremen, dus niet zoo heel ver van Dene- marken af, teruggevonden. m 1790. Hydrachna truncatella. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2938. n. 27. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna truncatella. OLIVIER; in: Encycl. méth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 115. n. 27. — Hydrachne tronquée, p. 107. n. 27.; p. 115. n. 27. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1793. Trombidium truncatulum. FABRICIUS, Ent. syst.; Fic. 199. — 2/1. — Overtrek. 964 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 209. Hydrachna truncatella O. F. Müll. 1776. v. 2. p. 401. n. 14. — „Oblongum griseum fusco maculatum. — Distinctum figura valde oblonga. m 1795. Trombidium truncatulum. WEBER, Nomencl. Ent.; p. 89. — Nomen nudum. m 1796. Trombidium truncatum FABRICIUS, Index alph. in Fabrieii Ent. Syst; p. 171. — Nomen nudum. m 1796. Trombidium truncatulum. FABRICIUS, Nomencl. Entom.; (ongepagineerd) blad GG; gen. CLXX— Nomen nudum. m 1797. Trombidium truncatulum. WEBER, Epitome ent. Fabr.; p. 111. — Nomen nudum. m 1802. Hydrachna truncatella. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 712. — Als 1790. 2 m 1804. Hydrachna truncatella, Hydrachne tronquée. LA- TREILEE, Hist® mat. Crust. Ins.;iv.:8.(pi82.n. 24.45 Als OLIVIER 1792. 210. Hydrachna tubulator O. F. Müller 1776. (Arrenurus.) m 1769. Vandspindel: 2 Oyne ; med Hale ; guul ; Bugen rund, oven paa plettet ; Halen cylindrisk, lige dannet (aequalis). O. F. MÜLLER, Om Vandspindeler; 7 : Kjob. Efterretninger ; p. 220. n. 2. en in: Kritiske Journal; p. 120. n. 2. — Dene- marken. m 1776. Hydrachna tubulator. O. F. MULLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 188. n. 2243. — „Oculis binis; caudata; lutescens; globosa, disco maculato; cauda cylindrica, aequa- li.” — Denemarken. m 1776. Acaruscorpore postice attenuato, elongato. SCHRANK Beytr.. Naturg.; p. 5. t. 1. f. 3. 4. — Verkort: „Grösse wie ein Mohnsaamen. Eyförmig, hartschaalig, um die Mitte nach hinten dünner werdend. 2 Augen, schwarz, nicht hervorstehend (a a). Farbe schmutzig grün. Die Ver- längerung der Hinterleibes durchscheinend, blass; zum Grunde ein schwarzes Fleckchen (6). Fühlhörner kurz, nach unten gebogen, blass. Füsse blass; I und II kaum haarig; HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE, II. 565 210. Hydrachna tubulator O. F. Müll. 1776. III weniger haarig als IV; diese die längsten, sehr haarig, aber nur an den Gliedern 5b, c und d; wenige Haaren an der äussern Seite. Die Haarbüschel an den u hintern Füssen machen dieselben ES zu Schwimmfüssen.’’ | „Schwimmt sehr schnell; in ste- ‘ henden Wasser, das dicht mit Was- serlinsen” (Lemna) „besäet ist. In den Lachen, Kapuzinerfelde bey Linz”. (bij Weenen.) In tegenstelling met C. J. NEU- MANN 1880. p. 4. en PIERSIG 1900 (Tierreich), p. 2., die dit g tot globator bestemmen, heb ik het tot Zubulator gerekend, omdat het voorlijf onmerkbaar (zonder insnoering) in het achterlijf overgaat. In werkelijkheid bestaat er tóch eene geringe insnoering aan de basis van den „staart; daar bevinden zich echter een paar uitsteeksels van de zuig- napplaten; het is te begrijpen, dat SCHRANK, met zijn slecht mikroskoop, een en ander over het hoofd zag. Zie ook bij MÜLLER 1781. m 1778. Hvdrachna tubulator, Röhrenmacher. GOEZE; in : Lister, Naturg. Spinnen; p. 275. n. 163. — Diagnose van MÜLLER A 1776. — Bitte, Herr GOEZE, ver- zeihen Sie, sie macht keine Röhre. m 1780. Hydrachna lutescens, 7 abdomine globoso, dorso maculato ; | cauda cylindrica aequali. O. F. MÜLLER, Mém nouv. genre; im: Mem. Acad. Roy. Sci. Paris; v. 8. p. 624. 72; Fic. 201. — 2/1. — Overtrek. m 1781. Hydrachna tubulator. O. F. MÜLLER, Hydr. Daniae; p. 23. — Diagnose van 1776. — Ook op p. 29. DZ: „H. Globatorem maxime refert, diversa tamen tubulo caudae basi non coarctato, sed aequali ubique volumine. Color praeterea in luteum magis, quam in viridem, vergit, Fie 200 — 3/2. 066 DR.. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 210. Hydrachna tubulator O. F. Müll. 1776. dorsumque non undique, sed solo disco maculis inscriptum est. — In paludosis.”’ Opmerking. MÜLLER zelf zag evenmin de geringe insnoering aan het begin van den staart, als SCHRANK; immers, hij zegt: „cauda basi non coarctata.’’ Zijn „pictor’’ echter zag de insnoering wel: zie de figuur! m 1781. Acarus caudatus, Geschwänzte Milbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 509. n. 1044. — Deze namen geeft hij aan de Acarus &c., beschreven in zijne Beyträge, p. 5. 1776. — „Habitat Lincii in aquis stagnantibus.” m 1790. Hydrachna tubulator. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2935. n. 2. — Diagnose van MÜLLER 1776. m 1792. Hydrachna tubulator. OLIVIER; in: Encycl. meth.; Hist. nat.; Ins.; v. 7. p. 109. n. 2.— Hydrachne tubuleuse, p. 105. n. 2.; p. 109. n. 2. — Beschrijving naar MÜLLER 1781. m 1802. Hydrachna tabulator. TURTON; in: GMELIN, Syst. off Nats; voed. p..710:-— Als 1790. m 1804. Hydrachna tubulator, Hydrachne tubulée. LA- TREILLE, Hist. nat..Crust. Ins.; v. 8. p. 19. n. 2. — Als OLI- VIER 1792. Genus Leptus Latreille 1796. Type Acarus phalangit DE GEER 1778. m 1796. Leptus. Lepte (Fra.). LATREILLE, Précis car. gén. Ins.; p. 177. — „Antennules coniques, de quatre articles: celui de la base très-gros. Un tube obtus, presque conique, avancé. — Caract. habituels: Corps mou, ovalaire, ou globuleux (1). Organes de la nutrition formant une espèce de tête. Couleur rouge.” — Type Acarus phalangii DE GEER 1778. — Zie hierboven, p. 333. Opmerkingen: I. Als het dier volgezogen isAa Hij plaatst dit genus onder de Hexapodes. — De type is de bekende, op Phalangium voorkomende Erythraeiden-Larva, die in de volgende $ herhaaldelijk genoemd wordt, en waar- van DE GEER eene uitvoerige beschrijving geeft. Maar het is zeer de vraag, of alle op Phalangium voorkomende Ery- thraeiden-Larvae tot dezelfde soort behooren. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE.. II. 567 Leptus Latr. 1796. m 1802. Leptus, Lepte (Fra). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 3. p. 68. — „Organes de la manducation for- mant un tube avancé, obtus. Palpes coniques et dont les articles de la base sont très gros. Six pattes. Corps ovalaire ou globuleux, mou. Partie antérieure en forme de tête. Exemple. Acarus phalangii. DE GÉER.” Zie: over „exemple, hierboven, pP. 33. m 1804. Ik vind het hier de geschiktste plaats om HER- MANN's ideeën omtrent de „Trombidia hexapoda” in te las- schen. „Ce qui m'engage à croire que les espèces de cette division particuliere sont des insectes parfaits, formant une exception, que la nature a voulu faire pour indiquer la chainon qui réunit les poux et les mites, c'est que l’une des deux espèces, que j'ai trouvée très-souvent et toujours hexapode, a été observée également par differens auteurs. .... Un autre argument qui me confirme dans mon opinion, c’est que dans les espèces qui n’acquierent la quatrième paire de pattes qu'avec l’age et que l’on connoît aussi dans cet état parfait, il existe entre la seconde et la troisième paire de pieds une espace suffisant pour contenir une quatrième paire; tandis que dans les mites hexapodes, qui n’ont pas encore été trou- vées avec la quatrième paire de pieds, on n’observe point cette distance wa. «Seil Dat laatste argument berust op eene verkeerde waar- neming ! „Je pense donc, ainsi que Scopoli l’a soupçonné, que ces mites a six pieds n'en acquierent jamais un plus grand nombre.” Wij zullen hierbeneden, p. 575., 1781, zien, dat niet SCOPOLI, maar SCHRANK deze zienswijze deelde. m 1804. Leptus, Lepte (Fra). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 55. — „A été établi sur la mite des fau- cheurs de DE GEER”; &c. — Geen diagnose. 568 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 211. Leptus coccineus (Scop. 1763). (Indien coccineus dezelfde soort is als phalangii): Type van het Genus Leptus LATR. 1796. Het is zeer moeilijk, de diverse ,,soorten” van deze coccineus, of, zooals ik haar 1903 noemde, Erythraeus ignotus, uit elkander te houden. In’ mijn ‚werk; Diex bis jetzt7bekanniten Bam emmen D’hrom bidiid ae) und 2 ry bin aye i- dae (in: Zool. Jahrb., Suppl. XIV. n. 1.) bracht ik ook (p. 156— 158) alle mij toen bekende citaten in ééne § bijeen. Maar ik ken nu reeds 4 soorten van Adulti. De vragen rijzen: zijn alle op Phalan- gium voorkomende coccineus van ééne soort ? Behooren de op Hexa- poda voorkomende coccineus tot ééne, of tot meer dan ééne soort ? Is coccineus polyphaag ? — Alleen kweekproeven, of het toevallig waarnemen van uit die Larvae te voorschijn komende Nymphae zullen op die vragen antwoord geven kunnen. — Ik voor mij, ben er van overtuigd, dat de op Hemerobius en Perla levende Larvae (de eigenlijke coccineus!) tot eene andere soort behooren als die, welke op Sepsis, Strangalia, rupsen, Centrotus, Phalangium, Ara- nea, Talpa leven. Al deze hier genoemde dieren voeren eene zeer verschillende levenswijze, leven in de meest uiteenloopende om- standigheden; hunne parasieten zullen dan ook wel, evenzoo, tot verschillende soorten behooren. m 1763. Pediculeus coccineus. ScopPoLI, Entomologia Carniolica; p. 386. n. 1053. — „Corpus ovatum coccineum, postice obtusum et villosulum; antice puncto duo nigra (oculi fusci). Pedes pallidiores aequedisciti. Situs quiescentis vere singularis: insidat enim capiti, pedesque retrorsum extensos gerit (l), quorum numerus senarius Genus (2) indi- cat, licet habitu et figura Acaris accedat (3). — Habitat in Hemerobiis, Musca cynipsea, Leptura melanura, Phriganea bicaudata.” Opmerkingen. 1. Inderdaad, zoolang Leptus-Lar- vae vastgehecht zijn, houden zij hare zes pooten stijf ach- terwaarts gericht. 2. Pediculus. 3. Dezelfde opmerking, die LINNAEUS van zijn ricinoides maakte: „Acarus esset, nisi pedes sex.” (zie Deel I. p. 96.) en PALLAS van zijn acaroideus : „tota corporis forma ad Acaros accedens, nisi quod pedibus. tantum senis instructis’”’ (hierboven, p. 228). » Hemerobii” zijn de tegenwoordige Chrysopidae ; verde” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 569 211. Leptus coccineus (Scop. 1763). Sepsis cymipsea L.; Strangalia melanura L.; Perla bicaudata Tirol. m 1765. Insekt. WINTERSCHMIDT, Beobachtung Stuben- Mücke; in: LEDERMÜLLER, Nachlese mikr. Ergötz.; p. 6. 7. — Verkort: „An denen Rauppen dergleichen kleine Insek- ten; mehrentheils roth; Herbst; sehr veste daran hangen; herab .... prellen musste; wobei ich mehrentheils gesehen, dass sie bey dem herabfallen ein Gespinste von 2. bis 3. Zoll von sich liessen, und daran, gleich einer Spinne, hangen blieben.’ Op rupsen; herfst; Duitschland. Ik heb nooit roode Acarı op rupsen gezien; plaats daarom deze passage onder voorbehoud in deze $. Vermoedelijk was die draad taai vocht of de spiraaldraad eener trachee der rups. Nader onderzoek is noodig. a 1768. Insecte. \WINTERSCHMIDT, Observ. Mouche de Chambre; addition a: LEDERMÜLLER, Réponse a quelq. objections & doutes; p. 22. — Als 1765. m 1769. Hoogroode luis. HouTTUYN, Natuurl. Hist.; v. 1. Stuk (= tom.) 13.; p. 93. — Naar Scoporr 1763. Roode luisje. Idem, ibidem; p. 147. — Citeert LEDER- MÜLLER 1765 (lees: WINTERSCHMIDT)! men Mitter DE:GEER, Mem. Hist. Ins vw. 2. Pl. p 85. 86. — „Celles qu’on trouve attachées au corps des gran- des Tipules & des Faucheurs sont d’un rouge tres-vif, et elles se fixent souvent a leurs pattes, où elles restent dans un profond repos.” Inderdaad, de eigenschap der Leptus-Larvae, om zich aan de pooten der Insecten en Hooiwagens vast te zetten, is opvallend. Tipula, Phalangium ; Zweden. m 1775. Acarus muscarum, Fliegenmilbe. P. L. S. MÜLLER, WollsNatursysts;-v..2.) P..5. ps» 1055, subim.:24, Auf’ (den gemeinen Fliegen und auf) „den Raupen, auch hat man sie an mehreren Insecten wahrgenommen.” Zoo komt, door verkeerd overschrijven, de onzin in de wereld ! m 1776. Röthliche Milbe. GOEZE, Ins. an Thieren; in: 570 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 211. Leptus coccineus (Scop. 1763). Beschäft. Berl. Ges.; v. 2. p. 259. — „An Zikaden.”’ — Zie hierbeneden. — Duitschland. Insekt, Mube. Idem, ibidem; p. 267. — „An Erdmücken.’’ — Bedoeld is hoogstwaarschijnlijk Tipulidae. — Zie 1771 DE GEER. — Duitschland. Laus. Idem, ibidem; p. 277—279. — Verkort: „An den gehörnten Baumheimen (Cicada cornuta L.); Fig. 12.; eyförmig, vorn etwas zugespitzt, hinten aber zuge- rundet, stark mit Haren bewachsen. Das schönste Schar- lachroth, brennend. Sechs Füsse, ungewöhnlich lang, borstig vorn am Fussblatte mit zwo scharfen Klauen versehen. Halskragen a eine kleine runde Kante, ein schmales Hals- bändchen. Spitz zugehender Kopf. Recht in die Fuge des Halsbändchens und des Kopfes stehen die Augen 5, c (1). Der Kopf theilt sich vorn bey d in zween Theile, die wie die Spitzen einer Dratzange dicht an einander treten (2). Gleich an den Augen die Fühler e, /, die nicht weit von der Wurzel noch ein Paar Läppchen g, h, haben. Das Insekt bewegte sie unaufhörlich (3); ich habe aber daran keine Harspitzen be- Fic. 202. — 1/1. merkt (4).” (Sie sassen) „zwischen den Gelenken der Füse, und hatten sich so einge- sogen, dass kein Sprung” (des Baumheimchens) „keine Erschüt- terung oder Reiben des Fusses sie aus ihrer Lage bringen konnte. Ja sie sassen mit solcher Hartnäkkigkeit, dass sie lieber, da ich einige mit einem Zänglein abnehmen wollte, den. Kopf stekken, als sich abziehen liessen. Daher liess ich die Zikade sterben, welches sie den Augenblick fühlten, und sich von selbst abgaben. Es sassen ihrer wohl acht bis zehn an den Füssen.’ Opmerkingen. 1. Sterk licht brekende gedeelten van de trochanteres palporum. 2. Vermoedelijk zag hij de beide mandibels. 3. Dat kan niet; aan den haarwortel dezer HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. VAI 211. Leptus coccineus (Scop. 1763). „Läppchen’ zijn geen spieren bevestigd. Ik vermoed, dat deze ,,Lappchen” zich door zijn eigen ademhaling bewogen. 4. Toch zijn zij aanwezig; want, deze „Läppchen” zijn sterk geciliëerde, dikke borstels; zie fig. 201. — Dat deze dieren zoo vast zitten, is bekend; hunne gebogen mandibelspitsen (-tarsi) en hunne lange hypopharynx stellen hen daartoe in staat. Centrotus cornutus ; Duitschland. m 1776. Pediculus opilionis. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 185. n. 2204. — „Coccineus abdomine ovato; serie duplici punctorum impressorum.’’ — Dat zijn de plaat- sen waaraan vertikale spiertjes bevestigd zijn, ten dienste der bloedsomloop. Phalangium ; Denemarken. m 1776. Rothe Schildlaus. SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. 54. $. 7. t. 3. f. 4. 5. — Verkort: „Unter dem Moose hält sich ein Insekt auf (1), das man für eine Milbe halten könnte, wenn nicht die Anzahl der Fic. 203. — 3/2. Füsse widerspräche. Ich habe es (1) im Anfange des Früh- jars gefangen. Äussert träge (2). Beyläufig die Grösse einer Nisse. Zinnoberroth; Füsse durchsichtig, blass (3), endigen in zwo Klauen (4). An den Seiten des Leibes, und vorzüglich hintenher, sehr kurze steife Borsten, glänzend schwarz (5), stehen vom Leibe ab (6). Vorne zwo solche, deren jede aus zween Aesten bestehet (7). Weder Kopf (8) noch Augen (9). SZ DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 211. Leptus coccineus (Scop. 1763). Weil ich es für eine Schildlaus hielt, so suchte ich mit vieler Mühe den Saugrüssel, aber umsonst (10). Opmerkingen. 1. Ik ben ervan overtuigd, dat hij slechts één exemplaar vond. 2. Ik ben eveneens er van over- tuigd, dat het zich in het geheel niet bewoog. 3. Dat wijst erop, dat de Nympha reeds hare pooten uit die der Larva teruggetrokken had. Hij vond dus eene zoogenaamde „kyste’’. 4. Lees: drey; of wel: de lange en dunne klauwvormige empo- dia waren afgevallen. 5. Typisch voor Leptus-Larvae. 6. Een bewijs van den turgor, die in zulk eene kyste heerscht. 7. Dat waren 4 der 6 op het schildje ingeplante dito borstels; zie fig. 5, waar zij elkander niet kruisen. 8. Die „kop” is afgevallen; aldaar is de huid weêr geheeld; zie mijne waar- neming daaromtrent bij Erythraeus hibernans in: Zool. Anz. v. 25, 218; in Ent: Ber. v. 1.n..6.'p. 86.5 00: Mem! Soc. Zool. Fra v. 16. p. 18 —21.ıt. 12/3. 4 5968 ten si En Ber. v. 3. n. 67. p. 275. — 9. Natuurlijk zijn bij de kyste de fraaie roode pigmentvlekken verdwenen; de corneae blijven bewaard; maar die heeft hij niet kunnen zien. 10. Geen wonder! Onder mos; bij Weenen; Maart. m 1778. Rothe Milbe. GOETZE; in : DE GEER: Abh. Gesch. Ins.; v. 2. P. 1. p. 64. noot. — „An den gehörnten Cikaden. — Zie 1776. m 1778. Mitte. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 87. — „Des oeufs sur le corps des Tipules”. — Zonderling; hier noemt hij ze „des oeufs”, terwijl hij in 1771 en hieronder van „Mittes” spreekt! Acarus phalangii, Mitte des Faucheurs. Idem, ibidem; p. 117. — „Acarus ovatus ruber, rostro porrecto, pedibus lon- gioribus. — Mitte ovale rouge, à trompe avancée et à lon- gues pattes. — Verkort: „Août. Faucheur. Plusieurs Mittes rouges; se tenoient fortement attachées; six longues pattes déliées, rouges plus päles que le corps, plusieurs articulations de grosseur et de longueur à peu pres égales (1). — Ovale, comme enflée; la partie antérieure (2), moins large que le reste, représente comme une tête, garnie de chaque côté d’un point noir qui HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. DAS 211. Leptus coccineus (Scop. 1763). apparemment est un oeil; pas de separation entre cette tête et le corps. Au devant de la tête une trompe (3) avancée conique, assez longue et en forme de bec (fig. 6), avec lequel la Mitte se tient fixée à la peau des Faucheurs pour en sucer; cette trompe est accompagnée de deux petits bras mobiles. Peau souple, or- dinairement bien tendue et luisante; mais quelquefois la Mitte la fronte et la ride dans plusieurs endroits (4); et elle est garnie de plusieurs poils courts et mousses à leur extrémité. Sur les / bras et les pattes plusieurs poils singu- liers, mousses au bout, et garnis de deux cötes (5) d’une suite de tres- petits poils, qui les rendent hérissés.”’ Opmerkingen: 1. Verkeerde waarneming. 2. Het gedeelte met het schildje. 3. Die „trompe’ had hij „tête”” moeten noemen. 4. Veroor- zaakt door spiertjes ten dienste der „bloedsomloop”. 5. Niet: aan 2 zij- den, maar alzijdig. Maar de haren aan de pooten zijn niet „mousses au bout”. Phalangium ; Zweden; Augustus. m 1779. Acarus ovalis. FABRICIUS, Reise nach Norw.; p. 340. — Birkedal (t. Z. v. Aalesund); 7 Augustus; Phalangium morio. — „Auf diesem Phalangio hatte sich ein hochrother Acarus vestgesetzt. Den ganzen Saugriissel verbarg er in dem Körper des Phalangii, und hatte die Beine so dicht an sich gezogen, dass er wie ein kleines rothes Korn aussahe. — Coccineus pedibus fuscis. Corpus totum ovatum, laeve, coc- cineum, nitidum. Pedes & antennae obscuriores, rostrum tubulatum, breve.” Opmerkingen. Zijne beschrijving is onvoldoende voor de herkenning; maar het voorkomen op Phalangium, de vorm, de kleur, de glans, rechtvaardigen het vermoeden, dat hij eene Leptus-Larva zag. De houding der pooten, „dicht Fic. 204. — 3/2. 574 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 211. Leptus coccineus (Scop. 1763). an sich gezogen’, is vermoedelijk dezelfde geweest als die, door ScoPorr 1763 beschreven: alle stijf achteruit en tevens tegen het sterk gezwollen lichaam aangedrukt. Phalangium morio; Augustus; Bjgrkedal (Noorwegen). m 1781. Acarus ovalis. FABRICIUS, Reize naar Noorw.; p. 284. — Als 1779. m 1781. Acarus phalangii. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 492. n. 31. — Diagnose van DE GEER 1778. — Habitat frequens in Phalangiis Araneisque, arcte pedibus aliis- que corporis partibus adhaerens. Waarom citeert hij zijn eigen ovalis 1779 niet? m 1781. Zikadenlaus. FÜESLY, Neues Mag. Liebh. En- tom.; v. 1. P. 1. p. 102. — In zijne recensie van GOEZE 1776. m 1781. Acarus piger, Träge Milbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 519. n. 1068. — Hij verwijst naar zijne Beytr. p. 54. — Daar noemde hij de kyste eine „Schildlaus’’. Acarus coccineus, Karmosinmilbe. Idem, ibidem; p. 522. n. 1082. t. 2. f. F. — „Acarus ovatus coccineus, pedibus sex, corpore simplici. — Pediculus coccineus Scop. carn. n. 1053. Descr. Corpus ovatum oblongum; pedes longi, filiformes, aeque dissiti. Antennae longiusculae apice connivent, ut figuram cordis referant. Oculi prominuli nigri (1). Color insecti scarlatinus, pedibus antennisque palli- dioribus. Magnitudo lendis. Corpus, pedes, antennae pilis brevibus teguntur. — Observavit Celeberrimus D. SCOPOLI insectum hoc, dum quiescit, capiti antennis- que inniti, pedibus in par- tem aversam otiose proten- sis, quod & nos vi- dimus (2). Insecto huic pedes tantummodo sex, unde a Carniolico Plinio pediculis accenseri sustinuit; ego habitum secutus potius, ad acaros retuli (3). Et observat Fic. 205. — 3/2. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 575 211. Leptus coccineus (Scop. 1763). Cl. GOEZE, quosdam acaros juniores non nisi provecta ali- quantulum aetate pedibus octo instrui. Forte tamen praesens species nunquam plures, quam sex nancissitur. Vidit illam Cl. ScopoLı in Hemerobiis variis, in Phryganea quadam, & Leptura; vidi ego illam in Phryganeis variis, & araneisnonnullis, nunquam pedum nume- rus Senarium excessit (4). — Habitat in Insectis variis.” Opmerkingen. Hij noemt hare kleur ,,karmosin’’; dat is wat anders als „hochroth”. — 1. De oogen staan in de figuur op de goede plaats; ik zag ze echter kleiner en nooit zwart. 2. Ik spatiëer; zie mijne opmerking bij 1763. 3. Goed begrepen! 4. Hij redeneert dus evenals HERMANN 1804; zie p. 567. — Vergelijk zijne figuur eens met die, welke ik van Achorolophus stieglmayri in Zool. Jahrb. Suppl. 14. n. 1. 1912. p. 164. en Ach. ignotus. ibidem. p. 157 gaf. Phryganea, Aranea ; Oostenrijk. m 1783. Acarus phalangii. DE GEER, Abh.; v. 7. p. 50. n. 12. — Als 1778. Afterspinnenmilbe. GOEZE, ibidem; p. 50. noot 8. m 1783. Acarus phalangii. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 204. n. 1346. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1787. Acarus phalangii. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 374. n. 36. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1788. Acarus chiragricus. STRÖM, Beskriv. Norske In- secter, femte (lege ,,sidste’’) Stykke; in: Nye Saml. Kong. Vid. Selsk. Skrivter; v. 3. p. 291. sub Phalangium bimacula- tum. — „Paa samme har jeg seet mange smaa Acari siddende, ligesom Knuder paa chiragriske Haendet, og jeg maerkede hos den 1 Suergr of 4 Fodder. Da nu denne lille Acarus mere end eengang er befunden, at soette sig paa dette Insec- tes Haender eller Folefodder, kunde man kalde den Acarus chiragricus.” „Op dezelfde heb ik gezien vele kleine Acari zittend, als klompen aan jichtige Hand, en ik bemerkte aan hen 1 zuig- buis en 4 pooten. Daar nu deze kleine Acarus meer dan eens is gevonden, te zetten zich aan des insekts handen of voelvoeten (palpi), kon men noemen haar Acarus chiragricus.” Voor 4 pooten leze men 6 pooten. 576 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 211. Leptus coccineus (Scop. 1763). m 1789. Pediculus coccineus, Pou des hémérobies. DE VIL- LERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 38. n. 59. — Naar ScopoLI 1763. Acarus phalangii, Mite des faucheurs. Idem, ibidem; p. 66. n. 47. — Naar DE GEER 1778. — „In Gallia Australis.” Acarus coccineus, Ecarlate. Idem, ibidem; p. 77. n. 84. — Naar SCHRANK 1781. m 1790. Acarus ovalis. FABRICIUS, Reize naar Noorw.; DP. 28a VAS 779. m 1790. Acarus coccineus. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2933. n. 77. — Diagnose van SCHRANK 1781. Acarus phalangii. Idem, ibidem; p. 2930. n. 52. — Dia- gnose van DE GEER 1778. Acarus piger. Idem, ibidem; p. 2932. n. 67. — Diagnose van SCHRANK 1781. m 1792. Acarus piger, Mitte paresseuse. MANUEL; in: Encyclmeéthe Mist nat. Mns:: vw) Zoipa 0204380: Acarus coccineus, Mitte écarlate. Idem, ibidem; p. 698 1120270 Acarus phalangii, Mitte du phalangium. Idem, ibidem; p. 693. n. 38. — Mitte de Phalangina, p. 685. n. 38. m 1792. Acarus phalangii. PETAGNA, Instit. Ent.; v. 2. p. 710. n. 17. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1794. Acarus phalangu. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 433. n. 40. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1795. Atomus phalangii. LATREILLE, Observ.; in : Mag. Encycl.; v. 4. p. 18. n. 2. — Nomen nudum. — Zie, wat ik over Atomus zeide, p. 333. m 1796. Leptus phalangni. LATREILLE, Précis car. gén. Ins.; v. 177. — Zie hierboven bij het genus Leptus, waarvan deze Larva type is. m 1802. Acarus ovalis. FABRICIUS, Voy. en Norw.; p. 324. — Als 1779. m 1802. Acarus coccineus. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 708. — Als 1790. Acarus phalangi. Idem, ibidem; p. 705. — Als 1790. — Engeland (TURTON). Acarus piger. Idem, ibidem; p. 708. — Als 1790. a 1802. Acarus phalangii, Mite des Faucheurs. WALCKE- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 577 211. Leptus coccineus (Scop. 1763). NAER, Faune paris.; Ins.; v. 2. p. 423. — Citaten. — „Sur les faucheurs.’’ — LATREILLE a fait un genre de cet insecte (leptus)’’; waarom volgt hij hem daarin niet na? Phalangium ; Frankrijk. m 1803. Acarus talpae, Maulwurfs Milbe. SCHRANK, Fau- na Boica; v. 3. p. 207. n. 2665. — Verkort: „Kaum dem freyen Auge sichtbar. Kurzeyförmig; meistens röthligt, doch zuweilen unrein farbelos; am ganzen Körper die Füsse ausgenommen, niederliegend behaart. Die Augen funkelnd roth. Die zween vordersten Füsse (l) an den Seiten des Rüssels äusserst kurz, etwas (2) gebogen, so dass sie nicht über den Rüssel mit dem sie parallel gestreckt sind, hinausläufen. Die übrigen sechs gleichlang, fast perlschnur- förmig (3). — Am Maulwurf; an verschiedenen Stellen seines Körpers, allemal in äusserst volkreichen Haufen. — Die Beobachtung ist vom Hrn. Doctorand Schreiner.’ Opmerkingen. I. De palpen. 2. Nach unten.‘ 3. Evenals door DE GEER 1778, verkeerd waargenomen. — In nesten van Talpa leven wel 8 soorten van Leptus. Acarus coccineus, Karmoisin-Milbe. Idem, ibidem; p. 212, n. 2681. — Verkort: „Karmoisinroth, eyförmig; sechs Füsse; Körper einfach. Auf verschiedenen Insekten; auf der Hausmaus. Hängt sich fest an, steckt dabei Füsse und Körper aufwarts.’’ — Citeert SCHRANK 1781. — Beieren. Het voorkomen van Leptus op Mus musculus is iets zeer bijzonders. Maar .... had die Leptus zich wel in de muis vastgezogen? m 1804. Trombidium insectorum, Trombide des insectes. HERMANN, Mém. Apt.; p. 46. n. 29. t. 1.f. 16. — „Hexapus coccineum, pedibus aequalibus; rostro conico. — Six pieds, couleur d’écarlate, pieds égaux; bec conique. In de 7 regels, die deze diagnose voorafgaan, zegt hij nog: „Les articulations des pieds .... sont beaucoup plus grêles que dans les trombides des premiers divisions” (zie p. 245). — „Leurs antennules different également par leur forme en général, par celle de leurs articulations et de leur pointe. — On remarque sur le bord extérieur.” (des antennules) 37 578 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 211. Leptus coccineus (Scop. 1763). „deux gros poils, qui sont, d’après Degeer, barbus eux-mêmes, ce que je ne me rappelle point d'avoir observé dans mes individus.” Dan had hij een minder goed mikroskoop. Verder, sub n. 29. p. 46. „Il a deux yeux noirs, supérieurs.” Als gastheer noemt hij: Gryllotalpa, Tipula, Phalan- Fic. 206. — Overtrek. gium en Araeneae. — De op Gryllotalpa gevondene zal wel rostratus geweest zijn; zie p. 349 — „auquelles elle s’attache par le bec, qu'elle introduit entre les articulations.” — Een en ander heeft hij uit oudere schrijvers geput. — Leptus-Larvae boren zich ook door de hardste chitinepantsers. m 1804. Mite. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 378. — Beschrijving naar DE GEER 1778. Mite des faucheurs. — Idem, ibidem; v. 8. p. 55. — Nomen nudum. — „Le genre leptus a été établi sur la Mite des fau- cheurs.”’ 212. Trombidium trimaculatum Rossi 1794. (Leptus.) m 1794. Trombidium trimaculatum. Rossi, Mantissa Ins. in Etruria; .v 2. p. 5. n. 335. — „Abdomine nigro de- presso, tomentoso: maculis tribus aequalibus albis. — Sta- tura et magnitudo fere 7. holosericei. Os palpisque fulvi. Ab- domen nigrum depressum tomentosum macula laterali ad basin utrinque notatum, alteraque in medio ad apicem albis. Pedes fusci, antice, & subtus fulvi. — Habitat intra corti- cem, & lignum in arboribus putrescentibus. m. Mart. rarum.”’ De beschrijving laat niets te wenschen over. De mededee- lingen „intra corticem & lignum’’ en ,,rarum”, doen vermoe- den, dat hij aldaar slechts één exemplaar vond; inderdaad, HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 579 212. Trombidium trimaculatum Rossi 1794. deze soort moet aldaar bij toeval terecht gekomen zijn, of sloeg daar haar winterkwartier op. Onder boombast; Italië. m 1804. Trombidium trimaculatum, Trombide trimacule. HERMANN, Mém. Apt.; PZ Len Jt. l..f 6: bes. f. L. U. — „Ab- domine depresso, ru- bro; maculis dorsi duabus baseos, unaque apicis, albis; corporis lamellis fusiformibus. — Abdomen déprimé, rouge; deux taches blanches à la base et une à la pointe du dos; lamelles du corps fusiformes.”’ Fic. 207. — Overtrek. „Dans le fatras amassé par les inondations, rarement entre les mousses. Grandeur du pou; abdomen arrondi antérieure- ment et postérieurement. Le rouge plus foncé dans les uns, plus clair dans les autres. In aanspoelsel; in mos; Frankrijk. Op p. 28. zegt hy van Tvombidium murorum : ,,l’onglet terminal des palpes n’est point simple, mais double, et l’on- glet intérieur plus petit. Il a cela commun avec le trom- bide trimacule’’. Beide mededeelingen berusten op eene grove vergissing; geen enkele Erythraeide bezit een dubbelen palpklauw. Genus Trombidium Fabr. 1775. Type Acarus holosericeus L. 1758. (Vervolg van p. 343—387.) (Hiertoe behooren ook de volgende n. 213—223). 980 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 213. Acarus adpendiculatus Schrank 1781. (Belaustium.) a 1781. Acarus adpendiculatus; Lungenmoosmilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 518. n. 1065. £.3.1.6- 11. — Ook p. 547. Expl. fig.: adpendiculatus. — „Acarus sub- globosus coccineus, pedibus longis pallidioribus: posticis longioribus (1). Descr. Inter majores sui generis, globosus, cinnabarinus, nitens. Pedes graciles, longi, corpore pallidiores; postici a EtG! 20851 3/2) reliquis notabiliter longiores. Huc usque, uti oculo inermi adparet. — Ad lentem corpus satis pilosum; antice rostrum, HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 581 213. Acarus adpendiculatus Schrk. 1781. quod fere infra abdomen aliqua sui parte reconditum vide- tur; ad latera rostri antennae, inaequalis structurae (2), nec, ut in aliis insectis, secum similes. Earum una (fig. 8), tubo theatrali non absimilis, articulis tribus constat; ex quibus primus articulus cylindricus, alter fusiformis, acutus- que est; subtus adfixus ei est tertius articulus, seu corpus ovatum, ut fere in specie praecedenti (3). Antenna altera claviformis est (fig. 9); seu corpus ovatum crassum petiolo augustiori insidens, subtus corpore illo ovato destitutum. Antenna utraque satis pilosa, pilis aculeas mentientibus, quod de pilis quoque pedum, & de iis, qui per corpus sparsi sunt, valet. Pedes articulis sex constant, quorum duo priores breviores (fig. 10), ovati: reliqui longiores, ac teretes; par pedum quartum reliquis longius, articulo unico ovato (fig. 11), reliquis longis teretibus ex quibus penultimum omnium longissimum. Pedes omnes apice ungue duplici armantur. — Habitat sub lichene pulmonario rarior.” Opmerkingen. 1. Volgens hem zijn dus pooten I, II, III + even lang. Mijns inziens is dat eene verkeerde waarneming: pooten I zijn altijd langer dan II. 2. Blijkbaar een exemplaar, waarvan de gemutileerde palp zich afgerond geheeld heeft. 3. Acarus holosericeus. De kleur: „coccineus, cinnabarinus’’, verraadt een Be- laustium. De beschrijving: „globosus, nitens, pilis qui per corpus sparsi sunt” verraadt een door eieren gezwollen 9. Lobaria pulmonaria (L.); Oostenrijk. m 1789. Acarus appendiculatus, l’Appendiculée. DE VIL- LERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 75. n. 73. — Naar SCHRANK 1781. m 1790. Acarus appendiculatus. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2932. n. 65. — Diagnose van SCHRANK 1781. m 1/91. Acarus appendiculatus. BREZ, Flore d. Insecto- philes; p. 291. — Nomen nudum. — Onder Lichen pulmo- narius. m 1792. Acarus appendiculatus, Mitte appendiculée. Ma- NUEL; im: Encycl. méth., Hist. nat. Ins.; v. 698. n. 24. m 1802. Acarus appendiculatus. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 708. — Als 1790. 582 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 213. Acarus adpendiculatus Schrk. 1781. m 1803. Acarus adpendiculatus, Lungenmoos Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 206. n. 2660. — Diagnose van 1781; en korte beschrijving. — „In und an der Erde.” — Beieren. Het doet mij leed, hier aan SCHRANK’s waarheidsliefde te moeten twijielen. In 1781 vond hj, in Oostenrjk, blijkbaar slechts één gemutileerd exemplaar. Indien hij nu dezelfde soort in Beieren teruggevonden had, zoude hij daarbij de opmerking maken: „sed antennae eius aequales sunt, uterque adpendiculo armatae.” 214. Trombidium artemisiae (Schrank 1803). (Belaustium.) m 1803. Acarus artemisiae, Beyfuss Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 211. n. 2678. — „Länglicht, gelbroth; Füsse mittelmässig, dünn; die mittlere kürzer. Körperrun- sparsis; pedibus anterioribus obcurioribus.— Abdomen étréci, couleur vermillon päle; corps garni de poils blancs épars; pieds antérieurs plus foncés.” „Il se trouve, mais rarement, entre le fatras des inondations. Les poils du corps sont simples, Fic. 209. — Overtrek. longs, non barbus.’’ zeln fehlen. — An der Erde zwischen dem Stengeln des wilden Beyfusses” (Artemisia EN VA vulgaris). — ,, August.” \ 7 Is mi. dezelfde als de vol- DN ) gende. X, Ag 2. m 1804. Trombidium minia- DE AS Se . tum, Trombide vermillon. HER- gin N Se MANN, Mém. Apt.; p. 28. n. 11. il HAU til ents HN À | N „Abdomine angustato, pallide Al) Hes miniato; corpore pilis albis N HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 583 214. Trombidium artemisiae (Schrk. 1803). Opmerking. Pooten IV zijn in zijne teekening te kort. De figuren van Koch, 16. 21. 1837 en BERLESE 16. 4. 1884. zijn daaromtrent beter. Ik zag onlangs een bij Wage- ningen (BETREM) gevonden exemplaar. De haren zijn niet absoluut glad. 215. Trombidium assimile Herm. 1804. (Belaustium.) m 1804. Trombidium assimile, Trombide ressemblant. HERMANN, Mém. Apt.; p. 25. t. 2. f.3.; t. 3. f. H. — „Abdo- mine obscure rubro, pilis me albis brevibus, sparsis; li- 7 TAI SETS nues nea dorsali media pallidiore. — Abdomen d'un rouge foncé, à poils blancs, courts, épars; une ligne plus pâle au milieu du dos.” „Entre les mousses. Du port et du grandeur du fuli- gineux (1). Le dos n’a pres- que point de fossettes ou de creux; abdomen un peu plus plane; presque carré, avec un double rang longitudinal de petites fossettes dorsales; les poils du corps sont noirs, lineaires et légèrement dentés en scie, comme dans le trom- bide phalangioïde. Deux yeux rouges sphériques. Palpes comme dans le trombide phalangioïde. Couleur vermillon, ou rouge foncé.” Noot van den Editeur HAMMER: „Trombidium abdomine ovato fusco rubente, alb oque villoso; linea media pedibus- que dilutioribus (Nobis). — Trombide a abdomen ovale, d'un rouge foncé et blanc velu; une ligne au milieu, et les pieds plus pâles. Il se rapproche du trombide fuligineux (1) par la forme et la couleur; mais la forme ovale est plus régu- liere et les côtés ne sont nullement rétrécis. Les palpes s’al- Fic. 210. — Overtrek. 084 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 215. Trombidium assimile Herm. 1804. longent en soies (2). C’est sans doute le trombide ressemblant du fils. Il a été trouvé par Hermann père, le 4. Messidor. an 2. (3) sur une feuille de pommier.” (4). : Opmerkingen. Spatiëering van mij. De tegenstrij- digheid in de kleur der haren is als volgt te verklaren. HER- MANN zegt eerst ,,albis’, „blancs’’, en HAMMER eveneens: „blanc velu”. — Daar staat tegenover, dat de haren van Erythraeus phalangoides, waarmede „les poils du corps noirs” vergeleken worden, werkelijk door de dubbele rij tandjes den indruk van zwart te zijn maken. — 1. Allothrombium aphidis DE GEER 1778. 2. Werkelijk zijn de palpen, indien zij iets gebogen zijn, en de klauw onzichtbaar is, distaal van haren voorzien. 3. 22 Juni 1794. 4. De vondst op Pirus malus is wel vermeldenswaard: zij beklimmen dus boomen! 216. Acarus bicolor Schrank 1803. (Belaustium ? Larva.) m 1803. Acarus bicolor, Zweyfarbige Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 197. n. 2636. — „Niedergedrückt eiför- mig, zinnoberroth; die Mundtheile und Füsse weinsup- penfarbig; nur sechs Füsse. — Länglicht, sehr glatt, fast glänzend, angenehm roth; doch allenthalben nur nicht dicht, mit kurzen steifen Borsten besetzt. Füsse I und II am vordersten Theile des Körpers, Füsse III um die Mitte seiner Länge eingelengt; dünn, vielgliederig, und, wie die Mundtheile (Rüssel und Fressspizen) gelblich weiss Grösse nur #” in der Länge. — Im Moose.” Opmerking. Spatiéering van mij. Das war also eine Rheinweinsuppe! 217. Acarus hexapus Schrank 1803. (Belaustium ? Larva.) m 1803. Acarus hexapus, Sechsfiissige Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 203. n. 2652. — „Roth, eyförmig; sechs HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 585 217. Acarus hexapus Schrk. 1803. ziemlich lange Füsse: das vorderste (vierte) Paar sehr kurz, vorwärts gestreckt. — Eigentlich achtfüssig, aber das erste Fusspaar ist sehr kurz, kaum zu sehen, und vorwärts gerich- tet. — In den krausen Enden der Weissdornzweige.” Het is merkwaardig, dat hij bij sommige Larvae der Trom- bidiidae en Erythraeidae de palpen als ,Fühlspize”, by andere als „Füsse’ beschrijft. Eenmaal zelfs bij Bdella ! — Ik geloof niet, dat deze Larva een Leptus was; omdat die niet klimmen. Op Crataegus ; Beieren. 218. Trombidium latirostre Hermann 1804. (Belaustium-Larva.) m 1804. Trombidium latirostre, Trombide large-bec. HER- MANN, Mém. Apt.; p. 47. t. f. 15. — „Hexapus; pallide rubens; rostro trigono- | -rhombeo; pedibus poste- in NEID en riores longioribus. — Six RR es N N N miedspupd un; rouges pâle et sen RTE È bec triangulaire rhomboi- 4 eae Qi Ne dal; pieds postérieurs plus à i | he \ longs que les autres.” # | a LAS Ten onrechte identifi- “ \ | ceert hij haar met  LU SCHRANK's ta 2. f. 5. (lees: FP Tree nem onze fie: 205, p. iff IN 574). „Le seul individu que j’aie trouvéapéri.... Fre. 211. — Overtrek. les yeux m’ont échappé” .... „Il a été trouvé dans le fatras amassé par les inondations.” Zonder twijfel is het afgebeelde exemplaar geen Leptus ; zeer waarschijnlijk ook geen Erythraeus. In aanspoelsel; Frankrijk. 086 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 219. Trombidium murorum Hermann 1804. (Belaustium.) a 1804. Trombidium murorum, Tyombide des murs. HERMANN, Mém. ADUEND. 1287 ENDE: 5. — ,,Abdomine de- presso, rubro, im- maculato; pilis albis simplicibus. — Ab- domen déprimé, rouge, sans taches; poils blancs simples. Il vit sur les murs, par troupes. — Les palpes devroient tou- cher le bec. L’onglet terminal des palpes n'est point sim- ple, mais dou- ble, ainsi que la figure l’exprime, et l'onglet intérieur plus petit. Le corps et les pieds sont velus de poils blancs.” Ik spatiéer. De tweede klauw in de figuur is blijkbaar de misteekende tarsus (het appendiculum). Geen enkele Ery- thraeide heeft een dubbelen palpklauw. Op muren; Frankrijk. Fic. 212. — Overtrek. 220. Trombidium quisquiliarum Hermann 1804. (Belaustium.) m 1804. Trombidium quisquiliarum, Trombide orduri- cole. HERMANN, Mém. Apt.; p. 32#n 0107104 1190108 ET: — Abdomine depresso, rubro, corpore pilis albis brevissimis. — Abdomen déprimé, rouge; poils du corps blancs, très- courts.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 587 220. Trombidium quisquliarum Herm. 1804. „I vit dans le fatras amassé par les inondations. — Le Fic. 213. — Overtrek. bec et les palpes petits pour la grandeur du corps. L'appen- dice sous les palpes est fort petit. Forme du corps comme dans le trombide trimaculé (1). L’insecte porte les pieds de la même manière. Les yeux sont deux points noirs dans la région de l’insertion de la 2e pair des pieds. Les poils du corps (fig. C) sont extrèmement petits, et ne se laissent voir que lorsque le miroir réfléchit la lumière brillante du soleil; alors l’insecte entier paroît comme saupoudré d’une poudre blan- che. Les poils sont brisés en arrière; ceux sur le bord du corps sont trés-courts et presque appliqués au corps.” Opmerking. 1. Leptus trimaculatus Risso 1794. (p. 579, fig. 207). In aanspoelsel; Frankrijk. 221. Trombidium phalangoides (de Geer 1778.) (Erythraeus.) m 1778. Acarus phalangoides, Mitte faucheur. DE GEER, Mém. Hist.; v. 7. p. 134. t. 8. f. 7—11. — „Acarus ovatus obscure ruber, macula dorsali oblonga flavo-aurantia, pedi- bus longissimis. — Mitte ovale d’un rouge foncé à grande tache allongée couleur d'orange sur le dos et a tres longues pattes.” — Verkort: 588 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 221. Trombidium phalangoides (de Geer 1778). „Rare. Court avec grande vitesse sur la terre. Assez grande; | il ijk i ) i ii | Fic. 214. — 3/2. à peu près du volume d’un pou ordinaire. Pattes très longues. Couleur rouge foncé tirant sur le brun; sur le dos une longue tache en forme de bande longitudinale couleur d'orange, dont les côtés sont ondoyés. Corps ovale, un peu applati en dessus, rempli de rides; à chaque côté une Éminence en forme de renflement; de très petits poils courts le couvrent par- tout, en sorte que la peau ressemble au velours ras. Derriere arrondi. Pattes IV singulièrement longues et déliées; I plus courtes et plus grosses; III encore plus courtes; II les plus courtes de tous. I et II attachées tout pres les unes des autres au devant du corps. Entre elles et III et IV une distance occupee par l’enflure du corps. Chaque patte six articulations, sans la petite pièce qui l’attache au corps; les poils et deux crochets extremement petits, uni a une petite tige, qui leur sert comme de manche; le der- nier article plus gros et plus large que celui qui le précède. — Entre la tête (1) et le corps aucune séparation dis- tincte; de chaque côté une petite éminence .... un oeil (1); en devant un mammelon immobile, garni de longs poils noirs. — En dessous de la téte (1) deux bras mobiles, garnis de HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 589 221. Trombidium phalangoides (de Geer 1778). poils, continuellement dans un mouvement; 4 articles; les 3 premières renflées, la 4° se termine en pointe fine. A la jonction de la 3e avec la 4e une appendice allongée, terminée en boule. Entre les bras, un peu en dessous, une assez longue trompe conique, mobile, terminée par une petite touffe de parties déliées, membraneuses, blanches, avec lesquelles il y a apparence qu’elle lèche le suc qui lui sert de nourriture (3). J'ai souvent vu sortir du bout de cette trompe et y ren- trer tout de suite une petite goute de liqueur très-claire.” Opmerkingen. 1. Propodosoma. 2. Het dubbeloog. 3. Wat voor sap? Dat zegt hij niet. Op de aarde; Zweden. m 1783. Acarus phalangoides. DE GEER, Abh. (vertaling door GOEZE); v. 7. p. 56. n. 21. — Als 1778, met dezelfde figuren. Afterspinnartige Milbe. GOEZE, ibidem; p. 56. noot 7. Rothe Erdmilbe. Idem, ibidem; p. 279. Register. m 1783. Acarus phalangoides. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 205. n. 1355. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1789. Acarus phalangoides, Phalangiforme. DE Vir- LERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 68. n. 52. — Naar DE GEER 1778. m 1804. Tvombidium phalangiordes, Trombide phalangioide. BIERMANN, Mem.Apt.;; pi 38.10.18... 1,410.6 t132 fB, Ke; t. 9. f. D. E. — ,,Abdomine rubro; fascia dorsali media lon- gitudinali, pallidiore; pedibus quarti paris longissimis; oculis rubris. — Abdomen rouge; une bande longitudinale au milieu du dos, plus päle; pieds de la quatrieme paire tres- longs; yeux rouges.” „Le corps déprimé, velu de poils noirs (D. E.), ainsi que les pieds; plus large antérieurement et plus anguleux qu'il ne l'est dans la figure. La bande longitudinale du dos d’un rouge plus clair, élargie a la partie antérieure; là une papille sphérique, entourée sur son bord antérieur de poils roides. Les yeux (1) deux points rougeätres au bord du corps, entre les pieds I et II. En dessous d’un rouge plus clair, avec une tache à la partie postérieure, dans la région de l’anus, de la même couleur que la bande longitudinale du dos. Le bec conique, garni à sa pointe de deux petits corps plus pâles, 590 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 221. Trombidium phalangoides (de Geer 1778). etendus sur les côtés et cilies. Les palpes (fig. K) de cinq Fic. 215. — Overtrek. articles, attachés à la base du bec; le ler article immobile (2); le 24 (3) plus petit et mobile; le 3¢ le plus grand; le 4e de la moitié plus petit; le dernier acuminé, de la longueur du 24; sous la base du dernier l’appendice en massue et couvert de poils comme les palpes. — Il faut encore remar- quer, dans la description du bec, deux parties que je n'ai vues qu'après la mort de l'insecte: ce sont deux papilles blanches, placées dans la partie antérieure du corps à la base du bec, et entre elles deux autres parties, aussi blanches, ressemblant à des palpes très-courts, mais, autant que j'ai pu voir, non articulés (4). — Les pieds I, les seconds en gran- deur, ont des articles plus gros que les autres pieds: les pieds II les plus courts; les pieds III encore plus longs. Les pieds IV, a articles tres-delies, du double plus longs que les précé- dens. Tous les pieds ont sept articles; le ler des pieds I le plus grand; il est d’ailleurs semblable aux lers articles des autres pieds; il est de la couleur du corps. — Le manche sur lequel sont montés les crochets des pattes, est linéaire, et bien éloigné d’être aussi large que l’a figuré de Geer (5). La HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 591 221. Trombidium phalangoides (de Geer 1778). petite touffe de corps déliés, membraneux et blancs, est com- posée de six dents courbées en avant, trois de chaque côté, étendues horizontalement, les intérieures plus courtes que les extérieures (B)’” (6). „Au commencement d’Avril dans une fosse à fumier; ensuite dans une forêt sous les feuilles de chéne, enfin en grande quantité au mois de Mars, dans les mousses.” Opmerkingen. 1. De figuur vertoont dubbeloogen. 2. De coxa. 3. De trochanter. Inderdaad, bij alle Erythraeidae is dit lid donkerder gekleurd dan de overige pootleden. 4. ??? Door druk uitpuilende deelen van de gewrichtshuid tusschen coxa en trochanter palporum? 5. Toch heeft DE GEER de praetarsi goed geteekend. 6. Ook hier heeft HER- MANN ongelijk: de „touffe’’ bestaat uit een zeer groot aantal slippen. . m 1804. Mite faucheur. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 387. — Beschrijving naar DE GEER 1778. Trombidium phalangioïdes, Trombidion faucheur. Idem, ibidem; p. 397. — Nomen nudum; citeert DE GEER 1778. 222; (Adhuc sine nomine.) (Erythtraeus.) m 1795. Acarus phalangoides. SCHRANK, Naturh. oek. Briefe Donaumoor; p. 149. — Non phalangoides DE GEER 1778. — Veel kleiner als baccarum und vitis. Körper oben borstig und so dunkelroth, dass es fast schwarz scheint, mit blutrothem Längsstriche (1); unten seidenartig graulicht. Fuhlhörner unter der Spize ein fleischiges Anhängsel. Füsse verhältnissmässig ungeheuer lang, wie bei Weberknechten (2), gleich (3), roth. — Im Rasentorfe im Gau.’ Opmerkingen. 1. By het begin zijner beschrijving zegt hij: ,Querstriche”; lapso calami. 2. Phalangium. 3. Gleichlang. — KocH's opilionoides is werkelijk veel kleiner dan baccarum en vitis, en de pooten zijn ook „verhältniss- mässig ungeheuer lang’, en ook ongeveer even lang; maar de kleur is geel (ik bezit haar). Ik ken SCHRANK’s soort niet. 592 DR. A. C.-OUDEMANS, KRITISCH 222. (Erythraeus spec.) Op turfgrond; Beieren. m 1803. Acarus phalangoides, Weberknechtartige Mulbe. SCHRANK, Fauna boica; v. 3. p. 206. n. 2663. — Diagnose; citeert zijn ,,Donaumoor”. — „Im Rasentorfe.’’ — Beieren. 223. (Vervolg van Deel I. p. 161. n. 62.) Trombidium rupestris (L. 1758). (Erythraeus.) m 1754. Ciron de pierre. DE LA CHENAYE DES Bois; in: LINNAEUS, Systeme nat.; Ed. 8a.; p. 238. n. 17. — Op stee- nigen bodem; Zweden. m 1759. Acarus lapidarius fuscus, lined dorsali bicolori. DE LA CHENAYE DES Bots, Dict. rais. univ. Anim.; v. 1. p. 647. col. 2. — Nomen nudum. È m 1759. Acarus rufus, linea dorsali bicolore. LINNAEUS, Anim. speesdisopsspinl99. n7125: m 1760. Acarus rupestris. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 11.; p. OIS sen 255 n. 25. — Als 1758;/Pzie Deels pale? m 1761. Acarus rupestris. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.; p. 484. n. 1984. (non 1985!). — Als 1746 en 1758; zie Deel Tip: 161 162. m 1767. Acarus rupestris. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.; vl: PMP p 1026 nn 28, — Als) i758; 7zier Deel Ap 4162 m 1769. Acarus rupestris, Steenmijt. HOUTTUYN, Natuurl. Hist.; v. 1. Stuk (= tom.) 13. p. 154. n. 28. — Naar LIN- NAEUS 1746 en 1758. m 1769. Acarus rupestris. LINNAEUS, Syst. Nat.; d.E 13.; vals P422P9121028:3n.7282!— Alsı1767: m 1773. Variegated stone Acarus. Hir, Hist. of Anim.; pi 292n.282 ASM YS2;:1z1e DeelT "cp" 162: m 1775. Acarus rupestris. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 815. n. 26. — Als LINNAEUS 1767. 1775. Acarus rupestris, Steinmilbe. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. .p 1056. n. 28. — Als HouT- TUYN 1769. im 1776. Acarus rupestris. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 593 223. Trombidium rupestris (:L. 1758). Prodr.; p. 187. n. 2224. — Diagnose van LINNAEUS. — Denemarken. m 1784. Acarus rupestris. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 492. n. 33. — Diagnose van LINNAEUS 1758. — Abusive- lijk citeert hij SCHRANK 1776. (= Cyta latırostris.) m 1787. Acarus rupestris. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 374. n. 38. — Diagnose van LINNAEUS 1758. m 1789. Acarus rupestris. BRANZELL, Mus. natur. Acad. Ups.; p. 93. — Nomen nudum. m 1789. Acarus rupestris, Mite des pierres. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 60. n. 22. — Als FABRICIUS 1781. — „In Gallia Australis.” m 1790. Acarus rupestris. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2930. n. 38. — Als FABRICIUS 1781. m 1792. Acarus rupestris. MANUEL; in: Encycl. meth., Hist. Nat., Ins.; v. 7. p. 693. n. 40. — Mitte des roches. p. 685. 693. m 1792. Acarus rupestris. PETAGNA, Instit. Ent.; v. 2. p. 710. n. 20. — Diagnose van LINNAEUS 1758. m 1794. Acarus rupestris. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 433. n. 42. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m.1802. Acarus rupestris. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 706. — Als 1790. — Engeland (TURTON). m 1804. Acarus rupestris, Trombidion des roches. LA- TREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 398. — Zeer korte. beschrijving. — „Sur les pierres et les rochers. Cette espêce est voisine du trombidion faucheur.” — Goed opgemerkt! Genus Smaris Latreille 1796. Type Zrombidium squamatum HERM. 1804. m 1/96. Smaris. LATREILLE, Précis car. gen. Ins.; p. 180. — „Antennules paralleles à la trompe, guere plus lon- gues, droites, presque cylindriques, de quatre articles; le dernier armé de deux pieces obsolètes. Trompe longue, avan- cée, presque cylindrique, un peu en pointe, tronquée, consitant en deux soies très longues et une lèvre inférieure. — Caract. habituels. Corps ové, mou, parsemé d’écailles, rouge. 38 994 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Smaris Latr. 1796. Deux yeux. Pattes propres à la course; anterieures plus longues.” Als) gespeceWfguittaura été l'objetidetmont examen „type! (zie hierboven, p. 33) noemt hy: Acarus sambuct SCHRK. Dat is eene grove vergissing: SCHRANK beschrijft deze soort (zie p. 282), „corpore pedibusque setis longiusculis conspersis.’” LATREILLE zegt: „corps parsemé d’écailles”. Hoe is die vergissing ontstaan? Waarschijnlijk omdat LATREILLE zijn „objet op een Sambucus nigra vond, en verzuimde, SCHRANK’s tekst nauwkeurig te lezen. Mai. was zijn „objet” niet anders dan een Trombidium squamatum HERM. 1804. (Zie hierbeneden, p. 596). — Wij hebben hier een geval, parallel aan dat van Argas (zie hier- boven, p. 135, 136), waar de diagnose de type verraadt. m 1802. Smaris. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 3. p. 67. — „Organes de la manducation formant un bec avancé, long, presque cylindrique, dont les valvules sont inégales. Palpes courts, filiformes, droits, parallèles a la trompe. Huit pattes. Corps ové, mou. — Exemple. Acarus sambuci SCHRANK. | Zie over ,exemple” hierboven, p. 33. — Zie over sam- ‘ buci als type hierboven 1796. m 1803. Smaris. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 5. p. 202. — „Bec avancé, long, presque cylindrique; palpes .filiformes, courts, droits, parallèles au bec.” — Geen type. _ [Non Smaris LATR. 1804; zie hierboven, p. 270. = Tetra- nychus. | > 224. Trombidium papillosum Hermann 1804. (Smaris.) m 1804. Trombidium papillosum, Trombide papilleux. HERMANN, Mém. Apr.; p. 29. n. 12. t.2. f. 6. 6a. —6f.; t. 3. f. V. — „Abdomine miniato, antice latiore, depresso; corporis papillis cylindricis, brevibus, apice rotundatis. — Abdomen couleur de vermillon, plus large anterieurement, déprimé; papilles du corps cylindriques, courts, arrondis au sommet.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 595 224. Trombidium papillosum Herm. 1804. „Il vit sur les troncs d’arbres et entre les mousses. — Les pieds sont garnis d’écailles fusiformes au lieu de papilles Fic. 216. — Overtrek. cylindriques; les palpes et le bec sont presque toujours reti- res vers le corps; les papilles qui l’entourent ont plutôt la forme d’ecailles. — Dans un autre individu je nps vi lappendice en’bas de bon. glet des palpes que lon voit dans la figure 6ab.” Dat is zeer zonderling! — Op boomstammen; in mos; Frankrijk. 225. Smaris squamatum (Hermann 1804). Type van het genus Smaris LATR. 1796. m 1796. Smaris. LATREILLE, Precis car. gen. Ins.; p. 596 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 225. Smaris squamatum (Herm. 1804). 180. 181. — „Corps ové, mou, parsemé d’écailles, rouge. Deux yeux. Pattes antérieures plus longues. Antennules paralleles a la trompe; guère plus longues, droites, presque cylindriques, de quatre articles; le dernier armé de deux pièces obsolètes. Trompe longue, avancée, presque cylin- drique, un peu en pointe, tronquée, consistant en deux soies très longues et une lèvre inferieure.” m 1804. Trombidium squamatum. Trombide écailleux. HERMANN Men App. 29. n..13. 2.2 AEN 7a Dat OM. Ke LE „Abdomine profundius mi- niato, antice la- tiore, sulcis trans- versis; corporis squamis rotun- datis, peduncula- 1% tis. — Abdomen > d’une couleur de vermillon foncé, plus large à la partieantérieure, à sillons trans- versaux; les écail- on > 2 3 mei . À N ta <= TER WET DES PR CL RES Sì > ag Fie. 217. — Overtrek. les du corps arrondies, pédonculées.” „Il vit entre les mousses. — Les papilles du corps sont aplaties. Elles sont trop courtes dans la figure 7b qui repré- sente une partie d'un pied.” „La figure de cette espèce s'est trouvée sans description.” (Editeur). De beschrijving is dus van HAMMER; zie hierboven, p. 37. In mos; Frankrijk. 226. Trombidium velutinus (O. F. Müller 1776). (Calyptostoma.) m 1764. Acarus. O. F. Mürrer, Faun. Fridr.; p. 92. Noot na no. 819 (holoserius) : HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 597 226. Trombidium velutinus (0. F. Müll. 1776). „In Jungermannia Acarum huic simillimum inveni, oculis vero, palpis et corniculo, colli baseos holosericei insidente, et quidem sub lente destitutum.” Zelfs met de loupe waren snuit, palpen en oogen onzicht- baar. Dat kan niet anders dan de latere expalpe geweest zijn. — Op Jungermannia ; Denemarken. m 1776. Acarus velutinus. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 187. n. 2226. — ,,Ruber, abdomine depresso, tomentoso, palpis nullis.” — „Conferatur acar. aquat. — Fn. Fridr. 819. not.” Men ziet, hij heeft zich verschreven: voor „acar. aquat.” leze men: „acar. holos.’’. m 1804. Trombidium expalpe, Trombide expalpe. HER- MANNS Meérn:SAmptis ps SO:omitl4outey 2e. 8. peter, OT: sate 9. 1 € 2 BASS N: „Abdomine lateribus retuso, punctis seriatis obscuriori- Fic. 218. — Overtrek. bus. — Abdomen rétréci sur les côtés, à points foncés en series.’ „Irouvee en Avril, dans un forêt, sous les feuilles éparses aux pieds des arbres. — De la forme et de la grandeur du trombide fuligineux (1); elle a beaucoup de ressemblance avec le trombide orduricole (2); elle s’en distingue par la proportion des pieds, par la tête plus avancée et par les quatre rangées de points plus foncés, disposés longitudinale- 598 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 226. Trombidium velutinus (0. F. Müll. 1776). ment; ces points sont au nombre de six, avec un sillon trans- versal en avant de ces points. Les pattes sont d'un rouge plus clair que le corps. L'abdomen a presque la forme d'un parallélogramme, prolongé antérieurement en cône et arrondi postérieurement. Dans les plus petits, peut-être les plus jeunes, il est d’une couleur plus vermillon; dans les autres il est plus foncé comme dans le trombide fuligineux (1). Sur le dos quatre lignes longitudinales de fossettes; les deux lignes intermédiaires de six fossettes, dont les antérieu- res les plus distantes; les deux latérales de quatre fossettes également éloignées l’une de l’autre. Deux yeux rouges supérieurs vers les côtés de l’abdomen dans la plus large partie antérieure (3). Les poils du corps très courts, blancs, non serrés, mais assez distans, de manière qu'ils ne forment pas une laine comme sur les trombides soyeux (4) et fuligineux (1); leur base est large et conique; ils se bri- sent ensuite en arrière sous un angle droit, et la partie re- dressée est du double plus longue que la partie de la base. Les poils qui couvrent la partie antérieure avancée du corps, sont dirigés en avant, ce qui est particulier; ceux qui entou- rent le bord antérieur de cette partie conique sont des soies roides, droites (5). Quoique cette espèce soit grande, je n’y ai pu découvrir les palpes appendiculés (6). En pressant la partie antérieure du corps, il en sort en dessous une partie cylindrique plus pâle que le corps, un peu amincie vers l'extrémité, au sommet de laquelle est inséré le bec (7), qui ne paroît ni conique et triangulaire, à base plus large, ni garni de poils; mais il paroît composé de deux mandibules onguiculées. Je n’al pas encore pu séparer ces mandibules, qui sont courtes inférieurement, rétrécies au milieu et aiguës au sommet. Dans l’un de ces individus j'ai découvert à ce sommet des onglets et quelques poils (8). Dans deux autres je n'ai pas observé les onglets des mandibules; mais le bec, en se sépa- rant en trois parties (9) analogues à celles du bec des cirons (10), m'a montré une autre partie singulière, subtile, sortant de la partie intermédiaire, avec un article court et mobile au sommet extérieur (11). HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 599 226. Trombidium velutinus (0. F. Müll. 1776). „La structure de la peau est étoilée ou échiquetée: une tache très-petite, ronde, de laquelle sortent six rayons, dont chacun se joint à la tache de six autres petites étoiles.” Opmerkingen. Meesterlijke beschrijving! Om de lange beschrijving overzichtelijk te maken, heb ik enkele woorden gespatiëerd. — 1. Allothrombium aphidis DE GEER. 2. Belaustium quisquiliarum HERM., wier haren, by kleine vergrooting, op die van velutinus gelijken. 3. Twee dubbel- oogen. 4. Trombidium holosericeus L.; maar zijn holo- sericeum is eene andere soort! 5. Zijn mikroskoop was niet goed genoeg, om te zien, dat de haren den vorm hebben van eene lansspits. 6. Vandaar de naam expalpe. 7. Zie fig. M, die niet in den tekst genoemd wordt. 8. Zie fig. N., die evenmin in den text genoemd wordt. Ik kan die ,,haren” niet verklaren. 9. Zie fig. L, evenmin in den tekst vermeld; zij vertoont de verlenging der vergroeide maxillicoxae, de »lèvre inférieure”, en de beide palpen, die hi vergelijkt met de mandibels der 10. ,,Cirons’’, dat zijn zijne Scirus, onze Bdella. 11. Ik gaf de verklaring reeds sub 9. In HERMANN’s beschrijving zijn twee fouten ingeslopen. 1. By de beschrijving der haren verwijst hij naar t. 9. f. O. Op p. 144 lezen wij echter, dat de éditeur (HAMMER) deze figuur niet in de nagelaten portefeuille gevonden heeft. 2. Op t. 3. f. T. zijn de randharen van expalpe afgebeeld (dat is dus de verloren gewaande figuur O.); in de Explication des Planches, p. 140, staat echter abusivelijk: „du Trom- bidium quisquiliarum”, waarop zij gelijken, zie boven, sub „Opmerkingen 2”. Trombidium maculatum, Trombide maculé. HAMMER, |. c. p- 31. — „Le nom de trombide expalpe a été donné a cette espece avant que l’auteur eüt decouvert, decrit et dessine les palpes et la bouche; (pl. IX, fig. L., M., N.); il faudroit donc changer ce nom, ce que l’auteur auroit sans doute fait, et on pourroit lui substituer celui de’ (zie boven). (Note de l’éditeur). (Tyroglyphidae.) m 1646. Acari. KIRCHER, Ars magna lucis & umbra; lib. 690 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (T'yroglyphidae.) 10. P. 2. c. 8. $ 5. p. 834. — „Non dicam hic de mira cor- porum minutissimum animalium constitutione, et fabrica, ut sunt Acari.” — Hij kende geen andere dan farinae, domes- ticus en lactis ; daarom plaats ik deze passage hier. m 1759. Würmer, Milben. LEDERMÜLLER, Micr. Ergötz.; 1763. — De eerste 50 ,, Kupfer” en p. 1—96. waren reeds 1759 verschenen. P. 71. (Hij behandelt farınae) „so findet man deren verschie- dene Arten. Denn anderst habe ich sie auf den Rinden der Käse und zwar der Holländischen, anderst im Reis, auf den Mandeln, Schweinsblasen und andern dürren, sauern und fetten Sachen gefunden.” — Hij heeft goed waargenomen. P. 72. „Allzudrocken und allzunass können die Würmer nicht vertragen, hingegen auf feuchten Körpern halten sie sich am längsten auf.” w 1778. Mittes. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 88. — Zijn „première famille’ bestaat uit „Mittes qui se trou- vent sur les vivres ou les provisions de bouche.” — Die “groep komt vrij wel overeen met wat later Tyroglyphidae genoemd werd. m 1791. Cirons. BREZ, Flore des Insectophiles; p. 105. noot. — „Dans la plupart des matieres commestibles gardées trop longtemps.” m 1804. Mittes. DUMERIL. Traité élém. Hist. Nat., p. 118. — Hij meent hier: alle verwanten van de meelmijt. — Nomen nudum. m 1804. Mites domestiques. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 341. — Aldus noemt hij de „première famille” van DE GEER. De beschrijving, die volgt, is echter die van Acarus domesticus van DE GEER 1778. Genus Tyroglyphus Latreille 1796. Type Acarus farınae L. 1758. # 1796. Tyroglyphus, 7yroglyphe (Fra.). LATREILLE, Précis car. gen. Ins.; p. 185. — „Mandibules grosses, coni- ques, tres-pointues, à deux pinces. Deux pièces aigués (1) formant la lèvre inférieure. Antennules de la méme longueur, HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 601 Tyroglyphus Latr. 1796. peu apparentes, adossées, articulées. — Caract. habi- tuels. Corps ové, blanc, mou, sans distinction d’anneaux. Pattes courtes; pelotte mobile munie de crochets (2), au bout des tarses.” Opmerkingen. I. Niet ,aigués”, maar stomp. 2. Hoeveel? uit den pluralis zoude men meenen: minstens 2; wat niet waar is. De diagnose is dus gedeeltelijk fout. — Als ,type” (zie hierboven, p. 33) geeft hij aan: ,,Acarus siro LINNE’’. Nu beteekent Tyroglyphus : kaas-uitholler. Hij heeft dus de kaasmijt op het oog gehad; maar dan had hij moeten zeggen: ,,Acarus sivo var. farinae.” Zie daarover Deelilıp:: 187. m 1802. Acarus, Mite. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 3. p. 64. — „Palpes peu apparens, fort cours. Mandibules découvertes, grosses, très-pointues, à deux tenailles. Pattes propres pour la course. Corps ové, très-mou. Une pelotte mobile, munie de deux crochets” (sic!) „au bout des tarses. Exemple. Acarus siro L.” Zie mijne opmerking hierboven. Zie over „exemple’” hier- boven, p. 33. „J avois nommé ce genre tyroglyphe ; mais l’insecte qui m'a servi à le former” (dat noemen wi: ,type'!) „étant généralement désigné sous le nom de mite, j'ai cru devoir me conformer à l'usage ordinaire, et reformer la déno- mination que j’avois d’abord employé.” Totaal onnoodig! Bovendien bestaat er reeds een genus Acarus L. 1758, met Acarus siro L. 1758 (de schurftmijt!) als type. — Ook reeds een genus Acarus LATR. 1795, met Acarus coleoptratus L. 1758 als type. — En dan nog Acarus LATR. 1796, met Acarus geniculatus L. 1758 als type. m 1803. Mite. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 5. p. 201. — „Palpes peu apparents, fort courts; mandibules découvertes, grosses, à deux serres.” — Geen type. m 1804. Mite (Fra.). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 399. 400. — Nomen nudum. 602 DG. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 227. (Vervolg van Deel I. p. 165. n. 64.) Tyroglyphus farinae (L. 1758). Type van het genus 7yroglyphus LATR. 1796. n 1557. : Vermiculus. JERON. CARDANO, De rerum varie- tate Libri XVID Mb Sie) 44e p. (Im margine: Pile mammis cur’). — Reeds tijdens de correctie van vel 11 van Deel I kon ik, p. 166. r. 14. v. b. inlasschen: „Gevonden! CARDANO 1557. Zie mijn Deel II.” — De passage luidt als volgt: „nobis vermiculi minimi, ut vix discerni queant, in urina iam diu apparent.” — Dit is de oudste vermelding van het voorkomen van Tyroglyphus farinae in urine. De verklaring ervan gaf ik in Deel I. p. 165. m 1658. Vermiculus. KIRCHER, Scrutinum phys. med.; p. 120. — „Huius farinae sunt omnis generis fructus, .... qui nox insensibilium vermiculorum (ubi nobis smicroscopij experimento constitit) foetura scatere videntur; & hi comesti, nescio quid virulentem semper secum adferunt, unde varia & improvisa morborum genera nascuntur.” Deze oude passage is hierom merkwaardig, omdat ook in de laatste jaren gebleken is, dat het nuttigen van oud, muf, bedorven meel, dat vol Acari zit, zeer nadeelige darmsto- ringen ten gevolge hebben kan. m 1663. Vermiculus. JERON. CARDANO, Opera omnia; tom. 3.: De rerum varietate Libri XII; lib. 8. c. 44. p. 70. — Als 1557. O 1667. CHARLETON. Zie Deel I. p. 173. — Deze editie bestaat niet. Wat hier staat moet dus geschrapt worden. m 1667. Syro in casco. MERRETT, Pinax rer. nat. Brit; p. 207. — Nomen nudum. — Britannia. 1668. Vermis incaseo, Acarus, Mite. CHARLETON, Onom. zoic.; p. 55. — Nomina nuda. — N.B. „hexapodum’”! w 1677. Vermis in caseo, Acarus, Mite. CHARLETON, Exer- cit.; p. 58. — Is de 2e editie van 1668. — Nomina nuda. m 1680. BLANKAART. Zie sub n. 231. p. 627 (dimidiatus). m 1687. GRIENDEL (Deel I. p. 176. — Door eene ontdek- king omtrent een van GRIENDEL’s figuurtjes (zie beneden, sub n. 231. p. 627) kwam ik ertoe, ook de andere figuurtjes HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 603 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). (zie Deel I. p. 177) eens nader te beschouwen, en toen trof het mij, dat alle 4 figuurtjes, die farinae voorstellen moeten, door hunne segmentatie en door de richting hunner pooten, overeenkomst vertoonen met de afbeelding van TORTONI (zie Deel I. p. 175). Merkwaardig is, dat BONANNI 1691, die beide afbeeldingen naast elkander reproduceert, de overeen- komst niet zag. — Ik begon toen ook GRIENDEL's tekst te bestudeeren. Het resultaat van deze studie vindt men hier beneden, p. 627. m 1690. BLANKAART, Collectanea. Zie sub n. 231. p. 628. m 1694. Mite. M. D. C., Dict. Arts Sci.; v. 3. — „Petit insecte .... ordinairement dans le fromage....” — Zeer korte beschrijving, vermoedelijk aan BLANKAART 1688 ont- leend. m 1700. Acarus casei. NEBEL, De verm. plumb. depas- centibus; in: Misc. Cur. Acad. Nat. Cur.; Dec. 3. Ann. 5 & 6. 1697 & 1698 (publ. 1700.); p. 220. — Nomen nudum. — Duitschland. m 1702. Caseorum teredo. GAHRLIEP, De minutiis anim.; in: Misc. Cur. Acad. Nat. Cur.; Dec. 3. Ann. 7 & 8. Ann. 169978271200: (publ.»1702);;x(p256.1-= Nomen nudum.) =~" Duitschland. m 1704. Syro in caseo. MERRETT, Brit. rer. nat. pinax; p. 207. — Als 1667. oO 1704. Mite, Miton, Midas. Dict. de Trévoux. — „C'est le plus petit des insectes qui naît dans .... les fruits & dans le fromage.” — Ik neem aan, dat hij bedoeld heeft: „fruits secs”. — Gedroogde vruchten, kaas. m 1720. Acarus, Acarus in caseò. VALENTINI, Amphi- theatr. zoot.; p. 229. 230. — Korte beschrijving naar VAN LEEUWENHOEK 1693 en later. Anecdote. Hy heeft blijkbaar ook POWER 1664 ge- lezen (zie Deel I. p. 170); diens zin: „its mouth .... when open’d, it appeared red within”, geeft hem aanleiding te zeggen: „ex qua apertura partem aliquam intar linguae proferri vidi” (sic!). m 1721. Mite, Miton, Midas. Dict. de Trévoux. — Als 1704. 604 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). m 1725. Mute, Syro. SLOANE, Voy. to Jamaica; v. 2. p. 198. — „Are here plentifully found in cheese brought from Europe.” — In kaas; Jamaica. m 1727. Mite. NIEUWENTYT, L’existence de Dieu; lib. 2. c. 7. p. 351. — Nomen nudum. m 1731. Acarus. VAn MUSSCHENBROEK, Tentamina exper. nat.; p. 102. — „Acari, qui caseo vescuntur, inclusi in vacuum recipiens post pauca minuta apparuerunt immoti mortuique; licet autem in hoc recipiente fuerint trium dierum intervallo, nihilominus readmisso aére in vitam quasi redierunt.” Het is haast ongeloofelijk; men zoude verwachten, dat zij uitdroogden of explodeerden. m 1732. Mite, Miton, Midas. Dict. de Trévoux; Ed. 3. — Als 1704. m 1734. Käsz-Miete, Meel-Miete. FRISCH, Beschr. Ins. Teutschl., v. 11. c. 2. p. 4. — Nomina nuda. m 1737. Acarus, Dierken, Mytken. SWAMMERDAM, Biblia Naturae; Bybel d. Natuure; v. 1. p. 57. — Latijnsch en Nederlandsch; woordelijk als 1669 en 1685. m 1738. Sierken. SWAMMERDAM, Biblia Naturae; Bybel d. Natuure; v. 2. Register (ongepagineerd). — Hij verwijst naar v. 1. p. 57.; maar daar staat: Dierken. — Zoo ook naar v. 2. p. 708—713.; maar daar spreekt hij over de larven van Piophila casei, die hij „wurmen noemt. — Zoo maakt men Registers! m 1742. Mouche. LESSER, Théol. Ins.; v. 1. p. 78. — „La mouche qui naît dans la farine, qu’on n’appercoit qu’à peine sans le secours du microscope.” Hij verwart blijkbaar Pio- phila casei-larven en Tyroglyphus farinae ! Mite. LYONNET, l. c. in eene noot. o 1743. Acarus. LINNAEUS, Oratio de memorabilibus in Insectis .... cum primum deponeret Academiae praesidium. A°. 1739. d. 3. Oct. — Mente Jussieu ex Svetica in Latinam vertit Lingvam Parisiis 1743. Abrah. Bäck. Deze „Oratio’’ is later in de Amoen. Acad. v. 2. 1751. op- genomen, met dezelfde vermelding over DE JUSSIEU en BÄCK. Daar vindt men, p. 18: „Hi sunt exercitus, quos emittit DEus puniendum inobe- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 605 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). dientem gentem; .... Acarus Caseum et farinam .... &c.” Het merkwaardige daarvan is, dat deze zin niet Medien. oVorspronkeliliken! Zweedschen tekst van 1739 voorkomt, dien ik zoo gelukkig was, in handen te krijgen. Daar leest men: „Desse äro altsâ de Gups värk i hvilkas äskädande vi oss öfva skole.” Hetwelk beteekent: „Deze zijn altezamen Gops werk in welk wij zien onze oefenschool.” m 1746. Acarus ex arido caseo. LINNAEUS, Faun. Suec.; p. 347. n. 1195., waarbij hij BONANNI citeert. m 1747. Kdsemade. NIEUWENTYT, Rechter Gebrauch der Weltbetrachtung; p. 352. 353. 373. — Nomen nudum. m 1749. Acarus. BIBERG, Oecon. Nat.; p. 35. — „Acari intra aliquot dies familiam usque ad millesimum numerum augere valent.” (sic!) m 1749. Acarus casei Helvetici ; Käse-Milbe von Schweizer- Käse. KNIPHOF, De pedic. inguin.; t. 3. f. P. — Verkleinde reproductie van CuNo’s figuur (zie Deel I. p. 182); zonder tekst. m 1751. Acarus BIBERG, Oecon. Nat.; in: LINNAEUS,. Amoen. Acad.; v. 2. p. 35. — Als 1749. o 1751. Vermis, Acarus. Von LINDEREN, Speculum Ve- neris; p. 467. — Wordt door PALLAS 1760 geciteerd. — In urine; Duitschland. m 1751. Acarus. LINNAEUS, Orat. de mem. in Ins.; ın : LINNAEUS, Amoen. Acad.; v. 2. p. 388. — Zie bij 1743. O 1752. Acarus. AVELIN. Zie Deel I. p. 185. — Daar ver- zuimde ik, erop te wijzen, dat derhalve Acarus farinae, wanneer die in grooten getale met muffig meel op de huid der babies gestrooid wordt, een ernstig exantheem veroor- zaken kan. m 1752. Acarus. BIBERG, Oecon. Nat.; in: LINNAEUS. Amoen. Acad.; v. 2. p. 35. — Nomen nudum. m 1752. Acarus. LINNAEUS, Orat. de mem.; n: LIN- NAEUS, Amoen. acad.; v. 2. p. 405. — Als 1751. m 1752. Acarus, Thiergen, Mülbe. SWAMMERDAM, Bibel der) Natur) pr 26teol; dit Als: 1737. 606 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). Käsemade, Miete ; in het Register. m 1753. Ciron. Encycl. Dict. rais. Sci. Arts Métiers; v.3. p. 457. — „Aussi dans les fromages.” — Nomen nu- dum. m 1753. Milbe. LINNAEUS, Von den Merkw. d. Ins.; i : Allg. Mag. Nat. Kunst Wiss.; v. 2. p. 328. — Als 1751. — Nomen nudum. m 1754. Ciron du fromage sec, Ciron de farine. DE LA CHENAYE DES Bols; in: LINNAEUS, Systême nat.; Ed. 8a.; pr 235 sinh 7. = =nA1si11746: o 1757. Acarus, Acarus farinae. NYANDER, Exanth. viva; p. 3. — „Hinc farinae et Scabiei acaros unam constituere eandem speciem concludimus.” m 1758. Käszwurm, Mehlwurm. GMELIN, Onomatol. Hist. Nat.; v. 1. col. 30. — Met ,,Kaszwurm” in col. 31. bedoelt hij echter de larve van Piophila case. m 1758. Ciron. SWAMMERDAM, Hist. nat. d. Ins. (Verta- ling der Biblia Naturae); 7m: Collect. acad.; Part. Etrang.; violiste Natssépov: 21) pil 320 A1s71787: m 1758. Acarus. SWAMMERDAM, The Book of Nature; pP. (25. colt 245 Als" 1737. m 1759. Acarus ex arido caseo, Acarus farinae. DE LA CHENAYE DES Bois, Dict. rais. univ. Anim.; v. 1. p. 647. col. 1. — Naar LINNAEUS, Faun. Suec. 1746. m 1759. Mehlmilbe. LEDERMÜLLER, Micr. Ergötz. 1763. p. 68. t. 33. f. 2. — De eerste 50 ,, Kupfer” waren einde 1759 verschenen. P. 69. „Durchsichtig wie Glass; 6 Füsse; ein helles paar Augen und ein Zangengebiss (1); am ganzen Leibe, Füssen und Maul aber viele lange Haare. — Sie lebten ohngefähr 8. bis 10. Tage; vermehrten sich inzwischen ungemein stark, legten sehr viele Eyer, und nachdem ich das grosse Glas, worinnen ich sie aufbehalten, von ohngefehr in einem trocke- nen Zimmer stehen lassen, fande ich sie nach ein paar Tagen mehrentheils todt. — Ihr Gang ist ziemlich geschwinde, wenn sie auch gleich eine Beute mit sich schleppen, die noch so gross ist, als ihr ganzer Cörper. — Es ist sehr anmuthig zu sehen, wenn öfters 3. bis 4. solcher Milben an einem etwas HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 607 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). grossen Staubtheilchen ziehen, und es einander aus den Klau- en reissen wollen.” Opmerkingen. 1. Van boven gezien gelijken de 2 mandibels op een tang. Uit niets blijkt, dat hij de scharen Fic. 219. — 1/1. der mandibels zag. — Niet alleen zegt hij, dat zij 6 poo- ten hebben, maar hij beeldt ze ook alle met 6 pooten af! Overigens zijn de proporties en de beharing tamelijk goed weergegeven. In het ronde figuurtje, dat boven het rechter individu (in het midden) geteekend is, en dat de twee eten- den nadert, meen ik zelfs eene Nympha II (hypopus) te moeten zien; en dan is dat de oudste afbeelding, die ik ken. Zie SCHRANK 1781. P. 69 en 71. Hij vond ze ook in rijst. Ofschoon hij zegt, dat deze „anderst’’ waren, geloof ik toch, dat het farinae was, maar anders gekleurd dan die van meel. 608 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). In meel, in rijst; Duitschland. m 1759. Acarus lateribus sublobatis pedibus 4 posticis longissimis, femoribus capiteque ferrugineis, abdomine setoso. Farinae. LINNAEUS, Anim. spec. disp.; p. 199. n. 15. — De diagnose is die van de schurftmijt, maar het woord „farinae”’, dat er aan toegevoegd is, geeft zooveel te kennen als: Acarus siro var. farinae. O 1760. Luis, Kaasmijt. BAKER, Het micr.; v. 2. p. 181. 182. — Als 1744. m 1760. Acarus farinae. NYANDER, Exanth. viva; in: LINNAEUS, Amoen. acad. ; v. 5. p.95. — Als 1754; zie hierboven. oO 1760. Acarus farinae. PALLAS, Diss. de Infestis vivent. intra viventia; p. 2. — „acarus scabiei, acaro farinae consan- guineus.’’ — Let wel: niet „idem est”. Acarus, Vermis. Idem, ibidem; p. 6. — „Vesicae quoque urinariae ingenerantur vermes .... aut acaros.’ — Hy citeert VON LINDEREN 1751 en CARDANO 1557. m 1761. Acarus stro. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.; p. 481. n. 1975. — N.B. De diagnose is die van de schurft- mijt, maar hy citeert ,,Acarus farinae Fn. 1195” en andere schrijvers, zelfs: „Suecis Mahl.”! m 1761. Acarus stro, Mählmilbe. GESSNER, Abh. Getreyd zu bewahren; in: Abh. naturf. Ges. Zürich; v. 1. p. 267. — Op tab. I., carton onderaan: Acarus farinae. „Das Haupt ist zugespitzt, der Bauch rundlicht eyförmig (1), und der Farb blass, fast durchsichtig, hat acht braun- rothe Füsse, von denen die hintern länger sind (2), der Rücken ist borstig.’’ — Ver- der hetzelfde over „die Raud der Kinder” als AVELIN 1752: | Opmerkingen. 1. Be- N “ ter ware:. „rundlicht vierec- kig’’, zooals ook zijne figuur BiG. (2205 Sai! toont, en zooals werkelijk het geval is. 2. Deze mededeeling is nieuw, en juist. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 609 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). In meel; Zwitserland. m 1761. Milbe. SULZER, Kennz. Ins.; p. 23. — N.B. de passage uit LINNAEUS, Oratio 1751! Mehlmilbe. Idem, ibidem; p. 184. — Hij beschrijft Acarı in het algemeen; noemt daarbij ook deze soort. Fout is: „ist eben die, welche bei den Menschen zwischen Haut und Fleisch steckt.’ o 1762. Acarus. BiBERG, Oecon. Nat.; in: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 2. p. 35. — Als 1749. m 1762. Mitte. BONNET, Consid. s. l. corps organ.; c. 8. art. 131. — Nomen nudum. m 1762. Acarus casei antiqui, Ciron du fromage. GEOF- FROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 622. 623. n. 3. — „Ressemble beaucoup à celui de la galle, mais il est un peu plus grand.” — Dat heeft hij van LINNAEUS. — „On voit qu'il a sur le corps quelques poils longs, ce que l'on n’apercoit pas dans celui qui précède” (siro). „Dans le vieu fromage, dans la farine; et j'ai eu des pains à cacheter reduits en poussière par ce petit insecte.” — Frankrijk. o 1762. Acarus. LINNAEUS, Orat. de mem. in Ins.; im: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 2. p. 405. — Nomen nudum. — Als 1751. ; m 1762. Mite. BIBERG, Oecon. of Nat.; in: STILLING- FLEET, Misc. tracts; p. 90. — Als 1749. m 1763. Cheese mite. BROOKES, A new and accur. Syst.; p. 278. — Korte, maar goede beschrijving. ; Meal acarus. Idem, ibidem; p. 280. n. 10.— „So called by Lın- NAEUS, is nothing else but the cheese mite before mentioned.” m 1763. Acarus siro farinae, Mide 1 meel. PONTOPPIDAN, Danske Atlas; v. 1. p. 699. n. 4. — Nomina nuda. — Dene- marken. | o 1764. Acarus. BIBERG, Oecon. Nat.; 2m: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 2. p. 35. Als 1749. m 1764. Acarus casei antiqui, Ciron du fromage. GEOF- BROVENEist, abos Isse 24,p.s622#623. mrd Als 1762. a 1764. Mite de farine. LEDERMÜLLER, Amus. micr.; Pp. 88—94. t. 33. f. 2. — Als 1759. 39 610 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). o 1764. Acarus. LINNAEUS, Orat. de memor. in Ins. ; in: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 2. p. 405. — Als 1751. m 1765. Ciron de la farine. MENURET; in: Encycl. Dict. rais. Sci. Arts Métiers; v. 8. art. Insectes; p. 787. — Nomen nudum. Mite. Idem, ibidem; v. 10. p. 579. — Naar POWER 1664, Hooke 1665 en VAN LEEUWENHOEK 1693 en later. Pou sur les puces. J. D. in: ibidem; v. 17. Suppl. p. 811. — Naar BAKER 1743. m 1765. Acarus siro farinae, Miete im Mehl. PONTOPPI- DAN, Kurzgef. Nachr. Naturh. Dännemark; p. 231. n. 4. — Nomina nuda. — In meel; Denemarken. m 1766. Kaas-myt, Kaas-maai. ROESEL VAN ROSENHOF, De nat. hist. d. Ins.; v. 3. p. 145. — Als 1749; zie Deel I. p. 185: m 1767. Melhmilbe. BECKMANN, Anfangsgr. Naturh.; p. 117. — „Die Mehlmilbe kriecht in die Schweisslöcher der Menschen und verursacht die Krätze.” m 1767. Acarus siro var. farinae. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.,v. 12P22,Dp. 1024.,n. 15. — Als 175855 zien Deelalt D-91872 m 1767. Acarus farinae. SANDIFORT, Natuur- en Geneesk. Bibl.; v. 3. p. 586. noot, bij referaat over PRINGLE, Obs. diseases Army. — Nomen nudum. O 1768. Mitte. BONNET, Consid. corps organ.; c. 8. art. 131. — Nomen nudum. o 1768. Acarus farinae. CRELL, Diss. de contagio vivo; p. 26. $ 22. — Is dezelfde als Acarus sıro. m 1768. Acarus farinae (p. 249); Vermis, Acarus (p. 253). PALLAS, Diss. de/Infestis viv. intra viv.; in: SANDIFORT, Theses diss. — Als 1760. m 1768. Ciron de la vieille farine, Ciron du fromage. VAL- MONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat. — „Semblable à celui dans la peau de l'homme; mais un peu plus grand.” — Blijkbaar naar GEOFFROY 1762. Tique du fromage, Tique de la farine, Ciron du fromage, Ciron de la farine, Acarus casei, Acarus farinae, Mitte. Idem, ibidem, art. Tique. n. 3. — Nomina nuda. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 6ll 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). m 1768. Ciron de la vieille farine, Ciron du fromage. VAL- MONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat.; v. 3. p. 186. — Als hierboven. m 1769. Mite, Blattea, Myte. FERMIN, Descr. gen. Suri- nam; v. 2. p. 315. — „Les Mites sont des insectes presque imperceptibles, qui rongent .... & la fleur de farine. Celles qu'on a a Surinam, sont de belles Mites blanches, qui font beaucoup de dégât. Elles se logent, particulièrement, dans les barriques de farine, pour en détruire toute la fleur”. In meel; Suriname. m 1769. Acarus siro, Acarus siro farinae, Kaasmyt. Hout- Bun, Natuurl. Hist vw. 1. Stuk (= toman Slip. 2 mt 15. — P. 130: Myt, Mite (Fra.), Siron, Ciron, Ciro, Syro, Meat (Eng.), Mite (Eng.), Mübe (Dui), Mahl (Zwe). — Hij verwondert er zich over, dat LINNAEUS deze oon t met de scha rktim=ijt. \ve nw ard esit(zie uitvoeriger bij no. 268 sub 1769). — Beschrijving naar LIN- NAEUS 1746. Citeert ook LEDERMÜLLER, POWER, VAN LEEU- WENHOEK. — P. 132—133. Hij begrijpt ook niet, dat men schurft kan krijgen door bepoedering met meel (citeert AVELIN 1752); want, dan zouden de dames, die iza cli» piorerd'erembovali lamgde.s chu rift gie- kregen hebben. (Hij heeft niet goed gelezen, want, AVELIN zegt duidelijk: ,, farina cereali, in qua Acari saepis- sime habitant.’’). Luis. Idem, ibidem; p. 148. — Op vlooien; naar POWER 1664. m 1769. Acarus siro farinae. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 13; v. 1. P. 2. dimid. 2. p;.1024:!'n.15:'— Als:1767. m 1769. Acarus in caseo, Acarus in farina. MURRAY, De verm. in lepra obviis; p. 9. — Hij gelooft, dat het dezelfde is als Acarus siro; zie aldaar. [P. 12. 13. $. 4. Hier komt een verhaal voor, dat ,, Vermes” van den vloer van een ziekekamer terecht kwamen in den nachtspiegel; dit verhaal wordt later meermalen geciteerd; maar uit niets blijkt, dat deze ,vermes” Acari waren.] m 1769. Mite. Blatta. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat.; v. 7. — „qui se trouve dans la farine.” — Nomen nudum. 612 .DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). Tique du fromage, Tique de la farine, Ciron du fromage, Ciron de la farine, Acarus casei, Acarus AR: Mitte. Idem, ibidem; v. 11. — Nomina nuda. Ver de fromage, Acarus. Idem, ibidem; v. 12. — „D’une extreme petitesse, vit dans les fromages .... Vu au micro- scope, paroit composé de douze anneaux.” — N.B. zie hier- boven, p. 7. sub. 1738. m 1769. Acarus, Maade. VALMONT DE BOMARE, Algem. Woordenb. nat. Hist.; v. 2. — Vertaling van het boven- staande. Myt van het oude graan, Myt van de kaas. Idem, ibidem; v. 2. — Als 1768. m 1770. Mitte. (DE BEAURIEU), Cours d’hist. nat.; v. 7. p. 226. — Nomen nudum. m 1770. Myt, Blattea. FERMIN, Nieuwe alg. beschr. Suri- name; v. 2. p. 287. — Als 1769. o 1770. Milbe. LINNAEUS, Merkwürdigk. Ins.; in: WE- BER's Schwed. Mag.; v. 2. p. .... — Als 1751. m 1771. Mate. ADAMS, Microgr. ill.; Ed. 4.; p. 95. — Als 1746;0z1e Deeley ip. 183: m 1771. Mate, Miton, Midas. Dict. univ. Franc. et Latin; Als 1704, met toevoeging van enkele voedselmedia, ontleend aan VAN LEEUWENHOEK. m 1771. Ciron de la vieille farine; Ciron du fromage. Encycl. Dict. univ. rais.; v. 9. — Als 1768. m 1771. Mitte. DE GEER, Mem. Hist. Ins.; v. 2. P. 2. p. 111. — „Insectes domestiques; .... Les Mittes qui vivent dans la farine & dans le fromage.” O 1771.. Siro. ZWICKI, Diss. de statu .... retis Malpigh. — ,,Videntur Sirones non multum abludere” (in gedaante afwijken) ,,ab illis, qui .... caseum veterem acerrimum .... devorant, nam hi microscopio visi Ettmuellerianae iconi prorsus similes apparent.” — Evenals LINNAEUS, ziet hij dus geen verschil. [m 1772. NIEBUHR, Beschreib. Arabien; -p. XXXVII. — „Insekt in Zwiebacken, Waizen und andern Früchten.” — Wordt meermalen geciteerd; uit niets blijkt, dat hij Acari bedoelde] HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 613 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). m 1772. Acarus albus, corpore spinoso ; Fiskmaur, Fisk- mor (IJSl.). OLAFSEN; in: OLAFSEN & POVELSEN, Reise igiennem Island; v. 1. p. 607. C. a. t. 44. f. f. — „Er det allermindste bekiendte og doch det allerskadeligste Insect i Island. Fiskmoren er hvid glindsende overalt, undtagen en sort Plet bag eller oven paa. Den har mange spidse og lange Tagger, isaer de som staae ud fra Sider- BREE =. ne, hvoraf 2de ere de stgrste, og andre 2de staae - bag ud. Dette Insect fortaerer Indbyggernes torre Fiskevaer.” Is het allerminst bekende en toch het allerschadelijkste Insekt in IJsland. Vischmijten zijn wit glanzend overal, uitgezonderd een zwarte vlek achter of boven. Het heeft vele spitse en lange takken (uitsteeksels), vooral die welke van de zijden uitstaan, waarvan 2 de langste zijn, en 2 andere achter uitsteken. Dit insekt verteert van de inboor- lingen de droge vischwaren. Opmerkingen. Aangezien het diertje beschreven wordt als „glanzend’’, met 2 langere zijdelingsche en 2 ach- terrand-haren, zoo meen ik goed gedetermineerd te hebben. — In latere schrijvers wordt zij wel eens als Glycyphagus domesticus verklaard; deze is echter niet „glanzend” en alle haren zijn ongeveer even lang. — Zijne figuur staat onderst boven: immers de zwarte vlek (voedselbal) wordt als „ach- teraan’’ beschreven. „Den aeder ogsaa mange andre Ting, endog andre Insec- ter, hvilket jeg ofte erfarede paa min Samling; i Saerdeeleshed aad den Coleoptera og Aranea.” Zij vreten ook vele andere dingen; ook andere en wat ik dikwijls ondervond bij mijne verzameling; inzonder- heid Coleoptera en Araneae. Mic72 Adem} ibidem;) v. 2%p"#712. Fiske-Insect. Idem, ibidem; Register. m 1773. Acarus casei, Acarus of cheese, Cheese-mite. HILL, Hist. of Anim.; p. 23. [ta Bonsai) Betracht. Gegenstände Naturlehre; i : Neues Hamb. Mag.; v. 4. n. 84; p. 505. — Zijne. „Käse- milbe” is Piophila caser.] 614 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). m 1774. Mehlmilbe. BORNER, Samml. aus d. Naturg.; p. 553. — „Ist eben die, welche bey den Menschen zwischen Haut und Fleisch steckt.’ — Verder: „Wenn man die klei- nen Kinder” &c., het verhaal van AVELIN 1752. m 1774. Mite. Encycl. Dict. univ. rais.; v. 29. — Woor- delijk als MENURET 1765. m 1774. Mehlmilbe. GOEZE, in zijne vertaling van DE GEER’s Mémoire &c.; v. 1. P. 2. Discours 1.; in: Naturfor- scher; St. 3.; p. 281. — In eene noot: „Ich habe Erfahrungen, dass die Mehlmilben mit sechs Füssen geboren werden, und zween nachbekommen.” — Dat wist VAN LEEUWENHOEK 1694 reeds. Bedoelt hij nu het 4e paar pooten? [m 1774. GOLDSMITH, An hist of the earth; v. 3. p. 165. — Kaas in Lapland heeft geen ,,mites’’, „probably because the mite fly is not to be found in Lapland.” — Hij bedoelt dus met ,mite” de larve van Piophila casei.] m 1774. Acarus albus corbore spinoso ; Fiskmaur. OLAF- SEN; in: OLAFSEN & POVELSEN, Reise Island; v. 1. p. 42. — Als 1772. m 1775. Tique du fromage, Ciron du fromage, Tique de la farine, Ciron de la farine, Acarus caser, Acarus farinae, Mitte. Encyel. Dict. univ. rais.; v. 40. — Nomina nuda. m 1775. Acarus siro farinae. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 813. n. 16. — Als LINNAEUS 1767. m 1775. Mite, Blattea. FERMIN, Ausf. Beschr. Surinam; v. 2. p. 298. — Als 1769. Blattea surinamensis (sic!), MARITINI (vertaler), ibidem; noot. m 1775. Acarus siro, Käsemilbe. FUESSLIN, Verz. Schweiz. Insp 05919911180: „Im alten Kass und Mehl häufig.’ — Zwitserland. m 1775. Acarus siro, Ostmid, Meelmid, Mot. HAMMER, Faun. Norv.; p. 156. n. 690. — Hij staat nog op het stand- punt van LINNAEUS: „Der er ingen anden Forskiel mellem Meelmid, Skabmid,” &c. (Er is geen ander verschil tusschen meelmijt, schurftmijt, &c.). — Toch zegt hij „Findes i gam- mel” (oud) „Meel og Ost” (kaas). — Noorwegen. m 1775. Acarus siro, Käsemilbe. Mehlmilbe, Kaasmijt. P. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 615 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1049. n. 15. — Als Houttuyn 1769. m 1775. Mor. OLAFSEN in: OLAFSEN & POVELSEN, Reise Island; v. 2. p. 51. — Nomen nudum. Maur, Acarus. Idem, verklaring der tabula XVI. — Nomina nuda; figuur als die van 1772. m 1775. Ciron de la vieille farine, Ciron du fromage. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. Hist. nat.; v. 2. p. 193. — Nomina nuda. Tique du fromage, Tique de la farine ; Ciron du fromage, Ciron de la farine, Acarus caseı, Acarus farinae, Mitte. Idem, ibidem; v. 6. p. 177. — Nomina nuda. Ver du fromage, Acarus. Idem, ibidem; v. 6. p. 367. — Als 1767. m 1776. Milbe. GOEZE, Ins. an Thieren; in: Beschäft. Berlin. Ges.; v. 2. p. 273. — ,,Sah ich doch dergleichen zuver- läszig an einem Floh, zwischen den Schuppen des Hals- kragen hervorkommen, und zwischen den Schiebergläschen herumkriechen.” — Dat waren Nymphae II (hypopi). — Pulex ; Duitschland. m 1776. Myt in het meel. LEDERMÜLLER, Mikr. Vermaak- lykh.; v. 1. p. 52. — Als 1759, met dezelfde figuur. m 1776. Meel-mid, Ost-mid. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 186. sub n. 2214. — ,,0st” = kaas. Die namen komen voor in het gedeelte over de schurftmijt; hij is dus in dit opzicht nog niet wijzer dan LINNAEUS. — Denemar- ken, Noorwegen. Acarus cadaverum, Fisk maur (IJsl.). Idem, ibidem; p. 187. n. 2230. — „Albus ovatus; setis raris, pedibus posticis brevissimis.’’ — Hij citeert OLAFSEN 1772, maar die geeft geene beschrijving van de achterpooten. Heeft MÜLLER zelf een „Fisk-maur” gezien? En was dat een „hypopus”’? — Denemarken. m 1776. Acarus lateribus sublobatis ; abdomine postice bi- seto ; setis corpore brevioribus ; pedibus quatuor posticis graci- libus., SCHRANK, Beytr. Naturg.; p..121. n..22. t. 6. f. 2. 3. — Dat is eene verbeterde editie van de diagnose, die LIN- NAEUS 1758, 1767 van de schurftmijt geeft. Hij citeert ook 616 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). „LINNAEUS: Acarus siro.” Erg „dom van hem. — Verkort: „Käsemilbe ; vorzüglich klein; eine der bekanntesten, die aber nichts desto weni- ger dem Ritter von Lin- nee ausser den Abzeich- nungen, die davon häu- fig vorhanden sind, nicht bekannt zuseyn scheinet. Denn nach demselben: ihre Füsse III und IV vorzüglich lang. Dieses Kennzeichen habe ich niemal bemerken kön- nen. Eher wären sie kür- zer, wenigstens dünner; haben ebenfalls an jedem Gelenke auf der vordern Seite ein langes Haar, und endigen gleichfalls in eine stumpfe Spitze. Überall fünf Glieder. Füsse I (Fig. 3) am innersten Gelenke an der untern Seite einen krummgebogenen Zahn a. um sich desto fester zu halten, vielleicht bequemer zu graben (2). Körper aus dreyen Stücken: Rüssel d., der aus zwoen Spitzen bestehet (3); Rückenschilde e (4) unter welchem die Füsse I und III, die die Natur stärker gemacht hat, weil schwerere Arbeit zu verrichten; Rumpf /., ohngefähr um die Mitte an beyden Seiten eine kleine Ausschweifung, auch ein oder das andere Häärchen (5). Rückwärts etwas mehr haa- rig, besonders 4 Häärchen, länger als die übrigen, aber doch kürzer als die Hälfte des Leibes; unten zwey, oben zwey. Farbe durchscheinend weiss; am Kopfe und Füssen etwas brandgelbes.”’ Opmerkingen. 1. Ik herinner eraan, dat LINNAEUS voor de schurftmijt (stro scabiei) en de meelmijt (siro farinae) slechts ééne diagnose gaf, en wel eene, die ontwijfelbaar slechts de schurftmijt aanduidt. 2. Daaruit blijkt, dat SCHRANK zich tevreden stelde met het bezichtigen van slechts één individu, dat.toevallig een 3 was. Hi is de eerste die een d'zagen afbeeldt. 3 Goedgezien; het was echter al lang bekend (1622. 1664. enz.). 4. Hij denkt Fie. 222. — 3/2. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. IVA 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). aan een insekt. 5. Seta scapularis externa en seta praecoxalis III. Op kaas; Oostenrijk. m 1776. Käsemilbe. SULZER, Abgek. Gesch. Ins.; p. 244. — „In der Rinde alter Käse giebt es deren bei Millionen.’ — P. 245. „Im Mehl.” — Zwitserland. m 1777. Mehlmilbe. BECKMANN, Anfangsgr. Naturh.; Ed. 2.; p. 101. — Als 1767. m 1778. Luis op Vlooijen. BAKER, Het mikr.; v. 2. p. 181. — Als 1743. Luis op droogeryen. Idem, ibidem; p. 182. — Als 1743. m 1778. Acarus siro, Käsemilbe. FISCHER, Vers. Naturg. Livl.; p. 166. n. 441. — Kaas; Lijfland. m 1778. Mehlmiete, Mehlmiethe, Mehlmilbe, Käsemilbe, Acarus siro. GOETZE; in: DE GEER, Abgek. Gesch. Ins.; v. DaB. pi 6. m 1778. Mitte. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 86. — Dans la farine, sur le fromage. Acarus farinae, Mitte de la farine. Idem, ibidem; p. 97. — „Acarus oblongus albus, capite rufescente, pedibus coni- cis crassioribus aequalibus. — Mitte allongée blanche, à téte roussàtre et à grosses pattes coniques égales. — Verkort: »De la farine de seigle. Blanc, téte et di pattes un peu roussàtres. Corps ovale, allongé, téte grosse, conique, se terminant en pointe mousse. Pattes grosses, assez longues, surtout celles des deux premi- eres paires, qui surpassent un peu en grosseur les 4 autres; . elles diminuent peu à peu de volume, et se terminent en pointe mousse, où j'ai cru voir un petit crochet, mais pas assez distincte- ment pour en être tout-à-fait assuré; je n'ai point remarqué à leur extrémité Cette petite vessie transparente (1); au. Fre: 23.7 i3j2 reste diviséés en articulations et garnies de poils, dont un surpasse les autres en longueur. Tête et corps ont aussi ‘des poils; ceux de derrière très-longs. — Marchent assez vite; 618 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). A elles aiment à s’enfoncer bien avant dans la farine.” Opmerkingen. 1. Die hy bij Parasitidae en Ixodi- dae zag. — Ik merk nog op, dat hij, evenals SCHRANK 1776, slechts één exemplaar onderzocht, een ©. In roggemeel; Zweden. m 1779. Acarus siro, Käsemilbe. BLUMENBACH, Handb. Naturg.; p. 394. n. 2. — „In Mehl und Käserinden”. — Hij beschouwt, evenals LINNÉ, deze identiek met de schurftmijt. m 1779. Mitte. BONNET, Consid. corps organ.; c. 8. art. 131. — Als 1762. 1779. Acarus siro, Miide. WILSE, Phys. Beskriv. Spy- deberg; p. 80. — Nomen nudum. — In meel; Noorwegen. m 1780. Acarus siro var. farinae, Okok (Groenl.). OTHO FABRICIUS, Faun. Groenl.; p. 221. Na LINNE’s diagnose van de schurftmijt volgt: „Varietatem farinae quidem etiam in farina mea vidi: an vero in Groenlandia domi habeat, incertus sum, dum Groenlandi farinaceas non utuntur.” Acarus cadaverum. Idem, ibidem; p. 222. — Citeert O. F. MÜLLER 1776, met diens diagnose, en OLAFSEN 1772. — „Habitat in siccatis; praesertim piscibus, Groenlandorum. Noxius satis. Praecedenti’ (farinae) „affinis. m 1780. Acarus acarorum. GOEZE, Neuentdeckte Theile an Ins.; p. 98. — Hij beschrijft een Acarus acarorum (zie hierboven, p. 247), en vervolgt: „dergleichen ich auch aus einem todten trockenen Floh, habe auskriechen sehen.’ — Dat was eene andere soort, en wel Nymphae II van farinae. m 1781. Acarus siro. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 489. n. 21. — Diagnose: „Albidus femoribus capiteque ferrugi- neis, abdomine setoso.” Dat is de tweede helft van de dia- gnose, die LINNÉ van de schurftmijt gaf, en die tweede helft past vrij goed op farinae. Zijne citaten zijn goed, en hij voegt eraan toe: „Conf. Acarus domesticus’ (&c. van DE GEER 1778); „vix satis distinctus.” — Dat is hem niet kwalijk te nemen. m 1781. Acarus siro, Käsemilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 512. n. 1056. — Daarmede benoemt hij de door hem 1776 beschreven Acarus. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 619 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). Acarus acarorum, Milbenmilbe. Idem, ibidem; p. 524. n. 1087. t. 3. f. 3. [non Acarus acarorum GOEZE 1780; = Scut- acarus acarorum.] Descr. Hemisphaericus, pallidus, glaber, pilis tantum in corpore aliquot brevibus (1), in pedibus nonnihil numerosioribus. In secun- —s do pedum pari haud procul a basi seta lon- ® giuscula. Pedes omnes aequales, breviusculi (2). Antice corpus minutum, sui setulae duae antrorsum porrectae insident divergentes (3). — Habitat in acaro crassipede, adulto. Enumerat LINNAEUS acarum quendam, quem Scabrum (4) vocat; an non ea spe- cies Acarus crassipes acaro acarorum infestatus? (5). Certe minutus noster acarus in acaro majori quietissimus, nume- rosusque adest, ita ut fere duodecim insectum unicum obsideant; nec facile etiam a mortuo discedit, sed cum illo moritur.” Opmerkingen. 1. Wel wonder, dat hij die doorschij- nende haren zag. 2. Hij teekent de pooten III en IV te lang, en bovendien zonder de zware eindborstel. 3. Een gedeelte van het gnathosoma. 4. Camisia scaber ; zie n. 274. 5. Wat heeft dat hiermede te maken? Tyroglyphus farinae leeft inderdaad ook in de vrije natuur. Geen wonder, dat SCHRANK een dozijn hypopi ervan op Pergamasus crassipes vond. — Zijne figuur gelijkt wonderveel op die van LEDERMÜLLER 1757. m 1782. Acarus siro, Käsemilbe. BLUMENBACH, Handb. Naturg.; Ed. 2.; p. 393. n. 2. — Als 1779. m 1783. Käsemilbe. (Anonymus), Die Käsemilbe; n: Leipz. Woch. f. Kinder; v. 2. p. 148. Dat men in een kinderboekje ook iets over Acari mede- deelt, liefst over de kaasmijt, is prijzenswaard; maar dan moet men het goed doen. Niet als volgt: „Leib mit ungeheuren Stächeln .... Fuss mit Klauen . Man hatte einmal eine Käsemilbe in ein Vergrösse- rungsglase eingeschlossen.... sieben Monate .... starb.... gab einer neuen Kreatur das Leben .... nach zwölf Tage kam daraus eine Fliege zum Vorschein.’’ — Dat is ontleend Fic. 224. — 3/2: 620 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). aan SWAMMERDAM’s beschrijving van Piophila casei, v. 2 p. 696. m 1783. Acarus farinae. DE GEER, Abh. (vertaling door GOEZE); v. 7. p. 42. — Als 1778. Mehlmilbe. Gorze, ibidem; p. 241. (Erkl. d. Fig.) m 1783. Acarus farinae. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 202. n. 1334. — Diagnose van DE GEER 1778. w 1784. Käsemilbe. LESKE, Anfangsgr. Naturg.; p. 533. n. 2. — De diagnose is echter die van de schurftmijt. m 1784. Acarus siro, Käsemilbe. SCHMIEDLEIN, Taschenb. Insektenfr.; p. 87. — Nomen nuduïn. — Citeert LEDER- MÜLLER 1759. m 1784. Acarus siro, Käsemilbe. ZETZELL, Anmerk. über Acarus reduvii Tödtung; in: Kön. Schwed. Akad. Wiss. Neue Abh.; v. 1. p. 229. — Nomen nudum. m 1785. Mehlmilbe. BECKMANN, Anfangsgr. Naturh.; p. 109.7 Als 767 m 1785. Ciron. Buc’Hoz. Hist. Ins. utiles; p. 318, — „Iremper le fromage dans l'huile.” — Nomen nudum. m 1785. Myt, Blattea. FERMIN, Nieuwe alg. hist. Suri- naame; Ed. 2.; v. 2. p. 287. — Als 1769. m 1785. Acarus casei, Ciron du fromage. Fourcroy, Ent. paris.; v. 2. p. 527. n. 3. — ,,Acarus casei antiqui.”’ m 1786. Acarus siro. Morr, Forsog Islandsk Naturhist. ; p. 104. n. 224. — „Er en lidet Mid.” — In meel; in kaas; IJsland. Acarus cadaverum, Fiskmaur. Idem, ibidem; p. 104. n. 225. — Nomina nuda. — Citeert OLAFSEN 1772 en O. F. Mür- LER 1776. m 1786. Acarus stro, Kdsemilbe, Ciron de fromage. SCHMIEDLEIN, Einl. Insectenlehre; p. 422. — Weinig, maar uit oudere boeken: BACKER (lees: BAKER 1743), LEUEWEN- HOECK (lees: VAN LEEUWENHOEK 1684), ADAMS (1746). — Waarom niet uit DE GEER geput? m 1787. Acarus stro. AVELIN, Mirac. Ins. ; n : LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 3. p. 333. — Als 1752; maar in de oorspron- kelijke editie staat: Acarus farinae. Dat is eene ongeoorloofde „heentia’”’ van SCHREBER! HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. .621 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). m 1787. Acarus farinae. BAECKNER, Noxa Ins. ; im: Idem, ibidem; v. 3. p. 345. — Als 1752. Zie Deel Deen 185. m 1787. Acarus. BIBERG, Oecon. Nat.; 1: Idem, ibi- dem; v. 3. p. 35. — Als 1749; zie hierboven, p. 605. m 1787. Acarus siro. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 373. n. 25. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1787. Acarus farinae. FORSSKÄHL, Hospita Ins. Flora; in : LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 3. p. 285. — „Secale cereale’; hij bedoelt: roggemeel. m 1787. Acarus siro; Käsemilbe. HERBST, Natürl. Abb. merkw. Thiere; v. 8. n. 3. p. 141. n. 2. — Korte beschrijving naar SCHRANK 1776, met diens figuur. Kasemilbe, bij de figuur. m 1787. Acarus siro. LINNAEUS, Oratio &c.; in: LIN- NAEUS, Amoen. acad.; v. 3. p. 405. — Als 1751; maar daar staat alleen: Acarus. Dat is eene ongeoorloofde „licentia ’ van SCHREBER. m 1788. Acarus siro, Miete, Ciron ,Mite (Eng.). BLUMEN- BACH, Handb. Naturg.; Ed. 3.; p. 435. n. 2. — Als 1779. m 1788. Ciron du fromage. P. A. F. Ray, Zool. univ.; p. 607. n. 3. — Zeer kort, naar GEOFFROY 1762. m 1789. Mitte. MAUDUYT, Discours prélim.; in: Encycl. meth.; v. 4. Ins.; p. CCLXXII. — „Attaquent le biscuit & ici les sne farineuses converties en pâte, dessechées, & qui ont un peu vieilli.” — Blijkbaar zelf waargenomen. — Frankrijk. m 1789. Acarus siro, Ciron du fromage. RAZOUMOWSKY, Hist. nat. du Jorat.; v. 1. p. 239. — Diagnose van de schurft- mijt! — Zwitserland. m 1789. Acarus siro, Mite de la farine. DE VILLERS, Lin- naei Ent.; v. 4. p. 50. n. 11. — Naar DE GEER 1778 en SCHRANK 1776. — „In Gallia Australis.’’ Acarus acarorum, Mite des mites. Idem, ibidem; p. 78. n. 86. — Naar SCHRANK 1781. m 1790. Mehlmilbe. BRAHM, Insektenkalender; p. XLI. — Nomen nudum. m 1790. Acarus siro. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2928. n. 5. — Diagnose van DE GEER’S farinae. | 622 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH. 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). Acarus acarorum. Idem, ibidem; p. 2934. n. 81. — Diagnose van SCHRANK 1781. — Citeert abusivelijk ook LINNAEUS 1746 (= Scutacarus acarorum). m 1791. Acarus siro, Käsemilbe, Miete, Ciron, Mite (Eng.). BLUMENBACH, Handb. Naturg.; Ed. 4.; p. 396. — Als 1788. m 1791. Acarus siro, Käsemilbe. FISCHER, Versuch Na- turg. Livland; p. 358. n. 661. — Nomen nudum. — In kaas; Lijfland. m 1791. Mitte du fromage. OLIVIER, art. Ciron; im : Encycl. meth., Hist. nat., Ins.; v. 6. p. 2. — Nomen nudum. — „Qui occasionne la gale’! m 1791. Acarus caseı, Acarus farinae, Ciron du fromage, Ciron de la farine, Tique du fromage, Tique de la farine, Mite. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ.; v. 14. p. 209. — Nomina nuda. Ver de fromage, Acarus casei, Idem, ibidem; p. 597. — „Ce ver paroit a la vue simple comme une particule de pous- siere mouvante; mais au microscope il paroit composé de douze anneaux; le premier de tous forme la tête du ver.” — Zie hierboven, p. 7. m 1792. Mitte ciron. MANUEL; in: Encycl. méth., Hist. nats, Ins; Vv. 7229p! 685. n. 29.; 691.) n, AS Acarus!sino: p. 691. n. 29. — Mitte Siron bij de figuur 12. t. 255. (die van DE GEER 1778). m 1792. Acarus siro. PETAGNA, Instit. EntiSbmves Oep: 708. n. 10. — Diagnose van DE GEER's farinae 1778. m 1793. Käsemilbe, Meelmide (Dee.), Ostmide (Dee.), Miete. BLUMENBACH, Haandbog 1 Naturh.; p. 344. n. 2. — Sub Acarus siro, de schurftmijt! m 1793. Käsemilbe. DONDORFF, Handb. Thierg.; p. 696. n. 4. — Sub Acarus sıro, de schurftmijt! m 1794. Acarus siro. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 430. n. 28. — Diagnose van DE GEER’s farinae 1778. o 1794. Acarus siro, Käsemilbe. GOEZE, Belehrungen; p. 130. — Niets nieuws. Merkwaardig, dat hij, p. 181. denzelf- den naam aan de schurftmijt geeft, hoewel hij weet, dat het twee verschillende dieren zijn. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 623 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). m 1796. Acarus siro, Käsemilbe. GOEZE, Belehrungen; p. 130. — Als 1794. m 1796. Tyroglyphus siro. LATREILLE, Précis car. gen. Ins.; p. 185. — Nomen nudum; type van het genus T'yro- glyphus LATR. 1796; maar zijn siro is: farinae ! m 1797. Acarus siro, Käsemilbe, Miete, Ciron, Mate (Fra.). Mite (Eng.). BLUMENBACH, Handb. Naturg.; Ed. 5.; p. 388. — „In Mehl &c.” — Maar de diagnose is van de schurftmijt ! m 1797. Mitte, Ciron du fromage. (DUCHESNE), Manuel du Naturaliste; art. Tique. — Nomina nuda. m 1797. Acarus farinae, Acarus siro. OLIVIER, Expl. d. Plm AEncycl meth.„wHist.Mnat.,. Ins. ;2v:518. BEN2SSR f. 5. — Mitte fileuse boven de figuur!! Acarus siro. Idem, ibidem; fig. 12. — Naar SCHRANK 1776.; niet naar DE GEER zooals hij aangeeft. Zie 1792 MANUEL. m 1798. Acarus siro. CEDERHIELM, Faunae Ingricae Prodr.; p. 334. n. 1051. — Diagnose van DE GEER's farinae. — „In caseo.’’ — Prov. Petrograd. m 1798. Acarus siro, Siron. CUVIER, Tabl. élém. hist. nat.; p. 623. n. 1. — Diagnose van DE GEER's farinae. o 1798. Acarus siro, Käsemilbe. WILHELM, Unterhalt. Naturg.; p. 314. f. 308. m 1799. Acarus siro, Käsemilbe, Miete, Ciron, Mite (Fra.). Mite (Eng.); BLUMENBACH, Handb. Naturg.; Ed. 6.; p. 388. — Als 1797. m 1799. Acarus casei antiqui, Ciron du fromage. GEOF- FROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 622. n. 3. — Als 1762. m 1800. Acarus casei antiqui, Ciron du fromage. GEOF- EROv Hist. abr. Ins... 2. ps 622. n! 3. Als 1762. m 1801. Mehlmilbe, Käsemilbe. JÖRDENS, Ent. u. Hel- minth.; p. 24. — Vergelijking met de schurftmijt, vrij goed. De figuur is eene van LEDERMÜLLER, en wel degene, die in onze fig. 219, p. 607, bovenaan staat (met den kop naar boven) 24 x vergroot en gekleurd. Acarus siro, Käsemilbe. Idem, ibidem; p. 202. — Diagnose 624 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 227. Tyroglyphus farinae (L. 1758). van DE GEER’s farinae. — Zeer veel goede citaten. — Be- schrijving naar DE GEER. m 1802. Acarus siro, Kaasmijt, Ciron, Mite (Fra.), Mite (Eng.), Käsemilbe, Miete. BLUMENBACH, Handboek der Nat. Hlist pds, nr 24 „Als 1729. m 1802. Acarus siro. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 704. — Als 1790. — Engeland (TURTON). Acarus acarorum. Idem. ibidem; p. 709. — Als 1790. m 1802. Fiskmaur. OLAFSEN; în: OLAFSEN & POVELSEN, Voy. en Isl.; v. 3. p. 370. — Als 1772. oO 1802. Acarus siro. (VON SCHRECKENSTEIN), Verzeichn. Halbkäfer; p. 44. — Middel-Beieren. m 1802. Acarus ciro, Mite ciron. WALCKENAER, Faune paris.; Ins.; v. 2. p. 421. — Citaten; „dans le fromage et la farine gatée.’’ — „Latreille a fait un genre (tyroglyphus) de cette espèce, &c.’’; maar hij volgt hem daarin niet na. — Nomen nudum; Frankrijk. m 1803. Acarus siro, Käsemilbe, Mehlmilbe. Ciron de fromage. (Anonymus), in: KRUNITZ, Oec. techn. Encycl.; v. 90. p. 331. n. 6. — Diagnose van DE GEER's farınae ; korte beschrijving; habitat; citaten. m 1803. Acarus siro, Käsemilbe, Miete, Ciron, Mite (Fra.), Mite (Eng.). BLUMENBACH, Handb. Naturg.; Ed. 7.; p. 78. n. 2. — Als 1779. m 1803. Acarus siro, Käse Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 201. n. 2. 2648. — Diagnose; citeert SCHRANK. 1776 en 1781, DE GEER 1778, GESNER 1761. — „In altem Käse; in alt gewordenem Mehle.’’ — Beieren. m 1804. Mite de la farine. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins. ; v. 7. p. 350. — Beschrijving naar DE GEER 1778. — Ook ‘p. 400, nomen nudum. 228. (Adhuc sine nomine.) (Hypopus spinipes Dua. 1834.) (Genus?) m 1798. Milbe. ILLIGER, Verz. Käfer Preussens; p. 64., HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 625 228. (Hypopus spinipes Dug. 1834.) sub Hister complanatus. — „Unter dem Leibe eine Menge kleiner, weisser, eiförmiger, festsitzender Körnchen, die ich für Milben halte. Hypopus spinipes Duces 1834? Zie Ent. Ber. v. 6. n. 136. III. 1924. p. 256. — Hister complanatus ; Duitschland. m 1799. Milbe. CREUTZER, Entom. Versuche; p. 141 sub Hister complanatus. — „Auch ich fand ihn, wie Hr. ILLIGER, mit einer Art kleiner, jedoch dem Auge noch ganz deut- licher, weissgrauer Milben oben und unten dicht über- zogen.” Hister complanatus ; Duitschland. 229. Acarus spinitarsus Hermann 1804. (Genus?) m 1804. Acarus spinitarsus, Mite spinitarse. HERMANN, Mém. Apt.; p. 85. t. 6. f. 5. — „Ovatus, torosus, testaceus; pedibus brevibus, rigidis; tarso spinis porrectis. — Ovale, charnue, d'un à brun jaunâtre; pieds courts, roides; le tarse garni de piquantstendusen avant.” — Verkort: „Avril; en très grand nombre, sur le ventre et les pieds d'une larve du scarabée ou de la trichie hermite (1). Longueur trois ving- tiemes d'une ligne (2). Le corps paroit translucide et mem- braneux depuis l’extremite de la tête jusqu’aux pieds anté- rieurs. A la partie postérieure se trouvent deux soies; et deux autres, (peut-être des antennules?), plus rapprochées, pres- que paralleles, sans articulations, à la partie antérieure: ces dernières naissent au-dessous du bord. Le corps est gros; il est à peine plus large qu’épais.” Opmerkingen. 1. Osmoderma eremita. 2. 0,3174 mM. — Deze ,Nympha hypopialis” of Deutonympha heeft al heel wat stof opgewaaid. Het is mij, met de zeer gewaar- deerde hulp van Dr. HERMANN Graaf VITZTHUM en van den heer HEINRICH WICHMANN gelukt, het raadsel op te lossen. Fic. 225. — Overtrek. 40 626 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 229. Acarus spinitarsus Herm. 1804. Het zou mij te ver voeren, hier alles te herhalen; men leze daarover wat ik over dit veelbesproken dier schreef in de Entom. Berichten, v. 6. n. 136. III. 1924. p. 256—258. en v. 6. n. 140. XI. 1924. p. 323—325, met 2 afb. — Na 120 Jaren is het dier eindelijk teruggevonden! Ik heb deze ,,hypopus” in of na de Rhizoglyphidae geplaatst, omdat ik meen, dat zij nader daaraan, dan aan andere families verwànt is. 230. (Vervolg van Deel I. p. 197. n. 67.) (Adhuc sine nomine.) (Tyroglyphus casei OuDMs. 1910.) (Tyrolichus.) m 1720. Acarus. VALENTINI, Amphitheatr. zoot.; p. 230. — Een gedeelte van zijne beschrijving is aan VAN LEEU- WENHOEK 1694 ontleend. Zie Deel I. p. 199. Bl SOEP Voi BAKER, Het mier.; vi 2. 0,25. PSZ 13. f. 5. — Als 1744; met dezelfde figuur. m 1761. Acarus farınae, Mählmilbe. GESSNER, Abh. Ge- treide zu bewahren; ın : Abh. naturf. Ges. Zürich; v. 1. t. 1. carton; niet in den tekst. — De tab. stelt voor: een echte Acarus farinae, zie hierboven, p. 608. f. 220. èn de figuren van VAN LEEUWENHOEK, die 7yrolichus casei voorstellen Z1E DEL 1.p..198. 49. m 1771. Mite in cheese. ADAMS, Microgr. ill.; Ed. 4.; p. 95. — Als 1746; zie Deel I. p. 201. mie Mo BAKER, Het mikr.;.v. 2c. 234p2.2187. t. 13. f. 5. — Als 1744, met dezelfde figuur. 231. (Vervolg van Deel I. p. 193. n. 66.) Acarus dimidiatus Hermann 1804. (Tyrophagus.) m 1664. Mie in Oatmeal dust. POWER, Exper. Philos.; p. 17. obs. — Het gedeelte, dat ik in Deel I. p. 171 copiéer- de, behoort onder dimidiatus gebracht te worden. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 627 231. m 1665. Mite in cheese. Hooke, Microgr.; p. 214. — Hooke’s figuur, in Deel I. p. 195 door mij gereproduceerd, vertoont duidelijk de voor dimidiatus zoo karakteristieke twee lange rugharen! m 1680. Myt in kaas. BLANKAART, Collectanea; v. 1. cent. 2. p. 109. Obs. 29 met figuur. — Reeds op pi VIII van mijn Deel I kon ik mededeelen, dat de op p. 174 voorkomen- de tekst en figuur 37 (abusivelijk staat daar 27) op p. 194, dus bij dimidiatus, ingelascht worden moeten. m 1687. Acarus casei, Käszmülbe (niet ,,Kaszmilbe’’). GRIENDEL, Microgr. nova; p. 29. obs. 3. — Reeds op p. 194. van Deel I maakte ik, bij de bespreking van GRIENDEL’S tekst, de opmerking: „het woord „saepe’’ doet mij vermoe- den, dat hij dien zin uit Hooke haalde.” Sedert Deel I verschenen was, heb ik zoowel GRIENDEL’S figuurtjes als zijn tekst aan een nauwkeuirg onderzoek onderworpen en gevonden, dat de man plagiaat gepleegd heeft. Wat de figuren betreft: men vergelijke de 4 onder elkander staande figuurtjes op p. 177 van mijn Deel I eens met TORTONI's figuur op p. 175 van mijn Deel I, en het meest rechtsche van de 5 figuurtjes op p. 177 van mijn Deel I met fig. I van Hooke (zie p. 195 van mijn Deel I). En wat den tekst betreft, ziehier het resultaat van mijn onderzoek: Acarus dimidiatus Herm. 1804. HOOKE 1665 The least vof Reptiles I have hitherto met with, is a Mite, a Creature whereof there are some so very small, that the sharpest sight, unassisted with Glasses, is not able to discern them. up and down, in several parts of the body, it has several small long white hairs growing out of its shell, which are often longer than the GRIENDEL 1687 Acaros inter & repentes vermiculos, qui hactenus in conspectum prodierunt, .... quorum quidam tantae sunt parvitate, ut acutissimis etiam oculis sine Microsco- piarum auxilio vix dignosci queant. corpus eorum hinc inde pilis longis ac subtilissimis cutem perforantibus et lon- gitudinem totius corporis sae- pe superantibus, scatet prae- 628 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 231. Acarus dimidiatus Herm. 1804. whole body, safe only two | primis verò pili gemini in upon the fore-part of the | inferiore corvoris regione cor. body, which seem to be the | nua mentientes, observantur. horns. Tusschen deze passages staan nog andere, die ik niet thuis brengen kan. Ik kon ToRTONI niet raadplegen, maar deze zin: TORTONI 1686 GRIENDEL 1687 ‘ult BONANNI 1691) et gressus eos nimium ac- e veloci nel camminare, | celere didicunt, doen mij het ergste vermoeden. En dan durft GRIENDEL nog te beweren: ,,Vidi ego....” m 1690. Made. BLANKAART, Collectanea; p. 176. — De 4 regels op p. 178 van Deel I moeten op p. 194 van dat Deel, na 1687, ingelascht worden. u 1736) Müe"(N. A) DE PLUCHE),'Speet. d. 1 Nat. vll p. 556. Expl. d. Pl. — Op de plaat contra p. 194 ziet men, in het midden, de beide figuren van HOOKE 1665 viermaal verkleind. In den tekst niets over Acari. m1 737) OMEN A. DE PLUCHE), 'Schouwteneel;™ p: XLII. Uitlegging d. Pl. — Als 1736. m 1749, Maite. (N: A. DE PLUCHE), Spectacle d. 1 Nat; paio xpd. Pl. — ‘Als 1736. m 1759. Mube. LEDERMÜLLER, Mikr. Ergötz.; 1763. — P. 1-96 en ,, Kupfer” 1—50 waren reeds Dec. 1759 ver- schenen. — P. 69: „auf trockenen Feigen”, die (p. 71) „an- derst’” waren, dan de „Mehlmilben’. o 1760. Myt in Mout-stof, Myt in Haveren-gort-stof. BAKER, Het micr.; v. 2. c. 23. p. 186. — Als 1744; zie Deel Tp m 1765. Mite dans les poussières de dreche et de gruau d'avoine. MENURET; in: Encycl. Dict. rais. Sci. Arts Mé- tiers; v. 10. p. 579. — Naar POWER 1664 en HOOKE 1665. m 1765. Acarus siro, Mid, Mot. STRÖM, Beskriv. Norske Ins., I.; in: Trondh. Selsk. Skrifter; v. 3. p. 430. n. 58. — De Latijnsche diagnose is die van de schurftmijt. Maar HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 629 231. Acarus dimidiatus Herm. 1804. de Noorsche beschrijving is die van 7yrophagus dimidiatus : „Er it ganske lidet Insect der ei kan sees med blotte Gine. Af skabning er den mestendeels oval, dog bagtil lidt bredere end fortil, og har for Resten ingen kiendelige Lemmer, undtagen dens fire Par Fodder, af hvilke de tvende bageste Par ere noget laengere end de andre. De lange Haar eller Borster, som den har fornemmelig paa Fgdderne of Krop- pens Sider, giver den en noget underlig Anseende. Farven er hvid og blank, men paa Fodderne noget bruun”. (P. 431). „Den er ellers velbekiendt under det Navn Mot eller Mid, og opholder sig deels i Meel, deels i Ost (endog den Norske Sammel-Ost)....” Vertalingen hier beneden. m 1767. Acarus stro, Mot. Made. Strom, Beschreib. Norw:. Ins., I; in: Dronth.; Ges.: Schrift.;: v. 3: ‚p. 17387. — Vertaling van het bovenstaande: „Ist ein ganz kleines Insekt, so man nicht mit blossen Augen sehen kann. Die Gestalt desselben ist meistentheils eyförmig, doch hinten etwas breiter als voran, und hat sonsten keine kenntbaren Glieder als die vier paar Füsse so es hat, von welchen die zwey hintersten Paar etwas länger sind, als die andern. Die langen Haare oder Borsten, die es insonderheit auf den Füssen und Seiten des Körpers hat, giebt dem- selben ein etwas wunderliches Ansehen. Die Farbe ist weiss und blank, auf den Füssen aber etwas braune. Es ist sonsten unter dem Namen Mot oder Made wohlbekant, und hält sich theils in Mehle, theils in Käse (auch so gar in altem norwegischen Käse) auf; ....” m 1768. Mite. DE PLUCHE, Spectacle de la Nat.; v. 1. p. 194. Planche, in het midden; p. 556. Expl. d. P. — Als 1736. m 1769. Myt van Moutstof, Myt van Haveren-Meel. Houmpuyn, Natuurl. Histsz vw. 1..Stuk (= tom.) 13.,p. 131. — Citeert POWER 1664. m 1771. Mite. ADams, Microgr. ill.; Ed. 4.; p. 95. — Als I7A6:7z1es Deel Erp 197 m 1774. Mite dans les poussières de dreche, et de gruau d'avoine. Encycl. Dict. univ. rais. — Woordelijk hetzelfde als MENURET 1765. 