De graecae linguae dialectis;

Google

This is a digital copy of a book that was preserved for generations on library shelves before it was carefully scanned by Google as part of a project
to make the world's books discoverable online.

It has survived long enough for the copyright to expire and the book to enter the public domain. A public domain book is one that was never subject
to copyright or whose legal copyright term has expired. Whether a book is in the public domain may vary country to country. Public domain books
are our gateways to the past, representing a wealth of history, culture and knowledge that's often difficult to discover.

Marks, notations and other marginalia present in the original volume will appear in this file - a reminder of this book's long journey from the
publisher to a library and finally to you.

Usage guidelines
Google is proud to partner with libraries to digitize public domain materials and make them widely accessible. Public domain books belong to the

public and we are merely their custodians. Nevertheless, this work is expensive, so in order to keep providing this resource, we have taken steps to
prevent abuse by commercial parties, including placing technical restrictions on automated querying.

We also ask that you:

-* Make non-commercial use of the files We designed Google Book Search for use by individual
personal, non-commercial purposes.

and we request that you use these files for

* Refrain from automated querying Do not send automated queries of any sort to Google's system: If you are conducting research on machine
translation, optical character recognition or other areas where access to a large amount of text is helpful, please contact us. We encourage the
use of public domain materials for these purposes and may be able to help.

-* Maintain attribution The Google "watermark" you see on each file is essential for informing people about this project and helping them find
additional materials through Google Book Search. Please do not remove it.

* Keep it legal Whatever your use, remember that you are responsible for ensuring that what you are doing is legal. Do not assume that just
because we believe a book is in the public domain for users in the United States, that the work is also in the public domain for users in other
countries. Whether a book is still in copyright varies from country to country, and we can't offer guidance on whether any specific use of
any specific book is allowed. Please do not assume that a book's appearance in Google Book Search means it can be used in any manner
anywhere in the world. Copyright infringement liability can be quite severe.

About Google Book Search

Google's mission is to organize the world's information and to make it universally accessible and useful. Google Book Search helps readers
discover the world's books while helping authors and publishers reach new audiences. You can search through the full text of this book on the web
a[nttp: //books . google. con/]

295 c o2.

DE

GRAECAE LINGUAE

DIALECTIES

SCRIPSIT

HENRICUS LUDOLFUS ANIRENS, -

— —

LIBER SECUNDUS.
DE DIALECTO DORICA.

GOTTINGAE

APUD VANDENHOECK ET RUPBRECHT.

MDCCCXLUII.

D E H

DEAKLECTO DORICA

SCRIPSIT

HENNESECUS LUDOLFUS AHRENS.

-.————— — — — — AM — —

GOTTINGAE

APUD VANDENHOECK ET RUPRECHT.

MDCCCXLI.

CAROLO LACHMANNO SUO
S. P. D.

HENRICUS LUDOLFUS AHRENS.

Primo hujus operis libro quatuor abhinc annis ab-
soluto spem conceperam fieri posse, ut Carolo Odo-
fredo Muellero, qui eo ipso tempore Graecum iter
parabat, incolumi et honestissima praeda onusto in
patriam. reduci laetissimum animum altero libro tra-
dito testificarer. Quae enim essent de dialecto Do-
ra, quo nomine inscribere mallem quam ejus,
qu.Dorienses suos ita coluit, ut inter amicos jo-
cantes ipse Doriensis appellaretur, aut cui pietatis
ique venerationis aliquod documentum edere, quam
eujus insignia de literis et de me merita longinqui
lineris perieulum et felicis reditus desiderium tunc.
maxime in memoriam revocarent. — Deo Optimo
Maximo aliter placuit. — Nam et seribendi diflicul-
ls, quam in primi libri praefatione questus eram
(spasmum seriptorium medici dicunt), in dies aucta
neque ullo medicamentorum vel balneorum usu;
*

VI

adeo ne tenotomico quidem Dieffenbachii, clarissi-
mi viri, artificio victa inceptum opus, quod unius
anni spatio absolvi posse mihi persuaseram, conti-
nuari vetuit, donec obstinatae dextrae munus sini-
stra suscipere didicisset; et Muellerus immatura
morte in ipsa Graecia abreptus orbem terrarum acer-
bissimo luctu implevit. Itaque aliud nomen huic
volumini cireumspiciens (nam libros defunctorum
manibus dedicandi morem parum probo), non in-
veni quenquam digniorem, cui hac potissimum ra-
.tione animum amicum et gratum profiterer, quam
Te, mi Lachmanne, qui de primo libro tam
benevole judicaveris, ut hoc amicitiae cum summo
meo gaudio inter nos contractae fuerit principium,
qui Dieffenbachii artem experturo benignissime ho-
spitium Tuum obtuleris, semiaegrum per quinque
hebdomades pro f?atre germano foveris, subtristem
suavissima confabulatione exhilaraveris, peregri-
num in praestantissimorum hominum consuetudinem.
et familiaritatem adduxeris, denique Tuum illum
mihi abunde exhibueris candorem, quem ii quibus
propius Te cognoscere contigit non minus amant,
quam doctrinam Tuam multiplicem et sagacitatem
admirantur omnes.

Nec temperare mihi possum quin hoc loco re-
liquorum quoque Berolinensium, quorum insigni
humanitate usus sum, memoriam gratissimo animo
colam: Boeckhii, Clarissimi Viri, qui reliquae -
comitati id adjecit, ut copias in Corporis Inscripti-
onum Graecarum usum congestas mihi perlustran-
das et, quantum licebat scribendi facultate tum
fere destituto, excerpendas concederet; Franzii,
quo nihil est siucerius et officiosius, qui reliqua
sua in me beneficia inscriptiones Cyrenaicas in
meum usum nitidissime describendo cumulavit;
Meinekii, quem Tuo amore, qui est summus,
amplecti didici: ceterorum praeter Te et Meine-

. WII

kum nostrum Graecae illi societati clarissimae ad-
scriptorum, qui me hospitem admittere non de- |
dignati doctrinae elegantia et morum urbanitate ita
ceperunt, ut horas cum illis peractas inter laetissi-
mas vitae habeam; denique omnium, qui id effe-
erunt, ut mutila dextra, quem unieum tenotomiae
fructum abstuli, itineris Berolinensis quotidie lu-
bentissime admonear.

Aegre me revoco ad pauca de opere meo prae-
fanda. — Primus liber benevolos judices nactus est,
Schineidewinum meum in Ephemeridibus Gottingen-
s$bus a. 1540 nr. 152 et K .... quendam in
Ebemeridibus Darmstadinis antiquitatis studio di-
Gs a. 18/4 nr. 145. 136. Quorum uterque quum
(opram nostram ita probaverit, ut in paucis qui-
busdam dissensum significarit,' in Additamentis ad
Librum Primum huic libro adjectis, ' admonitiones
eorum, quatenus operis nostri ratio postulare visa
5t, non negleximus. ^ Unum est, quod hoc loco
commemorandum ducimus. ^ Omnibus enim iis pa-
tgraphis, quae vel singularum dialectorum Aeoli-
arum indolem describunt vel omnes tres in com-
paationem vocant, S. 541. A9. 31, parum satis-
ferimus Censori Darmstadino, qui ampliore et ac-
euratiore disputatione opus fuisse contendit. — Nos
in istas paragraphos non minus curae cogitationis-
{πε impenderamus quam in reliquas et ne hodie
qudem intelligimus, quae sint illa aut vera aut
probabilia, quae addi potuerint. ltaque primum
Te, mi Lachmanne, omnesque lectores bene-
volos rogatos volo, ut, si et illa et quae in hoc
libro sunt ejusdem generis, minus bene disputata
tse videantur, ne diligentiam meam in culpam
"elis, sed aut ingenii tenuitatem aut ipsam re-
"Um tractatarum indolem et naturam; Censorem
"lem oro et obsecro ut, quae melius dici posse
Xi, publice privatimve communicet mecum, quo

VEHI

edoeeri nemo magis concupiscit. ^ Ceterum severis-
simum operis mei censorem me ipsum egisse,
Additamenta ad L. I abunde patefacient.
Horum igitur censorum nec minus Tuo alio-
rumque, quibus plurimum tribuo, judiciis permo-
tus sum ut neque operis absolvendi consilium abji-
cerem et eadem via atque ratione pergerem, quae
omnium assensum tulisse videretur. ^ Neque, nisi
faciliore primi libri labore vires antea exercnmissem
atque firmassem, hujus mediocriter perficiendi gra-
vissimum onus me sustenturum fuisse arbitror.
Quod quam recte sentiam, quanquam Tu ex ipso
opere satis intelliges, duo tamen molestissima im-
pedimenta, quae facilius latere possint, paucis
commemorabo. Primum nimium quantum desuda-
vi, priusquam, quid quibusque fontibus, quorum
plerique parum limpidi sunt, fidei haberi possit,
satis perspectum haberem. . Deinde in iis, quae
recéntiores et recentissimi (adeo qui jure doctissimi
habentur) de Dorica dialecto protulerunt, incredi-
bilem errorum copiam inveni, contra paucissima,
unde aliquid praesidii peti posset; ne ea quidem,
quae Boeckhius in secundo Corporis Inscriptionum
volumine de dialecto Cretica commentatus est, quan-
quam reliquig multo praestantiora, omnia probari
poterant, quum accurata omnium Doridis varieta-
tum comparatio haud raro alia doceret. ^ Utinam
tantum laboris Te judice ne male impensum esse
videatur! — Ceterum, de qua re in primi libri
praefatione monere neglexeramus, consilio et ea
omissa sunt, quae ad syntacticam rationem spe-
cant, quo pertinent schemata singulis populis apud
grammaticos adscripta, et glossarum e dialectis de-
promptarum, quatenus in etymologicam partem ni-
hil lueri afferunt, ingens numerus. Quod aliquo-
ties, maxime in S. A6, ultra fines, quibus ipsi
nos circumscripséramus, evagati esse videmur, apud

IX

benevolos lectores excusatum volumus; iidem fa-
cle perspicient et clementer eondonabunt incommo-
da quaedam inde orta, quod post longam moram
invitis obtrusam, quo celerius hoc volumen in lu-
cem prodiret, prelo prius uti coeperamus, quam
totum opus- absolutum et perpolitum esset. Po-
ίππο iterum a librorum penuria aliquid excusa-
lionis petendum est; baud paucos, quibus liben-
ler usus essem, ne Gottingenses quidem thesauri
suppeditarunt, quorum iu numero Annales Instituti
Arhaeologici post a. 1837 fuisse mirabuntur qui
legerint.

In Appendice Epicharmi Sophronisque fragmen-
là, quae quidem ipsorum poétarum verba plus sin-
gula continerent, aliaque emendatiora exhibuimus;
quibus annotationem paullo ampliorem adjicere opor-
lut, quia minus quam in primi libri appendice
suppetebant, quo ablegaremus. — Nam Epicharme-
orum collectio Krusemaniana, Sophroneorum Blom-
feldiana in paucorum manibus sunt neque idoneae
ese videbantur quibus pro fundamento uteremur.
lectiones codicum , a quibus emendationes receptae
proxime absunt, in margine sine indicibus adnota:
vimus; accentus rationem Doricam, id quod in
reliquo libro praeterquam in paradigmatis non ausi
eramus, tacite restituimus.

In Additamentis ad utrumque librum ea, quae
hteerant nos e titulis et libris vel olim cognitis vel
sto allatis, non addenda censuimus, nisi aut nova
inde apparerent aut dubia magis confirmarentur.
Aioquin enim ingens locorum numerus apponendus
fuisset, praesertim e Crameri Anecdotorum Pari-
wensium Voll. III. IV et Choerobosco ad Theodo-
5i Canones ed. Gaisford, qui libri post magnam
isjus voluminis partem absolutam et typothetis tra-
liam ad nos pervenerunt. Neque fieri poterat ut
denda et corrigenda singulis paginis et versibus

x

accurate accommodaremus, sed semel monuisse,
quae ad plures locos pertinerent, satis habuimus.

Accipe igitur, mi Lachmanne, hunc qua-
lemeunque librum, quem si priore non inferiorem
judieaveris neque leve hoc animi mei erga Te do-
cumentum contempseris, satis amplum laboris me!
praemium nactus esse videbor. ^ Spero fieri posse
ut breviore intervallo succedat tertius, qui erit de
dialecto Ionica. — Quum enim in ipso libro aliquo-
ties indicaverim, sequentem de mixtis lyricorum et
bucolicorum dialectis acturum esse, consilium mu-
tandum erat, postquam comperi Zieglerum egreg!is
librorum manuscriptorum copiis in Italia conquis"
tis Theocriti editionem parare.

Vale et mihi favere perge.

Dabam Ilfeldae Calendis Majis a. MDCCCXLIII.

A N.D E X.

Praemmnenda. δ. 1 . . . .. « ὁ ὁ 4... « «ο 1
Defontibus. 8$. 3. . . . . . . . ὁ -...... 8
Deaccentu. 8.3. . . . . . . . « .. ὁ ὁ ... 26
Despiritu. 8.4 . ο ντ εν ες 88
De digamma. $8 ... rc. . 40

De consonantibus.

Ρο τ proc. 8.6. .. ............ 89
De 9 a "Laconibus in c mutato, n T... 2... . . 66
De c a Laconibus in o mutato. 8$. 8. . . . . . .. 7l
De c a Laconibus, Argivis et Pamphyliis inter vocales
in spiritum asperum mutato. $. 9. . . . . 14
De aliarum consonàntium simplicium et singularium per-
mutationibus. 9. 10. . . . ... 379

De c in ἕ aut consonam palatinam mutato. $ 1. . . 89
De consonantibus duplicibus. 8$. 12. . . . . . . .. 94
De consonantibus geminatis. $. 13.. . . . . . . .. 99
De νσ apud Argivos et Cretes servatis. $. 14. . . . . 104
De aliis consonantium conjunctionibus. 8. 16. . . . . 107

De vocalibus.
De 4 pro ε. 8. 16. . . . 0.5.52... 19
De aliis brevium vocalium mutationibus. n 17. . . . . 119
De v apud Lacones in ov mutato. $. 18. . . . .
Dea pros. 8.19. . . . .. .. ....... 196

De η pro ει et ω pro ου. $.20. . . . . 153
De correptione syllabarum finalium in « et ν desinentium,
$21. . . . . . . 172

De aliis longarum vocalium. et diphthongorum mutationi-
bus 8.22. . .. .. .. ........ . 18

De diaeresi. $8.23. . . . . .. e... 191
De α cum sequentibus vocalibus contracto, L 24. . . . 195
De &, or, oo contractis. $. 25. . . . . .. 5... 9201
De εο et co contracti. 8. 26. . . . . . .. .. . 201

Decrasi. $. 22. .............. . 920

XU

De declinatione. * . "PPM
De declinatione I. $. 28.
De declinatione II. $.29. . . . .
De declinatione III. 9$. 30. .
De declinatione anomala. $8.31. . . «
De pronominibus personalibus et possessivis. j. 32.
De reliquis pronominibus. $.33. . . . . .
De numeralibus. $ 34. . . . . . . . . ο

De conjugatione, e.
De systematum formatione. $. 36.
De conjugationis ratione communi. & 36.
De conjugatione in ω. $. 37.
De praesentium contractorum et futurorum. conjugatione.
$. 38. e] 0.

. De cohjugatione in ο $39. E
De verbo dpi. 9.40. . . . . e]
De conjugatione perfecti et aoristi primi, $. 41.
De conjugatione anomala. $. 49.
De praepositionibus. ᾖ. 43. .
De adverbiis loci et temporis. $. 44. . . . .
De variis particulis. 8. 45. . . . . . . . . .
Varia quaedam. $. 46.
De universa Doride. $. 47. e
De mitiore Doride. 8$. 48. . . . .
De severiore Doride. $6. 49. .

. De Doridis generum et specierum origine. $. 50. .

Appendix.
I. Epicharmi fragmenta.
II. Sophronis fragmenta. . .
11. Timocreontis Rhodii reliquiae Doricae. . ο
IV. Chelidonismus puerorum Rhodiorum.

V. "Spartanorum et Argivorum foedera. Thoeyt. V c.

77. 79. . .
VI. Laconica quaedam. e. |
VII. Decretum Amphictyonum Corp. Inscr. nr. 1688.

Addenda et Corrigenda. .

Ad Libum L . . ..... .. .. :.
Ad Librum IT. .
Epimetrum ad: utrumque Librum.

—— — — — — — —

Ad ea, quibus in Libro Primo usi sumus, pauca accedunt,
quae explicatione egere videntur.

Acr. Jnscriptiones Acrenses vid. p. 13.

Agr. Decretum Agrigentinorum ibid.

Amph. Decretum Amphictyonum C. I. nr. 1688 vid. p. 11.

Chal. Tituli Cbhalienses vid. ibid.

Cyr. Tituli Cyrenaici vid. p. 17.

Gel, Decretum Gelensium vid. p. 13.

Herm. Tituli Hermionenses.

Ign. 2670 vid. p. 165.

Iss, Tituli Issenses vid. p. 13.

L. aut Leak. numeris additum indicat inscriptiones a Leakio
in Morea aut in Itinere per Graeciam septen-
trionalem editas. —

Lac. Tituli Laconici et Lac. rec. recentiores post a. 200
scripti.

Megal. Tituli Megalopolitani.

R. aut Ross. numeris additum indicat titulos a Rossio in In-
scriptionibus Graecis Fasc. I. II. et Actis Acade- |
miae Monacensis, vid. p. 16, editos. |

Teg. Tituli Tegeatici, et Teg. H. L. is quem Rossius edi- |
dit in Ephemeridibus Halensibus vid. p. 9. |

Si qua praeterea obscura videantur, eorum potestatem facile
e $. 4 cognosces. Numeri, quibus nihil additum est, ad Corpus

XIV

Inscriptionum Graecarum pertinent. Alcmanis fragmenta vulgo
secundum Schneidewini Delectum attulimus; numeri uncinis in-
clusi et qui W. additum habent, Welckeri editionem spectant.

In Appendice asteriscus (*) numeris fragmentorum additus
indicat, ea sine auctoris nomine legi. Idem verbis praepositus
corruptelam prodit. Crux (1) Sophroneorum numeris adjecta signi-
ficat, ea ad Minouç 4νδρείους vel Γυναικεέους e conjectura referri;
idem signum in annotatione nostrarum emendationum index est.

— — — — — —— ——— —

6. 1.

E*rüeemonmenda.

| BD. stirps quas terras urbesque intra Graeciae
. nes et extra. tenuerit, satis in universum constat. Ne-
que tamen. soli Dorienses Dorica, quam dicimus, dialecto
wi smt, ut Aeolieis dialectis soli, quantum scimus,
Aedes: verum ad alios quoque populos diversae stirpis
Vl antiquitus pertinebat vel publica Doricarum civitatum
auetoritate privatoque commercio permanavit. Strabo te-
satur, sua aetate omnes Pelopounesios (Eleosne et Ar-
Gdas excipiat, non liquet) δωρίδειν 1) etiam eos, qui
non sint Doricae stirpis. — Et Cynurii quidem jam Hero-
lt tempore Doricam linguam assumpserant?), Coloni-

l) Strab. VIII. p. 813. — oco» μὲν οὖν ἥττον τοῖς 4ωριεῦσιν ἐπεπλί-
roto, καθαάπερ συνέβη τοῖς τε ᾽4ρχάσι καὶ τοῖς Ἠλείοις — οὗτοι «ἱο-
leti δμλέχθησαν. οἱ à ἄλλου μικτῇ τινὶ 'ἐχρήσαντο ἐξ ἀμφοῖν, oi. μὲν
μᾶλλον, οἱ ὃ᾽ ἧττον αἰολίζοντες' σχεδὸν Ó" ἔτι καὶ νῦν κατὰ πόλεις ἄλλοι
ἄλλως διαλέγοντα», δοκοῦσι δὲ δωρἰδενν ἅπαντες διὰ τήν συμβᾶσαν ἐπικρά-
Ταν, cf, L. I$. 1 not. 2. — Theocrito Peloponnesiacam linguam
P^ Dorica nominante XV, 92 uti nolumus nec grammatico Pelo-
Ponnesios Dorice loquutos esse tradente, vid. not. 6.

2 Herod. VII, 73. Κυνούριον δὲ αὐτόχθονες ἐόντες δοκέουσι μοῦφοι
UU Ἴωνες, ἐκδεδωρίκυνταν δὲ. — Thierschius in Actt. Acad. Mon.
Vol.l p. 613 seqq., Cynuriorum posteros existimat esse hodiernos
lacones atque in horum dialecto a Neo- Graeca lingua valde di-
versa antiquissimae Iadis multa vestigia deprehendit. Nos pauca
quaedam Doricae et Laconicae "maxime dialecti admonere intelligi-
mus, qualia sunt & pro ἡ in & φωνᾶ, σάµερε pro σήμερον, ἑτάκατε
pro ἑστήκατε, ov pro v in θοῦρα, γουναῖκα, vt pro κε inódtrelo pro.
ῥάχτυλος; sed plurima horrendum in modum corrupta et mutilata

ll. 1

2 —— $. l. Praemonenda. ,

dum in Messenia incolae, qui Átticam originem jactabant,
certe Pausaniae tempore , vid. IV, 34; Eleutherolaconum,
qui erant perioecorum Laconicorum Achaieae estirpis po-
steri, decreta seeundi a. Chr. saeculi puram Doridem re-
ferunt 3), nec minus Dryopum Hermionensium tituli 4)

4

potius quam e remotissima antiquitate per tot varios casus servata.
Quid vero, quod Thierschius etiam TPseudartabea illa Acharn. 104.
οὔ Aun ἀρῦσο ad antiquissimam Iadem refert? :

9 ο 1. nr. 1325. 1334. 1335 ete. ,, vid. . $. 2, 2; de Eleuthero-
laconibus cf. Müll. Dor. I. p. 22.

4) vid. ὃ, 2, 3. — Strabo vir. p. ων narrare videtur, Her-
mionen ab Argivis dirutam esse: ἠρήμωσων δὲ.τὰς πλείστας οἱ “Αργείοι
πειθούσας. οἱ Ó' οἰκήτορες οὗ μὲν ἐκ Τέρυνθος «εἰς Ἐπίδαυρον ἀφίκοντο,
oí δὲ ἐκ τῆς "Ερμιόνης εἷς τοὺς tdiwig καλουµένους. At ipse in proxi-
mis docet, Hermionen sua quoque aetate ΠΟΠ ignobile oppidum
esse; Persici et Peloponnesiadi:belli tempore non diratam jecuisse,
adeo liberam fuisse ab Argivorum jmperio et Spartanorum Argivis
infestissimorum partes: sequutam; apparet ex Herod. VIII, 43 et
'Fhucyd. 1, 56. VIII, 3. Jaque quum Strabonis codices Par. et
Mosc. praebeant oi δὲ τῆς εἷς τοὺς .fÀuig et quum e Steph. Byz. s.
v. Aui et Τΐρυνς satis constet, Tirynthios ab Argivis expulsos in
terram vel oppidum 24e; fugisse, .quam regiohem antea Hermio-

nenses tenuerint, aut legendum, est οἱ δὲ εἰς τοὺς «4λιες aut οἱ δὲ

τῆς Ἑρμιονίδος sig τοὺς «4λιες. Nec vulgatam apud Strabonem lectio-

nem Peusanias tuetur, quum II, 34, 5, postquam Hermionen ab |

Hermione Phoronei nepote conditam dixit, haec tradit: ἐπῴκησαν

δὲ καὶ Ἑρμιόνην ὕστερον «{ωριεῖς οἱ ἐξ άργους, πολεμὸν δὲ οὐ δοκῶ γε-
υφίσθαι ὄφισίν ἑλέγετ γὰρ ἂν Uno. 4ργείων. Nam et bellum fuisse -

negat neque quidquam de Dryopibus Hermionae incolis compertum
babet, id quod lucide docet locus. de Dryopibus IV. c. 34. Ubi
quum praeterea narret, solos Ásinaeos tum temporis non puduisse
Dryopicae originis, satis certum habemus, Hermionenses mala
fraude Argivam coloniam ementitos esse, ut Dorienses esse vide-
rentur. Vides, quo jure Müllerus Dor. I. p. 175 Hermionen post
bellum Persicum ab Argivis captam dicat, et Boeckhius ad C. I.

nr. 1193 Hermionae incolas, quo tempore is titulus scriptus sit, -
Argivos fuisse contendat, quanquam iu eo ipso cognationem Asi-

naeorum agnoscunt. Potius, si quid videmus, Hermione nunquam

$. 1.- Praemonerida: 3

haud malae aetatis. Adeo Achaei Aegialenses saecnlo a.
Chr. secundo Dorice loquuti esse videntur (vid. L. 1 S. 54)
et Àrcadum recentiores titali lingua omnino Dorica utun--
tar, quanquam antiquiores peouliarem dialectum exhibent, |
vd. L. 1. S. 53.

Extra Isthmum' Axgivi Amphilochiei , qui erant bar.
barꝛe originis, ab Ambraciotis in civitatem zcceptis Grae-
em linguam , Doricae procul dubio dialecti, assumpse-
nnt Thucydide teste I1, 68..'" Nec minus Dorica Acar-
manum dialectus , quae in titulis seeundi saeculi conspici-
tr, a Corinthiorum in ea parte coloniis duci potest.
Contra haud. facile credidefis, ' Aetolos a Messeniis, qui
Miquntisper :Naupactum tenuerant, Doricam :dialectum
acepise, qua circa 3. 200. usos esse tituli docent, sed
εο libentius antiquam. linguae cognatonem statuemus,
quod Aetoli uno saltem testimonio (L. 1 8S. 1 not. 5)
eontra vulgarem antiquitatis :opinionem inter Dorienses
rferumtar. Delphos, quorum tituli non minus Doridem
ferunt, Müllerus Dor. 1 p. 211 Dorienses fuisse credi-
dit, de qua re. infra accurafius videbimus, — Phocenses,
Locrenses ; Thaumacenmses (quse est Phthiotidis urbs) Do-
rile usos esse inscriptiones patefaciunt, quos nec Doricam
lialeetum mutnatos esse neque ipsos Dorionses fuisse
quisquam crediderit. ΄ ltaque. per. septentrionalem Graeciae
partem. antiquitus id linguae genus regnasse, quod a Do-
rensibus ex illa regione egressis Doricum appellatum
&t, Jam. nunc poneré licet. Infra àd eam quaestionem
reeurremus.

In Creta multas urbes Dorice loquutas esse, quas .
omnes Dorienses colonos aecepisse nece traditum est. nec.
verisimile, inseriptiones docent, vid. 8. 2, 9. Igitur hic
Dorica Ἡπραα non minus ad populos barbaros aut certe
non Doricos propagata est, quam in Sicilia, ubi inscri-
ptiones Segestanorum et Alaesinorum ο qui erant. barbari,
ab Argivis nec diruta est nec bello capta nec sine vi | colonis &ucta;
κἁ per omne tempus libera erat et Dryopica. ]

4”

4 6. 1. . Praemonenda.

et 'lauromenitarám , qui érant Chalcidicae originis, Do-
rica dialeeto. utuntur, vid. 8. 2, 6, ut omittanius nummos
populorum Larbarorum, quu saepe et in Sicilia et in Ita-
lia Doricas formes. offerunt. Nam in Magna Graecia Do-
ridem ad populos vicinos pervenisse non minus constat;
Ennius .teste.Festo s. v. bilingues Bruttates bilingues dixit,
quod et Graece et Osce lóquerentur, neque alia de causa
Horattus..Sat. I, 10, 20. Canueinon, : Utrosque Doricam
dialectum .as$sumpsisse: pátet. -:: .

In Asia Pampbylii. diálectum habebant Laconicae aut
Argivae simillimam (vid. 8, 9 net. 1,.8. 5 not. 7 et nr. 5
sub ἀβέλιος et aiferog);..procul dubio a colonis Doribus
acceptam ; mam et Áspendus teste. Strabone XIV p. 983
et Mela .L. JI c. 14 ab Argivis. condita erat et Phaselis in
Pemphyliae comániis sita a Rhodiis, vid. Müll, Dor. I.

10. .
, . Non male igitur , ». quenquam paullulum ὑπερβολικώς,
Joamnes Grammaticus 5) Cretes, Siculos, Epirotas, Li-
byas Dorice loquutos esse testatur. . Nam in Epiro, Cre.
ta, Sscilia Doricam extra. Doricas urbes propsgatam esse
vidimus; idem. in Cyrenarum vieinia. , factum esse verisi-
mule est. Dl

2) . Varia: fnisse Dorieae' dilecti genera jm antiqui
grammatici monent ϐ). Quorum quaedam vix minus inter

. i ey n
*

. B) 3, Gr. 238 ,De "λωρίδα, ᾗ j αρώνεω Ῥόδιού τε καὶ Ko »xi Πε-
λοποννήσιον καὶ Κρίσκου καὶ Σικελοί καὶ «4ιβύες καὶ ob τὴν mago λεγο--

µένην olsovrres. In recentioribus editionibus (ut Const. Lasc. p. 316)
pro Kéos legitur Kpjre, omittitur Koioxo:, : postremo scribitur πὴν
παλὰιὀν ἤπειρον οὐλδὔνεες, neque minus Meerm. P. 612 praebet :
Πελοποννήσιου καὶ Κρῆτες γαὸ oi «39 παλαιὰν Ἔπειρον οἰγοῦντε. Κρί-
exo; e Κρισαΐο, — esse dubitanter conjecimus L. I $. 1 not. 6.

6) J. Gr. 242, b.. τῆς 4upidoc πολλαέ εἶσιν ὑποδναιρέσεις τοπεκαέ-
ἄλλως γὰρ Ἀρῆτες διαλέγονται, ἄλλως Ῥόδιον καὶ ἄλλως ᾿Αργεῖοι καὶ 4α--
κεδαιµόνιον; item. Meerm. 656. omissis Rhodiis et Greg. C. 299, ubi
adduntur in nonnullis libris Ζυρακούσιον καὶ Σικελοί. Deinde J, Gr...
213, b. διαφέρει di 1 τῶν Koncóv θιάλεωτος, & viv κέχρηται Κυψέλας,
καὶ ἡ τῶν ««ακώνων, 3j κίχρηται 4κμόων, Σώφρω». Item Gr. C. 371,

$. ]. Praemonenda, 5
κε distant, quam Aeolicae Lesbiorum et Boeotorum dia-
leti, ut si Laconieum et Rhodiacum comparare velis.
Diversissima tamen genera aliis intercedentibus , quae vel
huic vel illi similiora sunt, its inter se cohaerent et, quo
amüquiorem linguae formam investipamus, ita apertius
eotnationem suam produnt, ut multum cogitantibus nobis
*i non convenire visum sit, singula Doridis genera
singulis capitibus describere, quam disquisitionis viam
in libro de dialectis Aeolicis optimo jure tenuimus. Ne
timen minus appareat, quae cujusque generis sit in-
doles, ita rem instituendam duximus, ut in extrema libri
πε singulorum generum proprietates succincte enarra-
remus,

Nune praemonendum est, duas potissimum Doridis
dftrentias conspicuas esse, quae quum multis aliis rebus
lum eo discrepant, quod altera genitivum secundae decli-
nationis eum LLesbiis, Bocotis, Arcadibus in ὦ exeuntem
habet, ut ὕππω, altera cum lonibus et Atticis in ov, ut
ἵπου, llam, quae a vulgari ratione magis recedit, se-
veriorem Doridem vocabimus, hanc mitiorem, quan-
Tm aptiora nomina aegre desiderantes "). llla est La-

"si quod ultima scribuntur: jeg ᾽Αλκμὰν xai Σώφρων ἐστοίχησα».
Recissime apud Joannem suppleri jusserunt: Αλκμάων (xoi y tà
Zrgazovolew, ᾗ κέχρηται) Σώφρων», vid. Intt. ad Gr. C. —

7) Mitior Doris significari videtur in Arg. Theocr. Id, I. 4e-
WÀ xal'Jad, διαλέκτῳ χρῆται 6 Θεύκρντος, μάλιστα δὲ ἀνειμένῃ xoi
1δαμαλῇ «{ωρίδι παρὰ τοῦ Ἐπιχάρμου καὶ Σώφρονος. Valckenarius ad
Rev. p. 6θ et ad Adon. p. 209 (Aldinae tamen lectionem spe-
das, quae hoc scholion cum alio, quod in sequenti nota exhibe-
bimus, male miscet) correxit παρώ τὴν Ez. vel παρὰ τὴν τοῦ 'Ez.,
tanque emendationem in Theocriti editione ad scholion recte se-
Paratum transferens recentiorum editorum assensum tulit. Voluit
autem eam praepositionis παρὰ vim esse, ut discrimen Theocriteae
dialeeti ab Epicharmo et Sophroue indicet Nos nihil mutandum
censemus, sed Theocritum dialectum ab Epicharmo et Sophrone
cepisse dici, quod quatenus verum sit, alio tempore quaeremus;
Epieharmi certe et Sophronis mitior Doris non male ἀνειμένη et
Ἰδαμαλή dicitur. — — Severiorem Doridem intellige, quum εύνη in

6 $. 1. Praemonenda.

conum, Tarentinerum, Heracleensium aliorumque, ut. vi-
detur, ltaliotarum, deinde Cretensium et Cyrenaeorum ;
haec reliquorum, qui Dorica dialecto usi sunt, quantum
quidem compertum habemus, omnium.

3) Inter antiquiorem et recentiorem vel -universae
Doridis vel singulorum generum "formam haud leve dis-
erimen intercedere neque antiquos grammaticos latuit ϐ)
et infra accuratius demonstrabitur. Noli tamen Diodoro ?)
fidem habere, qui Dioclis Syracusani leges septuaginta
annis praeterlapsis "lTimoleontis aetate propter antiquam
dialectum difficiles ad intelligendum fuisse tradit, appella-
tionem ἐξηγητοῦ male interpretatus. Nam dialectus Syra-
cusana, quali Epicharmus et Sophron, Diocle antiquio-
res, usi sunt, ne Attico quidem homini difficilis esse
poterat neque aefate erat mutata praeterquam in levis-
simis rebus.

Inde ab Alexandri aetate Áttica lingua paullatim ad
Dorienses transmanare coepit, ita ut saeculo tertio et se-
cundo a, Chr. paucissima quaedam ad ejus rationem mu-
tata conspiciantur, deinde majore in diem temeritate Do-
rica Atticis misceantur. —Dorice tamen loquebantur in
ipsa Graecia non solum Strabonig aetate (vid. not. 1),

Scholl. Il. & 262. ἄχρως 4ώριον vocatur; nam Laconum et Terenti-
norum est νη pronominibus additum, Vide etiam $. 21 not. 1.

8) Arg. Theocr. Id. I. ἄλλως.' ἰστέον ὅτι 0 Θεόκρντος 4ωρίδι δια-
λέκτῳ κέχρηται τῇ vía, δύο γάρ εἶσε, παλαιὰ καὶ νέα. καὶ 5 μὲν παλαιὰ
τραχεῖά vi; ἐστι (Ald. addit καὶ ὑπέρογκος καὶ ovx εὐνόητος)' 4 δὲ νέα,
1 καὶ Θεόκριτος χρᾶταε, µαλθακωτέρα xai εὐκολωτέρα. Ceterum haec
parum accurate dicuntur. — In Ann; Oxx. I, 171, 20, οἱ παλαιό--
τερον τῶν «4ωριέων dicuntur εἷς proferre, contra Rhintho 7c, etiam
hoc minus recte; ibid. p. 278. optime μῶσα Laconibus tribuitur,
μῶα vero τοῖς µεταγενεστέροις «4ἄκωσο, |

9) Diod. XIIL c. 35. postquam de Diocle legum latore dixit :
ot à οὖν Συρακούσιοι κατὰ τοὺς φεωτέρους χρόνους κατὰ μὲν Τιμολέον..
τα νοµυθετήσαντος αὐτοῖς Κεφάλου, κατὰ δὲ τὸν “Ἱέρωνα τὸν βασελόοαι
Πολυδώρου, οὔδέτερον αὐτῶν ὠνόμασαν, νομοθέτην, ἀλλ 9$ ἑξηγητὴν τοῦ
φοµοθέτου ' διὰ τὸ τοὺς νόμους Υεγθαμρένους ἀρχαίᾳ διαλέκεῳ δοκεῖν ε-
yos δυςκατανοήτους,

$. 1. Praemonenda. | 7

sd etiam. Pausaniae, qui Messenios Doridem puriórem
servasse testatur quam reliquos Peloponnesios 1?) ; .Rho-
. dis Tiberii aetate Dorice loquutos esse Suetonius tradit
c. 6, ' |
Attamen si solas inscriptiones consulas, vix credide-
nsDoricam dialectum , quae quidem aliquo jure dici pos-
st, in plerisque Doricis civitatibus ad id temporis per-
θε. Recentissimi enim tituli, qui Doridem medio-
enter puram. exhibent, sunt Byzantius Tiberii vel Cali-
gute aetate seriptus C. I. nr. 2060, Cyrenaei nonnulli,
quos frequentatum Ti. Claudii nomen non ante Tiberium
ΠΡΙ esse arguit, Delphicus apud BRossium nr. 71,
qm simili ratione Vespasiano mon antiquiorem esse ap-
prt Sed in Peloponneso et Megaride maturius patria
liu in publicis documentis obsolevit. Non credimus
qudem titulum Methanae prope "Troczenem repertum, C.
L nr. 1191, vulgaris dialecti, qui est circa a. 160 a.
Cir. seriptus, a Peloponnesiaca civitate positum esse,
sed aut a peregrina in Isidis templo collocatum aut casu
quodam Methanam delatum existimamus; Megarica tamen
decreta a. u. 719 scripta C. I. nr. 1053. 1054. 1055 vul-
prem dialectum. praebent, nec minus Messenius titulus
ur. 1297 a. u. 764—703 seriptus ct alius nr. 1301 e Ca-
limlae aetate, Laconicus nr. 1389 ejusdem fere aetatis.
Levissima sunt Doridis vestigia, quae usque ad tertium
P. Chr. áaeculum in tütulis aut resederunt aut post Ha-
lanum antiquorum resuscitatorem quaerebantur, ut ἆ.
πόλις, ὁ δᾶμος ct nominum propriorum formae Doricae.
Jam vero si quis hinc colligere velit, Doricafh dia-
leclum primo aut certe secundo nostrae aerae saeculo om-
hino extinctam esse, non rectius judicaverit equam qui
Teutonicae linguae dialectum Sassicam per tria saecula in
publieis documentis spretam plane ex ore populi evanuisse

0 Paus. IV. c. 27. extr. οὔτε eg» διάλεκτον τὴν «4ωρικὴν µετε-
ὀῥάχθησαν, ἀλλὰ καὺ i ἡμᾶς ἔτι «à. ἀκριβὲς αὐτῆς Πελοποννησίων μα-
leta ἐφύλασσον.

8 $. 2. De fontibus.

suspicetur. Non minus Doricam dialectum , certe Laco-
nicam, postquam scribi desita erat, apud plebem rusti-
cam haesisse, quae ad nostra usque tempora ejus reli-
quias quasdam servavit, infra demonstrabimus.

g. 2.

Je fontibus.

1) Inscriptiones et multae et bonae frugis plenae ad-
sunt quaerenti de Dorica dialecto varüsque ejus. generi-
bus, quanquam dolemus, quod paucae tertium a. Chr.
saeculum superant, paucissimae quartum, deinde quod
nonnullarum urbium, quarum dialectos penitius cogno-
Scere enixe cupimus , nulli fere tituli supersunt, unde cer-
fiora discamus. Qui Romanorum imperatorum tempore
scripti sunt, raro quidquam utile praebent; metricis in-
seriptionibus caute utendum est, quia mixtam ex arbitrio
dialectum habere solent. — Jam eos titulos, quibus ma-
xime usi sumus , locorum temporumque ratione habita,
perlustrabimus.

2) Tituli Laconici et Messenici:

Leake nr. 71 Sellasiae antiquae loco repertus,
antiquae scripturae (h. e. εν o pro η, o ete.), ita muti-
latus ut. tantummodo singula quaedam verba certius legi
possint.

Corp. Inser.' nr. 13 Geranise in Measenia aut
Laconica a Fourmonto repertus, antiquae scripturae, pau-
ca verba continens.

6 bid. nr. 15 Spartanus e schedis Fourmonti , an-
tiquae scripturae; pauea verba legi possunt.

Ibgl. nr. 1511 Tegeae positus sed recensum re-
rum Lacedaemoniis in belli usum donatorum continens,
ita ut dialectum Laconicam judicare oporteat. Scriptura
est antiqua, aetas tituli Müllero et Boeckhio judicibus
fortasse Lysandrea; sed potest etiam antiquior haberi.
Ceterum valde lacer est et parum accurate a Fourmonto
descriptus.

— — Ἡ- —

A. o v

— — — — — ει

$. 2. De fontibus. 9

Ross nr. 33 Misthrae repertus antiqua scriptura
solam. vocem .EIIOZEHE exhibet 1. e. ἐποιεέ pro ἐποίησε;
πεῄπε enim recte Rossius ἐποιήθη legit. Eundem titulum
. Lekius nr. 92 per errorem inter Arcadicos retulerat,
quem in L. 1 8. 53' male sequuti eramus. — Ibid. nr.
J, a. b. item Misthraei, qui solas voces ZL4PZ £N et
HiA(g)ET(c) habent.

Corp. Inscr. nr. 1325 Gytheaticus paullo post
»w 099 scriptus. — Νε. 1331 decretum Spartae reper-.
tum, sexti u. c. saeculi, mutilum et corruptum. — Nr.
135 fragmentum decreti Paroreae repertum. — Nr. 1334
Gronthratarum. decretum valde.corruptum. -- Nr. 1335
decretum τοῦ κοινοῦ τῶν .{ακεδαιμονίων mutilum et corru-
pu. — Nr. 1336 Gytheaticus et nr. 1338 Amyclaeus
a peregrinis ibi versantibus positus, Romanorum impera-
brum aetatis. — — In his titulis Laconicis inde ab a. 200
t Chr. scriptis Doricam quidem dialectum conspici sed
&m mitiorem, non severiorem , qua Lacones usos esse
Mimde satis eonstat, valde memorabile est, quod qua
ratione explieari possit, infra quaeremus.

Messenici tituli sunt: in Corp. Inser. nr. 1339
ínpmentum decreti Boeckhio jüdice imperatorum Roma-
norum tempore scripti; nihil tamen obstat, quin paullo
wüquius habeatur. — Leak. nr. A46 descriptio finium
ri Messenici et Phigalici, lacera, ejusdem fere aetatis.

Nonnulla Laconicae proprietatis vestigia recentissimi
üuli, eireiter secundum p. Chr. saeculum scripti serva-
"mt, maxime in nominibus propriis. — Ceterum Four-
montiana commenta, a Boeckhio optimo jure explosa, si-
lentio praetermisimus. |

3) E reliqua Peloponneso et Megaride hi
ütui Dorici suppetebant: |

Ex Arcatdia'Megalopolitanus C. I. nr. 1534 valde
leer et corruptus; Tegeaticus a Rossio in Ephemeri-
dibus Halensibus a. 1838 Infelligenzblatt nr. 40 et alius
b eodem in Inser. Gr. nr. 1 editus, quem ad primorum :
Imperatorum aetatem perüinere suspicatur. |

10 $. 2. De fontibus.

. — Argivae inscriptiones antiquissimae C. I. nr. 2.
14. 18. 19 tam incertae leetionis, ut vix quidquam fru-
etus inde redundet; nr. 29 inscriptio galeae, quam Boeck-
hius conjectura Argivam fecit; nr. 17: et accuratius apud
Ross. nr. 99, unde veram lectionem eruit Müllerus in
Ephem. Gott. 1836 p. 1152, epigramma metricum. His
titulis, qui antiqua scriptura utuntur, multo recentiores
sunt nr. 1119 misere mutilatus et nr. 1120, fragmentam
catalogi.

, Hermionenses: nr. 4194. 195 antiquae scri-
pturae; nr. 1192 paullo longior sed valde corruptus; nr.
1197. 1200. 1205 paucorum verborum; nr. 1207 — 1211
eatalogi virorum et mulierum male babiti, qui quum Ro-
manis nominibus careant (nam praenomen Ai. in nr. 1211,
29 dubium videtur), ante nostram aeratn scripti existimari
possunt.

Calaureaticus nr. 1188 brevis inter Ol. 145, 4
et 155, 3 scriptus.
Troezenius nr. 1183 paucorum verborum.

Epidaurii nr. 1172. 1177. 1178. 1179 bonae ae -

tatis sed paucissima verba exhibentes.

Aeginetiei: nr; 2138 antiquae scripturae, nr.

2140 valde corruptus et lacer, a. u. c. 671—672 scriptus, -

nr. 2140, b brevis.
Phliasius nr. 37 antiquissimus paucorum verbo-
rum et similis apud Boss. It. Pelop. I p. 31.

Cleonaeus (si quidem Boeckhius recte conjecit) -

Athenis collocatus nr. 166 antiquae scripturae, militum
defunctorum catalogus.

Megaricus nr. 1052, post conditam Megalopolin

ante Romanorum dominationem scriptus.
4) Ad Graeciam extra Isthmum Sitam (excepta
Megaride) hi tituli pertinent:

Crisaeus antiquissimus C. I. nr. 1, quem multo |
accuratius descripsit Ulrichs, in. [tinere Graeco Ι p.31,

quanquam etiam nune paullo certiora non sunt nisi haec:
ἔχου xi£Fog ἄπθιτον αἰξεί. — Delphicus titulus C. I.

$. 3. De fontibus. — u

wm, 25 cirea Ol. 102 antiqua soriptura exaratus; Am-
phietyonum decretun Athenis Ol. 100, 1 positum,
mutilum quidem et leetionis valde dubiae, sed nihilomi-
nus summi pretii, quere, quum complura sint, in quibus
1Boeckhio discedamus, in Appendice hunc titulum ac-
ewatius tractabimus; Delphicus titulus bonae aetatis
nr 1690, sed valde.mutilus et corruptus. Paullo recen-
üors sunt Delphicae inscriptiones bae: . nr. 1691. 1692
dereta de proxenia, quorum hoc valde corruptum; nr.
100) decretum a. 275 a. Chr. scriptum , incertissimae le-
cionis, sed quod e titulo Ἡοθθίαπο nr. 67 saepe restitui
pest; nr. 1699 — 1709, a, tituli de servis Apollini ven-
lis, omnes male habiti, quos secundo vel primo a. Chr.
slo scriptos existimo ; recentior est nr. 1709, b ejus-
dem arpumenti, qui ad primorum imperatorum aetatem
Krünere videtur. Rossii titulus nr. 67 Boeckhiano nr.
1099 pro parte simillimus est; nr. 71, cujus pars extet
in C. I. nr. 1710, a de serva vendita Vespasiano nón est
anquior. Ulrichsius p. 67 Delphicum decretum de pro-
xenia exhibet, haud malae aetatis.

Phocici tituli: Stirienses C. I. nr. 1724, b,
quem corrigas e variis lectionibus a Rossio p. 34 allatis,
Ross, nr. 73 recentior et negligentissime incisus, nr. 74,
5h; Daulienses C. I. nr. 1725 recentior, lacer et
pessimae fidei, apud Rossium mr. 81 difficilis lectionis et
ur. 82 fragmentum ; Hyampolitanus Ross. nr. 86
porum verborum; Elateensis, quem ineditum vidi
apud Boeckhium. |

Locriei tituli, qui in Corp. Inser. e Meletio de-
*ripti habentur, tam incertae sunt fidei, quibus vix uti
lieeat, "Throniensis nr. 1751 et Opuntius nr. 1752. Prae- |
trea titulos nr. 1567. 1594. 1607 in eodem lapide exa-
los, quos Boeckhius Chaliae, Boeotiae oppidulo tribuit,
potins Chalaei, oppidi Locrici Delphis vicini, esse de-
Donstravimus L. I S. 54, 2. Addimus jam eo minus of-
ſendi posse iu seriptura «Χάλέον, quae est in lapide,

12 $. 2. " De fontibus. -

quod Theoguosto auctore (Ann. Oxx. n, 121, 3) Χαλεὸν
ej πόλις διὰ τοῦ & scribitur.

Thaumacorum, oppidi in Phthiotide siti, tres
tituli extant nr. 1771. A778. 1773 pejus habiti, quorum
dialectus* est Dorica.

Aetolorum sunt tituli Naupacti nr. 1756. 1757,
a.b post Philippum Amyntae seripti, quo tempore Nau-
pactus Aetolorum eret; nr. 2350 Aetolorum et nr. 2351
Naupaetiorum decreta ad Ceos, hoe valde mutilum, utrum-
que Cei positum ;. nr. 9046 Aetolorum decretum ad Te-
jos, Tei circa a. 190a. Chr. positum.

$) Acarnaniae, AÁmbraciae, Corcyrae in-
seriptiones conjungimus ,. quia has terras Doricam diale-
etum a Corinthiis accepisse partim certum est, partim
verisimile.

Acarnanici sunt nr. 1793, a. b. c., decreta con-
cili Acarnanum in templo Apollinis Actii non multo post
Ql. 140 Boeckhio judice. posita; nr. 1794 in Anactorii
agro reperfus, pauca verba continens.
| Ambràácici nr. 1797—1800 nihil fere nisi nomina

propria exhibentes ; quorum nr. 1798 et 1800 recentiores
sunt.

Corcyraei: nr. 20 fragmentum antiquae scriptu-
rae; nr. 1838 mutilus, quem quum Boeckhius non valde
antiquum esse dicat, tertii tamen a. Chr. saeculi esse pu-
taverim ; nr. 1839 fragmentum decreti ad pugnam quan-
dam navalem pertinentis ; nr. 1840 dialecto docente bonae
aetatis 1. e. quarti a. Chr. saeculi; nr. 1841— 1844 de-
creía de proxenia cirea Ol. 140 scripta, optime servata 5
nr. 1845, quae inseriptio terti, nisi fallor, saeculi et
ampli ambitus inter gravissima Doridis documenta esset,
8i accuratius. descripta teneretur; nr. 1846 — 1850 brevio-
res vel mutilatiti.

6) Siciliae tituli Dorici hi aliquid frugis suppe-
ditarunt :

Syracusanus, praeter antiquam inscriptionem
in galea Hieronis C. I. nr. 16, unicus in Torremuzzae

$. 2. De fontibus. 13

Siciliae iuscriptionum nova collectione. ed, Ἡ 1784 Ci.
XVIII nr. 3, isque mutilus et exigui fructus.

Ácrenses, quae est. Syracusarum colonia, a Goett-
lingo a. 1824 singulari libro editi, cef. Raooul- Rochetie
sw quelgues inscriptions Grecques de la Sicile ein Mus.
Rhen. Nov, Vol. IV p. 73 seqq.

Gelensium decretum Torremuz. Cl. VIL nr. ὦ 9
ante a. 208 scriptum , quo anno.urzbs a Phintia Agrigenti
tyanne funditus eversa est.

Ágrigentinorum decretum ibid. Cl. VIH nr. 1,
Gnter. 1 p. 401, Hose Inser. Vet. p. 290, paullo re.
cnius, quum legatio Romam missa commemoretur.

Messanius, catalogus νεωρών (nam ναωροὲ legen-
lm videtur pro vavoos) apud Torremuz. 1 nr. 19.

Tauromenitanus brevis Torrem. VIII nr. 9;
aliug longissimus et bene servatus, cujus aetas non est
itra primum saeculum, a Franzio editus est in Annall.
lut. Arch. Vol. X. Fasc. I n. 1838, unde prima tabula
repetita est àn Franzii Epigraphice, quam solam i inspicere
nobis licuit.

Álaesinorum terminorum deseriptie spud Grut.
ΓΡ. 210, 'T'orrem. VII nr. 11. Titulus recentior est, ut
docet iota subscriptum semper neglectum, et haud pauca
semibarbara contimere videtur.

Segestani breviores apud Raoul - Rocbette 1. 1.

Addimus hic titulos Iss2ae, Syracusanorum in insula
Dalmatica coloniae: nr. 1834 fragmentum bonae aetatis
€ nr. 1835 paucorum nominum.

Praeterea nescumus, quo loco melius commemorari
psit Marmor Farnesianum, in quo Herculis res ge-
siae enarrantur, praeter alios a Marino in Inscriptionibus
Albanis p. 155 editum. Aetas recentior est, id quod do-
Cent iota snbscriptum saepe omissum et vulgares formae^
inermixtae; leetio difficillima ; ; Dorica dialectus mitior.

7) Italioticis tituli:

Tessera hospitalis aerea. prope Petiliam. in Brot-
lis reperta C. I. nr. 4, vetustissimis litéria inscripta.

14 $. 2.. : De. fontibus.

^ o "Tabalae Heracleenses, quae erat "Tarenti colo
nia; a Mazoeehio Neapoli a. 1754 editae, postquam frag-
mentum in Britanniam delatam jam antea a Miaittairio
publici :jüris factum .erat, Inter ommes titulos. Graecis
dialectis illustrandis idoneos sine. ulle controversa palma
dignae sunt. Nam'et ampli sunt ambitus et facilis le-
ctionis , ut rarissime conjecturam desiderent, et bonae ae-
tatis, quippe:quae secuadum Mazocchium exeunte saeculo
a. Chr. quarto scriptae sin, denique ad severiorem Do- -
ridem illustraádam utilissimae. — Ceterum altera tabula Ma-
zocchio p. 135 paullo recentior videtur, quanquam iidem
in utraqüe: ὁρισεαὶ nominantur. Nam in hanc et recentior
erthographia et Attica dialectus aliquoties irrepserunt,
quae a priore alienae sunt, ut Fixer) II, 55. 97. 71. 79,
τρεῖς 19. 93. 70, τέσσαρες II, 50, τεσσαράκοντα A9, δια”
κόσιοι 95, quum in priere tabula ubique et in altera ple
rumque scribantur J/xarí, tQig, τἐευρὲςρ, τετρώκοντα». δια-
κάτιο. — Át in tabulae prioris fragmeuto Britannico |. 4l
τεερακόσίαι legitur pro τετρακάτιαι, quod in reliquis scri-
ptum est. Quod an cum aliis Maittairii. errori debeatur
dubitari poteet; mam de Britannici fragmenti lectione mi-
mus certo eonstat quam de reliquis. .

. Inscriptio in Brnttiis reperta, quae est inter
Rosii Inscriptiones Vetustissimas p. VIII, quarti , si quid
video, a. Chr. saecuh. ' Paucorum lectio certa est.

, 8 E Doris colonus ad Bosporum et Pontum
Euxinum sitis. pauci tituli adsunt, unde earum dialectus
cognosci possit: C. |

.. Byzantiorum decretum Olbiae positum C. 1.
nr. 2060 e Tiberii vel Caligulae tempore, cujus dialectué
pro recenti aetate et pro eo quod in urbe non Dorica 65”
aratum est, satis pura est. '

Chalcedonius titulus apud Caylus Recueil d'an-
tiquités Vol. II Pl. 55, dialecti, ut nune quidem legitur;
parum purae. |

Messembrianorum. decreta de proxenia C. J.
nr. 20565 , b. c.

$. 2. De fontibus. 15

9) E Sporadibus Dorieis bi tituli. suppetunt:
Melii C. I. nr. 2424. 2433 brevissimi. .^
Pholegandrius a Rossio edus in .Actis Áea-

demise Monacensis Hist. Phil. Vol. I, 1837 p. 401 seqq.
w. 22, unde nibil apparet. nisi Pholegandrios TDoriee lo-
quuios esse.

Theraei vetustissimi cum. recentibus alii$ a Boeck-
lio editi in. Aetis Acad. Berol. 1836 Hist. Phil. p. 41 seqq.,
emnes fere nihil nisi nomina propria exhibentes. Summi
pret est. Epictetae testamentum .C. X1. nr. 2448, ampli
ambitus et bene servatum , quanquaim subinde negligenter
deseriptam videtur. Alii tituli. nr. 2490 etc. pauca fere
wnima exhibent et maximam partem recentiores sunt.

Anapbaei a Rosaio editi- in. Aotia Monn. |. L1,
qmm primus e pejorbus sebedis in C. I. nr. 2477,
*d eliam apud Rossium lacer et.dubiae saepe lectionis.
Maris etiam mutilus est nr. 2 HRoséii, eujus reliqui; ut
in C. L. nr. 2477—2480, et bréyiores et recentiores sunt,

Astypalscensium: decreta. nr. 2483. 2484 et re-
cnius nr. 2485 anni a. Chr. 105, praeterea nr. 2487,
4/88. 2489 paucorum verborum. .

Calymniorum deeretum. ad Tasenses c. I. nr.
3071, Íasi positum, bene paucissimis exceptis servatum,
quod Boeckhius ad Alexandri M. aetatem :xefert. Eodem
forsttan pertinuerit Doricae urbis.cujusdam epistela ad
Bargylietas nr. 2670 Bargyliae posita, valde mutila.

Coi tituli nr. 2503 et 2513 paucorum verborum.

Rhodii nr. 2524. 2525 et maxime nr. 2525, b,
"vmi pretii 'titulus,: quia et. longus est et optime serva-
Us, nr. 2027 et alii breviores vel recentiores , postremo
". 2005 sententiam judicum Rhodiorum de finibus Prie-
nensium continens, Prienae positus inter Ol. 140 et 155,
"Uus satis multa supersunt bene servata.

10) Cretici tituli:

Latiorum et Olontiorum foedus C. L nr 2994
"npli apibitus, sed incertissimae lectionis. Nam simgu-

lre folium , quo olim Venetiis editum est, quum. Boeck-

16 φ.. 2. De fontibus.
lius sibi enmparare nón posset, Chishullo confidere -co-
aetus est, qui tantum 1l. 14—25 et 104 —176 majusculis
idque vix religiose ex illo apographo descripsit, reliqua
suis (si diis placet) correcfionibus inquinata minusculis
edidit; Paullo eertiore sunt.l. 176 — 186, quae Seldenus
majore, ut videtur, fide ex illo apographo trádidit.
Hierapytniorum feedus cum éleruchis nescio
quem locmm tenen&bus C. 1. nr. 2555, lectione aliquoties
satis dubia. —^— ..

Priansiorum et Hierapytniorum foedus nr.

2996 certioris lectionis et magni pretii, ^. ^ ——
Allariotarum .ad Parios epistola nr. 2557. II,
quae Pari in lapide exareta fuisse videtur, unde factum
est, ut haud psucae vulgares formae irrepserint, vid. infr.
Decreti fragmentum. Minoae Cydoniatarum 1
agro repertum ur. 2098; Apteraei tituli nr. 2559. 2561
et Gortynius nr. 2560, valde laceri, unde nibil discas;
Hierapytniae genealogiaé fragmentum nr. 2563 et bre-

vior titulus ejusdem oppidi. nr. 2567; Eleuthernaeceus.

brevior nr. 2566. E |

- Decreta Creticarum urbium de asylo Tejorum circ?
a. 190 a. Chr. 'Fei posita, omnia 'leji lapicidae culps
magis minusve vulgaribus formis aspersa: nr..3047 Eleu-
thernaeorum,; nr. 3048 Istroniorum, mr. 3049 8).
britiorum , nr.. 2000 Vaxiorum (Oaxiorum), nr. 30501
Rhauciorum, nr. 9002 Arcadum Cretensium, TF |
3053. A. Cnossiorum, nr. 3053. B. incerti decret
' fragmentum , nr. 3054 Polyrrheniorum decreti freg- .
mentum, nr. 9095 Cydoniatarum decreti initium, ασ.
3056 Lappaeorum decreti initium praeter τῷ vulgar
dialecti, nr. 3057 Priansiorum decreti initium ejusdem -

conditionis, nr. 3058 Latiorum decretum. —— In om-
nibus his titulis Tejo- Creticis lectio incertissima est, ub!
sola Chishulli, hominis: pessimae fidei, auctoritate nititur;

qua-de causa potissimum in.mr. 3051. 3052, ubi schedae

Sherardianae parum accurate collatae sunt, cireumspC
ctione opus est. Quod.et in his Τε]ο- Creticis et in Al-

$. 2. Be fontibus. 17

hnotarum ad Parios epistola nr. 2007 multae vulbpares
fomae reperiuntur, Hoeckium et Boeekhium €..T. IT ^p. 401
mit, ut titulos purioris diulecti' nr. 2554. 2555, 2650
müguores judicarent, id quod minus certum videtur , si
hpieidis Tejis et Pario iae déberi reete euspieamur;
vd. nr. 19. : poacoctns 7
11) Cyrenaíeos. titulos, unde: dialecti. aliqua. 064
nito haurirt possit, paucos della Cella. 'ktinewe
Cyrenaieo vülgavity plures: et utiliores e.eopits ἀπ. Cor:
poris Inscriptionum usum congestis iusiqui Fraazii humaa
Wille aceuratissime descriptos accepi. —Utrosque'mumeryid
ünifeabimus, que brevius singulos advocate pospimub;^
l) Titulus Asclapi, : qui ers. Apollinis: ssacerdbs,
ilalue ubseriptue qui incipit "ddzÀutO» ':dixàand Hee
totg, G4 tu ΓΡ S rang
2) Cutslogne feminatwm sacerdotum μ.μ qii
ineipit θεὸρ τύχα ἀγαθὰ idola, ; ^Á Cay or
3). Stemma, quod. 'imtei pit Κλάωῤχου λιάῤχως, 1) ο)
4): lascriptio: sepuleialisv " Mgresprdin t —B
μηθένα ἐντίθη). . Qe ο τν ον ον ndo toc R29 5 fous.
3) Titulus statuae. —2* qui axciru 0à .. pe
"re" 4νάξιος. .. .. un TIMDCY ο {τσ τι
ϱ) atalogus. aped Celi: ipe. 445 valde poriupius. Tü
la his sex titulis nullum: Roinanormm. domiriátioriis- vesti?
finm eomspie&tur et dialectus aptigmior esty seqteites vel
Romanis nominibus vel 4ialecto. inpetrantébus BHiermanorum
tempore seripti eunt. ^. - EPECTPTREEE
7) Catalogus sacendétam. Apollinis ;. qui imeipit dedo
πγα ἁμωθὰ ,ἑαρέφ ^ non. antiquibp iTiberió ;, ut dopet Ἰηδπίαα
Τι Kimidiog — In.Hsdem Franzit seliedis- pars:.hujuaité.
lli reperiter , "aliunde hawd. dubie: missus, -:imde:a ή,
Ασίνιος alia. pars apud. Cellam P 444L .GetetbimiBitulms
eorruptior est TEE ' νο bv i, gimiszo nisu
8) , Bitnlus statuae suliscriptae Cell; pi d43-21.0 ἳ 2.
9) Similis, qui ineipit Diis δα riu, situs.
10) Fontis inscriptio . Gell p. ολάδοι ιν osa vb uni
II. 2

I8 $;.2.:::- Te fontibus.

- «1: Titulus, qui inepi£. 7. Κλαύδιας, |
". 19)' Titulus lacer, iqui. incipit τῷ ,£gquosoc, non an-
üquipr Vespasiano, ut indicat Flavii nomen. .

. Preeterea brevissimr Quidem tituli et. antiquiores et
recentiónes nonnullas ntilia. sujipeditarunt.

12) Qüanquam constat | inde a tertii saeculi initio
plore: an - dies vulgaria. in, Dbricam.- dialectum' irrepsisse,
envendum éimeh.-est,c zie (id quod ipsi Beechhio aecidit)
dieléctó corruptae ea. ivibuamus, quae. a! lapicidis peccata
θέ. . Nem.si quando Doriea decreta àn urhe non Dorica
lépicidae -Doridis ignari opera: exarata sut, facillime ac-
cidere' poteret; «ut.fermas consuetas im Doricarum locum
sulistitueret, .: ut Lampsscennm lapicidam in Aeolico de-
ereió nongulla corzüpisse suspicati. sumus L. 1:8. 2, 2.
Jam vero Doricorum titulorum haud pauci simile fatum
passi. sunt... . Primum »Ampheetynnun , decrétum Athenis
positum C. I. nr. 1088 quantam inde dialecti inconstan-
tiam traxerit ; accuretius iniAppénilice: videhimus ;. in de-
exéto. Aetolieo Cei . poaito nroDA0 lepieidae Atücum θά-
λατταν vindicamus ; in Aetolorum decreto .ad Tejos nr.
3046: háe refqiimna: πρῤᾳ: lid: Ρτοποκί. et: 17/16 εἰς τοὺς
νόμους pro Aetolico έν τοὺς νόμους» quod l. 18 rectissime
m Hesielit:iapogsaphó: traditik. ? In. Byzantioram decreto
Olibiae lapidi inciso- sr...2060. num' qua ejus generis in-
sint y. :diffseshus -judicatür,: quia recens ejus tituli acts
mejoneca: díaleet corruptionem .stateere permittit; vel sic
tamen non erediderim ipsos Byzantios ᾖἠγήδατο: l. 22 pro
éynootio; :seripsisse. :.. In. GCalymaiórum decreto ad Iasenses
nr..:23671. pulcherrime: stripto Iapicida | nibil peccasse yi
datur j, ziam. excusatibmeni habet «ἑρακόντίδου in nomine le-
gti dasbusis «ει βασιλέων, ;qite. Maeedonicus rek - signifie
twiitilnadDorico deerete sd. Borgvligtas.:mr. 9070. contre
male exarata videntur Βαργυλιητώῶν (quanquam: hee excu
sari potest pre Bupyv oa njsu ^et. ip yi8 6t 00» , :. qtiuin poste? |
θεαρὀδόκων, scriptum sit, -.In!igeatentis. judiounr. Rhodio-
rum de finibus Prieméneipmilam). 2005: ἀλεδείδον el 5
milia: yro ^dsédilpsqieg ο. tegtaqirot: faclo dialecto Rhodio-

-

$..3.. De fontibus. - 19

rm tum jam corruptae tribuenda videntur. , Gontra, in
Alhnotarum epistola ad Pariog ny. 2537 nqn.dnbiamus
quin lapicida saepe lapsus sit et buic vindicanyys βρυλά
pro βωλά, ovg pro Cretico ὅ 6e 5. ὑπάρχουσα pro ὑπάρχωσαν
ὑπάρχειν pro ὑπάρχεν, εἶναυ pro ἠμεν, φυλάττω, Ρτο: φυ-
ἱάσσω ete. INec minus in Tejo-(Cretjcjg &adem ratione
exlicamus plerasque vulgares formas, quihus dialectus
retica horribilem ia modum mixía est. . Neque tam. bar-
ham dialectorum confusionem in. titulis," quos. Dorici
lapiridae inciderunt, reperies ante impematorgmm Bomano-
rum aetatem et ne fnm quidem aeque ,absnrdam, — (Quo:
molo igitur fieret, ut (Cretes, qui minus quam plerique
Doriensium vulgaris linguae contagio patebant, jam circa .
1 hybrida illa diglectQ uterentur?

lisque hanc legem sequuti sumus, uf vulgares for-
ma in titnlis ejus generis. obyias plerasque silentio prae;
lriremws, Eodem modo versati sumps.1n- tifulia reeentio-
nhu i. e. Romanornm dominantium aetate scriptis ef im
is, qui parum accurate. descripti punt, yt: orgy. AF;
145, Cret, 2554.

13) Deinde Doricae dialecti cognitio 6x »ntiquis
&riptorihus haurienda est, qui ea vel potins singulis ejus
generibus usi synt. Qui fons minus yel ber est vel
ἱπρίάμε ideo , qnja eorum, qui pura Doride usi esse vi-
latur, haud ita multa supersant et ea ipss librariorum
culpa corrnptiorg.

Laconica dialecto Alemanem nsum ese ; antiqui
lestantur ), Qui quum potius dialecto9s Leconicam ; Les-
liaraga y epicam ex arbitrio miscuerit,. grayis. quidem est
"üanjesis Eaconum linggae auctor, sed enm pugna can-

i

1) Prseter ea | testimonia , qnae $1 . not. 6 atpilupus, vid. Suid.
& V Αλκμάνὶ κἐχρηται «4ωρίδι διαλέκτῳ καθάἄπερ «4ακεδαιμόννον, ---
Pausan, III, 15: τῷ Ain πονήσανει ᾷσμακα οὐδὲν ἐς ἡδονὴν. αὐξῶν
ἐωμήνατο' τῶν «4ακώνων $ γλῶσσά ἥκιστα παρεχοµένη «ὁ εὔφωνον. Mi-
IU$ aecmrate* δωρίζειν dieitur ab Apoll. de synt. P. lad et Gramm.
leid. 835, . De Alemanis Aaolismo vid. L, I. $. 2,.4. -

2

ο) — $9.9: ' De fontibus.

tibnié' albi bendue vie Puiconiea putemus , , Quae aliunde
&geivit , vel w "Laeonibus ejus, aetatis aliena, quae in suum
usum consértere: noluit. 'Ceterum .in terlio operis nostri
libro: quaeremus, quas. leges in | Üiálectis, miscenidis se-
quutüs sit.

^! ;Sbaitànokum 'décretum de pace eum: Argivis ineunda
$pud Thucydidém: L. V. c. 77. Laconica dialecto conscri-
ptum "fuisse: apparet & verbis τῷ σιῶ ᾿᾽σύματος pro τοῦ Θεοῦ
θύματος, 'Kacorica proprietate insighibus. Nonnulla ta-
men vel "Thucydidis vel librariorum culpa ad vulgarem
γάέϊσπεπα tedactá' sunt. ' Illi tribuimus digamma in εἴκωντι
onkissum , "his ov &aepius pró Laconico o scriptum (nam
"Thucydides ' anfiquam scripturam sequutus üttumqüe ea-
dem litera o expressibse ' videtur) :) "nescimus illine an his
ἀναιρθῦνεας, pro Laconico ἀναιρἰδντάὰς' et. ἐσδὀὄνἕαι pro ἐσ-
vloriavſ Peccline de dislécto et hejub "decreti et! foéderis
V, 79, quo! Axglvorum linguám refert, judicavit Poppo
Fio. "Thuc: P p. 234; "neque quisquàm 4ntellexit; quid
ititeresset inter deéreti et foedeis dislectum. Quare ütrum-
que in Appendice denuo reeensitum. exhibebimus. '

"Insignissimum Laconicae dialecti specimen Aristopha-
nes nobis reliquit, Laconumi orationem in Lysístrata satis
accurate "imitatus, quanquam, si qua peccata videntur, ea
. moli omnia librariis tibpttare. — Simili modo Eupolis
in" Helotibus (Meinek. Fragmm. Comm. Gr. Π p. 481
seqq.) et Epilycus in Coralisco, cujus fragmentuin in
Appendice emehdatius «ponemus, Laconica nonàulla At-
ticis intermiscüerunt.

"Chilonis' epiétolà: ipud Diog. Laert. I, 73 spuria est,
quanquam Laconicam dialectum: tmitatur. Variae fidei sunt
cantilenae, epistolae, apophthegmata Laconum a P]utar-
cho potissimum servata, quorum ea, quae Laconicam dia-
lectum ' paullo accuratius: exprimunt , in Appendice col-
ligemus.

.. Decretum, in Timotheum, a grammaticulo fictum esse,
qui quum: nonnulla de Laconica. dialecto fando percepisset,
, pleraque foedissimis erroribus turparet, verissime Müllerus

N

$. 2. De fontibus. 91

julicavit Dor. II p. 324, ubi simnl priores editiones enn-
merae sunt. — Quid tandem fidei tribuamus ei, qui satis
constanter ο, pro v et z pro 6 scripserit, scilicet Leconi-
Gs esse eas mutationes opinatus?

14) Argivorum dialectum agnoscimus in Sparta-
Drum et Argivorum foedere apud Thucydidem V, 70.
(ud quum aut Laconica aut Argiva dialecto scribi pos-
st, nihil fere inest, quod Laconum sit proprium, vid.
Append. De — quem Ατρίνα dialecto usum pn
ürerunt, vid. 8. 9,

Ad Coristhlorum dialectum cognoscendam, nos
i fructu. sunt ficticiae Periandri epistolae apud, Dioge-
xn Laertium I, 99. 100, quanquam et: vulgares formae
inlemixtae eunt. et Lesbiaca 7zt9Uj0€tge pro ποιήσας et xa-
Ἰάχαύσαις im altera.

Megaricam dialectum. Aristophane. | in Acharnen-
sim parte expressit; sed neque ipse neque librarii Me-
barieam proprietatem tanta cura; servarunt, quanta bhaco-
niam in. Lysistrata.

Addimus bic Byzantiorum, qui. erant Megaren:
sium eoloni, decretum in Demosthenis, orátione de corona
$ 90. Droysenius in Zimmermanni Ephemeridibus 1839
nr. 102 dubitat an cum reliquis ejus orationis documentis
spurium habendum sit, in dialecto tamen nihil fere videt,
quod offendere possit. Nos inde potius certissima fraudis
wrumenta petimus. Non enim solum vulgares formae
laud paucae leguntur , ut ῥοηθήσ.ς Ρτο βοαθήσας, ἕχκαι-
ὑκαπήχεις pro "πάχεις 9 θεωρίας Ρτο θεαρίαρ» πανηγὺριας
pro παναγύριας;, ἡμῶν pro ἁμέων, sed etiam, id quod
Ínudem maxime evincit, multa e severiore Doridis genere
itlermixta sunt, quum Byzantii mitiore uterentur, alia
adeo e dialectis Lesbiaca et Ionica. Nam Dorica quidem
*d a Byzantiorum dialecto aliena sunt o et 3 pro ov et
ü in bis : Boonoglyo , βωλά, Φιλαπω τῶν τὼς νόµως καὶ
τὼς τάφως, τώ δάµω, τὼς στεφάνωρ, Zptv, quibuscum
non concinunt ἐξείαξτο , πατουκεῖν» ἔθέλουσε, ἄλειτ 0 ύργητος
t lurovoyla, στεφανούμενος, ἀποστέῖλαι, in quibus seve-'

99 | $.9. De fontibus.

rior Doris s et c postulat, vid. S. 20. Lesbiaca sunt
nÀoloicty et ἄμμε, Lonicum ἐπιστέωνται. —

7 45) "Ampliora et certiora specimina Siculorum,
dialecti nobis restant. ^ Epicharmus et Sophron, quos
'grammatiei "Toeupletissimos Doridis testes habere solent,
et Dinolochus , Épicharmi successor, Syracusanorum dia-
lectum'accurate expresserunt neque eorum reliquiae libra-
riorum culpa, si solam dialectum spectes, valde corruptse
sunt. Eas emenüatiores in Appendice subjiciemus. ΑΙ
chimedis librorum pars Doricam dialectum prae se fert:
libri de quadratura paraboles, de planorum aequilibrus,
dé helicibus, de conoidibus et sphaeroidibus, arenarius.
Quod diileetug in his multis vulgaribus formis mixta est,
partim ipsius striptoris culpa factum .est, cujus aetate
Doris etiam in Sicilia minus pura erat, partim librari-
rum res mapis quam verba spectantium , partim editorum,
qui multa aperta menda e codicibus corrigere neglexerunt.
Rarissime tamen librarii ita peccarunt, ut ficticium quen-
dam Dorismum inferrent. Itaque ex Archimede et !5
uti licet, quae a vulgari lingua recedunt et iis, quae p
sum scriptorem ab hac non diversa scripsisse librorum
constantia arguit. )

Contra 'Theoctitus , Bion, Moschus minime, id quod
vulgo existimant, Syracusana dialecto in carminibus suis
usi sunt, sed'et Doricam' dialectum Lesbiaca atque epi
temperaverunt et varia Doridis genera ex arbitrio miscue-
runt, adeo formas hyperdoricas finxerunt, Doricis mut*
tionibus male ad ea adhibitis, quae Dores cum vulgar!
lingua communia habent. Accuratius de bucolicorum dia-
lecto in sequente libro agemus ; nunc rariores quasdam
vel universae Doridis vel Syracusanae dialecti formas eo
rum ope illustrabimus. '

2) Epicharrmus et Sophron ἀνειμένῃ xoà χθαμαλῇ dupidt χρήσός
dicuntur in Arg. Theocr. ld. I, Epicharmus Dorice scripsisse a
gramm. Leid. 635; de Sophrone vid, $. 1 no$6. Saepe apud gran"
maticos in singulis Doricae vel Syracusanae dialecti auctores ha-

entur, Us

$. 2. De fóntibus. 23

16 Italiea Doride et Tazentinorum:. maxi&e die
leto Italicae. comoediae peétae nsi, sunt, Rhintho, Sc»
ni, Dlaesus, querum quód paucissima fragmenta super-
sun, quae plus quam simgüla verba complectuntur, valde
deemus. — — Überrima specimina ltaliotieae linguac im
luis Pythagoreorum adesse. videntur: "Timaei Locri
libre de mundo, quem acturatissime edidit Είναι Bekke,;
"s in Platonis ediione P. Il Vol. III. p. 373 (varibtas
letionis est in Comm. Crit. T. H*p. 260); deinde in
Phioli , ^ Archytae multorumque. aliorum : fragmentis,
quorum pleraque servavit Stobeeus in Eelogis et in. Flo.
Περίο, alia lamblichus, Porphyrius, Simplicius eto. 2);
puemo in Pythagoreorum epistohs, quas collegit Orel-
lin in Socratis et Sooraticorum, Pythagorae
etPythagoricorum epistolis Lips. 1815. . At dim
4l, ex quo nonnulla istorum, ut Timaei librum, suppo-
tici esse. inter omnes constat, de alüs dubitatmm est;
Mtr Gruppius (über die Fragmente des Archytas «md
der üllerm Pythegoreer. Berlin 1840) omnia, solis.Phi-
loli fragmentis exceptis, spuria judicavit. Qui multo
"im confidentius eam sententiam pronuntiasset , si & dia-
letto arpumenta petere potuisset. Tantum enim abest. ut
laliotica Doris, qualem exspectamus in Italorum ejus ae-
àtis libris, conspiciatur, ut.non solum vulgares formae
admixtae "simt, sed étiam Lesbiacae et lonicae, wt vauia
Doridis genera temere perturbata sint, postremo nt etiam
lyperdoricae formae fictae sint , potissimum η contra Do-
riis leges in ẽ mutato. Credibile est, multa eorum,
quae contra dialectum peccata sunt, librariorum vel osci-
tantiae vel temeritati deberi ; adeo ipei editores dialecti
berturhationem auxerunt. Heerenins quidem im Stobaei
Edogis Dorieum idioma partim neglectum ubivis etiam
— » z | .

3 Multa collegit Orellius in Opusculis veterum G rae-
"!m sententiosis et moralibus, Archytae fragmenta Har-
letsteiniug in dissertatione de- Archyta Lipsiae 1833, Phi-
lai reliquigs Boeckhius in preeclaro libro de Philolao..

904 — $..2;. De-fentibus.

siue libris ;: ssepe ne münito qnidem leefore, restituere
conatus (vid. Praef. p. XXI. e& P. I p. 710) haud dubie,
quae erat .diglectorum illa aetate cognitio , .z:multa potus
zorrnpit. quam correxit. ..Sed ne anudacissima quidem of
' wiolentissina critica .id éffciet, nt aut pura Doris Italis
tica 'aut;certe dialectus; certi$: quibusdam . legihus obtem.
perans »estituatur. Meque tamen istorum ad ktalioticam
dialectum cognoscendam nullus est usus. Nam qui anti
quis Pythagoreis libros et epistolas supposuerunt, dialecti
sopnitiomem aliquam e genuinis scriptis hausisse videntur,
quum haud raro etiam: "reeonditiorem Italicae Doridis pro-
prietatem imitati sint.

Phiolsi reliquias a suppositionis suspicione Boeckhius
vindicavit: Neque dialectus. tantam offensionis habet,
quantum in reliquis Pythagoreorum fragmentis. Nam si
ukimum fragmentum p. 164 B. (e Stobaei Ecl. I, 21,:2)
excipias, quod ab omni parte corruptissimum est et du-
bitationis plenum, reliqua.certe nihil Lesbiaci, nihil lo-
nici, nihil hyperdorici habent; notatu dignissimum est,
quod nunquam , uti infra demonstrabimus, Bucolicorum et
zeliquorum Pythagoreorum more ἐντέ scriptum est pro
ἐστί, quam formam Doris infucata cum reliquis dialectis
communem habet. Multa tamen et e vulgari lingua et €
mitiore Doride admixta sunt, ita ut dialectus longe di-
stet non solum ab ea, qua ltaliotas Philolai aetate usos
esse certum est, sed etiam ab ea, quam philosophum ad
poetarum exemplum sibi finxisse credi possit. [taque ne
hine quidem ad ltalioticae linguáe cognitionem multam
proficimus.

17) Rhodiorum dialectum Timocreon in parte
carminum satis accurate expressisse videtur, cujus frag-
menta Doriea in Appendice emendatiora exhibebimus, nec
minus puerorum Rhodiorum Chelidonismum, quo et ipso
uti licet. — Cleobuli epistola apud Diog. Laert. 1, 93 ho-
mini debetur Rhodiorum dielecti non omnino ignaro.

18) Cretica dialecto Cypselas usus esse traditur
(vid. $. 1 not. 7), de quo nihil praeterea constat. Epi-

$..2. ο fonübus. 28

8h Epimemidi supposita .apud- Dieg. Laert. I, 105 ali

. quienus genuinam dialectum refert. — Cyrenaeorum

dialectum noli quaerere in Aristippi Cyrenaei, quae fe.

mur, epistolis (Orell. Epist. p. 16 seqq-), quae, si

quado Dorici quid sepiunt, tantam inseitiam prodent,
que Ζωκράτας et similia. Dorica existimaverit.

1) Pindarus reliquique poétae Lyrici (Alemane;
ie quo supra vidimus, excepto) mitiorem Doridem
Lesbiaca et epica dialecto tempeéraverunt, quas leges se-

ο quii, in. testio libro docebimus. — Nune in tantá dubita-
. line, uade quaeque arripuerint, ecantissime eórum aucto-

nhie utemur. . Cautius etiam in. Callimacho ét ajiis poé-
i recentioribus versandum est, ubi accedit suspicjo, ne
qu secundum Doridis analogiam male finxeript, — Pau-
ima e dramaticorum lyricis partibus intelliguntur. .

' 20) Postremo de grammaticis dicendum est; qui-
buseadem ratione usi sumus qua in libro primo. Apol- .
lonis Dyscolus Doridis auctores Sophronem potissimum
habet et Alemanem, rarius Epiocharmum et Tarentinorum
dilecti Rhinthonem , ita,nt, quaecunque Doridis speci-
mina auctore non nominato affert, satis confidenter Α]-
tmani, tribuere liceat, quum poëtam sapiunt, Sophroni,
qum pedestrem sermonem, cf. quae monuimus in Mus.
Rhen. 1839 p. 234. Cautissime "Theocriti auctoritate uti-
lr, nunquam Pindari et reliquorum lyricorum. — Neque
Witr Herodianus egisse videtur, qui in libro περὶ µονή-
ρους λέξεως p. 10, 27 seqq. Sophronem , Epicharmum et
Helotas apponit. "Haud pauca bonae frugis plena Joannes.
Grammaticus suppeditavit. Contra quae Gregorius. Co-
"hhius de suo addidit, maximam partem inepta sunt;
silicet bonus episcopus pro Doricis venditat; quaecunque
ipud Pindarum et 'Theocritum invenit. Tales ineptias
Anxie recoquere saepe nos piguit. Ceterum quae apud
hos scriptores leguntur inde a verbis oñreç δὲ τὸ διαπαν-
τὸς ἄές (Gr. C. p. 345), vulgo Cretica pulantur, perpe-
"m, quippe quae aut omnibus Doriensibus communia
siat, aut aliis generibus .prepria, ut [ βέκειον εί ἔβασον

27

es oxytona sunt 4),
. 18. 3, 2, vulgo
itur secundam lon-
centu efferebant ut
) pro vulgari σκώρ,
Athenaei editioni-
ro Attico γλαῦξ 5).
σπᾶσθαν fertur 9),
arytona esse perhi-
ma habent: φάλης
t βίσχυν pro ἰσχὺν

itzis αι 9t οἱ vocem
*t vocalibus longis
α in antepenultima,
*ut. Ea enim lex
eundae nominativo
πτομµένοι, unde in

3ekkerus apud Apoll.
Confer de hac con-

Mofa ὀνόματα (Meerm.
sunt atona, vid. Apoll.
corrigendum esse ὄξυ-
9 certissime apparebit. -
guis ὀξύρεν, — Scholl,
»qow , "Arrixol μὲν itQi-
151, 64.

ιονοσύλλαβα περιττοσύλ-.
τὸ μέντοι κατὰ διάλεκτον
ταν. Inde corrigas Et.
πινικὰ ὀξύνεται, εἰ μὴ ἐκ
ἢ (del) ὅτι oi 4ωριεῖς
is, quod propter Hom.
»beckiüs Parall. p. 86
t, quum sola mascu-

υντικὰ ὀνόμωτα κατὰ τὴν

26 $. 3. De “accentu.

Syracusanis (vid. 6, 16 et δν 5): ἐν pro eic septentrionulis
Graecise incolis, quur Cretie esbent pei» et divo $15
et. S. 14. ΄

Plurima Latonivac dialeeti spetinina Hesychius Set
vavit, -paueiora Italiotiens et Gretieae, pauca reliquorum
Doridis genetum, '" Quoram pler&que Hesychius , vel po-
tius Diogenianue doetissimo Pamphili operi accepta debere
videiur,. qui ipse hntiquiotibus glessariis usus erat, Ari-
stophanis glossis: Laconicis, Artemidori libris :de Doride,
Hermonis glossis Cretieis, Diodori ltahliéis ete., vid.
Ranke de Lex. Hesyeh. p. 72 seqq. Nostra maxime in-
teresset, αἱ singula quaeque ad primum fomtum reducere
liceret, ita at pateret, e quibus scriptoribus. et, ei.qua e
popali ore, quo témpore hausta simt, Nam Laconica
certe. glossás ad diversas aetates pertinere, infra demon.
steabimus, St . T '

8. 3.

6 t 6ccentu.

1) Doriensés contrario Aeolibus studio acutum in
fine vocabulorum amasse ideoque etiatà priepositionnm
snastrophen aversati esse: dicuntur !); ^ Alia ejus moris
exempla nulla reliqua sunt; práéter φράτηρ, quod. Dorice
acutum in ulfima habuit 2), et ea quae in oy contrahendo
€x ow» natum ekeunt, ut Ποτιδᾶν pró οσειδάων, Ilocu-
δῶν, 4λκμάν pro 'ixuolo» , '“ἀλκμάων 9). Eodem vero

ε

1) Apoll de pr. H9. A. {ωριεῖς ἐπὶ τὸ «idet φιλοῦσί tjs ὀξεῖαν
προάγεφ. -- Ann. Oxx. I, 171 de ποτ antistrophen non admir
4ente: «4ωρική dot» πρόθεσις" «4μριεῖς δὲ ἤδονταν τῇ ὀξείᾳ' ἡ. δὲ ἄντι-
010097, διαλέκτῳ ἐναντίο,

2) Ann.Oxx. I, 316, 16. φράτηρ “Αστικοὶ μὲν βαρύνουσω οὗ opis
ὀξύνουσι».

3) De Ποτιδάν vel ΙΠοόειδάν vid. $. 31; Arcad? p. 8. τὰ εἷς
ay λήγοντα ἁπλᾶ ὀνόματο ὀξύνεσθαι ἐθέλει, ἐπ εὐθείας πτώσεως μή
τροπὴν ἀνεδείάμενα ἀπὸ τῶν dz ἠν βαρυτόνω», οἷον Παιάν, 1ὰν, δυρεᾶν,
"Aixudv, Τντὰν, πελεκάν. Inier haec etiam Παιάν et 'Id» ο Παιάων

$. 3. De accentu. 27

print, quod monosyllaba apud Dores oxytona eumt 4),
que apud Lesbios perispomena vid. L. I S. 3, 2, vulgo
τε oxytona vel perispoinena ; Dores igitur secundam lon-
gae vocalis. vel diphthongi partem accentu efferebant ut
Aedes priorem. — Exemplo sunt oxolp $) pro vulgari σκώρ,
qud etiam apud Epich. 24 in antiquis Athenaei editioni-
bus reete aeuto ornatum est, et γλαὺξ pro Attico γλαῦξ 5).
(unquam Doricum βώς pro βοῦς περισπᾶσθαι fertur 9).
— Pauca quaedam apud Dorienses barytona esse perhi-
betur, quae vulgo accentum in ultima habent: φάλης
po φα]ῆς Seholl. Arist. Ach. 202 et βίσχυν pro ἰσχὺν
"8. 5 not. 17. |

? Deinde Dores ubique diphthongis αν et οἱ vocem
didentibus ut reliquis diphthongis et vocalibus longis
an vim tribuisse videntur, ut acutum in antepenultima,
eircumflexum in penultima poni vetarent. Ea enim lex
non solum valebat in declinationis secundáe nominativo
phrdis7), ut ἀγγέλοι, ἀνθρώποι, τυπτοµένου, unde in

εἰ Ἰάων contracta esse constat. . Non recte Bekkerus apud Apoll.
de adv. p, 570, 10 μιγιστᾶν et Συνᾶν scripsit. Confer de hac con-
tractione $. 24.

4) J. Gr. 243, a, Meerm. 657. τὰ uovocvAlafa ὀνόματα (Meerm.
ἵματα) βαρυτονοῦσι. Monosyllaba barytona sunt atona, vid. Apoll.
le pr.61, B, unde non recte ista praecipi et corrigendum esse ὄξυ-
τοοῦσι jam nunc probabile videtur, infr. nr. 9 certissime apparebit. -

ϐ) Joann. Al. 7, 20 σκῶρ' τοῦτο δὲ φασὶ 4{ωριεῖς ὀξύκειν. — Scholl.
Arist. Vesp. 1081 τὸ γλαῦξ ὄνομα, Εὐφρόνιός φησιν, Arrixotè μὲν περι-
cw, οἱ δὲ 4{ωρνεῖς ὀξύνουσνν, cf. Eustath. 1451, 64.

9) Arcad. 126, 24. Τὰ εἲς ec ἀρσενικὰ μονοσύλλαβα ππεριττοσύλ-
lafa ὀξύφεται, ΤΊρὼς, θὼς, πλὼς ἰχθύς τις. τὸ μέντοι κατὰ διάλεκτον
"zi γωνύµενον βῶς ἀπὸ τοῦ βοῦς βοός περισπᾶτα,. Inde corrigas Et.
M, $77, 90 τὰ dic ως λήγοντα μονοσύλλαβα ἀρσενικά ὀξύνεταε, & μὴ ix
Ρυναλοιφῆς εἴη ὡς σόος σῶς, 7 ix µεταθέσεως, ἢ (del) ὅτι oi «4Φωριεῖς
αὶ οἱ Ἴωνες τὸ οἷς ὥς λέγουσε, leg. τὸ Boii; βῶς, quod propter Hom.
ll. 4,938 Ionicum vocatur. ^ Non recte Lobeckius Parall. p. 86
Sylburgio τὸ οὓς dc corrigenti calculum addit, quum sola mascu-
lina $pectentur.

7) J. Gr. 243, a. τὰ el; o». λήγοντα πληθυντικὰ ὀνόματα Χατὰ τὴν

28 $. 3 De. accentu.

prime. quoque declinatione dysdgnn , πθάναι pronuntiatum
esde videtur, .. sed etiam in verbis ; ubi Dorica dicuntur
φοβείκαι et. ἐσθείται 9). - Quanquam "Theacriti . &choliasta
docere! videtur, in barytonis. uf. λέγεται Doricum accentum
non diversum .fnisse à yulgazi. . |

. 8), . Similiter. Daris nog: antepenultimam, sed. penulti
mam áeut'im tertia persona :pluralis praeferiforum obje-
ctivi ,. uf ἑλέγονν ἐλύσαν» ἐφρλάθεν 9). Apparet etiam hic

3

παρολήγουσαν ποιοῦσι τὸν τόνον, φιλοσόφου” t0 ὃ) αὐτὸ xai ἐπὶ τῶν με-
τοχώὼν πωλουμένοι, καλουμένοι ltem Meerm. p. 657 cum exemplis:
ἀνθρώποι » ἀγγέλοι, ἁποστόλοι, φιλοσόφοε, λυποὐμένοι, ἑυπτομένοι, et
Greg. C. p. 314 cum exemplis φ,λοσὀφοι, ἸΜενελάον, πωλουμένοι, xà-
Aoypévos , δωρουμόνορο

8)... SchoH. Theocr. I, 83. pogticas - καθόλου - 4à ἐς τοι λήγοντα
ῥήατα ὅταν. ἔχῃ τὸ » (leg. &) παραληγόμενον (leg. παραλήγον) καὶ
προπερισπώµενον, παροξύνουσιν oi «{ωριεῖς" ὅταν δὲ βαρυνόμενον, ὁμοίως
ἡμῶν ἐκφέρουσι». Scholl. A Il. 8, 393. προπερισπαστέον τὸ ἐσσεῖταυ
οὗ γὰρ προπαροξυντέον, ὡς twic, ἐπεὶ 4ώριον' ἤδη γὰρ «πολλὴ χρῆσι
τῶν τοιούτων παρὰ "Αττικοῖ. taque Dores pronuntiabant ἐσσείταη
neque si πεσεῖται et Similia, quae etiam ab Atticis non sunt aliena,
Dorica vocantur, eorum accentus Doricus babendus est.

9) J. Gr. 243, a, Meerm. 657, Gr. C. 316, ὅτι δὲ καὶ τὰ εἰς av
λήγοντα ἀπαρέμφατα zapotvrovovo.* ἑστάσαν, ἐφάσαν, ἐλύσαν, ἐδείραν,
ἐκράξαν, καὲ τὰ tiq ον λήγοντα παροξυτονοῦσι: ἐλαβον, ἐφάγον , ἐλέγον,
ἐτρέχον. Pro ἀπαρέμφατα, quod corruptum esse patet, apud Gre-
gorium nunc editum est τρίτα πρὀςωπα τῶν πληθυντικῶν ἐπὶ τῶν ἆο-
ρίστων, quum olim legeretur, ut est iu codicibus nonnullis, τὰ
τρίτα. πρόςωπα τὰ tiq αν λήγοντα τῶν΄ ἀορίστων. — — Joann. Alex. 3,
16. παρὰ «{ωριεῦσι τὸ ἔλεγον ἐκεῖνοι παροξύνουσῳ (leg. παροξύνεται). —
Macrob. de diff. p. 310 »Unde «μρνεῖς in illis verbis, quae in ον
mittunt parataticon et propter βραχυκαταληξίαν tertiam a fine pa-
tiuntur accentum, tertiam numeri pluralis discretionis gratia fagv-
vovQUaw : ἕτρεχον ἐγὼ προπαροξυτόνως » ἐτρέχον ἐκεῖνοι βαρυτόνωςε, ubi
corrigendum est παροξυτονοῦσιν et παροξυτόνως. — — Eodem spectat
Apoll. de synt. 213, 16. ὑπεξηρήσθω τὰ 4ωρυκά" 7 γὰρ παρ αὐτοῖς
καταβιβαζομένη ὀξεα ἐπὶ πληθυντικῶν ἀφίστησν τὴν πρὸς τὰ ἑνικὰ συν-
έµπτωσιν (ut ἔλεγον et ἐλέγον) iet Et. M. 119, 46, Gud. 64, 80. πᾶν
ῥῆμα εἰς αν λῆγον χρόνῳ βραχεῖ παραληγόμενον ἁπλοῦν 3 σὐνθετον,
ὅπερ ἐστὶν ὑπὲρ δύο συλλαβὰς, «προπαροξύνιταει, εἶ μὴ δωρικὸν dy. —

$..3. De accentu. 29

uilmam syllabam Doribus pro -longá faisse. Et fuit longa
poſilione antiquissimis temporibus, priusquam 'éxtremunr
rabjectum est, quod Latini servarunt, ἐλέγονε,' ἐλύσανε,
(user. Itaque antiquissintw lingua syllabis finalibus
psiione longis id tribuisse videntur , : ut neque antepen^
Wümm. acuto neque penultimam eireumflexo instrui lice-
rl, quum Attica dialectus illo quidem abstineat, sed
lun admittat, | ut. καλαῦροψφ. Deinde Dores in ἑστάσαν,
Δέγον ete. antiquus aecentum retinuiase videntur n quan-
quam abjecto τ΄ "ultima correpta erat. ' ab...
4) ' Aeque iu'nóminativo et accusativo: pluralis decli-
nini tertiae. apud Dorienses paroxytona fuissé tradun»
t, quae vulge sumt proparoxytona vel preperispentetia;
V τείδες , γυναίκες; ἠεώκας 19); Quod valde mirum. esset,
Wi et in Latinorum" deelimatione tertia nominativus et
Keusativus pluralis ultimas longas haberent, at ped és, et
in Gethorum '$is deslinationibus, quae Graecorum: et La«
norum tertiae respondent, 'ut a fisks piseis, descen-
dit fiskós n. pl. et.fiskans acc. pl. et apud. ipsos
Graeeos pronomina personalia , quae priscas formas ser:
vare amant , ut ἡμεῖς et ἡμᾶς. Inde augurari licet, -deti-
quitus eos tertiae declinatfiomie casus ultimas prodüxissé
tt in Doriea dialecto aceentum' certe priscum haesissE. . —
5) Jam. judicare liee£ de accentu earum formatwm;
qae apud Doriehsium nonnullos ultimam corripiunt, - de

—

Scholl. Theocr. VII, 60. ἐφίλάθεν---- Ηἰσλικὸν ὡς τὸ ἐκόσμηθεν' Koh
linzyos δὲ τοῦτο παροξύνει (in Doricis, puto, carminibus)

M) Choerob. BÉkk. 1236. οἱ «ωφεῖς otav παρέχαναιν ἐπὶ td»
Üuvruy* οἷον παῖδες, αἴγες, γνναῖκες' ταῦτα γὰρ ἡμεῖς μὲν περισπᾶ-
I9 , oi δὲ 4ωρ.ῖς παροξύνοῦσιν. — J. Gr. 243, a. τὰ ες ες Μήγοντο
θηλυχὰ à ὀνόματα πληθυντικἁ ὀρθῆς πτώσεως παροξυτονοῦσε 9 Tepoises,
Tis, vate , ὀρνίθες. — Scholl. Theocr. I, 109. τοῦ δὲ πτῶκας TÓ

* μακρόν. οὗ γὰρ 4ωριεῖς τῶν tis ες ληγόντων εὐθειῶν τῶν πληθυντι»
* ὁμοίως παροξύνουσε καὶ μακρὸν ἔχουσι τὸ à, ὅτι τὰς € παρ ἡμῖν εἰς
» ληγούσας εὐθείας τῶν πληθυντικῶν ἐκεῖνου διὰ τῆς αν αν προφέρουσυ»,
Grammaticulus, qui recte Dorico more πτώχας scriptum Invenit,
Que profert, inde male collegit.

20 $.3. De. accentu.

qua. nidüh apud antíquos. preeseptam. reperinma. ; Misi cir-
eunflexum altimae in aentum íransigse, ut ὠμέρ, ac»,
πριέρ pro ἡμεῖρ, vogty, πομεῖρ. (vid, S. 2 not. 7.et9). Quid
yerm mbi ;vulgeres fortiae aeutum in pepultima habent?
Primum in .acrusativo. pluralis primae. declinationis codi-
ces. et.pditiones aeceutium nopinaliyi imitari splent ut σεᾶ-
$«c Theoot, 1, 83. IV, 295 "4ρπνιας Hesiod. Theog. 267,
ut .(ajefordius.e libris, rescripsit pro.492v/og vel «4ρπυτας,
quod Reiain: juhente' sexiptum erat; ; cf. ππαι» "A onvios,
et sicubi libri acutum in. penultima Bexvarunt, , nt Meo à ig
"Eheorv, 11.368. πρωχοἰσᾶο IX, 11, eprore id. factum facile
exiafimaveris:: Yn. necusativo denlinationis.seonndae agcentus
a. penultima aon. reirahitur., n-Pind. ΟΙ. I, 43 40970009,
'Fheocr. V, 1. 112. 114 ἀμπέλος, δασυκέρκοςι καγθαάρος,
3ed abi;licek, in.erenmflekum antatur,. ut γᾷσης pro sn
qovg. Pind, PI. II, 78, In, nominativis. tertiae declinatio-
nis raripa-proptés ultimae eonreptionem accentua matatns
reperitur , δέ xpéstag , V«intp: pro ipai 6G vid. .$, 21. mot, 2.
Contra in, Bepunda persoBa c ins et in Infinitiyis :»» in ἓν
cesripiantihus. semper forc libri acutum In penultima ger-
viui, .wi.evoiodeg "Thaner. 1, 3, ἐρίσδεν ΣΥ, 8, «ἐνοεῴδεν
V, :10, quanquam Meingkuis. aum Relshio' ipriósn scr&psit.
Tantum in ;simillimis rehus: apsam. dialdetupo: variasse,
cnedi.nan, potest, quae sunt debebat nungnam mhtare acu-
tiim ,panhltimae , eut enm. accentum. assumere, 'quem co-
gnatae formae in breves syllabas exeuntes habent, aut ac-
centum ifa in penultima relinquere, ut in longa circum-
flexus fieret; sed unum ex his.cum constantia. | Librarii
autem inter tres illas rationes incerti fluctuarunt 6t id po-
tissimum. consilium sequuti sunt, quod pfwobari nequit,
ut ultimae correptio appareret. ^ Itaque, ubi breves voca-
les in ultima erant, vulgarem accentum retinere malebant,
ut ᾽ἀμπέλος, ἐνεύδεν συρίσδερ, nam circumflexus in τιμες
fortasse Bekkero editori debetur et pro νᾶσος apud Pin-
darum in bono libro est v«co;. Contra, ubi in ultima
est abceps a, accentum mutant , maxime in prima decli-
natione. — Jam. quae ipsius: Doridis in his consuetudo

$. 3. De accentu. 81

fuisse videtar ? ^ Eam vidimus im ἑστάφα», ἐλέον, yurvai-
«;, πτώκας penultimam ideo acuto instruere, quia anti-
quissima lingma ultimam preduxerM..' Quid. igitur eam
fecisse arbitremur in iis formis, quarum ultimae syllabea
pœlao Dopici ex arbitrio xodo prodnucehant, modo eorri-
peut? Maud dubitamus quin ubique aeutus peanltimae
trandus sit, etiam in iis Doridis generibus, quae com-
stanter forripaunt, ita mt;scribatur πάσᾶς, uL Σριούτορ
τιάες, ἀείδες , ἐνεύδεν. τα

6) Antiquum: aecentum Dores etiam in. genitive plu-
nlis femininommm servahasnt,. ut. ekgéaxtgav ,. eng d pra
vdpuibus « ἀμφοτέρον», .cagny 10, Quae quam. ex —
(ων et. ἀκρόων tontraota sint y: cironmflexum reb aetjuini
"a reliqnia dealipationis. primae genitivis plurilis ; red
muculüneruma , ,aequisonorum analogia in Attica : dialecto
feit, ut.aecentug in' penultimi&m retraheretwr. — .-

7) Aequalis.eauna est, . oue. Dores secundae declinh.
lonis genitivum pluralem. perispomenon' habaent án. pro-
Dominimg τουτώµν «τηνῶν.. cio», non in nominjihiis 11),
Num quus ejus. cesus terminatio sit.wv, stirpa: autem
&eundae decluetionis.in 0 exeat, dubitari non potest,
qun antiquissima forma fuerit ἀλλό--ων ut ἀλλά- ων im fe-
mipino. Masculin tamen soluta forma mature obsolevit,
qam ne Boeeti quidem. salufarum formarum alioquin te-
Daces retinuerunt. ' Dorés .contractarum certe. eum accén-
fum, quent antiquitus fuisse: apparet, in pronominibus

" .

1l) Aread. 135, 15. ὅτε m κατὰ διάλεκτον. 7 ενικὴ gon. ὑπο-
pire τοῦ Quy εἰς αν, πιροπᾶται, κυαμεᾶνα ἀμφοτερᾶνι -— (Herod.)
An. Ox. ni, 241, 1]. οἱ yàg, «4ωριεῖς ερέπουσι τὸ ὢ εἷς d^ πρῶτος
πράτος, ἐπρίω ἐπρία, ἄκρων ἄκραν (leg. ἀχρᾶν) xai φυλώφβόνσι tov. "-
"" πλήν τῶν zràgvtixóv (add.. τῷ» παροξυνρµένων).

12) Apoll. de pr. 41, A de ἀλλοςι em guis πληθυντιων. nter
Ond, 4ωρηῖς ἐπιὸ καὶ τὰς τοφύτας τῶν ἀπτφννμιῶκ', βρυτῶν ydg. xai.
Ttov , cf. de. adv. 981, 24 — T- , Ath. Oxx. l,. 45, 17. gh —XR ο,
οὐ λέγονὰ, Πριόμόκ ἀλλὰ —— τῶν µόντον ἀγτωνυμιῶν πῶν εἰς. ος
ληγουσῶν τὰς yiséxio περισπῶσε .TovrüV καὶ τινῶν (leg. τηνῶν). οἱ coi
ον τῶν (leg. τὸ) ἀλλῶν. περισπῶσιν, os .ἔσενν byouw ἆλλ' 'ἀντωνυμέα.

32 $8. ' Dé" accentu.

Y

nonnullis servarunt ;: scilicet in rronomĩnibus prisca: ec Uu

mius huerent. EIN
^8) "Ix. genitlvis plondlibus monosyllsborti; quáe ter-

tiia" decliintionetÉ sequuntur; -Deres genttist. et'dativi |

singularis «t dativi pluralis 'ndogiüm sequuti ulfímae cir-

cumllexun tribétnt etiam 'iü/His:voeibus ; quaé apud At.

ticos anulogia laesa acutum ^in enultitiam escisvünt, ut

παιδιῶνι. Ίρωῶν., merry: 13) ef, ; atl. derseeen p.98,

Buttm. Gr. Gr. S. 43 not. 4. eon ML
.9) ' Dejadverbiorum'" dit sz: π-- ου

prsecipiontur apud Joannem Grammatieum etiqus lene |

exscripserant'&4), eh, quae vulgs--sunt periepemesa ," De-

vieusius barytona esse, contra «quae vulgo^barytóna, in

Dorica-dialdeto: circuroflexunt (ni ultiina habere) tit'édo,
ῥόψώς et δέτῶς., παντῶρ, ᾿αὐτοματῶς, " "Alterum peueer ptum
quatenus verum sit, doetissimus ' Grammaticus: Apollo-
mius 16} spemt, eórum errorem castipans; "qui Ín univer-
sum sdverbin: Vulgo barytona circamBeeti: spud: Durienses
dixerink.: Adverbiorum enim^in bj aecentum eundem esse,
quéi: Genitivorum pluraliuinꝶ itaque Beriehses: πυνεῶς,
ende ; J Maid pronuntiare: ^at erri bond —8R non

GEN uta. Po: x εν κ d noal ognuno

-:Y8) Apoll: :Hé pr. 83. B. ae — digit μὴ me qiias ros
(ad. εὔνων) ua Db tridÉv , .πανεῦν,:' Wouda;. :οξ, de^ edv. 58k) 24. —
J4 Gr, 243,:8 ,. »Meerm.:688, Gr. C. 947. ..7ttouróos- vt σονιῦσε..
noudow,,. guste Πωντῶν xai «d. ὅμοια. TPUTOMI. M Ann. 9x. 1,05,
17. «{ωρνῖς µόνας τὰς ἀπὸ τῶν εἰς s (leg. ες) Ληγουσῶν εὐθειῶν γενικὰς
περισπῶσιν᾽ wav. (leg. μῆνες) μηνῶ», quanquam hoc etiam Atticum est.
14) 9. Gr. 2á3, a, ΜεετΠι, 657, "Gr. Ὁ. 811. ὁμοίως δὲ (i. e.
Bdpetovovcs "vid; not. 4) τὰ ποιότητός ᾿δηλώθικὰ ἐπιῤῥηματα,, καλως,
δύφυς, χόμψὼς,' ἅλλως, τὰ δὲ jy ἡμῶν Bagitore murio: οὗτῶς,
παντῶς', '᾿αὐεοῤατῶς.. - 2.07

15) Apoll de adv. p. 681. «5 "mgossluerm τῶν ᾿ἐπιῤῥημάεὼν —
περισπᾶτον LE βορύνεκῶι καθὸ πᾶῶσο' yen! πληθυντικὴ ᾖτοί Ἱέρισλᾶχα,
7 fapisctos, deinde: ix'vo8. «{ωριεῖς συρἈἑριόπᾶν τὸ ἀπ]ςζηῥαν (ὰανεᾶς),
ἐπεὶ -καὺ' τὴν yendo Δανεῶν quc; “οὕτως ἔχει καὶ τὸ dAAdE καὶ πνῶς.
τοὔτά .y& ικαὰ ἐνίομς ἠπώτησεν ἀποφήπασθαμ' ὡς τὸ παρ) φλῖν βαρύτονο
τῶν ἐυῤῥηκάτων περισπῶα» 4ωρηῖς: ''ὅπερ 'οὖκ zv ἀληθές; οὔτε γὰρ τε
κούφωςρ οὔτε £O φίλως οὔξε τὰ τοίαῦτα περισπῶσι, cl. p. 686, B3. .

$. 3. De accentu. 33

qid; vel κ«ουφώς. Ergo Joannes non recte praecipit de
αὐτοματῶς» melius de οὑτῶς, quum,rovró» Doricum' sit,
accedemte praeterea Eustathii testimonio, qui ᾿οὑτώρ ut
Doreum affert e Theocr. X, 47 16. In adverbio ὅπως
judiee Apollonio utraque aceebtus ratio, ὅπως et ὁπῶς,
defendi potest 17). ^ Quid. wepo de priore illius regnlae
parte judicandum est? Optimi; anctores docent, nonnulla
adverbia apud Dorienses aqBfupm in ultima -habuisse, ut
καλώς, σοφώς 19), et apud. ipsum Joannem in ea regula,
cui haec adnexa est, pro βαρυτονοῦσι restituendum esse
ὀξυτονοῦσε supra menuimus not. 4, quod j jam certissime con-
ürmatum vides. Neque tamen omnia adverbia vulgo eir-
cumflexa vel, quod Theognostus docet, ab adjectivis ὀξυ--
ρομώοις derivata apud Dorienses. acutum in fne habuisse,
Apollenius significat. Nam et ear) regulam, quam. pro-
ponit, adverbia genitivorum , pluralium aecentum ' sequi,
id Doricam dialectum adhibet vid. not. 14, et nonnulla
tantum adverbia, quma enclitiea fiant, aentum assumere
doeet. taque pauca quaedam, quarum vis ita debilitari
posset, ut enclitcae fierent, eo praeceptd tangi arbitra-
mur, ut καλώς, σοφώς. .Non eredjmns, Josnsi de xáuwog
εἰ ἁπλως. , | s n

J.

. "s E ου...

16) Eustath. 630, 29. euis κατὰ τὸ καλῶς, σοφῶς, ὀυγατῶς φἀσὶ
καὶ οὑτῶς ,- οἷον' πιαίνεται ὁ στάχυς oUtüg. 1n bono Theocriti libro
(Ben. 2) est οὑτῶς.

17) Apoll. de adv. 584, 19. ᾿ δοχέξ µοι καὶ κατὰ τὴν Ἀορίία διά--
λεκτον τῷ μὲν προκατειλεγμένῳ λόγω ὅπως ἀναγιρώσκεν, οὐδ ὅπως
ἄριστα" τῷ µέντον μᾶλλον αὐτοὺς αυγκαταβιβάδειν τὰ ἐπιῤῥήματα ὁπῶς,
ὥστε ἀμφοτέρας τὰς ἀραγνωσεις λόγον ἴχεσθα,».

19) Apoll. de adv. 680, 33. παρὰ «4ωριεῦσιν Mes (adverbia. in ὡς)
ὀξύνετα», ὥστε (num Ote?) κατ ἔγκλισω ἀνεγνώσθη 5 ῥα »άλως (corr,
καλὼς) ἀποκαθάρασα ἐξελεπύρωσεν, unde nonnulli ὡς Doricum
esse putarunt, vid. p. 681, 3 et 583, 20. — Theogn. Oxx. 164,
18 (Ann. Bekk. P. 1123). 4ωρεεῖς τὰ ἀπὸ τῶν εἰς ος ὀξυτόνων ἐπιρ-
ῥήματα ὀξύνουσεν, olo» σοφὺς σοφὼς, καλὸς καλως. — Herod. x. p. λ.
25, 29, οὐδὲν εἷς ως λῆγον ἐπίῤῥημα ὀξυνόμενον ὑπεσταλμένης «4ωρίδος
διαλέκτου. 7 :

II. | | | 3

34 $. 3. De. accentu.

. 780). Adverbia in à loeum in quem. significantia vel
medum, quae a pronominihus derivantur, -perispomena
sunt, ut clé, παντᾷ 1), quanquam vulgo paroxytona
Ὁλλή, müvtn. 'Quippe.advérbiermm in ως analogiam se-
quuntur; .nec minus Dorica adverbia in 5, quae locum
ubi significant, et in & «quae: locum unde, ut τουτέ,
τηνεῖ,. εουτῶ, τηνῶ vid.imfr:. 6. 44. ^ Num ὅπα et one
veriora sint an ὁπᾷ, ὁπεῖ, Apollonins non minus dubits-
verit, quam dubitavit de ὅχώρ et ὁπῶς. ^ Nos eo certius
eireumflexam in bis probamus, quia etiam apud Atticos
m vocibus duas syllabas excedentibus praepositum ó nun
quam aecentum im se recipit, ut ὁποῖος, ὁπόσος, ὁπότε
ὁπόθεν, quorum analogiam ὁπῶς, ὁπᾷ, ὁπεῖ opportune 5e
quuntur. ' Ceteruni im codicibus et editionibus genuine
emnium eorum adverbiorum: tonosis haud raro. neglecta est

11) Praeterea Dores nonnullorum adverbiorum in ἅ
exeufitium , quae γυρο δέ ultimám brevem habent et act
tum in periultima , ultimam eircumflectunt: ἁμᾶ et κρυφά
pro:Gpo οί κρύφα 29). Nune ἁμᾶ apud Pindarum legitur
Ol. H1, 22, P. III, 36 (ubi metrum ultimam longam po
stulat), N. V, 14. VIL, 78 et apud Theocritum metro j'
bente IX, 4. XI, 39, saepius apud utrumque &ye; deinde
κρυφᾶ certum est Ol. I, 47, minus certum fr. 217. Ῥταε
terea in fragmento Philolai Boeckhius p. 61 διχᾶ φρον-
όντων pro δίχα, (cf. τριχᾶ δέδασται apud Archytam in
Stob. Flor. 1, 76.) non pro £g dictum existimat; el
egt δίχα in talibus locutionibus usitatius. Nihilominus et

19) Ápoll. de adv. 586, 32. ἀωριῖς παντᾷ φασὶν, ὅτι καὶ τὸ
ἐπίῤῥημα παντῶς, καὶ ἀλλᾷ, ὅτι καὶ ἀλλῶς. — Scholl. Theocr. VIII,
41. Δωρικῶς ποντᾷ περισπωµένως, Cf. de παντᾷ Greg. C. ρ. 213 6
not. 20. t m ) f

20) Scholl. Pind. P. 1, 36. τὸ auo, ὡς Ἡρωδιανός φησιν ἐν {ἲ
10, οἱ 4ωριεῖς περισπῶσι καὶ τὸ παντᾶ, ὥςπερ τὸ κρυφᾶ παρὰ Πιδάρφ.
τοιοῦτον δὲ ἐστι καὶ τὸ ἁμᾶ περισπώμµενον ἀπὸ τοῦ ἁμῆ γενόμενο. in"
vira, δὲ ἐν τῷ περισπωµένῳ dud , && προςτεθήσεται τὸ v. — — Greg
256 ἁμᾶ pro ὁμοῦ esse dicit, — Scholl. Pind. Ol. L, 75 κρυφᾶ 49”
θικῶς deri τοῦ κρίφα. '

$:4. -De.spifitu. — | 85

. he Doreum paéamus.pre ryj:et πρυφᾶ Ρίο" κρυφῇ et
ἁμά eum Herodaamo pro 6p) , quod. non est: in usu. :: Sed
ipud Dores. hoc adverbiorusa penus latus paitebat. Accu:
raus de hac re et, de i iota doni formis subecribendo infra
videbimus. :. : B nsa

12) Postremo eómsentameüm. vest, emmi-accentis ra-
üxem, quam recenfierem demunte Attkidemn: assümrpsiese
eontat, a Doride.aliemsm .fuisee. tatue. imter afia Dores
cum Homero. et .amtiquioribus Attieis ὁμοῖος., 'éro?uog , ἑρῆ.
Mo; pronuntaasse putendi ο, vid. Boeckh. nott. critt-
ad Pind, p. 909. quanquam de solo óuoip; ut. Dorico
Gregorius p..318 diserte testatur, -.E€ ὁμοῖος, éroipog in
Padi et Theoerits oarminibus non sine libris seriptum
Ut, sed. cor uo« veliquit- Boechhius N. Xi, 72. -

13) Haec fede supt;' quae de Dorica aceentaum ra-
fione eogmita; habemus (memi:de futuris. eoniractis infra
aremos), :quae multo plura et aceuretiora essent, nisi
Árdius et.Joamnes Alexandrinus doctiwsimos. Hierediená
lihros ita excerpsissent,! ut omnia» fere ad. dialectos perti-
nentia omitterent. Jam yero quanquam nma quaedam
summa lex , qualis in. Léshiaca, non magis "apparet. quim
in Áttica toposi , «et. quamquam haud paucae: iitowlue: dis-
trepantiae. nos -:datese | videntur, .tawveli apte? tfadwntur,
üm bene:inter se cpnuapirant, ut et recte praeeipr'et. prae-
tipam Doradis:in hao^fe proprietetem: contitlere .sddesn:
ür. ]taque in Doricae dialecti exemplis, quao :in Appen-
lice cxlibebinsun ji Doriqua. eynesin exprere: eoneblmur.

μμ qs og πο ba s Q608 d κα nns

ο ον «νο p» "vetas ος.

ὃν .o 080280 020 8pigpàtie 1-5 cti [ο . anc
1j. Ῥε spiritunm apud ;Di&enses:» rátiine! ---
Wammatici paucissima praecipiunt y. quaw'iroe reine" 4 vul-
bari msu.nop multum : disessáissé. prodiit. ovdipiumo ex. an-
iquioribus titulis iis discere licet, qui asperi signum ap-
pictum, habent; ; praecipue ;e, tabulis Haraclgensibus... Nam
reliqui ejus :genenis.. tituli;, ef, "breviores . vel eaxruptiores
"n, qnam. qui..muki decere possint (ut in i-Eaconieo

3”

a6 — 9. 4i; Dé De spiritu,

beáski.nr. 7] ssepius: 'aspe£i signum xenspieitur ,; neque
Lanien..nlla. Yok eeinsimeta . certo: lepi potest) , neque om-
nes constaütiam An exprimendo: aspero ' servant, "uf ià ga-
lea. Hibrodis-: ni. 16 04] Asépev. seriptum est! e£. ο sine
aspero, unde articulum asperi sono caruisse :colligere
noli!) Pestremo in-ommibasi.ttmlis de aspero conjicere
licét ο: tenni: anteéedente: in. asperatàm : mutata, non. item
e, mutatiene xégleetande spirsin lem, ut infra videbimus.
^ 2).In tahulis:; Héracleensibus :(neque , aliter Zu reli-
uie. titulis ,.-qui abpſri, sighmm hormnt), asper etiam in
eomposifis appietue:est,.'. ut ἀνβελάμενος, .sed omitütur,
mbi antecedens .iemuis im aspiratam transiif,. ut ἀφομοιώ-
σοωνει εί ἀφᾶξ pra-cg -&c, ita: ut-tenaem: potius. enm spi-
ritu aspero it;aspiratem. édalescmre appareat. Jam vero
Herecleensium , dieleétu& eum. vulgari -.ngua. asperum in
hiscormnnens δεί. im articulo à, x-et:omhibne relsti-
wis, ut(olog, ᾠσάογ. ὧν 6s pro:.dugj praeterea. dua , “ἁμές
pro: ἡμβς , «ἐκάπεβορρ ὅναάτος.,. Ανέλόμενος . et: ποθέλωνται,
ἀνέῴσθα ab. Zu -ἔψεα enm. deriyatis, :Zg.i. e, εἷς,. Zu,
εὐβίσκω, $pR«QoQy- rue in aompositione, "Zg«.in composi--
. fà y jogdg.de- e. lagac , Joriesop IN. P., qnod ab. ἑστία de-
scendere. videtur , - ἔσεασβαι 3n: figuras vi, 900g, jiu
et — compositione, ognuno. 15 dezivatis - έφορος. et ἐφο-
ρεύς ». ὅσμερ et ὅτε ὕφωρ, ὑπόν: ὑπέρ, -—.- Cim Aithide:
aspeiim. -wddit voai: Foysi.. hi docent somponita ἀφέργω,
ἐφέρχῳ, 'fivvipye., »i esn dans |

πμ Ἡ vulgarem Aboresh aeper donspieithr: ih ἄκρο-.
σκερίαι I, 17. 23, quod cum ἀκρός compositum videtur,
ἄρνησις 1, 108, ἕννεα et derfratis, fcog 1, 127, quan-
quam I, 101. 122 est 46ος: mine aspero, ofcovre futuro
k quio Lh dO. oxsor ekidetivatis, — duanquam
ipee preekeres: digamma habet... |... .

m coniidrio. sper deest i in dos, » finis, jusque de-

eid d 209 (iunt ades

gy T raddieamci: 'Epigt. Gr. p. '98 αχ hoc dtülo' et ex Attico
€: L'np; d2, dbf o9! (i e. Boc: eti eomac oes Ερμής leguntur,
colligit, Aperi signum primum. is, «bculia: omitti. coeptum esse. .

$. 4. De spiritu. 37

pvatis ὀρίζω, ὀθισταίο ἄντορος, cujs nominis loniea
[πια οὖρος aeque. leni instructa est; ἁλία, conmeio,
quod quum ab cixc vel αλής i. e. ἀολλής descendat, le.
nis spiritus antiquior esse: videtur, αἁμαξιτάς -ουτα Home.
rea εί vulgari lingua. pro. Attico ἁμαξιαύς. ' Postremo nu-
mele ἐξ cum derivatis digamma iustructum est.

3) E reliquis fontibus. pauca de spiritu apparent.
Aspr pro vulgari leni e &enuis mutatione cognoscitur in
ἐφακάσθαι Delph. 1688, 37. A1 ab ἀκεσθαι et in xo6
nano» "Ther. 2448, VI, 25, (comtra xor ἐνιαυτόν Cret.
4990, 05) qnod beme censpirat cum £voc, ut rectius scribi
videar quam évog. Deinde ἁμός pre ἁμάς i. e. τις pro-
multum esse, docent μηθαμώς et μηθαμόθεν in titulis
Denis, vid. S. 10,.7, ex antiquo more, quum ἅμα,
εεπε] cognata sint, vid. 8. 10, 8. Lacones ἄνω dixisse
w Áttieos. ἀνύως patet e κασάνεις 1. e. καθάνεις, vid. S.
7,2. Postremo Dores fore pre ἔστε protulisse referun-
tur ?), et legitur ita in bonis Theocriti libus I, 6. V, 22.
VI, 2. VIE, 67, quanquam hoc ex ἐς ὄντε ortum est,
Dn ex ἐς ὅτε, quod Dorice ἐς ὅκα sonaret, neque ex
ἕωρτε, ut grammatici volunt. |

Lenis pro aspero assumpti exempla paulle incertiora
μα. In antiquo titulo Argivo C. I. nr. 2, ubi asper
lr legitur in articulo , nomina prepria /πομεδον 1. e. In-
ποµέδων et Ύνασιος aspero earent, unde colligere licet,
antiquos Árgivos neque initiali v semper asperum addi-
disse et lenem in ἵππος ex antiquissima lingua (vid. L. I
$4, 9) traditum servasse. Deinde in antiquissimo titulo
Theraeo nr. 11. B. nomen. proprium /αρον i. e. dáguny
aspero caret, quanquam et in vetustissimis illis inscripti-
onibus Theraeis asperi siggum nunquam neglectum esse
Videtur et '7agc» asperum habet in galea Hieronis C. I.
u^. 16 et in didrachmo Crotoniata, vid. Raoul- Roch. in
Mu. Rhen. 1835 p. 87, ἑαρός in tabulis Heracleensibus

4 Et. M. 382, B. ἕςτε - 4ωρνες δὲ δασύνουσι, ἀπὸ τοῦ ἕωςτε
"Utd συγκοπὴν ἡγούμεναι εἶναν.

38 | $; 4, De spiritu.

et in titulo:Laconico C. I. 135 lenis autem in hac vote
antiquior esse videtue vil.:L. I 8..4, 6. In.tessera Pe-
tiliensi antiquissimae scripturae C. 1. nr. 4, quam aspe
rum expreseuram fuisse centum . videtur, est "f ouobidouos
sime aspero (unde non spernendum est, quod ποταρµό-
ἔασθαι legitur.apud Pythagoreum Aresam im Stob. Ec.
I, $52, 23), et videtur verum ἅρμόξω & radice «0 recen-
tins asperum assumpsisse. . In antiquo Laeonico Leski,
nr. 71, qui asperi signum non ignorat, saepius est ανι0-
χιον i. e. . ἀνιοχέων sine ) aspero. - ᾿Ἐπιστάμενου in (ωεί.

2596, 69 nou dialecti peeuliari. quadam ratione pro ἐφι-

στάµενοι esse puto, sed cum Valekenario ad Adon. p. 215

errore (lapieidae?) pro ἐνιστάμενοι seriptum (quanquam
obloquentibus Hoeckio et Boeckhio), quum paulle pos

eodem sensu ἐνεστακότες legatur 3). Postremo lenem he--
bebat verbum ἀγέομαι cum derivatis, ,certe apud Laco.

nes 4)» nut docent nomina Laconica ᾽4γις, Αγησίλαος,

᾿4γήσανδρος, "᾿4γησίπολις, quae satis constanter leni in--

struuntur, deinde ἀγῆται Arist. Lys. 1314, (nune tamen

a Dindorfio libris ducibus expulsum) et Ζεὺρ ἀγήτωρ apud ;
Spartanos cultus, vid. Boeckh. ad C. Γ. p. 252. Contrs

fervidius in Lys. 82 ex una Juntina Reisigius Synt. p.14
arripuit ἄλλομαν. | 4

4) Ubi in erasi vel elisione tenuis non mutata est,
non licet nisi cautissime de sequentis vocis spiritu leni

conjecturam facere. Nam Apollorius auctor est, Dorien-

ses saepe ante sequentem asperam tenues non mutasse $)

—

3) In titulo Megalopolitano nr. 1534, 3 προκατιε 40 ee mihi ὁ

προκλήσεν 0. ; corruptum videtar, cf. 1 14 περὶ ὧν προεκαλέσατο
4) cf. Müll. Dor. II p. 525, Giese de dial. Aeol. p. 417.
ϐ) Apoll. de synt. 338, b. ἀπειράκι «à «{ωρικὰ διὰ ψιλών dye
στοίχων τὰς συναλοιφὰς totitas" : |
κὠ τοξότας Ἡρακλέης'
κάλλιστ ὕπαυλεν' (leg. ὑπαυλέν)
xd uy ἀπενήσασα vai à Μελάμποδα τ ᾽Αρπόλυκόν τε᾿
ἄρχοιμεν γὰρ κφθρασίων - (?).
Ex optimo codice Α., ubi καµεγ ἀσθενησασαν, corrige xd μεγασθί-

$. 4. De spiritu... 39

et exempla ex Alemane, ut videtur, affert, unde noli
colligere, Laconicum poetam 0, à, ὑπό, ᾿4ρπόλυκος pro-
nuntiasse. Idem mos subinde in inscriptionibus reperi-
tur: ἐπὶ ἱερέως Rhod. 2525, b et in vase Acrensi apud
Rioul-Rochette p. 85, ἐπ ἱεραπόλω» Acarn. 1793 a. c.,
ubi Boeckhius non debebat ἐπέ eorrigeré , μετ ὁμονοίας
Calymn. 2671, ὑπ ἁλίῳ in epigrammate Corcyraeo , ubi
Doeckhius ἁλίῳ scribit, ἐπ ἁμέρας Ther. 2448, IV. 11,
ἐπ ἁμέ Cret. 2563, πορτ ἁμε Cret. 3050 et incertius ποτ
ἁμέ len. 2670, ubi Boeckhius minus recte ouc. Nam
pronomen ἅμες apud Dorienses spiritum asperum habuisse
et Apollonius de pr. p. 118 silentio testatur et diserte
la. de spir. p. 214; praeterea additus est in tabb. He-
nd et apparet in z00' dus, quod bis legitur in titulo
Üetensi 2557 et iu Arist. Lys. 95, ποχ ἁμίν Sophr. 50,
πἱ Theoeritea exempla omittamus. Male enim et scho-
lasa Theocriteus, quem alius bene refutat, initiale a
Deriee εκ 7; natum excepto articulo lenem asciscere tra-
dit) et Reisigius in Synt. p.14 levem, qui haud raro
inlibris reperitur, errorem sectatus, in Doricis Lysistra-
le et ÁAcharnensium ubique αμές etc. reponi jubet. Non
maris de aspero a Doriensibus non antiquissunis pronun-
üio in ἱερός ejusque derivatis dubitari potest, vid. nr. 2
e Sophr. 98 ἀφ' ἱερᾶς». et in ὁμόνοιαν, quod ne apud
Lesbios quidem lenem assumpsisge putamus cf. L. 1I 8. 4,
ὃ, Faeilius credas, ἆἅλιος recte leni instrui et propter
ioc et quod Pind. Ol. I, 5 pro μηκέθ ἁλίου meliores

ης Ασαναία et sequentia ut aliud exemplum dirime, Alcmani haec
"indicavimus et emendavimus in Mus. Rhen. VI. Ρ. 204.

6) Scholl. Theocr. I, 1. ἀδύ' ψιλοῦται τὸ a. οἱ γὰρ «4ωριεῖς τρέ-
Totes τὸ Ἶ τὸ δασὺ εἰς à ψιλούμενον τρέπουσιν, ὑπεξαιρουμένων τῶν
ἄρθρων" τὸ γὰρ ἡ τὸ ἄρθρον τραπὸὲν tic α οὗ ψιλοῦται, ἀλλὰ δασυ-
πα. Ἐν ἄλλῳ οὕτως' τὸ ἁδύ τινες λέγουσιν ὅτι ψιλοῦτα, τοῦ 4 τρε-
Ἀθμένυ εἰς à 4{ωρικῶς. ^ καὶ t μὲν οὗτοι ἀληθεύουσε, ψεύδεταν ὁ Θεό-
WU, πάν) ἅλιος γράφων καὶ οὐχ ἁμῖν τὸν ἕρωτα καὶ «i
709 ἀδύ καὶ ἄλλα πολλὰ τοιαῦτα ἐναντιούμενα τῷ κάνονε -- De
pero in ἁμῶν et ἁδύ testatur Lex. de spir. p. 214.

— παπα wm GERE ô 6—

— m σος 8 - mum—Ax:R; 9) V. 6
Μ.. ——— — a πα ππωιςπασα C
— — -— ———, a A meméEA C*UTILAEB CUY-
- -- GA ασ. -- «σαι T—ÁGES— GR
» -— m. MENO — wm i

τραμ. "- μαι MESI αλ.
— ο P*-. .- QNSNN- ErIMPNS. .c—m
- — -ENE . παλ
— — — . GR i B
— — -— -- λ.--- ERA s dt
P— 9 T3-— μπα — :
... - m κο -: Om»eT-Amm caen
- — — - elit; IY IEEE Ceci.
- T3 — -— --— mmm Jaccme ovd
— o-—-— '- . σας σα mE cwm. dux
— — «ὥς «οσα ΟΕ ΠΑΕΙ.
-- -- e. ."-—-—À 9 ud. ARI. ME ας
7 7 ——— SEE cf umm — OE. i. E
-— [| —X «ως ue XE DU

ου. - μα κ oor -
πα κώμα vresssMLAGe “πο DUC
I "-"-—— - αμ].
T£ 0-1 rmm τς παπα --
Ἕπνυσα πσουστσνς, α- *. - I

$. 5. De digamma. 41

mant. Ut a Laconibus ordiamur, in titulo nr. 1511 est
Ρίκατν i. e. δἴκοσε, reliquis antiquis inscriptionibus ne-
que servati neque neglect digamma certa vestigia offe-
rentibus ; nam in nr. 15 Boeckhius vix recte εδήδοξα pro
ἔδηδοκα detegere sibi vjeus est. Alcman, qui digammi
wsum potius e Laconica dialecto arripuit quam (id quod
grammatici arbitrantur, vid. L. I 8. 2, 4) ex Aeolica,
digammaa scripsisse traditur in fr. 76 W. τὰ Fa κάδεα 3)
et 77 W. «Fior pro δήΐον 9). In similes literas abisse
videtur fr. 67 (68) ex Apoll. de pr. 105, ubi pro καὶ
τοί y ἄναξ bene restituerunt καὶ τοὶ Σάναξ, et fr. 4, ubi
pro Εὐτείχη v ἄνακτ Scehneidewinus suspicatur Fe»axr.
Dende hiatus digamma a poéta pronuntiatum testatur in
fr. 34 (65) ἐγώνγα ἄνασσα et 59 (24) τὸ ἠρ, ut recte
Sehneidewinus e libris restituit; deinde productio sylla-
bae finalis in unam consonantem exeuntis fr. 51 (48) ὃς
ἔθεν et 17 (26) Κύπριδος ἔκατι, quum ἑκών, ἔκητε, ἔκηλος
olim digamma habuisse ex Homero et Pindaro satis con-
δεί. Minus certum indicium digamma in media voce ab
ipso poéta pronuntiati est augmentum syllabicum in έειξε
fr. 50 W., quia etiám in Attica dialecto post digamma
pridem ejectum similia remanserunt; quanquam et certum
est antiquos Graecos Ρείκω dixisse e£ verisimile, Alcma-
nem &£séfe. — Quae Welckerus minus recte huc traxit,
omittimus. — Neglectum est digamma in τοῦθ) ἀδεᾶν 18
E

ei grammaticus in Bekk. Ann. 778, 9 et Ann. Oxx. IV, 323, 3$
vid. L. Y δ. 6 not. 2. |

2) Ex Apoll. de pron. 136, qui postquam pronomen possessivum
apud Aeoles digamma instrui monuit: καὶ Axnav συνεχῶς «4ἰολίζων
φησὶ τὰ ἕα xaó:a, ubi Bekkerus et Welckerus minus recte cor-
rexerunt à F*a, vid. L. I $. 5, 4. |

3) Prisc. I p. 22. »Hiatus quoque causa solebant illi (Aeoles)
interponere digamma F, quod ostendunt etiam poétae Aeolidae usi
(corrig. uti) Alcman: xai χεῖμα zio tc'óaFiov« cf. p. 21. Alia Aeo-
licorum poétarum apud Priscianum frustula corruptissima, in qui-
bus digamma reperitur, Alcmani vindicare conati sumus L.1 $6.5
not. 5.

42 $. 5. De digamma

(27) οί οἶνον δ᾽ Oivovruddav $8 (15), quum et ἁδύᾳ et
olvog olim digamma usa esse certum sit et Οὐουντιάδας
ab οἶνος derivandum esse videatur, et ante consonantem

in εἰς πόκα ód , ef. L. I8. 5, 4. In Aristophanis Lysi- -

strata semel hiatus digammi indjcium facit v. 1096 τὸ
ἔσθος; neglecti exemplum unum v. 206 ποτόδδει y àv

facile ejecta particula tollere licet, alia 156 πἀρξνιδώ»,

1099 αἵ x εἶδον, 1052 θείκελοι pro θΘεοδίπελου non una

causa suspecta sunt*).. In Epilyci Coralisco apud Atb.
IV. 140. 4 hiatus est in μάλα ἀδύς. In üeereto Laconico

apud Thucydidem V, 77 digammi vestigia nulla apparere

non mirum est.

2) Laconum per Tarentinos coloni Herac leenses .

digammi satis tenaces erant; mira tamen ratione modo id
abjecerant, «ubi antiquissimos Graecos eo usos esse cer
tum est, modo asciverant, ubi in reliquis dialectis et
linguis cognatis ne ullum quidem ejus vestigium apparet.

— — — — 7

Antiquum digamma tabülae Heracleenses servant in his:
Févog I, ὃ. b ete., quanquam in composito πτενταέτηρί

pro digamma spiritus asper legitur I, 57. I1, 35; Σί-
κατυ vel Λεἰκατο pro.eixooe cum compositis Finoincóot
et Σικατίδειον; Ἰέδιος, quod etiam apud Pindarum 0l.
XHI, 49 hiatum adgitüt, cf. di-vido, viduus, Pot
Etymol. Forsch. Ἡ. p. 435. postremo ἐγβηληθίωνεε T, 109

i. e. ἐξειληθώντο a FyMo pro εἰλέω (vid. 8. 20, 6 et 8. 26)

unde simul apparet digamma mediae simile habitum esse.
Antiqui digamma vestigium praepositio in ἐπιοικοδομά ^:
102 elisionem non passa servavit, quanquam in οὐκία el

ἐποίκια I, 98 plane evanuit. Non minus perüt in £^
ῥομαι 1, 64. 120. 121 et composito ἀμπέλωργικά ll; 4

4) Yn v. 186 παρενιδών et ἅπαξ λεγόμενον est et in aliis libris
πρρεςιδών vel παρευιδών traditur; praeterea pro γυµνάς (quod certe
circumflexum flagitaret) γυμνά desideratur. In v. 1099 apertissime
corrupto libri praebent: δεινά y' αὖ πεπόνθαµες, aix, ἴδον ἀμὲς ἄνδρεν
ἀναπεφασμένως (v. Ll. ἀναπεφλασμένως), quae manum emendatrice"
expectant. De voce θείκελος vid. $. 26.

$. δ. De digamma. 43

(ab éntiquo amreAoP*oyóg), in £oyo, arteeo, unde 60πι-
puifa reperiuntur ἀφέργω, ἐφέργων συνέργω 1, 83. 85,
in ἴσος vel ἴσος, I, 101. 122. 121: ante o in ῥήτρα I,
97. 103 (ef. L. I 8. 52, 3), ἄρρηκτος et ἐρρηγεῖα α ῥή-
pu (cf. L. I S. 5, 4). — Recens aecessit digamma in
sumerali P*f ejusque derivatis P*55yxovra, Σεξακάτιοε, Fi-
το; mam neque apud alios Graecos, neque in cognatis
linguis (Sanser. schasch, Lat. sex, Goth. saíhs) di-
gammi vestigium aliquod. apparet.

In tessera Petiliensi nr. 4 legitur Fo:ix/o, unde ap-
pret non omnes Italiotas in hac stirpe digamma abjecisse.
lt vase antiquo, quod in Magua Graecia repertum de-
wat Abeken in Annali dell' inst. di corr. arch. Vol.
ΤΗ fasc. IE, est 4: Fac, herois nomen.

Cum Laconibus conjunctissimi sunt Cretenses, quo-
"um Vaxii certe satis recenti tempore digamma in ipso-
"m nomine servarunt, quod Γ άξιος scriptum est iu num-
wis, item vel Zo/£«s in titulo nr. 3000, quum oppidi
nomen apud seriptores sit "4ξος vel ΄Οαξος, vid. Boeckh.
4 C. I. Π p. 401, b, Hoeck. Creta I p. 397. — Vix
Mele Boeckhius Fixaólovog N. P. rescripsit in recenti &-
talo Cretico nr. 2598.

9) Rarius apud reliquos Dorienses aut ipsum di-
(mma aut olim pronuntiati vel scripti indicia reperiun-
tr. — In antiquissimo titulo Crissaeo C. I. nr. 1, quem
iliquanto emendatiorem exhibuit Ulrichsius, certa viden-
ur κλέλο ό et ai£Feí5). Contra jam in titulo Delphico
ar. 1688, qui a. 400 scriptus est, nullum digamma ex-
üt, vestigium tamen quoddam in ἐπιεργαξόμενος 1. 18,
Pnepositione elisionem non passa. In antiquo titulo Ar-
Evo nr. 18 videtur F/xo(z;) esse, in alio nr. 19 πεδά-
Foxo, i. e. µέτοικοε, quod etiam corruptius in nr. 14 a
Boeckhio agnoscitur. In galea ab Argivis, si Boeckhius

5 Ulricheiws praeterea εξος, quod ab initio habet, legit ἕως
(^x), de quo valde dubitamus; deinde Fd, quod Fu esse debebat
vid. not. 9,

eat

44 $ 5. Dé digamma;

recte conjecit.,- Olympiae dedicata, C. J. nr. . 99 legitur
44 Fi; idem latere videtur in 25e, quod est in corruptiere
titulo Coreyraeo Br.- 1869, et.in' alio Coreyraeo nr. 20
est Faoo. , fortasse," Boeckhio judice, forme aliqua
ab ἄστυ (Fédóve cf. S. 13, 2) 9).

. Apud Epicharmum quoque subinde hiatus (quem
praeterea non admitüt misi in «οὐδὲ. elc) MJ vim non
omnem interisse indicat. . lta fr. 19 gj) oixedwg, 29 τῷ
TE 94 ῥδελυχραὶ ἀδέαι, AS ὕερ τε iepaxeg T6, y" αὐτῷ τὲ
oi , 60 Ίορδαί τε ἁδύ » 92 nio. ἄρνες (1), 97 καὶ dvddvaw,
98 σαφα ἴσαμε, nec minus producta syllaba finalis fr. 119
ἄγροθεν ἔοικε. Neque tamen minus saepe nulla digammi
vis conspicitur , ut 18 ἔσθοντ ne , 51 δ' ἄδιστον, 7^

, nÀevlóv οἶκει etc.

4) Saepe: apud Lacones et alios quosdam Dorienses

digamma in f abiit, quod etiam in Eleorum dialecto fa-
ctum vidinus L. I 6. 52. 2. Inde grammatiei pleonasti-
cum litterae usum apud Lacones, Pamphylios, Syr

cusanos fingunt 7). Et revera interdum “β΄ vocibus prese |

| positum reperitur, quas non ab origine digamma instrt

6) In Hermionensi titulo antiquiore nr. 1194, ubi Fourmontii

schedae praebent EFRAAZAATO, Boeckhius suspicatur Σεργάσατο

" ke. Σειργάσατο aut Frerácato , non recte, quia digamma non traus
silit augmentum. — Nos aut εἰργάσατο aut ἐεργάσατο aut ἐξεργάσατ —

legi posse putamus.
7) Et. M. 426, 11. ἔθος τῆς 4ωρΐδος διαλέκτου τὸ β B προςγράφεσθαν

ταῖς ἀπὸ φωνήεντος ἀρχομέναις λέξεσιν. — Et. Gud. 104, 12 ex Ἡε

rodiano: ᾖκγύγονε.δὲ τὸ βαῦνος πλεονασμῷ τοῦ B ποτὰ «4άκωνας οὗτον
γὰρ τὸ ide βιδεῖν yov, — Ἐν M. 151, 82 (Suid. s. v. δερβιστής)
δερβιστήρ, τὸ δέρµα zo τὸ δέρος δερ,στήρ καὶ πλεονασμῷ τοῦ p

πλεονάζρυσι δὲ τὸ β Συρακούσωι * óg ἐπὶ τοῦ ὀλβάχνιον. ὀλάχνιον γάρ

ἐστι τὸ ἀπαθές, τὸ τὰς οὐλὰς Ἀχον. σηµαίνει δὲ τὸ κανοῦν ἐν ᾧ ἀπι-
τἰθεντο τὰς οὐλὰς 5 τὰς ὁλᾶς. — Eustath. 1654, 20. ἐν δὲ ἑτέρρ —

τόπῳ λήγει ὁ Ἡρακλείδης τοὺς Παμφυλίους ἄλλως yaigew τῷ 7, παν

. Θέντας αὐτὸ παντὸς (!) φωνήεντος. τὸ γοῦν qos φάβος —* καὶ τὸ
᾽άέλιος βαβέλιος (leg. ἀβέλιος). οὕεω δὲ φησν καὶ «0 ὀρούω ὀρούβω li-

yovo» xoi περισπωµένως ὀρουβῶ.

8

|

$. 5. De digamma. 45

eis fnisse certum est. Sed etiam hic primum figamma,
ut in Heracleensium 7*£, additum, deinde-hoc ini mu-
ütum putamus. Jam videamus singula exempla ß apud
Dorienses . pleonastice, ut videtnr, addiü. — Adjicimus
eliam ea, quae apud Hesychium dialeeto nen nominata
aleruntur, quia vix. ad aliam. pertinent.

Bayogc pro. ος» Beton pre. otov , woven gofayés
pro µυκηροαγός 1. e. καρυοκατάκτης 9), omnia ab ἄγννμν,
de cujus stirpis digamma ex Homero constat, et Laconica,

Bayóg pro αγάς ab &yoi, apud Lacones )» 'quae radix
antiquitus digamma ignorat.

βάδομαι, ἀγαπῶ. Hesych. i. e. ᾖδομαι eui voci di-
(amma erat mt cognatis ἀνδάκον ϱ. ἡδὺς. -

βαλικεώτη A συνέφηβορ * Κρῆτες Hesych., quanquam
7E ejusque derivata ab origine digamma .aversantur.

βάνναθ» βασιλὺρ παρὰ ᾿Σταλνώταις Hesych. pro ἄναξ
d. 8. 12. — EvovfBavacca N.P.. est.in. recentiore tàtulo
Lacomico .1329,. et Βαναξίβομλος. in recentibus Creticis
2572. 2577. E

βάρνες pro.aovsc dietum yidetur $). INN

Bacxapitee, σκαρίζειν Koñres Hesych. ; "itaque
lengiori formae ἀσκαρίρεω littera. pleónastide addita est.

βείκατι, είκοσι ««άκωνερ. Meaych. ...'. |

βε (ee ná σχα 9». —— iust κά epe

E .* M

8) Hesych. βάγος, κλάσμα ἄρτου, uadtwe. xai βασιλεὺς καὲ σερα-
εώτας, 4Adzen: , «f. ἆφος,. κλάσμα», τραῦμα, ἀρχηγός.. Duo. vocabula
confusa sunt, τὸ ἆγος vel βάγος ab ἄγχομι οἱ o9, αχός, βαχός.αὺ dye,

— ld. βάξον, »otatoy ' «4άκωνες (Kusterus recte κάταξο»). — Athen.
II, $3, b. Ióugslos iy γλὠσσοως μουκηρόβατόν φησι «αλεῖσθαι τὺν κα-
θνοκατάκτην ὑπὸ τῶν Αακώνων ἀντὲ τοῦ ἀμυγδαλοκατάκτην' μουκήρονς
γὰρ «4άκωνες καλοῦσν τὰ ἀμύγδαλὰ, cf. Hesych. µουκηρόβας καρυοκα--
τάκτης, Lobeckius ad'Phryn. p. '610 correxit µουκηροβάχτας, Ran-
kius de Hesych. Lex. p. 75 μουκηρόβαξ: nos maluimus μσυκηροβαγός
ut ναυαγός. De Láconico µοὐκηροὲ Vid. $. 18.

9) Eo ducunt torruptiorei Hesychii glossae: βανεῖα, τὰ derit
καὶ βάννιρα "τὸ αὐςύ €t βαρεῖον, περόβωτον, in quibus βαρνίον pro do-
ον latere videtur, deinde Bádeyor, -ἄρνες οΓ. ἄριχα, ἄφῥεν πρόβάἀτον.

46 $. b. Be dipamma. |
αἶνφον , dit. Ἠλαρχίοντος αν. titulo- Boeotico; .vid. infr... Cor-
"e. κά... E p. 170. — IL
.'βείῤανες, vifoaxec cet Becpons (1),i.3). ἁρπακτεκήν
Hosyeh. ut ἱέραῦ apud Epicharmum hiatum admittit.
'Βείτυλος, oppidum .:!jaconicum Οὔνλυς vocatur in
recenti titulo 1323, vid: Booekhium,, qui etiam Οὕτυλος
e:Firv)eg .natum esse monet. - ^A Feoleumeo Jrovi« vo-
ορ. ντ. 707000 Ce (NS on tour )
| sx «p pro dads 1 eo 0€ Roque
ud wgAog pro: fs os. uti corsigendum: apud. —**
βείκηλα, νωχελῆ, ἀχρεῖα᾽ «{4άνώνεν. egi) o
«Ῥέλα, pro: έλη». εἴη apud Lacones 11).. De digemma
.testatur etiam γέλα, de: quo mox. viécbimio ; "et videtur
&AEMoe:cognhtum esse. νι: EN
βόθψον. pro — ον Αϊ κίννο. proau Hesych.
φαβερδύς,- ὀρουμισθωνόρ{» 4άκωνεὺ i. e. yaFiepós ; γεωργός.
δα. explicatio corrupta. est, *.
£o gw pro έρρω. prosiuntiatem μα. illius qe "glossis
βέρρης, δραπέτης et βερρεύει; δραπετεύευ.
' Beosóv vel Αεντόν»' 'Laceien adios dixesant: ab &-
uw. 13), na
- έτος. Lácosicim erat pro: Veg, e: —R magi-
stratus cujusdam i: redentibus titulis Laconieis nomen,
recte inde derivatur, «id. -Bosekh. ad €.:E ^ E p; 611.
B5 inue pro εἴλημα ab εἰλέω Lacones dixerunt 19),

— —

ö— ——— , 4 »
1. κ να. ον dedos ολλ ον κος ορ εξ του,

10) Hesych. uds, vang et ahtea. corrupte . Pines, μοκρον
preetérea. exiis (Άλ, µακρόθεν.. Ü s. Sent uu s.
Iy Hesych. βίλα, ἥλιος καὶ adii iz dowdvur: et Ῥαλάμτω (leg.
firlaoftas! , ἡλιωθήσεται, él. Be, que, αὐγή et [ras obitu, )
.12) . Ει Μ. 195, 44. ' Blorov, τὸ judge ὑπὸ Aaxévus *. τον «δὲ βέτ-
τον Αιοχέρης. , Eadem Teferenda ,v videtur corrupjiesima . Hesychii
glosaa:. pico» , ,. Xf ps. καὶ ὁ τῶν JApér Ἔμπεωφος, «Αάνωνις là θιστμὸν «a
icovr, "Nam latere videntur fegpór, ἐσθής et βεστικός 0 τῶν ἐσθήτων
E»negos, Alii correxerunt βέσο Q» ἄθος,, guod. per ge. bonum est.
13) Hesych. Ῥέλήμα (e. serie litererum. Salmabius.-corrigit βή-
ληρὰ), κώλυο, φράγμα d» mosape. inpr. c 1 0 os

$. 5. De digamma. 44

βηράνθεµον pre ἠράνθεμον ab ἡρ 14). .

βεὸ εἷν' (petius βιδῇν) Lacenicum: pre ἐὗοιν 7).

βίδεου vel ῥίδυοι Spartanorum magistratus quidam
vocatur in titulis recenmtioribus, vid. Boeckh. ad C. I. I
p. 0609, à. Apud Pausaniam ecribitur βιδιαῖρο III, 11, 2
et 12, 4, apud grammaticos βείδιου 15). Jam vero cum
hoc Laconico magistretu .Boeckhius optime comparet /óv-
ους sive eidvové, quo nomine.uaprupec, αννίστορες vel ja-
dices .litium eepitalium ab antiquioribus, praecipue in
Draconis et Solonis legibus, eppelisbantur 16), et stirpem
idi» agnoscit.

βίσχυν Laconum adverhium. pro ἰσχύν ab ig 11).

βεύξζω vel βιούζω» quod v in ov mutato Laconicam
dilectum prodit, pro /(jo 16), quocum ἰάχω cognatum
est in Homeriea dialecto digammi indicus abundans.

βίωρ, ἴσως, σχεδὀν «{άκωνες. Hesyeh. ΄

Boivog apud Cretes. pro. οἶνος, si recte inde deduci-
tur Bowófuos N.P. in recenti titulo Cretico. nr. 2570.

M) Hesych. βηράνθεµον, νάρχισσος ' oi δὲ τηράνθεµον λέγουσι, Hoc
e Εηράνθεµον corruptum esse, recte intellàxit Alberti.

16) Ann. Oxx. II, 289, 31. πᾶσα Ait ἀπὸ τῆς 7 συλλαβῆς à de-
χοµένη διὰ τοῦ 7 γράφεται, d pm ἐστὶν κατὰ γλῶσσαν «4ακώνων $ κατὰ
πάθος, deinde p. 290, 2. πρόςκειταει, εἰ μὴ ὁστὶ κατὰ γλῶσσων 4ακώ-
ων διὰ τὸ βείδιω (leg. βέίδιου)", τοῦτο διὰ εῆς δε διφθόγγον γράφεεα».
βεέδιου λέγοντουν οἱ ἄρχοντες παρὰ τοῖς .«4ακεδαιμονίοις' βειάλοσες. δὲ .λάν
Ίσται οἱ µάνταυι (ἐμάντες Tecte vult Cramerus): «εφῦτο ὁ «Ώρος διὼ τῆς
& διφθόγγου γράφει, ὁ δὲ «4έδυμος διὰ τοῦ 1. Hinc hausit Eustath;
1468 seqq. Acinonuc τοὺς ἑμάνεας βειέέοπας ἐκώλουν ἆ δὲ τοῦτο γρών
vac vtryenós λόγευ xai Or, παρ ἐκείνοις fieidsos. αἱ ἀρχόντες,. ἀμφοῖν di
τούτοιν ai ἄρχουσαι διὰ τῆς δε ὀιφθόγγον παραθίδονταν. ὁ-- Suid. (post
βέχειρες) βεέδιος ὁ ἄνδοξος , βεέλοπες οἱ λῶρο.. De βεμέλοπες vide He-
Sych. et intt.

16) Eustath. 1168. 20, Hesych. & V. idvios (Jens. lbío) et: —E

17 Hesych. βισχὺν, ἰοχὺν, σφόδρα, ὀλίγυν (1) «άκωνες.-- Theogn;
Oxx, IE, 162, 19. cic v» λῆγον ἐπίῤῥηρα οὐδὲν. iocw εἰ μη τὸ βίσχυ»,
βαρύτονο» µόνον ὄν,

18) Hesych. ἀβίηκτον (Is, Voss, 4pivevov 'e serie Wtereton), ie
οὗ oix ἐγένετο ouv; ἀπολλυκένου, tl: éxfyostn,, Sore. -

48 . $. 5. De digamma.

Boeckhio in nr. 25054, 126 Ἀοέυοπα N.P. proe 'Polvone
corrigenti non possum. adstipnlari ,. quia in Creticis titulis
ante Romanorum dominationem. scriptis digamma potius
non expressum quam in β mwfatum est. .

βορθαγορίσκοι.. aive . opGayoploxos ' apud. Lacones
peculiaris appellatio erat τών. λαλαθηνῶν χοίρων .19).. . Vo-
cis. efymon dubium -est :(ridicéle. enim. ab. ὄρθρος -deriva-
tur), neque. Boeckhium in antique titulo Argivo nr. 2 ad
nomen' Ρεαρσίαπι..Ἀορθαγόρας putamus: recte Dorícum. ῥ
praeponendi morem adhibere, quippe qui mulo recentior
sit. Num Hesychii glossa βωρθία (Salm. βοβθία) , . 0p8i«
ad Dianam ᾿Ορθίαν pertineat, nescimus neque ex his om-
nibus ὀρθόρ aliquando digamana habuisse. colligere pos-
sumus.

9) In;imedus vocibus inter voeales sdditae ditterae 7
haee exempla reperluntur:
. ae«foxcov; ἀβλαρβεῖς Hesych. » pro ἀάαστος» dicas, cf.
ἀνάτα apud Píxdarum i. e. ἀξάτα. . .

ἀβείδω Lacones dixerunt pro deído 29), de cujus
vocis: digamma vid. L. I 8. 35, 2.

αβέλιος pro ἀέλιος » "og Cretensium erat et. Pam-
phyliorum 31).

19) Hesych. βορθαγορίσκια, χοίρεα κρέα. . καὶ ἀικροὺ χοῖρον βορθά-

πεον (Salm.. βρρθρκορἰσκου). :««{άκωνες, οΓ. ὀρθαγορικός ^(leg. ὀρθαγυ-
θίσκος),- Χοιρΐδιαν μικρόν. Athen. IV, 140, b. ἀλλὰ μὴν οὐδ'. ὀρθαγυ- ᾽
ρίσκον λέγομέα», ὡς φησὶν ó Πολέμων, οἱ γαολαθηνοὲ χοῖρο» (cf. ρ..390, b.)
ἆλλ.. ὀρθραγορέσκο,, ἀπεὶ πρὺς τὸν ὄρθῥον πιπράσνορία», ὡς .Περσαῖος
ἑσερρε iv. τῇ ««ακανικῇ πολυεεέρ καὶ 4νουκουρίδης àv δεὐτέρῳ υολυτείας.
xai “4ριστοκλῆς ἐν τῷ προτέρῳ καὶ οὗτος ες «4ακώνων Ἰολνεεέας.
20) Hesyeh. ἀπαβοῖδορ, ἐμμελῶς. 4άκωνες, ubi cum Guyeto cor-
righs.dzafolówo, ἐκμελῶς, pro ἀπαοίδως, ἀπῴδως. — id. παλαβίς,
τὸ περισπᾷν τὰ ἰσχία, καλαβοῦσθαν (cod. καλαβοῦτου) àv τῷ. «7c. 4{ερεα-
Tido; ἑερῷ .4ρτέμιδος ἀδόμενοι ύμνο... Si conferas παλασέδια, ὀγὼν im-
εκλούμεβος -4ρτέκιδε παρὰ «4άκωσον, inteliges ultimis novam glossam
contimeri: [καλαβοίβια, οἱ ἐν εῷ etc. Lacones Dianam. non obscoena
saltatione (de calabide vel callabide vid. Athen. XIV, 623, f. et
Phot. ,Lex..s.. v.) coluerunt, sed pulchris cantibus.

21) Hesych. ἀβέλιον, dor Ἀρῆτις et ἀβελίν, ἡλκόν 4. Παμ-

$. 5. De digamma. 49

ἀβηδόνα, ἀηδόνα Hesyeh., quae voy cognata vide-
tur cum αείδω.

ἀβήρ» οἴκήμα crodg ἔχον, vapeiov* «4άκωνες Hesych.,
quod recte referre videntur ad «zo, Lesbiace a/go, aér.

«oo Lacones dixerunt pro oc, Lesbiace αὔως 12).

αἰβετός», ἀετόρ᾽ Περγαῖον. . Hesych. et Et. M. 28, 7.

izgofiácóas, ὑπαμούξον Hesyeh. , cf. Saneer. cru,
audire, .

γραεβία 1j —* πανήγυρες Tagabirbs. In voce
ceterum igneta ? et « permutatae produnt, hane: male pro
digamma scriptam , illam inde matam. esse , cf. not. 14. 24.

δάῤελος, δολός' ziuxontg.: Hesyeh. daft: , naOzros*
düxova; (corwig. δαβῇ, καυθῇ) ek ἐκδάβηῃ,. ἐναύθη' «{ά-
Χένες (corr.: ἐκδαβῃ, ἐκκανθήῇ), ef. δαελός Sophr. Et. M.
246, 39, Lonicum δαυλός,. Alcmanis. dau (vad; nr. D
et partiespium δεδαυμεκος. 4

éfao pro ἑάω Lacomes et Syreewmi Jabebant 3»

θυῤακύς. θακάς Hesych. . . . ed

λαΐβα scutum voenbatur. a: Creiibus i ds e dun, qua
laeva manu gestabatur M). .. u

vinos, unde corrigendum ést/gaglavc Pamphylibrüm, quod literam
β praeponendi praecepto pessime abusus: vel Eutsthius vel libra- '
rius seripsit, vid. not. 7.

2) Hesych. ἄβωρ, βοὴ ὡς «4ἄκωνες, corr. ἀρώς , ώς" Adxoves
Λά eosdem pertinet µεργάβωρ, λυκόφως i. e. µισγηώς, quod docet c
bis in mutatum vid. $. 8. Deinde ejusdem stirpis apud Hesy-
chium sunt ἀβώ, zget* «4άκωνες et dfdca, ἀρισέῆσοι. Minus recte
olim Alemani fr. 70 Schn. doc obtruseram.

23) Et, M. 308, 27. ἔβασον vri τοῦ ὅασον, vvyyoproos" οὑτὼς
Σιρακούσιοε wai «4άκωνες' γέγονε δὸ πλεονασμῷ τοῦ B. τὸ γὰρ ἔασον
ἴβασον λέγουσν καὶ τὸ ἕαταν ἔβαταν (leg. ἐῶτε, ἐβἄτε) καὶ τὸ Ka ἔβα. —
Hesych. ἔβασον, ἕασον' Συρακούδιο — ᾱ. Gr. de Doride 243, b. -
τὸ ἔα ἔβα, τὸ ἕασον ἔβασον, pro quibus libri Gregorii Cor. 354 et
Meerm. 658 male. τὸ Ka dx, τὺ ἑαυτὸν εὔαόον. | Suid. ἔβασον,
ἴασον, )

24) Hesych. Aalfas , ἀσπίδας' Κρῆτες et λαΐῤα, ἀσπίς, cf. λαῖφα,
domi, ubi digamma in e transiit, et λαῖτα, πέλτη, quod e Aa. Fd
corruptum videtur. E

II. ' Á

56 $.5.. De digamma.

: ὀρσύβω pro ὀρούω .Pamphylii. vid. not. 7.
φάβος pro φάος Pamphyli, vid. not. 7.
ejita, τὰ ὦά ᾿4ργεοι iesych., ef. ὧεα apud Epi-
οξνασπα 113 el ev à m, 7
- ἐξωβώδεα,. ἔνώτεα: (ώάβκωνες Hesych. ab 0Ug, οὕατος.
. 0) Digamma ante. sequens o Lesbiaco more in. /
mutati apnd. Dorienées. xi& ullum quidem exemplum re-
peritur. Contra unum adest ejusdem mutationis amte se-
quens: 4. In, Phaestiorum vel Gortyniorum agro a Stra-
. bone locus quidam .^Oiósajv commemorate; cum varm
lectione: d: Albom, of. Hioeck Creta 1 p. 410. . Emadem
Stephanus .Byz. ἠοεαί. {ιασής idque ipsum in Hom. Od.

?? 293 legit. pro. vulgato λσσφ.. Postreme..ex Eustathio -

ek scholiis ad. Homericum loctm : discimus, . apud. recen
tores Cretes. idem: nomen. θοππἱοθο. Ἀλισσή vel Ελισδήν 35).
Itaque apparet, varias ejusdem neminis formam esse «4ισ-
012 ο’ ᾿Ολωφαν, : Ἀλισσήν "(u$ eam terminationem praefera-
mus, quae certior videtur) ,' quaé .quin ex antiquo Ζλεσσην
Grip sint, viv dubitabit, qui. répétaverit, quae infra com-
parabimus. ^ Eodem forsitan . traxerm Hesychii . glossam
ἄβληρα, μα i. e. αὔληρα, quo Epicharmus secundum
Et. M. 399, 4 pro εὔληρα. usus est, nisi scribentis la-
psu Hesychium i in errorem inductum esse putes.
Post aliam consonantem 8 € digamma ortum ορῖ in

a

— —
à

..29) Strab, X. p. 733. l'ogruies δὲ dote καὶ τὸ '"Pvtio» συν τῇ Φαι-
στῷ καὶ Ὁλύσσην δὲ τῆς Φσιστίας. — Steph. Byz. s. ν. Φαιατός ' for
δὲ Φαισειάδος καὶ ὁ καλούμενος «σας. "Opgooc* ἔστι δέ «ic. «4νσσὴς ai-
zi τε εἷς ἅλα πέερη. — Eustath. 1468, 38. “ἀισσή δὲ πέτρα 71
λεία 95 ὀθοματικῶξ οὕτω λεγοµένη κατά Ἐν κύριον ὄνομα, παρὰ δὲ γι
τοῖς Κρησὶ βλισσὴ σὺν «à. f κατὰ τοὺς παλανούς. ἔστι di ἀκρωσήριον
τῆς Γορτυνίας. Ἡράτης δὲ, φασὶ, σὺν τῷ 9» γράφεν βλισσήν (potius «άισ-
dz») xoi δοκεῖ κατὰ εὐθεῖαν ἁρσενικῶς προφέρει» ὁμοίως τῷ σωλήν. --
Scholl. Q. Od. y, 293. τινὲς δὲ κύριον ὄνομα τὴν νῦν Βλεισσήνην κα-
λουμένην (Vulg. ἢ κατὰ μεταπλααμὸν εἶπε τὸν νῦν mapa. To Κρησὶ σὺν
τῷ f. Βλίση); Q. οι γυ]ρ.. á δὲ Κράτης σὺν τῷ w yodpss fica, (leg.
σὺν «ῷ 9 -4ισσή»).

9

$. b. De digamma. Bl

Syaeusana voee. ὀλβαχόϊίον 16) (ita omnibus perpensis scri-
bendum videtur) ab oviaí, óial, mola, quae vex non
minus ex 01Poí prodit, quam γουνός, γονός e yo»Fog.

7), Rarins digamma apud Dorienses in alias literas
mutum est. Cretieum oppidum «Ράξος (vid. nr. 2) apad
Seyacem p. 19 Πάξορ vecstur; in Hesychiama glossa
due, epugsdcae «4άκωνερ eo minus recte ἁμπί pro
ἡμφί agnoverunt, quod verbum ὄννυμι ant diganima in-
struetam est aut spiritu aspero, sed verius Meibomius
Vidit, per rariorem apocepen εκ, ἀμφί factum esse ap (ef.
$. 42). ltaque ἀμπέσαυ est pro oj.Féaas..— Eandem muta-
lienem agnoveris in L&eonico. ἁπελλάρεων pro ἐκκλησιάζειν,

8| id cognatum habere lieet emm ἁλία, «όλλης a. Εείλω.

. . Interdum digamma in o abiit, quod factum vidimus
i Oiweg (vid. nr. & s. v. Βείτυλος)» in." Oofog pro Fog
(id. nr. 2), quod nemen Stephanus Byz. s. v. recte ab
"w4 derivare videtur, in ᾿Ολίσσην (vid. mr. 6), quibus
axdendum est Joc» pro.2j», quod ex Alemane affertur
in Ann. Bekk. 949, 20. — Constat enim óx» apud Home-
"Un vestigia. habere digamma post ὁ omissi. Simile est
iud Hesychium ἄερσαν, «τὴν dposov' Ἀρῆεες, ut Home-
tium est ἐέρση pro Ζέρση, ἕρση.

Digamma Lesbiaco more in v mutati, unicum exem-
pum reperio memen proprium. //ewoyrz« in reeenti titalo
Laonico C. I. 1406. Nam .Aaóg non minus digamma
medium habuisse videtur quam ναός, quod Lesbii ναῦος.

Valde maemorsbilis digsmmi mutatio est im τρέ, o£
ἆρῆτες Hesych. pro antquo rZ? (Sanscr. tva); nihil
enim correptelae. subesse docet ala glossa δεδροικώς,
donec, (pro δεδλοικώς, mt Homerum pronmuntiasse con-
sal), quam aeque: Cretàcam : existimamus.

26) Hesych. s. v. εὔπλουτον: οὐλοχύτας tà κανῶν à oi depris ὁλ-
βαχήνα, — Yd. ὀλβάχιον, κανοῦν' «{εινόλοχος (Siculus). — In Et. M.
251, $2 et Suid; s. v. δερβιστήρ (vid. not. 7) scribitur.óAgdgwor, in
Et. M. 621, 20. ὄλβαχνον. — Conferas Hesych. οὐλοχόον, ἀγγεῖον
ες ὃ αἱ οὐλαὲ ἐμβάλλονται et ληχοῖον, κανοῦν οὗ λοχόῖον, ubi recte
Taylor emendat οὐληχόξον, Νονοῦν οὐλοχόϊον.

4"

55 $. 5. De digamma.

8) Saepe apud Hesychium voces, quas digamma in-
structas fuisse, aut certum aut probabile est, literam 7
in. fronte habent. Jam pridem inter doctos viros dispu-
tatum est, utrum errore quodam vel Hesychii vel unius
ex iis, quos exscripsit, pro dipamma similis litera gemma
exerata sit, an dialectus: quaedam / pro digamma pro-
muntiaverit;' Hane opinionem recentiore tempore amplexi
eunt: Buttmannus Lexil. H p. 161 et Giesius de dis
Aeol. p. 293 seqq. — Quibus hoc concedimus, fieri po
tuisse, "at aliqua Graecae linguae dialectus digamma in /
mutaret, sieuti Franco- Galli e vastare fecerunt gáter;-
' cetermm .contrariam sententiam prebamus. Primum enim, |
ipso Giesio monente, miram esset, ni Hesychius. ; qui
tantum 'recóndítae doctrinae e dialeetis servavit, ipsius
digamma neque abjecti neque. in- alias literas mutati ve-
stigia. quaedam. teneret; deinde memodum docüit, cuju
dialecti ista mutatio fuerit, et glossae illae Hesychianae-
potius diversarum dialeetorum peculiarem indolem prae se
ferunt, modo Lesbiacae vid. L. I. $. 5, 2, modo Boeoticse
vid. ibid. S. 35, miodo,- uf mox. docebimus, Doricae , it
nt eaedem voces interdum e diversis dialectis. repetitae
sint, ut γέαρ et Boeoticum 7/eo, Lesbiacum yeupo et La-
conicum γῆμω pro dua, }ότας et Laconieum yézog, Jam
vero neque eas dialectos digamma in 7? mutasse constat,
neque alia quaedam cogitari potest, quae et hame mute
tionem prepfiam habuerit et diversissimarum 4ialectorum.
naturas eomjunxerit. Praeterea notatu dignwm est, quod
nulli harum glossarum dialecti significatio addita est. lt
que haustae videntur ο glossario aliquo, qued' variarum
dialectorum voces originis indice non addite congesta
praebebat. Quod vero eae glossae ad literam initialem /
relatae sunt, ejus quem Hesychius exscripsit potius con-
silio quam errore factum videtur. Qui quum dubius hae-
reret, quem locum obsoletae literae ínter reliquas tribue-
ret, haud mulío absurdius gauima et digamma promiscua
habere constituit, quam qui in, vernaculae linguae lexicis
a et á, 0 et 5, u et à. simili ratione conjungunt. — Postea

$. 5. De digamma. 53

eo facilius ubique 7 pro F scriptum est. Quanquam non
multum refragor, si quis inscitiae ejus, qui istas glossas
in ordinem alphabeticum redegit, errorem assiguare ma-
lit; certe subinde non minus τ pro 7 scriptum mox vi-
debimus.

Jam quum haud paucas ex hie glessis Doricas esse
certum sit, plures probabile, omnes hic enumerando, quo
melius res appareat, nihil absoni facturi videmur. 'Ess
solas omittemus, quae corruptiores vel.ineertiores sunt,
quam ut quidquam inde colligas. Digemma .aeite pro 7
reponemus. . 2070 Aue tu Sl

Fageo4 as, Ίδεσθαι. — | Fédetas, tret. :---. F'à-
ῥυνταὶ; εὐφθαίνονται. — }ανδάνεινο ἀρέσκαων. —. Fc
— Av, χαρίσασθαι. — * FaótüGqv, χαΐρέιν. -τ. "δα δεών
quU. — Féocav, ἡδονήν. — ᾖᾶδος " " ὄξορ vid.
int. — — Postremo ad eandem radicem pertinere videtur
Ράδιξις (ut recte: Salmasius pro γάδιξ), ὀμψολογία, cf.
— δις, ὁμολογία παρἃ Ταρανείνοι. Ut igitur haec glossa
e Tarentinoru£n. dialecto desumpta est, ita reliquae Do-
riae esse videntur.

Ραίνυται, αἴνυται e Thierschii emendatione pro γαί-
"Hai, ἀνύξι.

Faxróg, κλάσμα a Fayrvyt.

Ράλλοις 21o:, Lesbiacum vid. L. 1 8. 8, 8.

Ράλι (fort. Fal), ixavóv pro ἅλες.

Ῥατάλαι (fort. Σατειλαί), ουλαί. Αραά Homerum
heque ὠτειλή neque οὐτάω digammi indicia habent, sed
ü vel oy e Fe orta videntur nt in ὧνος» ὠνέομαι, quae
voces et ipsae digamma earent, cf. venum. |

Ρέαρο £ag et P (eod. y/opec) ; έαρ, hoc Boeo-
ücum, vid. L. 1 8. 38,

Γέκαλον (cod. —8 ἤσυχον. — "'Féxada,
ἐκοῦσα.

Féílaw, αὐγὴν ἡλίου. — . FeAodvzía, ἡἠλιοδυσία,
ubi ; pro 5 Doricam dialectum prodit, vid. S. 6, 6.

"Ρέλλαι, τῖλαι et Ρελλίξαι, συνειλῆσαι, fortasse etiam
Ρελλίζεον, γαργαρίξειν et " FeAlxs (ubi ordo literarum

54 $. 6. De digamma. '

duplicem liquidam postulat) ἑλιξ, quibuscum comferas à-
λίζων. τίλλων, quam ad stirpem pertineant, dubium est.

Explicatio per τίλλω de Latino vello cogitari jabet, συν-

ειλῆσαι de εἴλω, ἑλιξ de ἑλίσσω.

Σέλουτρον, ἔλυτρον malo Laconicum habere (vid.
8. 18) quam Boeoeticum, quum Hesychius v in ob mutati
Boeotiea exempla nulla servaverit. Nam οὐμαί, ὑμέτεραυ
quod Boeotis dedi L. I 8. .88, 3, et ipeum Laconicum
est. Boeotice somaret opi.

Fivvog, ἀρχαῖος. pro £vog propter duplicem liquidam
Lesbiacum videri potest, vid. L. I $. 8, 12. Antiqui
digamma indicium faciunt. hiatus in τετραενής et Hesychii
glossa φέννος, ἐνιαυτός.

Fégyavu, ἐργαλεῖα pro vulgari ὄργανα.

δέρρω, ἁἀπόλωλα. — Ρερρησηρία (yeone), 5
tia.

Féppata, μάτια Lesbincum est vid. L. I $. 8, Xx

eontra δήμα. ἱμάτιον severioris Doridie, vid.: infr. $. 20

Doricum videtur etiam Feocz& (ut corrigisus pro penis) |
ἔνδυσις µέλη (7), ἱμάτια, cf. supr. nr. 4 βεοτὀν et Hesych |
ἐστά, ἐνδύματα. Incertioris dialecti sunt Peoco«, στολή

| et Feid oov, ἔνδυμα.

|
]

έτος, éovióg et Févog (cod. yérog)), &og, aperte.

Laconicum.
Fn0tae (/ἠθια) , ήθη.

Σηλιώμενου, κατεχόµενοι certissime est geveriorié

Doridis pro εἰλούμένοι, vid. 8. 20 et S 26. Inde gr&m

maticus male finxit infinitivum 2 ηλιᾶσθαν, κατέχεσθα"

Melius se habent Fri λεσθαι (ut corrigimus pro pur
σθαι), Κκατέχεσθαι i. e. εἴλεσθαι et Frlouévog (ut geri-
bendum videtur pro γηλουμένουρ) συνειλημμµένους.

Fla, ἄνθη 1. e. £a.

Ῥιμβάναι, ῥεύγανα (1), ef. ἵμψας, ξεύξαρ' Gerradoi
et Ίμψιος Ποσειδῶν, ó QUyvc. De stirpis hujus digamma

praeterea non constat.

Fiv, col (num. ol1). — Fío, αὐτοῦ. — Fol, αὐτῷ.
(eod. γοιαυτώῶ). Fó, cav: (), (dim καὶ σῷ (ῴ1).

"e

$. 6. De digamma. - o5

Priora plame sunt Derica et Pío quidem Terentinorum,
vd. 8. 32. Minus recte Fo Boeoticum diximus L. 1
$. 35. Sol 4.
Files, χαρῆσαν 1. e. .. ed c zh

Fino», εἶπον Boeotica sunt, vid. LL. I. 8. 40, 3:
Flg — ---ἰσχύς et Fea yUv, ἐσχύν. —- .

Ficyow, ἴσον (Guyet. Fiesey, qued esoct, Lesbineunn

vid. L. I S. 9). | S013
Fioría, ἐσχάρα (ut recte corrsgunt: 78 Turin) ef.
Vesta. Dorieum est ἱσεία pro'íctór, vid. $. 17... Eodem

pertinnerit Ειστιώ, " nevaeues pro ἑστοώ.

Βιστέαυ, ἑστουρχοέ cf. ἑστία,. ἡ ὑφαίονσα γυνή:
quanquam ἑστός apud Homerum digmmma daret.

διτέα, ἰτέα, cf. vitex et Fiivo L. I δ. $, 2.

Feida, οἶδα (vid. Schow.). — Feolóqui, éniotapot,
quod est Aeolicum vid. L. I $8. 26,.8. — | Ficagc» (ut
sribimus pro yigápevou) , εἰδέναι Doricum est vid. 8. 39.

Foiwosg, οἶνος. — Foivezmeg, βλαστοί sc. ἀμπέλου.
— PFosvapvussg (ut emendamus γοιναῦτις), -eiroyón, cf.
(ovpgvgug, ἀγγεῖον og κοτύλη, μεθ οὗ τὸν oi»ov ἀντλοῦσω»,
Doricum est propter € pro à. ^ Fosvées, — ef.
υἶνας, γένος κόρακος.

Ροΐτος — ---πάθος pre olzog, quanam liaec vox
apad Homerum digamma caret. 2E

Ρολαμός, διωγμός fortasse pro «οὐλαβός.. ο”

Γόρτυξ, ὄρτυξ, de cujas vocis dipamms praetenen
uon constat. (oer

Foy &va (ut corrtgo pro γόλανα) , ἀγκύλή» dores
ef. Samser. vah, vehere, ferre.

In medio vocabulo ;y fortasse pro digamma est in
ἀγατᾶσθαν, ——*—* et ἀγάτημαν, βέβλαμμαι ab
αβάτα, Pind. αὐάτα, vulg. ἅτη. Omisimus et alia, quae
nimis incerta videntur et γάµµοροε, ἀμέτοχοι, ἑστερημένου,
cf. Suid. γάµβορος, euczoyog Nam neque persuadere no-
his possumus , ullam dialectum α privativo digamma prae-
posuisse et. id ipsum, quod apud Suidam eadem glossa
reperitur, aliam. quandam: rationem latere indicat. Deinde

56 $. 5. Be digamma.

γέντερ.,. κοθλία non Graeca vox esse videtar sed Latinum
venter. : ..

Apud alios praeter Hesychium grammaticos una vox
γρῖνος pro ῥινός in dialecto quadam j preefixum babere
dicitur ,. Herodiano haud dubie auctore 27). id quod Gie-
sius ad suam sententiam eonfirmandam multum valere ar-
. bitratnr, quum Hemerieum χαλαύρινος vacem vog olim
digamma habuisse ostendat. At etiamsi duriorem. eonso-
nantium,conjunct?onem: Zo aliquando in. yo transisse con-
redamus, .cujms permutationis similis est in βλέφαρον et
γλέφαρον, non credimus iamen eodem jure digamma ante
vocales in y abisse. Erat autem γρΐνος, si Eustathius.
recte de accentu praecipit, Lesbiacum.

Rarius.apnd Hesychium v pro digamma scriptum re-
peritur. Talia vidimus τηθάνθεµον pro ᾖηράνθεµον not. 14,
λαιτά pro λαι Ρά nót. 24, γραιτία pro γραιξία,. vid. nr. 5
8. v. γραιβία. Aecedunt glossae τραγαλέον, διερρωγότα et
τρηγαλέον, διερρωγότα pro ῥωγαλέος a Ἠρήγνυμι. — Alias
casu quodam . ea litera imiao vocis adhaesisse videtur ut
in :ténvo , ἕπτα.

9) His omnibus perpensis haec de digammi apud
Dorienses usu judicanda sunt: |

Antiquissima Doris, qualis apparet in antiquo titulo
Crissaeo , digamma etiam in mediis vocabulis ibi servavit,
ubi ne Boeoti quidem , recentiores certe, ceierum digammi
prae reliquis Graecis tenaces, ut in κλέξυς et αὐδεί, quae -
antiquitus digamma habuisse docent cognata κλύως cluo-
celeb-er et aevum, ewig. Nec: minus Zi! est in
Argivorum galea, cef. Jovis; .iFag im antiquo ταδε

2

27) Choerob. Arn. Oxx. Il, 1898. 9. πᾶσα συλλαβὴ ἀπὸ τῆς yo
ἀρχομένη ἀποστρέφει τὴν Στ δίφθογγον᾽ οἵον γρίντις ó βυρσεύς , yere
(leg. γρῖνος) tó δέρµα etc. Similiter Et. M. 241, 46, nisi quod
scribitur γρίντις ὁ οὐρανός, γρίνος τὸ δέρµα. — Eustath. 1926 , 55.
Ot» δὲ καὶ σὺν τῷ γάμμα προσπερισπωµένως λέγεται κατὰ τινα γλῶτταν
yoivoc, δηλοῖ ὁ τεχνικός, ἔνθα λέγεν — γρίντης 6 γριπεύς. -- — Hesych.
γρηντές, βυρσεύς et γρίνος, δέρµα. —. Verum est γρίντις, βνρσεύς.

$. 5. De digamma. B7

ἁάβίορ apud Alemanem. Jam semsim litera Graecis au
ribus male somaus abjici ceepta est et primum quidem in
medius vocibus , ifa ut jam in Hieronis galea Al scriptum
5t et in Amphictyonico decreto a. 400 seripto ne in
fronte quidem vocabulorum .servefur. . Aliquanto diutius
apud Lacomes potissimum et cogmatos Italietas atque Cre:
tenes haesit, id quod maxime apparet e tabulis Hera-
eeensibus quarto saeculo exeumte exaratis. ^ Sed hic ne-
que in media voce usquam conspicitur excepto composito
Follow (contra ᾿Ερακλείδας à κλέορο acl et adeo πεν-
ταέτηρίς a P*rog, ut ibidem seriptum est) et iu nonnullis
stirpibus digamma initiale evanuit, quanquam e contrario
in & et derivatis pleonastice additur.

. Apud eosdem, qui severiore Doride utumtur, Laco-
πες, Cretenses , Tialiotas, praeterea Pamphylios et rarius
pud Árgivos atque Syrecusenos saepe anfiquum digamma
in 2 abiit. Reliquorum enim praeter Lacones haec exem-
pl habemus. -

Cretensium : diues λαΐῤα apud Hesyehirm ;
Βλισσήν scholiasta Homerico teste a Cretibus sui temporis
pronuntiabatur , Ἀαναξίβουλος .et Ἠοινόβιος sunt in recen-
übus titulis post nostram aeram scriptis. Praeterea 3
pleonastice additum est im glossis Hesychianis ῥαλικιώτας
et βασκαρίζειν. ,

Italiotarum est βάννας, Tarentinorum Berlepnáorag
et γραιβία apad. Hesychium.

Pamphyliorum ἀβέλιος» qafog, ὀρούβω, Pergaeo-
rum αἰβετός Heraelide et Hesychio auctoribus.

AÁrgiverum ofea apud Hesychium.

Syracusanorum ἔβασον et ὀλβαχδῖον pluribus te-
slantibus. Jam vero duplex de his opinio concipi potest,
aut literam 9 sono nihil mutato obsoleti. digamma vicem
suscepisse, aut vere digamma etiam pronuntiatione in β
mutatum esse. llam, qui nuper de ea re loquuti. sunt,
omnes amplecti videntur; nobis haec magis probatur.
Ápud Lesbios simili modo digamma ante initiale o in £,
post voeales in v mutari vidunus, eamque mutationem

58 Φ: δ.. De digamma.

non ortbograplücam eed dialecti fuisse. demonstrare stu-
duimus.:. Quee si recte. judicavimüs, mom aliter de hac
Doriinsium mutatiohe judicandum est, qui οὖν sone non
mutato signum femere mutaverint, mon. niagis intellipitur.
Praeterea eur (oc sembenent, wbi Lesbiü αὖωρ, nisi im
' ter premuntiefionem infezesset?. Neque doctissimi gram-
metici , Herodsanus:et Heraclides (vid. not. 7) eompertum
habehant;; illud 8.digemmi vicarium aliter premuntur
quam vulgasem litere. — Et videtur idem gleesographws
ut diversas. ejusdem vocis scripturas eommemorasse fj- -
ράνθεµον οἱ Foparücuor , Σραιβία et γραιβία. .

Que vero tempore eam mutationem faetam existime-
mus? Ab ltaliotis usque ad .quarium a. Chr. saeculum.
ipsum digammaa' scriptum. faisse comstat nec prius apud
Lacones οἱ Cretenses. ebsolevisse credimus. —' Proximis -
saeculis ütuli e&.Laconici (quanquam his mümns in hec
re: nti lieet, quia proprietetis: Laconieae omnino expertes -
sunt) et Cretici neque digamma neque vicariam literam -
8.exhibent. Haec saeculo demum post nostram. aersm in
, mominibus quibusdam propriis eonspicitur. Eodem fere
tempore grammatici vixerunt, qui de hoe Doriensium
more tradiderunt, Heraclides , Herodianus [εί Pamphilus,
unde Hesychius sua haee ommia:hausisse videtur, id quod |
semel apparet, vid. net. 8. Nam ad antiquiores gram-
maticos, ut ad Aristophanis glossas Laconitas, quibus
Pamphilus usus erat, num qua eorum referenda sint, in- -
eertissimum est. |
' — Accedit: disestum de recénti ejus wrutafionis origine
testimonium. — Seholiastes Homerieus (vid. noí. 23) suo
tempore a Cretibus Ἀλισσήν pronuntiari tradit. (quod quum
Eustathius. apud veteres se reperisse dicit, ipsum hunc
scholiasten intelligit). Qui quis fuerit et qua aetate vi-
xerit quanquam obscurum cst, atfamen vix ante secundum
post nostram aeram saeculum vixisse videtur. Strabo certe -
eundem loeum ᾿Ολισσήν vocavit, digammi vi per vocalem
o expressa, Crates Mallotes, Aristarehi adversarius, di-
. gammo omisso «4ισσήν» male enim apud Eustathimm bwic

$. 6. De x pro c. D9

Buoejv iribwites; —Compares Phrynichum; qui et ipee
mb M. Antonino floruit, in Aneedd. Bekk. p. 67, 15:
ὕρισχος, ὃ διαφθείροντες οἑ ἰδιώταυ βρίσχον καλοῦσε, unde
apparet, ea aetate adeo genuinum 9 initiale in plebis ore
ia f correptüm osse.

Quomodo autem conciliari potest, quod digamma no-
visimis ahte nóstram aeram saeculis obsolevisse et ab-
jeetum esse videtur; deinde paullulum mutato sono quasi
revise? Rem satis miram hac ratione explieaverim.
Post quartum saeculum rudior digammi sonus ab homini-
bus paullo elegantioribus, urbanis fort»sse omnibus, re-
spui coeptus erat; quare ne in Cretensium quidem pu-
bicis decretis, quanquam antiqui situs plenis, conspicitur.
Hieserat tamen apud rusticam plebem, sed paullo cressior
et durior. factus. — inde et grumnmatiei Hadrianese aetatis
popularium dialectorum cognitionem hauriebant (nullum
enim indicium adest, apud scriptorem aliquem illud 6
lectum esse praeter unicum óiferótov, quod e Dinolocho,
Epicharmi successore, affertur); imde etiam im linguam
Neo- Graecam digammi reliquiae quaedam perveneruut.

Sed ex quo tempore certus digammi usus labare coe-
pit, ita ut modo servaretur, modo abjiceretur, ut $t im
bli oris dubitatione, interdum etiam recens additum est.
lh in ΔΣ pro ἕξ ejusque derivatis apud Heracleenses,
deinde in }ἱστίαι et Forrog (nr. 8), si recte Hesychio usi
sumus, postremo in Laconico βαγός, Creticis βαλικεώτας
et βασκαρίζειν, ubi aut ipsum B simili ratione affixum est,
ant digamma, quod primo additum erat, postea in f
transiit.

De consonantibus.
8. 6.

De c pro c.
1) Inter consonantium mutationes eam primo loco
commemorandam ducimus, quae et omnibus Doriensibus
communis est et magis quam ulla alia Doridem a pleris-

00 De .eonsonantibus..

qae reliquis dialectis. distingust. : Et grammatici !) quidem
testantur,. haud raro apad Dboriehses x .pro vulparl ΄σ.κε-
perii; reliquis vero fentibus comparatis et τα, diligenter
perpensa accuratius praeaipexe dicet, antiquam: 7; eaepe
ab lonibus, Atticis, Lesbiis in c mutatum » pud Donen-
ses plerunque imunutatgm, teneri... — 6545
. * 2) Praecipue id. factum. videmus in mediis vocibus
ante sequens iota et fréquenüssime quidem in: verborum
persomis tertiis, quae vnlgo in' σι exeunt, vel singularis
vel pluralis;. ut φαχί pro. φησί». δίδῳτε, avnvovzs, τιθέντι,
quibus .de formis accuratima' disputabimns infra S. 35. 38
Cefermh .z in iis omnibus antiquum esse docet Boppius
Vergl. Gramm. S. 456 seqq.
: 4 8) Deinde τ servatur. in adjectivis. antiquitus im τιος
exeuntibus, qui mos quum a grammatieo πλούτιος,
ἐνιαύτιαρ, πλατίος pro πλούσιας; «.ἐνιαύσιος,: πλησίος
(ef. πλοῦτας. ἐνναυτός et ἄπλήτος) afferemte Laconibus tri-
buatur?), nme a reliquis quidem Doriensibus alienus est.
Nam, évievzin: Jegitar in deereto Ániphictyonuimn: nr. 1688
l. 4 (tontre κακενιαύσιος Mi decreto Gelensium. paullo τε”
centiore) ,. πλατίον Epich. 72, Theocr. V, 28. X, ὃ
idem cum. dertivatis πλατιάξω » πλατιασμός sadpius in Py-
thagoreorum , quae feruntur, scriptis, ut Stob. Flor. 1,
67. XLVIII, 62. XLIII, 93. LXV, 16. πλατίιη Epimenid.
vid. S. 44.

4) Non minus z servatur in substantivis, quae ab

1) Apollon. de synt. 50, 23. 5 γὰρ διάλεκτος (4ωρική) κατάπυκνος
ἐπὸ τὴν τοῦ € χρῆῇσιν, ztQoti, λέγοντ., φαντὲ, πέρυτι, t$, ἄλλα µυρία.
— Ann, Oxx. I, 147, 2], ubi Dorica afferuntur φατό, τίθητι,
φαντέ, λέχοντε, εἴκατε vel εἴκατιν, cf. Et. M. 300, 48, Gud. 213, 48.
67; Ann. Oxx. I, 351, 12. 21, ubi ποτέ et male τός (potius τεύς)
pro σός, cf. Et. M. 685, 25, Gud. 477, 32.

2) Et. M. 156, 16. οὗ γέγονε δὲ τὸ πλησίος παρὰ μέλλοντα. οἱ yàg
άκωνες «à παρὰ μἐλλοντα ti; t oU ερέπουνσν, ἆλλ ἀπὸ τοῦ € εἰς τὸ 0'
ἐνιαυτός, ἐνιαύσιος, ἐνιαύτιος λέγουσιν ὑπόμνησιν δόντες τοῦ προτέρου t'
πλοῦτος, Ππλούτιος, «πλούσιος (leg. πλούσιος, πλούτιος), «εὸ δὲ απλησίος

feris (potius πλαείος) λέγονσιν, ὥςτε οὗ. παρὼ μέλλοντα.

$. 6. De pro c. 61

origime adjectiva sunt. Ejus generis est mensis nomeg
"orapíriog (a Dorico genitivo ᾿4ρτάμεος, vid. S..91) ia
Cret. 8062. sive ᾿4ρτεμίτος, ut est in Coreyr, 1845 et
multis Sieulis apud Torremuz. XV, 10 seqq., .et pro-
moniorii Artemieii appellatio Dorica ᾿{ρταμίιον Lysistr.
1251 vel ᾿4ρτεμίιον, qua forma. usus est Phüligtus- ἴσως
4ωρικῶς .secundum Stephaneum de urbb.; postremo .4ρ.
*qdérov, Dianae fanum, in Acrene? titalo Goettlingi nr: 8;
ubi promiscue «ρτεμίσιον vocatur, nescio am ejus, qui
deseripsit, errore. Deinde Stephanus Byzanfies: 2 oo-
διετία vocat Laeonicae oppidum . eamque .fayniatw: apud
Thueydidem IV, 33 reperisse videtur, nbi^n«me 'fgpo-
δισία legitur, ut ᾿ 6«φροδισίας apud Pausenixm:- 1, 22, 9
et eundem Stephanum in iis, quee proxime sintebedunt,
Mulieria nomem ᾿4φροδαία ρτο'.4φοδιία iu: € yrenaieo
titnlo breviore: restituendum videtur; .'4gpodugíe est in
Herm. 1211, ᾿4«φροδίσων, Veneris templum, Aer. 3.
Eadem Doridis proprietas spectatur in nominibus
gentilibus, Selinuntis inco]ae se. ipsi appellabant Σελινούν-
το, ut est,in nummis, .vid. Mionn. Béscr..1- pe 286,
non Σελινούσιου. quam nominis formamr eum sakera illa
commemorat Stephanus ; Opuntis Locricae incolae in num-
mis et C. I. 1752 audiunt ᾿Οποῦντιοι, non "Onoeícios quà
de forma vid. Steph. Byz. et. Eustath. 277, 12; Siduntis,
Corinthii vici, incolae Stephamo teste Xdoivues appella-
bantar, Oenuntis Laconieae. Οἐνούντιον , P yxuntis. in. Magna
Graecia Συξούντιοι, Olontis Cretieae ᾿Ολούνειον secundum
Stephanum , rectius ᾿Ολόντιοι in. Cret. 2554, ete. "Subinde
Stephanus duplices formas affert, ut OA4o/vnuo et iiov-
σι vel Φλιασιοε, Ῥαμαθούντιοι et Ῥαμαθούσιου m Lago-
nieà, Σελενούντιου et δελωρύσιος; quarum priores. apnd
ipsos incolas Doricos im usu fuisse certum. habemus; :
3) Tum huc pertinent numeralia ordinalia. cum ἕκα--
τον composita , ut διακάτιοε, τριακάτιοι pro διακόσὶοἳ.' τρια.
αόσιοι etc., de quibus infra accuratius exponenims 8. 34.
Sed jam hic monere placet, primum in altera fabularum
Heracleensium vulgares formas Doricis. intermixtas. esse,

62 | De: consonantibus.
pestea in esanibus- tubes ,. qui. tertium. saeculum non su
perant,. solas regnare.
.. .6)! Gonsentsmeum esíá eubstaniva abstracta . dn. ίσια,
quorum c e.r-nàtum est, .nt in Áttiea lingua haud tero
z. retient, vid. Lóbeek...ad Phrysm. p. 00, ita Doriensi-
bus semper in.zwx exire... Tale: est o dvuvarío, qua Di-
nolóchus;fleulus daas esit seenndum Ann. Bekk." 345, 28,
thlei.Fi4o8vríe, $uéDvsih, vid. S. 5,.8, deine eic
pre cvet/s apud ;Archytama.Stob. Flor. I, 18. mieosextie
Rd Diedégenem Pythàgoreuss. ibid. XLV, 62. .; Hine
satia. utellzgitur, | Spartanorum sematum. nón ab. ipsis 7*-
ρουσίαν eppallitam e85e, quae vOX a j6ooW, έβρατρς. *
eceátdit , juare Doriép ;eam γεροντία somare oportet. Ea
fornia. lopitur. apud :'Xenophonteia 3), sed : do sensu ,.ut mu.
nus..senaforis Spartagi sigmificet, deinde i» cerrupsisilmis
Hesyehiâ glossis ) , unde. boc λα... posee videtar, e eiim
— — :15* 2T .