630 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 231. Acarus dimidiatus Herm. 1804. m 1774. Mal, Mjol-mal, Acarus. MODEER, Anmärkn. om Mal; in: Kong. Vet. Acad. Handl.; v. 35. p. 68. sqq. — Verkort: „Oval, spitsad ät hufvudet; näbb, inom hvilken förvaras et fint snyte eller en tunga (1). „Är lik det bekanta Flott (2), hvars närmasta slägting han ock är. 8 Fötter; de främste äro ganska korta (3); 2 Klor (4). Buken har ofvanpä och bak-til nägra strödda här, som äro nästan längere än hela kroppen (5), och snycket styfve. Hvit; men är mörkare uti Rägmjöl eller mindre hvitt Hvetemjöl. Hufvud och ben aro rödaktige eller rostfärgade.” „Oval, kopf spitzig; Schnabel, innerhalb dessen ein feiner Saugrüssel oder Zunge (1). Dem Flott (2) ähnlich‘, mit dem er auch am nächsten verwandt ist. 8 Füsse, die vordersten sehr kurz (3); 2 Klauen (4). Auf dem Bauche, oben und hinterwarts einige zerstreute Haare, fast länger als der ganze Körper (5) und etwas steif. Weiss; dunkler im Rochen- mehle, oder minder weissem Waizenmehle (6). Kopf und Füsse röthlich oder rostfarbig.”’ Opmier’kum’een. Vl. Sic! 2. Acarus’rieinus)3.HSie! 4. Sic! 5. Dat verraadt dimidiatus. 6. Merkwaardige mede- deeling. Ook uit rotte bladen zijn zij bijna bruin. Zijn voornaamste doel is, na te gaan, hoe men meel be- handelen moet, om zoo min mogelijk last van deze dieren te hebben. Lezenswaard, maar voor ons van weinig belang. Het voornaamste is, het meel dikwijls te zeven, en droog te bewaren. m 1775. Milbe auf Habermehl. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1050. sub n. 15. — Nomen nu- dum. m 1778. Myt in mout-stof ; Myt in haveren-gort-stof. BA- KER, Het mikr.; v. 2. c. 23. p. 186. — Als 1744; zie Deel I. Ds m 1781. Acarus siro, Mehlmal. MODEER, Anmerk. von Milben; in: Abh. Kön. Schwed. Akad. Wiss.; v. 36. p. 72. sqq. Als 1774. m 1781. Acarus sıro, Acarus farinae. MODEER; referaat in Comment. Lips.; v. 24. P. 3. p. 454. — Als 1774. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 631 231. Acarus dimidiatus Herm. 1804. m 1787. Myt. DE PLUCHE, Schouwtooneel; v. 1. p. XLI. — Tab. contra p. 237. midden. — Als 1736. m 1804. Acarus dimidiatus, Mite dimidiée. HERMANN, Mém. Apt.; p. 85. t. 6. f. 4. B.; t. 9. f. b. — ,,Abdomine Fic. 226. — Overtrek. sphaerico (1), antice viridi-flavicante, postice subtusque albo (2); setis radiantibus, corpore longioribus. — Abdomen sphéri- que (1), d'un vert jaunâtre par devant, blanc par derrière et en dessous (2); à soies radiées, plus longues que le corps (3). „Entre les mousses. — Je n'ai observé aucun palpe, mais les pinces intermédiaires (fig. d.), qui n’étoient point articu- lées comme dans d’autres mites (4). Opmerkin- slem Al. Slechts uiterst | zeldzaam treft men deze soort in zulk een toestand Fic. 227. — Origineel. aan; zie Tijds. v. Entom. v. 67. Verslagen, p. XXV. April 632 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 231. Acarus dimidiatus Herm. 1804. 1924. — 2. De kleur variëert naar het voedsel: HERMANN vond zijn exemplaar in mos. Zie ook Entom. Bericht. v. 6. n. 137. Mei 1924. p. 269. 3. Dat is gezichtsbedrog; wanneer men ze met den mikrometer meet, dan is het langste haar ? van de lichaamslengte lang. 4. Zie fig. 4. p. 96 en fig. 30. Ss Hierachter, p. 631, ter vergelijking, de afbeeldingen van poot IV van Tyrophagus- dimidiatus en van Glycyphagus domesti- cus, op dezelfde schaal. Men ziet terstond, dat de afbeel- ding van HERMANN overeenkomt met de eerste, die later door GERVAIS longior genoemd werd. 232. (Vervolg.van Deel I. p. 192. n. 65.) Acarus putrescentiae Schrank 1781. (Tyrophagus.) n .1667. CHARLETON. Zie Deel I. p. 192. — Deze editie bestaat niet; wat hier staat, moet dus geschrapt worden. m 1668. Vermis in lignis, Acarus, Mite. CHARLETON, Onom. Zoic.; p. 55. — Nomina nuda. m 1677. Vermis in lignis, Acarus, Mite. CHARLETON, Exercit.; p. 58. — Nomina nuda. m 1766. Kleine Myt in de aarde. ROESEL VAN ROSENHOF, De nat. hist. d. Ins.; v. 3. p. 145. — Als 1749; zie Deel I. p. 19%. m 1776. Acarus ovatus hyalı- nus, setosus, pedibus subaequali- bus. SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. 34. n. 12. t. 1. f. 28. 29. — Verkort: „Gartenerde; in Blumentöpfen; unter einem faulenden Blatte; zahlreich. Etwas grösser als” (Eviphis foliorum, ons n. 21.),,jedoch ebenfalls sehr klein. Eyförmig, blass, durchsichtig. Von allen Seiten stehen in schiefer Richtung lange Haaren empor. Füsse I und II etwas dicker als III und IV, fünf Glieder, an den Fic. 228. — 3/2. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 633 232. Acarus putrescentiae Schrk. 1781. Fügen einzelne Häärchen. Fühlhörner beugt es unter sich (1), und dann sieht man eine kurze Borste, wie ein Fühl- hörnchen vorwärts hinstehen (2). Fig. 28. ausgewachsen; fig. 29. ein Junges. Keine Augen. Opmerkingen. 1. Dat wil zeggen, dat hij er geen zag; geen wonder. 2. De 2 vertikaalharen, die hij veel te dik teekent. — Zijne figuren zijn zeer slecht; te veel haren aan de pooten; geen gnathosoma, geen scheidingslijn geteekend; de lichaamsharen te kort, en alle naar achteren gericht. Aan „ein Junges” teekent hy een „kop met 2 oogjes! ter- wijl hijzelf zegt, „keine Augen”. Om te weten te komen, welke Acarus hij bedoelde (ik ben geen voorstander van „condemned species”) zocht ik in aarde en vond haar: zie Tijds. Entom. v. 67. Verslagen. p. XXITI—XXV. Onder rotte bladen, in humus; Oostenrijk. m 1781. Acarus putrescentiae, Dungmilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 521. n. 1079. — Hij verwijst naar zijne Beyträge; p. 34. n. 12. — Zegt bovendien: „Copiosus obtinetur, si faeces caffeae misceantur humo, & humore excitetur fermentatio.”’ m 1789. Acarus putrescentiae ; Mite de la fermentation. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 77. n. 82. — Naar SCHRANK 1276. | m 1790. Acarus putrescentiae, Fäulnissmilbe. BRAHM, In- selstenkalender p: EENS (SCN Met pr ln OZ Nomina nuda. — Februari, Maart; Duitschland. m 1790. Acarus putrescentiae. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2933. n. 75. — Diagnose van SCHRANK 1781. m 1792. Acarus putrescentiae, Pourriture. MANUEL; in: Eineyel.'meth., Hist. nat: Ins:;! v (73 pi 697. in. 16. m 1802. Acarus putrescentiae. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 708. — Als 1790. m 1803. Acarus putrescentiae, Dung Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 203. n. 2651. — Diagnose; citeert SCHRANK 1776 en 1781, en, abusivelijk DE GEER’s domesticus. — „Unter abgefallenen Blättern.” — Beieren. 634 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 233. (Adhuc sine nomine.) (Tyrophagus viviparus OuUDMS. 1926.) [m 1742. Lyonner. (notes dans: LESSER, Théol. des Ins.). — Ik heb alle ,,notes” driemaal regel voor regel nagezien, doch nergens iets over levendbarende kaasmijten gevonden] O 1744. Mitte. DE REAUMUR. Hist. nat. des fourmis. — Manuskript, in 1926 door WHEELER uitgegeven (The Nat. Hist. of Ants). — P. 111: „Mr Lyonnet theologie des in- sectes, dit qu’il a vu des mittes vivipares, et doute si elles ne le sont pas toutes.” — Nederland. [m 1745. Lyonnet. (notes dans: LESSER, Theologie des Ins.). — Ook deze 2e editie heb ik tevergeefs doorzocht.] m 1765. Mitte de fromage. MENURET; in: Encycl. Dict. rais. Sci. Arts Métiers; v. 10. p. 579. — „M. Lyonnet, sur les observations duquel on doit beaucoup compter, declare avoir souvent vü des mites de fromages vivipares, et qui mettent des petits tout vivans au monde.” — In kaas. MENURET zegt niet, wáár LYONNET dat gezegd heeft; maar zijne bewering bevestigt toch die van DE REAUMUR. m 1776. Mite de fromage. Encycl. Dict. univ. rais. Con- noissances humaines; v. 29. art. Mite. — Als 1765. m 1791. Mite de fromage. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ.; v. 14. p. 597. — Als 1765. 234. (Adhuc sine nomine.) (Videa lineata OuDMS. 1917.) m 1776. Milbe. GOEZE, Ins. an Thieren; in: Beschäft. Berlin. Ges.; v. 2. p. 267. — Hij heeft ,,Milben” aan „Erd- wespen” gevonden. — De eenige, in den grond gravende wesp, waarop ooit Acarı gevonden werd, is Mellinus arvensis, en de daarop gevonden soort is Videa lineata. Om te weten te komen, hoe de Adulti van deze Nympha II er uitzien, moet de inhoud der nesten dezer wespen onderzocht wor- den. — Duitschland. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 635 235. Acarus vesparum Schrank 1803. (Tortonia.) m 1803. Acarus vesparum, Wespen Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. n. 2639. — Verkort: „Eyförmig; die Füsse I und II etwas dicker, Füsse IV sehr dünn. Unmöglich mit dem freyen Auge zu entdecken. Graubraun, an allen Füssen lange Borsten; die zween hin- tersten endigen sich in drey solche; auch bedienet sich das Insekt ihrer nicht zum Gehen. Die Eyer sind zahlreich, kugel- förmig, gelblicht. — An die Brust der Wandzellenwespe.” Opmerkingen. SCHRANK’s Wandzellenwespe, Faun. Boic. n. 2208, is Odynera parietum L. — Die „Eyer’ kan hij wel op dezelfde wesp gevonden hebben, maar zij waren niet van die Nympha II (hypopus) afkomstig. — Tortoma beantwoordt goed aan bovenstaande diagnose. 236. (Vervolg van Deel I. p. 202. n. 68.) (Adhuc sine nomine.) (Tyroglyphus heterocomus MıcH. 1903.) (Czenspinskia.) Niets bijgekomen. 237. (Vervolg van Deel I. p. 215. n. 71.) Acarus lactis Linnaeus 1767. (Carpoglyphus.) m 1550. Acaris. JERONYMO CARDANO, De subtilitate Libri XXI; Lib. 9. p. 286? In margine: „Acaris minimum animalculum.”’ — In den tekst: „Animalia minima etiam ex hoc genere sunt cognitorum Aristoteli, Acaris, qui in cera nascitur.”’ In Deel I. p. 215 sqq. heb ik er reeds op gewezen, dat hier niet „in cera”, maar „in favo” moet gelezen worden. m 1552. Acari. WOTTON, De differentiis animalium Libri 636 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 237. Acarusdactis L. 1767. X.; c. 218. p. 193. verso. sub H. — „In ligno gignitur animal candidum, quod omnium animalium esse minimum existi- matur, nomine acari.’ — Overgenomen uit GAZA 1503; zie Deel ep ZD m 1554. Acaris. I. CARDANO, De subtilitate Libri XXI.; Edi 2p Zien’ = Als 1550. m 1618. Acari. ALDROVANDO, De anim. Ins. Libri VII.; Ed. 2.; lib. 5. c. 4. p. 544. — Als 1602; zie Deel I. p. 219. O 1623. Acarı. ALDROVANDO, De anim. Ins. Libri VII.; Ed. 3.; lib. 5. c. 4. p. 544. — Als 1602; zie Deel I: p. 219. m 1634. Acarı. ALDROVANDO, De anim. Ins. Libri VII.; Ed. 4.; lib. 5. ©. 4: p. 544. — Als 1602; zie Deel I. p. 219. m 1634. ’Axaptdtov. MOUFET, Ins. Theatr.; lib. 2. c. 24. p. 266. — „nam ipsum dxaptdtov Aristoteles vocat, 5. histor. animal. "cap. 782%, Twee fouten: 1. Niet ARISTOTELES, maar ANTIGONUS Carystius. 2. Niet d&xapidiov, maar dxdpnrov. O 1638. Acarı. ALDROVANDO, De anim. Ins. Libri VII; Ed 5.; lib. 5. c. 4. p. 544. — Als 1602; zie Deel I. p. 219. . m 1646. Vermis. KIRCHER, Ars magna lucis et umbra; Hb A0 ME 22265 p: 834 ES »Quis credere posset .. lac innumerabili magnitudine vermium scatere, nisi id mı- croscopa .... docuisset?” — Natuurlijk in zure, dik ge. worden melk. — Italië. Bovenstaand is het antwoord op eene door mijzelven gestelde vraag; zie Deel I. p. 220. sub 1656. m 1657. Acarus cerae. BORELLUS, Hist. et Obs.; cent. 2. obs. 48. — Nomen nudum. O 1663. Acaris. I. CARDANO, De subtilitate Libri XXI; Ed PS 21039592282 — Als 1550. m 1663. Aceris, Acaris. I. CARDANO, Opera omnia; v. 3. p. 351. De subtilitate; p. 507.; lib. 9. p. 515. — In margine: Aceris, in den tekst acaris. — Als 1550. O 1667, CHAREETON. Zie Deel I. p.. 221. Deze „editie bestaat niet. Wat hier staat, moet dus geschrapt worden. m 1667. Syro in cera. MERRETT, Pinax rer. nat. Brit.; p. 207. — Nomen nudum. m 1668. Vermis in cera, Acarus, Mite. CHARLETON, HISTIVOVERZ DWACARODOGIE AIT. 637 237. Acarus lactis L. 1767. Onom. zoic.; p. 55. — Nomina nuda. — Zie Deel I. p. 221. m 1677. Vermis in cera, Acarus, Mite. CHARLETON, Exer- cit.; p. 58. — Nomina nuda. m 1689. Acarus e lacticinio veterascente. DOLAEUS, En- eycl. chir.; p. 1533. — Nomen nudum. m 1692. Teredo supra ficus, Teredo supra uvam passam Damascenam, Teredo supra pruna, Teredo in Conservis, Teredo in Diacydoniata, Teredo electuariis (lege: in lactuariis). Bonomo, Observationes. — Zie Deel I. p. 223. m 1696. Vermis in cerevisia, Vermis in nectar, Vermis in ambrosia. PAULITZ, Disput. med. inaug. — Zie Deel I. p°223: a 1699. Vermis in lacticinio. BONANNI, Observationes; p. 277. — Zie Deel I. p. 224. 34 m 1700. Vermiculus. NEBEL, De verm. plumb. depas- centibus; in: Misc. Cur. Acad. Nat. Cur.; Dec. III. Ann. Bue 60697, 1698) (publ:s1t700:);tp. 22075221 „Accidit hac aestate, ut in vino Xerano, quod vernacula Seveijeher Secf audit, aliquoties natantes invenerim exi- guos vermiculos vivos, pedunculorum motita- tionibus semet proden- tes, quos per micros- ae copium Musschenbroe- | kianum vidi esse ova- 7%) les, albos, & instar acarorum casei trans- parentes, acuto capite (1) ac glabro dorso (1) praeditos, Bonomique Teredinibus in Miscell. LAC u SE Nat. Curios. Dec. II. Ann. X. appendice sub fig. 1. depictis simillimos, nisi quod quatuor utrinque pedunculos habe- rent hispidos et pro cauda totidem pilos albicantes ac oblon- gos, € posterioribus magis prominentes. (2). Transparebant in posteriore corpore binae maculae subfuscae (3), quae sine dubio viscera repraesentant (4), et dum prorepebant animalcula, minimam nonnulla guttulam, limpidi instar liquoris, è posterio- 638 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 291 Acarus lactis L. 1767. ribus emittebant, quàm postea ovulum esse cognovi oblongius- culum, splendens & undique transparens (5). Quaesiveram ab initio horum vermium natales in ipso vino, sed paulò post innumeros in lagenarum vitrearum, in quibus istud Vinum asservabatur, operculis plumbeis (6), et quidem cochleatis illorum commissuris inveni, ubi conglomerati cohae- serant flavescenti pulveri, qui forsitan illorum excrementi refert, immersi: deprehendi postea hos vermiculos in omnium, quas habebam, lagenarum operculis (6), in quibus hic illic foveas atque nidos suos sine dubio rostellis sibi fererant, in ipso autem vino nullos detegere potui (7), unde persuasus fui, ex operculis in vinum decidisse, quos primum in illo vederam (8). Quo vero scirem, an ex plumbeo, an ex vino suam ha- beant alimoniam (10), lagenarum opercula, effuso vino, siccis- sima post aliquot septimanas diligentius perlustravi, ut ver- miculos plures flavescenti suo pulveri innumeros reperi, sed languidos omnes, è dorso rugis inaequali, subfuscos (10), cum caeteri in operculis vino madidis corpulentiores, al- bicantes et vividiores cursuque velociores essent (11). Vitro inclusi moriebantur omnes (12): at vino madidis lagenarum operculis admoti, pristinum vigorem brevi recuperabant, manifesto indicio, haec animalcula duci vino nutriri et hoc deficiente contabescere (13). Confirmatus fui in hac opinione, cum Bonomi ductu in uvis passis consimiles observassem vermiculos, prioribus per omnia simillimos (14), non autem, ut praedictus Autor illos 1. c. sub fig. XIII. & IV. depingi curavit, histricis instar hispidos, sed glabro dorso ac pedi- bus aliquot saltem pilis annatis praeditos (15). Quod autem isti vermiculi plumbum corrodant et absumant, manifeste hac- tenus vidi in praedictarum lagenarum operculis eo in loco, ubi haeserant conglomerati, sensim corrosis, ut profundae in illis foveae relictae fuerint’’ (16). Opmerkingen. 1. Goed gezien! 2. Zeer goed be- schreven; in het door mij gespatiëerde woord nisi is de tegenstelling met Acarus siro (BONOMo’s fig. 1.; zie Deel I. p. 304), die aan de „cauda’’ slechts zeer korte haartjes draagt, goed uitgedrukt; en die 4 lange haaren typeeren lactis! 3. Dat zijn de soms prachtig gekleurde, oranjebruine olie- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 639 237. Acarus.lactis L. 1767. kleuren, die bij lactis ongewoon ver achterwaarts liggen; zie zijne afbeelding. 4. Goed begrepen. 5. Natuurllyk liep de moeder, nadat het ei gelegd was, over het ei heen („dum prorepebant’’) en kwam het ei schijnbaar „€ posterioribus”. 6. Dus onder de looden kappen der flesschen. 7. Zij boorden of knaagden dus niet door de kurken stoppen. 8. Waar- schijnlijker is, dat de Acari nog op den hals der flesch zaten, toen hij zijn glas vulde. 9. Natuurlijk voedden zij zich niet met het lood, maar met den zuur geworden, uit de flesch door de kurk gedropen wijn; zijn experiment bewijst dat ook. 10. Daaruit blijkt, dat deze diertjes geen droogte ver- dragen kunnen, reeds na ééne week min of meer verschrom- pelden en zich moeilijk bewogen. 11. De tegenstelling is hier goed geschilderd. 12. Uit gebrek aan vocht. 13. Des te onbe- grijpelijker is het, dat hy, tot dit resultaat gekomen, zijn opstel betitelde met: „plumbum depascentibus!” 14. Hy vond-dus’dezelfde,soort opsrozijnen 15. Hy zag dus goed het onderscheid tusschen lactis en domesticus. 16. Hierin vergist hij zich; eerder werd het lood door het door gisting ontstane azijnzuur aangetast. m 1703. Acarus e lacticinio veterascente. DOLAEUS, En- eyel. chir. ration.; Ed! 2.37 1b css 110% p! 17391 No: men nudum. m 1704. Syro in cera. MERRETT, Brit. rer. nat. pinax; p. 207. — Als 1667. m 1753. Ciron dans la cire. Encycl. Dict. rais. Sci. Arts Metiers; v. 3. p. 475. — Nomen nudum. m 1758. Wachswurm. GMELIN, Onomatol. Hist. nat.; v. l. col. 30. — Nomen nudum. m 1759. Acarus case Würtembergensis, Würtemberger Käse-Milbe. KNIPHOF, De pedic. inguin.; t. 3. f. ©. — Ver- kleinde reproductie van Cuno’s figuur, zonder tekst. — Zie Deelni-.p. 226. 11.52. m 1759. Mibe. LEDERMÜLLER, Mikrosk. Ergötz.; 1763. — De eerste 50 „Küpfer’”’ en p. 1—96 waren reeds in 1759 verschenen. — P. 69. Hij behandelt de „Mehlmilbe”; „Sie lieben das saure besonders, daher sie auch häufig auf dem trockenen Buchbinderkleister gefunden werden.” — Ik ben 640 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Der Acarus lactis: iL. 176%. ervan overtuigd, dat dat geen ,,Mehlmilben”’ aan lactis waren. | Hij vond ze ook (p. 69) „auf den Rinden derer holländischen Käse.’" — (P. 71) „Denn anderst’’ (dan de ,,Mehimilbe’’) „habe ich sie auf den Rinden der Käse und zwar der Hol- ländischen .... gefunden.” — „Als ich dieser Tagen ein grosses Stück dürren Kleisters hervorsuchen und aus dem Glase, worinnen ich denselben verwahrte zum einweichen hervorlangen wollte, fande ich nichts, als eine Menge graues Mehl im Glass. Als ich es aber unter das Mikroskop brachte, waren es lauter Milben, denen mein Kleister wegen seiner Sauern Consistenz sehr gut muss geschmecket haben, denn sie hatten solchen rein aufgefressen.’’ — „Im vorigen Jahr wurde mir eine Bouteille Wein verehrt. Es sollte Werthheimer sein. Als ich das erste Glas davon herausschenkte, sah ich sogleich, dass viele Kleinigkeiten mit in dem Kelchglase war. Anfänglich hielte ich solche für Luftbläschen, als aber alles auf dem Grund des Glases fiele, so veranlasste mich dieser Umstand, mein Mikroskop hervorzusuchen und mit Hülfe desselben entdeckte ich meine neuen Weingäste, und dass es solche von der Art Milben waren, welche man auf der Rinde des Holländischen Käse findet.” Ook de GARSAULT 1733 vond lactis op oude kaas (zie Deel I. p. 225) en BAKER op de kurken van wijnflesschen (zie Deel I. p. 226. 1743), zoo ook NEBEL (zie hierboven 1700). (P. 72.) „Dieser Zufall kan gar leicht zu Schulden kommen. Man darf nur Käse und Weine beysammen in einem Keller haben, und dann die Gegend an den Fassdauben um das Spundloch oder auch um die Röhre herum nicht fleissig abdrocknen, säubern und reinigen, so würde man gar bald, von diesen so geselligen Kreaturen zu Millionen an den Weinfässern haben, denn allda finden sie ihre liebste Nahrung.” Ook ROLANDER vond zijn Acarus dysenteriae (= lactis) in zijn nachtbeker en onder aan de stoppen der bierton- nen! Zie Deel lp W2272228 ‚a 1760. Myt op gedroogde vrugten, Insekt op de korken van flessen in kelders. BAKER, Het mikr.; v. 2. c. 23. p. 186.; v.50. p. 275. — Als: 1744; zie: Deel I. p. 226. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 641 237. Acarus lactis E. 1767. m 1760. Acarus in excretis; Acarus in vasis potus acidi ; Acarus sub doliorum obturamentis. NYANDER, Exanth. viva; in : LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 5. p. 97. 98. — Als 1757; ziemDeel sp 2272 m 1767. Acarus lactis. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12; v. 1. P. 2. p. 1024. n. 16. — „Acarus abdomine ovato obtuso postice setis quatuor longitudine corporis declinatis. Corpus hyalinum, postice valde obtusum, setis 4, quae sub incessu repunt. Rostrum pedesque subtestacea. Habitat in lactis cremore antiquo & in Lactis vasis.” Ziedaar eene vrij goede beschrijving van DE GARSAULT's feuun 1783. Zie Deel Ti px 225: fol Het woord jrostrum:: wijst op een spitsen ,,kop”. Acarus dysenteriae. Idem, ibidem; n. 17. — „Acarus pedi- bus setis duabus, abdominis ovati postica setis quatuor longitudine corporis horizontalibus. Corpus hyalinum. Pedes singuli postice armati duabus pilis altero in medio, altero ad plantam. Abdomen ovatum, glabrum, terminatum setis 4, corpore fere longioribus, distantibus: 2 superioribus, 2 inferioribus. Deze beschrijving completeert de vorige. Zij past in allen deele op lactis (in geen geval op farınae!) Inderdaad, de lange tastharen aan het einde der tibiae III en IV en der tarsi III en IV zijn opvallend. Wèl hebben ook de tarsi I en II aan het eind een tasthaar, maar dat is veel korter en uiterst fijn. Dat de lange achterrandharen bij lactis langs den bodem slepen, bij dysenteriae den bodem niet raken, is eenvoudig een ge- volg van den turgor in het abdomen. Dat kan men ook bij Glycyphagus en Tyrophagus zoo mooi zien: bij eenige indi- viduen zijn de lange haren vrij wel alle achterwaarts ge- richt; bij de meer dan noodig gevoede staan zij in alle rich- tingen ‘gespreid. Zie o.a. de hierboven gereproduceerde figuren 226 (p. 631) en 228 (p. 632). — Ook is goed gezien, dat 2 der achterrandharen (de externe) dorsaal, 2 (de interne) ventraal ingeplant zijn, en zoo lang zijn als het heele dier. „Habitat in doliis cerevisia acida infectis; imprimis in stillicidio siphonis vasis; saepe in cantharis (1) ligneis ad rimas aestate, obambulans ab hora 10 noctis in diei 10 (2) 41 642 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 2837. Acarus lactis L. 1767. supra cerevisiam, caeterum latitans sub cerevisia in rimis.’’ Opmerkingen. 1. Kannen of bekers; zie het verhaal van ROLANDER in Deel I. p. 227. 2. Zij schuwen dus het licht; eene merkwaardige waarneming. Wij, tegenwoordige acarologen, wij letten veel te weinig op dergelijke oecolo- gische bijzonderheden; wij stoppen te gauw de diertjes in de eene of andere conserveervloeistof! m 1767. Acarus. SANDIFORT, Natuur- en Geneesk. Bibl. ; v. 3. p. 586. in noot bij referaat over PRINGLE’s Obs. diseases Army. — Nomen nudum; vertelt het dysenterie-geval van ROLANDER; zie Deel I. p. 227. m 1769. Acari. HouTTUYN, Natuurl. Hist.; v. 1. Stuk (=tom. ) 13; p. 111. — Naar ALDROVANDO 1602. Acarus lactis, Melkmyt, Acarus dysenteriae, Roodloop- diertje. Idem, ibidem; p. 135. n. 16. 17. — Beschrijvingen naar LINNAEUS 1767. Vertaling van het dysenterie-geval VanMROLANDER zie Deel I p. 227. Roo-loop-diertje. Idem, ibidem; p. 140. — Beschrijving naar LINNAEUS 1767. m 1769. "Alcavus lactis. LINNAEUS, Syst. Nats Edy 13h; Veloce Zeine np. 1024. n 16. Als 1767. Acarus dysenteriae. Idem, ibidem; n. 17. — Als 1767. mi 1275.9 Acarus lactis. FABRICIUS, Syst. Ent. ;p. Sls: n. 17. — Als LINNAEUS 1767. Acarus dysenteriae. Idem, ibidem; n. 18. — Als Lin- NAEUS 1767. m 1775. Acarus lactis, Melkemid, Melkemark. HAMMER, Faun. Norv.; p. 156. n. 692. — ,,Findes 1 gammel Romme og Melkekar.” — Noorwegen. Acarus dysenteriae, Blodsotmid. Idem, ibidem; p. 157. n. 693. — „Findes i sure Öltonder’”’ (biervaten), „og i Traekan- der” (houten bekers), „og er glasgrgn” (en is glasgroen; inderdaad, zij hebben soms een groenen glans). — Noorwegen. 1775. Acarus lactis, Michmilbe. PL. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1050. n. 16. — Naar LIN- NAEUS 1767. Acarus dysenteriae, Ruhrmilbe. Idem, ibidem; n. 17. — Vertaling van HOUTTUYN 1769. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 643 237. Acarus lactis E. 1707. m 1776. Milbe. SULZER, Abgek. Gesch. Ins.; v. 245. — „In der sauern Milch, ja in den Excrementen bei der Ruhr.” — Hij beschouwt dus dysenteriae als synoniem met lactis. m 1777. Acarus dysenteriae. GOEZE, Entom. Beyträge; v. 1. p. 608. — Zag in zijne collectie een Dytiscus semistriatus „ganz weiss, wie mit Schimmel überzogen .... bestanden aus einem Gewühle von Acaris Dysent. Linn. Also eine neue Art von Insektenfeinden der Kabinete.’’ — Insektenver- zameling; Duitschland. 1778. Myt op gedroogde vrugten, Insect op de korken van Messen. in‘ kelders. BAKER Het mikr.;.v. 2.7ce. 23. pr 186; c. 50. p. 275. — Als 1744; zie Deel I. p. 226. m 1778. Mitte. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 86. — „Sur les vieilles confitures sèches, où elles se multiplient souvent prodigieusement, comme j’en ai vu la preuve, en examinant a la loupe de vieilles brignoles (1) confites, qui fourmilloient de petites Mittes blanches; je ne conseille donc pas de manger de ces sortes de confitures, gardées depuis longtemps, sans les avoir auparavant examinées a la loupe, pour ne pas risquer d'avaler des milliers de ces petites ani- maux, qui peut-être pourroient causer des maux d’estomac ou d'autres incommodités. On en trouve encore dans les tonneaux et autres futailles, où l'on garde de la bière qui commence à s’aigrir, et ce sont elles qu’on croit donner la dysenterie à ceux qui boivent d’une telle biere.” Opmerkingen. 1. Prunus domestica. — Zweden. =r1781.. Acarus lactis. FABRICIUS, ‘Spec. Inst m. 27 pi 490. n. 23. — Diagnose van LINNAEUS 1767. Acarus dysenteriae. Idem, ibidem; n. 24. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1781. Acarus dysenteriae, Ruhrmilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 510. n. 1051. t. 3. f. 4. — „Acarus pedibus seta unica (1), abdominis postica parte setis quatuor longi- tudine fere corporis.” „Descr. Albus, ovatus, antice acuminatus, oculis nullis visibilibus, ac fortasse nullis; nec eium opus illis habet, cum necesse non sit, ut victim quaerat, cui insidet. Pili in insecto rari, sparsi, breves; postice setae quatuor longitudine fere 644 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 237. Acarus lactis L. 1767. corporis; quarum duae inferiores, duae superiores. Pedes, quorum duo paria antica crassiora: duo postica gra- ciliora sunt, arti- culis constant qu- atuor aut quin- que; medio cujus- vis pedis seta lon- ga insidet. Hucus- que praesens In- sectum cum Acaro Dysenteriae LIN- NAEI consentit, quem Cl. ROLAN- DER in Actis Hol- miensibus des- cripsisse dicitur (2) used wditiert defectu setae, Ù quae apici pedum Fia. 230. — 3/2. insideat, quam nulla arte videre potui (1). Juniores hujus speciei acari hexapi sunt. — Habitat in vini acescentis faecibus, quibus copio- sissimus insidet (3). Opmerkingen. 1. Hij zag dus de zich aan de tarsi bevindende tastharen over het hoofd. 2. Zie Deel I. p. 227. 3. Zooals wij herhaalde malen in Deel I en hierboven zagen. m 1787. Acarus lactis. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 373. n. 27. — Diagnose van LINNAEUS 1767. Acarus dysenteriae. Idem, ibidem; n. 28. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1788. Acarus in excretis, Acarus in vasis potus acidi, Acarus sub doliorum obturamentis. NYANDER, Exanth. viva; in: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 5. p. 97. 98. — Als 1757; AD ell 9227 m 1789. Mitte. MAUDUYT, Discours prélim.; in: Encycl. méth., Hist. nat., v. 4. Insectes; p. CCLXXIII. — „Les HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 645 237, Acarusilachis 2. 1707. comestibles que l’on prépare avec le lait epaissi, .... sont attaqués par diverses espèces de Mittes.” m 1789. Acarus lactis, Mite du lait. DE VILLERS, LIN- NAEI, Ent.; v. 4. p. 51. n. 12. — Naar FABRICIUS 1787. Acarus dysenteriae, Dyssentérique. Idem, ibidem; p. 52. n. 13. — Naar FABRICIUS 1787. m 1790. Acarus dysenteriae, Ruhrmilbe. BRAHM, Insekten- kalender; p. XLII. — Nomen nudum. — ,,Generatio .... in das Frih- und Spatjahr, und beyde Jahreszeiten sind daher jene Epochen, wo bekanntlich die .... Krankheit am ärgsten und häufigsten wütet.” Nu is hij danig aan het fantaseeren! Acarus lactis, Milchmilbe. Idem, ibidem. — Nomina nuda. m 1790. Acarus lactis. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2928. n. 16. — Diagnose van LINNAEUS 1767. Acarus dysenteriae. Idem, ibidem; p. 2929. n. 17. — Dia- gnose van LINNAEUS 1767. m 1792. Acarus lactis. MANUEL; in: Encycl. méth., Hist. nat., Ins.; v. 7. p. 691. n. 25. — Mitte du lait, p. 684. n. 293492691. n. 29: Acarus disenteriae. Idem, ibidem; p. 690. n. 24. — Mitte de la dysenterie, p. 684. n. 24.; p. 690. n. 24. m 1792. Acarus lactis. PETAGNA, Instit. Ent.; v. 2. p. 709. n. 12. — Diagnose van LINNAEUS 1767. Acarus disenteriae, Idem, ibidem; n. 13. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1794. Acarus lactis. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 431. n. 30. — Diagnose van LINNAEUS 1767. Acarus dysenteriae. Idem, ibidem; n. 31. — Idem. m 1795. Acarus disenteriae. MÖLLER, Lex entom.; p. 181. — Nomen nudum. m 1801. Acarus dysenteriae, Ruhrmilbe. JÖRDENS, Ent. u. Helminth. menschl. Körp.; p. 200. — Diagnose van LIN- NAEUS 1767. — P. 201. Het verhaal van ROLANDER (zie Deel I. p. 227.). Hijzelf gelooft, dat het de alomtegenwoordige kaasmijt was. m 1802. Acarus lactis. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 705. — Als 1790. 646 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 237. Acarus lactis L. 1767. Acarus dysenterica. TURTON; in: Idem, ibidem; p. 705. — Als 1790. m 1803. Acarus lactis, Mulchmilbe. (Anonymus); in: KRUNITZ, Oec. techn. Encycl.; v. 90. p. 332. n. 8. — Dia- gnose van LINNAEUS 1767. Acarus dysenteriae, Ruhrmilbe. Idem, ibidem; n. 9. — Diagnose van LINNAEUS 1767.; het verhaal van ROLANDER; zie) Deel p.227. m 1803. Acarus dysenteriae, Ruhr Milbe. SCHRANK, Fauna Boica 298. 92212. n: 2684. Diagnose; citeert SCHRANK 1781. — „Der Gang ist langsam. In Gartenerde” (???) „auf den Hefen des umgeschlagenen Bieres und der Weine; in sauer gewordene Bierüberbleibseln.”” — Beieren. m 1804. Acarus favorum, Mite des rayons de mel. J. G. HERMANN (père) in: HERMANN, Mém. Apt.; p. 86. n. 13. — Volgens eene noot op p. 86. r. 1—3 is deze $ van HeRMANN- père. — „Ovatus, convexus, pallidus, setis obsitus, quatuor posticis dorsalibus (1) erectis divaricatis. (2). — Ovale, convexe, pâle, couverte de soies, dont quatre sur le derrière du dos (1), dressées en haut et étalées (2.).” „Novembre. Dans les rayons de mouches a miel vieux, noirs et ayant une odeur aigre (3). Elle est de la forme et du port de la mite ciron’ (4). Opmerkingen. 1. Onjuist; slechts 2 van de 4 zijn dorsaal. 2. Zie, lactis had deze 4 haren slepend, dysenteriae horizontaal, en favorum naar boven gericht! wel een bewijs, dat de turgor van het abdomen de oorzaak daarvan is. Zijn individuen waren dus goed gevoed (convex), of praegnant. 3. Juist! dat „zure” is typeerend voor de levenswijze van de soort. 4. Dat is zijn Scirus = Bdella. ; de gelijkenis is te danken aan het spitse voorste deel; zie fig. 230. p. 644. — Had hij ARISTOTELES gelezen, hij zoude dien zeker geciteerd hebbenteziey Decl p: 1219216: m 1804. Acarus dysenteriae. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 54. — Hy plaatst haar in zijn „genre Sarcoptes”. Wij mogen dus wel zeggen, dat hij haar Sarcoptes dysenteriae noemde. — „Comparez avec cet insecte la mite du lait, acarus lactis. Lin.” — Hij is dus de tweede (zie hierboven HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 647 237. Acarıs lactus E. 1767. 1776 SULZER!), die de frappante gelijkenis in de diagnosen inziet. 238. (Adhuc sine nomine.) (Glycyphagus hericius ROBIN 1868.) (Hericia.) m 1799. Acarus siro, Ostmidde. RATHKE, Entom. Jagt- tagelser; in : Skrivter Naturh. Selskabet; v. 5. n. 1. p. 196. „Under disse Jagttagelser forundrede jeg mig ofte over at finde den almindlige Ostmidde eller Acarus siro paa og under Barken af Traeerne, og isaer paa de Kuglesvampe eller Sphaerier (Sphaeria episphaeria), som voxe paa Eegetraeerne, og som den ofte havde ganske udhulet. Ved Hielp af Mikro- skopet saaes den, naar den blev tvunget til at ligge stille, at fremstraekke 2de Yderkiaeber (mandibulae), som bestode hver af 2de Leed, med en meget spids Sax 1 Enden, og som den meget hurtig aabnede og lukkede; men da denne Art baerer Hovedet nedböiet, ere de övrige Mundens Dele saer- deles vanskelige at iagttage; det har imidlertid stedse vaeret mig umueligt at opdage noget lignende med Suerör, ligesom det og er vanskeligt at indsee hvad Brug den skulde kunne giöre af dette, da den lever af törre Ting, som Ost, Meel og Bark”. „Während dieser Beobachtungen verwunderte ich mich häufig über das finden, der gewöhnlichen Käsemilbe oder Acarus siro an und unter der Rinde der Bäume, und beson- ders an den Kugelpilzen oder Sphaerien (Sphaeria episphae- ria), die auf den Eichen wachsen, und die sie oft ganz ausge- höhlt hatte. Bei Hilfe des Mikroskopes sah man sie, wenn sie zum Stilliegen gezwungen wurde, 2 Aussenkiefer (mandi- bulae) hervorstrecken, diese bestanden aus 2 Gliedern, mit einer sehr spitzen Scheere am Ende, und welche sie sehr schnell öffnete und verschloss; als diese Art aber den Kopf herabgebogen trägt, sind die übrigen Teile des Mundes be- sonders schwer zu beobachten; es ist mir indessen immer unmöglich gewesen, etwas der Saugröhre ähnliches zu ent- 648 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (238. Glycyphagus hericius Rob. 1868.) decken wie es auch schwer zu begreifen ist, welche Anwen- dung sie davon machen könnte, weil sie von dürren Dingen wie Käse, Mehl und Rinde lebt.’ Mij dunkt, deze Tyroglyphide met spitse mandibula, en op eik (Quercus) gevonden, was Glycyphagus hericius. — Sphae- ria behoort tot de Pyrenomycetes. — Noorwegen. 239. (Venvole van Deel I. pi 231. n. 73) Pediculus cerambycinus Scopoli 1763. (Sennertia.) m 1763. Pediculus cerambycinus. Scororr, Ent. Carn.; p. 386. n. 1054. — „Antennae corpore longiores, assiduo et lente mobiles. Albus, minutus, segnis. Corpus ovale, Pedes sex, breves, pilosi, aequedissiti. — Habitat in Api viola- GEA Hier vergiste hij zich deerlijk; de antennae zijn de pooten IV, die in een lang sleephaar eindigen. DE REAUMUR, die hetzelfde diertje op Xylocopa violacea vond, vergiste zich niet! Zie Deel I. p. 231. 232. f. 53. — Karniolië (Tirol). m 1769. Bokagtige luis. Houttuyn, Natuurl. Hist.; v. 1. Stuk (= tom.) 13. p. 93. — Naar ScopoLI 1763. m 1789. Pediculus cerambycinus, Pou de l’abeille-violette. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 38. n. 60. — Naar Sco- POLI 1763. 240. (Vervolg: van Deel I. p. 231. n. 72.) (Adhuc sine nomine.) (Chaetodactylus spec.) Niets bijgekomen. HISTNOVERZEDIAGAROLOGIE: IT. 649 241. (Vervolg van Deel I. p. 232. n. 74.) (Adhuc sine nomine.) (Hypopus granulatus Duy. 1849.) (Cerophagus.) ERIZS0 N Insecten DE/TASHIRE. -— Niet: ‚mitten. Zie! Deel Tp. 232. m 1758. Acarus. Hitt, Notes; 17: SWAMMERDAM, The Book of Nature, p. 26. — Over het geval van DE LA HIRE 1730; zie Deel I. p. 232. — „This is of the Acarus kind, having eight legs.” — Juist! m 1759. Ciron. DE LA CHENAYE DES Bors, Dict. rais. univ. d’Anim.; v. 1. p. 648. col. 2. — Nomen nudum. — Citeert DE LA Hire 1730. Hij heeft dus, evenals Hitt 1758, ingezien, dat hier sprake is van een Acarus. wi 1718. Maite. DE GEER, Mem. Hist. Ins; vs Ze pi 112. — Citeert DE LA HIRE 1730; „un petit Insecte du genre des Mittes, qui s’attache aux Mouches, mais qui paroit avoir été d'une espèce difiérente de celle, dont je viens de parler ici.’ (Acarus muscarum). 242. (Vervolg van Deel I. p. 214. n. 70.) Acarus destructor Schrank 1781. (Glycyfhagus.) m 1712. Mite among figs. VAN LEEUWENHOEK, Addit. Obs. — Zie Deel I. p. 214. m 1743. Mite in cabinets of the curious. BAKER, The micr.— Zie Deel I. p. 215. m 1744. Myt in de Kabinetten der liefhebbers. BAKER, Het micr. — Zie Deel I. p. 215. m 1744. Mite in cabinets of the curious. BAKER, The micr. — Zie Deel I. p. 215. m 1746. Vermin in the cabinets of the curious. ADAMS, Microgr. ill; Ed. 1.; p. 92. — Naar VAN LEEUWENHOEK 1712 en BAKER 1743. 650 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 242. Acarus destructor Schrk. 1781. 1754. Mite in cabinets of the curious. BAKER, The micr. nt Zien Deel 215. m 1754. Mite dans les cabinets des curieux. BAKER, Le mier. —— ie Deel bp 215: m 1756. Made in den Cabinets. BAKER, Das zum Ge- brauch;... Micr. — Zie Deel I. p. 215. O 1760. Myt in de kabinetten der liefhebbers. BAKER, Het micr. — v. 2. c. 23. p. 186. — Als 1744; zie Deel I. p. 215. m 1765. Mite dans les cabinets des curieux. MENURET; in eeneyclsousDict. rais. Sci. Arts Métiers) MO ps 579. — Naar BAKER 1743; zie Deel I. p. 215. Mite de figues. Idem, ibidem. — Naar VAN LEEUWENHOEK WAZ-aziey Deel al sp. 214. RUMOR ER HOUTTUYN, NatuurlSElist: ve 1% Stuk (= tom.) 13. p. 12. — „Zyn vernielers van opgezette kapel- len.’ m 1771. Vermin in the cabinets of the curious. ADAMS, Microgr. ill.; Ed. 4.; p. 98. — Als 1746; zie hierboven. m 1774. Mite dans les cabinets des curieux. Encycl. Dict. UNIV. Tas ON Woordelijk als MENURET 1768. Mite de figues. Idem, ibidem. — Idem. m 1778. Myt in de ka- binetten der liefhebbers. BA- KER, Het mir ec 23. p. 186. — Als 1744; zie Declan pa ilios m 1781. Acarus de- | | structor, Modermilbe. b ) SCHRANK, Enum. Ins. Au- \ striae p sol 2 mn 103722 | ZEE „Acarus ovatus, ani setis I longis pluribus, pedum seta to li Ra unica. „Descr. Minimus, oculo nudo prorsus inconspicuus, hyalinus HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 651 242. Acarus destructor Schrk. 1781. vitri instar, albens, sed saepe ab esca transparente mire variegatus; hinc aliqui occurrunt .albi, alii nubeculas obs- curas gerunt, ut ille, quem depinximus, alii ferruginei (1). Corpus nitens, totum, etiam pedibus glaberrimum, sed setis in utroque latere inter pedum par secundum & tertium duabus fere ad angulum rectum corpori insidentes; setis duabus in singulo pede, quarum una in medio ad angulum acutum prodit longior, altera basi insidet brevior; postice post se trahit setas plures inaequalis longitudinis (2). Antice ex corpore articulus angustior procedit, & ex hoc rostrum (3), qui basi oculis duobus prominentibus instruitur, sed hyalinis, nec coloratis (4); supra oculos seta brevis antrorsum porrecta (5); setae duae aliae breves in medio rostri, antennis mentientes, cum rostrum deflectitur (6). — Habitat in insec- torum exuviis loco humido adservatis, veram inducens cariem.” Opmerkingen. 1.Inderdaad, veel sterker dan domes- ticus vertoont destructor allerlei bruine of zwarte figuren, veroorzaakt door in het geheele idiosoma verspreide, geen licht doorlatende kristallen, of bolletjes (geen darminhoud !). 2. Evenals zoovele acarologen van zijn tijd (en ook van lateren tijd: KocH!) ziet hij niet, dat de haren op den rug ingeplant zijn. 3. Hij zag dus niet de twee naast elkander liggende mandibels. 4. Hij wilde oogen zien; zag ze dus! 5. Setae verticales externae. 6. Setae verticales internae. — Hij geeft den raad, de insekten niet in vochtige, koude kamers te bewaren. m 1786. Mehlmilbe. WICHMANN, Aetiologie der Krätze; p. 39. t. fig. 1. — Hij wil bewijzen, dat LINNAEUS in zijne meening, dat farinae en scabiei dezelfde soort zijn, ongelijk heeft. Hij beeldt op dezelfde plaat eene „Mehlmilbe” en de „Krätzmilbe” af. — Merkwaardig is, dat hij de afbeeldingen door LEDERMÜLLER 1757, JOBLOT 1754 en DE GEER 1778, van de „Mehlmilben” gepubliceerd, kent, en tòch niet het verschil ziet tusschen die figuren en de zijne! — Het is tevens een bewijs, dat hij maar één individu onderzocht, dat toe- vallig een destructor was, die uiterst zelden in meel voor- komt. Had hij meer individuen onder het mikroskoop ge- 652 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 242. Acarus destructor Schrk. 1781. bracht, hij zou zeker de echte farinae gezien en afgebeeld hebben. — Hij geeft van deze ,Mehlmilbe” geene beschrijving. Maar wij zien aan de 4 dikke tar- sen I en II duidelijk, dat zij de behaarde-schub-dragende van de- structor zijn. Zijne teekening stelt de ventrale zijde van een tus- schen glaasjes plat gedrukt en dood exemplaar voor; herkenbaar is de Y-vormige genitaalopening; vermoedelijk heeft hij niet be- merkt, dat het dier op den rug lag! De haren zijn veel te kort Fia. 232. — 2/1. geteekend. m 1789. Mitte. MAUDUYT, Discours prélim.; in : Encycl. meth.; v. 4. Ins.; p. CCLXXIV. — „Plusieurs especes de Mittes .... detruisent les collections de quadrupedes, d’oi- seaux, d'insectes, &c.”’ m 1789. Acarus destructor, Mite destructeur. DE VIL- LERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 72. n. 69. — Naar SCHRANK ZG le m 1790. Acarus destructor. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2932. n. 61. — Diagnose van SCHRANK 1781. Acarus destructa. Idem, ibidem; P. 7. Index. m 1792. Acarus destructor, Mite destructive. MANUEL; in : Eineyel-zmeth».Hist: nat., Ins.; v. 7. p. 697.2n2.15% Naan SCHRANK 1781. m 1802. Acarus destructor. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 707. — Als 1790. m 1803. Acarus destructor, Moder Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 203. n. 2653. — Diagnose en citaat van SCHRANK 1781. — „In der Erde, auf faulenden Körpern.” (sic!) In 1781 gaf hij den „habitat” beter aan. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 653 243. (Vervolg van Deel I. p. 203. n. 69.) Acarus domesticus de Geer 1778. (Glycyphagus.) m 1648. Acarus. KIRCHER, Ars magna lucis et umbra; lib. 10. P. 2. c. 8. $. 5. p. 834. — „Quid acarus, nisi ursum pilosum?”’ — KIRCHER is dus de eerste, niet BORELLUS (zie Deel I. p. 204.), die domesticus een „ursus pilosus’ noemt. BORELLUS citeert ook KIRCHER. m 1656. Animalculum in larido veteri. BORELLUS, Obs. micr. Cent.; p. 14. Obs. 14. m 1658. Acarus. KIRCHER, Scrut. phys. med.; p. 45. — „Visui non armato minutius animal acaro non occurrit, utpote candidi puncti similitudinem prae se ferente; quod tamen smicroscopio visum, animal pilosum & prorsus uro simile nobis exhibetur.” m 1670. Animalculum in larido veteri (niet: ,,vermis” 1. 1. v.) SAcHs À LEVVENHEIMB, Messis, &c. — Zie Deel I. De 207 m 1685. Animalculum in veteri lardo (niet „vermis” i. VEP PAULLINDS Cynogr...&c. - Zie Deel 1. p. 204. m 1691. Insectum casei. BONANNI, Obs. — Zie Deel I. pe 205: m 1692. Vermis in arefacto caseo, Teredo supra ficus, Teredo supra uvam passam Damascenam, Teredo supra sta- phidem (lege: staphilem), Teredo supra prunas, Teredo supra amygdalas, Teredo supra tragemata. Bonomo, Obs. — Zie Deel. pi 205: m 1696. Mute in flesh, Mite on bacon. VAN LEEUWENHOEK, An extract, &c. — Zie Deel I. p. 206. m 1697. Müt in vlees, Mut van spek. VAN LEEUWEN- HOEK, Sesde vervolg, &c. — Zie Deel I. p. 206. m 1697. Acarus in carne, Acarus in lardo. VAN LEEUWEN- HOEK, Continuatio arc. nat., &c. — Zie Deel I. p. 206. m 1718. Animal. JOBLOT, Descr. micr.; &c. — Zie Deel M5] Dae IKON m 1720. Acarus in lardo. VALENTINI, Amphitheat. zoot. ; p. 230. — Nomen nudum. — Compilatorisch werk. 654 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 243. Acarus domesticus de Geer 1778. m 1743. Louse on sweet meats, Mite on dryed fish, Mite on dryed flesh, Mite on dryed fruits. BAKER, The micr.; — Zie Deep" m 1744. Luis op suiker-gebakken ; Myt op gedroogde visch, Myt op gedroogd vleesch, Myt op gedroogde vrugten. Doolende Myt. BAKER, Het mikr. — Zie Deel I. p. 212. O 1744. Zie Deel I. p. 212. — Als 1743. m 1746. Acarus ex arido caseo. LINNAEUS, Faun. Suec.; p. 347. n. 1195. — Zie hierover Deel I. p. 184. m 1794, 321eMDeelTl. p. 212. — Als 1748: m 1754. Pou sur les confitures, Mite de poisson mort, Mite de chair morte, Mite de fruits secs. BAKER, Le micr. — Zie Deels Temp 2210: m 1756. Laus in Zuckerzeug, Made in trockenem Fisch, Made in trockenem Fleisch, Made in dürrer Frucht. BAKER, Das zum Gebrauch, &c. — Zie Deel I. p. 213. m 1757. Ver. Bonomo, Obs. s. 1. Cirons, &c.; in : Collect. Acad.; v. 4. p. 580. — De vertaling is niet woordelijk; zie bij stro n. 268. o 1758. Vermis. BOHADSCH, Diss. de Synocho putrida. — „Vermis hirsutus a femina cum urina redditus.’’ — Aca- rus domesticus ? toevallig in den nachtspiegel terecht ge- komen. m 1759. Pediculus muscae, Fliegen-Laus. KNIPHOF, De pedic-Aingtin MES" f. O. Verkleinde reproductie van Cuno’s figuur; zie Deel I. p. 211. f. 49. — Geen tekst. m 1759. Milbe. LEDERMÜLLER, Mikr. Ergötz.; 1763. — P. 1—96 en ,, Kupfer” 1—50 waren reeds in 1759 verschenen. — P. 69: „auf den Mandeln’; (P. 71) „die anderst’’ waren dan de „Mehlmilbe’; ook „auf Schweinsblasen .... und fetten Sachen.” oO 1760. Luis ob sutker-gebakken, Myt op gedroogde visch, Myt op gedroogd vleesch, Myt op gedroogde vrugten, Doolende myt. BAKER M Helämier,, v. 2. c. 21. p. 182.:702 23.) pea lise: 187. — Als 1744. oO 1760. Vermis. PALLAS, Diss. de Infestis vivent. intra viventia; p .6. — Hij citeert BoHADScH 1758. m 1765. Mite vagabonde. MENURET; in : Encycl. ou Dict. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 655 243. Acarus domesticus de Geer 1778. rais. Sci. Arts Metiers; v. 10. p. 579. — Naar BAKER 1743; zienDeel:1. p. 212. m 1768. Vermis. PALLAS, Diss. de Infestis viv. intra viv.; in: SANDIFORT, Thes. diss.; p. 253. — Als 1760. m 1771. Mate. Adams, Microgr. ill.; Ed. 4.; p. 95. — Als Mao zie Deel Pp. 212. m 1771. Mitte domestique. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 2. P. 1. p. 10. — „Les Mittes domestiques ont huit pattes & deux especes de petits bras, à la facon des Araignées; mais elles naissent de l’oeuf seulement avec six pattes, les deux autres qui manquent, leur viennent dans la suite.” — Er staat niet, welk paar; uit den zin zoude men opmaken: het vierde. — Met 2 soorten van palpen zijn stellig de 2 mandibels en de 2 palpen bedoeld. m 1774. Mite vagabonde. Encycl. ou Dict. univ. rais.; v. 29. — Woordelijk als MENURET 1765. m 1774. Käsemite. GOEZE; in zijne vertaling van DE GEER S Mémoires; in: Naturforscher;: 3. Stück, p. 28]. — Dat is dus eene onjuiste vertaling. æ 1775. Milbe auf alten Schweinsblasen, Milbe auf Man- de 122.18 MULLERY Vollst.. Natursyst.;t ve (23 Bie 5p: 1050. sub n. 15. — Nomina nuda. m 1778. Luis op swiker-gebak. BAKER, Het mikr.; v. 2. c. 21. p. 182. — Myt op gedroogde visch, Myt op gedroogd vleesch, Myt op gedroogde vrugten, c. 23. p. 186. — Doolende myt, c. 23. p. 187. — Als 1743; zie Deel I. p. 212. m 1778. Matte. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 86. — „our le lard et la viande sèche.” — Nomen nudum. Acarus domesticus, Mitte domestique. Idem, ibidem; p. 88. 89. — ,,Acarus albus, maculis binis fuscis, corpore ovato medio coarctato: pilis longissimis, pedibus aequalibus. — Mitte blanche à deux taches brunes, à corps ovale avec un rétrécissement au milieu et hérissé de poils, à pattes égales” Hij citeert ten onrechte GEOFFROY 1762 (farinae), HOOKE 1665 (dimidiatus), BLANKAART 1688 (farinae) en VAN LEEU- WENHOEK 1694 (casei). — Verkort: „oont les plus communes de toutes (1) et que j'appelle 696 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 243. Acarus domesticus de Geer 1778. domestique ; vivent en grande quantité sur le vieux fromage (2); et je les ai également trouvées dans la terre des pots à Fic. 233. — 3/2. fleures (3); M. de LINNE les a confondues avec les Mittes de la gale et de la farine sous le nom d’Acarus Siro (4). „Ayant trouvé sur deux vessies seches de porc une quan- tité innombrable de ces Mittes domestiques, j’eus occasion de les observer tout à mon aise et de faire sur elles les remar- ques que je vais détailler successivement (5). „Ires-agiles; courent avec beaucoup de vitesse; garnies de beaucoup de poils; blanc sale tirant un peu sur le brun, très luisante; deux taches circulaires brunes, produites par des parties internes (6). Gros, ovale, plus long que large, arrondi au derrière, un peu rétréci au milieu (7); antérieure- ment la tête, confondu avec le corps, sans qu’il y ait entre- deux de séparation bien sensible (8); la peau lisse, très- étendue, sans plis ni rides.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 657 243. Acarus domesticus de Geer 1778. „La tête; museau conique, assez pointu; peut la courber en dessous; en devant une partie pointue (fig. 5. t.), divisée longitudinalement en deux pièces, que la Mitte peut écarter et rapprocher l’une de l’autre, et auquelles j'ai va de petites dentelures; ces piéces sont sans doute les instrumens avec lesquelles elle ronge les alimens (9). La tête .... garnie de deux autres parties allongées et mobiles (fig. 5. u. x) termi- nées en pointe et garnies de poils; ce sont les bras (10).” „Pattes; assez longues (11), toujours courbées vers le plan de position (12), à peu près de longueur égale, I et II beaucoup plus grosses que III et IV (13); terminées par une petite partie ovale, transparente et enflée comme une petite vessie à long col (fig. 6. 7) (14); ayant en devant une espèce de petite fente ou séparation (15); elle peut y donner toute sorte d’inflexions; souvent perpendiculaire à la patte (fig. 7.); elle peut gonfler (16) et contracter cette empätement; quand il est posé sur le plan où la Mitte marche, s’élargit et se gonfle; quand la patte est levée, la vessie disparoit presqu’entierement (17). „LEEUWENHOER dit positivement .... deux crochets (18). Je me suis obstiné à chercher ces crochets, .... en dessous de chaque de ces moitiés” (de la vessie) „j'ai découvert un petit crochet .... cependant je fus convaincu de leur réalité; c'est au moyen de ces crochets que l'insecte se fixe sur les objets où il marche (19).” „Les femelles, plus grandes que les mâles, sont garnies au derrière d'une petite partie cylindrique et creuse en dedans comme un petit tuyau (fig. 2. 3. 8.) qui donne peut-étre (20) passage aux oeufs. J'ai vû plusieurs paires accouplées, étant unies par leur derrière. En dessous de ce petit tuyau une petite éminence, où peut-être se trouve l'anus (20066 »Les longs poils, les rendent toutes hérissées, des deux còtés (22) un grand nombre de barbes en forme de poils très courts (fig. 9.). Ces poils .... la Mitte peut les mouvoir, . chaque poil doit donc tenir à un muscle (23). Quelques poils semblent étre placés en ordre régulier (24) .... deux sur le dessus de la téte, comme deux petites antennes .... 42 658 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 243. Acarus domesticus de Geer 1778. au derrière deux autres (r 7). Sur les poils des pattes, plus fins que ceux du corps, je n'ai point vû de barbes.” „Oeufs ovales, très blancs, transparens. De très petites Mittes .... Leeuwenhoek .... avec six pattes; j'ai vérifié cette observation, .... c’étoit toujours celles de la 3e paire que leur manquoient (25). Elles multiplient aussi en hiver.” Opmerkingen. 1. Soms is inderdaad domesticus de huisplaag; maar meestal is farinae de meest gewone. 2. Ik zag nooit domesticus, altijd farinae of dimidiatus op kaas. 3. Het kan zijn; maar ik vermoed, dat DE GEER putrescentiae zag. 4. LINNÉ citeert bij siro scabiei zeer juist alle toen be- kende figuren van siro, en bij sivo farinae die van farinae ; hij heeft domesticus niet gekend. 5. Ziedaar! De beschrevene en afgebeelde Acari kwamen dus niet uit oude kaas, aarde van bloempotten, etenswaren, enz., maar van var- kensblazen (vet). 6. Goed gezien. 7. Dat is toevallig; meestal vertoonen zij geen spoor van eene insnoering. 8. Met ,,téte”’ bedoelt hij het propodosoma. 9. Niet alleen die „partie poin- tue” is „divisée longitudinalement’’: de mandibels zijn over de volle lengte gespleten. Van boven gezien is geen spoor van ,,dentelures” te zien. Had hij werkelijk de schaar gezien, hij zou die afgebeeld hebben. 10. De palpen zijn slecht ge- teekend. 11. Hij teekent ze te kort. 12. Goed gezien. 13. Niet „beaucoup’’: hoogstens 2 maal. 14. Geen blaasje, maar een schijfje, dat soms trechtervormig is. 15. Die „fente” is de kleine klauw (empodium). 16. Niet ,,gonfler’’, wel „éten- dre.” 17. Evenals eene dichtgevouwen parapluie. 18. VAN LEEUWENHOEK zeide dat van casei. 19. Dat is in tegenspraak met zijne eerste bewering, dat zij zich met de ,,vessie” vast- hechten. Hij ziet dus ook 2 klauwtjes! Zie fig. 233. 6. 20. Voorzichtig uitgedrukt. 21. Het distale einde der valvulae anales. 22. De anonymus van 1703 en VAN LEEUWENHOEK 1712 zagen beter, dat de haren alzijdig van ,,barbes’’ voor- zien zijn. 23. De haren worden niet door spieren bewogen: door de contractie van huidspieren beweegt de huid, zoodat daardoor de haren een anderen stand aannemen. 24. De vertikaalharen werden reeds lang waargenomen; maar DE GEER is toch de eerste, die over eene zekere regelmaat der HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 659 243. Acarus domesticus de Geer 1778. plaatsing der haren spreekt; jammer, dat hij niet meer dwarsrijen opmerkte. 25. Louter fantasie; waarschijnlijk het gevolg van den grooten afstand tusschen pooten II en III. P. 870. In zijne „Conclusions’ zegt hij positief, dat de „petit tuyau donne passage-aux oeufs”. „La Mitte de la Figure 4 est un mâle.” Fig. 11, eene Larva voorstellend, is goed geteekend: met slechts 2 lange achter rand haren; alle andere zijn kort; hem is ontgaan, dat 2 andere achter r ug haren eveneens lang zijn en over den rug naar voren gebogen zijn. Op spek, gedroogd vleesch, varkensblazen; Zweden. o 1778. Vermo nel formaggio secco, Bacho nel formaggio, Tarlo. Bonomo, Osservazioni, &c. — Als 1687; zie Deel I. p. 204. m 1783. Acarus domesticus. De GEER, Abh. (vertaling door GOEZE); v. 7. p. 39. — Als 1778. Hausmilbe. GOEZE, ibidem; p. 37. noot k. In noot m: „Die beyden letzteren (Haus- und Mehlmilbe) mögten wohl schwerlich wesentlich verschieden sein.” In noot J: hij vond ze ook „An den Schimmel, womit die Fässer im Keller beschlagen, sehr häufig.’ m 1783. Acarus domesticus. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 202. n. 1332. — Diagnose van DE GEER, met de toevoeging: „Hunc et binos sequentes’’ (scabiei, farinae) „sub A. sirone comprehendit Ill. à Linné.” — Zie daarover mijne opmerking 4, p. 658. m 1789. Acarus. MAUDUYT, Discours prélim. ; in : Encycl. meth.; v. 4. Ins.; p. CCLXXII. — „Dans les chairs séches.”’ Mite. Idem. ibidem; p. CCLXXVI. — „Souvent elles sont attirées plutöt par .... la colle, que par les objets que les boîtes contiennent.” m 1789. Acarus domesticus ; Domestique. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 66. n. 44. — „Synonymia ut in acaro farinae. Nam acaros farinae, scabiei & domesticas sub À. sirone comprehendit Linn.’ — Zie daarover mijne opmer- king 4, p. 658. — „Hab. in .... insectis muscorum”. — Lees: ,,museorum”. — „In Gallia Australis.” m 1790. Acarus domesticus. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 660 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 243. Acarus domesticus de Geer 1778. 5. Pp. 2928. n. 49. — Diagnose van DE GEER 1778. : m 1792. Acarus domesticus. MANUEL; in: Encycl. meth., Hist. Nat., Ins.; v. 7. p. 691. n. 28. — Mitte domestique, p. 680.728 28. m 1802. Acarus domesticus. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 704. — Als 1790. — Engeland (TURTON). m 1803. Acarus limosae, Moorschnepfen Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 198. n. 2642. — „Bleich, eyförmig, mit langen, wegstehenden Borsten: zwo Borsten vorne am Rüssel; die Füsse gleich, sehr dünn; ein vorstehendes Röhr- chen am After. — Auf der kleinsten Moorschnepfe.” Wel toevallig daar verzeild geraakt! Misschien liep het diertje reeds op zijn tafel rond, en klom toen op de doode Gallinago gallinula. — Beieren. m 1804. Mite domestique. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 341. — Beschrijving naar DE GEER 1778, met 2 van diens figuren op t. 66. Mitte domestique, Acarus siro (sic!). Idem, ibidem; p. 400. — Nomen nudum. — Hij rekent haar tot ,,Mites proprement dites” (= Tyroglyphus ; deze Latijnsche naam wordt echter niet door hem genoemd). 244. (Adhuc sine nomine.) (Glycyphagus privatus OupMs. 1903.) m 1776. Acarus corpore subbilobo, postice setis quatuor cor- pore longioribus. SCHRANK, Beyträge Naturg.; p. 128. n. 28. t. 6. f. 13. — Verkort: „Viele Aehnlichkeit mit den Meisenmilben (1). Ungemein klein; mittelmässig schnell. In einer Schachtel mit todten Raupen. Länglicht, zu beiden Seiten etwas ausgeschweift. Nach allen Seiten stehen lange Haare vom Körper ab; be- sonders zieht die 4 Borsten, länger als die ganze Milbe, nach sich. Weiss, mit schwachem Blick ins rothe; die Füsse aber haben gar keine Farbe (2). Opmerkingen. 1. Pieronyssus pari; onze f. 244. p. 691. 2. Minder juist: tarsen (en mandibels) zijn rossig. — HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 661 (244. Glycyphagus privatus Oudms. 1903.) Zijne figuur is zeer slecht: vooral de pooten. Vergelijk haar met die, welke ik van Glycy- phagus privatus gaf in: Tijds. Ned. Dierk. Ver.; s. 2. v. 8. MST 10.1.3272. Op ge droogde insecten; Oostenrijk. m 1781. Acarus cadaverum, Leichenmilbe. SCHRANK, Enum. siste D. ol 2.14 1052. — Deze namen geeft hij aan zijn Acarus &c. Beytr. p. 128. m8: Non Acarus cadaverum. O. F. Müller 1776; zie bij farinae, Polo! 1789. Mite. MAUDUYT, Quatrième Discours (+ na PACCO Encyc® meth.; Pies 2540 32. v. 4. Ins.; p. XX. — „Elles rongent les ailes a réseau, les poussieres des ailes des Papillons.” m 1789. Acarus cadaverum, Mite des cadavres. DE VIL- LERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 71. n. 68. — Naar SCHRANK 1776. m 1790. Acarus cadaverum. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2932. n. 60. — Diagnose van SCHRANK 1776. 1792. Acarus cadaverum, Mite des cadavres. MANUEL; TEE nere Mens Cen at MS" v2. pr696.ne 7% = Naar SCHRANK 1776. m 1802. Acarus cadaverum. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 707. — Als 1790. 245. (Adhuc sine nomine.) (Dermaleichus chrysomelinus C. L. KocH 1841.) m 1768. Acarus (quartus), (vierte) Milbe. SCHAEFFER, Icones RAISON v. 2. IPs t. 146. f\ 3. a..b.. = Nomen nudum. Slechte afbeelding van de ventrale zijde van een tusschen 662 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (245. Dermaleichus chrysomelinus C. L. Koch 1841). glaasjes plat gedrukt 9 van Dermaleichus chrysomelinus C. L. KocH 1841. 33. 4. — Daar deze figuur slechter is, dan die van 1779, zoo reproduceer ik haar niet. m 1779. Milbe. SCHAEFFER, Abh. Ins.; v. 3. p. 62. t. 2. f. X. — Verkort: „Am Hinterleibe und den Flügeldecken der Chrysomela tenebricosa. Dem blossen Auge kaum sichtbar; zarte weisse Punkte auf den schwarzen Flügeldec- ken. Ungleich rund; mattweiss; Rüssel; zwey Augen (1); 8 Füssen; und sonderlich hinten mit 4 vorzüglich langen Haa- ren. Bey manchen Käfern 10 und mehrere.” — Duitschland. Opmerking.” 1. Het diertje is blind. — Op Timarcha tenebricosa. m 1804. Acarus sıro, Käsemilbe, M eelmilbe. PANZER, Syst. Nomencl. Schäffers Abbild. (ook: Schaefferi Icon. Ins. Enum.); p. 140. en 260. — Risum teneatis amici! — Nomen nudum. 246. Fıc. 235. — 3/2. (Adhuc sine nomine.) (Coleopterophagus megninii Berl. 1881.) n 1794. Milbe. GOEZE, Belehrungen; p. 311. — Verkort: (P. 311.): „Milben, 9 Blumenkäfer variabilis ; Juli; war- mer Morgen.” — (P. 313.): hinten auf dem Rücken .... weicher Fleck .... bedeckt mit .... kleinen Milben. — (P. 314): Auf den Rücken ganz flach, und man konnte keine Füsse sehen, auch wenn sie auf einem weissen Papiere kro- chen. Sie laufen auch bey weitem so geschwind nicht, als die HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 663 (246. Coleopterophagus megnini Berl. 1881.) andern.’ (coleoptratorum). „Es mochten doch wohl ein Paar hundert seyn. — (P. 315.): & von Scarabaeus variabilis, so mit Milben überzogen, dass sie wenigstens sechs bis zehn Mann hoch sassen .... dergestalt belagert, dass kaum ein Nadelknopf am Käfer frey war. Wenigstens rechne ich ihre Zahl über Tausend. In Weingeist hiengen die Milben so fest, dass keine einzige abgieng.” Opmerkingen. Dat waren Coleopterophagus megnini BERL. 1881, waarvan de pooten doorschijnend en kleurloos zijn. De beschrijvingen, die GOEZE van beide kevers geeft, zond ik Dr. EVERTS toe, die mij mededeelde, dat GOEZE zich vergist heeft: zijn & van variabilis is met de meeste waar- schijnlijkheid Gnorimus nobilis L. geweest. Gnorimus variabilis L., Gnorimus nobilis L.; Juli; Duitsch- land. mp7 96.) Milbe. GoEZE, Belehrungen, Ed 2; p She 315. — Als 1794. 247. (Vervolg van Deel. p 235. n.' 75.) (Hypopus feroniarum Dur. 1839.) (Zschachia.) o 1744. Mitte. DE REAUMUR, Hist. nat. fourmis; manu- skript, in 1926 door WHEELER gepubliceerd; p. 109. Notes; p. 110. — ,,Fourmis a fourmilleres en baton.” — p. 111: „ces fourmis vers le commencement de may etoient dans un etat qui faisoit pitie elles paroissoient tout couvertes de galles, jusques sur leurs yeux. chaque galle etoit une espece de mitte ces galles etoient placées differement sur differentes fourmis, les unes en avoient plus et les autres moins, mais il n'y avoit aucune qui n’en eut au moins 10 a 12 et quelques unes en avoient plus de cent, ces mittes d’un blanc jauneatre. jen ai compte pres de 30 sur un seul coste de la teste d'une fourmi. on juge de la qu'il y en avoit d’extremement peti- Lessa Hoogstwaarschijnlijk waren deze uiterst kleine Acarı „hypopi’’ van feroniarum. — Het is niet uit te maken, wat 664 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (247. Hypopus feroniarum Duf. 1839.) DE REAUMUR bedoeld heeft met „fourmilleres en baton.” — In mierennesten; Frankrijk. m 1748. Insect. HOMBERG, Anm. über Spinnen; in Hamb. Mag.; v. 1. p. 63. — Vertaling van 1708. — Zie Deel 1. p. 236. M7 PE DE: GEER, Mém. Hist ns vi 2 Per p. 86. — „Les mittes qu’on voit sur les grandes Fourmis sont très petites et de couleur blanche. — Formica rufa; Zweden. Mitte. Idem, ibidem. — Citeert het heele verhaal van HOMBERG, en voegt er aan toe: „Si cette observation, que je n'ai pas encore eu l’occasion de vérifier, est exacte, et si les petits Insectes n’ont pas été les petits mêmes de l’Araig- née, il faut qu'ils ayent été des Mittes.” Mitte. Idem, ibidem; v. 2. P. 2. p. 1075. sub Formica rufa. — „J'ai trouvé sur le corps de nos Fourmis ailées femelles de très-petites Mittes (Pl. 42. Fig. 4) a peine visibles à l'oeil simple, qui sont d'un blanc sale; leurs quatre pattes antérieures sont beaucoup plus gran- _des que celles des deux paires postérieures, & elles sont terminées par un petit bou- ton transparent en forme de vessie. Au devant du corps on voit une trompe avan- cée avec deux longs poils; les pattes ont Fic. 236. — 2/1. aussi un grand nombre de poils.” De achterpooten wijzen op een Anoetus ; het lange gnatho- soma en het gemis aan een lang sleephaar aan pooten IV op feroniarum, die zeer veel in nesten van verscheidene soorten van mieren gevonden is. — Formica rufa; Zweden. m 1774. Laus. (Anonymus), Betracht. Gegenst. Natur- lehre; 1 : Neues Hamb. Mag.; v. 14. n. 84. p. 505. — Verta- ling van HOMBERG's mededeeling, zonder hem te noemen. — Zie Deel I. p. 236. = 1776. Acarus aranearum. GOEZE, Ins. an Thieren; 1% : Beschäft. Berlin. Ges.; v. 2. p. 280. — Vertaling van Hom- BERG’s mededeeling. Zie Deel I. p. 236. — „Man kann sie für Milben halten, und eine neue Gattung daraus machen: Acarus aranearum.” Daar HOMBERG van zijne „petits Insectes” geene beschrij- HIST: OVERZ. DY ACAROLOGIE. II. 665 (247. Hypopus feroniarum Duf. 1839.) ving geeft, zoo is bovenstaande naam een nomen nudum, dus ongeldig. m 1778. Mitte. DE GEER, Mém. hist. Ins.; v. 7. p. 86. — „Sur les fourmis.” — Nomen nudum. m 1779. Milbe. DE GEER, Abh. (vertaling door GOEZE); MAP p. 3172 882. — Als 1771; met dezelide figuur. 1794. Acarus. Rossı, Mantissa Ins. in Etruria; v. 2. Pa143. — In margine:,,F. E. t. 2. p. 272. $. 1422." — FOE.” beteekent: „Fauna Etrusca 1790.’’ — „Tip. Motitatrix adde: Acaris minime specie griseique coloris subiecta. Vide saepe abdomine iis undique obtecto.”’ Ik vermoed, dat de zeer kleine Acarı Anoetus waren. Onder groote reserve plaats ik deze hier. In Italië moeten acarologen eens meer op deze Tipula letten. 1803. Acarus quadrupes, Vierfüssige Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 215. n. 2691. — „Verkehrt eyförmig, fast farbelos; die vier Füsse borstenförmig, gestreckt, am vorderen Ende. Er kann nich gehen und ist sehr träge. — In den Bauchfalten des Kohlluderkäfers. „Kohlluderkäfer” is Staphilinus brassicae Schrk.; Fauna Boica. n. 873. — En deze is vermoedelijk Deleaster dichrous GRAVENH. Waarom noemde SCHRANK dit vierpootige dier een Acarus? Zag hij gelijkenis met muscarum ? In alle geval: hij heeft gelijk: het is eene Nympha II van eene Anoetus-soort. — onder groote reserve plaats ik deze passage hier: „fast far- belos” en niet bij muscarum, die „rufus” is. — Of de op Deleaster dichrous tijdelijk verblijf houdende ,,Acarus qua- drupes” synoniem is met feroniarum, dan wel met polypori, dan wel tot eene oudere soort behoort, is niet uitgemaakt. 248. (Vervolg van Deel I. p. 237. n. 76.) Acarus muscarum Linnaeus 1758. (M yianoetus.) m 1683. Pediculus. MENZEL & IHLE, De muscis quibus- dam; n: Misc. Cur. sive Ephem.; Dec. 2. Anm. I. 1682. 666 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 248. Acarus muscarum L. 1758. {publ. 1683!) p. 71. obs. 30. — „Domesticam quoque muscam pediculis instar scarabaei stercorei scatentem Lipsiä trans- misit .... Ihle”’ — Musca domestica ; Duitschland. m 1759. Acarus rufus muscarum, pedibus longis filifor- mibus. DE LA CHENAYE DES Bors, Dict. rais. univ. Anim.; v. 1. p. 647. vol. 2. — Naar LINNAEUS, Faun. Suec. 1746.; daar staat echter „pedibus posticis’’. m 1759. Acarus abdomine rufo, pedibus posticis longissi- mis filiformibus. LINNAEUS, Anim. spec. disp.; p. 199. n. 21. m 1/60. Acarus muscarum. LINNAEUS, Syst. nat.; Ed. Mics Pl olzggen22835. ni 21..— Als 1756; zierDeel12 p2249. m 1761. Acarus miscarum. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.; voorwerk, ongepagineerd. Acarus muscarum. Idem, ibidem; p. 483. n. 1981. — Als 1746 en.1758; zie Deel I. p. 239. 240. m 1762. Acarus rufus muscarum, pedibus posticis longis filiformibus ; Mitte brune des mouches. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 624. n. 6. — Korte beschrijving, niets nieuws; „sur les mouches.” Musca domestica ; Frankrijk. m 1763. Reddish fly Acarus with long feet like threads. BROOKES, A new and accur. Syst.; p. 281. n. 22. — Naar LINNAEUS 1746. — Voor ,,feet’’ lees: „hind feet.” m 1763. Acarus muscarum. PONTOPPIDAN, Danske Atlas; v. 1. p. 699. n. 8. — Nomen nudum. — Denemarken. m 1764. Acarus rufus muscarum, pedibus posticis longis fıliformibus ; Mitte brune des mouches. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 624. n. 6. — Als 1762. m 1765. Acarus muscarum. PONTOPPIDAN, Kurzgef. Nachr. Naturg. Dännemark; p. 231. n. 8. — Nomen nudum. — Denemarken. m 1765. Insekt. WINTERSCHMIDT, Beob. Stubenmücke; Beilage zu: LEDERMÜLLER, Nachlese mikr, Ergötzung. — Verkort: „August, September. Sechs füsse; 2. langen Porstenhaare; auf der Mücke ganz bleich; am Kopfe und den Rücken, auf den Obertheil des Unterleibs; wie diese kleinen Thiere auf ihr herum wühlten; bis im Tod getreu und hat sie keine HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 667 248. Acarus muscarum L. 1758. verlassen; .... dass sie alle nach und nach das Leben verliessen, und auf ihr blieben.”” — Musca domestica ; Augustus, September; Duitschland. Men lette op de veel dikkere pooten I en II; op het gnathosoma met 2 lange tastharen en 2 kor- tere zijdelingsche, op de beide goed zichtbare (ventrale) achter- Fic. 237. — 3/1. — Overtrek: randhaartjes, al zijn die in de figuur te lang en te dik getee- kend. Waarlijk, de figuur is niet slecht. — Zij was op de plaat bruin gekleurd. m 1767. Acarus muscorum. LINNAEUS, Syst. nat.; Ed. Dev. PB. 2). L025. ne 24) —— Als) 1758; zie Deel Trp, 240: m 1768. Insecte. WINTERSCHMIDT, Observ. Mouche de chambre; addition a: LEDERMULLER, Réponse a quelques object. et doutes; p. 22. — Als 1765, met dezelfde figuur. e769. My. Hourruyn, Natuurl ‘Hist. st v.71) Stuk (= tom.) 13. p. 12. — „Leevende vliegen worden door My- ten bezet.” Acarus muscarum, Acarus muscoram, Vlieglwisje. Idem, ibidem; p. 146. n. 24. — Diagnose van LINNAEUS 1758 en 1767. — P. 147. Verhaal van WINTERSCHMIDT 1765. m 1769. Acarus muscorum. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. ISA 12 PZ, dımid. 2..p, 1025. nr 24. — Als, 17.07: BEZ Mitter DE GEER, Memt Hlist! Ins; vi 22R. al. _ p. 85. — „Les Mouches communes ont aussi souvent des Mittes, mais qui sont d’une petitesse extrême.” — Musca domestica ; Zweden. m 1773. Very small fly louse. Hit, Hist. of Anim.; p. 25..n. 14.,— Als 1752; zie Deel I. p. 239. m 1775. Tique. Encycl. Dict. univ. rais.; v. 40. — „Les mouches‘ ...., sont attaquees pari... tiques.; Nomen nudum. m 1775. Acarus muscorum. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 814. n. 22. — Als LINNAEUS 1767, met dezelfde spelfout. m 1775. Acarus muscarum, Fliegenmilbe. P. L. S. MÜL- 668 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 248. Acarus muscarum L. 1758. LER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1054. n. 24. — Vrij naar LINNAEUS 1767. „Abdomine rufo” vertaalt hij met: Hinterkörper fuchsroth” (sic!) 1776. Pediculus muscae fenestralis. GOEZE, Ins. an Thieren; in: Beschäft. Berlin. Ges.; v. 2. p. 273. 274. — Verkort: „Eine überaus kleine Fliege am Stu- 9) benfenster; auf einem Flügel 2, auf dem en yin andern 3 Insekten; Laus? Milbe? — (ES Weiszlichgrau, glatt; 4 lange, glatte, völlig ohnbehaarte Füsse. Die vördersten hatten vorn, nicht weit von der Spitze, noch zwo angehende Spitzen. Vermut- mesh, 'hattenysdasnn Tchmresehremn N moch'zween'Füsse unten/dem, Leib gezogen. — Corpore oblongo glabro, pallido, pellucido, pedibus ante- rioribus longioribus, duabus spinulis lateralibus instructis.”’ == Spatiëerine van mij. : Die ,spinulae” zijn tastharen. De figuur vertoont goed: den vorm en het gnathosoma met 2 tastharen. Overigens is zij slecht: met slechts 3 pooten. — Drosophila fenestrarum Fäll.; Duitschland. m 1776. Acarus muscorum, Merkubkoma (Groenl.). O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 186. n. 2217. — Diagnose van LINNAEUS 1767. — Denemarken, Groenland. Acarus quadrupes. Idem, ibidem; p. 187. n. 2232. — „Subrotundus, abdomine fusco, nitido, pedibus quatuor ' anticis.”’ Waarom bracht hij dit 4-pootige diertje tot zijn genus Acarus? Hij vermeldt niets van achterpooten. Hij zag er blijkbaar tòch een Acarus in. Dat kan niet anders dan eene Nympha II van een Anoetus geweest zijn, dood, met de 4 achterpooten onder het hysterosoma naar voren ge- richt, verborgen. — „Fuscus” is tusschen muiskleurig en zwart. Daarom plaats ik deze passage, met eenig voorbe- ‘houd, hier. — Denemarken. m 1776. Mibe. SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. 10. (sub Fic. 238. — 1/1. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 669 248. Acarus muscarum L. 1758. Acarius coleoptratorum). — „Ich erinnere mich eine. Fliege, denn auch diese” (hat) „ihre Milben, die an dieser Läuse sucht starb. Dieses Insekt sucht besonders in die Fugen der Glieder sich einzudringen, wo es durch anhaltendes Sau- gen und Stechen der Fliege ernstlich derbe Schmerzen, dann eine förmliche Krankheit, und endlich den Tod selber verursachen muss.” Ik vermoed, dat hij eene Musca domestica zag, die tevens aan Empusa muscae stierf. — Oostenrijk. m 1776. Luisje. WINTERSCHMIDT, Naauwkeurige Waar- neming; achter: LEDERMÜLLER, Mikr. Vermaakl.; v. 4. p. 51. — Als 1765, met dezelfde figuur. Hij ziet maar 6 pooten, „neemende de twee lange Bor- steltjes voor geene Pooten.’ Noot van den vertaler HouTTUYN: „Of W. dezelven voor Pooten neeme of niet: het doet weinig ter zaake. Zy wor- den weezentlyk voor Pooten gerekend, en uit hoofde van dezelven behooren deeze Insekten tot de (Acarı) die agt Pooten hebben, en wel tot de Acarus Muscarum.” 1428, Mitte., DE GEER Mém: Hist: Ins: 3 vi 7.'p: 86. — „Sur les mouches.”’ — Nomen nudum. Acarus muscarum, Mitte des mouches. =S idemss ibidem tp: 114. MENTAL 1. — Diagnose van LINNAEUS 1767. — Mitte «y PAY Ky rougeâtre, a pattes postérieures très ‘ bi longues et filiformes. — Citeert ook „FE GEOFFROY 1762. — Verkort: = » 28 Aoüt. Mouches domestiques. o /#& N My N’étoient pas plus grandes que de trés petites pointes; les mouches en étoient entièrement couvertes. Rougeâtre, ovale, un peu allongé, arondi au derriére; la téte (1) garnie d’une petite trompe déliée, avec 2 poils assez longs. Pattes I et II assez grosses, 4 articles; III. beaucoup plus courtes; IV trés longues et déliées, ou filiformes; toutes les pat- v tes garnies de poils assez longs. — Sur Fic. 239. — 3/2. 670 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 248. Acarus muscarum L. 1758. la mouche dans un profond repos, mais des que je les touchai elles se mirent a courir avec beaucoup de vitesse. En Février mouches et mittes mortes.” Opmerkingen. 1. Het propodosoma. Maar op p. 875, bij de Expl. d. pl., staat, beter: „a la tête en trompe.” — Let op de goed weergegeven dikke pooten I en II. — Hij hield dus de vlieg en de Acarı van Augustus tot Fe- bruari, dat is dus ruim 5 maanden, levend. — Musca domes- tica ; Zweden. m 1779. Acarus muscarum. WILSE, Phys. Beskriv. Spy- deberg; p. 80. — Nomen nudum. — Noorwegen. m 1780. Acarus muscorum, Merkub-koma (Groenl.). OTHO FABRICIUS, Faun. Groenl.; p. 223. — Diagnose van LINNAEUS 1767. — Habitat in Muscis. Musca domestica ; Groenland. m 1781. Acarus muscarum. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 491. n. 27. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1782. Milbe. GOEZE; in : DE GEER, Abh.; v. 4. p. 38. noot. — „An Musca domestica ; citeert WINTERSCHMIDT 1765. — Nomen nudum. m 1783. Acarus muscarum. DE GEER, Abhandl. (ver- taling door GOEZE); v. 7. p. 49. n. 10. — Als 1778; met dezelfde figuur. Fliegenmilbe. GOEZE, ibidem; p. 49. noot e. Stubenfliegenmilbe. Idem, ibidem; p. 243, bij de Erkl. d. Figuren. Milbe der Stubenfliege. Idem, ibidem; p. 281. Register. m 1783. Acarus muscarum. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 204. n. 1344. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1785. Acarus muscarum, Mitte brune des mouches. Fourcroy, Ent. paris.; v. 2. p. 528. n. 6. — Naam en dia- gnose van GEOFFROY 1762. — Musca domestica ; Frank- rijk. m 1786. Acarus muscarum. Morr, Forsgg Islandsk Na- turhist.; p. 104. n. 228. — „Traeffes paa Fluerne.’’ — Nomen nudum. — Musca domestica ; IJsland. m 1787. Acarus muscarum. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 373. n. 32. — Diagnose van LINNAEUS 1767. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 671 248. Acarus muscarum L. 1758. m 1788. Mitte brune des mouches. P. A. F. Ray, Zool. univ.; p. 607. n. 6. — Uiterst korte diagnose. m 1789. Acarus muscarum. BRANZELL, Mus. natur. Acad. Ups.; P. Za. p. 93. — Nomen nudum. m 1789. Acarus muscarum, Mite des mouches. DE VIL- LERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 57. n. 19. — Naar FABRICIUS 1787, GEOFFROY 1762, DE GEER 1778. m 1790. Acarus muscorum. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2929. n. 24. — Naam en diagnose van LINNAEUS 1767. m 1792. Acarus muscarum. MANUEL; in: Encycl. méth., Elispsnat., Ins.; ve Za p. 692: n. 34. t. 250. f, 10. Mitte des mouches, p. 685. n. 34.; p. 692. n. 34. — Boven de figuur: Mitte des mousses. m 1792. Acarus muscarum. PETAGNA, Instit. Ent.; v. 2. p. 709. n. 16. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1794. Acarus muscarum. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 432. n. 35. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1597. Acarus muscorum. MÖLLER, Lex. entom.; p. 224. 330. — Nomen nudum. m 1/97. Acarus muscarum. OLIVIER; Expl. d. PI; in: Eneyel. meth,, Hist. nat Ins.; v. 18. (Planches). t. 259. 1. 10. — „Portion du dos d’une mouche sur lequel il y a des Acarus muscarum ; on a oublié de copier cette mitte grossie.” — Naar DE GEER 1778. — Zie 1792 MANUEL. m 1799. Acarus rufus muscarum, pedibus posticis longis filiformibus ; Mitte brune des mouches. GEOFFROY, Hist. abr. Ins v. 3: 7.024 n,6. Als 1762. @ 1800. Acarus rufus muscarum, pedibus posticis longis filiformibus ; Mitte brune des mouches. GEOFFROY, Hist. abr. ns V2 %p1624%n.6 "AIS 11762 m 1802. Acarus muscarum. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 705. — Als 1790. m 1802. Acarus muscarum, Mite des mouches. WALCKE- NAER, Faune paris.; Ins.; v. 2. p. 422. — Citaten; „sur les mouches”. — Nomen nudum. — Musca domestica ; Frank- rijk. m 1803. Acarus muscarum, Fliegenmilbe. (Anonymus), 672 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 248. Acarus muscarum L. 1758. in); KRUNIGZ Occ techn sEncycl.; v.90. DASS SMO ee Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1804. Acarus muscarum. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 376. — Beschrijving naar DE GEER 1778. 249. (Vervolg van Deel I. p. 240. n. 77.) (Adhuc sine nomine.) (Anoetus polypori OUDMS. 1914.) (Zschachia.) m 1720. Laus. Frisch, Beschr. Ins. Teutschl.; v. 1. p. 10. — P. 1.: Feld-Grille; p. 10.: „Beydes Männlein und Weiblein .... veralten in einigen Monaten, und sind die Läuse gar bald ein Kenn-zeichen ihres Lebens Alter. Diese kriechen ihnen an die weichesten Oerter des Leibes, ja wohl gar in den Leib hinein, wie ich sie dann aus dem Hintern heraus kriechen sehen, nachdem ich obgedachtes Körnlein (1) einem aus dem Leib gezogen.” Opmerkingen. 1. De spermatophoor. — Ik plaats deze mededeeling hier, omdat polypori op Forficula voor- komt, die, evenals Gryllus campestris, in holen in den grond leeft. — Duitschland. O 1760. Luis. BAKER, Het microscoop; v. 2. p. 181. — Als 1744; zie Deel I. p. 240. mi 1769. Pours}; in: Eneyel: Dict: “raishiSenwArts Métiers; v. 17. Suppl.; p. 810. — „Le perce-oreille,”’ &c. — Naar Baker 11743; zie. Deel I: p. 1240. m 1771. Louse. ADAMS, Microgr. ill; Ed. 4.; p. 93. — Als 1746; zie Deel I: p. 240. m 1778. Luis. BAKER, Het microscoop; v. 2. p. 181. — Als 1744; zie Deel I. p. 240. 250. Trombidium punctiforme Rathke 1799. (Zschachia.) ‚a 1799. Trombidium punctiforme. RATHKE, Entomol. Jagttagelser; 1m: Skrivter Naturh. Selskabet; v. 5. n. 1. p. 196 en 206. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 673 250. Trombidium punctiforme Rathke 1799. „Endelig findes en meget liden Art af Störrelse som et Punkt? (Tab. V.r@. fig. 1. 2.), dog skielnelig for det N | blotte Wie formedelst sin \ 2 | blanke hvide Farve. Legemet \ f er langagtig rundt, bedaekket \ med en smaarandet og prik- \ 4 haf ket Skal, der ikke naaer / i | vi 4 fi kit | ill \ m ganske over Bagdelen; denne ni Skal er bevoxet med lange krumme Haar, der og ned- haenge bag fra det blotte Legeme. Foran sees Kiaeberne og almindelig blot 2de af Födderne fremstrakte. Denne findes i frisk Eegetrae i Bunden af dybe Gange af en fün Traads Tykkelse, of kunde maaskee kaldes Trombidium punctiforme corpore oblongo hyalino piloso, scuto crustaceo abbreviato. Trombidium punctiforme. p. 206. in: Forklaring over Tavlerne. Endlig findet man eine sehr kleine Art von der Grösse eines Punktes (Tab. V. C. fig. 1. 2.), jedoch durch das blosse Auge unterscheidbar wegen ihrer blanken weissen Farbe. Der Kérper ist linglich rund von einer klein (? schwach) gerandeter und punktierter Hülle (Schale) bedeckt, die nicht ganz über den Hinterteil erreicht; dieser Schale ist mit langen, krummen Haaren überwachsen, welche ebenfalls hinten vom blossen Körper herabhangen. Vorne werden die Kiefer und gewöhnlich nur zwei der Füsse hervorgestreckt gesehen. Diese wird in frischem Eichenholz im Boden tiefer Gänge von der Dicke eines feinen Drahts gefunden, und dürfte vielleicht Trombidium punctiforme corpore oblongo hyalıno piloso, scuto crustaceo abbreviato genannt werden.” Wat mij aanleiding geeft, haar tot Anoetus te rekenen, is zijne mededeeling, dat „gewoonlijk slechts 2 pooten” (hij 43 Fic. 240. — 2/1. 674 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 250. Trombidium punctiforme Rathke 1799. meent stellig 2 paar pooten) naar voren gestrekt gehou- den worden. Verder doen de lange, gebogen haren aan Anoe- tus trichophorus Oupms. 1912, A. ensifer OUDMS. 1912, A. phyllotrichus (BERL. 1883) en A. phyllophorus OupMs. 1905 denken. Vooral deze laatste, indien men haar onderst-boven houdt, gelijkt zeer sterk op het door RATHKE afgebeelde diertje. En nu komen wij aan de grootste moeilijkheid: het vreemde gedeelte aan het achtereinde. Denkt men zich zijne teekening onderst-boven, dan stelt dat gedeelte het propodosoma voor, en dan gelijkt zijne teekening nog meer op A. phyllophorus. Dergelijke grove puntjes treft men ook aan bij Anoetus spinitarsus OUDMS. 1917, A. lan- ceocrinus OUDMS. 1914, Anoetus tienhoveni OUDMS. 1926. Ook de door hem geteekende poot doet denken aan die van Anoetus lorentzi OUDMS. 1905, A. cirratus Oupms. 1911, A. trichophorus OupMs. 1912. A. brevipes Oupms. 1911. Een en ander moet ik aldus verklaren. RATHKE teekende eerst propodo- en hysterosoma met de „puntjes en de naar voren gerichte haren, en werd toen in zijn arbeid ge- stoord. Na eenigen tijd vond hij zijne teekening onvoltooid terug en teekende toen er één paar pooten aan, niet erop lettende, dat hij haar onderst-boven hield. Weer werd hij in zijn arbeid gestoord. Zijn preparaat ging verloren, en nóg later werden er 2 „mandibels bij geteekend, die het dier niet bezeten heeft, en daar bleef het bij. Wanneer men de voor zijn tijd minutieuze afbeeldingen op tab. V van het hierboven vermelde tijdschrift ziet, dan krijgt men onmiddellijk den indruk, dat deze ééne figuur on vol- tooid is (zie onze figuren 14, p. 90, 51, p. 220 en 268). Later stelde hij zijne beschrijving naar de onvoltooide teeke- ning op. Het is dus vermoedelijk een zelfde geval als dat, wat in Deel I. p. 233. f. 54. ter sprake kwam. Deutonymphae van Anoetus zijn meer in boorgangen van Coleoptera gevonden: Anoetus sapromyzarum (Dur. 1839), A. gladiger VitzrHUM 1926, A. himalayae VITZI. 1923, A. gordius ViTzT. 1923, A. trichophorus OUDMS. 1912 en A. phyllotrichus OupMs. 1905. — Deze laatste in HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 675 250. Trombidium punctiforme Rathke 1799. die van Ditoma crenata F. En de puntciforme in boorgangen „von der Dicke eines feinen Drahts’’; ook dàt klopt. In zeer dunne boorgangen in Quercus ; Noorwegen (bij Bergen). Daar zal dus naar dat zonderlinge diertje moeten gezocht worden. (Avicolae.) melon Mites De Greer, Mem. Hist Ins.; y.7. piro. — Sur les oiseaux, dont ils sucent continuellement la peau, a la façon des Poux.” P. 88. Zijn „troisième famille” bevat „des Mittes des oiseaux”, welke dus vrij wel overeenkomt met wat later Avicolae genoemd werd, al neemt hij daarin ook Dermanyssus gallinae op. m 1804. Mites des petits oiseaux. LATREILLE, Hist. nat. Crist Ins:; v. Zip. 366. Dien naam geeft hij aan DE GEER’s „troisième famille.” — De beschrijving, die daarop volgt is echter die van het 2 van avicularum. Genus Acarus L. 1758. Type Acarus siro L. 1758. (Vervolg van p. 30.) (Hiertoe behooren de nu volgende n. 251—272.) [m 1795. Het genus Acarus van LATREILLE is gebaseerd op eene Oribatide; zie p. 768.] [m 1795. Acarus manicatus. Bosc, Description; in : Mag. Encycl. 2e Ann. v. 2. p. 26. — Is eene Cheliferide.] m 1797. Acarus, Milbe, Tique, Tick, BLUMENBACH, Handb. Naturg.; Ed. 5.; p. 387. — Diagnose van LINNAEUS 1767. [mw + Maart 1797. Acarus manicatus. Bosc., Descrip- tion 24%: Bull. Sei. Soc. Philom: Paris; s..1.v. lp. 82. — Als 1795.] m 1797. Tique. (DUCHESNE), Man. du Natur. — Nomen nudum. — Noemt 4 soorten. Mites. Idem, ibidem. Een zeer kort artikel, en toch een mixtum van Acari, Blatta en Acheta. 676 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Acarus L. 1758. 1797. Acarus, Midde. RATHKE, Om Dam-Muslingen; in: Skrivt. Naturh. Selskab.; v. 4. (p. 139); p. 167. — No- mina nuda. — Hij vindt ze, bij zijne onderzoekingen van Glochidium parasiticum (jonge Anodonta), in water. m 1798. Acarus. CEDERHIELM, Faunae Ingricae Prodr.; p. 333. n. CLVII. — Diagnose van FABRICIUS, 1787. p. 371. — Hij voegt er zelf aan toe: „Charact. gen. secund. Corpus ovat. apter. glabr. immarg. capite parv. thorace insert. oculis ovat. antenn. compress. distant. thorace connexo abdomine. pedib. octo. brevib. incurv. (1). Opmerking. 1. Blijkbaar naar een Ixodes. m 1798. Acarus, Mite. Cuvier, Tabl. élém. hist. nat.; p. 622. — „Corps ovale; huit pieds; un sucoir surmonté de deux palpes filiformes; semblent quelquefois faire une cin- quieme paire de pieds.” Blijkbaar naar een Parasitide. m 1798. Acarus. ILLIGER, Versuch natürl. Folge; p. 500. — Nomen nudum. — Brengt het genus in de Anthliata. m 1799. Tique. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 587. 988. 589. 591. 593. 619. — Mite, p. 588. — Acarus, p. 593. 619. — Als 1762. m 1802. Acarus. BAUDRY DES LOZIERES, On animal cottons 7. Irans. Amer: Phil. Soc) ’Bhilad.; v. 0. 9p.) 156: Hij spreekt over eene rups, de „Fly-carrier”’, zoo genoemd, omdat zij door eene menigte /chneumonidae („flies”’) aange- vallen wordt. Van deze zegt hij: „Afterwards I satisfied myself that they feed upon small insects that appear to be of the family of Acarus.” 1802. Acarus, Myt, Tique, Tick, Milbe. BLUMEN BACH, Handboek d. Nat. Hist.; p. 556. — Diagnose van LINNAEUS 1167: m 1802. Acarus. GMELIN, Syst..of Nat.; v..3. p. 701. — Als 1790. m 1802. Sarcoptes, Sarcopte (Fra.). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 3. p. 67. — „Organes de la manducation un simple avancement anterieure sans palpes apparens. Huit pattes courtes. Corps ovalaire, mou. Exemple. Acaruss cabiei. Lin.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 677 Acarus L. 1758. Lapus typographi et correctoris!: Acarus scabiei. „Ex- emple’’ = type; zie p. 33. — Derhalve is zijn genus Sar- coptes synoniem met Acarus L. 1758. — Ook de beteekenis van het woord Sarcoptes, eene haplographie voor „Sarco- coptes’’ (vleesch-bijter, vleesch-stuk-snijder) wijst wel op siro, die in het sarcos (vleesch) bijt, knaagt, niet op passerinus, die tusschen de veeren van vogels leeft. Ook de „pattes courtes” sluiten andere soorten zoo goed als uit. m 1802. Acarus, Ciron, Tique, Mitte, Maur (LJsl.). OLAF- SEN; in: OLAFSEN & POVELSEN, Voy. en Islande; v. 3. p. 370. — Nomina nuda. | w 1803. Acarus, Milbe, Tique, Tick. BLUMENBACH, Handb. Natures; ed. 2.; pi 78. Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1803. Sarcopte. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 5. p. 202. — „Point de palpes apparens; pattes courtes.” — Hier weder: „pattes courtes”; wat wel op sio slaat. m 1804. Acarus. BAUDRY DE LOZIERES, On animal cot- ton Philos. Mag; v- 19. pr 120.7 ‘Als 1802. x 1804. Acorus. BAUDRY DE LOZIERES, Ueber die thie- tische Baumwolle; «n: Mag. Zustand. Naturk.; v. 7. n. 2 p. 514. — Als 1802. m 1804. Tigues. DUMERIL, Traité elém. Hist. nat.; p. 117. 118. — Hij verdeelt de „Insectes Aptères” in: 1. qui n'ont pas de mâchoires.” Hiertoe de Tigues. 2. qui ont des mâchoires.” Hiertoe p. 119. 120. Trombidies (Fra.). Dat is dus als FABRICIUS. m 1804. Acarus. HENTSCH, Epitome ent. syst. sec. Fa- bricium; p. 217. — Afgekorte diagnose van FABRICIUS 1794. — Hij leidt het woord Axaons af van & en xapa (caput): tam exiguum, ut caput reperire nequeas. — Hoe men woorden atleidt ! m 1804. Sarcoptes, Sarcopte (Fra). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 8. p. 54. — Nomen nudum. — „On pla- cera dans ce genre” ...., zie bij passerinus 1804, lactis 1804., siro 1804. 678 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 251. (Adhuc sine nomine.) ?(Dermoglyphus elongatus MÉGN. 1877) m 1800. Acarus. DUMERIL in: Rapport gen. Travaux Soc. Philom. Paris; p. 81. — „Examinant le poumon d’un coq, un grand nombre d’animaux du genre acarus.’’ — Nomen nudum. Nympha II van ? Dermoglyphus elongatus MEGN. 1877. m 1804. Mitte. DumÉRIL, Traité élém. Hist. Nat.; p. 118. — „D’autres se rencontrent dans les poumons des poules et des vieux coqs.” — Nomen nudum. — Als boven. 252. (Adhuc sine nomine.) (Pterolichus buchholzi var. fasciger MÉGN. & TRT. 1884.) (Eupterolichus.) m 1803. Acarus avicularum. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 199. n. 2643. — „Die Füsse ziemlich gleich, kürzer als der Leib; der Leib hinten abgestutzt, vierborstig. Füsse I und II genähert; III und IV abermal. Eine wegstehende Borste zwischen II und III. An den Schnepfen.” Non Acarus avicularum DE GEER 1778. — Zijne identifi- ceering van het © van de soort, die op Scolopax leeft met de avicularum van DE GEER is begrijpelijk; hij identificeert er zelfs die van „Hausschwalbe” en „Spechten’’ mede. 253. Vervolg van Deel I. p. 241. n. 78. § P (sub nomine mucronatus.) Acarus avicularum de Geer 1778. (Analges.) m 1687. Pollino dello storno. REDI, Esperienze, p. 177. — De figuur is verkleind naar die van 1668, en even groot als, maar fijner van uitvoering dan die van 1671. m 1730. Laus vom Staaren. FRISCH, Beschr. Ins. Teutschl. ; v. 9. Voorrede, p. VIII. — Opsomming van REDT’s „luizen”’. — Nomen nudum. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 679 253. Acarus avicularum de Geer 1778. m 1754. Puce de l’étourneau. DE LA CHENAYE DES Bors; in: LINNAEUS, Systeme nat., &c.; Ed. 8a.; p. 235. n. 3. m 1758. Acarus. Hitt, Notes &c.; in: SWAMMERDAM, The Book of Nature; p. 26. — „What is called the Pulex sturni is an Acarus.” — Zeer juist! m 1759. Pulex sturni. DE LA CHENAYE DES Bors, Dict. rais. univ. Anim.; v. 1. p. 646. col. 2. — Nomen nudum. no 1760. Luis op den spreeuw. BAKER, Het micr.; v. 2. c. 21. p. 182. — Als 1744; zie Deel I. p. 242. 2211465. Powesur lictourneau. |. D.; ims Encycl. Dict: rais. Sci. Arts Métiers; v. 17. Suppl. p. 811. — Naar BAKER 1743; zie Deel I. p. 242. m 1771. Louse of the staring. ADAMS, Microgr. ill.; Ed. 4. p. 93. — Als 1746; zie Deel I. p. 242. m 1773. Louse of the starling. Hir, Hist. of Anim.; p. 2oems Ski Als 1752; zie Deel I. p. 242. m 1776. Acarus ovatus pallidus, ano pilis (4) corporis lon- gitudine, pedibus anticis quatuor crassioribus, omnibus phy- sapodibus. SCHRANK, Beitr. Naturg.; p. 39. Bij de bespreking van deze soort (= passerinus 9) zegt hy . „Kohlmeisen, .... so fand ich auch eben auf ihnen unsere Milbe.” — De op Parus major levende soort is echter niet passerinus, maar avicularum © geweest. Parus major ; Oostenrijk. m 1778. Luis op den spreeuw. BAKER, Het mikr.; v. 2. P321825 Asml 742 zie Deel Li p. 242, m 1778. Acarus avicularum, Mitte des petits oiseaux. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 107. — [niet avicularium SHERBORN, Index Animalium 1902.] — „Acarus elongatus albus, abdomine setis quatuor longissimis, pedibus quatuor posticis remotis. — Mitte allongée blanche, à quatre longs poils au derriere, et dont les quatre pattes postérieures sont très éloignées des autres. — Verkort: „Mars, Mézange des plus communes (1); grand nombre de Mittes entre les plumes du col et de la tête (2), couleur blanche mélée d'un peu de brun.” „Allongé, applati; la tête (£), le corcelet (c), le ventre (u), ces trois parties confondues ensemble. 680 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 253. Acarus avicularum de Geer 1778. Tête conique, recourbée en dessous; le ventre moins gros que le corcelet, ovale, avec quatre tuberosités irrégulières au derrière, garni de 4 poils très-longs, deux à deux, horizon- talement; plusi- eurs autres petits poils sur le corps (3). Dans son in- térieur des matiè- res brunes, proba- blement les ali- mens. — Pattes aux bords de la partie c, garnies de poils; pattes III très-éloignées des pattes II; pat- tesa et ps grosses que les autres, tout pres de la tête, et très près les unes des autres. Py 108.) Pattes EEM 3/2, — III et IV égale- ment rapprochées, près de l’origine de la ventre. Pattes I et II, six articles; le second de ceux-ci au côté extérieur avec un crochet recourbé en arrière (fig. 11), le 4 avec une pointe roide perpendiculaire droite, le 5e avec une appendice conique pointue assez grande; sans doute au moyen de ces pointes la Mitte se tient aux plumes. Le 6e article d (4) long, délié, terminé par une vessie transparente. Les pattes III et IV, unies, sans pointes, terminées par une même. La Mitte gonfle et contracte à volonté ces vessies. Sans doute elle a des crochets, quoique je n’aye pu les décrou- vrir (5). „La jeune Mitte (fig. 10) est de la moitié plus petite, et à qui manquoient les deux pattes de la 3e paire (6); au der- rière deux longs poils.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 681 253. Acarus avicularum de Geer 1778. P. 109. „Marchent assez vite. Il faut chercher ces Mittes. sur l'oiseau mort depuis deux ou trois jours; elles grim- pent sur les plumes, et abandonnent le corps de l’oiseau, où pour lors elles ne trouvent de nourriture convenable’” (7). Opmerkingen. 1. Parus major. 2. Als de vogel dood is; zie het slot van zijn artikel. 3. Hij teekent geen rugharen: slecht mikroskoop; de beide kortere haren, ter zijde van den „ventre’’, zijn rugharen, die aldaar voorbij den rand steken. 4. Is een gedeelte van den tarsus. 5. Er zijn geen klauwen. 6. Hij zegt dat, vermoedelijk, omdat tusschèn pooten II en III zulk een groote afstand is. 7. Het is het ge- brek aan warmte, dat hen het cadaver deed verlaten; niet het gebrek aan voedsel: huidschilfers, veêrschilfers. Men heeft deze avicularum steeds als een © van passerinus beschouwd; wat onjuist is, daar deze soort niet op Parus major voorkomt. Parus major ; Zweden. O 1778. Pollino dello storno. REDI, Esper. int. Ins. — ANSMÉSS zie Weel 1.241. 1783. Acarus avicularum DE GEER, Abh. (vertaling door GOEZE); v. 7. p. 46. — Als 1778. Milbe an kleinen Vögeln. GOEZE, ibidem; p. 46. noot y. Volgelmilbe. Idem, ibidem; p. 242; Erkl. d. Fig. m 1783. Acarus avicularum. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. p. 203. n. 1340. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1789. Acarus avicularum, Aviculaire. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 66. n. 45. — Naar DE GEER 1778. — „In Gallia Australis.” w 1804. Mute des petits oiseaux. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 368. — Beschrijving naar DE GEER 1778. 254. Acarus chelopus Hermann 1804. (Analges.) m 1804. Acarus chelopus, Mite chelipède. HERMANN, Mém. Apt.; p. 82. t. 3. f. 7. — „Obovatus, pallidus, lateribus unidentatis; pedibus postremi paris maximis, chelatis; setis 682 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 254. Acarus chelopus Herm. 1804. lateralibus caudalibusque longissimis. — Presqu’ovale, pâle; Fic. 242. — Overtrek. une dent sur les côtés; pieds postérieurs tres-grands, munis de pinces; soies latérales et caudales très-longues.” „Sur la gorge-bleue (1); il est à présumer que cette espèce se trouve aussi sur d’autres petits oiseaux (2).” [Elles] „n'ont que six pieds (3), dont II très-éloignés de III . n’acquierent la 3e paire qu'avec l’age (4). Son analogie avec acarus passerinus de LINNÉ et Vacarus avicularum de Degeer (5). — A peine visible à l’oeil nu; traine après son corps ses pattes énormes, immobiles. Mon père n’a pas vu plus de mouvement dans aucun des doigts de ses pinces, quoiqu'il soit à présumer qu'il y en a un de mobile.” Opmerkingen. 1. Cyanecula cyanecula. 2. Juist. 3. Hij zag dus de kleine teére pooten IV niet. 4. Merkwaardig, dat hij eerst de pooten III, ook III noemt, en vlak daarop beweert, dat III nog nakomen, waardoor dus pooten III tot IV gepromoveerd worden. 5. Begrijpelijk is, dat hij ana- logie ziet met passerinus ; merkwaardig, dat hij tevens HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 683 254. Acarus chelopus Herm. 1804. daarbij avicularum noemt. Zou hij aan beide soorten de ge- lijkenis der pooten I en II gezien hebben? Hij vermeldt er niets van. Evenals DE GEER ziet hij geen rugharen. 255. (Vervolg van Deel I. p. 243. n. 79.) Acarus passerinus L. 1758. (Analges.) m 1754. Acarus avium, pedibus tertii paris mole monstro- sis. DE LA CHENAYE DES Bors; im : LINNAEUS, Systéme nat. ; Ed. 8a.; p. 236. n. 5. — Zie Deel I. p. 245. o 1754. Acarus avium, pedibus tertii paris mole mon- strosis. DE GEER; in. Analecta Transalpina; v. 1. p. 73—75. — Als 1740; zie Deel I. p. 243, met reproductie der figuur. — Fringilla coelebs; Nederland. m 1754. Acarus avium, pedibus tertii paris mole monstro- sis. DEi GEER; in: Journ. Etranger; p. 185. — Als 1740; zie Deel I. p. 243; met slechte reproductie van de figuur. m 1759. Acarus avium ; Acarus pedibus tertit paris maxi- mis ; Acarus avium pedibus tertii paris mole monstruosis. DE LA CHENAYE DES Bots, Dict. rais. univ. Animaux; v. 1. p. 646. col. 2. — Zegt alleen, dat pooten III zeer groot zijn. Ciron du pinçon. Idem, ibidem; p. 648. col. 1. — Uitvoe- rige beschrijving, overgenomen uit het Journal Etranger 1754. — „Cette description est de M. LINNAEUS, tirée des Actes de Stockholm.” — Lees: de M. DE GEER. m 1759. Acarus femoribus tertiis crassissimis. LINNAEUS, mim. spec. dispienps 198. n. 10, m 1760. Acarus passerinus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 11.; p. 616. n. 10. — Als 1758; zie Deel I. p. 245. m 1761. Acarus passerinus. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.; p. 480. n. 1970. — Als 1746 en 1758; zie Deel I. p. 245. m 1763. Acarus that has the third pair of feet largest. BROOKES, A new and accur. System; p. 280. n. 5. — Naar LINNAEUS, 1746; zie Deel I. p. 245. P. 282. „Linnaeus also takes notice of another Acarus”. 684 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 255. Acarus passerinus L. 1758. &c. — Volgt eene uitvoerige vertaling van DE GEER’s beschrij- ving van 1740. m 1763. Acarus passerinus. PONTOPPIDAN, Danske Atlas; v. 1. p. 699. n. 3. — Nomen nudum. — Denemarken. m 1765. Acarus passerinus. PONTOPPIDAN, Kurzgef. Nachr. Naturh. Dännemark; p. 231. n. 3. — Nomen nudum. — Denemarken. m 1767. Acarus passerinus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.9. 12E222921023.n. 10. — Als 1756; ZieDeel I. p.. 225. — Maar hier citeert hij, onder den naam van Acarus vesper- tilionis, GEOFFROY’s „Tique de la chauve souris” (1762), die eene Nympha van Ixodes reduvius is. — Ook wordt, onder den naam Pediculus vespertilionis, BAKER’s „Louse of the Bat” (1753) geciteerd, die eene Spinturnix vesper- tılionıs 1s. — Ja zelfs voegt hij er aan toe: „Conf. Acarum vespertilionis’!! — Hij werkte slordig! m 1768. Ciron de pingon. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat. — „dont M. Géer a parlé dans ....; SIDE MENIGE m 1768. Ciron du pinçon. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat.; v. 3. p. 186. — Als hierboven. m 1769. Acarus passerinus, Vinken-luis. HOUTTUYN, Na- tuurl. Hist.; v. 1. Stuk (= tom.) 13. p. 125. n. 10. — Hoewel hij zich er over verwondert, dat LINNAEUS BAKER citeert, neemt hij toch diens citaat over; ook dat van GEOF- FROY. m 1769. Acarus passerinus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. IS ve eee did 2 p. 1023: ‘n TOR = Alice 7675 m 1769. Myt der vinken. VALMONT DE BOMARE, Algem. Woordenb mat‘ Hist.; v. 2. — Als “1768: m 1771. Caron du pinçon. Encycl. Dict. univ. rais.; v. 9. — Als 1768. m 1775. Acarus passerinus. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 812. n. 12. — Woordelijk als LINNAEUS 1767, ook met de daar aanwezige fouten! m 1775. Acarus passerinus, Sperlingslaus. P. L. S. MÜL- LER, Vollst. Naturs.; v. 2. P. 5. p. 1048. n. 10. — Vertaling van LINNAEUS 1767. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 685 255. Acarus passerinus L. 1758. m 1775. Ciron dw pingon. VALMONT DE BOMARE, Dict. mais. univ. Hist. nat.; vs 2° p..193. — Als 1768. u 1776. Acarus passerinus. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 186. n. 2212. — Zeer korte diagnose. — Dene- marken. 1776. Acarus pedibus tertii paris crassissimis. SCHRANK, Betr Naturg.; p.\7. n. 3. — Hy citeert DE GEER: 1740 en LINNAEUS 1761 en 1767, zelfs den naam Acarus passerinus ; vindt het daarom noodeloos, haar te beschrijven. — Wij nemen aan, dat zijne „Milbe” tot dezelfde soort behoort, ofschoon hij ook eene andere op zijn „Buchfinken” kan gevonden hebben. Fringilla coelebs ; Oostenrijk. Acarus ovatus pallidus, ano pilis (4) corporis longitudine, pedibus anticis quatuor crassioribus, omnibus physapodibus. Idem, ibidem; p. 38. n. 17. t. 1. f. 36. — Ten onrechte iden- ficeert hij haar met Pediculus pari LINN. — FRISCH. — Verkort: „Hänfling (1). Nur die Hälfte der Grösse von der vorigen Art (2). Eyförmig, lang, weiss, durchsich- tig. Füsse: Gelenke sehr undeutlich, haarigt, fast von gleicher Grösse, I und II mehr als noch einmal so dick. Alle eine helle Blase, wie bei der vorigen \ Art, doch auf ein viel kürzeren Stengel- chen. An seinem Steisse 4 Haare, eben so lang als die ganze Milbe; noch einige kürzere. Hält sich noch fester an den Federn als die vorige Art.” Opmerkingen. 1. Linaria can- nabina. 2. Dermanyssus gallinae. — Te oordeelen naar den opgeblazen toestand en de kleur: „ovatus pallidus’’, „eyför- mig, weiss, durchsichtig”, hebben wij hier met eene Nympha III van eene Analges te doen, bezig zich in een 9. Fic 243 — 7/5 (of in een 4?) te metamorphoseeren. Hoogstwaarschijnlijk was dat eene passerinus, omdat die ook later op Linarıa 686 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 255. Acarus passerinus L. 1758. gevonden werd. Zoowel de beschrijving als de figuur la- ten overigens veel te wenschen over. Merkwaardig, dat SCHRANK dit dier in zijne „Enume- ratio” 1781 nergens vermeldt. m 1778. Acarus passerinus, Mitte des moineaux. DE GEER, Mem. Hist. Ins:; v. 7. p. 109. t. 6. f. 12. ==, Acarus pedibus tertii paris magnis et crassissimis. — Mitte à pattes de la troisième paire grandes et très-grosses.” Hier kan ik kort zijn, daar de beschrijving en de figuur dezelfde zijn als die van 1740; zie Deel I. p. 243. — Alleen deze zin treft mij: „J'ai trouvé en 1740, sur des Moineaux et des Pincons.” — In 1740 vermeldde hij alleen Fringilla coelebs : dat was te Utrecht (Nederland). — Waar en wanneer vond hij haar dan op Passer domesticus ? Hij zegt: in 1740. Waarom heeft hij dat dan toen niet medegedeeld ? Fringilla coelebs, Passer domesticus ; Nederland, Zwe- den. ? Merkwaardig is de zorgvuldige beschrijving van pooten I en II bij de vorige soort, Acarus avicularum, terwijl hij hier geen woord daaraan besteedt. m 1781. Acarus passerinus. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 487. n. 16. — Diagnose van Linnaeus 1767, met alle fouten. m 1781. Acarus passerinus, Sperlingsmilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 515. n. 1059. — Hij verwijst naar Zijnewpeyte apes n. 3. 1776. m 1783. Acarus passerinus. DE GEER, Abh. (vertaling door GOEZE); v. 7. p. 46. — Als 1778. Sperlingsmilbe. GOEZE, ibidem; p. 46. noot a. m 1783. Acarus passerinus. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 203. n. 1341. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1787. Acarus passerinus. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 373. n. 20. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1789. Acarus passerinus, Mite des moineaux. DE VIL- LERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 47. n. 6. — Naar DE GEER 1778 en anderen. m 1790. Acarus passerinus. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2927. n. 10. — Diagnose van LINNAEUS 1767, met alle fouten in de citaten. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 687 255. Acarus passerinus L. 1758. m 1792. Acarus passerinus. MANUEL; im: Encycl. méth., Hist. nat., Ins.; v. 7. p. 689. n. 20. — Mitte des moineaux, mmocs in 205 p. 669" nm. 20; t.9255,. 1.6. naar DE (GEER WAS: m 1792. Acarus passerinus. PETAGNA, Instit. Ent.; v. 2. p. 707. n. 5. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1794. Acarus passerinus. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p429 n. 23. — Diagnose van LINNAEUS. 1767. m 1797. Acarus passerinus. OLIVIER, Expl. d. PL; in: öneyel# meth,, Hist. nat., Ins’; v. 18°(— Planches); t. 255. f. 6. — Naar DE GEER 1778. m 1798. Acarus passerinus. ADAMS, Essays micr.; Ed. 2.; p. 703. — Nomen nudum. m 1798. Acarus passerinus, Mite des oiseaux. CUVIER, Tabl. élém. hist. nat.; p. 623. n. 4. — Te korte diagnose naar DE GEER 1778. — Hij vertelt het volgende nieuws: — „Iroisieme paire .... elle s'en sert seulement pour se retourner lorsqu’elle est sur le dos’’!! — Wij zouden de proef kunnen nemen. m 1802. Acarus passerinus. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 704. — Als 1790. — Engeland (TURTON). m 1802. Acarus passerinus, Mite passerine. WALCKENAER, Faune paris.; v. 2. p. 421. — Citaten; „sur differens passe- reux. — Nomen nudum; Frankrijk. m 1803. Acarus passerinus, Sperlingsmilbe. (Anonymus); AERON Oec techn. Eneycl!; v.90. ips salt n. 5, Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1804. Acarus passerinus, Mite des moineaux. LATREIL- LE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 370. — Beschrijving naar DE GEER 1778. | Acarus passerinus. Idem, ibidem; v. 8. p. 54. — Hij plaatst haar in zijn genus Sarcoptes ; zijne bedoeling is dus, haar Sarcoptes passerinus te noemen. | Sarcopte des moineaux, onder t. 67. contra p. 22. met de figuur van DE GEER 1740, verkleind. 688 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 256. (Vervolg van Deel I. p. 245. n. 80.) (Adhuc sine nomine.) (Analges tridentulatus HALLER 1882.) m 1771. Louse of the chafinch. ADAMS, Microgr. ill.; Ed. 4.; p. 93. — Als 1746; zie Deel I. p. 246. — Fringilla coelebs ; Italie. o 1778. Pollino nel filunguello. REDI, Esper. int. Ins. — Als 1668; zie Deel I. p. 245. 257. Acarus oscinum Schrank 1803. (Pteronyssus.) m 1803. Acarus oscinum, Singvögel Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 198. n. 2641. — Verkort: „Die Füsse ziemlich gleich; III und IV rückwärts ge- streckt; I das längste, IV das schmächtigste und sehr kurz; der Leib nach dem hintersten Fusspaare schmäler. — Auf Schwalben.”’ In de beschrijving der pooten is iets tegenstrijdigs. „Z i e m- lich gleich” moeten wij aannemen als: in dikte. ,,I das längste” zal wel moeten zijn: „III das längste”; want, hij. vergelijkt haar met Pulex sturni REDI t. 2. f. 4. (zie de af- beelding in Deel I. p. 241. f. 57). En dan past zijne beschrij- ving op het $ van de op zwaluwen voorkomende Pteronyssus obscurus BERL. 1884. die alle pooten „ziemlich gleich” in dikte heeft, en waarvan IV het minst dik en tevens het kortst is. Acarus avicularum (partim); Schwalben Milbe (partim). Idem, ibidem; p. 199. n. 2643. — „Füsse ziemlich gleich, kürzer als der Leib; der Leib hinten abgestutzt, vierborstig. Füsse I und II genähert, III und IV abermal. Eine weg- stehende Borste zwischen II und III. — An der Haus- schwalbe.” Hij identificeert haar met avicularum DE GEER, waarop Zij inderdaad gelijkt, zie p. 680., f. 241.; maar die komt niet HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 689 257. Acarus oscinum Schrk. 1803. op Delichon urbica voor. Dat was dus een 2 van Pteronyssus obscurus BERL. 1884. Delichon urbica ; Beieren. 258. (Vervolg van Deel I. p. 248. n. 82.) Acarus pari (L. 1758). (Pteronyssus.) m 1732. Maisen-Laus. FRISCH, Beschr. Ins. Teutschl.; v. 10. p. 27. — In het Register over Deelen VI—X. — No- men nudum. — Parus major ; Duitschland. m 1740. Pediculus pari majoris. FRISCH, Index historiae suae Insectorum; in: Misc. Berolin.; v. 6. p. 130. sub n. XLII. — Nomen nudum. m 1759. Pediculus pari majoris, cauda quadriseta LIN- NAEUS, Anim. spec. disp.; p. 197. — Frisch 1730 wordt geciteerd; zie Deel I. p. 248. m 1760. Pediculus pari. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 11.; verl 7.64. Als 1758; zie Deel TI. p. 249. m 1763. Acarus locusta. ScoPoLI, Ent. Carn.; p. 388. n. 1060. — „Albus, sed caput et femora ferruginea. Corporis pars antica fere quadrata convexiuscula; lateribus subloba- tis; abdomen apice valde setosum: setis parallelis. Pedes antici saepius palmati, postici longissimi.”’ | Eenige regels verder: „pedes medii longiores tenuiores minusque pilosi. Habitat in Paro coeruleo.”’ Opmerkingen. R. P. WULFEn, die hem eene af- beelding zond, heeft blijkbaar het zeer kleine 4e pootpaar niet gezien, en niet geteekend; vandaar ScopoLI’s diagnose: pedes postici longissimi.’’ Ook is dat derde pootpaar niet „tenuiores’’ dan Ien II. Blijkbaar is ook dat een gevolg van eene incorrecte teekening! — Zijn locusta is het $ van Pedi- culus pari LINN. 1758; zie Deel I. p. 248. Parus coeruleus ; Karniolië (Tirol). m 1767. Pediculus pari. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.; Ne er 2p 0020 En AAS WS8 zie: Deel lip 247 m 1769. Pediculus pari, Luis der Meezen. HOUTTUYN, 44 690 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 258. Acarus pars (L. 1758). NatuurlssElists nvaalarStuk (= tom.) ls. pelt Citeert FRISCH 1730; vertaalt hetgeen deze ervan zegt. Sprinkhaan-Myt. Idem, ibidem; p. 126. — Geen Latijn- sche naam; beschrijving naar SCOPOLI 1863. m 1769. Pediculus pari. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 13.; veel did Sp 010207 n ST ATS 77er: m 1772. Pediculus pari palustris. ScopoLI, Annus V. Hist. Nat.; p. 125. n. 156. — „Cauda quadriseta, ut in P. pari majoris. Linn.” — Mij dunkt, dat is het 9 van dezelfde soort. Parus palustris ; Duitschland. m 1775. Pediculus pari. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 809. — Als LINNAEUS 1767. m 1775. Pediculis pari majoris. GMELIN, Onomatol. Hist. Nat.; v. 6. col. 227. — Nomen nudum. m 1775. Pediculus pari, Maisenlaus. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; v.-2. P. 5. p. 1038. n. 37. — Naar Lin- NAEUS 1767. Meisenlaus. Idem, ibidem; Register. Springmilbe. Idem, ibidem; p. 1048. sub n. 11.: „Die Blaumeise in Italien hat eine Springmilbe” &c. — Naar HouTTUYN 1769; blijkbaar wist hy „Sprinkhanen” (Heu- schrecke) niet te vertalen, maakte er ,Springmilbe” van. Tirol was toen Oostenrijk. m 1776. Pediculus pari palustris, Sumpfmaisenlaus. GOE- ze, Ins. an Thieren; in : Beschäft. Berlin. Ges.; v. 2. p. 284. — Naar ScopoLI 1772. m 1776. Meisenlaus. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; Suppl Register p. 1279. m 1776. Meisenlaus. SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. 39. — „Herr Frisch hat diese Milbe (1) nur mit sechs Füssen abge- bildet (2), dadurch vielleicht verführt, weil sie die erstern zween immer vorausstrecket, die er mithin für Fühlhörner mochte gehalten haben. Er nennet sie eine Meisenlaus und hat den Ritter von Linné durch eine mangelhafte Beschrei- bung und noch schlechtere Zeichnung verleitet, dass er sie gleichfalls in das Geschlecht der Läuse unter dem Namen Pediculus pari versetzt hat.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 691 258. Acarus pari (L. 1758). Eenige regels verder: „So fand ich auch eben auf ihnen (3) unsere Milbe (4). Es ist mir Leid, dass ich genöthiget bin einen Fehler aufzudecken, den ein so grosser Mann begangen hat.” Opmerkingen. 1. Acarus passerinus Nympha; zie hierboven, n. 255. 1776. SCHRANK. 2. Zie Deel I. p. 248. 3. Parus major. 4. Zie 1; maar zijne determinatie is niet goed; op Parus major leven Acarus pari, en avicularum niet passe- vinus. Parus major ; Oostenrijk. Acarus setis quatuor posticis, quatuor lateralibus. Idem, ibidem; p. 120. n: 21. t. 6. f. 1..—- Verkort: „Auf den Kohlmeisen eine Milbenart.” .... (zie hier- boven) .... „Die gegenwärtige Art hat ‘mit derselben vieles, beinahe den Wo- hnort selbst ge- mein. — Blau- meise, Parus coe- “a, ruleus. Ungemein LE @ klein. Schön € weiss; ein guter co Theil des Vorder- J leibes ockerfär- CO big, oder brand- DIS gelb (1). Körper etwas rautenför- mig, hinten abge- stutzet; auf je- glicher Seite die- ses Theiles zwo bi (8 ¥ 5 ziemlich lange Bersten bin... nach sich schlep- Fie 244 — 3/2 pet. Füsse an Grösse und Gestalt nichts besonders; fünf Glieder; Bläschen c, dass sich flach drücken lässt, wenn das Thier damit anhält. Zwischen Füsse II und III fast in einem rechten Winkel auf jeder Seite zwei Borsten, d D, davon jene, die dem 3. Paare näher ist D, etwas kürzer ist 692 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 258. Acarus pari (L. 1758). (2). Sonst sehr nackt, nur auf jeglichem Fusse 3 steife Bor- sten unter einem mittelmässig scharfen Winkel.’ Opmerkingen. 1. Het schildje. Zonderling is, dat hij „durch das Vergrösserungsglas nichts davon gewahr wird.” 2. Juist; het lengteverschil is aanzienlijk: + 1:3; maar hij teekent ze ongeveer even lang. Overigens mag zijne teekening bijzonder goed geslaagd heeten. — Parus coeruleus ; Oostenrijk. m 1779. Pediculus pari palustris. Scororr. Annus V. SLT 0 Smul S6: Als i772: m 1781. Pediculus pari. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 483. — Diagnosen naar LINNAEUS 1758, SCHRANK 1776. — En hij voegt er aan toe: „Forte potius Acarus”. m 1781. Acarus pari, Kohlmeisenmilbe. SCHRANK, Enum. - Ins. Austriae; p. 511. n. 1052. — Hiermede betitelt hij zijn Acarus &c. Beytr. p. 38. n. 17. — Maar hy heeft zich hier deerlijk vergist; want, hij herhaalt hier niet de diagnose van p. 38. no. 17, die op een „Hänfling’’ (Linaria cannabina) en, naar zijne meening, óók op eene „Kohlmeise’ (Parus major) gevonden werd, maar de diagnose van p. 38. n. 16., die op een ,,Stieglitz” (Carduelis carduelis) gevonden werd, en die eene Dermanyssus gallinae is! Acarus locusta, Blaumeisenmilbe. Idem, ibidem; p. 511. n. 1053. — Deze namen geeft hij aan zijne Acarus &c. 1776. — Hy citeert hier ScoPoLI 1763, geeft zelfs diens naam: Aca- rus locusta aan zijne soort; alléén, omdat de beide soorten op Parus coeruleus gevonden werden! Hij heeft zich ook hier vergist; want ScorPorr gaf den naam van locusta aan eene Acarus met het 3e paar pooten „longissimi’’, terwijl SCHRANK’s soort die eigen- Sschapenietzbezit! Wij weten, door latere ondervinding, dat SCOPOLI’s soort het & is, en die van SCHRANK het 9; maar dat wist SCHRANK niet, en dan is het niet goed van hem geweest, de beide „soorten” te identificeeren. m 1787. Pediculus pari. FaBRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 371. n. 46. — Diagnose van LINNAEUS 1758. m 1789. Pediculus pari, Pou de la mesange. DE VILLERS, HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 693 258. Acarus pari (L. 1758). Linnaei Ent.; v. 4. p. 30. n. 35. — Naar FABRICIUS 1781. Acarus locusta, Mite de la mesange bleue. Idem, ibidem; v. 4. p. 63. n. 32. — Naar SCHRANK 1776. m 1790. Pediculus pari. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. pr 2921. n. 37. — Diagnose van LINNAEUS 1767. Acarus locusta. Idem, ibidem; p. 2931. n. 58. — Diagnose van SCHRANK 1776. | m 1792. Acarus locusta, Mitte sauterelle. MANUEL; in: neyclemeth), list; nat. Ins. ;'v.’7. p.696. n. 8. Naar SCHRANK 1776. m 1794. Pediculus pari, FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 424. n. 46. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1802. Pediculus pari. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 699. — Als 1790. Acarus locusta. Idem, ibidem; p. 707. — Als 1790. 259. Acarus pici medii Schrank 1803. (Pteronyssus.) m 1803. Acarus pici medii, Grasspecht Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 199. n. 2645. — „Linienförmig (1) am Hinterrande abgestutzt und vierborstig; die Fiisse gleich- lang: die vier vorderen etwas dicker. — Am Grasspechten. . Sie sitzt am liebsten in den Rinnen, welche die Fahnen der Schwingfedern bilden, die sie gerade mit ihrer Breite ausfüllt. Oft sizt eine hinter der andern. — Von der vorletzten Art (2) nicht sehr verschieden.’ Opmerkingen. 1. wijst op gracilis NITZSCH. — 2. Zijn avicularum ; zie p. 678. — Op Dendrocopus medius ; Beieren. 260. (Vervolg van Deel I. p. 246. n. 81.) (Adhuc sine nomine.) (Dermaleichus pici majoris BUCHHOLZ 1869.) (Mesalges.) m 1771. Louse of the wood-pecker. ADAMS, Microgr. ill; 694 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (260. Dermal. pici majoris Buchh. 1869.) p. 93. — Als 1746; zie Deel I. p. 248. — Dendrocopus major ; Italië. n 1778. Pollino nel picchio. REDI, Esper. int. Ins. — Als 1668; zie Deel I. p. 246. m 1803. Acarus avicularum (partim.). SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 199. n. 2643. — „Die Füsse ziemlich gleich; kürzer als der Leib; der Leib hinten abgestutzt; vierborstig. Füsse I und II genähert, III und IV abermal. Eine weg- stehende Borste zwischen II und III. An den Spechten.” Ofschoon hij haar met avicularum DE GEER vergelijkt, en haar zelfs dien naam geeft, meen ik, dat hij het breedere 2 van pict majoris zag. Acarus passerinus. Idem, ibidem; n. 2644. — „Die Füsse III gross und sehr dick; IV kürzer und äusserst dünn.’ — („An Sperlingen und Finken, nach de Geer); ich fand sie häufig an Spechten.” Spatiëering en haakjes van mij. Daaruit blijkt, dat niet hij ze op musch en vink vond, maar DE GEER; hij zelf vond ze op spechten. — Ik determineer haar daarom als 3 van pici majoris. — Ook zegt hij: „Vielleicht sind die beyden letzten Milben nicht zweyerley Art, sondern die beyden Geschlechter derselben Art.” — Juist! 261. Acarus phaetontis Fabr. 1775. (Alloptes.) m 1775. Acarus phaetontis. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 815. n. 25. — „Acarus ovatus, postice acuminatus (1), pedi- bus apice fasciculatis (2). Corpus minutum, ovatum, postice acutum (1), fuscum (3). Pedes octo subulati (4) termi- nantur fasciculo parvo pilorum albicantium (2); antici quatuor retrorsum flexi (5). — Habitat in Phaetonte eru- bescente Oceani australis (6). Fig. pict. Mus. Banks (7). Niet phaetonis, SHERBORN, Index Animalium, 1902. Opmerkingen. 1. Zie de figuur in BUCHHOLZ 1869. t. 6. fig. 39! 2. De zuignappen, door een slecht mikroskoop gezien, maken den indruk van divergeerende haartjes; zie HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. III. 695 261. Acarus phaetontis Fabr. 1775. Deel I. p. 14. 15. fig. 2. 3. Inderdaad, het dier is donker- bruin. 4. Elsvormig: distaal dunner wordend; men zie de figuur van BucHHoLz! 5. Typische houding der pooten bij uitgedroogde Analges, en andere Avicolae-soorten. 6. Phaeton fulvus BRANDT, met zalmkleurig gevederte, Christmas-Is- land, Pacific. 7. Hij bezocht BANKs te London en zag in diens Museum de afbeelding; eene gewoonte, die thans nog in het British Museum of Natural History gevolgd wordt. Misschien bevindt zich daar nog BANKS’ teekening. m 1781. Acarus phaetontis. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 492. n. 32. — Zeer korte diagnose. m 1787. Acarus phaetontis. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 374. n. 37. — Diagnose van 1781. m 1790. Acarus phaetontis. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2930. n. 53. — Diagnose van FABRICIUS. m 1792. Acarus phaetontis. MANUEL; in: Encycl. méth., Hist. nat., Ins.; v. 7. p. 693. n. 39. — Mitte du Phaeton, p. 6822.12, 39.; pi 1693 n°039! m 1794. Hates phaetontis. FABRICIUS, Enti syst; va 4. p. 433. n. 41. — Diagnose en beschrijving van 1775. m 1795. Acarus phaetondis. MÖLLER, Lex. entom.; p. 13. — Nomen nudum. m 1802. Acarus phaetonis, TURTON; in: GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 706. — Als 1790. m 1804. Acarus phaethontis. HENTSCH, Epitome Entom. syst. Fabricii; p. 218. n. 41. — Afgekorte diagnose van Fa- BRICIUS 1794. 262. Acarus pici Scopoli 1763. (Alloptes.) m 1763. Acarus pici. ScopoLI, Ent. Carn.; p. 388. n. 1062. — „Oblongus, postice acuminatus, pedibus anticis remotissimis (1), posticis brevioribus. — Corpus adolescens ovatum (2), adultum lanceolatum (3). Seta una utrinque ex apice thoracis (4). — In remigibus Pici medii. 10 Junii.”’ Opmerkingen. 1. Wijd uitgespreid. 2. De Nymphae 696 . DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 262. Acarus pici Scop. 1763. zijn korter dan de adulti, naar achteren iets versmald, ach- ter afgerond („ovatum”’). 3. Vergelijk BERLESE, A. M. S. 25. 1. 9. 4. Niet de ,, vertex”, maar het hoogste gedeelte van het propodosoma; bedoeld zijn dus de setae scapulares externae; de internae zijn zóó klein, dat zelfs BERLESE ze niet in teekening bracht. Pteronyssus picinus (C. L. KocH 1840) kan hij niet be- doeld hebben, daar die niet ,,acuminatus’’, „lanceolatus’’ is, en de pooten III en IV niet ,,breviores” dan I en II zijn. Het is vreemd, dat hij de 6 aan den achterrand voorkomende borstels niet vermeldt. — Toch geloof ik, dat hij Alloptes cypseli CAN. & BERL. 1881 vóór zich had. Dendrocopus medius. Juni; Karniolië. m 1769. Myt. Houttuyn, Natuurl. Hist.; v. 1. Stuk (= tom.) 13. p. 126. — Citeert ScoPoLI 1763. — Nomen nudum. m 1775. Mibe. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1048. sub n. 11. — „Die Spechte .... haben auch ihre besondere Art.” m 1789. Acarus pici, Mite du pic moyen. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 63. n. 34. — Naar ScopoLI 1763. 263. (Vervolg van Deel I. p. 249. n. 83.) (sub nomine Dermaleichus picae C. L. KocH 1840.) Acarus picae Schrank 1803. (Proctophyllodes.) m 1803. Acarus picae, Aelster Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 215. n. 2690. — „Eyförmig, weisslicht; eine bräunliche Makel auf dem Rücken; die Seiten mit Borsten; das Hinterende mit zwo langen auseinander stehenden Bor- sten. Dr. Frölich hat sie auf den Aelster gefunden.” — Pica pica ; Beieren. Dat was eene Nympha (III?) met duidelijk propodosoma- schildje van de zoo variabele Proctophyllodes picae C. L. KocH en eenigszins door het dekglaasje gedrukt. Het schijnt, dat SCHRANK haar niet zelf zag. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 697 264. Acarus cornicis Scopoli 1763. (Pterodectes ?, Proctophyllodes ?) m 1763. Acarus cornicis. SCOPOLI, Ent. Carn.; p. 388. n. 1059. — „Magnitudo pulvisculi Nicotianae. Color dilute bruneus. Pedes aequales, pilosi (1); postici et medii (2) ab aliis remotiores; antice filo brevi (3): apice fere palmato (4). Abdomen postice bicorne; cornua ani teretiuscula, biseta divergentia (5). Pilus plumosus ad latus abdominis utrinque unus (6). — In humeris Corvi cornicis invenit R. P. Wulfen Samiconem: misit. 30. Febr. ME (7). Opmerkingen. 1. Hier en daar een haartje. 2. IV en III. 3. De tarsen loopen zeer dun uit. 4. De carunkel. 5. 2 van Proctophyllodes en Pterodectes. 6. Vermoedelijk, evenals Pterolichus vexillaris, een fraai, zijdelingsch, glas- helder lancetvormig haar. 7. In welken kalender heeft Fe- bruari 30 dagen ? Ik ken deze soort niet. Corvus cornix „ Maart; Karniolié, RÉ Miyt. Hovazuyn, Natuurl. Hist: vl Stuk tom.) 13. p. 126. — Naar ScopoLı 1763. EO Maulbe. PESI 'S. MüLLER) Vollst. Natursyst., w. 2. P. 5. p. 1048 sub n. 11. — „Die Krähen .... haben auch ihre besondere Art.” m 1789. Acarus cornicis, Mite de la corneille. DE VILLERS, Linnaei Entomologia; v. 4. p. 62. n. 31. — Naar SCOPOLI 1763. (Psoroptidae.) 265. (Adhuc sine nomine.) (Sarcoptes equi HERING 1838.) (Psoroptes) m 1789. Thierchen. KERSTING, Nachgelassene M.S. Pferde- arzneywiss.; p. 129. — Hij gebruikt hier de woorden „Krätze’’ en ,, Grind” door elkander. — „Sehr oft habe ich durch ein Vergrösserungsglas, eine Menge kleiner Thierchen auf der Haut grindiger Pferde wahrgenommen. Nicht besser ist 698 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 265. (Sarcoptes equi Hering 1838.) mir der Versuch gelungen, als wenn ich einen kleinen Theil von der grindigen Haut des Pferdes mit einem scharfen Messer abschnitt, und diesen sogleich Unter das Ver- grösserungsglas zum Ansehen brachte; ich habe alsdann eine Menge Thierchen, wie die Käsemilben im Käse, in der Haut herumwühlen gesehen. Ohnerachtet dessen scheinen mir die auf der Haut grindigen Pferde wahr- genommenen Insecten noch keinen unumstösslichen Beweis für die einzige Ursache des Grindes zu sein; vielmehr halte ich dafür, dass diese Thierchen bloss alsdann ihre Nahrung und Lebensaufenthalt auf der Haut des Pferdes finden, wenn dasselbe grindig ist. Gemachte Versuche haben mich davon überzeugt, indem ich den von grindigen Pferden abgenommenen Staub, darunter zugleich diese Thier- chen in grosser Menge sich befanden, auf gesunde Pferde täglich aufgestreut habe; so sind diese, ohnerachtet ich vier- zehn Tage mit dem Aufstreuen des Staubes fortfuhr, den- noch nicht grindig geworden. Man hat mehr dergleichen Exempel, dass gewisse Arten von Insecten nur bloss auf kranken Pferden tanzen, ihre Wohnung aufschla- gen, und daselbst ihre zum Leben dienliche Nahrungssäfte erhalten.” Spatiéeringen van mij. — Al gebruikt hij hier éénmaal de uitdrukking „in der Haut”, de diertjes leefden blijk- baar bij massa’s auf der Haut, zoodat wij hier met Psoroptes te doen hebben. Acarus kan het niet zijn, omdat die niet in zulke hoeveelheden „auf der Haut” vor- komen, en bovendien niet „in der Haut herum- wühlen.” Chorioptes is uitgesloten, daar die alleen aan de onderste gedeelten der pooten en op het achterdeel aan- getroffen worden, en KERSTING die speciale deelen in zijn Hoofdstuk over „Grind’ niet noemt. Ik merk verder op, dat de „Grind” niet op gezonde, goed verzorgde paarden overgebracht worden kan. m 1792. Thierchen. KERSTING, Nachgel. M.S.; Ed. 2.; p. 129. — Als 1789. m 1793. Thierchen. KERSTING, Nachgel. M.S.; (verkorte) Ed. 3 4p 06 Als "1789. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 699 265. (Sarcoptes equi Hering 1838.) m 1798. Thierchen. KERSTING, Anweisung z. Kenntn. Pferde Krankh.; (verkorte )Ed. 4.; p. 97. — Als 1789. [m 1799. KERSTING, Anweisung; (nog meer verkorte) Ed. 5. — De passage is weggelaten.] m 1799. Thierchen. KERSTING, Nachgel. M.S.; (verkorte) Bd 6.;,p..97...— Als, 1789. m 1803. Thierchen. KERSTING, Nachgel. M.S. (weer iets bijgewerkte) Ed. 4 (lege 7); p. 113. — Als 1789. 266. (Adhuc sine nomine.) (Psoroptes.) m 1804. Sarcoptes spec. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 393—395. — Men leze eerst het begin van de $ over Acarus wombatti, n. 269. — Verkort: „Les autres avoient beaucoup de rapports avec la mite des moineaux, acarus passerinus, Lin. Leur corps est presque rond, d’un blanc un peu transparent, avec quelques jointures de leur pattes d’un brun rougeätre; la partie antérieure du Corpsionme un petrt museaur’coniquie, des pattes I et II sont courtes, grosses, égales et coniques; la III est écartée des précédents, rejetée en arrière; ces pattes- ci sont très grosses, particulièrement à leur base, et ont des poils, dont quelques uns fort longs; les pattes IV sont petites, cachées presque par les précédentes et dirigées dans le même sens; l’extrémité postérieure du corps m’a paru arrondie, et avoir quatre petites appendices ou pointes mobiles, ayant au bout une longue soie; les deux appendices du milieu étoient plus petites. Je place cette mite dans le genre sarcopte.” Ik geloof goed gedetermineerd te hebben. — Phascolomys ursinus (SHAW); Nieuw Holland. (Linobiidae.) 267. Acarus coccinellae Scopoli 1763. (Linobia.) g 1763. Acarus coccinellae. Scororr, Ent. Carn.; p. 700 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 267. Acarus coccinellae Scop. 1763. 389. n. 1065. — „Ovatus; thorax rufus; abdomen albidum, seriebus binis punctorum impressorum longitudinalibus; pedes aequedissiti, villosuli. — Habitat in coccinella populi.’ Uitstekende beschrijving van Dermaleichus rosulans C. L. KocH 1841. Die impressies zijn aanhechtingsplaatsen van zware borstels, die hij (ook Koch!) over het hoofd zag. Melasoma populi ; Karniolié (Tirol). m 1776. Insekt, Milbe. GOEZE, Insekten an Thieren; in : Beschäft. Berlin. Ges.; v. 2. p. 267. — „Seltener an Laub- kafern.’’ — Ik neem aan, dat hij daarmede Melasoma populi bedoelt. m 1789. Acarus coccinellae, Mite des coccinelles. DE VIL- LERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 64. n. 36. — Naar ScoPorr 1763. (Acaridae.) 268. (Vervolg van Deel I. p. 250. n. 84.) Acarus siro L. 1758. (Type van het genus Acarus L. 1758.) O 350 v. Chr. Nadat ARISTOTELES verhaald heeft, dat in de huid der menschen „luizen’’ leven, gaat hij voort: 'Eviorg de ovuBatver Tv dvOoarav voonua brav bypaota Ton) Ev TO o@uaTı 7, xd drapddenodv tives Non TODTOV Tov TPOTOV, @dneo 'Akxpävd TE paco. Tv Tomthy, xal Depexhdnv tov Zúprov. Kat ev voooıg de rror yiyverau roc pHeupöv. „Bij sommigen der menschen komt eene ziekte voor, wanneer veel vochtigheid in het lichaam is, en sommigen zijn reeds op die wijze te gronde gegaan, zooals ze zeggen, dat Alkmaan, de dichter, en Pherecydes, de Syriër [te gronde gingen]. En bij sommige ziekten ontstaat eene menigte luizen.” Uit deze passage blijkt, dat mijne uitspraak: „De eigen- lijke pdetptaorus wordt nergens door hem vermeld” (Deel I. p. 251), te voorbarig was. De ziekte wordt wèl vermeld, maar niet onder den algemeen bekenden naam. Tevens. HIST. \OVERZ. MD VACAROLOGIE. IT: 701 268. Acarus siro L. 1758. blijkt, dat ALEXANDER’s leermeester het verband tusschen de vóonga en de wÿetpsc kende. o 50 na Chr. Pedicellus. JULIUS ANNAEUS SENECA, De vita beata; c. 27.a. med. — Hij gebruikt hier het spreek- woord: „In alio pedicellum vides, in te ricinum non vides” — Gij ziet de schurftmijt bij eenen ander, niet de (volge- zogen) teek bij uzelven.” — Dat heeft dus dezelfde beteekenis als ons: gij ziet den splinter in eens anders oog, maar niet den balk in uw eigen oog. o 60 na Chr. Pedicellus, Pediculus. Titus PETRONIUS ARBITER, Satyricòn(Satirae); c. 57. — Het bekende spreek- woord van Seneca; zie hierboven. — In andere edities van PETRONIUS vindt men ,,pediculum’’; het komt op hetzelfde neer; want, ook dit woord kan schurftmijt beteekenen. m 350. Decimus MAGNUs AusonIus, Opera. — Tot de „Obscoena e textu Ausoniano resecta’’ behoort ook: „In scabiosum Polygitonem.’’ — Hierin worden, in dichtertrant, de kwellingen en folteringen beschreven van iemand, die over zijn geheele lichaam aan schurft lijdt, en bovendien zoo dom is, een warm bad te nemen! Het is wel lezenswaard! In scabiosum Polygitonem. Thermarum in solio si quis Polygitona vidit Ulcera membrorum scabie putrefacta foventem, Praeposuit cunctis spectacula talia ludis. Principio tremulis gannitibus agra pulsat, Verbaque lascivos meretricum imitantia coetus Vibrat, & obscoenae numeros pruriginis implet. Brachia deinde rotat velut enthea daemone Maenas, Pectus, crura, latus, ventrem, femora, inguina, suras, Tergum, colla, humeros, luteae Symplegadis antrum: Tam diversa locis vaga carnificina pererrat. Donec marcentem calidi fervone lavacri Blandus letali solvat dulcedine morbus. Over den schurftigen Polygiton. Indien iemand Polygiton gezien heeft op de bank van het badhuis, de door schurft verrotte zweren van zijne lede- 702 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. maten koesterend, dan heeft hij dergelijk schouwspel gesteld boven alle spelen. In de eerste plaats geeselt hij de lucht met trillend, keffend geluid, en slingert hij woorden (uit), die nabootsen de dartele samenkomst van hoeren, en maakt hij de muziek van vuile geilheid; vervolgens draait hij zijne armen als eene Maenade (Bachante), die als ’t ware door de godheid (Bachus) bezeten is; zijn borst, zijne beenen, zijne zijden, zijn buik, zijne dijen, zijne liezen, zijne kuiten, zijn rug, zijn hals, zijne schouders, en de grot (aars) van de vuile Symplegade (de billen); zoo verschillend van plaats doordwaalt hem het ronddoolende beulswerk (de jeukte), totdat de liefelijke ziekte hem, die verkwijnt door de hitte van het warme bad, oplost door eene doodelijke zoetheid.” finteziyjne WE idullia’, „Eetbare ward ran dat dikwijls aangehaald wordt, vindt men de woorden: „Hinc locum de ternario numero” (driemaal drie bekers leeg drinken) illico nostra illa poëtica scabies coepit exscalpere: cujus morbi quoniam facile contagium est, &c.” — „Scabies’’ wordt hier dus figuurlijk gebezigd; ook blijkt, dat de besmettelijkheid der scabies (door contact) wèl bekend was. — Ik acht het onnoodig het heele artikel hier op te nemen.] [m 980. Merkwaardig is de nauwkeurige beschrijving der schurft door den Arabier ALI IBN AL-ABBAS AL-MADSCHUSI in zijn werk „Al Malaki’, dat + 980 te Bagdad verscheen. „Al-Madschusi” beteekent: „de vuur aanbidder’, „de magiër”. ,Al-Malaki” beteekent: „het koninklijke” (sc. ,,boek”). Hy was lijfarts van Emir ADHAD ED-DAULA, en stierf in 994. — Hij is meer bekend onder den naam van ALI ABBAS of HALY ABBAS. Eene latijnsche vertaling van zijn werk verscheen in 1492 te Venetië: Harty ABBAS, Liber totius medicinae necessaria continens. Daarin vindt men: Theor. 8. c. 17. OIL 1975 „Maximae haec” (sc. scabies) „contingit comedentibus multum et accipientibus ea cibaria quae grossos gignunt chimos, et qui a balneis abstinent: est autem pruriginis maximae illi qui non lavatur. Multiplicantur namque sordes in corpore residentes. Scabiei autem signa sunt pustu- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 703 268. Acarus siro L. 1758. lae parvae, quae rubeae incipiunt, dehinc aperiuntur, et est cum eis pruritus insignis. Et magis in minibus fiunt et imter digitos, ac im cubitis et ossanio et confinibus non nunquam autem in toto fiunt corpore.” [Spatiéering van mij]. m 1020. IBN SINA, meer bekend onder den naam van AVICENNA, Arabisch geneesheer, leefde + 1020. Zijn werk (titel?) werd + 1150 door GERHARD van Cremona in het Latijnsch vertaald. Wit, BAZIN, art. „Gale vws. Diet. encycl. Sci. med.; ser. 4. v. 6. (v. 42). Paris 1880. p. 425—491. ben ik te weten gekomen, dat hij wist, dat scabies contagieus is: „de uno ad alium transit”, alsmede, dat de scabies meestal begint: „inter digitos.”] n 1255. Halamat. VINCENTIUS. — „Teigne qui naît dans la peau de l’homme ou dans le cuir.” — Zie Deel I. p. 59. Do + 1310. Pediculus. JOHN OF GADDESDEN (ook wel JOHANNES ANGLICUS genoemd), Rosa anglica sive practica medicina, &c. (ik zag de editie van 1516), carta 113. col. 2. De pruritu & scabie oculorum. (ontstaat door slechte voch- ten in het lichaam); De pediculis palpebrarum: „Pediculi generantur in palpebris” &c. — Hij wist ook, dat zij: „si sunt in toto corpore.’ [In carta 42 ,,Scabies” worden de pediculi niet genoemd. — Door Mourer 1634, lib. 2. c. 24. p. 267., worden JOHN’s „barones vel nepones” geciteerd. Deze zijn echter de be- kende comedones.] O 1508. BENEDICTUS, Singulis corporum morbis, &c. — Ik herhaal hier nog even het feit, door mij in extenso in Deel I. p. 337—339 behandeld, dat de ,,Vermes” &c. bij de „phthbiriasiss „sub icute:’ leven, ‘niet. op. de huid; dat deze „vermes’” derhalve Acarus siro waren, niet Pediculus humanus. — Zie Deel I. p. 269. O 1533. Vermis, Pediculus. BENEDICTUS, Sing. corp. morb., &c.; lib. 21. — Zie Deel I. p. 271. m 1539. Vermis, Pediculus. BENEDICTUS, Omnium a vertice ad calcem morb. signa; lib. 21. p. 786. — Zie Deel I. p. 271. 704 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. m 1544. Stro, Syro, Vermis. TROTOLA DE RUGGIERO, Eros, Liber de. passionibus mulierum, c. 54. — Na nogmaals | de passage aandachtig gelezen te hebben (zie Deel I. p. 272) kom ik tot deze gevolgtrekking, dat: „et videbis uermes instar pilos in aquam cadentes” beter vertaald wordt door: „en gij zult zien de wormen, als haren, in het water val- lende.” — Zoo ook: „et inuenies uermes instar fili per fumum lusquiami expulsos”’ (lees „instar pilos’’) door: „en gij vindt de wormen, als haren, door den rook van bilzenkruid uitgedreven. Is mijne interpretatie juist, dan worden hier met ,,vermes” wel degelijk Acarus siro bedoeld. En dan zijn de citaten van ,Eros” niet ten onrechte geschied. — De vergelijking van het uitvallen der „vermes’’ met het uitvallen der haren is wel wat gezocht. Voor het eerst wordt hier vermeld, dat de zieren ook aan de voeten voorkomen. Dus niet voor het eerst inslSSSm(Deellsp:= 273). [TROTOLA behandelt, c. 56. „De scabie manuum”, doch hier wordt geen melding gemaakt van de „sirones”. m 1547. Pediculus. GABUCINUS, De lumbricis alvum occu- pantibus; c. 8. p. 25. — Zie Deel I. p. 273. Eli 1547. Sto, \Syro, Vermis.. TROTOLA “DE | RUGGIERO) Eros; c. 54. — Als 1544. [m 1550. Garapates. IERONYMO CARDANO, De subtili- tate Libri XXI; lib. 9. De animalibus quae ex putredine generantur (p. 272?). — P. 286(?). In margine: „Garapa- tes.” — In den tekst: ,nüc India occidentalis nouum aliud genus mittit Garapatem, contrito sale tenuius.’’ — „Kleiner dan een korreltje zout.” — De naam garapates (= schild- pad; naar den vorm) is dus van CARDANO 1550, niet van DELLA SCALA (SCALIGER) 1557. — CARDANO gebruikte dus eene sterke loupe. En SCALIGER schreef hem na. EI7155022S0r0, So Wermis. TROTOLA DET RUGGIERO; Eros; c. 54. — Als 1544. m 1552. Pediculus. Wotton, De differentiis animalium Libri X; c. 222. p. 196. et 196 verto. — Latijnsche vertaling van de gedeelten over pöeïpes van ARISTOTELES, die men in Deel-I:p./251. en thierboven: p.' 700 vindt. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 705 268. Acarus siro L. 1758. m 1553. INGRASsIAS, De tumor. praeter nat. — Mine mededeeling: „Voor het eerst wordt hier vermeld, dat de zieren ook aan de voeten voorkomen” (zie Deel I. p. 274), is onjuist. Zie hierboven sub 1544. Wèl behouden de woor- den: „vooral bij kinderen’ hunne waarde. m 1554. Garapates. TERONYMO CARDANO, De subtilitate Bib XXI; Ed. 2.; lib; 9. p.. 286. — Als 1550. 1554. Siro, Syro, Vermis. TROTOLA, Curandarum aegri- tudinum muliebrium. — Dit boek heeft 3 titels; is hetzelfde als Eros’ 1544. m 1556. Pediculus. LUSITANUS, Curationum med. Cent. IV.; p. 274. cent. 3. cur. 58. — Hij vertelt, dat een heer „pedi- © culis per universum corpus scatens’’, en deelt mede, wat pSetotaors is. — Niets nieuws! — De man heette eigenlijk GIOVANNI RODRIGUEZ DA CASTELLO BIANCO en was Por- tugees (Lusitanus). oO 1557. Acari. SCALIGER, Exoteric. exercit. Liber. — Zie Deel Ip 274. n 1560. Pedecello (niet „pedescello’’), Pediculus. LAN- GIUS, Secunda epistolarum. — Zie Deel I. p. 275. n 1563. Farroppius, Duo libelli. — In zijn c. 24. De Pruritu, vertelt hij ons: „Obstructio igitur cutis praecipue a sordibus retentis extra, est in causa, ut gignantur ista ani- malia: quorum tria sunt genera: unum pediculorum communi- um: secundum pediculorum agrestium: tertium scirrhonum.” De eerste is natuurlijk Pediculus humanus en capitis, de tweede Phthirius pubis en de derde Acarus siro. Dat laatste blijkt met zekerheid uit den zin in mijn Deel I. p. 276 boven. Nu beteekent dat niets anders, dan dat j eukte door genoemde 3 soorten van dieren veroorzaakt wo rdt. Maar: wat doet nu RONDELET 1575? Zie hier beneden. m 1564. Pediculus. GORRAEUS, Definitionum med. Libri XXIIII. — Geeft de definitie van vpdetoiaots, pedicularis morbus; deels aan GALENUS 170 n. C. ontleend. O 1575. RONDELET, Methodus curandorum; lib. 1. c. 3(?). — Hij zegt ons: 45 706 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268: Acarus sino L. 1758: > »Pedicularis morbus, qui a Graecis pdetptaous dicitur....’ Dat wisten wij reeds; ook dat daarmede niets anders be- doeld werd dan de echte scabies. Maar RONDELET laat erop volgen: „Sunt autem pediculorum multa genera”. Volgt de opsomming van de 3 soorten van „pediculi’’ van FALLOPPIUS. Daardiotomswor dit de indruk gewekt dat de „%erptacıs, phthiriasis, pedicularis morbus, door 3 S'oountenMan luizen veroorzaakt wordt! Ziedaar, de bron van de lateresvyerwanr ring ja velisevan de langzamerha nid vats t wortelenmdemeening, dat die ziekte niets aönıdiesusismendern “het vo om komien open mensch» vam Jeen zeer groot aantal Ped- culus humanus ! Daarmede wil ik niet zeggen, dat dat niet gebeurt; in- tegendeel, ik weet zeer goed, dat sommige menschen, en vooral bejaarden, een enorm aantal luizen op hun lichaam hebben kunnen, en dat deze laatste de oorzaak zijn van de melanoderma pedicularis of maladie des vagabonds, maar de echte morbus pedicularis is identiek aan wat de artsen tegen- woordig scabies noemen, maar dan in hevigen graad. m 1576. Acari.. SCALIGER, Exoteric. exercit. Liber: — Als 1557; zie Deel I. p. 278. O 1577. JOUBERT, Isagoge. — Natuurlijk copiéert hij, hoewel met andere woorden, wat RONDELET geleverd heeft: Pars II. c. “VI: De Pediculari morbo: ,,Pediculi sunt'ttr- plices “ce: O 1585. Assoabat, Assoalat, Cyro, Pedicello, Pedicellus, Pediculus, Pedoscello, Seur, Scirus. SCHENCK, Observatio- num &c. — In zijne aanhalingen uit andere schrijvers komen bovenstaande woorden voor. — Zie Deel I. p. 280. O 1585. Siro, Syro, Vermis. TROTOLA, Curandarum aegri- tudinum muliebrium. — Als 1544. O 1586. So, Syro, Vermis. TROTOLA, Curandarum, &c. — Als 1544. O 1586. Pediculus. Vipius, De curatione generatim, &c. — Zie Deel I. p. 280. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 702 268. Acarus siro L. 1756. o 1588. Pedicellus. FORCELLINUS, Lex. tot. Latinitatis. — Het spreekwoord van SENECA, 50 na C.; zie p. 701. _ Pediculus. Idem, ibidem. — „Pedicularis morbus est, cum corpus ita corrumpitur, ut pediculus sine fine produ- cat, usque dum conficiatur. Immundus sudor, morbus pedicularis, qui est pYeiptaoız.” Pediculus. „Qui inter pilos palpebrarum pediculi nascun- tur. id œodetpiaos Graeci nominant.” — Hier ziet men al weer, dat de pöstptaors o.a. 66k de oog= ledenschurft is. [„Scabies, scabbia, rogna, stizza, y@pa, asperitas cutis cum pruritu.’ — Eene massa zinnen uit allerlei auteurs; maar de oorzaak wordt niet genoemd.] Phthiriasis, mal di pidochi, pöetptaors, morbus pedicu- laris, quo corrupto sanguine, nascuntur in homine animalia exesura corpus. [Etiam] inter pilos palpebrarum pediculi nascuntur.’ n 1589. Pediculus. LANGIUS, Epistolarum med. — Zie Deelmle sp. 280. o 1592. Acari. SCALIGER, Exoteric. exercit. Liber. — LicwWeel ls) ps 281: m 1594. Assoabat, Assoalat, Cyro, Pedicello, Pedicellus, Pediculus, Pedoscello, Seur, Scirus. SCHENCK, Observationum med. — Als 1585; zie Deel I. p. 281. O 1597. Assoabat, Assoalat, Cyro, Pedicello, Pedicellus, Pediculus, Pedoscello, Seur, Scirus. SCHENCK, Observatio- num med. — Als 1585; zie Deel I. p. 281. O 1597. Siro, Syro, Vermis. TROTOLA, Curandarum aegr. mul. — Als 1544. e 1600. Assoabat, Assoalat, Cyro, Pedicello, Pedicellus, Pediculus, Pedoscello, Seur, Scirus. SCHENCK, Observatio- mumemed = ANlsito85;¢zie DeelbIiWp.:281 1602. Acarus, Garapates, Pedicello, Pediculus, Pelli- cello (niet ....cellus), ALDROVANDO, De anim. Ins. — Zie Weel 0. 289% . n 1602. Acarus, Pediculus manuum. PLATER, Praxeos medicae opus.; p. 966. — Zie Deel I. p. 283. m 1604. Acarus, Cyre, Cyro, Lies, Pedicello, Pellicello, 708 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. Plactula, Scirro, Syr. SCHWENCKFELD, Theriotropheum Sile- seae; p. 550. $ 5. — Slechts 5 regels; niets nieuws. m 1605. Pedecello (niet: ,,pedicello’’), Assoabat. LANGIUS, Epistolarum; p. 685. — Zie Deel I. p. 283. m 1606. Pediculus (niet- „pedicellus’’). FALLOPPIUS, Opera omnia. — Zie Deel I. p. 283. m 1608. Acarus, Pediculus manuum. PLATER, Praxeos seu de cognoscendis; p. 966. — Zie Deel I. p. 283. . D 1612. Pediculus. FRANZIUS, Anim. hist. sacra; + p. 606. — Wat hij zegt is aan DE VIGO 1586 en SCALIGER 1557 ontleend. oO 1612. Acari. SCALIGER, Exoteric. exercit. Liber. — Alsgloozegzie Deel TI. p. 283. o 1616. Pediculus. FRANZIUS, Anim. hist. sacra; Ed. 2.; + p. 606. — Als 1612. o 1618. Acarus, Garapates, Pedicello, Pediculus, Pelli- cello (niet: „pellicellus’’). ALDROVANDO, De anim. Ins. — Als 1602; zı1e,Deel In p. 284. m 1622. Vermiculus subcuticularis is JOEL’s vertaling van cxmini Erıdeputdog, dat vermoedelijk eveneens van hem is. — Zie Deel I. p. 285. m 1623. Acarus, Garapates, Pedicello, Pediculus, Pelli- cello (niet: „pellicellus”). ALDROVANDO, De anim. Ins. — A 5ll602: 71e Deel ol. P..-287. o 1624. Pediculus. FRANZIUS, Anim. hist. sacra; Ed. 3.; + p. 606. — Als 1612. oO 1630. Ook HAFENREFFER, IlavSoyetov, &c., copiéert, wat RONDELET 1575 predikt, verergert de zaak zelfs: „Genera sunt quatuor... | — Zie Deel I. p. 287. no 1633. Pediculus. FRANZIUS, Anim. hist. sacra; Ed. 4.; + p. 606. — Als 1612. m 1634. Pediculus. MOUFET, Ins. Theatr.; p. 262: „Cu- ratio Phthiriasis generalis.” — P. 263., hier: „Si totum corpus pediculis scateat’’; en, p. 264: „Palpebras saepe ita infestant, teste Celso, ut oculis deinde exulceratis visum aciem obtundant.”’ Dat de phthiriasis (d. i. de scabies in hevige mate) ook in Engeland voorkwam, blijkt uit zijn verhaal (p. 266): HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 709 268. Acarus siro L. 1758. ,Quam gravis sit morbus, novit nobilis quaedam Angla sexagenaria, Penruddoci Equitis lectissima faemina: Quae ante annos deces ex nimia lactis caprini ingurgitatione (time- bat sibi enim de phthisi) toto corpore his Acaris offen- debatur; quae noctu diaq; oculis, Lubiis, gingivis, plantis pedum, capite, naso, aliisque cunctis partibus misere lanci- nata, vitam aliquandiu duxit molestam atque insomnem, sed tandem (invitis remediis) aucto malo, et carne etiam tota depasta, diem obiit. Illud non praetereundum; Quo diligentius et saepius astantium muliercularum acubus effoderentur, eo majorem successisse sobolem, et quando carnem etiam eroserant, magnitudine eos insigniori appa- ruisse.”’ Uit mijne spatiéering blijkt, dat Mourer wist, dat het Acarı waren! - [MOUFET noemt, p. 268, Syrones venenati de insectenlarven, die onder de huid gangen graven. Reeds de Arabieren noem- den die ziekte „Passio bovina” of „Morbus boum”. Tegen- woordig heet zy „creeping disease.’ ] m 1635. Worm (Eng.). FRANCIS BACON LORD VERULAM, Sylva sylvarum or A Natural History; cent. 7. n. 696. p. 173. — „And it hath beene lately observed by Physicians, that in many Pestilent Diseases, there are Worms found in the upper Parts of the Body, where Excrements are not, but onely Humours Putrified.”’ m 1638. Acarus, Garapates, Pedicello, Pediculus, Pelli- cello (niet ,,pellicellus’’). ALDROVANDO, De anim. Ins.; Ed. 4. — Zie Deel I. p. 290. — Als 1602. O 1642. Pediculus. FRANZIUS, Anim. hist. sacra; Ed. 5.; dE BOR SNEDE O 1643. Pediculus. FRANZIUS, Anim. hist. sacra; Ed. 6.; + p. 606. — Als 1612. O 1644. Acarus, Garapates, Pedicello, Pediculus, Pelli- cello (niet ,,pellicellus’’). ALDROVANDO, De anim. Ins.; Ed. : 9. Zien Deel Pp 292% Als 1602: m 1648. Vermis. FRANCIS BACON BARON VERULAM, Sylva sylvarum, sive Historia Naturalis; cent. 7. n. 696. n. 405. — „Nupera quoque Medicorum experientia docuit grassan- 710 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. tibus saepe morbis pestilentibus vermes inveniri in extremis corporis partibus, ubi excrementa desunt; non humores putrefacti.”” — Voor „non! leze men „sed” of „at.’’ — Zie 11639. m 1649. Acarı (sing!). GASSENDI, Syntagma philosophi- cum. — PIERRE GASSEND, beroemd philosoof, natuur- en wis- kundige, heeft de schurftmijt gezien en beschreven! — Ik vond zijn werk slechts tweemaal geciteerd. Daar het zeld- zaam is, herhaal ik hier zoowel zijne philosophische be- schouwingen als zijne beschrijving. (P. 31.) „Sintagmatis Philosophici Pars Prima, quae est Logica. (P. 82.) „Ecce enim, exempli gratiä, animalculum Acari sub cute subnascens, percipiebat sensus, quasi simplex quoddam indiscretumque punctulum: Et quia tamen sensus deprehendebat ipsum moueri per se; ideò ex hoc motu, tanquam signo sensibili deduxerat ratio tale corpusculum esse animal; & quòd motus progressiuus, testudinei instar foret, adiecerat debere illum quibusdam quasi crurulis, pediculisque peragi. Et cum haec tamen veritas occulta foret sensui, qui tale nihil perciperet; inuentum nuper est Engyscopium (1), quo rem ita esse etiam visus percepit” (de telescoop leerde, dat de Melkweg uit sterretjes bestaat.) „Quis ante annos quinquaginta sperare ausus fuisset, ut stellulas, ex quibus est Galaxias (2) discerneret visu? vt tam disertè Acari, quam grandis cuiuspiam animalis discer- nerethmem brammes (een gedeelte philosophie). ..sed quae fuerit semper ipsi sensui imperuia, eo modo, quo pori cutis, aut Acari pedes ante Engyscopiam.”’ (P. 125.) Syntagmatis Philosophici Pars Secunda, quae est Physica. (P. 266.) Sectio L. Lib. 3. c. 6. De ipsis Atomorum Propri- etatibus, Magnitudine & Figura imprimis. (P. 269.) „Agnosces porrò potissimùm, si animalculum Acari, quod habetur pro punctulo, quo par est modo, con- templere. Primum quippe illius corpus, vt animans decet, HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 711 268. Acarus siro L. 1768. organium est, & Engyscopio detegimus esse in illo non modo os, siue rostrulum cum proboscidula, quä perforet cutem, exsugátque sanguinem; sed ad posticam etiam arcuatämque partem podiculum, quo contigit nobis, dum animalculum ad solem incedens atque at partem supinam spectaremus videre egeri faeculam (3), quae colore, ac mole talis tantàque Engyscopio visa fuerit, qualis, quantúsque nudo visui est pulex. Detegimus & praeter varias super, subtérque asperi- tates cutis (4), duo antrorsum cornicula ramosa (5), & pedes senos (6), qui à parte prona penè media ac fere vt in Cancris heinc inde ad latera duo (6) anteriùs, quatuor posteriùs cooriuntur; ipsis quasi femoribus exsistentibus breuioribus, rubidioribus, crassiusculis; ipsis verò quasi cruribus longiori- bus, candidioribus, & tenuissimis quasi pilis. Attende deinde non modò quot partes contexendae cuti, quà omnia exteriùs circumuestiuntur, sint necessariae; verùm etiam quàm esse debeat partium sub ipsa conclusarum innumerabilis multi- tudo. Nimirum adesse oportet, quae nutritioni, caeterisque functionibus sint destinatae. Stomachum oportet, atque intestina; oportet iecur, cor, cerebrum, aut ipsis certè analoga, vt cum Aristotele dicam; oportet venulas, quibus alimentum in totus corpus transfundatur; opertet arteriolas, quibus vitalis spiritus; oportet neruulos, quibus animalis: oportet musculos ac in ipsis fibrulas, atque tendines; oportet soli- diusculas parteis cum idoneis articulis; oportet, vno verbo innumera alia, circa quorum subsidium intelligere animal nutriri, sentire, moueri non licet.’ Opmerkingen. 1. Nabijkijker, in tegenstelling met verrekijker (telescoop); naam van het mikroskoop vóór 1625, waaruit wel afgeleid mag worden, dat GASSEND dit gedeelte vóór, in, of slechts kort na 1625 schreef. In zijn „Vita Peireskii’’ 1639 gebruikt hij het woord „microsco- pium.” 2. De Melkweg. 3. Hij zag dus de loozing van een excrement, bruin als een vloo. 4. Hij is dus de eerste, die de huidplooien zag, zoowel op den rug, als aan den buik („super subtérque); of hij ook de ,,schubben” zag, is niet duidelijk. 5. Hier vergist hij zich; wèl zijn er 4 tasthaartjes, maar niet „2 vertakte”. 6. Ook hier eene verkeerde waarneming; maar IVD DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus sivo L. 1758. hij zag wel de 4 lange sleepharen der achterpooten; ook zag hij, dat de pootjes kort, dik, en rossig zijn. 7. Dezelfde dedu- caties vindt men bij SENNERT 1641; zij zijn echter blijkbaar onafhankelijk van elkander neergeschreven. Zie Deel I. p. 291. m 1650. Sühr (niet: ,,suehr’’), Pediculus, Vermiculus. JoEL, Operum medicorum. — Zie Deel I. p. 292. o 1652. Syro (niet ,,cyro’’). BORELLUS, Hist. Obs. med. phys. — Zie Deel I, p. 292. m 1652. Pediculus. Idem, ibidem; p. 29. cent. 1. obs. 50. — Behandelt een geval van phthiriasis: „vesicis per totum corpus scatet .... quibus apertis, parui pediculi innumeri ab iis exire visi sunt, non sine magna adstantium admira- tonen Vermis, Vermiculis. Idem, ibidem; p. 171. cent. 2. obs. 72. — Twee gevallen van scabies, waarbij eveneens de dier- tjes uit de blaasjes gehaald worden. Vermis. Idem, ibidem; p. 232. cent. 2. obs. 45. (tweede gedeelte). — „imo in scabie reperiuntur.”’ m 1653. Pediculus. FRANZIUS, Anim. hist. sacra; Ed. 5. (lege 7); p. 606. — Als 1612. m 1653. Pedicellus (niet: „pedicello”). Jonston, Hist. nat. de Ins. — Zie Deel I. p. 293. o 1656. Acarus, Pediculus manuum, Str. PLATER, Pra- xeos &c. — Zie Deel I. p. 293. 697. Syro®(niet:;,cyro”). BORELLUS, (His Ops med: phys. — Zie Deel I. p. 293. m 1657. Cyro (niet: „ciro’). Gewürm. HAUPTMANN, Ur- alter Wasserschatz. — Zie Deel I. p. 293. m 1657. Pedicellus (niet: „pedicello”). JOoNSTON, Hist. nat. de Ins. — Zie Deel I. p. 295. n 1658. Pedicellus (niet: ,,pedicello’’). JONSTON, Hist. nat de Ins.” Zie Deel I. p. 295. n 1659. Pediculus. FRANZIUS, Anim. hist. sacra; Ed. 8. — Als 1612. m 1660. Pedicellus (niet: ,,pedicello’’), Scirus (niet ,,sciro’’). Jonston, Beschrijving gekerfde Dieren. — Zie Deel I. p. 296. B 1662. Vermis, Vermiculus. GIGAS, Scabies. (ongepa- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 713 268. Acarus siro L. 1758. gineerd). — C. 1. Alemani: Schäbe; Germani: Krätze; in Silesiä: das Krimmen. C. 3. Ofschoon hij de „scabies ad palpebras’’ noemt, zegt hij niets van de daarin voorkomende schurftmijten. C. 4. Caussae. „An scabiei caussa in materiam vermi- nosam .... rejici queat, quaesitu non est indignum.” — Behandelt KIRCHER 1658, HAUPTMANN 1650, BORELLUS 1652, en zegt dan: „Ipse annis ab hinc decem in cute meä eadem observavi. In cirronibus”’ (blaasjes) „vermiculi acaridibus similes quo- tidie occurrunt. Acu effodiuntur & speculo imposito loco moveri & progredi observantur.”’ m 1663. Pediculus. BocHART, Hierozoicon; v. 2. lib. 4. c. 18. col. 571. — Nomen nudum. — Zie Deel I. p. 296. za 1663. Garapates. CARDANO, De subtilitate Libri XXI; Ed. 3.; lib. 9. p. + 286. — Als 1550. ; on 1663. Garapates. CARDANO, Opera omnia; tom. 3. p. 351. De subtilitate Libri XXI; p. 507. lib. 9. De animalibus, &c.; p. 915. — Als 1550. n 1665. Pediculus. FRANZIUS, Anim. Hist. sacra; Ed. 9. — Als 1612. ER 1669. Pedicellus (niet: ,Pedicello”). . Jonsron, Hist: nat. der Ins; — Zie Deel I. p. 297. n 1667. CHARLETON, Zie Deel I. p. 297. — Deze editie bestaat niet. Wat hier staat, moet dus geschrapt worden. m 1667. Syro. MERRETT, Pinax rer. nat. Brit.; pi 915. — Nomen nudum. Syro, whealworm, Acarus, Handworm. Idem, ibidem; p. 206. „Vermes in homine: Syrones in cute.” — Engeland. m 1668. Wheal-worm. CHARLETON, Onomasticon zoicon. rie Weel Is p:1298: 1670. Vermis. SACHS A LEVVENHEIMB, Messis obs.; paro. —— Lie Deel eps 298: EIN WOARE Hon RoHAULT, Traite, de) (Physique: *v. Ip. 160. 161. — Het is mij eindelijk gelukt, een exemplaar van de 2e editie 1673 machtig te worden. Zie over dit werkje Deel 199299: De Fransche tekst luidt: „On scavoit qu'un ciron, qui est beaucoup plus petit qu’un 714 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. grain de sable, estoit un animal, parce qu’on le voyoit mar- cher... & quuun)eimon a le dos. couvertldieeailles, quults trois pieds de chaque costé, & deux taches noires à la teste, que l’on juge estre ses yeux, parce qu'il se détourne à la présence de la pointe d’une épingle dont on traverse son chemin.” m 1675. Pediculus. BocHART, Hierozoicon; p. 571. — Lies Deelnl=pr 8300: m 1677. Pellicelo (niet ,,Pellicello”). CHARLETON, Exer- citationes &c. — Zie Deel I. p. 300. — Bijna woordelijk wat SCHWENCKFELD 1604 zegt. m 1679. Pediculus, Vermiculus. BLANCARD, Lex. med. — De ziekte heet: morbus pedicularis, pedicularis morbus, phthiriasis, psoriasis, scabies. — Luis-sucht, luis-ziekte, zemelachtige schurft. — Ook noemt hij de Palpebrarum scabies. O 1685. Pediculus. BLONDEL, Thermarum &c descriptio. — in Knıphor21759. p.-39. vind ik: „Memorabilis est observatio BLONDELL (Therm. Aquisgr. c. 14. $. 2.), de Hollando, cujus cutis ita repleta fuit pedi- culis, ut ex vola manus, naribus, oculis, mento, barba, pec- tore, ano, pene, &c., innumerabiles extrahere posset viventes & ambulantes.’’ Ik heb BLONDEL nagelezen, maar vond de passage niet. Ook zijn er maar 12 capita in. Waarschijnlijk is de titel verkeerd. m 1687. Bonomo (& CESTONI) schrijven de vorming van korsten uitsluitend aan het krabben toe. In Deel I. p. 339. zeide ik reeds: „Er is geen twijfel aan: de vorming van kor- sten is niet uitsluitend het gevolg van krabben; &c.’’ — Ik verzuimde toen, erop te wijzen, dat ook teken, in grooten getale aanwezig, dikke korsten veroorzaken, zonder dat er gekrabd wordt. Zie Deel I. p. 91. m 1689. Vermiculus, Vermis. DOLAEUS, Encyclop. chi- rurg.; p. 1529. 1530. 1532 voor den eersten, p. 1531 voor den tweeden naam. — Nomina nuda. Zie Deel I. p. 309. O 1689. Pediculus. FRANZIUS, Anim. hist. sacra; Ed. 10. + HAS 612: HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. TNS) 268. Acarus siro L. 1758. m 1690. Pedicellus, Pediculus, Ricinus, Seur, Siro, Syro, Vermiculus. BLANCARD, Lex. nov. med. — „Ricinus est insecti species sub cute nostra.” De ziekte (zie 1679) heet bovendien: „Passio bovina; — Gale, galle, maladie pédiculaire, pouilleus, rongne, saint- main; — Grind, Kratze, Laus-sucht, Raud, schüppechtige Raud; — Leus-siekte, luis-siekte, schurft; — Lowse-evil, lowsie-evil, scab, scabbednesse, scalde, scruruinesse.... Ofschoon hij de phthiriasis apart behandelt, en blijkbaar als eene aparte ziekte beschouwt, zegt hij toch: „est affectio qua verminat corpus, scatetque pediculis; in hominis corpore primo exiguae excitantur pustulae, quae si aperiantur, facile curantur, sin minus in gravem morbum pedicularem incidunt.’’ — Dat heeft hij van ANTIGONUS 240 v. Chr.! ZiesDeel I. p. 252. Voor de oogleden-schurft nog de volgende namen : — Psor- ophthalmia; Gratelle des yeux; Augen-Kretzigkeit; Schurft- heit der oogen; Itching of the eyes. O 1692. Pediculus. BocHART, Hierozoicon. — Zie Deel ease le m 1694. Ciron.M.D.C.;in: Dict. Arts Sci. ; v. 3. — „Espece de petit ver rond & blanc, &c.” — Niets nieuws. — Maladie pédiculaire, phthiriasis. m 1696. Teredo. PAULITZ, De morb. animatis; c. 1. n. 17. — Zie Deel I. p. 312. m 1697. Sdur (niet: „saur”). ETTMÜLLER, Opera omnia. mie Weel Ip. 312: m 1702. Pedicellus, Pediculus, Reitleuss, Ricinus, Seur, Syro, Vermiculus, BLANCARD, Lex nov. med. — De ziekte (zie 1679 en 1690) heet bovendien: — Lauss-sucht, Reu- digkeit, Schebigkeit der Haut, abscheuliche Kratze; — Scab- bie, scurft. De oogschurft alsnog: Reudigkeit der Augen. m 1703. Vermiculus, Vermis. DOLAEUS, Op. omnia; En- cycl. chir. ration. — Zie Deel I. p. 313. m 1703. Animal, Creeper, Insect, Little bladder of water, Vermin. MEAD, An extract, &c.; in: Philos. Trans.; v. 23. n. 283. (publ. March 1703). — MEAD geeft hier eene ver- 716 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. korte vertaling van Bonomo’s brief aan REDI. Een gedeelte van dien brief luidt: „ed Egli constantamente mi asseri d’aver molte, e molte volte osservato, que le Donne a i loro piccoli figliuoli rognosi traggon fuora colla punta degli spilli un non so che dall piu minute bollicelle della rogna per angora non ben mature, e non marcite; e questo tal non so che lo posano sull’ unghia del dito pollice della mano sinistra.... &c.” Dat is, in onze taal overgebracht: — „En hij (CESTONI) steeds mij verzekerde te hebben vele, en vele malen waar- genomen, dat de vrouwen (uit het volk) bij hare kleine schurftige kinderen te-voorschijn-halen (zonder) uitzonde- ring met de punt van eene speld een ik weet niet wat uit de zeer kleine schurftblaasjes, die nog niet goed rijp, en niet etterend zijn; en dat ik weet niet wat plaatsen op de nagel van de duim van de linkerhand.... &c.” Nu vertaalt MEAD dat als volgt (p. 1296): „Having frequently observed that the Poor Women when their Children are troubled with the Itch, do with the point of a Pin pull out of the Scabby Skin little Bladders of Water” (sic!) „and crack them like Fleas upon their Nails.” Men'ziet, dat’ MEAD niet alleen zeer vrij, maar DVI e nid vertaalde! o 1704. Acarus, Ciron. Dict. de Trévoux. — Hier vin- den wij, behalve korte en goede diagnosen, aan ETTMÜLLER en anderen ontleend, voor het eerst de foutieve bewering: ,Swammerdam dit que le ciron sort tout parfait de son oeuf . &c.” — Dat heeft S. wel van een paar Tyroglyphidae pewectal maar niet van de schurftmijt, die hij nooit onder- zocht. Later vinden wij deze bewering vele malen, waar- schijnlijk aan deze beroemde Dictionnaire ontleend. „Ciron signifie aussi la petite ampoule qui vient à l’occa- sion du cıron.” — Waarom citeert hij RABELAIS 1541 niet? ZIenDEE 22 „GASSENDI en obsèrvant un ciron, la vû &mutir.” — Dat is waar; zie hierboven, 1649. m 1704. Acarus, Handworm, Syro, Whealworm. MERRETT, Brit. rer. nat. pinax, p. 195. 206. — Als 1667. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. TENZA 268. Acarus sivo L. 1758. m 1705. Pediculus, Vermiculus. BLANCARD, Lex. med.; Ed. 4. — Blijkbaar naar de le Nederlandsche editie overge- drukt. — Hier heet de ziekte: ,,Liuse-Sucht”. o 1708. Mite. WizzucxBy-RAY, Meth. Ins. — Zie Deel Ip. 313. m 1710. Vermiculus. ROEDERER, De Scabie. — (P. 2.): „Krätze, Raud, Schäbe.’”’ — (P. 3.) „Dubium adhuc est, cum nonnulli scabiem 4 minutissimis animalculis oriri tradunt, &c. — (P. 4.) „in hisce vermiculis consistat, dubium maxime videtur.’ — Hij is dus een tegenstander van de theorie van BONOMO. m 1710. Mite. WILLUGHBY-RAy. Meth. Ins. — Zie Deel deep: 314. no 1712. Pediculus. FRANZIUS, Anim. hist. sacra; Ed. 11. — Als 1612. m 1715. Syro. CLERICUS, Hist. nat. et med.; p. 272. 273. — Nomen nudum. — Hij weet, dat zij de oorzaak van Sca- bies zijn, en noemt VAN LEEUWENHOER’s tandbacteriën: Acari dentium. m 1717. Acarus, Meyt, Pedicellus, Pediculus, Reitleuss, Ricinus, Seur, Syro, Vermiculus. BLANCARD, Lex. med. reno- vatum. — Nomina nuda. — De ziekte (zie 1679. 1690. 1702. 1705) heet bovendien: Luiszucht; abscheuliche Krätz; Ron- gue, sainct main. — En de oogschruft: phthiriasis. m 1718. Pediculus, Vermiculus. BLANCARD, Lex. med. — Blijkbaar naar de eerste, Nederlandsche editie 1669 overge- drukt. — Nomina nuda. — Niets nieuws, O 1718. Pedicellus (niet: „pedicello’’). Jonston, Theatr. Univ. — Zie Deel I. p. 315. n 1719. Animalculum, Pediculus. ALLEN, Synops. univ. med. — Zie. Deel I. p. 315. 1720. Siro, Reitlies. VALENTINI, Amphitheatr. zootom.; p. 230. — N.B. Hij geeft hier de korte beschrijving van Gly- cyphagus domesticus door KIRCHER 1648 en BORELLUS 1656! maar citeert ook HAUPTMANN 1657 en SACHS À LEVVEN- HEIMB 1670, en reproduceert de 3 leelijke figuren van ETT- MÜLLER 1708; zie Deel I. p. 302. fig. 63. m 1721. Ciron, Acarus. Dict. de Trévoux. — Als 1704. 718 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. oO 1722. Vermiculus. JONSTON, Syntagna univ. med. — Zien Deels lS: m 1722. Pedicello (niet: „pedicellus). SCHWIEBE, De pru- ritu. — Zie Deel I. p. 315. n 1723. Animalculum, Pediculus. ALLEN, Synops. univ. med. — Zie Deel I. p. 316. oO 1724. Vermis cutaneus. HUMMEL, Helminthol.; zie Deep 316 m 1728. Pedicillus (niet- „pedicillo’’), Vermiculus. PE- TRONIUS, De morbo gallico. — Zie Deel I. p. 318. n 1729. Animalculum, Pediculus. ALLEN, Synops. univ. med. — Zie Deel I. p. 318. m 1732. Ciron, Acarus. Dict. de Trévoux. — Als 1704. m 1732. Vermin. Dover, The ancient Physician's Le- Pac Wap Rl teh, or Pruritus.” „This is the most common of all, very much infesting the Sea-Coasts of England, Scotland, and Ireland; and is very contagious. It is caused generally by Filthiness, and feeding much upon Fish. This even the Illiterate allow to be vermicular. In hot Climates I have seen the Vermin moving in the Pustles. The Remedies which are used, un- deniably prove the Disease to be very vermicular; for all Mercurial Ointment and Washes, a Quicksilver Girdle, are the common Remedies; and we know nothing that so infallibly destroys Worms as Mercurry.” Ik heb deze passage overgenomen, le, om te doen zien, dat de beroemde DOVER het juiste begrip over deze ziekte had, en 2e, omdat FABRICIUS 1779 juist het tegenovergestelde beweert. m 1733. Siro. BAIER, De vermiculis, pique et culebrilla. — Het onderscheid, door hem beschreven, tusschen Tunga penetrans en Acarus siro (zie Deel I. p. 318), luidt als volgt: ,quamvis omnino specie inter se differant, ipsoque colore, qui est in Pique nigricans, in Sirone albus; figura insuper Pique magis ad pulicem, Siro ad pediculum propius accedit : illi Marcgravius duos in capite cirrulos adesse notat, quae desunt in Sirone, secundum accuratum Mich. Ettmiilleri delineationem in Act. Erudit. Lipsiens. An. 1682. p. 317.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 719 268. Acarus siro L. 1758. [m 1733. De „ceirons’’ van DE LA GUERINIERE, Ecole de cavalerie, p. 200, zijn slechts blaasjes aan de binnenzijde der lippen van paarden.] m 1735. Acarus, Ciron, Meyt, Pedicellus, Pediculus, Reit- leuss, Ricinus, Seur, Syro, Vermiculus. BLANCARD, Lex. med. renov. — Nomina nuda. — De ziekte (zie 1669. 1690. 1702. 1705. 1717. 1718.) heet bovendien: abscheuliche Kräss, Laust-sucht, Rogne. — En de oogledenschurft: Galle des Paupiers, Gratelle des Paupiers. m 1736. Seur, Ciro, ETTMÜLLER, Opera omnia. — Zie Deel. p. 319. m 1742. Ver. Lesser, Théol. d. Ins.; v. 2. p. 228. — Zie Deel I. p. 320. — Verder vind ik v. 1. p. 81. noot 6.: Ciron. o 1743. Siro. LINNAEUS, Oratio de memorabilibus in Insectis .... cum primum deponeret Academiae praesidium. A°. 1739. d. 3. Oct. — Mente Jussieu ex Svetica in Latinam vertit Lingvam Parisiis 1743. Abrah. Bäck. Deze „Oratio” verscheen later in de Amoenitates Acade- mmiecaen var 2: 1725, met denzeliden ‘titel. Daar vindt men, p. 18: „Hi sunt exercitus, quos emittit DEus puniendum inobe- dientem gentem .... Quippe summus rerum humanarum Arbiter minimis imperat Sironibus, nos caedant, dum quid sani fuerit a capite ad calcem.”’ Het merkwaardige hierin is, dat deze zin niet in den oorspronkelijken Zweedschen tekst van 1739 voorkomt, dien ik zoo gelukkig was, in handen te krijgen. Daar leest men: Desse äro altsâ de Gups värk i hvilkas âskâdande vi oss öfva skole.” — „Deze zijn al te zamen Gops werk in welk wij zien onze oefen-school.”’ m 1745. Ver, Ciron. LESSER, Théol. d. Ins. — Als 1742. Lie Deel lp) 321. m 1746. Acarus scabiei. LINNAEUS, Faun. Suec.; waar hij zichzelf citeert. — Zie Deel I. p. 321. m 1748. Acarus, Miete, Pedicellus, Pediculus, Reitlaus, Ricinus, Siro, Syro, Vermiculus. BLANCARD, Lex. med. Nomina nuda. — De ziekte (zie 1669. 1690. 1702. 1705. 1817. 120 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus sıro L. 1758. 1718. 1735.) heet bovendien: Krätze, Lausesucht, Räudig- "keit. — De oogledenschurft wordt niet genoemd. m 1749. SCHILLER, De scabie humida; p. 15. — Gale, gratelle, rogne, Krätze, Raude, Schäbe, Grind. — Spreekt niet over de mogelijke dierlijke oorzaak. 1748. Würmchen. KRATZENSTEIN, Abh. v. d. Erzeu- gung. — Zie Deel I. p.322. e 1751. Siro. LINNAEUS, Oratio; in: LINNAEUS, Amoen. INCA 29.388. — Als 1743: m 1751. MEAD, Monita & praecepta; zie Deel I. p. 322. — Ik verzuimde nog dezen zin mede te deelen. Bij de behan- deling van het contagium door kleederen: „Ovula enim rebus hujusmodi ex molli materia confectis adhaerentia cuti affricantur, & exclusa sordidam prolem edunt.” Vertaling van 1762: „For the eggs, which had stuck to soft substances of this kind, are rubbed into the furrows of the cuticle, and are there hatched and nourrished.”’ Waaruit men ziet, dat hij geen flauw begrip van de levens- wijze der sirones had, en dat de lessen van Bonomo hem niet wijzer gemaakt hebben. m 1751. Reitlies. STORCH, Theor .... Kinderkrankheiten. — Zie Deel I. p. 323. — ,,Reitliesen sind kleine, runde, weisse und durchsichtige Wiirmgen, .... kriechen unter der Haut fort, kurz hinter sich haben sie ein helles Serum, hinter dem Sero aber eine etwas breitere Kratz-Blatter: Augen, von denen man sagen kan, dass sie scharfsehend seyn, können dieselbige, ob sie gleich nicht grösser als ein kleines Pünct- gen sind, vor dem hellen Liquore erkennen .... Man kan an ihnen ein schwartzes Stiipgen erblicken, welches Ettmül- ler .... vor die beyden vorderen Füsse hält.’ o 1752. Insect, Animalculum. PRINGLE, Obs. diseases Army. — Nomina nuda. — Hij is de theorie van BOBOMO toegedaan. — VAN LEEUWENHOEK heeft de ziertjes in de blaasjes ontdekt. (sic! zie 1753!). — Een begrip van de hori- zontale gangen der „insects” heeft hij niet: „internal use of sulphur .... to diffuse the steams more certainly through the skin: there being reason to believe, that the animalcula HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. VD 268. Acarus siro L. 1758. may sometimes lie too deep, to be thoroughly destroyed by external applications only.’’(!) o 1752. Siro. LINNAEUS, Oratio; 1% : LINNAEUS, Amoen. INGAG sv. 2: p. — Als 1781. m 1753. Animalculum, Pediculus. ALLEN, Synopsis univ. med. — Zie Deel I. p. 325. m1753. Ciron, Ciro, Syro, Acarus. Encycl. Dict. rais. Sci. Arts Metiers; v. 2. p. 475. — Beschrijving naar ROHAULT 1671 en anderen. Niets nieuws. Er wordt verwezen naar „Pl. 23. f. 9. Hist. Nat.’’; maar geene der platen bevat eene af- beelding van eene of andere Acarus. — Zie 1776. m 1753. Wurm. LINNAEUS, Von den Merkw. d. Ins.; in: Allg. Mag. Nat. Kunst Wiss.; v. 2. p. 328. — Nomen nudum. — Als 1748. m 1753. Insect (p. 301. 303), Amimalculum (p. 304). PRINGLE, Obs. diseases Army; Ed. 2. — Nomina nuda. — Als 1752. — Maar hier bekent hij zich vergist te hebben: niet VAN LEEUWENHOEK (zie 1752), maar Bonomo is de ont- dekker der ziertjes. m 1754. Acarus, Ciron, Meyt, Pedicellus, Pediculus, Reit- laus, Ricinus, Seur, Syro, Vermiculus. BLANCARD, Lex. med. renov. — Nomina nuda. — De ziekte; zie 1669. 1690. 1702. 1705. 1717. 1718. 1735. 1748. — De oogledenschurft heet bovendien: Schurftheid der oogen, Galle des paupieres, Gratelle des paupieres. m 1754. Scarabaeus scabiei (sic!), Klaomask. DE LA CHE- NAYE DES Bois; in: LINNAEUS, Systême nat. — Zie Deel EP 38320. oO 1755. Animalcule, Insecte. PRINGLE, Obs. maladies Armées. — Nomina nuda. m 1756. Acarus, Ciron, Meyt, Mite (Eng.), Pedicellus, Pediculus, Reitlauss, Ricinus, Saur, Syro, Vermiculus. BLAN- CARD, Lex. med. renov. — Nomina nuda. — De ziekte (zie 1669 1690-1702 1705. 1217. 1718s 17351748. 1754) heet bovendien: Lowsy evil, Läuss-sucht, Schabigkeit der Haut, Scabby. — De eerste blaasjes heeten: Zweetpuistjes, Schweiss- blatterlein, Säurn. — De oogledenschurft: Räudigkeit der Augen. 46 722 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. m 1757. Ciron, Insecte de la peau des galeux. Bonomo, Observ.; in : Collect. Acad.; p. 574. — De vertaling is niet zonder vrijheden: „que le Donne a i loro piccoli figliuoli rognosi’ te vertalen door: „plusieurs personnes” is te bar. — „Un non so che” door „quelque chose’ kan er nog door. m 1757. Animal. Y., art: Gale; in: Encyel. Dict. rais: Sci. Arts Metiers; v. 7. p. 431. — Y. put uit het werk van zekeren CHAMBERS (wie is dat?), die een voorstander van Bonomo's theorie is; maar hij zelf: „On peut, sans manquer à la Médecine, ne pas se déclarer partisan de cette opinion”, &c. — Kan CHAMBERS ook MEAD zijn? O 1757. Pedicellus (niet: „pellicello’’), Scirus (niet: „sci- ro’). JONSTON, Theatr. univ. Ins. — Zie Deel I. p. 326. O 1757. Animalculum, Insectum.. MEAD, Opera omnia; Va 2p. 1 28merl3. De morbis cutis; Seabres: Als 71751’: zie MD cella: 1822; m 1758. Vermis. HUNDERTMARK, De Scabie. — Op. p. VIII. $. 3. somt hij de diverse oorzaken van scabies op, door diverse medici geopperd, en eindigt: „immo in putre- dine animata, et progenie verminoso, collocant.’” — En in eene noot, daaraan toegevoegd, vertelt hij wat HAUPTMANN 1617 (lees: 1657), Bonomo, MEAD, RIVINUS (= SCHWIEBE), JOAN. LANGIUS en NYANDER er over meenden. Hij ver- werpt hunne theorie, voornamelijk, omdat (behalve Bonomo en MEAD!) zij de leer verkondigden, dat alle ziekten door Acari veroorzaakt zouden zijn. En, inderdaad, deze theorie heeft veel kwaad gedaan aan de goede van Bonomo. m 1759. Ciron, Acarus, Ciro, Acarus humanus subcuta- neus. DE LA CHENAYE DES Bors, Dict. rais. univ. Anim.; v. 1. p. 644—646. col. 2. — In eene noot: „En latin Acasus ; auipidiov, Pedicellus, Syro, Ciro, Klamask, Brigans. — (Er staat: &xıplö ov maar de + is blijkbaar weggevallen). — Zeer korte beschrijving, ook van de levenswijze, aan LINNAEUS en anderen ontleend. Niets nieuws. — „Son corps est par- tagé en douze sections, ou anneaux, dont le premier con- tient la tête.” Zie hierboven, p. 7. P. 645. col. 1.: „M. GASSENDI, en l’observant, l’a vu emeu- tir.’ Zie 1649. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 123 268. Acarus siro L. 1758. P. 645. col. 2.: „Si l’on met sur la pellicule enflée de l’ongle, à peine remue-t-il; si lon échauffe de son haleine la partie qui démange, il se retire promptement sous l’ongle: c'est ainsi qu’en parlent M. LINNAEUS; MOUFET.” Wat een leugen ! V. 3. p. 569. col. 1. Pou. — „Une maladie mortelle, prove- nant d'une tres-grande quantité de poux, qui s’engendrent sur la chair, et qui font par tout le corps des plaies pénétran- tes jusqu'aux os.’’!!! Onder de slachtoffers vinden wij nieuwe namen: HERODE, ANTIOCHUS EPIPHANE, CASSANDRE, CALLISTHÈNE. — „Ce fut aussi la troisième plaie dont Dieu frappa toute Egypte’??? In het Oude Testament vind ik daaromtrent niets. o 1759. Reitlies, Seür, Acarus, Cyro, Siro. KNIPHOF, De pedic. inguin. — P. 20. „Nascitur in carne et caseis vetustis & vitiosis” (sic!). Verder naar SCALIGER 1557 en MOUFET 1634. [P. 21. Haarwurm, Haarmilbe, Mole, Fräulein. — „Prae exiguitatem oculis vix observantur, pilorum radices exedunt.”’ — Schurftmijt? Het is niet onmogelijk.] P. 22. Syrunculus. — Behandeling volgens het voorschrift van PETRONIUS 1566, zonder hem te noemen; zie Deel I. p. 276. — Acarus oculorum, Augen-Reitlies : de Acari, die LE JEUNE aan de oogen vond; zie Deel I. p. 279. P. 24. Acarus scabiei, Wurm in den Krätz-Blattern. — Gedeelte van de Latijnsche vertaling van Bonomo (van SoZ zie Weel ls pr 311: P. 25. Acarus manuum. — Zijn de ziertjes aan de handen en aan de voeten. KNIPHOF noemt in zijn werk alle toen bekende parasieten van den Mensch, meestal met één woord: Pulex, Pediculus, Ricinus, Scolopendra, Solium : Bij de Acari behandelt hij die, welke voorkomen aan het hoofd (Acari capitis), aan de oogen (Acari oculorum), aan het gelaat (Acari faciei), in holle tanden (Acari dentium), in schurftblaasjes (Acari sca- biei), aan de handen (Acari manuum) en in urine (Acari in urina). Deze namen hebben dus absoluut geen mwomenclatiorivsche waarde: De reproducties in zijne T. 1. f. DD. en FF. van de afbeel- 724 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH DES Acarus, Ssivo LN 1758 dingen van Bonomo 1687 en ETTMULLER 1682 zijn slecht. P. 39. Pediculus. — ,,De Phthiriasi paucula disseram .... Memorabilis est observatio BLONDELL” (&c. zie 1685). m 1759. Acarus lateribus sublobatis pedibus 4 posticis longissimis, femoribus capiteque ferrugineis, abdomine setoso. Scabiei. LINNAEUS, Anim. spec. disp.; p.. 199; n. 15. Acarus pedibus longissimis, setaceis, anticis 2 brevioribus. Idem, ibidem; p. 199. n. 16. — Dat is de exulcerans. O 1759. REICHARD, Diss. de pedic. inguin.; sub praes. KNIPHOFI. — Zie 1759 KNIPHOF. m 1760. Pediculus. (Anonymus), Tract. duo pathol.; tract. 1. p. 29. c. 5. „De phthiriasi, seu morbo pediculari — Hij noemt deze ziekte ook: Malus pedicularis. — Tract. 2HHD 256115, De Scabie. — Wit mets blijkt rdatshijgde ware oorzaak der scabies of der phthiriasis kent. oO 1760. Insect. BAKER, Het micr.; v. 2. p. 168. — Als 1744; de figuren, naar Bonomo 1687, zijn slecht. m 1760. Acarus siro. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 11.; p. 616. n. 15. — Als 1758; zie Deel I. p. 328. Acarus siro scabiei. Idem, ibidem. — Als 1758; zie Deel lee pi 928: Acarus exulcerans. Idem, ibidem; p. 617. n. 16. — Als See Deel le p. 329; m 1760. Acarus siro, Acarus exulcerans, Acarus scabier. NYANDER, Exanth. viva; in: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. o. p. 95. 96... — Als 1757. Zie Deel I. p. 327. m 1760. Acarus scabiei, Acarus exulcerans. PALLAS, Diss. de Infestis viv. intra viv.; p. 2. — „Itaque sub epidermide praesertim hominis acarus scabiei, acaro farinae consangui- neus, & in scabie ferina acarus exulcerans habitant.” — „Consanguineus”’, dus niet „idem est.” 1761. Hautmilbe. GESNER, Abh. Getreyd zu bewahren; in : Abh. naturf. Ges. Zürich; p. 267. — Nomen nudum. — „Die die Raud hervorbringt”. m 1761. Acarus siro. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.5 p. 481. n. 1975. — De diagnose is van de schurftmijt; maar alle citaten betreffen farinae! Zelfs: „Suecis Mahl.’’! B. Acarus humanus subcutaneus. Klämask. Idem, ibidem; HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 725 268. Acarus siro L. 1758. p. 482./— Geen diagnose; alle citaten betreffen siro. — Be- schrijving en ,, habitat” zijn goed. Acarus exulcerans. Idem, ibidem; p. 482. n. 1976. — Als ser zie Deel I. ps 329. mu 1761. Animalculum. MORGAGNI, De sedib. & caus. morb.; lib. 4. epist. 55. — Deze brief wordt later overal geciteerd, is beroemd geworden; maar nergens worden ge- deelten van haar herhaald, behalve bij FÜRSTENBERG 1861. — Hij is een groot voorstander van de theorie, dat de schurft alleen door contact ontstaat. $ 4. „ut ex me queras, quid igitur sentiam de minutissi- mis animalculis, quae .... unicam scabiei causam esse.... $. 7. „Sic memini, cum in Patria medicinam facerem illustri Matronae, eaque ab longo, vario et perdifficili morbo tandem convalesceret, ad alias quae praecesserant, crises accedere scabiem visam esse, quae repente orta, cito cutem propemo- dum universam occupavit, sed palmas praesertim, ut prae molestissimo pruritu dormire non posset. Cum vesiculas in iis cernerem minutas aquae plenas, cujusmodi solent esse in quibus ista animalcula nidulantur, ancillas jussi earum unam aut alteram acicula aperire in praeclava luce, et siquid glo- bosi, expresse aqua, educere possent, mihi ostendere, exqui- sitis, quae forte in promptu erant, vitris instructo oculo, examinaturo. Quid quaeris? Oblatum examinare diutius non opus fuit. Vivens erat animalculum, ea ipsa forma, quam Recentiores delineaverant. Tum aliud, atque aliud ademere, viventia omnia, et forma eadem. Cum mulie- Uan i quae d'omilimia en inservierant, nulla paro sise sis et scabie atfeet ar, sc: Uit dezen laatsten zin blijkt alweer, dat van menschen, die bij elkander wonen, en dagelijks met elkander omgaan, de een zeer gemakkelijk schurft krijgt, terwijl de ander ervan vrij blijft. m 1761. Animalcule (p. 308), Animalculum (p. 311), Insect (p. 308. 310). PRINGLE, Obs. diseases Army; Ed. 3. — Als 1722. m 1761. Siro, Kräzethierchen. SULZER, Kennz. Ins.; p. 184. — Hij beschrijft de Acari in het algemeen; noemt 726 DR. A. C, OUDEMANS, KRITISCHE 268. Acarus siro L. 1758. daarbij ook deze soort. Merkwaardig is, dat hij zeer goed weet, wat een „Kräzethierchen” is, en tòch van farinae hetzelfde beweert als van siro. Hij weet óók, dat de sıro de verwekker van de scabies is. m 1762. Acarus siro, Acarus exulcerans. AMOREUX, Ten- tamen de Noxä Animal; p. 29. — Diagnosen van LINNAEUS 1758. m 1762. Siro, Arador. CASAL, Hist. natural y medica Asturias; p. 314. — „Vocantur in hac regione Aradores, et A) meritò’; zelfs nog twee eeuwen na ADRIAAN DE JONGE 1567! ; zie Deel I. p. 276. — Verder vertelt hij ons iets uit het leven van het dier, doch niets nieuws. — Nieuw is: „et in tabula polita ponunt, ibidemque aperte cursus eorum perci- pitur.”’ — Ook in Spanje: „Dexteritate eximia, acus cuspide, extrahunt eos nonnulli.” m 1762. Ciron. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 620. — „Une des plus vilaines et des plus insuportables maladies dont il” (l’homme), „est attaqué, paroit n’étre due qu’à des petites tiques ou cirons, qui s’introduisent sous la peau, y causent ces furieuses démangeaisons qui accompagnent la galle. Acarus humanus subcutaneus, Ciron de la galle. Idem, ibidem; p. 622. n. 2. — „Forme ovale. Sa tête et ses pa.tes sont un peu brunes. Son ventre est blanchâtre avec deux lignes grisâtres peu marquées et courbées dont les pointes regardent la partie postérieure de l’animal.’’ — Deze beschrij- ving is iets anders dan die, welke Bonomo en LINNAEUS gaven. Zou hij de siro zelf gezien hebben? Waarom vermeldt hij dan niets van de lange ambulacra der voor- en van de lange sleepharen der achterpooten? — Verder allerlei zinnen aan oudere schrijvers ontleend; niets nieuws. — Homo ; Frankrijk. m 1762. Insectum, Animalculum. HELMICH, De usu in- terno olei vitrioli; p. 9. 10. — Hij gelooft niet, dat zoo’n klein insect in staat is schurft te veroorzaken; „vult haec bonus Richardus Mead.” — Hij schijnt niet erg belezen te zijn! o 1762. Siro., LINNAEUS, Oratio de mem. Ins. ; 2# : LIN- NAEUS, Amoen. Acad.; v. 2.; p. 405. — Als 1751. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. A27 268 Acarus stro L. 2758. m 1762. Animal, Insect, Worm. MEAD, The medical works; p. 546—548. — Als 1751. Maar hier iets nieuws: De zin: „Animalcula autem subter cutem assidue repentia de loco in locum, morbum propagant, dum ovis contagium longius affertur’’ wordt door den vertaler aldus weerge- geven: „While the little worms, constantly burrowing under the cuticle, and laying their eggs in different places, spread the disease.’ — Dat is eene ongeoorloofde wijze van vertalen! m 1762. Animalculum. MORGAGNI, De sedib. & caus. mor Bd. 2.; lib, 4. epist. 55.84. § 7) Als 1761. m 1763. Itch Mite. BROOKES, A new and accur. syst; pP 279% — Naar HILL 1752; Subcutanean human Acarus. Idem, ibidem; p. 280. n. 8. — „Is the Chegoe before taken notice of.’ (sic!) m 1763. Itch animal, Itch Acarus. A new and compl. Dict. Arts and Sci.; Ed. 2. — Beschrijving van LINNAEUS. m 1763. Acarus siro scabiei, Krid-Orm, Ring-Orm. PONT- OPPIDAN, Danske Atlas; v. 1. p. 699. n. 5. — Nomina nuda. — Denemarken. m 1763. Animalculum, Insect, Diertje. PRINGLE, Aan- merk. Ziekten Heirleger; p. 403. — Als 1753. m 1763. Acarus. SAUVAGES, Nosologia; v. 4. (Tom. 3. P. 1.); p. 44. — „Puritus pedicularis .... est ille qui a phthi- masten dependet.: V. 5. (Tom. 3. P. 2.), p. 462. „Scabies, Gale, Psora graecis, Rogne, Irch.” — Hierin niets over Acarı. Hij somt ver- schillende soorten van Scabies op. V. 5 (Tom. 3. P. 2.), p. 507: „Phthiriasis, maladie pédicu- laire, phtheiriasis, morbus pedicularis. Cognoscitur ab exortu insectorum pediculis affinium .... Insecta hominem fre- quentius infestantia sunt pediculus, pulex, & acarus, quae) sup, Ga corpus humanum hospitantur ).... &. u Hij onderscheidt verschillende soorten van phthiriasis, zelfs eene interna! — En hij laat zich ook alles wijsmaken: ... „vel in quà praeter pediculos diversa alia insecta ex omnibus corporis locis supradictis prodeunt, ut amicus meus Ill. Lefevre, Academ. Regia Scient. Par. & Ucetiae medici- 728 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. nam faciens observabat; illi aegro anno 1728. & 1729. quo- tidie prodibant ex oculis, auribus, podice, urethrä, vulnere phlebotomiae, pediculi, pulices, forficulae, araneolae, lum- brici, scarabaeoli, quorum icones mecum communicavit amicus.” m 1764. Animalcula, Animal. (DE BEAURIEU), Abrégé Hist. Ins.; v. 2. p. 432. — „Lorsqu’on a la gale ....”” — Klein stukje, uit BoBomo 1687 afgeschreven. m 1764. Animalcule. BROCKLESBY, Oecon. & medic. Obs.; p. 285. — „This disease is produced by the ova of animalcules lodged in the skin.” Hij drukt zich slecht uit; maar de bedoeling is goed. — Hij is een voorstander van slechts uitwendige behandeling. m 1764. Ciron. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 620. — Als 1762. Acarus humanus subcutaneus, Ciron de la galle. Idem, ibidem; v. 2. p. 622. n. 2. — Als 1762. o 1764. Sivo. LINNAEUS, Oratio; in: LINNAEUS, Amoen. Acad.; v. 2. p. 405. — Als 1751. m 1764. Animalcule (p. 350), Insect (p. 350. 352), Animal- culum (p. 353). PRINGLE, On diseases Army; Ed. 4. — Als 17482, o 1764. Acarus, Mid. ROSEN VON ROSENSTEIN, Under- rättelse .... Barns Sjukdomar; Ed. 2. — Nomina nuda. — Uitvoerige uiteenzetting, hoe men aan schurft komt; waarom armen spoediger schurft krijgen dan rijken; middelen daar- tegen, enz. — De hoofdstukken verschenen eerst afzonder- lijk in de Werken der Kongl. Vidensk. Acad.; vandaar het bovenstaand werk „Ed. 2.” getiteld is. 1764. Diertje. VAN SWIETEN, Korte beschr. Ziekten Heirlegers; Ed. 3.; p. 108. — Nomen nudum. — Naar PRINGLE? m 1765. Ciron. Dict. portatif de Santé; art. Pédiculaire. — Niets nieuws. — „comme des oeufs de papillon;” aan ALDROVANDO 1602 en HAFENREFFER 1630 ontleend. o 1765. Pediculus. LIEUTAUD, Syn. univ. praxeos med.; v. 2. tom. 3. p...... — Nomen nudum. [m 1765. MENURET, in: Encycl. Dict. rais. Sci. Arts HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 729 2684 Acarus STORE 1758. Métiers; v. 8. p. 737. Art. „Influence de la lune.” — „J'ai vu la même chose arriver fréquemment dans la gale; et plusieurs personnes ont observé que la gale augmente vers la pleine lune; que lors même qu’elle étoit gu£rie, il en repa- roissent vers ce tems-là quelques pustules, qui se dissipoient ensuite périodiquement.””] Ciron de l’homme. Idem, ibidem; v. 8. p. 787. Art. „Insec- tes.” — Nomen nudum. Pou, Ciron. Idem, ibidem; v. 9. p. 919. art. „Mal pédicu- laire.” — „On a vu quelques malades tellement chargés de ces animaux, que leurs bras et leurs jambes en étoient recou- verts; bien plus, ils sembloient sortir de dessous la peau, lorsque le malade en se grattant soulevoit quelque portion d’épiderme.”’ — P. 920. „Il y en a une qui mérite seulement quelqu’attention, c'est celle qui est occasionnée par une espece de petits poux qu’a peine a distinguer a la vue simple .... On pourroit aussi rapporter à la maladie que nous traitons, les cirons qui s’attachent aux mains, et les pénêtrent. .... Nous pouvons cependant avancer comme certain, fondés sur des faits, que la corruption ou plutòt la dégéneration des humeurs favorise la génération des poux.” Ongetwijfeld bezitten sommige personen eene praedispo- sitie voor scabies. Acarus, Ciro, Pedicello, Poux. Idem, ibidem; v. 12. p. 237. art. Pédiculaire (maladie). — In het kort hetzelfde als hierboven. Pou. Idem, ibidem; v. 12. p. 531. art. Phthiriase. — Weer een slachtoffer: ,le chancelier du Prat, cet homme qui a introduit le premier en France, la vénalité des charges de judicature; &c.”’ m 1765. Ciron. J. D. in: ibidem, v. 17. p. 44. art. Vers cutanés. — Niets nieuws. — „Ce ver a été connu des anciens, SbifAnistotetten parle ist anim il 541c: 312)’ m 1765. Animalculum. MORGAGNI, De sedib. et caus. morb.; lib: 4. Epist. 55. $. 4. 8. 7. — Als 1761. m 1765. Acarus siro scabiei, Kridorm, Ringorm. PONTOP- PIDAN, Kurzgef. Nachr. Naturh. Dännemark; p. 231. n. 5. — Achter de beide triviaalnamen staat nog: „Flechte. £ 730 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. Schwinde”, maar met kleine letter; blijkbaar om aan te duiden, dat hij er aan twijfelt, of deze ziekten wel door siro veroorzaakt worden. — Nomina nuda. — Denemarken. m 1765. Animalcule, Insect, Animalculum. PRINGLE, Obs. diseases Army; Ed. 5.; p. 340. 341. — Als 1752. m 1765. Acarus siro, Klaa-Mak. STRÖM, Beskriv. Norske Ins., I.; in: Trondh. Selsk. Skrift.; v. 3. p. 431. n. 58. — Diagnose van LINNAEUS 1758. Maar de Noorsche beschrij- ving is die van farinae ; zie aldaar. Hij is namelijk, evenals LINNAEUS, van meening, dat die twee dieren dezelfde zijn. — De ,,Klaamaken” kunnen door een afkooksel van jonge takken van Alnus incana verdreven worden. n 1766. Milbe, Acarus. ROSEN VAN ROSENSTEIN, Anweis. Kinderkrankh. — Als 1764. m 1766. Acarus siro, Acarus exulcerans. SANDIFORT, Na- tuur- en Geneesk. Biblioth.; v. 2. p. 608. — Behandelt Bo- NOMO en LINNAEUS. m 1767. Mehlmilbe. BECKMANN, Anfangsgr. Naturh.; p. 117. — „Die Mehlmilbe kriecht in die Schweisslöcher der Menschen und verursacht die Krätze. Deswegen helfen Blut- reinigungen nicht wider die Krätze, und viele Salben treiben die Milben noch tiefer in den Körper.” — Sic!” m 1767. Acarus siro. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.; VAAR pe 1024. n 15. — Als’ 175811 Dealt ls pas2e: Acarus siro scabiei. Idem, ibidem. — Hier citeert hij boven- dien: „Bonan. micr. f. 113.”” — dat is figuur 1. van Bonomo SST zierDeelhl..p. 304: Acarus exulcerans. Idem, ibidem; n. 18. — Als 1758; zie Deel. 829. fo 1767. PETZSCH, Diss de scabie viva. — Behandelt de pathologia animata in het algemeen; het pro et contra. Wat de scabies betreft: hij is er zeker van. In het door FÜR- STENBERG 1861 geciteerde gedeelte wordt geen melding van de schurftmijt gemaakt] m 1767. Acarus sıro, Klaamak. STRÖM, Beschr. Norw. Ins., I.; tn; Dronth. Ges. Schrift. ; v. 3. p..887. — Als 1765. 1767. Luis, Pediculus. VALMONT DE BOMARE, Alg. Woordenb. Nat. Hist.; v. 1. — „De Historien maken van HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II, 451) 268. Acarus siro L. 1758. een groot getal lieden gewag welke door Luisziektens aan- getast wierden, en welke van dit ongedierte even als levendig verslonden wierden.” m 1768. Diertje. (DE BEAURIEU), Kort begrip Hist. Ins.; v. 4. p. 226. — Naar Bonomo 1687. o 1768. Acarus. CRELL, Diss. de Contagio vivo; p. 26. $. 22. — Komen in scabies voor en zijn dezelfde als farinae. Eilon Bediculus: (p. 120.7 col. 2.) Syvonlpil2lkeol 25; p. 122. col. 1), Pedicellus, Scirus, Brigans, Ciro (p. 122. col. IPR ONStONs Hist. nati Quadr Av; Ins; liby 2) tity. el art. 3. — Als 1653. m 1768. Acarus scabiei, Acarus exulcerans. PALLAS, Diss. de Infestis viv. intra vivent.; in : SANDIFORT, Thesaur. Diss. &c.; v. 1. p. 249. — Als 1760. m 1768. Acarus. ROSEN VON ROSENSTEIN, Handleid. Ziekt. Kind.; p. 534. — Als 1764. m 1768. Ciron. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat. — „Son corps insécable en apparence, est cepen- dant partagé en douze anneaux, dont le premier contient la tete.” — Zie hierboven, p. 7. — „Ne paroit s’attacher qu'à l'homme; maar hij volgt KNIPHOF 1759: „dans la petite vérole, dans les dents cariées.”’ Tique, Ciron. Idem, ibidem. — Naar GEOFFROY 1762. Tique de la Galle, Ciron de la galle, Acarus scabiei, Acarus exulcerans. Idem, ibidem; art. ,,Tique”, n. 2. — Korte mede- deelingen; niets nieuws. m 1768. Ciron. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat.; v. 3. p. 185. — Als hierboven. m 1769. Schurftdiertje, Pedicellus, Pellicello, Siro, Myt, Ziertje. Idem. ibidem. HouTTUYN, Natuurl. Hist.; v. 1. Stuk (= tom. )13. p. 111. — Nomina nuda. Acarus siro, Acarus siro scabiei. Idem, ibidem; p. 128. n. 15. — Schurftdiertje, p. 132. — Hij verwondert zich er over, dat LINNAEUS siro en farinae verwarde, aangezien deze „in alle opzigten byna, van de weezentlykheid der zaak ver- schillen.” — P. 132. „grootelyks is hiervan’ (farinae) „in gedaante verschillende, dat Diertje, het welk in de blaasjes van Schurft gevonden wordt.” — Citeert Bonomo 1687 en 132 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH DESM A carus ‘stro VE. 1758. diens afbeeldingen. — „Ook schijnt het tegenstrydig, dat de zelfde Soort van Insecten in 't eene geval geheel droog en open, in t andere geval geheel nat en beslooten; in ’t eene geval troepswijze, in ’t andere geval geheel eenzaam en op zig zelf alleen: in ’t eene geval zeer week van zelfstan- digheid, in ’t andere zo Korstagtig hard zou zyn, dat menze tusschen de Nagels knippen kan, gelykerwys de Neeten der gewone Hoofdluizen.” — P. 134. „Kan men, nu, niet metzmeden) zee gen, dat’ “hyve MlEINNAPUS) et Le Opip.esrivalia iaia sen veranderlysk ws instantie zyne Werken?” (citaat van CAMPER). Acarus exulcerans, Myt van de vaazende schurft. Idem, ibidem; p. 140. n. 18. — Naar LINNAEUS 1758. m 1769. Acarus siro, Acarus siro scabiei. LINNAEUS, SystaNauy Bd: 218%; v..1. P. 2, dimid#23921024Fn 158 Als 1767. Acarus exulcerans. Idem, ibidem; n. 18. — Als 1767. m 1769. Acarus. Murray, De vermibus in lepra obviis; p. 9. — „In scabie acaros repertos fuisse, nemo, qui Linnaeum hujus rei testem esse novit, in dubium vocabit. Quando vero. anquiritur, an mali hujus causa sint: mihi probabile videtur, quod antequam exanthemata in cute erumpant, corruptela quaedam humorem semper praecedat, quae si ad certum terminum pervenit, acaros in caseo vel farina latentes (nam ejusdem speciei sunt) allicit, ut in cute nidum quaerunt.” m 1769. Tique de la galle, Ciron de la galle, Acarus sca- biei, Acarus subcutaneus. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. hist. nat.; v. 11. — De tekst is kort, maar goed; niets nieuws. m 1769. Myt. VALMONT DE BOMARE, Alg. Woordenb.; v. 2. — Als 1768. m 1770. Amimalcule de la galle. (DE BEAURIEU), Cours d’Hist. nat.; v. 7. p. 222. — Naar Bonomo 1687. Ciron, Animalcule de la galle. Idem, ibidem; p. 226. — Nomina nuda. m 1770. Insecte, Ciron, Pou. GENDRON, Traité malad. d. yeux; v. 2. p. 91. c. 8. — „La Maladie pediculaire est appelée des Grecs phihiriasis, des Latins pediculatio, seu morbus HIST OVERZ: D. ACAROLOGIE. II! 133 268. Acarus sıro L. 1758. pedicularis, maladie dans laquelle il s’engendre des poux entre les cils.” — Volgt een gedeelte van den brief van LE JEUNE aan GUILLEMEAU; zie Deel I. p. 279. En dan: „Feu M. Petit, célèbre Chirurgien de Paris, nous dit avoir vu pareille maladie. J'ai connu un jeune homme dont la peau étoit grasse et huileuse, sujet à cette incommodité.”’ [m 1770. GMELIN, Reise durch Russland; 1770—1784. — „V. 1. (1770). p. 158.” wordt geciteerd. — Ik zag in vol. l. op p. 156 (niet 158) eene ziekte beschreven aan gelaat, handen en voeten; de ziekte lijkt mij geen schurft, maar lepra toe.] oO 1770. Wurm. LINNAEUS, Merkwürd. Ins. ; in : WEBER’S Schwed. Mag.; v. 2. p. .... — Als 1709. m 1771. Insect of the ıtch. ADAMS, Microgr. ill.; Ed. 4.; PRO I. Als’ 1746; zie Deel Ip. 321. m 1771. Ciron, Acarus. Dict. de Trévoux. — Als 1704. m 1771. Ciron. Encycl. Dict. univ. rais.; v. 9. — Als 1759 van DE LA CHENAYE DES Bois. Ciron (Méd.). Ibidem. — Korte beschrijving van de schurft. De volgende zin treft ons: „ces vers, qu’on enleve facilement avec la pointe d’une aiguille Mais ce moyen de guérison est insuffisant, tant parce qu'on n’est jamais assuré de les avoir tous enlevés, que parce qu'il laisse subsister leurs oeuts.”’ Na |1757 (ies ecl Wen 827 22,10 Ip sa piustullaspıro- geniem deposuit’, is deze de tweede passage, waar- in die meening uitgedrukt wordt; vermoedelijk is zij aan NYANDER ontleend; óók omdat direkt daarop volgt: „Il y a encore d'autres insectes moins rares que les précé- dens, qu'on nomme cirons ; ce sont des especes de vers pédi- culaires, qu’on trouve dans plusieurs sortes de pustules purulentes où ils causent de grandes démangeaisons.” — Vermoedelijk bedoelde hij hier de Acarus exulcerans van LINNAEUS. melle Mattes DE GEER.) Mem Hist. Ins: ; v. 200-810 p. 81. — „La gale, ce mal désagréable qui attaque les enfans & les gens mal propres, n'est causée que par des Mittes moins grosses qu'un grain de sable ordinaire, qui sçavent s’insinuer 734 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. dans la peau ou au dessous de l’épiderme, qui s’y promènent de côté & d'autre, & qui vivent du suc qu'elles tirent de la peau et de la chair. C’est en la rongeant qu'elles y produisent des playes, qui ne discontinuent pas de suppurer tant qu’el- les s’y trouvent .... Ces playes sont ce que nous appelons. la gale, & qui ne peut être guérie que par la déstruction des Mittes, auteurs de la maladies. J'ai examiné ces Mittes au microscope & j'ai trouvé leur figure toute differente de celle des Mittes qui vivent dans la farine; je conclus de-là quelles sont ORDRE espece' quer.ces de ENE mes: quoique des Naturalistes ayent été d’un sentiment con- traire.”’ Spatiëering van mij. Hij heeft met die ,,Naturalistes” blijkbaar zijn landgenoot LINNAEUS en diens volgelingen op het oog. Mitte. Idem, ibidem; p. 110. — „On scait combien la gale est un mal facheux, & ce mal est produit par des Mittes, qui sinsinuent dans la peau.” ao 1771. Animalcule, Insecte. PRINGLE, Obs. sur les Mal. d. Armées. — Nomina nuda. — Als 1752. O 1771. Siro. ZWICKI, Diss. de statu retis Malpigh. — „Est enim vermiculi genus, quod succo Malpighiani retis delectatur .... In Saxonia et Thuringia .... etiam matres ex pustulis excitatis ope acicula extrahere norunt.’’ — Voor het eerst vermelding van het rete Malpighianum! In Saxen en Thuringen nog steeds het oude middeltje bij het volk! m 1772. Acarus siro. LINNAEUS, Syst. Nat.; red. BECK- MANN; v. 1. p. 182. — De goede diagnose van LINNAEUS, maar al weder met het verkeerde „habitat’’: „in caseo fari- naque.” m 1772. Insect, Thierchen. PRINGLE, Beob. Krankh. Ar- mee; p. 404. — Als 1752. m 1772. Acarus. VOGEL, Acad. praelect. de affectibus; p. 608. — Nomen nudum. m 1773. Acarus scabiei, Itch Acarus, Itch animal. HILL, Hist.2ot Anim..,p..25. Als:1752; zie) Deelal#p 325: HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 135 268. Acarus siro L. 1758. m 1773. Animalculum, Insectum. MEAD, Monita et praec. medenp. 20. — Als ılzol; zie Deel: 1. tp. 322. m 1774. Wurm. BALDINGER, Von den Krankh. e. Armee; p. 366. — Tegenstander van de Acarus-theorie: „Ich betrachte diese Würmer, die sich in den Krätz-Geschwüren .... fin- den, blos als Gäste und eine Art Infusions-Thiergen, welche hier reichlich ihre Nahrung finden, und sich daher so zahl- reich vermehren.’ m 1774. Insekt. BÖRNER, Samml. a. d. Naturg.; p. 532. — Onder „Mehlmilbe” allerlei over schurft, uit oudere werken; niets nieuws. m 1774. Ciron, Acarus. Encycl. Dict. univ. rais. Con- noissances hum.; v. 32. art. Pédiculaire. — „Ronds, sem- blables aux oeufs des papillons .... sous la cuticule des mains & des pieds” .... Niets nieuws. m 1774. GOLDSMITH, An hist. of the earth; v. 7. p. 274. he Phthiriasis ">... &c. Overgenomen uit DE ‘LA CHENAYE DES Bors 1759; zie hierboven, p. 723. — Hij schrijft: „ANTIOCHUS, EPIPHANES”, alsof dat twee per- sonen zijn! Oók op de hoogte der Oude geschiedenis! m 1774. Animalcule, Pou. ROCHARD, Obs. s. u. repercus- sion pédiculaire; in: Journ. med. chir. pharm.; v. 41. p. 26—32. — Ik bespaar mijne lezers het langdradig verhaal over „Le nommé Jean-Baptiste Guérin, .... entra à l’Hopital-Dieu.” — Hij geneest hem met uitwendige middelen, en is een groot voorstander van „le systeme des animalcules de Bononio’’ (lees: Bonomo); maar hij weet niet, dat LINNAEUS reeds in 1758 aan die ,,animalcules”’ den naam van Acarus sıro gaf. m 1774. Milbe, Acarus. ROSEN VON ROSENSTEIN, Anweis. Kenntn. Kinderkr.; p. 634. sqq. — Als 1764. m 1775. Tique de la galle, Ciron de la galle, Acarus sca- biei, Acarus subcutaneus. Encycl. Dict. univ. rais.; v. 40. — Naar GEOFFROY 1762. m 1775. Acarus siro, Acarus siro scabiei. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 813. n. 16. — Als LINNAEUS 1767. Acarus exulcerans. Idem, ibidem; p. 814. n. 19. — Als LINNAEUS 1767. 736 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. w 1775. Acarus siro ß., Acarus humanus subcutaneus, Klaamark, Ringorm, Fnatorm, Skaborm. HAMMER, Fauna Norv.; p. 156. n. 690. — „Foraarsager Klaa eller Fnat.”’ Acarus exulcerans, Skabmid. Idem, ibidem; n. 691. — „Findes udi Vindskab, hvis Aarsag den er.” Noorwegen. m 1775. Mibe. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1050. sub n. 15. — „Man schreibt auch manche Krankheit, als Krätze .... besonderen Arten der Milben zu.” Acarus exulcerans, Ausschlagmilbe. Idem, ibidem; p. 1051. n. 18. — Diagnose van LINNAEUS 1767. — Verder heeft hij het over den oorsprong van alle mogelijke uitslag-ziekten, verrotting, enz.; het riekt naar KIRCHER 1658. m 1775. Insect, Animalcule, Animalculum. PRINGLE, Di- seases Army; p. 340. c. 8. — Als 1752. m 1775. Mehlmilbe. RICHTERN, Lehrb. Nat. Hist.; p. 315. — Als BECKMANN 1767. m 1775. Citron. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. Hist. Nat.; v. 2. p. 193. — Nomen nudum. Tique de la gale, Ciron de la gale, Acarus scabiei, Acarus subcutaneus. Idem, ibidem; v. 6. p. 177. n. 2. — Als GEOF- FROY 1762. m 1776. Ciron. ADANSON; in: Suppl. a l’Encycl. Dict. rais. Sci. Arts Metiers; v. 2. p. 440. — Nomen nudum. — „Supprimez à cet article la citation .... d’une figure qui n'yyexiste, pasys zie 1753! [m 1776. HALLMAN, Om en genom ympad Skabb botad ögonfluss; 77: Kongl. Vet. Acad. Handl.; v. 37. p. 210— 214. — Een uitvoerig verhaal van scabies palpebrarum bij een 12-jarig meisje; zonder vermelding van de Acari.] m 1/76. Pou. LIEUTAUD, Précis de méd.; Ed. 4.; v. 2. tom. 3. p. 124. — Nomen nudum. m 1776. Acarus siro, Klaa-nak, Kid-orm, Ring-orm, Fnat- orm, Okok (Groenl.), Killibinnua (Groenl.). O. F. MULLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 186. n. 2214. — Diagnose van LIN- NAEUS, van de echte Acarus siro. Maar hij geeft ook namen, die aan jarinae gegeven worden. Hij is dus in dat opzicht niet wijzer dan LINNAEUS. — Denemarken, Noorwegen, Groenland. HISTMOMERZ DI ACAROLOCIE. II. 137 268. Acarus siro L. 1758. m 1776. Pediculus, Insectum. SAGAR, Syst. morborum; p. 199. — „Phthiriasis interna. Pediculi et alia his affinia insecta ex diversis corporis locis exituriunt et hominem consumunt.”’ m 1776. Milde. SULZER, Abgek. Gesch. Ins.; p. 245. — „In allerlei Hautkrankheiten, wovon die Raud die bekann- teste ist; daher diese Krankheit so erblich und ansteckend ist.” — ,,Erblich’’? Hij kan dat niet meenen. m 1777. Acarus stro. BLANCARD, Lex. med. renov. — Citeert LINNE. — „Inter Sirones Farinae, Scabiei, Dysente- miae, &c.':; zie Deel I. p. 328. — Verder geen nieuws. De ziekte heet bovendien: Louy Evil. m 1777. Insectum. LORRY, Tractatus de morbis cuta- nelsamlanst rod weta o, ce. 2% arth ENS 12. p 069 ME tE gelooft niet, dat ziekten (waaronder scabies) alléén door in- secten veroorzaakt worden kunnen. Pediculus. Idem, ibidem; p. 70. — „Pediculorum species non una, quorum altera minima.” Daarmede worden dus Acarus siro bedoeld; zij kunnen pruritus veroorzaken. — „Pessima est ex toto genere à prioribus diversa insectorum species, quae in, ipsa cute nascuntur, et ibi ovis in mucagine depositis excluduntur.” — „Diversa’’? Ik spatiëer. Dat is de derde, die precies zegt, wäär de eieren gelegd worden; ziellzezsen 1771. Hij vermoedt dat; gezien heeft hy het niet; zooals later blijken zal. [At multi sunt qui quasi ab interna sanguinis & lymphae dispositione oriantur’’(!!) Want: „Saepe videas pueros, cultos maximè & a foedo contagio omnino dissitos, quos saepe illicò pedicularis lues infestat.’’ — Ik vermoed, dat die reine jongens de Pediculi (want, die bedoelt hij, zooals later blijken zal) op school opgedaan hebben. ] [Pediculus. Idem, ibidem; c. 3. art. 1. p. 100. „Apud nos pro indubitato morbo habenda est p9eipıacız, sive morbus pedicularis....’’ Leest men verder, dan blijkt al weer, dat hij de echte Pediculi bedoelt, en zelfs gelooft, dat deze onder de huid leven, en, bij wrijving, in enorme hoeveelheden te voorschijn komen !] PB. 165, Hier begint het eigenlijke Hoofd- werk: „De morbis cutaneis.” 47 738 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. [Barsvlesseet mecs art: 1.8.3. ip: 22850 Deh BISTO amer Scabie. Hier beschrijft hij de echte schurft, de contagio, de toename van jeukte bij het vuur, de onbedwingbare lust tot krabben, het verbreiden der blaasjes over de geheele huid, „excepta forsan facie’. Maar, in plaats van te vertel- len, dat zij veroorzaakt wordt door Acarus siro, schrijft hij de ziekte, zooals toen bij medici, zonder eenigen weten- schappelijken grond, gebruikelijk was, toe aan twee inwen- dige oorzaken, „unde pituitosam sive lymphati- Cam iidxerunte (en, tunc sca bi est biliosaternt Immanitas pruritis atrabiliarum significabat.”] [P. 229. „Hisce causis in scabie inducendà primariis fo- mentum addit, forsan et causam, sordities’’(!)] [P. 230. Insectum. „Hinc factum est ut plures Medici non aliam agnoverunt causam morborum horumce cutaneorum contagiosorum praeter verminosam luem; düm sub unâ- quäque pustulä credunt ova insectorum deponi, quae per- petuâ generatione renovata, morbum renovant.” — Met „lues” bedoelt hij een zeker agens, een virus, een gif. Men ziet wel, dat hijzelf niet tot die „plures Medici” behoort. Ook het woord „credunt” typeert] [En, zegt hij, dat zij dat alles gelooven, komt, omdat: „quem, curabis et sanabis omnino iis adhibitis quae prae- sertim ad perimenda insecta & eorum ova valent: sulphure & mercurio.] [Vermis. — Maar hij geeft toe: „sibi meritur attentionem eorum opinio qui credunt a vermibus pendere scabiem, cum nec absurdum est, nec ridiculum, inter animata nociva corpora dari aliqua, quae visus non attingat & quae sese in cutem insinuent, imö multa hujus generis sint quae se non sinant adspici.” — En hij citeert daarbij MEAD.] Pedicellus, Sacrus, Burgans. Pars 2. Sect. 1. c. 3. art. 3. p. 571. — Hij behandelt hier een geval van „creeping disease”? bij een knaap, en vraagt dan: „An illud quod pedicellum Piceni, sacrum Taurini, burgantem Vascones vocant?” — Citeert daarbij SCALIGER 1557. — Men ziet, dat hij er geen flauw begrip van heeft, dat deze namen niets anders dan de schurftmijt aanduiden. Bovendien schrijft hij nog ver- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 739 DÉS Alcarus' siro. 1758. keerd; de diertjes heeten Scirus en brigans. Zie Deel I. p. 273. P. 574. Pediculus. Idem, ibidem; Art. 3. $. 1. De Phthiriasi, oYeiptacıs, morbo pediculari. — Hier vertelt hij alles, wat wij reeds weten; behandelt ARISTOTELES, CELSUS, GALENUS, ABU Marwan, &c. &c. Nergens vermeldt hij, wat juist van zooveel belang is, dat deze pediculi zóó klein zijn, dat men een scherp gezicht hebben moet, om ze te zien; integendeel, overal leest men tusschen de regels, dat hij aan echte Pedi- culi denkt. Wenmis, Pediculus. Pars: 2. Sect...2. ce. slo na. Art. ‘A, p: CM bp pendix de cutaneis,Palpebrar um Affectibus. — In deze Appendix spreekt hij met geen woord over de bijna onzichtbare Acarus siro ; den brief van zijn landgenoot LE JEUNE schijnt hij niet te kennen, die — toch zoo dikwijls geciteerd wordt. Unt niets biykt.'dat hijzelf de Acarús stro serien heeft; Culti niets, dat. hijzelf de Seabies aan Acarusisiro toeschrijft En, hoe wel hij moet weten,dat deze met de naald uit elken gang te voorschijn gehaald wor- dena kan, heef teh bel ijk baar mooit ee inaeht zac hrdeamwan te overtuigen. Ook mEarankıt wie op emp ve ent zion derlin gen Mim dii difatti ij, bajpsde behandelliimg der vroe enzenzielleerden, opzettelijk alle passages weglaat, waarin de pedi culi (ik bedoel de COS EST) als uiterst klein beschrewen worden! m 1778. Diertje. BAKER, Het mikroskoop; p. 168. — Als 1743, met zelfde figuren; zie Deel I. p. 320. m 1778. Krätzmilbe, Acarus exulcerans. GOETZE; noot in : DetGeer,, Abh. Gesch. Ins;; v. 2. P. 1. p. 61: — Hy heeft ze zelf niet gezien. m 1778. Mitte. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 86. — „Pour ce qui regarde la gale, il est certain quelle est produite par des Mittes, puisqu’on en trouve toujours dans les playes et dans les ulcères causés par ce mal.” Acarus scabiei, Mitte de la gale. Idem, ibidem; p. 94. t. 5. 740 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. f. 12—14. — „Subrotundus albus, pedibus rufescentibus brevibus: posticis quatuor seta longissima, plantis quatuor anticis fistulatis capitulo terminatis. — Mitte arrondie blan- che, à courtes pattes roussâtres avec un très long poil aux quatre postérieures, et dont les quatre tarses antérieures sont en tuyau termine d’un petit bouton.” Deze diagnose is vrij wat beter dan die van LINNAEUS 1758 en 1767. — Hij identificeert haar ook met de Acarus exulcerans van LINNAEUS, wat goed gezien is. — Verkort: „Ces Mittes sont l’unique cause de cette vilaine maladie. J'ai eu occasion de tirer les mittes des playes galeuses. Fia 245 — 3/2 Blanche, transparente, tête et pattes légère teinte de roux ou de brun jaunâtre. Corps arrondie ou presque circulaire, surface raboteuse, ayant comme des inégalités (1) et quel- ques poils en petite quantité: Tête en forme de museau court, cylindrique, arrondi au bout, garni de quelques poils. N'ayant pu remarquer sur le dos les deux lignes courbes brunes, dont parle M. de Linné, j'ai lieu de croire que la Mitte, dont je donne ici la description est d’une autre espèce.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 741 268. Acarus siro L. 1758. „Pattes assez courtes, les postérieures plus que les autres, en sorte qu’on n’en appergoit qu’à peine une partie (fig. 12.7.) quand on regarde l’Insecte en dessus, et elles sont placées à une certaine distance de celles de la 2e paire. Les 4 anté- rieures aussi assez courtes, mais grosses, coniques, paraissent être divisées en articulations (fig. 14), ayant des poils, dont quelques uns assez longs. Elles sont garnies au bout d’une longue partie déliée, droite, cylindrique en forme de tuyau terminée par une petite boule (2), une vessie arrondie, que la Mitte pose et appuye sur le plan où elle marche. Cette partie filiforme est mobile sur le reste de la patte. Les 4 postérieu- res sont aussi terminées par une partie déliée et allongée de couleur brune, courbée, mais je n'ai pu distinguer si cette partie est garnie au bout d’une boule en vessie (3). Chacune a un poil très long.” Otée de dessous l’épiderme ne se donna d’abord aucun mouvement, mais peu à peu elle commença à remuer les pattes et à marcher (4), quoique très lentement (5). On voit par la figure, et la description qu’elle n’a aucune conformité avec celles qu’on trouve sur le fromage (6); en confrontant, on en sera pleinement convaincu (7). Op merkin gen. 1. „Raboteux’’ kan beteekenen „hob- belig”, ,,geaccidenteerd’’; in dat geval heeft hij dus niets gezien van de schubben, wratten, staven en rimpels op den rug; maar, heeft hij er mede bedoeld: ,,ruw’’, dan is het moge- lijk, dat hij de huidrimpels gezien heeft; maar: hy heeft ze niet afgebeeld. Van de zeer goed getee- kende apodemata aan de buikzijde zegt hij niets. 2. Geen „boule en vessie’’, maar eene min of meer trechter- of thee- kop-vormige schijf. 3. Vermoedelijk bedoelt hij de geelbruine klauw vormige borstels. 4. Dus zonder verwarming door zonne- stralen, of door den adem. 5. Dat is in tegenstelling met de mededeelingen van Bonomo 1687; zie Deel I. p. 304: „snello e agile al moto”! 6. Dat is zijne domesticus, terwijl LINNAEUS farinae bedoelde; maar in hoofdzaak komt dat op hetzelfde neer. 7. Toch duurde het tot 1834, eer men overtuigd was, omdat niemand de Acarus siro van den mensch naast de Acarus farinae van de kaas (of van het meel) met elkander 742 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268.5 Alcavus sro E. 1758: vergeleek; men oordeelde zonder eigen experiment; of, liever, men oordeelde niet; maar men geloofde niet, hetgeen nauwkeurige waarnemers zagen en verkon- digden. — Zweden. o 1778. Pedicello. Repı, Esper. — Als 1668; zie Deel Ep: 298 m 1778. Pellicello. Bonomo, Osserv. — Als 1687; zie. Deels hap 9903: m 1778. Pellicello, Pedicello. CESTONI, Lettere al Vallis- nieri; 17; REDI, Opere; Ed. 3. — Als 1712; zie Deel I. p. 314. m 1778. Siro. TROTOLA DE RUGGIERO, Curandorum aegri- tudinum &c.; p. 77. 80. 81. — Als 1544. m 1779. Acarus siro. BLUMENBACH, Handb. Naturg.; p. 394. n. 2. — Diagnose van LINNAEUS 1758 en 1767. Hij beschouwt haar als dezelfde als de „Käsemilbe’. „Dass sie die Krätze verursachen solle, ist falsch. Aber freilich kan sie wol bey äusserst unreinlichen Krätzigen sich einnisteln und das Uebel verschlimmern.’’ m 1779. De volgende passage in FABRICIUS, Reise nach Norw., p. 354. 355. behoort aan de vergetelheid ontrukt te worden. Vergelijk haar met die van DOVER 1732. „Besonders scheint es mir, dass die Krätze, die in den innern Theilen des Landes und in den Gebirgen so äusserst häufig, in diesen Gegenden’ (Forsund, Sognesund) „so sel- ten vorkömmt. Selbst bey den ärmern Fischern der Küste habe ich sie nie angetroffen. Es scheinet doch, dass der häu- fige Genuss der vielen fetten Fische ohne Brodt und ohne Brantwein, Veranlassung zur häufigern Krätze geben sollte. Vielleicht hat aber das viele Seebaden, oder das häufige Nasswerden im Seewasser hiebey einigen Einfluss, und be- freyet sie von einer Krankheit, der sie ihrer Lebensart nach sonst sehr ausgesetzt seyn müssten. Alle sind hier Fischer, alle bringen die meiste Zeit auf der See zu, und haben mit den nassen Netzen zu thun. Selbst die Kinder müssen mit helfen, und plätzschern mehrentheils den ganzen Tag im Seewasser.”’ Ik geloof niet, dat het gemakkelijk te verklaren is, waar- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 743 268: Acarus stro L. 1758. om de visschers in Italië (1619, zie Deel I. p. 284) en Groot- Britannië (1732) wel veel, en die in Noorwegen niet aan scabies lijden. m 1779. Insect. Lorry, Abh. Krankh. Haut; 2. Kap. 3. Art., p. 129. — Laus. p. 130. 188. — P. 312. Hier begint het eigenlijke werk. — Et. 1. Theil, 1. Abschn., 3. Kap., 1. Art., 2. Absatz, 3. p. 418. 431. — Insect. p. 431. 432. — Wurm. p. 432. — Pedicellus, Sacrus, Burgans. 2. Theil, 1. Abschn., 3 Kap., 3. Art., p. 326. — Laus. 1. Absatz. — Wurm, Laus. 2a thei, 2. Abschn., 1. Kap., na het 4. Art. Anhang; p: 429. — Alles als 1777. m 1779. Animalculum, Pediculus. ROCHARD, recensie in Comment. Lips.; v. 22. P. 3. p. 476. — Als 1744. m 1779. Acarus, Insect, Dier, Diertje, Ongedierte. ROSEN VON ROSENSTEIN, Handleid. Ziekt. Kind.; v. 2. p. 222—228. — Als 1764. o 1779. Vermis, Vermiculus. SCHUBERT, De scabie hum. corp.; p. 17. — Nomina nuda; zij is de oorzaak der schurft. m 1779. Acarus siro, Mude, Ringorm. WILSE, Phys. Beskriv. Spydeberg; p. 80. Nomina nuda. — Noor- wegen. O 1780. Acarus siro, Ciron. BLUMENBACH, Handb. Na- turg.; p. + 435. — Als 1779. m 17280. Coron Encycl. Dict: rais: Sci. Arts Métiers; Table analytique (= Register). m 1780. Acarus siro, Killib Innua (Groenl.). OTHO FA- BRICIUS, p. 221. — Diagnose van LINNAEUS 1767. — „Habi- tat in vesicula scabiei Groenlandorum, qui illum acu apte eximere scientes, mihi mirante, ut vivum animal inceden- tem ostenderunt. En Groenlandos Entomologos!’ — Zijne verbazing is grappig. — Groenland. m 1780. Acarus siro, Klädmask. ZETZELL, Anmärkn.; in : Kongl. Vet. Acad. Nya Handl.; v. 1. p. 241. — Nomina nuda. m 1781. Ciron. Buc’Hoz, Hist. Ins. nuis. &c.; p. 99. — Allerlei uit oudere werken. Maar ook: „Son corps, insécable en apparence....’’ &c. Zie hierboven 1737. 1759. 1768. m 1781. Acarus scabiei. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. n. 744 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. 22. — Goede diagnose; goede citaten; hij voegt er zeer juist aan toe: „Conf. Acarus exulcerans LINNE. Forte eius- dem speciei.”” — Daar heeft DE GEER 1778 al op gewezen. m 1781.) Doe. WILDRIK, Emstig... Onderzoeken: Schurft. — P. 5. De diertjes, die ,,van buiten aankomen, doorboren de opperhuid, doorknagen de huid .. en van- daar begeven zij zich dieper in het lighaam tot zij in het bloed komen.” — P. 21—200. is eene kritiek op ROSEN von ROSENSTEIN 1764. — Hijzelf gelooft er niet aan. — Ner- gens vindt men een wetenschappelijken naam van de schurft- mijt. m 1782. Acarus siro. BLUMENBACH, Handb. Naturg.; Bamps sn 2: Als 1729: m 1782. Ciron. Buc'Hoz, Hist. Ins. ut. et nuis.; p. 88. — Als 1781. [= 1782. JAssER, Heilung der Krätze; in : SCHMUCKER’S Verm. Chir. Schrift.; v. 3. p. 169. sqq. — Met eene zalf: Vitriol. alb.; Flor. sulphur.; Pulv. baccar. laur. à.à.; Ol. lin. s. olivar. q. s., elken dag ’s morgens en ’savonds eene hoeveelheid zoo groot als een hazelnoot in de handen wrij- ven. Daarmede werden 260 schurftige soldaten genezen. Uit niets blijkt, dat de soldaten de zalf over het lichaam strijken moesten. Is dat waar, dan moeten wij aan- nemen, dat de zalf in de porieën van de handen drong, een klein gedeelte van de vitriool en de zwavel in het bloed opgenomen werden, en langs de bloedbanen de heele huid bereikten: schurftmijten zijn uiterst gevoelig voor zwavel- verbindingen. ] ‘ m 1783. Insekt. BUCKING, Die Krätze; in: Neues Mag. f. Aerzte; v. 5. St. 4. p. 385—407. — P. 331. „Man wird nun leicht ermessen, dass ich von der Ansteckung durch Insekten bey der Krätze eben so wenig ein Freund sey, als ich die Hautkrankheiten überhaupt davon herzuleiten ge- neigt bin.” Nergens vind ik het woord „Milbe” of een wetenschap- pelijken naam. [m 1/83 CHAeern pirate de la gale id Anima: 22. — „Celle de l’homme communiqué aux animaux herbi- HISTIIOVERZ, DWACAROEOGIE IM: 745: 268. Acarus siro L. 1758. vores, est plus fatale à ces brutes, que celle qui regne entr’el- les.” — Latere onderzoekers zijn het niet met CHABERT eens. | m 1783. Acarus scabiei. DE GEER, Abh. (vertaling door GOEZE); v. 7. p. 41. — Als 1778. Krätzmilbe. GOEZE, ibidem; p. 41. noot o. P. 37. noot h. zegt hij nog: ,,So viel kann ich sagen, dass sie nicht bey allen kratzigen Personen in den kleinen Ge- schwiiren gefunden werden. Und wo sich dergleichen finden, so ist es gemeiniglich äusserlichen Ursachen beyzumessen, weil gemeine Leute sich und ihre Kinder gemeiniglich mit mietigen angegangenem Mehl zu stäuben pflegen.” Deze uitspraak is daarom zoo zonderling, omdat hij het onderscheid tusschen Acarus siro en farinae kende! m 1783. Acarus scabiei. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 202. n. 1333. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1784. Acarus siro. LESKE, Anfangsgr. Naturg.; p. 533. n. 2. — Diagnose van de echte sivo, maar ook: ,Käsemilbe” en „auch im Mehle”! — Findet sich bei Krätzigen und Schwindsiichtigen” (sic!) m 1785. Ciron, Stiro. DE LA FAILLE, Proeve nat. hist. mol; p: 12: „Wurmpjes, die tusschen de huid en het vlees zitten.” Nomina nuda. 1785. Acarus siro, Ciron de la galle. Fourcroy, Ent. paris.; v. 2. p. 527. n. 2. — Naam en diagnose van GEOF- FROY 1762. — „An existat verè inquirendum? — Hij schijnt DE GEER niet gelezen te hebben. m 1786. Acarus siro. LESKE; geeft in FUESLI, Neues Mag. Liebh. Ent.; v. 3. n. 1. p. 25. eene lijst van overwinte- rende Insekten: „In verschiedenen Theilen unter der Haut der Menschen.” — Hij heeft gelijk! m 1786. Diertje. PRINGLE, Verhand. Legerziekten; v. 2. paro 70 = Als 1752. m 1786. Acarus exulcerans, Acarus humanus, Krätzmilbe. WICHMANN, Aetiologie der Krätze; p. 39 en 40. Dit boekje van 135 12° bladzijden is beroemd geworden. Na MouFET 1634, GASSENDI 1649, HAUPTMANN 1657, POWER 1664, ROHAULT 1671, ETTMÜLLER 1682, die Acarı uit de 746 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. schurftpuistjes te voorschijn haalden, beschreven en af- beeldden, waren Bonomo (en CESTONI) 1687 de eersten, die met klem de theorie verdedigden, dat de schurft uitsluitend door eene bepaalde soort van Acarus veroorzaakt werd. Maar de medici bleven doof, voornamelijk, omdat zij zich niet de moeite getroostten, zelf naar de Acari in de puistjes en gangen te zoeken. GEOFFROY 1762 is blijkbaar ervan overtuigd, maar schrijft niet overtuigend genoeg. DE GEER 1771, nog beter 1778, dus bijna eene eeuw na Bonomo, schreef met overtuiging, dat deze onaangename ziekte, est produite par des Mittes en gaf er betere afbeeldingen van. Het baatte niet; ik vermoed, voornamelijk, omdat zijne werken over Insekten niet in handen van medici kwamen. Toen nam WICHMANN de taak op zich, en schreef er een boekje over, met een titel, die de medici dwong, er notitie van te nemen. En het had eenig resultaat, maar de meeste medici waren eenmaal zóó in het oude denkbeeld (van ARISTOTELES 350 v. Chr!) vast- geroest, dat de oorzaak der schurft in slechte shumores” te zoeken was, dat zij zich niet de moeite getroostten, naar Acarı te zoeken. WICHMANN begint met de „Entdeckung der Insecten in der Krätze, $. 2. p. 2—22. De afbeelding van HAUPMTANN 1657 heeft hij niet begrepen: „mit 6 Füssen’ (und) „mit 4 Widerhaken versehen”. In Deel I. p. 295 heb ik deze ,, Wider- haken” verklaard. Hij meent goed te doen, Bonomo's brief aan REDI in het Duitsch te vertalen; maar, in plaats van den oorspronke- lijken Italiaanschen tekst (1687), of des noods den Latijn- schen (1692) te gebruiken, vertaalt hij den Engelschen (1703) met alle fouten van MEAD; zie hierboven, p. 716. $. 3. p. 22—27. „Was für Thierchen sich in der Krätze finden”. — ,,Milben.” $. 4. p. 27—31. „Etwas zur Naturgeschichte der Milben.” — Zie boven, p.26, $ over Acarus. — P. 30. „De Geer hat gelehret, dass die Milben nur 6 „(Füsse)” haben, und die HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 747 268. Acarus siro L. 1758. des Sten Paars ihnen fehlen’. — Deze drukfout staat zelfs need. 2. 1791 $ 5. p. 31-38. — „Besonders der 2 im Mehle, und in der Krätze befindlichen”. — Meer historisch dan biologisch. Zij zijn alle drie verschillend; maar hij beschrijft ze niet. Wel deelt hij mede, wat DE GEER ervan zegt. Vreemd is, dat hij beweert: „so sehr unerwartet ist es, dass er” (DE GEER) „selbige”’ (de Acarus siro) „dennoch nicht auch abgezeich- net.” — sic!; zie hierboven, p. 740. $. 6. p. 38—4l. „Eigne Beobachtungen.’ — Hij beeldt af: fig. 1. „die Mehlmilbe” (zie hierboven, p. 652) en fig. 2 en 3: Acarus exulcerans, beide in rugaanzicht. Deze figuren zijn beter dan de tot dusverre geleverden, vertoonen de „schubben”. — „Diese ist völlig rund, und siehet, in Betracht der Oberfläche des Körpers, oder des Fic 246 — 2/1 Rückens, einer Schildkröte ähnlich. Die Füsse sitzen weit näher ami Kopfe, als bey den mehrsten der andern Milben, sind kürzer und dicker.” — Ofschoon LINNAEUS zoowel Acarus siro als Acarus exulcerans goed beschreven en DE GEER haar goed afgebeeld heeft, verbeeldt zich WICHMANN blijkbaar, dat bij de 2 door hem afgebeelde exemplaren de pooten III en IV afgebroken waren: „Ein paar so leicht zerbrechliche Beine mehr oder weniger, wie bey diesen Exemplaren — das macht wohl keinen Unterschied.’’!! $. 7. p. 42—48. „Wo, und wie man sie finde.’ — „In den Bläschen.” — „Noch gewöhnlicher ist es, die Milbe in diesen kleinen Kanälen, als in den Pusteln selbst, anzutreffen. 748 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. $. 8. p. 49—60. „Ob die Milben allezeit in der Krätze befindlich seyn. Beschreibung der wahren Krätze.” — Niet alle jeukten zijn schurft. „Die wahre Krätze entsteht wie von selbst, steckt allein durch Berührung an — höchst wahr- scheinlich entsteht allein diese von Milben, und von Milben einer gewissen Gattung.’ — Dat „hochst wahrscheinlich” verzwakt in niet geringe mate zijn gansche theorie! DE GEER 1778 was positiever in zijn betoog. $. 9. p. 61—67. „Ob diese Insecten also die Ursache dieser Krankheit seyn.’’ — In deze $ wordt veel geredeneerd, maar geen bewijs geleverd. En dat is jammer, en zeker een der vele redenen, waarom ook zijn geschrijf de stem eens roependen in den woestijn is gebleken te zijn. — NYANDER 1757 werkte overtuigender: hij inoculeerde de schurft; zie DéelTMp 4527 De nu volgende $$ gaan ons onderwerp voorbij. Alleen nog dit: (p. 75): „Man findet die Milben vorzüglich, und selten anderswo, als bey erst entstehender Krätze, in und an den erst hervorkommenden Bläschen, die nicht mit Eyter, sondern einer durchsichtigen Feuchtigkeit erst kürzlich angefüllt sind.” — Dat is niet waar: men vindt de Acari ook in zeer verouderde schurft, als men maar zoekt. Boven- dien zou dat in strijd ziin met de theorie; immers, indien na eenigen tijd geen Acarı meer gevonden werden, terwijl de schurft nog voortwoekert, dan zou dat een bewijs zijn, dat de Acari wel de aanleiding van de schurft zijn, maar niet de eigenlijke oorzaak: de ziekte blijft bestaan zonder Acari. — P. 90: De schurft ontstaat niet door meelmijten: „Auch ich habe niemals einen krätzigen Müller oder Becker gesehen.” — $. 20. p. 114. „Wo, und wie innerliche Arzeneyen etwa helfen können.” — Waarop ik hierboven, p. 747, reeds wees: „Denn beyde, Quecksilber und Schwefel würken in diesem Falle auch nicht anders, als wenn sie äusserlich auf die Haut selbst angebracht wären. Der Schwefel fliegt nach der Haut, — eine sehr bekannte Sache, die an Taschenuren, metallene Knöpfen &c. bald sichtbar wird; sobald er aber auch nur seinen Dunst nach der Haut verbreitet, so wird er schon HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 749 268. Acarus siro L. 1758. ein entferntes Hülfsmittel wider die Milben, nur ein ungleich schwächers, und der Mercurius ein noch ungleich langsamer würkendes, als wenn er ihnen unmittelbar, in Substanz beygebracht, und so tödtlich wird. Ohne Gefahr für die Milbentheorie kann ich also unter dieser Einschränkung ruhig zugeben, dass man würklich diese Hautkrankheit durch diese innerliche Arzneyen heilen könnte.” m 1786. Krätzmilbe. SELLE, Neue Beyträge z. Natur u. Arzenei-Wiss., v. 3. p. 126. — Is het volkomen met WICH- MANN eens. m 1787. Acarus humanus subcutaneus. AVELIN, Mira- cula Ins.; in : LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 3. p. 333. — Micmivo2 zie Deel Is pi 328. m 1787. Acarus siro. BAECKNER, Noxa Ins.; in: LIN- NAEUS, Amoen. acad.; v. 3. p. 342. — Als 1752; zie Deel 19027825. m 1787. Krätzmilbe. Buc’Hoz, Gesch. den Menschen schädl. Ins.; p. VI. VIII. 79. — Als 1781. Acarus exulcerans, Acarus humanus, Krätzmilbe, Ciron, Siro. GOEZE, ibidem; p. VI noot. — Niets nieuws. Acarus siro exulcerans. GOEZE, ibidem; p. 79 noot. m 1787. Acarus scabier. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 373. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1787. Animalculum, Insectum. JONAS, Quaedam dubia circa aetiologiam Wichmannianum scabiei. — Het komt hierop neer: Slechts 6 personen zagen de diertjes in de schurft, maar het aantal, dat niets gezien heeft, is veel grooter. Maar hij vergeet erbij te zeggen, dat degenen, die mietsmzagensmooleensiert …ete zoch tehebben: —1 Ps 165 „Mihi semper displicuit, aliquid ex auctoritate assumere, et in verba magistri jurare.” — Allemaal theorien, geen bewijzen! m 1787. Siro. LINNAEUS, Oratio; in : LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 3. p. 406. — Als 1751. E787. SToLTE De vitrioloijalbo.— Ik kon dat werk niet raadplegen, ga dus af op een Duitsch referaat. Hij is een voorstander van de ,,Milbentheorie” van WICHMANN, omdat hij met wit vitriool (zwavelzuur-zinkoxied) scabies 750 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. A geneest; omdat dat de „Krätzmilben’ doodt. Ik vind dat geen bewijs. Dat hijzelf de Acarus siro gezien heeft, blijkt uit niets. m 1787. Acarus scabiei. VOLCKMANN, Super ill. Wich- manni Aetiol. scabiei quaestiones med.; Diss. ab auc- tore. — Hij is een twijfelaar; allerlei bedenkingen, geen experimenten. — P. 19: Nondum nobis contigit adeo esse felicibus, vt symptomata cuncta in scabie obuia ex acaris solis derivare et perspicere possemus.” m 1787. Acarus exulcerans. Referent over WICHMANN’S Aetiologie der Krätze; ın : Allg. deu. Bibl.; v. 73. p. 124—131. — Geen twijfelaar: „dass bey niemand ein Zweifel mehr obwalten kann.” m 1788. Acarus siro, Miete, Ciron, Mite (Eng.). BLUMEN- BACH, Handb. Naturg.; Ed. 3.; p. 435. n. 2. — Als 1779. m 1788. Acarus siro. HUNTER, Obs. diseases army Ja- maica; p. 292. — „The itch, a disease which arises from a particular species of insect (Acarus stro, L.). I have frequently seen them picked out of the skin, and examined them with a microscope.”’ — Jamaica. m 1788. Mulbe. Justi, Etwas über die Krätze; p. 205. — Hij recenseert WICHMANN’s Aetiologie 1786. — „Allein, wenn ich .... bey keinem meiner Patienten sie entdecken konnte’, &c. — Noot: „Weil ich sie nicht gehörig suchte.’ — Eene eerlijke bekentenis; de oorzaak, dat zoovele medici er niet aan geloofden! Maar ik vind nergens, dat hij, na beter zoeken, ze wèl vond. m 1788. Acarus siro, Acarus exulcerans, Acarus scabiei. NYANDER, Exanth. viva; in: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. Sp OSM ON 1 A1sı 1757; zie Deel L:!9:1827: m 1788. Ciron de la galle. P. A. F. Ray, Zool. univ; p. 607. n. 2. — Uiterst korte diagnose. m 1789. Tigue, Ciron, Acarus. AMOREUX, Notice Ins. France venimeux; p. 139 sqq. — Beschrijving van haar leven, voorzoover toen bekend. Acarus siro scabiei, Ciron de la gale. Idem, ibidem; p. 140. noot. — Nomina nuda; citeert GEOFFROY, LINNAEUS, TOZZI, R EDI. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 751 268. Acarus siro L. 1758. Tique, Ciron. Idem, ibidem; p. 276. — Nomina nuda. — Hij is een voorstander van de Acarus-theorie. m 1789. Milbe. GROSSMANN, Traurige Folgen .... Krätze; in: Neues Mag. Aerzte; v. 11. St. 1. p. 81. — Hy gelooft er niet aan. — Nomen nudum. m 1789. Krätz-Milbe, Acarus exulcerans, Acarus huma- nus. KRÜNITZ, Oec. techn. Encycl.; v. 47. p. 727. — Nomina nuda. — Bij de opsomming der lichaamsdeelen (p. 756), ook: „an die Augenglieder”. Acarus exulcerans, Acarus humanus. Idem, ibidem; p. 759. — „Dass in den Krätz-Blattern Insekten sich aufhiel- ten, wussten die Grönländer, und die alten Weiber in Deutsch- land und Italien früher als die Gelehrten.’ m 1789. Acarus de la galle. MAUDUYT, Discours prélim. ; in : Encycl. méth.; v. 4. Insectes; p. CCLXIV. — Nomen nudum. — „Mais est ce l’Acarus qui a causé la pustule, ou cet insecte ne s’est-il introduit dessous que depuis que la pustule s’est élevée....? — Hij is dus een twijfelaar. Mite. Idem. ibidem; p. CCLXXVI. — „Elles attaquent la peau et les restes des parties fibreuses.” m 1789. Acarus exulcerans, Mite de la gale. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 52. n. 14. — Citeert eene massa auteurs goed. — „Scabiei certe hic acarus caussa est.” — Hij citeert vervolgens den zin uit de Encyclopédie de Paris 1757 (zie hierboven, p. 722) en besluit: „Phenomena quae Entomolo- gorum opinionem confirmarent ‚etiam si insectum visum non fuerat.” — Dat is brutaal gezegd ; maar waar! m 1790. Diertjes van de schurft. (DE BEAURIEU). Kort begrip Hist. Ins.; 4e Stuk; p. 227. — „Zekere zesvoetige Diertjes met scherpe snuitjes.”” — Dat riekt naar Bonomo 1687. Niets nieuws. a 1790. Acarus scabiei, Krätzmilbe. BRAHM, Insekten- kalender; p. XLII. — Nomina nuda. — „Generationen .... in das Früh- und Spatjahr, und beyde Jahreszeiten sind daher jene Epochen, wo bekanntlich die .... Krankheit am ärgsten und häufigsten wütet.”” — Onmogelijk is het niet. Er zijn meer ziekten, die ongeveer in April en in Octo- ber hun hoogtepunt hebben. 7192 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus stro 1758 m 1790. Acarus. HAVEMANN, De scabie natura; p. 4. $. 7. 8.; p. 6. &c. &c. — Het komt hierop neer: dat Acari niet altijd de oorzaak der scabies zijn. m 1790. Mibe. Justi, Noch ein paar Worte über die Kratzes una Neues) Mag. Aerzte; VMS ENS al oO met 1789!) p. 433—450. — P. 441. hier het woord ,,Milben”. — Nomen nudum. — Hij is een tegenstander, of een twijfelaar der ,,Milbentheorie’’. m 1790. Wurm, Insekt. BALDINGER, Zusatz des Heraus- gebers. (op het vorige). — „Ich glaube weder an Würmer, noch an Insekten, sondern an ein eignes Miasma, ein Miasma sui generis!!! So lange die Humoralpathologie moe hen chitemeanz ausgerottet.ist, sey mir dies erlaubt.’ — Bravo, BALDINGER!!! m 1790. Acarus scabiei. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2928. n. 50. — Verkorte diagnose van DE GEER 1778. Acarus exulcerans. Idem, ibidem; p. 2929. n. 18. — Dia- gnose van LINNAEUS 1767. m 1790. Syro. LEVI, De varia scabiei indole. — In dit 67 p. lange werkje komt de naam Syro herhaaldelijk voor. Bij het nagaan der geschiedenis schrijft hij uit andere schrij- vers over, met al hunne fouten, zonder kritiek. Hij bestrijdt WICHMANN. — P. 18. $. VI. Hy twijfelt er geen oogenblik aan, of Bonomo, MOUFET, LINNE, WICHMANN, en anderen hebben de Syro gezien; GOEZE zelfs de eieren; maar. et pOyLONesta a non in scabie, =... seduinvalio morbo cutaneo fuisse.” — Uit niets blijkt, dat hijzelf getracht heeft, de ,,syrones” uit de pustulae te voorschijn te halen. m 1790. Mitte. OLIVIER, Introduction; in : Encycl. méth., Hist. nat., Ins.; v. 5. p. 173. — „Il est peu de médecins & de naturalistes sur-tout, qui ne soient convaincus aujourd’hui que la gale est occasionnée par une espèce de Mitte, qui s’introduit sous l’épiderme, y cause un léger prurit, & attire en cet endroit une liqueur qui forme un petit bouton. Cette Mitte que j'ai vu moi-même s’appercoit à peine à l'oeil nud, mais on la distingue bien avec une simple loupe.” Opmerkingen. Ik zou zijne bewering in 1790 niet HISE. OVERZ.D. ACAROLOGIE. I. 155 268. Acarus siro L. 1758. durven onderschrijven! — „Léger prurit?’’ Andere auteurs schrijven er anders over! m 1790. Milbe, Acarus humanus. SAGER, Prüfung der Krätzaetiologie .... Wichmann; im: Neues Mag. Aerzte; v. 11. St. 6. 1790 (niet 1789!) p. 484—513. — Op bijna elke bladzijde komt het woord „Milben’ voor; op p. 484: Acarus humanus. Hij bestrijdt bijna zin voor zin WICHMANN's werk. m 1791. Milbe. GROSSMANN, Fortgesetzte Prüfung; n: Neues Mag. Aerzte; v. 12. St. 6. p. 551—559. — Tegenstan- der der „Milbentheorie”. m 1791. Milbe. GULDENER VON. LOBES, Beob. il. d. Krätze; p. 41. — Het werkje is zeer interessant; hij is zeer belezen; weet ook, dat WICHMANN de ,,Milbentheorie” ver- kondigt, maar het interesseert hem niet: „macht für den praktischen Arzt keinen Unterschied, weil doch die Kur immer dieselbe bleibt.” — Prachtig! m 1791. Acarus scabiei, Acarus subcutaneus, Ciron de la gale, Tique de la gale. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ.; v. 14. p. 208. — Niets nieuws. Ver de la peau, Vermis cutaneus, Ciron. Idem, ibidem; p. 594. — Nomina nuda. a 1791. Acarus exulcerans, Acarus humanus, Krätzmilbe. WICHMANN, Aetiologie der Krätze; Ed. 2.; p. 43. 44. — Aan de le editie van 1786 zijn eenige nieuwe passages toe- gevoegd, die voor ons van geen belang zijn. m 1792. Acarus siro. HUNTER, Bemerk. Krankh. Trup- pen Jamaica; p. 219. — Als 1788. m 1792. Acarus exulcerans. MANUEL; in: Encycl. méth., Hist. nat., Ins.; v. 7. p. 692. n. 30. — Mitte ulcerante, p. 685. n. 30.; p. 692. n. 30. — Matte ulcereuse bij fig. 9. t. 255., naar DE GEER 1778. Acarus scabiei. Idem, ibidem; p. 692. n. 31. — Mitte de lobe ale ps arts lp. 1692 In 31! m 1792. Acarus scabiei. PETAGNA, Instit. Ent.; v. 2. p. 708. n. 11. — Diagnose van LINNAEUS’ exulcerans en van DE GEER'S scabiei. m 1792. Acarus siro. STAMMEN, De caussis cur in primis plebs scabie laboret; p. XVIII. §. XV. — §. II. „Fuerunt 48 754 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. quidem, et sunt adhuc multi medici, qui .... unicam scabiei caussam acaros esse.’ — Maar hij gelooft dat niet, omdat zoo vele symptomata ertegen pleiten; ook omdat na zoo vele andere ziekten de scabies uitbreekt. „Quare medici recen- tiores ab hac opinione adhorrere videntur.” — En zijn betoog in $. XV. eindigt: „accedere non possumus.’’ m 1793. Acarus siro, Ciron, Mite (Fra.), Miet, Klaanek (Dee.), Kridorm (Dee.), Ringorm (Dee.), Fnatorm (Dee.). BLUMENBACH, Haandbog i Naturh.; p. 344. n. 2. — Als 177292 m 1793. Acarus siro, Miete. DONNDORFF, Handb. Thierg.; p- 696. n. 4. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1793. Laus. Serre, Medicina clinica oder Handbuch; p. 379. — „Man hat Beispiele von innerlichen Läusesuchten, wo die Läuse .... in der Haut .... hervorkommen, wobei die Kranken sehr abgezehrt werden und leicht sterben.’ —. Dat is de echte phthiriasis, door Acarus siro veroorzaakt. m 1794. Acarus scabicei. FABRICIUS, Ent. syst.; p. 430. n. 29. — Diagnose van DE GEER. Citeert DE GEER 1778, GEOFFROY 1762, BAKER 1743, MEAD 1751, BONANNI (lees: BoNoMo) 1687 en Rıvınus 1722. — Op p. 431, in den tekst, weer scabicei. — „Caussam nec symptoma morbi esse evin- cunt observata, analogia cum Gallus.” „Conf. A. exulcerans.”’ o 1794. Acarus stro, Krätzmilbe, Laus. GOEZE, Beleh- rungen; p. 181. ‘dat de ,,Lause’’, die Phthiriasis veroorzaken, eene andere soort zijn, dan de gewone (Pediculi). Maar hij zegt niet, dat deze ziekte door de Acarus siro veroorzaakt wordt. e 1794. Milbe. MıEG, Gedanken über die Wichmanni- schen Krätzetheorie; in: Mus. Heilk.; v. 2. p..267—271. — „Ich finde allezeit verschiedene Zweifel gegen die Milben, als Ursache der Krätze’’, &c. &c. m 1794. Mibe. SCHERB, Ueber Amstein’s Beytrag; p. 53 sqq. — P. 57: „Der Ursprung der Krätze von Milben ist zwar möglich, aber” &c. — P. 58: „Die Ansteckung der Krätze lässt sich durch Milben gar wohl erklären; aber .... &c. — Hij is dus een twijfelaar. m 1794. Krätzmilbe, Krätzemilbe. AM STEIN, Ein Bei- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 755 268. Acarus siro L. 1758. trae; in: Mus. Heilk.; v. 2. p. 20-27. — Reeds vóór het verschijnen van WICHMANN’s werkje 1786 was hij een voor- stander der ,,Milbentheorie’’. — P. 22: „Es wäre noch immer möglich, dass die Krätzmilbe mit der Mehlmilbe, oder einer andern Art, die gleiche Abstammung hätte (Umwandlung durch Klima, Nahrung, &c.)”. — P. 23.: „Es erleichtert die Erklärung vom Ursprunge der Krätze.” De redeneering doet aan die van HooKE 1665 denken; zie Deel I. p. 5. — Uit niets blijkt, dat hij de diertjes zelf kende, of er moeite voor gedaan heeft, ze te leeren kennen. m 1794. Milbe, Sire. AM STEIN, Ueber Herrn Scherben’s - Einwendungen; in: Mus. Heilk.; v. 2. p. 61—71. — Hier vertelt hij, waarom hij aan de „Milbentheorie” hecht. — „Vor einigen Jahren eine Frau, .... das Thierchen, welches sie Sire nannte, aus einem hellen Bläsgen an der Hand vorge- zeigt, sondern auch den Gang, der sich durch ein röthliches Streifgen unterschied, gewiesen .... Sie vergliech die Milbe nicht uneben mit einem Maulwurf.” m 1795. Milbe. GULDENER VON LOBES, Beobachtungen; up. 43. — Als 1791. m 1796. Acarus scabicei. FABRICIUS, Index alph. in Ent. Syst.; p. 7. — Nomen nudum. m 1796. Acarus scabicei. FABRICIUS, Nomencl. Ent.; LLL. — Nomen nudum. m 1796. Acarus siro, Krätzmilbe. GOEZE, Belehrungen, p. 181. — Als 1794. 1797. Acarus siro, Miete, Ciron, Mite, (Fra.). BLUMEN- BACH, Handb. Naturg.; Ed. 5.; p. 388. — Als 1779. 1797. Ciron. (DUCHESNE), Man. du Natur. — Eenige bijzonderheden, uit oudere werken geput. Ciron de la gale. Idem, ibidem; art. Tique. — Nomen nudum. mir 7979 Acarus: scabiei, OLIVIER) Expl. d. PIG; zun Gyclemeth list. naty Ins. v..18. Pl. 255. f. 9.