3) σος h/àe- tep. Lacs ρα 1 dar γὰρ τῷ loue "ob βίου τη
μρίδυν τῆς αν "tgaco eic" elner μηδὲ ἐν ré Tier dpititioDos cy
μαλόκαγφθ ἂν νο bid. Xx, 8. ααλοὶ uw 9g xa oh yepmxól (Gyms)
AU οὗτας piv σωχκάτων ciaiv* ὁ δὲ magi Tja γεροντίας ἀγὼν ψυχῶν ἀἄγα'
θῶν κρίῶν, φαρύχει Exscripsit, priorem locum Nicolaus. Damascenus
apud Stob. Flor. XL, 4l. x ίσις 'δὲ ταῖς γερονείοις ἐπὶ τῷ τέρµατι
τοῦ βίου. προς rj Octa, τοῖς τε: EJ q κακῶς ζήσασεν; sed corruptum
exemplum oti óculis habuisse viletur;' nam etiamsi réponas "is
figorriox , Bohcitinum sensum desidprabis. ᾽- (er

r.4) Hesyeh): (ερούθνον, 'τὸ voi ἐψείροις ποαωτὰ yipac difopever. —
—28 qegovtim, , «ἦν γὰρ. eXopqua yspvrae; — Τόρυς, ἐπὶ. : μὲν τοῦ
ὀντύμῃη;: cand quo δὲ γάρονεας ἀριρτῆᾳς. γέρας γὰρ ἡ ue. dpi δὲ τῆς
ἡλικίας ' e 7 ov. Nunc haec scribuntur ut tres glossae continuae,
elplietigo ordine turbato , quum antecedat γέροντες, sequatur γίέρρα
(Sl "énili corrigendum). At' si mediam glossam ejicias, reliqua
cóliéérere apparet &t. e:scholio ad: Il. 3, 259 hausta, eed paullulum
mutilata:esse. ::(Glosss; ista inepte · inaulcata esi e scquentibus, ubi
legituraiprowrlo, qsoorcie. naga «docs xa «{ακεδαέμονίοις καὶ Κρησῦ,

qgae , jam in; hunc fere modum refingepda esse arbitramur: , geguzrio

7 yrgovria ή “βουλὴ παρὰ «4άκωσι΄ xoi Κρηοίν. ἦν γὰρ σύστηµα γερόν-
των. "Quid sibi velit glossa ytgodxvc., ob δήµάρχοι Λαρὰ «4άκωσι,
Bon'üsseqdof. 'Quod correxerunt Ῥεῥωβάνται vel ideo falsum est,
quod" senatores rion: erant: demarehi. .

$. 6. Des proc 68

ipsum senatum epud Lacemeset Coetes Τερονείαν vocatum
606. Sedi quum im iwmdem glossis γερῶὰ et γερωνία. ut
aliae ejusdem vecis formme afferantur. quumque Athenien-
sium sematus a praecone Laconico im Aristophamis Lwei-
strata v. 080 γερωχία appelletur, plerique Hustero prae-
eunte pro variis.istis formie γερωία sive γερωῖα restituen-
dum censuerunt (cf. Giese p. 317), quod e γερουσία iis-
dem Leconicis sutationibus factum esset, quibus µώα sive
μώά e μοῦσα. - Nosmet non credimus, quia yebovo/a vel
γέρωσία a genuimnw Doride alienissimum est. Potius aliis
quibusdzm Hesychii glossis comparatis *), rente apud Ari-
Wbphamem γερωχία seribi idque ipeum Hesychio redden-
, dum esse arbitramur, ita ut 7ερονεία α Laconibue etiam
yepoxio vocata sit i. e. yepovyla, ut apud Messenios (vid.
Suid. s. v. τιμοῦχος et Eníxovgoc), Naueratitas et Mas-
slienses egmmus wmapistratus τιμοῦχόν erant. — . Ceterum
reentiores tituli etiam in talibus σ habent, ut εὐεργεσία
Calaur. 1188, Rhod. 2025, b, ἐκκλησία ab ἔκνλητορ in
Chil. 1567, Delph. 67 R. et ..ρ in decreto Lacouico
Thucyd. V, 67.

7) Raro abstracta -- in v spud Dores. exe
eant, quae vulgo i in σι. Jta δώτις rn titule Amphietye-
πἱο nr. 1688 pro ὅόσις esse: videtur ef. Hesych. δῶτες,
δώρ, φέρνη: «Ῥοινάρυτος, οὐήρυσις Hesychio restitui-
mus 8.5, 85 ὑποφαύτιὲεςρ, qued Pind. P. 1I, 76 Boech-
hius e conjectura dedit, valde dubium est. Olim omnia
hec substantiva τ habuisse et Sanscrita lingua docet et
aliae quaedam reliquiae. i iu reliquis dialectis uf φἄτις, pi;
τις, mioréQ, ἅμπωτιρ pro ἀναπωφις. Plerumque Dores
eum reliquis Graecis terminationem σις communem habent,

Postremo hae singulae voees accedunt, quae anti-
quum τ ante sequens iota servarunt: Fíxar:, Peisat
βείκατε, εἔκαςι pro ἐεἴκοσε, ita tamen ut in titulis ter-

4 .

ϐ) Hesych. 7ηφουχίεαι ; ὑπὸ γήρως ὀχεῖται 9 γέρας τῆς ἀρχῆς ἔχε
"€ γηρωπίζατα», γερονεεύετω leg. γερωχίζεταε, uti et in priore γερον- ΄
χῦται Scribendum videtur.

64 De. consonantibus.

tium saeculum non superantibus vulgaria forma reperiatur,
vid.. infr. &. 34 (cf. Sanscr. vincaáti, Lat. viginti,
Goth. tváitigjus); πέρυτες vel πέρυτε 9),. hoc in Pe-
riendri epistola Diog. L. 1, 90, pro πέρυσι qnod adver
bium e πρό et Frog, factum videtur (Sanser. parut);
ποπέ vel Cretice νο pré πρὸς vid. $. 43 (Bonner
prac). 270a ais.
:Sy Ante alias vocalns. in. mediis vocabelia t congpi-
| eitur in. IovteÓov vel Horde pro- ITosciociv ,. quanquam
ne Ποσειδάν quidem a Doride alienum est^ vid. infr. 8. 31;

deinde in abristo £x ez 0x... siio. (quod ipsum e πι-πετο

natüin ; antiquum esse prodit), &t' ἐκπέτωντι Heracl. I, 72.
126. pro ἀππέαωσι, Pind. OL. VIA, 69. πεναῖοος, P... V, 90
nerov:tege VIII, 86 ἁμπετές, Ol... VIIL, 38 .sagevov. pro
«aréírasow,' kem Archytae. apud Porphyr. in Ptolem.

MHaxm.' p. 236 (Hertenst. . Ῥ. 41) restituas: πλαγὼν δὲ ἔφαν

γίνεσθὰν, ónxq ve. φερόµεναρ Απαντιαξανία ἀλλάλοες —
ne μὲκ étc. pte ἀλλάλοις᾽ σύμπετητὰ μέν.

i: Raro Dorieum z pro. σ est in fronte vbeum. qu m
pronomine secundae personae τύ, zo/, τέ (vid. infr. 8. 99),

ubi z e aumma antiquitate. ttaditum esse et Latina et τε-

liquae ,cognatae linguae ostendunt. Praeterea antiques.
Doriensés. τὔκον dixisse pro οὔκον (sicuti Thebami. fece--

runt, vid. L. I 8. 36, 2), concludo e Syracusarum parte

modo. 7T»x7. modo Συκῆ ο 7), quae mihi a ficu Πο-

* .
TTE ^ n s

----

6j Pe nu "Theogn. Oxx. i, 161, 33 et. 163, 18 (Ann. Bekk.

1347. 1318), de zigvr Apoll. de synt. 50, 23, vid. not. 1.

"y Ea Σοκῇ vocatur a Thucyd. VI, 98 (ubi cod. F. Τοκή) e

Σκή. a Stephano Byz., qui tinus accurate Συ) Λλησίόν Σνρακου-

σῶνῃ. apud. Diodorum XI, 68 pro vulgato «Τύχη libri praebent.
Tróxy , unde restituas. Τυκή. Livii XXIV, c..21 antiquissimi libri

Ticam et. Thicam pro Tycham habere videntur. Contra Τύχη

vocatur a Stephano Byz. πόλις Σικελίας πλησίον Συρακουσῶν, eamque

nominis formam maxime confirmare videtur Cicer. Verr. II, 4, 53:

»tertiá. est -ürbs, ,.quae. quod in ea parte Fortunae fanum antiquum

fuit, ' Tycha nominata .est.«.- At, aut Ciceronem de appellationis

origine errare, aut ipsos Siculos mala etymologia deceptos nomi-

4

$. 6. De τ pro c. 65

men aetepisse videtur, ut oppidum Jvxaí sive Συκή e
regione Byzantii seeundum Stephanum s. v., cf. Lobeck.
Paral. p..315 seqq. Ipsae, tamen tabulae Heracleenses
συχία habent I, 124. Ceterum σῦκον sive τῦκον et ficus
ΒΙΟ an ex antiquissima forma cz/'xo» deducenda sint. -
Contra apud "Theocritum I, 3. 14. 16, VI, 9, VIII, 4,
XI, 38 male in pejoribus libris per hyperdorismum τυ-
(edu pro συρίζω scriptum est; nec minus male gramma-
üeus in Ann. Oxx. III, 268 Herodiano, si diis placet,
auctore ut Doricum affert τηµεῖον, quum et in Doricis
fontibus omnibus σᾶμα etc. legatur et adeo in titulo Boeo-
üco 1569, a. III ἄσαμος. Idem ineptus homuncio Dori-
eum sibi finxit ἀποίτωμεν pro ἀποίσωμεν, et similia decreti
in Timotheum artifex κιτάριτιν pro κιθάρισιν et ἐπαναγκά-
τα pro ἐπαναγκάσαι, nisi praestat κιθάριξιν e parte libro-
rum et ἐπαναγκάξαι e conjectura rescribere.

Satis comprobatum est, quod supra praecepimus, a
oribus non esse c in τ mutatum, sed antiquum x reten-
tum. Et in conjugatione quidem et praepositione ποτί
laec proprietas perduravit, quamdiu Dorica dialectus ali-
quatenus pura servata est, etiam primorum imperatorum
lempore; in reliquis inde a quarti saeculi exitu vulgares
formae magis magisque probabantur.

10) Contraria mutatione antiquum τ΄ apud Dorienses
in c abisse videri potest in σάµερον, σᾶτες ϐ) pro Atticis

his formam paullulum immutasse et fortasse ea ipsa de causa For-
nae aedem in ea parte exstruxisse certum habeo. | Nam e Τύχα
neque Τύκα fieri poterat et multo minus Zvxa.

8) σάµερον Doricum vocatur Et. G. 499, 18 et Greg. C. 183,
Tarentinum apud Hesychium. .— Et. M. 711, 44. σῆτες λέγονσιν oi
Ἴωνες τὸ ἐπ ἔτους. «{ωριεῖς μὲν σᾶτις σφόδρα σύνηθες ἔχουσι τὸ ὄνομα *
Αττικοὶ δὲ µεταβαλόντες TÓ ὅ εἰς t ὡς σεὔτλόν τεῖτλον τῆτες λέγουσιν"
ὔθεν άωρνεῖς μὲν σοτίνονς λέγουσιν, "Αττικοὶ δὲ εητίνους.. cf, Toup ad
Scholl. Theocr. ΙΧ, 31. — Hesych. certi; (leg. σᾶτες) τὸ ἐπ᾽
lrove* 4ωριῖς, deinde σατός, ἐπ ἔτος, et 8. V. τῆτε - οἱ δὲ 4ωριεῖς
δατέ, ὅθεν σατανίους πύρὀυς, quae item leguntur in Scholl. Arist.
Nub. 620.

II. | $

66 De censonantibus.

τήµερονο tzttg, quae recte e τὸ ἦμαρ, τὸ ἔθορ faeta pu-
taveris. At haec non reperiuntur niei in stricto Áttieismo
vid. Piers. ad Moer. p. 364, quum cultior Átthis cum
reliquis dialectis σήµερον et σῆτες praeferat, et quum ese
voces demonstrativum continere videantur, antiquissima
lingua in demonstrativorum stirpe non solum c, sed etiam
σ habet, cf. Bopp. Vergil. Gramm. $. 345. Ceterum σᾶ-
µερο» legitur in Eupolidis Helotibus Ath. III, 138. f.,
apud Pindarum et Theocritum , σᾶτες in decreto Gelen-
sium. De Megarico oa pro τίνα infra videbimus 8. 33.

g. 7.
Be 0 à Laconibus in c mutato.

1) 6 a Laconibus in o mutati et grammatici testes
sunt!) et multa exempla reperiuntur. Primum apud Al
emanem haec sünt: σαλασσοµέδοισαν fr. 39 W. pro θα-
λασσοµέδουσαν, σάλεσσιν 64 (66) pro θάλεσιν, σάλλει et

ἔσηκε 59 (24), et quae Sehneidewinus nunc e libris re-
stituit Σεράπνας 2 (2) et παρσένοις 7 (1); deinde in frag-
mento apud Apoll. de synt. p. 335, quod Alemani vin-
dieavimus (vid. 8. 4 not. 5) ᾿4σαναίά, postremo in He-
sychii glossa '4oevalov πόλιν' τὰς ᾿ ἀφίδνας (uti Palmerius
correxit pro ᾿4σανέων — φνίδας), quam C. O. Muelle
rus Dor. I p. 439 bene ad Alcmanis hymnum in Dioscu-
ros retulit. Saepe tamen ita ut nulla discriminis causa
appareat, 5 retentum legitur, ut in θίασος, παρθενικαί,
ἄνθος, θεοῖσιν etc. |

" In Aristophanis Lysistrata Laconica ejus generis
multa leguntur: σέλει 1080, σέτω 1081, σηροκτόνε 1262,
-σιγήν 1004, σιὀς et.ov& pro θεός et θεά saepe, «ἀγασύς

1) Apoll de synt. p. 39, 3. oi μὲν ἄλλοι {ωριεῖς εηροῖσι τὸ 8;
««άκωνες δὲ xai εἰς 0 µιεταβάλλουσι. — — Ann. Oxx I, 197, 7. «ά.
κωνες τὸ O µόνον εἷς ὅ ερέπουσιν, εἰ μὴ ἡ ἑξῆς συλλαβὴ ἄρχοιτο ἀπὶ
τοῦ d συµός, σάλλω, cg. — 3. Gr. 343, b, Gr. C. 999, Leid
634 minus recte hanc mutationem Doricam appellant οἱ exemplun
addunt σεός (potius ow).

-—

6. 7. De $ a Laconibus in c mutato. — 67

1301, ᾿4σάνα, ᾿ 4σᾶναι, 4σαναῖοι s1epe, µυσίδδω, uvatta:
1076. 981 pro µυθίζω et µνθίσαι, o»; ἆλσοιμε, ἑλσών
100. 118. 1081, κνρσάνιος 983. 1248 pro σκυρθάνεος 2),
090a 9900, παρσένε 1263. 12725). in alii, quanquam
nullum discrimen apparet, ó retinetur, ut θείκελοι 1252,
θάγοντας 1256, 704 1271, πεπόνθαµες 908, Καρινθία 91 etc.
neque raro im illis ipsis hbri, etiam Ravennas, variam
lectionem cum 6 praebent.

Apnd Thucydidem i in decreto Laconico V, 7 est τώ
0:0) σύµατος i.e. τοῦ θεοῦ θύματος, neque ὃ apparet prae-
terquam in voce ἀμοθεί, quam nunc a suspicione vindicat
Theogn. Oxx. II, 165, 6, qui adverbia in Θει exeuntia
commemorat ἀμοθεί et ἀἆμοχθαί. — Saepissime comme-
moratur Laconica jurandi formula ναὶ vo σιώ i. e. Θεώ,
Dioseuros 4), ab Aristotele laudandi formula σεῖος ἀνήρ 5).

In recentissimis titulis Laconicis frequentantur nomina
propria Zesóéxrac 1241. 1244, Σεµήδης 1261, .Xeinounog
12441. 1245, AXeiremoc 1239. 1241 etc. pro Θδοδένταςι Duo

2) cf. Phot. Lex. Κυρσάνια τοὺς κειραχέδαους '..4ἄνωνες εἰ Κυρ-
σάνια, «ἄάκωνες τὰ µειράχια, tum σπνρθάνια, τοὺς ἀφήβοις οἱ ««ά.
αωνες. — Hesych. Κυρσανίας, «4ακωνικῆς. — Κυρσάννου, τοὺς
µειρακίσκους υὕτως ἔλεγον — K υρσίον (leg. Κυρσάνιον), μειράκιον. -
- Σκυρθαλ.ᾶς, Θιόφραστος τοὺς ἐφήβους οὕτω φησὶ καλεῖσθαν,
ἀωνύσιος δὲ τοὺς µείρακας.. -- Ζκυρθάλιος, νεανίσχος. --’Σκνρ-
Φάλια, μειράκια, ἔφηβοι. Restituas σχυρθάνια et org Bri: Prae-
terea de χυρσάνιος vid. Scholl. Lys. 988.

3) Omisimus ἤνσει 1268, quod pro ᾖνθει dictum piant, imme-
mores, Laconicam dialectum potius ἆνση postulare. Quum praeterea
πε verbum quidem ἀνθέω loco satis conveniat et quum scholiasta

explicet. πολὺς δὲ ἀφρὸς ἦν περὶ τὸ στόμα, nescio an ᾖνσεν ex ἂν na-
um et ἧς reponendum sit.

4) Arist. Lys. 81 cum scholl. et saepius, Pax 214, - Xenoph.
Anab. VI, 6, 34, Hellen. IV, 4, 16, Plut. Apophth. Lac. p.189. F,
208. E, 233. B, 235. D. E, 241. C, cf. Gr. C. 299, ubi male νὴ
té σεώ. Minus accurate Eustath. 92, 28. eam formulam Doricam
dicit,

$) Aristot. Eth. ad Nicom. VII c. l. oi «4άκωνες εἰώθασι προς-
αγορεύειν, ὅταν ἀγασθῶσι σφόδρα tov, σεῖος ἀνήρ, cf. Plat. Menex.
p. 99. D, ubi appellatio θεῖος ἀνήρ Laconica vocatur.

5*

68 ^ De consonantibus.

δέκτας ete., deinde Σήριππος pro Θήριππος 1260. Contra
in titulis antiquioribus nullum ejus mutationis vestigium ;
potius in antiquo Leakiano nr. 71, ceterum proprietatis
Laconicae non experti, ἀνέθεκε 1. e. ἀνέθηκε et ' 0avaia
certa sunt.

2) Postremo et alii grammatici exempla afferunt συ-
Móv, GGlÀe , Gig , σάλασσα 9), et Hesychius multa, quae
omnia fere collegit Valckenarius ad Adon. p. 277 seqq.
Nos ea tantummodo afferemus, quae paullo certiora vi-
dentur :

σαλία» πλέγμα καλάθῳ ὅμοιον, ὃ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς qo-
οοῦσιν αἱ «4άκαιναι οἱ δὲ θολίαν.

ἐσάμοθα (ut corrigo pro ἔσαμεν, vid. 8. 42), ἔθεω-
ροῦμεν «4άκωνες et σαωμένη (corrigo σαµένα, Φεωμένη)
θεωροῦσα.

σαμινά» θαμινά, συνεχῶς «4άκωνες.

gir», θεῖν' «4άκωνες. : Quae si integra essent, eo
dem pertineret 05, τρέχει. — Át infinitivum a θέω Laconice
σέην sonare oportebat, quod quominus reponamus, alis
suspicio nos retinet, vid. infr. nr. 3. Nec o; pro 96
esse potest, vid. S. 20, 10, quare τρέχε scripserim.

σερμοέἑ» θερµοί. -

σῆνα, θυσία «4ἀκωνες, quod nobis e σοΐνα i. e.
θοίνη corruptum videtur.

σηρίον» O5giov.

σίαρ, 9íacog* «{άκωνες cf. S. 9, 4.

σίγε (cod. σέγη), €iyyave^ «4άκωνες.

σιόρ, θεός" «4άκωνες et σιοκὀρος, νεωκόρος, θΘε0-
xógog, θεραπευτής θεών, unde nou diversa videtur glossa

Photii σιωκόµος (cod. σιωκολλος) vweoxópog' Enos.

Intelhgo Eupolidis Helotes.

6) De σιός adde Athen. VIII, 362. E, Choerob. Oxx. II, 260,
15, qui accurate διὰ τοῦ τ scribi jubet, Et. M. 714, 29 et corrupte
Et. Gud. 501, 9. Minus accurate Eustath. 631, 42 σι Pelopon-
nesiacum dicit et 1702, 1 Doricum. — Doricum vocatur σᾳλασσα
in Etym. Par. apud intt. Gr. C. p. 300.

— ⸗——

$. 7. De 9 a Laconibus in c mutato. . 69

παρσουλακέρ (cod. παρσουλάκηρ), τὸν ερίβωνα, ὅταν
Ἰένηται ὡς θύλακος. tem pro σύλαιον, θύλακον corri-
gunt σύλακος. Malim συλλέον 1. e. θυλλίον a 00g;
nun σύλλερ, θύλακος perperam a Valckenario tentatum
est, vid. intt. ad Hesych. et Toup. Emendd. ad Suid.
m' p. 99, et maxime Arcad. p. 30, 12 θυλλὶς ὁ θύλακος.

ἀκκαλανσέρ, αχανθυλλὶς παρὰ {ακωσιν pro ἄκα-
ἰωθίς.

ἀπαλασίξαι, ὀμόσαι” «Ιάκωνες, quod Hermga bene
restituit pro ἁπαλοῖξαι comparata glossa ἀτταλασίξαι, ὁμό-
0, Laconicum verbum ab αληθής deducens.

ἐξέσας (Hemst. ἔξεσα Ἰ), ἔξωθεν ' «4άκωνες.

κάβασοε, κατάβηθι᾽ «Ίάκωνες et ἄττασι (cod. erza-
ole), ἀνάστηθιε, insigne Laconicae proprietatis specimen,
vid. S. 13, 4.

uocat , 0 ὑπὸ τοῦ βοᾶν τρεφόμενος et µουσίδδει, λα-
lá pro μύθαξ;, µυθίξει. Laconica haec esse satis apparet.

πάσσόρ (cod. xacov), πάθος «{άκωνες.

πισάκνα, πιθάκνη.

πίσορ, πίβος ' άακωιες.

Postremo loco ea enumeramus, in quibus. 2$, quod
Lacones mutarunt, e τ et spiritu aspero coaluit:

κασάνεις, ανύεις᾽ «Ίάκωνες, uti Lobeckius Parall.
p. 80 corruptum κασαρνεῖς bene correxit, i. e. καθάνεις
ab όνω», &vo. De spiritu vid. δ. 4, 3.

κασέα, xaO(dpa, corrige cum Stephano κασέλα vel
potius. κασέλλα cf. £1a,'xe8t0pa* «{άκωνε. Hinc de-
ecendit κασελᾶσαι (ut corrigimns codicis scripturam κασε-
λατιαν), καθίσαν {άκωνες.

κασεύδει (cod. κασεύρει), κοιμᾶταν.

κασέρηνον, κάθελε' “{άνωνες, pro quo Koenius re-
stituit «xocatonov i. e. καθαίρησον (2).

xacces, κάθες fortasse e κασίει vel potius κασίη i.
e. καθίει corruptum.

3) Laconibus hane mutationem propriam neque re-
liquis Doriensibus communem fuisse, Apollonius !) veris-
sime tradere videtur; suspectissima enim sunt, quae ejus

70 07 De consonantibus.

vestigia apud Cretenses reperire sibi visi sunt. Primum
im corruptissimo titulo nr. 2554 |. 185 Valckenario prae-
eunte pro τὼς ἀλλοσιως legi jubent τὼς ἄλλως σιώς, ubi,
quum de Cretico θιός constet, corrigere malumus ox
ἄλλως Θιώς. Deinde hue traxerunt Hesychianam glossam
csivos , Θεῖναι Κρῆτει, At Cretes certe σέµεν dixissent
i. e. θέµενο vid. S. 38. Praeterea et haec glossa et ante-
cedens, ipsa paullulum suspecta, σεῖν, θεῖν' «{άκωνες» οἵ-
dinem alphabeticum turbant, quum sequantur oéiug, 25-
θονίη ete. Quare valde vereor ne istae male sint segre
gatae ex una hae: σεῖαι, θεῖαι «άκωνες, Κρῆτες db θὲ-
ναι. De Cretieo θεῖνορ pro θεῖος vid. S. 11, 11. Extra
Doricam dialectum , ut inania commenta omittamus, uni-
cum hujus mntationis exemplum reperitur in glossa He-
sychiana: σαρµοί, θερμοί Καρύστιου.
Jam vero, quum ne apud Tarentinos quidem et He-
racleenses, Spartanorum colonos, levissimum ejus mut
fionis vestigium reperiatur, apparet, eam non omni tem-
pore apud Lacones viguisse, sed post coloniam "Tarentum
deductam, haud multo ante Alcmanem inyaluisse. Adeo
post Alemanem ab ipsis Laconibus 6 scriptum esse, an
tiquus titulus Leakianus evincit. —
. Ceterum mutatio illa certis. quibusdam legibus non
videtur circumscripta fuisse. Mutatur 9 in fronte voce

bulorum, mutatur inter vocales, mwutatur post λ et o ut -

ἐλσών, ὁρσά, mutatur adeo, quum e tenui.et aspero con
flatum est, mutatur et in radicibus et in terminationibes.

Itaque credideris, nunquam servatum esse, misi caeopbo- |
nia obesset. Et tradit doctus quidam grammaticus !), eam.

mutationem non admissam esse, si sequens syllaba a 6
ineiperet, cui regulae exemplum adversans reperitur nul-
lum. Non magis credo, Lacones pro έσθος, quod in
Lysistrata v. 1096 legitur, ἔσσος dixisse, vel pro ἄθροος
quod Hesychius Laconicum dicit, ἄσροος, quia literarum
og conjunctio ab omnibus Graecis respuitür. Retinuerint

etiam post », ut XoguwOía et πεπόνθαµες apud. Aristopha-

nem sunt. Sed num ἔθι, θάγοντας et alia apud eundem,

- — .-

— -

$ 8. Dec a Laconibus in o mutato. 71

Laconieum ϱορθαγορίσκος apud Hesychium etc. contra
dilectum peccent necne, haud facile affirmavera.

Contraria mutatione teste Strabone XIII p.912 (unde
hausit Eustath. 34, 29) Rhodii ἐρυθίβη dixerunt pro égv-
σίβη et inde Apollinem ᾿Ερυθίβιον appellarunt.

8. 8.
λος c & Laconibus in o9 mutato.

1) Lacones saepe o, in exitu potissimum vocabulo-
rum, in o mutasse grammatici ne verbo quidem comme-
morant, quanquam de simil Eleorum et Eretriensium
more satis frequenter testati. Ives tamen certissima est,
quanquam ea mutatio neque in titulis Laconicis usquam
reperitur (contra αὐτός in Leakiano nr. τα), neque apud
Alemanem neque in L yeistrata praeter unieum exemplum
v. 088 παλαιόρ vel potius παλεύρ, nmt restituit Dindor-
fius !), ef. Hesych. παλαιόρ, uogóc. Contra multa exem-
pa ab Hesychio tradita sunt, quormm quae certiora et
graviora videntur, jam apponemus :

2) Nominativus primae declinationis eam muíationem
in his exemplis patitur : :

ἐπιγελαστάρ, ὃ καταγελῶν «4άκωνες pro ἐπεγελαστής.

καλλίαρ, πιθηκὸς παρὰ «Ιάκωσιν pro καλλίας, de quo
vid. Suid. et Hellad. Chrestom.

Nominativus declinationis secundae in his:
ἀδελφιόρ (sic corrigo ἀδελιφήρ), ἀδελφός' «{άκωνες.
ἀκκόρ» αἀσκός' «{άνωνες.

Bovayóg, ἀγελάρχης» ὃ τῆς sertim ἄρχων παῖς' «4ά-
Xüve.

γὦνορ» γωνία” «{άκωνες.

δαιδώχορ (cod. δαδώχωρ)., λυχνία pro δᾳδοῦχος vid.
$. 25, 3. d.

Ι) vid. Dind. Praef, Poett. Scen. ad Eur. El. 497 et adde
Theogn. Oxx. II, 60, 3, ubi inter nomina in Ato; commemoratur
παλιὸς ὁ σκωπτης ' τίθεται δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ ἄφρονος.

72 De consonantibus.

κίττορ, κίστος .Íüxoveg, ut corrigo pro xírzeop,
κισσός vid. S. 13, 4.

πέλανορ, zerQayoÀxor* «{άκωνες.

πέσορ» πίθος᾽ «4άκωνερ.

σἑἐαρ (fort. σίαορ) Θίασος «{άκωνες.

σιὀρ, θες «{4άκωνες.

In nominativo singulari declinatiónis tertiae haec:
| yovàg, ujrQa* «4άκωνες pro γονάς.

ἀκκαλανσέρ, ἀκανθυλλίς «{4άκωνες pro ἀκαλανθίς.

ἅππερ, ὕσπληξ ««άκωνες pro ἄφεέσις 2).

δᾶριρ (cod. δάρειρϱ) τὸ ἀπὸ τοῦ μεγάλου δακτύλου ἐπὶ
τὰν μικρὸν διάστηµα cf. δἀριν, σπιθαμήν’ ᾿4ρκάδες. ᾿

συλλέρ, θύλακος pro θυλλίς et παρσουλακίρ vid. S.7,2.

τέρ, τίς" «{άκωνες (post τιτθή).

νέκυρ, νεκρὀς᾽ «4άκωνες pro νέκυς.

ἀβώρ», ἠώς «4άκωνες (vid. 8. 5, 5) et µιργάβωρ pro
µισγήως vid. infr. nr. 3. |

4ἰγλάῃρ» ὁ μμ. quod Laconiceum est pro
αἰγλήεις cf. 8. 20,

πὀρ, ποῦς samet.

ἀντιβολήρν στρωτὴρ μικρός «4άκωνες pro ἀντιβολεύς
vid. S. 30, 7.

nec minus in neutris, ubi c ad stirpem pertinet :
φούρκορ» ὀχύρωμα ef. φύρκος» τεῖχος et Lobeck.
Parall. p. 105.

ἀγλευκέρ, αυλός «{άκωνες, corrigas αηδές cf. ἀγλευ-

κής, ἀηδής.
et in nominativó plurali :

ξ ύγονερ (leg. ξύγωνερ e serie litterarum), τοὺς ἐρ-
γάτας βοῦς' «{άκωνεςρςᾳ et ζούγωνερ, βύες ἐργάται «4άκωνὲς
(cod. ζουιων ἐρβοεϱ) pro ζύγωνες.

φουλ/{δερ (leg. φουλλίδερ), παρθένων χόρος 4ωριεῖ

2) Valck. ad Adon. p. 287. C. pro ἀσπίς dictum putat novam
vocis significationem fingens. At si conferas glossam ógeow, ὕσπληγα
vix dubitabis, quin Laconica vocis ἄφεσις forma lateat, fortasse
ἀπείρ, vid. $. 9, 4.

/

,

$.8. De c a Laconibus in o mutato. — 73

pro φυλλίδερ i. e. rami frondosi, quos tenentes virgines

saltabant, aut flores (cf. Hesych.), sicuti saltatio quae-

dam ἄνθεμα vocabatur, vid. Athen. XIV, 629, e.
postremo in adverbiis :

ἀπαβοίδωρ, ἐκμελῶς' «4άκωνες, pro ἀπῳδών vid.
$. 9, 5.

Bíop, ἴσως, σχεδὀν 4άκωνες, vid. S. 5, 4.

ἔναρ, eig τρίτην «{άκωνες et ἐπέναρ; eg veragsmv:
"Laxaveg pro ἕνας, ἐπένας.

Vides nullas fere formas, quales quidem apud He.
syehium reperiri solent, istam sigma finalis mutationem
repudiare, — Quare non omnino inepte ille, ' qui decretum
in Timotheum finxit, eam ad taedium per quasvis formas
et easus quoque obliquos frequentavit.

J) Rarius in mediis vocabulis ante sequentem con-
sonantem in o abiit, quod etiam apud Eleos et Eretrien.
$$ faetum vidimus. "Talia sunt apud Hesychium:

novoraxog, Laconice pro πύστακος, πύσσακος 9).

μιργάβωρ, Avxógog* («4άνωνες) *) pro µισγήως. —

μιργώσαι, πηλῶσαι (legas µίργωσαε, πηλοῦσαι)' oi
αὐτοί pro µίσγουσαν..

µούρκορ, μύχος (corrige μῦσος) οἱ αὐτοί 1. e. Au-
xu, cf. μµύσκος, µίασµα, κῆδος, unde descendit ad-
jettivum µυσκρός , µυσχρός.

παρτάδες (ut recte Salm. pro παρτάδαι), ἄμπελοι

3 Hesych. πουρέακος, κρίκος σιδηροῦς τετρυπηµένος -- ᾧ χρῶν-
τα, πρὸς δεσμὸν συῶν. Πουστάκους ὡς ᾿Αριστοφάνης φηδὶν d» ἐξηγήσεν
4ακωνικῶν; ο. πύσσαχος (lego πύσσακος), ξύλον καμπύλον, τοῖς
µόσχοις περὶ τοὺς µυκτῆρας τοθέµενον, ὃ κωλύει θηλάξεν et compara
ὕσσακος, ὕστακος, ὕσταξ, παάσσοιλος κεράτινος, postremo πα σταξ, πάσ-
ὅαλος pro παάσσαξ Satis apparet diversas ejusdem vocis formas fuisse
πύσσακος et πύστακος et pro hoc Lacones πούσεακος et πούρτακος
dixisse, Itaque hoc pro πουρέακος restituimus

4) Verissime Salmasius addidit 4axvov«. — Laconicam enim dia-
lectum praeter c in ϱ mutatum produnt 4 insertum (vid. $. $, 5)
et e pro ov in uigyeco», vid. $. 20, 2. c.

74 " De consonantibus.

pro ποστώδες 5), quod aeqne. Laconicum esse verisimilli-
mum est. .

lidem tamen Lacones baud.raro σ sequenti conso-
nanti assimilarunt, ut βεττόν pro βεστόν vid. ἃ. 13, 4.
Quas leges sequuti unam alteramve mutationem praetule-
rint , latet. .

4) Ejusdem mutatienis apud alios Doriensium factae
nunc unicum exemplum extat in glossa Hesychiana z«0 0,
coU Κρῆτες pro τέος, quo alii Dorienses utebantur. Ne-
que, quanquam in Creticis tulis nullum ejus moris ve-
stigimm deprehenditur, confidenter negaverim .eum etiam
a plebis elocutione alienum fuiese. Contra quod Boeck-
hius in antiqua inecriptione 'Theraea nr. 4 legi jubet 'Po-
διορ 1. e. "Ρόδιος neque in summa vicinorum obscuritate
cuiquam certum videri potest neque nee falsum pronun-
tiare dubitamus. Nam neque praeterea in Theraeorum
dialecto simile quidquam reperitur, et, si quis a Lacon:
bus eolonis istam proprietatem apportatam postea obsole-
visse arbitretur, ne ipsi quidem Lacones ante coloniam
Theraeam ea mutatione usi esse videntur, de qua re infra
plura disputabimus. o7

«6, 9.
Bec a Laconibus, Argivis et IÁPammphyliis inter
vocales im spiritum nsperum mutato.

1) Constat, omnes Graecos saepe et initiale sigma -
in spiritum asperum convertisse, ut £ro, septem, εί
medium inter vocales ejecisse, ut τύπτεαι pro τύπτεσαι.
Ulterius progressi sunt Doriensium pars cum. aliis qui-
busdam Graecis, quippe qui etiam c vulgo relictum inter
vocales ejicerent vel potius in spiritum asperum mutarent.
Insignis est de hoc more Etymologici Magni locus !), qui |

6) cf. Hesych. παστάδες — ἁμπέλων αἱ συοτάδις — ὑστάς
ἡ δασεα ἄμπελο. — ὑστάς, πλαστὰς ἀμπέλων (leg. παστάς cum
Perg.).

1) Et M. 391, 16. Εὔις καὶ Εὔσιος 0 4ιόνυσος καὺ τὸ εἰς αὐτὸν

$.9. De σ a Laconibus etc. in spir. asp. mut. 75

manasse videtur ex Ápolloni: Dyscoli hbro περὶ πνευµάτω».
Ub quum recentiori Doridi tribuatur, nominantur Laco-
nes, Argivi, Pamphylii et, qui non sunt Doricae stirpis,
Eretrienses atque Oropii (vid. L. I 8. 36, 3), quibus
Áreades addendi esse videntur (L. I 8. 53), quanquam
titulus Leakii nr. 92, quem hoc auctore Árcadicum dixi-
mus, Hossio Inscr. Gr. Fasc. I nr. 35 docente potius
Laconicus est.

2) Quod recentior Doris eum. morem assumpsisse
traditur, egregie confirmat alius doctus grammatieus ?),
quum Laconibus uóco, recentioribus µώα adscribit. Qui
quum inde judicasse videatur, quod illud Alemanis est,
qui nusquam sigma ejicit, hec Aristophanis in Lysistrata,
certissimum accedit aliud argumentum, quod Laconum
coloni ltaliotae Laconico sigma ejiciendi more omnine
abstinuerunt. Invaluit igitur post Tarentum conditum et
post Alemanis aetatem , sed ante Aristophanem. — Nullam
enim fidem habemus Eustathio 3), qui exempla ex ipso

ἐπίφθεγμα εὖσοι καὶ εὖον κἀτὰ «4άκωνας. «ωρικῇ γὰρ διαλέκτῳ. µεταγε-
φιστέροα κατ ἔνδεαν τοῦ g φασὶ γιγωῆσθαι εὔίος καὶ εὔοὶ xai Evae.
ἔθος δὲ Éyovaw 4ωφιέων rwic* oc γὰρ οἱ "yc καὶ «{4άκωνες xai ἹΤαμ-
φύλοι (leg. Παμφύίλέοι) καὶ Ερετριεῖς καὶ Ὡρώπιου, ἔνδειαν τοῦ 6 ποι-
οὔντες δασεῖαν χαράττουσν τοῖς ἐπιφερομένοις φωνήεσιν ; ὡς ini τοῦ πονῇ-
σαι ποὐήαε (leg. πον]αί) καὶ Βουσόα Bovoa xai μαυσωιὰ µωϊκά, κέχρηταν
τούτῳ τῷ tn τῆς δασείας καὺ 4έρκνλλος. — Apoll. de synt. P. 319,
19 de vocibus, quae spiritum medium habent: ὡς ἀλόγων ὄντων jj
ἀπὸ «{ακωνικῆς διαλέκτου παρειςδεδυκύτων εἰς τὰς ἄλλας διαλέκτους, ὑπὲφ
ὃν ivy τῷ περὶ πνευμάτων ἠκριβώσαμεν. -- . Contra eos, qui εὐοὶ ex
εἶσου omisso sigma natum esse contendant, Herodianus disputat apud
Theogn. Oxx. Il, 168, 20. —. Doricum vocatur Κὐτρήϊοι pro Es-
τρήσιο» ab Hesychio: vid. L.Í $. 53 not. 1.

2) Ann. Oxx. I, 278, 14. ««άκωνες μῶσα καὶ os μεταγενέστεροι Aci-
χὠνες ἄνευ TOU σ μᾶῶα.

3) Eustath. 844, 7. διασταλτέον δὲ τοῦ εἰρημένου κανόνος τὸ μῶα
καὶ τὸ πᾶα, ὧν σημασία τὸ μοῦσα » πᾶσα. ταῦτα γὰρ xai d τι ἕτερον
xar αὐτὰ oU παραλήγονταν τῷ iir τῆς παλαιοτάτης 4ωρίδος ὄκτα. --
Id. Prooem. Comm. Pind. 21 Aristophanea ρῶα et Λᾶα ad σκληρο-
τέραν 4{ωρίδα refert.

46 De consonantibus.

Aristophane petita ad antiquissimam Doridem refert, ne-
que Giesio adstipulamur, qui de dial. Αεοῖ. p. 310 seqq.
ejus mutationis summam antiquitatem inde demonstrare
studet, quod Argivi et Pamphyli ejusdem participes fue.
rint. 'N am horum cum Laeonibus conjunctio multo lon-
ginquior et dialecti cum Laconiea cognatio multo minor
est, quam ltaliotarum vel Cretensium, neque Argivorum
coloni Rhodii et alii e metropoli eam dialecti propriets-
tem avexerunt. taque sigma ejiciendi amor, quo omnes
Graeci inclinarunt, apud varios. Graecorum populos tem-
pore nec valde antiquo neque recenti casu quodam solitos
fines excessisse videtur.

3) Apud Lacones spiritus asper pro sigma scriptus
extat in titulo antiquo Rossii nr. 33 (Leakii nr. 52), qui uni-
cam vocem ἐποιεέ i. e énoigé pro ἐποίησε exhibet. Prae-
terea omittitür o in 'recentissimorum titalorum nominibus |
quibusdam propriüs, Κονοουρεῖς pro Κυνοσουρεῖς. nr. 1947.
13806, «Σωανδρος pro «Σωσανδρος nr. 1250, et in σαάµων
pro σησάµων nr. 1464, spiritu non magis expresso, quam -
fit in fronte vocabulorum. — Aristophanis Lysistrata haec -
exempla habet: πᾶα 905, μώα pro μοῦσα 1249. 1298,
ἐκλιιῶα pro ἐκλιποῦσα 1207, κλεῴα pro κλεοῦσα 1302,
θυρσαδδωᾶν xal παιδδωᾶν pro ὁυρσαξουσῶν καὶ παιζουσών
1313, πωτάοµαι pro πωτήσοµαι 1013, ὅρμαον pro ὅρμησον —
1247. Νεο minus χάΐος v. 91. 1157 i. e. ἀγαθός secun.
dum scholia, pro χάσυορ esse videtur, quod Hesychius .
per ἀγαθός, yonoroc explicat. Illa Laconica vocis forma
latet praeterea in Hesych. γαιά, ἀγαθή — χαιός, ἀγαθὺς
et ἀχαία . . . . . «Πάκωνες δὲ ἀγαθά, postremo Scholl.
'lTheocr. VII, 5 χαὸν λέγεται 70 ἀγαθὸν παρὰ .4ακεδαιμο- |
νίοιο. Ipsius Theocriti. χαῶν nobis suspectissiunum est οἱ -
placet Briggsii emendatio nad». Etiam ἀπήλαον 1001 jure —
Giesio corruptum videtur ex ἀπήλααν pro «mziecov, ut
scholiasta explicat. Nec minus pro ήναμόνα 1248, quod |
nihili est, quum in parte librorum J/vauocívo legatur,
restituendum putamus {ναμοῦνα. De γερωῖα, quod v. 980 —
rescripserunt, supra diximus 8.6, 6. Servatum est sigma -

$.9. De σ a Laconibus etc. in spir. asp. mut. 77

et ubieunque e 9 ortum est et in his : πορπακισάµενος 106,
πείσοµες 168 , πείσειεν 171, ποιησώµεσθα 1006, παυσαίµεθα
12/0, et in voce corruptissima ἀγκονεύουσαι 1311, quae
num Áristophani an librariis an pro parte ipsi dialecto
debeantur, parum constat.

4) Grammatici testantur de xowjai, βουδα, μωϊκά et
µύα, πᾶα *),- quorum haee e Lysistrata petita videntur;
' ila contra. num omnia Laconiea sint, dubium est. —
Neque deereti in Timotheum auctor Laconicum hunc mo-
rem ignoravit, qui scripsit μῶαν. Apud Hesychium pauca
sunt, quae hue referas, quae collegit pleraque Valck. ad

Δάρα. p. 276, C seqq. :
| &neíg, ὕσπληξ' «{άκωνες (vulgo ἅππιρ, quod corre-
| ximus supra δ. 8 not. 2) pro ἄφεσις. Aspirata propter
sequentem asperum (ἄπείρ) in tenuem mutata est.

βίωρ, (cog, σχεδόν «4άκωνες, cf. S. 5, 4 et. 8,2.

χασέρνον, κάθελε'. /faxoveg, si quidem Koenius
Md Greg. p. 301 reete emendavit κασαίρηον i. e. καθαίρη-
σον, ef. S. 7, 2.

-

4 Vid. not. 1. 2. 3 et praeterea Et. M. 208, 4. Βουόα. ἀλγε
τς’ τάχα Θ᾽ αἱ βουσόαι. ἐλλείψει τοῦ ὅ xai πνεῦμα προςῆλθε τὸ δασύ.
Qmm ἀγέλας παἰδων apud Spartanos βούας vocatas esse constet,
Hemsterhusius ad Hesych. Vol. II p. 1294 not. 19 βούα e fovóa
Confracium esse putat et corruptum Etymologi locum ita emendat:
Boa, ἀγέλη ---τετάχαθ αἱ βούδαν ἀντὶ τοῦ βούσοαι — Cui quum
omnes adstipulati esee videantur, nos valde dubitamus, an βούα
Don sit nova ratione e fovoa natum neque reliquorum audax muta-
lio probari possit. Si quid licet in tanta corruptione suspicari, in
τάχα € αἱ vocis βουδα explicatio latere videtur ταχεία, Soj. Nam
Povcón a σεύω et intensivo βον derivari poterat. Deinde ἀλγεῖ εις
fortasse corruptum est ex ᾽Αργεέίαωτι Tum a Dercyllo (vid. nr. 5) .
ÀÁrgivam quandam Βουδα commemoratam fuisse putaveris, cujus
nomen et maxime spiritum in eo scriptum grammatici illa ratione
eXplicuerint. Sed nolo in tantis tenebris quidquam affirmare. —
Et. M, 646, 36. τὸ nda, ὡς λέγεν Ἡρώδιανὸς περὶ παθῶν, ἀπὸ τοῦ
"ica γίνεται — Scholl. Arist. Lys. 995. πᾶα' οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν τῷ
περ παθῶν.

78 | De consonantibus.:

TIT — βούλησις -Laconicum videtur pro λῇσις Do-
rico verbo 1o, cf. λῆσες; βούλησις, αἴρεσιο.

'μώα, ᾠδὴ ποιά et µωδεῖ, ῥαλε, δει, quod e µω-

'ὗδευ : vel µωώδδει 1. e." uovolt& corruptam esse intellexit
Valck. ad Ἠοεν. p. 78.
'U "novodatov, Mey sov? . Másosag: - Si cemparemus
πυροδαίσιον;, µαγειρεο», correndum "videtur πουρδαίίον,
ita ui ὁ ejectum sit. Hemsterbusius propoeuwit : εούρδαλον,
quia "πύρδαλον explicatur inter alia per ὀψοποιεῖον et µα-
γξιρεῖον. |

clap, θίασος" dxuses , qued. quum. Koenius ad
Greg. p. 252 e σίαορ corruptum. judicet, : potest . etiam
contractam: putari. |

.oviE, φύσιξ (cod. σφύσιὲ) , quam. yocem etiam v
in ov mutatum Laeonicam esse: predit.- " |

* Omisimus yeg ato pro ^r quod apud Heschiun
restituere voluerunt, vid. δ. 6, 6.

9) Argivi quoque signa: in Spiritum asperum: mutasse
traduntur et Dercyllus aspero in eum medum usus esse.
Argolicorum is erat scriptor, vid. Valck. ad Phoen.
p. 996, neque tamen antiquissimus , id quod Casaubonus
et Valekenarius opinati sunt, sed Alexandrinorum potius
aetatis, vid. Schneidew. in Zeitschr. f. Alt. 1834 nr. 53.
Eum non Argiva dialecto nec spiritu aspero pro sigma usum
pufamus, praeterquam in nominibus propriis Argivorum,
quae Argolicorum scriptorem et Árgivum non decebat ali-
ter proferre, atque ab ipsis et civibus pronuntiata essent.
Et fortasse e Dercylli libro manavit nomen Zovóo 4). —
Praeterea Árgivorum usus pauca exempla supersunt in ti-
tulo C. I. nr. 1120, id quod Boeckhii acumen fugit, vul-
gares formas restituentis. Ibi enim 1. $. θράῦλλος legitur
i. e. Θράσυλλος, l. 3. 4. 8 Τελέππος Ἱ. e. Τελέσιπποςς, et
pro ' 4γήρδαμος l. 6. fortasse ᾽{γηΐδαμος restituendum est
Ἱ. e. ᾽4γησίδαμος. Contra «{ὔσιππος est Ἱ. 9. De
Pamphylis nihil praeterea constat. In Cretieo talo nr.
2554 1. 39. 45 ἀναγνώοντι pro ἀναγνώσονσι corruptigsimum
esse, persuasum habemus.

$.10. De aliar. conson. simpl. et singul. permutat. 79

6) Spinitus asperi signum olim in mediis vocabulis
exaratum esse praeter diserta grammaticorum testimonia
docet antiqua inscriptio Laconica. Eum in titulis negle-
etum esse, postquam omnino asper exarari desitus est,
consentaneum videtur. Nec magis inde quod apud Ari-
stophanem, Hesychium, alios in codieibus spiritus non
indicatur, recentiore tempore non pronuntiatum esse com.
eludi potest. Potius, siquidem apnd Hesyehium ἄπείρ i
6. ἄφεσες reete emendavimus et illustravimus, asper quan-
quam non scriptus tantum valebat, ut adeo aspiratam an-
tecedentium syllabae mutfari necesse esset. Neque tamed
contractionem impedisse videtur, siquidem σίαρ pro oíaóg,
θίασος et µῴδδει pro µωῖδδει, uovoite. vera haberi queunt.
— Ceterum sigma inter vocales omissum vidimus in fa-
turo et aoristo primo, ut πωταύμαε,. ὅρμαον, πονήαξ, in
femminis in σα exeuntibus ut πᾶα, µώά, ἐκλιπώῶα ete., in
compositis, quorum prior pars assumit c», ut «Σώανδρος,
Tüinmogc, im abetractis in c ut ἀπείρ, Aic, postremo in
singulis his: Κονοουρεῖς, σάαµος».Ἡναμούνα, Bovóc, βίωρν
σίαρ e cíxop , φούιξ. Ergo vix videtur unquam non ejici
potuisse, nisi Laconica mutatione e 6 natum esset.

g. 10.

Be aliarum consonantium simplicinm et singularium
permutationibus.

1) Tenues apud Dorienses in alias tenues mutantur
aut mutari perhibentur in his:

: pro x Doricum vocatur a Scholl. Theocr. I, 1 ut
in τῆνος pro xeivog. Ea tamen pronomina diversae origi-
nis esse infra demonstrabimus S. 33.

τ pro z in Hesychii glossa τεῖον, ποῖον' Κρῆτες,
quam corruptissiumam judicamus ; nam in interrogativis
Dorienses ubique x servant.

κ pro in πύκα, ἄλλοκα pro πότε, ἄλλοτε et reliquis
ejus generis adverbiis temporalibus , vid. S. 44.

π pro τ esset in πέµπε, quod Doricum vocatur pro

80 De consonantibus.

πέντε in Scholl. E. Od. 2, 412. At reetius in Scholl. Q.
et Pal. Aeolieum dicitur; nam Dores in πέντε et derivatis
servant 7. |
. 2) Mediae pro mediis in hisce :
| Ó pro 7 in dá, quod Doricum appellatur pro γῆ !).
At ubicunque terrae signifieatio paullo certior est, in
omnibus Doricae dialecti fontibus yc legitur, vid. S. 19, 2,
οἱ apparet eam grammaticulorum opinionem manasse ex
inferjectionibus φεὺ 0à Lysistr. 198, Eur. Phoen. 1904,
à&, φεῦ Aesch. Eum. 831, ἄλευ δᾶ Prom. $70 (ut scripsit
Dindorfius pro librorum lectionibus &Aev d δᾶ et dim à
δᾶ). ex affirmatione ov δᾶν Ἔλεοος. IV, 17 et VII, 39
(ubi. schola uà τὴν γῆν), e deae nomine «4αμάτηρ, po-
stremo:e voce ὀάπεδον. Jam vero Terrae invoeatio in in-
térjectionibus istis profecto mira esset et, si cui Demetris
etymologia melius placuerit, ea certe nunquam apud Grae-
eos Γημήτηρ nominata est. Itaque in his 94 referimus
ad eandem stirpem , quae in Joc, «ιός, «άν pro Zo»,
ἀιώνη, Diana et multis aliis eonspicitur et divinum nu-
meh in uniyersum significat, vid. Pott I p. 99. — Vocem
δἀάπεδον» quum primam corripit, nom posse a Óà pro γή
derivari facile apparet. Quod vero apud Pind. Nem. VII,
83, Aesch. Prom. 835, Eur. Or. 330 prima producitur,
ibi γάπεδον reponendum esse Hermannus et Boeckhius de-
monstrerunt, vid. Nott. Critt. ad Pind. p. 543. — Nun-
quam igitur Dores δᾶ dixerunt pro γή. — De Donco
ὀνόφος (quod Hesychio Aeolicum est) pro νόφος gram-
1) Scholl. Aesch. Pram. 570 ad dev d dá: οἱ 4{ωρνεῖς τὴν γῆν
δαν καὶ τὸν yyógov ὀνόφον. — Et. M. 60, 8. ἀλευάδα εἴρηται ὡς v0
ervda* οἱ 4ωριεῖς γὰρ τὴν γῆν δᾶν λέγουσι καὶ δίαν (num ὡς dar) καὶ

' «ó» γνόφον ὀνόφον. — — Scholl. Aesch, Eum. 835 ad δᾶ φεῦ: δᾶ y;

Zfugixás , 00t» καὶ 4opndeng. — Cod. Voss. Greg. Cor. p. 373. ἀντὶ
τοῦ y εῷ 5 χρῶνταε, olov 4ημήτηρ Γημηήτηρ, yvógoc ὀνόφος, γνοφερὺν
ὄνοφερόν. — — Hesych 45, ri —- 'T2etz. ad Hesiod. Opp. 32. «η-
p^t9o γὰρ ἡ ἡ Y" episc. οὗτοι γὰρ ἀντὶ τοῦ y ὁ τιθέασε, ὄνοφερὸν

γοφερὸν καὶ ἄήμητρα Γ Ἰμήτραν λέγοντες. — — Eustath, 496, 41. ὁδὄώπι-
dor: γύνεται δὲ παρὼ τὸ dà, ὃ δηλοῖ 4 ωρικῶς τὴν γῆν,

f.10. Dealiar, conson. simpl. et singul. permutat. 81

malicis!) non multum 'fidei habemus, qui si recte prae-
cperunt, alia certe hujus voeis ratto est, ut indicavimus
L.18.11, 1. — Postremo huc pertinere: widetur Hesy-
ehiana glossa διφοῦρ e, γέφυρα” «άκωνεο, mira dialecti
variefate , práeserttm 8i compares aliam glossam βουφόρας,
εφύρας et quod 'T'hebani βλέφνρα pro γέφυρα dixisse tra-
datur, vid. L.I 6. 26: 5. -—. Jam habes omnia, undé
προ docetur, Dorienses y in ὃ mutare solitos fuisse.

? pro. β meliore jure à Doriensibus positum esse
perhibetur in Ann. Oxx. Il. p. 422, 15. — Nam reperitur
t muíatio in una certe voce p pro og&o0c, quae
Doriea appellatur. a Scholl. Nie. Ther. 93-et Greg. Cor.
P239 et legitur in Megarensis oratione apud Arist. Ach.
7 et Epich. $85 deinde pro ὀβολός » quae vóx ántiqui.
tus ab illa non diversa est, ὀδελόρ in anüquiore titulo
Delphico nr. 1690 saepe repetitur. Ibidem legifur ἡμιό-
deloy (corrigendum videtur αἱμιώδελον) pro ἡμιώβελον. Ita-
que Dorica est Hesychii glossa τριώδελον ,. «τριών Ἠμιμναίων
παθµός pro Σριώβολο». Postremo .eodem spectat Hesychü
glossa ὀδολκαί, ὀβολοί' Κρῆτες. ' Contra in titulis paullo
"ventioribus vulgare ? conspicitur, ut in Rhed. 2920, b
ἡμωβε]ον, in Corc. 1838, b óffaoxog.

3) Aspiratarum inter se permautetio, quae Aeolibus
Propria fuigse videtur, α Dorica dialecte aliena est ex-
teplo ópveyog pro ὄρνιθος, de quo vid. 8. 31. Nam quod
Áleman fr. 6 (37) golveig dixit pro θοίνᾶις et fr. 14 (25)
"0l/gorvog (e Bergkii conjectura) pro πολύθοινος» ex Ae-
dica potius quam e Laconica dialecto prompsisse videtur,
pnesertim. si Lacones σοένα dixisse pro θοίνη recte judi-
avimus, vid. 8. 7, 2

4) 'Tenues pro aspiratis usurpatae sunt in his: :

π pro g in ἀμπίθυρον» nvÀdva' Ταραντῖνου (ut ls.
Vossius bene emendavit ἀμπίουρο») pro ἀμφίθυρον. Νε-
que tamen inde colligere licet, Tarentinos ἅἁμπί dixisse,
Qua tenuem pro aspirata propter sequentem aspiratam
Assumptam esse patet ut in. ἀμπέχω vid. L. 1 S. 6, 4. Nec
maris illud Laconicum putaverim propter glossam Hesychii

II. 6

82 De consonantibus.

ἀμπέσαεν ἀμφιέσαι' «4άκωνες. id enim pro auFtoa: (vid.
8. 5, 7) ἀμφιλίσαι positum est rariore apocopes genere,
de quo dicemus &. 42. — Quae praeterea huc traxerunt,
aut corruptissima sunt aut incerta, ad quam dialectum
pertineant, aut dubiae significationis et originis u ut adver-
bia ἀμπετίξ et περιαμπετίξ in Cret. 2554, quae ipse Boeck-
hius ab ἁμφί descendere existimat, vix recte.

x pro x est in éxeo&as pro δέχεσθαι in Τα).
Heracl. I, 57 et saepe apud Pindarum vid. Boeckh. Nott.
Critt. p. 426, quae stirps apud Iones quoque et Lesbios
tenuem habet, in multis derivatis etiam vulgo servatam.
Aspirata tamen legitur in Herm. 1193 δέχεσθα, et Rhod.
2525, b ὑποδοχά, quare non ausi sumus apud Epichar
mum fr. & δεχόµεναι mutare, quanquam crediderimus re-
centiores .demum Dorienses aspiratam e vulgari lingua
assumpsisse. — Deinde huc pertinet Hesych. βρυκετὸς
ταὐτὸν tO βρυ)μῷ καὶ βρυκη θµός ὁμοίως «4ωριεῖς. — Hoc
pro βρυχηθµός a Doribus dictum puto propter sequentem.
aspiratam , illud male a govyo derivatum, quum descen-
dat a goUxo. — Praeterea χκιτών et αύτρα Siculis ad-
scribuntur 3) et legitur illud Sophr. 62, sed inter exempl

' muliebrium soloecismorum , quos Sophron consulto imi-

tatus est?). [taque etiam αύτρα ad vitiosám plebis pro-
nuntiationem referendum videtur idque eo magis, quod
Epicharmeae fabulae titulus constanter .Xvrgae scribitur
nec minus Epich. 17 χύτρα traditum est et. apud Athe
naeum et apud Herodianum. |

2) J. Gr. 243, à et Greg. C. 841. ἰδίως δὲ οἱ Σικελοὲ τὴν χύτρα
κύτρων xal τὸν χιτῶνα κιτῶνα. — Ann. Oxx. I, 366, 14. χύτρα 4e
Qué κύθρα, χντὼν κιθών, ubi pro Doribus Iones reponendi viden-
tur, quos ita locutos esse constat.

3) Et M. 774, 46, ὑπτεῖαι τὸ παρὰ Σώφρονι ὑγιώτερον xolox*
τας, πῶς οὗ λέγει ὑγιέστερον; ῥητέον οὖν ὅτι ἑκοντὶ ἥμαρτε τὸ ἄκαιο
τῆς γυναικείας ἑρμηνείας μιμησάµενος ὃν τρόπον ἐσολοίκισε κἀκεῖ' τα
τωµένα τοῦ κιτῶνος deti τοῦ (supplemus χιτῶνος καὶ) ἐνέχιρα δή
(MS. Leid. ἐνέχυρα xai Θείς) — ὁ τόκος ννν ἀλφθερώκεν (MS. dint
pee), vid. fr. 62 — 64.

f. 10. Deahar. conson. simpl. et singul. permutat. 83

r pro 9 in τίριας, ΌὌδρεος' Ἀρῆτες Hesych. — Mira
ét éa mutatio, neque, etiamsi corruptela non subsit,
usi plebejae, puto, pronuntiationi propria. Noli enim
al Timothei decretum provocare, ubi praeter alia minus
certa uiro scriptum est pro ῥύθον, quanquam satis con- .
sat, antiquiores Lacones µύσω, recentiores uovso scri-
puros fuisse. De z pro 9 in titulo Megalopolitano 1534
"il. L. 1 8. 53. |

)) Aspirsta pro tenui in.his paucis:

9 pro π in ἐφιορκέοιμι, quod legitur in Amph. 1688
pro éogxéouus , neque vero Doribus peculiare est, quum
etiam in foedere Magnetum et Smyrnaeorum reperiatur
ἐφιορκοῦντεο cf. Hesych. ἐφιορκήσαντεςν Ψευσάµενου et
Phrynieh. 308 ἐφιόρκους τοῦτο διὰ τοῦ m λέγε ἐπιόρκους,
vid. Boeckh. ad C. 1. I p. 808, b. Contra in Cret. 2555
est ἐπιορκήσαιμε, 2994 1. 209 ἐφορκέοντε» hoc, nisi fallor,
ες ἐφιορκέοντο corruptum. . Unde mira haec permutatio
explieari possit, mon magis exploratum habemus quam
quomodo praepositio ἐπέ, si quidem ea est in hoc com-
posito, eam vim habere possit , ut εὐορκεῖν et ἐφιορκεῖν in-
ler se opposita sint.

4 pro x in ὀτρεχές, ut Dores pro ἀτρεκέρ dixisse re-
ferantur 4). Apud Pindarum ἀτρεκής legitur.

6) Media pro tenui 8 pro z teste Plutarcho 5) a
Delphis pronuntiabatur i in βατεῖν, βικρὀς pro πατεῖν, πι-
κρό quare mensis Ἀυσίου nomen a πεύθοµαι derivat.
Nulum tamen praeterea ejus mutátionis vestigium apud
Delphos reperitur et nominis Ἠύσιος etymon obscurissi-
mum est. — Item 'Juzpaxía, quae est antiquior nomi-
ms forma, postea ᾽4μβρακία etiam in nummis dicta est,

to ἀληθές ; 9 pen magatplze T goovà , ὅθεν Auris drei λέ-
rovoiv.

5) Plutarch. Q. Gr. IL. p. 292. E. τῷ β χρῶνται οἱ 4ελφοὶ ἀντὶ
"i π’ xoà γὰρ τὸ marti βατεῖν xai τὺ πικρὸν βικρὸν καλοῦσιν. Locw
οὖν Πέσιος ὁ Ἠύσιος, ἐν à πυστιῶνταν uai πυγθάνονται τοῦ toU.

6*

Ῥά o5... c: ;Be conispnantibus.

vid. Poppo Prolegg.. ad Thucyd. οἱ. ΤΕ p. 140. Quod
Ó pro τ iu τῆδες pro τῆτες ab Emstath. 1648, 40 decun-
dum teehnicos Doricum vocatur, grammaticorum inven.
tum est inde ἐπιτήδειος derivantium.

: De tenui τ pro media ὃ in -άρτέμαος, θέµιτος infr
videbimus; Eadem mutatio est in πάρταδον' (leg. »ac-
ταξὸν), ὕγρανον" άκωνες ; Hesyeh. a πάρδακος, deinde
"n pro f in ἀβλοπές, ἀβλαβές' Κρῆτες.

7) Aspiratae pro media usus, ϐ pre 9, Doribus
iribuitur in µασθός pro µασδός, µαξός et ψύθος pro ψεῦ-
δος Heraelidis testimonio valde dubio 5), quum aliunde
nihil de his constet. Contra saepe in titulis Doricis le
guntur οὐθείς et ugOclc, ut in Lac. 1335, Megal. 193,
Aetol. 2350. 2351. 3046, Phoc. 73, 74, a. 81 Ross.
Core. 1845, 'Ther. 2448, Cret. 3047, Rhod. 2905, Cy-
ren. 4. At im titulis tertio saeculo antiquioribus aspirata
non est, sed in Tabb. Heracl. ubique disjunctim scri,tum
est οὐδὲ 7c, οὐδὲ ἕν, μηδὲ ἕνα, im Amph. 1688 µηδένα et
u»x)s»., item in Cret. 2535 quanquam paullo recentiore
οὐδέν. Quare non recte fecisse putamus Boeckhium, et
οὐθενί, quod apud Philolaum p. 62 est in Stobaei libris,
probantem et in reliquis Philolai locis similes fermas sine
libris restituentem. — Nam illa non sunt in Doride ex an-
tiquiore lingua servata, sed inde ab Alexandri fere tem-
pore apud omnes Graecos nescio quo casu invaluerunt,
vid. Lobeck. ad Phryn. p. 181. — Similia sunt undo-
μώς, µηθαμόθεν, quae leguntur in. Aetol.:2350 et (οτε.
1845, cf. S. 4, 3, contra µηδαµόθεν Aetol. 3046. Deindt
κολυμφᾷν Doricura dicitur pro κολυμβᾷν Et. M. 526, 2,
Et. G. 334, 14. -

Media pro aspirata est in "άμβρυσος, quomod

᾿άμφρυσος» oppidum Phocicum, a nonnullis appellabatu

6) Eustath. 452, 20. Ἡρακλείδης εἰπὼν ix τοῦ ἴδω τὸ ἔσθω yin
00a» degiás εροπῇ τοῦ ὃ εἰς O, ὡς «o ἔθων Οὐνῆος ἀλοήν, λέγει t
καὶ τὸν µασδὸν ovem μασθὸν λέγουσιν οἱ 4ωριῖς καὶ t0 ψεῦδος δὲ, φη
div, ἄραντες τὸ v (5) φύθος φααί cf. p. 773, 33.

$.10. De aliar. conson. sampl. et sangul. permutat. 85

teste. Stephano Byz. εί — im scholl. Apell. Ri.
I, 94. ον ος οὖν Ji NIBAL

δ) Liquidae pro axutis reperiuntur dn kii. e ΑΗ

À.pro 8 in Aeqrgy segui iIítpyoios Hemych; Ejus
dem mutationis alia exempla ,; ineertum an .Dorica ;. .affe-
runt Eustath.: 289,..39, má::Qiveoaus, ek Intt. ad: Hesych.
LL, et est in npa Latina; -wt:lacsima pro ding,
levir pro 6«xg.: — ..Gomtrarta: .antatiome: .Sphrtanopa
φδίτια α φίλος. momen frabeére. potuisse Plufsqelius . opins:
tar7y,. quae; etymelogia ,mon.ies£ -veripr--quain'.alfera;ab
eodem proposifa a padepoo; nam quod apud Suidam;adea
φιλίια vocantur, merus error habendus est. Vaoens.ety-
mon latet... ). : Sect ee Na hid vo" À

p pro.x: et iui κ... Hoeyebi axpaiec-., i aED Koss
τε e£ ἅμάτις (quod επ-,ἄμωᾶις ;corgahtum exisimo); ἁπαδί,
Ταρακεῖνόο. . (βρε si compares Τάουν ότι εἰ οἳ
reliquorum adverbiorum numenalum termimatio&em ::-
τράκως » ἑξάκις. ete. , nom dübitahis, qum ἅμακες τε potius
ἁμάκες Sit antiquissima. forma ,a rádice aj.:(Lat. sein) de»
rvanda,. Praeterea Laeoiies 1 paucis. jc pro »»:grdnun-
tasse τομέας, si fidem hábete: licet Hesychm.;glóssae
dolopaw , µαπεροπόν «{άφωνες ef, Jolona, κιακακάπον, μα:
orgonóv, et recentiori titulo Laconico nr. 1464, ubi 24:o-
σεφόνα seriptem. est pro Περσεφύμα, quod ipsum Boeck-
μας restituit, ||. | seti,

s pro 2, quam mutationem bhazbarem; diei Stephan.
Byz. s..v. ᾿4βαντίς, alii Aeoliefin: (vid. L.'E:8.6, 9, iu
glossis nonnullià Laconicis Hesyehii scriptam eát: du á -
χιονο ἄβαξ᾽ «{άκώνες et &puvocos, κῆτος * Acpu⸗es i i. E.
ἄῤυσσος, ubi fortasse non opus est cum Valckenario: XU
τος corrigere ; qnia grammatici x5jr:og etiam. pro x*ũtos psse
putaret, sid. Butim. Lol ΜΗ P. 9$. . —

7) Plutarch. Lyc. c. 12.24 δὲ evócite Κρῆτες μὲν ἄθδρια, Au-
κεδουμοόνεου δὲ φεδέεροα. προκαγορεύφυάνν, UTE ὡς. φρλέας xai φ»λόφφοσύνης
ὑπαρχόδτων, ἀνὸ ταῦ À «ó d λαπβάναντος, εἴτε ὡς πρὸς (icio: ναὲ
«udo συνεθιζόνεων. td D

-—

86 |... c ' De consonantibus.

B.pro n- apparet im βάμβα, Χρώμα καὶ µύρου τν

µέρος (leg. γένος) καὶ τὸ ἐἔμβαμμα” Συρακούσιου Hesych.,
quae deinceps fere repetuntur. : At valde vereor, ne hoc

non recte pro βάμμα positus: putetur, sed ad peculiarem |

quandam--stirpem referendum :dit;.-unde etiam: βαμβακεύω,
verbum Syracusánis ποπ’ propriam descendat. ^ ΄

* pr » esse videtur in κοῶ Epich:: 49:6), .Sed quum
ipse Epichgrmme »óoc:habeat:et vos, illud potius ad di-
versam siülppem ébimilis.sipnifidstionis: pertinere arbitrer,
quae: apud. Dores potissimmns:servata: erat, ' quale est Do-

riem ,πάοµαι ᾿ pre vélos y^ λώ., pro nil dip pro

βούλομανι : RMPIIT SEEOA SC m

À proe in λάκη, ῥάκη Χρῆτες Hesych. , neue α-

x06, qui. Phaselidem eóndadit, à Rhacto Crete diversus vi-

detur, vid. Müll. Projegg..p. 139 et Séhaeid.. ad Nicand.-
Alex. p: 82,. sed ef. Aoiicesdenizu; quee Attiene dialecti sunt.

9». Pormatantur.imóer se's et: did pro hoc?)
est in. prima. persoua , pluralis: objeetiwi , ut λέγοµες, ἐλεξα-

" μες, «λέγωμὲρ Nid, «δι δε, cet. ime: pro 9v, : vid. 8. 39.
Utrobique: 64x» antiquisshna: linpuá superstes esse. infr:
doeebimus.| -&ontra male Dores in infinitivo /$jpe; pro

κ. f
ας aae ctae UC uu 1 orM

ἡμεν, cvapdixisse creduntur, vid. δ. 39, neque rectius.

JA ÁÀ 'i F TEN" bec . . IL MM ^ 14 .-.. .
S)" cl. Hesych. xoU, ᾿ αἰσθᾶνομαι — κοεῖ, αἰσθάνεται — x05.

εἶδός — xdv, εἰδώς, quorum utrumque e κοῶν corruptürh 'vidétur —

xoti (ood. woDiD) ji — 4 905 -— x04, daover, Ολύβεα, —

ναἄσρρ, Φσδέσθαν᾽ -τι. ἐν ο θγ». ὀπενοίδη, ἐδωρόθη --:ἐκρᾶμεν
ἠκούσαμεν, ἐπυθόμηθα, — sop». , Ἴδομεν, εὕρομεν: ἠῤθόμεθα, He

lad. Cfírest. . 8. μοκκοᾶν παρὰ τὸ μὴ otio, ὅπερ τὸ νοεῖν ἐδήλου. |

Καλλίμαχος $ * Ἑκάλῃ ; ἐκό ησεν φηδὶν ἀντὶ τοῦ ἐγόψαεν. — Phot
Léx. πα παραφρονεῖν" κοᾷν yap καὶ κοεῖν τὸ vov, τὸ ggortit
CO do ἠαράλόδν σεαρανοεῦν καὶ αραφρονεϊν κό ἄν yd) καὶ ἠὁνᾶν τὸ
φρονεῖν. — — Et. M. 623, 47. x0£2v ;. 0 -ἐσές voti» xoi cub, —

Suid. s. v. κοάλεµος: — κοεῖν γὰρ τὸ αἰσθάνεσθαι et κοεῖν, ὃ iit
νοεῖν. — Praeterea ea stirps in antiquis quibusdam nominibus pro-

priis haesit, ut Εὐρνκόωσα, «4αοκόων etc. : 06 con

9) .Choerob. Bekl. 1198. αροπὴ ἐγένετο" «οὔ Pee ὅ- κτὰ deerit
διάλεκτο»,. ὥσπερ yv. ος, Ἡρπορεν .ἤβπυρε. (additar Theocr; VII, D

cf. Ànn. Oxx. IV, 421, 9. Codes ud

f.10. De aliar. conson. simpl. et singul. permutat. 87

apud grammaticos de dialectis 10) in péc pro uc», quum
hoc ubique integrum reperiatur. Corrigendum censemus
µήρ et μήν cf. S. 31. De Doricis αἰέο, acc pro oiv, ael,
de ἔνδος pro ἔνδον et πέρυτις pro mégvod») vid. β. 45.
[n his omnibus σ antiquius esse quam v, infra apparebit.

Contra ν pro c conspicitur in Pindarico ἐμπαν pro
imag Boeckh. Nott. Critt. p. 476, in αὖθιν. quo Rhe-
gini pro αὖθις utebantur, teste Theognosto Ann. Oxx.
lI, 161, 33, et in ἐξᾶν quod pro ἑξῆς legitur in Rhod.
2929, b 1. 108 et 'Ther. 2448 V, 13, qui loci quum se iu-
vicem tueantur, DBoeckhius nom recte ἑξᾶς correxisse vi-
detur. De praepositione ἐν pro ἐς vid. 8. A3, de ἐντί pro
ἐστί S. 39.

10) » omittebatur apud T'arentinos in voce ὀλίγος,
üt grammatiei Rhinthonis versibus allatis docent !!) ; con-
feratur Boeoticum iov pro iyw» et Arcadiae urbis Phiga-
lae nomen , quod «Φίαλία seribitur apud Pausan. VIII, 3,
l. 2, in titulo, Messen. Leak. nr. 46 et saepius.

11) » a Doriensibus pleonastice insertum a gramma-
liis commemoratur in praesenti verborum vid. 8. 42.
Praeterea: nibil eo referri potest praeter Creticum θένος
pro 460g quod legitur in titulis 2554. 2557 et forsitan in
glossa Hesychiana, vid. S. 7, 3. Recte vero Boeeckhius
Vidit θεῖνος formatum esse ut ἀνθρώπινος, neque cum
Koenio ad Greg. p. 301 θεῖνα scribendum esse. Ipsum
θεος legitur nr. 2556. — Quid de sowa, nou «{άκωνες

Hesych. statuendum sit, obseurius est.
|. 12) ν ἐφέλκ., in dativo pluralis et in tertia verborum
persona, quum in e exit, addi poterat ut vulgo, quan-
quam in titulis nulla constantia vel additur vel omittitur.

10) ο. Gr. 243, b. Meerm. 659. Gr. C. 364 τὸ pi» µές,

11) Herod. z. µ 4. 19, 23. ὀλίγος' — μήτ ov» Ταρανεῖνοι χωρὶς
τοῦ y προφερόµίνοι τὴν λέξιν ἀναλογώτερον ἀποφαίνονταν, ὥσπερ Ῥήνθων .
b dove Μελεάγρῳ' ὀλίοισιν ὑμῶν ἑμπέφυκ εὐψυχία. καὶ ἐν Ἰοβατα
(cod. εὐιοβαταν) χρήζω γὰρ ὁλίον μισθὸν αὐτός λαμβάνει. Hinc cor-
rigas Et. M. 621, 51.

88 . - «41. De consonantibus.

Ita ip Tebb.-Heracl. liaec dativi exempla leguntur: 1, 2
ποιόντωσσιν αὗτα, .Ὁθ ἔντασσιν πάῃ, 110 πρασσόνταφσι αἱ
δέ, 127 ὑπαβχόντασσι δενδρέοις. — — In tertia pluralis ver-
borum in:»; exeunte numquam » assumitur 13): de tertia
singularis évr/; .quae v'addito saepius in Pythngoreorum,
quae feruntur, seriptis legitur, vid. S. 38. Item :de aliis
suo loco agetur. .

13) Ex antiqua Titeratara antiquiores Dores literam
Hoppa ; quae' a. reliquis Graecis mature ut.non necessaria
usurperi:degita erat; soli diutius retinuerant, :fortasee si-
mul rudioris:soni, quae ei literae fuisse videtur, temacio-
res, Heperitur maxime ante sequens ο) ut in nummis
Corinthi et Crotonis, Φορινθόθεν C. I. nr. 29, ὄρφος in
titulis Phliasiis: nr. 37 et Ross. It. Ῥε]όρ. lp. ?», 4dvgo-
δόρκας in: titulo, ut videtur, Cleonaeo nr. 166, Συβαρυ-
σίων' in bümmo apud Mionn. Descr. 1 p. 720, Qotoc in
gale&á Olympiae reperta incertae originis nr..81,'" Qe:
in vase Magnae Graeciae, Annal. del imst. Areh. VIII
fase. 2. Rarius anie alias voegles reperitur nee novi alia
esempla. praeterquam Ρειρίλέω et ἔθερε i. e. ἔθηκε in vase
aeneo Magumae Graeciae C. I. nr. 32, ipsa nen certissima.
Ánte .eon&onantem est. in vase fictili Magnae Graeciae
vid. Annal. |. 1., ubi -Eqvog. -

: Alius. antiquae literae, si mon signum, nomen tamen |

Dores retinuerunt," San: appellantes ,. quod vulgo Sigma
est 19).. Dorici San sonum paullo radiorem fuisse: Boeck-

hius suspicatur ejusque vestigium. quoddam servare literae -

duplicatienem , quae in Bgrieis maxime titulis ante se-
quentem consomantem ropéritu, ut "guenvédonog vid.
infr 8. 13, 5. : tog :

12) Ann.Oxx. I, 147, 31. τὰ 4ώρια τὸ y οὗ προλαμβάνουσι (leg. -
προςλ. )' φατὺν οὐ Abyovecy οὐδὲ riÓntw* — «à δὲ elg € (leg. -τι) do-
qi ὀνόματα προλαμβάνει (leg. προςλαμβάνει) τὸ 9* εἴκοσι, εἴκαςε, d-
xoru ἆλλ ἐπιῤῥήμαῖα οὐχέ (leg. ἀλλὰ τὰ ῥήματα .οὐχί).

13) Herod. I, 139, Athen. X, 467. A, Scholl. Arist. Eqq. $9,
Eustath. 785, 31 et 1127, 21, cf. Pind. fr. 47 et, Boeckh. Oc. Civ.
II p. 356.

V.1l. De c in £ aut consonam palatinam mutato. $9

n $ 4.
De c in ξ aut consomam palatinam mutata. .

{). Dorienses o im ἕ' mmtare referuntur in futuro et
abristo I'verborum i in ζω exeuntium !). Cujus mutationis
quanquam etiam in reliquis dialectis exempla reperiuntur
cu. Buttm. Gr. Gr. 8:92, not. 5.7), sola tamen Do-

8, integra quidem : et infaeata ed omnia - verba in ζω
exeuntia. eam adhibuit. MEE ^ Moe nnn

Exeinpla multa primum tituli euppeditant. In tabulis He-
releensibus haee leguntur: ἐδικαξάμεθα H 261 ἐγδωαδαμενὺν
B, 49, I, 4, ἐγδικαξῆται füt.-L, 81, ἐργάξῆται fot. 1, 120. 121
et ἐργάξονταν 1, 64, δοκιµάξὀντε I, 790, ἐτέρμαξαν B, 40. II, 9,
ἐρίξαντες 1, 26, :ὥριξαν. . ab ὀρίξω et ἐμέριξαν B, 10. 1.
6, drqugikaveeg I, 8. 11, ατέσῶξαμες H1, 30 (quanquam
χατεσῴδαµες est B, 47. f, 3). "Omnino verba i in ζω: nun-
quam non £ assumunt; nam ἐδασσάμεθα IT, 28. alienum
eet, quum praesens δάδομαι nullo j jure fingatur. - — .Deé-
inde i in Cretícis titulis haec sunt: ' nr. 2506 δικάξασθαι,
348 χαριξιόμέθα, 3020 ψἀφίξασθαν» in 'Tejo- Crekicis
multas ” vulgares formas legi non mirum est. .—' In titulís
mitiorem Dóridem referentibus haec: Amph. 1688 δρκιξέω,
Phoc, 79. 81 R. καταδουλιδάσθω , Aetol. 3046 . Ματαχώρίξαέ,
Core. 1845. geuibotvrag unddoyitaod⸗ (sed exepius nda
. d μια.)

1) Scholl. Theocr. 1, n. τὸ δὲ καθίξας. 4ωρικὸν ἐροπῇ τοῦ σ
dst* οἱ γὰρ dois τὸν μέλλονεο τῆς τετάρτης quevrias "i. “ληγούσης
ες ζω διὰ τοῦ E ἐκφέρουσι. —. Et. M. 100, 32. τὸ δὲ βαστάξω xai

votato 4ωρικά dot. κατὰ εροπὴν τοῦ ὅ εἰς E. — Ann. Oxx. Iv,
119, 19. καὶ ἴσως' τὸ ἔξω (leg. maite) 4ωρικόν ἔστι κατὰ χρυπὴν τοῦ à 9
γόμενον εἷς τὸ E, ὥσπερ »ai τὸ βαδτάζω (leg. βαστάσω, βασεάξω) καὶ
νὐφτάσω φυστάᾶξω xül ἁρπάσω ἀἁρλάξω. — Dorica votantur θανμάξὼ
Et. M. 443, 52, θερίξω Theogn. Oxx. II, 85, 18, ἁρπάξω Rt/Gud;
70, 42 ey. Eustath. 1419, 16, ἑστεφάνεέα Kust. 126, matos: Phrynichi
Ρ. 240, «λαξῶ Scholl. Tbeocr. VI, 32 et Greg. C..327.. Ut multa
ex his Doribus non sunt propria, ita interdum grammatici ea mu-
tatione ad pessimas etymologias tuiandas abutuntür y ^ ut Etym. Or.
I$, 2 et Et. G. 144, 15. nig

90 ...- .. De conmsonantibus, .

νεῖσαι et nr. 1839 πολεμίσαρτας, pro quo malim πολεµή-
σαντας)» Rhod. 2905 ὀρίξάσθαι, Astyp. 2483 διαψαφίξα-
σθαι (Contra 2484 διαφαφίσασθαυ), "Ther. 2448 κατασκευ-
όξα,..αἱ ἐξβιάξαι (aed. κοµκσάσθω IV, 23) nr.. 2407. 2470.
2444...2472. gt : Anaph, .12, R. .ἀφηρωίξας,. Gel. et Agrig.
ἐβφήιάξαε, Alaes.: ApyaBtitaus In Hermionensibus nr. M55
κφτάχρράσοω. et 1194 εἰργάπᾳτο, traduntur.

^, dWea, manus hoc formarum. genus . r xeliqnis fontibus
novimus. Laconica sunt taha in Lysistr. 99, Συναλίαξδι
981i pnoitec, 1244 διποδιάξω. (Sed 106 ,πορπακιφάμενος me-
tro-tueute), in. Arist, Égq. 1225. ex ,Enpolidis Helotibus
ἑρτεφάγέξα., . in. Plutarch. .Lye.:cà 6 φυλὰς «φυλάξωτα et
aac ὠῤῥξάντα, apud Hesycbium ἀμβροτίξης« ἀπαρξάμενος
— ἁμπάξαι» . ἀναπαῦσαι (cf. ἀμπάξονται, ἀναπάύονται) —
ἀπέσριξεν, ἀπέσῳσε; Cretica apud eundem ἀγχίξαυ — ἐγχί-
σα, εἰ λιχάξοι, ἆψαι Megarensis in Acharnensibus nul-
he similibus utitur, sed vulgaribus. formis .oxevacog 709
ei, ἀγοράσρρτες «7168... ᾽ Αγιά Epicharmum et Sophronem
casu nulla exempla leguntur, sed σῷσα, Sophr. 27. In
Axehimedis libria saepits vulgares formae traduntur quam
Dnprnae; ut de: Quadr; Par. p. 17 ἐπροχειριδάμεθα» Aren. ᾿
p- 336 ποἰλαφλασιαξάντωνς de Helic. ρ.. 218, 44 Zpgavi£os,
quod e codicibus restituendum est, etc,. Saepe Dorica
formae vulgaribus mixtae leguntur apud Pindarnm ; ; Theo.
critum, Pythagoreos (vid. Valck. ad Roev. p. 61 seqq.)
quas nolumus enumerare , quia nihil novi inde apparet.
Omittimus etiam similes Hesychii glossas, quas Valcke-
narius ibid. P. 67 Doricae dialecto vindicavit.

2). Jam enim. satis patet , . in omnibus genuinae Do-
ridis generibus omnia verba in fo» exeuntia . hanc forma-
tionem communem 'habuisse. Vulgares enim. formae non
reperiuntur nisi im iis titulis et scriptorihus ,,. quorum vel
dialectus. minus pura est vel lectio minus certa. — Excipt-
twr verbum δανείζω, unde in Corc.. 1845 constanter de-
ῥεῖσαυ derivatur, et σώζω», "unde in tabb. Heracl. σῴξαι

et σῴσαι » apud Hesychium Laconice κατέσοιξεν, apud So-
phronem σῷσαι (cf. nr. 3 ct de subscripto huic verbo iot:

$. 11. De c in £ aut consonam palatinam mutato. 91

S. 22, 7). Post diphthengos igitur Dores maturius ad
vulgare σ accipiendum inclinasse videntur.

, Apud Theocritum praeterea nonnulla verba assumunt
E, quae vulgo in praesenti ὁ men habent, ut κλαξώ VI,
32, ἀπύκλαξον et anoxAabac. XV, 43.77 (mam κατεκλάξατα
XVIII, 5 eerruptissimum est), a xislo ?) ; deinde γολάξαι
VII, 42. 128, XX, 1. 3, χαλάξαι XXI, 01, ἔφθαξα H,
115 (φλάξαι V, 448. 150 conjecturae debetur, νικαξή XXI
32, corruptissimum est, ὑπαντάξαι apud Hesych. et ἆπον-
τάξαι Arcliyt. p. 41 Hart. im -aveofos corrigenda esse
videntur). Sed illa-potius à κλάζω descendunt, quod ser-
vatum est in Hesyehiana glossa κατεκλάξετο (ceterum ef.
S. 42); neo minus γελάξαι et yoAaEbos (χαλάξαις etiam apud
Pindarum P. 1, 6 legitur) a Siculis praesentibus γελάζω
εί χαλάζω derivari possunt, vid. 8. 37. Sed φθάδαι,
quum praesens φθάζω pomi nom posit, procnl dubio i ip-
sius Dofidis leges laedit.

3) Eedem sedo Dorieum E pro 9 conepreifur in
substantivis abetraéfis im «c exeuntibus, quae a verbis in
te derivantur: χείριξις Corc. 1845, ἐγδίκαξις Aetol. 3046,
κατονόμαξις. Archim. Aren. p. 325, καθίππαξις (eod. κα-
θίπταξες)', : πομµπήςρ ὕνομα παρὰ «{ακεδαιμονίοις Hesych.,
κιθάριξις Deer, in "Tim. ; deinde in compositis, quorum
prior pars a verbis im ζω descendens vulgo in σι exit:
"guobiduuog Petil. nr. 4, Zocertàng in recentibus Laco-
nicis 1271. 1282. 1373. et Σοίξιππος 1457, quum in Anaph.
2477 , Siculo apud Torrem. XV, 42 etc. Σοσυκλῆς et $i-
milia "leganfar. V

Praeterea Dores ἕ pro c assumere videntur i 4n κλαξ
pro κλείᾳ; xAoalg et ὄρνιξ pro ὄρνις, de quihus infra vide-
bimus 8..34. Male δίξος et vo/fog , quae eunt Ioniea pre
δίσσος et τρίσσος, Dorica existimantur propter δίξας et
τρίξας, hnümmorum Siculorum nomina pravis conjecturis

3) certior est Hesychii glossa x1géas, κλεῖσαω, — Nam in codice
nunc est. sàc.a», foisse. videtur Schowio teste κλάκα,, quod Musarus
corréxit; itaque suspicari licet, rectius κλαῖσαι corrigi.

9B «νε τον 5BDé.qonsomantibus;. . «5E UTE?

Polluvi IV, 174- e EX; 80 donati, wid. Betitl. ad. Pliular.

407. eoe BUT aal tua gon turus Mo
ή 1)” πάτο, -- (verba jit m emnís:apüé Dorés pa-
la'nami pro! ehasactérd habcre ivideantar , candem expecta-
bie: in. reliquis :eonjügülionis. formis et ιν. derivatis, nbi
moi». potedtiiuim : € ài E ronjungssoidijng: feas gaioeris
phhiciora repekinnéut.: Primum pludquatuperfettunt £xcxpo-
vhoifupés. Sophan. 71.2 aetgpióor, quod: vhlge sonatet ixe
49«tn οὐ νειμερς- el. pesfecta. passivi ἅρμοκααει «BEophant. Pyth.
in -Btob.. Ἐλου. 48. 64. ιοί νεγομίχθαν Stheaidi Nyth. ibid.
AB, 69: pro «skopieOós ;. deae . àpmistiiipésstvi .&ugigirig
'Eheoor;:E,/ 98, ὠρμόχθην -Phalol p.i 49.1914; sepeyétemo
in Lyvidis epistola p..52- Qrell, 3), .- : Θέμος. glóssos
Hesychienbs::inoertee- .dialert&, quáspátiu$ Idnicas judi
camus quam; cum. Válckénarid.p«-6d Doriras, Postremo
nemábá verbalia, .quae.; hue; pertipeut, hsec. reperias :
δεικηλεκτάς in dicto Laconico/Rlát,: Ages. :€.:20..ét
Apephil.:. Lac p. 211, quenquasi alelis:lsicenes Δεικη-
ju sad, Dux] Moves , . Busilzawod dixisse Ae $exantnr 9) ; in év-
pii A& o.kc- apud Spartanos: Athen. ΝΤ. 27A. dj; πο non
diversi; videntur ἐνεύνακτοή. Hesychii; ab auidbos, ad B axo:
ἀβλαβειε, Hesych. pre.««ooro:, quod Laconieum- esse. vi-
detur ,, vid.: 8. 2. 4. (praesens temen ᾽ἀᾶξαί non reperitur);
cNvgox ών ο κος Heéyeh. ex Epichariso a Siculo κωμάζω
pre; «orat. ev oxtg ov Sophr.:40,::si: quidem recte
im EA/ M; he, 9d: θανμάζω’ deritatir; JlIvBoypooiszac
Thooer. XIV, 9, Mekinzég Theocr. IV, 90. ef. μουσωεάς
Hesych. ; 9 —— , τύπας é» ᾧ égolzoxius oi Ziantlo!

Pl S0, η) ny:

U$j' Nescio tamei àn' éx- 'optiibi tddicis Frünétuerani léctiohe zi-
(rq ioca restituendam: pit. τὰ - μετὰ). deo icy" drives medi eer
(x969»to055 - 7 nin e8 8 aas,

«βλ Atho; XIV, 621. E, s. Seriblo Lepone instala i - — παρὰ
τοῖς «4άκωσε. δικηλισταέ, ὡς dv τις σκευοποιοὺς εἴπῃ καὲ μιμητάς, et
inde Eust. S84, 23 et 1818, 1 atque Suid. s. v. δικηλιστῶν, cf. He-
sych. s. y...derxyliotol et .diwjZor ,..Et..Mi 260, 42. —. Eadem vox
Εμ. Ap. Lac. p. 220 restienda- videtur, ubi Φωλεής quidam. ap-
pellatur κηληκκάς, quod pro ssqásedc esse: περνάς, leg. ῥοκηλακτάς.

$. 11: De c in £ aut consonam palátinam mutato. 93

Hesych.3 προμυθ (κτρεα. seeundum Poll. III, 32 Steu-
lorum appellatio pro. προμνήστερια a uv0i505 τρηµασίκται
secundum Poll. ΙΧ. 96 (corrupte Hesych. τρηµαστείκτα»,
Eustath. 1084, 5 et. 1397, 22 ορήματίταο) Dorica vox a
verbo ερηματίζω , quo Sophron ususest fr. 99. -

9) . Contra in omnibus titulis variorum Doridis gene-
rum et antiquioribus et recentioribus nihil. ejusmodi legi.
tur, sed constanter c servatur, .quália sunt in tabb. He.
σας]. καδδεδικάαθω I, 128, «κατεδίκασθεν T, 74. 05. wage-
σθέν I, 63, apiotal .saepe ; Amph. 1688 καταδικασθέντα,
Core. 1838 δωιαστα, "Ther. 2448 νενόµισµαι, lass. 1834
λογεσεαί, Rhod. 2525, b ἀρχερανεστας, '".disnoroi, «ΐοννυ-
σιασταί, λολιασταί, .ψἀάφιόμα, Gel. ἀλίκσμα ete. Nec. mi.
nus Epicharmi fabula inscripía erat ζωμασταί et leguntur
apud eundem fr. 37 eyagsorocg et 97 Oavueoróc, Magi-
stratus Spartanorum sociis praefecti eonstenter aguoosel
vocantur et apud Tarentinos secundum Hesyehimm erant
βειλαρµουταί.. Adeo λαπιστής c. .Doricum esse, mon
λαπικΏ]ᾳ diserto. testimonio Mrmatur 5) .

Satis superque hinc apparet, antiquam et genninam
Doridem, etiamsi verborum in ζω derivata ea, quorum
terminationes a c ordiuntur, literam £ asciscere vellet,
nihilomipus in reliquis vulgarem rationem servasse, solos
Lacones et Siculos Doridisque imitatores illorum analogia
in errorem inductos etiam his, nulla tamen constantia,
palatinam in plebeja potissimum, si quid video, elocu-
tione obtrusisse; Siculae certe ejus generis voces So-
phronis et Comicorum sunt. Pindarus talia omnino igno-
rat et ὀτάρβακτος P. IV, 84 etiam hoc nomine suspectum -
multis aliis indiciis accedentibus in ἀξάρμυκτος mutandum
est. Ceterum nolumus Philolai ἁρμόχθην inter Pseudo -
Pythagoreorum commenta referre. Nam in hoc quidem

-

$) Phot. Lex. λαπήττειν (leg. λαπίτεειν) τὸ ψεύδεσθαι καὶ ἆλαζο- Ä
νεύεσθα, xa) λαπηκτὴς (leg. λαπικεὴς) ὃ φευστὴς διὼ τοῦ» ὡς σαλπιγ-
"US, συρυγντής (leg. σαλπικεής, συριχτής) οἱ δὲ depuis δια τοῦ c
λαμπιστὴν xai λαμαπίζειν (1). ,

94 D. . De consonantibus.

verbo, cujus praesens apud Atticos ἁρμότεω sonabat et
unde vulgo ἁρμογή derivabant, antiquitus ambiguus che
racter fuisse videtur.

6) Restat ut explicemus, quoniodo fieri potuerit ut
Dores a δικάζω derivaverint ἐδίκαξα., óixotig, sed δεδίκα-
σµαι, ἐδικάσθηνο δικασταί. Memineris, quaeso, ὁ esse
pro dj (L.1 8. 7, 1. 4). Itaque vulgo im derivatis, ubi
tertia consona accedebat, primum media secundum notan
Graecae linguae legem ejecta, deinde 2 ante sequens 6,
M, *, € in σ mutatum est, ita tamen ut tempore paullum
recentiore pro duplici sigma simplex poneretur. Jam vero
Dorienses ( rudius pronuntiasse videntur (unde factum est,
ut apud Lacones et Megarenses in 0) mutaretur) ita, opi-
mor, ut iota consonum distinetius audiretur. Hoc igitur
cum sequenti c facile in £ coalescere potmit (quomodo
etiam in Dorieo xief pro xi&c, κληΐς, κλαῖς E ex ες in js
mutatis natum videtur), antecedens ὃ deinde ante E ab-
δεί oportebat. Contra cum aliis consonis sequentibus iot
conjungi non poterat, qua de causa vulgaris ratio hic
servata. egt.

S. 12.
Ne comsonantibus duplicibus.

1) Dorieam dialectum ( in oó dirimere grammatici
tradunt l), ut σδυγός, θερίσδω pro ζυγός, θερίξω. — Et re-
periuntur C ita mutati exempla haud pauca apud Alema-
nem et alios lyricos, excepto tamen Pindaro, plurima
apud po&tas bucolicos et in Pythagoreorum , quae feruntur
reliquiis, nonnulla etiam in iis, quae pro Laconicis ven-

1] Scholl. Dion. Thr. 780,.16. ἴγραφον τὸ o καὶ à ἀντὲ τοῦ t
ὥσπερ καὶ νῦν tppicxouty παρὰ 4ωριεῦσιν. — Kt. M. 412. in. τὸ i
διαλύουσιν οἱ 4ωριεῖς εἰς G καὶ d* olor ζυγὸς οδυγός veto geni

etc *, θερίξω Otplade * συρίζω σερίσδω' Θεόκρεος, οἵ. Et. Gud. 233, 6
et Scholl. Theocr. I, 3.

$. 12. De consonantibus duplicibus. 06

ditantor, ut ὀτιμάσδει in deerefo eontra Timotheum, µέσδω
pro µείζω Plutarch. Lye. c. 19, evyaodeo in eantilena
Laconica (vid. Gr. €. 251 et iutt.). At nunquam est in
titulis, quorum etiam antiquiores, ut Amph. 1688, tabb.
Heracl. et Brutt. ( servant, nunquam apud Epieharmum,
Sophronem vel Archimedem , denique nunquam in purio-
rbus Doridis fontibus, qui emnes, Laconum et Mega-
rensium dialectis exceptis, ὁ nibil mutatum tenent. — Ite.
que o pro ὅ a lyrieis et bucolicis poétis dialectos consi-
lio miscentibus potius e Lesbiaca dialecto, cui hane mu-
tationem: propriam esse vidimus, assumptum est, quos
imitati sunt postea, qui puram Doridem parum gmari si-
mulabant.

2) Meliore jure Dorienses ὁ in Ó mutare referun-
tur 3), exemplis δυγόν pro ζυγόν et δωμός pro ζωμός allatis,
Sed ea ipsa etBoeoticae dialecti comparatio (L. I δ. 37) pri-
mum docent, initiale tantum ὁ ita mutatum esse; deinde non
omnium Doriensium (quorum plerique ( ubique retinue-
runt) is mos est, sed solorum Laconum, quibus haud
pauca cum Boeotis communia sunt. Nam et alio testimo-
nio 4εύς pro Zeve Laconicum esse discimus 5) et ipsum
δωμός certa emendatione in Laconico Epilyeei Coralisci
fragmento (vid. Append.) pro δώδέμος restitutum est. Jam
Laconicas potius existimo quam Boeotieas eas Hesychii
glossas, quae illam mutationem prae se ferunt, quoniam
paues Boeotica servavit, plurima Laconica: δᾷλον, ῥᾖλον

— ext», ζητεῖν — δώγκλον (cod. Óáyxolov) , ὀρέπωνον pro /
ζάγχλον. Quanquam in hac quidem voce ea mutatio non

2) Et. Μ. 316, 56. ἕδος παρὰ «à ile κατά εροπἠν 4{ωρικὴν τοῦ t
sic à: οἷον Cuyo» δυγὸν καὶ ζωμὸς δωμός. Praeterea ea mutatione Do-
rica abutuntur grammatici ad pessimas etymologias tutandas, ut
Et. M. 370, 16. — 411 extr., ubi δυγὀν commemoratur... — Et. G.
271, 28. — 471,39, Scholl. Il. β, 266, Eustath. 228, 25. Pessime
etiam 4 Dorice in ὅ mutari dicitur Et. M. 22, 47.

3) Ann. Oxx. 1V, 325, 24. Ζεὺς παρὰ τοῖς «4άκωσι [fric λέγιται,
cf. Hesych, 4εύς, Ζεύς.

068 v4 De cónsonantibus.

solis Laconibus propria faiesd videtur, quum Zianele,
mrbs:Sieula, in nummis {άνκλη scribatur, vid. Mionn.
Suppl. I p. 400. — - Attamen C retentum est in glossis
ceterum Laconiea , proprietate donspicuis ῥουγῶνερ et ζυ-
}ώπερ .πίὰ, $. 9 |
αἱ 8). In odiis vocihua, Doree t in. 28 mntare reférun-
tur 9), mimus aecurate , quonjam pleritjue C servahant, Át
Laconpm eam. müfationem fuisse ;. primum donent exempla
in.Lysistmata:. γυμνάδδόμαι 82, uvoióde pro μυβίζω 94.
10706, norádóci pro προςόδευ 206, ψιάδδω. 1302, «θνρσάδδω
et παἰφἁω, 1919. παραμπυκίδδω 1317. — Quae apud He-
sychium ejus generis leguntur, dmnia fere corrupta sunt.
Ea partim ab ipso partim ab Hemsterhusio et alns emen
data collegit Valekenarius ad Roev. p. 77 et àd Adon.
Ρ. 277 seqq. Paullo certiora sunt haec: |

"400a (cod. ἄαδα), ἔνδεια" «{«άκωνες. οὕτως Abaoro- |
Φάνης ἔν. )λὠασαις pro ἄξη,. ut etiam αὐχμὸς est egestas
yid. Valck. Adon. p.292. — Idem pro ἄδαλος, ἄσβολον
Beribi jubet ἄδδα, . ἄσβολος i. e. ἄξη, ἀδδαλέον pro
ἀθάλοαιονο ἔηρόν et ἄδδαγον, Engóv^ 2daxameg. |

ud λφάδδει (eod. ἀλφαδεῖ), εὑρίσκει, vid. Hemst. in
Auctar, ad I p. 253.

Εκπετρίδδειν (cod. ἐκπετριαδεῖν)». πάχύνευν ἑμάτιον
ef. περιπετρίξεσθαι, περικρούεσθαιυ.
ο Θρυλίδδειν (cod. gus»), θρυλλεῖν. Neqne enim
cum Ruhnkenio.et Valckenario θρυλλίδδειν scrihere oportet

Κωμάδδειν (cod. κωμαδεν), ὀρχεῖσθαι.

'4ἀάδδοιτο λαμβάνοιτο (cod. λαδοίατο., λαμβάνοιτον
Mus. λασδοίατο, λαμβάνοιντο, unde Valck. λαδδοίατο) pro
λάξοιτο.

ουσ ἰδδεο (cod. µουσιαδδει), λαλεῖί, ὁμιλε pro μυ
θίξει, aperte «4ακωνικώτατον, vid. S. 7 εἰ 8. 18..

Medós, vel uofüds, (cod. umós), AaMé, óc, el
ipsum haud dnbie Laconicum pro µουσίζει vid. S. 9.

4) Eustath. 226, 8 ῥέδδειν pro ῥέζειν Doricum dicit et 1570, 12
γυμνάδδω Doricum et Aeolicum,

$. 12. De consonantibus duplicibus. 97

Il. oy «400 ovrég, οἱ γυμναξύμενοι ἐν. τοῖς ἐφηβείοές.
Ita corrigimus codicis lecfionem πλατεία, . δάοντὲς οἱ y.
τος ἐφήβοιο» quum πλαγιάξεν secundum Pollucem III,
153 sit πάλαισµα et gymnfsia Spartae potissimum ignftia
vocata sint teste Pausánia Lae. c. 14 et 20. Hemsterhu-
sius in Auetar. ad II p. 974 voluit miasuiüBorteg aut rmie-
ssaüüorrec.

Ηρομάδδας (cod. προµάλας), µάξας προμεματεωμένας
(corrigunt προμεμαγμένας).

Συμβουάδδεε (cod. συμβοναδεῖ), ὑπερμαχεῖν «{άκω-
νε, A Laconico βούα, ἀγέλη descendere videtur govd(o.

Σοἀδδει (cod. σωαλδεῖ), παραληρε.. ta correximus
collata glossa θοάξεε, τρέχει, μαίνεται, nisi forte verius eet
σουάδδε, pro θυάδει. Dialectus Laconica apparet. |

Φαιρίδδειν, σφαιρίξειν, ubi o abjectum Laconicam
ant Boeoticam dialectum prodit.

Φουάδδει (cod. govaóóz), oouccss, haud.dubie
Laconicum, vid. S. 18 ; .vulgo sonaret gvd£o. 2

1μιάδδεεν, παίξει üt in Lysistrata.

Pleresque ex his glossis Laconicas esée certum aut
verisimillimum est, unde de reliquis conjecturam facere
licet. Nam quod infinitivus saepius in εν exit pre Laeo:
nico z», facile vel glossographorum vel librariorum errori
tibueris. Nec Boeotici quidquam intermixtum videtur
nee Megarici.

4) Nam Megarenses quoque t in 02 mutasse docent
in Aristophanis Acharnensibus v. 732 μᾶδδαν pro μᾶξαν
(quod ipsum v. 735 in. omnibus libris est) et 734 χρή ὅδετε
cum scholio ad priorem vocem 5). Contra φαντάζομαι est
v. 823, et in titulis neque servati neque mutati ὁ exem-
plum reperitur. At Megarenses praeterea mitiore Doride
utebantur, quare nescio an Aristophanes imitatus sit ru-

6) Scholl Ach. 732. οἱ Μεγαρες dà τρέπουσν τὸ ἕ εἰς δύο ὅδ.
Inde Suid. μάζα" οὗ δὲ Miyagr; µάδδα et Et. M. 3, 21. µάδδα

ἀντὲ τοῦ μάζα «{ωρικῶς,

1], | 7

Lj

98 2E De consonantibus.

diorem plebis elocutionem , a dialecto paullum. cultor,
qualis in titulis esse solet, alienam.

$) Tarentini in verbis quibusdam ξ im σσ ---
referuntur, ut σαλπίσσω, λακξίσσω, φΦράσσω ϐ). Quod

quam recte preecipiatur, nunc latet, quanquam Latim

verba in isso inde manasse existimaveris, ut eomissor,
κωµάζω — Atticisso, "rito. Tabulae Heracleen-

ses ὁ nunquam ea ratione mutatum exhibent, «contra ser-

vant in καρπίζομαι» ὀρίξων τερµάζω. — lidem 'Tarentin,
ubi vulgo σσ in verbis est, 4 proferre aeferuntur , vid.
8. 13, 3.
Vix recte se habent ea, quae ( in rr mutare viden-
tür, ut βλιμάτεομες Lys. 1164, quo spectare videtur Sui-
das βλιµάττοµεν, ψηλαφώμεν, ἐπεθυμοῦμεν» deinde ἁρμόττω,
quod Doricum vocatur in Et. M. 144, 46; ἄττεσθαι, quo
Sophronem pro διάξεσθαι usum esse Valckenarius ad Adon.
p. 205. C putavit; Hesych. ayxvoírze, ueropcAeres ^ Kortes.
At ἄττεσθαι potius Hermippi est, Attici poétae comici ?),
nec minus ἁρμύττω umice Atticum est, vid. Lob. ad
Phryn. p. 241; Cretica vero glossa obscurissima est.
Itaque pro βλιμάττομες Brunckius recte θλιμάδδοµες resti-
tuisse videtur.

Quod Pseudo -Herodianus ὁ apud Siculos, in. ox dis-
solvi refert 3), non credimus. — De µασθός, quod Don-
cum dicitur pro μαρόρ, vid. S. 10, 7.

6) .Heracl. ap. Eustath. 1654, 23.- Ταραντῖνο, τὰ διὰ ζω λήγονα
βαρύτονα ῥήματα, ὧν ὁ παρακείµενος καὶ ὑπερθδυντελικὸς διὰ τοῦ κάππα.
ἐκφέρονταν, φραξόντων (sic) ἐν dvoi σίγμα" olov σαλπἰζω σαλπίσσο, Άα-
stilo Λακείδσω᾽ οὕτω δὲ καὶ φράζω φράσσω, «τὸ λέγω, cf. p. 82A, 28
et Ann. Oxx. 1, 65, 17, ubi eadem exempla.

7) Ann, Bekk. 462, 30. (Suid. s. v. ἆσμα) &cua* τὸ Óiaouo. καὶ
Σώφρων καὶ ἄττεσθαι, 0 ἡμεῖς διάζεσθαι. μεταβολῇ τῶν δύο σσ tiq τὸ i
ἐγένετο 1n loco corrupto Hermippo ἄττεσθα, datum erat, quod α-
paret e p. 461, 26. ἄστεσθαι: ὃ ἡμεῖς διάζεσθα, Ἕρμιππος, cujus frag-
mentum additur. Sophron ὥσμα pro δίασµα habuisse videtur.

8) Herodian. in H. Ad. 406, b. (Append. Et. Gud. 661, 41) οὗ

φάζω καὶ Ζικελικῇ διαλύσει τοῦ C εἰ G xai x καὶ καιὰ διελασιασμὸν

$. I3. De consonantibus geminatis. 99

60) Pro initiali £ Dorienses ox habebant in. σκίφος
pro ξίφος teste grammatico ?), quod alii Aeolibus vindi
eant, vid. L. I 8. 7, 5. Inde derivata leguntur apud
Epicharmum 23. 20 σκεφύδρια et σκεφίας; Hesychius prae-
ler illas voces etiam σκιφίδει dialecto non nominata af-
fert 10). Sed £go; legitur Lysistr. 156.

De £v, quod raris pro ov» scriptum reperitur, vid.
$. 49. In nominativo declinationis tertiae c pro 5$ est in
Italiotico ῥάννας pro ἄναξ (vid. 8. 5, 4) et in xóig pro
xoi, quod Pollux X, 174 Doricum vocat, adeo accusa-
tivum xóiv ex Epicharmo fr. 77 apponens.

De y pro cy apud Syracusanos in q/v pro σφἰν etc.
vid. 8. 32, 9—11. Rhintho ἄσέεκτορ pro ἄψεκτορ dixisse
videtur (vid. Hesych. «oexzoc , ἀγαθὸς παρὰ 'PivGove Ta--
θωντίνῳ), de qua mutatione cf. L. I 8. 7, 5.

S. 13.
Be consonanmtibus geminatis.

1) Duplex c, ubi vulgo simplex ponitur, ut in Les-
biaca dialecto, ita apud nonnullos Doriensium erat, Ita-
liotas praesertim et Siceliotas. Nam et in tabulis Hera-
eleensibus leguntur ὅσσος, µέσσος (sed ἴσος vel ἴσος),
ἐδασσάμεθα, ἔσσονται et apud Epicharmum 78. 96 ὅσσος,
82 τοσσαῦται. — Deinde grammatici ἔσσεται, τελέσσω et si-
milia Siculis tribuunt, ὅσσος Doribus 1). Eodem refe-

Ἰωνικὸν γέγονε πιφάσκω. Fortasse corrigendum est qo gate Σικελικῶς

καὶ διαλύσεν cf. 8. 41.

9) Scholl. A ll. a, 224. παρὰ «à σκίπτω cxigog xai (leg. τὸ) &ieoc
4ωρικῶς. — Et. M. 718, 11. σχίφος τὸ ξίφος διαιρέσει τοῦ t εἰς κσ
καὶ ὑπερθέσε. -— Hesych σχέφος, ξίφος οἱ μὲν τὸ ἐγχενρέδιον, ἄλλον
δὲ ἐπὶ τοῦ αὐδοίου. . 7

10) Hesych. σκιφίας, εἶδος iyOvoc. -- «κιφίζεο, ξεφίδει» ἔστι δὲ
ὄχῆμα µαχαερικῆς ὀρχήσεως. — Σπιφύδρια, εἶδος κθγχνλἰουι

U Eustath. 655, 13 ex antiquo technico: Ἀλάγει δὲ καὶ Σεκελικὸν
ύναι τὸ ἔσσεται, οὐ μὴν «4ἰολικόν' Σικελοὶ γάρ, Φήσε, διπλαάξδουσυν ὃν

7*

$,

100 .. . De consonantibus. .

renda videtur antiquior Syracusarum appellatio Zvpáxoco:
sive Συράκοσσαι, vid. Boeckh. Nott. Critt. ad Pind. p. 373.
. Apud reliquos Dorienses nibil simile nune reperitur prae-
terquam 7MeccoufQravol in titulo ejus urbis nr. 2053, c
De antiquioribus tamen titulis jadicium minus certum est,
quia in his simplex consona pro duplicata scribi solet,
neque fere dubito, quin antiqua Doris in hac re nihil a
Lesbiaca dialecto diversa fuerit, nisi quod in futuris et
aoristis primis verborum -in (o pro duplici σσ illa & pro-
ferre solebat, vid. S. 11, 1. Quomodo illa duplicatio
explicanda sit, diximus L. I 5. 9.

2) Aliam rationem habet o ante sequentem conso-

nam duplicatum, qui mos quum ne ab Atticis quidem.

titulis absit (vid. Boeckh. ad C. I. nr. 25), maxime ta
men in Doricis reperitur, ut '4fo,coródouoc in antiquo

Laconico nr. 13, ᾿4ρισστογείτων in antiquo Delphico nr. -
25, Telécorog in antiquo Argolico nr. 166, Ἐενόμνασστοο ͵

Anaph. 2478, ᾿4ρισστοκλῆς Herm. 1211, .' 4σσευτέλης nr.
2670, προϊσσεάσθω Ress. Phoc. 74, a, προσοτάντος;, xa-
ταδουλιξάσσθω, ἐσστω et ἔσστωσαν ibid. 81, in recenti La
conico 1306 osfaceroc, ἄρισστορο κὀόσσµος, ᾿4βάσσκαντος.
Nulla tamen constantia in hac re usi sunt, ita ut in iis-
dem titulis simillimae voces uno o scriptae sint. Plerique
tituli Dorici vulgarem rationem servant. Boeckhius |. |.
suspicatur, hac scribendi ratione pinguiorem quendam.
sonum exprimi, ut apud nos schwarz ortum est e 510612
et a multis Schein pronuntiatur pro Stein, et eum ipsum
- sonum literae San proprium fuisse.

93). Duplex σσ, quod vulgo est, Dores retinent, ut
θάλασσα, πράσσω. Nam corruptum esse ἐπιθαλάττιον

τοῖς ταιούτοις τὸ σ. Et. M. 381, 24. οἱ γὰρ Σικελοὶ τὰ ἀπὸ μελλόντων
ῥήματα προηγουμένων βραχέων φωνηέντων διπλασιάζουαι €0 ὅ τελέσσω
λέγοντες, cf. Phavor. Ecl. 286, 24, qui λοεσσάµενον Doricum οἱ Αεο-
licum vocat. . Greg. ο. 299. xgiivras δὲ xai διπλασιασμῷ τῶν ai-

té» συμφώνων ὡς οἱ «4ἰολεῖς, ὅττν, ὁππόθεν, ὕσσον, cf. IMeerm. 656,
J. Gr. 242, b.

$. 12. De consonantibus geminatis. — 101

Epich. 68, vel Epicharmeae fabulae Γᾶ καὶ Θάλασσα in-
scriptio evineit. Male apud .Sophr. 65 Valckenarius pro
to µάθον e conjectura scripsit ἔματτον. Nec recte
Siceliotae (Epicharmus: spectatur) καρδιώττω dixisse per-
hibentur 2), qui potius cum Hippocrate κἀρδιώσσω pro-
nuntiarunt, vid. Franz. ad Erotian. p. 195. Nec melius
se habet Hesychii: glossa xírzeop- (corrigunt .xerzóg) , ὁ κιτ-
0: «4άκωνες pro vulgari κεσσόᾳρ, ubi potiue ὁ κίστος cor-
ngendum ducimus, vid. infr. nr. 4. De τέτορες (non
τέπορξς) pro τέσσαρες vid. S. 34. |

Tarentini verba vulgo in ooo exeuntia in ζω (εγπιῖ-
nare dicuntur 3) , ut πλάζω, ἀνάξω pro πλάσσω (πλήσσω 1),
44000. (Qua mutatione quum in nonnullis saltem verbis
Lesbios usos esse constet (vid. L. I S. 7, 2), aliquantum
dubito an eadem non recte T'arenünis tribuatur et fortasse
e contraria mutatione τοῦ ( εἰς co (vid. S. 11, 9$), ut 50-
lent grammatici , ficta sit.

Mirum est διαφυλάδων, quod Boeckhius in Cretico
titalo Vaxiorum nr. 3050, 18 meliorem «auctoritatem se-
quutus recepit, et διαφυλάδεν , quod ibidem 1l. 11 probabili
conjectura restituit, pro διαφυλάσσων, διαφυλάσσειν.

4) Lesbiacam mutarum π et z geminationem (L. I

2) Phot. Lex. et Suid. καρδιώττειν: τὴν καρδίαν ἀλγεῦν Σεκελιῶταν,
9 ἡμεῖς βουλιμιᾷν. "Απολλόδωρος ἐν ς περὶ Επιχάρμου τοὺς Σικελιώτας
φησὶ «o0 τὸν ctópayo» ἐπιδάκνεσθαι ὑπὸ λιμοῦ καρδιώττειν λέγειν, ὅπερ
βουλιμιῶν λέγειν Ἐενοφῶν. -- — Poll. HE, 217. καρδιώστενν΄ οὕτω δὲ 4do-
ριεῖς τὸ παρὰ Ξενοφῶντι βουλιμιᾷν καλοῦσιν.

3) Eustath. 1664, 27 ex Heraclide: Ταραντένο τὰ παρ ἡμῖν διὰ
δύο σίγµα ἔμπαλνν διὰ τοῦ ἕ προφέρουσε' τὸ γὰρ πλάσσω πλάζω λέγουσν
καὶ τὸ ἀνάσσω ἀνάζω, cf. 824, 28 et Ann. Oxx. I, 62, 17,. ubi
praeterea φίζω 'Tarentina hac mutatione ex Aeolico φίσσω pro νίπτω
ortum dicitur. Eadem explicantur νίζω Et. M. 605, 43, µέζων pro
µέσσων Ann. Oxx. 1, 274, 20, unde corrigas Et. G. 384, 3. Dorica
vocatur Et. M. 104, 13 et 573, 25, Et. G. 55, 36. Confusa sunt,
quae traduntur Et. M. 124, 22. νίπτω κατὰ τροπὴν 4ωρικὴν γίνεται

ζω: οὗ γὰρ «{ωριεῖς τὰ sig πτω ῥήματα ποτὲ μὲν εἷς ξ τρέπουσι, ποτὲ
δὲ ds B σσ.

102 . : - De consonantibus.

S..9) in ὅτε, ὑππόθεν grammatici vix reete Doricae dia
lecto. tribuunt 2), quum nunquam in purioribus fontibus
reperiatur. — .Nec magis ea liquidarum duplicatio, qua
Lesbiaea dialectus insignis est, Doricae communis eret,
quanquam Choeroboseus Ann. Oxx. IT, 210, 19 aperto
errore ἑρατεννός, ποθεννός Doribus tribuit. Contra apud
Dorienses, praecipue apud Lacones, "Tarentinos, Creten-
ses geminae et liquidae et mntae aliquoties altera e dua-
bus consonis alteri assimilata ortae sunt. Praepositionibus
exceptis (vid. 8. 43) haec exempla reperiuntur:
|. ÀÀ pro πλ in ἀλλανής, ἀσφαλής «4άκωνες Hesych.
i. e. ἁπλανής. Aliam rationem habet Doricusa adverbium
καλλά pro καλώς (Apoll. de adv. 56$, 13 vid. L. 18.8
not. 051), quod eum καλλίων, κάλλιστος ita eohaeret, ut
κα eum 000», ἤκεστος et κάρτα cum κάρτιστορ.. Metri
eausa Epicharmum fr. 25. 49 συκαλλίς pro συκαλές scri-
psisse dicit Athenaeus III, 65 C; neque aliter elocatio
anceps erat inter κορυδαλἰς et κορυδαλλίς (Arcadius p. 31,
18 et συκαλλίς et κορυδαλλίρ geminum 4 habere testatur),
ἑλλοψ et coy (Epich. 48 ἔλοπα) ete.
μμ pro yp in πούμμα (editum est ποὔμμα), 7 τῆς
4&600c πυγµή Hesych., quod Lactnicum esse proditur v
iu-ov mutato. )
eo pro oc in gégóov (cod. yégóova) , τὴν χερσὸν ynv'
Zaxoveg Hesych. sicuti Attici , ᾿Ορῥσπος in epigrammate
Megarico nr. 1050, qui vulgo "Ορσιπος vocatür vid.
Boeckh., θαρῥεῖ Epich. 153 pro θαρδε, Tvgavw i. e.
Ίυρῥάν ex antiqua orthographia pro Ίυρσηνά in galea
Hieronis C. I. nr. 16, πυῤῥός Theocr. pro πυρσός;
κθθῤα pro κόρση (ut Attice κὀρῥη) Theocr. XIV, 84,
quae vox apud Alemanem fr. 70 Schn. κάρα sonare vi-
detur 5), cf. S. 16. Neque valde diversam originem ha-

8) Quum apud Herod. π. p. 4. 44, 10 legatur : τῷ δὲ σκομύνθεα
κατ ἂν κάρραν µάβως ἐπίαζε, jam olim xata» καῤῥαν pro κατὰ τὴν
κόρσην esse judicavimus, in reliquis falsi. Nunc suspicamur ;

τῷ δὲ σκόλλυν θεὰ κατὰν κάῤῥαν μαλακῶς ἐπίαζε.

$. 13. De consonanübus geminatis. 103

bet Doricum κάρθῥων 1. e. xg&ocaov 5), quippe e καρ-
ti», κἀρσσων natum. Legitur apud Alemanem fr. 54
(83), Epich. 115, Sophr. 15, in Dorico frustulo incerti
aüctoris Et. M. 492, 38 (vid. 6. 20), in dictis Laconieil
Plutaech. Lyc. c. 25 et Lysand. c. 26 atque cantilena
Laconica Lyc. c. 21, postremo hn fragmentis -Pseude.
Pythagoricis Arehytáe Stob. Flor. XLIII, 134 et Append.
p. 47. 48 Gaisf. , Aresae Ecl. I, 52, 23 etc.

dd pro £, de eujus mutationis apud Lacones usu ig
8. 14 vidimus, item e có natum videri in L. I S. 97, 4
monuimus.

τε pro στ, ut Boeotorum ita Laconum et "Tarenti.
norum erat in nonnullis, quo pertinent .Laconicum βες-
τόν sive βεστόν pro éoro» vid. S. D, 4, deinde, si recte
emendamus, κίττορ, ὁ xiorog' «Πἄκωνερ (cod. κίττεορ, ó
κατός) Hesyeh., quod imitater Decr. in Timoth. in ἐντάν.
pro ἐς v&». Laconica praeterea procul dubio Hesyehii
glossa dzzacc (cod. ἀττασία), ἀνάστηθο, quod in vulgari.
Doride sonaret dvora0;, unde primum ἄστασε, deinde oi-
τασι factum est. "Tarentinis hanc mutationem vindicat
Hesychii glossa 4φραττος, 5 Ἐκάτη παρὰ ΊΤαραντίνοις
l.e. ἄφραστος. Postremo Laconica potius habuerim quam
Boeotica, quae dialecto non nominata apud eundem le-
guntur: évrí(a, ἑστία et ἔττασαν (ut ἔτεακαν correxi-
Dus), ἐστηθαν, nec minua ᾖτθαι, μαθίσαι, quomodo nunc
eum Valckenario pro ἴτθαι corrigere malumus. — — Qued
in titulo Issensi 1834. Boeckhins πεντακατείδε meribi jubet
^ mévraxortOg pro mevr»xoorog, proban nequit, vid. S. 34.

ττ pro xz est in nomine Creticae urbis «Τύττος pro
Avxrog, vid. Strab. X p. 729, Eustath. p. 313, Spitzn.
ad Il. 8, 647. |

Licet etiam καὶ τάν corrigere. Fortasse poéta de Thetide loquitur
εἰ de Achille, qui Spercheo fluvio capillum alebat, vid. de σκόλλνς
Poll. II, 30 et Et. M. 120, 26.

5) Memnon in Phot. Bibl. p. 716, ubi Chbamaeleo atitur Dorico
proverbio Ἡροκλῆε κάῤῥων, addit: κάῤῥων δὲ ὁ ἐσχυρότερος παρὰ «{9-
ριεῦσιν, CON

104 |; ο cousonantibus. T.

xx pro ox in àxxóQ, ὡσκύς' «4άκωνες Hesych. et
ó,Ó0dknes pro διδάσκει in Decr. in. 'Tünoth, . Fortasse
eam xbàkxxógc, .0 μικοὺς. Quxrvlog Hesych. pro κασκός
Leconicum est. — . Doricum óxx« e ὅκα xo. natum est,
vid. 8. 45.. Vox uixxóg, qua snepius. Theocritus utitur,
Ῥεδείετεα Moschus, .Callimaehus et epigrünmatographi
vid. Valck. ad Phoen. p. 350, ab Aelio Dionysjo ap.
Eustath. 217, 29 Ionica icitür pre μικρός: ab Kustathio
p. 610... Aeolica. - Nos eam cum puxpog.cognatam pu-
tamm , non dialecto diversam. : ὅάκκος Doricum: dieitur,
σάκος Atticum a Phrynicho p. 257, seriptorum Atticorum
usu addicente ,; vid. Meinek. ad Comice. Graeec. Iv Ρ. T.
Illud legitur Acbarn. 711, .- : |
| Z^" pro um est in. vici Laconici nomine Finnla :
Paus. 1I] c. 20 pro .Γλυμπία, et Cretici oppidi. i£euzo
sive Aunnu, vid. Hoeck. Cret. I p. 387, Beeckh. ad C.
Y. nr. 2584. 5. ,

Ceterum .:in hoe aseimilationió genere nullam: eon-
stantiam: fuisse satis docent duplices formae βεστόν et βετ-
τῶν, làvuxmia et Γλυππία, «{ύκτὸρ et :{ύττορ. 5

| $8.44.
, Bye vc apud Argivos ei Cretes servatis. .

, 1).-Quam pleraeque Graecae linguae dialecti raris-
ime» ante sequens c folerent,' Doriensium {απο Ar-
givi eb Cretes saepe νσ habuisse referuntur 1), cujus pro-

. 1 2 D. ' . | "P 1

1) "Apoll. de synt. 813, 20. 'πὸ ὅ τοῦ V οὗ προ)μεῖται, ἀνάπαλιν
μέντοι, ὥς γε παρ. Αργείοις παμπολύς ἐστιν $ τοιαύτῃ.σύνταξις, Ἡ. e.
nunquam apud Graecos reperitur σν, saepe apud Argivos sc. —
Eustath. 722, 68 ad 1l. €, 448 de. v. |. οὗ µέντν pro οὗ µέντου ex
Heraclidé: οὐ΄ µένεον ᾽Αργείων καὶ Αρὴτῶν γλὠσσηξ, οἳ zokAwmc ἑξαι-
ροῦντές, φησι, τὸ τ ἐντάττουσιε τὸ 9, τὴν εἷς πρόθεδιν ἑνς) λέγσντες καὶ
τὸ τιθεὶς τιθένς͵, oic ὅμοιον καὶ τὸ σπείδω σπένδω καὶ τὸ οὗ μέντοι ÓD µόντον
xai το oisi αὐέν. Ἅ«Σικελοὶ μέντοι, φησί, ἕμπαλιν τὸ τ ὠντὸ τοῦ V τάτ-
τονσι, τὸ ἔνδον ἔνδου λέγοντες 5j ἐνδοξ περισπωµένως, καὶ Ὅμηρος εἰνάνν»

-ν

$. 14. De νσ apud Argivos et Cretes. 108

prieatis exempla 'apponuntur- ἑνς' οἳ c«06»2?' pro eig et
τθες. Alia accedunt e titulis. Cretieis Ὑαχιοέααι nr. 3050
et Latioqum 3058, ubi Boeckhiae meliorum apographorum
auctoritatem perperam neglexit.. Primum nr. 3050 1: 7
pr πάσας, quod: Boeekhius Chishullum , . nullius: fidei
homimem, secutus recepit, Sherardus praebet «$626;
ibd. l. 14 pro. τούς apud Chish. et Boeckh. a:Sherarde
τό accipiendum est; 1.16 pro ὑπαρχούσας Ch. B., iqumà
.Sher. ὑπαρχονταξ:. tradat;; ὑπαργόνδας scribl^ opórtet;
nee minus Ἰ. ὅ pre πρειγευτάς Ch. B. e Bherardi πρεν-
JUR . v. legendum est πρευγευτάνς altero titulo nr;
3098 docente. Nam in Ίνοο]. 4. pro: ngeyevrág Ch. B. in
Hesselii accuratiore apographe est πρειγεὐτάνς} deinde
l.7 ex Hesselii ὑπαρχονσ .'. ., Sherardü ὑπαρχοντ. . .
non vnegyos0xg cum Beeckhio scribendum 'est ; spd ὑπαρ-
Ἰόνσας, nec minus l. 16, ubi: Boeckhius. ex :Heseelio
τό, Sherárdus τούρ hebet, vóvc' suspiens licet. In neu:
tro tamem tituko ἐνς legitu? ;.sed nr. 3050 1. 23 εἰς Ο8..
ἐς Sh., 1. 14 εἰς sine v. l. et nr. 3058 1.10 ig Sh. Hess.
(uod non lapicidae Teji culpa factgm videtur, ' sed dia-
leti: inconstantia, .ntiquiorem ejus voeulae. formam ea
aetate respuentis. [dem eoónsosantium concursus. praeterea
reperitur in nomine Cretici oppidi Πριάνσεος, quomodo
scriptum est in C. I. nr. 2556 et nummis, quum prae-
terea, — nisi diversa: loea significari credis, . Iloícucog,

Jt ἀντὶ τοῦ ἐννάννχες' ταῦτα ὁ Ἡρακλείδης, ἐξ ὧν στομοῦνται n μὲν
ϱὁ λέγοντες, τρίπεσθω τὸ i ες 9 -4ργολειῶς καὶ Βρητικῶς ἐν τῷ aiei
aii, πῇ δὲ οὗ τὸ ἀνάπαλον κατὰ τοὺς Σεκελούς. — Pseudo- Herodian.
in H. Ad. 204, b. ἐκ τοῦ σπείδω γόγονε κατ Αργείους xod Κρῆτας
ἀφαιρέσεν OU ὁ εῆς 5; διφθόγγου καὶ προιόδῳ τοῦ v σπένδω’ οὗτοι γὰρ
πολλάκις ἐξαιροῦντες τὸ 1 τάττουσι τὸ 9 xoà τὴν μὲν ες πρὀθεσνν ἐν
(leg. ἐνς e MS. Leid. ap. Koen. ad Greg..p. 300) λέγονσι καὶ τὸ τι-
θές vaD vc: οὕτως Οὖν καὶ τὸ σπείδω σπένδω. — Άθθυθ in Ann.
Oxx. I, 137, 28 et Et. M. 302, 2 (corrupte et mutilate Et. 6. 168,
δΙ) ϐ, v. deasóc Argivi τ in » mutare dicuntur υίσπένδω et aii»,
contra Siculi .». in z ut εἰάνυχες, lodo; de Siculis item Kustath.
223 L) 46 ad εἵνατος,

196 . .: De con&ohantbbus.:; . ^ 7

Πραΐσος, Πρᾶσος reperiautur, vid; Hoeck. Cret. I p. 4132,
Boeckh. ad.C. I. Il p. 405. — . De Atgivoruxi hac con-
suetudine ex imscripüonibés nibil discitoun neque ejus
vesfiglum servatmm est in foedere Argivorum 'Thueyd. V,
79. ubr δίκας, ἴσας, ὁμοὴις, -dexsOcsnóviteg , 4oyeioc le-
guntur 9recomditiore Argivaeé dialecti propr$etafe ipsius,
miei fallor, scriptoris vitié deleta; sed non alienum est
Argnlicae urbis nomen. Ίΐρυνς ef. Hephaest. p. 3, 10.

.2) Hine.faetum ést, ut Heranlide duce gramniatici 1).
exempla eg et τιθένς pro sg.et vc0sig maxite respicien-
tes, Argivos v in » inntasse docerent atque: ab. iis σπένδω
pro σπείδω .(quod propter futurum σπείσαὶ antiquius puja-
bamt), civ pro ait, ov utviov pro ov uérros.derivarent,
contra a Siculis per inversam mnutatiomóm í£vdo« pro ἐνδον,
εἰνάνυχερ pro ἐννάνυχεςο, quae omnia vel vulgária suht vel
Homerica, excepto Syraeusano ἐνόοι (vid. $. 44), unde .
Siculorum. illa mutatio ficta est. Jam vero Etymülogica
s. v. ἀῤγεννῇσι Rheginis tribuunt in y. rautataun ut andrda,
ἔνδον, ἐρεβεννός pro: δπείδω, ἐνδοι, ἐραβονόρ , Sidulis: vero
απἐίδω et ov μέντοι pro σπφΦδω et ov jévror?), . Quae,
quamquam aliquantulum confusa et turbata, ifa famen re-
liquis. grammaticorum testimoniis similia sunt, wt sine
ulla dubitatione ᾿Ρηγίνων nomen ex 4ργείων. corrüpiem
esse affirmemus.

3) Iisdem Rheginis in Epimerismorum Hoinericorum
loco reconditioris doctrinae pleno) tribuitur μοῦσα et

— ——

3) Et. M. 135, 47 (Et. G. 73, 44), Ann. Oxx. 1,31, 32: 32000
τῇ τῶν ' Prylsov διαλέκτῳ τὸ ( τρέπενν εἰς v. τὸ γὰρ σπείδω σπένδω καὶ
rò ἔνδοι ἔνδον καὶ τὸ ἐρεβεινὸς ἀπὸ τοῦ ἔρεβος ἐρεβενός" οὕέως τὸ do-
γευνὸς ἀργεννός' οἱ δὲ Σικελοὺ «0 ὀναντίον' τὸ μὲν γὰρ σπόνδω σπείδω
λέγονδι καὶ τὸ οὗ µέντον οὗ ubvtes.

8) Ann. Oxx I, 278, 13. ἐκ τοῦ μοῦσα καὶ μοισῶ (leg. μουσώ)
ῥῆμα παρὰ Συῤῥακουσίους "Pryiros (leg. 4ργεῖοι) δὲ λόγουσε μσῖσα (leg.
κόνσα) lol μυῖσα, ὧν ἐστι καὶ Πίνδαρος ᾽ετικοὶ δὲ καὶ Ίωνες καὶ
Συῤῥακούσιοι μοῦσα' 4άκωνες μῶσα' καὶ οἱ µεταγενέδτερον «{ἄκωνιςᾳ ὤνευ
τοῦ δ néc. καὶ 4 γενινὴ τῶν πληθυντοκῶν µωσάων (leg. μωσᾶν) παρα
άκωσι παρὰ δὲ Σαπφοῖ µοισάων (fort. μοισᾶν) ' τὸ ᾿Ἰωγικὸν κόυσέων'

f.15. De aliis cónsónantsuns conjunctionibus. 197

genitivus pluralis μοισᾶν, quaruni'femnarem non altére
iclum sed utraque corrupta putanda est. Nam μσῦσα ibi-
dm reete Attieis, lonibus, Syrácusanis datur, μοισᾶν
vro Lesbiacum esset,' vid. L. 1 8. 10. Itaque, : quum
quatuor vocis formae μοῦσα, μµοῖσα, uOc«, pec: praeter
Mheginam illam enumerentur, quinta excogitari petest
nulla praeterquam | uó»ca et gen. pl. μονδᾶῶν, quam, ea-
dem corruptela agnita, Argivam dictam fuisse pereuasum
habemus,

4) Vides igitur istam Argivorum et Cretensium pro.
pretatem primum in nominativis tertiae declinationis, ut
"be, Ίΐρυνςο, deinde in femininis participiorum et si-
milium nominum, ut ὑπάρχονσα, πάνσα, Móvsu ; tum in
accusativo plurali primae et secundae declinationis , wt
πρεγευτάνς», τόνο» postremo in praepositione iv; et N.P.
Πριάνσιος. Jam olim doenimus (L. I 8. 10), antiquissi-
mae linguae. in his formis vestigia apparere; adde, quod
ες anfiquo. ἔνς etiam hujus praepositionis forma ἐν pro εἰς
in septentrionali Greecia prodire potuit, vid. L. I 8. 54,
jet infr. 8. 43. Ceterum plerique Dores, etiam Cre-
lensium major pars, cum reliquis Graecis » ante o ejecto
brevem. voealem antecedentem produxerunt, et severior
qudem Doris cum Boeotis e'et o in η et o, mitior eum
lonibus et Atticis in ει et ov, vid. 8. 20. In syllabis
TN pars Doriensium brevem vocalem reliquit vid.

δ. 15.
Be aliis consonantium conjunctionibus.

1) Mnta cum muta pro simplici consona vest in
Ἰδοῦπος pro δοῦπος, quod Epirotis tribuitur ab Here-
clide ap. Eustath. 1722, 44 et in πτόλεμος, quod le-
gitur in Cret. 2554, 197, quum vulgo Cypriorum esse

τὸ Ἠονωτμιὸν µουσάων (potius µωσάων)' τὸ “Ῥηγινὸν μοισᾶν (leg. 'ρ-
Υεῖον μονσᾶν). |

10d .' ^: De oonsedantibus. 5. 505 €:

refaiatur.: Praeterea) ubique; etiam in Creticis tifnlis, .ut
nn; 2595 ,- πόλεμος legitur.:. Quo jure .Eustathins p. 1385,
29.. δχθα . et. αράθα: ipto. 9e eb: πέσο Doridi wisnet,
ignoramua:

: 1: digo amr Ίσασθαι Doriensipm - pars , "maxime. ltalintae
dicthent. sa mo.00 «a (perf. .oen6690),; qudd: verbum le-
gitur. apud: Pindarum B. VIII, 76 .et fr. 72, Theocr. X,
92. - X X, 98 ..ét. saepe apud Psendopythagorene ;-...descen-
dunt inde x&u«, ltalicum παμῶχος 1), meno χεῖν tabb.
Herecl.. Ὁ. 44. 1,.120.,et. Ε1θαγε., vid...iaf. S. 20,
ἁστροπάμωκ» οἰκού δεσπῄσας, apud Dorea: ét. Aeoles se-
cündum:Poll:J, 75. X, 20, Sed eadem stirpe. etiam
scriptores non Dorici usi sunt, ut Xenophon (vid. Valck.
sd Amimon.:p.. 187 et.ad.Adon...p. 383), mec litterarum
zAutátioneni agnüscimus, pd. diversam. radicem: ejusdem
eiguificationis ;; quae maxime haesit ped Bares. et Acoles
ἀ.. 1. .. δι Á7 οι x 0 etg

2) Mate cum liquides mutatur m his: .
κλίβαν ot; Dorienm 98665 dicitnr, pro *oíflavog.a Choe-
rob. Oxx 1L,.226 , 20... At Atbenaeus et κριβανίτας et
xisfivivag affert i. Sophrqne. fr. 9. 6, ex. -Epicharmo xQi- .
foróxg, meqpm «éifavog, Doris proprium et. vid. Lo-
beek.:ad Phryn. p. 179.

; {λέφαρον pro βλέραρον Eustath. 1534, '63 Doricum
Ybiat ;Pindaro auctore αραβ; 'yl«yo»' pro Áttico Bhixov
(vid. Greg. C. p. 40) est apud "Theocritum V, 56. |

ἀγλευκής pro Homerico ἀδευκής Siculorum esse di-
citur et a Rhinthone ?) atque Epicharmo fr. 168 usurpa-

1) Scholi. A. D. Jl. 9, 437. πάµατα (Scholl. L. πάµµατα) γὰρ
καλεέαν παρὰ «4ωρκῦσι td κυήµατα καὶ πάσασθοω «0 -αεήσασθαυ ὀκτεν-
φοµένον TbU «. ltem Et. G. 474, 30 et fere Eustath. 493 extr. , qui
reete, dicit p , duplicatum non esse Doricum cf. L. 1 $.8, 9. —
Hesych. παμωχίω, (ita scribendum pro πομμωχιῶν), κεκτηµένος —|
παμῶχος (vulg. πάµωχος), Ó κύριος "Traloi. xoi 4 δεκᾶε — Aperte
Pythagorei δεκάδα inter alias appellationes (cf. Boeckh. Phil. p. 141.
146) etiam παμῶχον i, 6. κύριον appellaverant.

2) Suid. ἁγλευκὲ τὸ ἀηδέ. Ἐενοφῶν εἴρηκεν ἐν τῷ Οὐκονομοκῷ.

f.15. De aliis consonantium conjunctionibus. 109

tum esse traditur. Idem Laconum erat, quum apud He-
sychium ὦγλευκέρ. arcc. (pro.auA0g) * «{άκανες verissime
à Valekenario emendatum sit, — Eadem: tamen voce etiem
Xenophon , Hippocrates, ali. usi sunt. Contra δεῦκος
apud Aetolos τὸ γλυκύ fuisse in Scholl. Nic. Ther. 625
traditur. — Utrumque, et yàsüxog et δεῦκος .ex antique
δλεῦκος natum esse, Latinum dulcis docet.

κλάγος (nt recte. pro κλάγγος ecribi jusserunt), αλα᾿
Κρῆτεςρ .Hesych. est pro' antiquo «7λάγος vel potius pro an-
tiquissimo μλάγος cf...Pott..I p. 236. .

δκόφος pro yrógog Doricum esse fertur, vid. 8. 140,2.
Simile est «dvóv, dyvóv' Kponreg, misi et hoé et Cretg-
eum nomen 4ριάδνη potius..ab. ἀδεῖν dersvánda ' sunt.

ἴδμεν et xexaópévoc.Eustathio perperam sunt Do-
rica p. 214, 22, nempe propter Pindarieüm usum... . ..

3). Sigma cum muta sn. fronte vocabulorum. hes πια»
tationes patiuntur :-

απ pro στ est in στάδεον pro στάδιον (ef spatium),
quod quum Doriceum vocetur a J. Gr. 243, b, Gr. C.
364, Meerm. 659, (cf.. Hesych. .ana2:v, στάδιον) in .au-
tiquo epigrammate Argivo C: 1. nr. 17. et Ross. nr. 55,
pro «παδιον feliciter ab Od. Muellero restitutum est in
Ephem. Gotting. 1836 p.1152. Item in Lysistr. 173 pro
absurdo σποδᾶς pridem rescripseram σπολάς i. e. στολάς,
in quod etiam Bergkium nostrum incidisse gaudeo, vid.
Mus. Rhen. 1841 p. 94. Igitur -σπολά pro στολή non
minus Laconmicum est quam Lesbiaeum cf. L. I S. 6, 1.

ox et og apud Lacones haud raro o abjiciunt. "Ta-
lia sunt κυρσάνεον pro σκυρθάνιον vid. S. 7, Ί, xov-
τάλα pro σκυτάλη, quod quum Doricum esse referatur i in
Etym, Par. ad Greg. C. p. 388, haud dubie est Laconi-
eum, ut docent v in ov mutatum et nota σκυτάλα «{ακω-
νικά Lysistr. 991. Non minus Laconum est φῖν pro ogly
$. 32, 10, unde Laconicae judicatae sunt Hesychii glossae

δοκεξ δὲ ξενικὸν ὄνομα «Σεκελικόν. — Llólv φγοῦν ἐσεὶ πάλι παρὰ «τῷ
Piv$ey,, — n

110 . De consonántibus. nef

pouipidór, σφαιρίζειν et φαυρ ωτήρ, σκύτορ pre σφαι-
petro, quibus addere lieet κάφα, λουτήρ ef. σκαφαί, ὀψο-
απλύνια. -— Contra Syracusanos dixisse σπυρὀς pro πι-
góc testatme Et. M. 724, 33 cf. Ann. Oxx. I, 362, 18
et Hesych. σπυρρούς , πυρρούο. lidem pro agir et σφέ
proferebant i» et ψέ vid. 8. 32. 10. 11.

Ante µ abjectum est σ in μύραενα pro σμύρανα
'Epich. 53, et apud Sephronem vid. Athen. VII, 312. C.

4) Saepe grammatici testantur de À ante τ et 0, a.
Doriensibus in » mutato?) et exempla afferunt βέντων, .
βένειστος, Φίντατος, ἠνθεν, θέντα, κέντο, Pindaricum N. P.

$us, Alemanieum κέντο pro κέλετο fr. 117 W. Nunc.

in purioribus Doricae dialecti fontibus nullum exemplum
legitar praeter φένταται Epich. 31; nam N.P. dui,

quod et apud Siculos frequentatur et est in tabb. Ἡσταοὶ.,
non certius quam Pindaricum Φένεις à φίλος derivatur,
quum nomina Φιλτίας et Φίλτις apud reliquos (xraecos non.

reperiamtur. Saepe apud Theocritum ἐνθεῖν legitur, βὲ-

τιστος V, 76. Contra in tabb. Heracl. I, 121 est fiore,

in cantilena Laconiea Schneidew. Del. p. 463 ῥέλτιον, in
Lysistrata ἐλσουμε, ἕλση etc. pro έλθοιμι (in Hesychii gloss
ἔνσων, ἕλκων Reiskii correctio Zvoov, ἐλθών incertior est)

3) Scholl. Theocr. I, 77. «à.À ες τὸ » ερέπουσιν οἳ depguk οὗ
Ππάνεοτε, ἀλλ ὅταν αὐτῷ τὸ O 4 có € ἐπιφέρηται: olov. βέλτισιος βέν-
τισεος, φίλτατος φίντατος' οὕτως oU» καὺ to 90 "Eounác. Eandem prae-
cipiunt Scho]l. Pind. Ol. VI, 37 ad dive«. Heraclides ap. Eust.
756, 30 affert φίντατος, ᾖνθεν, Φίντις, yivto, κέντο ex Alcmane ef.
1648, 4. De γένο, quod male huc trahitur (vid. L. I $. 11, D)
praeterea Eustath. 918, 298, Herod. in H. Ad. 206, b, Et. Or. 42,
13, Et. M. 226, 10. — ο. Gr. 243, b, Greg. C. 354 et 191,
Meerm. 658 Dorica dicunt βέντιον et q»0w. — Et. M. 503, 49.
Κύνεαι doti (iaAintov: ὣς γὰρ τὸ mag. ἡμῖν φίλτατος φίντωτος xai δέλτο
θέντα (num βέλτιον βόντιοντ)' οὕτως κέλταν κένται. De hig paullulum
dubito. Nam aut ad Alcmanicum κέντο pertinere possunt aut ad
κένσα, quod quum Hesychius per κελεῦσαι interpretetur , apparet

fuisse, qui Homericum κένσαι pro κέλσαι positum a κέλω, κέλομαι ͵

derivarent.

f.15. De ahis consonantium conjunctionibus. 111

et Cretieuma. est εὐθεῖν pro ἐλθεῖν vid nr. 5. Quare ne-
que apud Epicharmum fr. 126 ᾖλθεν et ἀπήλθεν, neque
in Chelidonismo Rhodio 749 7340s, neque apud Timo-
ereontem ἐλθεῖν cte.;mutare apdemus. Hoc enim certum
est, eam mutationem nen omnibus Doriensibus commu-
nem faisse; dubimm est, num apud Siculos constanti usu
frequentata sit. |

$) Cretes λ ante sequentes eonsonas in v mutarunt,
ut docent glossae Creticae Hesychii: αὐκάν, ἀλκάν —
αὐχύονας ἀλνύονα — αὕμα (vulg. αὖμα) ἄλμη — a600g,
ἄλσος — θοεύγεσθαιε, θέλγεσθαν et simillimse, quae dia-
leeti indiee carent, αὐγεῖνο Aye» et εὐθεῖν, ἐλθεῖν.
In titulis Creticis nullum hujus mutationis vestigium re-
peritur, neque tamen quidquam, quod contra sit praeter
᾽ἀδαναίαν «Σαλμωνίαν nr. 25590; promontorium Creticum
a scriptoribus modo Σαλμώνιον modo Σαμώνιον appellatur,
vid. Hoeck. €ret. I p. 427.

6) Simili modo consonans in vocalem abiit in Cre-
tico πρεῖγυς pro zg£ofvc. Nam alii Doriensium dixerunt
πρέσγυρ 9) (ef. Lat. priscus), unde et per metsthesin ox.
γυς faetum est et apud Cretenses nosyvc, cujus derivata
in titulis haec leguntur: nQe/yeorog nr. 2554, ὅθ (πρήγι-
στος in titulo valde recenti nr. 2562), πρειγήΐα et πρείγεια
nr. 2506 , ngewevral 3050. 3051. 3058. In reliquis Tejo-
Creticis est πρεσβευταί, incertum an lapicidarum culpe.
ldem est in Herm. 1193, πρεσβέες in Agrig. , noeoB . ..
in nr. 2670.

Siculos » in « mutare grammatici tradunt (vid. S. 14)
id quod ex unica voce ἐνδοί pro ἔνδον collegerunt, de qua
dicemus S. 44. Alienum est a Doride νσ Lesbiaco more
in «c mutatum (vid. L. I S. 10); nam male Greg. C. 246
noica Doricum dicit, Eustath. 1913, 32 µοῖσα et τύπτοισα

4) Choerob. Bekk. 1418. πρέσβυς — παρὰ τοῖς 4ωριεῦσ κατά .
τροπὴν τοῦ f ric τὸ y εἴρηται πρέογυς πρέογυος. — Et. M. 723, 17.
ὀπέργυς παρὰ τὸ πρέσβις, τροπῇ τοῦ β εἰς y πρέσγυς xai ὑπερθέσεν
σπέργυς, περὶ ποθῶν, — Hesych σπέργυς, rrolofive.

119 . . . De consonantibus - o4

Dorica.vel Acolica, cujus generis non leguntur..nis; apud
poétas Doricam dialectum Apoliea. tempersntes , Alcma-
nem ο Pindarum, Bucolicos ete. — . De Ciretibo. oppido
Πρεάνσιος sive Πρίαισος Supra vidimus. .

Vocalis pró consoma: est etiam. in e saioc, Lysistz.
1252. pro .Θέσκελος, quod ipsum: nuper Dindorfus resti-
tuit; reete, opinor.

E contraxio. -sonsopa. pre vocal est in p » quod
pro αἱρέω non minua apud Doriemses quam .apud .Aeoles
(L. 1. 8. 11, 2 et.S. 36,. 5) fuisse videtur. Nam Laco-
num ..sunt ἱππαγρέτα, Eust. 727, 24 et ἀγρετήματα Hesych.,
Coorum eroerai Hesych. . Praeterea recens titulüs: mr.
n in:quo ἀχρέτεύσας,. Boeckhio Laconieus videtur.

αλ .Conenreus consonantium a plerisque Doriensium,
ut ab. Yonibaus, Atticis, Boeotia altero. ejecto. exitatus
est e& hrevis vocalis antecedens producta , ulii.antiquior
lingua »o habuerat, ut μοῦσα. vel uócc.pre μύνσα, vid.
&..20.. Simile quid factum est in Cretica Mésythii glossa
noci, πεφδιδ. et. Laconica II59:90veva, | Hegotgóusee. —
— lévopae et yvo-ox o . pre Atticis. γίνόµαι et γιγνώ-.
σκω semper in fitulis legun£&ur , ut yivopos Amph. 1688,
Ther. 2448, Rhod. 2525, b, Cret. 2555 et γικώσνω Cret.
2554. 2556 etc. , illud praeterea apud Epieharmam. fr. 95,
hóc apüd Sophronem fr. 8Á. Quare γιχνώσκοντι Epich. 4
ek γέγνετρι. Acharn. 761 non. videntur. vere Dorica. — —

. . Praeterea consona excidit in. ἆδρί, ἀνδρί.. Παμφύλιου
Hesych., quocum compares, quae collegit Bnttm. Lexil.
I, 191.seqq;.. Nam sienti im ἄμβροτοςυ uuß ootor eupho-
piae gratia f. interpositum est, in fporüg i «f oosato u in
f mutatum , ita in ανὸρί à insertum: est, im Pemphylico
αδρί.ν in. ὃ mutatum...

Nee male Greg. C. 213 ἐσλός pro. ἐσθλός. Doricum
vocare videtur, Pindarum Hr (de cujus usu vide
Boeckh. Nott. Critt. ad. Ol..I, 99): certius de Aeolico
usu constat, vid. L. I S. 11, 2.

Postremo σκἄπτον,. quo Pindarus utitur, Doricum

dicitur à Greg. Cor. 462 cf. Scholl. Pind. Ol. 1, 19, et

f.15. Dealus consonantium conjunctionibus. 113

φού;ξ, φύαιγξ Hesych. Laconicum. est, vid. S. 9, 4 et
ef. L. I S. 21, 9, ubi similia Aeolibus adscripta videbis.

Consonans inserta est.in ὀμπρίατο Core. 1840, cui
Boeckhius mon dehebat velgarem formam ἐπρίατο subeti-
luere. Nam u-eadem ratione: additum est, qua in πίµ-
πλημι et πέµπρηµι cf. S. 42.

8) Consonantes comnjunetae q0 transponendo evitantur
in jgíqg oc pro ὑίφροςν quod Doricum esse dicunt 5) ex-
empleo e Sophrone , ut videtun, allato fr. 38, unde ὀίφρος
Sophr. 82 corrigendum essd videtur, et τράφος pro τά-
φρος in tabb. Heracl. cf.. Hesych. τράφος, τάφρυς (cod.
τάφος) et intf. Aliud transpositiodis genns est In κέρκος,
quod seeundum Joann. Gr..248, h et Gr. C. 360 Doricum
est pro κρίκος» quanquam ne a vulgari quidem eonsuetu-
dine alienum , οἱ ῥάρφιστος, quod Gr. C. 337 propter
Theoer. XV, 105. Doricum .existimavit pro ῥράδισεος.

De vocalibus, :
ο 8 16.

Je a pro ε, TEM

Dores « pro : posuisse grammatici!) saepissime mo-
nent; peucis tamen voesbulis eum usum €entineri, e ré
liquis fontibus apparet. Exempla magis minusve certa

heec sunt: -
"dovapuig »s de qua voce ! preeteret Wéstatur Hero-

Qo

—

PD . . [
Qe 2-1 A3 35. T

6) Et. M. 287, 8$. δρέφος Συρακούσιον oio ὦ τὸν ὀρίφον — Hesych.
ὀρίφον (cod. δίφρον) τὸν δίφρον «{ωρεεῖς καὶ Εὐστόχιος. 3. Gr. .ν 8.
τὸν δίφρον δρίφυν.

1) Vulgo hujus mutationis exempla afferuntur. Mere et τράχω
Et M. 356, 9. - Et. 6. 103, 13. 497,.19 — 3114, 9 -
Ànn. Oxx. I, 127, 9. — :Choerob: Oxx. αι, 212, 18 . —— - «Eustath.
969, 7 etc.: "Morauss; et dctgog, J. Gr. 242,.8 et Greg. C.:802; «sola
vox ρταμις Kt. M. 38,:64; —, Et G. 17, 23 .— Anoc Oxx. IH
3 et 288 — Choerob. Oxx. 1I, 232, 18. — JSchallicdtieod, Sp

II. 8

114 5.55 C De vocalibus.

dianus z. µ. 4. 8; 93, legitur Amph. 1688, Core. 1849,
Epidaur. 1172; mensis ᾿'4ρταμέτιορ Cret. 3052, in vase
Aerensi Mus. Rhen. IV p.:.85' et. in multis aliis titulis
Sá&calis .brevioribus apud Torzem. XV, 10seqq.; Euboeae
celeberrimum promontodium 'ἁρταμίτιον vocatur Ly-
sistr. 1251, unde ibid. v. 1262 jure " 4ρταμις rescripserunt
pro "ortae, quod libri preebent. Vulgaris tamen forma
"4ρτεμες in titulis :paulló fecentioribus vel incertioribus
reperitur ,:nt Cret. 25934, Anaph.2481; mensis ;orenérsoc
Gorc. 1845, promontorium. Philistus teste Stephano de
drbb. ᾿4ρτεμέιον appelldverat:/cwc 2fepixóe; postremo
Jocus Dianae saeer in: Aocrenei, titulo. nr. 3-Goettl. ᾿ 6ρτε-
piro» γε!’ 6«ρτειίαιον .scribitur. .

ἁπταρα Cretici: oppidi. nomen est in antiquievribus
-ummis vid.. Mioiin: Suppl. VI P. 904... quod m recen-
tioribus et vulge apud seriptores.: fornipa. Eadem forma
usus est Dicaearchus , cui pro ᾿4γγαραίαν non 'znzepaíoy
eum Hoeckio Cret. I p. 380 restituendum est sed '"zra-
ραΐαν, et Hesychius s.v. 'ntédevc s nec minus in Corc.
1840 pro ᾿4νταραίῷν quod Boeckhius in ᾽4ντανδρίῳ mu-
tavit, eo libentius ᾽ἁπταραίῳ᾽ rescribes, quod in eodem
titnlo duo Phaestii et unus Cnossius nominantur.
κει ὅπεροςρ praeter ifestimonia supra apposite !). a gram-
matiris aaepe, ad explicandes formas Atticas ἄσερος et θᾱ-

7094 Gras) ortas adhibetur ?). . Legitur nunc ii. ütulie in-
certioris lectionis Corc. 1845 |. 18 (ἵτερος l. 5&)& Cret.

A55Ás 113, deinde Aoharu. 814,; quim .vi 813 lihri ἕκερος

teneant, Archimed. Aren. p. 324 oi μὲν ἅτεραν — ei δὲ
ἅτεραι , et saepe in Pseudo "Fythagoricis ut Archyt. Stob.

Bekk. ad A poll. de synt. p. 352; τράχω ibid. p. 353 et Et. M. 443,
075 ερώόπω et «ip»w Ann. Oxx. I, 83, 92 et Et. M. 114, 19; 71eo-
vend) τράχω, τράχω,. αἴχα, ziato- Enstarh. 1573, 63.

«αλ... Apollon. de conj. 429, 54, - qui 'θάτερον explicans: ἄμεινον
οὖν παφαδέξασθαν dup) pétdgteis τοῦ Τι εἰς &, Eustath. 1673, 63, |
Bt. Οκ’ 14, 16, Et. M. M3, D, Et. 6 365, 55, ubi adeo ipsom:

Qurcobe Dericum. vocatur.
e

$. 16. De ἅ pro ε. 115

Flor, l, 75. 76..77 79, Theag. ibid, 1,69... Ecpbant,
ihid. XLVIII , 64 ete. 3). — Accedit, qued. etiam, Lesbii
mepoc dixisse videntur, vid. L. I δ.. 12, 1, ιοί quod anti-
quam ο et crasis ratione in aregoc, .Θάτεροι apud AXpsos
Átlicos proditur εί in ἅτερθε (cf. ἑκάτερβε al. kattoop),
ἔτρ, ἀτάρ (εξ. ἀλλά ab ἄλλος)ν quae ad exam stirpem, pan
ünere patet, servatum est. ltaque mon dnbitevi. Epichan⸗
" fr. 04 formam genninae Doridi propriam &ctgng vin-
care, 0a 09.
&y (a 6 , ἑηρταί" p Hesych. pro A | ;

y« particula pre ys, de qua vid. Et. M. 732,.30
$qq., haud raro in, libris servata est, ut Epich. 18, $8,
Sophr. 91, 54, Lysistr. 105; 170. 988 efc., ssepe apud
Theocritum ;, unde in reliquis, quae vere Dorica habere
lieet, aut recte restituta aut restituenda est. |. Non minus
/* pro ye pronominibus additur ut ἐγώνγα vid. 8. 32, 1. 3.
iagóg pro j4póg est.in antiquiore titulo Laconico
ar. 19, Heracl., Core. 1909, Amph. 1688; τὸ ἑαρόν, Ἰάρωσαν,
ἱαρομνάμων — Amph. 1688; íapevg Lac. 34 R. Cyren.
l. 4. 7, fagém pro ἱέρεια Cyren. 2, ἱαριεύω vel ἔαρει-
ttv Cyren. 1. 12 preeler hreviores nonwullqgs, ἀνιαρίξδυ
Brutt. » N.P. '7ego» in antiquo Theraeo nr, 12. Aet.
Δο Berol;, in galea Hieronis C. L. nr, $6, et in di-
drachmo Crotonis vid. Mus. Rhen. IV p. 93... Posttemo
v mcandae sunt glossae Hesychianae íapetar, πρύβα-
, Borg..—r ἱαροχρείακ» τὴν 00gUy, {ταλοί et ἑα-
—* (Mus. ἑαρόχρους) , καθαρός» ugue (cf.. µελαγ-
l0) et. ἀχβής pro. μελαγχροιήρ e& ἀχροιής Lobeckh. Parr.
P. 256 ). — ing pua, κφσμάριον παιδικάν. Vulganes
formae í isgóc ete. leguntur. anfiquioribus admixtae in Amph.
1688, ubi, non dubite quin lspicidae Atfico debeantur,
solae i in titulis paullo recentioribus Core. , Rhod., Agrig.
eie... Cyrenaei reliquis diutius antiquum a servarunt, quod

3) Corrnptores sunt Hesychii glossae buc "apectantes Ame
Hipo, ἑτέρωθεν et ἁτεροῖον, ἑτέρωθεν καὶ χωρίς. .. i.

8*

116 : De vocalibus.

ne Hamanorum quidem imperatorum aetate plane aspermati
sünt; quariquam in titulis eo tempore scriptis nr. 7. 10.
11 al. etiam ἱερεύς, ἀρχιερεύς, ἐερειτεύω reperiuntur.
Valde miràniur, quod '7:gov, non 7àgo» legitur m num-
mis Hieronti.I adscriptis apud Mionn. - Déser. Ι p. 318 εί
Suppl. ΤΡ. 453, quanquam et aetas adversatur et Dorica
ri'óminis forma in galea ab eodem dedicata. Nulline isto-
μάπα nummorum Hieroni majori recte tribuuntur? Judi-

cabunt qui rei nummariae peritiores sunt. In Hieronis |

minoris et Hieronymi nummis vulgaris forma *etati con-

venit. — . Non mirum est apud seriptores librariorum
eulpa Doricani proprietatem eblitam esse; ut leptiov tra-

ditur Lysistr. 84, ἱερᾶς Sophr. 98, quod correximus.

πάρα, ἰχθὺς ποιὸς «ωρικώτερον Hesych. , unde eor--

rexitius ἱέρακες Epieh. 45. - oae 1

«ἵζρανες, εἴρενες (ol. εἴρωνες), οἱ: ἄρχοντες ἠλικιώται.
Διώκοντες (fort. «{άκωνες) Hesych. Ephebos a Laconibus |

εἴρενας vecatos esse constat; jam genuina. ejus nominis
ferma ἴρανες esse videtur.

µέγάθος pro µέγεθον.,. quod Herodotus frequentat,
in Philoxeni dithyrambiei fragmento legitur apud. Athen.
IV p. 147. C, qui quum reconditiora quaedem Dones
non : sspernetur quumque ipsa forma: antiquitateni sapiat
heséio an vere Doricum habendum sit. 00784 tw

Πάνὰαμος mensi$ nomen pro vulgari Πάνεμος Ἱερ]ίατ
in tabulis Heracleensibus, Delph. 1702 et in vasis Acren-
sibus "Μις. Rhen. IV p. 85.

πνάδω pro πιέξω et Doricum vocatur 9. et apud. Al-
cínaüem: legitur fr. 70 Schn. ex Herodiani π. µ.λ. 44, 10
testironio , πιᾶξας' Theocr. IV, 35 et Ep. 6.
DUE odia ρὁ ὁ Pind. Ol. Hi 44. 19 recte Doricuin haberi

——
Ξ

:
AP

4) Ann. Oxx. 1,367,9 — Et. M. 671, 29 — Eust. 1573,
63. Non minus ὑποπιάξω Doricum judicatur Ann. Oxx. I, 232, 26
— TÉ, 339, Et. 6. 48, 41 — -3l1, 9, sed' id male à 'Éremmaticis
lectum est pro ὑπωπιάζω, quod descendit ab ózemóv s" ^c

e,

$. 16. De ἅ pro ε, 117
videtur pro σκιερός. ldem Theocrito VII, 138' e tribus

codicibus bonis reddendum est. |

τάμνω Doridi tribuitur 5), quanquam πο ab epica
quidem et Ionica dialecto alienum est ; legitur ἀποτάμνηται
ret. 2554, 16. διατάµνω in. tabulis Heraeleensibus, τά-
μισαι apud Pindarum Ol. XII, 6, ubi. alias τέµνω,
Áoristus ἐταμον, quo etiam antiquior Átthis utebatur pro
&u0v, non minus Doriensium erat neque aliter est in
labulis Heracleensibus, apud Pindarum et Theocritum.

TQ&zo pro τρέπω et a grammaticis Doridi vindica-
lur!) et legitur Cret. 25995 «ἐπιραψώ. In scriptoribus
unquam reperitur, quin liceat aoristum àgnoscere. Ce-
terum non minus Herodoto familiare est.

τράφω pro τρέφω legitur Acharn. 754 τράφεν, Pind.
P. II, 44 τράφοισα, IV, 115 τράφεν item. pro τρέφειν,
lethm. VIL, 40 τράφειν, Theocr. IIL, 16 et IX, 23 ἔτραφε,
Archyt. p. 30 Hartenst. τράφεται. Recte enim in omnibus
his locis praesens agnoscitur et accentu e plurimoram li-
hroram auctoritate significatur vid. Buttm. Gr. Gr. II
p.308. Doricum videtur etiam Hesychii τράφεται, πή-
[Utt

στράφω pro στρέφω Doricam et antiquam formam
fuisse et analogia docet (compares zézgoapuos, τεέθραμμαι,
ἔσραμμαι) et aoristus ἐστράφθην Sophr. 78 pro ἐστρέφθην
el σεραφθέντες "Theocr. VII, 132, quo pertinet etiam ἅμ-
φισραφής apud Diotogenem Pseudo-Pythagoricum Stob. ΕΙ.
XLVHI, 62. Vulgare σερέψαι est Corc. 1838, b et Rhod. 2905.

τράχω pro τρέχω Doricum est e grammaticorum te-
stimonio 1) et legitur participium τράχον Pind. Pyth VIIL,
X4, ἔτραχον Theocr. II, 147, cf. Hesych. τράχε, πὀρεύου
— θραξεῖται, πορεύσεται — θρακτικόνο πορευτὀν. Quare,
accedente praeterea similium verborum analogia, Epichar-
mo fr. 20 τράχων pro τρέχων reddendum duximus. Vul-
Paris forma ἀποτρέχουσα est in recenlioribus titulis Del-

$5) Ann. Oxx. 1, 83, 22 — Et. M. 114, 19 — 745,28 — Et.
G 521, 36.

118 ο vocalibus.

phicis 1699. 1703. 1705. 1706. — Simile est, quod Pind.
Ol. VI, 55 in duobus libris βεβραγμένος legitur a βρέχω:
recte tamen Boeckhius egit, quod formam incertiorem
non recepit.
φρασέ pto φρεσἰ, quo Pindarus utitur vid. Boeckh.
Nott. Cr. p. 385 (quanquam idem φρήν, φρενόᾳ, φρένε
etc.), ab Eustathio 32, 14 Doricum appellatur, nec male.
Nam antiquissimam linguam « in ea voce habuisse verba
εὐφραίνω et ἀφραίνω docent; antiquam formam apud Do-
rienses resedisse e vocis ἴρανες analogia colligere licet,
nec temere Hesychii φρανίζων σωφρονίζω i. e. φρενόω'
Doricum haberi videtur. ^ Ceterum conferas, quae S. 19
de ποιµήν adnotabimus. |
χάραδος tabb. Heracl. I, 12. 25, ubi via commemo-
ratur διὰ vd χαράδεος ἄγωσα, Mazocchio temere vocem à
χαραδεύς derivante, quod Doricum vocabulum esse fingit.
ejusdem quam χαράδρα siguificationis, potius Doricum est
pro χέραδος Hom. Il. 9, 319 cf. Spitzn. Exc. XXXII,
itaque littus maritimum significat, calculis, arena, et
quaecunque mare superfusum relinquere solet tectum.
Praeter haec Dorienses & pro vulgari ε proferunt in
adverbiis loci, quae in θα pro 9s exeunt, ut ἄνωθα pro
ἄνωθε, et adverbüs temporis cum terminatione οκα pro
ozé, ut ἄλλοκα pro ἄλλοτε vid. S. 44. Heracleenses adeo
tertiae declinationis dativum pluralem in: «6o; exeuntem
habent, quem Doris minus severa in 00v, ut ἔντασσι
pro ἐόντεσσι vid. 8. 80, 3. — De Cretico rawz pro τέως vid.
8. 24, 8, de Cretico ἀέρσα pro έρση, ἑέρση 8. 5, 7. Abe
num ab hoc loco est κα» cujus vocalis producitur, pro c»,
κε vid. S. 40. |
Nonnulla à grammaticis male pro Doricis venditantur,
ut ἀμφιάξω (Ann. Oxx. II, 339 et Et. G. 48, 41) pro
ἀμφιέζω 1. e. ἁμφεέννυμι dictum volunt, quum.potius Ale-
xandrina vox sit (vid. Sturz. de dial. Maced. p. 146 εί
- Jacobs, ad Goell. p. 259) ab aug! derivata ut ἀντιάζω aut;
id quod nobis magis placet, e futuro ἀμφιῶ facta, quod
ab ἁἀμφιάξω descendere putarunt, ut πελώ ἃ πἐελάζω el

. 17. De aliis brevium: vocalium mutationibus. 119

quae similia sunt; deinde ojo, quod Doricum esse-pre
φέρω Syracusamae vocis ,ἀντιφάρα i. e. (ois explicandae
già fingunt Ann. Oxx. 1, 83, 22, Et. M. 114, 19,
quum certissimi Doridjs , fontes vulgarem formam φέρον
multis exemplis tueantur.

Jam respectantibus nobis, qualis sit Dorieae in boe
genere proprietatis ratio, inde quod lingua Senscrita bre-
ves vocales e et o ignorat eà quod alia quoque ratiocina-
üone efficitur, eas aliquanto recentiores esse quam α, », v,
nolumus pro certo affirmare, Doridem ubique illud o e
summa antiquitate traditum accepisse ; quam facile enim
ler poterat, ut Dorienses, id quod multos nostratium
facere videmus, rudiore pronuntiatione ε in a corrumpe-
rent! Multa tamen illorum ex antiqua lingua manasse,
certum habemus, ut &rspog secundum ea, quae diximus,
ἰαρός ef. L. Y S. 4, 6, τάμµνως quocum compares similli-
mum verbum κάµνως qgooí pro iis, quae monuimus.
Contra dubitamus aliquantum , an τράπω» τράφω, στράφω»
ἴράχω e τρέπω etc. vocali propter antecedens o mmtatàá
apud Dorienses contra genuinam linguae indolem facta
sunt. Nam. derivata τρόπος , τροφός ete., quae Doridi cum
vulgari lingua communia sunt, praesentia ερέπω 9 τρέφω
ele. postulare videntur.

Contraria vocalium inutatio est in ελανής, quo Pin-
darus utitur Ol. V, 2. P. IV, 181 pro /αληνύς et Hesyebh.
jdagng, γαλήνη deg. ναληνός): «4άκωνες cf. γαλερόςν γα-
ληρός. |

*

S. 17.
Be anliis breviam vocalium mutationibus.

|) .4 pro o antiquioris et genuinae Doridis est in
Είκατες Feixnaze, βείκατεν ixavta, εἴκατι pro &xoot,
vd. δ. 94: deinde in διακάτιοι» τριακάτιοι etc. pro
διακόσιοι, τριακόσιυι, quae quam recte ab ἕκατυν descen-
dant, facile apparet, vid. S. 34. Rarissima sunt alia ejus-
lem - mutationis exempla: ἄναερον, óvegoy* Αρῆτες He-

120 » ^ * De vocalibus.

sych., quoeum conferas. ejusdem glossam ὤναρ, Όὕναρ;
deinde σαλία teste Hesychio Laconice pro θολία: xagó«
Alem. 70 fortasse pro κύρση, vid. S. 13 not. 4. Dori
non proprium est ἄστακος Epich. 13. 17, quae est vul.
garis forma Attici ὄστακος. , Male ὑπά in Ann. Bekk.
p. 928, 15 «4ωφικώτερον vocatur, quum sit Lesbiacum.
2) Inversa mutatione o pro « apud Dorienses est in

τέτορες pro τέσσαρες» quáe ex antiqua forma vérFagt; —
nata sunt; κύὐθαρος Heracl. I, 355 pro κάθαρος et «v-
κοθαρίοντο 1, 81 pro ἀνακαθαροῦσε, in quibus propter -
radicem .Sanscritam cudh (purificar), quum u facilius.

in o quam in a transeat, vocalem o antiquiorem putave-
rim et o ideo assumptum, quod praepositio κατά inesse

videretur; ἀνεπιγρόφως Heracl. I, 36, quanquam γράφω .
et in reliquis fontibus et in tabulis Heracleensibus « ser-

vat !) (ρόφων in columna Melia C. I. nr. 3 incertissimum
est, tolerabilius γροφεύσαντα 1n recenti. titulo Argivo nr.
1125 non Dorice scripto), quare propter Doricorum ver-
borum τράπω, τράφω etc. analogiam ἐπίγροφος formatum
videtur ut ἐπίροπος, τρὀφος» postremo ἀβλοπές, ἀβλαβέρ'
Κρῆτες Hesych., ubi Is. Vossius literarum ordine sus
dente correxit ἀβλοβές. Doridi non proprium est µολόχα
Epich. 104 pro Attico µαλάχη, vid. Athen. II, 58. d.

3) e pro « est in Σεκύών, quo nomine Sicyonios
ipsos urbem suam appellasse tradit Apollon. de adv. p.555,
et est in nummis modo 22. modo 27., vid. Mionn. Suppl.
IV p.161. Conspirat Hesychiana glossa σεκοῦυ άνα (cor-
rigendum videtur σεκούα)ο σικύα, quam Laconicam esse
v in ov mutatum prodit, et σεκουάνη (?), ἑλαίας cióog*
-ilaxovtg, quod oleae genus a peponis similitudine qua-
dam appellatum videtur.

Contra « pro ε Dores et nominatim Siculi primum
cum lonibus commune habuisse traduntur in ἑστία et

1) Lacones γριφᾶσθαν pro γράφειν dixisse traduntur ab Hesychio
. et antiquo technico apud Eustath. 1926, 67.

$.17. De aliis brevium vocalium mutationibus. 1921

ἱστιῶ pro ἑστία et dove 2), et legitur '/orío in titulo Sy-
meusano apud Torrem. XVIII, 3, ἱστιώνε Epich. 19 m
Athenaei eodiee P, /στιαρ. 1. e. “Γστίαρχος in nummis
Tarentinis Mionn. Déscr. 1 p. 145, '7o:ítoc in Heracl.,
quae accedit Fiozío apud Hesychium, vid. S. 5, 8. Con-
tra vulmaris forma 'Eozía est in Cret. 2595, ἑστία in Her-
mio. 1193 et in Delphico Ulrichsii p. 67: ἑστιοπάμων
Doriema a Polluce affertur 1, 75. X, 20. — Deinde
| pro ε haud raro est ante sequentes vocales, maxime in
adjeetivis in cog vulgo exeuntibus. Ejus generis codici-
hus spondentibus apud Epicharmum sunt ἀργύριον fr. 5,
φοωίκιαι 12, βόϊον 77, quorum ad normam alia quaedam
correximns, apud Timocreontem fr. 1 ἀργυρίοισι et ἀργυρίων,
apud Theocritum XIII, $ χαλκιοκάρδιος in antiquis editioni-
bus, II, 30 χάλκιος in codice, II, 2 φοινικίῳ in quinque
libris ; Spartanorum Athene χαλκίυικος nomen e χαλκός (non
[tixtog).et oixog compositum bábere intelliges , si reputes
digummi vim atque conferas χαλκίναος et Buttm. Gr. Gr.
ll p. 459. Ceterum in Amph. 1688, Brutt., Rhod. 2525, b
et aliis ᾿χρύσεος scriptum reperitur, χάλκεος Delph. 1690.
Preterea συκία pro συκέη est in Heracl. 1, 124; ὅστιον
εἰ ὅστια "Theocrito I1, 21. 62. 90, IV, 16 et Epigr.
VI, 6 ex optimis libris restituenda sunt; Ἰζνασίας in
ütuo Cephallenio nr. 1928 et Phocico Rossii ur. 81,
Ztaclag Locr. 1758 sunt pro J/vactag, Στασέας, quan-
quam in ejusmodi nominibus etiam vulgo elocutio inter
ἐ et , anceps fuisse videtur — Pauca quaedam dialectis
Creticae et Laconicae propria sunt. Nam Cretes pro θεός
dixerunt θεός (Hesych. θῖοςν θεός' Ἀρῆτες) sieut Bocoti,
quare in. Cret. 2554, 185 pro^zog ἆλλοσιως legendum vi-
detur τὼς ἄλλως θιώς, vid. S. 7, 35 Laconica sunt σιός

2) Et. M. 382, 42. "Ίωνες καὶ 4ωριεῖς διὰ toU i| ἑστιῶ καὶ ἑστία. —
Heraclid. apud Eustath. 1562, 49. «Σικελοὶ 0 ἀρκτικὸν 5 Q ἕπεται τὸ
ὕχμα, sie. ẽ µετατιθέασιν, cujus rei exempla affert ἴσχω, ἴσπω, ito,
iiy, male praeter ultimum, — Eustath. 1679, 47. καὶὰ τοὺς πα-

- D

Ἰωοὺς οἱ depuis ἰστιῷῶν λέγουσιν ἐν τῷ ἐῶτα.

12? 2. — 5 5» De:voealibus.

et-c« à pro Θεός et Θεά, vid. S. 7; in reliquis titulis Cre-
ficis, nec münus in Cyrenaeis et Heracleensibus vulgares
formae teBentur. Deiude; Cretensium est. 04520» pro
BDtso» , rio» secundum Hesychii.glossam Θ/κιον, θεῖον τὸ
ὀρυκτόν Ἀρῆτες, quam emendayerunt Hemsterhusius et
Valekenarius ad Adon. p. 186. C. In titnlo Cretico nr.
2554,.143 est. περιστεραὐΨ pro πἐρεστερεών»; Laconicum di-
eitur ab Hesychio γαλλιώτάς ἀσκαλαβῶτα, 1, €. γαλεῶ-
ταυ. .. Cerruptum putamus Xgrrayevia Cret. 2559, 177 pro
Kgiroycevée nec valde confidimus glossae Pbhotianae ψούδια,
veuoij· Xoñre — De alüs, quae s in « mutatum ba-
bent, infra disputabimus δ. 26, quo licebat etiam ex lis,
quae nunc commemoravimus, pauca quaedam referre, ut
περέστεριών et γαλλιώται. — Addimus Hesychii glossas,
im quibas ε ratione parum credibili in ο mutatum conspi-
citur: διφοῦρα, yégpuga* ««άκωνες et τίριος, θέρους’ Ἀρήτες

4) e pro o, quae mutatio Dorica dicitur Et. Gud.
459, 4, in paucis quibusdam reperitur: £60: μήκοντα
Heracl. et Delph. 1690 pro ἑβδομήκοντα, quod legitur
. Corc. 1845, A8 et in Tauromenitano Torremuzzae; ὁδὲ-
λός pro ὀβολός Delph. 1690, vid. S. 10, 25 γεργὺύρα
pro γοργύρα apud Alemanem secundum Et. M. 2238, 38;
᾽Απέλλων et ἀνδρ εφόνος Dorica Herodiano auctore 8),
quorum illud legitur in recenti titulo Megarico nr. 1065
. et in Epilycei Coralisci fragmento (vid. Append.) a nobis.
restitutum: est ex ἀγγέλλω, antquiore Latinorum forma
A pello, quam servavit Festus, addicente, nec minus
mensis nomine '4fneioiog apud Delphos, Héeracleenses,
Macedones , quem Boeckbius ad C. I. I p. 814 ᾿ «πολλώ-
»iov interpretatur (vulgo ᾿4πόλλων scribitur, etiam in
Amph. 1688); Féoyavor pro ὄργανονο vid. S. $, δ. Cor.
ruptum est δύε pro δύο in Lacon. 1511, 7.

E contrario Corcyraeos insulam suam, quae vulgo.

3) Herod. ap. Eustath 183, 6. 6 διὰ «τοῦ € ἁλετρίβανος ug not
4dpir ἐστιν; οἱ γὰρ τὸν “Απόλλωνα ᾽Απέλλωνα εἰπύντες καὶ τὸν ἀγδρο-
φόνον ἀνδρεφόνον οὗτοι καὶ τὺν ἁλοερίβανον ἁλετρίβανον εἴποιεν ἄν.

4.17. De aliis brevium vocalium mutationibus. 193

Κέρχυρα, appellasse Kógxvoc« et tituli multi docent et
nummi, vid. Mionn. Suppl. III p. 428.

9) Temere ab Eustathio ; pro v Doricum dicitur,
vid. L. I S. 12 not. 10. Neque enim incorrupta videntur
αἰσιμνῶντες pro αἰσυμνῶντες in titulo Chalcedonio et φιλᾶς
pro φυλᾶς (ut longas vocales hic commemorare liceat) . in
Agrigéntino. Incertissimum est v pro ο, quod Boeckhíius
existimat , positum in 'Timéyoa, "Ὑππασία (τει. 2554,
106. 127, nec minus in 4ρτάμυτι Epid. 1172.

v pro o est in óvvua , quod quum Lesbiis potissimum
usitatum sit, legitur etiam in Aetol. 1756 et Epich. fr. 27,
(ὄνομα saepe in titulis recentioribus) eoque magis e ge-
nuina Doridé petitum videtur, quod etiam Corinua fr. 4
ὀνουμήνω dixit i. e. ὀνυμαίνω, nec minus Pindarus ὄνυμα
et ὀνυμάζω, quanquam et hic et Boeoti in reliquis Lesbia.
cam v pro o ignorant. Idem Pythagoreorum usus indicat.

Mero errore factum est, ut σύρχες, quod est Lesbiacum
pro σάρκες vid. L. I S. 12, 3, Doricum dicatur Et. M.708, 31.

6) Vocalis ε inserta est, si spectas vulgarem ratio-
nem, in Φένδρεον Heracl. et Cret. 2555, ἀδελφεός,
quod metro cogente restitutum est Epich. 3, ὥὤεον Epich.
103, quae sunt omnia Doridi non propria, sed etiam in
alis dialectis ex antiquitate retenta. Inter consonas in-
sertum aut potius retentum ε habent πέλεθρον Amph.
1688, πέλεθρα et τετραπελεθρία Corcyr. 1840 (sed in hec
eodem titulo πλέθρα, τετραπλεθρία et διπλεθρία). Item
vocalis. addita videtur in τυρὀνος, τὀρνος Ταραντῖνου
Hesych. ^ Cretensium magistratus, qui vnlgo Κόσμοι vo-
cantur neque aliter in titulis Creticis nr. 2554. 2556. 3048.
3049. 3053. A. B. 3054. 3055. 3056. 3058, Χόσμιοι
appellantur in nr. 3047. 3050. 3051. 3052. 3057 et in an-
tiquioribus Strabonis editionibus X p. 738. 741.

Quo jure Dorienses ancipites producere tradantur, ut
ἴσος pro ἴσος 4), non apparet.

4) Et. M. 477, 17, Et. G. 283, 20, Ann. Oxx. 1, 210, 23 ad
koc; Ἴσως ὁ ποιητής (Homerus) 4ωρικῶς ἐκτείνει τὸ δίχρονον, ἆ. Gr.
242 ; b, Gr. C. 302. αἱ ἐκτάδεις τῶν διχρόνων στοιχείων Va.

λ

194 | " De vocalibus.

8.18... 5.0 ru

' Be v apud Lacones in ov niutato. |

Soli Doriensium .Lacones. pro^ vocali v .vel longa
vel brevi Boeotorum more, vid. L. I S. 38, 3, diphthon-
gum ov scripserunt. Neque. tamen ea ratio apud an-
tiquiores valuit, quum neque: in Alemanis carminibus
neque in Aristophanis Lysistrata neque in, titulis. ve-
tustióribus neque apud colonos Laconum Tarentinos, ulla
exempla reperiantur. ^ Antiquissimum ejus scripturae
vestigium est in πούστακος, quod Aristophanem gram-
maticum attulisse Hesychius tradit. Itaque apnd Laco-
nes illa scribendi consuetudo, qua vocalis priscus sonus
a vulgari pronuntiatione discerneretur, certe non prius
invaluit quam apud Boeotos, cf. quae disputavimus L.I
8. 41. Ceterum de Laconica hac mutatione ne gramma-
ticorum quidem praecepta extant, sed omnis cognitio e
glossis ab Hesychio potissimum servatis haurienda est.
Jam vero quum quaecunque v in ov mutatum habent, aut
Boeotica aut Laconica esse oporteat, Hesychiaharum au-
tem glossarum paucissimae Boeoticae sint, innumerae La-
conicae et inter illas ipsas, quas nunc spectamus , multae
Laconicam originem vel indicibus additis vel certis indi-
ciis prodant, reliquas quoque eodem revocandas esse per-
suasum habemus. Heperiuntur autem haec exempla:

ἀμούχα (leg. ἀμουσχρά), καθαρεύουσα {άκωνε
Hesych.: cf. ἀμυσχρόν, καθαρὀν. —

ἀπαφουλίστωρ (fort. ἀσταφρύλισιοϱ) aragvàAtvoc'
{άκωνες.

υακοῦδια, ἠδύσματα et γακουττανης (1), ἠδυποτιστής.

Laconica vox γακύς pro γλυκύς, vg praeterea in his
glossis conspicitur: γάκα, ἠδέως (cod. ymo, vulg. γάπα)
— }ακεῖαι (cod. γαγεῦαι), γλυκεῖαι — yox, ἡδύ, γλυκύς.
— γάλα (leg. yáxa) , ἠδέως (Mus. ᾖδυ).

διφοῦρα., γέφυρα" «{άκωνες.

ἐκβιούξει, θρηνεῖ μετὰ κραυγῆς cf. ἀβίυκτος et S. 9

$. 18. De v apud Lacenes in ov mutato. 125

{ s. v. βιόξων αλ, apparet propter 2 digsmmi loeo prae-
fixum glossam Laconicam habendam esse.
ζουγώνερ' βύες ἐργάταυ άάκωνες pro ζυγώνες vid.
δ. 8, 2. ο
᾽αμπούληρ, ἐλαίας. εἶδορ” p cf. κ«μπύλος.
κάθουα» κάρυα” «{άκωνερ. .-
κουτάλα pro σκυτάλη Et. MS. Par. vid. s. 15, 3.
µμοδίαςσς σκώληνες oi pevóntvos ἐν τοις αρέασεν. pro
μυίαι. οπλο ud « 07
μουκηρ οβαγό ς Laconice pro καρυρκατάκτης A. μύκη--
£0 secundum Pamphilum vid. 8. 5, 4.
µουκέζευ — µέμφεται roig. χέίλεσιν ο ef. pb w,
μουκτηριᾷ, σκαρδαμύτεεν y .ef. μυκτηρίζω... es
μούσαδ, ó ὑπὸ. τοῦ Bo&v τρεφόµενος pro m La-
eontice vid. S. 7., 2.
μουσι [ὅδει, λαλεῖ pro µυθίδει vid. ibid. e 8 —*
MOGXGOG, AũGOG οἱ avzol pro μύσκος, vid. S. 8, 3.
οὐδραέα., ὑδρεία, μέτρο» τε, 4ττικοῦ. μἐερητοῦ. Ίμιον.
οὐδραύνλν, περεκαθαίρε,᾽ «{άκωνες 1, e. ὑάραίνει.
υύμαέ, ὑμεέτεραι. UN
οὐφίδβωμα, το σάγµατος 5 πρὸς τῇ πλεωρᾷ m
pro ὑφίόρωμα. 688. videtur-i. e. quod sudorem 2 πρίν
naepcoviaxio a θύλοκος vid. 8. 7, 2. zm
meUtYOsb, auos ἐφδυί pro πύανοι..
πούμμα», ἡ.τῆς χειρὸς πυγµή vid. $. 19, 4.
πφυνιάξειμ;. παιδμλοςς. χρήῇσθαν' ιποὐφιόν. 7d - ó . da
ritos ef. πυννιάζειν ς προ eg aggeivisy . et πύενορ à
τρώκτης leg.. mouxrÜgi. ^ MEE e nt τς on
novgO«i v; egeo p pro —
vid. 8.9; TD η ' Ho. der
πούρτακος. οί. σοεμπάασα. Axistoplisnem gvemmatinunt
ποὐστακος Laconica pro πύστακος, πήάσαακος vd; S.S. nof. 3.
σεκουἀνα, σικύα et oexovavsg, ἐἑλαίας εἶδος «4ά-
κωγες vid. S. 17, 3. |
σούκινος, ὁ εὐνοῦχος pro σύκινορ.
σουνεπτᾶσθαεἑ (eorrigunt συνέπεσθαι), συνακολου-
θήσαι. o! PEPTIDE ο... Mus codes 3 nl οἱ

198 De vocalibus.

haud ignorarent, quo tusticius oratio sonatet. . Adeo ere-
dàbile est, hyperdorieas ejusmodi formas.eo tempore, quo
vulgaris lingua patriam . dialectum epprimere coepisset,
ipsorum. Doriensium oribus ipso Atthidem evitandi studio
usurpatae eese 2), Unde factum est, ut. etiam tituli, quan-
quam: puriore dialecto uti solent, nonnulla ejus generis
péaebeant ; . grammatici;:sà qua-4àmilia pro: Doricis .vendi-
tabt,. ant. e. plebis ore. aut. ο’ scripteribus.. recentioribus
. báüsernnt. : Utut est, Bucolicormm et Pseudo - Pythago-
reorum, qui. hyperdoricis formis . scalnk, in hoc. capite
uullus usus est, nisi. quod. Theocriti. Idyllia. «4{ωρικώτερα
(— XI. XIII— XV. XVIII) «ubicunque; vulgare; cum
constantia quadam retinent, aliquam fdem.merentur; in
hanc enim partes ab ipso peétá minus vidétur.peecatnm

esse. — In Arehimedis libris, ut nunc leguntur; multae .

vage formae ,sunt, paueae hyperdomican.... |
"Majorem fidem Pindari. carminibus babere lieet, qui
quum. dialectos" Doriosan, ; legbiacam ;,epichm: misenerit,
omnis, quaecunque. &:;pro» y. hahent νι Doride hansisse
existibàari. potest ,, quacum: Aoolis in hoo,leco; nibil. differt.
Hyperdories ,neque poétae aetati eonyeniünt:et;, si qua in
libris reperiuntur, aat pridem libreria imphteta sunt..aut
iisdem infra. vindicabuntgr... Magis dubitare licet.an snb-
inde. lonieum. s.ex epica. dialecto asciverit, quae.suspicio
nec per.se absurda est et exemplis nosnullis confirmatur,
ubi, usus constantia. po&tae; ipsius manum monstrat. Rara
tamen $uní talia, . ut.-non. maltnm érraturi simus , si. 7,
ubicunque a Pindaro seryatur neque aliunde alin.constanf,
Daridi sacribamus. Heliguóram. lyricorum, reliquiae et
tragoediarum eantiea hyperdorieis commentis .rarisgime li-
brariorum , saepius editorum prava sedulitate ornata sunt.

Et horum quidem erroribus silentio transmissis haud raro

a» Non aliter eos , qui Sassico idiomate utuntur, nunc saepe
pronuntiantes audiveris det 4wens i. e. dés, Abends, literae 5 mu-
tatione . Sgssica male.et-hypersassice ad: genitivi terminationem, ad-
hibita. νο μα. μέ ον Σον ον

$. 19. Dee pros. 129

ex his fontibus docebimus, ubi Doris.a pro vulgari η
posuerit; eontra ubi » tenuerit, ex his carminibus, qua
sunt vel daalectorum mixtione . vel librortin mala. fide,
disci non potest. "s

2) In universum hanc legem conatituere licet: Do-
rienses cum Aeolibus longum « habuisse pro
loieo 5, quod. ex « natum esset. Fom vocalis η
originem. apertam babent ideoque in Doride à postulant:

a) terminationes declipationis . primae 3), .eujus .singu-.
lris in hune modum procedit: πύλᾶ, πύλᾶς, πύλᾷ, πύλαν ;
μῦσα, μούσαδ» μούσᾳ , μα, Aotidoc recibe,
ἀτρείδαν.

b) princeps syllàba in praeteritis verborum 9 ubi 5
augmento ex- α natum est, ut ἀρχέμαν 5) ,. pyor Et. M. 12,
42, ἀνάγγειλαν Delph. 1693, ἄκμαξε Cret. 969. ἀξίουν
Aet. 9046 PE ἄκται, ἄχθω , ἀγμένας Saepe apud Archime-
lem. ltem in dipbthongis. servatur, ut ἐπαύξησε Rhod.
ο ,b, ἐπαιέθη ihid., αἱρεθη Astyp. 2483 (vid. 8. 25,

4 e), διαίασαν ᾿ Calyma. 2671, Boeckhio tamen dubi-
late, an reetius ἐπφνέθη scrihendum sit. Pindarus εἰ
ὔδασα habet N. X, 80. I. V,:39 (ef.. Stesiehoti - ngrapón
i Ann. Oxx.. 1, 481, 32) et "ubique. κατ αίσχννε., Καταΐνη-
σαν ete. vàd. Boeckh. Νου. Critt. ad :O]. XI, ὃς qui-
bus Boeckhius$ ad P. IV, 40 propriam diphütóngum prae-
ferens augmentum: po£tice ro existimare. videtnr ;
vix reete. Plura vid. 8. 36,.8 et 8. 35, 2. 2E

c) omnia verherum,. quorum stirps, in c: exits. decli-
namenta, ut ἔρτα, -pépyapévog, τιμᾶαα». — Eodem. pertinent
nomüullee . stirpes, quae transpositum oc in Óinem aceepe-
mnt, ut a Sav, Ova (cf. τέθναµεν ; τεθνα/ην) derivantur
ὑνάσκω , τέθνακα;, a rap, "μα frequentia spud 4 Archimedem

3 Theod. Bekk. 993, Choerob. Bekk. 1366, Ani. Oxx. 1, 118,

7, de yà Herod. n, p. À. 6,14. |
4| Non, dehsbat. Boeckhiüs Chisbulli. Siovs repere, duum Hee

selii ἀείουν genuinam scripturam monstraret. Won wey oic

u.

130 | pe vocalibus.