\(naarDE GEER 1778). — Zie 1792 MANUEL. w 1797. Acarus siro. DE SAUVAGES, Nosologia; v. 5. p. 244. — Nomen nudum. Hij kent 12 soorten van scabies; de lle is de scabies vermicularis. 756 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1756. m 1798. Acarus scabiei, Mite de la gale. CUVIER, Tabl. élém. hist. nat.; p. 623. — Te korte diagnose; naar DE GEER 1778. — „Quelques auteurs la regardent même comme la cause de la gale.” Im 17282 Reiz, Memor. clin. med. pract-; Ed: 72 fase 1. p. 121. — Handelt over de bekende Psorophthalmia seu Ophthalmia pruriginosa palpebrarum, galle ou gratelle des paupieres, juckende Krätze der Augenlieder, zonder de ware oorzaak te kennen, (of te willen kennen!)] mo 1798. Acarus scabiei, Krätzemilbe. WILHELM, Unter- halt Nature ps. f. 313. m 1798. Acarus scabiei, Insect of the itch. WILLAN, Descr. a. treatm. of cut. diseases; p. 45. — Nomen nudum. m 1799. Acarus sivo, Miete, Ciron, Mite (Fra.). BLU- MENBACH, Handb. Naturg.; Ed. 6.; p. 388. — Als 1779. m 1799. Givon. GEOFFROY, Hist. abr Ins.; ver2ip. 620: — Als 1762. Acarus humanus subcutaneus, Ciron de la gale. Idem, ibidem'spyyo2Z25 mn. 2. — Als 1762: m 1799. Acarus scabiei. PINEL, Nosogr. philos.; v. 2. p. 223. — „Apres une foule de siécles, l'objet a été repris où il falloit le commencer, c'est-à-dire examiner avec soin ce qu'on trouve dans les pustules. .... ” — Vermeldt Mour- FLET 1634, MEAD 1751, „un médecin d’Hamburg” (= WIcH- MANN). — „L’insecte qu’on a découvert dans les pustules de la gale est une espèce de ciron (acarus scabiei)” — Hy behoort dus tot de bekeerden. 17997 Acarus scabiei. PINEL, Philos. Nosol.j)v. 22 pi VE: Als hierboven. 1799. Acarus. RATHKE, Entom. Jagttagelser; i: Skrivter Naturh. Selskabet; v. 5. n. 1. p. 192. — Handelend over Acari in het algemeen: — ,,Endnu flere, ligesom og den skraekkelige saa kaldte Lusesyge efter Rimelighed synes snarere vaere Virkning af en Art af dette, end af det Slaegt, som den i Fölge Navnet tilskrives.’’ — Und die schreck- liche sogenannte Lauseseuche scheint der Wahrscheinligkeit nach lieber die Wirkung einer Sorte derselben, als nach der Gat- tung [Laus], der sie nach dem Namen zugeschrieben wird. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. I. UT 268. Acarus siro L. 1758. Goed begrepen, RATHKE! m 1799. Acarus scabiei, Krätzinsect. WILLAN, Die Haut- krankheiten; p. 47. — Als 1798. m 1800. Ciron. GEOFFROY, Hist. abr. Ins.; v. 2. p. 620. — Als 1762. Acarus humanus subcutaneus, Ciron de la gale. Idem, ibidem; p. 622. n. 2. — Als 1762. m 1801. Acarus scabiei, Kritzmilbe. JÖRDENS, Entomol. Helminth. menschl. Körp.; p. 22. n. 6. — Verkorte diagnose van DE GEER 1778. — Zeer korte geschiedenis. — P. 23. Seur, Reitlies. — Twee figuren van WICHMANN 1786 en een van DE GEER 1778 zeer goed gereproduceerd. — P. 24. onder- aan: eene zeer korte beschrijving, aan DE GEER ontleend; waarin hij de meelmijt met deze vergelijkt. — P. 25. Hij noemt de door KNIPHOF 1759 beschrevene soorten; „Allein ausserhalb dieser Krätze, sind jene Milben zur Zeit nirgens in und an dem menschlichen Körper gefunden worden.” — P. 27. Referaten over WICHMANN, MECKEL, BALDINGER, GözE. — P. 28. Hij is tegen de theorie van WICHMANN: hij begrijpt niet, hoe het mogelijk is, dat „Krätzmilben in eine wasseriche Flüssigkeitleben’’, terwijl hijzelf eenige bladzijden te voren, luizen uit etterende gezwellen laat te voorschijn komen!! 1801. Acarus scabiei, Mitte des ulcères galeux. LAMARCK, Syst. Anim. sans vert.; p. 179. — Citeert DE GEER 1778. — Nomen numen. m 1802. Acarus siro, Miete, Ciron, Mite (Fra.), Mite (Eng.). BLUMENBACH, Hand-Boek d. Nat. Hist.; p. 557. — PIS AAS: m 1802. Acarus scabiei. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 704. — Als 1790. — Engeland (TURTON). m 1802. Acarus scabiai, Mite de la gale. WALCKENAER, Faune paris.; Ins.; v. 2. p. 422. — Citaten; „dans les ulcères de la gale” &c. — Nomina nuda; Frankrijk. m 1803. Acarus scabiei, Krätzmilbe. (Anonymus), in: KRUNITZ Oec. techn. Eneycl.; v. 90. p. 331. n. 7. Dia gnose van DE GEER 1778, &c. — „Sie ist übrigens von der Ausschlagmilbe, Acarus exulcerans vielleicht gar nicht ver- schieden.” 758 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 268. Acarus siro L. 1758. m 1803. Acarus siro, Miete, Ciron, Mite (Fra.), Mite (Eng.). BLUMENBACH, Handb. Naturg.; Ed. 7.; p. 78. — Als 1779. m 1803. Acarus scabiei, Kraze Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 203. n. 2650. — Nomen nudum. — „Ich kenne das Insekt, ausgenommen aus Büchern, nicht, wohl nur darum, weil ich es fürchte, und nicht gesucht habe (1). Wenn es übrigens ausgemacht ist, dass es in der wahren Kräze allemal zugegen sey, so ist diese Milbe bey uns da, weil die Krankheit da ist.” Opmerking. 1. Eerlijke bekentenis, die bijna alle medici van dien tijd beschaamt. — Beieren. m 1804. Ciron. DuMÉRIL, Traité elem. Hist.-Nat.; p. 118. — „On en trouve une espece dans les boutons des animaux attaqués de la gale, et on croit qu’elle produit cette maladie.” Spatiéering van mij. Dat is eene merkwaardige mededee- ling! Heeft hy dat zelf onderzocht en gezien? Of is het eene, toevallig juiste, deductie? Alle dieren, die schurmitithebben, herbergendu sis dese- rons.’ Van het meerendeel der hierbeneden volgende Acarus-soorten heb ik daaromtrent geen gegevens gevonden. m 1804. Acarus exulcerans, Mite de la gale. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 347. — Naar DE GEER 1778, met ééne van diens figuren (buikzijde), op t. 66. Sarcopte de la gale. Idem, ibidem; t. 66. f. 8. contra p 396.. Ciron de la gale, Acarus scabiei, Sarcoptes scabiei. Idem, ibidem; v. 8. p. 55. — Nomina nuda. — Zij behoort tot zijn „genre Sarcopte”. 269. (Adhuc sine nomine.) (Sarcoptes scabiei var. wombats RAILLIET 1893.) (Acarus.) m 18045 (Mate. LATREILLE, Hist: nat. Crust) Ins.; swans p. 393. 394. — „Des phascolomes venant de la nouvelle Hol- lande, .... maladie cutanée qu’avoit produite une quantité. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 199 (269. Sarcoptes scabiei var. wombati Raill. 1893.) prodigieuse de petites mites .... Les personnes qui ont préparé sa dépouille n'ont pas tardé à voir leurs mains et leurs bras couverts de petits boutons irritants, occasionnés par l'introduction de ces mites dans la peau, et ce n'est qu’au bout de plusieurs jours, qu’elles n’ont plus rien ressenti.” Waaruit blijkt, dat deze Acarus-soort wèl op den mensch overgaat, maar spoedig sterft. „Ces mites sont presque invisibles à la vue simple, ayant à peine un vingtieme de ligne dans leur plus grande dia- metre. Les plus petites .... avoient beaucoup de rapports avec la mite de la gale de De Géer; les autres” .... (zie boven bij Psoroptes, p. 699). Phascolomys ursinus (SHAW); Nieuw Holland. (Adhuc sine nomine). (Sarcoptes cumiculi NEUM. 1892.) (non GERLACH 1857.) (Acarus.) [m 1780. (Anonymus); in: Wittenb. Wochenbl.; p. 85. — „Vorigen Herbst hatte man viele Hasen, die pockigt waren.’ — Uit het verdere verhaal blijkt, dat hier de echte scabies bedoeld wordt; zie verder bij vulpis en ovis. — Schurft bij hazen vind ik verder nergens geboekt. — Lepus euro- paeus ; Duitschland. ] 270. (Vervolg van Deel I. p. 342). (Adhuc sine nomine.) (Sarcoptes canis GURLT 1837.) (Acarus.) [a 1617. CHARLES D’ARCUSSIA DE CAPRE, La fauconnerie du Roy; p. 25. — Over eene plant: Dentilaria Rondeleti, thans Knoxia Rondeleti, Rubiaceae. — „La connoissance d'icelle lui fut donnée par un berger qui en guérissoit ses chèvres de la gale, .... même les chiens, .... la racine de laquelle, pilée dans un mortier & détrempée avec 760 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (270. Sarcoptes canis Gourlt 1837.) huilend viemanit „le streem 22. 2 Swengete vous en frottez un chien galeux et pelée, il guérira, & le poil lui reviendra.” — Frankrijk. [a 1753. LiNDECRANTZ, Canis familiaris; p. 18. — „Mor- bi’, waaronder: „scabies’, zonder vermelding van acari, of van contagium. — Zweden.] m 1759. Ciron. DE LA CHENAYE DES Bors, Dict. rais. univ. dAnım.; v. 1. p. 613. art. Chien) — Ees cirons i... incommodent fort les Chiens, surtout en été. — Oudste vermelding van de Acarus canis ! — Frankrijk. [m 1759. LINDECRANTZ, Canis familiaris; im : LINNAEUS, Amoenwacads ave 4. p. 60. — Als VSS] [a 1760. LINDECRANTZ, Canis familiaris; 2n : LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 4. p. 60. — Als 1753.] [m 1783. CHABERT, Traité de la gale .... des Anim.; p. 5. — „Celui de tous qui y est le plus exposé, & en qui ces maladies sont le plus opiniâtres, c'est le chien.” — P. 6. „Les chiens à poil ras” (sont) „plus sujets a la gale sèche. Le chien à long poil” (est) „communément affecté que de la gale humide.” — P. 11. „La gale qui affecte les chiens, se guérit avec assez de facilité. — Si l’homme, le cheval, le mouton, &c. tiennent cette maladie de l’espèce canine, elle devient .... plus rébelle, & produit très-souvent des effets terribles.” — P. 21. 22. „La gale acquise, qui émane du chien, est plus dangereuse pour l’homme que pour les autres animaux.” — Frankrijk.] Latere onderzoekers zijn het niet met CHABERT eens. [m 1791. VIEDEBANTT, Anhang; Von d. Heil. d. Pferde- und Thierräude; p. 4. — „Wegen der Hunde ists eine be- kannte .... Sache.” — Duitschland.] [m 1803. CHABERT, Traité de la gale; Ed. 5. — Als 1783.] (Adhuc sine nomine.) (Sarcoptes vulpis FÜRST 1861.) (Acarus.) [a 1780. (Anonymus), in: Wittenb. Wochenbl.; p. 85. 86. — „Die Schäfer .... sagen, dass so gar die Schafe mit HISR OVERZ. D AGAROLOGIE. U. 761 (Sarcoptes vulpis Fürst. 1861.) einer Art von Räude durch die damit behafteten Füchse können angesteckt werden. Sie nennen sie die Fuchsräude.” — Duitschland.] [m 1791. VIEDEBANTT, Anhang; Von d. Heil. d. Pferde- und Thierräude; p. 4. — „Indess trifft vorzüglich den Fuchs das Schicksal der Räude.” — Duitschland.] (Adhuc sine nomine.) (Sarcoptes leonis Can. 1894.) (Acarus.) [m 1759. NORBERTO, Raridades da Natureza; p. 23. — „O galo, que nao teme o lead, &c.” — Barbarije.] 271. (Vervolg van Deel I. p. 342.) (Adhuc sine nomine.) (Sarcoptes equi GERLACH 1857.) (Nom. praeocc.: HERING 1838.) (Acarus caballi nov. nom.) [a 1759. NORBERTO, Raridades da Natureza; p. 23. — „O galo, que naò teme o leaò, nem o cavallo,” &c. — Por- tugal. | m 1779. Acarus siro, Miide, Ringorm, Veed. WILSE, Phys. Beskriv. over Spydeberg; p. 83. — „Heste faar undertiden et Slags Skab, hvorved Haarene gaae bort, samme” [Natur- kyndige] „tilskrives et Slags naesten usynlig Utoy, her kaldet Veed, mueligens det er og et Slags Miider.’’ — „Paarden krijgen somtijds een soort schurft, waarbij de haren uitval- len; dezelfde (natuurkundigen) schrijven (haar) toe aan eene soort naverwant onzichtbaar ontuig, hier V eed genoemd, mogelijk is dat ook eene soort Mijten.” — Eene merkwaar- dige, en voor zoover ik weet, de oudste vermelding van de paardeschurftmijt. — Noorwegen. Welke natuurkundigen? Welke naverwante soort? Acarus sıro van Homo sapiens ? [m 1783. CHABERT, Traité de la gale .... d. Anim; p. 762 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (271. Acarus caballi Oudms. 1929.) 4. — „La gale qui, dans le cheval, le mulet & l’âne” &c. — P. 5. Hij noemt de „gale dans le cheval, le mulet & l’äne plus rébelle que dans le mouton” &c. — P. 6. „En général le cheval, l’äne, le mulet” (sont) „plus sujet a la gale sèche.” — 4 P) 22 „Plusieurs Elèves & nous-mémes avons été affectés ‘ de prurit & de petites pustules, pour avoir été exposés au contact de la poussière que l’étrille & la brosse enlevoient de la surface du corps d’un cheval affecté d'une forte gale, ces accidens n’ont eu aucune suite, & se sont dissipés d’eux- mêmes.” — Frankrijk.] De schurftmijten van paard en ezel sterven dus spoedig op den mensch. [m 1791. VIEDEBANTT, Anhang; Von d. Heil. d. Pferde- und Thierräude; p. 4. — „Wegen der Pferde ists eine be- kannte .... Sache.” — Duitschland.] [m 1803. CHABERT, Traite de la gale; Ed. 5. — Als 1783.] m 1804. Insect, Milbe. RUDOLPHI, Bemerk. Naturg.; v. 1. p. 17. noot 2. — ,,Alibert .... Hôpital du Nord in Paris . eine eigene Art Insecten in der von Pferden” (dem Menschen) „mitgetheilten Krätze gefunden (l); .... dass er an zwölf Arten der Krätze in jeder eine eigne Art Milben kenne” (2). Opmerkingen. 1. Het is mogelijk, dat ALIBERT eene andere soort zag dan Acarus caballi, bijv. eene Pso- roptes- of eene Chorioptes-soort. 2. Dat riekt naar opsnijderij ! Vooral als men, p. 265, leest: „Wichmann und Willan waren ihm fremde Namen”! i (Vervolg van Deel I. p. 344.) (Sarcoptes suis GERLACH 1857.) (Acarus.) [o 1759. Linpu, Sus scrofa; p. 12. — Onder de ziekten ook „scabies’’. — Zweden.] [m 1760. LINDH, Sus scrofa; in: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 5. p. 472. — Als 1759.] [m 1783. CHABERT, Traité de la gale: „wd Anm p. 5. — „La gale du cochon est plus rébelle que du mouton.” HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 763 (Sarcoptes suis Gerlach 1857.) — P. 22. „Celle du cochon ne cède si facilement aux remedes que celle des moutons.” — Frankrijk.] [m 1788. LiNpx, Sus scrofa; in: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 5. p. 472. — Als 1759] [m 1803. CHABERT, Traité de la gale; Ed. 5. — Als 1783.] (Vervolg van Deel I. p. 345.) (Sarcoptes dromedarii GERVAIS 1841.) (Acarus.) Niets bijgekomen. (Vervolg van Deel I. p. 345.) (Adhuc sine nomine.) (Acarus bubulus Oupms. 1926.) [m 1783. CHABERT, Traité de la gale .... d. Anim.; p. 22. — „La gale des animaux herbivores n’est pas bien dan- gereuse pour l’homme. — Celle du boeuf résiste encore moins aux remèdes.” — Frankrijk. ] [m 1803. CHABERT, Traité de la gale; Ed. 5. — Als 1783. ] 212: (Vervolg van Deel I. p. 346. 8 P (Sarcoptes ovis ROBIN 1860.) (Acarus.) [m 1754. PALMAER, Oves; p 16... — Onder de Morbi: ,Scabies” .... disnoscitur facile labiis tumidis et pustulis copiosis. Est hic morbus tam contagiosus, ut, dum una hoc vexantur, reliquae ab illa immunes vivere non possint, eoque modo totus grex aliquantulo temporis spatio intereat, ne- cesse est.’’] Daar hebben wij de bekende „noir-museau- SO [m 1759. PALMAER, Ovis; in: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 4. p. 185. — Ook apart: Lugd.-Bat.; Leipzig. — Als 1754.] 764 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (272. Sarcoptes ovis Robin 1860.) [m 1760. PALMAER, Ovis; in: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 4. p. 185. — Als 1754.] [n 1763. Reuss, De scabie ovium. — Er is slechts sprake van een virus.] [m 1780. (Anonymus); in: Wittenb. Wochenbl.; p. 85. 7, Pockisten Sehatfe..... Die Schafer 22% sagen, dass so gar die Schafe mit einer Art von Räude durch die damit behafteten Füchse können angesteckt werden. Sie nennen sie die Fuchsräude, und sie äussert sich fast nur allein um die Nase, und die benachbarten Theile derselben an den Schafen. Dieser Zufall (1) verdiente mehrere Aufmerksam- keit und Unternehmung, ob wirklich die Ursache davon in einer Mittheilung des Uebels durch die Ansteckung auf der Weide, mittelst der damit behafteten Füchse, geschehen môchte.”] Opmerkingen. 1. Ziekte. — Al weer een geval van noir-museau-schur ft. [m 1783, NCHABERT, Traité de la ‘gale .... d.’Anim., p. 5. — „Le mouton y est aussi très-sujet, mais elle n'est pas à beaucoup pres aussi rébelle dans cet animal que ....” — P. 6. „Le mouton” (est) „communément affecté que de la gale humide.” — P. 22. „Celle des agneaux & des moutons cède plus facilement aux remèdes que celle....”] [m 1788. PALMAER, Ovis; in: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 4. p. 185. — Als 1754.] m 1790. Insect, Milbe, Schaafmilbe. VIEDEBANTT, Pract. Abh. Heilung Schaafräude; p. 24—27. — Voorstander van de WICHMANNsche theorie; erkent de contagio; begrijpt echter niet; hoe de „Insecten’’ oorspronkelijk op het schaap komen; neemt zelfs generatio aequivoca aan. — Uit niets blijkt, dat hijzelf de „Insecten’ waargenomen heeft. m 1791. Insect. VIEDEBANTT, Nachtrag zur .... Schaaf- räude; p. 172. „Die Insecten-, Kuchs-voder Filz- räude .... ist 1790 umständlich beschrieben.’ [m 1791. VIEDEBANTT, Anhang; v. d. Heil. d. Pferde- und Thierräude; p. 4. — „Fuchs ...., noch öfterer giebt man ihm bey der Schaafräude die Schuld, dass er durch sein Schubbern an Bäume, wohin Schaafe kommen, die Heerden HIST OVERZ DY ACAROLOGIE. MIT. 765 (272. Sarcoptes ovis Robin 1860.) anstecke.” — Hij twijfelt aan de waarheid daarvan.] [m 1803. CHABERT, Traité de la gale; Ed. 5. — Als 1783. ] (Adhuc sine nomine.) (Sarcoptes caprae FÜRSTENBERG 1861.) (Acarus.) [o 1617. In CHARLES D'ARCUSSIA DE CAPRE, La faucon- nerie du Roi; p. 25. — Over eene plant: Dentilaria Rondeleti (= Knoxia Rondeleti, Rubiaceae). — „La connoissance d'icelle lui fut donnée par un berger qui en guérissoit ses chèvres de la gale.”’ — Dit is de oudste passage, die ik over schurft bij geiten vond.] lmmlves) CHABERT, Traite, dey la gale) 2... .d. Anim: p. 5. — ,,Celle du bouc est plus rébelle que celle du mou- ton.” — P. 22. „Celle du bouc, de la chèvre ne cède pas si facilement que celle des moutons.’’] [m 1791. VIEDEBANTT, Anhang; Von d. Heil. d. Pferde- u. Thierräude; p. 4. — „Minder gewöhnlich ist der Fall bey den Ziegen.’’ | [m 1803. CHABERT, Traité de la gale; Ed. 5. — Als 1783.] (Vervolg van Deel I. p. 347.) (Adhuc sine nomine.) (Sarcoptes cati HERING 1838.) (Notoedres.) Iml 76 SACAR Systema morborum; \p. 190. .— 4,8. Scabies felina. In Westphalia per duos annos regnavit haec scabies inter feles.” — Al weer Westphalen! zie Deel I. p. 347. — Duitschland.] [a 1791. GIRTANNER, Medic. Bemerkungen; in: Medic. Bibliothek; v. 3. n. 3. p. 533. — „Die Katzen sind einer ge- wissen Krankheit unterworfen, welche vorzüglich in Eng- land häufig vorkömmt, und dort unter dem Namen „the Mange” bekannt ist. Sie besteht in einem Ausschlag, der sich über den ganzen Körper, vorzüglich aber am Kopfe zeigt .... doch die verschnittenen Kater davon befreyt 766 ‘ DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (Sarcoptes cati Her. 1838.) blieben .... Quecksilbersalbe hinter die Ohren, täglich einreiben, bis sie salivierten, und alle genasen. Die Erklärung muss ich andern überlassen.” — England.] (Adhuc sine nomine.) (Sarcoptes mutans ROBIN 1860.) (Knemidokoptes.) [m 1778. BEAUVAIS, Sur les causes .... maladie .... des volailles .... Isle de Bourbon; im: Obs. s.1. Physique, | VHist. nat.; v. 13. p. 201. — „Maladies des yeux. — Cepen- dant, la plupart des maladies qui arrivent à cet organe, sont dues à la gale où la vérette. — Vérette ou Gale. — Une espèce de gale qui, sous le nom de vérette, couvre les parties de la tête & du col dénuées de plumes, emporte aussi beaucoup de volailles .... Et à la gale en général pour les poules- d’Inde.”] Blijkbaar veroorzaakt door bovengenoemde schurftmijt. — Gallus domesticus, Meleagris gallopavo ; Réunion. [m 1791. VIEDEBANTT, Anhang; v. d. Heil. d. Pferde- u. Thierräude; p. 4. — „Sogar das Federvieh ist nicht ganz frey davon.’ ] (Oribatei.) [m 1634. Mourer, Ins. Theatrum; lib. 2. c. 11. p. 217. — Sprekend over Spinnen: „Varij minores ..... Oribates alij dicuntur, quod in arboribus praesertim montanis repe- riuntur.”’ — Ofschoon deze zin hoogstwaarschijnlijk niet op Acari betrekking heeft, heb ik hem toch hier geplaatst, om- dat wij hier de verklaring lezen van het woord, dat acaro- logen zoo bekend is.] m 1799. Trombidium. RATHKE, Entom. Jagttagelser; i : Skrivter Naturh. Selskabet; v. 5. n. 1. p. 199. 200. — Hij verdeelt de Acari in 3 groepen; eene daarvan is: „Trombi- dium”. — „De Arter, der have krumme, hornartede saavel Yderkiaeber som Inderkiaeber, og Aedespidserne eller palpi bestaaende af 4 rundagtige Leed, henförtes til Slaegtet Trombidium.”’ — „Die Arten, welche krumme, hornartige HISDVOVERZSDPACAROEOGIE.SIT: 167 (Oribatei.) sowohl Aussen- als Innenkiefer hatten, und die Fressspitzen oder palpi von 4 rundlichen Gliedern bestehend, zu dem Genus Trombidium hingestellt wurden.” Hieronder brengt hij soorten van Oribata, Hermannıella, Notaspis, Tritia en Anoetus ; zoodat zijn genus Trombidium ongeveer met de groep der Oribatei samenvalt. m 1804. Notaspis, Notaspe (Fra.). HERMANN, Mém. Apt.; p. 87. — Geeft eene beschrijving van zijn genus Notaspis ; type: Acarus coleoptratus L., die beter eene beschrijving van de groep der Oribatei mag genoemd worden; om welke reden ik haar hier weêrgeef. Verkort: „Le dos couvert d'une espèce d’écaille ou d’écusson; cette carapace déborde le ventre. Les parties de la bouche, qui sont très-cachées, n’admettent aucun examen; ce n'est que dans le Notaspe tégeocrane que j'ai reconnu des antennules. Le corselet .... se voit .... distinctement dans quelques es- peces. Il y est terminé par une tête conique, attachée immé- diatement au ventre dans les espèces sans corselet distinct, et qui, vue par dessous, m'a paru être creuse et renfermer un autre petit cône qui contient sans doute les parties de la bouche (1). — Au milieu du ventre, près de son bord, une espèce de papille oblongue, qui a une fente longitudinale au milieu, et qui vraisemblablement est l'anus. — Couleur brune ou noire, plus ou moins foncée, ce qui ne m'a pas permis d'en reconnoître les yeux. — Elles offrent dans toutes les parties une grande variété, qui ne peut que faciliter beaucoup la distinction de ces espèces. Cette variété se remarque dans la forme du corps, dans celle des pieds, et dans le nombre de leurs crochets. Le corps est ou lisse ou tuberculé ou ridé, luisant ou mat, hérissé de poils ou non hérissé, augmenté souvent de certaines appendices transpa- rens. — Les pieds présentent dans la plupart des especes un poil très-allongé”. Hij verdeelt het genus (de Oribater) in „sousdivisions’: 1. „A ongles monodactyles.’” — Past op Nymphae, en allerlei genera zonder eenige andere verwantschap, dan dat zij Oribatei zijn. | 2. „A ongles didactyles.’’ — Berust op slechte waarneming. 768 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (Oribatei.) 3. „A ongles tridactyles.’’ — Adulti van zeer verschil- lende genera. Hiertoe N.B. ook eene Uropodide met 2 klau- wen! Opmerking. 1. De passage is niet duidelijk, maar men kan eruit lezen, dat hij onder het driehoekige voorste gedeelte van het propodosoma eene holte zag (het camero- stoom), waarin „les parties de la bouche” (het gnathosoma) verborgen is. Genus Oribata Latreille 1802. Type: Acarus geniculatus L. 1758. m 1795. Acarus, Tique. LATREILLE, Observ.; in: Mag. encycl.; v. 4. p. 19. n. 8. — „Bouche en forme de museau, renfermée sous une enveloppe membraneuse (1). Deux man- dibules en pince. Deux antennules très petites, sétacées, droites, articulées, insérées à la base extérieure des mächoi- res. Deux mächoires plates, carrées conniventes, rapprochées en forme de lèvre inférieure: angle extérieur saillant” Opmerking. 1. De dorsale kap van het camerostoom. — De definitie is goed. Als „espèce qui aura été l'objet de mon examen” (= type; zie hierboven, p. 33) geeft hij op: Acarus coleoptratus Linné. — Daar er reeds een genus Aca- rus LINN. 1758 bestaat, met sıro als type, zoo valt zijn genus. m 1796. Acarus, Tique. LATREILLE, Précis car. gen. Ins.; p. 184. — „Bouche en forme de museau, renfermée sous une enveloppe. Mandibules en pinces. Antennules très-petites, coniques, articulées. Lèvre inférieure de deux pièces pointues. — Caract. habituels. Corps ové ou arrondi, ordi- nairement noir ou brun, couvert d’une peau dure, formant un rebord autour du corps, sans distinction d’anneaux, marchant tres lentement. Une piece menue, longue, arquée en faucille, de chaque côté de la tête, dans une espèce.” (1). Opmerking. 1. Hiermede bedoelt hij coleoptratus. — Als „espèce qui aura été l’objet de mon examen” (= type, zie hierboven, p. 33) geeft hij aan: Acarus geniculatus LINNÉ. — Dat mag niet; want, le bestaat er reeds een genus Acarus L. 1758, met siro als type; en 2e: hijzelf gaf in 1795 coleo- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 769 Oribata Latr. 1802. ptratus als type aan! — Ik begrijp wel, waarom hij die ver- andering wenschelijk achtte: coleoptratus (dat is die „une espèce) is eene (voor LATREILLE!) zeer afwijkende soort; en die moet men niet als type aannemen. m 1802. Oribata, Oribate (Fra.). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 3. p. 65. — „Organes de la mandication ren- fermés dans une espèce de museau (1). Palpes tres-petits et coniques. Mandibules à deux tenailles. Pattes propres pour la course. Corps ové ou presque rond, recouvert d'une peau coriacée. Exemple. Acarus geniculatus Lin.” Opmerkingen. 1. De definitie van 1796 was beter! = Zie over ,,Exemple” hierboven, p. 33. — Ik moet hier nog eens uitdrukkelijk erop wijzen, dat zona lis uk) in Diee1-T.p..348 355 durde- lijk uiteengezet heb, LiNNÉ's geniculatus niet is de langpootige Damaeus geniculatus, maar synoniem is met de kortpootige corticalis van DE GEER. Het betoog wordt hierbeneden voortgezet. m 1803. Oribate (Fra.). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 5. p. 201. — „Organes de la mandication enveloppés; palpes très-petits, coniques; mandibules à deux serres.” m 1804. Oribate (Fra.). LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 399. 400. — Nomen nudum. 273. Notaspis horridus Joh. Hermann 1804. (Camisia.) m 1804. Notaspis horridus, Notaspe horrible. Jon. HER- MANN (père); in: JOH. FRIEDR. HERMANN, Mém. Apt.; p. 90. n. 4. t. 6. f. 3. — „Oblongus, asper; abdomine postice bidentato, quadrihamato. — Oblong, rude; abdomen garni par derrière de deux dents et de quatre crochets.’’ — Ver- kort: „Dans les mousses. — Printemps. — Observee apres la mort de mon fils (1). Elle reste dans le même attitude et ne retire pas les pieds, de telle maniere que l’on tourne (2). Elle est tres-dure, et ne se laisse pas écraser avec la pointe 49 770 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 273. Notaspis horridus J. Herm. 1804. d’une aiguille (3); en la pressant avec un instrument, elle saute en l'air à la manière d’un grain dur (4). — L’insecte peut allonger et raccour- cir les deux dents obtu- ses et écartées qui termi- nent son corps. Les deux crochets qui suivent ces dents sont mobiles, et peuvent étre ou écartés ou appliqués contre le corps, tandis que les deux autres, plus courts et ; placés plus en avant, Ge restent toujours dans la même position. — Le corps est inégale et chargé d’asperites; il est de couleur de cendre Fic 247 — Overtrek rembrunie, mat et sans aucun brillant: on y voit cependant quelque blancheur, qui semble provenir de petites écailles répandues cà et là comme une poussière fine. — La forme du corps est variable; tantôt il paroît plus allongé, tantôt plus raccourci. Le dos semble être élevé au milieu et avoir un sillon de chaque côté. — Le bec est transparent et peut être pareillement allongé et raccourci; mais l’insecte ne peut pas le retirer tout-à-fait. A son extrémité se trouve un point obscur (5). On n’a pas pu observer ses yeux à cause de la couleur sombre du corps. — Les articulations des pattes sont plus étranglées et plus distinctes que dans le notaspe lent (6). La 3¢ paire (7) n’a pas les gros poils que l'on voit dans les autres. Chaque patte est terminée par deux crochets (8). Les crochets des pieds I sont posés sur un filet mince (9). Les poils argentés qui les entourent, n'ont pu être exprimés dans la figure. Les pattes en général, et surtout les cuisses I, semblent être aplaties’’ (10). Opmerkingen. 1. Derhalve zijn zoowel de namen, de figuur, als de beschrijving van Jom. HERMANN (père). 2. Deze waarneming deed ook LINNAEUS 1746; zie Deel I. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. ala 273. Notaspis horridus J. Herm. 1804. p. 348. 3. De medegevende lederachtige huid en de beklee- ding met vuil verhinderden dat. 4. Dat heb ook ik onder- vonden. 5. De doorschemerende spitsen der mandibels en malae maxillarum. 6. segnis. 7. Lees: „La 3° articulation.” 8. Lees: trois crochets. 9. Dat is bij alle pooten het geval. 10. Hier vergist hij zich. De achterrand is goed geteekend; men vergelijke die met MIcHAEL’s figuur, Brit. Orib. t. 47. f. 2. 274. (Vervolg van Deel I. p. 347. no. 85.) Acarus scaber L. 1758. (Camisia.) m 1759. Acarus depressus, cinereus, lateribus, scabris. DE LA CHENAYE DES Bois, Dict. rais. univ. d’Anim.; v. 1. p. 647. col. 1. — Naar LINNAEUS 1746. — In Deel L p. 348. zeide ik reeds: dat ik deze soort synoniem beschouw met biverrucatus. — In humus; Maart; Zweden. m 1759. Acarus cinereus depressus, lateribus scabris. LIN- NARUS Anim: spec. disp.; p. 199.'n. 29: m 1760. Acarus scaber. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 11.; p. 618. n. 29. — Als 1758; zie Deel I. p. 348. m 1761. Acarus scaber. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.; p. 484. n. 1988. — Als 1746 en 1758; zie Deel I. p. 347. 348. m 1763. Depressed ash coloured Acarus with rough sides. BROOKES, A new and accur. Syst.; p. 280. n. 12. — Naar LINNAEUS 1746. m 1767. Acarus scaber. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12; Wale 25 ps 026; n. 38: —— Als 1758 zie Deel 1p. 3485) met de toevoeging: „Habitat in terra prima vere.’’ Dat wisten wij reeds uit zijne Fauna Suec. 1746. — Met ,,terra’’ bedoelt hij natuurlijk humus, rijk aan rottende plantendeelen. Dat diertje leeft onder rotte bladen. m 1769. Acarus scaber, Ruuwe myt. HouTTUYN, Natuurl. ESE vl Stuk (— toms)rl3. pP. 159. n.'33. .— Naar? Eın- NAEUS 1761. 772 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 274. Acarus scaber L. 1758. m 1769. Acarus scaber. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 13.; ve HP 2 dm 22 92.1027. n° SSA SRO m 1773. Grey rough earth Acarus. Hit, Hist. of Anim.; p. 25.n. 7. —- Als 1752; zie Deel I. p. 348. m 1775. Acarus scaber, Rauhe Milbe. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1057. n. 33. — Naar Hour- TUY NG W269: m 1781. Acarus plantarum, Pflanzenmilbe. MAYER, In- sektenbeschr.: in: Naturforscher; n. 15. p. 113. 114. „Der Kopf platt, sehr klein mit einer Erhòhung an dem obern Theil. Das Maul an der Spitze” (sic!). „Die Augen sehr klein, auf jeder Seite des Kopfes eines. — Die Brust sehr kurz, unten flach, oberhalb etwas erhaben, ungieich (2). — Der Unterleib gross, an der Brust etwas zusammenge- drückt (3), breiter und rund gegen den Hintertheil, Füsse achte; an jeder Seite des Unterleibs viere nahe an der Brust. Die vorderen zwey sind etwas kürzer (4), alle haben 5 Ge- lenke, von welchen das erste am Leibe das kürzeste ist; mit Klauen versehen, die hakenförmig und klein sind. — Fühl- hörner keine, wenigstens nicht merkliche, wenn nicht etwan die kleinen warzenförmigen Erhöhungen bei dem Munde diese vorstellen. — Die Farbe ist aschgrau. Der ganze obere Körper hat diese Farbe, der untere aber ist schwarz, die Gelenke der Füsse wechseln mit diesen zwey Farben ab. Die Grösse ist geringe, gleich der Käfermilbe (A. coleoptr.) des Hrn. Ritter von Linné. — Diese Pflanzen-Milben wohn- ten Haufenweise unter den abgestorbenen, halb vermoder- ten Pflanzen.” „Caput compressum (5), minimum, tuberculum minimum in parte superiore. Os minimum in apice. Oculi duo minu- tissimi, unus utrinque ad latere capitis. — Thorax brevissi- mus, subtus planus, sursum parum convexus, inaequalis sessilis (6). Abdomen maximum, antrorsum compressum latius et rotundatum posterius. Pedes VIII. utrinque IV. abdomini inserti mox pone Thoracem; priores duo parum breviores, omnes articulis 5. primo ab abdomen brevissimo. Ungues hamati minimi distinguibiles. — Antennae vix ullae. An varicosa tubercula minima ad os huius usus? — Color HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. TLS 274. Acarus scaber L. 1758. cinereus. Corpus totum superius cinereum, subtus nigrum. Articuli pedum colore nigro et cinereo alternant. — Magni- tudo minima. Similis Ac. Coleoptrat. 27. Linn. — Habitat gregatim inter plantas emortuas.” Opmerkingen. 1. Hij zag oogen, omdat hij ze wilde zien. 2. Oneffen, niet glad, ruw. 3. Hij meent: miet breed, nauw, smal; want, er volgt op: ,,breiter”. 4. Zeer zonderling: pooten I zijn alleen bij sommige para- sieten korter dan de andere. 5. Lees: depressum; zie den Duitschen tekst. 6. Dat beteekent hoogstwaarschijnlijk: achteraan even breed als het hysterosoma vooraan, en niet bewegelijk ermede verbonden. Ik vermoed, dat hij dezelfde Camisia vond, die LINNAEUS „in terra prima vere” aantrof, die veel onder rotte bladen voorkomen, en waarvan de femora kort-gesteeld zijn (: „das erste Gelenk am Leibe das kürzeste”). Horridus was het niet: dan had hij wel die 4 kromme borstels (HERMANN: ,crochets’’) gezien. — Duitschland. m 1789. Acarus scaber ; Chagrinee. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 61. n. 27. — Naar LINNAEUS 1767. mal/90 Acarus scaber. GMELIN, Syst. Nat.; van 12) Pi; 5. p. 2931. n. 33. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1792. Acarus scaber, Mitte rude. MANUEL; in : Encycl. méth., Hist. nat., Ins.; v. 7. p. 694. n. 46. — Mitte soyeuse, p. 686. n. 46. — Naar LINNAEUS 1767. m 1802. Acarus scaber. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 706. — Als 1790. 275. Notaspis segnis Hermann 1804. (Camista.) m 1804. Notaspis ? segnis, Notaspe ? paresseux. HER- MANNY Mem Apt... 947t. 4.4 8.; t. 9. Kr Des pressus; abdomine parallelogrammo, postice retuso bicorni; thorace trigono, halterato. — Déprimé; abdomen en paral- lelogramme, émoussé par deriére et 4 deux cornes; corselet trigone, garni de balanciers.” — Verkort: 774 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 275. Notaspis segnis Herm. 1804. „D’un cendré noirä- tre Ber corselet ponte deux; petites écaillles pédonculées, en forme de balanciers. Les angles postérieures de l’abdo- men sont garnis d’un stilet transparent, cour- be en dehors. Les pieds EMD vertrek munis de 3 onglets. La partie antérieure du corps analogue au corselet des autres notaspes. Je crois cependant avoir observé sur le dessous une espéce de repli bien plus large dans sa partie postérieure que dans les autres especes (le HERMANN père voegt er nog aan toe: „Mon fils avoit laissé quelques ébauches crayonnées de Vextrémité du pied, ainsi que de l’extrémité du corps, sur lesquelles la direction des crochets est différente, et où entre ceux-ci il y en a encore deux autres dont la direction est presque parallele.” (2). „Entre les mousses. L’insecte est singulier par sa paresse incroyable; à peine meut-il les pieds.” Opmerkingen. 1. Hij twijfelde daarom aan de ver- wantschap met de overige Notaspis (= Oribatei). Hij was een goed waarnemer. Wat hij zag is juist een van de fundamen- teele onderscheidende kenmerken tusschen Macro- en Bra- chypylina. 2. Zie de nevenfiguurtjes; beide zijn tamelijk goed; de buitenste achterrand-uitsteeksels zitten aan de huid der Nympha III, die nog niet afgeworpen is. 276. (Adhuc sine nomine.) (Eremaeus hepaticus C. L. KocH 1836.) m 1799. (Sine nomine.) RATHKE, Entom. Jagttagelser; in: Skrivter Naturh. Selskabet; v. 5:”n. 1. p. 194. — „I Selskab med denne (1) findes en anden der ligner den (2), HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 715 (276. Eremaeus hepaticus C. L. Koch 1836.) men har i Stedet for Hornene (3) 2de lange til Siderne ud- staaende kölledannede Bôürster.” „In Gesellschaft mit diesen (1) wird ein anderes gefunden, das diesen ähnelt (2), an der Stelle der Hörner (3) aber zwei lange, nach den Seiten hervorsteckende, keulenförmige Borsten besitzet.” — Achter bast van Quercus ; in rot hout; Noorwegen. Opmerkingen. 1. Notaspis coleoptratus L. 1758. 2. Niet volgens de tegenwoordige begrippen! 3. De ptero- morphae. — Mij dunkt, het was Eremaeus hepaticus C. L. KocH 1836. 277. (Vervolg van Deel I. p. 348. n. 86.) Oribata geniculatus (Linnaeus 1758). Type van het genus Oribata LATR. 1802. D 1667. CHARLETON. Zie Deel I. p. 351. — Deze editie bestaat niet. Wat hier staat, moet dus geschrapt worden. m 1668. Vermis in cortice, Acarus, Mite. CHARLETON, Onom. zoic.; p. 55. — Nomina nuda. In het najaar en in den winter verbergt deze soort zich voornamelijk onder mos, maar ook tusschen en achter boombast. — Achter boombast; Engeland. m 1677. Vermis in cortice, Acarus, Mite. CHARLETON, Exercit.; p. 58. — Nomina nuda. m 1759. Acarus niger, geniculis femorum globosis. DE LA CHENAYE DES Bors, Dict. rais. univ. d. Anim.; v. 1. p. 647. col. 2. — Nomen nudum. — Achter boombast; in rot hout; Nederland. m 1759. Acarus niger, femorum geniculis subglobosis. LIN- NAEUS, Anim. spec. disp.; p. 199. n. 17. O 1760. Omzwervende myt. BAKER, Het micr.; v. 2. c. 23. p. 187. — Als 1744; zie Deel I. p. 352. m 1760. Acarus geniculatus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 11.; p. 617. n. 17. — Als 1758; zie Deel I. p. 353. m 1761. Acarus geniculatus. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 776 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 277. Oribata geniculatus (L. 1758). 2.; p. 482. n. 1977. — Als 1746 en 1758; zie Deel I. p. 352. SSL m 1763. Black acarus with globous knees. BROOKES, A new and accur. Syst.; p. 281. n. 24. — Naar LINNAEUS 1746. m 1763. Acarus lichenum. ScopoLI, Entomologia Carnio- lica; p. 391. n. 1073. — „Minor Acaro coleoptrat., albus, ellipticus, postice obtusus. Thorax binis veluti tuberculis (1). Abdomen superne versus latera fuscescens, pone pilosum. Pedes aequales, aequedissiti, pilosi. Inter Lichenes in arbo- ribus.” Opmerkingen. 1. De kortgesteelde, min of meer bolvormige pseudostigmatische organen. — Nympha (ver- moedelijk Nympha III) eener Oribata, vermoedelijk van Oribata geniculatus (L. 1758). Vergelijk ScopoLrs beschrij- ving met de figuur, die MICHAEL, Brit. Orib. v. 2. t. 30. f. 2. van Notaspis lucorum (= Oribata geniculatus (L. 1758)) geeft. Op en onder Lichen op boomstammen; Karniolië. 1765. Mute vagabonde. MENURET; in: Encycl. Dict. rais. Sci. Arts Métiers; v. 10. p. 579. — Nomen nudum; citeert HOOKE 1665; zie Deel I. p. 348. m 1767. Acarus geniculatus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 122702 12P.2 p. 1025. n. 19. — Als-IMS8rszmerDeclhl apy ss — In Ed. 10>stond: ,,Habitat vv. «tn Ed. 125 Habitat in ramis emortuis’”’. In Deel I. p. 352. zagen wij reeds, dat DE GEER hem dat mededeelde. | 1769. Acarus geniculatus, Knobbelpoot. HOUTTUYN, Na- tuurl. Hist; voll. Stuk (= tom) pal = Naar Eg NAEUS 1767. m 1769. Acarus geniculatus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 13:00:01, M2 ep: 1025: n: 19.2 =3Als41767: m 1771. Wandering mite. ApAMs, Microgr. ill.; Ed. 4.; p. 96. — Als 1746; zie Deel I. p. 352. m 1773. Knotty legged acarus. Hırı, Hist. of Anim.; p. 2520.02 OI SZ zie Dee Php oer m 1774. Mite vagabonde. Encycl. Dict. univ. rais.; v. 29. — Als MENURET 1765. m 1775. Acarus geniculatus. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 814. n. 20. — Als LINNAEUS 1767. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. WET 277. Onibata geniculatus (L. 1758). m 1775. Acarus geniculatus, Knotenfuss. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1053. n. 19. — Naar Hour- OMAN) 1769. m 1776. Acarus corneus pilosus, niger. SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. 40. n. 18. t. 2. f. 2. — Verkort: „Unter dem Moose. Grös- ser und seltener als Lin- nees Acarus coleoptratus, hart, pechschwarz. Auf dem Rücken blasse Haare.” Opmerkingen. Zoo- als het daar geteekend is, gelijkt het dier op Leiosoma coracinus ; maar die is glad, glanzend, haarloos, intens zwart. De teekening, ik erken het, is zeer slecht; en tòch geloof ik, dat zij de- zelfde soort voorstelt als geniculatus L. — Zeldzamer un ie dan coleoptratus is het dier niet; blijkbaar vond SCHRANK deze soort meer dan de thans beschrevene. — Onder mos; Oostenrijk. m 1778. Acarus geniculatus, Zweigenwürmlein. FISCHER, Vers. Naturg. Livl.; p. 166. n. 442. — Op verdorde takjes; Lijfland. m 1178. Mitte. DE GEER, Mem. Hist. Ins.; v. 7. p. 86. — „Le dessous de l’écorce des vieux troncs d’arbres.”’ Acarus corticalis, Mitte de l’écorce des arbres. Idem, ibidem, p. 131. — ,,Acarus subrotundus crustaceus fusco-castaneus ‘ nitidus, pedibus pallide fuscis. — Mitte arrondie écailleuse d'un brun de marron luisant à pattes d’un brun clair.” — Ten onrechte identificeert hij haar met GEOFFROY’s Acarus petrarum niger, &c., zie bij lucidus, hier beneden, p. 790. Verkort: „Decembre, Janvier, Février; Utrecht; sous l’écorce un peu détachée du tronc d’un vieux poirier; (p. 133) mais quand le tems est doux et que le soleil brille, elles sortent 778 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 277. Oribata geniculatus (L. 1758). de leur retraite pour se promener sur le tronc et les bran- ches de l’arbre; (p. 131) sur les branches et de petits mor- Fia 250 — 3/2 ceaux de bois qui avaient séjourné longtemps sur le terrain. Três petite, d’un brun marron obscur, luisant, un peu plus grande que les Mittes domestiques; plusieurs ensemble dans le même endroit. (P. 133) Leur demarche est très lente. (P. 131) Une espece de corcelet (c), en dessous duquel les pattes ont leur attache, tout près les unes des autres. Tête (1) conique, en dessus deux longs poils (2) courbés l’un vers l’autre. Ventre en forme de boule, ovale, presque arrondi. Peau assez dure, presque écailleuse, par-ci par-la garnie de petits poils courts et très fins. Pattes, brunes plus claires que le corps, assez longues, quatre articulations, parsemées HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 119 277. Oribata geniculatus (L. 1758). de plusieurs poils, dont deux ou trois surpassent les autres en longueur. La cuisse comme enflée au milieu, beaucoup plus grosse que les autres. Trois crochets, écailleux, brun obscurs, mobiles; la Mitte peut les Ecarter et les rapprocher. Le dernier article de la patte (3) également très mobile et très flexible. En dessous de la tête (1) deux petits bras, courts, divisés en articulations, garnies de poils; la Mitte les tient ordinairement cachés sous la tête. Ces bras sont un peu courbés; la Mitte s'en sert probablement pour saisir les matières qui lui servent de nourriture et les porter à la bouche (4). Opmerkingen. 1. Voorste helft van het propodo- soma; het „corcelet’’ is de achterste helft; eene scheidings- lijn bestaat niet; hij werd door de tectopedia I gedupeerd. 2. Lamellaarharen. 3. Praetarsus. 4. Hoe is het mogelijk, dat DE GEER op die gedachte kwam? Hij wist toch, dat de Aya- neae, met wier tasters hij telkens deze „bras vergelijkt, dat niet doen. DE GEER, student te Utrecht, zond van deze Acari eene teekening, of eene beschrijving, of exemplaren aan LINNÉ; deze noemde ze geniculatus ; zie Deel I. p. 352. Vreemd is het, dat hij LINNÉ niet citeert, en aan de diertjes een ande- ren naam geeft. — De teekening van de poot is vrij goed, behalve de veel te groote praetarsus en de 2 klauwen, terwijl hij er drie beschrijft. Onder boomschors (winterkwartier); op de stammen en takken (bij mooi weder); op dor hout en takjes op den grond; op Pirus communis ; December, Januari, Februari; Neder- land. m 1781. Acarus geniculatus. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 490. n. 25. P— Diagnose van LINNAEUS 1767. — Identifi- ceert haar ten onrechte met SCHRANK 1776; zie volgende soort. m 1781. Acarus musci, Moosmilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 521. n. 1075. — Dat zijn de namen, die hij aan Zijne Acarus .... Beytr. n. 18 geeft. m 1783. Acarus corticalis. De GEER, Abh. (vertaling door GOEZE) vs 7. piso. n. 19. — Als 1778. 780 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 277. Oribata geniculatus (L. 1758). Borkenmilbe. GOEZE, ibidem; p. 55. noot p. m 1783. Acarus corticalis. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 205. n. 1353. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1787. Acarus geniculatus. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 373. n. 29. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1789. Acarus geniculatus. BRANZELL, Mus. natur. Acad. | Ups.; Pars 7a; p. 93. — Nomen nudum. — Zweden. m 1789. Acarus geniculatus, Geniculee. DE VILLERS, Lin- naei Ent.; v. 4. p. 53. n. 15. Citeert FABRICIUS 1787. Acarus lichenum, Mite des Lichens. Idem, ibidem; v. 4. p. 65. n. 42. — Naar SCOPOLI 1763. Acarus corticalis, Corticale. Idem, ibidem; v. 4. p. 67. n. 51. — Naar DE GEER 1778. Acarus musci, Mite de la mousse. Idem, ibidem; v. 4. p. 7%. n. 790 Naar. SCHRANK 1776. -- „An SCOP. 102177 = Neen, zie bij muscorum hierbeneden, p. 785. m 1790. Acarus geniculatus. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1.4 P. 5. p. 2929. n. 19. — Diagnose van LINNAEUS 1767. — Citeert ook abusivelijk geniculatus SCHRANK, zie hierbeneden, p. 783. Acarus musci. Idem, ibidem; p. 2933. n. 72. — Diagnose van SCHRANK 1776. 1791. Acarus geniculatus, Zwergenmilbe, Zweigenwürm- lein. FISCHER, Vers. Naturg. Livl.; p. 358. n. 662. — Te korte beschrijving. — „An den Aesten verstorbener Bäume; Lijtland. m 1792. Acarus geniculatus. MANUEL; in : Encycl. méth., Pasta, Ins. v. 7. p, 691. 2.26% Mitte geniculee, p. GSA 26s) MON. en. 26. Acarus musci, Mitte des mousses. Idem, ibidem; p. 697. msg: m 1792. Acarus geniculatus. PETAGNA, Instit. Ent.; v. 2. p. 709. n. 14. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1794. Acarus geniculatus. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p- 431. n. 32. — Diagnose van LINNAEUS 1767. 1799. Trombidium corticale. RATHKE, Entom. Jagt- tagelser; 2# : Skrivter Naturh. Selskabet; v. 5. n. 1. p. 193: — Op een turfdak, waarvan de uit berkebast bestaande HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 781 277. Oribata geniculatus (L. 1758). onderlaag geheel doorboord was. — „Med Forundring saae jeg at det vor en liden sort Midde, der sad 1 Klynger paa Naeveret og anrettede denne Ödelaeggelse. Da jeg ved Hielp af Mikroskopet saae, at den havde saavel de ydre Kiaeber (mandibulae) som Inderkiaeberne (maxillae) samt Aeder- spidserne (palpi) bestaaende af 4 rundagtige Leed, troede jeg at den med mere Ret kunde henföres til Slaegtet Trom- bidium ; og da den, undtagen i Farve, lignede deGeers ararus corticalis (ins. 7. p. 130. 8. fig. 1.) har jeg beholdt Navnet corticale, nigrum, abdomine subgloboso, femoribus subclavatis.” „Mit Erstaunen sah ich, dass es eine kleine, schwarze Milbe, die haufenweise auf der Rinde sass, und diese Zerstörung anrichtete. Als ich mittelst des Mikroskopen sah, dass sie sowohl äussere Kiefer (mandibulae) als innere Kiefer (maxil- Jae), wie auch Fressspitzen (palp?) von 4 rundichen Gliedern bestehend hatte, glaubte ich, dass sie mit bessern Grund zur Gattung Trombidium hinge- rechnet werden dürfte, und da sie, Färbung ausgenom- men, de Geer’s Acarus corti- calosmlanss.Z.p. 1907 8. fig. 1.) ähnelte, habe ich den Na- men corticale, nigrum, abdo- mine subgloboso, femoribus sub- clavatıs behalten.” De vernietiging van van de lucht afgesloten oude berke- bast door Oribata geniculatus is niet onmogelijk: men vindt haar ook aan andere bastsoor- ten, in rotte bladen, spreeuwe- nesten, enz. Haar voorkomen op daken is zeer algemeen. — Bergen (Noorwegen). m 1800. Juli. Acarus cole- optratus, Wandering Mite. SHAW; in : SHAW & NODDER, Viv. Nat., or The Natur. Misc. ; Bie) 2st Sage 782 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 277. Oribata geniculatus (L. 1758). v. 11. t. 440. — „Acarus niger, subglobosus, lateribus subco- leoptratis.’’ — Diagnose van LINNAEUS 1767 en die van GMELIN 1790. — „Super muros et arborum truncos ineunte vere non raro conspicitur Acarus coleoptratus, vix acarum vulgarem magnitudine superans. Colore nigerrimo lucido a congeneribus facillime distinguitur.” „Black subglobose Mite, with subcoleoptrated sides. — This insect is by no means uncommon in the beginning of spring on walls, trunks of trees, &c. In size it scarce exceeds the common or cheese-mite, but is readily distinguished from others of its genus by its black and somewhat glossy colour.” Zeer goed is de identificatie met HOOKE’s (1665) ,, Wan- dering mite’; zie Deel I. p. 348. f. 66. — Verkeerd is zijne identificatie met LINNE’s coleoptratus ; en het is vreemd, dat SHAW zelf niet bemerkte, dat LINNE’s diagnose niet op zijn Acarus past. m 1802. Acarus geniculatus. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 705. — Als 1790. — Engeland (TURTON). Acarus musci. Idem, ibidem; p. 708. — Als 1790. m 1802. Oribata geniculatus. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 3. p. 65. — Nomen nudum. — Zie hierboven p. 769. m 1804. Acarus geniculatus, Acarus musci, Acarus corti- calıs. HERMANN, Mém. Apt.; p. 92. — Nomina nuda. — „sont tres-vraisemblablement autant d’espèces de notaspes.”” m 1804. Mute. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; VND: 395. — Beschrijving naar DE GEER 1778. Acarus geniculatus, Mite de l'écorce des arbres. Idem, ibi- dem; p. 400. — Nomina nuda. 213 (Adhuc sine nomine.) (Oppia berlesei LEONARDI 1895.) (Oribata.) m 1776. Acarus femoribus omnibus clavatis. SCHRANK, Beytr. Nature. pP. 126. n. 26. t. 6 f. 9.102 —_ wVerkort: „Auf den Nadeln der Tannenbäume (1) und zwischen den Rinden der Weiden (2). Kugelförmig (3), so klein, dass man HIST OVERZ. DI ACAROEOGIES TIE 783 (278. Oppia berlesei Leon. 1895.) sie ohne Beyhülfe einer Linse nicht finden kann (4). Schwarz, hornartig. Drey Hauptab- sätze: 1. die Schnauze und ein Theil des Vorderleibes (5), 2. ein hornartiges Rückenschild, 3. der Hin- terleib. Dieser an seinem Wurzel drey sichtbare a Verteifungen (6). Füsse; ©: Glieder schwer zu zählen; de erstes Glied a vorziiglich dicke, an den Fiissen I und II mehr als an den übrigen. Alle Fiisse mit vielen Haaren, davon eines eine lange Borste (7). Auch bey der Schnauze ein Paar Häärchen (8), sonst ganz glatt (9). Fig. Rie12522 3/2) 10. ein Fuss vergrössert, ganz dünn d an die Brust befes- tiget, gleich darauf ansehnlich dicke, schnell wieder ab- nimmt (10), und fast linienförmig (11) fortläuft. Am Ende zwo Klauen (12). Ich stelle hier nur drey Gliede vor; vollkom- men ungewiss; ob nicht a aus dreyen bestehe.’ Opmerkingen. 1. Vermoedelijk op de op den grond liggende sparrenaalden: Abies picca L. (pectinata D. C.). 2. Salix. 3. De figuur is dus te lang geteekend. 4. Op den donkeren achtergrond. 5. Onjuist; ook het propodosoma is te klein geteekend. 6. BERLESE teekent er 4; en zegt in zijne beschrijving: „impressiones aliquot’; dat is dus vrij onbestemd. 7. SCHRANK teekent deze tastharen te lang, BER- LESE te kort. 8. Rostraalharen. 9. Hij is gewoon, rugharen niet te onderscheiden. 10. Dat klopt niet met zijne figuur. 11. Dat komt bij geen enkele Oribatide voor; zijne figuur deugt niet; zijne beschrijving is blijkbaar later naar deze foutieve figuur opgesteld. 12. Er moeten er 3 zijn. Op Sparrenaalden; op wilgebast; Oostenrijk. m 1781. Acarus geniculatus, Knotenfüssige Milbe. SCHRANK, meere eten, - e 784 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH (278. Oppia berlesei Leon. 1895.) Bam ns Austriae; p. 52000 1021. EL verwijst naar zijne Beyträge, p. 126. n. 26. — De identificatie met LINNÉ's geniculatus is hem te vergeven, maar het is eene andere soort. m 1789. Acarus geniculatus, Geniculee. DE VILLERS, Lin- naei Ent.; v. 4. p. 53. n. 15. — Citeert FABRICIUS, Spec. — Ins. 25; zie de vorige soort 1781; maar ook SCHRANK. 1790. Acarus geniculatus. GMELIN, Syst. Nat; versie pil dip 2929) n. 19. — Citeert óók SCHRANK. m 1802. Acarus geniculatus. GMELIN, Syst. of Nat.; vor p. 705. — Citeert alleen SCHRANK, t. 6. f. 9. 10. m 1803. Acarus geniculatus, Knotenfüssige Milbe. SCHRANK Ba una Boca: v. Sp. 208. n.26662 Korte diagnose; citeert SCHRANK 1776 en 1781. — „Unter Baumrinden.” — Beieren. 279. Nopaspis castaneus Hermann 1804. (Xenillus.) m 1804. Notaspis castaneus, Notaspe chatain. HERMANN, Mem. Apt.; p. 89. n. 3.t. 7.5.4. =", Castaneus mitens; abdo- mine subgloboso simplici; capite brevi-conico; femoribus clavatis. — Chatain, luisant; abdomen presque globuleux, simple; téte courte, coni- que; fémurs en massue.’’ — Ver- kort: |, Dans un gazon touffu d’un lichen porte-voix (Scyfifer) (1); aux envi- rons de la ville (2); Juin. Sa marche ni absolument lente, ni fort vîte. Il Fic. 253. — Overtrek. avoit de la peine a se soutenir sur la plaque du verre poli; il tomboit souvent sur le dos et faisoit long-temps des efforts pour se redresser.” O pm erkingen. 1. Cladomia. 2. Straatsburg. — Tus- schen gras en Cladoma ; Frankrijk. HISD. OVERZSD. ACAROLOGIE. N. 785 280. Acarus muscorum Scopoli 1763. (Astegistes.) m 1763. Acarus muscorum. SCOPOLI, Ent. Carn.; p. 391. n. 1071. — „Ovatus, nitidus, niger; politissimus et longis villis; pedibus ferrugineis. Duplo major Acaro coleoptrato- rum. Inter muscos.” Acarus coleoptratorum (Nympha II!) is gemiddeld 1.1 mM. lang. Eene Oribatide van 2 mM. is Phthiracarus magnus ; maar die is niet „longis villis’ en bovendien opvouwbaar, wat SCOPOLI wel gemeld zoude hebben. Een tweede reus onder de Oribatei is Tritia decumana, 1.408 mM.; maar ook. die is opvouwbaar. Rest ons dus, onvoorwaardelijk aan te nemen, dat hier eene fout ingeslopen is, en dat wij voor „major’’, ,minor’” lezen moeten. Ik voor mij, geloof, dat ScoPoLI Astegistes pilosus C. L. KocH 1841 in handen gehad heeft. Deze meet 0.56 m.M. — In mos; Karniolië (Tirol). u 1789. Acarus muscorum, Mite des mousses. DE VIL- LERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 65. n. 40. — Naar SCOPOLI. Maar hij citeert ook SCHRANK 1776 (muscz), die echter = geni- culatus is. — „In Gallia Australis.” m 1790. Acarus muscarum. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2934. n. 80. — Hier wordt Scororr geciteerd bij SCHRANK, wat niet goed is. 281. (Vervolg van Deel I. p. 353. n. 87.) Notapsis bipilis Joh. Hermann 1804. (Ceratoppia.) m 1804. Notaspis bipilis, Notaspe deux-poils. JOH. HER- MANN; in: HERMANN, Mem. Apt.; p. 95. (geen figuur). — „Globosus, castaneus, nitens; capite acuminato, pilis duobus (1) porrectis, exterioribus crassioribus, interioribus tenuiori- bus, duobus in extremo corpore remotis, pilo laterali valido femorum tertii paris, patulis. — Globuleux, châtain, bril- lant; tête acuminée, à quatre poils tendus en avant, deux extérieurs gros, et deux intérieurs plus minces; deux autres 50 786 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 281. Notaspis bipilis Joh. Herm. 1804. poils écartés sur l’extrémité du corps, et un autre fort, sur les côtés des cuisses de la troisième paire, tous ouverts.” — Verkort: „Mai; dans une forêt près du Rhin, sur la substance atta- chée contre l’écorce d’un arbre, qui m'a semblé être de la fiente desséchée de quelque limaçon (2). — Lorsque l’insecte contracte les pieds, on voit de chaque côté du corps trois poils dirigés en avant, qui n’appartiennent pas au corps, mais aux pieds. Il ya un autre poil étendu dans une situation droite sur le côté, qui est le poil de la cuisse. Au reste toutes les cuisses sont nues, mais les jambes et les tarses sont garnis de poils tournés en avant. — Dans l’un des deux individus les deux poils de la partie postérieure du corps m'ont paru moins distinctes et moins réguliers; il y en avoit aussi quel- ques autres plus petits et placés irrégulièrements.” Ompmiernikeim sein. ı 1. Lees: quatuor 3 Dat iziyjniide 2 rostraalharen en de 2 veel dikkere einden der lamellae met hun lamellaarhaar. 2. Lees over dezen zin hetgeen ik in Deel I. p. 354 daarover schreef. — Ook deze beschrijving is mees- terlyk; hij vergeet echter de rugharen en de enorme lamellae te vermelden. 282. Acarus confervae Schrank 1781. (Hydrozetes.) m 1781. Acarus confervae, Confervenmilbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austriae; p. 511. n. 1054. t. 3. f. 5. — „Acarus fuscus ovatus, pedum geniculo secundo minimo, tertio seta longa armato.” Descr. Minimus, vix nisi ope lentis visibilis; fuscus; pedi- bus pallidioribus. Figura globosa, antice acuminata. Pedes aequalis longitudinis & structurae. Si bases pedum non computes, articulis constant quinque; primus, tertius quartus teretes, in apice tertii seta longa porrigitur. Articulus secun- dus brevis, fere globosus; quintus itidem brevis, sed oblon- gus, apice unguiculis armatus. Pedes omnes pilis nonnullis brevibus sparsis leviter horrent, sed corpus undum, nec HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 787 282. Acarus confervae Schrk. 1781. nisi ad rostrum setis duabus, quasi antennis, brevibus in- structum. = a Habitatin con- a fervis; extra aquam mori- tur; in aqua superficiem nunquam pe- tit, nec vaga- ©” tur, sed in fi- lamentis con- fervae obam- bulat. — Lec- tus sub finem gq Marti.” Op de tee- kening ziet men „Vorti- cella ringens Bie 2545 2 3/2. insecto adhaerens.’’ (SCHRANK, p. 547). m 1789. Acarus confervae, Mite de la conferve. DE VIL- LERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 71. n. 67. — Naar SCHRANK 1781. m 1790. Acarus confervae ; GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2932. n. 59. — Diagnose van SCHRANK 1781. m 1791. Acarus confervae. BREZ, Flore des Insectophi- les; p. 292. — Nomen nudum; op Conferva polymorpha. m 1792. Acarus confervae, Mitte de la conferve. MANUEL; jie Encycl: meth., Hist nat.,: Ins.;v.7.'p.' 695. ni 6 =—— Naar SCHRANK 1781. m 1802. Acarus confervae. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 707. — Als 1790. m 1803. Acarus confervae, Conferven Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 213. n. 2685. — Diagnose; citeert SCHRANK 1781. — „Im Bodensaze stehender Wässer; auf untergetaugten Wasserpflanzen. In einem Wasserseiden- aufgusse erhielt ich sie wohl ein ganzes Jahr lang unver- ändert. — Früling und Sommer.” Wasserseide = Conferva. — Beieren. 788 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 283. Notaspis corynopus Hermann 1804. (Belba.) m 1804. Notaspis corynopus, Notaspe corynopède. HER- MANN, Mém. Apt.; p. 89. n. 2. t. 4. f. 2. — „Pedibus longi- tudine corporis; articu- | lis clavatis, nudis; ulti- mo cheliformi. — Pieds de la longeur du corps; les articles en massue, nus; le dernier en forme de pince”. — Verkort: „Le corps est presque sphérique, à demi pointu postérieurement, noir, luisant. Le corselet dis- tinct. — Entre les mous- ses Fic. 255. — Overtrek. Dat is eene met ex- sudaat bedekte Damaeus sufflexus MıcH. 1885. Dat exsu- daat bevindt zich tusschen de proximale helft der tarsi en een stijven borstel, zoodat die twee te zamen eene „schaar’” vormen; tusschen alle korte borstels en de pootleden, zoo- dat de genua en tibiae „kelkvormig” lijken; verder draagt het afgebeelde individu achter op het hysterosoma eenige nymphehuidjes, zoodat de achterrand een weinig toegespitst lijkt: -Vergeljk ig. 255 met! MıcHAer Brit: “Orib. ‘ve | 2s t. 34. f. 9. — Ik bezit zoo’n exemplaar. Men zoude tegen deze mijne meening kunnen aanvoeren, dat MICHAEL de kleur „dark hazel-brown’ noemt. Maar vroeger maakte men niet zoo’n groot verschil tusschen don- ker hazel-bruin en „zwart’’. En MICHAEL spreekt van „with- out any gloss”. Ook dat is eene appreciatie, die zeer sub- jectief is. In dit mijn boek vindt de lezer tal van voorbeelden van verschillende benaming van kleur en glans. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 789 284. Notaspis clavipes Hermann 1804. (Belba.) m 1804. Notaspis clavipes, Notaspe clavipède. HERMANN, Mém:Apt:; p. 88: n. 1. t. Amie ODE. t.9.8.9.U.V. „Pedum corpore longiorum (1), articulis clavatis, seto- sis; abdomine anterius utrinque sinuato-exciso; thoracis apophysi laterali bicorni. — Pieds plus longs que le corps, à articles en massue, garnis de soies; abdomen sinué des deux cötes à la partie antéri- Fic. 256. — Overtrek. 790 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 284. Notaspis clavipes Herm. 1804. eure; une apophyse latérale du corselet à deux cornes.” — Verkort: „Corps sphérique, noir, luisant. Sur le dos une série circu- laire de sois noires. Le corselet est distinct. — Entre les mousses.” Opmerking. 1. Lees: „Pedes longiores”, of „Pedi- bus longioribus”. — Die nevenfiguren verklaren zichzelf. — Frankrijk. 285. Acarus lucidus Fourcr. 1785. (Leiosoma.) m 1762. Acarus petrarum niger, abdomine globoso lucido, femoribus subclavatis ; Tique noire et lisse des pierres. GEOF- EROYs Est abr. Ins.;; v, 2 PX 6264n2 Il. — Verkort: „Longueur 4 ligne. — Noire, ronde, lisse, luisante; tête un peu aigue. Pattes longues pour sa grandeur, leurs cuisses grosses, du moins I et II. Marche assez lentement. La tique est dure et resiste un peu quand on l’écrase. — Sur les pierres. | 4 Ligne = 0.62 mM. — Mij dunkt, dat was Leiosoma nitens (Langle 1844). — Op steenen; Frankrijk. m 1764. Acarus petrarum niger, abdomine globoso lucido, femoribus subclavatis ; Tique noire et lisse des pierres. GEOF- ERONSerlstrabr.2ins.; v. 2. D. 626. nhl. AS 62: m 1785. Acarus lucidus; Tigue noire et lisse des pierres. Fourcroy, Ent. paris.; v. 2. p. 529. n. 11. — Naam en dia- gnose van GEOFFROY 1762. — „Habitat superficiem lapidum.” m 1788. Tique notre et lisse des pierres. P. A. F. Ray, Zool. univ.; p. 607. n. 11. — Uiterst korte diagnose. 1799. Acarus petrarum niger, abdomine globoso lucido, femoribus subclavatus ; Tique noire et lisse des prerres. GEOF- FROY, Hist. abr. Ins.; vi 2. p. 626, n. Ill. Als 1762: 1800. Acarus petrarum niger, abdomine globoso lucido, femoribus subclavatis ; Tique noire et lisse des pierres. GEOF- FROY, Hist™abrm Ins. ; v2) p. 626, m. lf — Als ez: m 1804. 7ique noire et lisse. LATREILLE, Hist. nat. Crust. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 791 285. Acarus lucidus Fourer. 1785. Ins. ; v. 7. p. 400. — Nomen nudum. — Hij rekent haar tot zijn „genre Oribate”. 286. (Vervole van Deel T.. pi. 355..n..89.) Acarus tremellae Linnaeus 1761. (Leiosoma.) m 1758. Acarus tremellae. RYDBECK. — Nomen nudum, — Zie Deel I. p. 355.; voeg bij: — Op Tremella ; Zweden. m 1760. Acarus tremellae. RYDBECK, Pandora Ins.; n: LINNAEUS, Amoen. acad.; v. 5. p. 252. — Nomen nudum. — ANSM758 zie: Deel I. p. 3595. m 1761. Acarus tremellae. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.; p. 485. n. 1911. — „Acarus subglobosus atro-coerulescens nitidus. Habitat in Tremella juniperina.” Dat wil zeggen, dat er vermoedelijk slechts één exemplaar daar toevallig verzeild geraakt is, evenals Acarus aquaticus marginatus DE GEER in het water! Het was blijkbaar een Oribates globosus C. L. KocH, de eenige Oribatide, die aan de diagnose van LINNAEUS beantwoordt: ,,niger, parum nitidus, abdomine orbiculato” en door KocH ook blauwzwart afge- beeld wordt. m 1767. Acarus tremellae. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.; VARDAR 2 tp 1026.: 15132) — Als 1761 m 1769. Acarus tremellae, Blaauwe myt. HouTTUYN, Na- tour Elist.;’v. 1. Stuk (Stom) 13./p..155..n.32% — Naar LINNAEUS 1767. m 1769. Acarus tremellae. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 13.; zul 2 dimid\ 2 px 1026. mi 32 Als 1767. m 1775. Acarus tremellae. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 816. n. 30. — Als LINNAEUS 1767. m 1775. Acarus tremellae, Gallertmilbe. P. L. S. MÜLLER Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1057. n. 32. — Naar Lin- NAEUS 1767. m 1776. Acarus integumento coleoptrato, anguloso. SCHRANK, Beytr. Naturg.; p. 12. n. 9. t. 1. f. 19. — Ten onrechte iden- tificeert hij haar met coleoptratus L. — Verkort: 192 DR. A. C. OUDEMANS KRITISCH 286. Acarus tremellae L. 1761. „Gerne in nasser Erde, an den Seiten der Blumentöpfe, unter faulenden Stöcken; Frühjahr; sparsam. — Grösse Ci d ohngefahr wie ein Mohn- GOZO saamenkorn. Farbe glän- zendschwarz; Fusse hell castanienbraun. Haut horn- artig. Fast kugelförmig, vorne ein wenig gespitzet. Die unbewegliche Decke B, vorne mit vier Spitzen a a, 6 b, und drei Einschnitte. An jeder der vorderen Spit- zen a a ein längeres Häär- chen c c, mehrere kleinere am Vorderleibe n dn. Die 4 Spitzen liegen an den Fic. 257. — 3/2. Vorderleib nicht an (1); besonders die Spitzen a a stellen eine Schnauze vor, wenn man nach der Seite sieht. Fiisse: 5 Gelenken; das 2. sehr kurz, und schmäler. Keine Augen; sie möchten wohl da seyn (2). — Bewegung sehr langsam.’ Opmerkingen. 1. Goed waargenomen: bladvormige, eenzijdig aangehechte lamellae met lange cusps; en zijde- lingsche tectopedia II. 2. Hij drukt zich voorzichtig uit. — Mij dunkt, dat is dezelfde als tremellae (globosus). De cusps zijn te lang geteekend. — In humus, onder rotte planten- deelen; Maart tot Mei; Oostenrijk. m 1781. Acarus tremellae. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 492. n. 38. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1781. Acarus coleoptratus, Käferartige Milbe. SCHRANK, Enum. Ins. Austr.; p. 519.n. 1069. — Hij verwijst naar zijne Beyträge, p. 12. n. 9. — Nom. praeocc.: Linn. 1758. m 1787. Acarus tremellae. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 374. n. 43. — Diagnose van LINNAEUS 1767, met weg- lating van ,nitidus”. m 1788. Acarus tremellae, RYDBECK, Pandora Ins.; in : LINNAEUS, Amoen. Acad.; v. 5. p. 252. — Als 1758. m 1789. Acarus tremellae, Mite de la tremelle. DE VIL- a HIST -OVERZ. DWACAROEOGIE. II. 793 286. Acarus tremellae L. 1761. LERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 61. n. 26. — Naar FABRICIUS 1787. — Mite de la trémelle, in het Register. m 1790. Acarus coleoptratus, Käferartige Milbe. BRAHM, Insektenkalender; p. LXLII (= XCII). — Nomina nuda. — Febr. Mrt.; Duitschland. Acarus coleoptratus, Käferartige Milbe. Idem, ibidem; p. 20. n. 69. — Citeert SCHRANK 1776. — „Unter verfaulten Wollkrautblättern an der feuchten Erde. Nicht gemein’. m 1790. Acarus tremellae. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2931. n. 32. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1791. Acarus tremellae. BREz, Flore des Insectophiles; p. 292. — Nomen nudum. — Op Tremella juniperina. m 1792. Acarus tremellae. MANUEL; in: Encycl. meth., Hist. nat., Ins.; v. 7. p. 694. n. 45. — Mitte des tremelles, p. 685. n. 45.; p. 694. n. 45. m 1792. Acarus tremellae. PETAGNA, Inst. Ent.; v. 2. p. 711. n. 24. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1794. Acarus tremellae. FaBRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 434. n. 47. — Als 1787. m 1802. Acarus tremellae. GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p. 706. — Als 1790. m 1803. Acarus coleoptratus, Käferartige Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 204. n. 2655. — Korte diagnose; citeert SCHRANK 1776 en 1781; abusivelijk ook DE GEER (n. 297). — „In feuchter Erde; an faulenden Stöcken.’’ — Beieren. 287. Acarus xylariae Schrank 1803. (Leiosoma.) m 1803. Acarus xylariae, Fingerpilze Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 213. n. 2686. — „Muschelbraun, horn- artig; die vier vordern Schenkel keulenförmig; alle Schien- beine mit einer langen wegstehenden Borste. — Der Käfer- artige Milbe (1) sehr ähnlich, aber verschieden. — Am ge- fingerten Fingerpilze (2), um Landshut; Oktober.” Opmerkingen. 1. Zijn „Käferartige Milbe” is Le:o- soma tremellae, zie hierboven p. 792. 2. Xylaria digitata, 794 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 287. Acarus xylariae Schrk. 1803. Xylariaceae, Pyrenomycetineae, Ascomycetes. — Deze don- kerbruine, op tremellae zeer gelijkende soort is, mij dunkt, Leiosoma fuscus (C. L. KocH 1841). — Beieren. 288. Notaspis tegeocranus Hermann 1804. (Banksia.) m 1804. Notaspis tegeocranus, Notaspe tégéocrane. HER- MANN, MEemsApt ips ME 3. 4. — „Abdomine oblongo, mar- gine anteriore setis quatuor albis (1); capitis, triangulari scuto tecti (2), squamula laterali pellucida (3). — Abdomen oblong; quatre soies blanches au bord antérieur (1); la téte couverte d’un bouclier triangu- laire (2) avec une petite écaille laté- rale transparente (3). „Le corps est ovale-oblong, d’un roux foncé, tuberculé, non luisant; le bouclier de la tête dé- taché, échancré au sommet (4) et garni de deux soies. — Entre les mousses.” | Opmerkingen. 1. Twee interlamellaarharen en 2 pseudostigmatische organen. 2. De twee enorme bladvormige lamellae. 3. Tectopedia II. 4. De ruimte tusschen de twee „cusps’'. — In mos; Frankrijk. — Tegeocranos, p..140, en t. 4. re Fic. 258. — Overtrek. 289. Acarus infusionum Schrank 1803. (Ameronothrus.) m 1803. Acarus infusionum, Aufguss Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 204. n. 2654. — „Dunkel braun, spizig eyförmig; hornartig, glanzlos, sogar ein wenig behaart; ein längeres wegstehendes Haar an jedem Fusse. — Bewe- gung langsam; im Schlamme stehender Wasser.” Scutovertex bilineatus BOSTOCK 1888. Zie MICHAEL, Brit. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 795 289. Acarus infusionum Schrk. 1803. Orib. v. 2. p. 571—574. 54 t.. f. 8.; eene overal voorkomende soort. — Beieren. 290. (Adhuc sine nomine.) (Hermannia granulata NICOLET 1855.) (Hermanniella.) m 1799. Acarus scaber. RATHKE, Entom. Jagttagelser; in: Skrivter Naturh. Selskabet; v. 5. n. 1. p. 193. — (non Acarus scaber L. 17581). „Under Egetraeets Bark findes en lidet större Art af bruun Farve, der afgiver fra denne (1) derved, at paa hver side af Brystskioldet findes en liden Spidse (2) ligesom og paa Si- derne af Baglivet (3), samt at Skioldet, der bedaekker Ho- vedet, naaer frem over dette, og skiuler Munden (thorace abdomineque bispinosis). Den kan maaskee best ansees som en Afart af denne (4). Acarus scaber har Mundens Dele lige- dann som disse 2de.” „Unter Rinde der Eiche wird eine ein wenig grössere Art gefunden, die von dieser (1) dadurch abweicht, dass an jeder Seite des Brustschieldes eine kleine Spitze (2) gefunden wird, wie auch an den Seiten des Hinterleibes (3) sowie auch dass der Schild der den Kopf bedeckt, nach vorwärts darüber hinausreicht und den Mund verbirgt (thorace abdomineque bispinosis). Sie darf vielleicht am besten als eine Abart die- ser (4) angesehen werden. Acarus scaber hat die Mundtheile ähnlicherweise wie die beiden.” Opmerkingen. 1. Oribata geniculatus L. 1758; zie p. 780. 2. De zijdelings gerichte staafvormige pseudostig- matische organen. 3. De beide buisvormige uitvoerbuizen der olieklieren. 4. Inderdaad: hij zag dus de verwantschap dezer twee Oribatei. — Ik geloof goed gedetermineerd te hebben; de soort komt in dood hout voor, en heeft een eigen- aardig, naar voren springend gedeelte aan het propodosoma, waarvóór dan nog de spits van dat lichaamsdeel zichtbaar is, dat „og skiuler Munden”, „den Mund verbirgt’’. — Ach- ter eikebast; Noorwegen (Bergen). 796 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 291. Notaspis theleproctus Hermann 1804. (Liodes.) m 1804. Notaspis theleproctus, Notaspe theleprocte. HER- MANNEMM EADE ap 91. Dn EAT To CENTERS NNS L. M. — „Abdomine depresso, postice in papillam producto; Fic. 259. — Overtrek. supra rugis semicircularibus. — Abdomen déprimé, allongé en une papille par derrière; des rides semicirculaires en dessus.” „Le corps est orbiculaire, d'un cendré noir, nu. Le cor- selet est distinct. — Entre les mousses.” Bekend is, dat deze soort de huiden der Larva en der 3 Nymphae op haar rug draagt; de randen dier huiden zijn de „rugae semicirculares”. — Frankrijk. Notaspis theleproctos. Idem, ibidem; p. 141 en 142, in Expl itl ene. ook. op) t "7e Genus Notaspis Hermann 1804. Type Acarus coleoptratus L. 1758. m 1804. Notaspis, Notaspe (Fra.). HERMANN, Mém. Apt.; p. 12 en 15. — Ik combineer de 2 diagnosen. — ,,Cor- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 197 Notaspis Herm. 1804. pus scuto tectum; abdomen coleoptratum scuto dorsali; Balpı ....; rostrum ...).::—= Corps couvert d'un écusson; abdomen couvert d’un D che dorsal palpes PE echi (P. 87:) „J'ai cru devoir rapporter à un genre toiles les mites que Linné et d’autres auteurs ont comprises sous le nom d’acarus coleoptratus, et dont très peu d’especes ont été distinguées par Degeer et par Schranck.” Dat wil zooveel zeggen als: ik vereenig alle Acarı, aan Acarus coleoptratus L. verwant, in een nieuw genus Notaspis. Of, m. a. w., Acarus coleoptratus L. 1758 is „type’” van mijn genus Notaspis. En nu volgt eene beschrijving, die meer past op alle Ori- batei, om welke reden ik die dan ook aldaar opgenomen heb; zie hierboven p. 767. 292. (Vervolg van Deel I. p. 354. n. 88.) Notaspis fungorum (L. 1758). (Hwmerobates.) In Deel I p. 354, beschouwde ik deze Nymphae als die van Hwmerobates humeralis HERM. 1804. Ik vergat toen reeds mede te deelen, dat ik verscheidene Adulti bezit, in Poly- porus gevonden. m 1759. Acarus fusco rufescens, abdomine subgloboso. DE LA CHENAYE DES Bors, Dict. rais. univ. d’Anim.; v. 1. p. 647. col. 2. — In humus onder Fung ; Zweden. m 1759. Acarus fusco rufescens, abdomine subgloboso gla- bro. LINNAEUS, Anim. spec. disp.; p. 199. n. 28. m 1760. Acarus fungorum. KRAMER, Insectol. Dan.; p. 30. n. 28. — Nomen nudum; Denemarken. m 1760. Acarus fungorum. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. BspNole.. gen. 239:n./28:. —, Als 1758; zie Deel I. p. 355. m 1760. Acarus fungorum. RYDBECK, Pandora Ins.; ın : LINNAEUS, Amoen. Acad.; v. 5. p. 252. — Nomen nudum. — Alsj 1758; (zie Dell. pi 355. m 1761. Acarus fungorum. LINNAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.; p. 484. n. 1987. — Als 1746 en 1758.; zie Deel I. p. 354. 355. 798 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 292. Notaspis fungorum (L. 1758). m 1763. Dusky reddish Acarus with a roundish abdomen. Brookes, A new and accur. Syst.; p. 281. n. 21. — Naar LINNAEUS 1746. m 1763. Acarus fungorum. PONTOPPIDAN, Danske Atlas; v. 1. p. 699. n. 10. — Nomen nudum. — Denemarken. m 1764. Acarus fungorum. O. F. MULLER, Faun. Fridr.; p. 92. n. 822. — Diagnose van LINNAEUS 1758. — „In radi- ces fungorum”. — Denemarken. . m 1765. Acarus fungorum. PONTOPPIDAN, Kurzgef. Nachr. — Dännemark; p. 231. n. 10. — Nomen nudum. — Citeert LINNAEUS 1758. — Denemarken. m 1767. Acarus fungorum. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 12.; v. 1. P. 2. p. 1026. n. 31. — Als 1758., met de bijvoeging: „Habitat in Fungis gregarius, tardus.’”’ — In 1746 zeide hij: „Habitat ad radices Fungorum”; dat maakt nog al verschil! Men ziet alweer, hoe slordig hij is. m 1769. Acarus fungorum, Kampernoelje-myt. HOUTTUYN, Natuuplhwblistasyvs |. Stuk (— tom?) 13, spss loon mole Naar LINNAEUS 1761 en 1767. m 1769. Acarus fungorum. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 13.; verle damid… 2. 1p. 1026310 — PAISKHIZoZ m 1773. Gregareous mushroom acarus. Hir, Hist. of Anim.; p. 2onnell.— Als 1752;vzie Deel T.)p.'359. m 1775. Acarus fungorum. FABRICIUS, Syst. Ent.; p. 815. n. 29. — Als LINNAEUS 1767, met de toevoeging „imma- culato”. m 1775. Acarus fungorum, Schwammmilbe. P. L. S. MÜL- LER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P. 5. p. 1057. n. 31. — Naar LINNAEUS 1767. m 1776. Acarus fungorum. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 187. n. 2220. — Diagnose van LINNAEUS 1767. — Denemarken. m 1778. Acarus fungorum, Dunkelrothes Schwammwiirm- lein. FISCHER, Vers. Naturg. Livl.; p. 166. n. 446. — „Auf verschiedenen Schwämmen.” — Lijfland. m 1778. Mitter DE GEER, Mem. His Ins; va 7) pales: — Na de behandeling van corticalis (= geniculatus L. 1758): „Sous les Lichens, dont les branches du poirier sont ordi- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 799 292. Notaspis fungorum (L. 1758). nairement couvertes, un grand nombre d’autres Mittes (Pl. 8. f. 5) tres petites d’un beau rouge, mais d’ailleurs entierement semblables (1) aux Mittes brunes dont je viens de parler, excepté qu’elles étoient beaucoup plus petites (2). Opmerkingen. 1. De gelijkenis zit in den vorm; vergelijk fig. 260 met fig. 250; volgens de tegenwoordige be- grippen is de gelijkenis ver te zoeken. 2. Dat ,,beaucoup” is echte Fransche over- drijving. — Die prachtige roode mijten waren dezelfde, die LINNAEUS 1746 „ad radices Fungorum’ vond, en die toen door hem beter beschreven werden, dan DE GEER in 1778 deed. Deze prachtige roode mijten komen zeer veel in de reten en spleten van de schors van oude Pirus malus en Pyrus communis voor. Zooals bekend, zijn zij de Nymphae van de latere humeralis HERM. 1804. Acarus marginatus, Mitte a rebord. Idem, ibidem; p. 133. — Ten onrechte identificeert hij deze met coleoptratus L. en met GEOFFROY’s Acarus ater Gamziem no: 297, 1762. — „A- carus ovatus crustaceus fusco- castaneus nitidus, corporis late- ribus margine plano-angulato. — Mitte ovale écailleuse d’un brun de marron luisant, à re- bord applati et angulaire aux côtés du corps.’ — Verkort: „Pas plus grandes qu’un point. Sous l’écorce des arbres et sous les lichens qui couvrent Fic. 261. — 3/2. les branches tant en hiver, qu’en été; Février, Mai. Corps ovale, un peu applati, d'un brun de marron luisant, écail- leux. Pattes d’un brun plus clair; trois crochets; tête avec deux poils plus longs que les autres; deux petits bras en dessous de la tête, très courts. A chaque côté du devant Brie AG), ==) eye 800 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 292. Notaspis fungorum (L. 1758). du corps un rebord applati, qui y forme une pointe angulaire, en sorte que le corps y est comme encadré dans une marge plate.’ Opmerkingen. Er is geen twijfel aan: dat waren . de latere humeralis HERM. 1804, die soms in grooten getale op de schors (’s winters onder de schors) van oude Pirus malus en Pirus communis voorkomen. — De teekening is slecht. Opmerking verdient, dat DE GEER zoowel aan de Nympha als aan den Adultus eenige haartjes teekent, die die dieren niet bezitten, en waarover in den tekst niet gesproken wordt. Even zonderling, is de reeks van 5 bultjes vóór het hysterosoma, die ook in den tekst niet vermeld worden. Daar bevindt zich wèl de naar voren convexe, tame- lijk donker getinte, vrije rand van het hysterosoma, met twee naar binnen springende, inwendige chitineknobbels, benevens de twee kogelvormige pseudostigmatische organen (waaruit hij de pooten I laat ontspringen!). Zijn slecht mikroskoop bracht hem ook in de meening, dat de ptero- morphae plat zijn, wat niet waar is. Het rostrum is te spits geteekend en de lamellaar- en rostraal-haren zijn op zijne figuur niet te vinden. — Ik ben ervan overtuigd, dat hij deze mijten op dezelfde boomen vond als zijn p. 131 be- handelde corticalis (= geniculatus; zie p. 777) en eveneens te Utrecht: m 1781. Acarus fungorum. FABRICIUS, Species Ins.; v. 2. p. 492. n. 37. — Als 1775. — Ten onrechte identificeert hij haar met SCHRANK 1776. (= Iphidosoma testudineus; ons no) m 1783. Acarus marginatus. DE GEER, Abh. (vertaling door GOEZE); v. 7. p. 56. n. 21. — Als 1778. Randmilbe. GOEZE, ibidem; p. 56. noot g. Moosmilbe. Idem, ibidem; p. 244. bij de Erkl. d. Fig. a 1783. Acarus marginatus. RETZIUS, De Geer Gen. Spec. Ins.; p. 205. n. 1354. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1787. Acarus fungorum. FABRICIUS, Mantissa Ins.; v. 2. p. 374. n. 42. — Als 1781. m 1787. Acarus coleoptratus, Käfermilbe (partim). HERBST, Natürl. Abb. merkw. Thiere; v. 8. n. 3. p. 142. n. 4. — Hij HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 801 292. Notaspis fungorum (L. 1758). verwart hier 3 soorten door elkander! Den naam ontleende hij aan P. L. S. MÜLLER 1775; de beschrijving is gedeeltelijk die van Acarus coleoptratorum (die hij ook afbeeldt) en gedeel- telijk die van Acarus marginatus DE GEER 1778. m 1789. Acarus fungorum, Mite des champignons. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 61. n. 25. — Verder als FA- BRICIUS 1781. m 1790. Acarus fungorum. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2981. n. 31. — Als FABrıcıus 1781. m 1791. Acarus fungorum. BREz, Flore des Insectophiles; p. 294. — Nomen nudum. — Op Fungi. m 1791. Acarus fungorum, Dunkelrothe Milbe, Dunkel- rothes Schwammwürmlein. FISCHER, Vers. Naturg. Livl.; p. 359. n. 666. — „Braunrothe Milbe uit rundem platten (sic!) Leibe.’’— „Auf verschieden Erdschwämmen. ’ — Lijfland. m 1792. Acarus fungorum. MANUEL; in: Encycl. méth., Hist. Nat., Ins.; v. 7. p. 694. n. 44. — Mitte des champig- nons ; p. 685. n. 44; p. 694. n. 44. m 1792. Acarus fungorum. PETAGNA, Instit. Ent.; v. 2. p. 710. n. 23. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1794. Acarus fungorum. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 434. n. 46. — Als 1781. m 1797. Acarus coleoptratus. OLIVIER, Expl. Pl; in: Eneyel. méth., Hist. nat., Ins.; v. 18. t. 255. f. 7. — Naar de marginatus DE GEER 1778. — Boven de figuur: Mitte cuirassée. m 1802. Acarus coleoptra- tus. TURTON, in: GMELIN, Syst. of Nat.; v. 3. p: -704. — Citeert alléén DE GEER 1778. t. 8. f. 6. — Engeland (TURTON). Acarus fungorum. GMELIN, ibidem; p. 706. — Als 1790. — Engeland (TURTON). m 1804. Notaspis hume- valis, Notaspe huméral. HER- Fic. 262. — Overtrek. MANN, Mém. Apt.; p. 92. t. 4. f. 5. B. — „Abdomine sub- globoso; nigricante castaneo, glaberrimo, nitente; laterum Sl 802 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 292. Notaspis fungorum (L. 1758). alis trigonis, antice truncatis. — Abdomen presque globu- leux, d’un chätain noirâtre, tres-lisse, luisant; les ailes laté- rales trigones, tronquées antérieurement. — Entre les mousses.”’ Na al het bovenstaande heb ik hieraan niets toe te voegen. m 18042 EME LATREILLE, Histi mat “Crust. Ins. va zZ p. 386. — Beschrijving der Nymphae, ontleend aan DE GEER 1778; gevolgd door de beschrijving der Adulti, aan dezelfde bron ontleend. Mite à rebord. Idem, ibidem; p. 400. — Nomen nudum. — Hy rekent haar tot zijn „genre Oribate’’. 293. Acarus seminulum O. F. Müller 1776. (Euzetes.) m 1776. Acarus seminulum. O. F. MULLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 188. n. 2239. — „Subsphaericus, nitidissimus, fuscus.” — Dat was een niet geheel uitgekleurd exemplaar van de hieronder volgende. — Denemarken. m 1794. Febr. Acarus seminulum, Saamen Milbe. PAN- ZER, Faunae Ins. Germ. Initia; fasc. 18. n. 24. — „Globosus ater nitidus macula baseos testacea. — Habitat Dresdae in ligno putrido.”’ Deze meer dan 1 mM. groote en bijna even breede, meer dan halfbolronde soort maakt werkelijk den indruk van een zaadje. — Dat Fic. 263. — 2/1. 18. de latere aterrimus C. L. KocH. — Overtrek, m 1803. Acarus muscorum, Moos Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 205. n. 2657. — „Glän- zend schwarz, fast kugelförmig, hartschalig; die Füsse mu- schelbraun. Der Käferartigen Milbe (1) ähnlich aber nicht eckig. Ziemlich lange Haare stehen hier und da von den Gliedern weg.” Hij identificeert haar ten onrechte met muscorum SCOPOLI. Deze draagt echter lange haren aan het hystero- soma. — Spatiëering van mij. — 1. Acarus tremellae L. — Ik meen goed te doen, haar met seminulum te identifi- ceeren. — In mos; Beieren. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 803 294. Acarus spinipes O. F. Müller 1776. (Euzetes.) m 1776. Acarus spinipes. O. F. MÜLLER, Zool. Dan. Prodr.; p. 187. n. 2227. — „Niger globosus; articulis pedum spinosis.” Van alle Oribatei past deze diagnose het best op de latere Euzetes subseminulum (Oupms. 1902). De pteromorphae slui- ten tegen het lichaam aan; voor een leek bestaan zij niet. — Denemarken. 295. Acarus ciliatus Schrank 1803. (Limnozetes.) m 1803. Acarus ciliatus. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 214. n. 2687. — Gefranzte Milbe, p. 213. — „Gelbweiss, eyförmig; der Rumpf oben flach, haarloos, gesaumt; der Saum borstig gefranzet. Die Franzen am Hinterende zwar etwas länger, aber nicht sehr lang. An der Mitte jedes Fusses eine lange Borste. — Stirbt an der Luft. Der Gang langsam und schleppend; sie kann nicht schwimmen. — Im Boden- saze stehender Wässer, worin langarmige Polypen wohnen; May.” Nymphae van Limnozetes sphagni (MicH. 1880). Zie MI- CHAEL, Brit. Orib.; v. 1. p. 224. f. 3. t. 2. — Beieren. 296. Notaspis alatus (Schrank 1803). (Galumna.) m 1778. Acarus aquaticus marginatus, Mitte aquatique a ailerons. DE GEER, Mém. Hist. Ins.; v. 7. p. 152. n. 28. ,Subrotundus crustaceus niger, pedibus rufis, corporis lateribus marginatis. — Arrondie écailleuse noire, à pattes rousses, a appendices en ailerons aux còtés du corps.” — Verkort: „J'ai trouvé sur la surface des eaux de marais de très- petites Mittes. Je ne les ai jamais vues s’enfoncer dans l’eau; 804 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 296. Notaspis alatus (Schrk. 1803). elles s’y tiennent toujours à la surface (1), cherchant les petites limagons et d'autres In- sectes morts, qui flottent sur l’eau et auquel elles s’attachent (2), sans doute pour en tirer leur nourriture en les sucant (3). — Très tardives dans leur démarche et dans leurs autres mouve- ments.” „Pas plus grandes que des points. Noires (4) très-luisantes ; pattes rousses, ou d’un brun de marron clair et transparent.Corps arrondi, tête conique et poin- tue en forme de museau. En devant de la tête quelques longs Fre. 264 3/2. poils. Peau écailleuse, lisse. On ne voit jamais toutes les pattes à la fois, parce que la grosseur du corps les cache à la vûe. Elles sont assez longues, divisées en plusieurs articulations garnies de long poils, et terminées par trois petits filets déliées, courbés en crochet à leur extrémité. De chaque côté du devant du corps elles sont garnies d’une appendice allongée, rousse, transparente, en forme d’écaille ou d’aileron, qui s’avance vers la tête et qui dans quelques individus est arrondie à son bout antérieur, mais pointue dans d’autres (5). L'usage m'est in- connu.” Opmerkingen. 1. Merkwaardig is het voorkomen van zoovele individuen op het water. Zij zijn daar natuurlijk toevallig in verzeild geraakt. Zie ook 1803! 2. Zij hechtten zich aan drijvende voorwerpjes vast, omdat het landdieren zijn, en zich op het water onbehagelijk gevoelen. 3. Foutieve veronderstelling van DE GEER. 4. „Noir” is overdreven; zij zijn donker-kastanjebruin. 5. In eene bepaalde richting ge- zien, kunnen deze, vooraan ronde pteromorphae er spits uit- zien. — De naam Acarus marginatus is gepreoccupeerd: SULZER: 1776, zien. 64. De teekening vertoont een dood dier, wat wij niet van HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 805 296. Notaspis alatus (Schrk. 1803). DE GEER verwacht hebben; zij is te lang; de aanhechting der pteromorphae is te krom geteekend; zij is recht; aan poot IV zijn slechts 2 klauwen geteekend. Op de oppervlakte van een moeras; Zweden. m 1783. Acarus aquaticus marginatus. DE GEER, Abh. (vertaling door GOEZE); v. 7. p. 63. n. 28. — Als 1778. Wassermilbe mit den Seitenflügeln. GOEZE, ibidem; p. 69. noot d. Wassermilbe mit Seitenanhängen. Idem, ibidem; p. 246, in de Erkl. d. Fig. m 1783. Acarus aquaticus marginatus. RETZIUS, de Geer Gen. Spec. Ins.; p. 206. n. 1362. — Diagnose van DE GEER 1778. m 1789. Acarus aquaticus marginatus, Aquatique a aıle- rons. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 69. n. 56. — Naar DE GEER 1778. m 1790. Acarus coleoptratus (partim). GMELIN, Syst. Nat.; NEED: p. 2927. n. 13. — Hij beschouwt: ten onrechte marginatus als synoniem daarmede. w 1803. Acarus alatus, Geflügelte Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 214. n. 2688. — „Dunkel kastanienbraun, ey- förmig, geschildet: der Schild vorne beyderseits in einen abwärts gebogenen Flügel frey wegstehend. — Aehnlich der Confervenmilbe (1); auch hat sie eine etwas längere vorwärts stehende Borste unten an jedem Fusse. Aber vorzüglich zeichnet sie sich durch zween flügelähnliche Fortsätze aus, die vorne beyderseits frey am Körper wegstehen, aber ab- wärts gebogen sind, so dass man by einer gestürzten Stel- lung des Insektes unter diesen Flügeln, die eigentlich Seg- mente einer hohlen Kugel sind (2), wie unter Kreisbogen wegsieht. — Auf kleinen verwesenen Körpern in Quellwas- sern (3). May.” Opmerkingen. 1. Hydrozetes confervae (SCHRK 1781). 2. Dat verraadt de alatus van HERMANN; had hij gezegd, dat zij „gebogene Bänder, Streifen oder Riemen’ waren, dan zou dat op ciliatus (sphagni) gewezen hebben; waren het coleoptratus geweest, dan zoude hij wel gezegd hebben, dat zij vooraan spits waren. 3. Mij dunkt, ook dat zegt ons, dat 806 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 296. Notaspis alatus (Schrk. 1803). het niet ciliatus (sphagni) waren. — Moeten wij uit de woorden „in Quellwassern’ afleiden, dat hij deze diertjes onder water vond? Het is haast ongelooflijk; want „ala- us” drijft op het water. Hij zegt niet, dat hij er meer dan één vond. Toch geloof ik goed gedetermineerd te hebben. m 1804. Notaspis alatus, Notaspe ailé. HERMANN, Mém. Apt.; p. 92. t. 4 f.6. — „Abdo- mine subgloboso, nigricante, casta- neo, glaberrimo, nitente; laterum alis longis, antice posticeque so- lutis (1). — Abdomen presque glo- buleux, noirätre, chätain, tres-lisse, luisant ; les ailes latérales oblongues, détachées antérieurement et po- stérieurement (1). — Entre les Fic. 265. — Overtrek. mousses.” Opmerkingen. 1. Daarin vergist hij zich! — Eene slechte teekening: geen apodemata, geen genitaalopening. — Terecht identificeert hij haar met Acarus aquaticus marginatus DE GEER. — Frankrijk. 297. (Vervolg van Deel I. p. 355. n. 90.) Notaspis coleoptratus (L. 1758). Type van het genus Notaspis HERM. 1804. m 1759. Acarus ater, lateribus coleoptro-acutis. DE LA CHENAYE DES Bors, Dict. rais. univ. Anim.; v. 1. p. 648. col. 1. — Onder steenen; Zweden. m 1759. Acarus ater, lateribus nigro- Bol LIN- NAEUS, Anim. spec. disp.; p. 199. n. 13. m 1760. Acarus coleoptratus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. 1.; p. 616. gen. 235. n. 13. — Als 1758; zie Deel I. p. 356. m 1761. Acarus coleoptratus. LinnAEUS, Faun. Suec.; Ed. 2.; pi 48129219732 Als 1746ven 1758) zie Deel) Lip: 355. 356.; maar hier achter de woorden: ,,Habitat sub lapi- dibus ts PWRalmé HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE: II: 807 2 Notaspis coleoptratus (L. 1758). m 1762. Acarus ater, lateribus abdominis antrorsum acutis; Tique noire à ventre anguleux en-devant. GEOFFROY, Hist. aber iins: >| v. 2. p. 626: n. 12. „Semblable à un point rond, noire, lisse. Son ventre, du côté qui regarde la tête, a un angle de chaque côté, et sur les bords on apercoit une rainure et un repli tout a l’entour, comme si le ventre étoit couvert d’etuis semblables à ceux des coleopteres. — Sur les pierres et les vieux murs, souvent en grande quantité. Il court assez vite.” Ik geloof, dat GEOFFROY eene heel andere soort zag: „Il court assez vite’; en dat hij de beschrijving van LINNAEUS 1746 zeer slecht vertaalde. m 1763. Black Acarus with sharp sides covered with the cases of wings. BROOKES, A new and accur. Syst.; p. 281. n. 25. — Naar LINNAEUS 1746. m 1764. Acarus ater, lateribus abdominis antrorsum acutis ; Tique noire a ventre anguleux en-devant. GEOFFROY, Hist. abr Inse; (Vad: p. 626.0. 122 Als 1762: m 1767. Acarus coleoptratus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. Oven. 2 p: 1023. n: 113. — Als 1758. ; zie Deel Ep. 396. m 1769. Acarus coleoptratus, Torachtige myt. HOUTTUYN, Nés veh. otuke (= tom:)/15 tp 1127 m us Naar LINNAEUS 1761. m 1769. Acarus coleoptratus. LINNAEUS, Syst. Nat.; Ed. SIP. 2. dimid. 25.p: 1023: n 13) — Als 1767. m 1773. Marginated-sided stone acarus. HILL, Hist. of mie p.129 nk 16. Als "117523, zie Deel. Lp. 356: m 1775. Acarus coleoptratus, Käfermilbe. P. L. S. MÜLLER, Vollst. Natursyst.; v. 2. P..5. p. 1049. n. 13. — Naar LIN- NAEUS 1767. — „weil es in den Seiten eine käferartige Ge- stalt hat” (sic!). De naam Käfermilben werd later op de groep der Oribatei toegepast. m 1781. Acarus coleoptratus. FABRICIUS, Spec. Ins.; v. 2. p. 488. n. 18. — Diagnose van LINNAEUS 1767; citeert GEOF- FROY 1762; en ten onrechte DE GEER 1778 (= fungorum). m 1783. Käfermilbe. GOEZE; in: DE GEER, Abh.; v. 7. p. 280. (Register). 808 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 297. Notaspis coleoptratus (L. 1758). m 1785. Acarus coleoptratus, Tique noire a ventre angu- leux en devant. Fourcroy, Ent. paris.; v. 2. p. 530. n. 12. — Naam en diagnose van GEOFFROY 1762. m 1787. Acarus coleoptratus (partim), Käfermilbe (partim). HERBST, Natürl. Abb. merkw. Thiere; v. 8. n. 3. p. 142. n. 4. — Hij verwart drie soorten door elkander: 1. Acarus coleop- tratorum ; zie aldaar, p. 59. 2. Den naam ontleende hij aan P. L. S. MÜLLER, 1775. 3. De beschrijving is naar die van DE GEER’s marginatus (= fungorum). m 1788. Tique noire a ventre antérieurement anguleux. P. A. F. Ray, Zool. univ.; p. 607. n. 12. — Te korte diag- nose; naar GEOFFROY 1762. m 1789. Acarus coleoptratus, Coleoptere. DE VILLERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 49. n. 9. — Citeert ten onrechte DE GEER 1778 (= fungorum) en SCHRANK 1776 (= Leiosoma tremellae). m 1790. Acarus coleoptratus. GMELIN, Syst. Nat.; v. 1. P. 5. p. 2947. n. 13. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1792. Acarus coleoptratus. MANUEL; in : Encycl. méth., Hist. nat., Ins.; v. 7. p. 690. n. 23. — Mitte coléoptère, p. 684. n. 23.; p. 690. n. 23. — Diagnose van LINNAEUS 1767; met eene reproductie van DE GEER’S marginata ; zie bij fun- gorum 1797 OLIVIER. m 1792. Acarus coleoptratus. PETAGNA, Instit. Ent.; v. 2. p. 708. n. 7. — Als FABRICIUS 1781. m 1794. Acarus coleoptratus. FABRICIUS, Ent. syst.; v. 4. p. 429. n. 25. — Diagnose van LINNAEUS 1767. m 1799. Acarus ater, lateribus abdominis antrorsum acu- tis; Tique noire a ventre anguleux en-devant. GEOFFROY, Hist.;abr msi; v.'2.,p. 626. n. 12. Als 1762: m 1799. Trombidium coleoptratum. RATHKE, Entom. Jagt- tagelser; 1 Skrivter Naturh. Selskabet; v..5. n... p. 193. 194. „Ikke blot under Eetraeets Bark, men ogsaa i gammelt Fyrretrae, findes Systemets acarus coleoptratus ; da ogsaa denne har ligedanne Kiaeber og Aedespidser, og Munden daekket med et hornartigt Skiold, henreges den vel ligeledes bedre til Slaegtet Trombidium. De 2de staerke sammentrykte HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 809 297. Notaspis coleoptratus (L. 1758). krumme Horn oven fra Brystskioldet gaae frem over Hove- det, og synes tiene til at afvende Overlast fra Insektet, der traekker Hovedet tilbage under disse, naar det maerker Fare.” ‘ „Nicht nur unter der Rinde der Eiche, sondern auch in altem Kieferholz wird Acarus coleoptratus des Systemes. gefunden; da dieses ebenfalls ähnliche Kiefer und Fressspit- zen und den Mund von einem hornartigen Schild bedeckt hat, wird es wohl ebenfalls besser zur Gattung Trombidium (1) hingerechnet. Die zwei starken zusammengedrückten, krummen Hörner oben vom Brustschild überragen den Kopf und scheinen dazu zu dienen dem Insekt Ueberlast (2) ab- zuwenden. Es zieht den Kopf zurück unter diesen, wenn es Gefahr spürt (3). Opmerkingen. 1. Hij was het Systeem van FABRI- crus, dat de Insekten naar de monddeelen indeelt, toege- daan. 2. Molest. 3. Dat zal hij wel niet gezien hebben! m 1800. Acarus ater, lateribus abdominis antrorsum acu- tis; Tique noire a ventre anguleux en-devant. GEOFFROY, Elastkabr.e Ins. v. 2: p. 626. n. 112. — Als 1762. m 1802. Acarus coleoptratus ; Mite coléoptrée. WALCKE- NAER, Faune paris.; Ins.; v. 2. p. 421. — Citaten; „sous l’écorse des arbres.” — Nomen nudum. — Frankrijk. m 1804. (Notaspis coleoptratus). HERMANN, Mém. Apt.; p. 87. — Daar lezen wij, hetgeen ik hierboven, p. 1255, her- haald heb. — Des te zonderlinger klinkt de zin op p. 92: „Acarus coleoptratus est tres-vraisemblablement une espèce de notaspe.” m 1804. Acarus coleoptratus, Tique noire a ventre angu- leux de devant. LATREILLE, Hist. nat. Crust. Ins.; v. 7. p. 400. — Hij rekent haar tot zijn „genre Oribate.” — Nomen nudum. 298, Notaspis planicornis (Schrank 1803). (Pelops.) m 1803. Acarusplanicornis, Flachhörnige Milbe. SCHRANK, Fauna Boica; v. 3. p. 204. n. 2656. — „Matt schwarz, fast 810 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 298. Notaspis planicorms (Schrk 1803). halbkugelförmig; hornartig, vorne abgestutzt; die Fühl- hörner (1) flachgedrückt, weisslicht. — Die Bedeckung etwas runzelig, mit sparsamen wegstehenden Borsten; die Fühl- hörner linienförmig, ziemlich lang, weislicht, ungegliedert; sie kommen da hervor, wo die schildförmige Bedeckung auf- hört. — Mit der vorigen (2), aber sparsamer.’ Opmerkingen. 1. Interlamellaarharen. 2. Leiosoma tremellae, ons no. 286: „in feuchter Erde, an faulenden Stöc- ken.” — Beieren. Dat is HERMANN’S acromios ; andere soorten komen niet in aanmerking, omdat die geen ,,wegstehende’’ borstels hebben, of wel, die niet in het oog vallen, of, slechts 2. m 1804. Notaspis acromios, Notaspe acrome. HERMANN, Mens Apt gli 4.14.) 8.1.5017 OF EZS „Abdomine nigricante, tuber- culato; margine anteriore medio pilis duobus spatulatis, albis; la- terum alis trigonis antice trun- catis. — Abdomen noirâtre, tu- berculé; deux poils blancs spatulés au milieu du bord antérieur; les ailes latérales trigones, tronqueés à leur partie antérieure.” „Entre les mousses. — Corps luisant avec une série circulaire de Fig. 266. — Overtrek. poils blancs lineaires droits sur le dos et au bord postérieur. L’acarus marginatus de Degeer (1) .... ne differe du mien que par les poils du dos dirigés en avant, et non élargis vers l’extrémité (2). Opmerkingen. 1. Humerobates fungorum, zie p. 799. 2. Dat wil zeggen, dat de borstels van Pelops plani- cornis zijn „non dirigés en avant et élargis vers l’extrémité”, — wat waar is. — In mos; Frankrijk. Genus Oribata Latr. 1802. (Zonder pteromorphae.) (Vervolg van p. 769.) aaa HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 811 299. Acarus piger Scopoli 1763. (Phthiracarus.) m 1763. Acarus piger. SCOPOLI, Ent. carn.; p. 392. n. 1076. „Ferrugineus, ovatus, nitens; macula dorsali, ovata, fusca (1). Valde splendet, tarde incedit, dorso impositus vix se invertere potest; irritatus caput inflectit pedesque ut solent Onisci. Pedes anticos inflexos gerit: ovo Pediculi Humani minor est. Huic anus infra apicem abdominis fuscescens, pili nonnulli ad apicem ventris, pedes parvi et aequedissiti. — Super Lichenem crustaceum.”’ Dat is de algemeen bekende, latere dasypus Dua. 1834. — 1. Doorschemerende maaginhoud.—Op Parmelia, Karniohé.(Tirol.) m 1789. Acarus piger, Mite du lichen des hétres. DE VIL- LERS, Linnaei Ent.; v. 4. p. 65. n. 43. — „In Gallia Australis.”’ 300. Trombidium loricatum Rathke 1799. (Tritia.) m 1799. Trombidium loricatum, Trombidium inerme. RATHKE, Entom. Jagttagelser; in : Skrivter Naturh. Selska- Ber. on. 129.195. en 205 (206). Fic. 267. — 2/1. 812 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 300. Trombidium loricatum Rathke 1799. (P. 194.) „Den maerkvaerdigste blant Arterne af dette Slaegt er uden Tvivl en af Middelstörrelse omtrent som en Loppe (1) (t. 5. f. A. 1—5.) med langagtig rundt noget sam- mentrykt nyredannet Legeme. Den findes i gamle uddöde Grantraeer (2), hvori den danner sig ikke blot Gange, men Huulheder fulde af dens Ureenlighed. Den bedaekkes ganske af 2de hornartede braekkelige Skiolde af brunguul Farve, bevöxne med fine Haar. Det större indhyller hele Baglivet og aabner sig neden under Bugen med en Spalte efter Laeng- den; det mindre tiener som et Slags bevaegeligt Brystskiold, hvilket Insektet oplukker og slaaer tilbage som en Hielm, naar det er i sin Frihed, men ved mindste Berörelse traekker det hurtig Hovedet og Födderne ind under det, og lukker det saa taet mod det bageste större Skiold, at man ei uden Möie opdager Sammenfaeldingen. I denne Tilstand ligner” (p. 195) „det et lidet fladtrykt nyredannet Fröe, og lader sig för braende, end tvinge til at oplukke det hielmdannede Skiold, förend det troer al Fare at vaere forbi; forsigtig op- lukker det da Skioldet og udstikker 8 med staerke Negle forsynde krumme Födder, samt Kiaeberne og Aedespidserne, lig dem hos de för ommeldte Arter, og derpaa slaeber det sig langsom afsted. Hos de större blant dem sees mellem Spalten midt under Bugen undertiden et lidet bruunt Aeg udtraede, disse ere altsaa Hunnerne. Jeg har kaldet denne Trombi- dium loricatum, corpore reniformi, thorace galeato caput et pedes exciprente.” „Efter denne synes best en anden Art fölge (Tab. 5 V. B. f. 1-4), der omtrent af samme Störrelse, men har Legemet trindt, uden anden Bedaekning end den blöde Hud, og er aegdannet af sneehvid skinnende Farve med rödbrune Kiaeber; den borer sig ligeledes Gange, men altid enkelte og ordentlige i gammelt Fyrretrae (3). Jeg har kaldet denne Trombidium inerme, niveum, corpore tereti ovato, ore rubro.” „Die merkwiirdigste unter den Arten dieser Gattung ist zweifelsohne eine von Mittelgrösse, ungefàhr wie ein Floh (1) (Tab. V. fig. A. 1—5) mit länglich runden, etwas zusam- mengedrücktem, nierenförmigem Körper. Sie wird in alten verstorbenen Tannenbäumen (2) gefunden, worin sie sich HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. 1. 813 300. Trombidium loricatum Rathke 1799. nicht nur Gänge, sondern Höhlungen, von Unreinigkeiten (Excrementen) erfüllt, bildet. Sie wird ganz von 2 hornarti- gen spröden Schildern von braungelber Farbe, mit feinen Härchen bewachsen, bedeckt. Der grössere verhüllt den ganzen Hinterleib und öffnet sich unten unter dem Bauch mit einer Längspalte; der kleinere dient als eine Sorte be- weglicher Brustschild, den das Insect eröffnet und zurück- schlägt wie einen Helm, wenn es sich frei befindet; bei ge- geringster Berührung aber zieht es schnell den Kopf- und die Füsse darunter hinein, und verschliesst ihn so dicht gegen den hinteren grösseren Schild, dass man nicht ohne Beschwerde die Einfügung entdeckt.” (p. 195). „In diesem Zustande ähnelt es einem kleinen, flachgedrückten, nieren- förmigen Samen, und lässt sich lieber verbrennen, als dazu zwingen den helmförmigen Schild zu eröffnen, bevor es jedes Gefahr vorbei meint; vorsichtig eröffnet es dann den Schild und steckt 8 mit starken Nageln versehene krumme Füsse hervor, ebenfalls die Kiefer und Fressspitzen, aehnlich denen bei den früher bemeldeten Arten, und darnach schleppt es sich langsam fort. Bei den grösseren von diesen wird zwischen der Spalte in der Mitte unter dem Bauch bisweilen ein klei- nes braunes Ei austretend gesehen, diese sind also die Weib- chen. Ich habe dies Trombidium loricatum, corpore reniformi, thorace galeato caput et pedes excipiente genannt.” „Nach diesem scheint am besten eine andere Art zu fol- gen (Tav. V. B. fig. 1—4), die ungefähr von derselben Grösse ist, sondern den Körper rund ohne andere Bedeckung als die weiche Haut hat, und eiförmig von schneewiesser glän- zender Färbung mit rothbraunen Kiefern ist; sie bohrt sich ebenfalls Gänge, sondern immer einfache und ordentliche in altem Kieferholz (3). Ich habe diese Trombidium inerme, niveum, corpore tereti ovato, ore rubro genannt.” Opmerkingen. 1. Fig. Al, die de natuurlijke grootte voorstellen moet, meet 2 mM., veel te groot voor eene der Tritia's, waarvan de grootste 1,408 mM. is. 2. Picea. 3. Pinus. Aan beschrijving en teekening herkent men terstond een Tritia. De klauwen zijn tridactiel, niet monodactiel, zooals 814 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH 300. Trombidium loricatum Rathke 1799. men uit zijne beschrijving opmaken zoude. De kleur wijst Tritia ardua (C. L. KocH 1841) uit. Op den rug teekent hij eenige te korte haartjes; in den tekst staat „fijne haartjes’’; in werkelijkheid zijn het stijve borstels, maar zelfs MICHAEL 1888 noemt ze (p. 566) , flexible” en beeldt ze (t. 51. f. 8) als distaal dunner wordende haren af! De levenswijze is goed beschreven. Zeer vele Phthiracarıdae boren in dood en rot hout. — De inerme is niet anders dan de Nympha. — De ronde bal stelt een ei voor. — Vergelijk de figuren met die van MICHAEL 888 t..01. f..8: ent 504 In rot hout van Picea en Pinus ; Bergen (Noorwegen). (Eriophyidae.) 301. (Vervolg van Deel I. p. 357. n. 91.) (Adhuc sine nomine.) (Sarcoptes gallarum tiliae TYRPIN 1835.) (Eriophyes.) Niets bijgekomen. (Adhuc sine nomine.) (Phytoptus macrochelus NAL. 1890). (Eriophyes.) [a 1797. PERSOON, Tentamen dispos. meth. fungorum; p. 43. — Diagnostiseert Erineum acerinum. — In eene „Obs.” zegt hij reeds: ,,Parum haesitavi, an haecce apparitio in foliis reapse vegetabilibus est adnumeranda.” — Maar hij komt niet op de gedachte, dat de woekering het gevolg is van de steken van dieren.] (Vervolg van Deel I. p. 359.) (Phytoptus vitis LANDOIS | 1864.) (Eriophyes.) Niets bijgekomen. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 815 (Adhuc sine nomine.) (Cecidophyes malinus NALEPA 1891.) (Eriophyes.) [m 1797. PERSOON, Tentamen dispos. meth. fungorum; p. 43. — Diagnostiseert Erineum pyrinum. — „Obs. Parum haesitavi an haecce apparitio in foliis reapse vegetabilibus est adnumeranda.’’ — Zie mijne opmerking sub Eriophyes macrochelus. } (Vervolg van Deel I. p. 356.) (Adhuc sine nomine.) (Phyllocoptes thymi NALEPA 1889.) Niet: Eriophyes thomasi, zooals in Deel I. p. 356 abusive- lijk staat; want, die leeft op Rhododendron, niet op Thymus. B. IDONOMIE. (Zie ook Deel I. p. 360.) Het lichaam der Acari (p. 4) bestaat uit één stuk 1804, is lang, of kort, smal, of breed, dik, of plat 1778. Daar de Acari over het algemeen tot de Insekten gerekend werden, vindt men meeningen over het al of niet aanwezig zijn van kop, borststuk en achterlijf. De kop is klein 1762, duidelijk zichtbaar 1772. 1778., met het borststuk vergroeid 1762. Het borststuk is goed zichtbaar 1778, niet zichtbaar 1778; er is geen borststuk 1772; het is met het achterlijf vergroeid 1762. Doordat SWAMMERDAM de larve van Piophila casei een Acarus noemde 1738, werd zijne mededeeling, dat het lichaam daarvan uit 12 segmenten bestond, waarvan het eerste den kop vormde, door vele auteurs op Acarı toegepast 1775. 1791. 227. 1769. 1791. 268. 1768. 1781. Voor auteurs, die dat niet zagen, waren zij „undeutlich”’ 1761, „moins marqués” 1771. Acari onderscheiden zich van Araneae, doordat zij geen spintepels bezitten, 1778. Het lichaam draagt lange haren, of korte, of het is onbe- haard 1778. De bek is „une sorte de fourreau qui renferme la trompe” 1762. Ook worden de beide mandibels voor buizen aange- zien, waardoor de Acarı zuigen 1776. Bij vormen als Bdella vormen 3 ,,lames” of „valvules” eene „tube’’ of „siphoncle’’. De monddeelen moeten bij eenige Acarı wel bijtend zijn, anders zouden zij geen harde Insekten (in de collecties) kunnen vernielen 1776. De mandibels eindigen in scharen 1799. 1804. De palpen worden wel eens antennen genoemd; zij zijn korter dan de snuit 1762; zij zijn klein 1771, even lang als de snuit (haustellum) 1775. Er zijn palpen, òf antennen HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 817 Idonomie. 1777, er zijn palpen en antennen 1777. 1787; er zijn geen antennen 1771. 1778. 1799. 1804. De palpen zijn lang, of kort 1778. Zelden zijn er 4 pooten 1776. 1803. (Vermoedelijk waren dat Anoetus, die de pooten III en IV onder het lichaam naar voren gericht houden). De larven hebben 6 pooten 1771. 1775. 1778. Het 3e paar pooten ontbreekt 1778; omdat er eene ruimte bestaat tusschen de pooten II en III. 1804; het 4e paar komt na 1788. 1790. — Er zijn maar 6 pooten 1759. 1800. — Sommige soorten hebben constant 6 pooten 1804. (Dat zijn de in gedaante zoo afwijkende larven der Trombidiidae en Erythraeidae). Bij dezen is ook geen af- stand zichtbaar tusschen pooten II en III. 1804. — Er zijn 8 pooten 1704. 1759. 1762. 1764. 1769. 1771. 1774. &c. &c. — De pooten zijn looppooten 1768. Zij bestaan uit vele leden 1778. De pootleden heeten „hanche, cuisse, jambe, tarse’; maar er zijn ook „pièces intermédiaires”, zoodat er 5 of 6 leden zijn, „sans le tarse” (hier wordt vermoedelijk de prae- tarsus bedoeld). 1790 (OLIVIER); de pootleden zijn: „deux hanches, cuisse, jambe, tarse’’ 1804 (LATREILLE). De pooten eindigen in één klauw 1761, twee klauwen 1800, in „des crochets’’ (hoeveel?) 1778, en er is ook een caruncula (,,ves- sie’) met „de petits crochets” (een, of twee?) 1778. Er zijn twee oogen 1762. 1764. 1776. 1778.; zij zijn duide- lijk zichtbaar 1778; soms moeilijk zichtbaar 1776. 1778.; misschien ontbreken zij bij enkele 1776. Er zijn geen oogen 1722: Onder het achterlijf, aan zijn basis (d. i. achter het 4e pootpaar) bevinden zich de stigmata 1804. De kleuren zijn verschillend naar gelang van het voedsel 1761. Parasitidae. Lichaam ovaal 1796. 1802. 2. 1763. 3. 1778, 1604.53. 17.76. 1804. 8. 1763: 17722 1804. fig. 1. 2.3.3. 627. 8. 9. 10. 11, een weinig plat 1796. 1802. 5. 1804. 8. 1804, een weinig convex. 5. 1804. — Het kan zijn glad 3. 1762. 8. 1763, glanzend 1804. 3. 1778. 5. 1804. 6. 1776. 8. 1763, hard 3. 1762. 1778, hoornachtig 1804, tamelijk hard 1804, dorsaal hard 1796, dorsaal grootendeels hard 1802. — Er zijn 2 rug- 52 818 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. schilden 3. 1778. 1804. fig. 1. 2. 3. 5; het achterschild is drie- hoekig 3. 1778. fig. 2. 3. 5; er is slechts één rugschild fig. 6. 7.8. 9. 10. 11. — Het lichaam is onbehaard 6. 1776, heeft zeer korte haartjes 4. 1776, is weinig behaard 5. 1804, be- haard 5. 1804. — Er zijn 2 oogen 1804. 5. 1776. 8. 1804. fig. 1. 60; oogen werden niet gezien 1804. 5. 1804. 6. 1776. Er zijn geen oogen 5. 1804. — De kleur is witachtig 3. 1769, bleek 3. 1804, bleekgeelbruin 3. 1778. 4. 1776, bleekbruin 3.417741 lichtbruin. 2. 1763. 3. 1762; 11763-48211 763; 100d ton geelachtig 3. 1775, aardkleurig 7. 1776, roestkleurig 3. 1791, donker 1804, donkerbruin 8. 1772, kastanjebruin 5. 1776. 1804. 6. 1776. 8. 1804. Het lichaam is achter wit 3. 1762. 1763. 1775. fig. 3. 5; het lichaam is achter bleek gerand 5. 1804. 8. 1772. 1804. fig. 11; de achterrand is doorschijnend 5. 1804; er is geen bleeke achterrand 5. 1804. Ventraal is het dier bleek, bleeker 8. 1763. 1804, vertoont schilden fig. 11, heeft 3 bruine vlekken (= schilden) 8. 1772. — Jonge dieren zijn wit 5. 1776. 1804. — Thorax duidelijk 8. 1804. De kop (het gnathosoma) is klein 3. 1778. Normaal zijn van de mandibels alleen de naast elkander liggende scharen zichtbaar 1804. Deze worden dan tezamen ,snuit” (rostrum) genoemd; deze is konisch en vertoont zijdwaarts tanden 3. 1778; hij is spits 5. 1804. 6. 1776, ge- spleten en bleek 8. 1804; zij worden te zamen ook wel „bek’’ genoemd; deze is kort 5. 1804; ook wel ,,kop’’; deze is toege- spitst 4. 1776. Indien de scharen een weinig uit elkander wijken, doen zij te zamen aan een schaar denken 8. 1773. — De mandibels zijn lang 1796. 1802. 1803, onbehaard 6. 1776, en eindigen in een schaar 1795. 1796. 1802. 1803. Zij bestaan uit 3 leden, en wel 2 cylindrische en de schaar 3. 1778. 1783 5. 1804. 6. 1776. 1799. 8. 1804. De scharen zijn donker 6. 1776. 8. 1804, bruin 5. 1804. en spits 6. 1799. 8. 1804. De twee vingers van de scharen zijn boven elkander 3. 1778. 5. 1804. fig. 4. De bovenste der digiti is de bewegelijke 3. 1778. fig. 4. De digiti zijn voorzien van tanden 3. 1778; deze zijn kort, dik, kegelvormig en grijpen in de tusschenruim- ten van den anderen digitus 3. 1783. fig. 4. De maxillae zijn aanéén (te zamen gegroeid), membraneus, HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 819 Idonomie. vormen te zamen de onderlip (labium); deze is naar voren in slippen verlengd 1795. Het labium vertoont 2 slippen en 2 crochets (cornicula) 1796. De hypopharynx wordt „trom- pe” genoemd, is conisch, geciliëerd, met zijdelingsche apo- physen 1804, of »Saugstachel”, is kort en spits 3. 1780, of „sucoir” 5. 1804. De cornicula worden ook beschreven 1804. 5. 1804. 6. 1799. Hypopharynx en cornicula zijn tweemaal afgebeeld in fig. 7 (p. 69) en de hypopharynx alleen in fig. Sap. ZO). De palpen zijn aan de basis der maxillae ingeplant 1795. Zij zijn cylindrisch 1795. 6. 1799, draaddun 6. 1776, geleed 1802. 3. 1778, bestaan uit 3 leden 6. 1776. 8. 1804; 5 leden 1795. 1796. 1804. 5. 1804. 6. 1799; het le lid is het dunst 5. 1776. en het langst 6. 1776. De palpen zijn gebogen 1796. 1802. 8. 1804, s-vormig gebogen 5. 1776, langer dan de „kop’’ (2 mandibelscharen naast elkander) 4. 1776, tamelijk lang 5. 1776, zonder klauwen 1796, bleeker dan de pooten 8. 1804, behaard 5. 1776. 6. 1776, vooral het laatste lid 8. 1804. De pooten zijn looppooten 1796. 1802, lang 3. 1762. 1778, slank 5. 1804, behaard 3. 1778. 5. 1804, vooral de tarsus 5. 1804; langer behaard dan het lichaam 4. 1776. 5. 1804, met krachtige borstels 6. 1776. Zij tellen 6 leden 5. 1804. — De praetarsus wordt , filet” 5. 1804, of , file” genoemd 6. 1776. — Aan het einde der pooten is eene bewegelijke zuig- nap (,vessie”, ,,Blase’’) met klauwen 1796. 1802. 5. 1804. De zuignap is halfbolvormig (hol) 3. 1776, eene ovale, mem- braneuse, bewegelijke blaas 3. 1778, ziet er uit als een thee- kopje, als een regenscherm (samenklapbaar) 3. 1780, is twee- lobbig 5. 1804, is geen blaas 4. 1776, heeft 2 klauwen 1802. 3. 1776, 1780. 1804. 4. 1776, 5. 1804. 8. 1804., die in de zuig- nap verborgen zijn 3. 1780. De klauwen werden niet gezien 3. 1778. 5. 1804. — Pooten I zijn langer dan de andere 1804. 3. 1765. 1778. 5. 1804. 6. 1776. 8. 1804, dunner dan de andere 1804. 5. 1776. 1804. 6. 1776. 8. 1772. 1804. Zij tellen 7 leden 4. 1776, 6 leden 8. 1804; femur, genu en tibia zijn lang, cylindrisch 5. 1804; de tars is nog langer 5. 1804. 6. 1776, sterker behaard dan de andere leden 5. 1776. 8. 1804. 820 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. De klauwen van pooten I zijn niet zichtbaar. 5. 1776; pooten I hebben geen klauwen 8. 1804. — Pooten II zijn dikwijls veel dikker dan de andere, en zonderling gevormd 1804, met kromme apophysen 5. 1804; dikker dan de andere 2. 1763. 4. 1776. 5. 1767. 6. 1776, weinig behaard 8. 1804, tel- len 4 leden 4. 1776, 5 leden 5. 1776; hun tarsus is toegespitst 4. 1776. 5. 1776. 6. 1776. — Pooten III tellen 4 leden 4. 1776, zijn weinig behaard 8. 1804, dunner dan II en hun tarsus is toegespitst 6. 1776. — Pooten IV zijn het langst 3. 1762. 6. 1776, dun, distaad dunner wordend 6. 1776, even lang als I 6. 1776, korter dan I 3. 1778, langer dan II en III 8. 1772, weinig behaard 8. 1804; de trochanter IV is grooter dan tr. I—III 5. 1804; de pooten IV tellen 4—5 leden 6. 1776, 5 leden 4. 1776; de tarsus IV is toegespitst 4. 1776. — Pooten I en IV zijn langer dan II en III. Ac. 1129627427 19276: Laelaptidae. Lichaam ovaal 13. 1804. 16. 1803. 17. 1799. 18. 1804. 20. 1799. 21. 1776. 22. 1769. 24. 1774. 1803, afge- rond vierhoekig 22. 1795, min of meer plat 18. 1804. 20. 1799, convex 17. 1799, glad 18. 1804, hard, hoornachtig 17. 1799. Er zijn 2 rugschilden 9. 1765. Er is één rugschild, dat den rug geheel, of bijna geheel dekt 17. 1799. 19. 1776. 22. 11.69.2127 938 11e46.,7..8. 9.10. 112.18 14,15: wandaarıdat het lichaam soms achter bleek is 14. 1776. 17. 1799, en de achterrand wit en doorschijnend 17. 1799. 18. 1804. — Geen haartjes 21. 1776, twee schouder- en 2 achterrandbor- steltjes 20. 1799. fig. 14; kort behaard 24. 1774. 1803. — Kleuren: doorschijnend 21. 1776. 24. 1774. 25. 1776, wit 24 11774.5252 1/76; bleek 13. 18047 215) 1776, 23. Pl 9 ade voorhelft witachtig 24. 1803, vuilwitgeel 22. 1739. 1769. grauwgeel 22. 1795, lichtbruin 18. 1804, lichtkastanjebruin 14. 1776, tegelrood 16. 1803, bruinrood 24. 1803, roodzwart 13. 1804, donker 13. 1804, donkerbruin 20. 1799; twee ge- slingerde zwarte lijnen (inwendig!) 23. 1799; vooraan bruin, midden zwart, andere kleinere, donkere vlekken (inwendig!) 17. 1799. — De donkere inhoud der toppen der naar voren gerichte darmcoeca werden voor 2 oogen aangezien 13. 1804. Geen oogen 21. 1776. Oogen? 24. 1774. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 821 Idonomie. De kop is klein en spits (epistoom) 22. 1769. 24. 1774. — De mandibelscharen zijn klein 19. 1776 hebben geen tanden 18. 1804, tanden 15. 1760, kleinere en spitsere tanden (dan bij de Parasitidae) 13. 1804. — Van de maxillae werden de cornicula beschreven 20. 1799. De palpen zijn bleek 17. 1799, behaard 18. 1804, naast elkander en onbehaard 24. 1774. De pooten zijn (schijnbaar) onbehaard 16. 1803, weinig behaard 22. 1769, 24. 1774, behaard 18. 1804, bleeker (dan het lichaam) 17. 1799, doorschijnend 22. 1795. 24. 1774, 1803, ongeveer even lang 22. 1769. 24. 1774, dik, dicht bij elkander, zoolang als de breedte van het lichaam, en eindigen niet spits 24. 1774. — Pooten I en IV zijn langer dan II en III 16. 1803. — Pooten I zijn dun 18. 18C4, iets langer (dan II—IV) 24. 1803. Pooten II zijn dikker 13. 1804. 18. 1804, zonder apophysen 13. 1804. — Pooten III zijn korter (dan II) 18. 1804. — Pooten IV kort 23. 1799. — Tarsen I meer behaard (dan alle andere pootleden), en tarsen II—IV lang, konisch 16. 1803; tarsi (niet alle) met sterke doorn- vormige haren 18. 1804. — Praetarsi (,,tarsi’’) ovaal 18. 1804. Aan het einde der pooten zijn ,,Blasen” 13. 1803. 14. 1776. 25. 1776, geen blazen 22. 1769; 2 klauwen fig. 16. — De pootleden zijn moeilijk te onderscheiden 21. 1776; pooten I tellen 8, pooten II—IV meer leden 24. 1774. Dermanyssidae. Het ei is wit en glanzend 26. 1740. De larven hebben 6 pooten, die iets dikker zijn dan die der ouders 26. 1740. Nymphae. De individuen, die uit de larven komen, hebben 8 pooten 26. 1740. Adult Ovaal 26: 1776. 1718. 1803. 27: 1804. fig. 20: soms in het midden iets ingeknepen 26. 1778. fig. 23, plat 26. 18C3. 27. 1804, achter stomp 26. 1803, glad 26. 1778, spaarzaam met korte borstels bezet 26. 1778. 1803. 27. 1804. De huid vertoont fijne rimpels 26. 1740. fig. 20. De kleur is paarlmoerkleurig, rood en purper door ingezogen bloed 26 1740, vuilgeel, donkerbruin 26. 1776, grijs, violet gerand 26. 1778, vuilwit 26. 1778. 1803, bleek met zwarte vlekken, geelbruin 27. 1804. — Geen oogen gezien 27. 1804. 822 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. De snuit, of de vagina der mandibels (epistoom) is spits 26. 1740. 1778. 27. 1804. De mandibel(s) stiletvormig 26. 1740. De palpen 26. 1702 zijn weinig behaard 26. 1740, vuilwit, geleed, naar beneden gebogen 26. 1778. Pootenzesn265 1702, acht 26. 17408917765 1778803) 27. 1804, doorschijnend 26. 1740. 1778, weinig behaard 26. 1740. 1778, kort behaard 26. 1776. 1803, barnsteenkleurig, 6-ledig; het le lid onder het lichaam 26. 1740, ongeveer even lang 26. 1776, vuilwit, lang, geleed 26. 1778, tamelijk dik 26. 1778. 1803. De praetarsi („filets’’) doorschijnend 26. 1778, dun, distaad breeder wordend 27. 1804, met hechtschijf 26. 1740. 1776. 1778. 27. 1804, die bewegelijk is 26. 1778 en 2 klauwen draagt 26. 1740. 1778. 27. 1804. — Pooten I zijn iets langer 26. 1740. 1778. 1803. 27. 1804; tarsen I zijn beter behaard (dan alle overige pootleden) 27. 1804. ; pooten IV zijn dunner en onbehaard 26. 1776. Spinturnicidae. Lichaam afgerond 28. 1763. 1804, plat 28. 1804, achter verlengd; aan den achterrand 4 borsteltjes 28. 1804. fig. 25. 26, en een afgeknotte papil (kort cylin- dertje) 28. 1804. fig. 26. H, vuil geelachtig 28. 1804. — Mandibels aan het eind haakvormig (dat was een 3!); pal- pen 3- (of 5-?) ledig 28. 1804. fig. 26. — Pooten even lang als het lichaam 28. 1804, dicht bij elkander 28. 1763, zóó aangehecht (= aan den lichaamsrand), dat het dier ook op den rug gaan kan 28. 1776, 5-ledig; de leden moeilijk zicht- baar, vol borstels 28. 1804, aan het eind stomp 28. 1763. — Hechtnapjes samenvouwbaar 28. 1763. 1804, komvormig, membraneus, bewegelijk, tweelobbig 28. 1776, karafvormig 28. 1804. Twee klauwen 28. 1776. 1804. Geen oogen gezien 28. 1804. Antennophoridae. Het lichaam is ovaal, bij jonge dieren wit, bij oudere donkerder, dorsaal behaard. Pooten I zijn langer dan het lichaam. 31. 1763. Uropodidae. Langwerpig en vóór spits 32. 1768. 33. 1768, rond 36. 1776. 37. 1804, bijna rond: fig. 31. 32, platlensvor- mig 37. 1804, boven convex 32. 1768. 36. 1791, in het midden verheven 37. 1804, onder plat 32. 1768, bijna plat 36. 1791; HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 823 Idonomie. schaal hard en uit één stuk; deze gaat met den rand iets voorbij het lichaam; de rand is doorzichtig, zoodat men een deel der pooten er doorheen ziet 32. 1768; hard 33. 1768; hoornachtig, met vrije randen, vooral vóór 32. 1799, door- schijnend, plat aan den rand, rondom met zeer korte bor- steltjes 37. 1804, glad 32. 1768. 36. 1791, glanzend 32. 1768, een weinig naar het roode bruin 32. 1768, bruingeel 33. 1768, bruin 35. 1792. 36. 1776, kastanjebruin 37. 1804, met . stijve borsteltjes: fig. 29. — Onder is het scutum ventria- nale geteekend: fig. 31. Monddeelen moeilijk waarneembaar 32. 1799, niet gezien 37. 1804. Een kort, spits, kegelvormig deel, vermoedelijk een zuigstekel (epistoom!) 32. 1768; het epistoom is getee- kend: fig. 31. — De mandibels zijn lansvormig, 5-ledig 36. 1780. fig. 30, met spitse scharen 32. 1799. — Twee korte, gelede palpen, die niet voorbij de schaal reiken 32. 1768, 5-ledig 32. 1799, 4-ledig, fig. 31. Pooten kort, doorzichtig, met vele leden, met korte haartjes; aan het eind een blaasje 32. 1768. Pooten I langer en iets dikker 32. 1768, 6-ledig, met langen tarsus; deze met een spatelvormig haar, een lang tasthaar, en met langere haar- tjes dan elders; fig. 31; antenniform, met langen, behaar- den tars; femur I dik, met interni-distalen knobbel; genu en tibia kort; tarsus lang, bijna knotsvormig, iets zigzag, met langere haartjes. — Pooten II—IV 3-ledig 37. 1804. Argasidae. Van de Larvae is geen maat gegeven. Nymphae als een gierstkorrel (1 mM.) 39. 1776. Adulti 6—8 mM. 1796. 38. 1804 L., 39. 1790. Lichaam rondachtig 1796, ovaal 1796. 1802. 1804. 38. 1794. 1804 L., rond 1802. 39. 1790. De rand is verheven 38. 1794. 1804 H., soms scherp 38. 1804 H., soms breed en dik 39. 1790. De larven missen den rand 38. 1804 L. De schijf (de eigenlijke rug) daardoor konkaaf, doch bij met bloed gevulde dieren in het midden verheven 38. 1804 H. Het lichaam overigens plat 1796. 1802. 1804. 38. 1794. 39. 1790, zeer plat 1796. 1802. 38. 1804 H. 1804 L., lensvormig 39. 1776, vóór minder breed 38. 1794. De huid is beschubd 39. 1776, zoowel dorsaal als ventraal fraai ge- teekend met geslingerde fijne lijnen en groefjes 38. 1804 H., 824 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. ruw, vol verheven punten, vol groefjes, 39. 1790. — De kleur is bleek 38. 1794, geelgrijs 38. 1804 L., grijspurper 38. 1804 H., vleeschpurper 38. 1804 H., bruinrood 39. 1776, donker- roodbruin, eenkleurig 39. 1790; ventraal zwartbruin 39. 1776, bruiner 39. 1790. De groefjes donkerder 38. 1804 L. De Larvae zijn aschkleurig zwart 38. 1804 H. De schijf is donkerder (dat sluit in zich, dat de rand licht gekleurd is!) en bruin gevlekt 38. 1794. — Oogen? 1804, zijn onduide- lijk 1796. Het gnathosoma (,,mond”, ,,zuigsnuit’’, ,,kop’’) is ventraal 17952 1796: 11802. 1803. 38. 1804 H.. 1804 L. 39. 17761790: — De monddeelen (hypostoom + 2 mandibels) vormen een soort van bek 1802. De bek, zuigsnuit, snuit, is enkelvoudig 1795, konisch, naar voren gericht 1796, bestaat uit 3 zeer harde deelen 1796, 3 getande deelen 1804, 3 zeer harde, on- behaarde ,lames” (klingen, lemmers) 1802. 1803. — Het onderste (der 3 deelen) is getand en hol 1796, beiderzeids gezaagd 1804, is ventraal van naar achteren gerichte zaag- tanden voorzien 38. 1793. — De twee bovenste zijn distaal en extern gezaagd 1804. — De palpen zijn niet zichtbaar 39. 1790, duidelijk 1795, dun, even lang als de bek, naar voren gericht 1796. 1802, geleed 1796. 1802. 1803. 1804, 4-ledig 1796, kort, gebogen 1796, konisch 1796. 1802. 1803, vormen geen scheede 38. 1804 L. Er zijn zes pooten (Larvae) 1796. 1796. 1802), acht (Nym- phae, Adulti) 1802. 39. 1776. 1790. Zij zijn kort 39. 1776, ventraal in het midden geplaatst 1804, aan de voorste helft 39. 1776. De leden zijn dun 1804, 5 in getal 39. 1790. De klauwen zijn zichtbaar 1804, dun en gebogen 39. 1790. Er zijn geen „vessies’ 1804. De ,,anus” (= apertura genitalis) ligt vlak achter de „zuig- snuit” (gnathosoma) en is verheven 39. 1790. Ixodidae. De lengten zijn zeer verschillend opgegeven, meestal in „lignes”, of met voorwerpen vergeleken; van „equal to that of a small pin’s head” 57. 1763; tot „like a bean 57. 1769,8B: en: 16.9. mM. 42: 1762. De vorm is rond Ix. 1801. 41. 1763. 42. 1742. 57. 1725. 1787 E. enz., buna-rond Ix. 1802 L..47.:1778:582.17.278% HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 825 Idonomie. nvaalt42. 1758: 1261 Ie 1762:,176375. 1772 Benz voor smaller 42. 1779 F. 48. 1772., achter breeder Ix. 1804 H. 42. 1772 B. 52. 1781, plat Ix. 1804 H. 42. 1742. 1758. 1761 L. 1763 B. enz., zeer plat Ix. 1796. 1802. 47. 1778, volgezogen bolvormig Ix. 1796, als een erwt 42. 1742, als een boon 57. 1769, bolovaal 42. 1758 L. 1761 L. 1761 P. 1778 G. 68. 1803, vet 42. 1761 P., afgerond langwerpig vierkant 42. 1763 B., ter zijde een weinig konkaaf 42. 1778 G., eivormig 42. 1778 G., konvex 42. 1778 G. Door de houding der pooten: als een krab 57. 1796. Zij zijn tamelijk hard Ix. 1804 H., hard 42. 1772 P. 1777 Empleo G., glad 42. 1763 B. 1777 Pi 1778:G 1798.518011 enz., elanzend. 42. 1763 B. 1772 P. 1778 G. 1801 V. 44. 1763. enz., onbehaard 44. 1798, spaarzaam met korte borsteltjes bezet 42. 1772 P. 44. 1781. segrijnig 42. 1778 G. De kleur is variabel 42. 1781 S., ongevlekt 57. 1787 F., zwart 42. 1763 B. 1778 G. 45. 1787. 50. 1778. 1798. enz, donker 44. 1798. 61. 1775., violetbruin 42. 1758. 1762., bruin 42. 1762. 1775 F. 1794 F. 1801 V. 44. 1763. enz., rood- bruin 42. 1762, zwartbruin 42. 1763 B. 45. 1804 H. 52. 1781., roestbruin 42. 1763 S. 1779 F., 1787 F. 64. 1794., geelbruin 42. 1768 V. 1791 V. 57. 1787 F., grijsroestbruin met enkele zwarte vlekjes 42. 1781 S., lichtbruin 42. 1798., donkerbruin 45. 1764. 47. 1778. 48. 1775., olijfbruin 48. 1772. 57. 1772 P. 59. 1793., donkerroestbruin 54. 1775., donkerkastanje- bruin 58. 1778., purperbruin 64. 1804 H., kastanjebruin met geelokerkleurige vlekken 66. 1778., loodkleurig 68. 1803., leikleurig 42. 1778 G., aschgrauw 41. 1763., aschgrauw met gele vlekken 42. 1557 C., achter donkerder 42. 1772 P., zwartviolet 42. 1778 G., de roestkleurige teekening is uitvoerig beschreven 50. 1798., grauw 64. 1776., aschkleu- rig en roodbruin in vlekken en lijnen 64. 1804., rood 42. 1772 P. 47. 1778. 69. 1776., bloedrood 42. 1777 P., geelrood 42. 1804 H., donkerrood 47. 1778., rossig 58. 1778., roodach- tig 42. 1775 H., roodachtig geel 42. 1777 P., bleekroodgeel _ 42. 1778 G., geel met zwarte vlekken 57. 1725., geelachtig 42. 1762. 1794 F., bleek 42. 1758. 1761 L., geelachtig wit 42. 1769 H. 1772 P., waswit 42. 1789 R., blauwachtig wit 826 DR. A.. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. 42. 1764 H., grijs-en-wit gevlekt 57. 1787 F., met netvor- mige witte teekening 64. 1794., wit met bruine vlekken 64. 1804 H., achter met 3 witte strepen (zie ook fig. 44) 42. 1798., witachtig 42. 1761 P. 1772 B. 1775 V. 64. 1776., wit 42. 1710., goudgevlekt 48. 1775. 52. 1781. 59. 1793., met metaalglans 59. 1793., de goudgroene teekening is uitvoe- rig beschreven 48. 1772. 54. 1775. 61. 1775. Van het schildje loopen bruine strepen naar achteren 42. 1748. 1761 L. Aan de onderzijde: tusschen de pooten zwart (vermoede- lijk dus: basis capituli + alle coxae) 42. 1772 P. 1777 Ps onder heldergrijs 47. 1778., onder lichtbruin 52. 1781. 55. 1763., onder rossig 58. 1778. Het schildje is rond 42. 175815 1761" Lt 17615 Pl 77 SIG 1789 Renzmovaal. 4271758 E 1758 GAU OPEN ZI 1763 S. enz., driehoekig 47. 1778., drielobbig 50. 1798. 68. 1803 (zie ook fig. 60). 69. 1776., hartvormig 57. 1772 P., achter rond 42. 1779 F., vöör met excavatie, waarin de kop past Ix. 1804 L. 42. 1781. 55. 1763., glanzend 41. 1763. 42. 1762. 1763 S. 1778 G., glad 42. 1777 P. 1778 G., segrijnig 42. 1778 G. — Het dekt de voorhelft van den rug 42. 1772 P. — Hetas zwart 4211772 P. 1775 V. 1277 Br ZZENG EEZ NE enz., zwartachtig 57.1772 P.,bruin®42: 1758) G. 41761 B2 1762. 17632 52 17778. G., venz.j vgrijsroestbruins 42217815% lichtbruin 57. 1759., grijs 42. 1781 S., rood 41. 1763., bleek 50. 1798., geel 58. 1778., wit 50. 1798., met witten rand 42. 1779 F., hier en daar grijs gevlekt 42. 1781 S., in den achter- hoek met witte vlek 47. 1778., geel-en-rood gevlekt 50. 1778., met 3 gouden vlekken 57. 1772 P., met 2 witte extern diep ingesneden rhombische vlekken 60. 1798., wit met 5 stralende bruine vlekken en puntjes 64. 1804 H. Er is geen schildje (= het schild dekt den heelen, of nagenoeg den heelen rug: 4) 42. 1778 G. 1781 S. Oogen niet gezien Ix. 1804 H. 42. 1781 S., onduidelijk Ix. 1796., bijna onzichtbaar Ix. 1804 L., twee Ix. 1801., wit, glanzend, verheven 47. 1778. Rand verheven 42. 1746. 1761 L. 1775 F.. 1778 G. 1794 F. 47. 1778., glad 42. 1804 H. 45. 1804 H., wit 42. 1794 F. 45. 1764., geelbruin 55. 1763., doorschijnend zeer licht bruin HISTL!OVERZ DI ACAROLOGIE. IH. 827 Idonomie. 42. 1778 G. — Aan den achterrand gegolfd 47. 1754., gestreept 48. 1775. 64. 1794., 10 (lees 11) ronde lichte vlekjes (op 11 festoens) 66. 1778., dik met witte strepen 50. 1798., 8 strepen (9 festoens), waarin een diepe punt 55 1763., 10 strepen (11 festoens) 45. 1764. 57. 1787 F., gekerfd 45. 1804 H. 48. 1775. 50. 1798. 57. 1759. 59. 1793. 60. 1798. 64. 1804 H., 10 festoens 48. 1772., 13 festoens 64. 1776. Cervikaalgroeven 42. 1763 S. 1781 S. (zie ook fig. 39). 2801772. 51. 1772 P. (zie ook fig. 50). 1787 FE. 58. 1778. 59. fig. 53. — Mediane groeve 42. 1764 H. 1778 G. 1789 R. 57. 1772 P. 58. 1778. 69. 1776. — Laterale groeven 42. 1763 S. 1764 H. (zie ook fig. 41). 1778 G. 1789 R. 48. 1772. 57. 1772 P. 1787 F. 58. 1778. 69. 1776. — Genitaalgroeven 42. 1764 H. (zie ook fig. 41). 1778 G. 57. 1772 P. 58. 1778. 69. 1776. — Postanale groeve 57. 1772 P. 69. 1776 (zie ook fig. 61). Putjes (ponctuations). Gepunt, 2 kleine punten boven den anus 54. 1775., met puntjes 59. 1793, met bruine puntjes 66. 1778., duidelijk, veel vooraan 48. 1772., vele onduidelijke witte stippen 57. 1787 F., schildje met een aantal zwarte punten 58. 1778., schildje met bruine punten 60. 1798. Aan de zijden met punten 48. 1775. 1804 H. Met de loupe ver- spreide puntjes 42. 1781 S. Stigmata, Peritremata. Zonder zichtbare stigmata Ix. 1804 L., konkaaf, met centrale verhevenheid, „qui a l'air d'un stigmate” 42. 1778 G., ,,verrucae” in het midden met een zwarte punt 55. 1763. Aan den rand van boven zichtbaar 61. 1775. Zijdelingsche openingen Ix. 179. Anus niet gezien 42. 1781 S., wel gezien Ix. 1795. 42. 1764 H. 1778 G. 57. 1772 P. 66. 1778. 69. 1776., verheven, omgeven door bruine cirkel 47. 1778. Anaalheuvel 48. 1772. Verhevenheid (= genitaalheuvel) tusschen coxae II 48. 1772., tusschen coxae III 66. 1778., tusschen coxae IV 42. 1773 G. In die verhevenheid is eene opening Ix. 1804 H. De huid is zeer fijn gerimpeld 57. 1772 iP: Basis capituli. „Eene soort insnoering” Ix. 1804 H., Een ,support” Ix. 1804 L., „thorax’’ 64. 1804 H., oi door eene insnoering van het lichaam gescheiden, bewegelijk 42. 1778., klein 42. 1778. 1779 F. 45. 1764. 47. 1778. 48. 1772. 828 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. 57. 1772 P., zeer kort 62. fig. 55., bijna hartvormig 42. 1779 F., ongeveer 5-hoekig 42. 1780 (fig. 41) G., glanzend 42. 1229. BE.) zwart 429177851779) bruin 422717789571..10258 donkerroestbruin 61. 1775., roestbruin 68. 1803., kastanje- bruin 42. 1710., in het midden wit 45. 1764. — De areae porosae werden gezien 58. 1778. Het geheele gnathosoma (capitulum) wordt „bec’’ genoemd, en bestaat uit een ,,support’’, de ,,trompe” en de ,,antennen”. Ix. 1804 L. De mandibels, het „hypostoom” en de palpen worden te zamen „bec’’ genoemd Ix. 1804 L. Het gedeelte tusschen de palpen wordt als één geheel beschouwd en ,,bek”, „snuit”, ,,zuigsnuit’’, ,,rostrum”’ ge- noemd. — Het is zeer hard. Tx. 1802 L. 1803. 1804 L. 42. 1778 G., recht Ix. 1804 H., stijf 42. 1778 G. 47. 1778 G. 57. 1765., cylindrisch 42. 1778 G. 48. 1772. 57. 1772. 66. 1778., plat 57. 1787., distaal toegespitst 42. 1778 G., spits 44. 1763., konisch Ix. 1804 H., elsvormig 42. 1779., distaal af- gerond 42. 1778. 47. 1778. 66. 1778., stomp 45. 1764. 48. 1772., langer dan de kop 42. 1778., zoo lang als de kop 64. 1804 H., lang 42. 1778 G. 44. 1763. 66. 1778., langer dan de: palpen 45. 1764., kort 42. 1779. 1789 R., beiderzijds ruw 42. 1777 P., beiderzijds met achterwaarts gerichte tanden 41. 1763. 42.1 772:B217178:G.1780.G. 52e 17815 57-1799 6447767 ventraal met achterwaarts gerichte tanden 59. 1793., door scheeve rijen ruw 48. 1772., naar beneden gebogen 47. 1778. 66. 1778., rood 42. 1789 R., wit 45. 1764, grijs 57. 1787., geelachtig 61. 1775., bruin 45. 1764. De snuit bestaat uit 3 stukken Ix. 1804 H. 42. 1796. 57. 1799., uit 3 platte deelen (,,lames’’) Ix. 1796. 1801. 1802 L. 1803. 1804 L. De mandibels (bovenste „lames’’) liggen naast elkander Ix. 1804 H., zijn puntige harde scheeden Ix. 1795. en distaal extern gezaagd Ix. 1804 H. met externe weerhaken (zie ook fig. 43). 42. 1780 G. Het hypostoom (onderste „lame”, ,onderlip”, ,,bek’’) is zeer hard, driehoekig, een weinig konkaaf Ix. 1795., met overlangsche groeve Ix. 1804 L., beiderzijds met achter- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 829 Idonomie. waarts gerichte tanden Ix. 1795. 1796. 1804 H. 41. 1763., ventraal met gebogen dwarsrijen van tanden fig. 41. — Zie ook hierboven bij „het gedeelte tusschen de palpen’’. De palpen („antennae”, ,,bras”, „palpi”’) omsluiten den snuit als eene scheede Ix. 1795. 1796. 1804 H. 1804 L. 42. 1779 F. 1781 S. 48. 1772. 58. 1778. 64. 1804 H., vormen een bek Ix. 1802 L. 1803., zijn kort Ix. 1801. 1802 L. 1804 H. 45. 1787. 48. 1772. 50. 1798. 66. 1778., tamelijk lang 42. 1801 V., lang 42. 1778 G. 44. 1763., even lang als de snuit 42. 1779 F. 57. 1772. P. 66. 1778., iets langer dan de snuit 48. 1772., zoo lang als de basis capituli 64. 1804 H., plat 42. 1772 P. 1777 P. 1778 G., dik 48. 1772., bijna cylindrisch Ix. 1795., cylindrisch Ix. 1804 H. 47. 1778. 66. 1778., knotsvormig = 1799: 1804 H. 42.1758 L. 1761 P. 1762. 1772 P. 45. 1804 H. 52. 1781., distaad breeder Ix. 1804 H., in het midden breed 42. 1778 G. 1804 H., extraad verbreed (of dikker) 44. 1763. 45. 1787. 50. 1798., dikker dan het rostrum 44. 1763., stomp Ix. 1795. 1796. 1802 L. 1804 H. 44. 1763. 48. 1772. 55. 1763. 57. 1772 P., distaal afgerond 42. 1778 G. 47. 1778. 66. 1778., van binnen hol Ix. 1795. 64. 1804 H., weinig en kort behaard 42. 1778 G. 44. 1763., extern met borstels geciliëerd Ix. 1804 H., 52. 1781., geleed 47. 1778., eenledig Ix. 1792., tweeledig 48. 1772., drieledig Ix. 1804 H. 1804 L.; het eerste lid is kort, klein, zeer kort, rond. Ix. 1804 L. 42. 1778 G. onbewegelijk Ix. 1804 H.; het tweede lid is langer Ix. 1804 H., groot, breed, ovaal 42. 1779 F.; het 2e en 3e lid zijn even groot Ix. 1804 L.; het 3e lid is donkerder 45. 1804 H. De palpen zijn donkerder (dan het lichaam) 42. 1794 F., zwart 69. 1776., roestbruin 47. 1778. 55. 1763., roestgeel 47. 1778., geelbruin 44. 1798., grijs 57. 1787., bleek 44. 1781. — By het & zijn de palpen kort en dik, met het le lid bewege- lijk, dikker dan de snuit 42. 1778 G. De pooten zijn vóóraan ingeplant Ix. 1804 H. 42. 1778 G., dicht bij elkander, de coxae („bases’’) raken elkander, zijn beiderzijds contigu Ix. 1804 H. 42. 1778 G. 48. 1772., (na goede voeding:) even ver van elkander 41. 1763. 42. 1772 P. 51. 1772 P. (somtijds) zes in getal 57. 1725. De pooten zijn middelmatig lang 42. 1772 P. 1777 P., lang 42. 1778 G. 47. 830 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. 1778. 66. 1778., tamelijk lang 42. 1778 G., even lang 42. 1781 S., bijna gelijk in lengte 42. 1777 P., ongelijk in lengte 57. 1725., I is iets langer dan de andere 42. 1779 F. 57. 1787., I en IV zijn langer dan II en III. 41. 1763. 42. 1764 H. 1778 G. 48. 1772., spaarzaam behaard 41. 1763. 42. 1772 P. 1778 G., met fijne haartjes ruw 42. 1777 P., kort behaard 42. 1778 G., met vele korte borsteltjes 42. 1778 G., met eenige witte borsteltjes 47. 1778., zeer hard 42. 1778 G., dun 42. 1781 S. 57. 1772 P., tamelijk dik 47. 1778. 66. 1778., naar voren gekromd 42. 1778 G.; bij het 4 is poot I dikker dan de andere 42. 1778 G., glad 48. 1772., zwart 42. 1772 B. 1772 P. 1778 G. 1779 F. 69. 1776., bruin 42. 1778 G. 45. 1764. 50. 1798. 55. 1763. 64. 1804 H., roodbruin 41. 1763., roestbruin 45. 1787. 47. 1778. 47. 1778. 68. 1803., geelbruin 44. 1798. lichtbruin 57. 1725., grijsbruin 57. 1772 P., donkerbruin, 58. 1778., kastanjebruin 66. 1778., rood 42. 1789 R., 64. 1776., bruinrood 61. 1775, donkerder (dan het lichaam) 42. 1794 F., roestgeel 47. 1778., grijs 48. 1772. 57. 1787 F., bleek 42. 1762. 44. 1781., ongevlekt 57. 1787 F. — De coxae zijn kastanjebruin 42. 1710, onbewegelijk, „incorporé dans la peau’ 42. 1778 G. — De leden distaal met witten ring, wit 42. 1778 G., 45. 1764. 1787. 1804 H. 47. 1778. 48. 1772. 50. 1798. 54. 1775. 55. 1763. — De pooten tellen vijf leden 47. W78 48: 12772. 57. 1772 P.,: zes.leden‘42; 1778 G.,vzesaa zeven leden 42. 1789 R., vele leden 42. 1781 S. — De prae- tarsus („laatste lid’, „filet, „filet cylindrique”, „peduncu- lus”) is een bewegelijk knotsvormig stuk Ix. 1796., zeer klein Ix. 1804 H., kort, bewegelijk 42. 1778., kort, dun, 47. 1778., 48. 1772., 57. 1772 P. — Er zijn 2 klauwen Ix. 1804 H. 42. 1778 G. 1781 S. 47. 1778. 48. 1772., onder de hechtschijf, in de hechtschijf opgenomen, tamelijk lang 42. 1778., klein 42. 1781., dun 47. 1778. 57. 1772 P. — De hecht- schijf (,manche”, ,,ventouse”, ,, vessie”, ,, membrane”, „pul- villum’’) is boven de klauwen Ix. 1804 H., een rond schijfje, zeer doorschijnend 42. 1778 G., 1781., vuilwit 69. 1776;. hechtschijfje I is driehoekig, tweemaal grooter dan II—IV, 42. 1778..G. Scutacaridae. Witgroen. Vele haartjes; robijnroode HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. I. 831 Idonomie. oogen; rug zeer konvex, pooten behaard. 70. 1780. Labidostommidae. Ovaal, voorrand hoekig; beiderzijds een wrat. Hoornachtig. Donkerkastanjebruin. De jongen (Nym- phae) lichter. lets grooter dan Acarus coleoptratorum. Pooten + even lang; leden onduidelijk; tarsen distaal dun, twee- lobbig (= 2 à 3 dikke klauwen). Pooten I dichter behaard, distaal met tastharen 71. 1776 S. Rhagidiidae. Tamelijk groot. Zware mandibels met kleine schaar. Achter de mandibels een vleezige prop met fijne korte haartjes. Twee oogen 72. 1799 R. Tydidae. Zeer klein 73. 1804 H. Langwerpig, langruitvor- mig 73. 1804 H. 76. 1803 S. of gedrongener 77. fig. 66. Thorax (propodosoma) + driehoekig 73. fig. 65. soms bultig 73. 1804 H. Abdomen (hysterosoma) + trapezoidaal, vóór breeder 73. fig. 65.; schouders duidelijk, stomp 76. 1803 S.; zie ook fig. 65; achter stomp 73. fig. 65. 76. 1803 S.; vooraan soms bultig 73. 1804 H. Scheidingslijn duidelijk 73. 1804 H.; zie ook fig. 65. Lichaam soms met 6 ringen 77. 1776 S., ter zijde een weinig konkaaf 73. 1804 H.; zie ook fig. 65. Twee oogen 74. 1759 L. Schouders ieder met 2 stijve rechte bor- steltjes 73. 1804 H. Achterrand met 8 stijve, gebogen bor- steltjes 73. 1804 H., met 4 borsteltjes langer dan bij limacum. Voorlijf (propodosoma) beiderzijds met een dito 76. 1803 S. Lichaam met weinig borsteltjes 77. 1776 S. Eenige nevel- vlekken (inwendig) 73. 1804 H. Snuit konisch, naar beneden gebogen 73. 1804 H. Palpen dik 76. 1803 S. Pooten II en III van elkander verwijderd 71. 1776 S. Pooten met stijve, rechte borsteltjes 73. 1804 H., hariger dan het lichaam 77. 1776 S., alle even lang 76. 1803 Sell: 1716 S. Roodbruin, onder het mikroskoop bruingroen, doorschij- nend 73. 1804 H., oranje 74. 1759 L., geelachtig 76. 1776 S. wit 77. 1776 S. Anystidae. Verschillend van grootte An. 1804., zoo groot als een papaverzaadje An. 1749., als een gierstkorrel. 78. 1781 S. — Verschillend in vorm An. 1804; ovaal 78. 1763 S. 1776 S. 1781 S. 80. 1804. 81. 1804 H. 83. 1804 H., lensvormig 78. 1803 S., langgerekt 82. 1804 H. — Gevuld 78. 1754., 832 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. vleezig 80. 1804 H., depres 78. 1804 H., glanzend 78. 1804 H. — Achter breeder 78. 1804 H., stomp 78. 1763 S. 1804 H., met afgeronde hoeken 78. 1804 H. — Vöör met bolvormig kussentje, waarop 2 naar voren gerichte haren 78. 1804 H. — Haren, of borstels, tamelijk lang An. 1804., recht, lang 78. 1781 S., wit 78. 1804 H. 80. 1804 H., weinig in aantal, spaar- zaam behaard An. 1804. 78. 1763 S. 1766 S. 1781 S., in dwarsrijen van 6. 4. 4. 2. 6. geplaatst. — Oogen zwart 78. 1776 S. 1804 H., roodbruin 78. 1803 S., donkerder 80. 1804 H., klein 78. 1804 H., ver van elkander, aan de zijden 78. 1803 S. — Verschillend in kleur An. 1804., rood An. 1749. 78. 1754. 1763 S. 1776 S. 1781 S. 1804 H. 80. 1804 H. 81. 1804 H. 82. 1804 H., oranje 78. 1803 S. De zijden donkerder 78. 1754., achter bruin 78. 1763 S., twee donkere of zwarte langslijnen, vóór breeder, achter convergeerend 78. 1804 H., bruin An. 1749, geel, ter zijde met een donkergele vlek 83. 1804 H., witachtig An. 1749. Snuit zwart 78. 1763 S., kegelvormig 83. 1804 H. — Man- dibels slank, met klauw 81. 1804 H., die bewegelijk is 78. 1804 H. — Palpen tegen den snuit aangedrukt 80. 1804, behaard 78. 1763 S., met haren en stekels 78. 1804 H., of 2 soorten van haren: de lange + | op de leden, de korte meer scheef An. 1804. Het le lid zeer kort, het 2e zeer groot, het 3e korter, vóór intern met 3 sterke gladde doorns of klauwen 78. 1804 H., of het eindigt in 1 klauw met ventralen neven- klauw 81. 1804 H., (dit 3e lid distaal) stomp 78. 1763 S., en draagt een ventraal appendiculum 78. 1804 H. Aan de basis van den snuit twee zijdwaarts gerichte, kleurlooze, distaal breedere en afgeknotte hoorns 78. 1804 H. 80. 1804 H. De pooten staan even ver van elkander An. 1804., zijn even lang An. 1804. 78. 1776 S. 1781 S. 1804 H. 80. 1804 H., lang 78. 1781 S., korter 78. 1803 S., dun 80. 1804., stralend gericht 78. 1781 S., behaard 78. 1763 S., alzijdig behaard 78. 1776 S., met | staande haren 78. 1776 S., afstaande, rechte, lange borstels 78. 1781 S., met haren en stekels 78. 1804 H., met 2 soorten van haren: de lange | op de leden, de korte meer scheef An. 1804. — Rood 81. 1804 H., bruin HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 833 Idonomie. 78. 1763 S., bleek 80. 1804 H., bleeker 78. 1781. S., wit 82. 1804. — Twee klauwen, een trechtervormig empodium en 2 kussenvormige pulvilli 78. 1804 H. Eene soort heeft 6 pooten 80. 1804 H. Tetranychidae. Eieren bolrond 85. 1804 H. 86. 1804 H., wit, als een urn, met deksel met stralende lijnen en in het midden verheven. 90. 1804 H. — Larvae. Afgerond ruit- vormig; schouders duidelijk, scheidingslijn duidelijk; 3 oogen in elken achterhoek van het ,,corcelet’’ (propodosoma); dit met 4, het abdomen (hysterosoma) met 6 witte borsteltjes; de achterrand met vele dito. Rood. Zes pooten, met vele borsteltjes, met 6 leden; deze alle even lang. Pooten I langer; II de kortste 90. 1804 H. Adulti. Zeer klein, nauwlijks zichtbaar 85. 1778 G. 86. 1776. 90. 1781 S., ovaal 85. 1778 G. 1804 H. 89. 1763. 90. 1776 M. 91. 1776., ovaalrond 90. 1762. 1781 S. 1803 S. 1804 H.; de zijden golvend 85. 1804 H.; de achterrand gekarteld 91. 1776. — Doorschijnend 85. 1759. 1762 G. 1767 L. 1804 H. 86. 1767. 1776., glanzend 89. 1763. 90. 1776 M., glad 90. 1781 S., dik 90. 1762. — Met weinige korte haren 86. 1776., met lange haren 86. 1776., met tamelijk lange haren 86. 1781., zonder haren 90. 1781 S. — Oogen twee 85. 1804 H. 86. 1781., zes 90. 1804 H., klein 86. 1776., zwart 86. 1776. 1781., ver van elkander en ver naar achteren 91. 1776., drie in elken achterhoek van het propodosoma (,,corcelet’’) 90. 1804 H. — Kleur verschillend naar gelang van het voedsel 86. 1776., bleek 85. 1805 H. 86. 1776., bleekgeel 85. 1804 H., geelachtig 85. 1778 G. 90. 1803 S., witgroen 85. 1754. 1778 G., oranje 85. 1759. 1762 G. 1804 H., rood 85. 1767 L. 86. IWe7 W776: 1781:.905 1762. 1781 S5 donker rood 90.1762}, als geronnen bloed; propodosoma („het voorste deel) geel- achtig; zoo ook een vlek in het midden van het hysterosoma 91. 1776., bruin 85. 1768 V., lichter en donkerder bruin 90. 1804 H. Aan de zijden: eenige vlekken, die in aantal, vorm en plaatsing variëeren 85. 1804 H., een groote vlek 86. 1804 H., bruin 85. 1767 L. 86. 1767. 1776. De maag schijnt donker door 86. 1776. Mandibels („voelhoorns’’) naaldvormig 91. 1776. — Pal 53 834 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. pen („bras’’, „antennen’’) tegen de snuit (,,téte’’) aangedrukt, bewegelijk, eindigen in een haartje (aan tibia) 85. 1778 G., lichter rood 86. 1781. 90. 1781 S., geelachtig 91. 1776. Palp- tibia met blauw (,,spitzes Glied’); palptarsi („Kölbchen’’) rond 91. 1776. — Fig. 79 (n. 90) vertoont naast het gnatho- soma 2 „hoorntjes’’; zij worden niet in den tekst vermeld. Pooten + even lang, tamelijk dik, doorschijnend 85. 1778 G., wit 85. 1778 G. 90. 1776 M., lichter rood 86. 1781. 90. 1762. 1781 S., geelachtig 91. 1776., behaard 85. 1778 G. 18C4 H., met tamelijk lange haren 86. 1781, met korte haren 91. 1776. — Pooten I en II van III en IV verwijderd 85. 1778 G. 86. 1776. — Pooten I langer 89. 1763. 90. 1781., zeer lang 90. 1762. 91. 1776., zoo lang als het lichaam 90. 1762., 2 x langer (dan de andere ) 90. 1776 M., meer dan 2 x zoo lang 90. 1803 S., de langste 90. 1804 H., naar voren gestrekt 90. 1803 S. 91. 1776., II en III kort 90. 1762. 1804 H., + even lang 90. 1804 H. Raphignathidae. Zeer klein, kleiner dan 7yr. farinae 93. 1776. nauwlijks zichtbaar 92. 1803. 94. 1803., afgerond ruit- vormig 92. 1803., lang-ovaal 93. 1776, lensvormig met scher- pen rand 94. 1803., achterrand 3-tandig 92. 1803., met korte haartjes 93. 1776., rondom met sterke, niet zeer lange, niet dicht staande borstels 94. 1803. Rood 92. 1803. 93. 1776. 94. 1803, met eenige zwarte vlekjes 94. 1803. — Palpen recht naar voren gestrekt, met korte haartjes 93. 1776. — Pooten III de kortste 92. 1803., + even lang, niet bijzonder gevormd, met korte haartjes 93. 1776. Cheyletidae. Nauwlijks zichtbaar 95. 1781. 99. 1781, tenzij tegen het licht gehouden, of op een zwarten grond 95. 1781., uiterst klein 96. 1778., iets grooter dan Tyr. fari- nae 97. 1794. — Ovaal Ch. 1796. 1802. 95. 1781. 96. 1778. 97. 1794. 99. 1781., gelobd 99. 1781., week, gevuld Ch. 1796. 1802., doorschijnend 95. 1781. 99. 1781., een weinig plat 96. 1778., depres 97. 1794., bleek 95. 1781., wit 99. 1781., zeer bleekrood 96. 1778., bleekroestbruin 97. 1794., spaar- zaam met korte haren bezet; aan de schouders een zijd- waarts gerichte borstel 95. 1781., met witte schubben; deze ziin plat, eenige langgerekt, gesteeld; tusschen pooten II HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 835 Idonomie. en III een zijdwaarts gerichte schub; eenige steken voorbij den achterrand 96. 1778.; spaarzaam met distaad verdikte haren 97. 1794.; de achterrand met 2 divergeerende borstels zoo lang als het lichaam 99. 1781. — Oogen (sic!) duidelijk Ch. 1796., klein, rond, doorschijnend 95. 1781.; de figuur vertoont 4 oogen (sic!) 95. fig. 82.; geen oogen 99. 1781. Gnathosoma (,,thorax’’) een weinig terugtrekbaar, + ruit- vormig 95. 1781., (,,téte’’) door eene insnoering goed van het lichaam gescheiden 96. 1778. — Snuit dik, konisch Ch. 1796. 1802. 1803., toegespitst 97. 1794., lancetvormig 99. 1781. — Mandibels (niet als zoodanig herkend) naaldvormig 95. 1781. — Palpen dik Ch. 1802. 1803., zeer dik Ch. 1796. 95. 1781., proximaal het dikst 97. 1794., in het midden het dikst 95. 1781., distaal het breedst 99. 1781., kort Ch. 1802, korter dan pooten III 95. 1781., brachiform Ch. 1796. 1802. 18C3., iets langer dan de snuit Ch. 1796., ter zijde van den kop (,,thorax’’) ingeplant 95. 1781., naar voren gericht 95. 1781., tegen den kop aangedrukt 96. 1778., bestaan uit 3 leden Ch. 1796.; de leden zijn ten opzichte van elkander onbewegelijk, de beweging geschiedt aan de basis 95. 1781.; zij eindigen in een gebogen doorn met een internen bewege- lijken duim (tarsus!) en 2 à 3 zonderlinge borstels 95. 1781; zij eindigen in een klauw 96. 1778.; zij eindigen in een lan- gen, scherpen, borsteldragenden klauw 97. 1794.; zij eindi- gen in een externen zeer bewegelijken klauw en een internen onbewegelijken duim 99. 1781.; het 3e of laatste lid is sikkel- vormig Ch. 1803.; het eindigt in een sikkelvormigen klauw Ch. 1802.; het eindigt in een externen, sikkelvormigen klauw en een internen kam Ch. 1796. Pooten + even dik, + even lang 96. 1778., zeer slank 97. 1794. Zij hebben hier en daar fijne, lange haren; bijna elk lid heeft er een paar 95. 1781., witte schubben 96. 1778. Het le en 2e lid met spaarzame, distaad dikker wordende borstels; deze zijn met overlangsche rijen van stekeltjes als gezaagd; de overige leden dragen zeer lange borstels; de tarsi eindigen in 3 zeer lange rechte borstels; geen klauwen 97. 1794. — Pooten I lang Ch. 1796. 97. 1794., zeer lang, dun, door- schijnend, aan het eind met 2 lange haren 95. 1781. ; pooten I 836 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. met eenige spaarzame lange haren Ch. 1796. 95. 1781. Poo- ten III en IV middelmatig lang, doorschijnend, dun 95. 1781. — Tarsen zeer lang, draaddun 97. 1794. Bdellidae. Zeer klein 104. 1776. Ovaal Bd. 1801. 1802. 104. 1776. 105. 1779., lang-peervormig 101. 1762 G., lang 102. 1776., naar voren spits toeloopend Bd. 1796. 1801. 101. 1762 G., achter stomp 105. 1779. — Week Bd. 1796. 1802., gevuld Bd. 1796., glad, ter weerszijden met puntvormige indruksels 105. 1779. Scheidingslijn duidelijk; ,,corselet” kleiner (dan het abdomen). Met haren van verschillende lengte (hij meent: korte en lange); de langste (4 pseudo- stigmataalharen) op het ,,corselet’’ Bd. 1804.; met korte haren 104. 1776. — Twee oogen aan iedere zijde Bd. 1796. 1804.; zij staan achter elkander, bij den rand, in de achter- hoeken van het ,,corselet’’, zijn bolvormig, tamelijk groot, moeilijk zichtbaar, daar zij rood zijn, doch donkerder dan het lichaam Bd. 1804. — Rood Bd. 1796. 1804. 101. 1759. 1762 G. 1762 S. 1804 H. 102. 1776. 105. 1779., lichtrood 101. 1772., donkerrood 101. 1762 G. 105. 1759., vermiljoenrood 101. 1804 H. 104. 1776., scharlakenrood 103. 1804 H. 104. 1804., karmozijnrood 104. 1776., bloedrood 105. 1771, bruinrood 105. 1759., bleekbruin, kastanjebruin 104. 1776., donkerder rood (dan andere soorten) 103. 1804 H.; thorax bloedrood, abdomen donkerder 105. 1779. Met eene over- langsche witte streep 101. 1771.; met zwarte vlekken 102. 1776. De snuit (bec, sucoir, suerör, Rüssel, rostrum, Kopf) is lang Bd. 1796. 1802. 1803. 104. 1803., langer dan de thorax 101. 1804 H. 103. 1804 H., tamelijk lang Bd. 1804 H., kort 104. fig. 90., 1799., korter dan de thorax 104. 1804., breed 104. 1799., konisch Bd. 1796. 1802. 1803. 1804., 104. 1799., elsvormig („subulatus’”) 105. 1779., spits 104. 1803., toege- spitst 104. 1776., proximaal breed en afgerond, distaal spits, dorsaal afgeplat, van ter zijde gezien proximaal zeer dik, distaal in dikte afnemend Bd. 1804 H. — Hij bestaat uit 3 stukken (of „deelen’”’) Bd. 1801. 1804 H., uit 3 evenlange stukken Bd. 1796. 1802., met tweeklappige scheede (= de 2 mandibels) Bd. 1804. Hij is onbehaard Bd. 1801., naar HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 837 Idonomne. voren gericht Bd. 1796. 1801. 1802. 1803. 1804 H. 105. 1779., achter rood, vöör wit Bd. 1804 H. — Het rostrum is op een soort „kop’’ geplaatst; deze is achter ingesnoerd Bd. 1804 H. De mandibels worden „scheeden’’ genoemd Bd. 1804.; zij (de „Börster’’) zijn spits 105. 1799.; zij (de „stukken’ of „deelen’’) zijn evenlang als het ventrale deel (= maxilli- coxae), aan de basis afgerond, naar de punt zeer afnemend Bd. 1804 H., aan het eind scheef afgesneden, de klauwtjes ervan evenals die der mandibels van Trombidium 103. 1804 H. Het ventrale deel (= de saamgegroeide maxillicoxae) heeft denzelfden vorm als de heele bek, met de laterale haren Bd. 1804 H. De palpen („antennae”) (ook wel „erste Paar Fiisse’’!) 104. 1803.) zijn draadvormig Bd. 1795. 1796. 1801. 1802. 1808..105. 1779, lang Bd: 1795. 1796. 1801. 1802. 1803., tamelijk lang 104. 1776., langer dan de snuit 101. 1759. 1762 G. 1762 S., geknikt Bd. 1795. 1796. 1801. 1802. 1803. 1804 H. — Het kleine, eerste lid is slechts éénmaal waargenomen: __„de palpen zijn op een basilair lid ingeplant” Bd. 1804 H. en eindigen in 2 borstels Bd. 1795. 1796. 1801. 1802. 1803. 1804 H. 101. 1762 G. 104. 1776. 1803., die onbewegelijk zijn Bd. 1803 H. Een der borstels is korter 101. 1762 G.; de interne is 4 korter dan de externe Bd. 1804 H. De palpen ziin spaarzaam behaard Bd: 1804 H. en rood 105. 1779. De pooten zijn looppooten Bd. 1796.; tamelijk lang 101. 1762 G.; het 4e paar is langer dan de andere Bd. 1796. Zij ziin kort behaard 104. 1776., lichter rood dan het lichaam 101. 1762 G. 102. 1776., bloedrood 105. 1759. De stigmata werden vermoedelijk gezien 104. 1776. Cunaxidae. Het lichaam is scharlakenrood; de snuit is elsvormig; de palpen zijn 2-ledig, en dragen aan 't eind één haar (N.B. den zeer dunnen tarsus!) 106. 1804. Eupodidae. Zeer klein Eu. 1804. 108. 1788. 113. 1770.; langwerpig 108. 1780. 110. 1776. 113. 1770., langwerpig cylin- drisch 111. 1776., vrij wel cylindrisch 108. 1780., naar ach- teren smaller 111. 1776., zoowel vóór als achter toegespitst 108. 1780. Op den rug met onregelmatig geplaatste donker- der indruksels, en 2 donkerder vlekken achter elkander. 838 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. Glad, spaarzaam met witte haartjes bedekt 108. 1780., met korte roodachtige haartjes. Aan den achterrand twee „staar- tjes ” of „hoorntjes” (toefjes van dicht bij elkander ge- plaatste haartjes) 111. 1776. — De kleuren zijn groen, aan de zijden bleeker 112. 1704., blauwachtig met mediane roode streep 107. 1804., bleekwaskleurig 109. 1803., bleekgeel 113. 1770, geel 113. 1773. 1775.; roodachtig 113. 1804., donker- rood 108. 1780., idem, ventraal en aan de zijden bleek 113. 1804., zwartrood 111. 1776., zwart met mediane bleeke lijn 110. 1776., zwartachtig met donkerroode vlek 115. 1804., idem met 2 donkerroode vlekken, een vóór en een achter. 114. 1804., idem met scharlakenroode vlekken 116. 1776. — De oogen zijn wit 113. 1804 H. 114. 1804. Snuit (ook wel „kopje’’) wit 108. 1780., klein 113. 1770. — Palpen (,,antennae’’) opvallend langer dan de snuit, iets langer dan pooten III, geleed, aan het eind gespleten, wit 108. 1780., bleekrose 111. 1776., klein 113. 1770. Pooten dicht bij elkander ingeplant 108. 1780., behaard 109. 1803., met korte roodachtige haartjes 111. 1776. Pooten I zeer lang Eu. 1804. 108. 1780. 111. 1776. 112. 1804. 113. 1759. 1770. 1804 H.; 4-ledig; het le lid ervan het langst 111. 1776.; zij zijn niet altijd zeer lang Eu. 1804. In lengte volgen dan pooten IV, II, III; pooten II en III iets dikker en stomper 108. 1780. en korter dan I en IV. 109. 1803. 111. 1776. 115. 1804. Pooten II 4-ledig; het le lid ervan het langst, het 2e iets dikker 111. 1776. Van pooten IV zijn het femur knotsvormig 110. 1776., dik; de andere leden onderling gelijk 111. 1776. — De pooten zijn wit 108. 1780., rose 110. 1776. 111. 1776., bleek 112. 1804., rood 114. 1804. 115. 1804., scharlakenrood 116. 1776. Halacaridae. Klein 118. 1779., kleiner dan Cheyletus erudi- tus 117. 1788., ovaal 117. 1788., breed-ovaal 118. 1779., gepantserd 117. 1788., bruin met mediane lichte streep, ventraal licht of blank 117. 1788.; dorsaal witachtig, achter rood 118. 1779. — Twee zwarte oogen. — Kop lang, toege- spitst, licht of blank 117. 1788., witachtig 118. 1779. Pooten: 2 paar recht naar voren, 2 paar recht naar achteren gericht, licht of blank 117. 1788. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 839 Idonomie. Trombidiidae. Larvae. Bijna onzichtbaar 119. 1718. 1796. 122. 1789. 1790. 125. 1804 H.-pere; zeer klein 122. 1789. 123. 1789. 1804. 139. 1778.; klein 119. 1724, 1786. 1796. 120. 1771. 1774. 1776. 139. 1774. 1776. 1778.; klein als een punt 121. 1776.; zoo groot als een speldeknop 119. 1724., als een gierst(Hordeum)korrel 120. 1775., als een Papaver zaad 120. 1778. — Ellipsoidisch At. 1796. 1802.; ovaal 120. 1778. 125. 1796. 1804 H.-pere; langrond 121. 1776. 122. 1790. 125. 1781. 139. 1778.; rolrond 120. 1776.; opgeblazen At. 1796.; in het midden een weinig ingesnoerd 120. 1778. 125. 1763.; week At 1796. 18025: glad 120.1776123. 17771255 1796: ; glanzend 120. 1776.; hier en daar met korte borsteltjes 120. 1778.; abdomen met stijve, witte borstels 122. 1790.; weinig behaard 125. 1781.; ruig 119. 1759.; achterrand met 4 bor- stels 125. 1781. 1796. Haren over de volle lengte even dik 139. 1778. — Rood At. 1796. 119. 1724. 1743. 1751. 1763. 2221786: 2120: 11762217769. 17712 1774. ZAG 122. 1790! 123221777..:1804..125.,1776. 139. 1773: 1774 1776. 077833 bloedrood 119. 1759. 120. 1778. 139. 1778.; scharlakenrood 120. 1803. 122. 1789. 125. 1781.; karmozijnrood 121. 1776. 125. 1796.; cinnaberrood (= vermiljoenrood) 125. 1763. — Vier roode oogen 120. 1803.; 4 zwarte, uitpuilende oogen, 2 aan elke zijde, dicht bij elkander 139. 1778. — Anus ven- traal, achteraan 120. 1778. Kop (ook wel ,,trompe’’) ventraal At. 1795. 1796. 120. 1778. 125. 1763. 1778.; zeer kort 120. 1778. ; kort, nauwlijks zichtbaar 121. 1776. Palpen zeer klein At. 1796. 1802., kort 122. 1790. — De mandibelspitsen (,,spicula’’) zijn extraad gericht 122..1790. Zes pooten At. 1802. 120. 1774. 1776. 1778. 1803. 1804. 123. 1804. 125. 1871. — De pooten zijn zeer dun At. 1796. 125. 1796.; zeer kort At. 1796. 120. 1778. 125. 1796.; kort 120. 1778. 121. 1776.; lang 139. 1778.; alle even lang 125. 1796.; geleed 120. 1778. 139. 1778.; rozekransvormig 125. 1781.; met borsteltjes 120. 1778.; behaard 139. 1778.; weinig behaard 125. 1781.; lichter rood dan het lichaam 120. 1778.; aan het voorste gedeelte van het lichaam bevestigd 121. 1776. — De haren der pooten zijn over de volle lengte even 840 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. dik 139. 1778. — Pooten I zijn zoo lang als het lichaam 119. 1759., langer dan II en III 139. 1778. — Tarsı I zijn dikker dan de overige leden; tarsi II en III eindigen spits 139. 1778. Pooten III zijn van I + II verwijderd 125. 1763. Trombidiidae. Adulti. Zeer klein 133. 1764. 137. 1762 B., klein Tr. 1798 C. 1804. 137. 1737. 1753. 1768, zesmaal klei- ner dan aphidis 124. 1804., kleiner dan het zaad van Canna- bis 138. 1778., kleiner dan Melophagus ovinus 137. 1634., middelmatig 129. 1804., nauwlijks grooter dan een zand- korrel 137. 1753., niet grooter dan Cimex lectularius 131. 1763., zoo groot als holosericeus 125. 1804., als een kleine boon van Phaseolus multiflorus 133. 1737., als Ixodes reduvius 133. 1767. 1772.; 1.13 mM.; lang 3 mM,, breed 1.7 mM. 137. 1762 G. — Langer dan breed 138. 1778., langwerpig 124. 1804. 139. 1804., langwerpig, goed geschouderd 133. 1737., langwerpig vierhoekig 137. 1766., bijna vierhoekig Tr. 1796 L. 1802 L. 130. 1779. 136. 1804., afgerond vierhoekig 129. 1804., vóór breeder 137. 1781., driehoekig, naar achte- ren versmald 125. 1804., ovaal Tr. 1798 C., 128. 1776. 133. 1764. 1772. 137. 1762 G. 139. 1763; als aphidis 129. 1804., als holosericeus 133. 1767. — Depres Tr. 1796 L. 1802 L. 133. 1767. 138. 1778., gevuld en een weinig depres 139. 1764., dik 133. 1772., konvex 139. 1763. 1804., buikig Tr. 1804., mollig Tr. 1804 H., week Tr. 1796 L. 1802 L. 1804 H. Op den rug vindt men groeven, dwarsgroeven, kuiltjes of putjes 124. 1804. 125. 1804. 127. 1804. 128. 1776. 129. 1804. 133. 1772. 136. 1804. 137. 1763. 138. 1778. 139. 1763. 1804. De groeven variëeren 136. 1804. De voorrand is recht 136. 1804, bijna recht 125. 1804., een weinig konkaaf 133. 1772. 137. 1781., afgerond 139. 1804. De schouders afgerond 125. 1804., de zijden een weinig konkaaf 127. 1804. 136. 1804. 137. 1781. 138. 1778. De achterrand is afgerond 139. 1804., stomp 133. 1767. 1775. 1804 H. 139. 1763., met in- kerving 136. 1804. 137. 1763. 1766. fig. 109. 1781. Achteraan bevindt zich eene traanvormige groeve 125. 1804. fig. 100. — Ruig 137. 1768. 1769. 138. 1778., viltig 139. 1764., behaard Tr. 1798 C. 133. 1764. 1775., zijdeachtig behaard Tr. 1796 L. 125. 1804. 133. 1772., fluweelig behaard 130. 1779. 133. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 841 Idonomie. Wer. 17675 137. 1736: 1769. 138. 1778. 139. 17635, ‘dicht behaard 124. 1804. 133. 1764. 1767. 1804 H. 138. 1778., satijnglanzend 133. 1769., aan de zijden grijsglanzend 139. 1763., glans variabel 138. 1778. Alle haren zijn even lang 133. 1764., rechtovereind 133. 1764. 137. 1781., zacht 133. 1764. 1772., kort 137. 1781. 138. 1778., geciliëerd 133. 1804 H. 139. 1804., dik 137. 1781. 138. 1778., cylindrisch, gecili- éerd, distaal afgerond 138. 1778., knotsvormig 129. 1804, met vertakkingen 130. 1779. Op den rug proximaal gecili- ëerd, distaal bolvormig; aan de zijden cylindrisch en gecili- éerd; ventraal en op het propodosoma dik en geciliëerd 136. 1804. De haren zijn wit 124. 1804., rood 137. 1781., hoogrood 133. 1737., scharlakenrood 133. 1764., karmijn- kleurig 133. 1769. — De kleur is verschillend Tr. 1798 C., meestal rood Tr. 1796 L. 1804 H., rood 128. 1776. 133. Mer“ 1775: 1804 H. 137. 1634. 17531766: fig. 109. 1769. 138. 1778. 139. 1763. 1764., lichtrood 136. 1804., hoogrood 133. 1737. 137. 1762 B. 1768., vuurrood 131. 1763. 137. 1762 G. 138. 1778., menierood 129. 1804., cinnaberrood 133. 1772. 137. 1762 B., bloedrood 136. 1804. 137. 1763., schar- lakenrood 125. 1804. 133. 1764. 137. 1736. 1737. 1763. 138. 1778., donker scharlakenrood 127. 1804., donkerrood 136. 1804., bruinrood 139. 1781. 1804., zwartblauw 124. 1804. Propodosoma (,tête”, ,,Kopf’’) rood (bij een blauwzwart hysterosoma) 124. 1804., onder den thorax (voorste deel van het hysterosoma) door haren verborgen 133. 1764., zeer kort 133. 1772., zeer klein, konisch 138. 1778., klein 7.217298... Twee oogen Tr. 1796 L. 1804 D. 1804 H., duidelijk; bij de kleinste soorten moeilijk te onderscheiden Tr. 1804 H., door de beharing onzichtbaar 133. 1737., niet gezien 133. 1764., niet te vinden 133. 1769. Klein Tr. 1798 C., gesteeld. Tr. 1796 L. 1802 L. 1804 H. 124. 1804. 136. 1804. 138. 1778, en in dat geval boven coxae I Tr. 1804 H.; die steel is rood 136. 1804. Zittende oogen bevinden zich op dit voorste deel van den rug boven coxae II Tr. 1804 H. De oogen zijn rood Tr. 1804 H., of zwart Tr. 1804 H. 124. 1804. 136. 1804. 138. 1778. 842 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. Tusschen de beide coxae IV een ovaal heuveltje met langs- spleet 138. 1778. Mandibels omsloten door de onderlip Tr. 1775 F. 1777 F. 1795 WE 4706 IL. 1802 IL; door het (rostrum giraal SOA reeht mek 777. BR. 0compres Tr.! 177252 :17952E OOM 1802 L. 1803 L., proximaal hol (in die holte dringen de spie- ren en eene trachee) Tr. 1777 F., distaal met haak Tr. 1777 F. 1795 L. 1796 L. 1802 L., of klauw Tr. 1803 L. 1804 H.. die haak of klauw is hoornachtig en zeer scherp Tr. 1777 F; en gebogen Tr. 1804 H. Maxillicoxae (,,onderlip’’. „rostrum’’) konisch Tr. 1777 F. 1804 H., zeer kort, scherp, naar beneden gebogen 133. 1772., stomp Tr. 1795 L. 1796 L., membraneus, hol, opgerold, haniesRr. 1777 Es konkaaf Tr: 1775 Fs buiki Dre1295783 omsluit de mandibels Tr. 1775 F. 1777 F. 1804 H. De palpen ,(antennae”, „bras’, „kokers’) zijn draad- vormende, 37/7 JE: 1795 Li, konisch Tru 179621..218029%3 kort 133. 1737., tamelijk lang 133. 1764. 138. 1778., lang 133. 1772., behaard 133. 1764. 138. 1778., dikker dan de pooten 137. 1737., gebogen Tr. 1795 L., naar beneden gebogen Tr. Wss 92133: (17/72: 137.1781. 138. 1778. boven: denimond ingeplant Tr. 1798 C., geleed Tr. 1777 F. 1795 L. 1796 LE: 1802 L. 133. 1772. 137. 1781. 138. 1778., distaal met klauw In. 1295: 1.1796 L. 18027E: 1803 AAS SMI ZOINEn een appendiculum (of ,,tengel’’) 139. 1763. 133. 1769. 1772. 138. 1778. 137. 1781. Tr. 1795 L. 1804 H., tot grijpen en vasthouden der prooi ingericht 136. 1804., rood 124. 1804. — [Tibia en klauw golden dikwijls voor 2 leden; trochanter en femur werden wel eens voor één lid aangezien; tarsus gold meestal niet als lid, maar als een aanhangsel.] De palpen zijn drieledig 133. 1769., vierledig Tr. 1777 F. 133. 1772., 4—5- ledig Tr. 1804 H., 5-ledig 137. 1781. De leden laten zich (door de beharing) moeilijk tellen 136. 1804. — Het 2e lid is dik Tr. 1795 L.; het le lid (lees 2e) is het langst 133. 1772. De klauw is scherp Tr. 1775 F., zeer scherp Tr. 1777 F. 133. 1769., elsvormig 133. 1772., gebogen Tr. 1777 F. 133. 1772. 138. 1778., hoornachtig Tr. 1777 F. 138. 1781., doorschij- nend 133. 1737. 1769., rood 133. 1737. 1769., karmijnkleurig HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 843 Idonomie. 133. 1769., zwart 138. 1778., dubbel, de onderste klauw is kleiner 125. 1804. — Het appendiculum is hangend, kort 139. 1763., ovaal Tr. 1795 L. 1796 L. 1802 L. 1804 H. 137. 1781., lang, distaal afgerond 138. 1778., stomp 133. 1772., bewegelijk Tr. 1796 L., behaard Tr. 1804 H., is aangehecht vóór het laatste lid 1795 L., tusschen klauw en voorlaatste lid Tr. 1804 H., onder het 3e lid 133. 1772. — De haren der palpen zijn sterk geciliëerd 138. 1778. De pooten zijn looppooten Tr. 1796 L. 1802 L. 139. 1764, aan de buikzijde in 4 van elkander gescheiden paren geplaatst 1331772, kort. Tr. 1798:C:; niet heel lang 133. 1737.) tame- lijk lang 139. 1781., lang 137. 1781., met fluweel dicht bezet 133. 1737., behaard 133. 1764. 138. 1778., minder behaard (dan het lichaam) 133. 1772., dicht behaard 133. 1737. 137. 1781.; de haren zijn kort gecilieerd 129. 1804., dik en gecili- eerd 136. 1804., sterk gecilieerd 138. 1778. De pooten zijn tamelijk dik, aan het eind stomp 133. 1772., S-ledig 133. 7272, 6-ledie 137. 1781. 138. 17785, met, 2e klauwen 133: 1772. 137. 1781. 138. 1778., en een ventrale „spinula’ (prae- tarsus?) 133. 1772.; de klauwen zijn klein 133. 1772., terug- trekbaar 136. 1894. 137. 1781. 138. 1778. Onder de klau- wen is een dwarsgestreept, aan de kanten getand pulvillum 139. 1804. De pooten zijn rood 124. 1894. 133. 1737. — Pooten I zijn lang 124.. 1804. 137. 1736., langer dan de andere 129. 1804., 133. 1739., zesledig 133. 1769., iets langer en dunner dan de andere 133. 1772., langer dan IV 138. 1778. — Pooten len II zijn naar voren gericht 133. 1767, bleeker dan de andere 133. 1775., niet bleeker dan de andere 133. 1804 H., zeer vooraan geplaatst 138. 1778. — Pooten I en IV zijn zeer lang 133. 1764. — Pooten II zijn korter dan I 133. 1737., zeer kort 133. 1764. — Pooten II en III zijn korter dan I 128. 1776. 139. 1763., van elkander verwijderd 138. 1778. 139. 1763. — Pooten II, III en IV zijn driemaal korter dan het lichaam 129. 1804., S-ledig 133. 1769. — Pooten III zijn korter dan II 133. 1737., iets langer dan II 133. 1764. — Pooten III en IV zijn in het midden van het lichaam geplaatst 138. 1778. — Pooten IV bereiken den ach- terrand niet 129. 1804., zijn korter dan II en langer dan 844 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. III 133. 1737: — Tarsi I zijn verdikt 127. 1804., plat (com- pres) en stomp 133. 1769.; tarsi II, III en IV tamelijk puntig 133. 1769., tibiae I en II iets minder rood (dan de overige leden) 133. 1767.; tibiae en tarsi I en II en telofemora, genua en tibiae III en IV donkerrood 133. 1772. Hydrachnellae. Kop, thorax en abdomen vereenigd; 2,4, of 6 oogen; zwempooten Hyd. 1769. 1803. Aan de poo- ten geen klauwen Hyd. 1803. Een zuigsnuit, geen man- dibels Hyd. 1802 L. Tweeledige palpi Hyd. 1769. Eeni- gen hebben eenstaart; anderen eene Y-vormige teekening op den rug; borstels aan den achterrand Hyd. 1769. De genitalia bevinden zich bij de gg aan het eind van den staart, bij de 99 in de papillen in het midden van den buik; de sexen verschillen, hoewel dikwijls gering. Hyd. 1780. Limnocharidae. Eieren. Zeer klein, rood, ieder in een klompje gelei, als de eieren van Rana ; te zamen vormen zij een dun roodachtig-wit laagje met kleine roode korrel- tjes. 140. 1778. Limnocharidae. Larvae. Zoo groot als een punt, rood, ovaal; de kop als een snuit naar voren. Palpen („petites pattes’’) kort, geleed, behaard. Zes pooten, betrekkelijk lang, geleed, behaard. Limnocharidae. Nymphae. Week, veranderlijk van vorm, slap, bloedrood, oogen dicht bij elkander; palpen draad- vormig; pooten lang; 2 klauwen. 140. 1804 H. Limnocharidae. Adulti. Gelijkt op het eerste gezicht op Trombidium holosericeus 140. 1745., ovaal Limn. 1796. 140. 1746. 1778., depres Limn. 1796. 140. 1745. 1746. 1752. 1754. 1758 1759. 1761. 1762: G..11762 S. 1763 B. 1764 G 176713 1773. 1778. 1799. 1800., weinig depres 140. 1746., gevuld 140. 1759. 1761. 1767 L., achter stomp 140. 1759. 1761. 1767 L. 1775 M., gerimpeld en met verdiepingen; deze en de rimpels variëeren bij bewegingen 140. 1778., week Limn. 1796. 140. 1778, buigzaam 140. 1778., slap 140. 1782 M., slapper dan een slak; verandert voortdurend van vorm; uit het water genomen, als een stuk gelei 140. 1778., satijn- achtig 140. 1762 G. 1764 G. 1778. 1788. 1799. 1800., zijde- achtig 140. 1778. 1783 G. 1783 R., fluweelachtig 140. 1783 HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 845 Idonomie. G., ruwharig 140. 1775 M., zoo groot als eene linze (Ervum lens) 140. 1778. — Rood Limn. 1796. 140. 1745. 1746. 1752. enz., scharlakenrood 140. 1746. 1752. 1763 B. 1773. 1778., bloedrood 140. 1761. 1767 L. 1775 M. 1778., met vele zwarte puntjes 140. 1778., hoogrood 140. 1766. 1767 R. — Twee oogen Limn. 1796., deze zwart 140. 1761. 1778. Kop klein 140. 1752, konisch 140. 1778. 1782 M., gestrekt week, buigzaam 140. 1778. Geen snuit (,,bec’’) Limn. 1803., snuit lang, cylindrisch, distaal afgerond 140. 1778., mond aan de onderzijde; geen mandibels; onderlip stomp, bestaat uit 2 saamgegroeide deelen Limn. 1796. Palpen (,,antennules”, , bras”) evenlang als de snuit, behaard 140. 1778, geleed Limn. 1796. 140. 1778., gebogen, eindigen in een punt Limn. 1796. — Zwempooten kort Limn. 1796.; de pooten zijn middel- matig, sterk 140. 1752., niet zeer lang, 140. 1778., tamelijk lang 140. 1763 B., S-ledig, bezet met witte haartjes 140. 1778., behaard Limn. 1796., bleeker rood dan het lichaam 140. 1752., + gelijk van lengte 140. 1782 M., zonder be- wegelijke, lange borstels 140. 1778., I en II zijn aan de borst bevestigd; III en IV van I en II verwijderd 140. 1778. 1782 M., aan den rand van den buik bevestigd; le lid kogelvormig; pootharen zeer kort 140. 1782 M. Eylaidae. Eieren. De eierhoopjes gelijken op die van Lim- nochares aquaticus 141. 1804. Eylaidae. Nymphae. Pooten betrekkelijk lang, 2 x langer dan de romp 141. 1776 S. Eylaidae. Adulti. Lang 2,2 mM., breed 1.5 mM. 141. 1780.; lang 5 mM. 141. 1799., groot 141. 1776 S. Op het eerste gezicht = cruenta en umbrata 141. 1781. Bijna bolrond. Eyl. 1796. 1802. 141. 1776 S., 1799., bolrond 141. 1803., halfbolvormig 141. 1780., ovaal 141. 1776 M., 1781., vóór minder breed 141. 1780. 1781., voor en achter stomp, boven depres, ventraal achter konvex 141. 1780. Dorsaal konvex, glanzend, onbehaard, ongevlekt 141. 1781., glad 141. 1776. 1781., zijdeachtig 141. 1776., met ver van elkander staande putjes 141. 1799., met 4 langsrijen van putjes; de submediane rijen vóór convergeerend, wat het best bij uitgehongerde exemplaren te zien is; ook boven de pooten gepunt 141. 846 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. 1780. Zonder putjes 141. 1803. Huid tamelijk vast Eyl. 1796.; spaarzaam behaard 141. 1780. Ventraal ongevlekt 141. 1781. — Twee oogen 141. 1776 M. 1780. 1781. 1799., twee tot vier oogen Eyl. 1796., vier oogen 141. 1781. 1803. Oogen dicht bijselkander 41. 1766. fig. 1195) 1781. 1799 fer 122: 1803., middelmatig 141. 1776 S., zwart 141. 1776 S. 1803., donker 141. 1780., rood 141. 1781. 1803., uitpuilend 141. 1781. De 4 oogen staan in 2 paren, ieder paar zeer dicht bij elkander 141. 1781. Aanduiding der chitinekapsels 141. 1799 fig. 122. De 4 oogen vormen een langwerpig vierkant (oogbril!) 141. 1803. — De kleur is bruin, of gevlekt Eyl. 1796., rood 141. 1776 M., cinnaberrood 141. 1776 S., bloed- rood 141. 1780., donkerrood 141. 1781., scharlakenrood 141. 1799., karmijnrood 141. 1803. Snuit naar beneden gebogen 141. 1780. Mandibels plat, distaal met klauw en omgeven door de onderlip Eyl. 1796. 1802. Palpen (,,antennules”, „antennae’') verlengd-konisch, geleed, gebogen, distaal puntig, Eyl. 1796. 1802. 1803., geleed Eyl. 1796. 1802. 141. 1780., 3-ledig 141. 1781., kort 141. 1780. 1781., gedeeltelijk door het voorlichaam bedekt, rood 141. 1781., bleeker dan het lichaam 141. 1780. Pooten: zwempooten Eyl. 1796. 1802. 1803., aan het eind. stomp, klauwtjes niet gezien, bleeker dan het lichaam, 141. 1780., S-ledig, nauwlijks zoo lang als het lichaam; hunne leden gelijk van lengte 141. 1781.; pooten spaarzaam be- haard 141. 1780. 1781. rood 141. 1803. — Pooten I het kortst 141. 1780, weinig behaard 141. 1776 S., met zwembor- stels 141. 1803. — Pooten II en III middelmatig, + gelijk van lengte 141. 1780., met langere borstels, zwemborstels 141. 1766 S. 1803. — Pooten IV langer dan de andere 141. 1780. 1781. ook dunner 141. 1776 S., haarloos, eene varié- teit met korte haartjes 141. 1781., weinig behaard 141. 1776 S., met slechts korte haartjes 141. 1803., achterwaarts gestrekt 141. 1776 M. 1780. 1781. Hydrachnidae. Larvae. Aan den achterrand eenige bor- stels; palpen kort, voelhoornvormig; zes pooten 144. 1803. (De aan waterinsekten vastgehechte Larvae zwellen zoo snel HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 847 Idonomie. op, dat de pooten onzichtbaar worden, zelfs afvallen; van- daar:) „Eieren’’ 142. 1768. 1773. 1778 Geer. 1804 L. 143. 1768. 145. 1799., maar ook wel ,, Luis” 142. 1778 Goeze., „Mijt” 142. 1771 G. 1774., „Insekt” 142. 1776 G. „Hydrach- na” 144. 1803. — Klein 142. 1778 Geer. 145. 1799., rood 142. 1768. 1771 G. 1778 Geer. 143. 1768. 144. 1803., hoogrood 142. 1778 Geer., helderrood 145. 1799., langwerpig 142. 1768. 143. 1768. 145. 1799., ovaal, verschillend van grootte 142. 1778 Geer., met korten steel, of spits 142. 1768. 1778 Geer. 143. 1768. 145. 1799. Hydrachnıdae. Nymphae. Komen uit de eieren (aan In- sekten vastgehechte Larvae) 142. 1773. 1778 Geer. Zijn kleiner (dan de Adulti), bolrond, rood, minder bruin; bij de meeste individuên is ventraal een groote, scherp begrens- de vuurroode vlek; de palpen zijn korter en dikker dan bij ruber, worden tegen elkander gedragen, vormen een konus, eindigen in een gebogen spits. Tusschen de palpen is de snuit, langer dan van ruber, zoo lang als de palpen. De poo- ten zijn langer dan bij de groote individuën (de Adulti), van denzelfden vorm als, maar korter dan bij ruber, met haartjes en met lange borstels, zesledig, dicht bij elkander geplaatst; I zijn korter dan II, III en IV. 142. 1778 Geer. Aldaar is, in fig. 123, de Nympha afgebeeld. Hydrachnidae. Adulti. Bolrond Hydr. 1796. 1802 L. 142. 1778. 1804 H. 143. 1776. 1781. 1793., dorsaal een weinig afgeplat 142. 1781., ventraal dito 142. 1778. 1781., tamelijk vast Hydr. 1796. 1802 L., met gespannen huid 142. 1769 M. 1776 M. 142. 1778 Geer. 1781., haarloos 142. 1778., schijn- baar viltig 143. 1781., glad 142. 1769 M. 1776 M. 1778. 1804 H., 143. 1776., glanzend 143. 1781., zoo groot als eene linze (Ervum lens) 142. 1778., zeer groot 143. 1781., rood 142. 1775 E. 1776 M. 1778 Geer. 1804 H., donkerrood Hydr. 1796. 142. 1781., zelden donkerrood 142. 1804 H., bloedrood 142. 1769 M. 1791., karmijnrood 142. 1769 S., karmozijn- rood 142. 1775 E., roodbruin 142. 1778 Geer., donkerrood- bruin 142. 1778 Geer., ongevlekt 142. 1781. 1804 H., zwart, met roode vlekken en stippen, ventraal in het midden een slecht begrensde roode vlek 143. 1776. 1781. 1793. — Oogen 848 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. 2, 4, of 6 Hydr. 1780. 1781., 2, of 4 Hydr. 1796., 2 142. 1769 M. 1776 M. 1804 H. 143. 1776., halfbolvormig, verheven 142. 1778. 1781., tamelijk groot 142. 1778., betrekkelijk klein 143. 1781., rood 142. 1781., hoogrood 142. 1778., schar- lakenrood 143. 1781., op eenigen afstand van elkander 142. 1778. 1804 H., moeilijk te zien 142. 1781. 143. 1781., zwart 142. 1804 H. 143. 1781. Snuit (of onderlip) konisch Hydr. 1795. 1796. 1802 L., cylindrisch Hydr. 1804 H., lang Hydr. 1796. 1802 L. 1803 L. 1804 H., zoo lang als de palpen 142. 1804 H. 143. 1781., hol Hydr. 1795., scherp, rood 143. 1781. Mandibels lang Hydr. 1795. 1802 L., korter dan de snuit Hydr. 1804 H., konisch Hydr. 1795., borstel-, naaldvormig Hydr. 1796. 1802 L. 1804 H., een weinig uitgehold Hydr. 1795., in de onderlip geborgen Hydr. 1795. 1796. 1802 L., weinig of niet zichtbaar Hydr. 1802 W. Maxillae weinig of niet zichtbaar Hydr. 1802 W. Palpen (,,antennules’’, „palpes’’, ,,tentacula’’, ,,bras’’) kort Hydr. 1795. 142. 1778 Geer. 1781. 1804 H., zoo lang als de eerste 3 leden der pooten (I) 143. 1781., draadvormig Hydr. 1795., proximaal cylindrisch, distaal konisch Hydr. 1796., distaal puntig 143. 1781., geleed Hydr. 1795. 1796., 3-le- dig 142. 1781., 4-ledig 143. 1781., aan ’t eind een klauw Hydr. 1795. 1796. 1802 L. 1803 L. 143. 1781., en een be- wegelijk stuk (,pouce”, „corps’’) Hydr. 1796. 1802 L. 1803 L., gebogen Hydr. 1796., naar buiten gebogen, behaard 142. 1781., dun 142. 1804 H., rood 142. 1781. 143. 1781., bloed- rood 142. 1778 Geer. De pooten zijn zwempooten Hydr. 1804 H., met zwem- borstels Hydr. 1796., lang en dun Hydr. 1802 L., zoo lang als het lichaam 142. 1781. korter dan het lichaam 143. 1781., nagenoeg gelijk 142. 1804 H., 5-ledig 142. 1781., 6-ledig 143. 1781., I—III S-ledig, IV zesledig 142. 1804 H. Van alle pooten is het 2e lid het kortst 142. 1804 H. De pooten eindigen in 2 klauwtjes Hydr. 1804 H., staan dicht bij elkan- der en op gelijke afstanden 142. 1778 Geer., behaard 143. 1781., I zeer kort behaard. 142. 1781. 1804 H. en kort 142. 1804 H., II—IV aan de binnenzijde van leden 4 en 5 en het HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 849 Idonomie. distale eind van lid 3: borstels, die 2 x langer zijn dan het lid 142. 1781., IV heeft zwemborstels Hydr. 1802 W. De pooten zijn rood 142. 1769 M. 1776 M. 1778 Geer. 1804 H., zeer rood 142. 1781., bloedrood 142. 1778 Geer., zwart, de leden distaal rood, het laatste lid soms geheel rood 143. 1781. Hydryphantidae. Larvae. Rood, met 2 scharlakenroode punten (oogen!) beiderzijds. 146. 1759. Hydryphantidae. Nymphae. (umbrata partim). Rond 147. 1769. 1776. 1780., weinig depres, glad, glanzend, tegen den rand bultig 147. 1781., met vele vlekken 147. 1769. 1776. 1780., met 10 van uit het midden naar de zijden stralende langwerpige donkere vlekken; ventraal zwartachtige vlekken naast de borst (de coxae) 147. 1781. Rood 147. 1776. 1780. 1781., donkerrood 147. 1769. Gelijkt veel op despiciens 147. 1781. — Zes oogen 147. 1769. 1776. 1780. 1781., waarvan 2 ventraal 147. 1769., 4 kleine zwarte dorsaal, beiderzijds 2, en 2 groote roodachtige ventraal 147. 1781. Palpen kort, meestal dorsaal onzichtbaar, met geel einde. Pooten geel, iets langer dan het lichaam, 5-ledig, met zeer korte haartjes; III en IV hebben aan leden 3 en 4 langere borstels in 2 rijen. 147. 1781. Hydryphantidae. Adulti. Gelijkt op maculata 147. 1781. Verschillend van grootte: als kleine linzen (Ervum lens), als mosterdzaad (Sinapis alba), en nog kleiner 146. 1778. — Bolrond 147. 1769., bijna bolrond 146. 1778., rond 147. 1776. 1780., vóór minder breed 146. 1778., dorsaal een weinig depres 146. 1778. 1781., ook ventraal 147. 1781., dorsaal met eenige groeven 146. 1778. 147. 1781., putjes en onregel- matigheden; bij anderen glad en gespannen 146. 1778. Dor- saal glad 146. 1778. 147. 1769. 1776., naar den rand een weinig bultig; het voorste deel steekt ver voorbij de borst naar voren 147. 1781. Dorsaal soms met fluweelachtig uiter- lijk 146. 1803. — Twee zwarte oogen, ieder met 2 halfbol- vormige corneae 146. 1778. Oogen van een ander rood (dan het lichaam), ieder met 2 zwarte punten 146. 1803. Twee ventrale oogen 147. 1769. 1776. 1780. 1781. — Rood 146. 1778. 147. 1769. 1776. 1780., zeer rood 147. 1781., scharlaken- 54 850 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. rood, cinnaberrood, bloedrood 146. 1778., met onregelmatige zwarte, veranderlijke nevelvlekken 146. 1778., met een bruin- blauwe vlek tusschen de oogen (het schildje!) 146. 1781., met vele vlekken 147. 1769. 1776. 1780., met 9 donkere, in een kring geplaatste vlekken 147. 1781. Ventraal, in het midden van den buik, bij het begin der pooten eene langsspleet (genitaalspleet!) 146. 1778. Snuit kort, konisch 146. 1778. Palpen (,,tentacula’’, „bras’’) lang 146. 1778. 1781., tame- lijk lang; bijna half zoo lang als pooten I 146. 1778.; kort, 2-ledig, zelden voorbij den lichaamsrand gestrekt 147. 1781. Pooten dicht bij elkander, op gelijke afstanden, lang, dun, S-ledig, coxae niet medegerekend, ventraal aan de zijden bevestigd, overal met korte stekeltjes; I en II korter dan III en IV; IV de langste; aan de binnenzijde van I geen, van II weinig, van III en IV vele lange borstels; het laatste lid heeft geen lange borstels; alle pooten met 2 zeer kleine, witte klauwtjes 146. 1778. De pooten zijn dun, minder be- haard dan bij maculata, zoo lang als het lichaam 147. 1781. De pooten zijn rood 146. 1778., geel 147. 1781. Atractididae ? Larvae. Zoo groot als een punt; bolrond, vóór recht afgesneden; twee kleine zwarte oogen. Gnatho- soma (,,téte’’) recht naar voren, op een ,,hals” geplaatst (fig. 133); snuit kort; palpen („latera inflata’’) met zijdwaarts gerichten borstel. Pooten vrij lang, aan het voorste gedeelte ingeplant, doorschijnend, behaard. Rood, bloedrood, hoog- rood; pooten roodachtig. 148. 1778. Atractididae. Adulti. Ovaal 149. 1776. 1780. 1781. 151. 1769. 1776. 1780. 1781., langovaal 150. 1781., langwerpig 150. 1769. 1776. 1780., compres 149. 1769. 1776. 1780. 1781. 151. 1769. 1776. 1780. 1781., vöör (een weinig) depres. 150. 1769. 1776. 1780. Dorsaal afgeplat 149. 1769. 1776. 1780., convex 149. 1781. 150. 1781. dorsaal 90° convex, smal 151. 1781., met langsgroeve 151. 1769. 1776. 1780. 1781. Ven- traal gekield2149.21769.1776. 1780. 17812 1512176921770 1780. 1781., afgeplat 149. 1781. 150. 1781., tusschen de oogen en de palpen 150. 1781, of onder de oogen 151. 1781: eene diepe insnijding, waarin de pooten (en de palpen) inge- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 851 Idonomie. plant zijn). — Coxae („bases pedum’’) alle naar den voorrand geplaatst 150. 1781. De zijden behaard 149. 1781. — Glad 150. 1769. 1776. 151. 1769. 1776. — Geel 149. 1781., geelachtig 150. 1780., geelgroen 150. 1769. 1776., groenachtig 149. 1769. 1776. 1780., bleekgroen 150. 1781., groen 151. 1769. 1776. 1780. 1781. Dorsaal eene gele Y 149. 1769. 1776. 1780.; eene groene vlek achter de oogen 149. 1781., tusschen de oogen 150. 1781.; twee groene (donkere) langsstrepen 149. 1781. 150. 1769. 1776. 1780. 1781., die achter samen- vloeien 150. 1769. 1776. 1780. De zijden groen 149. 1781. Ventraal groen 150. 1781. — Twee oogen 149. 1769. 1776. 1601761150. 1769. 1776301515 1769, 1776. 17815, Zwart 149. 1781. 150. 1781. 151. 1781., klein 150. 1781., groot 151. 1781., ver van elkander 149. 1781., dicht bij elkander op den rand der groeve 151. 1781. Palpen ventraal 149. 1769. 1776. 1780. 1781. 151. 1769. 1716. -1780., 2-ledig 149. 1781. 150. 1781. 151. 1781., kort 149. 1781. 141. 1781., zoo lang als een pootlid 150. 1781., wit, doorschijnend 150. 1781. 151. 1781., onder (het niveau van) de pooten 149. 1781. 151. 1781. Pooten behaard, korter dan het lichaam, S-ledig 149. 1781., staan zeer dicht bij elkander, zeer vooraan 149. 1781. 150. 1781. 151. 1781., S-ledig 149. 1781., ongelijk van lengte, I het kortst, IV het langst 151. 1781., staan zijdwaarts als de snorren (van een kat) 149. 1781., zijn zwartachtig 149. 1781., wit en doorschijnend 150. 1781. Variëteiten. In alles aan de soorten gelijk, maar: tegelrood, rood 151. 1769. Met groene pooten; bleekgroen met witte pooten en beiderzijds van de ruggroeve geelachtig; fraai rood met zwartachtige pooten en witte groeve 151. 1781. Limnesiidae. Larvae. Zeer klein, ovaal, bleekgroen; pooten tamelijk lang, II van III verwijderd, + even lang. 156. 1803. Limnestidae. Adulti. Rondachtig 152. 1776. 1781., ovaal 15311769. 1776 1780. 154. 1769 1776. 1780. 1781. 155: 1269. 1276. 1780. 156. 1769. 1776. 1780. 157. 1804., bol ovaal 154. 1781. 155. 1781., + halfbolvormig 155. 1787., 852 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. bijna bolrond 156. 1781., bolrond 156. 1803., vöör minder breed 152. 1781. 153. 1781., convex 153. 1781. 156. 1781., vöör en achter stomp 153. 1781. — Glanzend 154. 1781. 155. 1781. 156. 1781., doorschijnend, onbehaard 156. 1781. — Lichtgeel 156. 1776. 1780. 1781. 1803., borst lichtgeel 156. 1781., geel 156. 1769. 157. 1804., oranje 153. 1769, rood 154. 1769. 1716. 1780. 1781. 155. 1769. 17805 vermiljoen- rood (variëteit) 154. 1804 H., scharlakenrood 154. 12812 155. 1781.,: karmijnrood. 155. “17875, roodbruin 153: 1776. 1781., donker 152. 1769. 1776., bruin 152. 1776., zwart- bruin 152. 1781. — Dorsaal in het midden een zeer groote witte vlek, en eene kleinere tusschen de oogen 152. 1776. 1781., ventraal eene op de plaats der genitalia 153. 1776. 1781. — Op den rug eene Y-vormige vlek oranje 153. 1769., roodachtig 153. 1776. 1780., iets minder roodbruin dan de rug, daardoor moeilijk waarneembaar; ook de rand is iets minder roodbruin; ventraal roodbruin 153. 1781. — (Door- schemerende ingewanden vertoonen zich als) zwarte vlek- ken. Aantal niet genoemd 154. 1776. 1781., drie 155. 1780., wiensl55. 1769: 1781., vijf 154. 1769. 1780. 123121552 1287 157. 1804., zes 154. 1804 H. 156. 1769., golvende 157. 1804, geslingerde strepen 156. 1776. 1781., verschillende; zij sche- meren ventraal door 156. 1781., (niet zwart maar) donkergroen 156. 1803. Soms zijn de donkere vlekken nauwlijks zichtbaar 154. 1803. Twee kleine, gele, ronde vlekken achter 155. 1787. ——eiemeoogen 152. 1776. 153. 1769. 1776, 17801154. 1767: WOS 155. 1769. 1780. 156. 1769. 127762 1280, vormen de figuur van een trapezium 152. 1781. 153. 1781. 154. 1781. 155. 1781. 156. 1781. Zes oogen 156. 1803. De oogen zijn rood 157. 1804. Ventraal schemeren de oogen als 2 glanzende roodachtige punten door 155. 1787. Balpen kore 154. 1769. 1776. 1781.2157.. 19042 tameliyls lang 155. 1787., lang 153. 1781. 155. 1769. 1781. 156. 1769. 1781., zeer lang 155. 1780., 3-ledig 152. 1781. 156. 17813 4-ledig 155. 1781. 1787., toegespitst 152. 1781., doorschjj- nend 153. 1781. 155. 1787., kleurloos 155. 1787., bleekgeel, de spits zwart 154. 1781. 155. 1781., geelachtig 156. 1781., variëteit: palpen zwart 155. 1781. Distaal gebogen HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 855 Idonomie. 153. 1781. 154. 1781. 155. 1781., onbehaard 154. 1781. 155. 1781., met fijne haartjes aan de geledingen 155. 1787. Het le lid langer dan de andere 2 te zamen 152. 1781., de proximale 2 leden 2 x dikker dan de pooten 154. 1781. 155. 1781. 1787., viermaal dikker dan de pooten, rolrond, glad; het 3e lid zoo lang als 1 + 2, met gebogen spits; de geledingen zijn dubbel geringd 156. 1781. Pooten + gelijk in lengte 152. 1781., lang 156. 1781. 1803., I—III zoo lang als, IV langer dan het lichaam 153. 1781. Pooten doorschijnend 152. 1781. 153. 1781. 154: 1781. 155. mel 1787. 156. 1781., kleurloos 155: 1787. bleek 152: 1781., wit 153. 1781., bleekgeel 154. 1781. 155. 1781., blauw- achtig 154. 1804 H., variëteit: pooten zwart 155. 1781., behaard 152. 1781. 153. 1781., I—III spaarzaam be- haard, IV sterker behaard 154. 1781. 155. 1781., fijne haar- tjes aan de geledingen 155. 1787., met korte en lange haren; deze over het geheele lid; vooral poot IV heeft lange haren 156. 1781., 5-ledig, de leden (van elken poot) even lang 154. 1781. 155. 1781., 6-ledig 156. 1781. Hygrobatidae. Embryones en Nymphophanstadia. Zij zijn bruin. 160. 1797. Hygrobatidae. Nymphae. Gelijken op de ouders 164. 1781. Zoo groot als een koolzaad (Brassica oleracea) 158. 1768.; zeer klein 172. 18C3.; zoo groot als een punt 177. 1802. Rond 158. 1768., bolrond 172. 18C3., bolovaal 177. 1802, ovaal 159. 18C4; vóór het lichaam een scherpe kant 158. 1768., de voorrand onregelmatig getand; tanden tusschen de palpen zeer klein 159. 1804. ; dorsaal en ventraal afgeplat 172. 1803.; bleekgeel, vóór de oogen rose, hiervan uit gaan donkere lijnen achterwaarts; 7 ovale zwarte vlekken; rand doorschijnend 159. 1804. Rood of bleekrood, vóór witachtig of groenachtig wit 172. 1803. Zeer bleek, bruingrauw, vóór geelachtig; een zwavelgele T 177. 1802. Wit, 5 tamelijk groote, en eenige kleinere bruine vlekken 158. 1768. — Twee zwarte oogen 159. 1804. Twee groote zwarte oogen 172. 1803. Palpen gebogen 158. 1768., zeer lang 159. 1804., lang 177. 1802.; proximaal dikker dan de pooten 158. 1768. 172. 1803. 854 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. 177. 1802., met kleinen ventralen tand 158. 1768. 159. 1804., 4-ledig 159. 1804. 177. 1802., doorschijnend, kleurloos 172. 1803., spaarzaam behaard 177. 1802. Eerste lid kort, rol- rond; 2e lid 2 x langer, konisch; 3e lid 2 x langer dan het 2e, naar den top smaller, aan den top verdikt; 4e lid lang, klauwachtig 159. 1804. Pooten doorschijnend, kleurloos 172. 1803., zeer lang, doorzichtig, glashelder, 5-ledig, met langere en korte bor- stels; 4 langere distaal van lid 4 van poot IV. 177. 1802; IV de langste 158. 1768. Hygrobatidae. Adulti. Kleiner dan het zaad van Sinapis 177. 1761., 0,5 mM. 182. 1762., zoo groot als een punt 183. 1781. — Ovaal 161. 1769. 1776. 1780. 1781. 163. 1783. 164. IMOG 171802 1781165. 1769/1776. 71780 128127170: 18047 1712 1776.,1781. 173. 1781. 175. 177621781176: 1769! 1776. 1780. 178. 1776. 180. 1769. 1776. 1780. 1781. 183. 1769. 1776. 1780. 1781., langovaal 169. 1804., bolovaal 167. 1776. 1781. 174. 1776. 1780., rond 174. 1769. 182. 1762., bolrond 172. 1803. 178. 1802., afgerond vierhoekig 162. 1769. 1776. 1780. 181. 1769. 1776. 1780. Vöör rond 161. 1781. 169. 1804., vóór afgestompt 173. 1776., vóór stomp 181. 1781., achter rond 169. 1804., achter stomp 181. 1781., achter afgeknot met 4 zwartachtige papillen, de hoeken met tandje 161. 1781., achterrand met papillen 161. 1769. 1776. 1780. Vóór breeder 161. 1781. 173. 1781. 180. 1781. achter breeder 169. 1804. Convex 163. 1783. 164. 1781. 165. 1781. 169. 1804. 174. 1781. 176. 1781., een weinig convex 180. 1781. 181. 1781., afgeplat 161. 1781. Aan het voorhoofd twee haar- tjes ver van elkander 180. 1781., Achterrand met borstels 165. 1781. — Ventraal afgeplat 163. 1783., een weinig convex 176. 1781. 180. 1781.; bij den anus 2 papillen 178. 1781. Glad 162. 1781. 164. 1781. 170. 1804. 173. 1776. 1781. 174. 1769. 1776. 1781. 175. 1776. 1781. 178. 1776. 180. 1769. 1776. 1781. 183. 1769. 1776. 184. 1776., glanzend 164. 1781. 170. 1804., geleiachtig 176. 1781., doorschijnend 161. 1781. 162. 1781. 171. 1781. 180. 1781. 181. 1781. 183. 1781. 184. 1776., vóór doorschijnend 173. 1781., achter doorzichtig 168. 1803. — Witachtig 176. 1769. 1776. 1780. 180. 1769. HIST. OVERZ. DI ACAROLOGIE. IT. 855 Idonomie. 1776. 1780. 1781. 181. 1769., wit 161. 1769. 1776. 1780. 1781. 162. 1769. 1776. 1780. 171. 1776. 1781. 176. 1781. 181. 1776, ‚ 1780, 1781., groenachtig 165. 1769. 1776. 1780., groen 165. 1781., geelgroen 164. 1769. 1776. 1780., geelachtig 178. wine. 183: 1769. 17726. 1780. 1781., bleekgeel 162. 1781., geel 182. 1762., bleekrood 173. 1781., rood 167. 1776. 168. 1803. 170. 1804. 173. 1776., hoogrood 172. 1803., donker- rood 167. 1781. 170. 1804. 178. 1802., roodbruin 174. 1776. 1781., bruingrijs 175. 1776., grijsbruin 175. 1781., koffie- bruin 174. 1769., bruin 174. 1780. 176. 1769. 1776. 1780. 1781., bruinzwart 163. 1783. — Vöör de oogen bleeker 170. 1804., witachtig 180. 1781., tusschen de oogen een geel- bruine driehoekige vlek 175. 1776., idem: hartvormige vlek 175. 1781., idem: zwartachtig 180. 1781., achter de oogen een zwarte vlek 170. 1804., idem: 2 onduidelijke strepen 174. 1769. 1776. 1780., idem: 2 lichtere strepen 174. 1781. In het midden geel 178. 1781., scharlakenrood 170. 1804., vuur- rood 183. 1769. 1776. 1780. 1781., donker 165. 1769. 1776. 1780., zwart 161. 1769. 1776. 1780. 1781. 180. 1769. 1776. 1780. 1781. Achter wit 180. 1781. Ongevlekt 175. 1781. Gevlekt 171. 1776. 178. 1776. Geel- gevlekt 167. 1776. Zwarte vlekken 172. 1803. 184. 1776. Drie zwarte vlekken 162. 1769. 1776. 1780. 1781. 183. 1762., drie donkere vlekken 164. 1781. Vijf donkerbruine en 1 rood- achtige vlekken 171. 1781. Vijf bruine vlekken 176. 1781. Vijf donkere vlekken 181. 1769. 1776. 1780. 1781. Zes vlek- ken 177. 1761. Zeven donkerroode of zwartachtige vlekken 173. 1781. Zeven zwarte vlekken 183. 1781. Acht submargi- nale zwarte puntjes 164. 1769. 1776. 1780. 1781. Vele don- kere vlekken 169. 1804. Verschillend gevlekt 180. 1781. Twee zwarte golvende langsbanden en 2 zijdelingsche zwarte vlekjes 170. 1804. Aan beide zijden met vlekken 173. 1776. Zwarte laterale strepen 183. 1769. 1776. 1780. Y drietandig 181. 1781., dubbelgevorkt 167. 1781. 168. 1803., driemaal gevorkt 176. 1769. 1776. 1780. 1781., lelie- vormig 180. 1769. 1776. 1780. 1781., zilverkleurig 176. 1769. 126:.1780,, wits 171. 1776. 1781, 180. 1769. 1776. 11780: 1781., geelachtig 167. 1781., bleekgeel 163. 1783., geel 164. 856 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. 1781. 167. 1776. 168. 1803. 182. 1762., roodachtig 161. 1769. 1776. 1780. 1781., lichtrood 172. 1803., rood 162. 1776. 1780. 12.81.0164. 1276. 1780. 165. 1776. 121802. 1781 vazieent:.geel of rood, smal of breed 164. 1781., bruinrood 162. 1769. 181. 1781., roodbruin 164. 1769. 165. 1769. 181. 1769. 1776. 1780., bruin, de vork der takken wit 176. 1781. Algemeen is sprake van slechts 2 oogen; zij zijn zwart; eenmaal worden zij wit genoemd 177. 1761. Zij zijn groot 162. 1781. 171. 1781., klein 164. 1781. 165. 1781. 167. 1781., vierkant 161. 1781., niervormig 181. 1781. De borst is wit, zwart gevlekt; de zwarte rugvlekken sche- meren door, ook de oogen; tusschen de palpen de zwarte mond 161. 1781. Ventraal 6 zwarte punten 162. 1781., een groote bleekgele vlek 163. 1783. Borst met 3 zwarte vlekken; de voorste bevat de bases der palpen en der pooten I en II; de andere 2 de bases der pooten III en IV. Buik geelgroen met donkere zwarte vlek beiderzijds, waarin een groote, zwarte punt; in het midden geelachtig, met lunula achter coxae IV en zwarte punt achter (anus). Langs den rand schemeren de 8 zwarte rugpuntjes door 164. 1781. Ventraal donkerrood; borst gevlekt 167. 1781. Borst met 5 zwarte vlekken (maxillicoxae en 4 coxaalplaten) 170. 1804. Ven- traal donkerder ; mond groot, zwart. 171. 1781. Ventraal rood- bruin, in het midden van den buik een wit streepje; mond zwart 174. 1781. Ventraal een groote zwarte vlek; ook schemeren de oogen door 176. 1781. Ventraal gevlekt, bruin 178. 1781. Borst (epimeren) bleek, door zwart omringd; in het midden met witte ronde vlek, die in haar midden zwart is (anus); daarvóór de genitalia 180. 1781. Borst geel; buik wit 181. 1781. — Genitaalzuignappen werden gezien 160. We Snuit zeer klein, spits 175. 1781. — Mandibels klein, met bruinen spits (difitus mobilis) 160. 1797. — Palpen zeer kort, dikwijls van boven niet zichtbaar 164. 1781., kort 162. 1781. 174. 1781. 184. 1776., middelmatig 173. 1781, lang 161. 1781. 168. 1803. 171. 1781. 176. 1769. 180. 1871. 181. 1769. 1776. 1780. 1781., langer dan lid 1 van poot I 165. 1781., zoo lang als de eerste 3 leden der pooten I 175. HIST OVERZ. DI VACAROLOGIE. II: 857 Idonomie. 1781., langer dan de eerste 3 leden der pooten I 181. 1781., half zoo lang als pooten I 176. 1781. — Tamelijk dik 176. 1781., iets dikker dan de pooten 168. 1803., dik 184. 1776., 2 X dikker dan de pooten 181. 1781., 3 x dikker dan de pooten 167. 1781., slank 173. 1781., knotsvormig 167. 1776. 1781., scheef afgesneden 167. 1781., rolrond 161. 1781., ge- bogen 162. 1781. 164. 1781., distaal gebogen 180. 1781. 181. 1781., distaal spits 164. 1781. 168. 1803. 173. 1781. 175. 1781., distaal met klauw 167. 1781. 176. 1781. 184. 1776., lateraal met doorntje 167. 1781., met zeer korte haartjes 167. 1781. 183. 1781., spaarzaam behaard 180. 1781. — Doorschijnend 161. 1781. 162. 1781. 165. 1781. 174. 1781. 176. 1781. 180. 1781. 181. 1781., wit 162. 1781. 165. 1781. 167. 1781. 168. 1803., groenachtig wit 176. 1781., bleek 171. 1781. 180. 1781., vuilgeel, proximaal blauw 169. 1804., met 6 gele ringen 173. 1781., donker 163. 1783., bleekzwart 175. 1781., zwartgroen 180. 1804. — Tweeledig 160. 1797. 165. 1781., 3-ledig 162. 1781. 163. 1783. 614. 1781. 174. 1781. 180. 1781., 4-ledig 161. 1781. 176. 1781. 181. 1781. 183. 1781. — Leden 2 en 3 met extern haartje; lid 4 toegespitst, gebogen 161. 1781., le en 3e lid lang 180. 1781. Pooten lang 182. 1762., zeer lang 161. 1781. 177. 1761., zoo lang als het lichaam 167. 1781. 183. 1781., langer dan het lichaam 165. 1781. 173. 1781. 175. 1781. 180. 1781. 184. 1776., 2 x langer dan het lichaam 162. 1781., 3 x langer dan het lichaam 161. 1781., dun 164. 1781. 182. 1762. — Met klauwen 170. 1804., met 2 onvertakte klauwen 160. 1797. — Behaard 162. 1781. 164. 1781. 165. 1781. 167. Wels 75. 1781. 176. 1781. 180. 1781. 182. 1762. 183.1781: 184. 1776., haren aan de geledingen langer 162. 1781. 164. 1781., met fijne haartjes 177. 1761., spaarzaam behaard 174. 1781. 181. 1781., met vele haren 160. 1797. — Door- schijnend 161. 1781. 176. 1781. 177. 1761. 183. 1781., kleur- loos 177. 1761., wit 161. 1781. 165. 1781. 167. 1781. 168. 1803. 181. 1781. 183. 1781., bleek 167. 1776. 171. 1781. 178. 1781. 180. 1781., vuilgeel, proximaal blauwachtig 169. 1804., geelachtig 173. 1781., groenachtig wit 176. 1781., blauwach- tig, laatste lid bruin 178. 1781., bleekbruin 174. 1781., bleek- ‘858 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. zwart 175. 1776. 1781., zwartgroen 170. 1804., zwart 164. 1781. — Vijfledig 161. 1781. 164. 1781. 174. 1781. 180. 1781. 181. 1781., 6-ledig 170. 1804. 175. 1781. 183. 1781., de leden (aan elken poot) gelijklang 174. 1781. 180. 1781., de laatste 3 leden (van alle pooten) bijna 2 x langer dan de proxi- male leden, en met bundels van 2 lange haren 176. 1781. — Pooten I dik 161. 1769. 1776. 1780., 162. 1769. 1776. 1780. 1781., gedoornd 164. 1769. 1776. 1780. 1781., 2 à 3 x dikker dan de andere, spaarzaam gedoornd 161. 1781., de doorn- tjes op een lage papil 161. 1781. 164. 1781.; pooten I de kortste 161. 1781. 172. 1803., III 5-ledig 176. 1781., III 5-ledig 162. 1781., I—III gelijk van lengte 171. 1781., II— IV overal behaard 161. 1781., III—IV 6-ledig 176. 1781. — Pooten IV zesledig 162. 1781. 163. 1783., zeer lang 163. 1783., langer dan het lichaam 181. 1781., 2x langer dan het lichaam 171. 1781., de langste 172. 1803. De eerste 3 leden kort, gelijklang, behaard 171. 1781., kort en dik, als knoopen 173. 1781., kort, bijna onbehaard 183. 1781. Het 4e lid sikkelvormig 171. 1776. 1781. 173. 1781, het Se en 6e lang 173. 1781., distaal met haren zoo lang als het lid 175. 1781., het 4e lid verbreed 178. 1776. 1781. en roodbruin 178. 1781., met blad of lamel 183. 1769. 1776. 1780., het blad behaard; het 5e lid dun, beiderzijds behaard 183. 1781. Pooten IV met vele haartjes 163. 1783., dik 180. 1769, dikker, elk lid distaal breeder, 5e lid binnen met lange bor- stels, 6e lid smaller, beiderzijds behaard, met een „penseel 180. 1781., de bundels van zwemharen niet zoo dicht 184. 1776. Hygrobatidae. Aberraties, Variéteiten. Achter den hoek van den vork twee zeer witte punten 161. 1781. Het vierde lid van poot IV is niet sikkelvormig 171. 1781. (= 9). — (Van het 2:) met roode vlekken 171. 1803. — (Van het 2:) vlekken als bij het & en de 2 laterale beiderzijds vereenigd 171. 1804 H. — Zonder mediane geelbruine vlek 175. 1781. — Geel- bruine Y, zwarte pooten; ventraal een witachtige langs- streep in de vuurroode buik 175. 1781. — Bruine buik met witten streep naar den aars 176. 1781. — In plaats van de kroon der lelie 3 witte punten; achter breeder dan vóór, poot IV lid 6 zonder „penseel 180. 1781 (= 9). HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 859 Idonomie. Brachypodidae. Zoo groot als een punt 188. 1781. — Ovaal 185. 1804. 188. 1769. 1781., breed-ovaal 189. 1803., rond 18611769. 1776: ISOR ZEN 187. 17692 1776. 1780) 176815, lensvormig 186. 1803. 187. 1803., dik-lensvormig 189. 1803., afgerond vierkant 189. 1769. 1776. 1780. 1781. 1804 H., plat 186. 1769. 1776. 1781. 187. 1769. 1781. 188. 1769. 1776. 1780. 1781., konvex 185. 1804., glad 188. 1769. 1776. 1781. 189. 1769. 1776., vöör uitgerand 188. 1769. 1776. 1780. 1781., vöör recht, achter uitgerand 189. 1803., ventraal plat 185. 1804. 187. 1781., ventraal een weinig convex 186. 1781. — De ventrale schaal omvat de dorsale met verheven rand 186. 1781. 1803. 188. 1781., tusschen de 2 schalen een smalle strook weeke huid 188. 1781. — De genitalia in het midden van den buik een verheven oblong, met langsspleet; de anus zwart en verheven 186. 1781. Achter met borstels 186. 1769. 1776. 1781., aan den rand eenige borstels 187. 1781. — Geelachtig 185. 1804. 187. 1803., lichtgeel 187. 1769. 1776. 1780. 1781., bruinachtig 187. 1803., groen 186. 1803. 188. 1769. 1776. 1780. 1781., donkerblauw 186. 1769., zwartblauw 186. 1780., violet 186. 1776., veelkleurig 189. 1769. 1780. 1781. — Bruin gevlekt 185. 1804. 187. 1803., zwart gevlekt 187. 1769. 1776. 1780., wit-, blauw- en bruin- gevlekt 189. 1769. 1776. 1780. 1781., wit-, blauw- en groen- gevlekt 189. 1803., met witte vlek en witten kring 186. 1769. 1776. 1780. 1781., margo kleurloos 186. 1803., achter de oogen een bruine vlek 186. 1781. 1803., achter de oogen een ovale vlek 187. 1781., vóór met 3 gele vlekken 187. 1803., middelveld wit 188. 1769. 1776. 1780., de achterhelft met 2 haakvormige zwarte vlekken 187. 1781., Y roodbruin 187. 1769. 1776. 1780. 1781., Y geelachtig met roode tak- ken 187. 1803. — Ventraal: coxae bruingeel, distaal groenachtig; achter den anus 3 bleekgele vlekken 186. 1781., mond rood, buik zwart gevlekt 187. 1781., groen, middelveld bleekgeel 188. 1781., bruin, margo geelachtig, 2 roodbruine niervlekken 198. 1781. — Algemeen 2 oogen. Deze zijn zwart 185. 1804. 186. 1781. 1803. 187. 1781. 188. 1781. 189. 1781. 1803, klein 186. 1781. 189. 1781., groot 188. 1781., aan den voorrand 187. 1781., ook ventraal zichtbaar 187. 1781. 188. 1781. 860 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. Palpen kort 186. 1781., zeer kort 187. 1781., wit 186. 1781. 1803. 188. 1781. 189. 1781. 1803., doorschijnend 186. 1803. 188. 1781. 189. 1781. 1803., 3-ledig 187. 1781. 188. 1781. 189. 1781., langer dan een pootlid 187. 1781. Het le (lees 2e) lid extern met tand, het laatste dorsaal getand. (reeks van stijve borsteltjes) 189. 1803. Pooten zoo lang als het lichaam 186. 1781. 189. 1781., korter dan het lichaam 187. 1781. 188. 1781., alle ongeveer even lang 187. 1781. 188. 1781., behaard 185. 1804. 186. 1781. 188. 1781. 189. 1781., intern met korte haren, bij de geledingen roodbruin en met bundels van langere haren 187. 1781., blauwachtig 185. 1804., wit(achtig) 186. 1781. 1803. 187. 1781. 188. 1781. 189. 1781. 1803., doorschijnend 186. 1803. 188. 1781. 189. 1781. 1803., 4-ledig; er zijn geen coxae („bases pedum”) 188. 1781. — I en II zeer dicht bij elkander en geheel vooraan 187. 1781., IV de langste, 6-ledig 185. 1804. Arrenuridae. Larvae. Klein 199. 1745., kleiner dan een zaadje van Papaver somniferum 199. 1778., iets grooter dan Anoetus muscarum 200. 1776. — Bolrond 199. 1745. 1778., bolovaal 200. 1776., ovaal 199. 1790. — Glad, gevuld 199. 1778. glanzend 199. 1778. 200. 1776., hard 200. 1776., op den rug eene ronde verdieping, waarin eene ronde verhevenheid. met eene spleet in het midden 199. 1778. — Donkerrood 199. 1745., rood 199. 1778., lichtbruin, bruin 200. 1776. — Snuit kort, met zijdelingsche verdikking (de aangedrukte palpen); de 6 pooten zijn zeer kort en spaarzaam behaard 199. 1778., de 6 pooten zijn kort en zeer behaard 200. 16: Arrenuridae. Nymphae. Bolrond, ongevlekt, zonder put- jes, vermiljoenrood, met 2 zwarte oogen; ventraal bij den anus 2 zwarte streepjes; borst met 3 zwarte vlekken (bases pedum): één met (de maxillicoxae en) de bases der pooten I en II, twee ieder met de bases der pooten III en IV.; pal- pen kort, vrij dik, extraad gebogen, zwart; pooten zwart, bij de basis bleek, iets langer dan het lichaam; iedere poot met gelijk lange leden; aan de leden 3, 4 en 5 van alle pooten haren, die langer zijn dan het lid 204. 1781. — Rood; oogen. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 861 Idonomie. zwart; snuit tamelijk kort; palpen kort 204. 1781. — Zij ge- lijken op de moeder 191. 1776 S. Arrenuridae. Mares. Niet grooter dan de kop van eene kleine speld 192. 1778 Geer, 2 à 3 x kleiner dan het © 197. 1780., zoo groot als het zaad van Papaver sommiferum 210. 1776. [Bij de beschrijving van den vorm, van boven gezien, wordt de „staart genegeerd] bolrond 191. 1781 M. 197. 1776. 210. 1769. 1776. 1780., bijna bolrond 197. 1780. 1781. 207. 1787., rond 191. 1769. 1776. 1780. 197. 1769. 204. 1776. 1781. 206. 1781. bolovaal 194. 1775. 198. 1775. 1781., breed- ovaal 192. 1778 Geer, 1781. 203. 1776. 1781., platbol 190. 1803., ovaal 192. 1769. 1776. 210. 1776., langwerpig 209. 1769. 1776. 1780. 1781. — Vóór breeder, in het midden breeder 195. 1781., achter breeder 191. 1781 M., naar achter versmald 198. 1781. 210. 1776.; vóór stomp 209. 1871., afgesneden 195. 1776. 1781., een weinig uitgerand 203. 1781. 208. 1781.; rand behaard 197. 1780. 1781., achter ingesnoerd 195. 1781., achter stomp 209. 1769. 1776. 1780. 1781. — Vóór depres 195. 1781., achter depres 198. 1781. Rug zeer verheven 194. 1775. 198. 1775., in het midden convex 195. 1781. 197. 1780., met bochel 196. 1769. 1776. 1780. 205. 1776., in het midden een groote, ongevlekte bochel 205. 1781. achter een bochel 195. 1769. 1776. 1780. 1781. 196. 1781. 203. 1769. 1776. 1780., achter een hoorntje breed van voet, top spits, naar voren gebogen 203. 1781., achter den bochel een kleinere spits 196. 1781.; rug met 3 bochels 208. ‘1769. 1776. 1780.; deze zijn spits: 2 achter de oogen en een bij den staart 208. 1781. — Op den rug eene ovale verhevene lijn 192. 1778 Geer., eene cirkelvormige niet verhevene lijn 192. 1781., eene cirkelvormige groeve 191. 1781 M. 196. 1781. 203. 1781., deze is achter niet goed zichtbaar 208. 1781., eene elliptische groeve, van de oogen achterwaarts 198. 1781., eene halfcirkelvormige groeve 197. 1780. 206. 1781., twee langsgroeven achter de oogen 204. 1781. — De huid is hard 210. 1776., ruw 208. 1781., segrijnig 192. 1778 Geer., 208. 1781., met netvormige teekening 191. 1781. 203. 1781., deze is fijn 206. 1781., glad, glanzend 205. 1781. — Aan den voorrand 4 kleine spitsen 195. 1781. 1803., 862 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. naast de palpen een zeer kort doorntje 197. 1780., onder de oogen dito 197. 1781. — Rood 190. 1803. 192. 1769. 1776. 1781. 196. 21769. 1776. 1780. 205. 1776. 1781. 208. 1762. 1776. 1780. 1781., vermiljoenrood 196. 1781., zwartrood 204. 1781., purper 204. 1776., bruinzwart 192. 1778 Geer., bruin 192. 1778 Geer. 195. 1769. 1776. bruinachtig 193. 1803. 195. 1780., grijsbruin 195. 1781., grauw 191. 1769. 1776 M. 1780. 206. 1769. 1776. 1780. 1781., aschgrauw 203. 1769. 1776. 1780. 1781. 209. 1769. 1776. 1780. 1781., bleek- grauw 191. 1781., roodgeel 190. 1803., geel 192. 1769. 1776. 210. 1769. 1776., geelachtig 210. 1780., groengeel 210. 1781., groenachtig 197. 1776. 1781., lichtgroen 207. 1787., vuil- groen 210. 1776 S., groen 197. 1769. 1788. 198. 1769. 1776. 1780. 1781., blauw 190. 1803.; vóór groenblauw, blauw 190. 1803., geelachtig 206. 1769. 1776. 1780. 1781., twee kringen om de oogen lichter groen 198. 1781., idem bleeker rood 196. 1781. 204. 1781. 208. 1781., in het midden wit 191. 17698317226 Me 1780. 1781, achter. zwart 1927076961761 1781. — Ongevlekt 198. 1769. 1776. 1780., gevlekt 197. 126920521769 17276. 1780: 210 1769 1776. 2178071781 donker (gevlekt 193. 1803. 197. 1781. 205, 1781. 209. 1769 1776. 1780. 1781., met donkere variabele streepjes 203. 1781., roodgevlekt 192. 1778 Geer., 3 donkere vlekken 191. 1781 M. 207. 1787., 5 donkere vlekken 197. 1780., achter met 3 zwarte vlekjes 206. 1769. 1776. 1780. 1781. Algemeen: 2 oogen. Deze zijn tamelijk groot 207. 1787., klein 209. 1781., plat 210. 1776 S., aan den voorrand geplaatst 191. 1781 M., bruinachtig 191. 1781 M., donker 192. 1778 Geer., zwartachtig 197. 1780. 1781., zwart 195. 1781. 196. 1781. 198. 1781. 204. 1781. 205. 1781. 207. 1787. 208. 1781. 209. 1781. 210. 1776 S., roodachtig 192. 1781., rood 197. 1769. 1776., in eene bepaalde richting roodachtig 197. 1780. 1781. Er is een staart 193. 1803. — Of alle gestaarte individuen gg zijn, zal de toekomst moe- ten leeren. 197. 1776. — De staart is*plat 1917 193% 196. 198. 203. 205. 206. 208. achter verbreed 191. 1781 M. 195. 1781. 203. 1781. 205. 1781. 206. 1781. 208. 1781., twee- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 863 Idonomie. tandig 195. 1769. 1776., de hoekpunten (= tanden) zijn scherp 195. 1781., stomp 196. 1781. 205. 1776., twee papillen 204. 1776. of tuberkels, op elk een borsteltje 204. 1781; uitgerand (= tweetandig) 196. 1769. 1776. 1780. 1781., drie- tandig 191. 1769. 1776 M. 1780 M. 195. 1781 (in dit geval tweetandig + petiolus). 203. 1769. 1776. 1780. 1781. 208. 1769. 1776. 1780. 1781., zacht vijflappig 207. 1787., golvend 195. 1781. 206. 1769. 1776. 1780. 1781., gezaagd 204. 1781. De middeltand is zeer klein 208. 1781., hij draagt een aan- hangsel als een petiolus 191. 1781 M., eene appen- dicula 203. 1781. 205. 1781. 208. 1781., eene appendicula papillaris 195. 1781., een lichaampje 204. 1781., of steeltje 207. 1787., dat zeer klein en bified is 204. 1781. De achter- rand draagt eenige borsteltjes 191. 1781 M. 195. 1781. 196. 1781. 198. 1781. 203. 1781. 204. 1781. 205. 1781. 206. 1781. 208. 1781. 209. 1769. 1776. 1781. De platte staart is geel- achtig 196. 1781., met groenachtigen rand 203. 1781., bleek- geel, met groenachtige of blauwe zijden 206. 1781. De appen- dicula is geelachtig en doorschijnend 205. 1781. — De staart is kort en dik 194. 1775., heel (= zonder bijzonderheden) 198. 1769. 1776. 1780., met ronden achterrand en lichtgroen 198. 1781. — De staart is rolrond 192. 1769. 1776. 1778 Geer. el 2197. 1769. 1776. 1780. 17810 210.1769. 1776) 1780: 1781., aan de basis ingesnoerd 192. 1769. 1776. 1781. 197. 1776. 1776. 1780. 1781., aan de basis niet ingesnoerd 210. 1781., in het midden een weinig dikker 192. 1778 Geer., + even lang als het lichaam 192. 1778 Geer. 197. 1780, dik, met 2 ronde tuberkels aan den top 192. 1778 Geer., aldaar verwijd en gekarteld, met 2 papillen en enkele borstels 192. 1781., half zoo breed als het lichaam, glad, van binnen hol, aan den top open 197. 1780., glanzend, aan den top met stijve bor- stels 197. 1781., doorschijnend 197. 1780. 1781. 210. 1776., in het midden oranje 192. 1778 Geer., geelachtig, aan de basis zwart 192. 1781., aan de basis met 2 zwarte vlekjes 19701 781=,; bleek 210: 1776. .S. Ventraal. Een weinig plat 197. 1780. 205. 1781., oranje 192. 1778 Geer., zwart 192. 1781., geelgroen 197. 1780. 1781., geelachtig 198. 1781. De borst (= de gezamen- 864 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. lijke coxaalplaten) gelijkt op die van een krab 197. 1780., is plat 203. 1781. 208. 1781., wit 203. 1781., zwartachtig 205. 1781. 208. 1781. — Aan de borst zitten de coxaalplaten 197. 1781., die het grootste gedeelte van de ventrale zijde innemen 204. 1781. en distaal vrij uitstekende hoekpunten hebben 192. 1778 Geer. De borst vöör met 4 scherpe papil- len (hoekpunten der coxae) 203. 1781. — De buik (het ge- deelte achter de coxaalplaten) is groen 198. 1781.; de basis van den staart zwart 208. 1781., met twee zwarte vlekken (= zuignapplaten) 203. 1781. — Aan het eind van den staart de genitalia 197. 1781. De snuit is gestrekt 190. 1803. — De Palpen zijn kort, of zeer kort 190. 1803. 192. 1778 Geer. 1781. 196. 1781. 197. 1780. 1781. 198. 1781. 203. 1781. 204. 1781. 205. 1781. 208. 1781. 210. 1776., zoo lang als 2 leden der pooten (I) 191. 1781 M., knotsvormig 190. 1803. 203. 1781., dik 192. 1778 Geer. 198. 1781., tamelijk dik 204. 1781. 208. 1781., zeer dik, 3 x dikker dan de pooten (I) 193. 1803., gesteeld 204. 1781., het distale lid dikker 197. 1780., distaal dikker 197. 1781., tweeledig 197. 1780. 1781. 198. 1781. 203. 1781. 206. 1781., drieledig 191. 1781 M. 192. 1781. 193. 1804. 195. 1781. 204. 1781. 208. 1781., vierledig 192. 1778 Geer., divergeerend, of zijdwaarts gebogen 191. 1781 M. 197. 1780. 198. 1781. 203. 1781. 204. 1781. 208. 1781., gebogen 195. 1781. 197. 1781. 206. 1781., naar beneden gebogen 210. 1776., rolrond 192. 1778., de leden zijn rond 203. 1781. Distaal met verlengd knopje 192. 1778., distaal met haak 193. 1803., distaal spits 203. 1781. 205. 1781. 208. 1781. De palpen hebben bases (= maxillicoxae) 192. 1778. Zij ziin behaard 192. 1778., door- schijnend 192. 1781. 204. 1781. 206. 1781., kleurloos 193. 1803., witachtig 197. 1780., wit 192. 1781. 206. 1781. 208. 1781., bleek 210. 1776., bleek-groenachtig, met internen doorn 196. 1781. Het eerste lid draagt een internen tand 198. 1781. 206. 1781. Pooten lang 192. 1778 Geer., zoo lang als het lichaam (de staart niet medegerekend) 191. 1781 M. 193. 1803. 197. 1781. 198. 1781. 203. 1781. 204. 1781. 205. 1781. 206. 1781. 208. 1781. kort 192. 1781. korter dan het lichaam 197. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. I. 865 Idonomie. 1780., 5-ledig 191. 1781 M. 206. 1781., 6 à 7-ledig 192. 1778 Geer.; de leden (aan iedere poot) gelijk van lengte 191. 1781 M. 198. 1781. 204. 1781. 205. 1781. De pooten zijn eenvoudig 196. 1781., aan eene platte basis (= coxae) bevestigd 197. 1780.; hunne bases (= trochanteres) zijn bleek 204. 1781. De pooten zijn spaarzaam behaard 191. 1781 M., met fijne haartjes 192. 1778 Geer., behaard 192. 1781. 194. 1775. 195. 1781. 198. 1775. 1781. 203. 1781. 204. 1781. 205. 1781. 206. 1781., doorschijnend 195. 1781. 198. 1781. 206. 1781., kleurloos 190. 1803. 193. 1803. 207. 1787., wit 206. 1781. 208. 1781., bleek 195. 1781. 196. 1781. 210. 1776., groenach- tig 196. 1781. 197. 1780. 1781., groen 203. 1781., groengrijs 192. 1778 Geer., roodachtig 205. 1781., zwart 192. 1781. 204. 1776. 1781., extern met zeer korte, intern met langere haren 192. 1781., met 2 klauwen 193. 1803. — Pooten I en II weinig behaard, III iets meer behaard, IV sterk behaard, met langere haren aan femur, genu en tibia; extern met weinige haartjes 210. 1776. Pooten I—III 5-ledig 192. 1781. 197. 1780. 1781. 203. 1781. 205. 1781. 208. 1781. ; hunne leden (aan iedere poot) gelijk van lengte, aan de voorzijde met teruggebogen zeer fijne haartjes, aan de achterzijde bij de geledingen met iets langere haartjes 197. 1780., met zeer korte, teruggebogene haartjes 197. 1781. Pooten IV 6-ledig 192. 1781. 197. 1780. 1781. 203. 1781. 204. 1781. 205. 1781. 208. 1781., dikker en langer dan I—III en met meer en langere haren 192. 1778 Geer., met vierkante basis (= le vrije lid), die korter is dan de andere leden, en met eene dubbele rij van lange borstels 192. 1781.; van IV is het Se lid langer dan de andere leden en met borstels, zoo lang als 2 leden 197. 1780., is het 4e lid langer dan de andere leden en met borstels, zoo lang als 2 leden 197. 1781.; van IV is het le lid kort, dik,vierkant; elk lid met lange haren 203. 1781.; van IV is het 3e, 4e en Se lid met lange haren 204. 1781.; van IV is het 6e lid langer en dunner dan de andere leden 205. 1781.; van IV draagt elk lid langere haren 208. 781% Arrenuridae. Feminae. Gelijkt op het & 191. 1781 M; ventraal als bij het & 197. 1780. — Klein 208. 1761., grooter 55 866 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. dan het & 191. 1781 M., tweemaal grooter dan het 4 197. 1781., driemaal grooter dan het & 197. 1776., zoo groot als een zaad van Setaria italica 191. 1776 S., als een zaad van Brassica oleracea botrytis 192. 1778 Geer. — Rond 191. 1769. 1776 M.'1780. 192. 1776., bolrond’ 191. 17776 5.197. 1769 1780. 1781. 201. 1769. 1776. 1780. 204. 1776. 207. 1761 fig. 195. 1769. 1780. 1781., bijna bolrond 201. 1781., breedovaal 192. 1769. 1778 Geer. 1781., ovaal 202. 1769. 1780. 1781., langwerpig 209. 1769. 1776. 1780. 1781., ventraal een weinig afgeplat 197. 1780. 1781. 201. 1781. 202. 1781. — Vöör stomp 209. 1781., achter stomp 209. 1769. 1776. 1780. 1781. — Naast de palpen twee tandjes 207. 1781. — Glad 191. 1769. 1776. 197. 1780. 1781. 201. 1781. 202. 1769. 1776. 204. 1776., dof, ruw 207. 1781., hoornachtig, huid als die van een haai 191. 1776 S., segrijnig 192. 1781. 207. 1761 fig. 195., met netvormige skulptuur 207. 1781. Op den rug eene ovale niet verhevene lijn, eene ovale groeve 192. 1781., eene cirkelvor- mige groeve 206. 1779., twee caudaad divergeerende langs- groeven 204. 1781. — Algemeen 2 oogen. Deze zijn aan den rand ‘191. 1776 S., groot 192: 1781., klein 202.178]. 207. 1781. 209. 1781., zwart 191. 17276 5:1922°1781. 20% 1781. 202. 1781. 207. 1781., roodachtig en uitpuilend 192. 1778 Geer., rood 197. 1769. 1780. — Behaard 207. 1761 f. 195., met lange, zeer fijne, spaarzame haren 192. 1778 Geer., aan den achterrand met eenige borstels 192. 1769. 1776. 1781. 197. 1769. 1781. 201. 1769. 1776. 1781. 207. 1781. 209. 1769. 1776. 1781. — Rood 208. 1761., vermiljoenrood 204. 1776., geelrood 202. 1781., roodgeel 202. 1769. 1776. 1780., donker- geelachtig, met zes geelachtige vlekken 206. 1779., groen 207. 1761 fig. 195., blauwgroen 197. 1769. 1780., bleekblauw 197. 1781., blauw met roodgele vlekken en punten 192. 1776., blauw 207. 1776. 1780. 1781., hemelsblauw 207. 1769., violet 192. 1781., donkerroodbruin 192. 1778 Geer., geel- bruin 191. 1776 S., bijna bruin 201. 1776. 1780., zwartbruin 201. 1781., grauw 191. 1769. 1776. 1780., staalgrauw 192. 1769., donkergrauw 201. 1769., aschgrauw 209. 1769. 1776. 1780. 1781., in het midden wit 191. 1769. 1776. 1780., margo groenachtig 191. 1781 M. — Y rood 208. 1761. — Onge- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 867 Idonomie. vlekt 197. 1769. 204. 1776.; met donkere of zwarte vlekken 191. 1769. 1776 M. 1780. 209. 1769. 1776. 1780. 1781., 3 don- kere vlekken 191. 1776 S., 5 bruine, of aschgrauwe vlekken. 207. 1761 fig. 195. 1769. 1776. 1780: 1781, met zwarte (gol- vende )strepen 201. 1769. 1776. 1780. 1781., met zwarte lunula-vlek 202. 1769. 1776. 1780. 1781. — Ventraal: bruin 191. 1776 S., geelrood 202. 1781., borst geelachtig 191. 1781. 192. 1781., achtermargo geelachtig 192. 1781. — Coxae III + IV groot 191. 1776 S.; borst met 8 zwarte vlekken (coxae) 191. 1781 M. — ,,Anus” (genitalia) rond met langsspleet, geflankeerd door twee ronde, zwarte vlek- ken (zuignappenplaten, genitaalplaten) 191. 1776 S. Achter de borst twee groote, zwarte vlekken (zuignapplaten), daar- tusschen de witte vulva 191. 1781 M. Achter coxae IV een rood ovaal, iets verheven, met langsspleet (genitalia) 192. 1778. ; genitalia wit met langsspleet 197. 1780. In het midden van den buik een bleeke vlek met centrale opening; geni- talia een spleet aan den buik 197. 1781. In het midden van den buik eene witte vlek (genitalia), geflankeerd door twee zwarte ovalen (zuignapplaten) 202. 1781. — Achter den ,anus” (genitalia) een ronde, bruine vlek (anus) 191. 1776 S.; anus geelachtig 192. 1781. Palpen kort, zeer kort 192. 1778 Geer. 1781. 197. 1780. 1281. 201." 1781. 202. 1781. 207. 1761 fig. 195. 1781., van boven niet licht zichtbaar 191. 1776 S., tamelijk dik, diver- - geerend 192. 1778 Geer., doorschijnend 192. 1781. 209. 1781., wit 192. 1781. 202. 1781. 209. 1781., groen 201. 1781., bleekblauw 207. 1781., distaal met tamelijk grooten klauw 192. 1778 Geer., distaal stomp 202. 1781., distaal spits 207. 1781. 209. 1781., gebogen 191. 1776 S., naar beneden gebogen 192. 1781., 2-ledig 192. 1781. 201. 1781. 202. 1781. 207. 1761 fig. 195. 1781. 209. 1781.; laatste lid ovaal met korten steel 201. 1781., laatste lid rolrond 202. 1781., laatste lid dik met internen tand 209. 1781. De pooten zijn dicht bij elkander geplaatst, gehecht aan eene iets verhevene plaat (coxae); deze met distaal uitste- kende hoekpunten 192. 1778., zoo lang als het lichaam 202. 1781., iets langer dan het lichaam 207. 1781.; onder- 868 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. ling + even lang 201. 1781. 202. 1781., behaard 201. 1781. 209. 1781., meer behaard dan bij het 4 197. 1780., met fijne haartjes 208. 1761., doorschijnend wit 209. 1781., bleek 191. 1776 S., grijs 202. 1781., groengrijs 192. 1778., groenachtig 197. 1781., groen 201. 1769. 1776. 1780. 1781., blauwachtig 192. 1781., bleekblauw 207. 1781., zwart 204. 1776.; vijfledig 192. 1778. 1781. 201. 1781. 207. 1781. De leden (aan iedere poot) gelijk van lengte, met lange haren 192. 1781., distaal dikker, met weinige lange haren 207. 1781. Pooten I zijn de kortste 192. 1778.; I—III 5-ledig 209. 1781.; IV zijn zwempooten, met bundels van lange haren 191. 1776 S., zesledig; elk lid distaad verbreed; voorlaatste lid met eene rij van lange borstels 209. 1781. Arrenuridae. Feminae. Varietates. Zonder de 8 witte vlekken en puntjes 192. 1781. Bolovaal, donkergroen, met bijna roode pooten 201. 1781. Erythraeidae. Larvae. Nauwlijks zichtbaar 211. 1803., klein 211. 1788., zoo groot als eene neet 211. 1781 S. Ovaal Lept. 1796) 1802. 211. 1763. 1776 G. 1776 My 1778-1308 216. 1803. 217. 1803., breed-ovaal Lept. 1796. 1802. 211. 1803., smal-ovaal 211. 1781 S., langwerpig 216. 1803.; de top van het ovaal naar voren 211. 1776 G. 1778., achter stomp 211. 1763., achter rond 211. 1776 G.; depres 216. 1803., week Lept. 1796. 1802. 211. 1778. glad, gevuld, ge- spannen huid, glanzend 211. 1778. 1779. 216. 1803., met twee langsrijen van putjes 211. 1776 M., behaard 211. 1763. 1776 G.; de haren zijn kort; distaal stomp 211. 1778., kort 211. 1781 S., aanliggend 211. 1803., kort, stijf, niet aaneen- gesloten 216. 1803. — Rood Lept. 1796. 211. 1765. 1771. 1778. 217. 1803., roodachtig 211. 1803., bleekrood 218. 1804, scharlakenrood 211. 1763. 1776 Gs 1776 Ms) 1720; 1781 S. 1803. 1804. 216. 1803., grauw 211. 1803. — Twee oogen zwart 211. 1763. 1778. 1804., fonkelend rood 211. 1803. Kop spits, „wie die Spitzen einer Drahtzange’’ (vermoe- delijk de 2 stiletvormige mandibels gezien) 211. 1776 G. Snuit bijna konisch, Lept. 1796., konisch 211. 1778. 1779. 1804., konisch-rhombisch 218. 1804., distaal stomp Lept. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 869 Idonomie. 1796. 1802., distaal spits 216. 1803., kort 211. 1779., geelwit 216. 1803. — Palpen konisch Lept. 1796. 1802., ter zijde van den snuit, tamelijk kort, iets gebogen 211. 1803., kort 211. 1779. 217. 1803., geelwit 216. 1803., donkerder rood 211. 1779., bleeker rood 211. 1781 S., convergeerend 211. 1779., behaard 211. 1778., met korte haren 211. 1781 S., vierledig Lept. 1796. — Het eerste lid zeer dik Lept. 1796. 1802, extern met een dik haar 211. 1776 G. 1804. Zes pooten Lept: 1802: 211. 1763. 1776 Gr 1778. 1781s: 1803. 1804. 217. 1803. 1804., vier pooten 211. 1788. De zes pooten zijn lang 211. 1778. 1781 S., tamelijk lang 217. 1803., zeer lang 211. 1776 G., even lang 211. 1803. 1804., dun 211. Wie 1781: S 1804. 216. 1803), behaard 211. 1776 Gi 1778.; de haren zijn distaal scherp, zelf zeer gestekeld 211. 1778., kort 211. 1781 S. De pooten staan even ver van elkander 211. 1763. 17815: zij zijn bleeker rood 211. 1763. 1778. 1781 S., donkerder rood, bruin 211. 1779. Pooten I en II zijn vooraan geplaatst; III een eind van II verwijderd 216. 1803. III zijn langer dan I en II. 218. 1804. De leden der pooten zijn + gelijk in lengte 211. 1778. De pooten dragen 2 klauwen 2111276 G. Erythraeidae. Kyste. Zoo groot als eene neet; vermiljoen- rood met eenige korte, stijve, zwarte borstels; de pooten bleek, doorschijnend; 2 klauwen 211. 1776 S. Erythraeidae. Nymphae et Adulti. Zoo groot als holosericeus. 212. 1794, als een luis 212. 1804., 221. 1778. als aphidis 215. 1804 Herm.; groot 222. 1795., kleiner dan baccarum 222. 1795. — Vorm als holosericeus 212. 1794., als aphidis 215. 1804 Herm., 1804 Ham., als trimucalatum, draagt ook de pooten als dat dier 220. 1804. Langwerpig 214. 1803. 1804., bijna vierkant 215. 1804 Herm., ovaal 215. 1804. Ham. 221. 1778., voor afgerond 212. 1804., achter afgerond 212. 1804. 221. 1778.; zijden niet konkaaf 215. 1804 Ham.; vertex bol- vormig, met lange zwarte haren 221. 1778; idem (en beter:) met stijve haren aan den voorrand 221. 1804.; vóór breeder, hoekiger 221. 1804.; zeer gevuld, glanzend 213. 1781., depres 212. 1794. 1804. 215. 1804 Herm. 219. 1804. 220. 1804. 221. 1778. 1804., aan beide zijden eene uitpuiling tusschen pooten 870 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. II en 11227.21778., op den rug plooien72212 1778, twee langsrijen van putjes 215. 1804 Herm., geen plooien, geen putjes 214. 1803. 1804 Herm. — Viltig behaard 212. 1794., tamelijk behaard 213. 1781., als kort geschoren fluweel 221. 1778. Haren spoelvormig 212. 1804., toegespitst 213. 1781., zelf bestekeld 214. 1804 Herm., glad 214. 1804. 219. 1804., kort 215. 1804 Herm. 220. 1804. 221. 1778.) stijf, 222: 17955 aangedrukt 220. 1804., wit 214. 1804. 215. 1804 Herm. 1804 Ham. 219. 1804. 220. 1804., zwart 215. 1804 Herm. 221. 1804. — Lichaam zwart 212. 1794. zwartrood 222. 1795., bruinachtig donkerrood 221. 1778., roodbruin 215. 1804 Ham., vermiljoenrood 215. 1804 Herm., bleek vermiljoen- rood 214. 1804., van donkerrood tot lichtrood 212. 1804., donkerrood 215. 1804. scharlakenrood 213. 1781. rood 212. 1804. 219. 1804. 220. 1804., 221. 1804., geelrood 214. 1803. Mediane baan bloedrood 222. 1795., oranje 221. 1778., tweekleurig 223. 1759., bleeker 215. 1804 Herm. 1804 Ham 221. 1804. Ongevlekt 219. 1804., 3 witte vlekken 212. 1794. 1804. — Oogen rond, rood 215. 1804 Herm., zwart, dicht bij pooten II 220. 1804., uitpuilend 221. 1778., rood, aan den rand, tusschen pooten I en II 221. 1804., ieder met 2 corneae 221. fig. 215. — Ventraal lichter rood, op de plaats van den anus een vlek zoo rood als de dorsale mediane baan 221. 1804.; ventraal zijdeachtig grauw 222. 1795. Snuit gedeeltelijk onder het voorlichaam verborgen 213. 1781., bruin 212. 1794., kort 220. 1804., tamelijk lang, konisch, distaal met toefje van smalle, witte membranen 221. 1778., konisch, distaal ter weerszijden gecilieerd 221. 1804. — Palpen bruin 212. 1794., 3-ledig; 3 hangt aan 2. 213. 1781, 4-ledig; 1. 2. 3. gezwollen 221. 1778., 5-ledig (lees 4-ledig), AD) Korn Su 25) langer, 4. (SS. )shalfszoonlanes2 2 1804., kort 220. 1804., behaard 221. 1778., tamelijk behaard; de haren zijn toegespitst 213. 1781. — Palpklauw dubbel; de binnenklauw korter 212. 1804. 219. 1804., spits 221. 1778. 1804. 222. 1795. — Appendiculum ovaal 213. 1781, zeer klein 220. 1804., langwerpig, distaal rond 221. 1778., knotsvormig, behaard 221. 1804., vleezig 222. 1795. Pooten lang, dun 213. 1781., middelmatig, dun 214. 1803., HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 871 Idonomie. zeer lang 221. 1778., buitengewoon lang en + even lang 222: 1795. — II en III korter dan I en IV 214. 1803.; in lengte volgen II, III, I, IV op elkander 221. 1778. 1804.; IV is veel langer 213. 1781. — De haren zijn toegespitst 213. 1781., zeer kort 221. 1778., wit 219. 1804., rood 222. 1795., zwart 221. 1804. — De kleur der pooten is bruin, distaal en ventraal geelbruin 212. 1794., rood 222. 1795., bleeker rood 213. 1781. 215. 1804 Ham.; pooten I zijn don- kerder 214. 1804. — De pooten zijn 6-ledig 213. 1781., 7-ledig 221. 1778. 1804. — Van I—III zijn de eerste 2 leden kort en ovaal; IV heeft slechts 1 kort, ovaal lid; de andere leden aan I—IV zijn lang en dun; tibia IV is het langst 213. 1781; I en II staan dicht bij elkander, vooraan; tusschen II en III is eene ruimte, door den bult (zie boven, bij ,,vorm’’) ingeno- men; tarsi dikker dan tibiae; poot IV dun, I dikker 221. 1778; lid 1 (van alle pooten) het dikst en van dezelfde kleur als het lichaam; poot IV dun 221. 1804. Praetarsus vermeld, maar te breed geteekend 221. 1778.; dun 221. 1804. Twee klauwen 213. 1781, zeer kort 221. 1778. Calyptostomidae. Nymphae. De jongen zijn veel lichter gekleurd 226. 1804. Calyptostomidae. Adulti. Vorm als holosericeus 226. 1764, als aphidis, of quisquiliarum 226. 1804. Ovaal Smar. 1796. 1802. 225. 1796., vóór breeder 224. 1804. 225. 1804. Voorlijf driehoekig, achterlijf lang-trapezoidaal, achter afgerond, de zijden een weinig konkaaf; eene groeve tusschen vóór- en achterlijf en 4 langsrijen van 6 en 4 putjes. 226. 1804., met dwarsgroeven 225. 1804., depres 224. 1804. 226. 1776., week Smar. 1796. 1802. 225. 1796., bezaaid met schubben Smar. 1796. 225. 1796., viltig behaard 226. 1776. Papillen cylin- drisch, kort, distaal afgerond 224. 1804., schubben kort- peervormig 225. 1804., haren zeer kort, niet dicht op elkan- der, proximaal dik, konisch, en geknikt, wit; huid gesterd 226. 1804. Rood Smar. 1796. 225. 1796. 226. 1776., vermil- joenrood 224. 1804., donkervermiljoenrood 225. 1804., don- kerder rood dan aphidis 226. 1804. Twee oogen Smar. 1796. 225. 1796. 226. 1804., rood 226. 1804. ; geen oogen 226. 1764. Snuit bijna altijd teruggetrokken 224. 1804., (vandaar) 872 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. geen snuit 226. 1764. Snuit lang, cylindrisch Smar. 1796. 1802. 1803. 225. 1796., toegespitst, distaal stomp, bestaande uit 2 stiletten en de onderlip Smar. 1796. 225. 1796. — Mandibels met klauw; onderlip lang 226. 1804. — Palpen parallel aan den snuit, recht Smar. 1796. 1802. 1803., kort, dun Smar. 1802. 1803., iets langer (dan de snuit), cylindrisch Smar. 1796. 225. 1796., 4-ledig Smar. 1796. 225. 1796. 226. fig. 218 L., de laatste twee leden onduidelijk Smar. 1796, 225. 1796. Palpen bijna altijd in het lichaam terugge- trokken 224. 1804., (vandaar:) geen palpen 226. 1764. 1776. Papillen aan de palpen schubvormig 224. 1804. Looppooten Smar. 1796., I langer Smar. 1796. 225. 1796.; pooten lichter rood 226. 1804., schubben aan de poo- ten spoelvormig 224. 1804. : Tyroglyphidae. Larvae. Hebben zes pooten 227. 1774 G. Tyroglyphidae. Nymphae II. Halfbolvormig; bleek, glad; kop zeer klein, met 2 divergeerende haren; op den rug enkele haren; meer aan de pooten; deze zijn even lang, tamelijk kort; I en II met tasthaar 227. 1781 S. Tyroglyphidae. Adulti. Zeer klein 227. 1557. 1776 S., nauw- lijks zichtbaar 227. 1557. 1769 H., grooter dan Acarus siro 227. 1162. G. = Ovaal Tyr. 1796. 18025 vrondovaals 227. 1761 G., langwerpig ovaal 227. 1778 Geer., afgerond lang- werpig vierkant 227. 1761 G. fig. 220. 1776. S. fig. 222., ter zijde een weinig konkaaf 227. 1776 S., doorschijnend 227. SMIC IRC PI 0S wit Tyr. 1796.117.225091 71635217248 Geer., bleek 227. 1761 G., week Tyr. 1796. 1802., glanzend 227. 1772 O., met eenige lange haren 227. 1762 G. 1772 O. 1778 Geer., op den rug korte haren 227. 1757., ter zijde 2 langere, aan den achterrand 2 langere 227. 1772 O., aan den achterrand 4 langere, korter dan de helft van het dier, 2 dor- saal en 2 ventraal 227. 1776 S., half zoolang als het dier 227. Ii778"Geer fig, 223... zes lange haren!227. 11757110212: Kop (= de 2 mandibels) spits 227. 1761 G., dik, konisch, met stompe punt 227. 1778 Geer., bruingeel 227. 1776 S., bestaat uit 2 spitsen 227. 1776 S. — Mandibels van boven zichtbaar Tyr. 1802. 1803., dik, met schaar Tyr. 1796. 1802. 1803., puntig Tyr. 1796. 1802., konisch Tyr. 1796. — Onder- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 873 Idonomie. lip distaal bified Tyr. 1796. Palpen weinig in het oog vallend Tyr. 1796. 1802. 1803., zeer kort Tyr. 1802. 1803., niet voor- bij de onderlip reikend, tegen de onderlip aangedrukt, geleed Tyr. 1796. — Looppooten Tyr. 1802., kort Tyr. 1796., konisch, even lang, tamelijk dik, tamelijk lang 227. 1778 Geer., S-ledig 227. 1776 S., bruindrood 227. 1761 G., bruin- geel 227. 1761 S., roodachtig 227. 1778 Geer., aan elk lid een lang haar 227. 1776 S., aan elken poot 1 haar langer dan de andere 227. 1778 Geer. De pooten eindigen in een stompe punt 227. 1776 S. 1778 G., carunkel bewegelijk Tyr. 1796. 1802., geen carunkel 227. 1778 Geer., 2 klauwen Tyr. 1802., 1 klauw 227. 1778 Geer. Pooten I en II zijn aan het borststuk bevestigd 227. 1776 S.; zij zijn dikker dan III en IV 227. 1776 S. 1778 Geer.; IV is langer dan de andere 227. 1761 G. — Femur I draagt ventraal een doorn (4!) 229.217.16 S. Rhizoglyphidae ? Nymphae II. Klein 228. 1798. 1799., ovaal 228. 1798. 229. 1804., wit 228. 1798., witgrauw 228. 1799., geelbruin 229. 1804., gevuld, 0,3 mM., doorschijnend, vóór membraneus, iets breeder dan hoog, vóór met 2 ven- trale, dicht bij elkander staande, bijna parallelle haartjes, achter met 2 verder van elkander staande haartjes 229. 1804. Tyrophagidae. Zeer klein 231. 1765. 232. 1776. Ovaal 231. 1765. 1774 M., 232. 1776., zeer gevuld 231. 1804., achter een weinig breeder 231. 1765., doorschijnend, behaard 232. 1776., met eenige lange haren 231. 1765. 1774 M. 1804. 232. 1776., die een weinig stijf zijn 231. 1774 M., 2 vertikaalharen 232. 1776. De kleur is wit, blank, 231. 1765., wit, donkerder in roggemeel 231. 1774 M., achter en ventraal wit, vóór groenachtig (in mos!) 231. 1804., bleek 232. 1776. Geen oogen 232. 1776. — Kop spits, roodachtig 231. 1774 M., mandibels ongeleed, met schaar 231. 1804. — Pooten met eenige lange haren, een weinig bruin 231. 1765., roodachtig 231. 1774 M., + even lang, 5-ledig, met enkele haartjes 232. 1776.; I en II iets dikker 232. 1776.; III en IV iets langer 231. 1765. 1774 M.; twee klauwen 231. 1774 M. Ensliniellidae ? Nymphae II. Uiterst klein, ovaal, grauw- 874 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. bruin, pooten met lange haren; I en IV iets dikker; IV zeer dun, eindigen in 3 lange borstels 235. 1803. Carpoglyphidae. Ova. Oblong, glanzend, doorschijnend 237. 1700. Carpoglyphidae. Larvae. Hebben 6 pooten 237. 1781. Carpoglyphidae. Adulti. Zeer klein 237. 1700. Ovaal 237. 1700. 1767. 1781. 1804 H., vóór spits 237. 1700. 1781., achter stomp 237. 1767., gevuld 237. 1700. 1804 H., glad, achter met 2 bruine vlekken (olieklieren!) 237. 1700., doorschijnend 237. 1767., wit 237. 1700. 1777. 1778. 1781., bleek 237. 1804 H., glasgroen 237. 1775. — Geen oogen 237. 1781. — Be- haard 237. 1804 H., met weinige korte haartjes 237. 1781.; achterrand met 4 lange haren 237. 1700. 1767. 1781. 1804 H.; deze zijn wit 237. 1700, slepend, of horizontaal en divergee- rend 237. 1767., naar boven gericht en divergeerend 237. 1804 H., langer dan het lichaam 237. 1767., zoo lang als het lichaam 237. 1767. 1781., 2 dorsaal en 2 ventraal 237. 1 767. 1781. Kop spits 237. 1700., rostrum (= de spitse kop) steenrood 237. 1767. — Pooten steenrood 237. 1767., 4-5-ledig 237. 2.81. Dehaard. 237. 1700., alle met+1) tasthaar- 2377 1781 III—IV met 2 tastharen, één in het midden (einde tibia) en een aan het eind (van den tarsus) 237. 1767.; I en II dikker 231. 1.281: Glycyphagidae. Ova. Ovaal, wit, doorschijnend 243. 1778. Glycyphagidae. Larvae. Zespootig 243. 1771. 1778. Glycyphagidae. Nymphae II. Zeer klein, ovaal, wit, met 6 korte, behaarde pooten, die even ver van elkander staan; het 4e paar (,,antennae’’) (met hun sleephaar) langer dan het lichaam 239. 1763. Glycyphagidae. Adulti. Zeer klein 242. 1781. 244. 1776., ovaal 242. 178i. 243. 1778. 1803., langwerpig 244. 1776, vóór smaller en spits 242. 1781., de zijden in het midden een weinig konkaaf 243. 1778. 244. 1776., achter rond 243. 1778., glanzend, glad 242. 1781. 243. 1778., dik, geen scheidingslijn 243. 1778., doorschijnend 242. 1781., witachtig, dikwijls door doorschemerende, inwendige deelen gevlekt, of nevel- achtig geteekend, of roestbruin 242. 1781., vuilwit, bruin- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 875 Idonomie. achtig, 2 doorschemerende, bruine, ronde vlekken; inhoud van het darmkanaal: 243. 1778., bleek 243. 1803., wit, zwak roodachtig 244. 1776. — Twee oogen 242. 1781. — Met vele lange haren; haren zelf tweerijig gecilieerd 243. 1778., lange uitstekende haren 243. 1803., 244. 1776., 2 vertikaalharen 242. 1781. 243. 1778. 243. 1803., beiderzijds tusschen pooten II en III 2 lange horizontale haren 242. 1781., achter met vele ongelijk-lange haren 242. 1781., 2 aan den achterrand 243. 1778., achter met 4 slepende haren, langer dan het lichaam 244. 1776. © grooter dan het 4, met een pijpje aan den achterrand; onder het pijpje de anus 243. 1778.; aan den achterrand een pijpje 243. 1803. 2 Mandibels, 2 palpen 243. 1771., mandibels 2-ledig, met zeer spitse schaar 238. 1799., snuit konisch, mandibels met tandjes, palpen behaard 243. 1778. — Alle pooten met een lang tasthaar, glad, aan de basis met een kort haar 242. 1781., Pooten + even lang 243. 1778. 1803., tamelijk lang, steeds gebogen 243. 1778., dun 243. 1803., kleurloos 244. 1776. I en II dikker; carunkel klein, doorschijnend, gesteeld, met spleet (klauwtje!), met 2 klauwtjes; haren der pooten glad 243. 1778. Canestriniidae. Nauwlijks zichtbaar 245. 1779., klein 246. 1794., week, matwit, + rond, met snuit, 2 oogen, en 4 lange haren aan den achterrand 245. 1779. Plat, pooten niet zicht- baar 246. 1794. Anoetidae. Nymphae II. Klein, zeer klein, uiterst klein, 247. 1744. 1771. 1794. 248. 1765 W. 1771. 1778. 250. 1799. — Ovaal 247. 1803. 248. 