TÉTAOM GO degno , a. jon κ z Suióm "pud. Pindarum et
tragiéos.. e

'") vocabula: oxinia ; quae ü vocibus primam declina
tionem sequutis aut a stirpibus verbalibus in « exeunti-
bus vel derivando vel componendo orta sunt, ut Μαχάτας
Aecarn. 1704 et Ambr. 1796, ἀλκάεις, ὀδυναρός, σεγαλό
Pind., ϱάΐορ a y? Epieh. 23 ex emendstiene nostra (cf.
S. 22, 4),: yayrve Et. M. 229, 31 ex Herodiano, Syr

cusanorum. »auopos Herod. VII, 155 i. e. y5uopor, yt —

µοροι (vid. S. 24, 17), -»agópoc Pind. .. βοαθέω Cret.
2554. 2556 a βοή etc. Deinde βᾶμα Et: M. 196, 96,
ἀμφεσβατεῖν Rhod. 2905, στάλα Ἠεταο]., µνάµα Epicb.,
ἱθρομνάμων Amph. 1688, ;sspvóc. et inserta vocal: ποτανός

Pind. et Έταρρι, εἶμαμα. Hersel. Mind. ”«ὅματος Ριπή., -

. τμᾶμα Archimed. 00v
e)' eomposita, quorum altera pars: o, uude incipit,
vulgo in s producit, &*ermatico quodam: bene docente 5),
qui exerhpla affert στῥαταγός ab &yo,- ἀν νερο pro ἀνήνί-
poc ub ἄνέμος., «ἀνάνεστος ab ἀκέομων y vazowog ab ἄποινα,
νά multa addi possunt, ut εὐάνωρ Pind. » Νικάνωρ
vid. Apoll. ἆ9 «άν. p.' $46, 17 ete... -

f ) ^ postremo quaeeunque formae verbeles: et: voees de

rivatat! ad-stitfies , in quibus e est, tevoeari- possunt, ut
λάθυμανς,! λάθα cf, ἐλαδῳν, Xen: Epich. 18..eF, ἔλαβο,
ἐπᾶξα Herael. ef. ἐκάγην,' ἔδλε Sephr. ab: ἑάλλω, µεχάναντι
Sophr. cf. ἔχανον; -ἄδομαε, &dové, :ἆδοφι. ἀθύς- (vid. Hesych.
et' stipra 8.5; 8) ,- ef. dd» ἀγεῖσθὼν. ub &yo,--Kloonuse:
Epicb. ef. ἔκαθον, μᾶνος Herael. Eustath. $99 ,..21. ef.
panoódo:, εραχύς cf. Σαράσονν, «δράσσω didtur e gemini
ἄλλος ortim ete; ^:

22 42 a '
1. t ELE , * , » a . 1 ο νεος

ϐ) Ann. Oxx. I, 60, 20. ὅσαν δὲ τοιαῦταν γίνονται τροπαὲ παρὰ
(suppl. τὸ à κατὰ) τὴν 4ωρίδος διάλεκτον, gom γίνεται τοῦ 5 εἷς ἆ
μακρόν’ olov στρατηγός (σεραταγός) : ἀνάνεμον sina: ἀνήκεστος ἀνάκι-
στό. Ἠήμόννος φάποννος, ἐὰν δὲ ὧδι ἐκ τοῦ f. οὐκ Tt: "ἔλατος ἔρεσρήλα-
τος 4λκμάν λεπτὰ δ᾽ ἀταρπός, ἀνηλὴς d. ἀν αγκη" ἐκ γὰρ τοῦ

Bei t θχόμην οὖν ἐροῖσι 4ugutis. lcod. dpa); Ld dd τοῦ ἔρχομαι᾽
ἀπὸ δὲ τοῦ ἄρχομαι ἀρχόμαν,

$. 19. De a pro y. 131

9) Pauca sunt, quae optimorum fontium auetoritate
ib hae regula excipi videantur. Primum omnes formae
vocesque a xracOaos deseendentes 5 servant, ut κτήσάσβαι
Pind., κτῆσις Anaph, 2477 , ἔγκτησιρ Chal. 1567, Acarn.
1793, "Thanmn. 1771. 1772. 1713, Cret. 2554. 2558, Delph,
07, à R. et p. 67 Ulr., ἄγκτησις Lecon. 1334, ubi mon
ἔπιασις cum Boeckhio, sed éyxr40ig corrigendum est,
sien. idem pro ἔγπησιρ. Phoc. 1724, b, qued Boeckhius
in ἔππασις mutavit , in ipso lapide dagitur teste Εοεύιο ad
àr.79; deinde αὐτόκτητος et ᾽Επικτήτα Ther. 2448, duio-
ατήτας "Pind. . Solummedo praeter fictitium Byzantiorum
leretum apud Demosthenem de corona ἐἔγκεκάις legitur
in titulis Coreyraeis optime servatis nr. 1841. 1842. 1844,
Ἀπίκτοπος im Phodico Romanae aetatis nr. 76 R. .Unde
nolumus ambiguitatem quandam genuinae Deridis .celli-
gre, sedeo libentius hyperdorismum agnoscimms , quod
tiam Boeoticum e; ix hae stirpe Doricum η confirmat (vid.
L.18. 39, 2) et'quod wap, ατέανον et lonicum κτέδσθαι
rMicem antiquitus; habmiasse testantur. « Fedem rato
6L eormn, quae &-yü«egos. descendunt. — Leguntur enim
Ἰθῆμα et χρήσονται Hbexacl, ,. χρημµατίζω vento 4.409566,
101012090» Corc, 1842, Rhod. 2323. bh, Ther. 2448, Asti
24835 χρηστός Chal. 1567, Delph. 67 Β., .Epich.: 16,
1", ἔχρησα, vesci cama ολο mnltis. apud . Pindarum.
Nec, αἱ comparesus yoóop, ἁρδία, optatixum. zoe , 'Touá-
emm γρέεσθα; et; ἀποπρέω apud ipsum Epachatimum. fr. 144,
dubiabinius, quim: ei .Btirpr: antiquitus vocalis 2^, propia
faerit. |. Neo minas alan: quaedam, verba. hisyllaba. iu
cw exeumtia., semvant,:.ut.a.Ado, λώ dekcdmdant.Agpne
Pind. οἱ Lacemreum iji :i. e. Aoc vid. $94: 4-8 «Gov
ζήσων Epieh..149.... 'um:. vebba ποµπλάναε. et Ιπεμπράναε,
quérum: radides zie. et hgs esse mulia: dictis. proditur
rid. Buttm. Gr. IE p. 274, spnd Dorienses z.aétvant:, wt
πίµκλη. Bophr. 49, &izigsav Sophr. 50, ληρής Βμιε]ι. 6,
π]ηθοφ. Βλιοὰ. :2395 ) ο]. 2005. Core. 18989. quocum ου
spirat .Boeoticum: 225506; L. I 8. 39; 2, et ai πιµήράναν
ἐμπρήσῳκέ Heracl. 1,907. ..Contra πλάθας legskur' faret,

9* -

192 . De vocalibus.

9648 (πλάθυυς; πλήθους Hesych) , πλάθουσι in Aeschyli
corruptissino loge:Ghoeph. 582, quem: ilud inter hy-
perdericas formas. refero, .hoc male. pro πλήθουσι accipi
arbitror. quod. nisi corruptum eet, petius dativus pluralis
est. à πλάθω 1. e. ntluS'o :dudendus. .— .. Postremo quae
derivantur à βάλλω et καλέω nunquam o pro η asciscunt,
quanquam transponendo. stirpes Glu..et xi oriri videntur.
Sed cum summa .constàntia.leguntur ῥέβληκαι Pind. ; xo-
Άλημα Laconicum apud "Hesychium , κέκληµαι et reos
Pind. , κατάκληκος Heracl., ὀἐκκλησία saepe in titulis..
$n ptiore :sallem. voce (η! ex:e natum esse,. Honericum
βλειο et Epieharmeum. f*line: fr. 164 satis docent. Quare
stirpes' gis el x1; mom'tramspositibpe e βκλ et καλ, sed
*Whdope.e ai; et κἄλη: ortme esse videntur ,. quo tendit
etiam Homericum θόλος 5n sions

" Magis: mirar; licet, quod 5. donsiamte: tenetur in .ó5-
m5 ejusque deriwatis, quanquam: aoristus. ἐφῥάμην, co-
euatum verbum ay»vus et. Latinum frango radicem Fpoy,
ὁαγ: sistere. videntur..':Sed: non .selain:apud Pindarum sunt
ῥήλμυμε». ῥῆξαὶ elc., sed. eBam.in- tabulis Heracleensibus,
oertissimis Doridis fontibus, . /pinpéb .et ἀρῥηκτος, qui-
buseum conépirant Lesbiaca 4. et αὕρηκεος vid. L. I
8. 9,4. 9... ^ EE

zs m In talis , qui mon: sumt pessimae aetatis nec la-

pieidarum - ,culpa.:aut: describenttum | errore. negligentiave
corrupti, «nibil: praeterea, comtra regulas propesitas:. pecea-
uw; - -Reliquoruin , qui minoris fidei eunt ,., menda. énume-
rare: piget;: πε πλαρίδ morabumer im librarierum peceeats,
quibus purissimum Epicharmi ,. Sophromis, .aliórem Dori-
. dem comniadularunt. .: Neque tamen pesekeseundem. vade-
tur , quod ipud: ipsum .Pisidarum:quaecunque.ili& regulis
wérbreantur,.mon goétae, sed,libreris deberi: videstur.
n JBoeckhii editione. haec welicta sunt: .:

πθητήρ ΟΙ... 91. Nem. IX ,. 49. I.. v, T quan-
an ?on solum:in κοράσαι.α &ppadet ét. ipsi Attici κρα--
vio: diounte, Bed. ótiam. Doriensbs.in icognatissimis vocibus
a^profermntj ut 'éxparog: Eplch. 19, Κραηρίδω Sophr.. 71,

"d

6. 19. De a pro ή. ο 193

ἀκρατέεσθα, Sophr. 34, ἐγκίκρα. Sophr. 2. | Neque enim
quidquam Joanni Grammatüco f. 243 ejusque sectatoribus
Gr. C. 359, Meerm. 659 tribuendum est, qui &xoyrog
Doreum esse pro àxgoroc tradunt, ubi quid corruptelae
leat, nescio. At in tertio Pindari loco omnes libri Do-
neum κρατήρ praebent, in primo optimi, in medio boni, -
quod cur propellamns , nihil adesse intelligo.

ἀναστήῃ P. IV, '155 Boeckhius pro ἄναστήσῃ, quod
εἰ sensus et dialecti nomine suspectum est, Hermanno
probante scripsit. — Vel sic tamen contra Doricam diale-
ctum peccatur et lectio in scholiis commemorata . ἀνασταίη
verissima est, modo conjunctivum agnoscas et, si placet,
iota subscriptum addas; nam conjunctivus ἀνασταίῃ non
minus recte se habet, quam Homericum παραφθαίῃσι ll.
x, 946, de. quo disputavimus i in libello de Homerica con-
jugatione in μι p- 17.

καύχημµα Ἱ. IV, 57 a καυχᾶσθαί excusationem habet
propter. Doricam verbi formam καυχέοµαι "Theocr. V, 77
ef. αὐχέω.

ὁμηγυρής P. XI, 8 Bocckhio monente jam a Dis-
senio in ὁμαγυρής mutatum est.

Restant µελιηδέα P. IX, 38 (quanquam in fr. 147
Boeckhius sine libris µελιαδέος dedit), προςηύδα P. IV,
119, νήποινον P. IX, 60 vid. not. 4, τέτµηνται I. V, 21,
ἄπρηκτος Y. ΥΠ 7 (quanquam ubique πράσσω, πρᾶγος
ete.), quam formam Boeckhius ceconditiorem esse ratus,
quam quae possit a librario profecta videri, significationis
discrimen quoddam quaerit. Poterat tamen grammaticulus
et vulgarem formam ἄπραχτος aspernari et Homericae re-
cordari. Vides, quam ea omnia sint suspecta. — Multo
plura illis regulis adversantur in "Theocriti idylliis etiam
lis, quae sunt 4ωρικώτερα.

3) Saepissime latet, quomodo » ortum sit, nec potest |
ex origime quidquam de Dorica mutatione intelligi. Multa
tamen, quae praeter illa Doricum α postulant, regulis
quibusdam comprebendere licet. . In Doride igitur α as-
sumunt haec:

134 . De vocalibus.

a) tertia pérsona dualis indicativi praeteritorum οί
optativi , ut ἐποησάταν Delph. 25, ἐκτησάσθαν Pind., ὁλοί-
σθαν Tragg. |

b) prima persona indicativi praeteritorum et optativi
in subjectivo, ut συνεθέµαν Cret. 2555 , ἠχθόμαν Epich. 19,
ὀλοίμαν Tragg.

c) feminina super bisyllabum vulgo in 5»; exeuntia:
εἰράνα Lysistr. etc. , σελάνα Pind. 'Tragg., γαλάνα Aesch.
Ag. 720 et inde γαλάνεια Eurip. Hel. 1458. Iph. A. 546
et γελανής Pind., ᾿4θάνα, ᾿4θᾶναι etc., Kvgavo, ἸἨεσσάνα,
Κυλλάνα, Πελλάνα, ᾿4νθάνα oppidum Laconicum Steph.
Byz., Πειράνα Pind., adeo Ionicae urbis Prienae incolae
Πριανεῖς Rhod. 2905. Nec minus Dorienses ἀπάνα di-
xisse existimamus, quanquam apud Pindarum Ol. V, 3
et P. IV, 94 ἀπήνα traditum est. Thessali enim καπάνα
dixerunt vid. Athen. X. p. 418. D et Hesych. s. v. xa-
πανικωτέρους (de x addito cf. καυχᾶσθαι et αυχεῖν), unde
nostro jure Doricam formam ἀπάνα assequimur. Simili
modo e Cypriaco ἀγάνα pro σαγήνη apud Hesychium Do-
rienses σαγάνα dixisse intelligimus.. Apud Pindarum prae-
ter ἀπήνα regulae haec adversantur: τιθήνα P.I, 20, ubi
codex non malus Aug. D. τιθάνα praebet, quod Doridi
certe, si non Pindaro, vindieaverim ; ] ᾿ἀλκμήνα, pro quo
semel inter novem locos v. l. '4ixuava ym Ald. et Rom.
reperitur P. IV, 172, ab ipso Pindaro scriptum est; valde
famen vereor ne Dorienses α etiam hic pronuntiaverint,
quum forma feminina masculini nominis 4λκμάν agno-
scenda esse videatur. Postremo ἸἨυκῆναι P. IV, 49 et
fr. 216 eo minus Doricum fuerit, quod terminatio ανα re-
liquorum analogia maxime in urbium nominibus postula-
tur. Ceterum contendere nolumus , omnibus nominibus
in zv; exeuntibus in Dorica dialecto α necessarium esse; s
nam nomen lsmene, quod Boeotice ᾿/σμείνα sonaret vid.
S. 39, 2, Dorice haud dubie esset ᾿/σμήνα.

d) feminina abstracta tertiae declinaGonis in της ex-
euntia, ut πρεσβύτας "Ther. 2448, οἰκειότας Aetol. 3046,

-

$. 19. De α pro η. 135

ταχυτάς Pind. , quo pertinet etiam ἐσθάς Pind. 5), quan-
quam aspirata in locum tenuis assumpta. Compares La-
üna vetustas, facultas etc.

e) omnes voces, quae in c£ gen. »xog exeunt ?), ut
νάρθαξ, κάχλαξ, σκώλαξ, μύρμαξ, σφάξ, ὅρπαξ Eurip.
Hippol. 121, βάρακες Laconice in Coralisco pro ῥβήρηκες
ef. Hesych. et int. , Ζάραξ, oppidum Laconicum pro Za-
ρηξ vid. Steph. Byz. et intt. Ipsi Attici α purum cum
Doribus servare solent, ut 9«0«£, ἑέραξ. Contra ἀλωπαξ
an non recte Doricum dicatur 7), dubitare lieet, quam et
in reliquis casibus ε appareat et apud Pindarum Ql. X,
20. I. III, 65 ἁλωπηξ seribatur.

f) Nomina populorum in ην exeuntia, quae etiam apud
Atticos saepe « tenent, ut Έλλανν ix» pro (zv vid.
Steph. Byz. , cf. «4ἰνιάν, quod apud Homerum est Βνιήν,
᾿Ακαρνάν, Τιτᾶνεςο, qui apud epicos Τικῆνεο Addimus
urbis nomen Τροιῤᾶν 9).

ϱ) adverbia vulgo in ; exeuntia, quae modo locum
in quem significant, modo rationem, qua aliquid fit, ut
πᾷ, παντᾷ» ἁἆσυχᾷν κρυφᾷ. Accuratius de his et de 1is,
quae excipi videntur, infra quaeremus S. 44.

h) adverbia in δην exeuntia, ut ἄδαν Alem. 25, xpv-
B)c» Pind. cf. L.I S. 13, 4. )

i) composita, quorum prior pars, quanquam non ad
primam declinationem pertinens, in 4 pro vulgan o ter-

6) Herodian. ap. Eustath. 287, 41. 7 4eoic καὶ ἡ «4ἰολὶς διάλεκτοι
οὐδέποτε κατὰ γερικήν περιττοσύλλαβον τὸ 5 µετατεθέασιν εἰς ἂν εἰ μή
βαρύνοιτο Ἕλλην Ἕλλαν, Τροίζην Tooitav* ποιµὴν δὲ xai luv oUx ἂν
ἐροῦσε διὰ τοῦ à, ἐπεὶ ὀξυτονοῦνται' ἐπὶ μέντοι μονοσυλλάβων µετατι-
θίασι τὸ σφἠξ καὶ μὴν (num yqv?) σφαξ λέγοντες xoà. uds. σεσημείωταί,
ey», τὸ ἐσθὰς ὀξυνόμενον xai διὰ τοῦ ἃ λεγόμµενν παρὰ Ποσδάρῳ.
Grammaticus oblitus est abstractorum τοχυσής, βραδυτής etc. neque
in reliquis de accentu recte judicat.

1) Theogn. Oxx. II, 40, 17. τὰ εἰς xi εἰωθότα 4ωρικῶς Ἱτρέπε-
ὅθαι rig à διὰ τοῦ 7 γράφεταν ἁπλᾷ ὄντα" olov νάρθηξ, νάρθαξ airo"
κἄχληξ, άχλαξ ἐκεῖνοι' ὁμοίως σκώληξ otv σκώλαξ" θωρηξ θώραξ: μύρ-
μηξ, μύρμαξ' ἁλώπηξ, ἀλώπαξ καὶ εἴτι ὅμονον.

136 — De vocalibus.

minatur. Talia suhnt.zoisuaó0xog Pind. Ol. X, 13 et n
cantilena antiqua Schneidew. Del. p. 462 pro πολεµοδόκος,
πολεμηδύκος» στἐφαναφορία Pind. Ol. VIII, 10 4 στέεφανη-
φόρος, στεφανοφόρος: ἱεραπόλος Gel. Ácarn. 1793, a; ὁρ-
«uerousi "Fimocr. 3 ab ὁρκιητόμος, ὁρκιοτόμος: πολεάοχος
Pind. Ol. V, 10 pro πολήοχος, πολιόοχος, quod in πολι-
οὔχος contrahitur, Θεαγένηρ Megarorum tyrannus. Et ta-
lia, quae α purum habent, etiam Attica et vulgaris lingua
novit, ut βιβλιαγράφος» νεαγενής, ἱεραφόρος, rarius ea,
quorum α non est purum , ut νοθαγενής, vid. Lobeck., ad
Phryu. p. 655 seqq. Eodem pertinet ἑκαταβόλορ Pind,,
quanquam ἑκατοβόλος non reperitur, et ea, quae miro
quodam pleonasmo lonice 5, Dorice vel Aeolice « in com-
missura partium inserunt (cf. Lobeck. ad. Phryn. p. 699),
ut ὑπεράφανος Pind., Εὐαγένης in titulo Lesbio Deli re-
perto, quare nunc ἐπάβολος» de quo olm dubitavimus
L.Y18.13, 5, vere Aeolicum esse judicamus.

Jam vero ut in his compositis Dorice α est pro Ionico
7, quod. cum o permutari potest, ita in tertia persona
dualis, quam haud raro in ov pro zv exire constat, et in
adverbiis, quae saepe terminationes δην et ὃον promiscue
habent, ut βάδον et ἐμβάδην. Inde aliorum vocabulorum
^ quorundam Dorica mutatio illustratur, quae alioquin mira
videri possit. Compares δύστηνος, Dorice δύστανος et δύ-
στονος a otévyo , δῆμος, Dorice ÓGuocg cum δόµος a δέµω
(ὁόμος et δῆμος significatione non fere magis discrepant
quam οἶκος et vicus), postremo µέμηλα, Dorice µέμαλα
Pind. Ol. I, 89 a µέλω, unde perfectum µέμολα legitimum
esset. (Quae quomodo explicanda sint, nunc quaerere non
vacat. |

6) Postremo haec singula, quae ad leges quasdam
revocare non licet:

ἀέλιος Pind;, ἀβέλιος apud Cretenses et Pamphylios
ὃ. 9, 5, vulgo ἅλιος Pind. Tragg. Plat. Cratyl. p. 409
etc. 4λιάδαι et '4{λιασταί Rhod. 2525, b, ᾿4λεῖον 1.. €.
"Hiov.isoóv apud Rhodios Eustath. 1562, 57. N

6. 19. De « pro η. 137

ate» pro xi» Et. G. 298, 57, Ann. Οκτ. II, 446,
Pind. I. I, 33.

ἁλακάτα pro ἠλακάτη, ut apparet e —
Pind. Tragg. . |

"4λεκτραι πύλαι pro-" Ἠλεκτραι Pind.. I. III, 79.

ἁλία Heracl. Corc. 1841—1844, vel ἁλιαία apud Τα-
rentinos ϐ) 1. e. ἐκκλησίας non diversum videtur ab Athe.
mensium "ZZAala, quae et µεγάλη ἐκκλησία vocata esse di-
ülur in Ánm. Bekk. p. 310, 32, quanquam etiam Ioni-
cum ἁλίη antiquum o servat. Inde derivantur ξυναλίαξε
Lysistr. 93, ἁλίασμα Gel. 1. e. Ψήφισμα et ἁλιακτήρ Sicu-
lorum 9).

ἀλίβατος pro ἠλίβατος Pind. OL VI, 64, Eur.
Suppl. 80.

ἀλίθιος pro ηλίθιος Pind. III, 11.

ἆλιεξ, «ἀλίκορ, ἁλικία, ταλίκος etc. , ut ἁλιχία Ther.
2448, ταλίκοιςδε Sophr. 6, ταλικοῦτος et ἀλίκορ Archim.

{λες pro Ze Pind. vid. L.I 8. 52.

ἆλος pro ἦλος Pind. P. IV, 71 cf. FáMog, Lesbia-
cum I S- 9,2. —

ἁμέρα et ἆμαρ Ther. 2448. Pind. Herod. π. M. λ.
43, 6. Theogn. Oxx. II, 87, 30 ete., unde etiam urbs
Μισσαμβρία i. e. Mesembria nr. 2053, c et in nummis.

ἁμές pro ἡμεῖςο, Lesb. ἄμμες, vid. S. 32.

&pog pro ἦμος Herod. π. u. 4. 43, 6 et τᾶμος Ibye.
fr. 6, J. Gr. 243, b. Greg. C. 367.

&vixa Pind. Tragg. nec minus zavíxa.

ἁνίον Pind., ἀνιοχίων Lacon. 71 L., χρυσάνιος Tragg.

ἀπανής et ποτανής Dorica erant pro ἁπηνής et
προηνής», quum Pindarus semidorice προρανής preferat
P. ΠΙ, 52. X, 040).

8) Scholl. Árat. 254. ἁλίαν οἱ «{ωριες τὴν ἑκκλησίων καλοῦσι, —
Hesych. ἁλιαίαν, ἐκκλησίαν' Ταραντῦνι et ἁλιακεήρ, τόπος i» ᾧ ἄθροί-
ἕονταν oí «Σικελού, Y

9) Dores etiam ἀπάνιος et ποτάνιος eodem sensu dixisse videntur.
Nam ἀπάνιος fortasse Hesychio restituendum est, ubi in codice
ἀπάνος (Mus. ἀπάνθρωπος), σκληρός, ἀνύητος , ἄφρων, ἀνελεήμων, 5ο-

138 De vocalibus.

ἄπειρος pro Ίπειρας Pind. Tragg., -«πειρωτᾶν in
nummis cf. S. 20, 6.
ἀπύω Pind. Tragg Eustath. 685, 23 pro ἠπύω.
.&gyaeig Piud. pro αἀργήεις ab obsoleta voce &oyy de
scendere videtur.
᾿4σκλαπιός ttt. cf. Aesculapius; apud Pinda.
ruin ' {σκληπιός N. III, 52 et idem vix recte ex uno libro
repositum P. III, 6.
ἄσυχος Pind. ita tamen , ut nonnullis in locis omnes
libri vulgarem formam teneant vid. Boeckh. Nott. Cr. ad
Οἱ. IV, 17; ἀσυχαίέα Soph. Oed. C. 198.
“4φαιστος Epich. ttt. Ῥιπά. !
ἀχέων Gy 0, ἀχά pro ἠχέω, sigo, 74" Pind. Tragg.,
quae cognata sunt cum ἐάχω.
ἀἁώς Epich. Tragg. Pind. cf. Ann. Bekk. 694, 20.
Suid. s.v. {ώς pro lonico oc, Lesbiaco «vog, Attico ἕως.
βάρακες Laconice in Epilyci Coral. pro ῥήρηκες cf.
Ath. III, 114. f., Ann. Bekk. 226, 1, Hesych. s. v.
βάρακες et βήραξ et βήρηκεο. Eandem vocem in' Ther.
2448. VI, 12 pro πάρακα bene restituit Meinekius Comm.
Π p. 888.
βᾶσσα Pind. Soph. Aj. 196. Oed. C. 73 pro ῥῆσσα.
. βλαχά pro βληχή Aesch. Sept. 330, Eurip. Cyel.
48. 99.
γα δέω Eustath. 070, 62. Tragg., }εγάθει Epich. 75,
)αθόσυνος Et. G.' 124, 58.
γαθυλλίς Epich. 80 pro γἨθυλλίς, cf. Hesych. ya9ío,
αλλαντία.
yapvo pro γηρύω Pind., µελίαρυς Pind. Alem. 12.
δαλέοµαε pro δηλέομαι apparet in. φρενοδαλής Aesch.

φοχλῆς ἆπανε... Musuri correctio per se valde probabilis incer-
tior fit, si compares ἀπηναῖος, ἀπάνθρωπος, duoc, deinde ἁπηνής,
σκληρός, ὠμός etc. Certius constat de ποτάνιος pro προςηνής, quam
vocem Hesychius per προςφιλής, ἡδύς interpretatur. Nam ποτανιω-
τώταν libri praebent in Cleobuli epistola Diog. Laert. I, 93, ubi
ποτανεστάταν correxerunt, et ποτανίαι levi mutatione (pro zoreuai)
Epicharmo fr. 33 restituimus.

$. 19. De α pro y. 139

Eum. 317, deinde in κενεροδάλητος Suppl. 538, et proba-
lili conjectura in Amph. 1688, 48 a nobis δαλέωνται re-
situtum est; eodem pertinent glossae Hesychianae δάλα»,
liy — δαλήσασθαε, λυµήνασθαι etc. Quare neque La-
tnum delere cognatum videtur neque recte judicavimus
L. 1 8. 13, 5.

Za ἅλος. «άλιος pro «4ἤλος, «4ήλιος Pind. Tragg.

4αμάτηρ Pind. titt.

ὁὅἅμος et quae inde descendunt saepissime.

δάν pro δήν Apoll. de adv. 570, 21, pro quo δοάών
Alem. apud Scholl. Dion. Thr. 949, 20; δαναιός ex egre-
gà Dindorfüi emendatione Aesch. Eum. 808; Doricum
ὁαρύν Pind. 'T'ragg. ne ab Attiea quidem dialecto alienum est.

δύστανος pro δύστηνος Pind. Tragg-

ἔκαλος pro ἔκηλος Pind. ; nam ἕχατι etiam Atticorum
poétarum est.

ἑξᾶν pro ἑξῆς Rhod. 2525, b, 108 et Ther. 2448. V, 13.

ἐξαπίναρ et ἐξαίφνας "Pind.

ἐπιτάδειος Corcyr. 1840, Byz. 2060, Archimed.

ἐρατύω Soph. Oed. C. 161.

ζᾶλος pro ζῆλος Pind. Ol. VII, 6 cf. Hesych. δᾶλον,
ζηλον. .

ἑαμία Heracl. etc. pro (nula cf. Lat. damnum.

Zavóg pro Ζηνός in Cret. 2555 et multis recentio-
ribus Laconicis 1313. 1314 Ross. 36—40, item Eurip.
Hippol. 62. 69 etc., cf. Boeotice «{άν I 8. 37, 1 et Aeo-
lice Ζάν I, 13, 5, Lat. Janus et Diana vid. Pott. I
p. 99. Quare Ζην - ὃς, ' quod semper apud Pindarum et
in titulis quibusdam minoris fidei, ut Cret. 2554 et 2563,
Doricum haberi nequit. .

Ζάτας 1. e. Ζήτης Boreae filius Marm. Farn., quan-
quam Ζήτας Pind. P. IV, 182.

ξατεύω pro ζητεύω, ζητώ "Alem. 139 (23), cf. He.
sych. ζατές, ῥητεῖ (leg. ἑητεῖς) et δατέν ξητεῖν.

ξατρεῖον et ζἀατρεύω Et. M. 408, 12 pro ζητρεῖον,
ἑητρεύω Dorica esse videntur.

θαέομαι Pind. pro Homerieo Θηέομαι, Attico 0co-

140 De vocalibus.

οµαι (vulgo Dorice in θάᾶμαυ contrahitur vid. S. 42.). Item
θάα Dorice est pro θέα barytono Theogn. Oxx. II, 102,
21. QConferantur ἐταφον ἃ radice 9oag , θαῦμα, θάμβος.
θάγω Lysistr. 1121 et θαγάνεὸς Epich. 68 ex
emendatione nostra pro θήγως θη}άνεο. Non Doricum
est θήξαις Pind. Ol. XI, 20. .
κᾶδος Álcm. 76 W., ἀποκαδεῖ Sophr. An Ann. Bekk.
428, 23 et Suid. , κᾶδος et κάδεσθαι Pind.
κακἰς pro xzxic 'Theogn. Oxx. Il, 79; Á, Χακίωσαι
Laconice pro κηκίουσαυ Hesych. .
καλίς Ann. Parr. IIL, 33, 28.
xünog Anaph. 9477 et Pind., 'Theogn. Oxx. II, 68,25.
' ««p pro xzo Alem. 81 W. (ubi κᾶρα pro καραν bene
a Bastio emendatum est cf. Hesych. καριῶσαε, - ἀποκτεῖναι
et ἐκαρίωσας, ἀπέκτεινας atque κηριόω apud Hesych. Suid.
Et. M.) Κῆρες legitur Pind. fr. 245.
κάρυξ, καρύσσω Piud. Trogg. » καρύκειον Herael,
cf. caduceus.
καρχάσιον pre καρχήσιον Pind. N. V, 51.
κέβδαλος pro κίβδηλος Pind.
κλαῖς Pind. pro lonico xAg/;, Attico χλείς cf. Lat.
elavis. Apud recentiores Dores contrahebatur in xiaí;
vel potius κλᾷρ .(quae accentus ratio verior est quam
κλᾷς), quo perünent κλαϊῖδα Et. Sorb. ap. Koen. ad Greg.
p. 984, κλᾷδας Greg. C. 316 (J. Gr. 243, a κλάδας), quae
Dorica vocantur, apud Hesychium sine indice dialect
κλαῖς» μυχλός et corrupte πλαῖσι, xÀjo:, et legitur κλαῖδα
apud Callim. h. in Cer. 455 κλαδοῦχος Orpheus decadem:
.appellasse traditur Et, M. 253, 50, quod ad Pythagoreos
referendum videtur. ^ Consentaneum est, Dores efiam in
verbo αι vel « pro vulgari ει habere. lta Epicharmus se-
eundum Ann. Oxx. I, 224, 26 κατακέκλᾳνται (ita corri-
gendum pro. κατὰ κέχλανται) dixit pro antiquiore Attico
κέχληνται», vulgari κέκλεινται. Αριά Hesychium, ubi nunc
»λά. σαι αλεῖσαι litera erasa in codice legitur, propter
. literarum seriem potius κλαῖσαι quam cum Musuro κλῴξωι
corrigendum videtur; deinde apud "Theocritum VI, 32,

-

$. 19. De α pro η. 141

ubi nuac ex. optimis libris κλαξώ legitur, oliin κλάσω erat,
e scholiasta Doricum κλασῷ tuetur, :qnanquam etiam κλαδῶ,
unde x4a$ derivetur, Doricum esse.suspicatus.!0)s postremo
eodem referre licet κατεκλάσθης Theocr. VII, 84 et He-
syeh. αλῴᾷσθρον: (cod. xAacOsor), κλεέθρον, quocum coni-
pares Pimdarieum «λαϊστερον P. 1,.8 . Condra ὀπύκλαξον
et ἀποκλάξαρ "Theocr. XV, A3. 77 et κλαξώ,. απόἁ nnne
legitur VI, 32 (nam xarexiotew XVIII, 5 corruptiasixum
est), pertinent; ad praesens αλάζα. quod apertius prostat in
glossa Hesychiana: κατεκλάξετο, .xmxexexlteorQ , κάροωπεκλεί-
οµένως δΐλε., Quae: fórma (ceterum. rectius 1οἱβ subscripto
imstruenda) mah .ninus recen&ioris .Doridis esse videtur;
quam κλήζω pro κλήω» κλείω recentius est vid. Lobeck,
ad Buttm. Gr. II p. 221; Doris tamen .saepius in verbis
puris & addit, ut — * c£. S. 35, 1. Valde mira forma
est κλάξ "Fheoor. XV,.32 «4αωριωιῶς ipro ΄κλείᾳ teste, scho-
liasta.. ἸΝάπι. hoe &em non potest, ut scholiasta Theooriteo
auctore a futuro κλαξώ derivetur; potius, si intégrem: he:
bere oportet, e αλαίς onta . videtuP 15:àn 5. mutato vid. 'supr.
8. 11, 6. : Itaque in- hac: voce iota suliserip&um , uod. an
reliquis aceuratior ratio postulat, jure abest.

κλᾶρ 0g. Pindi ., Herod. .5.. µ.' à. 35, 22, Enstath.
1481 ete: , unde. £ilxiagog; κλαρονόμος Ther. 2448.

M prb xvaxóg ,: unde κνακηµιγές. Phalox, Athen,

νάμα pro κνήμη , unde τετράκναµος Pind. de

κράδεµνον pro xpüdenvüv Enrip. Beech. 189, quod
descendere: videtne' 4 «aoo.

xg&v« pro κρήνη Amph. 1688, Cyren. i0, Messe.
49 L. etc.

19) Schall. Theocr. Us 33. »4acói * xÀtin , ὁ; μέλλων κλείσω, παρὰ
τοῖς xowoic iv χρήσει, οἱ Torres δὲ κληΐαω Atyorev. διαλύσει τῆς à áy.
yov καὶ τροπῇ τοῦ 8 tiq 3, εἶτα pot KOU, η εἰς ἃ καὶ προογραφομέναν
τοῦ ἑῶτα κλάσω, xai Ἠλασῶ 4ωρωκῶς, ῥοκεξ δὲ xa. αληΐζειν εἶναι παρ αὖ-
τοῖς ἐπὶ τούτοι! τοῦ σήμαινομένον , dg ob μέλλων Ζωρικῶς αληΐξω., xoi
τροπῇ τοῦ ᾗ εἰς E καὶ προιγραφομίνου τοῦ ἑῶτα Md ,dp οὗ xe, κλῤὲ

1 xdeis. s ue feu tECRWÁAN utt piedi.

144 De vocalibus.

. σᾶμα pré. σήμα Et. G. 499, 28, Hesyeh. , περίσαµος
Eurip. H. f. 1018, σαμαίνεταν , soeayiteras παρὰ. Eripe
Hesych., σάµεα 0), τὰ i» ταῖς ὧαις τών. nemis παράση-
μα Acæmveqo Hesych. .

σώµερ.ον' pro σήμερον et σᾶτες pro osjtec. vid. 8 &
10 (adde σάτινος Eurip. Hel. 13D. Jllud' cun ἆμαν.. ἁμέρα
componendnm: est; hoo, ab πο derivatum » propter illius
analogiam « accepisse videtur. D.

Σᾶμος N.P. pro Σῇμος Pind. οι χι, 73..

Σαρπαδών, Aeni rex in Farnesiano marmore, sed
Σερπὴ δώ». Lycius. Pind. P..1H ,:112.

σάσαµος pro σήσαμος Alem. 96 (17), Philox. Athen.
XIV,'643, b, .éaauoc Laeob. 1464.

0o eiie qu σαφηκηής Pind. ΟΙ. ΧΙ. 57.

σίδαρος Alem. 55 (18). Pind. Tragg., Et. G. 500, 27.

σκάνα pro σκήνη Ά]ρδ.». αν. Gud. 503, 94s -oxavog
. Eustath. 549, 21, ακανάσῃ: Sophr. 93. |

Ce 4A GT Tv. pro« σκήπτρον Pind. — 2) Buxrnel

Wleesch. 3. ie« *c&9ov.
Oc nf4 06 na xo τηεώμαι Sephr, a; Pind.
εν ok (idend £d pro xgonzMe-Atharn. 779, .

.Tueaesóg pro Τυρσήνάς πά., Tugpa in His
galen C. 1. nr. 16.

ὕανμαά' pte: rela Epicb. .99 ef. | εμας. dn. ῥανία,
σµανέα ο άν « don c Q0 dy nv F

| 39zÀgydp pro ὕσπληξ Lysistr, 1000. QUapoi€e
4n » qp αλά po χολή Eurip. Ian. 1243 ΕΙ. 474,: Hec. 90;
povigaing Iph:.A-(225 . χάδαρχης Soph. El $504; ,

14v pro. κή», Epich. 103 ęf. anser;:qu iod han-
88r:59pnigse.,doeent Sauacr. hansa, Germ, (ans
M $g6g s (Usplto, ψάφιωμᾳ ubique. a so isl

' Haec fere, sunt, quae meliorum fonum auctoxitate
Dorice o αρ Ἰ. habuisse : intelligimus... ..Quilwe,,; haud
pauca aecessura esse, si umiyersam Doridem cogmitam.ha-
beremum; gatip egrtum est; simgula quaedam, fortasse ad-
darn. liebt, nbi. dg: fapting ains limpidorgm rationibus
disquisirerius, ο (iterum neque ea επαπιρ ηηλ φτλριας,

-

$. 19. De a pro η. 145

in quibus ipsa Atthis lonicum & aversatur, et verbo mo-
memus, omnia vocabula certo cogmationis vinculo con-
juneta eidem mutationis legi obnoxia esse; testimoniorum
filem magis quaesivimus. quam multitudinem.

Subinde Doricum « pro Attico ε esse videtur, ut
ἄώς pro ἕως, θΘάα pro θέα, λαῖον vel potius λᾷον pro
ἐν; sed ubique ε ex lonico ή natum esse apparuit.
Eodem pertinent derivata a ναῦς, ut ναώριον Corcyr.
1828, b, quod Ionice sonaret νηώριον.

7) Contra vulgare 5 in Dorica dialecto servatur,
ubicunque ex ε natum est, Lesbiaca dialecto consentiente,
Boeofica 7 a Doride servatum in ει mutante vid. L. I
ἃ, 39. Eam vocalis η originem certam habent haec:

8) nominativi tertiae declinationis, qui in zc, 50, t"
exeuntes. genitivos in cog 12), «pog vel ejecto ε in gor,
ὧος terminant, ut εὐγενής Boeot. εὐγενες, πατήρ Boeot.
πατείρ, ποιµήν Alem. 8 et ex Herodiani testimonio not. 6,
907» Pind. 13), In iis nominibus, quae in so exeuntes
pet plerosque casus η servant, tamen hoc ex prodisse
e vocativis et femininis aliquoties apparet, ut σωτήρ, oó-
τρ, σώτειρα. — Quare etiam Dores in illis η proferunt, ut
πατήρ Lacon. 1511 et derivatum σωτηρία Heracl. ete, —
Eo pertinent etiam δικαστήριον et ἐπικριτήριον Cret. 2556,
quanquam δικαστήρ et κριτὴρ pro δικαστής et κριτής non
sunt in usu; cogitatione tamen fingenda sunt, unde illa
deriventur. |

b) praeterita, quae η in fronte habent augmenti vi
ex ε factum, ut ἠρχόμαν ab έρχομαι vid. not. 4, ἤψετο,
ἐξήνεγκε» conjunctivi terminationes, ubi z ex ε natum in-
dicativi comparatio prodit, ut βλάπτῃ, γίνηται» optativi in

12) Ann. Oxx, 1, 118, 7. τὰ εἰς sc, ὅτε ἐπὶ γινικῆς tiq ους λήγεε,
οὗ τρέπουσιν oí duguis.

13) Ex iis, quae $. 16 ad φρασί disputavimus, apparet etiam
φρᾶν et εἴραν aliquid excusationis habitura esse; item ποιµάν, quod
frequentatur apud Theocritum , verbi πουμαίνω memores minus
confidenter damnaremus , nisi disertum Herodiani testimonium ad-
esset,

II. 10

-

146 | De vocalibus.

;» exeuntes, ut εἴην, ἀδηλωθείη cf. 3 pl. ele»; aoristi
passivi, ut ἐδικάσθην, ἐφάνην cf. ἐδίκασθεν, φανείς.

-ϱ) quaecunque a stirpibus verbalibus in « exeuntibus
descendunt, ut in Heracl. 45oo, συνθηκα, ἄρνησις, ἐμε-
τρήσαµες, πωλήσοντι ete., κινήσω Sophr. 98, ἀκίνητοὶ
Rhod. 2525, b, ᾿4γησίδαµος Yss. 1835 ab ἡγέομαι etc.
Ko pertinent etiam ea, quae ε per transpositionem in ex-
itum radicis acceperunt, ut y»5o:iog et κασίγνητος Pind. 4
γεν, ἐσκληκώς Epich. 106 et σκληρός Pind. a σκελ, ερηµατίξω
Sophr. 99 a τερ, εἴρηκα Rhod. 2905, εἰρήσεταν Pind.,
ῥήτρα Heracl. et apud Tarentinos vid. Et. M. 703, 44,
ῥησίαρχος Epich. vid. Suid. Phot. Hesych. a radice (*,
olim Foe, quod est e F*o transpositione factum cf. ἐρέω.

d) postremo multa alia vel derivata vel compositi»,
ut γήρας cf. γέρων, 500g cf. ἔθος, ἀκήρατος Pind. a x-
θάσαι, κρήµνηµε et κρηµνός Pind. a κρεµάσαι, νηλής tb
έλεος, ἐππηλάτας, διφρηλάτας Pind. ab ἐλαύνω vid. uot. 4,
ἐτήτυμος ex ἔτυμος reduplicatione οσίαπα» τριετηρίς Rhod. |
2525, b et πενταετηρίς Heracl. ab ἔτος gen. ἔτεος.

8) Nonnulla reperiuntur, quae his praeceptis adver
sentur aut videantur adversan : |

a) 'Innoxiag Pind. P. X, 5. 57, quae est formà
maxime barbara pro '"5rxoxiégc. At e scholiis apparet,
carmen olim '7nzoxle, non ᾿πποκλέφ inscriptum fuisse;
deinde v. 57 librorum lectio est |

τὸν "᾿ἠπποκλέᾳ ἔτι καὶ μᾶλλον σὺν ἁοιδαῖς
ubi ᾿Γπποκλέαν e Rittershusii et Sehmidii conjectura τε-
ceptum est. Jam patet, quam facile '/πποκλεᾶ scribi pos-
sit; nam hiatus quidem nihil offensionis habet et quav-
quam Pindarus vulgo in iis quae cum κλέος composita
sunt, correptas formas εὐκλέᾶ etc. praefert, semel tamen
εὐκλεᾶ legitur. Pyth. XII, M. Quid vero altero loco fs-
ciendum est v. 5, quo confisi incredibilem formam non
moleste tulerunt? Ubi quum legatur ᾿4λεύα τε παϊδες,
"InnoxAég ἐθέλοντες, facillime corrigi potest: '

᾿ἀλεύα τε παῖὸδ ἐς Innoxieg ἐἔθέλοντες

ἀγαγεῖν ἐπικωμίαν ἀνδρῶν κλυτὰν ὅπα.

$. 19. De α pro η. 147

Nm quum 'Thoracem, qui nominatur v. 64, duos fratres
labuisse constet, Eurypylum et 'r'hrasydaeum, nihil ob-
$&t, quin eum altero comum instituisse putetur. De
plurali partieipii cum. duali juncto videsis, quae Thier-
sehius Gramm. S. 307, 7 post Bekkerum disputavit.
ἀπεσσούα in Hippocratis epistola Laeonica (vid.
Append.) quum ab aliis tum a Valekenario ad Adon. p.
204, À, quem omnes secuti sunt, pro ἀπεσσύη, Aor. II
pass. dietum habetur, idque Batavus ille celeberrimus
ita firmatum a se putabat, ut in posterum mutationi noh
ettet obnoxium. Nobis tamen illa vox tribus de causis
SUspectissitma est, primum quod genuina Doris in aoristis
pssivi ; non mutat, deinde /quod ov pro v positum ab
hujus epistolae aetate alienum videtur, postremo quod
wristus ἐσσύην ne Graecus quidem haberi potest. Neque
llla vocis forma ita librorum auetoritate munita est, ut
dubitatio omnis praecisa sit. Apud Xenophontem Hellen.
I, 1, 23. libri ἀπέσσυται praebent; idem olim apud Plu-
tarchum legebatur Alcib. c. 28. ubi in libris reperinntur
varae lectiones ἀπέσσονα et ἀπέσσου ἀπεινώντι (Sintenisii
elitonem inspicere non licuit). Eustathius p. 63, 1 et
1792, 5 ex eadem epistola ἀπεσσούα affert, ad σοῦσθαι
(quod Laconice est σώῶσθαι) id pertinere non recte arbi-
tatus et per ἀφώρμησέν, ἀπήλθε, τέθνηκε interpretatus.
Postremo huc traxerunt Hesychii glossam ἀπεσία (cod.
tete Sehowio ἀπεσσία), ᾖἄνεσις καὶ ἀπέδρα, απηλλάγη,
Ἰφανίσθη», ubi quum diversa permixta esse appareret, ex-
plieationes ἀπέδρα seqq. ad ᾿ἀπεσσυύα spectare putarunt.
Nos ita assentimus, ut ex Hesychio genuinam vocem pro
barbara illa ἀπεσσούα eliciendam esse ducamus. Hippo-
erates enim ἀπέσστα scripsisse videtur i, e. ἀπέστη, qua
in forma c more Doriensibus potissimum paullo incultio-
ribus familiari geminatum est vid. S. 13. Ut illud apud
Hesychium per ὠπέδρα etc. explicatur, ita ἀποστάς, qv-
yüv* «4ἴσχυλος iv ᾿Ισθμιασταῖς καὶ λκμήνη. Übscuriot
forma et in ἀπέσσυται et in ἀπεσσούα corrupta est.
b) Si qua verba in εω exeuntia Doricum α pro η in

10*

148 | De vocalibus.

ipsis melioribus fontibus assumunt, plerumque suspicari
licet, Doridem omnino ea per «v», non co formasse;
sicuti ἁἑπτοάθην Eurip. Iph. A. $84 haud dubie a πτοάω
ducendum est, de quo aliunde constat, et Aeoles Tones
que ἐλεάω pro Attico ἐλεέω dixisse traduntur, vid. L.!
8.13, 3. Eo maxime pertinent verba a nominibus pri
mae declinationis derivata, quae « tenere etiam magis
consentaneum videtur:

δινέω, unde ἐδινάθην Pind. P. XI, 38, ὠκυδίναος
Y. 4, 7; ὀίνασεν Eurip. Herc. f. 1459, nec minus Pind.
fr. 70 pro xol μύχους δινάσσατο legendum censemus xóp
µύχους δινάσατο i. e. καὶ ἂμ μύχους. Itaque Dores a δίνη
derivasse videntur δινάω.

φωνέω, unde φώνασε Ol. XIII, 65. N. X, 76, quar |
quam φωνήσαις I. V, 49, ἀφώνητος P. IV, 937. ]lla non
audemus in suspicionem vocare, quia a φωνή facile φω-
νάω duci poterat.

ὠνασεῖται Sophr. 89, ubi. « librorum auctoritate cer
tissimum item de Dorico verbo ὠνάομαι abo» cogitari jubet.

Praeterea vix dubitamus, quin Dores et Aeoles πο-
φάω dixerint; nam ut in Sappbus fragmento ἐξεπόνασαν
traditum est vid. L. I 5. 13, 3, ita leguntur ἐξεπόνασν
Eurip. Iph. A. 209, ποναθῇ Pind. Ol. VI, 11, πεπονα-
pévoy P. IX, 96, quanquam ἐπόνησα IN. VII, 96. 1, 40,
ἐξεπύνησεν P. IV, 236 im libris sunt. In nltimo quidem
loco Boeckhius e conjectura ἐξεπόνασεν scripsit, quod πο-
véiy de efficiendo dictum o assumeret, .de molestia ;; re
üneret, quam distinctionem Hermannus proposuerat Opusc.
I p. 259. Nos in tanta exemplorum paucitate eam sub-
tiliorem et arbitri plenam putamus.

Alia ejus generis a librariis corrupta videntur. Nam
δοναθεῖσα P. VI, 36 optimorum librorum auctoritate
damnatur; item pró ἐφέλασε P. II, 16 in optimis, P.
— IX, 18 in bonis libris ἐφίλησε legitur; N. V, 44 ἐφίλασε
et Ν. VII, 88 φιλάσαντα α Boeckhio sine libris script
sunt, ne tentata quidem πεφίληκε P. I, 13 et πεφεληµένον
N. IV, 45; quare, quum praeterea Lesbii φίλημιε et φι-

$. 19. De α pro η. 149

λήσω dixerint, ἐφίλασα nec Doricum nec Pindaricum exi-
stimar posse videtur. Nec minus dubium nobis est ano-
νοστάσαντος IN. V1, 52 (ἐνόστησε N. XI, 26), quanquam
varia lectio non affertur. "Expulit Boeckhius vel omnium
vel meliorum librorum fide fretus αφθόνατος Ol. X, 7 et
XHI, 24, Heynius I. II, 7 ὑμνᾶσαι nescio an sine li-
brorum ope. Non minus hyperdoricum est x/voo:; in em-
baterio Laconico, quod T'yrtaeo adscribunt, apud Hephaest..
p. 405 postremo in titulo Ambracico 1798 ' 4γασίδαμος pro
᾿γησίδαμοςν quod rectissime apud Pindarum et Iss. 1835
legitur, ab ᾖἡγέομαι, nisi forte illud ab ἄγαμαι derivari
posse existimas ut ᾿4γασικλῆς vid. Keil. Anall. p. 210.

c) Α verbo δέµω vocali transposita descendunt ó:0u;-
μαι, εὔδμητος etfc., quae etiam in Doride ;; postulare vi-
dentur, quippe quod ex : natum sit. At et apud Pinda-
rum semper et in íragicorum canticis saepe ista o assu-
munt, ut θεύδματος Pind. (vid. Boeckh. Nott. Critt. ad
Ol. III, 7) et Eurip. Bacch. 6, ἐὔδματος P. XII, 23, νεό-
ὅματος 1. 11. 89. | Nec credibile est θεόδματος Dorice
fuisse divinitus domitus, 0:00ugzo? divinitus ae-
dificatus (vid. nr. 2, c), quum non ad diversas radices
revocanda sint.

De Pindarico µεμαλότας supra dictum est.

9) Deinde η servant haec, quae vocalis originem
minus apertam habent;

a) nomina. masculina tertiae declinationis in ης ex-
euntia, quae in genitivo z assumunt, ut Xoygc et inde Κρήτα
in omnibus titulis (corruptissimum est Xoozà» in Farne-
siano), Κωρῆτες Cret. 2554. 2999, λέβητες Epich. 98, Mo-
Ἰνής Pind. etc., cf. Boeot. λέβει. — Adversatur χερνᾶτις
in fragmento Dorico, quod Alemani tribuimus (vid. S. 43,
not. 15), a χερνής» at α non est nisi in codice Ápollonii de
adv. 583, 5 et apud Eustathium p. 117, 40. Contra χερνῆτις
et reliquorüm auctoritate confirmatur et Apollonii de pro-
nom. p. 61, B- atque de adv. 617, 30, ubi codex χερνίτης.

b) sdjectiva i in 4ρος et.5iog, quae non descendunt a
nominibus primae declinationis , ut πονηρός Epich. Pind.

152 De 'vocalibus..

hius méliorum librorum ope expulit) , Chelid. Cret. 2554
2550.

ἥμερος Heracl. I, 124, sed ἅμερος ubique sine v&-
ria lectione apud Pindarum, adeo Aeschyl. Agam. 703.
Vel sic tamen tabulis Heracleensibus majorem fidem tri-
buimus et librarios notissimae vocis Doricae ἁμέρα com-
paratione in errorem inductos esse arbitramur.

ἥμισυς et ἡμι in compositione Pind., item ἡμιόδε-
λος Delph. 1690, ἡμελίεριον Epich. 5, ἡμιούγκιον Epich. |
Ann. Bekk. p. 98, ἡμιάρτιον Sophr. 56. 57, ἡμίνα Sophr. '
70. Quare ἁμιόλιον, quod legitur apud Archimedem de -
Plan. II p. 45 (semel cum v. |. ἡμιόλιον) et p. 46 hyper-
doricum habendum est eoque magis, quod praeterea ἡμι-
συς et ἡμιόλιον apud eundem legi solent.

"Hoa eum derivatis Heracl. Pind. etc. |

7006 Theogn. Oxx. II, 71, 15, H. Ad. £f. 207,3.
Amph. 1688. Pind. etc., rjgóov Ther. 2AA8 , Eigqas |
Heracl. (Boeot. εἴρως). |

"Εσίοδος Pind., ᾿Εσιεύνα Farn., ἤσσων Sophr. |
76, ἤτορ Pind., θήβα Pind. (Boeot. Θείβα), θήῆλυς
Epicb. 96. Pind., θηλάµων Sophr. 4, 07v particula Epich.
Sophr., θήρ et derivata Pind., σηροκτόνος Lysistr. ,. 0v»-
νοθήρας Sophr. cf. fera; Θήρα insula Pind.; 65oov
N.P. Pind. (valde dubitamus de Θάρων in antiquo titulo
Argivo C. I. nr.2); θησαυρός Pind. , Θησεύς Pind.
et Farn., θρῆνος Pind., κάπηλος Sophr. 28 et Dino-
lochus Poll. X, 177, κῆλον Pind. (nam κἄλον diversa
est vox) 1, Κηληδών Pind., x5góg et κηρίον Pind.
fr. 88. 266 et apud ipsum Theocritum saepius quam xa-
θός ef. ceras κῆτος Farn., Κλυταιμνήστρα et Ύπερ-
μνήστρα Pind., Χρηθεύς Pind. Arg. 1120, κρηπἰς

168) Ne haec quidem recte legitur Lysistr. 1252. ὅκα toj μὲν im
“ἀρταμντίῳ πρὀκροον θείκελον. ποττὰ xála toc Μήδως v ivixov, Nam
quomodo κἄλα pro navibus esse possint, non intelligimus. Revo-
cetur antiqua lectio πρὀκροον — ποττὰ καλά i. e. προὔκοπτον ἐς ἆρε-
τήν. Conferatur ἔρρει τὰ καλά in Laconica epistola Hippocratis,
vid. Append.

$. 20. .De η pro & et ω pro ov. 153

Pind., 45 y » Rhod. 2905. Pind., µή ubique, }Γῆ δοι Pind.
Timoer., Ἠήδεια Pind., µήδομαν et derivata Pind.

μήλα, peeora (Boeot. μεῖλα) apud Pindarum a Boeck-
hio ex omnibus libris restitutam est P. IV, 148. IX, 66,
e plerisque saltem et optimis Ol. VII, 63, 80, item ex
omnibus µηλοβότας l1. I, 48, µηλόβοτος P. XII, 2, µη-
λοδύκῳ P. III, 27, εὔμηλος Ol. VI, 100, πολύμηλος P. IX,
0, quum Heynius plerumque primus Doricam , . quae vi.
debatur, formam invexisset. Restat unicum πολυμάλου
Σικελίας Ol. I, 12, quod in omnibus libris esse videtur
aque Hermanno de dial. Pind. p. 22 et Boeckhio ad ΟΙ.
VI, 100 Aeolicis rhythmis melius convenire existimatur.
Nos jam aff&rmare audemus, «in hac voce nec Doricum ne-
que Aeolicum esse neque ulli earminum Pindaricorum generi
aptum, sed hyperdoricum et librariis debitum, quorum cor-
rectiones in primis odis Olympiis frequentiores sunt, quam
in reliquis carminibus. Quod Eustathius p. 877, 55 ex
Aristophane grammatico refert, Simonidem bovem μᾶλον
ἤγουν µῆλον nuncupasse, errorem aliquem eo libentius
agnosco, quod in ejusdem testimonii repetitione μήλον. Si-
monidi tribuitur.

µην-ός, mensis a nominativo µής vel µείς (vid.
S. 34) Rhod. 23525, b. Cret. 2556 etc. cf. Lesb. µῆννος,
Boeot. µειν-ός, Lat. mensis. Male igitur ab Herodiano
(vid. not. 6) Dorice μήν in uav mutari dicitur, ubi for-
tasse χήν restituendum est. μµήῆτες Pind., νήπεος Pind,
N30evg Pind., ξηρός Heracl., Ὅμηρος Pind., πε-
τεηνός Epich. 103, πηδάλιον, πηκτἰς, Πηλ εύς»
πημα, Πηνειός Pind, πρῇῆστες Epich. 30, σηπία
Epich. 32, στῆθος Pind., σωλήν Epich. 23, Sophr. 94,
:7Àe cum derivatis Pind., τηρέω Pind., φάσηλος

Epich. 102, χῆρος Sophr. 54.
8. 90.
Be pro ει et o pro ον.

1) Monitum est supra, gravissimam Doridis generum
varietatem in hoc loco conspici; partem enim Doriensium

154 . De vocalibus.

pro diphthongis ει et ov, quae sunt in Atthide et lade,
saepe 7 et o proferre, partem easdem ubique fere tenere.

Ilind genus, quo utuntur Lacones, ltaliotae, Cretenses, J

Cyrenaei, severioris Doridis. nomine signifieavimus,
hoc, quo reliqui Dorienses, mitiorem Doridem appel
lavimus. Ánüqui !) et recentiores grammatici neque di-
versa Doridis genera distinxerunt, neque, etiamsi intel
ligerent diphthongos non ubique mutari, satis perspexe
vunt, quibus finibus ea Doridis severioris proprietas εἴτ-
eumscripta esset. Accuratius quaerentibus hoe apparet,
η et o. pro vulgaribus .& et ov in severiere Doride repe-
riri primum ubicunque istae diphthongi contrahendo ex
ee, 06, oo natae sunt (raro ubi ex :o), deinde ubicunque
e et o propter alteram e duabus consonis sequentibus
ejectam producta sunt, postremo in mennullis, quae on-
ginem minus apertam habent. — De iis, quae contracta
sunt, infra dicemus ὃ. 25 et 26; nunc reliqua videamus.

2) Producto illa suppletoria, qua vocales s et t
vulgo in diphthongos ει et ov, a severtore Doride in η
et o mutantur, primum conspicitur, ubi v ante sequens

c ejectum est, quod ab Argivis et Cretensium parte re-

tentum esse vidimus S. 14, a Lesbis in ο, mutari L. 1
S. 10.

a) In nominativo declinationis tertiae 7c pro εἷς ex
ἕνο est in tabb. Heracl. 1, 88 et apud Rhinthonem Ta-
rentinum 2), minus accurate Doribus in uuiversum tri-

9

1) Quam saepe has mutationes universae Doridi per errorem
adscripserint, sequentes notae docebunt; accuratius loquitur gram-
maticus in Ann. Oxx. I, 147. εἰώθασιν γὰρ οἱ 4ώκωνες τὴν or δἱ-
pOoyyoy τρέπειν εἷς ὢ' ἐπέπλων ovv ἐπιπλοὺς καὶ τροπῇ διαλέκτου ἐπι-
πλώς. — Pessime Et. G. 497, 46. τρέποντες ἐκεῖνι πάντοτε τὴν &
δίφθογγον εἰς η..

2) Ann. Oxx. 1, 171. 19. φυλάττουσι δὲ τοῦ εἷς τὴν δίφ Θογγον xoi
ἱολεῖς καὶ άωριέων oi παλαιότερο» παρᾶ γὰρ Ῥέόθωνι ἐτραση. οὐδ'
ἧς κύων' dvsi «ob οὐδὲ εἷς.

$. 20. De » pro & et ω pro ov. 155

buitur 3); item severioris Doridie sunt participfum καταλυ- |
µαχωθής Heracl. I, 8 pro καταλυµακωθείς et adjectiva, de
quibus grammatici minus quidem accurate testantur 5), χα-
0e, aavepónc, αἱματόης. Eodem pertinet Laconica Aescula-
pii appellatio ««ἰγλάηρ vid. S8. 8, 2 1. e. αἰγλάης, αἰγλήεις.
Nec fere aliena sunt ἄρσης Lacon. 1464 pro ἄρσην, quae voz
assumpto c vulgo ἄρσεις somaret et unc Heracl. B. 1 pro
μήν, cujus antiquior forma et apud Iones et apud Atticos
e&t µείρ. — Nominativus in ως pro ους gen. ovrog casu
nullas traditus est; neque tamen dubitare licet quin se-
verior Doris διδώς, δως pro διδούς et ὁούς dixerit, quem-
admodum Homericum ἐπιπλώς pro ἐπιπλούς e Laconica
dialeeto repetitur !). — Ceterum non omnes, qui seve-
riore Doride utebantur, terminationes eas ης et oc babe.
bant, sed pars Cretensium e summa antiquitate ενς et ove
retipuerant vid. S. 14, plerique Cretenses eum Cyrenaeis
ultimam syllabam in ec vel oc corripiebant vid. S. 21, 2.
b) In dativo plureli tertiae declinationis nulla ex-
empla terminationis σι pro &0(, quod ex ec. prodiit,
supersunt. Sed ωσι est 19 Creticis: 2556, 20 διδώσε pro
διδοῦσε e dadovos, 23997, 16. 19 µετέχωσιν, mec minus nr.
2998 legendum est ὑπάρχεν δὲ avroig — ἀτέλέαν (καὶ) ἐς-
ἄγίω)σο καὶ ἐξάγωσε (ef. nr. 2556, 23 ἀτέλεα ἔστω καὶ ἐς-
αγομένῳ καὶ ἐξαγομένω)ν ubi Boeckhius minus recte resti-
tuit ὠτέλειαν (ὧν ἂν ε)ἰςἁγίω)αι καὶ ἐξάγωσε. Conjunctivi
eerte sonare debebant εὐςάγωντι καὶ ἑξάγωνερ.
c) Severiorem Doridem in femininorum terminatione
Ίσα habuisse pro «400, quod ex sco matum est, e Boeo-
ticis γεθεῖσα, σταθεῖσα coneludere licet vid. L. I 6. 39, 2.
Saepissime apparet terminatio cc«*) et apud Laeones

3) E4 G. 1071, 46. εἷς διὼ ταῦ qj maga. doguiew ὡς «9 χαρέιις χα-
ex. Commemoratur ἧς ut dialecti mutatione ortum. a Tbeogp.
Oxx. II, 134. 30 et Arcad. 126,9. — Apoll. de adv. 573, 26.
χαρίης ὃν. διαλέκτοις. — Et. G. 86, 68. αἱ Φιάλεκτου τρέπονσι τὴν E
δέφθογγον sig Π, dottgonc, αἱματόης.

4) Inde Doricae vecantur Homericae formae ἑδρῶσδαι et νανετάωσα
pro ἑδροῦσαι et νοιεεάουσα Et. M. 596, 26.

LI

156 De vocalibus.

' paullo recentiores oc pro ουσα, ονσα. Plurima exempla
leguntur in:tabulis Heracleensibus, ut ἄγωσα, ῥέωσα et
similia, nec minus in Rhinthonis fragmento, ubi Hesy-
chius s. v. φαινόλα secundum antiquiores editiones recte
ἔχωσα. servavit (Poll. VII, 61 ἐχούση). Deinde in titulis
Creticis sunt προὐπάρχωσα et ἕωαα nr. 29960 , προὐπάρχω-
σα 2594, 220. Laconicum .est apud Hesychium κ«ακιώσαι
(leg. κακίωσαιν), ἱδροῦν ἀρχόμεναι «{άκωνες, 1. e. κηκίου-
σαε, nec minus μιργῶσαι, πηλῶσαι (leg. µίργωσαι, πηλού-
σαι) i. €. µίσγουσαι vid. S. 8, 3. Ejecto c apud Aristo-
phanem leguntur ἐκλιπώα 1297, κλεώα (leg. κλέωα) 1299,
θυρσαδδωᾶν xai παιδδωᾶν 1313 1. e. θυρσαζουσών καὶ παι-
ξουσών. Postremo accedit Μώσα pro Ἠοῦσα, quod quum -
saepe minus accurate Doricum ' appelletur 5), a gramma
tico. in Ànn. Oxx. I, 278, 14 (vid. S. 14 not. 4) optime
Laconibus vindicatur, et Jfóa, quod idem recentioribus
Laconibus. tribuit. lllud. ubique apud Alcmanem est fr.
7. A2. A7. 92. 66 (1. 5. 6. 7. 120) ; nam recte fr. 18 (27)
Schneidewinus Modär restituit pro Ἠουσᾶν. — Recentior
forma J4&« legitur Lysistr. 1249. 1298 cf. S. 9. not. 1. 3.
— Ceterum pars Creteusium antiquam terminationem υνσα
tenuit vid. S. 14. .

Hue etiam ὠσέα pertinere videtur, «qua voce teste
Platone Cratyl. p. 401. C nonnulli pro οὐσία usi sunt,
quos Pythagoreos Italicos fuisse Pseudo-Pythagoreorun
usus prodere videtur, ut Arebyt. apud Stob. Eel. I, 45,2?
et Ocell. ibid. I, 21, 4. 5. Valde baeremus, Nam antiquior
Doris participii formam breviorem ὤν ignorabat, unde οὐσία
et ὠσίᾳ derivanda sunt, vid. S. 39, et ab ea ipsaDorice ὀντία
ducendum: erat, vid. S. 6, 6. Itaque eam vocem ab homi-
nibus genuinae Doridis parum gnaris fictam judicaremus,
nisi Platonis testimonium esset, quod ad aliam dialectum
referri nequit. Num forte antiqui Pythagorici vocem ov-
σία ab lonicis philosophis acceptam parum dextre in Do-

B) J. Gr. 242, b, Gr. C. 246. 884, Leid. 634, Vatic. 692, E«-
stath. 71, 11, Ann. Oxx. I, 439, 30, Et. G. 572, 42.

$. 20. De η pro ει et « pro ov. 157

ricam formam redegerunt? Genuina Italicae Doridis for-
ma est ἐσσίας vid. S. 40.

d) Accusativus pluralis declinationis secundae in se.
veriore Doride 5) in ως exit, ut νύµως pro νόμους, misi
quod pauci Cretenses antiquum orc tenuerant vid. 8. 14,
plerique cum Cyrenaeis terminationem in og corripiebant
. vid. 8. 21, 1. Illius terminationis oc innumera exempla
sunt apnd Álemanem et in Lysistrata, in tabulis Hera-
cleensibus (ut τὼς χόρως τὼς ἰαρώς etc.) et titulo Bruttio,
nee minus in uno Cretico nr. 2554. Adeo in fontibus
minus certis, in epistolis Chilonis Laconis, Epimenidis
Cretensis, Arehytae et Lysidis Tarentinorum , nec minus
in reliquis Pseudo-P ythagorieis ea severioris Doridis pro-
prietas servari solet. In titulo Tegeae reperto C. 1. nr.
1911, cujus dialectum Laconicam esse diximus, propter
anüquam scripturam , qua O pro o, o et ov ponitur, ni-
bil eerti apparet; sed |. 22 χιλίους male a Fourmontio
tradi persuasum babemus, quum praeterea nullum recen-
üoris scripturae vestigium insit et quum plus semel recte
χελίος legatur cf. infr. nr. 7. In Lacedaemoniorum de-
ereto "Thucyd. V, 77 libri. modo. ως modo ους tuentur,
hoc tamen rarius omnes, quae inconstantia quomodo ex-
plicari possit, supra indicavimus S. 2, 13.

J) Deinde productio illa suppletoria agnoscitur, ubi
6 ante sequens µ vel v exeidit cf. L. I S. 8, 3. 4. Itaque
severior Doris » pro vulgari ev habet in bis:

a) in verbi εἰμί formis nonnullis. Frequentia sunt
exempla infinitivi {μεν (ubi mitior Doris εἶμεν habet ex
ἔσ-μεν pro εἶναι), in tabb. Heracl. et certioribus titulis
Creticis 2555. 2996. 2598, etiam 2594, 68. 212 et apud
Chilonem , Epimenidem , Apophtb. Lac. p. 242 etc. Nec
minus severior Doris zuí et ἡμές pro εἰμί, εἰμέν dixisse
putanda est, quum ista ex ἐσμί, ἐσμές, ἐσμέν (quod Atthis
servavit) nafa sint. Male in cantilena Laconica Schneidew.

——

6) Dorica vocatur ea terminatio a J. Gr. 243, a, Meerm. 658,
unde corrigas Gr. C. 318

158 De vocalibus.

. Del. p. 464 εἰμές legitur. — Simillimum est F5ua pro
μα e Ῥέσ-μα, quod supra S. 5, 8 Laconicae dialecto
ex Hesychio vindicavimus.

b)' Adjectiva vulgo in ewo;, Lesbiace in 4»vog εχ-
euntia, quam terminationem. ex sovoc ortam esse demon-
stravimus L. I S. 8, 4, in severiore Doride per svo pro-
lata esse, probabile est; certiora tamen. exempla vel te-
stimonia desiderantur ?).

4) Consentaneum est in aoristis primis, ubi o post
liquidam excidit vid. L. I 8. 8, 2, antecedens e 8616:
riore Doride in » produci. Casu tamen quodam unoum
tantummodo exemplum superest παρα)γήλωνει Cret. 2590, —
43, quod quum plurimorum apogrephorum auctoritate eon-
fSrmetur, Boeckhius soli Pricaeo confisus παραγγέλωνη |
recepit. Idem ibidem 1l. 27 eupplendo νείµῃ restituit, -
quod debebat esse vium.

9) Iufinitivorum vulgo in ειν exeuntium terminatio
ην, quae est etiain Lesbiaca vid. L. 1 8. 14, 1, saepe
grammaticis Dorica vocatur 9). Ut tamen omittamus, quae
in fontibus minus puris reperiuntur et quae cóntractionem
experta sunt, exemplum paullo certius nunc nullum le
gitur praeter ov Lysistr. 1004 pro θιγεῖν, cujus ad
normam corrigas ibidem v. 169 ἄγεν, 118 ἰδεν, 1076
µυσίδδειν. Eadem forma raro apud Theocritum vel omnium
. vel optimorum librorum auctoritate munitur, ut χαίρη

7) Nolumus huc trahere praeceptum Choerobosci Ann. Oxx. Il,
910, 19. ἑρατεινὸς διὰ τῆς ει διφθόὀγγου οἱ γὰρ 4ωριεῖς ἐρατεννὸς M-
γουσνν ὥσπερ ποθεινὸς, ποθεννός (item Et. G. 204, 5, ubi ἐρατενόν
ποθενός). Quanquam enim facile in eam suspicionem incidimus, ut
ἑρατηνός et ποθηνὀς corrigenda esse ducamus, attamen si compare-
mus, quomodo idem Choeroboscus p. 232, 29 et 279, 30 Aeolicis
κελαδεννός, φαενγός, φωτεννός usus sit, non dubitamus .fioAcic repo-
nere et haec addere iis, quae L 1 $. 8 not. 7 collecta sunt.

8) J. Gr. 242, b, Leid. 634, Meerm. 656, Vat. 692, qui exem-
pla habent λαβῆν, ἰδῆν, ὁδραμῆν, ἐλθῆν»; Ann. Oxx. I, 69, 9, ubi |
ἀείδην:; Tzetz. A Hesiod. Opp. 412. 4ωριεῖς má» ἀπαρέμφατον ἦτα-
γραφοῦσι».

$. 20. De η pro & et « pro ov. 159

XIV, 1 (ubi mune goíps;/ e comjecturas), ἕρπην XV, 26
(abi nune ἔρπειν e tribus libris), εὑρῆν XI, 4; frequentior
et apud Pythagoreos. Si certioribus fontibus credis,
Laconibus exceptis omnes, qui severiore Doride uteban-
tur, ultimam infinitivorum syllabam corripuisse videntur.
Ceterum etiam hic consonam abjectam esse docuimus l1. 1l.

6) Praeterea s productione suppletoria ex ε in seve-
riore Doride natum hae glossae Hesychianae suppeditant:

Πηρεφόνεια, Περσεφόνεα «{άκωνες.

πήρεξ, πέρδιξ’ Κρῆτες.
quanquam eae minus huc pertinere videntur, quoniam
vulgares formae, ih quibus ει sit, non reperiuntur. In
idis quibusdam vocibus severior Doris » pro vulgari εν
eto pro ov ita praebet, ut e sequentis liquidae, quae
ft apud Lesbios, geminatione de altera duarum conso-
nantium ejecta suspicio Qboriatur cf. L. 1 8. 8, 8. Ta-
lia sunt

ἄπηροςφ, quod Doricum appellatur pro ὥπειρος 9),
quum Lesbiaeum sit απερῥος.

ἄπηρος pro ἄπειρος, enégovroc Doridi tribuitur in
Et. G. 247, 45, quocum compares Lesbiacum πέρρατα pro
πείρατα.

47 0&6 Cret. 2554, 134. 169 pro δειράς. esse videtur,
quum Lesbiace ὀέρῥα sit pro δειρή-

150, quod Doricum vocatur. Et. G. 566, 40 et J.
Gr. 243, b, apud Alemanem teste Herodiano ap. Eustath.
110, 37 genitivum χηρός habebat fr. 114 W., neque
recte in Lysistr. 1321 χειρὲ vel χερί scriptum est. Les-
biis nominativus non minus χήρ sonabat, vid. I 8. 14,2;
in reliquis casibus liquidam geminabant ut χέρῥες.

ἐν Ρηληθίωντε Heracl. E, 104 (αἱ δὲ ὑπὸ noAquom |
ἐγρηληθίωντεο, * Ogre μὴ ἐξῆμεν τὼς μεμισθωµένως κπαρπεύε-

9) Etym. Par. ap. Bast. ad Greg. Cor. 279. ἄπερος (leg. ἀπερῥος)
λέγουσιν οἱ «4ἰολεῖς — Uz«gog πάλι φασὶν οἱ 4ωρνεῖς τρέποντες τὴν $0
ες τὸ ᾗ »ai το 4 dc τὸ & ὡς πλείων πλήων, unde corrigas Et. 6.
246, 55, ubi excidit οἱ ά4ωριεῖς. -- — Choerob. Oxx. I1, 217, 10.

160 . De vocalibus.

σθαι), quam vocem Mazocchius pessime interpretatus est,
procul dubio est pro ἐξειληθώσι ab ἐξειλῶ, cf. Hesych.
ἐξιλλεῖν, ἀπείργειν, κωλύειν et ibi intt., ἐξειλεῖν, ἐκβαλειν
et alia, deinde de locutione C. I. nr. 92 ἐὰν δὲ πολέμιοι
ἐξείργωσι. — Eandem stirpem cum 5 pro vulgari. & et cum
B pro digamma supra S. 5, 4 vidimus in Laconica Hesy-
ebii glossa βήλημα, κώλυμα, φράγμα iv ποταμῷ -«{άκωνε
i. e. εἴλημα, deinde ibid. 8 in aliis, ubi y pro digamma seri-
ptum est, incertioris dialecti: ᾖ}ηλιᾶσθαι, κατέχεσθαι —
Σηλουμένους, συνειλημµένους —-. Σηλιώμενοε, κατεχόµενοι —
Σήλεσθαι (cod. γήνεσθαι), κατέχεσθαι. . Lesbiacum est
ἀπέλλω pro απείλω.

᾿βώλομαι pro βούλομαι est in Cret. 2554, 26 — 2590,
49. $3. — 3000. 3058, βωλά (quod Doricum vocatur 4
J. Gr. 243, b, Meerm. 659) pro βουλή Cret. 3049, βω-
λεύω Cret, 2054, 214. — 2595, 8 — 2556, 75. Lesbiaea
sunt ῥόλλομαε» βόλλα, βολλεύω.

χήλιου θεγεσίοΓῖθ Doridis esse pro χίλιοι, non solum
Lesbiacum χέλλιοι L. I S. 8, 8, sed etiam Boeoticum χεί-
Au Y S. 39, 2 prodit. Et in Laconieo titulo nr. 1511,
qui antiqua scriptura utitur, bis legitur χελιος 1. 12. 19,
quod quum vel χηλίως vel χειλίωρ pronuntiari possit, il-
' Jud verius videtur (de Fourmonti commento χελίους l. 22
supra diximus nr. 2,,d). Attamen in tabb. Heracl. B.
36. 37 leguntur z/:a: et διρχίλιαι, quae valde veremur ne
Maittairi Britannici fragmenti editoris negligentiae de-
beantur pro χήλιαι et διρχήλιαι.. IAn titulis mitioris Do-
rismi non ita antiquis 'est χίλιοι vid. S. 22, 3.

Neque tamen ubicunque Lesbii post correptam voca-
lem liquidas geminarunt, severior Doris ; pro ευ protulit.
Neque enim Dorici z ullum exemplum adest, ubi a Les-
biis liquida propter ejectum iota geminatur L. I S. 8, 5. 6,
et σπείρω, non σπήρω, legitur Cret. 2556 pro Lesbiaco
σπέρῥω. Eodem pertinet, quod grammatici testantur, Do-
rice non esse ξῆνος pro £éivog, ξένος dictum 10), quanquam

10) Docti cujusdam grammetici (vix dubito quin Herodiani) lo-

$. 20. De » pro 4 et ω pro ov. 161
Lesbiacum est Eé»voc; sed hoc e ξένιος ortum 'ease , mo-
nmümus L. 1 $. 8, 6. Regulam ab illis propositam; εν
Dorice non mutari in 5, si iota pleonastice additum sit,
minus vera videtur, si quidem δηρά Doricum est pro
(uy, δέρη. Nee dissimile est ω pro ov, quod v pleo-
nastice assumpsisse videtur, positum , vid. seqq.

7) Addimus alia, in quibus non minus de consona
ejecta cogitari potest, quanquam Lesbiaca dialectus ipsa
longam vocalem pro diphthongo habet. 'Talia sunt

κῆνος Dorice et Lesbiace pro κεῖνος vid. S. 33, 3,
ubi τῆνυς diversae stirpis esse docebitur, et L. I S. 14,2.

κώῶρος, quod Doricum et Aeolicum appellatur ab
Eustathio 1535, 49, Κώρα dea Cret. 25607, κωραλί-
σκος, τὸ u&pdxior* Κρῆτες Phot., neque aliter Lacones,
ut apparet e titulo fabulae Epilyceae. Κωρῆτες Cret.
^994, 190. 185 (unde Boeckhigs idem pro Κορῆτερ reseri-
psit nr. 2559). — Frequentissima sunt apud Theocritum et
Calimachum κώρα, κώρος. Sed in ipsa severiore Doride
eliam vulgares formae, quae brevem vocalem babent,
usurpatae esse videntur; certe κόρα est Lysistr. 1308.
Eaedem regnant in mitiore Doride, ut Κόρα est in titulis

cus huc spectans corruptior legitur i» Ann. Oxx. I, 370, 4 et Et.
G. 456, 3, valde mutilus in Et. M. 668, 20, excerptus apud, Eusta-
tium p. 101, 6, qui omnibus fontibus comparatis in hunc modum
restitui potest: Πειρίθοον δια τῆς Ec die 8 óyyov, ὅτι ὁ Ζεὺς ὁμοιωθεὶς
Un περιέτριχε τὴν μητέρα τούτου Miav καὶ οὕτως συνεγένθτο αὐτῇ xai
ἐκεῖθεν οὗτος itíy9g: παρὰ οὖν τὸ περιθέευν γέγονε Περίθους καὶ iv
πλιονασμῷ τοῦ z Πειρίθους. ἄλλως τε ἐπειδὴ οἳ 4ωριεῖς Πηρίθους λέ-
yov» διὰ τοῦ fj. Sog δὲ ἔχονυσι τὴν £i δίφθογγον εἲς 5 τρέπειν, ὡς
πολλάκις εἴρηταν' olo» πλείων πλήων καὶ µείων µήων. ἰστέον δὲ ὅτι κατὰ
δύο τρόπους. τοῦτο ἡμάρτηται' πρῶτον μὲν ὅτι ἀπὸ πλεονασμοῦ ἔχεν τὸ
Ma οὐδέποτε δὲ ἡ΄ περὶ πῥόθεσις πλεονάδει τὸ T. δεύτερον δὲ ὅτι διὰ
τοῦ η γράφεται παρὰ τοῖς 4ωριεῦσιν' οὐδέποτε δὲ οἱ «ωριεῖς τρέπουσι
τὴν £i δίφθογγον εἰς 7 τὴν ἔχουσαν ἀπὸ πλεονασμοῦ τὸ :' olov τὸ ξένος
ξεῖνος λεγύμερον οὐ λέγουσι διὰ τοῦ 7 ἑῆνρς. s οὖν τὸ Πειρίθφυς ἀπὸ
πλιονασμοῦ ἔχει τὸ 7, ὁῆλον ὅτι παφαλόγως παρὰ τοῖς 4{ωριεῦσι διὰ τοῦ
ᾗ γράφεταν.

II. 11

162 | De vocalibus.

. Hermionensibus 1197. 1199. 1200. Lesbios quoque κύρα
dixisse vidimus L. I S. 16, 3.
ὀρανός pro οὐρανός Doricum dieitur α Gr. C. Ab,
Meerm. 659 (J. Gr. 243, b corrupte ὠνός pro ovvóc) et
traditur ὠρανίαφι apud Alemanem fr. 42 (5). Theoerito
Il, 147 e codice K et V, 144 ex editione Florentina ὥρα- -
vüg restijutum est. Lesbii et ὠρανόρ dixerunt et ὀρανός.
Ut in bis o est pro ου, quod aut vulgo aut a Les-
biis in o corripitur, ita frequentatur apud Theocritum
cum magno librorum consensu ὥρος in casibus trisyllabis
ὤρεος, oipea etc. pro vulgari ὄρος, epico οὖρος. Valde
tamen veremur, ne eae formae non sint ex ipsa Doride
petitae, sed secundum analogiam a poéta fictae; vix enim -
recte olim L. I δ. 14, 5 productam formam apud poëtas
Lesbios toleravimus, cf. infr. Addenda ad L. I. Neque
aliter se babet «ovo, quod legitur II, 64 e codice X et
XX, 45 (Callim. Lav. Pall. 152), atque δώναξ XX , 29.
Pro ὤνομα Theocr. VII, 13 nunc recte ex optimo codice K
et aliis οὕνομα restitutum.

. 8) Postremo alia sunt, quarum quum neque ori?
nec Lesbiaca forma cognita sit, tamen de consona ejecta
suspicionem concipere licet:

κήρυλος avis cujusdam nomen apud Álemanem fr.
9 (12), quod Euphronius in scholl. Arist. Av. 300 (Suid.
e. v. κήρυλος) Doricum esse tradit pro.Attico κείρυλορ
. ef. Hesych. s. v. χείρυλος et intt.
ΝΜῆλος pro JVeilog n), Aegypti flumen.
- JingíOoog pro Πειρίθοος 19), herois nomen, quod
vix recte e Περίθοος factum putatur.

11) Choerob. Oxx. 11, 240, 27. Vido; διὰ τῆς c διφθόγγον' ὁ
γὰρ opui; διὰ τοῦ ἤ γράφουσιν' 4$ παρὰ τὸ vio γέγονε véiAoc xai κατὰ
συναέρεσον Νεῖλος. gitur έλος grammatici etymologi commentum
esse yidetur, quare nescio an Herodianus sr. µ. à. 14, 11. Nee
(sc. εῇ & παραλήγεται)' voikóc τε γὰρ λέγεται κατὰ Φδιάλεκτον in hunc
modum corrigendus sit: v&lóc τε γὰρ [ήν καὶ νῇῆλος) λέγεται κατὰ
διάλεκτο».

L|

$. 20. De η pro ει et ω pro ov 163

σήρα pro σείρα Dorieum seeundum Choerob. Qxx. |
ll, 260, 31 et Et. G. 497, 45.

δώλος est Theocr. V, 5, ὁώλα II, 94 et Callim. Cer.
96 pro δοῦλος, δούλη. Comparentur apud Hesychium ὅω-
λέννετος (num δώλος, £vergo 1), ὑπόβλητος — δωλοδο-
μεῖς (num ὁῶλοι, δμῶες Ἰ) oixoyeveic. Quod in Epimenidis
epistola δούλως et ῥουλῶται scriptum est, nibil contra valet.

9) Minus certa ratio est eorum , quae vocalem post
& habentia diphthongum Dorice in z mutare traduntur:

ὕρηος et 4ύκηοςρ Laconica esse dicuntur 12) et
hoc legitur Alem. 36 W. ex Apoll. de adv. 563, 28.

ὀξῆα Doricum esse dicitur pro ὀξεῖα, quocum con-
ms, quod ταχῆαι et βαρῄαι e dialectis afferuntur 13),

πέληα Doricum esse traditur pro πέλεια 14),

πασιχἀάρῃα legitur Alem. 10 (13), quae vox a πα-
πχαρής derivata vulgo sonaret πασιχάρεια. .

πλήων εἰ µήων saepissime Dorica esse djcuntur pro
nio» et µείων 15). At in purioribus fontibus ne severio-
rs quidem Doridis eae formae reperiuntur, sed μµείων
sepe legitur in tabb. Heracl, πλείων (pro quo saepius
Me») certe in titulis mitioris dialecti ut Ther. 2448.

12) Theogn. Oxx. 1I, δὲ, 20 et Et. M. 32, 6. ὅρπος, Auvunoc⸗
Aaxuwad, — — Arcad. 39, ll. «o δὲ ὄρηος καὶ αὐτὸ παροξύνετρω (leg.
προπαροξύνεται) κατὰ τροπήν τῆς αι (leg. 6&7) διφθόγγον γεγονός. ᾿

13) Et. G. 430, 44. ὀξεῖα διὰ τοῦ Σι — ὅτε ὀξεῖα (leg. ὀξῆα) λέ-
Ίουσιν οἱ 4ωριεῖς διὰ τοῦ.ἦτα' ἔθος δὲ ἔχουσε τὸ 5 εἰς 8t (leg. Στ εἰς -
*) τρέπιιν. — lbid. 21, 12. διάλεκτο» ταχῆαι γὰρ λέγουσι καὶ βαρῆαι
óe τοῦ η

14) Choerob. Oxx, II, 253, 39. πέλεια — διὰ τοῦ && — οἱ zw-
Qs διὰ τοῦ c (leg. 73) γράφουσιν αὐτό, lta corrigendum esse appa-
ret ei, qui orthographicorum ejus generis praeceptorum non ru-
dis est.

15) Grammatici his exemplis uti solent, ubi loquuntur de di-
phthongo z; Dorice in 4 mutata, ut Ann. Oxx. I, 288, 29 et 370,
8, Choerob. Oxx. II, 206, 9 et 217, 10, Et. M. 321, 35 et 508,
$4, Et. G. 176, 27—310, 30—381, 49 — 666, 37, Et. Par. ad Greg.
Cor. 23729, Excerpt. Et. Par. post Γι. Or. i92, 12, Eustath. 101,
5 etc.

11*

164 De vocalibus.

Herm. Praeterea Boeoticum πλίων C. Ἱ. nr. 1569,a te-
statur, etiam severiorem Doridem πλείων non mutasse.
Quid quod eadem πλήων et µήων a Prisciano !9) Attica -
vel Ionica esse referuntur?

Neque minor dubitatio de reliquis est quam de πλήων
et µήων. Omnia ejus generis sunt, quae vocalem : ab
origine postulent, ut ὄρειος ex ὀρέῖος natum est, feminina-
terminationem να, comparativi των propriam habent; ne-
que ulla certiore ratione vocalis » in illis excusatur, nisi
Alemanicum Πασιχάρηα ita defendere velis, ut rectius
iota subseribi contendas sicuti in Legsbiaco Κυπρογένηα
vid. L. I S. 14, 3. Deinde nihil ejus generis in melio-
ribus fontibus reperitur; nam nibil auctoritatis est in li
bris scriptis, quum «e et 7 saepissime permutentur (zo-
χῆα Epich. 82 etiam alis de causis corruptum haberi
oportet). Reperiuntur similia in titulis infimae aetatis,
in nullo magis quam in Byzantio nr. 2060, qui est Ti-
berii vel Caligulae aetate scriptus. Ibi habes πλήονας,
χρήας, ἐπιτάδηος, ἀσαμήωτος, quae sunt omnia a genuina
Doride aliena non minus quam ἐπαινῆσθαι à mitiore By-
zantiorum Doride. Dicam igitur quod sentio. Nisi vebe-
menter fallor, recentiores grammatici et ipse, ut videtur,
Herodianus recentissimae Doridis morem spectarunt, qui
ab Alcmane et omnino ab antiqua et genuina Doride alie-
nissimus est.

Rectius ad hanc referenda esse videntur πῆ et alia
ejus generis adverbia loci in severiore Doride, pro me,
quod est in mitiore, vid. S. 44, 2; deinde Tarentinum
αἰή pro ait, vid. S. 45, 1; postremo dc, ὥατος, quae
item 'severioris Doridis esse. videntur pro ovg, οὕατος,
vid. S. 31. Certum est in his de productione vel con-

16) Priscian. Vol. I p. 87 Kr.: ,,hbanc vero mutationem ei di-
phthongi in e longum faciunt more lonico et Attico. Illi enim

ἠδῆν pro εἰδεῖν dicunt (ᾖδην pro ᾖδειν) et µῇον pro μεῖον et πλῇον
pro πλεῖον.'

$. 20. De η pro & et ω pro ov. 166

tnetione cogitari non posse, obscurum L quae alia muta-
lionis. causa poni possit.

10) Alia quaedam sunt, in quibus aeque grammatiei
errasse videntur. Primum Cboeroboscus in Ann. Bekk.
p. 1282. docet in secunda conjugationis persona Aeoles et
Dores ει in η mutare ut 4£y5c, quod quam non sit recte
de utraque dialecto praeceptum, docuimus L. I 8. 14, 4.
Adde quod ipsum λέγεις est inter Laconica Lysistr.: 180.
101, et quod, si qua ejus generis in Theocriti libris
conspiciuntur, ea librariis debert facile apparet, cf. quae
Muehlmannus de dial. bucol. p. 17 collegit.

Saepissime grammatici 11) testantur de Dorico 86;
po βοῦς et legitur in früstulo Dorico vo? xagóov βῶς Et.
M. 492, 38, Et. G. 301 et apud Theecritum IX, 7, 8ó»
XXVIL, 63, acc. pl. βώς VIII, 48, praeterea saepissime
βωκόλος, ῥώτας etc. Contra vulgaris forma ῥοῦς est Epicb.
97, βοῦν in titnlo Herm. 1193. — Simillima est wox
fc, quam apud Árgivos zoc sonuisse Athenaeus et.eo
duce Eustathius testatur 18). At in tabb. Heracl. E, 55
legitur aceusativus pluralis χοῦς, qua re eo facilins indu.
cmur, ut Athenaeo e codice B. χοῦν reddendum esee ju-
dicemus (nam Enstathius saepe malas lectiones apud" Athe-
meum twetur), quod Argivi adeo mitiore Doridis geierg
utebantur. Jam yides eadem tabularum Heracleensium
suctoritate, quae plurimum apud nos valet, etiam de $6;
suspieionem móveri, πε non rectc Doricum lhabeater,
Nee qui gramunaticorum in his rebus rationem noverit,

17) Priscian. I p. 264 Kr.: ,,Aeoles et Dores βῶς dicunt pro foi,
ου diphthongum in o longum vertentes.* cf. Scholl. A Il. γ, 47, Eu-
stath. 1085, 54, Et. Or. 166, 25, Ann. Oxx. I, 302 (ubi ««ωρικῇ
τροπῇ ad βῶν referas) et 402, 25, 11, 899, Et. M. 8185, 35 —598, 56,
Et. G. 538, 37 - 580, 79—884, 3, Joann. ΑΙ. p. 8. etc.

18) Athen. VIII, 365. D ex Hegesandro: τὴν συμβολὴν τὴν εἰς
τὰ συμπόσια ὑπὸ τῶν πινόντων εἰσφερομένην ργεῖοι χῶν (cod. B χοῦν)
καλοῦσε, τὴν δὲ μερίδα αἶσαν, quae exscribens Eustathius p. 1085, 60
addit: ἐστὶ δὲ τὸ χῶν ἐκ τοῦ χοῦν — ἀναλογία δὲ αὐτοῦ κατὰ τὸ βῶν.
ὡς γὰρ βοῦς βῶς dec, οὕτω καὶ χοῦς χὸς,

166 EE . De. vocalibus.

ejus temeritatem accÓsshit, qui omnem istam testimonio-
rum multitudinem:e scholio ad Homericum βῶν 1. η, ο
pertinente fluxisse opinetur, quod Dorica diphthoagi ov |
in e mutatione explicatum est. Quod óc in frustulo Ἠ]ο
Dorico. scriptum est, in tanta ejus obscuritate parum va.
let; postremo Theocrito quam in his rebus non possit
confidi, in tertio libro accuratius demonstrabimus. Ne
que tamen silebimus, quae Dorica βώς et χώς ab istius
medi dubitationibus defendere videantur. Doridi tribe
untur ζύδης. pro Τυδεύς" (vid. S. 30, 7) et vóg pro ναῦς
(vid. 8. 31), quanquam ne. haee quidem ecertissimorum
fontium auctoritate confirmata, quibus simillima essent -
ῥώς et ydg altera voeali post ejectum v producta, Eam
tamen rationem neque omnibus Doribus communem fuisse
neque severiori Doridi vindicandam, sed, si quidem gram-
malicórum testimonio aliqnid fidei tribuendum.est, paucis
" quibusdam Doriensium. populis. propriam , persuasum ha-
bemus, neque audemus negare, fieri potuisse, ut Here
eleense8, qui severiore Doride utebantur, eum plerisque
Graecis Jove et χοῦς pronuntiarent, Argivi, qui mitiore,
βῶς et yog. Quid vero , quod praeter Homericum locum
fiv etiam apud Herodotum Ii, 40 et VI, 67 in librorum
perte. traditur et hic quidem prepriam vim tenens, et.
quod.Phereceydes, qui Ioniea dialecto usus est, secundum
Herod. π. à. 17 6, 16 Z5ce dixit pro Ζεύς, quum: Tune
pre. 4 νδδύς. Doricum esse. perhibeatur? Vides, quantum
in hoc .loco sib dubitationis, quae vix toll possit, nmisi
puriores Doridis fontes novi aperiantur.

c0, πὀς (corrigunt ποῦς) ὑπὸ «Ίωριέων Hesych. non
magis dubitatione caret, quum in tabulis Heracleensibus
ποῦς legatur II, 34 et τρίπους B. 3, 1. 48, 11, 2. Quare,
nisi forte aliud quid latet, nescio an contra literarum or
dinem πός, ποῦς corrigendum sit, de qua forma vid.
8. 2, 4.

11) In aliis quibusdam omnes Dorienses cum Aeo-
libus. et Ionibus ω habent, pro Attico et vulgeri ου.
Primum particula ὧν pro οὖν et inde γῶν pro γοῦν non.

$. 20. De η pro & et ω pro ου. 167

solum severioris Doridis.est, ut wow» legitur. Cret. 3053,
95» Lysistr. 155 (male γοῦν 1181), sed etiam mitioris,
. quum o reperiatur Sophr. 6, apud Epicharmum fr. 18.
δὲ et ter. fr. 95, ὅσει ὧν fr. 68 ex emendatione nostra
pro ὀστέων. At constat o etiam lonam esse et Apol-
lonius de adv. p. 495, 8 lonicae, Doricae et Aeolieae
dialectis eam formam vindicat. Unde apparet, Atthi-
dem solum et recentiorem Graecitalem οὖν assumpsisse, .
quod adeo in recentiorem Doridem vel severiorem vel
mitiorem immigravit. — Nam. οὖν est in Cret. 2550,
22, Rhod. 2525, b, 'Ther. 2448. I, 27, Τερ. H. L.,

πώλυπος pro πουλύπους est apud Epicharmum fr. 33.
82 et Simonidem fr. 132 Schn. Dorice e diserto Athenaei
testimonio 19). Quae forma quum in poé&tis mitiore Do-
ride usis mira videri possit, omnino ea 'vox singularis
est et. dubitationis pléna. Quomodo enim explicemus,
quod ipsius Atthidis genuina forma est πουλύπους, non
πολύπους vid. Athen. VII Ρ. 316—318, deinde quod multo
saepius quam reliqua vocis ποῦς composita secundam de-
clinationem :sequitur? — Postremo Simonides, cujus fru-
stulum πώλυπον διζήµενος Athenaeus affert, iambographus
AÁmorginus esse videtur, qui lonica dialecto usus est,
non lyricus (εις, quem intellexit Schneidewinus. lam-
bographum quidem metro proditum vides, ubi Athenaeus
ex Epicharmo et Simonide affert κωρίς pro: κουρίς sive
καρίς 3). Itaque πῶλυπος etiam Ionicum est nec fortasse
recte ex Amphide Attico" própellitar a Meinekio Comm.

19) Athen. VII, 318. f. «{ωριεῖς ὃδ αὐτὸν δια tov. ὢ καλοῦσν πώ-
λυπον ὡς ᾿Επίχαρμος. καὸ Σιμωνίδης ὃ ἔφη ογπλυπον διζήµενος Ar-
τικοὲ δὲ πουλύπουν. 0. B

20) Athen. 11, 106 e. κουρίδας δὲ τὰς καρῖδας εἴρήκε Σώφρων
(additur fr. 52) — ᾿Ἐπίχαρμος δὲ ἐν ΙΓ ᾷ καὶ Θαλάσσῳ " κουρίδες τε φοι-
γίκιαι (fr. 12). iv δὲ Aéro καὶ «4ογίννω διὰ τοῦ ὢ εἴρηκεν (fr. 67).
Σομωνίδης δὲ mE

Θυννοιαι τενθές, "m κωρέδες.'

168 De vocalibus.

Gr. III p. 3145. accedit πώλυψ, qua forma Diphilus Si-
phnius apud Athen. VIII, 356. e utitur, pedestris ora
tionis et vulgaris dialecti scriptor et fortasse Epicbarmus
fr. 322. Quibus omnibus comparatis sic nobis statuendum

' videtur, antiquum istius animalis nomen esse πώλυψ vd
πώλυπος nescio unde deductum, quod, postquam. ad pe-
dum multitudinem referri coeptum esset, in πὀύλυπος et
πουλύπους mutatum , postremo secundum. ποῦς flexum esse,
ite tamen ut in populari lingua vel Doriensium vel Aeo-
lensium (Athen. VII, 316, 6) vel Ionum vel aliorum an-
tiquae formae tenerentur, nunquam in genuina Graecitste
prima syllaba corriperetur. — Non aliter κουρίς pro xe-
οἱς 39) scriptum esse videtur, quia vox a «ojgog descen-
dere putabetur.

12) Jam ad ea redeundum est, quae certius Dorice
per » et o pro Ionicis et vulgaribus & et ov proferuntur.
Nam ut supra docuimus , quae sint ea, quibus severior
Doris isto in genere a vulgari ratione differat, ita jam
demonstráàndum est, mitiorem Doridem in iisdem cum
lade et Atthide conspirare nec posse, quae ejusmodi in
Doridis fontibus reperiuntur, ad librorum vitium vel
ipsius dialecti corruptionem ingruente Atthide factam eum
ulla veri specie referri.

Gravissima in hanc. rem duo testimonia sunt exqui-
sitae doctrinae, Ann. Oxx. I, 171, 19 et 278, 17 (vid.
not. 2 et S. 14 not. 4). Alterum docet, «4ωριες τοὺς πα-,
λαιοτέρους dixisse cg, Rhinthonem ἧς, ubi noli dubitare,
quin Epicbarmus potissimum et Sopbron antiquioris Do-
ridis auctores intelligendi sint; alterum patefacit S yracu-
sanos cum lIonibus et Atticis μοῦσα dixisse, non μώσα.
Neque mirari licet, quod plura de hoe Doridis genere
testimonia non extant, Scilicet grammatici ea parum cu-
rabant, quae cum vulgari lingua non discreparent. — Sed
titulos et scriptores ingenti consensu nostrum judicium
confirmare, singulorum perlustratio satis superque docebit.

Ad nr. 2: dg legitur Epich. 79. 134 et in titulo
Tauromenitano, οὐθείς Rhod. 2905, µηθείς Ther. 2448 et

$. 20. De η proe et v» pro o. 169

in Phocieis Rose ete. Nen minus χαρίεις et καταφθαρείς
est Epieh. 19, eipeGeig et. ἐπαινεθείς in. Rhod. Ther.
Astypal. Messembr. ete. , Quum Herodianus 29)’ Siculis
morem tribuit, voces, quarum genitivus R» ἔντος exit,
in nominativo per ης efferendi, eodemque Romanerum
nominum: KXyunc gen. Κλήμεντος etc. deelinationeni révodat,
jaliae imferioris incolae intelligendi esse videntur; ea
emm' haud: raro Siciliae. nomine .significatur., .ut a Ste-
phano de urbb. Σινούεσσα et Zxviwwe» (hoe secundum
Eudoxum) , ab Árcadio, qui omnia sua ex Héeodéiano.de:
Hvavit, p. 16, 24 Σούλμων Siciliae urbes esie. dicüttturi
— Dativus pluralis αἱρεθεῖσι Corc. 1845 , ὑπάρχοφόι et
περοῦσι 'Ther. 2448, ἀναβαίνουσε Rhod. 2905 , .ἐντνγχάνουαε
Messembr.. — Partieipia feminina in'ovea frequentiésima
sunt apud Sophronem,. ut κάπτουσαι ét' δοῦσα 1. 90,
Epichatmum , Árchimedem , in Chelidonismo et in titulis
Herm. Delph. Aetol. Rhod. Agrig. Ther: Iss. . Άλεν.
Segest. etc. — Φοῦσα, ut Syraeusanis lüculento 'testimi:
nio tribuitur, ita est in titulo fabulae Epicharmeae; Ti.
mocr. 2 et Ther. 2448... Postreme aceusativüs: jn. οὓς est
in titulis Messen. Teg. Herm. Calaur. Megar. Chal. Delpb.
(praeter. nr..1688, ubi ος) Phoc. Ácarn. Coreyr. Rhod.
Calymn. Byzant. Agrig. Álees. Taurom., nee minus in
recentioribus titulis Laconicis, quos mitiorem Doridem
referre supra indicavimus 8. 2, 2. Eandem:terinihatio.
nem apud.Epicharmum, Sophronem, Archimedem, Ti-
mocreontem , in Cbelidonismo, in Acbharmensiim Mega-
riis ubique libri tuemtur, nisi quod Epich. 94, 19. in
Diogenis Lsaertii libris vulgo male legitur τὼς ἀνθρώπως,
20) Theogn. Oxx. II p 47, 25. Ta el; εις ὀνόμαϊά τε xai µετο-
χαὶ διὰ τοῦ εντος 3 διὰ καθαροῦ τοῦ voc ποιοῦντα τὴν γενικὴν καὶ μὴ
Σικελικῷ ἔθει διὰ τοῦ tvtog κλινόµενο διὰ τῆς ἐν διφθόγγου γράφονταν"
οἷον πυρόεις, πυρόεντος γάρ etc. — τὸ Κλήμης, Κλήμεντο καὶ Ερή-
οκης Κρήσκεντος' Οὐάλης Οὐάλεντος" Μάνης Μάνεντος διὰ τοῦ εντος
χλνόµενα καὶ τὰς εὐθείας ἔχοτα διὰ τοῦ q, οὐ ες κοννής ἀλλὰ τῆς
Σικελικῆς ἀρχαιότητος ἴδιον, ὡς φησὶν ὁ Ἡρωδνιανὸς ἐν τᾷ Ὀνρματικῷ.

N

170 So De vocalibus.

nbi e cod, Lebc. ἀνθρώπουφ et cum: Hermadho: ihetro ᾖπ-
bemté τός restituendum est. .: Deinde in füedere Argivo-
rum "Ehucyd. V, 79-libri praéhent «{ακεδαιμονέας xai 40-
γδίως, ubi genuina seriptmra, si recte judicavümus $. 14,
essetiudautdoiopiong καὶ "A oreiovc. — Vides quantum Πάει
habeat Eorzantioram: decretum. apud Demosthenem. pro ου”
rona ο Ἰπι πο zecusatbrus. pluralis constanter img desinit.

Adumr.: - Infinitivus: εἶμεν est in Laconicis titulis
seebntioribus , . Meger. Chal; Delph. (etinm: nr. 1688)
Bhoo;.'Aletel; Acarn. Coreyr. Byzant. , apud. Epiehbarmum
fr./94205..97, et ubique apüd. Archimedem, zug; Kod.
Agrigo;- εἰμέ Epicli. 19 οἱ. εἶμα Epieli. 98. In "Tlieraeo
nr; 2448 quum saepe Hacer legatur, non ntorer , quod se
tel-N 3:179 ic». traditum:;est;, praésértim qnum is qui de
" sésipsif ilum titulum;,.:haud raro J£ et $4/ petmutaverit.
Noc iteetius lectum patámus ἦμεν' in Rossil. inscriptionibus
Amilghaeis πε: (C. 1::29477) 1. 21. 28. et iir. 2 1. 27 (in
ille: £50 «hon aliter: apud: Boeckhium anale est óxy, ubi
Réssios eete one). : Item damiamus ἡμεν in Acharn. 707.
| 7385 diphthbosagum. in εμεναυ v..741;, "ubi olum Ίμεναι,
omnium ibroram auctoritas tuetur.

|, Ad nr. A: "ἀμαφθείρας Coreyr. 1838; b, ἀπεοστεῖλαν
Byzant. Coreyr. 1845; ἄντεινον Acharn. 78, necdum
Ther: 2445 etc. ἀἐὦοα-.

πιά πτ. δν ' Infimtivus in &» est in tulis, Laconicis
re£entieribusi, Herm. Chal. Delph. (praeter nr. 1688, ubi
ey) " Áetol. Rhod. Calymn..Agrig. Syrae., item ubique
apud Epicharmum secundum .libres (nàmi διελῶν et κατα-
φαγῆν fr..23. e eonjectüza seripta erast), apud Sophro-
nem, Archimedem , Timocreontem.

, Ad. nr. 6: Leguntur ᾿4πειρωτᾶν in ipsis - numeris
Epirotieis vid. Mionn. Suppl. III p. 359, χείρ Sophr. 50,
Epich. 27. 118, χειρόνιβα Epich. 58; ἐκεχηρία nr. 1688,
A8. 50 in inscriptione lectu difficillima male lectum est
| pro ἐκεχειρία. — Deinde εἰλέσθων est Amph. 1688, A8, Jovis
eum derivatis in titulis Delph. (etiam nr. 1688) , Megar.
Locr. Áearn.: Coreyr. Messembr. Anaph. Astyp. Agrig.

$. 20. De η pro ει et ω pro ov. 171

Gel. Syrae. , ssoóffovios Aeharn. 721, συμβουλεύω. Sophr. 8»
ὑοῦλος eum derivatis in Delph. Phoc. Aetol.

Ád nr. 7: De κεῖνος in mitiore Doride vid. S. 33,3;
κώρια male a Dindorfio ex Elmsleji conjectura receptum
est Ácharn. 697, ubi potius legas κόρια κἀθλίου πατρός»
.ZdagixAcog Iss. 1835 a Boeckhio in «Ιορυκλέος mutatum est,
nec magis Acoluaxoc tolerari debebat in Ther. 2458;
Οὐρανία est in titulo Segestano K. R. — Addimus
quod pro ἀρωραῖοιυ Acharn. 728 e BRavennate dgovgatos
resitnendum est.

13) Jam satis demonstrasse nobis vidémur. ea, quae
peposuimus, severius solum Doridis genus et ω pro
Vuparibus εν et ov habere * (paucis quibusdam exceptis,
quae adeo in lade ω tuehtur), neque illam ubique, sed
(praeter ea, quae contrahendo nata sunt et: praeter pauca
quaedam , quorum origo. et antiquissima forma obscura
est) in iis solummodo, quae diphthongos && et ov propter
consonam ejectam ex ε et. o productione suppletorja factas
habent. : Sicubi diphfhongi alius originis gunt, a nullis
Doriensium mutantur, ut πείθω, Aeno e , radicibus πιθ et
n , Ηρακλείδας ex ᾿Ερακλεῖδας, .9Utog à QU etc. . Dignum
autem est, quo animum advertas , quod in severiore illa
Doride per productionem suppletoriam breves vocales in
hune modum immutantur ; '

(2^ & ε ο V -
in &« y v Oo V.

Vides, quam haec ratio magis sibi constét, quam
Attica et Ionica etiam mitiori Doridi propria, qua «'et o
plerumque in ει et ov produeuntur; nam eae quoque dia-
lecti interdum :z et ω praetülePunt, ut πἀτήρ et δαίµων
pro πατερς et δαιµονς posita. sunt. Quanquam neutra ra-
tio autiquissima est, quoniam olim consona ipsa retine-
batur, ut ex ἄγονσα et ἄγωσα et ἄγουσα nata sunt, tamen
illam longarum vocalium amantem aliquo jure entiquiorem
praedicare licet, non eo.tamen sensu, ut Iones et qui Do.
ridis mitiore genere: utuntur. prius ἄγωσα; postea ἄγουσα

172 De vocalibus.

pronüntiasse exjstimentur. "Sed de bis rebus alio loco
disputandum est. . :
8. ?1.

,MPe correptione syllabarum fnalium "ας e *

desinentiim.

3) Grammatici saepe testantur de extrema syllaba
accusativi pluralis declinationis primae a Doriensibus cor-
repta!). Quae proprietas quüm a nobis non possit nisi
apud poétas perspici, exempla nunc reperiuntur haee:
Alem. 13 (23) ἠράσθη. ἀλιερὸν πεδὰ τὰς τροπάς, quum
Aleman longami syllabam in exitu tetrametri dactylici
acatalecti admisisse non videatür ;' ! Epich. 5 μωρὰρ. &p n&-
τόγκιον, 68 τς πλεὺρὰς ὁἷόν περ "dris , 82. ἀφύας ἄποπυ-
eitopec omnia in exitu feirametri iambici; Stesich. 5
Sclin. παρὰ παγὰς ἀπείροναρ ; Chelid. 2 κἀλὰς ὥρας ἄγουσα
(93-9 41-0); saepissime apud Theocritum , neque |
tainen semper j ut Meinekius ad I, $3 opinatus est, vid. |
1: 6. VIL 104 et τᾶρ V, 80," quod ipse in Addendis
excipi dicit. "Hesiodum quoque 'ea correptione usum esse
constat e Tyriaeum Yr. 2, 4 δημότᾶρ, fr. 6 δεσπότᾶς
Schn. *

Deindé &ecundae declinationis ' accüsafivus pluralis in |
ος, qut
84, τες
etc. , 2
ita. sem
v. 18 2
τὸς xóg,
9 ποττὸ

D, He
€ 339,
Scholl. /
$. 1 not,
accurate
569, 22,

$.21. De correptione syllabarum finalium. 173

yrout»og — παραγενουµένος, JO στεφάνος, V, 1 τὸς νόμος,
VII, 34 τὸς συλλόγος all. nr. 2450 προξένος» in Coo ti-
tulo ex imperatorum Romanorum. aetate nr. 2508 ἐφ τὸ
$tóp Σεβαστόφ» in decreto Ámphictyonum nr. 1688, de
quo vide quàe in Appendice disputabimus, 1. 13. 25. 39.
4&5 vóg, Ἱ. 14 τὸς ὄνὸς (1) ,; 17. 39 τὺς — fiywalog, 20
αὐτός (contra τούς 1. 42 bis). — — Eadem correptio metro
jubente bie Epicharmo restituta est fr. 94, 18 τὸς ἀνθρώ-
που, 98 róg ἄλλους: frequentat eam "Theocritus, raris-
sime usurpat Pindaras vid. Boeckh. de metris Pind. p. 294.

2) Nominativos tertiae, declinationis, qui in ας vel
ag exeuntes in genitivo terminationes αντος et εντος as-
sumunt, apud Dorienses extremam syllabam corripere
grammatici testantur?) et exempla afferunt πράξᾶς, fig
ex Alemane 50 (52), quanquam haec correptio barbara vo-

2) Cboerob. Bekk. 1282 (Gaisf. 94, 26) cf. p. 1234. Alac rò
map! 4λκμᾶνι ἔχομιν σεσηµειωμένον ὡς συστέλλεν τὸ G. ῥἐκεῖνος γὰρ συν.
έστειλεν αὐτὸ Hao» ' .

δουρὲ δὲ ξυστῷ µέμηνιν fiac aipa τά τε µέμνων
let, δὲ τροχαϊκὀν τὸ µέτρον etc. :— εἶσὶ δὲ καὶ ἄλλα «wd {ωρικὰ
ονστἐλλοντα τὸ à. παρ Ησιὀδφ.

^ δήσας ἀλυκτοπέδῃσ, προµηδέο (Th. 621, ubi nunc δῇσε δὲ)

καὶ παρὰ τῷ ἀριάνῳ (num Ριάνῳ 1) λέθος µέγας (Bekk. suspicatur µέλας).
Consentit Draco, qui fertur, p. 12, et fluxerunt ea omnia ex He-
rodiano, in cujus libro περὶ διχρόνων vel potius ejus libri epitome
Ann. Oxx. III, 283 exempla et Alcmanis et Hesiodi commemoran-
tur. — Et. G. 119, 4. τινάξας' καὶ ἐστιν ἀντὲ βραχιίας κατὰ τοὺς
άωριεῖς' ἐκεῖνου γὰρ τὰς εἷς ας μετοχὰς ávri βραχέων παραλαμβάνονσι».
— 3. Gr. 213, α. συστέλλουσι δὲ καὶ τὰς rk ας πληθυντικὰς αἰτια-
εικὰς καὺ «dc προςηγορίας δὲ καὶ μετοχὰς ὁμοίως' νύμφας, κρῆνας, νοῆ-
σας, πρᾶξας:, similiter Greg. Cor. 335. — Choerob. Bekk. 1187
(Gaisf. 132, 13). πολλάκις οἱ 4ωριες τῶν ls nc τῶν διὰ τῆς e» δι- C
φθόγγου ἀποβάλλουσ, τὸ 1, olov: rapit χαρέες, τιµήεις τερῆες,
Malón; Μαλόες' τοιοῦέοι γάρ εἶσι καὶ παρὰ Καλλιμάχῳ᾽

ὁ δὲ ἀείδων Λέαλόες ἦλθε χόρος.
ἀντὶ τοῦ μἈζαλόεις. ἸΜαλόεις dorw ὁ «4έσβιο. -- Ολοετοῦ. Oxx. II,
11, 15 de adjectivis in εις: «ἆωρνῖς ἄνευ foU Ἔ προφέρουσιν αὐτά,
οἷον ἁστερόες, αἱματόες.

174 , De vocalibus.

eatur in. Et.. M. 721, 54,. δἡσᾶρ ex Hesiodo, Jaàiósc e
Cellimacho,: ἁστερύες, χαρίεο ete... Non minus bac cor-
reptione afliciuntur voces. eg, quee in genitivo àvo;
babent, αἱ μελᾶς a 'Ghoerobosce e Rhiano efferri videtur,
τάλᾶς legitut apud "Theocritum ll, 4. In iis titulis, quae
hac corripiéndi proprietate. maxime. insignes sunt,. nülluni
talis. nominativi. in ερ. exeuntis: (nam in terminatione ας
quantitas non apparet) exemplum: reperitur, sed in Ther.
2448 μηθοεἰὸ et αἱρεθείς. — Ceterum consentaneum est ean-
dem. correptionem etiam nomiialives in vc gen. vereg et
ους gen. ovrog tetigisse, ita ut διενοὺς et δοδός pronuntiari
potuerit; exempla tamen .desiderantor.-

|. 9) Recenditioris etiam usus. est Dux óc, promoatorii
Cyrenaiei nomen apud Hesyehium pro Φυποῦς gem. d»-
κοῦντος, ut:est. apud -Stobeeum et. Stephanum 9?) ; nam
Φυκοῦς e Φυκόεις contractum esse constat. Noli tamen
dubitare; quippe in eorundem Cyrenaeorum titulis nr. 7
et nr. 1 ἑαρές legitur pro ἱερες, illie pro nominativo,
hic pro accusativo, ubi sine contractione esset Ἱερέες et
ἑερέας, et Callimachus Cyrenaeus ῥιοπλανές dixit pro βιοπλα-
νεῖς, βιοπλανέες vid. Choerob. Bekk. 1253 (Gaisf. 447, 13).
Hinc apparet, recte se habere in Cretico titulo nr. 2556, 30
nominativum pluralem Πριανσοές pro Πριανσιεῖς a Πριαν-
σιεύς, quem Boeckbius in Πριανσιέες mutandum duxit, quae
forma legitur l. 46 per se bona. Postremo {ατός pro -4α-
τοῦς, quod est e 7faróog contractum, legitur in Amph. 1688,
8. Pronomina ἁμές et ἡμέρ pro ἡμεῖρ et ὑμεῖς omnibus
Doribus communia diversam rationem babent, quum et
Lesbii in ἄμμες ultimam corripiant et antiquissima lingua
terminatione cg usa esse videatur sicuti in declinatione tertia.

3) Hesych. φυκὸς v0 πρυςβρασσόµενον ἀπὸ τῆς θαλάσσης τῇ wi
ὕπερ ἔνιοι καὶ ὀπράσον καλοῦσι. καὶ ἀκρωτήριον -4ιβύης, ^7 βρύα 7
φλυκτα. Vides, haud facile Φυκός N.P. e Φυκοῦς corruptum haberi.
— Straboni XVII p. 1194 et VIII p. 568 Φυκοῦς (gen. Φυκοῦντος)
est Cyrenaicae ἄκρα et πολέχννον ὁμώνυμον, Stephano s. v. πόλις Ar
βύης, .Minus credibile est Φῦκος neutr. pro derivato Φυκοῦς usur-
patum esse, de quo usu Lobeckius dixit Parall. p. 316.

0.21. De correptione syllabárum finalium. 175

4) Aliam rationem habet 7:42 pro ποῦς 8), quod Do.
neum videtur, quum πὀρ, xoüg': ««άκωνες apud Hesy-
chium sit. Nam πός est antiquissima forma, quam: ab
antiquiore lingua in compositis τρίπος, ἀελλόπος servatam
recentiores. (etiam Heracleenses vid. S8. 20, 10) in ποὺς
produxerunt eam legem sequuti, quae voces monosyllabas
correptam vocalem habere vetat. itaque Lacones:et qui-
cunque zóc pronuntiabant, non corripuerunt syllabam,
sed correptam servarunt.

9) Secunda persona verborum in εις desinens testi-
bus grammaticis 5) altimam apud Dorienses subinde iota
ejeeto corripit, ut συρίσδες "Theocr. I, 3, ἀμέλγες IV, 3.
Áccuratius Eustathius 9) λέγερ pro λέγεις Theraeorum
poprium dixit. Adeo ubi terminatio e cbntractione.nata

4) Choerob. Bekk. 1361. πὀς, OztQ ἀπὸ τοῦ ποῦς yéyovt κατὰ
ἀποβολὴν τοῦ V, olov ὡς πὸς ἔχειν µαινομένονσιν. Item Et. M.
695, 22, nisi quod exemplum scribitür ὡς πὸς χειμαινόµενος, unde
Correxeris ὡς πὺς ἔχει µανόμενος, ut metrum choriambicum aut pen-
lametri fragmentum agnoscatur. cf. Mosch. V, 78 μµαμοκένοισι rró-
δισ, (audacius nec venuste Lobeckius Parall. p. 86 $ (1) πὸς ἄγ᾽
uiv). At mira est istius frustuli similitudo cum Theocr. XIII, .
70. ὁ δ᾽ & πόδες ἆγον ἐχώρει µαννόµενος, unde suspicio aliqua oritur,
Verba & πόδες ἆγον e XIV, 42 male intrusa esse et ipsum poétam
ita fere scripsisse: ὁ à' ἕδραμεν, dc πὸς ἐχώρει µαννόµενος 1. e. quan-
tm pes insaniens valebat. Ceterum apud Choerob. in. Theod. a
Gaisfordio p. 182, 32 editum est ὡς πὺς χειρμαινοµένοισι, et 248, 27
ὡς no ἔχει µαννθρένθεσο — — Hesych. πῶς, πὸς ὑπὸ «{«ωριων, ubi
806, ποῖς corrigendum videri supra $. 20, 10 indicavimus.

5) Choerob. Bekk. 1282 de secunda persona: few; ἔσθ᾽ ὅτε
τὸ t ἀποβάλλουσνν ἐκ τῆς Ἐτ διφθόγγου, olov συρίδεις συρίσδε, cf.
Scholl. Theocr. I, 3, Ann. Oxx. IV, 171, 18 et 412, 4, ubi idem
locus spectatur, (Choerob. in Theod. 496, 1 et 497, 8).

6) Eustath. 1872, 46. Θηραΐοι, ὧν τῆς γλὠώσσης τὸ ἴδιον v0 λέγεις
λέγει καὶ τὰ loma τοιαῦτα ῥήματα δίχα τοῦ ira Προφέρειν. λέγες
γάρ Φασι καὶ λέγε, ἀκολούθως δὲ καὶ εύπτες εύπτε καὶ τὰ ἄλλα
ὁμοίως. καὲ δοκοῦσνν οἱ τονοῦτοι δωρίξειν. — (Deinde comparat Doricos
infinitivos λέγεν, τύπτε) — Pessime grammaticum Theraea λέγε οἱ
τύπτε finxisse, tituli Theraei, ne alia cgommemoremus, luculentis-
sime docent.

1706 -— De vecalibus.

est, Apollonio teste ?) Dorice corripi poterat, ut xoi pro -
nog. "Titulos nulla hujus 'correptionis exempla euppe
ditare: in secunda persona ; quae .rarissime legitor; non
mirum est.

6). Postremo infinitivi , qui vulgo. in. ο», Lesbiace
et Lacenice in ην exeunt, ea correptione apud Dorieuses
afficiuntur, id quod non solum e-grammaticorum praece-
ptis ϐ) discimus, qui et praesentis et aoristi secundi in-
finitivos afferunt, sed etiam e reliquis fontibus. Nam le-
guntur ejusmodi formae primum in titulis Cretieis nr. 255
qége» , rixrev, ἐξελένν ἐμβαλέν, 2536 σπείρεν et ἀναγινώσκεν,
2558 ὑπάρχεν et in iis, .quae minoris sunt fidei, vulgari-
bus formis intermixtis, nr. 2554 l. 35. 36 ἀναγινώσκεν et
ἐξοθκίζενο 2557: χαίρον .et διαφυλάττν, 9050. διαφυλάδε,
ut videtur; deinde in Theraeo nr. 2448. IV, 15. VI, M.
θύεν, VI, 33 ἐγγράφεν, 1, 24 συναγαγέν (describentis ετ-
rori tribuimus λαμβάνεν IV, 9); in Amphictyonico .nr.
1688 ἄγεν 1l. 21, φέρεν Ἱ.. 29, θύεν 1. 345 postremo in ta-
bulis Heracleensibus, quae reliquas hujus generis cor
reptiones ignorant, ἔχεν, ἀγγράφεν et ita ubique.

Praeterea αξίδεν est apud Álemanem fr. 1 (7) in li

bris Prisciani, metro non cogente, quum aliis in locis -

codices terminationem c» tueantur; in Acharn. 754 τρά-
. 9tv est sine varia lectione, quanquam φέρειν» Ove , nai-
ειν leguntur v. 705. 758. 802; in epitaphio Bacchidae cu-
jusdam apnd Athen. VIII, 336. D πιέν εἰ φαγέν» frequen
tant correptionem "Theocritus et Pseudo-Pythagorei, rarius
admittit Pindarus, vid. Boeckh. de metr. Pind. p. 290.

7) Apoll. de pr. 119. ἔπειτα 4ωφεῖς ixi τὸ τέλος φιλοῦσε τὴν ὀξεαν

προςάγειν, παρ ol; πάλιν 7 ἀφαίρεσις τοῦ ( ὀξείας γένετον ἐμποιητική,
ἐπιὶ ποιεξς΄-- ποιές.
' 8) J. Gr. 242, b 'et 243, a, Meerm. 656. 668, Leid. 634, Vat.
692, Gr. C. 308, Eustath. 69, 42, qui exemplis utuntur φαγέν, iis,
λαβίν, ἐλθέν, ὁραµέν. — 'J. Gr. 237, a cum exemplis φέρεν, λέγεν:
Ann. Oxx. 1, 69, 9 cum de», Eustath. 64, 38. — 1872, 20 —
1878, 48 cum λόγεν, γράφεν, εύπτεν, Scholl. Il. a, 78, Scholl. Piad.
Ol. I, 5 et Pyth. IV, 206.

$. 21. De correptione syllabarum finalum. 177

Rhino apud Herod. z. µ. 1. 19, 26 in versus exitu
ἰαμβάνειν habet, quod malumus in λαμβάνον quam in λαμ-
βάνην mutare.

7) Adeo terminatio ev pro «v» in verbis contractis
fuisse traditur à grammaticis ?) , ut νοέν, ποιέν, δασμοφυο-
0», φρονέν, et leguntur talia in titulo Theraeo nr. 2448.
1, 7 τεκέν, 1, 8 διοικέν, IV, 28. 31 λειτουργέν, in Am-.
phietyonico nr. 1688, 23 ἐνοικέν, in fragmento Alemanico
(vid. S. 4 not. 5) ὑπαυλέν, nec raro ip scriptis Pseudo-
Pythagoreorum , ut Metop. ap. Stob. Fl. I, 64 κρατέν,
θιωρέν ete. — — Eodem pertinent futuri infinitivi ἀπογρα-
vo in Amphbict. 1688 et καρπευσέν in Alaesinorum ter-
minis (si quidem hoc recte traditum est), quum in Do-
rde futura omnia centractione utantur.

8) His omnibus comparatis primum apparet, illud
correptionis genus non omnes syllabas figales tangere in
; vel » exeuntes; neque enim unquam eam patiuntur de-
dinationis primae genitivus et aecusativus 10) singularis,
vel omnium declinationum genitivi et dativi plurales, vel
tertiae declinationis nominativi in zc (gen. coc aut sroc),
ως, &», ην, ων exeuntes, vel adverbia in ως, vel alia
multa, Sed eae potissimum syllabae finales corripiuntur,
quarum longa vocalis vel dipbthongus productione sup-
pletoria propter consonam ejectam facta est. Nam, ut

9) Apoll. de pr. 119. παρὰ τοῖς 4ωριεῦσι τὸ νοὺν καὶ τὸ Qa--
σμηφορέν ὀξύνεται πάλιν τῇ αὐτῇ ἀφαιρέσι τοῦ i. - — Arcad. 148,
l4. ὀξύνεται -- παρὰ daga τὰ συνηρηµένα ἀπαρέμφατα εἰς ειν ἀφ-
αιρέσει τοῦ 7, ποιὲν ἀντὶ τοῦ ποιῖν, δεσμοφορὲν ἀντὶ τοῦ δεσµοφο-
et» (cod. Havn. δασµοφορέν et δασμοφορεῖν). (Item Choerob. in
Theod. 651, 22 de zo» et δασμηφορέν) - — Choerob. Bekk. 1282,
(Gaisf, 495, 35), Et. M. 249, 29, Ann. Oxx. IV, 411, 30. τὸ yàg
ὁασμηφορεῖν ἀποβάλλει τὸ i παρὰ τοῖς doguic, xai γίνεται ἐν ὀξείᾳ τᾶ-
σει ὁασμηφορέν. : Eadem νοίν εἰ ὁασμηφορέν Dorica vocantur a Ma-
crobio II p. 326 ed. Bip. Ceterum verius est δασμοφορέν apud Ar-
cadiurt et in Et. M., quum dacppogtiy 75 in a mutare debeat. —
J. Gr. 243, a. φρονέν.

10) Nihil moramur commentum grammatici | in Scholl. Il. 8, 152
το δὲ δίαν «4{ωρικῶς συνέστειλεν.

II. | 12

178 J— De vocalibus.

eatis demonstravimus L.I S. 10, L. H 8. 14. ὡρᾶς pro
cgoag natum est ex antiquissimo ὥρανς, θεός ᾽ pro θεούς
vel θεώς e θεόνς, πραξᾶς e πράξανς , Χαρίες e gopitve,

quibuscum compara etiam ἐς pro £c, eig; deinde λέγεν οἱ

βαλέν e λεγεμναε, βαλέμναι vid. L. 1 8. 14. Neque adver.
satur, quod in ὥρα et similibus α natura longum. est;
nam in antiquissima forma ὥρανς duae consonae sequen-
tes effecisse videntur, ut vocalis corriperetur, sicuti ex
ἔγνωνε, ἐδάμηντ facta sunt ἔγνοντ, ἐδάμενε, postremo ἔγνον
et ἔδαμεν, vid. dissert. nostra de conjug. in µι p. 10.
Magis offendi possis, quod δαίµων, ποιµήν, ἀληθης &

similia ultimam non corripiunt, quanquam accurata inve-
Stigatio docet, eos nominativos e stirpibus ὅαιμον , noitv,
«nO eg adjecto c, qui est nominativi character, prodisse
et ultimam productione suppletoria longam habere. At
in his tam mature sigma abjectum et vocalis products
esse videtur (lade quoque et Atthide,testantibus, quae in
istis longas vocales, non diphthongos proferunt cf. 8. 20,
13), ut eo tempore, quo extremae syllabae a Doriensibus
corripi coeptae sunt, nulla antiquissimae rationis memoria

superesset. ;

Paullo diversam, similem tamen rationem in secundae

conjugationis persona agnoscimus, quum Λέχεις e λέγέσι
' jota transposito ortum sit, vid. L. I S. 14, 453 nam etiam
hic vocalem vides potius non productam esse quam cor
reptam. Magis etiam id apparet in πός pro ποῦς et πάν
pro πᾶν, quod a Doriensibus corripi docent Herodian.
Oxx. HI, 290, 5 et Draco 29, 20 — 85, 11 sicut in
Aeolide vid. L. I S. 21, 9, et corripuit Pindarus Ol. ll,
93 τὸ πάν, ubi Boeckbius. aliam excusationem qgaeren:
τόπαν scripsit.

Difficilior eorum est ratio, quae ultimam corripiunt,
quanquam contractione affectam , ut Φυκός pro Φνυκοῦς,
ἰαρές pro ἱερεῖςν «4ατός pro Acroũe, πουές pro πουεῖς, mou
pro πουιεῖν. Sed etiam hic vides ante correptionem non
adesse syllabam longam; nam ποιές et ποιέν e πουέες el
ποιέεν Orta existimare oportet, Φυκός e Φυκόες. taque «t

$.21. De correptione syllabarum finalium. 179

in aeeusativis ὡὧρᾶς, Θεόρ cousona v ejecta est, ita hic
altera vocalis omissa videri potest.

9) Deinde apparet, non omnibus Doriensibus has
correptiones aeque usitatas fuisse; sed maxime valebat is
mos apud Cretensium plerosque, certe apud Hierapytnios,
Állariotas, Arcades, Cnossios, quorum tituli habentur
nr. 2999. 2090. 2997. 2998. 9092. 3033. A. B. (de Olontiis,
Vaxis, Latiis mox videbimus; de reliquis nihil affirmari
potest); deinde apud Cyrenaeos, unde etiam Callimachus
Cyrenaeus rariores correptiones in 2ZaAóec et ῥβιοπλανές hau-
sisse videri potest; tum apud Theraeos et Coos, postremo
wud antiquiores Delphos, quorum dialectus in decreto
ÁAmphictyonico nr. 1688 conspicitur, quum in Delphicis
liliis recentioribus ne. ullum quidem ejus moris vesti-
gium detegatur. Et apud hos quidem, quorum Cretenses
et Cyrenaei severiore Doride utuntur, Theraei, Coi et
Delphi mitiore, correptio semper valuisse videtur in ac-
eusativo secundae declinationis et, quod ex illins analo-
gi colligitur, primae, in infinitivis, qui vulgo iu ειν ex-
eunt, etiam verborum contractorum , et in secundis per-
sonis in εις exeuntibus, ne hie quidem verbis in «o ex-
ceptis. NNam quae accusativorum et infinitivorum formae
non correptae leguntur in titulis iis, .quibus usi sumus
(Ther. 2448. IV, 9 λαμβάνειν, Amph. 1688, 42 bis τούς,
Cret. 2557 ὑπάρχειν, 3052 τοὺς λοιπούς) lapicidarum aut
describentium culpa, quae est illorum titulorum ratio,
corrupta babere et licet et oportet; de secunda persona,
quae non legitur in titulis, Eustathii testimonio ad 'The-
raeog pertinenti et infinitivi analogiae confidimus. Plus
dubitationis in reliquis est. Nominativorum in ας cor-
reptio in titulis non apparet, neque in iisdem nomi-
nativi terminatio eg pro ἐς reperitur, contra in Ther. 2448
ter αἱρεθείς Vll, 6. VIII, 1. 16, neque alienum est ibi-
dem µθείς IL, 11. VIII, 5. Deinde, quum ἑαρές in Cy.
renaieis sit pro ἑερεῖς, Πριανσιές in. Cret. 2556 pro ρι-
ανσιεῖς, in eodem forma non contracta Ioiavowsg legitur,
in Theraeo 2448. III, 11 «ἀσφαλεῖρ. Vocum in o geniti-

' 12*

180 De vocalibus.

' vus praeter -lexvóg mr. 1688 non legitur. Itaque in his
usus sibi minus constitisse videtur. Ceterum in iisdem
titulis praepositionem ἐς pro εἰς esse (nisi quod εἰς nescio
quo casu nr. 2596, 11), docebimus $. 49. :

In tabulis Heracleensibus, quae reliquas correptiones -
iguorant (nam praebent zog χώρως, καταλυµακωθήρ)» im
finitivus non contractus praesentis saepissime et semper
ultimam corripit, nec fere dubitamus, quin infinitivi ao-
risti secundi et verborum in eo item in εν exitur) essent,
si exempla adessent; Pseudo-Pythagorei enim eum Do-
rismum paullo recenditiorem e genuinis Pythagoreorum
scriptis Italiotarum Doride usis adoptasse videntur. Es
dem ratio est tituli Cretici nr. 2554, qui Olontiorum di
lectum exprimit; nam et accusativus in ως exit et infini-
tivus in ενο ita tamen ut vulgares formae, quae est ejus
conditio, intermisceantur. In Vaxiorum decreto nr. 3050
accusativus pluralis desinit in ονς vid. S. 44, infinitivus
διαφυλάδεν pro διαφυλάσσειν ultimam corripit (vulgaris
forma συνεπαύξειν lapicidae debetur), neque Latiorum de
cretum , quod cum illo priscum istud vg commune habet,
infinitivi aliam formam habuerit, quare pro éUgaguatts
Cbhishulli vel εὐχαρεσται Sherardi potins εὐχαριστέν scri-
bendum videtur quam cum Boeckhio εὐχαρεστεῖν. — Si τρᾶ-
φεν Acharn. 754 certius habendum est, quam formae ibt
dem in ἐν exeuntes, etiam Megarenses solos infinitivos
corripuisse videntur, nec minus Alaesini, si in eorum
terminis καρπευσέν recte traditum est. Vides, infinitivum
prae reliquis ad correptionem inclinare.

Apud reliquos Dorienses, et Lacones. et mitiore
Doride usos, vulgo ultima syllaba producta tenebs-
tur ita, ut ad correptionem proclivis poétarum arbitrio
in utramque partem serviret. lta factum est, ut Al
eman Spartanus corripere posset , quae vulgo in L*
conica dialecto producuntur (ερυπὰς, .diíüg, aelÓsv , vUn-
αυλέν)» nec Tyrtaeus ex alio fonte δημότᾶς et δεσπὀτᾶ
, hauserit. Eadem ratio est eorreptienis in αφύᾶς etc. at-
aue róg apud Epicharmum, καλᾶς ὡὧρᾶς im Chelidonismo,

f.22. De aliis long. vocal. et diphthong. mutat. 181

quanquam Syracusanorum et Rhediorum dialectos vulgo
aceüsativorum extremas syllabas produxisse certissimum
est. Hesiodi et Pindari usum cum aliqua probabilitate
1d Delphorum dialectum revocari posse, infra S. 48 de-
monstrahimus ; .de 'Theocrito et Stesichoro (qui Siculorum
Doridem satis accurate expressisse videtur) alio ) tempore

disputabimus.
^8 22.

Be aliis Jongarum vocalium et diphthongorum
mutationibus.

1) Saepissime Dorienses « longum pro v» (quae mu-
lio Dorica vocatur in. Ánn. Oxx. III, 241, 12) profe-
rant, ubicunque «o. vel ao contractionem passa sunt,
vd, S. 24. Praeterea. in. paucis quibusdam ea mutatio
deprehenditur :

πρᾶτος pro πρῶτος Doricum esse traditur in. Ann.
Oxx. I, 340, 17. ΠΠ, 241, 12 et legitur in titulis Herael.
Ther. Coreyr. Rhod. Messembr., πρατιστεύω Byz. 2060.,
Πρατόλας et alia Nn.Pp. in recentibus titulis vid. Keil.
Απεί]. p.77. Male se habet τὰ πρῶτα in titulo Delphico an-
liquiore nr. 1690, ut Boeckhios scripsit pro r«ngoro; in nr.
1706 πρώταν receutiori aetati condonari polest, quanquam
Ibidem est N.P. Πράτος. Deinde plus semel πρᾶτος legitur
in Epicharmi fr. 94, πες vulgaris forma tolerari poterat
fr. 9 et 19. Mirari possis, unde e in ea voce, quae e
ngórarog facta videatur. At antiquissimo tempore πρά,
πράτερος, πράτατος pronuntiata sunt, unde πρᾶτος recte
factum, nec tamen male ab Ionibus mutatum est in πρώτος.
quod cum reventioribus πρὀ et πρότερος melius concinit.

θεαρός pro θεωρός in Herm. 1193, Aetol. 1756.
1757. 1798 (θεωρός Aetol. 2351 lapicidae est) et in titulo
fabulae Epicharmeae, Θεαρίδας N.P.. apud Plutarch. Ap.
Lac. p. 221. In decreto ignotae urbis Doricae nr. 2670
Θεαροδόκος legitur, sed ibidem αρχιθέωρος, quod male
lectum videtur, ut fortasse etiam in Delph. 1693 θεωρός

182 De vocalibus.

'et Θεωροδόκος. De vocis origine ambigitur. Antiquorum
et recentiorum plerorumque opinio, qua e θεός et ops
compositum putatur, propter ipsam Doricam formam pro-
.bari nequit; quomodo enim « illud expliesretur? — Nec
magis recte alii a Φεάομαι derivare videntur; tum enim
apud Dorienses θαωρός sonaret vid. S. 19, 6 s. θαέομαι.

τα, ὥτα' Ταραντῖνου Hesych. valde dubium videtur,
vid. 8. 31.

ο. ona«Qa vel potius ὁπάρά pro ὀπώρα est apud Alema-
nem fr. 59 (24) in libris Athenaei (A. yo παρ av, B. {ω
παραν |. e. καὶ ὁπώραν), fortasse recte, quanquam fr. 60
(28) est κηρίναν onogox. De vocis etymo parum constat.

| xXocváoavzeg pro κοινώσώτες Pind. P. IV, 115,
ef. παρεκοἰνᾶτο ibid. 133 paullo diversam rationem sequi-
tur, quippe quod derivetur a κοινάω pro xowóo, ut in
Lampsaceno titulo Aeolicae dialecti est ἀξιάσει, vid. L. ]
S. 15, 1.
| πολύφανος Alem. 14 (25) pro πολύφωνος vix incor-
raptum est. Placet Bergkii emendatio πολύφοινορ, vid.
S. 10, 3.

| 9€&xog, quod Doriensibus cum Atticis commune esse
putaveris. pro ερῖεο θώκος (cf. θάβακος S. 5, 5), apud
Alemanem legitur fr. 68 (53), sed θωκεῖτε Sophr. 41 εί
σύνθωκοι 'Sophr. ap. Poll. X, 5; quo jure, latet.
*— θαχμῆνας, θωρηχθῆναι' «ἀωριῖς Hesych.- Corr
gunt Φαχθῆναι, quod verius Doriee θαγθῆμεν esse debet.
jam si compares glossas θάξας, µεθύσαι — τεθαγμέ-
' »0», µεμεθυομένοι —. τέθαξαι,- µεμέθυδαιε' οί ex altera
párte θώξας,' µεθύσαν.-- θωχθείς, θωβηχθείς, ndv-
σθείς"' «Σοφοκλῆς «4ιονυσιακῷ' ef: Phot. θωχθε/ᾷ,: θωρα-
g0sle. — 50 my uévos, µεμεθυαμένοι, apparet; Domenses
rarius. verbum . θώξων 1. e. θἀρῆξαε, μεθύσαι (eui cum
Doríco θώσθας, de quo vid. δ..45, nibil commuhe est)
per ἃ protalíssd.
S. mguv, quod. frequentat Theverikus non ainus &
pro o hahet, si comparas xo4vj quo Callimachus usus
est fr. S& Bentl. teste Suida; qui quum nod» πέρισπᾶσθαι

f.22. De aliis long. vocal. et diphthong. mutat. 183

doceat, fortasse rectius scriberetur πρᾶν, nisi acutus Do-
riensium φιλοξυτονίᾳ debetur. Utrumque e πρώην, πρωαν
mira contractionis ratione factum videtur; male enim Eu-
stath. Prooem. Pind. p. 12 Schn. tradit πράν Doricum
esse pro πρίν, quocum nme significationem quidem com-
munem habet.

a pro αι est in "ejua (cod. ἄνεγκα), αἴνιγμα Τα-
ῥαντίνου καὶ ἐκβολη τοῦ ἑτέρου t καὶ τροπῃ τοῦ δευτέρυυ εἰς

ἔ ψιλόν Hesych.
2) Male η Dorice in ει mutatum dieitur in µείς pro

wj» Et. M. 583, 4, vid. δ. 31. Nec genuina haberi pos-
sunt ejus mutationis exempla, quae in titulo Theraeo
248 traduntur: προαιρεῖται Ἡ, 19. III, 36, ὀφείλειται
pro ὀφείληται VI, 36, διοικεῖταυ pro διοικῆται ΥΠ, 26,
προνοειθήτω VIII, 21, δεείση pro δεήσει VIII, 5, εἴ pro
7; VII, 5. 31. VII, 6, ποτείριον IV, 24, quorum ulti-
mum Boeckhius reliquis recte emendatis nullo j jure reti-
nuit. Videntur enim A ct £/ in lapide ita exarata esse,
ut a describentibus facile permutari potuerint. Aliter res
se habet in terminatione tertiae personae: conjunetivi, |
quae et in hoc titulo et in aliis fide dignissimis per η,
η οἱ ει promiscue scripta est vid. S. 36, 3. — Apud
Alemanem Sehneidewinus "n expulit, quae Welckerus
toleraverat , Πολυδεύκεις fr. 1 (3) et τριείρης 23 (13). |

η pro s est in οἰκήα, quod in Delph. 1690 sexiea
legitur pro οὗκία, quum hoc, semel traditum &t v. 20.
Nihilo .secius inauditam illam formam in titulo pessime
habito corruptam esse judicamus.

i pro vulgari s est in /«o pro sxe, qua forma non
solum Pindarus usus est cum Homero vid. Boeckh. Νου.
πε. ad Ol. IV, 11, sed omnes, ut videtur, Dorienses.
Certe ἴκει legitur Acharo. 786, .Lysistr. 87, ἰδεῖνε, Acharn.
708, ἴκομες Acharn. 716 nune e Rav. , unde 5xopaz Lys.
1077 corrigendum «sse videtue. Αρα’ Epiebsrmurn-li:
brorum lectiones εἴκω fr. 10 et εἶκαος i.e. vjxe vnl Ixe fe.
?^À in utramque partem trabi possunt, nmisi'forte *w his .

184 De vocalibus.

latet verissima scriptura εἴχω, de qua accuretius infra
disputabimus S. 42 s. v. 7xo.

3) ε pro ει est in ῥ κατι, quod in antiquioribus
titulis legitur, et ἴκατι pro &xoos; Feíxoar, jam est in t-
bularum Heracleensium altera, εἴκατι in Coreyr. 1840;
in titulis Alexandro recentioribus Atticum εἴκοσι assum-
ptum est, vid. S. 34. Deinde Ποτιδάν et Ποτιδᾶς
antiquiores Doricae formae esse videntur pro Ποσειδών,
recentiores lloredá» et Ποσειδάν, vid. S. 31. Im titulo
Laconico nr. 1511 l|. 2. 15 4αρικός esse videtur pro
4αρεικός. (Alienum est εὐσεβίας pro εὐσεβείας Cyren. 1.
9 cf. Buttm. II p. 416). Certius constat, antiquiorem

Doridem longum t'servasse, quod contrahendo ex τα, 55
πό natum est. Leguntur enim dativi nói, Heracl. I, 108, |

“υγδἀάµι et Σχινούρι Corcyr. 1840, quum in omnibus ü-
tulis Alexandro recentioribus valgaris terminatio ει con-

spicintur vid. S. 30, 5 (uam Στείρι in Phocico Rossi |
. 73 non minus lapicidae negligentia exaratum videtur |

quam l. 14 ενηθίσα) j deinde τρῖς pro nominativo et ac-

eusativo ερεῖς e τρίες et τρίας legitur i in Heracl. et Brutt.,

τρεῖς jam in Delph. 1690, qui bonae aetatis est, quater
reperitu£ nec minus in recentioribus omnibus, vid. S. 94.

Contra & pro vulgari : scriptum reperitur in futuro
et aoristo I verbi τίνω, ut Heracl. I, 61 ἀποτείσει, Ampb.
1688, A0. A6. 47 ἀποτείσῃ et ἀποτεισάντων Yss. 1834 et
Rhod. 2525, b. 101 ἀποτεισάτω, Ther. IV, 2. 36 ἐκτείση,
ἀποτεισάτω ete. , item derivatum Τεισάνωρ 11. 25, Τι-
σανδρος Messan. Torremuz. 1, 16. Contra praesens ger-
vat ο in ἀποτίνῃ Amph. 1688 , 29, unde colligi potest,
iota eorreptum esse ut in τίνεσθαι apud Pindarum P. Il,
2Á, qui : producit i in είσοµεν Ol. XI, 12, ἔτισαν Ol. Il,
64. Cave existimes, illud ει malae scripturae deberi,
quum optimorum titulorum 'consensu, a quibus ει pro!
scribendi mos alienissimus est, confirmetur. Potius τείσω
e radice x; eadem mutatione factum est, qua λείφω, 8&-
cope, :δείσω e radicibus λιπ,. ἐ,. δι. — — Eodem pertinet

ἑίω pio-c Sophr. 2 διὰ διφθόγγου testante Etym. M. 423,

— —

f.22. De aliis long. vocal. et diphthong. mutat. 186

4. Quanquam enim : in hoc conjunctivo vulgo corripi-
tur, analogia tamen potius εν postulat, vid. quae dispu-
üvimus de eonjug. in µι S. 9. Antiquiorem Doridem
mitiorem y&:0« protulisse, ea docere videntur, quae dis-
putavimus L. 1 8. 8 not. 30 et Ἡ S. 20, 6. At in The-
rao 2448 et aliis non antiquioribus χίλιοι legitur, vid.
$. δ4. — Α genuina Doride aliena sunt, quae in titulis
recentiseimis post nostram aeram scriptis cum ει pro ο
reperiuntur, ut in Byzant. 2060 ᾿Ολβιοπολείτας , πολέιτᾶν,
ripa, τειᾶσαι, in Delph. 1700, b z&pa et JVeixoorQero,
ἄρύς pro ἱερεύς Ambrae. 1798, γενόμενος Anaph. 2, ἐπι-
πεμέοντες Ῥλοο. 81 R. etc., quum in omnibus antiquio-
rbus constanter scripta sint πολάας, vua, νίκα etc. Eo-
dem pertinuerit Zgósnpav in marmore Farnesiano

4) ω pro ev Doricüm esse dicitur in ὤλαξ pro αἎ-
ist Et. M. 625, 38- et in Ζεὺς () Καππώτας; lapidis
cujusdam appellatione, quae secundum Pausaniam III c. 20
κατὰ γλὠσσαν τὴν «ωρίδα a παύσασθαι descendit.

Quum Dorienses o in οὐ mutare traduntur!) in y:-
λοίνη pro χελώνη, recenti errore illud pro χελύνη scriptum
videtur, quod Aeolibus tribuunt vid. I S. 15, 5, et 4ω-
(ες pro 24dioleig.

9) De diphthongo ει Dorice in c; mutata grammatici
saepissime testantur. At, ut omittamus, quae etymolo-
giarum suarum causa male finxerunt ?) et quae αι vel po-
lius & pro lonicis 5; vel s posita habent, paucissima
quaedam remament, quae aliquo jure eo referri possint.

«i et αἴθε pro & et 406?), vid. S. 46.

1) Et. G. 263, 49. 4e, τὸ w sie τὴν οι δίφθογγον ερέπουσε'
τὸ γὰρ χελώνη χελοίνη λόέγουσ»’ οὕτω καὶ τὸ θώνη θΘοΐνη.

2) Dorica hac mutatioge «4ἐγαῖον πέλαγος ab αἴγειον ducitur Ann.
Oxx. I, 127, 9, Et. M. 28, 35, Et. G. 197, 21; item αὐνός Β δεινός
secundum Heraclidem ap. Eustath. 1648, 5.

3) Priscian. IU p. 91, Ann. Bekk. 946, 5,. Et. M. 33, á86 —
996, 8: — 386, 30, Et. G. 16, 53 — M, M - 162, 13. — 163,
48 etc. .

188. . De vocalibus.

adest *) de desideratiya forma ὤψεον a Sophrone fr. 39 pro
ὤψειον usurpata, et ἀσάλεα pro ἀσάλεια ex eodem in Et. M.

151, 47 affertur et γενεᾶτες legitur fr. 555 deinde -ἀδέαι metro
aenfirmatum legitur Epich. 34, ἀδέα Theocr. IH, 30, evoca
VII, 78, ἀδεᾶν metri causa a. Schneidewino apud. Alemanem
fr. 18 (27) correctum est, ἡμέσεα saepius repetitur apud Ar-
ehimed. de Conoid. p. 280 seqq. Postremo in titulis, quae
huc pettineant, baee reperiuntur: ἀτέλεα Cret. 2556, 23
pro ἀτέλέια (neque enim recte Boeckhinm ἀτελέα scripsisse,
docek ατέλεια im simillima formula nr. 2558, vid. S. 20,
2. b), ὑγιέᾳ Cret. 2597, 24, iageps Cyren. 2 pro ἐέρεναι,
Heracl. I1, 2 ᾿Ηράκλεα, urbis nomen, quod saepius in
eadem tabula 'Zoaxice scribitur, Herm. 1207 Νικοκρά-
τέρ͵ δὐκράτεα, NixóxAca, 1211 {αμόκλεα, ερύκλεα, Ther.
2473, b. «Σωσικράτεα, Sicyon. 1419 ᾿Εράκλεα, mulierum
nomina; feinde n»ó5 et ποήση Ther. 2448. VI, 37. VII,
17, ubi praeterea ποιέω, ἐπόησε Ácaru. 1794, ἐποησάταν
Delph. C. I. 25, πεπύηνται Herm. 1199, πόη Lysistr.
1318, quod e libris restituendum est (ef. 8. 26, 1 de

' 59i» in Heracl), πλέων Amph. 1688, .Calymm. 2671,

quam vulgo zieio» scribatur, ὑιός et se promiscue iu
"Ther. 2448 et ὑοθεσία Rhod. 2524. De ad vid. 8. 45.
Nulla tamen in his constantia servatur. '

Item v omittitur in ἐπεσκεάδειν et σκεοθήκα Corcyv. 1834,
b (ef. κατεσκέασεν in titulo Tenio Romanae aetatis), quan-
quam in ea ipsa stirpe vulgo diphthongus legitur, ut in Ther.
2448; simile est πρώκροον Lysistr. 1255 pro 19oUxpovov. —
Simili correptione ῥούς pro ζωός est apud Epicb. fr. 158.

Ante sequentem consonam diphthongus, quae vulgo
est, ejecto iota corripitur ut apud Tones in comparativis
µέξων et κρέσσων pro μείζων et κρείσσων. lud legitur
Epich. 32. et saepe apud Pythagoreos, ut Stob. Flor. 1,
69..71. 79. XL, 133 (µέσδων minus Dorice in apophtheg-

— —

6) Choerob. in Theod. p. 526 et Oxx. IV, 213, 10 ὤψειον —
ἐγένετο ὤφεον παρὰ Σώφρον, κατὰ ἀποβολὴν τοῦ :* olov ἐγὼ δέ τοι
hei .πάλὰ., (Gaisf. πάλιν) ὤφεον,. cf. Choerob. Oxx.- n, 246.

eyuo — εὕρηταν 1a) χωρὶς τοῦ τ.

$2. De aliis long. vocal. et diphthong. mutat. 189

mte Lycorgi Plut. Lyc. ο. 19), hoc apud Pindarum et
Theocritum" et eosdem Pythagoreos, ut Stob. Flor. I, 75.
XLIII, 134, ubi promiseue κάῤῥων, quod vereor ne me-
lire jure Doricum habeatur, vid. S. 13, 4, quum κρέσ-
"» non reperiatur nisi in fontibus minus puris; neque
tim recte in Herm. 1193 statuarii Cydoniatae nomen
KPEXIAA42 à Boeckhio Κρεσσίδας lectum et a κρέσσων
derivatum. est, quum nuper Meinekius ia Anthologiae de-
lectu KPEXIAAX i i.e. Κρησίλας corrigendum esse optime
intellexerit. Ceterum apparet iota in μείζων et κρείσσων
[ἐµείων et κρετίω») recentius additum esse.

7) E contrario iota vocalibus ante sequentem voca-
lm additum, ut diphthongum efficiat, in πνοιά (quo se-
md Pindarus utitur Ol. III, 33, qui praeterea πνοά),
ἴροιά et similibus Doriensium esse dicitur a Gregorio ?),
αἱ non multum crederemus, nisi in Astypal. 2483 στουά
lgeretur, quanquam in Ther. 2448 est στοά. — Hinc in
Ádiarn. 757 , ubi librorum lectionem κἀάναχνοανθήῇ Elms- .
lyus in κἀναχνωανθή mutavit, potius κἀναχνοιανθῇ scri-
bendum esse videtur. Pro Attico ἐλάα vulgaris forma
Ja ubique est in Heracl.

Longae vocali iota additum est in ζῷον Ther. 2448.
I, 12, quae scriptura etiam in bonis codicibus reperitur,
vid. Bast. Epist. p. 82, Jacobs. ad Anth. Pal. III p. 8.
Mirum est ἠρῴων ibid. II, 5. 14. 27 (ἡρώων ll, 12,
1090. IV, 7), quod quum ter repetitum sit, non audeo
cum Boeekhio corruptelam agnoscere, ef. quae disputabi-
mus S. 31. — Ante consonam iota additum est in co-
ἑόμενα ibid. 1, 8, κατεσῴξαμες Heracl. 1, 30, κατεσῴσα-
µε B. 47. 1, ὃ (unde correximus σώσαι Sophr. 27), de-
Inde apud Lacones ἀπέσοιξεν, ἀπέσωσε secundum Hesy-
chium , Σοιξιτέλης in. recentibus titulis Laconicis nr. 1271.

7) Gr. C. 220, τὸ imewrO0ivos τὸ t τῷ 0 τῶν «{ωριέων ioci cum
exemplis z»o e Pindaro, χροιά, ψοιά, Qowi, ποιά, cf. Scholl. II.
7,236 et Et. M. 289, 16, qui do. Doricum praedicantes addunt:
οἱ γὰρ depuis τὴν i» τοῖς ῥήμασιν ἀναλογίαν φυλάττοντες καὶ dy τοῖς
ὑνόμασ, πλεονάζουσο τὸ 1.

/

190 De vocalibus. .

1282. 1973 et Φοίξιππος nr. 1457 cf. Keil. Anall. p. 117,
quam in Anaphaeo nr. 2477 et in aliis recentioribus Zo-
σικλῆς et similia legantur. lota in σῴζω &Becundum Et. M.
741, 27 5j παράδοσες etiam in vulgari lingua habebat, nec
raro codices et tituli offerunt, yid. Keil. Anall. p. 115.
Jam Dorica dialectus docere videtur, σφζω, quod est e
σωΐξω natum, verius esse, quum Lacones adeo in σοΐξαι
etes propriam diphthongum assumere potuerint, nisi oo-
ife. scribere praestat, quoeum compares ἀφηροῖξαι 'lher.
2467. 2471, quod Boeckhius fortasse non recte in ἀφῃ-
θωΐξαι mutavit. Contra χρήζῳ sine iota (cf. Et. M. 815,
4) legitur in Ther. 2448. VIII; 15 et Rhod. 2525, b.
94, quanquam χθήζω (Boeckhius maluit χρηΐξω) in Astyp.
2483. Mero errore τέερῳρος scriptum videtur Heracl. I,
42, quum ibidem I, 111 τόερωρος legatur.

Non omnino temere xewóg pro κενός Doricum vocari
videtur in Scholl. Pind. Ql. IIl, 81. Nam et N.P. .5e-
νιάδας legitur in Rhod. 2528, quam ad normam corrigimus
Ἐηνιάδας in Agrig., et ξεῖνος apud Timocreontem Rhodium
fr. 1, ut Rhodii antiquam formam tenuisse videantur,

quanquam plerique Dores ξένος et xcvoc proferebant. Con-

tra φανειρὀς, t&v, ἐπεφανείστατος in corruptissimo titulo
Aeginetico nr. 2140 non magis cum Müllero et Boeckhio
ad singularem, quandam dialecti proprietatem | referenda
ducimus quam εἰνδογενῆ Delph. 1699 vel πείδεον in Corcyr.
1840, quae correxit Boeckbius.

8) lota vocalibus finalibus subseriptum m non omittitur
in titulis paullo antiquioribus et iutegrioribus, praeter-
quam in conjuncetivo, ut äyn pro ey; n» vid. S. 35, ο.
, Quod i in Herm.. 1193, Corcyr. 1843 et in titulo Alaesino
saepius in dativis neglectum est, describentium | incuriae
tribuas ; tituli Romanorum imperatorum aetate scripti hac
in re non diligentiores esse solent, si quid Dorici tenent,
quam qui vulgari lingua utuntur. Quanquam adeo By-
zantiorum decretum nr. 2060 non ante Tiberii aetatem
scriptum nunquam icta non adscriptum habet praeterquam
in. conjunctivo.

$. 23.. De diaeresi. | 191

9) Addimus, quanquam res ab hoc capite aliena est,
apocopen a grammaticis Doridi tribui 9), non praepo-
sitionum, quae ab antiquis potius syucope appellatur (vid.
$. 43), sed audaciorem illam in δῶ, xo: pro δώμα, κρῖ-
wor, de quibus dixit Lobeckius Parall. p. 115. Ista ta-
men exempla Homerica sunt, quoeunque modo de gram-
maticorum opinione judicabis, Attica Ποσειδῶ et κυκεώ,
quae Gregorius et Trypho addunt, x/vóv» pro κέρδυνος,
quod Trypho, Aeolicum, vid. L. I S. 22 not. 4. Itaque
nullo jure hoc apocopae genus Doriensibus adscribi vide-
tur, nisi id propter Epicharmum factum est, qui et ἀπό-
ἴρωκτον primus invenisse traditur ?) et Strabone VIiI p.
X0 teste 4/ dixit pro Jeux, «Συρακώ pro Xvgaxovscs, quare
recte Sehneidewinus Conjectt. p. 73 frustnlum in Etym.
M. sine nomine servatum 10) ad Epicharmum retulit et in
eodem Zvgexobg genitivum esse intellexit. Hoc non recte"
ad apocopen referri, sed poétam stagni Συρακώ nomen,
unde Syracusas appellatas esse constat, ad ipsam urbem
adhibuisse vidit Lobeckius. Quid de 4/ Jadicandum sit,
latet. |

Synco pe Cretica ainólog ex αἰγοπόλος factum esse

dicitur in Etym. Gud. 14, 25.
S. 23.

1) Diaereseos duo genera distinximus L.I S. 18.
Alterum, quum diphthongus, quae antiquitus fuit, in
singulos sonos dirimitur, ut ὄΐδα pro οἶδα, Lesbiorum

— — —

8) J. Gr. 242, b, Vatic. 693 cum exemplo δῶ, Meerm. 656 cum
δῶ et κρῖ, Gr. C. 309 οαπι.δῶ, Ποσειδῶ. -- Tryph. z&8. λεξ. cum
exemplis dé , xvxtó , κἐνδυν. — Draco p. 161, 13 apocopen et Do-.
ricam et Atticam esse tradit.

9) Suid. s. v. ἄλφε, ἄλφντον ' τοῦτο δὲ καλεῖταν ἀπότρωκτον, 0 qao»
πρῶτον εὑρεῖν ᾿Επίχαρμο».

10) Et. M. 736, 96. καὶ τὰς κλεινὰς ΦΣυρακοῦς' ἀπυοβολῇ
ἐκ τοῦ Συρακούσας. (Οογγοχὶί Schneidewinus καὶ rdc κλεινᾶς Συρα-
κοῦς, quod idem Schleusnerus proposuerat.

192. De vocalibus.

fere proprium est, alterum, quo vocales antiquitus sepa-
ratae non eonjunguntur in diphthongum, ne ab antiquiore
. quidem Doride alienum erat et apud Cretenses paullo di-
utiua vigebat; praeterea e Laconica dialecto et antiquiore
Delphica singula exempla supersunt.

In titulis diaeresis diphthongorum non potest co-
gnosci, nisi simul prior vocalis, quae in diphthongo cor-
ripitur, ita producta apparet, ut η) sit pro e«. Talia le-
guntur in Cret. 2554 l. 51. 52 πρυτανήϊον, ἀνδρήηϊον, qui
bus simile est N.P. 4{ωρηῖα |l. 86, nr. 2556, 1..5 mensis
Αρομήϊος, Ἱ. 29 noteysio δὲ ὦ. xa χρείαν e πορήϊω,
παρεχόντων etc., ubi πορήξον est pro πορεῖον, npe
(vid. S. 15, 6) a Boeckhio pro πρεσβεῖα accipitur, vix
reete, quum et constructio impeditior sit et in proximis
legatur: αἱ δὲ μὴ παρίσχαιεν — ἀπυτεισάντων — τῷ nQ&-
γείᾳ στατῆρας δέκα, unde apparet, πρειγήϊία esse pro πρεί-
γεια, πρέσβεια» postremo |. 39 ἀνδρήΐον. Accedit Cre-
ticum θεήῖον apud Hesychium pro θεῖον, θΘεεῖον, vid.
S. 17, 2. Laconibus tribuitur τοπηἵα i. e. τοπεῖα, ὅπλα
νεώς a Scholl. Callimach. in Del. 315. In Amphictyonum
deereto nr. 1688, 14 est ἑερήϊα. Contra in Delph. 1705
non credimus Boeckhium cum Chandlero recte dedisse
᾽4πελληΐου, sed e Fauveliana lectione ᾿4πελλριου malumus
᾽4πελλαίου restituere , quae est ejus mensis appellatio
apud Macedones et in tabulis Heracleensibus. — Postremo
Choeroboscus Ann. Oxx. II, 244, 26 J Doricum
esse dicit pro o/xéiog.

In reliquis purioribus Doridis fontibus nullum talis
: distractionis vestigium reperitur; adeo in ipsis illis tita-
lis, qui antiquiorem usum .servarunt, contra eonstantiam
peccatur. Nam in Cret. 2556 noncsolum πρειγήία et πρεί-
γεια, ut vidimus, reperiuntur, sed etiam plus semel ag-
χεῖον. Ceterum unde oriatur η in illis formis distractis,
melius quaeretur quum de dialecto Ionica disputabimus.
Hoc apparet, in omnibus, 'quae congessimus, exemplis
iota ad terminationem pertinere neque ab origine - di-
phthongos fuisse. dem judicare oportet de, ᾽«τρεΐδας,

$. 23. De diaeresi. . 199

quod Pindarum e Doride duxisse testatur Eustathius p.
ο), Diaeresin &pagéa Epicharmo concessimus fr. 239.

2) Plerumque diaeresis notio etiam latius extendi-
tur, ut omnia comprehendat, quaecunque, quum vulgo
contrahantur, in dialectis vocales non conjunctas exhi-
bent Pleraque ejus generis, quae in antiquiore Doride
reperiuntar, infra commemoranda ducimus, quum de
contraetione, de declinatione et de conjugatione agemus. -
Nune varias vocalium conjunctiones, quae vulgo contra-
cionem postulant, perlustrantes paucis indicabimus, si
quae apud Dorienses non contrahantur :

αξ, «66, 07, αῃ 1n conjugatione nunquam non con-
tnhuntur, vid. S. 24. Non coalescunt vocales in óa:-
λόᾳ, quo Soplron secundum Et. M. 246, 35 pro δαλός
usus est, et ἀείδω, ut Lysistr. 1243, quae voces anti-
quitus digamma intersertum habebant.

αο, &05, αοὺυ, αω in declinatione et conjugatione
semper coalescunt, plerumque in reliquis, vid. S. 24.

£a in declinatione tertia modo contractionem patiun-
tur, modo non coalescunt, vid. S. 30. Non contrahuntur
nomina in εα desinentia, ut gaxéa Epich. 17, συκία He.
rael. I, 24 pro φακῆ et συκή.. In nonnullis vocibus Do-
ris contra vulgaris linguae usum contrahit, ut x76 pro
κρέας Doricum esse traditur à Gregorio p. 235, e diale-
co affertur ab Arcadio p. 126, 9 et Theognosto Oxx.
Il, 135, 2, et legitur Acharn. 761, quo spectat Grego-
rius , Sophr. 91, Theocr. Ll, 6 et «oz, quod Doricum
esse pro κρέα tradunt J. Gr. 243, b, Gr. C. 359, Meerm.
659, quanquam xgeo scriptum extat Epich. 82; βλ 6,
quo Aleman usus est pro δέλεαρ» vid. L. I S. 6 not. 5,
deinde δέλητα, quod Theocrito XXT, 10 probabili con-
jeetura restitutum est, δέλητι apud Hesychium, quod jam
Doricum videtur, δελήτιον Sophr. 20, quae vox comme-
moratur etiam ab Eustathio 1721, 1 et Hesychió (cf.
φοήτια in titulo Ácrensi nr. 3); αλήτων pro oAuavow

ab ἄλειαρ Rbintho apud Athen. XI p. 500. f., 7o Alem.
II. | 13

194 De vocalibus.

59 (24) et xo: Epieb. 29, Καρνήδας i. e. Κζαρνεάδης
Cyren. 2.

εε in declinatione tertia ab antiquioribus Doriensibus
non videntur esse contracta, vid. S. 30; in conjugatione
&&, && , εη, €j ubique coalescunt etiam in stirpibus mo-
nosyllabis, vid. $. 38, praeterquam in νέεσθαι Cret. 2559.

80, €04, tov, εω ubi contrahantur vel non contra-
hantur, videbimus S8. 26. Nune monitum volumus, ad-
jectiva in coc exeuntia ut χρύσεος nunquam contractionem

pati, cf. S. 17, 2

ια, εξ in declinatione tertia nunquam coalescunt ;
τρῖς vel ερεῖς pro τρίες et τρίας e contrario nunquam di-
aeresin. admittit.

σα, 06, 00, 00 in declinatione tertia (excepta voce
βοῦς) et in conjugatione verborum in oo semper contre
huntur. Nomina in οος exeuntia in antiquiore Doride
saepe hon contrahuntur, ut πλόος Sophr. 6, νόος Epich.
133, Χχόου Coreyr. 1838, εὐνόως et εὔνοσι Cret. 3048.
3052, ἁπλόως Cret. 2554. 2555, δυωδεκάπλοα Brutt. (sed
διπλοῦν Ther. 2448. VII, 28, adverbium διπλή Core.

1845, διπλε Heracl. I, 61, ἑξαπλα (?) Cret. 2554, 656)
— ἐπιπλόφ Epich. 8. Non minus nomina in occ apud Do-
rienses antiquiores vel antiquae rationis tenaces contri -
ctionem aversabantur , ut Cret. 2554, 135 ᾿4ρκευθόεντα,
|l. 139 «Σπινόενα, 1l. 141 Πρινοέσσας, in antiquis Seli-

nuntis nummis Mionn. Déser. 1 p. 285 2έλινοες i €

Σελινόεις (im aliis Xeievog et Σελινοντιον 1. e. «Φελενοῦς εἰ

Ztwovrrlov) , alia contractionis exempla vide S. 25, 4. d.

Hoc loco etiam antiqua forma ᾿4θαναία pro. ' 402»,

᾿ἀθήνη commemoranda est, quae legitur in antiquo ti-
tulo Laconico nr. 71 Leak., Cret. 2554. 2555. 2506,
᾿4σαναία in fragmento, quod Alemani restituimüs , vid.
S. 4 not. 95 contra contracta forma ᾿4{σάνα est Lysistr.
1300, ᾿«θάνα Herael. etc.

$. 24. De « cum seq. vocal. contracto. — 195
e

S. 24. -
Be α cum sequentibus vocalibus contracto.

1) Dorienses vocales αὲ in 5, non in ἃ contraxisse,
grammatici saepissime testantur 1), exemplis e conjuga-
tione contracta petitis. Nunc in melioribus fontibus haec
exempla leguntur: in antiquo titulo Laconico Leakii nr.
71 ἐνίκη pro ἐνίκα ex ἐνίκαε, in epigrammate Argivo mr.
55 Ross, νίκη, Epich. 117 ὁρῇ ex ὁράει, 94, 12 005 im-
perativus, {15 σιγῆν (unde correximus σιγᾷῷν 130), ῥογκιῆν
Epich. apud Hesyebium; apud Sophronem fr. 45 ὁρῇς,
4) παδῇ pro πηδᾷ, 60 ἑλωβῆτος Archim. Aren. p. 322
ὑρῆται» Alem. 9 (12) ποτῆται; Acharn. 766 ἐρώτη, 700
nüvyv, 744 σιγῆς 2), 800 πειρῆσθε; Lysistr. 1080 ὁρῇῆν;
171 πλαδδωῆν, 990 πλαδδίη, 1921 πάδη imperativus pro
πήδα. — Exempla a stirpibus monosyllabis ducta nune
omittimus, vid. S. 42 de 46, £0, fà.

Adversatur ἐπερωτᾷ in titulo Anaphaeo Rossii nr. 1
l. 24, quod non recte lectum est aut recentiori aetati
debetur. Contra ἐπελάσθω in tabb. Heracl. I, 79, quae
est tertia pluralis imperativi, quum ex ἐπελαέσθω contra
Doricam consuetudinem natum videatur, accuratius quae-

|

1) Et. M. 410, 49 — 413, 13, Gud. 231, 24 — 233, 22, Ann.
Oxx. I, 181, 26, Herod. in H. Ad. 190, b et 207, a, Choerob.
Bekk. 1282, Ann. Oxx. IV, 172, 3, qui fere Attica jc, πεινῇς,
ὀψῆς e Dorica contractione explicant, ut Homericum τῇ e ταε Do-
rice ortum dicitur Et. M. 756, 23, Gud. 628, 5. . Doridi propria
afferuntur in Et. M. 201, 62 forc et γελῇς, 751, 7 βοῇς, ὁρῆς, ει-
κῆς; Ann. Oxx. I, 191, 32 ἐφοίτη, ἐσύλη et e Stesichoro ποταύδη
pro προςηύδα. | Adde de ὄρη et Sophroneo πίµπλη (fr. 49) Herod.
in Et. M. 478, 13, Gud. 288, 21; de ὁρῆτε, quod Zenodotus Ho-
mero vindicavit, Scholl. Il. «, 66. 198; de óoz» Macrob. II p. 325
ed. Bip. Hinc « Dorice in 4 mutari dicitur Et. G. 156, 28 —
193, 16 etc.

2) Recte Bergkius in Mus. Rhen. Nov. I p. 89 scribi jussit o?
χρῆσθα; σιγᾷς; nisi quod e scholiorum lectione σιγᾶς vulgarem for-
mam restituit, quum omnium librorum lectio σιγῆς potius Doricum
σιγῆς monstret.

15*

-

196 - De vocalibus.

renti analogiam tuetur. Nam activa forma τυπτόντων et
reliquis tertiis personis pluralibus docentibus, etiam in
passivo olim o erat (τυπτονσθων), quod » ejecto in e mu-
tatum est, vid. dissert. nostr. de conjug. in µε p. 9.
Itaque ἐπελάσθω potius ex ἐπελαόσθω contractum est e
reliquarum personarum tertiarum analogiam gervat. —
Ceterum nonnulla verba in ow apud Dorienses * assu
munt, ut τιμεῖν pro τιμᾶν vid. S. 38, 4.

Eadem contractionis ratio spectatur in erasi, vid. $.
27, non item in reliquis. Nam ἅλιος Doricum est ex
ἀέλιος, αργᾶς 8) ex άργάεις pro ἀργήδες» unde apud Pin
darum Ol. XIII, 66 ἀργᾶντα, nec minus Ol. II, 93 go-
νᾶντα, IX, 77 ἀλκἄντα.

2) Aeque o; in ») coalescunt in eonjunetivo, ut nq
ὁρῇ pro ὅταν ὁρᾷ Epicb. 10; ἐπιβῇ Heracl. I, 80 ex ἔπι-
Bén ab ἐπιβάω. Aliter in. conjunctivo conjugationis in
po vid. S. 39, 2. |

3) Doridem co et «» in longum & conjungere)
omnis generis exempla docent. Primum ea contractioni
ratio valet in declinationis primae genitivo plurali. e
maseulinorum genitivo singulari. Nam Doricas formes
᾿άτρείδα et τιμᾶν ex ᾿4τρείδαο et τιµάων», quas. antiquissi- |
mas formas Boeotica potissimum dialectus servavit, natas
esse, certissimum est, vid. δ. 28.

Deinde in conjugatione contracta grammatici 5) te-
stantur de participiis γελᾶν, ἐλᾶν, σιγᾶν pro γελών ejt

N

3) Ann. Bekk. 442, 32. wu; καὶ μάλιστα ᾽4ργεῖοι τὸν ὄφνν ἄρ-
γαν dxdiove, Ίέμαρχος dà 6 “Ῥόδιος o) κατὰ γλῶτταν οὕεω καλεῖσθαί
φησιν, ἀλλὰ γένος εἶνα, ὄφεως τοὺς ἄργας (Hesych. ἀργᾶς, ὄφις). Ti
marchus recte, quum apud Hippocratem ὄφις ἀργῆς commemoretur.
Ceterum vix dubium est, quin rectius ἀργᾶς scribatur (cf. Meinek.
ad Comm. Gr. III p. 388) et ex ἀργάεις contractum putetur; ad de
clinationem primam, si quid grammaticis in ea re dandum est,
facile vox delabi poterat, vid. 8. 28. lota subscriptum recte in
ἀργᾶς et similibus omittitur, quia antiquissima forma est ἀργάενς.

4) Choerob. in Theod. 16, 2 — 30, 33 — 92, 13 (Bekk. 1i8l).

ϐ) J. Gr. 243, a, Gr. C. 305, Meerm. 657.

$. 24. De α cum seq. vocal. contracto. 197
d

λάων ete., et de γελᾶντι, βοᾶντε (Heraclid. ap. Eustath.
1537, 14) e γελάοντε, βοάυντι pro vulgaribus γελώσε, βο-
óv. Exempla nunc in titulis casu nulla leguntur, apud
scriptores pauca : Epich. 82 ὁπτάντες, Sophr. 41 ἐπεγγυ-
άµενοι pro ἐπεγγυώμενοι, Acharn. 717 διαπεινᾶμες pro ὅεα-
πεινώμεν» in proverbio Dorico apud Poll: 1X, 74 τὰν ἀρε-
τὰν καὶ τὰν σοφίαν νικᾶντι χελώναι; dn dieto Leonidae
Plutarch. Apophth. Lac. p. 225 70» γὰρ ἤκαμες τοὺς βαρ-
βαρους ἤ αὐτοὶ τεθνάναι μέλλομες corrigendum est δι γὰρ
7 νικᾶμες (In nova editione Parisina ita Latine redduntur:
aut vincendi barbari). Apud Theocritum ejusmodi
formae nunc duae solaé receptae sunt: ἁμάντεσι (VI,
4l) X, 16 et πεινᾶνει participium XV, 148: sed e bonis
libris praeterea restituenda sunt γελᾶσα 1l, 86, γελᾶντι 3
plur. I, 90, παρελᾶντα V, 89. VIII, 73, £gavve VII, 97,
vid. Zeitschr. f. A. W. 1840 nr. 110. e

Neque tamen raro vulgaris contractionis ratio in fon-
tibus Doricis reperitur: in titalis Rhod. 2527 νικώντα,
Chalced. αἰσιμνῶντες, Aetol. 2350. 3046 ὁρμωμένους, Rhod.
25029, b ζώνταςρν ζῶντε, Coreyr. 1845, 119 λῶντι. Quae
quum recentiori aetati tribui possint, similia leguntur
apud antiquiorés auctores: Epich. 19 ἱστιῶν, λώντε parti
cipium et tertia pluralis, 65 ἐστιῶν, 96 ζώντα, 137 λῴη
optativus; Sophr. 62 τατωµένα pro τητωµένη, ef. Hesych.
τατωµέναν στεροµένη» Lysistr. 1005 ἑώντε, 1293 ἐνίκων,
1162 λώμες; Thueyd. V, 77 ἐκβώντας. Hine valde fit
dubium, an Dorienses non ubique peculiarem suam con-
tractionis rationem tenuerint, sed etiam vulgarem subinde
probaverint. | Et primum quidem stirpes monosyllabae
fanta constantia ω praebent, ut ipsi. Dorienses in his
Doricum & aversati esse videantur. Deinde nullum adest
vestigium , etiam in prima persona praesentis ao in à
coaluisse, ut τιμᾶ pro τιμῶ e τιµάω. Nam quod Hero-
dianus περὶ σολοικισμοῦ in Boissonadii Anecdotis III p.
290 Simonidem lyricum in verbis ὡς δὴ ἐγω γελᾷ (fr.
129 Sehn.) tertiam personam pro prima posuisse tradit,
inde non audemus Doricum γελᾶ efficere, quum Simoni-

198 De vocalibus.

des tam recondito Dorismo praeterea non usus sit. Po-
etremo etiam Sophroneum τατωµένα accedente Hesychii
glossa satis certum videtur, et ταταµένα fortasse ob ct
cophoniam spretum, est. Nec reliqua corrigere audemus,
quanquam in bis corruptelae suspicio gravior est.

4) Aoboristi medii secunda persona apud Syracusanos
testibus gramumaticis ϐ) in α exibat, ut ἐγράψα pro ἐγράψω
et antiquiore ἐγράψαο, ut eadem contrabendi ratio appa-

reat. Inde recte in loco Theocriti, ad quem id adnot

tur, IV, 38 bonis libris addicentibus ἐπάξα scriptum est,
cui V, ϐ ἐκτάσα, quanquam e pejoribus libris, pro vul
gata lectione ἐκτάσω addendum ' videtur. Postremo pro
ἔρασσαι "Theocr. L, 78 ἐράσσα corrigendum videri, in
Emendationibus nostris Theocriteis docuimus.
| :Persimile est ἐπρία pro ἐπρίω (ex ἐπρίασο, énglao),
quod Doricum esse testatur grammaticus in Ann. Ox
IH, 241, 11 (Herodianus, ut videtur), cf. not. 6. Inde

Epicharma fr. 99 πρία pro imperativo πρίω, qui aeque €.

πρίασο, zglao ortus est, reddendum duximus.

Nec minus eadem contractionis ratio spectatur in
verborum in p conjunctivo: Heracl. 1, 68 αἱ ὃς xa wj
φᾶντιε, ÜCret. 2556, 68 ag' ἆς κα ἁμέρας ἐπιστᾶντι
Cret. 3053 ὁπᾷ (i. e. ὅπως) àv ἐσᾶντι, Theoer. XV, 27
βᾶμες, Sophr. A2 θάµεθα i. e..spectemus a θᾷσθω
vid. S. 42, quae sunt pro vulgaribus qos, mucro,
βώμεν e φάωντι, βάωμὲςο Φαώμεθα contractione nata.

9) Deinde hane contractionem patiantur nomina an-
tiquitus in «o» exeuntia: Iloróav, Ποτειδάν, Ilootar,
vid. 8. 31, pro Ποσειδάων», llocsódv et inde IIoravia
Aetoliae oppidum Thuc. III, 96 et Steph. Byz. stqu

6), Scholl. Theocr. IV, 28. τὸ Φδεύεερον πρόκωπον τοῦ πρώτο
nícov ἀαρίστον οἱ Συρακούσιον διὰ τοῦ à προφέρονται" ἐνοήσω, ἐνοησα
— ὀγράψφω, ἐγράφα' οὕτω καὶ τὸ ἐπάξα ἀντὶ τοῦ ἐπάξω. — Et. M.
579, 19. Μενέλας — ἀπὸ τοῦ Μενέλαος, ἀμφίβολον εἴτε συγκοπῇ Μι-
νέλας καὶ «4ορύλας, tits κρᾶσει τοῦ ὃ καὶ a sq & μακρόν, ὣς ἑἐλέξαο
ἑλέξα ἐπρίαο ἑπρία. ἐπαιδεύσαο ἐπαιδεύσα, quae omnia Dorica ess
patet.

$. 24. De « cum seq. vocal. contracto. | 199

Ποσειδανία, ut Posidonia Magnae Graeciae in nummis
sribitur, vid. Mioun. Déscr. I p. 163 et Suppl. I p.
306 seqq.; ᾽4λκμάν 7) ex ᾽4λκμαίων, 'dixuüom, berois
nomen Pind. P. VIII, 48. 59 et inde άλκμανίδαι P. VH,
?, et vulgo Spartani poétae nomen, qui.se ipse '4Axuao»
appellat fr. 20, ab aliis etiam ᾽4λκμαίων vocatur, vid.
Welck. p. 2: ᾿4μυθάν Pind. P. 1V, 29 pro '4uvódo» ;
Παιάν Pind. P. IV, 270 et παιάν pro noo», Ion. newjov
(e παιάων), quae forma a Doribus etiam ad alios mana-
vit; :ξυνᾶν Pind. N. V, 27 pro ξυνάων Yon. £vr5gov, nee
minus xocáve P. III, 28, alia ejusdem vocis forma pro
κοινὼν (e κοινάων) et inde verbum κοινανέω Thucyd. V,
79; Doricum est etiam ᾿/ἄνες pro '7aovec, qua forma uti-
* Aeschylus i in canticis Pers. 911. 972.

6) De compositis cum λαός eandem contractionem
apud Dorienses passis testantur grammatici ϐ) ᾖήενέλας,
Ππερέλας pro ἸΜενέλαοςφ, Πτερέλαος afferentes, et leguntur
talia : Περίλας in antiquissimo titulo Theraeo nr. 1, 29:-
νέλας im antiquo Argivo C. I. nr. 2, ἀριστόλας Ambr.
1799. Lac. 1497, ᾽4ρκεσίλας Astyp. 2483 et apud Pin-
darum , Λικόλας, Spartani nomen Herod. VII, 137, quum
apud Thucydidem Il, 67 sit Νικόλαος, Πλειστόλας Spar-
tani nomen "Thucyd. V, 19. 24 et alia baud pauca, cf.
$. 28. Soluta forma ᾿4γελαου legitar €orcyr. 1847, 40-
χελᾶου 1846.

7) Huc traxeris etiam γαμέτρας Heracl. l, 139, γα-
µετρία apud Pythagoreos nt Stob. Flor. I, 63, Archyt.
p. 23 Hart., γάµοροι, qui erant apud Syraeusanos ; Herod.
VIL, 105 (eadem voce Aeschylas utitar Suppl. 608), La-
conicum γαβεργός apud Hesychtum, vid. S. 5, 4, et si-

7) Eustath. 138, 8. Παιήων — Παιάων, uto — Màspaos dà.
κμᾶν zaga IlwóXop, οὕτω Παιάων IIo.

8) Choerob. Bekk. 1181. sara xgücw 4ωρικὴν τοῦ X0 εἰς ἅ μακρὸν
γίνεται ὁ λᾶς ὥςπερ Μενέλαος Mtvilac, Πτερέλαος. Πτερέλας (Gaisf.
16, 2 — 30, 33 — 92, 13). — Apoll. de adv. 685, 22 ex Heraclide:
συνοιλοιφῆς γενομένης τοῦ ἃ καὶ Ὁ εἷς d μακρόν, ὡς τὸ Μενέλαος Ἰε-
νέλας, 4ορύλασς 4ορύλας, Ετερέλαος ΣΠερέλας, cf. not. 6.

200 De vocalibus.

milia pro γεωµέερηςς γεώμοροι» γεωργός, quum et Ionico-
Atticum γέω et Doricnm yà ex antiquo 3«o, yes nata
esse videantur. Licet tamen in illis Doricum γὰ peo 7n
accipere, quum Attiea quoque et lonica lingua in alis
utraque compositionis ratione utatur , ut γεώλοφος et γή-
λοφος. "Tum γαμέτρης esset pro γηµέτρας, forma insolit»,
seed' analogiam servante.

Similia sunt {ασθένης et «{αφάνης Ácarn. 1794, «4α-
βώτας, «{αδίκα, .{ακράτης et alia Doriensium nomina (vid.
Papii Lex. Nn.Pp.) e «4αοσθένης pro lonieo 'et Attico
«εωσθένης etc., nec credimus «{ευτυχίδας, quae est lonica
nominis Laconici, quod vulgo «4ξωτυχίδης, forma, recte
apud Timocreontem fr. 1 scribi; ceterum ne Attici qui-
dem Doriea ratione abstinebant, ut «{άμαχος, «««αχάρης.
Deinde buc pertinet λαοργός, ἀνόσιος «Σικελοί Hesych.
pro λεωργός e λαοοργος (ef. «{υκόοργος): vix enim recte
" Aeovgyóc Doricum dicitur a Photio (cf. 8. 25, 4. d), quod
male scriptnm putaverim pro "λαουργός, -quae. forma non
minus apud Dorienses oriri poterat.

8) Eodem contractionis genere πάραρος 'Theoer.
XV, 8 natum est e παράοροςο quod. Ionice est παρήορος,
cf. Valck. ad Adon. p. 242; deinde Doricum haberi
oportet πόταρος, γνῶριμος Hesych. , quod Ionice sona-
ret προςήορος» nec minus apud eundem αὐλαρός, αὐλω-
góc ex αὐλαορός vel αὐλαωρός (ef. πυλαωρός) Dorice or-
tum esse patet. Adversari videtur τέτρωρος Heracl. l,
492. 111, si compares τετράορος. Vox tamen obscurioris
significationis a Mazocchio nihil cum τετράορος commune
habere et potius ad ὄρος referenda esse putatur.

Postremo commemoranda est Dorica particula & e,
quae legitur Heracl I, $2, Lysistr. 173, Epich. 19
Pind. Ol. XI, 53, Theocr. XIV, 70, cf. Hesych. ἆς,
ἕως, μεχρὶς οὗ. Est enim ex ἅως contracta, ut docet
Hesychii glossa τάως, τέως Κρῆτε. Cretenses soluta-
rum formarum amantes non minus ἅως dixisse videntur.
Ionico- Átticum ἕως iu recentiorem Doridem irrepsit et

$9. 25. De &&, 06, 00 COntractis. 201

| hime "Ther. 2448. III, 29. IV, 34, Megalop. 1634,
Phoc. 73 R.

9) Vulgaris contractionis ratio conspieitur in τρα-
pc, πομῳδός Corcyr. 1845, Astypal. 2483, quae ab
müquioribus Doriensibus haud dubie τραγαοιδὀς et xoua-
ole pronuntiabantur, et iu crasi vid. S. 27. — Vides igi-
tu, Dorienses, recentiores potissimum , in vocalibus bis
cntrahendis non ubique proprietatis studiosos fuisse.
Sálieet & eontractione ex «o vel αω natum sonum wocali
» similem habuisse videtur, unde fieri poterat, .ut non-
Mla ipsum ω praeferrent.

g. 25.

Ἡδο cr, or, oo contractis.

1) Heraclides tradit !) Dorienses εε in η conjungere.

Aceuratius tamen quaerentibus apparet, severiorem solum

Doridem ita a vulgari ratione discedere, cujus in fonti-
hu fide dignioribus ejus generis reperiuntur haee:

a) Primum in conjugatione contracta, unde φιλήτω,
vj, αἱρῆσθαι pro Doricis afferuntur ?) , ad severiorem
Doridem pertinent: ἐπαμώχη Heracl. B. 14 a mopoyéo,
Lysistr. 1314 ἀγῆται" pro ἠγεῖται, 1318 πύόη imperativus
(male ὕμνει 1321). Eodem pertinere videtur Hesych.
χάκκη, πάθευδε «{άκωνὲς a xaraxéo, neque alienus est
iMfinitivus κοπραγωγῆν Lysistr. 1174, quanquam Lacones
eliam infinitivos non contractos in yv terminant, vid. S.
4), 5. Saepius infinitivi in 7» apud Theocritum legun-
lur (ubique tamen varia lectio cum terminatione εν ad-
εκ) et apud Pseudo- Pythagoreos. — — Non recte Boeck-
hius in. Cret. 2556, 68 pro τέλεται scripsit τελεῖται, quod

—

|) Heraclid. ap. Eustath. 1892, 40. παρὰ δὲ 4{ωριεῦσαιν τὰ τοιαῦτα
δύο £8 dig ην (leg. g) συναιρεῖτα. τὸ γὰρ ὕπλει, ἔρρειν ἔπλην καὶ
lim παρ᾽ αὐτοῖς.

2) Heraclid. ap. Eustath. 1411, 23. οὕτω 4ωριεῖς μεταποιοῦσι τὰς
τοαύτας παραληγούσας, τὸ φιλείω, votiro φιλήτω, νοήτω λέγοντες. —
Ànn. Oxx. I, 143, 22. ἀπαρέμφατον. 4ωριστὲ πλῆσθαι, ἐνεστῶτος ὡς
ἠρῆσθα., Apparet corrigendum esse αἱρῆσθαι,

Pd

202 | De vocalibus.

certe reÀntos esse debet, nisi forte Cretes verbo nom con-
tracto τέλεσθαι (ut πέλεσθαι) usi sunt. Pro ὠτεῤῥοφἒς
apud Hhintbenem Athen. XI p. 500. f. corrigas ἀπερρό-
φης. Ceterum in seeunda et tertia persoma singularis
praese&tis zo servatur, ut παρωχεῖ Heracl. I, 120. Αο
. eedente enim iota vocalis y, quam cóntrshendo fieri opor
tebat, in e transiit, id quod. etiam in conjenctive sub
inde factum est.

b) In futuro Dorice contraeto : Tabb. Herael. I, 90.
103 ete. ἐδσῆται pro ἐσδοῖεαι ex ἐσσέετας, 1, 93 οἐκοδομη-
σῆται, 1, 83 ἐγδικαξῆται, I, 141. 113. 120 «αρπευσῆται,
L, 120. 121 ἐργαξῆται. Hic quoque φυτευσεῖ, ἐμβαλέι et
similia vulgarem rationem non relinquunt.

e) Eodem pertinent 7zov et ἦλκον, quae Dorica esse
trádimtur pro ἐἶχον et εἶλκον 3), quippe quae ex ἔεχον et
ἔελκὸν contrahendo facta sint. — Similia im fontibus sert-
mors Doridis nune casa nul reperiuntur, meque tamen
magis ο quae contrá sint.

dy Postremo hue referenda sunt ᾿Εράκλητος Heracl.
B. 5.9 etc. ; in nummis. Heracleetisibus apud Mionpn.
Suppl. I p. 298 et Tarentinis Déscr. I p. 142, Κλήτα,
Gretiáé momen apud Laeones; quod pro Κλεινή esse vi
detir, Pausan. III, 18, 4 et Alem. 43 W., «4«αμοκλήτα,
Εὐρύπλήτα Cyren. 2, Ἀληθθένης pro Κλεισθένης Cret. 2558.
Nam ut hoc e Κλεεσθώης (vid. 8. 26, 4) factum est, it»
illa ex antiquisstma forma xiectóc, κλελετός prodierunt 4
verbo κλέω, κλέλω.

2) 'Mitiórem Doridem- πο in re a vulgari hngua

mon differre, meliores fomtes satis saperque docent. Ex
emplorum quantum satis est eundem ordinem sequati af-
feremus :

— — M — —— —

3) Et. M 419, 40 ex Apollonio: οἱ yag «{ωριες πολλάκες τὴν t
digDeyyev εἰς ἤ toimovow, oiov ἦχον, ἦλκον ἀλλ oi 4ωρνεεῖς ttt
τρέπουσιν, ἡνίκα τὸ s iv τῇ μετοχῇ, ἀποβάλλετα,. ἔχων γὰρ καὲ ἵλκων
ἡ µετοχή. ὅτε δὲ pq οὕτως ἔχει, οὐ τρέπεται' τὸ γὰρ εἰκόνιζον καὶ
εἶργον οὐ ygdgeras διὰ τοῦ η: εἰκονίζων γὰρ ναὺ doyov ἡ µιτοχ/.

$. 25. De εε, os, oo contractis. 203

a) E verbis contractis: Amph. 1688 ἐφακείσθων»,
ἐφαχεῖαθαι, Corcyr. 1845 αἱρεῖσθαι (recte Boeckhius non
toleravit ποιήτω l|. 94), Rhod. 2525, b ποιείσθων, ' nowl- .
σθωσαν, εὐχαριστεῖν, κινεῖν, 2005 ἀμφεσβάτει, Astypal,
2483. 2484 ἐπεστάτει, διετέλεε, Ther. 2448 πωλείτω, αἱρεί-
τω, προνοεῖσθαε» ποιεῖσθαο, ἐπιχεσθαε, Agrig. τιμεῖν, εὐ-
ἐργετεῖν etc. Deinde Epich. 135 δωρεῖται, 19 καλεῖν, 9T
ῥοκεῖν ete. , Sophr. 35 εἰλισκοπεῖται, A1 θωκεῖτε, apüd Ar-
chimedem ubique, Acbarn. 743 φώνει.

b) Futura: Alaes. ἐργαξεῖαι, Epich. 98 ἐσσετας,
106 πνιξεῖσθε, Dinoloch. ap. Phot. p. 639, 15 gaucizes.
Sophr. 23 ἐσσεῖσθαι, 88 wvaórtras; Archim. de Helic. p.
210 ἐσσεῖται, de Conoid. p. 276 δυνασεῖται etc. ;. Acharn.
707 δοξεῖτε, 708 ikere, ut nune Dindorfius e Ravennate
pro i&ere rescripsit, 709 πειρασεῖσθε, 712 γρνλλιξεῖτε, 717
ἠσεῖτε, 'Praeterea vulgo ejusmodi formae Doricae vocans
tur, vid. S. 35 not. 3.

ο, d) Saepius εἶχεν est in titulis Delphicis 0 ἀφείλετο
Coreyr. 1838, b, ἀνειλόμαν Acbharn, 776, “Ἠράκλετορ
Acarn. 1793, a ete.