1776 G. 1776 M. 1778., breed-elliptisch 250. 1799., top naar achteren 247. 1803., achter rond 248. 1778., glad, doorschijnend 248. 1776 G., glanzend 248. 1776 M., rugschaal met puntjes en lange, kromme haren 250. 1799.; bijna kleurloos 247. 1803., wit 247. 1771. 250. 1799., geelachtig wit 247. 1744., vuilwit 247. 1771., bleek 248. 1765 W., witachtig grauw 248. 1776 G., grijs 247. 1794., roodachtig 248. 1759 C. 1759 L. 1762. 1776 M. 1778. Snuit lang 248. 1778., met 2 lange haren 247. 1771. 248. 1778. Twee mandibels 250. 1799. — Pooten behaard 247. 876 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. 1771. 248. 1778. Alleen pooten I zijn zichtbaar 250. 1799. Alleen I en II zijn zichtbaar 247. 1803. 248. 1776 G. 1776 M. I en II zijn langer, met carunkel 247. 1771., borstelvormig, gestrekt 247. 1803., dikker 248. 1765 fig. 237., lang, glad, onbehaard, aan het eind bified 248. 1776 G., tamelijk dik, 4-ledig. 248. 1778., III korter 248. 1778., IV zeer lang en draad- of borstelvormig 248. 1759 C. 1759 L. 1762. 1765 W. 718: Dermoglyphidae. Lichaam achter afgesneden; tusschen pooten II en III een afstaande borstel; aan den achterrand 4 borstels; pooten 4 even lang, korter dan het lichaam; I en II dicht bij elkander; evenzoo III en IV 252. 1803. Analgesidae. Larvae. Half zoo groot als het ® 252. 1778. Analgesidae. Nymphae. Langwerpig ovaal, wit, bleek, doorschijnend, achterrand met 4 haren zoo lang als het lichaam en eenige kortere haartjes. Pooten met onduide- lijke leden, met eenige haartjes en met hechtschijf, + even lanes Reni 200 dikker dan II en 21V >255.71276: Feminae. Ovaal 253. 1776. 1778., langwerpig, achterhelft smaller; plat; achterrand met 4 knobbels, 2 aan elken hoek, ieder met 1 zeer lang haar 253. 1778., achterrand met 4 haren, zoo lang als het lichaam; dit is bleek 253. 1776., bruinachtig wit en heeft eenige korte haren 253. 1778. Pooten aan den rand van het lichaam gehecht, met eenige haartjes 253. 1778. Alle pooten eindigen in eene hechtschijf 253. 1776. 1778. Geen klauwtjes gezien 253. 1778. I en II zijn dikker 253. 1776. 1778., vlak bij den kop, vlak bij elkander, 6-ledig ; lid 2 extern met een achterwaarts gebogen haak; lid 4 met een doorntje; lid 5 met een forschen, driehoekigen doorn; lid 6 (= distale helft van lid 5) lang, smal. III zeer ver van II verwijderd; III en IV in het midden van het lichaam, vlak bij elkander, glad. — Kop konisch, naar beneden ge- bogen 253. 1778. Mares. Nauwlijks zichtbaar 254. 1804. — Breed-ovaal, bleek, aan de zijden een tand en zeer lange haren; deze ook aan den achterrand; heeft slechts 6 pooten; II en III ver van elkander 254. 1804. III zijn monstreus ontwikkeld 254. 1804. 255. 1779. 1798., met een tang 254. 1804. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 877 Idonomte. Avenzoariidae. Feminae. Zeer klein 258. 1776., achter af- gestompt, met 4 borstels 257. 1803. 258. 1776. 259. 1803. 260. 1803., langwerpig vierkant 258. 1776. 259. 1803. 260. 1803., wit, een groot deel van het voorlijf bruingeel (het schildje!) 258. 1776., tusschen pooten II en III een afstaande borstel 257. 1803. 260. 1803., idem, twee borstels 258. 1776. — Pooten + gelijk, 257. 1803. 258. 1776. 259. 1803. 260. 1803., korter dan het lichaam 257. 1803. 260. 1803., 5-ledig, met 3 stijve borstels en hechtschijf 258. 1776. — I en II iets dikker 259. 1803., vlak bij elkander, III en IV evenzoo 257. 1803. 260. 1803. Mares. Wit; voorste helft bijna afgerond vierkant, de zijden een weinig lobbig, achterrand met 4 lange borstels 258. 1763. Lichaam achter pooten IV smaller 257. 1803. — Kop en pooten bruin 258. 1763.; pooten + gelijk in dikte 257. 1802., I en II met hechtschijf; III langer, slanker, min- der behaard 258. 1763., III de langste 257. 1803., lang en dik; IV zeer dun en zeer kort 257. 1803. 260. 1803.; III en IV achterwaarts gestrekt 257. 1803. Proctophyllodidae. Nymphae. Ovaal 262. 1763., witachtig, een bruine vlek op den rug, aan de zijden met borstels, ach- terrand met 2 lange borstels 263. 1803. Proctophyllodidae. Adulti. Zeer klein 261. 1775. 264. 1763. ; ovaal 261. 1775., langwerpig 262. 1763., naar achteren ver- smald 261. 1775. 262. 1763., bruin 261. 1775. 264. 1763., met setae scapulares externae 262. 1763., achterrand met 2 slanke hoorns, en met 4 divergeerende borstels; aan de zijden een vedervormig haar 264. 1763. — Pooten elsvormig, met hecht- schijf 261. 1775., gelijk, behaard 264. 1763; I en II wijd uitgespreid 262. 1763., naar achteren gebogen 261. 1775., met dun uitloopende tarsen en hechtschijf 264. 1763.; III en IV korter 262. 1763., ver van I en II verwijderd 264. 17163. Psoroptidae. Klein 265. 1789. Zij (3) gelijken op (de g van) Acarus passerinus ; zijn bijna rond, wit, een weinig door- schijnend, achter afgerond, met 4 bewegelijke aanhangsels, leder met een lang haar; de interne aanhangsels kleiner; snuit konisch; eenige geledingen der pooten zijn roodbruin; 878 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. I en II kort, dik, gelijk, konisch; III en IV naar achteren gericht; III ver van II, zeer dik, met eenige zeer lange haren; IV klein, bijna onder III verborgen 266. 1804. Linobudae. Ovaal, vóór rood, achter wit; 2 langsrijen van putjes; pooten even ver van elkander, behaard. 267. 1763. Acaridae. Kleiner dan een korreltje zout 268. 1550., klein 268. 1652. 1761., kleiner dan een zandkorrel 268. 1671. 1771. Rond 268. 1694. 1751. 1786, bolvormig 268. 1761., ovaal 268. 1762., bijna rond 268. 1778., achter rond 268. 1649. De oppervlakte is hobbelig en spaarzaam behaard 268. 1778.; vertoont zoowel dorsaal als ventraal huidrimpels 268. 1649.; de rug is met schubben bedekt 268. 1671. Wit 268. 1694. 1733. 1751. 1762. 1778., doorschijnend 258. 1751. 1778., met 2 zwarte vlekjes aan den kop 268. 1671.; met 2 grijsachtige, slecht begrensde, gebogen strepen 268. 1762. De snuit met 4 haartjes 268. 1649. De kop is bruinachtig 268. 1762, rossig of geelbruin, kort, cylindrisch, vóór afge- rond, met eenige haartjes 268. 1778. Er zijn 6 pooten 268. 1649. 1671., 8 pooten 268. 1778. Twee pooten naast den kop; 4 achteraan 268. 1649. De pooten zitten dichter bij den kop dan bij andere Acarı het geval is 268. 1786. Pooten kort, dik, 268. 1649. 1778. 1786., rossig, met lange haren 268. 1649. Pooten bruinachtig, rossig, of geelbruin 268. 1778. I en II kort, konisch, geleed, behaard, distaal met een recht pijpje dat een bolletje of rond blaasje draagt; III en IV van II verwijderd, eindigen in een dun, bruin, gebogen deel (= klauwvormig haar) en een lang haar 268. 1778. — Siro ziet er uit als een schildpadje 268. 1786. Groep Oribatei. Ovaal, of afgerond Orib. 1803., gepant- serd; de rugschaal grijpt over de buikzijde. Donker getint, bruin, zwart. Orib. 1796. 1804. Een corselet (propodosoma) is bij eenige soorten duidelijk; het is vóór spits, onder hol, waarin de monddeelen verborgen zijn. Glad, of hobbelig, of gegroefd, glanzend, of mat, vol haren, of haarloos, met eenige doorschijnende aanhangsels. Anus nabij den rand. Oogen niet gezien. Zeer varieerend, zoowel in den vorm van het lichaam, als van de pooten, en het aantal klauwen: mono-, di-, of tridactiel Orib. 1804. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 879 Idonomie. Monddeelen verborgen Orib. 1795. 1796. 1802. 1803. 1804., en wel in een membraneus omhulsel (propodosoma) Orib. 1795. 1796. 1802. Mandibels schaarvormig Orib. 1795. 1796. 1802. 1803. Palpen gezien Orib. 1804., kort Orib. 1795. 1796. 1802. 1803., behaard, recht Orib. 1795., geleed Orib. 1795. 1796., konisch Orib. 1796. 1802. 1803., ingeplant extern van de maxillae; deze zijn plat, vierkant, samengegroeid, en vormen eene onderlip Orib. 1795. De onderlip bestaat uit 2 puntige deelen Orib. 1796. — De loop- pooten dragen ieder een lang haar Orib. 1804. Camisiidae. Klein 274. 1781. Langwerpig, ruw; achterrand met 2 aanhangsels en 4 haken (kromme haren); hard, veer- krachtig, bruingrauw, mat. Lichaamsvorm veranderlijk; rug in het midden verheven; aan de zijden eene groeve. Voorste spits (,,bec’’) doorschijnend, veranderlijk van vorm. Oogen niet gezien 273. 1804. Depres, aschgrauw; de zijden ruw 274. 1759 C. 1759 L. 1763. Aschgrauw, ventraal zwart. Kop (propodosoma) kort, plat, ruw, in het midden verheven, onder plat; abdomen groot, vóór versmald, achter breeder en afgerond 274. 1781. Depres, abdomen langwerpig vier- kant, achterrand konkaaf, met 2 hoorns; thorax driehoekig, met 2 halters; donker aschgrauw; de rugbekleeding grijpt aanzienlijk over den buik, vooral achter 274. 1804. Palpen onzichtbaar 274. 1781. — Pootleden duidelijker dan bij segnis. Pooten III missen het dikke haar. Twee klau- wen. Klauwen I op een dunne steel; met zilverglanzende haren ter weêrszijden 273. 1804. Pooten alle vooraan ge- plaatst, 5-ledig; lid 1 het kortst. Pooten I en II iets korter. Klauwen klein, haakvormig 274. 1781. Drie klauwen 274. 1804. Eremaeidae. Nymphae. Elliptisch, achter stomp en be- haard. Wit, aan de zijden bruinachtig. Thorax met twee knobbels (pseudostigmataalharen). Pooten gelijkvormig, even ver van elkander, behaard 277. 1763. Eremaeidae. Adulti. Zeer klein 277. 1778. 282. 1781., klein 278. 1776., iets grooter dan Glycyphagus domesticus 277. 1778., tweemaal kleiner dan Parasitus coleoptratorum 280. 1763. Ovaal 280. 1763. 282. 1781., hard 277. 1776. 1778., 880 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. hoornachtig 277. 1776. 1778. 278. 1776., glad 278. 1776., zeer glad 280. 1763., glanzend 277. 1800. 279. 1804. 280. 1263. 291 SOA Zwart 277. WSI C7 1759 E27 176317716 1799. 1800. 278. 1776. 280. 1763., pikzwart 277. 1776., bruin 282. 1781., donkerkastanjebruin 277. 1778., kastanjebruin 277. 1778. 279. 1804. 281. 1804. — Kop (voorste deel van het propodosoma) driehoekig, corcelet (achterste deel v. h. pr.) duidelijk 277. 1778.; kop (propodosoma) driehoekig 279. 1804., vóór spits 281. 1804., toegespitst 282. 1781. Abdomen ovaal 277. 1778., bijna bolvormig 277. 1778. 1800. 278. 1776. 279. 1804., bolvormig 281. 1804. 282. 1781., vóór met 3 langsgroeven 278. 1776. — Het lichaam is behaard 277. 1776., met vele lange haren 280. 1763., onbehaard 282. 1781. Twee rostraalharen 278. 1776. 281. 1804. 282. 1781. Twee lange, naar elkander gebogen haren (lamellaarharen) 277. 1778.; de buitenste haren (lamellaarharen) dik 281. 1804. Twee lange, zijdwaarts uitstaande, kolfvormige bor- stels (pseudostigmataalharen) 277. 1799.; op den rug bleeke haren 277. 1776., hier en daar met dunne haren 277. 1778. Aan den achterrand 2 ver van elkander staande borstels 281. 1804. Palpen kort, geleed, behaard, meestal verborgen, iets ge- bogen 277. 1778. Mandibels en maxillae gezien. Palpen 4- ledigen denledensrond 277. 1799. Pooten bleeker (dan het lichaam), dicht bij elkander, voor- aan, tamelijk lang, 4-ledig, met tamelijk veel haren, waarvan 2 of 3 de andere in lengte overtreffen 277. 1778., behaard, met één langen borstel 278. 1776., roodbruin 280. 1763., behaard 281. 1804., bleeker, gelijkvormig, S-ledig, spaar- zaam behaard 282. 1781. De leden niet goed te onderschei- den 278./1776-"Femora verdikt 277. 1759:€. 175 TEESE 1778. 278. 1776., knotsvormig 279. 1804., gesteeld 278. 1776. Femora III met zwaren, extraad gerichten borstel 281. 1804. Genua kort, tibia met lang haar, één klauw 282. 1781., 2 klauwen 278. 1776., 3 harde klauwen 277. 1778. Belbidae. Corselet (achterste helft van het propodo- soma) duidelijk 283. 1804. 284. 1804., thorax (idem) met een 2-hoornig aanhangsel ter weerszijden 284. 1804. Abdomen HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 881 Idonomie. bijna bolvormig, achter een weinig toegespitst 283. 1804., bolvormig, op den rug eene ronde rij van zwarte borstels, en aan de zijden (tusschen pooten II en III) golvend uitge- sneden 284. 1804., zwart, glanzend 283. 1804. 284. 1804. Pooten zoo lang als het lichaam, haarloos; laatste lid schaar- vormig 283. 1804., langer dan het lichaam, behaard 284. 1840.; leden knotsvormig 283. 1804. 284. 1804. Leiosomidae. 0,65 mM. 285.; zoo groot als een zaadje van Papaver somniferum. 286. 1776. Kop (propodosoma) een weinig toegespitst 285. 1762. 286. 1776., met 4 spitsen (lamel- lae en tectopedia II); twee der spitsen (lamellae) met een borstel en vrij uitstekend 286. 1776. Abdomen bolvormig 285. 1762., bijna bolvormig 286. 1761. 1776. Het dier is glanzend 285. 1762. 286. 1761., hard, biedt aan druk weer- stand 285. 1762., hoornachtig 286. 1776. 287. 1803., zwart 285. 1762., blauwzwart 286. 1761., zwartbruin 287. 1803. — Pooten betrekkelijk lang 285. 1762., licht kastanjebruin, 5-ledig 286. 1776.; femora knotsvormig, dik 285. 1762., vooral I en II 285. 1762. 287. 1803.; 2e lid (genu) zeer kort 286. 1776. ; tibiae met langen borstel 287. 1803. Geen oogen gezien 286. 1776. Tegeocranidae. lets grooter dan Oribata gemiculatus 290. 1799. Spits-eivormig, hoornachtig, mat, een weinig behaard, donkerbruin 289. 1803. Kop (gnathosoma) verborgen 290. 1799. Voorrand (propodosoma) met 4 witte borstels (lamel- laar- en interlamellaarharen); kop (propodosoma) drie- hoekig, door een schild (de bladvormige lamellae) bedekt, ter zijde met een doorschijnend schubje (pseudostigmataal- haren). Kopschild (de bladvormige lamellae) met een keep vooraan (ruimte tusschen de cusps); en met 2 haren (rostraal- haren) 288. 1804. Ter zijde van het borstschild (propodo- soma) eene kleine spits (pseudostigmataalharen) 290. 1799. Abdomen ovaal, langwerpig, donkerbruin, ruw, mat 288. 1804. Ter zijde van het achterlijf een kleine spits (buisvor- mige uitvoerbuizen der olieklieren) 290. 1799. Iedere poot met een langen borstel 289. 1803. Neoliodidae. Corselet (propodosoma) duidelijk; abdomen rond, achter toegespitst, depres, met concentrische ringen, donkeraschgrauw 291. 1804. 56 882 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Idonomie. Notaspididae. Nymphae. Abdomen bijna bolvormig, bruin- rood 292. 1759. 1763. — Zeer klein, fraai rood 292. 1778. Ovaal, rug plat, haarloos, met opstaanden rand, waaraan stralende borstels, die aan den achterrand iets langer zijn. Geelwit. Pooten met 1 langen borstel 295. 1803. Notaspididae. Adulti. Niet grooter dan een punt 292. 1778. 296. 1778. 297. 1762. — Kop (propodosoma) met 2 lange haren (interlam. h.) 292. 1778., driehoekig, met eenige lange haren (rostr.-, lam.-, interlam. h.) 296. 1778.; voel- hoorns (interlam. h.) plat, witachtig, recht, tamelijk lang, ongeleed, vlak vöör het abdomen geplaatst 298. 1803.; aan den voorrand (van het hyst.) in het midden 2 spatelvormige haren, wit 298. 1804. — Ovaal 292. 1778. 296. 1803., bijna bolvormig 292. 1804. 293. 1776. 1803. 296. 1778. 1804., bol- vormig 293. 1794. 294. 1776., halfbolvormig 298. 1803., rond 296. 1778. 297. 1762., hoornachtig 292. 1778. 296. 1778. 1803. 298. 1803., zeer glad 292. 1804., hard 293. 1803., glad 296. 1778. 297. 1762., zeer glad 296. 1804., ruw 298. 1804., glanzend 292. 1778. 1804. 293. 1794. 1803. 296. 1804. 298. 1804., zeer glanzend 293. 1776. 296. 1778., mat 298. 1803. — Met weinig opstaande borstels 298. 1803., met ronde rij van rechte, witte borstels; ook aan den achterrand; de borstels distaal breeder 298. 1804. — Bruin 293. 1776., kastanjebruin 292. 1778., donkerkastanjebruin 292. 1778. 1804. 296. 1803. 1804., zwartachtig 298. 1804., zwart 293. 1794. 1803. 294. 1776. 296. 1778. 297. 1759. 1762. 298. 1803., met eene mediane bruine vlek vöör (op het hysterosoma) 293. 1794. (Pteromorphae). Met margo 292. 1778., driehoekig, vóór recht 292. 1804. 298. 1804., met vleugels, roodbruin, door- schijnend, schelpvormig, naar voren gericht, vöör rond, of spits 296. 1778., naar beneden gebogen 296. 1803., lang, vóór en achter los 296. 1804.; dekschilden vóór spits 297. 1759., zwart 297. 1759.; de zijden vóór spits 297. 1762., margo rondom, als dekschilden 297. 1762.; hoorns tegen het lichaam aangedrukt, gebogen, zeer naar voren 297. 1799. Mandibels en maxillae gezien 297. 1799. Palpen zeer kort 292. 1778. — Pooten lichter bruin 292. 1778., donkerbruin HIST! OVERZ. D. ACAROLOGIE. II 883 Idonomie. 293. 1803., bruinrood, helderkastanjebruin, doorschijnend, tamelijk lang, geleed, met lange haren 296. 1778., met eenige lange haren 293. 1803., met langen borstel 296. 1803., met doorns 294. 1776. Drie klauwen 292. 1778. 296. 1778. Phthiracaridae. Nymphae. Ongeveer zoo groot als de Adulti, rond, ovaal, zonder hoornbekleeding, week, sneeuw- wit, glanzend, met roode mandibels 300. 1799. Phthiracaridae. Adulti. Kleiner dan het ei van Pediculus humanus 299. 1763. Zoo groot als een vloo; middelmatig 300. 1799. — Ovaal, zeer glanzend, bruinrood. Anus ven- traal, achteraan, met eenige haartjes 299. 1763. Langwerpig rond, compres, niervormig; 2 broze schildjes; bruingeel, met fijne haartjes. Het groote schild dekt het abdomen, is alleen ventraal met eene langsspleet open. Het kleine is een bewegelijk borststuk, als een helm 300. 1799. — Mandibula, maxillae, palpi genoemd 300. 1779. — Pooten kort, even ver van elkander; I en II gebogen 299. 1763. Pooten ge- bogen, met krachtige klauwen 300. 1799. ©. ANATOMIE. Parasitidae. De mandibelleden schuiven als de deelen van een teleskoop in elkander 3. 1780. 5. 1804. Door de mandibels loopen de ,,Zugsehnen” (bedoeld is: om de schaar te openen en te sluiten) 3. 1780. De gevulde maag en darm- coeca zijn zwart, geslingerd (bisinué); de figuur lijkt op eene Iris („fleur de lis”) 5. 1804. Indien zich darminhoud bevond in de toppen der naar voren gerichte coeca, werd dat voor oogen aangezien 5. 1776. De zuignappen worden door eene pees (tendo) uitgespreid en gesloten 3. 1780. Laelaptidae. De donkere inhoud der toppen der naar voren gerichte darmcoeca werd voor 2 oogen aangezien 13. 1804 (iets wat zelfs nog in 1875 geschiedde!). Twee geslingerde zwarte lijnen 23. 1799. duiden op gevulde darmcoeca. In het midden zwart, andere kleinere donkere vlekken eveneens. — De gevulde ingewanden schijnen door en zijn gedeeltelijk rood 24. 1774. Dermanyssidae. De huid is taai; plaatst men een dier op den nagel en drukt men het dan met den anderen nagel, dan hoort men een knappend geluid. 26. 1740. — De inge- wanden zijn door het opgezogen bloed rood, purper, of bruin 26. 1740. De gevulde darmcoeca schemeren door 26. 1776. 1803275180252? 202 21.7 22723. Spinturnicidae. Zij moeten wel sterke spieren, vooral in de pootleden, hebben, daar deze (&c. zie bij physiologie, p. 888) 28. 1776. — De doorschemerende ingewanden verande- ren van vorm bij bewegingen der pooten; de voorste coeca dringen een weinig in de pooten I 28. 1804. Antennophoridae. Pooten I zijn zeer bewegelijk 31. 1763. Uropodidae. Pooten I zijn bewegelijk 37. 1804. Argasidae. De-huid is taai 1802. 1804, lederachtig 1796. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 885 Anatomie. 1802.; indien het dier volgezogen is, is de huid niet meer taai 38. 1804 H. — De ,bloedvaten” (hiermede worden niet arteriae of venae bedoeld, maar vaatvormige organen, waarin het opgezogen bloed opgenomen wordt, dus darm- coeca) zijn vertakt en anastomoseerend; bij individuen, die weinig gezogen hebben ziet men vele vertakte vaten; heb- ben zij zich volgezogen, dan zijn de vaten uitgezet en raken zij elkander 38. 1804 H. Ixodidae. De huid is dik 42. 1778 G., lederachtig Ix. 1796. 1802 L. 1804 H. 42. 1778 G., taai 42. 1763 B. 1778 G. 64. 1776. — Uit de mededeeling, dat de palpen 42. 1764 H. 1778 G. en de pooten bewegelijk zijn 42. 1778 G. mag men beslui- ten, dat er inwendig spieren zijn. — Darmcoeca zijn nergens vermeld; wèl vindt men in de beschrijvingen: van het schildje loopen bruine strepen naar achteren 42. 1746. 1761 L., drie melkwitte strepen (tusschen 4 bruine) achteraan (zie ook fig. 44) 42. 1798., met zwarte vlekken 57. 1725., die op gevulde darmcoeca wijzen. Tetranychidae. Zie bij „Idonomie’’: „Adulti”, „Kleur”. De vlekken, waarvan aldaar sprake was, zijn inwendige opake zelfstandigheden, vermoedelijk inhoud der darmcoeca. Ook de maag is aldaar genoemd. Cheyletidae. De maag („cor’) is kloppend en schemert door 99. 1781. Trombidiidae. De mandibels hebben een ,,pédicule” (= tra- chee-stam) Tr. 1804 H. — De roode kleurstof is gemakkelijk in terpentijn oplosbaar; minder in brandewijn, waarin zij zich tot boven drijvende oliedroppels verzamelt 133. 1769., is in spiritus fortior oplosbaar 133. 1772. Eylaidae. De huid is tamelijk vast Eyl. 1796. De inge- wanden schemeren donker door 141. 1781. Hydrachnidae. Larvae. In het lichaam bevindt zich een rood vocht 142. 1778 Geer. Hydrachnidae. Adulti. De huid is tamelijk vast Hydr. WIS. 802 E Hydryphantidae. Eieren. Dwars door de huid ziet men groote, roode korrels in vrij regelmatige lijnen geplaatst; eieren? 146. 1778. 886 : DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Anatomie. Hygrobatidae. Adulti. De zwarte vlekken zijn doorscheme- rende ingewanden 177. 1761. 161. 1803. Brachypodidae. De vlekken zijn doorschemerende inge- wanden 187. 1781. 189. 1803. Arrenuridae. Larvae. Zij bevatten een bloedrood vocht 199. 1790. Erythraeidae. Larvae. Kunnen de huid op verschillende plaatsen (door samentrekking van spieren) plooien 211. 1778. Carpoglyphidae. Twee bruine vlekken achteraan. zijn in- gewanden (oliekleuren!) 237. 1700. Glycyphagidae. Inwendige deelen schemeren door 242. 1781., 2 ronde, bruine inhoudsdeelen van het darmkanaal 243. 1778. Analgesidae. Feminae. Inwendig is bruine materie zicht- baar, vermoedelijk inhoud der ingewanden 253. 1778. Acaridae. (Inwendig:) Twee grijsachtige, slecht begrensde, gebogen strepen 268. 1762. DE GEER zag die strepen niet 1778. Het excrement is zoo bruin als een vloo 1649. Phthiracaridae. Op den rug eene ovale, bruine vlek (maag- inhoud) 299. 1763. Anus bruinachtig (excrement) 300. 1799. D. HISTOLOGIE. (vacat). E. BEINSIOEOGIE: Acari zuigen hun voegsel 1769. 1776., ook uit de Insekten en andere dieren, waarop zij leven 1771.; zij zuigen alleen sappen 1804; genieten nooit vast voedsel 1790. — Met hunne palpen betasten zij en houden zij het voedsel vast 1778. — Zij loopen snel; er zijn ook trage 1778. Die met lange pooten loopen snel; die met korte pooten langzaam 1800. — Enkele kunnen spinnen 1778. Parasitidae. Hun gang is snel 3. 1769. 1778. 5. 1804. 6. 1776. Daarbij houden zij de pooten I min of meer boogvormig. geknikt 6. 1804, terwijl de tarsus, plat op het vlak ligt 5. 1776. Op gladde voorwerpen hechten zij zich door middel van de zuignappen, waarop de lucht drukt 3. 1776. 1780. De zuignappen kunnen uitgespreid en ingekrompen worden 3. 1778. Op niet-gladde vlakken worden de klauwen ge- bruikt 3. 1776. 1780. — Het voedsel bestaat uit sappen uit het lichaam der kevers (en andere dieren) 3. 1768. 1778. Ook zijn zij belust op een bloederige runderlever 3. 1767. Zij . pompen de sappen op met hunne mandibels (die voor holle cylinders aangezien werden!) 1804. Zij zuigen er mede 3. 1778. 6. 1776. 8. 1773. De mandibels worden horizontaal uitgestooten Ac. 1804. 6. 1776 en wel alterneerend Ac. 1804. 8. 1804; het geschiedt snel 3. 1778. Zij zuigen met den zuig- stekel of ,,sugoir” (hypopharynx) 3. 1780. 1783. 5. 1804. Zij bijten met de scharen 3. 1780; zij verkleinen ermede het harde voedsel 3. 1783. — Al loopend tasten zij met de poo- ten I 3. 1778. 5. 1804. 8. 1763. 1772. 1804. — Soms worden 888 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Physiologie. de mandibels tegelijk teruggetrokken 8. 1804 (dat klopt niet met het alterneerend uitstrekken!). Laelaptidae. Zij leven onder rottend zeewier 9., op mieren 10. 11. in zeegewas 23. enz. Hun gang is zeer snel 14. 1776, snel 17. 1799., tamelijk snel 21. 1776. 24. 1774. — Zij zuigen met hunne mandibels 15. 1760. Dermanyssidae zijn zeer bewegelijk 26. 1778.; hun gang is snel 26. 1740. 1778. Zij reinigen hunne pooten met hun bek 26. 1740. Bij het loopen gebruiken zij hunne pooten I tevens als wegverkenners 26. 1740. 1778. De ingewanden bewegen zich voortdurend peristaltisch 26. 1740. — Bij de paring: zie hierbeneden, bij Oekologie. Spinturnicidae zijn zeer bewegelijk; hun gang is snel; zij kunnen de pooten verbazend snel in alle richtingen bewegen; en hunne klauwen naar willekeur intrekken en uitslaan 28. 1776. — In afgesneden vleugels (der Chiroptera) leven zij nog 8 dagen 28. 1794. Antennophoridae zijn zeer bewegelijk; zij tasten met hunne pooten I. 31. 1763. Uropodidae. Over de verschillende meeningen over den steel” der Nymphae zie de $ over Uropodidae, p. 121. — Zij zuigen sappen uit het lichaam van hun gastheer door middel van den steel; „vermoedelijk”; hangen zij aan elkan- der, dan passeeren de sappen ook hunne soortgenooten; als zij den steel loslaten, dan voeden zij zich met hun mond; door een kort, spits, kegelvormig deel tusschen de palpen 32. 1768. — Gedurende het loopen tasten zij met pooten I 37. 1804. — Vocht is hun onontbeerlijk; bij droogte sterven zij spoedig 32. 1768. 33. 1768. — Overigens zijn zij taai: in wijngeest leven zij vrij lang 33. 1768. Argasidae. Zij zuigen bloed 1804. Zie verder bij Oecologie. — Zij kunnen 8 maanden leven zonder voedsel, zonder lozing van excrementen en zonder voluumvermindering 38. 1804 H. — Zij zijn zeer gevoelig voor aanraking 39. 1776. Ixodidae. Zij zijn tamelijk vlug 42. 1772 P., kunnen zelfs snel loopen 42. 1777 P., buigen daarbij den kop naar be- neden 42. 1778 G., en bewegen de palpen op en neer en zijd- waarts 42. 1764 H. De volgezogenen bewegen zich langzaam HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 889 Physiologie. 42. 1778 G. 1781 G. 1801 V. In rust houden zij de pooten naar voren gekromd 42. 1778 G. Zij kunnen met hunne hecht- schijven zelfs tegen glas oploopen 42. 1778 G. Wordt de poot opgelicht, dan vouwt zich de hechtschijf dubbel en gaan de klauwen naar elkander 42. 1778. Zij voeden zich met bloed, waarbij het lichaam zwelt Ix. 1796. 1801. 1802 L. 42. 1763 B. en laten van zelf los, als zij doorvoed zijn 42. 1801 V. De groeven (op het lichaam) verschijnen en verdwijnen periodiek, hetgeen met de ademhaling in verband staat 42. 1764 H. De paring werd gezien Ix. 1804 H. 42. 1778 G. 1804 H. 45. 1804 H. Het ¢ steekt zijn snuit in eene opening van eene ventrale verhevenheid Ix. 1804 H. Het houdt met alle pooten het © aan hare zijden vast, buik tegen buik (fig. 40), steekt zijn snuit in eene transversale spleet van eene ven- trale verhevenheid, en spreidt de palpen horizontaal uit; het © loopt daarbij rustig rond; de paring duurt vele dagen. Waarschijnlijk brengen de palpen, evenals bij de Spinnen, de bevruchtende stof over 42. 1778 G. GOEZE betwijfelt het te voorschijnkomen der eieren uit de witte rugvlek 47. 1783. (Zie Deel I. p. 383). — Er is geen metamorphose 42. 1737. Zij zijn taai van leven: een leefde drie weken aan eene speld 69. 1776. — Het dier laat zich bij bevloeiing met olijf- olie los 42. 1780 G. Olijfolie verdrijft het dier niet; brande- wijn doodt het dier 42. 1780. — Na den dood rollen de poo- ten zich spiralig op Ix. 1804 H. Anystidae. Soms verschijnt een druppel vocht uit hun snuit, om weer te verdwijnen. Zelden komt er zooveel vocht uit hun bek, dat de heele snuit erin zwemt An. 1804. 78. 1804 H. Tetranychidae. Hun gang is snel 85. 1778 G., tamelijk snel 90. 1762., middelmatig, niet snel 85. 1804. 86. 1781. 91. 1776., langzaam 85. 104. 86. 1776. — Gedurende het gaan worden van de naar voren gestrekte pooten alleen tibia en tarsus bewogen 91. 1776. — Zij kunnen spinnen 85. 1760 L. 1762 G. 1778 G. (Het spinorgaan is nog onbekend). — ‘890 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Physiologie. De eieren worden in grooten getale gelegd 90. 1804 H. Cheyletidae loopen langzaam; verontrust echter snel 95. 1781., zeer langzaam 99. 1871. De palpen zijn tot grijpen ingericht 95. 1781.; zij vormen te zamen een tang 95. 1781. 97. 1794. 99. 1781. Bdellidae loopen tamelijk snel 104. 1776., levendig 104. 1804., snel 102. 1776. Bij aanraking loopen zij ook achter- waarts, zelfs buitengewoon snel Bd. 1804 H. Met de pal- pen („le Paar Füsse’’) tasten zij 104. 1803. Eupodidae. De tastzin zetelt, behalve in de palpen, voor- namelijk in de pooten I. Deze zijn naar voren gericht en zeer bewegelijk 109. 1803. 112. 1804. 113. 1759. 1804 H. Hoewel de dieren er ook mede loopen, worden de pooten I, ook gedurende het loopen, telkens recht naar voren gestrekt 111. 1776., en voortdurend op en neer bewogen 113. 1770. Zij kunnen springen 111. 1776. Halacaridae. De mandibels bewegen zich (onder dekglas- druk) lateraal heen en weer 117. 1788. Trombidiidae. Larvae. Zij leven van bloed 119. 1777. Dat blijkt ook uit de talrijke mededeelingen, dat zij zich aan die- ren vasthechten; zie bij Oekologie, Oekonomie, Iatrozoölo- gie. Naar gelang van de hoeveelheid gezogen bloed kunnen zij zich zeer snel voortbewegen 121. 1776, of snel 122. 1790, of tamelijk snel 139. 1778.; volgezogen, zijn zij weinig in staat van plaats te veranderen 125. 1796, en, op den rug gelegd, kunnen zij zich, door hunne korte pootjes, moeilijk omdraaien 120. 1778. — Zij kunnen hunne zijden eene gol- vende beweging geven 125. 1781., gedeelten hunner huid samentrekken, waardoor zij rimpelig en ongelijk wordt, daarna deze oneffenheden weder doen verdwijnen, zoodat zij weer glad en opgeblazen zijn 120. 1778. Trombidiidae. Adulti. Zij voeden zich met andere Insekten ‘Tr. 1777 F., doch alleen van sappen Tr. 1790 O. De palpen zijn tot het grijpen en vasthouden van prooi ingericht 136. 1804. Zij zijn zeer vlug in het vangen van prooi 137. 1634. Zij vreten jonge rupsen van Ocneria dispar en Porthesia chrysorrhoea 137. 1790. Hydrachnellae. Zij voeden zich met hetgeen de wa- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 891 Physiologie. terplanten en het glas (van het aquarium) overtrekt Hyd. 1775. De jonge mijten, die uit de eieren (lees Larvae) te voorschijn komen, gaan voort met de Insekten (waaraan de Larvae hangen) uit te zuigen Hyd. 1778. Zij zuigen In- fusoria, Copepoda en larven van Culex uit. — Zij zijn bedrij vi- ger bij (dus gevoelig voor) warmte, dan bij koude. Limnocharidae. Nymphae. Leefden 8 à 9 maanden in ge- vangenschap zonder te groeien 140. 1804 H. Hydrachnidae. Larvae. Zuigen voedsel uit de Insekten, waaraan zij zich vasthechten 142. 1768. 1778 Geer. 144. 1803., waardoor zij groeien 142. 1768. 1778 Geer. Hydryphantidae. In gevangenschap leven zij een jaar lang, zonder te groeien 146. 1804 H. Atractididae? Larvae. Zuigen voedsel uit Culex. 148. 1778. Hygrobatidae. In gevangenschap leven zij een jaar zonder te groeien 171. 1804 H. Brachypodidae. In gevangenschap leven zij een jaar zonder te groeien 189. 1804 H. Arrenuridae. Larvae. Zij trekken hun voedsel uit de Libel- dula 199. 1778. Arrenuridae. Mares. Een zeldzaam geval van homosexua- liteit, en dan nog wel van twee soorten: Een gs van 204. pakte met zijne pooten het achterdeel van een 3 van 203.., en de copulatie had plaats; zoo zwommen zij in water, dat in de holle hand gehouden werd 204. 1781. Arrenuridae. Adulti. Paring. Het 2 nadert het 4 van achteren, raakt met hare genitalia het staarteinde. Het & zwemt; het 2 beweegt, nu en dan hare pooten III en IV, houdt I en II gestrekt. Zoodra het 4 met zwemmen ophoudt, schudt het © den staart van het ¢ heen en weer, waarna het & weder zwemt. Augustus. De paring duurt eenige dagen 197. 1780. Het 3 zwemt; het © houdt de poo- ten gestrekt 197. 1781. Erythraeidae. Larvae. Bij het verwijderen der Larva van het Insektenlichaam, ziet men soms een draad van 2—3 duim lengte 211. 1765. — Het voedsel is sap uit de gasthee- ren 211. 1778. 892 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Physiologie. Erythraeidae. Nymphae en Adulti. Het toefje aan den top van den snuit dient tot likken 221. 1778. — Soms komt uit den snuit een druppel vocht, die terstond weer inge- zogen wordt 221. 1778. — De linker palp ziet er anders uit dan dé rechten (uki zie hierin “een (geval ivan regenera tie) 213. 1781. Tyroglyphidae. Leven 8 dagen; droogte doodt hen in een paar dagen 227. 1757. In vacuo zijn zij spoedig schijndood ; laat men na 3 dagen de lucht toe, zoo herleven zij 227. 1731. Zij planten zich snel voort 227. 1749. 1757. Tyrophagidae. No. 233 is levendbarend, 1744. Carpoglyphidae. In droogte zijn zij na eene week gerim- peld, bruinachtig en kwijnend 237. 1700. Glycyphagidae. Nymphae II. Bewegen voortdurend, doch zeer langzaam, hunne „antennae” (N.B. het 4e pootpaar) 239. 1763. Glycyphagidae. Adulti. Kunnen de scharen der mandibels zeer snel openen en sluiten 238. 1799., den kop naar beneden buigen, de mandibels van elkander en naar elkander bewe- gen, het ambulacrum overal heen buigen, zelfs loodrecht op den tarsus, de carunkel op het steunvlak uitbreiden en, bij oplichting van den poot, bijna doen verdwijnen, zich met de klauwtjes ergens aan vasthechten, evenals met de carun- kel, kunnen zelfs de haren bewegen 243. 1778. — Zij plan- ten zich ook in den winter voort. Bij de paring zijn de ach- terdeelen tegen elkander gedrukt 243. 1778. Canestriniidae. In spiritus lieten zij niet van den kever los 246. 1794. Analgesidae. De hechtschijf kan uitgezet en ingetrokken worden 253. 1778. De 3 gebruiken pooten III niet bij de voortbeweging; zij slepen hen na 254. 1804. en gebruiken hen alleen om zich om te draaien, als zij op hun rug liggen 255. 1798. Avenzoariidae. De hechtschijijes breiden zich op het steun- vlak uit 258. 1776. Acaridae. Zij bewegen zich 268. 1649. 1662. 1685. 1762.; uit de huid gehaald zijn zij eerst stil; langzamerhand komt er bewe- ging in; hun gang is langzaam 268. 1778., als die van een schild- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 893 Physiologie. pad 268. 1649. Het steeltje met het ronde blaasje aan poo- ten I en II is bewegelijk; het blaasje wordt op het steunvlak geplaatst 268. 1778. Zij leven van het sap van huid en vleesch (= corium) 268. 1771., van het sap van het rete Malpighia- num 268. 1771. — Verspert men hen den weg, dan gaan zij in tegengestelde richting 268. 1671. — Zij leggen eieren in de huid 268. 1764. — Zij overwinteren in de huid 268. 1786. Waarschijnlijk zijn er 2 generaties: in voor- en najaar (zie verder bij latrozoölogie) 268. 1790. De Oribatei hebben een zeer tragen gang Orib. 1796. Camistidae. Verontrust, houden zij de pooten gestrekt. Zij zijn in staat, de achterrandaanhangsels te verkorten en te verlengen, en de daarnaast staande lange borstels te bewegen 273. 1804. Eremaeidae. Zij kunnen de 3 klauwen bewegen, intrekken en uitspreiden; ook den praetarsus 277. 1778. Op glas vallen zij telkens om, en kunnen dan moeilijk op de been komen 279. 1804. Verontrust, trekken zij hunne pooten in 281. 1804. Zij sterven buiten het water 282. 1781. Notaspididae. Nymphae. Buiten water sterven zij 295. 1803. Phthiracaridae. Op den rug geplaatst, kan zij zich nauw- lijks omdraaien. Verontrust, buigt zij den kop en de pooten als een Oniscus 299. 1763. Verontrust, trekt zij kop en poo- ten onder den helm, en klapt dezen zóó dicht tegen het groote schild, dat men slechts moeilijk den ingang ontdekt. Aldus gelijkt zij op een compres, niervormig zaadje, en laat zich liever verbranden, dan den helm te lichten. Voorzichtig opent zij het schild en steekt langzaam de acht kromme pooten, de mandibels, maxillen en palpen uit 300. 1799. — Het ei komt te voorschijn uit het midden van de ventrale langsspleet, is klein en bruin 300. 1799., en rond (fig. 267). F. TERATOLOGIE. Hygrobatidae. Bij een individu vertoonde zich alleen links de laterale roode vlek 170. 1804. Arrenuridae. Mares. Bij een individu waren links 2 oogen, rechts geen aanwezig 208. 1781. G. OEKOLOGIE. Acari komen overal voor 1778.; ook in water 1778.; leven parasitisch op planten en dieren 1762. 1778.; ook veel in confituren 1778.; zoo dat het geval is, eet dan niet van die confituren; ge zoudt er de schadelijke gevolgen van onder- vinden kunnen 1778.; ook op blootgelegde hersens 1667. — Zij veroorzaken vele ziekten 1768. 1778. („s’il est vrai” 1778), o. a. schurft 1778. — Zij vernielen alles 1769. — Er zijn 99 en dd. — De paring moet wel zonderling zijn, als bij Araneae en Crust. Brachyura 1762. — Zij zijn ovipaar 1762. 1771. 1778. ; mogelijk ook vivipaar 1769.; de Hydrachnellae hechten hunne eieren aan waterinsekten 1778. Hunne eieren zweven door de lucht 1768. Parasitidae. Zij leven gezellig 3. 1762., overal: in mest 3. 1776. 7. 1776., in humus 3. 1778. 5. 1803., onder bloem- potten 5. 1776., in mos 5. 1803. 6. 1799, onder Lichen 5. 18C4. 6. 1776., in kelders 5. 1804., op kevers 3. 1762., op hommels 3. 1783., op vliegen 8. 1763. Zij houden zich met de scharen aan de hommels vast. 3. 1783. Na den dood van hun gastheer verlaten zij dien 4. 1776. Zij overwinteren in de holen der Geotrupini 3. 1779. Laelaptidae. Zij overwinteren op hun gastheer (hamster) en blijven levendig 24. 1774. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 895 Oekologie. Dermanyssidae. Bij de paring plaatsen zich de partners. buik tegen buik; de paring houdt eenigen tijd aan 26. 1740. — Soms komen zij in enorme hoeveelheden voor 26. 1702. 1803. Spinturnicidae houden zich niet in den pels, maar op de vleugels (der Chiroptera) op; daar rennen zij snel heen en weer; houden zij zich stil, dan zitten zij op de „Fleisch- adern’’. Zij loopen zeer snel en gemakkelijk op de gladste voorwerpen, zelfs hangen zij met 4 pooten aan de onder- zijde van het dekglas 28. 1776. Antennophoridae leven op mieren 31. 1763. Uropodidae. Zij zijn aan kevers en zelfs aan soortgenooten met een steel vastgehecht 32. 1768. 33. 1768., maar kunnen den steel verlaten en loopen dan vrij rond, ook op den kever 33. 1768; zij leven op kevers 35. 1792, op hommels 36. 1780., in mos 37. 1804., op planten (Urtica) Ur. 1703. — Zij hech- ten hunne eieren aan insekten 32. 1799. Argasıdae. Zij leven op vleermuizen 1796. 39. 1776. en duiven 38. 1793. 1804 H., vooral jonge, 38. 1804 H.; dus komen zij ook voor in bosschen 39. 1790 en in onze woningen 1796. — Door middel van hun hypostoom hechten zij zich aan hun gastheer vast 38. 1793. Van die dieren zuigen zij bloed 1804. Uit de woorden „zuigsnuit en uit mededeelin- gen over bloed in de darmcoeca, moeten wij opmaken, dat de auteurs wisten, dat zij bloed zuigen 1802. 1803. 38. 1804 H. 39. 1776. 1790. — Bij de minste aanraking trekken zij de pooten in 39. 1776. — Zij komen soms in enorme hoeveel- heden voor 38. 1804 H. Ixodidae. Zij komen voor in hakhout en bosschen Ix. 1804., in gras en weilanden 42. 1759 K. 1763 B. 57. 1796. en in mos 42. 1772. Leven ook op de bladen van kruiden 57. 1751, heesters Ix. 1804 H. 1804 L. 42. 1801 J. 57. 1751. 58. 1778. en boomen 42. 1801 V. 58. 1778. Bevinden zij zich op den grond, dan beklimmen zij de daar loopende dieren en menschen 42. 1780. Aan bladen houden zij zich vertikaal vast met 2 pooten en houden de andere uitgespreid Ix. 1804.; vandaar gaan zij over op voorbijgaande dieren 42. KOL J. 57..1751., ook op den mensch 42. 1801 V.57. 17517 896 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Oekologie. Dus vindt men ze op vogels 41. 1763. 42. 1803. en allerlei zoogdieren Ix. 1804 H. 42. 1557. 1667. 1742. 1778 G. 1785 M. 58. 1785. maar ook op slangen 59. 1793. en schildpadden 45. 1804 H. zelfs eens op een zeeschildpad 55. 1763. In Zwe- den vindt men de grijze op runderen en honden, de roode op schapen 42. 1778 G., en in Tirol voornamelijk aan de staarten der schapen 42. 1785 M. Bij honden en ossen hechten zij zich ook aan den anus vast 42. 1791 F. Vooral oude en magere dieren hebben van hen te lijden 58. 1785. Eene bepaalde soort treft men voornamelijk in moeras- sige streken en in vochtige plaatsen aan 57. 1763. 1765. 1769 B. gedurende den regentijd 57. 1769 F. 1796. Soms komen zij in grooten getale voor 42. 1772 P. 1780 G. EO; Ve Zij ankeren zich aan hun gastheer vast; trekt men aan hen, dan breekt de snuit af 42. 1752. Van alle dieren zuigen zij bloed Ix. 1796. 1801. 1802 L. ANA 1759 KK. 1763. B. 017784 Zij zelven worden door Crotophaga ani verslonden 57. 1766. ; Scutacaridae. Houden zich aan Parasitidae goed vast. Na den dood van den gastheer loopen zij over het kadaver om zich daarna weer vast te hechten 70. 1780 G. Labidostommidae. Onder bloempotten 71. 1776 S. Tydidae. Zeer vlug. De palpen worden onder het loopen voortdurend bewogen 73. 1804 H. — Zij leven op planten 74. 1759 L. 75. 1804 H. 76. 1776 S. 1803 S. en op slakken 77. 1776 S., waar zij wel op de schaal komen (contra de Reaumur, zie Deel I. p. 125); ook kunnen zij over water loo- penser. 47005: Anystidae zijn zeer gewoon 78. 1786 V. 1775 F. 1775 H. 1776 S. Zij komen voor in grasvelden An. 1804. 78. 1804 H., in mos 80. 1804. 81. 1804., op allerlei planten 78. 1760. 1763. 1775 F. 1776 S. 1781 S., op boomstammen 78. 1754. 1776 S., onder boombast 82. 1804 H., in huizen en wel tusschen papie- ren en boeken, in bibliotheken 78. 1790. B. 1803 S. 81. 1804 H., op stoffige plaatsen 78. 1803 S., in herbaria, achter schilderijen, op muren 81. 1804 H. — Zij loopen snel, zeer HIST: OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 897 Oekologie. snel, buitengewoon snel An. 1749. 1804. 78. 1776 S. 1781 S. 1804 H. 81. 1804 H. 83. 1804 H., en houden zich goed vast 78. 1776 S.; zelfs loopen zij gemakkelijk aan de onderzijde van papier 81. 1804 H. Tetranychidae leven in grooten getale 85. 1778 G. op allerlei planten 84. 85. 1754. 1775 F. 1778 G. 1804 H. 86. 1774. 1781. 1787. 1804 H. 87. 1804 H. 88. 1804., ook op ka- merplanten 87. 1804 H., op gras 91. 1776., onder boombast 90. 1803 S., op steenen 90. 1762 en op humus 90. 1781 S. — Zij steken in de bladen Tetr. 1776. 85. 1778 G. 91. 1776., en zuigen de sappen daaruit 85. 1778 G.; verkeerdelijk wordt van „fressen’’ gesproken 91. 1776. — Zij spinnen 85. 1760 L. 1762 G. 1778 G. ragfijne draden tot een spinsel, of weefsel 85. 1762 G. 1778 G., bedekken daarmede de bladen 85. 1778 G. voornamelijk aan de onderzijde 85. 1778 G. 86. 1804 H. Ook spinnen zij wel eens alle ontluikende bladen aan den top der twijgen gezamenlijk in; men ziet daar dan proppen 85. 1804 H. Dat spinsel is soms zoo dicht als dat van Hyponomeuta (Lepid. Tineidae). In den herfst spinnen zij ook boomstammen, vooral aan de noordzijde, in. 85. 1762 G. — In overgroot aantal leven zij in dat spinsel 85. 1762 G. en loopen zoowel op als onder dat weefsel 85. 1778 G. — Bij de soorten met lange pooten I (n. 89—91) wordt niet over spinsels gesproken! — Over hun gang, zie bij Physio- logie. — Zij leggen hunne eieren in grooten getale onder het spinsel 86. 1804 H., òf verspreid, òf in getale dicht bij elkander in kleine holten van kalksteenen 90. 1804 H. (Ten onrechte) worden de herfstdraden („fils de la Vierge”) aan Tetranychus telarius toegeschreven 85. 1762 G. Raphignathidae leven in en onder mos 93. 1776. 94. 1803., zijn ook wel eens op verdorde takjes gevonden 92. 1803. Houden onder het gaan de palpen recht naar voren gestrekt 93. 1776. Cheyletidae. Zij leven tusschen boeken 95. 1781., in insek- tencollecties 95. 1790., op Lichenes op steenen 95. 1803., in herbaria 95. 1804., op muizen 99. 1781. — Onder het gaan worden de palpen naar voren gestrekt 95. 1781. Zij houden zich met de palpen aan de haren van de muis vast; en ste- 57 898 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Oekologie. ken den snuit in den haarwortel 99. 1781. — (Ten onrechte) wordt beweerd, dat zij boeken verslinden 95. 1790. en in- sektencollecties aantasten 95. 1790. — Mogelijk werden de eiernesten in herbaria gezien 95. 1804. Bdellidae leven op rotte citroen 100. 1766., op steenen 101. 1759. 1762 G. 1775. 105. 1771., op rotsen 104. 1803., zelfs op de hoogste bergen 101. 1785., op boomstammen 104. 1803., in mos 101. 1804 H. 103. 1804 H. 104. 1804., onder steenen 101. 1762 G. 1802. 1804 L., onder bloempot- ten 104. 1776. 1803., onder boombast 101. 1762 G. 104. 1803., op steenen aan het strand 105. 1759., op rotsen bij de zee 105. 1762., in rotsspleten nabij de zee 101. 1772., in plasjes op het strand 105. 1762. Zij zijn niet gewoon 101. 1804 H., niet zeer zeldzaam 105. 1771., zeer gewoon Bd. 1804 L., komen in grooten getale voor 103. 1804 H. Zij voeden zich met sappen uit Polypen (Flustra) en Tubularia 105. 1799. Cunaxidae leven in mos. 106. 1804. Eupodidae zijn gewoon 111. 1776., en te vinden in rottende plantendeelen 109. 1803. 111. 1776., vochtige aarde 109. 1802., mos 112. 1804. 113. 1804 H., op paddestoelen 113. 1764. 1770. 1775., en klippen 108. 1780. Halacaridae leven in zee, bij Ostrea 117. 1788. en in Zos- tera 118. 1779. Trombidiidae. Larvae. Zij leven in gras 119. 1718. 1786. 1796., in lang gras 122. 1790, in droge grasvlakten (savan- nen) 119. 1724. 1763. 1777.; in kalkrijke streken 122. 1789. ; in tuinen (dus op humus) 122. 1789. 1790.; in korenvelden 122. 1790.; in wijngaarden 123. 1777.; op planten 122. 1790., vooral Leguminosae (Phaseolus, Pisum, Vicia) 122. 1789. 123. 1552. 1789. — Op Araneae 120. 1769., Forficula 120. 1776., Gryllotalpa 125. 1763., Locusta 125. 1776. Acrididae 125. 1804 H.-père., Aphis 139. 1773. 1774. 1776. 1778., Musca 120. 1762. 1771. 1774. 1776. 1778. 1780. 1785., Tipula 120. 1803., Tenthredo 125. 1796., Apis 120. 1776., Myotis 121. 1776., Dasyprocta 119. 1743. 1751., Equus, Ovis, Bos 119. 1724. 1763., Homo 119. 1718. 1724. 1725. 1743. 1751. 1763. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 899 Oekologie. 8620 N76 O22 SON 1790s 12359-15529 17711789. Soms komen zij in grooten getale, zelfs in enorme hoeveel- heden voor 122. 1789. 1790. 123. 1789. Eene soort gedurende het regenseizoen 119. 1796. Als zij zich vastzuigen wil, steunt zij zich zoodanig op de pooten, dat het achterlijf in de hoogte getild wordt 121. 1776. Trombidudae. Adulti. Zij komen voor op en in grond, aarde, humus 124. 1804. 130. 1779. 136. 1804. 137. 1634. MSDN BANN] 762 G:-17620S% 176382 17672 1775) Eur 78." 1760: SZ On 791 1798) Ar 1798 Cl BO2 WE 13 STEE: 139. 1763. 1804., in gras, grasvelden, weilanden 131. 1763. 137. 1634. 1762 B. 1762 G. 1785 F. 138. 1778., onder steenen 131. 1763. 137. 1762 G. 1786., op zandige hellingen 136. 1804., in boomgaarden 137. 1763. 1778., in bosschen 139. 1804, in aanplantingen van Leguminosae 137. 1552., op schuttingen 137. 1790., onder aan de zuidzijde van muren 139. 1804., tusschen rotte bladen Tr. 1777 F. 139. 1781., in mos 137. 1802 W. 139. 1804., op planten 137. 1798 A. 138. 1778. 139. 1804., op Spinacia oleracea 137. 1789., op Ribes grossularia 139. 1791 F., op boomstammen 133. 1769 137. 1263. 1778, 1790: 1802 W138. 1.736.'139.'1781.1804., in water 133. 1769. op een kadaver van een vogel 139. 1763. — Zij zijn gewoon 137. 1790. 139. 1804., niet zeldzaam 137. 1775 Fu., 139. 1763, zeldzaam 124. 1804. 137. 1780. 139. 1804. — Zij leven meestal eenzaam, ongezellig 137. 1781. 1790. 139. 1804., of veel bijeen, gezellig 136. 1804. 139. 1763. 1781. 1804. Hunne bewegingen zijn langzaam 137. 1762 G., vlug 139. 1781., vooral bij het vangen van prooi 137. 1634. Zij maakt een ruw en verward spinsel 137. 1634. Hydrachnellae. Zij komen voor in meren en moerassen Hyd. 1778., waarin zij goed kunnen zwemmen Hyd. 1762. Als zij zich ter ruste ergens aan vasthechten, bewegen zij voortdurend hunne pooten I Hyd. 1775. Zij leggen hunne eieren aan waterplanten Hyd. 1775., aan andere water- insekten (Dytiscus, Nepa), zelfs aan landinsekten (Libellae, Culex). 900 . DR. A.C. OUDEMANS, KRITISCH Oekologie. Limnocharidae. Larvae. Veel bewegelijker dan de ouders, loopen snel en behendig op den bodem, meer op het water, zelfs op het droge 140. 1778. Limnocharidae. Nymphae. Niet gewoon 140. 1804 H. Limnocharidae. Adulti. Zij leven in poelen, plassen, moe- rassen, kortom in stilstaande wateren 140. 1746. 1761. 1762 G1764 Me. 1774: 1775 Fü. 1778. 1786. 1798 AF inlondiep water 140. 1762., in helder water 140. 1790 R., waar zij op den bodem 140. 1752. 1778., over de bladen loopen 140. 1779 W., ook over waterplanten 140. 1778. — Hunne bewe- gingen zijn langzaam, traag 140. 1778. 1779 W.; zwemmen kunnen zij niet 140. 1778. 1782 M. Soms drijven zij aan de oppervlakte van het water; dompelt men ze onder, dan stijgen zij weer naar de oppervlakte; in samengekrompen toestand drijven zij; in middelmatigen toestand zweven zij midden in het water; in uitgezetten toestand zinken zij; zij bewegen de pooten weinig; op het droge kunnen zij zich niet bewegen, schijnen te vervloeien 140. 1782 M. Zij kunnen hun lichaam verlengen en verkorten, ook door samentrekking en uitzetting onregelmatige vormen aan- nemen. Evenzoo kunnen zij hun kop verlengen, verkorten, | naar beneden buigen. In rust zijn de palpen parallel aan den snuit; maar zij bewegen gewoonlijk voortdurend hunne palpen 140. 1778. Zij zijn niet zeldzaam 140. 1775 Fü. Eylaidae. Zij leven in stilstaande wateren 141. 1776 .S. 1780. 1799., in slooten 141. 1781., beekjes, uitgedroogde beken, zelfs in zee aan de monden van rivieren 141. 1780. — Zij zijn gewoon 141. 1776 S. 1799. — Zij houden bij het zwemmen de pooten IV naar achteren gestrekt 141. 1776 M. 1780.1783, etc: Hydrachnidae. Larvae. Zuigen zich aan waterinsekten vast 144. 1803., hangen aan Nepa 142. 1768. 1771 G. 1774. 1776 G. - 145. 1799., aan Notonecta 142. 1771 G. 1776 G., aan Dytiscus 143. 1768. — Zij veroorzaken blijkbaar jeukte bij de In- sekten; want, deze trachten met de pooten hen te ver- wijderen 142. 1778 Geer. Hydrachnidae. Nymphae. Zoodra zij uit de eieren (aan HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 901 Oekologie. Insekten vastgehechte Larvae) gekomen zijn, zwemmen zij snel weg 142. 1773. Hydrachnidae. Adulti. Zij leven in stilstaande wateren, 142. 1775 F., in helder slootwater 142. 1803., tusschen water- planten en mossen 142. 1775 E., in bronnen 143. 1781. Zij zijn niet zeldzaam 142. 1775 F., zeer zeldzaam 143. 1781. Zij zwemmen snel 142. 1778 Geer. 143. 1781.; zij zwemmen weinig, wandelen meer op den bodem 142. 1803., in rust zinken zij 142. 1778 Geer. Aangeraakt houden zij zich eenige oogenblikken dood. Zij zitten gaarne op dezelfde plaats doodstil, met drie paren pooten naar binnen gebogen, pooten IV herhaaldelijk vibreerend; den snuit lang tusschen de palpen gestrekt; in dien toestand kan het dier wel 12 uren blijven 143. 1781. — Zij bevestigen hunne eieren aan Nepa, Notonecta 142. 1778 Geer., aan Dytiscus 143. 1778. Hydryphantidae. Larvae. Parasiteeren op Culex. 146. meer 762.1764. 1776: Hydryphantidae. Adulti. Komen voor in stilstaande wate- ren 146. 1778. 1781. 1803. in slooten met Batrachium 146. 1803. — Zij zijn gewoon 146. 1781. — Zij zwemmen tamelijk snel 146. 1778. Atractididae ? Larvae. Parasiteeren op Culex, hechten zich met hun snuit daaraan vast, boren zelfs daarmede gedeelte- lijk in het insekt. Kunnen hun ,,kop” zijdwaarts, en op-en- neer bewegen 148. 1778. Atractididae. Adulti. Zij leven in overstroomde velden 149. 1781., aan de oevers van beken 150. 1781., in moerassen 151. 1781. — Bij gebrek aan water spartelen zij op een hunner zijden 149. 1781. 151. 1781. Lvmnesvidae. Larvae. Zeer snel; op en onder Lemna 156. 1803. Limnesudae. Adulti. Zij leven in moerassen 152. 1781, moerassige slooten 157. 1804., vochtige, slikkerige plaatsen 153. 1781., plassen 156. 1781., slooten 154. 1803., beken 156. 1803. Zij zijn zeldzaam 152. 1781. De palpen zijn ge- durende het zwemmen elkander genaderd en recht naar voren gericht 154. 1781. 155. 1781. Het 3e lid der palpen is gewoon- lijk gestrekt, maar kan ventraad tegen leden 2 + 1 geklapt 902 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Oekologie. worden 156. 1781. — Met Potamogeton setaceum en Planorbis spirorbis 155. 1787. 1803. Met Lemna 156. 1803. Hygrobatidae. Embryo, Nymphophanstadium. De embryo- nen schemeren, als bruine vlekken, door de huid der kieuwen, en de Nymphophanstadia als zwartblauwe vlekken, in het midden donkerder, door de huid van het lichaam, van Ano- donta cygneus 160. 1797. Hygrobatidae. Nymphae. Zij leven op den bodem der rivieren 158. 1768., in slooten met waterplanten 159. 1804., in stilstaande wateren, vestinggrachten 177. 1802. 1803., tusschen de kieuwen en in de mantelholte van Anodonta cygneus, waar zij zich ook vast aan het lichaam vasthech- ten 160. 1797. Hygrobatidae. Adulti. Zij houden zich op in stilstaande wateren (vijvers, poelen, plassen, &c.) 161. 1781. 162. 1781. 165. 1781. 167. 1781. 171. 1803. 173. 1781. 174. 1781. 176. 1781. 180. 1781. 184. 1776., in langzaam vlietende wateren (slooten, &c.) 161. 1781. 164. 1781. 168. 1803. 169. 1804. 170. 1804. 171. 1803. 175. 1781. 178. 1802. 183. 1781., in moe- rassige streken 169. 1804. 171. 1781. 175. 1781. 178. 1781. 183. 1781., in beekjes 181. 1781., tusschen de kieuwen en in de mantelholte van Anodonta cygneus 160. 1797. 163. 1783. — Deze laatsten hechten zich aan het lichaam van den mossel zeer vast; buigen telkens de palpen naar de mandi- bels; 160. 1797., in het water gebracht, zakken zij, en loopen dan op den bodem, mits deze niet zandig is; want, daar- voor zijn hunne pooten te teer; zwemmen kunnen zij niet 163. 1783. Met Lemna 172. 1803. — Zij zijn in staat hunne klauwen terug te trekken 160. 1797. Zij kunnen de 4 papil- len aan den achterrand uitsteken en terugtrekken 161. 1781. Zij houden hunne pooten IV over het voorste gedeelte van hun lichaam; zwemmen korte afstanden; strekken dan de pooten zijdwaarts uit en zakken langzaam tot den bodem; na eene poos beginnen zij weder te zwemmen 161. 1781. Pooten III worden steeds over de borst gevouwen gehouden 173. 1781. Zij zwemmen buitengewoon snel, zoowel over den bodem, als midden in het water en aan de oppervlakte 177. 1761. Eene soort tolt met gemak met den buik naar HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 903 Oekologie. boven rond 178. 1781. Eene andere verzet zich hardnekkig, wanneer men tracht, haar om te draaien 183. 1781. — Eene soort is niet gewoon 161. 1781. Brachypodidae. Zij leven in slooten 185. 1804. 186. 1781. 187. 1803., in ondiepe beken 187. 1781., in moerassige streken 188. 1781., in overstroomde streken 189. 1781., in stads- grachten 189. 1803. — Met Conferva 187. 1803. Arrenuridae. Larvae. Zij hechten zich onder aan den thorax van Lestes sponsa 199. 1745., van Libellula 199. 1778. van Crocothemis erythraea 199. 1790., onder en boven aan den thorax van Enallagma cyathigerum 200. 1776., aan de vleugels van Crocothemis erythraea 199. 1790. ; de aanhechting is zeer vast; losgemaakt, bewegen zij soms den snuit en de pooten 199. 1778., konden snel op glas loopen 200. 1776. Gestoord, loopen zij (op den Libel!) weg, doch keeren precies naar dezelfde plaats terug 200. 1776. Arrenuridae. Nymphae. In staande wateren en moeras- sige streken. Gewoon. Zoowel in rust, als gedurende het zwemmen (met 3 paar pooten) brengt zij herhaaldelijk poo- ten IV recht naar voren, dan vóór de oogen samen, en strijkt langzaam met de zwemborstels over den rug naar achteren 204. 1781. — Zwemmen zeer snel 191. 1776 S. Arrenuridae. Mares. Zeer zeldzaam 190. 1803., gewoon 194. 1775., zeer gewoon 197. 1781. 198. 1775., in September veel 197. 1780. Zwemt met alle 8 pooten over den bodem; in rust houden zij pooten IV in de hoogte 192. 1778 Geer., zeer snel 192. 1778 Geer. 194. 1775. 198. 1775. 210. 1776.; dikwijls ziin pooten IV over den rug gebogen 204. 1781. Aan de pooten waren witte bolletjes vastgehecht 197. 1781., dikwijls zeer kleine ongesteelde Vorticellae 205. 1781. Arrenuridae. Feminae. Zwemt even gemakkelijk op den rug als op den buik 191. 1776 S., met snelheid 192. 1778 Geer. 208. 1761. — Zijn zeldzaam 192. 1781. 197. 1781.; in September zijn er geen @ 197. 1780. — Een © had eieren gelegd tegen den glaswand van het aquarium 191. 1776 S. Arrenuridae. Adulti. Zij komen voor in stilstaande wateren 192. 1778 Geer. 206. 1781. 208. 1781. 210. 1776., stadsgrach- ten 190. 1803., vischvijvers 191. 1781 M. 195. 1781. 202. 904 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Oekologie. 1781., in moerassen 192. 1778 Geer. 196. 1781. 201. 1781. 203. 1781. 209. 1781. 210. 1781., overstroomde weilanden 204. 1781., grasrijke ondiepe wateren 205. 1781. — (Langzaam vlietende wateren:) in slooten 193. 1803. 197. 1781. 198 1781. — (Sneller stroomende wateren:) stroompjes 192. 1781., beekjes 192. 1781. 207. 1781. — Met Potamogeton natans 189. 1803., met Polygonum amphibium 197. 1803., met Lemna 210. 1776. Erythraeidae. Larvae. Men vindt ze vrijlevend in aanspoel- sel 218. 1804., in mos 216. 1803., op Crataegus 217. 1803., en parasiteerend op Hexapoda 211. 1763. 1771. 1776 G. 1803., larven van Lepidoptera 211. 1765., Opiliones 211. 721217282 1729..17281 S. 1788. 1802: Avanege 211.178] Fab. 1781 S., Mus en Talpa 211. 1803. — Op dieren zijn zij vastgehecht met hun kop, 211. 1763.; alle pooten achter- waarts gericht 211. 1763. 1781 S. 1803., lichaam en pooten loodrecht op het vlak van aanhechting 211. 1803., zeer vast 211% MESS 01776 G..1778. 1779. 1803., aanshetrlichaams 2% 1779., aan de pooten 211. 1771., tusschen de pootleden 211. 1776 G. 1804., aan de palpen 211. 1788., soms klompsgewijs bij elkander 211. 1788. Zij verkeeren in een volslagen rust 21.1. 1763: a Erythraeidae. Kyste. Onder mos 211. 1776 S. Erythraeidae. Nymphae en Adulti. Men vindt ze op den grond 214. 1803. 221. 1778., op steenen 223. 1759., op muren 219. 1804., op veen 222. 1795., in een mestput, onder dorre eikebladen 221. 1804., in mos 212. 1804. 215. 1804 Herm. 221. 1804., onder Lichen 213. 1781., in aanspoelsel 213. 1781. 214. 1804. 220. 1804., onder boombast 212. 1794., op een blad van Pirus malus 215. 1804 Herm. — Soms zijn er vele bijeen 219. 1804. 221. 1804.; soms zijn zij zeldzaam; zij loopen zeer snel; hunne palpen zijn in voortdurende beweging 221. 1778. Calyptostomidae. In mos 224. 1804. 225. 1804., op Junger- mannia 226. 1764. onder dorre bladen 226. 1804. Tyroglyphidae. Nymphae II. Op Pulex 227. 1776 G. 1780 G. en Pergamasus crassipes 227. 1781 S. Tyroglyphidae. Adulti. In kaas 227. 1704. 1725. 1731. enz., HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 905 Oekologie. meel 227. 1761 G. 1762 G. 1769 H. enz., ouwels 227. 1762 G., gedroogde vruchten 227. 1704., gedroogde visch 227. 1772 O., insektenverzamelingen 227. 1772 O., urine 227. 1557. 1751. — Hun gang is tamelijk snel 227. 1757. 1778 Geer. Rhzoglyphidae ? Nymphae II. Op Hister complanatus 228. 1798. 1799., op larven van Osmoderma eremita 229. 1804. Tyrophagidae. In meel 231. 1765. 1774 M., kaas 231. 1765., tuinaarde, rotte bladen 232. 1776., mos 231. 1804., koffiedik 232. 1781. — Veel bijeen 232. 1776. Ensliniellidae ? Nymphae II. Op Crabronidae 234. 1776., Odynera (Vespidae) 235. 1803. — Zij gebruiken slechts pooten I—III om te loopen 235. 1803. . Carpoglyphidae. In zure melk 237. 1646. 1689., zure meel- spijzen 237. 1692., zure room, in melkvaten 237. 1767., zure stijfsel 237. 1759., zuur bier 237. 1775. 1778. 1803 S., gist 237. 1696. 1767. 1803 S., zuur wijnmoer 237. 1781., aan de kurken van wijnflesschen 237. 1700. 1759., aan de spon- gaten en tapkranen van wijnvaten 237. 1759. 1767. 1775., gedroogde vijgen en kwetsen, jam 237. 1692., rozijnen 237. 1692. 1700., oude confituren 237. 1778. sterke kaas 237. 1759., insektencollecties 237. 1777., oude bijenraten 237. 1804 H. . Zi) zijn levendig en loopen snel 237. 1700. (zie ook bij , Physiologie”); loopen ’s nachts over de gist, begraven zich overdag daarin 237. 1767.; komen soms in enorm aan- tal voor 237. 1778. 1781. Glycyphagidae. Nymphae II. Zijn traag 239. 1763. Glycyphagidae. Adulti. Leven op en onder eikebast; ook aan Sphaeria episphaeria {Pyrenomycetes), die zij uithollen 238. 1799. Men vindt ze ook op amandelen 243. 1759., var- kensblazen, spek 243. 1759. 1778., gedroogd vleesch, oude kaas, 243. 1778. aan schimmels op vaten in kelders 243. 1783 Goeze., en in insektencollecties 242. 1760. 1765. 1781. &c. 243. 1789 V. 244. 1776. — Soms zijn zij in enorm aantal aanwezig 243. 1778. Hun gang is zeer snel 243. 1778., mid- delmatig snel 244. 1776. Canestriniidae. Aan het abdomen en (onder de) dekschil- 906 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Oekologie. den van Timarcha tenebricosa 245. 1779. Op Gnorimus varia- bilis en Gnorimus nobilis ; hun gang is niet snel; soms eenige duizenden op één kever; 246. 1794. Anoetidae. Nymphae II. In mierennesten; op mieren, zelfs op hunne oogen 247. 1744. Op Formica, 247. 1771., aan het abdomen van 7ipula 247. 1794., onder het abdomen van Staphylinus 247. 1803., op Musca 248. 1683. 1759 C. 1762. 1765 W. 1771. 1776 M. 1776 S. 1778. 1780. 1785., Drosophila 248. 1776 G., Gryllus, zelfs in de genitaalopening 249. 1720. In boorgangen in eikehout 250. 1799. — Soms wel 100 op Formica 247. 1774., en wel 1000 op Musca 248. 1765 W. — Zeer traag 247. 1803. Op Musca zijn zij in volslagen rust 248. 1778. Bij aanraking rennen zij over de vlieg 248. 1765 W. 1778. Zij blijven, stervend, op de doode vlieg 248. 1765 W. Dermoglyphidae. Nymphae II. In grooten getale in de bronchi van Gallus domesticus 251. 1800. Dermoglyphidae. Adulti. Op Scolopax 252. 1803. Analgesidae. In grooten getale op Parus major tusschen de veêren. 253. 1778. Verder op Cyanecula cyanecula 254. 1804., Fringilla coelebs 255. 1759. 1778., Passer domesticus 255. 1778. — Het 2 loopt snel; zoodra de vogel dood is, beklimmen zij de veeren en verlaten het cadaver 252. 1778. Avenzoariidae. Op Delichon urbica 257. 1803., Parus coe- ruleus 258. 1763. 1776., Parus major 258. 1776., Parus palus- tris 258. 1772., Dendrocopus medius 259. 1803., Dendrocopus major 260. 1803. — Liefst in de groeven aan de onderzijde der schachten der slagpennen 259. 1803. Proctophyllodidae. Op Phaeton fulvus 261. 1775., Dendro- copus medius 262. 1763., Pica pica 263. 1803., Corvus corone cornix 264. 1763. — Aan de slagpennen 262. 1763. Psoroptidae. Op Equus caballus 265. 1789., Phascolomys ursinus 266. 1804. — Bij massa’s op de huid 265. 1789. Linobiidae. Op Melasoma populi 267. 1763. Acaridae. Zij leven onder de epidermis (N.B., dit wordt op verscheidene wijzen uitgedrukt) 268. 1255. 1508. 1635. 1648. 1649. 1751. 1771. 1774. 1794.; kruipen daar voort, laten een helder serum achter zich; achter het serum is een iets grooter schurftblaasje; men. kan ze door de huid heen HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 907 Oekologie. zien 268. 1751.; zij kruipen daar voort en leven (zie verder bij Physiologie) 268. 1771., werken dus als een mol (Talpa) 268. 1794., en veroorzaken door hun knagen wonden 268. 1771. Zij zitten in de blaasjes 268. 1652. 1732. 1761. 1786. 1794. 1804., ook bij dieren 268. 1804., maar meer in de gan- gen 268. 1786. Bij beginnende scabies zitten zij in de blaasjes, die met serum gevuld zijn 268. 1786. Zij leven op de huid 268. 1763. Is de huid opengekrabd, dan komen zij daaruit te voorschijn 268. 1765. Zij overwinteren in de huid 268. 1786. Camistidae. Zij leven in mos 273. 1804., in humus 274. 1767., talrijk onder rottende plantendeelen 274. 1781. Eremaeidae. Nymphae. Zij leven onder Lichenes op boom- stammen 277. 1763. Eremaeidae. Adulti. Zij leven op doode takjes 277. 1767. op takken en kleine stukjes hout op den grond 277. 1778., op naalden van Pinus 278. 1776., op Cladonia (op den grond) 279. 1804. In mos 277. 1776. 280. 1763. Op boombast 277. 1799. 1800. 278. 1776. 281. 1804., van Salıx 278. 1776., achter boomschors van Pirus communis 277. 1778., op muren 277. 1800. Tusschen Conferva 282. 1781. 1803., op den bodem van stilstaande wateren, en op ondergedoken waterplanten 282. 1803. — Velen bijeen 277. 1778. 1799. — Hun gang is lang- zaam 277. 1778., middelmatig 279. 1804. — Bij zacht weder en zonneschijn verlaten zij hunne winterkwartieren (achter boomschors) en wandelen over stam en takken 277. 1778. De onder water levenden zijn soms bezet met Vorticella ringens 282. 1781. Belbidae leven in mos 283. 1804. 284. 1804. Leiosomidae. Zij leven op steenen 285. 1762., ziin ook ge- vonden in Tremella juniperina 286. 1761., in vochtige aarde, op bloempotten, onder rottende plantendeelen 286. 1776. — Zij zijn niet gewoon 286. 1776. — Hun gang is tamelijk lang- zaam 285. 1762. Tegeocranidae. Zij leven in mos 288. 1804., achter boom- bast 290. 1799., en op den bodem van stilstaande wateren 289. 1803. — Hun gang is langzaam 289. 1803. Neoliodidae. Zij leven in mos 291. 1804. 908 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Oekologie. Notaspididae. Nymphae. Zij leven in Fungi 292. 1767. 1773., onder Lichenes 292. 1779., op den bodem van stil- staande wateren 295. 1803. — Soms komen zij in grooten getale voor 292. 1767. 1773. 1778. — Hun gang is traag 292. 1767., langzaam, sleepend; zwemmen kunnen zij niet 295. 1803. Notaspididae. Adulti. Zij leven in mos 292. 1804. 296. 1804. 298. 1804., onder Lichenes 292. 1778., in rottend hout 293. 1794. 297. 1799. 298. 1803., achter boombast 292. 1778. 297. 1799., in vochtige aarde 298. 1803., op steenen, op oude muren 297. 1762., op het water van moerassen 296. 1778., op rottende stoffen onder water 296. 1803. — Niet gewoon 298. 1803., soms zeer talrijk 297. 1762. — Hun gang is zeer traag 296. 1778., tamelijk snel 297. 1762. Phthiracaridae. Nymphae. Boren eenvoudige gangen in rot Pinus-hout 300. 1799. Phthiracaridae. Adulti. Zij leven op Lichenes 299. 1763., boren gangen in rot Picea-hout, en holten met excrementen gevuld 300. 1799. Zij zijn traag 299. 1763.; hun gang is langzaam 300. 1799. H. EMBRYOLOGIE. Vele Acarı hechten hunne eieren aan Insekten. Deze eieren ontvangen voedsel uit het lichaam dier Insekten, en daarom. groeien zij Ac. 1778. Dermanyssidae. Het ei is wit, glanzend 26. 1740. Hydrachnellae. De eieren (lees Larvae) trekken voedsel uit de insekten (waaraan zij vastgehecht zijn) en groeien Hyd. 1778. Limnocharidae. DE GEER zag de embryonen in de rood- achtig witte gelei ingesloten 140. 1778. I: ONTOGENIE. Acarı komen met 6 pooten uit het ei. 1771. 1776. 1778. Het 3e pootpaar der Adulti ontbreekt 1778.; want, er is eene ruimte tusschen het 2e en het 3e pootpaar der Larvae 1804. Het 4e pootpaar komt na de eerste vervelling 1788. 1790. Eene metamorphose is er niet 1737. Dermanyssidae. De zespootige larve verlaat het ei; zonder eenig voedsel tot zich genomen te hebben, vervelt de larve; het nieuwe individu vertoont 8 pooten; het 4e pootpaar komt na; de achtergelaten huidjes zijn doorzichtig 26. 1740. Ixodidae. KALM 1754 vermeldt, dat uit de eieren „eine unzählige Menge kleiner Holzläuse gekomen’ waren (Deel 129792): Tetranychidae. Alleen bij n. 90. 1804 H. is sprake van zes- pootige larven. — Zij vervellen in de spinsels, waarin hunne witte huidjes gevonden worden Tetr. 1776. 85. 1778 G. 1804 H. Mannetjes worden beschreven, maar niet als zoo- danig herkend 85. 1776 S. Trombidiidae. Larvae. DE GEER begreep, dat deze zes- pootige diertjes Larvae waren: „Later krijgen zij nog een paar pooten” 120. 1778. Trombidudae. Adulti. De Larvae en de „puppae” zijn 8-pootig, bewegelijk, loopend aan de Adulti gelijk; de meta- morphose is kompleet Tr. 1777 F. Hydrachnellae. Zij hebben geen metamorphose Hyd. 1771. (De Larvae werden als eieren aangezien; zie hier- boven bij Embryologie). Uit die eieren komen kleine mijten Hyd. 1778. Hydrachnae. Larvae. Een driehoekig schildje, ingesloten door schuin verloopende fijne lijnen; aan het einde der poo- ten 2 klauwen Hyd. 1775. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 911 Ontogenie. Glycyphagidae. Larvae. Zijn 6 pootig 243. 1771. 1778., het ontbrekende pootpaar is het 3e 243. 1778. Analgesidae. Larvae. Zijn 6-pootig; het ontbrekende paar is het 3e 252. 1778. — [Dit wordt ook van de & gezegd] 254. 1804. | J. PHYLOGENIE. (Inclusief verwantschap.) Acari behooren tot de Insecta Aptera 1759. 1762.; tot de Crustacea (= Crust. + Arachn.) 1762; tot de Antliata 1775. Zij vormen met de Phalangia en de Araneae eene groep 1772. Zij vormen met Pediculus en Pulex de Pedicularia 1777. Zij vormen een overgang tusschen de Hexapoda en de Multi- peda (= Crust. + Myr.). De Larvae der Trombidiidae en Erythraeidae werden door HERMANN voor volwassen zes- pootige Trombidiums gehouden; deze vormen een overgang tusschen Hexapoda en Acari. Argasidae. Zij gelijken op Ixodes 38. 1804 L., zijn daar- aan verwant 1804. 39. 1790. Tetranychidae zijn, blijkens den stand en de richting der pooten, aan Riccardoella limacum na verwant Tetr. 1776. Raphignathidae gelijken wel wat op Riccardoella lima- cum 92. 1803. Hydrachnellae. DE GEER rekent ze tot de Acarı Hyd. 1778. Zi) zijn verwant aan Araneae, Acari en Opili- ones Hyd. 1780. Zij behooren bij Trombidium Hyd. 1782 Fu. 1775 Fa. Een gedeelte van hen behoort bij Trombi- dium, een ander gedeelte tot de Acarı Hyd. 1802 W. — Be- hooren tot de Avachnoidea Hyd. 1781., tot Trombidium 142. 1781. | Brachypodidae. Eene soort houdt het midden tusschen Acari en Hydrachnae 188. 1781. Analgesidae. Chelopus is aan passerinus en avicularum verwant 254. 1804. Acaridae. Siro is niet anders dan farinae. 268. 1769. 1779.; is niet farinae 1771.; is waarschijnlijk dezelfde als exul- cerans 1803. K. CHOROLOGIE. (Milieu-kunde, Habitat.) In huizen, tusschen stof en papieren; ook op muren. Acarus cadaverinus HERM. 1804. 18. 1804. Seiulus spec. 19. 1776. Acarus gallinae DE GEER 1778. 26. 1702. 1730. 1803. Argas columbarum (SHAW 1793). 38. 1804 L. Trombidium baccarum (L. 1758). 78. 1790 B. 1803. Trombidium parietinum HERM. 1804. 81. 1774. Trombidium telarius (L. 1758). 85. 1775 Fü. Cheyletus eruditus (SCHRK. 1781). 95. 1781. Op gedroogde appels, en peren, zoete vruchten (vijgen, rozijnen), zoete spijzen. (Cheyletus doctus BERL. 1886). 98. 1769. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1704. Acarus dimidiatus HERM. 1804. 231. 1759. Acarus lactis L. 1767. 237. 1692. 1700. Acarus domesticus DE GEER 1778. 243. 1692. 1743. Op amandelen. Acarus domesticus DE GEER 1778. 243. 1759. In graan en rijst. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1759. 1769. In allerlei meelsoorten. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1734. 1742. 1743. 1754. W238: 112592°12613.1,2622 1769. 11169. TS INLONE WA Oe 1186. 1802. 1803. Acarus dimidiatus HERM. 1804. 231. 1769. 1774. In van meel bereide droge zaken (ouwels, brood, beschuit) en in bewaarplaaatsen daarvan. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1762. 1789. Op en in kaassoorten. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1667. 1700. 1702. 1704. 58 914 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Chorologie. 12752 17219. 1774371746. 1749. Wisse NW MIS MON L762 TT 1778: 17779. 11862 129117987 18028 1803. (Tyrophagus viviparus Oupms. 1926). 233. 1765. Acarus Tactis 1161. 237. 1759. Acarus domesticus DE GEER 1778. 243. 1691. 1792. 1778. Op gedroogd vleesch. Acarus domesticus DE GEER 1778. 243. 1696. 1743. 1778. Op gedroogde visch. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1772. Acarus domesticus DE GEER 1778. 243. 1743. Op rotte visch (in huis). Acarus cadaverinus HERM. 1804. 18. 1804. Op spek en varkensblazen. Acarus domesticus DE GEER 1778. 243. 1656. 1696. 1759. In moutstof (draf); in gist. Acarus dimidiatus HERM. 1804. 231. 1769. Acarus lactis L. 1767. 237. 1696. 1767. In verzuurde melk, room, melkspijzen, con- serven, confituren, nectar, ambrozijn, stijfsel, wijn, bier; aan de stoppen van wijnflesschen, aan de tap- kranen van vaten; en in vaten waarin zich zure dranken bevinden. Acarus lactis L. 1767. 237. 1646. 1689. 1692. 1696. 1700. WAS ELIZA AVAYA 11779212182, 14812281803: In oude honigraten (verzuurd bijebrood). Acarus lactis L. 1767. 237. 1550. 1804. Op bloedige runderlever. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1767 G. In insektencollecties. Cheyletus eruditus (SCHRK. 1781). 95. 1790. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1772. Acarus lactis L. 1767. 237. 1777. Acarus destructor SCHRK. 1781. 242. 1743. 1778. 1781. Acarus domesticus DE GEER 1778. 243. 1789. (Glycyphagus privatus OUDMS. 1903). 244. 1789. Op doode rupsen (in huis). (Glycyphagus privatus OUDMS. 1903). 244. 1776. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 915 Chorologie. In urine. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1557. 1751. Acarus domesticus DE GEER 1778. 243. 1758. In faeces. Blieanuús lactis L. 17572 23% 1760. 1767: In kelders. Acarus crassipes L. 1758. 5. 1804. In tuinen, op en in humus, op den grond, op en in ,aarde”. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1765 S. Acarus crassipes L. 1758. 5. 1768. 1803. Acarus lichenis SCHRK. 1781. 6. 1799. Acarus leucurus SCHRK. 1781. 41. 1776. Trombidium latens (O. F. Mürr. 1767). 90. 1781. (Eupodes cerinus C. L. KocH 1838). 109. 1803. Trombidium bicolor HERM. 1804. 124. 1804. Trombidium rostratus (Scop. 1763). 125. 1804. Trombidium curtipes HERM. 1804. 129. 1804. (Ottonia -sheppardii GEORGE 1913). 130. 1779. Trombidium spec. 136. 1804. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1634. 1762 G.S. 1763 B. 1764 M.. 1775 Fü. 1780! 1781. 1790. 1791179811802; (Trombidium rimosum C. L. KocH 1837). 138. 1736. 1778. Trombidium aphidis (DE GEER 1778). 139. 1763. 1804. Acarus adpendiculatus SCHRK. 1781. 213. 1803. Trombidium artemisiae (SCHRK. 1803). 214. 1803. Trombidium phalangoides (DE GEER 1778). 221. 1778. Acarus putrescentiae SCHRK. 1781. 232. 1776. 1781. Acarus domesticus DE GEER 1778. 243. 1778. Acarus scaber L. 1758. 274. 1759. (Oppia berlesei LEON. 1895). 278. 1776. Notaspis castaneus HERM. 1804. 279. 1804. Acarus tremellae L. 1761. 286. 1776. 1790. 1803. Notaspis fungorum (L. 1758). 292. 1759. Notaspis planicornis (SCHRK. 1803). 298. 1803. In opveegsel (balayures). Acarus crassipes L. 1758. 5. 1804. In mesthoopen. 916 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Chorologie. (Holostaspis favosa Jur. MULL. 1859). 7. 1776. Trombidium phalangoides (DE GEER 1778). 221. 1804. Onder bloempotten, onder steenen. Acarus crassipes L. 1758. 5. 1776 S. 1803. Acarus aphidioides L. 1758. 30. 1786. Acarus denticulatus SCHRK. 1781. 71. 1776. Bdella longicornis (L. 1758). 101. 1762 G. 1802 W. Scirus latirostris HERM. 1804. 104. 1776. 1803. (Dinothrombium ?). 131. 1763. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1762 G. Notaspis coleoptratus (L. 1758). 297. 1759. Op bloempotten en steenen. Trombidium latens (O. F. MULL. 1776). 90. 1762. 1804. Bdella longicornis (L. 1758). 101. 1759. 1762 S. 1776. (Eupodes ?). 108. 1780. Acarus lucidus Fourcr. 1785. 285. 1762. 1785. Notaspis coleoptratus (L. 1758). 297. 1762. In akkers, velden, bouwland. Trombidium rostratus (Scop. 1763). 125. 1804. Trombidium curtipes HERM. 1804. 129. 1804. (Trombidium spec.). 136. 1804. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1761 P. 1762. B. S. (Trombidium rimosum C. L. KocH 1837). 138. 1778. Trombidium aphidis (DE GEER 1778). 139. 1804. In graan- en korenvelden. Acarus autumnalis SHAW 1790. 122. 1753. 1790. | Tusschen Pteridophyta. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1677. In plantages van Ipomoea batatas. Acarus sangwisugus L. 1758. 57. 1725. Acarus batatas L. 1758. 119. 1760. In plantages van Leguminosae. Acarus autumnalis SHAW 1790. 122. 1789. Thrombidium inopinatum Oupms. 1909. 123. 1552. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1552. In kreupelhout, kreupelbosch, boschage (thicket). Ixodes veduvius (L. 1758). 42. 1771 P. 1775 Fü. 1781 S. 1801 = V221808 5. 18047D. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 917 Chorologie. In boomgaarden. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1763 B. In bosschen. Acarus testudo Risso 1790. 39. 1790. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1758. 1762. 1778 G. 1780 G. SIL Sy Acarus nemoralis O. F. MULL. 1776. 116. 1776. _ Trombidium aphidis (DE GEER 1778). 139. 1804. Trombidium velutinus (O. F. MULL. 1776). 226. 1804. In (droge) grasvlakten. Ixodes veduvius (L. 1758). 42. 1763. 1771 Pi 1803'S. Acarus batatas L. 1758. 119. 1718. 1724. Acarus autumnalis SHAW 1790. 122. 1790. (Dinothrombium ?) 131. 1763. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1762 B. G. 1785. (Trombidium rimosum C. L. KocH 1837). 138. 1778. In vochtige, natte, moerassige grasvlakten. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1781 S. Acarus sangwisugus L. 1758. 57. 1763. 1765. 1769. 1796. In rietvelden. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1781 S. Op krengen (aas). Alcarus crassipes-L. 1758. 5. 1776 S. Acarus pachypus HERM. 1804. 13. 1776. Trombidium aphidis (DE GEER 1778). 139. 1763. Op en in rotte bladen, takjes enz. (Eupodes cerinus C. L. KocH 1838). 109. 1803. (Eupodes fusifer CAN. 1886). 111. 1776. Trombidium phalangoides (DE GEER 1778). 221. 1804. Trombidium velutinus (O. F. Mürr. 1776). 226. 1804. Acarus putrescentiae SCHRK. 1781. 232. 1776. Acarus scaber L. 1758. 274. 1781. Acarus- tremellae L. 1761. 286. 1776. 1790. 1803. Acarus seminulum O. F. Mürr. 1776. 293. 1794. Notaspis planicornis (SCHRK. 1803). 298. 1803. Op en in rot hout. Acarus putrescentiae SCHRK. 1781. 232. 1668. Oribata geniculatus (L. 1758). 277. 1778. 1791. 1799. 918 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Chorologie. Trombidium loricatum RATHKE 1799. 300. 1799. In kalkrijke streken. Acarus autumnalis SHAW 1790. 122. 1789. Op steenigen bodem. Trombidium rupestris (L. 1758). 223. 1759. ; In rotsspleten. Bdella longicornis (L. 1758). 101. 1772. Op rotsen en klippen. Acarus littoralis L. 1758. 105. 1762. 1772. Op wijnbergen. Thrombidium inopinatum OupMms. 1909. 123. 1777. Op (aan) het strand. Acarus littoralis L. 1758. 105. 1698. 1762. 1771. 1775. 1779. Op veengrond. (Erythraeus spec.). 222. 1795. In aanspoelsel. Ixodes marginata (SuLz. 1776). 64. 1804. Trombidium trimaculatum Rossi 1794. 221. 1804. Trombidium artemisiae (ScHRK. 1803). 214. 1804. Trombidium latiroste Herm. 1804. 218. 1804. Trombidium quisquiliarum HERM. 1804. 220. 1804. Op het water van een moeras. Notaspis alatus (ScHRK. 1803). 296. 1778. In water. Trombidium tinctorius (L. 1758). 133. 1769 S. In stilstaand water, meren, vijvers, grachten, slooten, moerassen. Limnochares aquaticus (L. 1758). 140. 1752. 1754. 1761, 1762 WGA RA 11725. 17785 178601798: Eylais extendens (O. F. MULL.) 1776. 141. 1776. 1781. 1799. 1802. 1803. Hydrachna cruenta O. F. Mürr. 1776. 142. 1775. 1781. Hydrachna gymnopterorum (L. 1758). 146. 1778. 1781. 1803. Hydrachna despiciens O. F. Mürr. 1776. 147. 1781. Hydrachna ovalis O. F. Mürr. 1776. 149. 1781. Hydrachna musculus O. F. Mürr. 1776. 151. 1781. Hydrachna calcarea O. F. MULL. 1776. 152. 1781. Hydrachna fuscata O. F. MùLL. 1776. 153. 1781. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 919 Chorologie. Hydrachna maculata O. F. MULL. (non auct.). 154. 1781. 1803. Hydrachna bipunctata SCHRK. 1787. (maculata auct. 155. 11812 17787221803: Hydrachna undulata O. F. MULL. 1776. 156. 1781. 1802. Hydrarachna erythrophthalma HERM. 1804. 157. 1804. Hydrarachna longipalpis HERM. 1804. 159. 1804. Hydrachna Hydrachna Hydrachna Hydrachna Hydrachna Hydrachna crassipes O. F. MùLL. 1776. 161. 1781. grossipes O. F. MULL. 1776. 162. 1781. spinipes O. F. Mürr. 1776. 164. 1781. vernalis O. F. MULL. 1776. 165. 1781. clavicornis O. F. MULL. 1776. 167. 1781. cruciata SCHRK. 1803. 168. 1803. Hydrarachna fuscata HERM. 1804. (fuscescens). 169. 1804. Hydrarachna histrionica HERM. 1804. 170. 1804. Hydrachna Hydrachna Hydrachna Hydrachna Hydrachna lunipes O. F. MùLL. 1776. 171. 1781. 1803. mutabilis SCHRK. 1803. 172. 1803. nodata O. F. Mürr. 1776. 173. 1781. obsoleta O. F. Mürr. 1776. 174. 1781. ovata O. F. Mürr. 1776. 175. 1781. Hydrachna trifurcalis O. F. MULL. 1776. 176. 1781. Hydrachna T. flavum SCHRK. 1802. 177. 1802. Hydrachna latipes O. F. MùLL. 1776. 178. 1781. 1803. Hydrachna liliacea O. F. MùLL. 1776. 180. 1781. Acarus stagnalis Fourcr. 1785. 182. 1785. Hydrachna torris O. F. Mürr. 1776. 183. 1781. Acarus variegatus SCHRK. 1781. 184. 1776. 1781. Hydrarachna lutescens HERM. 1804. 185. 1804. Hydrachna Hydrachna Hydrachna Hydrachna Hydrachna Hydrachna Hydrachna Hydrachna Hydrachna Hydrachna Hydrachna orbiculata O. F. MULL. 1776. 186. 1781. orbicularis O. F. Mürr. 1776. 187. 1803. complanata O. F. Mürr. 1776. 188. 1781. versicolor O. F. Mürr. 1776. 189. 1781. 1803. rostrata SCHRK. 1803. 190. 1803. albator O. F. MULL. 1776. 191. 1781 M. S. 1803. buccinator O. F. Mürr. 1776. 192. 1778. clavipalpis SCHRK. 1803. 193. 1803. cuspidator O. F. MùLL. 1776. 195. 1781. emarginator O. F. Mürr. 1776. 196. 1781. globator O. F. MùLL. 1776. 197. 1781. 1802. 1803. 920 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Chorologie. Hydrachna integrator O. F. Mürr. 1776. 198. 1781. Hydrachna lugubris O. F. MULL. 1776. 201. 1781. Hydrachna lunarıs O. F. Mürr. 1776. 202. 1781. Hydrachna maculator O. F. MULL. 1776. 203. 1781. Hudrachna papillator O. F. Mürr. 1776. 204. 1781. Hydrachna pustulator O. F. MULL. 1776. 205. 1781. Hydrachna sinuator O. F. Mürr. 1776. 206. 1781. Hydrachna tricuspidator O. F. Mürr. 1776. 208. 1781. Hydrachna truncatella O. F. MULL. 1776. 209. 1781. Hydrachna tubulator O. F. Mürr. 1776. 210. 1776. 1781. Acarus confervae SCHRK. 1781. 282. 1781. Acarus infusionum SCHRK. 1803. 289. 1803. Acarus ciliatus SCHRK. 1803. 295. 1803. Notaspis alatus (SCHRK. 1803). 296. 1803. In bronwater. Hydrachna geographica O. F. Mürr. 1776. 143. 1781. Notaspis alatus (SCHRK. 1803). 296. 1803. In (stroomende) beken. Eylais extendens (O. F. MULL. 1776). 141. 1780. Hydrachna strigata O. F. Mürr. 1776. 150. 1781. Hydrachna undulata O. F. Mürr. 1776. 156. 1803. Hydrachna longicornis O. F. MùLL. 1776. 181. 1781. Hydrachna orbicularis O. F. Mürr. 1776. 187. 1781. Hydrachna buccinator O. F. MùLL. 1776. 192. 1781. Hydrachna stellaris O. F. MULL. 1776. 207. 1781. In rivieren. Acarus fluviatilis STRÖM 1768. 158. 1768. In zee, aan de monden van rivieren. Eylais extendens (O. F. Mürr. 1776). 141. 1780. Op hekken (Spalier). Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1790 B. Op boomstammen. Scirus latirostris HERM. 1804. 104. 1803. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1763 B. 1778. 1783. 17901802: (Trombidium rimosum C. L. KocH 1837). 138. 1736. Trombidium aphidis (DE GEER 1778). 139. 1804. Trombidium papillosum HERM. 1804. 224. 1804. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. Chorologie. (Glycyphagus hericius RoB. 1868). 238. 1799. Oribata geniculatus (L. 1758). 277. 1800. Notaspis castaneus HERM. 1804. 279. 1776. Notaspis bipilis Jon. HERM. (père). 281. 1804. Notaspis fungorum (L. 1758). 292. 1778. Achter boomschors. Trombidium pyrrholeucum HERM. 1804. 82. 1804. Trombidium latens (O. F. MULL. 1776). 90. 1803. Bdella longicornis (L. 1758). 101. 1762 G. Scirus latirostris HERM. 1804. 104. 1803. Trombidium trimaculatum Rossi 1794. 212. 1794. (Glycyphagus hericius RoB. 1868). 238. 1799. (Eremaeus hepaticus C. L. KocH 1836). 276. 1799. Oribata geniculatus (L. 1758). 277. 1668. 1759. (Oppia berlesei LEON. 1895). 278. 1803. (Hermannia granulata Nic. 1855). 290. 1799. Notaspis fungorum (L. 1758). 292. 1778. Notaspis coleoptratus (L. 1758). 297. 1799. 1802. Op muren. Trombidium murorum HERM. 1804. 219. 1804. Oribata geniculatus (L. 1758). 277. 1803. Notaspis coleoptratus (L. 1758). 297. 1762. In Confervaceae. Acarus confervae SCHRK. 1781. 282. 1781. Op en onder Fucus. (Gamasus marinus BRADY 1875). 9. 1765. (Eviphis > Asca ?):23. 1779. In en op Fungi. Trombidium motatorius (L. 1758). 113. 1759. 1764. 275 NEL: Notaspis fungorum (L. 1758). 292. 1778. 1791. Op en onder Lichenes. Cheyletus eruditus (SCHRK. 1781). 95. 1803. Acarus piger Scop. 1763. 299. 1763. Op en onder Aard-Lichenes. Notaspis castaneus HERM. 1804. 279. 1804. Op en onder Boom-Lichenes. Oribata geniculatus (L. 1758). 277. 1763. 921 1270: 922 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Chorologie. Notaspis fungorum (L. 1758). 292. 1778. Op en onder Xylaria digitata. Acarus xylariae SCHRK. 1803. 287. 1803. Op en onder Lobaria pulmonaria. Acarus adpendiculatus SCHRK. 1781. 213. Op en onder Peltigera canına. Acarus lichenis SCHRK. 1781. 6. 1776. Op en onder Cetraria islandica. Acarus crassipes L. 1758. 5. 1804. Op Tremella juniperina. Acarus tremellae L. 1761. 286. 1758. 1761. Op Agaricus. Acarus agaricorum Scop. 1763. 2. 1763. Op Jungermannia. Trombidium velutinus (O. F. MULL.) 1776. 226. 1764. In en onder Musct. Acarus crassipes L. 1758. 5. 1803. 1804. Acarus lichenis SCHRK. 1781. 6. 1799. Acarus spinosus RATHKE 1799. 20. 1799. Notaspis cassideus HERM. 1804. 37. 1804. Ixodes veduvius (L. 1758). 42. 1772 P. Ixodes marginata (Sulz. 1776). 64. 1804. Trombidium cornutum HERM. 1804. 80. 1804. Trombidium parietinum HERM. 1804. 81. 1804. Acarus rubens SCHRK. 1803. 93. 1776. Acarus maculatus SCHRK. 1803. 94. 1803. Bdella longicornis (L. 1758). 101. 1804 H. Scirus vulgarıs HERM. 1804. 103. 1804. Scirus latirostris HERM. 1804. 104. 1804. Scirus setirostris HERM. 1804. 106. 1804. Trombidium macropus HERM. 1804. 112. 1804. Trombidium motatorius (L. 1758). 113. 1804. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1802. Trombidium aphidis (DE GEER 1778). 139. 1804. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1776. Trombidium trimaculatum Rossı 1794. 212. 1804. Trombidium assimile HERM. 1804. 215. 1804. Acarus bicolor SCHRK. 1803. 216. 1803. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II, 923 Chorologie. Trombidium phalangoides (DE GEER 1778). 221. 1804. Trombidium papillosum HERM. 1804. 224. 1804. Smaris squamatum (HERM. 1804). 225. 1804. — Acarus dimidiatus HERM. 1804. 231. 1804. Notaspis horridus Jon. HERM. (père) 1804. 273. 1804. Notaspis segnis HERM. 1804. 275. 1804. Oribata geniculatus (L. 1758). 277. 1776. Acarus muscorum ScoP. 1763. 280. 1763. Notaspis corynopus HERM. 1804. 283. 1804. Notaspis clavipes HERM. 1804. 284. 1804. Notaspis tegeocranus HERM. 1804. 288. 1804. Notaspis theleproctus HERM. 1804. 291. 1804. Notaspis fungorum (L. 1758). 292. 1804. Notaspis alatus (SCHRK. 1803). 296. 1804. Notaspis planicornis (SCHRK. 1803). 298. 1804. Tusschen Pteridophyta. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1677. Op allerlei planten. Acarus sanguisugus L. 1758. 57. 1751. Trombidium baccarum (L. 1758). 78. 1754. 1763 S. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1791. 1798. Trombidium aphidis (DE GEER 1778). 139. 1804. Op heesters en boomen. Ixodes sylvaticus (DE GEER. 1778). 58. 1778. Op boomen. Trombidium tinctorius (L. 1758). 133. 1769 S. Op bloemen. Trombidium celer HERM. 1804. 73. 1804. Op Pinus silvestris. Acarus aphidioides L. 1758. 30. 1773. 1787. Op Rosa. Acarus croceus L. 1758. 74. 1791. Op Crataegus. Acarus hexapus SCHRK. 1803. 217. 1803. Op Pirus malus. Acarus foliorum SCHRK. 1781. 21. 1776. Trombidium assimile HERM. 1804. 215. 1804. 924 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH. Chorologie. Op Pirus communis. Acarus foliorum SCHRK. 1781. 21. 1776. Op Prunus padus. Acarus padi SCHRK. 1803. 76. 1776. Op Fagus silvatica. (Tetranychus carpini Oupms. 1915). 84. 1760. Op Castanea vesca. (Tetranychus carpini Oupms. 1915). 84. 1787. Op Quercus. (Glycyphagus hericius Rop. 1868). 238. 1799. In boorgangen in Quercus. Trombidium punctiforme RATHKE 1799. 250. 1799. Op Ulmus campestris. Acarus anidens SCHRANK. 1803. 92. 1803. Tusschen Ipomoea batatas. Acarus sanguisugus L. 1758. 57. 1725. Acarus batatas L. 1758. 119. 1760. Op Tilia. (Trombidium telarium HERM. 1804). 83. 1804. Trombidium telarius (L. 1758). 85. 1754. 1778. 1802 W. 1804. (Schmiedleinia tiliae Oupms. 1928). 89. 1763. (Sarcoptes gallarum tiliae TURPIN 1835). 301. Op Malva silvestris. Trombidium alceae (L. 1758). 86. 1787. Op Althea rosea. Trombidium alceae (L. 1758). 86. 1804. Op Ribes rubrum. Acarus foliorum ScHRK. 1781. 21. 1776. Op Vitis vinifera. Trombidium baccarum (L. 1758). 78. 1781. Tusschen Vitis vinifera, op wijnbergen. (Thrombidium inopinatum OupMms. 1909). 123. 1777. Op Fraxinus excelsior. (Cheyletus doctus BERL. 1886). 98. 1764. Op Dracocephalum virginianum. (Tetranychus ludeni ZACHER 1916). 87. 1804. Op Sambucus nigra. Trombidium alceae (L. 1758). 86. 1781. 1791. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 925 Chorologie. Op Phaseolus vulgaris. Acarus autumnalis SHAW 1790. 122. 1789. (Thrombidium inopinatum OupMms. 1909). 123. 1552. 1789. Op Dianthus. (Tetranychus ludeni ZACHER 1916). 87. 1804. Op Zostera marina. Acarus zosterae F. 1779. 118. 1779. Op Salix. Trombidium baccarum (L. 1758). 78. 1759. Op Salix herbacea. Acarus croceus L. 1758. 74. 1754. 1761. Op Salıx arenaria. (Tetranychus salicis C. L. KocH 1838). 88. 1804. Op Juncus articulatus DC. (obtusifolius EHRH.). Acarus junci HERM. père 1804. 75. 1804. Op Gramineae. Acarus graminum SCHRK. 1781. 91. 1776. 1781. 1803. Trombidium rimosum C. L. KocH 1837. 138. 1778. Op Lemna. Acarus tendens SCHRK. 1803. 16. 1803. Op Armadillo armadillo. Acarus orbicularis O. F. MULL. 1776. 36. 1791. Op Parasitus coleoptratorum. Acarus acarorum GOEZE 1780. 70. 1776. 1780. Op Pergamasus crassipes. Acarus acarorum GOEZE 1780. 70. 1754. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1781. Op Araneae. Atomus parasiticus (DE GEER 1778). 120. 1769. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1781 F. S. 1804. (Hypopus feroniarum Dur. 1839). 247. 1748. 1771. 1776. Op Phalangium. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1771. 1776. 1778. 1779. 1802. 1804. Op Phalangium bimaculatum. Leptus coccineus (ScoP. 1763). 211. 1788. Op Mitopus morio. Leptus coccineus (ScoP. 1763). 211. 1779. 926 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Chorologie. Op Lestes sponsa. Acarus libellulae DE GEER 1778. 199. 1778. Op Enallagma cyathigerum. (Arrenurus ? Larva). 200. 1776. Op Crocothemis erythraea. Acarus libellulae DE GEER 1778. 199. 1790. Op Perla bicaudata. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1763. Op Forficula auricularia. Atomus parasiticus (DE GEER 1778). 120. 1776 R. (Anoetus polypori OupMs. 1914). 249. 1765. Op Stenobothrus (Stauroderus) apricarius. Trombidium rostratus (Scop. 1763). 125. 1804. Op Locusta viridissima. Trombidium rostratus (Scop. 1763). 125. 1776. 1778. Op Gryllus campestris. Trombidium rostratus (Scop. 1763). 125. 1776. (Anoetus polypori OupMs. 1914). 249. 1720. Op Gryllotalpa gryllotalpa. Trombidium rostratus (Scop. 1763). 125. 1763. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1804, Op Aradus betulae. Acarus squamosus DE GEER 1778. 96. 1778. Op eene Nepide. (Hydrachna perniformis KOEN. 1895). 145. 1799. Op Nepa cinerea. Hydrachna cruenta O. F. Mürr. 1776. 142. 1768. 1774. 1776. Op Notonecta glauca. Hydrachna cruenta O. F. MULL. 1776. 142. 1776. Op Centrotus cornutus. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1776. 1778. Op Siphonophora rosae. Trombidium aphidis (DE GEER 1778). 139. 1774. 1776. 1778. 1780. Op Aphis fabae. Trombidium aphidis (DE GEER 1778). 139. 1773. 1778 Geer. | Op Culex. Hydrachna gymnopterorum(L. 1758). 146. 1761. 1762. 1764.1776. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 927 Chorologie. Acarus culicis DE GEER 1778. 148. 1778. Op Tipula. Atomus parasiticus (DE GEER 1778). 120. 1803. Trombidium rostratus (Scop. 1763). 125. 1781. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1771. 1776. 1778. 1804. (Hypopus feroniarum Dur. 1839). 247. 1794. Op Asilus. Trombidium rostratus (Scop. 1763). 125. 1802. Op Scotophaga scybalaria. Atomus parasiticus (DE GEER 1778). 120. 1780. Op Muscinae. Atomus parasiticus (DE GEER 1778). 120. 1771. 1803. Op Musca domestica. Acarus muscae domesticae Scop. 1772. 8. 1763. 1772. 1776. (Gamasus halleri G. & R. CAN. 1881). 22. 1737. Atomus parasiticus (DE GEER 1778). 120. 1762. 1774. 1776. 0182 17.89.1268: Acarus muscarum L. 1758. 248. 1683. 1759. 1762. 1769. Gon 127711. 17776. 170.82817,29% 17802:1785,,1786721602: Op Drosophila fenestrarum. Acarus muscarum L. 1758. 248. 1776. Op Sepsis cynipsea. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1763. Op Pulex irritans. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1765. 1769. 1776. Op Tenthredo. Trombidium rostratus (Scop. 1763). 125. 1796. „Op Formica. (Laelaps equitans Mic. 1891). 10. 1743. (Laelaps laevis MicH. 1891). 11. 1738. In nesten van Formica. (Hypopus feroniarum Dur. 1739). 247. 1744. Op Formica rufa. Acarus formicarum Scop. 1763. 31. 1763. (Hypopus feroniarum Dur. 1839). 247. 1771. 1 Op Mellinus arvensis. (Videa lineata OuDMS. 1917). 234. 1776. 928 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Chorologie. Op Odynerus parietinus. Acarus vesparum SCHRK. 1803. 235. 1803. Op Vespa. Trombidium rostratus (Scop. 1763). 125. 1798. 1802. Op Xylocopa violacea. Pediculus cerambycinus Scop. 1763. 239. 1763. Op Bombinae. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1738. 1742. 1762. 1768 GM 76E GG V7ZSRE GAMEZ ZÓNG MIZ ERG: 1779 G. 1781 G. 1783 G. 1788. 1803 S. 1804 H. (Gamasus celer C. L. KocH 1835). 4. 1776. Acarus orbicularis O. F. Mürr. 1776. 36. 1780. Op Bombus arcticus Key (alpinus O. Fab. non L.). Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1780. Op Bombus lapidarius. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1763. Op Apis mellifera. Atomus parasiticus (DE GEER 1778). 120. 1758. 1776 R. 1798. 1802. Op Chrysopidae. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1763. Op Phryganea. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1781. Op Larvae van Lepidoptera. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1765. 1775. Op Larvae van Trypanus cossus. (Gamasus cossi Dug. 1834). 15. 1760. Op Larva van Sericaria mori. Parasitus ? 1. 1759. Op Larva van Bombyx hera. (Gamasus cossi Duc. 1834). 15. 1762. Op eene Noctuide. Acarus lepidopterorum SHAW 1794. 97. 1794. Op Carabini. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1765. G. (Gamasus halleri G. & R. CAN. 1881). 22. 1795. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1794. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 929 Chorologte. Op Dytiscus. Hydrachna geographica O. F. MULL. 1776. 143. 1768. 1778. Op Staphylinus rufipes. Acarus vegetans DE GEER 1768. 32. 1768. Op Deleaster dichrous. (Hypopus feroniarum Dur. 1839). 247. 1803. Op Necrophorus. Pavasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1775 Fu. 1776 G. 1728. 11790: R7.18022W2 18047 Op Necrophorus germanicus. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1767 G. 1776 G. Op Necrophorus humator. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1767 G. Op Necrophorus vespillo. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1761 P. 1767 G. 1774 M. 177610 GA 1ZZ8 GRZ RE 5217879117907 R2792E. 1795 R. 1801. Op Necrophorus vespilloides. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1763 S. Op Hister complanatus. (Hypopus spinipes Duc. 1834). 228. 1798. 1799. Op Hister unicolor. Acarus orbicularis O. F. MùLL. 1776. 36. 1791. Op Lucanus cervus. (Holostaspis favosa Jur. Mürr. 1859). 7. 1776. Acarus orbicularis O. F. MULL. 1776. 36. 1766. Op Aphodius fimetarius. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1763 S. 1798 C. Acarus orbicularis O. F. Mürr. 1776. 36. 1791. Op Geotrupini. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1762. 1764 M. 1765. 1268.G.,1771,@. VZS PE UM ZEG RS: ZA ZANE 17852 1767) 11.1790) R. T8O2 MEN 180375..1804 H. In holen van Geotrupini. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1779 H. Op Geotrupes stercorarius. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1683. 1761 P. 1763. 59 930 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Chorologie. 1774 BG MAIN GIE 11 E27 Ge Se 7907 BER 1792 EI ISARE N SO. (Notaspis marginatus C. L. KocH 1839). 35. 1792. Acarus orbicularıs O. F. MULL. 1776. 36. 1791. 1792. Op Geotrupes vernalıs. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1761 P. 1790 B. 1798 C. Op Larvae en Adulti van Oryctes nasicornis. (Gamasus halleri G. & R. CAN. 1881). 22. 1769. Op Trichogomphus simson. (Laelaps celeripediformis Oupms. 1902). 12. 1737. Op Melolontha vulgaris. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1762. 1763 S. 1776 G. 1788. Op Polyphylla fullo. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1767 K. Op Gnorimus variabilis en nobilis. (Coleopterophagus megninit BERL. 1881). 246. 1794. Op Larva Osmoderma eremita. Acarus spinitarsus HERM. 1804. 229. 1804. Op Leptura rubra. (Acarus vegetans DE GEER 1768, alia-spec.). 33. 1768. Op Strangalia melanura. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1763. Op Timarcha tenebricosa. Dermaleichus chrysomelinus C. L. KocH 1841. Op Melasoma populi. Acarus coccinellae Scop. 1763. 267. 1763. Bij Ostrea. (Halacarus spec.\. 117. 1788. Op Unio pictorum. Trombidium vittatum RATHKE 1797. 160. 1783. Op Anodonta cygneus. Trombidium vittatum RATHKE 1797. 160. 1797. Acarus ypsilophorus Bonz. 1783. 163. 1783. Op Helicidae. Acarus limacum SCHRK. 1781. 77. 1760. 1776. Op Helix pomatia. Acarus limacum SCHRK. 1781. 77. 1803. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 931 Chorologie. Op Limacidae. Acarus limacum SCHRK. 1781. 77. 1758. 1760. Op Bufo agua ? Acarus sanguisugus L. 1758. 57. 1772. Op Lacerta agılıs. Ixodes veduvius (L. 1758). 42. 1777 P. 1804 D. Op Lacerta muralis en viridis, Ophiosaurus apus. Ixodes vedwvius (L. 1758). 42. 1777 P. Op Iguana. Acarus auveolatus Parr. 1772. 48. 1775. Acarus sangwisugus L. 1758. 57. 1772. Op Python. (Amblyomma helvolum C. L. KocH 1844). 52. 1781. Acarus rhombeatus SHAW 1798. 60. 1798. Op Tropidonotus natrix persa, Ancystrodon halys, Zamenis gemonensis caspius. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1777 P. Op een gevlekte slang uit West-Indi£. (Amblyomma dissimile C. L. KocH 1844). 49. 1769. Op Naja naja. Acarus auratus SHAW 1793. 59. 1793. Op Testudo spec. (Afr.). Ixodes sylvaticus (DE GEER 1778). 58. 1778. Op Testudo graeca. Ixodes aegyptius (L. 1758). 45. 1804. Acarus testudinis HASSELQ. 1762. 46. 1757. Op Emys orbicularis. (Ixodes sanguineus LATR. 1806). 69. 1776. Op Chelone mydas. Acarus radiatus Scop. 1763. 55. 1763. Op Phaeton fulvus. Acarus phaetontis F. 1775. 261. 1775. Op Gallinago gallinula. Acarus domesticus DE GEER 1778. 243. 1803. Op Scolopax. (Pterolichus buchholzi var. fasciger MÉGN. & TRT. 1884). 252. 11803: 932 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Chorologie. Op Meleagris gallopavo. (Ixodes elegans GUER. MEN. 1843). 50. 1778. Op Gallus domesticus. Acarus gallinae DE GEER 1778. 26. 1687. 1702. 1730. 1757. 17767 (Ixodes elegans Guér. MEN. 1843). 50. 1778. (Dermoglyphus elongatus MÉGN. 1877?). 251. 1800. Op Turtur turtur. Acarus gallinae DE GEER 1778. 26. 1687. 1730. 1757. Op Columba domestica. Argas columbarum (SHAW 1793). 38. 1793. Op Dendrocopus major. (Dermaleichus pici majoris BucHH. 1869). 260. 1771. 1803. Op Dendrocopus medius. Acarus pici medii ScHRK. 1803. 259. 1803. Acarus pict Scop. 1763. 262. 1763. Op Garrulus glandarius. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1780 G. 1783 G. Op Pica pica. Acarus picae SCHRK. 1803. 263. 1803. Op Corvus corone cornix. Acarus cornicis SCOP. 1763. 264. 1763. Op Sturnus vulgaris. Acarus avicularum DE GEER 1778. 253. 1687. Op Serinus canarius. Acarus. gallinae DE GEER 1778. 26. 1734. 1740. Op Carduelis carduelis. Acarus gallinae DE GEER 1778. 26. 1776. Op Linaria cannabina. Acarus passerinus L. 1758. 255. 1776. Op Fringilla coelebs. Acarus passerinus L. 1758. 255. 1754. 1776. 1778. (Analges tridentulatus HALL. 1882). 256. 1771. Op Passer domesticus. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1791 V. Acarus passerinus L. 1758. 255. 1778. Op Alauda arvensis. Acarus gallinae DE GEER 1778. 26. 1776. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. Chorologie. Op Anthus trivialis. Acarus plumbeus PANZ. 1803. 68. 1803. Op Lanius collurio. Acarus collurionis Scop. 1763. 41. 1763. Op Parus coeruleus. Acarus pari (L. 1758). 258. 1763. 1776. Op Parus major. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1798 P. Acarus turdi Scop. 1763. 44. 1798. Acarus avicularum DE GEER 1778. 253. 1776. 1778. Acarus pari (L. 1758). 258. 1730. 1776. 1781. Op Parus palustris. Acarus pari (L. 1758). 258. 1772. 1779. Op Cyanecula cyanecula. Acarus chelopus HERM. 1804. 254. 1804. Op Monticola saxatilis. Acarus turdi Scop. 1763. 44. 1763. In nest van Hirundo rustica. Acarus hirundinis HERM. 1804. 27. 1804. Op Delichon urbica. Acarus oscinum SCHRK. 1803. 257. 1803. (Dermaleichus pici majoris BucHH. 1869). 260. 1803. Op Didelphys brevicaudata. Pediculus acaroideus Parr. 1784. 62. 1772. Op Phascolomys ursinus. (Psoroptes spec.). 266. 1804. Op Talpa europaea. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1803. Op Erinaceus europaeus. Ixodes veduvius (L. 1758). 42. 350 v. Chr. Op Microchiroptera. Acarus vespertilionis Scop. 1763. 28. 1758. 1775 F. Ixodes veduvius (L. 1758). 42. 1762. 1785 F. Op Myotis myotis. (Liponyssus lepidopeltis KLTI. 1859). 25. 1776. Acarus vespertilionis Scop. 1763. 28. 1776 G. Acarus testudo Russo 1790. 39. 1776. (Microtrombidium russicum Oupms. 1908). 121. 1776. 933 934 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Chorologie. Op Pterygistes noctula. Acarus vespertilionis Scop. 1763. 28. 1776 G. 1804. Op Sciurus vulgaris. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1780 G. 1783 G. 1801 J. Op Mus musculus. Acarus criceti SULZ. 1774. 24. 1803. Pediculus musculi ScHRK. 1781. 99. 1781. 1803. Op Cricetus cricetus. Acarus criceti SULZ. 1774. 24. 1774. Op Microtus amphibius. Acarus muris LJUNGH 1799. 17. 1799. Op Felis leo. (Rhipicephalus armatus Pocock 1900). 67. 1757. Op Felis tigris. (Ixodes leachii AND. 1827). 63. 1687. Op Felis domestica. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1775 Fi. . Op Cams familiaris. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1667. 1704. 1753. 1758. 1762. 1716325, 1774 G. 1775 Fü, 1778xE2@178175% 78522 1789" Mi. 17904B., 1791-«F. Vi 1797) wl 798K CHE 22 1803 S. 1804 D. H. Acarus sanguisugus L. 1758. 57. 1751. Ixodes marginata (Surz. 1776). 64. 1804. Op Mustela martes. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1804 H. Op Putorius putorius, ook var. furo. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1677. 1789 R. Op Rhinoceros bicornis. Ixodes rhinocerotis (DE GEER 1778). 66. 1778. Op Equus caballus. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1667. Acarus batatas L. 1758. 119. 1724. (Sarcoptes equi HER. 1838). 265. 1789. Op Sus scrofa. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1667. Op Cervus elaphus. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1667. 1804 H. HIST OVERZ. DS ACAROLOGIE. II. 935 Chorologie. Ixodes marginata (SuLZ. 1776). 64. 1804. Op Capreolus capreolus. Ixodes marginata (Surz. 1776). 64. 1804. Op Bubulus caffer. Ixodes sylvaticus (DE GEER 1778). 58. 1778. Op Bos taurus. Ixodes veduvius (L. 1758). 42. 1667. 1704. 1758. 1764 M. INA 1778 GION Hoe, 18012). 18 2 ENE 1804 D. L. Ixodes americanus (L. 1758). 47. 1767. Acarus sanguisugus L. 1758. 57. 1766. Op Ovis aries. odes reduvius (Lr 1258).,42.1763...1226%H...1778. EG. 1791 F. 1801 J. 1804 L. Acarus sanguisugus L. 1758. 57. 1751. Op Capra hircus. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1667. Op Elephas maximus. Acarus elephantinus L. 1758. 51. 1759. Op Homo sapiens. Acarus gallinae DE GEER 1778. 26. 1702. 1761. 1803. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1742. 1763. 1764. H. 1771 P. WB. 1778:G.01779R1AB0TG NZ 12811521220, Bao 18017]. V2 1803752 18047D: Acarus sanguisugus L. 1758. 57. 1725. 1743. 1763. 1769. 14671169. 1798. Ixodes sylvaticus (DE GEER) 1778. 58. 1778. Ixodes marginata (SULZ. 1776). 64. 1804. Acarus batatas L. 1758. 119. 1718. 1724. 1725. 1743. Acarus autumnalis SHAW 1790. 122. 1753. 1789. 1790. (Thrombidium inopinatum OupMms. 1909). 123. 1552. 1779. L. CHRONOLOGIE. (Tempus). Januari. Acarus muscarum L. 1758. 248. 1778. Oribata geniculatus (L. 1758). 277. 1778. Februari. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1790 B. Acarus crassipes L. 1758. 5. 1776 S. Hydrachna geographica O. F. MULL. 1776. 143. 1790. Acarus putrescentiae SCHRK. 1781. 232. 1790. Acarus cornicis Scop. 1763. 264. 1763. Notaspis horridus J. HERM. (père) 1804. 273. 1804. Oribata geniculatus (L. 1758). 277. 1778. Acarus tremellae L. 1761. 286. 1790. Notaspis fungorum (L. 1758). 292. 1778. Maart. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1790 B. Acarus crassipes L. 1758. 5. 1776 S. Acarus gallinae DE GEER 1778. 26. 1702. Acarus vegetans DE GEER 1768. 32. 1768. Acarus orbicularıs O. F. MULL. 1776. 36. 1791. Trombidium latens (O. F. Mürr. 1776). 90. 1781. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1778. 1781. 1782. 1798. Trombidium aphidis (DE GEER 1778). 139. 1781. 1804. Hydrachna geographica O. F. Mürr. 1776. 143. 1790. Hydrachna orbicularis O. F. Mürr. 1776. 187. 1803. Trombidium phalangoides (pe GEER 1778). 221. 1804. Acarus putrescentiae SCHRK. 1781. 232. 1790. Acarus Tache 1167. 237. 1790. Acarus avicularum DE GEER 1778. 253. 1778. Notaspis horridus Jom. HERM. (père) 273. 1804. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 937 Chronologie. Acarus scaber L. 1758. 274. 1759. Oribata geniculatus (L. 1758). 277. 1800. Acarus tremellae L. 1758. 286. 1776. 1790. April. Acarus crassipes L. 1758. 5. 1776 S. Acarus orbicularis O. F. MULL. 1776. 36. 1795. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1777 P. Trombidium celer HERM. 1804. 73. 1804. Hydrachna papillator O. F. Mürr. 1776. 204. 1781. Trombidium phalangoides (DE GEER 1778). 221. 1804. Trombidium velutinus (O. F. MÜLL. 1776). 226. 1804. Acarus spinitarsus HERM. 1804. 229. 1804. Acarus lactis L. 1767. 237. 1790. Notaspis horridus Jon. HERM. (père) 1804. 273. 1804. Acarus tremellae L. 1761. 286. 1776. Mei. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1767 G. Acarus cadaverinus HERM. 1804. 18. 1804. Acarus orbicularis O. F. Mürr. 1776. 36. 1791. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1777 P. Acarus lactis L. 1767. 237. 1790. Notaspis bipilis JOH. HERM. (père) 1804. 281. 1804. Acarus tremellae L. 1758. 286. 1776. Notaspis fungorum (L. 1758). 292. 1778. Acarus ciliatus SCHRK. 1803. 295. 1803. Notaspis alatus (SCHRK. 1803). 296. 1803. Juni. Ixodes veduvius (L. 1758). 42. 1745. 1763. 1777 P. 1780 Z. 1299 B. Trombidium latens (O. F. Mürr. 1776). 90. 1804. Acarus graminum SCHRK. 1781. 91. 1776. Acarus squamosus DE GEER 1778. 96. 1778. Acarus littoralis L. 1758. 105. 1770. (Trombidium spec.). 136. 1804. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1736. 1770. Hydrachna versicolor O. F. MùLL. 1776. 189. 1803. Hydrachna clavipalpis SCHRK. 1803. 193. 1803. Trombidium assimile HERM. 1804. 215. 1804. 938. DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Chronologie. Acarus pict Scop. 1763. 262. 1763. Notaspis castaneus HERM. 1804. 279. 1804. Juli. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1767 G. (Eviphis ? Asca ?). 23. 1779: Acarus collurionis Scop. 1763. 41. 1763. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1790 B. Trombidium alceae (L. 1758). 86. 1804. Trombidium latens (O. F. Mürr. 1776). 90. 1804. Acarus granimum SCHRK. 1781. 91. 1776. Acarus littoralis L. 1758. 105. 1678. 1779. Acarus zosterae F. 1779. 118. 1779. (Thrombidium inopinatum OupMs. 1909). 123. 1552. Trombidium aphidis (DE GEER 1778). 139. 1778 Geer. Limnochares aquaticus (L. 1758). 140. 1778. Hydrachna lunipes O. F. MùLL. 1776. 171. 1803. Hydrachna versicolor O. F. Mürr. 1776. 189. 1803. Hydrachna rostrata SCHRK. 1803. 190. 1803. Acarus libellulae DE GEER 1778. 199. 1745. 1778. (Coleopterophagus megninii BERL. 1881). 246. 1794. Augustus. (Acarus vegetans DE GEER 1778, alia spec.). 33. 1768. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1779 F. 1790 B. Acarus junci JOH. HERM. (père) 1804. 75. 1804. Acarus graminum ScHRK. 1781. 91. 1776. Acarus autumnalis SHAW 1790. 122. 1753. 1789. 1790. (Thrombidium inopinatum Oupms. 1909). 123. 1552. 1777. 1789. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1552. Hydrachna mutabilis ScHRK. 1803. 172. 1803. Hydrachna T. flavum SCHRK. 1802. 177. 1802. Hydrachna latipes O. F. MULL. 1776. 178. 1803. Hydrachna torris O. F. Mürr. 1776. 183. 1803. Hydrachna rostrata SCHRK. 1803. 190. 1803. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1778. 1779. Trombidium artemisiae (SCHRK. 1803). 214. 1803. Acarus muscarum L. 1758. 248. 1765. 1778. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 939 Chronologie. September. Acarus crassipes L. 1758. 5. 1804. Trombidium telarius (L. 1758). 85. algemeen. Atomus parasiticus (DE GEER 1778). 120. 1776 R. Acarus autumnalis SHAW 1790. 122. 1790. (Thrombidium inopinatum Oupms. 1909). 123. 1777. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1765. Acarus lactis L. 1767. 237. 1790. Acarus muscarum L. 1758. 248. 1765. 1778. October. Trombidium telarius (L. 1758). 85. algemeen. Acarus lactis L. 1767. 237. 1790. Acarus muscarum L. 1758. 248. 1778. November. Trombidium telarius (L. 1758). 85. algemeen. Acarus lactis L. 1767. 237. 1790. 1804. Acarus muscarum L. 1758. 248. 1778. December. Acarus muscarum L. 1758. 248. 1778. Oribata geniculatus (L. 1758). 277. 1778. Per annum. Acarus criceti SuLz. 1774. 24. 1774. Acarus siro L. 1758. 268. Acarus confervae SCHRK. 1781. 282. 1781. M. DIAPHEROLOGIE. Zoögeographie, Verbreidingskunde. („Patria’”.) REGIO ARCTICA. Groenland. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1780 F. Bdella longicornis (L. 1758). 101. 1771. Acarus littoralis O. 1758. 105. 1771. 1776. (Eupodes ?). 108. 1780. Atomus parasiticus (DE GEER 1778). 120. 1780. Limnochares aquaticus (L. 1758). 140. 1776. Eylais extendens (O. F. Mürr. 1776). 141. 1780. Hydrachna gymnopterorum (L. 1758). 146. 1776. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1780. Acarus muscarum (L. 1758). 248. 1776. 1780. IJsland. Bdella longicornis (L. 1758). 101. 1772. 1776. 1786. Acarus littoralis L. 1758. 105. 1772. 1775 H. 1786. Limnochares aquaticus (L. 1758). 140. 1786 M. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1772. 1786. Acarus muscarum L. 1758. 248. 1786. REGIO NEARCTICA. Subregio transgressionis. Pennsylvanié. Ixodes americanus (L. 1758). 47. 1778. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 941 Diapherologie. REGIO PALAEARCTICA. S wbreiglioreuropaea: Noorwegen. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1765 S. 1779 W. Acarus lichenis SCHRK. 1781. 6. 1799. Acarus spinosus RATHKE 1799. 20. 1799. (Eviphis ? Asca ?). 23. 1779. Acarus vegelans DE GEER 1768. 32. 1799. Todes reduvius (L: 1758). 42. 1775 H. 1776. 1779 E. Trombidium baccarum (L. 1758). 78. 1775 H. Bdella longicornis (L. 1758). 101. 1762 S. Scirus latirostris HERM. 1804. 104. 1799. Acarus littoralis L. 1758. 105. 1762. 1775. 1779. 1799. Trombidium motatorius (L. 1758). 113. 1768. 1770. 1775 H. (Halacarus spec.). 117. 1788. Acarus zosterae 1779. 118. 1779 F. (Ottonia sheppardit GEORGE 1913). 130. 1779. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1753. 1768. 1784. Limnochares aquaticus (L. 1758). 140. 1762 S. 1775. 1779. Acarus fluviatilis STRÖM 1768. 158. 1768. Trombidium vittatum RATHKE 1797. 160. 1797. Hydrachna sinuator O. F. MULL. 1776. 206. 1779. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1779. 1788. Tyroglyphus farınae (L. 1758). 227. 1775. 1776. 1779. Acarus lactis L. 1767. 237. 1775. (Glycyphagus hericius Ros. 1868). 238. 1799. . Acarus muscarum L. 1758. 248. 1779. Trombidium punctiforme RATHKE 1799. 250. 1799. (Eremaeus hepaticus C. .L KocH 1836). 276. 1799. Oribata geniculatus (L. 1758). 277. 1799. (Hermannia granulata Nic. 1855). 290. 1799. Trombidium loricatum RATHKE 1799. 300. 1799. Zweden. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1768 G. 1771 G. ITA GITE GAMME 017895; 942 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Diapherologie. Acarus crassipes L. 1758. 5. 1759 C. Acarus muris LJUNGH 1799. 17. 1799. Acarus gallinae DE GEER 1778. 26. 1778. Acarus vegetans DE GEER 1768. 32. 1768. (Acarus vegetans DE GEER 1768, alia spec.). 33. 1768. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1736. 1745. 1753. 1778 G. 6007? Acarus acarorum GOEZE 1780. 70. 1754. Acarus croceus L. 1758. 74. 1754. Trombidium baccarum (L. 1758). 78. 1754. (Tetranychus carpini Oupms. 1915). 84. 1760. Trombidium telarius (L. 1758). 85. 1754. Acarus squamosus DE GEER 1778. 96. 1778. Bdella longicornis (L. 1758). 101. 1759. Acarus littoralis L. 1758. 105. 1746. Trombidium motatorius (L. 1758). 113. 1759. Atomus parasiticus (pe GEER 1778). 120. 1778. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1762 B. 1770. (Trombidium rimosum C. L. KocH 1837). 138. 1778. Trombidium aphidis (DE GEER 1778). 139. 1773. 1778 Geer. Limnochares aquaticus (L. 1758). 140. 1745. 1746. 1778. 1789. Hydrachna cruenta O. F. MULL. 1776: 142. 1768. 1771. 1773. 1778. Hydrachna geographica O. F. MULL. 1776. 143. 1768. 1778. Hydrachna gymnopterorum (L. 1758). 146. 1761. 1778. Acarus culicis DE GEER 1778. 148. 1778. Hydrachna buccinator O. F. MùLL. 1776. 192. 1778. Acarus libellulae DE GEER 1778. 199. 1778. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1771. 1778. Trombidium phalangoides (DE GEER 1778). 221. 1778. Trombidium rupestris (L. 1758). 223. 1754. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1778. Acarus dimidiatus HERM. 1840. 231. 1774. Acayus lachs 12.4.1767. 237: 1761161718: Acarus domesticus DE GEER 1778. 243. 1778. (Hypopus feroniarum Dur. 1839). 247. 1771. Acarus muscarum L. 1758. 248. 1759. 1771. 1778. Acarus avicularum DE GEER 1778. 253. 1778. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. Diapherologie. 943 Oribata geniculatus (L. 1758). 277. 1759. 1761. 1778. 1789. Acarus tremellae L. 1761. 286. 1761. Notaspis fungorum (L. 1758). 292. 1759. 1761. 1778. Notaspis alatus (SCHRK. 1803). 296. 1778. Notaspis coleoptratus (L. 1758). 297. 1759. Denemarken. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1760. 1763 D. P. 1764 NÉS NP e716 ME Meanrusiicrassipes L. 175825. 11776) M. Acarus orbicularis O. F. Mürr. 1776. 36. 1776. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1760. 1764 M. 1776. Trombidium baccarum (L. 1758). 78. 1776 M. Trombidium latens (O. F. Mürr. 1776). 90. 1776. Baella longicornis (L. 1758). 101. 1776. Acarus velox O. F. Mürr. 1776. 102. 1776. Acarus littoralis L. 1758. 105. 1776. Acarus cornifer O. F. MULL. 1776. 110. 1776. Trombidium motatorius (L. 1758). 113. 1764. 1776. Acarus nemoralis O. F. Mürr. 1776. 116. 1776. Acarus sulcatus O. F. MùLL. 1767. 128. 1776. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1763. 1764 M. 1765 1776. Limnochares aquaticus (L. 1758). 140. 1760. 1763 P. 1764 M. 1765.1 1776. 1782. Eylais extendens (O. F. MULL. 1776). 141. 1776. 1781. cruenta O. F. Mürr. 1776. 142. 1769. 1776. Hydrachna Hydrachna Hydrachna Hydrachna 1781. Hydrachna Hydrachna Hydrachna Hydrachna geographica O. F. Mürr. 1776. 143. 1776. gymnopterorum (L. 1758). 146. 1764. 1776. despiciens ©. En Mure 1776. 147. 1262. ovalis O. F. Mürr. 1876. 149. 1769. 1776. strigata O. F. Mürr. 1776. 150. 1769. 1776. musculus O. F. Mürr. 1776. 151. 1769. 1776. 1781. 1781. 1781. 1726. WASTE Sie 1781. calcavea ®© EX MULL 01776. 152.51770: 1781. Hydrachna fuscata O. F. MULL. 1776. 153. 1769. 1776. 1781. Hydrachna maculata O. F. Mürr. 1776. (non auct.). 154. OLI VIRATA 944 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Diapherologie. Hydrachna bipunctata ScHRK. 1787. (maculata auct.) 1269. 12762 1781. Hydrachna undulata O. F. MULL. 1776. 156. 1769. 1776. Hydrachna crassipes O. F. Mürr. 1776. 161. 1769. 1776. Hydrachna grossipes O. F. MùLL. 1776. 162. 1769. 1776. Hydrachna spinipes O. F. Mürr. 1776. 164. 1769. 1776. Hydrachna vernalis O. F. MùLL. 1776. 165. 1769. 1776. Hydrachna clavicornis O. F. Mürr. 1776. 167. 1776. 1 . 155. 1781. 1781. 1781. 1781. Ier 781. Hydrachna lunipes O. F. MùLL. 1776. 171. 1776. 1781. Hydrachna nodata O. F. MULL. 1776. 173. 1776. 1781. Hydrachna obsoleta O. F. Mürr. 1776. 174. 1769. 1776. 1781. Hydrachna ovata O. F. MULL. 1776. 175. 1776. 1781. Hydrachna trifurcalis O. F. Mürr. 1776. 176. 1769. 1776. 1781. Hydrachna latipes O. F. Mürr. 1776. 178. 1776. 1781. Hydrachna liliacea O. F. MULL. 1776. 180. 1769. 1776. Hydrachna longicornis O. F. MùLL. 1776. 181. 1769. 1781. Hydrachna torris O. F. Mürr. 1776. 183. 1769. 1776. Hydrachna orbiculata O. F. MULL. 1776. 186. 1769. 1781. Hydrachna orbicularıs O. F. MùLL. 1776. 187. 1769. 1781. Hydrachna complanata O. F. Mürr. 1776. 188. 1769. 1781. Hydrachna versicolor O. F. Mürr. 1776. 189. 1769. 1776. Hydrachna albator O. F. Mürr. 1776. 191. 1769. 1776. Hydrachna buccinator O. F. Mürr. 1776. 192. 1769. 1776. Hydrachna cuspidator O. F. Mürr. 1776. 195. 1769. 1776. Hydrachna emarginator O. F. Mürr. 1776. 196. 1769. 1781. Hydrachna globator O. F. Mürr. 1776. 197. 1769. 1776. Hydrachna integrator O. F. MULL. 1776. 198. 1769. 1781. Hydrachna lugubris O. F. Mürr. 1776. 201. 1769. 1776. Hydrachna lunaris O. F. MùLL. 1776. 202. 1769. 1776. Hydrachna maculator O. F. Mürr. 1776. 203. 1769. 1776 781€ 176: 1781: 1776. 1776. 1778: 1781. 1781. 1781. 1781. 1776: 1781. 1776. 1781 1781. CU Hydrachna papillator O. F. Mürr. 1776. 204. 1776. 1781. Hydrachna pustulator O. F. MULL. 1776. 205. 1776. 1 781. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. Diapherologie. Hydrachna sinuator O. F. Mürr. 1776. 206. 1769. 1776. Hydrachna stellaris O. F. MùLL. 1776. 207. 1769. 1776. Hydrachna tricuspidator O. F. Mürr. 1776. 208. 1769. 1781. Hydrachna truncatella O. F. Mürr. 1776. 209. 1769. 1781. Hydrachna tubulator O. F. MùLL. 1776. 210. 1769. 1776. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1776. Trombidium rupestris (L. 1758). 223. 1776. Trombidium velutinus (O. F. Mürr. 1776). 226. 1764. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1763. 1765. 1776. Acarus muscarum (L. 1758). 248. 1763. 1765. 1776. Acarus passerinus L. 1758. 255. 1763. 1765. Notaspis fungorum (L. 1758). 292. 1760. 1763. 1764. 1276. Acarus seminulum O. F. MULL. 1776. 293. 1776. Acarus spinipes O. F. MULL. 1776. 294. 1776. Prov. Leningrad. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1798 C. Acarus crassipes L. 1758. 5. 1798. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1798 C. Trombidium baccarum (L. 1758). 78. 1798. Trombidium motatorius (L. 1758). 113. 1798. Atomus parasiticus (DE GEER 1778). 120. 1798. Trombidium rostratus (Scop. 1763). 125. 1798. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1798. Limnochares aquaticus (L. 1758). 140. 1798. Hydrachna buccinator O. F. MùLL. 1776. 192. 1798. Hydrachna globator O. F. Mürr. 1776. 197. 1798. Hydrachna integrator O. F. MULL. 1776. 198. 1798. Hydrachna stellaris O. F. MULL. 1776. 207. 1798. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1798. Lijfland. 945 1781. 1781. 1776. 1776. IT. 1765. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1778 F. 1791 F. 60 946 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Diapherologie. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1778 F. 1791 F. Trombidium baccarum (L. 1758). 78. 1778. 1791. Limnochares aquaticus (L. 1758). 140. 1778. Hydrachna cruenta O. F. Mürr. 1776. 142. 1791. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1778. 1791. Oribata geniculatus (L. 1758). 277. 1778. 1791. Notaspis fungorum (L. 1758). 292. 1778. 1791. Engeland. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1802 G. Acarus crassipes L. 1758. 5. 1802. Acarus vespertilionis Scop. 1763. 28. 1754. (Notaspis marginatus C. L. KocH 1839). 35. 1792. Acarus orbicularis O. F. Mürr. 1776. 36. 1791. 1792. Argas columbarum (SHAW 1793). 38. 1793. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1667. 1677. 1763. 1802 G. Acarus limacum ScHRK. 1781. 77. 1760. Trombidium baccarum (L. 1758). 78. 1802 G. Trombidium telarius (L. 1758). 85. 1802. Acarus lepidopterorum SHAW 1794. 97. 1794. (Cheyletus doctus BerL. 1886). 98. 1764. Bdella longicornis (L. 1758). 101. 1802. Acarus littoralis L. 1758. 105. 1678. 1802 G. Acarus autumnalis SHAW 1790. 122. 1753. 1789. 1790. Trombidium holosericeus (L. 1798). 137. 1634. 1667. 1736. 1763. (Trombidium rimosum C. L. KocH 1837). 138. 1736. Limnochares aquaticus (L. 1758). 140. 1752. 1773. 1802. Eylais extendens (O. F. MùLL. 1776. 141. 1799. Hydrachna cruenta O. F. Mürr. 1776. 142. 1774. Hydrachna gymnopterorum (L. 1758). 146. 1802. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1802. Trombidium rupestris (L. 1758). 223. 1802. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 221. 1667. 1802. Acarus domesticus DE GEER 1778. 243. 1802. Acarus passerinus L. 1758. 255. 1802. Oribata geniculatus (L. 1758). 277. 1668. 1800. 1802. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 947 Diapherologie. Notaspis fungorum (L. 1758). 292. 1802. Nederland. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1737. 1738. (Laelaps laevis Micx. 1891). 11. 1738. (Gamasus halleri G. & R. CAN. 1881). 22. 1769. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1737. 1764 Gr. H. 1772 P. WZ PE (Cheyletus doctus BERL. 1886). 98. 1765. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1737. 1772 P. Trombidium aphidis (DE GEER 1778). 139. 1764. Hydrachna cruenta O. F. Mürr. 1776. 142. 1737. 1769. (Tyrophagus viviparus OUDMS. 1926). 233. 1765. Acarus passerinus L. 1758. 255. 1754. Oribata geniculatus (L. 1758). 277. 1759. 1778. Notaspis fungorum (L. 1758). 292. 1778. Frankrijk. Parasitus ? 1. 1759. . Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1742. 1762. 1785. 1802 W. Acarus crassipes L. 1758. 5. 1804. Acarus pachypus HERM. 1804. 13. 1804. Acarus cadaverinus HERM. 1804. 18. 1804. Acarus hirundinis HERM. 1804. 27. 1804. Notaspis cassideus HERM. 1804. 37. 1804. Argas columbarum (SHAW 1793). 38. 1796. 1804 H. L. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1704. 1762. 1794 F. 1801 V. 1802 W. 1804 H. L. Ixodes aegyptius (L. 1758). 45. 1789. Ixodes marginata (Surz. 1776). 64. 1794. 1804. Trombidium celer HERM. 1804. 73. 1804. Acarus croceus L. 1758. 74. 1791. Acarus junci HERM. (père) 1804. 75. 1804. Acarus limacum SCHRK. 1781. 77. 1758. Trombidium baccarum (L. 1758). 78. 1791. 1802 W, 948 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Diapherologie. Trombidium cornutum HERM. 1804. 80. 1804. Trombidium parietinum HERM. 1804. 81. 1804. Trombidium pyrrholeucum HERM. 1804. 82. 1804. (Trombidium telarium HERM. 1804). 83. 1804. Trombidium telarius (L. 1758). 85. 1762. 1785. 1802 W. 1804. Trombidium alceae (L. 1758). 86. 1804 H. (Tetranychus ludeni ZACHER 1916). 87. 1804. Trombidium latens (O. F. Mürr.) 1776. 90. 1762. 1804. Bdella longicornis (L. 1758). 101. 1762 G. 1802 W. 1804 H. Scirus vulgaris HERM. 1804. 103. 1804. Scirus latirostris HERM. 1804. 104. 1804. Scirus setirostris HERM. 1804. 106. 1804. (Eupodes spec.). 107. 1804. Trombidium macropus HERM. 1804. 112. 1804. Trombidium motatorius (L. 1758). 113. 1804. Trombidium bipustulatum HERM. 1804. 114. 1804. Trombidium spec. HERM. 1804. 115. 1804. Acarus nemoralis O. F. Mürr. 1776. 116. 1804. Atomus parasiticus (DE GEER 1778). 120. 1762. 1785. 1789. 1802. (Thrombidium inopinatum Oupms. 1909). 123. 1552. 1777. 1789. Trombidium rostratus (Scor. 1763). 125. 1802. 1804. Trombidium curtipes HERM. 1804. 129. 1804. (Trombidium holosericeum Herm. 1804. non L.). 136. 1804. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1762 G. 1785. Limnochares aquaticus (L. 1758). 140. 1762 G. 1802. 1804. Eylais extendens (O. F. MULL. 1776). 141. 1802. 1804. Hydrachna cruenta O. F. Mürr. 1776. 142. 1804. Hydrachna geographica O. F. Mürr. 1776. 143. 1804. Hydrachna gymnopterorum (L. 1758). 146. 1762. 1804. Hydrachna maculata O. F. MùLL. (non auct.). 154. 1804. Hydrachna undulata O. F. Mürr. 1776. 156. 1804. Hydrarachna erythrophthalma HERM. 1804. 157. 1804. Hydrarachna longipalpis HERM. 1804. 159. 1804. (Hydrarachna fuscata HERM. 1804 non Müll.). 169. 1804. Hydrarachna histrionica HERM. 1804. 170. 1804. Hydrachna lunipes O. F. Mürr. 1776. 171. 1804. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 949 Diapherologie. Hydrachna liliacea O. F. MULL. 1776. 180. 1804. Acarus stagnalis Fourcr. 1785. 182. 1762. 1785. Hydrarachna lutescens HERM. 1804. 185. 1804. Hydrachna versicolor HERM. 1804. 189. 1804. Hydrachna buccinator O. F. MULL. 1776. 192. 1789. 1802. Hydrachna globator O. F. MùLL. 1776. 197. 1802. Hydrachna maculator O. F. MULL. 1776. 203. 1804. Hydrachna papillator O. F. MULL. 1776. 204. 1802. Hydrachna stellaris O. F. Mürr. 1776. 207. 1802. Wepius coccimeus (Scop: 11763). 211. 1789. 11802. Trombidium trimaculatum Rossı 1794. 212. 1804. Trombidium artemisiae (SCHRK. 1803). 214. 1804. Trombidium assimile HERM. 1804. 215. 1804. Trombidium latirostre HERM. 1804. 218. 1804. Trombidium murorum HERM. 1804. 219. 1804. Trombidium quisquiliarum HERM. 1804. 220. 1804. Trombidium phalangoides (DE GEER 1778). 221. 1804. Trombidium rupestris (L. 1758). 223. 1789. Trombidium papillosum HERM. 1804. 224. 1804. Smaris squamatum (HERM. 1804). 225. 1804. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1762. 1785. 1789. 1802. Acarus spinitarsus HERM. 1804. 229. 1804. Acarus dimidiatus HERM. 1804. 231. 1804. Acarus lactis L. 1767. 237. 1804. (Hypopus feroniarum Dur. 1839). 247. 1744. Acarus muscarum L. 1758. 248. 1762. 1785. 1802. (Dermoglyphus elongatus MEGN. 1877). 251. 1800. Acarus avicularum DE GEER 1778. 253. 1789. Acarus chelopus HERM. 1804. 254. 1804. Acarus passerinus L. 1758. 255. 1802. Notaspis horridus HERM. 1804. 273. 1804. Notaspis segnis HERM. 1804. 275. 1804. Notaspis castaneus HERM. 1804. 279. 1804. Acarus muscorum ScoP. 1763. 280. 1789. Notaspis bipilis Jou. HERM. (pere). 281. 1804. Notaspis corynopus HERM. 1804. 283. 1804. Notaspis clavipes HERM. 1804. 284. 1804. Acarus lucidus FOURCR. 1785. 285. 1762. 1785. 950 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Diapherologie. Notaspis tegeocranus HERM. 1804. 288. 1804. Notaspis theleproctus HERM. 1804. 291. 1804. Notaspis fungorum (L. 1758). 292. 1804. Notaspis alatus (SCHRK. 1803). 296. 1804. Notaspis coleoptratus (L. 1758). 297. 1762. 1785. 1802. Notaspis planicornis (SCHRK. 1803). 298. 1804. Acarus piger Scop. 1763. 299. 1789. Duitschland. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1683. 1724. 1767 G. HAV MAS M 1776 Go 777 1128 GR SRG ANO) 15), Acarus muscae domesticae Scop. 1763. 8. 1772. 1776. (Gamasus halleri G. & KR. CAN. 1881). 22. 1737. Acarus criceti SULZ. 1774. 24. 1774. (Liponyssus lepidopeltis Kırı. 1859). 25. 1776. Acarus gallinae pe GEER 1778. 26. 1702. 1734. 1740. Acarus vespertilionis Scop. 1763. 28. 1776 G. Acarus aphidioides L. 1758. 30. 1786. Acarus orbicularis O. F. MùLL. 1776. 36. 1766. 1780. Acarus testudo Risso 1790. 39. 1776. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1780 G. 1787 F. 1790 B. 1794 F. 1298729180177]. Acarus turdi Scop. 1763. 44. 1781. 1798. Acarus acarorum GOEZE 1780. 70. 1776. 1780. Trombidium rostratus (Scop. 1763). 125. 1776. 1778. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1778. Trombidium aphidis (DE GEER 1778). 139. 1774. 1776. 1778. Limnochares aquaticus (L. 1758). 140. 1749. 1753. 1789. Eylais extendens (O. F. MULL. 1776). 141. 1766. Hydrachna cruenta O. F. Mürr. 1776. 142. 1732. 1776. 1778. 790 Trombidium vittatum RATHKE 1797. 160. 1783. Hydrachna mutabilis SCHRK. 1803. 172. 1766. Hydrachna T. flavum SCHRK. 1802. 177. 1761. (Arrenurus ?-Larva). 200. 1776. Hydrachna stellaris O. F. MùLL. 1776. 207. 1761. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 951 Diapherologie. Hydrachna tricuspidator O. F. MULL. 1776. 208. 1761. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1765. 1776. Tyroglyphus farinae (L. 1758.) 227. 1700. 1702. 1734. 1751. 175921776: Acarus dimidiatus HERM. 1804. 231. 1759. Acarus putrescentiae SCHRK. 1781. 232. 1790. (Videa lineata Oupms. 1917). 234. 1776. Arcarusnlactis I. 17.64. 231-617272. 1790: Acarus domesticus DE GEER 1778. 243. 1759. (Dermaleichus chrysomelinus C. L. KocH 1841). 245. 1779. (Coleopterophagus megninii BERL. 1881). 246. 1794. Acarus muscarum L. 1758. 248. 1683. 1765. 1776. (Anoetus polypori OupMms. 1914). 249. 1720. Acarus pari (L. 1758). 258. 1730. 1772. (Sarcoptes equi HER. 1838). 265. 1789. Acarus scaber L. 1758. 274. 1781. Acarus tremellae L. 1761. 286. 1790. Notaspis fungorum (L. 1758). 292. 1794. Pruissen. (Holostaspis favosa Jur. Mürr. 1859). 7. 1776. (Hypopus spinipes Duc. 1834). 228. 1798. 1799. Danzig. Hydrachna cruenta O. F. MOLL. 1776. 142. 1775. (Arrenurus conicus PIERS. 1894). 194. 1775. Hydrachna integrator O. F. Mürr. 1776. 198. 1775. Wiirtemberg. Acarus ypsilophorus Bonz. 1783. 163. 1783. Beieren. Parasitus coleobtratorum (L. 1758). 3. 1766 S. 1802 S. 1803 S. Acarus crassipes L. 1758. 5. 1803 S. 952 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Diapherologre. Acarus tendens SCHRK. 1803. 16. 1803. Acarus foliorum SCHRK. 1781. 21. 1803. (Gamasus halleri G. & R. CAN. 1881. 22. 1795. Acarus criceti SULZ. 1774. 24. 1803. Acarus gallinae DE GEER 1778. 26. 1803. Acarus vespertilionis Scop. 1763. 28. 1803. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1802 S. 1803 S. Acarus plumbeus Panz. 1803. 68. 1803. Acarus padi SCHRK. 1781. 76. 1803. Acarus limacum SCHRK. 1781. 77. 1803. Trombidium baccarum (L. 1758). 78. 1781 S. 1802 S. 1803. Trombidium telarius (L. 1758). 85. 1802 S. Trombidium latens (O. F. Mürr. 1776). 90. 1803. Acarus graminum SCHRK. 1781. 91. 1803. Acarus anidens SCHRK. 1803. 92. 1803. Acarus rubens SCHRK. 1781. 93. 1803. Acarus maculatus SCHRK. 1803. 94. 1803. Cheyletus eruditus (SCHRK. 1781). 95. 1803. Pediculus musculi SCHRK. 1781. 99. 1803. Bdella longicornis (L. 1758). 101. 1785. Scirus latirostris HERM. 1804. 104. 1803. (Eupodes cerinus C. L. KocH 1838). 109. 1803. Trombidium rostratus (Scop. 1763). 125. 1796. 1803. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1785 S. 1803. Eylais extendens (O. F. Mürr. 1776). 141. 1803. Hydrachna cruenta O. F. MULL. 1776. 142. 1803. Hydrachna hexapoda ScHRK. 1803. 144. 1803. Hydrachna gymnopterorum (L. 1758). 146. 1802. 1803. Hydrachna maculata O. F. Mürr. 1776. (non auct.). 154. 1803. Hydrachna bipunctata ScHRK. 1787 (maculata auct.). 155. 1787. 1803. Hydrachna undulata O. F. MULL. 1776. 156. 1803. Hydrachna crassipes O. F. Mürr. 1776. 161. 1803. Hydrachna grossipes O. F. MULL. 1776. 162. 1803. Hydrachna cruciatà SCHRK. 1803. 168. 1803. Hydrachna lunipes O. F. MULL. 1776. 171. 1803. Hydrachna mutabilis SCHRK. 1803. 172. 1803. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 953 Diapherologie. Hydrachna T. flavum SCHRK. 1802. 177. 1802. 1803. Hydrachna latipes O. G. MULL. 1776. 178. 1803. Hydrachna orbiculata O. F. MùLL. 1776. 186. 1803. Hydrachna orbicularis O. F. MùLL. 1776. 187. 1803. Hydrachna versicolor O. F. Mürr. 1776. 189. 1803. Hydrachna albator O. F. MULL. 1776. 191. 1803. Hydrachna clavipalpis SCHRK. 1803. 193. 1803. Hydrachna cuspidator O. F. MùLL. 1776. 195. 1803. Hydrachna globator O. F. MULL. 1776. 197. 1803. Hydrachna integrator O. F. MULL. 1776. 198. 1803. Hydrachna stellaris O. F. MULL. 1776. 207. 1787. 1803. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1803. Acarus adpendiculatus ScHRK. 1781. 213. 1803. Trombidium artemisiae (SCHRK. 1803). 214. 1803. Acarus bicolor SCHRK. 1803. 216. 1803. Acarus hexapus SCHRK. 1803. 217. 1803. (Erythraeus spec.). 222. 1795. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1802. 1803. Acarus putrescentiae SCHRK. 1781. 232. 1803. Acarus vesparum SCHRK. 1803. 235. 1803. Acarus destructor SCHRK. 1781. 242. 1803. Acarus domesticus DE GEER 1778. 243. 1803. (Hypopus feroniarum Dur. 1837). 247. 1803. (Pterolichus buchholzi var. fasciger MÉGN. & TRT. 1884). 252. 1803. Acarus oscinum SCHRK. 1803. 257. 1803. Acarus pict medit SCHRK. 1803. 259. 1803. (Dermaleichus pici majoris BucHH. 1869). 260. 1803. Acarus picae SCHRK. 1803. 263. 1803. (Oppia berlesei LEON. 1895). 278. 1803. Acarus confervae SCHRK. 1781. 282. 1803. Acarus tremellae 1. 1758. 286. 1803. Acarus xylariae SCHRK. 1803. 287. 1803. Acarus infusionum SCHRK. 1803. 289. 1803. Acarus seminulum O. F. MULL. 1776. 293. 1803. Acarus ciliatus SCHRK. 1803. 295. 1803. Notaspis alatus (ScHRK. 1803). 296. 1803. Notaspis planicornis (SCHRK. 1803). 298. 1803. 954 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Diapherologie. Tirol. Acarus agaricorum Scop. 1763. 2. 1763. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1763. Acarus muscae domesticae Scop. 1772. 8. 1763. Acarus vespertilionis Scop. 1763. 28. 1763. Acarus formicarum Scop. 1763. 31. 1763. Acarus collurionis Scop. 1763. 41. 1763. Acarus turdi Scop. 1763. 44. 1763. Trombidium baccarum (L. 1758). 78. 1763. (Schmiedleinia tiliae OUDMS. 1928). 89. 1763. Trombidium rostratus (Scop. 1763). 125. 1763. Trombidium aphidis (DE GEER 1778). 139. 1763. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1763. Pediculus cerambicinus Scop. 1763. 239. 1763. Acarus pari (L. 1758). 258. 1763. Acarus pici Scop. 1763. 262. 1763. Acarus cornicis Scop. 1763. 264. 1763. Acarus coccinellae Scop. 1763. 267. 1763. Oribata geniculatus (L. 1758). 277. 1763. Acarus muscorum Scop. 1763. 280. 1763. Acarus piger Scop. 1763. 299. 1763. Stiermarken. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1761 P. Limnochares aquaticus (L. 1758). 140. 1761. Oostenrijk. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1781 S. (Gamasus celer C. L. KocH 1835). 4. 1776. Acarus crassipes L. 1758. 5. 1776 S. Acarus lichenis SCHRK. 1781. 6. 1776. Acarus leucurus SCHRK. 1781. 14. 1776. 1781. (Seiulus spec.). 19. 1776. Acarus foliorum SCHRK. 1781. 21. 1776. Acarus gallinae DE GEER 1778. 26. 1776. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 955 Diapherologie. Acarus testudineus SCHRK. 1781. 29. 1776. Acarus vegetans DE GEER 1768. 32. 1781. Ixodes veduvius (L. 1758). 42. 1781 S. Acarus denticulatus SCHRK. 1781. 81. 1776. Acarus padi SCHRK. 1803. 76. 1776. Acarus limacum SCHRK. 1781. 77. 1776. Trombidium baccarum (L. 1758). 78. 1776. Trombidium alceae (L. 1758). 86. 1776. Trombidium latens (O. F. MULL. 1776). 90. 1776. Acarus graminum SCHRK. 1781. 91. 1776. Acarus rubens SCHRK. 1781. 93. 1776. Cheyletus eruditus (SCHRK. 1781). 95. 1781. Pediculus musculi SCHRK. 1781. 99. 1781. Scirus latirostris HERM. 1804. 104. 1776. (Eupodes fusifer Can. 1886). 111. 1776. Trombidium rostratus (Scop. 1763). 125. 1781. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1785 M. Eylais extendens (O. F. Mürr. 1776). 141. 1776. Hydrachna gymnopterorum (L. 1758). 146. 1776. 1781. Acarus ypsilophorus Bonz. 1783. 163. 1781. Acarus variegatus SCHRK. 1781. 184. 1776. 1781. Hydrachna albator O. F. MùLL. 1776. 191. 1776. 1781. Hydrachna tubulator O. F. MùLL. 1776. 210. 1776. 1781. Leptus coccineus (Scop. 1763). 211. 1776. 1781. Acarus adpendiculatus SCHRK. 1781. 213. 1781. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1776. Acarus putrescentiae SCHRK. 1781. 232. 1776. Acarus destructor SCHRK. 1781. 242. 1781. (Glycyphagus privatus OuUDMS. 1903). 244. 1776. Acarus muscarum (L. 1758). 248. 1776. Acarus avicularum DE GEER 1778. 253. 1776. Acarus passerinus L. 1758. 255. 1776. Acarus pari (L. 1758). 258. 1776. 1781. Oribata geniculatus (L. 1758). 277. 1776. (Oppia berlesei LEON. 1895). 278. 1776. Acarus confervae SCHRK. 1781. 282. 1781. Acarus tremellae (L. 1758). 286. 1776. 956 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Diapherologie. Zwitserland. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1775 Fü. 1776 S. WARS) 18s, Acarus vespertilionis (Scop. 1763). 28. 1775 Fü. Acarus orbicularis O. F. Mürr. 1776. 36. 1775. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1775. 1789 R. Trombidium baccarum (L. 1758). 78. 1775 Fü. Trombidium telarius (L. 1758). 85. 1775 Fü. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1775 Fü. 1789. Limnochares aquaticus (L. 1758). 140. 1775. Hydrachna cruenta O. F. Mürr. 1776. 142. 1775 Fü. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1749. 1761. 1775. 1776. 1789. Zuid-Oost-Rusland. Tecodes reduvvus, (1.1758): 42. 1771 Pi 17779: Subregio mediterranea Italië. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1790 R. 1795 R. (Laelaps equitans Mic. 1791). 10. 1743. (Laelaps laevis MicH. 1891). 11. 1778. Acarus gallinae pe GEER 1778. 26. 1687. Argas columbarum (SHAW 1793). 38. 1794. 1804 L. Acarus testudo Risso 1790. 39. 1790. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1774 G. 1790 R. Trombidium holosericeus (L. 1785). 137. 1790 R. Limnochares aquaticus (L. 1758). 140. 1774. 1790. Hydrachna gymnopterorum (L. 1758). 146. 1766. Acarus libellulae DE GEER 1778. 199. 1790. Trombidium trimaculatum Rossi 1794. 212. 1794. Acarus lactis L. 1767. 237. 1646. Acarus domesticus DE GEER 1778. 243. 1648. 1692. (Hypopus feroniarum Dur. 1839). 247. 1794. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 957 Diapherologie. Acarus avicularum DE GEER 1778. 253. 1687. (Dermaleichus pict majoris BucHH. 1869). 260. 1771. Dalmatië. (Ixodes sanguineus LATR. 1806). 69. 1776. Griekenland. Trombidium holosericeus (L. 1758). 137. 1780. Aziatisch Turkije. Acarus PR Hasso. 1762. 46. 1766. Egypte. Ixodes aegyptius (L. 1758). 45. 1764. (Hydrachna perniformis KOEN. 1895). 145. 1799. Bars Ixodes aegyptius (L. 1758). 45. 1787. Subregio Ars italy centralis. West-Siberie. Ixodes reduvius (L. 1758). 42. 1777 P. REGIO AETHIOPICA. Siuibirieeifon africana occidentalis: Guinea. Trombidium tinctorius (L. 1758). 133. 1767. 1769 S. 1775. 958 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Diapherologie. Subregio africana meridionalis.. Kaapland. Ixodes sylvaticus (DE GEER 1778). 58. 1778. Ixodes rhinocerotis (DE GEER 1778). 66. 1778. Trombidium tinctorius (L. 1758). 133. 1737. Subregio madagascariana. (Ixodes elegans GUER. MEN. 1843). 50. 1778. 1798? REGIO ORIENTALIS. Subregio praeindiana. Indië. Acarus elebhantinus L. 1758. 51. 1759. Acarus indus L. 1767. 53. 1767. Acarus auratus SHAW 1793. 59. 1793. Acarus histrio F. 1798. 65. 1798. Subregio sundaica. Sumatra. (Laelaps celeripediformis Oupms. 1902). 12. 1757. Java. (Amblyomma helvolum C. L. KocH 1844). 52. 1781. (REGIO) NOTOGAEA. Subregio Australiana. Nieuw Holland. Acarus undatus F. 1775. 61. 1775. (Psoroptes spec.). 266. 1804. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 959 Diapherologie. Subregio polynesiana. Christmas-Island. Acarus phaetontis F. 1775. 261. 1775. (REGIO) NEOGAEA. Subregio indiana occidentalis. West-Indië. (Amblyomma dissimile C. L. KocH 1844). 49. 1769. Trombidium tinctorius (L. 1758). 133. 1769 S. Jamaica. Acarus sangwisugus L. 1758. 57. 1725. Acarus batatas L. 1758. 119. 1725. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1725. Martinique. Acarus batatas L. 1758. 119. 1724. 1743. Subregio brasiliana. Curassau. Trombidium tinctorius (L. 1758). 133. 1764. Columbia. (Dinothrombium ?). 131. 1763. Guiana. Ixodes americanus (L. 1758). 47. 1778. Acarus aureolatus Parr. 1772. 48. 1772. 1775. 960 DR. A: C. OUDEMANS, KRITISCH Diapherologie. Acarus lineatus F. 1775. 54. 1775. Acarus sanguisugus L. 1758. 57. 1743. 1751. 1760. 1763. 1763211692 172221782. Pediculus acaroideus Parr. 1784. 62. 1772. Acarus batatas L. 1758. 119. 1718. 1770. Trombidium tinctorius (L. 1758). 133. 1772. Tyroglyphus farinae (L. 1758). 227. 1769. Brazilië. Acarus sanguisugus L. 1758. 57. 1760. 1772. Pediculus acaroideus PALL. 1784. 62. 1772. N. OEKONOMIE. Dermanyssus gallinae komt soms in enorme hoeveelheden in huizen voor en kan dan veel last veroorzaken in gardero- bes 26. 1803. Argasidae treft men in duivenhokken aan 38. 1793. Ixodidae. In het Zillerthal kappen de boeren de staarten der schapen af; dan worden deze niet zoozeer door reduvius ge- plaagd. 42. 1785 M. In Zweden komen de grijze veel op honden en runderen, de roode op schapen voor 42. 1778 G. Bij honden en ossen hechten zij zich aan den anus 42. 1791. Zij doen veel schade aan runderen en schapen 42. 1804 L. Vooral oude en magere dieren hebben veel van hen te lijden 58. 1785. Aan gevoelige deelen veroorzaken zij builen, waarin zij zich ingraven (sic!) 42. 1789 M. Soms is hun aantal enorm; de dieren vermageren en zijn den dood nabij Ix. 1804 L. 42. 1789 M. Tetranychidae zijn de schadelijkste onder de plantenpara- sieten. Zij verhinderen door hun fijn spinsel de verdamping der bladen Tetr. 1776. In den herfst worden ook boom- stammen, vooral aan de noordzijde met spinsel bedekt 85. 1762 G. Aan de bovenzijde der bladen vertoonen zich de plaatsen, die aan de onderzijde gestoken zijn, als gele vlek- jes 85. 1778 G. Door de weefsels verstikken de bladen 85. 1778. Door de steken en door het uitzuigen verwelken de bladen 85. 1804 H. Langgerekte bladen (Dianthus) rollen zich op, vergelen, de heele plant kwijnt 87. 1804 H. — Aan Grassen ziet men gele vlekken, of smalle strepen 91. 1776. Trombidiidae. Larvae. In Suriname hebben paarden, run- deren en schapen soms zeer van deze dieren te lijden. Hun geheele kop is soms rood van hen; zij wrijven zich dan tegen steenen en boomstammen, om van de ondragelijke jeuk bevrijd te worden 119. 1724. 1763. 61 962 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH. Oekonomie. Trombidiidae. Adulti. Men bereidt er eene kleurstof van 133. 1767. 1804 L. Tyroglyphidae. Zij veroorzaken veel schade aan meel-voor- raden 227. 1769 H., droge vischwaren en insektenverzame- lingen 227. 1772 O. Carpoglyphidae kunnen in insektencollecties schadelijk zijn 237. 1777. Glycyphagidae zijn voor insektencollecites schadelijk 242. WAOORMZES NE Videe 243. 1789 VT 2442 17776: Acaridae. Alle dieren, die aan scabies lijden, herbergen in de blaasjes siro. 268. 1804. Als dieren, die scabieus kun- nen zijn, worden genoemd Phascolomys ursinus(!), Lepus europaeus, Canis familraris(!), Vulpes vulpes, Felis leo, Equus caballus(!), Sus scrofa, Camelus dromedarius, Bos taurus, Ovis aries(!), Capra hircus, Felis domestica, Gallus domesti- cus. Een ! beteekent, dat daarvan de Acarus vermeld wordt 269. 270. 271. 272. O. IATROZOÖLOGIE. Liponyssus criceti kan zich op den mensch begeven, zoekt dan warme gedeelten op (armen, schouders) bijt, of steekt pijnlijk, (de huid wordt daar vermoedelijk bloedrood, zoodat de diertjes dan onzichtbaar worden; vandaar:) zij woelen zich in de huid; de pijn is betrekkelijk van korten duur 24. 1774. Dermanyssus gallinae komt soms in enorme hoeveelheden in huizen voor en kan dan den menschen, vooral vrouwen, veel last veroorzaken; zij begeven zich dan op alle ontbloote deelen: handen, armen, gezicht, hals en borst, en veroor- zaken door hunne steken en hun bloedzuigen een ondrage- lijken jeuk; op de aangestoken plaatsen vertoont zich een rond rood vlekje den geheelen zomer door 26. 1702. Ixodidae (reduvius 42 en sanguisugus 57). Soms komen zij in grooten getale in de bosschen voor; zoodra men gaat zitten, zijn de voeten en de kuiten vol 42. 1780 G. Zij boren zich in, zonder dat men het bemerkt 42. 1742. Zij laten een gif na, dat vele dagen te voelen is 57. 1751. Zij veroorzaken daardoor jeuk 42. 1801 V., een ondragelijken jeuk 57. 1796. Soms veroorzaken zij papels als een hazelnoot en heeft men groote pijnen aan den geheelen dij 42. 1761 L. Rondom het zuigende dier zwelt de huid soms ringvormig op, met eene middellijn van 24 c.M. 42. 1780 Z. Soms vormen zich builen, die zeer pijnlijk zijn; eenige builen gaan etteren, vooral als de liesklieren aangetast zijn; de pijnen duren soms 5 dagen, met koorts vergezeld. Zijn de dieren verwijderd, dan ver- dwijnen de builen, maar de zweren duren eenige dagen, soms 1 maand, soms 6 maanden 42. 1801 V. Tracht men de dieren te verwijderen door er aan te trekken, dan breekt de snuit af 42. 1742.; dat verergert de kwaal 42. 1801 V.; men moet dat stuk dan eruit snijden 42. 1742. Trombidiidae. Larvae. In Suriname veroorzaakt batatas 964 __ DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Tatrozoülogie. 119 den menschen veel last. Zij beklimmen de beenen 1718. 1725. 1763., kruipen door de kousen 1724., hechten zich aan de huid vast 1718. 1724. 1725. 1763. 1786. 1796., veroor- zaken groote, zelfs ondragelijke jeukte 1718. 1724. 1743. 1751. 1763. 1796., zoodat deze tot krabben dwingt 1743. 1751.; ook ontstaan er papels 1725. Soms is het lichaam er geheel door bedekt 1743. 1751. Aanbevolen wordt: het wasschen met warm water, waarin citroensap 1743. 1751., met een afkooksel van oranjebladen, of van sterk riekende kruiden 1724. 1763., of van wijnbladen 1763., het wrijven met citroen- sap 1796., met oranjesap 1786., met olie 1725., of, eenvou- diger: afschrapen 1725. In Engeland is autumnalis als zeer lastig berucht 122. 1789. 1790, vooral voor vrouwen en kinderen 1789. Zij ver- oorzaakt hevige jeukte, hecht zich met de palpen en de klau- wen der pooten aan de huid vast; zonder geweld is zij niet daarvan los te krijgen; er ontstaan papels, zoo groot als een erwt, of nog grooter 1790. Haar gif veroorzaakt soms koortsen 1789. Soms is vóór den kop een tubus gezien, als „snuit’’ beschreven 1790. Ook Frankrijk kent zijn ,,vendangeur” 123. 1777. Deze zijn eveneens lastig 1804., beklimmen de beenen, vooral van vrouwen, veroorzaken hevige jeukte 1789., gepaard met het ontstaan van papels, blaasjes, bleintjes, of puistjes 1552. 1777. 1789., waaruit men de diertjes met de naald lichten kan 1789. Men kan deze ook verwijderen door ze af te schrapen 1777. Trombidiidae. Adulti. Hun sap veroorzaakt op de huid zwellingen, zelfs de dood 131. 1763. Tyroglyphidae. (In grooten getale) ingeslikt, kunnen zij ziekten veroorzaken 227. 1658. Muffig meel, waarin vele Acari, kan op de huid van babies een ernstig exantheem veroorzaken 227. 1752. Carpoglyphidae. DE GEER zinspeelt op de mogelijkheid van het ontstaan van ingewandziekten na het inslikken van veel Acarus lactis 237. 1778. Acaridae. Verband tusschen scabies en siro werd reeds ingezien 268. 350 v. Chr. Eene nauwkeurige beschrijving HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. I. 965 Tatrozoölogie. van de scabies vinden wij reeds in 980: kleine puistjes, die rood beginnen, met ondragelijken jeuk, veel aan de handen en tusschen de vingers, vervolgens in het elleboog-gewricht, ten slotte over het heele lichaam 268. 980. De scabies begint tusschen de vingers 268. 1020., komt veel voor aan de han- den 268. 1544., aan de voeten 268. 1544. 1553., vooral bij kinderen 268. 1553., ook aan de oogleden (tusschen de cilia) 208 0198101662 116292 169021702. 21717.01733: 1794." 1756: 1771. 1789. 1798.; over het heele lichaam 268. 1310. 1556. 1634.01652. 1685. 116121652 1777. De gangen vertoonen zich als een rood streepje 268. 1794. De jeukte brengt soms met zich een onbedwingbare lust tot krabben, en neemt bij het vuur toe 268. 1777. De scabies is contagieus 268. 350. 1020. 1732. 1776. 1777. 1786. Men krijgt de scabies alléén door contact 268. 1761. 1764. De scabieuse mensch steekt herbivore dieren aan; deze scabies is voor die dieren fataal 268. 1783. De korsten ontstaan uitsluitend door krabben 268. 1687. De sıro is niet in staat, scabies te veroorzaken 268. Sca- bies wordt niet door siro veroorzaakt 268. 1779. 1781. 11188 @1183:2:112187.2 1789:12208 17.202 129091790 7.1279121792: 1794. 1801. Onder de medici vindt men daaromtrent ook twijfelaars 268. 1788. 1789. 1790. 1794. 1794., en een enkele onverschillige: 268. 1791. Een vraagt zelfs: bestaat siro wel? 268. 1785. Daar men verscheidene huidziekten ,,sca- bies’ noemde, is het niet verwonderlijk, dat men concludeer- de: de scabies wordt niet alléén door sio veroorzaakt 268. 1777. 1787. 1790. De scabies wordt hoogstwaarschijnlijk alléén door siro veroorzaakt 268. 1786. De scabies wordt door siro veroorzaakt 268. 1761. 1762. 1765. 1767. 1771. mA 72021172162 11778. 17279. 1782. 1187.83 17885 789. 17780! 2891720 2179271794. 17993821299. 11802: Dat niet iedereen voor contagio vatbaar is: de vrouwelijke dienstboden, die de dame behandelden, bleven vrij van sca- bies 268. 1761. De scabies neemt toe met volle maan 268. 1765. De sca- bies is het hevigst in het voor- en in het najaar en ook dan het meest voorkomend 268. 1790. In Engeland, Schotland en 966 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Tatrozoölogie. Ierland komt de scabies veel aan de zeekusten voor 268. 1732., in Noorwegen daarentegen meer in het binnenland, niet bij de visschers aan de zee 268. 1779. De siro werd met de naald uit de huid gehaald 268. 1662. 1261. 12625 127% 01280. 1788. 1794: Gıeas haaldenzerzelts uit zijn eigene huid te voorschijn 268. 1662. Het uithalen met de naald is onvoldoende, omdat men nooit zeker ervan is, alle Acar verwijderd te hebben, en omdat de eieren in de huid blijven 268. 1771. De diertjes in de huid der scabieslijders zijn slechts gasten: Infusiediertjes, die er hun voedsel vinden en zich daarom zoo sterk vermenigvuldigen 268. 1774. Het zijn Acarı uit kaas en meel (Acarus farinae), die in de huid kruipen, als de ziekte reeds bestaat 268. 1769., waarin zij dus als gast leven 268. 1779. Acarus siro is slechts een gast; de blaasjes zijn gallen 268. 1794. De Acari, die in de huid leven, zijn van eene andere soort dan farinae 268. 1771. 1778. Als slachtoffers der phthiriasis (— scabies) worden nog genoemd HERODES, ANTIGONUS EPIPHANES, CASSANDRA, CALLISTHENES 268. 1759 en Du PRAT 268. 1765. De eerste blaasjes heeten: Säurn, Schweissblätterlein, Zweetpuistjes 268. 1756. — (Dat laatste woord wordt tegen- woordig nog gebruikt). De ziekte zelf heet: Abscheuliche Kräss 268. 1735., Abscheu- liche Kratz 268. 1717. Abscheuliche Kratze 268. 1702., Gale 268. 1690. 1749. 1763., Galle 268. 1690., Gratelle 268. 1749. Grind 268. 1690. 1749., Irch 268. 1763. Itch 268. 1732., Krätze 268. 1662. 1710. 1748. 1749., Kratze 268. 1690., Krimmen 268. 1662., Läuse-Sucht 268. 1705. 1793., Läuss- Sucht 268. 1756., Lausesucht 268. 1748., Lauss-sucht 268. 1702., Laussucht 268. 1690., Laust-Sucht 268. 1735., Leus- siekte 268. 1690., Louy Evil 268. 1777., Lowse-evil 268. 1690., Lowsie-evil 268. 1690., Lowsy evil 268. 1756., Luis-siekte 268. 1690., Luis-sucht 268. 1679., Luis-ziekte 268. 1679. 1767., Luis-zucht 268. 1717., Lusesyge 268. 1799., Maladie pediculaire 268. 1690. 1694. 1763., 1765., Mal di pidochi 268. 1588., Mal pédiculaire 268. 1765., Malus pedicularis 268. 1760., Morbus pedicularis 268. 1588. 1679. 1760. 1763. 1771. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 967 Tatrozoölogie. 1777., Passio bovina 268. 1690., Pedicularis morbus 268. 1564. 1575. 1577. 1588. 1679., pderptacig 268. 1556. 1564. 1575. 1588. 1777., Phtheiriasis 268. 1763., Phthiriase 268. 1765., Phthiriasis 268. 1508. 1588. 1652. 1679. 1690. 1694. 1759217160. 1763. az mone Phthitiasis veeneralis 268. 1634., Pouilleus 268. 1690., Pruritus 268. 1732., bwpa 268. 1588., Psora 268. 1763. 1777., Psoriasis 268. 1679., Räudig- keit 268. 1748., Raud 268. 1690. 1710., Raude 268. 1749., Reudigkeit 268. 1702., Rimelighed 268. 1799., Rogna 268. 1588., Rogne 268. 1735. 1749. 1763., Rongne 268. 1690., Rongue 268. 1717., Sainct-main 268. 1717., Saint-main 268. 1690., Scab 268. 1690., Scabbednesse 268. 1690., Scabbia 268. 1588., Scabbie 268. 1702., Scabby 268. 1756., Scabies 268.350 11988., 1116622 16292171102 Toil 756531 76091763. 1777., Scabies vermicularis 268. 1797., Scalde 268. 1690., Schäbe 268. 1662. 1710. 1749., Schäbigkeit der Haut 268. 1756., Schebigkeit der Haut 268. 1702., Schüppechtige Raud 268. 1690., Schurft 268. 1690., Scruruinesse 268. 1690., Scurft 268. 1702., Stizza 268. 1588., Zemelachtige schurft 268. 1679. De oogledenschurft, steeds als eene afzonderlijke ziekte beschouwd, heet: Augen-Kretzigkeit 268. 1690., Galle des paupieres 268. 1754., Galle des paupières 268. 1798., Galle des Paupiers 268. 1735., Gratelle des paupieres 268. 1754., Gratelle des paupières 286. 1798., Gratelle des Paupiers 268. 1735., Gratelle des yeux 268. 1690., Itching of the eyes 268. 1690., Juckende Krätze der Augenlieder 268. 1798., Maladie pédiculaire 268. 1771., Opthalmia pruriginosa palpe- brarum 268. 1798., Palpebrarum scabies 268. 1679., Pedi- culatio 268. 1771., Phthiriasis 268. 1717. 1771., Psorophthal- mia 268. 1690. 1798., Räudigkeit der Augen 268. 1756., Reudigkeit der Augen 268. 1702., Scabies ad palpebras 268. 1662., Scabies oculorum 268. 1310., Schurftheid der oogen 268. 1754., Schurftheit der oogen 268. 1690. E. ONOMATOLOGIE. (Nomenclatuur.) Aardmyt. 137. 1767. Abgestossene Wassermiete. 189. 1803. Abgestumpfte Wasserspinne. 209. 1778. 1802. 1804. Acare. Acar. 1771 D. Acari (groep). Acari. 1768. 1772. 1795 L. 1796. 1799 L. 1800218012 1603) A. S. Acari (sing.). 237. 1552. 1618. 1623. 1634. 1638. 1769. 268. 155221576. 115921612. 1649. Acari (plur.). Tyr. 1646. (Acaridae. p. 700). Acaridiae. (fam.). Acaridiae. 1803. 1804. Acaridies (Fra.). Acaridiae. 1803. 1804. Acaris. 237. 1550. 1554. 1663. Acarus. L. 1758. Acar. 1758 G. H. S. 1759 C. K. L., enz. 1x 18018118022 Acar. (p. 6755) 11297 2817298521802: 1803. 1804. Acarus LATR. 1795. Orib. 1795. 1796. Acarus. Acar. 1737. 1752. 1754. 1755. Par. 1804 H. 3. 1758. 1763.9.17,6625 1774 B. 17817 Be 1792ER ROKR EO 42. 1753. 1754. 1759 P. 1760 Lind. P. 1787 B. 1788 L. P. 63. 1758. 66. 1785. 1786. 1787. 67. 1758. Tromb. 1290520. 17201 717. 1758. 78. 1787 Fo, 85.) 1668.011677. 86. 1760. 1788. 101. 1772. 1774. 105. 1746. 119. 1777. 1779. 123. 1789. 137. 1766 S. 141. 1766. 226. 1764. Tyr. 180277227. 668241677. 1720) 17312 1787241743. 1722. 1751 12522177572017:38.,.1760. '1762.01264% 17168. 212622 177517872 23051720. 231. 1774 232.6685 167745237. 1668. 1677. 1767. 241. 1758. 243. 1648. 1658. 1789. 245. 1768. 247. 1794. Acar. 1797. 251. 1800. 253. 1758. 268. 1602. 1604. 1608. 1618. 1623. 1634. 1638. 1644. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 969 Onomatologie. 656% 1667, 170428212072 21,7221:2 1782211785. 174871758: 1754.2.1756: 175991763 17.64. W658 766s 1768s) 11769. 17212 177722 VZ ANT SNR MOOR 1799 9277 1668: 1677. (Acarus, voor larve van Piophila. Acar. 1738) Acarus abdomine depresso tomentoso, postice obtuso, aqua- ticus. 140. 1759. abdomine depresso tomentoso, postice retuso, terres- ts 0187. 17594 abdomine distento rubro, lateribus obscurioribus. 78. ISSUE. abdomine glabriusculo, sub incessu globoso. 19. 1776. 291776; abdomine livido, antice ovato-fusco, antennis clava- tis? 42. 1754 T 17589 1259 abdomine postice crenato, scutello ovato subfulvo, rostro tripartito. 57. 1759. abdomine rubro, lateribus punctis binis coccineis. 146. 1759. abdomine rufo, pedibus posticis longissimis filiformi- bus. 248. 1759. Acarus acarorum GOEZE 1780. 70. 1780. 1790. 1792. acarorum GOEZE 1780; alia spec. 227. 1780. acarorum SCHRK. 1781. 227. 1789. 1790. 1802. —— adpendiculatus SCHRK. 1781. 213. 1781. 1803. —— aegyptius L. 1758. 45. 1760. 1764. 1766. 1769. 1775. 178% 15787:2.17902°.17943.1802: agaricorum ScoP. 1763. 2. 1763. alatus SCHRK. 1803. 296. 1803. alaudae SCHRK. 1181.26. 7810S: (178921790. 1792. 1802. Acarus albus, corpore spinoso. 227.. 1772. 1774. Acarus alceae L. 1758. 86. 1754. 1759. ambulantium TURTON 1802. 57. 1802. americanus L. 1758. 47. 1760. 1767. 1769. 1775. 1781. ASTRO tee 79 01792794 7979018024 1804. 5 anidens SCHRK. 1803. 92. 1803. 970 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Acarus ano pallidiore, tharsis pedum intermedium vesi- . culosis. 4. 1776. ano postice emarginato. 26. 1776. antennis longis, apice bisetis. 104. 1776. Acarus aphidiidis HouTT. 1769. 30. 1769. - aphidiodes SCHRK. 1781. 111. 1781. aphidiodes TURTON 1802. 30. 1802. aphidioides I. 1758: 302 1260. 917681777 Kel ZOZ z69: iio Pas M781. 1786. 178717887807 0 AIO OM B. 179421802: aphidiordes GOEZE 1776. 139. 1776. aphidioides SCHRK. 1781. 111. 1781. aphidioidis L. 1761. 30. 1761. aphidis DE GEER 1778. 139. 1778. 1783 G. R. aphidoides F. 1796. 30. 1796. aphidum GOEZE 1783. 139. 1783. 1789. aphiordes BREZ 1791. 30. 1791. appendiculatus DE VILLERS 1789. 213. 1789. 1790. 191217921802 aquarius O. F. MULL. 1776. 146. 1776. aquaticum HERBST 1787. 140. 1787. aquaticus L. 1758: 140. 1758. 1259. 1760. 1761 EEE 17034817649 11767 ER. ©1769 EL ME mel OST ele ENEISMAI776 Mie St 1778 FE. G! 17799 Bs Wie Ze2 B ME ISOMEREN E87 789 B. V..1790.172 BRA SANE aquaticus SULZ. 1761. 207. 1761. aquaticus HOUTT. 1769. 142. 1769. 1775 F. M. 1776. ONE aquaticus O. FABR. 1780. 141. 1780. 1781. aguaticus BARBUT 1781. 182. 1781. (aquaticus) globosus DE GEER 1778. 142. 1778. 1783 G. Re 1762: (aquaticus) holosericeus DE GEER 1778. 140. 1778. RES GH Rey, (aquaticus) maculatus DE GEER 1778. 192. 1778. 1783 GR 89: (aquaticus) marginatus DE GEER 1778. 296. 1778. 1783. 1789. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 971 Onomatologie. Acarus (aquaticus) nebarum GOEZE 1778. 142. 1778. Acarus aquaticus niger, abdomine medio lateribusque fla- vis. 182. 1762. 1764. 1799. 1800. aquaticus obscure luteus, linea circulari depressa ma- culis 6 obscure luteis circumdata. 206. 1779. Acarus (aquaticus) ruber DE GEER 1778. 146. 1778. 1783 G. KR. (aquaticus) ruber DE GEER 1778.; alia spec. 142. 1778. Acarus aquaticus ruber, abdomine depresso. 140. 1745. 1746. 17522 1754. 1758 17598117102 GUSTI MES" 192250 1729951800: Acarus araneodes PALL. 1772. 133. 1772. 1777. araneodis GOEZE 1778. 133. 1778. 1781. areneoides PALL. 1772. 133. 1772. 1797. 1804 L. aranearum GOEZE 1776. 247. 1776. Acarus arboreus ruber distentus. 78. 1773. arboreus ruber, distentus, lateribus obscurioribus. 78. 1754. arboreus ruber, distinctus, lateribus obscurioribus. 78. LASSE (Gs Acarus artemisiae SCHRK. 1803. 214. 1803. aruaticus TURTON 1802. 140. 1802. Acarus ater, lateribus abdominis antrorsum acutis. 297. 1762. 1764. 1799. 1800. ater, lateribus coleoptro-acutis. 297. 1759. ater, lateribus nigro-subcoleoptratis. 297. 1759. Acarus auratus SHAW 1793. 59. 1793. aureolarus F. 1796. 48. 1796. aureolatus PALE 17225 480127201722: NABI 1787. 17.90.1792, 17294. 12972918023 autumnalis SHAW .1790. 122. 1790. 1804. avicularum DE GEER 1778. 253. 1778. 1783. avicularum SCHRK. 1803. 252. 1803. avicularwm SCHRK. 1803; alia spec. 257. 1803. avicularum SCHRK. 1803.; alia spec. 260. 1803. avium DE LA CHENAYE DES Bots 1759. 255. 1759. Acarus avium, pedibus tertii paris mole monstrosis. 255. 1754. avium, pedibus tertii paris mole monstruosis. 255. 1759. 972 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Acarus baccarum L. 1758. 78. 1760. 1761. 1763 S. 1767. 1769-1212 1775 Fa. Bu. HM. 1776,M 610 Sn zZe7 Ba. Hr 1789. 1790.0B, G 1791 BF 792 Mi Pa 794: 1798. 1802 G. S. W. 1803. 1804 L. baccarum HERBST 1787. 141. 1787. 1797. 1804 P. batatas ti 1758. 119. 17605 1767-1769 Ea. 71758 1787. 1788. 1790. 1791. 1792. 1794. 1802. bicolor SCHRK. 1803. 216. 1803. cadaverinus HERM. 1804. 18. 1804. cadaverum O. F. Mürr. 1776. 227. 1776. 1780. 1786. cadaverum SCHRK. 1781. 244. 1781. 1789. 1790. 1792. 1802. cajennensis F: 1787. 57. 1787. 1795. (Acarus cancroides L. 1758. Acar. 1761 P. 1763 S.) Acarus capite elongato, abdomine ovato duriusculo punctis duobus atris. 117. 1788. capitis. 268. 1759. Acarus caraborum F. 1794. 42. 1794 F. 1797 F. 1802 G. caraborum SCHRK. 1795. 22. 1795. 1803. cardinalis PALL. 1772. 42. 1772. 1777 P. 1790 G. 1802 G. carduelis SCHRK. 1781. 26. 1761 S. 1789. 1790. 1792. 1802. Acarus casei 227. 1700. 231. 1687. Acarus casei VALMONT 1768. 227. 1768. 1769. 1773. 1775. WASS AN Acarus casei antiqui. 227. 1762. 1764. 1799. 1800. casei Helvetici. 227. 1749. casei Wurtembergensis. 237. 1759. Acarus caudatus DE GEER 1778. 192. 1778. 1783 G. R. 1789. caudatus SCHRK. 1781. 210. 1781. cayennensis GMEL. 1790. 57. 1790. 1792. 1799. 1802. cellaris HERM. 1804. 5. 1804. Acarus cerae. 237. 1657. Acarus chelopus HERM. 1804. 254. 1804. chiragricus STRÖM 1788. 211. 1788. ciliatus SCHRK. 1803. 295. 1803. Acarus cinereus depressus, lateribus scabris. 274. 1759. Acarus ciro WALCK. 1802. 227. 1802. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 973 Onomatologie. Acarus citri Hasso. 1762. 100. 1762. 1766. 1769. 1771. coccinellae Scop. 1763. 267. 1763. 1789. coccineus SCHRK. 1781. 211. 1781. 1789. 1790. 1792. 1802. 1803. Acarus coccineus terrestris. 137. 1746. 1754. Acarus coleopterorum GMEL. 1790. 3. 1790. 1798 W. 62. 1784. coleoptrarum HERBST 1787. 3. 1787 H. coleoptratorum L. 1758. 3. 1760 K. L. 1761 L. P. 1763 PPS 164 Micon RSM Mel ERO S. 1768%G.7 1769 EPEN 17 1e Gl ZANG RORE a Bu Mezze Go Mz Gl ZZE GIANNA IG 261 ES Ge 1784) 1287. BEE. 1789 Bake AIO BI GEREZO TIER SE 1792 M2P221793. 17942512950 52.1798, 8,07 18027G 521803 Kees. 16045 H.. EME coleoptratorum DE LA CHENAYE DES Bois 1759. 1. 1759. coleoptratorum STROM 1765. 9. 1765. 1767. 1775. 22. 17692 1/7627. coleoptratorum HouTT. 1769. 22. 1769. 1775. coleoptratorum GOEZE 1780. 36. 1780. 1792. 1804. coleoptratorum SCHRK. 1781. 4. 1781. coleoptratroum DONOVAN 1792. 35. 1792. 1794. coleoptratum WALCK. 1802. 3. 1802. coleoptratus L. 1748. 297. 1760. 1761. 1767. 1769. 1775. 1781. : 11285. 2897901792194 018020211804" coleoptratus SCHRK. 1781. 286. 1781. 1790. 1803. coleoptratus HERBST 1787. 3. 1787 H. 1804. 292. 1783. 1782 1797. 1802: coleoptratus GMEL. 1790 (partim). 296. 1790. coleoptratus SHAW 1800. 277. 1800. coleoptreorum FOURCR. 1785. 3. 1785. collurionis Scop. 1763. 41. 1763. 1789. columbarum SHAW 1793. 38. 1793. columbinus SHAW 1793. 38. 1793. conjervaeNSCHRK!| 1781. 2821781 17895, 1790) 1791. 1792. 1802. Acarus corneus pilosus niger. 277. 1776. Acarus cornicis Scop. 1763. 264. 1763. 1789. cornifer O. F. MULL. 1776. 110. 1776. Bosio asi 974 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Acarus cornutus (Anon). 1774. 42. 1774. Acarus corpore antice dentibus quatuor. 71. 1776. corpore postice attenuato. elongato. 210. 1776. corpore subbilobo, postice setis quatuor corpore lon- gioribus. 244. 1776. Acarus corticalis DE GEER 1778. 277. 1778. 1783. 1789. 1804. Crassipesmle: 758s 5. 1760. L76102 17646 HE VG BMI 6SM ie Z81 FS) 1782221289 MB Vem oO: 17922M.. P. 1794. 1798. 1802. 1803. 1804. criceti SULZ. 1774. 24. 1774. (Acarus crino infantum pedibus longissimis setaceis, anticis duobus brevioribus, cauda item longissima, dispersa, setacea PATUNA 1785. Acar. 1785 P.) Acarus croceus L. 1758. 74. 1760. 1761. 1767. 1769 H. L. 1775210 0 1781:.1787 Ea. Fo. MSS OR On MRB 2122421802: croceus SCHRK. 1803. 78. 1803. culicis DE GEER 1778. 148. 1778. 1783 G. R. 1789. Acarus de la galle. 268. 1789. de la Zostera. 118. 1802. Acarus denticulatus SCHRK. 1781. 71. 1781. 1789. 1790. 1792. 1802. Acarus dentium. Acar. 1759 K. 268. 1715. 1759. depressus, cinereus, lateribus scabris. 274. 1759. Acarus destructa GMEL. 1790. 242. 1790. destructor SCHRK. 1781. 242. 1781. 1789. 1790. 1792. 1802. 1803. —— dimidiatus HERM. 1804. 231. 1804. dipterorum SCHRK. 1781. 125. 1781. 1803. —— disenteriae MANUEL 1792. 237. 1792. 1795. domesticus DE GEER 1778. 243. 1778. 1783. 1789. 1790. 1292731802: —— dysenteriae L. 1767. 237. 1767. 1769. 1775. 1777. 1781. 1787. 1789. 1790. 1794. 1801. 1803. 1804. —— dysenterica TURTON 1802. 237. 1802. egyptius MANUEL 1792. 45. 1792. Acarus e lacticinio veterascente. 237. 1689. 1703. Acarus elephantinus L. 1758. 51. 1760. 1767 H. L. 1775 HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II, 975 Onomatologie. F. M. 1781. 1787. 1789. 1790. 1792. 1794. 1802. 1803. Acarus elephantinus SCHRK. 1776. 69. 1776. 1781. 1789. Acarus elliptoideus, pedibus secundis tertiisque distanti» bus. 86. 1776. | Acarus eruditus SCHRK. 1781. Cheyl. 1796. 95. 1781. 1788. 17092 17907 EG 2 170018021805 Acarus ex arido caseo. 243. 1746. Acarus exulcerans L. 1758. 268. 1760. 1761. 1762. 1766. LO AIAR LITÀ NAMEN IAD ETA ZASSO 1767011788; 11269, 17985 1802271802 Acarus faciei. Acar. 1759 K. 268. 1759. Corus an RYDB: 1198.84 17.60.1787. 12, R. 1791. Acanusstarinae. 227. ley uo: Zearus jarınae IE 1/1384 2271-2 1176021761. 1767-0768 1769: ZAIRE HOM ZO farinae GESSNER 1761. 230. 1761. farinae MODEER 1781. 231. 1781. favorum HERM.-père 1804. 237. 1804. Acarus femoribus omnibus clavatis. 278. 1776. femoribus tertiis crassissimis. 255. 1759. Acarus fluviatilis STRÖM 1768. 158. 1768. 1770. 1775. 1790. (Acarus folliculorum Sim. 1842. p. 303.) Acarus foliorum SCHRK. 1781. 21. 1781. 1789. 1790. 1792. 1802. 1803. (Acarus forcipatus O. F. Mürr. 1776. Acar. 1776 M.) Acarus formicarum Scop. 1763. 31. 1763. 1789. frontalıs Panz. 1798. 44. 1794. —— /ucorum DE GEER 1778. 3. 1778 G. 1783 G. R. —— fucorum F. 1779. 23. 1779. 1781. 1787. 1789. 1790 F. G. 17922 1794, 1802: fucorum pallidus. TURTON 1802. 23. 1802. Acarus fulvus, thorace lateribus puncto fulvo. 74. 1759. Acarus fungorum L. 1758. 292. 1760. 1761. 1763. 1764. 1767. 1269 475 111.6. 1722193.1181.2.1287. 17891790 "17017 12922172942 1802: Acarus fusco-rufescens, abdomine subgloboso. 292. 1759. fusco-rufus, corpore lentiformi squamulato, pedibus brevissimis, magnitudine milii. 39. 1776. 976 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Acarus fusco-rufus, pedibus sanguineis. 105. 1759. Acarus fuscus VALLOT 1801. 42. 1801 V. Acarus fuscus autumnalis textor. 85. 1762. 1764. 1768. IC RRS NEN 01791-01799 "1600! —— fuscus ovatus, pedibus pallidis, vespertilionis. 42. 1762. 1764. 1799 G. 1800. Acarus gallinae DE GEER 1778. 26. 1778. 1783 G. R. geniculatus L. 1758. 277. 1760. 1761. 1767. 1769. 1775. SZB AE 1789. 17290: TZ OD 1709201802 1804. geniculatus SCHRK. 1781. 278. 1781. 1789. 1790. 1802. 1803. Acarus globoso-ovatus, macula baseos rotunda, antennis elavatıs242. 1759 L. Acarus globosus DE GEER 1778. 142. 1778. 1783 G. R. 1789. (Acarus globosus GRON. 1778. = Araneus ? 142. 1778.) Acarus globosus corneus, pedibus posticis natatoriis. 191. 17276; Acarus graminum SCHRK. 1781. 91. 1781. 1789. 1790. 1792. 1802. 1803. PKOSSUS, BALL. O1 772-157: 1772. 17751790 17921797 1802. —— gymnoptera WALCK. 1802. 120. 1802. —— gymnoptera WALCK. 1802; alia spec. 125. 1802. —— gymnopterorum L. 1758. 146. 1760. 1761. 1764. 1766. MOZES 1725 EM "1776 1781411765 m0 0; 129210%P/11794 1802 GS 1803: —— gymnopterorum L. 1758; alia spec. 120. 1758. 1780. 12785. 1798: 1803. —— gymnopterorum FUuESSL. 1775. 3. 1775 Fu. M. 1778 G:.217838G: —— gymnopterorum Rossi 1790. 199. 1790. gymnopterorum CEDERH. 1798. 125. 1798. Acarus gymnopterorum ruber, punctorum coccineorum utrin- que pari. 146. 1759. 1762. 1764. 1799. 1800. Acarus hastatus GOEZE 1780. 36. 1780. 1787. helicis SCHRK. 1803. 77. 1803. hexapus SCHRK. 1803. 217. 1803. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 977 Onomatologie. Acarus hirudo GMEL. 1790. 42. 1790 G. 1792 M. 1801 J. hirundinis HERM. 1804. 27. 1804. —— hispanus F. 1787. 45. 1787. 1789. 1790. 1792. 1794. 1802. histrio F. 1798. 65. 1798. holosericeus L. 1758. 137. 1760. 1761 L. P. 1763. 1764 PONT] CS G7. NICS Tek ILE 77001772 ESSE) 1770, Bu.) Melsz 7 Gm NRS ld: 7.1760 aN 7 Ole 175) BAM. 1786. 1789 Bo REVE ONE OGM AO Fa 1798: 1802: 1803. holosericeus Scop. 1763. 139. 1763. holosericeus DE GEER 1778 (Tromb.). 138. 1778. NAGS) IR, holosericeus DE GEER 1778 (Limn.). 140. 1778. 1783 Grae holosericeus WILSE 1779. 130. 1779. holosericeus var. SCHRK. 1781. 139. 1781. Acarus holosericeus subglobosus aquaticus. 141. 1776. Acarus holosericus STROM 1768. 137. 1768. 1770 L. S. 1775 M. 1776 M. 1778. holosericus GOEZE 1783. 138. 1783 G. holsatus F. 1787. 42. 1787 F. V. 1790 G. 1792 M. 1794 Be 1802G: — humanus WicHM. 1786. 268. 1786. 1787. 1789. 1790. 1791. Acarus humanus subcutaneus. 268. 1759. 1761. 1762. 1764. 45, Gls 7991800) hyalino fulvis. 85. 1759. Acarus hydrachnoides O. F. MULL. 1776. Acar. 1776 M. ichuanae MOLL. 1795. 48. 1795. tewanden Ta 11.15. 482 Srl Ze 156/8179090 7921 1794. 1802. Acarus in arido caseo. 227. 1746. 1759. in carne. 243. 1697. In caseo. 227. 1720. 1769. Acarus indus L. 1767. 53. 1767. 1769 H. L. 1775 F. M. 1781. WASTE NSO 17 9D 94s 1e02: Acarus in excretis 237. 1760. 1788. 62 978 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Acarus in farina. 227. 1769. Acarus infusionum SCHRK. 1803. 289. 1803. Acarus in lardo. 243. 1647. 1720. insectorum coleopterorum. 3. 1754. —— insectorum coleoptratorum. 3. 1746. 1759. —— insectorum rufus ano albicante. 3. 1759. 1762. 1764 G. 1728217998 111809: —— integumento coleoptra anguloso. 286. 1776. —— in urina. 268. 1759. in vasis potus acidi. 237. 1760. 1788. Acarus junci HERM.-pere 1804. 75. 1804. lacus M6 70237 01767. 1769. 1775 21281 17872 17672 1790. 1792. 1794. 1802. 1803. Acarus lapidarius fuscus, lineä dorsali bicolori. 223. 1759. Acarus laiens O. F. Mürr. 1776. 90. 1776. 1803. Acarus lateribus sublobatis; abdomine postice biseto, setis corpore brevioribus; pedibus quatuor posticis graci- libus. 227. 1776. lateribus sublobatis pedibus 4 posticis longissimis, femoribus capiteque ferrugineis, abdomine setoso 268. 1759. lateribus sublobatis pedibus 4 posticis longissimis, femoribus capiteque ferrugineis, abdomine setoso. Fa- rinae 1227. 1799. Acarus leucopygos HERM. 1804. 5. 1804. leucurus SCHRK. 1781. 14. 1781. 1789. 1790. 1792. 1802. 1804. lemnae SCHRK. 1803. 156. 1803. lepidopterorum SHAw 1794. 97. 1794. 1802. — libellulae DE GEER 1778. 199. 1778. 1783 G. R. 1790. lichenis SCHRK. 1781. 6. 1781. 1789. 1790. 1791. 1792. 1802. lichenum Scop. 1763. 277. 1763. 1789. lichenum O. F. MULL. 1776. Acar. 1776 M. lichneis GMEL. 1790. 6. 1790. limacum™*SCHRK, 1781. 71. 1716. ALOE IDE 17927 1802 — limosae SCHRK. 1803. 243. 1803. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II, 979 Onomatologie. Acarus limphaticus BRAHM 1790. 143. 1790. lineatus Er 17704542 Srl 78 1787. 12901792: 1794, 1802. —— lipnensis DE VILLERS 1789. 42. 1789 V. —— lipsiensis F. 1775. 42. 1775 Fa. 1781 F. 1787 F. 1788 F. 1789 Z. 1790 G. 1794 F. 1802 G. litoralis LANGE 1760. 105. 1760. 1764. 1770. Acarus littoral. 105. 1802. F. G. Acarus littoralis L. 1758. 105. 1761. 1767. 1769 H. L. 1770. ASE Eley Mie 6817/917807 104178201706: 17872 17892 179, RG M1792 MP 179217991602; Acarus lividus, antennis brevibus subclavatis, abdomine antice macula ovata fusca nitente. 42. 1762. 1764. WIG: 1800. Acarus locusta Scop. 1763. 258. 1763. 1781. 1789. 1790. 1492911802: longicornis L. 1758. 101. 1760. 1761. 1767. 1768. 1769 EAN 1770 IS MAI 77 SEM 776 17e Bak 785. 1780 MNS TAN SNOR 279271731792. 1292. 1198. 1802"G Ws 1808: longicornis O. FABR. 1780. 108. 1780. longicornis SCHRK. 1781. 104. 1781. 1789. 1799. 1803. —— lucidus Fourcr. 1785. 285. 1785. —— lutescens O. F. MULL. 1776. 28. 1776 M. —— lypsiensis MANUEL 1792. 42. 1792 M. —— maculatus DE GEER 1778. 192. 1778. 1783 G. R. 1789. maculatus SCHRK. 1803. 94. 1803. (Acarus manicatus Bosc. 1795. Acari. 1795. 1797.) Acarus manuum. 268. 1759. Acarus marginata SULZ. 1776. 64. 1776. 1787. marginatus DE GEER 1778. p. 133. 292. 1778. 1783. marginatus DE GEER 1778. p. 152.; alia species. 296. 1770 ASSR AIEE marginatus HERBST 1787. 64. 1787. —— marginatus F. 1794. 42. 1794 F. 1802 G. 1804 C. L. marginatus HERM. 1804. 8. 1804. (Acarus marinus Parr. 1766. Acar. 1766 P.) Acarus miscarum L. 1760. 248. 1760. 980 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH | Onomatologte. Acarus motatorius L. 1758. 113. 1760. 1761. 1764. 1767. 1171685 IN ZOOMEN WZ001775 Fe Ae Mekel 77 É SIT 0017870 17892 12907127292 MEP? 17794. 1798. 1802218025: —— motatorius SCHRK. 1803. 109. 1803. —— murs LJUNGH 1799. 17. 1799. —— muscae domesticae Scop. 1772. 8. 1772. 1776. 1779. —— muscarum L. 1758. 248. 1760. 1763. 1765. 1769. 1775. WSE le 1783. 1785: ISO 7870170901792 1794. 1797. 1802. 1803. 1804. —— muscarum Scop. 1763. 8. 1763. 1781. 1789. 1790. 1792. —— muscarum O. F. MULL. 1775. 211. 1775. —— muscarum GOEZE 1776. 120. 1776. : —— muscarum GMEL. 1790. 280. 1790. —— musci SCHRK. 1781. 277. 1781. 1789. 1790. 1792. 1802. —— muscoram HOUTT. 1769. 248. 1769. —— muscorum SCOP. 1763. 280. 1763. 1789. —— muscorum L. 1767. 248. 1767. 1769. 1775. 1776. 1780. WOO R95: —— muscorum SCHRK. 1803. 293. 1803. —— musculi SCHRK. 1803. 24. 1803. — natator SCHRK. 1781. 191. 1781. 1789. nemoralis O. F. MULL. 1776. 116. 1776. (Acarus nepaeformis Scop. 1763. Acar. 1763 S.) Acarus neparum GOEZE 1778. 142. 1778. Acarus niger, femorum geniculis subglobosis 227. 1759. niger, geniculis femorum globosis. 277. 1759. Acarus nigua DE GEER 1778. 47. 1778. 1783. Acarus obovatus fuscus margine albo. 45. 1759. obovatus planus macula baseos obovato. 42. 1759 L. 1764 Gr. obovatus rubicundus, scutello geniculisque pedum albidis. 47. 1759. oculorum. 268. 1759. ollcheese.2 227. 1773. of the sheep. 42. 1773. of the small willow. 74. 1763. of vervain mallows. 86. 1763. 1787. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 981 Onomatologie. Acarus orbicularis O. F. Mürr. 1776. 36. 1776. Acarus orbicularis depressus macula baseos ovata. 51. 1759. Acarus oscinum SCHRK. 1803. 257. 1803. ovalis Eel ORS NEON ZS le OOM BOD: Acarus ovalis planusruber, macula dorsali alba. 47. 1754. 1756. ovatus, albus, antice coleoptratus ferrugineus, pedibus Terrugineis. 42. 1788 Z. 1789 2. ovatus hyalinus, nudus, pedibus omnibus aequali- bus. 21. 1776: ovatus hyalinus, setosus, pedibus subaequalibus. 232. 1776. ovatus, macula baseos nigra triloba; utrinque sulcis tribus longitudinalibus. 69. 1776. ovatus pallidus, ano pilis (4) corporis longitudine, pedibus anticis quatuor crassioribus, omnibus phys- apodibus. 253. 1776. ovatus ruber setosus, pedibus aequalibus undique setosis. 78. 1776. ovatus subhyalinus, nigricans, nudus, pedibus sub- aequalibus, omnibus physapodibus. 26. 1776. ovinus. 42. 1746. 1754 K. L. Acarus ovinus L. 1758. 42. 1758. 1759. 1773. pachypus HERM. 1804. 13. 1804. padi SCHRK. 1803. 76. 1803. pallipes ER. 1781. 44. 1780787217899 17908 1792: 1794. 1802. (Acarus pallipes ROEM. 1789. Acar. 1789 Ro.) Acarus parasiticus DE GEER 1778. 120. 1778. 1783 G. R. —— parasitus DE VILLERS 1789. 120. 1789. pari (L. 1758). 258. 1781. passerinus L. 1758255 17160. 1761: 1163. 11769. 1767: OF ZZZ ili OAT Sa) 17818 17832 O77 eI 17299: W925 17945 1797, 1798 1802 1603) 1604) passerinus SCHRK. 1803. 260. 1803. Acarus pedibus longissimis setaceis anticis 2 brevioribus. 268. 1759. (Acarus pedibus omnibus longissimis Linn. Faun. Suec. Ed. I. 1746. = Phalangium sp.) 982 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. (Acarus pedibus primi paris cheliformibus Linn. Faun. Suec. Ed. I. 1746. = Chelifer. sp.) Acarus pedibus primi paris longissimis. 113. 1759 C. pedibus primi quartique paris longioribus, secundi crassiusculis. 6. 1776. pedibus primis longioribus cursoriis, abdomine postice bicomr 302175921. pedibus primis longissimis. 113. 1759 L. pedibus secundariis cheliformibus. 5. 1759 L. pedibus secundi paris crassissimis. 5. 1759 C. pedibus secundis crassissimis, corpore testaceo, ano palli- diore. 14. 1776. pedibus secundis crassissimis, corpore toto testaceo. STI SL pedibus secundis tertiisque distentibus. 77. 1776. pedibus tertii paris crassissimis. 255. 1776. pedibus tertii paris maximis. 255. 1759. Acarus petrarum Fourcr. 1785. 90. 1785. Acarus petrarum niger, abdomine globoso lucido, femori- bus subclavatis. 285. 1762. 1764. 1799. 1800. petrarum obscure rufus, pedibus sanguineis. 105. 1759. petrarum ruber. 105. 1772. 1774. petrarum ruber, antennis longioribus. 101. 1773. petrarum ruber, antennis rostro longioribus. 101. 1752404762) petrarum ruber, pedibus anticis longitudine corpo- ris. 902, 17622 1764. 1799. 1800. Acarus phaethontis HENTSCH 1804. 261. 1804. phaetondis MOLL. 1795. 261. 1795. —— phaetonis TURTON 1802. 261. 1802. —— phaetontis F. 1775. 261. 1775. 1781. 1787. 1790. 1792. 1794. —— phalangii DE GEER 1778. 211. 1778. 1781. 1783. 1787. 11289271790217,327 177947 1,8027.G: We —— phalangoides DE GEER 1778. 221. 1778. 1783. 1789. —— phalangoides SCHRK. 1795. 222. 1795. 1803. —— phalangoides RATHKE 1799. 72. 1799. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 983 Onomatologie. Acarus picae SCHRK. 1803. 263. 1803. pici Scop. 1763. 262. 1763. 1789. —— pici medi SCHRK. 1803. 259. 1803. —— piger Scop. 1763. 299. 1763. 1789. —— piger ScHRK. 1781. 211. 1781. 1790. 1792. 1802. | ——— planicornis ScHRK. 1803. 298. 1803. — plantarum MAYER 1781. 274. 1781. plumbeus PANZ. 1803. 68. 1803. (Acarus polygonopus Parr. 1772. Acar. 1772 P.) Aecakuse pPraeenansı VSOCHRE, 2.1781. 90.) W781. 1789) 1792: 1804. (Acarus pulverulentus Surz. 1776. Acar. 1776 Su.) Acarus putori Raz. 1789. 42. 1789 R. putrescentiae SCHRKA78]. 232.7 1781. 1789.771790. 1292180271803: —— quadrupes MULL. 1776. 248. 1776. —— quadrupes SCHRK. 1803. 247. 1803. radiatus Scop. 1763. 55. 1763. 1789. reauvius Le 1758242. 11258:017600127 11701: TE 17647. WAO TIEN 169 REIN 7e ONNIE lezen Peelo as EEN 12162: 17.7722 8% 17.2890. 61148072. 1778172, SALES Gale WSA Ze 1785. M 52 187228217189 "BNP VE UIGNE 1791792 Mel 933 1794179 Ae ex 180) 1212218027675. WW 1803775218047 EL (Acarus reduvius MULL. 1775. Acar. 1775 M.) Acarus reduvius FUESSL. 1778. 64. 1778. 1789. 1797. reflexus FABR. 1794. 38. 1794. 1802. 1804. reticulatus F. 1794. 64. 1794. 1802. rhinocerotis DE GEER 1778. 66. 1778. 1783. rhombeatus SHAW 1798. 60. 1798. 1802. riccinus F. 1787. 42. 1787 FE. ricinoides (L. 1758). 56. 1769. ricinoides DE GEER 1778. 42. 1778 G. 1783 G. R. micinus 12. 1,158: Acar. .177270E242.17582 COM IE 7G PS 1763 PES ml GA Misti GORDO 7E AIME RETIE: WHE 2 Te 1775 AE CAMP ZOT alle ONE CE 17/3181 RSE NB MIER Gorkha Ze MB API! ISR dee Wo UO) Weg GM Nessie VS Mita Tes OS 984 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. B: D. 129475, 22719775207 1798 ACen CRN EN MOD By ISOR SOZ BGN SOS TAB MS? vicinus L. 1766; alia spec. 57. 1766. 1767.'1788. ricinus PES Mir 775%; partım 55.1775: (Acarus rodens oblongus e liquoribus et omnis generis in- fusis oriundus. Acar. 1740.) Acarus rubens SCHREK. 1781. 93. 1781. 1789179041792: 1802. 1803. ruber DE GEER 1778. 146. 1778. 1783 G. R. ruber DE GEER 1778; alia spec. 142. 1778. ruber FORSSK. 1787. 30. 1787. Acarus ruber, antennis rostro longioribus. 101. 1759 L. ruber, linea dorsali duplici fusca, antice bifurca. 78. 1759. —— ruber, ovato-oblongus, pedibus subaequalibus. 93. 1776. —— ruber, pedibus primoribus longioribus, abdomine pone bicorni. 30. 1759 C. Acarus rufipes GMEL. 1790. 42. 1790 G. 1792 M. 1802 G. Acarus rufus ano albicante. 3. 1759 L. rufus, linea dorsali bicolore. 223. 1759. rufus muscarum, pedibus longis filiformibus. 248. 1759. rufus muscarum, pedibus posticis longis filiformibus. 248 SDN 1799. 1800. rufus, pedibus primi paris longissimis, abdomine pos- tice crenato. 91. 1776. ACATUS vupesins 12, 1758..223. 1760. 176121262. 170901273. 12780 OTN ST 01790 1792 1294.7.180211802: rupestris L. 1761; alia spec. 101. 1775. Acarus salicinae rosae. 74. 1759. Acarus salicinus 1. 11158. 78. 1760 L. Re 1761. 1767. 1769 ENE EM 762 17812 1787. 1288217822170 Nal ZO WDM BR 179221802, 804 Acarus salicinus ruber, dorso fusco. 78. 1759. Acarus salvchs, Pal Ss Mürr. 1775 218. 1775 ME Acarus saltatorius ano bicaudato. 111. 1776. Acarus sambuci SCHRK. 1781. 86. 1781. 1789. 1790. 1791. 1792. 1802. 1804. Acarus sanguineis scabriusculus, pedibus anterioribus lon- gitudine corporis. 119. 1759. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 985 Onomatologie. Acarus sanguisugus L. 1758. 57. 1760. 1762. 1767. 1769 H. IE, MW 1790 917292891801871802 sanguisugus F. 1779. 42. 1779. 1781 V. 1789 V. 1790 E217794 Fo lSO2 NMG scaber L. 11198. 214 EON 1,761. ZOL 1769, 1775. 111.89. 120179218602 scaber RATHKE 1799. 290. 1799. scabiai WALCK. 1802. 268. 1802. scabicei F. 1794. 268. 1794. scabici 1758 268 MITA ITS 11160. 11678, 17.69. Wks MITA VIE, ESSEN STEREO 179% 12923 17796. 17972211728 OOM TOOL 802s 1S03i 18922 seminulum O. F. MULL. 1776. 293. 1776. 1794. Acarus setis quatuor posticis, quatuor lateralibus. 258. 1776 Acarus silicinus L. 1761. 78. 1761. STONE 1158. 268. 11008 17161 11762.,.1765. 176655 1167. IC A2 NI 77 MS, NIT VITA TSI TATA Ae SON OTN SS MOD 117982 WEE OZ 7 1799218011803: Sion 11761 (alia'speeies). 227. 1401. 1769 0177521776; 17292 1781. 17827 192847177862 17.876 1188, 1782.1790: PE LENA 51729698 Ome OSS SOS NSO COZ: 1803. s170, STROM, 1765. 231. 1765. 1767. 1781. siro WILSE 1779. 271. 1779. siro RATHKE 1799. 238. 1799. siro LATR. 1804. 243. 1804. siro PANZ. 1804. 245. 1804. stro B HAMMER 1775. 268. 1775. siro exulcerans GOEZE 1787. 268. 1787. STOR ANIMA IL. 198% 221. GS 11699 11694 75 siro scabier L. 1758. 268. 1760. 17634 1265. 1176771769. 12751789; SO Narr. farınae I 1758. 227. 01761-01780: spinipes O. F. Mürr. 1776. 294. 1776. spinitarsus HERM. 1804. 229. 1804. spinosus RATHKE 1799. 20. 1799. ‘986 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Acarus squamosus DE GEER 1778. 96. 1778. 1783 G. R. 1789. stagnalis Fourcr. 1785. 182. 1785. subcutaneus VALMONT 1769. 268. 1769. 1775. 1791. Acarus sub doliorum obturamentis. 237. 1760. 1788. (Acarus sugens ex infusis, rotundior, corpore et dorso pilis quibusdam hirtus. Acar. 1740.) Acarus sulcatus O. F. Mürr. 1776. 128. 1776. sylvaticus DE GEER 1778. 58. 1778. 1783 G. R. talpae SCHRK. 1803. 211. 1803. telamus. 1%. 1.158. 85. 17.60.L.. Re 17612 17.67.1769, Eee WA N776 1778 1781 1768 178 AB RENE Oo MSI MOM BROS 0179217908 M602 GS AEN SOS ASS 1804 L. telarvus L. 1758; alia species. 86. 1767. 1775 F. M. 1781. 1790. | telarius L. 1758; alia species. 87. 1778. telarius. SCOP. 1763. 89. 1763. tendens SCHRK. 1803. 16. 1803. tenthredinum SCHRK. 1796. 125. 1796. 1803. testudinarius TURTON 1802. 29. 1802. testudinarius HERM. 1804. 5. 1804. testudineus SCHRK. 1781. 29. 1781. 1789. testudinis Hasso. 1762. 46. 1757. 1762. 1766. 1769. ZZZ testudo Risso 1790. 39. 1790. Acarus terrestris ruber. 137. 1758. terrestris ruber, abdomine depresso. 137. 1759. 1762 GRZ 7778217997800: Acarus textor FourcR. 1785. 85. 1785. Acarus that has the third pair of feet largest. 255. 1763. Acarus tiliae FORSSK. 1787. 85. 1787. tinctorvus L. 1767. 133. 1767. 1769 H: L. 1775. 1776. 1790. 1802. 1804 L. Acarus tomentosus ruber, abdomine globoso depressiusculo: pedibus cursoriis. 139. 1764. Acarus tremellae L. 1761. 286. 1758. 1760. 1761. 1767. 1769. 1275. 21781 1287221788: 1,7897 1790 Vl OD oes 1802. BuuEEE HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 987 Onomatologie. Acarus tristriatus Panz. 1798. 42. 1798 P. turdi Scop. 1763. 44. 1763. 1789. —— uncipes HAMMER 1804. 5. 1804. — undatus F. 1775. 61. 1775. 1781. 1787. 1790. 1792. 1794. 1802. | (Acarus ursellus O. F. MùLL. 1784. Acar. 1784 M. 1785 M. Acarus variegatus SCHRK. 1781. 184. 1781. variegatus ScHRK. 1781; alia spec. 163. 1781. variegatus F. 1798. 50. 1798. vegetans DE GEER 1186. 322.1768) G. L17700 1771. no 1778. 1780 WISS, GA RE S nl [OMS MGE 1792: 179921802: vegelans DE GEER 1768; alia spec. 33. 1768. 1771. 1778. 1783. vegetans FUESSL. 1775. 36. 1775. 1791. velox O. F. MULL. 1776. 102. 1776. velutinus O. F. Mürr. 1776. 226. 1776. vesparwm SCHRK. 1803. 235. 1803. vespertilionis Scop. 1763. 28. 1763. 1769. 1775 F. M. 1796 G. 172781 Eu. 1728927120571802. (Acarus vespertilionis L. 1767. = Nycteribia. 28. 1767. 1769 Eu 1770. Ze EEE ONO ZM 321796451802 (Cw Sb) Acarus vespertilionis L. 1767; alia spec. 42. 1762. 1785 F. vespertilionis GOEZE 1776. 25. 1776. vestium SCHRK. 1803. 26. 1803. vibrans PF. 11872 57..17822.17909°17922 1794771802. Acarus viridi albicans, foliorum Tiliae. 85. 1754. 1759. Alcarusı Uns SCHRK. 1181.18. 17281 5.1782 1790.17: 12925 ME 1803. Acarus with a livid belly, of a yellow colour, oval before, and with feelers like clubs. 42. 1763. — with the fore feet very long. 113. 1763. with the second pair of legs very thick. 5. 1763. Acarus xylariae SCHRK. 1803. 287. 1803. ypsilophorus Bonz. 1783. 163. 1783. — ypsilophorus Bonz. 1783; alia spec. 160. 1783. zostera MANUEL 1792. 118. 1792. 988 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Acarus zosterae F. 1779. 118. 1779. 1781. 1787. 1789. 1790 BR. G. 117945 1802E.2G: Acasus. 268. 1759. Acavus aquaticus holvsericeus. 137. 1784. Aceris. 237. 1663. Acorus. Acar. 1804. Aegg. 142. 1768. 143. 1768. Aelster Milbe. 263. 1803. Aentengrünmilbe. 156. 1803. Afterspinnartige Milbe. 221. 1783. Afterspinnenmilbe. 211. 1783. Aguthysche Laus. 119. 1751. Agutische Laus.: 119. 1751. ’Axaptòtov. 237. 1634. ’Axıptörov. 268. 1759. Akkermännchen. 137. 1775 P. Akkermannetje. 137. 1766. Amerikaansche boschluis. 47. 1769. Amerikanische Blutsauger. 57. 1803. Amerikanische Pik. 47. 1783. Amerikanische Tiekmilbe. 47. 1783 G. R. Amerikanische Waldmilbe. 47. 1798. 1801. Anarirsab-koma. 120. 1780. Animal (Eng.). 268. 1703. 1762. —— (Fra.). 243. 1718. 268. 1757. 1764. (Eat A2 737 Animalcule (Eng.). 98. 1764. 268. 1761. 1764. 1765. 1775. (Era) 01425817 5829268, 1755. 1764. 1712117122: Animalcule de la galle. 268. 1770. Animalculum. 22. 1737. 42. 1772 B. 142. 1737. 268. 1719. 17232 1729912522 1753: 1757. 760117620 MUSA: 12652 lS Sloe 79> 87: — in larido veteri. 243. 1656. 1670. —— in veteri lardo. 243. 1685. (Anystidae. p. 430.) Aphidioide. 30. 1789. Aquatique. 140. 1789. —— a ailerons. 296. 1789. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 989 Onomatologie. Aquatique ronde. 142. 1789. tachetée. 192. 1789. Arador. 268. 1762. Araignée d'eau brune. 177. 1766. rouge. :137. 11283. 17411768 V. 1774 VW. 1791. Aranea aquatica minor rubra, nigris lineis notata. 143. 1755. —— aquatica rubicunda. 142. 1740. Aranea colorifera SLABB. 1769. 133. 1769. 1775. 1778. coccinea GRONOV. 1778. 133. 1778. Aranea hirsutissima coccinea; abdomine ovato: pedibus brevibus. 133. 1764. Araneola ruberrima. 137. 1667. 1704. Araneus. 133. 1737. anglicus coccineus minimus. 137. 1754. 1759. anglicus minimus. 137. 1746. —— aquaticus ruber parvus. 142. 1759. — coccineus. 137. 1749. exiguus coccineus. 137. 1754. 1759. 1778. exiguus coccineus vulgo- anglice a Tant dictus. 137. 1746. exiguus et coccineus. 137. 1737. terrestris scharlatinus. 137. 1746. 1754. Argas. LATR. 1795. Arg. 1795. 1796. 1802. 1803. 1804. Argas americanus (L. 1758). 47. 1797. reflexus (F. 1794). 38. 1802. 1804. Aoxörovoc. 42. 1768 J. Assoabat. 268. 1585. 1594. 1597. 1600. 1605. Assoalat. 268. 1585. 1594. 1597. 1600. Astoma LATR. 1804. At. 1804. Astome. At. 1804. Atome. At. 1795. 1796. 1802. 1804. Atomus LATR. 1795. At. 1795. 1796. 1802. 1804. Atomus parasiticus (DE GEER 1778). 120. 1796. phalangii (DE GEER 1778). 211. 1795. Aufgussmilbe. 289. 1803. Augen-Reitlies. 268. 1759. Ausgerändete Wasserspinne. 196. 1778. Ausgewinkelte Wasserspinne. 206. 1778. 990 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Ausschlagmilbe. 268. 1775. 1803. Autumnal Acarus. 122. 1790. (Avicolae, p. 675.) Aviculaire. 253. 1789. B. Bacho nel formaggio. 243. 1778. Baermid. 78. 1775 H. Batattes-luis. 119. 1769. Baummilbe. 78. 1778. 1791 Fi. 85. 1783. Bdella LATR. 1795. Bdel. 1795. 1796. 1801. 1802. 1804 L. Bdella longicornis (L. 1758). 101. 1796. 1797. 1804 L. rubra LAM. 1801. 101. 1801. Bdelle. Bdel. 1795. 1796. 1801. 1802. 1803. 1804 L. ] longicorne. 101. 1804 L. Bec-en-scie. Argas. 1804. Beerenmilbe. 78. 1775 Fü. 1709 B. 1803. Beetle-Acarus. 3. 1791 S. -tick. 3. 1798 A. 35. 1792. 1804. 36. 1792. 1804. Bekreuzte Wassermiete. 168. 1803. Bessen-spinnetje. 78. 1769 H. Bete rouge: 119. 1725. Béte rouge. 119. 1724. 1743. 1751. 1801. rouge des savannes. 119. 1763. 1797. Beweegpoot. 113. 1769. BeyfuSs Milbe. 214. 1803. Bibliomane. 95. 1789. Bienenmilbe. 3. 1775 Fu. M. 146. 1775. 1783. 1803. Blaauwe myt. 286. 1769. Black acarus with globous knees. 277. 1763. acarus with sharp sides covered with the cases of wings. 297. 1763. Blain-worm. 137. 1667. 1704. Blaine-worme. 137. 1634. Blanchâtre. 14. 1789. Blatta, Acar) 117690. 22 fe W169. Blattea 227.0 1769s Oeil 7o% 1785: HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. Onomatologne. Blattea surinamensis MARTINI 1775. 227. 1775. Blattlausmilbe. 139. 1783. Blatt Milbe. 21. 1803. Blattwespenmilbe. 125. 1796. 1803. Blotsot mid. 237. 1775. Bloedzuiger. 57. 1769 H. Bloedzuigers mijt. 42. 1781. (Blumenmilbe. Acar. 1774 M.) Blutsauger. 57. 1775. 1801. Blutwasserspinne. 142. 1778. Börstelluus. 137. 1782. Bokagtige luis. 239. 1769. Borkenmilbe. 277. 1783. Boschluis. 47. 1769. Braafrge. 130. 1779. Braefroe. 137. 1778. Bräfrô. 137. 1769. Brandige Wassermiete. 186. 1803. Braofroe. 137. 1754. Bräfrö. 137. 1761. Breitfuss. 178. 1778. Brigans. 268. 1759. 1768. Brown acarus of insects, with a white anus. 3. 1773. backed willow acarus. 78. 1773. stone acarus with scarlet legs. 105. 1773. Bruin waterspinnetje. 177. 1776. Büchermilbe. 95. 1781. 1788. 1790. 1803. Buert-cow. 137. 1782. Buntfarbige Wassermiete. 189. 1803. Buntschecke. 189. 1778. Bupreste. 137. 1759. 1768 V. 1771. 1775 V. 1791. Buprestis. 137. 1668. 1677. 1767. Burgans. 268. 1777. 1779. Burncow. 137. 1782. Buste-Luus. 137. 1762 S. 1768. 1776. 1782. Bijen-myt. 146. 1769. 991 992 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. G. Carapas. 57. 1771. Carapat. 57. 1768. 1777. Carios LATR. 1796. Argas. 1796. Caris LATR. 1802. Argas. 1802. 1804. Caris vespertilionis LATR. 1802. 39. 1802. Carpais LATR. 1802. Par. 1802. Carpata-luys. 57. 1772. Caseorum teredo. 227. 1702. Cecca. 42.1768 J. Chagrinée. 274. 1789. Wheese mutes 227. 172.63. 1773. Chelifer totus ruber, antennis extremo bisetis. 101. 1762. 1764. 1799. 1800. Cheylète. Cheyl. 1796. 1802. 1803. 1804. Cheyletus LATR. 1796. Cheyl. 1796. 1802. 1804. Cheyletus eruditus (SCHRK. 1781). 95. 1796. Chique 5701772; Cica. 42. 1768 J. Cimex messorum. 122. 1754. 011092214 17.692268. 17136. 1753. 1759765) Cron: “Acar 1754.1758S. 1759 C. 1765) My 17688. 1769 Wan WZ ZEN 4777 Bl. 1786 We) 788HRa 1/90 VE 1792 M. 70. 1754. 1759. Bdel. 1804. 227. 1753. 1758. 17.693 WSS) 17882 17791. 177977 1799521802218 089221 1759. Acar. 1802. 268. 1671. 1694. 1704. 1721: 1732. 14852. 1742. AS 17753. 1754. ISOR 17520 1252307182: 1264. 1265: MMS TC 1768. 117.682.11768. 31770877708 1774. 172275 172.62 1180. 1781. 1782 MSS 1787221788: 1789 W/O 93897: 1797. 1799S 17998 1800 E80 1803. 1804. 270. 1759. aquatique. 140. 1754. bec-a-soie. 106. 1804. commun. 103. 1804. dans lanceren 237. 1753. —— d’arbre. 78. 1754. de brebis. 42. 1754. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 993 Onomatologie. Ciron de chien. 42. 1754. de farine. 227. 1754. de feuille de Tilleul. 85. 1754. de fromage. 227. 1754. 1762. 1764. 1768. 1769. 1771. 1775. 1185. 17286. 17.882 1718922179183 16037 devia’ farine. 2272. 165% 1168. 1769 817792. 1791. de la gale. 268. 1775. 1789. 1791. 1797. 1799. 1800. 1804. de la galle. 268. 1762. 1764. 1768. 1769. 1775. 1785. 1788. de l’Alcée. 86. 1754. de la petite espèce de saule. 74. 1754. de la vieille farine. 227. 1768. 1771. 1775. de l’homme. 268. 1765. de pierre. 223. 1754. des arbres. 78. 1768. 1771. 1775 V. des boeufs. 42. 1768 V. 1771 C. 1775 V. des chiens. 42. 1768 V. 1771 C. 1775 V. des jardins. 5. 1768 V. 1771. 1775 V. des moutons. 42. 1768 V. 1771. 1775 V. — des pierres. 5. 1768. des scarabées. 3. 1768 V. 1771 E. 1775 V. des vers à soie. 1. 1768. 1771. 1775 V. —— du fromage. 227. 1797. 1799. 1800. —— du pingon. 255. 1759. 1768. 1771. 1775 V. large-bec. 104. 1804. | long-bec. 101. 1804 H. Cirons (groep). Acari. 1797. 1800. Tyr. 1791. Coccus coleoptratorum. 36. 1752. 1756. des insectes. 36. 1754. —— des insectes coléopteres. 36. 1754. —— insectorum. 36. 1748. 1754. 1756. 1766. insectorum coleopteratorum. 36. 1759. insectorum coleopterum. 36. 1754. insectorum coleoptrarum. 36. 1746. 1766. Coleoptere. 297. 1789. Confervenmilbe. 282. 1781. 1803. Corticale. 277. 1789. 63 994 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Cossus. 42. 1250. Courimme. 119. 1770. Coyba. 131. 1763. Crassipede. 5. 1789. Creature (Eng.). 142. 1758. Creeper. 268. 1703. Croton. 42)" 552751702; 1717. 1735:¢ 1 748961 754.81 706: Culex Sie 1165, Cynomya. 42. 1552. 1602. 1618. 1623. 1638. 1644. Cynomyia. 42. 1602. 1618. 1623. 1638. 1644. 1663. Cynorhaeste. Ix. 1804. des bois. 58. 1804 H. — du rhinoceros. 66. 1804. —— égyptien. 45. 1804. ——- peint. 64. 1804. —— réduve. 64. 1804. ricin. 42. 1804 H. Cynorhaestes. 42. 1552. Cynorhaestes HERM. 1804. Ix. 1804. Cynorhaestes aegyptius (L. 1758). 45. 1804. pictus HERM. 1804. 64. 1804. —— reduvius HERM. 1804. 64. 1804. —— rhinocerotis (DE GEER 1778). 66. 1804. — vicinus (L. 1758). 42. 1804 H. sylvaticus (DE GEER 1778). 58. 1804 H. Cyre. 268. 1604. Cyro. 268. 1585. 1594. 1597. 1600. 1604. 1657. 1759. D. Dammermilbe. 90. 1781. Dark red Acarus with blood-coloured feet. 105. 1763. Dentelee. 71. 1789, Depressed ash coloured Acarus with rough sides. 274. 1763. Dickfüssige Milbe. 5. 1803. Dickfuss. 5. 1775 M. 161. 1778. Dickfussige Milbe. 5. 1781 S. Dier. 268. 1779. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 995 Onomatologie. Dierken. Acar. 1737. 227. 1737. Diertje. 3. 1769 H. 98. 1770. 268. 1763. 1764. 1768. 1778. WTA ALS —— in de schurft. 268. 1790. Dikpoot.e 5.1769 Hr Dog-acarus. 42. 1773. Doggs-teek. 42. 1677. Dog-Louse. 42. 1763. Dog-tick. 42. 1773. 1798 A. Domestique. 243. 1789. Doolende myt. 243. 1744. 1760. 1778. Dornfuss. 164. 1778. Dreygabel. 176. 1778. Dreygespitzte Wasserspinne. 208. 1778. Dreygestreifte Milbe. 42. 1798 P. Dreymakelige Wassermiete. 162. 1803. Düstere Wasserspinne. 191. 1778. Dungmilbe. 232. 1781. 1803. Dunkelrothe Milbe. 292. 1791. Dunkelrothes Schwammwürmlein. 292. 1778. 1791. Dusky reddish Acarus with a roundish abdomen. 292. 1763. Dyssenterique. 237. 1789. E. Ecailleuse. 96. 1789. Ecarlate. 211. 1789. Egelmilbe. 42. 1801 J. Egiptische Milbe. 45. 1775. Egyptische Milbe. 45. 1775. Egyptische myt. 45. 1769. Egytsab-koma. 3. 1780 F. 146. 1776. Bi Du), 142. 177]. Eingedruckte Wasserspinne. 204. 1778. Elais Lam. 1801. Eyl. 1801. Elais (Fra.). Eyl. 1801. Elais extendens (O. F. Mürr.) 1776. 141. 1801. Elefant. 51. 1789. 996 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Elefantenmilbe. 51. 1776 M. S. Eléphant. 69. 1789. Elephantenlaus. 51. 1803. Elephantenmilbe. 51. 1803. Elvemid. 158. 1775. Engula. 42. 1604. 1768 J. Erdmilbe 5. 1776°5.137. 1775 Eu. (Eriophyidae. p. 814). Ernde Wanze. 122. 1754. Espagnole. 45. 1789. (Eupodidae. p. 321.) Exeitateur. 3. 1759. Eyförmige Wasserspinne. 149. 1778. 175. 1781. Eylais LATR. 1796. Eyl. 1796. 1802 en p. 436. Eylais (Fra.). Eyl. 1802. 1803. 1804. Eylais extendens (O. F. Mürr. 1776). 141. 1801. F. Färbermilbe. 133. 1775 M. Hästinst42.171745..1172542 1755. 1 739 Ra 1760 B Fäulnissmilbe. 232. 1790. Farbenspinne. 133. 1775 S. 1778. Faulwurm. Acar. 1758 G. Festing. 42. 1746. 1754 K. L. 1759. 1769 H. 1780 Z. 1784 Z. WES eR. 21801: Festsitzende Kefer-Laus. 36. 1722. Feuerfleck. 183. 1778. Fingerpilz Milbe. 287. 1803. Fiske-insect. 227. 1772. Fiskmaur 227. 1772. 1774. 1776. 1786. 1802. Fiskmör. 227. 1772. Flachhörnige Milbe. 298. 1803. Fledermaus-Laus. 28. 1732. 1776 G. Fledermausmilbe. 28. 1775 F. M. 1776 S. 1781 Fü. 1803. Fliegen-Laus. 243. 1759. Fliegenmilbe. 8. 1781. 120. 1776. 1803. 248. 1775. 1783. 1803. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 997 Onomatologie. Flott. 42. 1754. 1759. 1769 H. V. 1775 M. 1801 J. Flügelmilbe. 28. 1776 G. 121. 1781. Fluweelachtige Myt. 137. 1770. Fnatorm. 268. 1775. 1776. 1793. (Fraewlin. Acar. 1660.) (Frewlin. Acar. 1660.) Frühlings-Wasserspinne. 165. 1778. Fühlerfuss. 113. 1775 M. Fusslaus. 56. 1801. Fuszlaus. 56. 1775. G. Gallertmilbe. 286. 1775. Gamase. Par. 1802. 1803. 1804. Gamasus LATR. 1802. Par. 1802. Gamasus baccarum OLıv. 1797. 141. 1797. Ganz flache Wasserspinne. 188. 1778. Garapates. 268. 1550. 1554. 1602. 1618. 1623. 1638. 1644. 1653. Geblatterte Wasserspinne. 205. 1778. Gebleichte Wasserspinne. 191. 1778. Gedruckte Wasserspinne. 146. 1782. Gefleckte Milbe. 94. 1803. 182. 1782. Wassermiete. 154. 1803. Wasserspinne. 154. 1778. 155. 1778. 203. 1778. Geflügelte Milbe. 296. 1803. Gefranzte Milbe. 295. 1803. Gehäuftäugige Wassermiete. 156. 1803. Gehoornde myt. 101. 1769. Gelbgekreuzte Wassermiete. 177. 1803. Gelbgestirnte Milbe. 44. 1794. Géniculée. 277. 1789. 278. 1789. Gepanzerte Spinne. Hydr.ellae. 1775. 1781. Gesäumte Milbe. 64. 1787. Gesaumte Milbe. 64. 1776. Geschuppte Milbe. 39. 1783. 96. 1738. Geschwänzte Milbe. 210. 1781. 998 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Geschwänzte Wasserspinne. 192. 1783. Gestirnte Wasserspinne. 207. 1778. Gestrichelte Wasserspinne. 150. 1778. Gewellte Wasserspinne. 156. 1778. Gewürm. 268. 1657. Gezähnelte Milbe. 71. 1781. Gold-spotted Acarus. 59. 1793. Goldstreifige amerikanische Riedlauss. 48. 1777. Goldstreifige Riedlauss. 48. 1777. Goudachtig gevlakte teek. 52. 1781. Grasmilbe. 91. 1803. Grasspecht Milbe. 259. 1803. Great Acarus. 8. 1773. Great tly louse. 8. 1773. Greenish white Acarus of the lime tree. 85. 1763. 1773. Gregarious mushroom acarus. 292. 1773. Grey rough earth Acarus. 274. 1773. Grösseste amerikanische Rietlaus. 57. 1777. Grösste Milbe. 69. 1781. Grossäugige Wassermiete. 177. 1803. Grosse amerikanische Rietlaus. 57. 1777. Grosse Tique. 57. 1788. Gryn. 199. 1745. H. Haarmilbe. 32. 1776. 1781. (Halacarıdae. p. 333 noot.) Halamat. 268. 1255. Hamsterlaus. 24. 1774. Handwurm. 268. 1667. 1704. Harvest-bug. 122. 1753. 1754. 1764. 1789. 1790. 1802. Hastig bevaegende mid. 113. 1775 H. Hausmilbe. 243. 1783. Hautmilbe. 268. 1761. Herfstweever. 85. 1769 H. Himmelkuel. 137. 1785 M. Hochrothe amerikanische Erdmilbe. 133. 1777. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 999 Onomatologie. Hochrothe Erdmilbe. 137. 1775 P. Milbe. 137. 1790. Hollundermilbe. 86. 1781. Holly-oak acarus. 86. 1773. Holtz Bock. 42. 1604. 1759 K. Holzbock. 42. 1775 Fue i7COrG 1791" F191797- BY 1799 B: 1802 B. 1803 B. Holzlaus. 42. 1752. 47. 1801. Hondluis. 42. 1769 H. Hondsluis 42.011764 “He 767 Vie l77o Me 1807 Ji Hondsluys. 42. 1764 H. Hondsmijt. 42. 1802 B. Hontluys. 42. 1737. Hoogroode Aard-Myt. 137. 1766. luis. 211. 1769. Housluys. 47. 1786. Houtluis. 47. 1769. 1772. 1775. Houtluys. 42. 1738. Hühnerlausmilbe. 26. 1783. Hühnermilbe. 26. 1783. Hummelmilbe. 3. 1776 G. 1783 G. Hundes-Laus. 42. 1730. Hundsbock. 42. 1775 Fü. 1783 G. Hunds Floh. 42. 1604. Eunds aus: 42: 1604.71 752/758) 176) S774 B: (Hundsmilbe. Acar. 1775 M.) Hundsmilbe: 42. 1775 M17832G 11784 E217293 DION Hundstäcke. 42. 1781 S. 1803 B. Hundstieke. 42. 1783 B. Hunds Wurm. 42. 1604. Hundszeck. 42. 1761 P. Hydrachna O. F. Mürr. 1776. Hydr.ellae. 1792. 1803. Hydr. 1776. 1780. 1781. 1784. 1788. 1790. 1791 B. E. 1792021793 BDA 179597 17989 1797179821299 B >. 1802) B. G.'L. 1803 B: Hydrachna abstergens O. F. Mürr. 1781. 204. 1781. 1790. 1792. 1802. 1804. Hydrachna alba, abdomine obovato, disco nigro, furca 1000 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. rufescente; ano papilloso; pedibus anticis crassis. 161. 1780. Hydrachna alba abdomine quadrato, maculis tribus: furca rufa: pedibus anticis crassis. 162. 1780. —— —— subquadrato, maculis quinque obscuris: fur- ca rufa: palpis longis. 181. 1780. Hydrachna albator O. F. Mürr. 1776. 191. 1776. 1778. 1781. 17905 179271802, 1804. —— albatrıx SCHRK. 1803. 191. 1803. Hydrachna albida, abdomine obovato, disco lilio candido, macula utrinque nigra. 180. 1780. ovali, dorso fusco: furca triplicata argen- tea. 176. 1780. Hydrachna aquaticus (L. 1758). 140. 1795. —— bipunctata SCHRK. 1787. 155. 1787. 1803. —— boops SCHRK. 1803. 172. 1803. —— buccinator O. F. Mürr. 1776. 192. 1776. 1778. 1781. 172017921602 1804. Hydrachna caerulea, abdomine globoso, dorso cinereo, furca stellari. 207. 1780. rotundato, macula punctisque fucuis. 192. 1780. caeruleo-virens, abdomine globoso, immaculato, oculis rubris. 197. 1780. Hydrachna calcarea O. F. MùLL. 1776. 152. 1776. 1778. 1790. 1792. 1802. 1804. Hydrachna cinerea, abdomine maculato, postice gibbo; cauda plana tridentata. 203. 1780. Hydrachna clavicornis O. F. Mürr. 1776. 167. 1776. 1778. 1781: 417901792602 1802: clavipalpis SCHRK. 1803. 193. 1803. coccinea SHAW 1799. 141. 1799. 1803. complanata O. F. Mürr. 1776. 188. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792. 1803. 1804. crassipes ©. E. Mürr. 1776.:161. 1776. 177821781: 1790: 1792.0 1802.71803. 1804. —— cruciata SCHRK. 1803. 168. 1803. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1001 Onomatologie. Hydrachna cruenta O. F. MULL. 1776. 142. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792:°1796:1802718031804. Hydrachna cruenta, abdomine distenta, pedibus rubris. 142. 1780. Hydrachna cuspidator O. F. Mürr. 1776. 195. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792. 1802. 1804. decipiens LATR. 1804. 147. 1804. despiciens O. F. MULL. 1776. 147. 1776. 1778. 1781. 1788. 1799. 1791 V7 9219S aD 7971/981802 BAG HIGOAE elliptica O. F. MULL. 1776. 192. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792. 1802. 1804. ellyptica GOEZE 1778. 192. 1778. emarginator O. F. Mürr. 1776. 196. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792.) 18025 1802: equestris SCHRK. 1803. 171. 1803. extendens O. E. Mürr. 1776. 141-1776 1781. 1790. 1792711802: 18035 1804E. Hydrachna flavo-virens, abdomine ovali, octopunctata: furca rufa: pedibus anticis spinosis. 164. 1780. Hydrachna furcata GOEZE 1778. 153. 1778. Hydrachna fusca, abdomine rotundato; striga pone oculos duplici obsoleta. 174. 1780. Hydrachna fuscata O. F. Mürr. 1776. 153. 1776. 1781. 1790. 1792. 1802. 1804. Hydrachna fuscescens, abdomine postice gibbo; cauda plana bidentata. 195. 1780. Hydrachna geographica O. F. Mürr. 1776. 143. 1776. 1778. ZEI ONZ 2 RS OZ NIS O AMEN globator O. F. MULL. 1776. 197. 1776. 1778. 1781. 1782. 172017921798 21802: globatrix SCHRK. 1803. 197. 1803. glomerata SCHRK. 1803. 156. 1803. Hydrachna grisea, abdomine antice flavescente, postice tripunctato; cauda plana sinuata. 206. 1780. —— grisea, abdomine oblongo, postice truncato: punctis lineolisque obscuris. 209. 1780. grisea, abdomine rotundato, disco albo; cauda plana tridentata. 191. 1780. 1002 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Hydrachna grisea, abdomine rotundato, maculis obscuris, disco albo. 191. 1780. Hydrachna grossipes O. F. MULL. 1776. 162. 1776. 1778. 1281..1,7202 1 792:91802. 1803: 1802 hexapoda SCHRK. 1803. 144. 1803. impressa O. F. Mürr. 1776. 204. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792. 1802. 1804. impressa O. F. Mürr. 1781. 146. 1781. 1792. 1803. 1804. —— integrator O. F. Mürr. 1776. 198. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792. 1802. 1804. | —— integratrix SCHRK. 1803. 198. 1803. lavipes OnE. MULL. 1776) 178. 1776. 177817812 1790: 1792. 1802. 1804. —— liliacea O. F. MULL. 1776. 180. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792. 1802. 1804. longicornis ©. E. MULL. 1776. 181177621778. 1781. 1790. 1792. 1802. 1804. lugubris ©. FE. MULE. 1776. 201. 1776917781781 1790. 1792. 1802. 1804. lunarıs On Bs MOET: 17765 202.1776, 17783 MODE 1729. 1802. 1804. lumibes OÖ. Fo MULL. 1776. 171. 1776.°1778 17311790! 1792. 1802. 1803. 1804. Hydrachna lutea, abdomine orbiculari, maculis dorso nigris: furca rufa .187. 1780. ovali, maculis dorsi sex nigris: oculis qua- tuor. 156. 1780. lutescens, abdomine globoso, dorso maculato; cauda cylindrica aequali. 210. 1780. oblongo, antice depresso, strigis duabus nigricantibus, apice coalitis. 150. 1780. ovali, maculis lateralibus nigris, media ignita; tibiis posticis lamellatis. 183. 1780. Hydrachna maculata O. F. Mürr. 1776. 154. 1776. 1778. 1781: 1790. 17921602. 1808. 1804: maculata O. F. MULL. 1776; alia spec. 155. 1776. 1778. 1281. 1792. 180271802: HIST. OVERZ® DE ACAROLOGIE. II. 1003 Onomatologie. Hydrachna maculata varietas O. F. MULL. 1781. 155. 1781. maculator O. F. MULL. 1776. 203. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792. 1802. 1804. —— musculus O. F. MùLL. 1776. 151. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792. 1802. 1804. —— mutabilis SCHRK. 1803. 172. 1803. —— nigro-caerulea, abdomine orbiculari, macula circu- loque albo. 186. 1780. nodata O.- E. MüLL.21716. 173.111776.) 1.728, 1781. 1790: 1792. 1802. 1804. 3 obscura Où Er \ Miri 1.220. 91001776 1177617290: obsoleta On Ber Mure 776. W427 262917762 N78 1 1790. 1792. 1802. 1804. i orbicularıs O. F. MULL. 1776. 187. 1776. 1778. 1781: 12907 1792. 1802718038304 orbiculata O. F. MULL. 1776. 186. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792. 1802. 1804. ovalis O. F. MULL. 17761495 1776. 1778017811790. G. O. 1802. 1804. ovata OSE Minis 1776. iS. 1216.21 BSI 1790: 1792. 1802. 1804. | papillator O. F. Mürr. 1776. 204. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792. 1802. 1804. pustulator O. F. Mürr. 17726. 20501776.) 1778..1781. 1790. 1792. 1802. 1804. retusa SCHRK. 1803. 189. 1803. rostrata SCHRK. 1803. 190. 1803. Hydrachna rubra, abdomine gibbere triplici; cauda plana tridentata. 208. 1780. gibbo; cauda plana emarginata. 196. 1780. obovato, postice nigro; cauda flava cylin- drica,: basi, Coarctata 11921780! ovali, maculis dorsi quinque nigris: oculis quatuor. 154. 1780. —— — — —— — —— tribus nigris: palpis lon- gissimis: oculis quatuor. 155. 1780. rotundato, maculis pluribus: oculis inferis. 147. 1780. 1004 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Hydrachna rubra, abdomine rotundato maculis pluribus: oculis sex. 147. 1780. rufa, abdomine ovali, dorso macula lunata nigra. 202. 1780. rufo-fusca, abdomine ovato, disco obsacro, furca rufes- cente: oculis quatuor. 153. 1780. Hydrachna sinipes GOEZE 1778. 164. 1778. sinuator O. F. Mürr. 1776. 206. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792. 1802. 1804. spinipes O. F. MULL. 1776. 164. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792. 1802. 1804. stellaris O. F. MULL. 1776. 207. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792.7 180250804" sternomelaena. SCHRK. 1803. 178. 1803. strigata O. F. MULL. 1776. 150. 1776. 1778. 1781. 1790. 1292. 1802771804 156.0117 76: stylata SCHRK. 1787. 207. 1787. 1803. Hydrachna subfusca, abdomine globoso, strigis nigris: pedi- bus viridibus. 201. 1780. Hydrachna tabulator TURTON 1802. 210. 1802. T. flavum SCHRK. 1802. 177. 1802. 1803. toryis ©. E. MULL. 1776. 183. 17263117283 17815 1790: 1792. 1802. 1804. — tricuspidator O. F. MULL. 1776. 208. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792. 1802. 1804. tröfurcalis ©. Fe MULL. 17765 1762017761788 1790. 1792. 1802. 1804. truculenta GOEZE 1778. 209. 1778. truncatella O. F. MULL. 1776. 209. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792. 1802. 1804. —— tubulator O. F. Mürr. 1776. 210. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792. 1804. —— umbrata O. F. Mürr. 1776. 147. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792. 1802. 1804. — undulata O. F. MULL. 1776. 156. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792. 1802. 1804. ustulata SCHRK. 1803. 186. 1803. Hydrachna variegata, abdomine subquadrato, maculis albi- dis, caeruleis, fuscisque. 189. 1780. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1005 Onomatologie. Hydrachna vernalis O. F. Mürr. 1776. 165. 1776. 1778. 1781. 17207 17923 18025180 —— versicolor O. F. MULL. 1776. 189. 1776. 1778. 1781. 1790. 1792. 1802. 1803. 1804. Hydrachna virens, abdomine ovato, compresso, supra plani- usculo, subtus carinato: furca lutea: palpis inferis. 149. 1780. —— virescens, abdomine ovali, disco saturato: furca rufa. 165. 1780. viridis, abdomine depresso, antice emarginato, fascia media alba. 188. 1780. globoso, dorso maculato, oculis rubris; cauda cylindrica, basi coarctata. 197. 1780. immaculato; cauda plana integra. 198. 1780. ovato, compresso, supra sulcato, subtus carinato: palpis inferis. 151. 1780. Hydrachnae. Hydr.ellae. 1781. 1783. 1791. Hydrachne. Hydr.ellae. 1792. Hydr. 1792. 1795. 1796. 180271803, CI 15042E: —— blanchâtre. 191. 1792. 1804. brunätre. 153. 1804. clavicorne. 167. 1792. 1804. crassipede. 161. 1792. 1804. crétacée. 152. 1792. 1804. échancrée. 196. 1792. 1804. effacée. 174. 1792. 1804. elliptique. 192. 1792. 1804. enfoncée. 140. 1804 L. 146. 1792. 1804. 204. 1792. 1804. ensanglantee. 142. 1792. 1804. entiere. 198. 1792. 1804. essuyeuse. 204. 1792. 1804. etendue. 141. 1804. étoilée. 207. 1792. 1804. géographique. 143. 1792. 1804. globuleuse. 197. 1792. grossipede. 162. 1792. 1804. —— latipéde. 178. 1792. HARE Fe 1006 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Hydrachne latipéde. 178. 1804. liliacée. 180. 1792. 1804. longicorne. 181. 1792. 1804. —— lugubre. 201. 1792. 1804. lunaire. 202. 1792. 1804. lunipede. 171. 1792. 1804. maculee. 154. 1792. 155. 1792. 203. 1792. 1804. mamelonnée. 204. 1792. 1804. noduleuse. 173. 1792. 1804. obscure. 153. 1792. ombrée. 147. 1792. 1804. ondulée. 156. 1792. 1804. orbiculaire. 187. 1792. 1804. orbiculee. 186. 1792. 1804. ovalaire. 175. 1792. 1804. ovale. 149. 1792. 1804. plane. 188. 1792. 1804. pointue. 195. 1792. 1804. printaniere. 165. 1792. printanniere. 165. 1792. 1804. pustulée 205. 1792. 1804. rayée. 150. 1792. 1804. sinuée. 206. 1792. 1804. souris. 151. 1792. 1804. spinipede. 164. 1792. spinipede. 164. 1804. surnoise. 147. 1792. 1804. torris. 183. 1792. 1804. tricuspidee. 208. 1792. 1804. trifourchue. 176. 1792. 1804. trompette. 192. 1792. 1804. tronquée. 209. 1792. 1804. tubulée. 210. 1804. tubuleuse. 210. 1792. versicolor. 189. 1792. 1804. Hydrachne. Hydr. 1799 S. Hydrachnées. Hydr. 1800. Hydrachnellae LATR. 1802; p. 36. Hydr.ellae. 1802. 1804.. AT TTT] HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1007 Onomatologie. Hydrachnelles. Hydr.ellae. 1803. 1804. Hydrachnes. Hydr.ellae. 1804. Hydr. 1804 L. Hydrachnés. Hydr. 1802 W. Hydracna Cuv. 1800. Hydr. 1800. 1801. Hydracna aquatica (L. 1758). 140. 1801. cruenta (O. F. MULL. 1776). 142. 1801. Hydracne. Hydr. 1801. étendue. 141. 1792. Hydracnellae. Hydr.ellae. 1802. Hydracnelles. Hydr.ellae. 1802. Hydracnés. Hydr.ellae. 1798. Hydrarachna Herm. 1804. Hydr. 1804 H. Hydrarachna erythrocephala HERM. 1804. 157. 1804. extendens (O. F. MULL. 1776). 141. 1804. fuscata HERM. 1804. 169. 1804. geographica (O. F. Müll. 1776). 143. 1804. globulus HERM. 1804. 142. 1804. histrionica HERM. 1804. 170. 1804. impressa (0. F. MULL. 1776). 146. 1804. liliacea (O. F. MULL. 1776). 180. 1804. longipalpis HERM. 1804. 159. 1804. lumpes (O. F. Mürr. 1776). 171. 1804. lutescens HERM. 1804. 185. 1804. maculata (O. F. Mürr. 1776). 154. 1804. maculator (O. F. MULL. 1776). 203. 1804. spinipes (O. F. MULL. 1776). 164. 1804. undulata (0. F. MULL. 1776). 156. 1804. versicolor (O. F. Mürr. 1776). 189. 1804. Hydrarachne. Hydr. 1804 H. arlequin. 170. 1804. enfumée. 169. 1804. erythrophthalme. 157. 1804. globule. 142. 1804. jaunâtre. 185. 1804. longipalpe. 159. 1804. RE Imab-koma. 140. 1776. 1008 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Imak-boma. 141. 1780. Indiaansche Myt. 53. 1769. Indianische Milbe. 53. 1775. Insect (Du). 2472 1748; 268. 1772: 1774) 1719. 2725 1790: 71% Insect (Eng.). 98. 1764. 119. 1763. 137. 1755. 142. 1758. 268. 1/03. say 760: 1761: 17625 WCE 705291775: Insect (Ned.). 98. 1770. 268. 1763. 1779. Insect (Noor.). 137. 1753. Insecte. 38. 1796. 39. 1796. 1804. 142. 1758. 211. 1768. 241. 1730. 248. 1768. 268. 1755. 1770. 1771. Insecte de la peau des galeux. 268. 1757. Insecten-myt. 3. 1766 R. 1767 R. Insect of the itch. ‘268. 1771. :1798. Insect on snails. 77. 1771 A. Insect op de korken van flessen in kelders. 237. 1760. 1778. Insectum. 26. 1702. 42. 1772 B. 119. 1776. 268. 1757. 1762. WSS NITE MITT SANT RSE: Insectum casei. 243. 1691. Insekt (Dui.). 137. 1754. 211. 1765. 1776. 248. 1765. 267. 1776. 268. 1783. 1790. Itch acarus. 268. 1763. 1773. animal. 268. 1763. 1773. mite. 268. 1763. Ixode. Ix. 1795. 1796. 1802. 1803. 1804 L. des buissons. 58. 1804 L. du rhinocéros. 66. 1804 L. égyptien. 45. 1804 L. espagnol. 45. 1804 L. nigua. 47. 1804. reduve. 42. 1804 L. réduve. 64. 1804. ricin. 42. 1804 L. Ixodes LATR. 1795. Ix. 1795. 1796. 1802. 1804 L. Ixodes aegyptius (L. 1758). 45. 1804 L. hispanus (F. 1787). 45. 1804. nigua (DE GEER 1778). 47. 1804. reduvius (L. 1758). 42. 1804 L. HIST: OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1009 Onomatologie. Ixodes rhinocerotis (DE GEER 1778). 66. 1804 L. vicinus (L. 1758). 42. 1804 L. vicinus OLIV. 1797. 64. 1797. sylvaticus (DE GEER 1778). 58. 1804 L. J. Jatebuca. 57. 1804. Jatebucu. 57. 1775. Johannisbeermilbe. 78. 1775 M. 1781 S. 141. 1787. 1804 P. Jordluus. 137. 1784. Junge Hummelmilbe. 70. 1776. K. Kaas-maai. 227. 1766. Kaas-myt. 227. 1766. 1769. Kaasmijt. 227. 1760. 1775. 1802. Käferartige Milbe. 286. 1781. 1790. 1803. Kaäterlaus. 3.1775 M 1788.G 22571778. Kätermilbe. 3. 1775 Fü, M.122767G211 7287ER. 10783" Ge 12784; 1787 HH: 1790XBX WONEN ZO8MVE 1808 K.-S..22.:1778. 292. 1787. 297: 17275. 718839917872 Käsemade. 227. 1747. 1752. Käsemiete. 243. 1774. Käsemilbe. Acar. 1776 S. 227. 1775. 1776. 1778 enz. 245. 1804. von Schweizer-Käse. 227. 1749. Kässmilbe. 227. 1775. Käsz Miete. 227. 1734. Käszmülbe. 231. 1687. Käszwurm. 227. 1758. Kampernoelje-myt. 292. 1769. Kanalmilbe. 32. 1783. 33. 1783. 36. 1775. Karapat. 57. 1768. 1769 V. Karapata-Laus. 57. 1777. Karapate. 50. 1778. 1791. Karmosinmilbe. 211. 1781. 1803. 54 1010 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Karmosinrothe Wassermiete. 141. 1803. Kasemilbe. 227. 1787. Keulenhörnige Wassermiete. 193. 1803. Keulenhorn. 167. 1778. Kevermyt. 3. 1767 R. Killib-Innua. 268. 1776. 1780. Klaa-Mak. 268. 1765. 1767. Klaamark. 268. 1775. Klaanak. 268. 1776. Klaanek. 268. 1793. Klamask. 268. 1759. Klädmask. 268. 1780. Klaomask. 268. 1754. Klämask. 268. 1761. Kleider Milbe. 26. 1803. Kleine braune Wasserspinne. 177. 1761. en roodverwige spin. 137. 1737. fluweelroode Aard-spin. 137. 1766. Myt in de aarde. 232. 1766. roode spin. 135. 1760. waterspin. 142. 1766. 172. 1766. met zwarte cieraden. 143. 1766. rothe Milbe. 139. 1780. Rietlaus. 42. 1777 P. — Wassermilbe. 140. 1778. 142. 1791. Wasserspinne. 142. 1758. 147. 1798. rothfärbige Spinne. 137. 1752. scharlachfarbige Spinne. 137. 1778. Spinne. 208. 1761. Kleines Strauchmilblein. 78. 1781. Strausmilbchen. 78. 1781 Fi. Kleine Weidenrosenlaus. 74. 1758. Klippemid. 101. 1775. Klumpfuss. 162. 1778. Knobbelpoot. 277. 1769. Knotenfüssige Milbe. 278. 1781. 1803. Knotenfuss. 173-1773) 277. 1715: Knotty legged acarus. 277. 1773. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1011 Onomatologie. Körnchen. 199. 1764. Kohlmeisenmilbe. 258. 1781. Korreltje. 199. 1770. Kôproc. 42. 1768 J. Krätzemilbe. 268. 1798. Krätzinsect. 268. 1799. Krätzmilbe. 268. 1778. 1783. 1786. 1787. 1789. 1790. 1791, 1794. 1794. 1796. 1801. 1803. Kräze-Milbe. 268. 1803. Kräzethierchen. 268. 1761. Kratzemilbe. 268. 1794. Krid-Orm. (268: 1763) 1265% 17.76:. 1798. \ Kpörov. 42. 1602. 1618. 1623. 1638. 1644. Kroton. 42. 1769 H. 1775 M. Kpotovoc 42. 1602. 1618. 1623. 1638. 1644. Kopórwv. 42. 950. 1180. 1552. 1588. 1602. 1604. 1618. 1623. 1638. 1644. 1702. 1717. 1735. 1748. 1754. 1756. 1769. 176847 1274 Gel Za Ba leo: Kovrwv. 42. 1677. Kühmilbe. 42. 1793 D. Kugelförmige Wassermiete. 197. 1803. Kugelwasserspinne. 197. 1782. Kugler. 197. 1778. Kuhmilbe. 42.1775 MINE 1183 GP 1791 E.11728 AM Kuhtecke. 42. 1730. Kuvapura. 42. 1180. Kuvvopta. 42. 1768 J. Kuvopvta. 42. 1180. 1602. 1618. 1623. 1638. 1644. Kuvogatothg. 42. 1180. 1602. 1604. 1618. 1623. 1638. 1644. 162272. 1168. ]. IZZAKG: Kuvopöarorng. 42. 1602. 1618. 1623. 1638. 1644. L. Länglichtrunde Wasserspinne. 192. 1778. Täusgen. 12.1752. der. Insekten: “3. 1/52: Lancinista. 42. 1677. 1012 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Landkarten-Wasserspinne. 143. 1778. Langfüssige Wassermiete. 161. 1803. Langhörnige Milbe. 104. 1803. Langhorn. 101. 1775. 1803. 181. 1778. Langhornigte Milbe. 104. 1781. Large dog Tick. 47. 1763. Laufende Käferlaus. 3. 1778 F. 1791 F. Laufkäfermilbe. 22. 1803. Laus. 3. 1761 S. 1767 G. 1774 M. 15. 1792. 120. 1776. 142. 1778. 200. 1776. 211. 1776. 247. 1774. 249. 1720. 268. 17,792 Wigs: an Ameisen. 10. 1756. auf den Kefern. 3. 1730. Rehböcken. 42. 1730. der Canarien-Vögel. 26. 1730. Tiegerthiere. 63. 1730. in Zuckerzeug. 243. 1756. vom Staaren. 253. 1730. von der Turtel-Taube. 26. 1730. eimer Henne. 26. 1730: Leichenmilbe. 244. 1781. Lepidopterine Mite. 97. 1794. Lepte. Lept. 1796. 1802. 1804. Leptus LATR. 1796. Lept. 1796. 1802. 1804. Leptus phalangii (DE GEER 1778). 211. 1796. Lerchenmilbe. 26. 1781 S. Libellenmilbe. 199. 1783. Lies. 268. 1604. Lilienwasserspinne. 180. 1778. Limnochare. Limn. 1796. 1803. 1804. Limnochares LATR. 1796. Limn. 1796. Limnochares aquaticus (L. 1758). 140. 1796. (Linobiidae. p. 699.) Linsenförmige Wassermiete. 187. 1803. Little black garden-Acarus. 5. 1773. bladder of water. 268. 1703. scarlet spider. 137. 1763. 1773. Longicorne. 101. 1789. REESE HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1013 Onomatologie. Loopende luis op de Aard- of Mest Torren. 3. 1769 H. 22. 1.269: Louse. Acar. 1763 D. 12. 1758. 58. 1785. 1786. 142. 1774. 249. 1771. Louse of Insects. 3. 1758. the bat. 28. 1764. — Beetle 3.1258. 11763. —— —— chafinch. 256. 1771. —— —— starling. 253. 1771. 1773. woodpecker. 260. 1771. on ants. 10. 1743. 1744. 1754. 1771. 11. 1771. beetles) 3. me humble-bees. 3. 1771 A. sweet meats. 243. 1743. Touyette. 42. 1768 Vi 17692 Val DN ZE VO Vz 1804 L. Lozenge Acarus. 60. 1789. Euis 3.217672 K. 11. 1738. 58. 787s 14201766) 2271760! 1769. 249. 1760. 1718. 268. 1767. der Meezen. 258. 1769. Luisje. 142. 1766. 248. 1776. der kanarievogels. 26. 1769. Luis op de Aardkever. 3. 1767 R. Doodgraaver. 3. 1767 R. hen. 26.1760. 1278: hommels. 3. 1760 B. 1778 B. op den leeuw. 67. 1760. 1778. spreeuw. 253. 1760. 1778. —— tijger. 63. 1760. 1778. — de tortelduif. 26. 1760. 1778. —— drogeryen. 227. 1778. hommels. 3. 1767 R. —— mieren. 10. 1744. 1760. 1778. 11. 1760. 1778. —— paardevliegen. 3. 1767 R. —— slakken. 77. 1760. 1778 B. —— suikergebakken. 243. 1744. 1760. 1778. vlooien. 227. 1778. van de luizige tor. 3. 1760 B. 1778 B. E SI 7) 1014 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Luis van den vledermuis. 28. 1770. Lungenmoosmilbe. 213. 1781. 1803. Luys der hoorntorens. 3. 1738. Euyske. 19.517827: der Insekten 23.1789. M. Maade (Ned.). 227. 1769. Made (Ned.). 231. 1690. (Dure 117267. in den Cabinets. 242. 1756. dürrer Frucht. 243. 1756. —— trockenem Fisch. 243. 1756. Fleisch. 243. 1756. Mählmilbe. 227. 1761. Mäuschen. 151. 1778. Mäuselaus. 99. 1781. 1803. Mahl 227. 1761: 1769. Maisen-Laus. 258. 1730. 1775. Mala 231% 317774: Marginated-sided stone acarus. 297. 1773. Maulwurfsmilbe. 211. 1803. Maur. Acar. 1772 ©.-1774 ©. 227. .1775.Acar...1802. Maus Milbe. 24. 1803. Meal acarus. 227. 1763. Meat. 227. 1769. Meelmid. 227. 1775. 1776. Meelmide. 227. 1793. Meel-Miete. 227. 1734. Meelmilbe. 245. 1804. Mehlmal. 231. 1781. Mehlmiete. 227. 1778. Mehlmiethe. 227. 1778. Mehlmilbe. 227. 1759.41 761.1767. (1-774. 1775 777. 1778; 1783. 1785. 1790. 1801: 1803. 242; 1786.:268..1767..1275. Mehlwurm. 227. 1758. Meisenlaus. 258. 1775. 1776. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1015 Onomatologie. Melkemark. 237. 1775. Melkemid. 237. 1775. Melkmyt. 237. 1769. Melwe. Acari. 1803. Menschengesicht. Hydr.ellae. 1776. Menschenlarve. Hydr.ellae. 1776. Merkub-koma. 248. 1776. 1780. Meyt. 268. 1717. 1735. 1754. 1756. Mid. Acar. 1772 B. 1775 H. 231. 1765. 268. 1764. Mida. Acar. 1786 S. Midde. Acar. 1797. Mide. Acar. 1793 B. meel PPT i TASS). Midas. Acar. 1704. 1721. 1732. 123. 1704. 1720. 1732. 227. 1704s 172121732. 2177218 Miete. Acar.) 1774 1B.) 2271752) 17885) 17911793) 1797. 12992718027 180327 268. 7ASMELBSR 1793217972), 1799. 1801. 1803. im: Meel., 227. 1765: Miethen (groep). Acari. 1803. Miide.»227. 1779. 268.1779.27211221752. (Milbe. Acar. 1660.) Milbe. Acar. 1761 P. S. 1166. S..enz. 3.21766,5:.1774 B: MGS. Geil. 1710.,28..12942 1790.40. 1771641373 7665 _ 141. 1766. 142. 1776. 146. 1776. 184. 1776. 227. 1753. IAE 17270: 01776 017080179923 017592341776; 237. 1759. 1776. 243. 1759. 245. 1779. 246. 1794. 1796. 241. 1.2.29. 2485 1776s 1782. Acar. 1797. 1802-1803: 262. 1775. 264. 1775. 267. 1776. 268. 1766. 1774, 1775. 122612788. 1789. 21790 1220:.217291231721891729221792: 7952172: 1790; Milbe an kleinen Vögeln. 253. 1783. 1789. auf alten Schweineblasen. 243. 1775. Habermehl. 231. 1775. Mandeln. 243. 1775. — der Stubenfliege. 248. 1783. Milben (groep). Acari. 1795 S. 1796. 1798. 1801. 1803 A. S. (fam.) Tyr. 1759. = 1016 - DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Milbenmilbe. 70. 1790. 227. 1781. Milbenspinne. 85. 1803 A. Milchmilbe. 237. 1775. 1790. 1803. Mite (Fra.). Acar. 1704. 1721. 1732. 1762. 1765 M. Par: 1804 H. 26. 1781. 1782. Ix. 1802. 85. 1804. 123. 1704. 1720. 1732. 1804. 138. 1804. 139. 1804 L. 148. 1804. 199. 1804. 211. 1804. Tyr. 1802 1803. 1804. 227. 1694. 1204 717212717272 A732 31742211765. 1769 ZE anes ZZZ O7 17995 18027018038 2314 17862 1743 1768. 243. 1789. 244. 1789. Acar. 1797. 1798. 1799. 268. 1788. 1789. 1793. 1797. 1799. 1801. 1803. 269. 1804. 277. 1804. 292. 1804. Mite: (Eng,). Acar. 1763 D. 1764 D.1771 ASS 775: ME 1477 Bl. 1786 W. 85. 1668. 1677. 227. 1668. 1677. 1725. 1762. 1769 1771. 1788. 1791. 1292: 1179951 1802771803772312 1771232. 1668. 1677. 237. 1668. .111677.\ 243:21271.2268: 1708917102 17562 1801118034277 016682016077! Mite à écailles. 96. 1804. among figs. 242. 1712. à pinces. 123. 1733. aquatique. 140. 1804. 197. 1780. à tache. 192. 1778. Mite chélipède. 254. 1804. ciron. 227. 1802. coleoptrée. 297. 1802. crassipede. 5. 1804. dans les cabinets des curieux. 242. 1754. 1765. 1774. poussières de dreche. 231. 1765. 1774. de gruau d’avoine. 231. 1765. 1774. d'automne. 122. 1804. de chair morte. 243. 1754. farine. 227. 1764. —— —— figues. 98. 1765. 1774. 242. 1765. 1774. fromage. 233. 1765! 16. 1791. fruits secs. 243. 1754. la chauve-souris. 28. 1804. conferve. 282. 1789. 1792. corneille. 264. 1789. = E © HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. Onomatologie. dela farıne. 227% 1789. 1804. fermentation. 232. 1789. Valgue marine. 118. 1779. Valouette. 26. 1789. la mésange bleue. 258. 1789. mousse. 277. 1789. poule. 26. 1804. tremelle. 286. 1789. trémelle. 286. 1789. vigne. 78. 1789. l’hirondelle. 27. 1804. poisson mort. 243. 1754. des baies. 78. 1802 W. bois. 78. 1789. bourdons. 3. 1804 L. cadavres. 18. 1804. 244. 1789. 1792. caves. 5. 1804. champignons. 292. 1789. chauve-souris. 28. 1789. coleopteres. 3. 1762. 1764 G. 1799. coleopteres. 3. 1789. coléoptères. 3. 1802 W. 1804 H. cousins. 148. 1789. faucheurs. 211. 1789. 1802. 1804. graminées. 91. 1789. Echens 277. 1789! limagons. 77. 1789. mites. 227. 1789. moineaux. 255. 1798. mouches. 248. 1789. 1802. olseaux. 255. 1798. petits oiseaux. 253. 1804. pierres. 223. 1789. pucerons. 30. 1802 W. 139. 1789. rayons de miel. 237. 1804. rivages. 105. 1789. 1792. saules. 78. 1789. gale. 268. 1789. 1798. 1802. 1804. 1017 1018 Mite = parti © DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. des tortues. 55. 1789. destructeur. 242. 1789. destructive. 242. 1792. dimidiée. 231. 1704. domestique. 243. 1804. du chardoneret. 26. 1789. lait! 23u 11789! —— Lichen. 6. 1792. des hêtres. 299. 1789. de terre. 6. 1789. — merle a collier. 44. 1789. —— pic moyen. 262. 1789. —— rhinocéros. 66. 1804 L. —— sureau. 85. 1789. varec. 23. 1789. fileuse. 85. 1804 L. gymnoptere. 120. 1802. 125. 1802. in bacon 243. 1696. cabinets of the curious. 242. 1743. — cheese. 230. 1771. 231. 1665. — flesh. 243. 1696. oatmeal dust. 231. 1664. longicorne. 101. 1802 W. on dryed figs. 243. 1743. on dryed flesh. 243. 1743. on dryed fruits. 243. 1743. passerine. 255. 1802. pique. 47. 1788. 1804. puceron. 30. 1792. réduve. 42. 1802 W. 1804 L. ricin. 42. 1802 W. ricinoide. 42. 1804 L. rouge. 139. 1773. 1744. 1754. Mites (Fra.) (groep). Acari. 1771. 1800. 1802 L. 1804 H. L. aquatiques. Hydr.elles. 1796. 1802. 1804 H. L. Mite des petits oiseaux. Avic. 1804. domestiques (fam.). Tyr. 1804. spinitarse. 229. 1804. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1019 Onomatologie. Mite tisserand. 85. 1798. 1802 W. tisseranne. 85. 1804 H. —— tortue. 29. 1789. 1790. 1792. —— vagabonde. 243. 1765. 1774. 277. 1765. 1774. vegetative. 32. 1804. 33. 1804. MitonssAcar. 17045172 MSD 2278 1704.71721.17325 1221: Mitte. Acar. 1769 V. 1771 G. 1778 G. 1783 G. R. 1784 S. 1788 S. 1788. R271790702 1792 My Pst 17721,.G.17781G: Ix 1801. 47. 1278. 56. 1228. 71..17217G..1778-G.:85. 1778. 120. 1778. 1804. 142. 1771. 1778. 143. 1778. 148. 1778 211, 1221.92 172852274 1762 2476801769 1770: Wi 1725. 17288 NAO NSS. 0417070233 0417740237: 1778. 1789. 241. 1778. 242. 1789. 243. 1778. 247. 1744. 1771. 1778. 248. 1771. 1778. Acar. 1802. 251. 1800. 268. 17715-1790), 2772217282 292.6 i778: Mitte a écailles. 96. 1778. a longues antennes. 101. 1792. alsacienne. 42. 1792 M. américaine. 47. 1792. a pattes rousses. 42. 1792 M. appendiculée. 213. 1792. aquatique a ailerons. 296. 1778. ronde. 142. 1778. rouge. 142. 1773. 1778. 146. 1778. à queue. 192. 1778. a rebord. 292. 1778. auréolée. 48. 1792. brune des mouches. 248. 1762. 1764. 1785. 1788. 1799. 1800. ciron 1227. 1792: coléoptère. 297. 1792. crassipède. 5. 1792 M. cuirassée. 292. 1797. de cayenne. 57. 1792. de la dysenterie. 237. 1792. farine. 227. 1778. gale. 268. 1778. 1792. l’alouette. 26. 1792. BALL EEL 1020 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Mitte de la poule. 26. 1778. KEREN vigne. 78. 1792 M. Vécorce des arbres. 277. 1778. 1804. Leipsic 42591792: M. Viguane. 48. 1792. denticulée. 71. 1792. de Phalangina. 211. 1792. Mitte des baies. 78. 1792 M. PEPE Cees eee her ee Batates. 119. 1792. boeufs. 42. 1801 L. bourdons. 3. 1778 G. buissons. 58. 1778. 1804 L. champignons. 292. 1792. coccinelles. 267. 1789. coleoptères. 3. 1785. coléopteres. 3. 1788. coléoptères. 3. 1784. demoiselles. 199. 1778. faucheurs. 211. 1778. feuilles. 21. 1789. 1792. fneus.)23. 1792. graines. 78. 1792 M. gymnoptères. 146. 1792. limagons. 77. 1792. livres. 95. 1792. Mittes. 70. 1792. moineaux. 255. 1778. 1792. mouches. 8. 1789. 1792. 248. 1778. 1792. mousses. 248. 1792. 277. 1792. 280. 1789. petits oiseaux. 253. 1778. pucerons. 139. 1778. roches. 223. 1792. tremelles. 286. 1792. ulcères galeux. 268. 1801. de Zottera. 118. 1792. Mitte domestique. 243. 1771. 1778. 1792. 1804. du chardonneret. 26. 1792. —— —— fromage. 227. 1791. HIST!) OVERZY DY ACAROLOGIE. PII. 1021 Onomatologte. Mitte du gramen. 91. 1792. lait. 237. 1792: lanier écorcheur. 41. 1789. — Phaeton. 261. 1792. phalangium. 211. 1792. Rhinoceros. 66. 1778. 1788. saule. 78. 1792 M. sureau. 85. 1792. Zostera. 118. 1792. écarlate. 211. 1792. égyptienne. 45. 1792. éléphantine. 51. 1792. faucheur. 221. 1778. 1804 L. féconde. 90. 1792. fileuse. 87. 1778. 227. 1797. géniculée. 277. 1792. grosse. 57.112792: indienne. 53. 1792. jaune. 74. 1792. leucure. 14. 1792. longicorne. 101. 1792. 104. 1789. mourante. 113. 1792. ondée. 61. 1792. pallipede. 44. 1792. paresseuse. 211. 1792. Pique. 47. 1778. Tayeen 54. 1792. reduve 42. 1776.Gs 1788 7R217922M: ricinioide. 42. 1778 G. 1792 M. rouge. 93. 1792. rouge des mouches. 120. 1762. 1764. 1785. 146. 1762. 1764. 1799. 1800. rude. 274. 1792. Mittes (groep). Acari. 1778. 1797. 1800. (fam.) Tyr. 1778. 1804. Avic. 1778. aquatiques. Hydr.ellae. 1778. d'eau. Hydr.ellae. 1771. des oiseaux. Avic. 1778. "DREIER COUR Eisai 1022 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Mitte sangsue. 42. 1792 M. 57. 1792. satinée aquatique. 140. 1778. terrestre. 138. 1778. sauterelle. 258. 1792. sirom. 227: 1792: soyeuse. 274. 1792. testudinée. 29. 1792. tique. 42. 1792. tisserand. 85. 1792 M. ulcerante. 268. 1792. ulcereuse. 268. 1792. vegetative, 32.1778. 1792: 333.11 7i78: vert dorée. 48. 1792. vibrante. 57. 1792. Mjöl-mal. 231. 1774. (Mole. Acar. 1660.) Mor, Acar. 177220. 227. 17172917178: Mobile. 113. 1789. Modermilbe. 242. 1781. 1803. Moll. Acari. 1803. Mondfüssige Wassermiete. 171. 1803. Mondfuss. 171. 1778. Mondwasserspinne. 208. 1778. Moorschnepfenmilbe. 243. 1804. Moosmilbe. 277. 1781. 292. 1783. 293. 1803. Mosca canina. 42. 1774 G. Mot (Noo)! 227. 2117792.2312 1265. 1787. Mouche. 227. 1742. Moucheron sauteur. 57. 1760. Miube. “221. 91769: Mückenmilbe. 125. 1781. 1803. Mülbe. Acar. 1752. 227. 1752. Musca canina. 42. 1588. Mushroom yellow acarus. 113. 1773. Myt. Acar: 1765 P. 762R! 1769s Vill 775 (Maal BIE 1779 R. 1781 R. 3. 1767 K. 1769 H. 44. 1769. 95. 1760. 1778. 227.1769. 1177017855 2301760: AAE NZ IENS ZE HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1023 Onomatologre. 1787. 242. 1769. 248. 1769. Acar. 1802. 262. 1769. 264. 1769. 268. 1769. Myt der boomen. 78. 1769 V. honden. 42. 1769 V. kanarievogels. 26. 1769. ossen. 42. 1769 V. planten en kruiden. 85. 1766. 1767. schapen. 42. 1769 V. schildpad. 46. 1771. torren. 3. 1769). tuinen 5.2.1262. vinken. 255. 1769. wien. 23.217018 zostera. 118. 1781. zywormen. 1. 1769. Myte (Fra.). 227. 1769. Myt in de kabinetten der liefhebbers. 242. 1744. 1760. 1778. Haveren-gort-stof. 231. 1760. 1778. het meel. 227. 1276. kaas. 231. 1680. —— Mout-stof. 231. 1760. 1778. spek. 248. 1697. vlees. 243. 1697. Mytken. Acar. 1737. 227. 1737. Myt op gedroogde visch. 243. 1744. 1760. 1778. vrugten. 237. 1760. 1778. 243. 1744. 1760. IE Leda, Karla 1778. gedroogd vleesch. 243. 1744. 1760. 1778. hommels. 3. 1767 R. paardevliegen. 3. 1767 R. vijgen. 95. 1760. van de Kaas. 227. 1769: den citroenboom. 100. 1771. — de raazende schurft. 268. 1769. — Haveren-Meel. 231. 1769. —— het oude graan. 227. 1769. — Moutstof. 231. 1769. 1024 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. N. (Nag-Miete. Acar. 1734. 1740.) Nashornmilbe. 66. 1783. Nat. Acar. 1779 R. 1781 R. Notaspe. Oribatei 1804. Not. 1804. acrome. 298. 1804. ailé. 296. 1804. cassidé. 37. 1804. chatain. 279. 1804. clavipède. 284. 1804. corynopède. 283. 1804. deux-poils. 281. 1804. horrible. 273. 1804. huméral. 292. 1804. paresseux. 275. 1804. tégéocrane. 288. 1804. théléprocte. 291. 1804. Notaspis Herm. 1804. Oribatei 1804. Not. 1804. Notaspis alatus (SCHRK. 1803). 296. 1804. acromios HERM. 1804. 298. 1804. bipilis HERM.-père. 1804. 281. 1804. cassideus HERM. 1804. 37. 1804. - castaneus HERM. 1804. 279. 1804. clavipes HERM. 1804. 284. 1804. coleoptratus (L. 1758). 297. 1804. corynopus HERM. 1804. 283. 1804. horridus HERM.-pere. 1804. 273. 1804. humeralis HERM. 1804. 292. 1804. segnis HERM. 1804. 275. 1804. tegeocranos HAMMER 1804. 288. 1804. tegeocranus HERM. 1804. 288. 1804. thelebroctos HAMM. 1804. 291. 1804. theleproctus HERM. 1804. p. 91. 291. 1804. ER BEI O. Oeuf. 145. 1799. 199. 1778. Oevermyt. 105. 1769 H. 1770. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1025 Onomatologie. Okok. 227. 1780. 268. 1776. Olyphants-Luis. 51. 1769. Omzwervende myt. 277. 1760. Ongedierte. 268. 1779. Ontuig. 36. 1769. Oogst-Weegluis. 122. 1756. 1769. 1770. Oribata Latr. 1802. Orib. 1802, ook p. 810. geniculatus (L. 1758). 277. 1802. Oribate. Orib. 1802. 1803. 1804. (Oribatei, p. 766.) Ostmid.2227. 17753 1276: Ostmidde. 237. 1799. Ostmide. 227. 1793. 12 Pallipede. 44. 1789. Parasite (Fra.). Par. 1795. 120. 1789. (Parasitinae, p. 41.) Parasitus LATR. 1795. Par. 1795. Parasitus coleoptratorum (L. 1758). 3. 1795 L. R. Patata-Louse. 57. 1725. 119. 1725. Patatesmilbe. 119. 1776. Patat-lôss. 119. 1800. Patatte-Luis. 57. 1765. 119. 1770. 1786. Patattes-luis. 119. 1718. 1763. 1769. Pactat 119217961799; Pedecello. 268. 1560. 1605. Pedicello. 268. 1585. 1594. 1597. 1600. 1602. 1604. 1618. 11623. 1638. 1644. 117227 17651778 1776; Pedicellus. 268. 50. 60. 1585. 1598. 1594. 1597. 1600. 1653. 1657. 1658. 1660. 1665. 1690. 1702. 1717. 1718. 1735. 174801254. 17565 175221759 112.685 11693017228 79. Pedicillus. 268. 1728. Pediculus. 3. 1683. 11. 1728. 12. 1737. 28. 1754. 45. 1602. 1618. 1623. 1638. 1644. 123. 1777. 248. 1683. 268. 60. 1810115833... 1539 XenZ. Pediculus abdomine orbiculato linea alba, scutello trilobo, rostro albo. 56. 1759. 65 1026 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Pediculus acaroides PALL. 1772. 62. 1772. acaroıdeus PALL. 1784. 62. 1784. Pediculus agrestis. 42. 1602. 1618. 1623. 1638. 1644. Pediculus bombyliorum. 3. 1738. Pediculus canınus L. 1758. 42. 1754. 1758. 1759. cerambycinus ScoP. 1763. 239. 1763. 1789. coccineus Scop. 1763. 211. 1763. 1789. gryllotalpae F. 1777. 125. 1777. 1794. 1802. Pediculus in cimicibus aquaticis. 142. 1740. insectorum. 3. 1737. volatilium. 3. 1746. 1754. 1759. manuum. 268. 1602. 1608. 1656. Pediculus muscae. 243. 1759. Pediculus muscae fenestralis GOEZE 1776. 248. 1776. Pediculus muscarum. 22. 1759. Pediculus musculi SCHRK. 1781. 99. 1781. 1789. 1790. 1802. 1803. opilionis O. FE. Murr. 1776. 211. 1726. ovinus L. 1758. 42. 1758. Pediculus palpebrarum. 268. 1310. Pediculus pari L. 1758. 258. 1760. 1767.) 1769.217225.1281% 12827. 17891790.2129421802: pari majoris L. 1759. 258. 1740. 1759. 1775. pari palustris Scop. 1772. 258. 1772. 1776. 1779. ricinoides L. 175856. 11758. 1760. 1762. "1767017691 IZZO BG. 1817872717902 17942281801@318022 ricinoides F. 1781. 56. 1781. rostratus Scop. 1763. 125. 1763. 1789. Pediculus scarabaei. 3. 1746. currens.. 3. 1746. 1754. 1759. scarabaeorum canali adfixus. 36. 1746. 1759. 1766. discurrens. 3. 1727. in canali suo immota sedens. 36. 1727. subflavus scarabaeis infestus. 3. 1746. 1754. 1759. sylvestris. 47. 1756. Pediculus vespertilionis. 28. 1740. 1767 L. Pedoscello. 268. 1585. 1594. 1597. 1600. Pellicello. 268. 1602. 1604. 1618. 1623. 1638. 1644. 1769. 1781. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1027 Onomatologie. Pellicelo. 268. 1677. Pence. 101. 1764. Petite araignée. 208. 1766. rouge. 137. 1758. Pflanzenartige Milbe. 32. 1790 B. Pflanzenmilbe. 30. 1775 M. 139. 1776. 274. 1781. ‘+ Pflanzenstaubmilbe. 76. 1803. Phalangiforme. 221. 1789. Phalangium. 137. 1552. Oeio. 268. 350 v. Chr. Pidocchio dei scarafaggi. 3. 1778 R. —— delle formiche alate. 11. 1778. —— senz’ale. 10. 1778. Pigeon-tick. 38. 1793. Pince. 101. 1762. rouge. 101. 1762. 1764. 1768. 1769 V. 1774. 1775 V. 1788. 1795. 1797. 1799. 1800. 1804. Pine tree Acarus. 30. 1769. Plactula. 268. 1604. Plantluisagtige Myt. 30. 1769. Plata. 42. 1557. 1576. 15852.1592.71594 215972 111600. 1612. Pollino della gallina. 26. 1687. 1778 R. tortora 26. 16822 Homie —— dello storno. 253. 1687. 1778. —— nel filunguello. 256. 1778. picchio. 260. 1778. Pou. 3. 1759. 12. 1758. 15. 1760. 1762. 58. 1787. 249. 1765. 2684, 17591765 770, 17740 1216: —— d’Aguti. 119. 1743. — d’Aguthy. 119. 1743. de bourdon. 3. 1759. de brebis. 42. 1759. de chien. 42. 1759. 1770 B. de l’abeille-violette. 239. 1789. de la fourmi qui n’a point d’ailes. 10. 1757. 1759. de la mésange. 258. 1789. de la poule. 26. 1757. de la tourterelle. 26. 1757. 1765. des bois. 42. 1801 W. 47. 1801. 1804. 1028 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Pou des escarbots. 3. 1742. fourmis ailées. 11. 1757. 1759. hémérobies. 211. 1789. insectes. 3. 1754. 1758. 1765 M. limaces. 77. 1765. scarabées. 3. 1757. souris. 99. 1789. du lion. 67. 1760. du taupe-grillon. 125. 1789. pattat. 119. 1799. rouge. 120. 1765. sur la poule. 26. 1765. l’escarbot pouilleux. 3. 1765 D. les confitures. 243. 1754. les fourmis. 10. 1754. 1765. 11. 1759. 1765. grosses abeilles. 3. 1765 D. —— mouches. 22. 1742. puces. 227. 1769. le tigre. 63. 1765. l’etourneau. 253. 1765. tique. 56. 1788. Pourriture. 232. 1792. Printanniere. 90. 1789. Prolongée. 192. 1789. (Psoroptidae, p. 697.) Puce de l’étourneau. 253. 1754. Pulex canariae. 26. 1740. sturni. 253. 1759. Punktierte Wassermiete. 146. 1803. Q. Qualster. 137. 1769. 140. 1754. a ES HEEE R. Randmilbe. 292. 1783. Rauhe Milbe. 274. 1775. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1029 Onomatologie. Rebemilbe. 78. 1781 S. Reben-Milbe. 78. 1803. Recinus. 42. 1754. Red acarus of insects with a whitish vent. 3. 1763. with naked wings, and an equal number of scar- let points on each side. 146. 176.3 the fore feet the longest and the hind part of the belly forked. 30. 1763. Reddish fly Acarus with long feet like threads. 248. 1763. Red distended tree-Acarus. 78. 1773. earth Acarus with a depressed belly. 137. 1763. Redivius. 42. 1545. 1557 J. 1588. Redivivus. 42. 1604. Redivus. 42. 1652. Red land Acarus with a depressed body. 137. 1773. louse. 120. 1771. —— mite. 120. 1771. rock Acarus with feelers longer than the snout. 101. 1163. stone Acarus with long antennae. 101. 1773. tree Acarus with sides of a darker colour. 78. 1763 B. Reduye. 42.1789 V: Réduve 42.177892\V. + Reduves. Ix. 1802. Reduvia. 42. 1759 K. Reduvius. 42. 1588. 1604. 1648. 1754 L. 1756. 1758. 1759 Kew 1768 TSO AVE: Reduviusmilbe. 42. 1783 G. 1801 J. Red water Acarus with a depressed belly. 140. 1763. —— — ——— — body. 140. 1752. 1773. spider. 141. 1799. —— willow Acarus with a fallow coloured back. 78. 1763. Reitlaus. 268. 1748. 1754. Reitlauss. 268. 1756. Reitleuss. 268. 1702. 1717. 1735. Reitlies. 268. 1720. 1751. 1759. 1801. ‘Parornc. 42. 1768 J. Rhinocerosmilbe. 66. 1783. 1030 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Rhynchoprion Herm. 1804. Arg. 1804. Rhynchoprion americanum HERM. 1804. 47. 1804. columbae HERM. 1804. 38. 1804. Rhyncoprion. Arg. 1804. américain. 47. 1804. —— du pigeon. 38. 1804. Riciniae LATR. 1802. p. 134. Ricinus RATHKE 1799. Ix. 1799. Ricinus. 42. 50. 60. 1552. 1557 C. 1588. 1604. 1612. 1616. 1624.°17633. 16425 116431658 FAK. CSI MECS 11665. 1667 1677..1682. 11.702. 1704: DHM.=.1210, 171 227 12218 1128091732: 1735. 178254748 749 8417522 E. 1756 B. L. 1758. 