3) Eadem ratione severior Doris oo et os in 9 608»
jungit, quae in mitiore Doride sicut vnlgo in ov coale-
seunt. llla contractionis ratio in his spectatur:

a) Genitivi secundae declinationis terminatio ω 4
grammaticis Dorica vocatur *) et reperitur in his severio-
ris Doridis fontibus: 'Tabb. Heracl., Brutt. , Cret. 2554
— 2598. 3047. 3090 — 3054 et in recentibus. Creticis
2903. 2566. 2567. 2598, Cyren. 1—3. 4—9. 11—13 (in
titulis nr. 6. 7 vulgaris genitivi forma subinde imtermixta
est, fortasse solo deseribentium errore). Deinde ejusdem
formae exempla plurima sunt apud Alemanem et in Ly-
sistrata, lloridà ποντέω in , Eupolidis Helotibus apud He-
rod. π. u. 4. 10, 94, ἑπτὰ µαθαλίδας ἐπίχε ἡμῖν (leg.
ἐμῖν) τά yivkvidzo in Blaesi Itali Saturno apud Athen.

4) Apollon. de pron. 98. C Doricos vocat genitivos εήνω, τοντω,
αὐτῶ, cí. Greg. €. 191, Scholl. Theocr, VII, 149.

204 De vocalibus.

XI, 487. C. Postremo recte hane severioris Doridis pro-
prietatem exprimunt epistolae, quae feruntur, Árchytae et
Lysidis Tarentinorum, Epimenidis Cretensis, Chilonis
Spartani, fragmenta Philolai et Pseudo - Pythagoreorum.

b) Femininorum in «o genitivos in oc exeuntes
Ohoeroboscus in H. Ad..268, b (vid. L. I 8. 21 not. 10)
bene praeter Aeoles Laconibus 'vindicat, ut. Σαπφῶς a
Σαπφώ pro «Σαπφοῦς» utrumque e Σαπφόος contractum
esse constat. Reperiuntur talia in recentissimis titulis
Laconicis Ξενώς nr. 1365, ᾿ 4φροδῶς 1386, quae tamen
ad:aliam causam revocare licet, ut videbimus infra 8.
30, 8. — Ad declinationem tertiam pertinet praeterea
ἑλάσσως Lysistr. 1260, quod est ex ἐλάσσονες, ἑλάσσοες
matum pro vulgari ἐλάσσους.

e) E conjugatione verborum in oo exempla genuina
haee adsunt: μµισθῶντε Heracl. I, 50 pro μισθοῦσι €
µισθύοντι, ÜovAd ras ÉEpimenid., ὑπνῶν Lysistr. 143 e
ὑπνόειν, σώμαι in Epilyei Coralisco pro σοῦμαι e σύομαι
ef. Hesych. σώμαι, ἕἔρπω] opui et odio», ὁρμᾶτὰι, εἐρ-
χεται, πορεύεταν. Infinitivus ῥυιγών, qui Dorieus dieitur
im Scholl. Arist. Αν. 0935, ne ab Atthide quidem alienus
est vid. Buttm. Gr.. Gr. S. 105 not. 10: praeterea Ho-
mericum cao. pro σάου ad Doricam dialectam refertur
Et. M. 708, 38, Gud. 530, 13.

d) Nec: minus in compositione ea ratio apparet. Eo
pertinent: παμῶχος, 6 κύριος Jroiol Hesych., παμωχεῖ
et ἐπταμώχη Herael. I, 120 et B., 14, παµμωχίων, κξκτη-
µένος Hesych. (vid. S. 19 not. 1); δαδώχωρ, λυχνία He-
— sych. , ubi restituto literarum ordine δαιδώχορ scriben-
dum est, aperte vox Laconica pro δᾳδοῦχος eodem sensu,
quo etiam vulgo λυχνοῦχος utitur, vid. Lobeck. ad Phryn.
p. 605 γερωχέα Lysistr. 980, vid. S. 6, 6 et cf. κεροῦ-
χος. ᾿ Nam haee«e παµόοχος, —R γερύοχος contracta
' esse apparet. Deinde ἀμπελωργικά Heracl. II, 43 ab
ἀμπελοεργός, quod vulgo in ἀμπελουργός contrahitur, πρὠ/-
γυος Heracl. I, 52 etc. et πρωγγυεύω 1, 107 pro προύγ-
yvog e προέγγυος (ande pro πρόκροον Lxsistr. 1252 npoi-

$. 25. De εε, so, oo contractis. 205

κροον rescribendum videtur, nec Laconicum est.goo?0og
v. 106. Addimus hie etiam λωτρόν, δειλινὸν ἄλειμμα
Auxwvtg Hesych. et λωτήριον Heracl, 1, 136, quae
sunt pro λουτρόν, λουτήριον e λοετρόν, λοξτήριον. Postre-
mo in erasi eandem legem valere videbimus 8. 27.

4) Contra mitior Doris in illis omnibus eum Atthide
et lade oo et os in ov conjungit.

a) Primum genitivum declinationis secundae in ov
exeuntem hi tituli exhibent: Laconici recentiores, Mes-
sen, Arg. Hermion. Calaur. Aegin. Megalop. Τερεεί. 2
' Ross. Megar. Delph. (etiam antiquiores 1688. 1690) Phoc.
Locr. Aetol. Ácarn. Thaumac. Coreyr. — Rhod. Astyp.
Anaph. Calymn. "Ther. Mel. Byzant. Cbalced. Messembr.
—. postremo omnes Siculi, ut Agrig. Gel. Syrac. Aer.
Taurom. Alaes., cum lssensibus et marmore Farnesiano,
eujus patria latet. In his omnibus genitivus in o non
legitur nisi per corruptelam idque rarissime. Ita in Cor-
εντ. 1840 1. 12 traditum est ενμενωιαποτωιπορωι ἐσχατω . «ον
unde Boeckhius effinxit (πλέθρα εἴκατι δύο) ἐν Mivo ἀπὸ
τῷ nógo ἐσχατω. Sed haud cunctanter legendum est ἐν
Μινωῖᾳ πυττῷ πόρῳ ἐσχάτῳ, cf..1. 17 πλέθρα $E ποτεᾷ Κω-
μικοῦ et similia in titulo Ácrensi nr. 3, ut l. 12 ἐν Βαλ-
σᾳ mori τῷ ᾿4ρτεμισίῳ (scribitur ποπτωι, quod quid sit,
Goettlingius nescit), l. 19 ποτὶ φρητίοις,' l. 21 ποτὶ τῷ
obw, l. 29 mori τῷ ἀρτεμπίῳ. — Quod in titulo Opuntio
nr. 1752, qui pessima fide a Meletio traditus est, ὁάμω
et ᾿Αροδάμω leguntur, flocci faciendum est.

Non minus vulgaris genitivi forma ubique legitur
apud Siculos Epicharmum , Sophronem, Dinolochum (κα-
πηλικοῦ ζυγοῦ Poll. X,.177) , Archimedem. "Tantum apud
Epicharmum fr. 95 vulgo scribitur περὶ τωγαθώ, ubi vul-
garem genitivi formam non sine librorum ope restitui-
mus; deinde Sophr. 10 apud Apoll. de pron. p. A a
Bekkero editum est καθαιρηµένος θην καὶ τῆνος ὑπὸ τῷ
χθόνῳ, ubi praetulimus, quod in Exeerptis Vossianis p.
949 traditur ὑπὸ τῷ χρὀνῳ, de quo dativi usu vide Matth.
S. 395 Not. Utique corruptum est θωτέρω Epich. A8.

| 206 . De vocalibus.

Deinde eadem genitivi forma est apud T'imocreontem
Rbodium et in Chelidonismo, nec minus Megarensis ea
utitur in Acharnensibus , nisi quod v. 764. 800 in omni-
bus libris τῶ πατρὀς esse videtur et v. 709 ex uno pejore
codice 4 λιμῶ receptum est (in nuperrima editione Oxo-
niensi Dindorfius etiam plura ejus generis male e con-
jectura edidit). . In foedere Argivorum et Spartanorum

. "Thucyd. V, 79, quod mitiorem Doridem referre indica-.

vimus , recte Poppo librorum lectiones ΤΓελοποννάσου (bis)
et ἄλλου servavit. Recte etiam in ficticiis epistolis Cleo-
buli Lindii et Periandri Corinthii vulgaris genitivi forma
scripta est.

b) Genitivi tertiae declinationis in ους leguntur:
KAeotg , άριστοῦς Delph. 1705, a. b, Συρακοῦς 4 Συρακώ
Epich. 166, .4ov; Epich. 82. In.titulis quibusdam ad
mitiorem Doridem pertinentibus , sed valde recentibus
genitivi in ως exeuntes reperiuntur, ut Καλλισιώς, quae
quam rationem habere videantur, infra S. 30, 8 explica
bimus.

e) In conjugatione contracta vulgarem rationem se-
quuntur haec: Herm. 1193 ἀνανεοῦται, Aetol. 3046 a»vc-
νεοῦντο et ἀξίουν, Amph. 1688 ζαμιούντων, Rhod. 2525, b
στεφανούντω, Calymn. 2671 ἀξιοῦντες, Ther. 2448. VI,
36 ἀποκυροῦται, Corcyr. 1845 µισθουµένα et µισθούσθω,
Acharn. 752 δελφακουµένα. | Adversari videtur μαστιγῶν τι
(ut correximus pro μαστιγώντι) Epieh. 19 et ἔδοξε στεφα:
vàv' αἱρέθη Astyp. 2483, quod non debebat Boeckhius
in στεφανώσαι ᾖρέθη mutare, cf. δ. 19, 2. b... At si
. compares στεφανῷ in Ástypal. 2483. 2484, quod Boeck-
hius in vulpare oregovo: mutavit, et in Gelensium de-
ereto, eundem vocalis ω amorem in bis agnosces, qui
conspicitur etiam in Atticis ῥμῷ, óuàv, vid. Buttm.
Gr. Gr. 8. 105 not. 16. ^ Non audemus certe quidquam
mutare.

. d) Composita ov praebent haec: Δαμουχίδας Corcyr.
1890, δαμιουργός Herm. 1103, λιθουργός Phoc. 71 Ross.;
λειτούργέν Ther. 2448. IV, 28. 31, quibuseum conferas

$. 26. De εο et εω contractis. |. 207

ἱυρχός (potius Aaovgyóg, vid. S. 24, 7), quod diserto
Photii testimonio s. v: λεωργός Doricum esse dicitur pro
hac Áttica voee; φρούριον Rbod. 2905. UE
Addimus quaedam, quibus in severiore Doride con-
traetas formas respondentes non invenimus, quia haec
solutionem potius servabat: ῥοῦς Megalop. 1534, νοῦς
Epieh. 117, ἄνους Acharn. 702, εὔνους Megar., Chal.
1907, Delph. 67 R., Calyma. 2671, ᾿4λκίνυν Coreyr.
1838, εἴρπλουν Messembr. , διπλοῦν Ther. VII, 28, 24-
νους et "Onovg, «Σελινούντιοι et ᾿Οπούντιοι cum similibus
multis, vid. S. 6, 4, ρυοῦσα Rhod. 2906 e .4ρυόεσσα etc.
Advereatur τυρώντα Sophr. 32, cujus in locum eo liben-
lius τυρόεντα rescripserim, quod Theocritus I, 58 solu-
tam formam adeo praetulit , ut eynizesi opus sit. De
easi videbimus δ. 27.

8. 96.
πο εο et v» contractis.

1) Insignis in hoc loco varietas conspicitur, quum
vocales «o apud Dorienses aut non contractae reperiantur,
aut in ov, ev, £0, t9, ο, 0 mutatae, deinde εω aut in-
legrae aut in «o vel o mutatae.

Primum εο in 1ο vel v», et έω in «o apud eos solum
mutantür, qui severiore Doridis genere utuntur, Lacones,
Italiotas et Cretenses. Laconica sunt in antiquo titulo
Leakii nr. 71 ἀνίοχίων pro ἠνιοχέων, in Lysistrata v. 198
ἐπαινίω (ut Dindorfius in. editione Oxoniensi recte scri-
psit pro ἐπαινιώ) pro ἐπαινέω, 1305 ὑμνίωμες (item olim
ὑμνεώμες) pro ὑμνέωμεν, 1002 µογίοµες, 1003 λυχνοφορίον.
rte, 1148 ἀδικίομες, quod Dindorfius pro αδικοῦμες e Ra-
vennatis lectione ἀδικιοῦμες recie restituit. — Non minus
in Hippocratis Spartani epistola, quam in Appendice ex-
hibebimus, e bonis libris restitutum est ἀπορίομες. Gram-
maticus quidam 1) testari videtur, Lacones ὑμνίω dixisse,

—

1) Et. G. 322, 41, qui locus misere mutilus in hunc modum

208 De vocalibus.

sed δονέω et xwé» , quod ante terminàátionem veo vecalis
esset, cui de his non credimus; certe nec ratio suffici-

ciens ejus discriminis apparet et adversantur multa de

exemplis supra propositis. Postremo etiam Aleman for-
tasse eadem Laconica proprietate usus est, si quidem
recte fragmentum Doricum ab Apollonio de pron. p. 61. B.
servatum ὧτε χερνῆτις γυνὰ οὐδὲν προµαθιουµένα (cf. S. 49),
illi vindicavimus et προµαθιοµένα correximus in Mus.
Rhen. VI p. 234,. quanquam Alemanica fragmenta nibil
praeterea ejus generis tenent, sed αἰνέοντι fr. 16, δοκέων
fr. 68. — — Verborum contractorum rationem futura con-
tracta sequi consentaneum est, et legitur ὀμιώμεθα Ly-
sistr. 183 pro ὀμούμεθα ex ὀμεόμεθα.

Ín tabulis Heracleensibus haec.sunt: I, 90 ἀδικίων,
I, 18. 45 ἐμετρίωμες pro ἐμετροῦμεν ex ἐμετρέομες B, 18.
22. 28. 33, neque aliter se habent ἐξεπύ]ον II, 19, ποὶ-
όντασσι I, 2, ποῖων I, 127, ποῖωνει T, 85 pro ἐξεποίουν,
71050006 (ποιεόντεσσι), ' noidiy » ποιῶοι (male Mazocchius
ἐξέποιον etc. scripsit vocales non dirimens) ; nam iota,
quod servatur in ποιήσει et ἐποιήσαμες I, 89. II, 29. 42,
in illis propter accedens alterum iota. omissum est, vid.
S. 22, 6. In Archytae "Tarentini .epistola apud Diog.
Laert. III, 22 legitur ἀφορμιώντ, quod a desiderativo

restituendus esse videtur: :vó διὰ τοῦ ἑῶτα᾽ πρῶτον μὲν παρὰ τὸ
wt» (leg. κιεῖν) ἐστί δεύτερον δὲ, ὅτυ κινέω λέγουσιν οἱ «4άκωνες. εἰ
δὲ ἐγράφετο διὰ τῆς 66 διφθόγγου κινείω (leg. κινίω) μελλον λέγειν.
καὶ [γὰρ τὰ ες νῶ] περισπώµενα, vix μὲν [συμφώνῳ παρα]λή[γεταν,
^ διὰ τοῦ] ἰῶτα γράφεται παρὰ ᾽ τοῖς 4άκωσιν, olov [ὑμνῶ ὑ]μνείω (leg.
ὑμνίω). ἠνίκα δὲ φωνηεντι παραλήγεται, διὰ τοῦ s^ olov δονῶ δονέω. εὖ
(leg. εὖ cum Sturzio) οὖν τὸ xwà κινέω λέγουσυν οἱ «4άκωνε. — Priora
illustrat. Choeroboscus in Ann. Oxx. II, 227, 16. κιῶ διὰ τοῦ τ΄
παρὰ γὰρ τὸ κινεν (leg. κιεῖν)' οἱ δὲ «4άκωνες κινέω λέγουσιν xai διὰ
τοῦ ἑῶτα. Apparet enim, Herodianum, unde Choeroboscus sua de-
rivavit, inde demonstrasse , κινῶ scribendum esse, non κεινῶ, quod
Lacones x»íe dicerent, non κηνέω diphthongo ει Laconice mutata.

Etymologus Gudianus addidit. de Laconico xwie , quae prorsus ’

aliena sunt.

$. 26. De :o et «o contractis. 209
' quodam ἀφορμιᾶν derivarunt aliunde nom cognito. Nos
potius. ἀφορμίωντι scribimus, ut ab ὁρμέω ducatur cf. S.
37, 4, etiam sententia suadente, quum sibi opponantur
μένονεί τε καὶ ἀφορμίωντι, manent: et abeunti. De.
inde Tarentinorum secundum Hesychium est κλαυμαρι-
ónévov, κλαίονα, quod pro κλαυμαρούμενον esse, docet
sequens glossa κλαυμαρεῖται, κλαίει, Italiotarum haud du-
bie ejusdem glossa zx«uogíov, κεκτηµένοςν vid. S. 15
ut. 1 et 8$. 25, 3. d. — Deinde huc pertinent futura
contracta Heracl. I, 70 ἀνανγελίοντι pro ἀναγγελοῦσε, L, 84
ἀποκαθαρίοντο pro ἀποκαθαροῦσε, i, 86 ἐπικαταβαλίοντι 1)
pro ἐπεκαταβαλοῦσι. Yn futuris verborum, quorum stirps
nm exit in liquidam, tabulae Heracleenses secundam
contractionis rationem sequuntur, vid. nr. 2. — "Tum
eadem mutatio agnoscitur in ἐγληληθίωντι Herael. I, 104,
quod est pro ἐξειληθέωντι, ἐξειληθῶσιε ab εἰλέω, vid. S. 20,
ϐ, — Singularis est genitivus Τιμοκρατιος I, 118, quum
praeterea in hae terminatione e servetur, vid. infr. nr. A,
— Postremo commemorandi sunt pronominum persona-
lium genitivi ab Apollonio e Rhinthone Terentino allati
io, ἐμίω, ἐμίως et vio, τίως, quibus simile est τίος,
quod idem Doricum dicit; nam apparet eas formas ex
iuo, ἐμέος et τέο, τέος natas esse. Accuratiora vid. S.
32, 2.

Inter Creticos fitalos similia praebent foedus Latio-
rum et Olontiorum nr. 2054, horum, ut videtur, dialecto.
usum, et decreta Istroniorum nr. 3048, Sybritiorum nr.
3049, Latiorum nr. 3058 et fortasse Eleuthernaeorum nr.
3047. Leguntur enim κοσµίοντες 3049. 3058, ὁρμιόμενου

2) In aere exaratum traditur ἐπικαταβάνοντν, barbara forma,
quam pro verbi ἐπικαταβοίκω futuro venditare non erubuerunt, Nos
ea mutatione (.11 pro JV), quae etiam in hoc titulo accuratissime
vel exarato vel expresso liceat, aeque linguae Graecae et dialecti
Italioticae legibus satisfacimus atque sententiae consulimus. Jam
enim in' coi πολιάνοµον ἐπικαταβαλίοντν καὶ ζὰμιωσόντι νΟΧ ἔπικατα-
βάλλω de mulctis dicta est ut. vulgo ἐπιβάλλω, quum ἐπικαταβαίνω
temere pro ἐπεξέρχομαι dictum esse credatur.

II. 14

210 De vocalibus.

3048. 3049. 3058 ab ὁρμέω pro ὁρμάω, vid. δ. 38, 4, minus
eerte πολεμίον(ταρ) 2554, 24; deinde futura ἐμμενίω, βοα-
θήσίων προλειψίω 92504, 197 seqq. , πραξίοµεν, Ἰαριξιό-
µεθα,. φυλάξίοµμεν 3048, hoc etiam 3058. — Deinde non
alienmn esse videtur —* 9058 pto ἔωμεν» meque ἁμίων
3047 e Sherardi lectione, quàm Boeckhius Chishullianum
ἁμέων receperit. Nec mirum est pro conditione istorum
titulorum , quod in iis haud pauca contraria reperiuntur,
bon solum quae Áttica contractione ttantur, sed etiam
quae e retineant, tt nr. 2554, 71. Τὸ πωλέοντα et ὠνεύ-
µενον, 1. 202. 208. εὐορκέοντι et ἐφορπκέοντε, nt. 3048 ἔωμο,
nr. 3047 ἐπαινέομὲν Eodem traxeris genitivum τίριος
θέρους * Κρῆτεό Hesyeh.

Accedunt glossae quaedam Hesychii, quae ad quem
populum Doricum pertineant, non certo constat: o7:
ovcs (leg. uoylovrt) , μογοῦσι «4ωριεῖς — πονιῶ μεν (leg.
πονἰωμέν), πονῶμεν — γηλιώμενου (leg. ——
κατἐχύμὲνοι. Hoc est pro vulgari εἰλούμενοε, vid. S. 5,8
et 8. 20, 6, et Italicum esse videtur, si compares si
millimut µετρεώμένος in tabulis Heracleensibus.

His Ctemjparatis ptimum apparet, quam non recte
Koenius ad Gregor. p. 226, qui et alios multos seduxit.
et Valckenaritim ad Adon. P. 264 atque Lobeckium ad
Buttm. Gr. Gr. II p. 391, apud Dorienses verba in ev
valgo éxetniia dieat in «a» terminari üt ἐμετριώμες pro
ἐμετροῦμεν ete. , cujus légis in gratiam Laconica nonnulli.
in Lysistráta conjecturis tentata sunt, ut uoyidiuec, ivjyo-
φορυῶντες ét alid scriberentur. — Ad tekminatiutiem (σω,
quáe sane in recéntiore potissimum Graecitate subinde.
pro e» esse videtur (vid. Lobeck. l. 1l), recte referes
λειοστρακιώσαι Sophr. 92, ut scripsimus. pro λειοτριχιώσαι,
ἃ λειόστρακος ut ἐρυθριῶ ab ἐρυθρός; sed ἵπ exemplis €
severiore Doride supra propositis rem longe aliter esse pr*
mum inde perspicies, quod nunquam μετριῆν vel similia
reperiuntur, deinde quod saepissime in titulis et libris e
legitur, ubi illa ratio «» postularet, tum quia eaedem m
tationes in futuris et pronominibus spectantur, postre

$. 26. De εο et :o contraotis. 211

quis ipsa illa μετριώµένος, ἐμετρίωμες, quibus Keenius
maxime innixus est, αἱ reete a µετριάω duetrentur, potius
Doriee μετριάµενος et ἐμετρεᾶμεφ sonarent. — Ceterum eo-
dem errore inductus esse videtmr ille grammaticus, cni
Hesyehiana glosea /ηλιᾶσθας, κατέχεσθαι debetur, quam
e participio γηλιώμενος male fictam putamus. — Aliquanto
rectius Boeckhlius C. I. p. 403 ε ante sequentem vocalem
in « mutari tradit, quam explicationetn admittunt Cretica,
qubusde agit V. C., exempla omnia. Neque tamen ille
animum 6ο &Eatis advertit, quod in verbis ε non mutatur
in , tiis ante o et 50, adeo in nr. 2564 ipse mon recte
finxit infinitivum βοαθησίειν. — Porto quid judicabunus de
μπριώµενορ et veliquis, ubi τω est pro eco? — Veram ra-
lionem monstrat lonico- Áttüicum eo pro ao ut λεώς pro
lag, ᾿4ερείδεω pro ᾿4ερείδαο. Quod uti saepissime ita
unam syllabas efficit, etiam ad accentus rationem, ut
diplthongi instar habendum sit, ita κω, quum est pre £o,
diphthonpus est aut diphthongi simile et contractione qua-
dam natum. Jam vero apparet, (ω pro εω et «0 pro eo
in verbis contractis , futuris et pronominibus non posse
aliam originem habere, sed etiam haee eontrahendo orta
esse et quasi diphthengos (compares, quaeso, diphthon-
gos io et iu in antiquiore lingua Theotisca). Quibus in-
tellectis aliorum, quae mira videri possint, ratie et causa
patelit. Prim&üm eur pro :o profmiseue 16 et 0 seripta
sint, seilieet in. diphthongo non multum interest, utrum
alterá voenli& producstut an corripiatur; uti saepissime -
in vulgari lingua seriptio, fluctuat inter z et &, ὦ et vi,
ᾳ et «i, Deinde cur Heracleenses certiorem eam legem
sequati sint; ut eo ih o mutetent, quum syllaba vocali
elauditur ut ἐμετρίώμερ, μετριώµενος, quibuscum conspirat
Hesyehianum Σηλιώμενος, praeterea in ιο ut ἐξεπόίον,
ἀνανγελίθντε; haud dubie illic produetio magis hpparebat,
quum ante eonsonam in éadem syllaba sequentem setunda
diphthongi pers eorriperetur. Eam tamen légem nec Ta-
rentina exempla servaut, ^ut κλαυµαριόμένος, ἐμίο, "dui,
ἐμίως, nee Laeonica vel Cretica, quáe ubique ;o praebent

2000 €M*

214 De vocalibus.

Astypalaeenses ea usi esse certius cognoscuntur, in ge.
nitivis nominum tertiae deelimationis in ης et ος exeun.
tium praeter illos Rhodii, Coi, Cyrenaei et raro Theraei,
Anapbaei, Siculi, in pronominum genitivis maxime Si-
euli; in compositis eum Θεόρ, νέος, κλέορ ea contractio
recentiore demum tempore apud varios populos Doricos
in usum vénisse videtur. Itaque haec ratio maxume est
eorum Doriensium , qui in insulis ad Asiae oram sitis
habitabant Ionibus, qui eadem usi sunt, vicini; nec mi-
nus Theraei, Anaphaei, Syracusani ladis contagio pate-
bant, aut Cyrenaei, quo multi lones commigraverant;
in ipsa Graecia vix recentissima Doris aliqua ejus vesti

gia habet. Ceterum qui maxime εο in ev conjungunt, o. —

faciunt ex εω, ut προαιρώνται Calymn. 2671, éràv Rhod.
2005. Jam videamus singula:

a) In conjugatione contracta ab Heraclide apud Ευ.
stath. 1557, 42 Dorica afferuntur φρονεῦνει et νοεῦντι, ne-
que famen nunc in melioribus fontibus ullum ejus ge-
neris exemplum reperitur praeter προωνεύµενος Astyp.
2483. 2484 (in recentiore 2485, III est προαἰρούμενος).
Futura contracta eandem legem sequuntur in Calymn.
2671 κρινεῦνει, διαλυσεῦντι, ὑπαρξεῦνε. — Frequentantur
ejus generis formae apud Theocritum (ut φιλεῦνει V, 80,
ἐδοκεῦμες XII, 1, οἰκεῦντος VII, 116, αἰτεύμενος XIV, 63,
βομβεῦσα HI, 13, βασεῦμαι II, 8, xewebuas III, 53 ete.)
et in aliis fontibus minus limpidis. Ceterum in Calymn.
2671 εὐεργετοῦσι dat. plur. legitur, quum analogia εὔερ-
γετεῦσι postulare videatur.

b) Nomina tertiae declinationis in og et zc exeuntia
genitivum in eve €, quod est ex εος contractum, in his
exemplis exbibent: Astypal. 2483 Λοιραγένευς et ᾽4ρι-
στοκλεῦς, 2Á8S. IIl Σὐκλεῦς, 2A88 Καιρογένευς, 32489 A-
ποκράτευς» Rhod. 2905. D. 13 ὄρευς, 2529, à «4ὐεοκράτευς,

4) J. Gr. 242, b. Gr. C. 298, Vatic. 692. τὰς εἰς ους Σηγούσας

γενικὰς, τὰς ἀπὸ τῶν εἰς ης εὐθειῶν γενοµένας, εἷς ευς ερέπουσε: οὖον
4ιογένης, 4άιογένους, «4ιογένευς.

$. 26. De εο et. εω contractis. 215

2990 4ιοκλεῦς, 2937 Φιλοκβάτευς, neque minns Βὐκρά-
τες, Rhodii nomen Cret. 2047, adeo per heteroclisin
Σαμιάδευς 2594 et Baoaiueidsve 25465 1n Cois titulis 2517
Νικομήδενς et 25139 Ἀασιλείδευς»: Cyren. 2. GgacvyAcUc,
0 Χαρικλεῦς, 7 Evugavevg et ᾿4ντισθένευς (Ισονράτους eor-
ruptum videtur), 8 Εὐφάνευς. Deinde aliis formis inter-
mirta legnntur: Ther. 2448. III, 15. 37 ᾿Γσοκλεῦς, quum
genitivi nominum nop cum κλέος compositorum in ους
exeant, vid. seqq.; Anaph. 2481 (Boss. 6) Τελεσριρά-
"ve, Hose. 1. D «Σωσικλεῦς, 10 JNi«ogaveug et Goaqunsi-
θευς (rarius in Anaphaeis est terminatio ove); Corcyr.
1900 Σοφοκλεῦς in monumento sepulcrali fortasse pere-
grini; in titulis Eryeinis Torremuzz. XV, 42 Σωσικλεῦς,
A Κλευκράτεως. — De genitivo ᾿Οδυρσεῦς, qui à gram-
matieis Doridi tribuitur, vid. 8. 30, 7.

c) Epicharmi, Sophronis et "Theocriti sunt prono-
mina ἐμεῦς, ἐμεῦ, τεῦς; suspeetius est µευ in "Ther. 2448.
III, 9, ubi praeterea semper pov, et τεῦ in apophtheg-
mate Dorieo, quanquam non duhitamus, quin Doricum
et hoe recte ab Apollonio appelletur et illud haheri pos-
sit. Accuratiora videbimus infra S. 32, 2. — Addimns hie,
nive vulgo legi Epich. 135, sed e Stobaei codice A
πλέονα praeferendum videri.

d) Doridi a grammaticis et θεῦς adscribitur, quod
Callimachus ausus est H. in Cer, 58. 130, et composita
cum θεός eandem contractionem passa 3). Et haec et
composita cum νέος atque κλέος itidem affecta in titulis
et nummis paullo recentiorihns reperiuntur: Rhod. 2338
Θεύλυτος, in nummo Coo Θευφαν. Mionn. Suppl. V p.
907, in recentioribus titulis 'Theraeis, qui editi sunt in
Áctis Academiae Berolinensis, nr. 85 Θεύδοτος, 102
Θευδόαμος, θά Θευκρίσιος, 109 Θευκλείδας: νευµηνία Cret.
3002, quum Qretes νεοµηνίᾳ dicere tradantur à Proclo in
Cratyl. ο. 83 (Bekh. Ann. p. 1164), in titulis recentio-
ribus 2573. 2574. 2579 Κλευμενίδας» Cyren. 6 θΘεύτιμος
et in hreviore Romanae aetatis. ἄλεύθεμος (); Corcyr.
1844 Θεύδωρος nomen Loeri et idem 1845, 38 (sed Θεο-

216 De vocalibus.

µήδης in titulo bonae aetatis nr. 1896); Epidaur. 1183
Φεύδωρος» in Eryciuo Torrem. XV, 47 Κλευκράτης, in
Messanio I, 16 Θευγνίς» in nummis 'l'arentinis Neuaivioç
Mionn. Déser. I p. 139. 142, Suppl. I p. 180 (sed 6«-
ὅωρος Heracl. I, 194). Valde dubium videtur Θεύξενος
Delph. 1702, 17, quum Θεόξενος sit 1703, mensis Geo-
ξένιος 1700 etc. — — Vides haec contrahendi merem apud
plerosque Doriensium ant nunquam aut recenti demum
tempore vignisse videri; paullo antiquior fuerit apud eos,
qui in reliquis ευ contrahendo efficere consueverant.

4) Quarta vocales co contrahendi ratio, quae apud Do-
rienses valebat, vulgaris est illa, qua in ov conjunguntur.
Qua qui utuntur, «o in « contrahere solent. Observa.
tur vero maxime in titulis Theraeis et Anaphaeis, ubi
pauca tertiam rationem sequentia vidimus, in Rhodiis prae-
ter genitivos in ευς exeuntes, in Megaricae dialecti fon-
tibus, in titulis Coreyraeis; rarius in titulis Siculis et
apud scriptores Siculos.

a) In conjugatione contracta Heraclides apud Eu-
stath. 1557, 40 pro Dorico affert ποιοῦντι et reperiuntur
in Ther. 2448 ἀφαιρούντων, ἀφαιρούμενος, ποιοῦντα , ἐνοι-
κοῦντες, νοοῦσα, φρονοῦσα, deinde ποιῶντι, ἀφαιρῶνται
pro ποιέωντερ ἀφαιρέωνται» Anaph. 2477. 2480 καλούμενος:
Hermion. 1193 ἐπιδαμώντι conjunctivus; Messen. 1339
καρτεροῦντες» Megar. 1052 ἐστρατάγουν et Acharn. 696
ἐπόθουν» Corcyr. 1845 ποιούντω, ποιοῦντε. Et apud bos
quidem alia in verbis contractio non reperitur. — Eadem
est in titulis Rhodiis 2525, b τιμοῦντες a τιµεῖν pro τιμᾶν,
2905 ἐγκαλοῦντες, μαρτυροῦντες, οἰκοῦντες (sed ἐπαινέω apud
Timocreontem , quod synizesin postulat); apud Epicbir-
mum leguntur καλοῦσα fr. 82, φθονούμενος 137, apud
Sophronem 97 ἀνδούμενος, sed certiores apud eosdem sunt
formae non contractae. E vulgari lingua banc contr
ctionem in recentiores titulos Delphicos illatam judice:
mus, ut 1693 ἀφικνούμενος, 1699. 1703 ποιοῦσα, 170
ποιῶν pro formis non contractis, deinde in Astypal. 2485.
III προαιρουύµενος pro προαιρεύµενος.

$. 26. De εο et «o contractis. 217

b) Futurum hoc contractionis modo non solum uti-
tar apnd eosdem , qui in verbis contractis ei assueveruut,
sed etiam apud: eos, qui in illis solutam formam praefe-
runt, solis, quantum scimus, antiquioribus Delphis ex-
ceptis. Leguntur enim in Ther. 2448 ἐμβαλοῦμες, ἐξοῦντι,
ὑεξοῦνταε, ἐγγραψοῦνται, συναχθησοῦνται» in. Coreyr. 1843
ἐκδανεισοῦντε, χειριξοῦνται» in Ácharn. 744 απολουμένα,
716 ἀγορασοῦντες, quod Dindorfius e Ravennate recepit,
714. 745 καρυξὼ et αἀποισῶ» deinde in Alaesino titulo
ποιησοῦντεν Sophr. 19 νησοῦντ, Epich. 167 θωσούμεθα,
Árchim. de Hel. p. 219 ἐσσοῦνται, ἑξοῦντι, de Plan. Aeq.
Ρ. 7 ἰσοθῥοπησοῦντε, Aren. p. 320 πειρασυῦμαι ete. Ab
Heraelide apud Eustath. p. 1557, 40 ut Dorica afferuntur
ποησοῦντι, ὀρθωσοῦντε, γελασοῦντεφ βοασοῦντι.

c) Secunda persona subjectivi eandem contractionem
patitur Epich. 143 πορεύουν 149 διανοοῦ. Valde tamen
dubium est, an ea fragmenta non sint genuina. In cer-
tiore ejusdem fragmento fr. 20 est ὧχεο. — Conjuncti-
Yus aorisfi passivi ἐγδανεισθῶντι est in Coreyr. 1845, in
quo Siculos contractione abstinentes videbimus.

d) Genitivus declinationis tertiae nominum in 7; et
o; vulgo hanc rationem sequitur in Theraeo nr. 2448,
ubi γένους, "Ὑπερείδους, Πραξιέλους, «4ἰσοσθένους, Bo-
ὑοκράτους,. Σωτέλους (excepto uno ᾿σοκλεῦς). Apud reli-
quos omnes, qui ceterum contractionis in ov patientes
sunt, genitivi in ους suspectiores sunt, ne vel infima ae-
tate e vulgari lingua irrepserint vel describentium culpa
corrupti sint. "Talia leguntur in recentibus titulis Ana-
phaeis nr. 2480 ΊΤελεδιγένους, nr. 12 Ross. Ἀρινοτέλους
(praeterea cvc) in corruptiesimis Locrico nr. 1751 404
στογένους et Delph. 1703, quum in titulis ejus regionis
Sit εος, nec minus apud omnes reliquos populos, qui in
verbis ov probaverunt. — 1n Ther. 2448 convenienter
etiam genitivus pluralis ovyysvóv contractus est.

e) Genitivi pronominum ita contracti non solum
µου in Theraeo 2448, sed etiam ἐμοῦς, τεοῦς, τεοῦ apud
poétas Siculos sunt, vid. S. 32, 2. — Composita cum θεός,

. 918 De vocalibus.

vog, αλέος nunquam apud Doerienses ov admittunt; nam
Novujwos in Calymn. 2671 est Iasensis nomen, et vov.
pnvía Pind. Ν. IV, 35 ogrte non e Doride petitum.

$3) Eadem composita singulari quadam contractione,
qua eo in ει transit, subinde affjci videntur. Eo primum
traxeris nomina propria im recenfissimis titulis Laconicis
(vid. S8. 7, 1) Φειδέκτας, Φείυιμος, «Σειμήδης, «δείπαμπος
quae sunt pro vulgaribus Θεοδέκτης etc. — At in his &
non esse, id quod volnit Boeckhius ad nr. 1239, Laco
nica quadam mutatione (de qua e genuinis fontibus nihil
constat vid. S. 22, 5) pro sv positum neque contrahendo
ex «o factum , facile inde apparet, quod Lacones paullo
antiquiores non dixerant σεός, Jeodéxrag, sed σιόρ et «οδέ-
κτας. Itaque potius νο recentibus Laconibns in ε abiit, pro
qno ex aetatis consuetudine εν scriptum est. Quae sententia
confirmatur scriptura Zióexzoc et nomine Σιμηλίδης in alio
titulo Laconieo C. I. nr. 1391 illis, nisi fallimur, panllo
vetustiore. Nam nomen insoleptius, quocum Beerkhius
Φειμήδης et reliqua non conferenda esse dncit, a Lobec
kio Parall, p. 6 recte eum Laconico nomine 6:ou7iio
spud Pausaniam Il], 14 componitur. — Deinde advo
caveris nomen ᾖλριδίκη, quo appellatur Pindari mater in
vita metrica, quod Eustathius Prooem. Comm. Pind. p.
15 eontractione e X4coÀ/xz natum dicit et Boeckhius com-
parato nomine Ἀλείάικος apud Pausaniam I, 3, 2 et alio:
tuetur, eui addimus Κλεισθένης, Κλείδημος, alia. At, &
eonferas nomen ζλεισιδίκη Hom. h. Cer. 109, veram il-
lorum rationem facile intelliges. Nam Κλεισιδίκη et Kit-
ὀίκη nata sunt e Ἀλεεσιδίκη et KAés0iun (ef. Ausoinenio:
et ἑλκεχίτων) a verho κλέω, xiéFo, neque aliter reliqua,
unde factum est, ut Κλησθένης Cretice sit pro Κλεισθένης,
vid. $. 25, 1. Minus recte de hoc nomine judicat Butt-
mannus Gr. Gr. S. 105 Not. 21, quem vide praeteres
contra contrartionem illam in πλεῖν, δεῖν, doxtiv agnitam
disputantem.

Jam non dubitabis, quin genitivns Κλευκράτεις et s
milia, quae haud pauca in Torremuzzae inscriptionibus

$. 26. De εο et εω contractis. 219

Sieulis Cl, XV leguntur, e AAcvkgeézevg etc. corrupta
sint Magis haerere licet in zore(uevoc, quod legitur in
corruptissimo titulo Delphico nr. 1693, quum in Rossia-
no nr. 67, qui simillimus est neque tamen idem, ποι-
&&.0v0g tradatur. Nam quod Boeckhius, Rossio dubi-
tnter adstipulante, correxit ποιεύµενος, a Delphica dia-
lecto alienum est. Neque tamen Rossii suspicionem, ποι-
είμενος fortasse Delphicae dialecto proprium esse, veram
existimamus. — Potius laeuna in Rossii apographo notata
aliquam corruptelam indicare videtur.

6) Postremo vocales eo et «o» non contractae servan-
ür, maxime in septentrionali (Graecia et (exceptis tamen
furis) apud Siculos. Genifivi et composita cum θεός
ele. apud plerosque Doriensium solutionem praeferunt.

3) Ad verba contracta pertinent: Amph. 1688 εὐορ-
χέοντι, ἐφιορκέοιμι et in reliquis Delphicis σνυνευδοκέοντοφ,
συγευδοκεούσας., συλέων, συλέοντοςρ ο στραταγέοντος etc. (for-
mae vulgari. ratione contractae minns genuinae videntur) ;
Phoc. 81 R. ἐτιτειμέοντεο, νοέοντερ, φρονέοντες et in alio
Phocico apud Rossium p. 36 βουλαρχέοντος» Chal. 1567
ὁαμιοργέοντος» Aetol. 1756. 1757. 3046 στραταγέοντος, συκ-
ἐυδοκεούσας, κατοικέοντες, παρεκάλεον. Deinde e Sieilia
in titulo Alaesino ἀκολουθέοντι, Sophr. 74 ποιέω, 37 ὕλα-
ré Epich. 19 συνδειπνέω» ἐπαινέω, 51 καλέοµερ» 96
πριέω, 114 ἀποχρέω et cum synizesi 19 ποιέω, 98 δονέω,
ο καλέοντε, quare formae contractae (vid. nr. 4) suspe-
cores eunt. Neque minus apud Archimedem ἐσοβῥοπέ-
ov. et similia frequentantur. — — Minus certa sunt, quae
ejusdem generis in titulis Creticis suspectissimae fidei
leguntur: 2554 πολεμέων, πωλέοντα, ὠνεομένῳ, εὐορκέοντε,
ἐφορκέοντε, ἐρευνέοντες et 3047 ἐπαινέομεν» quum in iis-
dem primus contrahendi modus reperiatur, deinde quae
apud Philolaum et Pseudo-Pythagoreos, talium aman-
tissimos.

b) Futuri non contracti nulla exempla reperiuntur
praeterquam |. ópxi£éo et ἐκπραξέω in. Amph. 16885 Siculi
quoque contrabunt, vid. nr. 4.

290 De vocalibus.

c) In conjunctivo aoristorum passivi solutae formae
frequentissimae sunt apud Archimedem, ut de Hel. p.219
ἀποτμαθέωντι et περιενεχθέωντε, p. 220 ἀποκατασταθέωντι,
p. 290 ἀναγραφέωντι ete.

. d) Genitivi in sog à nominibus in ος et ὓς apud
plerosque Dorienses non contrahuntur. Ita in Delph.
Locr. 1763. Phoe. 858 R. Thaumac. Argiv. Hermion.
Tegeat. Megalop. — Μερας. Byzant. — 'Corcyr. Ácarn.
Ambrac. — Agrig. Gel. Acr. Iss. et Zewopuéveog in galea
Hieronis. :Item apud'Sophronem fr. 79 est σκότεος, apud
Timocreontem fr. 2 µέλεος cum synizesi. 'Severior quo-
que Doris in tabulis Heracleensibus ἔτεορ profert, unà
voce ᾿4ριστομένιος antiquam formam non retinente. De
genitivo plurali infra videbimus. Pronominum solutae
formae afferuntur ἐμέος Sicula, τέορ Cretiea, τέο apud

Alemanem, vid. S. 32, 2...

5. 27.

νο crasi.

: Crasis apud Dorienses eandem legem sequitur, quam
apud lones, ut vocales secundum. contractionis regulas
conjungantur. Quum prior vox in diphthongum exit,
& et v ejiciuntur, ut vulgo fit. Jam vero quum in pu-
rioribus Doridis fontibus nullae voces crasin patiantur
praeter articulum et conjunctionem. sel, hae 'vocales cot
lescunt :

α-α in à ut vulgo : τᾶλλα Petil. C. I. nr. 4 e
Epich. 117, τάγαθά Amph. 1688, ταύὐτά Cret. 2557, θά-
τέραι Epich. 23 e ταἰ et Dorico ἅτεραε, vid. S. 165 κἀπὸ
Epich. 19. Sophr. A0, «ac/co Lysistr. 1243, κἄνις Acbarn.

800 etc. ΄ Cum sequenti αἱ (Doriee pro εἰ) καὶ in καὶ

conjungitur, quum accuratior ratio xc postulet, ut Brutt.,
Cret. 2594, 15 et Astypal. 2483, 13 (ubi καὶ δέ κα, quod
Boeckhius in αἱ δὲ xo mutat), καΐχα Heracl. 1. 53, Epich.
19, "Theocr. III, 27.

α-ὲ In y secundum Doricam contractionis legem et

$. 27, De crasi. 221

grammaticis | testantibus !), qui τήµά afferunt e τὰ ἐμά.
Nune leguntur: Amph. 1688, 43 κηπί, Cret. 2554 sae-
pius xqymi et κής e καὶ ἐς, 3047 κήπαινέομεν» Epich. 19
κήπειτα, 42 κήκτραπελογάστορας, 48 κἠκελήσατο (corrigen-
da erant xayo 94, 17 et κἐνβάφια 46)5 Sophr. ϐ κήγών
29 κήπειτα, 71 κἠκεκρατηρίχηµες» Acharn. 701 κήπειτέν,
193 κήρυθραέ, 790 xx; Alem. 52 (19) «gni, 96 (17) xij».
Multa .similia apud Theocritum leguntur, qui recte etiam
xjne 1, 97, κἠπέ II, 101, κῆτε II, 150 pro xo/ eum εἶπε,
uné, εἴτε. Cum sequenti diphthongo ευ lege contractio-
hi$ accurate servata καί apud Dorienses in v conjungi-
tur; certe Epich. 23 in libris est κηύγονου , unde κηὔωνου
pocudimus , et Theocr. IV, 31 wjv, quum vulgo κεύτν-
Ica et similia scribantur.

α- η justa contractione coalescunt, ut χησεῖτε Ach. 713.

α-ι quam crasin in Doride patiantur, non satis ap-
paret. Nam χὐτπίδια Epich. 50 e corruptissima librorum
lectione λιηπίδια effictum est.

α-ο et α-ω secundum Doricae contractionis proprie-
tatem in longum « coalescerent. Ejus tamen rationis ne
ulum quidem vestigium reperitur, sed ω, ut vulgo, con-
spieitur in. his: Epich. 45. 60 χω pro καὶ 0, 27 yog
(libri yog) pro καὶ óc, 31 κωλίγου, 40 κὠξύρυγχοις "Theocr.
IV, 16 τῶστεα, 11, 30 χὼς pro καὶ ὡς, IV, 30 κῴχετο
IV, 10 ete. Deinde κῴὠκτίρμονος Theocr. XV, 75 Meine-
kius sine libris scripsit, nec spernendum est χῷ i. e. καὶ
οἱ, quod in paucie libris legitur VIII, 28. 29. IX, 4,
vid. Buttm. Gr. Gr. S. 29 not. 19. Ut apud Sapphonem
κωὺκ Ér. 1, 24, ita Epich. 19 κωύδέν in libris scriptum
est, eujus ad normam etiam κοὔποκα fr. 94, 15. 18 cor-
rigendum duximus, quanquam in Theocriti libris xov I,
02, κούδέ II, 25, κοὔπω VII, 10 etc. scripta leguntur.

1) Choerob. Bekk. 1282 (Gaisf. 530, 16). παρὰ τοῖς 4ά{ωριεῦσιν
εἰς 5 κρνῶταν τὸ ἃ καὶ 6, οἷον τὰ ἐμὰ «qud, : Item Et. M. 201, 54,
cf. Ann. Oxx. IV, 361, 27.

299 | De declinatione.

o-« et o-« justa cohntractione in o coeunt?), ut
τῶβυθσον Lysistr. 174, τῶνδρερ pro τοὶ ἄνδρες 1260 et in
Hippocratis epistola (male τἀργύριον Lys. 174): τὠγαθοῦ
Epich. 95, ᾧπόλος Theocr. I, 87, τωσύλω Cret. 2557 pro
vÀ ἀδύλω, τῶντρω 'Iheoer. XI, 44. τωύτοῦ Acharn. 750,
τωῦλιον "Theocr. XI, 12, ὠδεύς XI, 84, unde apud Epi
charmum fr. 04 ωὗτός, τωὐέῷς ωὗτοί scribenda erant pro -
ὁ a)tóe, ταὐιῷ, αὐξοί. Si Boeckhius in C. I. ur.
reete reBtitalt £doysior i. e. tol ᾽ργέῖου , 64 crásis certe -
non Doriea est.

υ-ὲοσίο-ο sectindum cohtraetionis leges in xnitiore
Doride vulpari ratione in ov eonjungenda Bunt, ut τού-
vovríov Hlod. 2005, quare non tulimus vo?vua Epich. 27,
contra severior Doris postulat », cujus generis multa le-
| guntur apud Theocritum , ut o£ I, 65, ὤλαφος I, 135,
ὥριφορ V, 24. 30, ὠγώ pro à ἐγώ in, 54 ete. Alienum
est ὥτερος , quod Scholiasta: Theocriteus cras; Dorica fa-
ctum dicit, quoniam Dorice ex ó ἅτερος natum est. Con-
tra Laconicam dialectum peccat τοὔγκυκλον Lysistr. 1102.

.ó-v eonjuncta reperiuntur in θὐπέρθυρόν in Cheli-
dónismo , ut restituerant pró τὸ ὑπέρθυρον ; nos malumus
θοὐπέρθυρόν, quaé est etiain Atticorum ratio , vid. Lob.
ad Aj. 9. '

De declinaüone..

Praeénioneüdum est, -Doricae dialecto ; quanquam
gràmmatieis tacentibus, dualis nümeri üsumi hon magis
fiiiliarem videri quam Aeolicae. Unica ejüs exempla,
quáe in fontibus paullo certioribus legere meminiínus,
sunt jurandi formüla Lácóüica vo? và 6:9, quae frequen-
tatur ii Lysistráta, et ibidém v. 1310. 1318 ποδοῖν. Prae-

--

2) Greg. C. 190. ἐὺ κιρᾶν τὸ ὃ ἄρθρον μεθ) δεέρου φωνήστος,
ἤγουν τοῦ & 4j τοῦ Ἐ, dic ὢ μέγα καὶ τῶν Ἰώνων καὶ τῶν 4ωριέων ἐσείν'
ὡς Θεόκριτος (add. I, 65).

e $. 28. De declinatione I. 223
terea nullum dualis vestigium, ne àpud Archimedem qui-
dem, qui quam saepe eo numero uti potuerit, facile exi-
stmabis; nam pro ἐπιπέδοιν dé Conoid. p. 290 e Baeile-
ensi e£ quinque codicibus ἐπιπέδοις reponendum est, quod
idem in simillimo loco p. 292 legitur et saepius. Et
sicuti apud hunc haud raro ipsum numerale δύο, quod
dualem quam maxime postülare videtur, cum plurali jun-
gitur, ita non minus in reliquis fontibus vel optimis.
la in Heracl. leguntur δύο ἀπέχοντας 1, 29. 31. 34, πὀ-
δες δύο II, 55. 56, δυῶν τριγύων II, 21, ὁδυῶν χοινίκων
ll, 36 ete. , in Rhod. 2525, b ὀτεφάνοις δυσέ "et ἀτελέίαις
ji, Epich. 89 σκόροδα δύο καὶ γαθυλλίδε δύο et alia
complura; simul intelligis, eodem pertinere numeralis
ποῖ δύο in Doride declinationem pluralis terminationi-
bus usam , δυών et voi vid. S. 34. Dualis terminatio
servata est in ἄμφω et ἀμφοῖν, sed etiam hoc cum plurali
. jungitur. Thucyd. V, 79 ἀμφοῖν ταῖς πολίεσσε,. cf. Cret.
. 2996 αμφοτέραις ταῖς πόλεσι. — Satis quidem constat, Atti-
cae quoque dialecto simillimum pluralis pro duali usum. :
licere, quare Doridis potissimum in hac re constantia et
. voris δύο declinatione nitimur. Praeterea notatu dignum
est Aristophanem, qui constanter duali 79 σκέλη utitur,
pluralem καττῶν σκελῶν admisisse in Dorico carmine Ly-
sistr. 1259 et adeo in Attici hominis ore ibid. 1170 τὰ
Μεγαρικὰ σκέλη commemorantis 1. e. longos Megarensium
muros vid. Meinek. ad Comm. Gr. III p. 451. Non saepius
dualem verborum in Doricis fontibus reperiri docebimus
infra 6. 36, 9. Itaque hoc affirmare licet, Dorienses
dnali numero non omnino abstinuisse, sed rarissüume ta-
men, multo eerte rarius quam Atticos usos esse.

S. 28.
.. Be declinatione X.

1) In terminationibus declinationis primae Doricam
dialectum ubique longum α pro z exhibere supra docui-
mus S. 19, 2. In reliquis qualis sit ejus apud Dorien-
868 ratio, haec paradigmata aperiunt:

994 De declinatione.

v
Singularis:
Nom. πύλα γλὠσσα ᾿ἀτρείδας
Gen. πύλας γλὠσσας ᾿ἀτρείδα
Dat. se γλὠσσᾳ . ᾿4τρείδᾳ
Acc. πύλαν γλὠσσαν ᾿«τρείδαν
Voc. --- - — ᾿τρείδα.

. P1 uralis:
Nom. πύλαι, |

Gen. πυλᾶν

Dat. πύλαις

Aet. .πύλας, (πύλᾶρ, πύλανς).

In tanta exemplorum copia exempla congerere non opus
est. Jam adnotabimus, si qua aliquid explicationis de-
siderare videntur. Quae ad accentum pertinent, supra
exposuimus $8. 3.

2) Nominativi MP PA maseulinorum brevior
forma, de qua vide L. I 8. 20, 2, non aliena esset 3
Doride, si recte a scholiaste Theocriteo ad VIII, 30
i)xra Doricum diceretur, aut M/pi11e, architecti Syracu-
sani, cujus Sophron meminerat, agnomen jure ab Ec-
daemone !) huc relatum esset. At hoc ab Herodiano ?)
rectius pro muliebri nomine haberi videtur viro per ludi-
brium dato; illud Doricum male dicitur, quia apud "Theo:
eritum legitur.

Genitivum singularem maseulinorum apud Do-
rienses in α exire graminatici saepissime testantur ?),

1) Eustath. 1457, 24 ex Eudaemone Pelusiota de masculinis
in 4 exeuntibus: xai Συρακούσιοι τὸ Μέύριλλα, οὗ μεμνῆσθα, λέγει "
Σώφρονα, ἰδτορῶν ὅτι τοῦ Συρανονσίου τούτου αὗριον 4ημόκοπος ᾖ
ἀρχιτέκτων ἐπεὲ δὲ τελεσιουργήσας τὸ Θέατρον µύρον τοῖς ἑαυτοῦ πολί-
ταις διένιµε, Μύριλλα ἐπεκλήθη, cf. de homine Mülleri Archaeol.
p. 8l.

2) Ann. Oxx. IV, 333, 7 ex Herodiano: περὶ τῶν' τελικῶν τὸ
ἀρσενικῶν : οὗ μὴν οὐδὲ τὸ à παραδεξόμεθὰ διὰ τὰ θηλυκὰ ἐπώνυμοι
τό τε Κόπεννα καὶ Μύριλλα' ἢ τὰ ποιητικῶς µεταπλασθέντα" νεφελή-
γερέτα Ζείς' ἱππότα Νέστωρ.

3) Et M. I, l1 — 36, 37 — 154, 5 — 592, δ4, Et. G. 359,

$. 28. De declinatione I. | . 225

neque alia forma im certioribus Doridis fontibus reperitur,
nisi forte per errorem deseribentium. Ita praeter ea,
quae Boeckhius in titulis correxit, male Εὐηθίδου legi-
turin Thaum. 1772, ubi quum Leakii apographum ου
omittat, baud dubie Σὐηθίδα restituendum est. Exeusa-
tionem habet «{ρακοντίδου, peregrini [asensis nomen in
Calymn. 2671. — Errore Πηληϊάδαο Doricum dicitur in
Ánn. Oxx. [, 346, 26 et Et. Gud. 456, 38; neque magis
credimus Boeckhio in antiquo titulo "Theraeo nr. 13 '7oo-
χλείδαο Θετὸν sc. viov ex Ἴσοκαη [ ιαυθετον restituenti. —
Mira genitivi forma est ᾿Ρύλλας in Coreyr. 1845, 36. 37.
4). 43. 90 etc., cujus nominativus Ῥύλλας legitur 1l. 5,
dalivus 3544« l1. 111. 123. Boeckhius singulari quadam
. Cwreyraeae dialecti ratione L)ól«og pro Ρύλλα dictum
ilque in Ἰύλλας eontractum existimat. At potius 1l. 3
mominativum Aie restituendum et feminam intelligen-
dam esse, certissime inde apparet, quod ibidem tribus si-
gnificatio "Υλλές feminino genere additur, cujus in locum
Boeckhius “Υλλεύς rescribere coactus est.

Dativus singularis nunquam iota subscripto ca-
ret, nisi in ütulis vel recentissimis vel minore fide de-
seriptis , vid. S. 22, 8.

3) Genitivus pluralis et grammaticis 4) et in-
numeris exemplis docentibus in ἄν circumflexum exit,
quod est ex antiqua terminatione «o» contractum, ut τι-
μᾶν, τεχνιτᾶν. Nem adjectivorum feminina excipiuntur,
quae in vulgari. lingua accentu. eundem cum masculinis
sonum aífectant, ut ἀκρᾶν, ἀμφοτερᾶν pro femininis qxgo»
et ἀμφοτέρων, vid. S. 3, 6. Ipsa terminatio «cv errore

31, Choerob. Gaisf. I. 30, 25. Anu. Oxx. I, 288, 21, III, 229,
27 ex Herodiano, IV, 201, 30, Eustath. p. 12 extr. — 1396, 25,

Scholl. Pind. Ol. III, 56.
4) Choerob. Bekk. 1184, J. Gr. 242, b, Gr. C 226, Leid. 636,

Meerm. 656, Vatic. 692; Procl. ad Hesiod. p. 45, b, Drac. p. 110.

10, Ann. Oxx. III, 241, 11 ἄκραν (leg. ἀκρῶν) pro ἄκρων, Ann.

Oxx. 1, 278, 19 'Pryywóv μοισᾶν (leg. ᾽4ργεῖον μονσᾶν) vid. $. 14, 3, etc.
II. 15

e»
226 De declinatione.

Dorioa dicitur 5), nec minus loniea cov 6), Vulgeris ter- -

minatio describentium vitio in titnlis cerruptiorihus suh-
inde legitur, ut Coreyr. 1845, b. 39 τεχνιτών, quum |. 16.
41 recte sit τεγνιτᾷν, Herm. 1193, 20 ἑκατέρων πολίων,

quod Boeckhius non debebat relinquere, Lacon. 1334

Γερονθρατών ab eodem retentum etc.

Dativus pluralis iu titulis omnibus vulgari ter-
minatione αις utitur. Longior forma ταῖσιν legebatur Ly-
sistr. 1208, ubi nanc ταῖς scriptum est. Non dubitamus,
quin etiam Epicharmo illa uti lieuerit, ut simili termina-
tione in declinatione secunda. |

'Aecusativus pluralis plerumque vulgarem for-
mam tenet; pars Doriensium ultimam corripiebat, quod
idem omnibus poétis Doricis licuisse videtur, vid. S. 21,
1; pars Cretensium et antiquiores, ut videtur, Argivi,
antiquissimam terminationem cg retinuerant, vid. δ. 14, l.

4) Composita cum λαός, quod Dorice in λας con
trahitur (vid. S. 24, 6), primam declinationem sequuntur,
ut Gen. ᾿4ρκεσίλα Argiv. C. 1. nr. 2, ᾿4ριστόλα Lacen.

1457, Dat. 'óig Pind. III, 36, Λζινλα N. VIL, 29,

Accus. ᾿4ῤκεσίλαν Astypal. 2483 , Voc. Πρωτεσέλα Pind.

Isthm. I, 98.

S. 29.
Be declinatione xt.

1) Vulgaris Doris in hac declinatione ab Attic:
dialecto nihil differt. ^ Severior Doris genitivum singuls
rem in o terminat, vid. S. 25, 3, et plerumque accusz
tivum pluralem masculinorum et femininorum in ως, vid.
S. 20, 2. d.. Idem in nonnullis vel severioris vel mitio-
ris Doridis generibus in ος corripiter, vid. S. 21, 1 el

6) Et. M. 40, 62 «{ωρικῶς αὐχμητάαων, cf. Et. G, 317, 60. —
Ann. Oxx. I, 278, 17 Laconicum dicitur µωσάω», corr. μωσᾶν.

6) Et. M. 40, 69 — 507, 14 — 517, 44, Et, G. 23, 36 — 386,65
Aun. Oxx. I, 23, 26 — 239, 1 — 382, 11.

$. 29. De declinatione II. — . 297

de accentu S. 9, 5. Postremo pars Cretensium et anti-
quiores, ut videtur, Argivi ejusdem vetustiasimam termi-
nMionem ονς retinuerant, vid. S. 14, 1. Itaque hoc
paradigma, unde neutrorum quoque rationem facile in-
tellires, Dorieam declinationem refert :

. Singularis. Pluralis.
Nom. ἵππος inn o⸗
Gen. ἵππου, ἵππω ἵππωγ
Dat. ἵππῳ ἕπποις
Àec. ἵππον ἵππους, ἵππως, ἵππος, ἵππονς
Voc, ἴππε —

2) Pauca praeterea adnotanda sunt. In dativo sin-
gulari nunquam iota subscriptum negligitur nisi per er-
rrem, ut Ther. 2448. V, 30, aut in titulis recentissi-
mis. In Cretieo tituló nr. 2556, 3. 39 pro dativo legitur
antiquus locativus ἐν Πριανσιοῖ a ΠἩριανσιός ut οἴκοι, 'Jo-
μοι ab οἶκος et ᾿/σθμός, sed hie memorabilem in modum
eliam eum praepositione junctus. Confer ἐν ᾿/σθμοῖ Si-
monid. fr. 209 Schn. , quod Meinekius in Delect. Anthol.
p. 189 non debebat in ἐν /σθμῷ mutare. — — Dativi plu-
. Hlis longior forma saepe apud Epicharmum legitur, ut
fr. 24 γαυλοῖσίιν, 99 τούτοισε, 71 ᾿4χαίΐοισιν, 97 αὐτοῖσιν,
98 λόγοισε, item Lysistr. 1180 τοῖσι — ἁμοῖσι. — Itaque
antiquiorem Doridem non minus quam Atthidem plenioreza
formam admisisse putamus; neque enim Epicbarmus ex
epiea lingua quidquam assumpsisse videtur.

Attica, quae vocatur, declinatio in substantivis ap-
pellativis et in adjectivis a Doride aliena est. Quae vo-
ces eam sequi solent, apud Dorienses reliquorum, quae
secundae declinationi obtemperant, terminationes exhi-
bent, aut alis simul rebus diversae, ut λαός, ναός,
ἀνώγαιον pro λεώς, νεώς, ἀνώγεων (vid. S. 22, 9), aut sola
terminatione, ut λαγός in Helotibus (inter Laconica opi-
nor secundum Athen. IX, 400. C, λαγοί Epich. 36 ab
Attico λαγώς, γλυκύκρεον Sophr. 54 , ἀξιοχρέοις "Ther.

15"

298 De declinatione.

2448. V, làcog accusativus pluralis Cret. 2555 extr., quan-
quam bie miramur, qued non ἑλάορ scriptum est, ἔκπλεον
. Heracl. II, 32, unde Timocreonti fr. 1 ὑπόπλεος resti-
tuimus pro ὑπόπλεως. Pro Attico ἕως Doricum est Que,
quod tertiam declinationem sequitur. . Quomodo Xo;,
Doricae .insulae nomen apud ipsos Dorienses flexum sit,
non apparet. Neque tamen dubitamus, quin et in:hoc et
in aliis nominibus propriis, ut Cretico 7άλως, Doris cum
Atthide non discrepuerit, cf. S. 30, 8

6. 30.
De declinatione KNR.

1) In universum casuum terminationes s excepto da-
tivo plurali non differunt a vulgaribus. Nominativus sin-
pularis in paucis quibusdam singulari usu ς assumit, ut
µάκαρς pro µάκαρ Alem. 64 (66), quocum conferas Πε-
ρίηρς. quod quum pro Περιήρης apud Alemanem legi re-
ferat Herodianus in Et. M. 663, 55 (nomen proprium
esse intellexit Schneidewinus Conjj. Critt. p. 9), noli
syncope inaudita natum putare, sed eandem compositionis
rationem agnosce, quae est in plurali ἐρίηρε.. — Deinde
nominativo χέρς usus es$ Timoereon fr. 6; vulgo tamen
etiam Dorienses χείρ dixisse videntur, quod est apud Ept-
charmum fr. 118. — Accedente sigma ν excidit in ἄρσης
pro ἄρσηρ, si id recte legitur i in recenti titulo Laconico
nr. 1454 et in µής vel µείς pro μήν, vid. S. 34. — De
Cretico et Argivo τιθέν pro τιθείς diximus δ. 14, de
χαρίης et similibus in, severiore Doride S. 20, de corre-
pta ultima in .fiíág, χαρίες pro χαρίεις, Φυκός pro Φυκοῦς
S. 21.

2) Genitivus pluralis ubique, ut vulgo, in o»
exit. Nec recte Epicharmo hexameter tribuitur; in quo
est Σειρηνάων pro Σειρήνων 1), . néque incorrypta esse vi-

1) Scholl. B. V. n τ, 1. ῥοάων Βοιώτιος f φωνήι ποιοῦσι δὲ
καὶ ἀπὸ τῶν el ες ἀρσενικὼν' “4ρτεμι Κρητάων πύτνια τοξοφό-

k

$. 30. De declinatione III. 229

dentur τραπεξητᾶν κυνᾶν Ibyc. 40, τᾶν αἰγᾶν Theocr. V,
149, rà» λευκᾶν αἰγᾶν Vlll, 49 pro κυνών, αἰγών, quae
facile a librariis ad vicinarum terminationum esimilitudi-
nem conformari poterant. Si tamen sunt ab ipsis poétis
profecta , certe nihil est cur Dorica existimemus.

3) Dativus pluralis vulgo in titulis vulgarem
lerminationem σι(ν) non relinquit, quae legitur in Tegeat.
Rhod. Ther. Messembr., Corcyr. 1845, 60. 93 αἱρεῦ ctos,
Cret. 2556 διδῶσιν et προγεγονόσι, 2990 εὐορκώσι, 2598
Μράγωσι et ἑξάγωσε (in quibus o pro ov est secundum 8.
20, 2. b), nec minus χερσίν apud Sophronem fr. 65. —
Longior terminatio εσσε(ν) sola regnat in decreto Am-
püctyonum nr. 1688, ubi l1. 39 ἱερομναμόνεσσε, Ἱ. 21. 44
πάτεσσε, quocum conferas πάντεσσε in oraeulo Delphico
apud Demosthenem: Mid. p. 531; deinde in Coreyr. 1845,
39. 63 ' ήρμάτεσσε, loci cujusdam appellatio eandem ser-

ων, — 4αοὶ τοξοχίτωνες ἀκούετε Σειρηνάων, Ἐπίχαρμος.
"ui ἀπὸ τῶν Hc OQ" καλοὶ νησάωφν ἀστέρες. -- Schneidewinus
versum Sirenum fabulae addendum censuit post Eustath. Prooem.
p.53, quanquam heroicorum versuum ab Epicharmo intermixtorum
nulum aliud vestigium extat. Et ipse genitivus Σειρηνάων a Do-
rica Epicharmi dialecto, quae ne in prima quidem declinatione
eam terminationem admittit, alienissima est. Convenit Callimacho,
qui φησάων ausus est Hymn. Del. 66. 276 et reliquorum fragmen-
torum supra propositorum auctor habetur a Naekio et Schneide-
wino, neque de alia medii fragmenti origine quisquam suspicare-
tar, nisi Epicharmi nomen additum esset. Jam vero simillima ra-
tione in Excerptis ex Herodiano Ann. Oxx. III, 354, 21 Simonidi
tribuuntur verba ἐπίκεικον δροµέσε, quae a Callimacho Simonidis
epiniciis in cursores inscripta fuisse Schneidewinus (ἐπίνικον simul
restituens) egregie demonstravit Exercitt. Critt. p. 20. Deinde
Callimachus libris a se editis haud raro epigrammata praeposuisse
videtur, quo pertinent Epigr. 6 in Creophyli Οἰχαλίας ἅλωσιν et
fr. 92 Bentl. ἀκούσαθ᾽ Ἱππώνακτος' οὗ γὰρ ἀλλ᾽ xo. taque hexa-
metrum illum ex epigrammate a Callimacho Epicharmi Sirenibus
praeposito sug»ptum censemus. Ceterum τοξοχίτωνες, quod Schnei-
dewinus satis audacter novatum arcubus armatos 'Significare
censet, nos quidem a librario antecedentis vocis «οξοφύρωρ recor-
datione decepto màle pro ye4xayéruvis scriptum arbitramur.

230 De declinatione.

vavit. Epieharmi fragmenta illam solam offerunt, fr. 9
ῥίνεσσι, 166 /υναικάνδρεσσι» apud Sophronem fr. 99
est τρηµατιξόντεσσι» apud Archimedem longior forma
breviore frequentior est, ut de Hel. p. 217 κοµισθεν-
τεσσε, p. 2920 διαστηµάτεσσιν (unde corrigas διαστήµασ-
ew p. 253. 254), Aren. p. δὺΊ κεκοινωνηκύτεσσε et µε-
ταλελαβηκύτεσσι etc. — Apud Thucydrdem V, 79 πολίεσσι
est in bonis libris, unde corrigas πολίεσι V, 77. Pseudo-
Pythagorei eandem formam frequentant, ut Archytas in
Stob. Floril. I, 74. 79 πάντεσσι, lI, 76 µαθημάτεσσι,
ἀκροαμάτεσοι, πραγµμάτεσδιν etc. — Haud raro alterum o
omissum est, ut παρέόντεοι CXV, 27, θρεµµάτεσι XLVI,
64 etc. , quae non minus falsa sunt quam µαθήμάτεσι III,
76. eui nunc e cod. À alterum σ accessit. Recte etiam
πολίεσι Pind. Pyth. VII, 9 a Boeckhio damnatum est.
In tabulis Heracleensibus terminatio ασσι(ν) sola
repetitur: ἔντασσιν 1, 96 pro οὖσε, ὑπαρχόντασσιν I, 127,
πρασσύντασσι 1, 110, ποιόντασσε I, 2 (de v ἐφελκ. vide
S. 10, 12). — Jam igitur, quum in titulis Alexandri
aetatem superantibus sola longior terminatio ασσι vel «oo:
reperiatur, neque aliter apud Epicharmum , dubitare licet
an brevior terminatio σε recentiore demum tempore iu
Doridem invecta et χερσίν apud Sophronem pro corrupto

habendum sit. Sed quum utraque terminatio jam anti- |

guissimis temporibus apud Graecos in usu fuerit et quum

Aeoles quoque utraque eodein tempore usi sint, vid. L.T -

S. 23, 3, quidquam affirmare non audemus.
Postremo in titulo Delphico nr. 1693, 1. 3. 7 et in

simillimo Rossii nr. 67, 1. 19. 25 leguntur dativi ἀγωώνοις
et ἐντυγχανόντοις, in alio Delphico, quem edidit Curtius

Mus. Rhen. Nov. ]l p. 114 «{αμιέόις pro. «{αμιεῦσε., .«Ία-
µιέεσσε, et in Aetolorum ad Milesios epistola, cujus ini-
tium servavit Aristophanes grammaticus apud Eustath.
p. 279, 40, γεβόντοι, postremo παθηµάτοις 1n versu ab
eodem Aristophane allato, quem comici cujusdam poétae
esse hominem Aetolum inducentis Meinékius -auspicatus
est Comm. IV p. 626. - Jam: egimus de singulari illa

,

/

$. 30. De declinatione III. 231

forma L. 1 S. 54, 3 eamque septentrionali Graeciae pro-
priam et eontractione quadam e longiore ἀγώνεσσι etc.
nafata indicavimus. Nune in Tauromenitano titulo Fran-
zi saepe repetitos legimus dativos ἱερομναμόνοις et σιτο-
φυλάκοε. — Ceterum quum in antiquiore Amphictyonum
decreto nr. 1688 terminatio εσσε sit, formam in οὓς paullo
recentiore tempore in usum venisse conjicimus.

4) Male grammatici tradunt 2), accusativi plu-
ralis terminationem ας in Doride vocalem producere, id
quod ex aecentws ratione Dorica, de qua vide S. 3, 4,
collegisse videntur. Productionis neque ullum exemplum
reperitur et eorripiunt ultimam, ne. plura afferamus, apud
Epicharmurm fr. 23 λεπάδας, μύας, σωλῆνας. Ulterius
progressus seholiasta ''heocriteus adeo nominativum plu-
rem declinationis tertiae in. e; exeuntem somniavit.

Quam accentus rationem Dorienses in hac declina-
tione propriam habeant, vide supra 8. 3.

9) Vocum earum, quarum stirps in ο desinit, haec
est declinatio:

Singularis genitivus vulgo in voc exit, ut n0-
hog Herael., οἰκήσιος Amph. 1688, κρίσιος Rhod. 2905,
φύσιος Epich. 135, etiam in titulis paullo recentioribus,
sed minus corruptis. Atticum διαλύσεως in Ther. 2448.
VIII, 4 nobis suspectum est. In Phocico Rossii nr. 81
est ἀναθέσεος, in recenti Gretico nr. 2567 πύλεος. —
Dativus in antiquioribus titulis habet terminationem 1,
quae ést ex & €ontraeta: πόλι Heracl. Il, 108, .4υδάµε
εἰ δχινούθι Corcyr. 1840. Eadem rectius scriberetur
Acharn. 721 et Thueyd. V, 77. 79, ubi libri πόλεν prae-
bent. Vulgaris forma est in titulis Alexandri aetate re-

— —

2) Scholl. fi. ε, 211. οἱ deguic ἀπεναντίως τῇ qi διαλέκτῳ τῶν
μὲν εἰς ες εὖὐθειῶν πληθ veto ληγουσῶν τὰ Óvixa (leg. τὰς αἴτιφτικὰς)
δια τοῦ c μακροῦ ἐκφέρουσιν, τῶν δὲ tig ai τὰς αἰτιατικὰς διὰ τοῦ à
βραχέος ἐκφέρουσι. — Eadem docent Kustath. 558, 23 et Drac. 10,
17, eandem Homeri locum spectantes. — Scholl. Theocr. Y, 109
vid. $. 8 not. 10. .

939 . De declinatione.

centioribus, ut ἀναγορεύσει Rhod. 2525, b, παρευρέσει et
πόλει Coreyr. 1846, παρευρέσει "Ther. 2448 etc.
Pluralis Nominativus spud antiquiores Dorienses
in seg exit: Epich. 5 µάντιες, 30 πρήστιες» Lysistr. 981
πρυτάνιεο, "Thucyd. V, 77. 79 πόλιες. — Genitivus
vulgo in (ων, ut πολίων Herm. 1193, πρυτανίων Astyp.
948A. 2485, ὑποθεσίων Archim. Aren. p. 319. Quod in
Cret. 2556, 52 πόλεων scriptum est, miramur. — Dati
vus apud antiquiores in «£065, ut πολίεσσι 'T'hueyd. V,
77. 79; in titulis infra Alexandri aetatem est vulparis
forma , ut πόλεσι Herm. 1193, Cret. 2556, πρυτάνεσι Rhod.
2905 , ἐπιχύσεσι Rhod. 2525, b. — Accusativus vulgo
in «ac, ut κρίσιας Coreyr. 1845, πόλιας Cret. 3053, ἐμ-
µάνιας ret. 2555, ἀποδείξιας Archim. Aren. p. 320.
Itaque hoc est bujus declinationis schema :

Singularis. Pluralis.
Nom. πόλις πολίες.
Gen. µπόλιος | πολίων |
Dat. πολι, rec. πύλει πολίεσσε, rec. πὀλεσε
Aec. πόλιν U πολίας.

Vides, ubique ο teneri praeterquam in dativi pluralis
breviore forma, ubi πόλεσε cacophoniae causa evitatum
est. (Quare quanquam ea non reperitur in fontibus Ale
xandro antiquioribus , non videtur tamen ex Attica diale-
cto assumpta esse, sed, si.quidem antiquior Doris bre-
viore terminatione usa est, eam non :o; sonuisse persue-
sum habeto. De ει pro « in dativo singulari a recentiore
Doride assumpto vid. β. 22, 3.
Sequuntur hanc declinationem haud pauca nomin:
propria, quae vulgo ὃ aseiscerent: Gen. Πάριος Pind.
P. VI, 33, Θέτιο Ol. IX, 32 ete., Zorjomg. fem. Delph.
1705, ᾿Ισοπόλιος Anaph. 1 R. "d guovonóluog Taurom.
apud Torremuz. VIII, 6, ««{ευκάσπιος (ut corrigimus pro
«4ευκασπιφς) Cyren.. 6, "Dat. “4υγδάµι εἰ «Σχινούρεν loci
nomen Coreyr. 1840, α1ξαράπει, "Jot, ᾿4νούβει λωνι.

$. 30. De declinatione III. 233

1800 et Σαραπε, Phoc. 81 R. Idem fit in omnibus no-
minibus propriis virorum , quae more Doribus consueto
longiorem terminationem «oc in ες corripiunt. Eo perti-
nent ᾽4γις, Laeonicum momen notissimum pro ᾿4γίας,
Dir; Pind. Ol. VI, 22 pro. ὠστίας, .4ὔσις, Pythagoreus,
pro «Ίυσίας, et genitivus «4ὖσιος Cyren. 2, «ἄεῖνις pro
Αεινίας, unde Gen. «4{είνιος 1n. Cyrenaico titulo minore et -
Pind. Nem. ΥΠ, 16, ᾿4νάξιο et "4ναξιν Cyren. 5,
4ριστις et «εξις Cyren. 6 (illud etiam Theocr. VII, 99),
4άμιος Gen. im Cyrenaico minore, ᾖΚαάλλις Herm. 1211,
Νίκιος Delph. 1705, Herm. 1205 et Nix Herm. 1197,
Φάνιος Cret. 2957, «Σωώσιος in titulo Ácrensi et Cyren. 4
dt. Vulgo ejus generis nomina apud scriptores non Do-
reos ó asciséunt, ut 4γιδος, -4ύσιδος, cujus generis ΔΝΙ-
ειδος legitur Herm. 1210. — Ceterum, id quod obiter ad-
notamus, male ᾿4γις cum acuto scriptum est apud Thu-
cydidem V, 24, ubi recte Goellerus circumflexum resti-
tuit (temere Poppone judice), «4ὖσις apud Diog. Laert.
VIII, 42 et sic saepe. — In substantivis appellativis à
retinetur, ut πενταετηρίδα Heracl., τριετηρίδα Rhod. 2525, b,
ἀσπίδος Amph. 1688, Epicharmea κουρίδες, σκιαθίδερ,
θυννίδερ, σµαρίδες etc. , nec recte grammatici de diale-
etis 5) ita praecipiunt, ut 9 ubique ejectum esse videatur.
In adjectivis cum πόλις compositis vix unquam aſssum-
ptum est, ut µεγαλοπόλεες est apud Pindarum; nominum
propriorum genitivos ᾿σοπόλιος et ᾿ 4ριστοπόλιορ supra at-
tulimus. Ceterum, quantopere nomina propria ad hane
declinationis rationem. inclinaverint, maxime docet geni-
tivus .4{ευκάσπιος Cyren. 6, quum aozi/; ὃ retineat.

6) Nomima in ος et ης (Gen. coc) in antiqua Doride
contractionem non patiuntur, praeterquam in dativo sin-
gulam; θέρει quidem iambum eflicit apud Epicharmum
fr. 34. Reliquorum casuum exempla sunt: «4εινομένεος
in galea Hieronis C. I nr. 16, σκότεος Sophr. 79, µέλεος

3) ο. Gr. 242, b, Gr. C. 311, Meerm. 656, Vatic. 693, qui Ho-
mericum Πάριος appotnunt.

234 De declinatione.

Timoer. 2, τρωρεὲς Lysistr. 192, «οριοειδέερ et ἐρθακώ-
. δεες Epich. 26. 33. 90, ἐὐμάρεα Epieh. 23, Μἄρφεα Sophr.
45. Retinuerünt eüm usum maxime Cretenses, in πο:
rum titulis etiam ca. servatne :— Mivexàta 30802, τέλεα
2506; adde Ἀρητογενία 2554, 1760 et φούδια pro ψευδή
apud Photium, quae » pro e erroré seriptem babere

videntur, vid. 8. 17,3. De βιοπλανὲς pre βιοπλανεῖς -—
vid. S. 21, 3. Plerique tituli, etiam tabulae Heraeleen- -
ses, reliquos casus contrahunt praeter genitivós, ut δὲ- -

τεος et χαράδεος (a χάραδυς pro χέραδὺς vid. S. 16) Heracl.
(singulàre est Γιμοκράτιος I, 148), ᾿ 4ρεστυμένδος Core.
1849, 'Αριστομένη ibid., ἔτη Heracl. Goreyr. Ἀεεέων He-
racl., ἀφάνέων Áetol. 3046. —— Genitivus simgularis in
ευς contrahitur maxime in titulis Rhodiis ο Astypalaeensi-
bus, Cyrenaeis, ut ὄρενς Rhod. 2905, 346«ooyévevg Astyp.
2488, ἈΕὐφάνευς Cyren. 7. 8, quae genitivi tertninatio
grammnticis prae ceteris Dorica est). Vulgari ratione
gehitlvus potissimum in 'Ther. 2448 «contractus legitar,
ut γένους, Πραξιτέλους. lidem tituli, qui genitivum sin-
gularem, reliquos quoque easus eesque vulgari ratione
eontraetos exhibeht, ut éró» Rhod. 2905, συγγενών 'Ther.,
ἀσφαλεῖς aec. "Ther. 2448. ll, 11. Accuratius de geni-
tivi singularis contractione supra disputavimue 8. 28.
Itaque hoc paradigma statuendum est:

Singularis.

' Nom. γένος συγγενής n. ὀυ)γενές

Gen. ύένεὸς, Rhod. ete. γέ- συγγενέος, Rhod. etc. o;:-

νευς, "Ther. γένους "vtüc , "Ther. δυγγενοῦς

Dat. j54 συγγενεῖ

Act. γένος δυγγενέα, vec. συγγενῆ

B. συγ)ενὲς
Voc. — . συγχενέο.

4) Choerob. Bekk. 1236, J. Gr.. 242, b, Gr. C. 298, qui Home-
, ricum 4hoyérev; apponunt; de ἐρέβευς Et. G. 273, 27 etc.

-— -

$. 30. De declinatione III. 235

| Pluralis. ,

Nom. γένεα, rec. γένη συ)}γενέες, rec. ὀυγγενεῖς (ovy-
γενεές) m. συγγενέαφ rec.

συγγενῆ
Gen. γενέων, Rhod. Ther. συγγενέων, Rhod. Ther. etc.
etc. γενών συγ}ενῶν
Dat. γενέεσσι, γένεσι συγγενέεσσε, συγγενέσε
Áce. γένεα, rec. γένη συγγενέας, rec, συγγενεῖς

D. συγγενέα, Tec. συγγενή.

Dativi pluralis exemplum in purioribus fontibus legere
non meminimus ;. itaque secundum analogiam finximus.
Longiore forma γενέεσσι antiquiores Dores usos putamus.
— Non Dorica sunt heteroclita , quae in recentibus ti-
talis leguntar: Θηβαμένου in Pholegandrio Rossii nr. 29,
Φερεκράτου Ánaph. nr. 7 R. (Εχεκρατου in. Ther. 2448.
ΠΙ, 21, quod contra ipsius tituli consuetudinem peccat,
eorruptelae suspectum est); deinde ᾿ 4ριστομένην ÁAnaph.
2418, «Στρατοκλῆν Astyp. 2488, «ἀιομήδην in marmore

ο Farnesiano etc., vocativus Σωκράτη et similia Argiv. 1148
seqq. Contraria ratione peecant Βασιλείδευς in titulo Coo

nr. 25139 et Rhodio 2546 , «Σαμιάδευς Rhod. 2534, et ipsa
recentia atque ab lonibus, si quid videmus, atcepta.
Nam Doricum ΛἈασιλείδας haud facile ad tertiam declina-
tionem delabi poterat.
Voces cum κλέος compositae ubique : ejieiunt: Nom.
Ἡρακλῆς Sophr. 27. 100 ete. — — Gen. ᾿/ππολλέοξ, o-
xlioß ete. in Tegeat. Megalop. Hérmion. Megar. Acarn.
Coreyr. Cret. Agrig. Gel. Acr., et contracte Σωόικλεῦς,
Χαρικλεῦς in titulis Rhodiis, Cyrenaeis ete. vid. S. 26, 3;
nunquam Σωσικλοῦς vel similia leguntur. Pindarus adeo
αλεύς dixit pro κλέεος secundum Scholl. Nem. Il, 77, Et.
M. 517, 25, Et. G. 326, 3. — Dat. Φαινοκλεῖ, Θαμικλεῖ
Coreyr. 1840 etce., Ace. Jevexàza (τει. 3052. — Vocativi
exemplum in purioribus fontibus non reperitur 5 sed vi-
detur "7Z7pex4e; Doricum esse. — Plenior forma in titu-
lis recentibus vulgaris linguae est, ut Ther. 2557 700-
xiéovg, '2479 ZwowxAcovg. E 'limocréonte Θεμιστοκλέους

236 De declinatione.

expellendum erat et O:su0vox4; , quae forma non minus
a Doride aliena est.

Neutra in ας apud Dorienses τ abjicere ut fpa
quae ratio omnino antiquior est, docent J. Gr. 242, b,
Gr. C. 311, Meerm. 656, Vatic..693. — Vix recte δέρος
et κὠος Dorica esse traduntur pro δέρας et xag m Et.

M. 2357, 9.

6) Voces in vc (gen. εος) contractionem ne in no-

minativo quidem et accusativo pluralis admittunt, ut

πρέσβεες in decreto Agrigentinorum, τραχέες Epich. 110.
Minus Doricum est πρέσβεις Lysistr. 1102. Vulgari quo-
que linguae commune est τὰ ἡμίση "Ther. 2448. VI, 17.
Ejusdem vocis nova forma τὸ Ίμισον legitur in Rossi ti-
tulis Phocicis nr. 73 et 7A, b. Neutrum pluralis za. θή-
Ae "Ther. 2448. II, 29 Arati usu v. 1068 sustinetur,
vid. Buttm. Gr. Gr. S. 62 not. 3.

7) Nomina in ευς teste Prisciano 5) Dorienses ευ in
53 mutantes 7ύδηςν Voc. 7ύδη;, Acc. "Όρφην proferebant.
Sed Antimachus et Ibycus, quos apponit, non sunt ge-

nuinae Doridis auctores , neque in purioribus fontibus |

ullum exemplum reperitur, quod aliquo jure eo trahi
possit, nisi forte Hesychianum αντιβολήρ, στρωτὴρ µι-
κρὸς, quod Laconice pro ἀντιβολεύς esse videtur. —Certius
ἑερής pro iegevg est in dialecto Arcadica, vid. L.I δ. 52.
Vulgo apud Dorienses nominativus in ευς exit et per re-
liquos casus in hune modum flectitur :

Singularis genitivus in coc: Argiv. 1120 Xon-
θέορ, Megar. et Calaur. 13188 ῥασιλέο, Delph. 1693 «{αο-
δικέος, Acarn. 1793 γραμματέος, GCoreyr. 1845 Ἠαχανέος

-———

5) Priscim. I p. 999 de Achilles, Ulixes: „in quo Dores se-
quimur, qui pro Φυλεὺς Φύλης, pro Ὀρφεὺς Ὄρφης et Ὄρφη» dicunt,
pro Τυδεὺς Τύδης. Sic Antimachus in I Thebajdos: Tyós; τε Oivii-
ὅης. Et vocativum in 6 productum: τὸν καὶ ψωνήσας προθέφης Οἰνείδη
Τύδη teste Herodiano, qui hoc ponit in primo Catholicérum. Si-
militer Ibycus óvoudzivtor Ὄρφην. (vid. Schneidewg ad Ibyc. fr.
22, qui multa bene correxit).

$. 30. De declinatione ΠΠ. . 237

ete. Contractio,, quae a grammaticis ϐ) Doridis esse di-
citur. in ᾿Ιδομενεῦς, ' Οδυσεῦς (quae sunt Homerica), nus-
quam reperitur. Attica terminatio εως praeter titulos du-
biae fidei et valde recentes etiam in Rhodiis nr. 2525, b et
2005, ceterum satis puris, sola regnat; ut ἑερέως, βασιλέως,
Μακαρέως. — Dativus nihil differt α vulgari ratione,
nt ἀμφορεῖ Epich. 91. — Accusativus apud Dorienses
ih y exire refertur 7), eaque terminatio vulgo in titulis
apparet, ut βασιλή Rhod. 2905, ' 4λεξανδρῆ Rhod. 2525, b,
Aaobunũ Chal. 1607, IIaroz Acarn. 1793, nec dubitamus,
quin pro facio Delph. 1693, quae forma a Doride ab-
horret, θασιλῆ restituendum sit; ibidem est {αοδικέα.
Pluralis nominativus aliquoties non contractus
reperitue, ut Πριανσιέες Cret. 2556, 46, ὑπογραφέες Acr.
3, τοµέες Archim. de Hel. p. 244. Saepius in titulis
vulgaris forma legitur, ut in Rhod. Πριανες, Hermion.
Chal. Delph. Pest contraetionem extrema syllaba cor-
repta est in. Πριανσιέ (τει. 2006, 30 et ἱαρές Cyren. 7,
vid. S. 21, 3. — Genitivus ubique fere in cov; 18
Chal. 1567. et Χαλειέων et Χαλειῶν legitur. — — Dativus
Πριανσιεῦσι Cret. 2556, (πρυτα)νεῦσε a rariore πρυτανεύς
Boechkio supplente Rhod. 2530, «4αμιέις Delph. vid.
supr. nr. 3. Callimacheum ὀρομέσε, de quo vide Sehnei-
dew. Exercitt. Critt. p. 20, Buttmannus Gr. Gr. 8. 52
not. 6 non recte Doricum judicavit, τοµέσι comparans,
quod in Archimedis editione Basileensi p. 99 corrupte
legitar, quum in Oxoniensi p. 247 τομεῦσι sine lectionis
discrepantia editum sit. — Accusativi soluta forma
casu non reperitur; ἍΠριανεῖς est Rhod. 2905 (corrupte

6) Herod. Oxx. III, 233, 29 et 236, 28. — Choerob. Bekk.
1204. 1240, cf. 1236. — Id. in H. Ad. 268,a, .Et. M. 189, 29,
Et. G. 273, 27, "Eustath. 1965, 25, .Gr. C. 178.

7) Scholl. Il. o, 339 et Et. M. 670, 9 ad Homerica Donors,
Tvóg. — Herodian. Oxx. III, 238, 6. Πόθεν τὸ Τυδῇ καὶ βασιλῆ
παρ Ὁμηήρῳ:. φαμὲν ot» παρὰ «ωριεῦσίν ἐστιν ᾗ κλίσις xài γοῦν ὑπάρχει
Baci, βασιλζα (suspicor βασιλέος, βασιλεξ; βασιλέα) αἰτιατική * καὶ
κατὰ συναλοιφὴν βασιλῆ, ὥσπερ Κηφέα Κηφῇ.

240 e. De declinatione.

3) .Singulae voces anomalae velgerem rationem re-
linquunt hae:

"4079, unde accusativus "ose est in Cret. 2554,
181 et 25555 vix recte " 4ρηϊ Dorieum dicitur , vid. L. I
S. 22 not. é. |

"doveusg et θέμις α Doriensibus per v flecti tra.
duntur 1) et leguntur ᾿4ρτάμιτος Amph. 1688, ᾿4ρτάμιι -—
Coreyr. 1849, ᾿4ρτάμυτι Argiv.. 1172, ubi v PRA
putamus, ᾿4ρτέμιτε Zaeyuth. 1934:et Anaph. 2481;
τέµιτος ex Alemane affert Herodianus. apud. Eustath. 1614,
290; Acc. '4ortuo» est Cret. 2864. 2550.. Doricum τ ap.
paret etiam in derivatis dernier, ᾿αρτεμίτυν, άρτα- |
μίτιος, ᾿4ρτεμίιος, vid. S. 6, A. Θέμις et nomen |
proprium et appellativum Dorica flexione utitur apud Pin-
darum, Θέμιτος οἱ, XIII, 8 et θέμίτες Ol. XI, 255 de-
riva. inde nominis genitivus J est in titulo
Megalopolitano: mr. 15335.

"ioc in. certioribus Doridis fontibus, qui nanc qui-
deni manant, vulgarem rationem mon relinquit. Nam le-
guntur .Nom. βοῦς Epich. 97, Gen. βοός ; Amph. 1688,
Dat. 8o; Epich. 97, Acc. βοῦν Hermion. 1195, Nom. Pl.
Bósg Sephr,.GD.. De Dorico, quod. fertur, βώς supra
disputavimus 8. 20, 10. Simillima declinatio. est vocis

ο £089, unde in tabulis Heracleensibus legantur Gen.
χαός 1, 306..37 ,. Dat. xor I, 55, Ace. Plur. χοῦς I, 53.
Be: nofsinativo κοῦς vel χώς vide S. 20, 10..

2Uyé£A mg. Act, γέλωχα. Epich. 19, ut vulgo, unde in-
telligitur simnl ,. ἔρως. fleet ἔρωτος etc.

. yvvr . vel. Doriee γυνά vocativum γυνά habet Epich.
72. Vulgearem consuetudinem sequuntur γυναίκες et }υ-

A «

1). Choerob, Bekk. 1188. Θέμις Θέμιδος Θέμντος Aéyovqw οἱ «{ω-
e ριεῖς -- καὶ τὸ "4ρτεμις ᾿Μρτέμιδος “ρτέμντος καὶ χάρις χάφιδος χαρι-
τος. — De θέμις Herodian. Oxx. III, 232, b, Et. M. 445, 18,
'Eustath. 735, 52. Male χάριτος e Doride fluxisse putabatur, de
' quo adde Eustath. 1618, 30 etc, — Perperam θέµιστος Doricum
habetur ab Eustathio p. 92, 46. .

$. 31. De declinatione anomala. 241

ναικών Sophr. 33. 54, Ίυναῖκας Epich. 5. Quid lateat
apud Joannem. Grammaticum f. 243, a et Gregorium Co-
rnthium p. 345, qui tradunt Siculos τὴν γυναῖκα γανήν
(all. γάναν) dicere, obscurum est.

δόρυ genitivum δόρατ(ος) habet Amph. 1688, unde
eliam de vocis γόνυ declinatione conjectura fieri potest.

Zevc, Gen. 4ιός Cret. 2554 etc. , Dat. 21,71 C. I.
ur. 20 et fortasse Corcyr. 1869, 7 in galea Hieronis
nr. 16; praeterea Ζανός etc., vid. S. 19, 6. Nominativo
Aic Rhintho usus fertur a Choerobosco Bekk. 1194, quae
forma commemoratur etiam ab Herodiano π. p. 4. 6, 15,
Theognosto Oxx. 1I, 135, 8 et Arcadio p. 125, 2. AI-

canem nominativum Záv usurpasse Lobeckius Parall.

Pp.. 71 tradit ex Anecdotis Baroccianis in Mus. Philol.
— Cantabr. 11, 419: in Anecedd. Oxx. III p. 228 seqq.,

. Ubi eadem excerpta repetita sunt, nihil ejus generis le-

gimus. Idem Lobeekius p. 92 Ζείς in nummo Syracu-
sano confert cum µείς, µηνός, Αί Doricum Ζανύς non
poterat nominativum Ζείς habere, quare de hac forma

valde dubitamus:

" 700g. Priscianus?) tradit Syracusanos 70ov pro
79uc dixisse exemplo e Sophrone allato, ubi παρ ἠρώ-
«00; legendum esse videtur. ^ Conferenda sunt ἅλως,
ταώς, τυφώς, quae in vulgari lingua per reliquos casus
» aseiscunt ,, vid. Buttm. Gr. Gr. &. 56 not. 9. Itaque
plebejam Syracusanorum elocutionem , quae ἤρωνυς» ἡρώ-
νέσσι proferebat, nominativum ἤρως mutasse non credi-
mus. Deinde notatu dignum est, quod in Ther. 2448.
II, 5. 14.:27 ἠρῴων cum iota scriptum traditur, semel

2) Priscian. I p. 265 Kr. ubi de Minonis pro Minois apud
Sallustium in V historiarum: ,,Syracusani enim heron pro heros
dicunt. Sic Sophron Parenon pro Parenos dixit. — Ultima cor-
ruptissima in melioribus libris sic leguntur: Er). 2 παρηρωνσννων
7000, Dresd. 2 ΠαβεΡοΠεΟινΝοΒεΡροθι ete , unde Krehlius in Ad-
dendis p. 518 conjicit: ,,7z«g' ἤρωνον (aut ἠρώνεσι) non qgoci.* — At
ἥρωνσι nimis barbarum esset; longior dativi forma geminatum sig-
ma postulat.

11]. 10

2492 De declinatione.

sine iota Il, 12 et ἤρωσι IV, 7. Boeckhius iota delevit;
nos paullulum dubitamus , an e summa antiquitate reten-
tum sit. Quum enim antiquissima lingua hiatus in me-
diis vocabulis impatiens esset, saepe inter vocales iota
consonans interjecit, quo in vocalem mutato nata sunt
ἵπποιο pro antiquo ἑππόο, ἐμεῖο pro ἐμέο, στείω pro στήω,
τεθνειὼς pro τεθνηὼς etc. , vide quae disputavimus in li
bello de conjugatione in µε p. 19. Nonne probabile est,
illud iota in zooov ad eandem originem referendum esse?
Nec Syracusani alia de causa ν interseruisse videntur.
Ceterum vulgaris forma ἤρωος est in Amph. 1688.
κλείς. Nominativus κλαξ legitur apud Theocritum
XV, 32 (codd. A. R. κλάγξ) et Dorieus dicitur a seholiast
ad hunc locum et ad VI, 32, mira forma et dubitationi

valde obnoxia. Si integra est, quomodo orta existiman |

possit, supra diximus S. 19, 6. Certius Doriea habend:
sunt xAoí; et κλαίς vel κλάς et inde κλαΐδας Pind. Pyth.
ΥΠ, 4, κλαῖδα, κλᾷδας, vid. S. 19, 6.

µήν. Grammatici testantur, Dorienses µής dicere 3), -
idque legitur Heracl. B. 1. Sed crediderim eam formam |
severiori Doridi propriam. esse pro Ionieo et Attico ueic, |

quo mitiorem quoque Doridem usam arbitramur. Reliqui

casus µηνός etc. non discrepant cum vulgari ratione.
ναῦς apud Pindarum et "Theocritum hac flexione

utitur: ναῦς, ναός, vot, ναῦν (v&a apud Callicratidam Py-

thagoreum Stob. Flor. LXXXV, 16 e codd. A. B. pro

ναῦν restituendum videtur), νᾶες, vadv, ναυσέ (hoc etiam -

in Rhod. 2525) vel νάεσσε, νᾶας, neque dubitamus, quin -

ea declinationis ratio et vere Dorica et antiquissima sit. |

3) Et. G. 984, 46 (cf. Excerpta ex Etym. Reg Par. post Orio-
nem p. 192, 12). utis: — οἱ 4ωριεῖς διὰ vic 7 yodgüvos αὐτὸ.
Hinc corrigas p. 383, 41 μεὶ (leg. μὴς) ««ωρικῶς, μµὴς (leg. mix)

Αττικῶς καὶ µῆν xowóc Male Et. M. 883, 3, ubi uei; e pz» natum

dicitur: xoi ἐτράπη τὸ $5 4ωρικῶς sic τὴν £v δίφθογγον. Commemo-

ratur ^7; ut mutatione ortum a Theognosto Oxx. II, 134, 30 et ,

Arcadio p. 126, 9.

$. 31. De declinatione anomala. 243

Grammatici tamen testantur *), Dorienses navem νᾶν di-
xisse sine v. Quibus si fides habenda est, reconditioris
eujusdam dialecti aut plebejae elocutionis eam formam
esse putamus, cf. S. 20, 10.

ὄρνες. Dorienses ὄρνιξ, ὄρνιχος dixisse traduntur 5),
et leguntur in eam rationem apud Alcmanem, Pindarum *
εἰ Theocritum , ὄρνιχος, ὄρνιχα Ol. II, 97, ὄρνιχες, ὀρνί-.
Ίων, ὄρνιξιν et ὀρνίχεσσι et compositum ὀρνεχολόχος. At
nominativus ὄρνις reperitur Alem. 9 (12) et Pind. P. IV,
19, accusativus ὄρνιν Pind. P. IV, 216, nominativus plu-
rais ὄρνεις Alem. 12 (21) , nusquam ὄρνιξ. Quare Butt-
mannus Gr. Gr. 1l p. 231 recte judicare videtur, hanc
homiuativi formam a grammaticis propter reliquos casus
fitam esse.

Ποσειδών. Doricae formae a grammaticis comme-
morantur 5) et nunc in Doricis fontibus leguntur ΠΙοτιδάν,

4) Steph. Byz. s. v. Κατάνη: ναῦς, iv «ωριεῖς χωρὶς τοῦ v νᾶν

guo», — — Et. M. 606, 24. νᾶς παρὰ «4ωριεῦσε, unde corrigas Ann.
Oxx. 1, 298, 7. — J. Gr. 243, a et Gr. C. 916 τὴν ναῦν νᾶν AM-
Ίουσιν, — . Commemoratur νᾶς a Joann. Al. 7, 34.

9) Athen. IX , 374. d. οἱ «4ωριες λέγοντες ὄρνιξ τὴν γενιχκὴν διὰ
τοῦ y λέγονσι. ἀλκμάν δὲ διὰ τοῦ G τὴν εὐθεῖαν ἐκφέρει' ἁλιπόρφυρος

εἴαρος ὄρνις. — Phot. s. v. ὄρνι: «{ωριεῖς ὄρνις' παρ "ἀλκμᾶνν δὲ
ἄπαξ ὄρνις, addito fr. 12. — Eustath. 1419, 16 — 1439, 38 et

Prooem. Pind. p. 11 de Doricis ὄρνιξ, ὄρνιχος. — — J. Gr. 243, b,
Meerm. 659, Gr. C. 218 (qui addit Pindaricum exemplum) τὸν ὄρ-
"0a, ὄρνιχα.

6) Choerob. Bekk. 14183. «ωριῖς llocióàw λέγουσιν ὀξυτόνως,
Eustath. 708, 28. Ποτιδὰν παρὰ 4ωριεῦσνν λέγεται κατὰ τὸ ᾽ἀλκμάν.
— Et. G. 476, 87. Ποσειδῶν παρ ἡμῖν καὶ «4θηναίοις διὰ τῆς 8t
διφθόγγου γράφεται, παρὰ τοῖς Ἴωσι δὲ διὰ τοῦ i μακροῦ καὶ παρὰ
τοῖς ἰολεῦσι καὶ «ωριεῦσι lor, διὰ τοῦ V γραφόμεον. -- Όποετοῦ.
Oxx. II, 253, 23 de Ποσειδῶν: οἱ δὲ «4ἰολεῖς καὶ οἱ «{ωρνεῖς διὰ τοῦ τ.
— Herodian. z. ». λ. 10, 13. οὐδὲν περισπὠώµενον ὑπὲρ δύο συλλα-
βας τρέπεν τὸ 80 (leg. w) sig a παρ᾽ «4ἱολεῦσιν ἢ «4ωριεῦσιν' τὸ δέ γε
Ποσειδῶν ἐτράπη' ΙΠοσειδὰν γὰρ λέγεται Deinde Ἱ. 27 παρὰ δὲ
«{ωρεεῦσι τρεποµένου τοῦ à εἷς v Ποτειδαὰν (cod. ποσειδὰν) κατ’ ὀξεῖαν
τάσεν (additur Epich. 16, ubi codex item Ποσειδᾶνος)' εἴρηται δὲ xoi
{ΗΠοτιδᾶς (cod. ποτείδας) ὡς ΓΚερκιδᾶς (cod, κερκίδας), adduntur Eypich.

16*

244 | De declinatione.

Πυτειδάν, Ἰ]οσειδάν, quae sunt ex antiquo Πυτιδάων nate,
et Πυτιδᾶς. — Prima forma legitur in bis: "Nom. Ποτιδάν
Epich. 24; Gen. llorióàrog Pind. Ol. XIII, 5. 39 in
optimis libris, a Boeckhio non recte pejorum librorum le-
ctioni Ποτειδᾶνος posthabitum , quod metrum brevem pen-
" ultimam non 'admittat, vid. seqq. 5 nomen duxit ab bac
forma oppidum Aetolicum Ποτιδανία, quod commemorant
Thucydides IHIf, 96 et Stephanus Byzantins. — Ad se.
eundam formam pertinent: Gen. Ποτειδᾶνος Epich. 16 et
in pejoribus Pindari libris Ol. XIII, 5. 39, deinde min
accusativi forma Ποτειδᾶ Acharn. 764 secundum plerosque
libros (Ald. Ποτείδαν, Rav. Ποσειδώ) et vocativus ὦ Πύ-
τειδαν (sic) in dicto Rbodii apud Aristidem Oratt. I p.
$42, 11. — Tertia forma apparet apud Pindarum: To-
σειδᾶν Ol. I, 20. VIII, οἱ. IX, 33. Isthm. VII, 27,
Ποσειδᾶνος Pyth. IV, 138, Ποσειδᾶνα Ol. V1, 58, Voc.

Ποσειδᾶν Pyth. VI, 51. In eandem formam lacerum |

(ΙΠΠοσ)ειδᾶνος Lacon. 1335 a Boeckhio restitutum est. In-
didem descendit adjectivum Ποσειδάνιος Pind. Ol. V, 21.
XI, 27. N. VI, 42 et urbis Italicae nomen ΓΠοσειδανία,
vid. S. 24, 5. — Postremo quartse formae genitivus
1]οτιδᾶ est in Helotum fragmento apud Herodianum, ας”
eusativus Ποτιδᾶν Epich. 62, vocativus Ποτιδᾶ Sophr. 21,
et inde nominata est Corinthiorum colonia Ποτίδαια. —
Vides primam et quartam formam llora» et Ποτιδᾶς
certissimis et testimoniis et exemplis confirmari. — Hanc
« producere Meinekius ad Eupol. Helot. 6 intellexit ex
Epicharmeo versu fr. 62 et nominis Ποτίδαια analogia.
Inde ne Ποτιδάν quidem mediam syllabam corripere col-
ligi potest, et aecedit lonici Ποσιδέων analogia, quod in
Etymologici Gudiani loco allato διὰ τοῦ « μακροῦ scribi

62 et Sophr. 21, deinde: ὁ δὲ τοὺς Εἴλωτας τὴν γενικήν φησι" τέµμος
Ποτιδᾶ ποντίω (cod. τεµενο — ποντίφ). — Herodian. Oxx. III, 241,
10. «{ωριῖς Ποσειδὰ ν εἶπον ὀξυτόνως, deinde l. 17. «ωριες Ποσει-
δᾶν βαρυτόνως 5 καὶ Ποτίδας: «4ἰολεῖς Ποτιδὰν ὀξντόνως, quae corru-
ptiora esse apparet.

$. 31. De declinatione anomala, 245

dieitur. Itaque antiquam et genuinam Doridem Ποτιδάν

pronunfiasse, ut Λίκατι pro lonico, Attico et Lesbiaco

ἴκοσε, ef. S. 22, 3, certum habemus nee dubitamus Pin-

daro optimorum librorum lectionem Ποτιδᾶνος restituere.

Neque omnino secunda forma Ποτειδάν satis luculenta

auctoritate confirmatur. Facile enim existimaveris, He-

rodianum z. µ. à. , qui σ in z mutari docens nibil de di-

phthongo mutata tradit, minus accurate locutum et co-

dieis lectiones Π]οσειδάν atque in fragmento Epicharmeo
Ποσειδᾶνος e Ποτιδὰν et Ποτιδᾶνος, mon e Ποτειδάν et
Πρτειδάνος corrupta esse. Jani restat mira accusativi for-
ma Ποτειδᾶ Acharn. 764, quam e Ποσειδᾶνα natam pu-
ünt ut Ποσειδώ e Ποσειδώνα. Αἲ ut haec apocope vel
potius contractio, qua accusativus in o exiens gignitur,
multis analogiis utitur, ita illa singularis est atque soli-
tria. Itaque eo inclinamus, ut Aldinae lectionem ποτεί-
jw proxime ad verum accedere et » propter Attici To-
c&0d agalogiam in plerisque libris abjectum esse, deni-
que ut quartam formam, ' cujus accusativus in » exit,
Ποτιδᾶν restituendam esse putemus. 71ózeóov in Rhodio
dicto parum auctoritatis habet. Ne Ποσειδάν quidem sine
dubitatione genuinae Doridi assignari potest. Nam Pin-
darus eam formam e Lesbiaca dialecto asciscere poterat,
et Posidonia, quam Solinus c. 2 a Doriensibus conditam
dieit, secundum Seymnum Chium v. 245 et Strabonem
V p. 384 potius Sybaritarum Achaeorum colonia erat, de
quorum dialecto parum constat. Neque Herodiani testi-
monia dubitationem non admittunt; nam in libro περὶ
μον. λεξ.. ubi Ποσειδὰν Doridi et Aeolidi tribui videtur,
Dorieum ΓΠοτιδάν excidisse videtur aut ab ipso omissum ;
in Ann. Oxx. ultima ita transponendo sananda sunt, ut
Ποτιδὰν o0£vrovog Doricum dicatur, ἸΠοσείδαν βαρυτόνως
Aeolieum , quare etiam antecedens lIocsav» in suspicio-
nem cadit. Restat ut de accentu dicamus. JJor:óe» (nee
minus ΤΠοτειδάν et Ποσειδάν, si ea vere Dorica sunt) sc-
eundum grammaticorum praecepta et reliquorum nominum
in αν», quod ex ovv contractum est, analogiam (vid. 8.

246 De declinatione.

3, 1) acutum in fine. habet nec Ποσειδᾶν, quod apud Pin
darum scribitur, probari posse videtur; num vocativus
Πότειδαν in Rhodii dicto recte accentum retrahat, sicut
fit in Attico ΠΠόσειδον, nescitur. llorióóg ab Herodiano
. eum Κερκιδᾶς comparatur, unde cometat de ultima syllaba
circumflexa 7). — Ceterum patet, male à Gregorio p. 209
Doricum vocari vocativum ΓΠοσείδαον, qui legitur Pind.
Ol. I, 75 ab Homerica forma ΙΠοσειδάων Pindaro fami.
liari, nee melius ab eodem p. 309 accusativum }Τοσειδῶ.

οὖς. Dorienses og dixisse referuntur 9), quod le
gitur Theocr. XI, 32. Ea tamen mutatio ad severiorem
Doridem pertinere videtur; nam οὕατα est apud Epichar.
mun fr. 9, contra ὤαθ᾽. écalgov Alcmani fr. 24 (61) pro-
babili Bergkii emendatione pro ora 0" ἑταίρων restitutum
est et eadem forma apparet in ἐξωβάδια, ἑνώτια" «4άκωνες
Hesych., in ᾠὠατωθήσω, quod Doricum dicitur pro ἀπού-
σοµαι 9), in ἀμφώες Theocr. I, 28. Dialecto non nomi-
nates ab Herodiano !?) jac (quod e casibus obliquis fictum

7) Arcad. p. 21, 16. Τὰ iis dac βαρύνεται, εἶ μὴ διὰ τοῦ δος
xAvovto 4 συναληλειμμένα εἴη 9 ὑποκοριστικὰ, Ἴδας, Ἀρασίδας. τὸ
µέντου Θευδᾶς περισπᾶται, Μητρᾶς, Ζηνᾶς, Πυθᾶς' τὸ δὲ Κερκιδᾶς
ἀπὸ συναλοιφῆς. — Choerob. Oxx. II, 270, 29. τὰ εἷς ài εἴτε
ὀξύτονα εἴτε περισπώµενα ἁρσενικά, οὐ θΘέλουσν τῇ tU διφθόγγῳ παρα-
λήγεσθαι' οἷον Ζηνᾶς, ἸΜητρᾶς, Υλισᾶς, Νερκιδᾶς, Ἱστᾶς καὶ duis.
— Ann. Bekk. 1159. τὰ εἲς a6 κύρια ἰσοσυλλάβως κλιύόµενα καὶ ἐπὶ
τέλους ἔχοντα τὸν vOvov περισπᾶται, ὃ Γρᾶς τοῦ Pod, ὁ óc τοῦ 4ᾶ
— ἸΜηνᾶς Μηνᾶ, Ζηνᾶς Ζηνᾶ, Κερκιδᾶς Κερκιδᾶ. —Meinekii disser-
tationem de Cercida in Actis Acad. Boruss. 1831 p. 93 inspicere
nobis non licuit.

8) Et. Or. 94, 10, Et. M. 554, 21 — 639,2, Et. G. 94, 10.
Dialecto non nominata commemoratur ab Arcadio p. 127, 8.

9) Phot ὠατωθήσω, ἀνούσομαι egi; (Pors. ὠατωθήσομαι).
Suid. ὠατοθήσομαι, dxovcouas «{ωριεῖς Suid. ὠατοθήσω (olim doro-
Φήσομµαι), ἀκούσομαν' dogu. — Hesych. ὠάτωθήσω, ἀκούσομα,.
Genuinum esse ὠατοθήσω infra apparebit δ. 35, 3.

10) Herodian. zr. p. 4. 14, 30 e correctione Meinekii ad Theocr.
Ι, 28: οὖας xoi 7 γενικὴ οὕατος' καὶ ὅας ἔνθεν Dotoc* xai dac, ἔνθεν
ὥατος καὶ (ὥς, ἔνθεν) ὠτός' καὶ δὸς (leg. ὅος) οὐκ εἰρημένον μὲν συν-

$. 32. De pronominibus person. et possess. 247

videtur) et ὥατος, ab Hesychio ὤασιν et ὥατα afferuntur.
laque in mitiore Doride οὓς, οὕατος fuisse videtur, in
severiore oc, owerog. Suspecta est Hesychii glossa Gro,
wr2* Ταρανεῖνοι, nee facile probari potest, quod huc
trahitur ejusdem glossa αὖς, αὐτός' Korzreg καὶ «{άκωνες.
Nam et desideraretur explieatio οὓς, ὠτός, et contra He-
syehii morem genitivus additus esset nominativo. Co-
guatae quidem linguae in hac voce diphthongo au utun-
Ur: Lat. auris, Goth. auso, Litth. ausis.

De pronoiminibus.

8. 32.
De pronominibus personalibus et possessivis.

1) Eundem ordinem sequendum ducimus, quem
Apellonius in libro de pronomine optimae frugis pleno
instituit. ο

Nominativus singularis primae personae se-
eundum grammaticos !) Dorice ἐγών sonat, quod legitur
Sophr. 39. 69. 74, Epich. 64. 114. 124, Lysistr. 983,
Acharn. 714. 726 (Rav. ἐγώ), et saepe quidem ante se-
quentes consonas. Vulgaris tamen forma éyo legitur in
ütnlo Coreyraeo antiquae scripturae nr. 20, Cret. 2555,
Sophr. 6, Epich. 94, 17 et 98, Acharn. 776, Lysistr.
117. 1174. 1243, neque facile a genuina Doride abjudi-
cari potest. Adeo ante vocales yo est in titulis: nr. 20
i ἔστακα, nr. 2999 ἐγὼ εὐνοησώ. Ceterum Sanscritum
aham docet ἐγών antiquius esse quam ἐγώ. — Auctae

εχηματισμένον δὲ παρὰ Θεοκρίτῳ ἀμφῦῶες. Minus recte Meinekius pro
ὅος, unde et hic et in Etym. M, 639, 5 Theocriteum ἀμφῶες dedu-
citur, ὧος Scripsit; poterat enim.utrumque fingi.

1) Apollon. de pron. 63. B, qui addit Sophr. 39, Et. M. 314,
37 — 315, 17, Et G. 159, 50, Ann. Oxx. I, 150, 11 — 162, 5,
Gr. ϱ, .348.

248 - De pronominibus.

formae apud Dorienses sunt iye6»ya?), quae legitur
Alem. 34 (65), Lysistr. 986. 990, Acharn. 702. 731, et
ἐγώνη 3), quae ex accuratioribus grammaticorum testi-
moniis Laconum potissimum erat et T'arentinorum , nune
nusquam legitur.

Secundae personae nominativus apud Dorienses est
rv 5), qui legitur Lysistr. 1192, Epich. 18. 20. 94. ,95.
154 ete. Augetur in zv 7e 5, quo utitur Laeo apud
Plutarch. Pyrrh. c. 26, τύγ Epich. 125. 130, τύγα
Theocr. V, 89. 71 et Timoer. 1, ubi libri τύγε» deinde
in τύνη 5), quo Chilo utitur «{ακωνίσας apud Plutarch.
Conv. Sept. Sap. p. 150, A, quodque recentiorum Lace
num more apud Hesychium legitur τούνη, ov* «4άκωνερ.

2) Genitivus singularis formarum varietate
insignis est, quae inde originem habet, quod modo ; in
fine additur, modo omittitur, deinde quod vocales «o ant
non contrahuntur aut varis rationibus coalescunt.

a) Ad primam personam hae formae apud Dorienses
pertinent : 4

ἐμέοςρ Doricum apud Epicharmum teste Apollonio
p. 95. A.

— —

2) Apollon. 64. B, Eustath. 695, 26 et Et. M. 315, 17, ubi
accurate de accentu et de » non mutato exponitur.

3) Hesych. ἐγώνη, éyó* «4άκωνε. Apollon. de conj 624, 4
ἀπὸ τοῦ ἐγὼν τὸ ἐγώνη παρὰ Ταραντίνος. Doricum dicunt Apollon.
de pron. 64. B, Et. M. 314, 44, Ann. Oxx. I, 150, 11 — 162, 5,
Eustath. 641, 565, Tzetz. ad Hesiod. Opp. 10 etc.

4) .Apollon. 68. B, qui versum affert, quem Alcmani vindicavi-
mus ín Mus. Rhen. VI p. 234, Et. M. 314, 49, Ann. Oxx. l,
412, 9, Priscian. I p. 30, J. Gr. 243, b, Gr. C. 231 etc.

6) Apollon. 68. B, Greg. C. 268. Male in Et. M. 732, 30
scribitur σύγα, vid. L. I $. 23 not. 2.

6) Doricum dicitur in Scholl. A. Il. &, 262 (ἄκρως 4ωριον) et
v, 10, Eustath. 573, 20, Tzetz. ad Hesiod. Opp. 10, Et. M. 314,
20, Drac. 106, 21, ab Hesychio et Suida, cf. Apollon, de pron.
69. B, ubi dialectus tacetur. — Meerm. 659 cv, τοίνυ leg. tv"

cum Koenio.
*"

.$.32. De pronominibus person. et possess. 949

ἐμόῦς 7) Syracusanorum secugdum Apollon. 94. C.

µου encliticum Ther. 2448. II, 32 et saeprus.

ἐμεῦς Doricum apud Epicharmum seeundum Apol-
lon. 95. A.

ἐμεῦ 8) e Sophrone fr. θά ut Doricum affertur ab
Apollonio p. 82. C. Idem legitur Theocr. XIV, 27 etc.

uev encliticum "Ther. 2448. YII, 9, in quo titulo
praeterea µου traditur, et saepe apud Theocritum.

ἐμίο e Rhinthone ab Apollonio afferri videtur ?).

ἐμίω 9) indidem ibidem.

ἐμίως 9) item.

éu og item.

MeO92v encliticum apud Syracusanos, quod e So-
phrone fr. 46 Apollonius affert p. 83. C et p. 98. Α.

b) Secundae personae haec sunt:

τέος encliticum e Sophrone fr. 75 ab Apollonio p P.
95. C affertur. Convenit apud Hesychium τέορ, cob:
Ἀρήτες, vad. S. 9.

τέο Doricum ex Alemane fr. 67 W. apud Apollo-
nium p. 96. B.

τεοῦς e Sophrone fr. 27 ab Apollonio p. 95. C
commemoratur et Theocrito XI, 25 e codicibus K. e. et

7) Priscian. l p. 661 Kr.: ,,apud illos enim (Graecos) ἐμοῦ et
ἐμοῦς Dorice, cov et cov; (potius τεοῦς), oU et οὓς dici solet.“

8) Praeterea Doricum dicitur Apoll. de adv 697, 32, Et. M.
189, 36, Ann. Oxx. I, 166, 32 etc.

9) Apollon. de pron. 96. B. 57 vro» ἐμεῖο xoi ὅτι ἑμεέω xoi
ἔτι σὺν τῷ 0 ἐμείως καὶ ὅμως δισυλλάβως παρὰ Ῥίνθων. Ἐκ his
ἐμεῖο, notissima ex Homero forma, non poterat ab Apollonio inter
Doricas enumerari, neque diphthongus in ἐμεῖο, ἐμείω, ἑμείως ulla
Doricae dialecti analogia sustinetur. Deinde apud eundem Apollo-
nium p. 96. O haec leguntur: xoi Ér» ἤ tíoc (quae verba fortasse
post ἑμέως transponenda sunt) 4$ µέντο τέω καὶ τέως συζνγοῦσαν
tij ἁμέω καὶ ἑμέως πάλο παρὰ τῷ αὐτῷ “Ῥίνθωνν εἴρηνται, unde pa-
tet utroque loco ἑμίω et ἐμίως restituenda esse. Neque jam dubita-
bis, quin ipto ex ipio corruptum sit, cf. infra,

250 De pronominibus.

XVIII, 41 e Juntina et Sanetamandi Vatic. 4 réstitutum
est. Male apud Priscianum ?) σοῦς scriptum est.

τεοῦ Apollon. 96. B. e Sophr. 74 et Epich. 157.
Idem Epicharmo fr. 68 e τε ov restituimus. — Usurparit
etiam Callimachus in Cer. 99.

τεῦς Apollon. 96. À ex Epicharm. 64 et "Theocr. V,
39, ubi idem in Juntina legitur. Praeterea τεῦς receptum
est Theocr. II, 126 e R. et Junt. , X, 36 e Junt., XI,
92. 55 e KR. Junt.

τεῦ Doricum dicitur ab Apollonio p. 96. B et egi
tar Theocr. VII, 25, ubi nunc pro enclitica habetur, in
dicto Laconico Stob. Flor. CVHI, 83 et Plutarch. Instit.
Lac. p. 241. À κακὰ φάμα τεῦ κακκέχυται , in alio apud
Plutarch. Pyrrh. c. 26 ἔσσεται xal τεῦ κάρθῥων ἄλλος.

riog inter Dorica est apud Apollonium p. 96 et Τα-
rentinorum esse videtur, vid. infr.

τίως Apollonius p. 96. C e Rhinthone.

río) item.

c) Tertiae personae hae genitivi formae Doricae tri-
bui videntur: -

ἑοῦς ab Apollonio 10), qui eam Dorico τεοῦς respon-
dere dieit, neque tamen ipsam Doricam esse diserte af-
firmat, sed exemplum e Corinna apponit.

£o), ab eedem cum τεοῦ (Dorico) compositum, ut
itidem dubitare liceat, an Apollonius non in Doricis fon-
tibus legerit.

ovg α Prisciano ?).

Fio apud Hesychium (vid. S. 5, 8) Tarentiuum vi-
detur.
. — jtaque praeter Syracusanum μδθέν et formas solutas
ἐμέος, τέος» τέο quinque vocalium εο conjungendarum
genera spectantur: a) iu ov: ἐμοῦς, µου, τεοῦς, τεοῦ»
ἑοῦς, éoU , οὖς: b) in ευ: ἐμεῦς; dutÜ, τεῦς, τεῦ; €) in

10) Apollon. p. 98. B. ῥἑοῦς' αὕτη ἀκόλουθος 4ωρικῇ τῇ τεοῦς, *

συνεχῶς καὶ Κόρυννα ἐχρήσατο (additur Corinn. fr. 4, in quo ἑοῦς). —
ἑοῦ΄ τῇ τεοῦ ἀκόλουθος.

$. 32. De pronominibus person. et possess. 251

(0: ἐμίο et zíog (quibus simillimum est Hesychianum 77o);
d) in «v: éulog, ἐμίω, τίως, vio 3 e) in v: ἐμώῶς. "Tria
ultima genera ex uno Rhinthone, cui etiam rzíog vindicare
non dubito, cognita sunt; sed quae supra disputavimus
$. 26, produnt ea non aliis solum ltaliotis, sed etiam
Laconibus οἱ Cretensibus eommunia fuisse. Reliquae
formae e Siculorum potissimum dialecto traditae sunt,
quanquam contractio in ευ praeterea illis nom placebat.
De ε, quod in τεοῦς, τεοῦ, ἑοῦς, ἐἑοῦ insertum esse vi-
detur, infra dicemus.

J) Dativi singularis hae formae Doricae sunt:

a) in prima persona : .
éu [y 1), quod nunc legitur Epich. 94, 9, Acharn.
099 et saepe apud Theocritum.
ἐμίνγα 12), nunc Sophr. 93 et, si recte suspicamur,
in decreto Amphictyonico nr. 1688,
ἐμίνη 'Tarentinum e HRhinthone ab Apollonio p.
104. B. affertur, Doricum dicitur Et. M. 314, 42. Chi-
loi Laconi Diog. L. I, 73 ἐπιστέλλει ἑμίνη στρατείαν
restituendum esse videtur, quum in libris sit ἐμὶν «orga-
τείαν et vulgo e conjectura. ἐμὶν ἐκστρατείαν scribatur.
poc encliticum est in Ther. 2448, Acharn. 704. 738,
Epich. 3. 19 etc.
b) in secunda persona:
rív 19) Alem. 135 (29), saepe apud Pindarum et
Theoeritum. — Male in.loco Alemanico καὶ τιν editur,
quasi enclitica esset; recte enim Theocr. XXI, 28 ποιεῖ ro,
quod olim ex emendatione legebatur, nunc explosum est.
vívy1 'Tarentinorum esse dicitur ab Apollonio p. 104.
C et restituendum videtur in Arcbytae "Tarentini epistola

11) Apoll. 104. B, Eustath. 899, 34, Scholl. Arist. Av, 931,

Ann. Oxx. I, 285, 6.

12) Apollon. 104. B. Tarentinis assignatur in Ann. Oxx. I,
285, 5, ubi cum ἐμίνη confusum videtur.

13) Apoll. 105. B, Id. de synt. 159, 20, Ann. Oxx. 1, 409, 32,

Scholl. Pind. Ol. XII, 4.

252. . De pronominibus.

apud Diog. Laert. VII, 70 e librorum lectione καὶ zwa
ἀπεστάλκαμὲς, ubi critiei correxerunt zi». Eadem medela
etiam: certius adhibenda est dicto Laconico, i in quo apud
Plutarch. Lycurg. ο. 20 editum est ó ziv ἀνομοιότατος, in
" Apophth. Reg. p. 190 ὁ τύνη ἀνομοιότατος, leg. v!
Ceterum Doricum dicitur Et. M. 314, 37.

τεῖν saepius Doricum dicitur !!), sed nunquam le-
gitur in purioribus Doridis fontibus, ne apud Pindarum
quidem vel Theocritum, quare grammatici Homericum
τεῖν Doricae terminationis causae Doricum existimasse
videntur. |

το ὁρθοτονούμενον ut Doricum ex Alcmane 67 (68)
ab Apollonio affertur !5). ^ Neque tamen dubitare licet,
quin etiam in Doride saepe enclisin passum sit, ut sem-
per apud Homerum, Pindarum, Lesbios. In eam ratio
nem nunc editum est apud Epicharmum fr. 65. 94, 9. 93,
saepissime apud Theocritum.

e) in persona tertia :

' f» num ab Apollonio Doricum habitam Sit, non s&
tis apparet 16. Nunc e conjectura restitutum est. Pind.
Pyth. IV, 36, ubi Boeckhius minus recte lenem appinxit,
Adde Εν S. 5, 8.

. of in Doride sicut in vulgari lingua esse dicitar ab
Apollonio p. 106. À exemplum Sophroneum fr. 77 εἷ-
ferente.

Dubitatio aliqua est de ultimarum syllabarum in ép»
et zi» quantitate. . Illud apud "Theocritum (nam Pindarus
eo non utitur, neque in reliquis quantitas apparet) vulgo
produeitur, ut II, 144. 156. III, 49. XI, 65 etc. , quare
Meinekius et Vl, 36 καλὰ δὲ µοι à µία κώρα pro Ó' div

14) Apollon. 105. B, Scholl. Il. 4, 201, Scboll. Pal. Od. ὅ, 619,
Scholl. Arist. Av. 931, Hesych. s. v.

16) Apollon. 105. A. ógOorovtitae δὲ καὶ παρὰ ᾽λκμᾶνι συνήθως
άωριεῦσ., addito Alcm. 67 (68).

16) Apollon. 107. A. τῇ civ σύζυγος ἡ tv (eod. qv) τοῦ € ἀρθύτος.
*Hoiodo;: i» à' αὐτῷ θανατοῦ τοµίης.

/

$.32. De pronominibus person. et possess. 253

et V, 18 αἴτε µοι ἵλαου pro αἴτ ἐμίν ex optimis libris re-
stituit. Item τίν apud "Theocritum producitur 1I, 20. III,
99. V, 52 etc. , nunquam corripitur, ut fit apud Alcma-
nem fr. 15 (29), et a Pindaro Pyth. 1, 29. VIII, 71.
Nem. X, 30 (item ἵν P. IV, 36); ne usquam apud hunc
longam syllabam efficeret, lsthm. V, 3 τίν y' ἄωτον scri-
ptum est particula contra librorum auctoritatem inserta,
quod vereor ne non sit recte factum. Apparet enim,
terminationem εν apud Dorienses non minus in singulari
dativo ancipitis mensurae esse quam in plurali , neque e
tribus locis, ubi τίν corripitur, certam regulam de pecu-
liar: Pindari usu constituere licet.

4) Accusativus singularis

a) primae personae

ἐμέ Apollon. 106. Β e Sophr. 78 et µε enelitieum-
Ther. 2448, Cret. 2555 etc.

ἐμεί Apollonius !7) ex Epicharmo, vid. infr. ad τε,

b) secundae personae

ré Apollonius 18) ex Alem. 35 (69) et Theocr. I, 5.
ldem nunc reete e Ravennate legitur Acharn. 745 πάλιν
T amou pro vulgeri lectione πάλιν tUy' ἀποισῶ, quam
invenit etiam Gregorius p. 211; nam rv encliticum par-
üeulam γε respuit. Minus recte ApoHonius, mixta ΑΙ-
emanis dialecto deceptus, etiam vulgare σε Doridi tri-
buit 19). Notabilem formam Creticam τρέ, quae e τ}έ

17) Apollon. 106. B. 5 ἐμὲ πρὸς πασῶν διαλέκτων λόγεται. παρὰ
4ωριεῦσι μετὰ τοῦ 7, ἐμεῖ, d συνεχῶς Ἐπίχαρμος χρῆταν. -- ἡ ἆπο-
λελυμένη ovx. ἐπεκτείνεται. '

18) Apollon. 106. C. «ωριῖς διὰ τοῦ T^ εἰς τὲ καταφῥεῖ"
Θεύκριτος' πρὸς «δὲ tà τῶν φίλων ᾽4λκμάν.

19) Apollon. ibid. καὶ ἐτὶ μετὰ τοῦ 7^ τεὶ γὰρ 4λεξάν δρῳ
ὅαμασαιε (Bekk. suspicatur ᾽4λέξανδρος δεδάµασταε; rectius forsitan
scripseris δάµασε sc. Aphrodite). καὲ ἔτι κοιῶς' cà γΑρ ἄξομαν,
— d. p. 107. C. oíx Por, παρὰ «ωριεῦσν ἐν τρίῳ g διὰ τοῦ i
ἐπέκτασις ὁμοίως τῇ τε καὶ ἐμε -- Id. p. 120. C. ἡ ἑμῖ καὶ cH
παρὰ τοῖς 4{ωριεῦσι προςλαβοῦσαι τὸ 1, οὐκέτν κατὰ τὸ τρίτον Ἄρος-
έλαβον.

ἑ

254 De pronominibus.

nafa est, supra attulimus &. 5, 7. De τέη, quod apud
Archimedem legitur, vide infra.

τεί Apollonius !?) Doricum dicit versu addito, quem
Alemani vindicavimus in Mus. Rhen. VI p. 234. Apud
Apollonium a Bekkero ἐμεῖ et re? editnm est, in Excerptis
Vossianis ἐμεέ et vei. Diaeresis tamen nulla re postulatur;
nam de iota Áttice demonstrativis adjeeto cogitari nequit.
Potius versus ille, qui dactylicus esse videtur, diphthon-
gum agnosci jubet. Praeterea Bocoticus aeeusativus zi»,
de quo vide L. I S. 45, 2 e Dorico τεί per Boeoticam
dipbthongi mutationem et » addito, sicut ab iisdem Boe-
otis in nominativo zov» addebatur, natus esse videtur ??)
Nec scio, an plenior forma τεέν (conferantur tvüm et
ένα in lingua Sanscrita) in rustica lingua haeserit. Nam
quum in Theocriti idyllio undecimo ter v. 39. 55. 68
accusativus τίν legatur, poéta, quanquam in eo carmine
rariora et quasi immania vocabula, quae Polyphemo di-
gna essent, sectatus, vix tamen quidquam e Boeotica
. dialecto arripere potuisse videtur; sed usurpavit fortasse
obsoletam formam τείν, a librariis facile in notioris dativi
similitudinem corruptam. lpsum Doricum τε, de quo
paullo certius constat, "T heocrito restituendum esse vide-
tur XIV, 1, ubi nune ἀλλά tv αὐτόν legitur e conjeetura
Reishti ipso sensu parum commendata. Quis enim sa-
latanti respondeat at te ipsum 66. salvere jubeo? Εε-

20) Apollon. 105. C de accusativo ri» apud Corinnam: τινές
μέντου ἠξίωσαν vtivtw τὸ t, ἵνα ix τῆς τὲ (leg. τεὶ) παρὰ «{ωρνεῦσι διὰ
τοῦ ? (leg. εἰ) γραφοµένης ᾖ ἐσχήματισμένῃ, µεταθίέσει τοῦ * (leg. ει)
εἲς τὸ 1, ὅπερ σύνηθες, προςειληφυϊά τε τὸ v ὁμοίως τῷ ἔκειγοσίν, οὗ-
τοσίν. lta haec corrigenda esse primum inde ΑΡΡΡΓΕΙ, quod gram-
matici illi rv» producendum putarunt (cur enim producerent, si
e τέ natum existimaren4?); deinde quod voculae scriptura accura-
tius indicatur, quod vix opus erat in ré; tum quod mutatio vocalis
usitata dicitur, quum ε ante consonas Boeotice non mutetur in ο.
Itaque erant ante. Apollonium, qui idem'sentirent, quod nos illo-
rum 'consen$u nondum cognito olim proposuimus. Geterum in his
novum testimonium de monosyllabo τεί accessit.

$.32. De pronominibus person. et possess. 255

sderatur καὶ cé, vel quod similem sententiam habeat,
ef, Árist. Lysistr. 6 yoip' ὦ Καλονίκη. K. καὶ ovy! ὦ
4υσιστράτη et familiarem Latinis responsionem et tu
salveto. Jam quum vulgo ἀλλά του αὐτῷ legatur, opti-
mi libri praebeut roi αὐτά, alii τοιαῦτα, t) ovra, τὸ αὐ-
10g, tÜ αὐτό, τὸ αὐτό, Codices teste Wartono o/ro. lta-
que legendum esse videtur :
4. χαίρην πολλὰ τὸν ἄνδρα Θυώνεχον. O. ἀλλὰ τεὶ αὐτῷ,
«ἰσχίνα.
ut αὐτῷ sit pro αὔτως (vid. S. 44, 7): ego vero te
item sc. salvere jubeo. Ceterum non valde repugno,
κ quis malit ἀλλὰ roi αὐτᾷ et ab accusativo in dativum,
qui in salutatione etiam usitatior est, transiri non aegre
frat. Deinde in Cleobuli epistola Diog. Laert. I, 6, 93
libri praebent πάρ του f'acobvra:, ubi correxerunt πάρ zv,
quanquam encliticam eum praepositione jungere vix licet.
Nec magis ferri potest πάρ τύ, quod Huebnerus in Ad-
dendis proposuit, quum de τύ non enclitico nihil con-
3let, sed etiam hie τεί latere videtur. Idem judicamus
de ἐγώ του ἀμυνοῦμαι in epistola Periandri Diog. Laert.
1, 6, 100, ubi item zv vel τύ scripserunt. Postremo in
apophthegmate Charilli Plutarch. p. 189, ubi editur κατ--
έκτανον τεῦς aut τεί aut rv restituendum est. |
rv semper encliticum est teste Apollonio p. 68. B
et 106. C; legitur in versu καί τυ φίλιππον ἔθηκε apud
Apollonium , quem Alcmani vindicavimus in Mus. Rhen.
VI p. 234, Sophr. 24. 74, Epich. 20 (libri του), Acharn.
696 et saepe apud "Theocritum.
c) tertiae personae
ἕ, quod teste Apollonio p. 107. À dialectis commune
est. Hoc non producebatur in εἴ 19).
vív enclticeum Dorice est pro epico ju secundum
Apollon. 108. A. Illud cum Senscrito &énam conferen-
dum est, hoc cum imam a nominativo ajam (i. e. ἴν,
0. Legitur νιν Sophr. 63, Epich. 9, pro feminino Acharn.
7/41, ut omittamus fontes minus puros. Pluralis usus

256 De pronominibus.

certa exempla Dorica non extant; Apollonius Pindarum
et Bacechylidem in eam rem advocat.

5) Nominibus et dativus singularis primae et secun-
dae personae apud omnes Dorienses addita particula γα
vim augent, ἐγώνγα, τύγα, ἐμίνα. Nec minus reliquis
casibus et numeris γα addi poterat nt vulgo ye, cf. Ly-
sistr. 1162 ἁμές yo, sed cum illis solis in unam vocem
eoaluisse videtur. Eosdem enim nominativos et dativos
Lacones. et Tarentini: propria quadam ratione augebant,
ἐγώνη, τύνη, ἐμίνη, τίνη. Apud Árchimedem in praefa-
tione ad librum de Quadr. Parab. etiam accusativus £y
legitur. Sed quum hoc additamentum praeterea aeque 2
Syracusanorum dialecto atque ab accusativo abhorreat et
ubique productam penultimam postulare videatur, quum-
que in illa praefatione alia sint; quae offendant, eam
non ab ipso Archimede sed a recentiore bomine Doris
mum affectante profectam esse suspicamur. Si tamen
etiam ' Syracusanis idque in accusativo eo augmento uti
licuit, τείνη dictum esse a reí vel τείν crediderim.

Jam inter antiquos . grammaticos dubitatum est ?!),
utrum ;/ in his formis ad vim augendam additum sit an
«vg. HBectius egisse videntur, qui illam . opinionem am-
plexi sunt. Quanquam enim nominativum zv» non ess
Doricum, recte opponitur, tamen Boeoticum zov» et Sans
critum tvám docent, antiquissimam eam nominativi for-
mam fuisse; neque ν geminati, quod ex altera ratione in

21) Et. M. 314, 37. ἐγών, «{ωριέων διάλεκτός ἐστι προςλαμβώὺ
τὸ v, καὶ τὴν σὺ ἀντωνυμίαν λέγουσι μἱτὰ τοῦ ν τύν, ὅπερ προςδίέσυ
τοῦ 5 γίνεται τύνη (item Ahn. Oxx. I, 1560: 1! et, ubi σύν et σύ;
Et. G. 169, 60). Sequiur de εύνη et ἐγών apud Homerum et He
siodum, deinde: παρὰ γὰρ τὴν ἐγὼν ἑγώνη καὶ παρὰ τὴν ἐμὶν ἐμίη᾽
Til tiv" οὕτω xai σύνη (leg. cvy) κατ ἐπέκτασιν τῆς. Y: συλλαβης,
οὗ γὰρ μὸνον τὸ v (leg. 7) ἐπλεόνασεν, ἀλλ ἡ 4 συλλαβή ' οὗ ra
λέἐγουσιν οἱ 4uguis τύν, ἕνα πλεονασῃ μόνον τὰ v (leg. 5), ἀλλὰ t
λΛέγουσι καὶ τύνα (leg. τύνη)' ὅλη ἄρα 7 η προςῆλθε συλλαβή. ἐπικ-
τεένεταν δὲ τὸ v, ἵνα μὴ 7 ἐπέκτασις μείζων τὴς enc λέξεως γένηταν.

$. 32. De pronominibus person. et possess. 257

reliquis necessarium esset, ullum vestigium reperitur.
Jam intelligis, a τείν fortasse τείνη deduci potuisse, non
τένη & τέ.

6) Secundae personae variae formae cum Attica et
loniea dialeeto comparatae non solum (ut de terminatio-
sum discrimine nunc taeeamus) o' in x mutatum exhibent,
δε etiam in τεοῦς, τεοῦ, (τεῖν) et possessivo τεύς ε pleo-
nastice intersertum 22). Scilicet stirps, unde omnes eae
formae procreverunt, est zF* (Sanscr. tva), ut ἐμε in per-
sona prima. Ea terminatione nulla addita extat in Cre-
lico accusativo τρέ, qui digamma in g mutavit, deinde
in nominativo et accusativo τύ et rv, ubi £* in v abiit;
Deinde digamma ejecto stirps τε nata est, quae apparet
Ih τέος, τέο et quae inde contrahendo nata sunt, dativo
τιν, ubi ε elisum est, accusativo τέ et re/, cf. ἐμέος, ἐμέο,
ἐμίν, ἐμέ, ἐμεί. Postremo e vF* euphoniae gratia τε}ε
factum. erat, quod digamma ejeeto in τεε abiit. Hinc de-
Scendunt τεοῦς, τεοῦς τεῖν cf. iuoUg, ἐμοῦ, ἐμίν et posses-
sivum τεός cf. £uóg. Simile quid in pronomine tertiae
personae factum. Nam antiqua stirps o7* modo in 7*
et £ transiit modo in £e (pro. oc7*), unde ἑοὺς, &v, éoc
et alia descendunt; quanquam haec aut incertiore aut
nulla auetoritate Doridi vindicantur.

7) De Dualis formis Doricis parum constat. No-
minativi et accusativi và; et o9 oi ab Apollonio κοινοί
dieuntur i. e. dialectis variis communes atque eadem ejus
opinio de genitivis et dativis v à?» et og o» fuisse vide-
fur?35), De raro dualis apud Dorienses usu supra dictum est.

8 Nominativus pluralis:

/

e

22) Apollon. 106. B. ióiec; γὰρ 5 µετάθεσις 7 εἰς τὸ € τοῦ 5 δε-

ατική ἐστι" σοῦ — τοῦ — τεοῦ, O0c — τεός.
38) Apollon. 109, C. εὐθείας μὲν xoi «αὐτιατικῆς 20wGc νῶξ, σφ 9i
— yag δὲ καὶ ὁυτικῆς viv καὶ cgi». — Ineptissime Scholl.

ll. 0, 352. vd: ἡμῖν xowij διαλέκτῳ' «ωριεῖς γάρ φασιν ἄμμες, «4ἱο-
λες à! ἄμμε, Α4ττικοὶ δὲ v9, "love; ἡμέας' ἔοτι δὲ ἀντωνυμία Oving .
ὑρθῆς καὶ αὐενατικῆς πτώσεως, ἡμῶν καὶ ἡμῖν,

1. D 17

258 | De pronominibus.

pers. 1. dyuégc?), quod legitur Heracl. I, 3, Cret.
2557, Epich. 23, Alem. 72 W., Lysistr. 168. 1100.

pers. 2. ὑμές Apollon. 119. B (ubi cod. υμμες),
qui affert Sophr. 41; praeterea legitur Acharn. 726. 727.

pers. 3. σφεῖς Doricum dicitur apud Apolloni
um 25), leviore quodaur testimonio 25) σφές, quod anale
gia postulare videtar.

9) Genitivus pluralis:

pers. 1l. ἁμέων 31) Alem. 16 (73), Ign. nr. 2670,
Cret. 3047, nisi praestat hie e Sherardi schedis ἁμίων
recipere, formam contractionis genere severiori Doridi
proprio natam, vid. S. 26, 1. "Vulgari ratione contra
ctum est áu à» 31) "Ther. 2448, Cret. 3052, Tegeat. H.
L., Epich. 147, Lysistr. 168.

pers. 2. ὑμέων et ὑμῶν 29), quorum illud legitar
Sophr. 1. 79, hoc Syraeus. apud Terrem. XVIII, 3 et
apud Rhinthonem Herodian. π. µ. λ. 19, 26.

24) Apollon. 118. C. ἅμες (potius ἁμὸς) «{ώριον., IMAxudv: ὡς .
ἁμὲς τὸ καλόν µελίσκονφ.' Οὐκ ἐπίληπεος δὲ 5 τάδις, καθὺ τὰ πτω-
vw ἀπέστραπται τὴν εἰς τὸ εξ ὀξεαν' — πρῶτον αἱ πρωτότυπου dy-
τωνυµίαν οὖκ ἀκόλουθοι ἐδείχθησαν τοῖς ἄλλοις πτωτικοῖ. ἔπειτα οἱ
4ωρνεῖς ἐπὲ τὸ τέλος φιλοῦσι τὴν ὀξεῖαν προςάγειν, παρ’. οἷς πάλιν 1
ἀφαίρεσις τοῦ τε ὀξείας γίνεται ἐμπονητικὴ, ἐπεὶ πομεῖς — ποεές etc.
Male ἅμες Doricum dicitur Choerob. 217, 14 et Et. G. 243, 18.

25) Apollon. 120. C. ἡ σφεῖς οὔτε παρ) «4ἰολεῦσιν οὔεε παρά
4ωριεῦσιν dxolovOlav ἔσχε πρὸς τὰ τούτων πρῶτα καὶ δεύτερα, οὐκ
ἀπεοικότως. καὶ γὰρ ἡ ἐμὲ καὶ τε (leg. ἐμεὶ καὶ tH) παρὰ τοῖς de-
θιεῦσι προςλαβοῦσαιν τὸ c, οὐκέτν xara τὸ τρίτον προςέλαβον

26) Pbavor. Ecl. 412, 2. σφέες, σφεῖς xoi σφὲς «4ωρικῶς -- ἡμέω |
ἡμεῖς κουνῶς, 4ωρικῶς δὲ καὶ Αἰολικῶς ἄἅμμες, οὗ κατ ἀναλογίαν ἐν —
ὀνομαστικὴ δυϊκἠ ὄμμεε — ἁμμέων 4ἰολικῶς — «ςωρικῶς ἅμμον 16
“Αἰολικῶς ἅμιν -- «4ἰολικῶς dur. — Vides insulsum recentissimae aett-
tis grammaticulum. )

27) Apollon, 121. B. 4 ἁμῶν παρὰ «6ωριεῦσι καὶ σύναρθρον 1ί-
νυκὴν σηµαήνε, ἀκόλουθον τῇ ἁμός' τῇ µέντου Φισιρέσε, ἡ πρωτύτυπς
ὁιαλλάσσει τῆς κτητικῆς, additur Alcm. 16 (73), ubi ἁμέων.

28) Apollon. 122. A. ὑμῶν" αὕτη κουνὴ καὶ άωριέων, σηµαίνουόἁ
τε πάλιν καὲ κτητικὴν τὴν ἀπὸ «ες ὑμὺς εὐθείας, πάλιν δὲ ἐν mdi
διαφέρει ᾖᾗ πρωτότυπος cum Sophr. 79.

$. 32. De pronominibus person. et possess. 2359

pers. 3. cgesíov teste "Apollonio 39), quod in
σφέων mutaverim. Idem significat Syracusanos ψέων
et ἕων dixisse, postremo e Sophrone fr. 80 ὧν affert 30),
quod quum pro αὐτῶν esse dicat, haud dubie ex ἕων con-
trahendo natum est.

10) Dativus pluralis:

pers. 1. ἁμίν, uh est orthotonumenon, et ἅμιν
in enclisi, utrumque cum ultima correpta teste A pollo-
aio 31), qui illius exemplum apponit Alem. 61 (75), hu-
jus Álem. 7& W. De ἁμίν eum acuto in ultima correpta
iv ὀρθῇ τάσει praeterea alia testimonia adsunt ??), quae
simul docnerunt , Theocrito VII, 2. 135 eontra libros,
qu in ἅμμιν eonsentiunt, ἁμίν reddendum esse; neque
Miter scriptum est Lyeistr. 1081, Acharn. 798, ubi ul-
limae correptio apparet. Eadem tamen producitur Acharn.
787 et saepe apud Theocritum V, 106. VII, 145. VII,

13 ete. Tum vero cireumflexus exarari solet nec minus,

29) Apollon. 122. B. σφῶν xai σφέων ἀκολυύθως τῇ ἡμέων —
καὶ σφείων ὡς ὑμείων. Tij σφείων (fort. σφέων) καὶ «4ἰολεῖς χρῶνταν
καὶ 4ωριεῖς, .4ωριέων δὲ Συρακούσιοι διὰ τοῦ qj πάσας τὰς διὰ τοῦ og
μυνοσυλλαβούσας μὲν ἀναμφελέκτως, ἐπὶ δὲ τῶν ὑπὲρ µίαν συλλαβὴν ἆμ-
φίβολα τὰ τῶν γραφῶν ' ἔνια γὰρ δίχα τοῦ y.

30) Apollon. 122. C. ἐπ᾿ lop τῷ αὐτῶν παρὰ Συρακουσίοις τίθεταυ
τὸ ὧν cum Sophr. 80.

31) Apollon. 123. B. ἡ ἁμῖν (3) Mog ἐγκλννομένη συστέλλει τὸ
t, ἐν οἷς προπερισπᾶτα' al γὰρ ἅμιν τούτων µέόλον' ὀξύνομέν τε
(Valck. ὀξινομένη e£): ἁμὲν ὑπαυλήσει μέλος Αἀλκμάν. οὐκεῖος
0 χρόνος πληθυντικῇ διὰ τοῦ t ἐκφερομένῃ.

32) Eustath. 1112, 36. «ωριεῖς δὲ ἅμὲν συστέλλοντες τὸ 1 καὶ
ὀξύνοντες. Θεὐκριτος' πολλαὶ Ó' ἁμὶν ὕπερθε κατὰ κρατὸς δονέοντο. ---
Apollon. de pron. 62. C. διὸ καὶ τοῖς ἀξιοῦσιν ὀρθοτονεῖν τό) σὺν καὶ
τρίτος ἁμὶν Αμύντας παρᾶ Θεοκρίτῳ (ΥΙ{, 2) συγκαταθετέον. — Id.
de synt. 127, 9. καὶ ἕνεα τούτου «0 παρὰ Θεοκρέῳ' σὺν xai τρίτος
ἁμὶν ᾽4μύντας' δεόντως ἠξέωσάν τυνές ὀρθοτονεῖν. — Ann. Oxx. 1, 5,
9 — 188, 22, Et. M. 64, 21, Et. G. 69, 26. οἱ δὲ 4{ωριεῖς συστέλ-
levcs τὸ € καὲ ὀξύνουσι (male in Oxx. I, 5 et Et. M. additur ἡμίν
pro ἁμίν). — Et. M. 432, 39 ἡμίν, ἀντωνυμία' ἔστ, δὲ διαλέκτον
ἴδον 4ωρεκῆς, συστέλλει γὰρ αὐτὴν καὶ ὀξύνε. -- Male Choerob.
Oxx. I1, 216, 14. ἁμῖν (leg. ἁμὶν) λέγουσεν oi. «ωρεεῖς.

17*

——.»----—-- -——w-- — —

260 De pronominibus.

si quando de syllabae qüantitate parum constat, ut Cret.
2999, Sophr. 30. 51, et apud Theocritum. Dindorfius
L ysistr. 1163. 1298 ἁμίν edidit, ultimae mensura ancipite.

. Quid in hac re judicandum sit, in proximis patefaciemus.

pers. 2. ὑμὶν ἐν ὀρθῇ τάσει et ὑμιν in enclia,
.ntrumque eum ultima brevi seeundum Apollonium 5),
qui illius exemplum Sophr. 82 apponit, bujus Sophr. 81.
Nam eam grammatiei mentem esse formam ὀρθοτονουμένην
e Sophrone afferentis , nec recte ὑμῖν editum esse, praeter
pronominis ἁμέν analogiam id ipsum patefacit, quod Do-
rici scriptoris exemplum apponere dignatus est, id quod
vix facturus erat in vulgari forma ὑμῖν. In Cretico titulo
nr. 2557, 259 υμεν traditur, quod Boeckhius vix recte in |
ὑμεῖν mutavit, quum haec recentissima scripturae corru-
ptela ab ejus tituli aetate aliena sit; potius ὑμέν corrigen-
dum videtur. — Jam restat at de ultimae syllabae in
orthotonumenis ἁμίν et ὑμίν quantitate et accentu certiora
constituamus. — Hoc apparet, fieri potuisse, uf et corri-
peretur et acueretur; minus constat de ultimae producti-
one, quum et Aristophanes et Theocritus eam rationem
facile e vulgari lingua asciscere potuerint. Sed genuine
quoque Doridi eam licuisse, e genitivorum singularium
ἐμίν et τίν analogia colligimus, quorum produetionem
Theocritus e vulgari lingua transferre non poterat. Utut
est, vulgo syllabam correptam esse et Apollonii reliquo-
rumque altum de productione silentiam evincit et quod
correptionis in ἁμίν et ὑμίν ab Apollonio ea exempla pre
ponuntur, in quibus quantitas non versu áppareat, Al
emanicum fr. 61.(75) Gui» δ᾽ ὑπαυλήσει et Sophroneum
fr. 82 scriptoris pedestri oratione usi. [taque dul» et
ὑμίν in Doricis edendum est, ubicunque de ultima pro
ducta non constat. At ne produetam quidem circumflecti

33) Apollon. 14. B. πάλιν παρ) "Joc: προπερισπᾶτα ἐγκλενομόνη,
καθὸ συστέλλει τὸ i^ καὶ ἔει παρὰ Aogitüaw : ὅσαις ὅμιν αὐνέσω'
Σώφρων. καὶ iv ὀρθῇ τάσει' οὐ µάν του δίφρον ἑπημμένον ὑμῖν |

: deg. ὑμίν).

$. 32. De pronominibus person. et possess. 261

vel necesse est vel probabile. Nam grammatici circum-
Πεχαχα omnino ignorant; acutus ut praeferatur, suadet
eadem dativorum singularium ἐμέν et τίν analogia, quo-
rum ultimam productam circumflectere nemodum instituit.
Persuasum enim habeto, non casu quodam dativis et ac-
eusativis singularis et pluralis numeri in Doride easdem
terminationes esse: ἐμίν, τίν, ἵν et ἁμίν, ὑμίν, σφἰν; ἐμέ,
τέ, ἕ et aue, ὑμέ, σφέ.

pers. 3. σφέν vulgaris Doridis fuisse videtur 54)
et legitur Ampbict. 1688, 25; Syracusanorum ψέν erat,
quod traditur Sophr. 83, Laconum φἐνᾖ5). cf. S. 15, 3.
Hac forma ctiam Callimachus usus est H. Dian. 125. 213
et fr. 183. B.

11) Accusativus pluralis:

pers. 1l. ἅἁμέ Apollon. 127. A, 128. A, 131. A,
quod legitur Cret. 2557. 2563. 3050, Ign. 2670, Syracus.,
Sophr. 66, Epich. 97 ex emendatione nostra, Lysistr.
95. 1250. 1254, Acharn. 729 ete. In Lysistr. 1244 Ari-
stophanem Atticum ἡμᾶς tolerasse non eredo, sed suspi-
cor hanc genuini avrog interpretationem esse: ἐς τὼς
'daavaleg τε κής αὐτὼς ἅμα.

pers. 2. ὑμέ Apollon. ibid. et legitur Ign. 2670,
Sophr. 25, Lysistr. 87, Acbarn. 703. 705.

pers. 3. σφέ haud dubie a Doride non alienum
erat; ψέ est Syracusanorum 56) et legitur Sophr. 84,

Theocr. IV, 3.

34) Apollon. 126. C. xoi τὸ σφὶν ἀπὸ ἐνικοῦ toU ἓν 4ωριχῶς.

35) Apollon. 126. B. Συρακούσιοι iv: ἆμανυ ψιν γενοµενα᾽
Zéegov. ἡ διὰ τοῦ 4 ygaer, ini πλήθους τασσοµένη οὐκειοτέρα τῆς διὰ
τοῦ σφ. -- Et. M. 702, 4). Συρακούσιοι δὲ viv λέγουσι, «4άκωνες
dà φίν (ut e MS. Leid. apud Koen. ad Gr. C. 254 pro ogi» legen-
dum) ; cf. Hesych. vi», αὐτοῖς , αὐτόν (leg. αὐταῖς) et vi», αὐτοῖς

ο

7 αὐταῖς.

36) Apollon. 128. A. σφέ εἴρηται ὡς µόνως ἐγκλντική ἐστιν" συζυγεξ
μέντοι depu τῇ ἁμὲ καὶ ὑμέ. Id. 1931. Α. παρὰ γὰρ deir τὴν
ἁμεὲ καὶ ὑμὲ xoi ἔτι σφὲ τὸ ἁμέτερος καὶ ὑμέτερος xai σφύτερος. — — ld.
128. A. ye Συρακούσιο cum Sophr. 64; idem Doricum dicitur a

262 De pronominibus. ,

12) Possessiva Dorica haec vel commemorantur
vel leguntur : | |

a) Singularis numeri:

ἐμόρ, ut vulgo.

τεός 9), quod legitur Lysistr. 1249, saepe apud
Theocritum et in reliquis fontibus minus puris.

ὃς ab Apollonio Doricum dici videtur 99) et cum di-
gamma apud Alemanem erat in τὰ FG κάδεα (vid. L. 1
δ. 9 not. 4), quod neque Apollonius jure ex Aeolica dia-
lecto repetit, neque alii reete }εά scripserunt. Supra
enim vidimus, ex antiquo σξός modo sigma abjecto F0;
faetum esse, inodo ε euphoniae causa inmterjecto (ut e
tF0g.sit τεζθς, τεόρ) primum oceFóc, deinde £Fog, ἑός,
quare hoc neque digamma in fronte instructum erat, ne-
que apud Homerum certa ejus indicia tenet. — — Aleman
etiam o góg et σφεός 35) de singulari numero usurpabat
fr. 80. 81 W.

b) Pluralis numeri |
ἁμέτερος et ἁμός 99). Hoe legitur (χει. 2557.

Scholl. Theocr. IV, 3 et Greg. C. 263. Hesych. «4, αὐτούς, αὐτάς,
αὐτόν, αὐτά, αὐτήν, αὐτό.

37) Apollon. 134. C, cf. 95. C et 196. B, Id. de synt. 159, 15,
Et. M. 762, 11; Ann. Oxx. I, 412, 9. Male «ó; Doricum dicitur
in Et. M. 625, 28.

38) Apollon. 143. B. πάλιν δὴ ὁ ᾽Αλκμὸν τὸ c9 iac (leg. σφεᾶς,
quum fragmentum p. 142. B. commemoratum σφεᾷς ἔειξε χώρας spe-
ctari videatur) ἀντὲ ὀνικοῦ ἔταξε καὶ, τὸ σφοῖς ἀδελφιδέοις κάραν
(correxerunt κἄᾶρα) xai φόνον, |

39) Apollon. 142. A. διχῶς λέγουσι 4{ωρμῖς. ἁμέτερος γὰρ καὶ
ἁμός, ὑμέτερος καὶ ὑμός, σφἑτερος καὶ σφός. Deinde ἁμός et
ὑμός apud Homerum Dorica dicit et contra eos disputat, qui dax
scribentes id ab ἐμός deducant, — Et. M. 84, 49: ἁμός' ὥςπερ
ἀπὸ τοῦ σφέτερος γίνεται 4ωρικῇ διαλέκτῳ σφός, καὶ ἀπὸ τοῦ ὑρεέτερος
ὑμός, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ ἁμέτερος ἁμὸς 6ωρικῶς 4 θέμα iori τῆς epi
do; διαλέκτου. — Scholl. A. Il. 5, 414. ᾽ἁημηέριός φησι ἀντὶ τοῦ
ἐμόν διὸ καὶ ἄντνκρυς φψιλοῖ. πυθανώτερον δέ lov. 4ωρικώτερον εἶναι
ἀντὺ τοῦ ἡμέτερον ἁμόν (leg. ἁμόν). οὕτως ᾽Απολλώνιο. Scholl. B. γ.
L. ibid. τὸ δὲ ἁμὸν ἐν μὲν τῇ Ἰλιανῇ προςωδἰᾳ φησὶν ὁ Ἠρωδιανὺὸς 4ω-

$. 32. De pronominibus person. et possess. 263

3090. 3053, Agrig., Lacon. 1336, ubi Boeckhius minus
recte agó»v edidit, Alem. 67 (68), Lysistr. 1181 etc.

ὑμέτερος et ὑμός teste Apollonio ?). — Neutrum
nune in purioribus fontibus legitur. Alcman eodem sensu
σφέτερος et σφεύς usurpavit fr. 36. 37 (78. 79), si ea
fragmenta recte antiquo poétae Laconico tribuuntur 4).

σφέτερος οἱ σφός 539), quae nunc in purioribus fon-
tibus non extant plurali potestate tertiae personae instructa.

13) Pauca de pronominum personalium et possessi-
vorum primae et secundae personae pluralis scriptura
quaerenda restant. Primum de spiritu dubitatum est.
At utrasque formas asperum postulare vel ex Apollonii
silentio colligi potest, qui ne verbo quidem significat,
Dores cum Lesbiis lenem probasse, et e Scholl. Il. 7,
414 39) apparet, Apollonium Homerico «406, quod Do-
rice pro ἡμέτερος esse putabat, asperum dedisse, quum
alii ex ἐμός ortum arbitrati lenem praeferrent, nec minus
de Dorico ἁμῶν aspirato testatur Lexic. de spir. p. 214 41).
Deinde asper additus est in ἁμές Heracl. I, 3 et tenui
in aspiratam mutata proditur in 09" ἁμε Cret. 2557 bis,
ποθ᾽ ὑμέ Ign. 2670, noy ἁμίν Sophr. 50, Lysistr. 95
ποθ᾽ ἁμέ, 1076 ποθ᾽ ὕμμε, ut e libris editum est. Itaque
QixortiQov εἶναι ἀπὸ εοῦ ἁμέτερον' ἐν δὲ ἐπιμερισμῷ φησὶν ὅτι ἀπὸ τοῦ
ἐμὸν ἐκτέταταν τὸ 6 εἰς à μακρόν. — Scholl. D. Il. 9, 178. μένος
duóv: τὴν ἐμὴν δύναμιν 4ωρικῶς, male. — Hesych. ἁμᾶς, ἡμετέρας'
«4{ωρικῶς. — De σφός cf. Apoll. 125. C.

40) Apollon. 139. C. πλεῖστα γοῦν ἔστν παρ᾽ ἑτεροῖς εὗρεῖν, σφέ-
τερον πατέρα vti τοῦ ὑμέτερον, ἀντὶ τοῦ τεᾶ τον κήδεα λέξον
ξὰ παρὰ Καλλιμάχῳ., xai πάλιν παρ αὐτῷ ἀντὶ τοῦ σφωϊτέρου. ,fÀxnav:

ὑμέ τε καὶ σφετέρως ἕππως:

σφέα δὲ moti γούνατα πίπτω.
Pro Alcmanicis expectas Callimachea. Itaque aut suspicari licet
quaedam excidisse aut e Callimacheo carmine ad Dioscuros de-
sumpta esse verba: λκμὰν ὑμέ τε καὶ σφετέρως ἵππως (suppl. ἐκλέ-
1σσεν vel simile quid). Tum sequentia nen minus Callimachi essent.

41) Corruptela latet ibid. p. 211. ἁμωςγέπη. τοῦτο δὲ παρὰ
ἄτέροις ψιλοῦται, οἱ ἀπὸ τοῦ duoc, ὃ σηκαίνεν τὸν ἡμέτερον., ἐτυμυλο-

y οὔσιν εἶναν,

264 De pronominibus.

haud dubium est, quin et in reliquis, quae Dorica sunt
et in Lysistratae partibus Laconicis asper his pronomini-
bus etiam contra libros restituendus sit, nec recte relicta
esse «uc 1099. 1250. 1254. 1265, αμές 1162 (male enim |
Reisigius judicat Synt. Crit. p. 14), vel αµός a Boeckhio
in Lacon. 1336 scribi. Ne tenuem quidem non mutatam —
certum lenis spiritum indicium praebere supra vidimus |
. 8. 4, 4, quae ratio observatur in ποτ ^ áuéc Ign. 2070,
ἐπ᾽ du£ Cret. 2503, πορτ᾽ ἁμέ Cret. 9060, quae Boeckhias
minus recte leni ornavit, et fortasse in ἐστ ἁμών Epich.
147.

Postremo haud raro in libris Lesbiaco more à gemi-
natum est, ut Sophr. 7 ἄμμε, Sophr. 6 ὕμμε, Lysistr.
1076 ὕμμε, Plut. Lyc. ο. 20. 21 ἄμμες ete. (nam de fon-
tibus mixtae dialecti nune,tacemus), eaque scriptura levi
quodam testimonio confirmari videtur 12). Sed tituli et
Apollonii accurata testimonia nullam dubitationem relin-
quunt, quin liquidae geminatio, quae cum psilosi Lesbiis
propria est, a Doride alienissima sit.

S. 33.
Be reliquis pronominibus.

1) Simplicissimum pronomen demonstrativum sive
articulus praepositivus hac flexione utitur:

Singularis.
Nom. ó aͤ τό
Gen. τοῦ mit., τῷ sev. τᾶς τοῦ mit., rà sev.
Dat. τῷ τᾷ τῷ .
Acc. τόν τῶν τό.

— —

42) Et. M. 84, 17. ἅμμε ix τοῦ ἡμᾶς 4ωρικῶς 5 «4ἱολικῶς. —
Et. G. 243, 36. ἅμμιν λέγουδνν οἱ «4ωρνεῖς κατὰ τροπή τοῦ à εἰς 5
(leg. η εἰς a) ὡς ἅλιος tos καὶ xümoc κῆπος. Hic vero apparet
grammat;cum voluisse dpív.

$. 33. De reliquis pronominibus. 2060

Pluralis.
Nom. τοί (oi) ταί (oí) τὰ
D. TOv τᾶν τών
Dst. roi; ταῖς τοῖς
Ace. τούς mit., τώς sev. τας τά
Cret. Cyr. Ther. etc. τός τᾶς
Cret. Arg. τόνς τάνς.

Reliqua, quibus a vulgari ratione disceditur, ad declina-
ionem primam et secundam illustrata sunt. Restat ut
de nominativo plurali dicatur, quem antiqui grammatici
in Dorica dialecto z assumere tradunt!). Ea ratio sola
mgnat in his titulis : Ámph. 1688, ubi saepe τοὶ ἱερομνά-
μονεᾳ' εἰ 1. 26 voi ἱερομνάμονες voi ᾽4μφικτιόνων, Astyp.
4483. 2484 roi πρυτάνιες τοὶ πρυτανεύοντες, Byzant. 2060
τοὲ στραταγοί. Eadem plerumque est in tabulis Heracle-
. ensibus: B. 2. I, 48 roi ὀρισταί, B. 8. ILI, 6 τοὶ ὀρισταὶ
τοὶ αἱρεθέντες, 1, 9 τοὶ ἐμπροσθα ὅρου, I, 47 voi πολυα-
νόµο, I, 69. 130 τοὶ πολιανόµοε vol ἀεὶ ἐπὶ τῶν ετέων
rng, 1», 101 ro? καρπἰξόμενοι etc. Vulgaris forma ter
reperitur eaque cum participio juncta: I, 50 oi παθλα-
βύντες et οἱ πριάµενοι, I, 102 oi µισθωσάμενο. — Eadem
usus ambiguitas observatur in Rhod» 2525, b: |. 86 τοὶ
ἄρχοντες, 20 τοὶ ἄρχοντερ of τε ἐνεστακότες καὶ οἱ μετὰ ταῦτα
ἀεὶ αἱρούμενου, 29 roi ἄῤχοντες ἀεὶ voi ἐν ἀρχᾷῷ ἐόντερ, 71
τοὶ ἄρχοντες οἱ μετὰ ταῦτα ἀθὶ αἱρούμενον. Contra vulgares
formae oi et oi in plerisque titulis post Alexandrum seri-
püs solae extant: Lacon. 1331, Messen. 46 L., Delph.

1l) Apollon. de adv. 592, 8. τὸ οἱ voi φασι 4ωρεῖς καὶ τὸ αἱ
ταἰ, ταῦται cal θύρα, uádcso. Λέγω dà ὅτε κατὰ προτακεικἠν θέ.
Ow ἐστὶ τὸ ἄρθρον' ims ὅτε γε καθ ὑπόταξίν ἐστι, εὸ € οὐ πάντως
προςτίθησεν, ém φυσική ἐστιν z ἀπόστασις τοῦ vt, Ovx ἐν πάθει γενο-
µένη. ὅθεν οὗὖδ᾽ ἐπίμεμπτον cal γυναῖκες a$ τὰν θεόν φαντι ἑξε-
λᾷν ' ἐτέτακτο γὰρ oU κατὰ πρόταξιν, ἀλλὰ καθ’ ὑπόταξιν. — Id. de
synt. 60. 21 et de pron. 11. C, Choerob. Bekk, 1283, Scholl.
Dion. Thr. 901, 11, Et. M. 749, 21, Gud. 631, 52, Ann. Oxx. I,
404, 8.

266 De pronominibus.

1702, Phoc. 81. R, GCoreyr. 1845. 1847. 1848. 1849,
Ther. 2448, Rhod. 2905, Cret. 2554—2557 etc. , Cyren.
1, Agrig., Alaes.

Apud Sophronem τοί est fr. 12. 29. 44, zai 6. δὲ.
54. 88, quare corrigenda duximus fr. 51 αἵ γα μὰν κόγχαι
et 75 αἱ ὀυςθαλίαι. Neque minus Epicharmus illis utitur,

τοί fr. 23. 44. 04, ταί 23, 31. 34, et quae adverssban- |

tur αἱ 23, 9, oi 120 etiam aliis rebus corruptelae argu-
untur. In Lysistratae Laconicis partibus ubique τοί et
ταί leguntur, neque aliter apud TThucydidem V, 77. 79.

Archimedes semper vulgaribus formis utitur. Apparet -

igitur antiquiorem Doridem ubique vo/ et ταί pronuntiasse,
postea οἱ et αἱ primum cum participiis jungi coepta esse,
ut in Heracl. et Rhod. 2525, b, deinde apud plerosque
Dorieusium invaluisse. Ceterum Dores et Boeotos (vid.
L. I S. 45, 7) nominativos τοί et ταί e summa antiqui-
tate traditos accepisse, docet et lingua Sanserita, quet

in pronomine sas, s3, tad per reliquos casus omnest -

praefigit, etiam in. nom. pl. te, tas, tani, et Gothic,
quae a sa, só, thata pluralem thái, thós, thó fingi.
Nam spiritus asper apnd Graecos e s natus est. taque
oi et αἱ recentiore tempore ad nominativi singularis ant
logiam facta sunt.

Consentaneum est, pronomen ὅδε artieuli declinatio
mem sequi, et reperitur ταίδε Sophr. 54.

2) Pronomen οὗτος, quod est ex articulo derivatum,
neeessario in nominativo pluralis eandem τ praeponendi

consuetudinem sequebatur, nec solum grammatici ?) de -

Doricis τοῦτοι et ταῦται testantur, sed legitur τοῦτο
Sophr. $5, ταῦται Sophr. 88. In titulis recentioribus
vulgares formas esse, ut οὗτοι Phoc. 81 R., non mirum
est. — Deinde satis apparet, genitivum pluralem femi
nini, qui a τᾶν derivatur et ex antiquo ταυτάων contractu
est, ταυτᾶν esse oportere pro vulgari τούτων, idque ipsun

-—

—

2) Apollon. de adv. 592, 7, de pron. 72. B, de synt. 111, 22;
male etiam τοῦτος Doridi adscribitur Ann. Oxx. I, 414, 10.

— $.33. De reliquis pronominibus. 267

legitur in Ther. 2448. IH. Reliqui casus a vulgari ra-
tione nulla re differunt, nisi- quam facile e Dorica decli-
natione prima et secunda intelligere possis. Nam quod
Joannes Grammaticus et qui eum exscripserunt ?) tradunt,
Dorienses τούτας pro ταύτας dixisse, id corruptela aliqua
laborare persuasissimum habemus. Fortasse Doricum
τουτεῖ 1. 6. ταύτῃ restituendum est, vid. S. 44, 7.

39) Pro ἐκεῖνος Dorienses et κῆνος vel κεῖνος et τῆνος
dixisse referuntur ?). Gravissimo tamen testimonio 5) in-
telligitur fuisse, qui κῆνος usurpari dicerent ἐπὶ τῆς nógóo
δείδεως, contra r5v»og ἐπὶ τῆς πλησίον δείξεως, Apollo-
nium autem aflrmasse z5vo; etiam ἐπὶ τῆς πὀρφω δείξεως
reperiri. Jam ut videamus, quid de pronominis τῆνος
significatione judicandum sit, optimorum fontium usum
perlustremus , quibus hie etiam "Theocritum adnumerare
lieet. N

a) Nec propinqua nec longinqua demonstratio, sed
ambigua quaedam potestas, quae in utramque partem

3) ο. Gr. 243, b, Meerm. 6589, Gr. C. 364. τὸ ταύτας τούτας,

4) Apollon. de pron. 73. B. Ἴωνες κεῖνος, «4ἰολεῖς κῆνος, «ω-
ois τῆνος. lbid. 76. Α. doque; τῆνος' καθηρημµένος θην
καὶ τῆνος ὑπὸ τῷ ypóvo* Σώψρων. σπανίως διὰ τοῦ X* καὶ xti-
voc ἐν σάλεσιν πολλοῖς ἤμενος' ἄλκμάν. -- — Choerob. Oxx. II,
206, 9. iioc: Στ δίφθογγος xoi γὰρ οἱ 4ωριες κἦνος καὶ tz voc
διὰ τοῦ c ποιοῦσι τὴν γραφήν, unde manaverunt, quae in Et. M.
321, 35, Et G. 176, 27 et Ann. Oxx. II, 366, 29 de Dorico
ἐκῆνος διὰ τοῦ η et rectius in Et. M. 508, 54 ει Et. G. 310, 30
de Dorico κἦνος traduntur. J. Gr. 243, b, Meerm. 659 τὸ κεῖ-
νος x4vo;. — Ann. Oxx. I, 223, 30. κεῖνος - }ράφεταυ διὰ τῆς ει
διφθόγγον οἱ γὰρ «Αἰολες x$voc λέγουσιν, οἱ «4ωριῖς δὲ τῆνος.
ibid. I, 249, 6. κεῖνο γράφεται διὰ τῆς εί διφθόγγου' τῆνος γὰρ
κοὸ κᾖνος Συῤῥηκούσιι, De Dorico τῆνος pro ἐκεῖνος praeterea
Scholl. Theocr. 1, 1 et III, 10.

5) Et. M. 321, 31. éxivog; — τὴν πὀρρω δεῖξιν σηµμαίνεν' καὶ οἱ
«4ωριεῖς κῆνος αὐτήν φασι καὶ tijvoc, ἀντιδιαστέλλοντες αὐτὴν ἐπὶ τῆς
σελα]σίον δείξεως. εὑρίσκεσθαι μέντοι φησὶν Απολλώνιος τὴν τῆνος xoi ini
τῆς πὀρρω δείξεως.. Eadem corruptiora leguntur in Et. G. 175, 10,
ubi κεῖνος scribitur.

268 De pronominibus.

trehi possit, in .geminato τῆνος conspicitur Epich. 124
τόκα- μὲν iy τήνους ἐγὼν ἦν, «τόκα δὲ πὰρ τήνοεις ἐγῶν. Eo
dem sensu τῆνος- οί simplex demonstrativum conjungun-
tur Theocr. I, 36 áxà μὲν τῆνον — ἄλλοκα Ó' αὖ not τὸν.
Attici eodem sensu articulum geminant, ut Xenoph. de
rep. Αι. 2, 8 τοῦτο μὲν éx víg, τοῦτο δὲ iw τῆς et ibid.
2, 12 τὸ μὲν τῇ, τὸ δὲ τῇ sc. πύλει. Nos in eandem sen
tentiam dicimus der — der, vel dieser — jener, ut La-
tini hic — ille.

b) Deinde τῆνος ea significat, quae in conspectu
sunt et quasi digito demonstrantur, sicut vulgo ὅδει -
"Theocr. 1, 1. 8. 23, V, 15. 117, VIII, 86. | Secundae
personae promomen est, ut Latinum iste, Theocr. V, 09.
τὰς ἐρείκας τήνας τὰς. παρὰ τίν, XXVII, 39 oüvoua oov
λέχε τῆνο, Theoer. V, 45 ovy ἑρψῶ τηνεῖι (i. e.. ad te)
τουτεῖ δρύες, ὧδε κύπειρος (bie prope me). Ibid. v. 9
τηνεῖ, quod ad primam personam spectat, bonis libris
ducibus in τουτεῖ mutandum est. Eodem pertinet XIV,
| 98 τῆν) ᾧ τεὰ δάκρυα καλλαδρέοντε, quomodo locum emen-
dandum esse alio tempore demonstrabimus. Attici de se-
cunda persona οὗτος usurpant. Ceterum ad primam per
sonam τῆνος pertinet VIL, 98.

c) Non minus τῆνος cum Lafino iste contemptus
notionem communem habet Theocr. V, 1 τῆνον τὸν mot
μένα, istum pastorem, qui simul digito demonstratur,
XV, 8 ὁ πάραρος τῆνος et v. 15 ἀπφῦς τῆνος- de absente,
quo sensu Áttici οὗτος, ut Aeschyl. Prom. 437 θεοίσι
τοῖς νέοις τούτοις.

d) E.contrario etiam ea significat, quae sunt clara
et omnibus cognita, ut Latinum ille. Πα in éepigram-
mate Ithacensi bonae aetatis'C. 1l. nr. 1027 9), 'T'heocr.

6) Apponimus epigramma bellum, quia duobus in locis cum
Boeckhii judicio dissentiendum est.
Τήνω τοι τόδε σᾶμα τὸ laiwov, ὦ tiv , Εὐθνυδάμω
óc ποκ᾿ ἐν ἀμφιάλῳ πρᾶτος ἐνεῖςτ᾽ Ἰθώκᾳ
καὶ βουλᾷ xai χερσὶν ἐς ρια, Τιμέᾳῳ δὲ πανδὲ
ἕλλιπε καὶ κτῆσιν καὶ κλέος ἄθανατον.

$. 33. De reliquis pronominibus. 269
XIV, 26 τὸν κλύµενον τῆνον, Y, 120.126, VII, 151. Ea

sententia apud Attieos saepius οὗτος quam ἐκεῖνος ponitur.

e) Saepissime 72voc ad ea spectat, quae paullo ante
commemorata sunt, ut Latinum 15: Heracl. I, 87 «όψει
δὲ τῶν δενδρέων οὐδὲ πριώσει οὐδὲ zo οὐδὲ ἓν οὐδὲ ἄλλυς
τήνῳ, ubi τήνῳ refertur ad οὐδὲ ἧς i. e. οὐδείς: Epich. 19
καΐκα τις ἀντίον τι λῇ τήνῳ λέγειν, τήνῳ κυδάξοµαί τε κάπ'
ὧν ἠχθόμαν, ubi utrumque τήνῳ ad τὸν «ἱστιώῶντα, qui an-
tes commemoratur, pertinere videtur; Epich. 95, 7,
Theoer. I, 4. 5. 11. 71. 72. V, A3. 63. VII, 63. 104.
XI, 29. XIV, 7. XVI, 42. XVMH, 16. 46. XXI, 160.
Epigr. 6. Ejusdem generis est, quod Id. II in versu
intercalari v. 17 ete. et praeterea v. 31. 60 absens ama-
sius, de quo antea dictum erat, per τῆνος significatur.
Graeeitas vulgaris hanc in sententiam αὐτός adhibet, ubi
nulla pronominis vis est, οὗτος etrarius ἐκεῖνος, ubi pro-
nomini aliquid ponderis tribuitur. Eadem retio est ad-
verbii τηνεῖ in his locis: Epich. 19, Theocr. II, 98. IV,
J). V, 97. XI, 45. Epigr. 4. 13, ubi interpreteris ibi.
Postremo τηνώθεν Acharn. 720 est inde. Vulgo Graeci
adverbiüis ἔνθα et ἔνθεν in eam rationem utuntur.

' f) Ad sequens relativum spectat, ut Latinum is:
Theoer. Ep. 18 ἀντὶ vjvov, dv, Id. 11, 10 τηνώθε —
0, ibid. 95 τηνῶ — ὧπερ, ut e bonis libris restituendum
est. Vulgo Graeci οὗτος et ἔνθεν ea vi instruunt, rero
vog et adverbia ejus stirpis.

Omittimus nonnula, ubi pronominis vis minus ap-
paret, ut Sophr. 10, Epich. 105 et 'Theocritea quaedam.
Et satis, opinor, intellexeris, τήνος significatione mul-
tum ab ἐκεῖνος abhorrere. Nam nme ullus quidem locus
reperitur, ubi illud pro hoc positum existimari oporteat,
multi, ubi vulgari Graecitati οὗτος familiarius esset quam

.

'
Boeckhius QHEN in ὦνερ mutavit, nos facilius in d tv, deinde
e Buttmanni conjectura scripsit Éyevz? Ἰθάκα, quum mutatione non
opus esse videatur. Conjungas enim ἐνεῖτο ἐς "dora et compares
Homericum νισσόµενος πόλεμόνδε ll. v, 186. ο, 677.

270 ' De pronomimbus. ,

ἐκεῖνος, haud pauci, ubi ἐκεῖνος nulla awe exeusari pos-
sei. Neque tamen τήνος nihil differre ab οὗτος et ea do-
cent quae primo loco proposuimus et quod Theocr. Y,
45 τηνεῖ et τουτεῖ sibi opponuntur, hoc ad primam per-
sonam pertinens, illud ad secundam. Bene igitar Apol
lonius pronomini Dorico propinquam significationem ita
tribuit, ut longinquam non excludat; ita enim inter οὗτος
ef ἐκεῖνος medium est, ut propius ad illins potestatem
accedat, sicut Latinum iste inter bie et ille, quan
quam cum iste non potest ubique comparari, sed pro-
prium usum habet, ubi propinqua et longinqua demon
siratio non discernuntur neque opponuntur.

Jam vero quomodo feri potuit, ut Dorienses, adeo
Syracusani (vid. not. 4 extr.) pro éxeivog duplicem fer
mam κῆνος vel κεῖνος et τῆνος haberent, et bane quidem
significatione longe diversam? Seilicet τῆνος nequaquam,
id quod antiquis grammeticis ereditum est, Dorica forma
pronominis ἐκείνος habenda est (neque « apud Dorienses
ià τ mutati alterum exemplnm extat), sed non minus di-
versse originis est quam significationis. — Doricum enim
pronomen r4»oc a simplicissimo demonstrativo eadem rt
tione derivatum est, qua Doricum zoco7voc, quod nun
non legitur nisi apud Theocritum I, 54 et Ill, 51, 1
τόσσος formatione quadam Syracusanis potissimum , vt
videtur ?), usitata. Neque hoc jure opponeretur, τοσσῆ»ος
nihil differre à τοσοῦτος, haud levi discrimine τῆνος et
οὗτος distare. Nam meque satis constat de τοσσῆνος et;
οἱ forte minus discrepant, simili ratione τοιόςδε et τοιοῦ-
rog multo minus distant quam ὅδε et οὗτος.

Redeundum est ad κεῖνος vel x5voc. Hanc for

. 7) Arcad. 66, I. τὰ eic ηρος (leg. qvos e cod. Havn. apud Disd.

Gramm. Gr. I p. $6) ὑπερδισύλλαβα ἁπλᾶ d$ παρασύνθετα ὀξύνείαι
εἰ μὴ παρώνυµα εἴη κατὰ τροπὴφ γένους Θηλυκοῦ εἰς τὴν sig ὃς κατά-
ληξιν γενόµενα, ἡ παρὰ γενικῆς ἀναπεφθίέντα (leg. ἀναπεμφθέντα ἐξ
Havn.) 4 παρὰ Σνρακονσίος παράγοιτο καθ ὁμονωμαεικὴν conocer.
intelligo veco$voc,' τοιᾷνος et similia, in quibus comparativa motie
apparet.

.$.33. De reliquis pronominibus. 271

mam, quam grammatiei Doribus in universum tribuunt,
severioris certe Doridis fuisse certum est. Nam Alemani
fr. 64 (66), quanquam et Apollonii codex et Hephaestio-
uis p. 3 libri κεῖνος exbibent, jure κῆνος redditum esse
Videtur, quia Apollonius (vid. not. 4) post τῆνος comme-
moratum pergit: σπανίως διὰ τοῦ κ, et idem im Cretiea
dialecto fuisse apparet e glossis Hesychienis κηρούεο
(leg. κηνούει) xet* Κρῆτες — xnvoves, exei — xn»à, ina.
Accedit Leabiacae dialecti analogia. Valde contra dubium
est, rectene idem κήνος mitiori Doridi tribuatur, quan-
quam im Ann. Oxx. 1, 249, 6 (vid. not. 6) Syracusani
χήνορ et τῆνος dixisse referuntur (ubi non licet κείνος
&ribere, quia:e Doricis formis demonstratur, vulgo ἐκεῖ-
νος scribendum esse, non éxivog). Nam et reliquorum
sslogia, de quibus exposuimus supra S. 20, mitiori Do-
ridi κεῖνος concedi jubet, idque ipsum traditum est Epich.
9& et ubique apud Pindarum (vid. Boeckh. Nott. Critt.
P. 966), cujus auctoritas hac in re non spernenda est.
Quum enim neque epicam dialectum sequutus sit, quae
ἐκέίνορ et xeivog promiscue profert, meque Lesbiacam,
quae x:5»oc, mitioris Doridis consuetudinem . expressisse
Videtur. taque in grammatici testimonio illo corruptelam
Miquam latere arbitramur et restituendum esse aut τῆνος
Ίὰρ τὸ κεῖνος «Συῤακούσεοι aut, id quod altero ejusdem
libri loco p. 223, 30 (vid. not. 4) eommendatur: τῆνος
7&9 .Συρακούσιοι καὶ κῆνορ «4ἰολες. Apud Epicharmum
fr. 48, ubi boni libri xs»vov , in loco corruptissimo for-
tasse nec κἠνον nec κεῖνον verum est. Ceteram κεῖνο
Epich. 94, 12 in τῆνο mutari ne sensus quidem permittit,
quum vere longinquam demonstrationem habeat: illud,
quod antea fuit. E Theocriti carminibus magis Do-
ricis κεῖνος nunc propulsum est, de qua re alio tempore
dicemus. — Hoc libenter concedimus, frequeuti pronominis
τῆνος apud Siculos potissimum usu factum esse, ut κεῖ-
νος, cujus in locum haud raro illud substitui poterat,
quodammodo obsolesceret. Ex Attica dialecto sumptum
videtur zoór' ἐκεῖνο Acharn. 786. |

272 De pronorminibus.

4) Dorienses nunquam more Attieis familiarissimo
demonstrativis iota addidisse videntur. Neque enim quid-
quam ejus generis legitur praeter ταδ/ Acharn. 710, quod
si ab Aristophane scriptum esset, ex Attica consuetudine
immixtum videri posset, et ad eum ipsum locum sche
liasta haec adnotavit: ἄμεινον δὲ ἀντὶ τοῦ γράφειν radi, τὰ
δή. «ωρίξε γάρ et Aldina praebet ταδὴ τὰ ῥύγχια. lt
que Dorienses et iota demonstrativum ignorabant et ὁδή

dicere poterant pro ὅδε, id quod eo eredibilius est, quit -

δε illud demonetrativis additum haud dubie e particuls
δή ortum est. Eandem pleniorem formam agnoscimus
Epich. 94, 16, ubi quum et pronomen αὐτός parum con
veniat et in duobus libris pro καὐτὸ δή extet κατὸ δή, in
uno καὶ τοδί, restituendum videbatur ἅτερον εἴη xa τοδ.

$) Pronominis αὐτός- apud omnes Dorienses eadem
vulgaris forma fuisse videtur. Dubitationi enim valde
obnoxia est Hesychii glossa ἀντετοῦς, τοῦ αὐτοῦ ἔτουρ᾽
«ἄάκωνες, quacam conferes alias: avvexag, σήµερο» —
.üvraxég, σημεῖον (corrigunt σήμερον) — ἀνταλλέο
ταύτης τῆς ἡμέρας — ἀνθήμερον, σήμέρον ἡμέρα' Ze
φοκλῆς «4αναῃ ---ἄνδα, αὕτη' Κύπριο. Crederemus rt
diores quasdam: dialectos αντός vel ἄνδός pronuntiasse,
nisi parum probabile esset, Sophoclem tam reconditem
formam arripuisse et inde ad reliquas quoque glossas cor-
ruptionis suspicio permanaret. Non plus fidei est alii
ejusdem Hesychii glossae αὖς, αὐτόρ' Kptfteg καὶ «4 άκω-

νερ, in qua nonnulli αὖς et αὐτός pro οὓς et ὠτός ese ᾿

temere existimarunt, vid. S. 31. Ceterum αὐτός et im
reliquis Doridis fontibus reperitur et in antiquo titulo
Laconico Leakii nr. 71.

Doridi peculiaris est ejus pronominis geminatio, eu
jus exemplum ταῖς αὐταύταις χέρσίν Apollonius 9) e Se
phrone apponit. Idem pronomen optime Epicharmo 94,7

8) Apollon. de pron. 79. B. µάνη διπλασιάζεταν παρὰ Zdegurvtw
ἡ αὐτὸς iv» τῷ αὕταντος, αἱ δὴ μὴ iy v µαθον ταῖς αὐταύταις
χερσίν.

$ 33. De rehquis pronominibus. 273

a Porseno restitutum est πεπαίδευται γὰρ αὐταύτας ὕπο
pro αὖ ταύταρ. Saepissime autem in Pseudo - Pythagoreo-
rum fregmentis, quae Stobaei Florilegium servavit, a -
Gaisfordio e librorum corruptelis elicitum est: I, 74 μὴ
µόνον aUr«vrov» (libri αὖ ταυτόν et ἀντ᾽ αὐτῶν) οὕτως διατι-
θεὶς ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐμπιστεύσαντας αὐτῷ» l1, 75 à μὲν avid
ἔντι δι αὔταυτα αἱρετὰ, ov μὰν ὃν ἕεερον à δὲ δε ἕτερον,
οὐ μὰν δι αὔταυτα (vulg. διὰ ταῦτα), deinde à καὶ δι αὔ-
ταυτον αἱρετόν (ll. διὰ ταυτόν et ὃι αὐτὰ ταυτόν), δι αὔ-
Ίαυτο, αὐτὰν δι αυταύταν et saepe δι αὕταυτα libris eas-
dem corruptelas offerentibus; XLVIII, 62 πρέπει τὸν
ἁέρων ἄρχεν χρήξοντα τῶν αὐταύτω παθέων πρᾶτον ὀύνα-
σθαι ἄρχεν (libri αὐτοῦ γε] αὖτ᾽ αὐτῷ vel ἐν ἑαυτῷ): LXV,
16 καὶ µέμψιος ποτὶ κολάσει δικαίως ἐστὲ ἄξιοι τυγχάνεν διὰ
τὰς αὐταύτων ἀκολασίας (vulgo αὐτῶν, 'lrinc. ὧντ᾽ αὐτῶν):
LXXXV, 18 πρωτονύμφευτοι — εὐφυῶς ἔχοντι nori τὸ aya-
πάξαι τὸν αὐταύτας ἄνδρα (ll. ev ταύταςο);» XCVIII, 71
φύσιος — κύκλον αὐταύτας ἀναποδιξοίσας (vulg. αὖ ταύτας) :
CXV, 27 ἵνα --- αὐτὸς αὔταυτον διορθοῦν δύνηται (M. αὖ
ταυτόν et αὖτ αὐτόν)» CIII, 27 ó θεὸς — ἐξ αὐταύτω τε-
λήϊὸς évr& (vulg. ἐξ ἑαυτοῦ, 'Trinc. ἐξ av ταντῷ) et ἀρχὰν
ἐν αὐταύτῳ τοιαύτην (vulg. ἑαυτῷ, 'Trinc. αὖ ταυτῷ). Eo-
dem modo alia in Stobaei Eclogis sananda sunt, quae
hie appenere piget. Postremo in titulo Cretico nr. 2566
εὐξαμένα ὑπὲρ αὐσαύτας εὐχάν, ubi Boeckhius correxit έαν-
τᾶς, potius αὐταύτας scribendum videtur (et Dorvillius ad
Charit. p. 302 Lips. ἑαυτᾶν eorrigens evr' ovrog edi tra-
dit), nisi forte quis ipsum αὐσαύτας ita defendere audeat,
ut glossam Hesychii supra allatam in hunc modum cor-
rigendam esse dicat: αὔσαυτορ, avrog (pro avg, αὐτόρ)
Κρῆτες καὶ «{άκωνες.

Significationem hujus pronominis Valckenarius ad
Αάοπ. p. 206. C, qui unicum exemplum Sophroneum
'ognitum babebat, non.recte ita descripsit, ut αὐτὸ τοῦτο
't ovr ταῦτα e vulgari Graecitate conferret. In reliquis
ocis omnibus reflexiva potestas facile apparet; et ple-

II. 18

4

214 | De pronominibus.

rumque quidem pro αὔταυτον, αὐταύταν, αὔτεωτο ete. re-
flexivum tertiae personae ἑαντύν, ἑαυτήν, éavró substitui
posset; semel tamen Stob. LXV, 16 αὐταύτων est pro
ὑμῶν αὐτῶν. Verissime igitur Porsonus in Sophronis loco
correxit ταῖς αὐταύτας χερσίν 1. e. ἐμαυτῆς. Neque jam
latet, unde Doricum hoc pronomen originem traxerit.
Quis enim non meminit eum Atticorum usum, de quo
dixit Matthiae Gramm. Gr. p. 868 haec exempla afferens:
Aesch. Ag. 849 τοῖς αὐτὸς αὑτοῦ πήµασιν βαρύνεται, Prom.
920 τοῖον παλαιστὴν νῦν παρασκευάξσταυ ἐπ αὐτὸν αὑτῷ,
Soph. Trach. 401 εἰ δ᾽ αὐτὸς αὐτὸν ὧδε παιδεύεις, Oed.
C. 930 αἰσχύνεις πόλιν τὴν αὐτὸς αὐτοῦ etc.? Quae s
Dorice scripta essent, αὐταύτου, αὐταύτῳ optime locum
tuerentur; contra in Sophroneo loco substituere licet vai
αὐτὰ αὐτῆς χερσίνο in Epicharmeo πεπαίδευται ὑπ αὐτὴ
αὐτῆς neque minus in reliquis. Itaque αὐταύτου compo
situm est ex αὐτός vel alio quopiam casu et αὐτοῦ. At,
dixerit aliquis, Attica illa exempla altéro loco reflexivum
eum spiritu aspero habent, quare αὐθαύτου necessarium
foret. "Verissime tamen Bernhardy Synt. p. 287 judice
vit, videri rectius scribendum esse αὐτοὶ xoz' αὐτών , αὐ-
τὸς πρὸς αὐτοῦ, quae scriptura haud raro a libris suppe
ditatar, vid. Elmsl. ad Heracl. 144. Ipsi Epicharmo fr.
111 e libris reddidimus αὐτὸς 0' ἐπ᾽ αὐτοῦ χαιρέτω, quum
e conjectura ἐφ᾽ αὐτοῦ scriptum esset, nec minus lenem
tenuimus fr. 97 in αὐτοῖσεν αὐτούς et 132 in αὐτὸς αὐτόν
cf. Chilo Diog. Laert. I, 73 ἐξ αὐτὸς αὐτῶ et αὐτὸς αὖ-
τόν (potius αὐτόν) Delph. 67 Ross., qui loci simul de
cent geminatum αὐτύς non semper apud Dorienses cor
luisse, quanquam poterat in his ipsis subetitui ἐπ αὐ-
ταύτου, αὐταύτοισιν, αὕταυτον. Valde memorabilis usus
spectatur in Heracl. I, 76: τὼς δὲ πολιανόµως τὼς ἐπὶ
τῶ Ρἔτεος ποθελοµένως uer αὐτὸς αὐτῶν ἀπὸ τῷ ὁάμω μὴ
µεῖον 9j δέκα ἄνδρας ἀμφίστασθαι etc. Ubi quum Mazoc
chius novam et miram vocem µέταυντος pro µετά esse fn
xerit, potius µετ αὐτὸς αὐτῶν ita pro µετ αὐτὼς αυτῶν
vel ovrog µετ avrov i. e. μεθ) ἑαυτῶν esse apparet, υἱ

$. 33. De reliquis pronominibus. 275

αὐτὸς indeclinabile habitum sit, qui usus medins est in-
ter µετ᾽ avrog (αὐτοὺς) αὐτῶν et uer! αὐταυτών.