1759 K. 1765 Me 1768. )21769 Hz DE. 1775 M. 1777 B. 1718°G. 1804 T22687169071202: 171227852 1748 17541456: Ricinus Aldrovandi (Anon.). 1758. 42. 1758. Ricinusartige Milbe. 42. 1783 G. Ricinus caninus. 42. 1710. 1754 L. Ricinus caninus L. 1758. 42. 1758. 1759. 1768 V. 1769 V. 7 SEVERUS BOA minutissimus FERMIN 1769. 57. 1769. 1770. 1785. Ricinus putorii. 42. 1710. —— 2:dus. 42. 1736. secundus. 42. 1741. 1748. Ricinus silvestris, vel Hexapus Insectum minus, fuscum, abdomine rotundo e flavo & nigro vario. 57. 1725. Ring-Orm. 268. 1763. 1765. 177531776) 172292 17938 271: 1759. Rionus. 42. 1604. Ritter Wassermiete. 171. 1803. Rod-Luus. 137. 1778. 1784. Rod-Luus. 137. 1762 S. 1768. Röd-luus. 137. 1776. Rgd-Vandmid. 140. 1775. Röhrenmacher. 210. 1778. Röthliche Milbe. 93. 1781. 1803. 120. 1776. 1781. 121. 1776. 125. 1776. 139. 1776. 211. 1766: Rohrmilbe. 42. 1781 S. 1803 S. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1031 Onomatologie. Rood aard-spinnetje. 137. 1769. beestje. 119. 1725. Roode Aardspinnetje. 139. 1769. Chelifer. 101. 1770. —— luis. 120. 1760. 1778. luisje. 211. 1769. myt. 120. 1769. spin. 137. 1767. van Slabber. 133. 1778. watermyt. 140. 1767. Roodloopdiertje. 237. 1769. Rood waterspinnetje. 140. 1769 H. 147. 1803. Roo-loopdiertje. 237. 1769. Rothe Erdmilbe. 137. 1775 M. 1781.1221. 1783. kleine Milbe. 120. 1774. 139. 1774. —— Milbe. 120. 1776. 125. 1776. 1778. 139. 1776. 1778. 17802 211. 17278: —— Rietlaus mit schwarzem Schildchen. 42. 1777 P. Sammetmilbe. 137. 1791 F. —— Spinne. 142. 1775. 1781. Schildlaus. 211. 1776. Rothes Thier. 119. 1801. Rothe Wassermilbe. 140. 1775. 1782. 1787. 141. 1781. 142. 1175. 1776. 1780. 146211788! Wasser-Spinne. 142. 1732. 147. 1793. Rotlaus. 137. 1770 S. Rougeâtre. 93. 1781. Ruhrmilbe. 237.2 1775. 21281.217202718014 1803: Runde Wassermilbe. 142. 1783. Rundschwänzige Wassermiete. 198. 1803. Ruuwe myt. 274. 1769. Saamenmilbe. 293. 1794. Sacrus. 268. 1777. 1779. Säur. 278. 1697. Saffraangele myt. 74. 1769. 1032 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Saffranmilbe. 74. 1775 M. Safranée. 74. 1789. Safrangelbe Milbe. 78. 1803. Safranmilbe. 74. 1775 M. Sammetartige Milbe. 137. 1776 S. Sammetmilbe. 137. 1785 M. Sammetrothe Milbe. 137. 1803. Sammtartige Erdmilbe. 138. 1783. Wassermilbe. 140. 1783. Sammtwassermilbe. 140. 1783. Samtartige Erdmilbe. 138. 1783. Sarcopte. Acar. 1802. 1803. 1804. de la gale. 268. 1804. des moineaux. 255. 1804. Sarcoptes LATR. 1802. Acar. 1802. 1804. Sarcoptes spec. LATR. 1804. 266. 1804. dysenteriae (L. 1758). 237. 1804. passerinus (L. 1758). 255. 1804. scabiei (L. 1758). 268. 1804. Satinée. 137. 1789 V. (Saug-Miete. Acar. 1734. 1740.) Saur. 268. 1756. Scarabaeus scabiei. 268. 1754. Scarlet Hydrachna. 141. 1799. spider. 137. 1798. water mite. 140. 1752. 1763. 1773. Schaafiaus. 42. 1758. Schaafmilbe. 42. 1791 F. 272. 1790. Schaafzecke. 42. 1759. 1791 F. Schaafzeke. 42. 1785 M. Schaapsmijt. 42. 1802 B. Schaapsteek. 42. 1770 L. Schaapstek. 42. 1769 H. Schaflaus. 42. 1758. Schafs-Laus. 42. 1730. Schaftieke. 42. 1783 G. Schafzecke. 42. 1778 F. Scharlachrothsammtene Erdmilbe. 137. 1804 P. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1033: Onomatologie. Schattige Wasserspinne. 147. 1778. Scheckigte Milbe. 184. 1781. Schildkrötenförmige Milbe. 29. 1781. Schmarotzermilbe. 120. 1783. Schnakenmilbe. 148. 1783. Schneckenmilbe. 77. 1781. 1803. Schnell-lauffende Laus auf Kefern und andern Insecten. 3. 1724. Schöne hochrothe Wasser-Milbe. 140. 1749. Schoone hoogroode Water-Maai. 140. 1766. 1767. Made. 140. 1766. myt. 140. 1766. 1767. Schröderlaus. 36. 1766. Schurftdiertje. 268. 1769. Schwalben Milbe. 257. 1803. Schwammmilbe. 292. 1775. Schwanzmilbe. 192. 1783. Schwarzbrüstige Wassermiete. 178. 1803. Schwarzgezeichnete Wasserspinne. 204. 1798. Schwarzrothe Wassermiete. 142. 1803. Scirrho. 268. 1563. Scirro. 268. 1604. Scirus HERM. 1804. Bdel. 1804. Scirus. 268. 1585. 1594. 1597. 1600. 1660. 1757. 1768. Scirus latirostris HERM. 1804. 104. 1804. longicornis HAMMER 1804. 101. 1804. longirostris HERM. 1804. 101. 1804. setirostris HERM. 1804. 106. 1804. vulgarıs HERM. 1804. 103. 1804. SCrapat 57. 1799, Scrapat-louse. 57. 1796. Sea acarus. 118. 1773. —— tick. 57. 1763. Sechsfüssige Milbe. 217. 1803. Wassermiete. 144. 1803. Seed-tik. 47. 1769. 1775. Seür. 268. 1759. 1034 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Seur. 268. 1585. 159459711600 16901702 "4741741785 1736. 1754. 1801. Sheep Acarus. 42. 1763. louse. 42. 1798 A. tick 42.017682 117.98 A. titk. 42. 1773. Sierken. 227. 1738. Singvögelmilbe. 257. 1803. Sire. 268. 1794. Sirksab-koma. 105. 1776. Siro. Acar. 1786 S. 227. 1771. 268. 1544. 1547. 1550. 1554: 1585. 1586. 1597. 1690. 1720. 1733. 1743. -1748. 1751. 1752. 175951761. 1762. 1764. 1269: 1271:1228521283: 1789. 1787. Sıron. 2275 1769. 1798. Skab-mid. 268. 1775. Skaborm. 268. 1775. Skarnbasse. 3. 1763 D. Skogs-loss. 47. 1760. Skogs-lus. 47. 1769. 1775. Zronnë émôdcoudoc. 268. 1622. Smaae Aederkoppe. 137. 1762. Small crimson spider. 137. 1763. scarlet spider. 137. 1763. Smaris LATR. 1796. Sma. 1796. 1802. 1803. 225. 1796. Smaris LATR. 1804. Tetr. 1804. Snuitige luis. 125. 1769. Sorapat löss. 57. 1800. Souflaat. 42. 1775 H. Soumid. 42. 1775 H. Soustaat. 42. 1776. Sperlingslaus. 255. 1775. Sperlingsmilbe. 255. 1781. 1783. 1803. Spider. 133. 1758. 137. 1736. Spindel. 101. 1771. 105. 1771. 120. 1771. Spinder (Ned.). 85. 1769 H. Spinne (Dui). 133. 1752. Spinnekop. 133. 1737. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1035 Onomatologie. Spinnende Milbe. 85. 1803 S. 86. 1781. Spinnenmilbe. 85. 1783. Spinner (Dui). 85. 1803. 86. 1775. Spinnerin (Dui). 85. 1775 Fü. Spinnetje. 208. 1776. Spinnmilbe. 85. 1783. 1793. Sporn-Wasserspinne. 152. 1778. Springmilbe. 258. 1775. Sprinkhaan-Myt. 258. 1769. (Staubige Milbe. Acar. 1776 Su.) Steenmijt. 223. 1769. Steina-lus. 101. 1802. 105. 1772. Steina-Luus. 101. 1776. 105. 1772. 1774. Steinmilbe. 223. 1775. Stieglitzmilbe. 26. 1781 S. Stilet Wassermiete. 207. 1803. Stone mite. 101. 1763. 1773. Strandmid. 105. 1775 H. Strandmijt. 105. 1781. Strauchmilbe. 58. 1783. Streckfüssige Milbe. 29. 1781. Wassermiete. 141. 1803. Stubenfliegenmilbe. 248. 1783. Subcutanean human Acarus. 268. 1763. Sühr. 268. 1650. Sür. 268. 1656. Sumpfmaisenmilbe. 258. 1776. Syr. 268. 1604. Syro. Acar. 1667. 1704. 227. 1725. 1769. 268. 1544. 1547. 155057 1554! 1585..11586.51992201652%7 10928 1667. (1690: 1702, 704815 ZE 1789. 01748.01753.4. 17.54. 117.50. 12998 117.68. 1,790. in caseo. 227. 1667. 1704. in cera. 237. 1667. 1704. Syrunculus. 268. 1759. dt Maca, 42. 1768), J. 1036 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Tainet. 137. 1654. 1658. Tante 13701209. Tant 1371746 1754. 1269. 177311776: Tarlo. 243. 1778. Teecke. 42.7 1677. Teeckt: 42.717622 1769 V. 577705017851 Tek. 42. 1764 H. 1769 H. 1775 M. 1801 J. 1802 B. 47. 1769. 177532492 1269255. 1769. Tekagtige Luis. 56. 1769. Tellerrunde Wasserspinne. 187. 1778. Teredo. 237. 1692. 243. 1692. 268. 1696. (Tetranychus, p. 270.) Thier. 142. 1752. Thierchen.:265. 1789. 1792. 1793. 1798. 1799. 1803. 268. 1772. Thiergen. Acar. 1752. 142. 1752. 227. 1752. MCMA2MIC77NI 771 D; MckMA Car "1781 B. 1783 B'A7IIMB MISES 1BN35 11702" 1804. 36. 1792. 1804. 42. 1667. 1704 M. 1758. 47. IMSA CAP 1797. 1802, 11808) Ticket. 35. 1792. 1804. 36. 1792. 1804. Tigne. Acar. 1770. ME ne) 42.1677. 47.2. 176917 275% Dalen (Du) TMS Tike (Eng.). 42. 1635. Ting. 237. 1667. 1704. Tique. Acar: 17597C. 1762. 1764 Ge. Gr. 17645 Meel Gene 1796 Mi 172021771 D. 1775 E. MAN MZ Suse 74800 1781. B. 17841. 1785 E. 1788 BEERS 1789R 29020; 1791 B VERMODRP 1793 BR42.*16077- 6094.110704" 1721: 178221722 ZS GMO SUS 765-1 197695 Vz DD: 1782 Bu. 1789 M. 1797 D. 1798 Cu. 1804 D. L. 49. 1788. 57.1743. 1769 BE. V. 137. 1762 Gi 7640Gs 1179951800. 248. 1775. Acar. 1797. 1799. 1802. 1803. 1804. 268. 1768. 1789. Orib. 1795. 1796. Tique a grandes antennes. 101. 1781. aquatique panachee. 182. 1762. 1764. 1788. 1799. 1800. HISRNOVERZMDMACAROLOGIE. II. 1037 Onomatologie. Tique brune. 42. 1801 V. d'automne. 85. 17682117269 NE 1775 EVV.) 1791: de la chauve-souris. 42. 1785 F. 1788 R. de la. farine. 227. 1768: 1769. 1775. 1791. de la gale. 268. 1775. 1791. de la galle. 268. 1768. 1769. 1771. 1775. des chauves souris. 42. 1762. 1764. 1768 V. 1769 V. 1799 G. 1800. chiens. 42. 1762. 1764. 1775 E. V. 1778 G. 1785 FAUITESNR 17890. WOVEN ORG 800.2 180ATTE. —— pierres. 101. 1802. — putois. 42. 1789 R. volailles. 50. 1791. du chevrau. 42. 1757. du fromage. 227. 1768. 1769. 1775. 1791. dulıon. 67. 17752. du tigre. 63. 1757. nageur. 191. 1789. noire à ventre anguleux en-devant. 279. 1762. 1764. 1285. 1287. 1299. 1800. 1804: a anterieurement anguleux. 297. 1788. et lisse. 285. 1804. et des pierres. 285. 1762. 1764. 1785. 1788. 1799. 1800. panacée. 182. 1782. —— rouge des pierres. 90. 1788. à pattes anterieures fort longues. 90. 1462... 1164571785. 1799) 1800: satinée aquatique. 140. 1762. 1764. 1788. 1799. Keo 1800. terrestre. 137. 1762 G. 1764 G. 1785. 1788. 1789. 1799. 1800. 1804 P. Tiques (groep). Acari 1795 L. 1800 (fam. p. 35). 1802. 1803. 1804. Hydr.ellae. 1762. aquatiques. Hydr.ellae. 1780. 1782. 1791. Tisserand. 85: 1762: 11764. 17892217902 UN ZI SOOE d'automne. 85. 1762. 1764. 1768. 1769. 1775 E. V. 1785. 1788) 129121297. 17998 18009118049. 1038 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Torachtige myt. 297. 1769. Torbist!3.1 126S2.D: Torren-luisje. 3. 1769. H. 22. 1769. ‚Trage Milben 2115 12312 Wo Trauer-Wasserspinne. 201. 1778. TotBixtx. 42. 170 v. Chr. Troing. 137. 1634. Trombedium aquaticum (L. 1758). 140. 1782. Trombide. Tromb. 1804 H. 107. 1804. bicolor. 124. 1804. —— bipustule. 114. 1804. cornigere. 78. 1804. cornu. 80. 1804. courtipede. 129. 1804. des cousins. 148. 1804. Trombide des insectes. 211. 1804. libelles. 199. 1804. —— murs. 219. 1804. —— parois. 81. 1804. —— pierres. 90. 1804. —— pucerons. 139. 1804. du tilleul. 85. 1804 H. 86. 1804 H. écailleux. 224. 1804. expalpe. 226. 1804. fuligineux. 139. 1804. large-bec. 218. 1804. longipède. 113. 1804. macropède. 112. 1804. maculé. 226. 1804. orduricole. 220. 1804. papilleux. 224. 1804. parasite. 120. 1804. petit. 127. 1804. phalangioïde. 221. 1804. pyrrholeuque. 82. 1804. ressemblant. 215. 1804. seminoir. 5. 1804. social. 85. 1804 H. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1039 Onomatologie. Trombide soyeux. 136. 1804. teinturier. 133. 1804 H. tisserand. 83. 1804. 86. 1804 H. trigone. 125. 1804. trimaculé. 212. 1804. vermillon. 214. 1804. Trombidie. Tromb. 1799. 1804. 133. 1804. Trombidion. Tromb. 1796. 1801. 1802 W. 1803. 1804 L. aquatique. 140. 1792. 1802. 1804 H. L. aranoide. 133. 1792. colorant. 133. 1804. des baies. 78. 1804 L. des roches. 223. 1804. du saule. 78. 1804. etendu. 141. 1802. etoile. 207. 1802. faucheur. 221. 1804. globuleux. 197. 1802. mouvant. 113. 1804 L. netoye. 204. 1802. | porte-queue. 192. 1802. soyeux. 137. 1802. tisserand. 85. 1804 L. Trombidium F. 1775. Tromb. 1775. 1777 F. S. 1781. 1788. 1789 R. Z. 1790 'B. ON R. 1792. 1793. 1795.. 1796. 1798 C. I. 1801. 1802 G. L. W. 1804 Hen. Herm. L. Tromb. p. 239, 321. Hydr.ellae. 1797. Tromb. p. 579. Oribatei. 1799. Trombidium spec. 107. 1804. 115. 1804. abstergens (O. F. Mürr. 1776). 204. 1793. 1802. —— albator (O. F. MùLL. 1776). 191. 1793. —— aphidis (DE GEER 1778). 139. 1804. — aquaticum (L. 1758). 140. 1775. 1781. 1787. 1788. 1789 R. Z. 1790. 1792. 1793. 1797. 1798. 1802. 1804. assimile HERM. 1804. 215. 1804. bicolor. HERM. 1804. 124. 1804. bipustulatum Herm. 1804. 114. 1804. calcareum (0. F. Mürr. 1776). 152. 1793. 1040 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Trombidium cancriformis MOLL. 1795. = Chelifer. Tromb. 1295). caudatum (DE GEER 1778). ‚192. 1781 101787101702! 1793:.17987 1802: celer HERM. 1804. 73. 1804. coleoptratorum (L. 1758). 297. 1799. complanatum (O. F. MULL. 1776). 188. 1793. cornigerum HERM. 1804. 78. 1804. cornutum HERM. 1804. 80. 1804. corticale (DE -GEER 1778). 277. 1799. crassipes (O. F. Mürr. 1776). 161. 1793. culicis (DE GEER 1778). 148. 1804. curtipes HERM. 1804. 129. 1804. ellipticum (O. F. MULL. 1776). 192. 1793. expalpe HERM. 1804. 226. 1804. extendens (O. F. MULL. 1776). 141. 1793. 1802. fuliginosum HERM. 1804. 139. 1804. geographicum (0. F. MULL. 1776). 143. 1793. globator (O. F. MULL. 1776). 197. 1802. globator F. 1793. 142. 1793. globosum (pe GEER 1778). 142. 1781. 1787. 1792. holosericeum (L. 1758). 137. 1775. 1781. 1785 S. 1788. 1789. 12907B. R. 1792. 1793.11 79511498 11602 MI604%P; holosericeum HERM. 1804. 136. 1804. impressum (O. F. MULL. 1776). 146. 1793. 204. 1793. inerme RATHKE 1799. 301. 1799. insectorum HERM. 1804. 211. 1804. integrator (O. F. MULL. 1776). 198. 1793. 1798. lapidum HAMMER 1804. 90. 1804. latirostre HERM. 1804. 218. 1804. libellulae (DE GEER 1778). 199. 1804. liltaceum (O. F. MULL. 1776). 180. 1793. longipes HERM. 1804. 113. 1804. loricatum RATHKE 1799. 300. 1799. lugubre (O. F. MULL. 1776). 201. 1793. maculatum (O. F. MULL. 1776). 154. 1793. 155. 1793. maculatum HAMMER 1804. 226. 1804. macropus HERM. 1804. 112. 1804. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1041 Onomatologie. Trombidium miniatum HERM. 1804. 214. 1804. murorum HERM. 1804. 219. 1804. musculus (O. F. MùLL. 1776). 151. 1793. nodatum (0. F. MULL. 1776). 173. 1793. orbiculatum (O. F. MULL. 1776). 186. 1793. ovale (O. F. MùLL. 1776). 149. 1793. papillator (0. F. MULL. 1776). 204. 1793. papillosum HERM. 1804. 224. 1804. parasiticum (DE GEER 1778). 120. 1804. parietinum HERM. 1804. 81. 1804. phalangiordes HERM. 1804. 221. 1804 H. L. punctiforme RATHKE 1799. 250. 1799. pusillum HERM. 1804. 127. 1804. pustulator (O. F. Mürr. 1776). 205. 1793. pyrrholeucum HERM. 1804. 82. 1804. quisquiliarum HERM. 1804. 220. 1804. seminigrum HERM. 1804. 5. 1804 H. sinuator (O. F. MULL. 1776). 206. 1793. socium HERM.-pere. 85. 1804 H. spinipes (O. F. MULL. 1776). 164. 1793. squamatum HERM. 1804. 224. 1804. stellare (O. F. MULL. 1776). 207. 1793.:1798. 1802. strigatum (O. F. MULL. 1776). 150. 1793. telarıum HERM. 1804. 83. 1804. (NON L.) tiliarium HERM.-père 1804. 85. 1804 H. 86. 1804 H. tinctorium(L. 1767). 133. 1775. 1781. 1787. 1793. 1797. 1801. 1804 H. L. i torris (O. F. MULL. 1776). 183. 1793. tricuspidator (O. F. MùLL. 1776). 208. 1793. trifurcale (O. F. MULL. 1776). 176. 1793. trigonum HERM. 1804. 125. 1804. trimaculatum Rossı 1794. 212. 1794. 1804. truncatulum F. 1793. 209. 1793. 1795. 1796.11797. truncatum F. 1796. 209. 1796. undulatum (0. F. Mürr. 1776). 156. 1793. variator F. 1793. 197. 1793. vernale (O. F. Mürr. 1776). 165. 1793. versicolor (O. F. Mürr. 1776). 189. 1793. ERRE REL ERNIE si 64 1042 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Trombidium vittatum RATHKE 1797. 160. 1797. Trompeter. 192. 1778. Twing. 137. 1667. 1704. Tyroglyphe. Tyr. 1796. (Tyroglyphidae. p. 599). Tyroglyphus LATR. 1796. Tyr. 1796. Tyroglyphus siro LATR. 1796. 227. 1796. U. Ufermilbe. 105. 1775 M. 1782. Ujarkab-koma. 108. 1780. Unterauge. 147. 1778. (Uropodidae. p. 120.) V. Vand-Rgdluus. 140. 1775. Vandspindel (alle nummers dragen het jaartal 1769.). No. 1. 197. — 2. 210. — 3. 192. — 4. 195. — 5. 191. — 6. 203° — 7. 208. — 8. 196. — 9. 206. — 10. 198. — 11. 161. — 12. 162. — 13. 164. — 14. 181. — 15. 165. — 16. 187. — 17. 176. — 18. 207. — 19. 149. — 20. 197. — 21. 192. — 22. 186. — 23. 201. — 24. 207. — 25. 147. — 26. 142. — 27. 202. — 28. 180. — 29. 191. — 30. 183. — 31. 150. — 32. 174. — 33. 188. — 34. 151. — 35. 189. — 36. 153. — 37. 156. — 38. 154. — 39. 155. — 40. 147. Vandspindeler. Hydr.ellae. 1769. Vandspindler. Hydr.ellae. 1797. Variegated stone Acarus. 223. 1773. Vatten-Acari. Hydr.ellae. 1768. Veed. 271. 1752 Végétante. 32. 1789. Vegetating mite. 36. 1791. Vegetirende Milbe. 32. 1783. 1790 B. 33. 1783. Verte. 42.172752 H 3127216! (Vendangeron. 123. 1777.) HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1043 Onomatologie. Ver. 243. 1757. 268. 1742. 1745. Veränderliche Wassermiete. 172. 1803. Verbleichte Wasserspinne. 174. 1778. Verborgene Milbe. 90. 1803. Ver de fromage. 227. 1791. Ver de la peau. 268. 1791. Ver du fromage. 227. 1769. 1775. Vermiculus. 125. 1503. 1557. 1658. 1663. 237. 1700. 268. 1650. 1652. 166267 FMESOM EON 17021703. 1705: 1210. 1717. 12182 1722917728967395%17482:17547 1756! 1779. subcutaneus. 268. 1622. Vermin. 268. 1703. 1732. in the cabinets of the curious. 242. 1746. 1771. Vermis. 227. 1751. 1760. 1768. 237. 1646. 243. 1758. 1760. 1768. 268. 1508. 1533. 15395 15444) 1547)21550;- 1554: 1985. 1586. 15979 64S) V6S28 6625) 16701) 1689.1 17.79: boum. 42. 1548. 1557 J. canum. 42. 1548. 1557 J. cutaneus. 268. 1791. in ambrosia. 237. 1696. in arefacto caseo. 243. 1692. in caseo. 227. 1668. 1677. in cera. 237. 1668. 1677. in cerevisia. 237. 1696. inwcortice: 277. 1668. 1672. in lacticinio. 237. 1696. in lignis. 232. 1668. 1677. in nectari. 237. 1696. subcutaneus. 268. 1724. Vermo nel formaggio secco. 243. 1778. Verwdragende spin. 133. 1769. Verw-myt. 133. 1769. Very small fly louse. 248. 1773. Vierfiissige Milbe. 247. 1803. Vindemia. 123. 1779. Vinkenluis. 255. 1769. Vledermuizen-Luis. 28. 1769. 1044 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Onomatologie. Vogelmilbe. 253. 1783. W. Wachswurm. Acar. 1766 G. 237. 1738. Waldlaus. 47. 1757. Waldmilbe. 47. 1775. 1783. Wandering mite. 277. 1771. 1800. Wasser-Insecten. Hydr.ellae. 1771. Wassermieten. Hydr.ellae. 1803. Wassermilbe. 140. 1775. 1776. 1798. Hydr. 1788. 1793 B. D. 1797. 1799 B. 1802 B. 142. 1775. 143. 1790. —— mit dem Fleck. 192. 1783. dem gelben T. 177. 1802. Seitenanhängen. 296. 1783. Seitenflügeln. 296. 1783. Wassermilben. Hydr. ellae. 1782. 1783. Wasserspinne. 140. 1753. Hrpp. 1784. 1788. 1791 B. E. 795 NB. Di 17975 1799 B. 1802, Br4180, B nl 23 1275 ES 1781. 17917194. 12252 12812 1988712723. mit der Schwanzwarze. 204. 1778. Wasserspinne mit ganz ungezeignetem Schwanze. 198. 1778. Wasser-Spinnen. Hydr. ellae. 1749. 1760. 1775. 1781. 1784. -Wanzen-Laus. 142. 1732. Water-animalcule. 142. 1758. Watermade. 140. 1766. Watermyt. 140. 1770. 153. 1766. Waterspin. Hydr. 1802 B. 142. 1769. Water-Spinnen. Hydr.ellae. 1749. 1760. 1775. 1781. 1784. Waterspinnetje. 182. 1769. Water-tick. 57. 1763. Weberknechtartige Milbe. 222. 1803. Weissgerändete Milbe. 14. 1781. Weisslichtgefleckte Wassermiete. 191. 1803. Wespen Milbe. 235. 1803. Whealworm. 268. 1667. 1668. 1704. Wilgen-myt. 79. 1769 H. Wood-teek. 42. 1677. nn no HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1045 Onomatologie. Worm (Eng.). 57. 1769. 268. 1635. 1762. Woudluis. 47. 1769. 1775. Würmchen. 268. 1748. Würmer (fam.). Tyr. 1759. Würtemberger Käse-Milbe. 237. 1759. Nanm (Dur) 52. EIND OSIS Ml OE 17742 1779791790: —— in den Krätz-Blattern. 268. 1759. Z. Zäcke. 42. 1775 Fü. Zahnafterige Milbe. 92. 1803. Zahnfleischmilbe. 39. 1781. Zangenlausartige Milbe. 42. 1783 G. Zecca. 42. 1588.-1759 KE acquatica. 140. 1774. —— del capriolo. 42. 1687. 1778 R. capriuolo. 42. 1687. 1778 R. —— della gallina. 26. 1687. 1778 R.- —— —— tigre. 63. 1687. 1778. —— —— tortora. 26. 1687. 1778. —— del leone. 67. 1778. Zecca del tigre. 63. 1687. 1778. —— ricina. 42. 1774 G. Zeccha. 42. 1774 G. Zicca” 42." 1759" K. Ziertje. 268. 1769. Zikadenlaus. 211. 1781. Zirkelrunde Wasserspinne. 186. 1778. Zugespitzte Wasserspinne. 195. 1778. Zweigenmilbe. 277. 1791. Zweigenwürmlein. 277. 1778. 1791. Zweyfarbige Milbe. 216. 1803. Zweypunktige Wassermiete. 155. 1803. Q. PIMERAÀTUURS Titels van werken, vóór 1759 verschenen, die niet in de onder- staande lijst voorkomen, zoeke men in Deel I, p. 441—500. De Titels zijn grootendeels verkort. Achter de meeste titels heb ik aangegeven, uit welke bibliotheek ik het werk betrok. De namen der Universi- teiten heb ik verkort. De andere bibliotheken zijn met ini- tialen aangeduid; zij zijn de volgende: A. J. R.: A. J. Reyn- vaan te Velp B. G. R.: Bataafsch Genootschap te Rotter- dam; D. E. I. B.: Deutsches Entomologisches Institut te Berlijn; Dr. M. G.: Dr. Mac Gillavry te Amsterdam; K. A. W.: Koninklijke Akademie van Wetenschappen te Amsterdam; K. B. H.: Koninklijke Bibliotheek te ’s-Gra- venhage; L. H. W.: Landbouw-Hoogeschool te Wageningen; N. A. M.: Natura Artis Magistra te Amsterdam; N. D. V.: Nederlandsche Dierkundige Vereeniging te Helder; N. E. V.: Nederlandsche Entomologische Vereeniging te Amsterdam; O. B. A.: Openbare Bibliotheek te Arnhem; P. B. Fr. L.: Provinciale Bibliotheek van Friesland te Leewarden ; P. B. Z. M. Provinciale Bibliotheek van Zeeland te Mid- delburg; P. S. B.: Preussische Staatsbibliothek te Berlijn; S. L. D.: Sächsiche Landesbibliothek te Dresden; T. H.: Teyler’s Stichting te Haarlem; T. H. B.: Tierarznei Hoch- schule te Berlijn. om 50. SENECA (JULIUS ANNAEUS), De vita beata; c. 27. a med. og 60. PETRONIUS Arbiter, Satirae. c. 57. — 1. H. oe 350. Ausonius (Decimus Macnus), Edullia; v. 335. en Obscoena e textu resecta; v. 108. — 7. H. c 980. ALI IBN AL-ABBAS AL-Mapscuusi, Al-Malaki (= „Liber regius’). — Cit. BAZIN 1880. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1047 Literatuur. o 1020. IBN SINA, Canonum medicinae libri V. — Cit. BAzIN 1880. om 1180. 'Evoradtov "Apyıerioxönov Oeooakovixns llapexßorat eis Tv ‘Optpov Trade. Ed. Basiliae. 1560. — Amst. om 1180. 'Evora®tov Apytemtoxdrov Oeooadhovixns ILapexBorat eis Tv ‘Ophpov 'Odvooetav. Ed. Basileae. 1559. — Amst. om 1310. GADDESDEN (JOHN OF), Practica medicinae a capite ad pedes. — Dit werk wordt ook „Rosa anglica”’ genoemd. — C. 13. Tract. V. Lib. III. Chart. 1684. — die Venetiar loli Ed Aue: Vindelics 1595. Leid. o 1492. Hary ABBAs, Liber totius medicinae necessaria continens. Venetia. Theor. 8. c. 17. fol. 97. — Zie 980. Om 1550. CARDANO (IERONIMO), De subtilitate Libri XXI. (Ed. 1. Norimbergiae). — Ed. 2. Basiliae 1554. — PNB Er EN m 1552. WorTon (E.), De differentiis animalium Libri X. Lutetiae Parisiorum. — Amst. m 1556. LUSITANUS (AMATUS) (= GIOVANNI RODRIGUEZ DA CASTELLO BIANCO), Curationum medicinalium Centu- riae quatuor, &c. Basileae. — P. B. Fr. L. Om 1557. CARDANO (IERONIMO), De rerum varietate Libri XVII. Ed. 1. Basileae. — Ed. 1663. P. B. Fr. L. o 1560—1574. DUFOUILLEUX. — cit. HUZARD 1785. om 1564. GORRAEI parisiensis Definitionum medicarum Libri XXIIII. Parisiis. — Ed. 1601 P. B. Fr. L. m 1588. FORCELLINUS (AEGIDIUS), Totius latinitatis Lexi- Cony Ed 17712 ba A (m 1588. Forest (P.), Observationum et Curationum Me- dicmalhum &c> 33ehbri ini7ivoleLugd. Bats Mb 6. obs. 53. — Cit. PAULLINI 1685. p. 187. Niets over Acar. — Utr.) (m 1593. CHIocco (A.), Psoricon, vel de Scabie libri duo, &c. Verona. — Niets over Acarı. — Bresl.; Gott.; Kiel.) m 1604. SCHWENCKFELD (C.), Theriotropheum Silesiae, in quo Animalium, .... natura, &c. Lignicii. — Utr. Om 1612. Franzıus (W.), Animalium historia sacra, in qua &c. Wittebergae. — Ed. 1653. Dr. M. G. 1048 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. g 1617. D’ARCUSSIA DE CAPRE (CH.), La Fauconnerie du Roy, avec la conférence des fauconniers. Paris. — Cit. HuzARD 1785. n 1622. SEBIZ, Diss. de Scabie. Argentorati. (om 1627. Czanaxius (MATTH. M.), Nobile scabiei enco- mium). Ad nobilissimos scabianae reipublicae scabinos &c. scriptum. — ubi? — Niets over Acarı. — K. B. H.) m 1635. (Bacon) Francis LORD VERULAM. Sylva sylva- rum or A Natural History. In ten centuries. London. — N. E.V. (Om 1639. GASSENDI (P.), Vita Peireskii. Lib. 6. (Zie Opera Omnia. Tom. V. p. 331). — Niets over Acari. ip BaF aa) (m 1642. BESLER (M. R.), Gazophylacium rerum natura- lium &c. — Niets over Acari. — P. S. B.; Bresl.; Gött.) m 1646. KIRCHER (ATH.), Ars magna lucis et umbrae in XII libros digesta. Romae. — Amst. m 1648. BACON (FRANCIS) BARON VERULAM. Sylva Sylva- rum, sive Historia Naturalis, &c. Lugd. Bat. — N. E. V. Og 1649. GASSENDI (P.), Syntagma Philosophiae, &c. — Ed. 165852 Ba Tr. m 1652. BORELLUS. — Zie Deel I, p. 471. m 1658. Brown (THom.), Pseudodoxia epidemica: or, enz. 4th Ed. London. — Zie Deel I, p. 470. — Kiel. m 1658. GASSENDI (P.), Opera omnia. — P. B. Fr. L. (m 1661. Morsıus (G.), Fundamenta medicinae physiolo- gica, &c. — Cit. PAULLINI 1685. — Niets over Acari.) m 1662. Gicas (C.), Scabies. Sub praesidio G. ROLFINCH. Auctor et respondens. Jena. — Gron. (m 1664. SacHs À LEWENHEIMB (Ph. J.), Oceanus macro- micro-cosmicus seu, &c. Vratislaviae. — Cit. PAULLINI 1685. — Niets over Acari. — Amst.) O 1665. WELSCH (....), Diss. de scabie. Lipsiae. m 1667. MERRETT (C.), Pinax rerum naturalium Britanni- carum, &c. Londini. — Amst.; Utr.; Bresl.; Gött.; Halle; Bas. «Br (m 1671. Pıras (J.), Vermis in spina dorsi. — In: Misc. HIST. OVERZ: D. ACAROLOGIE. II. 1049 Literatuur. ours med, ‘phys. wAcadsaNat) Curj;; Ann. 2. — |Niets over Acari. — Amst.) (m 1673. GrassI (S.), De mercurio veneni variolici alexi- pharmaco. — In: Misc. cur. med. phys. Acad. Nat. Cur.; Dec. 1. Ann. 3. obs. 56. — Niets over Acari. — Amst.) (m 1673. HAGENDORN (C.), De vermiculis aliquandiu post variolas cum urina rejectis. — In: Misc. Cur. med. Phys Acad Nat Cu aDecemale Ann ts Mobs 28.7 — Niets over Acari. — Amst.) m 1673. ROHAULT (J.), Traité de Physique; 2e Ed.; Paris; c. 21. Pars 1. — Kb. m 1674. REDI (Fr.). — Zie Deel I. p. 477. — Dr. M. G. (m 1674. WEDEL (G. W.), Diss. De Scabie; Jena. — Niets over Acari. — Gron.) (m 1674. Wirris (THo.), Pharmaceutice rationalis sive, &c. Hagae Comitis. — Cit. BAIER 1832. — Niets over Acar. — Amst.) (m 1675. MARCHETTI (P.), Observationum medico chirur- gicarum rariorum sylloge. Patavii. — Niets over Acari. God) (m 1676. MARCHETTI (P.); ed. 2 Nürnberg. — Gött.; Kiel Marb.; Miinst.) (m 1677. HEILAND (M.), Disputatio De Scabie. Giessae. — Niets over Acari. — Gron.) (m 1677. PAULINI (CH. F.), De sudore verminoso. — In: Misc. cur. med. phys. Acad. Nat. Cur.; Dec. 1. Ann. 6 & 7, obs. 3. — Niets over Acari. — Amst.) O 1679. PELSHOFER (....), Diss. de scabie vulgo sic dicta. Wittebergiae. m 1681. Lister (M.). — Zie Deel I, p. 478. m 1683. MENZEL (CHR.) & Imre (J. A.), De muscis quibus- dam culiciformibus, pediculosis, &c. — In: Misc. cur. Acad. Nat! Curt Dec. 2. Ann. 1682. pi 71. obs: 130. Norimbergiae 1683. — Amst. (m 1684. GASSENDI (P.), Abrégé de Philosophie. Lyon. Tom. 3. — Niets over Acari. — B. G. R.) (& 1685. BLONDEL (Fr.), Thermarum aquisgranensium &c. 1050 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. Traj. ad Mosam. — Cit. KNIPHOF 1759. — Niets over Acari). 1687. Rept .(Fr.). — Zie Deel I, p. 482. Dr. M. G. 1688. REDI (Fr.). — Zie Deel I, p. 482. — Dr. M. G. 1689. DoLAEUS (Joh.). — Zie Deel I, p. 482. — Amst. 1689. LoMBARD (....), Diss. de Scabie. Herborn. 1690. WINTHER (....), Diss. de Scabie, &c. Marburgi. 1690. BLANCARD (S.). — Zie Deel I, p. 483. Amst. 1694. Le Dictionnaire des Arts et des Sciences, par M. D. C. de l’Acad. Frang. 2 tom. Paris. — Gron. 1700. NEBEL (M.), De vermiculis plumbum depascenti- bus. —="In°Misc Acad. Nat.'Cur: ;- Dee. 3MAnn 5 6. Francof. & Lips. — T. H. 1701. CAMERARIUS (R. F.), Diss. de Scabie periodica particulari. Tubingae. 1702. BLANCARD (S.), Lexicon novum medicum graeco- latinum, &c. Lugd. Bat. — Amst. 1702. GAHRLIEP (G. C.), De minutiis animalibus curiosis seu &c. — In: Misc. cur. Acad. Nat. Cur.; Dec. 3. Ann. 7 & 8. p. 256. — Norimb. — T. AH. 1702. ROHAULT (J.). — (Nederlandsche vertaling van zijn Traité de Physique 1671.) 1703. PAULLINI (CHR. FRA.), Disquisitio curiosa an mors naturalis sit substantia verminosa? Francof. & Lips. — P. 101. 115. Sirones, Cirones, Riedliesen. — Ik heb echter niets over Acari gevonden. — Bresl.; Gütt.; Halle; Kiel; Marb.) 1704. Dictionnaire universel Francois et Latin, &c. Tre- voux. 1704. MERRETT (C.), Britannicarum Rerum Naturalium Pinax, &c. Londini, — Bonn. 1705. BLANCARD (S.), Lexicon medicum graeco-latino- germanicum, &c. Francof. ad Viadrum. — Amst. 12109 FICRUSMA(- M) Me Diss ide jiscabiem: retropulsa® Jenae. 1710. ROEDERER (JOH. JAC.), Diss. De Scabie. Argento- rati. — Gron. 1711. BAIER (....), Diss. De Scabie. Altdorfii. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1051 Literatuur. a 1715. CLERICUS (D.), Historia naturalis et medica lato- rum Lumbricorum, &c. Genevae. — Amst. m 1718. BrANCARD (S.), Lexicon medicum graeco-latino- germanicum, &c.; Halae Magdeb. — Amst. (m 1718. GORN (CHR. A.), Diss. de Scabie, praes. ALBERTI. Auctor et respondens. Halae Magdeb. — Niets over Acarı. — Gron.) m 1718. HERLEIN (J. D.), Beschryvinge van de Volkplan- tinge Zuriname, &c. Leeuwarden. — A. J. R. m 1720. VALENTINI (M. B), Amphitheatrum zootomicum, &c. Francof. ad Moen. — N. A. M. 1721. Dictionnaire de Trévoux. — Zie 1704. — K. B. H. 1723. POEPLELMANN (....), Diss. de Scabie seu psora. Duisburgi. {m 1723. STENZEL (CHR. G:), De rite perquirenda .... Ori- gine morborum. SARTOR respondens. Vitembergae. — Cit. BAZIN 1880: „il avait annoncé, que la gale est cau- see par la présence d’un insecte.” Dat is niet waar. Wel is het hij met HELMONT eens: „hanc solius pellis affectum esse, solis curetur medicamentis exter- nis’. — Niets over vermes, insecta, of Acari. — Gron.) {m 1724. DESLANDES (....), Diverses observations de Phy- sique générale. — In: Hist. de l’Acad. d. Sci. de Paris; an 1722 (publ. 1724). — Cit. PERENOTTI 1790. — Niets over Acari. — T. H.) m 1724. Père LABAT, Voyage aux Isles de l’Amérique. &c. La Haye. — T. H.) m 1725. Père LABAT, Nieuwe reizen naar de Fanse Eilan- den van America. &. Amsterdam. — N. A. M. m 1725. SLOANE (H.). A voyage to the islands Madera, Barbados, Nieves, St. Christophers, and Jamaica; &c. v. II. London. — 7. H. m 1727. Friscx (J. L.), Index historiae suae Insectorum. — In: Misc. Berolinensia &c. Contin. II Tom. I (= Tom. III). p. 28—33. Berolini. — 7. H. m 1727. NIEUWENTYT (B.), L’existence de Dieu; &c. zie Deel I. p. 489. — Leid. Oo # 1052 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. oO 1727. Ray (J.), Catalogue du cabinet d’objets d’his- toire naturelle; &c. La Haye. m 1731. MUSSCHENBROEK (P. VAN), Tentamina experimen- torum naturalium; &c. Lugd. Bat. — Leid. m 1732. Dictionnaire de Trévoux. — Zie 1704. — K. B. H. m 1732. Dover (Tro), Th eancient Physician's Legacy to his country. &c. London. — Gölt. (m 1732. Ray (JOHN), Gods wysheid geopenbaard; &c. Amsterdam. — Niets over Acari. — N. A. M.) O 1733. Brown (TH.), Essai sur les erreurs populaires, &c. Paris & Amst. — L. 3. c. 27. $. 11. — Ik zag Ed. 1738; Utr. (m 1733. GUERINIERE (DE LA), Ecole. de cavalerie. &c. Paris. — Niets over Acari. Utr.) (m 1733. [PLUCHE (DE)], Spectacle de la Nature: or, Na- ture displayed; &c. London. — Niets over Acari. — Dr MG: Om 1733. [PLUCHE (N. A. DE)], Le spectacle de la nature; &c. Utrecht. 2 vols. av. 16 pl. — De later ver- Sic hiesmien werd t l'es (vie nme | dErikı nile (m 1734. HOFFMANN (FR.), Diss. De Animalibus humano- run corporum &c. Halle. — Niets over Acari. — P.S. B.) (m 1735. Arpını (P.), Historia Aegypti naturalis. Lugd. Bat. — Niets over Acari. — N. E. V.) m 1737. Sacus (C. W.), Musca toto corpore animaliculis minimis conspersa. — In: Medicorum Silesiacorum Satyrae; spec. IV. p. 22. obs. IV.a. — P. S. B.; Bonn; Besl.; Gött.; Greifsw.; Marb. m 1738. SWAMMERDAM (J.). — Zie Deel I. p. 492. — Vol. IT Nis Ve o 1739. Hanow (M. C.), Monatl. Danziger Erfarungen &c. m 1739. Linnaeus (C.), Tal, om märkwärdigheter uti In- secterne; &c. — Greifsw. m 1740. FRrıscH (J. L.), Index historiae suae Insectorum; cent. II & III. — In: Misc. Berdin. v. 6. p. 130—136. — T. H. m 1740. Horcx (F. W.), De pulice canariae; &c. — In: Misc Berolm sta, 6. poll WE O O 5 (m HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1053 Literatuur. 1741. BARRÈRE (P.), Essai sur l’histoire naturelle de la France équinoctiale; &c. Paris. 1741. Brown (THo.). — Zie 1733; 3e Ed. 1741. LINNAEUS (C.). — (Oratio van 1739 in het Neder- landsch vertaald). Leiden 1741. 1741(?) LINNAEUS (C.). — (Idem, in het Duitsch). — In: Allg. Mag. d. Natur, Kunst u. Wiss. Leipzig, v. 2. ps 328: 1743. BARRERE (P.), Nouvelle relation de la France equinoxiale; &c. Paris. 1743. LINNAEUS (C.). Oratio de memorabilibus in In- sectis. Mente Jussieu ex Suetica in Latinam vertit lin- guam Parisiis 1743 ABRAH. BAECK. 1743. TURNER (....), Traité des maladies de la peau; &c.; trad. par BAYER DE PEBRANDIER. Paris. 1744. REAUMUR (R. A. FERCHAULT DE), Histoire natu- relle des Fourmis. — M. S. in 1926 door WHEELER gepubliceerd. — Dr. M. G. 1745. BONNET (C.), Traité d’Insectologie; &c. Paris. — Niets over Acari. — N. E. V.) 1747. LINNAEUS (C.), Systema Naturae. — Zie Deel I. p. 496. 1747. NIEUWETYT (B.), Rechter Gebrauch der Welt- Betrachtung &c. Jena. — Gött.; Greifsw.; Kiel; P. S. B. 1747. SCHILLER (G. CHR), Diss. De Scabie humida &c.: Auctor et defendens. Erfordiae. — Gron. 1748. BLANCARD (S.), Lexicon medicum; &c. Halae Magd. — Amst. 1748. HOMBERG (....), Anmerkungen über die Spinnen. — In: Hamb. Magaz. Bd. 1. p. 51. — Amst. 1749. BARRÈRE (P.). — Titel als 1741. 1749. BIBERG (I. J.), Oeconomia Naturae, &c. Upsaliae: 1749. FABRICIUS (P. C.), Comment. hist.-phys.-med. De Animalibus quadr. Av. &c. Helmstadi. — Dr. M. G. 1750. JUNCKER (L. C.), Diss. de damno ex scabie re- pulsà &c. Halae. — Niets over Acari. — Gron.) 1751. BARRÈRE (P.), Neue Beschreibung von Guiana; &c. Göttingen. — T. H. 1054 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. m 1751. BiIBERG (I. J.), Oeconomia Naturae, &c. — In: C. LINNAEI, Amoen. Acad. v. 2. p. 1—58. Holmiae. — Inh. o 1751. LINDEREN (von), Speculum Veneris. Argentorati. p. 467. — Cit. PALLAS 1760. m 1751. (Linnaeus) (C.), Oratio, &c. — Als 1743. — In: LINNAEI, Amoen. Acad. v. 2. p. 388—408. o 1752. PRINGLE (Sir JOHN), Observations on the Disea- ses of the Army. London. — Verscheidene edities; ik zag die van 1753 en eenige andere. m 1752. SWAMMERDAM (J.), Bibel der Natur; &c. Leipzig. — Zie Deel I. p. 497. — Dr. M. G. m 1753. A description of 300 Animals, 7th Ed. London. (m 1753. Vorschlag zu natürl. Charaktern in Bestimmung der Ordnung und Geschlechter der Thiere. — In: Phy- sik. Belustig. 3. Bd. p. 1373—85. Berlin. — Niets over Acari. — Amst.) m 1753. Encyclopedie ou Dict. rais. d. Sci., d. Arts et d. Metiers ie WINE Paris PB era ee n m 1753. LINDECRANTZ (E. M.), Canis familiaris. Diss. — Verscheidene ed. in de Amoenitates. Ik zag die van 1759. m 1753. LINNAEUS (C.), Von den Merkwürdigkeiten an den Insekten. — In: Allg. Mag. Nat., Kunst u. Wiss. v. 2. p. 328. — Amst. m 1753. PONTOPPIDAN (E.), Det förste forsög paa Norges naturlige historie, &c. Kjgbenhavn 1752; v. 2. 1763. — Pi SAB. m 1754. GEER (C. DE), Description d’une singuliere espece de ciron, acarus avium; &c. — In: Journ. Etranger, Août. p. 185. — Gölt. m 1754. PALMAER (I.), Oves. Diss. acad. — Dr. M. G. m 1754. PONTOPPIDAN (E.), Versuch einer natiirl. Historie von Norwegen; &c.; Kopenhagen. — Dr. M. G. (nm 1754 Watson (F.), The animal World displayed or; &c. London. — Niets over Acari. (Ik zag de Ned. ver- taling van 1761.) m 1755. PONTOPPIDAN (E.), The natural history of Nor- way; &c.; London. — Dr. M. G. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1055 Literatuur. Om 1756. Boye (C. G.). — Ik zag de editie van 1762. n 1756. LANGE (Jon. CHR.), Laere om de naturlige Vande; &c.; p. 87—93. m 1757. Bonomo (G. C.), Observations, &c. — Zie Deel I. p. 500. — Utr. (m 1757. CLERCK (C.), Svenska spindlar; &c.; Stockhol- miae. — Niets over Acari. — N. E. V.) m 1757. HassELQuIST (F.), Iter palaestinum, eller Resa til heliga landet; &c.; Stockholm. — K. B. H. (m 1757. HEISE (J. G.), Diss. de insectorum noxio affectu in corpus humanum. Halae. — Niets over Acari. — LS B) m 1757. REDI (Fr), Expériences s. 1. génér. des Ins. — In: Coll. académique; Dyon, Paris. — Utr. Ell 79685 “BOHADSCH: (CT A) Wiss. (Dei Synocho putridar Pragae. — Cit. PALLAS 1760. m 1758. Hirt (J.), Notes from Reaumur and others. In: SWAMMERDAM, The Book of Nature. London. — Zie beneden 1758. m 1758. HUNDERTMARK (C. F.), Diss. De Scabie artificiali; Leipzig. p. 35. — Gron. i m 1758. SWAMMERDAM (J.), Histoire naturelle des Insec- tes; trad. du Biblia Naturae. — In: Collect. académi- que; v. 5. Partie Etrang. — Utr. m 1758. SWAMMERDAM (J.), The Book of Nature; or, &c. London. — Dr. M. G. i m 1759. DE LA CHENAYE DES Bols (F. A. A.), Dict. rais. et univ. d. animaux; &c. — 4 tomes. — P. S. B. Gott.; Münst. m 1759. KNIPHOF (J. H.), Diss. De Pediculis inguinalibus, Insectis et Vermibus homini molestis. Erfurt 1759. — Gron. m 1759. LEDERMÜLLER (M. F.), Mikroskopische Gemüths- und Augen-Ergötzung. &c. Nürnberg 1763. — De eerste 50 nummers verschenen in 1759. Om 1759. LINDH (J.), Sus scrofa. Upsaliae 1759. — Ik zag de herdruk van 1788. m 1759. LINNAEUS (C.), Animalium specierum in Classis 1056 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. dispositio, &c., secundum X”. Ed. Lugd. Bat. — Blijkbaar zonder medeweten van LINNAEUS uitge- geven: de binomenclatuur is niet opgenomen en de diagnosen dikwijls gewijzigd. — Amst. u 1759. LINNAEUS (C.), Miscellaneous tracts, &c. with notes by STILLINGFLEET; London. — Brit. Mus. Lon- don. — Dit Museum leent geen boeken uit. m 1759. NORBERTO DE AUCOURT E PADILHA (P.), Rari- dades da Natureza, &c. Lisboa. — Dr. M. G. m 1759. PALMAER (I), Ovis. — In: LINNAEUS, Amoen. Acad. v. 4. 1759. Ups.; Lugd. Bat.; Lipsiae. — 7. H. m 1159. EREICHARDINCH WE) — KNIPHOE: m 1760. Tractatus duo Pathologici; &c.; Tract. II. De morbis cutaneis. Amstelodami. — Amst. om 1760. BAKER (H.), Het mikroskoop gemakkelijk ge- maakt. Amsterdam. — Als 1744. m 1760. KRAMER (CHR. C.), Diss. Specimen Insectologiae Danicae; &c.; auctor. Hafniae — Dr. M.G. m 1760. LINNAEUS (C.), Systema Naturae &c.; cura LANG. Halae Magd. — N. E. V.; Dr. M. G. m 1760. Lyonet (P.), Traité anatomique de la Chenille qui ronge le bois du Saule. La Haye. — N. E. V. om 1760. Parras (P. S.), Diss. de Infestis viventibus intra viventia. Lugd. Bat. — Ik zag de herdruk van 1768. o 1760. Tirius (J. D.), De divisione animalium generali programma. Wittebergae. (m 1760. TOGGENBURGER (J. U.), Diss. Casum stuporis Scabiei inoculatione curati exhibens. Argentorati. — Niets over Acari.) m 1761. GESSNER (J.), Abhandlung üb. d. versch. Arten das Getreyd zu bewahren, &c. — In: Abh. naturf. Ges. Zurich; vale ps 2622 RR. A. WE Li m 1761. Karm (P.), En resa til Norra America; &c. v. 3. Stockholmiae. — P. S. B.; Gött.; Kön. m 1761. LEDERMÜLLER (M. F.). — Titel als 1759. — Tab. 83 is vermoedelijk van 1761. — T. H. m 1761. LINNAEUS (C.), Fauna Svecica, &c. — Ed. II; Stockholmiae. — N. E. V.; Dr. M. G. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1057 Literatuur. om 1761. MorcacNI (J. Bapt.), De sedibus et causis Mor- borum &c. Patavii. — Ik zag de ed. 1762. m 1761. Popa (N.), Insecta musaei Graecensis, &c. Graecii. m 1761. SULZER (J. H.), Die Kennzeichen der Insecten; &c. Zürich. — N. E. V. (m 1761. WATSON (F.), De dierlijke Wereld, &c. Amster- dam. — Bevat alleen Vertebrata. — Utr.) m 1762. AMOREUX (P. J.), Tentamen de noxa animalium. &c. Avenione. — Leipz. 1762. Bonnet (Ch), Considérations sur les corps orga- nises; &c. Amsterdam Mo: PivB. RrıtL.} Dr: ML G. 1762. Boye (C. G.), Sikkre Erfaringer og paalidelige Raad til Velstand og Formue. Etc. Kjgbenhavn. — Kob. a 1762. Brisson (M. J.), Regnum animale in classes IX. &e: Ed. 2.:auctior.hugd Bat. — TH: 1762. BÜCHNER (A. E.). — Zie HELMICH. 1762. CASAL (G.), Historia natural y medica de el Prin- cipado de Asturias. Madrid. — Gött. o 1763. Dict. portatif d’histoire naturelle; &c. Liège. 2 vols. 1762. (GEOFFROY, E. L.), Histoire abrégée des Insectes, qui se trouvent aux environs de Paris; &c. Paris. v. 2. — Dr. M. G. m 1762. HAssELQUIST (Fr.), Reise nach Palaestina &c. Rostock. — 7. H.; Dr. M. G. m 1762. HELMICH (A. H. A.), Diss. De Usu interno olei vitrioli diluti in nonnullis scabiei speciebus. A uctor; praeside BÜCHNERO. Halae Magd. — Gron. (m 1762. LEDERMULLER (M. F.), Nachleese seiner mikrosk. Gemüths- und Augen. Ergötz. &c. — Niets over Acari. — T.H.) m 1762. LyoneT (P.). — Titel als 1760. — La Haye et Amsterdam. — 7. H. m 1762. MICHAELIS (J. D.), Fragen an eine Ges. die .... nach Arabien reisen. Frankf. a. M. — Amst. m 1762. STILLINGFLEET (B.), Misc. tracts .... Natural history, &c. London. — 7 capita selecta uit LINNAEUS’ Amoen. acad., en eigen werk. — Dr. M. G. 67 1058 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. m 1762. STRÖM (H.), Physisk of Oeconomisk Beskrivelse over Fogderiet Sgndmgr, &c: v. 1. Sorge. — P. S. B: Halle; Kiel; Kön. m 1763. BROOKES (R.), A new and accurate System of Natural History; &c. v. IV. Insects. London. — Bresl.; Gött.; Kiel. no 1763—5. CoNruccio. Musei Kircheriani .... Aerea notis illustrata. Romae. — P. S. B. m 1763. DETHARDING (G. CHR.), Disput. .... De Insectis Coleopteris Danicis. Buetzovii. — Kob. m 1763. A new and complete Dictionary of Arts and Sciences. 4 vols. London. — B. G. R. n 1763. Dictionnaire portatif,.&c. — Nouveau titre de 1762. — Paris. m 1763. GEER (C. DE), Description d’une singuliere espece de Ciron: — In: ALLEon Durac (J. L.), Mélanges d’Hist. nat. v. 1. p. 26—29; v. 2. t. 1. fig. — Dr. M. G.; PSP; (Brest Got, Kon. m 1763. Pisrorius (TH.), Korte en zakelyke Beschryvinge van de Colonie van Zuriname. &c. Amsterdam. — ACER: m 1763. PONTOPPIDAN (E.), Den Danske Atlas eller Konge- Riget Dannemark, &c. Kigbenhavn. Tom. I. — P. S. B.; Gött.; Halle; Kiel. (a 1763. Reuss (CHR. THEOPH.), Diss. De Scabie Ovium, &c. Tubingae. — Er is slechts sprake van een ,,virus’’. — P. S. B) i m 1763. SAUVAGES (F. BoIssiER DE), Nosologia methodica &c. Amstelodami. v. 5. p. 464. — Amst. m 1763. SCOPOLI (J. A.), Entomologia Carniolica, &c. Vin- dobonae. m 1764. BAKER.(H.), Employment for the microscope, &c. London — N. Eman m 1764. [DE BEAURIEU], Abrégé de l'Histoire des Insectes, &c. Paris. — Dr. M. G. m 1764. .BROCKESLBY (R.), Oeconomical and medical Ob- servations. &c. London. — Leid. m 1764. BRUNNICH (M. TH.), Entomologia, sistens Insecto- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1059 Literatuur. rum &c. — Insektlaere, inholdende Insekternes &c. Kjobenhavn. — Leid. (m 1764. Fermin (PH.), Traité des maladies les plus fré- quentes à Surinam; &c. — Niets over Acari. — Amst.) o 1764. FROWEIN (....), De scabie post superatum nuper bellum epidemica. Duisburg. m 1764. GEOFFROY (E. L.), Histoire abrégée des Insectes, dans laquelle ces animaux, &c. — Dezelfde ed. van 1762, behalve Titel, p. 1—2 en 687—190. — N. E. V.; Dr. M. G. | m 1764. Gronovius (L. T.), Zoophylacii Gronoviani fas- ciculus secundus; &c. Lugd. Bat. — N. D. V.; N.E.V.; Utr. m 1764. Houttuyn (M.), De tek of Honds-Luis nauwkeurig afgebeeld. — In: Uitgez. Verhandel. IX. p. 348—351. t. 60. f. 5—7. — N. D. V. o 1764. LANGGUTH (....), Diss. De Scabie viva. Witte- bergiae. m 1764. LEDERMULLER (M. F.), Amusement microsc.; &c. — N. E..V. (m 1764. LEDERMÜLLER (M. F.), Versuch .... die Ver- gröserungs Werkzeuge .... anzuwenden. — Essay d’employer les Instruments microscopiques .... Nürn- berg. — Niets over Acari. — T. H.) w 1764. LINNAEUS (C.), Museum S. R. M. Ludovicae Ulricae Reginae &c. — Holmiae. — T. H. m 1764. LINNE (CARLS von), Reisen durch einige Schwe- dische Provinzen. — I. Reisen durch Oeland und Goth- land. — Halle. — Utr.; Amst. (a 1764. Monro (D.), An account of the diseases .... Brit. . Hospitals in Germany; &c. — Niets over Acari.) e 1764. MÜLLER (0. F.), Fauna Insectorum Friedrichs- dalina; &c. Hafniae, Lipsiae. — P. S. B.; Bresl.; Gött. Og 1764. RosEn von ROSENSTEIN (Nirs), Underrättelse om Barns Sjukdomar, &c. Ed. II Stockholm. — De „Ed. I” bestaat uit afzonderlijke stukken in de Kongl. Vetensk. Akad. Handl. — Ik zag de 3e druk van 1771. (m 1764. SAUVAGES (F. BOISSIER DE), De venenatis Galliae 1060 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. animalibus, &c. Monspelii. — Niets over Acari. — Gött.) m 1764. SWIETEN (G. BN. van), Korte beschryving .... der Ziekten „inde Heirlegers; &c.. 3elidr.i Amsteldam: — Utr. o 1764. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. et univers. d’ Hist. nat.; &c. Paris. 5 tomes. — le Ed. — Gött.: Kiel; Miinst. (m 1765. BALDINGER (E. G.), Von den Krankheiten einer Armee; &c. Langensalza. — 2. Abschn. XI. Cap.; en 3. Abschn. V. cap. — Niets over Acari ; zie 1774. — Leid.) (m 1765. CRANZ (D.), Historie von Grönland, &c. Barby, Leizpig. — Niets over Acari. — P. S. B.; Bonn; Gött.; Halle; Kiel; Miinst.) | m 1765. Dictionnaire portatif de santé. 2 vols. Paris. — ONBERAR m 1765. FERMIN (PH.), Hist. nat. de la Hollande equi- noxiale, &c. Amsterdam. — Amst.; Utr. (m 1765. LEDERMÜLLER (M. F.), Abgenöthigte Vertheidi- gung &c. Nürnberg. — Niets over Acarı. — T. H.) (m 1765. LIEUTAUD (J.), Synopsis universae praxeos me- dicae, &c. &c. 2 vol. Amsterdam. — Niets over Acari. — P. S. B.; Bonn; Bressl.; Gött.; Halle; Kiel; Marb.) m 1765. MENURET (....), (diverses articles in:) Encycl. ou Diction. rais. d. Sci. Arts Metiers, v. 8—16, Neuf- chastel.. — R.VB. Fr. L. m 1765. MORGAGNI (J. B.), De sedibus et causis morborum, &c. Patavii. — Lib.4. 'Epist. 53. $#4:5pò 2878 7. p. 288. — Uv. m 1765. MORGAGNI (J. B.), Opera omnia, &c. Patavii. — Led Ute. MarbsBass: B: m 1765.--PEARSALL (R.), Godvrugtige Bespiegelingen &c. Amsteldam. — Dr. M. G. m 1765. PONTOPPIDAN (E.), Kurzgefaszte Nachrichten die Naturhistorie in Dännemark betreffend. Kopenhagen, Hamburg. — N. D. V.; Dr. M. G. m 1765. STRÖM (H.), Beskrivelse over Norske Insecter, Förste Stykke. — In: Det Trondhiemske Selsk. Skrift. III. p. 376—439. Kjgbenhavn. — P. S. B.; Gütt.; Kiel. (m 1765. STROEM (H.), Beskr. over ti Norske Insecter. — HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1061 Literatuur. In: Skr. Kjob. Selsk. Laerdoms &c. IX. Kjobenhavn. — Niets over Acari. — K. W. A.) o 1765. VOGEL (....), Programma, dubia quaedam ..... in scabie usum. Göttingae. m 1765. WINTERSCHMIDT (A. W.), Abb. u. Beschreib. e. Stubenfliege mit vielen sehr kleinen Insekten geplagt. — Beilage zu: LEDERMÜLLER, Nachleese &c. 1762— 65. — Verscheen ook apart. — 7. H. m 1766. ALBERTI (J.), ‘Hnovyrod Aééixov. Hesychii Lexicon. Lugd. Bat. — 7. H. m 1766. ALLIONI (C.), Manipulus, &c. — Zie MÜLLER (OL E:): m 1762. Bonnet (K.), Considérations &c. — Zie 1762. (m 1766—99. BUFFON, DAUBENTON & LACEPEDE. His- toire naturelle generale &c. 38 vols. Amsterdam. — Niets over Acari. — N. D. V.) m 1766. GMELIN (PH. F.), Onomatologia Historiae natu- ralis. Frankfurt, Leipzig.; v. 3. — K. B. H. m 1766. HassELQUIST (F.), Voyages and travels in the Levant, &c. London. — P. S. B.; Gött. oO 1766. HERMANN (J. G.), De modo cavendae corruptio- nes corporum naturalium in museis; &c. Lipsiae. (m 1766. Hitt (J.), Proeven der Natuurlijke Historie en van het Microscopium. Utrecht. — Niets over - Acan. — Amst.) m 1766. LEDERMÜLLER (M. F.), Amusement microscopique, &c. 2e cinq. Nuremberg. — N. E.V. m 1766. LINNAEUS (C.), Systema Naturae &c. Ed. 12. Hol- miae. Tom. I. Pars I. p. 154. n. 49. 1. — T. H.; Mus. Nat SAREI AE m 1766. MÜLLER (0. F.), Manipulus Insectorum Taurinen- sium. A CAROLO ALLIONIO editus. — In: Misc. Tauri- nensia, III. p. 185—198. — K. A. W. (m 1766. Patras (P. S.), Misc. Zoologica, &c. Hagae Comi- tum. — Niets over Acari. — Acarus marinus = Pycno- gonum.) m 1766—8. ROESEL VAN ROSENHOF (A. J.), De natuurlijke … Historie der Insekten; &c. III. — 0. B. A. 1062 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. m 1766. SANDIFORT (E.). — [Noot bij referaat over Brock- lesby’s Observations.] — In: SANDIFORT, Nat.- en Geneesk. Bibl. II. p. 607. — Amst. (m 1766. SCHAEFFER (J. C.), Fernere Zweifel .... in der Insektenlehre &c. Regensburg. — Niets over Acari. — N. E.V.) m 1766. SCHAEFFER (J. C.), Elementa Entomologica. CXXXV. Tab. aere excusae &c. Ratisbonae. — Ein- leitung in die Insektenkentnis. CXXXV. .... Kupf. Regensburg. — N. E. V. m 1766. SCHAFFER (J. C.), Icones Insectorum circa Ratis- bonam &c. — Natiirlich .... Abb. Regensb. Insecten. Ve wl WER za SAN Es Ve O 1767—70. APHELEN (H. von), Den almindelige Natur- historie, i Form af et Dictionnaire ved VALMONT DE BOMARE oversat, &c. 7 tomi. Kjobenhavn. m 1767. BECKMANN (JoH.), Anfangsgriinde der Naturhis- torie. Göttingen, Bremen. — P. S. B.; Bonn; Bresl.; Gott. Om 1767. BLADH (A. J.), Fundamenta Entomologiae &c. Upsaliae. — Ik zag Ed. 1769, in Linn. Amoen. Acad. v. 7, —.T. H. m 1767. GLEDITSCH (J. G.), Vermischte phys.-botan.-oekon.- Abhiv. + FT Halle! 2 HooB: m 1767. LINNAEUS (C.), Systema Naturae; &c. Ed. 12. Holmiae; Tom. I. Pars II. 1767. — Zie 1766. m 1767. LINNAEUS (C.), Systema Naturae; &c. Ed. 13. (= 12); Vindobonae; Tom. I. Pars I. p. 154. — N. D. V. n 1767. PETzZSCH (E. H.), Diss. De scabie viva. Wittem- bergae. m 1767. ROESEL VAN ROSENHOF (A. J.). — Zie 1766. — IV. Haarlem. Om 1767. Roos (J. C.), Mundus invisibilis. Diss. Upsa- liae. — Ik zag Ed. 1769. in Linn. Amoen. Acad. v. 1. —T. H. m 1767. SANDIFORT (E.), — [Referaat over ROSÉN 1764 en noot bij PRINGLE’s Observations. — In: SANDIFORT, Nat.- en Geneesk. Bibl. v. III. p. 359, 586. — Amst. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1063 Literatuur. m 1767. SCHLUGA (J. B.), Primae lineae cognitionis Insec- torum. Vienna. — N. E.V. m 1767. STRÖM (Jou.), Beschr. Norwegischer Insekten. Erstes Stück. — In: Der Dronth. Ges. Schrift. v. 3. Kopenhagen, Leipzig, p. 387. — T. H. m 1767. VALMONT DE BOMARE, Algemeen en beredeneert Woordenboek d. Nat. Hist. &c. I. A—L. Dordrecht. — T. H. m 1768. [G. G. DE BEAURIEU], Kort begrip van de Histo- rie der Insecten. &c. Amsterdam. 1766—68, IV. — NERE Vise Dr VERES om 1768: BONNET (CH!) Titel als 1762. —/C. 8 art: 131. (m 1768. CHAPPE D’AUTEROCHE, Voyage en Sibérie, &c. Paris. Tom. JI. Parse 4p 205207 Ins.) ;erdom' IT. Pars III. c. 12. p. 507—507 (Ins.). — Niets over Acari.) on 1768. CRELL (F. L. F.), Diss. De contagio vivo. Heim- stad. = 1768. EBERHARD (J. P.), Versuch eines neuen Entwurfs der Thiergeschichte; &c. Halle. — P. S. B.; Gött.; Halle; Kön. m 1768. ERXLEBEN (J. CHR. P.), Anfangsgründe d. Natur- geschichte. Göttingen, Gotha. — Bonn; Bresl.; Gött. o 1768. FAILLE (Cr. DE LA), Essai sur l’hist. nat. de la Taupe, .&c.EarRochelle m 1768. DE GEER (C.), Djur som med en Sträng i ändan äro fäste vid andra lefvande djur. — In: Kongl. Vet. Acad .Handl. v. 29. p. 176—183. — Eigen Bibl; T. H. Om 1768. Jonston (J.), Hist. nat. de quadrupedibus, de avibus, de insectis, &c. Rouen. — Ik zag Ed. 1757. Zie Deel I. p. 500. — Onveranderd. m 1768.) LINNAEUS “(Chi Systema "Naturaesi&c: „Edi 12. Holmiae. v. 3. Regn. Lapid. p. 226. — Zie 1766. m 1768. Patras (P. S.), — Titel als 1760; herdruk in SANDIFORT, Thesaurus dissertationum &c. v. 1. Rotero- admi. — Amst. D 1768. Ray (JoHN), Beschouwingen van de Werken der Natuur. &c. Amsterdam. 1064 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. 1768. ROSEN von ROSENSTEIN (Nits), Handleiding tot Ziekten van Kinderen, &c. ’s-Gravenhage. — Amst. 1768. SCHÄFFER (J. C.), Icones &c. — (Als 1766.) — v. 2. — N. E.V. 1768. SPIELMANN (I. R.), Diss. De Animalibus nocivis Alsatiae. Argentorati. 1768. STROM (H.), Beskrivelse over Norske Insecter. Andet Stykke. — In: Det Kongl. Norske Vidensk. Selsk. Skrifter; v. 4. Kiobenhavn. p. 313—371. — DS RGO NET. 1768. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. d’Hist. Nat oc MNouves Ed. 4 tomes, Panis, BAC 1768. VALMONT DE BOMARE, [zelfde titel]; 12 vols. Yverdon. — v. 2. 3. 6. — Amst. 1768. WINTERSCHMIDT (A. W.), Observation exacte de la facon d’une mouche de chambre, &c. — Addition à LEDERMÜLLER, Réponse à quelques objections. 1769. [BANCROFT, Epw.], An essay on the natural History of Guiana, &c. London. — Leid. 1769. Bancrort (E.), Naturgeschichte von Guiana, &c. Frankfurt, Leipzig. — 7. H. 1769. FAILLE (Cr. DE LA). — Titel als 1768. — 2e Ed. La Rochelle. 1769. FERMIN (PH.), Description generale .... de Suri- nam. Amsterdam. — Amst.; Utr. 1769. HASSELQUIST (FR.), Voyages dans le Levant, &c. Pans OP iS. BEBBonN. 1769. HouTTUYN (F.), Natuurlijke Historie of, &c. Eerste Deel. 13e stuk. Amsterdam. 1769. LAGUERRINIERE (....), Ecole de cavalerie. Paris. VII. pl 67 1769. LINNAEUS (C.), Systema Naturae, &c. Ed. 13 (= 12). Vindobonae; Tom. I. Pars 2. dimid 2. p. 901— 1328.:— N. D.V. 1769. MÜLLER (O. F.), Om Vandspindeler. — In: Kjgb. Efterr. om laerde Sager, Forste Haefte, p. 220—224. — Kob. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1065: Literatuur. # 1769. MÜLLER (0. F.), [idem]. — In: Kritiske Journal, p. 120—124. — Kob. | m 1769. Murray (J. A.), De vermibus in lepra obviis; &c. Göttingae. — N. A. M.; Leid. m 1769. SLABBER (M.), Natuurkundige Verlustigingen; &c. Haarlem. — 2e stuk. — N. D. V. B 1769. VALMONT DE BOMARE. [Titel als 1768 Yverdon]; v. 7-12. — Amst. m 1769. VALMONT DE BOMARE, Algemeen [&c. zie 1767]; var LT: m 1770. BAKER (H.), Nuttig gebruik van het mikroskoop; &c. — Amsterdam. — N. E.V. a 1770. [G. G. DE BEAURIEU], Cours d'Histoire Naturelle ou; &c. 7 tomes; Paris. — Dr. M. G. m 1770. BODDAERT (P.). — Zie PALLAS 1770. (m 1770. B[russeL] (TH. VAN), Beschryving der dieren, . en gekorvene diertjes. Amsterdam. — Niets over Acari. — Amst.) og 1770. CHENAYE DES Bois (F. A. DE LA), Dict. univ. et rais. .... Insectes. .... LINNAEUS, KLEIN, BRISSON. Paris. — 4 vols. (m 1770—3. Drury (D.), Illustrations of Natural History. &c. London. — Niets over Acarı. — T. H.) m 1770. FERMIN (PH.), Nieuwe algem. beschryving van de colonie van Suriname. &c. Harlingen. — 0. B. A. (m 1770. GARSAULT (FR. A. DE), Le nouveau parfait Maré- chal, &c. Paris. — p. 256. De la galle. — Niets over _ Acari.) m 1770. GENDRON (L. F. DesHaIs), Traité des maladies des yeux, &c. Paris. — Utr. (m 1770—84. GMELIN (S. G. G.), Reise d. Russland zur Unters. der drey Naturreiche. Petersburg. — Vol. I.; geciteerd wordt: p. 158. Daar is echter slechts sprake van eene ziekte, die mij aan lepra denken doet. — Niets over Acari. — L. H. W.) m 1770. HARTSINCK (J. J.), Beschryving van Guiana, .... betreffende de dieren &c. Amsterdam. — A. J. R. m 1770. LINNAEUS (K.), Reizen door eenige Landschappen 1066 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. van Zweeden; I. Oeland en Gothland. Dordrecht. — Weids INA BVE m 1770. LINNAEUS (C.), Systema Naturae; &c. Ed. 13. v. 3. Regn. Lapid. cum Appendice. Halae Magd. @ 1770. LINNAEUS (C.). [zelfde titel]; Vindobonae. — ING DV (om 1770. Parras (P. S.), Natuurl. Historie van nieuwe en nog weinig bekende soorten van Dieren. Door P. BODDAERT. 6 stukken. — Niets over Acari. — Ik zag de Ed. 2. van 1779. — Dr. M. G.) m 1770. STRÖM (J.), Beschreib. Norweg. Insekten. 2es Stücke. — In: Kön. Norw. Ges. Wiss. Schrift. v. 4. Kopenh. Leipzig. — T. H. (a 1770. STROEM (H.), Beskrivelse over Norske Insecter. Anden Prgve. — In: Skrift. Kjgb. Selsk. Laerd. Vid. Elsk. v. 10. . 1—28. Kjgbenhavn. — Niets over Acar. — K. A. W.) m 1770. VALMONT DE BOMARE. Aanhangsel, .... v. h. Algemeen .... Woordenboek der Nat. Historie. &c. Dordrecht# Awb: Tee: m 1771. ADAMS (G.), Micrographia Illustrata: or &c. 4th. Ed. London. — Gött. (m 1771. AMOREUX (P. J.), Lettre d'un médecin de Mont- pellier, &c. Montpellier. — Niets over Acari. — P. S. B.) og 1771. Bonomo (G. C.), [Duitsche vertaling van zijn brief 1687 aan Repij. — In: Auserlesene med. &c. Abh. Röm. Kais. Akad. Wiss. d. Naturf. v. 20. Nürn- berg: (py 1390s Tab. V1.) | 1771. Dictionnaire de Trévoux. — Zie 1704. — Leid. 1771. DucHESNE (H. I.)[, Manuel du naturaliste; &c. Paris. 2 vols. m 1771. Encyclopedie ou Dict. univ. rais. des connoissances humaines. &c. Yverdon. — v. 3. 6. 7. 9. — P. B. Z. M; Gron. m 1771. GEER (C. DE), Mémoires pour servir à l’histoire des Insectes. Tom. II. Stockholm. — K. B. H.; Uv. sm 1771. GEER (C. DE), Thiere die mit einem Strange am Ende an andere lebende Thiere befestigt sind. — In: HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1067 Literatuur. Abh. Kön. Schwed. Akad. Wiss. aus d. J. 1768. (v. 30). Leipzig. — T. H. æ 1771. GLAHN (....), Anmärkninger over de tre förste Böger av David Crantzes Historie om Grönland. Kjg- benhavn. — Oslo. m 1771. HAssELQUIST (F.), Reise naar Palestina, of het H. Land; &.c Amsterdam. (m 1771. HAWKESWORTH (J.), A journal of a voyage round the world in H.M. S. Endeavour, &c. London. — Niets over Acari. — T. H.) o 1771. Linnaeus (C. a), Genera animalium ex ed. 12a Systematis Naturae. Edinburgi. (m 1771. MÜLLER (O. F.), Von Würmern des süssigen und salzigen Wassers. Kopenhagen. — Niets over Acari.) 01/710 Parras: (PASS ‚Reiser jdurch’ versch... Prov: des Russischen Reichs; v. I. Petersburg. — T. H. o 1771.- Zwicki (J. M.), Diss. De statu praeternaturali succi retis Malpighiani, &c. Duisburg 1771. — Cit. FÜRSTENBERG 1861. {m 1772. Bonnet (C.), Betrachtung über die Natur. &c. Leipzig. — Niets over Acarı. — Dr. M. G.) m 1772. BRÜNNICH (M. TH.), Zoologiae fundamenta; &c. — Grunde i Dyrelaere. Hafniae. Lipsiae. — N. E. V. m 1772. BUXTORF (J.), Observationes posthumae &c. — In: Acta Helv. phys. &c. v. 7. Basiliae, p. 111. — T. H. (m 1772. CHAPPE D'AUTEROCHE, Voyage en Californie; &c. Paris. — Niets over Acari.) m 1772. Encyclopédie ou. — [Zie 1771]; v. 12. m 1772. Katm (P.), Reis door Noord-Amerika. Utrecht. — B.G. K. m 1772. LINNAEUS (C.), Systema Naturae ex Ed. 12. in Epitomen redactum a J. BECKMANNO. I. Göttingae. — Gott. (m 1772. Lyonet über LESSER. — In: Mannigfaltigkeiten, Eine &c. Berlin. v. 3. p. 249. 645. — Ik heb niets ge- vonden. — P. S. B.; Bonn; Bresl.; Gött.; Halle; Münst.) (m 1772. NIEBUHR (C.), Beschreibung von Arabien. &c. Kopenhagen. — Niets over Acarı. — Amst.) 1068 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. 1772. OLAFSEN (E.) og POVELSEN (B.), Reise igiennem Island w&cr 2yols. Soree. MP NS EP Bonn! a 1772. Patras (P. S.), Spicilegia zoologica; &c. Tom. I. fasc. IX. Berolini. — 7. H. (m 1772. RETZIUS (A. J.), Inledning til Djur-Riket, &c. Stockholm. — Niets over Acari. — P. S. B.; Gòtt.; Greifsw.). O 1772. RICHTERN (A. D.), Lehrbuch einer Natur-Histo- rie. Leipzig. m 1772. ScopoLI (J. A.), Annus V. historico naturalis. Lipsiae. Nrs Vin m 1772. VOGEL (KR. A), Academiae praelectiones de cog- noscendis .... corporis humani affectibus. Gottingae. # 0:45. AN Do 1773—82. BATTARRA (J. A.), Rerum naturalium histo- ria .... in musaeo KIRCHERIANO, edita a P. Pu. Bo- NANNIO, &c. Romae. — P. S. B.; Bresl. (m 1773. Bonnet (K.), Abh. aus der Insektologie. Halle 1773. — Niets over Acarı. — T. H.; Dr. M. G.) D 1773. DIMSDALE (J.), De morbis cutaneis. Diss.; Edin- burgi. m 1773. Encyclopédie, &c. — Zie 1771. — v. 21. 27. m 1773. .ERXLEBEN (I; CHR. Pi)! —r Zien 4680/20 Aufl. Göttingen, Gotha. — P. S. B.; Bonn; Gött.; Münst. m 1773. GEER (CH. DE), Mémoires &c. — Zie 1771. — v. 3. (m 1773. HAWKESWORTH (J.), An account of the voyages. . by Byron, Wallis, Carteret, Cooke, &c. 3 vols. London. — Niets over Acari. — T. H.) m 1773. Hir (J.), — Titel als 1752. — P. S. B. 6 1773. Leipziger Wochenblatt für Kinder. Bd. 2. p. 182. — Cit. GOETZE (DE GEER), 1783. p. 39. noot. (m 1773. PARKINSON (S.), A Journal of a Voyage to the South-Sea &c. London. — Niets over Acan. — T. EL) (m 1773. WINTRINGHAM (C.), Notationes et observationes in RICHARDI MEAD, &c. Lugd. Bat. — CXIII. de mor- bis cutaneis. — Niets over szvo.) m 1773. VEATS (TH. P.), Institutions of Entomology: HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1069 Literatuur. . of LINNAEUS’ Ordines et Genera Insectorum, or &c. London. — Dr. M. G. 1774. (Anon.) Betrachtungen über versch. Gegenstände aus der Naturlehre. — In: Neues Hamb. Mag. v. 14. St. 84. p. 505. 514. Leipzig. — Amst. 1774. BALDINGER (E. G.). — Zie 1765. 2. Ausg. — Gron. 1774. BORNER (I. K. H.), Sammlungen aus der Natur- geschichte, &c. Dresden. — P. S. B.; Bresl.; Gött.; Kön. 1774. Encyclopedie. — Zie 1771. — v. 29. 32. 33. 34. 1774. GOEZE (J. A. E.), Des Herrn von Geer I. Discurs von den Insekten &c. — Mit Fussnoten. — In: Der Naturforscher III. — Dr. M. G. 1774. GEER (C. DE), Mémoires, v. 4. — Zie 1771. 1774. GINANNI (F.), Istoria civile, e naturale della pinete Ravennati, &c. Roma. — N. E. V. i 1774. GOLDSMITH (O.), An history of the earth, and Animated nature. 8 vols. London. — Dr. M. G. 1774. HERMANN (P.), Mémoire sur les insectes qui ron- gent les livres, couronné par la Société royale de Göt- tingae. — Cit. HERMANN 1804. — N.B. Vergelijk dezen titel met 1766. 1774. MODEER (A.), Anmärkningar on Mal, som plägar finnas uti Mjöl, &c. — In:Kongl. Svensk. Vetensk. Acad. .Handllv.:35 pos MIT: 1774. MÜLLER (P. L. S.), Vollständiges Natursystem, &c.; 6 Theile in 8 Bänden. Nürnberg. — 5. Th. 1. Bd. p. 40. 73. 124. 134. — Dr. M. G. 1774. OLAFSEN und POVELSEN, Reise durch Island, &c. 1. Theil. Koppenhagen, Leipzig. — T. H.; P. B. Fr. I. 1774. ROCHARD (....), Observation sur une répercus- sion pédiculaire metamorphosée ou changée en erup- tion psorique ou galeuse. — In: Journal de méd., chir., pharm.; &c. v. 41. p. 26. Paris. — Amst. 1774. SULZER (F. G.), Versuch einer Naturgeschichte des Hamsters. Göttingen, Gotha. — N. A. M. 1775. (Anon.) Drey Preisschriften .... Urkunden und Bü- chern schädl. Insecten. Hannover. 1775.” EICHHORN (J. €.), -Wasserthiere, die mit keinem 1070 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. blossen Augen nicht können gesehen werden, &c. Dan- zig. — P. S. B.; Greifsw.; Kön. 1775. Encyclopédie. — Zie 1771. — v. 40. 42. m 1775. Fasricius (J. C.), Systema entomologiae, &c.; Flensburgi. — N. E. V. m 1775. FERMIN (PH.), Ausführl. hist.-phys. Beschreib. d. Kolonie Surinam. 2 The. Berlin. — P. S. B.; Bonn; Bresl.; Gött.; Kiel; Kon. (a 1775. FORSSKAL (P.), Descriptiones animalium .... in- sectorum, .... quae in itinere Orientali observavit. Havniae. — Niets over Acari. — Gron.) (m 1775. FORSKAL (P.), Icones rerum naturalium, quas in itinere Orientali depingi curavit. Havniae. — Niets over Acari. — Gron.) m 1775. FUESSLIN (J. C.), Verzeichn. der ihm bekannten Schweiz. Insekten. Zürich, Winterthür. — Dr. M. G. m 1775. GOEZE (J. A. E.), Zweyter Discurs des Herrn VON GEER .... über .... Insecten, &c. Mit Fussnoten. — In: Der Naturforscher, V. — Dr. M. G. m 1775. GMELIN (PH. F.), (Titel als 1766). — v. 6. Gls on ABLE. (Bt) — Zie 1782; m 1775. HAMMER (CHR.), Fauna Norvegica eller Norsk Dyr-Rige. Kjgbenhavn. — P. S. B.; Gött.; Kiel. m 1775. MÜLLER (P. L. S.). — Titel als 1774. — 5. Th. 2u Bday Venen Zi Bd. m 1775. OLAFSEN (E.) und POVELSEN (B.), Reise .— Zie 1774. — 2. Theil. m 1775. RICHTERN (A. D.). (Titel als 1772). — 2. Aufl. Leip- zig. — Amst. m 1775. SLABBER (M.), Physik. Belustigungen oder mi- krosk. Wahrnemungen, &c. I. Nürnberg. — P. S. B.; Bonn; Halle; Kiel. m 1775. VALMONT DE BOMARE, Dict. rais. univ. d’His- toire naturelle, &c. 3e Ed. Paris. — Gütt. (m 1775. WERLHOF (P. G.), Opera medica, collegit et auxit J. E. WICHMANN. — II. p. 469. .... de Variolis .... Hannoverae. — Niets over siro. — Utr.) m 1776. ADANSON (....), Ciron. — In: Enc. ou Dict. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1071 Literatuur. rais. Sci. Arts Métiers, Suppl. v. 2. p. 440. — P. B. I. (m 1776. BAER (DE), Recherches sur les maladies épizoo- tiques, &c. Paris. — Uit het Zweedsch. — Niets over siro.) (m 1776. DENIS und SCHIFFERMULLER, Systemat. Ver- zeichniss der Ins. d. Wiener Gegend. Wien. — Slechts Lepidoptera. — Dr. M. G.) m 1776. GoEZE (J. A. E.), Insecten an Thieren und selbst an Insecten. — In: Beschäftigungen Berl. Ges. naturf. Ereunde:s va 2 ND 42582205 MENT m 1776. GOEZE (J. A. E.), Verzeichn. aller übrigen von Rösel abgeb. Insecten, &c. — In: Der Naturforscher. Halle. IX. p. 61—74. — Dr. M. G. m 1776. H...., J. C. Fabricii Systema entomologicae. — (Recensie). — In: BECKMANN, Phys. oecon. Bibl. v. 7. PP2Np 0275-2297 ALB: m 1776. HALLMANN (J. G.), Om en genom ympad Skabb botad ögonfluss. — In: Kongl. Sv. Vet. Acad. Handl. Weel. “Pe 2100 Ee m 1776. LEDERMÜLLER (M. F.), Mikroskoopische Vermaak-. lykheden, &c. Amsterdam. — Utr.; Dr. M. G. 717726. , EIEUTAUD (er Breeisı de; Médecine™ pratique, &c. 4e Ed. Paris. — P. B.Z.M. (m 1776. LINNAEUS (C. von), Auserlesene Abh. a. d. Na- turgeschichte, &c. Leipzig. — Niets over Acari. — Dr ME) m 1776. MULLER (0. F.), Synonymen aus dem unsicht- baren Thierreiche. — In: Der Naturforscher, Halle; IX. p. 205—211. — Dr. M. G. m 1776. MÜLLER (O. F.), Zoologiae Danicae Prodromus, &c. Hafniae. — Eigen Bibl. 1776... MÜLLER (P. L. S.). Titel als 1774. — Supplement. 1776. ÖDHELIUS (J. L.), Anmärkningar vid fôregäende. Rön om ympad Skabb. — (van HALLMANN; zie boven). NV SAP RIA: 1776. Riem (J.), Phys.-oekon. Bienenbibliothek, &c. Leipzig. — v. I. — P. S. B.; Géit. 1072 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. m 1776. SAGAR (J. B. M.), Systema morborum &c. Vienae. — 0. B. A. a 1776. SCHRANK (F. von PAULA), Beyträge zur Naturge- schichte. Ausgburg. — Eigen Bibl.; N. E.V. 'a 1776. SULZER (J. H.), Abgekürzte Geschichte der In- secten &c. — Ook onder den titel: Abgekürzte Ge- schichte Schweizer- und ausländischer Insekten &c. Winterthur. — N. EV. O 1776. WEITZEL (J. C.), Diss. de morsibus et puncturis animalium. Argentorati. 1776. WINTERSCHMIDT (A. W.), Naauwkeurige Waar- neming en Afb. v. e. Kamervlieg. — In: LEDERMÜLLER (M. F.), Mikrosk. Vermaaklykheden, 4e deel. Amster- dam; p. 48. spec. 52. ‘D 1777. (....), Beauties of natural history, or &c. Lon- don. a 1777. BECKMANN (J.), Anfanfsgr. der Naturhistorie. 2e Aufl. Frankfurt, Leipzig. — Münch.; S. L. D. m 1777. BLANCARD (S.), Lexicon medicum Tripertitum renovatum, &c. Lipsiae. — Amst. m 1777. FABRICIUS (J. C.), Genera Insectorum, &c. Kiloni. m 1777. GOEZE (J. A. E.), Entomologische Beyträge &c. I. — N. E. V. m 1777. [Lorry], Tractatus de morbis cutaneis. Parisiis. — Amst. w1777. PALLAS (P. S.), Naturgesch. merkw. Thiere, &c. Berlin, Straalsund. IX. Samml. — Dr. M. G. m 1777. ScoPoLI (J. A.), Introductio ad hist. nat., &c. Pragae. — N. A. M. (m 1777. SPALLANZANI (....), Opuscules de physique ani- male et végétale. Genève. v. 2. p. 349—352. t. 4. f. 7. 8. — Tardigrada !) wa 1778. BAKER (H.), — Titel als 1770. — N. A. M. 1778. BEAUVAIS (....), Sur les causes .... de la maladie contagieuse des volailles de l’Isle de Bourbon, &c. — In: (Rozier) Journal cde Phys. Suppl. va 18: po 192 — Amst. ‚(m 1778—80. BERGSTRASSER (J. A. B.), Nomenclatur und HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1073 Literatuur. Beschr. d. Insecten in .... Hanau-Münzenberg, &c. — Niets over Acari. — N. A. M.) u 1778. CzEMPINSKI (P.), Totius regni animalis genera, &c. Viennae. m 1778. EBERT (J. J.), Naturlehre für die Jugend. III. Beipzig.. =| PiSaBeiBbresl,. Gött. Dr. MiG. (a 1778. FaBRIcIUS (J. C.), Philosophia entomologica, &c. Hamburgi, Kilonii. — Niets over Acari. — N. E. V.) (m 1778. FAILLE (DE LA), Versuch .... Naturg.... Maul- wurfs, &c. Frankf. — In deze slechte Duitsche ver- taling komt het woord „ciron’ niet voor. — P. S. B.) m 1778. FISCHER (J. B), Versuch e. Naturg. v. Livland, &c. Leipzig. — T. H. B. m 1778. GEER (K. DE), Abh. z. Gesch. d. Ins.; von GÖTZE. v.)2.-P: 1..NürnbergJ oN) Pea: m 1778: GEER (C. DE). —Titel’als 1771. — v. 7. 1778. GOEZE (J. A. E.).— Titel als 1777. — II. m 1778. Index Musei GRONOVIANI sive, &c. — Ook onder den titel: Museum GRONOVIANUM sive Index Rerum Nat. &c. Beide: cura F. C. M[EuscHEN], Lugd: Bat. w 1778. Lister (M.), Naturg. d. Spinnen, &c.; mit Anm. v. MARTINI &c.; mit neuen Zusätzen &c. v. GOEZE. Quedlinburg, Blankenburg. — N. E. V. | = 1778. MEUSCHEN (F. C. — Zie GRONOVIUS. IPB SREDI FRI) Opere foci vols. = 1778. TROTULAE curandarum aegritududinum mulie- brium ante in et post partum libellus, &c. Lipsiae. — Zie Deel: lip. 460i =—u2. SAB Got. Keel: m 1778. BLUMENBACH (J. F.), Handb. d. Naturgeschichte. Göttingen. — P. S. B.; Gétt.; Marb.; Münst.; Kon. (m 1778. BODDAERT (P.), Natuurbeschouwer .... de drie rijken der Natuur, &c. ’s-Gravenhage. — Niets over Acari. — N. E.V.) © 1778. Bosch (I. I. van DEN), Historia constitutionis epidemicae verminosae &c. Norimbergae. Bal 479. BOUTEILLESN (.0%.)i — Titel? — In: Mem Soe. Roy. med. p. 105. | O 68 1074 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. m 1779. FABRICIUS (J. C.), Reise nach Norwegen, &c. Hamburg. — Dr. M. G. 1779: EAR IE ee) e= Zie 1782. m 1779. HOLMBERGER (P.), Et kort utkast om Svenska Insecters Winterquater. Norköping. n 1779. KRAUSE (....), Diss. De Scabie humani corporis. Lipsiae. 1779. LESKE (N. G.), Anfangsgr. d. Naturg. Leipzig. I. 1779. Lorry (A. K.), Abh. v. d. Krankheiten der Haut. Leipzig. — P. S. B.; Bresl.; Gott.; Halle. n 1779. MORGAGNI (J. B.), Oeuvres. Embrun. (m 1779. Patras (P. S.). — (Ned. vert. van 1766.) Dr. M. G.) m 1779. [RADEMACHER (J. C. M.)], Register der Geslagten v. d. 3. Ryken der Natuur naar .... LINNAEUS; &c. — In: Verh. Bataviaasch Gen. Konst. Wet. v. 1. — 0. B. A. m 1779. ROSEN VON ROSENSTEIN (N.), Handleiding; &c. — Zie 1771. — O. B. A. m 1779. SCHAEFFER (J. C.), Abh. von Ins.; 3. Bd. Regens- burg NE. Vg Te oO 1799. SCHUBERT (CH. Fr), Diss. De Scabie humani corporis. Leipzig. m 1779. ScoPoLI (J. A.). — Titel als 1772, maar de „II” van het jaartal is met „IX” overgedrukt! — N. A. M. EI 1779. SUMEIREN(... .). Titel? — In: Mém. Soc. Roy. med. p. 163—187. 1779. WILSE (J. N.), Physisk. oecom. og statist. Beskri- velse over Spideberg Praestegield &c. Christiania. — Bes Bee Bonn Gott. Vallese]. 178 . JÄGER (....). De Pathologia animata. 1780. (Anon.), (over pokkige hazen, schapen, vossen). — In: Wittemberg. Wochenbl. St. 85. 86. n. 7. — P. S. B.; Bonn.; Bresl.; Kön. m 1780. Fagricius (O.), Fauna Groenlandica, &c.; Haf- niae, Lipsiae. (m 1780. Fasricius (W.), Chirurg. Beob. und Curen. &c. Flensburg, Leipzig. — Niets over Acar.) m 1780. GEER (K. DE), Abh. z. Gesch. d. Ins.; von GOTZE. 3. Bd. Nürnb. — N. E.V. O BO E 0 HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1075 Literatuur. m 1780. GOEZE (J. A. E.), Neuentdeckte Theile an einigen Insekten. — In: Der Naturforscher, XIV. p. 93—1802. — Dr. M. G. o 1780. Hooke (R.), Micros. Observ. An abridgement of, &c. London. — Zie Deel I. p. 474. ad 1665. m 1780. MÜLLER (O. F.), Mémoire sur un nouveau genre des Insectes aquatiques. — In: Mém. math. phys. Acad. Roy. Sci. Paris. v. 8: p. 615624. — T. H. (m 1780. RICHTER (G. G.), Opuscula medica. — Niets over Acari. — Leid.) m 1780. ZETZELL (P.), Anmärkning om Acari Reduvii dodande met Bränvin. — In: Kong. Sv. Vet. Acad. Nya Handl. I. p. 240. 7. H. o 1781. Apams (G.).— Titel als 1746. 1781. BARBUT (J.), The Genera Insectorum of Linnaeus, &c. — Les Genres des Insectes de L.... London. — Dr MG. m 1781. Buc’Hoz (P. J.), Histoire d. Ins. nuisibles a l’hom- me, &c. Paris. — P. S. B.; Gütt.; Kön. o 1781. CAMERER (C.), De efficacia insitionis scabiei, &c. Freiburg. m 1781. EICHHORN (J. C.), Beiträge zur Naturg. d. klein- sten Wasserthiere. Berlin. — Is = 1775, behalve titel. — Bresl.; Gött. Halle; Kòn. m 1781. Fasricius (J. C.), Betrachtung über die Systeme der Entomologie. — In: Schrift. Berl. Ges. naturf. Freunde. II. 98. — T. H. m 1781. Fasricius (J. C:), Reize naar Noorwegen, &c. Amsterdam. — Utr. m 1781. FABRICIUS (J. C.), Species Insectorum, &c. Ham- burgi. — N. E.V. (a 1781. Fourcroy (A. F. DE), Lecons élémentaires d’His- toire naturelle & de chymie. Paris. — Ik zag de Ed. 2. 1781. en deze bevat niets over Acari.) m 1781. GEER (K. DE), Abh. z. Gesch. d. Ins.; von GOEZE. v. IV. Nürnberg. — N. E.V. (m 1781—3. KnocH (A. W.), Beitr. z. Insektengeschichte. 3 vols. Leipzig. — Niets over Acari. — N. E. V.) 1076 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. m 1781. MAYER (Jon), Insektenbeschreibungen. — In: Der Naturforscher XV. 111. — Dr. M. G. m 1781. MODEER (A), Anm. von Milben, die sich im Mehle finden &c. — In: Abh. Schwed. Acad. Wiss. auf d. J. 1774. v. 36. Leipzig. — T. H. m 1/81. MÜLLER (0. F.), Hydrachnae quas in aquis Daniae palustribus detexit, &c. Lipsiae. — Eigen Bibl. m 1781. RADEMACHER (J. C. M.). — Titel als 1779. — Herdruk. — T. H. m 1781. SCHRANK (F. DE PAULA), Enumeratio Insectorum Austriae indigenorum. Augustae Vindelicorum. 1781. — Eigen Bibl. m 1/81. SLABBER (M.). — Titel als 1775. — In 1781 was het werk compleet. O 1781. Storr (....), Diss. De efficacià insitionis scabiei, &c. Tubingae. (m 1781. STROEM (H.), Norske Insekters Beschrivelse. Tre- die Stykke. — In: Nye Saml. Kong. Danske Vid. Selsk. Skrifter. v. 1. p. 97—130. Kjobenhavn. — Niets over Acari. — T. H.) (m 1781. THUNBERG (C. P.) & Cassıröm (S. N.), Diss. ent. Novas Insectorum species sistens. I. Upsaliae. — Niets over Acarı. — N. E. V.) m 1781. WiLDRIK (W.), Ernstig doch teffens schertzend onderzoek, of de .... Schurft, aan Insecten moeten toegeschreven worden. Amsterdam. — Amst. m 1781. WURMB (F. van), Goudachtig gevlakte teek, op de groote adder van ’t eiland Java gevonden. — In: Verh. Bataviaasch Gen. III. 400. — O. B. A. m 1782. BLUMENBACH (J. F.), Handb. d. Naturg. 2. Ausg: Göttingen. — Gött.; Marb.; Münst. m 1782. Buc’Hoz (P. Jos.), Hist. d. Ins. utiles & nuisibles à l’homme, &c. Rouen, Paris. — Gétt.; Greifsw.; Kiel. m 1782. ERXLEBEN (J. C. P.), — Titel als 1768. — 3. Ausg. Göttingen. — P. S. B.; Bonn; Gött. m 1782. GEER (K. DE), Abh. z. Gesch. d. Ins.; von GOEZE; VII. D 1782." HALLE ((. 55%) Détailides. expériences „elis dans HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1077 Literatuur. le traitement de la gale. — In: Mém. Soc. Roy. Med. (i775). Paris ZED Een} ander citaat. luidtrh, 1779 p. 164. (m 1782. Harris (M.), An Exposition of English Insects. &c. London. — Niets over Acari. — N. E. V.) m 1782. IASSER (....), Von Heilung der Krätze &c. — In: (SCHMUCKER) Vermischte chir. Schrifte. v. 3. p. 169. Berlin, Stettin. — Amst. m 1782. MÜLLER (O. F.), Kleine Schriften aus der Natur- historie, &c. I. Dessau. — P. S. B.; Gôtt.; Greifsw.; Halle; Münst. m 1782. MÜLLER (O. F.), Von der rothen Wassermilbe. — In: Schrift. Berl. Ges. naturf. Freunde, v. 3. p. 84—-93. — T. H. O 1782: STEINER (....), Diss. De Scabie. Ingolstadii. (a 1782. TESSIER (....), Observations sur plusieurs mala- dies des bestiaux, &c. Paris. — Bevat, volgens CHA- BERT 1799, niets over Acari.) 1783. (....). Die Käsemilbe. — In: Leipz. Wochenbl. f. Kinder. v. 2. p. 148—150. — Amst. EN 1783. BIWALD.K. ts Abbe und: Schädliehkeit der Ins, aus Linn. Amoen.; mit Zusätzen. Breslau. m 1783. Bonz (CHR. G.), Observatio X. Acarus ypsilopho- rus. — In: Nova Acta Acad. Caes. Leop. Car. Nat. Cur. v. 7. p. 52—53. — T. H. o 1783. BRAHM (N. J.), Fauna entomologica um Mainz. — In: [BrockHousEN] Rhein. Mag. z. Erweiterung d. Naturk. n 1783. Buc’Hoz (P. J.), Médecine des animaux domesti- ques, &c. m 1783. BUcxine (....), Die Krätze. — In: [BALDINGER] Neues Mag. f. Aerzte, v. 5. St. 4. p. 323—340; St. 5. p. 385—407. — Bresl.; Gött.; Halle; Kiel; Marb. 1783. Camus (A. C.), Notes sur l’histoire des Animaux d’Aristote. Paris. — Tom: 24 van Camus: Edi A: @Ar: — Leid: m 1783. CHABERT (PH.), Traité de la gale et des dartres des Animaux. Paris. — Gött. 1078 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. m 1783. EICHHORN (J. C.). — Titel als 1781. — Zugabe dazu nebst &c. Danzig. — P. S. B.; Gòtt.; Kön. m 1783. GEER (K. DE). — (Titel als 1778). — v. 7. — NAME AV m 1783. LENZ (J. G.), Anfangsgr. d. Thiergeschichte, &c. Jena. — Kob. (m 1783. LINNAEUS (C.), Kort begrip van het Zamenstel der Natuur, &c. door BODDAERT. Amsterdam. — Slechts Mammalia, Aves. — Leid.) g 1783.’ REIZIUSA(A, J.), Caroli desGeer "1" Genera et Species Insectorum &c. Lipsiae. — N. E.V. m 1783. SPARRMAN (A.), Resa till Goda Hopps-udden, södra pol-kretsen och omkring jordklotet, samt till Hottentott-och Caffer-landen, aren 1772—1776. Stock- holm. — P. S. B. (m 1783. STROEM (H.), Norske Insecters Beskrivelse med Anmaerkningen. — [Vierde proeve]. — In: Nye Saml. Kongl. Danske Vid. Selsk. Skrift. v. 2. Kjgbenhavn. — Niets over Acarı. — T. H.) (m 1784. BORGSTRÖM (J.), Diss. Entomologica sistens In- secta Suecica. — Niets over Acarı. — N. E. V.) o 1784. Buc'Hoz. — Titel als 1781. — 2e Ed. m 1784. GOETZE (J. A. E.), Beob. ü. die in der Stuben- wärme aus den Eyern erzeugte Frösche. — In: Der Naturforscher, XX. p. 106—115. — Dr. M. G. m 1784. LESKE (N. G.). — Titel als 1779. — 2e Aufl. Leip- zig. — Dr. M. G. o 1784. MÜLLER (0. F.). — Titel? — In: FuessLy’s Arch. d'Entomologie t. 36. p. 82. (m 1784. NıcoLAI (E. A.), Samml. v. Beob., Recepten u. Kurarten, &c. Jena. — Niets over Acarı. — Bonn; Bresl.; Gött.; Greifsw.; Kiel; Marb.) m 1784. Parras (P. S.), Descriptio Didelphis brachyurae. In:! Acta Acad. Sci. Imp: Petrop. pro®A°71780. BS 2 Petropoli. — 7. H. i n 1784. PiscHcHEcow (D.), Diss. De novo methodo pso- ram samendi. Edinburg. — Volgens WICHMANN 1786 een Rus, voorstander van de , Milbentheorie”. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1079 Literatuur. m 1784. SCHMIEDLEIN (G. B.), Taschenbuch f. Insecten- freunde;l Sc Leipzig MV Ex V. (m 1784. SPALLANZANI (Abbé), Diss. relative to the natural history of animals &c. London. — Niets over Acari. — N. E.V.) m 1784. SPARRMANN (A.), Reise nach dem Vorgebirge der guten Hoffnung, &c. Berlin. — P. S. B.; Bonn; Bresl.; Halle; Marb. m 1784. STRÖM (H.), Physisk-Oecon. Beskrivelse over Eger- Praestegiaeld i Aggershuus-Stift. &c. Kigbenhavn. — Kob. (m 1784—1795. THunBERG (C. P.), Dissertationes Ento- mologicae; &c. Insecta Suecica. — Niets over Acari. — N. E. V.) w 1784. ZETZELL (P.), Anmerkung üb. des Acari Reduvii Tödtung mit Branntwein. — In: Kön. Schwed. Akad. Wiss. Abh. &e, 1790. T. 228. Leipzig, Mais “BECKMANN? (Pe ite als217672. 3) Null. Frankfurt, Leipzig. — Bresl. m 1785. Buc’Hoz (P. J.), Histoire des Insectes utiles a l’homme &c. — Paris. — Dr. M. G. a 1785. Buc’Hoz (P. J.). — Titel als 1783. — 2e éd. Paris. O 1785. CHABERT (PH.). — Titel als 1783. — 2. Ed. Paris. Edo): m 1785. EBERT (J. J.). — Titel als 1778. — 2. Aufl. Trop- pau. — Bresl. m 1785. FAILLE (DE LA), Proeve eener Natuurlijke Histo- rie van den Mol, &c. Utrecht. — Dr. M. G.; Utr. m 1/85. FERMIN (Pu), Nieuwe algemeene, historische, geographische, en natuurk. beschrijving .... Suri- name, &c. 2e druk; Amsterdam. — (= 1770 met ander titelblad.) — A. J. R. m 1785. Fourcroy (A. F. DE), Entomologia parisiensis; sive &c. Parisiis. — Leid. (m 1785. Fvrssry (J. C.), Archiv der Insektengeschichte. Zürich, Winterthur; Heft 6. — Tardigrada. — N. E.V.) m 1785. Huzarp (J. B.), Sur la dentelaire proposée comme anti-galeux. — In: Journ. méd., chir., pharm. v. 65. p. 87—92. — Utr.; K. A. W. 1080 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. (m 1785. MÜLLER (O. F.), Acarus ursellus. Das Bärthier- chen. — In: Arch. Ins. Gesch..n.6! p. 25:31. Zürich. — Dr. M. G.) (a 1785. PATONA (B.), Memoria sopra i Crinoni. Gorizia. — Zie 1786.) m 1785. SCHNEIDER (D. H.), Nomenclator entomologicus oder &c. Stralsund. — P. S. B.; Bresl. m 1785. SCHRANK (F. von Paura), Verz. beob. Insecten im Fürstenthum Berchtesgaden. — In: FuEssiy’s Neues Mag. Liebh. Ent. v. 2. p. 323. — Dr. M. G. m 1785. SCHRANK (F. von PAULA) und Morr (K. E. Ritter von), Naturhistorische Briefe über Oestreich, Salzburg, Passau und Berchtesgaden. Salzburg. — Dr. M. G. (m 1785. SPALLANZANI, Expériences pour servir à l’histoire de la génération des Animaux &c. Genève. — Niets over Acari.) m 1758. SPARRMAN (A.), A voyage to the Cape of Good: Hope, &c. London. IRISH m 1786. Brom (A.), Verhandeling over den landbouw in de colonie Suriname, &c. Haarlem. — A. J. R. (m 1786. Fourcroy (A. F. DE), Elémens d'Histoire. Natu- relle et de Chimie. Paris. — Niets over Acari. — Gött.) n 1786. HERMBSTÄTT (S. F.), Zur Aetiologie der Krätze. — In: (SELLE). Neue Beytr. z. Natur- u. Arzneywiss. Vans Ip, lZ26 Berlin: m 1786. Morr (N.), Forsög til en Islandsk Naturhistorie. Kigbenhavn. — P. S. .B; Bonn; Gött. Halle. (am 1786. PETAGNA (V.), Specimen insectorum ulterio- ris Calabriae. Neapel. — Ik zag ed. 1787. Niets over Acari.) m 1786. SCHMIEDLEIN (G. B.), Einleitung in die nähere Kenntnis der Insectenlehre &c. Leipzig. — Dr. M. G. m 1786. SELLE (C. G.), Von der Aetiologie der Kratze. — In: (SELLE’s) Neue Beytr. z. Natur- u. Arznei-Wiss. v. 3. p. 126. Berlin. — Leid. 1786. SPARRMAN (A.). — Titel als 1758. — (= 1758 met nieuwen titel). — Leid. m 1786. WICHMANN (J. E.), Aetiologie der Krätze. Han- HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1081 Literatuur. nover. — Amst. — Tallooze referaten noem ik niet. m 1787. ADAMS (G.), Essays of the Microscope; cont .... a general history of Insects, &c. London. — Niets over Acari. — TN PBAGAR: (a 1767. Brom (A.). — Titel als 1786. — Deze 2e ed. bevat niets over Acarı. — A. J. R.) m 1787. Buc’Hoz (P. J.), Geschichte einiger, den Men- schen, .... schädlichen Insekten, &c. Leipzig. — Kiel; Kön. DO 1787. CHABERT (PH.), — Titel als 1783. — (= 1783.) (m 1787. CyrırLus (D.), Entomologiae neapolitanae Speci- men Primum. Neapoli. — Niets over Acari. — N. E.V.) m 1787. Fasricius (J. C.), Mantissa Insectorum, &c. Haf- niae. — N. E.V. w 1787. GOEZE (J. A. E.). — Titel als Buc’Hoz 1787. — Noten van GOEZE. = 1787. HERBST (J. F. W.), Natürliche Abb. d. merkw. Thiere,- &e! v (VINI: Stücke>. -Aptera. "Berlin: Stral- sund. — Dr. M.G. | 1787. JONAS (J. CHR.), Quaedam dubia circa aetiologiam. Wichmannianam Scabiei. Halae ad S. — Gron. 1787. Morr (K. E. von), Oberdeutsche Beytr. z. Natur- lehre und Oekonomie f. d. J. 1787. Salzburg. — P. S. B.; Bresl.; Gött. (m 1787. SCHNEIDER (D. H.), Einige Berichtigungen und Ergänzungen des aus Schäffers Icones, &c. — In Neues. Mag. f. d. Liebh. d. Entom. v. 3. n. 2. p. 97 sqq. — Niets over Acari. — P. S. B.; Bonn; Bresl.; Gött.) m 1787. SCHRANK (F. von Paura), Microskopische Unter- haltungen. — In: Morr 1787. p. 138—148. m 1787. SPARRMAN (A.), Reize naar de Kaap de Goede Hoop, &c. Leiden. — 0. B. A. m 1787. SPARRMAN (A.), Voyage au Cap de Bonne-Espé- rance, &c. Paris. — N. A. M. 1787... STOLTE!(E. FI). Titel? )(Eateinsch) ; tzie | 17290. m 1787. VOLCKMANN (C: A.), Diss. super Illustris Wich- manni Aetiologia scabiei &. Autor. Trajecti ad Viadrum. — Gron. O 1082 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. i 1787. WOLF (....), Epistola de viribus inulae Helenii in Scabie persananda. Lipsiae. m 1788. BLUMENBACH (J. F.). — Titel als 1779. — 3. Ausg. Göttingen. — Amst.; Gétt.; Kön. æ 1788. FORSTER (I. R.), Enchiridion historiae naturalis inserviens, &c. Halae. — Leid. a 1788. GMELIN (J. F.), Linnaeus Systema Naturae, &c. I. p. 362. n. 49. Crotophaga. — 7. H. (m 1788. HERRENSCHWAND (J. F. von), Abh. v. d. vor- nehmsten. .... inn. u. äuss. Krankheiten, &c. A. d. Franz. Bern. — Niets over siro. — P. S. B.; Bonn; Kön.) {m 1788. HERRENSCHWAND (J. F. DE), Traité des principa- les et des plus frequentes maladies, &c. Berne.) «a 1788. HUNTER (J.), Observations on the diseases of the army in Jamaica; &c. London. — Leid. m 1788. Justi (H. E.), Etwas über die Krätze; &c. — In: Baldinger’s Neues Mag. f. Aerzte. v. 10. 3. St. p. 204 — 214. — ' Bresl.; Gott.; Halle; Kiel; Marb. m 1788. LINNAEUS. — Zie GMELIN 1788. (m 1788. Monro (D.), Beschrijving van de Krijgs-Hospi- talen. — (Verscheen achter het 3e deel van PRINGLE 1788.) — Niets over siro. — Amst.) (m 1788. MÜLLER (O. F.), Zoologica Danica seu &c. Haf- niae, Lipsiae. — Niets over Acari.) 1788. Ray (P. A. F.), Zoologie universelle et portative, &c. Paris. — Amst. m 1788. SCHRANK (F. von PAULA), Anmerkungen zu den ersten 20. Stücken des Naturforschers. — In: Der Na- turforscher, XXIII, p. 126—142. — Dr. M. G. 'w 1788. STROEM (H.), Beskrivelse over Norske Insecter, femte Stykke. — In: Nye Saml. Kong. Danske. Vid. Selsk. Skrivter. v. 3. p. 264—300. (spec. 290. 291). Kjobenhavn. — T. H. Om 1788. ZscHACH (J. J.), Museum Nath. Gotfr. Leskea- num. Pars entom. Lipsiae. — Ik zag ed. 1789. 'a 1789. AMOREUX (P. J.), Notice des Insectes de la France, reputés venimeux, &c. Paris. — P. S. B.; Gött. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE, II. 1083 Literatuur. 1789. BALDINGER (....).— Zie 1790. oO 1789. BANKS (....). — Titel? — In: Trans. Soc. for encouraging arts and manufactures. v. 7. a 1789. Barscn (A. J. G. K.), Versuch einer Anleitung zur Kenntn. u. Gesch. d. Thiere &c. — II. Insekten. Jena. p. 529. 860. m 1789. BRANZELL (J.), Museum Naturalium Academiae Upsaliensis. Pars septima. Upsaliae. N. E. V. m 1789. GROSSMANN (....), Traurige Folge übelgeheilter Krätze; &c. — In: Neues Mag. f. Aerzte. v. XI. St. 1. p. 77—83. — Bresl.; Gött.; Halle; Kiel; Marb. (m 1789. GRUNER (C. G.), De variolis et morbillis. Jena. — Niets over siro. — Gron.) m 1789. KARSTEN (D. L. G.), Museum Leskeanum. v. 1. Cl. V. Insecta curä ZSCHACHII. m 1789. KERSTING (J. A.), Nachgelassene Manuscripte über die Pferdearzneiwiss. Berlin. p. 39. — Bonn; Gött.; Münst. m 1789. KRUNITZ (J. G.), Oekon. technol. Encyclopädie, oder &c. v. 47. Art. Krätzmilbe, Krätze. p. 725—755. — K. A. W. m 1789. MAUDUYT (....), Discours préliminaire et plan du Dict. des Insectes. Paris. — Ook in: Encycl. méth. &c. Hist. Nat. vo SBaris23p4 CCX XVIT Trois: Disc Na p. CCLXXXV: Quatr. Disc. met nieuwe paginee- ring; p. XVITI—CLXXII. — 7. H. g 1789. Patras (M. P. S.), Voyages en diff. prov. de l’emp. de Russie, &c. Trad. de 1771. v. 1. Paris. — Utr. (m 1789. RADEMINE (C. E.), Mus. Naturalium Acad. Ups. Pars 8a. Upsaliae. — Niets over Acari. — N. E. V.) 1789. RAZOUMOWSKY (Le comte G. DE), Histoire natu- relle du Jorat et de ses environs, &c. Lausanne. — NG ile ve m 1739. "RÖMER | (J) J); Genera’, Inseetorum- Eimnaeı et Fabricii, &c. Vitudori Helvetorum. 1789. THUNBERG (C. P.), Periculum entomologicum, quo Characteres generum Insectorum &c. S. TOERNER proponit. Upsaliae. — N. E.V. 1084 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. m 1789. VILLERS (C. DE), Caroli Linnaei Entomologia, &c. Lugduni. — N. E. V. o 1789. WHITE (G.), Natural History and antiquities of Selborne. London. — Ik kocht de ed. 1906., thans Dr MIG: m 1789. ZSCHACH (J. J.). — Zie KARSTEN 1789. m 1790. BALDINGER (....), Zusatz des Herausgebers. — Na het art. van Justi. — In: Neues Mag. f. Aerzte. v. XI. St. 5. 1790. (N.B. niet 1789!) p. 451. — Bresl.; Gött.; Halle; Kiel; Marb. m 1790. [BEAURIEU, (G. G. DE)], Kort begrip van de His- torie der Insecten. Amsterdam. — Dr. M. G. (m 1790. BLUMENBACH (J. F.), Beytr. z. Naturgesch. Göttingen. 1790—1811. — Over Menschenrassen. — INE Ara O 1790. BONNATERRE (Abbé), Tableau encyclopédique et méth. des 3 régnes de la Nature. Paris. m 1790. BRAHM (N. J.), Insektenkalender für Sammler und Oekonomen. I. — Dr. M. G. m 1790. [FABRICIUS (J. C.)], Wonderbaare Reize naar Noor- wegen, &c. Amsterdam. m 1790. GMELIN (J. F.), Linnaeus, Systema Naturae, &c. Pars V Insecta; Pars VII. Index. Lipsiae. — 7. H. m 1790. HAVEMANN (J. G.), Diss. De scabiei naturä. Halae. — Gron. m 1790, Jusir (EH E.), Noch‘ ‘emi paar Wortesubersdie Krätze; &c. — In: Neues Mag. f. Aerzte. v. XI. St. 5. 1790. (N.B. niet 1789), p. 433—450. — Bresl.; Gött.; Halle; Kiel; Marb. = 1790. LEVI (J.), Diss. De varia scabiei indole. Göttin- gen. — P. S. B. m 1790. OLIVIER (G. A.), Introduction. — In: Encycl. méth. &c. Hist. Nat. v. 5. Ins. p. 18. 41. 42. 167—173. Paris. — T. H. (m 1790. PERENOTTI (P. A.), Sur une nouvelle espece d’in- secte trouvé dans l'eau douce d'un puits d’Alexandrie. ==) Ins. Mem!7 Acad. Roy Ser Turn! Ann.) 17889. Turin, p. 255—8. — Daphnidae. — T. H.) HIST. OVERZ. Di ACAROLOGIE. II. 1085 Literatuur. m 1790. Rossı (P.), Fauna etrusca; &c. Liburni. — Dr. M.G. m 1790. SAGAR (K. G.), Prüfung der Krätzaetiologie des Herrn Wichmann. — In: Neues Mag. f. Aerzte, v. XI. St. 6. 1790 (N.B. niet 1789!), p. 484—513. — Bresl.; Gött.; Halle; Kiel; Marb. {m 1790. SCHMIEDLEIN (G. B.), Schediasma de historia divisionis Insectorum. Lipsiae. — Niets over Acarı. — N. E.V.) (m 1790. ScrIBA (L. G.), Beitrage zu der Insecten-Ge- schichte. Frankfurt. — Niets over Acari. — N. E. V.) oO 1790. SHAW (G.), Speculum Linneanum or Linnaean Zoology, &c. London. m 1790. SHAw & NODDER, Vivarium Naturae, or, The Naturalist’s Miscellany; v. 2. Pl. 42. Sept. 1790. London. — Kob. m 1790. STOLTE (C. H.), Von dem weissen Vitriol,. und dem Gebrauch desselben in der Arzney, &c. —- Rie fie- aat in: Med. Chir.s Zeit. 17905 TE. 379s Ur. w 1790. VIEDEBANTT (....), Practische Abh. u. die. voll- komne Heilung der .... Schaafräude, &z. Stettin. — THB: m 1791. BLUMENBACH (J. F.). — Titel als 1779. — 4. Ausg. Göttingen. — Amst.; Bonn; Gött.; Kiel; Münst.; P. S. B. m 1791. BRAHM (N. J.)/ Handbuch der ökon. Insekten- geschichte. &c. I. Mainz. — Is = 1790. met een ande- ren titel. a 1791. Brez (J.), La Flore des Insectophiles, &c. Utrecht. — N. E.V. 11291. BUCKING I (2. u Sendschreiben! ‘ani Herr. Wich- mann. m 1791. ERXLEBEN (J. C. P.). — Titel als 1768. — 4..Aufl. Göttingen. — T. H. B.; Gött.; Kiel; Kon. m 1791. FISCHER (J. B.). — Titel als 1778. — 2. Aufl. Köningsberg. m 1791. GIRTANNER (....), Medicinische Bemerkungen. IV. Ueber eine besondere Krankheit der Katzen. — In: BLUMENBACH's Med. Bibl. v. 3. n. 3. p. 533. — Uhr. m 1791. GROSSMANN (K. G.), Fortges. Prüfung der Justi- 1086 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. schen Erfahrungen.... Krätze &c. — In: Neues Mag. fiyAerzteswet 2 35P.62:0ctob. 1791 AN Br mie toon) p. 551—559. — Bresl.; Gòtt.; Halle; Kiel; Marb. m 1791. GULDENER von LOBES (E. V.), Beob. über die Krätze, &c. Prag. — P..S. B.; Bonn; Bresl;. Goti.; Halle; Kiel; Kön.; Marb. (ml ZO lr HARRER AG TA) MBeschr EP MSchäf er Abb. &c. I. Regensburg. — Alleen Coleoptera.) (m 1791. LUNDELIUS (J.), Mus. Nat. Acad. Ups. Appen- dix. Upsaliae. — Niets over Acari. — N. E. V.) m 1791. OLIVIER (G. A.), Ciron. — In: Encycl. méth. &c. Hist Nat; ns v. 6. p. 2. Parse Jes ae oO 1791. SHAW (G.), Speculum Linnaeanum sive Zoolo- giae &c. Latina et anglica. London. m 1791. SHAW & NODDER, Vivarium Naturae, or, The Natur. Misc.; v. 2. Pl. 64. April 1791. — Kob. (m 1791—2. STURM (J.), Insecten-Cabinet, nach der Na- tur gezeichnet &c. Nürnberg. — Niets over Acarı. — NE.) a 1791. THUNBERG (C. P.), Characteres generum Insecto- rum, &c. Göttingae. (= 1789 Thunberg, Periculum &c. Ed. nova aucta. — P. S. B.; Gött.; Kiel. m 1791. VALMONT DE BOMARE (J. Cu.), Dict. rais. univ. d’hist. nat. &c. Lyon. 15 tomes. — N. E.V. m 1791. VIEDEBANTT (....), Nachtrag zur Berichtigung und Vervollstindigung der Abh. &c. Stettin. — Zie 1790. — T. H. B. m 1791. VIEDEBANTT (....), Anhang von der Heilung der Pferde u. Thierräude. Stettin. — T. H. B. m 1791. WICHMANN (J. E.), — Titel als 1786. — 2. veränd. Ausg. Hannover. — Eigen Bibl. 1792. BEIREIS (....). — Zie STAMMEN 1792, 1792—1813. Donovan (E.), The natural history of British Insects, &c. London. — v. I. — P. S. B.; Gött. m 1792. FaBRIcIUS (J. C.), Entomologia Systematica, &c. v. 1. Pars 1. Hafniae. — N. E.V. 1792. .HORTHOF (....), Diss, De: 'Scabie./Goettingae. m 1792. HUNTER (J.), Bemerk. ü. d. Krankh. der Trup- O HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1087 Literatuur. pen in Jamaica. Leipzig. — Zie 1788. — P. S. B. m 1792. KERSTING (J. A.). — Titel als 1789. — Mit An- hange von O. SOTHEN. 2. Aufl. Berlin. — (= Ed. 1. 1289). ERGO m 1792. KrEEMANN (C. F. C.), Beitr. z. Natur- und Insek- tenkunde. v. 1. Nürnberg. ey £792)" LINNAEUS' (©); ihe) animal ‘Kingdoms. .n a transl. of .... by GMELIN, .... with numerous addi- tions by KERR. London. v. 1. p. 1—544. 4°. 1792. Lister (M.). — Titel als 1778. — Kön. 1792. MANUEL (B. E.), Mitte. — In: Encycl. méth.; Hist. nat; Ins!s wat paezi 698. — Ti. H. o 1792. MEYER (F. A. A), Tentamen ordinum Insectorum. Goettingae. — Uit een referaat van 1793: geen Acari. — Gron.; K. A. W. (m 1792. OLIVIER (G. A), Cat. d. ins. envoyés de Cayenne par LE Bonp. — In: Actes Soc. Hist. Nat. Paris. v. 1. P. 1. p. 120—125. — Niets over Acarı. — T. H.) m 1792. OLIVIER (G. A.), Hydrachne. — In: Enc. meth.; Hist. nat.; Ins. v. 7. p. 102—120. — T. AH. 2111292. APM V\D2S- DeE)], Le ‘Guide du: Naturaliste dans les 3 Regnes de la Nature, &c. Bruxelles, Liege, Paris. m 1792. PETAGNA (V.), Institutiones entomologicae. Nea- poli. — N. E.V. (a 1792. SHaw (G.), Musei Laveriani explicatio, anglica et latine. &c. — Slechts Mamm., Aves, Reptilia. — Gott.) m 1792. STAMMEN (V.), Diss. De caussis cur in primis plebs scabie laboret, &. Auctor, praes. BEIREISIO. Helm- stadii. — Gron. o 1792. STELLEN (....), A new system of Quadr., Birds, Fishes and Insects. 3 vols. Lond. O 1792. WHITE (G.), Beitr. z. Naturg. von England. Ber- lin 1792. m 1793. BLUMENBACH (J. F.), Haandbog i Naturhistorien. Kigbenhavn. — Gött. m 1793. DONNDORFF (J. A.), Handbuch der Thiergeschich- te. Leipzig. — Bonn, Gott.; Kiel. BO 1088 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. oO 1793—6. EBERT (J. J.). — Titelals 1776. —3. Aufl. Leipzig. w 1793. Fasricius (J. C.), Entomologia systematica, &c. v. 2. Hafniae. — N. E.V. m 1793. KERSTING (J. A.),— Titel als 1789. — 3. Aufl. (verkort!). — Kiel. (a 1793. SCHWARZ (C.), Nomenclator über die in Rösel .... Kleemann .. abgeb. u. beschr. Insekten und Würmer .... Nürnberg. — 1. Abth. — Slechts Coleoptera. — P. S. B.; Kiel.) im 1793. SELLE (C. G.), Medicina clinica oder Handb. d. med. Praxis. Berlin. — 0. B. A. m 1793. SHAW (G.) & NODDER (F. P.). — Titel als 1791. — Vol. 4. Pl 128, 1 Jan. 1793: — Kob: © 1793. THUNBERG (C. P.), Känneteken pà Insect-släg- terne, &c. Upsaliae. — Zie 1789. 1791. (m 1793. ViBora (E.), Om de almindeligste hidindtil be- kiendte Gifters Virking hos forskiellige Dyrearter, &c. — In: Nye Saml. Kong. Danske Vid. Selsk. Skrifter. v. 4. p. 485—512; spec. p. 487. Kjobenhavn. — Han- delt alleen over smetstof.— K. A. W.) 0 1794. CHABERT (P.). — Titel als 1783. — 4e Ed. [op den titel staat 3e Ed.] O 1794. Dict. abrégé d’hist. nat., pour l'instruction de la jeunesse; &c. Paris. 1794. [DUCHESNE (A. N.)]. — Titel als 1771. — 2. Ed. — Bruxelles. e 1794. FaBricius (K. C.), Entomologia systematica, &c. v. 4. Hafniae. — N. E. V. 1794. GOEZE (J. A. E.), Belehrungen über gemeinnützige Natur- und Lebenssachen, &c. Quedlinburg. sw 1794. Mrea (A), Gedanken über die Wichmannische Krätzetheorie. — In: Mus. d. Heilk. v. 2. p. 267—271. Ti EPE m 1794. PALLAS (P. S.), Voyages dans plus. &c. — De rest van den titel is = 1789. — N. E. V.; Dr. M. G. m 1794. Febr. PANZER (G. F. W.), Faunae Insectorum Germaniae Initia, &c. Nürnberg. — Lief. 18. n. 24. — NRE VS. Otra A O HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1089 Literatuur. 1794. Rossı (P.), Mantissa Insectorum, .... in Etruria CMV 2% Pısise NERV. 1794. SCHERB (....), Ueber Hrn. Dr. Amsteigs Beytrag zu der Milbentheorie von der Krätze. — In: Mus. d. Heilk. v. 2. p: 53—61. — T. H. B. 1794. SHAW & NoDDER. — Titel als 1791. — v. 6. Pl. 187. 1 Sept. 1794. — Kob. 1794. STEIN (....AM), Ein Beytrag zur .... Wichman- nischen Theorie von der Krätze. — In: Mus. d. Heilk. Wed. pe 20-83: EED: m 1794. STEIN (....AM), Ueber Herrn Dr. Scherben Ein- wendungen gegen die Milbentheorie von der Krätze. un; Mus: di) Heil nva 2p 61 Zlin HB. 1795.. [BEAURIEU (G. G. |DE)].. — Titel als 1770. 1795. GULDENER von Lopes (D. E. V.). — Titel als 1791. — 2. Aufl. Prag. — Ut. a 1795. LATREILLE (P. A.), Observations sur la variété des organes de la bouche des Tiques, &c. — In: Mag. encycl. ou Journ. d. Sci. — v. 4. — P. B. Z. M.; G. B. K. 1795. MÖLLER (C. H.), Lexicon entomologicum oder &c. Erfurt: — N. E.V. 1795. Rossi (P.), Fauna Etrusca sistens Insecta quae in provinciis Florentina et Pisana praesertim collegit. — T.L — Kiel. 1795. SCHMIEDLEIN (G. B.), Vollständiger Lehrbegriff der Entomologie, &c. Leipzig. — v. I. (meer is niet verschenen). — N. E.V. 1795. SCHRANK (FR. von PAULA), Naturh. und oekon. Briefe über das Donaumoor. Mannheim. — P. S. B.; Bonn; Gött.; Marb. 1795. VrBorG (E.), Sammlung von Abh. f. Thierärzte und Oekonomen. Bd. I. Kopenhagen. — Utr. gs 1795. WEBER (F.), Nomenclator entomologicus, &c. Chilonii, Hamburgi. — P. S. B. 271795. Ware (G.), A naturalistis calendar, &e, London. 1. 1790.15 BAasomt (Asp. AGC.) dU mrissade ages. Naturges schichte. Jena, Leipzig. — 7: MHB. (m 1796—1810. BLUMENBACH (J. F.), Abb. naturhistori- 69 1090 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. scher Gegenstände. Göttingen. — Niets over Acari. — Gron.) m 1796. Bosc (....), Description de deux nouv. esp. d’Animaux. — In: Mag. Encycl. 2e Ann. v. 2. Paris. Pr 26% — bs Gayle a 1796. {[FABRIcIus, (J. C.)], Index alphabeticus in J. C. Fabricii Entomologiam Systematicam, &c. Hafniae. — INGE TZ is 1796. FABRICIUS (J. C.), Nomenclator entomologicus; &c. Mancunii. — N. E. V. ‘m 1796. GOEZE (J. A. E.). — Titel als 1794. — Kiel. m 1796. LATREILLE (P. A.), Précis de caractères généri- ques des Insectes, &c. Brive, an 5. p. 176—185. — In een later werk noemt L. het jaartal 1795. — N, E. V. im 1796. SCHRANK (F. A. DE PAULA), Sammlung naturh. und phys. Aufsätze. Nürnberg. — P. S. B.; Bonn; Gött.; Greifsw. a 1796. STEDMAN (J. G.), Narrative, of a five year’s expe- dition, against the Revolted Negroes of Surinam, &c. London. — Utr. m 1797. BLUMENBACH (J. FR). — Titel als 1779. — 5. Aufl. Göttingen. — Gött.; Halle. ‘a 1797. Bosc (....). — Titel als 1796. — In: Bull. Sci. SocHEhilon Banse 1.05.12 Proz Erle m 1797. [DucHESNE (A. N.)]. — Titel als 1771. — 3. Ed. Paris. — Kob. (a 1797. GIRTANNER (....), Obs. sur une maladie cutanée particuliere aux Chats. — In: Instructions et Obs. s. L mal. d. Anim. dom. v. 5. p. 350—351. — Zie 1791. — De oorzaak wordt niet genoemd.) (m 1797—1800. HERBST (J. F. W.), Natursystem der un- geflügelten Insekten. 4 Hefte. Berlin. — Niets over Acari.) ‘O 1797. HILDENBRANDT (G. S.), Bemerkungen über den Kraetzausschlag. Hanover. m 1797. LAMARCK (J. B.), Mem. de Physique et d’Hist. nat.; &c. Paris. — Dr. M. G: (a 1797. LELAU (....), Procédé employé avec succès pour HIST: OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1091 Literatuur. guérir la Gale des. Chiens. — In: CHABERT, Instr. & Obs. s. 1. mal. d. Anim. dom. v. 5. p. 359—360. — De oorzaak wordt niet genoemd.) m 1797. OLIVIER (G. A.), Explication des Planches. — [Andere titel: Tableau encycl. et meth. 3 Regn. Nat. 18e Partie, Insectes; Tom. 1.:2.]. — In: Encyel. méth.; Este Nat Ins: Planches wi Al. 2: TH. (m 1797. PERSOON (C. H.), Tentamen dispositionis metho- dicae fungorum. Lipsiae. — Erineum. — Leid.) m 1797. RATHKE (J.), Om Dam-Muslingen. — In: Skrifter af Naturhist. Selsk. v. 4. n. 1. p. 139—179; spec. 173— lMozen 129, RSA o 1797. Reuss (C. TH.), De la gale des Moutons. — Zie 17263. Im PCHABERT unsters Obstestelkenali dh An: dom. v. 5. p. 85—122. m 1797. SAUVAGES (F. BoISSIER DE), Nosologia methodica,, sistens aegritudines, morbos, &c. 5 vols. Lipsiae. — v. 5. p. 239—245; 283—285. — Gron. m 1797. WEBER (F.), Epitome entomologiae Fabricianae sive Nomenclator ent.; &c. Lipsiae. — N. E.V. m 1798. ADAMS (G.), Essays on the microsc. &c. London. — Utr. m 1798. Burserius (J. B.), Institutiones Medicinae practi- cae. v. 3. Ed..2. Eipsiae. — O. B. A. 1798. CEDERHIELM (J.), Faunae Ingricae prodromus, &c. Eipsiae. —— Nerus 1798. CUVIER (G.), Tableau élémentaire de l’histoire na- turelle des Animaux. Paris. — Eigen Bibl. (m 1798. DONOVAN (E.), An epitome of the nat. hist. of the Insects of China. London. — Niets over Acari. SEL) m 1798. Fasricius (J. C.), Supplementum Entomologiae systematicae. Hafniae. NEEN 1798. ILLIGER (J. K. W.), Versuch einer natürlichen Folge der Ordnungen und Gattungen der Insekten. — Verscheen achter het volgende werk. m 1798. ILLIGER (J. K. W.), Verzeichniss der Käfer Preus- sens. Halle. — N. E.V. 1092 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. m 1798. KERSTING (J. A), Anweisung zur Kenntniss und Heilung der inneren Pferdekrankheiten. 5. Aufl. Mar- burg. — Ut. (m 1798. MIKAN (J. C.), Entomol. Beob., Berichtig. u. Entdeckt — In; Neue Abh.:d..Böhm.7Ges.IEl. Physik. p. 136. — Triungulum? — K.-A.W.; K. B. H.; T. H.) m 1798. PANZER (G. W. F.). — Titel als 1794. — Lief. 59. Du 23:0 2A NEE VW. (m 1798. REIL (J. C.), Memorabilium clinicorum medico- pract. I. Ed. 2. Halae. — Niets over siro. — O. B. A.) m 1798. SHAW (G.) & NODDER (F. P.). — Titel als 1791. — v. 9. Pl. 335, May 1798. — D. E. J. B.; Kob. o 1798. WILHELM (G. T.), Unterhaltungen aus der Na- turgeschichte. Der Insecten dritter Theil. Ausgburg. — Veel over Acarı met afb. m 1798. WILLAN (R.), Description and Treatment of Cu- taneous Diseases. Order I. Papulous Eruptions on the skin. London. — P. S. B.; Gött.; Kiel. m 1799. BLUMENBACH (J. F.). — Titel als 1779. — 6. Aufl. Göttingen. — Utr.; P. S. B.; Bonn; Gütt.; Halle. (m 1799. BRUSSEL (TH. van), Natuurk. Beschryving van . en gekorvene Diertjes, &c. Amsterdam. — Is de 2e druk van 1770. — Niets over Acari. — Dr. M. G.) (m 1799. CHABERT, FLANDRIN & HUZARD, Instructions et Observ. sur les maladies des An. dom. &c. Paris. 3e Edit. — v. 1. p. 308—213: CHABERT, De la Gale épi- zootique. — Niets over Acari.) . m 1799. CREUTZER (C.), Entomologische Versuche. Wien. — Dr. M. G. m 1799. [FaBricius (J. C.)], Index alphabeticus in J. C. Fabrici Supplementum Entomologiae systematicae; &c. Hafniae. — N. EsV. m 1799. GEOFFROY (E. L.). — Titel als 1762. — Paris. — Is eene nieuwe (3e) editie. — Dr. M. G. m 1799. GIROD-CHANTRAN, (maladies des végétaux). — In: Rapport gen. Traveaux Soc. Philom. Paris. an VII. — T. AH. (m 1799. KERSTING (J. A.), Anweisung z. Kenntn. u. Hei- mt HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 1093 Literatuur. lung d. äusserlichen Pferdekrankheiten. Neue Aufl. — Niets over schurft. — Utr.) m 1799. KERSTING (J. A.). — Titel als 1789. — Neue (4.) Aufl. — Is = 1793 met nieuw titelblad. — Utr. m 1799. LEHMANN (M. C. G.). — De antennis Insectorum. Diss. prior, fabricam antennarum describens. Lon- dini, Hamburgi. — Dr. M. G. m 1799. LJuNGH (S. J.), Descriptio Muris amphibii Linn. varietas D. niger Gmel. — In: Nova Acta Reg. Soc. Sci. Ups. v. 6. p. 510. — K. A. W. (m 1799—1801. Parras (P. S.), Bemerkungen auf einer Reise in die südl. Statthalterschaften des russ. Reichs; &c. Leipzig. — Niets over Acarı. — T. H.) (m 1799—1801. Patras (P. S.), Observations, &c. — Als boven. — K. B. H.) m 1799. PINEL (PH.), Nosographie philosophique, ou, &c. Paris. — Amst. i a 1799. PINEL (PH.), Philosophische Nosographie. Tübin- gen. — Kiel; Kön. m 1799. RATHKE (J.), Entomologiske Jagttagelser. — In: Skrivter af Naturh. Selsk. v. 5. P. 1. p. 191—200. t. 5. f. A—E. Kjgbenhavn. — K. A. W. m 1799. SAINT-ADAMS (J. F.), Philosophie entomologique, &c. Agen. — Dr. M. G. 1799. "SHAW. (GI CANODDER (BtB): — Titelals 1791. — v. ll. n. 100. PI. 400. Sept. 1799. — Kob. m 1799. SONNINI DE MANONCOUR (CH. N. S.), Voyage dans la haute et basse Egypte, &c. Paris. — 1. H. m 1799,” STEDMAN (Me G)), "Reizer naans Surmamen,..&c. Amsterdam. — v. 1. 2. — A. J. R. 1799. STEDMAN (J. G.), Voyage à Surinam &c. — Utr. 1799—1802, 1813—1823. Ticny (F. M. G. DE) et BRONG- MART (39) hist inatwdes Imsectes; Kewse Edit wIO vols. 100 pl. — P. S. B.; Gött. m 1799. WILLAN (R.), Die Hautkrankheiten &c. Breslau, Hirschberg, Lissa. — Amst. m 1800. CUVIER (G. DE), Leçons d’Anatomie Comparée, &c. 5 tomes. Paris. — T. I. — Dr. M. G. | 1094 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. m 1800. Dumeérir (A. M. C.), (acarus dans le poumon d’un coq). — In: Rapport gén. Traveaux Soc. Philom. Paris. v. 4. Juni 1800. p. 81. — K. A. W. (m 1800. DumfriL (A. M. C.), Plan d'une méthode natu- relle pour l’étude et la classification des Insectes. — In: Bull. Sci. Soc. Philom. Paris. v. 2. n. 44. Nov. 1800. p. 153—155. — Niets over Acarı. — T. H.) m 1800. GEOFFROY (E. L.). — Titel als 1762. — 4e druk; is dezelfde als 1799, met ander titelblad. — Dr. M. G. m 1800. LEHMANN (M. C. G.), De antennis Insectorum. Diss. posterior. Usum antennarum recensens. Londini, Hamburgi. — Dr. M. G. m 1800. SHAW (G.) & NODDER (F. P.), — Titel als 1791. — v. 11. Pl. 440. July 1800. — Kob. m 1800. [STEDMAN (J. G.)], Capitain Johan Stedmans Dagbok öfwer sina Fälttag i Surinam, &c. Stockholm. — Ur. o 1801. Cuvier (G. L.), An introduction to the study of animal economy. Edinburgh. m 1801. CUVIER (G. von), Vorlesungen über vergl. Anato- mie; Braunschweig. Bd. I. — Amst. m 1801. Fasricius (J. C.), Systema Eleutheratorum, &c. Kiliae. — N. E. V. m 1801. JÖRDENS (J. H.), Entomologie und Helminthol. d. menschl. Körpers, &c. Hof. — Leid. m 1801. LAMARCK (J. B.), Systeme des Animaux sans Vertebres; &c. Paris. m 1801. Linnaeus (C.), Elements of natural history; being &c. Edinburgh. (m 1801. OSIANDER (F. B.), Ausführl. Abh. über die Kuh- pocken, &c. Göttingen. — Niets over Acari. — P. S. B;. Bonn; Halle; Marb.) m 1801. THUNBERG (S.). Titel als 1791. — Herdruk: Göt- tingen. m 1801. VALLOT (N.), Observations sur les effets de la piqûre d’un insecte, connu .... sous le nom de Pou de bois. — In: Rec. périod. Soc. Méd. Paris. (= Journ. de méd.). v. XI. p. 264—271. — Leid. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE. II. 109 5 Literatuur. (m 1801. WEBER (F.), Observationes entomologicae, &c. Kiliae. — Niets over Acarı. — N. E. V.) m 1802. BAUDRY DES LOZIERES (....), A Memoir on Animal Cotton, or the Insect Fly-Carrier. — In: Trans. Amer. Phil. Soc. Philad. v. 5. p. 150—159. — T. H. m 1802. BLUMENBACH (J. F.), Handboek der Natuurlijke Historie, of, &c. Leyden. — N. E. V.; Leid. o 1802. Cuvier (G. L.), Lectures on comparative anatomy. London. o 1802. A Dictionary of Natural History; with 48 col. pl. London. m 1802. FABRICIUS (J. C.), Voyage en Norwege, &c. Paris. — N. A. M. sa 1802. GMELIN (J. F.), A general System of Nature, &c. transl. by W. Turton. London, v. 3. — Eigen. Bibl.; Dr MG. (m 1802. LATREILLE (P. A.), Histoire naturelle des four- mis; &c. Paris. — Niets over Acari. — T. H.) no 1802. LEDERMÜLLER (M. F.). — Titel als 1761. — Neue(?) Ausg. Nürnberg. m 1802. LINNAEUS. — Zie GMELIN. oO 1802. LINNAEUS (C.), Universal System of Natural His- tory, including the n. h. of man, enlarged by Dr. SIBLY and others. 14 vols.; with num. col. pl. London. m 1802. LATREILLE (P. A.), Histoire naturelle, générale et particuliere, des Crustacés et des Insectes. &c. 14 vols. av. 374 pl. Paris 1802—5. — v. 2. p. 357. 1802. — v. 3. p. 63—69. 1802. — T. H. m 1802. OLAFSEN (E.) & PovELsEn (B.), Voyage en Islander &er Barıs. Let N. Ar Mi m 1802. SCHRANK (F. von PAULA), Briefe naturhist., phys., und ökon. Inhaltes &c. Erlangen. — P. S. B.; Bresl.; Gött., Kön. m 1802. [SCHRECKENSTEIN (R. von)], Verz. d. Halbkäfer, . ungeflügelten Insekten, &c. Tübingen. p. 44— 45. æ 1802. WALCKENAER (C. A), Faune parisienne, Insectes. &e 2 vols: Pariss —iN..E. MV. 1096 DR. A. C. OUDEMANS, KRITISCH Literatuur. 1802. WHITE (G.), The Works, in natural history; &c. London. — PSB: 1803. (Anon.), Milbe. — In: Krünıtz’ Oekon.-technol. Encyclopedie. v. 30. p. 329—338. Berlin. — K. A. W. 1803.. BLUMENBACH (J. F.). — Titel als 1779. — 7. Aufl. Göttingen. — P. S. B.; Bonn; Bresl.; Gòtt.; Halle; Kiel; Kön.; Marb. 1803. CHABERT (PH.). — Titel als 1783. — 5e Ed. — Ur. 1803. KERSTING (J. A.). — Titel als 1789. — 4. (lees 5.) Aufl. Berlin. — (= Ed. 1.). — Kön. 1803. LATREILLE (P. A.). — Titel als 1802. — v. 5. p. 194-203; .v.'6. p. 377. Paris 1803.°— Di Hi 1803. PANZER (G. W. F.). — Titel als 1794. — Heft 90. Nürnberg. — N. E. V. 1803. SCHRANK (F. DE PAULA), Fauna Boica. &c. v. 3. Ingolstadt. — Dr. M. G. 1804. BAUDRY DES LOZIERES (....), On Animal Cotton, and the Insect which produces it. — In: The Phil. Mag. v. 19. p. 120—122. London. — K. A. W. 1804. BAUDRY DES LOZIERES (....), Ueber die thie- rische Baumwolle oder Fliegen-Träger (Fly-Carrier). — In: Voict’s Mag. f. n. neuesten Zustand d. Naturk. &chev. 7. nn 2 Dns ME G. 1804. Bory DE SAINT-VINCENT (J. B. G. M.), Voyage dans les 4 princ. îles des mers d’Afrique, &c. Paris. — T. H. 1804. COQUEBERT DE MONTBRET (A. J.), Illustratio iconographia Insectorum quae in Mus. paris. obs. et in lucem edidit J. C. FABRICIUS, &c. Paris. Decas Tertia NEZ 1804. Donovan (E.). — Titel als 1792. — v. 1. London. —N.E.V. 1804. Dum£rır (A. M. C.), Traité élémentaire d’His- toire naturelle. Paris. — Amst. 1804. FABRICIUS (J. C.). — (Insecta quae in Mus. paris. observ.). — Zie COQUEBERT. 1804. HENTSCH (G. F.), Epitome Entomologicae syste- matice sec. Fabricium &c. Lipsiae. — N. E. V. HIST. OVERZ. D. ACAROLOGIE, II. 1097 Literatuur. 1804. HERMANN (J. F.), Mémoire Aptérologique. &c. Strassbourg. — Eigen Bibl. 1804. LATREILLE (P. A.). — Titel als 1802. — v. 7. p. 96. 98—102. 104. 105. 108. 109. 334—401.; v. 8. p. o—55. Paris. — 7. H. 1804. LATREILLE (P. A.), Tableaux du nouveau diction- naire d’Histoire naturelle. 1804. PANZER (G. W. F.), D. Jac. Chr. Schaefferi Iconum Insectorum circa Ratisbonam indigenorum Enumeratio Systematica. — Systematische Nomenclatur über wei- land Herrn Dr. J. C. Schäffers &c. Erlangen. — Eigen Bibl. 1804. Ray (P. A. F.). — Titel als 1788. — Avec suppl. par JAUFFRET. Paris. — P. S. B.; Bonn, Bött.; Kön. 1804. RUDOLPHI (K. A.), Bemerkungen aus dem Gebiet der Naturgeschichte, &c. v. 1. Berlin. — Utr. 1804. SCHAEFFER (J. C.). — Zie PANZER. hae Corte Peete Ny abv 1 À ELE CCA i TE CA LR à RS el ate et rex FM dr 1 ER en: * ed 6 > head Len r Li Thee aA IN ws eo tie GEND BT a NET i Te sah sii mh A to Ln g Awa 7073 NM i a RITA ANT PACE i DA Ve U e i A me "in \ ro AD TN ud PAIR Y FESTA BI: | GEDRUKT BIJ C. DE BOER JR. DEN HELDER tend # pa ATO net eme paré Dre se) it Patio » N A wers à Pop ein x 7 0. > u ct) et ER ARTI aut Keen Se m ee Ù n po à A hi bi wdd ep 3 ee gan i în “a ‘i uao sage gh NAS TT at beermarter ne boris rose one tate Weg ag DE as QUE gr opval ant eens rn ear ST ene pe 10704 het BE. rca À Ki meat “n au 9 be hero ed et ah etter ot 14 bei i Je ETES Er ricer yer tain vraie sie brt, | “Qt + orne ns ery UE saree Frs À Label Yo ae HAE: 68 $9 27 ene ine vane EU N bys of sve ui A ape ester ofer CET am RAS nie 00k aig à: pote reed ni en border unis bede ze D ng schen) pure i ser geist ns epen AE LV webs An oder refer zeen, fag Teef rat 40 1 ne Rici en nor) an i a peer wer “ rag eyed Lo A Ne dates las rr old ls gent ent oi gg tr er bed vlag rte wed pis. a re verkort ve oe À pei de D ph er eames arom me N spa TEA OM ns en a bep A paused sud nen gerst maren Fun Pri vst 0-40 a dh ebr od Med neen lg at edrat ot pit Age Simones on LL nr re ihe IONE 1 wieder ende eee Sly ira ged an n ehe Me cue ro P ar A je indo INL ae ANALI RIE Uberti a rer apt eis LE Léger hiss ends ter vr Fr ET Ped en # LI ur # i [en en ; aders pg an peseta salpa! ‘ator cin enim : “on et) nr ETà Lucertola Nice pam ihre sie 4 wur oe Shh A gh Dal EN perdo AE ca Add #64 We nid ph te à ere ans piede AT. Ue) rate! = we pien WANEN ren gr Ver i esa indd poni na po ses “ hen ded oe Smadar en der UNTEN, eilt align npe) di 14 as aie lodata atin bab. na Red a tasse onda leaned Rain Unie) eyelet Ret al Sera PI a ipa montres ati ce Redcat ve Be Eee Es de glider Di; FE a on 4 A TERS, irk in ntm À dt pre His o Vice erm N fess pies ; EEE 609 aise biekpgen speech bhp ts a Lo À ; ÿ il ment fl L KLEE aan ie 9 4% tere Una ft eet’ EN ft abate ovat stent ee hed gt; 94 © Mr CS + à Le der ordi à zien RME ton TER A eer pt PA aout té Pr ak ov ergens hier an pester get = ee ee er MILA LA rg ii seater aa rat HA un Lo do. Den ni Manda oe wart “+ en nrd veh leak ta, qu Se Hed, m BEE N se ee a son LU DE belhamel putti MERI Mor pedi ne agi pnt gine no, A 6 ” wa IPA VI AR ie tum een. SEAL LL TS ONE pee Eed 4 Del bi è fi dan ent le Al ro! ol rh de Pod in ri. er; u À ri eind la 3 ifs ee È ne Bar sippe deg ee eng sino A Ar Puoi sur ved Ual ethene M creer tardy pny piva È pol pd) o) nei [re 1 iris bes fe Be 4 apa irn dae et ern N ahnt prati eine pale } 4 ua == Felt Posi itn. aot spe pent ieee VENTE RTE MR hat diek then vir? pet. EAU eu We) eit var nd Fe hranp clas ae ae rat Verre pel oases | etre ters de Pappi GIA. cor et oet stre of ve ur rt het 0 nn en de det bm ste den Sh rk rijn ond dentini Anita ar bites ia pra fee ta ee art ny NES a Hirt 08 an CAES et a ee piva ci a IT et È Re gente dede Dante vi halt 1 pa re gt e Meter * 1 ” Seren Dar x 9 4 n 4 wine! ee AI ij ata tet ei 4 1 a+ oeh DSS n . folli bi 7 ie ae re Epe say UT SE ft ere 4 irta CAT ETS Elder ‘ Fe: D hah a dan "Pa tp LA ALENIA 4 Ohe AES 7 oer! Ne eg PEN AN Ra? NUR men zn Karol italian PIANO pre veerd et it vtt 4 Lira! WAL gnd je aprire Lio middle as esin ie th EN er À een ar boer Aptos a ee her Ph ea het E ai A SE OR rf Ee ot bor rt pn als onl yaad hte N King RE 8 ie eren nr vodden LEN ge r à LR an pete pio in an or bank ordt ey ein Ve à Ripe: en EUR RUES on ii Let ge vi pugni pel, ye Pht Ae CAT D Er be ve re ma ed IE TEST LI à ej AA Lo er à ied onee, bid beo op Bor à bad veut rot ont PA Ae ye 4 i een nee een er do À res rl cn si sa Pr re # Du 1e un nen bree pe) attr lB de n r È ibi: hele E Je 2 er vlet se: tere in | el ee RL matey: 942 88-07 FRE ER nf VICI a dig LEE ee dti 0721 DR LEE Glen His (2 cf abi dpi veen Er Md Fir te ft diet tan v RE poro e a pet n NEE Kerne Ham en yey th RATE REV CALE are STATE Fonds ermede vege 9 élan es bat + \ 4 gi i nh edt end rer hen perd k hb edd oe m ware UIA ap wlan ah REN obtained art mt dj he Fe wabe # dieken se erty ‘ial von a PORT put ne TE = RSS er En on + bay alen biggen do paket Sted orafi mp LE 4 sini WA. Miah: al Ir KR van: gene 40-09 alas | tte ret n i > ro ef) ob eigen pride cinte € Kee Spiga + 4 verge dg en LE ©... Ba tab ott sik prata n i og On Le: gi ON kare holon DI sash anor ey Aa alb hin bras» {HO Mey 0 CEE i dii ripeti trond, Lr pet 4 nd A PH ee ees en Mie tee 98 Agna oade et Wte emeente: ote deed er Doe ij * eee -- en er Rata a Labaro ee ri ; anal ana a Dites en en as eier x er he PT il ue D # strane PAN A as MAT LR riper th rt tary iet en rim Made en o à Noaber Ady +f Ion Vene bet be D914 4h apt spay lard earn arte male tt js En 4 den amenée HE ed sitet ena Fomor; bd pong eng ee me som agen sne AS ld AA Ot ea Hr eet n ne nr sijn TPS CESR Sete Dre Ah td (of donbetiiti-" pat Ape zenit verde a piedi on ie Aret ve (print ARE rt hear t Soper Da N et agere pinta Pap ed privi ers nf pe so ee Mt 2160 Mad oe vn RENT ee nee Brian rues) : ogen ro ot, Pie rt hy BEE ee 00 ese verdien ddr 1 pDA eee es wijd ES PANNES prendre went 4 beo rire te gt Mika PRET IE de ane a def . ER en einge Lt OMI post porte Gaio: bag. id Mest Tr AY en ae pani an D ban bln in delia capone fd pat in a Spee + Loiret dog rl => baie veneer a Pesio pe der, Gig tap à we ei ré iper yal} mager, 4 D Aer teh rivet dre BEREITET PANSDRENPI TER ANNE ver Done La A ordenend a he sn ed db elan wem bekaf a free Dug cp dates ee pa ida SE RONA PERS dna % ann, vit n tt 0 bo 4 v m ORK AN easy hy tn sore "o ve di Re LT Very) verbied ore wh ader mais gh We „ MER tt eek A mnd et sh doni saprei her |) hen > CPE À a Faria { î sore eee = an AR ong i eam pair; Font RS gi lungi A A Croft. + ptt prop ot Me, Certes oer) dey TE reden dek dh ANT vii Eee eat D et CRCR RAR copri Madame eni ior pe veh dt oe Saat ‘be M pt op i Poach pe arde MM è pb à Rap oy da TVA Di ole 2 Fica RP DT Les amd te, a dnt A pei ere PAM ine oe gee een vas ee So à Cote oa nd „er pr ste aren nde jens ded ak +008 Deere: Heb oen E ee fr ghedaen tent tzit piet CLS apen. pa à rn Had RE nee ese en tit) pd nodo loep ha e delende. iech wont op PEN TE RE pie ee vf + FI ben rd nant pant aly daR ioe’, we e gi med of N 4 : ha Hk ed) mba ore rin rag Care er Gb Petes) tpm oe ae anne ri à vre a ‘ rite Simeri ses meehelpt elk) ee 7 sanded ah toot, (ind hint tragen ss ” wapen ik hel A: wur ne ex rar wah wa ba ine ha + sabre ea ine Gps 20 ee a4 An vt re Ste nge ei ee atrio; dari deb on À Y nesta : Wiens y SEE " as sa de n Mi wen pai x à sio medie, < rice eae pean aa pert eet ed shee ie ve el doti groet gent zint ele einde eeen women AU ee Ne ua gtk pone thet desen pre È dh ie ee sr ciao sath tielman ors pere | ME EL e AEM de Nei 4 gent bali hens ne En upon spartire A ARE e in ein hk dira moana wih ee Eten owt epee MR PRES ANR, wa 1540 2 u AR | ae Eef proe pe vr ay lé pò AT Adi pe rue er zij rer. eier Se wy ib: e e LI À pad dub ehe a vrare, In een tte ef, reine: Wimp Berta dar tre ETS Su rage ra Lips ee ee RE A RSS i ope pentes Li pa DA > ge È ‘ped negate nl apr ded et dader nd oere be A pre Echt rei * hu © vatte be 0 ne grtjes a VS ee denn ee vreet Belt ien ap Arian Oe x Be met , hs: arn Mete Sasa) SORTA TRY to) ppt HAVE pn AS md an \ ORPI ow % pren bile Deo Hindr PLE 2 IP Matti he ig Rintra, oord seni! einen eek harel Ron ti cotte ae mee anda raed VENE pl peor peda imper corali sò Mobos " ui a ee ei BEER we ee sev 4 Le Paper x he weloe Pe a DÒ ie Pr Todos de Le pod nad sg verg of er pati age RE Ne a gs CHA eur 22 à ve EOS Lehe LS Li Pr PE A ET det var ntb dj ee pere” ee ete voral ied fejn ba, Miah 4 9 Pappi afin a Hd Orne LHRH Ot she pd bi erg une € ee gr) M445 Gore age beppe veinst edn ala en EIER nat (19 apt wt aan “ pate pints ee rt re: rde per ir M d'u tite) ay jain pretiirhst-éeti) Jigs eigen sa spe paye rte» perni mig bi dI ae UN A an Mon dette hi Ser ment À dort priori a ee vrt Bet sate: - re poto ie pi enver mcg” À beef RT neven heid se QUA Nen gu si rioni ila he Til oe peso wer Da eae ds lende ol om bite pigra ee‘ ne Bene A di Lehe 4 Hee wi CNET PANNE dd wi 7 vor ee ren ue SU ae entr re DA gp) i dai od be ig en Ollie A MR wahren eG onp O | isnot eh ehi Ar» SOLI ATA AS a QE rr ot phone wah Dhan TT VT petra fac mal sen emir D st A yest TER DV Ets ‘ nd dp posso pa ped VIT vee Sono rist bee iech Pf ETES eee we u tai e yee Aten pare ghetto pts sal Gin La na eed. Gehl ati cht bebe er pere i vtr per CA petite € 29 At iran RS ci a È dere soup he rt ob eens PSA erge ae es Me Mud 1-1 de Uh Adi Med 44 abe peten rte aude oe CORRE PL ET LL a Ed n si vo art iano vind ak pen lean ek Lato a AI | men + help zer ee 0 % i ‘aad le à CI Arnor regalo ana nity ovine won 4 Peri ln eed arene “ ner SR nant Sha een pr Rapala EEE, Fabel Ram N Sun si Mia br Net apg 7 e * piquer a a hf SERE Nits Pe ee ALI, Asus magt eus yor Ay TA ob’ ne Ages DRAP à mn pret septa es mere ee er d'or Rss ‘4 mutter tng IERI "> dt tert ae RER ARE ae ade agin PV PES n ne sl MENU wit Fl sten pi A het Vado s price pe bral rear LT ooo . A fe dr tay hege gh a en uo» Beh ÿ: È ve stati Les werven retta’ ro pe 5 meed bid rates mae athe nap bis = vangend Men Ap ri tp visa art Teens red Sort as latin rd 5 spl RS ef dent genes hee ETE de hd ori dd en tota vw RES dr POP PAL Beh gi LA SIEM ARONA "peg d'a feed ke Cie Melia) Spriporigir tre priest dire ti Dh Ce ae Vira PA ehh Fb. ace pope ere veg 28 vr wapens RR TE nn Re Fe Kamerun: Aep CTR dede ss wen rl dn fn bi AR a Pesi ds epatiti 1 Beeren bep +4 à rires Ng gna Lee taf Gr de x e sist AE I isomde ei ble LE nc el Lotions AM ev ded A RQ RE EE de