Jam vero geminatum αὐτάς, sive voces secernuntur
(nee tum eollocationis ratio discrimen efficit) sive Dorice
in unam coalescunt, reflexiva potestate utitur eo aucta,
quod et subjecti et objecti notio pronomine αὐτός distin-
guitur. — Itaque rei; αὐταύτας χερσίν est ipsa meis
ipsius manibus, πεπαίδευται ὑπ᾿ αὐταύτας ἃ seipsa
sola instituta est. Hecentiore tamen tempore αὖὐ-
ταύτου emphasi abjecta ita pro simplici reflexivo haberi
coeptum est, ut etiam tertium αὐτός addi posset, cujus
usus exempla supra apposuimus Stob. I, 75 ovra ὃν αὕ-
ταυτα et αὐτὰν ὃν αὐταύταν, CXV, 27 αὐτὸς αὕταυτον. —
Si vero pronominis potestas reflexiva est, non rectius
Apollonius nominativum αὔταυτος finxit, quam si quis
iuuvzóg , ἑαυτός, ἄλληλοι fingere velit. Neque intelligitur,
quo jure accentus retrahatur. Non dubitamus, quin ex
&vr0g αὐτοῦ factum sit αὐταυτοῦ, non αὐταύτου.

Itaque jam praecipi oportet, Doriensibus peculiare
fuisse pronomen reflexivum, quod ad omnes tres perso-
uas aeque referri posset, olim emphaticum, postea vix a
vulgaribus reflexivis potestate diversum, idque hac fle-
xione usum :

m, ^ 3 - 3 σα
Gen. sing. αὐταυτοῦ(ὦὤ), αὐταυτᾶς, ανὐταυτοῦ(ὦ)
M 9 , 3 , 3
Áec. — αὐταυτόν, avtavt&v, αὐταυιό vel αὐταυτόν
^ ^ 3 ^
Gen. plur. αὐταυτών, αὐταυτᾶν, αὐταυτών.

Reliquorum casuum ratio facile apparet. ^ Accusativum
neutrius generis αὐταυτό supra attulimus ex Stob. I, 75
et indidem αὐταυτόν. llla forma verior est et antiquior.

6) Relativum simplex apud Dorienses teste Apol-
lonio (vid. not. 1) in nominativo plurali modo τ praefigit
modo spiritum asperum servat, quam formae ambiguita-
tem excepto nominativo singuleri masculini et feminini
reliquis casibus communem fuisse, vel, ut rectius dica-
mus, genuinae Doridi licuisse articulo. pro relativo uti,
e titulis et scriptoribus satis apparet. Nam in tabulis

18*

276 De pronomimnibus.

Heracleensibus quum relativa plerumque spiritum aspe -
rum servent, tamen relativa potestate utuntur τόν B. 12,
τά I, 120, τῶν I, 40, item in titulo Bruttio zog pro -
τούς. In Amph. 1688 vulgaris forma regnat praeter τόν -
l. 6. 16 οἱ κατά 1. 10 i1. e. κατὰ τά (non κατ à, at
Boeckhius voluit), item in Creticis praeter τῶν et: -
pro οὕς in jurejurando nr. 2099 , 29 seqq. Postremo
τούς legitur in Phoc. 81 R., reliquis titulis nunquam :
praefigentibus. — Apud Epicharmum vulgares formae sunt
" óv 06, ἄν 51, ὃ 98, οἵ 26. 32, ὧν 24, aire 5, ἅπερ 25;
alterius generis sunt τόν 18, τοί 110, τὰς 23, 10, τά
23, 4. 6 et 114. Apud Sophronem αἵ est fr. 335 in Ly
sistrata ἆσπερ 1164, contra τοί 1209, τῷ 1900: in foederi-
bus apud Thucydidem V, 77. 79 τῷπερ et voigneg. ln
Acharnensibus & n. pl. est 766, τών 727, adeo vo pm
óc 728; nam adverbia ab articulo derivata item pro re
lativis esse possunt , ut in alus dialectis z7, r9, rode.
Rhinthonis aetati o concedimus, quod legitur i in versu
apud Cicer. ad Att. I, 20.

Dorienses maturius quam reliquos Graecos ὃς wu —
ὃς δέ pro ó μέν — ὁ δέ usurpasse, e Pseudo-Pythige
reorum usu parum recte collectum est (vid. Matth. p. 289)
quorum Archytas Stob. Flor. I, 75. 70 & μεν — & à
n. pl., Tim. de an. mund. P. 95. D xo8' ὃ µέν — καθ
ἂν δέ etc. Nec multo gravior est auctoritas versus, qui
Epicharmeus dicitur fr. 136 ó τρόπος ἀνθρώποισι δαϊµω
ἀγαθός, olg δὲ καὶ xexóg. Nam ut apud Stobaeum dli
complura fragmenta male Epicharmo assignantur, ita he
quoque Menandreum potins quam Epicharmeum χαρα
x:70« habere videtur. Rhinthonem in versu apud Cicer
ad Att. I, 20 servato oi μὲν παρ᾽ οὖὐδέν sicw , olg à o
δὲν µέλει, recentiorem consuetudinem sequutum esse fr
cilius credideris. Dialectus tamen Dorica ἔντι postulit,
quod appositicii » inpatiens est. [taque quum Orellius
secundum Lambinum εἶσι roi; ediderit, verius videtur
ἔντι, τοῖρ. (οσίου est is relativorum usus in adverbit
ᾧ µέν — & δέ, ut in Heracl. I, 33 ἀπέχοντας «n^ ἀλλάλων

$. 33. De reliquis pronominibus. 277

€ μὲν τριάκοντα πόδας ᾧ δὲ Fiwcr, i. e. qua — qua vel
in alteram partem — in alteram, deinde in epi-
grammate Corcyraeo mixtae dialecti nr. 1907 pro καί —
κα. Conferas ózé μέν — ὁτὲ δέ, ubi ὅτε haud dubie ab
origine relativum est, cf. Reiz. de accent. incl. p. 30
seqq.

7) Interrogativi et indefiniti τές declinatio a vulgari
ratione non differre solet. Breviores genitivi et dativi
lormae non reperiuntur; nam quod τεῦο (leg. τεῦ) in Et.
G. 526, 3 Doricum dicitur pro τίνος» τέο, τοῦ, propter
eontractionis modum factum est. In Acbarn. 789 minus
recte nunc Megarensi continuari. videtur φαντάξοµαε ὑπό
του. Melius placet antiquarum editionum distinetio: φαν-
τάζοµαι. «κ. ὑπὸ τοῦ; τίς ὁ φαίνων σ᾿ éoriv — Me-
morabile est σὰ µάν in Megareusis ore Achara. 723.
751, quod Scholia et Greg. C. p. 236 pro τί µήν esse
dieunt, recte quidem, si sensum spectas, minus recte, .
5i formam. — Quum enim σά non possit pro τέ esse, ve-
rius Herodianus ?) docere videtur, c« Megarice esse pro
τα, nisi quod hic potius pro zív« positum est. Nam
ex antiqua forma τια (vid. L. I S. 23, 11) facile ao fieri
poterat, ut &co« pro ἄτινα ex &r«« factum est. Pluralis
In ea interrogatione vulgo non usitatus est neque tamen
per se habet, cur reprehendatur. Parum recte Dorienses
τά pro τί vel τινά dixisse traduntur !9).

Quo jure indefinitum pronomen «uoc ad Doridem
referatur in Scholl. E. Od. o, 10 et Et. M. 95, 22, ob-
seurum est. — Syraensanum ab Apollonio de pron. p.
79. € Sophroneo exemplo allato fr. 24 dicitur ὁ δεῖν vel

—

9) Scholl. LV. Il. «, 651 de ἄσσα: ἔσεν δὲ κατὰ τὸν ᾿Ηρωδιανὸν
Wo µέρη λόγου, τὸ à ἄρθρον καὶ τὸ cà Ἰεγαρικὸν δηλοῦν τὸ τινά, cf.
Zustath. 148, 38. σα, ὃ δηλο; τὸ twa ἸΜεγαρικῶς και doge, Lit.
M. 157, 48. cd, ὃ ἐστι Μεγαρικὺν δηλοῦν τὸ τινα.

10) Greg. C. 212 e Pind. Ol. I, 82, ubi unus codex τά, reliqui

ecie τὲ. Et. M. 4167, 37. ἅτια, ylyove δὲ ἀπὸ τοῦ τὰ zlogixoli , τοῦ -

9 ,
nacóvovtos τὸ τωα.

278 De numeralibus.

potius ὁδεῖν pro ὀδεῖνα» commemoratur idem in Et. G.
418, 48. |

Pronomen ὅςρτερ antiquo et Aeolieo more (wid. L. I
S. 23, 11) indeclinabile ó pro relativo pronomine prae
fixum habet in Ampbict. 1688, ubi ὄτινος et ὅτινι. In
reliquis fontibus vulgaris ratio conspicitur, ut ὅστις He
racl. I, 60, Herm. 1193, Astyp. 2483, Epich. 95, ἅτι
Lysistr. 1249, ἄντινα 'Thue. V, 79 etc.

6. 34.

Be numeralibus.

1) Cardinalia:

εἷς, µίαν ἕν ubique Doriensium sunt, nisi quod
severior Doris 7c proferebat pro εἷς, vid. S. 20, 2, Cre-
tensium pars et Árgivi haud dubie ἕνς, vid. 8. 14. De
compositis οὐδείο et µηδείς supra diximus S. 10, 7.

δύο, G. δυών, D. δυσί(ν), A. δύο. Ea flexione an-
tiqua et genuina Doris usa esse videtur; nam et in ta-
bulis Heracleensibus genitivus ubique óvóv sonat, ut 1,
91. II, 21 etc. et aliquoties apud Archimedem ut Aren. |
p. 924, ef. Hesych. δύων, δύο" 4ωρεεῖς, et dativus óvoi(»)
legitur in Rhod. 2525, b et apud Archimedem de Helic.
p. 228. Vulgo tamen et in titulis et apud Archimedem
δύο indeclinabile est, ut δύο δραχμᾶν Coreyr. 1845. Vix
ullo jure Doricum dieitur 2o) vel δύω !).

τρὲς et τρεῖς, n. τρίαν G. τριῶν, D. τρεσί, A. ut
nominativus. Antiquior forma τρῖς, quod est contrahendo -
e τρίες et τρίας natum, legitur in titulo Bruttio et tabulis
Heraeleensibus, nisi quod altera recentiorem quoque ερεῖς
ter admisit |. 15. 53. 70. Eadem vulgaris forma prae
terea in titulo Delphico nr. 1690 reperitur, ceterum an-
tiquioram in numeralibus formarum tenaci, et in recen.
tioribus omnibus. :

— ———— —— — -

|) Ann. Oxx. 1, 108, 15, Et. M. 289, 16, Et G. 49,33 de -
ὁοιώ, Tzetz. ad Hesiod. Opp. 11 de δύω. ;

$. 34. De numeralibus. 279

τέτορές» εέτορα est genuina forma Dorica ?), quae
nunc legitur in tabulis Heracleensibus et Delph. 1690,
deinde Epieh. 100 bis, libris Athenaei et Eustathio pri-
ere loco τέτταρας exhibentibus, quanquam hune τέτορας
veluisse apparet 2): altero loco meliores libri τέτεορας
tenent, editio Lugdunensis τέτορας. Apud Theocritum
XIV, 16 zevógov est, non Dorice τέσσαρας Xl, 41 (ubi
codices pauci pejores τέττορας et τέτταρας), τέτταρες XIV,
29. Male aliquoties apud "T'imaeum τέττορες scriptum est
p. 96. B. C., 99. B, 101. C., rectius nunc Diotogeni
Stob. Fl. XLIHI, 130 τέτορες e 'Trinc. restitutam. Vul-
garis forma τέσσαρες semel legitur im altera tabularum
Heraeleensium 1I, 50, semper in titulis recentieribus, ut
Delph. 1702. 1704. 1705, T'aurom. et apud Archimedem.
Ceterum de origine Dorici τέτορες vide L. I 8. 12, 3.

πέντε cf. S. 10, 1, ἕξ (in tabb. Heracl. Ρεξ, vid.
$.9, 2), ἑπτά, ὀκτω (tabb. Heracl. ὁκτω S. 4, 2),
ἐννέα (ἑννέα tabb. Heracl.), δέκα praeterquam in tabu-
lis Heracleensibus a vulgari ratione nihil differunt.

Pro ἔνδεκα legitur δέκα εἷς Delph. 1690.

δυώδεκα antiquae Doridis esse docet δυωδεκάπλοος
in titulo Bruttio; δώδεκα tamen e ὁῥωδέκατος Rhod.
4929, b colligitur; δέκα δύο est in Heracl. 1I, 53.

Pro εἴκοσε multae Dorieae formae erant. Omnium
antiquissima est Fíxare, quae extat in tabb. Heracl.,
Lacon. 1511 et in antiqeo titulo Argivo, ubi Fixe rese-
dit; paullo recentior est F:/xov:, quae in altera tabu-
larum Heracleensium prómiscue cum illa usurpatur; La-
conieum feíxore apud Hesychium ad aetatem multo in-
feriorem pertinet, vid. S. 5, 4. E formis digamma ca-
rentibus antiquissima est ἵκατι, de qua testantur gram-

2) Eustath. 1398, 23 post priores Epicharmi fr. 100 versus al-
latos, ubi τέταρας scriptum est: τὸ τέττορας «{ωρικῶς λεχθέν, οὗ
εὐθεῖα κεῖτα, παρ 'Ἡσιόδῳ, quibus spectat Opp. 696 ή δὲ γυνή τὲ-
τορ᾽ ἧβωοι.

Ν

280 De numeralibus.

matici?); εἴκατιε, quod ν ἐφελκ. pati traditur 5), legitur
in Coreyr. 1840, Callim. in Cer. 70 et apud Theocritum
IV, 10. V, 86. XY, 139. XVI, 51. Quod pejores Tbeo-
eriti codices exhibent, elxoro, barbarum est, quanquam
in Ann. Oxx. IV, 215, 6 Dorieum dicitur. In titulis
Alexandro inferioribus "vulgaris forma εἴκοσι reperitur,
ut in Tauromenitano Torremuzzae etc., item apud Ar
chimedem.

τριάκοντα nihil peculiare habet.

τετρώκοντα» genuina Dorica forma servata est in
Heracl. et Delph. 1690, et in epigrammte Corcyraeo
mixtae dialecti nr. 1907. Apud Archimedem , unde af.
fertur, non invenimus; sed versus e Dinolochi Siculi
Medea a Polluce IV, 174 allatus legendus videtur:

— € τετρὠκονταλίρους τινὶ νεανίσκῳ πέδας

(pro τετταράκοντα vel τετράκοντα). Nulla dialectus τετρά-
κοντα pronuntiasse videtur, cf. infra ad cezgwxooróg.
Vulgaris forma τεσσαράκοντα reperitur semel in altera ta-
bularum Heracleensium 1I, 49, deinde in titulis recen-
tioribus, ut in Tauromenitanis. Ceterum τετρώκοντα e
τετορήκονταφ τἐτροήκοντα factum est, ut ὀγδώκοντα ex
ὀγδοήκοντα.

πεντήκοντα, ἑξήκοντα (Heracl. }εξήκοντα).

ἑβδεμήκοντα in tabb. Heracl. et Delph. 1690; vul-
gare ἑβδομήκοντα est in Coreyr. 1845 et Tauromenitanis.

ὀγδοήκοντα est in Corcyr. 1845 et Tauromenitanis,
sed genuinam Doridem ut lIadem. ὀγδώκοντα protulisse κα”
spicamur.

ἐνενήκοντα, Heracl. ἐνενήκοντα.

ἑκατόν ut vulgo, cujus vocis composita apud Do-
rienses antiqua forma servata in κατιου exeunt: ó.axa-

3) Choerob. Oxx. II, 205, 4. «ωρνες διὰ τοῦ 7 γράφοντες αὐτὸ
τρέπουσι τὸ O ἐν τῇ παραληγούσῃ εἰς τὸ ἃ Λέγοντες εἴκασε (leg. ἴκατι).
— Hesych. ἴκατι 5 εἴκατι, εἴκοσν, -

4) Ann. Oxx. 1, 147, 32. và δὲ εἰς t (leg. v:) «{ώρια ὀνόμαιο

προλαμβάνεν (leg. παραλ.) tO Y' εἴκοσι, εἴκατε, εἴκατιρ.

$. 34. De numeralibus. 281

7(00, TQuGXGTlOL, τἐτρακατίθοε, nr evraxatiot, Fe-
ἑακατίοι, ἕπτακατίοι, ὀκτακατίου (Doricum accen-
tum appinximus), omnia in tabulis Heraeleensibus. Prae-
terea διακατίαι est in Amph. 1688, ὀμτακατίοι in Lacon.
1911, ef. infra de πεντακατιάς in Iss. 1834. Vulgares fer-
mae sunt in titulis post Alexandri aetatem seriptis, διακό-
0:0 jam in Heracl. II, 35, τετρακόσιοι B. 40, boc tamen
nescio απ Maittairii errore (vid. S. 2, 7), ὁιακόσιου, τρια-
30001, τἐφσαρακόσιου in. Calymn. 2671, Ther. 2448, T&u-
romenitanis etc. et apud Archimedem.

444506, διρχίλιου ete. nune leguntur in Heracl. B.

96. 37, Ther. 2448, Calymn. 2671 etc., contra in Lacon.
1511 antiqua scriptura l. 12. 19 χελιοι (nam χιλίους 1. 22
duplici ratione corruptum esse videtur, vid. S. 20, 2. b).
Jam vero quum Lesbiacum χέλλιοι et Boeoticum χείλεοι signi-
licent, severioris Doridis 773/0:, mitioris χεελ{ου fuisse,
lllud in Laconici tituli antiqua scriptura agnosci oportere
et in tabularum Heracleensium fragmento Britannico for-
taase Maittaarii culpa in vulgarem formam mutatum esse
Supra. suspicati sumus S. 20, 6. In recentioribus titulis
vulgaris forma locum tuetur.
2) Ordinalia:

πρᾶτος (vid. S. 21, 1), δεύτερος, τρίτος, ze-
raQroc, πἔμπτος, ἕκτος (Keracl. Fexrog) et in tabulis
Heracleensibus et in aliis fontibus reperiuntur. De proxi-
mis e certioribus fontibus non constat. Suspicamur ta-
men ἕβδεμος dictum esse ut ἑβόδεμήκοντα, nec credimus
recte Siculis εἴνατος tribui pro ἔννατος vel ἕνατος, vid.
8. 14, — — Saepius δέκατος legitur, δωδέκατος Rhod.
2929, b.

Non constat, quid Dorienses pro εἰκοστός dixerint,
suspicari licet de antiquissima forma Jix«cróg, deinde
ixagzóg, εἰκαστός. Sequentium terminatio vulgarem ana-
logiam sequitur; nam τριακοστὀς est in Corcyr. 1845
et inde τριακοσταῖορ in Heracl., deinde Doricum τέτρω-
κοστός apparet apud Archimedem Aren. p. 325, ubi in
Üxoniensi editum est τεερακοστοµόριον, quum in Basi-

282 De conjugatione.

leensi sit τέερωκσν τὸ uógiov, in codice Parisiensi C τί-

τθρωκον τοµύριον et D. τειροκοστοµόριον. Ibidem paullo

inferius et p. 327 vevpaxocropopiov sine varietate lectionis
editum est; at τετρακοστός non magis ferri posse videtur
quam τετράκοντα.

3J Adverbia numeralia:

ἁμάκες, ἅπαξ Χρῆτες et ἁματίς, ἅπαξ' Ταραντῖνοι
Hesycb., quorum hoc, nisi vehementer fallor, pro ee-
dem ἁμάκες male scriptum est aut potius utrumque pro
ἁμάκις, antiquissima hujus adverbii forma , quae a ple
risque Graeeis in àna£ corrupta est, vid. S. 10, 8.

τριάκες, τρίς «4άκωνεο, Hesych., quae forma in
Ann. Bekk. p. 942 etiam ex Aristophane affertur.

Reliqua ejus generis adverbia δίς, τετράκις ete. ter
minatione: nihil proprii. habent.

De διχᾶ, τριχᾶ pro δίχα, τρίχα, quo pertinet etiam
ἁμᾶ proó F uná cf. duaxic, diximus S. 3, 11 et dice-
mus 8. 44, 8

4) Substantivum numerale singularis formae Boeck-

bius finxit in titulo Issensi nr. 1834 ἐν πεντακατ(τ)ίδ, sup-

plendo restituens, quod a BDorieo quodam zsevroxozró;
pro πεντηκοστός derivat. At substantiva numeralia neque
in ες exeunt, sed in ας, neque ab ordinalibus ducuntur,
sed a cardinalibus; postremo πεντηκοστός Doricum est,
xévraxorróg nullius dialecti. — [taque potins πέντανατεάδι
legendum esse videtur, quod recte a πδντακατίοι descen-
deret, — . De adjectivis in πλοος vid. S. 23, 2.

De comnjugatione.

Largior materiae copia, quam Dorieae dialecti fontes
praebent , in conjugatione illustranda aecuratius , quam
in primo libro fieri potuit, eam viam sequi permisit,
quam et Graecae linguae proprietati convenire et brevitati
atque perspieuitati consulere arbitremur. — Quare quum
dissertatio nostra de conjugatione in µι, ubt primum sen-

$. 35. De systematum formatione. 283

tentiam nostram exposuimus, paucorum in cognitionem
pervenisse videatur, summam rei succincte jam repetemus.

Omnis Graecae conjugationis ratio maxime in sy-
stematis versatur, quae πο ullum quidem verbum
omnia amplectitur. Systemata autem haec a nobis vo-
cantur: 1) Praesens cum Imperfecto, 2) Perfectum eum
Plusquamperfecto , 3) Futurum, A) Aoristus I Act. et
Med. , 5) Aoristus Il Act. et Med., 6) Aoristus I Pase.,
7) Aoristus II Pass., 8) Iterativum. Jam omnis conju-
gatio duabus rebus continetur, systematum formatione
et flexione. Systematum formationem eam appellamus,
qua e stirpe verbali singulorum systematum stirpes effi-
ciuntur, ut a τυπ derivantur stirps Praesentis zzv, Per-
fecti τετυφ, Futuri et Aoristi τυψ, Aoristi I p. τυφθη,
Aoristi II p. τύπη. Systematum flexio fit per termina-
tiones, per augmentum indicativi praeteritorum et aliqua-
tenus per vocalium mutationem. Quatuor in ea spectan-
tur conjugationis varietates: 1) conjugatio in o, quae
complectitur pleraque Praesentia et plerosque Aoristos II
a. m., omnia Futura et Iterativa; 2) conjugatio in µι,
quam sequuntur pauca Praesentia et pauei Aoristi II a.
m., omnes Aoristi I. II Passivi; 3) conjugatio Aoristi
Í a. m.; A) conjugatio Perfecti. "l'erminationum duplex
genus spectatur, alterum in iis, quae vulgo ad activum
referantur et in aoristis passivi, alterum in reliquis nie-
dii et passivi formis. Objectivi nomine illa complexi -
sumus, haee Subjectivi.

8. 35.

Be systematum formatione.

1) Pauca sunt, quibus praesentis formatio Do-
rica a vulgari ratione distinguitur. De ὁ apud Lacones
Megarenses in 9) mutato, ut παίδδω pro παίζω, diximus
S. 12, 3. 4; de Tarentinorum λακτίσσω pro λακτίζω etc.
S. 12, 55 de eorundem, si recte traditur, ἀνάξω pro
ἀνάσσω ete. S. 13, 3; in iisdem paragraphis de aliis ra-

284 De conjugatione.

rioribus vel incertioribus mutationibus , quas praesentis
terminationes ζω et σσω patiuntur. — — Saepe Dorienses
a grammaticis 1) traduntur » pleonastice in praesentibus
inserere , ut θύνω et δύνω pro θύω et δύω. Verum ne-
que haee Doridi propria sunt (adeo e contrario καταδύῃ
2 sing. praes. obj. legitur Sophr. 91) neque reliqua, quae
a grammaticis ad Doricum illum morem revocantur, ne-
que postremo in Doricis fontibus reperiuntur, unde ρα:
teat, illos non omnino temere in hoc loco versatos esse,
una Hesychii glossa excepta ἀγνεῖν, &yew^ Δρῆτες, cf.
ἀλνεῖ, λαμβάνει et ἀγνησόει, ἀγήοχε᾽ «4άκωνες, leg. ἁγνή-
xe, aut, quum apud Pbavorinum ἀγνήσοε sit, ἄγνηκε. Nee
fortasse aliena est corruptissima glossa ἀγνήκαμες, {νο
Qxeuev* «4ἰολεῖς. | '
.Stirpes in »v exeuntes plerumque conjugationem in
ω eonjugationi in µι praeferunt. Ita ou»vo est in Cret.
2559. 2996, ὤμνυε Epich. 71, δείκνυε imperat. Epich. 132
(si quidem fragmentum genuinum est), ἐπιζευγνύουσα
Archimed. de Plan. Aeg. p. 5 et saepe, ἐπιξευγνυέτω ibid.
p. 14, ἀποδεικνύειν Aren. p. 320; contra παραδεικνύντας
Rhod. 2905, αἀναδείκνυντι 3 sing. Cret. 3050, αποδείκνυ-
μεν Cret. 3047, ἐπιξευγνύμενος Archim. de Pl. Aeq. p. 15
et saepe, ῥδείκνυται p. 46, δείκνυνταυ de Helie. p. 232,
δείκνυσδαι Aren. p. 324. Illa conjugationis ratione etiam
duo: verba Doriensibus propria utuntur: στανύω pro
ἵστημι, unde στανυέσθων Cret. 2556, et σωννύω, quoe
Dinolochus Siculus pro cow usus est secundum Ann.

Bekk. 114, 5.

?

1) Append. Et Gud. 661, 84. «ωριες τὰ εἲς 9 παθαρὸν Àgyorta
ῥήματα διὰ τοῦ v 7tpopígovss olov dvo δύνω, θΘύω θύνω; similiter
Herodian. in H. Ad. f. 206 et Eustath. 154, 19. — Praeterea hic
Doridis mos commemoratur ab Herodiano apud Eustath. 562, 41,
Heraclide ibid. 670 extr., Ann. Oxx. I, 313; 18, Et. Or. 49, 185
Et. M. 466, 27 — 632, 22, Et. G. 434, 18, Eustath, 172, 20 etc,
ubi ex illo more explicantur ἐλαύνω, ἐρευνῶ, φορύνω, ἀρτύνω, δα-
μνῶ, δαάκνω, δέχνυµαι etc, , quorum nonnulla o non purum habere
vides.

$. 35. De systematum formatione. 285

Siculi terminationem αζω amasse referuntur?) pro
vulgari e», ut σιγάζω, ἀνιάζω. Ejus generis nunc su-
perest ἀπροαξζομένα Epich. 75. ab ἀκροᾶσθαι. — Neque ta-
men solum praesens ea mutatione tactum est, sed reliqua
quoque systemata eum nominibus verbalibus affecta sunt.
Nam χαλάξας, γελάξαι apud Pindarum, qui Siculorum
morem imitari videtur, et Theocritum ad Dorica χαλάζω
et γελάζω referenda esse videntur, Epicharmeum σκυφο-
xüraxrog ad κωνάζω, ἀάβακτος ad ἀάζω ete., vid. S. 11,
2. 4. Ceterum vides, non omnia baec Siculis propria
esse, Simile praeterea est xiajo aut κλάζω pro κλῴω;
xig, vid. S. 11, 2 et S. 19, 6, unde futurum »4o£ó,
et Laconicum náto pro παύω, quod cognoscitur e glossis
Hesychianis ἀμπάξαι, ἀναπαῦσαι" «{άκωνες et aumatovras,
ἀναπαύονταυ.

Commemoramus etiam Doricum σκευόω pro σκευάζω,
unde in Ther. 2448 leguntur κατεσκεύωκε IV, 13 et κατα-
σχκευωθῆ VIII, 25, quibus inducti sumus, ut nuper apud
Aeschylum Eumen. 604 παρεσκεύωσεν pro παρἐσκήνωσεν
(Med. παρέσκωσεν) proposuerimus.

2) 1n perfecti formatione primum de reduplica-
tione vel augmento illius vicario videndum est. Stirpes,
quae consonam in fronte habent, nihil fere a vulgari ra-
lione discrepant. Augmentum, ut vulgo, est in ἐῤῥηγα
' Heracl. a ῥή]νυμε, contra reduplicatio in fefAaozaxovre in
Lysidis epistola p. 53, quum vulgo sit ἐβλάστηκα; εν
pro reduplicatione vulgari modo est in εἴρηκα Rhod. 2905
et εἰλάφει Phoc. 73 R. , quum in subjectivo apud Archi-
medem utraque forma reperiatur, eAepuos et λέλαμμαι vid.
8. 42. Ibidem de Dorico éufoouos pro εἵμαρμαι dicetur
et de Rhodiaco εἴσχημαι pro £oyguo, ab έχω. — — Eae

2) Ἠετας]. ap. Eustath. 1654, 18. βῶ βάζω Σικελικῶς κατὰ τὸ
σιγῶ σιγαάζω, ἀνιῶ ἀνιάζω, ἀτιμάζων πελάζω. — — Herodian. H. Adon.
f. 205, b et Append. Et. Gud. 661, 49. ἐκ τοῦ φῶ κατὰ παραγωγὴν
4{ωρικὴν odio, unde φαύζω, φαύσκω, πιφαύσκω factum dicitur, cf.
δ. 12 not. 8.

286 De conjugatione.

stirpes, quarum initialis litera vocalis est, plerumque se-
eundum vulgarem usum pro freduplicatione augmentum
temporale asciscunt, quo « non in η, sed. in α longum
Dorice transire supra indicavimus 8. 19, 2. Talia sunt
μετᾶλλαχα "Ther. 2448. l1, 12, ἀλιφθέρωκα Sophr. 632,
ἆγμαι saepissime apud Archimedem ; apud eundem agai-
o"uoc legitur. de Con. p. 259. 301. 302. 305 seqq. et
διαιρήσθωσαν de Helic. p. 241 ex editione Basileensi et
codice Parisino B restitui oportet pro διηρήσθωσαν (saepe
tamen ἤρημαι est sine varia lectione) , quare καθαιρηµένος
scripsimus Sophr. 20 pro καθηρηµένος. Rectiusne αἵρη-
μαι seribatur an doruos, infra quaeremus S. 36, 8. Aug-
mentum negleetum est in οἰκοδόμημαι Heràel. I, 64. 89.
. 91 et item in οἴκημαυ Árchim. Aren. p. 319. — Redu-
plicatio Attica est in ἁἀπόλωλα Herael. B. 39, in ἀγάγοχα
ab &yo vid. S. 42, nee dubitamus, quin in plerisque re-
liquis fuerit, quae vulgo eam postulant. Nam ἄκουκα,
de quo vide 8. 42, potius est perfectum I Doribus pro-
prium pro vulgari perfecto secundo ἀκήκοα neque inde
de reduplicatione saepius neglecta conjecturam facere lh-
cet; ἤνεγμαι, quod aliquoties legitur apud Archimedem
de Helic. p. 220 seqq., mero sphalmate pro ἐνήνεγμαι
scriptum esse videtur, quod ibidem multo saepius tradi-
tur; Doridi non proprium est ὑπακατώρυκται Sophr. 33
sine reduplicatione vid. Buttm. 1 8. 85 not. 1. — Cete-
rum reduplicatio et augmentum praepositionibus, ut fit
vulgo, etiam in iis verbis, quae potius e compositis de-
rivata quam ipsa compositionem passa sunt, plerumque
postponuntur, ut ἐνδεδωκα Ἠεταεί. I, 72 α novo verbo
ἐνδιόω, ἐνδεδάμηκα ret. 90035 e contrario zengoyyvevxa
Heracl. I, 117 est α πρώλγνος i. e. προύγ]νος, προέγγυος.

Quum antiquissima Graecorum lingua, id quod ex
Homericis carminibus satis patet, non duo diversa per-
fecta finxerit, sed unum ea lege, ut post vocales termi-
nationi κ, in parte saltem formarum , praefigeretur, con-
sonae autem stirpem claudentes ne unquam mutarentur,
recentioris linguae consuetudinem Dorica dialectus sequuta

$. 35. De systematum formatione. 287

perfecta prima ea fingit, quae ab antiquae linguae inge-
nio alienissima sint, ut κεκρατήριχα Sophr. 71, µετάλλαχα
Ther. 2448, ἀπέσταλκα Cret. 3047. 3048. 3052. 3058.
Ign. 2670. Deinde quum Homerica lingua perfecta, activi
potissimum , vix ulla habeat praeterquam verborum primi-
tivorum, Doris cum vulgari lingua verborum denominati-
vorum perfecta prima frequentat, ut πεφύτευκα, ἐνδεδίωκα,
πεπρωγγύευκα in Heracl., ἐπιτετέλεκα "Ther. 2448. ἀδίκηκα
Aetol. 3046, ἁλιφθέρωκα Sophr. 63 etc.

Pauca sunt praeterea, quae Doris in perfectorum for-
matione peculiaria habet, de quibus infra dicemus S. 42,
ut τέθεκα a τίθηµε, ἕωκα ab ἵημι, ἀγάγοχα ab ἄγω, ἔθωκα
ab ἔθω, γέγακα a 7ίγνομαι, πέποσχα a πάσχω, εἶκα pro
έοικα, ἐῤῥηγα a ῥήγνυμι etc.

3) Futurum et Áoristum I eorum verborum,
quorum praesens in ζω desinit, pro vulgari σ in genuina
Doride semper & assumere supra docuimus S. 11. Alia
verba c post brevem vocalem geminant, ut ἐσσοῦμαν vid.
S. 41, τελέσσως quod Siculum dicitur vid. S. 13, 1, δάσ-
σασθαε Heracl., neque tamen omnia vel ubique, quum
ὀμόσαι sit in Heracl. 1,70 et Amph. 1688, καλέσαι Epich.
19. 20. 65. Sed in ἐσσοῦμαι alterum σ ad radicem ες
pertinet, alterum ad terminationem 5 item verbi τελέω,
quod descendit a τέλος (cf. τελεσφόρος) vera stirps est
teÀeg 3. in δάσσασθαι a radice Jor prius σ e r factum est.
ltaque duplex sigma in illis ex antiquitate retentum est.

Futura omnia, etiam quae sigma servent, in Doride
circumflecti, saepissime grammatici docent 3). Accuratius

3) Et. M. 648, 30 (Ann. Oxx. IV, 198, 31). oi 4ωριεῖς πάντας
τοὺς ὁρεστικοὺς µέλλοντας περισπῶον, — Apollon. de synt. 274, 18. τοὺς
4ωρνες καθ’ ὅλης τῆς ἐγκλίσεως τὴν περισπωµένην φυλάττειν τῷ nil.
λοντι. Macrob. II p. 299 Bip. ,,(Dores) in omni futuro in ω de-
sinente ultimam circumflectunt.^ — J. Gr. 243, a, Meerm. 658 de
δωσῶ,' Θεραπευσῶ, νοησῶ — δωσεῖ, Θεραπευσεξ, νοησεῖ — δωσοῦντε, λε-
ἑοῦντε, πονησοῦντ, -- Scholl. Theocr. 111, 18 οἱ V, 53, Greg. €.
235. 276. — Ann. Oxx I, 136, 7, Et. M. 381, 30, Eustath. 23,
10 — 129, 23 — 656, 13 de tertia singulari ut ἐσσεῖται, πλευσεῖται,

288 De conjugatione.

tamen quaerentibus ita praecipiendum est: . Doris futuri
primi (ut ea appellatione uti liceat) stirpem in σε terminans
vocalem ε ante terminationes secundum regulas in 8. 25. 26,
21 explicatas modo immutatum relinquit modo vario modo
mutat aut cum terminatione conjungit. Vulgaris futur
primi ratio, quae solum σ pro charactere habet, non re
peritar unquam in fontibus paullo majoris fidei ; nam
- οἰσόντεν ἐργαξόνται et similia in tabulis Heracleensibus
alio trahenda esse, supra satis demonstratum est S. 206, 2.
Lspicidae Tejo debentur in Creticis 3047 πειρασόμεδα,
3049 ποιήσοµεν, 3052 ἀναγράψομεν» eorum , qui descripse-
runt, negligentiae προάξονται Herm. 1193 et ἀποδώσοντι
Ther. 2448, VI. 16, nec verum videri potest ἐξορκίξοντιι
quod Boeckhius in corruptissimo titulo Cret. 2554, 36.
41 restituit (idem baud raro Dorice circumflectere negle-
xit). Vulgaris forma, quam propelli metrum vetat, xoi-
E£ere Acharn. 719 (e Ravennete nune ἑξεῖτ 708 et ayogo-
σοῦντες 716 pro iter et ἀγοράσοντερ restituta sunt), Attico
poétae condonanda est; pro πωτάοµαι 1. e. πωτάσοµαι
Lysistr. 1013. πωταῖομαι suspicari licet. Quod in Che-
lidonismo genuinus ,Dorismus bis negligitur, in ἐα-
σοµες et οἴσομες, recentiorem ejus originem indicaverit.
Apud Archimedem frequentes sunt formae vulgares , ma-
xime in futuris passivi.

Doridem in illa futuri formatione antiquissimae lin-
guae vestigia premere Sanscrita lingua docet, cujus fa-
turum seeundum in: sjámi terminatur, ut bhotsjami
a budh, cf. πευσοῦμαι à radice πυθ. Apparet enim an-
tiquum J apud Dorienses in e transisse, quum Lesbiaca
lingua js in σσ mutaret (vid. L. I S. 9, 1), reliquae dia-
lecti, nec minus Dorica in aoristo primo, j plane abji-
cerent. Futurum secundum , quod vocant, ita ortum esse

«λαυσεῖταε, πορευσεῖΐαε, quae formae pro parte Doribus non ουδ

propriae; de ὀσεῖτα, Scholl. A. Il. 8,353, Et. G. 213, 16. —

Heraclid. ap. Eustath. 1657, 40 de tertiis pluralibus (vid. $. 36
1c.

$. 35. De systematum formatione. 289

constat , ut post liquidas ε insereretur, deinde o ejicere-
tur, ut e τέν-- σω τἐνέσω, τδνέω, τενώ. Jam in Doride
quum duo ε concurrerent, alterum ejectum est; vestigium
tamen ejus in Heracleensium dialecto deprehenditur, qui
primi futuri tertiam pluralem οἱσόντι habent, secundi ay- :
7Àiovr., neque fortasse aliter explicandum est, quod Ly-
sistr. 183 ὁμιώμεθα est pro ὀμούμεθα, non ὐμιόμεθα.
Futura passivi h. e. illa futura, quae ab aoristis pas-
sivi derivantur, in Doride cum ipsis aoristis terminatio-
nes objectivas habuisse videntur. Primum in Ther. 2448.
[, 25 traditum est συναχθησοῦντι, quod Boeckhius in
συναχθησοῦνται mutavit; deinde in Astypal. 2483, 25
ἐπιμεληθη .. ἓε .multo facilius in ἐπιμεληθησεῖ mutaveris
quam cum Boeckhio in ἐπιμεληθήσεταυ aut potius in έπι-
μεηθησεῖταις tum Doricum ὠατωθήσω pro ἀκούσομαι, quod
Photius, Suidas, Hesychius afferunt, haud dubie est fu-
turum primum passivi a verbo quodam οὐατόω male illud
à variis doctis in ὠατωθήσομαι mutatum vid. S. 31, not. 9.
Postremo apud Archimedem Aren. p. 331 est φανήσειν, quod
Lobeckius ad Buttm. Gramm. 1l p. 311 e φανήσεσθαι cor-
ruptum esse suspicatur, et de Conoid. p. 277 δειχθησοῦνευ
(cod. Par. B δειχθησοῦνται, C. D. Ven. δειχθήσονται),
idem p. 278 (B. δειχθησοῦνται), atque Aren. p. 320 Basi-
leensis lectio δευχθεῖσι et δειχθεισῶν in Par. A pro δει-
χθήσεσθαι fortasse genuinam lectionem δειχθησεῖν produnt.
His exemplis exceptis apud Archimedem ea futura nunquam
contracta reperiuntur neque in editionibus neque in co-
dicum varia lectione, sed ubique vulgares formae, wt
ὑεγθήσεται de Plan. Aeq. p. 6, de Quadr. Parab. p. 22.
2A et saepissime , δειχθήσονται de Con. p. 276, διαερεθή-
cera, de Plan. Aeq. p. 8, λαφθήσεται et κρεµασθήσεται
de Quadr. Parab. p.24, τμαθήσονται de Plan. Aeq. p. 36
efc. etc. Jam vero quum in reliquis futuris raro vulga-
res formae pro Doricis legantur, futurorum passivorum
peculiarem quandam rationem esse apparet. Aut librarii
insolentiores formas Doricas cum terminationibus objecti-
vis in vulgares mutarunt, aut ipse Archimedes futurorum

II. 19

290 De conjugatione.

genus genuinae Doridi raro usitatum e vulgan lingu
ascivit, pauca quaedam vere Dorica relinquens. (Ex ἁ-
κασθήσεται Acharn. 749, quod Dorice certe eontraetie-
nem postularet, mihil contra nostram opinionem efficie
neque magis ex ἀναγραφήσεται in Áeginetico titulo nr.
2138 et recenti et corruptissimo). — Objectiva forma fe
turis, quae descendunt ab aoristis passivi, ipsis ad ob
jectivum pertinentibus, non minus convenit quam futuris,
quae derivantur a perfecto objectivo, τεθνήξω et ἑστήξω,
quae in recentiore lingua subjectivam formam reóvz£ouo
et ἑστήξομαι praetulerunt vid. Buttm. Gramm. II p. 199.
207. Doridem etiam in his objectivam formam tenuiss
consentaneum est et δεδοικήσω Syraeusanorum proprium
dieitur a Macrobio p. 304 Bip. Nihil auctoritatis tribui
mus Brasidae epistolae Plut. Morall. p. 219. D, ubi τε
O9vatobuos legitur.

4) Aoristus I. a. m. aeque ac futurum in verbis,
quorum praesens in ζω desinit, ἕ assumit et in aliis 6
geminat. In verbis 4, µ, v, Q producitur ἅ in o pr
vulgari 4 ut ἔφᾶνα, ε 4 severiore Doride in » ut ἄγγηλι |
pro 7//5e vid. 8. 20, 4. De anomalis ἤνεγκα, εἶπα,
ἔχεα vid. S. 42. — De Aoristo I pass. verborum in ζω
desinentium supra egimus S. 11, 4. Aoristi II praeter.
pauca quaedam, quae infra commemorabimus δ. 42, ni
hil a vulgari ratione differant. —

Iterativa e Dorica dialecto a grammaticis afferun-
tur *), neque tamen ullum eorum exemplum in purioribus
fontibus reperitur; 7oxe, quod ex Alemane affertur in
Ann. Oxx. 1, 154, 32, etiamsi Doricum habeatur, non
potest documento esse, ab aliis verbis iterativa derivata
esse.

4) Heraclid. ap. Eustath. 1642, 9. «ωριέων τὰ tc tt digBoyr"
περαιούμενα (περατούμενα) ἓν παρατατικῷ χρόνῳ ἐπὶ τρἰτου σεροςώπου
κατὰ ἀφαέρεσιν τοῦ t ἐκφερόντων μετὰ προςθέσεως τριῶν στοιχείων, οἷον
ἐφίλει ἐφέλεσκεν, ἐνόεν ἐνόεσκεν. Similiter Et. M. 381, 41. Ineptissins
praecipiuntur Et. M. 793, 40, Et. G. 551, 37.

$. 36. De conjugationis ratione communi. 291

S. 36.

Be conjugationis ratione communi.

1) Prima persona pluralis objectivi in µες
exire. traditur 1) et regnat ea terminatio sola in tabulis
Heracleensihus, ut εὑρίσκομες, κατετάµοµες, ἐστάσαμες etc.
in Ther. 2448. VIII, 26, ubi ἐμβαλοῦμερι Ign. 2670, ubi
ἀπεστάλκαμες, 1n (τοι. 2557 εὐχαριστώμες. Contra vul-
garis terminàtio non solum est in Rhodio nr. 2905 et
Tejo - Creticis 3047. 3048. 3049. 3052. 3058, ubi lapici-
dae culpae tribui possit, sed etiam in Creticis majoris
fidei nr. 2555, ubi ἐπιγράψαιμεν», et nr. 2556, ubi ἕλοι-
μεν. Deinde in Epicharmi fragmentis ubique Dorica ter-
minatio servata est: fr. 91 καλέοµες, 82 ἀποπυρίζομες,
παρσχίξοµες, χναύομες, ἐπίομε. Apud Sophronem legun-
tar ἴωμες fr. 40, et plusquamperfectum . ἐκεκρατηρίχημες
fr. 71, quare γινώσκωμεν fr. 83 corrigendum erat. Apud
AÁrchimedem rarius Dorica. terminatio inter vulgares for-
fias conspicitur, ut χοµίξζοµες de Hel. p. 218, δειξοῦμες
de Conoid. p. 259. 281. In Lysistratae Laconicis parti-
bus ubique est Doricum µες, ut ἴκομες 1077 , πεπόνθαµες
1098, ὑμνίωμες 1309 etc., item in Acbarnensibus 716
ἵκομες, 717 διαπεινᾶμε.. Postremo in Chelidonismo Rho-
dio libri praebent ἀπίωμες et φέρωμες, sed ἐάσομεν, οἴσο-
μεν et ἐσμέν. — Omittimus fontes parum limpidos. Jam
enim satis intelligitur, olim eam terminationem omnibus
Doriensibus solam propriam fuisse et tertio demum sae-
culo vulgarem terminationem accipi coeptam esse. Cete-
rum Doridem antiquissimae rationis tenacem fuisse ct
Sanscrita et Latina linguae docent, in quibus tudamas
et amamus primae sunt praesentis personae.

2) Tertia persona pluralis temporum pri-
mariorum 2) et conjunctivi in objectivo in omni-

1) Choerob. Bekk. 1198 et Ann. Oxx. IV, 421, 8, Eustath.
1892, 46, Greg. C. 179.
2) Heraclid. ap. Eustath. 1957, 36. πᾶς μέλλων τοιοῦτος ἐπὶ τρί-

19*

292 De conjugatione.

bus titulis, etiam recentioribus, qui aliquatenus Doricam
dialectum referunt, πες lapicidarum vel describentium
eulpa corrupti sunt, summa constantia in ντο exit, ut
Praes. Ind. ἔχοντε, ἄγοντε, μεσθώντι pro μισθοῦσε Heracl.
I, 50, ἁἀκολουθέοντι Alaes. — Ind. Perf. ἀνατεθέκαντι
Daul. 81 R. — Futur. Ind. ἀπαξόνει et ἀνανγελιόντι He-
racl., κρινεῦντι et διαλυσεῦντι Calymn. 2071, ἑξοῦντι 'Ther.
2448 — Conj. Praes. ἀπογηράσκωντε, διδῶντι, φᾶντι pro
φώσε Heracl., ποιῶντι Ther. 2448 — (οπ]. Aor. I azo-
γηράσωντι Heracl. — Conj. Aor. II ἐκπέτωντι pro. ἔκπέ-
σωσε, διαγνῶντι Heracl. — Conj. Aor. Pass. ἐγληληθίωντι
pro ἐξειληθῶσι Heracl. , ἔκδανεισθώντι Coreyr. 19845. Qui-
bus similia innumera leguntur in Hermion. Delph. Phoc.
Aetol. Coreyr. Rhod. Ther. Calymn. Ign. 2670. Alaes.
Heracl. Cret. 2554. 25506. 3047. 3048. 3058. Peccant
contra Doricam proprietatem paucissima quaedam in ti-
tulis pessimae fidei: δικαώσι nr. 2594, 660, quam vecem
non una de causa corruptissimam judicare oportet et non-
nulla in Cret. 3049. 3052, quae lapicidae Tejo debentur.
In titulo Cretico minus suspecto nr. 2558 ἐράγωσι et &-
άγωσι perperam pro conjunctivis habita esse supra de-
monstravimus S. 20, 2. b.

του πληθυντικοῦ «Φωρυκῶς «ic τὸ τε, (potius ντι) λήγει τῆς δὺ διρθόγγου
παραληγούσης' οὕτω δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ ποιοῦντι ἀντὲ τοῦ ποιοῦσν xoà
ὀρθοῦντι ἀντὶ τοῦ ἀρθοῦσι καὶ τῶν ἁμοίων θεμάτων τῆς πρώτης καὲ
τρίτης τῶν περισπωµένων ' ἔτι δὲ καὶ τῶν μελλόντων' ποιησοῦντι γὰρ
καὶ ὁρ 06 ωσοῦντι καὶ τὰ ὅμοια. ἐπὶ μέντοι δευτέρας διὰ τοῦ a µηκυ-
Φομένου καὶ εοῦ y^ γελασοῦντι γὰρ καὶ γελᾶνενι, καὶ βοασοῦντιε
βοᾶνει' ἐπὶ δὲ βαρυτόνων ἡ ov συλλαβὴ iv τούτοις παρατελευτᾷ' olov
λέγονςι ἀντὶ coU λέγουσι καὶ τὰ ὅμοια. τῶν d' αὐτῶν 4ωριέων καὶ τὸ
φρονοῦσ, καὶ νοοῦσι φρονεὔντι λέγουσι καὶ νοεῦντι, — và εἰς 90
περατούµενα τρίτα πληθυντικὰ θέµατα τῇ Ex διφθόγγῳ παραληγόνεα
µετατιθέασι «0 μὲν ἑῶτα tic ν 4ωρικῶς, τὸ δὲ σίγμα εἷς €, τεθεῖσν ει-
Θθέντν, iow ἑέντι — Ann. Oxx. I, 147, 26, ubi φαντέὲ et Λέγονευ
apponuntur, et IV, 353, ubi διδόνε et φαντὶ, Et. M. 661, 49,
Greg. C. 318. 324, Scholl. Theocr. I, 43 etc., J. Gr. 243, b de
φέροντι et. λέγοντε.

$. 36. De conjugationis ratione communi. 293 -

Non minus in scriptoribus pura Doride usis pleraque
recte a librariis tradita sunt: Epich. 5 γινώσκοντε, 95
λαμβάνοντι, 19 λάντι, 26 ἴσαντι, quum corrigenda essent
ἐὑρήσουσι 92, πωλοῦσιν 190: Sophr. 44 βαλλίξονει, 52. 54
ἐντέ, 33. 44 gavrl, 91 κεχάναντι, 79. ἐκπεφάναντε, sed cor-
rupta κυπτάξουσε 49. εἰσέ 100: apud Archimedem raro
vulgares formae Doricis intermixtae sunt, ut ἀποδεδείχασιν
de Quadr. p. 18, ἀντιπεπόνθασιν de Conoid. p. 260. De.
nique nulla in re omnes Doridis fontes, qui aliquam
fidem merentur, melius concinunt. Quamdiu Dorica dia-
lectus, quae quidem eo nomine aliquo jure appellatur,
vigebat, haec terminatio in vnlgarem non abiit. Ceterum
non minus quam vulgaris elisionis patiens erat, ut κα-
AcovO- et έντ᾽ Epich. 23, neque Theocritus elisionis evi-
tandae legem (vid. Meinek. p. VI) ab ipsis Doricis ροξ-
tis accepit. ΔΝ ἐφελκ. nunquam assumitur, cf. S. 10, 12,
praeterquam in ἐντί apud Pseudo- Pythagoreos vid. S. 40.

Mira quaedam ejus terminationis mutatio in Eleu-
thernaeorum Cretensium decreto conspicitur; nam az:-
στάλκαντὲς l. 4 pro ἀπεστάλκασι et δειξάγοντες Ἰ. 24
pro ὀιεξάγουσε, quum se invicem tueri videantur, non
audeo cum Boeckhio in «xéorolxav et διεξάγοντι mutare.
Neque in Cretica ejus aetatis dialecto formas singulares
et semibarbaras nimis in suspicionem vocare debemus. —
Hesychiana glossa ἔχονι, &yovow Korrtg vix sana est, ne-
que tamen eredibile videtur, notissimam formam έχοντι e
Cretica dialecto enotatam esse, quare nescio an corrigi
possit ἔχονσε, ἔχουσε, ut sit dativus pluralis, cf. S. 14.
— De tertia persona plurali perfecti ἀπέσταλκαν in titu-
lis Creticis nr. 3048. 3052. 3058 infra dicemus.

3) Conjunctivi objectivi tertia persona
singularis mira formae ambiguitate insignis est. In
titulis enim terminationes 5, y, & reperiuntur eaeque non
constantia quadam electae, sed saepe temere et nulla lege
mixtae. n plerisque quidem titulis 10ta, quanquam in
declinatione et reliquis accurate servatur, non adscriptum

est: Hermion. 1193, Tegeat. H. L. et Agrig. ; Delph

294 De conjugatione.

1699. 1701. 1703 — 1706 86215 , 1693 et 67 R. παρακαλή;
Aegin. 2040, b συνείκη» Coreyr. 1838, b ῥλαπτη, 1841.
1843. 1844 δοκῆ, 1850 πάσχη, lss. 1834 λύση» Rhod.
2525, b 1. 39 µεταλλάξη, 1i. 94 αἀδικῆ. — In aliis titulis
illae terminationes promiscue usurpatae sunt et omnes
quidem tres in tabulis Heracleensibus , ubi vulgaris ratio
observatur in θραύῃ, κόπτη, ngu) I, 81, ἐπιβῇ et ano-
ὁιδφ I, 61. deinde iota semel omittitur im. αμμισθωθή I,
63, postremo plerumque terminatio «c spectatur; I, ὃν
ἀρτύσεε, O0 noraye, 63 τελέθει, 69. δ0 νέµει ἡ) φέρεε, 82
λάβει, 103 ἀποθάνει, 112 εἰ, 112. 115. 128 πραξει (Ma-
zoechius ea omnia pro indicativis praesentis et futuri,
adeo 4of& et ἀποθανε pro futuris seeundis vendidit,
quanquam constructio cum ὅς κα, oí κα ete. nullam de
conjunctivo modo dubitationem relinquit). Eadem ratio
est tituli Theraei nr. 2448, in quo leguntur πονῇ Il, 20,
ἐπεμηνιεύσῃ IV, 35, ἀποδῷ III, 2 — deinde παθη 11, 29,
ixvelo V, 2. 22, 1j VI, 20, ἀναγραφῆ, ein», ἀποδειχθῆ,
κατασκευωθῆ, αἱρεθῇ VIII, ο. 10. 16. 25. 28, αποδώ VI,
16 — postremo IV, 36 ἐξοδιάξει, γράψει, ποήσει, ἐπεμη-
ννεύσει, V, 25 et saepe δόξει, VI, 37 ποεῖ, VII, 32 ἔπι- ,
ῥάλλει, VII, 16 ὤγράφει, VIII, 25 Evioyoag0e. Prae-
terea in Ámphict. 1688, 10 est εἶ pre ᾖ, quanquam bic
in reliquis vulgaris terminatio conspicitur ut αποτίῃ,
δοκῇ etc.; in Astyp. 2483. 2484 est δόξει conjunctivus,
quanquam 4071/55 in priore; in Cret. 2007 συνδοκεῖ, quan-
quam reliqui tituli Cretici. vulgari forma utuntur, ut δόξη
2995, yp 25960; in Aetol. 2350 aye; in Coreyr. 1845
quum modo ; modo 5 traditum sit, utra ratio verior sit,
pro ejus tituli conditione dijudicari néquit.

Boeckhius in primo Corporis Inscriptionum volumine
in ἄγη et similibus 1ota subscriptum per negligentiam
omissum ratus ubique addidit 5 in altero volumine dialecti
proprietatem quandam subesse intellexit, vid. ad nr. 1841.
Contra in utroque terminationem «c ex antiquiore ortho-
graphia ε pro z usurpante resedisse ratus in vulgarem
rationem transtulit. At ne hoc quidem recte factum vi-

$.32. De conjugationis ratione communi. 295

detur, quum in omnibus illis titulis nullum praeterea an-
tiquae illius orthographiae vestigium resederit excepto
Amphictyonum decreto nr. 1688, de quo in Appendice
disputabimus. Facilius in titulis Attica dialecto scriptis,
ubi subinde eadem conjunctivorum ratio spectatur ut ἀρό-
ce, nr. 102, δόξει nr. 2333. 2300, Boeckbianam opinionem
probaveris, quia tituli Attici multis aunis post Euclidem
archontem exarati baud raro c pro 5 etiam in aliis exhibent,
ut ve βουλεῖ pro τῇ βουλῆν vid. Franz. Elemm. Epigr. p. 150.
Sed etiam baec potius dialecto et pronuntiationi tribuenda
esse quam antiquae orthographiae cuidam recordationi per-
suasum habemus. Primum enun cur e pro » scribere per-
gerent, quum : pro » vel & pridem obsolevisset, nisi ipsa
pronuntiatio illam scripturam adjuvaret? Deinde Atticos in
multis ει pro antiquiore »/ non solum scripsisse, sed etiam
pronuutiasse certum est, ut xàeg et κλείω pro κληϊς et
xÀgfw, κλήω — λεῖον pro-Ayiov — τύπτει, BovÀt, pro τύπτῃ,
βούλη, vid. Buttm. Gramm. 1 8. 87 not. 9 — Ερεχθεῖδος,
“4ιγεῖδος pro "EgeyOnidog, «4ἰγηΐδος vel ᾿Πρεχθήδος, «4ἰγῆ-
δος vid. ibid. II S. 119 not. 30. Itaque nescimus, cur
Atticos τεῖ βουλεῖ pro τῇ ovi; et λέγει vel θάνει pro. λέγη
et θάνη pronuntiasse credere noluerint, praesertim quum
de Attico δε pro δέῃ vel δῇ notabile testimonium extet,
vid. Buttm. II p. 151. Recentior usus, quem libri ma-
nuscripti exhibent, ad eam rationem reflexit, quae illa-
rum formarum origini maxime convenire videbatur.
Quidquid de Atticorum usu accuratior investigatio
docuerit, hoc pro certo tenebimus, Doriensium pronun-
liationem mature tam ambiguam fuisse in tertia conjun-
ctivi persona, ut triplici illo modo exprimi posset. Et
plerisque quidem Dorieneium terminatio ; sine iota sub-
scriplo aeque ac Lesbiis (vid. δ. 24, 6) maxime probata
esse videtur; neque minore jure ex antiquo λέγησι nasci
poterat λέγη, quam e φησί Ánacreonteum 9» fr. 38 Bergk.,
quod iota caruisse Apollonii testimonia de synt. p. 238
et de adv. p. 543, 7 patefaciunt. — — Seriptoribus Dori-
cis vulgarem terminationem relinquere non dubitavimus,

296 De conjugatione.

quae a Doride certe non aliena, fortasse antiquiori Dordi
etiam aptior est; in antiquissimo quidem titulo, quem
hoc in loco consulere licet, Amph. 1688, fere sola regnat.
Dignum tamen memoratu est, apud Árcbimedem conjun
etivos saepissime iota carere, quod in dativis raro negle-
ctum est. Ceterum verisimillimum est, secundam perso-
nam, cujus exempla in titulis non leguntur, eadem am-
biguitate fuisse.

4) Imperativorum objectivi tertia persona
pluralis triplici forma utitur in Doricae dialecti font
bus: vro, ντων et τωσαν.

a) Prima forma in his titulis reperitur: Lacon. 1331
δόντω, Delph. 1699. 1701.—1706 et 71 R. ἐόντω et παρε
qóvio , Phoc. 73 R. θαψάντω et 74, α ἐόντω, Coreyr. 18455
ἐόντω, ποιούντω, ἀποτεισάντω etc. , Rhod. 2925, b. Aeufia-
νόντω et στεφανούντω» ΑΒΙΥΡ. 2483. 2484 δόντω et στεφα-
νωσάντω, Heracl. I, 74 ἀνγραψαντω.

b) Secunda terminatio est in Amph. 1688 ἐόντων,
δεδόντων, αυναγόντων etc. 5 in Ther. 2448 ἐχόντων, aga
ρούντων» in Cret. 2554—2557. 3048. 3049 ἐπιόντων, O5-
των, ἑρπόντων, στασάντων» in foedere apad Thucyd. V,
79 κοινανεύντων. Eadem est apud Archimedem, ut Aren.
Ρ. 922 ἐπιψαυόντων et τεμνόντων» nec minus pro ποτιπι-
πτετων de Helic. p. 232 et ποτιπιπτέεωσαν p. 233 e Basi-
leensis et codicum lectionibus ποτιπιπτόντων restitui oportet
et ἐκπιπτύντων pro ἐκπιπτέτων p. 232, :«ἀνεστακόντων pro
ἀνεστακέτων de Conoid. p. 285 etiam sine libris. De
έστων ὃ pl., quod apud eundem modo editàm modo pro
ἔστωσαν aut ἔστω restituendum est, vid. 8. 40.

c) Tertia terminatio non reperitur nisi in titulis sa-
tis recentibus: Phoc. 73 R. παραµεινάτωσαν, ποιησάτρσαν,
quanquam ibidem est θαψάντω, 74, b παραμεινάτωσαν,
81 ἔσστωσαν» Lacon. 1464 αἰρέτωσαν.

In subjectivo ejusdem personae item triplex est
ferminatio minus famen distincte inter variorum populo-
rum titulos divisa:

a) Prima in Corcyr. 1845; Ἱ. 13 διδόσθω, |. 104

$. 36. De conjugatienis ratione communi. 297

ἐκλυγιρέσθω, 1. 125 κρινέσθω, 133. 1398. ἐκδανειδέσθω (quan-
quam ibidem Ἱ. 97 ἀπολογιξάσθωσαν) et in Heracl. I, 79
ἐπελασθω. Vides hanc formam non differre cum tertia
persona singulari.

b) Secunda, quae formas efficit a tertia persona
duali mon diversas ; in Amph. 1688 εἰλέσθων et ἐφακεί-
σθων, 'lher. 2448. III, 31 πορευέσθων (sed III, 26 πο-
ρευέσθωσαν), Cret. 2554 ὔσθω», 2990 χρήσθων, στανυέσθωνῳ
ποιησάσθων. Eadem est in Rhod. 2525, b, ubi πριάσθων,
ἀποδόσθων, καταχρείσθων, 1l. 29. 70 ποιείσθων (contra 1. 22
70:60000a»). Rarius apud ÁArchimedem reperitur, ut de
Helic. p. 285 ἄχθων, p. 286 ἀναγεγράφθων» illud de Plan.
Aeq. 1 p. 46 pro ἄχθωσαν e codicibus fere omnibus re-
stituendum esse videtur, de Conoid. p. 303 pro ἄχθω e
Ρατ. € (B. D. Ven, ἄχθωσαν), p. 308 pro eodem e con-
jectura (A. Ven. ἄχθωσαν). Nam Archimedem ἄχθω pro
plurali usurpasse non credimus.

c) 'Fertiam terminationem illis admixtam vidimus:
Coreyr. 1845, 97 ἀπολογιξάσθωσαν, "Ther. 2448. III, 26
πορευέσθωσανο Rhod. 2525, b. 22 ποιείσθωσαν, Frequen-
tissima est in Archimedis libris: de Plan. Aeq. p. 8
ἄχθωσα»» p. 10 ἐπεξεύχθωσαν, de Hel. p. 220 λελάφθωσα»,
p. 224 συγκείσθωσαν, p. 241 διαιρήσθωσαν , ἐκβεβλήσθω-
σαν, γεγράφθωσαν etc.

Harum terminationum antiquissimam esse eam, quáe
in o exit, et Latinae linguae comparatio evineit et ipsius
Graecae linguae analogia. Ubique enim tertiae personae
pluralis antiquissima terminatio litera v inserta a tertia
singulari distinguitur, id quod maxime apparet ia Donm-
cis τίθτυ et τιθέντι, deinde 1π λέγεται οἳ λέγονται, ἕστατο
et ἵσταντο etc. Eadem igitur ratione e δότω, γραφάτω,
ἐχετω recte facta sunt δόντω, γθαψάντω, ἐχόντω, et hie
quidem ε propter sequens v in o mutatum est, vide dis.
sertationem nostram de copnjug. in µι p. 8. De anomalig
formis ἐόντω, ἔστων, ióvrov vid. S. 40 et 42. In subje-
etivo e διδύσθω et κρινέσθω plurales formae διδύνσθω et
ερινόνσθω fieri debebant, sed » ante sequens σ ejecto,

298 De conjugatione.

deinde vocali o, qu&e non ad stirpem pertinet, in ε πια-
tata, quod sequente sigma postulatur, .nullum diserimen
inter singularem et pluralem manet. — Jam a parte Do-
riensium » in fine additum est, ut in Homerica et Attic
dialecto , quia x in exitu tertiarum personarum pluralium
audire consueverant; ita in ebjectivo forma genitivo plu-
rali participii, in subjectivo tertiae duali imperativi aequa
nata est. — Multo recentior est tertia forma, quae tertiae
personae singulari terminationem σαν addit ea ratione,
quam justae analogiae adversari accuratius quaerenti ap.
paret. Videtur ea primum in subjectivo placuisse, quon-
iam hic prima forma cum tertia singulari, secunda cum
tertia duali permutari poterat. Simili ratione Rhodii, in
ebjectivo antiquissimae formae tenaces, permoti esse vi
dentur, ut in subjectivo secundam praeferrent;. minus
enim molesta erat pluralis cum duali quam cum singuloeri
similitudo.

5) In tertia duali praeteritorum et o ptati-
vorum objectivi et subjectivi atque in prima
singulari praeteritorum subjectivi α est pro η,
ut. ἐποησάταν Delph. nr. 20, x:5oac0a» Pind., συνεθέµαν -
Cret. 2555, ἐμπορευύμαν et ἀνειλόμαν Acharn. 720. 770,
ὀλοίμαν 'Tragg. ete. Dualis tamen verborum in certior
bus Doridis fontibus non minus rarus est quam nominum. |
Praeter ἐποησάταν in antiquo illo titulo Delphico nr. 25
nusquam dualem legere memini praeterquam Acharn. 699
ἀκούετο», quod Hermannus metro suadente recte in ἀκοῦ-
«xe. mutasse videtur; semper enim Megarensis ambas filias
alloquens plurali utitur. Nec genuinos existimabis duales
ποτιπιπτέτων et ἐκπιπτέτων apud Archimedem de Helie. P.
232, quanquam de duabus lineis agitur; nam ne hie qui-
dem duali, cujus frequentissima occasio erat, nunquam
usus esse videtur.

69 In prima plurali subjeetivi terminatio
µεσθα Dorica dicitur a (reg. Cor. p. 180 "Theocritum
respiciente. Cui haud multum fidei tribuendum est. Po
tius vulgaris terminatio µεθα sola reperitur in titulis , αἱ

$. 36. De conjugationis ratione communi. 299

Heracl. IL, 26.28 ἐδικαξάμεθα, κατεδασσάµεθα, saepe ποτε-
δασσάµεθα, et Cret. 3098 χαριξιόµεθα etc., deinde apud
Epicharmum fr. 167 θωσούμεθα et secundum Ann. Bekk.
90, 3 δεούµεθδα, apud Sophronem fr. 34 ἀκρατιζόμεθα,
4) θάµεθα, Acharn. 722 ἀπολοίμεθα, ubique apud Archi-
medem. Item in Lysistrata sunt ἀμβαλωμεθα 1096. παυ-
σαίΐµμεθα 12725 pleuiores formae ποιησωµεσθα 1006 et δεό-
µεσθα 1164 poétae, non Doridi tribuendae videntur.

7) Tertia pluralis optativi i subjectivo
Dorice, lIonice et Aeolice in oro exire traditur in Ann.
Oxx. I, 148, 32, ut πλῴατο (1), quocum componuntur
πυθοίατο» κεχαροίατο, µαχοίατο. Nunc in eertioribus fon-
übus haec forma non legitur, vulgaris παραγένοιντο Core.
1845, 7. Neque tamen grammatico , qui in proximis in-
signem doctrinam prodit, omnem fidem denegare aude-
mus, quia vulgaris terminatio, quam Homerica dialectas
abhorret, recentior esse videtur, vid. dissert. nostr. de
conj. in µι p. 12. 13.

8) Augmento temporali « in « producitur, ut
ἆγον, ἄγγειλα, Arehbim. de Helic. p. 217 μετάλλαξεν, προ-
ἄγαγεν, p. 250 ἄρξατο, de Conoid. p. 257 απὀρησα, quod
ex omnibus fere libris pro 700700 restituendum est etc.,
vid. S. 19, 23 diphthongus oc utrum in « mutetur ut
cvtO5 ,:an retineatur ut o/rt0z , dubitari potest. Illud
primo obtutu convenientius videtar. At si reputaveris,
diphthongos ει et οἱ apud Dorienses augmento non affiei,
propriam diphthongum c4 servendam judicabis, id quod
faetum est in libris. Pindari vid. S. 19, 2 et Archimedis
vid. S. 35, 2. De diphthongo «& servata vide Et. M.
419, A4, cujus testimonium attulimus S. 25 not. 3, de
ou. supra S. 35, 2 exempla οἴκημαι et οἰκοδύμημαι. — Di-
phthongus αυ itidem non mutatur, ut αὔξησε vid. S. 19, 2
neque ευ et ov augmenti amantiores fuerint quam in vul-
gari lingua. — Initiale ε etiam eorum verborum, quae
vulgo ευ assumunt, iu severiore Doride in 4 abit, ut
(zov, mitiore Doride vulgarem rationem servante, vid.

$. 25, 1. e.

300 De conjugatione.

Abjicitur augmentum non magis quam in Atthide;
adeo Lysistr. 1252 , quanquam in lyrico carmine poética
licentia exeusationem habet, nescio an πρόκροον in πρῶ-
κροον mutari oporteat, quod Laconice pro προὔκροον esset.

Pseudo-coinposita augmentum vulgari ratione post
praepositionem accipiunt haee: ἐπεστάτει Astyp. 2483.
2484, ἀμφεσβάτει Rhod. 2905, nisi hic potius o proda-
ctum est, ut augmentum duplex sit quomodo in Attico
Ἰμφεσβάτουν. Contra in ἀπελευθέρωσαν Phoc. 74, b R.
ubi item « produci videtur, praeter consuetudinem, sed
rei convenientius augmentum initio accessit; quippe ἀπί-
λευθερῶ ab ἀπελεύθερος derivatum, non ex ἀπό et ἐλευ-
Φερῶ compositum est; ἐμπορευόμαν Acbarn. 720 (ab ἐμ-
πορος) cum Atticis ἐγγύησα, ἐκκλησίαξον (Buttm. S. 86
not. ὅ) componendum est; ἐπροχειριέάμεθα Archim. de
Quadr. Parab. p. 17 (a πρὀχειρος) genuinam legem se
quitur, cf. de perfecti augmento S. 35, 2.

: 9 Accentus verborum dupliei potissimum ratione
a vulgari consaetudine recedit. Primum certissimis te-
stunoniis constat, tertias plurales praeteritorum objectivi
in omnibus conjugationibus penultimam acuisse, vid. δ.
3, 3. Eandem regulam ad optativum transferre oportet,

qui cum praeterito arctissima terminationum cognatione -

eonjunctus est, ut λεγοίεν, λεξαίεν Dorica habeantur. Prae-
terea consentaneum est, Dorieum ἐφιλέον post eontractio-
nem ultimam circumflectere ἐφιλοῦν,. ἐφιλεῦν. Deinde Do-
riensibus ἐσσείταυ et φορείται paroxytona fuisse traduntur,
id qued eo credibilius est, quia etiam in nominativo
plurali declinationis secundae terminationem o; acutum in
antepennltima, cireumflexum in penultima prohibere con-
stat, vid. S. 3, 2. Illis comparatis collegimus diphthon-

gos αι et οἱ vocem claudentes Doriensibus ubique longa- |
ram syllabarum vim exercuisse et in conjugatione quidem |

pronuntiata esse Aeyóuae, λδγέαι (unde per contractionem
λεγῆ fieri oportet), λεγέταε, λἐγόνταε, λεγέσθαι, ποιήσαι
Aor. I obj. iuf. et subj. imperat., et quae sunt similia.
Adversari aliquatenus visum est testimonium ejusdem

$. 37. De conjugatione in v. 301

seholii 'Theocritei, qued de φορείται praecipit, vid. S. 3
not. 8. Accuratius tamen examinatum nihil habet; quod
nos morari possit. Loquitur enim de formis verbalibus
in ειται exeuntibus; quarum penultima et apud Atticos
et apud Dorienses gravem teneat. Quae quum corrupta
esse appareat (ignorantur enim ejusmodi formae), nihil
est, cur de λέγεται et similibus etiam in Doride proparo-
xytonis praeceptum fuisse putemus. — De accentu for-
marum Doricam ultimae correptionem passarum diximus
$. 3, 9. |

S. 37.

Be conjugatione in o.

1) Secundam personam praesentis indica-
tivi objectivi apud Dortenses in ης exire, ut A£yzc,
tradit Choerobosecus Ann. Bekk. 1282, cui eur non cre-
damus, supra aperuimus. S. 20, 10. — A parte Dorien-
sium terminationem in ες correptfam esse, ut λέχς, sed
male Theraeis etiam λέγε pro λέγει assignari supra expo-
suimus S. 21, 5.

2) Tertiam personam Hhegini in zo: pro ει ex-

euntem habuisse referuntur 1), ut λέγησε, q£or0:, nec minus

1) Eustath. 1576, 66. ἰστέο, ὡς εἴπερ μὴ ἐγράφετο Κατακλῶθές
τε βαρεῖαι, ἀλλὰ κατακλώθησι βαρεῖα, ἦν ἂν τὸ ῥῆμα “Ῥηγίνων διαλό-
xrov, οἳ καθ ᾿Ἡρακλείδην tà τρίτα τῶν ὁριστικῶν περισπωµένων τῆς
πρώτης συξυγίας καὶ τῶν βαρυτόνων δὲ ῥημάτων κατὰ τὸ ἑνικὸν cis τὴν
ov συλλαβὴν περαιοῦσν (leg. περατοῦσι) τοῦ ᾖ παραλήγοντος τὸ γὰρ
φιλε καὶ νοεῖ καὶ λέγει καὶ φέρεν φέἐλησυι, φησί, καὶ φόησι, καὶ λέ-
y*7G» καὶ φέρησι. τοιοῦτον δὲ xai τὸ λαμπρὸν παμφαΐνηο, παρ᾽ Ὁμή-
eo (Il. e, 6), ἅπαξ, φησέ, χρησαµένου τῇ διαλέκτῳ ini τούτου. καλεῖ-
ται δὲ καὶ τὸ σχῆμα ᾿βύκειον ὑπὸ τῶν γρομματικῶν διὰ τὸν μελοποιὸν
ὁηλαδή "IBvxov φιληδήσαντα τοιαύτῃ γλὠσσῃ. εἰ 05, quoi, xai τὸ d,
τούτεστον, ὑπάρχω, πρώτης iot) συξυγίας, κατὰ τὸ φιλῶ, xai dot» τρέ-
τον αὐτοῦ εἰ, «ωριζόμενον κατὰ Ῥηγίνους γἐνουτ᾽ ἂν ὁμοίῳ λόγῳ ἐκ τού-
του σεν ὃ ἐνεστώς, ᾿Ἱστέον dé, ὅτι οὗ περὶ τρίτων αὐθυποτάκτων ἐστὶν
ὁ λόγος, ὁποῖον τὸ λάβῃ, 'λάχη, ἐξ ὧν λάβῃσε, λάχῃσ. αὐτὰ γὰρ xai

^

302 ' . De conjugatione.

in verbis contractis, ut φίλησι et νόησι A nonnullis .

grammaticis ea proprietas, quia maxime apud Ibycum
Rheginum conspiciebatur, lbycei sehematis nomine signi
fieata est, quippe qui conjunctivum pro indicativo posi-

tum esse male opinarentur; schematis enim appellatio ad

syntacticam permutationem pertinet. Nunc apud Ibycum

ejus generis leguntur ἔχησιν fr. 8 et éyelggow fr. 10.
Quaeritur, utrum Ibycus eum usum e Rheginorum dis
lecto hauserit, an Rheginis propter lbycum popularem
adscriptus sit. Illam opinionem Schneidewinus ad Έντο.
p. 06 minus recte amplexus est. Primum enim in De
rica Rheginorum ' dialecto illae formae certe in v; pro σι
exire debebant, sicut τίθητι pro τίθησι. Deinde alii que-
que poétae eo formarum genere usi sunt, quos meque
a Rheginis neque ab aliis Doriensium matuatos esse ps
tet. Nam apud Homerum pleraque quidem, quae olus
hnc tracts sunt, ad eonjunctivum pertinere Buttmannus
(Gramm. $. 106 not. 7. bene demonstravit, miro tamen
tasu neglexit Od. τ, 111, nbi, etiamsi ἀνέχησι ad con-
junctivum revoces, tamen φέρησι et oi87,0: pro indicativo
esse aegre negaveris. Ceterum eum locum non ab ipse
Homero profectum esse persuasum habemus. In Hymni:
Homericis XXXI, 16 et XXXII, 5 sunt πέµπησε et στίλ-
βησι, vid. Franck., apud Bacchylidem fr. 16 (21) θαλ-
πησε, ut Alexandrinos hic omittamus. Ad quam igitur
dialectum eae formae referendae sunt, si non ad Dori
cam? Dicam quod sentio. In verbis contractis νύησι εἰ

ὅσα τοιαῦτα, οὐ “Ῥηγίνων εἰσὶ ἀλλὰ "Idvov. Recte Schneidewinus in-
tellexit ea, quae dicuntur de schemate Ibyceo, male ab Eustathio
Heraclideis, quibus repugnant, intermixta esse. — Et. M. 660, 6,
postquam de παμφαίησ» et ἔχησι, qui conjunctivi essent, cum :
subscr. scribendis praeceptum est: 7 ἐστι φαίνω, φαΐνεις, φαένεν᾽
διαλέκτῳ δὲ Ῥηγίνων γράφεται tó ερἰτον πρόςωπον διὰ «oU 5 uera «0U (C
τὸ ydg νοεῖ xai φιλεῖ volo: xoi φιλῇσι λέγουσιν ἐκεῖνοι πλεοναδμῷ τῆς 6!
συλλαβῆς. οὕτω xai τὸ παμφαίνῃσιν Ἰ]λιάδος ἑἐ, quae confusa esse ap-
paret. — De Ibyceo schemate vid. Herod. περ. σχηµ. p. 80 Dind.
Lesbon. p. 179 Valck., Scholl. Ven. Hom. Il. ε, 6.

s

$. 37. . De conjugatione in o. 308

φίλησε aliqua cum veri specie Lesbtacae dialecti tribui
possunt, quanquam ne huic quidem , quae vulgo νόει et
φίλει protulerit, certo vid. L. I S. 26, 5; contra λέγησε
et φέρησε a nullo unquam Graecorum populo usurpata,
sed a poétis Homeri locos nonnullos male interpretatis per
imitationem procusa esse arbitror. Antiquissima enim for-
ma, eujus. tamen in ipsa Graeca lingua nullum vestigium
remansit, λέγετι erat, uon λέγητι, unde λέγησι fieri posset.

3) Infinitivus Objectivi triplicem terminatio-
nem habet in γατα Doridis generibus: zv ut ἀείδην, λα-
fü» certissime apud Lacones vid. S. 20, 5; εν ut φέρεν,
ἀγαγέν apud Πα]ιοίαθ, Cretenses, antiquiores Delphos,
Theraeos vid. S. 21, 65 vulgo ειν apud plerosque; qui
mitiore Doride utuntur 9 ' vid. S. 20, 12.

Male grammatici infinitivos in euev exeuntes e Dorica
dialecto ducunt ?), cujus erroris causa in iis locis apparet,
ubi λεγέµεν e Dorico λέγεν inserta syllaba µε derivatur, et
quae sunt similia 3). Terminationem ἐµεναι po&ticam,
non Doriceam esse consentiunt 5); αλεξέμεναυ in decreto
Spartanorum "Thucyd. V, 77 corruptum putamus.

2) Et. M. 190, 46, Gud. 105, 36 (corrupte Ann. Oxx. I, 90, 9)
de βασκέμε: οἱ 4ωριῖς τὰ εἷς ew ἀπαβέμφατα διὰ τοῦ tut» προφέ-
ρουσι. — Et. G. 463, 27 — ὄθδ, δΙ, Ann. Oxx. I, 342, 24 —
353, 23 — II, 368, 18 de ἐλθέμεν, πεσσέµεν etc,

3): Eustath. 64, 3δ. d» δὲ τῷ χολωσέμεν ἰστέον ὡς τὰ tig tw dma-
Qíugata sic ἓν ποιοῦσιν οἱ 4ωριες ἀποβολῇ τοῦ τ' — ἀντὶ γὰρ τοῦ
λέγειν καὲ γράφειν λέγεν φασὲ xoà γράφεν. παῦτα δὲ προςλήψεν τῆς μα
συλλαβῆς λεγέµεν γίνεται καὶ γραφέµεν. οὕτω οὖν xai τὸ χολωσέμεν πα-
ῥαγένεται χολώσειν χολώσεν χολωσέμε. Male ea explicatio in breve
contrahitur in Scholl. L. Il. «, 78. χολωσέμεν 4ωριέων. ἐκεῖνον γὰρ
τὰ sig ἐν εἰς εν μεταποιοῦσι, τύψειν τυψέµεν. ltem Eustath. 69, 4!
ἑλθέμεν e Dorico ἐλθέν factum dicit.

4) Et. M. 21, 16, Et. G. 10, 50 (unde corrigas Ann. Oxx.
I, 25, 26): ἀειδέμεαι' παραγωγὴ πονητική, οὗ «4ωρικὴ διάλεκτος,
Phavorinus Ecl. 116, 2 addit: τὸ γὰρ «4ακωνικὸν ἐστὶν ἀείδειν, οὗ
ἀεέδεν' μὴ 9 Vu ἀείδειν ἑπέρυκε κατὰ δὲ τὸν ἐνεσεῶτα τὰ sig
λή/γοντα οὔ ποιοῦσε παραγωγὴν «ωριεῖς, quae corruptissima unde ma-
naverint, nescimus. -- Ánn. Oxx. I, 69, 9, Drac. 11, 19.

304 De conjugatione.

4) Levi Phavorini auctoritate (Lexie. 8. v.) ἐφύγοσαν
pro Dorico venditatur, quae tertiae pluralis praeteritorum
terminatio potius Boeotorum, .Chaleidensium et Helleni-
sticae linguae propria est 9. Nam Chalcedonii apud
GChoeroboscum male pro Chaleidensibus nominantur 5).
Similis tamen est optativus παρέχοισαν pro παρέχοις,

qui legitur Delph. 1702. Eam tamen flexienem ne apud :

Delphos quidem valde vetustam existimo; universa enim
Doris genuina terminationem σαν adeo ibi spernere sole-
bat, ubi vulgari linguae probabatur, in imperativis vid.
S. 36, 4 et in conjugatione in µε vid. 8. 39, 7.

9) Grammatici testantur ?), Syracusanis impera-

5) De Boeotis vid. L. I $. 46, 2, de Chalcidensibus $. 54 not. 5
et adde testimoniis ibi collectis : Tzetz. ad Lycophr. 281 ubi Χαλ-
κιδικῆς (Phavor. s. v. πέφρικαν, ubi scholion exscribit, «Χαλδαϊκῆς)
ὅτοι ᾽Αττικῆς διαλέκτου (leg. “Ασιατικῆς, quae eadem, correctio ad
Tzetz. Lycophr. v. 21 adhibenda est) — Maxim. Planud. in Ann.
Bachm. II p. 40, 11, qui talia Χαλκιδαϊίκῆς διαλέκτου esse dicit. —
Ann. Bachm. 1I, 200 Lycophroneum ἐσχάζοσαν ad Euboicam dia-
Jectum refertur.

6) Choerob. Bekk. 1294 (Gaisf. 537, 16) de ἐπληροῦσαν Eurip.
Hecub. $74 (ubi nunc οἱ δὲ πληροῦσιν πυράν) et doyalocav: ταῦτα
Καλχηδονέων ἰδεώματά elaw. In Ann. Oxx. IV, 182, 17, ubi eadem
leguntur, Χαρκηδονέων scriptum est. De Ghalcidensium, Chalcedo-
niorum, Carchedoniorum nominibus permutatis vid..Intt ad Steph.
Byz. s. v. Χαλκίς. .

7) Et. M. 302, 33 e Joanne Charace: εὐπὸν deri τοῦ εἰπὲ δεύτερος
dógwtog ἐστι κατὰ τὴν Συρακοσίων γλῶσσαν' καὶ γὰρ oi Συρακούσιοι
τὰ ερίτα πρόςωπα (leg. τὰ προςτακτικά e Phavor. Ecl. 172, 30) τοῦ
δευτέρου ἀορίστου μεταποιοῦνταν (Pha. μεταποιοῦντες) εἷς ὃν τὸν τόνου
φυλάττοντες (Phav. φυλάττουσι) «v προςτακτικῶν ' οἷον τὸ λάβε λάβον
xai τὸ ἄνελε ἄνελον. | Vide nunc Choerob. Gaisf. 755, 12. — — Minus
accurate J. Gr. 243, a, Gr. C. 340, Meerm. 668 talia Dorica di-
cunt: τὰ προςτακτικἁ ῥήματα τὰ ἐκφερόμενα διὰ τοῦ s διὼ τοῦ Ov
ἐκφέρουσε, cum exemplis θΘέγον, λάβον, ὁράµον. Adeo imperativum
aoristi I in ὃν exeuntem a Syracusanis derivabant, ut Theodos.
Bekk. 1028, qui eadem quae Charax de Syracusanorum usu tradit,
-Ann. Oxx. I, 205, 90 et IV, 201, 33, aliis recte adversantibus et
TUwo» κοννόν dicentibus, de qua re multus est Choeroboscus Ann.
Oxx. IV p. 422 (Gaisf. 747 seqq.).

$. 37. De conjugatione in o. 305

tivum aoristi secundi activi in ov exisse, ut θίγον,
λάβον, ἄνελον. Nune nulla exempla supersunt, quibus ΄
eorum praeceptum vel confirmetur vel refutetur. Nam
εἶπον pro ene Theocr. XIV, 11 ne ab Attica quidem con-
suetudine alienum est. Alexandrinos et recentissimam
Graecitatem aoristis secundis saepe primi aoristi termina-
üones dedisse constat, praecipue in indicativo, vid. Sturz.
de dial. Alex. p. 60, Buttm. Gramm. I 8. 96 not. 9. Eo
Buttmannus Gramm. 1 p. 136 retulit γενάµενος, quod
subinde pro γενόμενος apud Arehimedem legitur ut de
Plan. Áeq. p. 17, de Conoid. p. 259. 260, obloquente
tamen Lobeckio, qui librariorgm errorem agnoscit. Certe
eam formam ab. antiqua Syracusanorum dialecto alienam
putamus. Certius est ἀφέλαι in Cret. 2597, nisi recte
Boeckhius ἀφελέν restituit, ut in nr. 2995 est ἐξελέν.

6) Secunda singularis praesentis subje-
etivi nunquam non contracta reperitur, ut Sophr. 23
oi, 91 καταδύῃ. Conspirant etiam futura duplicem con-
tractionem passa: Epich. 18 λαψῆ (e λαψέεαι), Sophr. 93
σκανασῇο 102 δεησῇ, Aeginet. 2140, b αἰτιασῆ. Et hic
quidem iota subscriptum deest, quod adjicienti Boeckhio
calculum addere non audemus. Vide enim, quantum ana-
logiae sit inter triplicem conjunctivi formam $«»5 , θάνη,
θάνει S. 96, 3 et secundae obJectivi zunzy, τύπτηῃ cum
Attico τύπτει. Praeteriti secunda persona non contracta
ῴχεο legitur Epich. 20. Saspecta sunt ejusdem fragmenta
143 et 149, ubi imperativi πυρεύου et διανοοῦ leguntur.

7) Jam licet hoc Doricae conjugationis in ω para-
digma proponere :
Objectivum. Subjectivum.

Praesens.
In dicativus.

Sing. 1. λείπω λειπόµαι
2. λείπεις, λείπες (λειπέαν), λειπῇ
3. λείπει λειπέταυ

II. 20

/

206

Objectivum.

Plur. 1. λείπομες
9. λείπετε
9. λείποντι

Praeteritum.

Sing. 1. ἑλδιπον
2. ἔλειπες
9. ἔλειπε(ν)

Plur. 1. ἐλείπομες
2. &Aeinere
9. ἐλείπον

Conjunctivus.
Sing. 1. λείπω

2. λείπης (9e, eig)

9. λείπη, λείπη, λείπει
Plur. 1. λείωµες

2. Aeisuqte

9. λείπωντε

O ptativus.
Sing. 1. λείπουμυ
2. λείποις
9. λείπου
Plur. 1. λείποιµες
^. 2. λείποιτε
9. λειποίεν

Imperativus.
Sing. 2. λεῖπε
9. λειπέτω
Plur.2. λείπετε
J. λειπόντω, λειπόντων

Infinitivus. λείπειν mit.,

De conjngatione.

Subjectivum.

λειπόµεθα
λείπεσθε
λειπόνταν.

ἐλειπόμαν
ἐλείπεο
ἐλείπετο
ἐλειπόμεθα
ἐλείπεσθε
ἐλείποντο.

λειπώμαι c

«(λειπήαι), λειπῇ

λειπήται
λειπωμεθα
λείπησθε
λἐιπώνται.

λειποίµαν

λείπουο

λείποιτο

λειποίµεθα

λείποισθε

λείποιντο (λειποίατο 1)

λείπεο
λεπέσθω
λείπεσθε

λειπέσθω, λειπέσθων (rec. 19-

πέσθωσαν).

λείπην 80Υ., λείπεν λειπέσθαν.

4.38. De praes. contract. et futur. conjugatione. 307

Objectivum. Subjectivu m.
Participium.
Masc. λείπων λειπόμενος |

Fem. ᾿λείπουσα mit., λείωσα sev., λεί- — Aemoyuéra.
^. 504 Lac., λείπονσα Cret. Arg.

Aoristus Il.

Indicat. ἔλιπον ἐλιπόμαν .
Conjunet. λίπω λιπώμαι reliqua
Optat. λίποιµι | λιποίµαν ut in .
Imperat. Aime, λίπον Syrac.? λίπεο Praesenti.
Ínfinit. — Aeeiv mit., λιπῆνδθΥ., λιπέν λιπέσθαι

Particip. Masc. λιπών λιπόµενος

Fem. λιποῦσα mit., λιπῶ- λιποµένα.
σα sev., λιπώά Lac.,

λιπόνσα Cret. Arg.

g. 38.

De praesentium contractorum et futurorum
conjugatione,

1) Verba in εω et futura, quorum stirpem in ge-
nuina Doride in ε exire docuimus, his contractionis le-
gibus supra 8. 25. 26 expositis parent:

Primum εε ubique contrahuntur et à mitiore quidem
Doride secundum vulgarem usum in e, a severiore in 7.
Contra εει in secunda et tertia singularis numeri apud
omnes Dorienses in ει coalescunt ut vulgo. In conjun-
etivo εη semper in » coalescunt, ut ox; Amph. 1688,
φιλῆῇ Epieh. 102, δοκῆ Corcyr. 1841. 1843. 1844, παρα-
x«à; Delph. 16903 et 67 R., πωλῆται Astyp. 2483, ἔξαι-
ρῆται Rhod. 2525, b, nisi quod in tertia singulari obje-
ctivi etiam ει pro » scriptum reperitur , zoe? 'Ther. 2448.
VI, 237, ovvóoxéi Cret. 2507, vid. S. 35, 3. Errore de-
seribentis in Ther. 2448 προαιρεῖται et διοικεῖται pro con-
junctivis tradi videntur, vid. S. 22, 2. — Maxiina va-

20*

-

Uo ÓN9————— -. 00.

308 De conjugatione.

rietas conspicitur ii vocalium ε-ο et ε-ω concursu. Ni-
hil mutatur apud plerosque, qui mitiore Doride utuntur

. (futuris -tamen exceptis), uec fortasse in antiqua Doride

severiore, vid. S. 26, 6. Quum eontractio admittitur,
ex co in severiore Doride aut ιο fit aut (ω aunt ω aut o
(vid. S. 26, 1..2), in mitiore Doride aut ov aut ευ, hoc
fortasse etiam apud Cyrenaeos, vid. S. 26, 3. 5. — Vocales
eo in o eoalescunt, praeterquam apud eos, qui co in «
aut τω mutant; hi enim ex co faciunt «o. ^ Ceterum fu-
turi contractionem non passi tantum in Amph. 1688 ex-
empla quaedam reperiuntur.

Monosyllabae stirpes secundum Atticae dialecti nor-
mam contractjonem aut patiuntur aut repudiant. Ita j—
ovra , ῥέωσα» δέωνται in. Heracl,, νεούσας Epich. 63. Εὶ
e contrario δεῖ Heracl., vé» Epich. 26, ἐπιχεῖσθαι Ther.
2448, Laconicus imperativus κάκκή a κατακέω vid. S. 25,
1. a, item o5, τρέχε (si quidem recte ita scripsimus pro
τρέχει) vid. S. 7, 2, ἔπλην et ἐθῥην, quae Heraclides Do-
rica esse tradit pro ἔπλει et zgóe (vid. S. 25 not. 1).
Adeo conjunetivi contractio in 2j, quod agnoscimus in
καθώς κα Ó5 Coreyr. 1845, 138 mec cum Boeckhio órg
corrigere volumus, et δῇσθε Sophr. 1 Atticae consuetu-
dini non adversatur, vid. Dind. ad Arist. Ran. 2045 δέη
tamen scriptum est Thueyd. V, 79. Nec magis ἀνδούμε-

voc Sophr. 97 ab Attico usu alienum vid. Buttm. I p. 481.

Antiqua solutio ab Atticis aliena conspicitur in νέεσθαι
Cret. 2555 εἰ ἐπίχε᾽ apud Blaesum Athen. XI, 487 C.
Mirum est, quod Heraclides (vid. δ. 25, 1) de Do-
ricis ἔπλην et ἔρῥην post cóntractionem ν ἐφελκ. servanti-
bus tradit, neque tamen incredibile, quum hoc » e z ns
tum sit, quod tertiae singulari praeteriti ab erigine ad-
haeret. — De ultimae correptione, qua pars Doriensium
secundam singularem atque infinitivum afficiunt, ut ποιές,
not», ἀπογραψέν, vide S. 21, 5. 7. — Optativus vulga-
rem rationem sequitur in ἐφιορκέοιμε Amph. 1688, Atti-
cam , quam dicunt, in ἀδικοίη Cret. 2556 et ὁοκοίη Ἔλα-
cyd. V, 79. Ceterum futuri optativus non reperitnr.

$.38. De praes. contract. et futur. conjugatione. 309

Conjugationis paradigma apponere in tanta formarum,
quae partim ipsae leguntur, partim certa analogia de-
monstrantur, difficillimum nec satis utile videtur. Sin-
gulas formas e regulis propositis facile formaveris et e
$. 25. 26. 21 exemplis adstruxeris. Solum praesentis,
quocum futurum concinit, indicativum objectivi appone-
mus,. unde ingens formarum varietas appareat.

Sing. 1. φιλέω — φιλώ — φιλίω sev. .
2. qute — φιλές
9. φιλεῖ Us
Plur. 1. q«iéousg — φιλοῦμες mit. — φιλεῦμες — φιλίυµες,
φιλίωµες, φιλώμες sev.

2. quere mit. — φιλῆτὲ sev.
3. Φφιλέοντι — φιλοῦντε mit. — φιλεῦντι --- φιλίοντο

et φιλόντι Sev.

2) Verba in «o quam contractionis rationem sequan-
tur, iu S. 24 expositum est. Vocales nunquam non coa- ,
leseunt, ut etiam hac de causa ἀπήλαον Lysistr. 1001 in
ἀπήλααν mutandum sit i, e ἀπήλασαν vid. S. 9, 3. Coa-
lescunt autem «s et o; ubique in , deinde ao et «o
saepe in &, non semper. Primum enim stirpes monosyl-
labae, ut λῶ, (o, fà, de quibus vide $. 42, ne ullum
quidem ejus contractionis Doricae vestigium tenent; de-
inde non magis plerisyllabarum eae formae, quarum ul.
timae syllabae contraetione tanguntur, ut νικῶ, ἑνίκων,
νικῶν (nam participia γελᾶν, ἐλᾶν a grammatieis comme-
moraía e reliquis casibus, nt γελᾶντες, ἐλᾶντες ficta viden-
tur) ; postremo etiam im mediis syllabis genuina Doris ω
non omnino respuisse videtur.

Optativus modo vulgares terminationes assumpsisse
videtur, ut νικῷ Alem. 54 (83), si in tanta exemplorum
penuria Alemane nti licet, λῷτε, quod Epich. 98 agnosci
posse videtur, modo Atticas, ut λῴη Epiebh. 137.

De nonnullorum verborum ad conjugstionem in eo
transitu mox dicemus. Nune etiam hic indicativum prae-
sentis objettivi exempli causa proponemus :

310 De conjugatione.
Sing. 1. νυιῶ

2. νικῆς
3. νοκῇ
Plur. 14. νικᾶμες (νικώμες Ἰ)
2. νικῆτα

9. νικᾶντε (νωκῶνει).

3) Verba in oo vulgari contraetionis ratione utuntur
in mitiore Doride, in severiore et οὲ et oo in ω conjun-
gunt, ut expositum est S. 25, ὃ. e et 4. c. Neutrum
Doridis genus tertiam singularem preesentis indicativi et
eonjunctivi in objectvo vulgeri ratione in οὐ terminasse
videtur; nam indicativus στεφανῷ est in Astyp. 2483. 248
et Gel., conjunctivus πριῷ in Heracl. I, 81. Inde con-
jectura fit de persona secunda. [nfinitivus quoque in mi-
tiore Doride contra quam expectes in ων desinit, ΄στεφα-
νῶν Astyp. 2483, uoecryo» Epich. 19. Postremo στεφα-
νώτω est in titulo Megalopolitano nr. 1536, 42, quod in
στεφανούτω mutari jusserunt et Boeckhius et Keilius nv-
per de Philopoemenis illo epitaphio praeclare meritus
vid. Ánall. Epigr. p. 10 seqq. Paradigmatis partem ap-
ponimus, ut supra:

' Sing. 4. μισθώ
2. po0dc?
9. μµισθῷ

Plur. 1. μισθοῦμες mit. — μισθώμες sev.
2. μισθοῦτε mit. — μιοθῶτε sev.
3. μισθοῦντι mit. — μισθώνει sev.

4) Nonnulla verba in ao apud Dorienses ad conju-
gationem in sw transeunt, quae est nota ladis consuetudo.
Ejus generis sunt haec:

ὁρέων Alem. 68 (53), quocum conferas Lesbiacum
ὄρημι,. "T heocriteum ποθόρηµι Vl. 22. 25, ejusdem ὁρεῦσα
III, 18. V, 85. VI, 31. ΧΙ, 69, quod áut ex Iade aut
€ Doride petitum est (ὁρεῦνει ΙΧ, 35 lectioni ὁρῆτε post-

$. 39. De conjugatiene in µι. 311

ponendum videtur) ^ Eae formae, quae contractionem in
η postulant, ne apud Theocritum quidem a conjugatione
in co deflectnnt , ut ὁρῇ, ὁρῆτε, 0905 XV, 2. 12 etc.,
multo minus in puris Doridis fontibus vid. 8. 24, 1. 2.

ὀθμιόμενοι Cret. 3048. 3049. 3058 ad severioris
Doridis normam ex ὁρμεόμενου factnm est, nec minus
&populomre in Arehytae epistola ex ἀφορμέοντι vid. S. 26, 1.
Itaque Doricum est ὁρμέω pro ὁρμάω ; nam Archyteum
illud, cui simplex abeundi notio inest, vix recte ad
vulgarem vocem ἀφορμέω i. e. vela dare referri posse
videtur. Ceterum in Aetolicis titulis 2250. 3046, quorum
tamen minor fides, ὁρμώμενοι legitur.

συλέων Delph. 1699. 1702. 1704, cf. συλεύμενος
Theocr. XIX , 2.

τιμεῖν in Agng, τιμοῦντες in. Rhod. 2525, b. 10,
ἐμτειμέοντες Phoc. 81 R. cf. Lesbiacum ὀτίμημι infra Add.
ad L. I p. 85. In formis tamen et vacibus derivatis ubi-
que «est, non η, ut in ipso titulo Rhodio ἐτίμασε et τι-
µαθείς, Epich. 48 et Acharn. 725 πολυτίµατος.

έρευν ἔοντες in titulo malae fidei Cret. 2554, 8. 59.

χρέω pporet in ἀποχθέω Epich. 114 et καταχρείσθων
Rhod. 2525, b. 86, atque eodem referri possunt e seve-
riore Doride — Heracl. II, 66 et χρήσθων Cret.
2990, 09, vid. S. 42. Voces ab hac stirpe derivatae η
postulant, vid. S. 19, 3.

E contrario quaedam verba in co ad conjugationem
in ac deflectere e derivatis intelligitur, ut ὠνασεῖται ab
ὠνέομαι vid. S. 19, 3. Postremo verbum xowóo ad con-
jugationem in ao transit in Pindaricis παρεκοινᾶτο et κοι-

νάσαντες Pyth. IV, 115. 133 vid. 8. 22, 1.
S. 39.

pe conjugatione in ,.

1) Tertia singularis praesentis in τι exit

pro σι !) , ut δίδωτι Petil. 4, Coreyr. 1845. 1850, Rhod.

1) Ani. Oxx. I, 147, 26 de φατί, τίθητι, Heraclid. ap. Eustath.

312 De conjugatione.

2525, b, τίθητι Delph. 67 R. et Ulr. P. 67, ἀφίητι
Phoc. 73 R., ἴσατι et αποδίδωτι Brutt., φατί Achara. 731,
ἠτί Alem. in Ann. Oxx. I, 190, 20 (cf. ἦσι Sapph. 4$).
Mira forma est —— Cret. 2050, quacum optime
concinit BlBavrs tertia singularis i in epigrammate quodam
Leconico, vid. Append., et ἐντί, quod qui Doridem imi-
tantur, pro ἐσεί frequentant vid. S. 39. Plebejae igitur
elocutionis vitio tertia singularis et tertia pluralis con-
fusae esse videntur. Cum illis, quae v inserunt, com-

parare possis, τεῖνδε pro τεῖδε vid. S. A4, 1.

Brevior forma «(06i et διδοῖ (rectius τίθει et δίδοι vid.
diss. nostr. de conj. in µι p. 16), quae in aliis dialectis
frequentatur, nusquam legitur; de secunda persoua pe
rum constat. Pro ἴσης Theoer. XIV, 34 optimi libri
ἴσαις praebent, quod aut in ἴσᾳς mutandum est ut Ἱστῷς
(rectius ἔστᾳς), aut ipsum retinendum est. Haec enim
scribendi ratio, quae in Lesbiaca dialecto disertis testi-
moniis postulatur vid. L. 1 $. 26, 5, in Ionica quoque
et Dorica dialectis reliquorum, τίθεις et δίδοις» analogia
commendatur vid. diss. de conj. in uv» p. 16. In duobus
pejoribus libris est /c«c, quod vulgari ἵστηςρ responde-
ret. Vulgaris lectio ἴσης propter ; non Doricüm intole-
rabilis est,

2) Conjunctivus stirpium in e exenntium ubique
contractionem patitur. Primum «o (prima singulas, ni
fallor, excepta) in « Dorice' coalescunt vid. δ. 24, 4,
ubi exempla attülimus: βᾶμε, "Theocr. XV, 22, «φάνε
Heracl. L, 68, ἐπιστᾶνιι Cret. 2556, 68, iori ; Cret. 2053,
θάμεθα Sophr. 42. — Contra dubitatio aliqua est, "quo
modo «5 a Doribus conjuncta sint. Olim ——
Heracl. I, 80 εἰ ἀναστῇ Theocr. 1, 52 secundum verbo-
rum contractorum analogiam 4 ex o: fieri existimavumus.

1603, 26 de δέδωτι, τίθητι, Herodian. in H. Ad 207, b et Append.
Ει. G. 662, 24 de govi, diówr;, Ann. Oxx. IV, 353 de gai, Greg.
C. 247. 255 etc.

$. 39. De conjugatione in µι. 313

Nanc errorem confitemur. Nam Theocrito parum fidei
habendum est, et ἐπιβῇ in Heracl. potius 4 Dorico verbo
contracto ἐπιβώ derivandum esse videtur, quod docent
vicina praesentia (ai δέ zig κα ἐπιβῃ 9 vtues vj φέρει «o τῶν
ἐν τῷ ἱαρᾷ yG X τῶν δενδρέων τι κόπτη 7) πριῷ 5 ἄλλο τι
σίνηταν). - Contra in. ÁAeschyli cantico Suppl. 429 melio-
rum librorum lectio µήτι τααες (sic etiam Guelph.) suadet
ut pro Turnebi cómmento :Àjc restituatur τλᾷς, quam
formam poéta haud dubie Doricam esse voluit. Deinde
conjunctivus καθιστᾶται est in. Calymn. 2671 e verissimo
Boeckhii supplemento (ὅπως ug — ἐς πλέω ταραχὰν ó ὁᾶ-
uog [καθισ]τᾶται) et ἐρᾶται Pind. Pyth. IV, 92. Itaque
Deris vulgari linguae contrariam rationem sequuta est et
in conjugatione contracta et in conjugatione in µε, illic
η pre «, hic à pro η proferens; nam ut ὁρῇς, ὁρῇ Do-
rica sunt pro conjunctivis ὁρᾷς, ὁρᾷ, ita τλᾷς ef τλᾷ pro
vÀjg et τλή.

Stirpes in e exeuntes, quo pertinent etiam aorisü
passivi; easdem contractionis leges sequuntur, quas verba
in ἕω, ut παρατιθῇ Épich. 112, 9a1907 Sophr. 14, τεθῇ
Cret. 2596 , αμμισθωθῆ Heracl. I, 63, αἱρεθῆ, ἀποδειχθῆ,
ξυλογραφηδεῖ 'Ther. 2448, vid. S. 35, 3; deinde ἀποτμα-
θέωντι, ἀναγραφέωντε Archim., ἐκδανεισθώντι Coreyr. 1845,
ἀναγραφώντι Ign. 2070, 2 Frig0iori, Heracl. I, 104, vid.
δ. 265; postremo in subjectivo ὑπέχθηται i. e. ὑπέκθηται
Cret. 2556, 22.

Stirpes in o exeuntes secundum vulgarem rationem
per omnes personas c tenent: διδῷς et διδῷ Acbarn. 765,
801 , ἀποδιδῷ Heracl. I, 61, διδώντι Heracl. I, 55, ἀποδφ
Ther. 2448. III, 2, δώντι Heracl. I, 98. Coreyr. 1845,
γνῶντι Heracl. I, 105. Cret. 2556, 44; in subjectivo
axoÓora. 'Ther. 2448. VII, 22. Cret. 2556, 29, αποδώνταν
Herzacl. I, 58.

3) O ptativi quae formae reperiuntar, eum vulgari
ratiome nihil differunt, ut ἀνθείη et ἀνείη Brutt. , aó5Ao-
Θ εί MHeracl L, 9, βλείης Epich. 154, de quo vide iufra
S. 42, διδού Coreyr. 1845. "Tertia pluralis breviore ter-

314 . De conjugatione.

minatione utitur in πρώειεν Amph. 1688, 18, utut vox

. dubia legend« est, vid. Append. Jn reliquis quoque per-
sonis dualibus et pluralibus Dorienses breviores formas
τιθεῖτε etc. usurpasse, haud. scio an e testimonio valde
perturbato. colligere liceat ?).

&) Imperstivi praesentis objectivi non. re-
peritur nisi brevior forma, quae terminatione 9. abjecta
vocalem producit, ἐγκίκρα Sophr. 2, τίθει 'Timocr. 2, —
vió; Cyren. 4, niunin Sophr. 49. Pro hoc expectaveris
πίµπλα, quum contractum verbum πιµπλάω, quo Herodia-
mus ?) refert, nusquam reperiatur. Satis tamen ex iis,
quae gupra disputavimus S. 19, 3, apparet radicalem hu-
jus stirpis vocalem ε esse, mon a, quare πίµπλη dictum
est ut τίθη, quod jam non ad severiorem Doridem ευ in
7 mutantem referes. Universa igitur Doris in his et si-
milibus ; pro vulgari 6 pronuntiasse videtur, .id quod
non miraberis in ea vocalium inconstantia, qua verba
in.» insignia. sunt vid. diss. nostr. de conj. in ju p. 16.
Minus fidei habent τίθει apud 'Timoereontem et δίδου
Theocr. L, 143, cujus in locum ex eadem analogia δίδω
expectaveris. Nolumus tamen in re labries quidquam pro
eerto affirmare, cf. infr. nr. 6. Pindaricus imperativus dido-
certe non .est Doricus, ut Gregorius somniatus est 8). —

2) Heraclid. ap. Eustath. 1766, 14. ἀπὸ τοῦ O:i καὶ βλεὶς ye
φεταν Θεῖο εὐκτικὸν καὶ βλεῖο, οὗ χρῆσις iv Ἰλιάδι πᾶν δὲ τοοῦεον
εὐκτικὸν yovv ἐς ὅ Λῇγον παρὰ Σικελοῖ ἀπὸ τῶν παρ’ ἡμῖν tic r^
Agyovcóv μεταβάλλον τὸ ὃ sig & πληθυντικὸν που προςθέσεν τοῦ ς᾿
950 θεῖε, σφαγετο σφαγεῖτε, βληθεῖο βληθετε, sca εἰπὼν Or» οὕτω
καὶ Ὅμηρος ἀπὸ τοῦ διοκρω δεῖς καὶ τοῦ ἐκεῖθεν Ζιμελικοῦ διακρινθεἴο
ἔφη τὸ διακρυνθεῖτε τάχιστα xai ἀπὸ τῆς κατὰ Σικελοὺς εἴς μετοχῇς καὶ
*oU tio εὐκτικοῦ τὸ εἴτε εἰο., quae, ut nunc leguntut, ineptissima
gunt.

3) Et. M. 478, 13, Et. G. 288, 13. ωίωριεῖς λέγουσον ninm
Κοικόα΄ καὶ γὰρ τὸ 099 003 λέγουσιν. οὕτω πίμπλα land "How-
διανὸς περὶ παθῶν.’

4) Gr. C. 212. τὸ δίδου δίδρι λέγουσι καὶ ἄλλα ὁμοίως τοῖς τρἰτοις
προςώποις τῶν εὐκτικῶν' τὰ δεύτερα πρόὀςωπα τῶν sig οὗ προςτακτυκῶν

ἐκφέροντες. — IHisóapoc: τὺ δὲ πρᾶξιν φίλαν δίδον (Ol. I, 85).

$. 39. De conjugatione in µι. 315

Imperativi aoristorum vulgares terminationes exhi-
bent: νώθι Epich. 129, στᾶθι Theocr. Ep. 19, Laconica
κάββασι et ἄττασι à. e. κατάβαθι et ἀνάσταθε, vid. S. 7, 2,
δός Epich. 118, αποδός Sophr. 495 pro ποτίθει "Theocr.
XIV, 45 e quatuor libris pejoribus ποτίθες repositum est;
nos suspicari malumus ποτιδε δύο, ut δύο pro genitivo
sit, duo desunt. — De tertia persona plurali supra
diximus 8. 35, 4. exempla ὁόντω, θέντων» δοδόντων affe-
rentes.

5) Infinitivus vulgo in uev exit 5), ut διδόµεν
Aetol. 2351. Cret. 3048. 3049. 3058, εἶμεν et ἡἦμεν vid.
S. 40, δόµεν et θέμεν cum compositis ἀποδόμεν, ἐγδόμεν,
ἀναθέμεν in Lacon. 1334, Hermion. 1193, Corcyr. 1841.
1843. 1844. 1845, Messembr. 2053; b, "Ther. 2448, Astyp.
2483, Calymn. 2671, ἀφέμεν Byz. 2060, προστᾶμεν Phoc.
73 R., ἀποκριθῆμεν Herm. 1193, καταχρησθῆμεν Corcyr.
1543, 107. 127, éyóavevcO uev 1bid. 80, δοθήμεν Cret. 3052,
ἀπογραφήμεν et τεθῆμεν Byz. 2060. Item Epich. 2 ἐμπα-
ynuev, Lysistr.: 1165 ἀποδόμεν, Thucyd. V, 77. 79 δόµεν,
ἀποκρυθήµεν ete.

Apud Rhodios eorumque colonos Gelenses et Agri-
gentines peculiaris terminatio ue» reperitur: Rhod. 2525, b
ποτεθέµειν et ἐἴμειν, 2905 εἴμεν, Gel. ἀναθέμειν, Agrig.
εἴμει», ἀναθέμειν, anoó0utw. — Ejusdem terminationis ve-
stigia sunt apud Epicharmum. | Nam fr. 71 Athenaei libri
praebent προδιδόµην, quod Sehweighaeuserus metro pa-
tiente in προδιδόµεν mutavit ; deinde fr. 94 v. 8 in quin-
que Rpicharmi libris pro ποτθέµεν est ποτὲ θέµιν, v. 10

in nonnullis ποτ ἔθεμιν quae quum facile e προδιδόρεν».

et ποτθέµειν corrupta esse suspiceris, rem conficere vide-
tur fr. 48, ubi librorum lectionem χατθέµεν αὐτῷ metro
respuente particulam y' parum aptam intruserunt. Appa-
ret enim, quanta cum veri speecle κατθέµειν rescribi pos-
sit. Licet autem eum Epicharmi usum ad.Gelensium con-

5) Et. M. 224, 63 de ενθέµεν, Et. G. 383, 17 de µεθόµεν, Ann.
Oxx. I, 117, 8 de δόµεν.

|

316 De conjugatione.

suetudinem referre, vid. S. 48, 2. Neque mirum est, quod
εἶμεν fr. 94,, 9 inetro. certum est; Syracusanos enim at
Corcyraeos vulgari Dorica forma usos. esse, Epicharmum
alteramutram rafionem pro arbitrio amplexum esse exi-
stimato.

Male grammatici 9) aliis recte repugnantibus pleissi
mam terminationem geva;, quam Lesbiaca dialectus te-
muerat, Doridi assignant. Legitur nune εἴμεναι Achars.
742, quanquam brevior forma est 707. 738. Quod in
tanta optimorum fontium constantia corruptum judicamus;
fortasse suspicari licet: t) δέ νιν εἶμεν αὖ τίνος Óoxcig;
Hesychii γισάµενοε, εἰδέκαι e. Fuoausv corruptum. existima-
mus vid. S. 42. E

Vulgaris terminatio ναι non legitur nisi in titulis
euspectissimae fidei, ut ἐκδανεισθῆναι Corcyr. 1845, 15,
προςθεῖναι et εἶναι Cret. 2557, .δοῦναι et εἶναι (πεί. 3052.
Νεο minus corruptum est σκερωθήναι Sophr. 985 de He-
sychii glossa Cretica σεῖναι, θεῖναι vid. S. 7, 3.

6) In Imperfecti singulari verborum τίθηµν εί
δίδωµμι de vocalium ratione nihil certi constat. Ex im.
perativi analogia, vid. nr. 4, Dorienses flexisse conjeceris
ἐτθην, ἐτίθης, ἐτίθη et ἐδίδων, ἐδίδως, ἐδίδω, et £riür a
Meineckio Theocr. II, 156 ex uno libro editum est pro
ἐτίθει; alia et certiora exempla deficiunt.

Eorundem verborum A oristi II hae formae reperiun-
tur: ἔδωκε et ἔθηκε, (ἐθήκαμεν et ἐδώκαμεν Rhod. 2905),
ἔδον et ἔθεν vid. seqq., ἔδωκαν Corcyr. 1849. Delph.
1691. Messembr. 2053 et ἔθηκαν Phoc. 81 R. Quae cur
emnia ad aoristum secundum referamus nec communem
errorem sectati eas formas, in quibus κ est, aoristo primo

adseribamus, paucis indiéayipus im dissertatione nostra

0 .
s

. y
6) Et. M 282, 48, Et. G. 168, 44 — 259, 1, Ann, Oxx. 1,
117. 8 - 130, 17 — 200, 11, Scholl. Pind. Ol. VI, 45, Diacon.
ad Hes Sc. 196, Greg. C. 309 etc. Contra in Ann. Oxx. I, 69,9
tÜTucoL, στήµεναι, πουθήµεναε, Φύμεναι non Dorica, sed poéticà
esse traduntur.

$. 39. De conjugatione in µε. 317

de conj. in µε S. 7. Ibidem demonstratum est primam
pluralem ἐθήκαμεν et ἐδώκαμεν genuinis linguae legibus
repugnare et recentiorem habendam esse; antiquior quo-
que Doris ἔθεμες et ἔδομες dixerit. Ceterum neque in
reliquis objectivi modis neque in subjecüvo reperiuntur
formae, quae et x et primi aoristi terminationes habeant.
7) In tertia plurali praeteriti Doribus sicut
Aeolibus et Boeotis pro vulgari terminatione σαν brevior
illa » adseribitur, quae vocalem antecedentem corripit 1)»
neque fere alia in genuinis Doridis fontibus reperitur.
Eo pertinent in Lacon. 1511 ἔδυν, in galea Árgiva nr. 29
ἀνέθεν, in tabulis Heracleensibus II, 16 azéovo», 1, 51
διέγνον, I, 94. 95 κατεδίκασθεν, Cret. 3050. 3052. διέλεγεν»
item apud Archimedem regnant, ut de Quadr. Par. p. 17
πατέγνωσθεν; de Con. p. 257 συνεξέδοθεν, Aren. p. 325
ἐτεθεν. Imperfecti exempla, ut Pindaerica τίδεν P. III,
65, σεν Isthm. Y, 25, in puris fontibus casu non leguntur.
Sed eodem pertinet Doricum ἦν pro ἠσανο de quo vide-
bimus S. A0.
Voealem ultimae corripi diximus, de qua re constat
etiam ex Homerica dialecto vid. diss. nostr. de conj. in
µι p. 10. Cui regulae quae adversantur, suspectissima
sunt. Pindarica co» P. IX, 79 et ανέγνων Isthm. II,
23 non minus metro patiente in ἔγνον et ἀνέγνον mutanda
sunt, quam metro jubente P. IV, 120 έγνον e paucis li-
bris receptum est, neque aliter ἔγνων Hom. H. Cer. 111 in
&yvov. Pro µιάνθην Il. 0, 146 µίανθεν restitui posse, Ho-
merieo versu ante caesuram bucolicam trochaeum tole-
rante, indicavimus l.l. p. 36. At etiam in titulo Cretico

7) Ann. Oxx. 1I, 429, 7, Et. M. 532, 34, Et. G. 647, 13 de
φάανθεν: ἔθος γὰρ ἴἔχουσιν οἱ «4ἰολεῖς καὶ degui; τὰ ἴχοντα ῥήματα
τὴν μµετοχήν tig 6 μετ) ὀξείας τάσεως σχηµατίδειν τὰ τρίτα τῶν πληθι»-
τικῶν (ὡς τὰ μὴ ἔχοντα add. Oxx.)' ὥςπερ καὶ τὸ κόσµηθε». -- Ft.
G. 156, 46 fero», Et. M. 418, 25 ἤγερθεν, 1d. 532, 34 οἱ Et. G.
534, 22 τράφεν et κόσµηθεν, Scholl. Il. y, 1 κόσµηθεν, Ann. Oxx. I,
9, 21 ἀπέψυχθεν. — Perverse Ann. Oxx. IT, 359, 11 ἴδον καὶ «ω-
Q*oc ἔδοσαν.

318 | De conjugatione.

mr. 3048 διελέγην traditur, quod Boeckhius in de
mutavit. Qui, quamvis Cretiea dialectus singularium
formarum dives sit, recte tamen egisse videtur, quum
meque apographorum fides magna sit et in simillimis ti-
tulis Creticis 2050. 3052 ὄμέλεγεν legatur. Nec minus
recte idem in optativo περειεῖεν, Amph. 1688, 18 termina
tionem sv, quae est in Claraci apographo, sprevit, vel
in Corcyraeo titalo malae fidei nr. 1845, 74 παραδοῖεν
reposuit pro παραδοίην.

Vulgaris forma διελέησαν Cret. 23047 Tejo lapicidae
deberi videtur; certius est παρῆσαν Epieh. 94, quod certe
in omnibns libris esse videtur.

7) Subjectivi paucae formae reperiuntur, quae
cum vulgari ratione discrepent. De conjunctivo supra
diximus nr.2. lmperativum µώσο Épicharmo restituimus
fr. 121 vid. S. 42; idem post σ ejectum contractionem
passus est in περίδου Acharn. 738 et noíe (i. e. moíaoo),
ut pro πρίω rescripsimus Epich. 93, vid. S8. 24, 4. De
imperativi persona tertia plurali egimus S. 35, 3. Se-
cunda singularis praeteriti Doricam contractionem passa
est in ἐπρία, quod in Ánn. Oxx. III, 241, 12 Doricum
dicitur pro ἐπρίω, ἐπρίασο. Corruptum esse judieamus |
. συνέθοντο, quod in (εί, 2554, 2 legitur pro συνέθεντο |

nec probare possumus συνεθόµεθα, quod ibidem |. 201
Boeckhius e συνθεόµεθα effecit. |

S. 40.

Be verbo εἰμί.

1) Praes. Indicat.

Sing. l. εἰμί Epich. 19; in severiore Doride pre
eu] dubio zu erat vid. S. 20, 3. 8.

Sing. 2. ἐσσί Syracusanis tribuitur ab Herodiano
π. µ. À. 44, 19, qui apponit Sophr. 90, et legitur prae-
terea Epich. 130, ἔσσ᾽ Epich. 125, nec minus in dictis
Laconicis Plutarch. Pyrrh. ο. 26 et Apophth. Lac. p. 211.
233. Postremo ne Theocritus quidem et Pindarus alia

$. 40. De verbo εἰμί. 319

forma utuntur. Epicharmi fragmentum 151, uhi & tra-
ditur, aut corruptum aut spurium judicandum est; ne eie
quidem Doridi usitatum fnisse videtur.

Sing. 3. ἐστέ ubique in titulis legitur. ut Heracl.
l,.80, Rhod. 2905. Ther. 2448 etc. , apud Epicharmum
29. 51. 90. 94. 95. 96. 100. 111. 147. 150. 168 (male
enim fr. 105 ἐἔνεί e Koenii conjectura pro cz; receptum
erat), in Lysistrata v. 143. 980, in Acharnensibus v. 704.
799. 738 etc., im Chelidonismo Rhodio v. 16. Facile
etiam in Tarentino ἐστόκα, ἐνιότε apud Hesychium 1. e.
ἐστ᾽ ὅκα agnoscitur. At Gregorius Corinthius p. 280 .
Dores ἔντί dixisse tradit pro ἐστί. Scilicet Theocritum
procul dubio respexit, qui eam formam non minus fre-
quentat quam Pseudo-P ythagorei. Arcbimedi raro obtrusa
est: de Plan. Aeq. I p. 8 bis, altero loco codicibus Ven.
et Flor. ἐστί praebentibus; de Quadr. Parab. p. 28 et 30,
de Plan. Aeq. p. 46 bis et p. 50, de Conoid. p. 2635.
2]4. 287. Sexcenties contra ἐστέ sine varia lectione tra-
ditum est, quare pauca illa mero librariorum errori tri-
buere non dubitamus. — Quum igitur nostro jure in
libro primo p. 282 singularem évzí ab antiqua et genuina
Doride abhorrere affrmassemus, Franzius noster in uti-
lissumo libro de Epigraphice Graeca Philolaum nobis op-
posuit. ^ Cujus fragmentis quanquam in rebus ad diale-
ctum pertinentibus nulla fere auctoritas concedi potest,
id quod virum veri amantissimum post hos nostros labo-
res et intellecturum et libenter confessurum speramus,
attamen telum in nos conjectum retorquere licet. Quid
enim, si ἐντέ pre ἐστί nusquam apud Philolaum aliquo
jure editum sit? Legitur. ἐντί apud Boeckhium primum
p. 66 in fragmento, quod servarunt Stobaeus Ecl. I p. 460
Heer. et Nicomachus Harm. I p. 17: hic eam ipsam vo-
cem omittit. Paullo post ἐστι sine varia lectione editum
est. Deinde p. 139 B. in fragmento, quod quum a Can-
teriana Stobaei abesset, primum editum est in Observv.
Misc. Crit. VII, 1 p. 184, deinde ab Heerenio I p. 8,
ἐντί est apud hune, ἐστίν in Obss. Misc. ; p. 141 B. in

320 De conjugatione.

eodem fragmento Boeckhius recte ἑντί, quod est.apud
Heerenium, respuit et ex εἰς in Obss. Misc. cum KRoenio
5c elicuit; p. 145 B. pro priore i» Heerenii in Obss.
est Zorí, alterum cum vicinis verbis in his deest. Po-
stremo p. 151 B. in fragmento Philoni debito ἐντί pro
ἐστί a Boeckhio seriptum est. Nusquam igitur ἐντί repe-
ritur nisi ex Heerenii auctoritate (rarissimam Canteri edi-
tionem nobis inspicere non licuit), quae quam in his re-
bus sit nulla, supra indicavimus S. 2, 165 quicunque
alii lectionis fontes manant, ἐστί constanter praebent.
Apparet, egregie nostrum de formae ἐντί recentiore ori-
gine judicium inde confirmari, quod ne in tanta quidem
dialeeti corruptione Philolei fragmentis facili errore ob-
trusa est, et vicissim reliquiarum genuinae origini aliquid
praesidii hine quaeri posse. — Jam vero, unde mira
ista forma a Doridis simulatoribus petita est? Vix tibi
persuaseris, temere fictam esse. ltaque suspicamur ple
bejam recentioris Doridis elocutionem, sicut in ἀναδεί-
κνυντο et. βίβαντι (vid. S. 38, 1) tertiam singularem et
pluralem confudisse, inde Theocritum arripuisse , a quo
Pseudo - Pythagorei suam Doridis cognitionem maxima ex
parte hausisse videntur. Ceterum istud ἐντί nunquam
apud Theocritum, saepius apud Pythagoreos ν ἐφελκ. asci-
scit, ut Stob. Fl. I, 64 p. 10 1. 54, Ecl. I, 5, 20 in
libris Heerenio ἑντί edeníe.
. Plur. 1. ἐσμέν Doricum dicitur ab. Eustathio p.
780, 36 ex Heraclide et iu Chelidonismo apud Athenaeum
traditum est. Hoc certum est, Doriensés non ἐσμέν di:
xisse, sed, nisi omnis fides illis abreganda est, éayé&.
Hoc ipsum est in duohus Theocriti libris II, 50, quum
et hic et XV, 73. 89. 91 vulgo εἰμές legatur, in pejor:
bus nonnullis libris ἡμέο. ldem εἰμές traditur in eanti-
lena Laconica Plut. Lyc. ο. 26, Apophth. p. 234; et hic
quidem procul dubio male; severiorem enim Doridem aut
ἐσμές aut sue; pronuntiasse certissimae analogiae docent
vid. S. 20, 3. a.
Plur. 3. ἑντί est pad Epicharmum fr. 23. 27. 32.

$. 40. De verbo εἰμί. . 99

92. 94. 110, Sophronem fr. 52. 54, Timocr. 3, Thucyd.
V, 77, saepe apud AÁrchimedem et in reliquis fontibus
minus puris. Non magis quam reliquae tertiae plurales
in vr; exeuntes ν ἐφελκ. tolerat praeterquam apud Pseudo-
Pythagoreos, ut Stob. Flor. I, 69 p. 12, 12, CIII, 27
p. 992, 48 ete. Apud Archimedem de Conoid. p. 281
semel έοντι legitur, bis έωντι, quum indicativus necessa-
rius sit. Formam έθντι, quae etiam in isto zvvz: latere
videtur, confidenter damnare non audemus. Contra παρ-
έοντι Epich. 117 certissime conjunctivus est.
Conjunctivus.

Sing. 3. 4J Lysistr. 174, Thucyd. V, 79, Anaph.
1 R.; ἡ Hermion. 1193, Tegeat. H. L., Agrig.; :7
Amph. 1688, 40 et Heracl. I, 112, de qua scripturae
varietate vid. 8. 36, 3.

Plur. 1. oue» Cret. 3048. 3052, ἴωμεν Cret. 3058
vid. $. 26, 1, ὤμες Theocr. XV, 9. Antiquior Doris
proeul dubio έωμες habebat.

Plur. 3. ἔωντι Rhod. 2525 b. 55, Cret. 2554, 15,
saepe apud Archimedem, ubi male éàvz; scribi solet, ut
de Plan. Aeq. p. 4. 5. 7 etc. ; ovr; Corcyr. 1840, Ther.
2448. V, 12. Apud Epicharmum fr. 117 libri παρέονει
pro παρέωντι praebent.

Optativi tertia singularis εἴη legitur Ther. I, 7,
Epich. 94. 95, Lysistr. 1274.

Im perativus.

Sing.2. ἐσο ter in dictis Laconicis legitur Plutarch.
Instit. Lacon. p. 241, et in Pythagorae dicto ceterum non
Laconieo Stob. Fi. 1, 19. Conspirat Homericum ἐσσ᾽ et
Sapphicum ἐσσο. Nihilominus paullum de medialis formae
antiquitate dubitamus, vid. infra Addend. ad L.I p. 257.

Sing. 3. ἔστω saepe.

Plur. 3. ἐόνω Corcyr. 1845, Delph. 1699. 1701—
4706 et 71 R., Phoe. 74 R. ; ἑόνων Amph. 1688; £coro--
σαν Phoc. 81 R., quod non est vere Doricum, vid. 8.

35, 4. ltem ἔστωσαν spud Archimedem frequens est;
aliquoties tamen apud eundem ἔστων reperitur, ut de
II. 21 ^

322 De conjugatione.

Conoid. p. 263 (Par. B. ἔστωσαν) et Aren. p. 326; δὲ:
pius ἔστω est pro plurali, ut de Conoid. p.263. (B. 6. D
ἔστωσαν), p. 264 (B. C. D. Ven. ἔσιωσαν), p. 294 (B.
C. D ἔστωσαν), p. 301 (A. B. D. Ven. ἔστωσαν, C. ἔστων),
p.305 ἔστω in Basil. (Ox. A. B. D. ἔστωσαν, C. ἔστων).
Vides pluralem ἔστω furca expellendum esse et .ἔστωσω
aut ἔστων reponendum. Sed ne hae quidem formae ad
genuinam Doridem referri possunt. Minus aegre ferrew,
sicubi ἔντω vel ἔντων legeretnr.

Infinitivus εἶμεν est in recentioribus titulis Laco-
nicis 1334. 1335 , Megar. 1052, Amph. 1688, Delph. 1693.
1699. 1702. 1703. 1704. 1706. 1707. 1709, .Phoc. 81 R.,
Locr. 1567, Aetol. 3046, Acarn. 1793, QGCorcyr. 1808.
1841—1844, Byzant. 2060, Epich. 94..95. 96, saepissime
apud Archimedem. Rhodiaca forma εἴμειν est in. Rhod.
25029, b. 2805 et Agrig. Severior Doris zu». pronuntia-
vit, quod legitur in Heracl. et Creticis. titulis majoris
fidei nr. 2555. 2556. 2558 (etiam 2554, 68. 202), in Chi
lonis et Epimenidis epistolis, in diclo Laconico Instit.
Lac. p. 242 etc. Postremo ἔμεν est in Cret. 3058 εἰ
Delph. 1705, a, hic a Boeckhio in εἶμεν mutata neque
fortasse illic genuina.

Minus recte zuz» traditur, si quid reliquis analogiis
tribnendum est, in Ther. 2448. V, 17, Anaph. R. 1 (C.
1. 2477) et 2, quibus in titulis saepius z et && prbpter
ducetuum similitudinem permutata eunt, deinde Acharn.
107. 738. Contra εἶμεν male se habet in. titulis Creticis
minoris fidei 25354, δύ et 2557, 15 et Lacon. 1511, ubi
a Boeckhio ex &...v restitutum est, nec minus i diete
Laconico Plutareh. Lyc. e. 6. Apud Thucydidem V, 77.
79, ubi libri atromque formam praebent, in Laeonico
decreto c. 77 ἦμεν praeferendum est, in Argivorum foe-
dere c. 79 εἶμεν,

Longiorem formam εἴμεναι, quae legitur. Achirn.
741.et inde a Greg. C. 227 Dorica vocatnr, supra 8.38, 9
in suspicionem vocavimus. Pejus etiam Lesbiacum ἑμμέ-

ναι Doricum dicitur in Ann. Oxx. I, 180, 17, Et. M. .

$. 40. De verbo εἰμί 323

335, 12 etc. Pessime z uec Doribus tribuitur in Scholl.
Theocr. VII, 86; nam ς pro v, quod Doris in prima
persona plurali et in zc e summa antiquitate traditum ac-
cepit, ab infinitivi terminatione alienissimum est. Neque
ea forma legitur nisi in parte librorum "Theocriteorum,
unde in editione Meinekiana septies recepta est: 1I, 41.
III, 8. VH, 129. VIII, 73. XI, 79. XII, 6. XIV, 6,
et in malo Aristophanis codice 4 Acharn. 707. Muehl-
mannus de dial. Bucol. p. 132 sola librorum auctoritate
fretus recte ne 'Theocrito quidem concedit illam formam,
quam nos hyperdoricam esse affirmamus.
Participium.

ἑών gen. Vórrog Megar. 1052. Delph. 1699. 1702.
1704. 1705. 1706, Phoc. 81 R., Corcyr. 1845, Rhod.
2925, b. 30, Epich. 94, Timocr. 1 ἐόντα, quod synizesin
patitur, saepe apud Árchimedem; fem. ἐοῦσα Delph. 1705
et apud Archimedem, ἑώῶσα Cret. 2556.

dv gen. ὄντος Delph. 1704 et 1709, b, Aetol. 2350,
'Thaum. 1772. 1773, lss. 1834 (οὖσι), Rhod. 2525, b. 5,
Calymn. 2671, Ther. 2448, Cret. 2554. 3048. 3049. 3068;
fem. οὖσα Delph. 1699. 1703. 1706, Aegin. 2140, Anaph.
1. R. Vides in titulis paullo recentioribus utriusque for-
mae usum regula certa constitui non posse, adeo in titulo
Rbhodio utramque apparere. Ántiquiorem Doridem ple-
niorem formam, qua.sola et Homerus et Pindarus et
Lesbiaca dialectus utebantur, praetulisse persuasum ha.
bemus. Epichbarno pro à» fr. 98 à» dedimus; ejusdem
fr. 140, ubi συνόντα, suspectum est. Facile tamen illic ΄
ἑών, hie συνέοντα ita. restitui posset, ut synizesis admit-
£eretur, qualis est in παρέωντι fr. 117 et ἐόντα Timocr. 1.

Contractam formam εὖντα Theocr. II, 3 rectissime
Meinekius expulit βαρυνεῦντα restituens; femininum εὖσα
ipud eundem legitur II, 76, παρεύσας V, 26, Callim.

av. Pall. 09, quae forma latet num jure Dorica existi-
res possit. |
| — Rarior forma in tabulis Heracleensibus legitur &vzec
£ dat. ἔντασσι 1, 50. 69. 130 et item apud Alemanem

21*

324 De conjugatione.

fr. 121 W. παθέντων secundum Heraclidem apud Eustath.
1787, 49. Postremo Choeroboscus !) ἕντα affert fortasse
ex eodem Alemane aut e Bhinthone. Ceterum nominati-
vus εἴς, quem grammatici ponunt, a severiore Dore,
quae 7c pronuntiasset (vid. S. 20, 2) , aliena est et nescio
an nominativus cov sonuerit apud eosdem, «qui £vrog pre-
tulerunt. 'Tum £o», é£vrog comparari posset cum xvo»,
κυνός.

Feminini reconditiores formae duo apud Philolaum
et Pseude-Pythagoreos servatae sunt. Primum ἔσσα et
ἐσσαι sunt apud Philolaum Stob. Ecl. I p. 458. 460, quse
ab Heerenio temere mutata jure Boeckhius revocavit p. 62.
Item apud Archytam Stob. Ecl. p. 714 fh editione Can-
teriana est ἔσσα pro έασσα, quod Heerenius nescio quo
jure dedit, et έσσαν varia lectio est pro ἑασσᾶν Tim.
Locr. p. 97. C. Ab eadem forma Boeckhins ad Philol.
p. 05 substantivum ἐσσία pro οὐσία, quod a Platone ex
incerta quadam dialecto commemoratur 2), deducens, id
ipsum ad Doridem ltalioticam retulit et ipsi Pbilolao ἐσσία
pro οὐσία donavit p. 139. 141. At abstracta in κα ετ-
euntes non derivantur a femininis, sed casu formae si-
militudinem quandam accipiunt, quum stirpium in ντ ex-
euntium ultima litera in c mutatur, ut γερουσία pro 7-
θοντία e stirpe γέροντ factum est, non a feminino quodam
/έρουσα (is esset vetularum senatus). ltaque si su-
pra S8. 6, 6 recte contendimus, Doridem in illis abstra-
clis antiquum τ retinuisse, neque ὡσίαν de quo diximus

*

1) Choerob in Theod. 859, 20. ὁ εἴς, τοῦ ἕντς, «ῷ ἕνο, «5
ἕντα ἀντὶ τοῦ ὑπάρχοντα, ὃς xai ᾧ χρῆσις δηλοῖ οὕτως ἔχουσα' x aida
ἕντα' ἀντὶ τοῦ παῖδα ὑπάρχυντα. καὶ λοιπὸν τὸ πληθυντικὰ, oi ἕντε
τῶν ἕντων, τοῖς εἴσι βαρυτόνως. Eadem leguntur Ann, Oxx. IV,
22, ubi verba οὕτως ἔχουσαο male ad sequens frustulum tracta sun
Idem εἴς, ἕντος dialecto non nominata commemoratur a Choerobo
in Theod. p. 636, 12 et saepe in Etymologicis.

2) Plat. Cratyl. p. 401. C. 0 ἡμεῖ οὐσίαν καλοῦμεν, εἶσὶν οἳ
(multi libri ἐσσίαν vel ἑσσίαν) καλοῦσιν, οἱ d' αὖ ὡσίαν.

ὁ 40. De verbo s. 325

$. 20, 2, neque Ιἐσσία vere Dorica esse possunt, sed a
participio £vz-og Itali substantivum ἐντία derivare dehe-
bant. Utraque tamen vox philosophica aegre ad aliam
dialectum. revocatur praeterquam ad Ralico- Doricam, quae
ὡσία eo minus fingere poterat, quod participii forma ὤν,
f. οὖσα vel ὧσα ab antiquiere Doride aliena est. Itaque
putaverim , Pythagoreos vocem οὐσία, quam lonieis phi-
losophis acceptam debebant, minus recte Dorica specie
donare studuisse aut leviore mutatione ὡὠσία proferentes,
aut, participiorum οὖσα et ἔσσα analogia deceptos, ἐσσία.

Altera feminini forma Pseudo - Pythagoreis peculiaris
est ἐᾶάσα, quae legitur Tim. Locr. p. 96. A. D. (v. I.
ἐάσσα, ἐοῦσα), 97. C (v. l. ἔσσαν), 98. A (v. l. ἐᾶσσα,
ἐοῦσα) restituenda est Stob. Fl. I, 64, ubi Gaisfordius
e conjectura ἐοῖσα dedit, quum vulgo ἐοῦσα, in Α. ἔασα,
in 'Trinc. ἐᾶσαι legatur; XLVIII, 63 p. 331, 3, ubi
Gaisf. pro vulgata iáco e B ἐυῦσα» XLVIII, 64 p. 333,
17 et 65 init. , ubi Gaisf. ἐοίσας e conj. pro vulg. ἐάσας
et ἑώσας in cod. B; CIII, 27 p. 557, 23, ubi Gaisf. pro
vulg. ἐάσαε et ἐεύσας in cod. B. e conj. ἐοίσας (leg. ἐά-
σας)» Append. p. 46 ubi Gaisf. έασαν in ἐοῖσαν mutavit
— postremo ἐάσας est apud Ocellum, έασα apud Aristae-
onem Stob. Ecl. p. 428, ἔασσα (Cant. ἐᾷσσα) apud Are-
sam ibid. p. 856. Vides feminini ἐᾶάσα usum apud Pseudo-
Pythagoreos satis certum esse. Neque est cur eum e ge-
nuina ltaliotarum Doride depromptum negemus. Videntur
enim illi feminini formam σα, quam a stirpe εντ reli-
quorum participiorum analogia postulabat, vid. S. 20,2. c,
ut minug suavem duplici ratione evitasse, aut eam ratio-
nem sequendo, quae est in adjectivis χαρίεσσα etc., aut
vocalem inferendo, ut fit in tertia plurali έασι apud epi.
cos. Nullo modo έασσα excusari posset; hoc dubium re-
linquimus, utrum ἐᾶρα an έασα pronuntiatum sit.

| Praeteritum.
Sing. 1. ἦν Epich. 124.
2. Ίσθα Theocr. V, 79. X, 23.

320 . De' eonjugationé.

Sing. 3. Je ex antiquis testimonBs 5), et legitur
Ερίομ. 73, ἑνῆς 38, ἀπῆς 56, quare correximus 7» Soplr.
21. Eodem Aleman usus est teste Heraclide ap. Eustath.
1892, 44 et recte a Schneidewino fr. 11 (8) zc e papyro
restitutum est, quanquam Bergkio obloquente, qmi se-
eundam praesentis εἷς vel 5c agnoscit, vix Doricam.
Frequentatur zc a Theocrito. Ceterum Doris etiam hic
antiqui tenax erat; antiqdissima enim forma a radice ες
erat yer. . |

Dual. 3. ἤστην Meinekius Theoerito VIII, 3 e
cod. X et aliis libris bene restituit pro ἤτην» genuina ta-
men Doris ἤσταν dixisse putanda est, si quidem duali
usa est.

Plur. 1.. pec in cantilena Laconica Plut, Lyc.
c. 21 et Theocr. XIV, 29.

Plur. 2. zo*:, quod e parte antiquarum editionum
et nonnullis libris (de multis e silentio Gaisfordii con-
stat) pro ἦτε Theocr. I, 66 restitui oportet.

Ὅ Plur. 3. 5v, quod Doricum dicit Heraclides 4), le-
gitur Lysistr. 1260, Epich. 30. 31. 38. 49, ἑνῆν 28. 92,
παρῆν 82, et reliquorum verborum in µε analogiae con-
venit, vid. S. 39, 7, nisi quod augmentum et sigma eje-
ctum (nam ex é- «ec - v factum est) vocalem corripi veta-
bant. Male grammatici antiquiores 5) et recentiores ple-
rique (vid. Metth. S. 303 et Buttm. S. 108 not. 17) He-
siodeum usum 'Pheog. 321 sv τρες κεφαλαί et 825 ἡἦν

3) J. Gr. 243, b, Gr. C. 257, Meerm. 659. — Choerob. Bekk.
1198 et Ann. Oxx. IV, 421, 10 e Theocr. VII, 1. — Ann. Oxx.
I, 160, 1.

4) Heraclid. ap. "Eustath. 1759, 32. «{ωρικῶς Ἡσίοδος ἔφη c
ó' 4v τρεῖς κεφαλαἰ.

6) Herodian. περὶ σχηµ. p. 60, 16. Πινδαρικὸν — za! 'Hoióde:

τῆς Ó ἦν τρεῖς πεφαλαί. — Eustath. 1110. Πιδαρικὸν σχῆμα -— xai
παρ Ἡσιόδῳ τό: τῆς δ ἦν τρεῖς κεφαλαί' καὶ ποιρ᾽ Ἐπιχάρμψ (addit
fr. 30. 49). — d. 1892, 47. τὸ δὲ παρ᾽ Ἡσιόδῳ" τῆς à dr τρεῖς

κεφαλαί ἀντὶ τοῦ ἦσαν, Βοιωτῶν Λέγεται γλώσσης εἶναι) ot ἑνιίά ὃ ῥήκατα
πληθυντικοῖς ὀνύμασι συνέταττον.

$. 40. De verbo εἰμί. 324

ἑκατὸν κεφαλαί, adeo Epicbarmeum ad schema Pindaricum
referunt, »» ubique substantivo plurali praeponi arbitrati.
At postponitur Epich. 82 φάσσαι ve τοσσαῦται παρῆν, ubi
pessime Schweigháuserus et Dindorfius sine libris παρῆς
seripserunt (ut non melius fr. 38 7c pro plurali 7» cum -
Roenio dederunt), nec nisi casu factum esse, quod in
reliquis locis ἦν antecedit, perlustranti cuique facile pa-
tebit. Atque ne quidquam dubitationis resideat de Do.
rico usu, vide quam aceurate in Epicharmeis fragmentis,
modo ne corrigendo depravatis, »go et ἦν distinguantur,
illud. cum singularibus, hoc cum pluralibus junctum.
Hesiodeum ἡν plurale esse praeter Heraclidem intellexit
Choeroboscus 9) et nuper Goettlingius ad 'lheog. 183,
hic tertiam pluralem et primam singularem lege quadam
consonare arbitratus, id quod in y», ἔλεγον casu factum
est. Nec dubitamus, quin in epigrammate, quod Mat-
thiae affert, ἦν ἄρα κἀκεῖνοι ταλακάρδιοι idem usus agno-
scendus sit. Plus dubitationis est in Tragicorum locis,
de quibus nune disputare non vacat.

Longior forma semel in purioribus fontibus legitur,
Epich. 94 παρῆσαν χὐπέλιπον, ubi, quod facili opera re-
stitui potest, παρῆν re χὐπέλιπον, necessarium judicare
non audemus.

Futurum.

Sing. 3. ἐσσεῖτα,, quod saepe Doricum esse di-
citur vid. S. 35 not. 3, mitioris Doridis est, ut Epich.
98 et saepe apud Archimedem ; contra ἐσσῆτανι severio-
ris in Heracl vid. S. 25, 1. Vix Doricum est ἔσταν
Acharn. 758 et subinde apud Arcbimedem.

Plur. 3. ἐσσοῦνται mitioris Doridis apud Archi-
medem ; ἐσσόνται Heracl. vid. S. 26, 2.

Infinit. ἐσσεῖσθανι Sophr. 22. Archim. de Helic.
p. 220 mitioris Doridis.

6) Choerob. in Theod. 536, 7. ες δ᾽ sv ερεῖς κεφαλαὶ ἀντὶ τοῦ
σαν" ἔστι γὰρ ἡμεν, ἦτε, ἦσαν καὶ yivetas παρὰ τοῖς πονητὰῖς ἦν τὸ

328 . De conjuzatione.
8. 41.

Be conjugatione perfecti et noristi primi.

1) Perfecti indieativus in objectivo plerumque
apud Dorienses vulgares terminationes tenet, nisi quod
prima et tertia pluralis seeundum leges supra exposita
S. 36, 1. 2 in αμες et αντι desinunt; ἄκουκα in. Agesilai
dicto Plutarch. Ages. c. 21, εἶκας pro ἔοικας Alem. 21,
πέποσχε Epich. 7, τέτριγχε 9, £oray ὧδε 18, οἶδεν 96,
ἔοικε 113, ἀπεστάλκαμες Ign. 2070, ἀποκεκύφαμες Lysistr.
1003, ἀνατεθέκαντι Phoc. 81 R., κεχάναντι Sophr. 51,
ἐκπεφάναντι Sophr. 75 (cod. ἔκπεφαντι) ete. Tertia plu-
ralis fortasse apud poétas » ejicere poterat; neque enim
incredibilis forma est ἐθώκατι, εἰώθασι apud Hesychium,
quam quum recte e Doride petitam existimarent, ἐθώκαντι
corrigi jusserunt. — Cum ea correptionem illam compa-
rare licet in πεφύὐκᾶσε, πεφήνασι» de qua vide Battm.
Gramm. I p. 345, qui nondum uti poterat testimoniis
Herodiani in Ann. Oxx. III p. 296 et Choerobosei in
Theodos. p. 566. Ejusdem personae alia brevior forma
est ἀπέσταλκαν in Cret. 3048. 3052. 3058, ab alis dis
lectis non aliena vid. Buttm. ibid.

Siculi vel Syracusani saepissime traduntur !) perfecta

τρίτον τῶν πληθυντικῶ». Deinde Herodianum affert, qui ἐν τῷ περὶ
αὐτοῦ μονοβίβλῳ non minus Hesiodeum z» pluralem habuit.

1) Eustath. 1596, 1. πέπληγον Ἰώνων καὶ Συρακουδίων Aic —
Σικελοὺ yàp καθ Ἡρακλείδην τὸ ἃ τῶν περισπωµένων (leg. παρακευμέ-
»o» e Phavor. Ecl. 357, 28, qui locum exscripsit) e ω µετατεθέα-
cw , olov πεποίηκα πεποιήκω cf. p. 676, 13 et Scholl. Il. ε, 504. —
Ann. Oxx. I, 374, 24 ad πέπληγον: (γίνονται δὲ ἀπὸ παρακειμεένων
θεμάτων, ὡς dmó τοῦ δέδοικα δεδοίκω ὕλωλα ὁλώλω. ταῦτα συνεχῶς
παρὰ «Συρακουσίοις. — Ael. Dionys. περὶ ἀκλίεων ῥημάτων in H.
Adon. (cf. Ann. Oxx. IV, 339, ubi rectius Aelius Herodianus no-
minatur) εἰώθασ, γὰρ οἱ mapaxtiperos τρέπειν τὸ ἅ εἷς & ἢ πονεν ἑνε-
στῶτα) πολὺ δὲ τὸ τοιοῦτον πάθος παρὰ Συρακονσίοις' ὅλωλα ὁλώλο,
δέῥοικα δεδοίκω" ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ κέκλυκε παρ᾽ ᾿Επιχάρμῳ ἀπὸ Θέμα-
τος τοῦ κεκλύκω, — Cf. Ann. Oxx. I, 212, 27 ubi 7x a perfectio

|

$. 41. De conjugatione perfecti et aor. 1. 329

ita in praesentium formam redegisse, ut δεδοἰκώ, ὁλώλω
pro δέδοικα, ὅλωλα dicerent et inde reliquas formas de-
rvarent. Nunc ejus generis formae apud scriptores Sy-
racusanos in indicativo objectivi hae leguntur:

Sing. 1. δἐδοίκω "Theocr. XV, 50, quem conjun-
ctivum esse pro indicativo bonus Gregorius somniatur
p. 324.

Sing. 2. πεπὀνθηὁ Theocr. VII, 83 ο tribus libris
et idem X, 1 ex octo libris pro πεπόνθεις editum. ltem
V, 28 πεπόνθεις vulgo legitur et πεποίθης in paucis libris
pro πεποίθη, quod nunc e conjectura, nisi fallor, editum
est; secunda tamen persona defendi posse videtur cf.
Bernhardy Synt. p. 495. Postremo λελόγχης pro λέλογχας
e codicibus S. h. restitui jussit Bergkius Mus. Rhen.
VI p. 39. .

Sing. 3. γεγάθει Epich. 70 (libri γεγαθεῖ et γεγάθη),
ἁλιφθερώκε, Sophr. 63, τειµήκει Archimed. de Conoid.
p. 289 et 297 , ono Theocr. IV, 7, quod e quatuor li-
bris et Gregorio p. 256 male plusquamperfectum esse opi-
nato scriptum est pro ὀπώπει; 1V, 40 ὅς µε λελόγχη e
quinque libris, qui µε λελόγχη aut u^ ἐλελόγχη pro vulgata
B' ἐλελόγχει (plusquamperfectum ferri nequit); V, 33 et
93 πεφύκη e binis libris pro πεφύκει» item XI, 1 e qua-
tuor libris.

Jam primum intelliges, nullo jare (id quod etiam
Muehlmannus vidit de dial. Bucol. p. 142) Theocrito ter-
minationes ης et η donatas esse. Damnantur et gram-
maticorum testimoniis, qui praesentis terminationes a
Siculis assumptas dicunt 1. e. εις et & vid. δ. 20, 10,
et labrorum auctoritate, plerorumque apud Theocritum,
omnium apud Epicharmum, Sophronem, Archimedem.
Deinde animadverte, solum singularem ea mutatione tangi ;

κα e Syracusano illo more repetitur et, ubi Siculi nominantur,
Ann. Oxx. I, 282, 25, Et. M. 322, 56, Et. G. 275, 5, Herodian.
in H. Adon. f, 206. — Scholl, Theocr. V, 28 ad πεποίθιις: ἀπὸ
τοῦ πύποιθα πιεποίθω ἐνιστὼς ὡς ἀπὸ τοῦ δέδοικα dtdoixo.

830 .: | Á Deconjugatione.

pluralis. terminattenes perfecto propriae et im exempls
supra-.e. Sophrone allatis tenet et apud Theocritum in ὃε-
doíxapgeg 1,.16, τεθνάκαµες II, 5, ἑστάκαντι XV, 82 ete.
Unicum exemplum 'terminationum praesentis ad pluralem
adhibitarum est ia Lysidis Tarentini, non Sicult, epistola
p. 53 Orell. ἐκβεβλαστάκοντε idque valde dubium, quum
ibidem ἔγκαταδεδύκαντι legatur, p. 94 ἐμπεφύκανε. Te-
piere Schaeferus in Lysandri epistola Plut. Lysand. c. 14
ἁλώκοντι scripsit pro ἁλώκαντο (in. Apopbhth. p. 229 Zeia-
καντε editur). Postremo ne in singulari quidem Siculi
semper ferminationes praesentis asciverunt.. Inter con
traria exempla Epieharmea, quae supra congessimus,
ἔστακε fr. 18 et οἶδεν 96 ne emendando quidem in prae
sentis similitudinem redigi possunt; e 'Theocrito vide I,
46 βέβριθεν, 1. 86 ἔοικας, VII, 99 οἵδεν etc.

, .2).Conjunctivus secundum vulgarem usum prae
sentis terminationibus utitur, ut εἰδῇ Epich. 95, πεφυτεν-
xot; Heracl. I, 74.

OÓptativi unicum exemplum babemus πεπαγοίην,
quod ex Eupolide in Schol. ll. ἕ, 241 commemoratur.
Nam quum parum probabile sit, quod Meinekius prope-
enit Hist. Crit. p. 113, Eupolidem aoristum πέπαγον fin-
gere ausum esse, potius Laconicam vocem ex Helotibus
desumptam agnoscimus pro Áttico πεπηγοίην.
| Imperativus conjugationis in e terminationes ex-

hibet, ut κέκλυκε Epich. 1), «γεγονέω Arehim. de Plan.
Aeg. p. 11, ἀνεστακέτω de Conoid. p. 276, παραπεπτα-
ἱπέτω p. 292. 3 plur. ἀνεστακέτων p. 285, quam formam
ex ἀνεστακόντων corruptam esse indicavimus δ. 36, 4.
Easdem terminationes vulgaris lingua non ignorat. Ex
eeptum est ἴσθι Acbarn. 749.

3) Infinitivus vulgo in «v exit: Rhod. 2905. B.
yeyóvew et [ἀμφισ]βατήκειν, Agrig. γεγόνειν, Pind. Ol. VI,
49 yeyaxew , Plut. Lysand. ο. 14 ἁλωκειν, quanquam in
Laconico sermone potius ἁλώκην postulaveris aut ἁλωκή-
µεν. Hine apud Epicharmum fr. 97 pro zeguxéves, cui
metrum adversatur, recte πεφύκειν repositum est et apud

$. 41. De conjugatione perfecti et aor. I. 381

Theocritum I, 102 δεδύκειν e codice P et Eustathio, qui
δεδυκεῖν (vulgo δεδύκει, pauci libri δεδύκην). Alia infini-
üvi terminatio conspicitur in tabulis Heracleensibus, ubi
Il, 74 πεφυτευκήμεν, 1l, 107 πεπρωγγυευκῆμεν secundum
analogiam verborum in ju. Similis forma apud Archi-
medem legitur de Plan. Aeq. p. 8 oove τὰ zpagoza αὐ-
τᾶς ἀντιπεπονθέμεν κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον τοῖς µεγέθεσιεν» in-
epte enim in editione Oxoniensi ἀντιπέπονθε µέν editum
est. Vulgo in ejusdem libris vulgares formae. τετέλευ-
τγκέναυ, πεπιστευκέναι elc. editae sunt. — Simillumum vest
προειδέµεν apud Archytam in Append. Stob. Gaisf. p. 46.
Quod γεχάµεν in. Et. M. 224, 53 Doricum vocatur, pro-
pter terminationem µεν factum est.

4) Participii masculnum et neutrum cum vul.
gari ratione nibil discrepant, ut ἐνεστακότος Rhod. 2525, b,
εἐρηκότα Ἐ]ιοά. 2905, μµεταλλαχότος 'lher. 2448, ἐνδέδιω-
κότα et πεφυτευκότα Heracl., συμμεμυκύτα, παρεἐξεστακότος,
ἐσκληκότες Epich. 23. 94. 106, neque unquam aliter apud
Archimedem, ut de Helic. p. 220 µεµενακός, de Conoid.
p. 272 ἀνεστακός, p.280 ἀνεστακότα, Áren. p. 331 xexowo-
νηκότεσδε, µεταλελαβηκὀτεσσε, πἐφροντικὀτεσσι. — Pindarica
κεχλάδοντας et πεφρίκοντας Pyth. IV, 179. 183 potius e
Lesbiaca dialecto repeti oportet quam e Dorica vid. L. I
S. 27,2. Pessime a quibusdam ἐκλελάθοντα "Theocr. 1, 63
ad perfectum relatum est.

Femininum apud plerosque Doriensium terminatio-
nem £&«oc habebat pro vie, cujus generis nunc leguntur
ἐρρηχγεῖα Heracl. B. 17 seqq. , ἐπιτετελεκεῖα, ἑστακεῖα, avv-
αγαγοχεῖα Ther. 2448. 1, 27. 28, et in Myiae epistola
nr. 13 Orell. ex antiqua lectione ποτε oixelo; haud dubie
non ποτεοικυίας cum Koenio ad Greg. C. p. 191 et Orel-
lio efficiendum est, sed ποτεοικείας. — — Apud Archime-
dem femininum ad conjugationem in o deflectit, µεµενα-
κοῦσα de Conoid. p. 257. 258. 259, ἀνεστακοῦσα p. 268.
270. .272, de quarum formarum accentu infra dicemus.

9) Plusquamperfectum, de cujus genuinis for-
mis Atticis parum constat, in Doride multo etiam plus

332 ' | ^ De conjugatione.

dubitationis habet. Reperitur tertia. singularis ἁπολωλη
Heracl. B.. 39, εἰλάφει Phoc. 78 R., 222505 Theocr. X,
38 et πεφύκη XIII, 40, quae e minore librorum parte
pro ἐλελήθει et πεφύκει recepta sunt,. postremo λελοίπει I,
139 et έῴκει VII, 14, quae Bergkius e singulis libris in
λελοίπη et ἑῴκη mutanda censuit. Praeterea prima plura
lis. ἐκεκρατηρίχημες est Sophr. 715 nam ἐπεπόνθεμες Lysistr.
1098 ex Elmsleji conjectura parum probabili scriptum
est 2). Jam si Sophronea vox recte tradita est, non so-
Ium severior Doris, de qua constat ex «104047 in Heracl.,
vulgare ευ in s mutavit, sed etiam mitior per omnes per-
somas3 εἰλάφει in titulo Phocico. satis recenti e vulgari
lingua assumptum existimari potest; "Theocritus, apud
quem librorum auctoritas terminationem e tuetur, utrum
Doricam an epicam dialectum 14 hac re secutus sit, du-
bium est.

6) Subjectivi terminationes a vulgari retione ni-
hil differunt praeterquam in tertia plurali indicativi. Ea
post vocales stirpem claudentes vulgares terminationes
ντα et vro tenet, ut in Ann. Oxx. I, 224, 26 affertur

2) Libri haec praebent:
ὦ πολυχαρίδα, δεινά q' αὖ «πιπόνθαµες
aix! ἴδον ἁμὲς ἄνδρες ἀναπεφασμένως (vel ἀναπεφλασμ ένως).

Nunc editur «δεινὰ vd» ἐπεπόνθεμες, ai κ᾿ εἶδον ἁμὲ τῶνδρες ἀναπεφλα-
σµένως violenta mutatione, quae ne sententiam quidem idoneam ο[-
ficiat. Haud dubie Lacones Atheniensium querelae αἰσχρά y' ἐπα-
Θομεν respondent, id quod priore versu tam apte fit, ut nulla cor-
ruptelae suspicio in hoc esse possit. Ad alterum conferas Hesychii
glossam αἴκουδα, aicyusn* «4άκωνε. — Cui ut fidem habere liceat,
correxerim: δειμά y! αὖ πεπόνθαµες κοὔκουδαν duis, reliqua ad se-
quentia Atheniensis verba traxerim: Ἵἄνδρες, ἀναπεφασμένως dye δη,
Αάκωνες, αὖθ᾽ ἕκαστα χρὴ λέγειν. Nam neglecta apocope in ἆναπι-
φασμένως Atticum sermonem significat et ἄνδρες «{άκωνες item est v.
1074. 1122. At vox αἴκουδα per se mira est et seriem alpbabheticam
turbat, quum sit post dixroz et àixrj. Hoc cadit etiam in αἴκιόδα,
quod Hemsterhusius proposuit; aliquo tamen jure αἴκιζα, Lac. αἴ-
κιδδα ab αὐκένω derivari possit, ut σχέζα ἃ σχίζω.

$. 41. De conjugatione perfecti et aor. I. 333

κατακέκλανται leg. κατακέκλᾳνται a Dorico κλόω pro κλῄω,
κλείω, in Ann. Bekk. 112, 13 πέπαυνται e Dinolocho, et
in Heracl. II, 22. 25 est ἐπεποίηνο. Consona stirpem -
claudente circeumscriptio vulgo usurpata in Dorieis fonti-
bus nusquam reperitur, sed difficultas formae aliis modis
superata est. Primum in Heracl. I, 73 est yeypavozoi;
neque enim recte Bastius ad Greg. Cor. p. 484 γεγράφα-
ται legendum esse dieit, quod ] in nummis et titulis
saepe pro o sit. Át in aere Heracleensi non | est, .sed
Y, quam literam in inscriptione optime servata cum 9;
9 vix permutatam existimare licet. Et idoneam excusa-
tionem illius formae ἴσασυ et εἴξασε praebent, in quibus
aeque ante terminationem c insertum ést; terminatio eras
Iadi et antiquiori Atthidi familiaris est. Apud Archime-
dem de Helic. p. 245. 246. 248. 249. 250 legitur ἄναγε-
γραφονται τοµέες transitu ad conjugationem in ω facto;
notior forma αναγεγράφαταυ p. 249 est in codice Parisino
B. Contra p. 244 sine varia lectione editum est ἀναγέ-
γβαπται τοµέες, quod damnare non audemus; nam non
solum xéxgevras Eurip. Hippol. 1255 cum Buttmanno S.
101 not. 13, sed etiam δέδοκται Bacch. 1348 pro plurali
habuerim ,. quae formae v ejecto natae sunt.
Conjunetivi rara forma, sed quae analogiam ser-
vet, legitur Heracl. I, 89 ὅσσα κα ἐν αὐτῷ τῷ yà, ᾧ µε-
µίσθωται, οἰκοδόμηταν» Mem πέπρᾶται 'Ther. 2448. ΥΠ.
12 capjunctivas esse videtur ?); alia mira forma est Heracl.

3) Leguntur haec VIT, 10 seqq.: ὁ ἄρτευτηρ — ἐξοδιαξεῖ τοῖς
ἐπεμηνίοι τὰ γεγραμµένα ἐν τοῖς νόµοις xal τὸ συλλογευτικὸν καὶ τὰ ὃς
τὰς θυσίας οκακαµηω» πέπρατα», — Ultima Boeckhius audacissime sic
correxit: τὰ ἐς τὰς θυσίας ὅσου xoi ὅτῳ πέπραται. Nos una litera
mutata efficimus τὰ ἐς τὰς θυσίας ὅσα κα μὴ ὧν πέπραται. Antea
enim VI, 20 haec praescribuntur: & δέ κο 4 ἐπιμηνιία δωρεάν, πω-
λείεω ὁ ἐπίσσοφος, ὅστις θνυσεῖ τὰς θυσίας, αὐτὰς κατὰ τὰ γεγραμμµένα"
ὅσου δέ κα ἀποδῶταε, ὁ ἀρτυτὴρ ἐξοδιαξέτω. Itaque ὁ ἀρτυτήρ pretium
sacrificiorum venditorum i. e. locatorum non τοῖς ἐπιμηνίοις numerat,
sed iis qui conduxerunt, quo intellecto apparet in altero loco

Boeckhianam lectionem ne sensu quidem commendari, nostram com-

modissimam esse. De particulae ó» collocatione vid. $. 45, 6.

334 :;. .'.. De conjugatione.

I, 58 τὰν y&v, ἄν κα αὐτοὶ ueusoc 0c vrcos 9 ἀρτύσωντι
5: ἀποδώνται, quem potius aoristum primum appellare
oportét a perfecto eodem modo derivatum , ut vulgo fa-
turum tertium, misi praeferas σ ita iusertum putare ut
im ^ γεγράψακαι» aut adeo aerarii errorem suspicari.

n. Optativus a Piudaro usurpatus (fr. 277) ueuvaito
pro uepvyro vel μεμνῷτο Doricus dieitur 5), satis proba-
biliter.

: Reliqui subjectivi modi nihil proprii habent praeter
tertiam pluralem imperativi, de qua supra diximus S. 30, 4.
- : 7) In universum. de perfecti conjugatione Dorica in
hanc. rationerh judicandum est. Perfectum in antiquissima
Graecorum lingua iisdem fere terinimationibus usum esse,
quibus conjugatio in µε; Homerica dialectus patefacit.
Postea quum perfecti usus ita propagatus. esset ejusque
formatio, in objecttvo saltem, ita mutata, ut antiquae
conjugationis ratio aut obsolesceret aut ne posset quidem
servari, factum est, ut lingua alias analogias sequuta
terminationum rationem mutaret. Ut alia nunc omittamus,
conjunctivus, imperativus et optativus etiam in Attica
lingua ad conjugationem in ω transierunt, ille. ubique,
hi subinde. .Ulterius progressi sunt quum omnes Dori-
enses tum Syracusani, qui etiam singalarem indicativi,
infinitivum, femininum participii et tertiam pluralem ob-
jectivà secundum illam normam conformarent. Cur reli-
quis, plumali potissimum indicativi et participii maseulino
in objectivo etiam Syracusani antiquiorem formam reli-
querint, quaerere vix lieet. Infinitivus tamen ex antiqua
conjugationis in µε cognatione in Heracleensi πεφυτευκή-
μεν et Archimedeo zezovóücucv terminationem µεν servavit,
vocali tamen inserta. Plura, quae Atticam quoque lin-
guai tangant, nunc disputare nolumus, sed hoc unum

4) Et. M. 679, Ἱ. µεμνέφτο -- Ἀενοφῶν δὲ µεμνῷτο ἄνευ τοῦ ε’
ἩἈράτης δὲ μεμνοῖτο «εὺ δὲ ἀνάλργον µεμνῇτο διὰ τοῦ 7 προςκειµένου
«oU τ Πίνδαρος δὲ «4{ωρικώτερον διὰ τῆς ἂτ µεμναίατο (Sylb. recte
emendavit μεμναΐῖτο)..

$. 41. De conjugatione perfecti et aor. I. 335

addimus, eas formas, quae quum syncopen passae existi-
mentur, potius antiquissimam rationem servarunt, a Do-
ride, quae quidem ad nostram notitiam pervenit, alienas
esse et omnino Doridem in hoc loco recentiorem quen-
dam χαρακτῆρα prae se ferre.

8) Aoristi primi terminationes in objectivo nibil
proprii exhibent praeter ea, quae in S. 36 illustrata sunt.
Optativus ubique diphthongum αι servat, ut ἐπιορκήσαιμιε
Cret. 2595, ποιήσαιε Core. 1846, ἀποστείλαι et προστατήσαν
1845, ἐπιγράψαιμεν Οτεί. 2555, ποιήσαιεν, ἐγδανείσαιεν
Coreyr. 1845 etc. Aeolica forma πείσειεν Lysistr. 171
Attico poétae deberi videtur.

In subjectivo secunda persona pluralis antiquiorem
terminationem «o in « contrahit, ut ἐπάξα, ἐγράψα vid.
δ. 24, 4.

Paradigma apponere placet, quia de singulis formis
modo ex ipsis fontibus Doricis modo e certissimis ana-
logiüis optime constat.

De conjugatione.

3.
Plur. 1.
2.
9.

Indic.
έγραψα
ἔγραψας
ἔγραψε(ν)

ἐγράψαμες
ἐγράαψατε
ἐγράψαν

ἐγραψαμαν
ἐγράψα
ἐγθαψατο
ἐραψάμεθα

ἐγράψκασθε

ἐγράψαντο

Conjunct. :

yodpo

yocwne (ης, εις)

Ἰθάψη, 7ράψη,
θάψει

γράψωμες

/ράψητε

γράψωντι

Ἰθαψώμαι
Ἰθαψῇ
γθαψήται
γθαψώμεθα
Ἰράψησθε
γραψώνται

Objectivu.

Optat. Imperat. Infinit. Partic.
7θάψαιμι | --1θάψαι — yodyag (γράψᾶς)
γράψαις »ράψον
γράψαν γραψάτω
γράψαιµες | —
γθάψαιτε γράψατε
γθαψαίεν γθαψάντω ,

γθαψάντων.

Subjeetivum.

γραψαίμαν — γραψάασθαι }γραψάμενος
γράψαιο γραάψαι

γθάψαιτο γραψάσθω

γραψαίμεθα —

γράψαισθε γθάψασθε

γράψαιντο γραψάσθω,

(/θαψαίατο]) «ραψάσθων.

$. 42. De conjugatione anomala. 337

6. 42.
Be conjugatione &nomala.

Congeremus in bunc locum, ut consuetudo fert,
quaecunque regulis supra propositis non comprehensa
sunt, alia in memoriam revocabimus, nonnulla verba
Doriensibus propria accuratius pertractabimus. Fontibus
minus puris cautissime utemur, quia apud lyricos et bu-
colicos , apud Pseudo - Pythagoreos et adeo Archimedem
plurima, quae hue pertinent, non possunt certo ad ge-
nuinam Doridem referri.

ἀγγέλλω, Aor. I ἀγγήλωντι (ται. 2556, 43, quae
lectio certior videtur quam Aor. lI ἀγγέλωντι, quem Boeck-
lius unum Pricaeum sequutus edidit, quanquam et hic
in minusculis η praebet, vid. S. 20, 4. Futur. ἀγγελίοντι
Herael. S. 26, 1.

& yo, Imperf. ἆγον, Aor. II ἄγαγον, Fut. ἀξώ, Perf.
συναγάγοχα "Ther. 2448. I, 28. II, 10. III, 13 cf. Buttm.
Lexil. I p. 297, qui e Sigeensium decreto ἀγήγοχα affert
Theraei tituli non memor; Perf. Pass. ἆγμαι Archimed.,
Aor. Í p. συνάχθην et Futur. I p. συναχθησώ 'Ther. 2448
vid. S. 29, 3. — . Aucta forma quaedam est apud Hesy-
chium: ayveiv, ἄγειν' Κρῆτες et ἀγνησόει (Phavor.
ἀγνήσοε, fort. ἄγνηκε), ἀγήοχε Ἠάκωνες.

αἱρέω, Aor. Y κασαίρηον Laconice pro καθαίρησον
S. 7, 2, Perf. αἴρηκα S. 39, 2, Aor. 1 p. αἱρέθην S. 36,8;
Aor. II εἶλον (in severiore Doride 74ov fuerit S. 25, 1. c),
infinitivus cum terminatione aoristi primi ἀφέλαιἹ Cret.
2597 vid. S. 37, 55; Fut. διελώ Ther. 2448. VI, 19.

ἀκούω, Perf. ἄκουκα secundum grammatici testimo-
nium in Ánn. Oxx. IV, 188, 14 et in dicto Agesilai
Plutarch. Agesil. c. 21, Morall. p. 191. 211.

(ἀἁλίσκομαι), Perf. ἑαλώκαντι in epistola Lysandri
Plutarch. Morall. p. 229 et Scholl. Dion. Chrysost. p.
397. B., contra iu eadem Plut. Lysand. c. 14 ἁλώκαντι
et ibidem in Spartanorum responso infin. ἁλώκειν cf. S.

1]. 22

338 . . De conjugatione,

41, 1. 3. Verius videtur ἑάλωκα, quum Lysandri aetate
digamma plane in oblivionem abisse non credibile sit.

βαίΐνω, Fut. βασοῦμαι mit., Perf. βέβακα, Aor. Il
ἔβαν (conj. βᾶμες S. 24, 4, imperat. κάβασι i. e. κατάβηθι
Laconice S. 7, 2). — Α verbo β{βᾶμι tertia singularis
βίβαντι est in epigrammate Laconico 8. 39, 1 de Laconico
saltationis genere, quod βίβασις appellabatur. — Po-
stremo verbum contractum βώ agnoscito in his: ῥἐπιβῆ
conj. Heracl. I, 80 vid. S. 39, 2 (inde corrigas ἐμβῇ in
Cret. 2554, 15 καῖ τις κ᾿ ἐμβέῃ eic τὰν τῶν «{ατίων γώραν
7 ἀποτάμνηται χώρας τᾶς -{ατίων 7] λαμβάνηται etc.), im-
perat. έµβη Lysistr. 1305, part. ἐκβώντας "Thucyd. V,77,
hoc quidem potestate transitiva.

βάλλω, Fut. βαλῶ, unde ἐπικαταβαλίοντι Heracl. vid.
8. 26, 1; Aor. II ἔβαλον» Perf. βέβλημαι. Rara aoristi
' forma est in optativo βλείης Epich. 154, qui quum a
nonnullis syncope e βληθείης fieri dictus sit!), passivam
potestatem habere videtur; si libet, aoristum secundum
passivi appelles et ἐρλην syucope ex ἐβάλην factum dicas,
cui opinioni Homerica ξυμβλήτην Od. 9, 15 et ξυμβλήμεναν
Jl. 9, 378, quae intransitiva potestate utuntur, non ob-
stant.

1) Scholl. À. Il. ν, 206. fàso, βληθείης. ἴἔσε, δὲ ἀκόλουθον µε-
τοχῇ τῇ βλέμενος. κἔχρηται ᾿Επίχαρμος καὶ τῷ ἐνεργητικῷ' αἴκα «v
βλείης σφενδὀνᾳ' ὡς οὖν Θέμενς θεῖο, οὕτω βλέμενος βλεῖο" τὸ δὲ
βλείης τῇ βλες παράκειαι. -- Ἑι. M. 199, 61. βλείς' ᾿Ἐπίχαρμος
τυροβλεές᾽ φασὶν os μὲν ἀπὸ τοῦ βληθεὶς καὶ κατὰ συγχοπὴν τοῦ 5
xal 6 βλείς. dj ἀπὸ τοῦ βλῆμι᾽ 0 δεύτερος ἀόριστος ἔβλην otov" πόὀθεν

δὲ ὠλκὸς (fort. ἕλκος) εὐπετὲς ἕβλης. κίνηµα γὰρ καὶ οὗ συγκοπή. |

οὕτως Ἡρωδιανὸς περὶ παθῶν. — Hesych. βλείις (leg. βλείης), βλη-
Θείης. καὶ βλεο ἔτ. — Ann. Oxx. I, 93, 3. ὁ δεύτερος ἀόριστος
ἔβλην εὐκτικὸς βλείην, dg! οὗ τὸ δεύτερον βλείης καὶ μετὰ ες Θα Bla-
ησθα᾽ 7 μµετοχἡ βλεὶ xai (leg. ὡς) Θεΐς — His comparatis satis
apparet, errare Schneidewinum post Eustath. Prooem. p. 69 βλείης
apud Epicharmum, quanquam metro repugnante, in βλείς mutati
jubentem atque adeo in Etym. M. βλεί et βληθείς e βλείης et βλη-
Θείης corrupta videri, monstrosam vocem τυροβλείς e τὺ βλείης, Cu-
jus poétae sit frustulum ibidem additum, nescitur.

$. 42. De conjugatione anomala. 339

(ya9 £o) γεγάθει Epich. 70 vid. S. 41, 1.

γίνομαι (vid. S. 15, 7), Aor. II. ἐγενόμαν (de ye-
νάµενος vid. 8. 37, 5$), Perf. γεγένµαι, Aor. I ἐγενήθην,
qui ex Epicharmo ut Doricus afferri videtur 2): Perf. Il
ytyova, ut Rhod. 2908, Aprig., Cret. 2556. Perfecti
primi infinitivus γεγάκειν apud Pindarum Ol. VI, 49 et
conjunctivus γεγάκω apud Hesychium a radice 74 non
male Dorici haberi videntur.

yevooxo (vid. S. 15, 7), Aor. II ἕγνων (3 pl. ἔγνον
8. 99, 3, conj. γνώντι S. 39, 2, imperat. γνώθι Epich.
129); futurum «veyvoorr; Cret. 2554, 39. 45. barbarum
est et in corruptissimo titulo corruptum, e conjunctivo
aoristi ἀναγνῶντι » 8i quid video.

γράφω, Aor. II p. ἐγράφην. De tertia plurali per-
fecti subjectivi εγράψαται, γεγράφονταε, }έγραπται vid.
8g. 41,

(δαίω), dividere, Aor. 1 κατεδασσάµεθα et ποτὲ-
ὁασσάμεθα in. Heracl.

(alo), urere, Aor. II p. ἐδάβην Laconice 8. 5, 5.

δεῖ, Conj. δῇ Corcyr. 1845, 138 vid. 8. 38, 1. —
Subj. Conj. δῇῆσθε Sophr. 1, δέωνται Anaph. 1688, δευο--
μένα Sophr. 92, Fut. δεήση Sophr. 102, δεούμεθα ἀντὶ
τοῦ δεηθησόµεθα ᾿Ἐπίχαρμος «4ευκαλίωνι Ann. Bekk. 90, 3.

ὁ εἶκνυµιε vel δεικνύω S. 35, 1, Aor. I ἔδειξα, Aor.
I p. ἐδείχθην.

δήλομαυ verbum Doridi proprium pro βούλομαι vid.
S. 19, 9. e.

óivo: ἀποδίνωντι Heracl. 1, 54, quod brevioris for-
mae (pro δινέω) exemplum fugit Lobeckium ad Buttm.
lI p. 1354. Neque enim tabularum Heracleensium diale-
etus permiftit, ut azoówovr: scribatur et a δινέω deduca-

"ur. Adde Lesbiacum ó/»»o L.I $.8,5 et infra Addend.
id. L.I p. 256.

2) Phrynich. p. 108. (γενηθηναι) παρὰ Επιχάρμῳ xoi ἐστι 4ώριον
tA! ὁ ᾽Αττικίζων γενέσθαι Λεγέτω. Lemma, quod in libris excidit,
»robabili ratione suppletum est vid. Lobeck.

22*

340 De conjugatione.

δοκέω, Aor. I ἔδοξα, Perf. Subj. δέδογµαε.

ἔθω, Perf. Derice ἔθωκα vel ἤθωκα fuisse videtur
et hoc quidem , nisi fallor, in severiore Doride 7zov pro
εἶχον proferente vid. S. 25, 1. Primum enim Hesychü-
nam glossam ἐθώκατεὲ, εἰώθασι (S. 40, 1) Doricam he
bere oportet; deinde apud Joann. Gr. 243, b et Greg.
Cor. 356 τὸ εἴωθα ἠθῶ (sc. Doricum) a Roenio vocula
καὶ, unde sequens paragraphus in antiquis editionibus
orditur, adscita bene in τὸ εἴωθα ἔθωκα mutatum est,
melius etiam a Buttmanno Lexil. I p. 296 in ἤθωκα;
postremo comparanda est Hesychii glossa εὐέθωκεν; &- |
Ίωθεν, quae propter digamma in v mutatum Lesbiaca vi- |
detur ut εὐάλωκα L.I S. 5, 5 et fertasse in εὔωθα vid.
L. 1 8, 16 not. 2 et infra Addend. ad L.1 p.36. Itaque.
a Ζέθω perfectum 2εΓέθωκα factum est, unde prodiit
Lesbiacum εὐέθωκα, in severiore Doride digamma omisso
et contractione facta ἤθωκα, postremo altero ε abjecto
ἔθωκα. Ceterum ad formam perfecti conferas Doricum
ἕωχα ab ἵημι (E), vulgare πέπτωκα a πίπτω (IET, IIT.

ΕΙΚ, Perf. ἔοικα Epich., εἴκας pro ἔοιχας 5) Alem.
21, ubi Schneidewinus minus recte οἶκας praetulit, quod
est Ionicum. Breviore illa perfecti forma etiam Attici
utuntur.

(εἶμι), ἔξειτε, ἐξελεύσεται Hesych. Doricum haberi
oportet; Conj. εἴω Sophr. 2 e diserto grammaticorum te-
stimonio 5), indicativum tamen εἴω minus recte fingentium,

— — — — —

3) Choerob. in Theod. 871, 28 (Ann. Bekk. 1294, Ann Ox:
IV,187,4). εἶκα (Bekk. 7xo), 0 σηµαίνει τὸ ὁμονῶ ὡς παρὰ Mxuàár
εἶκας μὲν ὡραίῳ λἐνφ. Item in Ann. Oxx. l, 287, 9, ubi oia;
scriptum est. — Choerob. in Theod. 687, 30 (Ann.,Bekk. 1401.
Ann. Oxx. IV, 415, 30) eadem brevius (Bekk οὗκας). Vides εἶκας
majore auctoritate niti quam οἶκας, in quod eo facilius corrump.
poterat, quia componuntur a grammaticis bisyllaba perfecta oda
et &xa.

4) Choerob. in Theod. 594, 31 (Et. 121, 30:. εἴω (σηµαίνει d
τὸ πορεύοµμαο) ὡς παρὰ Σώφρονι' ἐγκίρνα ὡς εἴω' τουτέστι κέρασον ἵνα
πορευθῶ. In Choerobosci codicibus est ἐγείρα et ἔγκιήρα i. e. ὁγ-

$.42. De conjugatüione anomala. 341

quum pottus conjunctivus eandem vocalis mutationem
passus sit quam iundicativus, vid. diss. de conj. in u p. 17.
Est tamen /j Thucyd. V, 77 et ἵωμες Sophr. 40; quo
jure ἴωμεν brevi penultima ad schema Corinthium refera-
tur 5), nescimus. — Optativum περεεῖεν Amph. 1088,
18 Boechhius ο varüs lectionibus composuit ut ἐείη M.
τ, 229; Imperat. θε Lysistr. 1271 et 3 pl. ἐπιόντων (τει.
2994, 900; Partie. /o» Epich. 93.

εἶπον aoristi primi terminationibus utitur in infin.
εἶπαι et partie. εἶπας "Ther. 2448. VIII, 5. 11.

ἕργω, unde futura οὐδὲ ἐφερξόντι τὸ ὕδωρ οὐδὲ agep-
tr. et paullo post οὐδὲ συνὲρξόντε sc. τὰς ὁδώς Heracl.
l, 83. 85.

ἑλάω pro ἐλαύνω apparet in ἐπελάσθω Heracl. I,
79 et in παρελᾶντα (ut rescribi oportet) "Theocr. V, 89.
VIII, 79: ἀπήλαον Lysistr. 1001 corruptum est ex ἁπή-
lauv i. e. ἀπήλασαν vid. S. 38, 2.

ἔρχυμαε, Aor. II ᾖλθον et ἦνθον vid. S. 15, 4.

ἐσθίω Timocr. 1, ἔσθω Epich. 9. 22, Aor. ἔφαγον.

εὑρίσκω, Fut. εὑρησώ Epich. 92.

ἔχω, Imperf. 2;0» in severiore Doride vid. 8. 20, 1,
Futur. ἑξώ ; Perf. Subj. παρείσχηται Rhod. 2525, b (idem
in titulo Delio 2271) et παρεισχῆσθαι Agrig., quae nova
forma num forte casu quodam in solis Hhodiorum et
AÁgrigentinorum, qui ad illos originem referunt, reperi-
antur, non apparet; Aor. [ £oy5;ce Marm. Farnes., de
qua aoristi forma raro apud scriptores obvia dubitaverat
Lobeckius ad Buttm. Ἡ p. 188. Mira forma est παρί-
σχαιεν Cret. 2556, 32, quam errore pro παρίσχοιεν exa-

κέκρα. — Et. M 424, 23. εἴω τὸ πορεύομαι διὰ διφθὀγγου, ὥς φησι
Σώφρων idv Θυ»νοθήρᾳ ἐγκίχρα ὡς no. Similiter Ann. Oxx. I, 211,
22. -- Ann. Oxx. 1, 125, 17, Et. M. 301, 28, Et. G. 174, 10.
He (Et. G. εἴομεν) γράφεται καὶ Qv διφθόγγου καὶ διὰ τοῦ ira τοί-
rov ὁ ἀόρεστος loy διὰ τοῦ ἑῶτα ἔτι δὲ καὶ ano «αρυτόνων τὸ ὑποτα-
ετικὸν day Lo' τὰ πληθυντικὸν ἐὰν ἴωμεν καὶ ποιητικὠς loui. τὸ ὅ
wxoóy δνωτέ; καὶ λέγομεν ὃτν σχημά ἔστι Κορίνθιον.

XR | conjugatione.

ves, SANE. Malt x4 qus de verbe ἴσχαμι copitet,
ο ANNAM ο νο ac unde έεχειεν. .
sco M wx. uer menesyllaberem simpram rato

ws cawswemme Ca. OO X. 2. Heperiuntur hae formi:

woo MM. ὣν Coa. ῥώντι Phoc. 73. 88 R., Partic.

* '"* ^ CN Ub $329, b, ἀναζώσδα Cret. 2566. Επ.

eo. WS 9 (si hoe fragmentmm gessinun

ess CS aUe NS 19, 3.

i. .1, Aem. in Ann. Oxx. I, 190, 20.

-. «rhum Doridi fere proprium , qued ex a
$0008 o Peleas Pind. P. VIIL, 47), Ag. esi
^oc vw θδὲς ut conjugationem in µε sequatmr, sui

« 4Miqua radice 9c (unde θαῦμα., τέθηπα, w-
αμάυλλοὰ ahjecto natum est. Reperiuntur hae forme:

Conjunct. θάµεθα Sophr. 42 vid. 8. 39, 2.

luperat. Φάεο in epigrammatis Nossidis Anth. Pil.
V1, 394, Anytae ibid. IX, 749, Leonidae Anth. Plu.
(v, 300 cf. Hesych. 96:0, θεὧρει:; θᾶσθε Acharn. 76.

Partie. Laconice σαμένα, Θεωμένη, Φεωροῦσα Hesych.
e uestra correctione pro σαωµένη, θεωροῦσα.

Praeter. ἔσαμεν, ἐθεωροῦμεν * «4άκωνες Hesych
Corrigümus ἐσάμεθα, quod in terminationem interpre
uenti, ut saepe fit apud Hesychium, corruptum est. Nui
ohjectivi nullum vestigium praeterquam in suspectissimt
Heaychii glessa θάονταν ὁιδάσκοντα , θεωροῦντα, quim
excipit θαοῦντα ὁμοίως.

Aorist. I. Imperat. θᾶσαι Epieh. 78. Sophr. 4.

Theocr. I, 149. III, 12. IV, 59. X, ή.
XV, 65. Ep. 16.
Infinit. θάσασθαι "Theocr. II » 42.
Partic. θασάµενοι Heracl. I, 70.
Futar. 6ao& 2 sing. et θασεῖσθε Callim. in Cer).

99, Partic. θασόμεναι "Theocr. XV » 29 (magis Doricam
esset Φασούμεναι).

.

Imnerstivus Φάεο, qui contra reliquorum analogiam
e 1 in ω sequitur, fortasse non e genuina Do
sed a recentioribus .poétis fictus est. Si

$. 42. De conjugatione anomala. 343

reliqua quoque ad contractam copjugationem referre velis,
certe θᾷσθε Doricam contractionis legem laedit. — Ce-
terum ad Doricum θᾶσθαι pertiment θάα, quod Theo-
gnostus in Ánn. Oxx. II, 102, 21 Doricum esse tradit
pro θέα, et glossae Hesychianae θατῆρας, θεατάς et ἐς
θατύν, εἰς θεωρίαν.

θάξαι, τέθαγµαιν ἐθάχθην Dorice pro θώξαι 1. e.

μεθύσαι etc. vid. S. 22, 1. Haec stirps male cum se-
quenti confundi solet; quae est prorsus aliena. Rectius
eum θήγω (Dor. 94yo) componi posse videtur, cf. πτήσσω
et πτώσσω» nam facillime fieri poterat, ut eadem stirps
ad iram, qua potestate saepius τεθηγµένας ntitur, et ad
ebrietatem. traheretur. Adeo in Hesychii glossis τεθω-
Ἰμένοι, τεθυμιαμένοι et τέθωκται, τεθυµίαται interpretamenta
τἐθυμωμένου et τεθύμωται reponenda esse videntur. Et
egregie res confirmatur Hesychii glossa, quam illis jam
perseriptis detegimus: κατθάξαι (leg. κατθᾶξαν), παρα-
x0vj6a., μµεθύσαι 1. e. pro καταθήξαι et καταθώξαι. — Pes-
sime Musurus καθίξαι scripserat.

θώσθαι, epulari, vox Dorica esse traditur 5).

Ejus haéc inclinamenta reperiuntur:

Praes. 9o 7a, εὐθηνειται (cod. εὐθύνεταν), θΘοινᾶταυ,
τρέχει (quod potius ad σώταυ spectat vid.
infr.) Hesych.

θώνταεφ θοινῶντα», ευὐωχοῦνται, εὐθηνοῦνται
Hesych.

. 60o09a55), δαίνυσθαι (cod. δύνασθμι), Όοι-

νᾶσθαι, εὐωχεισθαι 4ἴσχυλος 4ἀικτυούλκοις.

θωµένους, Φοινωµένους», εὐωχουμένους.

Futur. θωσούμεθα Epich. 167.

$) Et. M. 461, Ι. θῶσθαι λέγουσιν oi «4ωριεῖς τὸ εὐωχεῖσθαι ἀπὸ
τοῦ θῶ τὸ εὐωχοῦμαι. — lbid. 460, 31 ad θωραξ: 90 τὸ εὐωχοῦμαν
{του ἐν εὐωχίᾳ εἰμέ — ἀφ᾿ οὗ 4ωριες θωρεῖσθαι λέγουσι τὸ εὐωχεῖσθαε;
Larcherus ex Et. Or. 73, 4, ubi eadem fere docentur, recte θῶσθαι
reponi jubet. — J. Gr. 243, b, Greg. C. 356 τὸ εὐωχεῖθαι εὐῶ,
übi recte corrigunt θώσθαι,

342 De conjugatione.

ratam putaverim ; nam si quis de verbo /oyog cogitet,
ἴσχημι potius postulamus et inde ἐσχεῖεν.

ζάω in contractione monosyllabarum stirpium ratio-
"nem sequitur vid. S. 38, 2. Reperiuntur hae formae:
Indic. ῥῇ Epich. 95, Conj. ζῶντι Phoc. 73. 81 R., Partic.
(àv Epich. 96, Rhod. 2525, b, ἀναζῶσα Cret. 2566. Fu-
turum ζησῶν Epich. 149 (si hoc fragmentum genuinum
est) η servat vid. S. 19, 3.

511, dicit, Alem. in Ann. Oxx. I, 190, 20.

060900» verbum Doridi fere proprium, quod ex an-
tiquo 95couoes (θαέομαι Pind. P. VIII, 47), Att. θεάομαι
ita mutatum est, ut conjugationem in µι sequatur, aut

potius ex antiqua radice 9o7' (unde θαῦμα, τέθηπα, τα-

φών) digamma abjecto natum est. Reperiuntur hae formae:

Conjunct. θάµεθα Sophr. 42 vid. S. 39, 2.

Imperat. «co in epigrammatis Nossidis Anth. Ρε].
VI, 354, Anytae ibid. IX, 749, Leonidae Anth. Plan.
IV, 306 cf. Hesych. Θάεο, θεώρει; θᾶσθε Acharn. 736.

Partic. Laconice σαµένα, θεωµένη, GenpoUooa Hesych.
e nostra correctione pro caouéry, θεωροῦσα.

Praeter. ἔσαμεν, ἐθεωροῦμεν ' «4άκωνες — Hesych.
Corrigimus ἐσάμεθα, quod in terminationem interpreta
menti, ut saepe fit apud Hesychium, corruptum eat. Nam
objectivi nullum vestigium praeterquam in suspectissima
Hesychii glessa «ovra, διδάσκοντα, θΘεωροῦντα, quam
excipit θαοῦντα ὁμοίως.

Aorist. I. Imperat. ὁᾶσαυ Epieh. 78. Sophr. 4.

Theocr. I, 149. IIT, 12. IV, 30. X, 41.
XV, 65. Ep. 16.
Infinit. θάσασθαι 'Theocr. I1, 72.
Partic. Θασάμενοι Heracl. I, 70.

Futur. θασει 2 sing. et θασεῖσθε Callim. in Cer. 3.
99, Partic. θασόµεναι ''heocr. XV, 23 (magis Doricum
esset ὁασούμεναι).

Imperativus to, qui contra reliquorum analogiam
conjugationem in o sequitur, fortasse non e genuina Do-
ride petitus, sed a recentioribus .poétis fictus est. Si

$. 42. De conjugatione anomala. 343

reliqua quoque ad contractam conjugationem referre velis,
certe θᾶσθε Doricam contractionts legem laedit. — Ce-
terum ad Doricum θᾶσθαι pertinent θόα, quod Theo-
gnostus in Ánn. Oxx. II, 102, 21 Doricum esse tradit
pro θέα, et glossae Hesychianae θατῆρας, θεατάς et ἐς
θατύν, εἰς θεωρίαν.

θᾶξαι, τέδαγµαι, ἐθάχθην Dorice pro θώξαι 1. e.

μεθύσαι ete. vid. S. 22, 1. Haec stirps male cum se-
quenti confundi solet; quae est prorsus aliena. Rectius
cum θήγω (Dor. Φάγω) componi posse videtur, cf. πτήσσω
et πτώσσω» nam facillime fieri poterat, ut eadem stirps
ad iram, qua potestate saepius re05yu£vog utitur, et ad
ebrietatem traheretur. Adeo in Hesychii glossis τεθω-
γµέναι, τεθυμιαμένου et τέθωκται, τεθυµίαται interpretamenta
τεθυμωμένου et τεθύμωται reponenda esse videntur. Et
egregie res confirmatur Hesychii glossa, quam illis jam
perscriptis detegimus: xevóaE£a: (leg. κατθάξαν), παρα--
κονῆσαι, μεθύσαι i. e. pro καταθῆξαι et καταθώξαι. Pes-
sime Musurus καθίξαι scripserat.

645000», epulari, vox Dorica esse traditur 5).

Ejus haéc inclinamenta reperiuntur:

Praes. θώται, εὐθηνεταυ (cod. εὐθύνετας), θοινᾶται,
τρέχει (quod potius ad σώται spectat vid.
infr.) Hesych.

θῶνται, θοινῶνταν, εὐωχοῦνται, ἐεὐθηνοῦνταν
Hesych.

. θώσθαιδ, δανυσθαι (cod. δύνασθμι), Όουι-

νᾶσθαι, εὐωχεῖσθαι «4ἴσχυλος «4ικτυούλκοις.

δωµένους, θοινωµένους» εὐωχουμένους.

Futur. θωσούμεθα Epich. 107.

5) Et. M. 461, Ι. θῶσθαν λέγουσιν oi dois τὸ εὐωχεῖσθαι ἀπὸ
τοῦ 0€ τὸ εὐωχοῦμαι. — Ibid. 460, 31 ad θωραξ: 960 τὸ εὐωχοῦμαν
$«oe ἐν εὐωχίᾳ tpi — ἀφ᾿ ov 4ωριεῖς θωρεῖσθαι λέγουσι τὸ εὐωχεῖσθαι;
Larcherus ex Et. Or. 73, 4, ubi eadem fere docentur, recte θῶσθαι
reponi jubet, — J. Gr. 243, b, Greg. C. 366 τὸ εὐωχεῖσθαι εὐῶ,
ubi recte corrigunt θῶσθαν,

344 De conjugatione.

Aor. I θώσασθαε, εὐωχηθῆναι, μεθυσθῆναι Hesych.
(hoc interpretamentum errori debetur vid. antec.)

Perf. τέθωται, τεθοίνηται Phot.

Aor. I p. θωθῆναι, φαγεῖν, γεύσασθαι Hesych.

Derivatum est θωστήθριαν εὐωχητήρια Hesych.

(θιγγάνω), Aor. II ἔθιγον et Laconice έσιγον vid.
S. 7, 1. 2.

θνάσκω, Aor. Il έθανον. Perf. τέθνακα.

ἵημε, Perf. ἀφέωκα Doricum: dieitur à Suida |. v.
ἀφεῖκα et ἀνέώσθαι legitur in Heracl. I, 105. Suidas
eadem perfecti forma Iones uti tradit et Herodotum, cui
II, 165 ex optimo codice F. ἀνέωνται pro ἀνέονται resti-
tuendum est; item ἀφέωνται in Ev. Matth. 9, 5. — Com-
memorantur ἀφέωκα, ἀφέωνται in. Et. M. 176, 45 ex He-
rodiano, adeo Attica esse traduntur ibid. l. 51 et Et. G.
96, 11. Analoga sunt ἔθωκα vid. supr..et πέπτωκα. —
In titulo Phocico nr. 73 Rossius ἀφεμένα restitui jussit,
quum in lapide legisset & δουλαγωγία. ἄκυρος καὶ ἀρεμένα
ἔστω, Phocieum τεθεμένος comparans, de quo vid. infra.
Nos valde dubitamus nec eredimus augmentum omissum
satis excusari posse.

ἵκω pro 7xo Doricum est vid. S. 22, 2, vel potius
εἴκω, id quod nunc rectius perspicimus. Neque enim
sólum apud Epicharmum fr. 19 Athenaei libri εἴκω prae
.bent et fr. 24 εἶκαυ 1. e. εἶκε (nec minus Sapph. 2, 8 libri
εἴκει), sed etiam in titulo sepulerali Aeginetico bonae ae-
tatis nr. 2140, b ϐ) συνείκη legitur 1. e. prosit, quocum
commodissime comparabis Hesychii glossam συνεέκη;
συμφέρει. Ea enim est codicis lectio, quam Musurus male
in συνήκει mutavit literarum insuper ordine laeso; aut συ-

6) Nos titulum in hunc modum legimus: μὴ ἄνοιγε' οὗ γὰρ μῆ
συνείκη τοι dàlov τινα κατθέντι ἐς ταύταν τὰν σορὀν. α(ζ) δὲ pm
(€) αὐτὸν αὐτιασῆ. Boeckhius συν(εν)είκη dedit, quod ne Ὀοτίεαα
quidem esse videtur pro συνενέγκη vid. infr. 8. v. φέρω; deinde sine
causa τῷ ἀἄλλον; tum (σ)ύ contra dialectum; postremo αἰτιάσῃ. No
et Doricum accentum restituimus neque iota subscriptum addere
ausi sumus, de qua re vid. ὃ. 37, 6.

$. 42. De conjugatione anomala. 34b

εκει aut συμφέρει scribendum esse apparet. Jam vero hoc
verbum συνείκει novo usu pro συμφέρει positum. ad. xo
vel ixv pertinere Latini convenit comparatio evincit,
neque καθήκει et προςήκει valde dissimilem potestatem ha-
bet. Itaque in genuina Doride e radice 7X praesens εἴκω
factum est, ut λείω et πείθω e “ΤΠ et. Π16Θ. — Vuta-
rum ítere est Acharn. 708; Perf. ἵκαντε, ἴκονσι apud
Hesychium non spernendum est; nescio enim an gram-
matieus in Ánn. Oxx. I, 212, 27 praesens 7xo recte e per-
fecta natum judicaverit. — Subjectivi Aor. H est ἱκόμανν
ἴσαμ,. Hujus verbi Doridi peculiaris "), quod e
perfecti οἶδα tertia plurali ἴσασε, Dor. ἴσαντι et plusquam-
perfecti ἔσαν pullulasse videtur, haec inclinamenta repe-
runtur :
Indic. sing. 1. ἴσαμι 7) Epich. 98. ex emendatione no-
es stra, Pind. P. IV, 148, 'Theocr. V, 119.
2. ἴσαις vel ἔσας Theocr. XIV, 4. vid.
S. 39, 1.
9. ἴσατι Brutt. , Theocr. XV, 146. |
plur. 1. {σᾶμεν Pind. N. VII, 14 (magis Dori-
cum esset ἔσαμες).
2. ἴσατε in Periandri epistola Diog. Laert.
1, 99. E
3. ἴσαντι Epich. 26, Theocr. XV, 64, quod
aequo jure ad οἶδα trahi potest.
Conjuncet. plur. 3. ἰσᾶντι Cret. 3053. |
Infinit. /cau:v , quam formam colligimus ex Hesychii
glossa /εσάµεναι; «εἰδέναι, quam interpretamenti termi-
natione ascita e Ficopey corruptam putamus, cf. 8. 39, 5.
Partic. ἴσας Ἰ) et cum terminatione Lesbiaea ἴσαις

7) Hesych. ἴσαμι, ἐπίσταμαι Συρακόσιο,. Doricum dicitur a
Choerob. in Theod. 894, 27 (Ann Oxx. IV, 390, Et. M. 476, 29)
ubi &additur Theocr. V, 119, deinde Drac. 49, 17, Et. M. 43, 11.
— Apoll de adv. 587, 8. ἔδει οὖν καὶ παρὰ τὸ ἴσαμι τὸ icdg
s»yas* ὦλλ' ἐπεὶ amat αἱ εἰς σας λήγουσα μετοχαὺ βαρύνονταε, τῷ τ
παραληγόµεναι, γεµίσας, Αεπίσας, λακτίσας, συνεξέδραµε καὶ ἡ ἔσας
τοῖς τονούτοις.

346 De conjugatione.

in Nossidis epigrammate Ánth. Pal. VII, 718 cf. Meinek.
Del. p. 97 , ἴσαντι Pind. P. HII, 29.

ἔσταμι, Futur. στασῶ» Aor. ll ἔσταν, Perf. ἑστάκα.
in Ther. 2448. 1, 27 ἐστακεα, quod transitiva potestate
utitur; ad recentius perfectum ἔστᾶκα referendum est, de
quo vide Buttm. II p. 208. De στανυέσθων ret. 2596
vid. S. 35, 1.

καλέω, Aor. ]l ἐκάλεσα.

xeipas raro apud. Árchimedem. ad. cenjngationem in
ω lonico more. deflectit, ut κέεσθαι de Plan. Aeq. p. !.
10, saepe apud Pseudo-Pythagoreos, vix recte. He-
sychianum κάκκη, κάθευθε «{άκωνες e. κάκκεε conira-
ctum est.

κέλομαι Doricum dicitur κέλεταυ pro κελεύει a J.
Gr. 243, b, Meerm. 659, Gr. C. 361; κένο pro «dero,
κέλτο ab Alemane usurpatum est vid. S. 15, 45 "Aor. I
ἀκελήσατο Epich. A48.

xiyxgape Doridi proprium fuisse videtur pro κρ-
νηµι, κεράννυµι. . Apud Sophronem fr. 2 imperativus àj-
κέκρα legitur, qui ad κιγκρῶ refertur ϐ) et simplex ver-
bum est in Hesychiana glossa «57x06, κιρνᾷ. Malumus
tamen hanc in xíyxga, κίρνα mutare et verbum 1 µι
agnoscere, quia ab ἐγκωρῶ imperativus ἐγκίχρη descen-
deret. Propter y in simplici verbo adjectum, in compo-
sito expulsum eonferas πίµπλημι et ἐμπίπλημι, πίμπρηµι
et ἐμπίπρημι.

κλάξδω, elaudo. Dorienses pro lIonico κλήΐξω, Attico —

«Ajo primum κλαΐω, κλάω dixisse videntur, quo referen-
dum est κατακέκλαντας, quod ex Epicharmo affertur
in Ann. Oxx. I, 224, 26 (ubi serà xéxAowxra, scriptum
est), deinde κλᾳσῶ», quod in Scholl. Theocr. VI, 32

8) Ann. Oxx. I, 167, 16. κερῶ — καὶ συγκοπῇ κρῶ, διπλασιασρ»
κικρῶ, πλεονασμῷ toU y κυγκρῶ, ἀφ᾿ oU παρὰ τῷ Σώφρονι dyxixpa
ὡς εἴω. Minus accurate Eustath. 234, 40. ix δὲ τοῦ κρῶ κατὰ ase
διπλασιασμὸν τὸ κικρῶ, οὗ χρῆσις τὸ ἐγκίκρα ὡς de, ἤγουν κέρνα €
ὑδεύω. — Hesych. ἐγκέκρα, ἐγκίρνα (cod. ἐγκίχρα, ἐκέρνα).

$. 42. De conjugatione anomala. 347

Doricum esse traditur 9), et fortasse κλαῖσαι 1. e. κλᾷσαι
apud Hesychium, ubi nunc κλᾷξαι e Musuri correctione
vid. S. 11, 2. Recentiores ὁ addiderunt, sicut etiam in
vulgari lingua recentiore «λήζειν reperitur vid. Lobeck.
ad Buttm. I1. p. 221. Eo pertinent Hesychii glossa x a-
τεκλάξετο, 'Theocritea κλαξῷ VI, 32 (quod ex optimis
libris pro κλασῶ vel κλᾳσώ rescriptum est) ἀπόκλαξον et
ἀποκλαξας XV, 49. 77. Scholiasta Theocriteus (vid. S. 19
not. 10), qui et x4ecd et κλαξώ Dorica esse tradit, in
hoc aeque iota subscribi jubet. Librorum tamen auctori-
tas ubique repugnat nee minus, id quod numc intelligi-
mus, credibile est, in κλάζω ab ipsis Doriensibus iota
omissum esse quam in χρήζω vid. S. 22, 7, vel v in
πάζω pro παύω vid. S. 35, 1. Ceterum conferantur, quae
disputavimus S. 11, 2 et 8. 19, 6.

κλέω, Lysistr. 1299 κλεώα, rectius κλέωα 1. e. xAcovoa.

(xAvo), Perf. imperat. κόκλυκε apud Epicharmum
vid. S. A1 not. 1. |

κοώ Epich. 19 vid. S. 10, 8.

κρέμαμαι. — Apud. Archimedem de Quadr. Parab.
p. 20 seqq. saepe repetita leguntur xgeuauevog et xosua-
σθω ; pro hoe haud raro perfectum κεκρεµάσθω modo sine
librorum dissensu receptum est modo in varia lectione
enotatum. At quum κρεμάμενοςρ in perfectum mutari ne-
queat, αρεµμάσθω verius videtur quam κεκρεµάσθω.

κρίνω, Aor. I p. ἐκρίθην Epich.

λαγχάνων Aor. II. ἔλαχον.

λαμβάνω, Futur. λαψοῦμαι Epich. 19, Aor. ἐλαβον,
Perf. εἴλαφα Phoc. 73 et Archim. , µεταλελάβηκα Archim.
Aren. p. 331, Perf. Subj. εἴλαμμαι et λέλαμμαι Archim.,
Aor. lI p. ἐλάφθην.

λέγω, Aor. IL. p. διελέγην Crett. vid. S. 39, 6.

λῶ, volo, antiquum verbum a Doriensibus potissi-
mum servatum, cujus hae formae reperiuntur:

Praes. Indicat. |
sing. 1. 19 Lysistr. 981, cf. Hesych. λώ, θέλω.

348 De conjugatione.

sing. 2. λῇς 9) Epich. 44. 94. 95. 96, Lysistr. 95.
1188, Acbarn. 715. 738 etc., Theocr. all.
Adeo Euripides usus dieitur ?).
3. λῇ ?) Epich. 94, Lysistr. 1163, Theog
9009 10),
plur. 1. λώμες Lysistr. 1162 (libri λὠμεσθ᾽).
2. λῆτε Lysistr. 1105 11).
9. λῶντι Epich. 19, Theoer. IV, 14.

Coujunet. λῆς Theocr. V, 21. XXIII, 45 et 17 Epich. 19.

: Optat. 4*7 Epich. 137 (libri λοίη) et fortasse Aoc:

: Epich. 58 in fragmento corruptissimo.

Infin. λῆν Thucyd. V, 77 vid. Append.

Partic. λώντι Coreyr. 1845, Epich. 19 v. 1. Ibidem
in versu secundo, ubi libri τῷ γαμηλιώντι Dindorfius He-
sychianam glossam λέῳμι, Θέλοιμι comparans , quam λεῴμι
seribi jubet, τῷ γα ur λεῶντι corrigit. Nos non credimus
de verbo λεάω. Nam optativum λέῳμι Ionicum esse ap-
paret, unde hoc intelligitur aut ladem antiquam vocem
λῆν non plane 1 ignorasse aut recentiorem quendam poétam
Dorienm verbum [onica terminatione instruxisse. * Apud
Epicharmum quum lonici quidquam tolerari nequeat,
emendationem τῷ γα μηδὲ λώντι praetulimus. — Descendit
ab hac stirpe Laconieum 17/6, βούλησες apud Hesychium
1. e. λῆσες vid. S. 9, 4.

pavé avo, Aor. II ἔμαθον ÉEpich.

9) Anacreont. X,7. 6 à εἶπε 4αριάζων ' λάβ᾽ αὐτὸν ὁππόσου Ai.
— Scholl Theocr. I, 12 Ἅ«ἀ4ωρικὸν τὸ λῇς — Et. M. 554, 21
(brevius in Et. Or. 93, 28). to. ὃ δὲ Αρίσταρχος παρὰ τὸ λῶ «0
Θέλω, ὅθεν καὶ «0 λῇς deti τοῦ Θέλεις μετὰ τοῦ 0 Εὐριπίδης' καὲ τὸ
λῇ τὸ θέλει deus. — Hesych. 44, θέλεν

10) E palmaria H. Sauppii conjectura in Epist. Crit. ad G. Her-
mannum p. 99 οὐδες 4j pro vulgari οὐδ ἐθέλει εἰ οὐδεὶς δὲ, quod
est in optimo codice Mutinensi.

11) Nunc quidem legitur κἂν Jr, ut conjunctivus sit; sed pro
xd», quod contra Doricam dialectum peccat, eo confidentius xa:
i. e. καὶ αἱ reponimus, quod ai λῇς (non αἴκα λῇς) concedentium

vel precantium formula est Epich. 94, Acharn. 715. 738. 780, "Theocr.
V, 64.

$. 42. De conjugatione anomala. 349

(µείρομαι), Perf. ἐμμόραντε, τἐτεύχααι. Hesych.
Doridi vindicandum esse videtur. Pro εἱμαρμένη secun-
dum Et. M. 334, 10 apud Sophronem et Lacones erat
ἐμβραμένα, quocum confer glossas Hesychianas éufoa-
μένη, εἱμαρμένη — ἔμβραται, εἵμαρται — ἐβραμμέ-
vov, ἐἱμαρμένον.

(μέμν ἄσκω), Perf. Subj. optat. µεμναῖτο vid. S. 41,6,
imperat. µέμνασο Epich. 119.

M 0.4, Aor. II ἔμολον Epich. 94, Lysistr. 984.

μώσθαι, quod verbum Doricum esse traditur pro
ξητεῖν 12), in his formis extat:

Indicat. sing. 3. µώται Epich. !?) et Hesych. µώταν,

ῥητεῖ, τεχνάδεται.
plur. 1. µώμεθα, ζητοῦμεν Hesych.
3. µώνται apud Eupborionem 12).
Optat. µῴτο (editur µώτο) apud Diotogenem Pythago-
reum in Stob. Floril. V, 69.
Imperat. µώσο Épich. 121, quod e librorum vestigiis
rescripsimus pro uoo, quae forma contra
reliquorum analogiam conjugationem in o
sequeretur. Confirmat eam lectionem He-
sychii glossa µωσοῖ, ῥητεῖ, quam aegre
faciliore emendatione sanaveris, quam ud-
σο, ζήτερ scribendo.
Infinit. 49000; 'Theogn. 769.
Partic. μώμενος Soph. O. C. 836, μµωµένα Aesch.
Choeph. 44. 435, µωμεναι Sophocl. 12).

-

12) Hellad. Chrestom. in Phot. Bibl. p. 1582 de μοῦσα: τὸ γὰρ
ζητεῖν deus λέγουσι μῶ (corrigunt μῶώσθαι) καὶ μῶται τὸ τρίχον
πτρόςωπον παρ) ᾿Επιχάρμῳ, καὶ μῶνται παρ) Εὐφορίωνι καὶ µώμεναν
4 µετοχή παρὰ Σοφοκλε. -- Et. M 589, 42 ad μοῦσα: μῶ γὰρ καὶ
μῶμαι τὸ ζητῶ' ᾿Επίχαρμος ὁ κωμικός Πύρραν γε μῶ καὶ «{ευκαλίωνα.
— Suid. μῶσθαν — τὺ ζητεῖν παρὰ -«4άκωσιν. — ld et Phot. s. v.
μῶν: μῶσθαι τὸ ζητεῖν. Plat. Cratyl. p. 406. A μοῖσα ἃ μῶσθαι de-
ducit. Μῶ, ζητῶ in vocis μοῦσα et aliorum etymologia commemo-
ratur Ann. Oxx. T, 278, 10, Suid. 5. v. Μοῦσα et saepissime iu
Ety mologicis.

350 De conjugatione.

Aor. I ἐμώσατο (ita codex), eboev, ἐτἐχνάσατο, 51505,
Mesych.

Objectivum «à, quod saepe à graemmatieis affertur),
fietum esse videtur, unde μοῦσα et alia derivarentur. ]n
corrupto Epicharmi frustulo fr. 8Ü Πύρραν ys μῶ καὶ 4e-
καλίωνα tertia persona udro: latere videtur, qua Helladius
Epicharmum usum esse testatur.

οἴομαι Epich. $6; οἶμαι Epich. 100, oZ; Sophr. 23.
Laconicum oíó, quod legitur Lysistr. 81. 156. 998. 1256
et in Coralisci Epilycei fragmento, a Suida et Scholl.
Arist. Lysistr. 998 pro οἶμαι esse dicitur, a Lobeckio ad
Buttm. II p. 53 ex οἰήσομαι contractum putatur, quod
quomodo fieri potuerit, non intelligimus. — Haud dubie
Laconibus pro interjectione affirmativa erat, ut Viennen-
sium illad Λαΐίεν, id quod maxime apparet in Coralisci
loco ποττὰν xoníÓó oid σῶμαι. Quae si e verbo οἵω nata
est, accentum miramur circumflexum a codicibus plerum
que exhibitum. |

οἶδα & Doride, quanquam novum verbum ἴσαμε fin-
xerat vid. supr., non alienum erat. Leguntur οἶδεν Epich.
96, Lysistr. 1250, Conj. εἰδῇ Epich. 95, Imperat. ἴσθι
Acharn. 749, Infin. προειδέµεν apud Arehytam vid. δ. 41,3.

ὄλλυμιε, Perf. ὅλωλα Heracl., Fut. ὁλοῦμαι mit.
Aor. ὠλόμαν.

" ὀμνύω vid. 8. 35, 1, Fut. ὁμιώμεθα Laconice Lysistr.
183 vid. 8. 26, 1, Aor. I ὤμοσα Amph. 1688, Heracl.,
Cret. 2555.

ὁράω vid. S. 38, 1. 4, Aor. II εἶδον, Perf. ὅπωπα
Lysistr. 1157, Desiderat. ὤψεον Sophr. 39 vid. δ. 22, 6.

ὀρύσσω, Perf. ὑποκατώρυκται Sophr. 33 sine redu-
plicatione Attica cf. Buttm. 8. 85 not. 1.

(x&z»vu:t), Aor. I ἔπαξα, Perf. Opt. πεπαγοίην vid.
S. 41, 2, Aor. II p. ἐπάγην.

πάσασθαι, quod verbum Doridi tribuitur vid. S.
15, 1. Reperiuntur Aor. I ἐπασάμαν et Perf. πέπαµαν
(exemplis supra allatis adde ἐπάσατο in vase Magnae Grae
ciae C. I. nr. 5), 'praeterea Fut. πάσεται Aesch. Eum.

$. 42. De conjugatione anomala. 351

100, Fut. III πεπάσεαι apud Pempelum Pythagoreum
Stob. Flor. LXXIX , 52.

πάσχω, Aor. II ἔπαθον, Perf. πέπονθα Lysistr. 1008
et Árchimed. Alia mira perfecti forma πέποσχα Siculi
Epicharmus fr. 7 et Stesichorus 19) usi sunt.

παύω. De Dorico πάζω vid S. 35, 1.

πέταµαν, volare, Doricum esse traditur ab Aelio
Dionysio (Herodiano?) in: H. Ad. et in Ann. Oxx. IV,
339, 8: legitur πέταται apud Pindarum, sed πετοµένους
Epich. 63; Aor. II ἀμπτάμενος Lysistr. 106.

(πεύθομµαι), Aor. II πύθωντι in Delph. ap. Ulrichs.
p. 67, quod in πύθωνται confidenter mutamus.

πέµπλημε, Imperat. πίµπλη Sophr. S. 39, 4, Aor. I
1120. .

πίνωο Aor. 1 £o.

(πιπράσκω), Perf. Subj. πέπραµαι Ther. 2448,
Acharn.

mino, Aor. II ἔπετον in genuina antiquiore Doride
vid. S. 6, 8. |

114 4 , Perf. πέπλαµαι Dericum dicitar in Ann. Oxx.
l, 148, 29 pro Attico πέπληµαι, quod cohaeret cum πελάζω.

(πλάσσω), Aor. II p. πλαγείς Epich. 159.

zviyo, Fut. πνιξεσθε Epich. 106.

πρίαμαι (de imperativo πρία et 2 eing. imperf. ἐπρία
vid. S. 24, 4). Memorabilis forma est ἐμπρίατο Corcyr.
1840 pro ἐπρίατο, quod cum Boeckhio restituere non ausi
sumus, vid. S. 15, 7.

ῥήγνυμι, Perf. ἔρρηγα saepe in Heracl. B, forma
etiam alhunde cognita.

(ῥωώννυμι) Perf. Subj. imperat. ἔρρωσθε Cret. 2557.

(σκέλλω), Perf. ἐξεσκληκότες Epich. 106.

στρέφω, Aor. I p. ἑστράφθην vid. S. 10.

(σῴώξω), Aor. I ἔσωξα et ἔσωσα, Laconice ἔσοιξα

13) Phot. zímooya* «ωριέων τινὲς τούτῳ κἐχρηνταε, ὧν καὶ ἐδευ
Στησίχορος.

352 .. De conjugatione.

vid. S. 11, 1: 2. Dinolochus Siculus nova praesentis
forma σωννύω usus est, ad quam aoristum σώσαι Sophr.
27 referre licet, quare nune neque iota subscriptum πε”
que ξ desideramus.

σώμαι, coros severioris Doridis sunt pro σοῦμαι,
cobro, vid. S. 25, 3, et ipsum σοῦσθαι, quod apud poé-
tas solum dramaticos. et Callimachum legitur, in mitiore
potissimum Doride servatum fuerit 14). — De Laconico,
si diis placet, ἀπεσσούα diximus S. 19, 8.

T4, Imper. τῆτε Sophr. 100, ut Homericum τῆ ef.
Buttm. Il p. 297.

r&puvo, Aor. ἐἔταμον vid. S. 16, Perf. résuaxa iu-
zpapas, Aor. I p. ἐεμάθην Archim. (idem semper τέμνω,
ἐτέμον , τεμῶ).

τίθηµι, Fut. θήσω, Aor. έθηκα, Perf. τέθεκα et
Subj. τέθεµαι, quae formae in uno titulo Phocico Rossi
nr. 81 servatae sunt, ubi |. 10 ανατεθέκαντε, 1. 14. 15. 18
ἀνατεθεμένος et multo melius analogiam servant, quam
vulgares τέθεικα et τέθειµαι (quae in Doricis fontibus non
reperiuntur), cf. δήσω, δέδεκα, δέδεµαι, ἐδέθην et λύσω,
λελῦκα, λεέλόμαε, ἐλύθην. — — Aor. I p. ἐτέθην.

rivo, Aor. I ἔτεισα vid. S. 22, 3.

τράπω, τράφω et τράχω vid. S. 16. Hujus futo-
rum ὁραμεῖται est apud Dinolochum Phot. Lex. II p. 634.

rvyyvo, Aor. 1l zvrov.

φαίνω, Perf. πέφανα Sophr. 75, Fut. Il p. φανησώ
vid. S. 35, 3.

φέρω, Fut. oic (Heracl. οἱσόνει), Aor. 1 ἤνεγχα
ut ecrveyxe Corcyr. 1846, ἐξενέγκαι "Ther. 2448. II, 23,
ἐνενκάμενος Astyp. 2485. Quare quum in Aegin. 2140, b

14) Mirum est Platonis testimonium Cratyl. p. 412. B. in vocis
σοφία etymologia: ἀλλὰ δεῖ ἐκ τῶν ποιητῶν ἀναμιμνήσκεσθαε, Ot» πολ-
Aayov λέγουσν περὶ ὅτου ἂν τύχωσι τῶν ἀρχομένων ταχὺ προϊέναε, ἐσύθτ
eaci. «4ακωνικῷ δὲ ἀνδρὶ τῶν εὐδοχίμων καὶ ὄνομα ἦν Σοῦς' τὴν γὰρ
ταχεῖαν ὁρμὴν οἱ «4ακεδαιμόννου τοῦτο καλοῦσι. — Ultima inde & «4ακο-
νικῷ Heindorfius e glossemate orta censuit (repugnante tamen Stall
baumio) et sunt dubitationis plena,

$. 43. De praepositionibus. 303

Boeckhius συνείκη non recte in συνενείκη mutasse videatur,
nibil mutandum esse supra docuimus s. v. ἴκω. — Perf.
Sabj. ἐνήνεγμαι Archimed. , nam mero sphalmate apud
eundem aliquoties reduplicationem omitti supra monuimus
δ. 35, 2. I

φθαίρω Doricum esse refertur pro φθείρω vid. 8.
22, 95 Aor. II p. καταφθαρείς Epich. 19.

(xaoxo), Perf. κέχανα Sophr. $1.

460, Aor. I ἐγχέας Epich. 61.

XPE. Hujus strpis haec inclinamenta variae si-
gnificationis reperiuntur :

a) x05, oportet, quam vocem ab initio non ver-
bum esse, sed substantivum, olim docuimus in diss. de
conj. in us p. 28, legitur Epich. 122. 131. 133, neque
ullum ahud ejus inclinamentum.

b) χρῆσθα Acharn. 744 pro χρήζεις dictum esse, de
quo vocum χρῆς et zo? usu Dindorfius dixit ad Soph.
Antig. 887, rectissime Bergkius intellexit vid. S. 24, 1.
Eodem sensu χρῄζω vel χρήζω usurpatur vid. S. 22, 7.

c) χρῆσθαι, uti, in his formis reperitur: Imperat.
χρήσθων Cret. 2556, 65 et καταχρείσθων Rhod. 2525, b.
86; Inf. χρήσθαι Heracl. II, 665 Partic. χρήµενος Οτο,
2394, 61. "Vides ultima forma excepta, quae in titulo
corruptissimo parum fidei habet, reliquas a χρέοµαι ita
descendere, ut severior Doris εε in η conjunxerit, mitior
in ei, ef. S. 38, 4. — Aor. I p. κατεχρήσθην i. e. usu
confici plus semel repetitur in Corcyr. 1845.

d) ἀποχρέω, sufficio, Epich. 114. ΄

Derivata hujus radicis in genuina Doride η tueri su-

pra docuimus 8. 19, 3.

S. 43.
Be praepositionibus.
1) Ut in Aeolicis dialectis, ita in antiquiore Doride

ipocopen patiuntur praepositiones παρά, ἀνά, κατά, quo
iccedit Doricum ποτέ pro πρὀς. Primum titulos perlu-

I. 23

304 $. 43. De praeposibonibus.

strémus, qui quo antiquiores sunt, eo ad apocopen pro-
pensiores .esse solent. — In tabulis Heracleensibus ubi-
que apocope afficiuntur παρα et avo: B, 15. 25. 42. 44
et saepe πὰρ τᾶν vel πὰρ τά, 1, 6 πὰρ Ilavóooiav etc.,
I, $8 παρδώντε, Y, 59 παρλαβόντες, 1, 54 xogutronoóvii
ἂν τὰ» I, 100, &v τώς II, 32. 38, ἀνκοθαρίοντε 1. e. avo-
καθαροῦσε Y, 84, ἀνγράφεν, ἀνγράφαει, ἀνγραψάντω L, 78.
79, ανχωρίξαντες 1,8. 11 1). ἀμμισθωθήῆ 1, 63, ἀμπώλημα
I, 62, 107. Praepositiones κατά et ποτί apocopen pati
solent ante articulum, ut καττάν, καττᾶς, καττά», κατταδε;
ποττῷ, ποττόν, ποττὀ, ποττάν, ποττᾶάς» cui regulae adver-
eantür solummodo ποτὲ τόὀν et ποτὶ τὰν B. 16, II, 13. 18.
38. 100, quae in altera tabula inter reliqua recentioris
aetatis indicia retuleris, quum in fragmento Britannico
ποτὶ τάν minus accurate a Maittairio descriptum videri
possit. Haro apocope fit ante alias voces, quae a lingua-
libus ordiuntur, ut προκαδδεδικἀσθω I, 123 (contra κατα-
δικᾶν I, 108) , ποτθέντες 1I, 30, nunquam ante alias con-
sonas, ut καταλιπόντες Ἐν, 14, κατὰ βίω B, 50. I, 51,
ποτιφυτεύω etc. — — Eaedem regulae valuerint in Brattio
titulo, in quo nihil legi potest, quod huc, pertineat,
praeter avO ein deinde in Lacon. 1511, ubi saepe repeti-
tur ποττόν (1. 3 ποτὀν traditur), in Amph. 1688, ubi.xorzo
17, καττάν Al, κατὰν 11, κατά i. e. καττά pro καθ à 10
(at καταδικασθέντα 5) — ποττός 26 , ποττὸν 47, in Corcyr.
1838, a, ubi ποττέν, et 1840, ubi nor) (vid. S. 25, 4)
et ποττᾷ, postremo in Aegin. 2140, b, ubi κατθέντι.
Praeterea apocope reperitur in Megar. 1052 ἀνθέω
et ayygowaro (sed κατὰ .γᾶν καὶ κατὰ θάλασσαν) — Corcyr.
1845 ἀνπράξαιεν 1. 73, ἀνπράξωντι 01, .ἀπάρβολος 115,
quae pro mala tituli fide dubia videntur, quum frequen-
tentur in eodem παραλαβεῖν, παραδόντες, παραγίνεσθαι el
sumilia, ἀναπράξαντες 98, κατὰ τόν 19, moti τοῖς 62 —
Herm. 1193, ubi ποττάν valde suspectum est, quia ibidem
LY

1) Ut in his » non est in y mutatum, ita adeo ἀνανγελίοντν i. €.
ἀναγγελοῦσι legitur 1, 70, contra πρώγγυος et ἔγγωνος.

$. 43. De praepositionibus. 355

ἀναγράψαε, ἀναθέμεν., ανανεοῦται, παραγινόµενος — Cret.
2999 αγγραψάντων, 2994 ἂμ ποταμὀν et ἂν ῥάΧινι, sed ibi-
dem ἀναγινώσκω et similia — Cret. 3050 παρδέχεταε, παρ--
καλει, πὰρ τῷ et ἀναδείκνυντο, 30A7 nag τῶν et παρὰ τῶ,
9049 παρ Tai», 3098 ἀγγράψαν..

Reliqui tituli apocopen ignorant: Delph. Phoc. Aetol.
Acarn. Corcyr. 1838, b. 1841 — 1844. Rhod. Astyp. Ca-
lymn. 'Ther.- Cret. 2556. Cyren. etc., qui omnes Ale-
xandri aetate, recentiores sunt. Paullulum miramur, quod
in Issensi nr. 1834, ceterum antiquiorem indolem refe-
rente, ἀναγράψαι traditur.

Seriptores antiquiores genuina Doriea dialecto usos
apocopen certe non magis aversatos esse quam fit in ta-
bulis Heracleensibus et reliquis titulis paullo vetustiori-
bus, consentaneum est. Apud Epicharmum leguntur κατ:
τόν 19. 94, κατθέμεν A8 (et κατθεῖναι inter syncopae ex-
empla ex Epicharmo affertur a 'Tryphone z«9. λέξ. S. 23),
κατθανών 146, ποττούτοισι 39, ποτθέµεν 94 (contra κατὰ
πόδας 18, κατὰ φύσιν 94, καταφαγεῖν 19. 23, καταμαθεῖν
99, καταδικά 90); item dp πεντύγκιον Epich. ὅ οἱ ἀνδου-
uévos Sophr. 97, nec dubium est, quin ἀνανέμιν, quo
Suidas Epicharmum pro ἀναγινώσκειν usum dicit, ex He-
sychiana glossa ἀννέμειν, ἀναγινώσκειν corrigi oporteat.
Itaque non videntur genuina παρατιθῇ et παρὰ τήνοις
Epich. 111 et 124, quae contra titulorum illorum legem
peccant. ltem in Megarensis Aristophanei verbis apocope
regnat: ἄμβατε 608, ἄντεινον 732, ἂν τὸν 00:0» άμπεπαρ-
µένον 762 , ποττᾶν et ποττὀ 608. 717. 7495 unum ἄναχνοι-
ανθῇ 797 Attico poétae condonamus , et Doricis adeo poé-
tis licuisse putamus, ut metri gratia apocope abstnerent,
quale est ποτὶ τὰν Timocr. 6. — Neque alia syncopae
lex apparet in Lysistrata: ἂν γάρ 1001, ἁμπτάμενος 106,
ἀμβαλώμεθα 1096, ἀμπάλλοντι 1310 (neglecta in ἄναπεφα-
σµένως 1099 syncope indicio est, vocem ad Attici oratio-
nem tr&hendam esse vid. S. 41 not. 2); πὰρ τὸν 1309,
πάρφαινε 183, quare in παρὰ τῷ σιῷ 174 Roenius recte
apocopen postulare videtur; καττῶν 1259, πυττό 117, ποτ-

23*

396 $. 43. De praepositionibus.

τάν 1006, ποττά 1252, ποττάς 1264 (sed ποτὶ πυγάν 82).
Adde ποττάν in Coraliscà fragmento. Postremo apud
Thucydidem V, 77. 79 leguntur καττάδε, καττὰ, ποττως.
Quum igitur genuina Doris in universum eam legem
secuta esse videatur, quam in tabulis Heracleensibus va-
lere diximus, Lacones tamen Aeolico more (vid. L.]
S. 28) praepositionem κατά duriore apocope affecerunt.
" Praeter κάτθανε in dicto Laconico Plutarch. Pelop. c. 34
et κατθάνη in Chilonis epistola, quae vulgari consuetu
dini non repugnant, eo pertinent καππωτας Pausan. Ill, |
22, 1 pro καταπαύτης καββαλόντας ἀπ dicto Laconico |
Plutarch. Lysand. ο. 142), κακκέχυται Plutarch. Instt.
Lacon. p. 241, Hesychii glossae Laconicae xoxxy, xo-
Θευδε — xaflnua, περίστθωµα — xouutvtiv, καταμένει -
xafagi, κατάβηθι et κατράγοντες, oi βόαγροι, quod pre
κατατράγοντες dictum putant, postremo Alemaneum za-
βαίνων fr. 20 (34). In hoc consona plane abjecta est ut
in Pindarico κάπέτον pro κατέπεσον Ol. VIII, 38. — Simile
est κάβασι apud Hesychium (cf. ibid. πόδικε, πρόςριψον
i. e. ποτίδικε dialecto non nominata) et.quae e titulis La-
con. 1511, Amph. 1688, Corcyr. 1840 supra. attnlimus -
ZzOTtÓv, κατάν., κατά, ποτῷ et κατάν apud Alemanem wid. -
S. 13 not. 4 (cf. L. 1 S. 47, 3). Itaque pronuntiatio eo
inclinasse videtur, ut altera consona ejecta syllabam cor-
riperet; accuratior tamen tabularum Heraeleensium ortho-
graphia ubique consonam geminat nec reliqua exempla
praeter Alcemanicum et Pindaricum valde certa sunt.
Ejectae consonae aliam rationem esse vides in κάβληµα.
— Alia dura praepositionis mutatio est in Hesychiane
ἄττασιν ἀνάστηθι, quod Laconieum esse videtur; nam in
ἄνσταθι, quod vulgaris Doridis esse putamus, primum
Aeolico more (vid. L. 1 S. 28, 1) αἄσταθι factum est,
deinde per Laconicas mutationes ἄτεασε vid. 8. 13, 4.
2) Raro praepositio ἀμφέ eam apocopen passa est, quae

2) J. Gr. 243, b, Meerm. 659, Gr. C. 362 καββαλεῖν inter Do-
rica enumerant, |

$. 43. De praepositionibus. 357

apparet in vulgari αμφορεύς pro ἀμφιφορεύς et in Latino
anquiro, anceps et similibus, quae cum amb com-
posita sunt. Eo pertinent glossae Hesychianae: ἅμπαι-
δες, oí τῶν παίδων ἐπιμελούμενοι παρὰ «άκωσινι quod pro
αμφίπαιδες dictum existimant, ἁμπέσαι, ἀμφασαι da-
xovéc, quod pro ἀμλέσαι, ἀμφιχλέσαι esse supra suspicati
sumus S8. 9,7, ἀγχριάνασθαι, περιαλείψασθαι. — ltaque
ἀμφί apocope illa, consona g ejecta, in praepositionis
ἀνά item apocopen passae similitudinem redigitur. Quare
suspicio oritur, num forte in ἄν τὸν ὐδελὸν ἀμπεπαρμένον
Acharn. 762 ἄν nou sit pro ἀνά, cujus ille usus novus
esset, sed pro opgí, quod in eam sententiam ex Home-
rica locutione aug ὀβελοῖσιν ἔπειραν notissimum est. Ne
ἀμπεπαρμένος item praepositionem ἀμφέ continere suspice-
mur, prohibet Acharn. 975 ἵν ἀναπείρω τὰς κίχλας.

In Alaesinorum terminis saepius ἂν τοῦ ῥοΐσκου re-
petitur pro ἀπὸ τοῦ ῥ., si sensum spectas. Novam eam
apocopen eo magis suspectam habemus, quod inscriptio
solito apocopae genere abstinet; itaque accuratiora apo-
grapha expectanda sunt.

3) Περί plerumque in Doride ut vulgo neque apo-
copae neque elisionis patiens est. n uno decreto Am-
phictyonico nr. 1688 l. 16 elisionis exemplum reperitur
πέροδος. Eadem vocis forma apud Pindarum legitur N.
XI, 40 5), qui praeterea περάπτων P. III, 42, περιδαῖος
fr. 126, περ) ἀτλάτου πάθας Ol. VI, 38, περ) αὐτᾶς P.
JV, 265 vid. Boeckh. Nott. Critt. p. 376 et ad fr. 126.
Item in Hesiodi Theogonia 678. 733 runt περίαχε et πε-
Οοίχεταε, et pertinent eodem Hesychii glossae περύσχια,
τὰ ῥάκη cf. int, περώσιον, utya, περομνύναι (ita co-
dex), ἐλέγχειν. Is elisionis usus ex Aeolica dialecto repe-
titur vid. L. 1 $. 28, 3. Exempla tamen Lesbiaea, quae
quidem supersunt, eo differunt, quod post elisionem o
geminatur ut in Sapphico πέῤῥοχος. — Itaque Hesiodus et
P'indarus ut alia nonnulla ita hanc dialecti proprietatem

— --

3) Dorica dicitur ab Eustathio Prooem. Pind. p. 12 Schneidew.

358 $. 43. De praepositionibus.

ex antiqua Delphorum lingua assumpserint. Attamen in
eodem Amphictyonum decreto l. 18 περεῖετεν recte legi
videtur.

4) Dorica praepositionis πρὀς forma est ποτ aut
per apocopen πὀτ 4) vid. supra. Προτί, quod aliquoties
Doricum esse dicitur, ut ab Apollonio de synt. p. 50, 25,
in purioribus Doridis fontibus non legitur; Alemanem
enim fr. 36 (78) epicam dialectum imitatum credideris.
Alia tamen forma e προτί per transpositionem nata πορτί
est in Creticis titulis 3048. 3050. 3051. 3053, et per
elisionem πορτ᾽ 230850 (ποτέ est nr. 2597. 3047. 3051, hic
fortasse male pro πορτί). Mirum videtur, quod in titulo
nr. 2090 satis purae dialecti in πρόρτιµα l. 81 vulgaris
praepositionis forma conspicitur. Nam in nr. 2394. 2597
zQóg, quod et per se et in compositis saepius legitur,
vel lapieidis vel iis qui titulum tradiderunt tribui potest.
Ceterum quae sit antiquissima hujus praepositionis forma
Sanscritum prati docet.

9) .Ex in titulis paullo antiquioribus ante medias
in éy transire solet, ut ἐγδικάξασθαι Heracl., iy Βακχιδῶ
1850, id quod in Atticis quoque titulis fieri constat;
item ante digamma in ἐγ}ηληθίωντι Heracl. I, 104. Ra-
rior est consonae in aspiratam mutatio, quam Boeckhius
im ὑπέχθηται et ὑπεχθέσιμος Cret. 2556 recte agnovit He-
sychianas quasdam glossas comparans: ἐχθειάσας, ἐχθύσαι
et ἐχθύσσῃ. — Creticum praeterea secundum Hesychium
est ἔλλυσιν pro ἔκλυσιν per novam quandam assimilatio-
nem. Compara apud eundem ἑττών, ἐκ τῶν.

6) Praepositionis eg antiquissima forma ἐνς ab Ar
givis et Cretensibus servata fuisse traditur, quanquam

4) Eustath. 1106, 20. 7 δὲ ποτὲ πρόθεσις — καὶ ἀποθλίβεν τὸ ci
ἐπεκτάσεως iita «4ωρικῶς, ὡς iv τῷ ποταίνιον τὸ πρόςφατον — καὶ iv
τῷ πύταγε, ὅπερ ἐστὶ πρόςαγε καὶ ἐν τῷ ποτῶπαν (leg. πότωπον) $t»
πρόςωπον κατὰ «4ωριεῖς" ὅτν δὲ καὶ μονοσυλλάβως ἐκφέρεταν συµφώνοι
ἐπαγομένου, ὡς ἐν τῷ πὸτ τῷ dió; — ὃ καὶ αὐτὸ γλὠσσης 4ωρίδος icti.
— JDoricum ποτὲ commemoratur Ann, Oxx. I, 361, 22, Et. M.
685, 24, Et. G. 477, 32 etc.

$. 43. De praepositionibus. 359

nunc in titulis Creticis nr. 3050. 3058, qui praeterea
antiqnum literarum νς concursum servant, ἐς legitur et
4g vid. S. 14, 1. Jam analogia postulat, ut ex antiquo
eve in severiore Doride ze factum putetur (ut zc ex ἕνς
pro &/c), in mitiore εἰς, apud eos Doriensium, qui ulti-
mas syllabas corripere solent, ἐς vid. 8. 21. Neque tamen
unquam ἡς in usu fuisse videtur, sed ἐς non solum est
apud illos, qui corripiunt ultimas, Cretenses (male εἰς
est nr. 2996, 11 et aliquoties in titulis minoris fidei),
Cyrenaeos, Theraeos, quibus adde Heracleenses et Alae-
sinos, qui infinitivi saltem ultimam corripiunt: sed etiam
Lacones, ut apparet e Lysistrata, et in his titulis, qui
mnitiorem Doridem referunt: Corcyr. 1838. a, Iss. 1834,
Aegin. 2138. 2140. b, Astyp. 2483. 2484, Anapb. 1 R.

Contra εἰς apud plerosque eorum erat, qui mitiore
Doride utebantur; legitur enim in titulis Megar. 1052,
Calaur. 1188, Hermion. 1193, Lacon. 13234, plerisque
Corcyraeis , Syraeusano, Rhodiis, Messembriano nec mi-
nus apud Epicharmum fr. 61. 126 (quare non toleravi-
mus ἐς fr. 107) et Sophronem fr. 9. 36. 58. 67, Timocr. 1;
bomini Megarico in Acharn. 711 e Ravennate εἰς resti-
tuendum est.

Grammatici tradunt Dorienses ἐν pro εἰς dixisse (vid.
L.I 8. 54 not.3). Is tamen usus non reperitur nisi apud
septentrionalis Graeciae incolas in his titulis: Amph.
1688, 15 ἐν δύνασιν εἰ |. 40 ἕντε pro ἔστε, Delph. apud
Ulrichsium p. 67 ἐν τὸ πρυτανεῖον, Phoc. 89 R. ἐν avrove,
Aetol. 2390, 6 ἐν ἰτωλίαν et l. 9 πρεσβεύσοντας ἐν Λέω,
Aetol. 3046, 18 ἐν τοὺς νόμους, Thaumac. 1771. 1772 ἐν
τὸν ἅπαντα χρόνον (vid. L. 1 S. 94, 3). Apud eos, qui
vulgo inter Dorienses numerantur, nullum certum ejus
usus vestigium reperitur. Nam decreto in "Timotheum,
ubi £v τὰν óuerégav πόλιν in. librorum parte pro ἐττὰν à. π.
legitur, nihil tribuimus nec in Coralisci fragmento ἐν
᾽4μυκλαῖον ferri posse putamus vid. Append. Itaque Del-
phi, Phocenses, Aetoli, Thaumacenses, denique, si quid
videmus, quicunque Graecorum ultra Boeotiam habitan-

360 $. 43. De praepositionibus.

tium Dorica dialecto non a Corinthiorum colonis accept
utebantur, eum Boeotis et Thessalis (vid. infra Addend.
ad L.I 8. 50) ἐν pro c/c dixerunt, et ab iis potius quam
4 Boeotis Pindari consuetudo repetenda est vid. L. |

8. 54, 3.

Mirum est, quod Dores ἐνό et ἐξό pro ἔνεστε et ἐξε-
e: dixisse referuntur, quorum illud etiam Aeolidi vin-
dicatur 5). Recte Dindorfius ad Stephani Thesaurum Vol.
II] p. 1055 accentum in penultima postulare videtur.

A)v in titulis non legitur. praeterquam Ther.
2448. III, 37 ξυνοικοῦντες, 1V, 7 £vyyevov , quanquam in
eodem σύν frequentatur. In Lysistratae Laconicis ἔυνα-
Mate est v. 93, sed συνθήκα 1268. In decreto Laconico
Thuc. V, 77 constanter ξύμμαχος, Συμμαχία, ξυμβαλέσθαι
traduntur, et item in foedere Argivorum V, 79. Itaque
non audemus ab antiquiore Doride formae £v» usum ab-
judicare.

8) Aeolicum πεδά pro µετά (vid. L. I 8. 28, 3et
8. 47, 5) ne a Doride quidem antiquiore alienum fuisse
videtur. Jn vetustis titulis Argivis nr. 14. 19, siquidem
Boeckhius recte vidit, πεδἀΣΌικου est pro µέτοέκοι. Deinde
in Epimenidis epistola est πεδὰ αἰσχύνας, quod e genuina
Cretensium dialecto hausisse videtur, qui istam finxit.
Nam in Vaxiorum decreto nr. 3050 antiqui situs pleno
pro διέλεγεν μετὰ πάσας σπουδᾶς, quod Boeckhius cum
Chishullo edidit, Sherardi apographum praebet δε... 5.
δαπανσας σπ., unde πεδὰ πάνσας restituendum esse vide-
tur. Postremo ex Hesychio confer: πέδευρα, Dora:
«αάκωνες et πέδευρον, ὕστερον, náMw, ὀπίσω, quae
a πέδα descendere apparet.

6) Ann.Oxx. I, 160, 26. ἐξὸ ῥῆμα παρὰ .4{ωριεῦσι àvti τοῦ ἕξεστι,
— lbid. 176, 12. 5 iv πρὀθεσις παρὰ τὴν «4ἰολίδα καὶ 4{ωρίδα διά-
λεκτον ἐνὸ γίνετα», ὁπύταν καὶ dri ῥήματος, cf, p. 170, 28.

$. 44. De adverbiis loci et temporis. — 361

S. 44.
Be nadverbiis loci et temporis.

1) Adverbia locum ubi indicantia apud Dorienses
in circumflexum exire grammatici magno consensu af-
firmant !), exempla apponentes &, πεῖ, αὐτεῖ, τουτεῖ, τηφεῖ.

e.

1l Apollon. de adv. 625, 9, zte? καὶ εἶ παρὰ 4{ωριεῦσιε ze φοεῖν
0t oU παράκενταν τῷ πῃ καὶ ἔτι τῷ τῇ ἀνταποδοτικῷ' καθὸ τὴν id»
τόπῳ σχἑσιν δηλοῦντα τῷ ToU μᾶλλον καὶ τῷ ὅπου παράκειται' τὸ γὰρ
ü τὰ τῶν χοιραγχᾶν ἐν ἴσῳ icri τῷ ὅπου, καὶ τὸ mei γὰρ ἆ
ἄσφαλτος ἐν ἴσῳ τῷ ποῦ. ἄλλως τε τὰ διὰ τοῦ 7] ἐκφερόμενα τροπὴν
μᾶλλον τὴν διὰ τοῦ à παραδέχεται 4 τὴν διὰ τοῦ ετ, πάντῃ παάντᾳ,
ἄλλη ἄλλᾳ. — Id. p. 622, 18 eadem exempla (Sophronis) afferens
addit αὐτε pro αὐτοῦ. — Id. p. 542, 30 de δει οὐδὲ γὰρ ὅστιν
ἐπιοῆσαι ἐπίῤῥημα εἷς 8t λῆγον iv περισπασμῷ κατὰ τὸ κοινὸν ἔθος, διὰ
τὸ παρὰ 4ωριεῦσι πεῖ γὰρ ἆ ἄσφαλτος καὶ €& τὰ τῶν χοιραγχᾶν.
— ]d. de synt. 238, 9 de δεῖ: οὐχὶ οὖν καὶ ἐπιῤῥήματα περισπᾶταν,
ὡς τὸ πεῖ, αὐτεῖ, τουτεῖ; τὸ πρῶτον 4ώρια — τὸ δεύτερον dyri
παρακειµένου τοῦ ποῦ καὶ ἕτι τοῦ οὗ καὶ αὐτοῦ. σύνεστι τῷ πεῖ τὸ HH,
τὸ αὐτεξ. — Ibid. 335, 1 ex Heraclide: ἐκ τοπικοῦ γὰρ ἐπιῤῥήηματος
τοῦ οὗ ἀπετελεῖτο 4ωρικὴ µετάληψις 7 εἶ, ὁμοίως τῷ ποῦ καὶ πεῖ,
αὐτοῦ — αὐτεῖ. -- Theogn. in ΑΠΩ, Oxx. II, 159, b (Ann. Bekk.
1404). τὰ 4ωρικῶς παρηγµένα καὶ περισπᾶταν καὶ διὰ τῆς Στ διφθόγγου
γράφεται" τουτεῖ, twt (Bekk. recte τηνεῖ), αὐτεῖ, ἐκε, quod
minus recte additur. — Ann. Oxx. I, 71, 33. τὸ τηνεί, τουτεέ
avtz (leg. αὐτεζ) ὡς doma περισπᾶται. — — Joann. ΛΙ. 36, 32. πε-
ριπώµενα δὲ τοπικὰ «{ώρια τηνεῖ, τουτεῖ, πεῖ, avt (leg. αὐτεῖ) et
32, 14 ποῖ (leg. πεῖ) d^ εἶτα τὸν χείραγχαν, Σώφρων, zt γὰρ ἄσφαλ-
τος. — ο. Gr. 243, b, Meerm. 6388, Gr. C. 351 τὸ αὐτοῦ αὐτεῖ, ---
— J. Gr. 243, b, Meerm, 659, Gr. C. 364 τὸ ταύτας τούτας, quae
e ταύτῃ τουτεῖ corrupta videntur vid. δ. 33, 2. — Ammon. de diff.
p. 121. πῦς (leg. ποῖς) xai ποῖ (leg. πᾷ) xai πεῖ καὶ πῶ διαφέρει
παρὰ «4ωριεῖσι' τὸ μὲν γὰρ πῦς xai ποῖ τὴν εἰς τὀπον σηµασἰαν δηλοῖ”
τὸ δὲ πεῖ τὴν dv τὀπφ' τὸ δὲ πῶ τὴν ἐκ τόπου ὡσθ οἱ 4ωρίέζοντες
καὶ λέγοντες πεῖ πορεύῃ ἁμαρτάνουσν δέον γὰρ πῦς πορεύῃ" τὸ γὰρ
πεῖ τὴν dy τόπῳ cyiow δηλοῖ Σώφρων πεῖ γὰρ ἄσφαλτος, ποῖος
εἰλνσκοπεῖται dvti τοῦ ποῦ. ὅταν ὃ᾽ εἰς τόπον Θέλῃ εἰπεῖν, φησί’
πῦς εἰς μυχὺν καταδύῃ deri τοῦ sic viva μυχό». Ibidem p. 118
rorruptissime: ποῖ καὶ ποῦ παρὰ τοῖς 4ωριεῦσι τὴν tic τόπον σηµασίαν
Aoi: σπῆ μὲν τὴν ἐπὶ τόπῳ, ποῦ δὲ τὴν ἐκ τὀπου. — Hesych. τεῖδε
cod. τείδαν), ἐνθάδε.

362 $.44. Deadverbis loci et temporis.

Nune pauca ejüs generis in titulis reperiuntur: Corcyr.
1841. 1843. 1844 ἀναθέµεν, ónst κα δοκῆ προβούλοις, προ-
δίκοις παλῶς έχειν. ubi Boeckhius non debebat minusculis
915 edere; inde corrigas Corcyr. 1845, 143, ubi eadem
formula in hunc modum corrupta est: ἀναθέμενον no: κα-
δοκηυ προβούλοις καὶ προδίκοις καλώς ἔχειν (Boeckh. ἄνα-
Θέμεν ὅπου κα δοκῇ). In Anaphaeo Rossii nr. (6. |.
nr. 2477) l. 11 est ὀπεῖ (C. I. minus recte όπη) et |. 13.
19 (πει, 1. 19 αὐτε. Deinde apud Sophronem leguntur
πεῖ Ír. 2395, εἶ fr. 86, apud Epicharmum fr. 19 τηνεῖ.
Apud Theocritum adverbia ejus generis haec vel recepta
sunt vel e libris recipienda:

τηνεῖ I, 106. II, 98 bis, IV, 35. V, 45. 97. XI,
A9, sed IV, 95. V, 45 et II, 98 priore loco haud am-
bigue locum in quem significat. Eandem adverbiorum
permutationem mox in τεῖδε notabimus, neque aliarum
linguarum usus abhorret, Anglicae potissimum, | quae
come here vel go there nunc accuratioribus loeutio-
nibus come hither et go thither praeferre solet.

τουτεῖ V, 99 (id enim bonis libris ducibus pro τη-
vé; reponi oportet), ibid. 45. 105.

zei0s e paucis bonis libris Meinekius recepit V, 32
τεῖδ᾽ ὑπὸ τὰν κότινον — καθίξας, VIII, 40 τεῖδ ἀγάγη,
utrobique pro huc, recipi jussit I, 12 τεῖδε καθίξας.
Mira ejusdem vocis forma τεῖνδὲ, quae in scholiis ad
V, 32 Dorica esse dieitur pro ἐνταῦθα, a Meinekio e qui-
busdam libris recepta est V, 1185 eadem pro varia lectione
est V, 32. VIII, 40 et praeterea V, 67, ubi.Meipekius
retinuit τᾷδε, quod librorum auctoritate carere videtur
(antiqua vulgata pro τεῖδε et τεῖνδε ubique est z7óe vel
τῇδε). Forma ista, nisi a librariis casu quodam ficta est,
ad rusticam pronuntiationem revocandà esse videtur.

2) Severioris Doridis fontes idem adverbiorum ge-
nus in » vel ῃ terminant. Talia sunt in Cret. 2554, 56
ὁπῆῇ et l. 75 κατὰ τὼς ταυτᾷ νόµως τὼς ἑκ ατερῇ κειµε-
νως» Cret. 2556, 20. 26. 28 κατὰ τὸς νόμος τὺὸς ἕκατερι
κειµένος, l. 77 oi ἐνεστακότε ἑκατερῇ Ἀόσμοι (B. Dorici

$. 44. De adverbiis loci et temporis. — 368

accentus proprietatem non expressit) ; illinc restituas ad-
verbium ἑκατερῇ in Cret. 2504, $4 oi πρείγιστοι oi ἐπὲ
εὐνομίας ἑκάτεροι ἐρευνέοντες καὶ ῥυθμίξοντες. — In Epi-
menidis, quae fertur, epistola ad Platonem Diog. Laert.
I, 113 haec leguntur : ἆλλ᾽ &pne ἐς Κρήτην. τουτᾶ γὰρ
οὐκ ἐσεῖταί τοι δεινὸς Ó µόναρχος αἱ δέ πη πλατείη ἐγκύρ-
σωντί του τήνω τοὶ φίλοι, δειµαίω µή τι xexóv πάθης.
Pro librorum et antiquarum editionum lectione πλατείη
vel πλατεί Huebnerus Valckenarit conjecturam éx' ἆλα-
τείᾳ recepit; nos haud cunctanter restituimus αἱ δέ πη
πλατίη, sicubi in vicinia, ut sit adverbium loci a
Dorico πλατίος pro πλησίος. Ibidem pro τουτᾶ corrigi
oportere videtur τουτῆ» neque enim adverbii loci in quem
agnosci posse infra videbimus. — Deinde epigramma
Laconicum legitur apud Pollucem IV, 102 χίλιά ποκα βί-
βαντε πλεῖστα δὴ τῶν n5noxoc i. e. plura quam us-
quam et unquam. Meinekius ad "Theocr. VIII, 64
eorrigi jubet πάποκα, quae vox esset pro vulgari πώποτε
vid. infra nr. 6. Librorum tamen lectionem et Ilesychii
glossa πῃηι, πόκα tuetur, quam πήποκα scribendam esse
et interpretamentum intercidisse Toupius intellexit; de-
inde librorum consensus apud Theocritum VII, 34 πῆ
ποκα praebentium , quod Wintertono demum auctore in
πᾶ ποκα vel πάποκα mutatum est; postremo XI, 64 pro
vulgata πά ποκα (rece. πᾶ ποκα, πᾷ ποκα, πάποκα) e
paucis bonis libris πῆ ποκα enotatur. Apud eundem
Theocritum τῇδε vel τῇδε in locis supra notatis olim vul-
gabatur pro τεῖδε et τεῖνδε, praeterea in nonnullis melio-
ribus libris pro τᾷδε conspicitur V, 90 et XV, 118, qui-
bus in locis hic postulatur, non huc ; item 77 in bonis
quibusdam libris est pro πᾶ 1, 66, ubi utrumque tolerari
potest; postremo ὅπη, ubi, est XXVII, 43 in earmine
incertioris vel dialecti vel lectionis. Haud parva igitur
librorum auctoritate Theoerito etiam severioris Doridis
formae in » exeuntes vindicantur , quanquam τηνεῖ et
φουτεῖ nusquam mitiorem Syracusanorum relinquunt. Quid
de reliquis judicandum sit, nunc accuratius disquirere

364 $44. De adverbus loci et temporis.

non vacat. — In antiquo epigrammate Megarico C. I.
nr. 1090, quod recenti tempore restitutum est, 779: le-
gitur, quod pro antiquo τεῖδε in restitutione male scri-
ptum esse, DBoeckhius recte suspicari videtur. — Cete-
rum haec severioris Doridis adverbia rectius iota sub-
scripto carere videntur; quum enim reliquis fontibus pa-
rum fidei habere liceat, in titulo digniore cui confidatur
Cret. 2556 ter ἑκατερῇ scriptum est, semel ἑκατερῇ.

J) Singulares eorundem adverbiorum formae quae-
dam e Cretica dialecto apud Hesychium afferuntur: τύ,
ᾧδε' Κρήτες, quam glossam, nisi Cretensium nomen ad-
ditum esset, ad Lesbios referremus vid. L. 1 S. 29, 3;
similem Creticam vocem τυῖδε fortasse in corrupto Procli
loco ?) detegere licet. Deinde κηρούεε, ἑἐκεῖ Kore,
cui eompares κηνούεε, exei et κηνώ, éxei (nisi forte hic
ixetÜcv corrigere oportet), quae docent κηνούει a Dorico
x2vog Creticum habendum esse aut potius eqvodi si quid
videmus.

Argivis ποῖ pro πόθι tribui videtur 8)». quae termi-
natio borum adverbiorum Lesbiacae quoque dialecto non
ignota fuisse videtur. Eadem legitur in oraculo Tiryn-
thiis dato, quod valde corruptum apud Stephanum de
urbb. s. v. 4λιες extat: ποῖ τυ λαβὼν (fort. λάβω) καὶ
"0L tU καθίξω καὶ ποῖ τὺ οἴκησιν ἔχων "duco τε κεκλῆσθαι.
At ποι in foedere Argivorum λαο, V, 79 locum in
quem indicare videtur vid. nr. 6.

4) Vides quanta sit in his adverbiis terminationis
varietas. Sed et haec et quae sunt in reliquis dialectis

2) Procl. ad Hesiod. Opp. 635 (ὃς ποτε xai τῇδ ᾖλθε): δηλοῖ γὰρ
αὐτὸ τοῦτο τὸ τῇδε οὐκ ἄλλο τι ἢ τὸ τῇδε xai ἐνταῦθα. καὲ οἱ λεξό-
γράφου Κρητῶν εἶναι τὴν φωνὴν ἀπέγραψαν, Apparet Proclum mec
τῇδε nec τῇδε, quae forma parum cum illa differt, ante oculos
habuisse.

3) Et. M. 678, 44. moi παβὰ ᾿4ργείις dvrl τοῦ moti, ἀφαιρέσε
toU t, εἶτα συνὀδφ. περὶ παθῶν. — Recte Sylburgius πόθ» pro ποτ
postulare videtur; item Apollonius Evo: ex ἔνδοθι factum dicit, vid.
not. 4.

€. 44. De adverbiis loci et temporis. — 365

ad communem fontem revocanda esse censemus. Anti-
quissima enim terminatio δν fuisse videtar vel, vocali
praemissa, o... Hinc primum facile nata est Latina
terminatio bi (ibi, ubi, utrobi) et Graeca o», quae
in αὐτόφι aliquoties apud Homerum servata est; hinc per
aspiratarum permutationem, cui favebat adverbiorum in
δεν analogia, usitatior terminatio 2; prodiit, πόδι, ov-
τόθι. Deinde 7i facillime transiit in Lesbiacum vw, ubi
teste Priseiano v pronuntiatum est sicut u in suavis, -
quae terminatio item in Cretico τὺῖ conspicitur ; neque
aliter ex ο: factum est ov: in Cretico κηνού. Diphthon-
gus v. quam vergat in v et οὐ, quae sunt terminationes
Lesbiacae, haec etiam Dorica, conspicuum est; e Cretica
terminatione ov facillime vulgarem ov derivaveris. Paullo
magis ab antiqua forma recessit Dorica terminatio &;
compares tamen γλυκεία, quod pro γλυκδία esse apparet,
et Doricum ἐοικεῖα, quod est pro vulgari éoixvio , Ionico
ἐοικοῖα. Difficillima autem ad explicandum est severioris
Doridis terminatio 7, neque, quum iota huic adverbiorum
generi ab origine inhaereat, reliquis, in quibus severior
Doris » pro vulgari & habere certius cognoscitur, nisi
dubitanter comparari potest.

9) Quae adverbia modo enumeravimus, omnia a pro-
nominibus descendunt, una Épimenidea voce πλατίη ex-
cepta. Similia tamen sunt adverbia quaedam, item mul-
tiformia , quae a praepositionibus ἐν et ἐξ derivantur. Eo
pertinent primum Hesychii glossae ἐνύεν, ἔνδον᾽ «{άκωνες
εί εξεε, έξω «4ἀκωνες. lud ex évr& corruptum videtur;
utriusque terminationem miramur, si zeéi, τεῖδε etc. jure a
Laconica dialecto aliena putantur. — — Deinde constat de
ἔνδοι et ££oc apud Syracusanos *) pro &óov et έξω, quo-

4) Et. M. 663, 28. οὗ Συρακούσιου ἔξον λέγονσι — τὸ ἔνδον ἐνδοῦ
λέγουσιν ὡς παρά θΘεοκρίῳ ἐνδοῖ Πραξωόα, — — Eustath. 140, 13 et
Ann. Oxx. III, 397, 8. ἁρμοῖ Συρακουσίων' ὃν κατὰ τὸν τεχνικόὀν ---
ποτό τὸ Ete itor καὶ ἔνδον ἐνδοῖξ παρὰ Θεοκρίῳ. De Siculorum ἔνδοι
vid. δ. 14 not. 1. — Gr. C. 367 ἐνδο Doricum dicit Theocritum

366 6.44. De adverbiis loci et temporis.

rum illud legitur apud Theocritum XV, 1. 77 et Callimaeh.
in Cer. 77. De accentu inter antiquos grammaticos dis-
ceptatum est. Apollonius et Herodianus penultimam acui
jubent, ut in ένδον et έξω» alii ultimam circumflexerunt
propter reliquorum adverbiorum locativorum in o; analo-
giam, quorum sententiam magis probamus. — Postremo
Dorica et Syracusana afferuntur ἔνδος et ἔξος 5), quae
fortasse ex ένδοθι et ἐξοθ, facta sunt, ut Óóg e 000:
Ipsum ενδοθ᾽ traditum est Epich. 9. In fragmento, quod
Sophroni e conjectura dedimus, fr. 27. b sunt ἔνδον et
έξω.

Adverbia, quae huc pertineant, a substantivis deri-
vata pauca quaedam extant: ᾿/σθμοῖ 'Timocr. 1 secundum
vulgarem usum, ἐν lloiavoioi Cret. 2550 et ἐν ᾿/σθμοι
Simonid. fr. 209, praepositione casum locativum arguente
vid. 8. 29, 2, postremo πεδοῖ vel πέδοι (de accentu item
disceptatur, ut in ἐνδοι) *) Aeschyl. Prom. 272, quam vo-
cem Aeschylum e Sicilia accepisse suspicamur ; ceterum
pro πέδονδε est.

6) Nonnulla adverbia locum ubi designantia, quae
a praepositionibns descendunt, quum vulgo in 29e» vel 3:
terminentur, apud Dorienses nt apud Aeoles in θα ex-
eunt ϐ). Afferuntur ejus generis a grammaticis πρόσθα,

respiciens. — Apollon. 610, 20. 5o, — ὅπερ iv χρήσει Συρακου-
σίους καὲ «4ἰολεῖσίν iori, Υενόμενον. ἐκ συγκοπῆς τοῦ ἔνδοθν. — ἐβαρύνετο
εὐλόγως xai τοπικὸν ἦν (v3). οὖκ ἀγνοῷ μέντοι γε, OT» twiz τὸ ἐνδοῖ
πεεράζουσα περισπασαν τῷ λόγῳ τῶν εἰς οτ ληγόντων ἐπιῤῥημάτων», —
Joann, Al. 36, 7. τὰ δὲ ἀπὸ βαρυτόνων βαρύνεταν, ltem ἔξου, πέδον
πέδοι' πέδοι δὲ βᾶσαι' «Αἴσχυλος Προμηθεῖ δεσμώτη, ἔνδον ἔνδοι"
ἕἔνδου Πραξινόα' ὃ Θεόκρντος, oixoc oixos.

6) Theogn. Oxx. lI, 162, 9 de ἔνδον: λήγει δὲ xai εἷς δος. ἔνδος
γάρ λέγεται πολλάκις καὶ ἔνδοι. Ibid. 164, 10 de adverbiis in ος:
τὸ γοῦν ἔνδος, ἕξος βαρύτονα Αἄάρια. — Ann, Oxx. I, 345, 1 de ad-
verbiis in oc: παρὰ δὲ Συῤῥακουσίοις τὸ ἕξος xai «o ἔνδος,

6) Apollon. de adv. 668, 19 --- 604, 16 — 606, 16 (vid. L. I
$. 29 not. 1. 3. — Macrob. II p. 310 Bip. ,,4{ωριες τὸ πρύσδο

e

$. 44. De adverbiis loci et temporis. — 367

ἔκπροσθα, ἐνέρθα, ὕπερθα, ὄπισθα, quorum pars inter
Doricam et Lesbiacam dialectum ambigua est. Deinde
leguntur.in tabb. IIerael. B, 17. I, 39 ἄνωθα et I, 9.
92 έµπροσθα. Eodem pertinent Hesychii glossae Laconi-
eae: ἐξέσας», έξωθεν 4άκωνες» ubt eum Heirnsterhusio
έξεσα 1. e. &beÜo corrigendum esse satis evincit altera
glossa aeque Laconibus vindicanda ἔντεσα, ἐσωθεν 1. e.
ἕτεθα, ἔντοθεν, ἐἔντοσθεν. Simul vocalis mutationem in
esse vides. Similis glossa ἔξουθα, ἐκτός 1. e. ἔξωθεν
propter o in ον mutatum "Thessalica haberi possit. —
Contra ἄπωθεν certa emendatione nostra Epicharmo resti-
tutum est fr. 153, neque càs formas, quae post » asci-
tum « in e mutant, a Doride alieniora fuisse existima-
mus quam a Lesbiaca dialecto cf. L. I S. 29, 2. — Ce-
terum ab hoc adverbiorum genere ea diversa esse, quae
cum significatione loci unde per terminationem Θεν etiam
apud Lesbios et Dores a nominibus et pronominibus du-
cuntur, ibidem et infra nr. 10 docetur. Ea, quae modo -
commemoravimus, a praepositionibus descendunt, ut quae
in lingua Sanscrita praepositionibus suffixum stat addunt:
avastat, ὄπισθεν ab ava — uparischtat, ὕπερθεν ab
upari. Jam intelligis inter Graecas suffixi formas an-
fiquiorem esse σθα vel σθεν, recentiorem Θα vel 9εν,
eaque suffixa variis vocalibus cum praepositionibus jungi
solere.

7) Locum in quem teste Ámmonio (vid. not. 1
extr.) significant zc, cujus exemplum e Sophrone addit
fr. 91, et ποῖ. Hujus in locum πᾷ restituendum esse
mox docebimus; de altera adverbiorum forma Dorica ne-
mo praeterea antiquus quidquam tradit, sed ποῖς corri.
gendum esse et omnino Doridem terminatione οἱ pro
vulgari οὐ usam esse liquidissime docent tituli Delphici

nr. 1699. 1703. 1705. 1706, ubi forma ἀποτρέχουσα olg

πρόσθα dicunt xai τὸ ἔνθεν ἔνθα, quorum hoc minus recte inter
Dorica refertur.

368 . $.44. De adverbiis loci et temporis.

κα θέλη repetitur 1. e. quo voluerit. tem apud He-
sychium pro ἁμύς, ὁμοῦ, σὺν αὐτῷ fortasse corrigere li-
cet ἁμοῖς, ὁμοῦ, quum ον et v apud Hesychinm promi-
seua sint. In ejusdem glossa ὕρειμι, éxet βαδίζως in
tium mutilum esse videtur; fortasse χήνοις elus aut τήνοι
εἶμι scriptum erat. Dubium ex omni parte est oA,
quod apud Theognostum Ann. Oxx. II, 164, 10 (Bekk.
1316) inter adverbia in ve exeuntia sine dialecti vel po-
'testatis significatione commemoratur. Attica adverbia in
οὐ sigma abjecto ex antiquioribus illis formis, quas Doris
servaxerat, nata esse apparet, nec ποι, quod in foedere
Argivorum legitur Thuc. V, 74 ai δέ no» orgoxeiag δέῃ
damnaverimus, quum enclitica vox breviorem formam fa-
eilius assumere potuerit cf. infr. nr. 13. Ceterum ποι
e πὀσε factum existimaverim.

8) Frequentius vel commemorantur vel leguntur ad-
verbia in «, quae quum ab Apollonio 7) juxta atque vul-
garia in ; locum in quem describere referantur, haud
raro locum ubi indicare videntur. Itidem adverbia in 7
inter utramque notionem ambigua esse constat et Her
mannus ad Eurip. Herc. fur. 1236 et ad Vig. p. 789 zo:
et πῇ ita differre dixit, ut zo; motum notet, qui fit ver-
sus aliquem locum, 77 simul et motum talem et quietem
isto in loco, quo quis tendit. Nos discrimen, quod in-
tereedit inter Attica ποῖ et 17, Dorica ποῖς et zd, paullo
aliter definiendum censemus ita: ποῖ et ποῖς motum no-
tant, quo aliquid ad alium locum defertur; 7 et πᾷ,
quorsus, quam partem versus, nach welcher Seite
hin, regionem describunt, quo aliquid conversum est vel
quum movetur vel quum suum locum immutatum tuetur.

7) Apollon. de adv. 625, 10. τὰ διὰ τοῦ η (leg. 4) ἐκφερόμεα
τροπὴν μᾶλλον τὴν διὰ τοῦ à παραδέχεταν 5 τὴν διὰ τοῦ £1, παάντη
πάντα, ἄλλη ἄλλα (leg. παντᾷ et ἆλλᾷ), quibuscum confer p. 616,
13, ubi πῇ et p. 624, 81, ubi ᾗ locum in quem significare dicun-
tur. — Et. G. 464, 44. πῆῇ —. oí doguis διὰ τοῦ à ἀντὶ εοῦ mes
4 πὀτε (leg. ποῖ 7 πόσε).

6.44. Deadverbiis looi et temporis. 369

Quae definitio quam sit in Doricis certe particulis vera,
mox videbimus. Praeterea Dorica adverbia in « cum
vulparibus in 5 eam significationem communem habent,
ut nihil fere ab adverbiis in. ως diversa rationem et mo-
dum notent; multo tamen apud Dorienses eum usum la-
tins patere demonstrabimus.

Aliae dubitationes horum adverbiorum formam tan-
gunt. Primum Apollonius et alii adverbiis in a iota ad-
scribi. docent 9); quod quum in eodicibus et editionibus
saepissime negligatur, in ttulis Doricis ubique accura-
tissime servatur. Neque iota, in parte saltem illorum
adverbiorum , grammaticorum praeceptis deberi, sed e
summa antiquitate acceptum esse, vox χαμαί docet, quam
eum illis cognatissimam esse apparet. Ultimam in πρντᾷ,
ἀλλᾷ, ὁπᾷ & Doriensibus circumflexam esse supra docui-
mus 8. 2, 10. Lysistratae, Pindari et Theocriti codices
Dorieam tonosin servare solent in παντῷ, negligunt in
reliquis.

Jam istorum adverbiorum in titulis haec exempla re-
periuntur: Heracl. I, 93 πεντεκαίδεκα ποδών παντᾷ à. e.
quoquoversus, L, 93 (ὄρως) τέτορας ἀπέχοντας am
ἀλλάλων ᾧ μὲν τριάκοντα πόδας, ᾧ δὲ Fixer: 1.6. in alte-
ram partem — in alteram; Corcyr. 1907 in epigtam-
mate metrico mixtae dialecti ᾧ μέν — ᾧ δέ translato sensu
qua — qua, einerseits — anderseits; Corcyr. 1845, 128
εἰ δέ τις προστατήσαι 6g ἄλλο τι καταχρησθήµεν 5 κατα-
χρήσαιτο ἀλλᾷ ne, ubi αλλᾷ πα potestate nihil fere differt
ab eg ἄλλο τι aut ab ἄλλως πως; Astyp. 2483 ἀνάθημα
ἀναθέμεν ὁπᾷ κα χρήξη τᾶς ἀγορᾶς (In Corcyraeis titulis
supra nr.,l ὁπε ad simillimam formulam adhibitum vidi-
mus); Cret. 2554, 75 τὼς ταυτᾷ νόµως leges huc spe-
ctantes, ibidem in finium descriptione l. 110 ἐς zo»

8) Apoll.de adv. 623, 1. τῇ xai πευστικῶς τὸ πῇ καὶ ἔτι τὸ dopi-
στωδῶς ὅπῃ, προστιθεµένου τοῦ 1, καθὼς xai 7 παράδοσις ὑμολογεῖ. —
Choeroboscus in Et. M. 78, 28 iota instrui jubet ἄλλῃ, πάντῃ, κρν-
φῇ, σπονδῇ, εἰκῇ, 073, πῇ.

II. | 2A

370 . $.44. De adverbüs loci et temporis.
ἄλλαν πέεραν, & à ταινία et l. 144 περιαμπέτιξο ᾧ αἱ στ-
φάναι — κής τὰν «4ἴγιρον, & αἱ στεφάναε, ubi & est quam
partem versus ab εἶ, οὗ non ita diversum; Cret. 3033
ónG ow» ἰσᾶντι, mbi ὁπᾷ est pro ὅπωρι ἵνα, qua potestate
nescio an ὅπη nunquam utatur. Postremo ὅπερ 1. e. ὥσπερ
Amph. 1688 l|. 15 recte a Boeckhio pro «περ restitui
videtur.

Apud Epieharmum et Sophronem nulla ejus generis
adverbia .leguntur praeter ὅμα, rectius ὁμᾷ Sophr. 92,
quod pro ὁμῇ, de quo vide Jacobs. Anth. Pal. p. 31. 575,

ὁμῶς esse videtur.

Multa sunt in Lysistrata (ota saepe neglecto) :

πᾷ: v. 980 πᾶ τᾶν ᾿ Μσανᾶν ἐσεὶν à γερωχία 1. e. quam
partem versus, nach welcher Seife hin, quo eam,
ut senatum inveniam, v. 171 pro πώς.

πᾳ indefinitum v. 155, ubi Dindorfius barbaram non-
nullorum librorum formam πο probavit; οὔπα v. 1160 pro
οὕπη vel οὕπω», quod ex οὕπως natum est. Ceterum flui-
tans harum vocularum potestas efficit, ut ntroque in loco
ma pro ποτε dictum videri possit.

né: 1080 ὅπα σέλει d. e. θέλει et 1188 Ono τὺ λῆς
pro ὅπως; 118 ὅπα μελλοιμἰ y! εἰράναν ἐδεῖν pro ὅπως, ἵνα.

τᾷδε 180 i. e. ὧδε, οὕτως.

& 1319 pro óc et eodem sensu ᾧτε 1308, si nunc
recte legitur 9), et περ 84. 1000. 1005. 1255. 1312.

παντᾷ (editur παντᾶ) 169. 180. 1013. 1081. 1096
pro πάντως.

In foederibus apud Thucydidem V, 77 est βουλευσα-
µένους ὅπᾳ xa δικαιότατα δόξη τοῖς ΠΠελοποννασίοις et V,
79 βουλεύεσθαι — One xa δικαιύτατα κρἰναντας τοῖς ἕυμ- -—
µάχοις i. e. pro ὅπως eo sensu, quo ὅπη usurpatum esse
nescio. — In Acharnensibus v. 696 est περ pro ὥσπερ,

9) Legitur nunc ᾧτε πῶλοι δ᾽ αἱ κόραι πὰρ «óv Εὐρώταν, quum
pro ó' αἱ olim ταἰ vulgaretur, quare nescio an scribendum sit: 4
dà πῶλοι tai xau.

$. 44. De adverbiis loci et temporis. — 371

698 a£ y' εὕρητε πα pro n», πως, 714 ἐγὼν δὲ καρυξὼ
ἄικαιόπολιν ὅπα pro exhortativo ὅπως.

Apud Pindarum leguntur: lIsthm. V, 56 πα eneliti-
cum, ὅπα Ol. XI, 10. 11 (utrumque, nisi fallimur pro
exhortativo ὅπως)» ibid. 58 pro ὅπως» quod eodem sensu
sententiam continuat, N. Ill, 24 pro my, quorsum;
& τάχος Ol. Vl, 23 pro ὦρ τάχος; πολλᾷ pro πολλαχόσε
ΟΙ. VIII, 225 παντᾶ pro πάντη saepe.

Apud Theocritum haec sunt:

74, quo II, 19. VII, 21. XI, 72. Ita accipe etiam
Il, 1 πᾷ µου ταὶ δάφναι et XV, 33 à κλὰξ τὰς µεγάλας ng
λάρνακος, eodem sensu, quem supra in Lysistr. v. 980
inesse diximus.

πα enclitieum IL, 59. 63. IV, 3. VIL, 149. 151; idem
XI, 28 pro πω e libris restituendum est. De πάποκα
vide supra nr. 2.

τᾷδε Il, 101, huc. Praeterea à Meinckio retentum
est I, 12, ubi ipse in annotatione τεῖδε praefert, et V,
67, ubi libri omnes z7óc aut τεῖνδς habere videntur vid,
nr. 1, deinde V, 50. XI, 118, ubi fortasse e bonis libris
τῆδε aut e conjectura τεῖδε reponendum est, quum motus
significatio vix ferri possit vid. nr. 2.

ταυτῷ ἔχει XV, 18 1. e. οὕτως ἔχει recte α Reiskio
e meliorum librorum vestigiis, qui ταῦτ ἔχει pro ταῦτά
y ἔχει, proponi videtur; nam vocalium ratio in τουτᾶ,
quod ex Epimenide supra nr. 2 attulimus , incredibilis est.

&, quo XIII, 70. XIV, 42; & τὰ Avxovog Il, 76
i. e. quam partem versus, item I, 22 àneo ó θώκος,
IY, 13, V, 101 ᾧ τε µυρίκαι (ea enim genuina est lectio).
Sed ΙΥ.. 33 (τὸ «{ακίνον, ᾧπερ ὁ πύκτας .4ἴγων ὀγδώκοντα
μόνος κατεδαίσατο µάσδας) necessarium videtur εἶπερ. Pro
cg est in & τάχος XIV, 08.

παντῷ pro πάντη 1, 59. VIII, 41. XV, 6.

ἄλλα II, 6. 127, alio.

αὐτῷ 1.6. avrog , eodem modo, restituimus XIV,

4 e meliorum librorum vesübgiis vid. S. 32. 4.
9) Postremo omnibus, quae in fontibus minus etiam

24*

/

379 $44. De adverbiis loci et temporis.

puris leguntur, praetermissis, voculam & y: addimus, de
qua dubitatio est paullo gravior. Dionysius enim gran
maticus, qui e Dorico cy: colligit 7y« sine iota scriber-
dum esse !), illud quoque iota carens invenit; contn
Apollonius de adv. 624, 24, qui ᾖχι scribit 10), non mi-
nus ὧχι praetulerit. Idem 7y: docet τὴν sig τόπον σχέου
significare; quo jure, non intelligimus. quum apud Hoe
merum ei voculae apertissime loci in quo significatio
insit. Nec facile ad illam trahi possunt Dorici ἄχο ex
empla, quae e poéta anonymo, fortasse Callimacho, affe
runtur!?). Jtaque eo inclinamus ut Apollonium non rect
jj. per paragogen ab 7 ducere judicemus, rectius Αη.
starchum et Dionysium iota aspernari, qui haud dubi
potestatem locativam in terminatione χε inesse putarunt.
Ea vero vocula 5y« vel áy« non minus solitaria et or:
ginis obscurae est quam ἵνα.

10) Rectius ad adverbia in ᾳ modo commemorata ali:
quaedam retuleris, quae pro vulgaribus in o correptum
exeuntibus esse videntur vid. S. 3, 11. Primum Ώου
cum ἀμᾶ, quod pro ἅμα vel ὁμοῦ esse putatur, accuratiu:
ab Herodiano pro ἁμῆ esse dicitur, quae forma nunc non
legitur nisi cum potestate indefinita in ἁμῆ ys πῆ (ean
dem enim stirpem duplicem significationem assumpsisse,
recte Buttmannus intellexit Gramm. II p. 361) et ab ort
gine in unum significat sicut ἄμυδις, deinde non mr
nore jure quam hoc una. Jam apparet rectius 1ota ad-
seribi, de quo veteres grammatici dubitabant vid. 8. 5
not. 20. Apud Callimachum Lav. Pall. 75 ἅμαι editur
parum recte. — Deinde κρυφᾶ, quod rectius κρυφᾷ
scripseris , potius Doricum est pro κρυφῇ quam pro κρύφα!

10) Scholl. A. Il. «, 607. ᾿Αρίσταρχος τὸ ἤχν χωρὶς τοῦ € γράφε.
παρατίθεται δὲ ὁ «{ιονύσιος τοὺς «{ωρεεῖς λέγοντας ἄχε, cf. Scholl. B. L.
— Et. M. 417, Ι. ἰστέν ὅτι τὸ qy. τὸ γενόμενον ἐπεκτάσεν τῆς 2
συλλαβῆς ὡς τὸ voi, ναΐχι, οἱ «{ωριες ὄχι λέγουσι διὰ τοῦ à* à
Aiyo µέγα σᾶμα -- tovtíotw ὅπου τοῦ «4ίχα τὸ µέγα urrptior'
καὶ ἆχι ὁ κλευνὸς Αμφϕιτρυωγέδης (leg. ᾽μφνερυωνιάδας).

$. 44. De adverbiis loci et temporis. — 373

conferas κρυφάδις, quod commemorant Theognost. Oxx.
Il, 163, 22 et Joann. Al. 38, 27 1. e. íinsgeheim. Nec
minus δεχαᾶ et τριχᾶ, rectius διχᾷ et τριχᾷ, sunt pro
ὁιχῆ et τριχῆ àn duas et tres partes aut, si malueris,
eodem sensu ac διχώς et τριχώς.

11) Adverbia a substantivis per suffixum δε derivata
non reperimus in fontibus Doricis praeter οἴχκαδε 'Thucyd.
V, 77. Contra pro οἴκαδε Doricum dicitur οἴκαδις a J.
Gr. 243, b, οἴκαδες a Gr. C. p. 364 et (ubi Acharnenses
spectantur) p. 230, item οἴκαδες Et. M. 617, 24 in re-
centiore additamento. Dialecto non nominata οἴκαδις pro-
paroxytonon inter adverbia in δες commemoratur a Theogn.
Oxx. II, 163, 22. Legitur οἴκαδις Acharn. 708 (ubi
lemma scholiastae οἴκαδεν) et 745; Epicharmo fr. 19 ex
οἴκαδ) εἷς, quod est in Athenaei codice P et editionibus
VL, Heringa οἴκαδες restitui jussit, Dindorfius οἴκαδις
dedit. Recte hic, si quid videmus; nam οἴκαδες in scho-
liis Aristophanis calami lapsn scriptum et inde ad Gre-
gorium et in Etymologicum magnum propagatum esse
videtur. Doricam terminationem δις, quam extra Dori-
dem in χαμάδιςς, ἄμυδις» ἄλλυδις et aliis apparet, tuentur
etian, quae Dorica vocantur, χαμάνδις, ἀγράνδεςν
᾿Ολυμπιάνδις 1). — Quaeritur, quomodo eae formae,
quae » pleonasticum habere videntur, explicari possint.
In ᾿Ολυμπιάνδις apparet suflixum δις accusativo additum
esse, sicut δε in οὐἰκόνδε, ἅλαδες 7'ooínvÓs; item χαμάνδις
ad obsoletum substantivum zou« (cf. Buttm. 1I p. 351)
revocare licet. Refragatur ἀγράνδις, quod pro ἀγρόνδε
esse putant vel pro ἄγραδε, quod Callimachus (vid. Buttm.
II p. 331, ubi Lobeckius minus probabilia adnotavit)
contra justam analogiam finxisse videtur; neque enim de
nominativo ἀγρά pro «yoog €ogitari potest. ltaque suspi-
camur hanc vocem ex ἀγοράνδες k. e. ἀγορήνδε corruptam

11) 'Theogn. Oxx. Hi, 163, 31 (Bekk. 1303). τὰ εἰς d ἐπιῤῥή-
µατα ἔχοντα πρὸ τοῦ ὃ τὴν αν συλλαβὴν διὰ τοῦ t γράφεται καὶ «{ώριά
ἐστιν, otov χαμάνδις, ἀγράνδις, Ὀλυμπιάνδις.

371 $.44. De adverbiis loci et temporis.

esse. Ceterum οἵκαδις ut οἴχαδε item ad accusativum οἶκα
ab obsoleto nominativo o/£ referri oportet.

12) Adverbia locum unde indicantia grammaticis 12)
testibus in ω circumflexum exeunt pro vulgari termina-
tione οθεν vel ωθεν. Exempla afferuntur πῶ, τουτώ, wv-
r6, τηνὠ. De accentu consentitur; nam, quod Apollo-
nius contra ipsius disertum praeceptum zovro scripsisse
fertur in Et. M. 773, 18 !3), ad corruptelam revocan-
dum est. |

Nune ejus adverbiorum generis haec exempla le
tur: Cret. 2554 in finium descriptione 1. 112. 121. 123.

163 τουτᾶ (Boeckhius parum recte τούτω scripsit et ἐκ e

12) Apollon. de adv. 604, 3. «à τῷ o παρεδρευόµενα παρὰ da-
ριεῦσι τῶν ἐπιῤῥημάτων ἀπειράκις iv ἀποκοπῇ γίνεται τοῦ Ocv xal ir
µεταθέσεν τοῦ ὃ tic 0, καθὼς προείποµεν, αὐτόθεν — αὐτῶ, αὐτῶ
ὁρῆς Φύσκα, τουτόθεν — τουτῶ, τουτῶ θάμµμεθα. τῆδε εἶχε καὶ
τὸ πόθεν λεγόμενον οὕτως πῶ, m τις ὄνον ὠφασεῖταν, cf. p. 622,
81, ubi eadem exempla, et p. 598, 9. — Id. de pron. 99. A. τὸ
τουτῶ περισπώµενον ἐπιῤῥηματός ioc. παραστατικόν, τουτῶ θάρεθα,
Σώφρων. — Et. M. 698, 40 (Et. Or. 137, 12). τὰ τῷ ο παραληγέ-
µενα ἐπιῤῥήματαο ἀποκοπῆ τῆς Otv xai ἐκτάσεν τοῦ ὃ εἲς w γίνεται παρὰ
4ωφιεῦσε οἷον αὐτόθεν αὐτῶ, τουτόθεν τούτω (hoc om. Et. Or). οὕτω
xai πύθεν πώ καὶ παρὰ Σώφρονυ (iv τοῖς Μίμοις add. Et. Or.): πὠ

τις ὄνον ὠνάσηταν; (Et. Or. ὀνασεῖταν) ἀντὶ τοῦ πόθεν. — — Ann. Oxx.
E, 245, 30. πόθεν mo: αὐτόθεν αὐτώ' τουτόθεν τουτώ παρὰ Συῤ-
ῥακουσίοις οὕτως λεγόμενα, — Et. M. 773, 18. τῷ σηµαίνει «o ἐξ

αὐτοῦ χοῦ vózov. πολλά sow ἐπιρρήματα εἰς Sev λήγοντα, ἄτινα ἆπο-
βαάλλουσι τὴν Θεν συλλαβὴν καὶ ἐκτείνουσν τὸ 07 olov πόθεν πῶ, αὐτόθυ
αὐτῶ' καὶ γέγονε τούτῳ (fort. οὕτως xoà γέγονε τὸ τῶ)' τοῦτο δὲ ὃ μὲ
"4πολλώνως ὀξύνει, 6 δὲ Ἡρωδιανὸς περισπᾷ, Ἀῤγων ὅτι οὕτως ἔχει ἡ
παράδοσι. Apollonius non adverbia ista loci unde acuit, vid.
supra, sed Homericum có (nunc t9), quod alia ratione explicuisse
vensendus est, — Ann. Oxx. I, 163, 16. ei δὲ που περισπασθήσιτω
v& ti e (sc. ἐπιῤῥήματα) deg ir. — — Ann. Bekk. 942, 29. τὸ
εἰς & παράγωγα xowd βαρύνεταν, ἄνω, κάτω. 7rQOcxtvtas xowaà διὰ τὰ
άωρικά, οἷον τουτῶ, αὐτῶ, τηνῶ. — Phot. s. v. πώ µαλα: zu Aer
ἀντὶ τοῦ πόθεν, cf. de πῶ Ammonium supra not. l extr. — Wesych.
πῶ, ποῦ, ὅθεν, ὑπόθεν (fort. πῶ, πόθεν, ὁπόθεν) et τοῦτο (leg. «oc-
t0), ἐντεῦθεν.

$. 44. De adverbiis loci et temporis. — 375

praseeedentibus suppleri jussit) et l. 158 τώδες in mar-
more Farnesiano saepe τουτώ repetitur; µηδέπω i. e. µη-
δέποθεν restituimus Ampb. 1688 1. 11. Apud Sophronem
fr. 42 rovro , 45. αὐτῷ, 80 zi; apud Theocritum III, 26
ig κύματα τηνῶ ἀλεῦμαι, ὦπερ τὼς θύννωρ σκοπιάξζεταν
"OXug ὃ }ριπεύς, ubi τηνώ pro vulgata τῆνα e codice P
(τήνω 9) restitui oportet, accedente verissima scholiastae
interpretatione ἐκεῖθεν ἁλοῦμαι, ὅθεν ὃὁ "Ολπιρ ete., qui
optime praeterea ὤπερ pro ὄθενπερ esse intellexit; III, 10
τηνώθε (P. ἨΥ. την ώ δὲ) καθεῖλον, à u' ἐκέλευ καθελεῖν
τύὺ, ubi et ὦ pre 00e» est et bonorum librorum lectio
τηνῶ δέ verior fuerit, quanquam Theognostns 19) e Theo-
erito τηνῶθεν afferens eum ipsum locum spectare videtur.
Dubium est in loco diffeillimo XIII, A35 αὐτῷ (vulgo
αὐτῷ) quod scholiasta interpretatur avr) τοῦ αὐτύθι (1),
ὥσπερ αὐτόθεν ix νεότητος. ldem αὐώ XI, 14 ὁ δὲ τὰν
Γαλάτειαν ἀείδων αὐτώ ἐπ αἀἱόνορ κατετάκετο φυκιοέσσας
non potest pro αὐτοῦ esse, ut opinati sunt, sed videtur
αὐτῷ «m ἀϊόνος corrigendum esse et cum ἀείδων jungen-
dum ; eouferas αὐτόθεν ἐξ ἕδρης (µετεειπε) Hom. ll. v, 77,
ἔσπεισαν αὐτόθεν ἐξ ἑδρέων Od. g, 420, Heliodor. p. 2
Cor. αὐτόθεν ἀπὸ τῆς ῥαχίας.

Adverbia, quae quidem a pronominibus descendunt,
in Os» desinentia non reperiuntur praeterquam μηδαμόθεν
vel μηθαμόθεν Aetol. 2350. 3046, ὅθεν Epich. 126 et
Aeharn. 787, τηνώθεν Aeharn. 720, τηνώθε Theocr. IH,
10 (vid. supr.) et in epigrammate Nossidis Anth. Pal.
VI, 354. Minus recte Boeckhius in Latiorum decreto ad
Τε]ορ Cret. 3058, ubi traditur καὶ & τινές κα τῶν ὁρμιο-
µένων ατοθεν ἀδικήσωντέ τινα τῶν Τηΐων, corrigere vide-

13) 'Theognost. Oxx. II, 157, 9 (in Ann. Bekk. 1413 per er-
rorem Choeroboscus nominatur) de adwerbiis in 90ενι τὸ τηλῶθεν
διὰ τοῦ & γραφὲν πονητικῶς ἐκπέτατε (leg. ἐκτέταται)' τὸ δὲ Κριῶθεν
ἁπὸ τοῦ Κριώαθεν γέγονεν, συγκοπέντος τοῦ ἅ — τοιούτω (leg. τοιοῦ-
«ο) δὲ καὶ τὸ τήνωθεν παρὰ Θεοκρίτῳ. Hoc, nisi fallor, a Theogno-
sto reliquis Herodianeis additum est.

37:6 . $.44.. De adverbiis loci et temporis.

tur αὐτόθεν. Nam si comparaveris decretum Istroniorum
nr. 9048 & δὲ τινές xo τῶν ὁρμιομένων ἐξ " Zovoowog et de-
eretum Sybritiorum nr. 3049 εἰ δὲ τινές κα τῶν ὁρμη-
µένων ἐξυβρίτας (i. e. ἐκ Συβρίας) etc., nobis .{ατῶθυ
corrigentibus calculum addes. Adverbia in 6e» a nomi-
nibus propriis derivata Doridi non ignota fuisse, XKoph-
0900s» docet in galea (Argivorum?) C. I. nr. 29.

Restat, ut de Doricorum adverbiorum in o origine
quaeramus. Antiquis grammaticis, qui πώ apocope €
πόθεν natum existimant etc., vix assentietar nunc quis-
quam. Nec rectius recentiores quidam Doricam im illis
genitivi formam agnoverunt; nam Siculi, qui genitivos
secundae declinationis in ov termimant,. ut τούτου, αὐτοῦ,
adverbia τουτῶ, αὐτῶ cum reliquis Doriensibus communia
habent; praeterea genitivi τούτω, τήνω et adverbia τουτ,
τηνῶ in severiore quoque Doride accentu differunt. Po
tius ea adverbia e pronominum ablativig nata putamus
Ablativus enim singularis, qui antiquissimo tempor,
linguis Sanscrita et prisca Latina docentibus in d exibit,
apud Graecos non minus quam apud Latinos paullo re
centiores consonam finalem abjecit et πώ, τουτώ e nu),
τουτωδ facta sunt, ut eo ex eod.

13) Adverbia temporis, quae vulgo in οτε exeunt,
apud Dorienses testibus grammaticis 14) in oxa termini
,tar ut πόκα, ὅκας, ἄλλοκα pro zóre, ὅτε, ἄλλοτε. Nun
in titulis ejus generis nihil legitur praeterquam in Crtt.

2996, 40. 3048. 3049. 3008 oí zóx' αεὶ (rise aci 9048.

14) Apollon. de adv. 606, 29 postquam adverbia jn οτε apud
Aeoles et Dores α assumere docuit: διαφέρεν δὲ πάλιν τὰ «Αἰολὰ
τῶν dup, 1 τὸ μὲν «{ωρικὸν τὸ Y tig X μεταβάλλεε, ὅτε τὸ ποτ
πόκα ἐστί, τὸ ἄλλοτε — ἄλλοκα, ὅτε — ὅκα xai μετὰ περισσοῦ τοῦ ἆ
ὄκκα' ὄὅμκα δὴ γυνή. — Et. M. 6320, 36. ὄκκα δὲ εύνη dt!
παρὰ ᾽Αλκμᾶνι τὸ ὅτε ὅκα λέγει ἡ διάλεκτος εἶτα διπλασιάσασα —R
περὶ παθῶν. — Ann. Oxx. I, 328, 20. τὸ ὅτε οἱ «4ἰολεῖς ὕτα 1
yoves, 4άκωνες δὲ 0xa* καὶ οἱ μὲν µόνον ἔτρεψαν τὸ 8 εἷς 0, οἱ δὲ im
τὸ σύμφωνον. — J. Gr. 243, b, Meerm. 659, Gr. C. 366 de τόν
pro τότε, — — Gr. C. 186 de ποκα, 267 de ἄλλοκα.

$. 44. De adverbiis loci et temporis. — 377

3049) κοσµόντες (xoaulovrtg, κοσμοῦντες). In Rhod. 2525, b.
85 minus Dorice est ὅτε δὲ κα. Deinde apud Epichar-
mum 7;ox' indefinitum est fr. 94, οὕποκ) et οὕπωποκα 94,
apud Sophronem fr. 50. 54 indefinitum ποκα, fr. 1 ὅκα,
apud Alemanem ποκά 13. 25. (23. 82), ὅκα 14. 59. (25.
24), Lysistr. 106 zoxa, 1251 ὅκα, Acharn. 720 ὅκας
apud Theocritum πόκα interrogativum IV, 7. V, 39. XV,
44, ποκά indefinitum saepissime, ὁπόκα XIII, 12 et con-
sona minus Dorice geminata ónnóxa V, 98, τύκα VII,
154 etc., ὅκα relativum saepe, ὁκὰ μέν — ἄλλοκα δέ,
modo — modo I, 36. IV, 17, ἄλλοκα μέν — ἄλλοκα δὲ
IV, 43. Postremo notatu dignum est apud Hesychium
ἔστοκα, ἐἔνιότ παρὰ Ταραντίνοις 1.6. £00. ὅκα, ἔσθ᾽ ὅτε.
— Non recte Dorienses in ὅκα subinde x geminasse a
. grammaticis traduntur, vid. S. 45, 3.

14) Adverbia modi in ως exeuntia cum vulgari ra-
tione saepe accentu differnnt vid. S. 3, 9. Nunc id po-
tissimum in memoriam revocatum volumus, ea, quae ab
adverbiis ducuntur, circumflexum iu penultimam asci-
scere, οὑὐτῶς, αλλώς, παντώς, mec minus, si recte judi-
cavimus ὁπῶς, quibus αὐτώς addendum esse, quanquam
nunc vulgare αὔτως apud Theocritum. extat II, 133. III,
30. V, 40, eo magis confidimus, quod ipsum pronomen
oxytonon est. Deimonstrativum ὧδε Epich. 18. 99 etc.
ex ὧςδε factum est, ut vulgo. Quae vox quod apud
"Theocritum saepe locativa potestate utitur hic et huc,
vix e Deride hausta est. Relativum ὡς, pro quo semel
τώς legitur Acharn. 728 (quo respieiens Gregorius p. 243
Doricum esse affirmat), eodem modo, qui in ὧδε conspi-
citur, sigma abjicit in ώτε, quod a grammaticis Doricum
dicitur, exemplo Alemanico, ut videtur (vid. Mus. Rhen.

VII p. 234), addito 15). Idem apud Pindarum libris ple-

16) Apollon.de pron. 61, B. οἱ δὲ βαρυτονοῦσι τὸ ᾧ (Pind. fr. 1)
4{ωρικῶς δεχόµενο, ἀντὶ τοῦ ὡς, ὁμοίως τῷ — € τε χερνᾶτις (cod. χερνι-
τς) γυνὰ οὐδὲν προµαθιουµένα. — Id. de synt. 156, 20 ad idem
J'indari fragmentum: ἔνιοις uivros τὸ ὦ ἐπιῤῥηματικὸν ἐκδεξάμενου —

380 $. 45. De variis particulis.

En novem particulae formas Doricas (aut, si aiFü
ab «i discernis, decem), quarum pars Atticae et loniae
dialectis communis est. Si addideris quatuor formas Les
A I aii, «v, Oi, &iv vid, L.I S. 29, 4 et Boeoticam

ἕ L. 1 S. 40 not. 1, quatuordecim conspiciuntur formae,
non duodecim, quot Herodianus enumeravit. Nam in

. EKtymologicis Parisinis, ubi plenus numerus reperitur -

desunt ἀέν et eif, quanquam hoc quidem ab Herodiano
commemoratum esse Theognostus docet. Ceterum , qui
sint tantae varietatis causae, nunc quidem explicare non
conabimur. Prae reliquis: Doricis formis miramur T
rentinum αν» quia diphthongi c in s mutatae nulla ide
nea causa apparct, et servarunt 'arentinorum coloni He
racleenses in ἀεί.

2) Doricum esse e; pro «i nec minus αἴθε pro 5t
saepissime grammatici testantur vid. S. 22, 5. Inter ti
tulos illa forma utuntur Amph. 1688, Corcyr. 1850,

Astypal. 2483. 248435 (τει. 2559, tabulae Heracleeuses, —

nisi quod εἴτινες legitur I, 79. Promiscue o et εἰ usur
pantur in Rhod. 2525, b, Cret. 2556 et Creticis minoris

fidei 2554. 3048. 3049. 3058. Solum εἰ reperitur inr€ |

centioribus Delphicis et Phocicis, in Corcyr. 1845. 1846,
Ther. 2448 et aliis inferioris aetatis. Genuina Doria
forma αἱ (nam εἰ in recentioribus titulis e vulgari lingo
acceptum esse apparet) ubique reperitur apud Epichar
mum fr. 44. 94. 96, Sophronem fr. 65, in foederibus
apud Thucydidem, in Megarensis verbis Acharn. 727
738. 739. 754 (nisi quod εἴπερ traditum est 720), pit
rumque apud Theocritum, qui etiam compositis utitur
αἴπερ VIII, 37, αἴτε — αἴτε V, 74. 79, αἴθε III, 12 elt
saepe apud Archimedem. Eadem forma apparet in οἶοναί
Epich. 106, ὥρπεραί Epich. 5, agneain i. e. ὠσπερωέ
Sophr. 51 et maxime in αἴκα pro ἐάν vid. seqq.
Memorabili usu y pro εἰ in interrogatione indireclt
positum est Heracl. 1, 77 ἀμφίστασθαι 5 κα πεφυτεύκωνι
1.e. anquirere num plantaverint, et Ástypal. 2483.
2484 διαψαφίξασθαι, 5-(Boeckhius correxit o7) ὁοκεῖ a

$.45. De varis particulis. 381

τὸν στεφανῶσαι Θαλλοῦ στεφάνῳ i. e. deliberare, num
placeat ete. En eundem particulae ἤ usum in interro-
gatione indirecta simplici, qui aliquoties apnd Homerum
relictus est, ut n. vii. 111 "Exrog εἴσεται rj xol ἐμὸν
ὕύρυ μαίνεται. ἐν παλάμησι. — Ceterum cum Heynio et
Thierschio » scribi maluerim, ut particula interrogativa
ad interrogationem obliquam translata sit.

J) Pro particula ἄν Doricum est κα 3) et ubique in
purioribus Doridis fontibus reperitur. Atticum ἄν non
est nisi in titulis recentibus, ut ἕως ἄν Phoc. 73 R.
Vix enim recte ἂν pro ἐάν a Boeckhio agnitum est in ti-
telis non infimae aetatis, primum Laconico nr. 1331, qui
corruptior et mutilatior est, quam ut quidquam inde in-
telligere possis, deinde in Aetol. 2390 τοὺς συνέδρους xa-
ταδικάζοντας τοῖς Kéloig τὰν — ζαμίαν, ἄγ xa δοκιµάξωντν
κυρίους εἶμεν, quod Boeckhius vertit: synedris pote-
stas esto Ceis multam adjudicandi, postquam
examinaverint damnum. Αί eo sensu ἐπεί κα ὃοκι-
µάξωντι scribi debebat, et multo melius leges ἄγ κα δο-
αιµάζωντι eam multam, quam justam judicabunt.
Postremo Delph. 1706 ἔκτιμοι ἐόντω μνᾶν τριάκοντα «Σελεύ-.
xo «Σελεύκου» ἂς «Σέλευκος Θέλη, ubi Boeckhius ἄς per as-
similationem pro ἄν i. e. za» esse vult, rectius scripseris
do «Σέλευκος Θέλη 1. e. Seleucus ab iis triginta minas exi-
gendi jus habeto, quamdiu volet (46 cum conjunctivo
Lysistr. 173). Epicharmo fr. 79 ovó' ἂν εἷς pro οὐδὲ εἷς
hiatus vitandi eausa donatum esse videtur. Apud So-
phronem fr. 94 ἄν 1. e. ἐάν non recte a Suida tradi, va-
rietas Photiana prodit. In Lysistrata et Acharnensibus
facilius toleraveris Atticum ἄν Dorico sermoni obtrusum ;
sed ne hie quidem usquam jure legi videtur. Nam Ly-
sistr. 171 πᾶ καί xg ἂν πείσειεν αὖ μὴ πλαδδίην apte mu-
tabis in πᾷ κά τες ἀμπείσειεν » v. 1080 τὶ κἄν λέχοι τις in

2) Ann. Oxx. I, 160, 1. κε σύνδεσμος. oi 4ωρνεῖς ἢ μετὰ τοῦ y
λέγουσε 4j τροπῇ τοῦ s εἷς &. — Apollon. de adv. 604. ó xi σύνδε-
uoc xév ἐσθ) occ λέγεται παρὰ 4ωριεῦσνν.

382 $. 45. De variis particulis.

t| κα λέγοι τι, V. 1105 «àv λῆτε. in. καὶ λῆτε vid. S. 42

not. 11, v. 105 xdi» £x τᾶς ταγᾶς ἔλση paullo violentius |

in x«ix ἐκ züg. ltem Acharn. 757 pro ἀλλ ἂν παχυνθῆ
facile restituitur ἆλλ᾽ αἱ παχυνθήη. Apnd Arehimedem
haud raro ἄν e vulgari lingua acceptum esse non miraberis.

ltaque genuina Doris ignorat ἄν et quorumeunque
partem ea particula effieit, ἐάν sive ἄν, Ürav, ἐπὴν sive
ἐπάν» contra ubique particula xo utitur ejusque composi
tis αἴχα, óxxa pro ὅκα xa, émtixa; rectius enim αἴχα
quam: αἴ κα et fortasse ἐπείκα quam ἐπεί «o scribi, mox
demonstrabimus. Nune de simplicis particulae forma vt
dendum est. Grammatici etiam xe» Doriceum esse. tr
dunt 3). quae forina Theocrito familiaris à purioribus fon-
tibus aliena est, et miramur, cur Apollonius zc» pro x:
frequentissimum apud Homerum e Dorica dialecto repe
tere voluerit.. Idem Apollonius 3) xo vocalem producere
docet. Nunc. et simplex κα et compositorum ultima apud
poétas semper fere producuntur, ut Epich. 94. 137 xà,
ἆς x& 19. αἴκα 19. 111. 154 (ὕκκα 115 ambipguam men-
suram habet), Acharn. 703. 765 καν Lysistr. 171. 150
«a ex emendatione nostra, Theoer. ἐπεί κα HM, 100. ὡς
μαι Il, 142, αἴκα 1, 4. 5.9. 61, III, 27, V, 20, XI, 61,
óxxx VIII, 68. Solum óxxa ultimam corripit Theocr. IV,
21 εί in Nossidis epigrammate Antb. Pal. VI, 353, quae
mensura nescio an non magis e genuina Doride petit
sit, quam κε; αἴχε, quae.idem "Theocritus frequentat.
Contra longae vocalis in hac particula singularis elisio
certissime Dorica est; reperitur enim Tabb. Heracl. 1,
939 oix ἔμπρυσθα ἀποθίνωντε, l1, 10A αἱ Ó6 4^ ὑπὸ πολέαω
ἐχληληθίωντι, | Sophr. 91 ὠὥρπεραίκ ἐξ ἑνός κελεύµατος,
Epich. 19. 94. 95. 102 x, 9 αἴκ 10. 90 óxy', Acharn.
698 a/y', 728 Oxx et saepe apud Theocritum.

3) Apollon. de pron. 142, C. ἁἀμὸν (Doricuin) ἴσον ἐσεὶ τῷ ἡμί-
τερονι ἆλλ᾽ οὐχ ὥς τες ὑπέλαβον ix τοῦ ἐμὸς µετειλῆφθαι' οὗ γάρ
ποτε τὸ 6 εἷς & μακρὸν µεταλαμβάνεται, 0t» μὴ ἐπί «0U xiv συνδέσµοτ,
καὶ ταῦτα, εἰ Φοθείη.

$. 45. De varns particulis. 383

Inter composita ὄκκα male a grammaticis 5) ex ὅκα
geminata consona ortum putabatur, nec melius recentiores
quidam illud certe ὄκκα, quod ultimam corripit , pro ὅκα
esse existimarunt ; nam x im ea voce non magis geminari
potest quam in πύκα, tóxa, ἄλλοκα et ὄκκα pro ὅκα xa,
ὅταν esse ipsa constructio atque sententia ubique docet
vid. Buttm. 1 p. 370. Recte ὅκα et 0xx« distinguuntur
in glossis Hesychianis: óx' y, ὅτε ᾖ et ὄκκα cate (0),
ὅταν τύχη. Jam vero, ut in óxx« particulae in unam vo-
cem coaluerunt, ita rectius αἴκα quam αἴ αα scribi vide-
tur, suadente praeterea collocatione particularum "Theocr.
1l, ὅ αἴκα ὃ aya λάβη (ef. ὄκκα ὃ᾽ ἀτύχω Epich. 19).
Itaque ancipitem editionum usum ad eam normam cen-
stituimus. Plerumque tamen conjunctio δέ ante κα poni-
tur, ut αἱ δέ κα Heracl. I, 68. 74. 190, "Theocr. 1, 10.
29 (ὅτε δέ κα Rhod. 2325, b), nec minus indefinitum τις
ante κα accipi solet, αἴ τινε (τινα, τινες) κα Heracl. I, 57.
69. 123, Cret. 3058, «a£ δὲ τις (vi ete.) xa Heracl. I,
71. 80. 103, Cret. 3048. 3049.

A) N al potestatem affirmativam non solum Attico
more cum µα et. aceusativo junctam babet, ut Epich. 14
vei uà τὰν κράµβαν, 60 ναὶ ua ία ete. , sed etiam sine
µα pro Áttico »;, ut AÁcharn. 708 ναὶ τὸν βρμᾶν, 740
ναὲ τὸν 4ιοχλέα, 704 vol τὸν Ποτειδᾶ, Lysiste. 81. 86. 90
etc. vai τὸ ci» , 206. 988 vai τὸν Κάστορα, nec raro apud
Theocritum, qui aliquoties artienlum omisit IE, 106 ναὶ
Afoígag, XXIV, 74 vai ἐμὸν γλυκὺ φέγγοο. Minus recte
vci cw sine articulo scriptum erat Lysistr. 81, ubi nune
Dindorfius recte probavit Reisigii emendationem µάλα y.
oéoo val ro σιῶ.

9) De ὧν, quae forma universae antiquiori Doridi
cum dialectis lonica et Lesbiaca communis est pro: οὖν,
supra diximus δ. 20, 11. Hic addimus singularem. par*
ticulae collocationem inter praepositionem et verbum, quae

4) Greg. C. 242. τὸ ὄκκα ἀντὶ τοῦ ὁπηνίκα καὶ ὑπύτε καὶ ὅπου
γρῶνται, cf. $. 14 not. 14.-

384 $. 45. De variis particulis.
Herodoto potissimum familiaris est, etiam apud Epiehar-
mum reperiri fr. 19 ἂἀπ᾿ ὧν ἠχθόμαν et fr. 82 ἐπ ὧν
éniousg. — Similem collocationem supra S. 40 not. 3 in
'Ther. 2448. VII, 10 restituimus: ὅσα κα μὴ ov πέπραται.

6) Encliticam 25» genuinae Atthidi ignotam Doris
eum epica dialecto communem habet , Syracusanorum
certe lingua. Legitur enim apud Sophronem fr. 10. 54.
92, Epich. 18 nec raro apud "Theocritum. Eandem Ae-
schylus Prom. 930 Siculis debere videtur. Potestate non
multum a δή differt vid. Hartung. Partic. Gr. I p. 313.

7) "vig pro ἄνευ legitur Acharn. 800, quanquam
ibid. 764 ἄνευ in libris est. Idem commemoratur a Theo-
gnosto Ánn. Oxx. II, 163, 8 ἄνις ἀντὶ τοῦ χωρίς et legi-
tur praeterea Lycophr. 350, Nicand. Al. 419 et in epi-
grammate Cyrenaico Journ. des Sav. 1828 p. 184.

χώρο, quam formam grammatici προπερισπᾶσθαι do-
cent 5), pro χωρίς legitur Ther. 2448. V, 7 et apud Cal.
limachum fr. 48, vulgare zooíc' Coreyr. 1845.

ἄχρο, non ἄχρις, semper legitur in tabulis Here
cleensibus etiam ante vocales ut ἄχρι ἐς ποταμύν. Eadem
forma nescio an restituenda sit Corcyr. 1845, 135 pro
ἄχροιν quod Boeckhius in ἄχρες mutavit.

De πέρυτις vel πέρυτι pro πέρυσιν diximus supra
S. 6, 7. . Adverbia numeralia in κι non abjiciunt c finale
nisi licentia poética, ut τετράκε in epigrammate metrico
Argivo nr. 39 Ross., τουτακι Pind. P. IV, 28 et fr. 283 etc.

8) '"Entorev, quod Ionicum pro έπειτα esse tradi-
tur ab Aelio Dionysio apud Eustath. 1215, 32 et dialecto
non nominata commemoratur a 'Theognosto Ánn. Oxx.
II, 161, 29, legitur Acharn. 711 et Pindaro aliquoties 2
Boeckhio restitutum est vid. Nott. Critt. ad Pyth. IV, 211.

ἕνεκα et £vexev eadem ratione differunt. lllud est
Megar. 1052, Rhod. 23525, b, Astyp. 2483. 2484. 2487
οἵο., hoc Calaur. 1189, JCalymn. 2671, Astyp. 2488,
Gel. etc.

6) Et, M. 607, 23, Eustath. 122, 10 — 630, 25 — 1879, 56.

$. 45. De variis particulis. . 385

9) '«ρμοῖ vel ἁρμοί (nam de spiritu dissentitur) -
Syracusanorum esse traditur pro ἀρτίως 5); altera expli-
eatio, per ἁἆρμοδίως, quantum quidem nune apparet, mi-
nus vera esse videtur. Legitur apud Theocritum IV, 51,
Callimachum fr. 44. 230, Aesch. Prom. 618. Contra
epu Scriptum est in Pindari fragmento apud Eustath.
Prooem. Pind. p. 12; dubia scriptura est apud Lycophro-
nem Alex. 106 ef. Schneidew. ad Eustath. 1. 1l. Tertia
forma «ouo e Pherecrate Attico affertur ϐ) et a Doride

abjudicatur. | |
10) ἕνας et ἐρένας, Laconice £vog, solitis mutatio-
nibus sunt pro ένης, quod legitur Arist. Eccl. 796 vel
ἐρένης Dio Cass. 47, A8 1. e. perendie. Praeter glos-
sas Hesychianas ?) ένας reperitur apud Theocritum XVIII,

6) Et. M. 144, 49. ἆρμφ' σηµαΐνευ τὸ ἀρτίως. ὅὃ δὲ τεχνικὸς λέγεν,
ὅτι παρὰ τοῖς Συρακουσίοις διὰ τοῦ 7 γράφεται. ἐκεῖνοι γὰρ duoi λέ-
γουσε κατὰ συστολην τοῦ & tig τὸ O0' ὡς παρὰ Καλλιμάχῳ' ἁρμοῖ γὰρ
«4αναῶν γῇ ὡς ἀπὸ βουγεέως: --- σηµαίνει τὸ ἀρτέως 7 ἁρμοδίως, “ἁρμοῖϊ
που κἀκείνῳ ἐπέτρεχε λέπτος ἴουλος: οὕτω Θέων ὁ “4ρτεμιδωρου. προς-
τἐθησι δὲ, ὅτι τὸ ἁρμοῖ ψιλούμενον μὲν σηµαίνει τὸ ἀρτίως, δασυνόμενον
δὲ τὸ ἁρμοδίως. ΠΜεθύδως, ἔστν καὶ παρὰ «4υκόφρονι. — Eustath. 140,
13 et Ann. Oxx. III, 397, 8. duoi ἐπίῤῥημα, 0 δηλοῖ τὸ νεωστί, δι-
φορεῖται μὲν κατὰ τοὺς παλαιούς 4 δὲ πλείων χρῆσις δασύνευ αὐτὸ Συ»
ρακουσίων ὃν κατὼ τὸν τεχνικὀνὶ ἁρμὸς γάρ φησιν, ἁρμοῦ, ἁρμῷ xai
συστολῇ ἁρμοῦ κατὰ τὸ ἔξω ἐξοῖ καὶ ἔνδον ἐνδοῖ παρὰ Θεακρίτῳ. — Eu-
stath. Prooem. Pind. p. 12. ἁρμῷ, ἤγουν ἄρτν, ὃ παρ᾽ ἕτέροις ἆρμοῖ
λέγεται, ὡς καὶ παρὰ «4υκόφρονι γινόµενον, ὅθεν καὶ τὸ ἀρτίως, οἵον
ἐλπίσιν ἀθανάταις ἁρμῷ φέρονται, quod est fragmentum Pin- .
daricum. — Ann. Oxx. I, 163, 13 de accentu adverbiorum in e:
εἰ δό που περισπασθήσεται τὰ εἲς 9, «4ώριὰ ἔσεν' μόνο» οὖν παραφύλα:
xréov τὸ ἁρμῶ, ὅπερ icti καὶ ἁρμοῖ, οὗ Αώριον. — Erotian. Lex.
Hippocr. p. 60 ἁρμῶ ἡσυχῆ, μικρῶς ὡς καὶ Φερεπράτης dv Mero.
AsUcow. — Hesych. ἁρμοῦ, ἀρτίως, ἡσυχῇ, ἐξαίφνης, προεφάτως et
ἁ θμῶ, ἀρτίως.

7) Hesych. ἕνας, εἰς ερίτην. — ἐδένας, tis ερίτην ἠμέραν, --»
ἔν αρ, εἰς tolenv' «4άπνωμε. -- ἐπέναρ, tia εετάρτην’ «4«άκωνες. ---
56, τὸ ἕνης, ὅπερ lovi εἷς τρέτην' Αωρνεῖᾳ δὲ vic λέγουσι, ef. Inter-
»xett. ad voc. ἕναρ. Male eodem retulerunt glossas εἴδας, el; αἴ-
2εον (quam ex ἕνας corruptam putant) et ἔνσθο, αὔριο, qnum ἕνας

I. 2j

386 6. 46. Varia quaedam.

14. Laconicum ἐπέναρ ab Hesychio explieatur εἰς τετάρ-
την, ut praepositio ἐπέ eandem vim habeat, quam µετά
in μεταύριον, perendie cf. apud eundem ὕπενες, εἰς τὲ-
τάρτην. (οτταρίο v;c Doricum dicitur ?) pro ἔνης, cujus
in locum νᾶς. restituendum esse videtur. Ceterum vix
dubium est, quin ἔνης et ἕνας olim primae declinationis
genitivi fuerint, ita postea in adverbiorum naturam mu-
, tati, ut etiam eum praepositione c; jungi potuerint.

11) Mira forma utitur adverbium δεπλεῖ Heracl. I,
61 vel διπλῆ Corcyr. 1845, quum διπλῷ postulemus.

t 8S. 46.
Waria quaedam.

1) Pauca quaedam substantiva alio genere apud
Dorienses utuntur atque in vulgari lingua. Primum fe-
mininum pro masculino est λιμός, ut Acharn. 709 in
Megarensis oratione τᾶς λιμοῦ, quem locum spectant ii
grammatici !), qui feminini usum Doricum dicunt. De-
inde masculinum pro feminino est ó φάρυγξ Epich. 9,
quem locum et Phrynichus significare videtur, quum ma-
sculinum genus Epicharmo tribuit, et alii grammatici,
quum Doriensibus ?); ceterum masculini usum Atthis non
omnino abhorret vid. Lobeck. ad Phrynich. p. 65. Ter
minatio simul mutata est in ὁ ψύλλος., quo Epicharmus

non sit cras, sed perendie, Nos cum his comparare malumus &a«,
eis αὔριον' Βοιωτού et ἔνσας i. e. ὃνς ἄς (pro ἐς dac) Creticum vel Ar-
giyum habemus vid. $. 14, εἴδας ex εἴσας corruptum existimamus.

1) Scholl. Arist. Acharn. 742 (709) «{ωριες δὲ Ov λέγουσι eq
λιμόν. Et. M. 666, 10. παρὰ μὲν τοῖς 4θηναίοις ἀρδενικῶς λέγεται ὃ
λιμός, παρὰ δὲ τοῖς 4ωριεῦσι θηλυκῶς ἡ λιμός, cf. Et. Gud. 371, I.
In Etymologici cod. Par. 346 teste Bekkero-post Et. Gud. p. 959 -
locus Aristophaneus additus est.

2) Phrynich. p. 66. .ὁ edguyt ἀρσενικῶς μὲν Ἐπίχαρμος λέγει, ὁ
δὲ ᾽ττικὺς 7 edovyt et similiter Thom. Mag. p. 670. Et. M. 788,
37. θΘηλυκῶς μᾶλλον εἴωθε λέγεσθαε, ὡς οἱ '4ετικοὶ χρῶνται' ἁρσενικῶς
δὲ oi deus προφέρονσιν. "Similiter Choerob. ad Theod, 82, 9.

$. 46. Varia quaedam. . 987

et Dorienses usi dicuntur 5) pro » ψύλλα» illud, quod
apud Phrynichum p. 332 adeo barbarum audit, in recen-
tiorem eómmuünem Graecitatem immigravit, vid. Lobeck.

ad Phryn. p. 332. "Tum nonnullae vóces in oc, quae
vulgo masculino genere utuntur, declinatione, ut par est,
simul mutata, apud Dorienses sunt neutrius gemeris: τὸ
σκότος Epich. 19 e librorum lectione & nobis restituta,
Gen. σκότεος Bophr. 80, quod vocis genus ne Attici qui-
dem ignorant; τὸ σκύφος Epich. 61, quod non magis
ab Attica consuetudine alienum est vid. Athen. XI, 498. D,

sed masculinum τὸν σκύφον Sophr. 48; addimus τὸ µέ-
y«goc pro τὸ µέγαρον, quae forma apparet e genitivo
plurali µεγαρέων Sophr. 37 vid. Anecdd. Oxx. 1, 277, 18.
Postremo masculina pro neatris sunt ὁ τάριχος, quo
Epicharmus usus est teste Athenaeo Iii, 119. B. D, quum
Attici utrumque genus probaverint, et ὁ θάµβος, cujus
singularem usum Simonides (Scholl. A. Hom.- It. ὃ, 79)
fortasse Doriensibus debet.

2) In comparativi et superlativi formatione
nonnulla peculiaria aut certe notabilia observantur. Pri-
mum adjectivà in og apud poétas Doricos irregulares
comparativos et superlativos in ἑστερορ et ἑστατορ amant,
neque Átticis neque lonibus ignotos. Ab Eustathio in
larga de ea re disputatiene p. 1441, 11 seqq. ex Epichar.
mao afferuntur ἀλλθιέτορος, ἐπιηρεστέρα, ἀναγκακέστατος,
εὐθαεέστοπος, ex eodem ενωνέστερορ ab Athenaeo X, 424. D
et Eustath. 746, 46 et διακονέστερος legitur in versu, qui
eidem cum magna veri specie tribuitur fr. 159. Dinolo- .
chus Siculus ex Enmstathii testimonio γενκαφέστατος dixit,
Sibesichorus ὑπερθυμέσκβτοφο Aleman ἠδυμέστατορ seeun-
dum Et. M. 420, 50; apud Pindarum sunt ἀπονέστερος
et ἀφθονέότερος Ol. 1, 60. 104, αἰδοιέστατος 0l. IH, 44
(αΣδοεότατος P. V, 18), ἀρχαιέστερος fr. 20; ἐκαβολέστατος

—

3). Hesych; Phot. Suid, &. v. φύλλα Epicharmam iasculino usum
σενα» tradwpt. Scholl. Aris& Plut. 537 oi δὲ Auris ἄρσενικῶς λέγουσι

τὸν» ψύλλον.

29*

388 $. 46. Varia quaedam;

est apud Archytam p. 30 Hartenst. Contrario modo pee
eatum est in ὑγιώτερος, Sophr. 61 inter muliebrium so-
loecismorum exempla. Apud eundem καταπυγότερος fr. 22
a Dindorfio ad Steph. "Thes. recte a καταπύγων duci vi-
detur, ut ab ἐπιλήσμων fit ἐπιλησμύτατος apud Aristopba-
nem, non a κατάπυγος, quam vocis formam lexicographi
commemorant. A πρόβατον Sophr. 96 comparativum προ-
βάτερος pro προβατότερὀς finxisse videtur et ab Gig, oi
ibidem οὐότερος *). Postremo idem a substantivo φώρ fe-
eit φώρτατος fr. 28 5).

Quo jure Eustathius ϐ) Dores ἄσσιον et μάλλιον pro
&ccov et μᾶλλον dicere tradat, non apparet, neque magi?
num recte a Gregorio p. 463 κάλιον pro.xeAMov Doricum
habeatur, quum certius Áeolieum. sit vid. L. I 8. 8, 11. —
Ex uno Epicharmo fr. 164 commemoratur óa&ocov pro
βαθίων mutatione analogiam servamte. De κάρρων pro
κρείσσων supra dictum est S. 13, 4, de κρέσσων et µέξων

S. 22 , 6.

—

4) Et. M. 256, 30. o δὲ Ἡρωδιανὸς λέγεν μὲν καὶ ποῦτο ὅτι συνεζ-
ἐδραµε τὸ ἄριστος ἀριστερὸς καὶ τὸ δέξιος δεξντερὀς τοῦτο γαρ σννεκ-
δρομὴ καὶ οὐ πλεονασµός, ' ὥςπερ. καὶ παρὰ τὸ πρόβασιν γίνεταν προβά-
tio» οἷὺς οὐότερον, ὡς λέγει Σώφρων. τοῦτο γὰρ οὗ λέγεται πλεονασµός,
ἀλλὰ συνεκδροµὴ τοῦ .προβάτεον. οὕτω Φεξιτερὸς ὡς ἀριστερός, ᾿ In loco
obscuro Sylburgius proposuit: προβώτερον παὶ οἷὺς, οἰότερον et de-
inde πρόβατον pro προβάτεον: Blomfieldius {τ. 66 vult προβάτερον,
oiov οἰότερον NNeuter, si quid video, recte. Nos Sophronem «τρο-
βάτον προβάτερο», oióg οἰότερον dixisse suspicamur, sed Herodian
nec verba nec sententiam extricare valemus. , MEM

5) Et. M. 573 extr. μεμητέον ἌἈώφρονα Abyovra* Φωροτάτους κα-
πήλους παρέχεται’ οὐδὲ γὰρ τὰ sig 4 Λήγοντα ῥήματα παρασχηµατίξε
συγαρυτικὸν καὶ ὑπερθετικὸν, ἔτι, ἁμαρτάκουσιν οἱ λέγοντες µακάρτερο».
Bene Blomfieldius correxit φωρτάτους et τὰ εἷς 9, njsi bic etiam
rectius «à ei; 9 scribendum est.

6) Eustath. 1643, 12 de iota pleonastico in πτολιπόρθιος, ei
σθιος, ὁμοῖέος eic.: πρὸς τοιαύτην ἀκολουθίαν καὶ οἱ 4ωριες τὸ decor
ἄσόιόν gacw, dc παραδέδοται, καὶ τὸ αἶφα αἴψιον καὶ τὸ μᾶλλον wal-
Arv" οὕτω δὲ καὶ τὸ ἕἔγγυς ἔγγιον. Pessime de αἴψιον οἱ ὄγγιον judi-
catum est, qui sunt justi comparativi.

/

$. 46: Varia quaedam. . 389

J) later deminutivorum genera nullum quidem ος,
quod Deridi proprium dici possit; paullo tamen frequen- .
tior apud Dorienses quam in reliquis dialectis terminatio
vópiov fuisse videtur. Ea enim utitur σκεφύδριον Epich.
29 ἃ oxíigog 1. e. ξίφος» μελύδριον "Theocr. VII, 51, χε-
ρύδριον Mosch. I, 13, postremo alia dilatatione accedente
Πριαμιλλύδριον a Πρίαμος apud Epicharmum secundum
Ann. Oxx: IV, 254, 8, cf. Theogn. Oxx. ll, 126, 23
(Bekk. 1413), ubi auctoris nomen non proditur.

4) Dorienses feminina in o amasse videntur. Pro.
pria certe.illis sunt, quae Hesychius affert: ἀνθρωπω,
5j γυνὴ παρὰ zíàxoos et xivo,. κένησις᾽ 4ωριεῖς. Prae-
terea huc referimus 2υρακώ, qua forma Epicharmus fr.
166 Syracusas appellavit vid. S. 22, 9, μελλώὠ Aeschyl.
Ag. 1329, quam vocem poéta cum aliis multis e Sicilia
apportaverit, .opgo) Archyt. ap. Stob. Ecl. I p. 710;
nam ἐστώ Archyt. Stob. Ecl. I p. 81 et εὐεστω, qua voce
Aeschylus ter utitur, potius ad lonicam originem revo-
canda esse videntur.

9) E substantivis neutrius generis in αρ, de quibus
disputavit Lobeckius Parall. p. 204, duo ad Siculos re-
feruntur: σῦφαρ Ἰ), quod Sopbhron fr. 8 in decrepiti
senis convicium vertit et μώμαρ 9), qua voce Siculi (co- -
micus.quidam, nisi fallor) stultum appellasse feruntur,
Quae voces quanquam non videntur Siculis peculiares
fuisse, attamen suspicari licet eos rarioribus et fere ob-
soletis nominibus in αρ saepius quam reliquos Graecos
usos esse. Nec dissimile est Sophroneum νίκωρ Herod.
π. M. À. 92, 24.

6) Gentilia in ἔνος in ipsa Graecia ignota, in orien-
talibus coloniis rara, ut ᾿4μοργῖνος ab ᾿4μοργος, rectis-

7) Scholl. Nic. Al. 91. τὸ ἐπιπολάζον τῷ γάλακτε, ὅπερ οἱ Σικελοὸ
σύφαρ καλοῦο. Vulgo ὄφεως γῆρας significat vid. Hesych. et ibi in-
terprr., Et. M. 737 in.

8) Fest. ,momar, Siculi stultum vocant. Eadem voce teste
Isidoro in Glossis Plautus usus est in hoc versu: ,,quid tu, o
momar, Sicule homo, praesumis'*, vid. Intt. ad Hesych. s. v. μῶμαρ.

390 $. 46. Varia quaedhm.

sime a Stephano ?) Siciliae potissimum et Πίου vindi-
eantur, ubi nihil frequentius , ut 4«κραγανεῖνος, «4εοντῖνος,
Ταραντῖνος, Mtroxovrirog etc. En ltaliearum linguarum
viciniam, unde Siceliotae e£ Italiotae eam terminationem
assumpserant. — Obscura sunt, quae de Rheginorum
adjectivis àn ὥσιος a genitivo plurali derivatis traduntur
vid. L. I 8. 30 not. 6. Exempla apponuntar ἀνακώσιος
et χαρισώσιος, voces aliande non eognmitae; nam ἀξτώσιος
a grammaticis fictum est, unde ἐτώσιος duceretar.

7) Addimus voces quasdam, quas Sieeliotarum et
Italiotarum lingua cum Latina communia habet. . Primum
nummorum et porderum multa nomina:

ψόμοφ sive νοῦμμος apud [talietas et Siceliotas
monetae nomen fuisse traditur.ut Latinum nummus V)
Hlam formam gemuinam esse accurata graumaaticorum te-
stimónia docent et legitue in 'Tabb. Heracl. I, 75; νοῦμ-
nog apud Pollucem scriptum est etiun ia Epicharmi locis

— — — — — —

9) Steph. Byz. s$ v. Ἴμπελος: ὁ πολίτης “Αμπελίνος ὡς '4σσωρῖνος,
"βακανῖνος" 6 γὰρ τύπος τῶν Ἰταλῶν. — Yd. s. v. “4βακαῖνον — τὸ
ἐθγικνὸν ἄβακαινίνος, 0 οὖκ ἀηθὲς Σικελῶν,. Μεταποντῖνος, «ἄεοντῖνος,
Βρεντεσῖνος, Ταραντῖνος, 4ῤῥητῖνος, '4σσωρῖνος, Ἐρυκῖνος,

10) Phot. et Suid. νόμος — «{ωρνεῖς δὲ ἐπὲ νομίσματος χρῶνται τῇ
λέξει καὶ "Poncio, παραστρέφαντες νοῦμμον Λλέγουσι..-- Ànm. Bekk.
100, 24. . νόμους! τὸ νάμισμα, φὺς οἱ ᾿Ιταλυκοὶ φνφύβμονο «ρἀοῖσι —
In Scholio ad Gregor. Naziang. apud Jungerm. ad Poll. IX, 87
νόμος Scriptum est et μνῶν aperte e νόμων corruptum. ldem μνῶν,
quod multo facilius e νόμων quam e νούμμων corrumpi poterat, est
apud Suidam s. v. τάλαντον et Scholl. Il. ε, 676 in ejusdem argu-
menti locis qui ex Apollodori libro de Sophrone manawerunt vid.
Boeckh. p. 311. — Varro de L. L. V, 36 ,in argento nummi;
id a Siculo. Item Festus p. 172. 173 Müll. in loco nunc misere
mutilo vocem nummus a Graecis derivaverat, quem Paulus Diaco-
nus in hunc modum excerpsit: ,,nummus ex Graeco nomismete pa-
scitur, — Pollux ΙΧ, 79. ὁ δὲ va)Uugogc.Ó0xt6 piv neas Depot
τοὔνομα τοῦ νομίσματος ἔστν δὲ Ελληνικὸν καὶ τῶν ἐν Ἰταλίᾳ xoà Zw
Aia «4ωριέων (adduntur Epich. 92. 93 et Aristotelis testimonium).
Id. IX, 87 νοᾶμμος ex Aristotele affert de Siculorum talento dis-
serente. .

$. áo. Varia quaedam. 391

fr. 92. 93 et in Aristotelis verbis de T'arentinorum politia
loquentis. At apnd Epicharmum metrum primam sylla-
bam brevem postulat; praeterea rectissime antiqui gram-
matici intellexerunt, vocem origine Graecam esse ut νύ-
µεσµα et e Graecis coloniis ad Homanos perlatam. Quare
non dubitamus, quin Aristoteles quoque »óuog scripserit
et altera scriptura recentissimo demum tempore e Romana
lingua ficta sit, quanquam Boeckhius hanc non damnavit,
egregie in reliquis de νόμφ disputans in Disquiss. Metroll.
p. 2310.

λίτρα Siceliotarum est pro Romanorum libra, et
pondus et nummus 11). Legitur in titulis Tauromenita-
nis, Epich. $. 6 et Sophr. 20, praeterea apud Simonidem
fr. 196. in tripodis à Gelone dedicati inscriptione et co-
micos Átticos Philemonem aut Diphilum in Sicelico et
Posidippum in Galatea (Poll. IV, 175 et IX , 81), quae
fabulae ad res Sienlas pertinebant. — Composita sunt zul-
Augov 9) sive ἡμιλέριον, quae forma ex Epicharmi Chi-
rone affertur 9) et metri gratia restituta est Epich. 5, d:-
κάλιτρον 7), quo utuntur Epicharmus fr. 6 et Sophron
fr. 60, πενιηκοντάλιτρον, quo nomine teste Diodoro XI,
26 Siceliotae nummum Damaretium appellabant cf. Boeckh.
p. 305, praeterea de pondere adjectivum τεερωκοντάλαρος,
quo Dinolochus usus est, vid. $. 34, 1. Sophocles voce

11) Pollux IV, 173 seqq. voce λέτρα Siculos comicos de pon-
dere et nummo usos esse tradit, exempla affert λίτρα et δεκάλιτρον
e Sophr. 26. 60, τετρωκοντάλιτρος e Dinolocho, deinde Aristotelem
in Agrigentinorum et Himeraeorum politiis de Airga , ἡμίβοτρον, δε-
κάλντρον cf. ΙΧ, 80. 81. — Phot. λίτρα: ἦν μὲν xai νόµεσμά t» ὥς
ἄέφυλος' ἐπὶ δὲ τοῦ σταθμοῦ Ἐπίχαρμός τε καὶ Σώφρων ἐχρήσαντο' Zo-
φοκλής δὲ λιτροσκόπον φησὶ τὸν ἀργυραμοιβὸν ἀπὸ τοῦ νομίσματος. Ann.
Bekk. 105, 32. ἦν μὲν καὸ νόμισμα «Σικελιχόν΄ ὅτι δὲ xo ἐπὲ σταθμοῦ,
ἸΕπίχαρμος Ἐλπίδι ἢ Πλούτῳ cf. Eustath. 1282, 42. — Hesych. λίρα,
ὀβολός' οἳ δὲ νόμισμα παρὰ Σικελοῖ. oi δὲ ἐπὶ σταθμῶν, oi δὲ Ῥω-
µαῖου διὰ «oU B λίβρα. — id. λεροσκόπους, ἀργυραμοιβοὺς ἀπὸ τοῦ
Σκελικοῦ νομίσματος, ὃ καλεῖτα» λίτρα. Ceterum vide Boeckh. p.
292 seqq.

3020 €. 46. Varia quaedam.

Aitoo0xónog usus fertur 9), scilicet, si quid videmus, in
fabula ad res Siculas pertinente. Recentiores Graeci Ro-
manam libram apte per λέρα expresserunt. Sed verie-
sime Boeckhius p. 293 judicavit, voeem A/zpo, quae in
Graeca lingua non habet quo referatur, a Siculis ex Ita-
lia acceptam esse. ^

ὀγκέα vel οὐγκία apud Siculos Romanorum unciam
exprimebat 13). Illa forma, qua Epicharmus et Sophron
usi traduntur (0yyla per errorem apud Eustathium scriptum
est), egregie eo confirmatur, quod nummo Syraeusano
(vid. Boeckh. p. 365) ΟΓΑ inscriptum est.. Parum recte
Pollux Aristoteli οὐγκία -obtrusit recentiorem usum seeu-
tus, qui Romanam pronuntiationem accurate imitabatur.
Nec recte ἡμιούγκιον ex Epicharmo afferri videtur. Sicu-
lum poétam Αμιόγκιον scripsisse putamus et erdem fr. 5. 6
ex insignibus librorum corruptelis zévzóyxeov restituimus.
Ceteram dubitare noli, Siceliotes vocem oyxía ab Italis
mutuatos esse.

ἔξας, qui commemoratur ab Epicharmo fr. 6, τέ-
τρας et τρἰας Sicula nummorum nomina sunt!3), aperte
ad Romanorum sextans, quadrans, triens simili
tudinem ficta. — Grammaticorum de τέτραντος et τρίαντος
valore errores rectissime Bentlejus et Boeckhius p. 293
profligarunt et illum ter uncias tenere ut quadrantem,

4

12) Phot. ὀγκίαν: τὸν σταῦ μὸν Σώφρων xai Ἐπίχαρμος. — Eustath.
1282, 42. παρ) Ἐπιχάρμῳ, ὃς xai ὀγγίαν λέγει καὶ λίτραν. — — Poll.
IV, 175 et IX, 80 Aristotelem in politia Himeraeorum οὐγκίαν, Si-
culorum nummum, commemorantem affert. |

13) Pollux IV, 176 ex Aristotelis politia Himeraeorum: Σικε-
λιῶται τοὺς δύο χαλκοῦς ἑξάντα καλοῦσε, τὸν δὲ ἕνα οὐγγίαν (MS. Jung.
οὐγκίαν), τοὺς δὲ τρεῖς τριάντα (C. Α. τριᾶντα). -- Id. ΙΧ, 80 in-
didem ut Siculorum nummorum nomina: οὐγκίαν (ita Jung. e codice
pro οὐνγίαν), ὅπερ δύναται χαλκοῦν ἕνα, xoi ἓξ τάλαντα (male corre-
xerunt διξάντα, rectius Bentlejus ἑξάντα), ὅπερ doti δύο χαλκοξ, καὶ
τρία τάλαντα (Bentl. recte τριάντα, alii male εριξάντα), ὅπερ τρις.
— Hesych. εριάντος πόρνη; λαμβάνονσα τρ,άνεω (cod. εριάκοντα), o
ὁστι λεπτὰ εἴκοσν, — Yd. τετρανθα, τετράγωνόν εν σχήμα" δηλοξ dà καὶ
τοὺς τέσόαρας χαλκοῦς.

$. 4 Varia quaedam. 303

hunc quatuor ut trientem demonstrarunt. .Accentus earum
vocum satis dnbius est. In libeis modo. ultima aeuto.-aut
eircumflexo instructa est, niodo penultima" acuto. . Nos
τρίας ete. praetalimue propter Latini tríens analogiam,
quanquam liceret etiam τριάντος cum triéntis conferre.

κύβιτον, Lat. cubitus, Siceliotarum vox esse vi-
detur, unde Epicbarmeum xvflizizes derivatur-15). . Eadem
tamen.voce lones et Hippocrates usi sunt, ut nen. ab
Italis acceptam esse appareat.

κάρκαρυν apud Sophronem carcerem significabat,
apud Rbinthonem stabulum 15). Vox ]ltalis .deberi vide-
tur; nam quae apud Graecos similia .sunt , diversam po-
testatem habent. |

Moirog, Sicula vox, unde Varo mutuus dieit
vid. Sophr. fr. ult. -- E

πανός, quod Messapiorum esse dicitur pre panis,
vix reete ab ltaliotis et Síeeliotis receptum putatur. - Ni-
hil enim cum ea voce cohaerere videntur πανίὰ pro πλή-
cuo»: et và πάνια pro τὰ πλήσμια, quae e Siculis et
Tarentinis poétis afferuntur 16).

πατάνα est apnd Sophronem fr. 31 (neutrum πάτα-
vov commemorat Pollux V1, 90 cf. Hesych. πάτανα, τρυ-
βλία), unde descendit compositum zeravey:g anguillae
epitheton apud Epicbarmum Poll. VI, 90 et deminutivum
πατάνιον, cujus rustica forma βατάνιον diserto testimonio

14) Poll IV, 141. καὶ κύβντον εἴποις ἂν óc “Ἱπποκράτης. δοκεῖ
dà εἶναι «{ωρικὸν τοὔνομα τῶν ἐν Σικελίᾳ 4ωριέων. 'ὅθεν Ἐπίχαρμος καὶ
τὸ παίεν τῷ ἀγκῶνι κυβνείζειν λέγει. — — Phot. κύβγετον: Ἔωνες τὺ
ἄκρον τοῦ ἀγχῶνος οὕτως Επίχαρμος, quae manca esse videntur. —
Hesych. κυβητίζω, τοῖς ἀγκῶσι πλήττω et κυβιτόν, ὁ ἀγκών, De Hip-
pocratüs usu cf, Erotian. et Galen. Gloss.

15) Phot. xdgxagov' t0 δεσµωτήριον. οὕτως Σώφρων. — Hesych.
κοέρκαρα — É»wo, τὰς µαάνδρας᾽ “Ῥίνθων.

16) Athen. III, 111. C. πανός, ἄρτος, ἸΜεσσάπιοι. καὶ τὴν πλη-
σµεόνην σπανίαν καὶ πάνια τὰ πλήσμια Βλαῖσος ἐν Μεσοτρίβᾳ καὶ «4{εινό-
Aoxoc iv Τηλέφῳ Ῥίένθων «s iv ᾽Αμϕιτρύωνι καὶ Ῥωμαῖοι δὲ πᾶνα «ov
ἄρτον καλοῦσ»,

394 $. 46. Varia qua

Sicula vox dieitur 11). Et demimutivum quidem frequen-
tatur apud Álticos poétas mediae et novae comoediae,
sed tribus certe in locis ita, ut Sicula origo appareat,
primum in Eubuli Κατακολλωμένῳ Meinek. H1 p. 228 ex
Athen. IX, 396. A et Poll. X, 107 καὶ πνικτὰ «Σικελὰ
πατανίων σωρεύµατα (Athenaei libr Ππαντανίων)», deinde
apud eundem .Eubulum p. 265 Mein. «Σικελωιὰ βατάνεα,
postremo in.Alexidis Aselepioclhide Meinek. HI p. 394:
| Οὕτως Ü' ὀψοποιεῖν' εὐφυώς

περὶ τὴν 'Σικελίαν αὐτὸς .ἀμαθον, ὥατε τοὺς

δειπνοῦντας εἰς τὰ. βατάνε ἐμβαλεῖν nou

ἐνίοτε τοὺς ὀδόύντας ὑπὸ τῆς ἡδονῆς.
Itaque reliqui non minus aut de Siculis rebus loquentes
ea voce mti aut a ficulis eam mntuati. esse videntur.
Scriptura valde ambigua est inter πατάνιον et: βατάνὶον.
Nam quum Pollux X, 107 πατάνιον afferat. εκ Eubuh
Catacollomeno, Ántiphanis Euthydico Mein. III p. 51 et
Alexidis Aselepioclide, βατάνιον e solo Hippareho , movae
comoediae poéta Meinek. IV p. 432, Athenaeus IV, 169. D

in iisdem Antiphanis. et Alexidis locis ῥατάνιον scriptum |

invenit, comtra πατάνια in Antiphanis Γάμῳ Mein. lll
p. 39, ubi Antiatticista 11) βατάνια legit, Πατονίων, coci
nomen, in Philetaeri Oenopione Mein. III P. 202, pe
stremo in Éubuli Ione Mein. III p. 223 πατάνια et βα-
τάνια mirum in modum conjuncta; βατάνιον ab Hesychio
Siculum dicitur, ab Antiatticista Alexandrinis tribuitur,
a Polluce ad rusticam pronuntiationem refertur 11), hot
recte, nisi fallmur. Ceterum βατάνη legitur apud. Ma
tronem parodum Ath. IV p. 136. D. . Deminutivi tertia
forma accedit παντάνιον, quam Athenaei libri in Eubulei

17) Hesych. βατάνιο, τὰ λοπάδια 5$ δὲ Auc Σοακελική. dd. |

πατάνια — wi; δὲ διὰ «oU B βοτάννα λέγουσ», — Poll. X, 107. ὃ
δὲ ταῖς "Inndoyov Ilavvvylaw εὑρῆσθαί φασιν κατά τὴν τῶν ἐδιωεῶν συν-
jar εἰρηκένον βαεάνιον. — Antiatt, Bekk. p. 84, 15. βασάνια,
τὰς λοπάδας ὡς ᾽4λεξανδρεῖςι. "Αντιφάνης Γάμοι. Phot. πατώνεα: τὰ
ἐκπέταλα καὶ τὰ ἀναπεπταμένα λοπάδια". οἱ δὲ πολλοὶ Φιασερέφουσιν ὡς

Ῥωμαϊκὸν τὸ ὄνομα.

$. 47. ᾗ De universa Doride: 395

Catacollomeni loco supra allato tnontur addicente Hesy-
ehii glossa παντώνα, τρυβλίον. Itaque omnibus compa-
ratis satis certum habemus, Sicelietàs vocem πατάνα e
Latimo patina fecisse (nam apud Latinos eadem stirps
latius regnat ut in patera), eamque et per rusticam pro-
nuntiationem in βατάνα (fortasse etiam παντάνα) eorrupisse
et ad reliquos Graecos recentiores transmisisse.

πόλτος, qua voce Epicharmus utitur fr..11, item
a Latinorum pulte descendere visum. est nomnullis 16).
Sed quum jam Aleman eandem noverit, ab origine Graeca
esse videtur,

όογός, Siculem nomen 19) horrei granarü fortasse
eum Latino rogus recte componitur, quanquam hujus
signifieatio ad aliam rem detoría est.

6. A7.
Ee umiversa BDoride.

1) Postquam singulaüm expositum est, quibus rebus
vel universa Doris vel varia ejus genera cum reliquis
Graceae linguae dialectis, praecipue cum Attica et cum
lingua vulgari diserepuerint, restat ut dispersa colligamus
atque in unum conspectum redigamus. taque infra va-
rias Doridis discrepantias accuratius distinguemus atque
describemus, quam ab antiquis grammaticis (vid. S. 2, 2)
factum est ; nunc levioribus omnibus et incertiorzbus
omissis 1n succinctam enarrationem congerenda sunt, qui-
bus omnium Doriensium lingua insignis fuit. Enumera-
bimus non solum, quae Doridi peculiaria. sunt, sed etiam
quae cum Aeolicis dialectis communia,

18) Varro de L. L. V, 108 ,,puls: haec appellata vel quod
ita €sraeci, vel ab eo unde. scribit Apollodorus, quod ita sonet,
juum aquae ferventi insipitur. Apollodorus, Heynio suspicante
id. A pollod. I p. 441, id dixerat in libro περὶ Ἐπιχάρμου.

19) Poll. IX, 45. ταῦτα δὲ (τὰ σιτοβύλια, τὰ πυρῶν ταμεῖα) ῥθ-
ovg wea, évópalov* xai ἔσει τοὔνομα i ᾿Επιχάρμου ἈΒονσίριδε. —
Jes: €h. ῥογοέ, 0go (P) συενκοέ, σιτοβαλῶνες.

396 $. 47. De universa boriae.

In accentus ratione Doris ignoravit Lesbiorum bary-
tonesin, adeo acuti paullo amantior fuit quam Atthis,
maxime vero cum hac eo differt, quod antiquum accen-
tum propter literarum vel pronuntiationis rationem muta-
tam aut aliis de causis ab Atthide desertum saepe reli-
giose servavit. — Ad Lesbiacam' psilosin quum antiquior
Doris inclinare videatur, attamen in universum a vulgari
spiritus ratione non multum receditur. — Digamma an.
tiquior Doris e vetustissima lingua non minus retinuerat
quam Aeolicae dialecti, quum in lade et Átthide diu ob-
solevisset; sed inde a quinto fere saeculo pars Dorien-
sium aversari id atque abjicere, quum pars, turbato ta-
men magis magisque usu, diutius retineret. — Inter
consonas antiquum z, quod ab Ionibus, Atticis, Lesbiis
in c mutatum est, a Doriensibus tenebatur, quem usum
Boeoti in plerisque communem habent. Literam Kopps
ejusque priscum sonum sola antiqua Doris (si Crotoniatas
Achaeos Doribus adnumerare licet) servasse videtur. ltem
Doridi peculiare est, quod in verborum in ζω declina
mentis ubique ἕ pro vulgari c conspicitur vid. S. 11.
Quod non e summa antiquitate traditum esse docuimus
sed e rudiore quodam consonarum concursu natum, unde
non minore jure Lesbiacum σσ prodiit (L. I S. 9), quod
a Boeotis in ττ mutatum est (L. I S. 37, 3), ab Ionibus
et Atticis in simplex c. — Inter vocales à pro ε et 0
positum cum Doribus plerumque Boeoti commune habent
(L. I S. 38), certe ubi o vetustum esse videtur, rarius
Aeoles (ut Dor. ἄλλοκα, Lesb. ἄλλοα — Dor. Lesb.
ἄνωθα), qui potius contrarias mutationes adamarunt. Pro-
ductum « pro » ut Dores ita Aeolicae dialecti (pancis
quibusdam exceptis, quae Lesbii peculiari ratione profe-
rebant) et omnis Graeca lingua praeter ladem et Atthi-
dem extremae antiquitati debent. In contractionis ra-
tione «« Dorico more in s contractum utraque Aeolis non

ignorat, eumque modum vocalium sono aptissimum esse |

apparet. Non minus « ex αο et αω Dorice natum Le-
sbiis commune est et, quantum per contractionis fagam

$. 47. ' De universa Donde. 397

licet, Boeotis. — In declinatione notamus dativum pln-
ralem tertiae in εσσε exeuntem, quem Doris et utraque
Aeolis ex antiquitate acceperunt, deinde Atticae declina-
tionis voeum in ες et ευς horrorem iisdem communem. —
In pronominibus personalibus apud Dores et Boeotos re-
periuntur genitivi singulares in c, ut ἐμοῦς,. οἱ dativi
singulares in w. — Nominativus apud eosdem et Lesbios
in ες exit (Dor. Boeot. ἁμές, Lesb. cupeg), aceusativus
in ε (Dor. et vix aliter Boeotice ἆἁμέ, Lesb. ἄμμε.. Ar-
tienlus cum demonstrativis ὅδε et οὗτος in nominativo
plurali apud Dores et Boeotos antiquum τ servat, relati-
vum in iisdem et in Lesbiaca dialecto τ asciscere potest.
Doridi propria sunt demonstrativa z2voc, τοσσῆνος et si
qua fuerunt similia,.reflexivum αὐταυτοῦ, quod est ex
αὐτὸς αὐτοῦ factum. — In conjugatione Dorica nibil in-
signius est quam futuri ratio ea, quae post c inserit e,
in variis dialecti generibus diversissimis illud modis mu-
tatum (S8. 35, 3 et S. 260), qua formatione Doridem pro-
pius quam reliquas dialectos ad priscam linguam acce-
dere docuimus ; futura passivi in Doride genuina objectiva
forma uti videntur. E remotissima aetate manavit primae
personae pluralis terminatio uec Doridi propria, nec mi-
nus tertiae pluralis terminatio ντ, quam notiores certe
dialecti mutarunt (Att. Ion. λέγουσε, Lesb. λέγοισε, Boeot.
Λεγονθι, Dor. λέγοντι). Brevior tertiae pluralis praeteri-
torum conjugationis in µε forma aeque antiqua (έγνον,
ἐδίκασθεν) Aeolibus communis est. . Ejusdem infinitivus
in µεν exit apud omnes Dorienses exceptis Rhodiis, qui
terminationem in µειν producunt; illa ratio non minus
Boeotica est. Participii perfecti feminini terminatio, qua
antiquior Doris universa usa esse videtur, una. eum vul-
gari vía et Τοπίο oia e rudi quadam prisea prodiit. E
verbis irregularibus et defectivis maxime notamus non-
nulla Doridi aut propria aut prae reliquis dialectis fami-
lJiaria: ὀήλεσθαι, θᾶσθαι, θῶσθαι, ἴσαμι, λῆν, μώσθαι,
σεοσασθαι. Quorum quum pleraque e summa antiquitate
tradita eaque ipsa de causa a reliquis dialectis non omnino

398 $. 47. De universa Doride.

sint aliema, ἴσαμν pro αἶδα errore quodam uniws Doridis
fictum est. — Praepositiontm apocopae antiquior Doris
non minus asguevit quam omnes Áeoles. Multa Doridi
peculiaria swnt in adverbiorum formatione. . Quae quum
maximun partem ad literarum autationes referri possint
(ut πεῖ wel πῆ pro ποῦ — nà pro x$ — ποῖδ pre soi —
πόκα pro πότε), quanquam et in hie Dorienses antiquissi-
mam formam.aut tenuisse aut minus immautasse videntur,
adverbia tamen in ὦ locam unde indieantla, quae ex
antiquis ablativis orta sunt, in sola Doride aetatem tu-
lerunt.

Haec potissimum sunt, quibus universa Doris distin-
guitur. Quibus comparatis iütelliges, quam difficile sit
eam peculiarem Doridis indolem, quae in orationis sono
versatur, nunc, quum vivum os Doricum silet, descri-
bere. Multo enim minore ét vocalium et consonarum
discrimine universa Doris distinguitur quam vel Lesbiaca
' dialectus vel Boeotica. | Ántiqui πλατειασµόν potissimum
Doricae pronuntiationis notarunt 1), in frequenti vocalis
α usu positum , quippe quo? patulo ore proferatur, atque
eo grave quid et grandisonum effici non temere existima-
runt. At « illad frequentatum, et breve et productum,
Doridi non est peculiare, sed vix rarius in Boeotica dia-
lecto apparet et ubicunque priscus usus religiosius ser-

ο

1) Theocr. XV, 88 de mulieribus Doricis: αρυγόρες ἐκκναισεῖῦντι
πλατειάσδοισα, ἄπανίαω, ubi scholia: ᾖγουν 4ωρίζουσᾶι πάντα — οἱ
γὰρ ἄ4ωριεῖς πλατυστὸμοῦσν τὸ & πλεονάζοντες. ' Eundem locum respicit
Hermogenes de Id. p. 283. ó γὰρ Θεόκρντος ἀχθόμενόν τινα πεποἰηκε
4ωριζούσωνο γυναεξὶ διὰ τὸ πλατύνειν τὴν φωνὴν τῷ & tà αλεῖσοεα χρω-
Μάναις cf, Scholl. — Demetr. de elocut, δ. 177. «0 δὲ ὀγκηρὸν i»

tuoi τραχύτηεν , pines, πλατύτηεν, olo posta ἀνεὶ κοῦ βροντη.
xoi γὰρ τραχύτητα ἐκ τῆς προτέρας συλλαβῆς ἔχει xai ἐκ «zc δενεέρας
μήκος μὲν διὰ τὴν μακράν, πλατύτητα δὲ διὰ «0v 4{ωρισμόν. πλατέα
Ααλοῦοι γὰρ πάντα oi 4ωρνῖς. — ΑΠΠ. Bekk. p. 662. δοκεξ γὰρ τὸ
Αώριον ἀνδρωδέστερόν «c εἶναν τοῖς βίου: καὶ μεγαλθβερεπὲς τοῖς φθόγγοις
εῶν ἀνομάτων καὶ τῷ τῆς, φωνής εὐνῳ.

$. 47. De universa Doride. 309

vatus est, multo etiam saepius apud Eleos; producto
certe « Lesbii aequum in modum utuntur.

Hoc et gravius est et certius apparet, Doridem prae
reliquis dialectis priscae indolis tenacem fuisse, antiquio-
rem. illam Doridem maxime dicimus, qualis ante quintum
fere saeculum vigebat, priusquam digammi wsus pertur-
batus esset et apud partem Doriensium obsolescere coe-
pisset. Nam inter ea, quibus universa Doris ah lade et
Atthide distinguitur, sive ea Aeolibus communia sunt
sive Doribus propria, pleraque summam antiquitatem re-
dolent, paucissima sunt, quae paullo recentioris originis
argui possint, ut pronomen αὐταυτοῦ et verbum (cau.
Eam in prisca indole servanda constantiam laudebunt,
qui probant perseverantiam in antiquis moribus , legibus,
institutis, quique reputant, quaque linguae mutatione ali-
quid auferri solere e divino illo omnium partium, quasi
eorperis membrorum, consensu, qui eo insignior conspi-
eitur, quo antiquiorem aut antiquae conditionis temacio-
rem linguam contemplamur. Vituperabunt, qui amant
mobilitatem quandam ingenii, ut ipse Jacobus Grimmius,
ceterum antiquitatis minime contemptor, Germaniae infe-
rioris linguae id vitio vertit, quod memorabilis illius con-
somarum mutarum mutationis, quae a superioris Germa-
niae dialectis, parum tamen constanter, effecta est, non
particeps fuit. Nos primum antiquitatis praedicationem
paullulum restringendam. esse arbitrammr. — Necessario
emim fit, ut ea quae emnia Doridis gemera communia
habent, anüquiore specie utantur; solent enim et linguae
cogmatae et variae dialecti et ejusdem dialecti genera in
415 conspiramre, quae: antiqua sunt, raro nee niei casu

uodam in iis, quae recentius mutata. At singula Do-
ràdis gemera raro antiquiora prxebent, muko saepis ea,
«quaae reoentiore aetate conformata esse appareat. Et ue
Iãmguae morumque constantiam conjunctissimama fuisse
arbitremmr, Lacones, qui prisci ingenii Dorici tenacis-
gaxmi fuiese putantur, ante quartum saeculum, quo tem-
pore ei antiqua instituta. vigebant et Atticum contagium

" 400 $. 47. De umversa Doride.

longe eberat, ab antiqua Graecorum lingua vix minus,
diversam tamen. im partem, aberant, quam Attici ingenii
mobilitate insignes. Memineris etiam, quantas mutatio-
nes Romanorum, quem populum vix novorum studiosum
dixeris, lingua subierit. Scilicet in linguae mutationibus
nihil valet consilium, quod solum regnat in legibus et
institutis. novandis, multum potestatis exercet in mores.
Quibus petissimum rebus fiat, ut antiqua linguae ratio
aut immutetur aut conservetur, et difficile est ad expli-
candum et ab hoc loco alienum.

2) . In üniversum Doridem . constantiae in antiqua
lingua laude, si a laus est, non privamus, antiquierem
potissimum Doridem cum reliquarum dialectorum per
eandem aetatem .conditione comparatam. Nam Doridem
a prima usque dialecti origine non immobilem et intactam
Stetisse, sed varias mutationes. subisse et ratio evincit et
süpra monitum est S. 1, 3. Jam paullo aecuratius de
is mutationibus egendum est, quae universam Doridem
tangunt j singulorum enim generum historiam infra, quan-
tum leet, delineabimus.

Tres Doridis aetates distinguere licet, antiquam
Doridem ante quintum fere saeculum, mediam: per quin-
tum et quartum .saeculum, recentem a quarti. saeculi
exitu usque ad -Doricae dialecti interitum. — Vix opus est
monere, uon subito quodam impetu et quasi saltu in no-
vam quamque .aetatem transitum esse neque eodem tem-
pore ab emnibmus populis Doricis, ut Cyrenaei .post an-
mum ducentesimum a. Chr. eam linguam servaveranmt,
quam ad mediam Doridem referri oporteat. : Nec magis
.uno eodemque tempore Doricam dialectum abrogatam esse,
supra docuimus S. 1, 3.- 4

De antiqua Doride .propter fontium penuriam pa-
rum constat. . Qnum enim. Áleman non sit pura Doride
usus, pauci tituli, qui vel corruptissimi sunt vel brevis-
simi, soli aliquid. certioris cognitionis suppeditant. His
ducibus antiquae Deridi primum vindicamus psilosin Le-
sbiacae similem i. e. asperi, qui non e consonis spirantibus

$. 44. De universa Doride. 401

natus sit, fupam, ut '7opow, ᾿Ἱππομέδων, 4ρμοξίδαμος,
ἀνιοχίων vid. S. 4, 3 seqq. Ut "Jàgw» jam in Hieronis
galea aspero instructum reperitur, ita omnino Dorienses
inde a quinto fere saeculo asperi spiritus amantiores facti
esse videntur, modo in eandem. rationem, quae apud At-
ticos spectatur, modo (in quibusdam certe generibus) ul-
tra Áttienm usum. — Digamma, cujus in Doride histo-
riam supra delineavimus S. 5, 9, prima illa aetate et
apud omnes Dorienses frequentatum esse videtur et eo
usu e summa antiquitate tradito, quam postea ipsa Dori-
dis genera prae reliquis priscae illius literae tenacia
aspernarentur, quo pertiuent xi£Fog et o/Ft.in antiquis-
simo titulo Crissaeo. Antiqui usus turbati primum cer-
tum exemplum est Al pro 4. in eadem galea Hieronis.
Deinde in singulis Doridis generibus digamma diversis-
sima fata expertum est. — Αά eandem Dioridis aetatem
referimus literae Roppa usum; nummis enim, qui pri-
scam consnetudinem imitari amaut, fortasse exceptis, re-
centissimum exemplum in titulo C. I. nr. 166 esse vide-
tur, quem Boeckhius ad n. 457 a. Chr. retulit. — Ce-
terum jam in antiqua Doride variorum generum discri-
men apparet. |
Melius de media Doridis aetate constat. | Eo enim
praeter inscriptiones paullo plures et graviores, Epichar-
maus et Sophron pertinent, Aristophanis Laconica at-
que Megarica (ut fontes suspectiores aut minus largos
omaüittamus), postremo pleraque, quae grammatici de Do-
ride tradunt. Έα tamen dialecti forma haud leviter inde
ab Alexandri tempore mutata et corrupte est partim At-
ticae linguae magis magisque dominantis contagio, par-
tima interna, ut ita dicam, dialecti conversione. Haec
facile agnoscitur in lis, quae diversam ab Attica consue-
tudine rationem assumpserunt. Sed ne ea quidem, quae
im recenti Doride contra antiquiorem usum cum Atthide
cox» spirant, omnia ex hac ipsa derivari oportet; fieri enim
oterat ut Doris recentiore tempore ad easdem mutationes
ponte delaberetur, quas Atthis multo prius probasset.

ΕΚ. 26

40» 6. 47. De universa Doride.

Quanquam utramque mutationum originem discernere,
apparet quai sit difficile.

Mutationem in formam nom Attieam experta sunt ov-
θείς» µηθείς, μηθαμῶς etc. (vid. S. 10, 7), quae in re
centi Doride regnant, aliena illa a genuina Atthide ante
Aristotelem et '"Pheophrastum vid. Lobeck. ad Phryn. p.
181. Latet, unde pravus aspiratae asus, qui etiam apad
recentiores Boeotos reperitur, derivari possit. — Pro
ducti « usus pro η in Doride usque ad extremam aet
tem. perduravit; sed novissimis a. Chr. saeculis subinde,
rarissime: tamen in titulis, factum est, ut ή, ubi per an-
tiquum et genuinum usum non licet, hyperdorice in «
verteretur, ut έἔγκτασις, πλᾶθος S. 19, 3. b, ᾿ 4γασίδαμος
ibid. 8, b, ut fontium minus limpidorum usum omittamus
cf. S. 19, 1.

Plura sunt, quae ex Atthide recepta videri possunt.
Primum antiquum z, quod antiquior Doris contra Attü-
eum usum servaverat, in recenti, exceptis formis verbe
libus in τι et ντι et praepositione ποτί, fere im o abit
vid. 8. 6. — Pro Dorico ὀδελός recepta sunt ὀβελός et
ὀβολός vid. S. 10, 2. — Sigma geminatum in µέσσος,

ὕσσος etc. simplici cessit vid. S. 13, 1. — Antiquum & |

pro ε respui solet; paulo diutius Cretenses tenuerunt εἰ
Cyrenaei vid. 8. 16. Particula ὧν in Atticum οὖν abire
solet vid. S. 20, 11. Pro : producto in nonnullis voci-
bus et formis ει scribi coeptum est, ut }Ἐίπατι vel εἴκατι
(hoe, si recte de Coreyraei tituli nr. 1840 aetate judies-
vimus, etiam paullo prius), zóie&, τρεῖς, vid. S. 22, 2.
— Yn declinatione tertia longior dativi pluralis forma in
εσσυ (ασσε), olim apud omnes Derienses frequens, in ti
tulis inde a tertio saeculo scriptis brevieri formae in σι
fere cessit. Gennina articuli in nominativo plurali forma
roi et ταί per hane aetatem obeoelevit et articulo potestas
relativa. tribui desita est. Memorabs:lem in modum ge-
nuiua dialectus in numeralibus ita depravata est, ut nibil
fere Doriti remanserit ; regnant enim τρεῖς pro τρῖς, τεσ-
cagég pro τέτορες» εἴκοσι pro antiquissimo Z/xor;, quod

$. 48. De mitiore Doride. 403

jam antea in κατι, 2εέναεε, εἴκατο nbierat, τεσσαράκοντα
pro τετρώκοντας, ἑβδομήκοντα pra ἑβδεμήκοντα, διακόσιου
pro διακάτιοε, vérpoxoóstos vel τεσσαρακόσιοι pro τετρακά-
τιου et reliqua ejus generis. — In eonjugatione primae
persouae pluralis terminatio µερ raro servata est. "Tertiae
pluralis imperafivorum antiquissimae ferminationes vro et
σθω jam amtea in nonnullis generibus ν finale asciverant;
reeens Doris longiones terminationes χωσαν et σθωσαν 1-
lis admiáscnit, quae maturius in Attica dialecto deprehen-
duntar vid. S. 36, 4. — — Praeposittonum apocope absti-
netur vid. S. 43.

Vides non temere Dorica Atticis mixta esse, sed le-
ges quasdam conspici, quibus alia genuinae Doridi pe-
culiaria religiose servantur, alia in Atthidis similitudinem
abripiuntur. Cur singula quaeque aut mutata aut retenta
sint, satis explicare non valemus. Numeralia etiam in
hodierno Sassicae dialecti usu, 581 recte observavimus,
eo inclinant, ut dominantem superioris Germaniae diale-
etum sequantur.

S. 48. '
De mitióre MIyoride.

1) Mitiorem Doridem eam diximus, quae declinatio-
mis secundae genitwum eum Atthide in ov terminat, ut
ἵππου,. οἳ omnino Attiearum diphthongorum ευ et ov mu-
tatiome in η et ω abstinet. Alia, in quibus minus quam
severior Doris ab Atthide dieeedit, in sequente paragra-
pho apparebunt. Digamma, quod antiquiore tempore
aeque ac severor Doris frequentaverat, per secundam
aetatem in Atticae dialecti similitudinem abjectum est;
seripti quidem certum exemplum non superstes est, quum
prenuntieti aut hiatum excusantis apud Epieharmum ve-
stigita quaedam reperiamtur. Soli Árgivi, Pamphylii, Sy-
raeusani in mediis vocibus aliquoties 2 in antiqui digam-
mi locum aeceperunt. Jam singulas mitioris Doridis

| 26*

404 $. 48. De mitiore Doride.

species, quae aliquanto saepius eum Attica censuetudine
differunt , perlustrabimus.

2) Vulgaris Doris ea mitioris generis species 1
nobis appellatur, qua plerique Dorienses: Peloponnesisti
eum colonis suis post Olympiadum initium deductis usi
sunt, praeter ea; quae universa Doris communia habet,
nulla fere graviore re ab Atthide distincta quam tertie
pluralis imperativi terminationibus ντω et σθω ut τυπτόντα
et τυπτέόθω. Vocales' co et εω plerumque non contrahur-
tur; ubi contractio admittitur, in ov et ω Atíico more
coalescunt vid. S. 26, 5. 6. — Jam singuli populi env-
merandi sunt:
| Corinthii cui dialecto assueverint, in Corinthis
corum monumentorum clade e coloniarum lingua, certis-
sime tamen, colligitur. Eadem enim dialecti ratio spe-
ctatur apud Corcyraeos, quorum linguae satis luculenta
monumenta in titulis supersunt, in inscriptionibus Aer
nanicis et Ámbracicis, quorum dialectum e Corinthiorum
coloniis manasse supra monitum est S. 1, 1, postremo
in universum apud S yracusanos, de quibus mox plur
dicemus.

Megarenses, quorum dialectum ex Aristophanis
Acharnensibus et titulo mediae aetatis (cf. S. 47, 2) nr.
1052 cognitam habemus, eum colonis Byzantiis, Chalet
donii$, Mesembrianis, quorum linguam peuei tituli ex
hibent. Nam Byzantiorum decreto apud Demosthene»
fidem non habendam esse doeuimus S. 2, 14. Ceterum
apud Aristophanem Megarensis Laconum et Boeotorum
more ὁ in 90 mutat, id quod ad pronuntiationem plebe
jam retulimus 8. 12, 4, nee dubitamus, quim ipsi Me
garenses ὁ scripserint. in tütulis et ipsorum et colone-
rum: casu nihil appuret.

Argolidis incolae praeter ipsos Argivos , "T roese-
nii, Aeginetae, "Hermionenses Dryopes,: "Calaureatee.
Omnium linguam e solis inscriptionibus novimus neque
iis satis lueulentis 8. 2; ὃς ex unico Troezenio mitius
modo Doridis genus cognoscitur, non singularis ej

$. 48. De mitiore Doride. 405

species. Nihilominus et hos et Epidaurios, qui arctissi-
ma cognatione cum Aeginetis juncti erant, eadem. vulgari
Doride usos esse, qua vicini Dorienses, persuasum ha-
bemus. Sieyonios quoque, Phliasios, Cleonaeos, quo-
rum' de dialectis nibil accuratius compertom habemus,
illis addere aüdemus.

Messenii, quantum e titulis : paullo recentioribus
intelhgitur. — In .Messaniorum Siculorum .titulo I, 16
Toórrem, certe niitior Doris: apparet, quanquam haec qui-
dem.urbs im tamtà incolarum mixtione Messeniorum co-
lonia. vix. haberi potest. —Astiquiores Messenios , sub
Spartengrum potissimüm dominatione, Laconicae dialecti
parücipés fuisse, ad quam opinionem haud temere iucli-
maveris, non potest inde coüfirmari, quod Demosthenes
apud Thucydidem IV. c. 3 Messenios post tertium bellum
Messenieum Naupaeti sedentes Lacedaemoniis ὁμοφώνοις
dicit eaque de cause, ad Pylum occupandam aptissimos,
Idem enim Démóesthenes , ''hucydide narrante III c. 112,
Ambraciotas, qui vulgari Doride utebantur, oppressurus
Messeniós praemieit et alloqui jussit ,, {ωρίδα τα yAdouuy
ifvraQ καὶ τοῖς προφύλαξε πἰδτιν. nagtyoutvovg. ltaque
Doricae dialecti, non sinjpularis speciei communio , ex
utroque loco apparet. Ceterum confitendum est, vulga.
rem Doridem in titulis Messenicis eidem causae tribui
posse, quam jam ad alios titulos adhibebimus.

Arcadiei enim et Laconici tituli post a. 200 a.
Chr. scripti vulgarem D'eridem exhibent, quanquam Ar-
eades peculiari dialecto: et Lacones severtoris Doridis
singulari specie usos fuisse constat. Quomodo igitur.
factum pst, ut contra antiquam consuetudinem ea aetate
vulgaris Doris, in titulis certe et cultiorum fortasse ho-
minum sermone (Laconicam enim proprietatem ne tempore
quidem multo recentiore omnem extinctam fuisse docui-
mus cf. S. 49, 2) probata sit? — Circa annum ducentcsi-
mum Achaei per Peloponnesum dominabantur, quorum
foedere multi populi vulgari Doridi assueti continebantur.
Quanquam igitur non coustat, quae fuerit antiquorum

406 $. 48. De mitiore Doride.

Achaeorum lingua, non dubitamus tamen quin vulgaris
Doris communis concilii Achaici lingua fuerit et hinc in
" Arcadiam et Laconieasm propagata sit. — Megalopolitani
enim mature Áehaeis additi sunt, T'egeatae post pugnam
Sellasiensem a. 222, Eleutherolacones a. 19k, ipsi Spar
tani in breve tempus. Jam intelligis eandem explicatio-
nem ad Messeniorum, qui non minus per aliquod tempus
Achaici foederis erant, inseriptiones adhiberi. posse. . Et
erunt fortasse, qui de Hermionensium dialecto non aliter
judicandum esse censeent, quanquam bes antea. alía dia-
lecto usos esse non constat. Deinde dubitamus an vul-
garis Doridis publicus ille usus etiam ad antiquiora tem-
pora referri possit. Qua communi dialecto concilium Pe-
loponnesiacum , cui Spartani praesidebant,. usum esee pu-
temus? utrum Laconica, an ea quae plevisque familiaris
erat, vulgari Doride? Hanc ab Arpivis peculiaris dia-
lecti loco usurpatum esse in foedere «pud '"lhucydidem
VW, 79, quanquam Argivi Peloponnesiaei concilii non
participes erant, haud inepte suspicari licet, ut T'hucy-
dides a negligentiae erimine, quod propter AÁrgivae pro-
prietatis absentiam supra $. 14, 1 in eum conjecimus,
vindicetur, ef. S. 2, 14, ubi non satis accurate foederis
dialeetum Argivam diximus.

Sicilia colonos Dorienses a Corinthe, Megaris,
Rhodo accepit; Cretenses, qui cum Rhodiis Gelam con-
diderunt, pauciores fuisse videntur, quam qui in coloniae
dialecto constituenda valerent ef. Müll. Dor. I p. 111,
nec magis Messenii Zanclen commigrantes in censum
veniunt. Geloi eoremque celoni Agrigentini patrium
Rhodiorum dialectum servarunt, de qua infra dicemus.
A Corinthiis et Megarensibus vulgaris Doris in Siciliam
allata est, quae etiam ad populos origine non Doricos
aut adeo non Graecos transmanavit. Haec Syracusanorum
et plerorumque Siculorum , praeterea Issensium a Syrece-
sanis oriundorum dialectus minus ex inscriptionibus co-
gnoscitur quam e scriptoribus Syracusanis et grammati-
corum testimoniis. Nonnulla peculiaria aut a vulgaris

6. 48. De mitiore Doride. 407

eerte Doridis usu aliena babet aut habere videtur. Eo
pertinent À ante linguales in » mutatum, qui usus etiam
Laconibus et Italiotis cognitus fuissc, minus recte uni-
versae Doridi tribui videtur vid. S. 15, 4; palatinae in
verborum in ζω declinamentis contra antiquam et genui-
nam, rationem subinde assumptae ut χεκρατήριχα, cujus
consuetudinis praeterea e Laconica dialecto exempla non-
nulla inmotuerunt 8. 11, 4; iota in ἱστία et ἰστιῶ, quod
certe ltaliotis non minus familiare est S. 16, 35 y pro
cg in pronominibus assumptum ut v/v; verba in oto pro
«o exeuntia ut ακροάζοµαι S. 30, 15 aoristi secundi im
perativus grammaticis testibus im ov desinens ut ὁράµόν
S. 37, 55 perfecta in indieativi singulari et participii fe-
münino praesentium rationem secuta ut χεγαθει et ἑστα-
κοῦσα S. 41, 1. 4. Omnia tamen aut ejus generis sunt,
quae a reliqua vulgari Doride confidenter abjudicare ΠΟΠ
liceat, aut minus gravia et paucas voces tangentia. Quare
Siculam zmitioris Doridis speciem a vulgari Doride se-
gregare. noluimus. — — Apud Epicharmum pauca syllaba-
rum finalium correptarum exempla reperiuntur, τός pro
τούς vid. S. 21, deinde, si recte suspicati sumus, infini-
tivorum conjugationis in µε Rhodiaco more in µειν ter-
minatorum ut θέμειν pro Ocuev, Οεῖναι vid. S. 39, 5. Ille
usus rectius ad poétarum Doricorum licentiam quam ad
Coam Epicharmi originem referri videtur; hic ad Gelen-
ses a, Gelone Syracusas traductos Herod. VII, 156. Con-
sentaneum enim est, in aula Gelonis et Hieronis, ubi
Epicharmus versatus est, Gelensium dialectum aliquamdiu
servatam esse.
3) Argivorum dialectus, quae e paucis titulis αἱ
grammaticorum praeceptis parum accurate cognoscitur (de
foedere Thucyd. V, 79 modo dictum est), a reliqua Do-
ride mitiore, ad quam propter genitivos in ov referenda
est, duabus rebus distincta erat: primum autiqua conso-
narum vc conjunctione servata αἱ ἵππονς pro ἵππους vid.
S. 14, quem usum nonnulli Cretensium communem ha-
bebant, deinde sigma inter vocales in asperum mutato

408 €. 48. De mitiore Doride.

ut zodjai pro ποιῆσαι, qua mutatiene praeterea recentio-
res Lacones, Pamphylii et extra Doridem Eretrienses et
Oropii usi sunt vid. S. 9. Praeterea Árgivi inter vocales
subinde 6 pro digamma posuisse videntur cum Cretibus
et Árgivis ut ὤβεα pro diea, ὧά vid. S. 5, 0, quam me-
tationem recens Doris severior etiam ad vocabulorum ini-
tium adhibebat. — Pamphylii igitur et asperum pro
c, et β pro digamma (nec plura de eorum lingua cognita
habemus) cum Argivis communia habent. Quare dubi. .
tanter eos hoc loco commemoravimus , quanquam mitiore
Doride usos esse affirmari non potest.

.c 4) Beptentrionalis Doris ea mitioris generis
species appellari potest, quae in Phocensium et recentio-
rum Delphorum, Locrorum, Aetolorum, postremo Thas-
macensium, qui est Phthiotidis populus, titulis conspi-
citur. À vulgari Doride non discrepat praeterqmam in
praepositionis ἐν pro εἰς usn, qui Boeotis communis est
vid. S. 43, 6, dativis tertiae declinationis subinde in οις
exeuntibus ut ἀγώνοις S. 30, 3 et aliis quibusdam, quae
composuimus L. I 8. 54, 3. Adde, quod vocalium εο
et «vo contractio multo etiam minus quam in vulgari Do-
ride admittitur S. 20, 4. 5. 6. Gentes illas non recte a
Strabone ad Aeolicam stirpem referri docuimus L. I
8. 1, 1, neque meliore jure eorum dialectos Aeolicas
haberi et e L. I S. 54 et ex hoc secundo libro satis su-
perque apparet. Quodsi quis Doricam dialectum recen-
tiore demum tempore in eas regiones illatam existimet
quemadmodum in Arcadiam, ei nón solum adversatur,
quod Dorienses vel coloniis vel imperio vel commercio
parum ibi valebant, sed etiam quod levia quaedam sed
constantia discrimina inter septentrionalem iilam et reli-
quam Doridem intercedunt. Cur enim Aetoli et reliqui
post Doridem reeeptam pertinaciter ἐν pro εἰς retinerent?
Itaque vix possumus quin gentes illas ab antiquissimis
. temporibus Dorice locutas esse existimemus aut, ut ac-
euratius loquamur, ea dialecto usas esse » quae a Dorien-
sibus in alias terras propagata Doricac nomen accepit.

$. 48. De mütiore Doride. 409

Unam suspicionem , quae mediocriter placere possit, con-
tra coneipi posse censemus: illam Doridis speciem olim
solorum Aetolorum fuisse et posteà Aetolici foederid àu-
cetoritate per vieinas regiones propagatam , sicuti vulgarem
Doridem Achaiei foederis dominatione per Peloponnesi
populos eircumlatam esse indicavimus. Delphos certe re-
centiores Aetoliéam linguam adoptasse mox demonstràbi-
mus. Sed horum antiquior quoque dialectus ad. mitiorem
dialectum pertinet. — Aecuratiora docebit inseriptionum
earumque fortasse antiquioruin larga copis, quam mox in
Hlis regionibus. detectum iri speramus. Ceterum in titu-
hs Locricis casu septentrionalis Doridis proprietas non
apparet ; neque tamen magis quidquam, quod-eam dialecti
speciem agnosci vetet. Acarnanicos titulos, quorum 'lin-
gua aeque inter v&lgarem et septertrionalém Doridem
dubia est, olim huic adscripsimus , nunc propter Corin-
thiarum coloniarum in ea regione potestatem ad illam re-
ferre maluimus. vot
$) Delphiea dialectus antiquior memorabileni in
modum a septentrionali Doride distincta est. — Quae,
quum vetustissimus titulus Crissaeus C. I. nr. 1 et Del-
phieus nr. 25 nihil habeant antiquae Doridi non commune,
ex uno cognoscitur decreto Ámphietionico nr. 1688 (sid.
Append.), quod Ol. 100, 1 scriptum est. Neque enim
dubitare licet, quin dialectus Delphica sit, quum de Del-
phicarum maxime rerum administratione. agatur neque
ullus alius populus cum aliqua veri specie excogitari pos-
sit, cujus lingua AÁmphictiones ea aetate usi sint.

Jam vero decreti dialectus ad septentrionalem Dori-
dem eo pertinet, quod i» pro εἰς usurpatur et quod vo-
ealium ἐο et s» contractione abstinetur. Contra differt
extremarum syllabarum correptione eadem, quae apud
Eheraeos, Coos, plerosque Cretenses, Cyrenaeos obser-
"natur vid. δ. 21. Tertiae declinationis dativus pluralis
απ £00. desinit, non in oc, et tertia pluralis imperativo-
zzm Attico more, quo etixm Cretenses et 'Theraei et, in
zabjectivo quidem, Rhodii utuntur, in vrov et oo», ut

410 $. 48. De mitiore Doride.

διδόντων et εἰλέσθων. Postremo notamus praepositionis
περί elisionem in πέροδος l. 16, quae in purioribus for-
tbus Doricis praeterea non reperitur. — Vix quemquam
latere putamus, quam insigni modo cum illa Doris
' . specie conspirent ea, quae in carminibus Hesiodeis Ho-
merico usui adversa ad Aeolicam Hesiodi origimem referri
solent. Quorum alia sunt omnibus Doriensibus copama-
nia, ut μελιᾶν Opp. 144 et θεᾶν Th, 41, dativus Zv fr. 124
Góttl., ἐδον Th. 30 et similia, ἦν pro ἦσαν vid. S. 40;
alia paucis propria, ut correptiones in κουρᾶς Th. 40) ett.
et adeo participio ὀήσᾶς 'Th. 521 secundum. Choerobesc
, testimonium , et praepositionis περί elisio in περέαχε et
περοίχεται Th. 678. 733, postremo praepositionis ἐν usus
pro εἰς, quem in £j» ἐγκάτθετο νηδὺν Th. 487. 890. 890
Goettlingius recte agnoscere videtue; nam quod G. Her
.mannus contra monuit, Átticos non minus ἐμβάλλειν et
similia composita cum accusativo sine praepositiome εἰ
jungere, nobis quidem ejus constructionis exempla de
tegere non contigit. Ea igitur omnia in nulla dialecto
conjuncta reperimus, praeterquam in Delpbiea, qualis ip
decreto illo Amphictionico conspicitur; Boeotica certe ge
nitivos in ἄν contractos ut θεᾶν et extremarum syllabarum |
correptionem ignorabat, nec constet de praepositione περί
apud Boeotos elisionem passa. Contra si qua sunt alii.
Hesiodeae dialecto propria, quae Lesbiorum fuisse sc-
mus, ut accusativi ἄψιν Opp. 420, Θοαν fr. 79 et verbum.
αἴνημε Opp. 681 (L. 1 S. 21, 1 et S. 26, 4), ea conf--
denter ab antiqua Delphorum lingua abjudicare non licet. |
Quidquid autem de his judicaveris, notabilis est Hesio
deae dialecti cum Delphica consensus eoque magis, quod
Pythiae oraculis et Hesiodo elocutionis cognationem quaa
dam esse Goettlingius intellexit Praef. p. XIV.

Non minus Pindaricae dialecti pars ad Delpbicam
linguam referenda esse videtur. Illa enim ex Homerica,
Lesbiaca et Dorica ita composita est, ut liaec pro funda
mento habenda sit. Jam vero finalium syllabarum corre
ptio, qua poéta aliquoties utitur, et praepositio ἐν

|.

$. 48. De mitiore Doride. ^" A411

aecusativo juneta neque ex Homerica lingua repeti possuut
neque e Lesbiaca, neque utraque preprietas simul ex alia
Doridis specie praeterquam e Delpbica. ^ Ne elisio qui-
dem praepositionis περί (Ol. VI, 38 περ᾽ ἀελάτου nàOgg,
P. IV, 265 παρ) αὐτᾶς., P. III, 52 περάπτων, N. XI, 40
zé90d0c , fr. 120 περιδαῖος) eodem jure ad Lesbiacam dis-
lectum referri potest, quo ad Delphicam. | Nam illa prae-
positionem auf apoeope af&cit ante eonmsonas mut περθέτω,
aut pro iota ante vocales eliso 9 gemimat ut πέρροχος 5
simplieiter elisi iota. exemplum mon repentur vid. L. I
8. 28, 3. Quam vero. arcte Pindarus aum Delphico tem-
plo junctus fuerit, apparet ex insigbibus. honoribus et
vivo et mortuo dei jussu habitis. vid. Boeckh. Prooem.
Explic. p. 17. — Ceterum hauc de Hesiodi et Pindari
dialectis quaestionem potius delibare quam «ed liquidum
perducere voluimus.
Si tamen de utraque recte disputavimus , Delphieae
dialecti proprietas, quae iu Ampbictionurà deereto spe-
ctatur, antiquissima est. Eadem paüllo post ábolita est,
si in titulo Delphico nr. 1690 linguam Delphis ee tem-
pore familiarem agnoscere oportet. Cujus lingua. quum
transitum a media Doride ad reeentem prodat (ut zéropec,
χετρώκοντα, ἑβδεμήκοντα, ὁὀδελόρ' et conira τρεῖς), mt.ex-
eunte saeculo quarto scriptus esse videatur; abest quod-
que Delphicae proprietatis vestigium, ut aceusativus ode-
λούς somat, non ὁδελόρ. Nec minus recentiores Delphiei
tituli emnes, inter quos nr. 1693 anno 275 scriptus est,
dialecto nihil cum reliquis 'septentrionalibus ' derunt.
Miutatae dialecti causam ad Phecensium per sacrum bel-
lum dominationem non temere retuleris. Rectius tamen
Aetoli, qui ab Ol. 140 per longum tempus Delphorum
àmaperium tenebant (vid. Boechh. ad C. 1. nr. 1694 et
Curtium in Mus. Rhen. Nov. Η p. 115), linguam suam
cunm Delphis communicasse existimabuntur.
6) Insularis Doridis, quae in Sporadibus Doricis
pejperitur, insignis varietas est. Universa id commune:
Iaabet, quod ad vocales «o Ionico more in ευ conjungegdas

412 6. 48. De mitiore Doride.

megis minusve inclinatur, maxime, quantum.scimus, apad
Calymnios et Astypalaeenses, minime apud "Theraeos,
quam contraetionis rationem a vicinis lonibus mnutuati esse
videntur. Ceterum inter se differunt

a) Rhodiorum dialectus,. quae eadem in Gelae,
Rhodiorum coloniae, et Ágrigenti a Gelensibus condit
titulis conspicitur. Vocales «o in titulis Rhodiis contr
ctae ευ efficiunt in genitivis vocum in ης et oc, quae ter-
tiam declinationem sequuntur, ut Εὐκράνευς, ὄρευς, con-
tra vulgari ratione ov ia verbis contractis et futuris vid.
δ. 26, 3. 5. Timoereontis tamen dialectus antiquior om-
nem vocalium «0 et eo. contraetionem aversatur, quanquam
syRBizesis amans, et in Ápgrigentinorum decreto, quod in
werbis ov frequentat, «4ιοκλέου est Rhodiacae confractionis
expers. ltaque Rhodii Ionicumi ευ post coloniam Gelen-
sem atque adeo post Timocreontem probasse videntur.
'Rhodiis eorumque eolonis peculiaris est conjugationis in
µε infinitivus in µειν ut δόμειν pro Δόμεν, quod omnis re-
liqua Doris habet vid. S. 39, 5.. Illi conjugationis in o

lermimationem ειν per malam analogiam ad conjugationem

in us transtulisse videntur. Quod Epicharmus aliquoties

Gelensium im hac re usum imitatus esse videtur, vide
supra nr. 2. Minus peculiaris est infinitivus perfécti /ε-
όνειν, qui et in Rhodio titulo et in Ágrigeatino legitor
S. 41, 5. Contra apud alios Doriensium non reperitur
lonicum £&voc, que Rhodii et coloni usi e&nt vid. S. 22,
deinde verbum τιμεῖν pro τιμᾶν, τιμῆν, quod Rhodiis et
Agrigentimis commune est, perfectum εἴσχήμαι ab έχω
apud eosdem. Tertia pluralis imperativorum objectivi se-
eundum vulgarem Doriensium usum in.»ro exit ut λαµ-
βανόντω, subjectivum, tertia quidem linguae aetate, » as-
sumpsit ut πριάσθων, vid. S. 36, 4; de eolonorum Sica-
lorum usu non constat. Voeum m ευς genitivi im εως
. maturius a Rhodiis quam ab aliis Dorienmsibus probati
esse videntur vid. S. 30, 7.
b) Calymniorum et Astypalaeensium kingua
a vulgari Doride, solo εο in :v contrahendi more, qui

$. 48. De mitiore Doride. 419

eliam verba contracta et futura tangit, differre videtur ut
Μοιραγένευςο προωνεύμενος, διαλυσεῦνεο.' Infinitivus con-
jugationis in µι terminatione vulgari utitur ut dope», item
tertia pluralis infinitivi ut Jóvzo ; extremarum syllabarum
correptio non usurpatur.

c) Theraeorum dialectus a vulgari Doride maxime
syllabarum finalium correptione distinguitur ut τὸς vópoc,
Ἰέγες, θύεν, ἀγαγέν vid. S. 21; deinde tertiae pluralis im-
perativi terminatione ων ut Zyóvrow , πορευέσθων; vocales
0 non coalescunt in ευ nisi in nominibus cum x47; com-
positis ut ᾿Ισοκλεῦς, quum in reliquis genitivis et in ver-
bis ov nascatur, ut Πραξιτέλους, ἀφαιρούντων, δεξοῦντας.
Infinitivus conjugationis in µε vulgarem Doricam termi-
nationem servat ut ὁόμεν. — Coi cum Theraeis finalium
syllabarum eorreptionem eommunem habebant, ut apparet
e titulo nr. 2508. Eos magis quam Theraeos diphthon-
gum ευ contrahendo effecisse, noli e nr. 2513 colligere.
Ea enim inscriptio, quam Fourmontus aperto errore Chio
tribuit, Boeckhius e conjectura inter Coas posuit, Rhodo
vindicanda esse videtur cf. nr. 2545. 25406.

Quo Anaphaeorum lingua referenda sit, non sa-
tis apparet. Propter arctam cum Theraeis cognationem,
de qua vide Hossium in Actis Academiae Monacensis
Hist. Phil. 1837 p. 401 seqq., similem Theraeae diale-
ctum apud Ánaphaeos suspicamur. Nullo tamen exemplo
indicatur, utrum extremas syllabas corripuerint, id quod
Theraeis praecipue peculiare est, necne; ευ in genitivis
iaepius quam Theraei admiserunt, ut 7ελεσεκράτευς» num
'tiama in verbis, non pàátet. Infinitivis conjugationis in
ι vulgaris terminatio est ut δοθῆμεν. — Minus etiam
ceurate de Meliorum dialecto constat, quum e titulis
übil sppareat nisi mitiore Doride usos esse genitivos se-
undae declinationis in ov terminante; in Pholegandriis
1scriptionibus ne genus quidem Doridis discerni potest.

—

414 $. 49. De severiore Doride.
g. 49.

Be severiore BDoride.

1) Severiore Doridis genere Lacones usi sunt, It-
liotae Dorici (de Tarentinis potissimum constat eorumque
colonis Heracleensibus), Cretenses, Cyrenaei. Eo ma-
xime distinguitur, quod pro diphthongis ει et ov, qua
mitior Doris cum Iade et Atthide communes babere solet,
saepe secundum certas quasdam leges, de quibus expe

. suimus S. 20 et 25, longas vocales η et ω profert, ut
ἵππω pro ἵππου, {μεν pro εἶμεν i. e. εἶναι. Qua in re
severior Doris conspirat cum dialectis Árcadnm et, nisi
opinio nos fefellit, Eleorum, deinde Lesbiorum, nisi
quum liquidarum geminationem sibi propriam habent αἱ
ἔμμεναι, postremo Boeotorum , praeterquam quod η, ubi-
cunque est in severiore Doride, in ει mutantes vulgaris
Doridis similitudinem receperunt ut in εἶμεν. --- Alis,
quae jam enumerabimus, Laconibus, Italiotis, Cretens:- |
bus communia fuisse scimus, quum de Cyrenaeis proptet
fontium penuriam non constet. Primum digamma post |
primam Doridis aetatem in solo severiore genere, turbato
tamen usu, aliquanto diutias resedit et recenti tempore
in 9 mutatum est tam in primis quam im mediis voeabs-
lis, quum Argivi, Pamphylii, Syraeusani, qui sunt m

'tioris Doridis, in mediis tantum voeibus idque raro ῥ
pro antiquo digamma accepisse videantur vid. 8. 5, 9. —
Tum notmnus assimilationis amerem quendam, ut Lac. |
ἀκκόρ pro ἀσκός, Ταν. "4φραττος pro ᾿4φρασιρς, Cret
«Αύττος pro «4ύκτορ vid. S. 13, 4. — Nen minus seve-
riori Doridi peculiaris est vocalium «o in :o aut co» aut o
aut o et vocalium «v» in (ω mutatio; quanquam im hec

ipso loco differentiae quaedam spectantar vid. &. 26, 1. 2.
— Postremo omittere nolumus rariores formas αἰές et a£;
pro cc vid. 8. 45, 1, et augmentum » pronominibus per-

:Sonalibus additum ut ἐγώνη et' ἐμέδη, quod quum Laeones
et Tarentini usurpasse tradantur, universae severiori Do- |
ridi vindicare audemus vid. S. 32, 5.

$. 49. De severiore Doride. 415 .

2) Laconica lingua plura peculiaria habet et a
reliquae Doridis, etiam severioris, consuetudine aliena,
quam ulla alia Doricae dialecti species. — Ejus proprietas
his potissimum continetur: ,

Vocales ἡ et ω pro diphthongis ει et ov saepius ex-
hibet quam reliqua Doris severior. Abhorret enim cum
vulgari lingua eonsonarum νσ conjunctionem , quam pars
Cretensium cum Argivis servarunt, et extremarum sylla-
barum correptionem , cui plerique Cretenses et Cyrenaei,
minus [taliotae assueverunt, in quotidianum usum non
admittit. Itaque Laconica sunt μώσα, innog, λέγην. —
Vocales so semper in :o aut (o abeunt, εω in ω, nisi
quum immutatas teneri oportet, ut ἀπορίομες, ὁμιώμεθα,
ἐπαινίω vid. S. 26, 1. Aeque plerique Cretensium. No-
tamus etiam σιός, quod apud partem Cretensium θιός
sonabat, pro θεός vid. S. 17, 3. --- Cum Italiotis verbi
substantivi participium ἔντ-ος commune babent vid. S. 40.

Sequentia a reliquae severioris Doridis usu discedunt.
Sigma inter vocales in spiritum asperum convertendi mos,
ut ἐποίηὲ, Árgivis eommunis est et, grammatico quodam
teste, Pamphyliis, Eretriensibus, Oropiis vid. S. 9. —
Sigma in o mutatum est a Laconibus ut ab Eleis, Ere-
triensibus et fortasse Chalcidensibus. Ejusdem apud
Cretes mutationis unum vestigium reperitur vid. S. 8. —
Laconibus solis proprium est σ pro 9, cujus mutationis
extra Laconicam dialectum nullum usquam exemplum su-
perstes est praeter unam glossam Carystiam vid. S. 7. —
Pro dupliei consona ὁ in primis vocabulis Laconice ὃ
ponitur, in mediis 09 ut δώμος, ὄδδω vid. S. 12, pariter
atque in Boeotorum dialecto; e Doriensibus soli Megaren-
ses aliquatenus ejus consuetudinis participes fuisse viden-
tur. — ltem Lacones cum Boeotis c aliquoties in voea-
bulorum fronte ante x et φ abjectum commune habent ut
qé» pro σφίν vid. S. 19, 3. Postremo communi recentio-
runs Laconum et Boeotorum more ov pro v scribitur vid.
3. 48.

E Haec fere sunt, quibus Laconica lingua maxime di-

X

416 $. 49. De severiore Doride.

stinguitur. (Quae non esse omnia e summa antiquitate
religiose servata, vix opus esset admonere, nisi C. O.
Müller Laconibus eandem linguae atque morum et insti-
tutorum constantiam vindicaturus im diatribe de dialecto
Dorica, quae clarissimo de Doriensibus operi addita est,
magis minusye aperte significasset, ut Doridem prae re-
liquis dialectis (de qua re eupra diximus), ita Laconicam
linguam prae reliquis Doridis generibus antiquitatis laude
insignem esse. Αί ea, quae Lacones contra reliquae ϱε-
verioris Doridis usum peculiaria habent, omnia originem

magis minusve recentem prae se ferunt. .Apparet spir-
tum asperum e sigma ortum esse, non sigma ex aspero,
ut in ἐποίηέ, ὅρμαο», quum sigma aoristo primo proprium
sit; apparet o e o degenerasse, quae mutatio etiam in
' Latina lingua et vernacula spectatur, ut arbor est pro
antiquiore arbos, Theotisce war pro was; certissimum
est, c pro 9 depravatae elocutioni deberi, nec minus
simplicem sonum 2 et semibarbarum ὁδ in locum clegan-
tioris et Graeco ori proprii ὅ, qui e dj coaluit, succes
sisse; de c ante consonas abjecto non est quod monea-
mus. Superest ov pro utroque v positum , quam scriptu-
ram non posse ad tempus paullo antiquius referri satis a
nobis demonstratum est L. I 8. 415 sonum, qui novata
illa scribendi ratione exprimitur, a Boeotis et Laconibus
ex antiquitate servatum esse libenter concedimus. — Adeo
cum aliqua veri specie aefas computari posse videtur, qua
illae mutationes apud Lacones primum invaluerint. (Quum
enim nulla earum ad colonos Tarentinos transierit, omnes
post a. 710 in usum venisse videntur, et maturius quidem
reliquis σ pro à, quo jam Aleman usus est, qui floruit
eirca Ol. XXVII. Inter Alcmanem et Aristophanem sigma
in asperum mutari coeptum esse, grammaticorum quoque
testimoniis freti demonstrare conati sumus 8. 9, 2. Ad
eandem aefatem retuleris ὁ et ὁδ pro (, quorum prima
exempla apud Aristophanem sunt et Epilycum. Paello
recentiori aetati tribuimus σ in o mutatum, cujus quum

apud Aristophanem unicum exemplum παλεόρ legatur,

$. 49. De severiore Dorxde. 417

usum eo tempore uf rarum ia novum fuisse colligimus.
Post Aristophanem poétam, sed ante Aristophanem gram-
majicum ου pro v scribi coeptum esse indicavimus di
Postremo 9 pro digamma positum, quod Italiotis et Cre-
tepsibus .commune est, tantum abest ut ad antiquissima
tempora referri possit, ut post nostram demum aeram ex
inculta rusticae plebis pronuntiatione arreptum esse videa-
tur, vid. 8. 9, 5. — Intelligis, Laconicam lingusm ma-
gis magisque depravatam esse, ut fit in populo literis
parum dedito; nihil enim linguam magis stabilit atque
finmat quam literarum studium per ommes populi partes
fusum.

Quomodo explicari possit, quod in titulis Laconiecis
post annum ducentesimum a. Chr. scriptis omni proprie-
tate Laconica abjecta mitior Doris regnat, supra indica-
vimus $8. 48, 2. Ea aetate propriam Laconum linguam
non extinctam fuisse, luculentissime inde apparet, quod
iu titulis duobus ferme saeculis post nostram aeram scri-
ptis Laconicae proprietatis (ut σ pro 9, σ inter vocales
ejectum, β' pro digamma) reliquiae quaedam, in propriis
potissimum. nominibns, supersunt; praeterea grammati-
corum de Laconica dialecto praecepta et glossae Laconi-
cae maximam partem ad recentiorem illam aetatem perti-
nere videntur. Neque apud Cretenses et Cyrenaeos (de
Italiotis parum constat) ante saeculum. post nostram ae-
ram exactum severioris Doridis proprietas, ut terminatio
«) in genitivo declinationis secundae, obsolevit. — Cete-
rum ibidem diximus dubitari posse, απ΄ mitior Doris,
quae est in recentioribus titulis Messenicis , non magis
genuinam Messeniorum dialectum referat.

3) Inter Dorienses Italiotas potentissimi erant
'Farentini, Spartanorum coloni, qui uua cum "Thuriis
XHeracleam in Siritide condiderunt; Tarentinos tamen in
colonia praevaluisse et aliunde constat et e lingua appa-

H. 27

4b $.49. De severiore Ὠονίάά,

ret, quàe cuni"Farentina: ninil differre videtur: Dre wéto:
riütue' linguae fontiljus vide 8. Z, 7. 16. : Réliqtarun
urbium TillotitaPini' rue purae órgimis" Boricke enit.
Hhegii tamen Messenii ut imperio ita' ἀῑαλοδεο prae
Crialeideisibus valuisse videntur; eese nr wn ex inseri-
ptionibas' Rlieginis a' Morrisano collectis p. 99 δὅμος et-
tat (de aliis, quae' male' ad. Rheginorum dislettünt véfe-
runtur, de S. 14, 2. 5 et & 37, 2, praeterea S. 46, 60):
eandem liüpguam:Buxenti reghasse' credideris; quae co-
lonia a Méssaniis, qui Rhegio Zaneletr -coxtimfigraverait,
circa! Ol. LXXVII deducta esse fertnr. Latet; quo Bo-
ridis genere utraque urbs usa sit. Locrorum Epizephy-
riorum origo obscurissima est; Doriensium et Spartani
et Syracusani coloniae aliquam partem habüisse' videntur
vid. Müll. Dor. I; 127 et 11, 228. Dialeeti unicum spe-
cimen superest in carmine poptlári Loerícó apad Athe-
naeum XV p. 697; Doris apparét, maxime in ἑεορῆς et
golév, et in hoc, si recfé sctipftm est, Itiliotiva infini-
tivi correptio. Pleraeque Itallae àürbes Gr&ecaé ab Achaeis
conditae erant, ut Sybaris ct Crotot cti coloniis suis;
Crotonis aliqua par& LaconiBás Vindiestur Müll Tor. I
p. 126. Nálde timen dolemitü&, quód' de Ἁελάευμανα Ita
liae lingua non magis constat quati dé ^"Péloponuesigrum.
Petiliam a Philoctete conditstir ete, e£. Boeckh. ad C. I.
nr. A, haud lacilé crediinds ; teásérà Petiliétléis! Doricam
dialectum ita ekliübet, üt genus proptér antquam seri-
pturam discerdi néqueat. Supérest ihstriptio in Bfuttiis
nescio ubi.repetía, τη quà sévérlus Boridis penus ap-
paret. Hoc igilur ültrá: Tarétitinorutn έὲ Héfatletnsitm
fines late per Magnanmi Gráétlai Sparstumi füisibe &uspica-
mur. Jam [taliotiéa severiori$ Duridfs species & feliwhe
severiore genere his potissimum rebus distinguitur:

Cuni Lacónibus Ttaliótae η et o pro vilgaribns οι et
ov communia habent exééptis iüfinitivis, qui'Latonite in
zv desinunt; nam ih lis quidem Ttaliotué 'correptionem

$. 49. De severiore Donde. 410

ukigsse cum. Cretensibus οἱ slis probaveremt, αἱ ἵππως,
$6, µώσα, φέρεν vid. S. 20 et 8. 21, 6. — Veeales εο
et εω plesumque Laeonico more im 2ο et (o. mutantur. ot
αἰκυμαριόρωνος, µφεριώμονος, ἀδικίων, sed in faturis pr
mis nonnullorum Cretensium more ε vel ο ante sequens

orr ejicitur nt δοκιµαξύνει, ἐσσόνταν vid. 8. 26, 2. Simi-
liter daplex: contraetionis ratio spectatur in .pronominum
personalium: genitivo singulari, cujas Tarentiaae formae
tradustur ἐαίο, ἐμίω, δµίως, ἑμώς (ex ἐκέο et ἐκέος) etc. —
E selis tabulis Heraeleensibus cognita est dativi plarelis
in tertia declinatione terminatio «oos ut πρασσόντασσε,
neque alibi: veperitur iWfimitivi perfecti terminatio zus» ut
πεφυτευκήμεν. In dsdem spiritus et digammi vatio multa
singularia habet, quanquam nen licet affrmare, quatenus
cum veliquorwm Doriensimm usu diffpratur. — — "Tertiae
plureli imperativerum vulgaris terminatie Devica est ut
ἀγγραψάνιω et ἐπελάσθω. — "Farentimis tribuitur verbo-
rum termimatio.jo iu σσω mutata et σαλπέσσω (quam va-
tionem αλλ’ Heracleenses ignorant) 8. 12, 5, æt mi-
more, si recte saspieati sumus, jure ζω pre σσω xt ἀνάζω
S. 13, B. lisdem vimdicatur siegularis adverhii ferma
aij, «umm in tabulis Heracleensibus vulgo $i, semel

deem o0 "t

Ia universmmt antiquam ' liiguam. waulta eum à fide b
Itahotis sewvatem eese, .deoent ot tábulae Heraeleenses
exeunte saeeule. quarte scriptae σί pauca illa.e fukimthó-
nis, qui eirca uw, 900 vixit, et.B]aesi , qui muito recentior
esse videtur , fabulis προίκα ZEE

4) Creten ses. plerique irOR saeculum | tertium et
secundum a. Chr. severiore Doride uei 5wnt;: si 4$ulis
Tejo-Creticis plus fidei habére lioeret, in decretis Polyr-
rheniorum, Lappaeoram et Priansierum nr. 2054. 3055.
3057 , quorum aola initia tradita eunt y anitius Doridis ge-
nus naghosci oporteret. GCetorwm eas ipsas umbes, quarum

27*

420 $. 49. De severiore Doride.

linguae snonmmenta superennt,. Doricos colonos accepisse
non cemetat, unica fortasse. Minoa Cydoniatarum excepta,
eujus in agro titmlus mr. 2068. repertus -est4: nam Cyde-
wiam ο quantiper Aeginelae t tenuerant vid. Hoeek. · Cret.
ΗΠ. P. 419. . | Ds

. — Severioris Doridis per omnem Crefam, non uma er
demque species valebat, sed, haud leyes spectantur diffe-
rentiae , ejus tamen .generi&, quae certas quasdam Cre
lieae . dialecti species accurede: dáscerni non permittant.

Gravissiime. Aifferentia in eccusafivb. plurali, seoundae
declinationis apparet. Laconica enim ef, ltaliotica termi-
malio ως, ut νόµως, in solo Latierum et Olontiórum foe- -
dere nr. 2554, quod horum linguam .referre videtur,
quum Latierum decretum. nr. 3058 dialecto .diffesat, et
in Epimenidis. epistola conspicitnr vid. $. 20, 2. d. Quum
autem . idem Olontii infinitivorum terminstidpem corripere
Yideantur. ut é£ogxitev vid. δ. 21,.6,. in vocalium y et o
.pro.vulgaribus diphthongis «et ov usu plage cum ]talio-
s. epnspirent. — Contra plerique. Cretensium, cum Cy-
remaeis et alüs Doriensibus extremarepa syllabarum eor-
reptionis amantes, τὸς νόμος proferunt, quae ratio apparet -
in titulo Hierapytnio nr. 2555, foedere Priansiorum et
Hierapytniorum mr. 2506, im.quoó horum lingua agnosci
posse.:videtur,:in decretis Mineae Cydoniatarnm nr. 2558,
Areadum..nr. 3052 ,.. Cnossiorum. 3043. A, incertae urbis
ar, 9093. C... Eosdem. popnlos . ii, infinitivis :correptione
uti consentaneum est, vid..8. 21, 1. 6.1 τι, Postremo
alii Cretenses antiquissimam accusativi formam τὸνς νό-
µονς servarmnt, mon minus alias. eonsonmarum. illarum cum |
Árgivis patientes, ut τιθένς, πάνσα, ὑπάρχονσα, quae
apud reliquos Cretenses. w05e vel v06g., πᾶσα et ὑπαρ-
χωσα sonarent. . Reperitur ea ratio in decretis Vaxierum
mr. 30390 et Latiorum nr. 2058, α΄ grammaticis male Cre-
fücae dialecto in universum tribuitur.vid. $. 14. Ceterum

$. 49. De severiore Doride. 421

iidem infimitivos corripere videntur. — In reliquis titulis
Creticis, qui genuinae dialecti corruptionem per lapicidas
passi sunt, diecerni nequit, quae e tribus illis rationibus
emque populo peculiaris fuerít; Allariotas tamén, in qua-
rum epistola ur.2957 dativus µετέχώσε pro µοετέχουσε (quae
sunt 6 µότέχο»σε Orta), et infinitivus χαίΐρεν leguntür, eou-
sonarum conjunctionem νς abhorruisse apparet.

Aha differentia in vocalibus εο et εω posita est. Nam
pars Cretensium eas non mutabat, si fidem habere licet
titulis Eleuthernaeorum nr. 3047, ubi ἐπαινέομεν, et Ar-
eadum.nr. 3092, ubi πολεµέωσι, deinde Epimenidis epi-
stolae, ub&. ἀλγέοντι. Alii Lacónum more eas in «0 et «v»
mutant, quae ratio apparet in decretis Istroniorum, Sy-
britrorum et Latiorum nr. 3048. 3049. 3058 ut πραξίοµεν5
in Latiorum et Olontiorum foedere nr. 2554 prima et
seeunda ratio mixtae sunt, unde in formas illam secutas
corruptelae. suspicio cadit.. Tertia ratio spectatur in titu-
lis Hierapytmiorum nr; 2555. 2556 et Allariotarum nr. 2557,
ubi co et co in o contrahuntur, nisi quod quum o ante
duas consonas est, ε ejicitur, ἑξώ pro ἑξέω, ὠνώμένος pro
ὠνεύμενος, "rwlóvrg pro πωλέοντε. De reliquorum usu
propter titulorum Tejo- Creticorum foedam corruptionem
judicare non licet.

In digammi "usu Cretes a Laconibus non multum
differunt ; valde tamen singulare est o pro antiquo di-
gamma ín glossis Hesycbianis τρέ et δεδροικώς positum
vid. 8. 5, 7. Ex eodem Hesychio solo constat de 4 in v
mutato ut αὖσος etc, vid. S. 165, 5. — Ιρεῖγυς pro πρέ-
σβυς aut potius ejus vocis derivata in titulorum parte le-
guntur vid. S. 15, G. In Vaxiorum decreto nr. 3050
φυλάδω esse videtur pro φυλάσσω S. 13, 6. Creticum
esse dicitur 9.0; et in Olontiorum foedere nr. 2554 scri-
ptum fuisse videtur vid. S. 17, 3, quum in reliquis in-
scriptionibus, etiam melioris fidei, θεός legatur. Πορτί

423 $; 49. De severiore Dende

pro πρόᾳ, forma Cretibus propria, est. im detretis. Iotro-
niorum , Vaxioram, Rhauciorum et Cuoasieriun nr. 3048.
2050. ,3051.,9003, quum vulgaris Dénien. ferma ποτί re-
periatur àa titulis. Allariotarums ur. 2547, Hienthersnace-
rum nr. 9047.ef eodem Hhauerorum nr. 3051. Tede in
Vaxiorum, ἀθαθείο esse videtar, ut est apud Epimenidem
et in antiquis titulis Argivis. — — Omzsihus Cretensibus
contra plerorumque Doriensium usum tertiae pluralis im-
perativorum. terminatio o» cum "Theraeis et antiquioribus
Delphis. communis fuisse videtur ut ἑρπόνταν et ποιησά-
σθων vid. 8. 36, 4.

B . Vides, quanta Creticae Doridis fuerit varietas, quan-
taque im nonnullis praesertim popalis (Vaxii οἱ Latii in-
primis motandi sunt) vel antiqui situs tenacitas vel nova
tionis mira proprietas. Singula exempla praeterea passim

attulimus.

5) Cyrenacorum dialectue in filulis inde a se-
cundo a. Chr. eaeeulo scriptis multo antiquiorem colorem
babet quam omnis reliqua Doris, qualis per eandem ae-
tatem cognosciturj maxime ille apparet in prieco « pro e,
quod in vocibus ab ἑερός derivatis tituli ante nostram ae-
ram seripti adeurate servant, recentiores haud rero exbi-
bent vid. 8. 16. Item o in secundae deelinatienis geni-
tivo, severioris Doridis certissimum indicium, vulgari
terminationi ov non cedit nisi in titulis Tiberio recentio-
ribus et ne in his quidem cum aliqua constanfia. A re-
liqua severiore,Doride, quantum in fentium: peweria in-
teliigi potest, Cyrenàáeorum lingue duabus potissimum
rebus distinguitnr: primwm extremarum syllabarum cor-
ripiendarum insigni amore vix ullis Doriensium aeque
familieri, ut εὺς θεός, iagtg pro ἑερεῖς vel ἱερῆς, Φυκός
pro Φυκοῦς, quo etiam Callimachi Cyrenaei insolentiores
eorreptiones revocandae esse videntur vid. δ. 21; deinde
vocalium εο contractio in ευ ut Ἀύφάνευς et Θεύτιμος,
quae a reliqua severiore. Dotide, preceipue in genitivis,
aliena ορ.

$.50. De Doridis generum et specierpm origine. : 423

S. 50.
. We RPoridis generum es: speckeeuim origine...

1) Coneentum cum Attíca lingua , qua mitius Dori-
dis genus a severiore distinguitur, non. recentis originis
esse neque ei potentiae deberi, quam Atheniensium. in-
genium magis magisque im reliquos: Graecos exercebat,
supra $. 20 et 25 satis demenstratum est. Restat μέ quae-
ramus, quo tempore illa Doridis divisio nbta esse videatur.
Prueum 4 recentiore et eognitiore aetate ad vetustiorem
et obseuriorem escendeutibus ntrumque Doridis genus ig
inscriptionibus apparet , εκ qua diphthongi & , oy et lén-
gae vocales 4, o, quo in loco gravissimum penerum
discrimen positum est, s$ceipiura distingui ceeptae sunt,
Antiquissimus titulus, in queo mitius genus ceruitur, est
decretum Amphictyonum nr. 1688, quod Ol. 100, 1 scri-
ptom est; severius im titulis Creticis et Gyreneicis vel
post &ostram aeram conspicitur, vnlgaribus formis raro
imtermixUg. Quemodo factum sit, ut in Laconieis titulis
post a. 200 mitins genus omnem proprietatem Laconicam
propulerit, supra &. 48, 2' explicare conati sumus. In
universum tanta est geuerüm usus constantia ia warierum
populorum Doricorum inscriptionibus, ut vel binc intel-
ligatur, illam divieionem multo antiquierem esse. — Idem
docent poétae Dorici,.qui ex iis civitatibus, oriundi, qua-
rmn. inscriptiones mitiezem Doridem praebent, ca ipsa
quinto saeculo usi sunt, Epicharmua et Sophron Siculi,
'lrimoereon Rbodius; deinde Aristopbasnes in Acharnen.-
sibus Megaricam dialectum imitatus, quem me suspiceris
hoe in loco Attica temere unmiscuisse, Laconieae dialecti
im Lysistrata imitationegs €omparato. . Ad Epicharmum
et Sophrosem retalimus gravissima gramamaticorum testi-
monia de Syrecusano Joiac εἰ antiqusore Doriéo ac wil. -
S. 20, 12. — Ultra quintum saeculum Alcmanis carmnia
severiorem Doridem exhibent, sed eam pmiimus puram;

424 Φ. 50. De Doridis generum et specierum origine.

mitioris nulla exempla supersunt. Nihilominus certis
argumentis demonstrari potest, multo antea Dorienses
inter severius et mitius. genus divisos fuisse. Nam sicuti
consentaneum est, coloniarum eandem ab origine linguam
faisde atque metropolium, ita vix fieri poterat ut longo
intervallo diremtae ,: diversis vicinorum generibus circum-
datae, vix ullo aretiore vinculo junctae utraeque ad eae
dem disbecti- mutationes delabereptur. taque, si qua
coloniae cum metropoli communia. sunt, ea nostro jure
a eonditoribus illata existimamus; si quibus discrepant,
ea amt ab alteris aut ab utrisque novata. Jath vero omnes
eolonise,: quae historico tempore i. e. post Olympiadum
initium conditae sunt, in Doridis genere cum sua quae-
que mefrópoli coneinnnt. Mitius Doridis genus ut apud
Megarenses ita apud horam colonos reperitur, Byzantios
et Chalcedonios, nec mitius Mesembriae, quae ab homi.
nibus Byzantio et Chalcedóne profugis condita est; de-
inde, quum de ipsorum Corinthiorum lingua non constet,
in.omnibus Corinthi coloniis, Coreyrae, Ambracise, in
Acarnania, quae Corinthiis coloniis referta erat, Syracu-
sis et in. Syracusanorum coloniis, Issae et Acris, quibus
comparatis de metropolis mitiore Doride dubitaii nequit;
postremo et Rhodi et in Rhodiorum colonia Gela et Agri-
genti, quod.a Gelensibus conditum est. Contra severior
Doris non: minus quam apnd Lacones Tarenti, quod
Spurtani per: Parthenias condiderunt, et Heracleae repe-
ritur, quae'est Tarentinorum 'colonia. Soli Cyrenaei ex-
cepti sunt,: quum Therae metropolis inscriptiones mitiorem
Doridem exhibeant, Cyrenaicae severiorem. — (uod quo-
modo factum .sit, Cyrenarum historia aperit. Constat
enim ex Herodoto IV, 159. 161, quum sub tertio rege
Batto lI. multi. ex omni Graecia coloni accessissent, postea
a Demonacte omnes incolas. ita in tres tribus divisos esse,
ut una Theraeos cux perioecis: teneret, alia Cretenses et
f'elopomnesios, tertin omnes insulapos. Nec dubium est,
quin Theraei, qui tertiam reipublicae partem habebant,

-

$. 80. De Doridis génerum et specierum originé. 425

ineolarum mumeri tertiam partem non expleverint; iis
enim, qui primi urbem eondiderant, prae reliqnis aliquid
juris dari consentaneum erat. Cyrene igitur nomine po-
tius quam re Therae colonia erat, nec mirum, «οἱ The-
raeórum dialectus inter tot accolas alienae elocutionis
evanmerit. Cretenses, id quod ipse terrarum situs exi-
stimari jubet, numero praevaluisse videntur, quum inter
dialectos Creticam et Cyrenaicam praeter ea, quae uni-
versi aeverioris generis sunt, extremarum syllabarum cor-
reptió communis sit, quam a Cretensibus potius quam a
Theraeis ad Cyrenaeos transmanasse putamus; vocalium
εο contractionem in. ev, quam Cyrenaei prae reliqua se-
veriore Doride peculiarem habent, ad insulanos, qui ΟΥ-
renen commigraverant, vel Doricos vel Ionicos retulerim,
quorum utrisque is usus familiaris erat. — (Quum igitur
Dorieae coloniae post Olympiadum initium conditae eum
sua quaeque metropoli aut severius aut mitius Doridis
genus commune habeant, praeterquam ubi per advenurum
alienigenarum confluxum mutatio faeta: est, et quam maul-:
tae ex illis aut octavo saeculo aut ineunte septimo condi-
tae simt, certa ratiocinatione. efficitur, jam octavo saeculo
Dorienses inter severius genus et mitius divisos fuisse:

Sed etiam altius ad mythica tempora esceudere juvat.
Videamus enim, utro Doridis genere urbes Doricae pro-,
ximo post migrationem tempore conditae vel captae postea
usae sint, Dorienses Achaeis victis in Peloponneso tria
regna condidisse feruntur, Argivum, Laconieum,. Mes-
senicum. Argis deinde exierunt, qui Troezenem,; ΕΡι-
daurum, Sicyonem occuparunt, Epidauro, qui Aeginam,
ex Arpolide, qui Rhodum, Con, Calymmam et vicinas
civitates Doricas. Quod Aletes, qui primus Corinthum
in Doriensium potestatem redegit, non Argis, id quod
orobabile videtur, neque e Laconica vel Messenia venisse
εστίας, Corinthiorum fastum Argivam originem asperna-
aam moinus vera finxisse putaverim. Megaridem Corin-

496 $.50..De Doridis generum et specierum origine.

thios colonos aecepiase eertum est. — (unes ankem illas
civitates Dorieas, quaram origo ad Argus ant refertur
aut referenda. esse videtur, mitore Doridis gemere usas
esse modo. ex inscriptionibus cegnidum hahew gs modo
probabili conjectura assequimur.. N« Cretieas quidem ur-
bes, quae Althaemene duce paullo post Megaxidem ca
ptam a Doriensibus Argolicis eonditae esse ferantur, cum
plerisque Cretemeibus severius genus comune habuisse
certum: est; Neque. enim disertis £estimoniis eonsfat, qui
Oretensium Árgivam originem janjaverint, et Polgrrhenn
sique Lappa, quae oppida Hoeckius Ἡ p..498. 440 AI.
thaemeni conditori vindicare studuit, fortasse mitiope Do-
ride.ntebantur vid. 8. 49, 4.

Meseeniorum. nee minus Mesaaniorum in Sieilia tituli
Doridem mitiorem exhibent; sed de genuina illorum dia-
lecto paululum dubitati posse indicavimus. Spartanorum
severior Doris eBt et eadem in,Creta dominatur, quam
paullo post. Laconicam a Doriensibus eaptam igcolas-inde
accepisse. narrant, Donenses, Minyas et Aclhsaeos vid.
Hoeck. II p. A18. Praecipue Lyctum & Spartanis eondi-
tam esse affirmatur l. l. p. 431, et oppidorum .mopaina
haud pauca Laconicae et Cretae communia, institutorum
et morum insignis similitudo, alia multa arctioresn inter
Laeones et Cretenses cognationem arguunt. — At Melus
et Tbera, quarum in titulis mitior Doris apparet, Spar
tanorum se colonias esse non multo post Daricam migra-
tionem eondites jactabant. Erunt qui severiorem Doridem
ab his derelictam esse existzment, praesertim quum Cy-
renaei, Theraeorum coloni, illa usi siat. Nosmet ee
minus credimus, quod Theraeorum lisgua téntum Ῥτο-
prietatis babet, ut ab alio populo nullo aeeepta esse pese-
sit. Neque eet eur Meliis et Theraeis anfquitus mitie-
rem Doridem familiarem fuisse negemus. Utraque emim
eolonia non ab ipsis Spartanis cendita est, si audiamms
accuratiores narrationes, sed a Minyis et Achaeis, qm

$. 50. De Doridis generum et specierum origine. 427

in .Laeoniea sederant vid. Müll. Orchom. p. 317. 334.
Eae vero gentes qua dialecto usae sint, omnino non con-
stat. Si igitur ab iis mitiorem Doridem ad Melios et
Theraeos manuasse suspicemumr, non potest contra moneri,
quod Melus ab ejusdem agminis parte, quae e Laconica
in Cretam perveniret, oecnpata esse dicitur; latet enim,
quo Doridis. genere eae urbes, quae ad illam originem
referuntur, ut Gortyna, usae eint. taque in hoe loco
multam dubitationis est, sed ullam arbem ab ipsis Spár-
tanis Doriensibus vel antiquissimo tempore conditam se-
vertus Deridis genus abhorruisse confidenter contendi non
potest. Quid vero, si mythicas de Doricarum urbium
marretiomes, quae modo obscuree sunt, modo inter se
pugnamt, modo prineipum potius quam populorum origi-
nem spectant, contemnere audeamus? Jam intelliges ex
Argolide per Melum , Pholegandrum , Theram et reliquas
Sporades Doricas usque ad Cariae oras, quasi via neces-
saria, mitius Doridis genus profectum esse , neque aliter
severius e Laconica per Cretam in Libyam.

Disquisitio nostra eo perducta est, ut proximo tem-
pore postquam tria Doriensium regna in Peloponneso
condita essent, Argivi et fortasse Messenii mitiore Do-
ridis genere usi esse videantur, Spartani severiore. Quid
igitur? Quum nemini probabile videri possit, ipsos Do-
rienses in Peloponnesum irruentes non eodem dialecti
genere usos esse, num Argivos an Lacones an utrosque
a genuina Doride desciviase existimemus? Respiciendum
est ad reliquarum Graecarum gentium dialectos, num
quid inde ad quaestionem propositam colligi possit. Et
primum quidem eo animum attendas, quod Aetoli, Del-
phi et reliqui vicini populi, quum ad Doricam stirpem
referri non soleant, Dorica dialecto eaque mitioris gene-
ris loeuti sunt; deinde; quod Arcades, soli inter Pelo-
ponnesi Aborigines, querum de lingua aliquid certieris
*Oognitionis habemns, non solum eum vocalum ; et o

498 $.50. De Doridis generum et specierum orizine.

usum , quo severior Doris maxime distinguitur, cum La-
eonibus communem habent ut Gen. Móoro, sed ommino,
quantum in tanta fontium penuria cognosci potest, nibil
fere. cum illa differunt praeterquam voealibus «o in αυ
contraetis ut Εὐμηλίδαυ Gen. pro ΛἈυμηλίδαο, Bor. Ev-
µηλίδα. Itaque si in illis regionibus, unde Dorienses
'predierunt, apud populos cum ipsis conjunctissimos mi-
tius Doridis genus valuit, apud Arcades Peloponnesi
Aborigines lingua severiori Doridi valde propinqua, nonne
verisimile est, Spartanos priscorum incolarum lingusm
adeptasse? Stupebunt, qui in ea opinione haerent, Spar
tanos Dorieam in quaque re proprietatem religiosissime
servasse. Neque tamen ea suspicio, quo improdentes et
pseme inviti delati sumus, per se nimis absurda est.
Περαία enim, quam mature Germani inter populos La-
tmmae linguae assuefactos, Normanni inter Francogallos
patriae linguae obliti sint. Quidni Spartanr, pauci nu-
mero, Achaeorum ea setate haud dubie cultiorum diale-
ctum leviter a sua discrepantem adoptasse putemus, prae-
sertim quum Helotes Achaei in familiis dominorum ver-
sarentur et quum ante leges Lycurpeas Spartani a reli-
quis Laconicae incolis vix tantopere secreti essent. Re-
ctius dubitaveris, an Dorienses ante coloniam Creticam,
quae proximo post Spartam emptam tempere 'deducta vi-
deatur, dialectum nondum mutaverint. — Át vide, quam
Cretiearum rerum repetita. contemplatio suspicionem no-
siram non infringat, sed confirmet. Lyctus, quae Spar-
tanorum eolonia appellatur, qua dialecto usa sit non coa-
stat. Pollis et Delphus, qui coloniam e Laconica de-
duxisse feruntur, Achaeos maxime atque Minyas traxe-
runt e priscis Laconicae incolis, quibus severiorem De-
ridem vindicavimus; reliqua praeter linguam, quae utri-
que terrae communia sunt, pleraque facilius ad prisco-
rum incolarum cognationem, quam ad Spartanerum co-
loniam trahi possunt. Postremo, id quod inprimis ur-
gemus, .eae civitates, quibus severiorem Doridem fasi-

$.50. De Doridis generum et specierum origine. 428

liarem fuisse constat, vix wilo jure Doricae habentur, et

tanta est illius, adeo inter confines populos ut Olenties

et Latios, varietas, quae vix e communi. Spartanae celo- .
niae fonte derivari possit. — Contra pone Graecas gentes,

quae Cretam.ante migrationem Dorieam habitarunt, . dia-

lectis usas fuisse Peloponnesiacae illi, wt ita appellare

liceat, cognatissimis; adde, eandem ab Achaeis Doricae

potentiae. cedentibus illatam esse, nec quidquam in Cre-

ticarum :dialectorum ratione non. explicari posse videbitur,

Ceterum Doricam coloniam ante Minois aetatem 'T'ectaphe
duce ex Hestiaeotide profectam tacite cum Hoeckio da-
mnavimus. — Ante Tareatinam colemism Spartenos a
gemuina Doride desuevisse, satis credibile est. Quid
vero, qued Achaeorum in Italia coloniae ejusdem Doridis
severioris.participes fuisse videntur? quis eam a Spar-
tanis aut Tarentinis assumptam . neque Achaeorum Pelo-
ponnesiacorum propriam fuisse sibi: persuaserit ?. At
Achaei ex ipsa Laconica prefecti mitiorem Dondem Me-
lum et Theram transtulerunt. Non Achaei opinor, sed
Minyse, quos inter Therae quidem .colonos plurimam
valuisse eonstat. His enim, e Phocensium.et Locrorum
vicinia oriundis, mitiorem Doridem familiarem fuisse satis
probabile est.

Multo etiam magis quam Spartani ea Aetolorum pare,
quae Heraclides sequuta. Elidem oceupavit, patriam dia-
lectum mutasse videtur. Nam Eliacam dialectum mon
ab Aetolis importatam esse, certum esset, si Eretrienses
sigma in rho mutandi morem recte ab Eleis colonis (non
post Heraclidarum reditum) accepisse traderentur neque
ea narratio propter illius mutationis communionem ficta
videri posset. Vel sic tamen. non probabile est Eliacam
dialeetum , quae multo magis quam: Árcadica cum Doride
eliscrepans, vix ullo jure inter hujus species referretur,
ab Aetolis derivandam esse, qui circa a. 300 mitionis
JDoridis septentrionali specie usi .sunt. Itaque Eliacam
Ringuam ad priscos terrae incolas, Epeos, revocamus.

482 $.80. De Doridis generum et specierum origine,

Agrigentinis etigni. tertio saeculo servata erat, qu&m Gela

a. 087 €ondita.esset. . Hine primum intelligitur, Rhodios
jim. septimi seeénB.initió minutis quibusdam rebus, que
riun gravissipan est infinitivorum- terminatio uéw ut cip,
a reliqua mitiore Doride discretos | feisse ;, deinde nullo
documento luculentius apparet, quanta quasi pertinaca -
suae quisque, pópulns proprietati linguae adbaeserit, quum
ne..Gelenses quidem et. Ágrigentini- per tot varios casus,
quanquàm. alieriigenis hominibus haud paucis in civitates
receptis: et-Syraéusanis per aliquantum temporis domisan-
fibus, 4d relignorum Siculorum linguam desciveriut. — |
De reliquis ntriusque Doridis . speciebus nihil. habenas
quod bic μυ |

«ΗΕ. VEDI 1ο

(diti.

II.

Appen d i x.

K. Epicharmi fragmenta.

'""4y090ri1vog.
| 1. (4)
' fag ταχὺ κόλαφος περιπατεῖ δεινός.
"4λκύων.
2. (1)
.4ὐτότερος αὐτῶν. ,
”άμυκος.
3. (1)
" duvxs μὴ κύδαξέ µοι τὸν πρεσβύτερο» ἀδελφεόν.
| 4. (3)
* Eiye μὲν ὅτι κεκομβώται καλώς.

΄

"Aonayal.

5. (4)

"Sagnepal πονηραὶ nare,
αἵθ᾽ ὑποπεμόνται γυναίκας μωβᾶς ἂμ πεντόγκιον

1) Et M. 525, 7 et Et. G. 338, 37 (νο ταχεῖ).

2) Apolen. de pron. 80. B.

3) Scholl. Soph. Aj. 737, Suid. s. v. κυδάζεται: ἀδελφόν,

4) Eu. M. 344, D vet Suid. & v. ἐγκομβώσασθαι, cf. Phot. Epist.
156, qui de Epicharmeo iyxexópfores.i1es(atur, et Hesych. Aw
κόµβωταν, «ὀείληταιν quare reote μἐγπεκῤμβωτοῳ postulatum est.

5) Poll. X, 81 ὥεπερ αἱ T $. 33, 1 et 8$. 45, 2. — Vs. 2 ἆμπε- -

28*

436 Appendix.

ἀργύριον, ἄλλαι δὲ λίραν, ταὶ ὃ᾽ ἂν ἡμιλίρεον
δεχοµέναι καὶ πάντα γινώσκοντι [᾿ τῷ τι λόγω].
| 6. (1)
! ᾿Εγὼ γὰρ τὀγα βαλάντιον λιτρᾶν

καὶ δεκαλίτρων πλῆρες ἑξάντων τε καὶ πεντογκίων.

7. (2) E

A δὲ Σικελία πέποσχε. |
Βαάκχαι.
8. (1)
* Καὶ τὸν ἆρχον ἐπικάμψας ἐπιπλόῳ.

Βούσιερις.

9. (1)

Τρᾶτον μὲν oi κ᾿ ἔσθοντ ἔδοις νιν, ἀποθάνοες,
βρέμει μὲν ὁ φἀρυγξ ἔνδοθ᾽, ages 0^ à γνάθος,
φοφεῖ ὃδ᾽ ὁ γόμφιος, τέτριγε Ó ὃ κυνόδων,

cites 9: ταῖς ῥίνεσσε, κινεῖ ὃ) οὔατα.

Γᾶ καὶ Θάλασσα.
10. (1)
"Οκχ᾽ ὁρῇ βώκας [τε] πολλοὺς καὶ σµαρίδας.

εώκιον, Bentl. ἂμ πεντούγκιον 1 ᾷ. 46, 7. — Vs. 8 ἀργύριον pro vi
gari forma e libris restituimus vid. δ. 17, 3 — ai à? 4 8$. 33,1-
ἂν ἡμίλετρο», quae ab H. Stephano et Bentlejo emendata sunt. -
Vs. 4 γιγρὠσκοντι 1 $. 15, 7. — ultima verba in codicibus desunt,
Bentl. τῷ τηνᾶν λόγῳ.

ϐ) Ibid. τόγε 4 — Άντροκεδεκαλντρος στατὴρ ἑξάντων τε στεντόγον.
Bentl. λνερᾶν δεκαλίτρων τε πλήρες Hávres τε xal. mrevrovpniu t.

7) Et. M. 662, 12.:

8) Athen. III; 106. F vulg. ἄρτον e vL vix rede e et animale.
quae emendatio verior videtàr. ^. |

9) Ath. X, 411. À ét Eustath. 870, 10 ALS 22, 1.

10) Ath. VII, 818. A ὀχχάρη. |

IL Epicharmi fragmenta. 437

M. (2)
Πόλτον ἕψειν ὄρθριον...
12. (3)
Κουρίδες τὲ QOO. .
13. (4)
Κάστακοξ γαμψωνύχου.
44. ($9). -
Nai uà τὰν κράµβαν.
: 15. (6)
Οὐδ᾽ ἁμαμαξύας φέρει.
4 ἑύτερος]Ἱ
. 16.

Τοῦ Ποτιδᾶνος δὲ χρη τὸν υἱὸν ἑπποκάμπιον.

ά4ιονύσον.
17. (1)
Χύτρα δὲ φακέας ἤψετο.
Ελπὶς ἢ Πλοῦτος.
18. (1)
"41M ἄλλος 00 zov. ἠχ ὧδε τοῦδε κατὰ πόδας,

11)
12)
13)
14)
15)
16)

Ath. XIV, 648. B πόντον.
Ath. IH , 106. E.

Ath. 11, 105. B.

Ath. IX, 370. B.

Et. M. 477, 8.
Herod. π. p. λ. 10, 29 ποσειδάνος, Dind. Ποτενδᾶνος, recte:

Welckerus Z. f. A.-W. 1835 p. 1124, qui titulum (Hoc γάμος)
εύτερος i. e. Molcas supplendum esse suspicatur — ἑππόχαμπτον.
17) Ath. IV, 158. C et Herod. π. µ. 4. 6, 22.
18) Ath. VI, 235. F. ἕστηχ) ὅδε, Dind. toro ὧδε, quod debebat
yroax' esse; sed nescimus, quis κατὰ πόδας de stante dixerit, quare
cripsimus ἔσε᾽ ἠχ 90s, paullulum sic post hunc est (ince-

438 Appendix. ::

τὸν ῥᾳδίως λαψῆ ro. malróé νῦν γά Θην
εὔωνον αἶνεῖι σἵτον '' 4λλ᾽ έἔµπας ὅδε
ἄμυστιν ὥςπερ κύλικα πίνει * τὸν lov.

19. (1)
Συνδειπνέω τῷ λώντε, καλέσαι δε; µόνον
καὶ τῷ γα μηδὲ λὠντε, κωὺδὲν δεῖ καλεῖν.
τηνεῖ δὲ χαρίεις τ᾽ εἰμὶ καὶ ποιέω πολὺν
γέλωτα καὶ τὸν ἱστιώντ ἐπαινέω.
D κἀάῖκα τις ἀντίον τι λῇ τήνῳ λέγειν,
τήνῳ κυδαξόµαι τε κἀπ΄ ὧν ἠχθόμα»,
κήπειτα πολλὰ καταφαγὼνο πόλλ᾽ ἐμπιὼν
ἄπειμι. λύχνον ὃ οὐχ ὁ maig µοι συμφέρει
ἕρπω δ᾽ ὀλισθράξων ze καὶ κατὰ σκότος
10 ἐρῆμος. ὄκκα ὃ᾽ ἐνύχω τοῖς περιπόλοις,
voUO' olov ἀγαθὸν ἐπιλέγω τοῖς Otoig, ὅτι
οὗ λῶντι πλεῖον ἀλλὰ µαστιγών vl µε.

dit) cf. Hom. Il. y, 336 ἡκ) iz ἀρνσεερά. Vs. 2 ῥαδινῶς. V. 3 dá
στον, Dind. ἀείσιτον |. Ad αἰνεῖ, quae vox eo facilius ex de ex-
sculpi poterat, quod » male in antecedentem versum translatum
videtur, ubi libri ῥαδινῶς, cf, Eurip. Alc. 2 θῇσσαν εράπεξαν ai-
νέσω. De particulae καέτου usu cf. Eürip. ΟΥεΙ. 480. "Vs. 4 fort.
πἶνεν κυµβίον, nam cymbia non parva pocula fuisse, id quod Sims-
ristus ap. Athen. XI c, 63 deminutiva forma deceptus contendit,
sed majus et capacius poculorum genus, e reliquis in eodem Athe-
naei capite congestis satis intelliges.

19) lbid. Vs. 2 /αμηλιῶντι τῷ γακωνδενδεν (L. δεῖ) Dind. τῷ qs
μὴ λιῶντε κωὺῦδὲν δεῖ, quibus cur Schweighaeuserianam suspicionem
μηδὲ λῶντν praetalerimus, vide 5.42 s.v. λῶ. V8.8 cwvíóc, ID. ερ
δέ 1. V.4 ἱστιῶντ) e codice P. pro ἑστιῶντ recepimus vid, $. 17,3.
V. ὕκατισαντιον λητηνω. — V. 6 κἀπωνηχθόμαν, quod Bergkius correxit.

V. 9 ὁὀλισθάξων post Casaubonum temere scriptum est, quanquam
ea ipsa forme alibi non reperitur, quum ὀλισθράζω a Galeno ex
Hippocrate afferatur; novam vocem xatacxero; librorum BP ope
propulimus, Vs. 10 ἕἔρμος, D. ἄραμος 1 $. 19, 9. e. — of xa P
edd. post Aldinam, eodd. ixxad^ 1. V. 11 τούτοις edd,, B τοντοῦο,
P. του τοιόν 1; sententia haec: so rühme ich den Gütern dies al
elwas gutes nach cf, Diod. XV, 1 τοῖς ἀγαθοῖς dvügdcw χὸν δίκαιον
ἐπιλίγειν ἔπαιμον, et in malam partem Aésch, Suppl. 950 ἐπεπιῖ

φόγον ἀλλοθρόοις, V. 12 maio» ἀλλά ] — μαδτιγῶνχι Dind. e Ca-

I Epicharmi fragmenta. 439

ἐπεὶ δέ y^ εἴκω οἶκάδις καταφθαρείς,
ἄσερωτος εὔδω καὶ τὰ μὴ σερῶτ᾽ οὐ κοῶ, ᾽
1$ ἆρ κἁ µ ἄπρατος οἶνος ἀμφέπῃ φρένας.
20. (2)
Exáltoe γὰρ vU τις ἐπ ἄϊκλον [ovy] ἑκώ»,
tU Ü' αὖ ἑκὼν dro τράχων.

21. (3)

Τὸν τοῦ γείτονος καλιόν.

22.

» ' 7 » ^
Οὔτ ov Παλαιρος οὔτε " βοιαυτοῦ.

Εἴβας γάμος.
22. (1)

”4γεν δὲ παντόδαπα κογχύλια
λεπάδας» ἀσπέδους, κραβύξους, κηκιβάλους» τήθυα,
κτενία, βαλάνους, πορφύρας», ὄστρεια συμμὲμυκότα,
τὰ διελεῖν μέν ἔσει χαλεπά» καταφαγεῖν ὃ᾽ ἐὑμαρέα

μύας, ἀναρίτας τε, «giras τε καὶ σκιφύδρια,

sauboni conjectura. V, 13 ἐπιδεχείκω, Dind. ἐπεὶ δέ Y ἥκω T δ. 42
S. V. ἴκω — οἴκαδ εἰς arae bigis V. 14 τὰ μὲν πρῶτ 1. V. 16
ἃς xaj OV ἄκρατος.

20) Ath. IV, 139. B γάρ τοι — οὐχ supplevimus — «v δέ { —
τρέχων T $. 16.

21) Poll. X, 161.

22) Herod. z. p. 4. 21, 13 οὕτουν T $. 20, 11. — fort. Βοιωτοῦ
στέδον. Palaerus est Acarnaniae oppidum secundum Thucyd. 1, 30
et Strab. X, 691. 705, quod commemoratur etiam a Theognosto
Ann. Oxx. II, 71, 1. Itaque in Herodiani verbis, quibus frag-
mentum additum est ,,ὤκαιρος» εἴκαιρος, εὐπάλαιρος ἔστι δὲ χωρίον
τῆς ἀκαρίας“. restituas Πάλαιρος et ᾽4καρνανίας.

23) Ath. 111, 85. C. Vs. 2. 3 ἀσπέτους Dind. e librorum parte
— τηθυνάκια βαλάνους 1. In voce κηκίβαλος penultimam produci ex
Hesychiana glossa χικοβαυλιτίδες, κογχυλίου τι γένος colligimus,
nec per se ferri poterat τηθυνάκια, quam deminutivi novam formam
existimare ausi sunt; postremo mutilum alterius versus initium ex-
plendum erat, quare e τηθυνάκια, ubi » male transpositum est,

τήθνα, ατεία finximus, — Vg. 4 εὐμαρία 1. — Vs. $ ἀναρίπτας. —

440 - Appendix. -

τὰ γλυκέα μὲν εντ ἐπέσθειν, ἐμπαγῆμεν δ᾽ ὀξέα,
τούς t€ μακρογογγύλους σωλήνας ἆ µέλαινά vé
κύγχοςρ, ἅπερ " κογχόθηραν πᾶσιν ἐς τρισώνια
Θατέραι δὲ γαΐαι κὀγχοι.τε κἀμαθιτίδες
10 ταὶ κακοδοκἰµόι τὲ κήυώνοι, τὰς ἀνδροφυκτίδας
. πάντες ἀνθρώποι καλευνθ᾽, ἁμὲρ δὲ Λεύκας vol θεοί.

24. (2)
«ἀὐτός ὁ Ποτιδὰν ἄγων yavAbi0iww ἕν Φοινικικοῖς
exe καλλίστους ἁλιτᾶν τηγανισθῆμεν σπἀάῤους
καὶ oxagovg, ὧν οὐδὲ τὸ σκὼρ θεμιτὸν ἐκβαλεῖν θεοῖς

25. (3)
᾿άαμβάνοντε γὰρ
ὀρτύγας» στρούθους τὲ κορυδάλλας ve φιλοκονιμένας
τετράγας τὲ σπερµατολόγους κἀγλαὰρ συκαλλίδας.

20. (4)
Καρκίνοι ϐ᾽ ἵκοντ ἐχίνοι 9^, o? καθ᾽ ἁλμυρὰν dia
véiy μὲν OUX ἴσαντι, πεζᾷ Ó ἐμπορευόνται µόνον.

Vs. 6 ἐνπαγῆμεν. -- V8. 9. 10 δὲ &? ai, , D. δὲ ταί } cf. Aesch.
Suppl. 806, ubi item ya/oc est is qui in terra versatur — »xoyyo τε
αἱ ἀμαθιτίδες τε — κπακοδόκιµοί τε κηὐγόνοι (D. κήγονοι) T. — Vs. 1l
παλέοντν.

24) Ath. VII, 320. C ποτιδαναιων γαυλοῖς — WS. 2 εἴκαι, D.
ἥκε t $9. 42 s. v. ixo. — καλλίσους dógza τηγανος dytuóv (A ἀγεμὼν)
σπάρους et p. 319. F, ubi priora omittuntur ἁλιεύομεν σπάρους, Dind.
e Schweighaeuseri conjectura καλλίστας cay5vac χἀλιεύομεν σπάροις Ἱ.
'Vox ἁλίτης, quae plurimorum analogiam sequitur cf. Steph. Byz.
S. V. χωρίτης, nunc non legitur nisi apud &rammaticos, ut Lex. de
Spir. p. 209 ἁλίτης, ὃ Φαλάσσιος.

25) Ath. IX , 398. D τε καὶ «og. — φοιικείµονας, D. φοννικεέµονας
e Porsoni conjectura; φιλοκονιµύνας, ut emendavimus, idem esse vo-
lumus, quod κονιστικούό, quo in genere avium Aristoteles de Anim.
p.387. B. € κορυδαλλούς diserte recenset, Schweighaeuserus eodem
sensu φιλοκονείµων e φέλος, κόνις et epa compositum voluit. — Vs.3
τέτραγας σπερματολόγους τε Cf. fr. 49.

, .
50(o d

26) Ath. III, 91. C ἴχονει éyivo, τε «00 --- nàroi Te.

L Epicharmi fragmenta. 441
27. (5)

᾿Εντὶ Ó' ἀστακοὶ κολυβδαίναυ vs ydg τὰ móÓs ἔχει

μικρὰ, τὰς χείρας δὲ μακρᾶς, κάραβος δὲ τοὔνυμα.

' , 28. (6)

Ηύες ἔτ᾽ ἀλφησταί τὲ κορακίνοι τὲ κοριοειδέες,

αολίαι πλώτερ τε κυνογλὠσσοι v , viv δὲ σκιαθίδες.
29. (7)

Kal σκιφίᾳς Xeóne 9), ὃς iv τῷ ρε καττὸν ᾿4νάνιον

ἰχθύων παντῶν ἄριστος, ἀνθίας δὲ χείµατυ.

30. (8)
* Hy δὲ νάρκαυ [καὶ] βατίδες,, ἦν δὲ δυγαίΐναι, πρηστίες,
xauías τε καὶ flàros ῥίναι ve τραχυδερµόνες.
ts 31. (9). |
* Hv δὲ σαργίοι [τε] μελανούροι ve, καὶ ταὶ φιντάται
«τακίαι λεπταὶ μὲν; ἁδείαι δὲ κωὠλίγαυ πυράς.
32. (10) . m
Kol χελιδόνες τε μύρμαι 0^, of τὲ κολιᾶν µεξόνες
ἐντὶ καὶ σκόµβρων, «rdg τᾶν θυννίδων γα µειόνες.
33. (11)
Ilolóxos τε σηπἰαι τὲ καὶ ποταναὶ τευθίδες
χά δυςώδης βολβίτις γραίαι τ ἐριθακωδέες.
34. (12) —
᾿4ὐνες qaygos fs λαβράκες τε καὶ va) πιόνες
σκατοφάγου σαλπαὶ βδελυχραὶ, ἁδέαι ὃ᾽ iv τῷ θέροιι

27) Ath. III, 105. B «' ἔχοστα --- τῶνυμα 1 8. 27.

28) Ath. VII, 308. E cf. 282. A, 322 F et fr. 52. Addidimus £r.

29) Ath. VII, 292. A, 328. À χρόµιος; χθομίέας t. vid. . Athen,
p. 323. A.

30) Ath. VII, 286. B καμεῖταν,

31) Ath. VII, 321. C, 325. F, 313. D.

32) .Athen. VII, 321. A, 313. E col τε κοιλέαν — —E — yt
εγΊονες T 8. 20, 9.

33) Aih. VII, 318. E, 323. F, hic πώλυπες — zaÀvoeóus.:

34) Ath. VH, 33. D, 327. Ο. ,

449 | . AppendiE . ^ |
35. (1)

"Eu δὲ ποιτούτουσι —* σµαρίδες, ἀφύαιν Καμμάροι.

. (14)
Βαμβραδόνες τε καὶ λα 9 λαγοὶν δρακόντες ἀλκίμοι.
| 37. (15) — i
* dye δὴ τρίγλας τε κυφὰς κἀχαρίστους ῥαιόνας.
38. (16)
Ην δὃ᾽ δαϊνίδες τε βουγλώσσοε τε καὶ κίθαρος ἑνῆς.
39. (17)
Σκορπίοι ve ποικίλοι σαὐρὸι τε, γλαύκου πεόνες.
0015 vl. ro 0. (18)

Κώξυρύγχοι ῥάφίδες ἱππούρου τε καὶ χρυσοφρύεο.

— ⸗

35) Ath. vin; 'a86. F, 306. C.

36) Ath. "VI, 287. B, 308. C, Et. M. 195, 30. Priorum le-
ctio valde dubia est. Leguntár enim-:.Ath. p. 287 in A (Dind. per
errorem C nominat) βαμβραδόνες δέ τν siyias xai λαγαί ,- in P βαβρα-
. δόνες (hoc. etiam B) δέ τε x. x. 4., Ath. P. | 805. AC (Dindorfio t-
cente) βαμβραδόνὲς τε κίχλαν τε καὶ λαγοί, BP βαμβαδόνες etc. (Μυ.
suri inventa praetermisimus), Et. M. βραδόνες τε xoi κίχλαε, λαγοί
Dindorfius praeeunte Schweighaeusero hinc composuit id quod
dedimus, et βαμβροδόνες quidem recte, quum eam formam et hic
boni et in Sophronis loco Ath. p. 287. B fr. 18 omnes codices
tueantur. Dubitamus. tamen an dactylus non recte se habeat. Ho-
jus enim in teirametro Épicharmeo usus suspectissimus est. Ali-
quoties aliis de causis gravissimis. expellendus fuit, ut fr. 23,?
κηκιβάλους, fr. 99 καὶ σφάκελος, fr. 21 uro; plerumque synizesi
tolli potest, ut oioAia, fr. 28. 52, σκιφίας fr. 29, δαιµονέως fr. 7l
(cf. ibid. ᾿Ελευσινίοις quadrisyllabum), ὡς ὃ ἐγὼ doxéo, δοκέω yo
fr. 98, ὄκκᾶ παρέωντι fr. 115. Praeterea libri dactylum non exhi-
bent nisi fr. 94, 4. 100. 126, ubi levibus mutationibus vitater.
Quare etiam hic poéta scripserit βαμβραδόνες ἔτ ἦν xiyAas, λαγοί. —
Deinde Dind. τ) ἀλκίμοι ex Ath. 306.

37) Ath. VII, 288. A, 924. E.-

38) Ath. VII, 306. A, 826, E, 288. B, 330. A, Dind. male k*-

Koenii conjectura.
39) Ath. VII, 295. B.
40) Ath. VII, 304. C, 319. C.

I. Epicharmi fragmenta. 443
. 44. (19)

Τρυγόνες τ᾽ — xai yaÀavÓpos, κωβίου.
42. (20) - |
Μεγαλοχασμόνας re χάννας κήκτραπελογαστόρας ὄνους.

43. (29)

Kouupiüog τε καὶ χύνας κέστρας τε πέρκαρ T αὐύλας.

A4. (22)

44i δὲ Mjg , σάργου τὲ μελανούροι τε καὶ roi ποντίου.
AS. (23).

XoàÀxiüeg ϐ᾽ Veg τε ἑαράκερ τε q0) πίων κυὼν.,
46. (24) eo

Aexioo κἠμβάφια δύο.
47. (Inc. 61)

Συναγρίδας μάξους Té ᾽συνοδόντας T ἐρυθροποικίλους.

Movao. Q 6.

48. (1)
Τόν ve πολυτίµατον &ona, 'ó Ó αὐτὸς χαλκὸς ὤνιος,
ἕνα µόνον * καὶ κηννον ὁ 2Ζεὺς dafs κήκελήσατο

41) Ath. VII, 909. D, Dind. χάλαδρον ex A, utrumque cum
aliis vitiosum proclamans; at χάλαγδρος idem esse videtur ac κάλαρ-
δρος, καλάνδρα, χαλάνδρα, Blauddrum genus, cujus nomen ad piscem
quendam juxta atque alia avium nomina translatum puíamus, ut
τρυγόνες in hoc ipso versu, fr. 86 xiyAci, fr. 82 φάσόαν aique κόχκυγες.

4*3) Ath. VII, 315. F, 327. F cf. Clem. Alex. Protr. I1, 1 p. 178
Pott. κηπτραπελογάστορᾶς. —

43) Ath. VII, 319. B, 323. B.

44) Ath. VIT, 321. B.

45) Ath. VII, 326. E, 328. E ἱέρακες T $. 16.

46) Poll. X, 86 κἐνβάφια.

47) Ath. vil, 322. B sine fabulae nomine; sed P. 322. F συα-
γρίδες (leg. συναγρἰδες) in Epicharmeis fabulis Hos γάμος et Γά καὶ
Θαλασσα commemorari dicuntur. :

48) Ath. VII, 282. D. Τε. 2 καὶ κηννον m καὶ wor B, PVL.

444 Appendix.

*

κατθέμεν αὐτῷ τε εἶκαι ται δάμαρτι θωτέρω.

49. (2)
"Hv δ᾽ ἐρωδιοί ve πολλοὶ μµακροκαμπυλαυχένες
τετράγες τε σπερµατολῤγοι κἀγλαφὶ συκαλλίδες.
9, (ϐ)

---- Κορανίεφι δὲ κοριοιδεες
πιόνες χἰππίδια λεία, ψυχει ἁπαλοκουρίδες.

5L 4 n
"Avil τοῦ
κύγχος , ἂν τελλιν καλέομὲς ο € ἔστυ δ᾽ ἄδιστον κρέας.
$8.0)
au. πλώτες τὲ κυνογλώδσοι x T , ἑνῆν δὲ σχιαθίδες,
53. )
Οὔτε γόγγρων ev τν mag £a. οὔτε μυραινᾶν ἁπῆς.
94. (7) |
Χαλκίδας τε καὶ xvvag:xéGrpag τε πέρκαςρ τ αἴόλας,
55. (8)

Σκορπίοι τὸ ποικίλοι γλαύκοι τε, σαύροι πιόνερ.

καἰκηνον, Dind. καὶ xjvov, sed vid. $. 33, 3. — Vs. 3 κατθυµη
codd., fort. κατθέµειν vid. $. 39, 5 (particula quidem γε ab Her-
manno ad metrum fulciendum inserta tolerari nequit) — Dind.e
Casauboni conjectura τε oí καὶ τῷ, quae placent, sed θωτέρω sensu
vacuum est cf. $. 25, 4. a.

49) Ath, III, 65. B, IX, 398. D cf. fr. 25.

50) Ath. VII, 304. E, κοράκινον — xogoxotódi:. cf. fr. 28 — A
πίδια — Ífort. ψήχες, quam novam vocem a «ceca, quod est rhom-
borum genus, non magis diversam putamus quam φάσσα a φάφ —
fort. ἁπαλοί, κουρίδες.

61) Ath. III, 85. E. |

52) Ath. VII, 307. B, 308. E. cf. fr. 28.

$3) Ath. VII, 312. C, Dind. e Koenii conjectura γόγγρων t
παχήω», nos v» addidimus.

64) Ath. VII, 323. A cf. fr. 43.

$9) Ath. VIE, 320. E cf. fr. 99,

I Epicharmi fragmenta. 445

“Ερακλῆς παρὰ Φόλα.
56. (Busir. 3)

᾿4λλὰ μὰν ἐγὼν ἀνάγκᾳ ταῦτα πάντα ποιέω
οἱόμαι δ᾽, οὐδεὶς ἕκων πὀνηρος ovÓ ἄταν ἔχων.
“Ερακλῆς ἐπὶ τὸν ξωστῆρα.
57.

Ilvyuopíiov λοχαγὸς ἔκ τῶν κανθάρων
τῶν µεξόνων, oUg φαντι τὰν «4ἴτναν ἔχειν.

θεαροί.

98. (1)

Κιθάρα, τριπὀδεςρ, ἅρματα» τραπέξαι qoÀxios,
φειρόνιβα, λοιβάσια, λεβήτερ «χαλκίοι,
κρατήρες, ὀδελοί τοῖς γα ud» *" ὑπωδέλοις
* και λωτε βαλλίζοντεο σιοσσον χρῆμα εἴη.

39. (2)

᾿Οσφύος τὲ περὶ κηπιπλόου.
Κύκλωγψ.
60. (1) .

Χαρδαί τε ἁδύ, vai μὰ la, xo κωλεύς.

66) Eustrat. in Arist; Ethic. ad Nic. III, 6, 5 ἐγὼ ᾿ναγκαῖος - —
οἵομαν Ó ὡς οὐδεί, quae emendavit Schneidewinus Exercitt. Critt.
c. VIII p. 50, quem vide praeterea de fabulae inscriptione.

67) Scholl Arist. Pac. 73 πυγµαρίωνε, quod Dind. in editione
Oxoniensi ita emendavit, ut Πυγμαρίων. pro nominis proprii nomi-
nativo venditaret. Est autem ΓΠυγμάριον deminutivum vocis Πυγμαῖος,
quocum conferas σπηλᾶδιον a σπήλανον et ἐλἄδιον ab ὅλαιον, sententia
autem eadem, quam Schneidewinus 1. |. Πυγμαίων corrigens efficere
studuit. Praeterea μειζάνων et φασὲ τὴν «4ἴτνην ad Doricam proprie-
tatem revocavimus. Fortasse verius est λοχαγωγός in cod. G.

58). Ath. IX, 408. D et VIII, 362. B χαλκεῖαι, D. χάλκεαν 1
s. 17, 3. —. Vs. 2 Amph — χάλκειοι et χάλκεοι Τ. In ultimo versu
αξ Λῴτε et.ociov agnosci posse videntur.

69) Ath. III, 106, Ἐ xai ἐπίπλου ] cf. fr. 8.

60) Ath. VIII, 366. A. 2

446 7^' Appendix.

61. (2)
. Φέρ᾽ ἐγχέας εἰς τὸ σκύφος.
Nai τὸν Ποτιδᾶν κοιλότερος ὅλμου πολι.

Κωμασταλὶ ἢ “φαιστοῦ.
| ) 63. (1)
Σηπίαρ v' ἆγεν νεούσας περδέκας τε meto
64. (2)
[411^] οὐδὲ ποτιθιγεῖν ἔτ ἐγὼν τεῦς αξιῶ.
ἀόγος καὶ. Aopivas (qu

2070.0) | 77
À. 'O Ζεύς " ἐκάλεσε Πελοπί y ἔρανον ἱστιῶν.
B. 'H πἀμπύνηρον ὄψον, ὦ r&v, Ó Τέρανος.
᾽4λλ᾽ οὔτι γέρανονο ἀλλ᾽ ἔρανον y& τοι λέγω.
| 66. (2)
* Oi τοὺς ἑάμβους καὶ τὸν ἄριστον τρόπον.
ὃν πρᾶτος εἰραγήσαθ᾽ ριστόξενος.. .
67. (3)

' dqUag τε κωρίδας ve καμπύλας.

δι) ' Ath. XI, 498. E.

62) Herod. s. ». à. 10, δὲ —* Ποτίδα», quae eorgeyit Mei
nekius Comm. Grr. 4I p. 482. — ὁλμοῦ. »

63) Ath. VIII, 384. A «ἀγαμεούσας, D. ἆγον οεούσας 1.

64) Apollon. de pron. p. 96,-AÀ οὐδεποί) Tov ywet' εγων «tuc ete 1-

65) Ath. VIII, 338. D ἑστιῶν 465.17,8. — Vs. 3 ü22' ἔρανο,
Dind. ἀλλά y' fgawov 1. .

66) Hephaest. p. 46 Pors. oi τ. i. «αετὺν ἀρχαῖον ερόπον, in qui
bus nec sensus placet neque οἱ pró Dorico τοι ferri potest, fort s
(aut of) v. i. καττὸν ἀχάριστον τρ. — Ns. 0 J *

67) Ath. III, 106. E.

I. Epicharmi fragmenta. 447

Μεγαρές..
: 68. (1)
Τὰς πλευρὰς οἷόν περ βανίς,
rd» ὃ᾽ ὀπισθίαν ἔχει “Φαγάνεος οἷόν περ βάτος,
τὰν δὲ κεφαλὰν ὁστιςών οἷόν περ ἔλαφος " οὐ βατίς,
. züy δὲ λαπάραν σκορπίος * παῖς ἐπιθαλάττιός τε OU.

69. (2)
EUvpvog xal μουσυκὰν ἔχουζδα πᾶσαν φιλόλυρος.
70. (3) |
᾿Ορύα, Συρίδιον, xwÀtol, σφονδύλοι, τῶν δὲ βρωμµάτων
οὐδὲ ἕν.

᾿Οδυσσεὺςρ «ἀ4ὐτόμολος.

71. (1)

«4ἐλφακά vs τῶν γειτόνων
τοις ᾿Ἐλευσινίοις φυλάσσων δαιµονίως ἀπῶώλεσα,
ovy ἕκων ' καὶ ταῦτα δή us συμβολατεύειν ἔφα
τοῖς ᾿4χαιοῖσιν προδιδόµεν v^ ὤμνυέ µε τὸν δέλφακα.

42. (2)

"4 ἃ ἁσυχία χαρίεσσα, yvva,
. καὶ σωφροσύνας πλατίον οὐκεῖ.

73. (3)

ΣΙοτιφόριμον τὸ τέµαχος ἡς, ὑπομελανδρυώδες,

68) Aih. VII, 286. C ἔχησθ' ἁτενὲς otov 1. cf. Hesych. θηγάνεον,
(EU, ἠκονημίνον; nam βάτος est raja batus, Dornenroche. — Vs. 3
χεφοαλὰν ὀστέων 1, caput habet quale quivis cervus (cervi
cornua non possunt ossa vocari) -- Vs. 4 fort. σχκορπίος πᾶς dori
παχύτερος τευῦ.

69) Hephaest. p. 14, Érovca e librorum parte restituimus pro
Aeolico ἔχοισα.

70) Ath. IX, 366. B, metrum perditum est.

πι) Ath. IX,.374. E, Et. M. 206, 3, Zonar. p. 480: ἁπώλεδας
— ἔφη t — προδιδύµην, fort. προδιδόµειν vid. 8. 39, 5

72) Stob. Flor. LVIII, 7 ἠσυχία 1.

73) Ath. III, 121. B, metrum nullum et ποτεφόριµος vix recte pro
πρόσφορος esse putatur.

448 Appendix. -

. 74. (6)
4λλὰ καὶ ῥέξει τι χρώμα.

υΠΠερίαλλος.

75. (1)
Σεµέλα δὲ χορεύει
καὶ * ὕπαλισφιν σοφὸς κιθάρᾳ παριαµβίδας ' ἆ δὲ γεγάθε
πυκινῶν κρεγμὦν ἀκροαξομένα.

Πέρσαι.
76. (4)

8 * Mi 2 ,
Xovoov καὶ χαλκον οφείλων.

Π{θω ν.

77. (1)
| "H θυύλακον
Béiov 7) «civ φέρειν 7j κωρυκίδα.

Πύρρα ἢ Προμαθεύς.
78. (1)
Τὰν τελλίναν, τὲν ἀναρίταν θάσαι 0: καὶ λεπὰς ὃσσο.
79. (2)
Ἠ]ολλοὶ στατήρες, ἀποδοτήρερ οὐδὲ eig.

80. (3)

Πύρραν ye μῶ καὶ «4ευκαλίωνα.

74) Et. Or. 139, 4.

76) Ath. IV, 183. C γεγαθεῖ, γεγάθη.

76) Poll. IX, 92.

" 7) Poll X, 179 βόειον vulg., quod e codicibus mutavimus —
gígew ἀκωρυκίδα.

78) Ath. 11, 86. A xà» (D. xai) τις Ἑλλήνων — τὸν ἄνδρι * a |
(D. κἀναρίταν) 1.

79) Et. M. 725, 25 οὐδ ἂν εἷς 1$ 45, 3.

80) Et. M. 689, 42 fort. Πύρρα γα petas {ευκαλίωνο, quum peto:
ex Epicharmo afferatur vid, $. 42 s. v.

*

1. Epicharmi fragmenta. 449

Κύλικα, µαγίδα, λύχνον.
Σειρήνες.
.. 82. (1 et Inc. 60)

A. Πρωϊ µέν y' ἀτενὲς ἀπ᾿ ἀοῦς ἀφύας ἀποπυρίζομες
στρογγύλας καὶ * δελφακίνας ὁπτὰ κρέα καὶ πωλύπους.
καὶ γλυκύν y^ ἐπ᾽ ὧν ἐπίομες olvov. B. οἴμοι µοι τἆλας.
τρὶς ἅμα µε καλέουσά κά τι καλὰ λέγοι' φοῦ τῶν κακῶν'

5 A. " 0 καὶ παρὰ τρίγλας τὲ καὶ πάχηα κάἀμίαι δύο
διατεταγμένα µέσαε, φᾶσσαι τὲ τοσσαύται παρῆν
σκορπἰοι τε κἀγλαοὶ κοκκύγες, οὓς παρσχίζοµες
πάντας, ὁπτάντες δὲ χάδυνόντες αὐτοὺς χναύομες.

Σκέρ αω γ.
83. (1)
Kai παλίνων λεκίς.
84.

A. Τίς ἐστι µάτηρ; B. σακἰο. Α. τίς ὃ ἐστὶν πατήρ;
B. caxíg. A. tig ἀδελφεὸς δέ; B. σακἰς.

81) Poll. X, 82.

82) Ath. VII, 277. F, fort. xai dedgduud y! Vzteta κρία — Ἡ,
στολύπους. — Vs. 4 περὶ σᾶμά (tois ἅμα Fiorillo) ue καλοῦσα χατισκα
λέγεν (cod. B λέγου) T cf. Hom. Od. ε, 66 πρίν ενα τών δειλῶν ἑτάρων
ερὲς ἕκαστον ἀδσαι et Theocr. XV, 38, ubi Meinekius recte κάλ) εἶπας
restitui jubet; interjectionem eov in qtU mutare hon ausi sumus.
Verba οἴμοι — κακῶν interlocutori dedimus, — Vs. 6 fort. τόκα
ταρῆς τρίγλα τε µία Ttaytia. — Vs. 6 τυδαῦταν, — Dind. Παρῆς male
ine libris. Ultima a χἀγλασί inde ex Athen. VII, 309. E, ubi
abulae inscriptione non addita afferuntur, adjicienda censuimus:
(οντες — χαδύναντε, quod e cod. B correximus propter praeserms

7rv vtt.

$3) Poll X, 87 πηλίνων.

&4) Scholl Oxx. Arist. Pac. 186 µήτηρ — σηκἰς ubique - εἰς
pre πατήρ T — ἀδελφός sine δέ |.

1]. 29

450 Appendix.

Z9g9íly E.
85. (2)
"AM οὐχ ὁμοῖά y' ἐρινεοῖσιν οὐδαμῶς.
86. (3)

Καὶ τὸ τᾶς «Χιτωνίας αὐλησάτω τὶς uoc µέλος.

Τρ à ες.
87. (1)
Παντὸς ἐκ ξύλου κλῳύς vé x&à γένοιτο καὶ θεύς.
88. (2)

Ζεὺς dva ναίων Γάργαρ᾽ ἀγάννιφα.

Φιλοκτήτας.

89. (D)
Ἐν δὲ σκόροδα δύο xal γαθνλλίδες δύο.

| 90. (2)
Ovx ἔστι διθύραμβος, ὃὄκχ ὕδωρ nig.
91. (3)

Οὔτ᾽ ἓν xáóm * δηλοίµην οὔτ ἐν ἀμφορεῖ.

Χείρων.
91 b.

Καὶ πιεῖν ὕδωρ διπλάσιον γλιαρόν, ἠἡμίνας δύο.

85) Ath. III, 76. C ἐρινοῖς 1.

86) Steph. Byz. s. v. χιτώνη: tj; χντωνίης αὐλήσακο.

87) Proverbb. Coisl. 168 cf. Zenob. IV, 7 ix παντὸς ξύλου xl
γένους ἄν 1 (κλφός primam corripit). Aliter Schneidéwinus Conjectt
p. 73, qui versum Epicharmo vindicavit, sed dialecti proprietate
neglecta.

88) Macrob, Saturn. V, 20 ἆναξ 1.

90) Ath. XIV, 628. B οὐχ ἵδωρ.

91) Poll. X, 71.

91b) Ath. XIV, 648. D οἱ XI, 479. A. Non recte Grysar p.29
et Krusemanus Chironem inter Pseudepicharmea referunt. Nam ἐ

1. Epicharmi fragmenta. 451

Xvcgoa.:.
92. (1)
4λλ᾽ ὅμως καλαὶ "καὶ nios ἄρνες εὐρησοῦντί uos
δέκα νύµους πωλᾷ rolag γὰρ ἐντὶ «τᾶς µατρός.
93. (1)
' Κάρυξ iav
εὐθὺς πρία uos δέκα νόμων µόσχον καλάν.
"4 Ó 9 À a.
94. (1)
Α. AAA! αεὶ τοὶ θεοὶ παρήσαν χὐπελίπον ovnomnoxa*
τάδε Ü ael πάρεσθ᾽ ὁμοῖα, διὰ δὲ τῶν αὐτῶν acl.
᾽4λλὰ λεγέται μὰν χάος πρᾶτον γενέσθαι τῶν θεών.
Πώς δὲ X ἀμήχανόν ἀπό τινος μηδὲν ὅτι πρᾶτον µόλοε;
9 οὐκ) ἄρ ἔμολε πρᾶτον οὐδὲν οὐδὲ μὰ «4ΐα δεύτερον
τών δ᾽ ov ἅμες νῦν ὧδε λέγων μέλλει τᾷδ᾽ εἶν.
ei ποτ ἀριθμόν τις περισσόν, αἱ δὲ Arg, τὸν ἄρτιον
ποτθέµεν λῇ ψᾶφον 7 καὶ r&v ὑπάρχουσαν λαβεῖν,
ᾖ δοκεῖ κἁ του zÓx αὐτὸς εἶμεν; B. οὖκ ἐμὶν τάχα.
10 A. Ovó? μὰν οὐδ᾽ αἱ nori µέτρον παχυαῖον ποτθέµεν

p- pd

priore Athenaei loco, quo innituntur, Schweighaeuserus meliore
jure contrariam opinionem derivavit; accedit quod in altero loco
et in Bekk. Anecdd. p. 98, 32 Chiron sine ullo suspicionis indicio
ad Epicharmum revocatur,

92) Poll. IX, 79 εὑρήσουσι t — δὲ µου καὶ vovuuovc, quae Bent-
lejus correxit — πωλατιᾶς T cf. Phot. Harpocr. Suid., qui Sophro-
hem zroAdg pro πράσεις dixisse testantur.

93) Ibid. κηρυξ — πριῶ T δ. 24, 4 — νούμμων.

94) Diog. Laert. 11, 10 fort. παρῆν τε vid. $. 40 — καὶ ὑπέλι-
πονο — Vs. 4 Herm. πῶς δέ; duoyavós y', ἀπό τινος ew 0 τι πρᾶ-
rov όλου, fort. πῶ dé κα (κἁμάχανον γὰρ), ἕμολεν 0, τι πρᾶτον, µόλοε;
it πώ sit pro πόθεν vel ἀπό τινος, quab verba ut glossam ejecimus..
- Ws. 5 οὐκ — οὐδέν interloeutori interroganti tributa erant, —
/s. 6 Herm. τῶνδε y' ὧν ἅμμες νὺν ὧδε Λόγομε, ἀλλὰ τᾷδ ἔχει,
- Ws. "7 Herm. tw' ἄρτιον. — Vs. 8 ποτεθέµεν et quinque codices
α Huebneri appendice zorà 04», unde fortasse ποτθέµειν resti-
iendum est vid. $. 39, 5. — — Vs. κάτοι xai ὃ αὐτός, Herm. κά
ὃς cóx' αὗτός t vid. ad v. 18. — "Vs. 10 οὐδὲ ποτὲ µέτρον παχὺ iov

29*

452

15

5x»

10

Appendix.

Aj τιρ ἅτερον μᾶκος yj τοῦ πρὀσθ᾽ ἐόντορ dmoroptiv
ἔτι y ὑπάρχοι κεῖνο τὸ µέτρον; B. οὐ yág* A. dde νῦν v:
καὶ züg ἀνθρώπους ' ὁ μὲν γὰρ αὔξεδ', ó δέ γα μὰν q0'*
ἐν μεταλλαγᾷ δὲ πάντες ἐντὶ πάντα τὸν χρόνον.

ὃ δὲ µεταλλάσσει κατὰ φύσιν κωῦὔποκ᾽ ἐν τωύτῷ μέν:
ἅτερον εἴη κα τοδὴ τοῦ του παρεξεστακύτος.

καὶ τὺ δὲ κἠγὼ χθὲς ἄλλοι καὶ νὺν ἄλλοι τελέθοµὲ:
ααὖθις ἄλλοι κωὔποκ αὐτοὶ [τελέθομες] καττὸν λύ

95. (2)
"A9! ἔστιν αὔλησίᾳ τι πρᾶγμα; B. πάνυ μὲν e
”άνθρωπος ὧν αὔλησίρ ἐστιν. B. οὐδαμῶς.
dép" Ho, εἰ P αὐλητάρ; εἰς εἷμέν τοι dose:
ἄνθρωπος; 5 οὐ γάρ; B. πάνυ μὲν ὧν. A.
οὐτῶς ἔχειν [τοι] καὶ περὶ τώγαθοῦ; τό jo
ἀγαθόν τι πρᾶγμ᾽ εἶμεν καθ’ αὖθ᾽' ὅρτίο !
ej µαθὼν τῆν', diablo ἤδη γινέται.
ὥσπερ γὰρ αἴκ᾽ αὔλησιν ᾽αὐλητὰς uod
ἢ ὄρχησιν ὀρχηστάρ vig 3| πλοκεὺς niox
d πάν y ὁμοίως τῶν τοιούτω», ὅμει i
οὐκ αὐτὸς εἴη χ à τέχνα, τεχνικός /.

EUR —
— codd. in Append. sor? ἐθεμνν, fort. ποι

tuc ἕτερον στερρόν (Herm, om, λῇ ex) d-.— -
unus στερρόν omittit, alius eror, tertius t. —
bet — Vs. 12 κ’ ὑπάρχοι — Herm. «i» —

τς ἀνθρώπως, cod. Lobc. τὼς ἀνθρώποι

l Ejdim σσ

φ.
ἐύμεε, s) ug Ea zo
M) Wesce Do am xo
miqu τὸ boa WE μα. m.
wii; mmruuasbis uer

3 lumus raelb eoa

X σα κ ς --
να” παρετε ci

Summe Lom Reo
xu oAewDCR ατα. ς

ALLE. enpUEae A

Lum PP PA

un. fom mL.

θέ [με].

.
κα
εἰς τὸν φθόρον.

ov.

AMaxovidtg,
σὺν ἄλλοις μὲν φαγεῖν

9
"ag καλώς
ὃς δ᾽ in αὐτοῦ χαιρέτω.

Koenii conjectura ivi t δ. 40.
«as (Dind. μύκαις) de! ἐπεσκλη-
i ὥςπερ οὗ μύκητες dzonvitasus
vimus.

» quod correxit Erfurdtius. —
indorfius Atticum poétam odo-

a80 — τοῖς ἄλλοις — λαχάνοις
Bac vel simile quid) ** πάλιν;
quod Dind. recte discreverat,

us cacti succus. — zaganéd T
3, 5.

452 Appendix.

Aj τι ἅτερον μᾶκος 7 τοῦ πρὀσθ᾽ ἐόντος ἀποταμεῖν ᾿
ἔτι χ ὑπάρχοε κεῖνο τὸ µέτρον; B. ov γάρ Α. ὧδε νῦν 0gy
xai τὸς ἀνθρώπους ' ὁ μὲν yàg αὔξεδ', ὁ δέ γα udy φθίνει,
iv μεταλλαγᾷ δὲ πάντες ἐντὶ πάντα τὸν χρόνον.

45 ὃ δὲ µεταλλάσσει κατὰ φύσιν κωὔποκ) ἕν τωύτῷ μένει,
ἅτερον εἴη κα τοδὴ τοῦ τοῦ παρεξεστακύτος.
καὶ τὺ. δὴ κἠγὼ χθὲς ἄλλοι καὶ vOv ἄλλοι τελεθοµες,
καὖθις ἄλλοι κωῦὔποκ) αὐτοὶ [τελέθομες] καττὸν λόγον.

95. (2)

A. ᾿4ρ᾽ ἔστιν αὔλησίς τι πρᾶγμα; B. πάνυ μὲν ὧν.

A. άνθρωπος ὧν αὔλησίς ἐστιν. B. οὐδαμῶς.

Φέρ᾽ ióm, τί Ó^ αὐλητάς; τίς εἶμέν τοι δοκεῖ;

' ἄνθρωπος; 7) «οὗ γάρ; B. πἀνυ μὲν ὧν. Α. ovx ὧν δοκε
οὗτῶς ἔχειν [τοι] καὶ περὶ τωγαθοῦ; τὸ γα
ἆγαθόν τι πρᾶγμ᾽ εἶμεν xaO" αὖθ᾽' ὅρτιρ δὲ κα
εἰδῇ μαθὼν viv, ἀγαθὸς ἤδη γινέται.
ὥςπερ /ὰρ aix αὔλησιν αὐλητὰς μαθὼν
ἢ ὄρχησιν ὀρχηστάρ vig 7] πλοκεὺς πλοκὰν

10 ἢ πἀν y' ὁμοίως τών τοιούτων, ὅντι τὸ λῆς,

οὖκ αὐτὸς εἴη y ἆ τέχνα, τεχνικὀς ya µάν.

»

σι

— codd. in Append. ποτ ἐθεμνν, fort. ποτθέµειν. — — Vs. 11 λῇ
ti; ἕτερον στερρόν (Herm, om. λῇ τις) T. Codicum in Appendice
unus στερρὀν omittit, alius ἕτερον, tertius hoc illi superscriptum ha-
bet. — Vs. 12 »' ὑπάρχοι — Herm. «g»o vid. $. 33, 3. — Vs. 13
τὼς ἀνθρώπως, cod. Lobc. «oc ἀνθρώπους, Herm. τὸς ἀνθρώπως vid.
$. 20, 12. — Vs. 15 κοὔποκ) 1 — ταὐτῷ 1 $. 27. — Vs. 16 Eregor
δ. 16 — καὐτὸ δή, duo codd. xazó δή, unus xoi «odi (Herm. καὐτὸ
δῆτα) t $. 38. — τοι inseruimus. — "Vs. 17 xdyo 4 $. 27 — vi». —
Vs. 18 xovzoy' avtol 4 9. 27; αὗτοίὶ non poterat in ωὗτοί mutari,
quia Dorica articuli forma «oí cum αὐτοί in vwvroí coalesceret,
quare αὐτοί restituendum erat.. Pronomen avro; apud Homerum
pro ó αὐτός esse constat; de tragicorum usu dubitatur, vid. Matth.
ad Eurip. VII p. 502 et Herm. ad Soph. Antig. 920.

95) Diog. Laert. III, 14. Vs. 3 Herm. τὶς αὐλητάς; — Vs. ὃ
τὠγαθῶ, cod. Mon. τἀγαθοῦ 'cf. $. 28, 4. — ydo T. — Vs. 8 exse
γὰρ εἶ τὴν, vulg. e Casauboni emendatione ὥςπερ yà «d» t cf. de
éezrepgaixa pro ὡςπερανεί Sophr. 51. — Vs.9 7 «c» ὄρχησι». — Vs. 10
πᾶν t $. 21, 8. — Ve. 11 οὐχ αὗτός, εἴη zà (Steph. x? d) T nos

| Epicharmi fragmenta. 453
96. (3)

ΛΕὔμαιε, τὸ σοφὀν ἐστιν οὐ καθ ἓν µόνον,
aÀÀ' ὅσσα περ δῇ, πάντα καὶ γνώμαν ἔχει.
καὶ γὰρ τὸ θῆλυ τᾶν ἀλεκτορίδων γένος,
αἱ λῇς καταμαθεῖν ἀτενὲς, OU τίκτεν τέκνα,
9 ζῶντ aÀÀ ἐπώξει καὶ ποιεῖ ψυχὰν ἔχειν. .
τὸ δὲ σοφὸν à φύσες τὸδ᾽ οἶδεν ος ἔχει
µύνα πεπαιδεύται γὰρ αὐταυτᾶς ὑπό.

97. (3)
Βαυμαστὸν οὐδὲν ἁμὲ ταῦθ᾽ οὑτῶ λέγειν
καὶ ἀνδάνειν αὐτυῖσιν αὐτοὺς καὶ δοκεῖν
καλῶς πεφύκειν. καὶ γὰρ à κυὼν κυνὶ
κάλλιστον εἶμεν φαινέται καὶ βοῦς Bot,

LJ €.

ὄνος ὃδ᾽ ὄνῳ κἀλλιστόν [ἐστιν], vg 0 Di.

98. (4)
* Qc ὃ᾽ ἐγὼ δοκἑω — δυκέω γάρ; --- σάφα ἴσαμν τοῦθ' ὅτι
τῶν ἐμῶν µνάµα nox ἐσσείται λόγων τουτῶν ἔτο'
καὶ λαβών τις αὐτὰ περιδύσας τὸ µέτρον, ὃ νῦν ἔχεν.
* εἷἶμα δοὺς καὶ πορφύραν, λόγοισι πουκίλας καλοῖς
δυρπάλαιστος ὧν τὸς ἄλλους εὐπαλαίστους ἀποφανεῖ.

ipse erit ars sed artifex, ut recte in interpretatione Latina
apud Huebnerum legitur. Ceterum ex nostra octavi versus emen-
datione jam τὸ ἀγαθόν ars vocatur et ó εἰδὼς τὸ ἆγαθόν artifex.

96) Diog. Laert. 11, 16. Vs. 2. ὅσα. — Vs. 3 τῶν 1. — Vs.65
ἐπωάξει. — Vs. 7 a0 ταύτας, quod correxit Porsonus Huebnero in
Append. probante. |

97) Ibid. ovdi» ἐστέ µε 1, codices enim in Appendice icri omit-
tunt et. pluralis sequenti versu postulatur. — Vs. 23 Herm. οὐδ'
ὠνδάνειν vid. $. 6, 3 — ἀστοῖσν ἀστούς Huebn. e Valckenarii con-
jectura, in Appendice recte librorum lectionem revocana. — Vs. 3
πεφυκέναν,

98) Diog. Laert. III, 17 δοκέω (δοκέων) γὰρ δαφὲς Gp», Herm.
δοκέω ydo, ὃ σαφὲς ἁμῖν 1. — Vs. 3 fort. ὃ νὺν ἔχει — Vs. 4 fort.
εἶμα (quod ad praecedentia trahatur) καὶ dove πορφύραν ὄργοιαι ποι-
κέλαν καλοῖς. — Vs. ὅ d» } $. 40.

454 Appendix.

90. (48)
Α. 'Ex μὲν θυσίας θοίνα,
ἐκ δὲ Qolvag πὀσις ἐγένετο. B. χαρίεν, ὥς y^ ἐμοὶ [δοκεῖ
A. Ex δὲ πὀσνος κώμος, ix κώµου ὃ᾽ ἐγένεθ᾽ avia,
ἐκ ὃδ᾽ ὑανίας δίκα [τάχ᾽, ἐκ δίκας δὲ καταδίκα],
Nu δὲ καταδίκαρ πέδαι τε καὶ σφαλὸς καὶ Coula.

100. (Sphinx fr. 1).
A. 7T! δὲ x40 ἐσεί; B. 215g1a09» ερίπους. A. Τί μὰν, ὃς
n.dag χει —0—
τέτορας; oU ἔστι τρίπους, ἆλλ᾽ [ἐστὶν], οἴμαι, τετράπους.
B. "Ἔσει 0' ὄνυμ᾽ αὐτῷ τρίπους» τέτορας ἔχει ya μὰν πόδας.
A. * Οἰδίπουρ τοίνυν ποτ xv, αἴνιγμά vos νοεῖς..

101. (49)

Καπυρὰ τρωγάλια., xagv' , ἀμυγδάλας.

102. (50)
[Kai] φασήλους qdye 66000», ἅρ χ ὁ «ιόνυσος guis.

103. (51)

"fta χανὸς κἀλεκτορίδων πετεηνᾶν.

104. (59)
Πραῦτερος ἐγώνγα µολόχας.

99) Athen. IT, 36. C. Vs. 1 θούη 1, metrum laborat. — Ws.2
θΘούνης T — ὥς yé µου T. — Vs. 3. 4 ἐγένεο θυανία et ἐκ δὲ Θνανίας,
quae Meinekio correcta debeo — δίκη t — vulgo suppletur yis
ἐκ δίκης δὲ καταδίκη Ἑ. — — Vs. 5 σφάκελος (Bochart. σφαλλός) T.

100) Ath. II, 49. C εἶκονον ἔχει πόδας, Dind. ex Eustathio 1398,
19 «i μᾶν ἔχει πόδας T; cf. ad fr. 36. — Vs. εέεταρας vid. 6. 32 —
Dind. ἔστιν. — Vs,3 ὄνομ $. 17, 6 — γε Ἑ — yo μών ἔχει πόδας }
vid. ad fr. 36. — "Vs, 4 fort, Oidinovs εοἰνυν ἁποροίη z^ οἷον αἴνιγμα
fU φρεῖς. J

101) Ath, II, 62, A παπνροερώγονα xdovo t.

102) Ath. IJ, 58. A. .

103) Ath. II, 57. D πεεεηνῶν 1.

104) Ath. JI, 88, D ἔγωγε 1.

|. Epicharmi fragmenta. 455
105. (53)

"Tyworepo» τὴν ἐσεὶ κολοκύντας πολύ.

106. ($4)
Oiovel μύκαι περ ἐξεσκληκότερ πνιξεῖσθέ [με].

107. ($5) .
Tovrà» ἁπάντων ἀκρίδας ἀνταλλασσόμαι,
κόγχων δὲ τὸν σέσιλον. B. «πα εἷς τὸν φθόρον.

108. (56)
Tag v' ἐλαιοφιλοφάγους κιχήλας.

109. (57)

Θρίδακος ἀπολελεμμένας τὺν καυλόν.

110. (58)

Ἰακωνίδες,
µάραθα τραχέες ve κάκτοε» voi σὺν ἄλλοις μὲν φαγεῖν
ἐντὶ λαχάνοις [ἀδέες].

111. (58)

"Οπιον αἴκα τες ἐκερίψας καλώς
παρτιθῇ ww, ἁδὺς ἐστ᾽, αὐτὸς δ᾽ ἐπ᾽ αὐτοῦ χαιρέτω.

—

105) Ath. II, 69. C Fr, Dind. e Koenii conjectura ἑνεί { 5. 40.

106) Ath. II, 60. E οἷον αἱ — µύκαι (Dind. µύκαι) do! intoxAq-
κότες T cf. Ephipp. ap. Athen. 65. Α ἓν᾽ ὥςπερ ob μύκητες ἀποπνίξαιμε
cá (Naekius ἐξεσκληκότες) — µε supplevimus.

107) Ath. II, 63. C ávraAAdocorto», quod correxit Erfurdtius. —
Ws. 2 ἐς 1 $. 43, 6. Jacobsius et Dindorfius Atticum poétam odo-
rantur.

108) Ath. II, 64. F.

109) Ath. II, 68. F.

110) Ath. II, 70. F µήκων 1 — µάραθον — τοῖς ἄλλοις — λαχάνοις
sic; τοπιον, Dind. ,,λαχάνοις (excidit ὧδέες vel simile quid) ** za»;
nos ὅπιον ad sequens fragmentum, quod Dind. recte discreverat,
trahimus.

111) Ibid. ὅπιον i. e. ózoc, acerbus cacti succus — παρατιθῇ T
$. 43, 1 — Dind. ig' αὐτοῦ vid, $. 33, 5.

456 .. Appendix.
112. ($8)

Θρίδακας, ἐλάταν, σχῖνα, ῥαφανίδας [τε καὶ] κάκτους [φέρων].
113. (58)

"Qe vig ἀγρόθεν ἔοικε μµάραθα καὶ κώκτους φέρευν,

ἴφυον, λάπαθον, ὁτόστυλλον, σκορόδιον, σερίδια»

Δάβλυλον, πτέριν Ὁ — κάκτον, ὀνόπορδο».

114. (99)

Τὰ πρὸ τοῦ δύ᾽ ἄνδρες ἐλέγον, εἷς ἐγὼν ἀποχρέω.
115. (36)

᾽ ἀλλὰ καὶ ow5v ἀγαθόν, ὅκκα παρέωντι καῤῥόνες.
116. (09)

Σχώπας, ἐπόπας, γλαύκας.

117. (6)

Λόος óg5 καὶ vóog ἀκοῦει τᾶλλα κωφὰ καὶ τυφλά.
118. (7)

"4 δὲ χεὶρ τὰν χεῖρθα νίζεν δός τι xal λάβοις vi κα.
119. (19)

JNáge καὶ µέμνασ᾽ ἀπιστεῖν ἄρθρα ταῦτα τᾶν φρενὼν.

112) Ath. II, 71. A σχῖνον 1 et versum explevimus.

113) Ibid. ὁ δὲ T. — Vs. 2 fort. ὀποῦ φύλλον i. e. silphii semen,
quod a Dioscoride ὀπόφυλλον appellatur, vid. Schneid. Lexic. s. vv.
ὀπός, φύλλον et ὀπόφυλλον — σκόλιον 1 — σερίδα Dind. e codd. —
Vs. 8 ὁράκτυλον — si κάκτον verum est, etiam hoc íragmentum e
duobus conflatum videtur.

114) Ath. VII, 308. C et VIII, 362. D.

Ἠ16) Ath, VIII, 363. F παρέοντι 1.

116) Ath, IX, 391. D.

117) Plutarch. Morall. P. 98. B, 336. B, 961. A multique alii,
oU; t $. 23, 2, ubi adde vo fr. 146.

118) Aeschin. Diall. III, 6, Stob. Floril. X, 13. 34 κα addidi-
mus, alii aliter cf. Schneidew. Exercitt. Critt. c. VIII p. 60.

119) Polyb. XVIII, 23, 4, Dio Chrysost. LXXIV p. 636 Mo-
rell., Cicer. ad Att I, 19 etc. '

I. Epichbarmi fragmenta 457

120. (21)
Τών πύνων πωλοῦνει πάντα τἀγἀθ᾽ ἁμὶν vol θεοί.
121. (21)
'f πόνηρε, ur τὰ μαλακὰ μµώσο, μὴ τὰ σκλήρ ἔχης.
122. (32) e
Ex διαβολᾶς λοιδορησµός, λοιδορησμοῦ δ᾽ ἔκ µάχα.
123. (33)
'"Adoslog τε γὰρ λελέκταν κεὐθὺς οὐ καλὼς ἔχον
φαινέται.
123. b
θνατὰ χρὴ τὸν θνατὺν, ovx ἀθάνατα τὸν θνατὸν φρονεῖν.
124. (30)
Τόκα μὲν lp τήνοις ἐγὼν ἦν, τόκα δὲ ndo τήνοις ἐγών.
125. (34).
OU φιλάνθρωπος tUy' £00 . ἔχεις νόσον χαΐρεις διδούς.
126. (56)

Συνεκρίθη καὶ διεκρίθη κἀπήνθεν, ὅθεν {νθεν, πάλιν,
y& μὲν tig y&v, πνεῦμ᾽ ἄνω. ti τῶνδε χαλεπόν; οὐδὲ ἕν.

120) Xenoph. Memorabb. II, 1, 20 et: inde alii πωλοῦσιν ἡμῖν
πάντα τἀγάθ᾽ oi Θεοί 4 $. 33, I.

121) Ibid. vulgo secto, Α. ud4a xaxóc à, F. μᾶλα καμώσῃς ᾧ,
Stob. Flor. I, 101 vulgo μαλακῶς ó, cod. Par. Grotii µαλακὰ µώσὺμ
τά ] $. 42 s. v. μῶσθαν,

122) Aristot. de Generat. Anim. I, 18 et Rhet. I, 7 ix τῆς dia-
βολῆς 9 λοιδορία, ἐκ δὲ ταύτης ἡ μάχη, quae animi causa in versum
coégimus; forsitan aliquis conjecerit, ab Aristotele ad fr. 99 respici.

123) Aristot. Metaph. XI, 11 xai εὐθέως φαίνεται vid. Welck.
XEphemm. Antiq. 1835 p. 1132.

193b) Arist. Rhet. II, 21 sine poétae nomine ; quem locum in-
dicavit nobis Schneidewinus noster.

124) Demetr. Phal. de eloc. 24 παρὰ τήνοις T $8.43, 1.

3125) Plutarch. Poplicol. c. 16 et de Garrul. p. 610. C.

A26) Plutarch. Consol. ad Apoll. p. 110. A καὶ ἀπῆλθιν ὅθεν
ϱλΘε. — Vs. 2 πνεῦμα δ ἄνω 1 vid. ad fr. 36.

438 Appendix.

127 e (37) .
"dixe τν δατε σοφύν τες, νυκτὸς ἐνθυμητέον.
128. (37)
Jlàvsa τὰ σπουδαῖα νυκεὺς μᾶλλον ἐξευρισκέταν.
. .129. (38)
Ivd84 nog αἱλῳ κεχρήταο.
130. (63)
Ov λέγειν zvy ἐσσὶ δμνὸς, αλλὰ σιγήν αδύνατος.
131. (5) |
Ov μετανοεῖν, ἀλλὰ προνοεῖν χρὴ τὸν ἄνδρα τὸν σοφὀν.
AM» "πι μικροῖς αὐτὲς αὐτὰν ὀξύθυμον δείκνυε.
195. (9)
᾿Επιπολάξειν οὔτε χρὴ τὸν Ovuóv, ἀλλὰ τὸν νὀον.
| 194. (10)
Ουδὲ elg οὐδὲν µετ ὀργᾶς κατὰ τρὀπον βουλευέταν.
135. (11)
"4 δὲ µελέτα φύσιος ἀγαθᾶς πλέονα δωρείταε, φίλος.
136. (12)

*O τρόπος ἀνθρώποιαι Üalue» ἀγαθός, oic δὲ καὶ κακός.
127. 126) Cornut. de Bat. deor. c. 14 εἴτε — ζεῖ — ες.

129) Cicer. ad Q. fr. III, 1, 7.

130) Gell. N. A. I, 16 σιγᾷ».

131) Stob. Floril. I, 14.

132) lbid. XX, 8 αὑτόν 1 $. 33. Jdem versus alibi Menandro
tribuitur vid. Meinek. Comicc. Gr. IV p.291.

133) Ibid. XX, 9 νόμον t cf. Theogn. 631 wt» μὴ θυμοῦ xoit-
σων νόος, αἰὲν iy ἄταις, Kop»! Oye xai µεγάλαις κεῖταυ ἐν οὀρπλακίαις.

134) Ibid. XX, 10 οὐδείς — ὀργῆς T. Α Trincavello Euripidi
datur. |

135) lbid. XXIX, 64 et Apostol. I, 62, πλεῦνὰ e cod. A cor-
reximus vid. $. 26, 3 — φίλοι 1 cf. fr. 137.

136) Ibid. XXXVII, 16. Propter oi; δὲ pro voi; δὲ veremur
ut versus recte Epicharmo tribuatur vid. $. 33, 6.

I. Epicharmi fragmenta. 459

137. (13)
Τίς δὲ xa λῴη γενέσθαι μὴ φθονούμενος, φίλος;
δῆλον og ἀνὴρ γὰρ οὐδείς ἐσθ᾽ ὃ μὴ φθονούμενος.
τυφλὸν ἠλέησ᾽ ἰδών τις, ἐφθύπῃ]σε δ᾽ οὐδὲ εἷς.
138. (14)
* Οὐδὲν yal« κλεινᾷ γυναικὸς βαρύτερον’
οἶδ' ó συντυχών, µακάριος δ᾽ ὃς ἀγνοεῖ.

139. (15)
Τὸ δὲ γαμεῖν ὅμοιόν ἐστε τῷ volg εξ 7] τρεῖς µόνουρ
ἀπὸ τύχης foMi»' ἐὰν μὲν γὰρ λάβης τεταγµένην
τοῖς τρόποιρ καὶ τᾶλλ᾽ ἄλυπον, εὐτυχήσεις τῷ γάμῳ;'
εἰ δὲ καὶ φιλέξοδόν τε καὶ λάλον καὶ δαψιλῆ»
ov γυναῖχ ἔξεις, διὰ βίου δ᾽ ἀτυχίαν κοσμουµέναν.

140. (16)
Σώφρονος γυναικὸςρ ἀρετὰ τὸν συνεόντα μὴ ᾿δικεῖν.
141. (17)

Ovx εστιν οὐδεὶς ἀποδεδειγμένος τόπος,
ὃς ἢ πονηροὺς πάντας 7] χρηστοὺς ποιεῖ.

137) Ibid. XXXVIII, 21 «íi; à' ἐγκαλοίη. Quanquam Doris in
κο λῴη apparet, locus tamen nescio quid non Epicharmeum sonat,
quo accedit contractio paullulum suspecta in φθονούμενος vid. $. 26, 4.
Fortasse cum antecedente et, si placet, etiam pluribus apud Sto-
baeum ad Pseudepicharmea referendus est.

138) Ibid. LXVIII, 9. Alterum versum σουαύτᾳ post συντυχών
inserendo explere licet.

139) Ibid. LXIX, 17 vulg. ερεῖς κύβους, sed quum in A B ερεῖς
xvfovc μόνους legatur, potius «ύβους glossam esse judicamus quam
µοόνους. Ceterum praeter xocuovpivov nihil Dorici aut Epicharmei
inest nec fere dubitamus, quin hoc fragmentum a Siculo poéta ab-
judicandum sit.

140) Ibid. LXXIV, 37, συνόνεα 1 $. 40: additum ἄνδρα cum
V'alckenario delevimus.

141) ΠὨὶά. LXXVI, 7. Epicharmi nomen et in hoc et in se-
juenti fragmento Meinekius ad Menand, p. 191 suspectum habet,

400 Appendix.
. (48)

Ηνίγομ᾽, ὅταν ευγένδιαν ubl κακώς
λέῃ τος, αὐτὸς δυςγενής dv τῷ τρύπῳ᾿
τίς γὰρ κατόπτρῳ καὶ τυφλῷ κοινωνία;

143. (20)

Πρὸς [δὲ] τοὺς πέλας πορεύου λαμπρὸν ἑμάτιον ἔχων
καὶ φρονεῖν πολλοῖσε δόξεις τυχὸν ἴσως.

144. (29)
᾿4ποθανεῖν οὐ λῶ , τεθνάκειν οὐδὲ ἕν uoc διαφερεν.
145. (22)
᾿4σκοὶ φύσις ἀνθρώπων πεφυσιαμένοε.
. 146. (23)

Εὐσεβὴς νόῳ πεφυκὼς ov πάθοες κ᾿ οὐδὲν κακὸν
κατθανών ἄνω τὸ πνεῦμα διαµενει xav οὐρανόν.

147. (24)
Οὐδὲν ἐκφεύγεν τὸ θεῖον' τοῦτο γινώσκειν τυ δεῖ ᾽
αὐτός ἆσθ᾽ ἁμών ἐπόπταρ , ἀδυνατεῖ ὃ᾽ οὐδὲν θεύο.

142) Ibid. XC, 8 οὐδὲν ov { i. e. ἐξουδενῶν, contemnens; du
lectus non Dorica. apparet in ὅταν,

143) Append. Stob. Gaisf. IV p. 381, 10 ed. Lips. ., fragmentum
vix Epicharmeum, dialectus vulgaris in πρός et πορεύου vid. $. 26,5
Particulam óé inseruit Welckerus.

144) Sext, Empir. I, 273 ἀποθανεῖν 5 τεθγάναν oU uo» Φιαφέροι
Cicer. Tusc. I, 8 emori nolo, sed me esse mortuum nihil
aestumo, unde versum fingere ausi sumus,

145) Orion. Anth. II, 3, Theodoret. de fide I p. 13 Sylb |
Clem. Al. Strom. IV p. 584 Pott., Ann. Oxx. M 284, 25 evoi
ἀνθρώπων ἀσκοὶ zttgvonpivos.

146) Clem. AL Strom. IV p. 640 Pott. νῷ et y' οὐδέν, quae οἵ-
recta sunt in Ephemm. Antiq. 1835 p, 88 — διαµόνει 1.

147) Ibid. V p. 1086, Euseb. Praep, Ev. XIII p. 674 Τί.
Theodoret. Serm. VI p. 88 Sylb. ἐκφεύγεν et διαφεύγει, fort. ovi
i» φεύγεν — σε δεῖ T — Euseb, ἐστ᾽ ἁμῶν — ἐπόπτης.

I. Epicharmi fragmenta. 461

148. (27)
"$2 θύγατερ, αἰαῖ τύχας»
ὃς συνοικἰξζων νέῳ σ᾽ ὤλεσσα πολὺ παλαιτέραν.

*O μὲν γὰρ ἄλλαν λῇ λαβειν νεανίδα
"ἄλλον Ó' ἄλλη µαστεύει τινα.

149. (28)

"£c πολὺν ζήσων χρόνον yog ὀλίγον οὕτω διανοοῦ.
150. (25)

"Eyyvag ἄτα στι θυγάτηρ, ἐγγύα δὲ ζαμίας.
151. (26)

λαθαρὸν αἴκα voov ἔχης, ἅπαν τὸ cop ἐσσὶ καθαρὀς.
152. (46)

ΖΈυσεβὴς βίος µέγιστον ἐφόδιον θνατοῖς ἔπι.
1353. (39)

*O xaxóg Θαρρὲῖ uaA' ἄπωθεν, ἔπειτα δὲ φεύγει.

154.

adixo τὺ βλείης σφενδόνᾳ. ᾽

148) Clem. Al. Strom. VI p. 740 ai oi εύχας συνοικίξων µε ὦ
σεσσαπολατερα -- ἄλλην δῆτα λάμβάνει |.

149) Ibid. VI p. 744, fragmentum γε] propter contractionem in
διανοοῦ suspectum vid. $. 26, 4. Clemens, qui e Politia, quam
Epicharmo suppositam esse constat, nonnullos locos affert VI p. 719,
plura fragmenta ex eodem fonte hausisse recte Grysaro visus est
p. 269, quare in Clementinis dialectum. accurate Doricanr restituere
non conati sumus.

150) Ibid. VI p. 749 ἐγγύα ἄτας, quod correctum est in Ephemm.
Antiq. 1836 p. 90.

151) ibid. VII, 844 xaOagóv τὸν φοῦν id» ἔχης, ἅπαν τὸ σῶμα
xeOocgóc s 1. Videndum tamen ne versui spurio Doridem perpe-
ram obtruserimus,

162) Anecdd. Boisson. I p. 126 θνηεοῖς éoti ].

353) Scholl. Il. ;, 93, Eustath. 667, 82 6 του κακός Τ — αὐτόθιν 1-.

184) Scholl A H. ν, 288 cf. $. 42 s. v. βάλλω.

462 Appendix.

155. (47)
"Ev0a δέος, ἐνταῦθα καϊδώς.
156. (110)
Γυναικάνδρεσσε ποθεινοί.
Ηαιδὶ τεοῦ.
| . 158.
Toig ἀπεδόθη Cóogc.
3109, (120)
Φρὺξ ἀνὴρ πλαγεὶς ἁμείνων καὶ διακονέστερος.
100. (41)
᾿4γαθών ἀγαθίδες.
161. (411).
Σοφώτερος σοφοῦ.
161 b. (107)
όρων νέον τὸ φυτόν.
| 161 c.
' "Ev πέντε κριτᾶν γούνασι κείται,
162. (42)

Ayoor τὰν πόλιν ποἰεῖς.

166) Scholl. Soph. Aj 1074 καὶ aidéc. Quod simillimum pro-
verbium e Cypriis repetitur, ideo nolumus cum Leutschio ad Paroe-
miogr. p. 267 in Epicbarmi nomine erratum putare.

156) Scholl. Il. 6, 627, Eustath. 727, 50.

157) Apollon. de pron. 96. B.

188) Herod. π.μ. 4. 41, 31, quem vide de accentu vocis Cox.

169) Suid., Mich. Apostol. XX, 37, Greg. Cypr. V, 95. Eo-
dem jure ad Dinolochum revocari potest.

160. 161) Suid. s. v. τὰ Ταντάλου.

161 b) Phot. s. v. συκάµινα.

361 c) Zenob. III, 64, Suid. cf. Welck. 1. Ἱ. p. 1124.

162) Diogenian. II, 47 etc. τήν.

I. Epicharmi. fragmenta. 463
163. (45)

2Σκελὸς ὀμφακιζέται.

104. (79)
Baccov τὸ χωρίον. -
165. (66)

άμα τε λόγων ἄκουσας ἡδύμων.

166.

Koi τᾶς κλεινᾶς ZvpaxoUg.
167. (68)
OwcovusÜ', à Ζεὺς ἀναρύει.
168.

᾽4γλευκές ἐστ ἄνθρωπος.

163) Zenob. V, 84 etc.

164) Et. Gud. 301, 9 cf. Et. M. 191, 8, Herod. za. yp. 4. 37, 11.

166) Et. M. 420, 48, Zonar. p. 975.

166) Et. M. 736, 26 cf. Strab. VIII p. $64 et Schneidew. Con-
jectt. p. 73.

167) Anecdd. Bekk. 417, 20 et Anecdd. Bachm. I, 113, 3 θω-
σούμεθα ὃ Ζεὺς ἐναρύεν 1 cf. Ann. Bekk. 417, 6 εὁὑ γὰρ θύεν ἀἆνα-
ρὔενν, Suid. ἀναρύει ἀντὶ τοῦ Ov xai σφάττει' Εὔπολις.

168) Ann. Oxx. I, 86, 20.

464 ο Appendix.

Sophronis fragmenta.

Miuow A4vóposio..
θυννοθήρας.
1. (22):

"4 δὲ γαστὴρθ ὑμέων καρχαρίας, ὅκα τινὸς 0700t.

2. (23)

"Eyxixga og εἴω.
B 3. 002)
Αοξῶν τὰς λογάδας.
| 'OActUg τὸν ἀγροιώταν.
μα .o d η 4. (125)
Βλένῳ θηλάµονε.

* Παιδικὰς ποιφύξεες.

$. (18)
Τρίχλας μὲν γένειον, τριγόλα Ó' ὀπισθίδια.

1) Athen. VII, 206. D, fort. ὄχκα vid. δ. 45, 3.

2) Et. M. 423, 24 etc., vid. $. 42 s. v. ey et κέγκραμιο.

3) Et. M. 572, 42, Ann. Oxx. III, 69, 6.

4) Athen. VII, 288. A, cf. de mimi titulo I1I, 86. A.

6) Ath, VII, 324. F τρίγλας ttvyov. et 325. Α τρίγλας μέν γε πι-
νας T; nam τρίγλα est mullus barbatus, qui ab ipso Sophrone
fr. 55 γενεᾶτις vocatur, Titulus mimi ita legitur Scholl. Nic. Ther.
179 ποιφύζειν — in) τοῦ ἐκφοβεῖν, ὡς Σώφρων iv» Miuow* studet
ποιφύξεις; Athenaei libri praebent παιδὲ κάσπον evt«. Emendationes
tentatae non satisfaciunt.

II. Sophronis fragmenta. 465

[Γέροντες]. |
᾿Ενθάδε ὧν κἠγὼ παρ᾽ ὑμὲ τοὺς ὁμοτρίχας ἐξορμιξόμαι
πλόον δοκάξων Ά πύόντιναι γὰρ ἤδη τοῖς ταλίκοιςδε
ταὶ ἀγκύραι.

T 7. (69)
Té γὰρ ἀπεχθόμενον γῆρας ἁμὲ μαραῖνον ταριχεύει.
8. (64)
A. Ti udv, ξύσιλον; B. τί γὰρ, σὔφαρ avi! ἀνδρός;
9. (58. 65)

Ἀνυξύμαι δὲ οὐδὲν ἰσχύων' & δὲ ξύσμα x ποδῶν εἰς
κεφαλὰν ἱππαξέται.

t 10. (72) |
Καθαιρημένος 95v καὶ τῆνος ὑπὸ τῷ χρόνῳ.

T 11. (112)
:Ο à' αὖ φάλης κατακυπτάδει.

* 12.

«{αδρέοντι δὲ rol µυκτήρες. —

6) Demetr, de eloc. 151, qui haec allegorice dicta testatur ἐπὶ
τῶν γερόντων: ὕμμε — certatim correxerunt πόντιαν, obscurum quo
sensu, Ceterum vix recte quidam obscoenam sententiam odorati
sunt.

7) Stob. Flor. CXVI, 30 ἁμέ, Scholl. Aesch, Choeph. 293 ἅμμε ].

8) Et. M. 197, 1, quo ipso suadente verba inter duas personas
divisimus.

9) Et. G. 331, 57 κεφάλην — ἐππάξετο, corruptius Eustath. 1766,
34 ex Herodiano; priora Ann. Oxx. I, 222 et corrupte Et. M.
523, 3.

10) spoon, de pron. 76. B "αθηρημίνος ὑπὸ «à χφόνω i $. 35,2
t 25,

11) Scholl Arist. Acharn, 262.

12) Ann. Oxx, I, 123, 14 e Syracusano, quem, quum metri
iullum vestigium insit, Cramerus minus récte Epicharmum esse
udicavit.

II. 30

466

«Φαλακρώτερος εὐδίας.

?

Appendix.
* 13.

.* 44.
Αἴκα μὴ θαλφθή λόγοες.

[4λιεες].
15. (16)

Τριγὀλᾳ ὀμφαλοτύμῳ.

16. (17)

Τριόλαν τὸν εὐδιαῖον.

17. (20)

λέστραι βότιν καπτούσαιυ.

18. (21)

Βαμβραδόνι , ῥαφίδι.

19. (9)
ΠΜελαινίδες γάρ τοι * νησοῦντι ἐμὶν ἐκ τοῦ μικροῦ Apri. —

20. (54)

Ἔχε τὸ δελήτιον.

Ποτιδᾶ * δραστοχαῖτα,

22. (3)

4ιχνοτέραν τᾶν πορφυρᾶν καταπυγοτέραν v^ ἀλφηστῶ.

19) Demetr. de elocot. 127.
15.16) Ath. VI1, 324. F. .
16) Ath. VII, 287. C ῥαφία.
19) Ath. ΕΙ, 86. A.

21.

. M) Et. M. 791, 94.
17) Ath. VII, 286. D et 325. F.

. 20) Et. M. 264, 63.

21) Herod. z. 5. à. 10, 33 fort. πρασυχαῖτα aut πρασιοχαῖτα, d.
Hesych. φῦκος, τὸ προςβρασσόµενον ἀπὸ εῆς θαλάσσης τῇ yü, Ut
ἔνιου καὶ πράσον καλοῦσε et φυκιοχαίτην, Ψαφαροχαίτην.

22) Prior pars Ath. III, 89. &, ubi λιχνοτέρα, altera. Ath. Vll.

481. E et Et. M. 72, 60.

Il. Sophronis fragmenta. 467

T 22b.
ZAosztga r&y» κορωνᾶν.
23. (69)
7.9 οὗτος, ἡ oi στρατείαν ἐσσείσθαι ;
24. (79)
Οὐχ᾽ ὁδεν vv " ἔπικαξε;
25. (99)
"Euà 0' ᾽ 4ρχωνίδας (alis παρ ὑμέ.
26. (101)
«Σώσαι δὲ οὐδὲ τὰς δύο λίτρας.
T 27. (76)
:Εἴρακλῆς εεοῦς κάρρων 7g.
* 27 b.

MogóreQgóg sius ἸἨορύχου, ὃς τὰ ἔνδον agtig ἔξω τᾶς
oixiag καθήσταν.

Μῖμοι Γυναικεῖου.

᾽4κεστρίαν.

28. (49)

Φωρτάτουρ as) καπήλους παρεχέται.

22 b) Scholl. Aristoph. Thesm. 833.

23) Apoll. de pron. 72. € cf. 25. € ἄτρατῃαν.
24) lbid. 78. C. 25) Ibid. 127. B. 26) Poll. IV, 119
27) Apollon. de pron. 95. B. παρων — ἦν 1. '
2'7 b) Suid. Phot. s. Y. µωρότερος, Zenob. V, 13all. e Polemone,
iceliotarum proverbium. ^ Zenobii lectionem expressimus, nisi
iod. εὖ ePhotio in εἷμε, deinde τῆς et κάθητω e conjectufa mutavimus.
rellerus ad Polem. fr. 78 versum Epicharmi subegse suspicatur,
ema aegre,extorseris, quare de Sopbrone oogitare maluimus. |)
28) Et. M. 573, 63 φωροτάτονς cf. Suid. s. v. rinnlos, Ann:
2c Ἆς. p. 1464 not,, Ann. Οσπαι 1I, 456, 4, |

30*

470

Appendix.
* 45. (75)
«ὐτῶ Gorg, Φύσκα;
40. (48)
"Ew μεθὲν à καρδία παδῇ.
A7. (07)

im ϐ ς ?
πυεται 0 χοραγος.

[Mulieres epulantes].

48. (29)
Πάρφερε, Kowóm, τὸν σκύφον µεστόν. ᾿
“49. (30)
Πίμπλη, Κοικόα.
90. (91)

7άλαινα Κοικόα, κατὰ χειρὸρ δοῦσα ἀποδός moy
ἁμὶν τὰν τρἀπεξαν. | |

91. (13)
Tai ya μᾶν κόγχαι densgolx! EE ἑνὸρ κελεύµατος κεχάνωτι
ἁμὶν πἀσαε, τὸ δὲ κρὴς " ἕκαστος ἐξέχει.

92. (14)

: ) » » ! e, » η

"1δε καλᾶν κουρίδων; ἴδε καμμάρων, ἴδε φίλα, ὡς ἐρυθραὶ
v' ἔντὶ καὶ λειοστρακιώδαλ., |

45) Apoll. de adv. 623, 3.

46) Apoll. de pron. 83. C of. 98. A.

47) Phot. Suid. s. v. ξυήλη.

48) Ath. IX, 380. E περίφερε (all. παράφερε) 1.

49) Et. M. 478, 13.

50) Ath. ΙΧ, 409, A. Ko:xoa.

61) Ath. III, 87. A αἱ γα 1 8$. 33 — ὥσπερ oi x' { — ἑκάσος

vulg.

€

post Venetam, codd. ἕκαστος, fort. ἑκαστοῖς i. e. ἑκαστόσε, ἔχα-

σταχόσε vid. $. 44, 6, priora Et. M. 502, 19.

52) Ath. IIT, 106. D, vulgo post Lugdunensem ἀειοτρεχιῶέω,
P. λειδεριχιῶσαν, Ald. λείως εριχιῶσαν T. —

Π. Sophronis fragmenta. 471
T 53. (10)

Ἰήύνον &ulyya τὸ τοῦ γόγγρου τέµαχος.
* 54. (12)
A. Tivsc δὲ ἔντί noxa, φίλα, valóe ταὶ μακραὶ κόγχαι;
B. σωλήνες Θην τούτου ya, γλυκύκρεον κογχύλιον, χηρᾶν
γυναικών λίχνευμα.
: 55. (19)
T'oiylav yeveatiy.

t 56. (6)
Τίς σταιτίτας 5 κλιβανίτας 5 ἡμιάρτια πέσσει;
97. (9)
Acinvov ταῖς Θείαις xosflavivag καὶ ὁμώρους καὶ ἡμιάρ-
τιον ἑκάστᾳ.
98. (7)

Eig νύχτα µε * αἰτιᾶ σὺν ἄρτῳ πλακίτᾳ.

——

| 59. (15)
Tu» δὲ χαλκωμάτων καὶ τῶν apyvQouetoy ἐγάργαι-
otv à oixla.

60. (100)
*O μισθὸς δεκἀλιτρον.

53) Apoll, de pron. 104. B, Et. M. 732, 16.

64) Ath. III, 86. E (extrema Demetr. de eloc. 161) rò δὲ τοι
µακραί (Dind. cum Toupio ταίδε του).

66) Ath. VII, 324. E. 66) Ath. III, 110. C.

57) Ath. III, 110. C ἑκάταν (Dind. 'Exarg) t. Emendatur nostra
emendatio singulari ἡμιάρτιον, et Φεῖαι non sunt deae, ut opinati
sunt, sed amitae.

B8) Ath. IIT, 110. C. Dind. cum Casaubono μ' íená, quod
neque praepositio ci» neque dialectus patitur.

69) Ath. VI, 229. F, Scholl. Arist. Ach. 3 et Suid. s. v. φαµ-
ᾳακοσιογάργαρα.

60) Pol. IV, 174.

472 Appendix.
61. (49)

"Tywizegov xoAoxvvzag.
Ἰατωμένα τοῦ κιτῶνος.

63. (45)
᾿Ενεχυρασθεὶς ὁ τόπος νιν ἁλιφθερώκεν,

T 64. (74)
"4κουε νῦν καὶ ἐμεῦ, ' Polysa.
65. (90)
44i μὴ ἐγὼν ἔμαθον ταῖς αὐταυτᾶς χερσίν.
66.
'4 à «p ἅμ᾽ ἐλωβῆτο.

Minos 4δηλοι,
67. (1)

"Tóop ἄκρατον tig τὰν κύλικα.

68. (29)

* Σερουθωτὰ ἑλίματα ἐντετιμημένα.

69.

ΛΒόες δὲ λαρινευόνται.

70. (37)
Κατάστεψον, τέκνον, và» ἡμίναν.

61—63) Et. M. 774, 41 muliebres soloecismi: ἐνέχυρα 95
(MS. Leid. ἐνέχυρα xai 8:4) 1 — ἆλφθερωκει, MS. Leid. dimos.
Cf. Arist. Nub. 241.

64) Apoll. de pron. 82. C.

65) Ibid. 74. B µαθον (Valck. male ἔματτον) t -- αὐταύσαις vid.
8. 33, 5.

66) Ibid. 127. A ápà λωβῆτο.

67) Ath. II, 44. B τή».

68) Ath. II, 48. C. 69) Ath. IX , 376. B.

70) Ath. XI, 479. B. vulg. xotacroewov, quod e cod. B corre
ximus cf. μηδὲ σεέψω κοτυλίσκον ex Aristophane ap. Athen. p. 479. C.

II. Sophronis fragmenta. 478

; 71. (40)
Κἠκεκρατηρίχημες.
72. (AL)

᾿Ἐπιάλης ὁ τὸν πατέρα πνίγω».
73. (42)

'Ex τοῦ ὄνυχος τὸν λέοντα ἔγραψεν, τορύναν ἔξεσεν;
κύμινον ETIQUOE,

74. (97)

Τί vv ἐγὼν ποιέω ;
79. (77):

' Exneg&varil τεος ταὶ ὁυσθαλίαυ.
76. (79)

Ovy ἤσσων τεοῦ.
77. (80)

* Οὐκέτυ οἱ δῶ. :
78. (81)

Tl οὗ nap' iu^ ἐστράφθη;
79. (82)

"γμέων γὰρ ἀπρὶξ ἐχόνταυ.
80. (83)

*(Q ὃ᾽ £x σκότεος τοξεύων αἰὲν ἕνα τινὰ ὧν * ζυγαστροφεῖ.
81. (86)

ο "Ὅσαις ὑμιν αὐνέσω.

82. (85)

* Οὐ µάν τοι δίφρον ἐπημμένον ὑμίν.

71) Ath. XI, 604, B κηχηκρ.

732.3) Demetr. de eloc. 166 χύμινον ἔγραψε.

74) Apoll. de pron. 68. B.

76) Ibid. 95. C ἐκπεφαντι, all. ἐκπεφήναντι { — oi t 8. 33.

76) Ibid. 99. C. 71) bid. 106. A. 78) Ibid. 106. B.
79) bid. 122. A. 80) Ibid, 122. C. 81.82) Ebid. 124. C.

474 | Appendix.

83. (87)
* "uae ψιν γενοµένα. —
84. (86)
Πώς ψέ κα γινὠσκωµες — -
| 85. (89)
Tig uos τὰ Aga ἐκτίλλευ.
86. (117)
El τὰ τῶν χοιραγχᾶν.
87. (107)

'"H ῥα καλὼς ἀποκαθάρασα ἐξελεπύρωσεν.
*88.
Tavtos ταὶ θύραι, μᾶτερ.
* 88 b.
Οὐδ᾽ ὁπώς ἄριστα.
89. (59)

Ilà τις ὄνον ὠνασείται;
90.
*Odatog y' ἐσσαί.
91. (110)
Iloig eig μυχὸν καταδυῇ.

83) Ibid. 126. B.

84) Ibid. 128. A xoi γυνώσκωμεν ].

85) Apollon. de adv. 567, 10.

86) Ibid. 542, 30 — 622, 18 — 625, 9, de synt. 335, 25, Jos.
Alex. 32, 15. '

87) Id. de adv. 581, 1.

88) Ibid. 692, 7. Hoc frustulum cum aliis Sophroni vindicari
mus, quia Apollonium Doridis exempla, quae non sunt poétic?
e Sophrone sumpsisse facile apparet.

88b) Ibid. 584, 19.

89) lbid. 604, 8 — 623, 3, Et. M. 698, 42, Rt. Or. 131, 15.

90) Herod. π. µ. 4. 44, 20 fort. ὁδαχός — γε ioci 1.

91) Ammon. de diff. p. 122 πῦς 8. 44, Ἰ. |

II. Sophronis fragmenta. . 416

(92. (126)
'Oug τέκνων Θην δευοµένα.

93. (122)

Σχανασῇ ἐν τῷ ἐπιχάλκο.

94. (06)

AE τις τὸν Σύοντα ἀντιξύει. / ,

* 95.

* "dover. ἂν φύδειν.

96. (55)

Προβάτου προβάτερον., οἷὸς οἰότερον.
97. (47)
Κορώνας ἀνδουμένοι.
98. (109)
"Kwon δ᾽ ἤδη τὸν ag' ἱαρᾶς.
* 99,

«ειπνήσας ὠστιζέται τοῖς τρηµατιξόντεσσι.

99 b.
“Ηρακλῆς ἠπιάλητα nviyov.

— —

92) Plutarch. de Delph. EI p. 386. D, vid. $. 44, 6.

93) Hesych. exava...vta ἐπιχαλκ...π Σώφρωνίω σκανὰς πορεύση
à» τῇ ἁσπίδι, quae ita corrigenda esse videntur: σκανασῇ i» «à ἔπι-
zdAÀxq, παρὰ Σώφρον., σκηνοπονήση ἐν τῇ ἀσπίδε, quanquam vel sic
proverbialis locutio obscura est.

94) Suid. Phot. s. v. ξυήλη, ille Σώφρων. ἄν τις, hic Σώφρονα tic.

95) Et. M. 134, 12 e Syracusanorum dialecto.

96) Et. M. 256, 34 προβάτιον oióc οἰότερον vid. δ. 46, 2.

97) Scholl. A. Il. 24, 385, Eustath. 851, 60.

98) Eustath. 633, 60 ἱερᾶς t $. 16.

99) Eustath. 1397, 24.

99 b) Eustath. 661, 19 ex Herodiano.

416 Appendix.

100. (46)
* Tire του κορὠναί εἰσν.
101. (61)
Ilowog ἀγαθών.
102. (111)
'"doyvolov δεησή.
103. (123)
Κύμβου ἔχον 0yxo».
104.
ÀMoi vol ἀντὶ µοί.
« * 105.

BovMag δικαδει.

100) Scholl. Aristoph. Ach. 203, Suid.

101) Scholl. Aristoph. Plut. 105].

102) Scholl, Aristoph. Nub. "764.

103) Scholl. Nicand. Ther. 526.

104) Hesych. µοιτοὲ, ἄγτιμοι (ita cod., ἔντιμοι Musur.), παροιμία
Σεκελοῖς, 5j γὰρ χάρις µον τὸν οἰόχαριν. — Varro de L. L. V $.17
Müll. ,,Si datum quod reddatur, mutuum, quod Siculi yoitor;
itaque scribit Sephron: μοῖτον ἀνθύμω.ὁ (all.anthimo, anchimo, an-
chinio) — Doctorum virorum suspicionibus, quae sunt parum
probabiles, omissis dicam quod sentio. Siculos enim et Sophro-
nem proverbii loco dixisse puto: oi roi ἀντὲ uol i. e. Mir Dir
s)oéieder Mir οί. notissima similis gententiae proverbia Wurst Wurst
wieder Wurst et Wie du mir, so ich dir. Quod μού pro ἐκο
positum est, in proverbio propter monosyllabum τού quaesitum
esse videtur. Varro ridicule erraverit; nec posset uovroc cum mu-
tuus conferri, quae vox a muto descendit, hoc autem & moveo.
Ceterum explicationis Hesychianae medela non suppetit; sententia
postulatur haec: 7 γὰρ χάρις τίκτει χάρυ».

106) Zenob. II, 86 cf. Demetr. 169.

*

III. Timocreontis Rhodii reliquiae Doricae. 477

III. Timocreontis Rhodii reliquiae

BDoricae.
1.
Στροφ. ἄλλ εἰ τύγε Παυσανίαν 5j καὶ τύγε SávÜümnor
αὐνεῖς.

5 τύγε «{ευτυχίδαν, ἐγὼ Ó' ᾿ 4ριστείδαν ἐπαινέω
ἄνδρ᾽ ἱερᾶν am ᾿ 4θανᾶν
ἐλθεῖν ἕνα Adoro» ἐπεὶ Θεμιστοκλῆ ἤχθαρε {ατῶ,
᾿άντιστρ. ψεύσταν, ἄδικονν προδύταν, ὃς Τιμοκρέονα 5
ξεῖνον ἐόντα
αργυρίοις σκυβαλισκίοισε πεοθεὶς ov κατ γεν
πατρίδ᾽ ᾿αλυσύνδε,
λαβὼν δὲ τρ ἀργυρίου τάλαντ ifa πλέων eig
ὄλεθρο»,
'En o0. τοὺς μὲν κατάγων ἀδίκως, τοὺς ὃ᾽ ἐκδιώκων,
τοὺς δὲ καΐνων,
ἀργυρίων ὑπόπλεος, Ισθμοῖ δ᾽ ἐπανδόκει γελοίως 10
qnjyoc κρέα παρέχων ᾿
οἱ Ó' ἤσθιον κηὔχοντο μὴ ὥραν Θεμιστοκλέος
γενέσθαυ.

1) Plutarch. Themist. c. 21. Accuratius de hoc carmine egimus
in Museo Rhenano Novo Vol.II Fasc. III. Dispositionem metricam *
aliter instituimus atque Hermannus, quem Schneidewinus sequutus
est, et Boeckhius. Integram Doridem restituere non ausi sumus,
quia dubium videri potest, an Timocreon reliquorum lyricorum
Doricorum more dialectos miscuerit, quanquam nihil est quod in
IDDoricam formam restitui metrum vetet; nam ξεῖνον vs, 5 e Rhodio-
rum consuetudine petitum esse videtur vid. 8. 22, 7.

Vs.1.9. Genuina Doris postularet αἱ, τύγα, «oi vs. 12, et fortasse
Αατογίδον xvid. $. 24, 7. — Vs. 4 Θεμιστοκλῆα T, rell. Θεμεστοκλῇ..
— W8. 6 ἀργυρίοισι σκυβαλικοῖσι 4, deminutiva forma, quam con-
jiciendo finximus, e σκύβαλον facta est ut γυνανκίσχιον, xorválawor;
de adjective ἀργύριος vid. $. 17, 9. Hermanni σκυβαλικτοῖσι cur ferri
nequeat, nunc vide $. 11, &, — — Vs. 7 (c πατρίδα ᾿Ἰαλυσόν 1; —
Vs. 10 ὑπόπλεως 1 $9.29, 2 — ὃ ἐπανδόχευε. — — V8. 1] «φυχρά }.
— Ws. 12 ὥραν Τ — Θεμεστοκλέους ἵ δ. 30, 6

480 Appendix.

V. Spartanorum οί Argivorum
foedera.
Thucyd. V ο. 77. 79. *

3) Conditiones ο Spartanis propositae c. 23.

Καττάδε Ooxé τᾷ ἐκκλησίᾳ 1) τῶν {ακεδαιμονίων ἕυμ-
βαλέσθαι ποτιὼς ᾽4ργείωςν αποδιδύντας τὼς παίδας τοῖς
᾿Ορχομενίοις καὶ τὼς ἄνδρας τοῖς Ἰαιναλίοι καὶ τὼρ ἄνδρας
vog £y Ἰαντινείᾳ τοῖς «{ακεδαιμονίοις ἀποδιδόντας καὶ ἐξ
᾿Επιδαύρω ἐκβώντας καὶ τὸ τεῖχος ἀναιριόντας 3). «4ὲ δὲ κα
μὴ εἴκωντι τοῦ” 4θηναῖοι 9) ἐξ ᾽Ἐπιδαύρω, πολεμίως zur!)
τοῖς ᾿4ργείοις καὶ τοῖς «4ακεδαιμονίοις καὶ τοῖς τῶν «{ακε-
δαεµονίων ξυμµάχοιο. — Kol a£ τινα τοὶ «{ακεδαεμονίοε παῖδα
ἔχωντερ ἀποδόμεν ταῖς πολίεσσι 9) πάσαιςο. περὶ δὲ τῷ oi)
σύματος, αἱ μὲν λῆνο τοῖς ᾿Επιδαυρίοις ὅρκον δόµεν αἱ δὲ,
αὐτὼς ὁμόσαι 9). τὰς δὲ πολίας τὰς ἐν ΙΠελοποννάσῳ καὶ

* De Spartanorum decreti dialecto Laconica monuimus δ. 2, 13
et $. 49, 1, de foederis vulgari Doride $. 48, 2. Adnotavimus
Bekkerianae lectionis discrepantiam, nisi quod accentuum rationem
Doricam tacite restituimus.

1) In ipso decreto nescio an ἁλίᾳ fuerit pro ἐκκλησίᾳ cf. 8. 6, 6
et $. 19, 5. |

2) ἀναυροῦντας t $. 26, 1.

3) In decreto fuerit Frixwvrs voi “4σαναίοι, quanquam nomen pro-
prium non mutatum aliquid excusationis habet.

4) πολεµίους T — εὐμεν, cui vulgatam lectionem praetulimus.

5). πολίεσν (cod. Lugd. πολεέεσε, Gr. πολέεσσν) 1.

6) εἶμεν AW» τοῖς Ἐπιδαυρίοις ὕρκον, δόµεν δὲ αὐτοὺς ὁμόσαε, ipso
tamen Bekkero proponente oi μὲν Aj» toc Ἐπιδανρίως, ὅρκον dor
αὐτοῖς ónoco» (cà μὲν e librorum parte, óoutves pro δόµεν ex uno) t
de sacrificio Apollinis Argivi, si placet, jusjurandum
in Epidaurios transferant; sin minus, ipsi jurent, c.
de εἰ δέ pro si δὲ µή Plat. Symp. p. 212. C et Alcibiad. I p. 114, b.

V. Spartanorum et Argivorum foedera. 481

μικρὰς καὶ µεγάλας αὐτονόμως rev 7) πάσας καττὰ πἀτρια.
αἱ δέ κα τῶν ἐκτὸς Πελοποννάσω 9) zig ἐπὶ τὰν Ἡελοπόννα-
σον γᾶν ig ἐπὶ κακῷ, "ἀλεξέμεναι ἆμοθεὶ βωλευσαμένως 9),
ὑπᾷ κα δικαιότατα 'δοκῇ τρῖς ΠΠελοποννασίοιο. ὕὅσσοι 19) δ᾽
ἐκτὸς Πελοποννάσω τῶν «{ακεδαιμονίων ξυμμάχοε ἐντὶ, ἐν τῷ
αὐτῷ ἐσσιόνται 1) ἓν τῷπερ καὶ rol τῶν «4ακεδαιμονίων καὶ
τοὶ τῶν ᾿4ργείων ξυμμάχοε vrl, τὰν αὐτῶν 13) ἐχόντεςο. ἔπι-
δειξάνεας δὲ τοῖς ξυμμάχοις ξυµβαλέσθαε, αἴκα αὐτοῖς δοκῇ ᾿
αἱ δέ τ κα ἄλλο 13) δοκῇ τοῖρ ξυμµάχοις, οἴκαδ᾽ ἀπιόλλην 14).

$2) Foedus postea ictum c. ?9.

Καττάδε ἔδοξε τοῖς «{ακεδαιμονίοις καὶ ᾿ 4ργείοις σπον--
δὰς καὶ ξυμμαχίαν εἶμεν πεντήκοντα ἔτη, ἐπὶ τοῖς ἴσοις καὶ
ὑμοίοις δίκας διδόντας καττὰ πἀτρια. ταὶ δὲ ἄλλαι πολίες
ral ἐν Πελοποννάσῳ κποινανεόντων 1) τᾶν σπονδᾶν καὶ τᾶν
ξυμμαχιᾶν ?) αὐτονόμου gal αὐτοπολίες, τὰν αὐτῶν 8) ἐχόντες,
καττὰ πάτρια δίκαςρ διδόντες τὰς ἴσας καὶ ὁμοίας. ὕὅσσοι 8)

7) αὐτονόμους T — εἶμεν, cui vulgatam praetulimus.

8) Πελοποννάσου |.

9) ἀλεξέμεναυ pro Laconico ἀλέξην suspectissimum est. vid. δ. 37;
adverbium ἀμοθεί, quod a plerisque in suspicionem vocatum est,
satis confirmatur testimoniis Theognosti Ann. Oxx. II, 166, 7 et
Favorini p. 103, 32 Dind., qui id ipsum inter adverbia in εν af-
ferunt. Significatio obscurior est; vix tamen aliunde derivari pot-
est quam a µόθος, quae vox quum .ab Hesychio per στᾶσις expli-
cetur, ἀμοθεί fere idem esse videtur quod ἀστασιάστως, sine Βθ-
ditioneet dissensione.

10) µβουλευσαµένους 1 5. 20. ὅσοι T 8. 18. 1 et cf. ο. 79 not. 4.

31) ῥἐσοῦνται, Popp. ἐσσοῦντω e quibusdam libris 4 5. 26, 1.

12) aitov», Popp. αὐτῶν.

13) vulg. καὶ ἄλλο, quae Bekk. cum librorum parte omisit,
Haackius correxit.

14) ἀπιάλλεν, quod correximus ex uno codice Vat.

c. 79. 1) malim κονανεύντω vid. $. 36 et $. 48, 2.

2) τᾶς ξυμµαχίας e conj.

3) oeb«ó», Popp. αὐτῶ».

4) O00», quod e bonis libris correximus vid. $. 13, 1.

Il. 31

482 | Appendix.

δὲ ibo ᾿Πελοποννάσου V) «4ακεδαιμοκίοις ξυμµάχοε ἐντὶ, à
τοῖς αὐτοῖς ἐσαούνται 9) τοῖρπερ καὶ vol «4απεδαιμονίου” κ
voi τών ᾿4ργείων ξυμμάχοι iy τῷ αὐτῷ ἐφσούνται 9) cüng
καὶ tol ᾿4ργείοιν τὰν αὐτῶν 3) ἐχόντε. αἱ δὲ που owe
τείαρ 7) δέῃ κοινᾶς, βοψμλευέσθαι «4ακεδαιμονίους καὶ "Ar
γδίους, ὁπᾷ κα δικαιότατα κρινάντας xoig ξυμμάχοις. αἱ i
rwv τᾶν πὸλίων sj ὀμφίλογα ἡ τᾶν ἐντὸς v τᾶν ἐκτὸς 14
ποννάσου, αἴτε περὶ ὅρων αἴτε περὶ ἄλλου τινὸς, διρκριή-
μεν. αἱ δέ vig adv ξυμμάχων πόλις πόλι 8) ἐρίζουν ἓς niv
ἐλθεῖν, ἄντινα ἴσαν ἀμφοῖν ταῖς πολίεσσι 9) δοκοίη. τοῖς ἃ
ἔταις καττὰ,͵ πάτρια δικαξέσθαι.

Vi. Laconica quaedam.

3) Ex Epilyci Coralisco.

Jlorrà» xoniÓ , oi, oot.
᾿Εναμυκλαῖον nap' dntAlor

6) Πελοποννάσω, Popp. Πελοποννάσου e bonis libris.

6) ἐσοῦνται, Popp. e bonis libris ἐσσοῦνται.

7) boni libri Cass. Augadiczos, unde δέ zrox suspicari licet vi |
8. 44, 7; στρατιᾶς ab Haaftkio emendatum est. |

8) πόλει { $..22, 3
9) πολίεσε, quod e bonis libris correximusg.

' ]) Athen, IV, 140. A (Meinek. Comm, Grr. II p. 887) xoméw*
σωµαε, quod correxit Bergkius. cf. $. 42 s. v. οἵυμαι et σῶμαι. VsÀ
ἐναμυκλαῖον ex Aldina tenuimus, — cf. de Amélie pro azoliee
δ. 17, 4 et $. 30, 9. Apollo non minus recte ὀναμυκλαῖος vocattf,
quam a Pausania III, 19, 16 Anuulacoe et a Theopompo apud 4
VI, 232. Α 6 ó ἐν νΑμύκλαις ἀπόλλων cf. Lysistr. 1299 «ὐν -
᾿Απόλλω σιόν. Si novum compositum jure displiceret, «àv ᾿Ανοκὶοή
scribi posset. Α Laconica dialecto alienum est i» αμυκλαῖου "
ἐς ᾽Αμυκλαῖον, ut vulgo Casaubono auciore legitur, vid. $. 45, &

Vl. - Laconica quaedam. | ^ 483

Bagexeg πολλοὶ κἄρτοι
καὶ δωµμός τιρ µάλα ἁἀδὺς.

32 La

2) Hippocratis epistola s ad Sipartanos.

"Ερρει τὰ καλά" Miviagoc απέσστα” πεινῶντι vovOpec *
ἀπορίοµες, vi χρὴ δρᾷ».

3) Epigramma Laconicum.
XÍA,! ἆδε ποκὼ βίβανεε, πλεῖστα δὴ τῶν πποχα.

Bergkii emendatio ἐν “4μυκλαῖον πάρα ΓΓέλλωσιν i. e. πάρεισνν Εἷλως,
infelicior est; liquidas enim Lesbíl duplicarunt, non Lacones, ne-
que Epilycum : y pro digamma scripsisse credibile est, etiamsi voci
Eie; hoc toncedas. — Vs, 3 πολλὰ οἱ κάρτα. — Ws. 4 δωδεμοστος,
quod emendavit Bergkius cf. $. 12, 1; idem µόλα temere in µέλας
mutavit, Meünekio juxe. adversante, — Ceterum propter hiatum,
qui lacpmam, predere . yidetur,, secundym versum à primo inter-
punctiope distinximus; jam (παρ -4πέλλω dictum est ut παρ᾽ ἁμέ a
Megarens& Ácharn. m cf. Thucyd. V, 23 παρ “πόλλωνι i» “4μν-
κλαἰῳ. Postremo notábile est, nostra emendatione quatuor paroe-

miacos natos esse, wt Helotes inter rhythmi illius embaterii carmen .

ad copideuwn'processisse vitleantur. -
2) A ennph. Hellen. Ε, 1, 29, Plutarch. Alcibiad. c. 28, Eustath.
p. 92 in, et. 1702, 6. ἀπέρουσας, ᾠπισαούα t vid. $. 19, 8. — vulg.
ἀπορέομεςρ Ὑρ.1. ἀπορείομες et, ὠπορίομεο cf. Valck. ad Adon. p; 264. C
et $. 26, 1. , Cejgrum magis Dorica essent πεινᾶντι et em
3) Poll. 1v, 102 χίλια, ποκο βιβάντι vid. & 39 et 8. 44,

81

484 .— Appendix. .

| VI. Decretum Amphictyonum.
| | Corp. Inscr. nr. 1688.

(vid. folium insertum.) ;

— — — ——
08 an i..

Rectissime Booekhins ex Atticó témporis indice, qui
praemissus est, legem hanc Amphictyonicam, Ol. 100,1 -
Athenis positam esse demonstravit et lapicidae, utpote
Attico nec Doridi asdüeto ,'" tot ínconstantias et errores
deberi intellexit. Attamen de inconstantia orthographise
V. Cl..mon omnia reete digpufare videtur et, si quid vi-
demus, ea ad. orthographicam rationem refert, quae po
tius ad dialecti proprietatem. pertineant. Antiquae enim
otfhibgraphiae has - reliquias in" titilo esse existimavit:
1. 10 ἀπογραψεν pro ἀπογράψειν e 'AMeni A &yev, " 99 gm
et ἔνουκεν; 9A Oviy5 13. 45 Tog. pro, τούς et. similiter 26
7z.9mxOq,; 4 vog Opoc,. A7... 39 «ἴγιωμιος, 20 avrog; 1.9
«ἄατος pro .dezobg; l. 1 IlvO«o pra;IHvdsov.meque aliter
Ι..δύ va. Hv0:0- (quanquam: hic. Claraci. apographum 11ν-
θέου habet) :et:1; AT. avo " postremo. 1.25 ζαμιοντων pro
Cniodvram,- , Nusquam "Bóeckhius ιο” pro H εἰ 9
scripta ' esse yoluit práeterquam. in EI 1. 40 pro 7; nm
in "Zxxo&ovrldog 1. T posterius'o pér errorem lectum es
significavit, quam facillimam literarum permutationce
nos etiam in l. 14 bis agnovimus, ονος τον in ὤνος τὰ”
mutantes. Illorum vero maximam partem memorabili
Delphicae dialecti proprietate potius quam orthographist
archaismo contineri arbitramur. — Accuratius enim qusc
renti apparet, syllabarum extremarum correptionem eam
quam Doriensium parti propriam esse in $. 21 docuimat;
eadem prope constantia in hoc titulo observari, qua B
Theraeis et alis. Primum infinitivi conjugationis in *
ubique in εν | exeunt, ut φέρεν͵, ἄγεν, Our, neque recit

10

15

— ---- -

τοὶ-- — —
3
ἐμ-- — —

— —

3 3
— τα αυ-
. ^» -
— «vto

[ὑμνύω xar-

' m , , 4
τ[ἀπερὶ ταῦτα γίνοιτο πάντα τὰ κα-

àAd— — —
ει — —

— τῶν y-

κ[ιλωνος τοῦ Πυθίου καὶ τᾶς -«Ία-

M M A 5 ^ 9 ”
τοι; τὰ κακὰ avri τῶν ἀγαθών. τὸς δὲ

iq— — —

M
TO— — —

3 ον. 9
cw ταν γαν έπιερ-

[yos τοῖς ᾽Αμϕικτιόνων
σγικτιόνες ἑαρώσαν Ἱ —

—À —

εγθαμµένος., vol i-

& €
— TqU» EX-

ἐξ Gg κ᾿ el ὁ ἱαρομνάμων

[ἐπὶ τᾶν ὁ-

— — µι-

€

— στατήρες
πορπαμά-

—ñN στα-

u[roc vao»?

μνάμων ἑ μὴ

A— ---- -—— ---
— — — t—À ——
— send — — —

ν

— ⸗ — — e" —

-— — — —À ——
L.nsmmel am— —

υ

--- — — — — —
-”--- —À —À —— —

ἐπικοσμήσας

ὁ «αρομνάμων ὁ ὀφείλων,

ie?
TE

* m

---

--- mt i— — ⸗ —
19

—— — — —

— —ñN — — Dod À

— — —HÀ —À —

.-- --- --- ----

---

στατήρας «4ἰγιναίος

ορ. — — — ⸗ — n
— — — — —
— t — — — ———À —

εἰλέσθω

—Á

— σεατήρὲ-

[στατήρας ΄ Αἰγιναίος

——nÜ

— — — κα θὸν

κατὰ Πυθιάδα éxa-

H

τοῦ ἑαροῦ ἆ πέλις
καὶ τ-

— — — — &
— — [ ερομηνί-
— —4
σσ — — 3

ΥΠ. Decretum Amphictyonum. (480

Boeckhtrus : has. formas: ideo ; respuit, . quod^ perte «oisty
1. οὐ ρταιἔνοικορ secundum; antiquám:ortlioprapbiam :Acri-
ptum :esset ; nam verbha quoque contracta aeque' illa cot
fep&icne: $anguntur vid. 8. 21, 7.’ Ecdem: pextinet infini-
tivuá.fnturi: ἀπογραφέν pro. ἀπογραψεῖνι at ibidem monui-
mus,.;' Preductae infinitivorum : tekminatiónió δν nullum
exemplum in titmlo extat; neque enim recte, Boeckhius
ivoaxe. 1. 24, quam duarum bhterarum lacuma indicata
ait, in ἐνουκε[εν]. supplévit, cujus loci: aliam emendhtionem
, proposuimus.: Deinde accusativus, secundae decljnationis
pluralis octies in ος desinens legitur, quum e contíariQ
bis τούς, scriptum si£:1.,42. - Vides ;' quabi- facilg, haec
scriptara ; Attici Tepicidae: lapsui -tribuatun, 'quamqug' pro-
liabibter- 3Ha ad eandem. referetur. corripiénda: eonguetugdi-
nem, quae .in.infniivis spectatur. . Postremo .etindem
reeté in zfodón L.'8 piro, 2forofic agnosci "pese, docuimus
8. οἱ. 3. : -Béeckhius,. illud pro fero? seriptum ratus,
hoc ipsum .restituit!$. 12 in., ubi quum τουκαι(ταδ]έμτα
sit, supplevit. /e]veb(o) καὶ. Probabilius tamen eat 2
in T cormptnm quam omissum. egse ,. "quare nos alo ]eó[c]
καΐ écripsimile.. Praeter; baec nulla. vox, in decreto legitur,
quae in Doridis speciebus correptionis amantibus "ultimae
correptioneín patiatur. — Non magi&, ad orthographias
archaismum pertipuerit &.pro yj 1. 40, quum reliqui con-
junctivi vulpari scriptura utantur: 1.19 ἀποτίνη, 25.0oxj,
93 παρέχη, 40 .αποτείση. Vue, quae 98 de re ; isputari-
mus S. 36, 3.

Restat ut de 19 dicamus, quae dialecti, exeusationenr
sine controyersia non habent. Primum, in genifivorum
singularium.termimatione O pro ov quater legitur, contra
diphthongus undevices seripta est: «|. ἆ «αὐτοῦ, 8 τοῦ
Πυθίου. 20. 48 τοῦ ἱαροῦ, 40 ἱαροῦ».. 90 λόφου, 32. bis
τοῦ. 35 τοῦ, 42 το δρὀµου, 49 τοῦ Βουκατίομ et soU , 46
τοῦ Ἠνσίου. Deinde quum 1. 29 £ajiovroxy tradatur, 1. 48
est ζαμιούντων. Ipsis numeris, quibus baec aetas pluri- -
mum tribuit, sati& demonstratur id quod volumps. Quum
enim apud Atticos antiquam .scripturae consuetudinem

488 Appendix:

Vs. ὅ [£]xnoetéo B., σκπραξέω Kohl. σκεραξέω Clar.
Müll. Supplementa nos addidimus.

Vs. 6 τοῖς [4óv [o] , B.' e Clar. τοις. οντ. οὐδέ,
Extrema nos supplevimus.

Vs. 7 in. ἑμ[ίνγ]α, B. “Ἓ[λληηνα, quod certe "ZAAava
esse debebat, Clar. εηνΝά, Müll. EMI'..4, Kohl.
EMMae. Ad nostram cerrectionem cf. quae sunt in he-
liastarum jurejurando apud Demosth. in Timecr. p. 747,
οὔτ αὐτὸς ἐγὼ οὔτ᾽ ἄλλον. οὐδένα ἐάσω et ovr αὐτὸς ἐγὼ
οὔτ᾽ ἄλλος ἐμοὶ οὔτ᾽ ἄλλη εἰδότορ ἐμοῦ. Deinde pro δωσ[έω]
B. δώσ[ω] dialecto adversante, quuia apographa duarum
literarum lacunam indicent. lu supplemento B. κατά.

"ο. 8 4doróg, B. «{ατοῦς.

Vs. 9 Apogrr. εφιορκέµιου.

Vs. 10 B. ἀπογράψδειν ἄλλωνῳ κατ ἅ vid. supr. E"
supplemento B. κελεύσοντι contra dialectnm.

Ws. 11 B. κ[α]τάν vid. supr. — B. δεξιάσθω» quod
pro ἀλξάσθω esse vult, sécuridum Róhlerem; Clar. Müll.
ARXIAXG0I, unde δεξείσθαι. exumus —- tum

π[ῳ ᾖἑν]ο[ρκ]ως Ἅὑπισχόμ[ενας
B.. πο . δουχως ὑπιαχομ[ερ.-.
Clar. I".....O TZ T..... 2X..M
Müll. II^. 40T..OT.ZX..M
Kühl. 77.. OTXQZvI'JoXOg |

Nostrum µηδέπω pro µηδέποθεν esse volumus vid. δ.
44, 12. In supplemento B. κατὰ τοῦ.

Vs. 12 in. B. {α]τοῦ[ς], Apogrr. TOT; deinde B.
ex apographis εὐδικεονγινέμμαι composuit et correxit. In
supplemento B. τούς.

Vs.13 B. τούς et deinde ó[o]xov.o., Müll. OZKON2POM.
Reliqua nos supplevimus..

Vs. 14 Apogrr. τοσονοστονδοκέµα,: Β.. τοὺς ὄνους τὸν
δοκιµα... Nobis, quanquam Hyperborei Apollini asinos
obtulisse feruntur, tamen ea lectio eo minus probabilis
visa est, quod τὰ iegéia.jam commemorata sunt. Itaque
levi mutatione eam sententiam effecimus, qua praecones (2)
victimarum probatarum pretia persolvere jubentur.

VII. Decretum Amphictyonu m. 4890

Vs. 15 Apogrr. οικον vel p.xo» et cersp, «quae eor-
rexit Boeckhius. Idem in fine supplet: περιόντων δὲ καὶ
τοὶ ísgouvaüuo»ég τοὺς ὅρους τᾶρ, quae exeipit yag in se-
quentis versus initio violenta mutatione procusum. Nos
praeceptum , quod hieromnemones tangit, septimo decimo
versu contentum fuisse arbitramur ; praemissa erat lex de
sacra terra non colenda. Neque ipse Boeckhhis verbum
ἀποτίνειν 1. 16 ad hieromnemones traxit, sed ad agri sacri
cultores. Jam quum ante ultimam literam II in lapide
duplex punctum legatur (:), quale est ante Z/óz;c 1. 26,
quae vox indicis loco noyae paragrapho praemisse est,
hic quoque ei paragrapho, quae de sacrae terrae circui-
tione agit, Πέροδος praepositum fuisse suspicatr, reliqua
ita eupplevimus, ut cum sequentis versus initio a nobis
restituto concinerent.

Vs. 16 in. B. [γ]ᾶ[ς] sov, Clar. TA..... ..4N, Müll.
IM47..T524N, Róhl. ταἶτά 4Ν. In fine B. supplevit
ἀποτι[νέτω δὲ ὅτις κα ληφθῇ (potius λαφθῇ) ἐπιεργαξόμενος,
De nostro supplemento cf. 1l. 39. — Ceterum πέροδον eir-
euitionem esse volumus, non periodum Pythicam , quam
explicationem Boeckhius praetulit.

Vs. 17 Apogr. καττα. Extrema B. in hune modum
supplevit: isgouvago[veg ἐγγραφόντων τὸν ἐπιεργαξόμενον
καὶ τὰν ῥαμίανἹ Nos alia desideravimus. Hieromnemo-
nes enim quaedam facere jubentur, quae nisi fecerint,
eorum quae non fecerint poenam solvere. Jam probabile
est eadem verba ter repetita fuisse, in enuntiationibus
jussiva, conditionali, relativa. Non plura fuisse verba
quam duo, e sequenti versu apparet, cujus spatium tertii
restitutionem non permittit. Ibidem si Boeckhius recte
vidit in tanta apographorum varietate, alterum verbüm
πράσσω superstes est in enuntiatione jussiva, prius περί-
tjus. im conditionali. Itaque in hoc versu περιϊόντων re-
stituendum, in sequentibus convenienter agendum erat.

Ws. 18 Clar. KA4IM....ONTON, Müll. XA47....
CZONTN, Róhl 2:..ZONT£N; deinde Ápogrr. επι-
egyacoptvov ; tum Clar. I'EPIIKIEHNHANHAM!, Müll.

490 ο Appendix.

HEPNEFENNNHT:; KéM. l'EPHERauMHIE, B.
néguisity 4 μὴ π[ρασσοιεν, ἀποτινύντων ἑκασίας ρνᾶςὶ ἆς

μὴ ὕπραξαν. De περεῖείεν vid. S. 49 s. v. spe.

^ Vs. 19 B. undi .. :9000a». Ultima ita supplevit: ὁ
[ἐπιεργαξόμενος τὰν ἱαρὰν γᾶν, ἆ πόλις ἐξ ἆς κα j- Nos
supplementum eo libentius ad l. 40 conformavimus, quod
in novissimis verbis hieromnemonis poena comgnemorata
est, Et poterat populus propter hieromnemenis culpam
damnari, non propter privati eujusvis hominis.

Vs. 20 B. avrovg. Ultima nos suppleviimas.

Vs. 21 in. B λωντ. [ἐπὶ 1] τᾶς, Clar. 4£2NTT... TA,
Müll. Kóhl. 442N T...7.45. Nostra lectio concinit cum
Boeckhii explicatione ne fimus inferatur sacrae terrae,
credo quo vicini utantur agris suis stercorandis.' . Dee
B. ἄγειν.

Vs. 22 in. B. i» εἶδια[ς]. quod ferri nequit, quon-
iam ἔδιος primam eorripit. Neque hujus aetatis est ει
pro vulgari i, nisi in ἀποτεῖσου vid. S. 22, 3. Nom ma-
gis probamus 7ij/ao, quod idem proposuit, qwum hic
titulus digamma abhorreat.

Vs. 23 in. Apogrr. coov, deinde B. φέρειν et ἐἔνοι-
xiv, Ultima B. ita supplevit: τριάκ[οντα 10090»? απὸ —
— — — — nég& δὲ µηδένα, quae propter τὸν αὐτόν vix
ferri posse videntur. Sententia haec esse videtur, licere
in porticibus, quae omnibus communes in terra sacra
sunt, habitare neque tamen eidem ultra triginta dies.

Vs. 24 B. ἐνοικε[ιν] vid. supr., €lar. Müll. E/YOZXE..,
Kóhl. ENOZx. Extrema B. ita supplet: [ἐνοεκέου 72 ἔχοι
ἐν τᾷ ἑαρῷᾷ γᾷ μύλαν vj 0Àuos a, vol i-

Vs. 25 B supplevit ἐπι[ζαμίῳ, reliqua nos.

Vs. 26 in. B κατα[βαλ]λόντων, Clar. K 47. .... MON-
T$,N; Müll. AK4IAD..4A40NTN, Róbl. X.27T.4...
ueNTN. Maluimus id, quod dedimus, et quia mutatio

VH. Decretum Anjphictyonum. t91

levior est et antecedens ὃις pottus singalarem sézafdAiéo
postularet. Ultima B. in hunc.modum supplet: ᾽4μϕ[ι-
ατιονικᾶς πομπᾶς ads ἔσεω Αί de pompa nibil legimus
et intellexit ipse V. CL; in proximis de unius hominis
vel.jpotius-simulecré:ornafu agi, quod líéérois simulacrum
fuisse iet singula ornainenta.pródumt et vox .ἄρωος l. 32.
(Quem verq:alium heroom ab Amphictyonilas-tsnto sumpta
statutum fuisse facilius credideris quas epóuymum, Am-
phictyonem, qui Herodoto VII, 200 teste Anthelae prope
Amphictyonum sedes aedem habebat. Hujus igitur e no-
mine literas '/ug superstites esse intelleximus. De ob-
seuriore voce δῶτις, quae ornatum simulacrj aut impensas
in eum impendendas significare videlur, cf. Hesych. δώ-
τις, δώς» φερνή. | |

Vs. 31 Apogrr. πορνάµατα. In fine B. supplet πλέον
δὲ τῶν ἐνταῦθα γεγθαμµένων μὴ δόµεν µηδενί 3

Vs.32. De bove heroe Boeckhio non credimus, ne-
que tamen loco difficillimo expediendo ipsi pares sumus.

Vs. 34 B. θύειν. Mira forma est τρικτεύα, cui τρι-
κτεία, quanquam minore apographorum auctoritate stabi-
litum, fortasse praeferendum est. E conjectura κηὔων
scripsimus pro κηὔαν, cf. Hesych. xe, καθάρματα et
κήϊα, καθάρµατα, deinde Sophr. 32 τρικτύα ἀλεξιφαρμά-
xov. Mallemus tamen κηῖων. Α lapicida omissum est
᾿4πύλλωνι aut aliud dei nomen.

Vs. 36 extr. B. κατὰ negoóov? éxa-

Vs. 38 Apogrr. ενταιταιπυθιαδὸ.

Vs. 39 B. «ἰγιναίους. — Vs. 40 B. ἐξ ἆς x' ᾖ.

Vs. 41 B. αὐτοῦ.

Vs. 43 extr. Supplevimus ultima, ut pro indice se-
quentis paragraphi sit “Ἱερομηνία Ἠυθιας.

Vs. 44 in. B. ἆ Πυθιάς. In fine B. supplet ῥάτρας ὃν
quod certe ῥήτρας esse debebat. |

. f. — up:
402 "METRE e pyendix:-. fa m
., η

: Yes Ab exin, B mg. δὲ Ifuoiarás, ete νο jos
vs. 4T, Β. su plét μ[ὴ [Uu ἀποτειδάντων C. —-

Pt

PON . at τηε... At de mulcta. jam. satis dictum est.

riri VR. 48 i i. Bi ko βιῶνται y ipse nó) rera ratus,. Chr.
xni QN TAL, ΜΕ 97771141 , Kohl... ... N84. E. con.
jeckura et hic et in ultimo: versu — sbripsimus p^
ineinoie vid, 8. 20, 423.- vno Get oi nn

""eterum inlevolornm £ausa "sdmonemns ; »" mof nor
magis quam "Boeckhium correcfiónes nostras et supple

ménta fem miiülae et re iuscriptionis, 85. et eui 1
tu. 1

"epo

nos v

ditare.

*
di x FERME
P» -

. κ Ld . ν * . [] ^ d
. , * - . erts 9
t, DERI . di * ? .. *.9 Miki . fth . Det JO 9 : ^ { " οϱ1. 0
ὁ —
λα. -
E e ng . .
ι . ^ i » κ .
— — — — — —
— | €
: 1 ^ t 4 * ' * à a- -
* L4 .
ερ , I *
TERES f: 085080077 ai
*
! , - - --
-ι * Ut. » fà d η]
b

”
ἂν 6»
*

ADDENDA ET CORRIGENDA

IN LIBRO I DE DIALECTIS AEOLICIS
EV

IN LIBRO II DE DIALECTO DORICA.

v⸗

42

—E

eten

Ad Librum Primum.

Pag. 6 1. 16. Gregorii Corinthii. libellum de Sap-
phonis dialecto, quem Petzholdtius post Aphthonii Pro-
gymnasmata a. 1839 edidit, his novissimis annis inepta
fraude fictum esse demonstravimus in Museo Rhenano
Novo Vol. I p. 274.

Pag. 7. Decretum Cumaeorum in Corporis Inscri-
ptionum fascieulo tertio etiamnunc desiderato legetur nr.
3524, titulus Lampsacenus ibidem nr. 3640, item alius
titulus Cumaeus nr. 3523. Duobus abhine annis Franzii
nostri beneficio plagulas tum impressas Berolini inspicere
nobis contigit. — Praeterea accessit titulus Lesbius Deli
positus in Expédition Scientifique de Morée Vol. III pl. 12
et Lebasii Inscriptions Grecques et Latines Fasc.V nr. 191,
quem ante a. 167 a. Chr. incisum esse editor Franco-
gallus ex Antissae potissimum nomine collegit, quum
oppidum illud eo anno a Romanis dirutum sit Livio au-
ctore L. XLV c. 31. Neque male ad tertium saeculum
referri videtur, quanquam Antissa quidem a Strabone
L. XIH p. 919 ut superstes commemoratur. Quum ti-
tulus, quanquam mutilus et corruptus, tamen alicujus
pretii sit necdum a Lebasio satis restitutus videatur,
emendatiorem, quantum valuimus, apponere placet.

Addenda et Corrigenda.

496 .

σι

T
e

᾿{γάθα τύχα. ἐπὶ προτάνιος Qu] Mi[vtriava τοῦ δεῖνος τοῦ δεινορ μῆν- |
[ος «4αισίω, ἐν δὲ Μα[ θ]ύμνα ἐπὶ προτ[άνιος τοῦ δεῖνορ τοῦ δεῖνορ μῆνος — — — —, éy δὲ
᾽ἀντίσσα ἐπὶ προτάν[ι]ος KAsagév[o τοῦ δεῖνος µῆνος — — — ἓν δὲ Ἐρέσσω égl προτάνι-

og Ayepooro Ms[A]e[v]|w&oe µῆνος «4α[ισίω — — — ————————-——-— eig
τὸν ἀεὶ [χ]ρόνον ἐμμέσσω ἐπὶ τῶν ο... — — — ——— ——————————
.8 ὑπάρχοισαν αὔτοισο διὰ τῶν α... — — — — — — — — — — — — — [is Muvuldya
Πολυδεύκη Μέγωνος, Ἐὐα[γ]ένη 4... — — — — — — — — — — — — — — - —
'Eouoyévn AldJocoro, ἕ[ν] δὲ Ἰ[α]θύμνα — — — — — — — — — — — —. — — —
Zoo «4αμοδικείω, A. «4ιονυσο[δ]ώ[ρω ----- — — — ——————————
᾿Εχε]λ]α Θεοκλείω», [.Σ]ίμμιδο]ς ᾿4«Υ[ἡἸμον[ος -- — — — — — — — — — —Ó—————
τω Zxopovó[o]ev[Uup — — — — — — ———————————————.
[Γλ]αύκωνος ['4γ]νωνε[ί]ω --- -- — — — — — — — — — — — — — —— — — —

Ad Librum Primum. 497

Varietas lectionis. L.:d extr. EM, Leb. ἐμ
Μυτιλάνῳ devog. .L. 2 in. GE AAIZIÉA, deinde MAGO,
MNA; .Leb. Ἀζαθύμνα, qui praeterea aupplevit προτ[άνιος
óctvog τοῦ O&vec ἑν]. L.9. AN TIZZAZBILIIIPO TAN.OS,
Leb. ΄Ανείσσᾳ ῥ᾽. ἐπὲ ngorawog, idem: supplens Xisegev
[... ἐν ᾿Ερέσῳ ÓO'.'éml] προτάνι-].. L. 4 ME.ANTAS,
Leb..Melevr&o ; idem 4αιθίω dubitanter proposuit et si;
supplevit. L. 3. X supplevit Leb. L.6. Supplementum
Lebasio debetur. L.7 IIO4TAETKHX — ETAEENH,
Leb. «Ἐὐαγέη, Ἰω 8. 44PAZTAEEAEMAO TM, .. quae
Leb. eorrexit. .L. 9.4 Z, ultimum nomen Leb. sup-
plevit. . L..10 EXEI4A8EOKAEI ΑΙ IMMiA XAT
MON, Leb. Εχεῖδα Θεοκλείτώ-. Aupidag " Ayguovióno. L.11
TOXKAMANA. NA TE etc., Leh. và Xxapdxóper ete.
L. 12 "AATK£2NOZ, quod Leh, emendavit. Duorum
ultimorum xersuum extrema et sequentes versus, ubi.vii
ulla vox eerto extricari potest, omistmus nec magis Fran-
cogalli hariolationes et prava commenta commemorare vo-
luimus, specimine in l. 10. 11 proposito contenti. Ce-
terum quaecunque illi. non disertis verbis vindicavimus;
nostra. existima. - MET
In.1. 3 Z male additum existidsore maluimus ut 1. ^
quam insolitém particulae J4 coMocntioriem a Lebasio pro-
positam tolerare. Ad nowum nomen Κλεάφενος confer Ev5-
gerog.Polyaen. , V,.2, qui est. Metapontinus; altera com-
positorum pars ἄφενορ facile agnescitur. Ibidem Lebasius
in supplemento recte Eresum posusxt. Nam quatuor solum
Lesbi oppida.nomineta. fuisse, lacunarum. spatium arguits
juintam, quàe desideratnr, Pyrrham fuisse, quae Strabo:
ais aetate diruta jacehat L. XIII p..918, satis certum vi-
letur et:apperet simnl Pyrrham aute saeculum secundum
nteriisse.. Eo accedit Eresii hominis nomen ,.. de quo mex
ndebimus, :Ceterum Ἔρεσσος scripsimus, nón " Egecoc,
[nod illa scriptura: Leshiorum propria fuiste'videtur vid.
i. 9, 15; de.utráque ef. Popp. Prolegg.: Thucyd. :ÀH p.
43. Nomen ΄Αγέμαρτας l4, quod desideratur in Papii
ΠΠ. - ) | 1$ —

199 Adéenda et Corrigenda.

Lexito; Pseudo. Phaliridis epistolae LXXXVIH inscri-
ptum est: ^ddém .se5tifui opertet Diogéni Laertio X , 15.
17, ubi commémeratur "JXouxozos Αγεμάρχον Mytilenaeus,
Epicuri satcesso?; paré enim librorum priore loco ᾽Α7ι-
piesov .preeket, also ipsus ᾽ἁγεμόρτου. Vulge sonaret
᾿Αἐμβροτοὸ ut ᾿Ἐχέββροτος ef. Hesych. uogróg, &rOpo-
πος. Üvgroc, «uam gloésám Aeelicam haber leet, quan
quam (feoreiv; legitur. Ak. 59. Parum recte. Keiliu:
Análl. Epigr. p. 253 propósuit ᾿Ηγελώρχου,. idém πλ de
memine "Eokuoyog suspicatus, quod e. Villeisomi conje-
οσο editum est, quum et apud Diogeaem, ubi heme ia
proximis. sexcenties nominatur, et apud Athenaeum XIII, —
$88. B in libris summa constantia "Eouayog seriptum sit.
Nésmet non dubitames quin. haec forma genuina sit; nam
Ulpudiyoc , qued οἱ Boeeti nomen C. I. nr. 1593 et
Hiermiionensts nr. 1220, ubi quum :Boeckhtus ΄Έρμαρχος
seripeisset , Keilius Spec, Onomat. p. 28 lapidis scripte-
rem"retée Gwistus est, ieta primum subscripto et deinde
LEehbbisce abjecto faeilo in "Eguoyoo transwe poterat.
Photium cod. 1674. ubi "Zouegyoc: quidam commemorari.
traditur, inspicere non licet. Deinde Μεϊαννάέω recte a -——
Lebasio vesttetem widetur; qui quum Francegallme ho-
minem AMélanfe dixesritet mra 1. 10 genitivi uenstrum
"Ayzuondáo (d' dégémonide) émxerit, genii a Αίε-
Aésruc voluisse &aéelijir. Που sane erat Lesbiacum
wemen, que Theophrast Ereeii pater wsus est, «uere
Mehdenruoc, quod Lesbimwee pre «Ἠελαντοῖος pestem est,
pstrympnicum esse arbitramur, ^de qua vo ad ἓ. 10 dice
xds. — In l.V aeh:est dubium, quia nominativus ij
λυδσύκης fervi nequest, quum. inter sequentia nowaima me |
wilüm «quidem nominativo easu utetur, quare S wt inl 3
eb iis qui.descripserunt wále adjectum videtur3 memen
Méyov Γόνος in:tiimlo Boeotío C. i. nr. 1608. d. Zve-
yere, eadloRrencegalius suns dowé ab. Ew, Atgelidin
eppido., ductum. venbet, haud dubie ex wdjectivo: wzyerrc
«η εὐγανής Vactum iest, siquidein Lebasius reete emenda-
vit; nam.licet etiam de Ἀὐαφένης cogitare ab adjectire

Ad Librum Primum. 499

δὐηφενής, quod Aristophames et Rhianus legerunt Hom,
]l. v, 81. Ceterum Πολυδεύκη, Evayévi, "Eouoyévy, 4.4
geniüvi esse videntur a praepositione διά 1. 6 pendentes,
idque eertum est, si recte l. 10 Θεοκλεω, «Σίμμιδορ et
l. 12. Γλαύχωνος '"Ayroreio correximus. Tum enim omnia
nomina hic congesta genitivo casu uti apparet; de me-
morabili terminatiome vide infra ad p. 116. — Nomen
᾿Εχέλαρ,. quod restituimus 1l. 10, ab Echela Orestis filio,
adquem Lesbiorum principes originem referebant, ductum
putamus. Deinde scripsimus θεοκλείω, quanquam in
apographo inter 7 et 5? lacuna est, minoris tamen spatii
quam quo praeterea literae omissio significatur; Lebasii
Θεὐκλειτω secundum. dialecti leges Θεοκλήτω esse debebat
vid. L.I1 S. 14, 2 et L. I1 S8. 25, 1. Jam vero JMeiovrao
1. 4, 4αμοδικείω 1. 9, θΘεοκλείω 1. 10, 'Ayrovcio 1. 12 ad
Boeoticum et 'T'hessalieum patronymicorum genus referi-
mus, quo cognatos Lesbios usos esse non mirum est;
meque obstat quod in Πολυδεύκη Aéyowvog et 'Eguoyévs
᾿Αδράστω patrum nomina genitivo casu utuntur, quum utra-
que ratio non minus temere mixta deprehendatur in titulo
Orchomenio vid. infr. ad p. 215. ^ Ceterum confer de
illis patronymicis S. 48 et infra Add. ad p. 215. —
Nomen 2/guc, quod finximus, e Ziuuiag natum volumus,
cujus nominis prae ceteris Thebanus homo notus est.
Sicamandronymum Sapphonis patrem appellari constat.
Lebesius mira somniavit de Scamandri fluvii filio. |
p. 7 mr. 3. Opinioni nostrae, Alcaeum et Sappho-
nem pura dialecto Lesbiaea usos esse neque quidquam
ex epica intermiscuisse, Schneidewinus noster adversatus
est Ephemm. Gott. 1841 p..1519. Ad Alcmanem pro-
vocat, qui Laconieun dialeetum epica temperavit; ad
Corinnam, quae in hexametris epica dialecto usa est; ad
Erinnam, cujus in reliquiis nune superstitibus nihil fere
Lesbiaci inesse diximus. Quid vero ex his exemplis
eolligi potest? Neque enim feri non potuisse, ut Le-
Sbiaei poétae epica quaedam admitterent, sed mon admi-
sisse optimorum fontium auctoritate confisi contenderamus.
ὃν"

500 Addenda et Corrigenda.

Nam quaecunque paullo accuratius traduntur apud Dio.
nysium, Longinum, Apollonium , Hepbaestionem , Athe-
naenm, ab omni epicae dialecti admixtae suspicione longe
absunt, nisi pauca illa ad epicam dialectum trahere vis,
quae quum a vulgan Lesbiorum usu aliena sint, a poetis
ex antiquiore Áeolide servata existimare prorsus licet,
ut genitivos in ο. — Deinde Schn. singula quaedam
affert, quae ex epica dialecto petita esse judicat. Eo
refert ἐφύοντο Sapph. 29, quum Lesbii φυίω dixerint.
At Lesbii dixerunt oi? et ἄϊ pro «c, µαίοµαι Ale. 17 et
µάοµαι Sapph. 115 , ποἰα Sapph. 2, 15 et πόα Sapph. 76;
quidni φυίω et φύω 1 praesertim quum iota ejiciendi mos
quam maxime Lesbiaeus sit. Deinde epicam putat ne
glectam apocopen. in καταστείβούσι Sapph. fr. 44, cujus
fragmenti ultimos versus suspicione nostra repudiata recte
Bergkii conjectura Sapphoni tribui affrmat vid. infr. ad
Sapph. 44. Certius neglectae apoeepae exemplum est
παρὰ Ó' ἐρχεθ᾽ ὥρα Sapph. 24, quod olim aciem nostram
fugerat. Cur vere ex epica lingua depromptum putemus?
Antiquiores Áeoles et Dorienses vulgo apocopen ita prae-
tulerunt, ut etiam in soluta oratione abstinerent, sicubi
euphonia hoc postulare videretur vid. L. II 8. 43. — Poetis
majorem licentiam fuisse, quo facilias metro consulerent,

non mirum est; adde, quod praepositio περ etiam tum, —

quum ex usu Lesbiis preprio pro ὑπέρ est, modo ape-
copen patitur modo non patitur vid. 8. 28, 3. 'Tum 2
λάθοντο et ἐκλελάθοντο Sapph. A4 Sehneidewimus ad epi-
cae linguae imitationem referenda esse censet, quanquam
grammatici reduplicatienis illum usum diserte ab Aeolibus
repetunt. Quibus cur fidem denegemus, non intelligo.
Nam quod exempla solum Hémerica apposuerunt, id see-
pissime a grammaticis minus. aceuratis factum est, vide
modo S. 24 not. 1, ubi Aeeliceaé terminationis θα er-
empla nulla nisi Homerica commemorata invenies, quan-
quam etiamnunc extant ἔχεισθα et φίλεισθα, quae addite-
mentum illud Lesbiacae dialeeto vere proprium neque ex
Homerica lingua a poétis adoptatum esse Incidissime de-

Ad Librum Primum. 501

cent. Non magis nóbis persuademus, ποτέονται Ale. 35
et ὠρχεῦντο Sapph. 76 ex epica lingua manasse. Illud
toleravimus, quia Lesbiaca ποθήω et ἀδικήω aliquate-
nus lonicam formam tutari visa sunt, quanquam in fru-
stulo incertissimi metri corruptelae suspicio in promptu
est (Cens. Darmst. proponit λάταγες δὲ πότηνται)» alterum
damnavimus ut omnes formas verbales, quae diphthongum
ευ eontractione natam habent 8. 26, 13, primum quod
nusquam metro confirmantur, deinde quod nonnullis in
locis meliorum librorum auctoritate propelluntur, postremo
quod duo triave, quae restant, exempla apparet quam
facile et ipsa a librarüs Leshiacae proprietetis parum
gnaris intrudi potuerint. Nam quod Schneidewinus εὖσα
Sapph. fr. 27 certum esse dicit, errorem subesse infra
ad eum loeum docebimus. Postremo Schneidewinus tue-
tur ὁππόταν, quod damnavimus S. 29, 1. At legitur
Sapph. 3 apud Eustathium, ubi omnis fere proprietas
Lesbiaca deleta eat, et in corruptiseimo .frustulo | Alc.
31, 4; deinde patet et exemplo docuimus, quan facile
ὅτα et ὅπποτα a librariis indoctis in ὅταν ef ὁππόταν cor-
rumpi potuerint; postremo particulae ἄν ab Aeolibus
usurpatae nulla alia exempla extant, quum xe in poéta-
rum fragmentis et titulo Lesbiaco nr. 2106 ftequentetur.
Ataque neque incaute egisse nobis videmur neque in hac
voce magis quam in reliquis epicae dialecti immixtae do-
cumentum cernimus.

Pag. 9 1. 12. Quod 19 Erinnae reliquiis nihil fere
Lesbiaci inesse affirmavimus, Schneidewinus non recte
dictum putat p. 1519. . Immo vero rectissime ; unicum
enim in illis ἔμμι legitur fr. $, quod neque ad epicam
dialectum neque ad Doricam referri possit, sed ad solam
Lesbiacam. Contra multa Dorica reperiuntur, quae non
sunt eadem Lesbiaca, . ut in solo fragmento secundo εἰ £vtt,
zív, ποτέθηνα » ἦς,. quum Lesbiaca sint ecc, ooi, προς-
έθτηκα, ἦν.

Pag. 10 1. 3 extr. Arcadii locus est de Accent.
p. 174, 24.

502 Addenda et Corrigenda.

Pag. 13 not. 9. Adde Arcad. 37, 7. τὰ διὰ τοῦ
avog δισύλλαβα ὀξύνεται, ναῦος, αὔος (leg. αὖος) ὁ ξηρός.
τὸ δὲ ἀγαυὸς ερεσύλλαβον,. —Pessime ὀξύνεται pro προπερι-
σπᾶται aut βαρύνεται seriptum esse, notms vecis αὖος ae
centas et oxytoni ἀγαυός exceptio patefaciunt.

Pag. 44 init. De vocibus Aeolice in αἱ; pro o;
exeuntibus adde Aread. 92, 7. τὰ eig αις πολυσύλλαβα
Αἱολικώς ὀξύνεται (leg. βαρύνεται); ᾿Ατρείδαις evt) τοῦ
᾿Ατρείδας, ᾿Ορέσταις παὶ τὰ σύνθετα ἅπαιρ, εὔπαις, ἀνδρό-
παι. Exempla ᾿Αιρείδαις et “Ορέσταις pessime apposita
eunt, vid. L. I S. 15, 3.

Pag. 26 1. 7. Com ἄτερος eonferas ἄτερ, ἄτερθε,
ἀτάρ, quae ad eam stirpem referenda esse indicavimus
L. 1 $8. 10. |

Pag. 29 1.5. Multum dubitavimus de Aeolico voeis
ἅλιος spiritu. Quum enim certissimum videatur, in 21;
et ἀέλιος (quod retinuimus Sapph. 79) lenem pronuntiatum
esse, hand cunctanter ἅλιορ scripsissemus Ale. 70 et
Sapph. 111, praesertim quem forma contracta apud Pin-
darum et in epigrammate metrieo Corcyraeo lenis spiritus
indicia quaedam habeat vid. L. Il S. 4, 4, nisi retimuis-
set nos cognatarum linguarum comparatio. Neque enim
dubitari potest, quin &F*g (vid. L. II S. 5, 5) non
diversum sit a Gothico θα vĩ I, Litthuanico saule, La-
tino sol, quere et asper in ἅλις Pectissime e sigma
prognatus et plenior forma «£c leni men legitimo in-
structa esse videtur. —Nane intelligere nobis videmur,
unde mira illa spiritus discrepantia originem traxerit.
In Graeca enim lingua (fortasse etiam im Lesbiaea dia
lecto) haec lex valet, ut « et » ante sequentem vocalem
ne spiritu aspero ornentur. Quum igitur antiquitus ἆξί-
Aoc pronuntiari potuisse videatar, post dipemma ejeetum
oportuit lenem assumi, qui post vocalium contrectionem
im ἅλιος quasi postliminio rediit. Nostro igitur jure ia
ἆλιος asperum tenemus, paullo dubitantius lenem in ae--
Aog, quum haud improbabile sit, Lesbios ἆλέλεος pro-
nuntiasse.

4

Ad Librum Primum. 503

Pag. 30: not..2. In Tryphania verhis ρου th
excidit καὶ Αἱολεῦσι.
Pag. 97 1. 2. In Hesyehii codice est MEETS

ἄελλαυ . ἄκλ ; unde Musurus vulgatam, lectionem finxit
αὔελλαι παρά τὸ ἄελλαι. — Rectius scripseris αὔελλας,
ἄελλοι παρὰ ᾽λκαίφ. Lesbiagum praeterea apud Hesy-
chium esse videtur εὐέθωκεν, εἴωθεν vid. L. Hu S. 42
8$. Y. έθω.

Pag. 41 not. 5. Non Alemaeonem Crotoniatam cum
Lobeckio intellexi, sed Alemanem, qui,se ipse ᾽Αλκμάωᾳ
vecavit et aliquoties in libris ᾽Αλκμαίων seriptus eet vid.
Fix. in Thes. Steph. Par. |

Pag. 421.8. De σάµβαλα, quae vox, gon apud 89-
les Lesbios reperitur, vid. Bergk. ad Anerr. p. 101.

— 1.159. ἸΙουκιλόφρον et (49^ 19 iis bris leguntmr;
quibus nibil auctoritatis tribuendum est. Alemani fr. 14
(25) Bergkius muper probabili qopjeetara πολύφφινου re-
stituit i. e. z0100owog, Ad Aeoliqum αὐφήν confer glos-
sas Hesyehienas : «gv, «αὐχήν et αμφήν, amne,
τράχηλος.

Pag. A0 init. «ιά legitnr in fitnlg Delie ]. 6 et
Sapph. 1, 12 (sed. vide infra ad enm locum), ὃρ Sapph.
4. 18, καρδία Sapph, 2, 6, «4μνυσόδωρος Del. 9. .

Pag. 47 1. 3. Adde αἱβυσσομένων Sapph. 4

- 1. 25. Adde ἄξει Alc. 31, Ζωΐλος Del. 9.

Pag. 31 1. 9. ldem μῆνος legitur Del. 5, nnde ap-
paret alteram » post longem voealem jam ante Romano-
rum dosinationem omissum esse, '

Pag. 92 nr. Á. KAe»vayóge est in recenti fitulo
Cumaeo C. I, nr. 3525. Vere Lesbiacum est κλέεννος a
κλέος, sed eonirectione «ijrvoc-feri debebat, |.

Pag. 55 L 13. "νυν famen » seziptum: est. in προ-
ἑενία Cum. 39523.

Pag. 58 not. 28. . Adde Hesych. dins, ἀλλεῖν,
κατέχειν et ἑλλάσαε, συγχλεσαει, κωλῦσαν.

Pag. 99 et 60 init. Adde Γυρίνω, quae erat Sap-

6 — Addendaet. Corrigenda.

phus amica «41:60 οἱ Maxim. Tyr. XXIV, 4 yvoivoc vid.
Et. M. 243, 51. «ιονυσόδωρος, vulgaris forma, est Del. 9.
Deinde Schneidewinpe, p. 1914 ex. Hesych. Vindob, ed.
Ropitar. p. 20 attulit: "Επερος- — ὄνομα κύριον. οὕτω
Καλουμένην χώῤαν Αἱολεῖς " Απερον ὠνόμασαν * ' αλλά καὶ οἱ
4ωριες, ubi corrige "Απερρον ; neque enim recte Schn.
&ólémni ista corruptela lectionem περάτων Alc. 25 defendi
dicit. Ceterum Dorienses severioris dialecti ”Απηρὺὸς di-
xerunt vid. L. II 8. 20, 6. Praeterea adde Epoagsio-
tue pro — apud Alcaeum secundum Anecdd.
Parr. EHI, 121, 7. -

ΜΜ Pag. 60 not. 41. Cyrillus in - - Anecdd. Pam. IV,
192, 10 Eustathii loco in breve. contraeto. ele Alcaeo
reri tribuit. -

Pag. 64 1. 18. Rectius cum Hermanno ἔννη Sappb.
1)7"sverbi νέω, Lesbiace νῆμε, imperfectum habueris.
Notabilis tum est liquidae post smpmentum geminatio,
cüjus nullum praeterea exemplum repetitar.

Pag. 66 init. Adde µέσσος in titulo Delio et Aeo-
licum: µέσσυε, quod Hesychio pro μεσόῖ restitui litera-
rum series jubet.

Pag. 67 1. 13. Adde κρύπτω Sapph. 3.

Pag. 68 1. 3. Accedit órr, Cum. 3523.

Pag. 09 init. Aegre nobis persuademus, cosdem
Aeoles ὄθμα pro ὄμμα dixisse, quare Hesychii glossa
ὄθματα, 0upora* Αἱολεῖρ, quomodo facili sane emenda-
tione pro Λεολεῖς scriptum est, dubitationem admittit.
Woce usus est Nieander 'Ther. 178. 443, Alex. 33 et
Auctor hymni Isiaci Col. IV v. 20. Similia sunt στέ-
O'nava, τὰ στέμματα Hesych. et /ράθµα pro rer
quod euni ὕθμα commemoratur in Ánn. Oxx. I, 102, 30

Pag. 70 1. 17. Huc pertinet 'éxiyyosg C. L. 2170,
si quidem isteprum est in titulo valde: niutilo.' : Certe
Boeckhius non debebat ἐπιγνούς corrigere:

Pag. 73 |. 15. Mvooa pro σμύρνα Sappho dixerat
secundum Anecdd. Bekk. 108, 22.

Pag. 76.extr. Quae de ὄρπετον disputevimus, non

Ad. Librum Primum. 505

prebavit Cenaor Darmatadiensis, baud dubie in eo lapsus,
quod pro &oxvc, quam vocem Hesychius et Et. M. 148,
93 per épeg interpretántur, αρτύς repenendum esse cen-
set; nimirum in Et. M. véx ab ἁρπάξειν .ducdwr. Re-
elissime Meinekius judicavit. Anall. Álexx. p. 206, in-
süper suspicatus Hesycbhianas glossas Ὅρπα, Ἔρηύς et
ὅρπαξ, θρασὺς ἄνεμος Aeolicas formas haheri posse pro
ἅρπη et ἅρπαξ. Nos jam intelligimus, ἑρπετόν vix recte
ab ἕρπω derivari; quid enim, quod Simonides Amorginus
fr. 12 eam vocem de cantharo volante usurpavit (ἔρπετον
παρέπτατο)} Neque apud reliquos antiquiores ἑρπετόν, ut
volunt, est quodque animal in terra incedens, sed de
rapacibus feris et belluis dicitur, ut solet θηρίον. Ita
apud Homerum Od. 2, 417 cf. A56 ἑρπετά nominantur
leo, draco, aper; Pindarus Pyth. I, 25 Typhoeum mon-
strum appellat ἑρπετόν et fr. 73 canem Lacaenam. Si-
monides ipitur talem cantharum descripserit, quales erant
ingentes illi Aetnaei, vid. Aristoph. Pac; 73 cum scho-
lis. Recentiores demum etymon vocis, quod apparere
videbatur, sequuti, omnia animalia terrestria ἑρπετά vo-
earunt, quorum est Theocritus, qui XV, 118 ἑρπετά et
πετεηνἁ inter se opponit, aut adeo vocem de reptilibus
interpzetati. sunt. Jam. vero Aeolici ὄρπετον potestas opti-
me eum genüino illo usu ; conspirat. Sappbhoni, fr. 20
Eros est ἀμάχακον ὄρπετον i. € κακὸν 050lov, nec minus
Theocritus XXIX, 15 ἄγριώ ὕρπετα feras et bellnas dixit,
Itaque jam concedimus ὄρπετον pro vulgari ἑρπετόν esse,
Xa tamen, nt hoc ipsum non ab ἔρπω descendere existi-
memus. . Neque non. probabile videtur, vocem a Cretieo
ἁρπετόν non diversam et cum reliquis, quae congessimus,
cognatam esse, unde et Aeolicum o et psilosis explica-
tionem habent.

Pag. 77 1. 16. Adde glossas Hesychianas: βρόσ-
cog 0€ (leg. βρόσαονορ), βραχπέρου (ita codex), pro βράσ-
σονος i. e. βραχίονος; κορτερά, κρατεράο ἰσχυρά ; μορ-
νάµενος, µαχέµενος pro µαρνάµενος.

Pag. 78.1. 19. Quum ἄνθος traditum sit Alc. 52

E08 Auhlenda'tet: &oriigehda.

Besloh;: 1842. po Sir, qued saperte «4. pro, ceste. coptemdis-
semus, «vas e θέμελνεα diey&m Bo dexeuac, . λεγέµ(ε)ναι
faétib esee; .eamque expliesttoném falsam. esse. proclamat,
primmm quod.'uc ante: sequens κ: a Éiraééis ποπ ejectum
sit, deihde.qnod Yeyeeras, id qued. ipsi indicayimus , non
extet. . Prins, atg&meptum coniza ippum Curtium conver-
tere licet, qui Baud 4anctanter θέκεν et λεγέµεν e Θέμεναι
δέ λἐγέμεκω oita esge , idqne verissime .eentesidit, quan-
quam, diphthongi-in fine,vocabulorum .ebjectae alterum
exemplum non. éxíat; neque raro in singulis quibusdam
eae ουπθοηᾶσαπι conjunctiones spretae mnt, quae in ple-
risque nihil offensionis habuerunt, ut -ἐόμι in. cpi muta-
tum egt, quanquam. cobsonis.ok conjanctis nihil in Graeca
lingua frequentius... Alterum árgumentum iis non multum
valere videbitur, qui meminerint, quam.saepe in forma-
rum grammaticarum derivalione per ea procedendnm sit,
quae. aüt nasqüste in usu feerunt aut níatare. obsoleve-
runt. Ceterum ipse Curtius infinitivi antiquitus duplicem
terminationexh fuisse etatuit, µεναι et &vli.— Ad hanc re-
fert πολόναι, suspecissimam apud Parmenidem formam,
&Ücyus, . διδοῦναι, qued e ἁνδοεναν ortum dicit etc. — Qua
in. re: primum hoe temere. finxit, eam terminationem ver-
borum: im o purae radici. affgi :.potuisse , deinde neglexit,
antiquiorem linguam omnino brevem vocalem ahte termi-
mationem ναι 3gnorare uno ἔέναι excepto, denique ea ex-
cogitavit, ne haereamus im re ab hoc loco alieniore, quae
parum probabilia videantur.

Pag. 93:1. 25 leg. Eustath. 1535, 49.

— ]1. 30. Metrum etiam .ógcog patitur Ale. 74 et
versns Sapphoni e conjectura adseripios fr. 44, 7. 8 munc
eliam certius dammamus. Ceterum 0Qog est Sapph. 21.

Pag. 94 1. 25. Adde θύρωρος Sapph. 49, quum
αὐλαρύς Doricum esse videatur L. ἕ S. 24, 8. Et hic
quidem o adeo ex ao factum videtur.

Pag. 97 1. 17 leg. δ. 21, 6.

— ]. 23 leg. 8..22;..

. Pag. 98 nr..7. .Aeolica esse videntar, quae Arca

Ad. Librum Prͤmim/ . 000

dius afferti.de Aec. p. 165, 23.. τὰ, e * sePagov παρα-
ληγόμενον τῇ v. βαρύτεσαι, εἰ μὴ- παρ" ὕνομα 6n: ἁλιίω,
απυἰω" τὸ δὲ φυιῶ περισπᾶται» ubi απυίω pro ἁρπυίω re-
stituimus e codice Havniensi ia Dindurfii Gramm..Graec.
Vol. I. 1rFW
Pag. 99 Ι. 11. Iota subacriptán dátivi.abest etiam
in titulo Delio, ubi ἀχάθα "pe; » ἐν Mat buva, ἐμ µέσσω,
et in Cum. 3523.

Pag. 100 nr. 1. ''"4λκαορ nanc regtituimps. Ale. 245
"Tuyxadg etiam in.inseriptione. Cyzenaica metrica a Le
tronnio edita (Journ. des Sàvane 1828.. Mart.. p. 184) le-
gitur. «3ελάνταος pro. Ἰδελανεαῖος est in titnlo Delia.

. — nr. 2. Turpi errore Ζάδεα, pro. àósia esse volni-
mus. Est enim neutram pluralis y quum τέττιξ masculino
genere utatur.

Pag. 101 init. Fortasse rectius: εὔωθα ÁAeolicum
petatur vid. supra ad p. 37. Tum in gremmaticorum
locis seribendum videtur: καὶ &w9«* οἱ dé (pro γὰρ) Aio-
λεῖς τὸ εἴωβα ἐὔωθα Acyouot.

Pag. 108 1. 6. Cf. χροῖα Callim. Lav. Pall. 28.

— 1. 18. Adde πάς Sapph. 16, sed Sapph. 30. 56
rectius παῖς scribendum esse videtur ; noidow nune certa
emendatione restituimus Alc. 42.

— not. 1.. Arcadii locus. legitur de Acc. p. 121, 25.

Pag. 106 not. 4. Dialecto non nominata xóiiog
commemoratur ab Apollon. de synt. p. 7, da pron. 111,
Arcad. de acc. 55, 22 cf. Bergk. ad Amer. p. 92. Ce-
terum dele alterum -Prisciabi locum.

— not..5. De Ἀεέϊῖος, quod jam non Aeolicum,
sed a.grammaticis fictum esse suspicamur, vid. L. II
S. 20 not, 11. |

Pag. 107 1. 15. Pleonasmum vocalis o. grammatiei
agnoverunt in «oQ0c, 80mnus: Et. M. 111, 15. ὧρος
κοιὲ ἄωρος κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ἃ μηδὲν πλέον σημαίνονεορι
οὖρος γὰρ ὁ ὕπνος,, quibus praeter Sapph. fr. 97 aliae
quaedam explicationes subjunguntur, cf. Hesych. &ago;,
᾿ἄὔπνος, uli corrigunt.geoog,. ὁ Unvog* «Ἠηθυμναῖοι. , At

610 Addenda et Corrigenda,

ὦρος de sommo dictum suspectissimum est vid. Neue ai
Sapph. fr. 39. . Rectins ille pleonasmus agnoseitar it
ἄσφι et ὥσφε pro σφε et σφε vid. S. 23, 6

Pag. 109 |. 19.’ Veeativus. νύμφᾶ. ultima εοπερὰ

legitur Sapph. 56.
(2 Pag. 133 1. 1 deg. 35. pro 38.

-. — L4. Aliwd testimonium nune legitur in Aneedi.
Parr. ΠΠ, 313, 25. Φθεοῖο” γενικὴ Ἀοιωτικὴ καὶ «4ἱολική.

— mnr.À. [ftem im Delio titulo est αὔτοισι οἱ in
Cum. 3$23 praeter artieulum 20/5; plenior dao forma

mat peucis vocibus exceptis.

Pag. 115 1. 12. Malamus nune Wáng' e Wy
factum, hence vero voeatjvi formam: ultimae correpti
quadizm e 3Pángos ortam existimare. Neque enim alit
Sapphieum αὖα, quod ab Apollonio inter metaplasmi α.
empla affertur, vid. δ. 22, 9, vocatlvus γοεῖς αὔωρ οδὲ
videtur; mam si nomimativus esset, non recte πρὶν’
smus agnosceretur. Postremo fortasse Γὕριννα apud Mt
ximum Tyrium pro Γυρίννω Sapph. 66 et Et. M. 245, 91
e vocativo correpto factum est. -Αά primae declinationis
similitudinem transitum esse videtur, quod 1Pámgo et gi-
milia psrum arriderent. Neque tamen in tanta rei ob
scuritate pertinaciter Schmeidewimo refrapor, qui cm
aliis ipsos nominativos Urge, ZUQwvo apud Lesbiosi
usu fuisse contendit.

Pag. 146 1. 21. In título Delio (vid. supra ad p.)
Hominum in ης exeuntium genitivos formae notatu di
gnissimae detegere nobis visi sumus, Πολυδεύκη, Eve
jévn, "Ἑθμότέη, '-4..59. Memorabilem in modum cor
cinit grammaticorum de dialectis praeceptasm (vid. not. 1:
τῶν γενικών πτώσεων (τῶν eig ης ὀνομάτων) τὸ $ ἀφαιροῦση,
Ζωκράτου etc. Quod quum per se incredibile sit quas
maxime, attamen si Lesbii ωκράτη. dixerunt , genuino
praeceptum id fuisse suspiceris, ut Aeoles gemitives
noininativi sigma abjecto facere dicerentur. Deinde sit
probabile videtur, Lesbios ᾿Ἀρμογένης, Ερμογένη, 209
pgoycvn, "Egpoyévg» flexiwse ad analogiam primae et s*

Ad Lihrüm Primum. 511

eundae declinationis et.aliorum, de quibus vide L. II
8.30, 8. Nam quod Choeroboscus Bekk. p. 1188 nullos
gemitivos in ; exire tradit praeter «4ρῇ et Τρῇ; ea regula
Aeolicam dialectum tamgi noa credimus. Postremo mon
absonus est Latinus genitivus Diocli à Diocles. et
similia vid. Zumpt. ad Cicer. Verr. p. 635. — Dativus
Καλλικλῇ legitur in recentiore titulo Lesbio apud Rossium
Il nr. 197. c, ubi R. non recte KoAuxiti scribere vide-
tur. Vocativum iidem grammatici in ε exire docent ut
Σώκρατε, cujus terminationis exemplum esse μελλεχόμειδε
Alc. 45 Seidlerus p. 226 rectissime intellexerat. Nam
quaecunque cum µειδάω composita sunt, omnia 19 s; de-
sinunt ut εὐμειδής, φιλομμειδής et ipsa vox µειλιχομειδήρ
Hesychio restitnenda est e codicis lectione μειλεχομὲ-
τίδης, πραὔγελως, ἠδύγελως, quum Musurus male seri-
pserit μεελιχόμητες, nóvg, πραὔγελως» ἠδύγελωρ.

Pag. 119 1. 8. De πολυέδριδι adde Et. M. 42, 37,
Eustath. 407, 35 cf. Lobeck. ad Phryn. p. 326, Ne.
ad fr. 111.-

Pag. 122 1. 3 leg. fr. 35 pro fr. 88.

Ibid. l. 14. "£2 γυνή, quod Sehneidewinum sequutr
. ad Aleaeum lyrieum retulimus, Meinekius verissime Co-
mico vindicavit Comice. Graecc. II p. 834.

Pag. 123 not. 8. In Herodiani loco (leg. 10, 13)
Ποσειδάὰν traditur et postea l. 25 elonto: δὲ ὃ δαίκων nap'
᾿4λκαίο διὰ τοῦ ἃ µένοντος τοῦ v (leg. 6) ποσειδᾶν, ubi
. additur Alc. 18.

Pag. 128 1. 8 lege cardinalium.

Pag. 129 |. 9. Augmentum contra vulgarem usum
Aleaeus addidit in ἑσυνῆκε secundum Et. M. 385, 9 cf.
Anaer. fr. 116 Bergk. — Augmentum syllabicum propter
digamuna est in ἐάνασσε Ale. 53.

Pag. 131. αγ. 1. ΄ Quod de Áeolico novo pro πίνω
^ cenjecimus, jam egregie confirmatur Arcadii testimonio
| de Acc. 160, 4: Τὰ sig φῶ παραληγόμενα φύσει μακρῷ
pœvij exto, ὑπότε μὲν (leg. uz e codiée) εἴη κατ «ἰολίδα
ÜjaAextow; περισπᾶται, σνηνώ, θρηνῶ, σφηνῶ; φωνῶ, ὠνῶ

B12 Addenda et Cormgenda.

ical ὠνοῦμαι, κουωνῶ, τὸ πάνω βαρύνει oc Ἴδιον dio-
λικόν (leg. «4ἱολέων e cod. Havn.). Apparet zoo eorri-
gendum esse, quum in penultima aut ή aut ω postuletur.
Sdem πάνω infr& ad p. 200 Boeotis vindicabimus. —
Fortasse e testimoniis S. 15 net. 2 appositis colligere
licet, Aeoles wvoícxo dixisse pro µιμνήσκω cf. µνήσκεται
Aueer. fr. 09 Bergk.

Pag. 141 Ἱ. 12. Etiam Alc. 12 µεθύσθην est in li-
"bris Athenae. -

— 1. 23 leg. venditant 19).

"^ Pag: 145 |. 18. Et. M. 225, 7. yàav, olov γέλαν
0^ ἀθάνατου Θεό — κατὰ συστολὴν Aaufüvetos, o 5
μετοχὴ δηλοῖ. "yfÀavrog γὰρ ἡᾗ γενικὴ κατὰ ovorOÀsw τοῦ à.
τὰ δὲ. ἐνδέοντα συλλαβῇ τρίτα πρόρωπα τῶν πληθυντικῶν xa-
ταχήγουσή, eig τὴν παραλήγουσαν τῆς γενικῆς τών μετοχών.
οὕτω Ζηνόδοτος. Vix dubium est, quin et /έλᾶντος Le-
sbiacam sit et versus allatus Aleaei &ut Sapphus , recte
judicante Bergkio ad Anaer. p. 37.

Pag. 144 Ι. 6. Brevioris formae exemplum. est γέ-
λαν, quod modo commemoravimus L longioris ἐπόησαν
Sapph. 70.

— 1. 15. Adde φἰληµαι apud Choerob. in 'Theod.
p. 969, 23.

Pag. 149 init. Aleaeo fr. 62 nunc restituimus
ἀκούσειας, Theocrito XXIX, 16 jam olim αἴνεσε. Prima
pluralis in eue». exibat apud Aeoles teste Choerobosco in
Theod. p. 564, 20 seqq. /ez£ov ὅτι τὰ εἰς & λήγοντα ἑνικά,
δηλονότι πρῶτα πρύρωπα, προρθέσαι τῆς uev πληθυντικὼ γί-
νεα οἷον τέτνφα τετύφαµεν, ἐποίησα ἐποιήσαμεν ete.,
deinde : 44s; προςθεῖναι, Καὶ χωρὶς τῶν «4ἰολικῶν εὐκτεκῶν
τοῦτο δὲ πρόὀρκειται, ἐπειθὴ οἱ. Αἰολες προςθέσει. τῆς pe
τὸ πρώτον πρόρωπον τῶν πληθυνεμκών (deest ob) πονοῦσω
οὐδὲ γὰρ λέγουσε. τυψείαµεν ἀλλὰ τὐψέεεμεν. — Compares
θεῖμαν & θείην.,

Pag. 149 1. 22. Alcsei frustulum fr. 99 Meinekius
Comicc. Graecc. II p. 833, quanquam certiore ratione

Ad Librum Primum. 513

non innixus, Comico dedit (ceterum legitur in Seholl.
Arist. Αγ. 847, non apud Apollonium); sed aliud certius
exemplum praepositionis apocopen non passae est Sapph.
24 παρὰ Ó' ἔρχεθ᾽ ὥρα.

Pag. 150 nr. 3. Censor Darmet. affirmat, non
reete apud "Theocritum XXIX , 25 a nobis zépo ἁπαλῶ
seriptum 886: neque enim illam scripturam composito-
rum ut πέρροχος analogia satis defendi. — Non meminit,
ex antiqua Graecorum consuetudine praepositiones, quas
nos dirimere solemus , easdem mutationes pati atque in
compositione ; deinde non perpendit, de quo admonue-
ramus, xox, ποτ et similia per se non minus barbara
esse quam περρ. Postremo comparato Boeoticum ἐσσ
pro ἐξ ante vocales. L. 1 S. 47, 4. . Rectius seripseris
περραπαλὼ, κακκεφαλᾶς, ποττύν — Ceterum ipsi olim
emendati a nobis versus sensum non recte intellexera-
mus. Jl?og ἁπαλώ στύματόρ ce πἐδέρχοµαι est per molle
luum os fe obsecro , ut néop pro ὑπὲρ positum sit, quod
eum πρὸς in precibus usitatum est. — Ád eundem usum
spectare videtur Hesychiana glossa περσέ, πρὸρ o£;
constat enim σε post praepositionem inseri solere ut πρός
σε θεών. Cum hac glossa Koenius recte composnit πρεσ-
σέ» quod apud Joannem Grammeticum et Gregorium
(vid. .S. 12 not. 9) Aeelicum esse dicitur pro πρὸς σε,
et πρεσσέ e περσε corruptum esse suspicatus est,

Pag. 156 nr. 4. In titulo Delio legitur a&/; con-
tra recte apud Sapphonem fr. 47 ἄῑ πάρθενος restitutum
esse , misi quod rectius etiam compositum ἀὐπάρθενος
agnoscitur, nunc apparet ex Epimerismis Homericis in
Aneedd. Parr. HI , 321, 12 seqq. πάντα δὲ τὰ ἀπὸ τοῦ
ἀεὶ συντεθέµενα διὰ τῆς ἐι διφθὀγγου γράφονταε,. olov ἀεί-
μνησταφ», . ἀειγενέτης, ἀείφρουρος» ἀευπάρθενος, ἀξιφανής
πλὴν τοῦ oig. Deinde duodecim vocis.formae enume-
'antur, ubi de Aeolicis haec: καὶ ait διὰ τοῦ t maga roig
4ἰολεῦσε καὶ aitiv (leg. aliv) avvsova παρ᾽ avroig; 'Opolog
M παρ᾽ αὐτοῖρ καὶ ἄει (leg. &i) βαρύτονον διὰ.του & καὶ
πυστολῇ τῆς ἀρχούσης, ἐξ οὗ καὶ τὸ ἀῑδιον X γράφεται καὶ

I1. 33

514 Addenda et Corrigenda.

σηµαίνει τὸ ἀεὶ ὄν.. δεῖ δὲ γινώσκδιν ὅτι καὶ τὸ ἀειπάρθενος
διὰ τῆς εἰ διφθόγγου γράφεται καινῶς, «ἱολικῶς δὲ δια
τοῦ i. — Priora eorum causa adscripsimus, quae in nota
ex Etymologicis minus plena de vocis ἀεί compositis al-
lata sunt. Ceterum. Censor Darmst. valde dubitat, an
Aeoles non vere noverint quatuor hujus adverbii formas:
eii, αν, ἄϊῑν &iv. Non aperuit tamen, cur optimorum
grammaticorum testimoniis fidem habere noluerit, prae-
sertim quum nihil convenientius sit, quam ut » Lesbiaeo
more modo ejiciatur modo teneatur, » ἐφ. modo addatur
modo absit. -

Pag. 160 not. Adde Eustath. 1214, 27 oi .4ἰολες
ἐκ πρωτοτύπου πληθυντικῆς }ενικῆς ποιοῦσι τύπους κτητ-
κούς, οἷον ἕεερος. ἑτέρων ἑτερώνιος ἄλλος ἄλλων ἀλλώνιος
ἐτύμων ἐτυμώνιος ἀνέμων ἀνεμώνιος καὶ δι εὐφωνίαν ἀνεμώ-
λιος. οὕτω καὶ Ἀλίκας ᾿Σλικῶν "Ελικῶνιος.

S. 32. Praeclarae Boeoticarum inscriptionum copiae
accesserunt hae :

Orchomenuii tituli, unus in Leakiü [tinere per
Graeciam septentrionalem Vol. Il nr. 37, cujus pars me-
dia jam edita erat Corp. Inscr. nr. 1573; duo ab Erme-
sto Curtio editi in Mus. Rhen. Nov. II p. 186 sqq. nr.7
et 8, quorum prior difficillimus erat ad legendum.

Lebadeensis brevior est apad Leakium II p. 32.

Copensem breviorem praebet Ulrichsius im Πέπε
ve Graeco Vol. 1 p. 203 et ibidem alius inediti pauca
verba.

. Thebanum ineditum inter. Boeckbii copias vidi.
Eum qui i Gorp. Iuser. nr. 1578 editus est, LLeskius
et emendatiorem et ab initio auctiorem repetiit II nr. 45.

Ptoium titulum i. e. muneris 4 concilio Boeotorum
Apollini Ptoio dedicati inseriptionem Ulrichsius 1. l. p.
247 publiei juris fecit, quo judice paullo post "Thebas
restauratas ΟΙ. 116 , 1 scriptus est.

Thespiensis paueorum verborum Prexitelia open
pulcherrimis literis eubseriptus apud .Leskium Εξ me.
77.

Ad Librum Primum. 515

Ceterum ex iisdem libris editorum subinde emenda-
tior lectio suppetit.

$33. De aecentu Boeotico duo graviora Arcadii
testimonia negleximus. ^ Alterum nostrae opinioni quam
maxime adversari videtur: p. 39, 8 Τὰ eic ος ὑπὲρ δύο
συλλαβὰς τῷ 3j παραληγόμενα τὸ αἰζηὺς ἐστίν ὀξυνόμενον
(sie). τὸ γὰρ πάληος καὶ ἄρχηος κατὰ τροπὴν τῆς ci
διφθὀγγου ἐγένετο καὶ προπαροξύνεται. τὸ δὲ ὅρηος καὶ
αὐτὸ παροξύνεται (leg. προπαροξύνεται) κατὰ τροπὴν τῆς
αι (leg. ει) διφθόγγου γεγονός. τὸ δὲ ἐχένηος καὶ πολύ-
νηος παροξύνεταυ (leg. προπαροξύνεται). . σύνθετα yag.
Nam πάλῃος et ἄρχηος Boeotica sunt vid. S. 40, 1. Vi-
de tamen, ne haec regula perturbatissima sit. In ulti-
mis correximus, quae corrigenda erant. Initium e Theo-
gnosto Oxx. II, 51, 18 et Et. M. 32, 4, qui aperte ex
eodem fonte, Herodiano, bauserunt, nisi quod de ac-
centu taceuerunt, in hunc modum supplendum esse vide-
tur: τὰ — παραληγόµενα ἁπλᾶ κατὰ κοινὴν διάλεκτον οὐκ
ἔστιν εὑρεῖν, ei μὴ τὸ αἰξηὸς ὀξυνόμενον. ltaque ne media
quidem, quae ad Boeoticum accentum pertinent, suspi-
cionis contagium evitare possunt, quanquam certa mede-
la non suppetit.
Alter Arcadii locus e contrario judicium nostrum de
Boeotiea accentus ratione egregie confirmat: p. 93, 21
7'à &ig ες πολυσύλλαβα xowolexrovueva παροξύνεται» Óa-
Φνήεις, κητωεις. αἱ δὲ μετοχαὶ ὀξύνονται, τυφθεὶς, τυπείς.
τὸ δὲ κτεὶς ὀξύτονον ὧς μονοσύλλαβον καὶ τὸ κλείς. καὶ οἱ
Βοιωτοὶ τὸ zy τῶν eig ης εἰς & τρέποντες ὀξύνουσιν αὐτὰ,
εὐγενεὶς avr εὐγενὴς, ayevelg ἀντὶ ayeveig. — Corruptelae
in tota regula nullum vestigium. — Postremo Boeoticum
δής pro δαίς ut oxytonon affertur ab Arcadio p. 106, 9,
quum Lesbiaca dialectus circumflexum postulet.
Apparet etiam ex his Árcadii praeceptis, non caute
egisse Ernestum Curtium, qui iu Boeoticis, quas edidit,
imscriptionibus nostro judicio spreto Lesbiacam accentus

rationem sequutus est.
330

516 Addenda et Corrigenda.

Pag. 168 1. 21. Accedit ZEPMEIA in antiquo
titulo Coroneensi inedito, quem vidi apud Boeckhium.

Pag. 169 infr. FA4w» in lapide esse testatur Ul.
richsius p. 230.

Pag. 170. Voces digamma instructae e novis fos

tibus accedunt hae: JL£oxov Leak. nr. 3453 FA ovíwvio:
Curt. nr. 8, et Ρ4στυμειδόντιος Ulr. p. 247, utrum-
que patronymicum et ad Faorv pertinens; 7F/oz00::;,
i. e. arbitri ut apud Homerum, restituimus in Leaki
titule Orchomenio nr. 37 1. 12 pre Ε/ΣΓΟΡΕ in extremo
versu, quum magistratus aut muneris appellatio desidere-
tar, ut σούνδικος 1. 95; διλαρχιόρτων cum Leakio Il
nr. JÀ pro εἰλαρχιόντων nr. 1588 restituendum est (de
vocis εἴλη digamma cf. Tarentinum βειλαρμόστας L. Il
5. 9, 4).

Pag. 171 nr. 2. '"Emn,Fwreg in titulo Ptoio Ul.
p. 247; vocis tamen lectio incertior esse dicitur.

Pag. 172 1.5. Non dubito, quin Boeoti πέµπε di-
xerint, quanquam δεκάπεντε a Leakio leetum est in titulo

corruptissimo Lebadeensi II nr. 32 (C. I. 1571 1. 14).

— 1. 19 yiégov, ut in aliis dialectis pro Attico
βλήχων est Ácharn. 840.

— 1.21 'Eouéixoc ur. 1593 in lapide esse affirmat
Curtius 1l. 1l. p. 108, neque tamen ideo verum existimari
potest, sed lapicida erravit. Confer quod de eo nomine
supra diximus ad p. 7.

Pag. 173 1n. Lucianus Jud. Vocall. ο. 7 per jo-
cum ad Lysimachum comicum «Ἠοεώτιον τὸ γένος ἀνέκαθιν
. revocat τ pro σ et rr pro σσ pronuntiata. — Contrariam
mutationem statuit Ulrichsius I p. 174, qui cum fluvium
Προβατίαν prope Lebadeam a 'Theophrasto Hist. Plaat.
IV, 11 p. 157 Schu. commemoratum non diversum esse
a Προβασία C. Y. nr. 1569, c bene intellexisset, (idem
eodem tempore vidit Reilius Spec. Onomat. p. 112) hasc
" formam Boeoticae dialecto propriam vindiest. Nos ε

Ad Librum Primum. . 517

contrario Προβατία ipsorum Boeotorum antiquiorem pro-
nuntiationem esse existimamus.

Pag. 174 1. 25. Cens. Darmet. ῥλεέρει apud Hesy-
chium vel repugnante literarum ordine in βελεήρει muta-
ri jubet, quauquam έλεος cum derivatis nullum digammi
vestigium habet neque unquam in Boeotica dialecto / pro
digamma scriptum reperitur.

Pag. 175 nr. 1. evo Acharn. 871 nunc e Raven-
nate a Dindorfio receptum est; «ἀεύξιππος pro Ζεύξιππος
legitur in titulo Orchomenio Curtii nr. 8.

Pag. 176 1l. 6. Suspicionem nostram de mira illa
voce ὀπίττομαι vel ὁπλίάτομαι non probabit Cens. Darmst.,
neque ipsi enixe defendimus, sed probabiliorem explica-
tionem libenter accipiemus.

Pag. 178 Ι. 15. Item Boeoti στροτύς cum Lesbiis
dixere, si aliquid fidei habendum est voci dubitationis
plenae in titulis Orchomeniis Leakii nr. 37 1. 27 et Cur-
ti nr. 8 1.6. Quum enim in illo lectum sit zv . . ϱατον-
eorgortvaórv , Curtius legit τὸν πρᾶτον ἐστροτευάθη[ σαν],
ultima supplens, quum in hoc titulo lacuna in extremo
versu ante sequentem catalogum ferri possit, in Leakii
autem titulo ne unius quidem literae lacuma siguificata
sit. Dummodo igitur verbum στροτευάω tolerari possit,
Leakius rectius legisse videtur. — Deinde Curtius ad τὸν
z:9&1ov suppleri jubet στρατὀν vel oróàov. ^ Quod vix re-
cte factum est; sed in Leakiano titulo legendum esse vi-
detur τύδε (aut τὺ) πρᾶτον ἑστροτεύαο», in Curtiano τοὶ π. ὲ.
Simplicis articuli parem usum observamus in titulo Co-
pensi Ulr. p. 208 τοὶ ἀπεγράψαντο ip πελτοφύρας. Item
in alio Copensi nr. 1574, ubi apographum τον. yey . αψαντ.
etc., quae Boeckhius in το[ίδε α]πεγράψαντο ete. mutavit,

potius zo[i ἁπεγράψαντο ἐν ὁπλίταρ restituendum esse vi-
detur. Contra τύδε ἐνίκωσαν τὰ Χαριτείσια est in Orch.
1585. — Aliud Boeoticae formae στροτὀς documentum for-
tasse latet nr. 1578 (Leak. Il, 45), ubi Pocockii apogra-
phum, quo Boeckhius usus est, ΄Ίνασισροτιοϱ praebet
(B suspicatur Ἰνασιβρότιος); Leakii. ἸἨνασιστράτιος, et in

518 Addenda et Corrigenda. |

manco patronymico . . . 9ἄτροτιος (fort. Zzauoozpóstoc) in
ejusdem tituli initio, quod apud solum Leakium extat.

Pag. 179 1. 3. Corrige Τιµασίθιος cum Keilio Anall.
p. 149. Idem nomen supplendo effecit Curtius nr. 8
Τιµασ[ίθ]ιοο. ^ Adde praeterea Θιογίτων Leak. nr. 37,
Olov Curt. nr. 7, quod nomen etiam Leak. nr. 37 1. 32
pro Ο/69. restituendum , Κλιάρετος, ut ibidem 1. 29 pro
KALAPETOZ scribendum, ἁἀδελφιός in Copensi Ulr.
p. 203 ete.

— 1. 23. Adde M*yoeMag Leak. nr. 37.

Pag. 180 in. Accedit Νέων Lebad. nr. 33 Leak.
Addimus hic singularem diphthongi ευ pro ε usum in
Θεισπιεύς, quam formam a Boeckbio in nr. 1593 expul-
sam in ipso lapide extare testatur Ulrichsius p. 188 nec
minus in titulo Ptoio p. 247. Magis etiam mirum est
patronymieum Σ:4στυμειδόντιος, quod idem in eodem
Ptoio legit, i. e. 4στυμεδόντιος. ^ Errorem legentis in
hac quidem voce non minus suspicor quam in similibus,
de quibus diximus L. II 8. 22, 7. Ulrichsium in eodem
titulo saepius iota addidisse infra notabimus ad p. 215.
Alia ióta errore describentium inserti exempla vide apud
. Boeckhium ad nr. 1564. Quanquam (ου pro ov, v posi-
tum nunc minus confidenter damnari posse videtur, vid.
Sseqq., et ΠΠινδάριος Corinn. 12, quod cum Boeckhio re-
jecimus, fortasse confirmatur epigrammate apud Boeckh.
Pindar. II p. 10 et Eustath. Prooem. Pind. p. 16 Schnei-
dew. | Nam secundum versum ἔκλαυσαν πινυταὶ ΤΠενδάρου
θυγατέρες Schneidewinus recenti poétae condonat, pleri-
que transponendo sanare praeoptarunt ΤΙινδάρου ἔκλαυσαν
θυγατέρες πινυταί. Quid vero, si scriptum fuerit 1Τινδα-
ρίου θύγατρεςἲ — Aliam medelam adbibuit Meinekius Del.
Anth. p. 230, Πινδαρίου ab Ungero Theb. Parad. p. 321
ante nos inventum spernens. "

Boeoti cum Lesbiis et. Doriensibus (vid. L. " S. 17,
9) ὄνυμα dixerunt, quod praeter ὠνούμηνεν Cor. 4 appa-
ret ex —— (rectius ᾿Ονύμαστος) in titulo Ptoio

Ulr. p. 247.

Ad Librum Primum. 519

Pag. 181 1. 6. Multa exempla accesserunt : Orchom.
nr. 97 Leak. σούνδικος, Evogovgaow, ᾿Οξόύμαχος «{ούκωνος;
Orchom. nr. 8 Curt. Θιοκούδειος; Cop. Ulr. p. 203 οὗιός
ete. Memoratu dignissimum est, quod subinde του pro v
et scriptum et pronuntiatum esse videtur. — Unicum ejus
rei exemplum , quod olim cognitum erat, τιούχα nr. 1564,
cum Boeckhio damnaveramus (τούχα legitur Curt. nr. 7);
sed accedunt nunc «4ιονιούσιος Curt. nr. 8 l. 18 1. e.
«4ιονύσιος, deinde Leak. nr. 37 1.29.30 4/OTZXLA4XON-
TOTNI'£$3NOZ leg, .4ιουσίας ᾿ Ολιουνπίωνος i. e. .4υσίας
᾿Ολυμπίωνος. Quibuscum si Anglicam vocalis u pronun-
tiationem contuleris et Zacones Thierschio teste ψιούχα
|. e. ψυχή et νιοῦτα 1. e. νύκτα proferre memineris, vix
dubitabis, opinor, quin Orchomenii (omnes enim illi ti-
tuli Orehomenii sunt) eadem pronuntiationis ratione sub- .
inde ,: sed sine ulla constantia usi sint.

Addunus Scholl. Arist. Ach. 889 et Philem. p. 46
ἔγχελυν "aduuxol,. ἔγχελιν Bowrrol et, quod testimonium
Schneidewino debemus, Gramm. in Mingarelli Codd.
Nann. p. 402 εὗρον καὶ τὸ ἔγχελις διὰ τοῦ 1 παρὰ ἈΒοιωτοῖς.
Eustathio teste p. 1240, 22 etiam Aristoteles ἐγχελις di-
xit. Quare Schneidewinus vix recte Lesbiacam vocalis v
in ὁ mutationem comparat; sed ex Attico plurali έγχελεις,
ἐγχελέων recentior nominativus έγχελις (ut πόλις) factus es-
se videtur, quem propter ἐγχέλεις in Boeoti. Aristophanei
verbis temere Boeotis tributum esse suspicari licet.

Pag. 182 |. 13. Adde νᾶσσα Ach. 841.

Pag. 183 not. 3 extr. Adde Grammat. apud Pey-
ronium post Etym. Orion. p. 241 τὸ 7 εἰς τὴν e&t δίφΦογ-
jov τρέπουσεν oi «ἰολεῖρ. εἴρωες λέγουσιν «vri τοῦ 7]Qokg. -

Pag. 184. Multa accesserunt exempla, quorum notatu
digniora haee sunt: μεὶ διαγράψει Leak. nr. 97, quae pro
μμ) διαγράψη esse videntur, '/4yeclAaog ibid., '4yeioov0poc
et Θλιογνειτίδας Curt. nr. 8, «4ὐτομείδεις in Ptoio a uzdoua:.

. Pag. 185 1. 10. Eodem refer τὰ Βασίλεια Leak. nr.
37 pro lonico et Aeolieo Ἠασιλήϊαν Βασιληα. Alterum
iota emissum est, quum in μαντεία servetur.

520 Addenda et Corrigenda.

Pag. 185 1. 17. Dele, quae de εἰλαρχιόντων dicta
sunt, quum rectius ῥἰλαρχιόντων legatur, vid. supra ad

170.

F — 1. 28. Non veriora sunt ᾖμε Curt. nr. 7 et
/σμηνιῆος mr. 95 Leak.

Pag. 186 1. 7. Nune v& etiam v. 833 in Ravenate
esse dicitur, et idem e cod. À a Brunckio receptum erat.

— 1.13. Adde πρᾶτος Leak. nr. 97, Curt. nr.7 et
Boeoticum nomen Θεαρίδας Pausan. X, 20, 3 a 9eepo;.

Pag 187 et 188 init. Adde γέραπτη Curt. nr. 7,
ἔληον Leak. nr. 33, Φήδιμος Leak. nr. 37.

— Pag. 188 l. 16. ILozaéog item est in Ptoio Ulr.
P. 247.
— L| 24.seqq. Leakius nr. 29 (C. I. nr. 1575)
«{εβαδει . oc tradit, quare {εβαδδιήοις restituendum esse
videtur. ^ Justae gentilium formae Ταναγρῆος et ϐΘειβήος
sunt in titulo Ptoio.. Valde veremur ne terminatio co;
ubique legentium errori debeatur.

Pag. 188 not. 2. E Leaki auctoritate 7V:xe70« le-
gendum est.

Pag. 192 1. 4. Adde Μύριχος mr. 1579 et Leak.
mr. 97 1. e. JMoigeuyos.

Pag. 194 1. 6. Accedunt το bis Lebad. mr. 33
Leak., ᾽απόλλωνι Πτωῖΐοι Ulr. p. 247, το δάμῳ πχ. Ἰ
Curt. , ubi ὁάμοι restituere non dubitamus.

Pag. 195 seqq. Quae in hae paragrapho disputa
veramus, novorum titulorum usu omnia fere haud me-
diocri cum gaudio confirmata vidimus.. Ad prius titulo-
rum genus pertinet titulus Orchomenius Leak. mr. 37,
in quo v nunquam non in ov aut (ου mutatur (nam pro
TI'EP |l. 5$ lege ovzég , quum lacuna antecedat), item
οἱ in v5 nee reliquae mutationes negliguntur praeter
M" l. 4 qued parum certum est; deinde Copensis Ulr.

. 202, ubi ovi» et εῦς 9c. Alterius generis sunt:
Thebanus titulus Leak. nr. 45 (cujus pars C. I. nr. 1598),
ubi «{ύσωαπος et ΥΠατόδωρος, et alter ineditus inter
Boeckbianos, in quo Auxioxoc et Πυθίας; deinde Leba-

Ad Librum Primum. 821
| e
deensis nr. 33 Leak., in quo Λέων et τοῖ pro τῷ (e nr.
1988 Leakio auctore Ἡ nr. 31 adde JMvzovoc, quum nune
᾿Αρίστωνος legatur) ; tum Thespiensis nr. 77 Leak., ubi
Θρασύμαχος et τοῖς. et Copensis frustulum Ulr. p. 208,
ubi τοί. Et in his. quidem titulis nusquam ov prov et v
pro οι vél o reperiuntur. — Mixta quaedam. ratio primum
est in titulis Ptoio et Orchomenio nr. 8 Curt. , qui pro-
ductum v mutant, correptum servant, diphthbongum ο, et
servant et pro: ponunt, ut in Ptoio sunt Πούθων», FA-
στυµέδων, Γρυλλίων, ᾿Ονύμαστος, Bgjorol, Βοιωτοῖς, Ππτω-
io; pro Ππτωῖμ, et im Orebomenio Θιοκούδεις, Ἰουθίας,
Ilov6o» , Πουθόδωρος» Πολύρειτος (1), Θρασύλαος, ᾿Ολυμ-
πίχιος, «Ἐὐρύλοχος, Mvgrov (quod Curtius temere in ούρ--
των mutavit), JBoiwroig, ᾿Ἐρχομενίοις, τοῖς πυλεμάρχοις ;
ceterum eandem rationem jam observa in C. I. nr. 1565,
ubi τύχα et ἀσουλία. Postremo in Orchomenio nr.7 Curt.
omnia temere mixta deprehenduntur: τούχα, ἀσουλία, Pv-
xia, ἐργόνοις, τοῖς ἄλλοις προξένοις, voi δάµω (1), αὐτῦ
pro αὐτῷ. In iisdem bis titulis, qui Boeotismum minus
perfecte referre videntur, observa, quae prae reliquis et-
iam magis Boeotica habent: ἀνέθιαν in Ptoio, patrony-
mica in «og desinentia in Ptoio, "Thespiensi et utroque
Curtii Orchomenio frequentata, quibus Orchomenius Lea-
kii nr. 27 omnino abstinet. — Itaque novorum quoque
titulorum Thebani et Lebadeensis ad alterum genus per-
tinent, quod minus Boeoticum visum est; deinde The-
sptensis titulus Praxiteleo operi subscriptus, qui reliquis
paullo antiquior est, et Ptoius item antiquior, quippe
qui Ulrichsio judice paullo post Ol. 116, 1 scriptus sit,
quae egregie cum nostro judicio conspirant.
Pag. 198 1. $ extr. leg. nr. 1599 4ἐσχρονδας.
Pag. 199 not. 3. Adde Kooecoc, quod est in vase
teste Leakio II p. 472.
Pag. 201 1. 10. In libris est ψιάθους, quod Bent-
lejus mutavit.
— 1. 20. Ἅ«ιονιούσιος nr. 8 Curt. in lapide esse
aegre credimus.

522 Addenda et Corrigenda.

ο

, Pag. 201 in. Contractionis neglectee exempla ac-

cedunt ᾿Αγεισίλαος Leak. nr. 37, Θρασύλαος Curt. nr. 8,
᾿Γόλαος AÁcharn. 833, Eveovgaov Leak. nr. 373 contra-
ctionem passum est {ακράτες Curt. nr. 8, Thebanus,
qui Τιμύλαος apud Demosth. de eor. p. 241, Dinarch.
adv. Demosth. p. 167 Bekk. et Athen. X p. 436 B, 7
poÀeg scribitur Demosth, de cor. p. 324 et Polyb. XVII,
14, 4.
^ —L 4. Σωκράτεις item est Leak. nr. 37.

Pag. 202 1. 4. φΑάἁοε Hesych. {δῆφιν. (ita codex),
(üec Βοιωτοί leg. "70s 9 ov, "IÓnc. Sequens scholion ad
παλαμῆφι legitar etiam in Ánecdd. Parr. III, 160, 8.

— 1. 17. Αρχέλαο a nominativo ᾿Αρχέλας legitur
Leak. nr. 37 l. 32, sed facile ex ᾿Αρχελάω corruptum
existimari potest. Utut est, de 7^uóia, quod ποι. 2
commemoravimus, jam vehementer dubitamus , praesertim
quum Keilius Spec. Onomat. p. 115 alia corruptelae in-
dicia sagaciter perspexerit.

Pag. 203 1. 10. Ipsum Χαρειίδαο est in Leakii
apographo 1 nr. 45.

Pag. 204 1. 4. Adde Anecdd. Parr. IH , 313, B
Θεοῖο ' γενικὴ «Βοιωτικὴ καὶ Αἰολική.

— not. $. Ipsum ἱππασί, quod proposuimus, tra
ditur in Leakii apographo 11 nr. 31.

Pag. 205 init. Masculina in ις Dorico more ὃ aver-
santur ut «Χιόνιος Leak. nr. 97, Φιάλιος (leg. Φίλλιος)
Curt. nr. 8. Nec eredimus in corruptissimo titulo nr.
1565, nubi traditum est 7IJIIJ/40£XZTMAPI.AO0, recte a
Boeckhio scribi "Γππίδος Ἐὐμαρίδαο, sed facilius "Znníao
Ῥὐμαρίδαο emendabitur.

— not. 7. Eadem tradit Grammaticus apud Peyro-
nium post Et. Or. p. 241 et "Theodosius Alexandrinus e
codice "Taurinensi ibidem allatus, et hic alio loco: οὐδὲ
ταχίος φαμὲν ΠἨοιωτικώς, ὡς ᾽Αχιλίος, εἰ καὶ οὕτω οὐχ &-
ρἰσκεταν 7) παραλήγουσα tjg γενικῆς μείζων: τῆς ληγούσης
τῆς εὐθείας. oi γὰρ Βοιωτοὶ τότε ποιοῦσι τοῦτο, ἡἠνέκα oi

Ad Librum Primum. 523

Arrixol sig εως καὶ "Juveg εἰς zog. — Nihilominus Boeotos
rayíoc dixisse crediderim.

Pag. 206 extr. Vulgo Ach. 865 ών Dicaeopolidi |
datur; nunc Dindorfius ἑών scripsit et Boeoto vindicavit.

Pag. 208 nr. 7. Notabilis est articuli usus pro ὅδε
vid. supra ad p. 178.

Pag. 209 1. 6. Item conjunetivue esse videtur uci
ὀμαγράψει Leak. nr. 37.

— nr.2. Neglexeramus Eubuli ex Ántiopa fragmen-
tum Athen. X p. 417 B (Meinek. Comicc. Graecc. HI
p. 208), unde quaedam de conjugatione Boeotica colli-
gere licet. Recte enim Eustathium p. 954, 33. a Boeoto
ea dicta putare, minus recte Dobraeum et Meinekium a
Laeone, ipsa dialectus satis docebit. Nune fragmentum
ita scriptum legitur :

ΠΠονεῖν μὲν ἄμμες καὶ φαγεῖν μὲν avOguxol
καὶ καρτερῆμεν, vol ὃ᾽ ᾿Αθηναϊοι λέγειν
καὶ μικρὰ φαγέµεν, Tol δὲ Θηβαϊου μέγα.

Dalecampius in versione πίνειν expressit nec male,
guum nulla verba frequentius jungantur quam πίνειν et
φαγεῖν. Si tamen memineris Lesbios πώνω dixisse pro
πίνω (vid. L. I 8. 35, 1 et supra Addend. ad p. 131)
idque Ale. 12 in πονεῖν eorruptum esse, vix dubitabis
quin etiam hie πώνειν restituendum sit. Meinekius zov;-
uev proposuit. Deinde in AP. est ἅμες, in B. ἅμες,
unde haud dubie óápéc, quod non magis Doricum est
quam Boeoticum , restitui oportet. Pro φαγεῖν Meinekius
eum Dobraeo aliud verbum Laconi aptum desiderat, si-
mul in φαγεῖν μὲν infinitivi formam in µεν latere ratus.
Idem olim μέγ ἀνδρικοὶ conjecerat, Dindorfius Porsoni
emendationem μάλ᾽ ἀνδρικοὶ recepit. — Nos probamus μέ
ἀνδρικοί. ln secundo versu vulgo est καρτερῆσαι e VL.;.
καρτερήῆσαυ μὲν in BP, καρτερὴ μὲν in A, unde Dobraeus
et Meinekius καρτερῆμεν effecerunt; bene, nisi quod ac-
curatior Boeotismus καρτερεῖμεν postulat. — Deinde τοὶ δ᾽
᾿Αθηναῖου a Casaubono scriptum est, quum codices prae-
beant τοῖς Ó' Aó05voío. Quare, quum praeterea ultima :

D24 Addenda et Corrigenda.

nimia iuconcinnitate laborent, transpositione utendum et
totum fragmentum in hanc ratienem restituendum esse
arbitramur :

llowsw μὲν -ἁμὲς xal φαγεῖν uéy ἀνδρικοὶ

καὶ καρτερεῖµεν τοίδε ϐΘηβαΐου * λέγει»

καὶ μικρὰ φαγέµεν τοῖς Αθηναίοις uera.

Jum reliqua, exceptis nominibus gentihbus , Boeo-
tismum paullo antiquiorem accurate reférunt; contra La-
conicam dialectum praeter πώνειν peccarent infinitivi in. ue
exeuntes. — lInfimitüivi partim in sw desinunt ut 650/095
apud Aristophanem , partim in µεν ut κριδδέμεν apud
Strattidem ; καρτερεῖμεν aut. e καρτερδέµεν factum est aat
conjugationem in 4; sequitur. — Censor quidem Darmsta-
diensis vituperavit nos, quod θερίδδεν Boeoticum: esse
credidissemus , et θερίδδιν dialecto postulari pronuntiavit.
Seilicet non intellexit , Quae satis aperte indicasse vide-
bamur, ideo Boeoticum esse Θερίδδεν, quod Doricum
(Laeonicum) esset θερίδδην. ^ Boeoti enim diphthongum
&, quae est in vulgari lingua, non mutant in ; sed ser-
vant, quum in severiore Doride 7 est vid. L. I p. 185. —
Tertia pluralis praeteriti vulgarem terminationem seryat
in ἑστροτεύαον Leak. nr. 97, nisi ea vox corrupta est.

Pag. 210 nr. 3. Insigne exemplum verbi contracti
eonjugationem in µι sequuti nune detexi in Corinnae lo-
co, quem Schneidewinus meus mihi indicavit. In Scholl.
Vict. Hom. Ἡ. o, 197 ad vocem γηθὰς haec adnotantur:
καὶ x ὤὥρια (Scehneidew. Κόριννα) βροντᾶς ἀντὶ τοῦ
βροντήσαρ. ^ Male scholiasta vocem e βροντήσας factum
putat, ut γηρᾶς e yno&coc in breve contractum putarunt:
potius ῥροντάς a βρόνταµι ducendum est.

Pag. 210 l. 18. Cens. Darmst. recte monuit vulgo
ἀδικευμένορ seribi, ut sit: perfectum. — Elmslejus tamen
numeri causa praesens ἀδικείμενος praetulit, quod nos
est cur ab antiquioribus Boeotis abjudicemus,

— not. 3. Ad Aeolicum idioma referuntur ἐμαθο-
σαν», εἴδοσαν et similia a Grammatico apud Peyronium

: post Etym. Orion. p. 241.

Ad Librum Primum. 525

Pag. 211 1. 5. —Confrmatur ἀνέθιαν a Leakio et
idem legitur in titulo Ptoio Ulr. p. 247. Notamus etiam
πρίασο pro vulgari πρίω Acharn. 826.

Pag. 212 1.19. In Hesychii codice est oco.

Pag. 213 1. 7. Suspicio nostra confirmatur Copen-
sis tituli frustulo Ulr. p. 247 voi ἀπεγράψαντο ἐμ πελτο-
φύρας.

— nr. 3. Accedit ἕππασις Curt. nr. 7.

Pag. 214 init. Addimus hic de Boeotorum adver-
bis quaedam , quae omnia fere ex Acharnensibus cogno-
seuntur. Primum Boeoticum τῖδε, ἐνθάδε Hesychio re-
stituimus pro τίδαι S. 40 not. &. Justa mutatione id e
Dorico τεῖδε factum esse apparet. Eodem sensu Acharn.
869 legitur τᾷδε, quod vix ferri potest vid. L. II 8. A4,
8; suspieamur τεῖδε scriptum fuisse, quum diphthongus
ει in. Acharnensium Boeoticis non mutetur. Adverbia in
c rationem et modum indicantia (vid. ibid.) leguntur πᾷ
861, ut e codicum AB lectione zo; pro πᾶ restitui opor-
tet, 1. q. πώς et οἶπερ i. e. ὥσπερ 873. Deinde in v. 850
ἔκβαθι τῷδε κηπιχάρατται τῷ Ecvo, quanquam Dindorfius in
editione Oxoniensi durum hyperbaton exemplis Atticis
tutari studet (cui M. Hauptius in Observationibus Criti-
cis p. 96 adversatus quo jure, quanquam εῴδε eum ξένῳ
jungit , hyperbaton inesse neget, non intelligimus),
erunt tamen , opinor, quibus placeat, si cum Brunckio
τῶδε scribentes non σπυρεδίου, ut ille voluit, suppleamus,
sed adverbium agnoscamus, qualia sunt in dialecto Do-
rica L. II S. 44, 10, i. e. hinc. Tum fortasse non
spernenda est codicis Α lectio χαμούς pro χαμαέ v. 835.
Quid enim, si Boeoti zapoiz dixerint, ut Dorienses sid
et similia L. II S. 44, 7? Postremo a nominibus pro-
priis derivantur Θείβαθι Ach. 834, 'AO0&vac" 866, quàm
formam Dindorfius post Elmslejum recte e scholii lem-
mate ᾿Αθάνας pro ᾿Αθάναις restituit, quum etiam in Atti-
ca dialecto rectius ᾿4θήνησι quam ᾿Αθήνησι scribatur, et
6Θείβαθεν 828. 877.

Pag. 214 nr. 1. Addantur Καλλιώνδας et [X»]oo-

526 Addenda et Corrigenda.

δας aut [Χα]ρώνδας Leak. nr. 37, Ερμαιώνδας 'Thebanus
Thucyd. III, 5, Φαιδώνδας, qui Thebanus fuisse videtur,
Plat. Phaed. p. 49 et Xenoph. Mem. I, 2, 48, Iayo-
δας Pindari pater et Thebanus Thucyd. IV, 91, ἍΣκιρ-
φώνδας 'hebanus Thuc. VII, 50, Ἅ«ιαγώνδας 'Thebanus
Cicer. Legg. II c. 15, quod nomen omisit Papius, 'Oo-
φώνδας "Thebanus Pausan. X, 7, 7, Κλεώνδας Thebanus
apud Eusebium teste Papio.

Patronymica in cog nunc multa accedunt e titulis
'Fhespiensi nr. 77 Leak., Ptoio Ulr. p. 247, utroque
Orchemenio Curti. | Nomina in ὃδας etiam in bis patro-
nymiea non admittunt, ut in Thespiensi ᾽Αρχίας Θρασυ-
µάχιοθο Θρασύμαχος «Χαρμίδαο; sed in Orchomeniis Cur-
tii aliorum quoque nominum genitivus causa non ubique
apparente patronymico praelatus est, nr. 7 Ένδικος Θίω-
νος» nr. 8 Θρασύλαος Τιμασεθίων Ππωῖων Mvaoilovog (ita
restituas pro II7:2 -- ANAZIS39NOZ, quum Cartius
Ilo . . ανας " Juvog dubitanter dederit), ᾿Αριστοκλεις ᾽Αρί-
σῖωνοςςο ᾽Μὐνάσιμος (rectius 'Ovaoiuog) Biórro , «Ἐὐάγγελος
. Θιοτίμω, MevéQeuog Θιοτίµωο 1l. 24 Myaoío» Δάνασιθίω
(Curt. Mvaoc0iov, sed Ν ad sequentem corruptam vocem
pertinet). Item Nixlov Γρυλλίωνος est in Ptoio; posterius
tamen nomen ab Ulrichsio incertius esse traditur. Pa-
tronymiea a nominibus in ος et ων derivata desinunt in
ο, ut Curt. nr. 8 Θιοδότιος», Καλλιγιτόνιος; 1. 20 Xa1-
ὤνεος (ita corrige X4- 747522N7OZ, ubi Curtius dubitan-
ter Kagosoiog) , in Ptoio Νικολάϊθφ, FAozvusdovriog etc.
Quae a nominibus primae declinationis descendunt, ter-
minatione zog utuntur: Vixejoc, quod pro Νικάϊος nr.
1578 e Leak. nr. 45 rescribi oportet, ᾿Αγασνῆος in Ptoio,
quae vox etiam in Curt. nr. 8 restituenda est l. 11. 12,
ubi ex ΑΓΑΣ - ΙΟΣ Curtius dubitanter fecit ᾿Αγάσσιοςν
postremo ᾿Ορνιῇος et 'AOoveojog Curt. nr. 8. A nomini-
bus in zc derivantur: Curt. nr. 7 ἸἨνασιγένεος, nr. 8
Θιοκούδειος, ᾽Αμινοκλεῖος, NixoxAciog, et Z4KPATI |. 19
rectius in {ακράτ[ειος] quam a Curtio in «{ακράτο sup-
pleri videtur. At in Ptoio ejusdem originis patronymica

-—

Ad Librum Primum. 527

in euoc exeunt, Arvriyeveliog et ««ὐτομειδείος, quae vera
esse aegre mihi persuadeo, praesertim quum Ulrichsius
etiam in ΖἩστυμεαδόνειος prius lota. non recte inseruisse
videatur. — Minus aegre ferrem Niwoxleiog et similia.
Ceterum observa, in nullo eorum titulorum terminationem
ειος in soc mutari. Neque in Lebadeensi C. I. nr. 1571
recte semel «Φιλοκράτιος legitur, quum Leakius II nr. 32
ubique «Φιλοκράτειορ exhibeat. — Ἀρονιδῆα, quod Corin-
nae restituimus , Censori Darmst. valde dubium videtur ;
quibus de causis, nescimus.

Ceterum quod diximus patronymica Boeotica non re-
cle ad adjectiva κτητικὰ in ειος exeuntia referri , Thessa-
licis patronymicis, qualia sunt ᾽Αντιγόνειος et Nixovveoc
i. e. Λ]ικώνειος, vid. infra, refelli videtur. Nihilominus
aliquatenus in sententia persistendum est, *maxime pro-
pter Καλλωῖος et similia, quae non e Καλλίεος, ut volue-
rat Boeckbius , sed e Καλλιαῖος etc. orta esse nunc etiam
luculentius Thessalicorum exemplorum comparatione ap-
paret. Nee facile poni potest e Καλλιάειος primum Boe-
otica mutatione Καλλιάϊος, deinde Καλλιαος, «Χαλληῖος
faeta esse; nam et Thessali, quorum Καλλιαος est,
omnino diphthongi ει mutationem ignorant et eadem eae
ipsae inscriptiones Boeoticae, in quibus patronymica fre-
quentantur , abstinere solent. — Deinde eadem Boeotico-
rum titulorum ratio obstat, quominus ᾽Αντιμάχιος, Θρα-
σώνιος et similia ex ᾽Αντιμάχειος, Θρασώνειος, quae ter-
minatio '"Thessalorum est, facta putemus. Itaque paullo
aecuratius, quam fecimus, rem ita expediendam esse
censemus. Adjectiva possessiva vel patronymica à nomi-
nibus propriis derivata insignem in modum inter termi-
nationes &o0g, tog, τος ambigua sunt vid. Lobeck. ad
Ajac. Y- 108, ita tamen, ut vnlgaris Graecitas primam
maxime probaverit. Nobis antiquissima ex illis termina-
tio cog esse videtur, quacum compares patronymicorum
Sanscritorum terminationem jas ut Dhaumjas i. e. filius
Dhumae et Latinorum íus ut Julius, 1. e. qui a Julo
descendit. ^ Eam igitur Boeoti servaverant, ea etiam in

528 Addenda et Corrigenda.

Thessalieis Εὐκλειδαῖος etd. agmoscitur. (Quomodo faetum
sit, ut plerique Graeet, etiam 'Fhessali et. fortasse Le-
sbiüi, tempore paullo recentiore co; praeferrent , satis
explicare non valemus.

Pag. 216 1. 26. Cf. Seholl. Arist. Ach. gn ύθτα-
λίχων δὲ τῶν ἀλεκερυόνων κατὰ τὴν τῶν Βοιωξῶν διάλεκτον.

8. 49. ᾿ Non satisfecimus hac paragrapho Censori
Darmstadiensi; cujus ipsa verbe apponemus: „PDer [ο
gende Paragraph — befriedigt ἐπ minderm Grade; denn
die Behauptung Hr. A/s, die übrigens nicht weiter au
geführi. und. begründet ist, der Boeotische Dialect trage
gar nicht. das Gepráge des hohen Alters an s$ch, dürfte
Sich schwerlich rechtfertigen lassen. — At primum ipu
indicavimus , Boeotos nonnulla ex antiquiore lingua reti
nuisse, quaé reliqui Graeci mutassent. Hoc solum con
tendimus ,.. nec solum contendimns, sed. ampla dispet-
tione, (S. 41) demonstrare studuimus , dipbthongorum et
vecalis v mutationes apud ipsos Boeotos recentiore de
mum tempore invaluisse. Alia, quae a sequentium li-
brorum disquisitionibus pendent, necessarie ad omnium
dialectorum comparstionem reservanda erant. . Multa i
men.jem nunc ex ijs, quee de Laconiea dialecto disp-
tavimus, lucidius is apparebant.

Pag. 218 seqq. ad 8S. 50 de dialecto Thessalict

1) Accesserunt egregn 'CThessalieae dialecti fontes
in Leakii Itinere per Graeciam septentrionalem Vol. lll.

IV, quos titulos emendatos et suppletos hit addere pl
cet. 007

JM 1.

.. ο» οσιναγυµασια — — — — —
. . φἨυσκελείοι εἶδ]ο[ξε τοῦ κοινοῦ τᾶς
πόὀλιορ * ἐπ]ειδε[ὶ] 'Ιππόδρομ[ος (τοῦ δεῖνα)
'.«ἀαρισ]αῖος διστέλει εὐεργε[τὲρ τὸ κοι-
9 — vov τ]ᾶς πόλιος, δεδύσθαι αὐτοῦ καὶ τοῖς

10

10

415

Ad Librum Primum. 020

ἐς]γόνοις πολίτειαν καττὰ [καὶ votg πολί-

ταις] voto Χρανουννίοι ὑπάρχει. . . . «

20

II.

καὶ π]ροξονίαν αὐτοῦ xal [ἐογόνοις καὶ ἐπ-
ἐμελ]εή θ]ειμεν [τ]α[μίαν . . . . « «. . ὖπ-
ους τὸ] ψάφεσμα ὀνγραφεῖ ἐν κἰον[α καὶ ὀντε-
9s ἐν, τὸ Ασκλαπωῖον,. καὶ τὸ (v ταῦτα
ενόμ]ε[ν]ον ὀνάλουμα δόµεν — --- —
.« ἐρ][άουν] κοινάουν πο[θ]όδουν.

M 2.
Στροτα]γέντας . τοῦν Πε[λασγιουτάουν . .
. ϱυνορ]. Παυσανιαίοι ἸΜατροπολ[ίταο
ταγευό]ντουν» «Σμλάνοι ᾿Αστο[μαχείου
« . . ovrog ᾽Αντιγενείοι», «Γεν[νάοι ᾿Αρισ-
τον]οείοε». Σεννάου «ἰσχυλ[είοι .....
... Αλαισο[υ]νείοι, ταμιε[υόντουν .. «.
.. .Α]ννιγονείοι, Φείδουνος Ἐὐ[δοξείοιν,....
ουν]ορ ᾽Αντιγενείοι Λλέξαντο[ς ἐπειδεὶ
..0υν Παυσανιαιο[ςο] ^ Ἡατροπ[ολίτας
διετέ]λει εὐεργετὲς τὸ κοινὸν [τᾶς
πύλε]ος &» τε τοῖς πρὀτερο[ν χρόνοις
καὶ ἕν rà ἀρχᾶ và ἑαυτο καὶ κ....
. οὐ] δικαοῖ [ἆ]λ[λ]αν α[ὐ]τοῦ χρείαν [γένεσθαι
.. ἔδοξ]ε τοῦ κοινοῦ τᾶρ πόλιος
ee. αιθνταειταπροανγρὲς —.— —
eO Toziar [π]ύλιν καὶ mo[rzó xowóv
τοῦν]. πολιτάρεῖν καὶ ῥεδό[σθαυ αὐτοῦ
xa[i].zoic ἐργόνοις. α[ὐ]τ[ο
ἀσυλίαν καὶ ἰσοτιμίάν καὶ [ταλλα .
πάντ]α αὐτοῦ ὑπαρχέμεν τίµια [ὅποττα .
καὶ] roig λοιποῖρ. προξένοες καὶ [ἐπιμελέιθει-
ex] τα[μί]αν Φείδφυμα Ἐὐῤόδειον ono
τᾶς] τοῦν ταγοῦν /νούμὰρ [ῶπους τὸ .. .. .
φάφισμ]α ὀνγραφεῖ ev κανα λήθ]ιν[ον
εοα..ακρουν ἐν το[ῦ] ἑαροῦ voz Z[...... καὶ
τὸ ὀ]νάλουμα "τὸ γενύμενον [ἐν ταῦτα ἑν-
γθαφέ]μεν év τοῖς λόγοις τᾶ[ς πὀλιος.

24

530 . Addenda .et: Corrigenda.

2 E JM 8.
M 3. ouvvecoſe] Avss|yé-
“Έρμαο XO0vwiov. pur Ibogió]ei[o-
z ο 6 Ασιῤμα[χ]ος [4-
Γαμοϕνέλενος [ A0-
JM 4. .$ eweiog . cx
' o on 95:790. c.
Νικασιππος Νικουνειορ. - μήνας Βὐκλε[ιδ-

eiog ᾿Ανδρομ[αχ-

οἷς ορορδοττο
AP 5. 10 .. ασυας Ev
'"ονύσνος ἄλευ[μαχ-
«οδ]αιοςυ «Παρμ[εν-

᾿Αιτυλα Εὐρυποθείὰ

M6 - (000 1009]. . ενέαιος
15 ουν 4[ἤνιαδαιος
᾽Αγλαῖϊς ᾿ππολυτία — ^ [ΓΕ ἱ]ρωκλείδας
ευκαθεαι. ..λάν... 406
" fülgehiuog
. b Aigpsetoc: "i
(M 7. .. ^ . 20 eporoxMa ; [ Ei-
.— θάκλειδαῖσς

Φυλίκα «Ἐὐβιοτεία
, ος * ννιορβρα

JM 1. 2 (Leak. ΠΠ. nr. 149 p. 109) in eodem lapide,
qui a Paleá Larissa, ubi antiquam Crannonem stetisse
Leskius ex ipso titulo colligit, in vicum Hadjilár trans
latus est. — Literae sunt optimae aetatis; ab initio qua-
tuor vel quinque versus aterierant, ab utroque latere
paucae literae... - "

JV 1 1. 2 extr, .R40 ef... nr, 2 4 15. L. 3 extr.
APOMI, Hippodromus.- Larisaeus sophista. commemors-
tur a Philostreto. ' L. 6 ef. C. 1. nr. 2161 Tbasiorum:
εἶναι Πολυάρητον. vtollvnv: wed. τοὺς παῖδας —' «al µετεῖναι
αὐτοῖς πάντων: ὧν καὶ τοῖς ἄλλοις Θασίοις µέτεστιο. — L. 9.
EIOEIMENMAT, . Τι Η. επί. KAI. L. 19. ΤΤ..
ΚΟΙΝ4ΟΥΝΠΟΟΟΑΟΛΝ.. u

Ad Librum Primum. 531

M' 2 l1. 1. Ab initio haud cunetanter στροτα]γέντος
supplevimus (Thessalos probabile est στροτὀς dixisse ut
Lesbios et fortasse Boeotos vid. supra Add. ad p. 178)
et in versu tertio ταγευό]ντουν, quum etiam in alia inscri-
ptione Thessalicea communis dialecti Lesk. IV. nr. 216
p. 495 unus Thessalorum strategus, de quo magistratu
vide Leakium, εί quinque urbis tagi appareant. Patet
autem e literis ΠΕ im extremo versu superstitibus, in
hoc titulo strateygum non omnium '"Thessalorum esse, sed,
nisi. valde 'decipimur, Pelasgiotidis, ad quam Crannon
pertinebat. Constat enim e Demosthene Phil. III p. 117
Philippum £etrarchias in Thessalia instituisse ; ex hoe
titulo discimus singulis tetrarchiis strategos praefuisse.
Ceterum Matropolis, cujus civis erat Pausanias, non est
notior illa. superioris Thessaliae, sed altera, .quam in
Pelasgiotide sitam fuisse Leakius intellexit Vol. 11.
p. 371. L. 3. Astomacehi nomen legitur nr. 8. L. 4.
Áristonous Larisaeus commemoratur "Thucyd. Il, 22.
L. 6. 4441XOZNEIOI. Dubitamus tamen de novo no-
mine ᾽λαίσων; fortasse licet Κ]α[λ]ισ[τ]ο[υ]νείοι restituere
a Καλλίσων. — L. 7. 8. Phidon Eudoxi f. recurrit 1. 22
et Antigenis f. unus e tagis esse videtur. ' L.13. .4.17-
ANAINTOT. L. 15 fort. zo«[e[x]ovra ἔτ[ε]α. — L. 16.
POAIN. .L.17 extr. 4EA40X. L. 18. ΚάΤΟΙΣ —
ATT. L. 20 in. H4ATTOT. L. 22. TAN. AN.
L. 24 extr. 47OIN. L. 29. TOIXIAPOT.

JA$ 3. 4 (Leak. III. nr. 150. 151 p. 966) tituli
Crannonii.

Mẽ 5 (Leak. IV. nr. 209 p. 441) in campo Dotio
repertus; literae optimae aetatis.

JV? 6 (Leak. IV. nr. 211 P. 449) Pheraeus literis
optimae aetatis.

JVS 7 ( Leak. IV. nr. 185 p. 3723) haud procul ab
antiquo Pteleo in Phthietide, quod a. 171 dirutum est,
repertus.

JM: 8 ( Leak. IV. nr. 219 p. $09) Metropolitanus s su-
»erioris: Thessaliae; literae optimae aetatis sed. valde

δ4"

532 Addenda et Corripenda.

detritae. L.1. OTNEIOEANTIO. L. 2. NEIEIITP.
PINAI. L. 3. MÁAKOZ. L. 9 fort. Θεοςδότειος. L.
10. 11 fort. ᾿Εργηοφιλίνειοο. — L. 12. 13. Cteomaechidas est
mofnen Thessalieum vid. Pap. Lex. — L. 14 fort. Κρευ-
yeiog. 1,. 16. HPAKAEIAAZ. | L. 20 fort. '"Egoroxila;
i. e. ᾿Ερατοκλέας vid. Addend. ad L. II p. 146.

2) Accentum im titulis exprimendis ad vulgarem n-
tionem conformavimus , quanquam eo inclinamus, at
Thessalos Lesbiacae tonosis participes fuisse existime-
mus. — Spiritu aspero Thessalos non caruisse apparet
e πόθοδος nr. 1 extr. Ipsis tamen Lesbiis in ὁδός aspe
rum concessimus. — Digammi ne ullum quidem vest
gium reperitur, ut ἰσοτιμία nr. 2, Αστόμαχος nr. 2. 8.

3) De Κιέρον sive ILépiov ef. Leak. IV p. 563,
qui confert duplicem nominis formam }ύόδνα et ἸΚύδνα
apud Steph. Byz. s. v. Κὐδνα. — — Ad miram vocem
δαύχνα (1) pro δάφνη confer Scholl. Nicand. 'Fher. 9i
᾽Αντίγονος δὲ λέγει δαύχµου’ £o: δὲ δάφνη πικρά», &
Hesych. δαυχμὸν, ἔγκαυστον ξύλον δάφνης (suspicor de-
Φνην), postremo -Nieand. Alex. 198.

ΠΠολλάκι Ó' Xj otvgg ἁμιγῆ πὀσιν ἢ ἀπὸ δάφνης

Τεμπίδος * δαυχµοῖο φέροις ἐκ καυλέα κόψας» |

3j πρώτη Φοίβοιο κατέστεφε «4{ελφίδα χαίτην.
Restituimus ὁαυχμοῖο e libris pro δαύκοιο, et appare |
Τεμπίδος eum δαυχμοϊο jungendum esse atque τὴν δαυχμὸν |
id ipsum lauri genus appellatum fuisse, quod Apollini
Τεμπείτᾳ et Pythio sacrum erat. — Itaque suspicio oritur,
ne ἀρχιδαυχμαφορείσας corrigendum sit; deinde satis de-
bium esse videtur, utrum δαυχμός (δαύχνα Ἰ) sola dialecte -
a δάφνη diversum sit an casu aliqua soni similitudim |
utatur. — Duplex liquida spectatur in Xoavovvrlosg nr.1
l. 7, sed lapicidae, ut videtur, culpa perverse collocat:
pro Kopoevvovviorg. -—— . Consonans. x praefigentes 'F'hessali
καπάνα dicebant pro αἁπήνη vid. L. II. S. 19, 5. c.

4) Contra íapóv est nr. 2 1. 26, quem titulum anti
quiorem putamus quam nr. 1766. — Ο pro « est m

Αά Librum Primum. | 533

ὀνγραφεῖ ης. 1. 1. 10 et nr. 2 1.27, et ὀνάλουμα pro ἀνάλωμα
nr. 1 1. 12/et nr. 2 1.26. — E Boeudtieo more in ο πιά-
tatum οἳ recte legitur: ἄλιομαχιδαος nr. 8 1. 12 et Ἔρατο-
4Àug..1. 20. Ubique v servatur. ..

"Lengum α. Ρεο y est in. yapeouao et Ασκλαπιεῖον nr. 1,
Καπάνα ;pro. arise. vid. supra. — Boeatieo more ει pro η
est in ἐπειδεί et [ἐπιμελ]ειθεῖμεν pro. ἐπιμεληθῆμεν nr. 1,
ὀνγραφξε nr. 1.2 pro ἀναγραφῇ vel potius dvaygag5; item
in ÓerrAr. nr. 1. 3 pro Lesbiaco διετέλη » postremo in
Moyeie , quod teste Leakio HI p. 377 in Mopsii num-
mo..est,- pro «Ἠρψήων. — More Thessalis proprio o
ubique-ip-ov mutatur: Κβραννοννίοις nr. 1, «Φείδουνος et
γνούµα nr. 2 (ut corrupta nonnulla et mutila omittamus),
ὀνάλονμα ur. 1. 2, Νικούνειος nr. 45 deinde in dativo se-
cundae. declinationis αὐτοῦ nr..1 et 2 1. 20, τοῦ κοινοῦ
et ἱαροῦ nr. 2 l. 14. 20; postremo in genitivo plurali,
nr. 1 κοφάουν ποθόδουν, nr.2 1.1. 3.17. 23 τοῦν, ....9-
τουν, πολιτάουν, τοῦν ταγοῦν, item Φεραίουν in nummo
teste Leakio III p. 365.

Diphthongi εἰ o», o: in titulis nunquam mutantur,
nisi quod αι aliquoties Lesbiaco more ante sequentem
vocalem iota abjicit, ut δικαοῖ nr.2 1l. 14 pro δικαιοῖ et
N. P. I*wa«og l. 95. "Eodem pertinet "Thessali nomen
Βρασυδάος Demosth. pro cor. S. 205, quae verior lectio
esse videtur quam Θρασύλαος, quum nomen Θρασυδαῖος
in Aleuadarum gente usitatum sit vid. Herod. IX, 58.

Ultimarum syllabarum correptione Thessali eadem
usi sunt, qua Doriensium pars vid. L. II. 8.21. Quod
apparet e participio εὐεργετές ur. 2 1l. 10 pro Lesbiaco
εὐεργέτεις ab εὐβργέτημο' i. e. εὐθργετώ. — Intelligitur inde
eosdem ἵππος dixisse pro ἵππους, Χχαρίες pro χαρίεις οἳο.,
corripuiese ultimae vocalem in πύλας, πράξας.

Iota subscriptum ubique omittitur, cujus rei exem-
pla accedunt ἐν τᾶ ἀρχᾶ nr. 2 l. 13 et dativi secundae
declinationis τοῦ κοινοῦ ete., de quibus supra diximus;
aceedit etiam tertia persona conjunctivi ὀνγραφεῖ nr. 1. 2
pro vulgari ἀναγραφῇ» Lesbiaco ὀνγραφῆ, Dorico ἀγγραφῆ.

634 Addenda et Corrigenda.

5) Declinationis primae genitivas singularis legitur
"Eoguao mr. Á, atii Τεµμπετα nr. 1707 et ἐν τᾶ ἀρχᾶ
nr. 2 l. 135 Gen. Plur. κοιάουν nr. 1, πολτάουν nr. 2
|. 17, contra per contrae&onem Joggpro» «πι mumme
Mionn. Suppl. III. p. 284. — . In declinatione seeunda
genitivi in o: desiuéntis, cujus unie&m exemplum tutati
eramus , nune. multa exempla accedunt: nr. 1 Mvousáeios,
nr. 2 Παυσανιαίος, 'Σιλάνθυιο "Αντιγενείοι, Ιεννᾶοι, ' AÀoe-
cov»Hos , ᾽Αντεγονείου, ut lacera. nonnulla. omittamus.
Contra '"Zou&o Χθονίου legitur nr. 4, ubi msi corruptela
subest, X2o»lov e XOovío , quod reliquorum Áeelensium
et severioris Doridis est, per Thessalicam mutationem
natum existima, ut Thessali duplieem terminationem, o;
et ov, habuerint. Dativi singularis in ov et genitivi plu-
ralis in ουν exempla supra proposmimus. Dativus plura-
lis in οις desinit ut ἐφόνοις, Koavvovvioeg nr. 14. 2. — E
tertia declinatione nihi] apparet praeter πόλιος nr. 1.2.

In conjugatione conjunctivi tertia persona esf ὀνγρα-
q&, de qua supra diximus. Conjugationis in o infniti-
vus Boeotico more in eucv exit, ut ὑπαρχέμεν nr. 2, |. 90)
Conjugationem in yq Lesbiaco more verba vulgo contra-
cta sequuntur ; id quod maxime apparet in partieipio
εὐθργετές nr. 2 1. 10, deinde in [στροτα]γέντος nr. 2. 1. 1.
Nec refragantur διετέλει nr. 1. 2 pro Lesbiaco δεετέλη nr.
1. 2 et δικάου nr. 2 1l. 4, quod aeque Lesbiacum foret.
Infinitivus in uc» exit Dorico et Boeotico more [ἔπεμελ]ει-
θεῖµεν et δύµεν nr. 1, nisi hic secundum Lesbiorum usum
δόµεν[αι] supplendum esse existimas.

Praepositionis ev& apocopen paseae et vocalem mu-
tantis. exempla ὀνγραφεῖ et ὀνάλουμα supra attulimus.
Κατά apocope affectum est in κατά nr. 1, quod
terea observa pro καθ’ & dictum esse, cf. L. HI. 6. 33.
Pro πρὸς ut apud Boeotos et Dorienses est ποτ, smpoco-
pae obnoxium , ut πόθοδος nr. 1, ποττάν mr. 2 |. 16.
Pro εἰς ut apud Boeotos et reliques Graecos septentrio-
nales ἐν usurpatur, ut ἐν κίονα nr. 1 et nr. 2 L. 2A,

- Ad. Librum Primum. 585

&zó: dasoxerióv «ων. 1. — Postremo. ἐξ Boeotico mere in
ég mutatwr,. εξ ἐρκόνοι nr. 2 1. 18.

. )Pateomsinicum. Beeotiei typi. Ἀρεώνδαι i. e. Creon-
tis posteri, Seopadae praebet Theocritus XVI, 39.
In imseriptiombus iamen Boeotico more regnant patrony-
mica in «og desinentia. . (Quae quum a. nominibus pri-
mae declinationis derivantur, in acc exeunt: Il«voawi-
oig nr. 2 1. 2. 9, . Πνρριδαῖος;, Εὐκλειδαος, Αἰἴιαδαῖος,
"Eomesiog , :«Εἱρακλειδώος’ nr. 8, ΓΠολεμαρχιδαῖος C. 1. nr.
1766... Quum α nominibus secundae vel tertiae declina-
tionis deseendusit, ἐπ coc desinunt: Μυσκέλειοο nr. 1,
᾽Αντιγύνμος. et. Eóóósuoo nr, 2, «αμαμέτεος nr. S, et
feminina vovnoO0eio nr. ὃν Εππολυτέία nr. 6; Εύβιοτδία
nr.75 ᾽Αλαισούνειος nr. 2 1. 6, Νικούνεος nr. 4 a INixov
cf. ... ούνειος nr. 8, ᾿Αντιγένειος nr. 2 1. 4. 8. Observa,
contra Boeoticum morem a nominibus in ὅας patronymiea
derivari. De aliis supra dictum eat.

Pag. 223 extr. "Thessali, ut nunc intelligitur,
praeterea. cum Lesbiis communia babent: iota e di-
phthongis ante sequentes vocales objectum et iota subscri-
ptum in dativis omissum ; eum Boeotis conjugationis et
in o et in µε infinitivos in µεν desinentes et praepositio-
num ἐν et óc usum. pro εἰς et ἐξ; eum utrisque verborum
vulgo contractorum flexionem secundum conjugationem
in µι. . Peculiare inter Aeoles Thessalis est extremarum
syllabarum correptio Dorica.

Pag. 225 seqq. S. 52. De dialecto Eleorum vide
quae infra ad Eleorum et Heraeensium foedus disputabi-
mus, Hic pauca addimus haec:

Pag. 226 1. 20. Ad Eliacum βαδύ cf. Hesych. ῥά-
δηδοο. ἠχεῖου, ubi valde placet Pearsoni emendatio βαδύ,
500 * ᾿Ελεου. — Aliud digamma in β mutati exemplum
praebet Strabo VIII. p. 338, qui Elidis oppidum Bow -
νώα commemorans addit τὴν γὰρ Οὐνόην οὕτω καλεῖν sim
Φασιν» ut recte Bowoo aut Bowóa rescribi videatur.

Aliud exemplum o in o mutati Schneidewinus sibi.

536 Addenda et Corrigenda.

detegere visus est apud Theognostem Oxx. H. p. 10,
26 παίραος παρὰ ᾿Ιλείοις ὁ xag , corrigi. jubens παρ
παρὰ "Haeo. — At quum in ejusdem regulae principio
commemoratum sit παῖς xal εἴτε παρ᾽ αὐτό, vix emedible
. est. postea idque alienis interjectis 46. Eliaso mie pe
diphthongum proferendo praecipi. .

Pag. 229. Dorico more.ex eo factum est a in Εἰὰ
nomine «{αστρατίδας Paus. VÍ, 6, 3. .

Pag. 222 1. 2. 12. Titulus ille non Arenlicas eit
sed Lácomieus, vid. L. II. $8. 2, 1, quare. vereor ue
apud Teleclidem comicum homo Spártanns Εὐτρηῦν dixe-
rit neque. Arcadibus sigma. ejiciendi mos communis foe
rit.

Pag. 239 l. 20 leg. Βρασέαν pre "Eov. vid. Kel.
Axall. p. 70.

— 1. 26. Dorien ea contraetio praetesea specta
in his nominibus propriis. Areadicis:. «{άδόκεια, rego
Arcadica Pausan. VIII, 44, quae apud alios «4αοδίκια vid.
Poppo Proleg. Thucyd. I, 2 p. 185, 1&20xoc Paus. VIII,
44, «{αφάνης Herod. VI, 127, {ασθενία vel Aacobizia
vid. Papii Lex.

Titulus Megalopolitanue C. I. nr. 1536 et Rom. l
nr. 12, miserrime lacer, quem quum in Philopoemenit
sepulcro positum fuisse Keilius Απο. Epigr. p. 9 seqq
sagacissime detexisset , doctissima disputatione et acuni-
nis plena illustravit, Arcadica dialecto, non vulgari De
ride usus esse videtur, si fides haberi potest voci orc
voro l. 44, quae in vnlgari Doride στεφανούτω sonare.
Praeterea notamus ἄστιος pro &aseog, nisi corruptela late.

4d 4ppendicem.

In Museo Rhenano Novo Vol. J. p. 382 seqq. er
posuimus ; quae in nqsfra Lesbiacarum reliquiarum κά
censione postea novanda censuerimus. Eo igitar mult
tionum causas quaerentem ablegamus.

Ad Librum Primum. 837

|o: ALCARUDS. TEE |
Fr. 3 leg. molenédoxos vid. L. Π. 8. 19,.5.. . οσα.
Darmst. restitmi jubet Κθρωγηα ut Κυπρογένηα, Ἀυδέρηα,
quanquam..vix.probabile est.termihationem «c ubique a
Lesbiis in zc mutatam esse. Án γλυκεῖα Sapph. 18 et
similia mutari volet? cf. L. II. 8.20,9. Huic fragmen-
to jam adhaesisse.. Auepicamur fr. 99 , quod i im hunc gmo-
dum corrigere audemue » 1’.
7j ποι suy —* δυρμόνέων σιρόκον,
π όλισμ᾽ ἐπωινεύοισα [φίλων .τέωφ] .'
8€. εἰς, φύγην' ερέπεις vel empile. quid. ^ ^ o6 0 ο)
Fr. 6. Peccavimns ,; quum in: Mus. Rhen. Alcaiern
metrum restitui posse putavimus. : Sine mutationibus alios
versus non elicies praeterquam hymenaicos , quibus Sap-
phonem usam-seimus vid. Neue p. 17:
ὥστε Θέων
μηδέν ᾿Ολυμπίων
λῦσαι «rep Fr8ev. |
Fr. 10. Initium nune legimus: ἀσυνέτημι τῶν ἀνέ-
µων στάσιν. Deinde Schnetdewinus dubitavit an sine li-
brorum ope non recte ó» τὸ µέσσον pro ἂν v. µ. scripse-
rimus; mutatae enim vocalis nulla alia exempla extare
nisi in compositione et ἄν triplici auctoritate confirmari.
Nos id seeuti sumus, quod omnes praepositiones, ex
antiquiorum certe Graecorum orthographia, extra compo-
sitionem ubique eandem formam tuentur quam in compo-
sitione. — Quam vero saepe librarii in Aeolicam proprie-
tatem saevierint, intelliges inde, quod Sapph. 1, 3 ex
omnibus Dionysii libris , unus antiquissimus Parisiensis,
quem nune Sehneidewinus contulit , ὀνίαισι praebet, ex
omnibus Hephaestionis una Turnebiama οκίαισο pro vul-
gari ἀνίαισι. — Vs. 7 leg. ζάδαλον e Schneidewini su-

spicione vid. L. II. S. 19, 6 s. v. δαλέοµαι. — — Casu in
fine excidit initium sequentis strophae: «Χόλαισι ὃ) ἄγκυ-
«t.

Fr. 11. Probamus nunc Seidleri emendationem ἐμβᾷ
(nisi quod .Lesbiaco more ἐμβᾶ scribimus) vid. L. Π.

538 Addenda et Corrigehda.

S. 39 et infra novam emendationem in fr. 2A propositam,
qua versuum nexus tollitur. -
Fr. 12. Ipsum µεθύσθην ia libris: eit.
, Kf. 24. Corruptissimum- fregraeitum. j jum im bux
modum: resfituere conati sumus:
'Aypelle, xüpvb, oóxadig? " diuino
Ss. 90d f, «oui ἔντεα ὃ᾽ οὐ φύγο»,
ἃ δή κτέρας Γλαυκωπιόνδα.
Αντικου .ἶρον ὀνεκθέμασαον, —
Apud Strabonem XII. ρ. 6089. ut librorum leetiones,
quae a nostra restithtiane . psexime: sbsumt, eliganus
haee Jeguntar : λέγει δὲ,πράρ, εινα. κήρυνα xaltvcac syl
z0ié ἐν οὔνῳ) Aixcioc cdog Gpra.evOnÓ ovyuzov ἁληκτορή'
ἐρ «Τλαυκωπὸν ἱερὸν ὃν ἐκρέμασακ ᾿Αττικοί.
Fr. 26. Emendatius et auctius -fregmentam ita c
stituimus :
Ἀαβυλωνίουις
συμμµάχεις ἐτέλεσσας v^ ἄεθλον µέγαν
ο Δήκ πόνων [πολέων] dag" ὑπερύσαο
᾿εκτένναις ἄνδρα µαχαίταν βασελήϊον
. maÀaora» ἀπυλείποντα µόναν iav
παχέων ἀπὺ ntumow.
Prima addidimus e Strabonis narratione XIII. P 617:
Βαβυλωνίοις συμμαχοῦντα zelcoos µέγαν ἆθλον καὶ ix no"
αὐτοὺς ῥύσασθαι. — In mentem venit etiam ἐτέλεσσας po
αὔεθλον.
Fr. 27 ext. Malumus nunc cum aliis ὀμφιβαλών.
Fr. 30. Ultima αθρόᾳ φώνᾳ. vel potius ἀθροαὶ 9*
vei non Álcaei, sed Plutarchi esse intelleximus.
Fr. 31. Emperius noster in Muse. Rhen. Νοι.
p. 498 proponit :
060g ὅπποτα
φλογμὸν πρὸς καθέταν ἱστάμενος θῇ καµατώδεα.
At καθέτης pro κάθετος forma est valde dubia et locsté
πρὸς καθέταν ἱσεάμενοῦ pedestrem orationem redolet.
Fr. 33. Conjecturam in Mus. Rhen. propositis
ehp' ἀπὺ κελλέβα nunc ipei damnamus ; quod a

Ad Librum Primum. 689.

nomimadivo amici vik duet. poterat genitivus κιλλίβα.
Ceterum etiam in καδδ᾽ dese corruptelam quandam .&litiras
latere: qutainusg. — Vs. 4. dg est in Athenaei libris X.
p. 430. A. "ol

Fr. 35i: Reestitue : Lesbincam ἀπύ. 2

iR6r. 98, Mallem: correptum. ἀρηευμένου. Péimiissem
vid. δ. 90. δι n ^. -.

Fr. 41. leg. ὥς. !

Fr. 42.. Certa eraendatione j jam reposuimus
X o - o o ἐκ δὲ παίδων χαύνοες φθένας, & ϐαλασ-

. σία λέπας .

eh quae Athenaeus Ui, 85. F ex Aristercho addit et de
verbo ἐκχαυνοῦν Eurip. Suppl. 412, Hesych. ἐκχαν»ὤνν
µεταίρων. et Ezotian. ἐκχαυν ὤν; ἐξαπατῶν καὶ μετεωρίζων.

"Fr. 48.. Rortasse suppleveris:

Qux ἔνω 2fóxo» ἐν [ταεσίδε] uolaeig αἀλέγώ [κάλο].

Fr. 49. Rectius cum Nevio scribas: ἐπ ὄνασιν ὅμοι
γεγένησθαι. ZEE

Fr..D4'leg. noeto. ^: RN

Fr. 599. vid. supra ad fr. 3. ZEE

Fr. 62. Corrigendum videtur :

"dix εἴπης τὰ θέλεις, axovotuag [ev] τὰ καὶ oU θέλεις.

Fr. 69. Bestituimus mune sine verborum transposi-
tione : |
Tol γὰρ θέων ἰότητ ὕμμ᾽ λαχον , τῶν [div] ἄφθιτον
ἀνθήσοι γέρας.

Fr. 64. Interrogationis signum post οἵ δ) melius de-
letaur. In Ravennate mune ἀπυπερατων legi traditur et
Ἰνθον, quod Dindorfius probavit, fortasse recte. Neque
tamen non credibile est, Dorismum a grammatico illatum
esse. Certe libri tuentur ἦλθες Sapph. 1, 8.

Fr. 65. Rectius fortasse, ne hiatus inferatur :

«ἱ γάρ κ᾿ ἄλλοθεν 295, [τί] δὲ pai κήνοθεν ἔμμεναι.

Fr. 71. Corrige ῥαλανάφαγοε vid. L. Ἡ. δ. 19, 5.

Fr. 72. Praefero jam eum Bergkio µέγα, quod est
in libro.

Fr. 73. Alter versus meliorem medicinam expectat.

040 Addenda et Corrigehda.
Rr. TA Malumus feme) quod. uetram aeqne M-

FF. r. 8. Rliiee artionlum eum. Seidlere et Sebneide
wino, ut metrum sit Tonicum.

Fr. 90. 93. 95. Corrupta sunt. ek eliscura.

. Ἔπι 96 et 99. - Alcaeo.20mico det Meinekius Coiice.
Graecc. 1]. p. 833. Certa tamen causa non. extat. —
Nova Aleaei frustula haec accedunt: .

Εκ. 198 ex Aneedd. Purr.. HL, d A. .

S5 s ςἈρθαφεώτου γὰρ ἄναξ, '
Schneidewinus Mus. Rhen. Nov. ΠΠ. p. 294 propait:
ἐροἀφεώξω yep ἄνὰξ vel qodoe. Foral, Ceterun ágpepti-
τας est pro. εἰβαφεότης, Do.

:F v. 49, . Anecdd. Parr. IV, &, d3« εκ. Etymologis
codice 2636 et (quod fugit Sehneidewinum li) Bdke
rus . post Etym. Gud. P 7060 . ex- Biyuaslogiet codice Εν»
risino: 2620:

Τὸν —8 ἄρκος ἔση.
(eod. 2630 τὸ et ἔσῃ). Sehneidewiius auspicatur: 5
χαλίννων ἄρκος ἔσταν. 2S oA JA:

SAPPHO.

T Εν, 3. Schueidewsnns - moser. η paestantis
mum Dionysii codicem saeculi XI ad hoc carmen cone
ht nobisque ejus collationis:usum' amieissime eoncesit.
Cum textu in Gaisfordii Poett. Minn. edito eoncinunt ο)
de .quilius: nihil adnotatnm 'est. . |

:4—6) Par. llowukó99ó0»v ἀθάνατ᾽ .ἀρρροδίταν — lise
pei c& — wap ἄσαιαι ---τ ὀψίαιδν.--- .ἀλλὰ rud Amm
xev'.djore — αὐθῶς: ἀῑρεσ' ἀπόλυ. ' Ex- optimorum libe
rum lectione αὐδώς in Mus. Rhen. elicüimus x470v:!
sido. pro ««ληδών vid, 8. 214 7 et cf. Aeschyl. Eum. 37s.

| 2—14) Par. δεδόµον. — χρύσειον ἦλθες ἆρμα ὑποίδ'
tace. 'καλοὶ δὲ c^ ἄγων ὠκέερ στρουθοὲ περὶ γᾶς µελαίνα--
δινῆντες πτέρα --- ὠρανὼ. dégog.Ó άµμεσπω (σε im o mu
tum esse videtur) αἶψ᾿ ἄλλ᾽ ἐξ. — τὺ δ ὦ µάκειρα μεό-
σασ. lin Mus. Rhen. propter duram crasin αἱράνω e3*

Ad Librum Primum. ου

eoe , qua Hermannus quoque et Blomfieldius offensi erant,
et propter meliorum lectionem: ἀπωρανωθερος -δ᾽ dueg πω,
quo accedit nunc Par., deinde ep' αλλ in. Aldina (et
Par.), αἶψα δ᾽ ἄρ᾽, si Nevio fides est, in plerisque an-
fiquis editionibus, loeum nova conjectura tentavimus.
Et crasis quidem illa aliis defendi videtur, quae vix mi-
nus durae sunt: Sapph. 69 xelocas οὐδ Alc. AS web.
ει αἴδως (et, si quidem recte emendavimus Sapph. 59
To οὐνέν): Attamen, quum bonorum librorum lectio
περὶ (i. e. ὑπὲρ) yãs μελαίνας a nobis satis firmata esse
videatur, in proximis ἅπ᾿ ὠράνω αἴθερος διὰ µέσσω in-
tolerabili inconcinnitate laborant ; prius enim aves a
coelo per aetherem descendere oportuit, quam super ter-
ram volitantes Venerem veherent. taque ne nunc qui-
dem suspicionis propositae poenitet :

ἅρμ᾽ ὑπαζεύξαισα. xaAor δέ o ἆγον

ὤνεες στροῦθοι περὶ γᾶς µελαίνας

πύκνα δίννοντες πτέρ om ὠράνω 0' ἕ-

dog πέδα «4έσβω

ehp' ἄρ᾽ ἐξίκοντο.

De ὀίννοντες, ut nunc scripsimus ,. vid. 8. 8, 5. 8.

15—20) Par. ἤ ipe ὅττι Ó' Qv τὸ πέπονθα — αὔττι à
vure καλημμι xOrv. ἐμῶν µάλεστα θέλω. — μαννόλα — εἰιναθ᾽
ἐυτεπείθωμαι (sed ua; eadem manu in και vel ffo; mutatüz)
σαγηνέσσαν φιλοτατατις σωψαπφα dixy. Secundum eodicem
Parisiensem jam malumus κῶττ £p scribere, quum
crasis, quae syllabam non producit, vix reete statui vi-
deatur. Deinde in loco vexatissimo. proposuimus :

vive δηῦτε πείθω

μι ᾿σάλην εἰρ σὰν φιλότατα; τίς O ὦ

Ψψαπφ᾽ ἀδικήεν.
εί apposuimus glossas Hesychianas ασάλειν (ita codex,
leg. ἀσαλεῖν ant Lesbiace ἀσάλην), αἀφροντιστεῖν — ἆπα-
λεῖν (fort. ἀσαλεῖν) et ἀπαλέντες (fort. ἀσάλεντεϱ), ἀμε-
λοῦντεςο quarum postrema aperte Aeolica est. Ad verbi
constructionem confer ὑβρίδειν εἴς τινα et similia.

544 Addenda et Corragenda.

Fr. 30. Malumus. παῖς, ut idem sit meirum quod
fr. 19. 55. yj

Fr. 32. 46. Correximus. ο. Ma:

Ki ἀμβροσίας μὲν’.
κράτηρ ἐκέκραςφ.
"Ερμᾶς ὃ᾽ v dime '. | TE
Φέοις αἰνοχύησα. ᾽ . ent
πῆνοι δ᾽ ἄρα πάντες
καρχάσια [χέραιν]
ἔχον καὶ, ἔλειβον, : ^o.
. ἄραντρ δὲ πάµπαν .. s
[10447] ἔσλα. ἓε γάµβρῳ» .'. SU
Athenaei codices. praebent αηθαµβροσέας , deinde παρχήδι
ἔχον vid. L. II. S. 19, 6 το ἐσλα 2$ γάμβρῳ.
| Fr. 35. Suspiesiaui hune: ó δ Ἄρευς goi σέ X5
'Agalozo ἄγην βἰᾳ.

. Fr. 96... Nihil est: causae , , eur cum Hermanno 2t
mutemus:; constat. enum de ὄγαν.νέάς.. Verba. sic posu
in versus.coghs |. . οι |

— o: Ανθε ἀμέργοισαν. rai) ido».

παῖδ yox ἀπαλαν. c
Ad idem carmen pertinere videtur: fe. 3, de quo vidt
infra. at

Fr. 44. Rectius ἄξρρατε , quuin. in pleieque Ate
naei libris. sit. &s/gaze , in Demetrii ἄέρατε et ἀδίραιε. —
Ultimos duos: versus ,. quos Bérgkius Sapphorii e cotjt
ctura tribuit, nunc etiam certius daihnamus.. Ne wllw
quidem Aeolicae dialect vestigium: in. Demetrii libris rt
pétitur, qui τὴν, oügcos,. memantiBovgs: praebent; net
satis. constat. num Lesbii σρέσν. diécre ; patnerint , qus
jgog sit Sappb. 21 et Alcaeo fr. 74 aequo jure; ὄρεος din
posit. ᾽ Postremo ne ποσσὲ quidem insuspectum. est p*
πώδεσσι. Quid igitur potíssimuni: Bergkium: permovit, &
eos versus e Sapphonis epithalamio . petifos putare!
Comparatio, nisi fallor, cum hyacintho, quum in Catulli
epithalamio LXI , , 91 novam nuptam item cum hyacist^-
et LXII , 39 eum. flore comparari .videret;.. Vide &mt*

3

Ad Librum Primum. 54b

quantum intersit. In utroque Catulh loco flos descri-
bitur in horto diligenter educatus et custoditus, postea
tenui ungui carptus; hie hyacinthus in montibus pasto-
rum pedibus conculcatus. — Huicene ut nuptam a Sappho-
ne comparari credamus ?

Fr. 45. Casu verborum ordo in altero versu a De-
metrii libris discessit. Ceterum fragmentum jam in hune
modum restituere conati sumus : |

FÉonege πάντα φρεὶς, ὅσα φαίνολις ἐσκέδασ᾽ αὔως,

φρεὶς oiv, φρὲὶρ αἶγα, φρεὶ uavege παῖδ [ἀγαπάταν].
E conjectura dedimus φρείς pro φέρεις. — Simplicis verbi
φρῆναι 1. e. ἄγειν imperativus φρές commemoratur Et. M.
740, 12 et Joann. AL 21, 5.

Fr. 47. Scribendum est ἀῑπάρθενος vid. supra ad
p. 156.

"Εν, 51. Restituimus :

5Ο μὲν γὰρ κάλος, ὅσσον ἴδην, πελετ oli,"
ὁ δὲ κἄγαθος αὕτικα καὶ κάλος coro.
Fr. 29. Scripserimus (cf. S. 16, 9:
Z4avow ἁπάλας ἑταίρας
ἓν στήθεσιν.
Fr. 57. Suspicati sumus ἀλλοτέρα pro ἑτέρα:
' Qv }ὰρ αλλοτέρα νῦν
'παῖς, ὦ γάµβρε, τοαύτα.
De ἀλλότεροξ, quod grammatici pro ἀλλότριος esse volunt,
vid. S. 8, 6. . Rectius tamen fortasse cum Sanscerito an-
jataras ab anjas, Latino alter ab alius comparatur.
, Kr. 58. Malumus nune geMígoc, quod conjecit
Hermannus. .

Fr. 59. 81 fr. 2,8 reete εἶκει retineri jussimus,

hic εἴξω scribendum ést. |

Kr. 63. Fortasse recttus scribetur :

"Aye µοι χέλυ δῖα

φωνάεσσα γένοιο.
Eta Eustathius, nisi quod χέλυ Xia pro Jie χέλυ ex Her-
snojene sumpsimus.

αι. : ) 39

546 Addenda et Corrigenda.

Fr. 66.. In altero versu nunc toleramus (πεί:
ἐπ᾽, ὦ ΄ραννα, σέθεν τύχοιδα. (uae nuper dc priore ver
eu disputavimus, in tanta Choerobosei corruptione nimis
imcerta videntur. Hoc tamen tenemus, «άΐκα in sequeai

fragmento non posse pro Μνασιδίκα ease.

Fr. 67. In ultimis versibus ne ea quidem satis pl
cent, quae ipsi proposuimus.

Fr. 74. Lacunam hoc modo evitari posse intellexi
inus.

[ nói] , tig 9 — σε νύον θελγει ἐπεμμενα
, ovx ἐπεσταμένα τὰ βράκε ἕλκην ἐπὶ τῶν σφύρων;
Athen. I, 21 € zig δ) ἀγροιώτίς τοι OcAyes νὀον (Eustith.
om. του), Max. Tyr. XXIV. τίς δ᾽ ἀγροώτον ἐπιμμόν
στολήν. Hanc vocem pro interpretamento a Maximo 14
ditam subaudiri volumus.

Fr. 75. Fort. "oov ἐξεδίδαξεν ἄγρωσειν ἀνύδρυμον.
Ad hane vocem confer Hesych. ἀνύποδας, vayunode;

ἀπὸ τοῦ τοῖς ποσὶν ἀνύειν.

Fr. 76. Non adversamur nunc lis , qui tertium τα”
sum arcte cum prioribus jungunt et µάτεισαι pro πατύ-
σαι dictum accipiunt.

Fr. 77. Secundum versum ita correximus :

ἐμφέρην ἔχοισα µόρφαν, Κλέῖς novo 'yanaza.

Nomen Xà£ig est a κλέος ut ᾿Ανθίς ab ἄνθος , Θρασς 1
θράσος. In tertio versu Hermannus fortasse recte ἁπα-
σαν, nisi quod dialectus ἄπαισαν postulat.

Fr. 78. Corrige µοισοπόλων.

Fr. 79. In Museo Rhenano proposuimus : -

— — — — αβροσύναν — — — — —

έχω δὲ φίλημ᾽ ἄνικά µου τὸ λάμµπρον

πρὸς ἀελίω καὶ τὸ κὀἄλον λέλογχε.
Quum vero particula ἀνίκα sententiae parum convesi'
videatur ,. dubitamus an longius a tradita lectione ret
dendo ἔστε xé µοι τὸ λάμπρον et cum Nevio Velóryo seti
bere praestet.

Fr. 83. Idoneis argumentis confisi ultima ο

-

Ad Librum Primum. δα”

et reliqua, unicam vocem ὤνευ e conjectura mntantes,
in hanc rationem constituimus :
"OQ πλοῦτος
ἄνευθ' ἀρέταρ οὐκ ασίνης πάροικος.
—. Fr. 8&. Probavimus Seidleri emendationem:
Σκιδναμέγας ἐν στήθεσιν ὄργας
μαψυλάκαν γλὠσσαν πεφύλαξο.
Fr. 85. Correximus, τοῦτο e Gregorio recipientes :
[ 414] ἀπυθναίσκην x&xov* oi 060. γὰρ
τοῦτο κεκρίµαισ᾽' ἀπὺ yaQ x ἔθναισκον.
Fr. 86. Corr. ὁακτυλίῳ.
Fr. 99. Fort. Lavszv à' ov δοκίκωμ᾽ ὀράνω δυςεπαύ-
gea i. e. óvcavyéa. ^ De δοκίµωµι vid. S. 26 not. 6.
Fr. 96. Fort. ᾽Αμϕὲ uoA' ἄβροις λασίοισιν εὖ
ἐπύκασσε.
Fr. 101. Lege "Εγω δὲ w5vo
τῶ τις ἔραταυ.
Er. 112. Fort. 4ὔτα ἔραισ᾽ ἐστεφανηπλόκην i. e. ἐρώσα.
Addenda sunt frustula quaedam : primum, quod Sap-
phonis nomine commemoratur πάρθενον ἀδύφωνον, vid.
Bergk. ad AÁnacr. p. 135, deinde γέλαν δ ἀθάνατου θέοι
Et. M. 225, 7, quod propter γέλαν Bergkius ibid. p. 37
ad Aeolicum poétam retulit; postremo
Τοίουτορ εἰς Θήβαις maig eouereco ὀχήμενος
Hephaest. p. 81 (ubi Θήβας), quem versum Blomfieldius
Alcaeo dedit fr. 99, Sehneidewinus Delect. p. 436, ὀχεί-
µενος ex unius codicis lectione χείµενος restituens, Corin-
nae. Boeotica tamen dialectus ἐν Θεέβας flagitaret, quare
Lesbiacum poétam agnoscere malumus.

THEOCRITUS.

Id. XXVIII. v. 9. Vituperavit nos Meinekius De-
lect. p. 165, quod Λικιάας pro IVefag scripsissemus ;
nam Συθαγόρειος scribi , non Πυθαγόραιος etc. — At de-
monstraveramus et nunc novorum exemplorum copia (vid.
supra ad S. 48 et S. 50) etiam certius confirmavimus,

J9*

548 Addenda et Corrigenda.

Thessalos Aeoles a nominibus propriis primae declinatio-
nis adjectiva in αιος derivasse, Boeotos Aeoles eandem
terminationem mutasse in soc (quod non potest ες ές
natum putari) ; ; quare non poteramus quin in Lesbiscw
dialecti carmine librorum lectionem Λικεάας 1. e, Νικιαίας
veram judicaremus. Vix enim hoc quisquam arbitribi
tur, patronymicum Λικιαῖος Βοεοί. Nixejoc sc. viog alus
leges sequi atque JVeaía Aoyoc. ^ Postremo confer
ἸΜελάνταος in titulo Delio (vid. supra ad p. 7), quod p*
tronymicum. esse videtur a Ἠελάντας.

Vs. 16. Neque εὖσαν, quod nunc expulimus Sapph.
27, neque ἔσσαν, quod est in eod. A, probari posse v
detur; sed e codicis C lectione ἐοῦσαν genuina Lesbua |
forma ἔοισαν restituenda esse videtur.

Id. XXIX. vs. 4. 16. Poenitet ἐθελησθ᾽ et patti,
quae nullius dialecti sunt, mon in ἐθέλεισθα et uat
vel µάτεις mutasse. — Id tamen egimus , ut nihil sine li
bris mutaremus, quod "Theocritus ipse dialecti erre

. male scribere potuisse videretur. ^ Ámeisius Z. f. 4. V.
1841 p. 270 seqq., qui tot. non Aeoliea in "Theocnits
relicta esse miratus est, neglexisse videtur, quae iJ
praefatione de hac re monueramus. |

CORINNA.

Fr. 14. Corrigimus καλὰ γερή) ἀϊσομένα i. e. su
γεραιὰ ἀεισομέναν antiqua decora cantura.

FOEDUS ELEORUM.

Nihil eorum, quibus a Boeckhio discessimus, pr* |
bavit Franzius Elem. Epigr. Gr. p. 380. Ut omittamus
quae ipse leviora judicavit » primum eum Boeckhio spur
tum asperum supprimi jubet; mam e galea Hierobs;
ubi articulus spiritu caret, nihil concludi posse propltt
ea, quod longe alia res sit in voculis. — Placent sane.
quae V. D. p. 98 disputavit de asperi signo in vocul:

Ad Librum Primum. 549

prius omisso , in nominibus proprüs diutius retento,
quanquam duobus tantum exemplis innititur, nr. 16:
HI4PON O A4EINOMENEOZ et ür. 12 OOHEPMEX
i. e. 09 "Eguzc. ltaque lubentissime ei praecepto obse-
quimur. Profitetur V. D., si ᾿Ερᾷζαοίοις aspero ornatum
esset, concessurum se, articulum quoque cum aspero ab
Eleis pronuntiatum esse. — At largimur ei, ᾿Εἰρ}αῴοι
aspero caruisse apud Eleos; recentior enim Graecorum
lingua saepissime ipitiali z asperum apposuit, ut in
ἡγέυμαε, utgu , ἡμεῖς vid. S. 4, 6. 9, ἤσσων cf. ἦκα,
Zua» (ex ᾖσ-μαν) cf. Sanscr. as. — Nec minus probabile
est ἑκατόν et apud Eleos et in reliqua prisca lingua le-
nem habuisse; nam si conferas Sanser. caía , Lat. cen-
ium , Germ. hund-ertí, vix dubium videtur, quin ε eu-
phonice praepositum sit. Nam si vox cum £v, quod
nonnulh voluerunt, composita esset, prima syllaba cor-
ripi non poterat. Restat igitur unicus articulus c, in
quo.asperi signum omitti potuisse ipse Franzius docuit.
Tenuerunt autem in articulo asperum adeo Lesbii ψιλω-
τικοί. — Non magis Franzio persuasimus, rectius τῷ et
τᾷ legi quam τοῦ et τας, neque tamen argumenta nostra
refutavit; duas certe res demonstrare debebat, primum
ullos Graecorum exceptis Atticis demonstrativo iota usos
esse, deinde ipsos Atticos unquam brevium vocalium
ante illud iota elisione abstinuisse. Ceterum eundem ar-
ticuli usum pro ὅδε nunc in Boeoticis titulis. demonstra-
vimus vid. supra Addend. ad p. 178. '— — Insolita verbo-
rum coi καδαλήµενοι collocatio, quam vituperat V. D.,
non latuit nos, sed maluimus hanc tolerare, quam ea,
quae lectioni τῷ καδαληµένῳ adversantur. Fortasse lapici-
da, quum eas voces suo loco exarare neglexisset, minus
aptam collocationem admisit. — — Minime probabilia V.
D. disputat in Boeckhiana lectione λατρειόµενον defenden-
da. Vix dubitamus, quin ipse, qua est sinceritate, con-
fessurus sit, diphthougi ευ mutationem in e neque de-
cretà in Timotheum pessima auctoritate, neque Laconi-
corum nominum δειµήδης pro Θερμήδης etc. (vid. S. 26, 5)

550 Addenda et Corrigenda.

comparatione sustineri posse. — Maxime displicuermt,
quae in extremis novavimus. Et recte quidem effeuw
est V. D. iis, quae calami errore scripta sunt, depreco-
tione pro imprecatione et multa centum talentüm pro mi.
ta talenti; deinde articulo in τήπιάρῳ, quod propomi-
mus; minus recte singularem ἐντὶ Philolai auetoritate
defendit, de qua re supra diximus L. II. S. 42. Ειά.
lius eidem assenttimur, quum ἔντ pluralem existimari
posse monet, quanquam collocatio inter singulares, s
δαλέοιτο et ἐνέχοιο, duriuscula est. Et Boeckhianan
quidem vocis ἔπιαροι interpretationem ut nunc magis pe
bemus, iis permovemur, quae in duobus titulis Phoi-
cis Rossii leguntur; nr. 74, a l. 6 [ποταποτισάτω] ποθ
Ἱερὸν τῷ ᾿Ασκλαπιῷ ἀργ[υρίου μνᾶς etc. et nr. 74, b |. f
καὶ τὸ μὲν ἤμισον ἔστω [τοῦ zxpoctürrog , τὸ δὲ num)
ποθ᾽ ἑερὸν τοῦ ᾿Ασκλαπιοῦ. ^ Rossius adnotavit: ,,79
ἱερὸν, quod nescio an nusquam alibi legatur, his i» le
eis sacram mulctám deo solvendam significare manifestum
ο. Non intelligimus, cur Rossius noluerit 1609/5»
scribere, quae vox egregie 'sustinet Boeckhianam niat
i. e. ἐφίερον.

Ad Librum Secundum.

—— — — —À

Pag. 6. De Doridis interitu vide Frauz. Elemm.
Epigr. Gr. p. 185 , qui liber, quum illa sceribebam , non
erat ad manum. . Quod V. D. Amphictyonum concilium
maturius quam singulas civitates vulgarem linguam iu
Doricae dialecti locum ascivisse e decretis in Demosthe-
nis oratione de Corona p. 278. 279 et in Corp. Inscr.
nr. 1689. a. b servatis colligit, jam paullo accuratius ex-
ponere licet. Quanquam enim decretis Demostheneae
orationi inserüis multum fidei haberi nequit, at non so-
lum mr. 1680 et 1689. b nihil Dorici habent praeterquam
in nominibus propriis, sed etiam nr. 1694 et ea decreta,
quae in eodem lapide cum nr. 1689. b inventa Leakius
edidit in. Travels through Northern Greece Vol. II. nr. 99;
postremo decretum ab Ern. Curtio in Mus. Rhen. 1842 .
p. 99 seqq. nr. 11 editum a verbis πυλαίας ὀπωρινῆς Ἱερο-
μνημονούντων exorsum postea ad Doridis usum transit.
Jam vero illa Amphictyonum decreta omnia, ut Curtius
Boeckhio ad nr. 1694 praeeunte bene intellexit, quan-
quam Leakiani tituli non memor, ad eam aetatem perti-
nent, qua Aetoli tantum potestatis inter Ampbictyones
sibi arrogaverant, ut eorum hieromnemones aut soli aut
primo loco, scriberentur, quod iu terti a. Ch. saeculi
exitum et secundi initium cadere oportet. Nec quidquam

552 Addenda et Corrigenda.

in iis reperitur, quod Romani imperi vestigium haberi
possit; nàm pro 7&$..., quod si in nr. 1689. b L6
recte editum esset, titulum Tiberio imperatore non antü-
quiorem haberi juberet, in Leakii accuratiore apographo
est τεγρ.... Ceterum Doride satis incorrupta utuntur
tituli Astypalaeenses , breviores tamen, Hoss. II. nr. 153.
160 sub M. Aurelio et Vero scripti.

Pag. 8 nr. 2. Leakiani tituli nr. 71 octo primos
versus nobilis quidam de Seidel .suh initium saeculi
XVIII Peloponnesum peragrans descripserat, cujus sche-
dis cum bono fructu Reilius usus est in Anall. Epigr.
p. 85 seqq. , de reliqua quoque inscriptione diligenter
commentatus. In versibus quarto et quinto Keilius non
vidit nulla litera mutata οὐδής 1. e. οὐδείς et [π]ήποκα

(vid. S. 44, 2) legi posse, ut nemo ante. similes victo-
— rias reportasse dicatur.

Pag. 10. Calaureaticus alius extat in Expédit.
Sceient. de Morée III. nr. 3. p. 49.

Pag. 11. Delphici tituli: nr. 1690 extrema pars
emendatior tradita est a Leakio l. l. nr. 100. Novi tituli
accesserunt ab Ern. Curtio editi in Mus. Rhen. Nov. Ἡ
p. 114 seqq. : nr. 11 decretum hieromnemonum, quod
ex parte vulgarem dialectum exhibet; nr. 12 Delphorum
de proxenia; postremo alius titulus servi donationem si-
stens, quem tractaverunt Thierschius in Actis Acad.
Mon. 1840 p. 67 et idem Curtius in Ephemm. Jen. 1842
nr. 246.

Phocicis adde decreta Anticyrensium apud: Leakium
l. l. nr. 96, valde mutila.

Pag. 12. Inter Acarnanicas inscriptiones eam πε-
gleximus, quae a Leakio in eodem opere Vol. IV. nr.
164 edita est, in Ai Vasili reperta.

Pag. 13 1l. 8. Leg. να. 282.* — Sed fugerat nos,
quod Boeckbius Corp. Inscr. I. p. 85 contra Castellum,
quem sequuti eramus, et alios monuit, Gelenses etiam
apud Ciceronem (Verr. II, 3, 43 et 4, 33) commemorari
et titulum propter literae Sigma formas 2 et C promi-

Ad Librum Secundum. 553

scue usurpatas multo recentiorem videri, cui libenter ad-
stipulamur. .

— ]l.3extr. Leg. Italiotici.

Pag. 14 extr. Leg. „nr. 2053.

Pag. 19. Sporadum Doricarum tituli nune complu-
res accesserunt in Rossii Inser. Gr. Ined. Fasc. II :

Theraeus ur. 198, qui Árgeae cujusdam testamentum
continere videtur, valde laeer; praeterea multi vel bre-
vissimi vel, recentiores.

Anaphaeus nr. 223 paucorum verborum, .

Astypalaeenses: nr. 154 literaturae genere satis anti-
quo et qui Rossio judice vel ad quintum a. Chr. saecu-
lum pertinere censeatur; ur. 155 et 156 antiquiores pau-
eorum nominums; nr. 199 decretum lacerum literatura
eleganti temporum Macedonicorum ; nr. 161. 163 brevio-
res.

Calymnius valde mutilus nr. 182 praeter alios breviores
et recentiores. — Eodem retuleris frustula Dorici decreti
ad lasenses C. l. nr. 2679, qui titulus oculos nostros
fugerat.

Coorum decretum haud male servatum nr. 175 prae-
ter brevissimos quosdam titulos. Praeterea nonnulla uti-
lia suppeditavit titulus e Romanorum imperatorum aetate
Corp. Inscr. nr. 2508.

Nisyrii titali: nr. 164 antiquae literaturae; nr. 1606,
cujus altera pars Nisyriorum decretum continet Philippo
Demetrii f. regnante circiter Ol. 145 scriptum ; nr. 168
tituli sepulcrales.

Teliorum decretum nr. 169 inde a vs. 5 valde lace-
rum, satis bonae, si quid videmus, aetatis.

Ad Rhodum vel homines Rhodios recte testarum Ol- |
biae repertarum (vid. Ephemm. Jen. 1842 nr. 180) in-
scriptiones referri videntur, quae et Doricae dialecti
Hhodiatam speciem prae se ferunt et partim Rhodiacum
mali Punici insigne, ut nr. 1 Αρταμητίου et rectius nr. 12
᾿Αρταμιτίυ, mr. 2 4αμοκράτευ]ς, nr. 7 ᾿Αριστοκράτευς,
nr. 11 ἐπ ἱερέως Avvogoavevg. — Jam vero his simillimae

554 Addenda et Corrigenda,

sunt testarum Acris in Sicilia repertarum inscriptiones,
de quibus dixit Raoul - Rochette in Museo Rhenano Wel-
ckeri et Naekii Vol. IV. p. 85 ut Αρμαμαίου et én^ ἑερέως,
nec minus aliae, quas Castellus inter inscriptiones Sicu-
las congessit in Cl. XV.

Pag. 17. Tituli Cyrenaici nr. 10. 11 etiam a Le
tronnio editi sunt e Pachii schedis in Journ. des Sav.
1828 p. 264.

Pag.29 not. 10. Choeroboscus ad Theod. 651, 16
praebet exempla ZJawec, αἴγες, φώτες.

Pag. 33 1. 21. Leg. κομψώς et ἁπλώς..

Pag. 36 1. 29. Leg. ἐννέα et óxro.

Pag. 39 1. 10. Apud Alemanem fr. $9 (24) iu
Athenaei libris est χωπαρα i. e. καὶ ὀπωρα, unde colli
gere possis Lacones ὁπάρα vel ὑπώρα dixisse.

Pag. 39 l 4. ltem ἐπ ἱερέως est in testa Olbiae
reperta, quae non minus a Hhodio figulo facta est quam
AÁcrensis, in qua idem legitur.

Pag. 40 1. 26. Lege óxro et ἐννέα.

Pag. 49 1. 5. Adde ᾽Αβώβας ὃ Ἴδωνις ὑπὸ Περγαίων
Et. M. 4, 53 et Hesych., quod. nomeh nisi dialecto non
diversum esse ab 'Zoígo , ut Panyasis Hesychio teste
Adonidem appellaverat (eundem alii ᾿Αφος et ΄Έφος dixe-
iunt), indicavit Meinekius Anall. Alexx. p.282. Descen-
dit autem ab «fog i. e. ἠώς; sed miror alterum f.

Pag. 90 nr. 6. Nescio an hue trahi possint "Oài«c-
cog et Ἀλάσος, quomodo Lasi Hermionensis nomen ali
quoties scriptum reperitur vid. Schneidew. de Laso p. 6.

Pag. 94 in. Valde memorabilis est glossa Hesychii
Υελχάνος, ô Ζεὺς παρὰ Κρησίν (cod. κριαίῳ), quum in
nummo Phaestio legatur ΓΕ. 4Χά4ΝΟΣ vid. Ballet. del
Inst. Arch. 1841 p.61 et p.174. Confirmatur hinc quam
maxime, J'apud Hesychium non ita pro digamma esse,
ut mutata pronuntiatio significetur; recentes enim Crete
digamma in ϱ mutarunt.

Pag. 61 init. ᾿Αρταμίτιος mensis est in testis nes
nullis Olbiae repertis, quae sunt Rhodiacae originis, et

Ad Librum Secundum. 555

in titulo Coo Ross. II. nr. 175; : Aorepirios in Calaurea-
tico Exp. Mor.

Pag. 70 1. 7. Leg. 8. 39, 5.

Pag. 73. Pro µέσωρ»ο µέσος Hesych. , ubi µέσορ
scribi jusserunt, literarum ordine simul restituto lege
uécoogog, µέσος, quocum conferas glossam proxime
antecedentem µέσωρον (leg. µέσσωρον), μέσον. Ceterum
ea vox non est, quod existimarunt, e µέσος et ὥρα com-
posita, sed e µέσος et ὄρος pro µέσορος.

Pag. 73 nr. 3. Plura hujus generis apud Hesy-
chium latent, ut .

µίρμα ἐπὶ τοῦ κακοπινοῦς xoi ῥυπαροῦ καὶ πονηροῦ.
Vox aut e µίαρµα i. 6. µίασμα corrupta aut sine corru-
ptela per contractionem quandam pro µίασµα posita est.
Cognatam glossam μέρτουλον, μῖσος (corrigunt μῦσος),
µίασµα extricare non valemus.

µίρεα, λάχανα, si comparas µίκαι,-λάχανα e μίρκα
vel μίρκαυ corruptum videtur, ut Laconica vox cum µί-
σχος sive µίσκορ cognata agnosci possit. Nam µίσχος non

minus quam καυλὸς et caulem et cramben significaverit.
όων

µούρταρ, πιλὀςφ. --- [μούρτιβοι] µουστην C p. —
µούρτιβοι, θυσία. — Ita in codice haec misere corrupta
leguntur. Antiquiores interpretes Aegyptiaca, Punica,
alia quaesiverunt. Nos eo minus dubitamus Laconicam
dialectum agnoscere, quod illa cum glossa aperte Laco-
nica μοῦρκορ literarum seriem turbant. Prima ita corre-
xerim: μούρταρ, μυστωπύλορ i. e. μύστης. De reliquis
acutiores videant.
Pag. 76 1. 24 seqq. Meinekius in Anall. Alexx.
p. 247 probat Valckenarii conjecturam in Alexandri Ae-
toli versu anapaestico, quo Euripidem describit,
*O ὃ) ᾿Αναξαγόρου τρόφιμος ἀρχαίου στρυφνὸς μὲν
ἔοικε προςξυπεῖν
γαίου pro ἀρχαίου seribentis et de nobili Anaxagorae ge-
nere interpretantis. — Nescio an rectius scribatur ῥαχίου,
aova vox a ῥάχος ducta, i.e. spinosí, quam Anaxagorae

Ἂ

556 Addenda et Corrigenda.

appellationem epitheton Euripidi datum στρυφνὸς com- —
mendat. ldem V. D. p.270 Thestoris, qui erat Parhe—
ni pater, cognomen Xoóg scribit et ad generis splende-
rem refert, quum alii paroxytonon Χάος, id quod I
gis probamus , de librorum obscuritate interprefati sint.
Omnino ne unum quidem extat certum exemplum vocis
χάΐος extra Laconicam dialectum usurpatae vel in ο,
labum coércitae vel generis nobilitatem describentis, s
quidem de 'Theocriteo χαῶν dubitari posse concedi.
Nam vox ῥαθυχαῖος Aesch. Suppl. 838, quam eo traxe
runt, obscurissima est.

Pag. 78 extr. E Theraei nomine γε] εὔππος sui
Rossium ΠΠ. nr. 198 noli colligere T'heraeos o ejetiss,
quanquam Beeckhius in antiqua inscriptione Theraea 1r
92 lacunosum nomen AEXIIIIOS in ἨΜε]λήσιππος stp
plet. Hoc malim Τε]λέσιππος legere, quum et Tee
reperiatur Ther. 2448. IV, 37 et omnino nomina a 79:
composita in Aegidarum gente frequentia sint, vid. Ros
sium de Anaphe in Act. Ac. Monac. 1837 p. 438; illi

formatum est quemadmodum «Ἰ{ελέαγρος. |

Pag. 80 1l. 10. Adde ποποῖ ó& Aesch. Ag. 10
1046. - |

Pag. 82 1. 9. Leg. S. 43.

Pag. 84 1. 10.’ Ἠασθός legitur in titulo Acrensi
IH], 35. 41, οὐθὲν 1m Coo Ross. Il. nr. 175, conti
OTAEZ in antiquo titulo Laconico, de quo vide sup?
ad p. 8, 1. e. οὐδής. |

Pag. 85 1. 21. Adde Θεράµναι, ut Therapnaru
Laconicarum: nomen apud Stephanum Byz. scriptum e.

Pag. 86 1. 19. Leg. 8. 36, 1 et S. 405 hanc pur
graphum restitue praeterea l. 22 et pag. 87 l. 12.

Pag. 87 nr. 10. De Φιαλία cf. Keil. Anall. p.?
et nummum pud Mionn. Suppl. IV. p. 533, inq?

Φιαλέων.

— 120. Leg. S. 35, 1.

Ad Librum Secundum. 554

Pag. 88 init. Adde ἀνέθηκε ᾿Αθαναίᾳ in antiquo
ütulo Laconieo Leak. nr. 71 e Seidelii schedis aucto et
confer Keilium Anall. p. 89, qui multa alia exempla e
variarum dialectorum titulis congessit.

, -— nr. 13. Adde antiquam inscriptionem 'Theraeam
nr. 1, 6, ubi Roppa est ante O in voce obseuriore.

Pag. 91 Ἱ. 15. Leg. 8. 35, 1.

— mr.3. De «Σοιξιτέλης ete. cf. Heil Απο.
p. 117. |
Pag. 99 1. 12. Adde Pausan. Lacon. c. 19. «ιό»
νυσον ὀρθότατα ἐμοὶ δοκεῖν "Elàav ἐπονομάξυντδς Ψίλα γὰρ
καλοῦσιν oi «4ωριεεῖς τὰ πτερά, cf. Hesych. ἄψιλον, ἅπτε-
Qov 5 πολύπτερον — Ψίλακα», wv, λέον, πτερὸν —
veAiov, mrepóv. ltaque Doricum ψίλον pro πτείλον esse
videtur.

— not. 8. Leg. 8. 35, 1.

Pag. 100 1. 2. Cf. Theognost. in Ann. Oxx. Il,
96, 28 (Bekk. 1421). «Συρακόσσιορ * οὕτω γὰρ ᾿Ηρωδιανὸς
ἐν τῇ καθόλου διὰ δύο co καὶ διὰ τοῦ ὃ γράφων. τὸ ὄνομα
παραδίδωσιν.

— nr.2. De sigma ante consonas in titulis ge-

minato adi Franz. Epigr. p. 49, Keil. Spec. Onomat.
p. 104 et Anall. p. 151.

Pag.102 extr. Adde Θάρων in antiquissimo titulo
Argivo C. I. nr.2 (quod Boeckhius non recte pro Θήρων
esse putavit vid. S. 19, 9. e) i. e. Θάρρων, Dorice pro
Θάρσων» Θράσων vid. S. 15, 8. Rectius Boeckhius vi-
derat, «Θαρυπτόλεμος in antiquo titulo 'Theraeo nr. 16. i.
e. Θαρθυπτόλεμος esse pro Θρασυπτόλεμοο. In nummo
Cnossio Mionn. Il. p. 269 est Θαρσυδίκας.

Pag. 104 1. 8. Non recte Schneidewinus versum
in Papyro Parisiensi servatum

ovx ἀξιώ μικῶν óe, μεγάλα Ó' οὐκ ἔχω
rocem µεκὀρ Sive µικκός cum Letronnio Doricam existi-
nans Epicharmo tribuit, vid. Fragm. Griech. Dichter ete.
0η Schneidewin p. 20. Repugnat pronominis σε forma

ion. Dorica.

560 Addenda et Corrigenda.

auctorem et Σήμιον Atheniensem C. I. nr. 1385 Xógo»
Epirotae nomen idem est quod Σήμων in Epitaphio Att-
co; item «Σαμαγύρας Cretensis et «Σηµαγόρας in nnmmo
Simyrnaeo Mionn. III, 198 conspirant. | Nec minus 2x-
µανδρος Coreyraeus, Σαμέας Himeraeus apud Phalaridem, |
Σαμιάδης Rhodius, «Σαμίδας Thebanus, Σάμαπος Arcas,
Σαμόθοινος 'Thessalus, «Σαμόλας Achaeus (quibus adde
Boeoticum nomen Ζάμιχος C. Il. 1574. 1590. 1608. b,
Leak. 37, Curt. 8), eandem opinionem permittunt. Val. |
de incertum est Cyziceni nomen Σάμυλος C. l. mr. 2158
l. 21.

Pag. 146 nr. 8. De Hippoclea cum Schneidewino
meo, qui singulas operis plagulas a typotheta acceptas
Pindaro potissimum consulturus perlustravit , acerrime
pugnavi et, dum meae sententiae praesidia circumspicio,
in ea incidi , quae rem ampliore disquisitione retractari
juberent.

Primum de nominis forma videbimus. Boeckhius i in
Explicatt. ad Pyth. X diversas ejusdem nominis formas
dicit esse ᾿Γπποκλῆςον “πποκλέης, "InnoxAsaog, Munckerum
ad Anton. Liber. 34 p. 271 laudans. At hic "Γπποκλῆς
et "Z»noxiéag idem esse nullo alio argumento demonstrat,
praeterquam quod Scholia Pind. Pyth. ΧΙ extr. e vulga-
ri lectione Iphiclidem appellant τὸν Ιφικλέα παϊδα ' Jólaor,
ubi 1 ipse Boeckhius edidit φικλέους, quum in Gott. seri-
ptum sit τὸν ᾽Γφικλέα ἤτοι τὸν ᾿φικλέυς. Num Boeckhius
“Ἱπποκλέας dialecto ab ᾿Γπποκλέης diversum existimaverit,
nen s&tis apparet. — Müllerus tamen Dor. I. p. 90 noi
dubitavit ΗἩροκλέας Doricam nominis Προκλῆς formam di-
cere, Kubnio (Sylburgium nominare debebat) ad Paus.
III, 1 confisus. Sylburgius autem quum illo loco accu-
sativum ΠΠροχλέαν ex Aeliano Hist. Απ. XX. c. 231 atte-
lisset, postea ipse ad c. 15 IlooxÀé« correxit, quod s
Gronovio e Med. receptum , in recentioribus editionibas
extat. Haec sciens volensque silentio praetermiseram.
quod in praestantissimorum hominum erroribns patefa-
. eiendis nisi ipsa re cogente commorari non amo. — Numc

Ad Librum Secundum. 561

commemorande erant, quod omnia quae in rem proposi-
tam facere viderentur, congerere constituimus. —- Schnei-
dewinus igitur noster hoc lubens concessit, ᾽πποκλέας
non posse vocali Dorice mutata ex ᾿/πποκλέης natum esse,
sed nomen Aicveg (vide Papium et Keil. Anall. p. 71),
quod pro Κλέαρ esset, eomparans, peculiarem quandam
nominis formationem agnovit. "Tum ego ipsum nomen
KAéag suppeditavi, quod Reilius l. l. verissime in titulo -
Arcadico nr. 1513 restituit (KAcag Θρασέαυ pro Κλεασθίας
"Eav) et Papius e nummo Attico Mionn. ΠΠ. p. 142 affert;
sed negavi eam terminationem , quae in simplici assum-
pta sit ut in Opooéag, Ἀρατέαρ et similibus, in οοπι-
posito locum habere. Simul attuli ᾿ριστοκλέας» Achaei
nemen in titulo valde récenti C. I. nr. 812, Fourmon-
tianis tamen schedis multum fidei haberi non posse ad-
monens, et ᾿Ερακλέας in titulo recenti Attico C. I. nr.
300. I, 12, quod nomen Portae versanti mihi Keilius
indicaverat; pro hoc Pouquevilli schedae 'Zgoxiág prae-
bent, quam formam non minus quam Πρακλεᾶς indicavi
ex ᾿Ηρακλεόδωρος decurtatam putari posse, ut Ζηνᾶς et
ΖΜητρᾶς sunt pro Ζηνόδωρος et Ἠητρόδωρος vid. Aneedd.
Bekk. p. 857. At Schneidewinus illis praesidiis Hippo-
cleam satis muniri ratus insuper Car. Frid. Hermanni et
Leutschii, collegarum doctissimorum , consensu gloriari.
Cui quum paullo coafidentius respondere coepissem , ac-
cidit, ut epistóla nondum clausa ΙΙάτροκλέας, unus ex
interlocutoribus in Plutarcheo dialogo de Sera Numinis
Windicta, miro quodam casu oblatus tandem graviorem
dubitationem injiceret. Nam quum nominativus IJ«rgó-
κλέας quater legatur 8.1. 2. 7. 17, voeativus & Ilargoxifa
bis 8. 3. 8, genitivus Πατροκλέους semel $8. 3, mec di-
versus homo is esse videatur, quem Plutarchus Quaest.
Symp. VII, 4, 2 Πατροκλέα τὸν yaufoóv appellat, pri-
mum apparet, temere in prima libri paragrapho Xylan-
drum Πατροκλέηςν W yttenbachium Πατροκλεύς ex ingenio
proposuisse; nam nomen llorgoxitóg, quo idem homo
utitur in fragmento Plutarcheo" Stob. Serm. CXX , 28 e

II. 26

562 Addenda et Corrigenda.

codicum ΑΒ auetoritate in Γατροκλέαρ mutari oportet,
quanquam baec varia lectio ad solum primum e tribus
locis affertur. Deinde patet nomen Πατροκλέας Plutarcho
non diversum esse a llerpoxigc. ^ Ceterum Πατροκλέας,
quem Wyttenbachius apud Xenophontem Hist. Gr. VI,
9, 8 commemorari dicit, ibi nom reperitur, sed }Ίατρο-
κλῆς VI, 5, 38.

Jam igitur praeter 'ZxzoxAcac quinque nomina in κλεας ex-
euntia cognovimus, quae apud Papium omnia desiderantur :

᾿Αριστοκλέας Achaeus C. l. nr. 812.

Ερακλέας Atheniensis C. I. mr. 300 (de nemine
'Hoexige vid. Reil. Spec. Onom. p. 17).

Γφικλέας zx ᾿]φικλῆς Scholl. Pind. Pyth. XI extr.
Nam Boeckhium non recte genitivum ᾿2φικλέα expulisse,
ipsa Gottingensis codicis lectio doeet.

Πατροκλέας ξ- Πατροκλῆς Plutarch. de S. N. V.

4αμοκλέας, cujus genitivus «{αμοκλέα legitur in
titulo Tithorensi nr. 2 Mus. Rhen. II, 1843. p. 554.

Adeo sextum ejus generis nomen idque Thessali-
cum habebis 'ZoaroxAlag (i. e. Ἀρατοκλέας), sà im eor-
ruptiore titulo Thessalico nr. 8 illud restituere ausus fue-
ris. Quibus exemplis quum hoc genus homonymiae satis
firmari videatur, rei explicatio cireumspicienda est; mam
de Dorica vocalis mutatione quum reliqua tum genitivi /φι-
κλέα, 4 αμοκλέα et voeativus Πατροκλέα vetant. Simillima au-
tem homonymia spectatur in nonnullis nominibus, quae mo-
do in ευ modo in εας terminata leguntar. Ut eponymus
Lepreatarum heros ab Athenaeo X, 412. A «4επρεύς di-
citur, ab Aeliano V. H. I, 24 «{επρέας, utraque nomi-
nis forma per varios casus declinata et librorum auctori-
tate satis firmata; deinde idem Corinthius , Adimaat
filius, qui apud Thucydidem I, 60 sqq. et 1E, 67 '4e-
στεύς audit, Herodoto VII, 137 est ᾿Αριστέας; postreme
idem citharoedus Atticus ᾽Αμοιβεύς dicitur Athen. XIV,
623. D et Aelian. H. An. VI, 1, ᾽Αμοιῤέας Aelian. V.
H. HI, 30, nulla corruptelae suspicione. Adeo Grege-
rius Theologus Anth. Pal. VIII, 17 νοµέας dixit pre

Ad Librum Secundum. 563

νομεὺς cf. Jacobs Nott. Critt. p. 418. — Eo verfo majore
jure utrumque homonymiae genus comparatur, quod no-
mina in κλῆς apud Homerum et in Boeotica dialecto de-
elinatione nominibus in eve simillima sunt, quemadmo-
dum ᾿Ερακλῆοςρ et Boeotice «4ιονλεῖος ut Θεσοπιεῖος & Ot-
σπιεύο. Quanquam ipsi nominativi nunquam in κλεύς ter-
minati esse videntur; nam Πατροκλεύς, quod Papius af-
fert e Phot. Bibl. cod. 167 eum varia lectione ΙΠατροκλής,
vix verius est quam in fragmento illo Plutarcheo et for-
fasse ex eadem genuina forma llozgoxicag corruptum.
Jam, si Rossium audimus Inscr. I1]. p. 20, ejus homo-
nymiae origo ab ipsis Pelasgis repetenda est, quos saepe
(id quod hodierni Graeci faeere solent ut ὁ Κύκλωπας, ὁ
πατέρας) accusativum pluralem meseulinorum in nomina-
tivum singularem convertisse dicit, eodem ἄνδραν, εὐσχή-
µοναν et similes reeentissimae Graecitatis aecusativos tra-
hens. At Adamantinum Corais olim similia docentem
refutaverat Lobeckius Parall. p. 142. — Qui quum dicat,
in Dissert. de Ambiguis (quam videre nobis non contigit)
ostendisse se, quo pertineant nomina propria .{επρέας,
᾿Αµοιβέας et similia, ipsi de homonymiarum illarum causa
quaerere eo minns periclitabimur, quod satis, id quod nostra
intererat, exemplorum copia doeuisse videmur, nomina. in
in κλεας eaque pro nominibusin κλης posita non barbara esse.
Redeamss ad Pindareum Happoeleam. Cujus nomen
quanquam apparet parum reete a nobis maxime barbarum
dictum esse, attamen suspicio qnuaedem inde oritur, quod
reliqua nomina in κλεας exeuntia recentiore demum aetafe
reperiuntur. ltaque ne formam pro aetatis ratione sin-
gularem temere probemms, videndum est, qua auctorifa-
te nitatur. Libri priore carminis Pindarici loeo v. 5. da-
tivum ᾿Λιποκλέᾳ praebent et eundem sensu destitutum al-
tero loco, ubi e conjectura ᾿/πποχκλέαν scriptum est. De-
inde scholia ad carminis inscriptionem haee adnotant :
δοκεῖι δὲ 5 ᾠδὴ μὴ ὑγιῶς ἐπιεγράφθαι Innoxie* δέον yop
:Γπποκλέφ. τὸ γὰρ ὄνομα sw “πποκλέας, ὧς καὶ αὐτὸς ó
}Πένδαρος δηλοι. Quibus convenienter scholia ubique pue-
36*

564 Addenda et Corrigenda.

rum "πποκλέαν dicunt. Apparet autem, scholiasten id
nomen non e docta quadam traditione, sed ex ipso Pin.
daro hausisse. Vix tamen recte collegeris, eum altero
loco 7zoxàfav scriptum invenisse; sed quum prior locus
'de nominis forma testari videretur, alterum minus cura.
vit. Antiquiores illos , qui Pindari carmina collegerunt
et inseripserunt, aut eas solum formas legisse quae ad
nominativam ᾿πποκλῆς referri possent, ant hoc nomen
et ᾿Γπποκλέας non diversa existimasse , antiqua inscriptio
"ἠπποκλεῖ patefaeit. (Quae quum ita sint, parum caute is
agere videtur, qui altero loco literam sine libris addendo
accusativum ᾿Γπποκλέαν efficiat; nam ᾿πποκλέαςι quod pro-
posuimus, etiamsi priore loco ᾿Γπποκλέᾳ teneas, mon mi-
nus ferri potest, quam in eadem Plutarchi paragrapho
à Πατροκλέα et Πατροκλέους juncta sunt. Neque G. Her-
mannus audiendus est, quum in Emendationibus Pinda-
ricis dictionem poeticam articulum τὸν 'Zvzoxicav non fer-
re opinatus τὸν '/nnoxiéa c ἔτι scripsit, ut Hippoeleae
, pater eodem noinine usus sit. — Sola enim Pythia perlu-
stranti tria articuli cum nominibus juncti exempla se ob-
tulerunt: II, 73. ὁ "Poóduov0vc, IV, 66 ἅ τε Ilv8a,
XI, 50 τὸν '7guxAeióav ᾿{λαον. — Restat ut de priore loco
dicamus. Ubi si quis traditam lectionem mordicus tenere
velit, nunc quidem non conabimur.eam ut barbaram per
vim eripere, sed lectionem nostram, quae ne una qui-
dem litera mutata insolentiorem et pro aetatis ratione su-
spectam nominis formam eamque parum munitam remo-
vet, etiamnunc nobis non displicere libere profitemur.

Pag. 160 1. 15. Adde Βώλις Cretensis. nomen Po-
lyb. VIII, 17 i. e. Ἀουλίας, neque credo ab Herodoto
ΥΠ, 134 virum Spartanum justa nominis forma Laconica
Βοῦλιν appellari.

Pag. 161 1. 13. De κωραλίσκορ cf. Bergk de reli.
com. Att. p. 431. |

Ibid. not. Eadem traduntur in Ánecdd. Pariss. Ill.
p. 944, ne hie quidem integra.

Pag. 162 1. 10 seqq. Apud Callimachum talia le-

Ad Librum Secundum. 565

guntur: «sot» h. Cer. 92, uovoc Lav. Pall. 29. 75. 132,
h. Cer. 8. 94. 112, γώνατα Lav. Pall. 84.

Abid. not. 11. Similia Choerobosceis leguntur in
Etymologici cod. Havn. post Et. Gud. p. 978. — Herodia-
ni loeum Lehrsius in Mus. Rhen. Nov. Il. p. 345 ita
scribit: ,,/Véi0g τα γὰρ λέγεται κατὰ διάλυσιν. — Parum -
placet.

Pag. 163 1. 3. Adde δώλαι Callim. Lav. Pall. 47.

Pag. 165 1. 15 seqq. "Valde poenitet neglexisse
Suidae glossam: 8óv,.aonióa* ᾿Αργεῖοι — Jam enim id,
quod comjici posse dubitantius indicavimus, satis certum
habemus : Argivos cum paucis fortasse aliis Doriensium
Bác, χῶς, Ίύδης, νᾶς dixisse, vocali v, quam e digam-
ma ortarn constat, ejecta.

Pag. 171 1]. 7. Idem «4{ωρίμαχος traditur in titulo
Acarnanico Leakii nr. 164.

Pag. 1721.3. Addee Rossii Theraeo nr. 198 : 10g,
Coo hr. 195 προθυµοτέρος αὑτός et ποτὲ τὸρ Θεόρ. Prae-
terea nunc discimus, Astypalaeenses eadem correptione
usos esse, quum nr. 159 legatur [άγα]θὸς ἄνδρας, quan-
quam in Astypalaeensi Romanae aetatis C. I. nr. 2485
bis est τούς.

Pag. 174 1. 9. Item αἱρεθείᾳ Astypal. 2484 et nr.
159 Ross.

Ibid. 1. 20. De βιοπλανές cf. Et. M. 198, 13 et
Jo. Alex. 15, 26.

Pag. 176 nr. 6. Adde ἀπολείπεν 'Ther. 198 R., δε-
δώκει Nisyr. 166 pro δεδώκειν vid. S. 41, 35 Rossius
male formam non Doricam δεδωκέν[αι] restituit.

Pag. 177 1. 7. Leg. τελέν pro sexe.

Ibid. 1.21. In titulo quidem Telio nr. 109 R. Bro.
ckii hypotrierarchae apographum , praebet καλος xai λυσι-.
τελος et deinde ἀπροφασιστος. Ubi quum Rossius illa in
καλώς καὶ λυσιτελῶς mutaverit, eodem jure ἀπροφασίστως
scribere debebat ; nam adjectivum vix locum tuetur. "Te.
]ios ne vulgari quidem correptione usos esse docet infi-
nitivus ἀνοικοδομηθήμειν Rhodiorum morem sequutus.

566 Addenda et Corrigenda.

Pag. 179 |. 11. Adde nune Astypalaeenses et Ni-
syrlos, vid. supr. ad p. 173 et 176,

Pag. 181 1.4 extr. E Papio addantur Hermienen-
ses Θεαρίδας et Θεαρίς, deinde Θεάριονν locus Aeginwe
Apollini sacer et Θεαρίων Aeginetay postremo θεαροδοκία
Delph. nr. 12 Curt.

Pag. 183 l1. 25. Leakii apographum nr. 100 recte
oixiag praebet. |

Pag. 185 l. 15. Hic commemorare placet formas
quasdam pro vulgari ἑερατεύω et rariore ἑερητεύω im titu-
lis Cyrenaicis obvias: ῥἑαρετεύω nr. 1 et in duobus bre-
vioribus , ἰαρειτεύω nr. 12, ἑεριτεύω in recenti titulo bre-
viore, ἱερετεύω nr. 10.

Pag. 187 nr. 5. Müllerus Dor. II. p. 18 et 518
Ποΐθιοεν ut apud Photium Pythii, Spartanorum magistra-
tus, scribuntur, Doricam formam esse putavit. Keilius
Anall. p. 163 addit Κάροια, Καροιάτης etc. , quae apud
Stephanum Byz. literarum ordine laeso leguntur pro Xa-
ρυα, quod est Laconicae oppidum. Auctoritates tamen
parem firmae sunt. :

Pag. 187 1. 7 extr. Eadem glossa ψοῦδιεα apud
Suidam legitur.

Pag. 188 1. 8 seqq. Adde ᾽Αργέα Ther. 198 R.,
quum.idem nomen vulgo 'Agyeío sonet, et .Evoaevopta
Astyp. 1596, nisi forte ἈἘναγόρεα corrigendum est cf.
᾿Αρισταγόρεια Keil. Anall. p. 78; deinde ποήσασθαι 1η
Coo nr. 175 et Telio nr. 169 R. In Delph. Eph. Jen. Cur-
tius 1. 1 Boóv pro Bo» et inde l. 3. 6 gentilia Άοατος
et Booía seribi putat. At neque a Zoiov gentile ῬἨοιαῖος
derivari potest et 1. 1 Jod traditur, quod Curtius in. Βοῷ
mufavit, quare obscurius quoddam oppidulum intelligen-
dum esse videtur.

Ibid. 1. 28. Adde ζόαν et ἔξοεν in epigrammatis
Theocriti XVII et Theodoridae Anth. Pal. XII, 21,
quae satis pura Doride utuntur.

Pag. 190 1. 9. Nunc Boeckhium recte fecisse ere-
dimus; nam praeter ea exempla, quae attulimus S. 11,

Ad Librum Secundum. 567

1, ἀφηρωῖξω legitur in plurimis titelis "Theraeis apud
Rossium nr. 203—218.

Ibid. nr. 8. In titulo Alaesino lota omissum aeta-
tis fuerit ut in. Astypal. 2485, qui a. 105 a. Chr. seriptus
est, Ea enim aetate illud negligentiae genus grassari
coeperat vid. Franz. Epigr. p. 155. 233.

Pag. 191 l. 18. Eodem Huschkius de Annio Cim-
bro p. 31 retulit xác, quod in Et. M. 651, 4 et Et. Or.
136, 15 a Syracusanis pro πατήρ dictum esse traditur.
Male tamen cum Valckenario ad Herodot. IV. p. 307 et
ad Adon. p. 382 πᾶ scribi jubet; nam de nominativo
πᾶς, gen. πᾶ constat praeterea e Choerobosco Bekk. p.
1181, Arcadio p. 125, 17, Et. Gud. 451, 1 et Eustath.
569 in. Apud Aeschylum Suppl. 869. 876 pro ὦ 8& yag
zo; Ζεῦ e scholio ὦ πάτερ Ζεῦ, γῆς no: Valckenarius
proposuit ὦ παῖ γᾶς πᾶ Ζεῦ, quum vulgo Scaligero prae-
eunte βᾶ e βασιλεῦ decurtatum putetur. — Nolo quidquam
affirmare; suspieionem tamen quandam injiciunt glossae
Hesychianae: Βαγαῖος — Ζεὺς Φρύγιος et Μαξ εὺς;
ὁ Ζεὺς παρὰ Φὠρυξί. Quid enim, si Aeschylus peregrina
dei nomina eaptans scripserit ὦ Ἠαγαῖε ἸΗαξεῦ aut à Ba-
γαῖε πᾶ Zeb 1 — Ibidem v. 867. 876 ὦ μᾶ y& scholia in-
terpretantur o μῆτερ yz et Eustathius quoque |. ]. docet
μᾶ pro µήτηρ esse. Quare recte apud Theocritum XV,
89 idem usus agnoscitur, quum scholion a Ruhnkenio e
codice Parisiensi proditum τὸ μᾶ dicat «Συρακούσιον ἐπὶ
ἀγανακτήσεως λεγόμενον. Bene enim Valckenarius compa-
ravit «{άματερ item in interjectionem versum. — Ceterum
μᾶ cum uei« comparandum est ut y cum γαΐα. — — Jam
vero credibile est, brevissimas illas voculas πᾶς et μᾶ,
quae rectius simplicissimas stirpes exhibere quam apoco-
pe quadam orta putantur, apud Siculos potissimum usur-
patas et fortasse apud Sophronem lectas fuisse. E Sici-
lia cum aliis non paucis Aeschylus apportavit.

Pag. 194 1. 9. Attamen χρυσῷ στεφάνῳ legitur Ca-
lymn. 2671. .

568 Addenda et Corrigenda.

Pag. 199 1. 13, Adde 'Ἐρμάν pro 'Egucow i. e.
"Eouüg in hymno Isiaco v. 10.

Pag. 200 1. 6. Lege ,,yeuctpag pro γηµέτρης."

Ibid. 1. 11. Parum recte «{ευτυχίδας lonicam for-
mam diximus; nam ad eam dialectum potius .«{εωτυχίδας
pertinet, ut vulgo Laco ille appellatur. lllius contractio
nis ratio omnino singularis et perobscura est.

Ibid. nr. 8. Eodem pertinet Minervae epitheton
Πολιᾶχος im titulo Laconico nr.71 Leak. e Seidelii sche-
dis bene a Keilio agnitum. — Minus tamen recte Πολίαχος
scripsit; nam ΙΠολιᾶχος justa contractione Dorica e Ilo-
λιαόχος factum est ut vulgo πολιοῦχος e πολιοόχος.

Pag. 201 nr. 9. ltem vulgaris contractionis ratio
spectatur in nominibus propriis quibusdam ab ἀγλαός de-
scendentibus, quae singuleri prope Theraeorum , Ana-
phaeorum , Cyrenaeorum more vocales conjungunt: "Ayiov
in antiquo titulo "Theraeo nr. 1. b B. A. pro ᾽Αγλάων,
᾽Αγλωφάνης in Ther. 24600. 2461 et 215. 221 R., quum
C. I. nr. 2463 ᾽Αγλαοφάνης legatur, et Anaph. nr. 223 R.,
postremo ᾽Αγλώμαχος Herod. IV,'164, qui est Cyrenaeus.
E titulis non Doricis confer ᾽Αγλωχάρης et ᾽Αγλωθέστης
nr. 119. 142 R., deinde historiarum scriptorem ᾽Αγλωσθέ-
νης Poll. IX, 83.

Pag. 205 in. Recte Callimachus Lav. Pall. 1. 15.
134 λωτροχόοι, 72 Advto , 79 λώοντο (e λόοντο et λοέοντο).

Ibid. nr. 4, a. Eadem terminatio ου spectatur in
Sporadum Doricarum titulis Rossianis, et bene Rossius
intellexit in antiquo titulo Nisyrio nr. 169 ΤΟ non τῶ,
sed τοῦ pronuntiandum esse, quod $2? ibidem appareret
in XQPION.

Ibid. l. 25. Leskiü apographon tituli Opuntii II.
nr. 99 praebet 241440 .. et EPOAAMM...

Pag. 209 Ἱ. 11. Lege ,,ἀνκοθαρίοντι pro ἄνακαθα-
goo:

Pag. 210 1. 10. Item in Hesychii glossis µό ξουτι,
πυρέσσονει, πονοῦντι et μοξοῦντες (cod. μογξοῦντες), nv-
ῥέσσοντερ, πονοῦντες scribendum esse videtur µογίοντο et

Ad Librum Secundum. 569

woyiovreg , quibus mutationibus simul literarum ordini
consulitur, cf. µογείοντι (leg. µογίοντι)» πονοῦσε, πυ-
θέσσουσι * 4ωριεῖς.

Pag. 214 a). Adde καλεῦναι, quod Doricui esse ,
traditur Jo. Gr. 243. b.

Ibid. b). Adde Astyp. nr. 159 R. "Αγνοτέλευς, nr.
161 Νικοσθένευς , nr. 163 ᾿Ιασικλεῦς; e testis Rhodiacis
Olbiae repertis {αμοκράτευς, ᾿Αριστοκράτευς, Ξενοφάνευς.

Pag. 215 in. Adde Nisyr. 168 R. Κυδρογένευς et
«4αμοκρίνευςν Calymn. 182 R. ᾿Ακροτέλευς, (Ther. rec. 216
Zwpágeve ; Anaph. 223 ᾽Αγλωφάνευς; e nummo Cyrenaico
Mionn. VI, 562 Θευφείδευς.

Ibid. |. 23. Casu excidit nota huc pertinens: Jo.
Gr. 243, b, Gr. C. 358, Meerm. 659 Dorica dicunt
Θευκυδίδης, Θευκράτης , Θεύφραστος. — Et. M. 441, 14
Sev "Agreguv , σηµαίνει τὴν Θεόν καὶ κράσει 4ωρικῇ τοῦ
6 εἰς τὴν tv δίφθογγον. Choerob. Bekk. 1231 (Gaisf.
421, 27) plenius affert τὴν θεῦν "Αρτεμιν ol ἔπαθεν et
θεῦν crasi Dorica vel Ionica factum dieit. — Ceterum non
dubitamus , quin frustulum illud ' Callimacheum sit.

Deinde adde Θεύδωρος in titulo Coo nr. 175 R.,
Θευµέλων in nummo Cnidio Mionn. IIII 140, Κλεύφαντος
in Calymnio titulo recentiore nr. 185 R., θΘευφείδης in
nummo Cyrenaico Mionn. VI, 562. — Contra Ἰεομήνιος
et Θεοφάνης sunt ΑΦίΥΡ. nr. 154 et Θεοθέµιος in Theraeo
antiquo nr. 200 R. — . Postremo notatu dignum est
«4ευντιάδας Calymn. 182 R. pro «{εοντιάδης.

Pag. 216 1. 29. Epicharmeum καλοῦσα nunc emen-
datione probabili sustulimus nec fr. 137, ubi φθονούμε-
νος, genuinum' esse putamus. — Contra adde αἱρούμενοι e
titulo Coo nr. 175 R.

Pag.218 πε.ῦ. De nominibus Σείειµος et Σειδέκτας
vid. Keil. Anall. p. 92. 94. — 2;éxroc legitur C. I. nr.
1352, Expéd. de Mor. Il. p. 74 et Leak. Mor. nr. 17,
qui titulus paullo antiquior esse videtur, quod praeter
Antonium et Pollionem Homana nomina insunt nulla.
Minus recte Keilius p. 237 Εἴδεκτον Corinthium antiquis-

570 Addenda et Corrigenda.

simi temporis Paus. IV, 19, 1 in Σεὸ. vel 5/0. mutari
jussit.

Ad nomina a xic composita jam cenfer e Papio

KAeocovvuog et Κλεώνυμος — Ἀλεσνθήρα — Kiejaernos et
Κλείππος.
. - Pag. 220 d). Adde e Doride insuleri : Astyp. 154
saeeuli V Θεοφάνεος, quum recentiores ejusdem insulae
tituli terminationem ευς praebeant; Nisyr. 166 cirea Ol.
145 «{υσικράτεος, quum ibidem in monumentis sepulera-
libus ευς reperiatur; Co. 173 Ἠενοκράτεος et ᾿Ανδρομένεος;
Ther. ant. 200 Καλλικράτεορ et Φιλιστοκράτεοϱ. — Tituli
omnes Rossiani.

Pag. 222 in. Adde ὠλιεύς Sophr. 4.

Pag. 229 not. Callimacheum fragmentum ἀκούσαθ
“Πππώνακτος ατλ. male ipsi Hipponaeti datum est a Küste-
ro, quem Welckerus fr. 34 et Sebneidewinus fr. 27 se-
. quuti sunt.

Pag. 232 infr. Adde e Rossio genitivos ᾽Αγεπόλιος
Co. 178, ΝΜεομµήνιος Astyp. 154, Θεοθέµιος Ther. 200.
Ad hujus normam in breviore titulo Cyrenaico Ἀλευθέμιος
pro AK4evOcuoc scribendum esse videtur.

Pag. 233. Addantur e Papio άλεξι Spartanus,
BobAmg Spartanus et Εώλις Cretensis, Ζεῦξις Tarentinus,
Τέλλις Spartanus, ΊΤΐσις Messenius, «Χαῖρις Corcyraeus,
pro Aleíag, Boviag etc., mec minus Z&p«; Messenius
pro «{ημέας, vid. Pap. p. 5. 6 et Keil. Spec. Onom. p.79.
Genitivus Κάλλιος legitur Nisyr. 168. b R.

Pag. 2359 ]. 12. Adde 'Ageroyévov in titulo Caly-
mnio non infimae aetatis nr. 179 R., Θεογένου ibid. 185.

' & eic.

Pag. 237 in. ltem iegéog est in testis Rhodiacae
originis, βασιλέως Nisyr. 166 R., Ἱαταρέως Co.173 R.,
Aguazseig, Calymn. 182 R. , ut appareat eam formam Rhe-
diis eorumque vicinis communem fuisse. — Accussatiri
accedunt Nisyr. 166 βασιλῇ, Acarn. 168 Leak. Παερή.

Pag. 238 1. 13. Adde ᾿)σθμῶς Ther. 198 R.

Ad Librum Secundum. 571

Ibid. 1. 16. Parum recte Meinekius Anall. Alezx.
p. 913 Χελαινόος, Καλλεστόοφ Graeca esse negavit.

Pag. 242 in. Simili modo in hymno ]siaco βασι-
Ajiog et γονήνων scripta reperiuntur Col. 1. v. 19. 39 et
Col. IV. v. 1..

Pag. 244 1. 16. In titulo Calaureatico corruptissimo
Exp. de Mor. III. p. 49 I7ooccóo» parum certum est.

Ibid. Ἱ. 24. In antiquo epigrammate, quod in ho-
norem Atheniensium a. 432 ad Potidaemm occisorum po-
situm est, C. I. nr. 170 Ποτείδαια legitur. Ceterum ad
Τοτιδᾶς et Iordàv cf. "Ερμᾶς et .Eguav, quae forma le-
gitur in hymno Isiaco Col. I. v. 10, ex "Zguáov contra-
cta ut ΓΠοτιδάν e Ποτιδάων. .

Pag. 246 post l. 9 adde: τέττιξ teste Herodiano
apud Dorienses genitivum τέττικος habet vid. Choerob.
ad Theod. 310, 11 (Bekk. 1423): λέγει ὃ "Hooiavog ὅτι
τὸ κοχρεωστηµένον ἀνεπλήρωσαν ob Zwguig καὶ οἱ ᾿Αθηναῖου
διὰ τοῦ x κλίνοντες αὐτὸ olov εέετικος ταῦτα δὲ ἐστι τῆς
δόξης ὅτι παρὰ τῷ Θεοκρίτῳ xal παρὰ ᾿Αριστοφάνει διὰ τοῦ
x κλίνεται’ ἡ δὲ πωράδοσες τῶν ἀντιγράφων οὐκ ἔχει οὕτως,
ἀλλὰ διὰ τοῦ }.

Ibid. 1. 13. Quod Bergkius Schneidewini Deleetum
in censuram vocans proposuit, ὥαθ) ἑταίρων, id ipse
Schneidewinus in Addend. p. 471 scribi jusserat.

Ibid. net. 7. Meinekii commentatio de Cereida
nunc legitur in Anall. Alexx. p. 385 seqq. De nominis
accentu Vir Egregius p. 388 iisdem testimoniis usus est
quibus nos. Adde Ann. Oxx. I1, 295, 12, ubi eadem
traduntur, quae a Choerobosco.

po mot. 9. Dele ,,Suid. ώᾠατοθήσομαι , ἀκούσο-
µου ωρες."

"Pag. 2590 l. 19. Leg. »Doridi* pro ,,Doricas.*

Pag.256 L3. Leg. ,,Nominativus'* pro ,, Nominibus.

P ag. 260 1. 22. Leg. ,,dativorum*' pro ,,genitivorum.'*

Pag.208 1.13. Adde ro? ταµίαι e Coo Rossii nr. 175.

Pag. 268 in. Epicharmeum versum non intellexit
Demetrius rhetor de eloc. S. 24: 'Eo:ri δὲ «da, ἃ μὴ

572 Addenda et Corrigenda.

ἀντικείμενα ἐμφαίνὲι τονὰ ἀντίθεσιν διὰ τὸ τῷ σχήµατε avu-
θέτως 7εγράφθαι , παθάπερ τὸ παρ Ἐπιχόρμῳ τῷ ποιητῇ
πεπαιγµένον, ὅτι

Tóxa μὲν év τήνους ἐγὼν ἦν, τόκα δὲ παρὰ τήνοις ἐγων
Τὸ αὐτὸ μὲν γὰρ εἴρηται καὶ οὐδὲν ἐναντίον. ó δὲ πλανώνει
ἐοικεν. ἆλλ᾽ οὗτοο μὲν ἴσωρ }ελωτοποιῶν οὕτως αἀντέθηκὲ
καὶ ἅμα σκώπεων τοὺς ῥήτορας.
. Pag. 269 not. Meinekius quoque noster vidit à
£év' scribendum esse Deleet. Anth. p. 120.

Pag. 278 1. 19. Adde δυσὶ Astyp. 163 R.

Pag. 282 nr. 4. Substantivum ixdg pro εἰκὰς est
in titulo Nisyrio nr. 166 R.

Pag. 283 1. 4 extr. Leg. „et Megárenses,**

Pag..284 1. 12. Doricum &yvo vel ἀγνώ nunc video
a Laso Hermionensi usurpatum videri in hymni initio
apud Atben. XIV, 624. f., ubi Casaubono librorum le-
ctionem ἄναγνων vel ἀναγνών in ἀνάγων mutanti recentio-
res assensi sunt. Restitue avayro» aut ἀναγνών.

Pag. 286 |. 19. Choeroboscus ad Theod. 571, 21
(qui locus ab excerptore Anecdd. Oxx. IV, 188 valde
corruptus est) docet, Dorienses in perfectis Attica redu-
plicatione instructis tertiam ab initio natura longam pati
contra consuetudinem Atticam : πρόσκειταε ο, 7] παρὰ τοῖς
ἄλλοις διαλέκτοις, ἐπειδὴ ὅτε (leg. ἐσθ᾽ ὅτε) oi «4ωριες
φυλάττουσε τὴν τρίτην ἀπὸ ἀρχῆς συλλαβὴν φύσει μακρὰν,
olov τοῦ ὁρώ naQ αὐτοις à μµέλλων ὀρήσω, ὁ παρακείµενος
ὥρηκα καὶ Ó ᾿Αττικὸρ «ἀρώρηκα καὶ φυλάττεταυ παρὰ τοῖς
ἀωριεῦσιν ἡᾗ φύσει μακρά ' xai πάλιν ἀκούω ἀκούσω ἴκουκα
καὶ ὁ ᾽Αττικὸς ἤκουκα παρ αὐτοῖ.. At exempla illa nova
et inaudita ὀρώρηκα et ἀκήκουκα, quae certe ὀρώρακα et
ἀκάκουκα sonare debebant, euspectissima sunt. Nec mul.
tum profeceris, si de ὀρώρηκα ab ὄρνυμι cogitaveris.

Pag. 29) l. 3. Leg. λῶντι. ]

Pag. 294 1. 24. Contra est in Astyp. 159 R.

Pag. 296 nr. 4, a adde δόντω Astyp. 159 R. et
παρεχόντω Delph. Eph. Jen.

Ad Librum Secundum. 573

' Ibid. b). Item in Coo nr. 175 R. sunt ἀναθέντων,
ἀγγραψάντων , τεισάντωφν.

Pag. 310 1. 16. Daubitari tamen potest, an tituli
illius dialectus Arcadica fuerit vid. supra p. 336.

Pag. 312 1. 6. Compara formas plurales φλεγεθοί-
ατο, παρείατο etc. apud poétas Alexandrinos pro singu-
laribus positas vid. Meinek. Anall. Alexx. p. 158.

Pag. 315 1. 24. Eadem terminatio rectissime tradi-
tur in ἀνοικοδομηθήμειν in titulo Telio nr. 169 R., ubi

. Rossius male iota ejecit.

Pag. 316 1. 28. Adde ἀνέθηκαν e titulo Astyp. nr.
154 R. saeculi quinti.

Pag. 319.1. 5. Adde πάρεστιι Nisyr. 106 R.

Pag. 321 1. 9 extr. Ley. ,» Dorico"* pro ο Laconico. e
Item ἔσο est in Cleobuli Lindii dicto apud Suidam s. v.
Κλεόβουλος. Saepe legitur éco vel ἔσσο apud recentiorés
scriptores epica aut vulgari lingua usos, ut Leonidam
Tarentinum Anth. Pal. IX , 318, Crinagoram ibid. X,
2A ete. — Nonni et aliorum exempla collegit Lehrsius
Quaestt. Epiec. p. 331. Confer Hesych. πάρεσο, παρα-
ytvob.

Pag. 323. Adde ἐόντι Delpb. 11 Curt., ὤν Delph.
I. L., οὖσα Ther. 198 R.

Pag. 328 1. 8. Dele ,,£ozoy' ὧδε 18/^; aliam enim
Epieharmo medelam adhibendam esse postea intelleximgs,
Jam vero omnia tertiae personag, exempla Epicharmea
S yraeusanam terminetionem ευ admittunt solo οἶδεν fr. 96
excepto, cujus verbi ratio singularis esse solet.

Pag. 330 extr. Correpta terminatione δεδώκεν est
in titulo Nisyrio nr. 166 R., à Rossio male in δεδωκέκαι
zautatum.

Pag. 334 not. 4. In Anecdd. Parr. III , 296, 26
ipsum fragmentum Pindaricum e Prosodiis traditur: µε-
µναίατ᾽ aos.

Pag.3397 1.22. De ἀνάγχνων spud Lasum vid. supra
ad p. 284.

574 Addenda et Corrigenda.

Ibid, 1. 80. Grammatici testimonium de ὄκουχα
nullius pretii esse supra indicavimus ad p. 286.
^. Pag. 341 1. 9. Adde εἶαν e titulo Coo nr. 175 R.
Doriensium esse dicitur ἔπετε pro e&xare Aneedd. Bekk.
1096, vix recte.

. lbid. 1. 22. Idem παρείσχηται est in titulo Olbien-
si C. I. nr. 2058. A.

Pag. 342 post 1. 8 adde: ἧσμαι Dorieum dicitur
pro ἦμαι in Áneedd. Parr. IV, 22, δ, quare καθήσται
pro κάθηταε seripsimus Sophr. 97. b; ἤσθων Cret. 2554.

Pag. 349 1. 20. Bene Meinekius noster divinavit,
nos Épicharmei loci emendationem , quam olim probave-
rat, Hesychiana glossa correcta sustenturos esse , vid.
Anall Alexx. p. 134. — Adde participium μωμύη,
quod Soph. Trach. 1136 verissima conjectura pro uror
scriptum est. :

Pag. 350 1. 21. Partie. εἰδότες in titulo Coo nr.
475 R.

Pag. 353 1. 21. Attamen χρῆσθαν in titulo Nisyrio
nr. 166 R. mitioris dialecti aut ad χράομαι aut ad χρῆμαι
referendum est.

. Pag. 3959 in. Nisyr. 166 R. πὰρ βασιλέως» Co. 176
πὰρ Zia, πὰρ τὸν, ἀγγραψάντων, sed ἀναθέντων et ποτὶ
τὸς θεός.

Pag. 997 nr. 39. Adde περιέαι, quod e Pindaro
affertur in Aneedd. Oxx. IV, 309, 20, ubi praeterea
1£900oc, quod Pindaro Erasmi Sehmidii conjectura ds-
tum erat, post Eustath. Prooem. Pind. p. 12 confirme
tur. ' '

| Pag. 358 nr. 5. ᾿Ἐχθυύμενα est in titulo 'F'elio nr.
169 R. .

Pag. 359 l. 13. Astyp. ον (ο. 175 . "Ther. 196
. ἐς, . Calymn. 186 R. εἰς. |

Pag. 370 1. 9. Idem ὁμᾷ est in | hymno leiaco Cd.
IV. v. 1.

Pag. 379 1. 13. Leg. Pind. P. IX , 88. Ceterum

ἀέ hic e conjectura scriptum est pro «e.

Ad Librum Secundum. 675

Pag. 990 nr. 4. Adde δρῦς, de quo Scholl. Arist.
Nub. 401: ἩἨελοποννήσιου ἀρσενικώς τοὺς δρῦς. Recentis-
simi scriptores imitati sunt.

.Ibid. not. 1. Adde Choerob. Oxx. II, 235, 92
παρὰ τοῖς «4ωριεῦσι θηλυκόν * olov 7) λιμός.

Ραρ. 388 not. 41. 8. Leg. o£ov, et 1. 9 προβάτου.

Pag. 391 not. 11. Adde: Choerob. Oxx. II, 235,
24 λίτρα: ιτ’ εὕρηται γὰρ ἐν συσεολῇ παρὰ τοῖς 4 ωριεῦ-
σιν. — Άπα. Oxx. I, 427 , 13 Aia τοῦτο δὲ Onuci-
vé παρὰ μὲν τοῖς Σικεϊιώταις τὸ νόμισμα καὶ τὸν ὀβολόν "
παρὰ δὲ τῇ συνηθείᾳ τὸν σταθμὀν.

Pag. 3939 in. Rectius ἐξᾶς etc. scribi ex Arcadio
p. 21 l. 20 sero didicimus: τὰ εἰρ (eg (leg. ας e cod,
Havn.) ἐκτεταμένον ἔχοντα τὸ πρὸ τῶν διπλών βαρύνονται,
Ἀύζας, ἑλίξας, ἀλείψας. τὸ μέντοι ὑψᾶς περισπᾶται, καὶ τὸ
ἑξῆς (leg. ἑξᾶς e cod. Havu.) ἐπὶ ποσύτητος óv. Distin-
guitur ab ἑξάρ gen. ἐξάδος, quod est ini αριθμοῦ.

Ibid. l1. 13. Leg. derivat pro dicit. Praeterea ad-
de: λέποριρ vid. Varr. de L. L. V 8.101 Mill.
Lepus, quod Siculi quidem Graeci dicunt λέποριν; a
Koma quod orti Siculi, ut annales veteres nostri dicunt,
fortasse hinc illuc tulerunt et hic reliquerunt 14 uomen.**
Eodem auctore de R. R. III, 12 lepus est a Graeco vo-
cabulo antiquo, quod 4eelis Boeotii leporem λέπορο ap-
pellabant et (ap. Gell. I, 18) lepus est vocabulum anti-
quum Graecum. De Boeotico λέπορις aut antiquitus (arae;
co aegre credo. Veriora fuerint, quae Varro primo loco
tradit.

Pag. 408 1n. Argivis nunc praeterea vindicavimus
vocalem v e digamma ortam ejieiendi morem, ut fie,
χώς, νᾶς, Ίύδης vid. ad p. 165.

Pag. 400 extr. Nunc de terminatione. vrow . etinm.
epud Coos regnante constat vid. ad p. 296. |

Pag. 410 1. 15. Quae Bernhardyus comparavit cum
ἐγκάτθετο νη δὺν Syst. 218 aut incertiora απ aut parum
similia, et vide. ipsum Hermennam de ἀμπήνριν c. aet.
ad Oed. Col. 946.

576. .. Addenda et Corrigenda.

Pag. 411 1. 7 extr. Parum considerate ea addit:
sunt, quae recentiorem dialectum Delphicam ab Aetolis
ducunt; nam tituli nr. 1690. 1698 ante Aetolorum dom:
- nationem scripti sunt. |

Pag. 412 in. Nune aliis quoque vicinis Doriensi-

. bus maturum genitivorum in εως usum vindicavimus vid.
ad p. 237. |
Ibid. a). Teliorum aialectus, quam e nr. 169 R
aliquatenus cognovimus, cum Rhodiaca nou differre v
detur; infinitivi certe terminationem µειν communem b
bet vid. ad p. 315. |

Pag. 413 in. E titulo nr. 159 R. apparet, Ast;
palseenses. syllabarum finalium correptione USOS esse
Calymnius C. I. nr. 2671. accusativos in ους exeuntes
praebet.

Ibid. l. 14. Nisyrii cum vicinis Cois eadem dide
cto usi esse videntur. Correptio certe apparet e nr. 166
R. idem üitulus contraetione in cv abetinet, quae conspici
tur in sepulcralibue nr. 108. E Cois titulis nr. 173 ean-
dem contractionem aspernatur » Pr. 175 praebet. in 658-
δωροφ.

Pag. 445 1. 1. Leg. doo.

Ibid. fr. 60. Leg. Χορδαέ,

. "Pag. 446 fr. 65. Titulum lege .4όγος καὶ At^
»a, vid. "Theogn. Ann. Oxx. II. p. 114, 3, qui Αη
εὐυπιπιεπιουδέ cum 4{ὐητίνη, ᾿ 4δρηστίνη, Εὐηνίνη, Εὐκο]ί:
νη. Itaque Zfoyiva est patronymicum a «4όγος derivatum,
id quod intellexit Bergkius de reliq. com. Att. p. 149.

Pag. 450 fr. 88. Sehneidewinus meus per liters
mihi indicavit, in Macrobii antiquissimo codice Parisien
si se invenisse 4N.454NA444N , unde ἄναξ àv Ile
eruendum esse: ipsa Macrobii verba" certissime eompro
bare. Non satis intelligo , num iHa in codice pro 99
ναίων legantur; non assentior de Macrobii testimonio,
qui quum demomstrare velit; Gargara pro excelsissimo
montis loco accipi , Idae commemoratiomem in versu bs |
charmeo non magis desideramus quam in Homerico

Ad Librum Secundum. 577

y d dem apposito: ὥς ὁ μὲν ἀερέμας εὖδε naro ἀνὰ Γαργάρῳ
; ἄκρῳ. Nam epitheta ἄκρος et ἀγάννιφος id efficiunt, quod
" Macrobius contendit.
Pag. 458 fr. 131. Versus αἀνωνύμως legitur Απη.
. Oxx. IV, 253, 29, ubi τὸν σοφὸν ἄνδρα.
l Pag. 471 not. 57. leg. Commendatur proEmend.
) Pag. 476 fr. 105. Hoc fragmentum addidi Grysa-
. rum sequutus, cujus dissertatio de Sophrone , quum diu
— frustra quaesita tandem Sehneidewini mei cura in manus
" meas pervenisset, nihil aliud continere visa est, quo hic
" quidem uti liceret. Consulto omisimus fragmentum, quod
eum Huschkio de Annio Cimbro p. 64. Dindorfius iu
Thes. Par. s. v. βαῦζω, Grysar. p. 7, Meinekius Del.
Anth. p. 135, alii e Tzetze ad Lycophr. 77 pro Sophro-
. neo attulerunt: ὁ γὰρ κύων βαῦξας (βαύξας) λύει τὰ φά-
σµατα.. Ea enim Tzetzae verba esse, non Sophronis,
'recte intellexerat Blomfieldius ad fr. 38. Tzetzes ita : 9v-
ουσι ÓÜ' αὐταῖς (Ρέα καὶ Exe) κύναρ, dic φησι Σώφρων
ἐν ΠΜίμοις ὁ γὰρ κύων βαῦξας λύει τὰ φάσματα, Og καὶ
χαλκὸς κροτηῦεἲς εἴτε τι τοιοῦεον.

EPIMET TR UM.

Additamenta ad utrumque librum typothetae jam tra-
dita erant, quum allata sunt. quae vellem mihi prius
praesto fuissent. Primum Franziüi benevolentia epigram-
snata Lesbiacae dialecti, quae in Memnonis statua scripta
extant, a se emendata et suppleta transmisit. Apud Le-
tronnium, qui iuscriptiones Memnonias e Saltii apogra-
pho in Transactionum Regiae Societatis Literarum Lon-
dinensis et peculiari libro edidit, sunt nr. 19. 21. 23. 24.
255 sed quum in his temporis augustiis neutrum librum
nihi comparare possim, soli Franzii apographo confidere
oportet. Viri igitur humanissimi venia impetrata appo-
miam epigrammata, quae paucis coguita esse videntur,
raro in gravioribus rebus a Fraizii recensione recedere

I. | | 97

578 Addenda et Corrigenda.

ausus; neque enim compertum habeo, quae uncinis i
clusa sunt, sintne a Franzio suppleta an correcta.

XIX.

Miéuvova πυνθανόµαν Αἰγύπτμον αλίω avyq
αἰθόμενον φώνην Θηβαΐκω πὺ λίθω
᾿Αδρίανον ὁ ἐρίδων τὸν παµβασίληα πρὶν αὔγας
«elio χαίρην sine Fo, wg δύνοτον.
D. Tira» δ᾽ Orr ἐλάων λεύκοισι δι αἴθερος ἵπποις
iy σκἰᾳ ὦὥράων δεύτερον ᾖχδ μέτρο»,
ως χάλκοιο τύπεντος ἴη ἸΜέμνων πάλιν αὖδαν
ὀξύτονον χαίρων καὶ τρίτον ἄχον ἴη.
κοίρανος 4δρίανος [τόσακ]ιςρ δ᾽ ἀσπάσσατο xavro;
10. ἸΜέμνονα. [Ἀ]α[λβίλλα δή] Ἴκαμεν οἷσε novos
γθόππατα σαμαίν[ον]τά v' ὅσ᾽ εὔιδε xoc égaxovot
δῆλον παῖσι ὁ ἔγε[ν]τ᾽ ὥς Fe φίλ[ε]ισι 960.

XXI.

"Εκλνον αὐδήσαντος &yo "n0 λίθω Ἀάλβιλλα
φώνας τᾶς Otlag Méuvovog 51 Φαμένωθ.
ἤλθον ὕμοι δ᾽ ἐράτᾳ βασιλήϊδι τυῖδε Σαβίννα:

ὥρας δὲ πρώτας ”Αλιος "ys δρύόµον,

—

XIX. 1) Fr. ἁλίω. Cur et hic et tacite in reliquis lepen «T^
pserim, vide infra; item in αὔγᾳ et ubique Lesbiacam baryioue?
restituere placuit.

2) Fr. post αἰθόμενν commate distinxit, nescio an cH
errore. .

4) Fr. dizi y' oi, quod correximus e conjectura, in quam Επ’
zium quoque incidisse alteris literis. comperimus; idem e conj ^
νατόν.

10) Supplementum vix verum est, quum nomina in 4s *
vere Gracca et a Latinis accepta ultimam corripiant.

11) Fr. e) ἴδε, sed admonitus nostram lectionem probavit.

12) Fr. ὥς 9" i vid. ad vs. 4.

XXL 1) Fr. Βαλβίλλα.

4) Fr. δρόμος, quod e conjectura mutavi.

Ad Librum Secundum. . DTO

9. κοιράνω ᾽4ὁριάνω πέµπτῳ δεκότω [v] ἐἑνιαύτῳ,
φώτα Ó ἔχεσκεν " AO0vo εἴκοσι καὶ πέσυρα
(εἰκόστῳ πέµπτῳ [0] ἅματι μῆνος " A0vo).

XXIII.

| Χθίσδον μὲν [τύχομὲν τώ] ἸΜέμνονος [ἐκπειρῶντες
de πάλιν ἀ[λλ]οτρί/ω]ς [β]άξιν [ἀναινομένω ΄ ---
π[ν]ήει γὰρ σέµνα µύρφα βασιλήϊδος — [αἡ μ[ιὴ
ἐχθοίσᾳ [γ᾽ α]ὔτᾳ θή[ῖον ἄχ]ον ig:
5. μὴ καὶ Fos βασίλευρ κοτ[έση ὄ] vv δᾶρον [ὀ]ν[ί]α
vd» σέµναν κατέχει κουριδίαν ἄλοχον.
xoà Μέμνων τρέσσαις μεγάλω[ν µόμφαν β]ασι[λήων
ἐξαπίνας αὔδασ᾽ [ἀ]δ[υ φίλ[οις [c ἑ]χάρη.

XXIV.

Χαιρε xai αυὐδάσαις πρόφ[ρων, ταλαπείριε ἸΜέμνον
τὰν [πρόσθεν µόρφαν πὀλλ᾽ ἀποδυρόμενος

γλῶσσαν μέντοι αἀλεξ[ίκακον τήρην ἐπέοικεν *
Ἀαμβύσαις ἄθεος τὸν uo[s ἔ]ωσ[ε λόγον

XXIII. 1) Lesbiaca dialectus postularet ἐκπείραντες.

3) πνηει Lesbiace πνεύει esse debebat vid. de dial. Aeol. 6. 5,6
neque bisyllaba in εω Aeolicam terminationem Πω assumunt vid.
. £f. 26 not. 8.
| 6) Fo» scripsimus pro τοῦ e Franzii suspicione; Fr. ἁνία cf. $.
12, 2. Conjectandi pruritus instigat, ut et ipsi in hoc epigram-
. mate restitaendo periclitemur :

Χθίσδον uiv φώνην τῶ ἸΜέμνονος oix ἐθέλοντος,
ὡς πάλιν ἀλλοτρίως βάξιν ἔμελλεν ἴην,
ἠπειγ do σέµνα µὀρφα βασιλήΐδος, αἱ μὴ
ἑλθοίσᾳ y' alta θήΐον ἄχον ἵῃ,
wq καὶ Fo» βασίλευς κότῃ dc πάνυ δᾶρον ὀνίο
tà» σέµναν κατέχει κουριδίαν ἄλοχον,
x» ἹΜέμνων τρἑσσαις µεγάλω μᾶννν βασίληος
ἐξαπίνας aUdac , d δὲ κλύοισ ἑχάρη.
Nolim tamen de hoc lusu severius judicari, praesertim quum, quae
in ipso lapide lecta sint, saepe mihi non constiterit,

27"

580 Addenda et Corrigenda.

5. δώκέν του ποίναν τῷ σὠ [ὐβρίσματος ηδ᾽ o»
τὸν [Η]ή[ν]ας ᾿Απιν καὶ τὸν [᾿Οσειριν ἔδρα.
ἀλλ ἔγω οὐ δοκίµωμι σέθεν [τό ye xaàov ὄλεσθαν '
φύχαν Ó ἀθανάταν [λ]οῖί[πον ἐ[σωσ]ε δέµας
εὐσέβεες γὰρ ἔμοι γ[εΊνεται σέ [nov ἀσπάσδοντο
10. Βαλβιλλός v 0 σόφος κἀντίθχος [προπάτωρ, |
Βαάλβιλλος γενέταις μᾶτρος βασιλήϊδος [ A]x[uac ,
τῷ πάτερος δὲ πάτηρ Αντίοχος βασίλευς.
xjvov ἐκ γενέας κἄγω ᾿λοχον αἷμα τὸ κάλον,
Βαλβίλλας ὃ ἔμεὂεν ygonnora λεύσετε δή.

. XXV.

4ὔως καὶ γεράρω Miuvov xat TiOwvoto
' Θηῤάας θάσσων ἄντα Zliog πόλιος, |
5 ᾽ἁμένωθ, βασίλευ Aiyunrie , τὼς ἐνέποεσεν
ἴρηες μύθων τῶν παλάων ἴδριες.

Apparet nr. XXI et XXIV seripta esse a Balbilla
quadam, nobili femina Sabinam Hadriani uxorem comi-
tata, nec temere reliqua ad eandem originem revocaveris.
Ea Lesbiacam dialectum non inter ipsos Lesbios didicerat.
qui ne Alexandri quidem tempore digamma usi sunt, sed
a grammaticis, neque horum epigrammatum dialectus vere
Aeolica habenda est, sed praeter paucas vulgares formas
errore immixtas (ut αὐδήσαντος pro αὐδάσαντος XXI, 1 et
κουριδίαν pro κωριδίαν XXIII, 6) talis, qualem Balbil
Aeolicam esse a praeceptore acceperat; monnulla hui
dubie insunt hyperaeolica i. e. secundum analogiam, quit
putabatur, Aeolidis male ficta. Jam singula, quae noh
digniora esse videntur, libri nostri de dialectis Aeolic*
ordinem sequuti , perlustrabimus.

XXIV. 9) Lapis Ίονεται, quod Franzius correxit cf. vs. ll.
Nolui quidquam hariolari in hoc epigrammate."

XXV. 1) Fr. αὐτός, quod sensu caret; scripsi Zfüox i. e. He
vid. d. dial. Aeol, 8$. 5, ὅ et $. 21, 7. — Fr. ze.

Ad Librum Secundum. 581

8. 4. Belbillam omnem spiritus asperi usum a Be-
sbiaea dialecto abjudicasse, inde apparet quod in elisione
et crasi tenuis nunquam mutata est: XIX, 11 τ oo et
κώσσ᾽ pro 6 óca et γῶσσα, XXIII, 7 xo, XXIV , 10 τ
o pro 9’ o. Nos gravibus argumentis demonstrare studui-
mus, Lesbios quum in aliis tum in articulo et relativis
aspero usos esse, neque Balbillae auctoritas major est
quam grammatieorum, quibus non credidimus. Ceterum
ex ejus mente ubique lenem pro aspero scribendum du-
ximus.

S. 5. Ipsum: digamma Balbilla scripsit in. pronomine
tertiae personae Σου et Fe XIX, 4. 12. XXIII, 5$. Cer-
tissime enim ita corrigitur pro γοε, ye, τος, quum neque
illis in locis, ubi Frapnzius y' oi et 7 é scripserat, parti-
eula yé ferri possit, neque in ultimo zo; cum eodem pro
τῷ accipi, quod aut Boeoticum est aut antiquae orthogra-
phiae; praeterea e Boeotieis inscriptionibus constat quam
facile ab hominibus minus peritis pro digamma similes
literae Z7 et 7 in lapidibus legantur. — Deinde v pro
digamma inter vocales est in £o; XXV, 1 ex emenda-
tione nostra et εὔίδε XIX , 9 1. e. ide, εἶδε, cui similia
vide S. 5, 5,

S. 6 nr. 1. ἨΠέσυρα, quod legitur XXI, 6, confir-
mat judicium nostrum (vid. δ. 12, 3), non recte πέσσυρες
scriptum esse apud Hesychium.

s. 7 nr. 3. 4. y0íoóov pro χθιζόν est XXIII, 1,
nescio an genuinae dialecto non convenienter.

8. 8. Liquidae geminatio ad Romanum nomen ZXa-
fva temere adhibita est. '

S. 9 nr. 3. Male : geminatur in ox? XIX, 5 pro
ora, ὅτε. Ad exempla nr. 4 commemorata accedit γρόπ-
nora pro γράμματα XIX , 11 et XXIV, 12.

S. 10. Hecte justam analogiam servant τρέσσαις pro
τρέσας XXIII, 7, παῖσι pro πᾶσι XIX, 12 (dativi exem-
pla desideraveramus vid. nr. 2), ἐνέποισιν pro événovow
XXV, 35 sed male ficti sunt nominativi declinationis
primae Καμβύσαις et γενέταις XXIV, 4. 11, ut apud gram-

582 Addenda et Corngenda.

maticos ᾿Ορέσταις et "Argelócic, vid. S. 10 not. 3 et Vd.
H p. 502.

8. 12. nr. 2. O pro à conspieitur in δύνοτος XIX,
9, γρόππατα΄Ρτο γράμματα XIX , 11. XXIV, 12, δέκοος
XXI, 5, 'Aoyov i. e. ἔλαχον XXIV, 13, quae vere Le
sbiaea esse non spondeo. Nam 7ράφειν legitur in titoli
vid. L. 1 p. 77, λαχόην Sapph. 85 δύνοτος et Jéxorog pec
eant eontra id quod docuimus, à non mutari in o nis
prope liquidas. — Rectius v pro o est in πύ XIX, ?.
XXI, 1 1. e./ ἀπύ, ἀπό et ὕμοι XXI, 3 1. e. ὁμοῦ. |

G. 14 nr. 3. 'Zys pro εἶχε bis leetum XIX, ϐ ἐ
XXI, 4 confirmat quae diximus.

8. 16, 1. Miror penultimam productam in 6750o«
XXV ; reete ibidem corripitur in παλάων.

S. 17, 2. Vulgaris crasis exemplis adde 0j»
XXIV, 13.

6. 18, 2. Ut Franzius recte 07[7ov] restituerit XXIII,
4, aegra tamen credimus ipsos Lesbios ita dixisse pro
$€iog.
S. 19, 1. Adde ἔγεντο XIX, 12.

$. 20. HRariores aut incertiores genitivorum forms
leguntur ὡράων XIX, 6, Ἀλάλκοο XIX, 7, Tuuvov
XXV, 1.

S. 29, 2. Novum est adverbium ὕὤμοι pro ὁμοῦ XX
3, satis notum τυῖδε ibidem.

Deinde his diebus tandem aliquando Corporis Jaseri-
ptionum Voluminis secundi Fasciculus tertius allatus e*.
Eo continentur dialecti Lesbiacae fontes hi:

Tituli Cumaei nr. 3523. 3524. 3525 et Lampsacene!
nr. 3640, quibus jam usi eramas. Corrige tamen qu
diximus p. 5105 nam in nr. 33523 brevior dativi form
non reperitur praeterquam in articulo τοῖς. Deinde 17
nr. 3524 l. 17 ἀρπέην non recte infinitivus futuri habitus
esse videtur L. I p. 133 et 1. 20 cum Boeckbio left
ἀσμενιξοίσα χάρα pro ἃς µενίοις à χάρα ut Koenium οὐ
quutus seripserum L. | S. 10, 4. — In Addendis τὰ
secundum Corporis volumen sunt: nr. 2168, b. Tent

Ad Librum Secundum. 583

diorum decretum in solo Olbiae repertum tam lacerum,
ut vix Lesbiaca dialectus certo cognoscatur; titulus Mi-
tylenaeus mr. 2166 e novo Kieperti apographo aliquo-
ties emendatus est, ut 1l. 23 [ὁμο]νόενες, quod adde S.
260, 2, et quum idem φέροντον l. 28 confirmet, nostrum
judicium 8. 24, 7 Boeckhhius probavit, in aliis quoque
nobis assensus. Novus accessit titulus Eresius nr.
2166, b, valde mutilus nec purae dialecti (ut ὀμσχιλέους,
πάσαις, θἰθωτῶντες pro δισχελλίοις» παίσαις, εἰρώταντες).
Notamus πανδάµε, quocum compara, quae in Cum. 3523
sunt, ἀσύλι et ἀσπόνδε, misi forte rectius πάνδαµε, ἄσυλε,
ἄσπονδι scribuntur, ut Aeoles horum ultimam eodem modo
corripuerint, quo o/ dixerunt pro c/c. In l. 2 nulla
litera mutata legendum essé videtur ἐξ]εκλαῖσε ἐκ τᾶς
[πόλι]ος i. e. ἐξέκλεισε. Boeckhius scripsit ἐκάλεσε. Mi-
tylenaeus nr. 2166, c exeunte saeculo tertio scriptus,
cujus dialectum Boeckhius valde temperatam esse dicit.
Equidem nihil invenio, quod a dialecto tituli nr. 2166
recedat; nam τὰς δαπάναρ extr., quem B. accusativum
pluralem putavit (Lesb. ταὶς δαπάναιςϱ), propter lacunam
vicinam aequo Jure τᾶρ δαπάνας scribi potest, ut sit ge-
nitivus. lota dativis adscriptum est. — Methymnaeus
nr. 2168, b, ubi ἕννεκα et χέλλησευς cf. Hesych. χιλιά-
στυες, αἳ φυλαέ, vid. L. I. p. 58. — Delius, quem in
hoc volumine p. 496 edidimus, legitur nr. 2265, b in
Addendis. Boeckhius retinuit Θελαισίω 1. 2, idem nomen
in titulo Mitylenaeo nr. 2183, b Add. agnoscens. Αί
bic lectio incerta et in illo Delii loco mensis siguificati-
onem desidero. Deinde B. |. 7 ΙΠολυδεύκη etc. dativos
putat et corrigit. Εὐ[μ]ένη, |. 10 Θεοκλε[τ]ω legit cum
Lebasio, ut alia omittamus dialectum minus tangentia.
Ad dialectum Doricam hi novi tituli pertinent: Cor-
cyraeus Add. 1849, ο matilus. — Ithacenais Add.
nr. 1025, o, ubi Κληναγόρα, quocum B. confert Kisvínno
in Zacynthio nr. 1940. Vellem dialecti illarum insularum
ampliora monumenta extarent; mam : pro εν positum se-
venerem Doridem vel potius, nisi fallor, dialectum

|

586 Addenda et Corrigenda. |

et τῷ ἡμίσφῳ nr. 2 1. 13 e more Phocico vid. 8. 30,5 :
μὴ noO05/ro μηθενὶ Αηθενός (lapis µήθενες, quod Ὀιπαὰ.
sius minus reete in μηθὲν mutavit) nr. 2 l. 10, quibs
egregie confirmantur, quae p. 344 disputavimus de Doria
&xo pro xo vel ἴκω; nr. ὃ Ἱ. 7 i ἐλευθερίαν secundm
septentrionalis Doridis consuetudinem ; ποθίερον τοῦ Ze
θάπιος nr. 1 1. 11 et ποθιέρους τῷ θεῷ nr. 2 1. 12, ue
apparet nos recte jndicasse p.550; Gen. 4{αμοκλέα, quen
plagulam impressam corrigentes addidimus p. 562.